Sanderson Brandon Siewca Wojny 1 Rozjemca

Dla Emi​ly, któ​ra po​wie​dzia​ła „tak”.

Prolog To za​baw​ne, po​my​ślał Va​sher, że tak wie​le hi​sto​rii w moim ży​ciu za​czy​na się od tego, że wtrą​ca​ją mnie do wię​zie​nia. War​tow​ni​cy za​śmia​li się ru​basz​nie i z gło​śnym brzę​kiem zam​ka za​trza​snę​li celę. Va​sher pod​niósł się z pod​ło​gi i otrze​pał z ku​rzu. Po​ru​szył ra​mie​niem i skrzy​wił się. Dol​na po​ło​wa drzwi była wy​ko​na​na z twar​de​go drew​na, ale nie​co wy​żej wid​nia​ła w nich sta​lo​wa kra​ta, przez któ​rą zo​ba​czył, jak trzej straż​ni​cy otwie​ra​ją jego wo​rek i prze​glą​da​ją za​war​tość. Je​den z nich za​uwa​żył spoj​rze​nie Va​she​ra. Był po​tęż​ny, prze​ro​śnię​ty do praw​dzi​wie zwie​rzę​cych roz​mia​rów, miał ogo​lo​ną gło​wę i brud​ny mun​dur, na któ​rym le​d​wie tyl​ko moż​na było roz​po​znać ja​skra​wą żółć i błę​kit, bar​wy stra​ży miej​skiej T’Te​lir. Te ja​sne, in​ten​syw​ne bar​wy, prze​mknę​ło Va​she​ro​wi przez gło​wę. Znów mu​szę się do nich przy​zwy​cza​ić. W każ​dym in​nym mie​ście, w do​wol​nym in​nym kró​le​stwie, aż tak żywe ko​lo​ry wy​glą​da​ły​by na żoł​nier​zach nie​do​rzecz​nie. Te​raz jed​nak był w Hal​lan​dren, w Kra​inie Bo​gów, któ​rzy Po​wró​ci​li, zie​mi Nie​ży​wych, ba​dań nad Bio​Chro​mą i – oczy​wi​ście – ko​lo​rów. Bar​czy​sty straż​nik zo​sta​wił za​ba​wę rze​cza​mi Va​she​ra to​wa​rzy​szom i pod​szedł do celi. – Mó​wią, że nie​zły z cie​bie twar​dziel – za​ga​ił, mie​rząc więź​nia spoj​rze​niem. Va​sher nie za​re​ago​wał. – Karcz​marz twier​dzi, że sam je​den po​ko​na​łeś dwu​dzie​stu chło​pa – war​tow​nik po​dra​pał się po bro​dzie. – Na moje oko nie wy​glą​dasz na ta​kie​go. Tak czy ina​czej, po​wi​nie​neś wie​dzieć, że na ka​pła​na nie wol​no pod​no​sić ręki. Wszy​scy po​zo​sta​li spę​dzą noc w ciu​pie. Ale ty, no cóż… za​wi​śniesz. Bez​barw​ny głup​cze. Va​sher od​wró​cił się od drzwi. Cela była urzą​dzo​na jak wszyst​kie inne, któ​re wi​dział w ży​ciu. Bez po​lo​tu. Świa​tło wpa​da​ło do środ​ka przez cien​ką szcze​li​nę otwie​ra​ją​cą się u góry jed​nej ze ścian. Po​ro​śnię​te mchem mury ocie​ka​ły wodą. W ką​cie le​ża​ło na​rę​cze prze​gni​łej sło​my. – Igno​ru​jesz mnie? – rzu​cił straż​nik i pod​szedł bli​żej kra​ty. Bar​wy na jego mun​du​rze na​bra​ły in​ten​syw​no​ści, jak​by na​gle go za​la​ło moc​niej​sze świa​tło. Zmia​na jed​nak nie była wy​raź​na. Va​she​ro​wi nie po​zo​sta​ło wie​le Od​de​chów, więc jego aura nie wpły​wa​ła zbyt sil​nie na ko​lo​ry ota​cza​ją​cych go przed​mio​tów. War​tow​nik nic nie za​uwa​żył – po​dob​nie, jak nie zwró​cił uwa​gi na to zja​wi​sko w karcz​mie, w któ​rej ra​zem z ko​le​ga​mi zgar​nął Va​she​ra z pod​ło​gi, po czym ra​zem wrzu​ci​li go do swo​je​go wóz​ka. Zmia​na in​ten​syw​no​ści barw była na tyle sła​ba, że wy​ło​wie​nie jej okiem prze​cięt​ne​go czło​wie​ka gra​ni​czy​ło z nie​moż​li​wo​ścią. – A to co zno​wu? – ode​zwał się je​den z męż​czyzn prze​trzą​sa​ją​cych wo​rek. Va​she​ro​wi od za​wsze wy​da​wa​ło się nie​zwy​kle cie​ka​we, że fa​ce​ci strze​gą​cy lo​chów oka​zy​wa​li się za​zwy​czaj rów​nie źli lub na​wet gor​si od tych, któ​rych pil​no​wa​li. Ist​nia​ła oczy​wi​ście moż​li​wość, że był to ele​ment więk​sze​go pla​nu. Spo​łe​czeń​stwu jako ca​ło​ści nie spra​wia​ło róż​ni​cy, czy tego po​kro​ju lu​dzie sie​dzą w ce​lach, czy poza nimi, byle tyl​ko tkwi​li w wię​zie​niach, z dala od uczci​wych lu​dzi. O ile ci ostat​ni w ogó​le ist​nie​ją. Straż​nik wy​cią​gnął z wor​ka Va​she​ra dłu​gi, owi​nię​ty w bia​łą lnia​ną płach​tę przed​miot. Od​wi​nął go i aż za​gwiz​dał ze zdu​mie​nia. Spod ma​te​ria​łu wyj​rzał smu​kły miecz o wą​skim ostrzu, ukry​ty w srebr​nej po​chwie. Rę​ko​jeść była jed​no​li​cie czar​na. – Jak my​śli​cie, komu on to ukradł?

Do​wód​ca war​tow​ni​ków ob​rzu​cił więź​nia uważ​nym spoj​rze​niem, praw​do​po​dob​nie za​sta​na​wia​jąc się, czy ma do czy​nie​nia z ary​sto​kra​tą. W sa​mym Hal​lan​dren ary​sto​kra​cja nie ist​nia​ła, ale w wie​lu są​sied​nich kró​le​stwach aż się ro​iło od lor​dów i szla​chet​nie uro​dzo​nych dam. Tyl​ko jaki lord pa​ra​do​wał​by po T’Te​lir w zno​szo​nym brą​zo​wym płasz​czu, z nie​chluj​ną bro​dą i bu​tach no​szą​cych śla​dy wie​lo​let​nich wę​dró​wek? Straż​nik od​wró​cił się wresz​cie, za​pew​ne do​cho​dząc do wnio​sku, że Va​sher nie jest lor​dem. Miał ra​cję. I jed​no​cze​śnie bar​dzo się my​lił. – Po​każ mi to – rzu​cił do​wód​ca i ode​brał ko​le​dze miecz. Mruk​nął ci​cho, wy​raź​nie za​sko​czo​ny cię​ża​rem ostrza. Ob​ró​cił broń w dło​ni i za​uwa​żył za​trzask za​bez​pie​cza​ją​cy klin​gę przed wy​su​nię​ciem z po​chwy. Otwo​rzył go. Bar​wy w po​miesz​cze​niu na​bra​ły głę​bi i wy​ra​zu. Nie sta​ły się ja​śniej​sze – nie w ten spo​sób, w jaki po​ja​skra​wia​ły ko​lo​ry na ka​mi​zel​ce war​tow​ni​ka, kie​dy pod​szedł do celi Va​she​ra. Zro​bi​ły się po pro​stu sil​niej​sze. Ciem​niej​sze. Czer​wie​nie prze​obra​zi​ły się w kar​ma​zy​no​we pla​my. Żółć zhar​dzia​ła i prze​mie​ni​ła się w zło​to. Błę​ki​ty zbli​ży​ły się do od​cie​ni gra​na​tu. – Ostroż​nie, przy​ja​cie​lu – prze​strzegł Va​sher. – Ta za​baw​ka po​tra​fi być nie​bez​piecz​na. Straż​nik pod​niósł wzrok. Za​wa​hał się, po czym prych​nął nie​wy​raź​nie pod no​sem i od​szedł od celi, nie wy​pusz​cza​jąc mie​cza z dło​ni. Po​zo​sta​ła dwój​ka war​tow​ni​ków za​bra​ła ze sobą wo​rek i ru​szy​li ko​ry​ta​rzem za do​wód​cą. Znik​nę​li w war​tow​ni. Roz​legł się trzask za​my​ka​nych drzwi. Va​sher na​tych​miast uklęk​nął przy sło​mia​nym po​sła​niu, z któ​re​go wy​brał kil​ka moc​nych i dłu​gich ździe​beł. Ze swo​je​go płasz​cza – któ​ry u dołu za​czy​nał się miej​sca​mi pruć – wy​snuł kil​ka nici i zwią​zał sło​mę na kształt nie​wiel​kiej, wy​so​kiej może na trzy cale fi​gur​ki o pro​stych ra​mio​nach i no​gach. Wy​rwał so​bie włos i przy​ło​żył do gło​wy sło​mia​ne​go czło​wiecz​ka, po czym się​gnął do buta i wy​cią​gnął z cho​le​wy wspa​nia​ły, czer​wo​ny szal. Uwol​nił swój Od​dech. Wy​pły​nął z nie​go – roz​cho​dząc się, ro​snąc w po​wie​trzu, przej​rzy​sty, choć jed​no​cze​śnie lśnią​cy, przy​po​mi​na​ją​cy nie​co oświe​tlo​ną sło​necz​ny​mi pro​mie​nia​mi pla​mę oli​wy, roz​le​wa​ją​cą się na po​wierzch​ni wody. Va​sher wy​raź​nie czuł, jak opusz​cza jego cia​ło: Bio​Chro​ma​tycz​ny Od​dech, jak na​zy​wa​li go ucze​ni. Więk​szość lu​dzi mó​wi​ła po pro​stu Od​dech. Każ​dy ta​kim dys​po​no​wał. Przy​naj​mniej w więk​szo​ści wy​pad​ków – jed​na oso​ba, je​den Od​dech. Va​sher miał ich oko​ło pięć​dzie​się​ciu, co sta​no​wi​ło licz​bę le​d​wie po​zwa​la​ją​cą mu osią​gnąć po​ziom Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia. Te​raz, z tak nie​wie​lo​ma Od​de​cha​mi czuł się ubo​gi w po​rów​na​niu z ilo​ścią, jaką miał do dys​po​zy​cji daw​niej, choć wie​lu in​nych uzna​ło​by po​sia​da​nie pięć​dzie​się​ciu za wiel​ki skarb. Nie​ste​ty, na​wet pro​ste Prze​bu​dze​nie nie​wiel​kiej fi​gur​ki spo​rzą​dzo​nej z or​ga​nicz​ne​go ma​te​ria​łu – z wy​ko​rzy​sta​niem czę​ści wła​sne​go cia​ła jako ogni​ska – wy​czer​pa​ło oko​ło po​ło​wy jego Od​de​chów. Mały, sło​mia​ny lu​dzik drgnął i za​czął wchła​niać w sie​bie Bio​Chro​mę. Po​ło​wa trzy​ma​ne​go przez Va​she​ra czer​wo​ne​go sza​la spło​wia​ła, sta​ła się sza​ra. Va​sher po​chy​lił się – sku​pił na po​le​ce​niu, któ​re za​mie​rzał wy​dać fi​gur​ce – i do​koń​czył ca​ło​ści, wy​po​wia​da​jąc Roz​kaz. – Przy​nieś klu​cze – rzu​cił wy​raź​nie. Lu​dzik wstał i uno​sząc je​dy​ną brew, spoj​rzał na swe​go twór​cę. Va​sher wska​zał pal​cem na war​tow​nię, z któ​rej do​bie​gły go za​sko​czo​ne okrzy​ki. Nie zo​sta​ło mi już wie​le cza​su, po​my​ślał. Fi​gur​ka roz​pę​dzi​ła się po po​sadz​ce celi, wy​bi​ła w po​wie​trze i wy​sko​czy​ła na ze​wnątrz po​mię​dzy prę​ta​mi za​kra​to​wa​ne​go okien​ka w drzwiach. Va​sher zdjął płaszcz i roz​ło​żył go na pod​ło​dze. Ma​te​riał był skro​jo​ny na kształt ludz​kie​go cia​ła – po​zna​czo​ne​go te​raz roz​cię​cia​mi pa​su​ją​cy​mi do blizn na cie​le wła​ści​cie​la. Otwo​ry w kap​tu​rze od​po​wia​da​ły oczom Va​she​ra. Im bar​dziej ma​te​riał przy​po​mi​nał czło​wie​ka, tym mniej Od​de​chów po​trze​ba było do jego Prze​bu​dze​nia. Va​sher po​chy​lił się i pró​bo​wał nie przy​po​mi​nać so​bie cza​sów, kie​dy miał tyle Od​de​chów, by nie przej​mo​wać się kształ​tem czy sku​pie​niem przy Prze​bu​dze​niu. To było bar​dzo daw​no temu. Skrzy​wił się,

wy​rwał z gło​wy jesz​cze je​den włos i przy​tknął go do kap​tu​ra. Znów wy​pu​ścił Bio​Chro​mę. Ta czyn​ność wy​czer​pa​ła wszyst​kie jego po​zo​sta​łe Od​de​chy. Płaszcz za​drżał, szal stał się już zu​peł​nie sza​ry – sam Va​sher po​czuł się… bez​barw​ny. Utra​ta Od​de​chu nie była śmier​tel​na. Co wię​cej, do​dat​ko​we Od​de​chy, z któ​rych wła​śnie sko​rzy​stał, też kie​dyś na​le​ża​ły do in​nych lu​dzi. Va​sher nie miał po​ję​cia kim byli; nie ze​brał tej Bio​Chro​my sa​mo​dziel​nie. Do​stał ją. Jak za​wsze. Od​de​chu nie moż​na było ni​ko​mu ode​brać prze​mo​cą. A jed​nak utra​ta Bio​Chro​my zmie​ni​ła spo​sób, w jaki po​strze​gał świat. Bar​wy nie wy​da​wa​ły się już tak ja​skra​we. Prze​stał wy​czu​wać tłu​my prze​cha​dza​ją​cych się lu​dzi w mie​ście le​żą​cym po​wy​żej, co za​zwy​czaj było dlań sta​nem nor​mal​nym. Była to ta sama świa​do​mość obec​no​ści in​ne​go czło​wie​ka, jaką od​czu​wa​ją wszy​scy – taka jak ostrze​gaw​cze prze​czu​cie, któ​re otrzy​mu​je​my we śnie, gdy ktoś wcho​dzi do po​ko​ju. Tego ro​dza​ju zmysł Va​sher miał zwy​kle pięć​dzie​siąt razy sil​niej​szy. A te​raz go stra​cił. Wraz z Od​de​chem we​ssa​nym przez sło​mia​ną fi​gur​kę i płaszcz, udzie​la​ją​cym im siły. Płaszcz za​drżał. Va​sher się po​chy​lił. – Chroń mnie – roz​ka​zał i płaszcz znie​ru​cho​miał. Va​sher wstał i wło​żył go na po​wrót. Pod celą po​ja​wił się sło​mia​ny czło​wie​czek. Niósł ze sobą wiel​kie koło z klu​cza​mi. Nogi fi​gur​ki były spla​mio​ne czer​wie​nią. Szkar​łat​na bar​wa krwi wy​da​wa​ła się te​raz Va​she​ro​wi nie​co​dzien​nie przy​tłu​mio​na. Za​brał klu​cze. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział. Za​wsze im dzię​ko​wał. Nie wie​dział dla​cze​go, zwłasz​cza że chwi​lę po​tem zro​bił coś jesz​cze. – Twój Od​dech do mnie – po​le​cił i do​tknął pier​si sło​mia​ne​go lu​dzi​ka, któ​ry po​zba​wio​ny ży​cia na​tych​miast padł na pod​ło​gę. Va​sher od​zy​skał swój Od​dech. Zna​jo​my zmysł świa​do​mo​ści obec​no​ści in​nych, po​wró​cił, wraz z wra​że​niem by​cia po​łą​czo​nym, do​pa​so​wa​nym do świa​ta. Od​dech mógł ode​brać fi​gur​ce je​dy​nie dla​te​go, iż sam ją stwo​rzył, sam ją Prze​bu​dził. Prze​bu​dzeń tego ro​dza​ju rzad​ko do​ko​ny​wa​ło się na sta​łe. Naj​czę​ściej od​da​wał swo​ją Bio​Chro​mę przed​mio​tom, a po​tem ją od​bie​rał. Je​śli wziąć pod uwa​gę po​tę​gę, jaką dys​po​no​wał kie​dyś, dwa​dzie​ścia pięć Od​de​chów sta​no​wi​ło śmie​chu war​tą licz​bę. Nie​mniej w po​rów​na​niu z ni​czym, wy​da​wa​ło się nie​zmier​nym skar​bem. Za​drżał z emo​cji, ja​kie to​wa​rzy​szy​ły przy​ję​ciu Bio​Chro​my. Krzy​ki z war​tow​ni umil​kły. W lo​chu za​pa​dła ci​sza. Wie​dział, że musi dzia​łać szyb​ko. Va​sher prze​ło​żył rękę przez kra​ty i prze​krę​cił klucz w zam​ku. Pchnął gru​be drzwi i szyb​ko wy​szedł na ko​ry​tarz, zo​sta​wia​jąc za sobą za​po​mnia​ną fi​gur​kę. Nie udał się do war​tow​ni – ani do wid​nie​ją​ce​go za nią wyj​ścia – skrę​cił na po​łu​dnie, zmie​rza​jąc w głąb lo​chu. Ta część jego pla​nu była obar​czo​na naj​więk​szym stop​niem ry​zy​ka. Od​na​le​zie​nie ta​wer​ny uczęsz​cza​nej przez ka​pła​nów Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni oka​za​ło się pro​ste. Spro​wo​ko​wa​nie kar​czem​nej bur​dy – i za​ata​ko​wa​nie wspo​mnia​ne​go przez straż​ni​ka ka​pła​na – było rów​nie ła​twe. W Hal​la​dren oso​by du​chow​ne trak​to​wa​no bar​dzo po​waż​nie, przez co Va​sher nie tra​fił do pod​rzęd​ne​go aresz​tu, ale za​słu​żył so​bie na wy​ciecz​kę do lo​chu Kró​la-Boga. Ga​tu​nek lu​dzi, ja​kich prze​zna​cza​no do pil​no​wa​nia więź​niów znał na tyle do​brze, że był nie​mal pe​wien, że spró​bu​ją wy​cią​gnąć Krew Nocy z po​chwy. A tego wła​śnie po​trze​bo​wał, by od​wró​cić ich uwa​gę i zdo​być klu​cze. Te​raz jed​nak cze​ka​ła go nie​moż​li​wa do prze​wi​dze​nia część pla​nu. Za​trzy​mał się. Prze​bu​dzo​ny płaszcz ci​cho sze​le​ścił. Od​szu​ka​nie wła​ści​wej celi nie było trud​ne – więk​sza część ota​cza​ją​cych ją ka​mien​nych mu​rów była wy​pra​na z ko​lo​rów. Za​rów​no drzwi, jak i ścia​ny po​kry​wa​ła mdła sza​rość. W ta​kich miej​scach trzy​ma​no Roz​bu​dza​ją​cych – brak ko​lo​ru wy​klu​czał moż​li​wość do​ko​na​nia Prze​bu​dze​nia. Va​sher pod​szedł do celi i zaj​rzał do środ​ka. Pod su​fi​tem ko​ły​sał się za​wie​szo​ny za ręce męż​czy​zna. Nagi i sku​ty łań​cu​cha​mi. Jego opa​le​ni​zna wy​da​wa​ła się Va​she​ro​wi nie​zwy​-

kle in​ten​syw​na, siń​ce na cie​le wy​glą​da​ły jak ja​skra​we pla​my fio​le​tu i błę​ki​tu. Wię​zień był za​kne​blo​wa​ny. Ko​lej​ne za​bez​pie​cze​nie. Aby prze​pro​wa​dzić uda​ne Prze​bu​dze​nie, po​trzeb​ne były trzy rze​czy: Od​dech, bar​wa i Roz​kaz. Nie​któ​rzy zwa​li to Har​mo​ni​ką i Od​cie​nia​mi. Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie, wza​jem​na re​la​cja po​mię​dzy dźwię​kiem i bar​wą. Roz​kaz na​le​ża​ło wy​po​wie​dzieć gło​śno i wy​raź​nie w oj​czy​stym ję​zy​ku Roz​bu​dza​ją​ce​go – wszel​kie za​jąk​nię​cia lub nie​sta​ran​nie wy​ar​ty​ku​ło​wa​ny dźwięk uda​rem​ni​ły​by Prze​bu​dze​nie. Od​dech wy​do​stał​by się na ze​wnątrz, lecz przed​miot po​zo​stał​by mar​twy. Va​sher otwo​rzył celę klu​czem z kół​ka i wszedł do środ​ka. Gdy zbli​żył się do więź​nia, aura wi​szą​ce​go roz​ja​śni​ła ko​lo​ry jego stro​ju. Tak sil​ną aurę do​strzegł​by każ​dy, choć dla czło​wie​ka, któ​ry do​stą​pił Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia było to jesz​cze ła​twiej​sze. Nie była to naj​moc​niej​sza Bio​Chro​ma​tycz​na aura, jaką Va​sher wi​dział w swym ży​ciu – sil​niej​sze na​le​ża​ły do Po​wra​ca​ją​cych, czczo​nych w Hal​lan​dren jak bo​go​wie. Nie​mniej Bio​Chro​ma wi​szą​ce​go ro​bi​ła duże wra​że​nie i była o wie​le sil​niej​sza niż ta, któ​ra ota​cza​ła Va​she​ra. Wię​zień dys​po​no​wał wie​lo​ma Od​de​cha​mi. Set​ka​mi se​tek Od​de​chów. Wi​siał, de​li​kat​nie ko​ły​sząc się na łań​cu​chach. Przy​glą​dał się Va​she​ro​wi. Za​kne​blo​wa​ne usta krwa​wi​ły wsku​tek od​wod​nie​nia. Va​sher wa​hał się tyl​ko przez chwi​lę, po czym wy​cią​gnął rękę i wy​jął kne​bel z ust męż​czy​zny. – Ty… – szep​nął wię​zień i za​kasz​lał. – Przy​sze​dłeś mnie uwol​nić? – Nie, Vahr – od​po​wie​dział ci​cho Va​sher. – Przy​sze​dłem, żeby cię za​bić. Vahr prych​nął. Nie​wo​la od​bi​ła się na nim moc​nym pięt​nem. Gdy Va​sher wi​dział go ostat​nio, wy​da​wał się o wie​le bar​dziej mię​si​sty. Są​dząc po jego wy​chu​dłym wy​su​szo​nym cie​le mu​siał być przez dłuż​szy czas prze​trzy​my​wa​ny o gło​dzie. Całe jego cia​ło po​kry​wa​ły świe​że rany, siń​ce i opa​rze​nia. Za​rów​no cier​pie​nie, jak i nie​po​kój w pod​krą​żo​nych oczach Vah​ra świad​czy​ły o jego po​waż​nym sta​nie. Od​dech moż​na było prze​ka​zać je​dy​nie do​bro​wol​nie, za po​mo​cą świa​do​mie wy​da​ne​go Roz​ka​zu. Nikt jed​nak nie po​wie​dział, że nie moż​na ko​goś do wy​da​nia ta​kie​go Roz​ka​zu od​po​wied​nio za​chę​cić. – A więc – wy​chry​piał wię​zień – osą​dzi​łeś mnie. Tak samo jak wszy​scy. – Nie in​te​re​su​je mnie twój nie​uda​ny bunt. Chcę od cie​bie tyl​ko Od​de​chu. – Ty i cały dwór Hal​lan​dren. – Ow​szem. Ale nie od​dasz go jed​ne​mu z Po​wra​ca​ją​cych. Prze​ka​żesz go mnie. W za​mian za to, że cię za​bi​ję. – To ra​czej kiep​ski in​te​res. – W gło​sie Vah​ra za​brzmia​ła wy​zu​ta z emo​cji har​dość, któ​rej Va​sher nie sły​szał, kie​dy się ostat​nio spo​tka​li. To dziw​ne, prze​mknę​ło mu przez myśl, że wresz​cie, po tym wszyst​kim, do​strze​głem w nim coś, z czym po​tra​fię się iden​ty​fi​ko​wać. Va​sher trzy​mał się od Vah​ra na bez​piecz​ną od​le​głość. Te​raz, kie​dy wię​zień mógł już mó​wić, był też w sta​nie wy​da​wać Roz​ka​zy. Choć z dru​giej stro​ny do​ty​kał je​dy​nie me​ta​lo​wych łań​cu​chów, a me​tal nie​ła​two było Prze​bu​dzić. Ni​g​dy nie był żywy, a kaj​da​ny były da​le​kie kształ​tem od czło​wie​ka. Na​wet u szczy​tu swej mocy, Va​she​ro​wi uda​ło się Prze​bu​dzić me​tal je​dy​nie kil​ka razy. Oczy​wi​ście bar​dzo po​tęż​ni Roz​bu​dza​ją​cy po​tra​fi​li bu​dzić przed​mio​ty, któ​rych nie do​ty​ka​li, a któ​re znaj​do​wa​ły się w za​się​gu ich gło​su. To jed​nak wy​ma​ga​ło Dzie​wią​te​go Wy​wyż​sze​nia, a tylu Od​de​chów nie po​sia​dał na​wet Vahr. Co wię​cej, Va​sher wie​dział o tyl​ko jed​nej oso​bie, któ​ra mia​ła ich wy​star​cza​ją​co wie​le: sam Król-Bóg. Naj​praw​do​po​dob​niej za​tem był bez​piecz​ny. Vahr dys​po​no​wał ol​brzy​mią licz​bą Od​de​chów, ale nie miał cze​go Prze​bu​dzić. Va​sher spo​koj​nie okrą​żył wi​szą​ce​go. Nie po​tra​fił wzbu​dzić w so​bie ani cie​nia współ​czu​cia dla więź​nia. Vahr za​słu​żył na ten los. Ka​pła​ni nie chcie​li po​zwo​lić mu umrzeć. Miał w so​bie zbyt wie​le Od​de​chów. Gdy​by zgi​nął, całe to bo​gac​two ode​szło​by wraz z nim. Na za​wsze i nie​od​wra​cal​nie. I na​wet wład​cy Hal​lan​dren – w któ​rym pa​no​wa​ły bar​dzo su​ro​we pra​wa do​ty​czą​ce prze​ka​zy​wa​nia

i sprze​da​ży Od​de​chów – nie chcie​li zmar​no​wać ta​kie​go skar​bu. Pra​gnę​li tej Bio​Chro​my do tego stop​nia, że odło​ży​li na​wet eg​ze​ku​cję tak zna​ne​go prze​stęp​cy, ja​kim był Vahr. Te​raz było jed​nak zu​peł​nie moż​li​we, że wkrót​ce za​czną ża​ło​wać, iż nie po​zo​sta​wi​li przy nim sil​niej​szej stra​ży. A Va​sher cze​kał na po​dob​ną oka​zję od dwóch lat. – No więc? – spy​tał Vahr. – Daj mi Od​dech, Vahr – rzu​cił Va​sher i zbli​żył się o krok. Vahr mruk​nął coś pod no​sem i po​wie​dział: – Wąt​pię, że​byś był rów​nie zdol​ny jak kaci Kró​la-Boga, Va​sher, a im opie​ram się już od dwóch ty​go​dni. – Zdzi​wił​byś się. Ale to nie ma zna​cze​nia. Od​dasz mi swój Od​dech. Wiesz, że masz tyl​ko dwie moż​li​wo​ści. Albo do​sta​nę go ja, albo do​sta​ną go oni. Vahr wi​siał na łań​cu​chach. Ob​ra​cał się wol​no. Mil​czał. – Nie masz wie​le cza​su do na​my​słu – pod​jął Va​sher. – W każ​dej chwi​li ktoś może zna​leźć mar​twych war​tow​ni​ków. Pod​nio​są alarm. Zo​sta​wię cię tu​taj i znów pod​da​dzą cię tor​tu​rom i kie​dyś w koń​cu zła​mią. I cała two​ja moc przej​dzie na wła​sność lu​dzi, któ​rych przy​się​ga​łeś znisz​czyć. Vahr wpa​try​wał się w pod​ło​gę. Va​sher po​zwo​lił mu się za​sta​na​wiać przez kil​ka chwil w ci​szy, ob​ser​wo​wał, jak do więź​nia do​cie​ra praw​dzi​wy ob​raz sy​tu​acji. Wresz​cie Vahr uniósł wzrok na Va​she​ra. – Ta… rzecz, któ​rą no​sisz. Jest tu? W mie​ście? Va​sher ski​nął gło​wą. – Te wrza​ski sprzed chwi​li? To ona je spo​wo​do​wa​ła? Va​sher ski​nął raz jesz​cze. – Jak dłu​go zo​sta​niesz w T’Te​lir? – Ja​kiś czas. Może rok. – Uży​jesz tego prze​ciw​ko nim? – To, co zro​bię, to moja spra​wa, Vahr. Do​bi​je​my tar​gu czy nie? Szyb​ka śmierć w za​mian za twój Od​dech. Mogę obie​cać ci jed​no. Twoi wro​go​wie go nie do​sta​ną. Vahr umilkł. – Jest twój – po​wie​dział wresz​cie. Va​sher wy​cią​gnął rękę i do​tknął dło​nią czo​ła więź​nia – uwa​żał przy tym, by nie do​tknąć cia​ła Vah​ra żad​ną czę​ścią swe​go stro​ju, z któ​re​go Vahr mógł​by za​czerp​nąć po​trzeb​ny do Prze​bu​dze​nia ko​lor. Vahr prze​stał się ru​szać. Wy​glą​dał na zu​peł​nie zre​zy​gno​wa​ne​go. Po chwi​li, gdy Va​sher za​czy​nał się już nie​po​ko​ić, że wię​zień zmie​nił zda​nie, ten uwol​nił swo​ją Bio​Chro​mę. Opu​ści​ły go bar​wy. Pięk​na Opa​li​za​cja, aura, któ​ra spra​wia​ła, że mimo ran i si​nia​ków wy​glą​dał ma​je​sta​tycz​nie, wy​pły​nę​ła z jego ust i za​wi​sła w po​wie​trzu, mi​go​cząc jak po​ran​na mgła. Va​sher za​mknął oczy i wchło​nął ją w sie​bie. – Moje ży​cie do two​je​go – roz​ka​zał Vahr. W jego gło​sie za​ma​ja​czy​ła roz​pacz. – Mój Od​dech sta​je się two​im. Od​dech wpły​nął w Va​she​ra i wszyst​ko znów sta​ło się ja​skra​we i żywe. Brą​zo​wy płaszcz na​brał głę​bi, na​sy​ci​ły go ko​lo​ry. Krew na pod​ło​dze sta​ła się in​ten​syw​nie czer​wo​na, pło​nę​ła ni​czym ogień. Na​wet skó​ra Vah​ra wy​da​wa​ła się te​raz ma​lar​skim ar​cy​dzie​łem – jej po​wierzch​nia, po​zna​czo​na czar​ny​mi wło​sa​mi, błę​kit​ny​mi otar​cia​mi i czer​wo​ny​mi ra​na​mi. Wie​le lat upły​nę​ło od ostat​nie​go razu, kie​dy Va​sher do​świad​czył tak głę​bo​kie​go po​czu​cia… ży​cia. Jęk​nął i osu​nął się na ko​la​na, czu​jąc prze​peł​nia​ją​cą go ener​gię. Żeby nie upaść na ka​mien​ną pod​ło​gę, mu​siał po​de​przeć się ręką. Jak mo​głem bez tego żyć? – po​my​ślał. Zda​wał so​bie spra​wę, że tak na​praw​dę jego zmy​sły nie wy​ostrzy​ły się ani tro​chę, stał się po pro​stu o wie​le bar​dziej świa​do​my i uważ​ny. Uwraż​li​wio​ny. Do​cie​ra​ło do nie​go po​tęż​ne pięk​no do​znań. Gdy do​tknął ka​mie​nia, za​chwy​cił się jego szorst​ką fak​tu​rą. A szum wia​tru do​la​tu​ją​cy przez wą​skie okno wię​zie​nia? Czy za​wsze był tak me​lo​dyj​ny? Jak mógł tego nie sły​szeć?

– Do​trzy​maj swo​jej czę​ści umo​wy – po​wie​dział Vahr. Va​sher do​ce​nił dźwięk jego gło​su, pięk​no każ​dej gło​ski, ich we​wnętrz​ną har​mo​nię. Czuł się do​sko​na​le na​stro​jo​ny, jak in​stru​ment. Był to dar dla każ​de​go, kto osią​gał Dru​gie Wy​wyż​sze​nie. Do​brze bę​dzie znów z nim żyć. Oczy​wi​ście, gdy​by chciał, mógł w każ​dej chwi​li osią​gnąć na​wet i Pią​te Wy​wyż​sze​nie, ale wy​ma​ga​ło to kil​ku ofiar, któ​rych nie chciał po​no​sić. Zmu​szał się więc, by zro​bić to w sta​ro​mod​ny spo​sób, zbie​ra​jąc Od​de​chy od lu​dzi ta​kich jak Vahr. Pod​niósł się i wy​cią​gnął od​bar​wio​ny szal, z któ​re​go sko​rzy​stał przed​tem. Za​rzu​cił go na szy​ję Vah​ra i wy​pu​ścił Bio​Chro​mę. Nie ba​wił się w nada​wa​nie ma​te​ria​ło​wi ludz​kie​go kształ​tu, nie mu​siał też uży​wać wła​snych wło​sów czy skó​ry w cha​rak​te​rze ogni​ska – mu​siał jed​nak za​czerp​nąć ko​lo​ru ze swo​jej ko​szu​li. Spoj​rzał w peł​ne re​zy​gna​cji oczy więź​nia. – Du​sić rze​czy – roz​ka​zał Va​sher, do​ty​ka​jąc drga​ją​ce​go sza​la. Ma​te​riał skrę​cił się na​tych​miast, wy​ko​rzy​stu​jąc przy tym dużą – choć te​raz już nie​istot​ną – licz​bę Od​de​chów. Owi​nął się wo​kół szyi Vah​ra i za​ci​snął, dła​wiąc ofia​rę. Vahr nie wal​czył, na​wet nie jęk​nął. Po pro​stu pa​trzył nie​na​wist​nie na Va​she​ra, aż oczy wy​szły mu z or​bit, i umarł. Nie​na​wiść. W swo​im cza​sie Va​sher za​znał jej wie​le. Wy​cią​gnął rękę i od​zy​skał Od​dech z sza​la, po czym zo​sta​wił w celi ko​ły​szą​ce się cia​ło więź​nia. Ci​cho prze​szedł przez loch, wciąż po​dzi​wia​jąc bar​wę drew​na i ka​mie​ni. Po kil​ku chwi​lach za​uwa​żył w ko​ry​ta​rzu nowy ko​lor. Czer​wień. Omi​nął ka​łu​żę krwi, któ​ra cie​kła po nie​rów​nej pod​ło​dze lo​chu, i wszedł do war​tow​ni. Trzej straż​ni​cy już nie żyli. Je​den z nich sie​dział na krze​śle. Krew Nocy, wciąż w więk​szej czę​ści ukry​ty w swej po​chwie tkwił w pier​si tru​pa. Spod sre​bra było wi​dać mniej wię​cej cal czar​ne​go ostrza. Va​sher ostroż​nie wsu​nął broń do po​chwy i za​piął za​trzask. Spra​wi​łem się dziś bar​dzo do​brze, roz​le​gło się w jego my​ślach. Nie od​po​wie​dział. Za​bi​łem ich wszyst​kich, cią​gnął Krew Nocy. Nie je​steś ze mnie dum​ny? Przy​zwy​cza​jo​ny do nie​co​dzien​ne​go cię​ża​ru ostrza Va​sher pod​niósł broń jed​ną ręką. Za​brał też swą tor​bę i za​rzu​cił ją na ra​mię. Wie​dzia​łem, że bę​dziesz za​chwy​co​ny, do​dał z za​do​wo​le​niem miecz.

1 By​cie oso​bą nie​waż​ną wią​za​ło się z wie​lo​ma ko​rzy​ścia​mi. Rzecz ja​sna, je​śli wziąć pod uwa​gę stan​dar​dy więk​szo​ści lu​dzi, Siri wca​le nie była nie​waż​na – była prze​cież cór​ką kró​la. Na szczę​ście jed​nak jej oj​ciec miał aż czwo​ro dzie​ci, a sie​dem​na​sto​let​nia Siri była spo​śród nich naj​młod​sza. Fa​fen, star​sza od Siri, wy​peł​ni​ła ro​do​wy obo​wią​zek i zo​sta​ła mnisz​ką. Na​stęp​ny w ko​lej​no​ści był Rid​ger, chło​pak star​szy z ko​lei od Fa​fen, naj​star​szy syn wład​cy. Dzie​dzic tro​nu. No i była jesz​cze Vi​ven​na. Siri wes​tchnę​ła i za​wró​ci​ła ścież​ką do mia​sta. Vi​ven​na, pier​wo​rod​na kró​la była… no cóż… była Vi​ven​ną. Pięk​na, wy​twor​na, ide​al​na nie​mal pod każ​dym wzglę​dem. Co tak​że sta​no​wi​ło szczę​śli​wy zbieg oko​licz​no​ści, zwłasz​cza że to jej ręka zo​sta​ła obie​ca​na bogu. Tak czy ina​czej, Siri jako czwar​te dziec​ko kró​la była ra​czej zbęd​na. Vi​ven​na i Rid​ger mu​sie​li się sku​piać na na​uce; Fa​fen cięż​ko pra​co​wa​ła, po​ma​ga​jąc in​nym w do​mach i na pa​stwi​skach. Siri jed​nak unik​nę​ła tego wszyst​kie​go, po​nie​waż była nie​waż​na. Co mię​dzy in​ny​mi ozna​cza​ło, że mo​gła zni​kać w gó​rach na całe go​dzi​ny. Oczy​wi​ście za każ​dym ra​zem ktoś to w koń​cu za​uwa​żał i mia​ła przez te swo​je wy​ciecz​ki bez​u​stan​ne kło​po​ty, ale na​wet jej oj​ciec mu​siał przy​znać, że znik​nię​cia cór​ki ni​ko​mu nie przy​spa​rza​ły więk​szych pro​ble​mów. Mia​sto pod jej nie​obec​ność nie cier​pia​ło – co wię​cej, wy​da​wa​ło się, że bez Siri ma się nie​co le​piej. Nie​waż​ność. Dla ko​goś in​ne​go sta​no​wi​ła​by ob​ra​zę i dys​ho​nor. Dla Siri była bło​go​sła​wień​stwem. Uśmiech​nę​ła się i prze​szła przez bra​mę. W nie​unik​nio​ny spo​sób od razu przy​cią​gnę​ła ludz​kie spoj​rze​nia. Be​va​lis było co praw​da naj​więk​szym mia​stem i sto​li​cą Idris, ale nie było szcze​gól​nie wiel​kie i wszy​scy miesz​kań​cy wie​dzie​li, kim dziew​czy​na jest. Są​dząc po za​sły​sza​nych od wę​drow​ców opo​wie​ściach, jej ro​dzin​ne Be​va​lis było le​d​wie wsią w po​rów​na​niu z ol​brzy​mi​mi me​tro​po​lia​mi, ja​kie roz​kwi​ta​ły w in​nych kró​le​stwach. Jej się jed​nak bar​dzo po​do​ba​ło, lu​bi​ła jego błot​ni​ste uli​ce, kry​te strze​chą cha​ty i te nud​ne – choć so​lid​ne – ka​mien​ne mury. Ko​bie​ty go​nią​ce ucie​ka​ją​ce gęsi, męż​czyzn szar​pią​cych się z osła​mi cią​gną​cy​mi wozy wy​peł​nio​ne wio​sen​ny​mi zbio​ra​mi. Dzie​ci pro​wa​dzą​ce sta​da owiec na hale. Moż​li​we, że wspa​nia​łe mia​sta w Xace, Hu​dres, czy na​wet Hal​lan​dren, ofe​ro​wa​ły eg​zo​tycz​ne wi​do​ki, ale były jed​no​cze​śnie peł​ne ob​cych twa​rzy, roz​krzy​cza​nych, prze​py​cha​ją​cych się tłu​mów i wy​nio​słych ary​sto​kra​tów. To by się Siri nie po​do​ba​ło; w za​sa​dzie na​wet Be​va​lis wy​da​wa​ło się jej tro​chę zbyt roj​ne. Nie​mniej, po​my​śla​ła przy​glą​da​jąc się swo​jej pro​stej i prak​tycz​nej sza​rej su​kien​ce, za​ło​żę się, że w tam​tych mia​stach mają wię​cej ko​lo​rów. I to aku​rat mo​gła​bym chy​ba po​lu​bić. W barw​nym miej​scu nie wy​róż​nia​ła​by się tak bar​dzo od​cie​niem swych wło​sów. Jej dłu​gie loki, jak zwy​kle pod​czas wy​ciecz​ki na pola, po​ja​śnia​ły z ra​do​ści. Sku​pi​ła się, pró​bu​jąc je opa​no​wać, ale je​dy​ne, co była w sta​nie osią​gnąć, to mdły brąz. A gdy roz​pro​szy​ła uwa​gę, fry​zu​ra na​tych​miast znów przy​bra​ła pięk​ną ja​sną bar​wę. Ni​g​dy nie na​uczy​ła się nad nimi pa​no​wać. W od​róż​nie​niu od Vi​ven​ny. W mia​rę jak szła przez mia​sto, zbie​rał się za nią nie​wiel​ki po​chód. Uśmiech​nę​ła się i uda​wa​ła, że nie za​uwa​ża dzie​ci, do chwi​li, gdy jed​no z nich ze​bra​ło się na od​wa​gę, pod​bie​gło i po​cią​gnę​ło ją za su​kien​kę. Dziew​czy​na od​wró​ci​ła się z uśmie​chem. Ma​lu​chy po​pa​trzy​ły na nią nie​zwy​kle po​waż​nie. Wszy​scy w Idris byli od dziec​ka ucze​ni, by opa​no​wy​wać wsty​dli​we, rap​tow​ne wy​bu​chy emo​cji. Dok​try​na Au​stre nie uzna​wa​ła uczuć za coś złe​go, nie​mniej, sro​dze ga​ni​ła pre​ten​sjo​nal​ne zwra​ca​nie na sie​bie uwa​gi przez pu​blicz​ne ich oka​zy​wa​nie. Siri nie była szcze​gól​nie po​boż​na. Uwa​ża​ła, że to nie jej wina, sko​ro Au​stre two​rząc jej du​szę, ob​da​-

rzył ją jed​no​cze​śnie cał​ko​wi​tą nie​zdol​no​ścią do po​słu​szeń​stwa. Dzie​ci cier​pli​wie cze​ka​ły, a dziew​czy​na się​gnę​ła do far​tu​cha, z któ​re​go wy​do​sta​ła kil​ka ja​skra​wo ubar​wio​nych kwia​tów. Oczy ma​lu​chów otwo​rzy​ły się sze​ro​ko i wpa​trzy​ły w wi​bru​ją​ce, ro​ze​dr​ga​ne ko​lo​ry płat​ków. Trzy kie​li​chy były nie​bie​skie, je​den żół​ty. Wszyst​kie kwia​ty od​ci​na​ły się wy​raź​nie od wszech​ogar​nia​ją​cej sza​ro​ści mia​sta. Poza ko​lo​ra​mi skó​ry i oczu miesz​kań​ców, Be​va​lis było cał​ko​wi​cie bez​barw​ne. Ka​mien​ne ścia​ny bie​lo​no wap​nem, stro​je sta​ran​nie spie​ra​no do sza​ro​ści lub nud​ne​go beżu. Wszyst​ko po to, by trzy​mać ko​lo​ry z da​le​ka. A to dla​te​go, że bez ko​lo​rów nie było Roz​bu​dza​ją​cych. Mała dziew​czyn​ka, któ​ra wcze​śniej szarp​nę​ła za su​kien​kę, chwy​ci​ła kwia​ty i umknę​ła wraz z in​ny​mi dzieć​mi. Siri za​uwa​ży​ła na​gan​ne spoj​rze​nia kil​kor​ga prze​chod​niów. Nikt jed​nak nie po​wie​dział jej sło​wa. By​cie księż​nicz​ką – na​wet zu​peł​nie nie​waż​ną – mia​ło jed​nak parę za​let. Ru​szy​ła da​lej w stro​nę pa​ła​cu. Ni​ski jed​no​pię​tro​wy bu​dy​nek z prze​stron​nym dzie​dziń​cem o ubi​tej zie​mi. Siri omi​nę​ła tłu​my han​dlu​ją​cych przy głów​nej bra​mie lu​dzi, okrą​ży​ła pa​łac i we​szła do kuch​ni. Mab, ku​chen​na po​słu​gacz​ka, na dźwięk otwie​ra​nych drzwi prze​sta​ła śpie​wać i przyj​rza​ła się dziew​czy​nie uważ​nie. – Oj​ciec cię szu​kał, dziec​ko – po​wie​dzia​ła, po czym od​wró​ci​ła się i nu​cąc pod no​sem, za​ata​ko​wa​ła no​żem kil​ka ce​bul. – Moż​na się było tego spo​dzie​wać. – Siri po​de​szła bli​żej i po​wą​cha​ła za​war​tość garn​ka. Wy​czu​ła woń go​tu​ją​cych się ziem​nia​ków. – Znów po​szłaś w góry, praw​da? Ucie​kłaś z lek​cji. Dziew​czy​na się uśmiech​nę​ła i wy​cią​gnę​ła z kie​sze​ni jesz​cze je​den żół​ty kwia​tek. Ob​ró​ci​ła go w pal​cach. Mab wy​wró​ci​ła oczy​ma. – I znów nisz​czysz mia​sto. Na​praw​dę, dziew​czy​no, w two​im wie​ku ta​kie rze​czy nie przy​sto​ją. Już oj​ciec się z tobą roz​mó​wi. Nie po​do​ba mu się, że uni​kasz swych obo​wiąz​ków. – Lu​bię sło​wa – od​par​ła Siri re​zo​lut​nie – i za​wsze uczę się kil​ku no​wych, kie​dy oj​ciec na mnie krzy​czy. A prze​cież nie po​win​nam za​nie​dby​wać edu​ka​cji, praw​da? Mab prych​nę​ła, po​szat​ko​wa​ła kil​ka ki​szo​nych ogór​ków i zmie​sza​ła je z ce​bu​lą. – Szcze​rze mó​wiąc, Mab – cią​gnę​ła Siri, ba​wiąc się kwiat​kiem i czu​jąc, jak jej wło​sy przy​bie​ra​ją nie​co ru​da​wy od​cień – nie ro​zu​miem w czym pro​blem. To prze​cież Au​stre stwo​rzył kwia​ty, nie mam ra​cji? I to on nadał im bar​wy, więc nie może w nich być nic złe​go. W koń​cu sami na​zy​wa​my go Bo​giem Ko​lo​rów! – Kwia​ty nie są złe – od​par​ła Mab, do​da​jąc do po​tra​wy cze​goś, co wy​glą​da​ło na tra​wę – ale tyl​ko wte​dy, je​śli zo​sta​wia się je tam, gdzie umie​ścił je Au​stre. Nie po​win​ni​śmy wy​ko​rzy​sty​wać jego pięk​na po to, żeby sa​me​mu wy​da​wać się waż​niej​szy​mi. – Przez kwia​ty wca​le nie wy​da​ję się waż​niej​sza. – Czyż​by? – rzu​ci​ła Mab i ci​snę​ła tra​wę, ogór​ki i ce​bu​lę do garn​ka z wrzą​cą wodą. Ude​rzy​ła ścian​kę na​czy​nia pła​zem noża, po​słu​cha​ła, ski​nę​ła gło​wą i w po​szu​ki​wa​niu ko​lej​nych wa​rzyw za​nur​ko​wa​ła pod blat. – Sama po​wiedz – cią​gnę​ła stłu​mio​nym gło​sem – czy na​praw​dę uwa​żasz, że pa​ra​du​jąc po Be​va​lis z kwia​tem w dło​ni, nie zwra​casz na sie​bie uwa​gi? – Ale tyl​ko dla​te​go, że to mia​sto jest ta​kie po​nu​re. Gdy​by wo​kół było wię​cej barw, nikt nie za​uwa​żył​by jed​ne​go ma​łe​go kwiat​ka. Mab wy​pro​sto​wa​ła się, dźwi​ga​jąc w rę​kach pu​dło peł​ne róż​no​ra​kich bulw. – Wo​la​ła​byś, że​by​śmy ozdo​bi​li na​sze mia​sto jak Hal​lan​dren? Może po​win​ni​śmy też za​cząć za​pra​szać do sie​bie Roz​bu​dza​ją​cych? Co ty na to? Te dia​bły wy​sy​sa​ją du​sze dzie​ciom i du​szą lu​dzi ich wła​sny​mi ubra​nia​mi. Trze​ba ci też wie​dzieć, że wskrze​sza​ją umar​łych i wy​ko​rzy​stu​ją ich jako ta​nią siłę ro​bo​czą. Nie mó​wiąc o tym, że skła​da​ją na swo​ich he​re​tyc​kich oł​ta​rzach ofia​ry z ko​biet.

Siri po​czu​ła, jak jej wło​sy bie​le​ją lek​ko na sku​tek ogar​nia​ją​ce​go ją nie​po​ko​ju. Prze​stań​cie! – po​my​śla​ła. Jej fry​zu​ra żyła wła​snym ży​ciem i re​ago​wa​ła na emo​cje w nie​kon​tro​lo​wa​ny spo​sób. – Hi​sto​rie z po​świę​ca​niem dzie​wic są wy​ssa​ne z pal​ca – stwier​dzi​ła dziew​czy​na. – Oni tego wca​le nie ro​bią. – Bez po​wo​du nikt by tego nie po​wta​rzał. – Moim zda​niem wy​my​śla​ją je sta​re ko​bie​ty, grze​ją​ce zimą przy ogniu swo​je ko​ści. Nie są​dzę, że​by​śmy mu​sie​li się aż tak bać. Niech so​bie ci z Hal​lan​dren ro​bią, co im się żyw​nie po​do​ba, przy​naj​mniej do​pó​ki zo​sta​wia​ją nas w spo​ko​ju. Mab, nie pod​no​sząc wzro​ku, sie​ka​ła wa​rzy​wa. – Pod​pi​sze​my nowy trak​tat, Mab – do​da​ła Siri. – Oj​ciec i Vi​ven​na do​pil​nu​ją na​sze​go bez​pie​czeń​stwa, a Hal​lan​dren nic nam nie zro​bi. – A je​śli nie? – Zo​ba​czysz. Nie ma się czym mar​twić. – Mają sil​niej​szą ar​mię – za​uwa​ży​ła Mab, sie​ka​jąc, ze wzro​kiem wbi​tym w blat. – Lep​szą stal, wię​cej je​dze​nia i te… te rze​czy. Lu​dzie się nie​po​ko​ją. Może nie ty, ale ci roz​sąd​niej​si, ow​szem. Trud​no było tak od razu za​prze​czyć sło​wom ku​char​ki. Mab, poza wy​jąt​ko​wym in​stynk​tem do go​to​wa​nia ro​so​łów i mie​sza​nia przy​praw, dys​po​no​wa​ła swo​istą mą​dro​ścią. Z dru​giej jed​nak stro​ny sta​now​czo zbyt czę​sto zrzę​dzi​ła. – Za​mar​twiasz się bez po​trze​by, Mab, prze​ko​nasz się. – Mó​wię tyl​ko, że to nie jest czas na to, żeby księż​nicz​ka bie​ga​ła po mie​ście z kwia​ta​mi, ani żeby się wy​róż​nia​ła, ścią​ga​jąc na sie​bie gniew Au​stre. Siri wes​tchnę​ła. – No do​brze – po​wie​dzia​ła i ci​snę​ła ostat​ni kwia​tek do garn​ka z po​traw​ką. – Te​raz wy​róż​ni​my się wszy​scy. Mab zmar​twia​ła, po czym wznio​sła oczy ku nie​bu, nie prze​ry​wa​jąc szat​ko​wa​nia wa​rzyw. – To był kwiat va​na​vel? – Oczy​wi​ście – od​po​wie​dzia​ła dziew​czy​na i po​wą​cha​ła uno​szą​cą się nad garn​kiem parę. – Prze​cież nie znisz​czy​ła​bym cze​goś tak smacz​ne​go. I wciąż uwa​żam, że prze​sa​dzasz. Mab po​cią​gnę​ła no​sem. – Masz – rzu​ci​ła, po​da​jąc księż​nicz​ce dru​gi nóż. – Przy​daj się do cze​goś. Ktoś musi to wszyst​ko po​sie​kać. – A nie po​win​nam iść do ojca? – spy​ta​ła Siri, ła​piąc za gru​by i nie​rów​ny ko​rzeń va​na​vel. Za​czę​ła szat​ko​wać. – Prze​cież on i tak za karę ode​śle cię do kuch​ni i każe ze mną pra​co​wać – stwier​dzi​ła Mab i znów ude​rzy​ła w gar​nek no​żem. Od za​wsze uwa​ża​ła, że po​tra​fi stwier​dzić po dźwię​ku na​czy​nia, kie​dy po​tra​wa jest go​to​wa. – Au​stre, do​po​móż, je​śli oj​ciec się kie​dyś do​wie, że ja to lu​bię. – Ty po pro​stu lu​bisz być bli​sko je​dze​nia – rzu​ci​ła Mab. Wy​ło​wi​ła z garn​ka kwiat i ci​snę​ła go na bok. – Tak czy ina​czej, nie mo​żesz się te​raz z nim wi​dzieć. Na​ra​dza się z Yar​dą. Siri nie za​re​ago​wa​ła, da​lej sie​ka​ła wa​rzy​wa. Wło​sy jed​nak po​ja​śnia​ły jej z emo​cji. Na​ra​dy ojca z Yar​dą zwy​kle cią​gną się go​dzi​na​mi, po​my​śla​ła. Nie ma sen​su cze​kać, aż skoń​czy… Mab od​wró​ci​ła się, się​ga​jąc po coś ze sto​łu, a gdy po​now​nie sta​nę​ła przed bla​tem, Siri była już za drzwia​mi i bie​gła ku staj​niom. Kil​ka mi​nut po​tem od​je​cha​ła z pa​ła​cu ga​lo​pem, w swym ulu​bio​nym brą​zo​wym płasz​czu. Czu​ła upoj​ne emo​cje. Jej wło​sy znów przy​bra​ły zło​ci​sty od​cień. Szyb​ka prze​jażdż​ka to do​sko​na​ły spo​sób na zwień​cze​nie dnia. W koń​cu i tak prze​cież zo​sta​nie uka​ra​na.

De​de​lin, król Idris, odło​żył list na stół. Czy​tał go już zbyt wie​le razy. Na​de​szła pora, by wresz​cie pod​jął de​cy​zję, czy po​słać swą naj​star​szą cór​kę na śmierć. Mimo że wio​sna roz​po​czę​ła się już ja​kiś czas temu, w po​miesz​cze​niu wciąż było chłod​no. Na wy​ży​nach Idris cie​pło nie było czę​stym go​ściem; wszy​scy go pra​gnę​li i cie​szy​li się z jego na​dej​ścia, po​nie​waż lato za​zwy​czaj trwa​ło tu krót​ko. Kom​na​ty pa​ła​cu były bar​dzo ską​po ume​blo​wa​ne. W pro​sto​cie kry​ło się pięk​no. I na​wet król Idris nie miał pra​wa po​ka​zy​wać osten​ta​cyj​nej aro​gan​cji ani pre​ten​sjo​nal​no​ści. De​de​lin wstał z miej​sca i wyj​rzał przez okno na dzie​dzi​niec. We​dług świa​to​wych stan​dar​dów jego pa​łac był mały – miał tyl​ko jed​no pię​tro, spa​dzi​sty drew​nia​ny dach i ni​skie ka​mien​ne ścia​ny. Jak na pa​nu​ją​ce w Idris wa​run​ki był jed​nak duży i nie​bez​piecz​nie gra​ni​czył z luk​su​sem. To jed​nak moż​na mu było wy​ba​czyć, po​nie​waż bu​dy​nek ten słu​żył rów​nież za miej​sce zgro​ma​dzeń i ad​mi​ni​stra​cyj​ne cen​trum kró​le​stwa. Ką​tem oka wład​ca wi​dział ge​ne​ra​ła Yar​dę. Krzep​ki męż​czy​zna cze​kał z rę​ka​mi za​ple​cio​ny​mi na ple​cach. Gru​bą bro​dę miał prze​wią​za​ną w trzech miej​scach rze​my​ka​mi. Poza kró​lem był je​dy​ną oso​bą w po​miesz​cze​niu. De​de​lin po​now​nie spoj​rzał na list. Pa​pier był ja​sno​ró​żo​wy i krzy​kli​wa bar​wa od​zna​cza​ła się na jego biur​ku ni​czym kro​pla krwi na śnie​gu. Róż był ko​lo​rem, któ​re​go w Idris ni​g​dy się nie wi​dy​wa​ło. W Hal​lan​dren jed​nak​że – w ośrod​ku świa​to​we​go prze​my​słu far​biar​skie​go – tak po​zba​wio​ne sma​ku od​cie​nie były na po​rząd​ku dzien​nym. – Cóż więc, sta​ry przy​ja​cie​lu – za​py​tał De​de​lin – masz dla mnie ja​kąś radę? Ge​ne​rał Yar​da po​krę​cił gło​wą. – Zbli​ża się woj​na, Wa​sza Wy​so​kość. Mogę to wy​czy​tać w wie​trze nad na​szy​mi gło​wa​mi, a tak​że z ra​por​tów na​szych szpie​gów. Hal​lan​dren wciąż uwa​ża nas za re​be​lian​tów, a na​sze pół​noc​ne prze​łę​cze ku​szą ich nie​po​mier​nie. Za​ata​ku​ją. – W ta​kim ra​zie po​wi​nie​nem ją wy​słać – stwier​dził król i na po​wrót wyj​rzał przez okno. Na dzie​dziń​cu za​ro​iło się od odzia​nych w płasz​cze i fu​tra lu​dzi zmie​rza​ją​cych na targ. – Wa​sza Wy​so​kość, tej woj​nie nie uda się nam za​po​biec – pod​jął Yar​da. – Mo​że​my jed​nak… opóź​nić jej wy​buch. De​de​lin od​wró​cił się ku żoł​nie​rzo​wi. Ge​ne​rał pod​szedł o krok bli​żej. – To nie jest do​bry czas na woj​nę – po​wie​dział ci​cho. – Nasi żoł​nie​rze wciąż jesz​cze nie do​szli do sie​bie po na​jaz​dach Ven​dis ze​szłej je​sie​ni i po zi​mo​wych po​ża​rach spi​chrza… – Yar​da po​krę​cił gło​wą. – Nie stać nas na tak po​waż​ny, roz​strzy​ga​ją​cy kon​flikt jesz​cze tego lata. Na​szym naj​lep​szym sprzy​mie​rzeń​cem w wal​ce z Hal​lan​dren jest śnieg. Nie mo​że​my do​pu​ścić, by ta woj​na po​to​czy​ła się na ich wa​run​kach. Je​śli na to po​zwo​li​my, to już je​ste​śmy mar​twi. Trud​no było od​mó​wić mu ra​cji. – Wa​sza Wy​so​kość – cią​gnął Yar​da – oni tyl​ko cze​ka​ją, aż zła​mie​my trak​tat. Wte​dy ich atak bę​dzie uspra​wie​dli​wio​ny. Je​śli zro​bi​my to pierw​si, ude​rzą. – Ale na​wet je​śli do​trzy​ma​my po​sta​no​wień trak​ta​tu, ude​rzą i tak – za​uwa​żył De​de​lin. – Tak, choć póź​niej. Może na​wet kil​ka mie​się​cy póź​niej. Do​brze wiesz, jak po​wo​li dzia​ła​ją try​by po​li​ty​ki w Hal​lan​dren. Je​że​li do​cho​wa​my usta​lo​nych w trak​ta​cie za​sad, będą de​ba​to​wać i spie​rać się bez koń​ca. Gdy​by za​ma​ru​dzi​li do pierw​szych śnie​gów, do​sta​li​by​śmy to, na czym za​le​ży nam naj​bar​dziej. Wszyst​ko to brzmia​ło sen​sow​nie. Uczci​wie, bru​tal​nie i sen​sow​nie. Przez wie​le lat De​de​lin sta​rał się nie do​pu​ścić do kon​flik​tu, ob​ser​wu​jąc jed​no​cze​śnie, jak na dwo​rze w Hal​lan​dren na​ra​sta agre​sja, jak wład​cy są​sied​nie​go kró​le​stwa sta​ją się co​raz bar​dziej nie​spo​koj​ni. Z każ​dym ro​kiem po​ja​wia​ły się gło​sy na​wo​łu​ją​ce do ata​ku na wy​ży​ny za​miesz​ka​ne przez „re​be​lianc​kich Idrian”. I z każ​dym ro​kiem gło​sy te sta​-

wa​ły się gło​śniej​sze i bar​dziej licz​ne. Z każ​dym ro​kiem po​ko​jo​wa, ne​go​cja​cyj​na po​li​ty​ka De​de​li​na spra​wia​ła, że ar​mie zo​sta​wa​ły w do​mach. Być może król miał na​dzie​ję, że przy​wód​ca re​be​lian​tów Vahr i jego dy​sy​den​ci z Pahn Kahl od​wró​cą uwa​gę od Idris, ale Vahr zo​stał schwy​ta​ny, a jego tak zwa​na ar​mia roz​bi​ta. Skut​kiem jego bun​tu zaś było to tyl​ko, że Hal​lan​dren zwró​ci​ło bacz​niej​szą uwa​gę na swych daw​nych wro​gów. Po​ko​ju nie moż​na było utrzy​mać. Nie, sko​ro Idris mia​ło tak ży​zne zie​mie, nie wów​czas, kie​dy kon​tro​lo​wa​ło tak cen​ne szla​ki han​dlo​we. I nie, kie​dy Hal​lan​dren było rzą​dzo​ne przez bo​gów, któ​rzy wy​da​wa​li się jesz​cze mniej ob​li​czal​ni od swych po​przed​ni​ków. Wład​ca to wszyst​ko ro​zu​miał. Ale zda​wał so​bie rów​nież spra​wę, że ze​rwa​nie trak​ta​tu by​ło​by po​stęp​kiem głu​pim. Kie​dy ktoś tra​fia do leża dzi​kiej be​stii, nie po​wi​nien pro​wo​ko​wać jej gnie​wu. Yar​da sta​nął u jego boku przy oknie i wyj​rzał na ze​wnątrz, opie​ra​jąc się łok​cia​mi o fra​mu​gę. Ge​ne​rał był twar​dym czło​wie​kiem, zro​dzo​nym z su​ro​wych idriań​skich zim. Był za​ra​zem jed​nym z naj​lep​szych lu​dzi, ja​kich kie​dy​kol​wiek po​znał De​de​lin – co wię​cej, król za​sta​na​wiał się cza​sem, czy nie po​wi​nien wy​dać Vi​ven​ny za syna wier​ne​go ofi​ce​ra. To były jed​nak głu​pie, nie​roz​sąd​ne my​śli. Prze​cież De​de​lin od za​wsze wie​dział, że ten dzień na​dej​dzie. Sam przy​go​to​wał trak​tat, w któ​re​go myśl mu​siał wy​słać cór​kę, by po​ślu​bi​ła Kró​la-Boga. Hal​lan​dren po​trze​bo​wa​ło ko​bie​ty z kró​lew​ską krwią w ży​łach, by od​no​wić i upra​wo​moc​nić swą mo​nar​chię. Ci próż​ni, żąd​ni chwa​ły lu​dzie z ni​zin pra​gnę​li tego od daw​na, a Idris mo​gło się cie​szyć spo​ko​jem przez ostat​nie dwa​dzie​ścia lat tyl​ko i wy​łącz​nie dzię​ki temu jed​ne​mu po​sta​no​wie​niu ukła​du. Trak​tat był pierw​szym ofi​cjal​nym do​ku​men​tem pod​pi​sa​nym za rzą​dów De​de​li​na, jego treść wy​ne​go​cjo​wa​no w na​brzmia​łej wście​kło​ścią at​mos​fe​rze, jaka za​pa​no​wa​ła po za​bój​stwie jego ojca. Król za​ci​snął zęby. Jak​że szyb​ko ugiął się przed ka​pry​sa​mi wro​gów! A jed​nak wie​dział, że zro​bił​by to raz jesz​cze; jako wład​ca Idris uczy​nił​by dla swych pod​da​nych wszyst​ko. Na tym wła​śnie po​le​ga​ła wiel​ka róż​ni​ca po​mię​dzy Idris i Hal​lan​dren. – Yar​da, je​śli ją tam wy​śle​my – ode​zwał się król – po​śle​my ją na śmierć. – Może jej nie skrzyw​dzą – po​wie​dział po dłuż​szej chwi​li ge​ne​rał. – Do​brze wiesz, jak bę​dzie. Gdy tyl​ko wy​buch​nie woj​na, wy​ko​rzy​sta​ją ją prze​ciw​ko mnie. Mó​wi​my prze​cież o Hal​lan​dren. Na Au​stre, prze​cież oni za​pra​sza​ją Roz​bu​dza​ją​cych do swych pa​ła​ców! Yar​da umilkł. Wresz​cie po​krę​cił gło​wą. – We​dług ostat​nich do​nie​sień w skład ich ar​mii wcho​dzi już ja​kieś czter​dzie​ści ty​się​cy Nie​ży​wych. Pa​nie Ko​lo​rów, po​my​ślał De​de​lin, raz jesz​cze rzu​ca​jąc okiem na list. Ję​zyk, ja​kim po​słu​gi​wał się jego au​tor, był pro​sty. Na​de​szły dwu​dzie​ste uro​dzi​ny Vi​ven​ny, a trak​tat sta​no​wił, że De​de​lin nie może cze​kać już ani roku dłu​żej. – Wy​sła​nie im Vi​ven​ny to nie​do​bry po​mysł, ale nie mamy in​nych atu​tów – za​uwa​żył Yar​da. – Je​śli zy​ska​my wię​cej cza​su, mógł​bym prze​cią​gnąć na na​szą stro​nę Te​dra​del. Oni nie​na​wi​dzą Hal​lan​dren jesz​cze od cza​sów Wie​lo​woj​nia. Może mógł​bym też pod​bu​rzyć nie​do​bit​ki bun​tow​ni​ków Vah​ra w sa​mym Hal​lan​dren. Wte​dy zy​ska​li​by​śmy przy​naj​mniej czas, by roz​bu​do​wać for​ty​fi​ka​cje, przy​go​to​wać za​opa​trze​nie, prze​żyć jesz​cze rok. – Yar​da spoj​rzał na wład​cę. – Je​śli Hal​lan​dren nie do​sta​nie od nas księż​nicz​ki, woj​na wy​buch​nie z na​szej winy. Tak po​my​ślą wszy​scy, i kto nas wte​dy po​prze? Za​czną się py​ta​nia: dla​cze​go nasz wład​ca zła​mał trak​tat, któ​ry sam na​pi​sał? – Ale je​śli od​da​my Vi​ven​nę, jej krew spra​wi, że ich pre​ten​sje do​ty​czą​ce gór i prze​łę​czy będą mieć jesz​cze moc​niej​sze pod​sta​wy! – Moż​li​we – przy​znał Yar​da – tyle że sko​ro obaj zda​je​my so​bie spra​wę, że oni za​ata​ku​ją tak czy ina​czej, to dla​cze​go przej​mo​wać się ugrun​to​wa​niem ich żą​dań? A tak przy​naj​mniej po​cze​ka​ją z na​jaz​dem do chwi​li na​ro​dzin spad​ko​bier​cy. Czas. Ge​ne​rał za​wsze pro​sił o wię​cej cza​su. Tyl​ko co po​cząć, je​śli ten czas ma zo​stać zy​ska​ny kosz​tem wła​sne​go dziec​ka?

Yar​da nie wa​hał​by się przed po​sła​niem żoł​nie​rza na śmierć, gdy​by dzię​ki temu cała ar​mia mo​gła zy​skać czas na za​ję​cie lep​szej po​zy​cji, po​my​ślał król. – Je​ste​śmy Idria​na​mi. Jak mogę nie pro​sić wła​snej cór​ki o coś, cze​go bez za​sta​no​wie​nia ocze​ki​wał​bym od żoł​nie​rza? Ale myśl o Vi​ven​nie w ra​mio​nach Kró​la-Boga, o Vi​ven​nie zmu​szo​nej do no​sze​nia dziec​ka tego po​two​ra… przez to De​de​lin nie​mal si​wiał. Jej dziec​ko uro​dzi​ło​by się jako ko​lej​ny mar​twy no​wo​ro​dek po​twór, któ​ry stał​by się na​stęp​nym Po​wra​ca​ją​cym Bo​giem. Jest jesz​cze inny spo​sób… – po​my​ślał ze wsty​dem w głę​bi du​cha. Nie mu​sisz po​sy​łać tam Vi​ven​ny… Ktoś za​pu​kał do drzwi sali. Obaj z Yar​dą od​wró​ci​li się i De​de​lin za​pro​sił przy​by​sza do wej​ścia. Od razu wie​dział kto to taki. Vi​ven​na mia​ła na so​bie sto​no​wa​ną, sza​rą su​kien​kę. W oczach kró​la wciąż wy​glą​da​ła bar​dzo mło​do. Z dru​giej stro​ny była do​sko​na​łym ucie​le​śnie​niem Idrian​ki – wło​sy zwią​za​ne w skrom​ny kok, brak ma​ki​ja​żu, któ​ry przy​cią​gał​by uwa​gę do jej twa​rzy. Nie była przy tym mięk​ka ani nie​śmia​ła jak nie​któ​re inne ary​sto​krat​ki z kró​lestw pół​no​cy. Była po pro​stu spo​koj​na. Opa​no​wa​na, pro​sta, twar​da i wy​trzy​ma​ła. Idrian​ka. – Oj​cze, na​ra​dza​cie się tu w za​mknię​ciu już kil​ka go​dzin – ode​zwa​ła się dziew​czy​na, z sza​cun​kiem kła​nia​jąc się Yar​dzie. – Słu​dzy mó​wi​li mi o ko​lo​ro​wej ko​per​cie, któ​rą przy​niósł ze sobą ge​ne​rał. Wy​da​je mi się, że wiem, co się w niej znaj​do​wa​ło. De​de​lin spoj​rzał cór​ce w oczy i ge​stem za​pro​sił ją do za​ję​cia miej​sca. Dziew​czy​na za​mknę​ła ci​cho drzwi i usia​dła na jed​nym z drew​nia​nych krze​seł sto​ją​cych pod ścia​ną kom​na​ty. Yar​da, jak męż​czyź​nie przy​sta​ło, wciąż stał. Vi​ven​na spoj​rza​ła na le​żą​cy na biur​ku list. Nie​zmien​nie spo​koj​na, pa​no​wa​ła nad swy​mi wło​sa​mi, któ​re ani na chwi​lę nie zmie​nia​ły od​cie​nia i wciąż mia​ły bar​wę sza​cow​nej czer​ni. Była dwa​kroć tak na​boż​na jak jej oj​ciec i w od​róż​nie​niu od swo​jej młod​szej sio​stry ni​g​dy nie pod​da​wa​ła się na​głym wy​bu​chom emo​cji. – Ro​zu​miem więc, że po​win​nam się przy​go​to​wać do dro​gi – ode​zwa​ła się, skła​da​jąc dło​nie na ko​la​nach. De​de​lin otwo​rzył usta, ale nie po​tra​fił za​prze​czyć. Rzu​cił okiem na Yar​dę, któ​ry peł​nym re​zy​gna​cji ge​stem po​krę​cił gło​wą. – Oj​cze, przy​go​to​wy​wa​łam się do tego całe ży​cie – pod​ję​ła Vi​ven​na. – Je​stem go​to​wa. Wiem jed​nak, że Siri nie przyj​mie tego do​brze. Go​dzi​nę temu wy​je​cha​ła na prze​jażdż​kę. Po​win​nam opu​ścić mia​sto jesz​cze za​nim wró​ci. W ten spo​sób unik​nie​my nie​przy​stoj​nych scen, ja​kie mo​gła​by urzą​dzić. – Za póź​no. – Yar​da skrzy​wił się i ski​nął gło​wą w stro​nę okna. Ze​bra​ni na dzie​dziń​cu lu​dzie pierz​cha​li na wszyst​kie stro​ny, ucie​ka​jąc przed jeźdź​cem, któ​ry ga​lo​pem wpadł przez bra​mę. Jeź​dziec miał na so​bie in​ten​syw​nie brą​zo​wy płaszcz – nie​mal zbyt ko​lo​ro​wy – i oczy​wi​ście roz​pusz​czo​ne wło​sy. Zło​te wło​sy. De​de​lin po​czuł, jak na​ra​sta w nim gniew i fru​stra​cja. Tyl​ko Siri po​tra​fi​ła do​pro​wa​dzić go do utra​ty pa​no​wa​nia nad sobą i – jak​by w iro​nicz​nym kon​tra​punk​cie wo​bec po​wo​du swe​go wzbu​rze​nia – po​czuł, jak zmie​nia się ko​lor jego wła​snej fry​zu​ry. Ob​ser​wa​to​rzy mo​gli za​uwa​żyć, jak kil​ka lo​ków na jego gło​wie prze​szło z czer​ni w krwa​wią​cą czer​wień. Była to ce​cha wy​róż​nia​ją​ca oso​by z kró​lew​skie​go rodu, któ​re​go człon​ko​wie ucie​kli na wy​ży​ny Idris w szczy​to​wej fa​zie Wie​lo​woj​nia. Po​zo​sta​li mo​gli ukry​wać emo​cje. Gło​wy człon​ków ro​dzi​ny De​de​li​na jed​nak wszem wo​bec ob​wiesz​cza​ły, co się dzie​je w ich ser​cach. Vi​ven​na przy​glą​da​ła się ojcu, nie​ska​zi​tel​na jak za​wsze. Siła i opa​no​wa​nie dziew​czy​ny po​mo​gły wład​cy, któ​ry zmu​sił wło​sy do przy​bra​nia na po​wrót ciem​niej​sze​go od​cie​nia. Kon​tro​lo​wa​nie zdra​dziec​kich Kró​lew​skich Lo​ków wy​ma​ga​ło więk​szej siły woli, niż się to więk​szo​ści lu​dzi zda​wa​ło. De​de​lin sam nie był pe​wien, w jaki spo​sób Vi​ven​nie uda​ło się tak do​sko​na​le opa​no​wać tę umie​jęt​ność. Bied​na dziew​czy​na, nie mia​ła na​wet dzie​ciń​stwa, prze​mknę​ło mu przez gło​wę. Ży​cie Vi​ven​ny od uro​dze​nia zmie​rza​ło ku temu jed​ne​mu wy​da​rze​niu. Jego pier​wo​rod​na, dziec​ko, któ​re wy​da​wa​ło mu się czę​-

ścią jego oso​by. Dziew​czy​na sta​no​wią​ca nie​wy​czer​pa​ne źró​dło dumy; ko​bie​ta, któ​ra już te​raz zy​ska​ła so​bie mi​łość i sza​cu​nek pod​da​nych. Oczy​ma du​szy wi​dział, jak wspa​nia​łą sta​ła​by się kró​lo​wą, sil​niej​szą za​pew​ne na​wet od nie​go. By​ła​by kimś, kto zdo​łał​by prze​pro​wa​dzić Idris przez cze​ka​ją​ce kró​le​stwo mrocz​ne cza​sy. Pod wa​run​kiem, że uda​ło​by się jej tego wszyst​kie​go do​żyć. – Przy​go​tu​ję się do dro​gi – oświad​czy​ła Vi​ven​na i wsta​ła z miej​sca. – Nie – rzu​cił De​de​lin. Obo​je, Yar​da i Vi​ven​na unie​śli wzrok. – Oj​cze – przy​po​mnia​ła dziew​czy​na – je​śli zła​mie​my trak​tat, wy​buch​nie woj​na. Je​stem go​to​wa po​świę​cić się dla na​sze​go ludu. Sam mnie tego uczy​łeś. – Nie po​je​dziesz – po​wie​dział z na​ci​skiem De​de​lin i od​wró​cił się do okna. Na dwo​rze Siri za​śmie​wa​ła się z cze​goś w to​wa​rzy​stwie sta​jen​nych. Wład​ca sły​szał wy​bu​chy jej chi​cho​tu na​wet z tej od​le​gło​ści: wło​sy młod​szej cór​ki przy​bra​ły bar​wę ogni​stej czer​wie​ni. Pa​nie Ko​lo​rów, wy​bacz mi, po​my​ślał. To dla ojca naj​cięż​szy z wy​bo​rów. Trak​tat sta​no​wi jed​nak do​kład​nie: Kie​dy Vi​ven​na skoń​czy dwu​dzie​sty rok ży​cia, mu​szę ode​słać cór​kę do Hal​lan​dren. W tek​ście umo​wy nie ma jed​nak sło​wa o tym, któ​rą cór​kę mam wy​pra​wić w dro​gę. Gdy​by De​de​lin nie wy​słał do Hal​lan​dren cór​ki, po​łu​dnio​wi są​sie​dzi za​ata​ko​wa​li​by na​tych​miast. Je​śli po​śle nie tę, któ​rej się spo​dzie​wa​ją, mogą się roz​gnie​wać, ale nie roz​pę​ta​ją woj​ny. Tego był pe​wien. Za​cze​ka​ją do przyj​ścia na świat dzie​dzi​ca Idris. Dziec​ka z kró​lew​ską krwią w ży​łach. A to ozna​cza co naj​mniej dzie​więć mie​się​cy. Poza tym… – my​ślał. Gdy​by mnie szan​ta​żo​wa​li, uży​wa​jąc jako za​kład​nicz​ki Vi​ven​ny, nie po​ra​dził​bym so​bie i pod​dał się od razu. Czuł wstyd na tę myśl, ale tak na​praw​dę to wła​śnie dla​te​go pod​jął taką de​cy​zję. De​de​lin spoj​rzał na ze​bra​nych. – Vi​ven​no, nie po​je​dziesz tam i nie po​ślu​bisz boga ty​ra​na na​szych wro​gów. Za​miast cie​bie po​ślę im Siri.

2 Oszo​ło​mio​na Siri sie​dzia​ła w trzę​są​cym się po​wo​zie. Jej oj​czy​sta zie​mia z każ​dym pod​sko​kiem kół od​da​la​ła się co​raz bar​dziej. Mi​nę​ły już dwa dni, a ona wciąż nie ro​zu​mia​ła. Prze​cież to była rola Vi​ven​ny. Wszy​scy o tym wie​dzie​li. Kie​dy przy​szła na świat, w Idris hucz​nie świę​to​wa​no. Król uczył ją wszyst​kie​go od dnia, w któ​rym po​sta​wi​ła pierw​szy krok: stu​dio​wa​ła za​sa​dy ży​cia dwor​skie​go i re​gu​ły po​li​ty​ki. Fa​fen, dru​ga cór​ka De​de​li​na, tak​że się tego wszyst​kie​go uczy​ła, na wy​pa​dek gdy​by Vi​ven​na umar​ła przed dniem swe​go ślu​bu. Ale nie Siri. Ona prze​cież od za​wsze była zbęd​na. Nie​waż​na. I to się wła​śnie skoń​czy​ło. Wyj​rza​ła za okno. Oj​ciec wy​brał dla niej naj​ład​niej​szy po​wóz kró​le​stwa – wraz z eskor​tą ho​no​ro​wą skła​da​ją​cą się z dwu​dzie​stu żoł​nie​rzy. Je​cha​li na po​łu​dnie. Ra​zem z na​miest​ni​kiem i kil​ko​ma po​słu​ga​cza​mi two​rzy​li naj​wspa​nial​szy or​szak, jaki Siri kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła. Gra​ni​czy​ło to z osten​ta​cją, któ​ra za​pew​ne by dziew​czy​nę za​chwy​ci​ła, gdy​by tyl​ko nie ozna​cza​ła dla niej roz​sta​nia z Idris. Nie tak mia​ło być, my​śla​ła. Zu​peł​nie nie tak. A jed​nak sta​ło się. Nic nie mia​ło sen​su. Po​wóz trząsł wście​kle, ale Siri sie​dzia​ła zu​peł​nie zo​bo​jęt​nia​ła. Mo​gli cho​ciaż, na​rze​ka​ła w my​ślach, wy​słać mnie kon​no, a nie zmu​szać do więd​nię​cia w tym po​wo​zie. Nie​ste​ty, wjazd wierz​chem nie był od​po​wied​nio god​nym spo​so​bem wkro​cze​nia do Hal​lan​dren. Hal​lan​dren. Siri po​czu​ła, jak wło​sy bie​le​ją jej ze stra​chu. Wy​sła​no ją do Hal​lan​dren! Do kró​le​stwa, któ​re​go miesz​kań​cy prze​kli​na​ją co dru​gi od​dech. Swe​go ojca nie zo​ba​czy przez dłu​gi czas, albo i wca​le. Nie bę​dzie już mo​gła roz​ma​wiać z Vi​ven​ną, nie po​słu​cha na​uczy​cie​li, nie zła​ja jej Mab, nie bę​dzie jeź​dzić na wierz​chow​cach z kró​lew​skiej staj​ni, nie po​szu​ka kwiat​ków w dzi​czy, nie po​mo​że w kuch​ni. Za to… Za to po​ślu​bi Kró​la-Boga. De​mo​na z Hal​lan​dren, po​two​ra, któ​ry ni​g​dy nie za​czerp​nął ży​we​go od​de​chu. W Hal​lan​dren jego wła​dza nie była ni​czym ogra​ni​czo​na. Mógł wy​dać roz​kaz stra​ce​nia do​wol​nej oso​by wie​dzio​ny choć​by tyl​ko prze​lot​nym ka​pry​sem. Ale ja będę bez​piecz​na, praw​da? – prze​mknę​ło jej przez myśl. Będę prze​cież jego żoną. Żoną. Wy​cho​dzę za mąż. Och, Au​stre, Boże Ko​lo​rów… – po​my​śla​ła, czu​jąc się co​raz go​rzej. Zwi​nę​ła się, pod​cią​gnę​ła ko​la​na pod bro​dę – jej wło​sy sta​ły się tak bia​łe, że nie​mal lśni​ły – i po​ło​ży​ła się na sie​dze​niu. Nie była pew​na, czy tak bar​dzo trzę​sie się nie​po​wstrzy​ma​nie zmie​rza​ją​cy na po​łu​dnie po​wóz, czy ona sama.

– My​ślę, że po​wi​nie​neś się jesz​cze raz nad tym za​sta​no​wić, oj​cze – po​wie​dzia​ła spo​koj​nie Vi​ven​na, sie​dząc oby​czaj​nie – tak jak ją na​uczo​no – z dłoń​mi na ko​la​nach. – Za​sta​na​wia​łem się nad tym nie raz, Vi​ven​no – od​parł król De​de​lin i mach​nął ręką. – De​cy​zja już za​pa​dła. – Siri nie ma od​po​wied​nie​go przy​go​to​wa​nia. – Po​ra​dzi so​bie – od​po​wie​dział oj​ciec, prze​glą​da​jąc le​żą​ce na biur​ku do​ku​men​ty. – Tak na​praw​dę musi tyl​ko uro​dzić dziec​ko. Je​stem pe​wien, że aku​rat do tego ma od​po​wied​nie przy​go​to​wa​nie. Co wo​bec tego z mo​imi na​uka​mi? – za​sta​no​wi​ła się Vi​ven​na. Dwa​dzie​ścia dwa lata przy​go​to​wań? Po

co było to wszyst​ko, sko​ro tak na​praw​dę cho​dzi​ło je​dy​nie o za​pew​nie​nie od​po​wied​niej ma​ci​cy? Jej wło​sy po​zo​sta​ły czar​ne, głos opa​no​wa​ny, twarz spo​koj​na. – Siri jest za​pew​ne zroz​pa​czo​na – za​uwa​ży​ła. – Nie wiem, czy bę​dzie w sta​nie po​ra​dzić so​bie z tym emo​cjo​nal​nie. De​de​lin pod​niósł wzrok – jego wło​sy po​ja​śnia​ły nie​co, po​czer​wie​nia​ły – czerń umy​ka​ła z nich, jak spły​wa​ją​ca z płót​na far​ba. Wy​raź​ne świa​dec​two iry​ta​cji. Jej wy​jazd bar​dziej go mar​twi, niż sam to przy​zna​je, prze​mknę​ło Vi​ven​nie przez myśl. – Tak bę​dzie naj​le​piej dla na​szych pod​da​nych, Vi​ven​no – po​wie​dział król, z wy​raź​nym wy​sił​kiem wal​cząc o przy​wró​ce​nie czer​ni swej fry​zu​rze. – Je​śli wy​buch​nie woj​na, bę​dziesz na​sze​mu kró​le​stwu po​trzeb​na tu​taj, na miej​scu. W Idris. – A co się sta​nie z Siri? Je​śli wy​buch​nie woj​na? Oj​ciec umilkł. – Może jed​nak nie wy​buch​nie – ode​zwał się po chwi​li. Au​stre… – po​my​śla​ła wstrzą​śnię​ta Vi​ven​na. On sam w to nie wie​rzy. Jest prze​ko​na​ny, że po​słał ją na śmierć. – Wiem, o czym my​ślisz – ode​zwał się wład​ca, na po​wrót przy​ku​wa​jąc jej uwa​gę. Pa​trzy​ła tak po​waż​nie. – Jak mo​głem do​ko​nać ta​kie​go wy​bo​ru? Jak mo​głem po​słać ją na śmierć, a cie​bie za​cho​wać przy ży​ciu? Nie​waż​ne, co my​ślą inni. Nie wy​bie​ra​łem, kie​ru​jąc się wzglę​da​mi oso​bi​sty​mi. Pod​ją​łem de​cy​zję, któ​ra oka​że się naj​lep​szą dla Idris, je​śli doj​dzie do woj​ny. Kie​dy doj​dzie do woj​ny, prze​mknę​ło Vi​ven​nie przez myśl. Spoj​rza​ła De​de​li​no​wi w oczy. – To ja mia​łam tej woj​nie za​po​biec, oj​cze! Mia​łam zo​stać żoną Kró​la-Boga! Mia​łam z nim mó​wić, prze​ko​nać go. To mnie na​uczo​no taj​ni​ków po​li​ty​ki, to ja po​zna​łam ich oby​cza​je, ja… – Za​po​biec woj​nie? – Oj​ciec prze​rwał jej py​ta​niem. Do księż​nicz​ki do​pie​ro te​raz do​tar​ło, jak aro​ganc​ko mu​sia​ły za​brzmieć jej sło​wa. Od​wró​ci​ła wzrok. – Vi​ven​na, dziec​ko moje – cią​gnął De​de​lin. – Tej woj​nie nie moż​na za​po​biec. Do tej pory po​wstrzy​my​wa​ła ich tyl​ko obiet​ni​ca cór​ki z kró​lew​skie​go rodu. Ode​sła​nie Siri może zy​skać nam nie​co cza​su. Może… może jed​nak nic się jej nie sta​nie, na​wet, kie​dy roz​go​rze​je woj​na. Może uzna​ją, że jej krew jest na tyle cen​na, że zo​sta​wią ją przy ży​ciu, na wy​pa​dek, gdy​by jej pier​wo​rod​ne dziec​ko umar​ło. – Na twa​rzy wład​cy od​ma​lo​wa​ło się wa​ha​nie. – Tak, może to wca​le nie o Siri po​win​ni​śmy się bać, tyl​ko… „O sie​bie”, do​koń​czy​ła w du​chu Vi​ven​na. Nie była wta​jem​ni​czo​na we wszyst​kie szcze​gó​ły wo​jen​nych przy​go​to​wań ojca, ale wie​dzia​ła do​syć. Idris nie było w nad​cho​dzą​cym star​ciu fa​wo​ry​tem. W ra​zie otwar​te​go kon​flik​tu z Hal​lan​dren nie ist​nia​ła zbyt duża szan​sa zwy​cię​stwa. Woj​na przy​nie​sie ka​ta​stro​fę dla ich ludu i ich spo​so​bu ży​cia. – Oj​cze, ja… – Pro​szę, Vi​ven​no… – prze​rwał jej ci​cho. – Nie je​stem już w sta​nie o tym mó​wić. Odejdź. Po​roz​ma​wia​my póź​niej. Póź​niej. Kie​dy Siri bę​dzie już da​le​ko i nie uda się jej spro​wa​dzić z po​wro​tem. A jed​nak Vi​ven​na wsta​ła. Była po​słusz​na, tak ją wy​cho​wa​no i na​uczo​no. Tym wła​śnie róż​ni​ła się od młod​szej sio​stry. Wy​szła z ga​bi​ne​tu ojca, za​mknę​ła za sobą drzwi i ru​szy​ła przez drew​nia​ny pa​łac, uda​jąc, że nie wi​dzi wo​kół sie​bie spoj​rzeń i nie sły​szy szep​tów. Po​szła do swo​jej kom​na​ty – ma​łej i po​zba​wio​nej ozdób – gdzie usia​dła na łóż​ku, z rę​ka​mi na ko​la​nach. Nie zga​dza​ła się ze swo​im oj​cem. Wie​dzia​ła, że mo​gła mieć wpływ na sy​tu​ację. Mia​ła prze​cież zo​stać żoną Kró​la-Boga. To ozna​cza​ło pew​ne wpły​wy na dwo​rze. Wszy​scy do​brze wie​dzie​li, że je​śli cho​dzi o po​li​ty​kę wo​bec wła​snych pod​da​nych Król-Bóg jest nie​prze​jed​na​ny, ale jego żona z pew​no​ścią mo​gła ode​grać pew​ną rolę w obro​nie in​te​re​sów swe​go ludu. I jej oj​ciec z tego wszyst​kie​go zre​zy​gno​wał? On na​praw​dę musi wie​rzyć, że nic nie jest w sta​nie po​wstrzy​mać in​wa​zji, uzna​ła. Wsku​tek tego ode​-

sła​nie Siri sta​ło się tyl​ko ko​lej​nym ma​new​rem po​li​tycz​nym, ma​ją​cym na celu zy​ska​nie cza​su. Idris od dzie​się​cio​le​ci nie ro​bi​ło nic in​ne​go. Tak czy ina​czej, je​śli po​świę​ce​nia kró​lew​skiej cór​ki nie moż​na było unik​nąć, to i tak była to rola, któ​rą po​win​na była ode​grać Vi​ven​na. To prze​cież ona od za​wsze szy​ko​wa​ła się do po​ślu​bie​nia Kró​la-Boga. Nie Siri, nie Fa​fen. Ona. Vi​ven​na. Nie czu​ła wdzięcz​no​ści za oca​le​nie. Nie wy​da​wa​ło się jej też, że bar​dziej przy​słu​ży się Idris, zo​sta​jąc w Be​va​lis. W ra​zie śmier​ci ojca, o wie​le lep​szym przy​wód​cą na czas woj​ny był​by Yar​da, nie ona. Poza tym Rid​ger – młod​szy brat Vi​ven​ny – od lat przy​go​to​wy​wał się do prze​ję​cia tro​nu po De​de​li​nie. Zo​sta​ła oca​lo​na bez po​wo​du. W pe​wien spo​sób za​bo​la​ło ją to jak kara. Przez całe ży​cie słu​cha​ła, przy​go​to​wy​wa​ła się, uczy​ła i ćwi​czy​ła. Wszy​scy chwa​li​li, wszy​scy po​wta​rza​li, że jest do​sko​na​ła. Dla​cze​go więc nie po​zwo​lo​no jej słu​żyć Idris zgod​nie z pla​nem? Na te py​ta​nia nie po​tra​fi​ła so​bie od​po​wie​dzieć. Sie​dzia​ła z rę​ka​mi na ko​la​nach i mar​twi​ła się, my​śląc o strasz​li​wej praw​dzie. Naj​waż​niej​szy cel ży​cia zo​stał jej skra​dzio​ny i od​da​ny w cu​dze ręce. Ona sta​ła się te​raz zbęd​na. Bez​u​ży​tecz​na. Nie​waż​na.

– Co on so​bie my​śli? – syk​nę​ła Siri, wy​chy​la​jąc się do po​ło​wy z okna po​wo​zu, któ​ry tur​ko​tał na bi​tej dro​dze. Obok po​jaz​du ma​sze​ro​wał mło​dy żoł​nierz. W po​po​łu​dnio​wym świe​tle wy​glą​dał na za​wsty​dzo​ne​go. – No po​myśl tyl​ko – cią​gnę​ła Siri. – Wy​słał mnie, że​bym wy​szła za kró​la Hal​lan​dren. To głu​pie, praw​da? Z pew​no​ścią sły​sza​łeś o tym, jak ja się za​cho​wu​ję. Ucie​kam, kie​dy nikt nie pa​trzy. Uni​kam lek​cji. Wście​kam się, do ja​snych Ko​lo​rów! Straż​nik rzu​cił jej prze​lot​ne spoj​rze​nie, ale poza tym nie za​re​ago​wał. Siri to nie prze​szka​dza​ło. Nie wście​ka​ła się na nie​go. Wście​ka​ła się po pro​stu. Wi​sia​ła za oknem nie​bez​piecz​nie wy​chy​lo​na, czu​ła, jak wiatr igra z jej wło​sa​mi – dłu​gi​mi, pro​sty​mi, czer​wo​ny​mi – i pod​sy​ca​ła swój gniew. Wście​kłość po​ma​ga​ła jej po​wstrzy​mać płacz. Dni mi​ja​ły i zie​lo​ne wio​sen​ne wzgó​rza Wy​ży​ny Idris z wol​na zni​ka​ły w od​da​li. Praw​do​po​dob​nie byli już w Hal​lan​dren – gra​ni​ca po​mię​dzy kró​le​stwa​mi nie była ści​śle wy​zna​czo​na, co zresz​tą nie za​ska​ki​wa​ło. Przed Wie​lo​woj​niem oba sta​no​wi​ły je​den or​ga​nizm. Przyj​rza​ła się bied​ne​mu straż​ni​ko​wi, któ​re​go je​dy​nym spo​so​bem ra​dze​nia so​bie z wście​kłą księż​nicz​ką było igno​ro​wa​nie jej. Wresz​cie cof​nę​ła się do po​wo​zu i opa​dła na sie​dze​nie. Nie po​win​na była go tak trak​to​wać, ale cóż, wła​śnie zo​sta​ła sprze​da​na ni​czym ka​wa​łek ba​ra​ni​ny – sprze​da​na wsku​tek klą​twy do​ku​men​tu spi​sa​ne​go wie​le lat temu, za​nim przy​szła na świat. Za​tem, je​śli kto​kol​wiek miał w tej chwi​li pra​wo do wpa​da​nia w szał, to wła​śnie Siri. Może to wła​śnie dla​te​go? – przy​szło jej do gło​wy, gdy opar​ła skrzy​żo​wa​ne ręce na oknie. Może oj​ciec miał po pro​stu dość mo​ich sza​leństw i po​sta​no​wił się mnie po​zbyć? To jed​nak wy​da​ło się jej zbyt da​le​ko idą​cym po​dej​rze​niem. W koń​cu ist​nia​ły prost​sze spo​so​by ra​dze​nia so​bie z jej na​stro​ja​mi – spo​so​by nie​wy​ma​ga​ją​ce wy​sy​ła​nia jej na obcy dwór, na któ​rym mia​ła re​pre​zen​to​wać Idris. Ale w ta​kim ra​zie, dla​cze​go? Czy na​praw​dę uznał, że dziew​czy​na so​bie po​ra​dzi? Za​sta​no​wi​ła się. To jed​nak śmiesz​na myśl. Nie​moż​li​we, by oj​ciec spo​dzie​wał się, że bę​dzie w tej roli lep​sza od Vi​ven​ny. Nikt nie ro​bił ni​cze​go le​piej od Vi​ven​ny. Siri wes​tchnę​ła i po​czu​ła, jak jej wło​sy ob​le​wa​ją się re​flek​syj​nym brą​zem. Przy​naj​mniej wi​do​ki oka​za​ły się cie​ka​we i, by nie czuć na​ra​sta​ją​cej fru​stra​cji, po​świę​ci​ła się oglą​da​niu oko​li​cy. Hal​lan​dren było kra​iną ni​zin​ną, po​ro​śnię​tą tro​pi​kal​ny​mi la​sa​mi i peł​ną dziw​nych wie​lo​barw​nych zwie​rząt. Siri sły​sza​ła od wę​drow​ców opo​wie​ści o tym kró​le​stwie, a na​wet po​twier​dza​ła te hi​sto​rie w kil​ku książ​kach, do któ​rych lek​tu​ry zo​sta​ła zmu​szo​na. Wy​da​wa​ło się jej więc, że wie, cze​go po​win​na się spo​dzie​wać. A mimo to, kie​dy wzgó​rza ustą​pi​ły roz​le​głym tra​wia​stym rów​ni​nom, a po​tem obok dro​gi za​cie​śnia​ła się dżun​gla,

Siri za​czę​ła ro​zu​mieć, że jest na świe​cie coś, cze​go żad​ne opa​słe to​mi​sko ani na​wet naj​cie​kaw​sza opo​wieść nie są w sta​nie opi​sać. Ko​lo​ry. W jej gó​rach kwia​ty ro​sły w luź​no roz​rzu​co​nych nie​śmia​łych kęp​kach, jak​by same pró​bo​wa​ły do​sto​so​wać się do pa​nu​ją​cej w Idris fi​lo​zo​fii. Tu​taj pysz​ni​ły się wszę​dzie. Ma​leń​kie kie​li​chy po​kry​wa​ły zie​mię ko​lo​ro​wy​mi mięk​ki​mi dy​wa​na​mi. Wiel​kie ró​żo​we kwia​ty zwie​sza​ły się z drzew ni​czym ki​ście owo​ców, ro​sły jed​ne na dru​gich pu​szy​sty​mi bu​kie​ta​mi. W tej kra​inie kwi​tły na​wet chwa​sty. Gdy​by nie przy​glą​da​ją​cy się im z wiel​ką nie​uf​no​ścią żoł​nie​rze, Siri chęt​nie by je ze​bra​ła. Je​śli ja się tak boję, stwier​dzi​ła w du​chu, to oni mu​szą czuć się jesz​cze go​rzej. Nie była je​dy​ną oso​bą ode​sła​ną na​gle z dala od ro​dzi​ny i przy​ja​ciół. Czy ci gwar​dzi​ści będą mo​gli po​wró​cić? Na​gle ogar​nę​ły ją jesz​cze więk​sze wy​rzu​ty su​mie​nia z po​wo​du spo​so​bu, w jaki po​trak​to​wa​ła mło​de​go żoł​nie​rza. Po przy​by​ciu ode​ślę ich z po​wro​tem, zde​cy​do​wa​ła. I na​tych​miast po​czu​ła, jak jej wło​sy po​kry​wa​ją się bie​lą. Je​śli wy​śle swą straż do domu, zo​sta​nie sama w mie​ście peł​nym Nie​ży​wych, Roz​bu​dza​ją​cych, i po​gan. Ale czy dwu​dzie​stu żoł​nie​rzy zdo​ła​ło​by ją przed tym wszyst​kim ochro​nić? Le​piej bę​dzie, je​śli choć ko​muś uda się wró​cić do domu.

– A moż​na by po​my​śleć, że się ucie​szysz – za​uwa​ży​ła Fa​fen – w koń​cu już nie mu​sisz wy​cho​dzić za ty​ra​na. Vi​ven​na wrzu​ci​ła siną ja​go​dę do ko​szy​ka i po​de​szła do na​stęp​ne​go krze​wu. Fa​fen pra​co​wa​ła przy są​sied​nim. Mia​ła na so​bie bia​łą sza​tę mnisz​ki. Jej gło​wa była ogo​lo​na do na​giej skó​ry. Fa​fen była śred​nią sio​strą nie​mal pod każ​dym wzglę​dem – w pół dro​gi mię​dzy Siri i Vi​ven​ną je​śli cho​dzi o wzrost, mniej do​stoj​na niż Vi​ven​na, ale nie tak bez​tro​ska jak Siri. Była rów​nież nie​co bar​dziej za​okrą​glo​na w pew​nych miej​scach, co przy​ku​wa​ło spoj​rze​nia po​kaź​nej licz​by mło​dych męż​czyzn. Nie​mniej fakt, że chcąc ją po​ślu​bić, sami mu​sie​li​by zo​stać mni​cha​mi, trzy​mał ich na dy​stans. Je​śli Fa​fen zda​wa​ła so​bie spra​wę ze swej po​pu​lar​no​ści, to ni​g​dy tego nie oka​zy​wa​ła. De​cy​zję o wło​że​niu mni​szej sza​ty pod​ję​ła przed swy​mi dzie​sią​ty​mi uro​dzi​na​mi, co jej oj​ciec po​parł z ca​łe​go ser​ca. Każ​dy ary​sto​kra​tycz​ny lub po pro​stu bo​ga​ty ród w Idris był zo​bli​go​wa​ny mocą tra​dy​cji do ode​sła​nia jed​nej oso​by do klasz​to​ru. Ego​izm, na​wet je​śli cho​dzi​ło o wła​sną ro​dzi​nę, był nie​zgod​ny z Pię​cio​ma Wi​zja​mi. Sio​stry zbie​ra​ły ja​go​dy, któ​re Fa​fen mia​ła po​tem roz​dać po​trze​bu​ją​cym. Pal​ce mnisz​ki na​bra​ły lek​ko fio​le​to​we​go od​cie​nia. Vi​ven​na pra​co​wa​ła w rę​ka​wicz​kach. Tyle ko​lo​ru na skó​rze by​ło​by po​waż​ną nie​sto​sow​no​ścią. – Tak – mó​wi​ła da​lej Fa​fen – wy​da​je mi się, że źle do tego wszyst​kie​go pod​cho​dzisz. Za​cho​wu​jesz się tak, jak​byś chcia​ła tam po​je​chać i po​ślu​bić tego Nie​ży​we​go po​two​ra. – On nie jest Nie​ży​wy – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Su​se​bron jest Po​wra​ca​ją​cym, a to wiel​ka róż​ni​ca. – Ow​szem, ale jest fał​szy​wym bó​stwem. Poza tym wszy​scy wie​dzą jaka z nie​go od​ra​ża​ją​ca kre​atu​ra. – Ale to była moja rola. To ja mia​łam zo​stać jego żoną. Fa​fen, to sens ca​łe​go mo​je​go ży​cia. Bez tego je​stem ni​kim. – Bzdu​ra. – Fa​fen po​krę​ci​ła gło​wą. – Za to te​raz za​miast Rid​ge​ra ty obej​miesz tron po ojcu. Co tyl​ko jesz​cze bar​dziej za​kłó​ci na​tu​ral​ny po​rzą​dek rze​czy, po​my​śla​ła Vi​ven​na. Ja​kie mam pra​wo od​bie​rać bra​tu ten za​szczyt? Po​zwo​li​ła jed​nak dys​ku​sji wy​ga​snąć. Roz​ma​wia​ła o tym już od do​brych kil​ku​na​stu mi​nut i nie mia​ła siły cią​gnąć tego da​lej. Po​stą​pi​ła jak na​le​ży. Przed​tem rzad​ko się zda​rza​ło, by Vi​ven​na czu​ła taką fru​stra​cję, mu​sząc za​cho​wy​wać się we​dług za​sad. Jej emo​cje sta​wa​ły się… nie​sto​sow​ne. – A co z Siri? – wy​rwa​ło się jej na​gle. – Po​do​ba ci się to, co ją spo​tka​ło? Fa​fen pod​nio​sła wzrok i nie​znacz​nie zmarsz​czy​ła brwi. Zwy​kle nie za​sta​na​wia​ła się nad spra​wa​mi, któ​re nie do​ty​czy​ły jej bez​po​śred​nio. Vi​ven​na po​czu​ła się nie​co win​na, nie chcia​ła bo​wiem za​dać tego

py​ta​nia tak otwar​cie, ale z Fa​fen nie moż​na było roz​ma​wiać ina​czej. – Tu masz ra​cję – przy​zna​ła Fa​fen. – Nie bar​dzo ro​zu​miem, dla​cze​go w ogó​le ko​goś trze​ba było tam po​sy​łać. – To z po​wo​du trak​ta​tu – przy​po​mnia​ła Vi​ven​na. – Żeby chro​nić na​szych pod​da​nych. – Na​szych pod​da​nych chro​ni Au​stre – za​uwa​ży​ła Fa​fen i po​de​szła do na​stęp​ne​go krza​ka. Tyl​ko, czy ochro​ni Siri? – za​sta​no​wi​ła się Vi​ven​na. Bied​na, nie​win​na, ka​pry​śna Siri. Ni​g​dy nie na​uczy​ła się nad sobą pa​no​wać; na Dwo​rze Bo​gów w Hal​lan​dren zje​dzą ją żyw​cem. Siri nie poj​mie wy​mo​gów po​li​ty​ki, nie na​uczy się wbi​jać noży w ple​cy, nie zro​zu​mie fał​szy​wych uśmie​chów i kłamstw. Zo​sta​nie też zmu​szo​na do uro​dze​nia na​stęp​ne​go Kró​la-Boga Hal​lan​dren. Ten kon​kret​ny obo​wią​zek nie był czymś, cze​go Vi​ven​na wy​cze​ki​wa​ła szcze​gól​nie ocho​czo. By​ło​by to z jej stro​ny po​świę​ce​nie, ale jej wła​sne po​świę​ce​nie, do​bro​wol​ne, zło​żo​ne w ofie​rze pod​da​nym. Tego ro​dza​ju my​śli drę​czy​ły Vi​ven​nę, gdy ra​zem z Fa​fen koń​czy​ły zbie​ra​nie ja​gód. Po​tem obie dziew​czy​ny ze​szły ze wzgó​rza i skie​ro​wa​ły się ku osa​dzie. Fa​fen, po​dob​nie jak wszy​scy mni​si, całą swą pra​cę po​świę​ca​ła do​bru in​nych lu​dzi. Pa​sa​ła zwie​rzę​ta, zbie​ra​ła je​dze​nie i sprzą​ta​ła domy tych, któ​rzy nie byli w sta​nie zro​bić tego sami. Vi​ven​na, po​zba​wio​na swe​go celu, nie wie​dzia​ła, co po​win​na ro​bić. Mimo to po za​sta​no​wie​niu do​szła do wnio​sku, że ist​nie​je ktoś, komu jest jesz​cze po​trzeb​na. Ktoś, kto wy​je​chał ty​dzień temu, we łzach, wy​stra​szo​ny, rzu​ca​jąc star​szej sio​strze peł​ne roz​pa​czy spoj​rze​nia. Bez wzglę​du na to, co po​wie​dział jej oj​ciec, Vi​ven​na nie była po​trzeb​na w Idris. Tu​taj była bez​u​ży​tecz​na, ale zna​ła prze​cież miesz​kań​ców, kul​tu​rę i spo​łe​czeń​stwo Hal​lan​dren. Gdy szła dro​gą w ślad za Fa​fen, w jej gło​wie za​czął się kształ​to​wać pe​wien plan. Plan, któ​re​go żad​ną mia​rą nie moż​na było na​zwać spo​koj​nym i opa​no​wa​nym.

3 Dar Pie​śni nie pa​mię​tał swej śmier​ci. Ka​pła​ni za​pew​nia​li go jed​nak, że jego umie​ra​nie było wy​da​rze​niem nie​zwy​kle in​spi​ru​ją​cym. Szla​chet​nym. Wspa​nia​łym. He​ro​icz​nym. Nikt nie Po​wra​cał, o ile nie umarł w spo​sób bę​dą​cy ucie​le​śnie​niem któ​rejś z naj​wspa​nial​szych cnót ro​dza​ju ludz​kie​go. Dla​te​go wła​śnie Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie od​sy​ła​ły Po​wra​ca​ją​cych; mie​li słu​żyć jako cho​dzą​ce przy​kła​dy i bó​stwa dla tych, któ​rzy jesz​cze żyli. Każ​dy bóg re​pre​zen​to​wał coś in​ne​go. Sta​no​wi​li ide​ał ce​chy sym​bo​li​zo​wa​nej przez spo​sób, w jaki za​koń​czy​ło się ich ży​cie. Dar Pie​śni zgi​nął, do​ko​nu​jąc czy​nu wy​ma​ga​ją​ce​go nie​by​wa​łej od​wa​gi. Tak przy​naj​mniej po​wta​rza​li mu jego ka​pła​ni. Sa​me​go wy​da​rze​nia nie pa​mię​tał, po​dob​nie jak nie pa​mię​tał ży​cia po​prze​dza​ją​ce​go po​czą​tek jego bo​skiej eg​zy​sten​cji. Nie mo​gąc już dłu​żej spać, jęk​nął ci​cho. Prze​wró​cił się na bok i usiadł na swym ma​je​sta​tycz​nym łożu. Po​czuł się sła​bo. Jego umysł na​wie​dza​ły licz​ne wi​zje i wspo​mnie​nia. Po​trzą​snął gło​wą, chcąc po​zbyć się z niej resz​tek mgli​ste​go snu. Do sali wkro​czy​li słu​dzy, bez słów re​agu​jąc na po​trze​by swe​go pana. Dar Pie​śni był jed​nym z młod​szych bóstw. Po​wró​cił le​d​wie pięć lat temu. Na Dwo​rze Bo​gów prze​by​wa​ło ich oko​ło dwóch tu​zi​nów i wie​lu było o wie​le waż​niej​szych – a tak​że o wie​le bar​dziej za​pra​wio​nych w po​li​tycz​nych roz​gryw​kach – niż on. A wszyst​ki​mi nimi rzą​dził Su​se​bron, Król-Bóg Hal​lan​dren. Ow​szem, był mło​dy, ale miesz​kał w ol​brzy​mim pa​ła​cu. Spał w kom​na​cie udra​po​wa​nej je​dwa​bia​mi, ufar​bo​wa​ny​mi na ja​skra​we od​cie​nie czer​wie​ni i zło​ta. Ta​kich kom​nat były tu dzie​siąt​ki, wszyst​kie ude​ko​ro​wa​ne i ume​blo​wa​ne zgod​nie z jego ka​pry​sa​mi i za​chcian​ka​mi. Jego po​trze​by za​spo​ka​ja​ły set​ki sług i ka​pła​nów – bez wzglę​du na to, czy tego chciał, czy nie. I wszyst​ko to dla​te​go, po​my​ślał wsta​jąc, że nie mia​łem lep​sze​go po​my​słu na wła​sną śmierć. Pod​niósł się i za​krę​ci​ło mu się nie​co w gło​wie. Był dzień jego kar​mie​nia i wie​dział, że sił bę​dzie mu bra​ko​wać, póki nie do​peł​ni ry​tu​ału. Po​de​szli słu​żą​cy. Nie​śli w rę​kach wspa​nia​łe zło​to-czer​wo​ne sza​ty. Gdy wcho​dzi​li w jego aurę, ich skó​ra, wło​sy, stro​je wy​bu​cha​ły prze​sad​nie in​ten​syw​ny​mi bar​wa​mi. Oczysz​czo​ne od​cie​nie wy​glą​da​ły pysz​niej niż mo​gły​by to spra​wić ja​ka​kol​wiek far​ba czy barw​nik. Tak dzia​ła​ła wro​dzo​na Bio​Chro​ma bó​stwa: Od​de​chu miał dość, by wy​peł​nić ty​sią​ce lu​dzi. Nie ce​nił go jed​nak zbyt​nio. Nie mógł go wy​ko​rzy​stać do oży​wia​nia ciał lub in​nych przed​mio​tów; był bo​giem, lecz nie Roz​bu​dza​ją​cym. Nie mógł też od​dać – ani na​wet wy​po​ży​czyć – swo​je​go bo​skie​go Od​de​chu ni​ko​mu in​ne​mu. Cho​ciaż mógł, ale tyl​ko raz. Wte​dy mu​siał​by umrzeć. Osta​tecz​nie. Słu​dzy kon​ty​nu​owa​li swą po​słu​gę, ob​le​ka​jąc go we wspa​nia​łą tka​ni​nę. Dar Pie​śni był o do​bre pół​to​rej gło​wy wyż​szy od wszyst​kich po​zo​sta​łych w kom​na​cie. Miał też sze​ro​kie bary i umię​śnio​ny tors, na któ​ry zu​peł​nie nie za​słu​gi​wał, bio​rąc pod uwa​gę ilość cza​su, jaki tra​wił na bez​czyn​no​ści. – Czy do​brze spa​łeś, Wa​sza Mi​łość? – spy​tał ktoś. Dar Pie​śni od​wró​cił się. Lla​ri​mar, jego wy​so​ki ka​płan był ro​słym kor​pu​lent​nym męż​czy​zną w oku​la​rach i o spo​koj​nej po​wierz​chow​no​ści. Dło​nie miał nie​mal w ca​ło​ści ukry​te pod dłu​gi​mi rę​ka​wa​mi czer​wo​no-zło​tej sza​ty. Trzy​mał w nich gru​bą księ​gę. Gdy wkro​czył w aurę boga, za​rów​no tom, jak i płaszcz buch​nę​ły ko​lo​ra​mi. – Spa​łem fan​ta​stycz​nie, Wier​ci​pię​to. – Dar Pie​śni ziew​nął. – Mia​łem noc peł​ną kosz​ma​rów i ma​ka​brycz​nych snów. Jak za​wsze. Strasz​nie wy​po​czą​łem.

– Wier​ci​pię​to? – Ka​płan uniósł brew. – Tak. – Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. – Po​sta​no​wi​łem nadać ci nowy przy​do​mek. Wier​ci​pię​ta pa​su​je, bo za​wsze i wszę​dzie cię peł​no, i w każ​dą spra​wę wty​kasz swój nos. – To dla mnie za​szczyt, Wa​sza Mi​łość – po​dzię​ko​wał Lla​ri​mar i usiadł na krze​śle. Na Ko​lo​ry, po​my​ślał Dar Pie​śni Czy on się ni​g​dy nie zde​ner​wu​je? – Za​cznie​my? – Lla​ri​mar otwo​rzył księ​gę. – Sko​ro mu​si​my – od​parł Dar Pie​śni. Słu​żą​cy za​wią​za​li już wszyst​kie wstąż​ki, za​pię​li każ​dą ha​ft​kę, udra​po​wa​li ostat​nią je​dwab​ną połę. Każ​dy z nich ukło​nił się i od​su​nę​li się pod ścia​nę kom​na​ty. Lla​ri​mar wziął do ręki gę​sie pió​ro. – Co za​tem pa​mię​tasz ze snów? – No, wiesz… – Dar Pie​śni opadł na jed​ną ze swych ka​nap i wy​cią​gnął się wy​god​nie. – Nic tak na​praw​dę waż​ne​go. Lla​ri​mar wy​dął z nie​za​do​wo​le​niem usta. W kom​na​cie po​ja​wi​ło się wie​lu in​nych słu​żą​cych. Nie​śli ta​le​rze z roz​ma​ity​mi po​tra​wa​mi. Przy​ziem​na, ludz​ka stra​wa. Jako je​den z Po​wra​ca​ją​cych, Dar Pie​śni nie po​trze​bo​wał jeść cze​goś ta​kie​go – od zwy​kłe​go je​dze​nia nie przy​by​wa​ło mu ener​gii ani nie uby​wa​ło zmę​cze​nia. Ro​bił to wy​łącz​nie dla przy​jem​no​ści. Nie​mniej już nie​dłu​go miał zjeść coś o wie​le bar​dziej… bo​skie​go. Coś, co mia​ło ob​da​rzyć go siłą na cały nad​cho​dzą​cy ty​dzień. – Wa​sza Mi​łość, pro​szę. Spró​buj so​bie przy​po​mnieć sny – po​pro​sił Lla​ri​mar uprzej​mie, lecz z na​ci​skiem. – Bez wzglę​du na to, jak nie​istot​ne mogą się te​raz wy​da​wać. Dar Pie​śni wes​tchnął i wzniósł oczy ku po​wa​le. Su​fit tak​że – oczy​wi​ście – był po​kry​ty barw​ny​mi fre​ska​mi. Ten kon​kret​ny nad jego gło​wą uka​zy​wał trzy pola oto​czo​ne ka​mien​ny​mi mu​ra​mi. Była to wi​zja, któ​rej do​świad​czył je​den z jego po​przed​ni​ków. Dar Pie​śni za​mknął oczy i spró​bo​wał się sku​pić. – Sze​dłem… spa​ce​ro​wa​łem pla​żą – po​wie​dział. – Sta​tek wy​pły​wał beze mnie. Nie wiem do​kąd się uda​wał. Pió​ro Lla​ri​ma​ra za​czę​ło skro​bać po per​ga​mi​nie. Ka​płan za​pew​ne przy​wo​ły​wał wła​śnie w pa​mię​ci wszyst​kie zna​ne li​sty sym​bo​li. – Czy pa​mię​tasz ja​kieś ko​lo​ry? – spy​tał. – Sta​tek pły​nął pod czer​wo​ny​mi ża​gla​mi – od​po​wie​dział Dar Pie​śni. – Pia​sek był oczy​wi​ście ja​sno​brą​zo​wy, a drze​wa zie​lo​ne. I wy​da​je mi się, że z ja​kie​goś dziw​ne​go po​wo​du woda w oce​anie była czer​wo​na, tak samo jak ża​giel. Lla​ri​mar za​pa​mię​ta​le pi​sał – za​wsze bar​dzo się eks​cy​to​wał, kie​dy jego bóg przy​po​mi​nał so​bie bar​wy. Dar Pie​śni otwo​rzył oczy i spoj​rzał w su​fit, na jego żywe ko​lo​ry. Roz​tar​gnio​nym ge​stem wy​cią​gnął rękę i wziął z trzy​ma​nej przez słu​gę tacy kil​ka wi​śni. Dla​cze​go miał​by ża​ło​wać lu​dziom swych snów? Na​wet je​śli uwa​żał wró​że​nie z nich za zwy​kłą głu​po​tę. Mu​siał przy​znać, że spo​tka​ło go nie​zwy​kłe szczę​ście, nie miał po​wo​dów do na​rze​kań. Ota​cza​ła go bo​ska Bio​Chro​ma​tycz​na aura, żył w cie​le, ja​kie​go po​zaz​dro​ścił​by mu każ​dy męż​czy​zna i cie​szył się luk​su​sem god​nym dzie​się​ciu wład​ców na​raz. Ze wszyst​kich lu​dzi na świe​cie, aku​rat on miał naj​mniej​sze pra​wo do spra​wia​nia ko​mu​kol​wiek przy​kro​ści. Pro​blem po​le​gał je​dy​nie na tym, że… cóż… Dar Pie​śni był praw​do​po​dob​nie je​dy​nym bo​giem na świe​cie, któ​ry nie wie​rzył w sa​me​go sie​bie. – Wa​sza Mi​łość, czy we śnie po​ja​wi​ło się co​kol​wiek in​ne​go? – spy​tał Lla​ri​mar uno​sząc wzrok znad księ​gi. – Ty się tam po​ja​wi​łeś, Wier​ci​pię​to. Lla​ri​mar za​marł i nie​co zbladł. – Ja… ja tam by​łem? Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. – Prze​pra​sza​łeś za bez​u​stan​ne za​wra​ca​nie mi gło​wy i po​wstrzy​my​wa​nie mnie przed roz​pu​stą. Po​tem

przy​nio​słeś wiel​ką bu​tlę wina i za​tań​czy​łeś. Mu​szę przy​znać, że było na co po​pa​trzeć. Lla​ri​mar spoj​rzał na nie​go kar​cą​co. – Nie, na​praw​dę nie było w tym śnie nic wię​cej. Tyl​ko ten sta​tek. A i to wspo​mnie​nie po​wo​li już za​ni​ka. Lla​ri​mar po​chy​lił gło​wę, wstał i od​go​nił słu​żą​cych – choć ci ostat​ni, rzecz ja​sna, nie opu​ści​li kom​na​ty, tyl​ko sta​nę​li ze swy​mi pa​te​ra​mi i ta​ca​mi z orze​cha​mi, wi​nem i owo​ca​mi pod ścia​ną, na wy​pa​dek, gdy​by któ​ryś był jesz​cze po​trzeb​ny. – Czy mo​że​my więc kon​ty​nu​ować po​rzą​dek dnia, Wa​sza Mi​łość? Dar Pie​śni wes​tchnął i wstał. Był wy​czer​pa​ny. Słu​ga na​tych​miast rzu​cił się do jego sza​ty, by po​pra​wić jed​ną ze sta​ran​nie upię​tych fałd, któ​ra roz​luź​ni​ła się wsku​tek ru​chu. Bóg ru​szył za ka​pła​nem. Gó​ro​wał nad nim co naj​mniej o sto​pę. Me​ble i drzwi były jed​nak zbu​do​wa​ne z uwzględ​nie​niem jego nie​ty​po​wych roz​mia​rów, przez co ka​pła​ni i słu​żą​cy wy​glą​da​li w pa​ła​cu dziw​nie nie na miej​scu. Prze​cho​dzi​li z kom​na​ty do kom​na​ty, nie ko​rzy​sta​jąc z ko​ry​ta​rzy. Ko​ry​ta​rze były prze​zna​czo​ne dla służ​by i bie​gły wzdłuż ze​wnętrz​nych ścian kwa​dra​to​we​go bu​dyn​ku. Dar Pie​śni kro​czył po mięk​kich, po​cho​dzą​cych z pół​noc​nych kró​lestw dy​wa​nach, mi​jał naj​wspa​nial​sze dzie​ła sztu​ki ce​ra​micz​nej zza Mo​rza We​wnętrz​ne​go. Każ​da sala była ob​wie​szo​na ma​lo​wi​dła​mi, sta​ran​nie wy​ka​li​gra​fo​wa​ny​mi wier​sza​mi, wszyst​ko to były dzie​ła naj​bar​dziej uta​len​to​wa​nych ar​ty​stów Hal​lan​dren. W sa​mym cen​trum pa​ła​cu znaj​do​wa​ło się nie​wiel​kie po​miesz​cze​nie, od​bie​ga​ją​ce od zwy​kłych barw zło​ta i czer​wie​ni, sztan​da​ro​wych barw boga. Tu​taj skrzy​ło się od wstą​żek w ciem​niej​szych ko​lo​rach – in​ten​syw​nych błę​ki​tów, zie​le​ni i szkar​ła​tów. Każ​dy z nich był praw​dzi​wym ko​lo​rem, do​kład​nie w od​po​wied​nim od​cie​niu, co mo​gła za​uwa​żyć je​dy​nie oso​ba, któ​ra do​stą​pi​ła Trze​cie​go Wy​wyż​sze​nia. Gdy Dar Pie​śni wszedł do sal​ki, ko​lo​ry oży​ły. Po​ja​śnia​ły, sta​ły się jesz​cze bar​dziej wy​ra​zi​ste, choć jed​no​cze​śnie po​zo​sta​ły ciem​ne. Rdza​wa czer​wień prze​obra​zi​ła się w praw​dziw​szą rdza​wą czer​wień, gra​nat stał się moc​niej​szym gra​na​tem. Ciem​ne, acz ja​sne – kon​trast, któ​ry mógł po​wstać je​dy​nie dzię​ki Od​de​cho​wi. Na środ​ku ma​łej kom​na​ty sta​ło dziec​ko. Dla​cze​go to za​wsze musi być dziec​ko? – prze​mknę​ło przez myśl Da​ro​wi Pie​śni. Lla​ri​mar i słu​żą​cy cze​ka​li. Bóg ru​szył na​przód i mała dziew​czyn​ka od​su​nę​ła się lę​kli​wie na bok, ku kil​ku ka​pła​nom w zło​to-czer​wo​nych sza​tach. Za​chę​ca​ją​co ski​nę​li gło​wa​mi. Dziew​czyn​ka, wy​raź​nie zde​ner​wo​wa​na, od​wró​ci​ła się z po​wro​tem ku Po​wra​ca​ją​ce​mu. – No, chodź – ode​zwał się, sta​ra​jąc się, by jego głos brzmiał prze​ko​nu​ją​co. – Nie ma się cze​go bać. Dziew​czyn​ka, mimo wszyst​ko, wciąż się trzę​sła. W gło​wie Daru Pie​śni za​brzmia​ły wszyst​kie licz​ne wy​kła​dy Lla​ri​ma​ra – któ​ry twier​dził, że nie były wca​le wy​kła​da​mi, bo boga nie moż​na na​uczać. Po​wra​ca​ją​cych bóstw Hal​lan​dren nie na​le​ża​ło się bać. Bo​go​wie, ich obec​ność to bło​go​sła​wień​stwo. Dzię​ki nim kró​le​stwo zy​sku​je wi​zje przy​szło​ści, przy​wódz​two i mą​drość. A w za​mian po​trze​bo​wa​li tyl​ko jed​nej, je​dy​nej rze​czy. Od​de​chu. Dar Pie​śni za​wa​hał się, ale sła​bość znów ude​rzy​ła mu do gło​wy. Świat za​wi​ro​wał. Prze​klął się w du​chu, ukląkł na jed​no ko​la​no i ujął twarz dziew​czyn​ki w swo​je prze​ro​śnię​te dło​nie. Roz​pła​ka​ła się, ale gło​śno i wy​raź​nie wy​po​wie​dzia​ła sło​wa, któ​rych ją na​uczo​no. – Moje ży​cie do two​je​go. Mój Od​dech sta​je się two​im. Od​dech dziec​ka wy​pły​nął na ze​wnątrz, skłę​bił się w po​wie​trzu. Jego pa​sma prze​su​nę​ły się wzdłuż ra​mie​nia Po​wra​ca​ją​ce​go – do​tyk był nie​zbęd​ny – i bóg za​czerp​nął go. Sła​bość znik​nę​ła, za​wro​ty gło​wy usta​ły. Za​miast nich po​ja​wi​ła się rześ​ka ja​sność. Po​czuł przy​pływ sił, ener​gii, ży​cia. Dziew​czyn​ka zma​to​wia​ła. Lek​ko spło​wia​ły ko​lo​ry jej ust i oczu. Brą​zo​we wło​sy utra​ci​ły nie​co swe​go po​ły​sku; po​licz​ki zbie​la​ły. To nic, my​ślał. Więk​szość lu​dzi na​wet nie po​tra​fi stwier​dzić, że nie ma już Od​de​chu. Ta dziew​czyn​ka

prze​ży​je nor​mal​ne ży​cie. Bę​dzie szczę​śli​wa. A jej ro​dzi​na otrzy​ma za tę ofia​rę so​wi​tą za​pła​tę. A Dar Pie​śni prze​ży​je ko​lej​ny ty​dzień. Od​dech, któ​rym się kar​mił, nie spra​wiał przy​ro​stu jego aury: na tym po​le​ga​ła ko​lej​na róż​ni​ca po​mię​dzy Roz​bu​dza​ją​cy​mi a Po​wra​ca​ją​cy​mi. Ci pierw​si byli nie​kie​dy uwa​ża​ni za gor​szych, a ich ba​da​nia i eks​pe​ry​men​ty za nie​udol​ne, ludz​kie pró​by zbli​że​nia się do bo​gów. Nie otrzy​mu​jąc co ty​dzień no​we​go Od​de​chu, Dar Pie​śni by umarł. Poza Hal​lan​dren wie​lu Po​wra​ca​ją​cych prze​ży​wa​ło je​dy​nie osiem dni. Nie​mniej, mo​gąc co ty​dzień na​kar​mić się świe​żym Od​de​chem, każ​dy z Po​wra​ca​ją​cych mógł żyć bez koń​ca, nie sta​rze​jąc się i do​zna​jąc no​ca​mi wi​zji, któ​re w po​wszech​nej opi​nii po​zwa​la​ły po​znać przy​szłość. Dla​te​go wła​śnie zbu​do​wa​no Dwór Bo​gów, pe​łen pa​ła​ców, w któ​rych moż​na było pie​lę​gno​wać bo​gów, chro​nić ich i – co naj​waż​niej​sze – kar​mić. Ka​pła​ni rzu​ci​li się do przo​du i wy​pro​wa​dzi​li dziew​czyn​kę z sali. Nic jej się nie sta​ło, po​wtó​rzył w du​chu Dar Pie​śni. Nic jej nie bę​dzie… Gdy wy​cho​dzi​ła, spo​tka​ły się ich spoj​rze​nia i za​uwa​żył, że z oczu dziec​ka znik​nę​ła iskra. Sta​ła się Bez​barw​na, ma​to​wa, wy​pło​wia​ła. Sta​ła się oso​bą po​zba​wio​ną Od​de​chu. Tego już nie moż​na było od​zy​skać. Wy​pro​wa​dzo​no ją za drzwi. Dar Pie​śni zwró​cił się do Lla​ri​ma​ra. Czuł się win​ny z po​wo​du swe​go na​głe​go przy​pły​wu ener​gii. – No, do​brze – po​wie​dział. – Przyj​rzyj​my się da​rom. Brew ka​pła​na unio​sła się nad opraw​kę oku​la​rów. – Na​gle sta​łeś się przy​chyl​ny. Mu​szę coś od​dać świa​tu w za​mian, po​my​ślał Dar Pie​śni. Na​wet je​śli to coś bez​u​ży​tecz​ne​go. Prze​szli przez kil​ka ko​lej​nych czer​wo​no-zło​tych kom​nat. Więk​szość z nich była kwa​dra​to​wa, z drzwia​mi otwie​ra​ją​cy​mi się w każ​dej ze ścian. Kie​dy do​tar​li w po​bli​że wschod​nie​go krań​ca pa​ła​cu, we​szli do dłu​gie​go wą​skie​go po​miesz​cze​nia. Było zu​peł​nie bia​łe, co w Hal​lan​dren sta​no​wi​ło wiel​ką rzad​kość. Ścia​ny ob​wie​szo​no ob​ra​za​mi i wier​sza​mi. Słu​żą​cy zo​sta​li na ze​wnątrz; tyl​ko Lla​ri​mar pod​szedł wraz z Da​rem Pie​śni do pierw​sze​go ma​lo​wi​dła. – Więc? – spy​tał ka​płan. Sta​li przed sie​lan​ko​wym pej​za​żem dżun​gli – po​chy​łe pal​my, wie​lo​barw​ne kwia​ty. Nie​któ​re z tych ro​ślin moż​na było zna​leźć w ogro​dach ota​cza​ją​cych Dwór Bo​gów i dla​te​go Dar Pie​śni po​tra​fił je roz​po​znać. Ni​g​dy nie był w praw​dzi​wej dżun​gli – a przy​naj​mniej nie w tym wcie​le​niu. – Ten ob​raz jest do​bry – po​wie​dział. – Ale nie wy​bit​ny. Spra​wia, że my​ślę o świe​cie ze​wnętrz​nym. Ża​łu​ję, że nie mogę tam żyć. Lla​ri​mar spoj​rzał na nie​go ze zdzi​wie​niem. – No co? – do​dał Dar Pie​śni. – W pa​ła​cu bywa nud​no. – Ale, Wa​sza Mi​łość, w le​sie nie ma wy​star​cza​ją​co dużo wina. – Mógł​bym sam je so​bie ro​bić. Fer​men​to​wał​bym… coś. – Oczy​wi​ście – przy​tak​nął Lla​ri​mar i ski​nął na jed​ne​go z cze​ka​ją​cych na ze​wnątrz asy​sten​tów. Młod​szy ka​płan za​pi​sał wszyst​ko, co Dar Pie​śni po​wie​dział na te​mat ob​ra​zu. Gdzieś tam, w mie​ście, był ktoś, kto ocze​ki​wał od Po​wra​ca​ją​ce​go bło​go​sła​wień​stwa. Praw​do​po​dob​nie mia​ło to coś wspól​ne​go z od​wa​gą – moż​li​we, że ofia​ro​daw​ca pla​no​wał za​war​cie mał​żeń​stwa, mógł też być kup​cem za​mie​rza​ją​cym do​bić ry​zy​kow​ne​go tar​gu. Ka​pła​ni zin​ter​pre​tu​ją sło​wa, któ​re wy​po​wie​dział Dar Pie​śni, i przed​sta​wią wróż​bę klien​to​wi, wraz z ory​gi​nal​ny​mi sło​wa​mi bó​stwa. Tak czy ina​czej, sam akt prze​sła​nia bogu ob​ra​zu, miał przy​nieść do​brą wróż​bę ofia​ro​daw​cy. Po​dob​no. Dar Pie​śni od​szedł od ma​lo​wi​dła. Je​den z młod​szych ka​pła​nów na​tych​miast pod​biegł i wy​niósł je z sali. Ofia​ro​daw​ca naj​praw​do​po​dob​niej nie na​ma​lo​wał go sam, tyl​ko za​mó​wił. Im lep​szy ob​raz, tym bar​dziej ko​rzyst​nej re​ak​cji bóstw moż​na się było spo​dzie​wać. Wy​glą​da​ło więc na to, że po​myśl​ność da​nej oso​by za​le​ża​ła w du​żej mie​rze od tego, jak dużą sumę jest w sta​nie za​pła​cić ma​la​rzo​wi. Nie po​wi​nie​nem być aż tak cy​nicz​ny, zła​jał się w du​chu Dar Pie​śni. Gdy​by nie ten sys​tem, umarł​bym

już pięć lat temu. Choć oczy​wi​ście umarł pięć lat temu, mimo że wciąż nie wie​dział, w ja​kich oko​licz​no​ściach. Czy na​praw​dę była to he​ro​icz​na śmierć? Może ni​ko​mu nie było wol​no roz​ma​wiać o jego po​przed​nim ży​ciu dla​te​go, że Dar Pie​śni zwa​ny Męż​nym tak na​praw​dę umarł na za​twar​dze​nie? Młod​szy ka​płan znik​nął z le​śnym ma​lo​wi​dłem. Ob​raz zo​sta​nie spa​lo​ny. Tego ro​dza​ju ofia​ry skła​da​no spe​cjal​nie wy​bra​ne​mu bó​stwu, poza któ​rym – i kil​ko​ma jego ka​pła​na​mi – nikt nie po​wi​nien ich oglą​dać. Dar Pie​śni pod​szedł do ko​lej​ne​go daru. Ten był tak na​praw​dę wier​szem spi​sa​nym na płót​nie wy​ra​fi​no​wa​nym ro​dza​jem pi​sma. Gdy pod​cho​dził, roz​ja​rzy​ły się barw​ne plam​ki. Pi​smo rze​mieśl​ni​ków Hal​lan​dren było spe​cy​ficz​ne, opie​ra​ło się bo​wiem nie na kształ​cie, a na bar​wie. Każ​da z ko​lo​ro​wych pla​mek od​po​wia​da​ła in​ne​mu dźwię​ko​wi miej​sco​we​go ję​zy​ka. W po​łą​cze​niu z krop​ka​mi po​dwój​ny​mi – i oczy​wi​ście róż​no​barw​ny​mi – two​rzy​ło to al​fa​bet bę​dą​cy kosz​ma​rem wszyst​kich, któ​rzy nie roz​po​zna​wa​li ko​lo​rów. Do tej kon​kret​nej przy​pa​dło​ści nie przy​zna​wa​ło się jed​nak w Hal​lan​dren wie​lu lu​dzi. Tak przy​naj​mniej Da​ro​wi Pie​śni po​wie​dzia​no. Za​sta​no​wił się, czy ka​pła​ni wie​dzie​li, jak czę​sto ich bo​go​wie plot​ku​ją na te​mat ze​wnętrz​ne​go świa​ta. Wiersz nie był szcze​gól​nie uda​ny, naj​wy​raź​niej uło​żo​ny przez chło​pa, któ​ry za​pła​cił ko​muś za spi​sa​nie utwo​ru pi​smem rze​mieśl​ni​ków. Świad​czy​ła o tym pro​sto​ta kro​pek. Praw​dzi​wi po​eci uży​wa​li bar​dziej zło​żo​nych sym​bo​li – zmie​nia​ją​cych bar​wę cią​głych li​nii albo ko​lo​ro​wych znacz​ków two​rzą​cych wy​ra​fi​no​wa​ne ob​ra​zy. Wie​le moż​na było zro​bić, ma​jąc do dys​po​zy​cji sym​bo​le, któ​re mo​gły zmie​niać kształt, nie zmie​nia​jąc jed​no​cze​śnie swe​go zna​cze​nia. Do​bie​ra​nie wła​ści​wych barw sta​no​wi​ło trud​ną w do​sko​na​le​niu umie​jęt​ność, do osią​gnię​cia per​fek​cji wy​ma​ga​ją​cą Trze​cie​go lub wyż​sze​go Wy​wyż​sze​nia. Wła​śnie przy tym po​zio​mie Od​de​chu zy​ski​wa​ło się do​sko​na​łe wy​czu​cie od​cie​ni, po​dob​nie jak przy Dru​gim Wy​wyż​sze​niu na​bie​ra​ło się ide​al​ne​go wy​czu​cia in​ten​syw​no​ści bar​wy. Wszy​scy Po​wra​ca​ją​cy mie​li Pią​te Wy​wyż​sze​nie. Dar Pie​śni nie wie​dział, jak może wy​glą​dać ży​cie bez umie​jęt​no​ści na​tych​mia​sto​we​go oce​nia​nia ko​lo​rów i dźwię​ków. Sam po​tra​fił bez tru​du od​róż​nić ide​al​ną czer​wień od ta​kiej, z któ​rą zmie​sza​no choć kro​plę bia​łej far​by. Oce​nił wiersz chło​pa naj​le​piej jak mógł, choć zwy​kle, przy​glą​da​jąc się da​rom, sta​rał się oma​wiać je uczci​wie. Trak​to​wał to jako swój obo​wią​zek i z ja​kie​goś po​wo​du była to jed​na z nie​wie​lu spraw, do któ​rych pod​cho​dził po​waż​nie. Ru​szy​li da​lej wzdłuż sze​re​gu da​rów. Dar Pie​śni oce​niał ko​lej​ne ob​ra​zy i wier​sze. Ścia​na była dziś wy​jąt​ko​wo gę​sto ob​wie​szo​na. Czyż​by zbli​ża​ło się ja​kieś świę​to lub uczta, o któ​rej nie wie​dział? Za​nim zbli​ży​li się do koń​ca, bóg po​czuł już zmę​cze​nie, choć jego cia​ło – oży​wio​ne dzie​cię​cym Od​de​chem – wciąż było peł​ne sił i eks​cy​ta​cji. Za​trzy​mał się przed ostat​nim ob​ra​zem. Pra​ca abs​trak​cyj​na, w sty​lu, któ​ry ostat​ni​mi cza​sy zy​ski​wał na po​pu​lar​no​ści – szcze​gól​nie wie​le ta​kich ma​lo​wi​deł tra​fia​ło do nie​go, po​nie​waż w prze​szło​ści po​dob​ne ob​ra​zy oce​niał przy​chyl​nie. Te​raz nie​mal skry​ty​ko​wał go wła​śnie z tego po​wo​du. Do​brze było utrzy​my​wać ka​pła​nów w nie​pew​no​ści co do ocen. Tak przy​naj​mniej ra​dzi​li nie​któ​rzy inni bo​go​wie. Dar Pie​śni po​dej​rze​wał, że wie​lu z nich re​cen​zo​wa​ło skła​da​ne w da​rze dzie​ła sztu​ki w o wie​le bar​dziej wy​ra​cho​wa​ny spo​sób, roz​myśl​nie uży​wa​jąc przy tym ta​jem​ni​czych, wie​lo​znacz​nych sfor​mu​ło​wań. Nie miał cier​pli​wo​ści do ta​kich za​bie​gów, zwłasz​cza że wszy​scy pra​gnę​li od nie​go tyl​ko szcze​ro​ści i ni​cze​go wię​cej. Po​świę​cił więc na ostat​ni ob​raz tyle cza​su, ile było po​trze​ba. Płót​no było po​kry​te gru​bą war​stwą far​by, każ​dy jego cal na​zna​czo​no za​ma​szy​sty​mi, od​waż​ny​mi po​cią​gnię​cia​mi pędz​la. Do​mi​nu​ją​cym od​cie​niem była głę​bo​ka czer​wień, nie​mal kar​ma​zyn. Dar Pie​śni od razu roz​po​znał na nim czer​wo​nonie​bie​ską mie​szan​kę farb z nie​znacz​ną do​miesz​ką czer​ni. Ko​lo​ro​we li​nie prze​ci​na​ły się, na​kła​da​ły jed​na na dru​gą, zu​peł​nie tak, jak​by rzą​dził nimi ja​kiś ukry​ty po​rzą​dek. Wy​glą​da​ły nie​mal jak… fale. Dar Pie​śni zmru​żył oczy. Gdy pa​trzył na ob​raz w od​po​wied​ni spo​sób, wi​dział na nim mo​rze. A to w sa​mym środ​ku? Czy to moż​li​we, by to był sta​tek? Po​wró​ci​ły do nie​go nie​wy​raź​ne wąt​ki snu. Czer​wo​ne mo​rze. Wy​pły​wa​ją​cy sta​tek.

Mam chy​ba zwi​dy, po​my​ślał. – Do​bre ko​lo​ry – ode​zwał się. – Ład​ne wzo​ry. Czu​ję spo​kój. Choć jed​no​cze​śnie wy​czu​wam w tym na​pię​cie. Po​do​ba mi się. Lla​mar z wy​raź​nym za​do​wo​le​niem dał znak mło​de​mu ka​pła​no​wi. Sło​wa Po​wra​ca​ją​ce​go zo​sta​ły skrzęt​nie za​pi​sa​ne. – A za​tem? – spy​tał bóg. – Ro​zu​miem, że to już wszyst​ko? – Tak, Wa​sza Mi​łość. Zo​stał już tyl​ko je​den obo​wią​zek, po​my​ślał Dar Pie​śni. Te​raz, po przyj​rze​niu się da​rom, na​stę​po​wa​ła pora na ostat​ni – i naj​mniej przy​jem​ny – frag​ment co​dzien​ne​go ry​tu​ału. Pe​ty​cje. Mu​siał się z nimi zmie​rzyć, za​nim bę​dzie mógł od​dać się waż​niej​szym czyn​no​ściom, jak na przy​kład drzem​ce. Lla​ri​mar nie po​pro​wa​dził go jed​nak do kom​na​ty próśb. Ski​nął tyl​ko ręką na młod​sze​go ka​pła​na, po czym za​czął bły​ska​wicz​nie prze​glą​dać przy​cze​pio​ne do desz​czuł​ki kart​ki. – No i? – po​na​glił Dar Pie​śni. – O co py​tasz, Wa​sza Mi​łość? – O pe​ty​cje. Lla​ri​mar po​krę​cił gło​wą. – Dziś nie bę​dziesz ich wy​słu​chi​wać, Wa​sza Mi​łość. Nie pa​mię​tasz? – Nie. Prze​cież po to mam cie​bie, byś za mnie o wszyst​kim pa​mię​tał. – A więc – ka​płan prze​wró​cił ko​lej​ną kart​kę – pro​szę uznać za ofi​cjal​nie za​pa​mię​ta​ne, że dziś nie bę​dzie żad​nych próśb. Twoi ka​pła​ni zaj​mą się czymś in​nym. – Na​praw​dę? – za​cie​ka​wił się Dar Pie​śni. – Czym ta​kim? – Peł​nym czci klę​cze​niem na dzie​dziń​cu, Wa​sza Mi​łość. Dziś przy​by​wa do nas na​sza nowa kró​lo​wa. Dar Pie​śni za​marł. Na​praw​dę mu​szę się bar​dziej za​in​te​re​so​wać po​li​ty​ką, po​my​ślał. – Dzi​siaj? – Nie ina​czej, Wa​sza Mi​łość. Nasz wład​ca, Król-Bóg weź​mie so​bie żonę. – Tak od razu? – Gdy tyl​ko przy​bę​dzie na​rze​czo​na, Wa​sza Mi​łość. To cie​ka​we, prze​mknę​ło bogu przez gło​wę. Su​se​bron się żeni. Król-Bóg był je​dy​nym z Po​wra​ca​ją​cych, któ​ry mógł się że​nić. Bo​go​wie nie byli w sta​nie pło​dzić dzie​ci – z wy​jąt​kiem rzecz ja​sna kró​la, któ​ry ni​g​dy nie od​dy​chał jako żywy czło​wiek. Ta róż​ni​ca za​wsze wy​da​wa​ła się Da​ro​wi Pie​śni dziw​na. – Wa​sza Mi​łość – pod​jął Lla​ri​mar. – Bę​dzie​my po​trze​bo​wać Roz​ka​zu dla Nie​ży​wych, aby od​po​wied​nio roz​mie​ścić od​dzia​ły przed mia​stem z oka​zji przy​by​cia kró​lo​wej. – A co? Za​mie​rza​my ją za​ata​ko​wać? – Dar Pie​śni uniósł brew. Ka​płan zmie​rzył boga su​ro​wym spoj​rze​niem. Dar Pie​śni za​chi​cho​tał. – Doj​rze​wa​ją​cy owoc – po​wie​dział, zdra​dza​jąc je​den z Roz​ka​zów, po​zwa​la​ją​cych in​nym kon​tro​lo​wać Nie​ży​wych. Nie był to oczy​wi​ście Roz​kaz pod​sta​wo​wy. Fra​za, któ​rą po​dał Lla​ri​ma​ro​wi umoż​li​wia​ła kon​tro​lo​wa​nie Nie​ży​wych w sy​tu​acjach nie​wy​ma​ga​ją​cych uży​cia siły, a po​nad​to czas jej sku​tecz​ne​go dzia​ła​nia wy​no​sił tyl​ko je​den dzień. Dar Pie​śni uwa​żał, że sys​tem Roz​ka​zów, dzię​ki któ​rym do​wo​dzo​no Nie​ży​wy​mi, jest nie​po​trzeb​nie skom​pli​ko​wa​ny. Acz​kol​wiek, bę​dąc jed​nym z czwór​ki bo​gów, któ​rzy dys​po​no​wa​li Roz​ka​za​mi dla Nie​ży​wych, mógł się nie​kie​dy po​czuć dość waż​ną oso​bi​sto​ścią. Ka​pła​ni za​czę​li mię​dzy sobą ci​cho roz​ma​wiać o przy​go​to​wa​niach do uro​czy​sto​ści. Dar Pie​śni cze​kał, wciąż my​śląc o Su​se​bro​nie i zbli​ża​ją​cym się ślu​bie. Splótł ręce na pier​si i oparł się o fra​mu​gę drzwi. – Wier​ci​pię​to? – Tak, Wa​sza Mi​łość? – Czy ja mia​łem żonę? Za​nim umar​łem?

Lla​ri​mar się za​wa​hał. – Wiesz, że nie wol​no mi roz​ma​wiać o cza​sach sprzed twe​go Po​wro​tu. Wie​dza o two​jej prze​szło​ści ni​ko​mu nie przy​spo​rzy żad​nej ko​rzy​ści. Dar Pie​śni od​chy​lił gło​wę, oparł ją o ścia​nę i spoj​rzał na bia​łą po​wa​łę. – Nie​kie​dy… przy​po​mi​nam so​bie twarz – po​wie​dział ci​cho. – Pięk​ne, mło​de ob​li​cze. Wy​da​je mi się, że to wła​śnie ona. Ka​pła​ni uci​chli. – Cie​płe, brą​zo​we wło​sy – cią​gnął bóg. – Czer​wo​ne usta, trzy od​cie​nie ciem​niej​sze od siód​mej har​mo​ni​ki, bar​dzo pięk​ne. Ciem​na, opa​lo​na skó​ra. Do Lla​ri​ma​ra pod​biegł asy​stent z czer​wo​ną księ​gą w dło​niach. Star​szy ka​płan za​czął go​rącz​ko​wo no​to​wać. Nie do​py​ty​wał Po​wra​ca​ją​ce​go o dal​sze szcze​gó​ły. Przyj​mo​wał sło​wa bó​stwa z do​bro​dziej​stwem in​wen​ta​rza. Wresz​cie Dar Pie​śni umilkł i od​wró​cił się od męż​czyzn i ich gę​sich piór. Ja​kie to ma te​raz zna​cze​nie? – po​my​ślał. Tam​te​go ży​cia już nie ma. Za​miast tego zo​sta​łem bo​giem. I nie​waż​ne, czy wie​rzę w tę re​li​gię, czy nie, ko​rzy​ści są nie​za​prze​czal​ne. Od​szedł, a za nim świ​ta sług i ka​pła​nów, któ​rzy wciąż cze​ka​li na ko​lej​ne po​le​ce​nia swe​go pana. Dary zo​sta​ły oce​nio​ne, sny za​pi​sa​ne, a pe​ty​cje od​wo​ła​ne. Dar Pie​śni mógł wresz​cie za​jąć się wszyst​kim, na co tyl​ko przyj​dzie mu ocho​ta. Nie wró​cił jed​nak do swych kom​nat. Wy​szedł na pa​tio i na​ka​zał roz​sta​wić so​bie al​ta​nę. Sko​ro dziś mia​ła przy​być nowa kró​lo​wa, to on chciał się jej przyj​rzeć.

4 Po​wóz Siri za​trzy​mał się przed T’Te​lir, sto​li​cą Hal​lan​dren. Dziew​czy​na wyj​rza​ła przez okno i zo​ba​czy​ła coś bar​dzo onie​śmie​la​ją​ce​go. Jej po​bra​tym​cy nie mie​li po​ję​cia, co zna​czy być pre​ten​sjo​nal​nym. Kwia​ty nie były pre​ten​sjo​nal​ne. Pre​ten​sjo​nal​na nie była dzie​siąt​ka chro​nią​cych po​wóz żoł​nie​rzy. Pu​blicz​ne wy​bu​chy emo​cji tak​że nie. Ale bło​nia, na któ​rych sta​ło czter​dzie​ści ty​się​cy wo​jow​ni​ków odzia​nych w ja​skra​we błę​kit​no-zło​te stro​je, roz​miesz​czo​nych w rów​nych sze​re​gach, z włócz​nia​mi ozdo​bio​ny​mi nie​bie​ski​mi, ło​po​cą​cy​mi na wie​trze cho​rą​giew​ka​mi… Tak, to było pre​ten​sjo​nal​ne. Bliź​nia​cza li​nia ka​wa​le​rzy​stów sie​dzą​cych na wiel​kich ru​ma​kach, przy​stro​jo​nych – lu​dzie i ko​nie – zło​tą, lśnią​cą w słoń​cu tka​ni​ną – to było pre​ten​sjo​nal​ne. Wiel​kie mia​sto, tak duże, że na jego wi​dok po​czu​ła za​wro​ty gło​wy, mia​sto, któ​re​go ko​pu​ły, wie​że i ma​lo​wa​ne mury zma​ga​ły się w wal​ce o jej uwa​gę. Tak, to było pre​ten​sjo​nal​ne. Wy​da​wa​ło jej się przed​tem, że jest na to go​to​wa. W koń​cu zmie​rza​ją​cy do T’Te​lir po​wóz prze​jeż​dżał już przez inne mia​sta. Siri wi​dzia​ła więc ma​lo​wa​ne domy, ja​skra​we bar​wy i wzo​ry. Sy​pia​ła w go​spo​dach na mięk​kich ło​żach. Ja​da​ła po​tra​wy przy​pra​wio​ne tak, że przez cały po​si​łek chcia​ło jej się ki​chać. Ale na swo​je przy​ję​cie w T’Te​lir nie była go​to​wa. Ani tro​chę. Bło​go​sła​wio​ny Pa​nie Ko​lo​rów… – jęk​nę​ła w du​chu. Jej żoł​nie​rze zbi​li się cia​sno wo​kół po​wo​zu, jak​by chcąc się pod nim ukryć i unik​nąć po​wa​la​ją​ce​go wi​do​ku. T’Te​lir zo​sta​ło wznie​sio​ne na brze​gu Mo​rza Ja​sne​go, du​że​go lecz ogra​ni​czo​ne​go z każ​dej stro​ny lą​dem akwe​nu. Dziew​czy​na wi​dzia​ła je w od​da​li. Fale od​bi​ja​ły blask słoń​ca. Na​zwa nie wy​da​wa​ła się ani tro​chę prze​sa​dzo​na. Do po​wo​zu pod​je​chał męż​czy​zna odzia​ny w sre​bro i błę​ki​ty. Jego sza​ta nie była pro​sta ani skrom​na, w ni​czym nie przy​po​mi​na​ła stro​jów, ja​kie no​si​li ka​pła​ni w Idris. Mia​ła po​tęż​ne pi​ko​wa​ne ra​mio​na, któ​re spra​wia​ły, że ko​stium ten wy​glą​dał nie​mal jak zbro​ja. Na gło​wę za​ło​żył wy​so​ką, pa​su​ją​cą ko​lo​rem do resz​ty ozdo​bę. Wszyst​ko to ra​zem – wie​lo​war​stwo​wy, in​ten​syw​nie ko​lo​ro​wy strój – spra​wi​ło, że wło​sy Siri zbla​dły do lę​kli​wej bie​li. Nie​zna​jo​my się ukło​nił. – Lady Si​si​ri​nah, cór​ko kró​lew​skie​go rodu – ode​zwał się głę​bo​kim, do​no​śnym gło​sem. – Na​zy​wam się Tre​le​de​es, je​stem wy​so​kim ka​pła​nem Jego Nie​śmier​tel​nej Wy​so​ko​ści, Su​se​bro​na Wspa​nia​łe​go, Boga Któ​ry Po​wró​cił i Kró​la Hal​lan​dren. Przyj​mij, pro​szę, w ge​ście sza​cun​ku tę sym​bo​licz​ną gwar​dię ho​no​ro​wą, któ​ra od​pro​wa​dzi cię na Dwór Bo​gów. Sym​bo​licz​ną? – prze​mknę​ło przez myśl oszo​ło​mio​nej Siri. Ka​płan, nie cze​ka​jąc na jej re​ak​cję, za​wró​cił ko​nia i ru​szył sze​ro​ką ale​ją w stro​nę mia​sta. Po​wóz po​to​czył się jego śla​dem, żoł​nie​rze nie​pew​nie ma​sze​ro​wa​li obok. Dżun​gla ustą​pi​ła spo​ra​dycz​nie ro​sną​cym kę​pom palm. Siri stwier​dzi​ła ze zdu​mie​niem, że zie​mia jest tu bar​dzo piasz​czy​sta. Kra​jo​braz prze​sło​ni​ło jej wiel​kie pole, na któ​rym ro​iło się od żoł​nie​rzy, sto​ją​cych na bacz​ność po obu stro​nach trak​tu. – Au​stre, Boże Ko​lo​rów! – wy​szep​tał je​den z jej gwar​dzi​stów. – To prze​cież Nie​ży​wi! Wło​sy Siri – któ​re już za​czę​ły dry​fo​wać po​wo​li w re​jo​ny beżu – na po​wrót sko​czy​ły w peł​ną stra​chu biel. Żoł​nierz miał ra​cję. Wo​jow​ni​cy Hal​lan​dren byli pod swy​mi barw​ny​mi mun​du​ra​mi sza​rzy i bez​barw​ni. Ich oczy, skó​ra, a na​wet wło​sy – wszyst​ko zo​sta​ło cał​ko​wi​cie po​zba​wio​ne ko​lo​ru. Byli mo​no​chro​ma​tycz​ni. To nie​moż​li​we, żeby to byli Nie​ży​wi! – po​my​śla​ła. Prze​cież wy​glą​da​ją jak lu​dzie!

Do​tąd wy​obra​ża​ła so​bie Nie​ży​wych na po​do​bień​stwo ko​ścio​tru​pów, z od​pa​da​ją​cy​mi od wy​schnię​tych pisz​cze​li reszt​ka​mi gni​ją​ce​go cia​ła. W koń​cu byli to lu​dzie, któ​rzy umar​li i zo​sta​li wskrze​sze​ni, by słu​żyć w ar​mii bez​myśl​nych po​two​rów. Jed​nak​że wszy​scy, któ​rych mi​ja​ła, wy​glą​da​li cał​kiem zwy​czaj​nie. Poza bez​barw​no​ścią i po​zba​wio​ny​mi wy​ra​zu twa​rza​mi ni​czym nie róż​ni​li się od ży​ją​cych. I jesz​cze ten ich przy​pra​wia​ją​cy o ciar​ki bez​ruch. Nie drgnę​ła ani jed​na noga, nie od​dy​cha​li, nie po​ru​szy​ła się ani jed​na twarz czy ra​mię. Nie​ru​cho​me były na​wet ich spoj​rze​nia. Wy​da​wa​li się po​są​ga​mi, któ​re to wra​że​nie po​tę​go​wa​ła do​dat​ko​wo sza​rość skó​ry. I ja… ja mam po​ślu​bić coś ta​kie​go? – za​sta​no​wi​ła się lę​kli​wie. Ale nie – Po​wra​ca​ją​cy byli czymś in​nym niż Nie​ży​wi i czymś in​nym niż Bez​barw​ni, lu​dzie, któ​rzy utra​ci​li swój Od​dech. Dziew​czy​na pa​mię​ta​ła nie​ja​sno Po​wrót pew​ne​go miesz​kań​ca Be​va​lis. Wy​da​rzy​ło się to nie​mal dzie​sięć lat temu i oj​ciec nie po​zwo​lił jej tego męż​czy​zny od​wie​dzić. Pa​mię​ta​ła jed​nak, że był w sta​nie swo​bod​nie roz​ma​wiać z człon​ka​mi swej ro​dzi​ny, choć w ogó​le ich nie pa​mię​tał. Umarł ty​dzień póź​niej. Wresz​cie po​wóz wy​je​chał spo​mię​dzy sze​re​gów Nie​ży​wych. Zbli​ży​li się do miej​skich mu​rów. Były ogrom​ne i onie​śmie​la​ją​ce, choć jed​no​cze​śnie wy​da​wa​ły się bar​dziej dzie​łem sztu​ki niż funk​cjo​nal​ną for​ty​fi​ka​cją. U szczy​tu były za​koń​czo​ne wiel​ki​mi, przy​po​mi​na​ją​cy​mi wzgó​rza ko​pu​ła​mi, któ​rych kra​wę​dzie wy​ło​żo​no zło​ty​mi pły​ta​mi. Same bra​my zo​sta​ły wy​rzeź​bio​ne na kształt dwóch wi​ją​cych się gib​kich mor​skich stwo​rzeń, spla​ta​ją​cych się u szczy​tu łu​ko​wa​te​go skle​pie​nia. Siri prze​je​cha​ła po​mię​dzy nimi w to​wa​rzy​stwie eskor​ty ka​wa​le​rzy​stów z Hal​lan​dren. Jeźdź​cy wy​glą​da​li na ży​wych lu​dzi. Za​wsze uwa​ża​ła Hal​lan​dren za kró​le​stwo śmier​ci. My​śla​ła tak, wnio​sku​jąc z opo​wie​ści wę​drow​ców i sta​rych bab, ga​da​ją​cych zimą przy pa​le​ni​skach. W ich hi​sto​riach po​ja​wia​ły się miej​skie mury wznie​sio​ne z cza​szek, z grub​sza tyl​ko po​kry​te brzyd​ki​mi, nie​sta​ran​ny​mi maź​nię​cia​mi far​by. Wy​obra​ża​ła so​bie bu​dyn​ki ochla​pa​ne nie​do​pa​so​wa​ny​mi do sie​bie ko​lo​ra​mi. Wy​obra​ża​ła so​bie wul​gar​ność. My​li​ła się. Ow​szem, T’Te​lir było aro​ganc​kie i pre​ten​sjo​nal​ne. Mia​ła wra​że​nie, że każ​dy cu​dow​ny wi​dok chce za​gar​nąć jej uwa​gę tyl​ko dla sie​bie i wstrzą​snąć nią. Wzdłuż uli​cy sta​ły tłu​my – lu​dzi było tu wię​cej, niż Siri wi​dzia​ła w ca​łym swo​im do​tych​cza​so​wym ży​ciu – przy​glą​da​ją​ce się jej or​sza​ko​wi. Dziew​czy​na nie była w sta​nie stwier​dzić, czy na jej po​wi​ta​nie wy​szli też bie​da​cy, po​nie​waż wszy​scy mie​li na so​bie ja​skra​we barw​ne stro​je. Nie​któ​rzy byli ubra​ni w bar​dziej od in​nych eks​tra​wa​ganc​kie ubra​nia – praw​do​po​dob​nie byli to kup​cy. W Hal​lan​dren po​dob​no nie było ary​sto​kra​cji, tyl​ko bo​go​wie. Jed​nak na​wet skrom​niej​sze stro​je wy​glą​da​ły we​so​ło i żywo. Wie​le z ma​lo​wa​nych bu​dyn​ków wy​raź​nie wy​ma​ga​ło re​mon​tu, ale ża​den nie był ude​ko​ro​wa​ny nie​sta​ran​nie czy nie​chluj​nie. Wszyst​ko tu wy​da​wa​ło się dzie​łem sztu​ki, po​cząw​szy od skle​po​wych wi​tryn, przez stro​je miesz​kań​ców, po po​są​gi wiel​kich wo​jow​ni​ków, ja​kich wie​le sta​ło na pla​cach. Wszyst​ko to przy​tła​cza​ło. Krzy​cza​ło. Siri zda​ła so​bie spra​wę, że mi​mo​wol​nie się uśmie​cha – jej wło​sy przy​bra​ły nie​śmia​ły zło​ta​wy od​cień – po​czu​ła zbli​ża​ją​cy się ból gło​wy. Może… – po​my​śla​ła, może to dla​te​go oj​ciec mnie tu wy​słał. Ze szko​le​niem czy bez, Vi​ven​na ni​g​dy by tu nie pa​so​wa​ła. A ja za​wsze in​te​re​so​wa​łam się ko​lo​ra​mi. Aż za bar​dzo. De​de​lin był do​brym wład​cą, ob​da​rzo​nym wy​jąt​ko​wym in​stynk​tem. Co, je​śli – po dwu​dzie​stu la​tach stra​wio​nych na ucze​nie i wy​cho​wy​wa​nie Vi​ven​ny – stwier​dził, że to nie ona po​win​na po​móc Idris? Czyż​by to wła​śnie z tego po​wo​du, po raz pierw​szy w ży​ciu, po​sta​wił nie na nią, a na Siri? Tyl​ko co ja mam wła​ści​wie ro​bić? Wie​dzia​ła, że wszy​scy oba​wia​li się in​wa​zji Hal​lan​dren na Idris. Nie po​dej​rze​wa​ła jed​nak, by oj​ciec wy​słał tu któ​rą​kol​wiek z nich, gdy​by ta groź​ba była re​al​na. Może miał na​dzie​ję, że jej po​dróż spo​wo​du​je za​ła​go​dze​nie na​pię​cia po​mię​dzy obo​ma kró​le​stwa​mi? Taka moż​li​wość nie​po​ko​iła ją jesz​cze bar​dziej. Siri nie na​wy​kła do my​śle​nia w ka​te​go​riach obo​wiąz​ku. Tym​cza​sem oj​ciec po​wie​rzył jej los i ży​cie swych pod​da​nych, a ona nie mo​gła przed tą od​po​wie​dzial​no​ścią uciec.

Nie mo​gła też unik​nąć ślu​bu. Wsku​tek ro​sną​ce​go stra​chu przed przy​szło​ścią jej wło​sy znów po​kry​ły się bie​lą. Po​now​nie zwró​ci​ła uwa​gę na mia​sto. Bez tru​du dała się mu po​chło​nąć. T’Te​lir było wiel​kie, roz​cią​gnię​te jak zmę​czo​na, owi​nię​ta wo​kół wzgórz be​stia. Po​wóz wspiął się na wznie​sie​nie w po​łu​dnio​wej czę​ści me​tro​po​lii i dziew​czy​na uj​rza​ła po​mię​dzy bu​dyn​ka​mi, że Mo​rze Ja​sne do​ty​ka sto​li​cy wo​da​mi sze​ro​kiej za​to​ki. Mia​sto ota​cza​ło ją na kształt pół​księ​ży​ca, scho​dząc aż do brze​gu. Mury nie mu​sia​ły więc okrą​żać ca​łe​go T’Te​lir. Ich pół​ko​le koń​czy​ło się na pla​ży. Dziew​czy​na do​strze​gła wie​le otwar​tych prze​strze​ni – ryn​ki, tar​gi i ogro​dy, sze​ro​kie po​ła​cie nie​wy​ko​rzy​sta​ne​go te​re​nu. Wzdłuż ulic ro​sły pal​my i inne roz​ma​ite ro​śli​ny. Dzię​ki wie​ją​cej od mo​rza bry​zie pa​no​wał tu o wie​le przy​jem​niej​szy kli​mat niż się tego spo​dzie​wa​ła. Dro​ga pro​wa​dzi​ła ku wzno​szą​ce​mu się po​środ​ku mia​sta pła​sko​wy​żo​wi, z któ​re​go mu​siał się roz​ta​czać wspa​nia​ły wi​dok. Tyle tyl​ko, że prze​sła​niał go po​tęż​ny mur. Siri pa​trzy​ła z ro​sną​cym sza​cun​kiem, jak otwie​ra​ją się bra​my tego mniej​sze​go mia​sta w mie​ście, przez któ​re wkro​czył po​chód. Ga​pie zo​sta​li na ze​wnątrz. We​wnątrz znaj​do​wał się jesz​cze je​den mur, ba​rie​ra za​trzy​mu​ją​ca ludz​kie spoj​rze​nia. Or​szak skrę​cił w lewo, okrą​żył dru​gi mur i wkro​czy​li na te​ren Dwo​ru Bo​gów Hal​lan​dren: zna​leź​li się na za​mknię​tym, po​ro​śnię​tym traw​ni​kiem dzie​dziń​cu. Na jego dru​gim koń​cu wzno​si​ła się po​tęż​na czar​na bu​dow​la, znacz​nie więk​sza od po​zo​sta​łych bu​dyn​ków. Dzie​dzi​niec to​nął w ci​szy. Siri wi​dzia​ła sie​dzą​cych na bal​ko​nach lu​dzi, któ​rzy ob​ser​wo​wa​li jej to​czą​cy się po tra​wie po​wóz. Przed każ​dym z mi​ja​nych pa​ła​ców klę​cza​ły grup​ki po​chy​lo​nych męż​czyzn i ko​biet. Bar​wy ich stro​jów były do​pa​so​wa​ne do ko​lo​rów bu​dow​li, ale Siri nie po​świę​ci​ła im wie​le uwa​gi. Ner​wo​wo spo​glą​da​ła na wiel​ki czar​ny gmach. Miał kształt pi​ra​mi​dy wznie​sio​nej z po​tęż​nych ka​mien​nych blo​ków, przy​po​mi​na​ją​cych stop​nie gi​gan​tycz​nych scho​dów. Czerń, po​my​śla​ła, Czerń w mie​ście ko​lo​rów. Wło​sy zbie​la​ły jej jesz​cze bar​dziej. Na​gle za​czę​ła ża​ło​wać, że ni​g​dy nie była zbyt po​boż​na. Wąt​pi​ła, by Au​stre ce​nił so​bie jej wy​bu​chy emo​cji, a poza tym naj​czę​ściej nie po​tra​fi​ła na​wet wy​mie​nić Pię​ciu Wi​zji. Ży​wi​ła jed​nak go​rą​cą na​dzie​ję, że choć​by dla do​bra jej ludu bóg za​dba na​wet i o nią. Po​chód za​trzy​mał się pod wy​so​kim stoż​ko​wa​tym bu​dyn​kiem. Siri wyj​rza​ła z po​wo​zu i zer​k​nę​ła w górę, po​pa​trzy​ła na ka​mien​ne stop​nie i ma​syw​ne rzeź​by na jego szczy​cie. Wy​da​wał się nie​zmier​nie cięż​ki. Od​nio​sła wra​że​nie, że ciem​ne skal​ne blo​ki za mo​ment sto​czą się w dół i po​grze​bią wszyst​kich na wie​ki. Ka​płan pod​je​chał kon​no do po​wo​zu. Ka​wa​le​rzy​ści cze​ka​li w mil​cze​niu. Je​dy​nym dźwię​kiem na prze​stron​nym dzie​dziń​cu był te​raz ci​chy stu​kot ko​pyt prze​stę​pu​ją​cych z nogi na nogę koni. – Przy​by​li​śmy, Kie​li​chu – ode​zwał się. – Po wej​ściu do środ​ka zo​sta​niesz przy​go​to​wa​na i za​pro​wa​dzo​na do męża. – Męża? – spy​ta​ła nie​pew​nie Siri. – Czy nie od​bę​dzie się żad​na ce​re​mo​nia? Ka​płan uśmiech​nął się nie​przy​jem​nie. – Król-Bóg nie po​trze​bu​je ofi​cjal​ne​go upra​wo​moc​nie​nia swych de​cy​zji. Sta​łaś się jego żoną w chwi​li, w któ​rej tego za​pra​gnął. Siri za​drża​ła. – Mia​łam na​dzie​ję, że będę mo​gła go zo​ba​czyć, za​nim… no wiesz… Ka​płan rzu​cił jej sro​gie spoj​rze​nie. – Król-Bóg nie do​sto​su​je się do two​ich ka​pry​sów, ko​bie​to. Do​stą​pi​łaś naj​więk​sze​go bło​go​sła​wień​stwa z moż​li​wych. Bę​dziesz mo​gła go do​tknąć – o ile ci na to po​zwo​li. Nie uda​waj, że je​steś czymś in​nym, niż je​steś. Zja​wi​łaś się tu, bo on so​bie tego za​ży​czył, i bę​dziesz mu po​słusz​na. Ina​czej zo​sta​niesz od​su​nię​ta i two​je miej​sce zaj​mie inna, a my​ślę, że to nie przy​nio​sło​by żad​nej ko​rzy​ści two​im przy​ja​cio​łom, bun​tow​ni​kom z gór. Ka​płan spiął ko​nia i po​je​chał stę​pa w stro​nę sze​ro​kiej ka​mien​nej ram​py pro​wa​dzą​cej do pi​ra​mi​dy.

Po​wóz ru​szył i Siri po​je​cha​ła ku swe​mu prze​zna​cze​niu.

5 To skom​pli​ku​je spra​wy, po​my​ślał Va​sher. Stał w cie​niu na szczy​cie ota​cza​ją​ce​go Dwór Bo​gów muru. Co się sta​ło? – ode​zwał się Krew Nocy. Bun​tow​ni​cy przy​sła​li wresz​cie księż​nicz​kę. To nie zmie​nia two​ich pla​nów. Va​sher od​cze​kał do chwi​li, gdy po​wóz z nową kró​lo​wą wje​chał po po​chyl​ni i znik​nął w pasz​czy pa​ła​cu. No co? – spy​tał ostro Krew Nocy. Na​wet po upły​wie tylu lat miecz bar​dzo czę​sto za​cho​wy​wał się dzie​cin​nie. Zo​sta​nie wy​ko​rzy​sta​na, od​po​wie​dział w my​ślach Va​sher. Wąt​pię, by​śmy mo​gli wy​ko​nać za​da​nie, nie in​te​re​su​jąc się tą dziew​czy​ną. Nie wie​rzył, by Idria​nie na​praw​dę przy​sła​li do T’Te​lir oso​bę, w ży​łach któ​rej pły​nie kró​lew​ska krew. Od​da​li​by tym sa​mym prze​ciw​ni​kom ogrom​nie cen​ną fi​gu​rę, so​bie zo​sta​wia​jąc je​dy​nie pion​ki. Va​sher od​wró​cił się ty​łem do dzie​dziń​ca i owi​nął sto​pę wo​kół jed​ne​go ze sztan​da​rów spły​wa​ją​cych po ze​wnętrz​nej stro​nie muru. Uwol​nił Od​dech. – Opuść mnie – roz​ka​zał. Wiel​ki, utka​ny z weł​ny pro​po​rzec po​zba​wił go se​tek Od​de​chów. Nie miał kształ​tu przy​po​mi​na​ją​ce​go syl​wet​kę czło​wie​ka i był ogrom​ny. Va​sher dys​po​no​wał już jed​nak tak dużą ilo​ścią Bio​Chro​my, by po​zwa​lać so​bie na naj​bar​dziej eks​tra​wa​ganc​kie Prze​bu​dze​nia. Sztan​dar skrę​cił się jak żywa isto​ta i przy​brał kształt ręki, któ​ra po​chwy​ci​ła Va​she​ra. Prze​bu​dzo​ny przed​miot jak za​wsze sta​rał się zbli​żyć za​ry​sem do ludz​kiej po​sta​ci – pa​trząc na splo​ty i zgię​cia tka​ni​ny, Va​sher był w sta​nie roz​róż​nić mię​śnie, a na​wet żyły. Oczy​wi​ście nie były po​trzeb​ne: ma​te​riał czer​pał ży​cie z Od​de​chu. Va​sher zo​stał ostroż​nie opusz​czo​ny w dół i w koń​cu do​tknął sto​pa​mi bru​ku. – Twój Od​dech do mnie – roz​ka​zał. Wiel​ki pro​po​rzec na​tych​miast stra​cił swój oży​wio​ny kształt. Wy​pły​nę​ło z nie​go ży​cie i na po​wrót za​ło​po​tał pod mu​rem. Na uli​cy za​trzy​ma​ło się kil​ku prze​chod​niów. Jed​nak​że byli jego wy​czy​nem tyl​ko za​in​te​re​so​wa​ni, z pew​no​ścią nie onie​mie​li z za​chwy​tu bądź stra​chu. W koń​cu znaj​do​wa​li się w T’Te​lir, mie​ście bo​gów. Lu​dzie dys​po​nu​ją​cy ty​sią​cem lub wię​cej Od​de​chów nie sta​no​wi​li może czę​ste​go wi​do​ku, ale z pew​no​ścią nie za​ska​ki​wa​li. Ga​pie pa​trzy​li przez chwi​lę na Va​she​ra – tak jak w in​nym kró​le​stwie przy​glą​da​li​by się prze​jeż​dża​ją​ce​mu po​wo​zo​wi ary​sto​kra​ty – po czym wró​ci​li do wła​snych za​jęć. Zwró​ce​nia uwa​gi nie dało się unik​nąć. Co praw​da Va​sher był ubra​ny wciąż w swe zwy​kłe ubra​nie – po​szar​pa​ne spodnie, no​szo​ny mimo upa​łu wy​tar​ty płaszcz prze​pa​sa​ny owi​nię​tą kil​ka​krot​nie wo​kół pasa liną – lecz te​raz jego obec​ność po​wo​do​wa​ła wy​ra​zi​stą zmia​nę barw po​bli​skich przed​mio​tów. Zmia​nę za​uwa​żal​ną dla zwy​kłych lu​dzi i oczy​wi​stą dla tych, któ​rzy do​stą​pi​li Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia. Mi​nę​ły dni, gdy mógł się skra​dać i kryć. Te​raz mu​siał się po​now​nie przy​zwy​cza​ić do ludz​kiej uwa​gi. Był to je​den z po​wo​dów, dla któ​rych cie​szył się, że jest wła​śnie w T’Te​lir. To mia​sto było na tyle duże i peł​ne nie​sa​mo​wi​to​ści – od Nie​ży​wych żoł​nie​rzy po​cząw​szy, na Prze​bu​dzo​nych przed​mio​tach po​ma​ga​ją​cych w co​dzien​nych czyn​no​ściach skoń​czyw​szy – że mimo wszyst​ko za​nad​to się w nim nie wy​róż​niał. Oczy​wi​ście nie do​ty​czy​ło to Krwi Nocy. Va​sher prze​ci​skał się przez tłum, nio​sąc w jed​nym ręku wy​raź​nie zbyt cięż​ki miecz, nie​mal cią​gnąc za sobą po zie​mi ukry​te w po​chwie ostrze. Na wi​dok bro​ni nie​któ​rzy na​tych​miast uska​ki​wa​li. Inni przy​glą​da​li się jej sta​now​czo zbyt dłu​go. Może nad​szedł już mo​ment,

by scho​wać Krew do wor​ka. O nie, na​wet o tym nie myśl – ode​zwał się miecz. Tyl​ko nie to. Za dłu​go sie​dzia​łem w za​mknię​ciu. A jaką ci to robi róż​ni​cę? – po​my​ślał Va​sher. Po​trze​bu​ję świe​że​go po​wie​trza – od​parł Krew Nocy. I słoń​ca. Je​steś mie​czem, nie pal​mą, za​uwa​żył Va​sher. Krew ucichł. Był na tyle roz​gar​nię​ty, by ro​zu​mieć, że nie jest oso​bą, ale zde​cy​do​wa​nie nie lu​bił, gdy mu o tym przy​po​mi​na​no. W ta​kich chwi​lach wpa​dał w po​nu​ry na​strój i za​my​kał się w so​bie. Co bar​dzo Va​she​ro​wi od​po​wia​da​ło. Do​tarł do znaj​du​ją​cej się o kil​ka prze​cznic od Dwo​ru Bo​gów re​stau​ra​cji. Tego wła​śnie za​wsze mu poza T’Te​lir bra​ko​wa​ło: re​stau​ra​cji. W więk​szo​ści in​nych miast nie ist​niał wiel​ki wy​bór, je​śli chcia​ło się coś zjeść. Przy​jezd​ni za​trzy​mu​ją​cy się na dłu​żej pła​ci​li miej​sco​wym ko​bie​tom, u któ​rych się po​tem sto​ło​wa​li. Po​dróż​ni nie​ma​ją​cy wie​le cza​su na po​byt ja​da​li to, co po​da​no w go​spo​dzie. W T’Te​lir jed​nak​że żyło wy​star​cza​ją​co wie​lu miesz​kań​ców i byli oni na tyle bo​ga​ci, by mo​gły tu po​wstać lo​ka​le zaj​mu​ją​ce się wy​łącz​nie ser​wo​wa​niem po​traw. W in​nych mia​stach świa​ta re​stau​ra​cje wciąż jesz​cze były nie​zna​ne, tu​taj jed​nak dzia​ła​ło ich już wie​le. Va​sher miał za​re​zer​wo​wa​ny sto​lik, do któ​re​go przy​pro​wa​dził go kel​ner. Usiadł i oparł Krew Nocy o ścia​nę. Miecz zo​stał skra​dzio​ny nie​ca​łą mi​nu​tę póź​niej. Va​sher, za​ję​ty przy​nie​sio​nym przez kel​ne​ra kub​kiem go​rą​cej cy​tru​so​wej her​ba​ty, zu​peł​nie nie prze​jął się kra​dzie​żą. Po​pi​jał sło​dzo​ny na​pój, ssał w za​my​śle​niu owo​co​wą skór​kę i za​sta​na​wiał się, dla​cze​go miesz​kań​cy tro​pi​kal​nych kra​in pi​ja​ją cie​płe her​ba​ty. Po kil​ku mi​nu​tach zmysł ży​cia pod​po​wie​dział mu, że jest ob​ser​wo​wa​ny. Chwi​lę po​tem po​czuł, że ktoś się doń zbli​ża. Va​sher, nie prze​ry​wa​jąc są​cze​nia na​pa​ru, wy​su​nął wol​ną ręką szty​let z rę​ka​wa. Ka​płan za​jął miej​sce na​prze​ciw​ko Va​she​ra. Za​miast sza​ty du​chow​ne​go miał na so​bie zwy​kłe, co​dzien​ne ubra​nie. Nie​mniej – być może nie do koń​ca świa​do​mie – wy​brał zie​leń i biel: sym​bo​licz​ne bar​wy swe​go bó​stwa. Va​sher ukrył ostrze w po​chwie, ma​sku​jąc to​wa​rzy​szą​cy temu dźwięk gło​śnym siorb​nię​ciem. Ka​płan, Be​bid, ro​zej​rzał się ner​wo​wo. Ota​cza​ją​ca go in​ten​syw​na aura świad​czy​ła o tym, że do​stą​pił Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia. Na tym wła​śnie po​zio​mie za​trzy​my​wa​ła się więk​szość lu​dzi za​moż​nych na tyle, by ku​pić Od​dech. Dzię​ki ta​kiej jego ilo​ści ich ży​cie wy​dłu​ża​ło się mniej wię​cej o dzie​sięć lat, otrzy​my​wa​li tak​że bar​dziej wraż​li​wy zmysł ży​cia. Byli też w sta​nie wi​dzieć aurę in​nych lu​dzi i roz​po​zna​wać Roz​bu​dza​ją​cych. Po​tra​fi​li rów​nież sa​mo​dziel​nie do​ko​ny​wać po​mniej​szych Prze​bu​dzeń. Cał​kiem nie​źle, jak na coś, co ku​po​wa​ło się za sumę, za któ​rą chłop​ska ro​dzi​na mo​gła się utrzy​mać przez pięć​dzie​siąt lat. – Za​tem? – za​ga​ił Va​sher. Be​bid aż pod​sko​czył. Va​sher wes​tchnął i za​mknął oczy. Ka​płan nie był przy​zwy​cza​jo​ny do tego ro​dza​ju po​ta​jem​nych spo​tkań. Za​pew​ne nie przy​szedł​by w ogó​le, gdy​by Va​sher nie pod​dał go szcze​gól​ne​go ro​dza​ju… pre​sji. Va​sher otwo​rzył oczy i spoj​rzał na ka​pła​na. Po​ja​wił się kel​ner, nio​są​cy dwa ta​le​rze moc​no przy​pra​wio​ne​go ryżu. Spe​cjal​no​ścią re​stau​ra​cji były po​tra​wy z Tek​te​es – miesz​kań​cy Hal​lan​dren lu​bo​wa​li się w kuch​niach in​nych na​cji nie​mal tak samo, jak w dzi​wacz​nych ko​lo​rach. Va​sher zło​żył za​mó​wie​nie już wcze​śniej, do​da​jąc do tego na​pi​wek, dzię​ki któ​re​mu są​sied​nie wnę​ki ze sto​li​ka​mi po​zo​sta​wa​ły pu​ste. – Za​tem? – po​wtó​rzył Va​sher. – Ja… – ode​zwał się Be​bid. – Nie wiem, nie​wie​le zdo​ła​łem się do​wie​dzieć. Va​sher spoj​rzał na roz​mów​cę. – Mu​sisz mi dać wię​cej cza​su – mó​wił da​lej ka​płan. – Nie za​po​mi​naj o swo​ich grzesz​kach – rzekł Va​sher, do​pi​ja​jąc her​ba​tę. Po​czuł ukłu​cie iry​ta​cji. – Nie chciał​byś, żeby wy​szły na jaw, praw​da? Czy na​praw​dę mu​si​my przez to jesz​cze raz prze​cho​dzić? – po​my​ślał.

Be​bid za​milkł na dłuż​szą chwi​lę. – Va​sher, nie wiesz, o co mnie pro​sisz. – Po​chy​lił się. – Je​stem ka​pła​nem Śnią​cej Praw​dzi​wie. Nie mogę zła​mać ślu​bów! – Świet​nie się skła​da, bo wca​le cię o to nie pro​szę. – Nie po​win​ni​śmy roz​po​wszech​niać in​for​ma​cji o dwor​skiej po​li​ty​ce. – Co ty po​wiesz – żach​nął się Va​sher. – Po​wra​ca​ją​cy nie są w sta​nie na​wet po​pa​trzeć je​den na dru​gie​go, żeby po go​dzi​nie nie wie​dzia​ło o tym pół mia​sta. – Nie su​ge​ru​jesz chy​ba… – za​czął Be​bid. Va​sher za​zgrzy​tał zę​ba​mi i w roz​draż​nie​niu zgiął w pal​cach ły​żecz​kę. – Dość tego, Be​bid! Obaj wie​my, że two​je ślu​by to tyl​ko część gry. – Rów​nież się po​chy​lił. – A ja nie​na​wi​dzę ta​kich gie​rek. Be​bid po​bladł. Na​wet nie tknął je​dze​nia. Va​sher rzu​cił swo​jej łyż​ce wście​kłe spoj​rze​nie i wy​pro​sto​wał ją. Uspo​ko​ił się. Na​brał do ust spo​rą por​cję ryżu. Po​czuł, jak ostre ko​rzen​ne przy​pra​wy palą mu usta. Nie był czło​wie​kiem, któ​ry po​zwa​lał sty​gnąć je​dze​niu – ni​g​dy nie wia​do​mo, kie​dy na​dej​dzie pora, by po​śpiesz​nie zmie​nić lo​kal. – Po​ja​wi​ły się pew​ne… plot​ki – za​czął w koń​cu Be​bid. – Tu nie cho​dzi o zwy​kłą dwor​ską po​li​ty​kę, Va​sher. To już nie są zwy​kłe roz​gryw​ki po​mię​dzy bo​ga​mi. Tu się dzie​je coś bar​dzo ta​jem​ni​cze​go. To tak po​waż​na spra​wa, że na​wet wy​so​ko po​sta​wie​ni ka​pła​ni zna​ją tyl​ko po​gło​ski. Va​sher nie prze​ry​wał je​dze​nia. – Jed​no z dwor​skich stron​nictw na​ci​ska na za​ata​ko​wa​nie Idris – cią​gnął Be​bid – choć nie mam po​ję​cia dla​cze​go. – Nie bądź idio​tą – upo​mniał go Va​sher i po​my​ślał z ża​lem, że nie ma wię​cej her​ba​ty, któ​rą mógł​by po​pić pi​kant​ny ryż. – Obaj wie​my, że Hal​lan​dren ma moc​ne po​wo​dy do wy​rżnię​cia w pień wszyst​kich tych gó​ra​li. – Ro​dzi​na kró​lew​ska – po​wie​dział Be​bid. Va​sher ski​nął gło​wą. Na​zy​wa​no ich bun​tow​ni​ka​mi, ale ci „bun​tow​ni​cy” byli praw​dzi​wym ro​dem kró​lew​skim Hal​lan​dren. Ow​szem, byli zwy​kły​mi śmier​tel​ni​ka​mi, ale pły​ną​ca w ich ży​łach krew sta​no​wi​ła wy​zwa​nie rzu​co​ne Dwo​ro​wi Bo​gów. Każ​dy do​bry mo​nar​cha wie, że pierw​szą rze​czą, jaką na​le​ży zro​bić, by za​pew​nić so​bie sta​bil​ność rzą​dów, jest stra​ce​nie każ​de​go, kto mógł​by wy​stą​pić z le​piej od nie​go ugrun​to​wa​ny​mi rosz​cze​nia​mi do tro​nu. Po​tem ni​g​dy nie szko​dzi​ło wy​koń​czyć wszyst​kich, któ​rym mo​gło​by w przy​szło​ści przyjść do gło​wy, że są w sta​nie wy​stą​pić z ta​ki​mi rosz​cze​nia​mi. – Ale do​brze – rzekł Va​sher. – Za​sta​nów​my się. Wy​bu​cha woj​na. Hal​lan​dren zwy​cię​ża. Gdzie tu pro​blem? – Pro​blem jest taki, że to zły po​mysł – od​po​wie​dział Be​bid. – Bar​dzo zły po​mysł. Na Wid​ma Ka​la​da, czło​wie​ku! Idris nie pod​da się bez wal​ki i wca​le nie bę​dzie ła​twym ką​skiem, bez wzglę​du na to, co się mówi na dwo​rze. To zu​peł​nie inna sy​tu​acja, niż z tłu​mie​niem re​be​lii tego głup​ca Vah​ra. Idria​nie mają so​jusz​ni​ków zza gór. Sym​pa​ty​zu​ją z nimi dzie​siąt​ki in​nych kró​lestw. To, co nie​któ​rzy na​zy​wa​ją „chi​rur​gicz​nym trze​bie​niem bun​tow​ni​czych stron​nictw”, bez tru​du może się prze​ro​dzić w ko​lej​ne Wie​lo​woj​nie. A tego chy​ba nie chce​my? Ty​sią​ce ty​się​cy za​bi​tych? Kró​le​stwa pa​da​ją​ce, by już ni​g​dy się nie pod​nieść? I tyl​ko po to, by po​ło​żyć łapę na ka​wał​ku sku​tej lo​dem zie​mi, któ​rej tak na​praw​dę nikt nie chce. – Tam​tej​sze prze​łę​cze i bie​gną​ce nimi szla​ki han​dlo​we są bar​dzo cen​ne – za​uwa​żył Va​sher. Be​bid prych​nął. – Idria​nie nie są na tyle głu​pi, by pod​nieść cła zbyt wy​so​ko. Ta gra nie idzie o pie​nią​dze. Tu cho​dzi o strach. Na dwo​rze mówi się o tym, co mo​gło​by się stać, gdy​by Idria​nie za​mknę​li prze​łę​cze albo prze​pu​ści​li tam​tę​dy na​szych wro​gów i do​pu​ści​li do ob​lę​że​nia T’Te​lir. Gdy​by cho​dzi​ło wy​łącz​nie o zło​to, do woj​ny ni​g​dy by nie do​szło. Hal​lan​dren kwit​nie dzię​ki han​dlo​wi far​ba​mi i tka​ni​na​mi. My​ślisz, że w ra​zie woj​ny nasz han​del miał​by się rów​nie do​brze? Mie​li​by​śmy szczę​ście, gdy​by nie za​ła​ma​ła się cała na​sza

go​spo​dar​ka. – A ty za​kła​dasz, że mi za​le​ży na po​myśl​no​ści go​spo​dar​ki Hal​lan​dren? – za​py​tał Va​sher. – Ach tak – rzu​cił oschle Be​bid. – Za​po​mnia​łem, z kim roz​ma​wiam. Cze​go ty wła​ści​wie chcesz? Po​wiedz mi i skończ​my już z tym. – Opo​wiedz mi o bun​tow​ni​kach – po​le​cił Va​sher z usta​mi peł​ny​mi ryżu. – O Idria​nach? Wła​śnie mó​wi​łem… – Nie o nich – wtrą​cił Va​sher. – O tych w mie​ście. – Po śmier​ci Vah​ra nie sta​no​wią już pro​ble​mu. – Ka​płan lek​ce​wa​żą​co mach​nął ręką. – Co cie​ka​we, nikt nie wie, kto go za​bił. Naj​praw​do​po​dob​niej zro​bi​li to sami re​be​lian​ci. Pew​nie nie spodo​ba​ło im się, że tak ła​two dał się schwy​tać. Va​sher tego nie sko​men​to​wał. – I tyl​ko tego chcesz? – spy​tał nie​cier​pli​wie Be​bid. – Chcę na​wią​zać kon​takt z ludź​mi, o któ​rych wspo​mnia​łeś – od​po​wie​dział Va​sher. – Z tymi, któ​rzy na​le​ga​ją na wy​po​wie​dze​nie woj​ny Idris. – Nie po​mo​gę ci wy​wo​łać… – Na​wet nie pró​buj my​śleć, że mógł​byś mi mó​wić, co mam ro​bić, Be​bid. Daj mi tyl​ko in​for​ma​cje, któ​re mi obie​ca​łeś, i bę​dziesz wol​ny. – Va​sher. – Ka​płan po​chy​lił się jesz​cze bar​dziej. – Nie po​tra​fię ci po​móc. Moja pani nie in​te​re​su​je się taką po​li​ty​ką, a ja ob​ra​cam się w in​nych krę​gach. Va​sher jadł, oce​nia​jąc w my​ślach szcze​rość roz​mów​cy. – No do​brze, kto więc po​tra​fi? Be​bid od​prę​żył się i osu​szył skroń chu​s​tecz​ką. – Nie wiem – przy​znał. – Może któ​raś z ka​pła​nek Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia? Mógł​byś też chy​ba spró​bo​wać Nie​bie​sko​pal​ce​go. – Nie​bie​sko​pal​cy? Dziw​ne imię jak na boga. – Nie​bie​sko​pal​cy nie jest bo​giem. – Be​bid za​chi​cho​tał. – Tak go na​zy​wa​ją. To urzęd​nik Wy​so​kie​go Dwo​ru, głów​ny skry​ba. Tak na​praw​dę dwór dzia​ła głów​nie dzię​ki nie​mu; je​śli ktoś wie co​kol​wiek o bun​tow​ni​kach, to na pew​no on. Oczy​wi​ście to służ​bi​sta i sztyw​niak. Nie​ła​two ci bę​dzie go zła​mać. – Zdzi​wił​byś się – rzu​cił Va​sher i wsa​dził so​bie do ust ostat​nią łyż​kę ryżu. – Z tobą mi się uda​ło, praw​da? – Ra​cja. Va​sher pod​niósł się z miej​sca. – Wy​cho​dząc, nie za​po​mnij za​pła​cić – po​wie​dział, zdjął płaszcz z wie​sza​ka i opu​ścił re​stau​ra​cję. Gdzieś po pra​wej stro​nie wy​czuł… ciem​ność. Ru​szył uli​cą, po czym skrę​cił w wą​ską alej​kę, gdzie zna​lazł Krew Nocy – wciąż spo​czy​wa​ją​cy w po​chwie – wbi​ty głę​bo​ko w pierś zło​dzie​ja. Cia​ło dru​gie​go rze​zi​miesz​ka le​ża​ło obok na bru​ku. Va​sher wy​cią​gnął miecz z cia​ła za​bi​te​go, wsu​nął ostrze głę​biej w po​chwę – zo​sta​ło le​d​wie z niej wy​su​nię​te – i za​mknął za​trzask. Da​łeś się po​nieść emo​cjom – za​uwa​żył kar​cą​co Krew Nocy. Wy​da​wa​ło mi się, że obie​cy​wa​łeś nad tym po​pra​co​wać. Chy​ba znów mi się po​gor​szy​ło, od​parł Va​sher. Krew Nocy przez chwi​lę mil​czał. We​dług mnie, ni​g​dy ci się nie od​gor​szy​ło – sko​men​to​wał. Nie ma ta​kie​go sło​wa, po​my​ślał Va​sher i wy​szedł z alej​ki. I co z tego? – burk​nął Krew. Strasz​nie się przej​mu​jesz sło​wa​mi. Na przy​kład w roz​mo​wie z tym ka​pła​nem. Zu​ży​łeś na nie​go tyle słów, a po​tem po pro​stu po​zwo​li​łeś mu odejść. Ja bym ina​czej roz​wią​zał tę sy​tu​ację.

Tak, wiem, przy​znał w my​ślach Va​sher. Two​je roz​wią​za​nie wy​ma​ga​ło​by za​pew​ne wy​pra​wie​nia kil​ku do​dat​ko​wych po​grze​bów. Cóż, je​stem w koń​cu mie​czem – przy​po​mniał z dumą Krew Nocy. Nie​głu​pio jest ro​bić to, w czym się jest do​brym…

Dar Pie​śni sie​dział w al​ta​nie i ob​ser​wo​wał zbli​ża​ją​cy się do pa​ła​cu po​wóz no​wej kró​lo​wej. – Cóż, to był przy​jem​ny dzień – ode​zwał się do swe​go wy​so​kie​go ka​pła​na. Kil​ka kie​li​chów wina – oraz tro​chę cza​su, któ​ry po​zwo​lił mu się po​zbyć my​śli o lo​sie dzie​ci po​zba​wio​nych Od​de​chu – i już za​czy​nał wra​cać do sie​bie. – Tak bar​dzo się cie​szysz z po​wo​du przy​by​cia kró​lo​wej? – za​cie​ka​wił się Lla​ri​mar. – Cie​szę się, że dzię​ki jej przy​jaz​do​wi choć na je​den dzień unik​ną​łem wy​słu​chi​wa​nia pe​ty​cji. Co o niej wie​my? – Nie​wie​le, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział Lla​ri​mar. Pod​szedł do krze​sła swe​go pana i spoj​rzał w kie​run​ku pa​ła​cu Kró​la-Boga. – Idria​nie za​sko​czy​li nas, nie przy​sy​ła​jąc swej naj​star​szej cór​ki. Za​miast niej przy​je​cha​ła naj​młod​sza. – To cie​ka​we – przy​znał Dar Pie​śni i ode​brał z rąk słu​żą​ce​go na​stęp​ny kie​lich wina. – Dziew​czy​na ma tyl​ko sie​dem​na​ście lat – cią​gnął Lla​ri​mar. – Nie wy​obra​żam so​bie związ​ku z Kró​lem-Bo​giem w tym wie​ku. – Wier​ci​pię​to, cie​bie nie wy​obra​żam so​bie zwią​za​ne​go z Kró​lem-Bo​giem w do​wol​nym wie​ku – za​uwa​żył Dar Pie​śni. Po chwi​li skrzy​wił się zna​czą​co. – Choć nie, jed​nak so​bie wy​obra​żam. Ale ta suk​nia leży na to​bie wprost kosz​mar​nie. Za​no​tuj, że na​le​ży wy​chło​stać moją wy​obraź​nię za uka​zy​wa​nie mi cie​bie w tak krę​pu​ją​cej sy​tu​acji. – Umiesz​czę to w kro​ni​ce za​raz po pe​anie na cześć twe​go po​czu​cia oby​czaj​no​ści, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział oschle Lla​ri​mar. – Nie bądź nie​mą​dry – rzu​cił Dar Pie​śni, upi​ja​jąc łyk wina. – Wiesz, że aku​rat tego nie mam już od lat. Oparł się wy​god​niej. Co ta​kie​go Idria​nie chcie​li dać do zro​zu​mie​nia są​sia​dom, przy​sy​ła​jąc inną księż​nicz​kę? Dwie za​sa​dzo​ne w do​ni​cach pal​my ko​ły​sa​ły się na wie​trze. Uwa​gę Po​wra​ca​ją​ce​go roz​pro​szy​ła sło​na woń wie​ją​ce​go od mo​rza wia​tru. Cie​ka​we, czy kie​dyś pły​wa​łem po tych wo​dach? – za​sta​na​wiał się. Czy by​łem wil​kiem mor​skim? Może wła​śnie w ten spo​sób zgi​ną​łem? Może to dla​te​go śni​łem o stat​ku? Sen już pra​wie zu​peł​nie opu​ścił jego pa​mięć. Czer​wo​ny oce​an… Ogień. Śmierć, za​bi​ja​nie, bi​twa. Wstrzą​snę​ło nim to, jak żywo i wy​raź​nie po​wró​ci​ły do nie​go noc​ne wi​zje, jak szcze​gó​ło​wo i in​ten​syw​nie. Mo​rze było czer​wo​ne, po​nie​waż od​bi​ja​ło pło​mie​nie tra​wią​ce wspa​nia​łe T’Te​lir. Nie​mal sły​szał krzy​ki cier​pią​cych lu​dzi oraz… co ta​kie​go? Wal​czą​cych i ma​sze​ru​ją​cych uli​ca​mi żoł​nie​rzy? Dar Pie​śni po​trzą​snął gło​wą, pró​bu​jąc się po​zbyć nie​przy​jem​nych wspo​mnień. Okręt, któ​ry uka​zał mu się we śnie, rów​nież pło​nął. Te​raz pa​mię​tał to wy​raź​nie. Ale to oczy​wi​ście nie mu​sia​ło nic zna​czyć; wszy​scy prze​cież mie​wa​ją kosz​ma​ry. Nie​po​ko​ją​ce było je​dy​nie to, że wszy​scy trak​to​wa​li jego kosz​ma​ry jako prze​po​wied​nie przy​szło​ści. Lla​ri​mar wciąż stał obok krze​sła i wpa​try​wał się w pa​łac Kró​la-Boga. – Och, usiądź wresz​cie i nie wiś tak nade mną – rzu​cił Dar Pie​śni. – Przez cie​bie sępy stra​cą za​ję​cie. Lla​ri​mar uniósł brew. – A któ​re to kon​kret​nie sępy masz na my​śli, Wa​sza Mi​łość? – Te, któ​re na​kła​nia​ją nas do woj​ny. – Dar Pie​śni mach​nął ręką. Ka​płan usiadł na jed​nym ze sto​ją​cych w al​ta​nie drew​nia​nych le​ża​ków, od​prę​żył się i zdjął z gło​wy cięż​ką mi​trę. Pot przy​kle​ił mu do czasz​ki wło​sy. Prze​cze​sał je ręką. Przez pierw​sze kil​ka lat Lla​ri​mar po​-

zo​sta​wał przez cały czas sztyw​ny i bez prze​rwy za​cho​wy​wał się ofi​cjal​nie. Wresz​cie jed​nak Da​ro​wi Pie​śni uda​ło się go zmięk​czyć. W koń​cu to on był bo​giem, i jego zda​niem, sko​ro sam mógł so​bie wy​po​czy​wać w cza​sie pra​cy, rów​nie do​brze mo​gli to ro​bić ka​pła​ni. – Nie wiem, Wa​sza Mi​łość – ode​zwał się Lla​ri​mar, po​cie​ra​jąc bro​dę. – Nie po​do​ba mi się to. – Przy​by​cie kró​lo​wej? – spy​tał Dar Pie​śni. Ka​płan ski​nął gło​wą. – Na dwo​rze nie było kró​lo​wej od trzy​dzie​stu lat. Nie wiem, jak na jej po​ja​wie​nie się za​re​agu​ją stron​nic​twa. Dar Pie​śni prze​cią​gnął dło​nią po czo​le. – Po​li​ty​ka, Lla​ri​mar? Wiesz, że nie prze​pa​dam za ta​ki​mi spra​wa​mi. – Wa​sza Mi​łość – ka​płan spoj​rzał na boga – ty z de​fi​ni​cji je​steś po​li​ty​kiem. – Nie przy​po​mi​naj mi o tym, pro​szę. Gdy​bym mógł, to uwol​nił​bym się od tego czym prę​dzej. Nie wiesz cza​sem, czy nie uda​ło​by się prze​ku​pić któ​re​goś z in​nych bo​gów, by prze​ję​li moje Roz​ka​zy dla Nie​ży​wych? – Nie są​dzę, by to się oka​za​ło mą​drym po​su​nię​ciem – za​uwa​żył Lla​ri​mar. – Wszyst​ko to część mo​je​go wiel​kie​go pla​nu, któ​ry ma spra​wić, że za​nim zno​wu umrę, sta​nę się mia​stu zu​peł​nie zbęd​nie nie​po​trzeb​ny. – Zu​peł​nie zbęd​nie nie​po​trzeb​ny? – Lla​ri​mar po​chy​lił gło​wę. – Oczy​wi​ście. Zwy​czaj​nie nie​po​trzeb​ny mi nie wy​star​czy. Je​stem prze​cież bo​giem. – Dar Pie​śni wziął z trzy​ma​nej przez słu​gę tacy garść wi​no​gron. Wciąż pró​bo​wał wy​rzu​cić z gło​wy nie​po​ko​ją​ce ob​ra​zy z kosz​ma​ru. Oczy​wi​ście one nic nie zna​czy​ły. W koń​cu to tyl​ko sny. Nie​mniej po​sta​no​wił, że na​stęp​ne​go ran​ka opo​wie o nich Lla​ri​ma​ro​wi. Może ka​płan zdo​ła je wy​ko​rzy​stać w celu za​po​bie​że​nia kon​flik​to​wi z Idris. Sko​ro sta​ry De​de​lin nie przy​słał swo​jej pier​wo​rod​nej, to na dwo​rze roz​pę​ta​ją się jesz​cze ostrzej​sze dys​ku​sje i de​ba​ty. Roz​le​gną się gło​śniej​sze na​wo​ły​wa​nia do woj​ny. Przy​jazd księż​nicz​ki po​wi​nien uspo​ko​ić sy​tu​ację, ale Dar Pie​śni zda​wał so​bie spra​wę, że wo​jow​ni​czo na​sta​wie​ni bo​go​wie do tego nie do​pusz​czą. – A jed​nak – ode​zwał się Lla​ri​mar, mó​wiąc jak​by do sie​bie – ko​goś jed​nak przy​sła​li. To z pew​no​ścią do​bry znak. Gdy​by ze​rwa​li trak​tat, woj​na wy​bu​chła​by bez​zwłocz​nie. – Nie wiem, kim jest ten twój „zwłocz​nie”, ale nie są​dzę, by​śmy go po​trze​bo​wa​li do wo​jacz​ki – rzu​cił lek​ko Dar Pie​śni, przy​glą​da​jąc się skór​ce owo​cu. – Moim bo​skim zda​niem woj​na jest jesz​cze gor​sza od po​li​ty​ki. – Nie​kie​dy nie ma po​mię​dzy nimi róż​ni​cy, Wa​sza Mi​łość. – Bzdu​ra. Woj​na jest o wie​le mniej przy​jem​na. Po​li​ty​ka przy​naj​mniej ozna​cza pysz​ne przy​staw​ki na nud​nych spo​tka​niach. Lla​ri​mar jak zwy​kle zi​gno​ro​wał żar​cik Po​wra​ca​ją​ce​go. Gdy​by bóg się do​wie​dział, że za jego ple​ca​mi nie sto​ją trzej młod​si ka​pła​ni, któ​rzy po​win​ni za​pi​sy​wać każ​de jego sło​wo i do​szu​ki​wać się w nich zna​cze​nia i mą​dro​ści, po​czuł​by się za​pew​ne ura​żo​ny. – Co te​raz zro​bią idriań​scy bun​tow​ni​cy, jak są​dzisz? – spy​tał Lla​ri​mar. – O to wła​śnie cho​dzi, Wier​ci​pię​to – od​parł Dar Pie​śni, oparł się na le​ża​ku i po​zwo​lił słoń​cu pie​ścić twarz. – Idria​nie wca​le nie uwa​ża​ją się za bun​tow​ni​ków. Nie sie​dzą w swo​ich gó​rach po to, żeby w od​po​wied​nim mo​men​cie po​wró​cić try​um​fal​nie do Hal​lan​dren. To już nie jest ich dom. – Ale te ich pa​gór​ki trud​no na​wet na​zwać kró​le​stwem. – Są wy​star​cza​ją​co po​waż​nym kró​le​stwem, by kon​tro​lo​wać naj​więk​sze zło​ża su​row​ców na​tu​ral​nych w re​gio​nie, nie mó​wiąc o czte​rech naj​istot​niej​szych prze​łę​czach pro​wa​dzą​cych na pół​noc i o pły​ną​cej w ży​łach ich wład​ców kró​lew​skiej krwi z ory​gi​nal​nej dy​na​stii Hal​lan​dren. Nie je​ste​śmy im do ni​cze​go po​trzeb​ni, przy​ja​cie​lu. – A te po​gło​ski o idriań​skich dy​sy​den​tach w mie​ście? O tych, któ​rzy pod​bu​rza​ją lud prze​ciw​ko Dwo​-

ro​wi Bo​gów? – To tyl​ko plot​ki – skwi​to​wał Dar Pie​śni. – Choć, je​śli oka​że się, że nie mia​łem ra​cji i masy pro​sta​ków we​zmą mój pa​łac sztur​mem, a mnie spa​lą na sto​sie, bę​dziesz pierw​szym, któ​re​go prze​pro​szę. Bę​dziesz się mógł śmiać ostat​ni. Albo… wrzesz​czeć jako ostat​ni, bo po​dej​rze​wam, że upie​ką nas na jed​nym ogniu. Lla​ri​mar wes​tchnął. Bóg otwo​rzył oczy i zo​ba​czył twarz przy​glą​da​ją​ce​go mu się z na​my​słem ka​pła​na. Nie zga​nił go za bez​tro​skę. Się​gnął tyl​ko po mi​trę i na​ło​żył ją na gło​wę. Był ka​pła​nem, bo​giem był Dar Pie​śni. Nie mógł się z nim spie​rać ani zbyt żar​li​wie dys​ku​to​wać. Każ​dy wy​da​ny przez Po​wra​ca​ją​ce​go roz​kaz wy​ko​nał​by bez wa​ha​nia. Nie​kie​dy go to prze​ra​ża​ło. Ale nie dzi​siaj. Dziś czuł iry​ta​cję. Przy​by​cie kró​lo​wej spra​wi​ło, że za​czął roz​ma​wiać o po​li​ty​ce – a przed​tem dzień to​czył się tak miło. – Jesz​cze wina! – za​wo​łał Dar Pie​śni i uniósł kie​lich. – Nie uda ci się upić, Wa​sza Mi​łość – przy​po​mniał Lla​ri​mar. – Two​je cia​ło jest od​por​ne na wszel​kie tok​sy​ny. – Pa​mię​tam – przy​tak​nął Dar Pie​śni, gdy mło​dy ka​płan do​le​wał mu wina – ale za​ufaj mi, po​tra​fię się wczuć.

6 Siri wy​sia​dła z po​wo​zu. Na​tych​miast za​ro​iło się wo​kół niej od słu​żą​cych w błę​kit​no-srebr​nych stro​jach. Od​pro​wa​dzo​no ją nie​mal prze​mo​cą. Siri od​wró​ci​ła się, pa​trząc z nie​po​ko​jem na żoł​nie​rzy. Jej gwar​dzi​ści ru​szy​li na​przód, ale Tre​le​de​es uniósł dłoń. – Kie​lich pój​dzie sama – oświad​czył ka​płan. Siri po​czu​ła dźgnię​cie stra​chu. Zro​zu​mia​ła, że na​de​szła wła​ści​wa pora. – Wra​caj​cie do Idris – po​le​ci​ła swym lu​dziom. – Ależ moja pani… – ode​zwał się do​wód​ca eskor​ty. – Nie – ucię​ła Siri. – Już nic wię​cej dla mnie nie zro​bi​cie. Wra​caj​cie, pro​szę, i prze​każ​cie memu ojcu, że bez​piecz​nie do​tar​łam na miej​sce. Ofi​cer spoj​rzał nie​pew​nie na swych pod​ko​mend​nych. Siri nie zdą​ży​ła się prze​ko​nać, czy jej usłu​cha​li, czy nie, słu​żą​ce po​pro​wa​dzi​ły ją śpiesz​nie za za​kręt dłu​gie​go czar​ne​go ko​ry​ta​rza. Dziew​czy​na sta​ra​ła się nie oka​zy​wać lęku. Przy​by​ła do tego pa​ła​cu na wła​sny ślub i wciąż za​mie​rza​ła wy​wrzeć na Kró​lu-Bogu do​bre wra​że​nie. W głę​bi du​cha była jed​nak prze​ra​żo​na. Dla​cze​go nie ucie​kła? Dla​cze​go nie sta​ra​ła się z tego ja​koś wy​krę​cić? Te​raz jed​nak nie było już mowy o uciecz​ce. Służ​ki pro​wa​dzi​ły ją do ser​ca czar​ne​go pa​ła​cu. Gdzieś za nią roz​pły​wa​ły się po​zo​sta​ło​ści jej daw​ne​go ży​cia. Zo​sta​ła zu​peł​nie sama. Na ścia​nach wi​sia​ły sze​re​gi lamp z ko​lo​ro​we​go szkła. Szli, skrę​ca​jąc wie​le razy mrocz​ny​mi ko​ry​ta​rza​mi. Dziew​czy​na sta​ra​ła się za​pa​mię​tać dro​gę, ale wkrót​ce cał​ko​wi​cie stra​ci​ła orien​ta​cję. Służ​ba ota​cza​ła ją ni​czym gwar​dia ho​no​ro​wa. Same ko​bie​ty, choć w róż​nym wie​ku. Każ​da mia​ła na so​bie nie​bie​ski cze​pek, spod któ​re​go spły​wa​ły im na ple​cy roz​pusz​czo​ne wło​sy. Szły ze spusz​czo​ny​mi gło​wa​mi. Ich lśnią​ce błę​kit​ne sza​ty po​wie​wa​ły luź​no, tak​że wo​kół pier​si. Siri za​ru​mie​ni​ła się, wi​dząc głę​bo​ko wy​cię​te de​kol​ty. W Idris ko​bie​ty za​kry​wa​ły na​wet szy​je. Czar​ny ko​ry​tarz otwo​rzył się wresz​cie na sze​ro​ką salę. Dziew​czy​na za​trzy​ma​ła się nie​pew​nie u wej​ścia. Ka​mien​ne ścia​ny po​miesz​cze​nia były co praw​da czar​ne, ale ob​wie​szo​no je rdza​wo​bru​nat​ny​mi je​dwa​bia​mi. W kom​na​cie wszyst​ko było rdza​wo​bru​nat​ne – dy​wa​ny i me​ble, a tak​że wan​ny sto​ją​ce na środ​ku na po​sadz​ce z ka​fel​ków. Słu​żą​ce za​czę​ły szar​pać na niej ubra​nia, roz​bie​ra​ły ją. Siri od​trą​ci​ła ich ręce. Ko​bie​ty za​mar​ły, za​sko​czo​ne. Po chwi​li jed​nak za​ata​ko​wa​ły ze zdwo​jo​ną ener​gią i dziew​czy​na zro​zu​mia​ła, że nie ma wyj​ścia i musi za​ci​snąć zęby i znieść wszyst​ko, co z nią zro​bią. Unio​sła ręce, po​zwa​la​jąc służ​kom zdjąć suk​nię i bie​li​znę. Po​czu​ła, jak czer​wie​nią się jej wło​sy, wtó​ru​jąc za​le​wa​ją​ce​mu twarz ru​mień​co​wi. Na szczę​ście w pa​ła​cu było cie​pło. Jed​nak i tak drża​ła. Zmu​szo​no ją, by sta​ła naga, cze​ka​jąc na ko​lej​ne słu​żą​ce, któ​re przy​nio​sły ze sobą cen​ty​me​try. Trą​ca​ły ją i sztur​cha​ły, zdej​mu​jąc mia​rę. Zmie​rzy​ły ją całą – ta​lię, pier​si, ra​mio​na i bio​dra. Gdy i to do​bie​gło wresz​cie koń​ca, ko​bie​ty cof​nę​ły się i w sali za​pa​no​wa​ła ci​sza. Ze sto​ją​cej na środ​ku wan​ny biły w po​wie​trze kłę​by pary. Kil​ka słu​żą​cych wska​za​ło w tam​tą stro​nę… Chy​ba mogę się umyć, po​my​śla​ła z ulgą Siri i we​szła na schod​ki. Ostroż​nie wkro​czy​ła do prze​stron​nej wan​ny i z za​do​wo​le​niem za​nu​rzy​ła się w cie​płej wo​dzie. Po​zwo​li​ła so​bie nie​co się od​prę​żyć. Coś za nią ci​cho plu​snę​ło. Od​wró​ci​ła się gwał​tow​nie. Do wan​ny wcho​dzi​ły inne służ​ki – te mia​ły na so​bie brą​zo​we stro​je – nie zdej​mo​wa​ły ubrań, w rę​kach trzy​ma​ły my​dło i ście​recz​ki do my​cia. Siri wes​-

tchnę​ła i od​da​ła się w ich ręce. Za​czę​ły ją go​rącz​ko​wo szo​ro​wać, myły cia​ło i wło​sy. Za​mknę​ła oczy, zno​sząc to z całą god​no​ścią, na jaką była w sta​nie się zdo​być. Mo​gła się od​dać roz​my​śla​niom. I wca​le jej to nie po​mo​gło. Gdy tyl​ko za​sta​no​wi​ła się nad sy​tu​acją, w ja​kiej się zna​la​zła, na​tych​miast po​wró​cił lęk. Nie​ży​wi nie byli tak strasz​ni jak w opo​wie​ściach, my​śla​ła. Samo mia​sto też wy​glą​da o wie​le le​piej, niż się tego spo​dzie​wa​łam. Może… może Król-Bóg rów​nież nie jest tak strasz​li​wy, jak wszy​scy mó​wią. – Ach, świet​nie – usły​sza​ła czyjś głos. – Wszyst​ko zgod​nie z pla​nem. Do​sko​na​le. Siri za​mar​ła. Głos na​le​żał do męż​czy​zny. Otwo​rzy​ła gwał​tow​nie oczy i uj​rza​ła sto​ją​ce​go obok wan​ny star​sze​go czło​wie​ka w brą​zo​wej sza​cie. Za​pi​sy​wał coś w gru​bej księ​dze. Był ły​sa​wy i miał przy​jem​ną okrą​głą twarz. Obok nie​go stał mło​dy chło​pak, trzy​ma​ją​cy do​dat​ko​we kart​ki pa​pie​ru i nie​wiel​ki ka​ła​marz, w któ​rym sta​ru​szek co chwi​la ma​czał gę​sie pió​ro. Siri wrza​snę​ła, pło​sząc kil​ka słu​żek. Szarp​nę​ła się w wo​dzie, roz​chla​pu​jąc ją, i za​sło​ni​ła się rę​ko​ma. Męż​czy​zna z księ​gą za​marł na mo​ment i przyj​rzał się jej. – Czy coś się sta​ło, Kie​li​chu? – Ką​pię się – syk​nę​ła. – Tak – przy​tak​nął nie​zna​jo​my. – Nie da się ukryć. – Dla​cze​go więc pa​trzysz? Sta​rzec po​chy​lił gło​wę. – Ależ je​stem tyl​ko kró​lew​skim słu​gą, moje miej​sce jest o wie​le ni​żej niż two​je… – za​czął i urwał. – Ach, ro​zu​miem. Słyn​na idriań​ska wraż​li​wość. Za​po​mnia​łem. Pa​nie, pro​szę po​chlap​cie. Zrób​cie nie​co bą​bel​ków. Słu​żą​ce wy​ko​na​ły po​le​ce​nie. Po chwi​li w wan​nie po​wsta​ła gę​sta war​stwa my​dla​nej pia​ny. – No już – oświad​czył nie​zna​jo​my, wra​ca​jąc spoj​rze​niem do swej księ​gi. – Nic nie wi​dzę. A te​raz zaj​mij​my się tym, czym na​le​ży. Nie by​ło​by do​brze ka​zać Kró​lo​wi-Bogu cze​kać, zwłasz​cza w dzień jego ślu​bu! Siri nie​chęt​nie po​zwo​li​ła, by służ​ki skoń​czy​ły ją myć, uwa​ża​ła jed​nak przy tym, by pew​ne szcze​gó​ły jej ana​to​mii po​zo​sta​wa​ły ukry​te cały czas pod wodą. Ko​bie​ty pra​co​wa​ły za​wzię​cie, szo​ru​jąc tak moc​no, że dziew​czy​na za​czę​ła się oba​wiać, że ze​drą z niej skó​rę. – Jak się za​pew​ne do​my​ślasz – pod​jął sta​ru​szek – dzia​ła​my na pod​sta​wie ści​słe​go pla​nu. Bar​dzo ści​słe​go. Cze​ka nas jesz​cze wie​le pra​cy i chciał​bym, żeby wszyst​ko od​by​ło się gład​ko i bez prze​szkód. Siri zmarsz​czy​ła lek​ko brwi. – A… kim je​steś? Męż​czy​zna rzu​cił jej prze​lot​ne spoj​rze​nie, pod wpły​wem któ​re​go dziew​czy​na za​nu​rzy​ła się głę​biej w pia​nie. Jej wło​sy chy​ba ni​g​dy nie były bar​dziej czer​wo​ne. – Na​zy​wam się Ha​var​seth, ale wszy​scy na​zy​wa​ją mnie Nie​bie​sko​pal​cym. – Uniósł dłoń i po​ru​szył ko​niusz​ka​mi uwa​la​nych gra​na​to​wym atra​men​tem pal​ców. – Je​stem głów​nym skry​bą i słu​gą jego Naj​wyż​szej Mi​ło​ści Su​se​bro​na, Kró​la-Boga Hal​lan​dren. W skró​cie, za​rzą​dzam pra​cow​ni​ka​mi pa​ła​cu i nad​zo​ru​ję pra​cę wszyst​kich sług na Dwo​rze Bo​gów. – Umilkł na chwi​lę i po​pa​trzył uważ​nie na Siri. – Pil​nu​ję też, by każ​dy ro​bił to co na​le​ży, jak na​le​ży i kie​dy na​le​ży. Nie​któ​re z młod​szych słu​żek – ubra​ne w brąz, po​dob​nie jak te my​ją​ce Siri – za​czę​ły zno​sić na brzeg wan​ny dzba​ny wody, któ​rą zwil​ży​ły wło​sy dziew​czy​ny. Po​zwo​li​ła im na to, choć sta​ra​ła się jed​no​cze​śnie nie spusz​czać z oka Nie​bie​sko​pal​ce​go i asy​stu​ją​ce​go mu chło​pa​ka. – No do​brze – pod​jął sta​ru​szek. – Pa​ła​co​wi kraw​cy szy​ją te​raz w po​śpie​chu two​ją suk​nię. Mie​li​śmy co praw​da two​je przy​bli​żo​ne wy​mia​ry, ale mu​sie​li​śmy wziąć mia​rę jesz​cze raz, by wszyst​ko wy​pa​dło po​myśl​nie. Nowy strój po​win​naś otrzy​mać już nie​dłu​go. Słu​żą​ce znów za​la​ły gło​wę Siri stru​ga​mi wody. – Mu​si​my omó​wić kil​ka kwe​stii – cią​gnął Nie​bie​sko​pal​cy, któ​re​go głos w za​tka​nych uszach Siri

brzmiał dziw​nie głu​cho. – Ro​zu​miem, że na​uczo​no cię od​po​wied​nie​go za​cho​wa​nia wo​bec Jego Nie​śmier​tel​nej Wy​so​ko​ści? Siri spoj​rza​ła na męż​czy​znę i na​tych​miast od​wró​ci​ła wzrok. Za​pew​ne ją tego uczo​no, ale nic już nie pa​mię​ta​ła – zresz​tą, nie była te​raz w sta​nie się sku​pić. – Ach – jęk​nął Nie​bie​sko​pal​cy, traf​nie od​czy​tu​jąc wy​raz jej twa​rzy. – Cóż, wo​bec tego może być… cie​ka​wie. Po​zwól, że po​czy​nię kil​ka su​ge​stii. Siri ski​nę​ła gło​wą. – Po pierw​sze, mu​sisz zro​zu​mieć, że wola Kró​la-Boga jest obo​wią​zu​ją​cym pra​wem. Wład​ca nie po​trze​bu​je uza​sad​niać ani uspra​wie​dli​wiać ni​cze​go, co robi. Two​je ży​cie, po​dob​nie jak ży​cie nas wszyst​kich, spo​czy​wa w jego rę​kach. Po dru​gie, za​pa​mię​taj, że Król-Bóg nie roz​ma​wia z ludź​mi ta​ki​mi jak ty czy ja. Kie​dy do nie​go pój​dziesz, nie bę​dziesz się do nie​go od​zy​wać. Po​ję​łaś, co po​wie​dzia​łem? Siri wy​plu​ła z ust my​dli​ny. – To zna​czy, że nie będę mo​gła roz​ma​wiać z wła​snym mę​żem? – Oba​wiam się, że nie – po​twier​dził Nie​bie​sko​pal​cy. – Nikt z nas nie może. – W ta​kim ra​zie, w jaki spo​sób on rzą​dzi? – spy​ta​ła dziew​czy​na, prze​cie​ra​jąc oczy z wody i my​dlin. – Przy​ziem​ny​mi spra​wa​mi kró​le​stwa zaj​mu​je się Rada Bo​gów – wy​ja​śnił skry​ba. – Król-Bóg jest po​nad roz​strzy​ga​nie zwy​kłych, co​dzien​nych pro​ble​mów wła​dzy. Kie​dy na​to​miast za​cho​dzi ko​niecz​ność, by coś nam za​ko​mu​ni​ko​wać, ob​wiesz​cza swe osą​dy ka​pła​nom, któ​rzy prze​ka​zu​ją je świa​tu. Cu​dow​nie, prze​mknę​ło Siri przez myśl. – To, że ze​zwo​lo​no ci go do​tknąć, jest sy​tu​acją nie​ty​po​wą – mó​wił da​lej Nie​bie​sko​pal​cy. – Po​sia​da​nie dziec​ka jest dla nie​go cię​ża​rem, ale ta​kim, któ​ry musi pod​jąć. Na​szym za​da​niem jest przed​sta​wie​nie cię mu w jak naj​bar​dziej za​do​wa​la​ją​cy spo​sób, uni​ka​jąc przy tym w mia​rę moż​li​wo​ści iry​to​wa​nia wład​cy. Au​stre, Boże Ko​lo​rów, po​my​śla​ła dziew​czy​na. Cóż to za po​twór? Nie​bie​sko​pal​cy nie spusz​czał z niej oczu. – Wiem co nie​co na te​mat two​je​go tem​pe​ra​men​tu, Kie​li​chu – po​wie​dział. – Oczy​wi​ście zbie​ra​li​śmy in​for​ma​cje na te​mat wszyst​kich dzie​ci mo​nar​chy Idris. Po​zwól mi na nie​co bar​dziej oso​bi​stą i ob​ce​so​wą uwa​gę. Je​śli ode​zwiesz się bez​po​śred​nio do Kró​la-Boga, on roz​ka​że cię stra​cić. W od​róż​nie​niu od two​je​go ojca, nie jest za​nad​to cier​pli​wy. Chcę, że​byś to so​bie do​brze przy​swo​iła. Zda​ję so​bie spra​wę, że je​steś przy​zwy​cza​jo​na, by trak​to​wa​no cię jak bar​dzo waż​ną oso​bi​stość. I ow​szem, wciąż je​steś waż​na, może na​wet waż​niej​sza niż do​tych​czas. Je​steś o wie​le wy​żej po​sta​wio​na niż ja i inni. Nie​mniej Król-Bóg jest o tyle wy​żej od cie​bie, o ile my je​ste​śmy ni​żej od cie​bie. Jego Nie​śmier​tel​na Wy​so​kość jest oso​bą… szcze​gól​ną. Dok​try​na re​li​gij​na uczy, że sama zie​mia jest dla nie​go zbyt pod​łym miej​scem. Osią​gnął trans​cen​den​cję jesz​cze przed swy​mi na​ro​dzi​na​mi, ale po​tem Po​wró​cił, by przy​nieść swe​mu lu​do​wi mą​drość i bło​go​sła​wień​stwo wi​zji. Cie​bie ob​da​rzo​no szcze​gól​nym za​ufa​niem. Nie za​wiedź go, pro​szę. I pro​szę, bła​gam, nie roz​gnie​waj wład​cy. Ro​zu​miesz? Siri ski​nę​ła gło​wą, czu​jąc, jak bie​le​ją jej wło​sy. Sta​ra​ła się ze​brać całą swą od​wa​gę, ale zda​wa​ła so​bie spra​wę, że sama się oszu​ku​je. Zro​zu​mia​ła, że z tą dziw​ną isto​tą nie bę​dzie jej tak ła​two się oswo​ić jak z Nie​ży​wy​mi czy wy​glą​dem sa​me​go mia​sta. To, co mó​wio​no o nim w Idris, nie było w naj​mniej​szym stop​niu prze​sa​dą. Już nie​dłu​go weź​mie jej cia​ło i zro​bi z nim co ze​chce. Po​czu​ła na tę myśl wście​kłość – ale i bez​sil​ność. Wie​dzia​ła, że nad​cho​dzi coś strasz​ne​go, i nie była w sta​nie nic na to po​ra​dzić. Słu​żą​ce cof​nę​ły się, zo​sta​wia​jąc ją na wpół za​nu​rzo​ną w peł​nej my​dlin wo​dzie. Jed​na z ko​biet spoj​rza​ła na Nie​bie​sko​pal​ce​go i z sza​cun​kiem skło​ni​ła gło​wę. – Ach, skoń​czo​ne, tak? – spy​tał. – Do​sko​na​le. Je​ste​ście jak zwy​kle nie​by​wa​le spraw​ne, Jlan. Przejdź​my za​tem do na​stęp​ne​go punk​tu. – Czy one nie po​tra​fią mó​wić? – spy​ta​ła Siri. – Oczy​wi​ście, że po​tra​fią – od​parł Nie​bie​sko​pal​cy. – Ale są rów​nież od​da​ny​mi służ​ka​mi Jego Nie​-

śmier​tel​nej Wy​so​ko​ści. Kie​dy słu​żą, mu​szą być jak naj​bar​dziej przy​dat​ne i jed​no​cze​śnie jak naj​mniej się na​rzu​cać. A te​raz, je​śli po​zwo​lisz… Siri nie wy​szła z wody, mimo że mil​czą​ce ko​bie​ty pró​bo​wa​ły na​kło​nić ją do wyj​ścia z wan​ny. Skry​ba wes​tchnął i od​wró​cił się do niej ple​ca​mi. Wy​cią​gnął rękę i ob​ró​cił rów​nież mło​de​go chłop​ca. Dziew​czy​na wresz​cie po​zwo​li​ła się wy​pro​wa​dzić z ką​pie​li. Prze​mo​czo​ne słu​żą​ce zo​sta​wi​ły ją i we​szły do sali otwie​ra​ją​cej się z boku, za​pew​ne po to, by się prze​brać. Kil​ka in​nych po​pro​wa​dzi​ło ją do mniej​szej wan​ny, by spłu​kać z cia​ła pia​nę. We​szła do wody. Oka​za​ło się, że ta była o wie​le chłod​niej​sza. Siri jęk​nę​ła. Służ​ki na​ka​za​ły jej przy​kuc​nąć i zro​bi​ła to, krzy​wiąc się. W ten spo​sób zmy​ła z sie​bie więk​szość my​dła. Po​tem pod​pro​wa​dzo​no ją ku trze​ciej i ostat​niej wan​nie. Gdy Siri się ku niej zbli​ży​ła – trzę​sąc się z zim​na – po​czu​ła moc​ny kwia​to​wy za​pach. – Co to? – za​py​ta​ła. – Won​na ką​piel – wy​ja​śnił Nie​bie​sko​pal​cy, nie od​wra​ca​jąc się. – Je​śli wo​lisz, jed​na z na​dwor​nych ma​sa​ży​stek we​trze pach​ni​dła bez​po​śred​nio w two​ją skó​rę. Ale bio​rąc pod uwa​gę brak cza​su, od​ra​dzał​bym to… Siri za​czer​wie​ni​ła się na myśl o kim​kol​wiek – męż​czyź​nie lub ko​bie​cie – na​cie​ra​ją​cym jej cia​ło per​fu​ma​mi. – To mi wy​star​czy – po​wie​dzia​ła i we​szła do ką​pie​li. Woda oka​za​ła się let​nia, a za​pach kwia​tów był tak in​ten​syw​ny, że dziew​czy​na mu​sia​ła od​dy​chać przez usta. Ko​bie​ty wska​za​ły pal​ca​mi dno wan​ny i Siri za​nu​rzy​ła się z wes​tchnie​niem. Po​tem wy​szła z ką​pie​li i zbli​ży​ło się do niej kil​ka słu​żą​cych z mięk​ki​mi ręcz​ni​ka​mi w dło​niach. Osu​szy​ły ją de​li​kat​nie. Siri ucie​szy​ła się, po​nie​waż pu​szy​sty ma​te​riał zdjął z niej nie​co moc​nej woni. Inne służ​ki przy​nio​sły błę​kit​ną sza​tę i dziew​czy​na wy​pro​sto​wa​ła ra​mio​na, po​zwa​la​jąc im się ubrać i za​wią​zać strój. – Mo​żesz się od​wró​cić – rzu​ci​ła do skry​by. – Do​sko​na​le – mruk​nął Nie​bie​sko​pal​cy, pod​szedł do drzwi otwie​ra​ją​cych się w ścia​nie sali i po​na​glił ją ru​chem ręki. – Pręd​ko. Wciąż cze​ka nas wie​le pra​cy. Siri i słu​żą​ce po​szły w jego ślad. Wy​szli z rdza​wo​bru​nat​nej sali i zna​leź​li się w kom​na​cie ude​ko​ro​wa​nej ja​skra​wą żół​cią. Tu​taj sta​ło o wie​le wię​cej me​bli i nie było wa​nien. Na sa​mym środ​ku stał duży mięk​ki fo​tel. – Jego Wy​so​kość nie jest po​wią​za​ny z żad​nym kon​kret​nym od​cie​niem – wy​ja​śnił sta​ru​szek, wska​zu​jąc na ota​cza​ją​ce ich bar​wy. – On re​pre​zen​tu​je wszyst​kie ko​lo​ry i każ​dy z Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni. Dla​te​go wła​śnie każ​da kom​na​ta pa​ła​cu jest przy​stro​jo​na inną bar​wą. Siri usia​dła i ko​bie​ty za​ję​ły się jej pa​znok​cia​mi. Jed​na z nich spró​bo​wa​ła roz​plą​tać ko​smy​ki wło​sów, któ​re zbi​ły się w koł​tun wsku​tek in​ten​syw​ne​go my​cia. – Po pro​stu je obe​tnij​cie – rzu​ci​ła. Za​wa​ha​ły się. – Kie​li​chu? – spy​ta​ła jed​na z nich. – Obe​tnij​cie mi wło​sy. Nie​bie​sko​pal​cy wy​ra​ził zgo​dę i po kil​ku chwi​lach kłąb jej wło​sów le​żał na pod​ło​dze. Siri za​mknę​ła oczy i się skon​cen​tro​wa​ła. Nie była pew​na, w jaki spo​sób jej się to uda​ło. Po​sia​da​nie Kró​lew​skich Lo​ków od za​wsze było dla niej czymś na​tu​ral​nym: kon​tro​lo​wa​nie ich przy​cho​dzi​ło jej rów​nie ła​two jak na​pi​na​nie mię​śni, choć wy​ma​ga​ło o wie​le więk​sze​go sku​pie​nia. Po kil​ku chwi​lach za​czę​ły od​ra​stać. Gdy pu​kle wło​sów wy​kieł​ko​wa​ły na jej gło​wie i spły​nę​ły po ra​mio​nach, kil​ka ko​biet za​chły​snę​ło się ci​cho. Siri po​czu​ła zmę​cze​nie i głód, ale od​ra​sta​nie wło​sów i tak było przy​jem​niej​sze, niż zno​sze​nie do​ty​ku ko​bie​ty szar​pią​cej koł​tu​ny. Wresz​cie otwo​rzy​ła oczy. Nie​bie​sko​pal​cy przy​glą​dał się jej z za​cie​ka​wie​niem; księ​ga zwi​sła mu luź​no w dło​ni. – To… fa​scy​nu​ją​ce – po​wie​dział. – Kró​lew​skie Loki. Dłu​go cze​ka​li​śmy na za​szczyt po​now​ne​go uj​rze​-

nia ich w tym pa​ła​cu. Kie​li​chu, czy rów​nież ich ko​lor mo​żesz zmie​niać do woli? – Tak – od​po​wie​dzia​ła Siri. Przy​naj​mniej cza​sa​mi, do​da​ła w du​chu. – Czy nie są za dłu​gie? – Dłu​gie wło​sy uzna​je​my w Hal​lan​dren za atry​but pięk​na, moja pani – wy​ja​śnił skry​ba. – Wiem, że w Idris no​si​łaś je zwią​za​ne, ale tu​taj wie​le ko​biet cie​szy się, mo​gąc po​ka​zać świa​tu dłu​gie, zwiew​ne fry​zu​ry. Zwłasz​cza bo​gi​nie. Siri po​czu​ła po​ku​sę, by skró​cić je z czy​stej prze​ko​ry, ale za​czę​ło do niej do​cie​rać, że tego typu za​cho​wa​nie może w Hal​lan​dren do​pro​wa​dzić ją do śmier​ci. Za​mknę​ła więc oczy i sku​pi​ła się po​now​nie. Za pierw​szym ra​zem uro​sły jej do ra​mion, ale te​raz po​zwo​li​ła im ro​snąć przez kil​ka mi​nut i, gdy wsta​ła, się​ga​ły nie​mal po​sadz​ki. Otwo​rzy​ła oczy. – Pięk​ne – szep​nę​ła jed​na z młod​szych słu​żek, za​la​ła się ru​mień​cem i po​wró​ci​ła do pra​cy przy pa​znok​ciach u nóg Siri. – Bar​dzo ład​ne – przy​tak​nął sta​ru​szek. – Te​raz cię zo​sta​wię. Mu​szę za​jąć się kil​ko​ma in​ny​mi obo​wiąz​ka​mi. Nie​dłu​go wró​cę. Siri po​że​gna​ła go ski​nie​niem. Słu​żą​ce za​czę​ły jej na​kła​dać ma​ki​jaż. Siri zno​si​ła to cier​pli​wie. Inne ko​bie​ty wciąż ro​bi​ły coś przy jej dło​niach i wło​sach. Nie tak wy​obra​ża​ła so​bie dzień wła​sne​go ślu​bu. Mał​żeń​stwo za​wsze wy​da​wa​ło się jej czymś nie​zwy​kle od​le​głym, czymś, co mia​ło na​stą​pić do​pie​ro po tym, gdy swych part​ne​rów znaj​dzie jej ro​dzeń​stwo. Wciąż prze​cież była bar​dzo mło​da i za​wsze po​wta​rza​ła, że od za​mąż​pój​ścia woli kon​ną jaz​dę. W głę​bi du​cha bar​dzo tę​sk​ni​ła za tam​ty​mi pro​sty​mi cza​sa​mi. I nie chcia​ła wy​cho​dzić za mąż. Jesz​cze nie. Na​dal, choć mia​ła już cia​ło ko​bie​ty, czu​ła się dziec​kiem. Chcia​ła się ba​wić po​śród wzgórz, zbie​rać kwiat​ki i prze​ko​ma​rzać z oj​cem. Chcia​ła do​świad​czyć jesz​cze tro​chę ży​cia, za​nim zo​sta​nie zmu​szo​na wziąć na sie​bie ma​cie​rzyń​skie obo​wiąz​ki. Los jed​nak ode​brał jej tę moż​li​wość. Wie​dzia​ła, że już nie​dłu​go i nie​uchron​nie tra​fi do mę​skie​go łoża. Do sy​pial​ni męż​czy​zny, któ​ry nie bę​dzie na​wet z nią roz​ma​wiać i któ​re​go tak na​praw​dę nie in​te​re​su​je jej oso​ba czy pra​gnie​nia. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, jak to wszyst​ko bę​dzie wy​glą​da​ło od stro​ny fi​zycz​nej – w du​chu dzię​ko​wa​ła ku​char​ce Mab za szcze​re ku​chen​ne roz​mo​wy – emo​cjo​nal​nie jed​nak była prze​ra​żo​na. Mia​ła ocho​tę uciec, scho​wać się gdzieś, od​biec jak naj​da​lej stąd. Czy wszyst​kie ko​bie​ty tak się czu​ją, czy tyl​ko te, któ​re zo​sta​ły umy​te, prze​bra​ne i wy​sła​ne, by za​do​wo​lić bó​stwo, w mocy któ​re​go le​ża​ło nisz​cze​nie ca​łych kró​lestw? Po ja​kimś cza​sie po​wró​cił Nie​bie​sko​pal​cy. Wraz z nim po​ja​wi​ła się jesz​cze jed​na oso​ba – inny star​szy męż​czy​zna w błę​kit​no-srebr​nym stro​ju, któ​ry Siri za​czę​ła ko​ja​rzyć ze słu​ga​mi Kró​la-Boga. Ale… Nie​bie​sko​pal​cy ubie​ra się na brą​zo​wo, prze​mknę​ło jej przez myśl. Cie​ka​we dla​cze​go? – Ach, wi​dzę, że przy​sze​dłem aku​rat w porę – ucie​szył się skry​ba i słu​żą​ce za​la​ły się ru​mień​cem, po czym wy​co​fa​ły się pod ścia​ny kom​na​ty i skło​ni​ły gło​wy. Nie​bie​sko​pal​cy ski​nął gło​wą sta​re​mu czło​wie​ko​wi. – Kie​li​chu, to je​den z pa​ła​co​wych uzdro​wi​cie​li. Za​nim zo​sta​niesz za​pro​wa​dzo​na do Kró​la-Boga, mu​si​my cię zba​dać, by spraw​dzić, czy rze​czy​wi​ście je​steś dzie​wi​cą i czy nie no​sisz w so​bie pew​nych cho​rób. Tak na​praw​dę to czy​sta for​mal​ność, ale, nie​ste​ty, mu​szę na nią na​le​gać. Pa​mię​ta​łem o twej wsty​dli​wo​ści i nie przy​wio​dłem mło​de​go uzdro​wi​cie​la, któ​re​go uprzed​nio wy​zna​czy​łem do tego za​da​nia. Spo​dzie​wam się, że w obec​no​ści sta​re​go męż​czy​zny po​czu​jesz się znacz​nie le​piej. Zre​zy​gno​wa​na Siri wes​tchnę​ła i ski​nę​ła gło​wą. Nie​bie​sko​pal​cy wska​zał na obi​ty mięk​kim ma​te​ria​łem stół nie​co z boku, po czym wraz ze swo​im słu​żą​cym od​wró​ci​li się. Dziew​czy​na roz​wią​za​ła pa​sek sza​ty i po​de​szła do sto​łu, gdzie zna​lazł swą kon​ty​nu​ację naj​bar​dziej za​wsty​dza​ją​cy dzień jej ży​cia. A bę​dzie jesz​cze go​rzej, po​my​śla​ła, gdy le​karz oglą​dał jej naj​in​tym​niej​sze miej​sca. Su​se​bron, Król-Bóg. Wspa​nia​ły, strasz​li​wy, świę​ty, ma​je​sta​tycz​ny. Uro​dził się jako mar​twy no​wo​ro​dek, ale Po​wró​cił. Jak ta​kie do​świad​cze​nie wpły​wa na czło​wie​ka? Czy on w ogó​le jest jesz​cze czło​wie​-

kiem, czy ra​czej po​two​rem, zbyt prze​ra​ża​ją​cym, by nań pa​trzeć? Po​wia​da​no, że bę​dzie żyć wiecz​nie, ale oczy​wi​ste było też to, że jego rzą​dy do​bie​gną wresz​cie koń​ca. W prze​ciw​nym wy​pad​ku nie po​trze​bo​wał​by na​stęp​cy tro​nu. Za​drża​ła. Chcia​ła już tyl​ko, żeby to wszyst​ko się skoń​czy​ło, choć jed​no​cze​śnie cie​szy​ła się, że spra​wy się od​wle​ka​ją o ko​lej​ne chwi​le, cie​szy​ła się na​wet z cze​goś tak upo​ka​rza​ją​ce​go jak le​kar​skie ba​da​nie. Jed​nak​że i ono wkrót​ce się skoń​czy​ło. Siri pręd​ko za​wią​za​ła swe sza​ty i wsta​ła. – Jest zu​peł​nie zdro​wa – oświad​czył uzdro​wi​ciel. – Naj​praw​do​po​dob​niej też wciąż jest nie​tknię​ta. Jej Od​dech jest bar​dzo moc​ny. Siri za​mar​ła. Skąd on wie… I wte​dy zo​ba​czy​ła. Mu​sia​ła się przyj​rzeć bar​dzo uważ​nie, ale żół​ta pod​ło​ga wo​kół le​ka​rza wy​da​wa​ła się nie​co zbyt ja​sna. Po​czu​ła, że bled​nie, mimo że wło​sy mia​ła już zbie​la​łe wsku​tek ba​da​nia. Ten uzdro​wi​ciel jest Roz​bu​dza​ją​cym, zro​zu​mia​ła. W tym po​ko​ju jest Roz​bu​dza​ją​cy. I on mnie do​ty​kał! Skrzy​wi​ła się i po​czu​ła, jak cierp​nie jej skó​ra. Od​bie​ra​nie Od​de​chu in​nym oso​bom było czymś złym. Sta​no​wi​ło osta​tecz​ną, naj​wyż​szą for​mę aro​gan​cji, cał​ko​wi​te prze​ci​wień​stwo pa​nu​ją​cej w Idris fi​lo​zo​fii. Po​zo​sta​li miesz​kań​cy Hal​lan​dren po pro​stu no​si​li ja​skra​wo ubar​wio​ne stro​je, chcąc przy​cią​gnąć uwa​gę, ale Roz​bu​dza​ją​cy… ci kra​dli lu​dziom ży​cie i wy​ko​rzy​sty​wa​li je, by sa​mych sie​bie uczy​nić wspa​nial​szy​mi. To nie​wła​ści​we, nie​god​ne czer​pa​nie ko​rzy​ści z Od​de​chu było jed​nym z głów​nych po​wo​dów, dla któ​rych człon​ko​wie kró​lew​skie​go rodu umknę​li z Hal​lan​dren na wy​ży​ny. Współ​cze​sne Hal​lan​dren wręcz opie​ra​ło się na wy​mu​sza​niu Od​de​chu od słab​szych. W tej chwi​li Siri czu​ła się jesz​cze bar​dziej naga niż wte​dy, gdy była na​praw​dę od​sło​nię​ta. Cze​go ten Roz​bu​dza​ją​cy się o niej do​wie​dział dzię​ki swej nie​na​tu​ral​nej sile ży​cio​wej? Czy czuł po​ku​sę ode​bra​nia Siri jej Bio​Chro​my? Na wszel​ki wy​pa​dek sta​ra​ła się od​dy​chać jak naj​pły​cej. W koń​cu jed​nak Nie​bie​sko​pal​cy i prze​ra​ża​ją​cy me​dyk opu​ści​li kom​na​tę. Wte​dy do Siri po​de​szły słu​żą​ce, któ​re po​now​nie zdję​ły z niej ubra​nie. Przy​nio​sły bie​li​znę. On bę​dzie o wie​le gor​szy, zro​zu​mia​ła na​gle. Król-Bóg. Jest prze​cież nie tyl​ko Roz​bu​dza​ją​cym, ale i jed​nym z Po​wra​ca​ją​cych. Żeby nie umrzeć, musi re​gu​lar​nie wy​sy​sać Od​dech z in​nych. Czy od​bie​rze go i jej? Nie, do tego nie doj​dzie, stwier​dzi​ła w du​chu. Po​trze​bu​je mnie, mu​szę mu dać na​stęp​cę tro​nu, dzie​dzi​ca kró​lew​skiej krwi. Nie za​ry​zy​ku​je zdro​wia dziec​ka. Zo​sta​wi mi mój Od​dech, przy​naj​mniej na ja​kiś czas. Ale… co się z nią sta​nie, kie​dy nie bę​dzie już po​trzeb​na? Uwa​gę Siri od​wró​ci​ły od tych my​śli słu​żą​ce, któ​re po​de​szły do niej ze spo​rych roz​mia​rów za​wi​niąt​kiem. Su​kien​ka. Nie, nie su​kien​ka – suk​nia – wspa​nia​ła, błę​kit​no-srebr​na suk​nia. Dziew​czy​na wo​la​ła sku​pić się na wspa​nia​łym stro​ju, niż za​sta​na​wiać nad tym, co Król-Bóg zro​bi z nią po tym, jak do​sta​nie już swe​go syna. Siri cier​pli​wie po​zwo​li​ła ubrać się w nową suk​nię. Tka​ni​na oka​za​ła się zdu​mie​wa​ją​co mięk​ka w do​ty​ku, rów​nie de​li​kat​na i gład​ka jak płat​ki gór​skich kwia​tów. Gdy służ​ki do​pa​so​wy​wa​ły ją do jej cia​ła, za​uwa​ży​ła, że – co wy​da​ło się jej dziw​ne – sznu​ro​wa​ło się ją z boku za​miast na ple​cach. Tren suk​ni był bar​dzo dłu​gi, po​dob​nie jak rę​ka​wy, któ​rych man​kie​ty, gdy opusz​cza​ła ręce wzdłuż bo​ków, ko​ły​sa​ły się o sto​pę po​ni​żej jej dło​ni. Wła​ści​we wło​że​nie i upię​cie suk​ni za​ję​ło słu​żą​cym kil​ka mi​nut – uło​ży​ły od​po​wied​nio każ​dą fał​dę, wy​gła​dzi​ły za Siri tren. I wszyst​ko po to, po​my​śla​ła Siri z zim​ną iro​nią, żeby moż​na mnie było w kil​ka mi​nut ro​ze​brać. Wte​dy po​de​szła do niej ko​bie​ta z lu​strem. Siri ska​mie​nia​ła. Skąd się wzię​ły te wszyst​kie bar​wy? Za​ró​żo​wio​ne po​licz​ki, ta​jem​ni​cze, ciem​ne oczy, błę​kit na jej po​wie​kach? Moc​no kar​mi​no​we war​gi, nie​mal świe​cą​ca skó​ra? Suk​nia po​ły​ski​wa​ła sre​brem i błę​ki​tem, ob​szer​na lecz pięk​na, lek​ko po​marsz​czo​na, ak​sa​mit​na.

W Idris ni​g​dy cze​goś ta​kie​go nie wi​dzia​ła. Wy​glą​da​ło to o wie​le bar​dziej za​chwy​ca​ją​co niż bar​wy, któ​re wi​dy​wa​ła u miesz​kań​ców mia​sta. Przy​glą​da​jąc się wła​sne​mu od​bi​ciu w lu​strze, Siri nie​mal za​po​mnia​ła o stra​chu. – Dzię​ku​ję – szep​nę​ła. Mu​sia​ła to być pra​wi​dło​wa re​ak​cja, po​nie​waż słu​żą​ce uśmiech​nę​ły się i wy​mie​ni​ły mię​dzy sobą zna​czą​ce spoj​rze​nia. Dwie z nich uję​ły ją za ręce, o wie​le bar​dziej de​li​kat​nie niż za pierw​szym ra​zem, gdy wy​pro​wa​dza​ły ją z po​wo​zu. Siri po​szła z nimi, sze​lesz​cząc tre​nem. Resz​ta słu​żek zo​sta​ła z tyłu. Dziew​czy​na od​wró​ci​ła się i ko​bie​ty dy​gnę​ły przed nią ko​lej​no z po​chy​lo​ny​mi gło​wa​mi. Ostat​nia dwój​ka – te, któ​re ją pro​wa​dzi​ły – otwo​rzy​ła drzwi i de​li​kat​nie po​pchnę​ła ją w głąb ko​ry​ta​rza. Zo​sta​ła sama. Ko​ry​tarz był zu​peł​nie czar​ny. Siri zdą​ży​ła już nie​mal za​po​mnieć, jak ciem​ne są pa​ła​co​we ścia​ny. W po​bli​żu nie było ni​ko​go poza Nie​bie​sko​pal​cym, któ​ry cze​kał na nią ze swą księ​gą w ręku. Uśmiech​nął się i po​chy​lił z sza​cun​kiem gło​wę. – Król-Bóg bę​dzie za​do​wo​lo​ny, Kie​li​chu – po​chwa​lił. – Je​ste​śmy go​to​wi o wła​ści​wej po​rze. Słoń​ce do​pie​ro co za​szło. Siri od​wró​ci​ła się od skry​by. Do​kład​nie na​prze​ciw niej wid​nia​ły wiel​kie wro​ta. Były wy​ło​żo​ne zło​tem. Na ścia​nach świe​ci​ły czte​ry lam​py – te nie mia​ły klo​szy z bar​wio​ne​go szkła – któ​rych świa​tło od​bi​ja​ło się od zdob​ne​go por​ta​lu. Nie ule​ga​ło wąt​pli​wo​ści, kto zaj​mo​wał po​miesz​cze​nie za tak wspa​nia​ły​mi drzwia​mi. – To sy​pial​nia Kró​la-Boga – wy​ja​śnił Nie​bie​sko​pal​cy. – Jed​na z jego sy​pial​ni. A te​raz, moja pani, mu​sisz usły​szeć to jesz​cze raz. Nie rób nic, co mo​gło​by ob​ra​zić kró​la. Je​steś tu z jego ła​ski i po to, by za​spo​ko​ić jego po​trze​by. Nie moje, nie two​je, ani na​wet nie na​sze​go kró​le​stwa. – Ro​zu​miem – od​po​wie​dzia​ła ci​cho, czu​jąc, jak jej ser​ce co​raz szyb​ciej bije. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział Nie​bie​sko​pal​cy. – Czas do​ko​nać pre​zen​ta​cji. Wejdź do kom​na​ty i zdej​mij suk​nię oraz bie​li​znę. Ukłoń się do zie​mi przed kró​lew​skim ło​żem, do​ty​ka​jąc czo​łem po​sadz​ki. Gdy wład​ca za​ży​czy so​bie, że​byś po​de​szła, za​pu​ka w ko​lu​mien​kę pod bal​da​chi​mem. Wte​dy bę​dziesz mo​gła pod​nieść wzrok, a on po​ka​że ci ge​stem, byś się zbli​ży​ła. Siri ski​nę​ła gło​wą. – I… sta​raj się go za bar​dzo nie do​ty​kać. Siri zmarsz​czy​ła brwi, ze zde​ner​wo​wa​nia ści​ska​jąc i roz​pro​sto​wu​jąc dło​nie. – Jak mam to zro​bić? Prze​cież doj​dzie do… zbli​że​nia, praw​da? Twarz skry​by ob​lał ru​mie​niec. – Tak, są​dzę, że tak. Dla mnie to rów​nież nowa sy​tu​acja, moja pani. Król-Bóg… cóż, wol​no go do​ty​kać tyl​ko nie​wiel​kiej gru​pie szcze​gól​nie od​da​nych sług. Su​ge​ro​wał​bym, że​byś uni​ka​ła ca​ło​wa​nia go, piesz​czot, wszyst​kie​go, co mo​gło​by go ura​zić. Po​zwól mu po pro​stu zro​bić, co ze​chce, i wte​dy po​win​naś być bez​piecz​na. Siri za​czerp​nę​ła głę​bo​ko tchu i ski​nę​ła gło​wą. – Po wszyst​kim – cią​gnął Nie​bie​sko​pal​cy – król się wy​co​fa i wyj​dzie. Zbierz z łóż​ka po​ściel i spal ją w ko​min​ku. Jako Kie​lich tyl​ko ty mo​żesz się tym za​jąć. Ro​zu​miesz? – Tak – od​po​wie​dzia​ła Siri, czu​jąc co​raz więk​sze zde​ner​wo​wa​nie. – Zna​ko​mi​cie. – Skry​ba kiw​nął gło​wą. Spra​wiał wra​że​nie nie​mal tak samo po​ru​szo​ne​go jak dziew​czy​na. Wy​cią​gnął rękę i otwo​rzył drzwi. Och, Au​stre, Boże Ko​lo​rów, po​my​śla​ła. Ser​ce ło​mo​ta​ło jej jak sza​lo​ne, dło​nie po​kry​ły się po​tem, ra​mio​na drę​twia​ły. Skry​ba le​ciut​ko po​pchnął jej ple​cy i Siri we​szła do kom​na​ty.

7 Za​mknę​ły się za nią drzwi. W ko​min​ku po le​wej stro​nie hu​czał ogień, za​le​wa​jąc prze​stron​ną salę po​ma​rań​czo​wą po​świa​tą. Czar​ne ścia​ny jak​by po​chła​nia​ły świa​tło, a krań​ce kom​na​ty to​nę​ły w głę​bo​kiej ciem​no​ści. Siri sta​nę​ła w mil​cze​niu w swej zdob​nej suk​ni, z bi​ją​cym jak sza​lo​ne ser​cem, z po​tem per​lą​cym się na czo​le. Z pra​wej stro​ny za​uwa​ży​ła wiel​kie łoże z czar​ną, pa​su​ją​cą do wy​stro​ju po​ście​lą. Łoże wy​da​wa​ło się pu​ste. Siri spoj​rza​ła w ciem​ność, po​zwa​la​jąc, by jej wzrok przy​sto​so​wał się do mro​ku. Ga​łąź w pa​le​ni​sku strze​li​ła gło​śno i ja​śniej​szy pło​mień oświe​tlił na mo​ment duże, przy​po​mi​na​ją​ce tron krze​sło sto​ją​ce obok łóż​ka. Sie​dzia​ła na nim ską​pa​na w ciem​no​ści, odzia​na na czar​no po​stać. Pa​trzy​ła na Siri nie​mru​ga​ją​cy​mi, lśnią​cy​mi oczy​ma. Siri za​chły​snę​ła się i spu​ści​ła wzrok. Ser​ce znów za​ło​mo​ta​ło jej moc​niej. Przy​po​mnia​ła so​bie prze​stro​gi Nie​bie​sko​pal​ce​go. Tu po​win​na się zna​leźć Vi​ven​na, nie ja, my​śla​ła roz​pacz​li​wie. Ja so​bie nie po​ra​dzę! Oj​ciec się po​my​lił. Nie po​wi​nien był mnie tu przy​sy​łać! Za​ci​snę​ła po​wie​ki, od​dy​cha​ła co​raz szyb​ciej. Unio​sła ro​ze​dr​ga​ne dło​nie i za​czę​ła szar​pać za sznu​rów​ki z boku suk​ni. Pal​ce mia​ła śli​skie od potu. Czy ro​bi​ła to zbyt wol​no? Czy zgi​nie jesz​cze przed koń​cem tej pierw​szej nocy? Może tak by​ło​by le​piej? Nie, po​my​śla​ła z de​ter​mi​na​cją. Nie. Mu​szę to zro​bić. Dla Idris. Dla jego pól i dzie​ci, któ​rym roz​da​wa​łam kwia​ty. Dla ojca, dla Mab i dla wszyst​kich in​nych z pa​ła​cu. Wresz​cie uda​ło się jej roz​wią​zać su​kien​kę, któ​ra opa​dła z za​dzi​wia​ją​cą ła​two​ścią. Do​tar​ło do niej, że strój za​pro​jek​to​wa​no wła​śnie głów​nie z my​ślą o tej chwi​li. Siri za​mar​ła, przy​glą​da​jąc się swej bie​liź​nie. Bia​ła tka​ni​na rzu​ca​ła wko​ło ko​lo​ro​we świa​tło, jak​by prze​sia​ne i za​ła​ma​ne przez pry​zmat. Dziew​czy​na ob​ser​wo​wa​ła to zja​wi​sko w naj​wyż​szym zdu​mie​niu, nie ro​zu​mie​jąc, co je po​wo​du​je. Zresz​tą to nie mia​ło zna​cze​nia. Była zbyt zde​ner​wo​wa​na, by się nad tym za​sta​na​wiać. Za​ci​snę​ła zęby i zmu​si​ła się do zdję​cia bie​li​zny. Gdy była już naga, szyb​ko uklę​kła na zim​nej ka​mien​nej pod​ło​dze. Sku​li​ła się, sły​sząc w uszach gwał​tow​ne pul​so​wa​nie krwi, ukło​ni​ła się i przy​tknę​ła czo​ło do po​sadz​ki. W kom​na​cie było sły​chać tyl​ko trza​ska​ją​ce w ko​min​ku pło​mie​nie. W cie​płym kli​ma​cie Hal​lan​dren ogień nie był wca​le po​trzeb​ny, ale cie​szy​ła się, że się pali, zwłasz​cza te​raz, gdy nie mia​ła na so​bie ubra​nia. Cze​ka​ła, ze zbie​la​ły​mi wło​sa​mi, po​rzu​ciw​szy upór i aro​gan​cję, naga w wię​cej niż tyl​ko jed​nym sen​sie. Tu wła​śnie wszyst​ko się skoń​czy​ło – tu​taj umar​ło jej po​czu​cie nie​za​leż​no​ści i wol​no​ści. Bez wzglę​du na to, co czu​ła lub cze​go pra​gnę​ła, mu​sia​ła ugiąć się przed wład​cą. Tak samo jak wszy​scy inni. Za​ci​snę​ła zęby, wy​obra​ża​jąc so​bie Kró​la-Boga sie​dzą​ce​go tam i przy​glą​da​ją​ce​go się jej – ule​głej i cał​ko​wi​cie od​sło​nię​tej. Nie zdą​ży​ła mu się zbyt do​kład​nie przyj​rzeć. Za​uwa​ży​ła tyl​ko, że jest co naj​mniej o sto​pę wyż​szy od wszyst​kich męż​czyzn, ja​kich wi​dzia​ła do tej pory. Miał rów​nież szer​sze i moc​niej zbu​do​wa​ne ra​mio​na. Wi​dać było, że jest do​stoj​niej​szy od in​nych, ni​żej po​sta​wio​nych lu​dzi. Był Po​wra​ca​ją​cym. By​cie Po​wra​ca​ją​cym samo w so​bie nie sta​no​wi​ło grze​chu. W koń​cu lu​dzie wra​ca​li z dru​giej stro​ny tak​że i w Idris. Miesz​kań​cy Hal​lan​dren jed​nak utrzy​my​wa​li ich przy ży​ciu, kar​miąc ich du​sza​mi chło​pów, rok po roku od​bie​ra​jąc Od​de​chy set​kom lu​dzi…

Nie myśl o tym, skar​ci​ła się w du​chu Siri. A jed​nak, gdy tyl​ko pró​bo​wa​ła oczy​ścić umysł, po​ja​wia​ły się w nim oczy Kró​la-Boga – były czar​ne i lśni​ły w bla​sku pło​mie​ni wła​snym świa​tłem. Wciąż czu​ła na so​bie jego spoj​rze​nie, wzrok rów​nie zim​ny jak do​tyk ka​mie​nia, na któ​rym klę​cza​ła. Ogień trza​skał. Nie​bie​sko​pal​cy po​wie​dział, że wład​ca za​pu​ka, gdy jej za​pra​gnie. Co bę​dzie, je​śli tego nie usły​szy? Nie śmia​ła unieść wzro​ku. Raz już spoj​rza​ła mu pro​sto w oczy, choć tyl​ko przy​pad​kiem. Za nic nie chcia​ła go roz​gnie​wać. Klę​cza​ła w bez​ru​chu, z łok​cia​mi na zie​mi. Roz​bo​la​ły ją ple​cy. Dla​cze​go on nic nie robi? Czyż​by nie był z niej za​do​wo​lo​ny? Czy nie jest tak ład​na, jak so​bie wy​obra​żał? A może roz​gnie​wa​ła go spoj​rze​niem lub zbyt​nią opie​sza​ło​ścią, gdy się roz​bie​ra​ła? By​ła​by to szcze​gól​ne​go ro​dza​ju iro​nia losu, gdy​by roz​gnie​wa​ła go, tak usil​nie sta​ra​jąc się nie być zwy​kłą roz​trze​pa​ną sobą. A może pro​blem po​le​gał na czymś in​nym? W koń​cu obie​ca​no mu naj​star​szą cór​kę kró​la Idris, a przy​sła​no Siri. Czyż​by za​uwa​żył róż​ni​cę? Czy mia​ło to dla nie​go ja​kie​kol​wiek zna​cze​nie? Mi​nu​ty mi​ja​ły, w sali ro​bi​ło się co​raz ciem​niej, w ko​min​ku wy​pa​la​ły się ko​lej​ne po​la​na. Bawi się ze mną, po​my​śla​ła. Zmu​sza mnie, bym cze​ka​ła na jego ski​nie​nie. To, że ka​zał jej trwać w tak nie​wy​god​nej po​zy​cji, było za​pew​ne prze​sła​niem – wład​ca da​wał jej do zro​zu​mie​nia, że to on tu rzą​dzi i że weź​mie ją wte​dy, kie​dy sam tego ze​chce i ani chwi​li wcze​śniej. Czas pły​nął. Siri cze​ka​ła z za​ci​śnię​ty​mi zę​ba​mi. Jak dłu​go już klę​cza​ła? Go​dzi​nę, może dłu​żej. I wciąż nie roz​legł się na​wet naj​lżej​szy dźwięk – nie było pu​ka​nia, chrząk​nię​cia, na​wet sze​le​stu sza​ty. Może to była pró​ba? Może chciał się prze​ko​nać, jak dłu​go dziew​czy​na wy​trwa w jed​nej po​zy​cji? A może nie​po​trzeb​nie sta​ra​ła się co​kol​wiek z tego zro​zu​mieć. Tak czy ina​czej na​wet nie drgnę​ła. Vi​ven​na zo​sta​ła do tego wy​szko​lo​na. Po​tra​fi​ła się za​cho​wać, była wy​ra​fi​no​wa​na. Siri jed​nak była tą upar​tą cór​ką. Wy​star​czy​ło przy​po​mnieć so​bie jej uciecz​ki z lek​cji i wy​mi​gi​wa​nie się od obo​wiąz​ków. Z cza​sem uda​ło się jej na​wet zła​mać wła​sne​go ojca. Po​zwo​lił jej ro​bić na co mia​ła ocho​tę, choć może tyl​ko po to, by nie zwa​rio​wać. I tak cze​ka​ła – naga w świe​tle do​ga​sa​ją​cych wę​gli – w tę naj​dłuż​szą z nocy.

Sztucz​ne ognie strze​li​ły ku nie​bu fon​tan​ną świa​tła. Nie​któ​re iskry spa​dły w po​bli​żu miej​sca, gdzie sie​dział Dar Pie​śni, i te pło​nę​ły przed zga​śnię​ciem szcze​gól​nie ja​sno i barw​nie. Bóg le​żał na dwo​rze, na wy​god​nej ka​na​pie, i oglą​dał po​kaz. Wo​kół cze​ka​li słu​dzy, trzy​ma​li pa​ra​so​le, zim​ne i go​rą​ce ręcz​ni​ki do prze​cie​ra​nia, w ra​zie po​trze​by, jego twa​rzy. Był tam też prze​no​śny bar i zna​la​zło się wie​le in​nych luk​su​sów, któ​re dla Po​wra​ca​ją​ce​go były czymś zu​peł​nie zwy​czaj​nym. Przy​glą​dał się fa​jer​wer​kom bez więk​sze​go za​in​te​re​so​wa​nia. Wy​pusz​cza​ją​cy je lu​dzie sta​li nie​opo​dal, zbi​ci w cia​sną grup​kę. Obok nich cze​kał ze​spół min​stre​li, po któ​rych bóg po​słał, ale nie za​ży​czył so​bie jesz​cze, by za​czę​li grać. Po​wra​ca​ją​cy za​wsze byli oto​cze​ni na Dwo​rze Bo​gów oso​ba​mi słu​żą​cy​mi ich roz​ryw​ce, ale ta kon​kret​na noc – we​sel​na noc Kró​la-Boga – była szcze​gól​nie eks​tra​wa​ganc​ka. Sam Su​se​bron oczy​wi​ście się nie po​ja​wił. Nie zni​żał się do uczest​nic​twa w tego ro​dza​ju uro​czy​sto​ściach. Dar Pie​śni spoj​rzał w bok na wzno​szą​cy się su​ro​wy pa​łac wład​cy. Po​krę​cił gło​wą i po​wró​cił do ob​ser​wo​wa​nia wy​stę​pów. Pa​ła​ce bo​gów sta​ły pier​ście​niem wo​kół dzie​dziń​ca. Każ​dy z nich miał zwró​co​ne do cen​trum pa​tio na par​te​rze i ta​ras na pię​trze. Dar Pie​śni sie​dział nie​da​le​ko od swe​go pa​tio, po​śród buj​nie po​ra​sta​ją​cej roz​le​gły plac tra​wy. W po​wie​trzu po​ja​wi​ła się ko​lej​na fon​tan​na ognia, wy​peł​nia​jąc cały dzie​dzi​niec cie​nia​mi i bla​skiem. Bóg wes​tchnął i wziął od słu​gi ko​lej​ny pu​cha​rek z owo​co​wym na​po​jem. Noc była chłod​na i przy​jem​na, od​po​wied​nia dla bo​skiej isto​ty. Dla wie​lu bóstw. Dar Pie​śni wi​dział po​zo​sta​łych, sie​dzą​cych przed swy​mi pa​ła​ca​mi. Po dzie​dziń​cu prze​my​ka​ły grup​ki ar​ty​stów, cze​ka​jąc na szan​sę wy​stą​pie​nia przed jed​nym z Po​wra​ca​ją​cych. Barw​ny deszcz iskier opadł i od​po​wie​dzial​ni za po​kaz słu​dzy spoj​rze​li ku bogu, uśmie​cha​jąc się z na​dzie​ją. Dar Pie​śni ski​nął im gło​wą z bło​gim wy​ra​zem twa​rzy.

– Wię​cej sztucz​nych ogni – rzu​cił. – Spodo​ba​ły mi się. – Na te sło​wa trzech męż​czyzn za​czę​ło przy​wo​ły​wać swo​ich asy​sten​tów pod​eks​cy​to​wa​nym szep​tem. Za​ję​li się przy​go​to​wy​wa​niem ko​lej​nej sal​wy, a tym​cza​sem dróż​ką po​mię​dzy po​chod​nia​mi po​de​szła do Daru Pie​śni zna​jo​ma po​stać. Lla​ri​mar, jak zwy​kle, miał na so​bie ka​płań​skie sza​ty. Na​wet kie​dy wy​cho​dził do mia​sta – gdzie po​wi​nien być tej nocy – re​pre​zen​to​wał swo​je​go Po​wra​ca​ją​ce​go i jego re​li​gię. – Wier​ci​pię​to? – Bóg wy​pro​sto​wał się na ka​na​pie. – Wa​sza Mi​łość – po​wi​tał go z głę​bo​kim ukło​nem Lla​ri​mar. – Czy świę​to przy​pa​dło ci do gu​stu? – Oczy​wi​ście. Moż​na po​wie​dzieć, że je​stem uba​wio​ny do imen​tu. Ale co ty ro​bisz na dwo​rze? Po​wi​nie​neś być w mie​ście, ra​zem ze swo​ją ro​dzi​ną. – Chcia​łem się tyl​ko upew​nić, czy wszyst​ko prze​bie​ga we​dle twe​go ży​cze​nia. Dar Pie​śni po​tarł czo​ło. – Do​pro​wa​dzasz mnie do mi​gre​ny, Wier​ci​pię​to. – Wa​sza Mi​łość nie może cier​pieć na ból gło​wy. – Tak, nie dasz mi o tym za​po​mnieć – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Ro​zu​miem, że uro​czy​sto​ści na ze​wnątrz Świę​te​go Wię​zie​nia są nie​mal rów​nie wspa​nia​łe jak te tu​taj? Lla​ri​mar skrzy​wił się i spoj​rzał su​ro​wo, sły​sząc, jak lek​ce​wa​żą​co bóg od​no​si się do bo​skie​go dwo​ru. – Świę​to w mie​ście jest wprost fan​ta​stycz​ne, Wa​sza Mi​łość. T’Te​lir nie ba​wi​ło się tak wspa​nia​le od dzie​się​cio​le​ci. – Za​tem po​wtó​rzę: po​wi​nie​neś się cie​szyć ra​zem z po​zo​sta​ły​mi. – Ja tyl​ko… – Wier​ci​pię​to – Dar Pie​śni zna​czą​co spoj​rzał na ka​pła​na – je​śli jest coś, co po​tra​fię zro​bić sam jak na​le​ży, to wła​śnie za​ba​wa. Obie​cu​ję ci to so​len​nie, będę się zna​ko​mi​cie ba​wić, pić bez umia​ru i przy​glą​dać się tym mi​łym lu​dziom, któ​rzy spe​cjal​nie dla mnie pod​pa​la​ją róż​ne rze​czy. A te​raz zmy​kaj do swo​jej ro​dzi​ny. Lla​ri​mar za​wa​hał się, wy​pro​sto​wał, ukło​nił i od​szedł. Ten czło​wiek, po​my​ślał bóg, są​cząc swój owo​co​wy nek​tar, sta​now​czo zbyt po​waż​nie pod​cho​dzi do swo​jej pra​cy. Roz​ba​wi​ła go ta myśl. Wy​cią​gnął się wy​god​niej i wró​cił do roz​ko​szo​wa​nia się po​ka​zem sztucz​nych ogni. Wkrót​ce jed​nak prze​szko​dzi​ło mu po​ja​wie​nie się ko​lej​nej oso​by. Choć le​piej by​ło​by po​wie​dzieć: po​ja​wie​nie się bar​dzo waż​nej oso​by, idą​cej na cze​le po​cho​du osób o wie​le mniej zna​czą​cych. Dar Pie​śni upił łyk na​po​ju. Gość był pięk​ny. Cóż, w koń​cu była bo​gi​nią. Lśnią​ce czar​ne wło​sy, bla​da cera, zmy​sło​wo ukształ​to​wa​na fi​gu​ra. Mia​ła na so​bie o wie​le mniej szat niż Dar Pie​śni, co jed​nak było ty​po​we dla za​miesz​ku​ją​cych na dwo​rze bo​giń. Obu​stron​ne roz​cię​cie cien​kiej suk​ni z zie​lo​no-srebr​ne​go je​dwa​biu uka​zy​wa​ło jej bio​dra i uda. De​kolt był tak głę​bo​ki, że nie po​zo​sta​wiał zbyt wie​le wy​obraź​ni. Po​ran​na Rosa zwa​na Pięk​ną, bo​gi​ni uczci​wo​ści. To może być cie​ka​we, po​my​ślał Dar Pie​śni i uśmiech​nął się. Za bo​gi​nią kro​czy​ło oko​ło trzy​dzie​stu słu​żek, nie li​cząc jej wy​so​kiej ka​płan​ki i szóst​ki asy​sten​tek. Ob​słu​gu​ją​cy sztucz​ne ognie męż​czyź​ni roz​e​mo​cjo​no​wa​li się jesz​cze bar​dziej, wi​dząc, że te​raz wy​stę​pu​ją już nie dla jed​ne​go, a dla dwoj​ga bóstw. Ich po​moc​ni​cy roz​pierz​chli się bły​ska​wicz​nie, roz​miesz​cza​jąc ko​lej​ne fa​jer​wer​ki i po​sy​ła​jąc w górę na​stęp​ne fon​tan​ny barw​ne​go ognia. Gru​pa słu​żą​cych Po​ran​nej Rosy ru​szy​ła na​przód, nio​sąc ozdob​ną ka​na​pę, któ​rą usta​wi​ły na tra​wie obok sie​dze​nia Daru Pie​śni. Po​ran​na Rosa uło​ży​ła się ze zwy​kłym dla niej wdzię​kiem, skrzy​żo​wa​ła swe ide​al​ne nogi i przy​bra​ła nie​zwy​kle ko​bie​cą, peł​ną god​no​ści i jed​no​cze​śnie po​wab​ną pozę. Słu​dzy usta​wi​li me​bel tak, że gdy​by ze​chcia​ła, mo​gła po​dzi​wiać sztucz​ne ognie, ale była rów​no​cze​śnie zwró​co​na przo​dem do boga. – Da​rze Pie​śni, mój dro​gi – ode​zwa​ła się, gdy słu​żą​ca po​da​ła jej kiść wi​no​gron – na​wet się ze mną nie przy​wi​tasz?

Za​czy​na się, prze​mknę​ło Da​ro​wi Pie​śni przez gło​wę. – Po​ran​na Roso, moja dro​ga – od​po​wie​dział, od​sta​wia​jąc pu​char i spla​ta​jąc dło​nie na brzu​chu – na​praw​dę po​dej​rze​wasz, że był​bym zdol​ny do ta​kiej nie​uprzej​mo​ści? – Nie​uprzej​mo​ści? – spy​ta​ła, roz​ba​wio​na. – Oczy​wi​ście. Do​brze wiesz, że nie moż​na cię nie za​uwa​żyć. A tak przy oka​zji, twa dba​łość o szcze​gó​ły jest wprost zdu​mie​wa​ją​ca. Czy to na udach to ma​ki​jaż? Uśmiech​nę​ła się i ugry​zła owoc. – Spe​cjal​ny ro​dzaj far​by. Te wzo​ry na​kre​śli​ły moje naj​bar​dziej uta​len​to​wa​ne ka​płan​ki. – Prze​każ im, pro​szę, moje gra​tu​la​cje – po​wie​dział Dar Pie​śni. – Ach, py​tasz, cze​mu cię nie wi​tam… Cóż, za​łóż​my, że miał​bym się za​cho​wać tak, jak so​bie tego ży​czysz. Czy ocze​ki​wa​ła​byś, że na twój wi​dok ob​rzu​cę cię desz​czem kom​ple​men​tów? – Na​tu​ral​nie. – I chcia​ła​byś, że​bym za​uwa​żył, jak osza​ła​mia​ją​co wy​glą​dasz w tej suk​ni? – Nie na​rze​ka​ła​bym. – I że​bym wspo​mniał o tym, jak onie​śmie​la​ją​co i cud​nie lśnią two​je oczy w bla​sku fa​jer​wer​ków? Że przy​po​mi​na​ją pa​lą​ce się wę​gle z ko​min​ka? – By​ło​by nie​zwy​kle miło. – I bym roz​wo​dził się nad czer​wie​nią twych warg, zdol​ną po​zba​wić tchu do​wol​ne​go męż​czy​znę, i jed​no​cze​śnie na​tchnąć go do uło​że​nia pięk​ne​go wier​sza na każ​de wspo​mnie​nie tej chwi​li? – To by mi z pew​no​ścią schle​bi​ło. – I na​praw​dę ocze​ki​wa​ła​byś po mnie wszyst​kich tych re​ak​cji? – Tak. – Cóż, ko​bie​to – od​parł Dar Pie​śni, bio​rąc pu​cha​rek do ręki. – Za​uważ, że sko​ro był​bym oszo​ło​mio​ny, onie​śmie​lo​ny i po​zba​wio​ny tchu, z de​fi​ni​cji nie był​bym w sta​nie cię po​wi​tać. Ro​ze​śmia​ła się. – Wi​dzę, że nie za​po​mnia​łeś ję​zy​ka w gę​bie. – Mnie też dzi​wi, że wciąż jesz​cze tam jest – po​wie​dział. – Nie​czę​sto spraw​dzam. – Ale prze​cież wła​śnie tam chy​ba po​wi​nien być, nie​praw​da? – Moja dro​ga, znasz mnie na tyle dłu​go, że mu​sisz już zda​wać so​bie spra​wę, że aku​rat mój ję​zyk rzad​ko za​cho​wu​je się zgod​nie z ocze​ki​wa​nia​mi. Po​ran​na Rosa uśmiech​nę​ła się. Nad dzie​dziń​cem wy​kwi​tła ko​lej​na sal​wa sztucz​nych ogni. Ob​ję​te aurą dwoj​ga bóstw, opa​da​ją​ce barw​ne iskry za​lśni​ły nie​zwy​kle in​ten​syw​ny​mi ko​lo​ra​mi. Ogni​ki spa​da​ją​ce da​lej wy​glą​da​ły przy nich mdło i bla​do – jak​by ich pło​my​ki były zim​ne i zu​peł​nie się nie li​czy​ły. – Czy​li jed​nak do​strze​gasz we mnie pięk​no? – Po​ran​na Rosa od​wró​ci​ła się od fa​jer​wer​ków. – Oczy​wi​ście, moja dro​ga. Moż​na po​wie​dzieć, że uro​da i pięk​no wprost od cie​bie biją. Je​steś ucie​le​śnie​niem tych po​jęć. Zresz​tą masz to, zda​je się, za​pi​sa​ne w swym ty​tu​le. – Mój dro​gi, ty chy​ba so​bie stro​isz ze mnie żar​ty. – Ni​g​dy nie żar​tu​ję z dam, Po​ran​na Roso – od​parł Dar Pie​śni, bio​rąc do ręki swój na​pój. – Kpić z ko​bie​ty to jak wy​pić za dużo wina. Na krót​ką metę bywa to za​baw​ne, ale po​wo​du​je pie​kiel​ne​go kaca. Po​ran​na Rosa zer​k​nę​ła na nie​go. – Ale my nie mamy kaca. Nie mo​że​my się na​wet upić. – Nie mo​że​my? – spy​tał Dar Pie​śni. – To po jaką cho​le​rę piję to wino? Bo​gi​ni unio​sła brew. – Wiesz, cza​sa​mi nie je​stem pew​na, kie​dy się wy​głu​piasz, a kie​dy mó​wisz po​waż​nie. – Nic prost​sze​go. Je​śli kie​dy​kol​wiek doj​dziesz do wnio​sku, że je​stem po​waż​ny, mo​żesz bez​piecz​nie za​ło​żyć, że za​sta​na​wia​łem się nad czymś sta​now​czo zbyt dłu​go. – Ro​zu​miem. – Bo​gi​ni po​ło​ży​ła się na brzu​chu i wspar​ła na łok​ciach, spo​mię​dzy któ​rych wyj​rza​ły

pier​si. Blask sztucz​nych ogni za​grał na jej od​sło​nię​tych ple​cach i rzu​cił barw​ne cie​nie mię​dzy ide​al​ne ło​pat​ki. – Więc przy​zna​jesz, że je​stem pięk​na i osza​ła​mia​ją​ca. Czy ze​chciał​byś za​tem po​rzu​cić te dzi​siej​sze uro​czy​sto​ści i za​jąć się… nie​co in​ny​mi for​ma​mi roz​ryw​ki? Dar Pie​śni się za​wa​hał. Nie​moż​ność po​sia​da​nia dzie​ci nie spra​wia​ła, że bo​go​wie prze​sta​wa​li szu​kać in​tym​no​ści, zwłasz​cza wspól​nie z in​ny​mi Po​wra​ca​ją​cy​mi. W za​sa​dzie – co sam za​uwa​żył już ja​kiś czas temu – bez​płod​ność spra​wia​ła, że roz​wią​złość na dwo​rze kwi​tła w naj​lep​sze. Wie​le bóstw bra​ło so​bie ko​chan​ków tak​że spo​śród śmier​tel​ni​ków – Po​ran​na Rosa mia​ła kil​ku po​śród swych ka​pła​nów. Inni bo​go​wie ni​g​dy nie trak​to​wa​li ta​kich roz​ry​wek z pro​sty​mi ludź​mi jak prze​ja​wy nie​wier​no​ści. Po​ran​na Rosa prę​ży​ła się na ka​na​pie, ku​szą​ca, jędr​na. Dar Pie​śni otwo​rzył usta, ale w tej sa​mej chwi​li uj​rzał oczy​ma du​szy… ją. Ko​bie​tę ze swo​ich wi​zji, tę ze snów, ob​li​cze, o któ​rym wspo​mniał Lla​ri​ma​ro​wi. Kim ona była? Za​pew​ne ni​kim. Prze​bły​skiem z po​przed​nie​go ży​cia lub może zwy​kłym, zro​dzo​nym w pod​świa​do​mo​ści ob​ra​zem. Może na​wet, jak twier​dzi​li ka​pła​ni, sta​no​wi​ła wró​żeb​ny sym​bol. W każ​dym ra​zie ta twarz nie po​win​na go po​wstrzy​mać. Nie w ob​li​czu do​sko​na​ło​ści bo​gi​ni. – Mu​szę… od​mó​wić – usły​szał wła​sny głos. – Chcę obej​rzeć ten po​kaz. – Czyż​by sztucz​ne ognie były bar​dziej fa​scy​nu​ją​ce ode mnie? – Ależ skąd. Cho​dzi tyl​ko o to, że ob​cu​jąc z nimi, mam więk​szą szan​sę unik​nię​cia po​pa​rzeń. Ro​ze​śmia​ła się. – Więc może za​cze​kaj​my do koń​ca, a po​tem… – Nie​ste​ty – uciął Dar Pie​śni. – Znów mu​szę od​mó​wić. Je​stem na to zbyt le​ni​wy. – Zbyt le​ni​wy, by się ko​chać? – jęk​nę​ła Po​ran​na Rosa, ob​ró​ci​ła się na bok i spoj​rza​ła nań uważ​nie. – Na​praw​dę je​stem za​nad​to zgnu​śnia​ły. Kiep​ski ze mnie bóg, wciąż to po​wta​rzam swe​mu wy​so​kie​mu ka​pła​no​wi. Ale chy​ba nikt mnie nie słu​cha, więc oba​wiam się, że mu​szę raz po raz tego do​wo​dzić. Pa​rze​nie się z tobą by​ło​by, oba​wiam się, ar​gu​men​tem prze​ciw. Po​ran​na Rosa po​krę​ci​ła gło​wą. – Cza​sa​mi mnie zdu​mie​wasz. Gdy​by nie two​ja re​pu​ta​cja, po​my​śla​ła​bym, że je​steś nie​śmia​ły. Jak to moż​li​we, że spa​łeś z Ko​ją​cą Mą​dro​ścią, a mnie wciąż igno​ru​jesz? Ko​ją​ca była ostat​nią Po​wra​ca​ją​cą w tym mie​ście, któ​ra mia​ła choć tro​chę ho​no​ru, po​my​ślał Dar Pie​śni, z wol​na są​cząc swój na​pój. Ci, któ​rzy zo​sta​li, nie mają ani krzty​ny przy​zwo​ito​ści. Łącz​nie ze mną. Po​ran​na Rosa mil​cza​ła i przy​glą​da​ła się fa​jer​wer​kom, wciąż wy​pusz​cza​nym pod nie​bo przez słu​żą​cych. Po​kaz sta​wał się co​raz bar​dziej eks​tra​wa​ganc​ki i Dar Pie​śni za​czął się za​sta​na​wiać, czy go nie prze​rwać, by słu​dzy nie po​zby​li się wszyst​kich rac i nie wzbu​dzi​li gnie​wu in​ne​go bó​stwa, któ​re mo​gło za​ży​czyć so​bie po​dob​nej roz​ryw​ki. Po​ran​na Rosa nie uczy​ni​ła nic, co su​ge​ro​wa​ło​by, że chce wra​cać do swe​go pa​ła​cu. Dar Pie​śni mil​czał. Po​dej​rze​wał, że bo​gi​ni nie przy​szła tu, by wy​mie​nić się z nim kil​ko​ma zręcz​ny​mi słów​ka​mi, i nie po to na​wet, by za​cią​gnąć go do łóż​ka. Za​wsze mia​ła w za​na​drzu ja​kiś plan. Do​świad​cze​nie pod​po​wia​da​ło Po​wra​ca​ją​ce​mu, że ta ko​bie​ta skry​wa o wie​le wię​cej, niż su​ge​ro​wa​ła to jej krzy​kli​wie zmy​sło​wa po​wierz​chow​ność. Po chwi​li oka​za​ło się, że prze​czu​cie nie za​wio​dło go i tym ra​zem. Po​ran​na Rosa od​wró​ci​ła się od ogni i spoj​rza​ła na ciem​nie​ją​cy opo​dal pa​łac Kró​la-Boga. – Mamy nową kró​lo​wą – po​wie​dzia​ła. – Za​uwa​ży​łem – przy​znał Dar Pie​śni. – Choć, jak są​dzę, tyl​ko dla​te​go, że wciąż mi o tym przy​po​mi​na​no. Znów umil​kli. – Nie my​śla​łeś o tym ani tro​chę? – spy​ta​ła w koń​cu bo​gi​ni. – Sta​ram się uni​kać po​dob​nych roz​wa​żań. Zwy​kle pro​wa​dzą do in​nych my​śli i, je​śli jest się nie​ostroż​nym, moż​na na​wet za​cząć dzia​łać. A dzia​ła​nie mę​czy. Wiem to od god​nej za​ufa​nia oso​by, któ​ra czy​ta​ła

o tym w pew​nej książ​ce. Po​ran​na Rosa wes​tchnę​ła. – Uni​kasz my​śle​nia, uni​kasz mnie, uni​kasz wy​sił​ku… Czy jest coś, cze​go nie uni​kasz? – Śnia​da​nie. Bo​gi​ni nie za​re​ago​wa​ła, co szcze​rze go roz​cza​ro​wa​ło. Była zbyt sku​pio​na na pa​ła​cu kró​la. Dar Pie​śni zwy​kle sta​rał się igno​ro​wać wiel​ką czar​ną bu​dow​lę: nie po​do​bał mu się spo​sób, w jaki do​mi​no​wa​ła nad wszyst​kim do​ko​ła. – Może jed​nak po​wi​nie​neś uczy​nić wy​ją​tek – za​su​ge​ro​wa​ła Po​ran​na Rosa – i za​sta​no​wić się nad tą kon​kret​ną sy​tu​acją? Przy​by​cie kró​lo​wej musi coś ozna​czać. Dar Pie​śni ob​ró​cił kie​lich w pal​cach. Wie​dział, że ka​płan​ki jego to​wa​rzysz​ki na​le​żą do osób naj​go​rę​cej na​wo​łu​ją​cych do woj​ny w Zgro​ma​dze​niu Dwor​skim. Nie za​po​mniał też o kosz​mar​nej wi​zji sto​ją​ce​go w ogniu T’Te​lir. Ten ob​raz za nic nie chciał opu​ścić jego umy​słu. On sam ni​g​dy nie wy​po​wia​dał się ani za, ani prze​ciw​ko woj​nie. Po pro​stu nie chciał się w to mie​szać. – Mie​wa​li​śmy już prze​cież kró​lo​we – po​wie​dział. – Ale ni​g​dy z kró​lew​ską krwią w ży​łach – od​par​ła Po​ran​na Rosa. – Ta​kiej na Dwo​rze nie było od cza​sów Ka​la​da Uzur​pa​to​ra. Ka​lad. Czło​wiek, któ​ry roz​pę​tał Wie​lo​woj​nie, ten, któ​ry wy​ko​rzy​stał Bio​Chro​ma​tycz​ny Od​dech do stwo​rze​nia ol​brzy​miej ar​mii Nie​ży​wych i któ​ry prze​jął wła​dzę w Hal​lan​dren. Z jed​nej stro​ny dzię​ki swej ar​mii oca​lił kró​le​stwo, z dru​giej jed​nak nie​od​wra​cal​nie je po​dzie​lił, wy​pę​dza​jąc pra​wo​wi​tych dzie​dzi​ców tro​nu w góry pół​no​cy. Dzie​dzi​ców, któ​rzy te​raz po​wra​ca​li. Przy​naj​mniej jed​na oso​ba z tego rodu. – To na​praw​dę nie​bez​piecz​ny dzień – pod​ję​ła ci​cho Po​ran​na Rosa. – Co się sta​nie, je​śli dziec​ko tej ko​bie​ty nie bę​dzie Po​wra​ca​ją​cym? – To nie​moż​li​we – skwi​to​wał Dar Pie​śni. – Taki je​steś tego pew​ny? Bóg ski​nął gło​wą. – Spo​śród Po​wra​ca​ją​cych tyl​ko Król-Bóg jest w sta​nie pło​dzić dzie​ci, ale one za​wsze ro​dzą się mar​twe. Po​ran​na Rosa po​krę​ci​ła gło​wą. – Wie​my o tym je​dy​nie ze słów pa​ła​co​wych ka​pła​nów. Ja jed​nak sły​sza​łam o pew​nych… nie​spój​no​ściach w ar​chi​wach. Na​wet je​śli od​su​nąć te wąt​pli​wo​ści na bok, po​zo​sta​ją inne pro​ble​my. Po co nam kró​lew​ska krew do upra​wo​moc​nie​nia tro​nu? Czy trzy​sta lat rzą​dów Dwo​ru Bo​gów nie wy​star​cza do utrwa​le​nia wła​dzy? Dar Pie​śni nie od​po​wie​dział. – To mał​żeń​stwo ozna​cza, że wciąż ak​cep​tu​je​my au​to​ry​tet wład​ców z pół​no​cy – cią​gnę​ła bo​gi​ni. – Co się sta​nie, je​śli król gó​ra​li ze​chce ode​brać swo​je zie​mie? Co bę​dzie, je​śli ta na​sza kró​lo​wa uro​dzi​ła już dziec​ko in​ne​mu męż​czyź​nie? Kto wte​dy oka​że się pra​wo​wi​tym dzie​dzi​cem tro​nu? Komu przy​pad​nie wła​dza? – Wła​dza na​le​ży do Kró​la-Boga. Wszy​scy to wie​dzą. – Trzy​sta lat temu nie na​le​ża​ła – przy​po​mnia​ła Po​ran​na Rosa. – Rzą​dzi​ła dy​na​stia kró​lów. A po​tem Ka​lad, a jesz​cze po nim Daw​ca Po​ko​ju. Układ sił może się zmie​nić bar​dzo szyb​ko. Za​pra​sza​jąc tę ko​bie​tę do na​sze​go mia​sta, roz​po​czę​li​śmy upa​dek wła​dzy Po​wra​ca​ją​cych. Za​mil​kła i za​my​śli​ła się. Dar Pie​śni przyj​rzał się pięk​nej bo​gi​ni. Od jej Po​wro​tu upły​nę​ło pięt​na​ście lat – jak na bó​stwo była więc sta​ra. Sta​ra, mą​dra i ob​da​rzo​na nie​zwy​kłym spry​tem. Unio​sła wzrok. – Nie chcę dać się po​dejść tak jak ci, któ​rych Ka​lad strą​cił z tro​nu. Nie​któ​rzy z nas snu​ją pew​ne pla​ny. Je​śli chcesz, mo​żesz się do nas przy​łą​czyć. – Moja dro​ga, to wszyst​ko po​li​ty​ka. – Wes​tchnął. – Wiesz do​brze, jak nią gar​dzę.

– Je​steś bo​giem od​wa​gi. Przy​da​ła​by się nam two​ja pew​ność. – W tej chwi​li je​stem pe​wien tyl​ko tego, że nie przy​dam się wam do ni​cze​go. Po​ran​na Rosa wy​raź​nie sta​ra​ła się nie oka​zać iry​ta​cji. Po chwi​li wes​tchnę​ła i wsta​ła. Prze​cią​gnę​ła się, raz jesz​cze de​mon​stru​jąc swe per​fek​cyj​ne kształ​ty. – Któ​re​goś dnia bę​dziesz mu​siał się opo​wie​dzieć po któ​rejś ze stron – po​wie​dzia​ła. – Je​steś w koń​cu bo​giem. – Moja dro​ga, ni​ko​go o to nie pro​si​łem. Uśmiech​nę​ła się, po​chy​li​ła i de​li​kat​nie go po​ca​ło​wa​ła. – Prze​myśl, co ci po​wie​dzia​łam. Je​steś kimś lep​szym, niż chcesz to przy​znać. My​ślisz, że za​pro​po​no​wa​ła​bym sie​bie każ​de​mu? Za​wa​hał się i zmarsz​czył brwi. – Szcze​rze mó​wiąc… tak. Ro​ze​śmia​ła się i od​wró​ci​ła, a jej służ​ki pod​nio​sły ka​na​pę. – Oj, prze​stań! My​ślę, że jest co naj​mniej trój​ka bo​gów, któ​rych bym nie chcia​ła. Ciesz się po​ka​zem i spró​buj so​bie wy​obra​zić, co nasz król robi wła​śnie w sy​pial​ni z na​szą hi​sto​rią. – Obej​rza​ła się przez ra​mię. – Mam na​dzie​ję, że po​my​ślisz przy tym też o tym, co cię wła​śnie omi​nę​ło. – Mru​gnę​ła po​ro​zu​mie​waw​czo i ode​szła. Dar Pie​śni oparł się wy​god​niej i ode​słał słu​żą​cych ze sztucz​ny​mi ognia​mi. Po​dzię​ko​wał im. Po chwi​li za​czę​li grać min​stre​le. Spró​bo​wał wy​rzu​cić z umy​słu za​rów​no zło​wiesz​cze sło​wa Po​ran​nej Rosy, jak i na​wie​dza​ją​ce jego sny wi​zje woj​ny. Nie uda​ło mu się ani jed​no, ani dru​gie.

8 Siri jęk​nę​ła i prze​wró​ci​ła się na ple​cy. Bo​lał ją grzbiet, bo​la​ły ra​mio​na i gło​wa. Czu​ła się tak fa​tal​nie, że nie mo​gła już dłu​żej spać, na​wet mimo przy​tła​cza​ją​ce​go zmę​cze​nia. Usia​dła i uję​ła twarz w dło​nie. Noc spę​dzi​ła na pod​ło​dze w sy​pial​nej kom​na​cie Kró​la-Boga – spa​ła, chwi​la​mi. Te​raz do sali wpa​da​ły pro​mie​nie słoń​ca, od​bi​ja​ły się od mar​mu​rów w miej​scach, gdzie nie po​kry​wa​ły ich dy​wa​ny. Czar​ne dy​wa​ny, po​my​śla​ła, sie​dząc na swej wy​mię​tej błę​kit​nej suk​ni, któ​rej uży​ła i jako koca, i jako po​dusz​ki. Czar​ne dy​wa​ny na czar​nej pod​ło​dze w kom​na​cie z czar​ny​mi me​bla​mi. Tu, w Hal​lan​dren, z pew​no​ścią wie​dzą, co zna​czy mo​tyw wio​dą​cy. Kró​la-Boga nie było. Siri rzu​ci​ła okiem na zbyt wiel​kie, czar​ne skó​rza​ne krze​sło, na któ​rym wład​ca spę​dził praw​do​po​dob​nie więk​szą część nocy. Nie pa​mię​ta​ła mo​men​tu, kie​dy wy​szedł. Ziew​nę​ła i pod​nio​sła się z po​sadz​ki. Wy​cią​gnę​ła ze stłam​szo​nej suk​ni ko​szu​lę i na​cią​gnę​ła ją przez gło​wę. Wy​ję​ła spod niej wło​sy i po​trzą​sa​jąc gło​wą, roz​rzu​ci​ła je na ple​cach. Przy​zwy​cza​je​nie się do tak dłu​giej fry​zu​ry wy​ma​ga​ło nie​co cza​su. Cięż​kie pu​kle ze​śli​znę​ły się po kar​ku dziew​czy​ny i ni​żej, przy​bie​ra​jąc ja​sny ko​lor. W ja​kiś spo​sób uda​ło się jej prze​żyć tę noc i wciąż była nie​tknię​ta. Boso po​de​szła do czar​ne​go krze​sła i prze​cią​gnę​ła pal​ca​mi po gład​kim obi​ciu. Nie wy​ka​za​ła się sza​cun​kiem. Za​snę​ła. Sku​li​ła się na pod​ło​dze i przy​kry​ła się su​kien​ką. Co gor​sza, kil​ka razy pod​nio​sła wzrok na wład​cę. Nie uczy​ni​ła tego z pra​gnie​nia bun​tu wo​bec za​sad, czy wro​dzo​nej nie​po​kor​no​ści; była po pro​stu zbyt sen​na, by pa​mię​tać, że nie po​win​na pa​trzeć na Kró​la-Boga. A on nie ka​zał jej stra​cić. Nie​bie​sko​pal​cy prze​strze​gał ją przed gniew​nym i gwał​tow​nym cha​rak​te​rem kró​lew​skie​go mał​żon​ka, ale je​śli to była praw​da, to Su​se​bron naj​wy​raź​niej po​wścią​gnął przy niej swój tem​pe​ra​ment. Zresz​tą co in​ne​go miał zro​bić? Hal​lan​dren od dzie​się​cio​le​ci cze​ka​ło na księż​nicz​kę kró​lew​skiej krwi, któ​ra we​szła​by do rodu ich Kró​lów-Bo​gów. Siri się uśmiech​nę​ła. Mam więc jed​nak nie​co wła​dzy, po​my​śla​ła. Nie mógł jej za​bić – przy​naj​mniej do​pó​ki nie do​sta​nie, cze​go chce. Nie była to wiel​ka po​cie​cha, lecz na​tchnę​ła dziew​czy​nę pew​ną dozą pew​no​ści sie​bie. Siri okrą​ży​ła krze​sło, oce​nia​jąc jego roz​mia​ry. Wszyst​kie sprzę​ty w kom​na​cie były nie​co więk​sze od ich zwy​kłych od​po​wied​ni​ków, co za​kłó​ca​ło per​spek​ty​wę i spra​wia​ło, że dziew​czy​na czu​ła się niż​sza niż w rze​czy​wi​sto​ści. Opar​ła ra​mię na po​rę​czy krze​sła i za​czę​ła się za​sta​na​wiać, dla​cze​go wład​ca jej nie wziął. Czy było z nią coś nie tak? Czy nie była god​na po​żą​da​nia? Dur​na dzie​wu​cha, zła​ja​ła się w du​chu, po​krę​ci​ła gło​wą i po​de​szła do wciąż ide​al​nie za​sła​ne​go łoża. Przez całą po​dróż za​mar​twiasz się tym, co mia​ło się wy​da​rzyć w two​ją noc po​ślub​ną, a po​tem, kie​dy do ni​cze​go nie do​szło, na​rze​kasz i na to? Ro​zu​mia​ła, że nie jest wol​na. Król-Bóg mógł ją w koń​cu wziąć – wła​śnie na tym opie​ra​ła się cała umo​wa. Ale ze​szłej nocy do tego nie do​szło. Uśmiech​nę​ła się i ziew​nę​ła, po czym we​szła do łóż​ka, przy​kry​ła się i od​pły​nę​ła w sen.

Na​stęp​ne prze​bu​dze​nie oka​za​ło się o wie​le bar​dziej przy​jem​ne od po​przed​nie​go. Dziew​czy​na prze​cią​gnę​ła się i za​uwa​ży​ła pew​ną zmia​nę w kom​na​cie. Jej suk​nia, któ​rą po​rzu​ci​ła wy​mię​tą na po​sadz​ce, znik​nę​ła. Co wię​cej, ogień w ko​min​ku pło​nął ja​śniej​szym i więk​szym pło​mie​niem – choć wciąż nie ro​zu​mia​ła po co. Dzień był cie​pły do tego stop​nia, że

przez sen zrzu​ci​ła z sie​bie po​ściel. Po​win​nam ją spa​lić, przy​po​mnia​ła so​bie. To dla​te​go do​ło​ży​li do ognia. Usia​dła na łożu. Wciąż była w czar​nej kom​na​cie sama. Słu​dzy i ka​pła​ni nie mo​gli wie​dzieć, że całą noc prze​spa​ła na pod​ło​dze, chy​ba że po​wie​dział im o tym Król-Bóg. Ale czy to moż​li​we, żeby męż​czy​zna z jego po​zy​cją roz​ma​wiał z ka​pła​na​mi o tak in​tym​nych spra​wach? Z wol​na wy​szła z łóż​ka i zdję​ła z nie​go po​ściel. Zwi​nę​ła ją w kłąb, prze​szła przez salę i ci​snę​ła za​wi​niąt​ko w bu​cha​ją​ce pło​mie​nie. Za​pa​trzy​ła się w ogień. Na​dal nie poj​mo​wa​ła, dla​cze​go Król-Bóg nie obu​dził jej w nocy. Zde​cy​do​wa​ła, że do​pó​ki się tego nie do​wie, po​zwo​li wszyst​kim my​śleć, że mał​żeń​stwo zo​sta​ło skon​su​mo​wa​ne. Gdy po​ściel spło​nę​ła, Siri ro​zej​rza​ła się, szu​ka​jąc ja​kie​goś ubra​nia. Nie zna​la​zła. Wes​tchnę​ła i ubra​na tyl​ko w ko​szu​lę po​de​szła do drzwi. Otwo​rzy​ła je i aż pod​sko​czy​ła. Na ze​wnątrz klę​cza​ły dwa tu​zi​ny słu​żą​cych w róż​nym wie​ku. Boże Ko​lo​rów! – prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Jak dłu​go one tu klę​czą? Na​gle prze​sta​ła czuć się obu​rzo​na tym, że Król-Bóg ka​zał jej dla ka​pry​su cze​kać tyle cza​su. Ko​bie​ty pod​nio​sły się z po​kor​nie schy​lo​ny​mi gło​wa​mi i we​szły do sy​pial​ni. Siri cof​nę​ła się do środ​ka. Za​uwa​ży​ła, że nie​któ​re służ​ki dźwi​ga​ją spo​rych roz​mia​rów skrzy​nie. Były ubra​ne w inne bar​wy niż wczo​raj, ale krój ich stro​jów był ten sam – spód​ni​ce z roz​cię​cia​mi, przy​po​mi​na​ją​ce luź​ne spodnie, oraz po​zba​wio​ne rę​ka​wów bluz​ki i małe czep​ki, spod któ​rych wy​le​wa​ły się wło​sy. Za​miast wczo​raj​sze​go sre​bra i błę​ki​tu dziś ubra​nia słu​żą​cych po​ły​ski​wa​ły żół​cią i mie​dzią. Ko​bie​ty otwo​rzy​ły ku​fry i wy​do​by​ły z nich stro​je. Wszyst​kie w ja​skra​wych bar​wach, każ​dy w in​nym sty​lu. Roz​ło​ży​ły je przed Siri na pod​ło​dze, po czym na po​wrót uklę​kły wy​cze​ku​ją​co. Dziew​czy​na się za​wa​ha​ła. Do​ra​sta​ła jako kró​lew​ska cór​ka, więc ni​g​dy ni​cze​go jej nie bra​ko​wa​ło. Nie​mniej, ży​cie w Idris było o wie​le bar​dziej su​ro​we. Mia​ła pięć su​kie​nek, a ich licz​ba i tak gra​ni​czy​ła z eks​tra​wa​gan​cją. Jed​na z nich była bia​ła, a po​zo​sta​łe czte​ry w iden​tycz​nym bla​do​błę​kit​nym od​cie​niu. Te​raz, sto​jąc na​prze​ciw ta​kiej wie​lo​ści barw i kro​jów, po​czu​ła się nie​co przy​tło​czo​na. Spró​bo​wa​ła so​bie wy​obra​zić, jak każ​da z tych suk​ni bę​dzie na niej wy​glą​dać. Wie​le było nie​bez​piecz​nie głę​bo​ko wy​cię​tych – de​kol​ty wy​da​wa​ły się głęb​sze na​wet niż u słu​żą​cych, któ​re we​dług stan​dar​dów z Idris i tak były skan​da​licz​nie od​waż​ne. Wresz​cie, wciąż z wa​ha​niem, Siri wska​za​ła na jed​ną z nich. Dwu​czę​ścio​wa suk​nia, czer​wo​na spód​ni​ca i do​pa​so​wa​na do niej bluz​ka. Służ​ki, wi​dząc gest dziew​czy​ny, pod​nio​sły się. Kil​ka z nich odło​ży​ło po​zo​sta​łe stro​je do ku​frów, inne zbli​ży​ły się do Siri i ro​ze​bra​ły ją z ko​szu​li. Po kil​ku mi​nu​tach dziew​czy​na była już ubra​na. Gdy się oka​za​ło, że choć cały strój leży na niej do​sko​na​le, to bluz​ka od​sła​nia ta​lię, po​czu​ła za​le​wa​ją​cą ją falę wsty​du. Nie​mniej de​kolt nie był tak głę​bo​ki, a spód​ni​ca koń​czy​ła się na wy​so​ko​ści ły​dek. Je​dwa​bi​sty ma​te​riał był o wie​le bar​dziej de​li​kat​ny od gru​bej weł​ny, z któ​rej szy​to więk​szość ubrań, do ja​kich była przy​zwy​cza​jo​na. Suk​nia mi​go​ta​ła i wi​ro​wa​ła przy każ​dym ru​chu, po​nad​to Siri nie mia​ła pew​no​ści, czy tka​ni​na nie jest zbyt prze​świ​tu​ją​ca. Sto​jąc w niej, czu​ła się nie​mal tak samo naga jak ostat​niej nocy na po​sadz​ce. Wy​glą​da na to, że nie uwol​nię się tu od wsty​du, po​my​śla​ła, gdy od​stą​pi​ły od niej słu​żą​ce. Chwi​lę po​tem dwie inne przy​nio​sły sto​łek. Siri usia​dła i po​zwo​li​ła ko​bie​tom ob​myć swe ręce i twarz przy​jem​nie cie​płym ręcz​ni​kiem. Na​stęp​nie po​pra​wi​ły jej ma​ki​jaż, ucze​sa​ły wło​sy i spry​ska​ły dziew​czy​nę pach​ni​dłem. Gdy otwo​rzy​ła oczy, wśród ota​cza​ją​cej ją won​nej mgieł​ki uj​rza​ła sto​ją​ce​go w kom​na​cie Nie​bie​sko​pal​ce​go. – Ach, do​sko​na​le – po​wie​dział. Za ple​ca​mi skry​by po​słusz​nie stał mło​dy po​moc​nik z atra​men​tem, per​ga​mi​nem i gę​sim pió​rem. – Już wsta​łaś. Już? – zdzi​wi​ła się w du​chu Siri. Musi być do​brze po po​łu​dniu! Sta​rzec obej​rzał ją do​kład​nie, ski​nął gło​wą, po czym rzu​cił okiem na łoże, naj​wy​raź​niej spraw​dza​jąc,

czy było uży​wa​ne. – Cóż – pod​jął – ufam, że two​ja służ​ba zaj​mie się wszyst​kim, cze​go za​pra​gniesz, Kie​li​chu – po​wie​dział, po czym ru​szył ku wyj​ściu, z miną czło​wie​ka, któ​re​go cze​ka o wie​le za dużo obo​wiąz​ków. – Za​cze​kaj! – za​wo​ła​ła za nim Siri i gwał​tow​nie pod​nio​sła się ze stoł​ka, pło​sząc kil​ka słu​żek. – Tak, Kie​li​chu? – Nie​bie​sko​pal​cy się za​trzy​mał. Siri zmie​sza​ła się, nie​pew​na, w jaki spo​sób po​win​na wy​ra​zić, co czu​je. – Czy wiesz… co po​win​nam ro​bić? – Ro​bić, Kie​li​chu? – zdzi​wił się skry​ba. – Masz na my​śli coś zwią​za​ne​go z… – Znów spoj​rzał prze​lot​nie na łóż​ko. Dziew​czy​na za​la​ła się ru​mień​cem. – Nie, nie o to py​tam. Cho​dzi mi o to, jak mam spę​dzać czas. Ja​kie są moje obo​wiąz​ki? Cze​go się po mnie ocze​ku​je? – Za​pew​nie​nia nam na​stęp​cy tro​nu. – A poza tym? Nie​bie​sko​pal​cy zmarsz​czył czo​ło. – Ja… cóż, szcze​rze mó​wiąc, Kie​li​chu, nie mam po​ję​cia. Mu​szę przy​znać, że two​je przy​by​cie na Dwór Bo​gów spo​wo​do​wa​ło tu pew​ne za​mie​sza​nie. W moje ży​cie też wkra​dło się pew​ne za​mie​sza​nie, po​my​śla​ła Siri i za​czer​wie​ni​ła się po ce​bul​ki wło​sów. – Oczy​wi​ście to nie two​ja wina – do​dał po​śpiesz​nie Nie​bie​sko​pal​cy. – Ale cóż… ża​łu​ję, że nie mia​łem wię​cej cza​su na przy​go​to​wa​nia. – Wię​cej cza​su? – spy​ta​ła Siri. – Prze​cież trak​tat, któ​re​go wy​ni​kiem jest moje mał​żeń​stwo pod​pi​sa​no po​nad dwa​dzie​ścia lat temu! – Ow​szem, ale cóż, nikt nie my​ślał… – Urwał i od​chrząk​nął. – Tak czy ina​czej, zro​bi​my co w na​szej mocy, byś mo​gła się po​czuć w pa​ła​cu na​sze​go wład​cy jak w domu. Co to mia​ło zna​czyć? – za​sta​no​wi​ła się Siri. Nikt nie my​ślał…? Nie spo​dzie​wa​li się, że do tego wszyst​kie​go na​praw​dę doj​dzie? Dla​cze​go nie? Czyż​by za​kła​da​li, że Idris nie do​trzy​ma wa​run​ków ukła​du? Wciąż jed​nak nie otrzy​ma​ła od​po​wie​dzi na swo​je py​ta​nie. – No do​brze, ale co ja mam ro​bić? – po​wtó​rzy​ła, sia​da​jąc z po​wro​tem na stoł​ku. – Mam sie​dzieć w tej kom​na​cie i przez cały dzień wpa​try​wać się w ko​mi​nek? Skry​ba za​chi​cho​tał. – Och, na Ko​lo​ry! Nie! Moja pani, to jest Dwór Bo​gów! Znaj​dziesz tu wie​le za​jęć. Co​dzien​nie na dzie​dziń​cu wy​stę​pu​ją ar​ty​ści, któ​rzy za​ba​wia​ją bó​stwa swy​mi sztu​ka​mi. Mo​żesz po​pro​sić, by przy​pro​wa​dzo​no ci do​wol​ne​go z nich, żeby wy​stą​pił wy​łącz​nie dla cie​bie. – Ach – wes​tchnę​ła dziew​czy​na. – A czy mo​gła​bym może… po​jeź​dzić kon​no? Nie​bie​sko​pal​cy za​sta​no​wił się i po​tarł bro​dę. – My​ślę, że mo​gli​by​śmy przy​pro​wa​dzić ci kil​ka wierz​chow​ców. Oczy​wi​ście mu​sie​li​by​śmy z tym za​cze​kać do koń​ca Uro​czy​sto​ści Za​ślu​bin. – Uro​czy​sto​ści Za​ślu​bin? – za​py​ta​ła Siri. – Czy​li… ty nic nie wiesz? Nie zo​sta​łaś na to wszyst​ko przy​go​to​wa​na? Siri była wy​raź​nie zmie​sza​na. – Nie mia​łem na my​śli nic złe​go, Kie​li​chu – po​wie​dział uspo​ka​ja​ją​co sta​rzec. – Uro​czy​stość Za​ślu​bin to ty​go​dnio​wa feta uświet​nia​ją​ca mał​żeń​stwo Kró​la-Boga. Przez cały ten czas nie bę​dziesz mo​gła opu​ścić pa​ła​cu. Po tym okre​sie zo​sta​niesz ofi​cjal​nie za​pre​zen​to​wa​na na Dwo​rze Bo​gów. – Och… I bę​dzie mi wte​dy wol​no opu​ścić mia​sto? – Opu​ścić mia​sto?! – Nie​bie​sko​pal​cy aż jęk​nął. – Kie​li​chu, to​bie nie wol​no opusz​czać Dwo​ru!

– Co??? – Sama nie je​steś co praw​da bo​gi​nią – cią​gnął skry​ba – ale je​steś żoną Kró​la-Boga. Wy​pusz​cza​nie cię stąd by​ło​by ogrom​nie nie​bez​piecz​ne. Nie fra​suj się jed​nak, cze​go​kol​wiek za​żą​dasz lub za​pra​gniesz, zo​sta​nie ci za​pew​nio​ne. Poza wol​no​ścią, po​my​śla​ła Siri i po​czu​ła lek​kie mdło​ści. – Za​pew​niam cię – mó​wił da​lej – że gdy tyl​ko Uro​czy​sto​ści Za​ślu​bin do​bie​gną koń​ca, nie bę​dziesz na​rze​kać. Znaj​dziesz tu wszyst​ko, o czym mo​gła​byś za​ma​rzyć: wsze​la​kie roz​ryw​ki, do​wol​ne luk​su​sy, każ​dy ro​dzaj za​baw. Dziew​czy​na ski​nę​ła gło​wą, ale na​dal nie czu​ła się zbyt do​brze. – Po​nad​to – do​dał skry​ba, uno​sząc spla​mio​ny atra​men​tem pa​lec – je​śli so​bie tego za​ży​czysz… Zgro​ma​dze​nie Dwor​skie to rada, któ​ra zbie​ra się, by po​dej​mo​wać de​cy​zje w spra​wach ludu. Peł​ne spo​tka​nia od​by​wa​ją się raz na ty​dzień, choć co​dzien​nie na​le​ży roz​strzy​gać o drob​niej​szych spra​wach. Sama nie mu​sisz oczy​wi​ście brać w tym udzia​łu, ale z pew​no​ścią, gdy tyl​ko skoń​czą się Uro​czy​sto​ści, otrzy​masz po​zwo​le​nie na uczest​nic​two w po​sie​dze​niach. Je​śli nic z tego nie speł​ni two​ich wy​ma​gań, za​wsze mo​żesz po​pro​sić o obec​ność ar​ty​sty, któ​re​goś spo​śród ka​pła​nów Kró​la-Boga. Jego ka​pła​ni to uta​len​to​wa​ni, zna​ko​mi​ci ar​ty​ści wszel​kich sztuk: mu​zy​cy, ma​la​rze, tan​ce​rze, po​eci, rzeź​bia​rze, lal​ka​rze, ak​to​rzy, ma​la​rze pia​sku i inni. Siri za​mru​ga​ła, za​sko​czo​na. Boże Ko​lo​rów! – po​my​śla​ła. Tu​taj na​wet nie​rób​stwo jest znie​chę​ca​ją​ce. – Czy jed​nak jest coś, w czym mu​szę brać udział? Coś, co by sta​no​wi​ło mój obo​wią​zek? – Nie, nie są​dzę – od​parł Nie​bie​sko​pal​cy. – Kie​li​chu, wy​glą​dasz na nie​za​do​wo​lo​ną? – Ja… Jak mo​gła mu to wy​ja​śnić? Przez całe ży​cie, ktoś od niej cze​goś ocze​ki​wał – i przez więk​szość cza​su uni​ka​ła speł​nia​nia tych ocze​ki​wań. Te​raz jed​nak to wszyst​ko się skoń​czy​ło. Nie mo​gła już być nie​po​słusz​na, chy​ba że po​zwo​li​ła​by się za​bić i wy​wo​ła​ła tym sa​mym woj​nę z Idris. Tym ra​zem więc, być może po raz pierw​szy, chcia​ła słu​żyć, sta​rać się i być po​słusz​ną. Iro​nią losu było jed​nak to, że w tej chwi​li nikt już od niej ni​cze​go nie chciał. Poza, oczy​wi​ście, uro​dze​niem dziec​ka. – No do​brze – wes​tchnę​ła. – Gdzie są moje kom​na​ty? Pój​dę tam i spró​bu​ję się za​do​mo​wić. – Two​je kom​na​ty, Kie​li​chu? – Tak, do​my​ślam się, że nie po​win​nam za​miesz​kać w tej sy​pial​ni. – Nie. – Nie​bie​sko​pal​cy za​chi​cho​tał. – Oczy​wi​ście, że nie bę​dziesz miesz​kać w Kom​na​cie Po​czę​cia. – Gdzie w ta​kim ra​zie? – Kie​li​chu – za​czął skry​ba – w pew​nym sen​sie cały pa​łac na​le​ży do cie​bie. Nie ro​zu​miem po co chcesz, by wy​zna​czo​no ci któ​rąś jego kon​kret​ną część. Je​śli po​pro​sisz o je​dze​nie, służ​ba przy​nie​sie i za​sta​wi dla cie​bie stół. Je​śli za​pra​gniesz od​po​cząć, słu​żą​cy do​star​czą ci krze​sło, le​żak lub ka​na​pę. Po​szu​kasz roz​ryw​ki, przy​pro​wa​dzą ci ar​ty​stów. Wszyst​ko, co do​tąd ro​bi​ły jej słu​żą​ce – przy​nie​sie​nie stro​jów do wy​bo​ru, ma​ki​jaż i cze​sa​nie – na​bra​ło więk​sze​go sen​su. – Ro​zu​miem – od​po​wie​dzia​ła. – Czy żoł​nie​rze, z któ​ry​mi tu przy​by​łam, usłu​cha​li mo​je​go roz​ka​zu? – Tak, Kie​li​chu – po​wie​dział skry​ba. – Wy​je​cha​li dziś rano. Pod​ję​łaś mą​drą de​cy​zję. Nie są od​da​ny​mi słu​ga​mi Od​cie​ni i nie mo​gli​by po​zo​stać na Dwo​rze. Nie mo​gli​by ci słu​żyć. – Sta​rzec umilkł na chwi​lę. – Kie​li​chu, czy wol​no mi się od​da​lić…? Siri ski​nę​ła gło​wą z roz​tar​gnio​ną miną i Nie​bie​sko​pal​cy od​szedł, zo​sta​wia​jąc ją z my​śla​mi o cze​ka​ją​cej ją okrop​nej sa​mot​no​ści. Nie mogę się na tym sku​piać, zde​cy​do​wa​ła w my​ślach i zwró​ci​ła się ku jed​nej ze słu​żek – mło​dej, mniej wię​cej swej ró​wie​śnicz​ki. – Cóż, na​dal nie bar​dzo wiem, jak po​win​nam spę​dzać czas, nie​praw​daż? Słu​żą​ca za​ru​mie​ni​ła się w mil​cze​niu i spu​ści​ła gło​wę. – Co praw​da, gdy​bym się za​sta​no​wi​ła, to my​ślę, że coś by się zna​la​zło – do​da​ła Siri. – Tego wszyst​-

kie​go jest chy​ba na​wet zbyt wie​le. Dziew​czy​na skło​ni​ła się jej po​now​nie. Czu​ję, że nie​dłu​go za​cznie mnie to draż​nić, prze​mknę​ło Siri przez myśl i za​ci​snę​ła zęby. Kor​ci​ło ją, by zro​bić coś szo​ku​ją​ce​go, by to po​ru​szy​ło słu​żą​cą, ale wie​dzia​ła, że by​ło​by to po pro​stu głu​pie. Od​nio​sła przy tym wra​że​nie, że tu, w Hal​lan​dren, więk​szość jej na​tu​ral​nych od​ru​chów i im​pul​syw​nych re​ak​cji nie by​ła​by na miej​scu. Żeby więc po​wstrzy​mać się przed czymś nie​mą​drym, wsta​ła z moc​nym po​sta​no​wie​niem zwie​dze​nia no​we​go domu. Wy​szła z to​ną​cej w czer​ni sy​pial​ni i zaj​rza​ła w głąb ko​ry​ta​rza. Po chwi​li od​wró​ci​ła się do słu​żą​cych, któ​re sta​ły za nią w sze​re​gu. – Czy jest tu ja​kieś miej​sce, do któ​re​go nie wol​no mi wcho​dzić? – spy​ta​ła. Ko​bie​ta, na któ​rą pa​trzy​ła, po​krę​ci​ła gło​wą. Świet​nie, po​my​śla​ła Siri. Mam tyl​ko na​dzie​ję, że nie wpad​nę na Kró​la-Boga za​ży​wa​ją​ce​go ką​pie​li. Prze​szła ko​ry​ta​rzem, otwo​rzy​ła drzwi i we​szła do żół​tej sali, któ​rą wi​dzia​ła dzień wcze​śniej. Krze​sło i ław​ka, z któ​rych ko​rzy​sta​ła, znik​nę​ły, za​stą​pio​ne kil​ko​ma żół​ty​mi ka​na​pa​mi. Siri unio​sła brew i ru​szy​ła do ko​lej​nej sali – tej z wan​na​mi. Wa​nien rów​nież już nie było. Dziew​czy​na za​trzy​ma​ła się w osłu​pie​niu. To na pew​no była ta sama kom​na​ta – czer​wo​na. A jed​nak wy​ło​żo​ne ka​fel​ka​mi pod​wyż​sze​nia z umiesz​czo​ny​mi w nich wan​na​mi znik​nę​ły. Naj​wy​raź​niej były prze​no​śne, umiesz​czo​ne tu tyl​ko z po​wo​du jej ką​pie​li, po któ​rej zo​sta​ły uprząt​nię​te. Po​tra​fią prze​bu​do​wać każ​de po​miesz​cze​nie, po​my​śla​ła ze zdu​mie​niem. Pew​nie mają ma​ga​zy​ny peł​ne me​bli, wa​nien i go​be​li​nów we wszyst​kich ko​lo​rach i cze​ka​ją tyl​ko na ka​pry​sy swe​go boga. Za​cie​ka​wio​na wy​szła z czer​wo​nej kom​na​ty i za​czę​ła się prze​cha​dzać, na chy​bił tra​fił wy​bie​ra​jąc ko​lej​ne kie​run​ki. W każ​dej sali znaj​do​wa​ło się czwo​ro drzwi, po jed​nej pa​rze w ścia​nie. Część po​miesz​czeń była więk​sza od in​nych. W nie​któ​rych otwie​ra​ły się na ze​wnątrz okna, inne znaj​do​wa​ły się cał​ko​wi​cie we​wnątrz pa​ła​cu. Każ​da sala była ubar​wio​na ina​czej, choć poza tym nie​wie​le się od sie​bie róż​ni​ły. Nie​skoń​czo​ny ciąg kom​nat, nie​ska​zi​tel​nych w swej jed​no​barw​nej ko​lo​ry​sty​ce. Wkrót​ce dziew​czy​na się zgu​bi​ła, ale to i tak nie mia​ło zna​cze​nia. Wszę​dzie bo​wiem było pod pew​nym wzglę​dem tak samo jak gdzie in​dziej. – Zja​dła​bym śnia​da​nie – po​wie​dzia​ła w pew​nej chwi​li do słu​żą​cych. Wszyst​ko prze​bie​gło o wie​le szyb​ciej, niż się tego spo​dzie​wa​ła. Kil​ka ko​biet wy​mknę​ło się z kom​na​ty i po​wró​ci​ły z mięk​kim zie​lo​nym fo​te​li​kiem, pa​su​ją​cym ko​lo​rem do sali, w któ​rej aku​rat za​trzy​ma​ła się Siri. Dziew​czy​na usia​dła i cze​ka​ła na ko​lej​no przy​no​szo​ne krze​sła, stół i na koń​cu je​dze​nie. Nie mi​nę​ło pięt​na​ście mi​nut, a przed Siri pa​ro​wał cie​pły po​si​łek. Z wa​ha​niem się​gnę​ła po wi​de​lec i skosz​to​wa​ła. Do​pie​ro te​raz do​tar​ło do niej, jak była głod​na. Śnia​da​nie skła​da​ło się z kieł​bas i wa​rzyw. Sma​ki były o wie​le bar​dziej wy​ra​zi​ste od tych, do któ​rych przy​wy​kła w Idris. Nie​mniej im dłu​żej ja​dła, tym bar​dziej tu​tej​sze moc​no przy​pra​wio​ne po​tra​wy jej sma​ko​wa​ły. Mimo to dziw​nie się czu​ła, je​dząc w zu​peł​nej ci​szy. Siri przy​wy​kła do po​sił​ków spo​ży​wa​nych w kuch​ni w to​wa​rzy​stwie sług ojca, do po​sił​ków z nim sa​mym, jego ge​ne​ra​ła​mi, lub miesz​kań​ca​mi wio​ski czy ka​pła​na​mi, któ​rzy aku​rat od​wie​dza​li ich dom. Tam ni​g​dy nie było ci​cho, a tu​taj w Hal​lan​dren – w kra​inie barw, dźwię​ków i osten​ta​cji – ja​dła sa​mot​nie, w mil​cze​niu, w kom​na​cie, któ​ra mimo swej krzy​kli​wej de​ko​ra​cji, była kosz​mar​nie nud​na. Słu​żą​ce cały czas jej się przy​glą​da​ły. Żad​na się nie ode​zwa​ła. Siri wie​dzia​ła, że to mil​cze​nie sta​no​wi wy​raz sza​cun​ku, ale nie czu​ła się z nim kom​for​to​wo. Kil​ka razy pró​bo​wa​ła na​wią​zać z ko​bie​ta​mi roz​mo​wę, ale otrzy​my​wa​ła je​dy​nie zwię​złe, la​ko​nicz​ne od​po​wie​dzi. Wzię​ła do ust aro​ma​tycz​ne​go od przy​praw ka​pa​ra. Czy tak wła​śnie bę​dzie te​raz wy​glą​dać całe moje ży​cie? – za​sta​no​wi​ła się. Noc spę​dzi​łam na pół wy​ko​rzy​sta​na i na pół zi​gno​ro​wa​na przez wła​sne​go męża, a dzień spę​dzam oto​czo​na ty​lo​ma ludź​mi, lecz i tak sa​mot​na.

Za​drża​ła i po​czu​ła, że tra​ci ape​tyt. Odło​ży​ła wi​de​lec i przy​glą​da​jąc się sty​gną​ce​mu je​dze​niu za​czę​ła ża​ło​wać, że w ogó​le wy​szła z wy​god​ne​go czar​ne​go łoża.

9 Vi​ven​na – pier​wo​rod​na cór​ka kró​la Idris, De​de​li​na – przy​glą​da​ła się wiel​kie​mu T’Te​lir. Ni​g​dy do​tąd nie wi​dzia​ła brzyd​sze​go mia​sta. Lu​dzie tło​czy​li się na uli​cach, wszy​scy ubra​ni w ra​żą​ce, wrza​skli​wie ko​lo​ro​we stro​je. Krzy​cze​li i roz​ma​wia​li i cho​dzi​li i cuch​nę​li i kasz​le​li i wpa​da​li jed​ni na dru​gich. Wło​sy Vi​ven​ny po​sza​rza​ły. Otu​li​ła twarz cia​śniej weł​nia​nym sza​lem, sta​ra​jąc się na​dal wy​glą​dać jak pod​sta​rza​ła ko​bie​ta. Całą dro​gę bar​dzo się bała, że bę​dzie się tu wy​róż​niać. Nie​po​trzeb​nie. Jak moż​na się wy​róż​niać wśród ta​kie​go cha​osu? Nie​mniej nie za​mie​rza​ła po​dej​mo​wać zbęd​ne​go ry​zy​ka. Bez​pie​czeń​stwo było naj​waż​niej​sze. Przy​by​ła w koń​cu – kil​ka go​dzin temu – po to, by ura​to​wać swo​ją sio​strę, a nie po to, by dać się po​rwać. Plan był od​waż​ny. Vi​ven​na le​d​wie była w sta​nie uwie​rzyć, że w ogó​le pod​ję​ła się cze​goś ta​kie​go. Ze wszyst​kie​go, cze​go na​uczy​ła się w trak​cie swe​go szko​le​nia, jed​no za​pa​mię​ta​ła naj​le​piej: zwy​cięz​cą może zo​stać tyl​ko ktoś, kto dzia​ła. Poza nią nikt nie był w sta​nie po​móc Siri, więc to za​da​nie spo​czę​ło wła​śnie na jej bar​kach. Zda​wa​ła so​bie spra​wę z wła​sne​go bra​ku do​świad​cze​nia. Mia​ła jed​nak na​dzie​ję, że ta świa​do​mość po​wstrzy​ma ją przed zbyt​nią bra​wu​rą. Z dru​giej jed​nak stro​ny nie za​po​mnia​ła, że otrzy​ma​ła naj​lep​szą edu​ka​cję po​li​tycz​ną i wy​kształ​ce​nie, na ja​kie mo​gła w swo​im kró​le​stwie li​czyć. Po​nad​to więk​sza część wy​kła​dów, ja​kich wy​słu​cha​ła, była po​świę​co​na Hal​lan​dren. Jako od​da​na cór​ka Au​stre, przez całe ży​cie sta​ra​ła się jak naj​mniej wy​róż​niać. Dla​te​go była w sta​nie się ukryć na​wet w tak ogrom​nym i zdez​or​ga​ni​zo​wa​nym mie​ście jak T’Te​lir. A mia​sto było rze​czy​wi​ście ol​brzy​mie. Pa​mię​ta​ła co praw​da pla​ny me​tro​po​lii, któ​rych uczo​no ją na pa​mięć, ale na​wet one nie przy​go​to​wa​ły jej na ten wi​dok, na te dźwię​ki i bar​wy sto​li​cy, do któ​rej tra​fi​ła aku​rat w dzień tar​go​wy. Na​wet by​dło prze​cha​dza​ło się tu przy​bra​ne ko​lo​ro​wy​mi wstąż​ka​mi. Vi​ven​na sta​ła na po​bo​czu dro​gi, opar​ta o bu​dy​nek, na któ​rym po​wie​wa​ły ło​po​cą​ce pro​por​ce. Przed nią pa​sterz wiódł w kie​run​ku ryn​ku nie​wiel​kie sta​do owiec. Sierść każ​de​go zwie​rzę​cia była po​ma​lo​wa​na na inny ko​lor. Czy to nie znisz​czy weł​ny? – za​py​ta​ła się w du​chu Vi​ven​na. Ja​skra​we bar​wy owcze​go runa ra​zi​ły ją tak bar​dzo, że mu​sia​ła od​wró​cić wzrok. Bied​na Siri, po​my​śla​ła Vi​ven​na. Wcią​gnię​ta w sam śro​dek tego wszyst​kie​go, za​mknię​ta na Dwo​rze Bo​gów. Jest naj​pew​niej tak przy​tło​czo​na, że nie po​tra​fi ze​brać my​śli. Ona sama była szko​lo​na do wy​trwa​nia na​wet wśród okro​pieństw Hal​lan​dren. Od prze​py​chu ko​lo​rów do​zna​wa​ła za​wro​tów gło​wy, ale była na tyle sil​na, że wie​dzia​ła, że uda się jej wy​trwać. Jak po​ra​dzi so​bie mała Siri? Vi​ven​na tup​nę​ła nogą. Sta​ła w po​bli​żu bu​dyn​ku, w cie​niu du​że​go ka​mien​ne​go po​mni​ka. Gdzie on jest? – prze​mknę​ło jej przez myśl. Par​lin nie wró​cił jesz​cze ze zwia​du. Mo​gła tyl​ko cze​kać. Spoj​rza​ła na po​sąg: po​stać jed​ne​go ze słyn​nych D’De​ni​rów, Ce​la​bri​na. Więk​szość po​stu​men​tów w tym mie​ście przed​sta​wia​ła wo​jow​ni​ków. Sta​li w każ​dej moż​li​wej do wy​obra​że​nia po​zie, roz​sia​ni po ca​łym mie​ście, uzbro​je​ni i nie​rzad​ko ubra​ni w barw​ne sza​ty. Pa​mię​ta​ła z lek​cji, że miesz​kań​cy T’Te​lir uzna​wa​li prze​bie​ra​nie po​mni​ków za wspa​nia​łą roz​ryw​kę. We​dług tra​dy​cji, wy​ko​na​nie pierw​szych z nich zo​sta​ło zle​co​ne przez Daw​cę Po​ko​ju zwa​ne​go Bło​go​sła​wio​nym, Po​wra​ca​ją​ce​go, któ​ry sta​nął na cze​le Hal​lan​dren pod ko​niec Wie​lo​woj​nia. Licz​ba po​są​gów zwięk​sza​ła się z każ​dym ro​kiem. Po​wra​ca​ją​cy hoj​nie opła​ca​li two​rzą​cych je rzeź​bia​rzy, oczy​wi​ście za pie​nią​dze po​cho​dzą​ce od ludu.

Eks​tra​wa​gan​cja i mar​no​traw​stwo, po​my​śla​ła i po​krę​ci​ła z nie​sma​kiem gło​wą. Po ja​kimś cza​sie za​uwa​ży​ła wresz​cie zmie​rza​ją​ce​go ku niej uli​cą Par​li​na. Zmarsz​czy​ła brwi, wi​dząc, że jej to​wa​rzysz ma na gło​wie ja​kąś nie​do​rzecz​ną ozdo​bę – wy​glą​da​ło to jak skar​pe​ta, choć o wie​le za duża. Dłu​gi, ja​sno​zie​lo​ny ka​pe​lusz opa​dał na bok i wy​glą​dał bar​dzo nie​przy​stoj​nie, moc​no kon​tra​stu​jąc z wy​bla​kłym brą​zo​wym ubra​niem po​dróż​nym, w ja​kim Par​lin przy​był z Idris. Męż​czy​zna był wy​so​ki, choć nie tycz​ko​wa​ty, i star​szy od Vi​ven​ny le​d​wie o kil​ka lat. Zna​ła go nie​mal przez całe swo​je ży​cie; syn ge​ne​ra​ła Yar​dy w za​sa​dzie do​ra​stał w jej ro​dzin​nym pa​ła​cu. Ostat​ni​mi cza​sy prze​by​wał głów​nie w la​sach na po​gra​ni​czu, ob​ser​wu​jąc ru​chy wojsk Hal​lan​dren, lub strze​gąc pół​noc​nych prze​łę​czy. – Par​lin? – spy​ta​ła, gdy pod​szedł bli​żej. Sta​ra​ła się, by jej iry​ta​cja nie wy​ra​zi​ła się w to​nie gło​su czy bar​wie wło​sów. – Co ty masz na gło​wie? – Ka​pe​lusz – od​parł w cha​rak​te​ry​stycz​ny dla sie​bie zwię​zły spo​sób. To nie wy​ni​ka jed​nak z opry​skli​wo​ści – chło​pak po pro​stu rzad​ko uwa​żał, że ma co​kol​wiek do po​wie​dze​nia. – Wi​dzę, że ka​pe​lusz. Skąd go masz? – Sprze​daw​ca na ryn​ku po​wie​dział, że są bar​dzo mod​ne. Vi​ven​na wes​tchnę​ła. Przed​tem wa​ha​ła się, czy za​brać ze sobą Par​li​na na po​łu​dnie. Był do​brym czło​wie​kiem – god​nym za​ufa​nia i so​lid​nym – ale znał do​tąd tyl​ko ży​cie w głu​szy lub od​da​lo​nych od cy​wi​li​za​cji straż​ni​cach. Wiel​ka me​tro​po​lia praw​do​po​dob​nie go przy​tło​czy​ła. – Ten ka​pe​lusz wy​glą​da ko​micz​nie, Par​lin – oce​ni​ła Vi​ven​na, wciąż kon​tro​lu​jąc swe wło​sy, by nie sta​ły się czer​wo​ne. – Poza tym spra​wia, że się wy​róż​niasz. Chło​pak zdjął ka​pe​lusz i wci​snął go do kie​sze​ni. Nie po​wie​dział nic wię​cej, tyl​ko od​wró​cił się i spoj​rzał na prze​cho​dzą​cych lu​dzi. Wy​da​wa​ło się, że obec​ność tłu​mu nie​po​koi go i mę​czy tak samo jak Vi​ven​nę. Może na​wet bar​dziej. Mimo to księż​nicz​ka była za​do​wo​lo​na, że ma go przy so​bie. Był je​dy​ną oso​bą, któ​rej mo​gła za​ufać, je​dy​nym czło​wie​kiem, któ​ry nie zdra​dził​by jej pla​nów ojcu. Poza tym zda​wa​ła so​bie spra​wę, że mu się po​do​ba. Za mło​du czę​sto przy​no​sił jej z la​sów pre​zen​ty. Za​zwy​czaj pod po​sta​cią wła​sno​ręcz​nie upo​lo​wa​nych zwie​rząt. We​dług Par​li​na nic nie wy​ra​ża​ło uczuć le​piej niż mar​twe, za​krwa​wio​ne stwo​rze​nie rzu​co​ne na ku​chen​ny stół. – Dziw​ne jest to miej​sce – ode​zwał się po chwi​li. – Lu​dzie cho​dzą sta​da​mi. Po​wiódł oczy​ma za ład​ną dziew​czy​ną. La​ta​wi​ca nie mia​ła na so​bie – po​dob​nie jak więk​szość ko​biet w T’Te​lir – prak​tycz​nie nic. Bluz​ki z głę​bo​ki​mi de​kol​ta​mi, spód​ni​ce koń​czą​ce się wy​so​ko nad ko​la​nem – nie​któ​re z dziew​cząt w Hal​lan​dren wkła​da​ły na​wet spodnie. Zu​peł​nie jak męż​czyź​ni. – Cze​go się do​wie​dzia​łeś na tar​gu? – spy​ta​ła Vi​ven​na, od​wra​ca​jąc jego uwa​gę od nóg prze​cho​dzą​cej. – Jest tu wie​lu Idrian – od​po​wie​dział. – Co?! – rzu​ci​ła za​sko​czo​na Vi​ven​na, za​po​mi​na​jąc się i uze​wnętrz​nia​jąc swe uczu​cia. – Miesz​ka​ją tu Idria​nie – po​wtó​rzył Par​lin. – Byli na tar​gu. Nie​któ​rzy han​dlu​ją, inni wy​glą​da​ją jak zwy​kli ro​bot​ni​cy. Wi​dzia​łem ich na wła​sne oczy. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi i za​plo​tła ręce na pier​si. – A re​stau​ra​cja? – za​py​ta​ła. – Zba​da​łeś ją, jak pro​si​łam? – Wy​glą​da na czy​ste miej​sce. To dziw​ne, że lu​dzie je​dzą coś, co go​tu​ją inni. – Za​uwa​ży​łeś może coś po​dej​rza​ne​go? – A co w tym mie​ście nie jest we​dług cie​bie po​dej​rza​ne? – Sama nie wiem. Ale to ty na​le​ga​łeś na prze​pro​wa​dze​nie zwia​du. – Na po​lo​wa​niu to za​wsze po​ma​ga. Je​śli się do​brze roz​po​zna te​ren, nie pło​szy się po​tem zwie​rzy​ny. – Nie​ste​ty, Par​lin – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na – lu​dzie to nie zwie​rzę​ta. – Ja to ro​zu​miem – przy​tak​nął chło​pak. – Zwie​rzę​ta za​cho​wu​ją się roz​sąd​nie. Vi​ven​na znów wes​tchnę​ła. Po chwi​li do​tar​ło do niej, że co naj​mniej pod jed​nym wzglę​dem Par​lin ma

ra​cję. Spo​strze​gła gru​pę Idrian idą​cych nie​opo​dal uli​cą. Je​den z nich cią​gnął wó​zek, w któ​rym za​pew​ne przy​wie​zio​no to​wa​ry na targ. Ła​two było ich roz​po​znać po nie​mal bez​barw​nym stro​ju i nie​co od​mien​nym ak​cen​cie. Dziew​czy​na była za​sko​czo​na, że jej kra​ja​nie wy​bie​ra​ją się na han​del w tak od​le​głe stro​ny. Zda​wa​ła so​bie jed​nak spra​wę, że go​spo​dar​ka Idris nie jest ostat​nio w naj​lep​szym sta​nie. Ocią​ga​jąc się, za​mknę​ła oczy i – ma​sku​jąc prze​mia​nę sza​lem – zmie​ni​ła bar​wę swych wło​sów z sza​ro​ści na brąz. Sko​ro w mie​ście po​ja​wia​li się inni Idria​nie, nie bę​dzie się wy​róż​niać. Gdy​by na​dal uda​wa​ła sta​rą ko​bie​tę i ktoś ją zde​ma​sko​wał, ry​zy​ko wpad​ki by​ło​by więk​sze. Nie​mniej wciąż czu​ła się nie​przy​jem​nie od​sło​nię​ta. W Be​va​lis zo​sta​ła​by roz​po​zna​na na​tych​miast. Oczy​wi​ście w Be​va​lis miesz​ka​ło je​dy​nie kil​ka ty​się​cy lu​dzi. Wie​dzia​ła, że musi się przy​sto​so​wać do znacz​nie więk​szej ska​li T’Te​lir. Za​ci​snę​ła zęby, ski​nę​ła ręką na Par​li​na i wmie​sza​ła się w tłum. Ru​szy​li w stro​nę tar​gu. Śród​lą​do​we mo​rze zmie​nia​ło wszyst​ko. T’Te​lir było roz​wi​nię​tym por​tem i sprze​da​wa​ne w mie​ście far​by – pro​du​ko​wa​ne z Łez Ed​gli, miej​sco​we​go ga​tun​ku kwia​tów – spra​wia​ły, że mia​sto sta​no​wi​ło waż​ny ośro​dek han​dlu. Do​wo​dy na to wi​dzia​ła wszę​dzie do​ko​ła. Eg​zo​tycz​ne je​dwa​bie i stro​je. Brą​zo​wo​skó​rzy kup​cy z Te​dra​del ze swy​mi dłu​gi​mi czar​ny​mi bro​da​mi, zwią​za​ny​mi skó​rza​ny​mi pa​ska​mi w cia​sne, po​dłuż​ne rur​ki. Świe​że pro​duk​ty spo​żyw​cze z le​żą​cych na wy​brze​żu miast. W Idris więk​szość lud​no​ści za​miesz​ki​wa​ła w roz​sia​nych po ca​łym kró​le​stwie far​mach. W Hal​lan​dren – kra​ju kon​tro​lu​ją​cym trze​cią część mor​skie​go wy​brze​ża – spra​wy mia​ły się ina​czej. To kró​le​stwo mia​ło szan​sę kwit​nąć. Ro​snąć. I po​zwa​lać so​bie na eks​tra​wa​gan​cje. W od​da​li wi​dzia​ła pła​sko​wyż, na któ​rym wznie​sio​no Dwór Bo​gów, naj​bar​dziej bez​boż​ne z miejsc, na ja​kich kie​dy​kol​wiek spo​czął świę​ty wzrok Au​stre. Za jego mu​ra​mi, w strasz​li​wym pa​ła​cu Kró​la-Boga, trzy​ma​no w nie​wo​li Siri. Wię​ził ją sam Su​se​bron. Vi​ven​na ro​zu​mia​ła lo​gi​kę kie​ru​ją​cą de​cy​zją jej ojca. Pod czy​sto po​li​tycz​nym wzglę​dem Vi​ven​na była dla Idris o wie​le bar​dziej war​to​ścio​wa od sio​stry. Je​że​li woj​na była nie​unik​nio​na, to ode​sła​nie Siri sta​no​wi​ło spryt​ne po​su​nię​cie na zy​ska​nie cza​su. Vi​ven​na jed​nak nie mo​gła tak po pro​stu my​śleć o sio​strze jako o „mniej war​to​ścio​wej księż​nicz​ce”. Ow​szem, była za​nad​to to​wa​rzy​ska i ży​wio​ło​wa, ale to rów​nież ona się uśmie​cha​ła, gdy inni pod​da​wa​li się złe​mu na​stro​jo​wi. To ona przy​no​si​ła po​dar​ki, któ​rych ob​da​ro​wa​ny zu​peł​nie się nie spo​dzie​wał. By​wa​ła iry​tu​ją​ca, ale za​ra​zem nie​win​na. Była młod​szą sio​strą Vi​ven​ny i ktoś musi jej te​raz po​móc. Król-Bóg do​ma​gał się na​stęp​cy tro​nu. I to było za​da​nie dla Vi​ven​ny – to ona mia​ła się po​świę​cić dla do​bra swych pod​da​nych. Była na to przy​go​to​wa​na. A myśl o Siri ro​bią​cej coś tak strasz​ne​go wy​da​wa​ła się nie​mal nie do znie​sie​nia. Oj​ciec pod​jął de​cy​zję: de​cy​zję naj​lep​szą dla Idris. Vi​ven​na rów​nież pod​ję​ła de​cy​zję. Sko​ro woj​na wi​sia​ła na wło​sku, to trze​ba wy​do​stać Siri z mia​sta, za​nim zro​bi się tu zbyt nie​bez​piecz​nie. Czu​ła, że znaj​dzie spo​sób na wy​kra​dze​nie sio​stry jesz​cze przed wy​bu​chem kon​flik​tu – pla​no​wa​ła upo​zo​ro​wać śmierć Siri, tyl​ko dzię​ki temu ura​to​wa​ła​by dziew​czy​nę i jed​no​cze​śnie nie przy​śpie​szy​ła wy​bu​chu woj​ny. Jej oj​ciec ni​g​dy by cze​goś po​dob​ne​go nie za​ak​cep​to​wał. Dla​te​go wła​śnie nic mu nie po​wie​dzia​ła. Dzię​ki temu, gdy​by coś po​szło nie tak, bę​dzie mu ła​twiej wy​przeć się ja​kie​go​kol​wiek związ​ku z jej mi​sją. Vi​ven​na szła uli​cą ze spusz​czo​nym wzro​kiem i przez cały czas sta​ra​ła się ścią​gać na sie​bie jak naj​mniej spoj​rzeń. Wy​do​sta​nie się z Idris oka​za​ło się za​ska​ku​ją​co ła​twe. Kto by się po niej spo​dzie​wał ta​kie​go kro​ku? Po niej, któ​ra za​wsze była ide​al​na? Ni​ko​mu nie przy​szło do gło​wy za​da​wać nie​wy​god​nych py​tań, gdy pro​si​ła o za​pas je​dze​nia i inne, po​trzeb​ne w po​dró​ży rze​czy. Tłu​ma​czy​ła, że chce przy​go​to​wać ra​cje na czar​ną go​dzi​nę. Nikt nie za​pro​te​sto​wał, gdy za​pro​po​no​wa​ła, że wy​ru​szy na wy​pra​wę w wyż​sze par​tie gór, by ze​brać rzad​kie ko​rze​nie. To mia​ła być przy​kryw​ka na kil​ka pierw​szych ty​go​dni jej nie​obec​no​ści. Tak​że i Par​li​na prze​ko​na​ła z ła​two​ścią. Ufał jej, być może aż za bar​dzo, i do​sko​na​le znał wszyst​kie pro​wa​dzą​ce do Hal​lan​dren szla​ki. Rok temu do​tarł ze zwia​dem aż pod miej​skie mury. Dzię​ki nie​mu zy​ska​ła też po​moc kil​ku in​nych męż​czyzn – przy​ja​ciół Par​li​na – któ​rzy sta​no​wi​li ochro​nę jej „eks​pe​dy​cji”.

Ode​sła​ła ich z po​wro​tem dzi​siej​sze​go ran​ka. W mie​ście ich po​moc na nie​wie​le by się zda​ła. Poza tym mia​ła tu​taj za​pew​nio​ne usłu​gi in​nych sprzy​mie​rzeń​ców. Wie​dzia​ła oczy​wi​ście, że zna​jo​mi Par​li​na po​in​for​mu​ją o wszyst​kim jej ojca, ale za​nim to uczy​nią, on i tak już wszyst​kie​go się do​wie. Przed wy​jaz​dem zo​sta​wi​ła swej służ​ce list, któ​ry mia​ła prze​ka​zać De​de​li​no​wi po upły​nię​ciu okre​ślo​ne​go cza​su. We​dług ob​li​czeń księż​nicz​ki, słu​żą​ca po​win​na prze​ka​zać pi​smo kró​lo​wi jesz​cze tego wie​czo​ru. Nie mia​ła po​ję​cia, jak za​re​agu​je De​de​lin. Może wy​śle w ta​jem​ni​cy żoł​nie​rzy, by spro​wa​dzi​li ją z po​wro​tem. A może nie bę​dzie jej prze​szka​dzać. W li​ście ostrze​gła go, że je​że​li zo​ba​czy ja​kich​kol​wiek idriań​skich żoł​nie​rzy, pój​dzie pro​sto na Dwór Bo​gów, wy​tłu​ma​czy, że za​szła po​mył​ka, i odda się wład​cy Hal​lan​dren w za​mian za sio​strę. Mia​ła jed​nak ogrom​ną na​dzie​ję, że nie bę​dzie mu​sia​ła tego ro​bić. Kró​lo​wi-Bogu nie moż​na było ufać: mógł ją uwię​zić, nie zwal​nia​jąc Siri. Zy​skał​by dzię​ki temu dwie żony za​miast jed​nej. Nie myśl o tym, na​po​mnia​ła się w du​chu Vi​ven​na i mimo upa​łu szczel​niej owi​nę​ła się sza​lem. Le​piej bę​dzie wy​my​ślić coś in​ne​go. Pierw​szym kro​kiem po​win​no być od​szu​ka​nie Le​mek​sa – sze​fa szpie​gow​skiej siat​ki jej ojca w Hal​lan​dren. Vi​ven​na wy​mie​nia​ła z nim kil​ka​krot​nie li​sty. De​de​lin chciał, by po​zna​ła naj​lep​sze​go wy​wia​dow​cę w T’Te​lir, i ta jego prze​zor​ność mia​ła się te​raz ob​ró​cić prze​ciw​ko kró​lo​wi. Le​mex znał Vi​ven​nę i wie​dział, że musi być po​słusz​ny jej roz​ka​zom. Ja​kiś czas temu po​sła​ła szpie​go​wi list – za​wie​zio​ny przez po​słań​ca ko​rzy​sta​ją​ce​go z wie​lu koni, by szyb​ciej do​trzeć na miej​sce – w któ​rym in​for​mo​wa​ła o swym wy​jeź​dzie z Idris. Za​kła​da​jąc, że in​for​ma​cja do​tar​ła bez​piecz​nie, Le​mex po​wi​nien cze​kać na nią we wska​za​nej re​stau​ra​cji. Plan wy​da​wał się do​bry. Była przy​go​to​wa​na. Tyl​ko dla​cze​go, le​d​wie we​szła na targ, po​czu​ła się tak znie​chę​co​na? Za​trzy​ma​ła się w mil​cze​niu – ni​czym ska​ła w ludz​kiej, pły​ną​cej uli​cą rze​ce. Ry​nek był ogrom​ny, za​sta​wio​ny na​mio​ta​mi, za​gro​da​mi dla zwie​rząt i stra​ga​na​mi. I tu​taj nie​ustan​nie tło​czy​li się prze​chod​nie. Bruk uli​cy się skoń​czył i Vi​ven​na sta​ła na ubi​tej zie​mi, na któ​rej gdzie​nie​gdzie ro​sły kęp​ki tra​wy. Za​bu​do​wa​nia roz​miesz​czo​no bez wy​raź​ne​go po​rząd​ku. Wy​dep​ta​ne w gli​nie alej​ki po​wsta​wa​ły po pro​stu tam, gdzie naj​czę​ściej cho​dzi​li lu​dzie. Han​dla​rze gło​śno za​chwa​la​li swo​je to​wa​ry, pro​por​ce ło​po​ta​ły na wie​trze, a ulicz​ni ar​ty​ści do​ma​ga​li się uwa​gi. Or​gia ru​chu i barw. – Och – jęk​nął ci​cho Par​lin. – Prze​cież do​pie​ro co tu by​łeś? – Vi​ven​na od​wró​ci​ła się ku nie​mu, otrzą​sa​jąc się z osłu​pie​nia. – Tak – przy​znał chło​pak, roz​glą​da​jąc się lek​ko za​szklo​nym wzro​kiem. – To było już moje dru​gie „och”. – Chodź​my do re​stau​ra​cji. – Vi​ven​na po​krę​ci​ła gło​wą. – Tędy. – Par​lin wska​zał dro​gę. Księż​nicz​ka ru​szy​ła za nim, czu​jąc na​ra​sta​ją​cy nie​po​kój. W koń​cu byli w Hal​lan​dren. Nie po​win​na czuć za​chwy​tu. Po​win​na czuć od​ra​zę. A jed​nak to miej​sce tak ją przy​tła​cza​ło, że nie czu​ła ni​cze​go poza lek​ki​mi mdło​ścia​mi. Aż do​tąd nie spo​dzie​wa​ła się, że zo​ba​czy coś, co za​chwie​je jej wia​rę w pięk​no Idris. Sta​ra​ły się ją po​chło​nąć wo​nie, dźwię​ki i ko​lej​ne wi​do​ki. Cie​szy​ła się, że ma przy so​bie Par​li​na. Miej​sca​mi ciż​ba była tak gę​sta, że mu​sie​li się prze​ci​skać siłą. W pew​nej chwi​li po​czu​ła, że za​raz wpad​nie w pa​ni​kę. Ze​wsząd na​pie​ra​ły na nią brud​ne, od​py​cha​ją​co barw​ne cia​ła. Na szczę​ście re​stau​ra​cja nie znaj​do​wa​ła się zbyt da​le​ko i do​tar​li do niej do​kład​nie w chwi​li, w któ​rej wy​da​wa​ło się jej, że zbyt​kow​ność tar​gu zmu​si ją do krzy​ku. Na szyl​dzie re​stau​ra​cji wid​nia​ła pod​ska​ku​ją​ca na fa​lach łódź. Je​śli do​bie​ga​ją​ce ze środ​ka za​pa​chy były ja​ką​kol​wiek wska​zów​ką, to łódź sym​bo​li​zo​wa​ła po​pi​so​we da​nia kuch​ni: ryby. Vi​ven​nę pra​wie ze​mdli​ło. Przy​go​to​wu​jąc się do ży​cia w Hal​lan​dren, ja​dła ryby kil​ka razy, ale ni​g​dy w nich nie za​sma​ko​wa​ła. Par​lin wszedł do środ​ka, po czym na​tych​miast od​su​nął się na bok i przy​kuc​nął, nie​mal jak wilk. Cze​kał, aż wzrok przy​sto​su​je mu się do pół​mro​ku. Vi​ven​na po​da​ła wła​ści​cie​lo​wi re​stau​ra​cji fał​szy​we imię,

pod któ​rym miał ją od​szu​kać Le​mex. Re​stau​ra​tor przyj​rzał się bacz​nie Par​li​no​wi, po czym wzru​szył ra​mio​na​mi i po​pro​wa​dził obo​je do sto​łu w głę​bi lo​ka​lu. Vi​ven​na usia​dła: mimo swe​go przy​go​to​wa​nia nie była pew​na, co wła​ści​wie jada się w re​stau​ra​cjach. Uwa​ża​ła, że ist​nie​nie w Hal​lan​dren ta​kich miejsc jest zna​czą​cym sym​bo​lem – tu​taj nie kar​mio​no po​dróż​nych, ale le​ni​wych miesz​kań​ców, któ​rym nie chcia​ło się przy​go​to​wy​wać wła​snych po​sił​ków i ja​dać w swych do​mach. Par​lin nie usiadł, tyl​ko sta​nął przy jej krze​śle. Bacz​nie ob​ser​wo​wał salę. Wy​glą​dał na bar​dzo spię​te​go. – Vi​ven​no – ode​zwał się ci​cho, po​chy​la​jąc się jej do ucha – two​je wło​sy. Dziew​czy​na drgnę​ła, zda​jąc so​bie spra​wę, że stres prze​py​cha​nia się przez targ spra​wił, że jej wło​sy po​ja​śnia​ły. Nie zro​bi​ły się zu​peł​nie bia​łe – na to była zbyt do​brze wy​szko​lo​na – ale sta​ły się zde​cy​do​wa​nie biel​sze, jak​by przy​sy​pa​ne pu​drem. Czu​jąc przy​pływ pa​ra​noi, po​now​nie na​kry​ła gło​wę sza​lem i od​wró​ci​ła wzrok od re​stau​ra​to​ra, któ​rzy przy​szedł przy​jąć za​mó​wie​nie. Na sto​le wy​ry​to li​stę do​stęp​nych po​traw. Par​lin wresz​cie usiadł, od​wra​ca​jąc uwa​gę męż​czy​zny od Vi​ven​ny. Stać cię na wię​cej, zła​ja​ła się su​ro​wo w du​chu. Uczy​łaś się Hal​lan​dren pra​wie przez całe ży​cie. Wło​sy jej po​ciem​nia​ły, po​wra​ca​jąc do pier​wot​ne​go brą​zu. Zmia​na była na tyle sub​tel​na, że po​stron​ny ob​ser​wa​tor mu​siał​by ją uznać za efekt sła​be​go oświe​tle​nia. Mimo to nie zdję​ła sza​la. Było jej wstyd. Je​den krót​ki spa​cer po tar​gu i już prze​sta​ła się kon​tro​lo​wać? Myśl o Siri, na​po​mnia​ła się, i to do​da​ło jej sił. Jej mi​sja zo​sta​ła zor​ga​ni​zo​wa​na na​pręd​ce, na​wet po​chop​nie, ale była bar​dzo waż​na. Gdy się na po​wrót uspo​ko​iła, zsu​nę​ła szal z wło​sów i cze​ka​ła, pod​czas gdy Par​lin wy​bie​rał da​nie – po​traw​kę z owo​ców mo​rza. Re​stau​ra​tor od​szedł. – I co te​raz? – za​py​tał Par​lin. – Za​cze​ka​my – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – W li​ście po​le​ci​łam Le​mek​so​wi przy​cho​dzić do re​stau​ra​cji co​dzien​nie w po​łu​dnie. Nie wyj​dzie​my stąd, do​pó​ki się nie po​ja​wi. Chło​pak ski​nął gło​wą, choć za​czął się nie​pew​nie wier​cić na krze​śle. – O co cho​dzi? – spy​ta​ła księż​nicz​ka. Par​lin rzu​cił okiem ku drzwiom. – Nie po​do​ba mi się to miej​sce, Vi​ven​no. Czu​ję tu tyl​ko za​pach przy​praw i ludz​kich ciał. Sły​szę je​dy​nie gwar roz​mów. Nie ma wia​tru, nie ma drzew, nie ma rze​ki, sami… lu​dzie. – Wiem. – Chcę wyjść na dwór – stwier​dził. – Co? – zdzi​wi​ła się dziew​czy​na. – Dla​cze​go? – Je​śli nie zna się do​brze ja​kie​goś miej​sca – od​parł, nie​zręcz​nie do​bie​ra​jąc sło​wa – trze​ba się z nim za​zna​jo​mić. Na myśl o po​zo​sta​niu sa​mej w re​stau​ra​cji dziew​czy​na po​czu​ła ukłu​cie lęku. Nie chcia​ła jed​nak zmu​szać Par​li​na do po​zo​sta​nia z nią. – Obie​casz, że nie od​da​lisz się za​nad​to? Ski​nął gło​wą. – No to idź. I wy​szedł. Opu​ścił salę. Nie szedł kro​kiem miesz​kań​ca Hal​lan​dren. Po​ru​szał się z gra​cją, nie​co jak tro​pią​ce zwie​rzę. Może po​win​nam była ode​słać go z po​zo​sta​ły​mi, po​my​śla​ła Vi​ven​na. Z dru​giej jed​nak stro​ny wie​dzia​ła, że nie znio​sła​by w tym mie​ście cał​ko​wi​tej sa​mot​no​ści. Po​trze​bo​wa​ła po​mo​cy w od​na​le​zie​niu Le​mek​sa. Zresz​tą na​wet i te​raz czu​ła, że zbyt​nio ry​zy​ku​je, po​ja​wia​jąc się tu w eskor​cie tyl​ko jed​ne​go męż​czy​zny, na​wet tak spraw​ne​go jak Par​lin. Nie​mniej co się sta​ło, to się nie od​sta​nie. Za​mar​twia​nie się w tej chwi​li nie mia​ło sen​su. Sie​dzia​ła z dłoń​mi sple​cio​ny​mi na bla​cie i my​śla​ła. Jesz​cze w Idris plan ura​to​wa​nia Siri wy​da​wał się o wie​le

prost​szy. Tu​taj wy​raź​nie do​strze​ga​ła ska​lę jego trud​no​ści. Mu​sia​ła się w ja​kiś spo​sób do​stać na Dwór Bo​gów i wy​kraść stam​tąd sio​strę. Jak mia​ła do​ko​nać wy​czy​nu tak śmia​łe​go? Prze​cież Dwór Bo​gów jest z pew​no​ścią świet​nie strze​żo​ny. Le​mex coś wy​my​śli, za​pew​ni​ła się w du​chu. Te​raz jesz​cze nie trze​ba nic ro​bić. Ja… Ja​kiś męż​czy​zna usiadł przy jej sto​le. Ubra​ny był mniej krzy​kli​wie i nie tak ko​lo​ro​wo jak więk​szość miej​sco​wych, w strój z brą​zo​wej skó​ry. Tyl​ko na pier​si no​sił zbyt​kow​ną ka​mi​zel​kę z czer​wo​ne​go ma​te​ria​łu. To nie był Le​mex. Szpieg miał już po​nad pięć​dzie​siąt lat, był wy​raź​nie star​szy. Nie​zna​jo​my tym​cza​sem miał po​cią​głą twarz i sta​ran​nie uło​żo​ną fry​zu​rę. Li​czył so​bie nie wię​cej niż trzy​dzie​ści pięć lat. – Nie cier​pię pra​cy na​jem​ni​ka – oświad​czył. – Wiesz dla​cze​go? Wstrzą​śnię​ta Vi​ven​na roz​chy​li​ła usta. – Uprze​dze​nia – cią​gnął męż​czy​zna. – Wszy​scy inni wy​ko​nu​ją swo​ją ro​bo​tę, pro​szą o wy​na​gro​dze​nie i zy​sku​ją dzię​ki temu sza​cu​nek. Ale nie na​jem​ni​cy. Nam wy​ko​ny​wa​nie na​sze​go za​wo​du przy​no​si je​dy​nie nie​sła​wę. Ilu znasz min​stre​li, na któ​rych moż​na splu​nąć tyl​ko z ta​kie​go po​wo​du, że śpie​wa​ją dla tego, kto za​pła​ci naj​wię​cej? Ilu pie​ka​rzy gnę​bi po​czu​cie winy, po​nie​waż sprze​da​ją wię​cej chle​ba sta​łe​mu klien​to​wi niż jego wro​gom? – Spoj​rzał dziew​czy​nie w oczy. – Ża​den. Tyl​ko na​jem​ni​cy cier​pią. To nie​spra​wie​dli​wie, nie są​dzisz? – K… kim je​steś? – uda​ło się wresz​cie wy​du​kać Vi​ven​nie. Pod​sko​czy​ła, gdy przy sto​li​ku za​siadł jesz​cze je​den nie​zna​jo​my. Miał przy​tro​czo​ną do ple​ców pał​kę. Na jej koń​cu sie​dział barw​ny ptak. – Na​zy​wam się Denth – przed​sta​wił się pierw​szy z nich, wziął jej rękę i uści​snął. – A to jest Tonk Fah. – Miło mi – ode​zwał się Tonk Fah i te​raz to on wy​mie​nił się z Vi​ven​ną uści​skiem. – Z przy​kro​ścią stwier​dzam, księż​nicz​ko – pod​jął Denth – że przy​szli​śmy tu, by cię za​bić.

10 Wło​sy Vi​ven​ny na​tych​miast przy​bra​ły bar​wę czy​stej bie​li. Myśl! – na​ka​za​ła so​bie. Szko​lo​no cię w po​li​ty​ce! Uczy​łaś się ne​go​cjo​wać zwol​nie​nie za​kład​ni​ków. Ale… jak się to robi, kie​dy sa​me​mu jest się za​kład​ni​kiem? Na​gle obaj męż​czyź​ni wy​buch​nę​li śmie​chem. Ten tęż​szy ude​rzył kil​ka razy dło​nią w stół, tak moc​no, że jego ptak za​skrze​czał. – Wy​bacz, księż​nicz​ko – ode​zwał się chud​szy, Denth, i po​krę​cił gło​wą. – Prób​ka na​jem​ni​cze​go hu​mo​ru. – Zda​rza się nam za​bi​jać, ale nie je​ste​śmy mor​der​ca​mi – do​dał Tonk Fah. – To ro​bo​ta dla za​bój​ców. – O wła​śnie! Za​bój​cy! – Denth uniósł pa​lec. – Ich tak​że ota​cza się sza​cun​kiem. Jak my​ślisz, dla​cze​go tak się dzie​je? Prze​cież tak na​praw​dę też są na​jem​ni​ka​mi, tyle że na​zy​wa​ją się nie​co bar​dziej wy​myśl​nie. Vi​ven​na gwał​tow​nie za​mru​ga​ła, sta​ra​jąc się za​pa​no​wać nad ner​wa​mi. – Nie przy​szli​ście tu, by mnie za​bić – po​wie​dzia​ła. – Więc za​pew​ne za​mier​za​cie mnie po​rwać. – Nie, na bo​gów! – za​prze​czył Denth. – To kiep​ski in​te​res. Jak moż​na się na tym do​ro​bić? W koń​cu za każ​dym ra​zem, kie​dy po​ry​wa się oso​bę war​tą oku​pu, za​dzie​ra się z kimś o wie​le sil​niej​szym od sie​bie. – Nie war​to zło​ścić waż​nych osób. – Tonk Fah ziew​nął. – No, chy​ba że pła​cą za to lu​dzie jesz​cze po​tęż​niej​si. Denth ski​nął gło​wą. – Trze​ba też brać pod uwa​gę kło​po​ty z kar​mie​niem i opie​ką nad po​rwa​nym, wy​mia​ną li​stów z po​gróż​ka​mi i żą​da​niem oku​pu, or​ga​ni​za​cją wy​mia​ny. Strasz​ne z tym ter​me​die. Jesz​cze raz po​wia​dam, kiep​ski in​te​res. Przy sto​le za​pa​dła ci​sza. Vi​ven​na zło​ży​ła dło​nie pła​sko na bla​cie, nie chcia​ła po​ka​zać na​jem​ni​kom, że drżą. Wie​dzą, kim je​stem, po​my​śla​ła, kie​dy wresz​cie zmu​si​ła umysł do lo​gicz​ne​go dzia​ła​nia. – Albo mnie po​zna​li w Idris, albo… – Pra​cu​je​cie dla Le​mek​sa – ode​zwa​ła się. Denth wy​szcze​rzył się w sze​ro​kim uśmie​chu. – Wi​dzisz, Tonk? Mó​wił, że to spryt​na dziew​czy​na. – I pew​nie to dla​te​go jest księż​nicz​ką, a my tyl​ko na​jem​ni​ka​mi – stwier​dził Tonk Fah. Vi​ven​na zmru​ży​ła lek​ko oczy. Kpią ze mnie czy nie? – Gdzie jest Le​mex? Dla​cze​go nie przy​szedł tu oso​bi​ście? Denth znów się uśmiech​nął i ru​chem gło​wy wska​zał re​stau​ra​to​ra, któ​ry przy​niósł do sto​łu po​kaź​nych roz​mia​rów gar po​traw​ki. Pach​nia​ła pi​kant​ny​mi przy​pra​wa​mi i pły​wa​ło w niej coś, co wy​glą​da​ło na szczyp​ce kra​ba. Wła​ści​ciel lo​ka​lu rzu​cił na blat kil​ka drew​nia​nych ły​żek i od​szedł. Na​jem​ni​cy nie cze​ka​li na za​pro​sze​nie do po​czę​stun​ku. – Twój przy​ja​ciel – wy​ja​śnił Denth, chwy​ta​jąc za łyż​kę – a nasz pra​co​daw​ca, Le​mex, nie czu​je się naj​le​piej. – Fe​bra – spre​cy​zo​wał Tonk Fah po​mię​dzy siorb​nię​cia​mi. – Po​pro​sił nas, że​by​śmy cię do nie​go przy​pro​wa​dzi​li – pod​jął chud​szy z męż​czyzn i jed​ną ręką po​dał dziew​czy​nie zło​żo​ną na pół kart​kę, pod​czas gdy dru​gą otwo​rzył kra​bie szczyp​ce. Vi​ven​na skrzy​wi​ła się, wi​dząc jak wy​sy​sa z nich za​war​tość. „Księż​nicz​ko” – prze​czy​ta​ła Vi​ven​na. „Za​ufaj, pro​szę, tym lu​dziom. Denth słu​ży mi wier​nie już od ja​-

kie​goś okre​su i nie wąt​pię w jego lo​jal​ność – o ile oczy​wi​ście któ​re​go​kol​wiek na​jem​ni​ka moż​na tym epi​te​tem ob​da​rzyć. On i jego lu​dzie zo​sta​li opła​ce​ni i je​stem pe​wien, że po​zo​sta​ną nam wier​ni do koń​ca umo​wy. Au​ten​tycz​ność ni​niej​sze​go li​stu po​świad​czam ha​słem: błę​kit​na ma​ska”. Do​ku​ment zo​stał na​pi​sa​ny ręką Le​mek​sa. Co wię​cej, jego au​tor po​dał wła​ści​we ha​sło. Nie cho​dzi​ło przy tym o „błę​kit​ną ma​skę”, tyl​ko o za​sto​so​wa​nie sło​wa „okres” za​miast „czas”. Vi​ven​na spoj​rza​ła na Den​tha, któ​ry wła​śnie po​zba​wiał za​war​to​ści ko​lej​ne szczyp​ce. – Aha! – ode​zwał się, od​rzu​ca​jąc pu​stą sko​rup​kę. – Nad​szedł trud​ny mo​ment. Dziew​czy​na musi pod​jąć de​cy​zję. Czy mó​wi​my praw​dę, czy może ją oszu​ku​je​my? Czy spre​pa​ro​wa​li​śmy ten list? A może uwię​zi​li​śmy sta​re​go szpie​ga i tor​tu​ra​mi zmu​si​li​śmy do na​pi​sa​nia go? – W do​wód do​brej woli mo​gli​by​śmy ci przy​nieść jego pal​ce – pod​jął Tonk Fah. – Czy by​ło​by ci ła​twiej? – Hu​mor na​jem​ni​ków? Ko​lej​na prób​ka? – Vi​ven​na unio​sła brew. – Nie ina​czej. – Denth wes​tchnął. – Nie je​ste​śmy zbyt by​strzy. Gdy​by​śmy byli, pod​ję​li​by​śmy się ja​kie​goś za​wo​du, w któ​rym śmier​tel​ność nie jest aż tak wy​so​ka. – Na przy​kład ta​kie​go jak twój, księż​nicz​ko – do​dał Tonk. – Wy, ary​sto​kra​ci, ży​je​cie za​zwy​czaj dość dłu​go. Za​sta​na​wia​łem się na​wet kie​dyś, czy nie za​cząć ter​mi​no​wać u ja​kie​goś kró​la. Ro​ze​śmie​li się obaj, a Vi​ven​na zmarsz​czy​ła czo​ło. Le​mex nie dał​by się zła​mać tor​tu​ra​mi, my​śla​ła go​rącz​ko​wo. Jest na to zbyt do​brze wy​szko​lo​ny. A na​wet gdy​by pękł, nie po​dał​by obu ha​seł. Praw​dzi​we​go i fał​szy​we​go. – Chodź​my – po​wie​dzia​ła i pod​nio​sła się z miej​sca. – Chwi​la – rzu​cił Tonk z łyż​ką na wy​so​ko​ści ust. – Mamy zo​sta​wić to je​dze​nie? Vi​ven​na spoj​rza​ła na czer​wo​na​wą zupę i ko​ły​szą​ce się w niej koń​czy​ny sko​ru​pia​ków. – Zde​cy​do​wa​nie.

Le​mex ci​cho za​kasz​lał. Po jego pod​sta​rza​łej twa​rzy spły​wa​ły struż​ki potu, skó​rę miał bla​dą i lep​ką. Co chwi​la mam​ro​tał coś w ma​li​gnie. Vi​ven​na sie​dzia​ła na stoł​ku obok jego łóż​ka. Dło​nie zło​ży​ła na ko​la​nach. Obaj na​jem​ni​cy cze​ka​li z Par​li​nem w dru​giej czę​ści po​ko​ju. Poza nimi była tu obec​na tyl​ko po​waż​nie spo​glą​da​ją​ca pie​lę​gniar​ka – ta sama ko​bie​ta, któ​ra ja​kiś czas temu po​in​for​mo​wa​ła dziew​czy​nę, że nic wię​cej nie da się zro​bić. Le​mex umie​rał. Szan​sa, że do​ży​je wie​czo​ru, była nie​wiel​ka. Vi​ven​na po raz pierw​szy wi​dzia​ła jego twarz. Do​tych​czas je​dy​nie ze sobą ko​re​spon​do​wa​li. I to ob​li​cze wy​glą​da​ło… nie​wła​ści​wie. Dziew​czy​na zda​wa​ła so​bie spra​wę, że agent się sta​rze​je, co zresz​tą spra​wia​ło, że był lep​szym szpie​giem, po​nie​waż w tym za​wo​dzie pra​co​wa​ło nie​wie​lu lu​dzi w tym wie​ku. Nie​mniej we​dług niej nie po​wi​nien być tak kru​chym i trzę​są​cym się star​cem, ro​ze​dr​ga​nym i kasz​lą​cym. Po​wi​nien wy​glą​dać jak star​szy, do​brze utrzy​ma​ny ele​ganc​ki męż​czy​zna ob​da​rzo​ny by​strym umy​słem i cię​tą ri​po​stą. Tak go so​bie do​tąd wy​obra​ża​ła. Mia​ła wra​że​nie, że tra​ci do​bre​go wie​lo​let​nie​go przy​ja​cie​la, choć prze​cież tak na​praw​dę wca​le go nie zna​ła. Ra​zem z nim zni​ka​ła jej je​dy​na gwa​ran​cja bez​pie​czeń​stwa w Hal​lan​dren, jej se​kret​na prze​wa​ga. To prze​cież Le​mex miał spra​wić, że sza​lo​ny plan księż​nicz​ki się po​wie​dzie. Li​czy​ła na nie​go, na zdol​ne​go, mą​dre​go prze​wod​ni​ka. Znów za​kasz​lał. Pie​lę​gniar​ka spoj​rza​ła na Vi​ven​nę. – Na prze​mian tra​ci i od​zy​sku​je przy​tom​ność. Tego ran​ka mó​wił jesz​cze o to​bie, ale te​raz jest z nim co​raz go​rzej… – Dzię​ku​ję – od​po​wie​dzia​ła ci​cho Vi​ven​na. – Mo​żesz odejść. Ko​bie​ta skło​ni​ła się i znik​nę​ła. Na​de​szła pora, bym za​cho​wa​ła się jak księż​nicz​ka, po​my​śla​ła Vi​ven​na, wsta​ła i po​chy​li​ła się nad po​-

sła​niem Le​mek​sa. – Le​mex – za​czę​ła – chcę, byś po​wie​dział mi wszyst​ko co wiesz. Jak mam skon​tak​to​wać się z resz​tą two​jej siat​ki? Gdzie znaj​dę na​szych po​zo​sta​łych agen​tów? Ja​kich ha​seł mam użyć, żeby mnie wy​słu​cha​li? Męż​czy​zna za​kasz​lał, spoj​rzał nie​wi​dzą​cy​mi oczy​ma i wy​szep​tał coś. Dziew​czy​na po​chy​li​ła się ni​żej. – Ni​g​dy tego nie po​wiem – mó​wił. – Mo​że​cie mnie tor​tu​ro​wać, ile chce​cie. Ni​cze​go wam nie zdra​dzę. Vi​ven​na na po​wrót usia​dła. Sieć idriań​skich agen​tów w Hal​lan​dren, od po​cząt​ku z za​ło​że​nia była zor​ga​ni​zo​wa​na dość luź​no. Jej oj​ciec znał imio​na wszyst​kich swych agen​tów, ale Vi​ven​na wie​dzia​ła je​dy​nie o ist​nie​niu Le​mek​sa, przy​wód​cy i ko​or​dy​na​to​ra ca​ło​ści. Za​ci​snę​ła zęby i znów po​chy​li​ła się ku le​żą​ce​mu. Po​trzą​snę​ła lek​ko jego ra​mię, czu​jąc się przy tym jak cmen​tar​na zło​dziej​ka. – Le​mex, spójrz na mnie. Nie przy​cho​dzę cię tor​tu​ro​wać. Je​stem księż​nicz​ką. Ja​kiś czas temu wy​sła​łam ci list. A te​raz przy​by​łam oso​bi​ście. – Nie zwie​dziesz mnie – szep​nął sta​rzec. – Wa​sze męki na nic się nie zda​dzą. Ni​cze​go nie po​wiem. Nie to​bie. Vi​ven​na wes​tchnę​ła i od​wró​ci​ła wzrok. Na​gle Le​mex za​drżał i przez łóż​ko prze​la​ła się fala barw. Na mo​ment ogar​nę​ła Vi​ven​nę, spły​nę​ła na pod​ło​gę i zga​sła. Dziew​czy​na cof​nę​ła się za​sko​czo​na. Mgnie​nie oka póź​niej po​ja​wi​ła się jesz​cze jed​na. Nie była tak na​praw​dę falą ko​lo​rów. Była ra​czej falą in​ten​sy​fi​ka​cji barw. Czymś, co su​nąc przez po​kój, spra​wia​ło, że ko​lo​ry i ich od​cie​nie na​bie​ra​ły wy​ra​zi​sto​ści. Pod​ło​ga, po​ściel, jej su​kien​ka – wszyst​ko na​bie​ra​ło na se​kun​dę głę​bi barw, po czym z po​wro​tem ble​dło. – Na Au​stre, co to było? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Bio​Chro​ma​tycz​ny Od​dech, księż​nicz​ko – wy​ja​śnił opar​ty o fra​mu​gę Denth. – Sta​ry Le​mex miał go dużo. Kil​ka​set Od​de​chów, na moje oko. – To nie​moż​li​we – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Jest Idria​ni​nem. Ni​g​dy nie przy​jął​by cu​dze​go Od​de​chu. Denth spoj​rzał na Tonk Faha, któ​ry de​li​kat​nie gła​dził kark swej pa​pu​gi. Krę​py żoł​nierz tyl​ko wzru​szył ra​mio​na​mi. Z Le​mek​sa buch​nę​ła jesz​cze jed​na fala barw. – On umie​ra, księż​nicz​ko – po​wie​dział Denth. – Jego Od​dech tra​ci spo​istość. – On nie ma… – Dziew​czy​na spoj​rza​ła na na​jem​ni​ka. Po​czu​ła uścisk dło​ni na ra​mie​niu. Pod​sko​czy​ła i po​pa​trzy​ła na Le​mek​sa, któ​re​mu uda​ło się pod​nieść i wy​cią​gnąć rękę. Pa​trzył pro​sto na nią. – Księż​nicz​ka Vi​ven​na – ode​zwał się i w jego oczach po​ja​wi​ło się wresz​cie przy​tom​ne spoj​rze​nie. – Le​mex – po​twó​rzy​ła. – Kon​tak​ty. Mu​sisz mi o nich po​wie​dzieć! – Zro​bi​łem coś złe​go, księż​nicz​ko. Za​mar​ła. – Od​dech, księż​nicz​ko – cią​gnął szpieg. – Odzie​dzi​czy​łem go po moim po​przed​ni​ku i do​ku​pi​łem wię​cej. Znacz​nie wię​cej… Boże Ko​lo​rów! – prze​mknę​ło Vi​ven​nie przez myśl. Zro​bi​ło się jej nie​do​brze. – Wiem, że źle po​stą​pi​łem – szep​nął Le​mex. – Ale… Czu​łem się tak po​tęż​ny. Na​wet kurz był po​słusz​ny moim roz​ka​zom. Uczy​ni​łem to dla do​bra Idris! Lu​dzie ob​da​rze​ni Od​de​chem są w Hal​lan​dren po​wa​ża​ni. Dzię​ki nie​mu mo​głem uczest​ni​czyć w przy​ję​ciach, na któ​re nor​mal​nie nie mógł​bym się do​stać. Gdy tyl​ko chcia​łem, cho​dzi​łem na Dwór Bo​gów, słu​cha​łem po​sie​dzeń Zgro​ma​dze​nia. Od​dech prze​dłu​żył mi ży​cie, by​łem sil​niej​szy niż inni w moim wie​ku… Za​mru​gał. Sku​pie​nie znik​nę​ło z jego oczu. – Och, Au​stre – wy​szep​tał. – Ska​za​łem się na po​tę​pie​nie. Nie​wła​ści​wie sko​rzy​sta​łem z cu​dzych dusz. A te​raz umie​ram. – Le​mex! – po​wie​dzia​ła gło​śniej Vi​ven​na. – Nie myśl o tym te​raz. Imio​na! Po​trze​bu​ję imion i ha​seł.

Nie zo​sta​wiaj mnie sa​mej! – Po​tę​pio​ny – roz​legł się szept. – Niech ktoś to za​bie​rze. Pro​szę… Vi​ven​na chcia​ła się cof​nąć, ale sta​ry szpieg moc​no trzy​mał ją za ra​mię. Za​drża​ła na myśl o po​sia​da​nym przez nie​go Od​de​chu. – Wiesz, księż​nicz​ko – ode​zwał się zza niej Denth. – Na​jem​ni​kom nie​wie​le się mówi. To jed​na z wad na​szej pro​fe​sji. Nikt nam nie ufa. Ni​g​dy nie pro​si nas o radę. Dziew​czy​na obej​rza​ła się na nie​go. Wciąż stał opar​ty o drzwi. Tonk Fah trzy​mał się nie​co z tyłu. Stał tam tak​że i Par​lin, ści​ska​jąc w dło​ni swój nie​do​rzecz​nie zie​lo​ny ka​pe​lusz. – Ale gdy​by ktoś ze​chciał spy​tać mnie o zda​nie – cią​gnął Denth – przy​po​mniał​bym mu, ile są war​te Od​de​chy. Gdy​byś je sprze​da​ła, mo​gła​byś za​ło​żyć wła​sną sieć szpie​gow​ską. Albo zro​bić co​kol​wiek, cze​go tyl​ko za​pra​gniesz. Vi​ven​na po​pa​trzy​ła na umie​ra​ją​ce​go. Mam​ro​tał coś pod no​sem. – Kie​dy umrze – mó​wił Denth – jego Od​dech umrze ra​zem z nim. Prze​pad​nie cała jego Bio​Chro​ma. – Wiel​ka szko​da – rzu​cił Tonk Fah. Vi​ven​na po​bla​dła. – Nie przej​mę ludz​kich dusz! Nie ob​cho​dzi mnie, ile są war​te! – We​dle ży​cze​nia – od​parł na​jem​nik. – Mam tyl​ko na​dzie​ję, że je​śli nie uda ci się wy​peł​nić mi​sji, ni​ko​mu nie sta​nie się krzyw​da. Siri… – Nie – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Nie mo​gła​bym ich mu ode​brać. Nie kła​ma​ła. Sama myśl o cu​dzym Od​de​chu mie​sza​ją​cym się z jej wła​snym, idea wcią​ga​nia ob​cej du​szy i sta​pia​nia jej z wła​sną – wszyst​ko to było dla niej od​ra​ża​ją​ce. Znów spoj​rza​ła na umie​ra​ją​ce​go szpie​ga. Bio​Chro​ma Lu​me​xa pło​nę​ła te​raz, na​wet jego po​ściel lek​ko lśni​ła. Tak, le​piej bę​dzie je​śli Od​de​chy umrą wraz z nim. Jed​nak​że bez Le​mek​sa nikt jej w tym mie​ście nie po​mo​że, nikt jej nie ochro​ni, ani nie po​pro​wa​dzi. Pie​nię​dzy mia​ła tyle, że le​d​wie wy​star​czy​ły na wikt i opie​ru​nek, nie mó​wiąc o ła​pów​kach i po​trzeb​nym sprzę​cie. Po​my​śla​ła, że prze​ję​cie Od​de​chu przy​po​mi​na za​gar​nię​cie skar​bu zna​le​zio​ne​go w ja​ski​ni, w któ​rej miesz​ka​li ban​dy​ci. Czy ktoś od​rzu​ca coś ta​kie​go, na​wet wie​dząc, że zo​sta​ło zdo​by​te w zbrod​ni​czy spo​sób? Ra​cjo​nal​na część jej umy​słu pod​szep​ty​wa​ła, że roz​pacz​li​wie po​trze​bu​je środ​ków na prze​pro​wa​dze​nie mi​sji i że mle​ko się już roz​la​ło… Nie! – po​my​śla​ła z wście​kło​ścią. To nie​wła​ści​we! Złe! Nie mogę tego wziąć. Nie mo​gła​bym… Może mą​drzej by​ło​by po​zwo​lić, by ktoś inny przy​jął Od​de​chy na ja​kiś czas. Wte​dy by​ła​by w sta​nie spo​koj​nie się za​sta​no​wić, co z nimi po​cząć. Może… moż​li​we na​wet, że uda​ło​by się jej od​na​leźć lu​dzi, któ​rym zo​sta​ły ode​bra​ne, i mo​gła​by je zwró​cić. Spoj​rza​ła na Den​tha i Tonk Faha. – Nie patrz tak na mnie, księż​nicz​ko. – Denth za​chi​cho​tał. – Wi​dzę ten błysk w two​ich oczach. Nie prze​cho​wam dla cie​bie Od​de​chu. Gdy​bym miał w so​bie tyle Bio​Chro​my, stał​bym się zbyt waż​ny. – To zu​peł​nie jak​by cho​dzić po mie​ście z wor​kiem zło​ta na ple​cach. – Tonk Fah ski​nął mu gło​wą. – Lu​bię swój Od​dech – do​dał Denth. – Mnie wy​star​czy je​den i jak do​tąd dzia​ła świet​nie. Dzię​ki nie​mu żyję, nikt nie zwra​ca na mnie uwa​gi, a co wię​cej, je​śli zaj​dzie po​trze​ba, będę mógł go sprze​dać. Vi​ven​na prze​su​nę​ła spoj​rze​nie na Par​li​na. Ale… nie mo​gła go do tego zmu​sić. Znów po​pa​trzy​ła na Den​tha. – Do cze​go zo​bo​wią​zu​je was umo​wa z Le​mek​sem? Na​jem​nik rzu​cił spoj​rze​nie Tonk Fa​ho​wi, po czym znów po​pa​trzył na księż​nicz​kę. Wy​star​czy​ła jej jego mina. Pła​co​no mu za po​słu​szeń​stwo. Gdy​by mu roz​ka​za​ła, mu​siał​by przy​jąć Od​de​chy. – Chodź tu – po​le​ci​ła, wska​zu​jąc na dru​gi sto​łek. Denth nie​chęt​nie po​słu​chał. – Wiesz, księż​nicz​ko – po​wie​dział, gdy za​jął już miej​sce – je​śli dasz mi ten Od​dech, mógł​bym z nim

po pro​stu uciec. Był​bym wte​dy bo​ga​tym zbie​giem. Nie po​win​naś w ten spo​sób ku​sić po​zba​wio​ne​go skru​pu​łów na​jem​ni​ka, nie mam ra​cji? Za​wa​ha​ła się. Co wła​ści​wie stra​cę? Na​wet je​śli uciek​nie? – za​sta​no​wi​ła się. Roz​wią​za​ło​by to kil​ka jej pro​ble​mów. – Weź je – roz​ka​za​ła. Po​krę​cił gło​wą. – To tak nie dzia​ła. Nasz przy​ja​ciel musi mi je od​dać z wła​snej woli. Dziew​czy​na spoj​rza​ła na le​żą​ce​go star​ca. – Więc… – Za​czę​ła wy​da​wać roz​kaz Le​mek​so​wi, ale znów się za​my​śli​ła. Au​stre nie chciał​by, żeby sama przy​ję​ła Od​dech, bez wzglę​du na oko​licz​no​ści – oso​ba za​bie​ra​ją​ca bliź​nim Od​de​chy była gor​sza niż han​dla​rze nie​wol​ni​ków. – Nie – po​wie​dzia​ła wresz​cie. – Nie. Roz​my​śli​łam się. Nie weź​mie​my tego Od​de​chu. W tej sa​mej chwi​li Le​mex prze​stał mam​ro​tać. Pod​niósł wzrok i spoj​rzał Vi​ven​nie w oczy. Wciąż trzy​mał ją za ra​mię. – Moje ży​cie do two​je​go – ode​zwał się dziw​nie wy​raź​nie i gdy chcia​ła się od​su​nąć, za​ci​snął moc​niej pal​ce. – Mój Od​dech sta​je się two​im. Z ust star​ca buch​nę​ła ro​ze​dr​ga​na chmu​ra mi​go​tli​wej, opa​li​zu​ją​cej mgieł​ki, któ​ra po​mknę​ła w jej stro​nę. Vi​ven​na za​mknę​ła usta, otwo​rzy​ła sze​rzej oczy. Wło​sy jej zbie​la​ły. Wy​rwa​ła się z uści​sku szpie​ga, któ​re​go twarz za​czę​ła sza​rzeć, blask zni​kał z jego oczu, bar​wy wo​kół nie​go ble​dły. Od​dech po​mknął ku niej. Za​mknię​cie ust nie po​mo​gło. Mgieł​ka ude​rzy​ła pro​sto w nią, nie​mal jak na​ma​cal​ny przed​miot, i za​la​ła jej cia​ło. Dziew​czy​na za​chły​snę​ła się i pa​dła na ko​la​na. Za​drża​ła, czu​jąc per​wer​syj​ną roz​kosz. Na​gle po​czu​ła obec​ność po​zo​sta​łych osób. Czu​ła, że na nią pa​trzą. Po​nad​to – jak​by ktoś za​pa​lił świa​tło – wszyst​ko sta​ło się bar​dziej żywe, bar​dziej praw​dzi​we i świe​że. Jęk​nę​ła, drżąc w za​chwy​cie. Usły​sza​ła sta​ją​ce​go u jej boku Par​li​na. Chło​pak wo​łał ją po imie​niu. Co jed​nak dziw​ne, była w sta​nie my​śleć tyl​ko o za​war​tej w jego gło​sie me​lo​dii. W każ​dym wy​po​wie​dzia​nym przez nie​go sło​wie mo​gła wy​róż​nić wszyst​kie nuty. Po​zna​wa​ła je in​stynk​tow​nie. Au​stre, Boże Ko​lo​rów! – po​my​śla​ła, opie​ra​jąc się dło​nią o drew​nia​ną pod​ło​gę. Dresz​cze ustę​po​wa​ły. Co ja zro​bi​łam?

11 – Ale na pew​no mo​że​my nie​co na​giąć za​sa​dy – po​wie​dzia​ła idą​ca nie​co za Tre​le​de​esem Siri. Spoj​rzał na nią. Du​chow​ny – wy​so​ki ka​płan Kró​la-Boga – był​by wy​so​ki na​wet bez zdo​bią​cej jego gło​wę kunsz​tow​nej mi​try. Przy​stro​jo​ny w nią, gó​ro​wał nad dziew​czy​ną nie​mal tak, jak​by sam był jed​nym z Po​wra​ca​ją​cych. Oczy​wi​ście był​by wte​dy pa​ty​ko​wa​tym, od​ra​ża​ją​cym i aro​ganc​kim Po​wra​ca​ją​cym. – Pro​sisz o wy​ją​tek? – spy​tał ze swym swo​bod​nym ak​cen​tem z Hal​lan​dren. – Nie, Kie​li​chu, nie są​dzę, żeby coś ta​kie​go było moż​li​we. – Nie ro​zu​miem dla​cze​go nie – upar​ła się dziew​czy​na, gdy słu​żą​ca otwo​rzy​ła przed nimi drzwi wio​dą​ce z zie​lo​nej kom​na​ty do błę​kit​nej. Tre​le​de​es z sza​cun​kiem prze​pu​ścił ją przed sobą, choć wy​raź​nie wy​czu​ła, że uczy​nił to nie​chęt​nie. Siri za​ci​snę​ła zęby i spró​bo​wa​ła po​dejść męż​czy​znę od in​nej stro​ny. Vi​ven​na w tej sy​tu​acji za​cho​wa​ła​by spo​kój i my​śla​ła lo​gicz​nie, po​my​śla​ła. Wy​tłu​ma​czy​ła​by mu, dla​cze​go po​win​no być jej wol​no opusz​czać pa​łac, a on by jej z pew​no​ścią usłu​chał. Za​czerp​nę​ła głę​bo​ko tchu, spró​bo​wa​ła prze​pę​dzić z wło​sów czer​wo​ny od​cień oraz iry​ta​cję ze swe​go gło​su. – Może mo​gła​bym wyjść na ze​wnątrz choć raz? Tyl​ko na dzie​dzi​niec? – To nie​moż​li​we – od​parł Tre​le​de​es. – Sko​ro brak ci roz​ry​wek, to dla​cze​go nie po​ślesz po min​stre​li i żon​gle​rów? Je​stem pe​wien, że za​ję​li​by cię na dłu​gi czas. I utrzy​ma​li​by cię z dala ode mnie. Czy on na​praw​dę nie ro​zu​mie? Nie czu​ła fru​stra​cji dla​te​go, że nie mia​ła się czym za​jąć. Pro​blem sta​no​wi​ło to, że nie wi​dzia​ła nie​ba. Nie była w sta​nie uciec ścia​nom, zam​kom i za​sa​dom. Poza tym chęt​nie by z kimś po​roz​ma​wia​ła. – Przy​naj​mniej po​zwól mi spo​tkać się z któ​rymś z bo​gów. Na​praw​dę nie wiem, co chce​cie osią​gnąć, trzy​ma​jąc mnie w za​mknię​ciu. – Nie je​steś za​mknię​ta, Kie​li​chu – po​wie​dział Tre​le​de​es. – Trwa okres izo​la​cji, pod​czas któ​re​go po​win​naś się od​dać kon​tem​pla​cji swe​go no​we​go miesz​ka​nia i miej​sca w ży​ciu. To sta​ro​żyt​ny i pięk​ny zwy​czaj. Dzię​ki temu na​bie​rzesz sza​cun​ku dla Kró​la-Boga i jego bo​skich rzą​dów. – Tak, ale je​ste​śmy prze​cież w Hal​lan​dren – rzu​ci​ła Siri. – W kra​inie roz​wią​zło​ści i fry​wol​no​ści! Na pew​no jest spo​sób, by taki wy​ją​tek był moż​li​wy. Tre​le​de​es za​marł w pół kro​ku. – Je​śli cho​dzi o re​li​gię, nie ma żad​nych wy​jąt​ków, Kie​li​chu. Mu​szę w tej chwi​li za​ło​żyć, że pod​da​jesz mnie pró​bie. Choć przy​zna​ję, że z tru​dem przy​cho​dzi mi my​śleć, iż oso​ba god​na do​tknąć Kró​la-Boga mo​gła​by wy​my​ślić coś tak po​spo​li​te​go. Dziew​czy​na się skrzy​wi​ła. Je​stem w tym mie​ście od nie​ca​łe​go ty​go​dnia, po​my​śla​ła, a już moja nie​wy​pa​rzo​na bu​zia wpę​dza mnie w kło​po​ty. A prze​cież Siri nie była od​lud​kiem – uwiel​bia​ła roz​ma​wiać, spę​dzać czas z in​ny​mi, śmiać się w to​wa​rzy​stwie in​nych. Nie​mniej nie po​tra​fi​ła na​kła​niać ich, by po​stę​po​wa​li we​dle jej ży​czeń, nie w taki spo​sób, jak ro​bią to po​li​ty​cy. Tego po​win​na była na​uczyć się od Vi​ven​ny. Szli da​lej. Dziew​czy​na mia​ła na so​bie dłu​gą, zwiew​ną brą​zo​wą spód​ni​cę, któ​ra za​kry​wa​ła jej sto​py. Za nią cią​gnął się tren. Ka​płan był ubra​ny w zło​te i brą​zo​we sza​ty – w te same bar​wy, w ja​kie była przy​stro​jo​na służ​ba. Siri wciąż osza​ła​mia​ło to, że każ​dy w pa​ła​cu miał tak wie​le roz​ma​itych stro​jów, choć naj​czę​ściej róż​ni​ły się wy​łącz​nie ko​lo​ra​mi, nie kro​jem.

Wie​dzia​ła, że nie po​win​na draż​nić ka​pła​nów. I tak wy​czu​wa​ła, że jej nie lu​bią. Dal​sze za​ognia​nie sy​tu​acji nie mo​gło jej po​móc. Tyle że kil​ka ostat​nich dni upły​nę​ło jej w strasz​li​wej nu​dzie. Schwy​ta​na w pu​łap​kę pa​ła​cu, po​zba​wio​na moż​li​wo​ści wyj​ścia, bez ni​ko​go, z kim mo​gła​by po​roz​ma​wiać. Mia​ła wra​że​nie, że zwa​riu​je. Wy​jąt​ki jed​nak były nie​moż​li​we. Na to przy​naj​mniej wy​glą​da​ło. – Czy to wszyst​ko, Kie​li​chu? – spy​tał Tre​dle​es, za​trzy​mu​jąc się obok drzwi. Znów od​nio​sła wra​że​nie, że męż​czy​zna trak​tu​je ją uprzej​mie z taką samą ocho​tą, z jaką wy​peł​nia inne nie​przy​jem​ne obo​wiąz​ki. Wes​tchnę​ła, lecz ski​nę​ła gło​wą. Ka​płan ukło​nił się, po czym otwo​rzył drzwi i od​da​lił się śpiesz​nie. Siri od​pro​wa​dzi​ła go wzro​kiem, tu​piąc nogą, z za​ło​żo​ny​mi na pier​si rę​ko​ma. Służ​ki sta​ły za nią, mil​czą​ce jak za​wsze. Przez chwi​lę za​sta​na​wia​ła się, czy nie po​szu​kać Nie​bie​sko​pal​ce​go, ale… nie. Skry​ba za​wsze miał spo​ro pra​cy i nie chcia​ła mu się na​rzu​cać. Wes​tchnę​ła po raz ko​lej​ny i wy​da​ła słu​żą​cym po​le​ce​nie, by przy​go​to​wa​ły jej wie​czor​ny po​si​łek. Dwie ko​bie​ty przy​nio​sły sto​ją​ce pod ścia​ną kom​na​ty krze​sło. Siri usia​dła i od​po​czy​wa​ła, pod​czas gdy zno​szo​no je​dze​nie. Krze​sło było mięk​kie, ale i tak z tru​dem od​naj​dy​wa​ła po​zy​cję, w któ​rej nie czu​ła​by obo​la​łe​go miej​sca. Każ​dą z sze​ściu ostat​nich nocy spę​dzi​ła zmu​szo​na do klę​cze​nia nago i za każ​dym ra​zem mę​czy​ła się w koń​cu i za​sy​pia​ła. Spa​nie na twar​dej po​sadz​ce spo​wo​do​wa​ło, że czu​ła w ple​cach i kar​ku mdlą​cy, nie​ustę​pli​wy ból. Każ​de​go ran​ka Król-Bóg zni​kał, a ona prze​no​si​ła się do łóż​ka. Gdy bu​dzi​ła się po raz dru​gi, pa​li​ła po​ściel, po czym wy​bie​ra​ła ubra​nie na nowy dzień. Każ​de​go ran​ka do​sta​wa​ła inne stro​je do wy​bo​ru. Ża​den się nie po​wtó​rzył. Dziew​czy​na nie była pew​na, skąd służ​ki bio​rą tyle ubrań, do​kład​nie jej roz​mia​ru. Sta​ła się przez to wy​bred​na, po​nie​waż wie​dzia​ła, że po raz dru​gi ni​cze​go nie wło​ży. Gdy była już ubra​na, mo​gła ro​bić co​kol​wiek, poza oczy​wi​ście opusz​cze​niem pa​ła​cu. No​ca​mi ką​pa​no ją i po​now​nie prze​bie​ra​no – znów mo​gła wy​bie​rać – na noc. Chcąc za​pew​nić so​bie nie​co więk​szą wy​go​dę, pro​si​ła o co​raz bar​dziej zdob​ne suk​nie, po​nie​waż war​stwy tka​ni​ny przy​da​wa​ły się jej pod​czas dłu​gich go​dzin snu w sy​pial​nej kom​na​cie. Za​sta​na​wia​ła się czę​sto, czy kraw​cy zda​wa​li so​bie spra​wę, że owo​ce ich pra​cy były no​szo​ne tyl​ko przez chwi​lę, po czym tra​fia​ły po​rzu​co​ne na pod​ło​gę, gdzie uży​wa​ła ich w cha​rak​te​rze po​ście​li. Nie mia​ła ni​cze​go, a mimo to mo​gła mieć wszyst​ko. Eg​zo​tycz​ne po​tra​wy, me​ble, wy​stę​py ar​ty​stów, książ​ki, dzie​ła sztu​ki… wy​star​czy​ło, że po​pro​si​ła. Gdy prze​sta​wa​ła się czym​kol​wiek zaj​mo​wać, przed​mio​ty za​bie​ra​no. Mia​ła więc wszyst​ko i nic. Ziew​nę​ła. Nie​re​gu​lar​ne go​dzi​ny snu spra​wi​ły, że cho​dzi​ła z bez​u​stan​nie pod​krą​żo​ny​mi ocza​mi i wciąż czu​ła zmę​cze​nie. Wy​peł​nia​ją​ca dni pust​ka rów​nież w ni​czym nie po​ma​ga​ła. Gdy​bym choć mo​gła z kimś po​roz​ma​wiać, prze​mknę​ło jej przez myśl. Ale służ​ba, ka​pła​ni i skry​bo​wie trzy​ma​li się ści​śle swych ofi​cjal​nych za​dań i ról. To zresz​tą do​ty​czy​ło wszyst​kich osób, któ​re wi​dy​wa​ła. Z wy​jąt​kiem jego. Tyl​ko czy on w ogó​le na nią re​ago​wał? Mia​ła wra​że​nie, że oglą​da​nie jej cia​ła spra​wia Kró​lo​wi-Bogu przy​jem​ność, ale nie dał jej ani razu naj​mniej​sze​go sy​gna​łu, że chce cze​goś wię​cej. Po pro​stu przy​glą​dał się ba​daw​czo klę​czą​cej Siri. Do tego spro​wa​dza​ło się ich mał​żeń​skie ży​cie. Słu​żą​ce skoń​czy​ły na​kry​wać do sto​łu, po czym sta​nę​ły pod ścia​ną. Ro​bi​ło się póź​no – zbli​ża​ła się pora wie​czor​nej ką​pie​li. Mu​szę się po​śpie​szyć z ko​la​cją, po​my​śla​ła, sie​dząc przy sto​le. Nie mogę się prze​cież spóź​nić na co​dzien​ną se​sję pod​glą​dac​twa.

Kil​ka go​dzin póź​niej Siri – wy​ką​pa​na, spry​ska​na won​no​ścia​mi i od​po​wied​nio ubra​na – sta​nę​ła przed wiel​ki​mi zło​ty​mi wro​ta​mi, któ​re pro​wa​dzi​ły do sy​pial​nej kom​na​ty Kró​la-Boga. Od​dy​cha​ła głę​bo​ko, sta​ra​jąc się uspo​ko​ić, choć zde​ner​wo​wa​nie spra​wi​ło, że jej wło​sy przy​bra​ły bla​do​brą​zo​wy od​cień. Nie

uda​ło się jej jesz​cze do tego przy​wyk​nąć. To głu​pie. Wie​dzia​ła prze​cież, co się sta​nie. A jed​nak wy​cze​ki​wa​nie i lęk nie chcia​ły znik​nąć. Za​cho​wa​nie Kró​la-Boga sta​no​wi​ło wy​raź​ny do​wód jego wła​dzy nad dziew​czy​ną. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że pew​ne​go dnia ją weź​mie i że może się to wy​da​rzyć do​wol​nej nocy. Prze​cią​ga​ją​ca się trwo​ga mę​czy​ła ją bar​dziej niż pod​czas pierw​szej, peł​nej prze​ra​że​nia nocy. Za​drża​ła. Nie​bie​sko​pal​cy przyj​rzał się jej uważ​nie. Mia​ła na​dzie​ję, że w koń​cu jej za​ufa, że po​zwo​li sta​wić się przed drzwia​mi sa​mo​dziel​nie i o cza​sie. Jak do​tąd jed​nak przy​cho​dził, by od​pro​wa​dzić ją oso​bi​ście. Przy​naj​mniej nie po​ja​wił się dziś pod​czas mo​jej ką​pie​li, po​my​śla​ła. Cie​pła woda i miłe za​pa​chy po​win​ny ją uspo​ka​jać – nie​ste​ty, ką​pie​le spę​dza​ła zwy​kle, lę​ka​jąc się nie​uchron​nej wi​zy​ty w sy​pial​ni Kró​la-Boga lub na​dej​ścia jesz​cze jed​ne​go słu​gi – męż​czy​zny. Rzu​ci​ła okiem na skry​bę. – Jesz​cze kil​ka mi​nut, Kie​li​chu – po​wie​dział. Skąd on to wie? – za​sta​no​wi​ła się. Wy​da​wa​ło się, że sta​rzec zo​stał ob​da​rzo​ny nad​na​tu​ral​nym po​czu​ciem cza​su. Sama w pa​ła​cu nie wi​dzia​ła ani jed​ne​go cza​so​mie​rza – żad​ne​go ze​ga​ra sło​necz​ne​go, po​kry​tej miar​ką świe​cy ani klep​sy​dry. O umó​wio​nych spo​tka​niach i in​nych obo​wiąz​kach wszyst​kim przy​po​mi​na​li słu​żą​cy. Nie​bie​sko​pal​cy spoj​rzał na drzwi i po​tem znów na nią. Gdy ich spoj​rze​nia się spo​tka​ły, skry​ba na​tych​miast się od​wró​cił. Za​czął prze​stę​po​wać z nogi na nogę. Czym on się tak de​ner​wu​je? – po​my​śla​ła z iry​ta​cją, spo​glą​da​jąc na zło​żo​ne wzo​ry po​kry​wa​ją​ce zło​te wro​ta. Prze​cież to nie on musi przez to prze​cho​dzić każ​dej nocy. – Czy… spra​wy z Kró​lem-Bo​giem idą po​myśl​nie? – spy​tał znie​nac​ka skry​ba. Siri zmru​ży​ła oczy. – Za​uwa​ży​łem, że je​steś wciąż zmę​czo​na – do​dał. – Do​my​ślam się, że ozna​cza to, że wie​czo​ra​mi je​steś… bar​dzo ak​tyw​na? – To chy​ba do​brze, praw​da? Wszy​scy chcą, by na​stęp​ca tro​nu przy​szedł na świat jak naj​szyb​ciej. – Tak, oczy​wi​ście – przy​znał sta​rzec, ner​wo​wo spla​ta​jąc pal​ce. – Cho​dzi tyl​ko o to, że… – Urwał i spoj​rzał jej w oczy. – Po​win​naś być ostroż​na, Kie​li​chu. Nie roz​pra​szaj się. Mu​sisz być przez cały czas czuj​na. Wło​sy Siri po​kry​ły się nie​zmą​co​ną bie​lą. – Mó​wisz tak, jak​by gro​zi​ło mi ja​kieś nie​bez​pie​czeń​stwo – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Co? Nie​bez​pie​czeń​stwo? – Nie​bie​sko​pal​cy ro​zej​rzał się. – Non​sens. Cze​go mia​ła​byś się oba​wiać? Su​ge​ro​wa​łem tyl​ko, że​byś była czuj​na, na wy​pa​dek gdy​by Król-Bóg za​żą​dał twej obec​no​ści. Och, już czas. Mi​łe​go wie​czo​ru, Kie​li​chu. Otwo​rzył drzwi, po​ło​żył dłoń na jej ple​cach i wpro​wa​dził ją do kom​na​ty. W ostat​niej chwi​li przy​su​nął usta do jej ucha. – Po​win​naś na sie​bie uwa​żać, dziec​ko – szep​nął. – W tym pa​ła​cu nie wszyst​ko jest tym, czym się wy​da​je. Siri zmarsz​czy​ła czo​ło i od​wró​ci​ła się, ale na twa​rzy skry​by po​ja​wił się już fał​szy​wy uśmiech. Za​mknął drzwi. O czym on, na Au​stre, mó​wił? – prze​mknę​ło jej przez myśl i za​trzy​ma​ła się, za​pew​ne na zbyt dłu​go, przy wej​ściu. Wresz​cie spoj​rza​ła w głąb kom​na​ty i wes​tchnę​ła. W pa​le​ni​sku jak zwy​kle tań​czy​ły pło​mie​nie, choć ogień był mniej​szy niż zwy​kle. Był tam. Siri nie mu​sia​ła na​wet pa​trzeć w stro​nę łoża, by mieć pew​ność. Gdy jej wzrok przy​wykł do pół​mro​ku, za​uwa​ży​ła, że ko​lor pło​mie​ni – błę​kit, czer​wień, a na​wet czerń – jest zbyt in​ten​syw​ny, zbyt na​sy​co​ny. Suk​nia dziew​czy​ny, uszy​ta z prze​pysz​nej zło​tej sa​ty​ny, jak​by się ja​rzy​ła. Wszyst​ko, co było bia​łe – na przy​kład ko​ron​ki jej stro​ju – od​mie​ni​ło się nie​co i po​kry​ło de​li​kat​ną tę​czą, jak oglą​da​ne przez pry​-

zmat. W głę​bi du​cha po​ża​ło​wa​ła, że nie jest w do​brze oświe​tlo​nej sali, w któ​rej mo​gła​by w peł​ni do​ce​nić wspa​nia​łość Bio​Chro​my. Ale oczy​wi​ście nie było w tym nic do​bre​go. Od​dech Kró​la-Boga sta​no​wił wy​na​tu​rze​nie. Wład​ca kar​mił się du​sza​mi in​nych lu​dzi i bar​wy, któ​re wy​wo​ły​wał, choć pięk​ne, po​wsta​wa​ły ich kosz​tem. Roz​trzę​sio​na Siri roz​sz​nu​ro​wa​ła wstąż​ki z boku suk​ni i po​zwo​li​ła jej opaść na po​sadz​kę. Dłu​gie rę​ka​wy zsu​nę​ły się swo​bod​nie, stan i spód​ni​ca za​sze​le​ści​ły na pod​ło​dze. Ry​tu​ału do​peł​ni​ła, zsu​wa​jąc ra​miącz​ka ko​szu​li, któ​rą rzu​ci​ła obok su​kien​ki. Wy​szła spo​mię​dzy le​żą​cych na zie​mi fałd ma​te​ria​łu, ukło​ni​ła się i przy​ję​ła zwy​cza​jo​wą po​zy​cję. Jej ple​cy za​pro​te​sto​wa​ły i dziew​czy​na ze smut​kiem po​my​śla​ła o cze​ka​ją​cej ją ko​lej​nej spę​dzo​nej w nie​wy​go​dzie nocy. Mo​gli​by cho​ciaż do​pil​no​wać, prze​mknę​ło jej przez gło​wę, żeby ogień w ko​min​ku pło​nął jak na​le​ży. No​ca​mi w wiel​kim ka​mien​nym pa​ła​cu pa​no​wał chłód, na​wet mimo tro​pi​kal​ne​go kli​ma​tu Hal​lan​dren. Chłód od​czu​wal​ny zwłasz​cza przez ko​goś, kto był nagi. Skup się na Nie​bie​sko​pal​cym, przy​ka​za​ła so​bie, sta​ra​jąc się za​jąć my​śli. Co ta​kie​go chciał mi po​wie​dzieć? W pa​ła​cu nie wszyst​ko jest tym, czym się wy​da​je? Czy ostrze​gał ją przed gnie​wem Kró​la-Boga, przy​po​mi​na​jąc, że wład​ca w do​wol​nej chwi​li może ska​zać ją na śmierć? O tym prze​cież bar​dzo do​brze wie​dzia​ła. Jak mo​gła​by za​po​mnieć, sko​ro Su​se​bron sie​dział mniej niż pięt​na​ście stóp od niej i przy​glą​dał się jej po​śród ota​cza​ją​cych cie​ni? Nie, skry​ba na pew​no mó​wił o czymś in​nym. Uznał, że prze​stro​gę na​le​ży prze​ka​zać jej po ci​chu, tak by nie usły​szał jej nikt inny. Po​win​naś być ostroż​na… Za​pach​nia​ło to po​li​ty​ką. Siri za​ci​snę​ła moc​niej zęby. Gdy​by uważ​niej słu​cha​ła swych na​uczy​cie​li, może by​ła​by w sta​nie wy​ło​wić sub​tel​ną wska​zów​kę, kry​ją​cą się w ostrze​że​niu Nie​bie​sko​pal​ce​go. Ja na​praw​dę nie po​trze​bu​ję już ko​lej​nych po​wo​dów do nie​po​ko​ju, my​śla​ła. Sko​ro sta​rzec miał jej coś do po​wie​dze​nia, to dla​cze​go nie zro​bił tego wprost? Mi​ja​ły ko​lej​ne mi​nu​ty, a dziew​czy​na po​wta​rza​ła so​bie sło​wa skry​by raz po raz, jak ktoś, kto nie może za​snąć. Było jej jed​nak zbyt nie​wy​god​nie i zim​no, by mo​gła dojść do ja​kich​kol​wiek wnio​sków. Bała się przez to co​raz bar​dziej. Vi​ven​na by to zro​zu​mia​ła. Vi​ven​na za​pew​ne in​stynk​tow​nie po​ję​ła​by, dla​cze​go Król-Bóg nie chce z nią sy​piać. Uda​ło​by jej się to zmie​nić już pierw​szej nocy. Siri była jed​nak nie​do​uczo​na i mo​gła je​dy​nie sta​rać się – bar​dzo się sta​rać, tak jak uczy​ni​ła​by to Vi​ven​na – być naj​lep​szą żoną i w ten spo​sób słu​żyć Idris. Sta​ra​ła się być taką ko​bie​tą, jaką wszy​scy chcie​li w niej wi​dzieć. Wciąż jej to nie wy​cho​dzi​ło. Wie​dzia​ła rów​nież, że nie bę​dzie w sta​nie żyć w ten spo​sób zbyt dłu​go. W pa​ła​cu czu​ła się jak w pu​łap​ce. Ka​pła​ni na wszyst​kie jej proś​by i ar​gu​men​ty re​ago​wa​li je​dy​nie wzno​sze​niem oczu do nie​ba. Nie umia​ła na​wet za​in​te​re​so​wać sobą Kró​la-Boga na tyle, by chciał z nią ob​co​wać jak z żoną. A te​raz oka​za​ło się, że coś jej może za​gra​żać, choć nie wie​dzia​ła na​wet co i z któ​rej stro​ny. In​ny​mi sło​wy dziew​czy​na czu​ła wszech​ogar​nia​ją​cą fru​stra​cję i nie​po​kój. Jęk​nę​ła. Czu​jąc ból w każ​dej koń​czy​nie, wy​pro​sto​wa​ła się i usia​dła na środ​ku ciem​nej kom​na​ty, po czym spoj​rza​ła na ciem​nie​ją​cą w rogu po​stać. – Czy ze​chciał​byś to po pro​stu zro​bić? – wy​du​ka​ła. Ci​sza. Siri zro​zu​mia​ła, co wła​śnie zro​bi​ła, i jej wło​sy zbie​la​ły na kość. Ze​sztyw​nia​ła, spu​ści​ła wzrok, zmę​cze​nie ule​cia​ło, za​stą​pio​ne gwał​tow​nym lę​kiem. Cze​go się spo​dzie​wa​ła? Król-Bóg mógł w każ​dej chwi​li we​zwać słu​gi i ka​zać ją za​bić. Tak na​praw​dę zresz​tą wca​le nie mu​siał ni​ko​go przy​wo​ły​wać. Mógł oży​wić suk​nię Siri i po​le​cić jej udu​sić dziew​czy​nę. Mógł na​ka​zać dy​wa​no​wi, by ją zdła​wił. Praw​do​po​dob​nie, nie wsta​jąc z krze​sła, mógł na​wet zrzu​cić jej su​fit na gło​wę. Siri cze​ka​ła, dy​sząc cięż​ko, zdję​ta stra​chem, spo​dzie​wa​jąc się wy​bu​chu wście​kło​ści i ze​msty wład​cy.

Ale… nie sta​ło się nic. Mi​ja​ły ko​lej​ne mi​nu​ty. Wresz​cie dziew​czy​na pod​nio​sła wzrok. Król-Bóg po​ru​szył się, wy​pro​sto​wał i w dal​szym cią​gu ob​ser​wo​wał ją z wy​so​ko​ści sto​ją​ce​go obok łoża wiel​kie​go krze​sła. Re​flek​sy świa​tła tań​czy​ły w oczach wład​cy. Jego ry​sów nie wi​dzia​ła wy​raź​nie, lecz nie wy​da​wał się roz​gnie​wa​ny. Był po pro​stu zim​ny i nie​do​stęp​ny. Już chcia​ła spu​ścić wzrok, ale się za​wa​ha​ła. Sko​ro jej wy​buch nie spro​wo​ko​wał żad​nej re​ak​cji, to przy​glą​da​nie się mu nie mo​gło spro​wa​dzić na nią ni​cze​go gor​sze​go. Unio​sła więc gło​wę i spoj​rza​ła Su​se​bro​no​wi w oczy, ma​jąc przy tym świa​do​mość, że po​stę​pu​je nie​mą​drze. Vi​ven​na ni​g​dy nie spro​wo​ko​wa​ła​by tego czło​wie​ka. Po​zo​sta​ła​by ci​cha i skrom​na, i albo roz​wią​za​ła​by pro​blem, albo – je​śli żad​ne roz​wią​za​nie nie ist​nia​ło – klę​cza​ła​by co noc, do​pó​ki jej cier​pli​wość nie wy​war​ła​by wra​że​nia na​wet na Kró​luBogu Hal​lan​dren. Tyle że Siri nie była Vi​ven​ną i mu​sia​ła się z tym po​go​dzić. Wład​ca wciąż się jej przy​glą​dał. Dziew​czy​na po​czu​ła, że się ru​mie​ni. Klę​cza​ła przed nim zu​peł​nie naga już przez sześć nocy z rzę​du, ale pa​trze​nie nań było zu​peł​nie czym in​nym. Nie po​chy​li​ła się jed​nak. Wciąż na ko​la​nach, przy​glą​da​ła się mu, nie​mal prze​mo​cą od​pę​dza​jąc sen​ność. A nie było to ła​twe. Była zmę​czo​na, a nowa po​zy​cja oka​za​ła się trud​niej​sza do utrzy​ma​nia na​wet od głę​bo​kie​go ukło​nu. Mimo to cze​ka​ła i pa​trzy​ła. Mi​ja​ły go​dzi​ny. Wresz​cie – mniej wię​cej o tej sa​mej po​rze, o któ​rej do​tąd opusz​czał sy​pial​nię – Król-Bóg pod​niósł się z miej​sca. Siri ze​sztyw​nia​ła, czu​jąc gwał​tow​ną falę prze​ra​że​nia. Wład​ca jed​nak ru​szył po pro​stu do drzwi. Za​stu​kał w nie lek​ko i słu​żą​cy cze​ka​ją​cy po dru​giej stro​nie otwo​rzy​li. Wy​szedł i wro​ta się za​mknę​ły. Siri cze​ka​ła w na​pię​ciu. Nie po​ja​wi​li się żoł​nie​rze i nie aresz​to​wa​li jej, nie wpa​dli też ka​pła​ni z wy​mów​ka​mi. Po ja​kimś cza​sie dziew​czy​na po​de​szła do łoża i za​grze​ba​ła się w po​ście​li, cie​sząc się jej cie​płem. Ten cały Król-Bóg, po​my​śla​ła, osu​wa​jąc się w sen, jest z pew​no​ścią mniej su​ro​wy, niż wszy​scy uwa​ża​ją. Za​snę​ła.

12 Wresz​cie nad​szedł mo​ment, w któ​rym Dar Pie​śni mu​siał wy​słu​chać pe​ty​cji. Było to nie​zwy​kle mę​czą​ce, po​nie​waż Uro​czy​sto​ści Za​ślu​bin mia​ły trwać jesz​cze przez kil​ka na​stęp​nych dni. Lu​dzie jed​nak po​trze​bo​wa​li swych bo​gów bez wzglę​du na świę​to. Wie​dział, że nie po​wi​nien od​czu​wać z tego po​wo​du iry​ta​cji. Z po​wo​du zwią​za​nej ze ślu​bem wład​cy fety – na ob​cho​dach któ​rej szczę​śli​wie nie po​ja​wi​ła się ani pan​na mło​da, ani pan mło​dy – i tak miał wol​ny nie​mal cały ty​dzień, i to po​win​no mu wy​star​czyć. Poza tym, je​dy​nym, co mu​siał ro​bić, było spę​dza​nie kil​ku go​dzin dzien​nie na oglą​da​niu dzieł sztu​ki i wy​słu​chi​wa​niu ludz​kich la​men​tów. Na​praw​dę nie​wie​le. Na​wet je​śli do​pro​wa​dza​ło go to do sza​łu. Wes​tchnął i roz​parł się wy​god​niej na swym tro​nie. Na gło​wie miał ha​fto​wa​ną czap​kę, do któ​rej wło​żył do​pa​so​wa​ną ko​lo​ra​mi – czer​wie​nią i zło​tem – luź​ną sza​tę. Fał​dy stro​ju wiły się wo​kół jego ra​mion i tor​su. Z płasz​cza zwi​sa​ły zło​te frędz​le. Po​dob​nie jak w przy​pad​ku wszyst​kich stro​jów Po​wra​ca​ją​ce​go, wkła​da​nie na sie​bie tego ubra​nia było czyn​no​ścią jesz​cze bar​dziej zło​żo​ną od jego kro​ju. Gdy​by na​gle opu​ści​li mnie słu​dzy, po​my​ślał z cie​niem we​so​ło​ści, nie po​tra​fił​bym się na​wet ubrać. Oparł gło​wę na pię​ści, ło​kieć umie​ścił na opar​ciu tro​nu. Ta sala pa​ła​cu otwie​ra​ła się bez​po​śred​nio na po​ro​śnię​ty tra​wą dzie​dzi​niec Dwo​ru Bo​gów – nie​po​go​da była w Hal​lan​dren rzad​ko​ścią, a znad mo​rza do​la​ty​wał sło​no pach​ną​cy, chłod​ny wie​trzyk. Za​mknął oczy i głę​bo​ko wcią​gnął po​wie​trze. Ze​szłej nocy znów śnił o woj​nie. Lla​ri​mar uznał, że to szcze​gól​nie zna​czą​cy fakt. Dar Pie​śni był tyl​ko lek​ko za​nie​po​ko​jo​ny. Wszy​scy prze​cież po​wta​rza​li, że je​śli do kon​flik​tu rze​czy​wi​ście doj​dzie, to Hal​lan​dren bez tru​du zwy​cię​ży. Acz​kol​wiek, je​śli to była praw​da, to dla​cze​go wciąż wi​dział w kosz​ma​rach pło​ną​ce T’Te​lir? Nie ja​kąś od​le​głą idriań​ską wio​skę, ale swo​je wła​sne mia​sto. To nic nie zna​czy, po​wtó​rzył w du​chu z na​ci​skiem. Te sny to tyl​ko od​zwier​cie​dle​nie mo​ich lę​ków. – Na​stęp​na pe​ty​cja, Wa​sza Mi​łość – szep​nął sto​ją​cy u jego boku Lla​ri​mar. Dar Pie​śni wes​tchnął i otwo​rzył oczy. Pod obie​ma ścia​na​mi kom​na​ty sta​li ka​pła​ni w dłu​gich sza​tach i zdob​nych na​kry​ciach gło​wy. Skąd ich się tylu wzię​ło? Czy ja​ki​kol​wiek bóg na​praw​dę po​trze​bu​je tak licz​nej świ​ty? Na ze​wnątrz na traw​ni​ku cze​ka​ła dłu​ga ko​lej​ka lu​dzi. Wy​glą​da​li ża​ło​śnie i przy​gnę​bia​ją​co. Część z nich za​no​si​ła się kasz​lem, wy​wo​ła​nym cho​ro​bą. Ależ ich wie​lu, po​my​ślał, gdy przy​pro​wa​dzo​no do nie​go na​stęp​ną ko​bie​tę. Chy​ba po​wi​nie​nem był się tego spo​dzie​wać. Nie roz​ma​wia​łem z nimi od nie​mal ty​go​dnia. – Wier​ci​pię​to – zwró​cił się do swe​go ka​pła​na. – Idź i po​wiedz ocze​ku​ją​cym, by usie​dli. Nie ma po​wo​du, żeby przez cały czas sta​li. To może tro​chę po​trwać. Lla​ri​mar wy​raź​nie się za​wa​hał. Po​zy​cja sto​ją​ca była oczy​wi​stą ozna​ką sza​cun​ku. Po chwi​li jed​nak ski​nął gło​wą i na​ka​zał ge​stem jed​ne​mu z młod​szych ka​pła​nów prze​ka​zać ze​bra​nym po​sła​nie od boga. Tylu lu​dzi chce się ze mną spo​tkać, my​ślał Dar Pie​śni. Co mu​siał​bym zro​bić, żeby ich prze​ko​nać, że je​stem do ni​cze​go? Jak mógł spra​wić, by prze​sta​li go na​cho​dzić? Po pię​ciu la​tach wy​słu​chi​wa​nia próśb i pe​ty​cji nie był, szcze​rze po​wie​dziaw​szy, pe​wien, czy znie​sie jesz​cze pięć ko​lej​nych. Ko​bie​ta zbli​ży​ła się do jego tro​nu. W ra​mio​nach nio​sła dziec​ko. Nie, tyl​ko nie dziec​ko. Dar Pie​śni skrzy​wił się. – O, wiel​ki – za​czę​ła, pa​da​jąc przed nim na ko​la​na. – Pa​nie Od​wa​gi. Dar Pie​śni mil​czał.

– To Ha​lan, moje dziec​ko – mó​wi​ła ko​bie​ta, wy​cią​ga​jąc ku bogu ręce, w któ​rych trzy​ma​ła syna. Gdy zbli​ży​ła je do aury Po​wra​ca​ją​ce​go, ko​cyk roz​bły​snął in​ten​syw​nym błę​ki​tem, róż​nią​cym się dwa i pół stop​nia od czy​ste​go ko​lo​ru. Dar Pie​śni bez tru​du do​strzegł, że chło​piec cier​pi na strasz​li​wą cho​ro​bę. Schudł tak bar​dzo, że schła na nim skó​ra. Od​dech dziec​ka był tak sła​by, że mi​go​tał nie​pew​nie ni​czym pło​mień do​pa​la​ją​cej się świe​cy. Cze​ka​ła je śmierć jesz​cze przed koń​cem dnia. – Uzdro​wi​cie​le mó​wią, że za​padł na śmier​tel​ną fe​brę – po​wie​dzia​ła mat​ka Ha​la​na. – Wiem, że umie​ra. Dziec​ko wy​da​ło z sie​bie sła​by od​głos, coś w ro​dza​ju stłu​mio​ne​go kaszl​nię​cia. Na praw​dzi​wy płacz bra​ko​wa​ło mu sił. – Pro​szę, o Wiel​ki – mó​wi​ła da​lej ko​bie​ta, po​cią​ga​jąc no​sem i po​chy​la​jąc gło​wę. – Och, pro​szę. Był od​waż​ny, tak samo jak ty. Od​dam za nie​go swój Od​dech, Od​de​chy wszyst​kich z mo​jej ro​dzi​ny. Bę​dzie​my ci słu​żyć przez sto lat, zro​bię co​kol​wiek, tyl​ko bła​gam, ocal go. Dar Pie​śni przy​mknął po​wie​ki. – Pro​szę – wy​szep​ta​ła. – Nie mogę – od​parł bóg. Ci​sza. – Nie mogę – po​wtó​rzył. – Dzię​ku​ję, mój pa​nie – od​po​wie​dzia​ła wresz​cie szep​tem. Dar Pie​śni otwo​rzył oczy i uj​rzał od​pro​wa​dza​ną ko​bie​tę szlo​cha​ją​cą ci​cho i przy​ci​ska​ją​cą moc​no syn​ka do pier​si. Ze​bra​ni w ko​lej​ce lu​dzie tak​że ją ob​ser​wo​wa​li. Na ich twa​rzach ma​lo​wa​ły się jed​no​cze​śnie roz​pacz i na​dzie​ja. Nie uda​ło się ko​lej​ne​mu pro​szą​ce​mu, co ozna​cza​ło, że oni wciąż mają szan​sę. Szan​sę na to, żeby go bła​gać, by się za​bił. Dar Pie​śni pod​niósł się na​gle z miej​sca, ze​rwał czap​kę z gło​wy i od​rzu​cił ją na bok. Moc​nym szarp​nię​ciem otwo​rzył drzwi w tyl​nej ścia​nie kom​na​ty i wy​szedł. Drzwi gło​śno trza​snę​ły. Słu​dzy i ka​pła​ni ru​szy​li na​tych​miast za nim. Od​wró​cił się ku nim na pię​cie. – Wy​no​ście się stąd! – rzu​cił, ma​cha​jąc ręką. Na ich twa​rzach po​ja​wi​ło się za​sko​cze​nie. Nie byli przy​zwy​cza​je​ni do ta​kich wy​bu​chów gnie​wu swe​go pana. – Zo​staw​cie mnie w spo​ko​ju! – krzyk​nął. Ko​lo​ry w sali za​pło​nę​ły in​ten​syw​niej, re​agu​jąc na ro​ze​dr​ga​ne emo​cje boga. Słu​żą​cy cof​nę​li się, zmie​sza​ni. Wró​ci​li nie​pew​nie do otwie​ra​ją​cej się na traw​nik kom​na​ty i za​mknę​li za sobą drzwi. Dar Pie​śni zo​stał sam. Oparł dłoń o ścia​nę. Od​dy​chał głę​bo​ko. Wol​ną ręką prze​tarł skroń. Dla​cze​go tak się po​cił? Prze​cież wy​słu​chał już ty​się​cy ta​kich próśb i wie​le z nich do​ty​czy​ło spraw gor​szych niż ta ostat​nia. Po​sy​łał na śmierć cię​żar​ne ko​bie​ty, dzie​ci i ich ro​dzi​ców, po​wie​rzał nie​szczę​ściu oso​by wier​ne i nie​win​ne. Nie miał po​wo​du do tak ostrej re​ak​cji. Był w sta​nie to znieść. To tak na​praw​dę nic trud​ne​go. Po​dob​nie jak co​ty​go​dnio​we po​chła​nia​nie Od​de​chu ko​lej​nej oso​by. Nie​wiel​ka cena za… Drzwi sta​nę​ły otwo​rem i ktoś wszedł do kom​na​ty. Dar Pie​śni na​wet się nie ob​ró​cił. – Cze​go oni ode mnie chcą, Lla​ri​ma​rze? – spy​tał ostro. – Czy na​praw​dę my​ślą, że to zro​bię? Ja? Dar Pie​śni zwa​ny Sa​mo​lub​nym? Czy rze​czy​wi​ście są​dzą, że po​świę​cę swe ży​cie dla jed​ne​go z nich? Lla​ri​mar mil​czał przez kil​ka chwil. – Ob​da​rzasz ich na​dzie​ją, Wa​sza Mi​łość – ode​zwał się wresz​cie. – Ostat​nią, naj​mniej​szą na​dzie​ją. Na​dzie​ja sta​no​wi część wia​ry – część wie​dzy o tym, że pew​ne​go dnia, któ​ryś z two​ich wy​znaw​ców do​stą​pi cudu. – A co, je​śli się mylą? – za​py​tał Dar Pie​śni. – Nie chcę umie​rać. Je​stem próż​ny, lu​bię ży​cie w luk​su​sie. Tacy jak ja nie umie​ra​ją za in​nych, na​wet je​śli są przy​pad​kiem bo​ga​mi.

Lla​ri​mar nie od​po​wie​dział. – Ci do​brzy już nie żyją, Wier​ci​pię​to – pod​jął Dar Pie​śni. – Ko​ją​ca Mą​dro​ścią, Ja​sny Cień: ci bo​go​wie od​da​li ży​cie za wier​nych i już ich nie ma. Wszy​scy po​zo​sta​li, mnie nie wy​łą​cza​jąc, to sami ego​iści. Od ja​kie​go cza​su żad​na pe​ty​cja nie zo​sta​ła wy​słu​cha​na? Od trzech lat? – Mniej wię​cej, Wa​sza Mi​łość – przy​tak​nął ci​cho ka​płan. – Bo dla​cze​go mia​ło​by być ina​czej? – Dar Pie​śni ro​ze​śmiał się. – Prze​cież, żeby ule​czyć któ​re​goś z wier​nych, ktoś z nas musi umrzeć. Czy nie uwa​żasz, że to nie​do​rzecz​ne? Co to za re​li​gia, któ​ra na​kła​nia lu​dzi, by pro​si​li boga o sa​mo​bój​stwo? – Po​wra​ca​ją​cy po​krę​cił gło​wą. – To ja​kaś iro​nia. Je​ste​śmy dla nich bo​ga​mi do​pó​ty, do​pó​ki nas nie za​bi​ją. I wy​da​je mi się, że wiem, dla​cze​go nie​któ​rzy bo​go​wie się pod​da​ją. To przez te proś​by, przez co​dzien​ne ich wy​słu​chi​wa​nie, ze świa​do​mo​ścią, że mo​żesz jed​ne​go z nich zba​wić, a na​wet, że pew​nie po​wi​nie​neś, sko​ro two​je wła​sne ży​cie nie jest nic war​te. Sama ta wie​dza wy​star​czy, by osza​leć. By osza​leć i żeby się za​bić! – Uśmiech​nął się, spo​glą​da​jąc na wy​so​kie​go ka​pła​na. – Sa​mo​bój​stwo przez ubó​stwie​nie. Ja​kież to te​atral​ne. – Czy mam od​wo​łać resz​tę pe​ty​cji, Wa​sza Mi​łość? – Lla​ri​mar w naj​mniej​szym stop​niu nie wy​glą​dał na wstrzą​śnię​te​go czy zmar​twio​ne​go wy​bu​chem boga. – Pew​nie, dla​cze​go nie. – Dar Pie​śni mach​nął ręką. – Przy​da im się lek​cja teo​lo​gii. Po​win​ni zro​zu​mieć, ja​kim je​stem bez​u​ży​tecz​nym bo​giem. Ode​ślij ich i każ wró​cić ju​tro. O ile oczy​wi​ście będą na tyle głu​pi, by jesz​cze się tu po​ja​wić. – Tak, Wa​sza Mi​łość – Ka​płan się ukło​nił. Czy Lla​ri​mar na​praw​dę ni​g​dy się na mnie nie wście​ka? – za​sta​no​wił się Po​wra​ca​ją​cy. Prze​cież aku​rat on po​wi​nien do​kład​nie ro​zu​mieć, że na mnie nie moż​na po​le​gać! Od​wró​cił się i od​szedł, a Lla​ri​mar wró​cił do sali próśb. Za bo​giem nie ru​szył ża​den słu​ga. Na​wet nie pró​bo​wa​li. Dar Pie​śni prze​szedł przez pierw​szą czer​wo​ną kom​na​tę, po​tem przez na​stęp​ną w tym sa​mym ko​lo​rze, aż wresz​cie, mi​ja​jąc kil​ka ko​lej​nych po​miesz​czeń, do​tarł do scho​dów i wszedł na pię​tro. Tu​taj pa​łac był otwar​ty ze wszyst​kich stron. Było to tak na​praw​dę wiel​kie, przy​kry​te da​chem pa​tio. Ru​szył w dru​gą stro​nę – by zna​leźć się jak naj​da​lej od miej​sca, w któ​rym cze​ka​li wier​ni. Wiał sil​ny wiatr. Czuł, jak szar​pie jego sza​tę, jak nie​sie wo​nie, któ​re, wi​ru​jąc wo​kół palm, prze​by​ły set​ki mil nad oce​anem, by wresz​cie do​trzeć na Dwór Bo​gów. Stał tak dłu​gą chwi​lę, spo​glą​da​jąc na mia​sto i roz​cią​ga​ją​ce się za nim mo​rze. Mimo tego, co cza​sem ma​wiał, nie chciał​by opu​ścić swo​je​go wy​god​ne​go do​mo​stwa na dwo​rze. Nie był stwo​rzo​ny do ży​cia w dżun​gli, sta​now​czo wo​lał przy​ję​cia. Nie​kie​dy jed​nak ża​ło​wał, że nie chce być kimś in​nym. Cią​ży​ły mu sło​wa Po​ran​nej Rosy: „Któ​re​goś dnia bę​dziesz mu​siał się opo​wie​dzieć po któ​rejś ze stron. Je​steś w koń​cu bo​giem”. To praw​da, był ich bo​giem, czy tego chciał, czy nie. Bar​dzo go to iry​to​wa​ło. Tak bar​dzo sta​rał się być bez​u​ży​tecz​ny i próż​ny. A oni wciąż przy​cho​dzi​li. „Przy​da​ła​by się nam two​ja pew​ność… Je​steś lep​szym czło​wie​kiem, niż chcesz to przy​znać”. Dla​cze​go dzia​ło się tak, że im usil​niej sta​rał się prze​ko​nać wszyst​kich, że jest idio​tą, tym bar​dziej byli prze​ko​na​ni, że kry​je się w nim ja​kaś nie​zmier​na głę​bia? Na jed​nym od​de​chu na​zy​wa​li go kłam​cą i chwa​li​li jego rze​ko​me, ukry​te cno​ty. Czy na​praw​dę nikt nie ro​zu​mie, że moż​na być oso​bą miłą i za​ra​zem bez​u​ży​tecz​ną? Prze​cież nie każ​dy wy​ga​da​ny du​reń jest prze​bra​nym bo​ha​te​rem. Jego wy​czu​lo​ny zmysł ży​cia ostrzegł go o po​wro​cie Lla​ri​ma​ra na dłu​go, za​nim usły​szał kro​ki. Ka​płan zbli​żył się do boga i sta​nął obok nie​go. Oparł ręce na ba​rier​ce, któ​ra, jako że zbu​do​wa​no ją z my​ślą o bo​gach, była umiesz​czo​na dlań o ja​kieś dwie sto​py za wy​so​ko. – Ode​szli – po​wie​dział Lla​ri​mar. – Bar​dzo do​brze – mruk​nął Dar Pie​śni. – Wy​da​je mi się, że cze​goś jed​nak dziś do​ko​na​li​śmy. Unik​ną​łem speł​nie​nia swe​go obo​wiąz​ku, krzy​cza​łem na swych słu​żą​cych i się dą​sa​łem. Bez wąt​pie​nia po czymś ta​kim wszy​scy będą tym bar​dziej prze​ko​na​ni, że je​stem jesz​cze bar​dziej ho​no​ro​wy i szla​chet​ny, niż do​tąd my​śle​li. Ju​tro pro​szą​cych przyj​dzie dwa razy tyle, a ja nie zej​dę z dro​gi pro​wa​dzą​cej mnie ku nie​uchron​-

ne​mu sza​leń​stwu. – Nie mo​żesz osza​leć – przy​po​mniał ci​cho Lla​ri​mar. – To nie​moż​li​we. – Oczy​wi​ście, że mogę – od​parł Dar Pie​śni. – Wy​star​czy, że się od​po​wied​nio moc​no sku​pię. Naj​cie​kaw​szą ce​chą sza​leń​stwa jest to, że za​cho​dzi ono w gło​wie. – Wi​dzę, że wró​cił ci twój zwy​kły hu​mor – za​uwa​żył bez prze​ko​na​nia ka​płan. – Wier​ci​pię​to, ra​nisz me uczu​cia. Mój hu​mor z całą pew​no​ścią nie jest zwy​kły. Przez kil​ka mi​nut trwa​li w mil​cze​niu. Lla​ri​mar nie ga​nił ani nie ko​men​to​wał de​cy​zji i dzia​łań boga. Za​cho​wy​wał się jak do​bry ka​płan. To spra​wi​ło, że Da​ro​wi Pie​śni przy​szła do gło​wy pew​na myśl. – Wier​ci​pię​to, je​steś mym wy​so​kim ka​pła​nem. – Tak, Wa​sza Mi​łość. Bóg wes​tchnął. – Na​praw​dę mu​sisz le​piej się wsłu​chi​wać w moje sło​wa. Jako wy​so​ki ka​płan po​wi​nie​neś był od​po​wie​dzieć w bar​dziej wy​ra​fi​no​wa​ny spo​sób. – Prze​pra​szam, Wa​sza Mi​łość. – Nie prze​pra​szaj, tyl​ko po​sta​raj się na​stęp​nym ra​zem. Ale, ale… znasz się na teo​lo​gii i ta​kich tam? – Stu​dio​wa​łem co nie​co, Wa​sza Mi​łość. – Cóż, więc jaki jest, z re​li​gij​ne​go punk​tu wi​dze​nia, sens ist​nie​nia bo​gów, któ​rzy mogą ule​czyć jed​ną je​dy​ną oso​bę, po czym sami umie​ra​ją? Mnie to się wy​da​je bez sen​su. W ten spo​sób bar​dzo ła​two prze​trze​bić cały pan​te​on. Lla​ri​mar wy​chy​lił się i wyj​rzał na mia​sto. – To skom​pli​ko​wa​na kwe​stia, Wa​sza Mi​łość. Po​wra​ca​ją​cy nie są po pro​stu bo​ga​mi – są ludź​mi, któ​rzy umar​li i któ​rzy po​sta​no​wi​li Wró​cić, by dzie​lić się swy​mi bło​go​sła​wień​stwa​mi i wie​dzą. W koń​cu tyl​ko ten, kto już raz umarł, może nam po​wie​dzieć co​kol​wiek o dru​giej stro​nie. – To chy​ba ra​cja. – Cho​dzi o to, Wa​sza Mi​łość, że Po​wra​ca​ją​cy nie po​win​ni tu zo​sta​wać. Prze​dłu​ża​my ich ży​cie, umoż​li​wia​jąc im bło​go​sła​wie​nie więk​szej licz​by wier​nych. Ale tak na​praw​dę po​win​ni po​zo​stać z nami tyl​ko do chwi​li, w któ​rej zro​bią to, co do nich na​le​ży. – A co do nich na​le​ży? – za​py​tał Dar Pie​śni. – Tro​chę to nie​ja​sne. Ka​płan wzru​szył ra​mio​na​mi. – Po​wra​ca​ją​cy mają… cel. Każ​dy ma inny. Zna​łeś swój, za​nim po​sta​no​wi​łeś tu wró​cić, ale prze​kro​cze​nie Opa​li​zu​ją​cej Fali osła​bia wspo​mnie​nia. Je​śli zo​sta​niesz wśród nas wy​star​cza​ją​co dłu​go, przy​po​mnisz so​bie wresz​cie, dla​cze​go zde​cy​do​wa​łeś się na Po​wrót. A pe​ty​cje… one po​ma​ga​ją wam so​bie to przy​po​mnieć. – Czy​li Po​wró​ci​łem, by ura​to​wać ko​muś ży​cie? – rzu​cił Dar Pie​śni i zmarsz​czył czo​ło. Po​czuł się za​wsty​dzo​ny. Przez pięć lat nie​wie​le cza​su spę​dził, stu​diu​jąc wła​sną teo​lo​gię. Ale prze​cież miał od tego ka​pła​nów. – Nie​ko​niecz​nie, Wa​sza Mi​łość. – Lla​ri​mar po​krę​cił gło​wą. – Może rze​czy​wi​ście wró​ci​łeś, by ko​goś ura​to​wać, ale bar​dziej praw​do​po​dob​ne jest to, że zna​la​złeś się tu​taj, by po​dzie​lić się z nami ja​kąś in​for​ma​cją o ży​ciu po śmier​ci. Albo żeby wziąć udział w ja​kimś wiel​kim wy​da​rze​niu. Pa​mię​taj, pro​szę, że to wła​śnie two​ja bo​ha​ter​ska śmierć ob​da​rzy​ła cię ener​gią do Po​wro​tu. Twój cel może być z nią w ja​kiś spo​sób zwią​za​ny. – Lla​ri​mar umilkł na chwi​lę, wzrok nie​co mu się za​mglił. – Wi​dzia​łeś coś, pa​nie. Z tam​tej stro​ny moż​na oglą​dać przy​szłość, ni​czym zwój, któ​ry roz​wi​ja się w nie​skoń​czo​nej har​mo​ni​ce ko​smo​su. I zmar​twi​ło cię to, co w niej zo​ba​czy​łeś – ja​kieś przy​szłe wy​da​rze​nie. Za​miast po​zo​sta​wać tam w spo​ko​ju, po​sta​no​wi​łeś sko​rzy​stać z oka​zji, jaką otrzy​ma​łeś dzię​ki swej męż​nej śmier​ci, i Po​wró​ci​łeś do świa​ta ży​wych. Zde​cy​do​wa​łeś się coś na​pra​wić, po​dzie​lić się swą wie​dzą, albo w inny spo​sób po​móc tym, któ​rzy jesz​cze żyją. Pew​ne​go dnia, kie​dy wy​peł​nisz już swo​je za​da​nie, sko​rzy​stasz z pe​ty​cji, by

wy​szu​kać ko​goś, kto za​słu​gu​je na twój Od​dech. A po​tem bę​dziesz mógł kon​ty​nu​ować swą wę​drów​kę po Opa​li​zu​ją​cej Fali. My, jako twoi wy​znaw​cy, mu​si​my za​opa​try​wać cię w Od​dech i utrzy​my​wać przy ży​ciu tak dłu​go, jak bę​dzie trze​ba, byś osią​gnął swój cel, czym​kol​wiek się oka​że. Tym​cza​sem nę​ka​my cię py​ta​nia​mi o wróż​by i bło​go​sła​wień​stwa, ja​ki​mi mogą ob​da​rzać in​nych tyl​ko lu​dzie, któ​rzy mu​snę​li – jak ty – przy​szłość. Dar Pie​śni przez chwi​lę się za​sta​na​wiał. – A je​śli ja nie wie​rzę? – za​py​tał w koń​cu. – W co, Wa​sza Mi​łość? – W to wszyst​ko – wy​ja​śnił Dar Pie​śni. – W to, że Po​wra​ca​ją​cy są bo​ga​mi. W to, że te wi​zje są czymś wię​cej niż cha​otycz​ny​mi gier​ka​mi mo​je​go mó​zgu. Co, je​śli nie wie​rzę, że mój Po​wrót miał zwią​zek z ja​kim​kol​wiek pla​nem czy ce​lem? – W ta​kim ra​zie być może wró​ci​łeś, żeby w to uwie​rzyć. – Za​cze​kaj… Twier​dzisz, że po dru​giej stro​nie – tam, gdzie z pew​no​ścią wie​rzy​łem w ist​nie​nie ja​kiejś dru​giej stro​ny – zda​łem so​bie spra​wę, że je​śli Po​wró​cę, prze​sta​nę wie​rzyć w dru​gą stro​nę, i wró​ci​łem wła​śnie po to, by od​kryć w so​bie wia​rę w jej ist​nie​nie, któ​rą utra​ci​łem tyl​ko dla​te​go, że Po​wró​ci​łem? Lla​ri​mar umilkł i uśmiech​nął się. – No tak, mój ostat​ni ar​gu​ment tro​chę się chwie​je pod cio​sa​mi lo​gi​ki, praw​da? – Tak trosz​kę. – Dar Pie​śni od​po​wie​dział uśmie​chem. Od​wró​cił się i jego wzrok padł na gó​ru​ją​cy nad ca​łym dwo​rem mo​nu​men​tal​ny pa​łac Kró​la-Boga. – Co o niej są​dzisz? – O no​wej kró​lo​wej? – spy​tał ka​płan. – Nie wi​dzia​łem jej, Wa​sza Mi​łość. Zo​sta​nie za​pre​zen​to​wa​na do​pie​ro za kil​ka dni. – Nie py​tam o oso​bę, tyl​ko o skut​ki jej po​ja​wie​nia się. Lla​ri​mar spoj​rzał nań uważ​niej. – Czyż​byś, Wa​sza Mi​łość, za​in​te​re​so​wał się na​gle po​li​ty​ką? – Tak, tak, wiem, wiem. Dar Pie​śni jest hi​po​kry​tą. Od​po​ku​tu​ję za to póź​niej. Ale te​raz od​po​wiedz mi na py​ta​nie. – Nie wiem, co o tym my​śleć, Wa​sza Mi​łość – od​parł ka​płan, uśmie​cha​jąc się. – Od dwu​dzie​stu lat uwa​ża​no, że spro​wa​dze​nie księż​nicz​ki z kró​lew​skie​go rodu to do​bry po​mysł. Tak, po​my​ślał bóg. Ale tam​ten dwór prze​stał ist​nieć. Po​wra​ca​ją​cy uzna​li, że za​si​le​nie dy​na​stii Hal​lan​dren kró​lew​ską krwią bę​dzie ko​rzyst​ne. Ale ci bo​go​wie – ci, któ​rzy są​dzi​li, że wie​dzą co po​cząć po przy​by​ciu Idrian​ki – od daw​na już nie żyją. A ci, któ​rzy ich za​stą​pi​li, oka​za​li się o wie​le gor​si. Je​śli to, co po​wie​dział Lla​ri​mar, było praw​dą, to wszyst​ko, co Dar Pie​śni oglą​dał we śnie, było waż​nym zwia​stu​nem. Każ​dy uka​zu​ją​cy woj​nę kosz​mar. Wszyst​kie drę​czą​ce go złe prze​czu​cia. Z ja​kie​goś nie​wy​tłu​ma​czal​ne​go po​wo​du miał wra​że​nie, że Hal​lan​dren pę​dzi w dół po gór​skim zbo​czu, zu​peł​nie nie wie​dząc, że otwie​ra się przed nim bez​den​na prze​paść. – Ju​tro od​bę​dzie się Zgro​ma​dze​nie Dwor​skie, praw​da? – spy​tał Po​wra​ca​ją​cy, nie od​ry​wa​jąc oczu od czar​ne​go pa​ła​cu. – Tak, Wa​sza Mi​łość. – Skon​tak​tuj się z Po​ran​ną Rosą. Do​wiedz się, czy mogę jej to​wa​rzy​szyć pod​czas spo​tka​nia. Może uda jej się mnie ja​koś ro​ze​rwać. Wiesz, że od po​li​ty​ki boli mnie gło​wa. – Cie​bie nie może bo​leć gło​wa, Wa​sza Mi​łość. Dar Pie​śni wi​dział w od​da​li wy​cho​dzą​cych z dwo​ru wy​pro​szo​nych lu​dzi – wra​ca​li do mia​sta, zo​sta​wia​jąc za sobą dwór bo​gów. – A już się łu​dzi​łem – po​wie​dział ci​cho.

Siri sta​ła w ciem​nej sy​pial​ni i wy​glą​da​ła przez okno. Pa​łac Kró​la-Boga był wyż​szy od ota​cza​ją​cych

mu​rów, a okna kom​na​ty wy​cho​dzi​ły na wschód. Da​le​ko przed nią wid​nia​ło mo​rze. Dziew​czy​na pa​trzy​ła na fale i czu​ła żar po​po​łu​dnio​we​go słoń​ca. Te​raz, gdy mia​ła na so​bie tyl​ko cien​ką ko​szu​lę, żar był przy​jem​ny, zwłasz​cza że wie​ją​ca znad oce​anu bry​za nie po​zwa​la​ła mu się roz​sza​leć. Wiatr igrał w jej dłu​gich wło​sach, szar​pał za ubra​nie. Po​win​na już nie żyć. Ode​zwa​ła się bez​po​śred​nio do Kró​la-Boga, usia​dła, a co gor​sza, po​sta​wi​ła mu żą​da​nie. Cały ra​nek ocze​ki​wa​ła kary. I nic się nie wy​da​rzy​ło. Po​chy​li​ła się nad pa​ra​pe​tem i skrzy​żo​wa​ła przed​ra​mio​na na ka​mien​nej pły​cie. Za​mknę​ła oczy, chło​nąc po​wiew od mo​rza. W głę​bi du​cha wciąż była prze​ra​żo​na swo​im po​stęp​kiem. Ale ten lęk z każ​dą chwi​lą ma​lał. Przez cały czas po​stę​po​wa​łam źle, po​my​śla​ła. Po​zwo​li​łam, by kie​ro​wa​ły mną lęki i nie​po​kój. Do​tąd bar​dzo się nimi przej​mo​wa​ła. Ro​bi​ła po pro​stu to, co wy​da​wa​ło się słusz​ne. Te​raz za​czy​na​ła po​dej​rze​wać, że po​win​na była unieść gło​wę w ob​li​czu wład​cy już kil​ka dni temu. A może jed​nak nie była do​sta​tecz​nie ostroż​na. Może kara na​dej​dzie? Nie​mniej w tej chwi​li mia​ła wra​że​nie, że uda​ło się jej cze​goś do​ko​nać. Uśmiech​nę​ła się i otwo​rzy​ła oczy. Po​zwo​li​ła, by jej wło​sy przy​bra​ły ja​sno​żół​tą bar​wę. Naj​wyż​sza pora, by prze​stać się bać.

13 – Od​dam to – po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem Vi​ven​na. Sie​dzia​ła z na​jem​ni​ka​mi w domu Le​mek​sa. Wczo​raj zo​sta​ła zmu​szo​na do przy​ję​cia Od​de​chów, po czym spę​dzi​ła bez​sen​ną noc, zo​sta​wia​jąc za​ję​cie się cia​łem sta​re​go szpie​ga pie​lę​gniar​ce i no​wym to​wa​rzy​szom. Nie mo​gła so​bie przy​po​mnieć chwi​li, gdy za​snę​ła wy​czer​pa​na stre​sem ca​łe​go dnia. Pa​mię​ta​ła tyl​ko, że po​ło​ży​ła się, by przez chwi​lę ode​tchnąć w dru​giej sy​pial​ni na pię​trze. Kie​dy się obu​dzi​ła, ze zdzi​wie​niem stwier​dzi​ła, że na​jem​ni​cy wciąż tam są. Naj​wy​raź​niej, wraz z Par​li​nem, spa​li na dole. Sen nie po​mógł w roz​wią​za​niu jej pro​ble​mów. Wciąż była w po​sia​da​niu tego od​ra​ża​ją​ce​go Od​de​chu i na​dal nie mia​ła po​ję​cia, jak po​ra​dzi so​bie w Hal​lan​dren bez po​mo​cy Le​mek​sa. Choć, je​śli cho​dzi​ło o Bio​Chro​mę, wie​dzia​ła, co po​win​na zro​bić. Mo​gła ją od​dać. Ze​bra​li się w sa​lo​nie. Po​dob​nie jak więk​szość miejsc w Hal​lan​dren, i ten po​kój nie​mal pęcz​niał od barw. Ścia​ny były wy​ło​żo​ne cien​ki​mi li​stew​ka​mi przy​po​mi​na​ją​ce​go trzci​nę drew​na, po​ma​lo​wa​ne​go ja​skra​wy​mi far​ba​mi. Vi​ven​na nie mo​gła nie za​uwa​żyć, że każ​dy od​cień był w tej chwi​li bar​dziej in​ten​syw​ny niż przed​tem. Zy​ska​ła też dziw​nie sil​ną umie​jęt​ność roz​róż​nia​nia barw – ich od​cie​ni i to​nów. In​stynk​tow​nie wy​czu​wa​ła jak da​le​ki jest każ​dy z nich od ide​ału. Zu​peł​nie jak​by ob​da​rzo​no ją wzro​kiem do​sko​na​łym. I bar​dzo, ale to bar​dzo cięż​ko było jej nie zwra​cać uwa​gi na pięk​no tych ko​lo​rów. Denth stał opar​ty o prze​ciw​le​głą ścia​nę. Tonk Fah wy​cią​gnął się na so​fie i co ja​kiś czas zie​wał. Ko​lo​ro​wy ptak przy​siadł na jego sto​pie. Par​lin wy​szedł i trzy​mał straż na ze​wnątrz. – Od​dasz, księż​nicz​ko? – spy​tał Denth. – Tak, od​dam – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. Sie​dzia​ła skrom​nie na ku​chen​nym stoł​ku, igno​ru​jąc mięk​kie ka​na​py i fo​te​le. – Po​szu​ka​my nie​szczę​śni​ków, któ​rzy zo​sta​li okra​dze​ni przez wa​szą kul​tu​rę z Bio​Chro​my, i każ​de​mu od​dam je​den Od​dech. Denth rzu​cił okiem na Tonk Faha, któ​ry znów tyl​ko ziew​nął. – Księż​nicz​ko – ode​zwał się na​jem​nik – nie moż​na od​dać po​je​dyn​cze​go Od​de​chu. Moż​na je​dy​nie po​zbyć się na​raz ca​ło​ści. – Ra​zem z two​im wła​snym – do​dał Tonk Fah. Denth ski​nął gło​wą. – Co uczy​ni​ło​by cię Bez​barw​ną. Na tę myśl Vi​ven​na po​czu​ła uścisk w żo​łąd​ku. Nie tyl​ko utra​ci​ła​by tak nie​daw​no otrzy​ma​ne pięk​no i bar​wy, ale tak​że wła​sny Od​dech, swą du​szę… Jej wło​sy zro​bi​ły się nie​mal zu​peł​nie bia​łe. – Nie – zde​cy​do​wa​ła – w ta​kim ra​zie nie mogę tego zro​bić. W sa​lo​nie za​pa​dła ci​sza. – Mo​gła​by coś Prze​bu​dzić – za​uwa​żył Tonk Fah i za​ma​chał nogą. Pa​pu​ga za​skrze​cza​ła. – Wci​snąć Od​de​chy w parę gaci, czy coś ta​kie​go. – Słusz​nie – przy​znał Denth. – A… co wte​dy? – za​nie​po​ko​iła się Vi​ven​na. – Mamy na my​śli oży​wia​nie przed​mio​tów, księż​nicz​ko – wy​ja​śnił na​jem​nik. – Mar​twych przed​mio​tów. To po​zba​wi​ło​by cię czę​ści Od​de​chu, a przed​miot stał​by się w pew​nym sen​sie żywy. Więk​szość Roz​bu​dza​ją​cych robi to tyl​ko na ja​kiś czas, ale nie ma po​wo​du, że​byś ty nie zo​sta​wi​ła swe​go Od​de​chu w Prze​bu​dzo​nej rze​czy na za​wsze.

Roz​bu​dza​nie. Od​bie​ra​nie dusz lu​dziom i prze​ka​zy​wa​nie ich nie​umar​łym po​two​rom. Z ja​kie​goś po​wo​du Vi​ven​na czu​ła, że w oczach Au​stre był​by to czyn jesz​cze bar​dziej od​ra​ża​ją​cy niż samo tyl​ko po​sia​da​nie Od​de​chu. Wes​tchnę​ła i po​krę​ci​ła gło​wą. Po​nad​to pro​blem Bio​Chro​my sta​no​wił – jak się oba​wia​ła – je​dy​nie wy​mów​kę, z któ​rej skrzęt​nie ko​rzy​sta​ła, by nie my​śleć o tym, co po​cznie bez Le​mek​sa. Co ro​bić? Denth usiadł obok niej na krze​śle i oparł sto​py na pod​nóż​ku. Wy​glą​dał le​piej niż Tonk Fah – czar​ne wło​sy zwią​zał w schlud​ny koń​ski ogon, twarz miał gład​ko ogo​lo​ną. – Nie cier​pię pra​cy na​jem​ni​ka – po​wie​dział. – Wiesz dla​cze​go? Dziew​czy​na unio​sła brew. – Brak ja​kie​go​kol​wiek ubez​pie​cze​nia – do​dał na​jem​nik. – Zaj​mu​je​my się nie​bez​piecz​ny​mi i nie​prze​wi​dy​wal​ny​mi spra​wa​mi. A nasi pra​co​daw​cy czę​sto umie​ra​ją przed wy​pła​tą. Pa​skud​ny na​wyk. – I za​zwy​czaj nie na ka​tar – za​uwa​żył Tonk Fah. – Dużo czę​ściej wy​bie​ra​ją mie​cze. – Po​myśl, w ja​kim kło​po​cie zna​leź​li​śmy się te​raz – cią​gnął Denth. – Bez pra​co​daw​cy nie wie​my co po​cząć. Vi​ven​na za​mar​ła. Czy to zna​czy, że umo​wa wy​ga​sła? – za​sta​no​wi​ła się. Wie​dzą, że je​stem księż​nicz​ką Idris. Co zro​bią z tą in​for​ma​cją? Czy to dla​te​go zo​sta​li tu na noc i nie ode​szli? Czy będą mnie szan​ta​żo​wać? Denth przyj​rzał jej się bacz​nie. – Wi​dzisz? – zwró​cił się do Tonk Faha. – Tak – od​po​wie​dział krę​py na​jem​nik. – My​śli o tym. Denth oparł się wy​god​niej na krze​śle. – Wła​śnie to mnie de​ner​wu​je. Dla​cze​go wszy​scy za​kła​da​ją, że kie​dy skoń​czy się umo​wa, zo​sta​ną przez na​jem​ni​ków zdra​dze​ni? Uwa​żasz, że bie​ga​my po świe​cie, dźga​jąc lu​dzi dla za​ba​wy? My​ślisz, że me​dy​cy mają ten pro​blem? Czy kto​kol​wiek się nie​po​koi, że gdy tyl​ko prze​sta​nie opła​cać le​ka​rza, ten za​śmie​je się de​mo​nicz​nie i od​rą​bie mu pal​ce u stóp? – Oj, lu​bię ob​ci​nać pal​ce – wtrą​cił Tonk Fah. – To co in​ne​go – sko​men​to​wał Denth. – Nie zro​bił​byś tego tyl​ko dla​te​go, że umo​wa do​bie​gła koń​ca, praw​da? – No nie – przy​znał Tonk Fah. – Pal​ce to pal​ce. Vi​ven​na unio​sła oczy ku nie​bu. – Zmier​za​cie do cze​goś? – Zmie​rza​my do tego, księż​nicz​ko, że wła​śnie oba​wia​łaś się, że cię zdra​dzi​my. Ob​ra​bu​je​my albo sprze​da​my w nie​wo​lę, lub zro​bi​my coś po​dob​nie okrop​ne​go. – Non​sens – za​pro​te​sto​wa​ła dziew​czy​na. – O ni​czym ta​kim nie po​my​śla​łam. – Je​stem pe​wien – od​parł z prze​ką​sem Denth. – Tym​cza​sem nasz za​wód jest bar​dzo sza​cow​ny. Jest le​gal​ny w nie​mal każ​dym zna​nym mi kró​le​stwie. Je​ste​śmy ta​ki​mi sa​my​mi gra​cza​mi na ryn​ku jak pie​ka​rze czy ry​ba​cy. – Cho​ciaż po​dat​ków nie pła​ci​my – za​uwa​żył Tonk Fah. – Po​bor​ców za​bi​ja​my dla za​ba​wy. Vi​ven​na tyl​ko po​krę​ci​ła gło​wą. Denth po​chy​lił się i ode​zwał już po​waż​niej​szym to​nem. – Pró​bu​ję przez to po​wie​dzieć, księż​nicz​ko, że nie je​ste​śmy prze​stęp​ca​mi. Je​ste​śmy zwy​kły​mi pra​cow​ni​ka​mi. Twój przy​ja​ciel Le​mex był na​szym sze​fem. Te​raz już nie żyje i we​dług mnie na​sza umo​wa prze​cho​dzi na cie​bie. O ile tego oczy​wi​ście chcesz. Vi​ven​na po​czu​ła przy​pływ na​dziei. Ale czy mo​gła im za​ufać? Mimo prze​mo​wy Den​tha, wciąż cięż​ko jej było uwie​rzyć w mo​ty​wy i al​tru​izm męż​czyzn, któ​rzy wal​czą i za​bi​ja​ją dla pie​nię​dzy. A jed​nak nie wy​ko​rzy​sta​li cho​ro​by Le​mek​sa. I zo​sta​li, mimo że mo​gli ob​ra​bo​wać dom i uciec jesz​cze nocą. – No do​brze – po​wie​dzia​ła. – Ile wam zo​sta​ło zgod​nie z umo​wą? – Nie mam po​ję​cia – przy​znał Denth. – Tymi spra​wa​mi zaj​mu​je się Pe​reł​ka.

– Pe​reł​ka? – zdzi​wi​ła się Vi​ven​na. – Na​jem​nicz​ka z na​szej gru​py – wy​ja​śnił Tonk Fah. – Nie ma jej te​raz. Zaj​mu​je się per​li​sty​mi spra​wa​mi. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. – Ilu was jest? – Tyl​ko tro​je – od​po​wie​dział Denth. – No, chy​ba żeby do​li​czyć zwie​rza​ki – do​dał Tonk Fah, zna​czą​co ko​ły​sząc nogą, na któ​rej sie​dział jego ptak. – Ona nie​dłu​go wró​ci – rzekł Denth. – Wpa​dła na chwi​lę ze​szłej nocy, ale spa​łaś. Tak czy ina​czej, umo​wa wią​za​ła nas na co naj​mniej kil​ka mie​się​cy, a po​ło​wę pie​nię​dzy do​sta​li​śmy z góry. Na​wet je​śli zde​cy​du​jesz nie za​pła​cić nam resz​ty, to praw​do​po​dob​nie je​ste​śmy ci win​ni jesz​cze kil​ka ty​go​dni. Tonk Fah ski​nął gło​wą. – Więc je​śli chcesz, że​by​śmy ko​goś dla cie​bie za​bi​li, to wła​śnie na​de​szła pora de​cy​zji. Vi​ven​na otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy. Tonk Fah za​chi​cho​tał. – Na​praw​dę po​win​naś się już przy​zwy​cza​ić do na​sze​go żoł​dac​kie​go po​czu​cia hu​mo​ru, księż​nicz​ko – stwier​dził Denth. – Chy​ba że już nie chcesz nas przy so​bie trzy​mać. – Prze​cież, zda​je się, su​ge​ro​wa​łam, że chcę – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – No do​bra – rzu​cił Denth. – Ale co mamy dla cie​bie ro​bić? Po co w ogó​le przy​je​cha​łaś do T’Te​lir? Vi​ven​na nie od​po​wie​dzia​ła od razu. Nie ma chy​ba sen​su ni​cze​go ukry​wać, po​my​śla​ła. Prze​cież oni i tak zna​ją mój naj​więk​szy se​kret. Wie​dzą, kim je​stem. – Przy​je​cha​łam tu, by ura​to​wać swo​ją sio​strę – wy​ja​śni​ła. – Chcę ją wy​kraść z pa​ła​cu Kró​la-Boga i całą i zdro​wą od​wieźć do Idris. Na​jem​ni​cy umil​kli. Wresz​cie Tonk Fah za​gwiz​dał. – Am​bit​nie – pod​su​mo​wał. Pa​pu​ga też za​gwiz​da​ła. – W koń​cu to księż​nicz​ka – za​uwa​żył Denth. – One za​zwy​czaj są am​bit​ne. – Siri nie zo​sta​ła od​po​wied​nio przy​go​to​wa​na. Nie po​ra​dzi so​bie w Hal​lan​dren – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na, po​chy​la​jąc się lek​ko. – Nasz oj​ciec przy​słał ją tu za​miast mnie, ale nie je​stem w sta​nie znieść my​śli o tym, że to nie ja, a ona słu​ży Idris jako żona Kró​la-Boga. Nie​ste​ty, je​śli po pro​stu ją po​rwie​my i uciek​nie​my, Hal​lan​dren za​ata​ku​je moją oj​czy​znę. Mu​si​my więc spra​wić, by znik​nę​ła tak, żeby w ża​den spo​sób nie ko​ja​rzy​ło się to z moim kró​le​stwem. W ra​zie po​trze​by sama zaj​mę jej miej​sce. Denth po​dra​pał się po gło​wie. – No więc? – rzu​ci​ła Vi​ven​na. – To nie do koń​ca na​sza spe​cjal​ność – po​wie​dział Denth. – Je​ste​śmy ra​czej od bi​cia i za​bi​ja​nia – po​parł go Tonk Fah. Szczu​plej​szy na​jem​nik ski​nął gło​wą. – A tak​że od pil​no​wa​nia, by nikt na​sze​go klien​ta nie po​bił i nie za​bił. Dla Le​mek​sa by​li​śmy przede wszyst​kim pry​wat​ną stra​żą. – Dla​cze​go w ta​kim ra​zie nie po​pro​sił mo​je​go ojca o przy​sła​nie kil​ku idriań​skich żoł​nie​rzy? Oni też mo​gli​by go chro​nić. Denth i Tonk Fah wy​mie​ni​li się spoj​rze​nia​mi. – Jak by ci to naj​de​li​kat​niej po​wie​dzieć, księż​nicz​ko… – Na​jem​nik się za​wa​hał. – Twój Le​mex de​frau​do​wał pie​nią​dze wa​sze​go kró​la. Ku​po​wał za nie Od​de​chy. – Le​mex był pa​trio​tą! – od​par​ła na​tych​miast Vi​ven​na. – Mo​gło być, jak mó​wisz – przy​tak​nął Denth – ale na​wet naj​wier​niej​si ka​pła​ni ścią​ga​ją cza​sem ze świą​tyn​nych skarb​ców po kil​ka mo​net. My​ślę, że Le​mex uznał po pro​stu, że le​piej, by jego ochro​nę sta​no​wi​li lu​dzie z ze​wnątrz. Vi​ven​na mil​cza​ła. Cięż​ko jej było po​go​dzić się z my​ślą, że ten zna​ny jej z li​stów, roz​sąd​ny, mą​dry i za​-

an​ga​żo​wa​ny w spra​wę męż​czy​zna oka​zał się zło​dzie​jem. Oczy​wi​ście przed​tem nie po​my​śla​ła​by na​wet, że szpieg ku​po​wał Bio​Chro​mę. Ale de​frau​da​cja? Okra​da​nie Idris? – W na​szej pra​cy czło​wiek wie​le się uczy – pod​jął Denth i oparł się wy​god​niej, spla​ta​jąc ręce za gło​wą. – Wal​czy​my z ty​lo​ma ludź​mi, że za​czy​na​my ich ro​zu​mieć. Uda​je się nam prze​żyć tyl​ko dla​te​go, że za​wcza​su prze​wi​du​je​my ich po​su​nię​cia. I naj​waż​niej​szą na​uką, jaką wy​no​si​my, jest ta, że lu​dzie są skom​pli​ko​wa​ni. Na​wet Idria​nie. – Tak. Są śmier​tel​nie nud​ni, ale skom​pli​ko​wa​ni – do​dał Tonk Fah. – Twój Le​mex miał sze​ro​ko za​kro​jo​ne pla​ny – cią​gnął Denth. – Na​praw​dę uwa​żam, że był szcze​rym i od​da​nym pa​trio​tą. W tym mie​ście wciąż ktoś spi​sku​je, księż​nicz​ko. Nie​któ​re z pro​jek​tów, w ja​kich mu po​ma​ga​li​śmy, były na​praw​dę po​waż​ne i mia​ły na celu do​bro Idris. Tak przy​naj​mniej my​ślę. Wy​da​je mi się, że twój szpieg uznał po pro​stu, że za ten pa​trio​tyzm na​le​ży mu się coś wię​cej. – Uprzej​my był z nie​go gość – stwier​dził Tonk Fah. – Nie chciał kło​po​tać two​je​go ojca. Sam so​bie prze​li​czył wy​dat​ki, wy​zna​czył so​bie pod​wyż​kę, a w ra​por​tach wska​zy​wał na wyż​sze kosz​ty, niż po​no​sił w rze​czy​wi​sto​ści. Vi​ven​na tra​wi​ła w mil​cze​niu za​ska​ku​ją​ce in​for​ma​cje. Jak to moż​li​we, by ktoś, kto kradł pie​nią​dze z idriań​skie​go skarb​ca, był jed​no​cze​śnie pa​trio​tą? Jak to moż​li​we, że wier​ny wy​znaw​ca Au​stre no​sił w so​bie kil​ka​set Bio​Chro​ma​tycz​nych Od​de​chów? Po​krę​ci​ła ze smut​kiem gło​wą. „Wi​dy​wa​łem lu​dzi wy​no​szą​cych się po​nad bliź​nich i wi​dzia​łem ich upa​dek” – za​cy​to​wa​ła w du​chu. Była to jed​na z Pię​ciu Wi​zji. Nie po​win​na osą​dzać Le​mek​sa, szcze​gól​nie, że już nie żył. – Za​raz – rzu​ci​ła, bacz​nie przy​glą​da​jąc się na​jem​ni​kom. – Mó​wi​cie, że by​li​ście po pro​stu jego gwar​dzi​sta​mi. Na czym więc po​le​ga​ła wa​sza po​moc w jego „pro​jek​tach”? Obaj męż​czyź​ni spoj​rze​li po so​bie. – Mó​wi​łem, że nie jest głu​pia – skwi​to​wał Tonk Fah. – To pew​nie dla​te​go nie jest na​jem​nicz​ką. – Je​ste​śmy żoł​nie​rza​mi, księż​nicz​ko – po​wie​dział Denth. – Nie​mniej po​sia​da​my też pew​ne inne… umie​jęt​no​ści. Po​tra​fi​my za​ła​twiać nie​któ​re spra​wy. – Spra​wy? – spy​ta​ła Vi​ven​na. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Zna​my od​po​wied​nie oso​by. Mamy kon​tak​ty. Dzię​ki temu je​ste​śmy przy​dat​ni. Po​zwól, że za​sta​no​wię się nad pro​ble​mem two​jej sio​stry. Może coś wy​my​ślę. W za​sa​dzie to przy​po​mi​na po​rwa​nie dziec​ka… – Co – wtrą​cił Tonk Fah – nie jest na​szym ulu​bio​nym ro​dza​jem zle​ce​nia. Wspo​mi​na​li​śmy już o tym? – Tak – przy​tak​nę​ła dziew​czy​na. – Kiep​ski in​te​res. Nie da się na tym za​ro​bić. Więc nad ja​ki​mi pro​jek​ta​mi pra​co​wał Le​mex? – Nie je​stem pew​ny – przy​znał Denth. – Nie wta​jem​ni​czał nas w ca​łość. My tyl​ko za​ła​twia​li​śmy kon​kret​ne zle​ce​nia, or​ga​ni​zo​wa​li​śmy spo​tka​nia, za​stra​sza​li​śmy lu​dzi. Ale na pew​no mia​ło to zwią​zek z pra​cą dla two​je​go ojca. Je​śli chcesz, mo​że​my to wszyst​ko spraw​dzić. – Tak, chcę. – Vi​ven​na kiw​nę​ła gło​wą. – No do​brze. – Denth wstał i prze​szedł obok sofy Tonk Faha. Klep​nął to​wa​rzy​sza po no​dze. Pa​pu​ga za​skrze​cza​ła. – Chodź, Tonk. Czas roz​be​be​szyć dom. Tonk Fah ziew​nął i usiadł pro​sto. – Za​cze​kaj​cie! – za​wo​ła​ła Vi​ven​na. – Jak to roz​be​be​szyć? – Zu​peł​nie nor​mal​nie – od​parł Denth, idąc w stro​nę scho​dów. – Od​na​leźć wszyst​kie skryt​ki. Prze​trzą​snąć do​ku​men​ty i ar​chi​wa. Trze​ba się do​wie​dzieć, co pla​no​wał Le​mex. – On ra​czej nie bę​dzie mieć nic prze​ciw​ko – do​dał Tonk Fah. – W koń​cu nie żyje. Vi​ven​na za​drża​ła. Wciąż ża​ło​wa​ła, że nie była w sta​nie za​pew​nić sta​re​mu szpie​go​wi na​le​ży​te​go idriań​skie​go po​chów​ku i mu​sia​ła ode​słać cia​ło Le​mek​sa do miej​sco​wej kost​ni​cy. A myśl o tych dwóch

za​bi​ja​kach prze​glą​da​ją​cych jego oso​bi​ste rze​czy wca​le nie była bar​dziej przy​jem​na. Denth za​uwa​żył wy​raz jej twa​rzy. – Je​śli nie chcesz, nie mu​si​my tego ro​bić. – Ja​sne – zgo​dził się Tonk Fah – tyle że wte​dy nie do​wie​my się ni​cze​go o jego pla​nach. – Zrób​cie to – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Ale będę mieć na was oko. – W to aku​rat wąt​pię – od​parł Denth. – A to dla​cze​go? – Po​nie​waż… – od​po​wie​dział. – Cóż, wiem, że nikt ni​g​dy nie pyta na​jem​ni​ków o zda​nie. Ale wi​dzisz… – No mów! – rzu​ci​ła po​iry​to​wa​na Vi​ven​na i na​tych​miast zga​ni​ła się w du​chu za brak opa​no​wa​nia. Co się ze mną dzie​je? – po​my​śla​ła. To za​pew​ne wpływ prze​żyć kil​ku ostat​nich dni. Denth tyl​ko się uśmiech​nął, jak​by roz​ba​wio​ny jej wy​bu​chem. – Dzi​siaj od​bę​dzie się Zgro​ma​dze​nie Dwor​skie. Po​wra​ca​ją​cy będą ra​dzić nad spra​wa​mi kró​le​stwa, księż​nicz​ko. – No i? – spy​ta​ła dziew​czy​na, si​ląc się na spo​kój. – No i – wy​ja​śnił na​jem​nik – rów​nież dzi​siaj two​ja sio​stra zo​sta​nie za​pre​zen​to​wa​na bo​gom. Spo​dzie​wam się, że ze​chcesz rzu​cić na nią okiem i spraw​dzić, jak się czu​je. A je​śli chcesz to zro​bić, po​win​naś się po​śpie​szyć. Zgro​ma​dze​nie roz​po​czy​na się już nie​dłu​go. Vi​ven​na splo​tła ręce na pier​si, ale poza tym na​wet nie drgnę​ła. – Uczy​łam się tego wszyst​kie​go, Denth. Zwy​kli lu​dzie nie mogą wcho​dzić na te​ren Dwo​ru Bo​gów. Aby uczest​ni​czyć w Zgro​ma​dze​niu Dwor​skim, trze​ba być albo fa​wo​ry​tem jed​ne​go z bo​gów, albo nie​by​wa​le wpły​wo​wym czło​wie​kiem, albo wy​grać na lo​te​rii. – To wszyst​ko praw​da – przy​znał Denth. – Szko​da, że nie zna​my ni​ko​go po​sia​da​ją​ce​go znacz​ną ilość Bio​Chro​ma​tycz​nych Od​de​chów. Taka oso​ba na​tych​miast zo​sta​ła​by uzna​na za god​ną wstę​pu na Dwór Bo​gów. I to bez zbęd​nych py​tań. – Ach, Denth – rzu​cił Tonk Fah. – Ale prze​cież taki ktoś musi mieć co naj​mniej pięć​dzie​siąt Od​de​chów! To strasz​nie dużo! Vi​ven​na przez mo​ment mil​cza​ła. – A… ile ja mam Od​de​chów? – Och, coś koło pię​ciu​set – od​po​wie​dział Denth. – Tak przy​naj​mniej twier​dził Le​mex. Skła​niam się ku temu, by w to wie​rzyć. W koń​cu to przez cie​bie nasz dy​wan tak świe​ci. Dziew​czy​na spoj​rza​ła pod nogi i po raz pierw​szy spo​strze​gła, że wo​kół niej two​rzy się krąg in​ten​syw​niej​szych barw. Nie było to zja​wi​sko zbyt​nio rzu​ca​ją​ce się w oczy, ale z pew​no​ścią za​uwa​żal​ne. – Po​win​naś już iść, księż​nicz​ko – do​dał ze scho​dów Denth. – Nie spóź​nij się.

Ja​sno​wło​sa z po​de​ner​wo​wa​nia Siri sie​dzia​ła nie​spo​koj​nie i sta​ra​ła się za​pa​no​wać nad wła​snym cia​łem. Słu​żą​ce ukła​da​ły jej wło​sy. Uro​czy​sto​ści Za​ślu​bin – coś, co we​dług niej no​si​ło wy​jąt​ko​wo nie​tra​fio​ną na​zwę – do​bie​gły wresz​cie koń​ca i nad​szedł czas na ofi​cjal​ną pre​zen​ta​cję no​wej kró​lo​wej przed bo​ga​mi Hal​lan​dren. Praw​do​po​dob​nie za bar​dzo się emo​cjo​no​wa​ła. W koń​cu to wszyst​ko nie mia​ło trwać zbyt dłu​go. Jed​nak​że per​spek​ty​wa opusz​cze​nia pa​ła​co​wych mu​rów – na​wet je​śli mia​ła wyjść je​dy​nie na dzie​dzi​niec – przy​pra​wia​ła ją nie​mal o za​wrót gło​wy. Wresz​cie bę​dzie mia​ła oka​zję po​roz​ma​wiać z kimś poza ka​pła​na​mi, skry​ba​mi i słu​żą​cy​mi. Wresz​cie spo​tka bo​gów, o któ​rych tak wie​le sły​sza​ła. Poza tym przy pre​zen​ta​cji miał być obec​ny tak​że i on. Kró​la-Boga wi​dy​wa​ła do​tąd tyl​ko pod​czas noc​nych se​sji, kie​dy to jego po​stać była skry​ta w cie​niu. Dziś przy​naj​mniej zo​ba​czy go w świe​tle dnia. Spoj​rza​ła na swo​je od​bi​cie w du​żym zwier​cia​dle i uśmiech​nę​ła się. Słu​żą​ce uło​ży​ły jej nie​by​wa​le

skom​pli​ko​wa​ną fry​zu​rę, część wło​sów splo​tły w war​ko​cze, po​zwa​la​jąc resz​cie swo​bod​nie spły​wać na ple​cy. War​ko​czy​ki ozdo​bi​ły kil​ko​ma wstąż​ka​mi, któ​re wiły się rów​nież mię​dzy luź​ny​mi pu​kla​mi. Przy każ​dym ru​chu gło​wy wstąż​ki mi​go​ta​ły. Gdy​by kto​kol​wiek z jej rodu zo​ba​czył tak krzy​kli​we bar​wy, wpadł​by z pew​no​ścią w prze​ra​że​nie. Siri wy​szcze​rzy​ła się w zbó​jec​kim uśmiesz​ku i zmie​ni​ła ko​lor wło​sów na bar​dziej zło​ty od​cień, któ​ry le​piej pa​so​wał do ozdób. Służ​ki uśmiech​nę​ły się z apro​ba​tą, kil​ka z nich jęk​nę​ło ci​cho z za​chwy​tu nad prze​mia​ną. Siri opar​ła się wy​god​niej i zło​ży​ła dło​nie na ko​la​nach. Spoj​rza​ła na przy​go​to​wa​ne dla niej stro​je. Je​den z nich mu​sia​ła wy​brać na dwor​ską uro​czy​stość. Suk​nie były nie​zwy​kle bo​ga​te – nie tak wy​ra​fi​no​wa​ne jak te, któ​re wkła​da​ła przed wi​zy​ta​mi w kom​na​cie sy​pial​nej wład​cy, lecz o wie​le bar​dziej ofi​cjal​ne. Ka​pła​ni i służ​ba byli dziś odzia​ni w czer​wień. Samo to spra​wi​ło, że Siri po​czu​ła ocho​tę wło​żyć coś w in​nym ko​lo​rze. Wy​bór padł na zło​to i wska​za​ła pal​cem dwie zło​ci​ste suk​nie. Ko​bie​ty przy​nio​sły je bli​żej, by mo​gła le​piej im się przyj​rzeć. Nie​ste​ty, słu​żą​ce po​ka​za​ły jej jesz​cze trzy inne zło​te su​kien​ki z prze​no​śnej sza​fy sto​ją​cej w ko​ry​ta​rzu. Dziew​czy​na wes​tchnę​ła. Mia​ła wra​że​nie, że służ​ki sta​ra​ją się ze wszyst​kich sił utrud​nić jej do​ko​na​nie wy​bo​ru. Poza tym cier​pia​ła, wie​dząc, ile pięk​nych stro​jów zni​ka bez​pow​rot​nie każ​de​go dnia. Gdy​by tyl​ko… – Czy mogę przy​mie​rzyć je wszyst​kie? – spy​ta​ła po chwi​li na​my​słu. Słu​żą​ce wy​mie​ni​ły spoj​rze​nia, po czym ski​nę​ły gło​wa​mi. Ich miny za​wie​ra​ły pro​sty prze​kaz: „Oczy​wi​ście, że mo​żesz”. Siri po​czu​ła się głu​pio, ale w Idris ni​g​dy nie mia​ła w czym prze​bie​rać. Uśmiech​nę​ła się i wsta​ła, po​zwa​la​jąc ko​bie​tom zdjąć jej sza​tę i wło​żyć pierw​szą suk​nię. Uczy​ni​ły to sta​ran​nie, ba​cząc, by nie ze​psuć jej fry​zu​ry. Dziew​czy​na przej​rza​ła się w lu​strze i stwier​dzi​ła, że de​kolt jest nie​co zbyt od​waż​ny. Mia​ła ocho​tę po​sza​leć z ko​lo​ra​mi, ale pu​blicz​ne po​ka​zy​wa​nie cia​ła wciąż wy​da​wa​ło jej się skan​da​licz​ne. Ski​nę​ła gło​wą, po​zwa​la​jąc słu​żą​cym zdjąć z niej su​kien​kę. Po chwi​li ubra​ły ją w na​stęp​ną – dwu​czę​ścio​wą z do​da​nym gor​se​tem. Siri chęt​nie przy​mie​rzy​ła i ten strój. Spodo​bał się jej, ale chcia​ła spraw​dzić, jak leżą na niej po​zo​sta​łe. Ob​ró​ci​ła się więc kil​ka razy, obej​rza​ła ple​cy i prze​szła do ko​lej​nych su​kien. Ubra​nia były fry​wol​ne, ale cze​mu wła​ści​wie tak bar​dzo się tym przej​mo​wa​ła? Nie było przy niej ojca, któ​ry mógł​by spoj​rzeć na nią swo​im su​ro​wym, peł​nym dez​apro​ba​ty wzro​kiem. Vi​ven​na rów​nież znaj​do​wa​ła się w są​sied​nim kró​le​stwie, a Siri zo​sta​ła kró​lo​wą Hal​lan​dren. Chy​ba za​tem po​win​na na​uczyć się tu​tej​sze​go spo​so​bu ży​cia? Uśmiech​nę​ła się, zda​jąc so​bie spra​wę, że to uspra​wie​dli​wie​nie jest dość śmiesz​ne, ale i tak przy​mie​rzy​ła jesz​cze jed​ną suk​nię.

14 – Pada – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Cel​ne spo​strze​że​nie, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział idą​cy obok swe​go boga Lla​ri​mar. – Nie prze​pa​dam za desz​czem. – Już nie raz ra​czy​łeś o tym wspo​mnieć, Wa​sza Mi​łość. – Je​stem bo​giem – cią​gnął Dar Pie​śni. – Czy nie po​wi​nie​nem mieć ja​kie​goś wpły​wu na po​go​dę? Jak to moż​li​we, że pada, sko​ro ja tego nie chcę? – Na dwo​rze prze​by​wa obec​nie dwa​dzie​ścia pięć bóstw, Wa​sza Mi​łość. Ist​nie​je praw​do​po​do​bień​stwo, że więk​sza ich licz​ba ży​czy so​bie desz​czu niż prze​ciw​nie. Zło​to-czer​wo​ne sza​ty Po​wra​ca​ją​ce​go sze​le​ści​ły przy każ​dym kro​ku. Tra​wa, po któ​rej stą​pał obu​ty​mi w san​da​ły no​ga​mi, była chłod​na i wil​got​na. Mimo to, nad jego gło​wą uno​sił się pod​trzy​my​wa​ny przez kil​ku słu​żą​cych bal​da​chim. Kro​ple desz​czu de​li​kat​nie bęb​ni​ły o na​pię​tą tka​ni​nę. W T’Te​lir pa​da​ło czę​sto, ale ni​g​dy nie były to ule​wy. Dar Pie​śni chciał​by zo​ba​czyć praw​dzi​we obe​rwa​nie chmu​ry, ta​kie ja​kie we​dług opo​wie​ści zda​rza​ły się w dżun​glach. – Prze​pro​wa​dzę więc an​kie​tę – oświad​czył. – Wśród po​zo​sta​łych bo​gów. Prze​ko​na​my się, ilu z nich chcia​ło, by dziś spadł deszcz. – Je​śli ta​kie jest two​je ży​cze​nie, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział Lla​ri​mar. – Ale to ni​cze​go nie do​wie​dzie. – Do​wie​dzie tego, kto jest za ten deszcz od​po​wie​dzial​ny – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Poza tym… je​śli się oka​że, że więk​szość chce, by prze​sta​ło pa​dać, może dojść do po​waż​ne​go kry​zy​su w teo​lo​gii. Lla​ri​mar, oczy​wi​ście, nie wy​da​wał się za​nie​po​ko​jo​ny my​ślą o tym, że bóg sta​ra się pod​wa​żyć do​gma​ty wła​snej re​li​gii. – Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział je​dy​nie – na​sza dok​try​na jest wy​star​cza​ją​co od​por​na. Za​pew​niam. – Na​wet je​śli bo​go​wie nie chcą desz​czu, a ten pada i tak? – Wa​sza Mi​łość, czy na​praw​dę chciał​byś, żeby przez cały czas świe​ci​ło słoń​ce? – Pew​nie. – Dar Pie​śni wzru​szył ra​mio​na​mi. – A co z rol​ni​ka​mi? – za​uwa​żył ka​płan. – Bez desz​czu stra​ci​li​by plo​ny. – Mo​gło​by pa​dać tyl​ko na pola – od​parł bóg. – Byle nie w mie​ście. Bó​stwa nie po​win​ny mieć pro​ble​mu ze stwo​rze​niem wy​biór​czej po​go​dy. – Miesz​kań​cy miast po​trze​bu​ją wody do pi​cia, Wa​sza Mi​łość. – Lla​ri​mar nie re​zy​gno​wał. – A tak​że do my​cia ulic. Po​myśl rów​nież o ro​śli​nach w T’Te​lir. Wszyst​kie pięk​ne drze​wa, a na​wet tra​wa, po któ​rej stą​pasz z taką przy​jem​no​ścią. Wszyst​ko to uschło​by na wiór, gdy​by nie deszcz. – Cóż – za​sta​no​wił się Dar Pie​śni – mógł​bym po pro​stu za​ży​czyć so​bie, by nie umie​ra​ły. – I to wła​śnie przez cały czas ro​bisz, Wa​sza Mi​łość – od​parł Lla​ri​mar. – Two​ja du​sza wie, że deszcz słu​ży mia​stu, i dla​te​go pada. Mimo tego, co są​dzi twa świa​do​mość. Po​wra​ca​ją​cy zmarsz​czył czo​ło. – Za po​mo​cą tego ar​gu​men​tu mógł​byś uznać za boga do​wol​ną oso​bę. – Tyle że nie każ​dy wra​ca zza gro​bu, Wa​sza Mi​łość. Nie każ​dy też po​sia​da moc uzdra​wia​nia, a już na pew​no nie wszy​scy po​tra​fią prze​wi​dy​wać przy​szłość. Traf​na uwa​ga, po​my​ślał bóg, gdy zbli​ża​li się do am​fi​te​atru. Ma​syw​na okrą​gła bu​dow​la wzno​si​ła się

z tyłu Dwo​ru Bo​gów, na ze​wnątrz pier​ście​nia pa​ła​ców, któ​ry ota​czał dzie​dzi​niec. Or​szak Daru Pie​śni wkro​czył do środ​ka – nad jego gło​wą wciąż ko​ły​sał się czer​wo​ny bal​da​chim. We​szli na wy​sy​pa​ne pia​skiem koło, po czym ru​szy​li ram​pą ku gó​rze, na wi​dow​nię. W am​fi​te​atrze znaj​do​wa​ły się czte​ry rzę​dy sie​dzeń prze​zna​czo​nych dla zwy​kłych lu​dzi – ka​mien​ne ławy, na któ​rych za​sia​da​li miesz​kań​cy T’Te​lir cie​szą​cy się po​wa​ża​niem bo​gów, szczę​śli​wi zwy​cięz​cy lo​te​rii lub miesz​cza​nie bo​ga​ci na tyle, by wy​ku​pić so​bie pra​wo uczest​nic​twa w se​sji zgro​ma​dze​nia. Naj​wyż​sza część wi​dow​ni była za​re​zer​wo​wa​na dla Po​wra​ca​ją​cych. Tu​taj – na tyle bli​sko, by sły​szeć, co się dzie​je na dole, i jed​no​cze​śnie na tyle da​le​ko, by za​cho​wać god​ność – znaj​do​wa​ły się loże. Wy​rzeź​bio​ne w ka​mie​niu, po​kry​te zdo​bie​nia​mi i prze​stron​ne, mo​gły po​mie​ścić cały bo​ski or​szak. Dar Pie​śni za​uwa​żył, że nie​któ​rzy bo​go​wie już przy​by​li na miej​sce. Moż​na to było po​znać po barw​nych bal​da​chi​mach wy​sta​ją​cych nad loże. Sta​wi​li się już Piew​ca Ży​cia i Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia. Or​szak omi​nął pu​stą, za​re​zer​wo​wa​ną zwy​cza​jo​wo dla nie​go lożę. Okrą​ży​li wi​dow​nię i po​de​szli do loży, w któ​rej roz​sta​wio​no zie​lo​ną al​ta​nę. We​wnątrz prze​cią​ga​ła się Po​ran​na Rosa. Zie​lo​no-srebr​na suk​nia bo​gi​ni, jak wszyst​kie jej stro​je, była rów​nie bo​ga​ta, jak ską​pa. Mimo pysz​ne​go wy​koń​cze​nia i ha​ftów nie była tak na​praw​dę ni​czym wię​cej niż dłu​gim pa​smem tka​ni​ny z otwo​rem na gło​wę i kil​ko​ma sznu​rów​ka​mi. Boki mia​ła od​sło​nię​te zu​peł​nie i wy​glą​da​ły przez nie zmy​sło​we uda bo​gi​ni. Wy​pro​sto​wa​ła się nie​co i uśmiech​nę​ła. Dar Pie​śni głę​bo​ko ode​tchnął. Po​ran​na Rosa za​wsze trak​to​wa​ła go uprzej​mie i z pew​no​ścią mia​ła o nim do​brą opi​nię. Jed​nak​że za każ​dym ra​zem, gdy znaj​do​wał się w jej to​wa​rzy​stwie, od​no​sił wra​że​nie, że po​wi​nien się mieć na bacz​no​ści. Ko​bie​ta taka jak ona mia​ła zbyt dużą wła​dzę nad męż​czy​zna​mi. Wła​dzę, któ​rą wy​ko​rzy​sty​wa​ła nad​zwy​czaj umie​jęt​nie. – Dar Pie​śni, mój dro​gi – przy​wi​ta​ła się i uśmiech​nę​ła sze​rzej. Słu​dzy boga ru​szy​li na​przód i usta​wi​li dla swe​go pana krze​sło, pod​nó​żek i sto​lik z prze​ką​ska​mi. – Wi​taj, Po​ran​na Roso – od​po​wie​dział Dar Pie​śni. – Mój wy​so​ki ka​płan twier​dzi, że je​steś od​po​wie​dzial​na za tę kosz​mar​ną po​go​dę. Bo​gi​ni unio​sła brew, a sto​ją​cy z boku – wraz z po​zo​sta​ły​mi ka​pła​na​mi – Lla​ri​mar za​lał się głę​bo​kim ru​mień​cem. – Lu​bię deszcz – od​po​wie​dzia​ła wresz​cie Po​ran​na Rosa, wy​cią​ga​jąc się roz​kosz​nie na so​fie. – Jest… inny, a ja lu​bię od​mien​ność. – W ta​kim ra​zie w moim to​wa​rzy​stwie po​win​naś się strasz​li​wie nu​dzić – za​uwa​żył. Usiadł i się​gnął do pa​te​ry po garść – ob​ra​nych już ze skór​ki – wi​no​gron. – Nu​dzić? – zdzi​wi​ła się Po​ran​na Rosa. – Moją pa​sją i dą​że​niem jest mier​no​ta, a w mier​no​cie nie ma nic nie​zwy​kłe​go. Mu​szę też stwier​dzić, że to ostat​nio bar​dzo mod​ne na dwo​rze. – Nie po​wi​nie​neś tak mó​wić – upo​mnia​ła go bo​gi​ni. – Lu​dzie mogą w to uwie​rzyć. – To ty źle mnie oce​niasz. Dla​te​go wła​śnie wszyst​kim o tym mó​wię. Do​sze​dłem do wnio​sku, że sko​ro nie je​stem w sta​nie do​ko​ny​wać praw​dzi​wie bo​skich cu​dów, jak choć​by po​wstrzy​mać desz​czu, to mu​szę się za​do​wo​lić cu​da​mi mniej​szej ran​gi, na przy​kład praw​do​mów​no​ścią. – Hmm – mruk​nę​ła i prze​cią​gnę​ła się. Ko​niusz​ki jej pal​ców za​drża​ły, wes​tchnę​ła z za​do​wo​le​niem. – Nasi ka​pła​ni twier​dzą, że nie je​ste​śmy tu, by igrać z po​go​dą czy za​po​bie​gać nie​szczę​ściom, tyl​ko po to, by prze​wi​dy​wać przy​szłość i słu​żyć lu​dziom. Two​ja po​sta​wa chy​ba nie do koń​ca zga​dza się z ich wi​zją. – Oczy​wi​ście masz ra​cję – przy​tak​nął Dar Pie​śni. – Do​zna​łem wła​śnie olśnie​nia. To nie mier​no​ta jest naj​lep​szą dro​gą po​lep​sze​nia ludz​kie​go losu. – Co za​tem jest? – Śred​nio krwi​sty bef​sztyk na ta​le​rzu peł​nym sma​żo​nych ziem​nia​ków – od​po​wie​dział, roz​gry​za​jąc wi​no​gro​no. – Lek​ko do​pra​wio​ny czosn​kiem i so​sem z lek​kie​go bia​łe​go wina. – Je​steś nie​po​praw​ny – stwier​dzi​ła i opu​ści​ła wy​cią​gnię​te do​tąd ręce.

– Je​stem taki, ja​kim stwo​rzył mnie wszech​świat, moja dro​ga. – A za​tem przy​zna​jesz, że ugi​nasz się przed ka​pry​sa​mi wszech​świa​ta? – Cóż mi in​ne​go po​zo​sta​je. – Mógł​byś z nim wal​czyć – od​par​ła Po​ran​na Rosa. Zmru​ży​ła oczy i się​gnę​ła po jed​no z wi​no​gron le​żą​cych w dło​ni Po​wra​ca​ją​ce​go. – Mógł​byś wal​czyć ze wszyst​kim do​ko​ła i zmu​sić wszech​świat, by to on ugiął się przed tobą. – Cza​ru​ją​cy kon​cept. Ale coś mi mówi, że wszech​świat i ja wal​czy​my w in​nych ka​te​go​riach wa​go​wych. – My​lisz się. – Chcesz przez to po​wie​dzieć, że je​stem za gru​by? Bo​gi​ni rzu​ci​ła mu lek​ko kpią​ce spoj​rze​nie. – Chcę po​wie​dzieć, że nie mu​sisz być aż tak kor​ny. Je​steś prze​cież bo​giem. – Bo​giem, któ​ry nie po​tra​fi na​wet po​wstrzy​mać desz​czu. – Ja pra​gnę bu​rzy i na​wał​nic. Moż​li​we, że dzi​siej​sza mżaw​ka sta​no​wi kom​pro​mis. Dar Pie​śni wrzu​cił do ust ko​lej​ny owoc i zgniótł go zę​ba​mi. Po​czuł, jak słod​ki sok spły​wa mu na pod​nie​bie​nie. Prze​żuł miąższ i przez chwi​lę się za​sta​na​wiał. – Dro​ga Po​ran​na Roso – ode​zwał się wresz​cie – czy na​sza roz​mo​wa do​ty​czy ja​kie​goś za​wo​alo​wa​ne​go te​ma​tu? Bo jak pew​nie wiesz, z wo​al​ka​mi ni​g​dy nie ra​dzi​łem so​bie zbyt do​brze. Do​sta​ję od nich mi​gre​ny. – Nie mo​żesz do​stać mi​gre​ny – przy​po​mnia​ła bo​gi​ni. – Nie po​tra​fię też roz​gry​zać za​wo​alo​wa​nych zna​czeń i pod​tek​stów. To dla mnie sta​now​czo zbyt sub​tel​ne. Zro​zu​mie​nie tego ro​dza​ju rze​czy wy​ma​ga wy​sił​ku, a po​dej​mo​wa​nie wy​sił​ku jest, nie​ste​ty, sprzecz​ne z moją re​li​gią. Po​ran​na Rosa unio​sła brew. – Nowy do​gmat dla two​ich wy​znaw​ców? – Och, nie mia​łem na my​śli tej re​li​gii – wy​ja​śnił Dar Pie​śni. – W ta​jem​ni​cy je​stem czci​cie​lem Au​stre. Jego teo​lo​gia jest tak cu​dow​nie pro​stac​ka – czerń, biel, żad​nych kom​pli​ka​cji. Wia​ra oczysz​czo​na z kło​po​tli​we​go na​my​słu. Bo​gi​ni wy​kra​dła mu ko​lej​ne wi​no​gro​no. – Wi​dać, że nie znasz au​stry​zmu. Tak na​praw​dę to bar​dzo zło​żo​ne wy​zna​nie. Je​śli trze​ba ci cze​goś rze​czy​wi​ście pro​ste​go, po​wi​nie​neś za​in​te​re​so​wać się re​li​gią Pahn Kahl. – Czy oni nie czczą Po​wra​ca​ją​cych, jak my wszy​scy? – Bóg zmarsz​czył czo​ło. – Nie, mają wła​sną re​li​gię. – Prze​cież na​wet dzie​ci wie​dzą, że Pahn Kahl i Hal​lan​dren to w za​sa​dzie je​den lud. Po​ran​na Rosa wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i spoj​rza​ła na are​nę am​fi​te​atru. – Jak to się sta​ło, że za​czę​li​śmy o tym roz​ma​wiać? – za​py​tał Dar Pie​śni. – Przy​się​gam ci, moja dro​ga, że na​sze roz​mo​wy przy​po​mi​na​ją mi cza​sa​mi ukru​szo​ny miecz. Bo​gi​ni rzu​ci​ła mu py​ta​ją​ce spoj​rze​nie. – Gład​kie i ostre, lecz nie mają koń​ca – wy​tłu​ma​czył bóg. Po​ran​na Rosa par​sk​nę​ła śmie​chem. – To ty chcia​łeś się ze mną spo​tkać. – Ow​szem, ale obo​je wie​my, że ty też tego chcia​łaś. Co ty pla​nu​jesz, Po​ran​na Roso? Bo​gi​ni prze​to​czy​ła wi​no​gro​no mię​dzy pal​ca​mi. – Po​cze​kaj – po​wie​dzia​ła. Dar Pie​śni wes​tchnął i przy​wo​łał ge​stem słu​gę, któ​ry przy​niósł mu mi​skę orze​chów. Je​den z męż​czyzn usta​wił ją na sto​le, inny za​czął łu​pać owo​ce dla boga. – Naj​pierw su​ge​ru​jesz, że po​wi​nie​nem się do cie​bie przy​łą​czyć, a te​raz nie chcesz mi po​wie​dzieć, cze​go się po mnie spo​dzie​wasz? Przy​się​gam ko​bie​to, pew​ne​go dnia two​je nie​do​rzecz​ne upodo​ba​nie do

bu​do​wa​nia dra​ma​tycz​ne​go na​pię​cia w każ​dej moż​li​wej sy​tu​acji spro​wa​dzi nam na gło​wy ja​kiś strasz​li​wy ka​ta​klizm. Na przy​kład, znu​dze​nie two​ich roz​mów​ców. – Nie cho​dzi o dra​ma​tycz​ne na​pię​cie – od​par​ła. – Cho​dzi o sza​cu​nek. – Ru​chem gło​wy wska​za​ła na dru​gą stro​nę are​ny, gdzie znaj​do​wa​ła się pu​sta loża, cze​ka​ją​ca na Kró​la-Boga. Zło​ty tron wzno​sił się po​nad nią, na zdob​nym pie​de​sta​le. – Ach, ro​zu​miem. Dzień uczuć pa​trio​tycz​nych? – Ra​czej cie​ka​wość. – Cze​go? – Jej. – Kró​lo​wej? Bo​gi​ni spoj​rza​ła z po​li​to​wa​niem. – Oczy​wi​ście, że o niej mó​wię. My​śla​łeś, że o kogo mi cho​dzi? Dar Pie​śni prze​li​czył w my​ślach dni. Upły​nął już ty​dzień. – Aha – po​wie​dział pół​gło​sem. – Czy​li skoń​czył się okres jej izo​la​cji? – Na​praw​dę po​wi​nie​neś bar​dziej in​te​re​so​wać się świa​tem. – Czas upły​wa szyb​ciej, kie​dy się nim nie in​te​re​su​ję. – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Dzie​lę ten wnio​sek z więk​szo​ścią zna​nych mi ko​biet – do​dał, przy​jął od słu​gi garść orze​chów i roz​siadł się wy​god​niej.

Wy​glą​da​ło na to, że wozy w Hal​lan​dren nie cie​szą się wiel​kim uzna​niem – nie uży​wa​li ich na​wet bo​go​wie. Nie​co spe​szo​na Siri sie​dzia​ła na krze​śle, któ​re jej słu​dzy dźwi​ga​li, idąc po tra​wie w stro​nę wiel​kiej, okrą​głej bu​dow​li w tyl​nej czę​ści Dwo​ru Bo​gów. Pa​dał deszcz. Zu​peł​nie jej to nie prze​szka​dza​ło. I tak zbyt wie​le cza​su spę​dzi​ła w za​mknię​ciu. Ob​ró​ci​ła się na krze​śle i spoj​rza​ła przez ra​mię na gru​pę słu​żą​cych, któ​re nio​sły za nią tren suk​ni tak, by nie za​mókł, cią​gnąc się po tra​wie. Wo​kół kro​czy​ły inne ko​bie​ty, pod​trzy​mu​ją​ce spo​rych roz​mia​rów bal​da​chim, osła​nia​ją​cy dziew​czy​nę przed desz​czem. – Czy mo​gły​by​ście… to za​brać? – spy​ta​ła Siri. – Żeby spadł na mnie deszcz? Służ​ki po​pa​trzy​ły jed​na na dru​gą. – Tyl​ko na chwi​lę – za​pew​ni​ła dziew​czy​na. – Obie​cu​ję. Ko​bie​ty wy​raź​nie się zmar​twi​ły, ale zwol​ni​ły, po​zwa​la​jąc wy​prze​dzić się tra​ga​rzom. Siri po​czu​ła kro​ple desz​czu, wy​sta​wi​ła na nie twarz i uśmiech​nę​ła się. Sie​dem dni w po​miesz​cze​niach to sta​now​czo za dłu​go, stwier​dzi​ła w du​chu. Przez chwi​lę na​pa​wa​ła się, ra​do​wa​ła chłod​ną wil​go​cią na skó​rze i ubra​niu. Tra​wa wy​glą​da​ła za​chę​ca​ją​co. Dziew​czy​na obej​rza​ła się po raz dru​gi. – Wie​cie, ja mo​gła​bym iść… Chcia​ła​bym po​czuć pod sto​pa​mi te zie​lo​ne źdźbła – do​da​ła już w du​chu. Po mi​nach po​zna​ła, że po​mysł nie przy​padł jej służ​bie do gu​stu. – Albo nie – wes​tchnę​ła Siri i prze​krę​ci​ła się na sie​dze​niu, a ko​bie​ty znów przy​śpie​szy​ły, na​su​wa​jąc nad nią bal​da​chim. Spa​cer jed​nak nie był​by przy​jem​ny, nie z tak dłu​gim tre​nem. Dziew​czy​na wy​bra​ła na dziś suk​nię o wie​le śmiel​szą niż co​kol​wiek, co no​si​ła do tej pory. Nie mia​ła rę​ka​wów, a de​kolt był moc​no wy​cię​ty. Sam krój był cie​ka​wy – z przo​du ma​te​riał le​d​wie za​sła​niał jej nogi, za to z tyłu spód​ni​ca się​ga​ła zie​mi. Zde​cy​do​wa​ła się na tę su​kien​kę, czę​ścio​wo pod​da​jąc się uro​ko​wi no​wo​ści, choć za każ​dym ra​zem, gdy uświa​da​mia​ła so​bie, jak od​sło​nię​te ma uda, ob​le​wa​ła się ru​mień​cem. Wkrót​ce przy​by​li do am​fi​te​atru i tra​ga​rze wnie​śli ją na wi​dow​nię. Siri przy​glą​da​ła się z za​cie​ka​wie​niem po​zba​wio​ne​mu da​chu bu​dyn​ko​wi i jego wy​sy​pa​nej pia​skiem niec​ce. Po​nad nią na ław​kach sie​dział barw​ny tłum lu​dzi. Część z nich mia​ła ze sobą pa​ra​so​le, ale więk​szość nie zwra​ca​ła naj​mniej​szej uwa​gi na lek​ką mżaw​kę. Roz​ma​wia​li ze sobą we​so​ło. Siri uśmiech​nę​ła się do ze​bra​nych: sto roz​ma​itych barw i co naj​mniej tyle samo od​mien​nych ro​dza​jów stro​ju. Do​brze było znów zo​ba​czyć coś róż​no​rod​ne​go, na​-

wet je​śli wy​glą​da​ło to nie​co zbyt krzy​kli​wie. Tra​ga​rze wnie​śli ją do prze​stron​nej, wy​ku​tej w ścia​nie bu​dyn​ku loży. Służ​ki umie​ści​ły tycz​ki bal​da​chi​mu w prze​zna​czo​nych do tego celu otwo​rach w ka​mie​niu. Całe po​miesz​cze​nie zo​sta​ło od​po​wied​nio przy​kry​te. Po​tem ko​bie​ty roz​pierz​chły się, skoń​czy​ły przy​go​to​wa​nia i tra​ga​rze opu​ści​li krze​sło. Dziew​czy​na wsta​ła i zmarsz​czy​ła czo​ło. Wresz​cie uwol​ni​ła się z pa​ła​cu, ale wy​glą​da​ło na to, że i tak bę​dzie mu​sia​ła za​jąć miej​sce o wie​le wy​żej od po​zo​sta​łych. Na​wet bo​go​wie – za nich uzna​ła oso​by zaj​mu​ją​ce po​zo​sta​łe, kry​te bal​da​chi​ma​mi loże – znaj​do​wa​li się da​le​ko, od​dzie​le​ni od niej mu​ra​mi. Jak to się dzie​je, że uda​je im się spra​wić, że czu​ję się sa​mot​na na​wet wte​dy, gdy ota​cza mnie tłum lu​dzi? – prze​mknę​ło jej przez myśl. Zwró​ci​ła się do jed​nej ze słu​żą​cych. – Król-Bóg. Gdzie on jest? Ko​bie​ta wska​za​ła na po​zo​sta​łe loże. – Jest w któ​rejś z nich? – spy​ta​ła dziew​czy​na. – Nie, Kie​li​chu – od​po​wie​dzia​ła służ​ka, spusz​cza​jąc wzrok. – Nie przy​bę​dzie, do​pó​ki nie zbio​rą się wszy​scy bo​go​wie. Ach, po​my​śla​ła Siri. To chy​ba roz​sąd​ne. Usia​dła na krze​śle, a służ​ba za​ję​ła się przy​go​to​wa​niem prze​ką​sek. Sto​ją​cy nie​co z boku min​strel za​czął grać na fle​cie, jak​by spe​cjal​nie po to, by za​głu​szyć do​bie​ga​ją​ce z dołu dźwię​ki ludz​kich roz​mów. Siri wo​la​ła​by słu​chać wła​śnie ich. Po​sta​no​wi​ła jed​nak, że nie wpad​nie w zły na​strój. Przy​naj​mniej zna​la​zła się wresz​cie na po​wie​trzu i mo​gła oglą​dać in​nych, na​wet je​śli nie mo​gła za​mie​nić z nimi sło​wa. Uśmiech​nę​ła się i po​chy​li​ła z łok​cia​mi na ko​la​nach. Za​czę​ła oglą​dać mi​go​cą​ce po​ni​żej eg​zo​tycz​ne bar​wy. Nie wie​dzia​ła, co my​śleć o miesz​kań​cach T’Te​lir. Tak bar​dzo róż​ni​li się je​den od dru​gie​go. Nie​któ​rzy byli ciem​no​skó​rzy, co świad​czy​ło o tym, że po​cho​dzą z da​le​kich przy​gra​nicz​nych re​jo​nów kró​le​stwa Hal​lan​dren. Inni mie​li żół​te albo dziw​niej jesz​cze za​bar​wio​ne wło​sy, na przy​kład zie​lo​ne lub nie​bie​skie. Siri do​my​śli​ła się, że uży​wa​li do tego mie​sj​co​wych farb. Wszy​scy byli ubra​ni nie​zwy​kle bo​ga​to, zu​peł​nie jak​by nie było in​nej moż​li​wo​ści. Po​pu​lar​ne były zdob​ne ka​pe​lu​sze, któ​re no​si​li za​rów​no męż​czyź​ni, jak i ko​bie​ty. Mie​li na so​bie wszel​kie ro​dza​je stro​jów – od ka​mi​ze​lek i krót​kich spodni po dłu​gie płasz​cze i suk​nie. Ileż cza​su oni mu​szą spę​dzać na za​ku​pach? – po​my​śla​ła. Sama mia​ła wiel​ki pro​blem z wy​bo​rem ubra​nia, a co​dzien​nie mu​sia​ła zde​cy​do​wać się na jed​ną suk​nię z oko​ło tu​zi​na – ka​pe​lu​szy nikt jej nie pro​po​no​wał, od chwi​li, gdy nie wło​ży​ła żad​ne​go z tych, któ​re służ​ki przy​no​si​ły jej pod​czas kil​ku pierw​szych dni w pa​ła​cu. Na are​nę wkra​czał or​szak za or​sza​kiem – każ​dy z nich wy​róż​niał się in​ny​mi bar​wa​mi – więk​szość ko​lo​rów była ja​skra​wa i me​ta​licz​na. Dziew​czy​na prze​li​czy​ła loże. Miej​sca było dość dla oko​ło pięć​dzie​się​ciu bo​gów, ale na dwo​rze prze​by​wa​ło ich je​dy​nie ja​kieś dwa tu​zi​ny. Do​kład​niej chy​ba dwu​dzie​stu pię​ciu. W każ​dej świ​cie jed​na z osób była wy​raź​nie wyż​sza od in​nych. Nie​któ​re – zwłasz​cza ko​bie​ty – po​dró​żo​wa​ły nie​sio​ne na krze​słach lub so​fach. Męż​czyź​ni w więk​szo​ści szli pie​cho​tą, część Po​wra​ca​ją​cych była ubra​na w po​kry​te wy​myśl​ny​mi wzo​ra​mi sza​ty, inni mie​li na so​bie je​dy​nie san​da​ły i spód​ni​ce. Siri po​chy​li​ła się głę​biej i przyj​rza​ła bogu prze​cho​dzą​ce​mu tuż obok jej loży. Za​ru​mie​ni​ła się na wi​dok na​gie​go tor​su, ale jed​no​cze​śnie nie mo​gła nie do​ce​nić jego umię​śnio​ne​go, po​kry​te​go zdro​wą opa​le​ni​zną cia​ła. Spoj​rzał na nią, po czym z sza​cun​kiem skło​nił nie​znacz​nie gło​wę. Jego słu​dzy i ka​pła​ni ukło​ni​li się nie​mal do sa​mej zie​mi. Bóg po​szedł da​lej bez sło​wa. Dziew​czy​na sie​dzia​ła i cze​ka​ła. Gdy słu​żą​ca za​pro​po​no​wa​ła jej po​czę​stu​nek, po​krę​ci​ła gło​wą. Wciąż spo​dzie​wa​no się jesz​cze czte​rech lub pię​ciu bo​gów. Bó​stwa Hal​lan​dren nie były tak punk​tu​al​ne jak Nie​bie​sko​pal​cy.

Vi​ven​na prze​kro​czy​ła bra​mę i we​szła na Dwór Bo​gów. Nad ca​łym te​re​nem do​mi​no​wa​ły wiel​kie pa​ła​-

ce. Za​trzy​ma​ła się nie​pew​nie i z obu stron za​czę​ły wy​mi​jać ją grup​ki lu​dzi, choć tłum nie był zbyt gę​sty. Denth miał ra​cję – na dzie​dzi​niec do​sta​ła się bez tru​du. Ka​pła​ni przy bra​mie wska​za​li jej ge​stem, by we​szła, nie py​ta​jąc na​wet o toż​sa​mość. Po​zwo​li​li przejść na​wet Par​li​no​wi, wi​docz​nie za​kła​da​jąc, że jest słu​gą Vi​ven​ny. Dziew​czy​na od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na odzia​nych w błę​kit​ne sza​ty du​chow​nych. Za​uwa​ży​ła wo​kół nich bań​ki moc​niej​szych barw, co ozna​cza​ło, że po​sia​da​li wie​le Od​de​chów. Uczo​no ją o tym. Ka​pła​ni strze​gą​cy wej​ścia na Dwór Bo​gów mie​li tyle Bio​Chro​my, by do​stą​pić Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia, sta​nu po​zwa​la​ją​ce​go na oce​nę ilo​ści Od​de​chu u in​nych. Vi​ven​na tak​że to po​tra​fi​ła. Nie cho​dzi​ło przy tym o to, że aury czy ko​lo​ry wi​dzia​ła ina​czej niż zwy​kli lu​dzie. Po​le​ga​ło to na czymś po​dob​nym do jej świe​żo zy​ska​ne​go słu​chu ab​so​lut​ne​go. Inni sły​sze​li te same dźwię​ki co ona, ale tyl​ko ona po​tra​fi​ła je od​róż​niać i na​zy​wać. Wy​raź​nie czu​ła, jak bli​sko na​le​ży po​dejść do ka​pła​na, by zmie​ni​ły się bar​wy, a tak​że roz​po​zna​wa​ła sto​pień ich in​ten​syw​no​ści. Dzię​ki tej in​for​ma​cji in​stynk​tow​nie wie​dzia​ła, że każ​dy ka​płan osią​gnął Pierw​sze Wy​wyż​sze​nie. Par​lin miał tyl​ko je​den Od​dech. Zwy​kli miesz​kań​cy, któ​rzy przy wej​ściu mu​sie​li le​gi​ty​mo​wać się do​ku​men​ta​mi, rów​nież mie​li tyl​ko po jed​nym. Vi​ven​na na​tych​miast do​strze​ga​ła tak​że moc Od​de​chu i to, czy ktoś jest cho​ry, czy zdro​wy. Ka​pła​ni mie​li po do​kład​nie pięć​dzie​siąt Od​de​chów, po​dob​nie jak więk​szość wcho​dzą​cych przez bra​mę bo​ga​czy. Spo​ro osób po​sia​da​ło co naj​mniej dwie​ście, co wy​star​cza​ło do osią​gnię​cia Dru​gie​go Wy​wyż​sze​nia i udo​stęp​nia​ne​go przez nie słu​chu ab​so​lut​ne​go. Nie​wie​le osób szczy​ci​ło się więk​szą ilo​ścią Od​de​chów od niej. Vi​ven​na do​stą​pi​ła Trze​cie​go Wy​wyż​sze​nia i cie​szy​ła się rów​nież do​sko​na​łą per​cep​cją barw. Od​wró​ci​ła wzrok od tłu​mu. Uczy​ła się o Wy​wyż​sze​niach, ale na​wet w naj​śmiel​szych snach nie spo​dzie​wa​ła się do​świad​czyć tego na wła​snej skó​rze. Czu​ła się brud​na. Ze​psu​ta. Przede wszyst​kim dla​te​go, że ota​cza​ją​ce ją bar​wy tak bar​dzo się jej po​do​ba​ły. Na​uczy​cie​le opo​wia​da​li jej o dwo​rze, o tym, że two​rzy go wiel​ki krąg pa​ła​ców. Nie wspo​mnie​li jed​nak, że każ​dy z bu​dyn​ków był prze​cud​nie i har​mo​nij​nie ubar​wio​ny. Każ​dy sta​no​wił dzie​ło sztu​ki, stwo​rzo​ne dzię​ki sub​tel​nej grze od​cie​ni, któ​rych zwy​kli lu​dzie nie mo​gli​by na​wet do​strzec. Pa​ła​ce sta​ły po​śród do​sko​na​le utrzy​ma​ne​go traw​ni​ka. Źdźbła były sta​ran​nie przy​strzy​żo​ne. Zie​le​ni dzie​dziń​ca nie mą​ci​ła ani jed​na ścież​ka. Vi​ven​na we​szła na tra​wę. Par​lin szedł tuż obok. Dziew​czy​na po​czu​ła po​ku​sę, by zrzu​cić buty i da​lej iść po wil​got​nej od desz​czu tra​wie boso. To jed​nak by​ło​by nie​przy​zwo​ite i na​tych​miast zdu​si​ła ten im​puls. Mżaw​ka za​mie​ra​ła. Par​lin opu​ścił pa​ra​sol, któ​ry ku​pił, by uchro​nić ich przed prze​mok​nię​ciem. – A więc je​ste​śmy – po​wie​dział, strze​pu​jąc kro​ple z pa​ra​so​la. – Dwór Bo​gów. Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą. – Świet​ne miej​sce na wy​pas owiec – do​dał. – Wąt​pię – po​wie​dzia​ła ci​cho dziew​czy​na. – To może dla kóz? – Par​lin zmarsz​czył czo​ło. Vi​ven​na wes​tchnę​ła i do​łą​czy​li do nie​wiel​kie​go po​cho​du zmie​rza​ją​ce​go przez tra​wę ku spo​rych roz​mia​rów bu​dow​li wzno​szą​cej się poza krę​giem pa​ła​ców. Nie​po​ko​ił ją fakt, że wy​róż​nia się wśród zgro​ma​dzo​nych tu lu​dzi – wciąż mia​ła na so​bie pro​stą idriań​ską su​kien​kę z wy​so​kim koł​nie​rzem, uszy​tą z prak​tycz​nej tka​ni​ny o sto​no​wa​nych ko​lo​rach. Za​czy​na​ła po​dej​rze​wać, że nie po​win​na w ten spo​sób od​róż​niać się od resz​ty miesz​kań​ców T’Te​lir. Lu​dzie wo​kół niej byli ubra​ni w tak osza​ła​mia​ją​co róż​no​rod​ne stro​je, że nie wy​obra​ża​ła so​bie oso​by z fan​ta​zją wy​star​cza​ją​cą do za​pro​jek​to​wa​nia ich wszyst​kich. Nie​któ​re ubra​nia były tak samo skrom​ne jak Vi​ven​ny, a część na​wet była po​dob​nie oszczęd​nie za​bar​wio​na, choć do tych stro​jów za​zwy​czaj no​szo​no ja​skra​we sza​le lub ka​pe​lu​sze. Skrom​ność wy​ra​ża​ją​ca się na​raz w kro​ju i ko​lo​rze nie była mod​na, choć rów​nież ist​nia​ła. Wszyst​kim tu cho​dzi o zwra​ca​nie na sie​bie uwa​gi, zro​zu​mia​ła. Biel i de​li​kat​ne ko​lo​ry to prze​ci​wień​-

stwo ja​skra​wych barw. Ale osią​ga​ją je​dy​nie to, że w tłu​mie pra​gną​cych się wy​róż​nić lu​dzi, nie wy​róż​nia się nikt. Czu​jąc się nie​co bez​piecz​niej, rzu​ci​ła okiem na Par​li​na, któ​ry tak​że się uspo​ko​ił, gdy tyl​ko zna​leź​li się z dala od prze​le​wa​ją​cych się w mie​ście pod pła​sko​wy​żem tłu​mów. – In​te​re​su​ją​ce bu​dyn​ki – za​uwa​żył. – Wszy​scy mają na so​bie tyle róż​no​ko​lo​ro​wych ubrań, a ten pa​łac jest po​ma​lo​wa​ny tyl​ko jed​ną bar​wą. Cie​ka​we dla​cze​go? – To nie jest jed​na bar​wa, tyl​ko wie​le od​cie​ni jed​ne​go ko​lo​ru. – Czer​wo​ny to czer​wo​ny. – Chło​pak wzru​szył ra​mio​na​mi. Jak mo​gła mu to wy​ja​śnić? Każ​da czer​wień wy​glą​da​ła ina​czej, ni​czym dźwię​ki roz​pię​te na mu​zycz​nej ska​li. Mury były za​bar​wio​ne czy​stą czer​wie​nią. Da​chów​ka, ko​lum​ny po bo​kach i cała resz​ta ozdób zo​sta​ły po​ma​lo​wa​ne in​ny​mi, lek​ko od​mien​ny​mi od​cie​nia​mi tej bar​wy, i każ​dy z nich był wy​ra​zi​sty i za​sto​so​wa​ny z uwa​gą oraz roz​my​słem. Ko​lum​ny na przy​kład two​rzy​ły sze​reg kwint ko​lo​ru, har​mo​ni​zu​ją​cy z pod​sta​wo​wą bar​wą pa​ła​co​wych mu​rów. Wy​glą​da​ło to jak ist​na sym​fo​nia od​cie​ni. Bu​dy​nek zo​stał z pew​no​ścią za​pro​jek​to​wa​ny przez oso​bę, któ​ra do​stą​pi​ła Trze​cie​go Wy​wyż​sze​nia, po​nie​waż tyl​ko taki ar​chi​tekt był w sta​nie do​strzec te wszyst​kie ide​al​ne re​zo​nan​se ko​lo​rów. A po​zo​sta​li… cóż, oni wi​dzie​li je​dy​nie czer​wień. Mi​nę​li pa​łac i zbli​ży​li się do am​fi​te​atru. Roz​ryw​ka zaj​mo​wa​ła czo​ło​we miej​sce w ży​ciu bo​gów Hal​lan​dren. W koń​cu nikt nie miał pra​wa spo​dzie​wać się, że bó​stwa zro​bią ze swo​im cza​sem co​kol​wiek po​ży​tecz​ne​go. Za​ba​wia​no ich więc czę​sto w pa​ła​cach lub na tra​wia​stym dzie​dziń​cu, lecz im​pre​zy o szcze​gól​nie du​żym roz​ma​chu od​by​wa​ły się wła​śnie w am​fi​te​atrze, któ​ry słu​żył rów​nież jako miej​sce spo​tkań i de​bat wład​ców Hal​lan​dren. Dziś ku ucie​sze swych bo​gów mie​li się ze sobą spie​rać ka​pła​ni. Vi​ven​na i Par​lin cze​ka​li na swo​ją ko​lej w ota​cza​ją​cym wej​ście na are​nę nie​wiel​kim tłu​mie. Dziew​czy​na spoj​rza​ła ku dru​giej bra​mie i za​sta​no​wi​ła się, dla​cze​go nikt z niej nie ko​rzy​sta. Wszyst​ko sta​ło się ja​sne, gdy po​ja​wi​ła się ko​lej​na po​stać. Szedł oto​czo​ny słu​żą​cy​mi, z któ​rych kil​ku nio​sło bal​da​chim. Wszy​scy byli ubra​ni w błę​kit​no-srebr​ne stro​je, pa​su​ją​ce do jego ubio​ru. Był wyż​szy co naj​mniej o gło​wę od po​zo​sta​łych. Ota​cza​ła go naj​sil​niej​sza Bio​Chro​ma​tycz​na aura, jaką Vi​ven​na, kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła, choć zda​wa​ła so​bie spra​wę, że zdol​ność jej do​strze​ga​nia po​sia​dła le​d​wie kil​ka go​dzin temu. Bań​ka in​ten​syw​niej​szych barw wo​kół męż​czy​zny była ogrom​na, roz​cią​ga​ła się nie​mal na trzy​dzie​ści stóp. Jej wy​ostrzo​nym Pierw​szym Wy​wyż​sze​niem zmy​słom bo​ska aura wy​da​wa​ła się nie​skoń​czo​na. Nie​po​mier​na. Vi​ven​na po raz pierw​szy za​uwa​ży​ła, że bo​go​wie są rze​czy​wi​ście inni niż zwy​kli lu​dzie. Nie byli po pro​stu Roz​bu​dza​ją​cy​mi ob​da​rzo​ny​mi więk​szą mocą; wy​czu​ła, że mają tyl​ko je​den Od​dech, ale za to tak po​tęż​ny, że wy​star​czał im do do​stą​pie​nia wy​so​kich Wy​wyż​szeń. Bóg wszedł na are​nę przez otwar​tą bra​mę. Im dłu​żej Vi​ven​na się mu przy​glą​da​ła, tym bar​dziej opusz​cza​ło ją po​czu​cie po​dzi​wu. W po​sta​wie tego czło​wie​ka wy​czu​wa​ło się aro​gan​cję i lek​ce​wa​że​nie. Wkro​czył swo​bod​nie do bu​dyn​ku, pod​czas gdy wszy​scy inni mu​sie​li cze​kać w gęst​nie​ją​cym tłu​mie na swo​ją ko​lej. Żeby nie umrzeć, przy​po​mnia​ła so​bie dziew​czy​na, musi co ty​dzień przyj​mo​wać Od​dech ko​lej​nej nie​win​nej ofia​ry. Zro​zu​mia​ła, że zbyt​nio się roz​luź​ni​ła. Te​raz wra​ca​ło do niej po​czu​cie od​ra​zy. Bar​wy i pięk​no nie były w sta​nie prze​sło​nić jej tak bez​mier​ne​go za​ro​zu​mial​stwa, ani ukryć wy​stęp​ku, ja​kim było pa​so​ży​to​wa​nie na ży​ciu prze​cięt​nych lu​dzi. Bóg znik​nął w am​fi​te​atrze. Vi​ven​na cze​ka​ła, za​sta​na​wia​jąc się jed​no​cze​śnie nad wła​sną Bio​Chro​mą i tym, co mo​gło wy​nik​nąć z fak​tu jej po​sia​da​nia. Na​gle, wstrzą​śnię​ta, za​uwa​ży​ła, że sto​ją​cy obok niej męż​czy​zna uniósł się nad zie​mię. Wzbił się w po​wie​trze, pod​nie​sio​ny przez swój nie​zwy​kle dłu​gi płaszcz. Ma​te​riał ze​sztyw​niał, przy​bie​ra​jąc kształt przy​po​mi​na​ją​cy nie​co ludz​ką rękę, któ​ra wy​nio​sła go nad ciż​bę. Jak on to zro​bił? Wie​dzia​ła już oczy​wi​ście, że Od​dech umoż​li​wia oży​wia​nie przed​mio​tów, ale na czym wła​ści​wie po​le​ga​ło to

ich „ży​cie”? Wi​dzia​ła na​pi​na​ją​ce się jak mię​śnie włók​na tka​ni​ny, ale nie mo​gła po​jąć, w jaki spo​sób płaszcz jest w sta​nie udźwi​gnąć coś cięż​sze​go od sie​bie? Po chwi​li męż​czy​zna zna​lazł się z po​wro​tem na zie​mi. Mruk​nął coś, cze​go Vi​ven​na nie do​sły​sza​ła, i gdy od​zy​skał Od​de​chy ze swe​go stro​ju, jego Bio​Chro​ma​tycz​na aura sta​ła się na po​wrót sil​niej​sza. – Nie​dłu​go po​win​no się ru​szyć – ode​zwał się do swych zna​jo​mych. – Przed nami tłum jest już rzad​szy. I rze​czy​wi​ście, po chwi​li ko​lej​ka ru​szy​ła. Po nie​dłu​gim cza​sie Vi​ven​na i Par​lin zna​leź​li się już w am​fi​te​atrze. Prze​szli mię​dzy rzę​da​mi ka​mien​nych ła​wek i wy​bra​li miej​sce, w któ​rym pa​no​wał sto​sun​ko​wo naj​mniej​szy ścisk. Vi​ven​na przyj​rza​ła się wid​nie​ją​cym po​wy​żej wy​ku​tym z ka​mie​nia lo​żom. Bu​dy​nek był po​kry​ty wie​lo​ma zdo​bie​nia​mi, ale nie był zbyt roz​le​gły, więc już po kil​ku chwi​lach od​na​la​zła wzro​kiem Siri. Gdy tyl​ko ją zo​ba​czy​ła, spo​chmur​nia​ła. Moja… sio​stra, po​my​śla​ła, czu​jąc dreszcz na ple​cach. Moja bied​na, mała sio​strzycz​ka. Siri mia​ła na so​bie zło​ci​stą su​kien​kę o wręcz skan​da​licz​nym kro​ju. Spód​ni​ca nie się​ga​ła na​wet ko​lan, a de​kolt był bar​dzo głę​bo​ki. Jej wło​sy, któ​re na​wet Siri po​win​na po​tra​fić utrzy​mać w od​po​wied​nim, ciem​no​brą​zo​wym od​cie​niu, po​ły​ski​wa​ły zło​tą, ra​do​sną żół​cią, wśród któ​rej snu​ło się mnó​stwo in​ten​syw​nie czer​wo​nych wstą​żek. Ob​słu​gi​wa​ły ją dzie​siąt​ki słu​żą​cych. – Spójrz, co oni jej zro​bi​li – rzu​ci​ła Vi​ven​na. – Na pew​no jest prze​ra​żo​na. Zmu​si​li ją do wło​że​nia cze​goś ta​kie​go. Zmu​si​li ją, żeby mia​ła blond wło​sy, tyl​ko po to, by pa​so​wa​ły do tej su​kien​ki… Zmu​si​li ją, żeby zo​sta​ła nie​wol​ni​cą Kró​la-Boga, do​da​ła w my​ślach. Kwa​dra​to​wa szczę​ka Par​li​na za​ry​so​wa​ła się jesz​cze har​dziej niż zwy​kle. Rzad​ko wpa​dał w gniew, ale w tej chwi​li Vi​ven​na do​strze​ga​ła go w nim wy​raź​nie. I nie dzi​wi​ła się chło​pa​ko​wi. Siri zo​sta​ła wy​ko​rzy​sta​na: ob​no​szo​no ją i po​ka​zy​wa​no ni​czym wo​jen​ne tro​feum. Dziew​czy​na zro​zu​mia​ła, że jest to de​mon​stra​cja siły. Wład​cy Hal​lan​dren po​ka​zy​wa​li wszem wo​bec, że są w sta​nie za​brać z Idris czy​stą, nie​win​ną ko​bie​tę i zro​bić z nią co​kol​wiek ze​chcą. Do​brze po​stą​pi​łam, po​my​śla​ła z ro​sną​cą de​ter​mi​na​cją Vi​ven​na. Przy​jazd do Hal​lan​dren był naj​lep​szym, co mo​głam zro​bić. Co praw​da Le​mex nie żyje, ale nie wol​no mi zre​zy​gno​wać. Mu​szę coś wy​my​ślić. Mu​szę ura​to​wać sio​strę. – Vi​ven​na? – ode​zwał się Par​lin. – Tak? – od​po​wie​dzia​ła z roz​tar​gnie​niem. – Dla​cze​go wszy​scy się kła​nia​ją?

Siri zdaw​ko​wo ba​wi​ła się jed​ną ze wstą​żek swej suk​ni. Ostat​ni z bo​gów za​jął wresz​cie miej​sce w swej loży. Ten jest dwu​dzie​sty pią​ty, prze​li​czy​ła. To już chy​ba wszy​scy. Na​gle sie​dzą​cy na wi​dow​ni lu​dzie za​czę​li wsta​wać z miejsc i klę​kać. Siri rów​nież się pod​nio​sła i go​rącz​ko​wo ro​zej​rza​ła do​ko​ła. Czyż​by cze​goś nie za​uwa​ży​ła? Czy przy​był wresz​cie Król-Bóg, czy może sta​ło się coś in​ne​go? Na​wet bo​go​wie zna​leź​li się na ko​la​nach, choć nie pa​da​li na twarz jak zwy​kli śmier​tel​ni​cy. Od​nio​sła wra​że​nie, że wszy​scy kła​nia​ją się wła​śnie jej. Może to ry​tu​al​ne po​wi​ta​nie no​wej kró​lo​wej? – prze​mknę​ło jej przez myśl. I wte​dy zo​ba​czy​ła. Jej suk​nia buch​nę​ła ko​lo​ra​mi, za​lśni​ły ka​mien​ne pły​ty, na któ​rych sta​ła, na​wet bar​wa jej skó​ry na​bra​ła nie​zwy​kłej in​ten​syw​no​ści. Sto​ją​ca przed nią bia​ła pa​te​ra roz​bły​snę​ła, po czym jak​by uro​sła. Biel roz​pa​dła się na wszyst​kie ko​lo​ry tę​czy. Jed​na z klę​czą​cych przy niej słu​żą​cych po​cią​gnę​ła Siri za rę​kaw. – Kie​li​chu – szep​nę​ła ko​bie​ta. – Za tobą.

15 Od​wró​ci​ła się z za​par​tym tchem. Stał za nią, choć nie mia​ła po​ję​cia, w jaki spo​sób zna​lazł się w loży. Nie było tam żad​ne​go wej​ścia, je​dy​nie ścia​na z li​te​go ka​mie​nia. Był odzia​ny w biel. Tego się nie spo​dzie​wa​ła. Ja​kaś wła​ści​wość jego Bio​Chro​my spra​wia​ła, że czy​sta biel ła​ma​ła się w zna​ny jej już spo​sób na ko​lo​ry skła​do​we, jak świa​tło pa​da​ją​ce przez pry​zmat. Wresz​cie, w dzien​nym świe​tle, mo​gła mu się przyj​rzeć do​kład​nie. Sza​ta wład​cy roz​cią​ga​ła się, two​rząc wo​kół jego po​sta​ci tę​czę o kształ​cie płasz​cza. Był mło​dy. O wie​le młod​szy niż są​dzi​ła po ich spo​tka​niach w za​ciem​nio​nej kom​na​cie. Su​se​bron rzą​dził Hal​lan​dren już po​dob​no od dzie​się​cio​le​ci, a mimo to sto​ją​cy przed nią męż​czy​zna nie wy​glą​dał na wię​cej niż dwa​dzie​ścia lat. Pa​trzy​ła na nie​go w za​chwy​cie i oszo​ło​mie​niu, z lek​ko roz​chy​lo​ny​mi war​ga​mi. W jed​nej chwi​li za​po​mnia​ła wszyst​kie sło​wa, ja​kie uło​ży​ła wcze​śniej na jego po​wi​ta​nie. Ten męż​czy​zna był praw​dzi​wym bo​giem. Na​wet po​wie​trze omia​ta​ło jego po​stać ina​czej niż po​zo​sta​łych. Jak mo​gła tego wcze​śniej nie do​strzec? Jak to moż​li​we, że trak​to​wa​ła go w tak nie​god​ny spo​sób? Po​czu​ła się bar​dzo głu​pio. Spoj​rzał na nią, z nie​wy​ra​ża​ją​cym żad​nej emo​cji, nie​od​gad​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy. Nad swym ob​li​czem pa​no​wał tak do​sko​na​le, że Siri mi​mo​wol​nie po​my​śla​ła o Vi​ven​nie. Vi​ven​na. Ona nie za​cho​wa​ła​by się przy nim tak buń​czucz​nie. To Vi​ven​na za​słu​gi​wa​ła na to, by zo​stać żoną isto​ty tak peł​nej ma​je​sta​tu jak on. Słu​żą​ca ci​cho syk​nę​ła i raz jesz​cze po​cią​gnę​ła dziew​czy​nę za suk​nię. Po znów zbyt dłu​giej chwi​li Siri pa​dła wresz​cie na ko​la​na, na ka​mien​ne pły​ty. Dłu​gi tren za​ło​po​tał za nią lek​ko na wie​trze.

Po​ran​na Rosa klę​cza​ła po​słusz​nie na po​dusz​ce. Dar Pie​śni jed​nak nie opadł na ko​la​na, tyl​ko spo​glą​dał po​nad are​ną, w stro​nę czło​wie​ka, któ​re​go le​d​wie stąd wi​dział. Król-Bóg ubrał się na bia​ło, jak zwykł to czę​sto czy​nić, by wzmóc efekt wy​wie​ra​ny przez swo​je po​ja​wie​nie się. Jako je​dy​na isto​ta, któ​ra do​stą​pi​ła Dzie​sią​te​go Wy​wyż​sze​nia, Król-Bóg roz​ta​czał wo​kół sie​bie aurę tak sil​ną, że wy​do​by​wa​ła ko​lo​ry na​wet z przed​mio​tów bez​barw​nych. Po​ran​na Rosa pod​nio​sła na nie​go wzrok. – Dla​cze​go klę​ka​my? – spy​tał Dar Pie​śni. – To nasz król! – syk​nę​ła bo​gi​ni. – Na ko​la​na, dur​niu! – A co się sta​nie, je​śli nie uklęk​nę? – rzu​cił. – Prze​cież nie mogą mnie stra​cić. Je​stem bo​giem. – Mo​żesz za​szko​dzić na​szej spra​wie! Na​szej spra​wie? – za​sta​no​wił się bóg. Spo​tka​łem się z nią tyl​ko raz i już uczy​ni​ła mnie czę​ścią swych pla​nów? Nie​mniej nie był na tyle głu​pi, by nie​po​trzeb​nie pro​wo​ko​wać gniew Kró​la-Boga. Po co ry​zy​ko​wać do​sko​na​łe ży​cie, spę​dza​ne w oto​cze​niu tylu lu​dzi go​to​wych do no​sze​nia jego krze​sła przez za​la​ne desz​czem dzie​dziń​ce i do łu​pa​nia dla nie​go orze​chów? Przy​klęk​nął na po​dusz​ce. Wyż​szość Kró​la-Boga była kwe​stią umow​ną, po​dob​nie jak bo​skość jego sa​me​go – obie sta​no​wi​ły część wiel​kiej, roz​gry​wa​nej w ludz​kich umy​słach gry. Bóg wie​dział jed​nak, że rze​czy wy​obra​żo​ne, aż na​zbyt czę​sto są je​dy​ny​mi istot​ny​mi tre​ścia​mi ludz​kie​go ży​cia.

Siri od​dy​cha​ła płyt​ko i szyb​ko. Klę​cza​ła przed mę​żem na ka​mien​nej po​sadz​ce. Cały am​fi​te​atr po​grą​żył się w ci​szy i bez​ru​chu. Ze spusz​czo​nym wzro​kiem wciąż wi​dzia​ła ob​le​czo​ne bie​lą sto​py Su​se​bro​na. Na​wet one roz​ta​cza​ły wo​kół sie​bie barw​ną aurę, w któ​rej bia​łe pa​ski jego san​da​łów rzu​ca​ły wstę​gi tę​czo​we​go świa​tła. Po bo​kach Kró​la-Boga opa​dły na zie​mię dwa zwo​je liny. Na oczach dziew​czy​ny sznu​ry skrę​ci​ły się, jak​by ob​da​rzo​ne wła​snym ży​ciem, de​li​kat​nie owi​nę​ły się wo​kół cia​ła Su​se​bro​na i unio​sły go. Gdy wzbi​jał się po​mię​dzy bal​da​chi​mem i tyl​ną ścia​ną loży, za​ło​po​ta​ły jego bia​łe sza​ty. Siri po​chy​li​ła się lek​ko, pa​trząc, jak liny pod​no​szą jej męża na ka​mien​ną pół​kę po​wy​żej. Za​siadł tam na zło​tym tro​nie. Sto​ją​cy obok wład​cy dwaj Roz​bu​dza​ją​cy ka​pła​ni roz​ka​za​li li​nom owi​nąć się wo​kół swych ra​mion i tor​sów. Król-Bóg wy​cią​gnął rękę przed sie​bie. Ze​bra​ni na wi​dow​ni pod​nie​śli się z ko​lan – szmer roz​mów na po​wrót wy​peł​nił are​nę – i za​ję​li miej​sca. A więc… nie usią​dzie ze mną, po​my​śla​ła Siri, wsta​jąc. W głę​bi du​szy po​czu​ła na tę myśl ulgę, choć z dru​giej stro​ny było to rów​nież fru​stru​ją​ce. Już prze​cież za​czę​ła tra​cić swój pierw​szy za​chwyt Hal​lan​dren i tym, że zo​sta​ła po​ślu​bio​na bogu. Te​raz jed​nak Su​se​bron po​ja​wił się w ca​łej oka​za​ło​ści i wy​warł na niej ogrom​ne wra​że​nie. Zmar​twio​na usia​dła i spoj​rza​ła na tłum, le​d​wie tyl​ko zwra​ca​jąc uwa​gę na gru​pę ka​pła​nów, któ​rzy we​szli na wy​sy​pa​ną pia​skiem niec​kę are​ny. Co po​win​na o nim my​śleć? Prze​cież to nie​moż​li​we, żeby był bo​giem. Nie ta​kim praw​dzi​wym. A może? Ale praw​dzi​wym bo​giem wszyst​kich lu​dzi był Au​stre, ten, któ​ry zsy​ła na zie​mię Po​wra​ca​ją​cych. Tego boga czczo​no daw​niej tak​że i w Hal​lan​dren, jesz​cze przed Wie​lo​woj​niem i wy​pę​dze​niem kró​lew​skie​go rodu. Upa​dek na​stą​pił do​pie​ro po​tem. To po woj​nie miesz​kań​cy po​łu​dnio​we​go kró​le​stwa sta​li się po​ga​na​mi wy​zna​ją​cy​mi kult Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni i Bio​Chro​ma​tycz​ne​go Od​de​chu, a tak​że Po​wra​ca​ją​cych i sztu​kę. Mimo to, Siri ni​g​dy nie wi​dzia​ła Au​stre. Uczo​no ją tyl​ko o nim i te​raz, kie​dy uj​rza​ła isto​tę tak wspa​nia​łą jak Król-Bóg, nie mia​ła po​ję​cia, co po​win​na są​dzić. Nie mo​gła prze​cież tak po pro​stu przejść obo​jęt​nie obok ota​cza​ją​cej go praw​dzi​wie bo​skiej aury. Za​czę​ła ro​zu​mieć po​wo​dy, dla któ​rych miesz​kań​cy Hal​lan​dren – po tym, jak zo​sta​li nie​mal po​ko​na​ni przez swych wro​gów i oca​le​ni dzię​ki dy​plo​ma​tycz​nym zdol​no​ściom Daw​cy Po​ko​ju zwa​ne​go Bło​go​sła​wio​nym – szu​ka​li u Po​wra​ca​ją​cych bo​skie​go prze​wod​nic​twa. Wes​tchnę​ła i spoj​rza​ła w bok. Ktoś wcho​dził po scho​dach, kie​ru​jąc się do jej loży. Po​zna​ła Nie​bie​sko​pal​ce​go – dło​nie miał spla​mio​ne atra​men​tem i jak zwy​kle no​to​wał coś w gru​bej księ​dze. Pi​sał na​wet wte​dy, gdy wkro​czył pod bal​da​chim. Pod​niósł wzrok na Kró​la-Boga, po​ki​wał gło​wą i do​pi​sał jesz​cze kil​ka słów. – Wi​dzę, że Jego Nie​śmier​tel​na Wy​so​kość za​jął już swe miej​sce, i rów​nież ty, Kie​li​chu, zo​sta​łaś oka​za​na jak na​le​ży. – Oka​za​na? – Oczy​wi​ście – po​wie​dział Nie​bie​sko​pal​cy. – To głów​ny cel two​jej wi​zy​ty w am​fi​te​atrze. Prze​cież w dzień twe​go przy​by​cia na dwór Po​wra​ca​ją​cy nie mo​gli się to​bie przyj​rzeć. Siri za​drża​ła i spró​bo​wa​ła przy​jąć bar​dziej dys​tyn​go​wa​ną pozę. – Czy nie po​win​ni ra​czej zwra​cać uwa​gi na tych ka​pła​nów na dole? To zna​czy, za​miast przy​glą​dać się mnie? – Moż​li​we – od​parł skry​ba, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od swej księ​gi. – Z mo​je​go do​świad​cze​nia jed​nak wy​ni​ka ja​sno, że oni rzad​ko ro​bią to, co aku​rat po​win​ni. Siri wy​czu​ła, że sta​rzec nie da​rzy dwor​skich bóstw szcze​gól​nym po​wa​ża​niem. Nie pod​trzy​ma​ła roz​mo​wy i za​my​śli​ła się. Nie​bie​sko​pal​cy od tam​tej nocy ani razu nie pod​jął te​ma​tu swej dziw​nej prze​stro​gi. Nie wszyst​ko jest tym, czym się wy​da​je…

– Nie​bie​sko​pal​cy – ode​zwa​ła się. – Chcę za​py​tać o to, co wte​dy po​wie​dzia​łeś. Że nie wszyst​ko… Na​tych​miast spoj​rzał na nią – sze​ro​ko otwar​ty​mi, na​po​mi​na​ją​cy​mi oczy​ma – za​my​ka​jąc jej usta. Wró​cił do za​pi​sków. Prze​sła​nie było oczy​wi​ste. Nie te​raz. Dziew​czy​na wes​tchnę​ła, wal​cząc z chę​cią osu​nię​cia się na krze​sło. Po​ni​żej, ubra​ni w róż​no​ko​lo​ro​we stro​je ka​pła​ni sta​wa​li na ni​skich po​de​stach i mimo desz​czu to​czy​li za​żar​tą dys​pu​tę. Sły​sza​ła ich do​brze, choć to, o czym mó​wi​li, nie zna​czy​ło dla niej pra​wie nic. W tej chwi​li dys​ku​to​wa​li, jak się wy​da​wa​ło, o spo​so​bach za​rzą​dza​nia od​pad​ka​mi i ście​ka​mi z mia​sta. – Nie​bie​sko​pal​cy – spy​ta​ła zno​wu – czy oni są na​praw​dę bo​ga​mi? Skry​ba za​wa​hał się i wresz​cie uniósł wzrok znad no​ta​tek. – Kie​li​chu? – Mam na my​śli Po​wra​ca​ją​cych. Czy na​praw​dę uwa​żasz ich za isto​ty bo​skie? Wie​rzysz, że po​tra​fią prze​po​wia​dać przy​szłość? – Ja… chy​ba nie ja po​wi​nie​nem od​po​wia​dać na to py​ta​nie, Kie​li​chu. Po​zwól, że przy​pro​wa​dzę ci jed​ne​go z ka​pła​nów. On ci wszyst​ko wy​ja​śni. Po​trze​bu​ję tyl​ko… – Nie – prze​rwa​ła star​co​wi Siri. – Nie chcę słu​chać zda​nia ka​pła​nów. Chcę usły​szeć opi​nię zwy​kłe​go czło​wie​ka, ko​goś ta​kie​go jak ty. Sze​re​go​we​go wy​znaw​cy. Nie​bie​sko​pal​cy zmarsz​czył czo​ło. – Z ca​łym sza​cun​kiem, Kie​li​chu, ale ja nie za​li​czam się do wy​znaw​ców Po​wra​ca​ją​cych. – A jed​nak pra​cu​jesz w pa​ła​cu. – A ty w nim miesz​kasz, Kie​li​chu. Nie​mniej żad​ne z nas nie czci Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni. Ty po​cho​dzisz z Idris, ja z Pahn Kahl. – Pahn Kahl to pro​win​cja Hal​lan​dren. Skry​ba uniósł brew i ścią​gnął war​gi. – Praw​da, Kie​li​chu, wy​glą​da zu​peł​nie ina​czej. – Je​ste​ście pod​da​ny​mi Kró​la-Boga. – Uzna​je​my go za kró​la i czci​my w nim boga – od​po​wie​dział Nie​bie​sko​pal​cy. – To mię​dzy in​ny​mi dla​te​go pa​ła​co​wym za​rząd​cą je​stem ja, a nie ka​płan. Jego sza​ty, za​sta​no​wi​ła się Siri. Może to dla​te​go za​wsze ubie​ra się na brą​zo​wo. Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na sto​ją​cych na piasz​czy​stej are​nie ka​pła​nów. Każ​dy z nich miał na so​bie strój w in​nych – naj​wy​raź​niej re​pre​zen​tu​ją​cych kon​kret​nych Po​wra​ca​ją​cych – bar​wach. – Więc co o nich my​ślisz? – To do​brzy lu​dzie – stwier​dził sta​rzec – ale błą​dzą​cy. Tro​chę tak jak ty, Kie​li​chu. Przyj​rza​ła mu się uważ​niej. Skry​ba jed​nak wró​cił już do swo​jej księ​gi. Roz​mo​wy z nim ni​g​dy nie na​le​ża​ły do naj​ła​twiej​szych. – Jak za​tem wy​tłu​ma​czyć ten blask bi​ją​cy od Kró​la-Boga? – Bio​Chro​ma – od​parł Nie​bie​sko​pal​cy, wciąż pi​sząc. Wy​da​wał się zu​peł​nie nie​po​ru​szo​ny do​cie​kli​wo​ścią dziew​czy​ny. – Po​zo​sta​li Po​wra​ca​ją​cy nie roz​bi​ja​ją bie​li na inne ko​lo​ry, praw​da? – Nie – od​po​wie​dział skry​ba – nie roz​bi​ja​ją. Ale też nie po​sia​da​ją tylu Od​de​chów co Su​se​bron. – Czy​li jed​nak jest inny – skwi​to​wa​ła Siri. – Dla​cze​go to on uro​dził się z ta​kim bo​gac​twem? – Nie. Nie uro​dził się z nim, Kie​li​chu. Moc Kró​la-Boga nie po​cho​dzi z wro​dzo​nej Bio​Chro​my Po​wra​ca​ją​ce​go. W tym jed​nym jest po​dob​ny do wszyst​kich lu​dzi. Po​sia​da jed​nak coś in​ne​go: na​zy​wa​ją to Świa​tłem Po​ko​ju. Ale to je​dy​nie fan​ta​zyj​na na​zwa, któ​rą okre​śla się skarb, ja​kim są dzie​siąt​ki ty​się​cy Od​de​chów. Dzie​siąt​ki ty​się​cy? – po​wtó​rzy​ła w du​chu dziew​czy​na. – Aż tyle? – za​py​ta​ła na głos. Nie​bie​sko​pal​cy ski​nął w roz​tar​gnie​niu gło​wą.

– Wład​cy Hal​lan​dren to je​dy​ne isto​ty, któ​re do​stę​pu​ją Dzie​sią​te​go Wy​wyż​sze​nia. To dla​te​go świa​tło roz​pra​sza się w ich obec​no​ści. Po​sia​da​ją też dzię​ki temu inne moce. Su​se​bron po​tra​fi na przy​kład zła​mać ha​sła bez​pie​czeń​stwa Nie​ży​wych, albo Bu​dzić przed​mio​ty bez po​trze​by ich do​ty​ka​nia, wy​ko​rzy​stu​jąc do tego je​dy​nie swój głos. To jed​nak ma nie​wie​le wspól​ne​go z bo​sko​ścią. To tyl​ko sku​tek po​sia​da​nia tak wiel​kiej ilo​ści Od​de​chów. – Ale skąd on je ma? – Więk​szość zo​sta​ła ze​bra​na przez Daw​cę Po​ko​ju – wy​ja​śnił skry​ba. – To on pod​czas Wie​lo​woj​nia zgro​ma​dził ty​sią​ce Od​de​chów. Prze​ka​zał je po​tem pierw​sze​mu Kró​lo​wi-Bogu Hal​lan​dren. Ten skarb sta​no​wi dzie​dzic​two prze​cho​dzą​ce od se​tek lat z ojca na syna, za każ​dym ra​zem po​więk​szo​ne, po​nie​waż każ​dy wład​ca otrzy​mu​je dwa Od​de​chy ty​go​dnio​wo. Inni Po​wra​ca​ją​cy do​sta​ją tyl​ko je​den. – Och. – Siri opar​ła się wy​god​niej. Po​czu​ła roz​cza​ro​wa​nie. Su​se​bron nie był jed​nak bo​giem. Był tyl​ko czło​wie​kiem, ob​da​rzo​nym więk​szą ilo​ścią Bio​Chro​my od in​nych. Ale… co w ta​kim ra​zie my​śleć o wszyst​kich Po​wra​ca​ją​cych? Dziew​czy​na splo​tła ręce na pier​si, wciąż za​to​pio​na w my​ślach. Ni​g​dy do​tąd nie zo​sta​ła zmu​szo​na do obiek​tyw​ne​go za​sta​no​wie​nia się nad wszyst​kim, w co wie​rzy​ła. Do​tych​czas Au​stre był dla niej po pro​stu… Bo​giem. Nikt nie kwe​stio​no​wał tego, co o nim mó​wio​no. Po​wra​ca​ją​cy z ko​lei nie byli praw​dzi​wy​mi bó​stwa​mi, a je​dy​nie uzur​pa​to​ra​mi, któ​rzy wy​pę​dzi​li z Hal​lan​dren wy​znaw​ców Au​stre. Choć z dru​giej stro​ny roz​ta​cza​li wo​kół sie​bie taki ma​je​stat. Dla​cze​go kró​lew​ski ród zo​stał wy​gna​ny z Hal​lan​dren? Siri zna​ła ofi​cjal​ną, obo​wią​zu​ją​cą w Idris, wer​sję tych wy​da​rzeń, we​dług któ​rej kró​lo​wie nie po​par​li żad​ne​go z prą​cych do Wie​lo​woj​nia stron​nictw. I to dla​te​go lu​dzie ob​ró​ci​li się prze​ciw nim. Po​wsta​nie po​pro​wa​dził Ka​lad Uzur​pa​tor. Ka​lad. Mimo że Siri wa​ga​ro​wa​ła pod​czas więk​szo​ści swych lek​cji, na​wet i ona zna​ła opo​wie​ści o tym czło​wie​ku. To on do​pro​wa​dził lud Hal​lan​dren do he​re​zji i roz​po​czął two​rze​nie Nie​ży​wych. Zbu​do​wał wiel​ką ar​mię tych po​two​rów, ar​mię, do ja​kiej nie była po​dob​na żad​na inna, któ​ra ma​sze​ro​wa​ła po tym świe​cie. We​dług tych hi​sto​rii Nie​ży​wi Ka​la​da byli groź​niej​si od in​nych wojsk, wy​róż​nia​li się. Byli no​wo​ścią. Strasz​nym i nisz​czy​ciel​skim wy​na​laz​kiem. Ich przy​wód​ca zo​stał w koń​cu po​ko​na​ny przez Daw​cę Po​ko​ju, któ​ry po​ło​żył Wie​lo​woj​niu kres je​dy​nie dzię​ki dy​plo​ma​tycz​nym za​bie​gom. Mó​wi​ło się, że ar​mia Ka​la​da wciąż gdzieś ist​nie​je, że cze​ka w ukry​ciu na chwi​lę, w któ​rej znów po​wsta​nie i bę​dzie mo​gła siać znisz​cze​nie. Siri wie​dzia​ła, że jest to tyl​ko jed​na z fik​cyj​nych, po​wta​rza​nych przy ogniu le​gend, nie​mniej sama myśl o czymś ta​kim wy​wo​ły​wa​ła dreszcz na jej ple​cach. Tak czy ina​czej, to Daw​ca Po​ko​ju prze​jął wła​dzę i za​koń​czył woj​nę. Nie zwró​cił jed​nak Hal​lan​dren jego pra​wo​wi​tym wład​com. Idriań​scy hi​sto​ry​cy oskar​ża​li go o zdra​dę i brak lo​jal​no​ści. Tak​że i mni​si po​wta​rza​li, iż he​re​zja za​ko​rze​ni​ła się w Hal​lan​dren zbyt głę​bo​ko. Miesz​kań​cy Hal​lan​dren z pew​no​ścią zna​li inną wer​sję tych dzie​jów. Za​my​ślo​na Siri przy​glą​da​ła się za​sia​da​ją​cym w lo​żach bó​stwom. Oczy​wi​ste było jed​no – to kró​le​stwo nie było tak strasz​li​we, jak uczo​no ją w ro​dzin​nych stro​nach.

Vi​ven​na za​drża​ła i skrzy​wi​ła się. Tłum ubra​nych ko​lo​ro​wo lu​dzi wciąż wo​kół niej gęst​niał. Tu jest jesz​cze go​rzej, niż mnie uczo​no, po​my​śla​ła, wier​cąc się. Par​lin z ko​lei, mimo ota​cza​ją​cej ich ciż​by, prze​stał się już tak bar​dzo de​ner​wo​wać. Sku​pił się na de​ba​tu​ją​cych po​ni​żej ka​pła​nach. Dziew​czy​na na​dal nie po​tra​fi​ła roz​strzy​gnąć, czy po​sia​da​ny przez nią Od​dech jest pre​zen​tem strasz​nym czy cu​dow​nym. Stop​nio​wo jed​nak skła​nia​ła się ku opi​nii, że jest strasz​ny, po​nie​waż po​zwa​la jej prze​ży​wać tak cu​dow​ne do​zna​nia. Im wię​cej lu​dzi znaj​do​wa​ło się w jej po​bli​żu, tym bar​dziej przy​tła​cza​ła ją wzmoc​nio​na przez Bio​Chro​mę zdol​ność do wy​czu​wa​nia ich. Gdy​by Par​lin od​bie​rał to wszyst​ko, gdy​by wi​dział tyle barw co ona, z pew​no​ścią nie ga​pił​by się tak głu​pio na ich stro​je. Czuł​by się – tak samo jak ona – osa​czo​ny obec​no​ścią tych osób i tak samo jak ona nie​mal du​sił​by się wśród nich.

Dość, zde​cy​do​wa​ła. Zo​ba​czy​łam Siri i to, co z nią zro​bi​li. Czas iść. Wsta​ła, od​wró​ci​ła się… i za​mar​ła. Dwa rzę​dy za nią stał męż​czy​zna. Pa​trzył na nią. W nor​mal​nych oko​licz​no​ściach nie zwró​ci​ła​by na nie​go uwa​gi. Miał na so​bie zno​szo​ne, brą​zo​we ubra​nie, gdzie​nie​gdzie wid​nia​ły w nim dziu​ry. Luź​ne spodnie miał prze​wią​za​ne w pa​sie zwy​kłą liną. No​sił co naj​mniej kil​ku​dnio​wy za​rost, a jego się​ga​ją​ce ra​mion wło​sy były w nie​ła​dzie. I ota​cza​ła go tak sil​na aura ko​lo​rów, że mu​siał być oso​bą, któ​ra do​stą​pi​ła Pią​te​go Wy​wyż​sze​nia. Nie spusz​czał z niej wzro​ku i Vi​ven​nę ogar​nę​ła na​gła, prze​ra​ża​ją​ca pew​ność, że ten czło​wiek wie, kim ona jest. Cof​nę​ła się chwiej​nie. Dziw​ny męż​czy​zna wciąż się w nią wpa​try​wał. Po​ru​szył się tyl​ko po to, by od​su​nąć na bok poły płasz​cza i uka​zać wi​szą​cy mu u pasa dłu​gi czar​ny miecz w srebr​nej po​chwie. W Hal​lan​dren nie​czę​sto wi​dy​wa​ło się uzbro​jo​nych lu​dzi. On się tym jed​nak zu​peł​nie nie przej​mo​wał. W jaki spo​sób do​stał się na dwór? Inni wi​dzo​wie trzy​ma​li się od nie​go z da​le​ka, a po​nad​to Vi​ven​na była go​to​wa przy​siąc, że wy​czu​wa w tym mie​czu coś dziw​ne​go. Broń przy​ciem​nia​ła ota​cza​ją​ce ją ko​lo​ry. Po​głę​bia​ła je. Opa​le​ni​zna za​mie​nia​ła się w po​bli​żu mie​cza w brąz, czer​wień przy​bie​ra​ła bar​wę sta​re​go wina, błę​ki​ty sta​wa​ły się gra​na​ta​mi. Zu​peł​nie jak​by ostrze rów​nież po​sia​da​ło Bio​Chro​mę… – Par​lin – ode​zwa​ła się ostrzej​szym to​nem, niż za​mie​rza​ła. – Idzie​my stąd. – Ale… – Już – rzu​ci​ła, po czym od​wró​ci​ła się na pię​cie i ru​szy​ła przed sie​bie. Jej świe​żo wy​ostrzo​ne, wzmoc​nio​ne Bio​Chro​mą zmy​sły mó​wi​ły jej, że nie​zna​jo​my wciąż na nią pa​trzy. Te​raz, gdy zda​ła so​bie z tego spra​wę, zro​zu​mia​ła, że to wła​śnie przez jego wzrok po​czu​ła się tak nie​zręcz​nie. Mó​wi​li mi o tym na​uczy​cie​le, przy​po​mnia​ła so​bie, gdy szli z Par​li​nem ku jed​nej z ale​jek mię​dzy ław​ka​mi. To zmysł ży​cia, zdol​ność do wy​czu​wa​nia, gdzie znaj​du​ją się lu​dzie i czy na nas pa​trzą. Każ​dy nim do pew​ne​go stop​nia dys​po​nu​je, a Od​de​chy je​dy​nie go wzmac​nia​ją. Gdy tyl​ko zna​leź​li się bli​żej wyj​ścia, po​czu​cie by​cia ob​ser​wo​wa​ną znik​nę​ło. Vi​ven​na ode​tchnę​ła z ulgą. – Nie ro​zu​miem, dla​cze​go chcia​łaś wyjść – po​wie​dział Par​lin. – Zo​ba​czy​li​śmy już wszyst​ko, cze​go nam było trze​ba – od​par​ła dziew​czy​na. – Może i tak – po​wie​dział Par​lin – ale my​śla​łem, że chcesz po​słu​chać, co ka​pła​ni mó​wią o Idris. Vi​ven​na za​mar​ła. – Co ta​kie​go? Par​lin zmarsz​czył czo​ło. Wy​glą​dał na moc​no za​nie​po​ko​jo​ne​go. – Wy​da​je mi się, że szy​ku​ją się do wy​po​wie​dze​nia nam woj​ny. Ale czy nie pod​pi​sa​li​śmy z nimi trak​ta​tu? Boże Ko​lo​rów! – po​my​śla​ła dziew​czy​na, od​wró​ci​ła się i wró​ci​ła bie​giem na wi​dow​nię.

16 – …Wciąż twier​dzę, że nie mo​że​my w ża​den spo​sób uza​sad​nić pod​ję​cia dzia​łań mi​li​tar​nych prze​ciw​ko Idris! – krzy​czał ka​płan. Męż​czy​zna był ubra​ny w błę​kit i zło​to. Wy​so​ki ka​płan Zwia​stu​na Ci​szy – Dar Pie​śni nie po​tra​fił przy​po​mnieć so​bie jego imie​nia. Nan​ro​vah? Wy​bu​chu tej dys​ku​sji moż​na się było spo​dzie​wać. Po​wra​ca​ją​cy po​chy​lił się. Nan​ro​vah i jego pan – Zwia​stun Ci​szy – byli za​przy​się​gły​mi tra​dy​cjo​na​li​sta​mi. Sprze​ci​wia​li się nie​mal każ​dej no​wej pro​po​zy​cji, choć nie umniej​sza​ło to ogól​ne​go sza​cun​ku, ja​kim cie​szy​li się na dwo​rze. Zwia​stun był nie​mal ró​wie​śni​kiem Po​ran​nej Rosy i po​wszech​nie uwa​ża​no go za mę​dr​ca. Dar Pie​śni po​tarł bro​dę. Opo​nen​tem Nan​ro​va​ha była wy​so​ka ka​płan​ka sa​mej Po​ran​nej Rosy, In​han​na. – Nie za​czy​naj tego zno​wu – ode​zwa​ła się wła​śnie ona na piasz​czy​stej are​nie. – Czy na​praw​dę mu​si​my raz jesz​cze spie​rać się na ten te​mat? Idris to po pro​stu en​kla​wa re​be​lian​tów, któ​rzy pa​no​szą się w gra​ni​cach na​sze​go wła​sne​go kró​le​stwa! – Idria​nie trzy​ma​ją się swo​ich ziem – od​pa​ro​wał Nan​ro​vah. – Ziem, na któ​rych nam i tak nie za​le​ży. – Ziem, na któ​rych nam nie za​le​ży? – żach​nę​ła się ka​płan​ka Po​ran​nej Rosy. – Bun​tow​ni​cy kon​tro​lu​ją każ​dą prze​łęcz pro​wa​dzą​cą do pół​noc​nych kró​lestw! Wszyst​kie na​da​ją​ce się do wy​do​by​cia zło​ża mie​dzi! Ich gar​ni​zo​ny sta​cjo​nu​ją w od​le​gło​ści umoż​li​wia​ją​cej prze​pro​wa​dze​nie bły​ska​wicz​ne​go ata​ku na samo T’Te​lir! A po​nad​to wciąż twier​dzą, że ich wład​ca jest je​dy​nym pra​wo​wi​tym kró​lem Hal​lan​dren! Nan​ro​vah umilkł. Wśród przy​słu​chu​ją​cych się spo​ro​wi ka​pła​nów po​niósł się za​ska​ku​ją​co gło​śny po​mruk apro​ba​ty. Dar Pie​śni przyj​rzał się im uważ​niej. – To ty umie​ści​łaś wśród nich tylu zwo​len​ni​ków na​szej spra​wy? – Oczy​wi​ście – przy​zna​ła Po​ran​na Rosa. – Po​dob​nie pró​bo​wa​li uczy​nić nasi prze​ciw​ni​cy. Ale mnie po​szło o wie​le le​piej. Dys​ku​sja trwa​ła w naj​lep​sze. Co chwi​la inny ka​płan wy​stę​po​wał na​przód i ar​gu​men​to​wał za lub prze​ciw in​wa​zji na Idris. Mó​wi​li o lę​kach drę​czą​cych lud​ność Hal​lan​dren; część obo​wiąz​ków ka​pła​nów wła​śnie na tym po​le​ga​ła: wsłu​chi​wa​li się w na​stro​je pod​da​nych i ba​da​li kwe​stie ma​ją​ce wpływ na po​myśl​ność ca​łe​go kró​le​stwa, po czym dys​ku​to​wa​li o nich na are​nie, by bo​go​wie – któ​rzy nie mie​li oka​zji oso​bi​ście po​znać opi​nii prze​cięt​ne​go czło​wie​ka – wie​dzie​li, co się dzie​je w ich pań​stwie. Ka​pła​ni i ich bó​stwa byli po​dzie​le​ni na pod​gru​py, z któ​rych każ​da spe​cja​li​zo​wa​ła się w in​nej dzie​dzi​nie. Nie​któ​rzy Po​wra​ca​ją​cy za​rzą​dza​li ży​ciem mia​sta, inni byli od​po​wie​dzial​ni za mię​dzy​na​ro​do​we po​ro​zu​mie​nia i trak​ta​ty. Zgro​ma​dze​nie już nie po raz pierw​szy po​dej​mo​wa​ło tak zwa​ną kwe​stię idriań​ską. Nie​mniej Dar Pie​śni ni​g​dy jesz​cze nie wi​dział, by dys​ku​sja nad nią osią​gnę​ła taki po​ziom do​słow​no​ści i za​an​ga​żo​wa​nia. Do​tąd roz​ma​wia​no przede wszyst​kim o sank​cjach. O blo​ka​dach. Na​wet o na​ci​skach na​tu​ry mi​li​tar​nej. Ale woj​na? Nikt jesz​cze nie wy​po​wie​dział tego sło​wa na głos, choć ża​den z obec​nych nie miał wąt​pli​wo​ści, co mają na my​śli de​ba​tu​ją​cy ka​pła​ni. Dar Pie​śni nie po​tra​fił wy​przeć z gło​wy wi​zji ze swych kosz​ma​rów – ob​ra​zów peł​nych śmier​ci i cier​pie​nia. Nie uzna​wał ich za wró​żeb​ne, ale zda​wał so​bie spra​wę, że mu​szą mieć coś wspól​ne​go z lę​ka​mi za​ko​rze​nio​ny​mi w jego pod​świa​do​mo​ści. Bał się tego, co może przy​nieść woj​na. Moż​li​we, że był po pro​stu tchó​rzem. Wy​da​wa​ło się prze​cież, że pod​po​rząd​ko​wa​nie Idris przy​nio​sło​by Hal​lan​dren wy​łącz​nie ko​rzy​ści.

– To ty sto​isz za tym spo​rem, praw​da? – za​py​tał, spo​glą​da​jąc na Po​ran​ną Rosę. – Sto​ję za nim? – po​wtó​rzy​ła sło​dziut​ko bo​gi​ni. – Mój dro​gi, to ka​pła​ni de​cy​du​ją, ja​kie kwe​stie na​le​ży po​ru​szyć. Bo​go​wie nie zaj​mu​ją się tak przy​ziem​ny​mi spra​wa​mi. – Och, je​stem o tym głę​bo​ko prze​ko​na​ny. – Dar Pie​śni uło​żył się wy​god​niej. – Po​trze​bu​jesz mo​ich Roz​ka​zów dla Nie​ży​wych. – Tak bym tego nie uję​ła. Chcę tyl​ko, byś miał peł​nię in​for​ma​cji, na wy​pa​dek gdy​byś… Urwa​ła, wi​dząc ma​to​we spoj​rze​nie Po​wra​ca​ją​ce​go. – Och, na Ko​lo​ry – za​klę​ła. – Oczy​wi​ście, że po​trze​bu​ję two​ich Roz​ka​zów. Z ja​kie​go in​ne​go po​wo​du za​da​wa​ła​bym so​bie trud za​cią​gnię​cia cię aż tu​taj? Wiesz, nie je​steś naj​ła​twiej​szym przed​mio​tem ma​ni​pu​la​cji. – Non​sens – od​parł. – Mu​sisz mi tyl​ko obie​cać, że nie będę mu​siał nic ro​bić. A wte​dy zro​bię wszyst​ko, co ze​chcesz. – Wszyst​ko? – Wszyst​ko, co nie bę​dzie wy​ma​ga​ło ro​bie​nia cze​go​kol​wiek. – Czy​li nie ofe​ru​jesz mi tak na​praw​dę nic. – Czyż​by? – Tak. – Cóż, nic to za​wsze już coś. Po​ran​na Rosa prze​wró​ci​ła ocza​mi. Dar Pie​śni mar​twił się o wie​le bar​dziej, niż to po so​bie po​ka​zy​wał. Ar​gu​men​ty za ata​kiem na Idris ni​g​dy jesz​cze nie brzmia​ły tak zde​cy​do​wa​nie. Wska​zy​wa​no na zdo​by​te przez szpie​gów do​wo​dy roz​bu​do​wy sił mi​li​tar​nych ma​łe​go kró​le​stwa, oraz na co​raz bar​dziej szcze​gó​ło​we kon​tro​le na strze​żo​nych przez Idrian pół​noc​nych prze​łę​czach. Poza tym co​raz wię​cej lu​dzi uwa​ża​ło, że Po​wra​ca​ją​cy są obec​nie słab​si niż kil​ka po​ko​leń temu. Oczy​wi​ście nie w sen​sie ubó​stwa w Bio​Chro​mę. Po​wia​da​no ra​czej, że są mniej… bo​scy. Mniej do​bro​czyn​ni, mniej mą​drzy. Z tym Dar Pie​śni był go​tów się zgo​dzić na​tych​miast. Od ostat​nie​go razu, gdy któ​ryś z Po​wra​ca​ją​cych od​dał za ko​goś swe ży​cie, mi​nę​ły już trzy lata. Wier​ni za​czy​na​li się nie​cier​pli​wić. – Jest coś jesz​cze, praw​da? – spy​tał, rzu​ca​jąc spoj​rze​nie Po​ran​nej Ro​sie, któ​ra wciąż le​ża​ła wy​god​nie wy​cią​gnię​ta i ja​dła wi​śnię za wi​śnią. – Coś, cze​go oni nie mó​wią? – Mój dro​gi – od​po​wie​dzia​ła – mia​łeś ra​cję. Uczest​nic​two w ob​ra​dach zgro​ma​dze​nia wy​raź​nie cię psu​je. – Po pro​stu nie prze​pa​dam za ta​jem​ni​ca​mi – stwier​dził. – Swę​dzi mnie od nich mózg, no​ca​mi źle sy​piam. Zaj​mo​wa​nie się po​li​ty​ką przy​po​mi​na zry​wa​nie przy​schnię​te​go opa​trun​ku – naj​le​piej zmie​rzyć się z bó​lem od razu i mieć to za sobą. Po​ran​na Rosa ścią​gnę​ła usta. – Ten twój żar​cik, mój dro​gi… dość wy​mu​szo​ny. – Oba​wiam się, że na wię​cej mnie w tej chwi​li nie stać. Nic nie jest w sta​nie tak szyb​ko stę​pić dow​ci​pu jak po​li​ty​ka. Ale chcia​łaś mi coś po​wie​dzieć… – Już ci po​wie​dzia​łam – prych​nę​ła. – Za​rze​wiem wszyst​kie​go jest ta ko​bie​ta. – Kró​lo​wa – mruk​nął bóg, rzu​ca​jąc okiem na lożę Kró​la-Boga. – Przy​sła​li nam nie tę co trze​ba – wy​ja​śni​ła Po​ran​na Rosa. – Do​sta​li​śmy młod​szą za​miast star​szej. – Wiem o tym – po​wie​dział Dar Pie​śni. – Spryt​ny ruch z ich stro​ny. – Spryt​ny? – żach​nę​ła się bo​gi​ni. – To po pro​stu czy​sty ge​niusz. Czy wiesz, jaką for​tu​nę wy​da​li​śmy przez te dwa​dzie​ścia lat na szpie​go​wa​nie i po​zna​wa​nie tej star​szej? Naj​ostroż​niej​si spo​śród ka​pła​nów skło​ni​li nas do tego, że​by​śmy ob​ję​li ob​ser​wa​cją też śred​nią cór​kę De​de​li​na, tę, któ​ra zo​sta​ła mnisz​ką. Ale naj​młod​sza? Nikt nie po​świę​cił jej na​wet pół my​śli. A za​tem Idria​nie umie​ści​li nam na dwo​rze ko​goś zu​peł​nie nie​zna​ne​go, po​my​ślał Dar Pie​śni, i zni​we​-

czy​li tym sa​mym pla​ny i kno​wa​nia, któ​re nasi po​li​ty​cy snu​li od dzie​siąt​ków lat. To na​praw​dę było ge​nial​ne po​su​nię​cie. – Nikt ni​cze​go na jej te​mat nie wie – cią​gnę​ła Po​ran​na Rosa, marsz​cząc brwi. Wi​dać było wy​raź​nie, że bo​gi​ni nie lu​bi​ła być za​ska​ki​wa​na. – Moi szpie​dzy w Idris twier​dzą, że ta dziew​czy​na nie jest ni​kim waż​nym. I wła​śnie przez to jest, jak są​dzę, jesz​cze bar​dziej nie​bez​piecz​na, niż się tego spo​dzie​wa​łam. Dar Pie​śni uniósł brew. – A nie przy​szło ci do gło​wy, że tro​szecz​kę prze​sa​dzasz? – Tak? – od​par​ła Po​ran​na Rosa. – Po​wiedz mi za​tem, co ty byś zro​bił, gdy​byś chciał umie​ścić na dwo​rze wro​gie​go agen​ta? Może na przy​kład wy​słał​byś naj​pierw po​zo​ran​ta, by od​wró​cił uwa​gę od praw​dzi​we​go szpie​ga, któ​ry nie​zau​wa​żo​ny wy​ko​nał​by swo​je za​da​nie? Dar Pie​śni po​tarł w za​my​śle​niu bro​dę. W tym ma ra​cję, po​my​ślał. Może. Ży​cie po​śród lu​dzi po​świę​ca​ją​cych swój czas bez​u​stan​ne​mu spi​sko​wa​niu spra​wia, że wszę​dzie do​strze​ga się ta​jem​ne kno​wa​nia. Z dru​giej stro​ny przed​sta​wio​ny przez bo​gi​nię sce​na​riusz był rze​czy​wi​ście groź​ny. Nie ma chy​ba lep​sze​go spo​so​bu na umoż​li​wie​nie za​bój​cy do​stę​pu do Kró​la-Boga, niż po​de​sła​nie mu żony. Nie, plan Idrian na pew​no nie po​le​gał na tym. Za​bój​stwo wład​cy tyl​ko by roz​wście​czy​ło Hal​lan​dren. Ale z dru​giej stro​ny, je​śli przy​sła​li ko​bie​tę bie​głą w sztu​ce ma​ni​pu​la​cji, oso​bę, któ​ra za​tru​je umysł Kró​laBoga… – Mu​si​my być go​to​wi do dzia​ła​nia – oznaj​mi​ła Po​ran​na Rosa. – Nie chcę sie​dzieć bez​czyn​nie i pa​trzeć, jak od​bie​ra​ją mi kró​le​stwo. Nie po​zwo​lę się wy​pę​dzić, jak kie​dyś prze​pę​dzo​no kró​lew​ską dy​na​stię. Spra​wu​jesz kon​tro​lę nad czwar​tą czę​ścią Nie​ży​wych. Dzie​sięć ty​się​cy żoł​nie​rzy, któ​rzy nie po​trze​bu​ją je​dze​nia i są zdol​ni do nie​stru​dzo​ne​go mar​szu. Je​śli prze​ko​na​my do na​szej spra​wy po​zo​sta​łych trzech bo​gów dys​po​nu​ją​cych Roz​ka​za​mi… Po​wra​ca​ją​cy za​sta​no​wił się, po czym ski​nął gło​wą i wstał. – Co ro​bisz? – spy​ta​ła bo​gi​ni i usia​dła na so​fie. – Chy​ba się prze​spa​ce​ru​ję – od​po​wie​dział Dar Pie​śni. – Do​kąd? Bóg spoj​rzał wy​mow​nie na kró​lo​wą. – Och, na bło​go​sła​wio​ne Ko​lo​ry. – Po​ran​na Rosa wes​tchnę​ła. – Nie ze​psuj tego. To bar​dzo de​li​kat​na spra​wa. – Zro​bię co w mo​jej mocy. – Ra​czej nie uda mi się wy​per​swa​do​wać ci tej roz​mo​wy? – Moja dro​ga. – Dar Pie​śni obej​rzał się przez ra​mię. – Mu​szę po​ga​wę​dzić z nią choć przez chwi​lę. Nic bar​dziej nie po​psu​ło​by mi hu​mo​ru, niż gdy​by strą​ci​ła mnie z pie​de​sta​łu osób​ka, z któ​rą na​wet nie mia​łem oka​zji po​roz​ma​wiać.

Nie​bie​sko​pal​cy od​da​lił się w pew​nej chwi​li pod​czas ob​rad. Siri nie za​uwa​ży​ła jego znik​nię​cia – zbyt była za​prząt​nię​ta przy​słu​chi​wa​niem się dys​ku​sji ka​pła​nów. Za​pew​ne coś źle ro​zu​mia​ła. Prze​cież to nie​moż​li​we, by roz​wa​ża​li moż​li​wość ata​ku na Idris. Po co mie​li​by to ro​bić? Co zy​ska​ło​by Hal​lan​dren? Gdy de​ba​ta na ten te​mat do​bie​gła koń​ca, dziew​czy​na zwró​ci​ła się do jed​nej ze swych słu​żą​cych. – O czym oni mó​wi​li? Ko​bie​ta spu​ści​ła wzrok i nie od​po​wie​dzia​ła. – Mia​łam wra​że​nie, że roz​ma​wia​ją o woj​nie – nie re​zy​gno​wa​ła Siri. – Ale prze​cież nie do​pu​ści​li​by się tej na​pa​ści, praw​da? Ko​bie​ta nie​pew​nie prze​stą​pi​ła z nogi na nogę, po czym rzu​ci​ła okiem na sto​ją​cą obok niej dru​gą słu​żą​cą. Ta śpiesz​nie ode​szła. Kil​ka chwil póź​niej po​wró​ci​ła w to​wa​rzy​stwie Tre​le​de​esa. Siri lek​ko zmarsz​-

czy​ła czo​ło. Nie lu​bi​ła z nim roz​ma​wiać. – Tak, Kie​li​chu? – za​py​tał wy​so​ki męż​czy​zna, przy​glą​da​jąc się jej ze swą zwy​kłą, wzgar​dli​wą miną. Siri prze​łknę​ła gło​śno śli​nę i po​sta​no​wi​ła, że nie da się za​stra​szyć. – Ka​pła​ni – za​czę​ła. – O czym oni roz​ma​wia​li? – O two​jej oj​czyź​nie, Kie​li​chu. O Idris. – Tyle zro​zu​mia​łam sama. Ale cze​go oni chcą od Idris? – W mo​jej oce​nie, Kie​li​chu, spie​ra​li się, czy na​le​ży za​ata​ko​wać zbun​to​wa​ną pro​win​cję i pod​dać ją na​le​ży​tej kon​tro​li Hal​lan​dren, czy też nie. – Zbun​to​wa​ną pro​win​cję? – Ow​szem, Kie​li​chu. Twoi po​bra​tym​cy bun​tu​ją się prze​ciw ca​łej resz​cie kró​le​stwa. – Ale to prze​cież wy wy​stą​pi​li​ście prze​ciw nam! Tre​le​de​es uniósł brew. No tak, po​my​śla​ła dziew​czy​na. Róż​ne spoj​rze​nia na wspól​ną hi​sto​rię. – Ro​zu​miem, że moż​na pa​trzeć na te spra​wy tak jak wy – po​wie​dzia​ła. – Ale… nie za​ata​ko​wa​li​by​ście nas, praw​da? Przy​sła​li​śmy wam kró​lo​wą, zgod​nie z wa​szym ży​cze​niem. Dzię​ki temu w ży​łach na​stęp​ne​go Kró​la-Boga po​pły​nie kró​lew​ska krew. O ile oczy​wi​ście obec​ny wład​ca zde​cy​du​je się kie​dy​kol​wiek skon​su​mo​wać wła​sne mał​żeń​stwo… – do​da​ła w du​chu. Tre​le​de​es wzru​szył ra​mio​na​mi. – To z pew​no​ścią nic ta​kie​go, Kie​li​chu. Bo​go​wie po pro​stu chcie​li po​znać na​stro​je pa​nu​ją​ce obec​nie w T’Te​lir. Ta od​po​wiedź nie​zbyt po​cie​szy​ła dziew​czy​nę. Za​drża​ła. Czy po​win​na coś zro​bić? Spró​bo​wać za​dzia​łać w obro​nie Idris? – Kie​li​chu – pod​jął Tre​le​de​es. Spoj​rza​ła na ka​pła​na. Jego spi​cza​sta tia​ra była tak wy​so​ka, że mu​ska​ła bal​da​chim. W peł​nym pięk​na i barw oto​cze​niu twarz du​chow​ne​go wy​da​wa​ła się tym bar​dziej po​nu​ra. – Tak? – spy​ta​ła. – Jest pew​na de​li​kat​na kwe​stia, któ​rą chciał​bym z tobą omó​wić. – Co ta​kie​go? – Wiesz, na ja​kich za​sa​dach dzia​ła​ją mo​nar​chie – po​wie​dział. – Sama je​steś kró​lew​ską cór​ką. Za​kła​dam więc, że zda​jesz so​bie spra​wę z wagi po​sia​da​nia sta​bil​ne​go, usta​lo​ne​go po​rząd​ku suk​ce​sji. – Tak. – A za​tem – cią​gnął Tre​le​de​es – wiesz, że dla Hal​lan​dren sza​le​nie waż​ne jest jak naj​szyb​sze spro​wa​dze​nie na świat po​tom​ka. Siri ob​la​ła się ru​mień​cem. – Pra​cu​je​my nad tym. – Z ca​łym sza​cun​kiem, Kie​li​chu – po​wie​dział Tre​le​de​es. – W tej kwe​stii ist​nie​ją pew​ne… nie​ja​sno​ści. Siri za​czer​wie​ni​ła się jesz​cze bar​dziej, od​wró​ci​ła wzrok od bez​względ​nych oczu ka​pła​na i po​czu​ła, jak ru​dzie​ją jej wło​sy. – Oczy​wi​ście mówi się o tym tyl​ko w pa​ła​cu – do​dał Tre​le​de​es. – Mo​żesz być pew​na dys​kre​cji na​szych ka​pła​nów i służ​by. – Skąd o tym wiesz? – Siri pod​nio​sła wzrok. – To zna​czy, skąd wiesz o nas? Może na​praw​dę… pra​cu​je​my nad tym. Może za​nim się spo​strze​że​cie, do​sta​nie​cie swe​go na​stęp​cę tro​nu. Tre​le​de​es za​mru​gał i przyj​rzał się jej, jak​by była księ​gą ra​chun​ko​wą, w któ​rej na​le​ży pod​li​czyć ko​lum​ny. – Kie​li​chu – po​wie​dział – czy na​praw​dę uwa​żasz, że do​pu​ści​li​by​śmy obcą, nie​zna​ną ni​ko​mu ko​bie​tę

tak bli​sko naj​święt​sze​go z na​szych bo​gów, bez żad​nej kon​tro​li? Za​par​ło jej dech w pier​siach. Po​czu​ła, jak ogar​nia ją prze​ra​że​nie. Oczy​wi​ście! Oczy​wi​ście, że wi​dzie​li o wszyst​kim. Upew​nia​li się, czy nie zro​bię mu krzyw​dy i czy wszyst​ko prze​bie​ga zgod​nie z ich pla​nem. Klę​cze​nie nago przed mę​żem było do​sta​tecz​nie cięż​kim prze​ży​ciem. Ale ob​na​ża​nie się przed ludź​mi po​kro​ju Tre​le​de​esa – ludź​mi, któ​rzy nie wi​dzie​li w niej ko​bie​ty, a je​dy​nie kło​pot – było o wie​le gor​sze. Opu​ści​ła gło​wę, oplo​tła rę​ko​ma od​sło​nię​ty de​kolt i pier​si. – A za​tem – kon​ty​nu​ował Tre​le​de​es – ro​zu​mie​my, że Król-Bóg nie jest tym, kogo się spo​dzie​wa​łaś. Moż​li​we też, że jest oso​bą, z któ​rą cięż​ko o… współ​pra​cę. Nie​mniej je​steś ko​bie​tą i po​win​naś wie​dzieć, w jaki spo​sób zmo​ty​wo​wać go swo​imi wdzię​ka​mi. – Jak mam go mo​ty​wo​wać, sko​ro nie wol​no mi na nie​go na​wet pa​trzeć? Nie mó​wiąc o roz​mo​wie? – syk​nę​ła. – Je​stem pe​wien, że znaj​dziesz ja​kiś spo​sób – rzu​cił Tre​le​de​es. – Tra​fi​łaś do pa​ła​cu tyl​ko z jed​ne​go po​wo​du. Chcesz mieć pew​ność, że Idris nic nie gro​zi? Cóż, daj słu​gom Boga-Kró​la, cze​go pra​gnie​my, a twoi bun​tow​ni​cy będą bez​piecz​ni. Ja i po​zo​sta​li ka​pła​ni mamy spo​ry wy​pływ na to, co się dzie​je na dwo​rze, i mo​gli​by​śmy po​móc ochro​nić two​ją oj​czy​znę. Pro​si​my tyl​ko, byś wy​ko​na​ła to jed​no je​dy​ne za​da​nie. Daj nam na​stęp​cę tro​nu. Ob​darz na​sze kró​le​stwo sta​bil​no​ścią. Nie wszyst​ko w Hal​lan​dren jest tak… spój​ne, jak się wy​da​je. Siri nie unio​sła wzro​ku, nie pa​trzy​ła na ka​pła​na. – Wi​dzę, że ro​zu​miesz – stwier​dził. – Czu​ję, że… – Urwał i ob​ró​cił się w bok. Do loży Siri zbli​żał się licz​ny or​szak. Wszy​scy idą​cy w nim lu​dzie byli odzia​ni w zło​to i czer​wień, a kro​czą​ca na cze​le po​stać spra​wia​ła, że lśni​li peł​nią barw. Tre​le​de​es zmarsz​czył czo​ło i rzu​cił okiem na dziew​czy​nę. – Je​śli zaj​dzie taka po​trze​ba, jesz​cze o tym po​roz​ma​wia​my. Do​peł​nij swe​go obo​wiąz​ku, Kie​li​chu. Albo two​ja bez​rad​ność po​cią​gnie za sobą kon​se​kwen​cje. Od​szedł.

Nie spra​wia​ła wra​że​nia oso​by nie​bez​piecz​nej. I wła​śnie to spo​wo​do​wa​ło, że Dar Pie​śni tym bar​dziej za​czął po​dej​rze​wać, że Po​ran​na Rosa może mieć ra​cję. Sta​now​czo zbyt dłu​go miesz​kam na tym dwo​rze, po​my​ślał, uśmie​cha​jąc się uprzej​mie do kró​lo​wej. W za​sa​dzie prze​cież miesz​kam tu przez całe ży​cie. Była drob​na i o wie​le młod​sza, niż się spo​dzie​wał. Le​d​wie ko​bie​ta. Ski​nął jej gło​wą i za​uwa​żył, że jest czymś wy​stra​szo​na. Po chwi​li ka​pła​ni roz​sta​wi​li dla nie​go me​ble. Bóg usiadł i, mimo że nie był głod​ny, przy​jął wi​no​gro​na od słu​żą​cych kró​lo​wej. – Wa​sza Wy​so​kość – przy​wi​tał się. – Cie​szę się, że mogę cię po​znać. To wiel​ka przy​jem​ność. Je​stem pe​wien. – Je​steś pe​wien? – za​py​ta​ła nie​pew​nie dziew​czy​na. – Ta​kie po​wie​dzon​ko, moja dro​ga – wy​ja​śnił Dar Pie​śni. – Oczy​wi​ście, ra​czej zbęd​ne, co zresz​tą nie po​win​no ni​ko​go dzi​wić. Ja sam je​stem zbęd​ną oso​bą. Dziew​czy​na po​chy​li​ła gło​wę. Na Ko​lo​ry, prze​mknę​ło bo​go​wi przez myśl, gdy przy​po​mniał so​bie, że okres izo​la​cji kró​lo​wej do​pie​ro do​biegł koń​ca. Poza Kró​lem-Bo​giem, je​stem praw​do​po​dob​nie pierw​szym Po​wra​ca​ją​cym, z ja​kim ma do czy​nie​nia. Co za kiep​skie pierw​sze wra​że​nie. Nie​ste​ty, nie mógł na to nic po​ra​dzić. Był, kim był. Co​kol​wiek to zna​czy​ło. – Cie​szę się, że mogę cię po​znać, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dzia​ła kró​lo​wa. Od​wró​ci​ła na chwi​lę gło​wę i słu​żą​ca szep​tem po​da​ła jej jego imię. – Da​rze Pie​śni zwa​ny Męż​nym, boże od​wa​gi – do​da​ła, uśmie​cha​jąc się do go​ścia.

Wciąż wy​czu​wał w niej nie​pew​ność i wa​ha​nie. Albo nie zo​sta​ła na​uczo​na za​cho​wa​nia pod​czas ofi​cjal​nych roz​mów – w co Dar Pie​śni, pa​mię​ta​jąc, że dzie​ciń​stwo spę​dzi​ła w pa​ła​cu, ra​czej nie chciał wie​rzyć – albo była nie​złą ak​tor​ką. Przy​by​cie tej ko​bie​ty po​win​no było po​ło​żyć kres dys​ku​sjom na te​mat woj​ny. Za​miast tego tyl​ko je za​ostrzy​ło. Nie za​my​kał oczu. Bał się, że gdy tyl​ko mru​gnie, zno​wu uj​rzy pod po​wie​ka​mi wi​zje znisz​cze​nia. Cze​ka​ły tam, ni​czym Wid​ma Ka​la​da, tuż poza jego po​lem wi​dze​nia. Nie mógł się pod​dać i uznać tych snów za pro​ro​cze. Gdy​by to uczy​nił, przy​znał​by jed​no​cze​śnie, że rze​czy​wi​ście jest bo​giem. A wte​dy za​czął​by się po​waż​nie oba​wiać o wszyst​kich. Uśmiech​nął się do kró​lo​wej po raz trze​ci, swym naj​bar​dziej cza​ru​ją​cym uśmie​chem. Wrzu​cił do ust win​ne gro​no. – Nie mu​si​my za​cho​wy​wać się tak ofi​cjal​nie, Wa​sza Wy​so​kość. Wkrót​ce zro​zu​miesz, że po​śród Po​wra​ca​ją​cych je​stem tym naj​po​śled​niej​szym. Gdy​by kro​wy były w sta​nie Po​wra​cać, z pew​no​ścią da​rzo​no by je więk​szym sza​cun​kiem niż mnie. Znów się za​wa​ha​ła, nie​pew​na jak z nim roz​ma​wiać. Czę​sto wi​dy​wał tę re​ak​cję. – Czy wol​no mi bę​dzie spy​tać, w ja​kiej spra​wie do mnie przy​cho​dzisz? – za​py​ta​ła. Zbyt ofi​cjal​nie. Nie jest swo​bod​na. Nie czu​je się pew​nie wśród wy​so​ko po​sta​wio​nych osób. Czy świad​czy to o jej au​ten​tycz​no​ści? Nie. Z pew​no​ścią je​dy​nie sta​ra się go uspo​ko​ić. Chce, by jej nie do​ce​niał. A może on za dużo my​śli? Niech cię Ko​lo​ry, Po​ran​na Roso! – za​klął w my​ślach. Na​praw​dę nie mam ocho​ty w to wcho​dzić. Omal się nie wy​co​fał. Ale nie by​ło​by to z jego stro​ny uprzej​me, a Dar Pie​śni – w prze​ci​wień​stwie do tego wszyst​kie​go, co sam czę​sto po​wta​rzał – lu​bił być miły. Naj​le​piej po pro​stu być sym​pa​tycz​nym, po​sta​no​wił, uśmie​cha​jąc się. Dzię​ki temu – je​śli ta ko​bie​ta kie​dy​kol​wiek przej​mie wła​dzę w kró​le​stwie – może ze​tnie mnie na sa​mym koń​cu. – Py​tasz o cel mo​jej wi​zy​ty? – od​po​wie​dział. – Są​dzę, że ona nie ma żad​ne​go celu, Wa​sza Wy​so​kość, żad​ne​go poza tym, bym wy​dał się na​tu​ral​ny, któ​rą to szan​sę zmar​no​wa​łem już na sa​mym wstę​pie, przy​glą​da​jąc ci się sta​now​czo zbyt dłu​go i jed​no​cze​śnie za​sta​na​wia​jąc się nad two​im miej​scem w ca​łym tym ba​ła​ga​nie. Kró​lo​wa zno​wu zmarsz​czy​ła czo​ło. Dar Pie​śni roz​gryzł wi​no​gro​no. – Są prze​cu​dow​ne – po​wie​dział, uno​sząc do ust ko​lej​ny owoc. – Roz​kosz​nie słod​kie, skry​te w de​li​kat​nej skór​ce. Co wię​cej, zwod​ni​cze. Z ze​wnątrz twar​da​we i su​che, a w środ​ku mięk​kie i upoj​ne. Nie są​dzisz? – My… W Idris nie ja​da​my wi​no​gron zbyt czę​sto, Wa​sza Mi​łość. – Trze​ba ci wie​dzieć, że je​stem ich prze​ci​wień​stwem – cią​gnął bóg. – Ład​ny i pu​szy​sty na ze​wnątrz, lecz moje wnę​trze nie kry​je ni​cze​go in​te​re​su​ją​ce​go. Nie​mniej te roz​wa​ża​nia pro​wa​dzą do​ni​kąd. Ale na twój wi​dok, moja dro​ga, cie​szę się bar​dziej… o wie​le bar​dziej, niż oglą​da​jąc misę wi​no​gron. – Ja… Ale jak to, Wa​sza Mi​łość? – Nie mie​li​śmy tu kró​lo​wej od bar​dzo daw​na – wy​ja​śnił Dar Pie​śni. – Od cza​sów sprzed mo​je​go Po​wro​tu. A sta​ry Su​se​bron snuł się ostat​nio po pa​ła​cu zu​peł​nie bez sen​su. Wy​glą​dał na za​gu​bio​ne​go. Do​brze, że w jego ży​ciu po​ja​wi​ła się ko​bie​ta. – Dzię​ku​ję za ten kom​ple​ment, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dzia​ła kró​lo​wa. – Pro​szę bar​dzo. Za​raz wy​my​ślę kil​ka in​nych, je​śli ze​chcesz. Mil​cza​ła. Cóż, to roz​strzy​ga spra​wę, po​my​ślał z wes​tchnie​niem. Po​ran​na Rosa mia​ła ra​cję. Nie po​wi​nie​nem był tu przy​cho​dzić. – No do​brze – rzu​ci​ła Siri, któ​rej wło​sy na​gle po​czer​wie​nia​ły. Unio​sła ręce. – Co tu się dzie​je? – Wa​sza Wy​so​kość? – Tym ra​zem za​wa​hał się bóg.

– Stro​isz so​bie ze mnie żar​ty? – To moż​li​we. – Ale prze​cież po​dob​no je​steś bo​giem! – po​wie​dzia​ła i opar​ła się wy​god​niej, spo​glą​da​jąc na bal​da​chim. – Aku​rat kie​dy za​czy​na​łam my​śleć, że w tym mie​ście pa​nu​je jed​nak ja​kiś po​rzą​dek, za​czy​na​ją na mnie krzy​czeć ka​pła​ni, a po​tem po​ja​wiasz się ty! Jak mam cię trak​to​wać? Nie za​cho​wu​jesz się jak bó​stwo, a jak uczniak! Dar Pie​śni przez chwi​lę mil​czał, po czym uśmiech​nął się i po​pra​wił na so​fie. – Roz​gry​złaś mnie – stwier​dził, roz​kła​da​jąc ręce. – Za​bi​łem praw​dzi​we​go boga i za​ją​łem jego miej​sce. I przy​cho​dzę, by wziąć za cie​bie okup w po​sta​ci sło​dy​czy. – O tym wła​śnie mó​wię – po​wie​dzia​ła, ce​lu​jąc w nie​go pal​cem. – Czy nie po​wi​nie​neś być jed​nak bar​dziej… Nie wiem, dys​tyn​go​wa​ny, do​stoj​ny czy coś? Po​wra​ca​ją​cy roz​po​starł ra​mio​na sze​rzej. – Moja dro​ga, w Hal​lan​dren tak wła​śnie wy​glą​da dys​tyn​go​wa​ne za​cho​wa​nie. Nie wy​da​wa​ła się prze​ko​na​na. – Oczy​wi​ście kła​mię ci w żywe oczy – przy​znał i po​chło​nął ko​lej​ne wi​no​gro​no. – Nie po​win​naś wy​ra​biać swej opi​nii o Po​wra​ca​ją​cych na pod​sta​wie tego, co pre​zen​tu​ję ja. Po​zo​sta​li są o wie​le bar​dziej bo​scy. – Wy​da​wa​ło mi się, że je​steś bo​giem od​wa​gi. – Teo​re​tycz​nie. – Te​raz są​dzę, że je​steś ra​czej bo​giem bła​znów. – Rze​czy​wi​ście sta​ra​łem się o to sta​no​wi​sko, ale nie zo​sta​łem przy​ję​ty – od​parł Dar Pie​śni. – Po​win​naś zo​ba​czyć oso​bę, któ​rą wy​bra​li. Nud​ny jak ska​ła i dwa​kroć tak brzyd​ki. Siri mil​cza​ła. – Tym ra​zem wca​le nie kła​ma​łem – cią​gnął bóg. – To mój pra​wie imien​nik, Dar Śmie​chu, bóg ra​do​ści. Je​śli kie​dy​kol​wiek któ​reś z bóstw nada​wa​ło się na swo​je sta​no​wi​sko mniej niż ja, musi to być wła​śnie on. – Nie ro​zu​miem cię – ode​zwa​ła się dziew​czy​na. – Wy​cho​dzi na to, że nie ro​zu​miem wie​lu rze​czy, któ​re dzie​ją się w tym mie​ście. Ta ko​bie​ta jed​nak nie oszu​ku​je, my​ślał Dar Pie​śni, pa​trząc w jej mło​dzień​czą, peł​ną zmie​sza​nia twarz. A je​śli się mylę, to musi być naj​lep​szą ak​tor​ką, jaką w ży​ciu oglą​da​łem. To coś ozna​cza​ło. Coś waż​ne​go. Prze​bieg roz​mo​wy mógł su​ge​ro​wać, że na​praw​dę ist​nia​ły ja​kieś try​wial​ne, przy​ziem​ne po​wo​dy, dla któ​rych Idria​nie przy​sła​li tę dziew​czy​nę za​miast jej star​szej sio​stry. Tego jed​nak Dar Pie​śni nie ku​po​wał. Dziew​czy​na na pew​no sta​no​wi​ła ele​ment czy​je​goś pla​nu. Jed​ne​go lub być może na​wet kil​ku. Ale, obo​jęt​ne na czym ten pod​stęp po​le​gał, sama kró​lo​wa nie mia​ła o nim naj​mniej​sze​go po​ję​cia. Na Wid​ma Ka​la​da! – za​klął w du​chu. Rzu​ci​li to dziec​ko mię​dzy wil​ki. Ale co mógł na to po​ra​dzić? Wes​tchnął i wstał, a jego ka​pła​ni na​tych​miast za​czę​li zbie​rać me​ble i na​czy​nia. Dziew​czy​na – wciąż zmie​sza​na – pa​trzy​ła na nie​go uważ​nie. Ski​nął gło​wą i uśmiech​nął się do niej sła​bo na po​że​gna​nie. Kró​lo​wa rów​nież pod​nio​sła się z miej​sca i dy​gnę​ła nie​znacz​nie, choć wca​le nie mu​sia​ła tego ro​bić. W koń​cu była i jego kró​lo​wą, mimo że nie była bó​stwem. Dar Pie​śni od​wró​cił się, by odejść, ale przy​sta​nął, przy​po​mi​na​jąc so​bie swe pierw​sze mie​sią​ce na dwo​rze i oszo​ło​mie​nie, ja​kie wte​dy od​czu​wał. Wy​cią​gnął rękę i de​li​kat​nie po​ło​żył dłoń na jej ra​mie​niu. – Nie po​zwól im zro​bić ci krzyw​dy, dziec​ko – szep​nął. To po​wie​dziaw​szy, wy​szedł z loży.

17 Vi​ven​na wra​ca​ła do domu Le​mek​sa, ana​li​zu​jąc raz jesz​cze dys​ku​sję, któ​rą usły​sza​ła na Dwo​rze Bo​gów. Na​uczy​cie​le tłu​ma​czy​li jej, że dys​pu​ty to​czo​ne na Zgro​ma​dze​niach Dwor​skich nie za​wsze pro​wa​dzi​ły do dzia​łań – sam fakt, że roz​ma​wia​no tam o woj​nie, nie ozna​czał więc jesz​cze, że musi do niej dojść. Ta kon​kret​na de​ba​ta wy​da​wa​ła się jed​nak czymś wię​cej. Była zbyt peł​na pa​sji i jed​ną ze stron po​pie​ra​ło zbyt wie​le gło​sów. Wska​zy​wa​ło to na to, że jej oj​ciec się nie my​lił, że otwar​ty kon​flikt jest nie​unik​nio​ny. Dziew​czy​na szła ze spusz​czo​ną gło​wą po pra​wie zu​peł​nie pu​stej uli​cy. Na​uczy​ła się już, że gę​stych, prze​le​wa​ją​cych się uli​ca​mi tłu​mów mo​gła unik​nąć, wy​bie​ra​jąc dro​gę przez dziel​ni​ce miesz​kal​ne. Miesz​kań​cy T’Te​lir uwiel​bia​li po​ka​zy​wać się w miej​scach, któ​re od​wie​dza​li wszy​scy. Ta kon​kret​na uli​ca prze​ci​na​ła bo​ga​tą oko​li​cę. Po​bo​czem biegł uło​żo​ny z ka​mien​nych płyt chod​nik. Szło się po nim bar​dzo wy​god​nie. Par​lin kro​czył u jej boku, co chwi​la za​trzy​mu​jąc się, by obej​rzeć ko​lej​ną pal​mę czy pa​proć. W Hal​lan​dren ko​cha​no ro​śli​ny: więk​szość bu​dyn​ków sta​ła w cie​niu drzew, domy były po​ro​śnię​te pną​cza​mi lub oto​czo​ne eg​zo​tycz​ny​mi, kwit​ną​cy​mi krze​wa​mi. W Idris każ​da z tych du​żych bu​dow​li, obok któ​rych prze​cho​dzi​ła, zo​sta​ła​by uzna​na za bo​ga​tą re​zy​den​cję, tu​taj były jed​nak tyl​ko śred​niej wiel​ko​ści sie​dzi​ba​mi – za​pew​ne miesz​ka​li w nich kup​cy. Nie mogę się roz​pra​szać, my​śla​ła Vi​ven​na. Czy Hal​lan​dren za​ata​ku​je już nie​dłu​go? A może to wszyst​ko to tyl​ko pre​lu​dium do cze​goś, co wy​da​rzy się do​pie​ro za kil​ka mie​się​cy, a może na​wet i lat? Ja​kie​kol​wiek dzia​ła​nie na​stą​pi do​pie​ro po gło​so​wa​niu bo​gów. Dziew​czy​na nie była pew​na, co musi się stać, by do nie​go do​szło. Po​krę​ci​ła gło​wą. Spę​dzi​ła w T’Te​lir le​d​wie je​den dzień, a już wie​dzia​ła, że jej szko​le​nie nie było na​wet w po​ło​wie tak do​bre, jak wcze​śniej my​śla​ła. Mia​ła po​czu​cie, że nie wie o Hal​lan​dren zu​peł​nie nic. Była strasz​li​wie za​gu​bio​na. Nie oka​za​ła się tą pew​ną sie​bie, kom​pe​tent​ną ko​bie​tą, za jaką się daw​niej uwa​ża​ła. Strasz​li​wa praw​da wy​glą​da​ła tak, że gdy​by to ona zo​sta​ła po​ślu​bio​na Kró​lo​wi-Bogu, by​ła​by nie​mal rów​nie nie​sku​tecz​na i za​stra​szo​na, jak bez wąt​pie​nia była w tej chwi​li Siri. Skrę​ci​li za róg. Vi​ven​na ufa​ła zdu​mie​wa​ją​cej orien​ta​cji w te​re​nie Par​li​na. Wie​dzia​ła, że do​pro​wa​dzi ich do domu Le​mek​sa. Prze​szli przed jed​nym z mil​czą​cych po​są​gów D’De​ni​rów. Dum​ny wo​jow​nik stał z unie​sio​nym nad gło​wę mie​czem, jego wy​ry​ta w ka​mie​niu zbro​ja była ozdo​bio​na czer​wo​nym sza​lem, owi​nię​tym i ło​po​cą​cym wo​kół szyi. Wy​glą​dał nie​zwy​kle dra​ma​tycz​nie, jak​by wła​śnie wy​ru​szał na woj​nę. Nie​dłu​go po​tem zna​leź​li się przed scho​da​mi do domu Le​mek​sa. Vi​ven​na za​mar​ła. Drzwi wej​ścio​we ko​ły​sa​ły się na jed​nym za​wia​sie. Dol​na ich część była pęk​nię​ta, jak​by na sku​tek po​tęż​ne​go kop​nię​cia. Par​lin sta​nął obok dziew​czy​ny i syk​nął ostrze​gaw​czo, jed​no​cze​śnie na​ka​zu​jąc jej ge​stem mil​cze​nie. Się​gnął do wi​szą​ce​go mu u pasa dłu​gie​go my​śliw​skie​go noża i ro​zej​rzał się. Vi​ven​na cof​nę​ła się o krok. Jej ner​wy na​wo​ły​wa​ły do uciecz​ki. Ale do​kąd mia​ła​by uciec? Na​jem​ni​cy byli je​dy​ny​mi zna​ny​mi jej w mie​ście oso​ba​mi. Denth i Tonk Fah z pew​no​ścią od​par​li atak, praw​da? Ktoś nad​cho​dził z wnę​trza bu​dyn​ku. Wy​czu​ła to dzię​ki swym Bio​Chro​ma​tycz​nym zmy​słom. Po​ło​ży​ła dłoń na ra​mie​niu Par​li​na, szy​ku​jąc się do uciecz​ki. Denth od​su​nął na bok strza​ska​ne drzwi i wy​su​nął gło​wę na ze​wnątrz. – Ach – po​wie​dział – to wy. – Co się sta​ło? – spy​ta​ła. – Na​pad​nię​to was? Denth spoj​rzał na drzwi i za​chi​cho​tał.

– Nie – od​po​wie​dział, otwie​ra​jąc je sze​rzej i za​pra​sza​jąc dziew​czy​nę ge​stem do środ​ka. Za​uwa​ży​ła we​wnątrz po​ła​ma​ne me​ble, dziu​ry w ścia​nach, po​cię​te i znisz​czo​ne ob​ra​zy. Denth wró​cił do domu i kop​nia​kiem od​trą​cił na bok roz​be​be​szo​ną po​dusz​kę, oczysz​cza​jąc Vi​ven​nie dro​gę do scho​dów. Tak​że i one były w kil​ku miej​scach uszko​dzo​ne. Na​jem​nik obej​rzał się przez ra​mię i za​uwa​żył nie​pew​ną minę dziew​czy​ny. – Prze​cież mó​wi​li​śmy, że za​mie​rza​my prze​szu​kać dom, księż​nicz​ko. Po​sta​ra​li​śmy się jak rzad​ko.

Vi​ven​na usia​dła bar​dzo ostroż​nie, spo​dzie​wa​jąc się, że krze​sło lada chwi​la za​ła​mie się pod jej cię​ża​rem. Tonk Fah i Denth rze​czy​wi​ście prze​szu​ka​li bu​dy​nek bar​dzo do​kład​nie – wy​da​wa​ło się, że znisz​czy​li przy tym wszyst​kie drew​nia​ne ele​men​ty, w tym nogi krze​seł. Na szczę​ście to, któ​re wy​bra​ła, zo​sta​ło od​po​wied​nio pod​par​te i nie ustą​pi​ło pod cię​ża​rem. Sto​ją​ce przed nią biur​ko – biur​ko Le​mek​sa – było w drza​zgach. Znik​nę​ły szu​fla​dy, a tak​że fał​szy​we ple​cy me​bla. Taj​na skryt​ka zo​sta​ła opróż​nio​na. Na bla​cie le​żał plik pa​pie​rów i kil​ka wo​recz​ków. – To wszyst​ko – po​wie​dział Denth, opie​ra​jąc się o fra​mu​gę. Tonk Fah wy​cią​gnął się na zła​ma​nej ka​na​pie, z któ​rej wy​sta​wa​ły kłę​by kła​ków. – Mu​sie​li​ście to wszyst​ko nisz​czyć? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Trze​ba mieć pew​ność – od​parł na​jem​nik, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Zdzi​wi​ła​byś się, gdzie nie​któ​rzy cho​wa​ją swo​je ta​jem​ni​ce. – W drzwiach wej​ścio​wych? – rzu​ci​ła dziew​czy​na bez​na​mięt​nie. – A po​my​śla​ła​byś, żeby tam szu​kać? – Oczy​wi​ście, że nie. – W ta​kim ra​zie to we​dług mnie cał​kiem spryt​na kry​jów​ka. Opu​ka​li​śmy je i wy​da​ło się nam, że sły​szy​my pu​sty dźwięk. Oka​za​ło się, że była to tyl​ko de​ska z in​ne​go ga​tun​ku drew​na, ale nie moż​na było tego po​mi​nąć. – Lu​dzie są bar​dzo po​my​sło​wi, je​śli cho​dzi o ukry​wa​nie swych kosz​tow​no​ści i do​ku​men​tów. – Tonk Fah ziew​nął. – Wiesz, co jest w za​wo​dzie na​jem​ni​ka naj​gor​sze? – spy​tał Denth, uno​sząc rękę. Vi​ven​na spoj​rza​ła na nie​go. – Drza​zgi – rzu​cił Denth, po​ka​zu​jąc jej za​czer​wie​nio​ne pal​ce. – Za to nikt nam do​dat​ko​wo nie za​pła​ci – od​parł Tonk Fah. – Och, te​raz się po pro​stu na​igra​wa​cie – stwier​dzi​ła Vi​ven​na, prze​glą​da​jąc le​żą​ce na biur​ku przed​mio​ty. Je​den z wo​recz​ków su​ge​styw​nie za​brzę​czał. Dziew​czy​na roz​wią​za​ła rze​myk i otwo​rzy​ła go. W środ​ku lśni​ło zło​to. Dużo zło​ta. – Masz tu tro​chę po​nad pięć ty​się​cy ma​rek – po​in​for​mo​wał le​ni​wie Denth. – Le​mex po​cho​wał te pie​nią​dze po ca​łym domu. Jed​ną rol​kę zna​leź​li​śmy na​wet w no​dze krze​sła, na któ​rym sie​dzisz. – Ła​twiej nam po​szło, gdy już zna​leź​li​śmy no​tat​kę, w któ​rej spi​sał wszyst​kie kry​jów​ki – wtrą​cił Tonk Fah. – Pięć ty​się​cy ma​rek?! – po​wtó​rzy​ła Vi​ven​na, czu​jąc, jak wsku​tek szo​ku nie​znacz​nie ja​śnie​ją jej wło​sy. – Wy​glą​da na to, że sta​ry Le​mex był za​po​bie​gli​wym fa​ce​tem. – Denth za​chi​cho​tał. – To zło​to w po​łą​cze​niu z ilo​ścią jego Od​de​chów… mu​siał wy​cią​gnąć z Idris jesz​cze wię​cej, niż my​śla​łem. Vi​ven​na spoj​rza​ła na sa​kiew​kę, po czym pod​nio​sła wzrok na na​jem​ni​ka. – Wy… da​li​ście mi to wszyst​ko – po​wie​dzia​ła. – Prze​cież mo​gli​ście za​brać te pie​nią​dze i wy​dać na sie​bie. – Tak na​praw​dę tro​chę zdą​ży​li​śmy wy​dać – przy​znał Denth. – Za ja​kieś dzie​sięć sztuk zło​ta za​mó​wi​li​śmy coś do je​dze​nia. Po​win​ni do​star​czyć lada chwi​la.

Vi​ven​na po​pa​trzy​ła mu pro​sto w oczy. – Wi​dzisz? O tym wła​śnie mó​wi​łem, Tonk – rzu​cił Denth, spo​glą​da​jąc na tę​gie​go to​wa​rzy​sza. – Czy gdy​bym był, daj​my na to, lo​ka​jem, też tak by mi się przy​glą​da​ła? Tyl​ko dla​te​go, że nie zwia​łem z tymi pie​niędz​mi? Dla​cze​go wszy​scy za​kła​da​ją, że na​jem​ni​cy ich ob​ra​bu​ją i znik​ną? Tonk Fah mruk​nął tyl​ko coś pod no​sem i prze​cią​gnął się. – Przej​rzyj te pa​pie​ry, księż​nicz​ko – po​wie​dział Denth, po czym kop​nął w ka​na​pę Tonk Faha i ski​nął gło​wą w stro​nę drzwi. – Za​cze​ka​my na cie​bie na dole. Vi​ven​na po​wio​dła wzro​kiem za wy​cho​dzą​cy​mi. Tonk Fah pod​niósł się z nie​ja​kim tru​dem. Kłęb​ki wy​peł​nia​ją​cych ka​na​pę pa​kuł cze​pia​ły się jego ubra​nia. Po​my​śla​ła, że na​jem​ni​cy po​sła​li po obiad jed​ne​go z prze​cha​dza​ją​cych się po uli​cach chłop​ców, co rusz gło​śno wy​krzy​ku​ją​cych, że mogą do​star​czyć po​si​łek z naj​bliż​szej re​stau​ra​cji. Dziew​czy​na na​wet się nie ru​szy​ła. Co​raz mniej była pew​na celu swe​go po​by​tu w mie​ście. Nie​mniej wciąż byli z nią Denth i Tonk Fah, a do tego, z za​sko​cze​niem stwier​dzi​ła, że za​czy​na się do nich przy​wią​zy​wać. Ilu żoł​nie​rzy z ar​mii jej ojca – choć co do jed​ne​go byli to do​brzy lu​dzie – opar​ło​by się po​ku​sie uciecz​ki z pię​cio​ma ty​sią​ca​mi ma​rek? Ci na​jem​ni​cy mu​sie​li być zu​peł​nie inni, niż to po​ka​zy​wa​li po so​bie. Po chwi​li za​sta​no​wie​nia za​ję​ła się uło​żo​ny​mi na biur​ku książ​ka​mi, li​sta​mi i do​ku​men​ta​mi.

Kil​ka go​dzin póź​niej Vi​ven​na wciąż sie​dzia​ła w ga​bi​ne​cie Le​mek​sa. Na bla​cie pło​nę​ła sa​mot​na świe​ca. Go​rą​cy wosk spły​wał na po​trza​ska​ny na​roż​nik biur​ka. Czy​tać prze​sta​ła już ja​kiś czas temu. Przy drzwiach stał ta​lerz z nie​tknię​tym po​sił​kiem, któ​ry przy​niósł jej Par​lin. Przed dziew​czy​ną le​ża​ły od​pie​czę​to​wa​ne li​sty. Za​pro​wa​dze​nie wśród nich po​rząd​ku za​ję​ło kil​ka do​brych chwil. Więk​szość zo​sta​ła na​pi​sa​na zna​jo​mym cha​rak​te​rem pi​sma jej ojca. Nie ręką jego skry​by. Wła​sno​ręcz​nym pi​smem De​de​li​na. To była pierw​sza wska​zów​ka. Król Idris spo​rzą​dzał sam je​dy​nie naj​bar​dziej oso​bi​ste lub naj​taj​niej​sze do​ku​men​ty. Vi​ven​na zmu​si​ła wło​sy do po​słu​szeń​stwa. Od​dy​cha​ła głę​bo​ko. Wdech, wy​dech. Sta​ra​ła się nie wy​glą​dać przez okno na świa​tła mia​sta, któ​re od daw​na po​win​no już spać. Po pro​stu sie​dzia​ła. Ogar​nął ją ma​razm. Ostat​ni list – ostat​ni przed śmier​cią Le​mek​sa – le​żał na szczy​cie sto​su. Do​tarł do ad​re​sa​ta le​d​wie kil​ka ty​go​dni temu. Przy​ja​cie​lu, na​sze roz​mo​wy przy​pra​wi​ły mnie o więk​sze zmar​twie​nie, niż chciał​bym to przy​znać. Prze​pro​wa​dzi​łem wie​le roz​mów z Yar​dą. Ist​nie​je pew​ne roz​wią​za​nie. Nad​cią​ga woj​na. Te​raz wie​my to już wszy​scy. Cią​głe – i co​raz bar​dziej za​ja​dłe – dys​ku​sje na Dwo​rze Bo​gów zmie​rza​ją w nie​po​ko​ją​cym kie​run​ku. Pie​nią​dze, któ​re wy​sła​li​śmy Ci na za​kup Od​de​chów, po​zwa​la​ją​cych Ci na uczest​nic​two w tych ob​ra​dach, to jed​na z naj​więk​szych sum, ja​kie kie​dy​kol​wiek wy​da​łem. Wszyst​kie zna​ki świad​czą o tym, że marsz Nie​ży​wych na na​sze góry jest nie​unik​nio​ny. W związ​ku z tym upo​waż​niam Cię do dzia​ła​nia, o któ​rym mó​wi​li​śmy wcze​śniej. Ja​kie​kol​wiek pró​by wy​wo​ła​nia za​mę​tu w mie​ście – każ​da chwi​la opóź​nie​nia woj​ny, jaką mo​żesz dla nas zy​skać – będą nie​zwy​kle cen​ne. Do​dat​ko​we fun​du​sze, o któ​re mnie pro​si​łeś, po​win​ny być już na miej​scu. Przy​ja​cie​lu, mu​szę Ci się przy​znać do sła​bo​ści. Nie je​stem w sta​nie wy​słać Vi​ven​ny jako za​kład​nicz​ki do tego smo​cze​go gniaz​da. Ozna​cza​ło​by to ska​za​nie jej na śmierć. Mimo że wiem, że by​ło​by to naj​lep​szą rze​czą, jaką kie​dy​kol​wiek zro​bi​łem dla Idris. Nie je​stem jesz​cze pe​wien, co zde​cy​du​ję. Nie wy​ślę jej jed​nak, gdyż za bar​dzo ją ko​cham. Zła​ma​nie trak​ta​tu spro​wa​dzi​ło​by jed​nak​że na gło​wy mo​ich pod​da​nych gniew Hal​lan​dren o wie​le wcze​śniej. Oba​-

wiam się, że w cią​gu kil​ku na​stęp​nych dni będę mu​siał pod​jąć bar​dzo trud​ną de​cy​zję. Na tym jed​nak po​le​ga​ją obo​wiąz​ki wład​cy. By​waj zdrów. De​de​lin, Twój król i przy​ja​ciel. Vi​ven​na unio​sła wzrok znad per​ga​mi​nu. W po​ko​ju pa​no​wa​ła ci​sza. Dziew​czy​na mia​ła ocho​tę krzy​czeć na list i na swo​je​go ojca, któ​ry znaj​do​wał się te​raz tak da​le​ko. Nie była jed​nak w sta​nie. Nie po to ją szko​lo​no. Wie​dzia​ła, że emo​cjo​nal​ne wy​bu​chy są bez​u​ży​tecz​ny​mi po​ka​za​mi wła​snej aro​gan​cji. Nie zwra​cać na sie​bie uwa​gi. Nie wy​wyż​szać się nad in​nych. Ten, kto wzbi​je się wy​so​ko, zo​sta​nie strą​co​ny w jesz​cze głęb​szą ot​chłań. Ale co my​śleć o czło​wie​ku, któ​ry za​bi​ja jed​ną ze swych có​rek, by oca​lić dru​gą? Co my​śleć o czło​wie​ku, któ​ry twier​dzi – mó​wiąc to pro​sto w twarz – że zmie​nił do​brą de​cy​zję z zu​peł​nie oso​bi​stych po​wo​dów? Co my​śleć o kró​lu, któ​ry zła​mał naj​święt​sze przy​ka​za​nia wła​snej re​li​gii, ku​pu​jąc Od​dech dla jed​ne​go ze swych szpie​gów? Vi​ven​na za​mru​ga​ła, pró​bu​jąc się po​zbyć mą​cą​cej wzrok łzy. Była wście​kła na świat i na sie​bie. Jej oj​ciec po​wi​nien za​cho​wać się jak przy​zwo​ity, do​bry czło​wiek. Po​wi​nien oka​zać się wład​cą do​sko​na​łym. Mą​drym i wszyst​ko​wie​dzą​cym, za​wsze pew​nym sie​bie i za​wsze po​stę​pu​ją​cym jak na​le​ży. Czło​wiek, któ​re​go ob​raz wy​ła​niał się z tych li​stów, był o wie​le bar​dziej ludz​ki. Dla​cze​go więc po​czu​ła się tak wstrzą​śnię​ta? To nie ma zna​cze​nia, po​wta​rza​ła so​bie. To nie ma naj​mniej​sze​go zna​cze​nia. Część stron​nictw na dwo​rze Hal​lan​dren na​wo​łu​je do woj​ny. Czy​ta​nie szcze​rych, po​zba​wio​nych pozy słów ojca po​zba​wi​ło ją wszel​kich złu​dzeń. Jesz​cze przed koń​cem roku ar​mie Hal​lan​dren ru​szą na jej oj​czy​znę. A wte​dy wład​cy tego na​ro​du – lu​dzie rów​nie barw​ni jak fał​szy​wi – uży​ją Siri jako za​kład​nicz​ki i za​żą​da​ją od De​de​li​na ka​pi​tu​la​cji. Oj​ciec nie odda swe​go kró​le​stwa. Siri zo​sta​nie stra​co​na. I temu wła​śnie mu​szę za​po​biec. Po to się tu zna​la​złam, my​śla​ła. Vi​ven​na za​ci​snę​ła dło​nie na kra​wę​dziach biur​ka. Za​ci​snę​ła zęby. Wy​tar​ła zdra​dziec​ką łzę. Zo​sta​ła prze​cież wy​szko​lo​na, by być sil​ną, na​wet w ser​cu ob​ce​go mia​sta. Wie​dzia​ła, co musi zro​bić. Wsta​ła, zo​sta​wia​jąc na sto​le li​sty wraz z sa​kiew​ką z pie​niędz​mi i dzien​ni​kiem Le​mek​sa. Ze​szła po scho​dach na dół, sta​ran​nie omi​ja​jąc znisz​czo​ne stop​nie, i zna​la​zła na​jem​ni​ków, któ​rzy uczy​li Par​li​na ja​kiejś gry, do któ​rej uży​wa​li drew​nia​nych kart. Trój​ka męż​czyzn pod​nio​sła na nią wzrok. Dziew​czy​na usia​dła na pod​ło​dze, skrom​nie pod​wi​ja​jąc nogi. Spoj​rza​ła im pro​sto w oczy. – Wiem, skąd po​cho​dzi​ła część pie​nię​dzy Le​mek​sa – po​wie​dzia​ła. – Wkrót​ce wy​buch​nie woj​na mię​dzy Hal​lan​dren a Idris. Zna​jąc po​wa​gę tego za​gro​że​nia, mój oj​ciec przy​słał swe​mu szpie​go​wi wię​cej zło​ta, niż po​dej​rze​wa​łam. Le​mex do​stał dość pie​nię​dzy, by ku​pić pięć​dzie​siąt Od​de​chów, dzię​ki cze​mu mógł wcho​dzić na dwór i skła​dać kró​lo​wi ra​por​ty z ob​rad Zgro​ma​dze​nia. Wy​glą​da na to, że mój oj​ciec nie zda​wał so​bie spra​wy, że Le​mex już przed​tem wszedł w po​sia​da​nie du​żej ilo​ści Bio​Chro​my. Cała trój​ka mil​cza​ła. Tonk Fah rzu​cił okiem na Den​tha, któ​ry oparł się wy​god​niej na prze​wró​co​nym po​ła​ma​nym krze​śle. – Na​dal jed​nak są​dzę, że Le​mex po​zo​stał lo​jal​ny wo​bec Idris – cią​gnę​ła dziew​czy​na. – Jego oso​bi​ste za​pi​ski nie po​zo​sta​wia​ją co do tego wąt​pli​wo​ści. Nie był zdraj​cą, był po pro​stu chci​wy. Chciał zdo​być jak naj​wię​cej Od​de​chów, po​nie​waż wie​dział, że ich po​sia​da​nie prze​dłu​ża ludz​kie ży​cie. Le​mex wraz z moim oj​cem chcie​li opóź​nić przy​go​to​wa​nia wo​jen​ne od we​wnątrz. Le​mex obie​cał zna​leźć spo​sób na sa​bo​to​wa​nie ar​mii Nie​ży​wych, za​pa​sów żyw​no​ści mia​sta i sto​so​wać inne me​to​dy, by od​wlec wy​buch woj​ny. Wła​śnie w tym celu oj​ciec przy​słał mu tyle pie​nię​dzy.

– Oko​ło pię​ciu ty​się​cy ma​rek? – spy​tał Denth, po​cie​ra​jąc bro​dę. – Mniej – przy​zna​ła Vi​ven​na. – Ale spo​rą część tej sumy. My​ślę, że nie my​lisz się, co do Le​mek​sa, Denth. Od ja​kie​goś cza​su kradł z na​sze​go skarb​ca. Za​mil​kła. Par​lin wy​glą​dał na za​gu​bio​ne​go. Zda​rza​ło mu się to dość czę​sto. Na​jem​ni​cy jed​nak nie byli za​sko​cze​ni. – Nie wiem, czy za​mie​rzał po​stą​pić tak, jak obie​cał mo​je​mu ojcu – pod​ję​ła Vi​ven​na, wciąż mó​wiąc spo​koj​nym gło​sem. – Spo​sób, w jaki ukrył pie​nią​dze, część z jego za​pi​sków… cóż, moż​li​we, że pla​no​wał zdra​dę i uciecz​kę. Nie do​wie​my się już ni​g​dy, co na​praw​dę po​sta​no​wił. Wia​do​mo jed​nak z grub​sza, co za​mie​rzał w kwe​stii sa​bo​ta​żu. Te pla​ny były do​sta​tecz​nie do​bre, by prze​ko​nać do nich mo​je​go ojca, a ton, w ja​kim De​de​lin pi​sał swe li​sty, prze​ko​nał z ko​lei mnie. Zro​bi​my to, co za​pla​no​wał Le​mex, i spra​wi​my, że Hal​lan​dren nie wy​ru​szy na woj​nę zbyt szyb​ko. W po​miesz​cze​niu znów za​pa​dła ci​sza. – A… two​ja sio​stra? – spy​tał wresz​cie Par​lin. – Wy​do​sta​nie​my ją – po​wie​dzia​ła z na​ci​skiem Vi​ven​na. – Jej bez​pie​czeń​stwo to nasz prio​ry​tet. – Ła​twiej o tym roz​ma​wiać, niż tego do​ko​nać, księż​nicz​ko – za​uwa​żył Denth. – Wiem. Na​jem​ni​cy wy​mie​ni​li spoj​rze​nia. – Cóż – ode​zwał się po chwi​li Denth i wstał. – W ta​kim ra​zie po​win​ni​śmy za​brać się do ro​bo​ty. – Ski​nął na Tonk Faha, któ​ry wes​tchnął, burk​nął coś pod no​sem i rów​nież się pod​niósł. – Za​raz. – Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. – Co wy ro​bi​cie? – Jak tyl​ko zo​ba​czy​łem te pa​pie​ry, po​my​śla​łem, że bę​dziesz chcia​ła kon​ty​nu​ować pra​cę Le​mek​sa. – Denth roz​pro​sto​wał ko​ści. – Te​raz, kie​dy już wiem, co za​mie​rzał, ro​zu​miem, co mia​ły na celu nie​któ​re z za​dań, ja​kie nam zle​cił. Jed​nym z nich było na​wią​za​nie kon​tak​tów i wspar​cie dzia​ła​ją​cych w mie​ście bun​tow​ni​ków i in​nych nie​za​do​wo​lo​nych. W tym tej gru​py, któ​rą zli​kwi​do​wa​no le​d​wie parę ty​go​dni temu. Ban​da re​be​lian​tów, sku​pio​na wo​kół czło​wie​ka imie​niem Vahr. – Za​wsze się dzi​wi​łem, cze​mu Le​mex mu po​ma​gał – wtrą​cił Tonk Fah. – Tego stron​nic​twa już nie ma – mó​wił da​lej Denth. – Po​dob​nie jak sa​me​go Vah​ra. Nie​mniej w mie​ście wciąż ukry​wa się wie​lu jego po​plecz​ni​ków. Mam jesz​cze kil​ka in​nych tro​pów, któ​re są chy​ba war​te zba​da​nia. Le​mex nie wta​jem​ni​czał nas we wszyst​kie szcze​gó​ły, ale te​raz po​win​ni​śmy się bez tru​du do​my​ślić resz​ty. – A… po​ra​dzi​cie so​bie z czymś ta​kim? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Sam przed chwi​lą po​wie​dzia​łeś, że to nie​ła​twe. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Bo nie jest. Ale, o ile jesz​cze się nie zo​rien​to​wa​łaś, wła​śnie po to wy​na​jął nas Le​mex. Gru​pa troj​ga, wy​so​ko​płat​nych, do​świad​czo​nych na​jem​ni​ków jest do​kład​nie tym, cze​go po​trze​bu​jesz, żeby do​ko​nać tego, co za​mie​rzasz. – Chy​ba że za​mie​rzasz coś o wie​le bar​dziej nie​przy​jem​ne​go – do​dał Tonk Fah. Troj​ga na​jem​ni​ków? – za​sta​no​wi​ła się Vi​ven​na. Ach, oczy​wi​ście. Jest jesz​cze je​den. Ko​bie​ta. – Gdzie ona jest? Trze​ci czło​nek wa​szej gru​py? – Pe​reł​ka? – spy​tał Denth. – Nie​dłu​go ją po​znasz. – Nie​ste​ty – mruk​nął Tonk Fah. Denth trą​cił przy​ja​cie​la łok​ciem. – Chodź, ro​zej​rzy​my się, jak sto​ją spra​wy. Za​bierz z tego domu, co ze​chcesz. Ju​tro się wy​no​si​my. – Wy​no​si​my? – po​wtó​rzy​ła dziew​czy​na. – No, chy​ba że chcesz spać na ma​te​ra​cu, któ​ry Tonk Fah roz​be​be​szył i po​ciął na pięć mniej​szych – od​parł Denth. – On wprost uwiel​bia nisz​czyć ma​te​ra​ce. – I krze​sła – do​dał we​so​ło tęż​szy na​jem​nik – i sto​ły, i drzwi, i ścia​ny. No i lu​dzi.

– Poza tym księż​nicz​ko – pod​jął Denth – ten dom był do​brze zna​ny współ​pra​cow​ni​kom Le​mek​sa. A jak sama za​uwa​ży​łaś, twój szpieg nie był naj​uczciw​szym fa​ce​tem na świe​cie. Wąt​pię, byś chcia​ła dźwi​gać ba​gaż, któ​ry mógł po so​bie po​zo​sta​wić. – Le​piej bę​dzie zna​leźć inne lo​kum – przy​tak​nął Tonk Fah. – I na​praw​dę po​sta​ra​my się tego no​we​go tak nie zruj​no​wać – obie​cał Denth. – Ale przy​siąc nie mo​że​my – rzu​cił Tonk Fah. Na​jem​ni​cy wy​szli.

18 Siri sta​ła przed drzwia​mi pro​wa​dzą​cy​mi do kom​na​ty sy​pial​nej swe​go męża i ner​wo​wo prze​stę​po​wa​ła z nogi na nogę. Nie​bie​sko​pal​cy – jak zwy​kle – trwał w ocze​ki​wa​niu tuż obok niej. Poza nim w ko​ry​ta​rzu nie było ni​ko​go. Skry​ba pi​sał coś na ko​la​nie, nie zdra​dza​jąc, że jed​no​cze​śnie pil​nu​je go​dzi​ny, o któ​rej dziew​czy​na po​win​na wejść do środ​ka. Tym ra​zem Siri nie przej​mo​wa​ła się ewen​tu​al​nym spóź​nie​niem, choć była zde​ner​wo​wa​na. Dzię​ki wy​dłu​ża​ją​ce​mu się ocze​ki​wa​niu, mia​ła oka​zję za​sta​no​wić się nad tym, co po​win​na zro​bić. Wy​da​rze​nia mi​nio​ne​go dnia wciąż wy​peł​nia​ły jej gło​wę: Tre​le​de​es roz​ka​zu​ją​cy jej spro​wa​dze​nie na świat na​stęp​cy tro​nu. Dar Pie​śni zwa​ny Męż​nym, mó​wią​cy okrą​gły​mi zda​nia​mi i że​gna​ją​cy ją dziw​ny​mi, brzmią​cy​mi jak szcze​re, sło​wa​mi. Jej król i mał​żo​nek, sie​dzą​cy po​nad nią na swym tro​nie, za​ła​mu​ją​cy wo​kół sie​bie świa​tło. Ka​pła​ni po​ni​żej, spie​ra​ją​cy się, czy na​le​ży za​ata​ko​wać jej oj​czy​znę, czy nie. Wie​lu lu​dzi chcia​ło po​pchnąć ją w prze​ciw​ne stro​ny, ale nikt tak na​praw​dę nie mó​wił jej, co po​win​na zro​bić – nie​któ​rzy z nich na​wet nie wy​ja​śni​li, cze​go w ogó​le od niej chcą. Jak do​tąd uda​ło im się ją tyl​ko za​nie​po​ko​ić. I to po​waż​nie. Nie była prze​cież uwo​dzi​ciel​ką. Nie mia​ła po​ję​cia, w jaki spo​sób spra​wić, by Król-Bóg za​czął jej po​żą​dać – szcze​gól​nie, że sama myśl o tym na​pa​wa​ła ją prze​ra​że​niem. Wy​so​ki ka​płan Tre​le​de​es wy​dał jej po​le​ce​nie, roz​kaz. Za​mie​rza​ła więc po​ka​zać mu, w jaki spo​sób zwy​kła trak​to​wać roz​ka​zy, zwłasz​cza ta​kie, któ​rym to​wa​rzy​szą po​gróż​ki. Dziś wie​czo​rem wej​dzie do kró​lew​skiej sy​pial​ni, usią​dzie na pod​ło​dze i nie roz​bie​rze się. Zmie​rzy się z Kró​lem-Bo​giem. Prze​cież on i tak jej nie chce. A Siri czu​ła się już zmę​czo​na co​noc​ny​mi se​sja​mi. Chcia​ła mu to prze​ka​zać ja​sno i wy​raź​nie. Je​śli jesz​cze ze​chce zo​ba​czyć ją nago, bę​dzie mu​siał roz​ka​zać służ​bie, by ją ro​ze​bra​ła. Wąt​pi​ła jed​nak, by to uczy​nił. Do​tąd nie wy​ko​nał na​wet jed​ne​go ge​stu, a kie​dy prze​wod​ni​czył ob​ra​dom na are​nie, przez cały czas tyl​ko sie​dział i pa​trzył. Z wol​na za​czy​na​ła ina​czej oce​niać tego ca​łe​go Kró​la-Boga. Wy​da​wał się jej te​raz czło​wie​kiem dys​po​nu​ją​cym wiel​ką wła​dzą, któ​ra jed​nak spra​wi​ła, że stał się le​ni​wy i gnu​śny. Miał wszyst​ko i nic go nie in​te​re​so​wa​ło. Ocze​ki​wał, że wszyst​ko zro​bią za nie​go inni. Siri nie lu​bi​ła lu​dzi tego po​kro​ju. Przy​po​mniał się jej pe​wien do​wód​ca stra​ży z Idris, któ​ry za​pę​dzał swych pod​ko​mend​nych do cięż​kiej pra​cy, pod​czas gdy sam ca​ły​mi dnia​mi grał w kar​ty. Naj​wyż​szy czas, by ktoś sprze​ci​wił się wład​cy Hal​lan​dren. Co wię​cej, przy​szła pora, by ka​pła​ni do​wie​dzie​li się, że nie mogą jej szan​ta​żo​wać i za​stra​szać. Zmę​czy​ło ją by​cie cią​gle wy​ko​rzy​sty​wa​ną. Tej nocy przej​dzie do dzia​ła​nia. Taką pod​ję​ła de​cy​zję. I de​ner​wo​wa​ła się za wszyst​kie Ko​lo​ry świa​ta. Rzu​ci​ła okiem na Nie​bie​sko​pal​ce​go. Po chwi​li po​chwy​ci​ła jego wzrok. – Czy oni na​praw​dę ob​ser​wu​ją mnie co noc? – spy​ta​ła szep​tem, po​chy​la​jąc się ku star​co​wi. Nie​bie​sko​pal​cy za​marł i lek​ko po​bladł. Ro​zej​rzał się, po czym po​krę​cił gło​wą. Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła brwi. Ale prze​cież Tre​le​de​es wie​dział, że nie tra​fi​łam do łoża wład​cy, po​my​śla​ła. Skry​ba uniósł pa​lec i wska​zał nim oczy. Znów po​krę​cił gło​wą. Po​tem po​ka​zał uszy i ski​nął gło​wą. Na koń​cu po​ka​zał drzwi na koń​cu ko​ry​ta​rza. A za​tem pod​słu​chu​ją, zro​zu​mia​ła Siri. Sta​rzec po​chy​lił się bli​żej. – Nie śmie​li​by pa​trzeć, Kie​li​chu – szep​nął. – Pa​mię​taj, że Król-Bóg jest naj​święt​szym ze świę​tych. Oglą​da​nie go na​gie​go, ra​zem z żoną… nie, na to by się nie od​wa​ży​li. Ale pod​słu​chi​wa​nie jest do nich po​-

dob​ne. Ski​nę​ła gło​wą. – Bar​dzo im za​le​ży na na​stęp​cy tro​nu. Nie​bie​sko​pal​cy znów ro​zej​rzał się ner​wo​wo. – Czy na​praw​dę gro​zi mi z ich stro​ny nie​bez​pie​czeń​stwo? – za​py​ta​ła. Po​pa​trzył jej w oczy i ener​gicz​nie po​ki​wał gło​wą. – Więk​sze, niż po​dej​rze​wasz, Kie​li​chu – rzu​cił, cof​nął się i wska​zał na drzwi. – Mu​sisz mi po​móc! – po​wie​dzia​ła, bez​gło​śnie po​ru​sza​jąc war​ga​mi. Po​trzą​snął gło​wą i roz​ło​żył ręce. „Nie mogę, nie te​raz”. Otwo​rzył wro​ta, ukło​nił się i śpiesz​nie od​szedł, nie​spo​koj​nie oglą​da​jąc się przez ra​mię. Siri rzu​ci​ła za skry​bą gniew​ne spoj​rze​nie. Czu​ła, że zbli​ża się pora, kie​dy bę​dzie mu​sia​ła go przy​ci​snąć i do​wie​dzieć się ca​łej praw​dy. Tym​cza​sem mia​ła in​nych do de​ner​wo​wa​nia. Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła w głąb ciem​nej kom​na​ty. Znów po​czu​ła lęk. Czy to mą​dre? Buń​czucz​ność ni​g​dy wcze​śniej jej ja​koś po​waż​nie nie za​szko​dzi​ła. A jed​nak… te​raz żyła już prze​cież in​nym ży​ciem. Nie​po​kój i ostrze​że​nia Nie​bie​sko​pal​ce​go tak​że nie uspo​ka​ja​ły. Nie​po​słu​szeń​stwo. Od za​wsze wła​śnie dzię​ki nie​mu zwra​ca​ła na sie​bie uwa​gę. Nie sprze​ci​wia​ła się lu​dziom ze zło​śli​wo​ści. Nie była po pro​stu w sta​nie do​ści​gnąć Vi​ven​ny na jej polu, więc po​stę​po​wa​ła do​kład​nie od​wrot​nie, niż się po niej spo​dzie​wa​no. W prze​szło​ści to dzia​ła​ło. Chy​ba… Bo prze​cież oj​ciec cią​gle się na nią zło​ścił, a Vi​ven​na wciąż trak​to​wa​ła młod​szą sio​strę jak dziec​ko. Miesz​kań​cy jej mia​sta da​rzy​li ją mi​ło​ścią, ale było to uczu​cie na​zna​czo​ne re​zy​gna​cją. Nie, prze​mknę​ło jej przez myśl. Nie mogę do tego wró​cić. Lu​dzie w tym pa​ła​cu – na tym dwo​rze – nie na​le​żą do tych, któ​rym mu​szę się sprze​ci​wiać tyl​ko dla​te​go, że jest się za​nie​po​ko​jo​nym. Do​tar​ło do niej, że je​śli wy​stą​pi prze​ciw pa​ła​co​wym ka​pła​nom, nie za​czną po pro​stu na nią na​rze​kać i krzy​czeć, jak daw​niej czy​nił to oj​ciec. Oni za​de​mon​stru​ją jej swą wła​dzę. Co więc ro​bić? Nie mo​gła przez resz​tę ży​cia zrzu​cać z sie​bie ubra​nia i klę​kać nago na po​sadz​ce. A może? Nie​pew​na i zła na sie​bie wkro​czy​ła do to​ną​ce​go w mro​ku po​miesz​cze​nia i za​mknę​ła za sobą drzwi. Król-Bóg cze​kał w swo​im ką​cie, jak za​wsze skry​ty w cie​niu. Siri spoj​rza​ła na nie​go. Wie​dzia​ła, że po​win​na się ro​ze​brać i uklęk​nąć. Nie zro​bi​ła tego. Nie dla​te​go, że mia​ła ocho​tę wy​ka​zać się nie​po​słu​szeń​stwem. Na​wet nie z po​wo​du zło​ści czy roz​draż​nie​nia. Była już po pro​stu zmę​czo​na cią​gły​mi do​my​sła​mi. Kim jest ten czło​wiek, któ​ry miał pod sobą resz​tę bo​gów i za​ła​my​wał świa​tło ener​gią swej Bio​Chro​my? Czy na​praw​dę je​dy​nie ze​psu​tym i zgnu​śnia​łym wład​cą? Od​po​wie​dział jej spoj​rze​niem. Jak przed​tem, nie roz​zło​ścił się na wi​dok jej bez​czel​no​ści. Nie od​ry​wa​jąc od wład​cy wzro​ku, Siri po​cią​gnę​ła za wstąż​ki su​kien​ki, zrzu​ca​jąc nie​po​ręcz​ny strój na pod​ło​gę. Się​gnę​ła do ra​mią​czek ko​szu​li, ale się za​wa​ha​ła. Nie, po​my​śla​ła, tak też nie​do​brze. Przyj​rza​ła się bia​łej tka​ni​nie ko​szu​li. Jej kra​wę​dzie drga​ły, biel roz​bi​ja​ła się na całą gamę in​nych ko​lo​rów. Unio​sła wzrok i znów spoj​rza​ła w nie​ru​cho​me ob​li​cze Kró​la-Boga. Chwi​lę po​tem – ze zde​ner​wo​wa​nia moc​no za​ci​ska​jąc zęby – Siri po​stą​pi​ła krok na​przód. Spiął się. Za​uwa​ży​ła to w ką​ci​kach jego oczu i ust. Zro​bi​ła jesz​cze je​den krok, biel ko​szu​li za​ła​ma​ła się bar​dziej, try​ska​jąc wszyst​ki​mi bar​wa​mi tę​czy. Król-Bóg wciąż na​wet nie drgnął. Pa​trzył po pro​stu na zbli​ża​ją​cą się dziew​czy​nę. Za​trzy​ma​ła się tuż przed krze​słem. Od​wró​ci​ła się od nie​go i we​szła na łóż​ko. Idąc na czwo​ra​kach po ma​te​ra​cu, po​czu​ła jego mięk​kość. Za​trzy​ma​ła się i spoj​rza​ła na czar​ną mar​mu​ro​wą, po​ły​sku​ją​cą ścia​nę. Tuż za nią cze​ka​li ka​pła​ni Kró​la-Boga, słu​cha​jąc z uwa​gą rze​czy, któ​re prze​cież nie po​win​ny ich in​te​re​so​wać.

To, po​my​śla​ła od​dy​cha​jąc głę​bo​ko, bę​dzie wy​jąt​ko​wo za​wsty​dza​ją​ce. Ale prze​cież zmu​szo​no ją, by przez cały ty​dzień le​ża​ła przed wład​cą z twa​rzą na zie​mi. Czy na​praw​dę te​raz była pora na wstyd? Za​czę​ła pod​ska​ki​wać na ma​te​ra​cu, spra​wia​jąc, że jego sprę​ży​ny gło​śno skrzy​pia​ły. Chwi​lę póź​niej, krzy​wiąc się nie​znacz​nie, za​czę​ła po​ję​ki​wać. Mia​ła na​dzie​ję, że jest prze​ko​nu​ją​ca. Tak na​praw​dę nie mia​ła po​ję​cia, jak po​win​no to brzmieć. I jak dłu​go coś ta​kie​go zwy​kle trwa? Sta​ra​ła się ję​czeć co​raz gło​śniej i pod​ska​ki​wa​ła bar​dziej ener​gicz​nie. Wresz​cie znie​ru​cho​mia​ła na chwi​lę, po czym jęk​nę​ła raz jesz​cze i opa​dła na łoże. W kom​na​cie było zu​peł​nie ci​cho. Siri unio​sła wzrok i spoj​rza​ła na Kró​la-Boga. Ja​kiś frag​ment jego emo​cjo​nal​nej ma​ski opadł i na jego twa​rzy po​ja​wił się bar​dzo ludz​ki wy​raz zmie​sza​nia. Wi​dząc jego zdu​mie​nie i nie​pew​ność, nie​mal wy​buch​nę​ła śmie​chem. Spoj​rza​ła mu w oczy i po​krę​ci​ła gło​wą. Po​tem, czu​jąc ko​ła​ta​nie ser​ca i chłód potu na skó​rze, wy​cią​gnę​ła się na łóż​ku. Zmę​czo​na wy​da​rze​nia​mi ca​łe​go dnia i in​try​ga​mi, stwier​dzi​ła po chwi​li, że leży zwi​nię​ta w przy​jem​nym cie​ple i od​po​czy​wa. Od​prę​ży​ła się. Król-Bóg zo​sta​wił ją w spo​ko​ju. Co wię​cej, drgnął, gdy zo​ba​czył, że Siri się do nie​go zbli​ża, zu​peł​nie jak​by go to za​nie​po​ko​iło. Albo jak​by się jej bał. To nie​moż​li​we. Był prze​cież Kró​lem-Bo​giem Hal​lan​dren, a ona była tyl​ko głu​pią dziew​czy​ną, pły​wa​ją​cą po zbyt wzbu​rzo​nych dla sie​bie wo​dach. Nie, nie bał się. To nie​do​rzecz​ne. Na samą tę myśl znów za​chcia​ło się jej śmiać. Po​wstrzy​ma​ła się jed​nak, nie chcąc bu​rzyć złu​dzeń pod​słu​chu​ją​cych ka​pła​nów. Od​pły​nę​ła w przy​tul​ną wy​go​dę łóż​ka.

Na​stęp​ne​go ran​ka Dar Pie​śni nie wstał z łóż​ka. Jego słu​dzy sta​li wo​kół pod ścia​na​mi kom​na​ty, ni​czym sta​do pta​ków wy​cze​ku​ją​cych swej por​cji ziar​na. Oko​ło po​łu​dnia za​czę​li nie​spo​koj​nie prze​stę​po​wać z nogi na nogę i wy​mie​niać mię​dzy sobą zna​czą​ce spoj​rze​nia. Zo​stał w łóż​ku, wpa​trzo​ny w zdob​ny czer​wo​ny bal​da​chim. Kil​ku słu​żą​cych zbli​ży​ło się ukrad​kiem i usta​wi​li na ma​łym noc​nym sto​li​ku tacę z je​dze​niem. Dar Pie​śni na​wet nie wy​cią​gnął ręki. Nocą znów śnił o woj​nie. Wresz​cie ktoś zbli​żył się do bo​skie​go łoża. Oso​ba tęga i odzia​na w ka​płań​skie sza​ty. Lla​ri​mar spoj​rzał na swe​go boga, ni​czym nie zdra​dza​jąc nie​po​ko​ju, któ​ry – tego Po​wra​ca​ją​cy był pe​wien – mu​siał czuć. – Zo​staw​cie nas, pro​szę – rzu​cił ka​płan do słu​żą​cych. Za​wa​ha​li się, nie​pew​ni. Czym jest bóg bez swych sług? – Bar​dzo pro​szę – po​wtó​rzył Lla​ri​mar, choć coś w jego to​nie su​ge​ro​wa​ło, że nie była to proś​ba. Z wol​na stru​mień służ​by wy​lał się z kom​na​ty. Lla​ri​mar od​sta​wił tacę z je​dze​niem i usiadł na brze​gu noc​ne​go sto​li​ka. Z po​waż​nym wy​ra​zem twa​rzy przyj​rzał się swe​mu bó​stwu. Co ja komu zro​bi​łem, że do​sta​łem ta​kie​go ka​pła​na? – po​my​ślał Dar Pie​śni. Znał wie​lu wy​so​kich ka​pła​nów po​zo​sta​łych Po​wra​ca​ją​cych i więk​szość z nich była w ja​kiś spo​sób nie​zno​śna. Jed​ni ła​two wpa​da​li w gniew, inni ocho​czo wy​ty​ka​li swym bó​stwom nie​do​cią​gnię​cia, a jesz​cze inni bez prze​rwy wy​chwa​la​li swych pa​nów pod nie​bio​sa, od cze​go moż​na było do​stać sza​łu. Tre​le​de​es, wy​so​ki ka​płan sa​me​go Kró​la-Boga był tak na​dę​ty, że nie​kie​dy na​wet sami bo​go​wie czu​li się przy nim gor​si. A jemu tra​fił się Lla​ri​mar. Cier​pli​wy. Wy​ro​zu​mia​ły. Z pew​no​ścią za​słu​gi​wał na lep​sze​go boga. – No do​brze, Wa​sza Mi​łość – za​czął ka​płan. – O co cho​dzi tym ra​zem? – Je​stem cho​ry – od​parł Dar Pie​śni. – Ty nie mo​żesz za​cho​ro​wać, Wa​sza Mi​łość. Dar Pie​śni kil​ka razy sła​bo za​kasz​lał, na co Lla​ri​mar za​re​ago​wał je​dy​nie, wzno​sząc oczy do nie​ba. – No pro​szę, Wier​ci​pię​to – żach​nął się bóg. – Nie mo​żesz choć tro​chę po​uda​wać? – Po​uda​wać ra​zem z tobą cho​ro​bę? – spy​tał ka​płan i na jego twa​rzy za​ma​ja​czył cień roz​ba​wie​nia. – Wa​sza Mi​łość, to by ozna​cza​ło, że uda​ję, że nie je​steś bo​giem. Nie są​dzę, by twój wy​so​ki ka​płan po​wi​-

nien da​wać świa​tu aku​rat taki przy​kład. – Ale to praw​da – szep​nął Dar Pie​śni. – Nie je​stem bo​giem. I tym ra​zem Lla​ri​mar nie dał się wy​pro​wa​dzić z rów​no​wa​gi. Po​chy​lił się tyl​ko nie​co bar​dziej. – Nie mów tak, Wa​sza Mi​łość. Na​wet je​śli sam w to nie wie​rzysz, nie po​wi​nie​neś tak mó​wić. – Dla​cze​go nie? – Ze wzglę​du na rze​sze tych, któ​rzy wie​rzą. – I mam ich bez prze​rwy oszu​ki​wać? Lla​ri​mar po​krę​cił gło​wą. – To nie jest oszu​stwo. Więk​szość nas bar​dziej wie​rzy w in​nych niż w sie​bie. – A nie wy​da​je ci się, że w moim wy​pad​ku jest to nie​co dziw​ne? – Nie. – Ka​płan się uśmiech​nął. – Znam twój tem​pe​ra​ment i nie wy​da​je mi się to ani tro​chę dziw​ne. A te​raz do rze​czy. Co się sta​ło? Dar Pie​śni ob​ró​cił się i znów po​pa​trzył na bal​da​chim. – Po​ran​na Rosa chce mo​ich Roz​ka​zów dla Nie​ży​wych. Chce po​znać ha​sło bez​pie​czeń​stwa. – Tak. – Ona znisz​czy na​szą nową kró​lo​wą – cią​gnął bóg. – Po​ran​na Rosa uwa​ża, że Idria​nie pla​nu​ją spi​sek ma​ją​cy na celu prze​ję​cie tro​nu Hal​lan​dren. – A ty są​dzisz ina​czej? – Nie w tym rzecz. – Dar Pie​śni po​krę​cił gło​wą. – Praw​do​po​dob​nie tak wła​śnie jest. Cho​dzi jed​nak o to, że nie wy​da​je mi się, by ta dziew​czy​na – kró​lo​wa – wie​dzia​ła, w co zo​sta​ła wmie​sza​na. Boję się, że Po​ran​na Rosa zmiaż​dży to dziec​ko sa​mym stra​chem. Boję się, że sta​nie się zbyt agre​syw​na i do​pro​wa​dzi do woj​ny, pod​czas gdy wca​le nie je​stem pe​wien, czy to do​bry po​mysł. – Wi​dzę, że już do​brze się we wszyst​kim ro​ze​zna​łeś, Wa​sza Mi​łość – za​uwa​żył Lla​ri​mar. – Nie chcę w tym uczest​ni​czyć, Wier​ci​pię​to – przy​znał Dar Pie​śni – a czu​ję, że się mnie wcią​ga w tę in​try​gę. – Two​im obo​wiąz​kiem jest ak​tyw​ny udział w po​li​ty​ce i obro​na na​sze​go kró​le​stwa. Nie mo​żesz przed tym uciec. – Mogę, wy​star​czy, że nie wsta​nę z łóż​ka. Lla​ri​mar uniósł brew. – Nie mó​wisz tego po​waż​nie, praw​da, Wa​sza Mi​łość? – Chy​ba nie chcesz mi dać wy​kła​du na te​mat „Po​li​tycz​ny wy​miar za​nie​cha​nia ak​tyw​ne​go udzia​łu w po​li​ty​ce”? Ka​płan się za​wa​hał. – Może chcę. Czy ci się to po​do​ba, czy nie, sta​no​wisz część tego kró​le​stwa, i masz na jego los wpływ na​wet z tego łoża. Je​śli nic nie zro​bisz, ewen​tu​al​ne kło​po​ty ob​cią​żą cię tak samo, jak​byś sam je wy​wo​łał. – Nie – za​pro​te​sto​wał Dar Pie​śni. – Nie. My​ślę, że nie masz ra​cji. Je​śli nic nie zro​bię, to przy​naj​mniej ni​cze​go nie ze​psu​ję. Oczy​wi​ście, mogę być win​ny, po​zwa​la​jąc na to in​nym, ale to nie to samo. Na​praw​dę nie, bez wzglę​du na to, co mó​wią lu​dzie. – A je​śli swo​im dzia​ła​niem coś byś jed​nak na​pra​wił? Bóg po​krę​cił gło​wą. – To nie​moż​li​we. Znasz mnie zbyt do​brze, żeby tak mó​wić. – Ow​szem, znam cię, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział Lla​ri​mar. – Wy​da​je mi się nie​kie​dy, że znam cię o wie​le le​piej niż są​dzisz. Za​wsze uwa​ża​łem cię za jed​ne​go z lep​szych lu​dzi, ja​kich w ży​ciu spo​tka​łem. Dar Pie​śni wy​wró​cił ocza​mi, ale za​raz spo​waż​niał, wi​dząc minę ka​pła​na. Je​den z lep​szych lu​dzi… – Ty mnie zna​łeś! – Po​wra​ca​ją​cy gwał​tow​nie usiadł na łóż​ku. – Dla​te​go po​sta​no​wi​łeś zo​stać moim ka​pła​nem. Zna​łeś mnie przed​tem! Przed moją śmier​cią!

Lla​ri​mar nie od​po​wie​dział. – Kim by​łem? – za​py​tał bóg. – Twier​dzisz, że do​brym czło​wie​kiem. Ale co spra​wia​ło, że mnie za ta​kie​go uwa​ża​łeś? – Nie mogę ci nic po​wie​dzieć, Wa​sza Mi​łość. – Już coś po​wie​dzia​łeś – za​uwa​żył Dar Pie​śni, uno​sząc pa​lec. – Za​tem rów​nie do​brze mo​żesz mó​wić da​lej. Nie masz już od​wro​tu. – I tak po​wie​dzia​łem za dużo. – Pro​szę. Choć tro​chę. Czy miesz​ka​łem w T’Te​lir? W jaki spo​sób umar​łem? I kim była ko​bie​ta, któ​rą wi​du​ję w snach? – do​dał w my​ślach. Ka​płan nie od​po​wie​dział. – Mógł​bym ci roz​ka​zać… – Nie, nie mógł​byś – od​parł Lla​ri​mar, wsta​jąc. Uśmiech​nął się. – To tak jak z desz​czem, Wa​sza Mi​łość. Mo​żesz co praw​da po​wie​dzieć, że chciał​byś, żeby prze​sta​ło pa​dać, ale sam w to w głę​bi du​cha nie wie​rzysz. Po​go​da cię nie słu​cha i nie po​słu​chał​bym ja. Cał​kiem wy​god​na teo​lo​gia, stwier​dził w du​chu Dar Pie​śni. Szcze​gól​nie, gdy chce się coś ukryć przed wła​snym bo​giem. Lla​ri​mar skie​ro​wał się do wyj​ścia. – Cze​ka​ją na cie​bie ob​ra​zy, Wa​sza Mi​łość. Su​ge​ru​ję, byś po​zwo​lił służ​bie, żeby cię umy​ła i ubra​ła, a po​tem mógł​byś przejść do co​dzien​nych obo​wiąz​ków. Dar Pie​śni wes​tchnął i prze​cią​gnął się. Co on mi zro​bił? – za​sta​na​wiał się. Lla​ri​mar tak na​praw​dę ni​cze​go jesz​cze nie po​wie​dział, ale boga ogar​nę​ła głę​bo​ka me​lan​cho​lia. Spoj​rzał za ka​pła​nem, któ​ry na chwi​lę znik​nął za drzwia​mi i przy​wo​łał służ​bę. Może ra​dze​nie so​bie z hu​mo​ra​mi po​pa​da​ją​ce​go w de​pre​sję bó​stwa też na​le​ży do jego obo​wiąz​ków? Ale… znał mnie przed​tem, my​ślał bóg. A te​raz jest moim ka​pła​nem. Jak do tego do​szło? – Wier​ci​pię​to! – za​wo​łał Dar Pie​śni. Lla​ri​mar ob​ró​cił się z miną świad​czą​cą o tym, że spo​dzie​wa się dal​szych py​tań do​ty​czą​cych prze​szło​ści. – Co po​wi​nie​nem zro​bić? – spy​tał Po​wra​ca​ją​cy. – W spra​wie Po​ran​nej Rosy i no​wej kró​lo​wej? – Nie mogę ci tego po​wie​dzieć, Wa​sza Mi​łość – od​parł ka​płan. – Wi​dzisz, my uczy​my się od cie​bie. Gdy​bym to ja za​czął cię pro​wa​dzić, nie zy​ska​li​by​śmy ni​cze​go. – Może poza ży​ciem mło​dej dziew​czy​ny, któ​rą się gra jak pion​kiem. Lla​ri​mar za​marł. – Zrób co w two​jej mocy, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział. – Wię​cej nie je​stem ci w sta​nie do​ra​dzić. Świet​nie, prze​mknę​ło Da​ro​wi Pie​śni przez gło​wę. Tyl​ko co wła​ści​wie jest w mo​jej mocy? Praw​da była taka, że ni​g​dy na​wet nie pró​bo​wał się tego do​wie​dzieć.

19 – Ten jest ład​ny – za​uwa​żył Denth, oglą​da​jąc dom. – Moc​na dę​bo​wa bo​aze​ria. Nie zo​sta​wi tylu drzazg. – Tak – do​dał Tonk Fah, za​glą​da​jąc do sza​fy. – I dużo tu miej​sca na prze​cho​wy​wa​nie róż​nych rze​czy. Tu​taj na przy​kład da się upchnąć ja​kiś tu​zin ciał. Vi​ven​na rzu​ci​ła obu na​jem​ni​kom wy​mow​ne spoj​rze​nie, na co za​re​ago​wa​li chi​cho​tem. Nowy dom nie był tak ład​ny, jak na​le​żą​cy do Le​mek​sa; dziew​czy​na nie chcia​ła rzu​cać się w oczy. Bu​dy​nek był jed​nym z wie​lu po​dob​nych do sie​bie, sto​ją​cych w sze​re​gu wzdłuż do​brze utrzy​ma​nej uli​cy. Po obu jego stro​nach ro​sły wy​so​kie pal​my, któ​re za​sła​nia​ły wi​dok ewen​tu​al​nym pod​glą​da​czom z są​sied​nich do​mostw. Była za​do​wo​lo​na. W głę​bi du​cha za​wsze ma​rzy​ła o ta​kim domu. Mimo że jak na wa​run​ki Hal​lan​dren był dość skrom​ny, nie​mal do​rów​ny​wał roz​mia​ra​mi kró​lew​skie​mu pa​ła​co​wi w Idris. Ra​zem z Par​li​nem szu​ka​li no​we​go lo​kum w nie​zbyt po​pu​lar​nych i tań​szych dziel​ni​cach. Vi​ven​na nie chcia​ła miesz​kać w miej​scu, w któ​rym ba​ła​by się wy​cho​dzić po zmro​ku, zwłasz​cza że oba​wia​ła się, że jej Od​dech mógł​by sku​sić na​past​ni​ków. We​szła po scho​dach. Za jej ple​ca​mi po​ja​wi​li się na​jem​ni​cy. Dom miał jed​no pię​tro – górę zaj​mo​wa​ły sy​pial​nie, na dole znaj​do​wał się sa​lon i kuch​nia, a piw​ni​cę prze​zna​czo​no na scho​wek. W bu​dyn​ku nie było pra​wie wca​le me​bli i Par​lin mu​siał udać się na targ, by ku​pić do​dat​ko​we sprzę​ty. Vi​ven​na nie chcia​ła wy​da​wać pie​nię​dzy, ale Denth za​uwa​żył, że mu​szą przy​naj​mniej spró​bo​wać za​cho​wać po​zo​ry, chy​ba że nie za​le​ży im na ta​jem​ni​cy. – Do​mem sta​re​go Le​mek​sa ktoś się wkrót​ce zaj​mie – po​wie​dział na​jem​nik. – Roz​pu​ści​li​śmy w pół​świat​ku plot​ki, że sta​ry nie żyje. To, cze​go nie za​bra​li​śmy my, zo​sta​nie dziś w nocy roz​gra​bio​ne przez wła​my​wa​czy. Ju​tro do​trze tam straż miej​ska i za​ło​ży, że na dom na​pad​nię​to. Pie​lę​gniar​ce so​wi​cie za​pła​ci​li​śmy, choć ona i tak nie wie​dzia​ła, kim na​praw​dę był Le​mex. Nikt nie za​pła​ci za po​grzeb, więc wła​dze przej​mą jego dom, a cia​ło zo​sta​nie spa​lo​ne wraz ze zwło​ka​mi in​nych dłuż​ni​ków. Vi​ven​na za​trzy​ma​ła się pod scho​da​mi i po​bla​dła. – To nie jest na​le​ży​ty po​chó​wek. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – A co chcia​łaś zro​bić? Iść do kost​ni​cy i się do nie​go przy​znać? Wy​pra​wić mu idriań​ski po​grzeb z ho​no​ra​mi? – Przez coś ta​kie​go lu​dzie za​czę​li​by za​da​wać mnó​stwo nie​po​trzeb​nych py​tań – wtrą​cił Tonk Fah. – Le​piej bę​dzie, je​śli zo​sta​wi​my to in​nym – stwier​dził Denth. – Pew​nie tak – przy​zna​ła Vi​ven​na, od​wró​ci​ła się i we​szła do sa​lo​nu. – Nie po​do​ba mi się tyl​ko, że jego cia​łem zaj​mą się… – Kto się zaj​mie? – rzu​cił roz​ba​wio​ny Denth. – Po​ga​nie? Vi​ven​na na​wet na nie​go nie spoj​rza​ła. – Sta​re​mu nie prze​szka​dzał he​re​tyc​ki spo​sób ży​cia – za​uwa​żył Tonk Fah. – Po​myśl choć​by o tej ilo​ści Od​de​chów, jaką po​sia​dał. Ale ro​zu​miem, w koń​cu to twój ta​tuś dał mu na nie pie​nią​dze. Dziew​czy​na za​mknę​ła oczy. Te​raz ty masz w so​bie te same Od​de​chy, prze​mknę​ło jej przez myśl. Też nie je​steś nie​win​na. Nie mia​ła wy​bo​ru. Mo​gła tyl​ko wciąż mieć na​dzie​ję i za​ło​żyć, że jej oj​ciec czuł po​dob​nie – zro​bił coś złe​go, bo nie miał wy​bo​ru.

Z bra​ku me​bli Vi​ven​na roz​ło​ży​ła na drew​nia​nej pod​ło​dze su​kien​kę i uklę​kła z rę​ka​mi na ko​la​nach. Denth i Tonk Fah usie​dli pod ścia​ną. Wy​glą​da​ło na to, że na twar​dych de​skach jest im rów​nie wy​god​nie jak w mięk​kich fo​te​lach. – No do​brze, księż​nicz​ko – ode​zwał się Denth i roz​wi​nął wy​ję​ty z kie​sze​ni pa​pier. – Przy​go​to​wa​li​śmy już pew​ne pla​ny. – Za​tem słu​cham. – Po pierw​sze – za​czął na​jem​nik – mo​że​my zor​ga​ni​zo​wać ci spo​tka​nie z nie​któ​ry​mi współ​pra​cow​ni​ka​mi Vah​ra. – Kim do​kład​nie był ten czło​wiek? – Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła czo​ło. Nie po​do​ba​ła jej się myśl o so​ju​szu z re​wo​lu​cjo​ni​sta​mi. – Vahr pra​co​wał na plan​ta​cjach kwia​tów, z któ​rych pro​du​ku​je się far​by – od​po​wie​dział Denth. – Tam nie jest zbyt we​so​ło. Cięż​ka ro​bo​ta, pła​cą nie​mal wy​łącz​nie je​dze​niem. Ja​kieś pięć lat temu Vah​ro​wi przy​szedł do gło​wy ge​nial​ny po​mysł, że je​śli prze​ko​na in​nych ro​bot​ni​ków, by od​da​li mu swe Od​de​chy, sta​nie się na tyle po​tęż​ny, by wznie​cić re​wol​tę prze​ciw nad​zor​com. Wśród lu​dzi pra​cu​ją​cych na plan​ta​cjach szyb​ko zo​stał uzna​ny za bo​ha​te​ra i wresz​cie zwró​cił na sie​bie uwa​gę Dwo​ru Bo​gów. – Na zor​ga​ni​zo​wa​nie po​rząd​ne​go po​wsta​nia nie miał tak na​praw​dę szan​sy – do​dał Tonk Fah. – Więc w czym ci lu​dzie mo​gli​by nam po​móc? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Z tego, co mó​wi​cie, nie wy​ni​ka, żeby byli spe​cjal​nie wpły​wo​wi? – Cóż – od​po​wie​dział Denth – do​tąd nie mó​wi​łaś, że chcesz roz​pę​tać re​be​lię, ani nic po​dob​ne​go. Chcia​łaś po pro​stu przy​spo​rzyć Hal​lan​dren kło​po​tów, w ra​zie wy​bu​chu woj​ny. – Re​wol​ta na po​lach by​ła​by w cza​sie woj​ny po​waż​nym pro​ble​mem – za​uwa​żył Tonk Fah. Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą. – No do​brze – zde​cy​do​wa​ła. – Spo​tkaj​my się z nimi. – Po​win​naś jed​nak wie​dzieć, księż​nicz​ko – ode​zwał się Tonk Fah. – Że to nie są szcze​gól​nie… wy​ra​fi​no​wa​ne oso​by. – Ubó​stwo bliź​nich nie jest dla mnie pro​ble​mem. Au​stre wszyst​kich trak​tu​je jed​na​ko​wo. – Nie to mia​łem na my​śli. – Na​jem​nik po​tarł bro​dę. – Nie cho​dzi o to, że są chło​pa​mi, ale że… cóż, po klę​sce in​su​rek​cji Vah​ra prze​ży​li tyl​ko ci, któ​rzy byli dość spryt​ni i szyb​ko ko​ja​rzy​li fak​ty. A to ozna​cza, że nie są to lu​dzie, któ​rzy byli wo​bec nie​go szcze​gól​nie lo​jal​ni. – In​ny​mi sło​wy – pod​jął Tonk Fah – to zbie​ra​ni​na ban​dzio​rów i ich ka​cy​ków, któ​rzy uzna​li Vah​ra za oso​bę, dzię​ki któ​rej wkro​czą na pro​stą dro​gę do bo​gac​twa i wła​dzy. Świet​nie, po​my​śla​ła Vi​ven​na. – A my chce​my pra​co​wać z ludź​mi tego po​kro​ju? Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Od cze​goś trze​ba za​cząć. – Po​zo​sta​łe po​zy​cje na na​szej li​ście są o wie​le bar​dziej za​baw​ne. – Czy​li? – za​cie​ka​wi​ła się dziew​czy​na. – Na​pad na ko​sza​ry Nie​ży​wych, na przy​kład. – Denth się uśmiech​nął. – Nie uda nam się ich znisz​czyć, przy​naj​mniej je​śli nie chce​my ścią​gnąć so​bie wszyst​kich na gło​wy. Ale może uda nam się w ja​kiś spo​sób uprzy​krzyć im ży​cie. – To chy​ba bar​dzo nie​bez​piecz​ne – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. Denth spoj​rzał na Tonk Faha, któ​ry otwo​rzył sze​ro​ko oczy. Wy​mie​ni​li się uśmie​cha​mi. – Co zno​wu? – rzu​ci​ła dziew​czy​na. – Pre​mia za ry​zy​ko – wy​ja​śnił Tonk Fah. – Co praw​da nie okra​dli​śmy cię z pie​nię​dzy, ale nie mamy nic prze​ciw​ko wy​sta​wie​niu ci szcze​gól​nie wy​so​kie​go ra​chun​ku za bar​dziej ry​zy​kow​ne za​da​nia. Vi​ven​na unio​sła oczy ku nie​bu. – Poza tym – do​dał Denth – o ile mi wia​do​mo, Le​mex chciał sa​bo​to​wać za​opa​trze​nie mia​sta w żyw​-

ność. To chy​ba do​bry po​mysł. Co praw​da Nie​ży​wi nie mu​szą jeść, ale lu​dzie z jed​no​stek po​moc​ni​czych, ow​szem. Je​śli znisz​czy​my ich struk​tu​ry za​opa​trze​nia, za​czną się za​sta​na​wiać, czy stać ich na dłu​go​trwa​łą woj​nę. – Brzmi roz​sąd​nie – stwier​dzi​ła Vi​ven​na. – Jak za​mier​za​cie tego do​ko​nać? – Bę​dzie​my na​pa​dać na ka​ra​wa​ny ku​piec​kie – od​po​wie​dział na​jem​nik. – Pa​lić ma​ga​zy​ny. To ich za​bo​li. Upo​zo​ru​je​my to na zwy​kłe ban​dyc​kie ata​ki, albo na​wet na ak​cje nie​do​bit​ków po​wstań​ców Vah​ra. Wład​cy T’Te​lir nie będą wie​dzieć, co się dzie​je, i moż​li​we, że w efek​cie ka​pła​ni nie po​dej​mą z tak lek​kim ser​cem de​cy​zji o woj​nie. – Ka​pła​ni kon​tro​lu​ją dużą część han​dlu w mie​ście – do​dał Tonk Fah. – Trzy​ma​ją rękę na pie​nią​dzach, więc dys​po​nu​ją rów​nież więk​szo​ścią stra​te​gicz​nych za​pa​sów. Je​śli spa​li​my ma​ga​zy​ny wo​jen​ne, po​wstrzy​ma​ją się z in​wa​zją na Idris, a twoi lu​dzie zy​ska​ją nie​co cza​su. Vi​ven​na gło​śno prze​łknę​ła śli​nę. – Wasz plan jest nie​co bar​dziej… bru​tal​ny, niż się spo​dzie​wa​łam. Na​jem​ni​cy wy​mie​ni​li spoj​rze​nia. – Wi​dzisz – ode​zwał się Denth – wła​śnie z tego po​wo​du cie​szy​my się taką złą re​pu​ta​cją. Naj​pierw klien​ci wy​naj​mu​ją nas do wy​ko​ny​wa​nia trud​nych zle​ceń, jak na przy​kład do spra​wie​nia, by ja​kiś kraj nie był w sta​nie pro​wa​dzić woj​ny, a po​tem na​rze​ka​ją, że je​ste​śmy bru​tal​ni. – Tak, to bar​dzo krzyw​dzą​ce – przy​tak​nął Tonk Fah. – Może księż​nicz​ka wo​la​ła​by, że​by​śmy ku​pi​li wszyst​kim jej wro​gom po szcze​niacz​ku i wy​sła​li te zwie​rząt​ka wraz z no​ta​mi bła​gal​ny​mi, w któ​rych grzecz​nie po​pro​si​li​by​śmy, żeby prze​sta​li tak nie​ład​nie po​stę​po​wać. – A gdy​by od​mó​wi​li – do​dał Tonk Fah – mo​gli​by​śmy po​za​bi​jać ich szcze​niacz​ki! – No do​brze – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Ro​zu​miem, że mu​si​my dzia​łać zde​cy​do​wa​nie, ale… na​praw​dę, nie chcę, żeby w Hal​lan​dren za​pa​no​wał przez nas głód. – Księż​nicz​ko – ode​zwał się dla od​mia​ny po​waż​nym to​nem Denth – ci lu​dzie chcą na​paść na two​ją oj​czy​znę. Twój ród to dla ich wła​dzy wiel​kie, naj​więk​sze za​gro​że​nie, i bez wąt​pie​nia ze​chcą mieć pew​ność, że nie po​zo​sta​nie przy ży​ciu ża​den dzie​dzic kró​lew​skiej krwi, któ​ry mógł​by w przy​szło​ści rzu​cić im nowe wy​zwa​nie. – Dziec​ko twej sio​stry – pod​jął Tonk Fah – ma zo​stać no​wym Kró​lem-Bo​giem. I to ma być je​dy​ny żywy czło​wiek z kró​lew​ską krwią w ży​łach. Dzię​ki temu nie bę​dzie​cie ich już nie​po​ko​ić. Denth ski​nął gło​wą. – Twój oj​ciec i Le​mex mie​li ra​cję. Je​śli Hal​lan​dren was nie za​ata​ku​je, może stra​cić wszyst​ko. A z tego, co wi​dzę, wasi lu​dzie po​trze​bu​ją od cie​bie wszel​kiej moż​li​wej po​mo​cy. To z ko​lei ozna​cza, że mu​si​my zro​bić wszyst​ko co w na​szej mocy – w tym za​stra​szyć ka​pła​nów, znisz​czyć re​zer​wy ich za​opa​trze​nia, osła​bić ar​mię. – Nie je​ste​śmy w sta​nie za​po​biec woj​nie – do​dał Tonk Fah. – Ale mo​że​my spra​wić, by obie stro​ny mia​ły w mia​rę rów​ne szan​se na zwy​cię​stwo. Vi​ven​na ode​tchnę​ła głę​bo​ko, po czym ski​nę​ła gło​wą. – Zgo​da, za​tem… W tej sa​mej chwi​li drzwi wej​ścio​we otwo​rzy​ły się gwał​tow​nie i ude​rzy​ły z trza​skiem o ścia​nę. Vi​ven​na unio​sła wzrok. W przej​ściu stał wy​so​ki, moc​no zbu​do​wa​ny męż​czy​zna o nie​na​tu​ral​nie roz​ro​śnię​tych mię​śniach i po​zba​wio​nej wy​ra​zu twa​rzy. Do​pie​ro po chwi​li za​uwa​ży​ła jego dru​gą nie​zwy​kłą ce​chę. Miał sza​rą skó​rę. I oczy. Cały był wy​pra​ny z ko​lo​rów. Zmysł ży​cia po​wie​dział jej na​tych​miast, że in​truz nie nosi w so​bie ani jed​ne​go Od​de​chu. Nie​ży​wy żoł​nierz. Dziew​czy​na ze​rwa​ła się na rów​ne nogi, z tru​dem tłu​miąc okrzyk prze​stra​chu. Cof​nę​ła się przed bar​czy​stym wo​jow​ni​kiem. On po pro​stu stał w bez​ru​chu, na​wet nie od​dy​chał. Jego źre​ni​ce jed​nak, miast wpa​try​wać się gdzieś

przed sie​bie, jak u każ​de​go in​ne​go nie​bosz​czy​ka, przez cały czas śle​dzi​ły księż​nicz​kę. Z ja​kie​goś po​wo​du, to wła​śnie jego oczy prze​ra​zi​ły ją naj​bar​dziej. – Denth! – rzu​ci​ła Vi​ven​na. – Na co cze​ka​cie? Ata​kuj​cie! Na​jem​ni​cy na​wet nie drgnę​li, wciąż sie​dzie​li na pod​ło​dze. Tonk Fah le​ni​wie pod​niósł po​wie​kę. – No cóż, wy​glą​da na to, że zna​la​zła nas straż miej​ska – stwier​dził Denth. – Szko​da – przy​znał Tonk Fah. – Za​po​wia​da​ło się ta​kie miłe zle​ce​nie. – A te​raz cze​ka nas kat – do​dał Denth. – Ata​kuj​cie! – krzyk​nę​ła Vi​venn​na. – Prze​cież ma​cie mnie chro​nić, prze​cież… – Urwa​ła, sły​sząc śmiech obu na​jem​ni​ków. Na Ko​lo​ry, tyl​ko nie to, prze​mknę​ło jej przez myśl. – Co to? – spy​ta​ła ostro. – Znów ja​kiś dow​cip? Po​ma​lo​wa​li​ście go na sza​ro, czy co? Co się tu dzie​je? – Ru​szże się, ty belo – roz​legł się czyjś głos zza ple​ców Nie​ży​we​go. Isto​ta we​szła do po​ko​ju. Vi​ven​na za​uwa​ży​ła, że żoł​nierz dźwi​ga na ra​mio​nach kil​ka płó​cien​nych wor​ków. Za nim sta​ła ni​ska ko​bie​ta. Mia​ła gru​be uda i spo​rych roz​mia​rów pier​si, oraz ja​sno​brą​zo​we wło​sy się​ga​ją​ce do ra​mion. Z nie​za​do​wo​lo​ną miną wzię​ła się pod boki. – Denth – po​wie​dzia​ła – on tu jest. Jest w mie​ście. – Świet​nie – od​parł na​jem​nik. – Wciąż je​stem mu wi​nien pchnię​cie w brzuch. Ko​bie​ta prych​nę​ła. – Za​bił Ar​ste​ela. Skąd wiesz, że uda ci się go po​ko​nać? – Za​wsze le​piej od nie​go ro​bi​łem mie​czem – rzekł spo​koj​nie Denth. – Ar​ste​el też był do​bry. A te​raz nie żyje. Co to za jed​na? – Nasz nowy pra​co​daw​ca. – Mam na​dzie​ję, że po​ży​je dłu​żej niż po​przed​ni – burk​nę​ła nie​zna​jo​ma. – Cioł​ku, odłóż to i przy​nieś tam​ten wo​rek. Nie​ży​wy za​re​ago​wał. Odło​żył ba​ga​że i wy​szedł. Vi​ven​na przy​glą​da​ła się temu uważ​nie. Zdą​ży​ła się już do​my​ślić, że nie​wy​so​ka ko​bie​ta musi być Pe​reł​ką, trze​cim człon​kiem gru​py Den​tha. Ale co ro​bi​ła w to​wa​rzy​stwie Nie​ży​we​go? I w jaki spo​sób od​na​la​zła nowy dom? To na pew​no Denth przy​słał jej wia​do​mość. – Co z tobą? – spy​ta​ła Pe​reł​ka, spo​glą​da​jąc na dziew​czy​nę. – Roz​bu​dza​ją​cy za​brał ci ko​lo​ry? Vi​ven​na za​mar​ła. – Co? – Ona chcia​ła za​py​tać – wy​ja​śnił Denth – cze​mu się tak dzi​wisz? – O to, i o to, dla​cze​go ma ta​kie bia​łe wło​sy – do​da​ła Pe​reł​ka, pod​cho​dząc do wor​ków. Dziew​czy​na za​la​ła się ru​mień​cem, zda​jąc so​bie spra​wę, że to sku​tek szo​ku. Szyb​ko przy​wró​ci​ła fry​zu​rze na​le​ży​ty od​cień. Tym​cza​sem po​wró​cił Nie​ży​wy, nio​sąc ze sobą jesz​cze je​den pa​ku​nek. – Skąd się wzię​ło to stwo​rze​nie? – spy​ta​ła. – Kto? – tym ra​zem zdzi​wi​ła się Pe​reł​ka. – Cio​łek? Oczy​wi​ście zo​stał zro​bio​ny z ja​kie​goś tru​pa. Nie ja go zro​bi​łam. Po pro​stu za​pła​ci​łam komu trze​ba. – Na do​da​tek prze​pła​ci​łaś – do​dał Tonk Fah. Nie​ży​wy wszedł ocię​ża​le głę​biej do sa​lo​nu. Nie był nie​na​tu​ral​nie wy​so​ki – nie przy​po​mi​nał Po​wra​ca​ją​ce​go. Moż​na go było na​wet uznać za nor​mal​ne​go, choć wy​jąt​ko​wo do​brze umię​śnio​ne​go czło​wie​ka. Tyl​ko ten ko​lor skó​ry w po​łą​cze​niu z wy​pra​ną z emo​cji twa​rzą od​róż​niał go od resz​ty. – Ku​pi​ła go? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Jak to? Te​raz? – Nie​ży​wi by​wa​ją nie​zwy​kle przy​dat​ni – stwier​dził Denth. – I nic mi o tym nie po​wie​dzie​li​ście? – spy​ta​ła Vi​ven​na, sta​ra​jąc się ukryć na​ra​sta​ją​cą hi​ste​rię. Naj​pierw mu​sia​ła po​ra​dzić so​bie z tym mia​stem, z jego miesz​kań​ca​mi i wszyst​ki​mi ich ko​lo​ra​mi. Po​-

tem zo​sta​ła zmu​szo​na do przy​ję​cia nie​chcia​nych Od​de​chów. A te​raz jesz​cze sta​nę​ła twa​rzą w twarz z naj​bar​dziej po​twor​ną z obrzy​dli​wo​ści świa​ta. – Po pro​stu nie po​ja​wił się ten te​mat. – Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – W T’Te​lir jest ich spo​ro. – Do​pie​ro co roz​ma​wia​li​śmy o wal​ce z tymi stwo​rze​nia​mi – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Nie było mowy o przyj​mo​wa​niu ich do na​szej gru​py. – Mó​wi​li​śmy o wal​ce z nie​któ​ry​mi spo​śród nich – od​parł Denth. – Księż​nicz​ko, Nie​ży​wi są jak mie​cze. To na​rzę​dzia. Nie mo​że​my znisz​czyć ich wszyst​kich, tego nikt nie chce. Za​le​ży nam tyl​ko na po​ko​na​niu tych, któ​rych uży​wa​ją twoi prze​ciw​ni​cy. Vi​ven​na osu​nę​ła się i usia​dła na drew​nia​nej pod​ło​dze. Nie​ży​wy odło​żył ostat​ni wo​rek, a Pe​reł​ka wska​za​ła na kąt po​ko​ju. Sza​ry stwór po​szedł tam i za​marł, cier​pli​wie cze​ka​jąc na na​stęp​ne roz​ka​zy. – Pro​szę – po​wie​dzia​ła Pe​reł​ka do na​jem​ni​ków i roz​wią​za​ła naj​więk​szy z pa​kun​ków. – Wa​sze za​mó​wie​nie. – Po​ka​za​ła im wnę​trze wor​ka. W środ​ku bły​snę​ła stal. Denth uśmiech​nął się i wstał. Kop​nia​kiem obu​dził Tonk Faha – krę​py męż​czy​zna ce​cho​wał się nie​by​wa​łą zdol​no​ścią do mo​men​tal​ne​go za​pa​da​nia w sen – i pod​szedł do Pe​reł​ki. Wy​cią​gnął z wor​ka kil​ka mie​czy, błysz​czą​cych, wy​glą​da​ją​cych na nowe, o dłu​gich i wą​skich ostrzach. Na​jem​nik za​mach​nął się jed​nym kil​ka razy na pró​bę. Tonk Fah pod​szedł do to​wa​rzy​sza i roz​pa​ko​wał nie​przy​jem​nie wy​glą​da​ją​ce szty​le​ty, krót​sze mie​cze, i na ko​niec kil​ka skó​rza​nych ka​mi​zel. Vi​ven​na sie​dzia​ła opar​ta ple​ca​mi o ścia​nę i uspo​ka​ja​ła się, ro​biąc głę​bo​kie wde​chy. Pró​bo​wa​ła prze​stać się bać sto​ją​ce​go w rogu sa​lo​nu Nie​ży​we​go. Jak oni mo​gli tak spo​koj​nie oglą​dać broń, kie​dy obok sta​ło to stwo​rze​nie? Jego obec​ność była tak nie​na​tu​ral​na, że dziew​czy​na czu​ła mdło​ści i swę​dze​nie na ca​łym cie​le. Wresz​cie za​uwa​żył to Denth. Po​le​cił Tonk Fa​ho​wi na​oli​wić ostrza, po czym pod​szedł do dziew​czy​ny i usiadł przed nią. Od​chy​lił się i pod​parł z tyłu rę​ka​mi. – Czy ten Nie​ży​wy bę​dzie dla cie​bie ja​kimś pro​ble​mem, księż​nicz​ko? – spy​tał. – Tak – od​po​wie​dzia​ła krót​ko. – W ta​kim ra​zie mu​si​my coś wy​my​ślić – po​wie​dział, pa​trząc jej w oczy. – Nie bę​dzie​my mo​gli pra​co​wać, je​śli zwią​żesz nam ręce. Pe​reł​ka za​in​we​sto​wa​ła wie​le wy​sił​ku w na​ukę od​po​wied​nich Roz​ka​zów, któ​re po​zwa​la​ją kie​ro​wać tym Nie​ży​wym. O na​uce jego ob​słu​gi i za​sad kon​ser​wa​cji nie wspo​mi​nam. – Ona nie jest nam po​trzeb​na. – Jest. – Denth po​krę​cił gło​wą. – Jest nam po​trzeb​na, księż​nicz​ko. Przy​nio​słaś ze swo​ich gór wie​le uprze​dzeń. To nie ja po​wi​nie​nem ci mó​wić, co masz z nimi zro​bić. Je​stem tyl​ko two​im pra​cow​ni​kiem. Ale po​wiem ci jed​no, tak na​praw​dę nie wiesz po​ło​wy rze​czy, o któ​rych uwa​żasz, że je wiesz. – Denth, nie cho​dzi o to, co mi się wy​da​je – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Cho​dzi o to, w co wie​rzę. Nie wol​no uży​wać ludz​kie​go cia​ła w ten spo​sób. Lu​dzi nie wol​no wskrze​szać i zmu​szać do służ​by. – Dla​cze​go nie? – za​py​tał na​jem​nik. – We​dług two​jej wła​snej re​li​gii du​sza po śmier​ci opusz​cza cia​ło. Więc to cia​ło jest tyl​ko od​zy​ska​nym śmie​ciem. Dla​cze​go by z nie​go nie sko​rzy​stać? – Bo to złe – od​po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Ro​dzi​na nie​bosz​czy​ka otrzy​ma​ła za jego cia​ło so​wi​tą za​pła​tę. – To nie ma zna​cze​nia – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. Denth się po​chy​lił. – Do​brze za​tem. Ale je​śli od​pra​wisz Pe​reł​kę, od​pra​wisz tym sa​mym nas wszyst​kich. Zwró​cę ci pie​nią​dze, a ty wy​naj​miesz so​bie in​nych na​jem​ni​ków. Po​ra​dzisz so​bie z ich po​mo​cą. – Wy​da​wa​ło mi się, że to wy dla mnie pra​cu​je​cie – syk​nę​ła Vi​ven​na. – Ow​szem – przy​znał Denth. – Ale mo​że​my zre​zy​gno​wać z tej pra​cy, kie​dy ze​chce​my. Dziew​czy​na mil​cza​ła. Czu​ła ucisk w żo​łąd​ku. – Twój oj​ciec po​go​dził się z ko​niecz​no​ścią ucie​ka​nia się do nie​wła​ści​wych we​dług nie​go środ​ków – przy​po​mniał Denth. – Sko​ro mu​sisz, mo​żesz go za to ga​nić, ale po​wiedz mi jed​no. Je​śli, ko​rzy​sta​jąc z Nie​ży​we​go, mo​gła​byś oca​lić swo​je kró​le​stwo, czy zre​zy​gno​wa​ła​byś z tej moż​li​wo​ści?

– A cze​mu cię to in​te​re​su​je? – od​po​wie​dzia​ła py​ta​niem Vi​ven​na. – Bo nie lu​bię nie koń​czyć tego, co za​czą​łem. Dziew​czy​na od​wró​ci​ła wzrok. – Księż​nicz​ko, spójrz na to w ten spo​sób – pod​jął na​jem​nik – Mo​żesz pra​co​wać z nami, zy​sku​jąc szan​sę na wy​tłu​ma​cze​nie nam swo​ich po​glą​dów. Kto wie, może na​wet za​cznie​my ina​czej pa​trzeć na Nie​ży​wych i Bio​Chro​mę. Mo​żesz też nas od​pra​wić. Ale je​śli od​rzu​cisz nas tyl​ko z po​wo​du na​szych grze​chów, czy nie bę​dzie to but​ne za​cho​wa​nie? Czy Pięć Wi​zji nie mówi ni​cze​go na ten te​mat? Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. Skąd on tyle wie na te​mat au​stry​zmu? – Po​my​ślę nad tym – po​wie​dzia​ła. – Po co Pe​reł​ka przy​nio​sła te mie​cze? – Broń bę​dzie nam po​trzeb​na – od​parł Denth. – Wiesz, do tej prze​mo​cy i bru​tal​no​ści, o któ​rej roz​ma​wia​li​śmy wcze​śniej. – Do​tąd nie mie​li​ście bro​ni? Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Tonk za​zwy​czaj ma przy so​bie nóż, ale mie​cze w T’Te​lir za​nad​to zwra​ca​ją uwa​gę. Cza​sa​mi le​piej się nie wy​róż​niać. Twoi po​bra​tym​cy też co nie​co o tym wie​dzą. – Ale te​raz… – Te​raz nie mamy już wy​bo​ru – stwier​dził Denth. – Je​śli mamy zre​ali​zo​wać pla​ny Le​mek​sa, za​cznie się ro​bić nie​bez​piecz​nie. – Przyj​rzał się dziew​czy​nie. – Co przy​po​mi​na mi, że mu​sisz prze​my​śleć jesz​cze jed​no. – Co ta​kie​go? – Spra​wę swo​ich Od​de​chów – wy​ja​śnił Denth. – One rów​nież są na​rzę​dziem. Ta​kim sa​mym jak Nie​ży​wy. Wiem, że nie po​do​ba ci się spo​sób, w jaki we​szłaś w ich po​sia​da​nie. Ale po​zo​sta​je fak​tem, że je masz. Je​śli przy wy​ku​ciu mie​cza gi​nie tu​zin nie​wol​ni​ków, czy prze​to​pie​nie go na coś in​ne​go, albo od​mo​wa jego uży​wa​nia, przy​nie​sie im coś do​bre​go? Czy może le​piej jest użyć tego mie​cza prze​ciw​ko złym lu​dziom? – Co chcesz przez to po​wie​dzieć? – spy​ta​ła Vi​ven​na, czu​jąc, że wie, do cze​go zmie​rza na​jem​nik. – Po​win​naś na​uczyć się ich uży​wać – stwier​dził Denth. – Tonk i ja mo​gli​by​śmy wie​le sko​rzy​stać, pra​cu​jąc z Roz​bu​dza​ją​cym. Vi​ven​na za​mknę​ła oczy. Czy na​praw​dę mu​siał do​ło​żyć jej jesz​cze i to? Od razu po roz​mo​wie o Nie​ży​wym? Przy​jeż​dża​jąc do T’Te​lir, spo​dzie​wa​ła się na​tra​fić na licz​ne prze​ciw​no​ści i prze​szko​dy. Ale nie my​śla​ła na​wet, że bę​dzie zmu​szo​na do pod​ję​cia tylu trud​nych de​cy​zji. I nie spo​dzie​wa​ła się, że w nie​bez​pie​czeń​stwie znaj​dzie się jej du​sza. – Nie zo​sta​nę Roz​bu​dza​ją​cą, Denth – po​wie​dzia​ła ci​cho Vi​ven​na. – Na ja​kiś czas mogę przy​mknąć oko na obec​ność Nie​ży​we​go. Ale Bu​dzić nie będę. Za​mie​rzam za​brać te Od​de​chy ze sobą do gro​bu, by nikt nie mógł już z nich sko​rzy​stać. Mów co chcesz, ale je​śli ku​pu​jesz miecz wy​ko​na​ny przez pra​cu​ją​cych po​nad siły nie​wol​ni​ków, wspie​rasz w ten spo​sób nie​go​dzi​we​go han​dla​rza. Denth mil​czał. Po chwi​li wstał i ski​nął gło​wą. – Ty tu je​steś sze​fem i o two​je kró​le​stwo cho​dzi. Je​śli się nam nie uda, ja stra​cę tyl​ko pra​co​daw​cę. – Denth. – Do na​jem​ni​ka po​de​szła Pe​reł​ka, le​d​wie zwra​ca​jąc uwa​gę na dziew​czy​nę. – Nie po​do​ba mi się to. Nie po​do​ba mi się, że do​tarł tu przed nami. Ma Od​de​chy. Po​noć wy​glą​da tak, jak​by osią​gnął co naj​mniej Czwar​te Wy​wyż​sze​nie. Może na​wet Pią​te. Za​ło​żę się, że zdo​był je od tego bun​tow​ni​ka, Vah​ra. – Skąd w ogó​le pew​ność, że to on? – spy​tał Denth. Pe​reł​ka par​sk​nę​ła śmie​chem. – Całe mia​sto o nim mówi. Zna​le​zio​no kil​ka tru​pów w alej​kach. Z czar​ny​mi, ska​żo​ny​mi ra​na​mi. Lu​dzie wi​du​ją nie​zna​jo​me​go Roz​bu​dza​ją​ce​go, pa​ra​du​ją​ce​go po T’Te​lir z mie​czem o czar​nej rę​ko​je​ści, skry​tym w srebr​nej po​chwie. To musi być Tax, choć te​raz po​słu​gu​je się in​nym imie​niem. Denth ski​nął gło​wą.

– Va​sher. Już ja​kiś czas temu za​czął sie​bie tak na​zy​wać. To taki dow​cip. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła czo​ło. Miecz z czar​ną rę​ko​je​ścią. Srebr​na po​chwa. Czło​wiek z am​fi​te​atru? – O kim roz​ma​wia​cie? Pe​reł​ka rzu​ci​ła jej za​nie​po​ko​jo​ne spoj​rze​nie, ale Denth tyl​ko wzru​szył ra​mio​na​mi. – O sta​rym… o na​szym przy​ja​cie​lu. – Mamy z nim kło​pot. – Pod​szedł do nich Tonk Fah. – Tax za​zwy​czaj po​zo​sta​wia za sobą wie​le tru​pów. Po​wo​du​ją nim dziw​ne mo​ty​wy – nie my​śli tak, jak inni lu​dzie. – Denth, on z ja​kie​goś po​wo​du in​te​re​su​je się woj​ną – do​da​ła Pe​reł​ka. – Niech tam – syk​nął na​jem​nik. – To na​wet do​brze, na​sze ścież​ki szyb​ciej się skrzy​żu​ją. – Od​wró​cił się i lek​ce​wa​żą​co mach​nął ręką. Vi​ven​na spoj​rza​ła za nim. Denth od​szedł spię​ty, tro​chę sztyw​nym kro​kiem. – Co mu się sta​ło? – spy​ta​ła Tonk Faha. – Tax, czy ra​czej Va​sher – od​po​wie​dział tęż​szy z na​jem​ni​ków – za​bił w Yarn Dred na​sze​go przy​ja​cie​la. Kil​ka mie​się​cy temu. Denth miał kie​dyś czte​ro​oso​bo​wą gru​pę. – To się nie po​win​no było wy​da​rzyć – do​da​ła Pe​reł​ka. – Ar​ste​el był świet​nym szer​mie​rzem… nie​mal tak samo do​brym jak Denth. To dziw​ne, że Va​sher z nim wy​grał. – Sko​rzy​stał z tego swo​je​go… mie​cza – przy​po​mniał po​nu​ro Tonk Fah. – Rana nie czer​nia​ła na brze​gach – za​uwa​ży​ła Pe​reł​ka. – Pew​nie wy​ciął po wal​ce śla​dy – syk​nął Tonk Fah i spoj​rzał na Den​tha, któ​ry przy​pi​nał broń do pasa. – W uczci​wym po​je​dyn​ku ni​g​dy by nie po​ko​nał Ar​ste​ela. To nie​moż​li​we. – Ten Va​sher, o któ​rym mó​wi​cie… – za​czę​ła Vi​ven​na. – Wi​dzia​łam go. Tonk Fah i Pe​reł​ka ob​ró​ci​li się ku niej gwał​tow​nie. – Był wczo​raj na dwo​rze – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Wy​so​ki męż​czy​zna, z wiel​kim mie​czem. Był je​dy​ną uzbro​jo​ną oso​bą w am​fi​te​atrze. I ten miecz… miał czar​ną rę​ko​jeść i srebr​ną po​chwę. Ten czło​wiek miał ob​szar​pa​ne ubra​nie, wło​sy w nie​ła​dzie, kil​ku​dnio​wy za​rost… Za​miast pasa użył zwy​kłej liny. Przy​glą​dał mi się z wyż​sze​go rzę​du. Wy​glą​dał… groź​nie. Tonk Fah zmełł w ustach prze​kleń​stwo. – To on – stwier​dzi​ła Pe​reł​ka. – Denth! – Co? – spy​tał na​jem​nik. Pe​reł​ka po​ka​za​ła na Vi​ven​nę. – Wy​prze​dza nas o pół kro​ku. Śle​dził tę two​ją księż​nicz​kę. Wi​dzia​ła go wczo​raj na dwo​rze. – Na Ko​lo​ry! – za​klął Denth, wsu​wa​jąc miecz do po​chwy. – Ko​lo​ry! Ko​lo​ry! Ko​lo​ry! – O co wam cho​dzi? – Vi​ven​na po​bla​dła. – Może to był zwy​kły przy​pa​dek? Mógł przyjść, by po​słu​chać dys​ku​sji. Denth po​krę​cił gło​wą. – W jego wy​pad​ku nie ma mowy o przy​pad​kach, księż​nicz​ko. Sko​ro cię ob​ser​wo​wał, to mo​żesz po​sta​wić wszyst​ko na to, że do​sko​na​le wie, kim je​steś i skąd przy​by​łaś. – Spoj​rzał jej w oczy. – I praw​do​po​dob​nie za​mie​rza cię za​bić. Vi​ven​na umil​kła. Tonk Fah po​ło​żył rękę na jej ra​mie​niu. – Nie martw się, Vi​ven​no. Nas też chce po​za​bi​jać. Przy​naj​mniej je​steś w do​brym to​wa​rzy​stwie.

20 Po raz pierw​szy od kil​ku spę​dzo​nych w pa​ła​cu ty​go​dni, Siri sta​nę​ła przed drzwia​mi Kró​la-Boga, nie czu​jąc zmę​cze​nia ani lęku. Nie​bie​sko​pal​cy, co wy​da​ło się jej dziw​ne, nie no​to​wał dziś ni​cze​go w swej księ​dze. Przy​glą​dał się dziew​czy​nie w mil​cze​niu, z nie​od​gad​nio​nym wy​ra​zem twa​rzy. Siri nie​mal się uśmiech​nę​ła. Skoń​czy​ły się już dłu​gie go​dzi​ny le​że​nia na pod​ło​dze i prób utrzy​ma​nia się na klęcz​kach z bo​lą​cy​mi ple​ca​mi. Ode​szły w prze​szłość noce, gdy mu​sia​ła sy​piać na go​łym mar​mu​rze, za po​ściel ma​jąc je​dy​nie su​kien​kę. Od​kąd w ze​szłym ty​go​dniu zdo​by​ła się na od​wa​gę i we​szła do kró​lew​skie​go łoża, noce spę​dza​ła wy​god​nie, w cie​ple i kom​for​cie. Król-Bóg przez cały ten czas nie do​tknął jej ani razu. Wy​two​rzył się po​myśl​ny układ. Ka​pła​ni – wi​docz​nie za​do​wo​le​ni, prze​ko​na​ni, że Siri speł​nia swój mał​żeń​ski obo​wią​zek – prze​sta​li ją nę​kać. Nie mu​sia​ła się przed ni​kim roz​bie​rać i za​czy​na​ła też ro​zu​mieć to​wa​rzy​skie i for​mal​ne po​wią​za​nia mię​dzy uczest​ni​ka​mi pa​ła​co​we​go ży​cia. Wzię​ła na​wet udział w kil​ku ko​lej​nych se​sjach Zgro​ma​dze​nia Dwor​skie​go, choć na​dal nie na​wią​za​ła kon​tak​tów z Po​wra​ca​ją​cy​mi. – Kie​li​chu – ode​zwał się ci​cho Nie​bie​sko​pal​cy. Dziew​czy​na od​wró​ci​ła się ku nie​mu i unio​sła py​ta​ją​co brew. Skry​ba nie​zręcz​nie prze​stą​pił z nogi na nogę. – Ro​zu​miem, że… zna​la​złaś spo​sób, by skło​nić kró​la do re​ak​cji na two​je awan​se? – Już wszy​scy o tym wie​dzą, tak? – spy​ta​ła, na po​wrót spo​glą​da​jąc na wro​ta. W du​chu uśmiech​nę​ła się jesz​cze sze​rzej. – Ow​szem, Kie​li​chu – przy​znał Nie​bie​sko​pal​cy, stu​ka​jąc w okład​kę księ​gi. – Oczy​wi​ście mam na my​śli tyl​ko lu​dzi z pa​ła​cu. I do​brze, po​my​śla​ła dziew​czy​na, rzu​ca​jąc na nie​go okiem. Sta​rzec nie wy​glą​dał na za​do​wo​lo​ne​go. – O co cho​dzi? – spy​ta​ła. – Nic mi już nie gro​zi. Ka​pła​ni nie mu​szą się mar​twić o na​stęp​cę tro​nu. Przy​naj​mniej przez kil​ka mie​się​cy, po​my​śla​ła. W koń​cu za​czną coś po​dej​rze​wać. – Kie​li​chu – syk​nął skry​ba. – To wła​śnie wy​peł​nia​nie mał​żeń​skie​go obo​wiąz​ku jest nie​bez​piecz​ne. Siri zmarsz​czy​ła brwi i przyj​rza​ła się męż​czyź​nie, któ​ry wciąż po​stu​ki​wał w okład​kę. – Bo​go​wie, bo​go​wie, bo​go​wie… – szep​tał pod no​sem. – Co? – za​py​ta​ła. – Nie po​wi​nie​nem ci tego mó​wić. – W ta​kim ra​zie, po co w ogó​le za​czy​na​łeś? Na​praw​dę, Nie​bie​sko​pal​cy, za​czy​nasz mnie de​ner​wo​wać. A zde​ner​wo​wa​na mogę za​cząć za​da​wać py​ta​nia i… – Nie! – uciął gwał​tow​nie skry​ba, po czym obej​rzał się trwoż​nie przez ra​mię i skrzy​wił. – Kie​li​chu, nie wol​no ci ni​ko​mu mó​wić o mo​ich oba​wach. To nie​mą​dre lęki, na​praw​dę. Nie kło​pocz nimi in​nych. Po pro​stu… – No co? – na​ci​snę​ła. – Nie wol​no ci uro​dzić tego dziec​ka – po​wie​dział wresz​cie sta​rzec. – Na tym po​le​ga nie​bez​pie​czeń​stwo. Gro​żą​ce za​rów​no To​bie, jak i Kró​lo​wi-Bo​go​wi. To wszyst​ko… cały pa​łac… rze​czy nie są tu tym, czym się wy​da​ją. – Wszy​scy to po​wta​rza​ją – syk​nę​ła Siri. – Sko​ro nie są, czym się wy​da​ją, czym są na​praw​dę? Po​wiedz mi.

– Nie ma ta​kiej po​trze​by – stwier​dził Nie​bie​sko​pal​cy. – I nie po​wiem już na ten te​mat ani sło​wa. Dzi​siej​szej nocy pój​dziesz jak zwy​kle do kom​na​ty sy​pial​nej – do​brze już znasz ten ry​tu​ał. Po tym, jak słu​żą​ce cię prze​bio​rą, od​cze​kaj oko​ło stu ude​rzeń ser​ca. – Mu​sisz mi coś po​wie​dzieć! – rzu​ci​ła Siri. – Kie​li​chu. – Sta​rzec po​chy​lił się ku niej. – Ra​dzę ci nie mó​wić tak gło​śno. Nie masz po​ję​cia, ile stron​nictw dzia​ła w pa​ła​cu. Je​stem człon​kiem wie​lu z nich i nie​uważ​ne sło​wo z two​ich ust mo​gło​by… nie, na pew​no by do​pro​wa​dzi​ło… do mo​jej śmier​ci. Ro​zu​miesz, co mó​wię? Czy je​steś to w sta​nie zro​zu​mieć? Dziew​czy​na się za​wa​ha​ła. – Nie po​wi​nie​nem na​ra​żać ży​cia z two​je​go po​wo​du – pod​jął. – Obec​ny układ sił jed​nak nie do koń​ca mi się po​do​ba. Dla​te​go wła​śnie cię ostrze​gam. Nie daj wład​cy po​tom​ka. Je​śli chcesz do​wie​dzieć się cze​goś wię​cej, zaj​rzyj do ksiąg hi​sto​rycz​nych. Szcze​rze mó​wiąc, mia​łem na​dzie​ję, że przy​bę​dziesz do nas nie​co le​piej przy​go​to​wa​na. To po​wie​dziaw​szy, nie​wy​so​ki sta​rzec od​szedł. Siri po​krę​ci​ła gło​wą, wes​tchnę​ła, otwo​rzy​ła drzwi i we​szła do sy​pial​ni Kró​la-Boga. Za​mknę​ła wro​ta i spoj​rza​ła na wład​cę; on tak​że się jej przy​glą​dał. Jak zwy​kle zdję​ła su​kien​kę, lecz zo​sta​ła w ko​szu​li. Po​de​szła do łoża i usia​dła. Od​cze​ka​ła kil​ka mi​nut, po czym prze​su​nę​ła się na śro​dek ma​te​ra​ca i za​czę​ła ska​kać i ję​czeć. Co chwi​la zmie​nia​ła rytm, sta​ra​ła się być po​my​sło​wa. Gdy skoń​czy​ła, owi​nę​ła się koł​drą, opar​ła gło​wę na po​dusz​ce i za​czę​ła roz​my​ślać. Czy Nie​bie​sko​pal​cy mógł być jesz​cze bar​dziej skry​ty? – za​sta​no​wi​ła się, czu​jąc ro​sną​cą fru​stra​cję. Szcząt​ko​wa wie​dza, jaką po​sia​da​ła na te​mat po​li​ty​ki i dwor​skich in​tryg, pod​po​wia​da​ła jej, że lu​dzie zwy​kle by​wa​ją ta​jem​ni​czy i mó​wią nie wprost po to, by uchro​nić sa​mych sie​bie przed ewen​tu​al​ny​mi skut​ka​mi wła​snych dzia​łań. Zaj​rzyj do ksiąg hi​sto​rycz​nych… Dziw​na pro​po​zy​cja. Je​śli ta​jem​ni​ca kry​ła się w tak oczy​wi​stym i do​stęp​nym dla wszyst​kich miej​scu, to czy mo​gła być do tego stop​nia nie​bez​piecz​na? Mimo to po​czu​ła dla Nie​bie​sko​pal​ce​go wdzięcz​ność. Nie po​tra​fi​ła go wi​nić za tę skry​tość. I tak praw​do​po​dob​nie na​ra​żał się bar​dziej, niż po​wi​nien. Bez nie​go nie mia​ła​by na​wet bla​de​go po​ję​cia o ota​cza​ją​cym ją za​gro​że​niu. W pew​nym sen​sie skry​ba był jej je​dy​nym przy​ja​cie​lem w mie​ście – on tak​że przy​był tu z in​ne​go kra​ju, z kra​ju pod​bi​te​go przez pięk​ne, wa​lecz​ne Hal​lan​dren. Był czło​wie​kiem, któ​ry… Coś wy​rwa​ło ją z za​my​śle​nia; po​czu​ła coś dziw​ne​go. Otwo​rzy​ła oczy. Ktoś po​chy​lał się nad nią w ciem​no​ści. Choć sta​ra​ła się po​wstrzy​mać, krzyk​nę​ła z za​sko​cze​nia. Król-Bóg od​sko​czył i za​to​czył się w tył. Z ło​mo​cą​cym ser​cem dziew​czy​na pod​su​nę​ła się wy​żej i za​kry​ła pierś koł​drą. Mimo że zda​wa​ła so​bie spra​wę ze śmiesz​no​ści ta​kiej re​ak​cji. W koń​cu wład​ca wi​dział ją nago mnó​stwo razy. Król-Bóg stał w swym czar​nym stro​ju, i w mi​go​cą​cym świe​tle ko​min​ka wy​glą​dał, jak​by nie był pe​wien, co zro​bić. Siri ni​g​dy nie py​ta​ła słu​żą​cych, dla​cze​go wład​ca ubie​ra się wy​łącz​nie na czar​no. O wie​le roz​sąd​niej​szym wy​bo​rem by​ła​by prze​cież biel, któ​ra pod​kre​śla​ła​by i una​ocz​nia​ła siłę jego Bio​Chro​my. Przez kil​ka chwil sie​dzia​ła, ści​ska​jąc koł​drę przed sobą. Wresz​cie się uspo​ko​iła. Prze​stań za​cho​wy​wać się jak głu​pia, na​po​mnia​ła się w my​ślach. Prze​cież nie zro​bił nic złe​go. – Nic się nie sta​ło – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Po pro​stu się prze​stra​szy​łam. Pa​trzył na nią w mil​cze​niu. Siri ze zdu​mie​niem zro​zu​mia​ła, że ode​zwa​ła się do nie​go po raz pierw​szy od ze​szło​ty​go​dnio​we​go wy​bu​chu. Te​raz, gdy stał, mo​gła się mu le​piej przyj​rzeć. Wy​glą​dał… he​ro​icz​nie. Wy​so​ki, bar​czy​sty, po​są​go​wy. Czło​wiek, ale o zde​cy​do​wa​nie ostrzej​szych pro​por​cjach cia​ła. Ostroż​nie, sta​now​czo zbyt nie​pew​nie, jak na ko​goś, kto no​sił ty​tuł Kró​la-Boga, wró​cił do łóż​ka i usiadł na jego brze​gu. Się​gnął do ko​szu​li i pod​cią​gnął ją.

Och, Au​stre, prze​mknę​ło przez gło​wę wstrzą​śnię​tej Siri. O, Boże, Pa​nie Ko​lo​rów! To dziś! Przy​szedł po mnie! Nie była w sta​nie opa​no​wać drże​nia. Po​wta​rza​ła so​bie do​tąd, że jest bez​piecz​na. Nie po​win​na po​now​nie prze​cho​dzić przez to wszyst​ko. Nie zno​wu! Nie po​ra​dzę so​bie, nie po​ra​dzę… Su​se​bron wy​cią​gnął coś spod swo​jej ko​szu​li. Siri sie​dzia​ła, dy​sząc cięż​ko. Po​wo​li do​cie​ra​ło do niej, że wład​ca nie wy​ko​nał w jej stro​nę ani kro​ku wię​cej. Uspo​ko​iła się i zmu​si​ła wło​sy, by po​now​nie przy​oble​kły się w czerń. Król-Bóg po​ło​żył na łożu wy​ję​ty spod ko​szu​li przed​miot. Błysk świa​tła z ko​min​ka uka​zał jej… książ​kę. Dziew​czy​na na​tych​miast przy​po​mnia​ła so​bie pod​ręcz​ni​ki hi​sto​rii, o któ​rych wspo​mniał Nie​bie​sko​pal​cy, ale pręd​ko wy​pchnę​ła tę myśl z gło​wy. Ty​tuł na grzbie​cie świad​czył o tym, że były to zwy​kłe baj​ki dla dzie​ci. Wład​ca się​gnął po nią i de​li​kat​nym ru​chem dłu​gich pal​ców otwo​rzył na pierw​szej stro​nie. Biel per​ga​mi​nu, pod​da​na dzia​ła​niu jego Bio​Chro​my, roz​ogni​ła się wszyst​ki​mi bar​wa​mi tę​czy. Efekt ten nie za​ma​zał jed​nak tek​stu i Siri z wol​na pod​su​nę​ła się bli​żej. Zaj​rza​ła do książ​ki. Pod​nio​sła wzrok na Kró​la-Boga. Jego ob​li​cze wy​da​wa​ło się nie​co mniej ka​mien​ne niż zwy​kle. Wska​zał bro​dą na książ​kę i do​tknął pal​cem pierw​sze​go sło​wa. – Chcesz, że​bym czy​ta​ła? – spy​ta​ła stłu​mio​nym szep​tem dziew​czy​na, nie za​po​mi​na​jąc o ka​pła​nach, któ​rzy na​dal mo​gli ich pod​słu​chi​wać. Wład​ca ski​nął gło​wą. – Ale to są „Baj​ki dla dzie​ci” – po​wie​dzia​ła zmie​sza​na. Od​wró​cił książ​kę i przyj​rzał się ty​tu​ło​wi. Po​tarł w za​my​śle​niu bro​dę. Co się tu dzie​je? – za​sta​no​wi​ła się. Nie wy​glą​da​ło na to, by chciał z nią spać. Czy Su​se​bron spo​dzie​wał się, że żona prze​czy​ta mu baj​kę do snu? Nie mie​ści​ło się jej w gło​wie, że po​pro​sił o coś tak dzie​cin​ne​go. Raz jesz​cze spoj​rza​ła na nie​go. Wład​ca znów od​wró​cił książ​kę okład​ką do dołu i po​ka​zał na po​czą​tek tek​stu. Kiw​nął gło​wą. – Baj​ki? – po​wtó​rzy​ła Siri. Jego pa​lec wciąż spo​czy​wał na pierw​szym sło​wie. Dziew​czy​na zer​k​nę​ła na tekst, sta​ra​jąc się od​na​leźć w nim ja​kieś ta​jem​ni​cze, nie​ja​sne zna​cze​nie. Wes​tchnę​ła i spoj​rza​ła mu w oczy. – Dla​cze​go mi po pro​stu nie po​wiesz? Prze​chy​lił gło​wę i otwo​rzył usta. W słab​ną​cym co​raz bar​dziej bla​sku ognia dziew​czy​na uj​rza​ła coś wstrzą​sa​ją​ce​go. Król-Bóg Hal​lan​dren nie miał ję​zy​ka. W miej​scu, gdzie po​wi​nien się znaj​do​wać, wid​nia​ła bli​zna. Gdy zmru​ży​ła oczy, wi​dzia​ła ją wy​raź​nie. Coś mu​sia​ło się mu stać, może oka​le​cze​nie było wy​ni​kiem ja​kie​goś nie​szczę​śli​we​go wy​pad​ku? A może… czy ktoś mógł mu to zro​bić ce​lo​wo? Tyl​ko po co ktoś miał​by po​zba​wiać ję​zy​ka swe​go wład​cę? Bio​Chro​ma​tycz​ny Od​dech, zro​zu​mia​ła, przy​po​mi​na​jąc so​bie za​sły​sza​ne w dzie​ciń​stwie opo​wie​ści. By Bu​dzić mar​twe przed​mio​ty, na​le​ży wy​po​wie​dzieć Roz​kaz. Wy​raź​nie i gło​śno. Nie moż​na było szep​tać ani beł​ko​tać, gdyż wte​dy Od​dech nie dzia​łał. Król-Bóg od​wró​cił wzrok, na​gle za​wsty​dzo​ny. Pod​niósł książ​kę i tu​ląc ją do pier​si, za​czął wsta​wać z łóż​ka. – Nie, pro​szę – rzu​ci​ła Siri i pod​su​nę​ła się bli​żej. Wy​cią​gnę​ła dłoń i do​tknę​ła jego ra​mie​nia. Wład​ca ze​sztyw​niał. Na​tych​miast cof​nę​ła rękę. – Nie chcia​łam wy​glą​dać na tak znie​sma​czo​ną – szep​nę​ła. – To nie z po​wo​du… two​ich ust. To dla​te​go, że zda​łam so​bie spra​wę, z ja​kie​go po​wo​du ci to zro​bi​li. Król-Bóg przyj​rzał się jej i usiadł na po​wrót na ma​te​ra​cu – na tyle da​le​ko, że ich cia​ła się nie do​ty​ka​ły, a dziew​czy​na już nie wy​cią​gnę​ła ręki. Po chwi​li, ostroż​nie, nie​mal z czcią, po​ło​żył książ​kę na łóż​ku. Znów otwo​rzył ją na pierw​szej stro​nie i spoj​rzał na nią bła​gal​nie.

– Nie po​tra​fisz czy​tać, praw​da? – spy​ta​ła Siri. Po​krę​cił gło​wą. – To jest ta ta​jem​ni​ca – szep​nę​ła. – To tego tak bar​dzo boi się Nie​bie​sko​pal​cy. Nie je​steś kró​lem, je​steś tyl​ko ma​rio​net​ką! Fi​gu​ran​tem! Ka​pła​ni pro​wa​dza​ją cię po dwo​rze, wie​dząc, że two​ja Bio​Chro​ma​tycz​na aura spra​wi, że wszy​scy pad​ną na twarz w za​chwy​cie i lęku. Ale od​ję​li ci ję​zyk, byś nie był w sta​nie ko​rzy​stać ze swej mocy. Nie na​uczy​li cię czy​tać i pew​nie ni​cze​go in​ne​go, byś nie mógł po​ro​zu​mie​wać się z in​ny​mi. Wład​ca sie​dział w bez​ru​chu. Znów od​wró​cił od niej spoj​rze​nie. – Uczy​ni​li to wszyst​ko, by móc cię kon​tro​lo​wać. Nic dziw​ne​go, że Nie​bie​sko​pal​cy tak bar​dzo się boi, po​my​śla​ła. Sko​ro byli zdol​ni uczy​nić coś ta​kie​go… to są w sta​nie do​pu​ścić się cze​go​kol​wiek. Je​ste​śmy dla nich ni​czym. Te​raz sta​ło się ja​sne, dla​cze​go tak sta​now​czo na​le​ga​li na to, by nie od​zy​wa​ła się do kró​la, ani na​wet go nie ca​ło​wa​ła. Wie​dzia​ła już, z ja​kie​go po​wo​du tak bar​dzo jej nie lu​bi​li. Oba​wia​li się jej jako oso​by, któ​ra spę​dza z Kró​lem-Bo​giem wie​le cza​su na osob​no​ści. Oba​wia​li się, że po​zna praw​dę. – Przy​kro mi – szep​nę​ła. Po​krę​cił gło​wą i spoj​rzał jej w oczy. W jego wzro​ku kry​ła się siła, ja​kiej się nie spo​dzie​wa​ła po kimś, kto całe ży​cie spę​dził w izo​la​cji, od​cię​ty od świa​ta. Po chwi​li znów po​ka​zał jej na pierw​sze sło​wo książ​ki. A do​kład​niej, na jej pierw​szą li​te​rę. – Ta li​te​ra na​zy​wa się shash. – Siri się uśmiech​nę​ła. – Mogę na​uczyć cię wszyst​kich, je​śli tyl​ko chcesz. Te​raz ka​pła​ni do​sta​ną praw​dzi​wy po​wód, by się bać.

21 Va​sher stał na szczy​cie pa​ła​cu Kró​la-Boga i pa​trzył na słoń​ce opa​da​ją​ce za roz​cią​ga​ją​cą się na za​cho​dzie dżun​glę. Za​chód wi​bro​wał ko​lo​ra​mi, błysz​czał czer​wie​nią, try​skał oran​żem i żół​cią, bar​wił drze​wa i chmu​ry. Wresz​cie słoń​ce znik​nę​ło i wszyst​ko spło​wia​ło. Nie​któ​rzy po​wia​da​li, że kie​dy czło​wiek umie​ra, jego Bio​Chro​ma​tycz​na aura na mo​ment gwał​tow​nie ja​śnie​je. Jak ude​rza​ją​ce po raz ostat​ni ser​ce, jak ostat​nia fala przy​pły​wu roz​bi​ja​ją​ca się o ska​li​sty brzeg. Va​sher wi​dział ta​kie zja​wi​sko, ale nie za​cho​dzi​ło ono u wszyst​kich umie​ra​ją​cych. Dzia​ło się to bar​dzo rzad​ko, po​dob​nie jak rzad​ki jest ide​al​ny za​chód słoń​ca. Ja​kie to dra​ma​tycz​ne – za​uwa​żył Krew Nocy. Za​chód? – spy​tał w my​ślach Va​sher. Tak. Prze​cież go nie wi​dzisz – przy​po​mniał swe​mu mie​czo​wi. Ale czu​ję to, co wi​dzisz ty. Szkar​łat. Jak skrwa​wio​ne nie​bo. Va​sher nie od​po​wie​dział. Miecz nie wi​dział, ale dys​po​nu​jąc swą po​tęż​ną, znie​kształ​co​ną Bio​Chro​mą był w sta​nie wy​czu​wać lu​dzi i ży​cie. To wła​śnie po to, żeby chro​nić lu​dzi i ich ży​cie, zo​stał stwo​rzo​ny Krew Nocy. Dziw​ne, jak ła​two moż​na było spra​wić, by chęć ochro​ny prze​ro​dzi​ła się w żą​dzę znisz​cze​nia. Nie​kie​dy Va​sher za​sta​na​wiał się, czy obie nie są tak na​praw​dę tym sa​mym. Chro​niąc kwiat, na​le​ża​ło nisz​czyć za​gra​ża​ją​ce mu szkod​ni​ki. Chro​niąc bu​dy​nek, na​le​ża​ło kar​czo​wać ro​śli​ny, któ​rych ko​rze​nie mo​gły roz​sa​dzić jego fun​da​men​ty. Żeby ochro​nić czło​wie​ka, na​le​ża​ło na​uczyć się żyć wśród po​wo​do​wa​ne​go prze​zeń znisz​cze​nia. Było ciem​no, ale zmysł ży​cia Va​she​ra wciąż dzia​łał spraw​nie. Czuł ro​sną​cą po​ni​żej tra​wę, wie​dział, jak jest da​le​ko. Gdy​by miał wię​cej Od​de​chu, mógł​by na​wet wy​czu​wać mech po​ra​sta​ją​cy ka​mien​ne ścia​ny pa​ła​cu. Przy​klęk​nął, jed​ną ręką do​ty​ka​jąc swo​jej no​gaw​ki, a dru​gą da​chu bu​dyn​ku. – Stań​cie się mo​imi no​ga​mi i do​daj​cie im sił – Roz​ka​zał, uwal​nia​jąc Bio​Chro​mę. No​gaw​ka ze​sztyw​nia​ła i z czar​ne​go ka​mie​nia obok nie​go spły​nę​ła barw​na pla​ma. Czerń to tak​że ko​lor. Za​nim stał się Roz​bu​dza​ją​cym, nie zda​wał so​bie z tego spra​wy. Wstę​gi tka​ni​ny u dołu spodni Va​she​ra ze​sztyw​nia​ły i owi​nę​ły się wo​kół ko​stek. Klę​czał, więc mo​gły też się​gnąć spodu jego stóp. Po​ło​żył dłoń na ra​mie​niu, do​tknął ko​szu​li i jed​no​cze​śnie in​ne​go miej​sca w mar​mu​rze. Przy​wo​łał w umy​śle od​po​wied​ni ob​raz. – Na we​zwa​nie, stań​cie się się mymi pal​ca​mi i chwy​taj​cie to co one – Roz​ka​zał. Ko​szu​la za​drża​ła i frędz​le owi​nę​ły się wo​kół jego ręki. Pięć ko​smy​ków ma​te​rii jak pięć pal​ców. Ten Roz​kaz na​le​żał do trud​nych. Wy​ma​gał bar​dzo wie​lu Od​de​chów, zbyt wie​lu jak na gust Va​she​ra – po​zo​sta​ła mu Bio​Chro​ma wy​star​cza​ła je​dy​nie do utrzy​ma​nia Dru​gie​go Wy​wyż​sze​nia. Rów​nież pra​wi​dło​wa wi​zu​ali​za​cja Roz​ka​zu wy​ma​ga​ła dłu​go​trwa​łych ćwi​czeń. Nie​mniej frędz​le wzmac​nia​ją​ce pal​ce za​wsze oka​zy​wa​ły się bar​dzo przy​dat​ne i Va​sher nie chciał​by dzia​łać bez nich. Wstał i się wy​pro​sto​wał. Spoj​rzał na przy​po​mi​na​ją​cą bli​znę sza​rą łatę na czar​nym mar​mu​rze pa​ła​cu. Uśmiech​nął się na myśl o obu​rze​niu, w ja​kie z pew​no​ścią wpad​ną ka​pła​ni, gdy tyl​ko to od​kry​ją. Wy​pró​bo​wał siłę swych nóg, ści​snął w ręku miecz i ostroż​nie wy​szedł poza kra​wędź da​chu. Spadł ja​kieś dzie​sięć stóp; pa​łac wznie​sio​no z wiel​kich ka​mien​nych blo​ków, uło​żo​nych na kształt schod​ko​wej pi​ra​mi​dy. Wy​lą​do​wał twar​do na niż​szym pię​trze, ale Prze​bu​dzo​ne ubra​nie przy​ję​ło na sie​bie część ener​gii upad​ku, dzia​ła​jąc jak do​dat​ko​wy, ze​wnętrz​ny szkie​let. Va​sher pod​niósł się, ski​nął gło​wą i ze​sko​czył z ko​-

lej​nych stop​ni pi​ra​mi​dy. Wresz​cie wy​lą​do​wał na mięk​kiej tra​wie, po pół​noc​nej stro​nie pa​ła​cu, w po​bli​żu muru ota​cza​ją​ce​go cały pła​sko​wyż. Przy​kuc​nął i cze​kał w mil​cze​niu. Skra​da​my się, Va​sher? – za​py​tał Krew Nocy. Prze​cież wiesz, że nie je​steś w tym do​bry. Va​her nie od​po​wie​dział. Po​wi​nie​neś ata​ko​wać – do​dał miecz. To ci wy​cho​dzi znacz​nie le​piej. Chcesz po pro​stu udo​wod​nić jaki je​steś moc​ny, po​my​ślał Va​sher. Cóż, praw​da – przy​znał Krew Nocy. Ale i tak mu​sisz przy​znać, że w skra​da​niu się je​steś mi​zer​ny. Va​sher zi​gno​ro​wał sło​wa mie​cza. Sa​mot​ny męż​czy​zna w ob​szar​pa​nym ubra​niu, w do​dat​ku uzbro​jo​ny w dłu​gie ostrze, sta​no​wił​by na Dwo​rze Bo​gów po​dej​rza​ny wi​dok. Dla​te​go uważ​nie roz​glą​dał się do​ko​ła. Wy​brał noc, na któ​rą Po​wra​ca​ją​cy nie za​pla​no​wa​li na dzie​dziń​cu żad​nych więk​szych im​prez. Jed​nak​że po​mię​dzy pa​ła​ca​mi wciąż prze​cha​dza​ły się nie​wiel​kie grup​ki ka​pła​nów, min​stre​li i słu​żą​cych. Jak pe​wien je​steś tych swo​ich in​for​ma​cji? – spy​tał miecz. Bo ja mu​szę przy​znać, że nie ufam ka​pła​nom. On nie jest ka​pła​nem – od​po​wie​dział w my​śli Va​sher. Ru​szył ostroż​nie na​przód, prze​kra​da​jąc się przez mrocz​ny, oświe​tlo​ny je​dy​nie bla​skiem gwiazd pas zie​mi pod na​wi​sem muru. In​for​ma​tor po​ra​dził mu, by nie zbli​żał się do pa​ła​ców bar​dziej wpły​wo​wych bóstw, jak Po​ran​na Rosa czy Zwia​stun Ci​szy. Po​wie​dział jed​nak rów​nież, że pa​łac któ​re​goś z po​mniej​szych bo​gów – na przy​kład Wska​zu​ją​ce​go Dro​gę czy Łak​ną​ce​go Po​ko​ju – nie nada​dzą się do ce​lów Va​she​ra. Wy​bór padł więc na dom Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia, Po​wra​ca​ją​cej, zna​nej ze swe​go po​li​tycz​ne​go za​an​ga​żo​wa​nia, nie​mniej nie​znaj​du​ją​cej się na ustach wszyst​kich. Tego wie​czo​ru pa​łac nie był szcze​gól​nie do​brze oświe​tlo​ny, choć nie ozna​cza​ło to, że straż​ni​cy próż​no​wa​li. Wszy​scy Po​wra​ca​ją​cy ota​cza​li się zbyt wiel​ką licz​bą sług. Jak​by na po​twier​dze​nie swych po​dej​rzeń Va​sher za​uwa​żył po chwi​li dwóch męż​czyzn pil​nu​ją​cych drzwi, któ​rych szu​kał. Mie​li na so​bie eks​tra​wa​ganc​kie stro​je dwor​skich słu​żą​cych, za​bar​wio​ne oran​żem i zło​tem – sym​bo​licz​ny​mi ko​lo​ra​mi ich pani. War​tow​ni​cy nie byli uzbro​je​ni. Któż mógł chcieć na​paść na dom Po​wra​ca​ją​ce​go? Sta​li przy wej​ściu je​dy​nie po to, by po​wstrzy​mać na​trę​tów, któ​rzy mo​gli​by za​kłó​cić spo​kój śpią​cej bo​gi​ni. Trwa​li przy swych la​tar​niach, uważ​ni i sku​pie​ni, choć była to bar​dziej gra po​zo​rów niż za​wo​do​wa, woj​sko​wa czuj​ność. Va​sher ukrył miecz pod płasz​czem i wy​szedł z ciem​no​ści, nie​spo​koj​nie roz​glą​da​jąc się na boki i mam​ro​cąc pod no​sem. By jesz​cze le​piej za​ma​sko​wać kształt ostrza, zgar​bił się nie​co. No, pro​szę – rzu​cił Krew Nocy. Uda​je​my wa​ria​ta? Stać cię na wię​cej. Nie martw się, za​dzia​ła – od​parł Va​sher. – To Dwór Bo​gów. Nic nie przy​cią​ga sza​leń​ców bar​dziej niż per​spek​ty​wa spo​tka​nia z bo​ga​mi. War​tow​ni​cy unie​śli na jego wi​dok gło​wy, ale nie wy​da​wa​li się za​sko​cze​ni. Za​pew​ne co​dzien​nie mie​li do czy​nie​nia z oso​ba​mi nie​speł​na ro​zu​mu. Va​sher wi​dy​wał ta​kich, któ​rzy koń​czy​li w ko​lej​kach pe​ten​tów usta​wia​ją​cych się przed pa​ła​ca​mi Po​wra​ca​ją​cych. – Ty tam – ode​zwał się je​den ze straż​ni​ków, gdy Va​sher pod​szedł bli​żej. – Jak się tu do​sta​łeś? Va​sher zbli​żył się jesz​cze bar​dziej, beł​ko​cąc nie​wy​raź​nie o roz​mo​wie z bo​gi​nią. Dru​gi war​tow​nik po​ło​żył mu rękę na ra​mie​niu. – Chodź, przy​ja​cie​lu, od​pro​wa​dzę cię do bra​my i zo​ba​czy​my czy znaj​dzie się dla cie​bie ja​kiś przy​tu​łek na noc. Va​sher się za​wa​hał. Uprzej​mość. Tego się nie spo​dzie​wał. Z ja​kie​goś nie​zro​zu​mia​łe​go po​wo​du po​czuł się w tej sy​tu​acji win​ny z po​wo​du tego, co za​mie​rzał uczy​nić. Przy​ci​snął ra​mię do boku i dwu​krot​nie zgiął kciuk, by Prze​bu​dzo​ny rę​kaw za​czął na​śla​do​wać ru​chy jego dło​ni. Za​ci​snął pięść. Frędz​le wy​strze​li​ły na​przód i za​ci​snę​ły się na szyi pierw​sze​go war​tow​ni​ka. Za​sko​czo​ny męż​czy​zna jęk​nął i za​dła​wił się. Za​nim dru​gi straż​nik zdo​łał za​re​ago​wać, Va​sher uniósł

miecz i ude​rzył go rę​ko​je​ścią w brzuch. Męż​czy​zna po​tknął się i Va​sher kop​nął go w nogi, wy​trą​ca​jąc z rów​no​wa​gi. Jako na​stęp​ny za​ata​ko​wał but Va​she​ra. Na​ci​snął po​de​szwą kark war​tow​ni​ka po​wo​li, ale zde​cy​do​wa​nie. Męż​czy​zna wił się i pró​bo​wał wy​rwać, ale noga na​past​ni​ka była wzmoc​nio​na siłą Prze​bu​dzo​nych spodni. Va​sher stał przez dłu​gą chwi​lę. Obaj straż​ni​cy sza​mo​ta​li się, ale ża​den z nich nie był w sta​nie uwol​nić się z du​szą​ce​go uści​sku. Chwi​lę po​tem Va​sher zszedł z szyi dru​gie​go war​tow​ni​ka, a pierw​sze​go opu​ścił na tra​wę. Znów dwu​krot​nie zgiął kciuk, zwal​nia​jąc frędz​le. Pra​wie wca​le się mną nie po​słu​ży​łeś – żach​nął się ura​żo​ny Krew Nocy. Mo​głeś mnie le​piej wy​ko​rzy​stać. Je​stem sku​tecz​niej​szy od ko​szu​li. Je​stem mie​czem. Va​sher nie zwró​cił uwa​gi na ten ko​men​tarz i ro​zej​rzał się po ciem​nym dzie​dziń​cu. Chciał mieć pew​ność, że nikt go nie za​uwa​żył. Na​praw​dę je​stem lep​szy od ko​szu​li. Za​bił​bym ich. Patrz. Prze​cież jesz​cze od​dy​cha​ją. Głu​pia ko​szu​la. O to cho​dzi​ło – od​po​wie​dział w my​ślach Va​sher. – Z tru​pa​mi jest wię​cej za​mie​sza​nia niż z nie​przy​tom​ny​mi. Ja też po​tra​fię ogłu​szać – od​parł na​tych​miast Krew Nocy. Va​sher po​krę​cił gło​wą i wszedł do bu​dyn​ku. Pa​ła​ce Po​wra​ca​ją​cych – tak​że i ten – sta​no​wi​ły tak na​praw​dę ukła​dan​kę otwar​tych kom​nat, z barw​ny​mi za​sło​na​mi za​stę​pu​ją​cy​mi drzwi. Cie​pły kli​mat Hal​lan​dren po​zwa​lał na bu​do​wa​nie re​zy​den​cji, któ​re przez cały czas po​zo​sta​wa​ły otwar​te na prze​cią​gi. Nie ru​szył do cen​tral​nie po​ło​żo​nych po​miesz​czeń, lecz trzy​mał się bocz​ne​go, prze​zna​czo​ne​go dla służ​by ko​ry​ta​rza. Je​śli in​for​ma​tor nie kła​mał, to cel noc​nej wy​pra​wy znaj​do​wał się w pół​noc​no-wschod​nim skrzy​dle bu​dyn​ku. Po dro​dze Va​sher od​wią​zał linę za​stę​pu​ją​cą mu pas. Sznu​ry też są głu​pie – stwier​dził miecz. Nic, tyl​ko… W tej sa​mej chwi​li gru​pa ko​lo​ro​wo ubra​nych sług wy​szła zza za​krę​tu tuż przed Va​she​rem. Uniósł wzrok, lek​ko wy​stra​szo​ny, lecz nie zdzi​wio​ny. Za​sko​cze​nie słu​żą​cych trwa​ło o chwi​lę dłu​żej niż jego. Mgnie​nie oka po​tem Va​sher ci​snął w nich liną. – Chwy​tać rze​czy – roz​ka​zał, wy​ko​rzy​stu​jąc nie​mal wszyst​kie po​zo​sta​ją​ce mu Od​de​chy. Sznur owi​nął się wo​kół ra​mie​nia jed​ne​go ze słu​żą​cych, choć Va​sher mie​rzył w szy​ję. Za​klął i szarp​nął. Męż​czy​zna krzyk​nął i zde​rzył się z na​roż​ni​kiem ko​ry​ta​rza. Resz​ta za​czę​ła się co​fać. Dru​gą ręką Va​sher się​gnął po miecz. Tak! – syk​nął Krew Nocy. Va​sher nie do​był ostrza z po​chwy. Rzu​cił je po pro​stu przed sie​bie. Broń prze​je​cha​ła po po​sadz​ce i za​trzy​ma​ła się przed trój​ką słu​żą​cych. Je​den z nich za​marł i jak za​hip​no​ty​zo​wa​ny za​pa​trzył się na miecz. W za​chwy​cie, nie​śmia​ło wy​cią​gnął rękę. Po​zo​sta​ła dwój​ka ucie​kła, krzy​cząc wnie​bo​gło​sy, że ktoś wdarł się do pa​ła​cu. Cho​le​ra! – za​klął w my​ślach Va​sher. Szarp​nął linę, na po​wrót prze​wra​ca​jąc uwią​za​ne​go na niej słu​gę. Gdy męż​czy​zna spró​bo​wał wstać, Va​sher pod​biegł do nie​go i oplótł sznur wo​kół jego tor​su i rąk. Dru​gi ze słu​żą​cych nie zwra​cał uwa​gi ani na swo​je​go kam​ra​ta, ani na Va​she​ra. Z błysz​czą​cy​mi oczy​ma wziął do rąk Krew Nocy. Zwol​nił blo​ka​dę przy rę​ko​je​ści i za​czął wy​su​wać ostrze z po​chwy. Le​d​wie zdo​łał uwol​nić cien​kie srebr​ne ostrze, po​ja​wił się ciem​ny, przy​po​mi​na​ją​cy płyn, dym. Część ście​kła na zie​mię, resz​ta pa​se​mek wę​żo​wym ru​chem owi​nę​ła się wo​kół ra​mie​nia słu​gi, po​zba​wia​jąc jego skó​rę ko​lo​ru. Va​sher kop​nął słu​gę wzmoc​nio​ną Prze​bu​dzo​ny​mi spodnia​mi nogą i prze​wró​cił go. Miecz upadł na po​sadz​kę. Va​sher zo​sta​wił zwią​za​ne​go, sza​mo​cą​ce​go się czło​wie​ka na zie​mi, zła​pał tego, któ​ry wy​cią​gnął miecz, i ude​rzył jego gło​wą o ścia​nę. Cięż​ko dy​sząc, chwy​cił Krew Nocy, za​mknął po​chwę i za​blo​ko​wał ją. Wy​cią​gnął rękę i do​tknął pę​ta​ją​cej oszo​ło​mio​ne​go męż​czy​znę liny.

– Twój Od​dech do mnie – po​wie​dział i od​zy​skał Bio​Chro​mę z liny, nie uwal​nia​jąc le​żą​ce​go. Nie po​zwo​li​łeś mi go za​bić – rzu​cił zi​ry​to​wa​ny Krew Nocy. Nie – od​parł Va​sher. – Pa​mię​tasz, co mó​wi​łem o tru​pach? A… dwóch ode mnie ucie​kło. Coś tu nie gra. Nie je​steś w sta​nie opę​tać czło​wie​ka o czy​stym ser​cu. Bez wzglę​du na to, ile razy przy​po​mi​nał o tym mie​czo​wi, ten nie mógł so​bie tego przy​swo​ić. Va​sher po​biegł ko​ry​ta​rzem. Był nie​da​le​ko od celu, ale w pa​ła​cu wciąż roz​le​ga​ły się krzy​ki i wo​ła​nia o po​moc. Nie miał ocho​ty wal​czyć z ar​mią sług i żoł​nie​rzy. Za​trzy​mał się w po​zba​wio​nym zdo​bień ko​ry​ta​rzu. Za​uwa​żył przy tym, że Bu​dząc linę, nie​od​wra​cal​nie po​zba​wił ko​lo​rów swe buty i płaszcz. Je​dy​ne czę​ści jego stro​ju, któ​rych do​tąd nie Prze​bu​dził. Sza​re ubra​nie od razu zdra​dza​ło, kim jest. Ale myśl o od​wro​cie rów​nież mu się nie po​do​ba​ła. Roz​złosz​czo​ny, za​ci​snął zęby i ude​rzył pię​ścią w ścia​nę. Wszyst​ko mia​ło się po​to​czyć zu​peł​nie ina​czej. Mó​wi​łem ci, że nie je​steś do​bry w skra​da​niu się – przy​po​mniał Krew Nocy. Za​mknij się. Va​sher po​sta​no​wił, że nie uciek​nie. Się​gnął do wi​szą​cej mu u pasa sa​kiew​ki i wy​cią​gnął jej za​war​tość: mar​twą wie​wiór​kę. Fuj! – żach​nął się miecz. Va​sher przy​klęk​nął i do​tknął nie​ży​we​go zwie​rzę​cia. – Zbudź się na mój Od​dech – roz​ka​zał. – Służ mi. Żyj na mój Roz​kaz i moje sło​wo. Upa​dła Lina. Ostat​nie dwa sło​wa „upa​dła lina” sta​no​wi​ły ha​sło bez​pie​czeń​stwa. Va​sher mógł wy​brać do​wol​ne, ale sko​rzy​stał z pierw​szych dwóch wy​ra​zów, któ​re przy​szły mu do gło​wy. Cia​ło mar​twe​go gry​zo​nia wy​ssa​ło z nie​go po​je​dyn​czy Od​dech. Isto​ta za​czę​ła drgać. Tego Od​de​chu Va​sher już ni​g​dy nie od​zy​ska. Two​rze​nie Nie​ży​we​go było ak​tem trwa​łym. Wie​wiór​ka stra​ci​ła wszyst​kie swe bar​wy i po​sza​rza​ła. Prze​bu​dze​nie sko​rzy​sta​ło z barw cia​ła jako źró​dła ener​gii dla prze​mia​ny. Zwie​rzę było sza​re i przed​tem, więc efekt nie był wy​raź​ny. Dla​te​go wła​śnie Va​sher lu​bił ich uży​wać. – Upa​dła Lina – po​wie​dział i wie​wiór​ka pod​nio​sła na nie​go wzrok. Wy​po​wia​da​jąc ha​sło, Va​sher mógł wpro​wa​dzić do umy​słu stwo​rze​nia Roz​kaz, po​dob​nie jak przy zwy​kłym Prze​bu​dze​niu. – Ha​ła​suj, bie​gaj po pa​ła​cu. Gryź lu​dzi, któ​rzy nie są mną. Upa​dła Lina. – Dru​gie uży​cie fra​zy za​my​ka​ło umysł Nie​ży​we​go i od tej chwi​li nie moż​na już było mu Roz​ka​zy​wać. Zwie​rzę po​de​rwa​ło się i po​mknę​ło ko​ry​ta​rzem w stro​nę otwar​tych drzwi, za któ​ry​mi znik​nę​li ucie​ka​ją​cy słu​dzy. Va​sher wstał i tak​że po​biegł, w na​dziei że wie​wiór​ka od​wró​ci uwa​gę po​go​ni. I rze​czy​wi​ście, chwi​lę po​tem usły​szał roz​le​ga​ją​ce się za drzwia​mi okrzy​ki. Po nich na​stą​pi​ła se​ria gło​śnych szczęk​nięć i wrza​sków. Nie​ży​wych nie było ła​two po​wstrzy​mać, szcze​gól​nie je​śli był to świe​żo stwo​rzo​ny Nie​ży​wy z roz​ka​zem gry​zie​nia. Va​sher wy​szcze​rzył się w uśmie​chu. A mo​gli​śmy ich do​stać – mruk​nął Krew Nocy. Va​sher po​mknął do miej​sca, któ​re wska​zał mu in​for​ma​tor. Zo​sta​ło ozna​czo​ne pęk​nię​ciem w drew​nia​nej ścia​nie, wy​glą​da​ją​cym z po​zo​ru jak zwy​kły sku​tek sta​rze​nia się de​sek. Va​sher przy​klęk​nął, wciąż ma​jąc na​dzie​ję, że nie zo​stał oszu​ka​ny. Przyj​rzał się bacz​nie pod​ło​dze i zna​lazł ukry​ty właz. Po​cią​gnął do góry i otwo​rzył ukry​te przej​ście. Pa​ła​ce Po​wra​ca​ją​cych tyl​ko teo​re​tycz​nie były jed​no​pię​tro​we. Znów się uśmiech​nął. A je​śli ten tu​nel nie ma dru​gie​go wyj​ścia? – spy​tał miecz, gdy Va​sher wsko​czył do otwo​ru w pod​ło​dze, wie​rząc, że jego Prze​bu​dzo​ne ubra​nie przyj​mie więk​szość ener​gii upad​ku. Wte​dy bę​dziesz mu​siał praw​do​po​dob​nie za​bić wie​lu lu​dzi, po​my​ślał Va​sher. Jak do​tąd jed​nak spraw​dzi​ły się wszyst​kie wska​zów​ki, któ​re prze​ka​zał mu in​for​ma​tor. Spo​dzie​wał się więc, że resz​ta rów​nież bę​dzie praw​dzi​wa. Wy​glą​da​ło na to, że ka​pła​ni Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni ukry​wa​li coś przed resz​tą kró​le​stwa. A tak​że przed swy​mi bo​ga​mi.

22 Głos Chmur, bóg bu​rzy, wy​brał jed​ną z drew​nia​nych kul ze sto​ja​ka i zwa​żył ją w dło​ni. Zo​sta​ła wy​ko​na​na tak, by pa​so​wać roz​mia​rem do dło​ni bó​stwa. We​wnątrz niej umiesz​czo​no oło​wia​ny ba​last. Na po​wierzch​ni wy​ry​to pier​ście​nie, a ca​łość po​ma​lo​wa​no na nie​bie​sko. – Po​dwój​nie punk​to​wa​na kula? – spy​tał Piew​ca Ży​cia. – Śmia​łe po​su​nię​cie. Głos Chmur przyj​rzał się sto​ją​cej za jego ple​ca​mi nie​wiel​kiej grup​ce bo​gów. Po​śród nich znaj​do​wał się Dar Pie​śni, są​czą​cy wła​śnie słod​ki po​ma​rań​czo​wy na​pój, wzmoc​nio​ny nie​co kro​plą al​ko​ho​lu. Od chwi​li, gdy po​zwo​lił Lla​ri​ma​ro​wi wy​cią​gnąć się z łóż​ka, mi​nę​ło już kil​ka dni, lecz na​dal nie był pe​wien, jak po​wi​nien po​stą​pić. – Ow​szem, śmia​łe – przy​znał Głos Chmur. Wy​rzu​cił kulę w po​wie​trze i zła​pał ją. – Po​wiedz mi, Da​rze Pie​śni, czy uwa​żasz, że to słusz​ne po​su​nię​cie? Po​zo​sta​li bo​go​wie za​chi​cho​ta​li. W grze uczest​ni​czy​ła ich czwór​ka. Głos Chmur, jak zwy​kle, miał na so​bie zie​lo​no-zło​tą sza​tę, z tyl​ko jed​nym ra​miącz​kiem, opla​ta​ją​cą mu pas i zwi​sa​ją​cą swo​bod​nie do pół uda. Ten strój – za​pro​jek​to​wa​ny na wzór sta​ro​żyt​nych ubrań Po​wra​ca​ją​cych, zna​nych dzię​ki li​czą​cym so​bie wie​le​set lat ma​lo​wi​dłom – uwy​dat​niał jego pięk​nie rzeź​bio​ne mię​śnie i bo​ską fi​gu​rę. Stał na kra​wę​dzi bal​ko​nu i na​de​szła wła​śnie jego ko​lej. Za nim sie​dzia​ła trój​ka in​nych gra​czy. Dar Pie​śni po le​wej, a Piew​ca Ży​cia – bóg uzdro​wi​cie​li – w środ​ku. Zew Praw​dy – bó​stwo przy​ro​dy – sie​dział z pra​wej stro​ny. Miał na so​bie zdob​ny płaszcz i rdza​wo-bia​ły mun​dur. Trój​ka bo​gów wy​glą​da​ła ni​czym trzy ko​lej​ne po​dej​ścia ar​ty​sty do jed​ne​go te​ma​tu. Gdy​by Dar Pie​śni nie znał ich tak do​brze, miał​by spo​ry pro​blem z od​róż​nie​niem ich od sie​bie. Wszy​scy li​czy​li so​bie nie​mal sie​dem stóp wzro​stu i byli ob​da​rze​ni wy​dat​ny​mi mię​śnia​mi, któ​rych mógł im po​zaz​dro​ścić każ​dy śmier​tel​nik. Ow​szem, Piew​ca Ży​cia miał kasz​ta​no​we wło​sy, Głos Chmur był blon​dy​nem, a Zew Praw​dy bru​ne​tem. Wszy​scy trzej jed​nak mie​li iden​tycz​ne, moc​no za​ry​so​wa​ne szczę​ki, byli do​sko​na​le ucze​sa​ni i po​ru​sza​li się z nie​zwy​kłym, wro​dzo​nym wdzię​kiem, któ​ry wska​zy​wał na to, że są Po​wra​ca​ją​cy​mi. Tak na​praw​dę róż​ni​li się je​dy​nie stro​ja​mi. Dar Pie​śni upił łyk na​po​ju z kie​li​cha. – Py​tasz, czy po​bło​go​sła​wię twe​mu rzu​to​wi, Gło​sie? – Uniósł brew. – A czy nie je​ste​śmy przy​pad​kiem prze​ciw​ni​ka​mi? – Ow​szem, jak są​dzę, je​ste​śmy – od​parł dru​gi bóg, wciąż pod​rzu​ca​jąc w dło​ni drew​nia​ną pił​kę. – W ta​kim ra​zie dla​cze​go miał​bym ci bło​go​sła​wić? Grasz prze​cież prze​ciw​ko mnie. Głos Chmur uśmiech​nął się, wziął za​mach i ci​snął pił​kę na pole. Kula od​bi​ła się i po​to​czy​ła po tra​wie, na któ​rej się wresz​cie za​trzy​ma​ła. W czę​ści dzie​dziń​ca, na któ​rej się znaj​do​wa​li, zo​sta​ło wy​ty​czo​ne roz​le​głe bo​isko, ogra​ni​czo​ne li​na​mi i słup​ka​mi. Ka​pła​ni i słu​dzy trzy​ma​li się li​nii bocz​nej, no​tu​jąc i za​pi​su​jąc wy​ni​ki, by nie mu​sie​li się tym kło​po​tać sami bo​go​wie. Ta​ra​chin był bar​dzo zło​żo​ną grą, w któ​rą gry​wa​li tyl​ko bo​ga​ci. Dar Pie​śni ni​g​dy nie zmu​sił się do opa​no​wa​nia jej za​sad. Gra ba​wi​ła go o wie​le bar​dziej, gdy nie miał po​ję​cia, co robi. Miał rzu​cać jako na​stęp​ny. Pod​niósł się, wy​brał jed​ną z drew​nia​nych pi​łek, kie​ru​jąc się tym, że była po​ma​lo​wa​na na ko​lor pa​su​ją​cy do bar​wy jego na​po​ju. Przez mo​ment pod​rzu​cał po​ma​rań​czo​wą kulę w ręku, po czym – nie za​przą​ta​jąc so​bie gło​wy ce​lo​wa​niem – ci​snął ją na bo​isko. Pił​ka po​le​cia​ła praw​do​po​dob​nie o wie​le za da​le​ko; do​sko​na​łe cia​ło Daru Pie​śni było sil​ne. To wła​śnie sta​no​wi​ło je​den z po​-

wo​dów, dla któ​rych pole gry było tak prze​stron​ne; zo​sta​ło do​sto​so​wa​ne do bo​skiej ska​li. Tak​że dla​te​go gra​cze mu​sie​li stać na bal​ko​nie, tyl​ko z jego wy​so​ko​ści bo​wiem byli w sta​nie ogar​nąć spoj​rze​niem wy​pad​ki na bo​isku. O ta​ra​chi​nie po​wia​da​no, że jest jed​ną z naj​trud​niej​szych gier świa​ta; wy​ma​gał siły ko​niecz​nej do pra​wi​dło​we​go rzu​ca​nia ku​la​mi, by​stre​go umy​słu po​zwa​la​ją​ce​go usta​lić, gdzie pił​ka po​win​na się za​trzy​mać, ko​or​dy​na​cji, dzię​ki któ​rej moż​na było po​łą​czyć jed​no z dru​gim, a tak​że wiel​kie​go zmy​słu stra​te​gicz​ne​go, by wy​brać od​po​wied​ni ro​dzaj pił​ki i zdo​mi​no​wać pole gry. – Czte​ry​sta trzy​na​ście punk​tów – oznaj​mił słu​ga, któ​re​mu wy​nik po​da​li prze​my​ka​ją​cy wzdłuż bo​iska ka​pła​ni. – Ko​lej​ny fan​ta​stycz​ny rzut – za​uwa​żył Zew Praw​dy, spo​glą​da​jąc ze swe​go drew​nia​ne​go le​ża​ka. – Jak ty to ro​bisz? W ży​ciu bym nie wpadł na to, by do tego rzu​tu użyć kuli od​wra​ca​ją​cej. Czy​li tak się na​zy​wa​ją te po​ma​rań​czo​we? – za​sta​no​wił się Dar Pie​śni, wra​ca​jąc na swo​je miej​sce. – Mu​sisz zro​zu​mieć bo​isko jako ca​łość – od​parł – a tak​że na​uczyć się prze​ni​kać umysł kuli. Mu​sisz my​śleć i wnio​sko​wać jak ona. – Wnio​sko​wać jak kula – po​wtó​rzył Piew​ca Ży​cia, wsta​jąc. Miał na so​bie zwiew​ną sza​tę w swych zwy​kłych bar​wach: błę​ki​cie i sre​brze. Się​gnął do sto​ja​ka po zie​lo​ną pił​kę i przyj​rzał się jej. – W jaki spo​sób może ro​zu​mo​wać drew​nia​na kula? – Po​dej​rze​wam, że na okrą​gło – od​po​wie​dział swo​bod​nie Dar Pie​śni. – A przez przy​pa​dek jest to rów​nież i mój ulu​bio​ny spo​sób my​śle​nia. Moż​li​we, że dla​te​go je​stem tak do​brym gra​czem. Piew​ca Ży​cia zmarsz​czył czo​ło i otwo​rzył usta, by od​po​wie​dzieć. Za​mknął je jed​nak po chwi​li. Wy​glą​dał na cał​ko​wi​cie zbi​te​go z pan​ta​ły​ku sło​wa​mi Daru Pie​śni. Po​wra​ca​ją​cy, sta​jąc się bo​ga​mi, nie​ste​ty nie zy​ski​wa​li na umy​śle rów​nie wie​le jak na cie​le, ale to mu aku​rat nie prze​szka​dza​ło. Dla nie​go praw​dzi​wa ra​dość z gry w ta​ra​chin nie mia​ła naj​mniej​sze​go związ​ku z tym, w któ​rym miej​scu bo​iska lą​do​wa​ła pił​ka. Piew​ca rzu​cił i usiadł. – Coś ci po​wiem – rzekł. – To oczy​wi​ście kom​ple​ment, ale prze​by​wa​nie w two​im to​wa​rzy​stwie po​tra​fi być mę​czą​ce. – Ow​szem – przy​znał Dar Pie​śni, po​cią​ga​jąc łyk na​po​ju. – Je​śli o to cho​dzi, po​tra​fię iry​to​wać ni​czym sta​do ko​ma​rów. Zew, te​raz chy​ba two​ja ko​lej? – Nie, zno​wu two​ja – spro​sto​wał Głos Chmur. – Po ostat​nim rzu​cie wy​gra​łeś ko​ron​ny du​blet, nie pa​mię​tasz? – Ach, oczy​wi​ście. Jak mo​głem za​po​mnieć. – Dar Pie​śni wstał, wziął ko​lej​ną pił​kę, rzu​cił ją na tra​wę do tyłu przez ra​mię i usiadł. – Pięć​set sie​dem punk​tów – ogło​sił ka​płan. – Te​raz to już się po​pi​su​jesz – za​uwa​żył Zew Praw​dy. Dar Pie​śni nie od​po​wie​dział. Jego zda​niem fakt, że oso​ba nie​zna​ją​ca ani jed​nej re​gu​ły gry za​wsze wy​gry​wa, ozna​czał, że same te za​sa​dy za​wie​ra​ją ja​kiś po​waż​ny błąd. Z dru​giej stro​ny wąt​pił, by inni wy​cią​gnę​li z wy​da​rzeń na bo​isku po​dob​ny wnio​sek. Cała trój​ka jego prze​ciw​ni​ków była bar​dzo od​da​na tej dys​cy​pli​nie i gry​wa​li w ta​ra​chin re​gu​lar​nie co ty​dzień. Poza tym nie​wie​le mie​li – na szczę​ście – do ro​bo​ty w wol​nym cza​sie. Dar Pie​śni po​dej​rze​wał, że za​pra​sza​li go je​dy​nie dla​te​go, że chcie​li w koń​cu do​wieść, że są go w sta​nie po​ko​nać. Gdy​by tyl​ko znał za​sa​dy, spró​bo​wał​by umyśl​nie prze​grać, by ode​brać im po​wód do za​chę​ca​nia go do ko​lej​nych za​wo​dów. Nie​mniej po​do​ba​ło mu się to, jak de​ner​wo​wa​li się przy każ​dej po​raż​ce – choć oczy​wi​ście ni​g​dy nie da​wa​li ni​cze​go po so​bie po​znać. Ni​cze​go poza bo​ską wy​nio​sło​ścią. Tak czy ina​czej, przy obec​nym sta​nie rze​czy, ra​czej nie mógł roz​myśl​nie prze​grać. Cięż​ko jest się pod​ło​żyć, gra​jąc w grę, w któ​rej nie ma się na​wet po​ję​cia, co ro​bić, by wy​grać. Po chwi​li przy​szy​ko​wał się do rzu​tu Zew Praw​dy. On za​wsze no​sił się na spo​sób woj​sko​wy,

a w rdza​wym i bia​łym było mu bar​dzo do twa​rzy. Dar Pie​śni do​my​ślał się, że bóg jest za​zdro​sny o to, że to nie on otrzy​mał pra​wo do kon​tro​lo​wa​nia czę​ści Nie​ży​wych, a tyl​ko głos w spra​wach do​ty​czą​cych han​dlu z in​ny​mi kró​le​stwa​mi. – Da​rze Pie​śni, sły​sza​łem, że kil​ka dni temu roz​ma​wia​łeś z kró​lo​wą – za​ga​ił Zew Praw​dy, mio​ta​jąc kulę. – Ow​szem – przy​znał Dar Pie​śni. – Mu​szę przy​znać, że to nie​zwy​kle miła osób​ka. Głos Chmur za​śmiał się ci​cho, uzna​jąc ostat​nią uwa​gę za oczy​wi​sty sar​kazm – co było nie​co draż​nią​ce, po​nie​waż aku​rat te​raz Dar Pie​śni nie iro​ni​zo​wał. – Cały dwór aż hu​czy – za​uwa​żył Zew Praw​dy, ob​ró​cił się, od​rzu​cił połę swej sza​ty i wy​chy​lił się z bal​ko​nu, w ocze​ki​wa​niu, aż ka​płan ob​li​czy jego wy​nik. – Idria​nie zła​ma​li wa​run​ki trak​ta​tu. – Przy​sła​li nie tę księż​nicz​kę co trze​ba – za​wtó​ro​wał mu Głos. – To dla nas oka​zja. – Tak – mruk​nął w za​my​śle​niu Zew. – Ale do cze​go? – Do ata​ku! – stwier​dził z po​wa​gą Piew​ca Ży​cia. Po​zo​sta​li dwaj bo​go​wie skrzy​wi​li się, pa​trząc na to​wa​rzy​sza. – Mo​że​my dzię​ki temu zy​skać o wie​le wię​cej niż tyl​ko po​wód do in​wa​zji, Piew​co. – Tak – do​dał Głos Chmur, ob​ra​ca​jąc bez​wied​nie w pal​cach kie​lich z reszt​ką wina. – Oczy​wi​ście moje pla​ny na​bie​ra​ją już kształ​tów. – A cóż to za pla​ny, bo​ski bra​cie? – za​cie​ka​wił się Zew Praw​dy. – Nie chcę wam psuć nie​spo​dzian​ki – od​parł z uśmie​chem Głos. – To chy​ba za​le​ży – po​wie​dział po chwi​li Zew. – Czy wsku​tek tego nie będę mógł się do​ma​gać od Idrian szer​sze​go do​stę​pu do prze​łę​czy? Idę o za​kład, że na nową kró​lo​wą moż​na… na​ci​snąć, by po​par​ła taką pro​po​zy​cję. Po​noć jest ra​czej na​iw​na. Przy​słu​chu​ją​cy się roz​mo​wie Dar Pie​śni po​czuł lek​kie mdło​ści. Wie​dział, co się dzie​je. Spi​ski, wiecz​ne kno​wa​nia. Spo​ty​ka​li się co praw​da po to, by za​grać w kul​ki, ale rów​nież i po to, by się do​ga​dy​wać. – Jej igno​ran​cja musi być uda​wa​na – stwier​dził Piew​ca Ży​cia w rzad​kim jak na nie​go mo​men​cie re​flek​sji. – Nie przy​sła​li​by nam na​praw​dę nie​do​świad​czo​nej oso​by. – Ona jest Idrian​ką – rzu​cił wzgar​dli​wie Zew Praw​dy. – W ich naj​więk​szym mie​ście miesz​ka mniej lu​dzi niż w naj​mniej​szej dziel​ni​cy T’Te​lir. Nie ro​zu​mie​ją, na czym po​le​ga praw​dzi​wa po​li​ty​ka. Dam za to gło​wę. Znacz​nie czę​ściej roz​ma​wia​ją z owca​mi niż z ludź​mi. Głos Chmur ski​nął gło​wą. – Na​wet je​śli dziew​czy​na otrzy​ma​ła przy​zwo​itą we​dług ich mia​ry edu​ka​cję, to i tak tu​taj ła​two bę​dzie nią ma​ni​pu​lo​wać. Nie​bez​pie​czeń​stwo po​le​ga je​dy​nie na tym, by pew​ne inne oso​by nie zro​bi​ły tego przed nami. Da​rze Pie​śni, ja​kie od​nio​słeś wra​że​nie? Chęt​nie zro​bi to, co każą jej bo​go​wie? – Na​praw​dę nie mam po​ję​cia – od​po​wie​dział bóg i przy​zwał ski​nie​niem słu​gę, któ​ry do​lał mu soku. – Jak do​brze wie​cie, po​li​tycz​ne gier​ki leżą poza ob​sza​rem mo​je​go za​in​te​re​so​wa​nia. Głos Chmur i Zew Praw​dy wy​mie​ni​li się zna​czą​cy​mi uśmiesz​ka​mi; po​dob​nie jak więk​szość miesz​kań​ców dwo​ru uwa​ża​li swo​je​go part​ne​ra za przy​pa​dek bez​na​dziej​ny, je​śli cho​dzi o bar​dziej prak​tycz​ną stro​nę ży​cia. A ta prak​tycz​na stro​na ży​cia ozna​cza​ła dla nich z de​fi​ni​cji wy​ko​rzy​sty​wa​nie in​nych. – Da​rze Pie​śni – po​wie​dział Piew​ca Ży​cia nie​tak​tow​nie szcze​rym to​nem – na​praw​dę mu​sisz po​świę​cić po​li​ty​ce nie​co wię​cej uwa​gi. To wspa​nia​ła roz​ryw​ka. Gdy​byś tyl​ko znał nie​któ​re ta​jem​ni​ce, któ​re znam ja… – Mój dro​gi Piew​co – od​parł Dar Pie​śni – uwierz mi, bar​dzo pro​szę, że ja na​praw​dę nie mam ocho​ty do​wia​dy​wać się ni​cze​go, co by​ło​by za​ra​zem ta​jem​ni​cą i w co ty był​byś wta​jem​ni​czo​ny. Piew​ca Ży​cia zmarsz​czył brwi, wy​raź​nie sta​ra​jąc się zro​zu​mieć sens ostat​nie​go zda​nia. Po​zo​sta​li dwaj bo​go​wie na nowo pod​ję​li roz​mo​wę o kró​lo​wej. Ka​pła​ni ogło​si​li punk​ta​cję ostat​nie​go rzu​tu. Co dziw​ne, Dar Pie​śni czuł co​raz więk​szy nie​po​kój. Gdy Piew​ca Ży​cia pod​niósł się, by rzu​cić

kulą, tak​że i on wstał z miej​sca. – Moi bo​scy bra​cia – po​wie​dział – ogar​nę​ło mnie na​gle prze​moż​ne zmę​cze​nie. Może zja​dłem coś cięż​ko​straw​ne​go… – Mam na​dzie​ję, że nie było to nic, czym cię ugo​ści​łem? – spy​tał Zew Praw​dy. Gra​li w jego pa​ła​cu. – Nie, to nie je​dze​nie – od​po​wie​dział Dar Pie​śni. – Może inne rze​czy, któ​ry​mi mnie dziś po​czę​sto​wa​li​ście. Na​praw​dę mu​szę już iść. – Ale prze​cież pro​wa​dzisz! – rzu​cił Zew Praw​dy. – Je​śli te​raz odej​dziesz, bę​dzie​my mu​sie​li za​grać znów za ty​dzień! – Twe groź​by spły​wa​ją po mnie jak woda, mój bo​ski bra​cie – po​wie​dział Dar Pie​śni, z sza​cun​kiem że​gna​jąc się ski​nie​niem ze wszyst​ki​mi obec​ny​mi. – Że​gnam, do na​stęp​ne​go razu, gdy mnie ścią​gnie​cie na par​tyj​kę tej swo​jej tra​gicz​nej gry. Ro​ze​śmie​li się. Nie był pe​wien, czy ich roz​ba​wił, czy ob​ra​ził – zbyt czę​sto bra​li jego żar​ty za po​waż​ne wy​po​wie​dzi i na od​wrót. Przy​wo​łał swych ka​pła​nów – w tym Lla​ri​ma​ra – z są​sia​du​ją​cej z bal​ko​nem kom​na​ty, ale nie miał ocho​ty na roz​mo​wę z żad​nym z nich. Szedł po pro​stu przez pa​łac z bia​ło-czer​wo​ne​go mar​mu​ru, wciąż za​nie​po​ko​jo​ny. Gra​cze z bal​ko​nu, w po​rów​na​niu z praw​dzi​wy​mi mi​strza​mi po​li​tycz​nych in​tryg – ta​ki​mi jak Po​ran​na Rosa – byli zwy​kły​mi ama​to​ra​mi. Ich pla​ny były zgrzeb​ne i oczy​wi​ste. Ale na​wet zgrzeb​ni i my​ślą​cy utar​ty​mi ścież​ka​mi lu​dzie mo​gli się oka​zać nie​bez​piecz​ni, zwłasz​cza dla ko​bie​ty, któ​ra – jak mło​da kró​lo​wa – nie mia​ła w ta​kich spra​wach żad​ne​go do​świad​cze​nia. Ale prze​cież po​sta​no​wi​łem już, że nie mogę jej w ża​den spo​sób po​móc, my​ślał, wy​cho​dząc z pa​ła​cu na po​ro​śnię​ty tra​wą dzie​dzi​niec. Po pra​wej stro​nie miał wy​zna​czo​ny pa​li​ka​mi i li​na​mi plac do gry w ta​ra​chin. W od​da​li kula upa​dła w tra​wę. Głu​cho stuk​nę​ło. Dar Pie​śni szedł po sprę​ży​stym traw​ni​ku w prze​ciw​ną stro​nę, nie cze​ka​jąc na​wet, aż ka​pła​ni roz​ło​żą dla nie​go chro​nią​cy przed po​po​łu​dnio​wym słoń​cem bal​da​chim. Mar​twi​ło go to, że je​śli spró​bu​je po​móc, tyl​ko po​gor​szy sy​tu​ację. Ale były jesz​cze prze​cież te sny. Woj​na i prze​moc. Noc po nocy oglą​dał upa​dek T’Te​lir, wi​dział wła​sną oj​czy​znę w pło​mie​niach. Nie był w sta​nie dłu​żej igno​ro​wać tych kosz​ma​rów, na​wet je​śli sam nie są​dził, by były pro​ro​cze. Po​ran​na Rosa uwa​ża​ła woj​nę za coś waż​ne​go i ko​niecz​ne​go. A przy​naj​mniej była zda​nia, że nie​zwłocz​nie na​le​ży się do niej przy​go​to​wać. Ufał jej bar​dziej niż ja​kie​mu​kol​wiek in​ne​mu bogu czy bo​gi​ni, ale nie​po​ko​iła go drze​mią​ca w niej agre​sja. Przy​szła do nie​go i pro​si​ła, by wziął udział w jej spi​sku. Czy może zro​bi​ła to dla​te​go, że zda​ła so​bie spra​wę, że on oka​że się bar​dziej umiar​ko​wa​ny niż ona? Czyż​by roz​myśl​nie chcia​ła stwo​rzyć dla sie​bie prze​ciw​wa​gę? Wy​słu​chi​wał próśb i pe​ty​cji, choć tak na​praw​dę nie miał naj​mniej​sze​go za​mia​ru od​dać Od​de​chu i umrzeć. In​ter​pre​to​wał ob​ra​zy, mimo że nie do​strze​gał w nich ni​cze​go pro​fe​tycz​ne​go. Czy mógł zdzia​łać co​kol​wiek na dwo​rze, przy​go​to​wać się, jed​no​cze​śnie nie wie​rząc w praw​dzi​wość i zna​cze​nie swych wi​zji? Szcze​gól​nie je​śli te przy​go​to​wa​nia mo​gły​by po​móc mło​dej ko​bie​cie, któ​ra bez wąt​pie​nia poza nim nie mo​gła li​czyć na żad​nych sprzy​mie​rzeń​ców? Lla​ri​mar po​ra​dził mu, by zro​bił co w jego mocy. Wy​da​wa​ło się to po​waż​nym i mę​czą​cym za​da​niem. Nie​ste​ty bez​czyn​ność za​czy​na​ła mu cią​żyć jesz​cze bar​dziej. Cza​sa​mi, gdy wdep​nie się w coś obrzy​dli​we​go, je​dy​ną me​to​dą, by się oczy​ścić jest za​trzy​ma​nie się i pod​ję​cie pew​ne​go wy​sił​ku. Wes​tchnął i po​krę​cił gło​wą. – My​ślę, że jesz​cze tego po​ża​łu​ję – mruk​nął. Ro​zej​rzał się i udał na po​szu​ki​wa​nie Po​ran​nej Rosy.

Męż​czy​zna oka​zał się chu​dy, przy​po​mi​nał bez mała szkie​let, a każ​dy po​chło​nię​ty przez nie​go małż spra​wiał, że Vi​ven​na krzy​wi​ła się z dwóch po​wo​dów. Nie tyl​ko nie była w sta​nie po​jąć, jak kto​kol​wiek

może jeść z przy​jem​no​ścią coś tak ośli​złe​go i przy​po​mi​na​ją​ce​go śli​ma​ka, ale tak​że dla​te​go, że omuł​ki na​le​ża​ły do rzad​kiej i bar​dzo dro​giej od​mia​ny sko​ru​pia​ków. A pła​ci​ła ona. Po po​łu​dniu w re​stau​ra​cji ze​brał się po​kaź​ny tłum – w środ​ku dnia lu​dzie zwy​kle ja​da​li na mie​ście, nie wi​dząc sen​su w ku​po​wa​niu je​dze​nia i wra​ca​niu z nim do do​mów. Idea re​stau​ra​cji wciąż wy​da​wa​ła się jej dzi​wacz​na. Czyż​by ci lu​dzie nie mie​li żon lub słu​żą​cych, któ​rzy przy​go​to​wa​li​by dla nich po​si​łek? Czy na​praw​dę nie krę​po​wa​li się jeść w tak pu​blicz​nym miej​scu? To prze​cież ta​kie… bez​oso​bo​we. Denth i Tonk Fah sie​dzie​li po obu jej stro​nach. Oczy​wi​ście oni tak​że czę​sto​wa​li się omuł​ka​mi. Vi​ven​na nie była pew​na – roz​myśl​nie nie za​py​ta​ła – ale mia​ła sil​ne wra​że​nie, że mał​że są su​ro​we. Chu​dzie​lec z na​prze​ciw​ka gło​śno we​ssał ko​lej​ne​go omuł​ka. Mimo dar​mo​we​go po​czę​stun​ku i przy​jem​ne​go oto​cze​nia nie wy​da​wał się za​do​wo​lo​ny. Na ustach peł​gał mu zło​śli​wy gry​mas i choć nie za​cho​wy​wał się ner​wo​wo, dziew​czy​na za​uwa​ży​ła, że co chwi​la rzu​ca okiem na drzwi. – A więc – ode​zwał się Denth, od​kła​da​jąc na stół ko​lej​ną pu​stą musz​lę i wy​cie​ra​jąc pal​ce w ob​rus, co w T’Te​lir było po​wszech​ną prak​ty​ką – mo​żesz nam po​móc czy nie? Mały czło​wie​czek – zwa​ny Fob – wzru​szył ra​mio​na​mi. – Opo​wia​dasz mi ja​kieś baj​ki, na​jem​ni​ku. – Znasz mnie, Fob. Wiesz, że ni​g​dy bym cię nie oszu​kał. – Oszu​kasz mnie za każ​dym ra​zem, kie​dy ktoś ci za to za​pła​ci – prych​nął Fob. – Po pro​stu nie uda​ło mi się cie​bie do​tąd na​kryć. Tonk Fah za​chi​cho​tał i się​gnął po ko​lej​ne​go omuł​ka. Pod​niósł musz​lę do ust, ale jej za​war​tość wy​la​ła się na stół. Vi​ven​na mu​sia​ła się bar​dzo po​sta​rać, by nie zwy​mio​to​wać, gdy usły​sza​ła pla​śnię​cie. – Ale zga​dzasz się z nami, że woj​na zbli​ża się co​raz bar​dziej, praw​da? – pod​jął Denth. – Oczy​wi​ście, że się zga​dzam – po​wie​dział Fob. – Tyle że woj​ny spo​dzie​wa​my się od dzie​siąt​ków lat. Dla​cze​go uwa​żasz, że wy​buch​nie wła​śnie w tym roku? – A stać nas na po​mył​kę? – spy​tał Denth. Fob skrzy​wił się, po czym wró​cił do prze​rwa​ne​go po​sił​ku. Tonk Fah za​czął usta​wiać pu​ste musz​le jed​ną na dru​giej, za​pew​ne chcąc, spraw​dzić, jak wy​so​ki stos uda mu się uło​żyć. Vi​ven​na od dłuż​szej chwi​li nie od​zy​wa​ła się. Nie przej​mo​wa​ła się jed​nak swym nie​zbyt ak​tyw​nym udzia​łem w tych spo​tka​niach. Ob​ser​wo​wa​ła, uczy​ła się i my​śla​ła. Fob był po​sia​da​czem ziem​skim. Kar​czo​wał lasy, po czym wy​naj​mo​wał zie​mię rol​ni​kom. Przy wy​rę​bie czę​sto ko​rzy​stał z po​mo​cy Nie​ży​wych – bez​wol​nych ro​bot​ni​ków, któ​rych on z ko​lei naj​mo​wał od rzą​du. Pod jed​nym, je​dy​nym wa​run​kiem. W ra​zie wy​bu​chu woj​ny, cała wy​pro​du​ko​wa​na na jego po​sia​dło​ściach żyw​ność mia​ła przejść na wła​sność Po​wra​ca​ją​cych. In​te​res był do​bry. Na​wet gdy​by woj​na rze​czy​wi​ście wy​bu​chła, kró​le​stwo za​pew​ne wzbo​ga​ci​ło​by się o nowe zie​mie, za​tem Fob tak na​praw​dę nic by nie stra​cił, może poza pra​wem do na​rze​ka​nia. Zjadł jesz​cze jed​ne​go omuł​ka. Gdzie on je wszyst​kie mie​ści? – za​sta​no​wi​ła się dziew​czy​na. Fob po​żarł nie​mal dwa razy tyle ośli​złych, od​ra​ża​ją​cych pa​skudztw, co Tonk Fah. – Fob, je​śli mamy ra​cję, to w tym roku nie za​ro​bisz nic. Nie bę​dzie żniw – przy​po​mniał Denth. – Chy​ba że – wtrą​cił Tonk Fah – zbie​rzesz plo​ny wcze​śniej, zma​ga​zy​nu​jesz je przed woj​ną i w ten spo​sób utrzesz nosa kon​ku​ren​cji. – A wy co na tym zy​ska​cie? – za​py​tał Fob. – Skąd mam wie​dzieć, że to nie kon​ku​ren​cja was na​sła​ła, by mi wmó​wić, że zbli​ża się woj​na? Przy sto​li​ku za​pa​dła ci​sza, było sły​chać tyl​ko brzęk na​czyń i sztuć​ców resz​ty klien​tów. Po chwi​li Denth spoj​rzał wy​mow​nie na Vi​ven​nę i ski​nął gło​wą. Dziew​czy​na na​su​nę​ła na gło​wę szal – nie ten sta​tecz​ny, któ​ry ku​pi​ła jesz​cze w Idris, ale je​dwab​ny, de​li​kat​ny, któ​ry wy​szu​kał dla niej na​jem​nik. Spoj​rza​ła w oczy Foba i zmie​ni​ła ko​lor wło​sów na ciem​no​czer​wo​ny. Te​raz, gdy szal chro​nił ją przed oczy​ma po​zo​sta​łych go​ści lo​ka​lu, tyl​ko ci sie​dzą​cy przy jej

sto​le mo​gli za​uwa​żyć zmia​nę. Fob za​marł. – Zrób to jesz​cze raz – po​pro​sił. Wło​sy Vi​ven​ny prze​szły w ja​sny blond. Fob od​chy​lił się na opar​cie, po​zwa​la​jąc mał​żo​wi wy​su​nąć się z musz​li. Upadł obok tego, któ​ry umknął Tonk Fa​ho​wi. – Kró​lo​wa? – spy​tał wstrzą​śnię​ty Fob. – Nie – od​par​ła Vi​ven​na. – Jej sio​stra. – Co się tu dzie​je? – spy​tał Fob. Denth wy​szcze​rzył się w uśmie​chu. – Przy​by​ła tu, by zor​ga​ni​zo​wać ruch opo​ru wo​bec Po​wra​ca​ją​cych i za​dbać o in​te​re​sy Idris jesz​cze przed wy​bu​chem woj​ny. – Nie my​ślisz chy​ba, że sta​ry król z gór przy​słał​by tu swą cór​kę, gdy​by spra​wa nie była po​waż​na? – do​dał Tonk Fah. – Woj​na. To je​dy​ne wy​tłu​ma​cze​nie tak de​spe​rac​kie​go kro​ku. – Two​ja sio​stra – po​wie​dział Fob, pa​trząc na Vi​ven​nę. – Na dwór przy​sła​li​ście młod​szą. Dla​cze​go? – Pla​ny kró​la to pla​ny kró​la, Fob – zwró​cił mu uwa​gę Denth. Fob za​my​ślił się. Wresz​cie wrzu​cił po​rzu​co​ne​go omuł​ka na ta​lerz i się​gnął po świe​ży ką​sek. – Wie​dzia​łem, że przy​by​cie tam​tej dziew​czy​ny nie było przy​pad​kiem. – A więc za​czniesz zbio​ry? – na​ci​snął Denth. – Po​my​ślę o tym – od​po​wie​dział Fob. – To nam chy​ba wy​star​czy. – Na​jem​nik ski​nął gło​wą. Spoj​rzał na Tonk Faha i księż​nicz​kę i ode​szli, zo​sta​wia​jąc Foba z jego mał​ża​mi. Vi​ven​na za​pła​ci​ła ra​chu​nek – jesz​cze wyż​szy, niż się oba​wia​ła – i do​łą​czy​li do cze​ka​ją​cych na ze​wnątrz Par​li​na, Pe​reł​ki i Cioł​ka. Całą gru​pą od​da​li​li się od re​stau​ra​cji. Przez tłum prze​dzie​ra​li się z ła​two​ścią, jako że na cze​le po​cho​du kro​czył Nie​ży​wy. – Do​kąd te​raz? – spy​ta​ła Vi​ven​na. Denth przyj​rzał się dziew​czy​nie. – Ani tro​chę nie zmę​czo​na? Księż​nicz​ka nie chcia​ła się przy​znać do bólu nóg ani ogar​nia​ją​cej ją co​raz bar​dziej sen​no​ści. – Pra​cu​je​my dla do​bra mo​ich pod​da​nych, Denth. Lek​kie zmę​cze​nie to na​praw​dę nie​wy​so​ka cena. Denth rzu​cił okiem na Tonk Faha, ale tłu​sta​wy na​jem​nik od​szedł mię​dzy lu​dzi tło​czą​cych się wo​kół ja​kie​goś stra​ga​nu. Do​łą​czył do nie​go Par​lin. Vi​ven​na zwró​ci​ła uwa​gę, że Par​lin znów za​czął no​sić nie​do​rzecz​ne zie​lo​ne stro​je, i to mimo jej dez​apro​ba​ty. Co się z nim sta​ło? Ow​szem, ni​g​dy nie był szcze​gól​nie by​stry, ale do tej pory miał przy​naj​mniej nie​złom​ne za​sa​dy. – Pe​reł​ka! – za​wo​łał Denth. – Za​pro​wadź nas do Ray​ma​ra. Ko​bie​ta ski​nę​ła gło​wą i wy​da​ła Cioł​ko​wi ja​kiś roz​kaz. Wciąż idąc wśród tłu​mu, skrę​ci​li w inną stro​nę. – On jest po​słusz​ny tyl​ko jej? – za​cie​ka​wi​ła się Vi​ven​na. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Zo​stał wy​po​sa​żo​ny w pod​sta​wo​we in​struk​cje, by ro​bić, co ka​że​my mu ja i Tonk. Znam też ha​sło bez​pie​czeń​stwa, na wy​pa​dek gdy​bym po​trze​bo​wał nad nim więk​szej kon​tro​li. – Ha​sło? – Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła czo​ło. Denth rzu​cił jej dziw​ne spoj​rze​nie. – Za​raz wkro​czy​my na bar​dzo he​re​tyc​ki te​ren. Je​steś pew​na, że chcesz o tym roz​ma​wiać? Vi​ven​na zi​gno​ro​wa​ła roz​ba​wie​nie w jego gło​sie. – Na​dal bar​dzo mi się nie po​do​ba, że to coś jest z nami, i tym bar​dziej nie je​stem za​chwy​co​na, że nie je​stem w sta​nie tego w ża​den spo​sób kon​tro​lo​wać.

– Wszyst​kie Prze​bu​dze​nia opie​ra​ją się na Roz​ka​zach, księż​nicz​ko – po​wie​dział Denth. – Naj​pierw prze​ka​zu​jesz cze​muś ener​gię ży​cio​wą, a po​tem wy​da​jesz po​le​ce​nia. Nie​ży​wi są tak cen​ni, po​nie​waż moż​na wy​da​wać im Roz​ka​zy już po tym, jak się ich stwo​rzy, w od​róż​nie​niu od in​nych Prze​bu​dzo​nych przed​mio​tów, któ​rym roz​ka​zu​je się tyl​ko raz, na sa​mym po​cząt​ku. Do​dat​ko​wo Nie​ży​wi są w sta​nie za​pa​mię​tać dłu​gą li​stę sto​sun​ko​wo zło​żo​nych po​le​ceń i ra​czej nie mylą się, wy​ko​nu​jąc je. My​ślę, że to dla​te​go, że wciąż tkwi w nich nie​co daw​ne​go czło​wie​czeń​stwa. Vi​ven​na za​drża​ła. Sło​wa na​jem​ni​ka spra​wi​ły, że Nie​ży​wi wy​da​li się jej na​zbyt ro​zum​ni. – Tak czy ina​czej wy​ni​ka z tego, że Nie​ży​we​go może w za​sa​dzie kon​tro​lo​wać każ​dy – pod​jął Denth. – Nie tyl​ko oso​ba, któ​ra go stwo​rzy​ła. Dla​te​go na​le​ży sto​so​wać ha​sło bez​pie​czeń​stwa. To dwa sło​wa, któ​re po​zwa​la​ją wy​da​wać tym rze​czom nowe Roz​ka​zy. – Jak więc brzmi ha​sło Cioł​ka? – Mu​szę spy​tać Pe​reł​kę, czy się zgo​dzi, byś je po​zna​ła. Vi​ven​na otwo​rzy​ła usta, by za​pro​te​sto​wać, ale zre​zy​gno​wa​ła. Denth wy​raź​nie nie lu​bił prze​szka​dzać na​jem​nicz​ce. Vi​ven​na po​sta​no​wi​ła wró​cić do tego te​ma​tu póź​niej, w nie​co bar​dziej sprzy​ja​ją​cych oko​licz​no​ściach. Przyj​rza​ła się Cioł​ko​wi. Nie​ży​wy był ubra​ny w pro​sty strój. Sza​re spodnie, sza​ra ko​szu​la, sza​ra skó​rza​na ka​mi​zel​ka – ubra​nia po​zba​wio​ne ja​kich​kol​wiek ko​lo​rów. U pasa ko​ły​sał mu się dłu​gi miecz. Nie taki, ja​kie​go uży​wa​li wy​ra​fi​no​wa​ni szer​mie​rze, tyl​ko bru​tal​na, pry​mi​tyw​na broń o sze​ro​kim ostrzu. Wszyst​ko sza​re, za​sta​na​wia​ła się dziew​czy​na. Czy to po to, by każ​dy mógł od razu roz​po​znać w Cioł​ku Nie​ży​we​go? Wbrew sło​wom Den​tha, któ​ry po​wie​dział, że Nie​ży​wi są w T’Te​lir czę​stym wi​do​kiem, wie​lu lu​dzi omi​ja​ło ich sze​ro​kim łu​kiem. Tak, moż​li​we, że miesz​kań​cy wi​dy​wa​li ich nie​rzad​ko, ale to wca​le nie ozna​cza​ło, że byli ich wi​do​kiem za​chwy​ce​ni. Pe​reł​ka po​wie​dzia​ła coś ci​cho do Cioł​ka, on jed​nak nie od​po​wie​dział. Wciąż tyl​ko szedł, wpa​trzo​ny przed sie​bie, nie​zmien​nym sztyw​nym kro​kiem. – Czy ona za​wsze… roz​ma​wia z nim w ten spo​sób? – spy​ta​ła Vi​ven​na i za​drża​ła. – Tak – od​po​wie​dział Denth. – To na​praw​dę cho​re. Na​jem​nik wy​glą​dał na zmar​twio​ne​go, ale tego nie sko​men​to​wał. Kil​ka chwil póź​niej wró​ci​li Tonk Fah z Par​li​nem. Dziew​czy​na z nie​sma​kiem za​uwa​ży​ła, że na ra​mie​niu tę​gie​go na​jem​ni​ka sie​dzi mała małp​ka. Zwie​rzę za​skrze​cza​ło i prze​bie​gło po kar​ku Tonk Faha na dru​gie ra​mię. – Nowa za​baw​ka? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – A co się sta​ło z two​ją pa​pu​gą? Za​wsty​dzo​ny Tonk Fah spu​ścił wzrok. Denth tyl​ko po​krę​cił gło​wą. – Tonk nie za do​brze so​bie ra​dzi ze zwie​rzę​ta​mi. – Nud​na była ta pa​pu​ga – stwier​dził Tonk Fah. – Mał​py są o wie​le bar​dziej in​te​re​su​ją​ce. Vi​ven​na rów​nież po​krę​ci​ła gło​wą. Po nie​dłu​gim cza​sie do​tar​li do ko​lej​nej re​stau​ra​cji, o wie​le mniej ele​ganc​kiej niż po​przed​nia. Pe​reł​ka, Par​lin i Nie​ży​wy jak zwy​kle zo​sta​li na ze​wnątrz, a dziew​czy​na w to​wa​rzy​stwie obu na​jem​ni​ków we​szła do środ​ka. Tego ro​dza​ju spo​tka​nia sta​ły się już co​dzien​ną ru​ty​ną. W cią​gu ostat​nich dwóch ty​go​dni spo​tka​li się z przy​naj​mniej tu​zi​nem mniej lub bar​dziej przy​dat​nych lu​dzi. Nie​któ​rzy z nich byli przy​wód​ca​mi pół​świat​ka i Denth po​dej​rze​wał, że mogą oka​zać się po​moc​ni w ak​cjach sa​bo​ta​żo​wych w mie​ście. Po​zo​sta​li, jak Fob, byli kup​ca​mi. My​śląc o tym, jak wie​le róż​no​rod​nych spo​so​bów dez​or​ga​ni​za​cji ży​cia w T’Te​lir wy​my​ślił na​jem​nik, Vi​ven​na czu​ła praw​dzi​wy po​dziw. Na więk​szo​ści ta​kich spo​tkań dziew​czy​na mu​sia​ła ujaw​niać swo​je kró​lew​skie po​cho​dze​nie. Na wi​dok jej zmie​nia​ją​cych bar​wę wło​sów więk​szość lu​dzi na​tych​miast poj​mo​wa​ła zna​cze​nie jej od​wie​dzin w sto​li​cy Hal​lan​dren. Vi​ven​na za​czy​na​ła się za​sta​na​wiać, w jaki spo​sób Le​mex za​mie​rzał tego wszyst​kie​go do​ko​nać, nie de​mon​stru​jąc wspól​ni​kom Kró​lew​skich Lo​ków.

Denth za​pro​wa​dził ich do sto​li​ka w ką​cie sali. Vi​ven​na ro​zej​rza​ła się po brud​nym lo​ka​lu i zmarsz​czy​ła brwi. Je​dy​ne w po​miesz​cze​niu świa​tło do​cho​dzi​ło zza cien​kich, przy​po​mi​na​ją​cych ry​bie skrze​la okien w su​fi​cie, przez któ​re są​czy​ły się pro​mie​nie słoń​ca. Zły stan re​stau​ra​cji było wi​dać na​wet przy tak mi​zer​nym oświe​tle​niu. Mimo co​raz bar​dziej do​skwie​ra​ją​ce​go gło​du, na​tych​miast zde​cy​do​wa​ła, że nie zje tu​taj ani kęsa. – Dla​cze​go spo​ty​ka​my się z nimi w róż​nych re​stau​ra​cjach? – spy​ta​ła, sia​da​jąc, uprzed​nio oczy​ściw​szy sto​łek chu​s​tecz​ką. – Dzię​ki temu trud​niej bę​dzie wpaść na nasz ślad – od​po​wie​dział Denth. – Mu​szę cię ostrzec jesz​cze raz. Ta spra​wa jest o wie​le bar​dziej nie​bez​piecz​na, niż ci się wy​da​je. Niech cię nie zwio​dą te spo​koj​ne po​ga​dusz​ki przy je​dze​niu. Gdy​by​śmy znaj​do​wa​li się w ja​kim​kol​wiek in​nym mie​ście, spo​ty​ka​li​by​śmy się za​pew​ne w ciem​nych spe​lun​kach, ja​ski​niach ha​zar​du, albo bocz​nych alej​kach. Za​ję​li miej​sca. Denth i Tonk Fah, zu​peł​nie jak​by nie zje​dli już tego dnia dwóch obia​dów, za​mó​wi​li ko​lej​ny po​si​łek. Vi​ven​na sie​dzia​ła na stoł​ku i przy​go​to​wy​wa​ła się do spo​tka​nia. Uczta Bo​gów była w Hal​lan​dren dniem świą​tecz​nym – choć z tego, co zdo​ła​ła za​ob​ser​wo​wać, miesz​kań​cy tego po​gań​skie​go mia​sta nie mie​li po​ję​cia, jak na​le​ży się za​cho​wać pod​czas świę​ta. Za​miast po​ma​gać mni​chom na po​lach albo zaj​mo​wać się po​trze​bu​ją​cy​mi, lu​dzie w T’Te​lir po​rzu​ca​li swe co​dzien​ne za​ję​cia i po​chła​nia​li góry je​dze​nia – zu​peł​nie jak​by bo​go​wie ocze​ki​wa​li po nich tak eks​tra​wa​ganc​kie​go za​cho​wa​nia. Może zresz​tą tak było rze​czy​wi​ście. Z tego, co sły​sza​ła, bo​go​wie Hal​lan​dren byli isto​ta​mi próż​ny​mi i pła​wią​cy​mi się w luk​su​sie. To, że ich wy​znaw​cy spę​dza​li „świę​ta” na nie​rób​stwie i nie​umiar​ko​wa​niu, nie było więc w za​sa​dzie ni​czym za​ska​ku​ją​cym. Czło​wiek, z któ​rym byli umó​wie​ni, po​ja​wił się za​nim jesz​cze przy​nie​sio​no po​si​łek. Wszedł do re​stau​ra​cji w to​wa​rzy​stwie dwóch ochro​nia​rzy. Był do​brze ubra​ny – co w T’Te​lir ozna​cza​ło ja​skra​wo ubar​wio​ny strój – ale bro​dę miał dłu​gą i za​tłusz​czo​ną. Vi​ven​na za​uwa​ży​ła też, że bra​ku​je mu kil​ku zę​bów. Ski​nął pal​cem i jego lu​dzie przy​su​nę​li do sto​li​ka na​jem​ni​ków dru​gi stół, po czym roz​sta​wi​li wo​kół krze​sła. Nie​zna​jo​my usiadł, trzy​ma​jąc się jed​nak w bez​piecz​nej od​le​gło​ści od Den​tha i Tonk Faha. – Czyż​by​śmy mie​li lek​ką pa​ra​no​ję? – spy​tał Denth. Przy​bysz roz​ło​żył ręce. – Ostroż​no​ści ni​g​dy za wie​le. – W ta​kim ra​zie po​pro​si​my o jesz​cze kil​ka por​cji – po​wie​dział Tonk Fah, gdy przy​nie​sio​no je​dze​nie. Na ta​ler​zach le​ża​ły ka​wał​ki cze​goś… za​bi​te​go i usma​żo​ne​go. Małp​ka na​tych​miast ze​sko​czy​ła z ra​mie​nia na​jem​ni​ka i po​rwa​ła kil​ka kę​sów. – A więc – za​ga​ił nie​zna​jo​my – to ty je​steś tym okry​tym złą sła​wą Den​them. – Tak, to ja. Ro​zu​miem, że ty je​steś Gra​ble? Męż​czy​zna ski​nął gło​wą. Je​den z naj​waż​niej​szych sze​fów band zło​dziei w mie​ście, przy​po​mnia​ła so​bie Vi​ven​na. Je​den z tych, któ​rzy bra​li udział w po​wsta​niu Vah​ra. Na moż​li​wość spo​tka​nia z tym czło​wie​kiem cze​ka​li od dłu​gich ty​go​dni. – Świet​nie – za​czął Denth. – Chcie​li​by​śmy, żeby pew​ne ka​ra​wa​ny z za​opa​trze​niem dla mia​sta za​gi​nę​ły po dro​dze. Po​wie​dział o tym tak otwar​cie, że Vi​ven​na aż ro​zej​rza​ła się, spraw​dza​jąc, czy inne sto​li​ki znaj​du​ją się w od​po​wied​niej od​le​gło​ści. – Gra​ble jest wła​ści​cie​lem tej re​stau​ra​cji, księż​nicz​ko – szep​nął do niej Tonk Fah. – Za​pew​ne co dru​gi z tu obec​nych to jego czło​wiek. Świet​nie, prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Po​czu​ła iry​ta​cję na myśl, że na​jem​ni​cy jej o tym nie uprze​dzi​li. Znów po​wio​dła spoj​rze​niem do​ko​ła, tym ra​zem bar​dziej ner​wo​wo. – Ach tak – rzu​cił Gra​ble, spro​wa​dza​jąc uwa​gę Vi​ven​ny na po​wrót do roz​mo​wy. – Chce​cie, żeby co znik​nę​ło? Ka​ra​wa​ny z je​dze​niem?

– Wiem, że nie pro​si​my o ła​twą rzecz – przy​znał po​nu​ro Denth. – Nie cho​dzi o ka​ra​wa​ny z da​le​kich kra​in. Więk​szość tych, któ​re mamy na my​śli, wy​ru​sza z po​ło​żo​nych nie​da​le​ko mia​sta farm. Ski​nął gło​wą, spo​glą​da​jąc na Vi​ven​nę i dziew​czy​na wy​ję​ła nie​wiel​ką sa​kiew​kę ze zło​ty​mi mo​ne​ta​mi. Po​da​ła ją na​jem​ni​ko​wi, któ​ry rzu​cił wo​re​czek na dru​gi stół. Je​den z lu​dzi Gra​ble’a spraw​dził za​war​tość. – To za to, że za​da​łeś so​bie trud i przy​sze​dłeś na dzi​siej​sze spo​tka​nie – wy​ja​śnił Denth. Vi​ven​na pa​trzy​ła ze ści​śnię​tym żo​łąd​kiem na zni​ka​ją​ce pie​nią​dze. Ko​rzy​sta​nie z po​cho​dzą​ce​go z kró​lew​skie​go skarb​ca zło​ta po to, by prze​ku​pić czło​wie​ka po​kro​ju Gra​ble’a, bar​dzo się jej nie po​do​ba​ło, mimo że nie była to tak na​praw​dę ła​pów​ka, a tyl​ko „wy​raz wdzięcz​no​ści”, jak to ujął we wcze​śniej​szej roz​mo​wie na​jem​nik. – No do​brze – pod​jął Denth. – Te trans​por​ty, o któ​rych mowa… – Za​raz – prze​rwał mu Gra​ble. – Naj​pierw chcę zo​ba​czyć wło​sy. Vi​ven​na wes​tchnę​ła i się​gnę​ła po szal. – Bez tego – rzu​cił Gra​ble. – Żad​nych sztu​czek. Wszy​scy w tym po​miesz​cze​niu to za​ufa​ni lu​dzie. Dziew​czy​na rzu​ci​ła okiem na Den​tha. Na​jem​nik ski​nął gło​wą. Kil​ka razy zmie​ni​ła ko​lor wło​sów. Gra​ble przy​glą​dał się temu z za​cie​ka​wie​niem, dra​piąc się po bro​dzie. – In​te​re​su​ją​ce, na​praw​dę in​te​re​su​ją​ce – po​wie​dział wresz​cie. – Gdzie ją zna​la​złeś? – Co? – Denth zmarsz​czył brwi. – Gdzie zna​la​złeś oso​bę z taką daw​ką kró​lew​skiej krwi, że po​tra​fi uda​wać księż​nicz​kę. – Ona nie uda​je – za​pro​te​sto​wał Denth. Tonk Fah tym​cza​sem na​dal zaj​mo​wał się ta​le​rzem sma​żo​ne​go cze​goś. – No, prze​stań. – Gra​ble uśmiech​nął się sze​ro​ko i za​ra​zem nie​przy​jem​nie. – Mnie mo​żesz po​wie​dzieć. – On mówi praw​dę – ode​zwa​ła się Vi​ven​na. – Przy​na​leż​ność do kró​lew​skie​go rodu nie po​le​ga tyl​ko na dzie​dzic​twie krwi. Waż​ne jest rów​nież dzie​dzi​cze​nie tro​nu i świę​te po​wo​ła​nie Au​stre. Moje dzie​ci nie uro​dzą się z Kró​lew​ski​mi Lo​ka​mi, chy​ba że zo​sta​nę kró​lo​wą Idris. Tyl​ko po​ten​cjal​ni na​stęp​cy tro​nu po​sia​da​ją zdol​ność do zmie​nia​nia ko​lo​ru wło​sów. – Prze​są​dy i bzdu​ry – rzu​cił Gra​ble. Po​chy​lił się ku Den​tho​wi, igno​ru​jąc Vi​ven​nę. – Nie in​te​re​su​ją mnie two​je ka​ra​wa​ny, Denth. Chcę od​ku​pić od cie​bie tę dziew​czy​nę. Ile za nią chcesz? Na​jem​nik mil​czał. – W mie​ście co​raz czę​ściej się o niej mówi – pod​jął Gra​ble. – Wi​dzę, do cze​go zmier​za​cie. Mo​gli​by​ście wpły​nąć na wie​le osób, na​ro​bić spo​ro ha​ła​su, zwłasz​cza że ma​cie ko​goś, kto po​tra​fi uda​wać człon​ka ro​dzi​ny kró​lew​skiej. Nie wiem, gdzie ją zna​la​złeś ani jak uda​ło ci się ją tak wy​szko​lić, ale chcę ją mieć. Na​jem​nik po​wo​li wstał z miej​sca. – Wy​cho​dzi​my – oświad​czył. Lu​dzie Gra​ble’a tak​że wsta​li. Denth za​ata​ko​wał. Bły​snę​ło – od​bi​cia świa​tła i ludz​kie cia​ła po​ru​sza​ły się zbyt szyb​ko, by wstrzą​śnię​ta Vi​ven​na mo​gła je śle​dzić. Po​tem wszyst​ko za​mar​ło. Gra​ble wciąż sie​dział na krze​śle. Denth stał lek​ko po​chy​lo​ny, ostrze jego mie​cza prze​szło na wy​lot przez szy​ję jed​ne​go z ochro​nia​rzy. Ofia​ra na​jem​ni​ka wy​glą​da​ła na za​sko​czo​ną. Rękę wciąż trzy​mał na rę​ko​je​ści mie​cza. Vi​ven​na na​wet nie za​uwa​ży​ła mo​men​tu, gdy Denth do​był bro​ni. Dru​gi z rze​zi​miesz​ków po​tknął się, krew ciek​ną​ca z rany, któ​rą ja​kimś cu​dem za​dał mu na​jem​nik, pla​mi​ła przód jego ka​mi​zel​ki. Męż​czy​zna upadł na zie​mię. Jego cia​ło w przed​śmiert​nych drgaw​kach za​czę​ło ryt​micz​nie ude​rzać o stół Gra​ble’a. Pa​nie Ko​lo​rów! – po​my​śla​ła Vi​ven​na. Tak szyb​ko… – Wi​dzę, że rze​czy​wi​ście je​steś tak do​bry, jak po​wia​da​ją – ode​zwał się Gra​ble, zu​peł​nie spo​koj​nym gło​sem.

Po​zo​sta​li męż​czyź​ni w sali rów​nież pod​nie​śli się z miejsc. Było ich oko​ło dwu​dzie​stu. Tonk Fah chwy​cił jesz​cze jed​ną garść sma​żo​ne​go cze​goś, po czym trą​cił Vi​ven​nę łok​ciem. – Może po​win​ni​śmy wstać – szep​nął. Denth uwol​nił miecz z kar​ku ban​dy​ty, któ​ry do​łą​czył do swo​je​go krwa​wią​ce​go, umie​ra​ją​ce​go na pod​ło​dze to​wa​rzy​sza. Denth wsu​nął ostrze do po​chwy, nie spu​sza​jąc Gra​ble’a z oczu. – Lu​dzie o to​bie ga​da​ją – za​uwa​żył Gra​ble. – Mówi się, że ja​kieś dzie​sięć lat temu po​ja​wi​łeś się zni​kąd. Ze​bra​łeś świet​ny ze​spół, pod​ku​pu​jąc waż​nym oso​bom naj​lep​szych na​jem​ni​ków. Albo wy​cią​ga​jąc ich z do​brze strze​żo​nych wię​zień. Wła​ści​wie nikt ni​cze​go o to​bie nie wie, poza tym, że je​steś szyb​ki. Nie​któ​rzy twier​dzą, że nie​ludz​ko szyb​ki. Denth ski​nął gło​wą na drzwi. Vi​ven​na pod​nio​sła się ner​wo​wo i po​zwo​li​ła Tonk Fa​ho​wi wy​pro​wa​dzić się na ze​wnątrz. Lu​dzie Gra​ble’a trwa​li z dłoń​mi na rę​ko​je​ściach mie​czy, ale ża​den z nich nie za​ata​ko​wał. – Szko​da, że nie do​bi​li​śmy tar​gu. – Gra​ble wes​tchnął. – Mam na​dzie​ję, że po​my​ślisz o mnie w przy​szło​ści. Denth wresz​cie się od​wró​cił i do​łą​czył do dziew​czy​ny i Tonk Faha. Wy​szli na za​la​ną słoń​cem uli​cę. Szyb​ko do​łą​czy​li do nich Par​lin i Pe​reł​ka. – Po​zwo​li nam odejść? – spy​ta​ła Vi​ven​na, czu​jąc, jak ło​mo​ce jej ser​ce. – Chciał zo​ba​czyć mój miecz – od​parł wciąż spię​ty Denth. – Cza​sem się to zda​rza. – Poza tym chciał ukraść księż​nicz​kę – do​dał Tonk Fah. – Albo do​stał​by cie​bie, albo tyl​ko spraw​dził, jak do​bry jest Denth. – Ale… mo​głeś go za​bić! – jęk​nę​ła Vi​ven​na. Tonk Fah prych​nął. – I spro​wa​dzić so​bie na gło​wę po​ło​wę zło​dziei, za​bój​ców i wła​my​wa​czy z tego mia​sta? Nie, Gra​ble do​brze wie​dział, że z na​szej stro​ny nic mu nie gro​zi. Denth obej​rzał się na dziew​czy​nę. – Prze​pra​szam cię za stra​tę cza​su. Mia​łem na​dzie​ję, że on się nam przy​da. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. Po raz pierw​szy za​uwa​ży​ła ma​skę, pod któ​rą Denth skry​wał emo​cje. Za​wsze do​tąd uwa​ża​ła go za oso​bę bez​tro​ską, po​dob​nie jak Tonk Faha, ale te​raz do​strze​gła w nim coś jesz​cze. Kon​tro​lę. Kon​tro​lę, któ​ra po raz pierw​szy od kie​dy go po​zna​ła, za​czę​ła wy​my​kać mu się z rąk. – Nic się nie sta​ło – po​wie​dzia​ła. – Tro​chę się sta​ło tym dur​niom, któ​rych po​dziu​ra​wił Denth – za​uwa​żył Tonk Fah, z wy​raź​ną przy​jem​no​ścią kar​miąc swo​ją małp​kę ka​wał​kiem cze​goś sma​żo​ne​go. – Mu​si​my… – Księż​nicz​ka? – do​biegł głos z tłu​mu. Denth i Tonk Fah ob​ró​ci​li się gwał​tow​nie. Raz jesz​cze, za​nim dziew​czy​na zdo​ła​ła się spo​strzec, miecz na​jem​ni​ka bły​snął w po​wie​trzu. Tym ra​zem jed​nak nie ude​rzył. Sto​ją​cy za nimi czło​wiek nie wy​da​wał się szcze​gól​nie groź​ny. Był odzia​ny w zno​szo​ne brą​zo​we ubra​nie i miał szczu​płą opa​lo​ną twarz. Wy​glą​dał na rol​ni​ka. – Och, księż​nicz​ko – po​wie​dział nie​zna​jo​my i ru​szył na​przód, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na miecz. – To ty… Sły​sza​łem plot​ki, ale… na​praw​dę tu je​steś! Denth rzu​cił okiem na Tonk Faha, któ​ry wy​cią​gnął rękę i za​trzy​mał męż​czy​znę, za​nim ten zbli​żył się do Vi​ven​ny. Gdy​by dziew​czy​na nie wi​dzia​ła przed chwi​lą, jak Denth w oka​mgnie​niu za​bi​ja na​raz dwóch lu​dzi, uzna​ła​by, że to prze​sad​na ostroż​ność. Je​śli ten czło​wiek miał przy so​bie ukry​tą broń i od​po​wied​nie umie​jęt​no​ści, mógł​by ją uśmier​cić, za​nim zdo​ła​ła​by krzyk​nąć. Prze​szedł ją dreszcz. – Księż​nicz​ko – pod​jął nie​zna​jo​my, pa​da​jąc na ko​la​na. – Słu​ga uni​żo​ny. – Pro​szę – po​wie​dzia​ła – nie sta​wiaj mnie po​nad bliź​ni​mi. – Och. – Męż​czy​zna wes​tchnął i pod​niósł wzrok. – Prze​pra​szam. Opu​ści​łem Idris tak daw​no temu. Ale

to na​praw​dę ty! – Skąd wie​dzia​łeś, że tu je​stem? – Od Idrian z T’Te​lir – od​po​wie​dział. – Po​wia​da​ją, że przy​by​łaś ode​brać tron. Przez tyle cza​su pod​da​wa​no nas tu​taj re​pre​sjom, że po​my​śla​łem, że wy​my​śli​li tę hi​sto​rię, by nas tym bar​dziej udrę​czyć. Ale to praw​da! Je​steś tu! Denth spoj​rzał na dziew​czy​nę, po​tem obej​rzał się na re​stau​ra​cję Gra​ble’a, od któ​rej nie zdą​ży​li jesz​cze odejść zbyt da​le​ko. Ski​nął gło​wą na Tonk Faha. – Weź go, prze​szu​kaj, i po​ga​da​my gdzie in​dziej.

„Gdzie in​dziej” oka​za​ło się zruj​no​wa​nym i za​śmie​co​nym opusz​czo​nym bu​dyn​kiem w ubo​giej dziel​ni​cy mia​sta, oko​ło pięt​na​stu mi​nut dro​gi od re​stau​ra​cji. Vi​ven​nę bar​dzo cie​ka​wi​ły slum​sy T’Te​lir, przy​naj​mniej na po​zio​mie in​te​lek​tu​al​nym. Ko​lo​ro​wo było na​wet tu​taj. Lu​dzie no​si​li spło​wia​łe, lecz żywo ubar​wio​ne ubra​nia. Barw​ne szma​ty wi​sia​ły w oknach, roz​cią​ga​ły się po​mię​dzy bu​dyn​ka​mi, a na​wet le​ża​ły w ka​łu​żach na uli​cy. Ko​lo​ry były przy​bru​dzo​ne lub stłu​mio​ne. Wy​glą​da​ło to tro​chę, jak​by w środ​ku kar​na​wa​łu dziel​ni​cę za​la​ła po​wódź bło​ta. Vi​ven​na zo​sta​ła na ze​wnątrz z Pe​reł​ką, Par​li​nem i Idria​ni​nem. Cze​ka​li, aż Denth i Tonk Fah upew​nią się, czy w bu​dyn​ku nie czy​ha​ją na nich ja​kieś nie​przy​jem​ne nie​spo​dzian​ki. Dziew​czy​na ob​ję​ła się rę​ko​ma i po​czu​ła dziw​ne, na​ra​sta​ją​ce przy​gnę​bie​nie. Spło​wia​łe bar​wy alei wy​glą​da​ły… nie​wła​ści​wie. Wy​da​wa​ły się mar​twe. Jak pięk​ny ptak, któ​ry padł bez ru​chu na zie​mię – wciąż o tym sa​mym kształ​cie, jak wte​dy, gdy szy​bo​wał pod chmu​ra​mi, ale po​zba​wio​ny już ma​gii ży​cia. Zruj​no​wa​ne czer​wie​nie, spla​mio​na żółć, zła​ma​ne zie​le​nie. W T’Te​lir na​wet zwy​kłe przed​mio​ty – nogi od krze​seł i płó​cien​ne wor​ki – ma​lo​wa​no na ja​sne ko​lo​ry. Ile pie​nię​dzy miesz​kań​cy mia​sta mu​sie​li wy​da​wać na far​by i atra​ment? Gdy​by nie Łzy Ed​gli, barw​ne kwia​ty roz​kwi​ta​ją​ce je​dy​nie w cie​płym kli​ma​cie mia​sta, wszyst​ko to by​ło​by nie​moż​li​we. W Hal​lan​dren dzia​łał pręż​ny prze​mysł far​biar​ski zwią​za​ny z ho​dow​lą, zbie​ra​niem i prze​twór​stwem tych szcze​gól​nych ro​ślin. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła nos, czu​jąc woń od​pad​ków. Za​pa​chy, po​dob​nie jak ko​lo​ry, tak​że od​bie​ra​ła te​raz wy​raź​niej. Nie po​le​ga​ło to na tym, że czu​ła ich wię​cej niż przed​tem, a ra​czej, że wy​da​wa​ły się bo​gat​sze niż przed zy​ska​niem Bio​Chro​my. Za​drża​ła. Na​wet w tej chwi​li, kil​ka ty​go​dni po prze​ję​ciu Od​de​chów, nie czu​ła się nor​mal​nie. Wy​czu​wa​ła ro​ją​cych się na uli​cach miesz​kań​ców mia​sta, obec​ność sto​ją​ce​go obok niej Par​li​na, po​dejrz​li​wie ob​ser​wu​ją​ce​go po​bli​skie alej​ki, i znaj​du​ją​cych się w bu​dyn​ku Den​tha i Tonk Faha – je​den z nich spraw​dzał wła​śnie piw​ni​cę. Była też w sta​nie… Za​mar​ła. Nie była w sta​nie wy​czuć Pe​reł​ki. Spoj​rza​ła w bok, ale ni​ska ko​bie​ta wciąż tam sta​ła, z dłoń​mi na bio​drach, mam​ro​cąc pod no​sem, że znów zo​sta​wi​li ją z „dzie​cia​ka​mi”. Nie​ży​wa okrop​ność sta​ła tuż obok. Ale Cioł​ka Vi​ven​na nie spo​dzie​wa​ła się wy​czuć. Tyl​ko dla​cze​go nie czu​ła ży​cia Pe​reł​ki? Wpa​dła w pa​ni​kę, prze​mknę​ło jej przez myśl, że może tak​że i Pe​reł​ka jest ja​kimś cho​rym, Nie​ży​wym wy​two​rem Bio​Chro​my. Po​tem jed​nak zro​zu​mia​ła, że wy​ja​śnie​nie jest nie​zwy​kle pro​ste. Pe​reł​ka nie mia​ła ani jed​ne​go Od​de​chu. Była Bez​barw​na. Te​raz, gdy Vi​ven​na wie​dzia​ła już, na co pa​trzeć, zo​ba​czy​ła to od razu. Po​my​śla​ła, że do​strze​gła​by to na​wet bez swych Od​de​chów. W oczach Pe​reł​ki nie było wi​dać iskry. Była po​nad​to gbu​ro​wa​ta i nie​przy​jem​na. Draż​ni​ła in​nych swą obec​no​ścią. Poza tym na​jem​nicz​ka ni​g​dy nie za​uwa​ża​ła, że Vi​ven​na się jej przy​glą​da. Nor​mal​ni lu​dzie wy​czu​wa​ją, kie​dy ktoś zbyt dłu​go na nich pa​trzy. Pe​reł​ka tego nie czu​ła. Księż​nicz​ka od​wró​ci​ła wzrok i za​ru​mie​ni​ła się. Oglą​da​nie oso​by po​zba​wio​nej Od​de​chu… mia​ła wra​że​nie, że pod​glą​da ko​goś, kto aku​rat się prze​bie​ra. Wi​dzia​ła jej na​gość. Bied​na ko​bie​ta, po​my​śla​ła. Cie​ka​we, jak to się sta​ło? Może sama sprze​da​ła swój Od​dech? A może

ode​bra​no go jej prze​mo​cą? Na​gle Vi​ven​na po​czu​ła się bar​dzo nie​zręcz​nie. Ja mam tak wie​le Bio​Chro​my, a ona nie ma jej wca​le – osten​ta​cja naj​wyż​sze​go rzę​du. Po​czu​ła, że Denth zbli​ża się do drzwi, za​nim jesz​cze je otwo​rzył. Wy​glą​da​ły tak, jak​by mia​ły za​raz wy​paść z za​wia​sów. – W po​rząd​ku – po​wie​dział i spoj​rzał uważ​nie na Vi​ven​nę. – Księż​nicz​ko, nie mu​sisz tu cze​kać, je​śli nie chcesz tra​cić cza​su. Pe​reł​ka może od​pro​wa​dzić cię do domu. Prze​słu​cha​my tego czło​wie​ka i damy ci znać, co i jak. Dziew​czy​na po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie, też chcę usły​szeć, co ma do po​wie​dze​nia. – Tego się wła​śnie spo​dzie​wa​łem – przy​znał na​jem​nik. – Bę​dzie​my jed​nak mu​sie​li od​wo​łać na​stęp​ne spo​tka​nie. Pe​reł​ka… – Ja to zro​bię – ode​zwał się Par​lin. Denth rzu​cił okiem na Vi​ven​nę. – Słu​chaj​cie, może nie ro​zu​miem wszyst​kie​go, co się w tym mie​ście dzie​je – pod​jął Par​lin – ale po​tra​fię prze​ka​zać pro​stą wia​do​mość. Nie je​stem idio​tą. – Niech idzie – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Ufam mu. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – No do​brze. Pój​dziesz pro​sto tą uli​cą, aż do​trzesz do pla​cu ze znisz​czo​nym po​mni​kiem jeźdź​ca na ko​niu. Tam skręć na wschód i cały czas idź pro​sto. W ten spo​sób wyj​dziesz ze slum​sów. Na​stęp​ne spo​tka​nie mie​li​śmy od​być w re​stau​ra​cji o na​zwie „Dro​ga wo​jow​ni​ka”. Znaj​dziesz ją po za​chod​niej stro​nie tar​gu. Par​lin ski​nął gło​wą i od​szedł. Denth za​pro​sił ge​stem Vi​ven​nę i po​zo​sta​łych do środ​ka. Po​de​ner​wo​wa​ny Idria​nin – Tha​me – po​szedł pierw​szy. Dziew​czy​na we​szła za nim i ze zdzi​wie​niem stwier​dzi​ła, że w środ​ku bu​dy​nek wy​glą​da so​lid​niej niż na ze​wnątrz. Tonk Fah zna​lazł sto​łek i usta​wił go na środ​ku po​ko​ju. – Sia​daj, przy​ja​cie​lu. – Denth wska​zał go Idria​ni​no​wi. Tha​me, co​raz bar​dziej nie​spo​koj​ny, za​jął miej​sce. – No do​brze – za​czął na​jem​nik – może nam po​wiesz, skąd wie​dzia​łeś, że księż​nicz​ki na​le​ży szu​kać aku​rat dziś w tej kon​kret​nej re​stau​ra​cji? Tha​me ro​zej​rzał się. – Prze​cho​dzi​łem po pro​stu w po​bli​żu i… Tonk Fah strze​lił z trza​skiem kost​ka​mi pal​ców. Vi​ven​na spoj​rza​ła na nie​go i za​uwa​ży​ła, że za​czął na​gle wy​glą​dać o wie​le… groź​niej. Próż​ny, gru​by męż​czy​zna, któ​ry uwiel​biał drzem​ki, gdzieś znik​nął. Za​miast nie​go po​ja​wił się zbir z pod​ka​sa​ny​mi rę​ka​wa​mi, spod któ​rych wyj​rza​ły im​po​nu​ją​ce mię​śnie. Tha​me za​czął się po​cić. Do po​ko​ju wszedł Cio​łek; jego nie​ludz​kie oczy za​ma​ja​czy​ły w mro​ku. Ob​li​cze Nie​ży​we​go wy​glą​da​ło jak od​la​ne z wo​sku. Na​śla​dow​nic​two czło​wie​czeń​stwa. – Ja… za​ła​twiam róż​ne spra​wy dla jed​ne​go z gang​ste​rów w mie​ście – przy​znał Tha​me. – Drob​ne zle​ce​nia. Nic po​waż​ne​go. Kie​dy jest się jed​nym z nas, trze​ba brać taką pra​cę, jaka się aku​rat tra​fia. – Jed​nym z nas? – spy​tał Denth, opie​ra​jąc dłoń na rę​ko​je​ści mie​cza. – Kie​dy jest się Idria​ni​nem. – Wi​dy​wa​łem już Idrian na waż​nych sta​no​wi​skach, przy​ja​cie​lu – od​parł Denth. – Zna​łem kup​ców, li​chwia​rzy… – Tym się aku​rat po​szczę​ści​ło, pro​szę pana. – Tha​me gło​śno prze​łknął śli​nę. – Oni mają wła​sne pie​nią​dze. Lu​dzie będą pra​co​wać dla każ​de​go, kto je ma. Ale je​śli jest się sza​rym czło​wie​kiem, wszyst​ko wy​glą​da ina​czej. Wszy​scy pa​trzą na na​sze ubra​nia, sły​szą ak​cent i szu​ka​ją do pra​cy ko​goś in​ne​go. Po​wia​da​ją, że nie je​ste​śmy god​ni za​ufa​nia. Albo że je​ste​śmy nud​ni. Albo że krad​nie​my. – A to nie​praw​da? – za​py​ta​ła Vi​ven​na. Tha​me spoj​rzał na nią, po czym spu​ścił wzrok na brud​ną pod​ło​gę.

– Cza​sa​mi – przy​znał. – Ale nie od po​cząt​ku. Te​raz ro​bię to tyl​ko na po​le​ce​nie sze​fa. – Na​dal jed​nak nie wie​my, skąd wzią​łeś in​for​ma​cję, gdzie nas szu​kać, przy​ja​cie​lu – po​wie​dział ci​cho Denth. Na​cisk, jaki po​ło​żył na sło​wo „przy​ja​ciel”, moc​no kon​tra​sto​wał ze sto​ją​cy​mi po obu stro​nach po​ko​ju Tonk Fa​hem i Nie​ży​wym. Vi​ven​na za​drża​ła. – Mój szef za dużo gada – po​wie​dział Tha​me. – Wie​dział, co ma się wy​da​rzyć w re​stau​ra​cji. Sprze​dał tę wia​do​mość kil​ku oso​bom. Ja pod​słu​cha​łem za dar​mo. Denth rzu​cił okiem na Tonk Faha. – Wszy​scy już wie​dzą, że ona jest w mie​ście – do​dał po​śpiesz​nie Idria​nin. – Sły​sze​li​śmy plot​ki. To nie przy​pa​dek. Cza​sy są dla nas złe. Jest go​rzej niż kie​dy​kol​wiek. A księż​nicz​ka przy​by​ła tu, by nam po​móc, praw​da? – Przy​ja​cie​lu – po​wie​dział Denth. – Naj​le​piej bę​dzie, je​śli za​raz za​po​mnisz o tym spo​tka​niu. Zda​ję so​bie spra​wę, że bę​dziesz czuł po​ku​sę, by te in​for​ma​cje sprze​dać. Ale je​śli to zro​bisz, znaj​dzie​my cię, uwierz mi. A wte​dy… – Denth, dość już – prze​rwa​ła mu Vi​ven​na. – Nie strasz go. Denth pod​niósł na nią wzrok. Tha​me drgnął. – Och nie, na mi​łość Ko​lo​rów – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na, po​de​szła do stoł​ka i przy​klę​kła. – Nic ci się nie sta​nie, Tha​me. Do​brze się spi​sa​łeś, od​naj​du​jąc mnie, i ufam, że za​cho​wasz wia​do​mość o spo​tka​niu w ta​jem​ni​cy. Ale po​wiedz mi jed​no. Sko​ro w T’Te​lir jest tak źle, to dla​cze​go nie wra​casz do Idris? – Na po​dróż po​trze​ba pie​nię​dzy, Wa​sza Wy​so​kość – od​po​wie​dział. – Nie stać mnie. Więk​szo​ści z nas nie stać. – Wie​lu was tu miesz​ka? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Tak, Wa​sza Wy​so​kość. Dziew​czy​na ski​nę​ła gło​wą. – Chcę się z nimi spo​tkać. – Księż​nicz​ko… – za​czął Denth, ale dziew​czy​na uci​szy​ła go spoj​rze​niem. – Mogę ich ze​brać. – Tha​me ener​gicz​nie po​ki​wał gło​wą. – Obie​cu​ję. Znam wie​lu Idrian w tym mie​ście. – Świet​nie – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Bo ja tu przy​by​łam z po​mo​cą. Jak się z tobą skon​tak​tu​je​my? – Py​taj​cie o Rirę – po​wie​dział. – To mój szef. Vi​ven​na wsta​ła i wska​za​ła na drzwi. Tha​me ze​rwał się bez dal​szych za​chęt. Pe​reł​ka, któ​ra pil​no​wa​ła wyj​ścia, od​su​nę​ła się nie​chęt​nie na bok i po​zwo​li​ła mu przejść. W po​miesz​cze​niu przez chwi​lę pa​no​wa​ła ci​sza. – Pe​reł​ka – rzu​cił Denth. – Śledź go. Ko​bie​ta ski​nę​ła gło​wą i wy​szła. Vi​ven​na spoj​rza​ła na obu na​jem​ni​ków. Spo​dzie​wa​ła się, że będą na nią źli. – Mu​sia​łaś go tak szyb​ko wy​pu​ścić? – spy​tał Tonk Fah, sia​da​jąc z po​nu​rą miną na pod​ło​dze. Jego nie​bez​piecz​ny wy​gląd gdzieś znik​nął, wy​pa​ro​wał szyb​ciej niż woda z roz​grza​nej na słoń​cu bla​chy. – Te​raz Tonk bę​dzie przez cały dzień smut​ny – do​dał Denth. – Ni​g​dy nie uda​je mi się ode​grać roli tego złe​go – mruk​nął Tonk Fah, oparł się o ścia​nę i spoj​rzał w su​fit. Pod​bie​gła do nie​go małp​ka i usia​dła mu na brzu​chu. – Ja​koś to prze​ży​jesz – rzu​ci​ła Vi​ven​na i prze​wró​ci​ła oczy​ma. – Poza tym nie ro​zu​miem, dla​cze​go by​li​ście dla nie​go tacy ostrzy. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Wiesz, cze​go naj​bar​dziej nie lu​bię w za​wo​dzie na​jem​ni​ka? – Wy​obra​żam so​bie, że za​raz się do​wiem – od​par​ła Vi​ven​na, spla​ta​jąc ręce na pier​si. – Wszy​scy chcą nas oszu​ki​wać – wy​ja​śnił na​jem​nik, sia​da​jąc na pod​ło​dze obok Tonk Faha. – Uwa​ża​-

ją, że sko​ro wy​na​ję​to cię do ro​bie​nia mie​czem, to mu​sisz być skoń​czo​nym idio​tą. Urwał, spo​dzie​wa​jąc się, że Tonk Fah jak zwy​kle coś doda. Tęgi na​jem​nik wciąż jed​nak ga​pił się w mil​cze​niu w po​wa​łę. – Tego złe​go za​wsze grał Ar​ste​el – po​wie​dział. Denth wes​tchnął i spoj​rzał na Vi​ven​nę tak, jak​by chciał jej po​wie​dzieć: „Wi​dzisz, to przez cie​bie”. – Tak czy ina​czej – pod​jął po chwi​li – nie mo​głem być pew​ny, czy nasz przy​ja​ciel nie jest agen​tem Gra​ble’a. Mógł uda​wać two​je​go lo​jal​ne​go pod​da​ne​go, zdo​być na​sze za​ufa​nie, a po​tem wbić ci nóż w ple​cy. Bez​pie​czeń​stwo przede wszyst​kim. Dziew​czy​na usia​dła na stoł​ku. Mia​ła ocho​tę po​wie​dzieć na​jem​ni​ko​wi, że prze​sa​dza, ale… cóż, wi​dzia​ła prze​cież, jak za​bił w jej obro​nie dwóch lu​dzi. Pła​cę im, po​my​śla​ła. I praw​do​po​dob​nie nie po​win​nam prze​szka​dzać im w pra​cy. – Tonk Fah – ode​zwa​ła się. – Na​stęp​nym ra​zem ty bę​dziesz tym złym. Na​jem​nik spoj​rzał na księż​nicz​kę. – Obie​cu​jesz? – Tak. – I będę mógł krzy​czeć na prze​słu​chi​wa​ne​go? – Ja​sne – od​po​wie​dzia​ła. – A wrzesz​czeć? – spy​tał. – My​ślę, że tak. – A po​ła​mać mu pal​ce? Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. – Nie. – Na​wet jed​ne​go? Ta​kie​go naj​mniej po​trzeb​ne​go? – za​py​tał Tonk Fah. – Prze​cież lu​dzie mają po pięć na każ​dej dło​ni. A te małe nie są wca​le tak bar​dzo przy​dat​ne. Vi​ven​na umil​kła. Tonk Fah i Denth wy​buch​nę​li śmie​chem. – Na​praw​dę – rzu​ci​ła dziew​czy​na. – Ni​g​dy nie wiem, kie​dy je​ste​ście jesz​cze po​waż​ni, a kie​dy za​czy​na​cie so​bie ze mnie żar​to​wać. – I dla​te​go to nas tak bawi. – Tonk Fah za​chi​cho​tał. – No do​brze, czy​li co, idzie​my? – Vi​ven​na się pod​nio​sła. – Nie – rzu​cił Denth. – Od​cze​kaj​my tro​chę. Na​dal nie mamy pew​no​ści, czy Gra​ble nas nie szu​ka. Po​sie​dzi​my tu kil​ka go​dzin. Dziew​czy​na spoj​rza​ła na Den​tha. Tonk Fah za​czął już ci​cho po​chra​py​wać. – Wy​da​wa​ło mi się, że po​wie​dzia​łeś, że Gra​ble po​zwo​li nam odejść – za​uwa​ży​ła. – Że nas po pro​stu spraw​dzał, że chciał się prze​ko​nać, jak je​steś do​bry. – To moż​li​we – od​parł na​jem​nik. – Ale ja się czę​sto mylę. Rów​nie do​brze mógł nas pu​ścić, bo nie​po​ko​ił się bez​po​śred​nią bli​sko​ścią mo​je​go mie​cza, a po​tem prze​my​ślał spra​wę. Za​cze​ka​my kil​ka go​dzin, wró​ci​my do domu i wy​py​ta​my mo​ich ka​pu​siów, czy ktoś obcy się tam krę​cił. – Ka​pu​siów? – zdzi​wi​ła się Vi​ven​na. – Ka​za​łeś ko​muś ob​ser​wo​wać nasz dom? – Oczy​wi​ście – od​po​wie​dział Denth. – Dzie​cia​ki w tym mie​ście pra​cu​ją za gro​sze. A każ​da in​for​ma​cja jest spo​ro war​ta, zwłasz​cza gdy chro​ni się księż​nicz​kę z wro​gie​go kró​le​stwa. Dziew​czy​na znów za​plo​tła ręce na pier​si. Nie mia​ła ocho​ty sia​dać, za​czę​ła więc prze​cha​dzać się po po​ko​ju. – Jed​nak Gra​ble’em bym się szcze​gól​nie nie przej​mo​wał – przy​znał Denth, sie​dzą​cy pod ścia​ną z za​mknię​ty​mi oczy​ma. – To wszyst​ko to po pro​stu zwy​kłe środ​ki ostroż​no​ści. Vi​ven​na po​krę​ci​ła gło​wą. – My​ślę, że może chcieć się na nas mścić, Denth – za​uwa​ży​ła. – Za​bi​łeś dwóch jego lu​dzi. – Do​ro​śli męż​czyź​ni też tu pra​cu​ją za gro​sze, księż​nicz​ko.

– Mó​wisz, że spraw​dzał, jak je​steś do​bry – pod​ję​ła. – Tyl​ko po co miał​by to ro​bić? Po co cię spro​wo​ko​wał? Po to, żeby za​raz wy​pu​ścić? – Po to, żeby się prze​ko​nać, czy sta​no​wię dla nie​go za​gro​że​nie. – Denth wzru​szył ra​mio​na​mi, na​dal nie otwie​ra​jąc oczu. – Albo po to, żeby spraw​dzić, czy je​stem wart pie​nię​dzy, za któ​re zwy​kle pra​cu​ję. Po​wta​rzam: nie mu​si​my się nim mar​twić. Dziew​czy​na wes​tchnę​ła, po​de​szła do okna i wyj​rza​ła na uli​cę. – Ale do okna ra​czej się nie zbli​żaj – rzu​cił na​jem​nik. – Tak dla pew​no​ści. Naj​pierw mnie uspo​ka​ja, a po​tem każe się ukry​wać, po​my​śla​ła z iry​ta​cją i wró​ci​ła na śro​dek po​miesz​cze​nia. Chwi​lę po​tem ru​szy​ła w stro​nę drzwi wio​dą​cych do piw​ni​cy. – To też ra​czej od​ra​dzam – mruk​nął Denth. – Scho​dy są w kil​ku miej​scach zbu​twia​łe. Zresz​tą nie ma tam cze​go oglą​dać. Pod​ło​ga z ubi​tej zie​mi. Brud​ne ścia​ny. Brud​ny su​fit. Vi​ven​na raz jesz​cze wes​tchnę​ła i od​wró​ci​ła się od drzwi. – Co się z tobą dzie​je? – spy​tał na​jem​nik. – Zwy​kle nie je​steś tak ner​wo​wa. – Nie wiem – przy​zna​ła. – Chy​ba de​ner​wu​ję się w za​mknię​tej prze​strze​ni. – A my​śla​łem, że księż​nicz​ki uczą się cier​pli​wo​ści. Ma ra​cję, zda​ła so​bie spra​wę Vi​ven​na. Moje sło​wa za​brzmia​ły, jak​by wy​po​wie​dzia​ła je Siri. Co się ze mną dzie​je? Zmu​si​ła się do za​ję​cia miej​sca na stoł​ku, splo​tła ręce na ko​la​nach i za​pa​no​wa​ła nad wło​sa​mi, któ​re nie​sfor​nie za​czę​ły jej brą​zo​wieć. – Pro​szę – ode​zwa​ła się – opo​wiedz mi o tym miej​scu. Dla​cze​go wy​bra​łeś aku​rat ten bu​dy​nek? Denth uniósł po​wie​kę. – Wy​naj​mu​je​my go – od​po​wie​dział. – Do​brze jest mieć w mie​ście kil​ka ta​kich kry​jó​wek. Nie uży​wa​my ich zbyt czę​sto, więc zwy​kle wy​szu​ku​je​my naj​tań​sze. Za​uwa​ży​łam, po​my​śla​ła Vi​ven​na, ale mil​cza​ła, zda​jąc so​bie spra​wę, jak sztucz​nie za​brzmia​ła jej pró​ba na​wią​za​nia roz​mo​wy. Sie​dzia​ła w mil​cze​niu, pa​trząc na swo​je ręce i sta​ra​jąc się zro​zu​mieć, co sta​no​wi po​wód jej zde​ner​wo​wa​nia. Nie cho​dzi​ło tyl​ko o star​cie w re​stau​ra​cji. Tak na​praw​dę mar​twi​ła się tym, ile cza​su zaj​mie jej mi​sja w T’Te​lir. List do​tarł do ojca już dwa ty​go​dnie temu i De​de​lin wie​dział, że w Hal​lan​dren prze​by​wa​ją dwie jego cór​ki. Mo​gła tyl​ko mieć na​dzie​ję, że lo​gi​ka ar​gu​men​tów, któ​ry​mi się po​słu​ży​ła, w po​łą​cze​niu z po​gróż​ką po​wstrzy​ma​ją kró​la od nie​mą​drych po​su​nięć. Cie​szy​ła się z tego, że Denth zmu​sił ją do po​rzu​ce​nia domu Le​mek​sa. Gdy​by oj​ciec wy​słał po nią swych agen​tów, z pew​no​ścią naj​pierw uda​li​by się wła​śnie tam – tak samo, jak zro​bi​ła ona. Nie​mniej tchórz​li​wa część jej du​szy ża​ło​wa​ła, że Denth wy​ka​zał się taką roz​trop​no​ścią. Gdy​by na​dal miesz​ka​li w domu szpie​ga, mo​gła​by już zo​stać od​na​le​zio​na. I w tej chwi​li wra​ca​ła​by bez​piecz​nie do Idris. Za​cho​wy​wa​ła się tak zde​cy​do​wa​nie. Co wię​cej, cza​sa​mi tak wła​śnie się czu​ła. Szcze​gól​nie w chwi​lach, gdy sku​pia​ła się na do​bru swe​go kró​le​stwa lub na lo​sie Siri. Nie​mniej tego ro​dza​ju mo​men​ty – mo​men​ty, gdy sta​wa​ła się praw​dzi​wą na​stęp​czy​nią De​de​li​na – były ra​czej rzad​kie. Resz​tę cza​su spę​dza​ła na ja​ło​wych roz​my​śla​niach. Czy jej po​stę​po​wa​nie jest roz​sąd​ne? Prze​cież nie zna się na pod​stę​pach ani na woj​nie. Za wszyst​kim, co ro​bi​ła dla Idris, tak na​praw​dę stał Denth. To, co za​czę​ła po​dej​rze​wać już pierw​sze​go dnia, oka​za​ło się praw​dą. Jej na​uka i przy​go​to​wa​nia nie były wie​le war​te. Nie mia​ła po​ję​cia, w jaki spo​sób ura​to​wać Siri. Nie mia​ła po​ję​cia, co po​cząć ze swo​imi Od​de​cha​mi. Nie mia​ła na​wet po​ję​cia, czy chce zo​stać w tym sza​lo​nym, gwar​nym, zbyt ko​lo​ro​wym mie​ście. Krót​ko mó​wiąc, była bez​u​ży​tecz​na. A to było coś, na co nie zo​sta​ła przy​go​to​wa​na na​wet w naj​mniej​szym stop​niu. – Na​praw​dę chcesz się spo​tkać z Idria​na​mi? – spy​tał Denth. Vi​ven​na unio​sła wzrok. Na dwo​rze za​pa​dał zmierzch. Czy chcę? – za​sta​no​wi​ła się. Je​śli mój oj​ciec przy​słał do mia​sta swych lu​dzi, mogą się tam po​ja​wić.

Ale sko​ro mogę coś zro​bić dla swo​ich pod​da​nych… – Chcia​ła​bym – od​po​wie​dzia​ła. Na​jem​nik mil​czał. – Nie po​do​ba ci się ten po​mysł? – pod​ję​ła. Po​krę​cił gło​wą. – Cięż​ko to bę​dzie zor​ga​ni​zo​wać, a jesz​cze trud​niej utrzy​mać w ta​jem​ni​cy. Na ta​kim spo​tka​niu nie bę​dzie nam ła​two cię chro​nić. Do​tych​cza​so​we spo​tka​nia od​by​wa​ły się w bez​piecz​nych miej​scach. Ale je​śli spo​tkasz się z całą gro​ma​dą lu​dzi, bę​dzie kło​pot z opa​no​wa​niem ich. Ski​nę​ła gło​wą. – Mimo to, chcę to zro​bić. Mu​szę coś zro​bić, Denth. Co​kol​wiek. Coś po​ży​tecz​ne​go. Wiem, że po​ma​gam, po​ka​zu​jąc się tym two​im rze​zi​miesz​kom. Ale chcę zro​bić coś wię​cej. Je​śli rze​czy​wi​ście zbli​ża się woj​na, mu​si​my tych lu​dzi na nią przy​go​to​wać. Ja​koś im po​móc. Unio​sła gło​wę i spoj​rza​ła w stro​nę okna. Cio​łek stał w ką​cie, w tym sa​mym miej​scu, w któ​rym zo​sta​wi​ła go Pe​reł​ka. Vi​ven​na za​drża​ła i od​wró​ci​ła wzrok. – Chcę po​móc sio​strze – po​wie​dzia​ła. – I chcę się też przy​dać moim pod​da​nym. A sie​dząc w T’Te​lir bez​czyn​nie, nie po​mo​gę ni​ko​mu. – Za​wsze to lep​sze, niż gdy​byś wy​je​cha​ła – za​uwa​żył Denth. – Dla​cze​go? – Bo gdy​by cię nie było, nie miał​by mi kto pła​cić. Unio​sła wzrok ku nie​bu. – Nie żar​to​wa​łem – do​dał Denth. – Na​praw​dę lu​bię, gdy mi się pła​ci. Ale masz też lep​sze po​wo​dy, by tu zo​stać. – Na przy​kład ja​kie? – spy​ta​ła. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – To za​le​ży. Po​słu​chaj, księż​nicz​ko. Nie je​stem kimś, kto try​ska ge​nial​ny​mi ra​da​mi i mą​dro​ścią. Je​stem na​jem​ni​kiem. Ty mi pła​cisz, wska​zu​jesz cel, a ja ro​bię mie​czem. Ale my​ślę so​bie, że je​śli się do​brze za​sta​no​wić, to uciecz​ka do Idris by​ła​by naj​mniej po​ży​tecz​ną rze​czą, jaką mo​gła​byś zro​bić. Tam nie bę​dziesz mia​ła wpły​wu na nic. Bę​dziesz sie​dzieć w pa​ła​cu i ro​bić na dru​tach. Twój oj​ciec ma in​nych na​stęp​ców. Moż​li​we, że tu​taj rze​czy​wi​ście nie je​steś zbyt sku​tecz​na, ale tam by​ła​byś zbęd​na cał​ko​wi​cie. Umilkł, prze​cią​gnął się i znów oparł o ścia​nę. Cza​sem cięż​ko się z nim roz​ma​wia, po​my​śla​ła Vi​ven​na i po​krę​ci​ła gło​wą. Z dru​giej jed​nak stro​ny sło​wa na​jem​ni​ka nie​co ją po​cie​szy​ły. Uśmiech​nę​ła się, od​wró​ci​ła… I uj​rza​ła sto​ją​ce​go tuż obok Cioł​ka. Krzyk​nę​ła i na pół po​de​rwa​ła się z miej​sca, na pół za​to​czy​ła w tył. Denth w oka​mgnie​niu zna​lazł się na no​gach z mie​czem w dło​ni. Ko​lej​ne mgnie​nie oka po​tem do​łą​czył do nie​go Tonk Fah. Vi​ven​na pod​nio​sła się z pod​ło​gi, wy​plą​ta​ła ze spód​ni​cy i po​ło​ży​ła rękę na pier​si, jak​by po to, by uspo​ko​ić roz​ko​ła​ta​ne ser​ce. Nie​ży​wy wciąż stał nie​ru​cho​mo i pa​trzył na nią. – Cza​sem mu się to zda​rza. – Denth za​chi​cho​tał, choć Vi​ven​na po​czu​ła, że jego śmiech nie jest do koń​ca swo​bod​ny. – Pod​cho​dzi do lu​dzi. – Zu​peł​nie, jak​by go cie​ka​wi​li – do​dał Tonk Fah. – Oni nie mogą być cie​ka​wi ni​cze​go. – Denth po​krę​cił gło​wą. – Nie mają żad​nych uczuć. Cio​łek, wra​caj do kąta. Nie​ży​wy od​wró​cił się i ru​szył przed sie​bie. – Nie – po​wie​dzia​ła roz​trzę​sio​na Vi​ven​na. – Niech idzie do piw​ni​cy. – Ale te scho​dy… – za​czął Denth. – I to już! – syk​nę​ła dziew​czy​na. Jej wło​sy po​czer​wie​nia​ły na koń​cach. Na​jem​nik wes​tchnął.

– Cio​łek, zejdź do piw​ni​cy. Nie​ży​wy za​wró​cił i pod​szedł do drzwi. Gdy scho​dził po scho​dach, Vi​ven​na usły​sza​ła ci​che skrzyp​nię​cie, ale stwór do​tarł na dół bez​piecz​nie. Usia​dła z po​wro​tem, sta​ra​jąc się opa​no​wać od​dech. – Prze​pra​szam – po​wie​dział Denth. – Nie wy​czu​wam go – rzu​ci​ła Vi​ven​na. – To draż​nią​ce. Za​po​mi​nam o jego obec​no​ści i nie wiem, kie​dy się zbli​ża. – Ro​zu​miem. – Na​jem​nik ski​nął gło​wą. – Nie czu​ję też Pe​reł​ki. – Zer​k​nę​ła na nie​go. – Ona jest Bez​barw​na. – Tak – przy​znał Denth i usiadł. – Od dziec​ka. Ro​dzi​ce sprze​da​li jej Od​dech jed​ne​mu z bo​gów. – Po​wra​ca​ją​cy co ty​dzień po​trze​bu​ją świe​że​go Od​de​chu – do​dał Tonk Fah. – To strasz​ne – stwier​dzi​ła dziew​czy​na. Na​praw​dę będę mu​sia​ła być dla niej mil​sza, do​da​ła już w du​chu. – Nie aż tak strasz​ne – po​wie​dział Denth. – Sam kie​dyś ży​łem bez Od​de​chu. – Na​praw​dę? Ski​nął gło​wą. – Każ​dy mie​wa okre​sy, kie​dy z pie​niędz​mi nie jest zbyt do​brze. Ale po​zy​tyw​ną stro​ną Bio​Chro​my jest to, że Od​dech za​wsze moż​na od​ku​pić. – Za​wsze znaj​dzie się chęt​ny, by go sprze​dać – za​uwa​żył Tonk Fah. Vi​ven​na po​krę​ci​ła gło​wą i za​drża​ła. – Ale przez ja​kiś czas mu​sia​łeś bez nie​go żyć. Bez du​szy. Denth się ro​ze​śmiał, tym ra​zem zu​peł​nie szcze​rze. – Och, księż​nicz​ko, to tyl​ko prze​sąd. Po​zba​wie​nie Od​de​chu ni​ko​go tak bar​dzo nie zmie​nia. – Ale jest się wte​dy mniej uprzej​mym – od​par​ła Vi​ven​na. – Bar​dziej ner​wo​wym, jak… – Jak Pe​reł​ka? – spy​tał roz​ba​wio​ny na​jem​nik. – Nie, ona by​ła​by taka bez wzglę​du na wszyst​ko. Je​stem tego pe​wien. Tak czy ina​czej po sprze​da​ży Od​de​chu wca​le nie czu​łem się szcze​gól​nie od​mie​nio​ny. Trze​ba się na​praw​dę po​sta​rać, by po​czuć róż​ni​cę. Vi​ven​na od​wró​ci​ła się od nie​go. Nie spo​dzie​wa​ła się, że na​jem​nik to zro​zu​mie. Ła​two było na​zwać jej po​glą​dy prze​są​da​mi, ale ona rów​nie do​brze mo​gła ob​ró​cić te sło​wa prze​ciw​ko Den​tho​wi. Lu​dzie zwy​kle wi​dzą to, co chcą zo​ba​czyć. Sko​ro wie​rzył, że bez Od​de​chu był tym sa​mym czło​wie​kiem, mo​gła to uznać za pro​stą ra​cjo​na​li​za​cję fak​tu sprze​da​ży Bio​Chro​my, a tak​że póź​niej​sze​go kup​na Od​de​chu nie​win​nej oso​by. Poza tym po co go od​ku​pił, sko​ro tak świet​nie mu się bez nie​go żyło? Roz​mo​wa wy​ga​sła i za​pa​no​wa​ła ci​sza, do​pó​ki nie wró​ci​ła Pe​reł​ka. We​szła i Vi​ven​na – raz jesz​cze – le​d​wie ją za​uwa​ży​ła. Sta​now​czo za bar​dzo za​czy​nam po​le​gać na zmy​śle ży​cia – stwier​dzi​ła i wsta​ła. Pe​reł​ka przy​wi​ta​ła Den​tha ski​nie​niem. – Idria​nin nie kła​mał – oznaj​mi​ła ko​bie​ta. – Wy​py​ta​łam kil​ka osób. Trój​ka za​ufa​nych po​twier​dzi​ła jego toż​sa​mość. – No to w po​rząd​ku – po​wie​dział Denth, prze​cią​gnął się i pod​niósł z pod​ło​gi. Obu​dził Tonk Faha kop​nia​kiem. – Mo​że​my wra​cać do domu. Ostroż​nie.

23 Dar Pie​śni zna​lazł Po​ran​ną Rosę na dzie​dziń​cu za jej pa​ła​cem. Cie​szy​ła się wła​śnie dzie​ła​mi jed​ne​go z naj​lep​szych ogrod​ni​ków mia​sta. Po​wra​ca​ją​cy prze​szedł przez traw​nik w to​wa​rzy​stwie swych sług, któ​rzy wiel​kim pa​ra​so​lem osła​nia​li go przed słoń​cem i dba​li o to, by przez cały czas czuł się do​sta​tecz​nie do​piesz​czo​ny. Mi​nął po dro​dze set​ki do​nic, garn​ców i waz, w któ​rych ro​sły naj​roz​ma​it​sze ro​śli​ny, usta​wio​ne w za​wi​łe wzo​ry geo​me​trycz​ne i prost​sze sze​re​gi. Ru​cho​me ogro​dy. Bo​go​wie byli zbyt bo​scy, by opusz​czać dwór i zwie​dzać miej​skie par​ki, więc trze​ba było je przy​no​sić im tu​taj. Tak wiel​kie przed​się​wzię​cie wy​ma​ga​ło pra​cy mnó​stwa ro​bot​ni​ków, zwo​żą​cych ro​śli​ny wóz​ka​mi. Po​wra​ca​ją​cym nie od​ma​wia​no ni​cze​go. Oczy​wi​ście z wy​jąt​kiem wol​no​ści. Po​ran​na Rosa sta​ła i po​dzi​wia​ła spo​sób roz​miesz​cze​nia waz. Za​uwa​ży​ła nad​cho​dzą​ce​go boga, któ​re​go Bio​Chro​ma spra​wia​ła, że kwia​ty roz​świe​tla​ły się jesz​cze bar​dziej pysz​ny​mi bar​wa​mi. Bo​gi​ni wy​bra​ła na dziś za​ska​ku​ją​co skrom​ną su​kien​kę. Nie mia​ła rę​ka​wów i wy​glą​da​ła na uszy​tą z jed​ne​go ka​wał​ka zie​lo​ne​go je​dwa​biu, któ​ry jed​nak wy​star​czał do ukry​cia naj​istot​niej​szych czę​ści jej cia​ła, a na​wet kil​ku frag​men​tów wię​cej. – Dar Pie​śni, mój dro​gi – uśmiech​nę​ła się – od​wie​dzasz damę w jej domu? Ja​kie to uro​czo bez​po​śred​nie. No do​brze, skończ​my z ja​ło​wą ga​da​ni​ną. Chodź​my do sy​pial​ni. Uśmiech​nął się, pod​szedł jesz​cze bli​żej i wy​cią​gnął ku niej kart​kę pa​pie​ru. Za​wa​ha​ła się i wzię​ła ją do ręki. Cała stro​na była po​kry​ta ko​lo​ro​wy​mi krop​ka​mi – pi​smem rze​mieśl​ni​ków. – Co to jest? – spy​ta​ła. – Do​my​śli​łem się, od cze​go za​cznie​my roz​mo​wę – od​po​wie​dział – więc oszczę​dzi​łem nam tru​du brnię​cia przez tę część. Spi​sa​łem ją za​wcza​su. Po​ran​na Rosa unio​sła brew, po czym za​czę​ła czy​tać. – Na sa​mym wstę​pie Po​ran​na Rosa rzu​ca de​li​kat​ną su​ge​stię. – Spoj​rza​ła mu w oczy. – De​li​kat​ną? Za​pro​si​łam cię do sy​pial​ni. Na​zwa​ła​bym to ra​czej na​chal​ną su​ge​stią. – Nie do​ce​ni​łem cię – przy​znał Dar Pie​śni. – Czy​taj da​lej, pro​szę. – Wte​dy Dar Pie​śni zby​wa ją czymś – od​czy​ta​ła bo​gi​ni. – Ja​kąś uwa​gą, któ​ra jest tak cza​ru​ją​ca i za​ra​zem spryt​na, że Po​ran​na Rosa pod​da​je się uro​ko​wi jego ge​niu​szu i przez kil​ka mi​nut nie jest w sta​nie do​być z sie​bie sło​wa… Czy ja na​praw​dę mu​szę to czy​tać? – To ar​cy​dzie​ło – od​parł. – Ni​cze​go lep​sze​go do​tąd nie na​pi​sa​łem. Pro​szę, na​stęp​na część jest bar​dzo waż​na. Bo​gi​ni wes​tchnę​ła. – Po​ran​na Rosa mówi coś po​twor​nie nud​ne​go na te​mat po​li​ty​ki, ale do​da​je sło​wom sma​ku, ko​ły​sząc ku​szą​co pier​sia​mi. Po​tem Dar Pie​śni prze​pra​sza ją za to, że ostat​nio stał się tak nie​do​stęp​ny. Wy​ja​śnia, że mu​siał co nie​co prze​my​śleć. – Urwa​ła i unio​sła wzrok. – Czy to zna​czy, że wresz​cie zga​dzasz się ze mną współ​pra​co​wać? Ski​nął gło​wą. Krzą​ta​ją​cy się nie​opo​dal ogrod​ni​cy usu​nę​li kwia​ty. Po chwi​li wró​ci​li, usta​wia​jąc osza​ła​mia​ją​co pięk​ny wzór z ro​sną​cych w do​ni​cach nie​wiel​kich, kwit​ną​cych drze​wek. Wo​kół Po​ran​nej Rosy i jej go​ścia za​wi​ro​wał ukwie​co​ny ka​lej​do​skop barw.

– Nie są​dzę, by kró​lo​wa bra​ła udział w spi​sku zmie​rza​ją​cym do prze​ję​cia tro​nu – pod​jął Dar Pie​śni. – Roz​ma​wia​łem z nią tyl​ko przez chwi​lę, ale je​stem tego pe​wien. – Dla​cze​go w ta​kim ra​zie chcesz do mnie do​łą​czyć? Bóg stał przez chwi​lę w mil​cze​niu i przy​glą​dał się kwia​tom. – Po​nie​waż – od​po​wie​dział wresz​cie – mam za​miar do​pil​no​wać, że​byś jej nie znisz​czy​ła. Jej i nas wszyst​kich przy oka​zji. – Naj​droż​szy – rzu​ci​ła Po​ran​na Rosa, ścią​ga​jąc kar​mi​no​we usta. – Za​pew​niam cię, że je​stem zu​peł​nie nie​szko​dli​wa. – Śmiem wąt​pić. – Uniósł brew. – No, no! Ni​g​dy nie po​wi​nie​neś su​ge​ro​wać, że dama mija się z praw​dą – zwró​ci​ła mu uwa​gę. – Tak czy ina​czej cie​szę się, że przy​sze​dłeś. Cze​ka nas tro​chę pra​cy. – Pra​cy? – zdzi​wił się. – To brzmi, jak​by trze​ba było… pra​co​wać… – Oczy​wi​ście, mój miły – rzu​ci​ła, od​cho​dząc. Ogrod​ni​cy na​tych​miast po​bie​gli na​przód, usu​wa​jąc drzew​ka z dro​gi Po​wra​ca​ją​cych. Ich nad​zor​ca stał nie​co z boku i dy​ry​go​wał two​rze​niem ewo​lu​ują​ce​go wzo​ru ni​czym bo​ta​nicz​ną or​kie​strą. Dar Pie​śni pod​biegł, do​ga​nia​jąc bo​gi​nię. – Pra​ca – pod​jął. – Wiesz, co moja fi​lo​zo​fia mówi na te​mat tego po​ję​cia? – Od​no​szę mgli​ste wra​że​nie, że nie cał​kiem uzna​je jego sto​sow​ność – od​po​wie​dzia​ła Po​ran​na Rosa. – Och, tego bym nie po​wie​dział. Pra​ca, moja dro​ga, jest jak na​wóz. – Czy​li cuch​nie? Uśmiech​nął się. – Nie. Mia​łem na my​śli to, że pra​ca przy​po​mi​na mi na​wóz pod tym wzglę​dem, że cie​szę się z jej ist​nie​nia, ale za nic nie chciał​bym się nią ska​lać. – To nie​do​brze się skła​da – za​uwa​ży​ła bo​gi​ni – po​nie​waż wła​śnie się na to zgo​dzi​łeś. Wes​tchnął. – Czy​li jed​nak do​brze mi się wy​da​wa​ło, że coś tu śmier​dzi. – Ro​bisz się nud​ny – stwier​dzi​ła z uśmie​chem, któ​ry skie​ro​wa​ła do ro​bot​ni​ków usta​wia​ją​cych wzdłuż jej dro​gi wazy z kwia​ta​mi. – Zo​ba​czysz, bę​dzie za​baw​nie. – Od​wró​ci​ła się ku nie​mu z bły​skiem w oku. – Ze​szłej nocy na​pad​nię​to Gwiaz​dę Mi​ło​sier​dzia.

– Och, Po​ran​na Roso, moja dro​ga, to było po pro​stu strasz​ne. Dar Pie​śni uniósł brew. Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia była wspa​nia​łą zmy​sło​wą ko​bie​tą, a jed​nak moc​no kon​tra​stu​ją​cą z Po​ran​ną Rosą. Obie oczy​wi​ście sta​no​wi​ły do​sko​na​łe wcie​le​nia ko​bie​ce​go pięk​na. Po​ran​na Rosa była jed​nak szczu​pła – choć ob​da​rzo​na spo​rym biu​stem – pod​czas gdy Gwiaz​da była tu i ów​dzie za​okrą​glo​na. Wy​cią​ga​ła się wła​śnie na mięk​kiej ka​na​pie i pod​da​wa​ła piesz​czo​cie po​wie​trza po​ru​sza​ne​go wa​chla​rzem z du​żych li​ści pal​mo​wych, któ​rym ko​ły​sa​ło nad nią kil​ku słu​żą​cych. Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia nie po​sia​da​ła sub​tel​ne​go wy​czu​cia sty​lu, ja​kim ce​cho​wa​ła się Po​ran​na Rosa. Do​bie​ra​nie ja​skra​wych barw w taki spo​sób, by nie wy​da​wa​ły się jar​marcz​ne, sta​no​wi praw​dzi​wą sztu​kę, a Gwiaz​da tym​cza​sem naj​wy​raź​niej nie zna​ła tej dzie​dzi​ny sztu​ki. Choć trze​ba przy​znać, stwier​dził w du​chu Dar Pie​śni, że oranż i zło​to nie są naj​wdzięcz​niej​szy​mi bar​wa​mi dla osób, któ​re po​win​ny no​sić się z god​no​ścią. – Gwiaz​do, moja dro​ga – ode​zwa​ła się cie​pło Po​ran​na Rosa. Je​den ze słu​żą​cych pod​su​nął jej krze​sło, do​kład​nie w chwi​li, kie​dy sia​da​ła przy łok​ciu dru​giej bo​gi​ni. – Wiem jak mu​sisz się te​raz czuć. – Czyż​by? – spy​ta​ła Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia. – Na​praw​dę to ro​zu​miesz? To strasz​ne. Ja​kiś…szu​bra​wiec za​kradł się do mo​je​go pa​ła​cu i na​pa​sto​wał mo​ich słu​żą​cych! W domu bo​gi​ni! Któż mógł się cze​goś ta​kie​go do​pu​ścić?

– To z pew​no​ścią był po pro​stu ja​kiś sza​le​niec – po​wie​dzia​ła ko​ją​cym to​nem Po​ran​na Rosa. Dar Pie​śni stał obok z rę​ka​mi sple​cio​ny​mi na ple​cach i uśmie​chał się współ​czu​ją​co. Chłod​ny, po​po​łu​dnio​wy wiatr po​wiał przez dzie​dzi​niec i wpadł pod ich al​ta​nę. Część słu​żą​cych Rosy przy​nio​sła za bo​gi​nią kwia​ty i drzew​ka, któ​re na​tych​miast roz​sta​wi​li do​ko​ła. Ro​śli​ny na​są​cza​ły po​wie​trze kok​taj​lem woni. – Nie ro​zu​miem – przy​zna​ła Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia. – Prze​cież straż​ni​cy przy bra​mie po​win​ni temu za​po​biec! Po co nam mur, sko​ro każ​dy może so​bie wejść i za​kłó​cić spo​kój na​szych do​mów? Nie czu​ję się już bez​piecz​na. – Je​stem pew​na, że war​tow​ni​cy będą na przy​szłość bar​dziej uważ​ni – po​wie​dzia​ła Po​ran​na Rosa. Dar Pie​śni zmarsz​czył brwi i spoj​rzał na pa​łac Gwiaz​dy, wo​kół któ​re​go ro​ili się słu​żą​cy ni​czym za​nie​po​ko​jo​ne psz​czo​ły obok swe​go ula. – Cze​go ten in​truz mógł tu szu​kać? – rzu​cił ci​cho, jak​by py​tał sam sie​bie. – Może dzieł sztu​ki? Choć z pew​no​ścią ła​twiej by​ło​by ob​ra​bo​wać an​ty​kwa​riu​sza. – Nie wie​my, co praw​da, cze​go chciał – od​par​ła gład​ko Po​ran​na Rosa – ale wie​my przy​naj​mniej coś na jego te​mat. – Och? – Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia unio​sła gło​wę. – Tak, ko​cha​na – cią​gnę​ła bo​gi​ni. – Na​ru​szyć dom boga mógł tyl​ko ktoś wy​zby​ty sza​cun​ku dla tra​dy​cji, wła​sno​ści i re​li​gii. Ktoś pro​sty. Ktoś, kto nie zna ho​no​ru. Nie​wier​ny… – Idria​nin? – za​py​ta​ła Gwiaz​da. – A za​sta​na​wia​łaś się kie​dyś, moja dro​ga – zwró​ci​ła się do przy​ja​ciół​ki Rosa – dla​cze​go przy​sła​li nam naj​młod​szą księż​nicz​kę za​miast naj​star​szej? Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia zmarsz​czy​ła czo​ło. – A tak zro​bi​li? – Tak, ko​cha​na – przy​tak​nę​ła Po​ran​na Rosa. – To dość po​dej​rza​ne. – Na Dwo​rze Bo​gów dzie​je się coś nie​do​bre​go. – Rosa po​chy​li​ła się ku niej. – Oba​wiam się, że mogą na​dejść nie​bez​piecz​ne cza​sy dla ko​ro​ny. – Po​ran​na Roso – rzu​cił Dar Pie​śni – po​zwo​lisz na słów​ko? Bo​gi​ni ob​da​rzy​ła go po​iry​to​wa​nym spoj​rze​niem. Wy​trzy​mał spo​koj​nie jej wzrok i zmu​sił się do wes​tchnie​nia. Po​kle​pa​ła Gwiaz​dę po ra​mie​niu i wy​szła z Da​rem Pie​śni z pa​wi​lo​nu. Słu​żą​cy i ka​pła​ni ru​szy​li za nimi. – Co ty ro​bisz? – spy​tał, gdy tyl​ko zna​leź​li się poza za​się​giem słu​chu Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia. – Re​kru​tu​ję – od​par​ła z bły​skiem w oku Rosa. – Bę​dzie​my po​trze​bo​wać jej Roz​ka​zów dla Nie​ży​wych. – Ja wciąż nie je​stem pe​wien, czy one rze​czy​wi​ście będą nam po​trzeb​ne – stwier​dził Dar Pie​śni. – Może woj​na wca​le nie jest ko​niecz​na. – Już ci to tłu​ma​czy​łam – po​wie​dzia​ła Po​ran​na Rosa. – Mu​si​my być ostroż​ni. Ja się po pro​stu przy​go​to​wu​ję. – No do​brze – mruk​nął. Bo​gi​ni mia​ła ra​cję. – Ale nie wie​my, czy do pa​ła​cu Gwiaz​dy wła​mał się Idria​nin. Dla​cze​go su​ge​ru​jesz, że tak wła​śnie było? – A my​ślisz, że to czy​sty przy​pa​dek? Że ktoś za​kradł się do jed​ne​go z na​szych pa​ła​ców aku​rat te​raz? Kie​dy zbli​ża się woj​na? – Przy​pa​dek. – A in​truz tak po pro​stu przy​pad​kiem wy​brał so​bie dom jed​nej z czwór​ki Po​wra​ca​ją​cych, któ​rzy dys​po​nu​ją Roz​ka​za​mi dla Nie​ży​wych? Gdy​bym szy​ko​wa​ła się do woj​ny z Hal​lan​dren, pierw​szą rze​czą, jaką bym zro​bi​ła, by​ło​by za​ję​cie się wła​śnie tym. Moż​li​we, że spraw​dzi​ła​bym, czy Roz​ka​zy nie są gdzieś prze​cho​wy​wa​ne w for​mie pi​sem​nej. Albo spró​bo​wa​ła​bym za​bić bo​gów, któ​rzy nimi roz​po​rzą​dza​ją. Dar Pie​śni rzu​cił okiem w stro​nę pa​ła​cu. Ar​gu​men​ty Po​ran​nej Rosy nie były po​zba​wio​ne sen​su, ale z pew​no​ścią nie były też roz​strzy​ga​ją​ce. Po​czuł dziw​ną po​trze​bę bliż​sze​go przyj​rze​nia się spra​wie. To

jed​nak też za​po​wia​da​ło pew​ne​go ro​dza​ju pra​cę. A nie mógł prze​cież tak po pro​stu zre​zy​gno​wać ze swo​ich do​tych​cza​so​wych na​wy​ków. Był​by to szcze​gól​nie nie​po​myśl​ny pre​ce​dens. Kiw​nął więc tyl​ko gło​wą, a Po​ran​na Rosa za​pro​wa​dzi​ła go z po​wro​tem do al​ta​ny. – Moja dro​ga – za​czę​ła bo​gi​ni, szyb​ko sia​da​jąc obok Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia, z nie​co bar​dziej po​waż​ną miną niż wcze​śniej. Po​chy​li​ła się ku przy​ja​ciół​ce. – Po​roz​ma​wia​li​śmy i po​sta​no​wi​li​śmy ci za​ufać. Gwiaz​da wy​pro​sto​wa​ła się na​gle. – Za​ufać mi? W ja​kiej spra​wie? – Chce​my po​dzie​lić się z tobą pew​ną wie​dzą – szep​nę​ła Rosa. – Są po​śród nas tacy, któ​rzy się oba​wia​ją, że Idria​nom już nie wy​star​cza​ją góry i że ostrzą so​bie zęby na na​sze zie​mie. – Ale prze​cież zjed​no​czy​my się dzię​ki krwi – za​uwa​ży​ła Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia. – Na tro​nie Hal​lan​dren za​sią​dzie Król-Bóg z od​po​wied​niej dy​na​stii. – Tak są​dzisz? – od​par​ła Po​ran​na Rosa. – A co wte​dy sta​nie na prze​szko​dzie, by uznać ten tron za tron Idris? Gwiaz​da za​mar​ła i – co za​ska​ku​ją​ce – spoj​rza​ła na Dar Pie​śni. – Ty też tak my​ślisz? – spy​ta​ła. Dla​cze​go wszy​scy ocze​ku​ją jego zda​nia? Prze​cież od daw​na ro​bił co w jego mocy, by ich od tego od​wieść, a mimo to wciąż trak​to​wa​li go tak, jak​by był co naj​mniej mo​ral​nym au​to​ry​te​tem. – Są​dzę, że mą​drze by​ło​by pod​jąć pew​ne… przy​go​to​wa​nia – od​po​wie​dział. Choć oczy​wi​ście to samo po​wie​dział​bym w kwe​stii obia​du. Po​ran​na Rosa rzu​ci​ła mu znie​cier​pli​wio​ne spoj​rze​nie, lecz gdy po​pa​trzy​ła znów w oczy Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia, na jej ob​li​czu ma​lo​wa​ło się już tyl​ko współ​czu​cie. – Ro​zu​mie​my, że mia​łaś bar​dzo cięż​ki dzień – ode​zwa​ła się. – Ale, pro​szę, za​sta​nów się nad na​szą pro​po​zy​cją. Chcie​li​by​śmy, że​byś do nas do​łą​czy​ła. Ra​zem przy​go​tu​je​my się na naj​gor​sze. – Ja​kie do​kład​nie przy​go​to​wa​nia masz na my​śli? – spy​ta​ła Gwiaz​da. – Bar​dzo pro​ste – od​po​wie​dzia​ła po​śpiesz​nie Po​ran​na Rosa. – Na​le​ży my​śleć, roz​ma​wiać i pla​no​wać. A kie​dy uzna​my, że mamy wy​star​cza​ją​cą ilość do​wo​dów, pój​dzie​my z tym wszyst​kim do Kró​la-Boga. Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia wy​raź​nie się uspo​ko​iła. Kiw​nę​ła gło​wą. – Ro​zu​miem. Przy​go​to​wa​nia. To rze​czy​wi​ście mą​dre po​su​nię​cie. – Te​raz od​pocz​nij, moja dro​ga – po​ra​dzi​ła Rosa, po czym wsta​ła i od​pro​wa​dzi​ła Dar Pie​śni. Od​da​li​li się od al​ta​ny. Szli spa​ce​rem po do​sko​na​le utrzy​ma​nym traw​ni​ku, z po​wro​tem w stro​nę pa​ła​cu bo​gi​ni. Dar Pie​śni jed​nak nie miał ocho​ty tam iść. Nie​po​ko​iło go to, co za​szło pod​czas nie​daw​nej roz​mo​wy. – Słod​ka jest – za​uwa​ży​ła z uśmie​chem Po​ran​na Rosa. – Mó​wisz tak tyl​ko dla​te​go, że ła​two nią ma​ni​pu​lo​wać. – Oczy​wi​ście – od​par​ła bo​gi​ni. – Wprost uwiel​biam lu​dzi, któ​rzy za​cho​wu​ją się tak, jak po​win​ni. A po​win​ność de​fi​niu​je​my te​raz jako to, co ja uwa​żam za słusz​ne. – Przy​naj​mniej szcze​rze to przy​zna​jesz – po​wie​dział Dar Pie​śni. – Ty mój dro​gi po​tra​fisz ze mnie czy​tać jak z książ​ki. Prych​nął. – Chy​ba z ta​kiej, któ​rej jesz​cze nie prze​ło​żo​no na nasz ję​zyk. – Twier​dzisz tak wy​łącz​nie dla​te​go, że tak na​praw​dę ni​g​dy nie za​da​łeś so​bie tru​du, żeby ze mnie co​kol​wiek wy​czy​tać – za​uwa​ży​ła z uśmie​chem. – Choć mu​szę też przy​znać, że jest w Gwieź​dzie coś, co mnie nie​zwy​kle draż​ni. – A cóż to ta​kie​go? – Jej ar​mie. – Po​ran​na Rosa za​plo​tła ręce na pier​si. – Dla​cze​go ona, bo​gi​ni mi​ło​sier​dzia, do​sta​ła pod swo​je roz​ka​zy dzie​sięć ty​się​cy Nie​ży​wych? To oczy​wi​sty błąd w czy​jejś oce​nie. Tym więk​szy, że ja nie otrzy​ma​łam na​wet jed​ne​go żoł​nie​rza. – Po​ran​na Roso – rzu​cił roz​ba​wio​ny Dar Pie​śni – je​steś bo​gi​nią uczci​wo​ści, ko​mu​ni​ka​cji i re​la​cji

mię​dzy​ludz​kich. Po co ci woj​sko? – Re​la​cje mię​dzy​ludz​kie czę​sto wią​żą się z uży​ciem ar​mii – od​par​ła. – W koń​cu, jak na​zwiesz to, co za​cho​dzi mię​dzy dwo​ma męż​czy​zna​mi okła​da​ją​cy​mi się mie​cza​mi? To bar​dzo mię​dzy​ludz​kie. – Co ra​cja, to ra​cja – mruk​nął bóg, od​wra​ca​jąc się w stro​nę pa​wi​lo​nu Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia. – No do​brze – pod​ję​ła Rosa. – Cie​szę się, że do​ce​niasz moje ar​gu​men​ty, po​nie​waż wszel​kie re​la​cje są tak na​praw​dę woj​ną. Po​dob​nie jak re​la​cje mię​dzy nami, mój dro​gi. My… – Urwa​ła i trą​ci​ła go w ra​mię. – Ej? Słu​chaj mnie! – Tak? Roz​draż​nio​na wzię​ła się pod boki. – Z przy​kro​ścią stwier​dzam, że two​ja zwy​kła kwie​ci​stość wy​ra​zu gdzieś dzi​siaj zni​kła. Chy​ba będę mu​sia​ła zna​leźć so​bie ko​goś in​ne​go do za​ba​wy. – Mhm. Tak – rzu​cił, przy​glą​da​jąc się pa​ła​co​wi Gwiaz​dy. – To praw​dzi​wa tra​ge​dia. To wła​ma​nie. In​truz był sam? – Praw​do​po​dob​nie – od​po​wie​dzia​ła bo​gi​ni. – Ale to nie​istot​ne. – Czy ko​muś coś się sta​ło? – Kil​ku słu​żą​cych jest ran​nych – po​wie​dzia​ła Po​ran​na Rosa, ma​cha​jąc przy tym obo​jęt​nie ręką. – Zna​le​zio​no też jed​no cia​ło. Ale ty po​wi​nie​neś za​jąć się te​raz mną, a nie tym… Dar Pie​śni za​marł. – Chcesz po​wie​dzieć, że ktoś zgi​nął? – Tak sły​sza​łam. – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Od​wró​cił się. – Wró​cę tam i jesz​cze z nią po​roz​ma​wiam. – Świet​nie – syk​nę​ła Po​ran​na Rosa – ale beze mnie. Ja się na​cie​szę swo​imi ogro​da​mi. – Do​brze – rzu​cił przez ra​mię Dar Pie​śni. – Do zo​ba​cze​nia. Po​ran​na Rosa mruk​nę​ła coś z nie​za​do​wo​le​niem i nie zdej​mu​jąc rąk z bio​der, pa​trzy​ła za od​cho​dzą​cym. Dar Pie​śni nie zwró​cił uwa​gi na jej iry​ta​cję. Był zbyt sku​pio​ny na… Czy​li ja​cyś słu​żą​cy ucier​pie​li wsku​tek tego wła​ma​nia. Bóg nie po​wi​nien się zaj​mo​wać kry​mi​nal​ny​mi hi​sto​ria​mi. A mimo to znów szedł do al​ta​ny Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia, w nie​od​łącz​nej asy​ście sług i ka​pła​nów. Bo​gi​ni wciąż spo​czy​wa​ła wy​cią​gnię​ta na ka​na​pie. – Dar Pie​śni? – Zdzi​wio​na jego wi​do​kiem zmarsz​czy​ła brwi. – Wró​ci​łem, po​nie​waż wła​śnie się do​wie​dzia​łem, że je​den z two​ich słu​żą​cych zo​stał za​bi​ty. – Ach, tak – przy​zna​ła. – Bie​dak. Strasz​li​wa hi​sto​ria. Je​stem pew​na, że w nie​bie jest mu do​brze. – Za​baw​ne, że lu​dziom jest do​brze tam, do​kąd wca​le nie uśmie​cha im się od​cho​dzić – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Po​wiedz mi, jak to się sta​ło? – To bar​dzo dziw​ne – po​wie​dzia​ła. – Dwóch war​tow​ni​ków przy wej​ściu zo​sta​ło ogłu​szo​nych. Czwór​ka mo​ich lu​dzi na​tknę​ła się na wła​my​wa​cza w ko​ry​ta​rzu dla służ​by. Roz​po​czę​ła się bój​ka, je​den słu​ga stra​cił przy​tom​ność, dru​gi zo​stał za​bi​ty, a po​zo​sta​ła dwój​ka ucie​kła. – W jaki spo​sób zgi​nął ten czło​wiek? Gwiaz​da wes​tchnę​ła. – Na​praw​dę nie wiem – po​wie​dzia​ła, ma​cha​jąc ręką. – Mo​żesz się tego do​wie​dzieć od mo​ich ka​pła​nów. Oba​wiam się, że by​łam w zbyt du​żym szo​ku, by za​pa​mię​tać szcze​gó​ły. – A mógł​bym z nimi po​mó​wić? – Sko​ro mu​sisz – rzu​ci​ła Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia. – Ale czy za​po​mnia​łam wspo​mnieć o tym, jak bar​dzo je​stem roz​trzę​sio​na? Spo​dzie​wa​ła​bym się ra​czej, że zo​sta​niesz i mnie po​cie​szysz. – Moja dro​ga Gwiaz​do – od​po​wie​dział. – Je​śli mnie choć tro​chę znasz, to sama wiesz, że naj​lep​szą po​cie​chą, jaką mogę ci przy​nieść, jest zo​sta​wie​nie cię w spo​ko​ju.

Zmarsz​czy​ła czo​ło i spoj​rza​ła mu w oczy. – Żar​to​wa​łem, moja dro​ga – do​dał. – Ale, nie​ste​ty, żar​ty nie są moją spe​cjal​no​ścią. Wier​ci​pię​to, idziesz? Lla​ri​mar, któ​ry – jak za​wsze – stał w po​bli​żu wraz z in​ny​mi ka​pła​na​mi, spoj​rzał na swe​go boga. – Wa​sza Mi​łość? – Nie ma po​trze​by nę​kać tą spra​wą więk​szej licz​by osób – stwier​dził Dar Pie​śni. – Są​dzę, że we dwóch do​sko​na​le so​bie z tym za​da​niem po​ra​dzi​my. – Jak so​bie ży​czysz, Wa​sza Mi​łość – przy​tak​nął ka​płan. Raz jesz​cze słu​dzy Po​wra​ca​ją​ce​go zo​sta​li sami. Za​czę​li nie​pew​nie krę​cić się po tra​wie, jak po​rzu​co​ne przez ro​dzi​ców dzie​ci. – O co cho​dzi, Wa​sza Mi​łość? – spy​tał ci​cho Lla​ri​mar, gdy wcho​dzi​li do pa​ła​cu. – Szcze​rze mó​wiąc, nie mam po​ję​cia – od​parł Dar Pie​śni. – Mam po pro​stu wra​że​nie, że coś tu jest nie tak. Cho​dzi mi o to wła​ma​nie. Śmierć słu​gi. Nie po​do​ba mi się to. Ka​płan spoj​rzał na nie​go z dziw​nym wy​ra​zem twa​rzy. – Co zno​wu? – rzu​cił bóg. – Nic, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział Lla​ri​mar. – Po pro​stu ta​kie za​cho​wa​nie jest do cie​bie wy​so​ce nie​po​dob​ne. – Wiem – przy​tak​nął Dar Pie​śni, a mimo to cały czas miał pew​ność, że pod​jął wła​ści​wą de​cy​zję. – Nie mam po​ję​cia, dla​cze​go mnie to za​in​te​re​so​wa​ło. Pew​nie zwy​kła cie​ka​wość. – Cie​ka​wość tak sil​na, że zdo​ła​ła po​ko​nać twą skłon​ność do uni​ka​nia… cóż, wszyst​kie​go? Dar Pie​śni wzru​szył ra​mio​na​mi. Po​czuł dziw​ny przy​pływ ener​gii. Jego zwy​kła obo​jęt​ność znik​nę​ła, za​stą​pio​na eks​cy​ta​cją. Pa​łac wy​glą​dał nie​mal zna​jo​mo. W ko​ry​ta​rzu dla służ​by zna​lazł grup​kę roz​ma​wia​ją​cych ze sobą męż​czyzn. Pod​szedł do nich. Zwró​ci​li się ku Po​wra​ca​ją​ce​mu w naj​wyż​szym zdu​mie​niu. – Świet​nie, że was wi​dzę – rzu​cił bóg. – Ro​zu​miem, że mo​że​cie mi opo​wie​dzieć o wła​ma​niu? – Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział je​den ze słu​żą​cych. Cała trój​ka po​chy​li​ła gło​wy. – Za​pew​niam, że pa​nu​je​my nad wszyst​kim. Ani to​bie, ani in​nym Po​wra​ca​ją​cym nic nie gro​zi. – Tak, tak. – Dar Pie​śni ro​zej​rzał się po ko​ry​ta​rzu. – Czy to wła​śnie tu​taj zgi​nął ten czło​wiek? Męż​czyź​ni wy​mie​ni​li się spoj​rze​nia​mi. – Tam. – Je​den z nich nie​chęt​nie wska​zał pal​cem po​bli​ski za​kręt. – Cu​dow​nie. Pójdź​cie ze mną, je​śli ła​ska. – Dar Pie​śni ru​szył na miej​sce zbrod​ni. Kil​ku rze​mieśl​ni​ków usu​wa​ło de​ski z pod​ło​gi. Praw​do​po​dob​nie za​mie​rza​li je wy​mie​nić. Spla​mio​ne krwią drew​no – bez wzglę​du, na to jak do​sko​na​le wy​czysz​czo​ne – nie było mile wi​dzia​nym ele​men​tem wy​stro​ju pa​ła​cu bo​gi​ni. – Hm – mruk​nął Po​wra​ca​ją​cy. – Nie​ład​nie. Jak do tego do​szło? – Nie je​ste​śmy pew​ni, Wa​sza Mi​łość – od​parł je​den z ka​pła​nów. – In​truz ogłu​szył war​tow​ni​ków przy drzwiach, ale nic po​waż​niej​sze​go im nie zro​bił. – Tak, Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia już mi o tym opo​wie​dzia​ła. Ale po​tem wdał się w wal​kę z czte​re​ma słu​ga​mi? – Cóż, „wal​ka” nie jest tu naj​lep​szym sło​wem – po​wie​dział ka​płan i wes​tchnął. Dar Pie​śni nie był ich bo​giem, ale był bo​giem, a wszy​scy na dwo​rze byli zwią​za​ni przy​się​gą, na​ka​zu​ją​cą od​po​wia​dać na py​ta​nia każ​de​go Po​wra​ca​ją​ce​go. – Pierw​sze​go z nich obez​wład​nił Prze​bu​dzo​ną liną – cią​gnął ka​płan. – Po​tem, kie​dy je​den zo​stał, żeby po​wstrzy​mać ban​dy​tę, dwóch po​zo​sta​łych po​bie​gło po po​moc. In​truz jed​nak szyb​ko po​zba​wił przy​tom​no​ści sa​mot​ne​go obroń​cę. Ten skrę​po​wa​ny liną cały czas jesz​cze wte​dy żył. – Ka​płan spoj​rzał na swo​ich to​wa​rzy​szy. – Kie​dy wresz​cie na​de​szły po​sił​ki – po ja​kimś cza​sie, opóź​ni​ła ich czy​nią​ca wiel​kie za​mie​sza​nie Nie​ży​wa wie​wiór​ka – dru​gi z męż​czyzn wciąż był nie​przy​tom​ny, ale pierw​szy, na​dal spę​ta​ny, już nie żył. Zo​stał za​bi​ty pchnię​ciem mie​cza w ser​ce. Dar Pie​śni ski​nął gło​wą i przy​klęk​nął po​mię​dzy spę​ka​ny​mi de​ska​mi. Pra​cu​ją​cy przy nich męż​czyź​ni

po​chy​li​li gło​wy i cof​nę​li się. Nie był pe​wien, co spo​dzie​wał się zna​leźć. Pod​ło​ga zo​sta​ła wy​szo​ro​wa​na do czy​sta, a po​tem roz​mon​to​wa​na. Nie​mniej nie​opo​dal wid​nia​ła dziw​na pla​ma. Pod​szedł i przyj​rzał się jej z bli​ska. To drew​no jest zu​peł​nie po​zba​wio​ne ko​lo​ru, po​my​ślał. Uniósł gło​wę i spoj​rzał na ka​pła​nów. – A więc mó​wi​cie, że to był Roz​bu​dza​ją​cy? – Bez wąt​pie​nia, Wa​sza Mi​łość. Raz jesz​cze przyj​rzał się sza​re​mu frag​men​to​wi pod​ło​gi. Nie ma moż​li​wo​ści, żeby to był Idria​nin, zdał so​bie spra​wę. Ża​den z nich nie Prze​bu​dził​by ni​cze​go. – Ja​kie to było Nie​ży​we zwie​rzę? – Nie​ży​wa wie​wiór​ka, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział je​den ze słu​żą​cych. – In​truz użył jej, by od​wró​cić na​szą uwa​gę. – Do​brze była wy​ko​na​na? Ta wie​wiór​ka? Ski​nę​li gło​wa​mi. – Są​dząc po jej za​cho​wa​niu, użył no​wo​cze​sne​go Roz​ka​zu – po​wie​dział je​den z ka​pła​nów. – Za​miast krwi mia​ła al​ko​hol. Ła​pa​li​śmy ją przez więk​szą część nocy. – Ro​zu​miem. – Dar Pie​śni wstał i wy​pro​sto​wał się. – Ale wła​my​wa​czo​wi uda​ło się uciec? – Tak, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział ktoś. – Jak my​śli​cie, cze​go tu szu​kał? Ka​pła​ni się za​wa​ha​li. – Nie mamy pew​no​ści, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział je​den z nich. – Spło​szy​li​śmy go, za​nim osią​gnął swój cel. Je​den z nas wi​dział, jak ucie​ka dro​gą, któ​rą tu przy​szedł. Być może wła​my​wacz nie spo​dzie​wał się tak zde​cy​do​wa​ne​go opo​ru. – Są​dzi​my, że to był zwy​kły zło​dzie​ja​szek, Wa​sza Mi​łość – rzu​cił inny słu​ga. – Za​pew​ne chciał się wła​mać do ga​le​rii i ukraść dzie​ła sztu​ki. – Tak, to rze​czy​wi​ście moż​li​we. Do​bra ro​bo​ta. – Dar Pie​śni od​wró​cił się i ru​szył z po​wro​tem ko​ry​ta​rzem do wyj​ścia z pa​ła​cu. Czuł się dziw​nie. Ka​pła​ni go okła​ma​li. Nie miał po​ję​cia, skąd to wie. A jed​nak wie​dział, był o tym głę​bo​ko prze​ko​na​ny. Pod​po​wia​dał mu to in​stynkt, o któ​re​go po​sia​da​nie sam sie​bie do​tąd nie po​dej​rze​wał. Ale, za​miast za​nie​po​ko​ić, od​kry​cie to tyl​ko zwięk​szy​ło jego eks​cy​ta​cję. – Wa​sza Mi​łość? – spy​tał Lla​ri​mar, śpie​sząc za swym bo​giem. – Do​wie​dzia​łeś się, cze​go chcia​łeś? – Wła​my​wacz nie po​cho​dził z Idris – po​wie​dział ci​cho Dar Pie​śni, gdy wy​szli na za​la​ny słoń​cem dzie​dzi​niec. Lla​ri​mar uniósł brew. – Zda​rza​ło się już, że Idria​nie przy​by​wa​li do Hal​lan​dren i ku​po​wa​li Od​de​chy, Wa​sza Mi​łość. – A sły​sza​łeś kie​dyś o Idria​ni​nie po​słu​gu​ją​cym się Nie​ży​wy​mi? Ka​płan umilkł. – Nie, Wa​sza Mi​łość – przy​znał wresz​cie. – Oni nie​na​wi​dzą Nie​ży​wych. Uwa​ża​ją ich za od​ra​ża​ją​cych, czy coś po​dob​ne​go. Non​sens, ale tak czy ina​czej, spo​sób dzia​ła​nia in​tru​za wy​klu​cza dzia​ła​nie ko​go​kol​wiek z Idris. Zresz​tą, po co mie​li​by to ro​bić? Żeby za​bić jed​ne​go z Po​wra​ca​ją​cych? Na miej​scu Gwiaz​dy po​ja​wił​by się ktoś inny, a dzię​ki dwor​skim pro​ce​du​rom ar​mia Nie​ży​wych nie po​zo​sta​ła​by dłu​go bez do​wód​cy. No i na​sza ewen​tu​al​na ze​msta by​ła​by zbyt kosz​tow​na. – Są​dzisz więc, że to był zło​dziej? – Oczy​wi​ście, że nie. – Dar Pie​śni po​krę​cił gło​wą. – Wy​obra​żasz so​bie po​spo​li​te​go zło​dzie​jasz​ka dys​po​nu​ją​ce​go ty​lo​ma Od​de​cha​mi lub pie​niędz​mi, żeby po​rzu​cić Nie​ży​we​go? Tyl​ko dla od​wró​ce​nia uwa​gi? Wła​my​wacz mu​siał być bo​ga​ty. Poza tym dla​cze​go szedł ko​ry​ta​rzem dla służ​by? Tam nie ma żad​nych kosz​tow​no​ści. W in​nych sa​lach zna​la​zł​by znacz​nie więk​szy łup.

Lla​ri​mar przyj​rzał się swe​mu bo​go​wi z tym sa​mym dziw​nym wy​ra​zem twa​rzy. – To bar​dzo do​bre i moc​ne ro​zu​mo​wa​nie, Wa​sza Mi​łość. – Wiem – od​po​wie​dział Dar Pie​śni. – Nie czu​ję się sobą. Chy​ba po​wi​nie​nem się upić. – Nie mo​żesz się upić. – Ale na​cie​szył​bym się, pró​bu​jąc. Ru​szy​li z po​wro​tem do pa​ła​cu, za​bie​ra​jąc po dro​dze resz​tę or​sza​ku. Lla​ri​mar wy​da​wał się za​nie​po​ko​jo​ny. Dar Pie​śni jed​nak wciąż czuł eks​cy​ta​cję. Za​bój​stwo na Dwo​rze Bo​gów, my​ślał. Ow​szem, za​bi​ty był tyl​ko słu​gą, ale ja prze​cież po​wi​nie​nem być bo​giem dla wszyst​kich, a nie tyl​ko dla tych, któ​rzy się li​czą. Cie​ka​we, ile cza​su mi​nę​ło od ostat​nie​go razu, kie​dy ko​goś tu za​bi​to? Na pew​no nie za mo​je​go ży​cia. Ka​pła​ni Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia coś ukry​wa​li. Dla​cze​go wła​my​wacz chciał od​wró​cić ich uwa​gę – i to w tak kosz​tow​ny spo​sób – sko​ro mógł po pro​stu zbiec? Słu​dzy Po​wra​ca​ją​cych nie byli prze​cież nie​bez​piecz​ny​mi wo​jow​ni​ka​mi. Dla​cze​go więc dał tak ła​two za wy​gra​ną? Same do​bre py​ta​nia. Do​bre py​ta​nia, któ​ry​mi aku​rat on nie po​wi​nien się przej​mo​wać. A jed​nak przej​mo​wał się co​raz bar​dziej. Całą dro​gę do pa​ła​cu, pod​czas wy​staw​ne​go obia​du, a po​tem dłu​go w nocy.

24 Słu​żą​cy Siri stło​czy​li się nie​pew​nie wo​kół kró​lo​wej. Dziew​czy​na we​szła do gwar​ne​go po​miesz​cze​nia. Mia​ła na so​bie bia​ło-nie​bie​ską suk​nię z dłu​gim na dzie​sięć stóp tre​nem. Na jej wi​dok ka​pła​ni i skry​bo​wie unie​śli w naj​wyż​szym zdu​mie​niu gło​wy; nie​któ​rzy na​tych​miast ze​rwa​li się na rów​ne nogi i ukło​ni​li. Inni po pro​stu pa​trzy​li na prze​cho​dzą​cą, a słu​żą​ce, jak tyl​ko mo​gły, sta​ra​ły się z gra​cją nieść za Siri dłu​gi tren. Dziew​czy​na szła przez kom​na​tę zde​cy​do​wa​nym kro​kiem – po​miesz​cze​nie przy​po​mi​na​ło bar​dziej ko​ry​tarz niż ty​po​wą kom​na​tę. Pod ścia​na​mi sta​ły dłu​gie sto​ły za​wa​lo​ne sto​sa​mi pa​pie​rów, nad któ​ry​mi pra​co​wa​li skry​bo​wie – po​cho​dzą​cy z Pahn Kahl, ubra​ni na brą​zo​wo męż​czyź​ni. Ścia​ny sali były, oczy​wi​ście, czar​ne. Ko​lo​ro​we po​miesz​cze​nia znaj​do​wa​ły się je​dy​nie w cen​tral​nej czę​ści pa​ła​cu, w któ​rej Król-Bóg i Siri spę​dza​li więk​szość cza​su. Rzecz ja​sna od​dziel​nie. Do​brze, że cho​ciaż no​ca​mi jest już ina​czej, po​my​śla​ła z uśmie​chem. Uczy​ła wład​cę pi​sać i czy​tać, przez co czu​ła się tak, jak​by uczest​ni​czy​ła w ja​kimś spi​sku. Mia​ła ta​jem​ni​cę, któ​rej nie znał nikt inny w ca​łym kró​le​stwie, se​kret, któ​ry dzie​li​ła z jed​nym z naj​po​tęż​niej​szych lu​dzi świa​ta. Czu​ła na tę myśl dreszcz emo​cji. Wy​da​wa​ło się jej, że po​win​na bać się o wie​le bar​dziej. I fak​tycz​nie, kie​dy za​czy​na​ła się nad tym głę​biej za​sta​na​wiać, rze​czy​wi​stość kry​ją​ca się za sło​wa​mi Nie​bie​sko​pal​ce​go nie​po​ko​iła ją o wie​le bar​dziej. I wła​śnie dla​te​go od​wie​dzi​ła te​raz kom​na​tę skry​bów. Cie​ka​we dla​cze​go kom​na​ta sy​pial​na znaj​du​je się poza środ​kiem pa​ła​cu, w jego czar​nej czę​ści? – po​my​śla​ła. Tak czy ina​czej prze​zna​czo​na dla służ​by czar​na część pa​ła​cu – z wy​jąt​kiem sy​pial​ni Kró​la-Boga – była ostat​nim miej​scem, w któ​rym skry​bo​wie spo​dzie​wa​li się za​stać swą kró​lo​wą. Siri za​uwa​ży​ła prze​pra​sza​ją​ce spoj​rze​nia, któ​re jej słu​żą​ce rzu​ca​ły męż​czy​znom, gdy za​trzy​ma​ła się przy drzwiach po dru​giej stro​nie kom​na​ty. Otwo​rzył je słu​ga i dziew​czy​na we​szła do ko​lej​ne​go po​miesz​cze​nia. W śred​niej wiel​ko​ści sali gru​pa ka​pła​nów re​lak​so​wa​ła się, czy​ta​jąc książ​ki. Unie​śli wzrok na Siri. Je​den, wstrzą​śnię​ty nie​spo​dzie​wa​ną wi​zy​tą, upu​ścił tom na po​sadz​kę. – Po​trzeb​ne mi książ​ki – oznaj​mi​ła Siri. Ka​pła​ni wle​pi​li w nią zdu​mio​ne spoj​rze​nia. – Książ​ki? – ode​zwał się wresz​cie je​den z nich. – Tak – rzu​ci​ła Siri, bio​rąc się pod boki. – W koń​cu je​ste​śmy w pa​ła​co​wej bi​blio​te​ce, praw​da? – Tak, ow​szem, Kie​li​chu – przy​tak​nął ka​płan, rzu​ca​jąc okiem na to​wa​rzy​szy. Wszy​scy mie​li na so​bie ofi​cjal​ne sza​ty. Ko​lo​ra​mi wy​bra​ny​mi na dziś były fio​let i sre​bro. – A za​tem – pod​ję​ła Siri – chcę wy​po​ży​czyć kil​ka ksią​żek. Znu​ży​ły mnie inne roz​ryw​ki i po​sta​no​wi​łam w wol​nym cza​sie za​jąć się lek​tu​rą. – Ale z pew​no​ścią nie masz na my​śli tych ksiąg, Kie​li​chu – ode​zwał się inny z ka​pła​nów. – To nud​ne to​mi​ska. Dzie​ła o re​li​gii i fi​nan​sach. Z pew​no​ścią opo​wia​da​nia czy ba​śnie za​ję​ły​by cię o wie​le bar​dziej. Siri unio​sła brew. – A gdzie znaj​dę te bar​dziej zaj​mu​ją​ce po​zy​cje? – Lek​tor mógł​by ci je przy​nieść z miej​skiej ko​lek​cji – od​po​wie​dział ka​płan, ro​biąc krok w jej stro​nę. – Nie po​trwa​ło​by to dłu​go. Siri się za​wa​ha​ła. – Nie, to mi się nie po​do​ba. We​zmę kil​ka tych.

– Nie, nie weź​miesz – ode​zwał się ktoś za jej ple​ca​mi. Siri od​wró​ci​ła się na pię​cie. Spló​tł​szy pal​ce rąk, sta​nął przed nią Tre​le​de​es, wy​so​ki ka​płan Kró​laBoga. Miał na gło​wie mi​trę. Pa​trzył ze zmarsz​czo​nym czo​łem. – Nie mo​żesz mi za​bro​nić – rzu​ci​ła dziew​czy​na. – Je​stem two​ją kró​lo​wą. – Mogę i za​bro​nię ci, Kie​li​chu – od​parł Tre​le​de​es. – Wi​dzisz, te księ​gi są bar​dzo cen​ne i gdy​by coś im się sta​ło, kró​le​stwo po​nio​sło​by po​waż​ny uszczer​bek. Na​wet nasi ka​pła​ni nie mogą wy​no​sić ich poza bi​blio​te​kę. – A co mo​gło​by się tym księ​gom stać w tym pa​ła​cu? – za​py​ta​ła ostro. – Taka jest za​sa​da, Kie​li​chu. Te tomy na​le​żą do na​sze​go pana. Su​se​bron wy​ra​ził się ja​sno. Księ​gi mają po​zo​stać tu​taj. Czyż​by? Na​praw​dę? – prze​mknę​ło jej przez myśl. Tre​le​de​es i jego ka​pła​ni stwo​rzy​li so​bie bar​dzo wy​god​ną sy​tu​ację. Król-Bóg nie miał ję​zy​ka i mo​gli utrzy​my​wać, że po​wie​dział im co​kol​wiek, co było w da​nej chwi​li po​trzeb​ne, a Su​se​bron nie był w sta​nie za​prze​czyć. – Je​śli już ko​niecz​nie mu​sisz czy​tać te księ​gi – do​dał Tre​le​de​es – mo​żesz zro​bić to tu​taj. Dziew​czy​na ro​zej​rza​ła się po sali i wy​obra​zi​ła so​bie sta​do sto​ją​cych wo​kół niej na​dę​tych ka​pła​nów, słu​cha​ją​cych, jak li​te​ru​je trud​niej​sze sło​wa, przy​glą​da​ją​cych się, jak Siri robi z sie​bie po​śmie​wi​sko. Je​śli w tych to​mach były za​war​te ja​kie​kol​wiek na​praw​dę waż​ne in​for​ma​cje, za​pew​ne zna​leź​li​by spo​sób, by od​wró​cić jej uwa​gę i nie po​zwo​lić ich prze​czy​tać. – Nie – rzu​ci​ła Siri, wy​cho​dząc z za​tło​czo​nej kom​na​ty. – Może in​nym ra​zem.

Mó​wi​łem, że nie po​zwo​lą ci wy​po​ży​czyć ksią​żek – na​pi​sał Król-Bóg. Siri prze​wró​ci​ła oczy​ma i opa​dła na ple​cy na łóż​ko. Wciąż mia​ła na so​bie swo​ją cięż​ką wie​czor​ną suk​nię. Z ja​kie​goś po​wo​du, te​raz, kie​dy już była w sta​nie ko​mu​ni​ko​wać się z wład​cą, sta​ła się wo​bec nie​go jesz​cze bar​dziej nie​śmia​ła. Suk​nie zdej​mo​wa​ła bez​po​śred​nio przed pój​ściem spać – co ostat​nio ozna​cza​ło co​raz póź​niej​sze pory. Su​se​bron sie​dział na swym zwy​kłym miej​scu – nie na ma​te​ra​cu, jak pierw​szej nocy. Przy​su​nął so​bie krze​sło do łóż​ka. Wy​da​wał się tak wiel​ki i im​po​nu​ją​cy. Przy​naj​mniej do mo​men​tu, gdy na nią spoj​rzał. Jego ob​li​cze wy​ra​ża​ło wy​łącz​nie szcze​rość i otwar​tość. Przy​wo​łał ją mach​nię​ciem ta​blicz​ki, na któ​rej pi​sał ka​wał​kiem wę​gla. Przy​su​nę​ła się do nie​go. Nje po​win​naś tak zu​ościć ka​pła​nów. Mimo wy​sił​ków dziew​czy​ny, or​to​gra​fia ucznia po​zo​sta​wia​ła nie​kie​dy spo​ro do ży​cze​nia. Ka​pła​ni. Ja​kiś czas temu Siri pod​wę​dzi​ła ku​bek, któ​ry ukry​ła w sy​pial​ni. Kie​dy przy​sta​wia​ła go do ścia​ny i na​słu​chi​wa​ła, uda​wa​ło się jej cza​sem usły​szeć ni​kłe gło​sy roz​ma​wia​ją​cych za ścia​ną osób. Po każ​dej noc​nej se​sji ję​ków i pod​ska​ki​wa​nia zwy​kle do​la​ty​wał ją szmer od​su​wa​nych krze​seł i trzask za​my​ka​nych drzwi. Po​tem w są​sied​nim po​miesz​cze​niu za​pa​da​ła ci​sza. Albo więc ka​pła​ni rze​czy​wi​ście każ​dej nocy od​cho​dzi​li, prze​ko​na​ni, że Siri speł​nia swój obo​wią​zek, albo byli wo​bec niej po​dejrz​li​wi i tyl​ko uda​wa​li, że prze​sta​ją na​słu​chi​wać. In​stynkt pod​po​wia​dał jej, że praw​dzi​wa jest ta pierw​sza moż​li​wość, ale z Kró​lem-Bo​giem, tak na wszel​ki wy​pa​dek, roz​ma​wia​ła tyl​ko szep​tem. Siri? – na​pi​sał. O czym my​ślisz? – O two​ich ka​pła​nach – od​po​wie​dzia​ła ci​cho. – Iry​tu​ją mnie! Roz​myśl​nie ro​bią wszyst​ko, żeby mnie zde​ner​wo​wać. To do​brzy lu​dzie. Cięż​ko pra​cu​ją dla do​bra mo​je​go kró​le​stwa. – Ob​cię​li ci ję​zyk – za​uwa​ży​ła dziew​czy​na. To było ko​niecz​ne – od​po​wie​dział po kil​ku chwi​lach na​my​słu. Mam zbyt wiel​ką moc. Pod​su​nę​ła się ku wład​cy. Jak zwy​kle cof​nął się lek​ko przed nią i od​su​nął rękę. W jego re​ak​cji nie było jed​nak na​wet cie​nia aro​gan​cji. Siri za​czę​ła po​dej​rze​wać, że wład​ca ma po pro​stu bar​dzo mało do​świad​-

cze​nia z do​ty​ka​niem. – Su​se​bron – szep​nę​ła. – Ci lu​dzie nie dba​ją o two​je in​te​re​sy. Nie tyl​ko wy​cię​li ci ję​zyk, ale ro​bią co​raz wię​cej złe​go. Wy​po​wia​da​ją się w two​im imie​niu, za​ła​twia​jąc wła​sne spra​wy. Nie są mo​imi wro​ga​mi. To do​brzy lu​dzie. – Tak? To dla​cze​go ukry​wasz przed nimi, że uczysz się czy​tać? Król-Bóg za​marł i spu​ścił wzrok. Jak na oso​bę, któ​ra od pięć​dzie​się​ciu lat wła​da Hal​lan​dren, jest strasz​nie po​kor​ny, prze​mknę​ło Siri przez myśl. Zu​peł​nie jak dziec​ko. Nie chcę, żeby wie​dzie​li – od​po​wie​dział wresz​cie na ta​blicz​ce. Nie chcę ich mar​twić. – Za​pew​ne – mruk​nę​ła oschle dziew​czy​na. Spoj​rzał na nią. Za​pef​ne? To zna​czy, że mi wie​rzysz? – Nie – od​par​ła Siri. – To była iro​nia, Su​se​bron. Wład​ca zmarsz​czył czo​ło. Nie znam tego sło​wa. Iron​ja. – Iro​nia – prze​li​te​ro​wa​ła – jest wte​dy, gdy… Kie​dy mó​wisz jed​no, a masz na my​śli coś zu​peł​nie prze​ciw​ne​go. Spoj​rzał na nią nie​za​do​wo​lo​ny, wście​kły​mi ru​cha​mi wy​tarł ta​blicz​kę i znów za​czął pi​sać. To zu​peł​nie nie ma sen​su. Po co mó​wić coś in​ne​go, niż się chce po​wie​dzieć? – Po to, żeby… – za​czę​ła dziew​czy​na. – No bo to jest… och, nie wiem. To taki mą​dry spo​sób na​bi​ja​nia się z lu​dzi. Na​bi​ja​nia się? – na​pi​sał Su​se​bron. Boże Ko​lo​rów! – po​my​śla​ła Siri, za​sta​na​wia​jąc się, jak mu to wy​tłu​ma​czyć. Wy​da​wa​ło się jej śmiesz​ne, że nie miał po​ję​cia, czym są iro​nia lub kpi​na. A mimo to całe swo​je do​tych​cza​so​we ży​cie prze​żył w roli boga i mo​nar​chy. – Na​bi​jasz się wte​dy, kie​dy mó​wisz coś, żeby się z kimś dro​czyć – po​wie​dzia​ła. – To zwy​kle są rze​czy dla tej oso​by bo​le​sne albo zło​śli​we, ale wy​po​wia​dasz je czu​le albo we​so​ło. Oczy​wi​ście cza​sa​mi mówi się je po to, żeby ko​goś zra​nić. Iro​nia jest jed​nym ze spo​so​bów na​bi​ja​nia się z ko​goś, jed​nym ze spo​so​bów, w jaki kpi​my. Mó​wi​my coś prze​ciw​ne​go do tego, co chce​my po​wie​dzieć, ale w spe​cjal​nie prze​sa​dzo​ny spo​sób. Skąd wia​do​mo, czy ktoś jest po pro​stu zło​śli​wy, czy czu​ły i we​so​ły? – Nie wiem – od​po​wie​dzia​ła Siri. – Wy​da​je mi się, że sły​chać to w to​nie gło​su. Król-Bóg znie​ru​cho​miał. Wy​da​wał się zmie​sza​ny, wi​dać też było, że in​ten​syw​nie się nad czymś za​sta​na​wia. Je​steś bar​dzo nor​mal​na – na​pi​sał wresz​cie. Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła brwi. – Tak? Hm. Dzię​ku​ję. Czy to była do​bra iro​nia? – za​py​tał. Bo w rze​czy​wi​sto​ści je​steś bar​dzo dziw​na. – Ro​bię co mogę. – Siri się uśmiech​nę​ła. Spoj​rzał na nią uważ​niej. – To znów była iro​nia – wy​ja​śni​ła. – Ni​cze​go spe​cjal​nie nie ro​bię, nie pró​bu​ję być dziw​na. Tak się po pro​stu dzie​je. Pa​trzył na nią. Jak to moż​li​we, że kie​dy​kol​wiek się tego czło​wie​ka bała? Jak mo​gła się tak bar​dzo po​my​lić? Jego spoj​rze​nie, mina nie wy​ra​ża​ły wca​le aro​gan​cji czy bra​ku uczuć. Był to wy​raz twa​rzy czło​wie​ka, któ​ry z ca​łych sił sta​ra się zro​zu​mieć ota​cza​ją​cy go świat. W jego wzro​ku prze​ja​wia​ła się nie​win​ność. I szcze​rość. A mimo to Su​se​bron nie był pro​sty. Tem​po, z ja​kim uczył się pi​sać, do​wo​dzi​ło tego ja​sno. Choć trze​ba

przy​znać, że od wie​lu lat prze​cież znał już mó​wio​ny ję​zyk, a tak​że na​uczył się na pa​mięć wszyst​kich li​ter z książ​ki. Dziew​czy​na mu​sia​ła mu tyl​ko wy​tłu​ma​czyć za​sa​dy or​to​gra​fii i wy​mo​wy, by mógł do​ko​nać ostat​nie​go kro​ku. Nie​mniej nie mo​gła wyjść z po​dzi​wu nad spraw​no​ścią, z jaką przy​swa​jał so​bie nowe wia​do​mo​ści. Uśmiech​nę​ła się do nie​go i Su​se​bron nie​pew​nie od​po​wie​dział tym sa​mym. – Dla​cze​go uwa​żasz, że je​stem dziw​na? – spy​ta​ła. Nie za​cho​wu​jesz się jak inni lu​dzie. Wszy​scy po​zo​sta​li przez cały czas się przede mną kła​nia​ją. Nikt się do mnie nie od​zy​wa. Na​wet ka​pła​ni, ktu​rzy tyl​ko cza​sa​mi mnie uczą, choć nie mia​łem już lek​cji od lat. – Czu​jesz się ura​żo​ny, że prze​sta​łam ci się kła​niać i że roz​ma​wiam z tobą jak z przy​ja​cie​lem? Wy​czy​ścił ta​blicz​kę. Ura​żo​ny? Dla​cze​go miał​bym się tak czuć? Czy to ja​kaś iro​nia? – Nie – od​par​ła po​śpiesz​nie – na​praw​dę bar​dzo lu​bię na​sze roz​mo​wy. Więc nie ro​zu​miem. – Wszy​scy się cie​bie boją – po​wie​dzia​ła Siri. – Boją się z po​wo​du two​jej wła​dzy, two​jej mocy. Ale prze​cież nie sta​no​wię już za​gro​że​nia. Dla​te​go od​ję​li mi ję​zyk. – Nie boją się two​je​go Od​de​chu – spro​sto​wa​ła dziew​czy​na. – Boją się wła​dzy, jaką masz nad ludź​mi i woj​skiem. Je​steś Kró​lem-Bo​giem. W każ​dej chwi​li mo​żesz roz​ka​zać za​bić do​wol​ną oso​bę w kró​le​stwie. Ale dla​cze​go miał​bym to zro​bić? Nie za​bił​bym do​brej oso​by. Z pew​no​ścią to ro​zu​mie​ją. Siri od​chy​li​ła się i opar​ła na mięk​kim łożu. Za jej ple​ca​mi, w ko​min​ku, trza​skał ogień. – Ja już to zro​zu​mia​łam – po​wie​dzia​ła. – Ale nikt inny nie ma o tym po​ję​cia. Nie zna​ją cię. Wie​dzą tyl​ko, jaki je​steś po​tęż​ny. I dla​te​go się boją. I dla​te​go wciąż oka​zu​ją ci sza​cu​nek. Czy​li ty mnie nie sza​nu​jesz? – za​py​tał po chwi​li za​sta​no​wie​nia. – Oczy​wi​ście, że sza​nu​ję. – Wes​tchnę​ła. – Ja po pro​stu za​wsze mia​łam kło​pot z do​sto​so​wa​niem się do za​sad. Je​śli ktoś mi każe coś zro​bić, za​zwy​czaj po​stę​pu​ję na od​wrót. To bar​dzo dziw​ne. Wy​da​wa​ło mi się, że wszy​scy ro​bią to, co się im każe. – Coś mi mówi, że nie​dłu​go się prze​ko​nasz, że więk​szość lu​dzi wca​le się tak nie za​cho​wu​je – od​par​ła, uśmie​cha​jąc się. Ale przez to moż​na na​py​tać so​bie bie​dy. – To ka​pła​ni cię tego na​uczy​li? Po​krę​cił gło​wą, po czym wy​cią​gnął rękę i się​gnął po książ​kę. Zbiór ba​jek dla dzie​ci. Za​wsze za​bie​rał ją ze sobą. Po spo​so​bie, w jaki gła​dził okład​kę, dziew​czy​na wi​dzia​ła, że ksią​żecz​ka jest dla nie​go bar​dzo cen​na. To za​pew​ne jego je​dy​na praw​dzi​wa wła​sność, po​my​śla​ła. Wszyst​ko inne co​dzien​nie mu za​bie​ra​ją i za​stę​pu​ją czymś in​nym na​stęp​ne​go ran​ka. Ta książ​ka. Kie​dy by​łem mały, czy​ta​ła mi z niej mat​ka. Na​uczy​łem się tych ba​śni na pa​mięć, jesz​cze za​nim mi ją ode​bra​no. Tu są opo​wie​ści o wie​lu dzie​ciach, któ​re były nie​po​słusz​ne. I czę​sto po​że​ra​ją je po​two​ry. – Do​praw​dy? – Dziew​czy​na się uśmiech​nę​ła. Nie bój się. Mat​ka wy​ja​śni​ła mi, że po​two​ry nie ist​nie​ją. Ale pa​mię​tam lek​cje, ja​kie dały mi te ba​śnie. Po​słó​szeń​stwo jest do​bre. Lu​dzi na​le​ży do​brze trak​to​wać. Nie wy​cho​dzić sa​me​mu do dżun​gli. Nie kła​mać. Nie krzyw​dzić in​nych. Siri uśmiech​nę​ła się jesz​cze sze​rzej. Wszyst​ko, cze​go Su​se​bron się w ży​ciu na​uczył po​cho​dzi​ło albo z mo​ra​li​zu​ją​cych lu​do​wych ba​śni, albo od ka​pła​nów, któ​rzy pod​su​wa​li mu aku​rat taką ilość wie​dzy, by stał się po​słusz​ną ich woli ma​rio​net​ką. Kie​dy już to zro​zu​mia​ła, oka​za​ło się, że nie​trud​no jest prze​nik​nąć tego uczci​we​go, pro​sto​li​nij​ne​go czło​wie​ka.

Tyl​ko dla​cze​go od​rzu​cił wszyst​ko, w co do tej pory wie​rzył, i po​pro​sił, by go uczy​ła? Czy na​praw​dę chciał trzy​mać swe nowe umie​jęt​no​ści w ta​jem​ni​cy przed ludź​mi, któ​rym do​tąd przez całe ży​cie ufał i był po​słusz​ny? Nie, nie mógł być aż tak nie​win​ny, jak się wy​da​wa​ło. – Te ba​śnie – pod​ję​ła dziew​czy​na. – Two​ja chęć, by wszyst​kich do​brze trak​to​wać. Czy to wła​śnie dla​te​go… nie wzią​łeś mnie któ​rejś z tych pierw​szych nocy? Nie wzią​łem cię? Nie ro​zu​miem. Siri za​la​ła się ru​mień​cem, a jej wło​sy sta​ły się na​tych​miast pło​mien​nie rude. – Dla​cze​go po pro​stu tyl​ko tam sie​dzia​łeś? Bo nie wie​dzia​łem, co in​ne​go mógł​bym zro​bić. Wie​dzia​łem, że mu​si​my mieć dziec​ko, więc sie​dzia​łem i cze​ka​łem, aż się po​ja​wi. My​ślę, że coś ro​bi​my źle. Dziec​ka jesz​cze nie ma. Siri za​mar​ła i za​mru​ga​ła gwał​tow​nie. Prze​cież to nie​moż​li​we… – Nie wiesz, skąd się bio​rą dzie​ci? W baj​kach – na​pi​sał – męż​czy​zna i ko​bie​ta spę​dza​ją ze sobą noc. Po​tem mają dzie​ci. Spę​dzi​li​śmy ze sobą wie​le nocy, a mimo to nie mamy ani jed​ne​go dziec​ka. – I nikt do​tąd, ża​den z two​ich ka​pła​nów, nie wy​tłu​ma​czył ci, jak to się robi? Nie. A jak to się robi? Przez chwi​lę sie​dzia​ła w mil​cze​niu. Nie, po​sta​no​wi​ła, czu​jąc, jak jej ru​mie​niec ciem​nie​je jesz​cze bar​dziej. Ja z nim tej roz​mo​wy nie prze​pro​wa​dzę. – Zaj​mie​my się tą spra​wą in​nym ra​zem. Mu​szę przy​znać, że pierw​szej nocy, kie​dy tu przy​szłaś, po​czu​łem się bar​dzo dziw​nie. Bar​dzo się cie​bie ba​łem. Dziew​czy​na uśmiech​nę​ła się, wspo​mi​na​jąc wła​sne prze​ra​że​nie. Wów​czas na​wet nie przy​szło jej do gło​wy, że i on może się bać. Bo niby cze​go miał​by się bać? Był prze​cież Kró​lem-Bo​giem. – Czy​li – spy​ta​ła, stu​ka​jąc pal​cem w na​rzu​tę na łożu – ni​g​dy nie za​pro​wa​dzo​no cię do in​nej ko​bie​ty? Nie. Obej​rza​łem cię nagą z wiel​kim za​in​te​re​so​wa​niem. Znów się za​ru​mie​ni​ła, a jej wło​sy po​sta​no​wi​ły już po​zo​stać czer​wo​ne. – Nie o to py​ta​łam – rzu​ci​ła śpiesz​nie. – Py​ta​łam o inne ko​bie​ty. Na​łoż​ni​ce? Kon​ku​bi​ny? Nic? Nie. – Na​praw​dę strasz​nie się boją, że mógł​byś spło​dzić dziec​ko. Dla​cze​go tak my​ślisz? Prze​cież przy​sła​li cię do mnie. – Tak, po pięć​dzie​się​ciu la​tach rzą​dów – przy​po​mnia​ła Siri. – I to w bar​dzo sta​ran​nie kon​tro​lo​wa​nych wa​run​kach, kie​dy mógł​byś po​cząć dziec​ko kró​lew​skiej krwi. Nie​bie​sko​pal​cy uwa​ża, że to dziec​ko mo​gło​by sta​no​wić dla nas za​gro​że​nie. Nie ro​zu​miem, dla​cze​go. Wszy​scy tego chcą. Mu​szę mieć na​stęp​cę. – Tyl​ko po co? Wciąż wy​glą​dasz, jak​byś miał le​d​wie dwa​dzie​ścia lat. Bio​Chro​ma opóź​nia na​dej​ście two​jej sta​ro​ści. Bez na​stęp​cy tro​nu jest za​gro​żo​ne całe kró​le​stwo. Gdy​bym na​gle zgi​nął, Hal​lan​dren nie mia​ło​by wład​cy. – A ta​kie za​gro​że​nie nie ist​nia​ło przez ostat​nie pięć​dzie​siąt lat? Za​wa​hał się, zmarsz​czył czo​ło i sta​ran​nie wy​tarł ta​blicz​kę. – Oni uwa​ża​ją, że nie​bez​pie​czeń​stwo gro​zi ci te​raz – stwier​dzi​ła po​wo​li Siri. – Ale nie może to być na przy​kład śmierć wsku​tek cho​ro​by. Prze​cież na​wet ja wiem, że Po​wra​ca​ją​cy nie cho​ru​ją. Nie je​stem na​wet pew​na, czy się sta​rze​je​cie. Nie wy​da​je mi się – od​po​wie​dział Król-Bóg. – W jaki spo​sób umar​li po​przed​ni wład​cy Hal​lan​dren? Było ich tyl​ko czte​rech. Nie wiem, dla​cze​go umar​li. – To zna​czy, że przez kil​ka​set lat mie​li​ście tyl​ko czte​rech kró​lów, z któ​rych wszy​scy zgi​nę​li w ta​jem​ni​-

czych oko​licz​no​ściach… Mój oj​ciec umarł tak wcze​śnie, że zu​peł​nie go nie pa​mię​tam. Po​wie​dzia​no mi, że od​dał ży​cie za kró​le​stwo, że wy​ko​rzy​stał swój Bio​Chro​ma​tycz​ny Od​dech – co po​tra​fią wszy​scy Po​wra​ca​ją​cy – by wy​le​czyć strasz​li​wą cho​ro​bę. Resz​ta bo​gów może ule​czyć tyl​ko jed​ną oso​bę, ale Król-Bóg może uzdro​wić wie​lu lu​dzi na​raz. Tak mi po​wie​dzia​no. – W ta​kim ra​zie ta hi​sto​ria mu​sia​ła zo​stać gdzieś za​pi​sa​na – za​uwa​ży​ła dziew​czy​na. – Za​pew​ne w księ​gach hi​sto​rycz​nych, któ​rych ka​pła​ni tak pil​nie strze​gą. Przy​kro mi, że nie po​zwo​li​li ci ich prze​czy​tać. Mach​nę​ła ręką. – Ten po​mysł i tak nie miał więk​szych szans na re​ali​za​cję. Mu​szę wy​my​ślić ja​kiś inny spo​sób na po​zna​nie dzie​jów Hal​lan​dren. Uro​dze​nie dziec​ka ścią​gnie na mnie nie​bez​pie​czeń​stwo, za​sta​na​wia​ła się. Tak po​wie​dział Nie​bie​sko​pal​cy. Więc za​gro​że​nie ży​cia po​wsta​nie do​pie​ro wte​dy, kie​dy po​ja​wi się dzie​dzic tro​nu. Nie​bie​sko​pal​cy mó​wił, że i Su​se​bron bę​dzie wte​dy za​gro​żo​ny. Brzmi to tak, jak​by groź​ni byli dla nas sami ka​pła​ni. Ale dla​cze​go mie​li​by chcieć skrzyw​dzić wła​sne​go boga? Rzu​ci​ła okiem na wład​cę, któ​ry z prze​ję​ciem prze​rzu​cał stro​ni​ce swej książ​ki z ba​śnia​mi. Uśmiech​nę​ła się, wi​dząc sku​pie​nie, z ja​kim od​cy​fro​wy​wał ko​lej​ne aka​pi​ty. Cóż, my​śla​ła da​lej. Bio​rąc pod uwa​gę jego zna​jo​mość spraw mę​sko-dam​skich, po​sia​da​nie po​tom​stwa w naj​bliż​szej przy​szło​ści ra​czej nam nie gro​zi. Oczy​wi​ście po​zo​sta​wa​ło jesz​cze jed​no zmar​twie​nie – brak dziec​ka mógł się oka​zać rów​nie groź​ny, jak jego na​ro​dzi​ny.

25 Vi​ven​na szła uli​cą wśród tłu​mu miesz​kań​ców T’Te​lir. Mę​czy​ło ją prze​czu​cie, że wszy​scy prze​chod​nie do​sko​na​le wie​dzą, kim jest. Zdu​si​ła je. Tak na​praw​dę to, że Tha​me – któ​ry po​cho​dził z jej ro​dzin​ne​go mia​sta – zdo​łał ją od​na​leźć, było jed​nym wiel​kim przy​pad​kiem. A żad​na z mi​ja​ją​cych ją osób nie mia​ła naj​mniej​szej moż​li​wo​ści, by po​wią​zać dziew​czy​nę z ewen​tu​al​nie za​sły​sza​ny​mi plot​ka​mi. Zwłasz​cza, bio​rąc pod uwa​gę strój Vi​vien​ny. Jej suk​nia po​bły​ski​wa​ła wy​jąt​ko​wo nie​skrom​ną żół​cią i czer​wie​nią. Ten strój był je​dy​nym, jaki uda​ło się zna​leźć Par​li​no​wi i Tonk Fa​ho​wi, speł​nia​ją​cym jej su​ro​we wy​tycz​ne co do przy​zwo​ito​ści. Rur​ko​wa​ta su​kien​ka była wy​ko​na​na na za​gra​nicz​ną mo​dłę, krój po​cho​dził z Te​dra​del, zza Mo​rza We​wnętrz​ne​go. Się​ga​ła nie​mal ko​lan i, choć uwy​dat​nia​ła pier​si, to de​kolt za​kry​wa​ła nie​mal po szy​ję. Tak​że rę​ka​wy były dłu​gie. Dziew​czy​na za​uwa​ży​ła jed​nak, że sama buń​czucz​nie rzu​ca cza​sem spoj​rze​nia na inne ko​bie​ty, no​szą​ce luź​ne krót​kie spód​ni​ce i po​zba​wio​ne rę​ka​wów bluz​ki. Tyle od​sło​nię​te​go cia​ła mu​sia​ło wy​wo​ły​wać zgor​sze​nie, ale w ta​kim upa​le i przy pa​nu​ją​cej na wy​brze​żu wil​got​no​ści, Vi​ven​na ro​zu​mia​ła, dla​cze​go się tak ubie​ra​ją. Po spę​dzo​nym w T’Te​lir mie​sią​cu na​uczy​ła się też po​ru​szać wśród prze​le​wa​ją​cych się uli​ca​mi ludz​kich rzek. Wciąż nie była pew​na, czy chce wy​cho​dzić z domu, ale Denth oka​zał się nie​ustę​pli​wy. – Wiesz, co naj​gor​sze​go może spo​tkać na​jem​ni​ka wy​na​ję​te​go do ochro​ny? – spy​tał ja​kiś czas temu. – Je​śli chro​nio​na oso​ba zo​sta​nie za​bi​ta, kie​dy go przy niej nie bę​dzie. Nie jest nas wie​lu, księż​nicz​ko. Mo​że​my się albo roz​dzie​lać i zo​sta​wiać cię w domu z jed​ną oso​bą na stra​ży, albo mo​żesz cho​dzić z nami. Oso​bi​ście wo​lał​bym wi​dzieć cię przy so​bie i mieć na cie​bie oko. Dla​te​go wy​cho​dzi​ła. Ubra​na w swój nowy strój, z roz​pusz​czo​ny​mi, po​wie​wa​ją​cy​mi za nią wło​sa​mi w nie​zręcz​nej – i sta​now​czo nie-idriań​skiej – bar​wie sło​my. Szła przez wy​bu​do​wa​ny na pla​cu ogród, jak​by wy​szła na prze​chadz​kę, uda​jąc przed wszyst​ki​mi, że nie czu​je zde​ner​wo​wa​nia. Miesz​kań​cy T’Te​lir lu​bi​li ogro​dy – moż​na je było zna​leźć w wiel​kiej roz​ma​ito​ści we wszyst​kich dziel​ni​cach mia​sta. Tak na​praw​dę nie​mal całe T’Te​lir sta​no​wi​ło je​den wiel​ki park. Pal​my i pa​pro​cie ko​ły​sa​ły się na każ​dej uli​cy, eg​zo​tycz​ne kwia​ty roz​kwi​ta​ły przez cały rok. Na pla​cu spo​ty​ka​ły się ze sobą czte​ry uli​ce, two​rząc coś na kształt sza​chow​ni​cy, na któ​rej po​lach pysz​ni​ły się ro​śli​ny. Na każ​dym z tych pól ro​sło oko​ło tu​zi​na roz​ma​itych palm. Bu​dyn​ki ota​cza​ją​ce ogro​dy były bar​dziej wy​staw​ne niż te w oko​li​cach nie​od​le​głe​go tar​gu. Mi​ja​ło ich wie​lu prze​chod​niów, lecz sta​ra​li się trzy​mać wy​ło​żo​nych ka​mien​ny​mi pły​ta​mi chod​ni​ków, po​nie​waż czę​sto jeź​dzi​ły tu po​wo​zy. Znaj​do​wa​li się w bo​ga​tej dziel​ni​cy han​dlo​wej. Nie było tu na​mio​tów i stra​ga​nów. Ar​ty​stów ulicz​nych tak​że nie spo​ty​ka​ło się zbyt czę​sto. Skle​py były droż​sze i sprze​da​wa​ły to​wa​ry lep​szej ja​ko​ści. Vi​ven​na szła wzdłuż pół​noc​no-za​chod​niej gra​ni​cy ogro​du. Po pra​wej jej ręce ro​sły pa​pro​cie i tra​wa. Z le​wej mia​ła wi​try​ny peł​ne dziw​nych, dro​gich i rzecz ja​sna ko​lo​ro​wych to​wa​rów. Par​lin z Tonk Fa​hem przy​glą​da​li się im cie​ka​wie. Na ra​mie​niu Par​li​na sie​dzia​ła małp​ka, a do swe​go zie​lo​ne​go ka​pe​lu​sza do​ło​żył – jak zwy​kle ostat​nio – czer​wo​ną ka​mi​zel​kę. Dziew​czy​nę wciąż za​sta​na​wiał fakt, że choć tro​pi​ciel był w T’Te​lir jesz​cze bar​dziej nie na miej​scu od niej, to zwra​cał na sie​bie sta​now​czo mniej uwa​gi. Vi​ven​na szła da​lej. Pe​reł​ka kro​czy​ła nie​co za nią, skry​ta gdzieś w tłu​mie. Ko​bie​ta była w tym do​bra – Vi​ven​na za​uwa​ża​ła ją bar​dzo rzad​ko, a i to dla​te​go, że wie​dzia​ła gdzie pa​trzeć. Den​tha nie wi​dzia​ła na​to​miast wca​le. Był gdzieś w po​bli​żu, ale krył się tak, że nie​po​dob​na było go spo​strzec. Do​tar​ła do koń​ca

uli​cy i za​wró​ci​ła. Wte​dy za​uwa​ży​ła Cioł​ka. Nie​ży​wy stał nie​ru​cho​mo, nie​mal jak je​den ze zdo​bią​cych ogro​dy po​są​gów D’De​ni​rów. Bez​na​mięt​nie przy​glą​dał się tęt​nią​cej na uli​cy ciż​bie. Więk​szość prze​chod​niów nie zwra​ca​ła na nie​go uwa​gi. Denth miał ra​cję. Nie​ży​wych nie było w mie​ście wie​lu, ale nie sta​no​wi​li też rzad​ko​ści. Kil​ku szło wła​śnie po ryn​ku, nio​sąc za​ku​py swych wła​ści​cie​li. Ża​den z nich jed​nak nie był tak wy​so​ki ani mu​sku​lar​ny jak Cio​łek – Nie​ży​wi róż​ni​li się mię​dzy sobą tak samo jak lu​dzie. Część z nich pil​no​wa​ła skle​pów. Inni pa​ko​wa​li za​ku​pio​ne pro​duk​ty. Za​mia​ta​li chod​ni​ki. Byli wszę​dzie. Idąc da​lej, w pew​nej chwi​li za​uwa​ży​ła Pe​reł​kę. Na​jem​nicz​ka mi​nę​ła ją w tłu​mie. Jak ona to robi? Wy​glą​da tak swo​bod​nie, prze​mknę​ło Vi​ven​nie przez gło​wę. Wszy​scy na​jem​ni​cy wy​da​wa​li się tak zre​lak​so​wa​ni, jak​by się wy​bra​li na świą​tecz​ny pik​nik. Nie my​śleć o nie​bez​pie​czeń​stwie, po​wie​dzia​ła so​bie i za​ci​snę​ła pię​ści. Sku​pi​ła się na ogro​dach. W głę​bi du​cha za​wsze za​zdro​ści​ła ich nie​co miesz​kań​com T’Te​lir. Lu​dzie sia​dy​wa​li wy​god​nie wy​cią​gnię​ci na tra​wie, wy​le​gi​wa​li się w cie​niu drzew, przy​glą​da​li się ro​ze​śmia​nym, do​ka​zu​ją​cym dzie​ciom. Po​są​gi D’De​ni​rów sta​ły w po​nu​rym sze​re​gu, z unie​sio​ny​mi rę​ka​mi i bro​nią w go​to​wo​ści, jak​by strze​gąc spo​ko​ju wy​po​czy​wa​ją​cych. Drze​wa pię​ły się wy​so​ko ku nie​bu i roz​po​ście​ra​ły ga​łę​zie, na któ​rych ro​sły dziw​ne kwia​to​we ki​ście. W do​ni​cach i na klom​bach kwi​tły ozdob​ne ro​śli​ny o sze​ro​kich płat​kach: nie​któ​re były praw​dzi​wy​mi Łza​mi Ed​gli. Au​stre umie​ścił kwia​ty do​kład​nie tam, gdzie chciał. Ści​na​nie ich i prze​sa​dza​nie, albo ko​rzy​sta​nie z nich do ozdo​by do​mów i miesz​kań, było grzesz​ną osten​ta​cją. Ale czy było też osten​ta​cją sa​dze​nie ich po​środ​ku mia​sta, gdzie każ​dy mógł się nimi na​cie​szyć? Od​wró​ci​ła się. Dzię​ki Bio​Chro​mie wciąż jed​nak wy​czu​wa​ła pięk​no. Licz​ba prze​cho​dzą​cych obok niej lu​dzi spra​wia​ła, że dziew​czy​na czu​ła w pier​si coś przy​po​mi​na​ją​ce​go bzy​cze​nie psz​czół. Nic dziw​ne​go, że lu​bią miesz​kać tak bli​sko sie​bie, po​my​śla​ła, przy​glą​da​jąc się klom​bo​wi, na któ​rym kwia​ty zo​sta​ły za​sa​dzo​ne w kon​cen​trycz​nych krę​gach; te ja​śniej​sze gro​ma​dzi​ły się w cen​trum. A je​śli żyje się w ta​kim ści​sku, przy​ro​dę moż​na po​dzi​wiać tyl​ko wte​dy, gdy się ją spro​wa​dzi do mia​sta. – Pali się! Po​żar! Na po​moc! Vi​ven​na za​wi​ro​wa​ła na pię​cie, jak nie​mal wszy​scy prze​chod​nie. Bu​dy​nek, przed któ​rym wcze​śniej sta​li Par​lin i Tonk Fah, po​że​ra​ły pło​mie​nie. Vi​ven​na nie przy​glą​da​ła się mu, lecz spoj​rza​ła w głąb ogro​dów. Więk​szość prze​by​wa​ją​cych w nich lu​dzi przy​glą​da​ła się w oszo​ło​mie​niu kłę​bom czar​ne​go dymu. Spo​sób na od​wró​ce​nie uwa​gi nu​mer je​den. Lu​dzie rzu​ci​li się na po​moc, prze​bie​ga​li przez uli​cę, zmu​sza​jąc po​wo​zy do gwał​tow​ne​go ha​mo​wa​nia. W tej chwi​li ru​szył na​przód Cio​łek. Wmie​szał się w tłum, a po chwi​li ude​rzył ki​jem koń​ską nogę. Vi​ven​na nie sły​sza​ła trza​sku ła​ma​nej ko​ści, ale zo​ba​czy​ła, jak zwie​rzę pada i pa​nicz​nie rży, cią​gnąc za sobą po​wóz. Z da​chu po​jaz​du spadł ku​fer. Po​wóz na​le​żał do nie​ja​kie​go Nan​ro​va​ha, wy​so​kie​go ka​pła​na Zwia​stu​na Ci​szy. In​for​ma​to​rzy Den​tha utrzy​my​wa​li, że wła​śnie dziś bę​dzie prze​wo​zić kosz​tow​no​ści. Na​wet je​śli to oka​za​ło​by się nie​praw​dą, na​pad na tak waż​ną oso​bę za​wsze zwra​cał uwa​gę. Ku​fer ude​rzył o bruk. I – co sta​no​wi​ło szczę​śli​wy zbieg oko​licz​no​ści – roz​trza​skał się, sy​piąc do​ko​ła zło​ty​mi mo​ne​ta​mi. Spo​sób na od​wró​ce​nie uwa​gi nu​mer dwa. Vi​ven​na do​strze​gła Pe​reł​kę. Ko​bie​ta sta​ła po dru​giej stro​nie po​wo​zu. Spoj​rza​ła na dziew​czy​nę i ski​nę​ła gło​wą. Czas ru​szać. Lu​dzie bie​gli albo ku le​żą​cym na uli​cy zło​tym mo​ne​tom, albo w stro​nę pło​ną​ce​go bu​dyn​ku. Vi​ven​na ode​szła. W po​bli​żu Denth z ban​dą zło​dziei ob​ra​bo​wy​wał wła​śnie je​den ze skle​pów. Skra​dzio​ne to​wa​ry za​mie​rza​li od​dać zło​dzie​jom. Księż​nicz​ce za​le​ża​ło tyl​ko na tym, by te to​wa​ry znik​nę​ły. Gdy od​cho​dzi​ła, do​łą​czy​li do niej Pe​reł​ka i Par​lin. Ze zdzi​wie​niem stwier​dzi​ła, że ser​ce ło​mo​ce jej jak osza​la​łe. A prze​cież pra​wie nic się nie sta​ło. Nie zna​la​zła się w po​waż​nym nie​bez​pie​czeń​stwie. Na​stą​pi​ło tyl​ko kil​ka „wy​pad​ków”.

I o to wła​śnie cho​dzi​ło.

Mi​nę​ło już kil​ka go​dzin, a Denth i Tonk Fah jesz​cze nie wró​ci​li do domu. Vi​ven​na sie​dzia​ła w mil​cze​niu na no​wym stoł​ku, zło​żyw​szy dło​nie na ko​la​nach. Sto​łek był zie​lo​ny. Brąz naj​wy​raź​niej nie wcho​dził w tym mie​ście w grę. – Któ​ra go​dzi​na? – spy​ta​ła dziew​czy​na. – Nie wiem – syk​nę​ła Pe​reł​ka, któ​ra sta​ła przy oknie i wy​glą​da​ła na uli​cę. Cier​pli​wo​ści, po​wta​rza​ła so​bie księż​nicz​ka. To nie jej wina, że jest tak draż​li​wa. Prze​cież ode​bra​no jej Od​dech. – Czy nie po​win​ni już wró​cić? – spy​ta​ła spo​koj​nie Vi​ven​na. – Moż​li​we. – Pe​reł​ka wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – To za​le​ży, czy nie ukry​li się w któ​rymś z na​szych miesz​kań. Pew​nie chcą, by wszyst​ko się uspo​ko​iło. – Ro​zu​miem. Jak my​ślisz, jak dłu​go po​win​ni​śmy cze​kać? – Tak dłu​go, jak bę​dzie trze​ba – od​par​ła Pe​reł​ka. – Słu​chaj, mo​gła​byś prze​stać się do mnie od​zy​wać? By​ła​bym ci bar​dzo wdzięcz​na. – Od​wró​ci​ła się na po​wrót do okna. Vi​ven​na ze​sztyw​nia​ła, ura​żo​na. Cier​pli​wo​ści! – po​my​śla​ła. Zro​zum jej sy​tu​ację. Tego uczy Pięć Wi​zji. Wsta​ła, ci​cho po​de​szła do Pe​reł​ki i po​ło​ży​ła jej dłoń na ra​mie​niu. Na​jem​nicz​ka na​tych​miast pod​sko​czy​ła. Lu​dzie po​zba​wie​ni Od​de​chu mie​li kło​po​ty z wy​czu​wa​niem bli​sko​ści in​nych. – Nie przej​muj się – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Ja na​praw​dę ro​zu​miem. – Ro​zu​miesz? – spy​ta​ła Pe​reł​ka. – Co ta​kie​go niby ro​zu​miesz? – Ode​bra​no ci Od​dech – wy​ja​śni​ła księż​nicz​ka. – Do cze​goś ta​kie​go nikt nie ma pra​wa. Vi​ven​na się uśmiech​nę​ła, po czym od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła ku scho​dom. Pe​reł​ka wy​buch​nę​ła śmie​chem. Dziew​czy​na za​trzy​ma​ła się i obej​rza​ła. – My​ślisz, że mnie ro​zu​miesz? – rzu​ci​ła na​jem​nicz​ka. – Może na​wet li​tu​jesz się nade mną, po​nie​waż je​stem Bez​barw​na? – Twoi ro​dzi​ce nie mie​li pra​wa tego ro​bić. – Moi ro​dzi​ce byli wier​ny​mi słu​ga​mi Kró​la-Boga – od​par​ła Pe​reł​ka. – Mój Od​dech tra​fił bez​po​śred​nio do nie​go. To więk​szy za​szczyt, niż kie​dy​kol​wiek bę​dziesz w sta​nie zro​zu​mieć. Vi​ven​na sta​ła przez chwi​lę w bez​ru​chu, pró​bu​jąc po​jąć sło​wa na​jem​nicz​ki. – Wie​rzysz w Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie? – Oczy​wi​ście, że tak – po​wie​dzia​ła Pe​reł​ka. – W koń​cu po​cho​dzę z Hal​lan​dren, praw​da? – Ale resz​ta… – Tonk Fah uro​dził się w Pahn Kahl – rzu​ci​ła ko​bie​ta. – Ko​lo​ry mi świad​kiem, że nie mam po​ję​cia, skąd się wziął Denth. Ale ja przy​szłam na świat w T’Te​lir. – Na pew​no jed​nak nie czcisz tych tak zwa​nych bo​gów – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Nie mo​żesz po tym, co ci wy​rzą​dzo​no. – Wy​rzą​dzo​no mi? Trze​ba ci wie​dzieć, że od​da​łam swój Od​dech do​bro​wol​nie. – Prze​cież by​łaś tyl​ko dziec​kiem! – Mia​łam je​de​na​ście lat i ro​dzi​ce po​zo​sta​wi​li mi wy​bór. I do​ko​na​łam słusz​ne​go. Oj​ciec był za​trud​nio​ny w far​biar​ni, ale po​śli​znął się i prze​wró​cił. Kon​tu​zja ple​ców nie po​zwo​li​ła mu dłu​żej pra​co​wać, a ja mia​łam pię​cio​ro bra​ci i sióstr. Wiesz, jak to jest pa​trzeć na gło​du​ją​ce ro​dzeń​stwo? Moi ro​dzi​ce sprze​da​li swo​je Od​de​chy lata wcze​śniej, żeby zdo​być pie​nią​dze na za​ło​że​nie in​te​re​su. A po sprze​da​ży mo​je​go do​sta​li​śmy do​dat​ko​wo tyle zło​ta, że mo​gli​śmy za nie prze​żyć nie​mal cały rok! – Du​szy nie moż​na wy​ce​nić – rzu​ci​ła Vi​ven​na. – Wy…

– Nie osą​dzaj mnie! – wark​nę​ła Pe​reł​ka. – Niech cię Wid​ma Ka​la​da, ko​bie​to. By​łam dum​na z tego, że sprze​da​łam swój Od​dech. Na​dal je​stem. Część mnie żyje te​raz w Kró​lu-Bogu. Dzię​ki mnie on wciąż żyje. Na​le​żę do tego kró​le​stwa w spo​sób, ja​kie​go do​stą​pi​ło tyl​ko nie​wie​lu. Na​jem​nicz​ka po​krę​ci​ła gło​wą i od​wró​ci​ła się. – Dla​te​go wła​śnie tak mnie iry​tu​je​cie, wy, Idria​nie. Ta wa​sza duma i prze​ko​na​nie o wła​snej ra​cji. Gdy​by twój bóg po​pro​sił cię o Od​dech – albo o Od​dech two​je​go dziec​ka – nie zro​bi​ła​byś tego? Od​da​je​cie wła​sne dzie​ci, by zo​sta​ły mni​cha​mi, zmu​sza​cie je do słu​żal​cze​go ży​cia, praw​da? I uwa​ża​cie to za ozna​kę wia​ry. Ale gdy my ro​bi​my coś dla na​szych bo​gów, za​dzie​ra​cie nosy i na​zy​wa​cie nas bluź​nier​ca​mi. Vi​ven​na otwo​rzy​ła usta, ale nie była w sta​nie od​po​wie​dzieć. Choć wciąż uwa​ża​ła, że od​sy​ła​nie dzie​ci do du​chow​ne​go sta​nu jest prze​cież czymś in​nym. – Praw​da, po​świę​ca​my się dla na​szych bo​gów – cią​gnę​ła Pe​reł​ka, spo​glą​da​jąc za okno. – Ale to wca​le nie ozna​cza, że oni nas wy​ko​rzy​stu​ją. Dzię​ki temu, co zro​bi​łam, moja ro​dzi​na otrzy​ma​ła bło​go​sła​wień​stwo. Nie tyl​ko za​ro​bi​li​śmy pie​nią​dze, któ​re ura​to​wa​ły nas przed gło​dem. Sta​ło się coś wię​cej. Nie​dłu​go po​tem wy​zdro​wiał mój oj​ciec i po kil​ku la​tach znów za​czę​li​śmy pro​du​ko​wać far​by. Moi bra​cia wciąż pro​wa​dzą ten za​kład. Nie mu​sisz wie​rzyć, że to cuda. Mo​żesz uznać to wszyst​ko za czy​sty przy​pa​dek, sko​ro tak wo​lisz. Ale nie li​tuj się nade mną z po​wo​du mo​jej wia​ry. I nie uzna​waj się za lep​szą tyl​ko dla​te​go, że sama wie​rzysz w coś in​ne​go. Vi​ven​na za​mknę​ła usta. Nie było sen​su się spie​rać. Na​jem​nicz​ka nie chcia​ła jej współ​czu​cia. Księż​nicz​ka we​szła po scho​dach na górę.

Kil​ka go​dzin póź​niej za​czę​ło się ściem​niać. Vi​ven​na sta​ła na bal​ko​nie na pierw​szym pię​trze i spo​glą​da​ła na mia​sto. Na ich uli​cy więk​szość bu​dyn​ków mia​ła od fron​tu bal​ko​ny. Było to może pre​ten​sjo​nal​ne i osten​ta​cyj​ne, ale T’Te​lir wi​dać było z nich bar​dzo do​brze. Mia​sto lśni​ło. W szer​szych ale​jach wzdłuż chod​ni​ków świe​ci​ły za​wie​szo​ne na dłu​gich tycz​kach la​tar​nie. Straż​ni​cy miej​scy za​pa​la​li je co noc. Wła​sne oświe​tle​nie mia​ło rów​nież wie​le do​mów. Vi​ven​na nie mo​gła uwie​rzyć, ile w ten spo​sób mar​nu​je się oli​wy i świec. Z dru​giej stro​ny wie​dzia​ła, że bli​skość Mo​rza We​wnętrz​ne​go spra​wia, że oli​wa jest w Hal​lan​dren tań​sza niż w jej ro​dzin​nych gó​rach. Wciąż nie wie​dzia​ła, co my​śleć o wy​bu​chu na​jem​nicz​ki. Jak to moż​li​we, by ktoś czuł się dum​ny dla​te​go, że skra​dzio​no mu Od​dech i na​kar​mio​no nim chci​we​go Po​wra​ca​ją​ce​go? Ton gło​su Pe​reł​ki wska​zy​wał, że mó​wi​ła szcze​rze. Z pew​no​ścią prze​my​śla​ła to wszyst​ko już wcze​śniej. I z pew​no​ścią była to zwy​kła ra​cjo​na​li​za​cja wy​pad​ków, z któ​ry​mi mu​sia​ła żyć. Vi​ven​na czu​ła się jak w pu​łap​ce. Pięć Wi​zji uczy​ło, że musi się sta​rać zro​zu​mieć in​nych. Że nie po​win​na sta​wiać się po​nad bliź​ni​mi. Ale z dru​giej stro​ny wy​znaw​cy au​stry​zmu po pro​stu wie​dzie​li, że to, co zro​bi​ła na​jem​nicz​ka, jest zwy​kłym świę​to​kradz​twem. I obie te kwe​stie sta​ły ze sobą w sprzecz​no​ści. Je​śli uzna, że Pe​reł​ka po​stą​pi​ła źle, wy​wyż​szy się nad nią. A je​śli przy​zna, że ko​bie​ta ma ra​cję, za​prze​czy wła​sne​mu au​stry​zmo​wi. Nie​któ​rzy za​pew​ne uzna​li​by jej roz​ter​ki za śmie​chu war​te, ale Vi​ven​na przez całe ży​cie sta​ra​ła się żyć zgod​nie z na​ka​za​mi re​li​gii. I wie​dzia​ła, że aby prze​trwać w he​re​tyc​kim Hal​lan​dren, musi być jesz​cze bar​dziej żar​li​wą wie​rzą​cą. He​re​tyc​kim. Czy nie wy​wyż​sza​ła się po​nad miesz​kań​ców Hal​lan​dren przez samo okre​śla​nie ich tym sło​wem? Ale prze​cież oni byli he​re​ty​ka​mi. Nie mo​gła uznać Po​wra​ca​ją​cych za praw​dzi​wych bo​gów. Za​czę​ło się jej wy​da​wać, że przy​ję​cie ja​kiej​kol​wiek re​li​gii ozna​cza nie​uchron​ne wpad​nię​cie w pu​łap​kę aro​gan​cji. Może więc za​słu​ży​ła so​bie na wszyst​ko, co usły​sza​ła od na​jem​nicz​ki? Ktoś się zbli​żał. Vi​ven​na od​wró​ci​ła się i zo​ba​czy​ła Den​tha, któ​ry otwo​rzył drew​nia​ne drzwi i wy​szedł na bal​kon. – Wró​ci​li​śmy – po​wie​dział.

– Wiem – rzu​ci​ła, wciąż pa​trząc na usia​ne mi​go​cą​cy​mi punk​ci​ka​mi świa​teł mia​sto. – Chwi​lę temu wy​czu​łam, że wcho​dzi​cie do bu​dyn​ku. Za​chi​cho​tał i sta​nął obok dziew​czy​ny. – Wciąż za​po​mi​nam, że po​sia​dasz tyle Od​de​chów, księż​nicz​ko. Ni​g​dy z nich nie ko​rzy​stasz. Poza tym, że wy​czu​wam bli​skość in​nych lu​dzi, po​my​śla​ła. Ale na to nie mam żad​ne​go wpły​wu. – Po​zna​ję tę two​ją zmar​twio​ną minę – za​uwa​żył na​jem​nik. – Nie​po​koi cię, że nie re​ali​zu​je​my pla​nów wy​star​cza​ją​co szyb​ko? Po​krę​ci​ła gło​wą. – Mar​twię się zu​peł​nie czymś in​nym, Denth. – Pew​nie nie po​win​ni​śmy zo​sta​wiać cię na tak dłu​go sam na sam z Pe​reł​ką. Mam na​dzie​ję, że nie do​pie​kła ci za​nad​to? Vi​ven​na nie od​po​wie​dzia​ła. Wes​tchnę​ła i spoj​rza​ła mu w oczy. – Jak wam po​szło? – spy​ta​ła. – Ide​al​nie – od​po​wie​dział Denth. – Kie​dy za​ję​li​śmy się skle​pem, nikt nie zwró​cił na nas uwa​gi. Stra​że wy​sta​wia​li tyl​ko na noc, musi być im te​raz strasz​nie głu​pio, że ob​ra​bo​wa​li​śmy ich w środ​ku dnia. – Na​dal nie ro​zu​miem, co nam z tego przyj​dzie – po​wie​dzia​ła. – Prze​cież to był sklep z przy​pra​wa​mi. – Nie cho​dzi​ło o sam sklep – spro​sto​wał Denth – tyl​ko o jego ma​ga​zy​ny. Znisz​czy​li​śmy albo wy​wieź​li​śmy wszyst​kie becz​ki soli, któ​re trzy​ma​li w piw​ni​cy. Ten ku​piec jest jed​nym z trzech w mie​ście, któ​rzy hur​to​wo han​dlu​ją solą. Więk​szość po​zo​sta​łych han​dla​rzy ku​po​wa​ła ją wła​śnie od nie​go. – Ro​zu​miem… Ale sól? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Jaki to ma sens? – A jak go​rą​co dziś było? – od​po​wie​dział py​ta​niem na​jem​nik. Vi​ven​na wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Sta​now​czo za go​rą​co. – A co się dzie​je z mię​sem, kie​dy jest za go​rą​co? – Gni​je – od​par​ła dziew​czy​na. – Ale prze​cież nie trze​ba uży​wać do kon​ser​wa​cji mię​sa soli. Za​miast niej moż​na… – Masz na my​śli lód? – spy​tał Denth i za​chi​cho​tał. – Nie, nie tu​taj, księż​nicz​ko. Je​śli chcesz za​kon​ser​wo​wać mię​so w Hal​lan​dren, mu​sisz je za​sy​pać solą. A gdy​by ar​mia mu​sia​ła wieźć ze sobą ryby z Mo​rza We​wnętrz​ne​go aż do Idris… Vi​ven​na się uśmiech​nę​ła. – Zło​dzie​je, z któ​ry​mi do​ko​na​li​śmy tego na​pa​du, wy​wio​zą zra​bo​wa​ną sól z Hal​lan​dren – pod​jął Denth. – Prze​my​cą ją do od​le​głych kró​lestw, gdzie będą mo​gli ją sprze​dać. Za​nim wy​buch​nie woj​na, ko​ro​na bę​dzie mia​ła po​waż​ny pro​blem z za​opa​trze​niem woj​ska w mię​so. To niby nie​wiel​ki atak, ale wszyst​ko ra​zem po​win​no przy​nieść za​mie​rzo​ny sku​tek. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Nie dzię​kuj. – Na​jem​nik po​krę​cił gło​wą. – Le​piej nam za​płać. Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą. Przez chwi​lę mil​cze​li i spo​glą​da​li na mia​sto. – Czy Pe​reł​ka na​praw​dę wie​rzy w Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie? – spy​ta​ła wresz​cie dziew​czy​na. – Tak go​rą​co, jak Tonk Fah uwiel​bia drze​mać – od​po​wie​dział Denth. Przyj​rzał się księż​nicz​ce uważ​niej. – Nie po​kłó​ci​ły​ście się o to, praw​da? – Nie do koń​ca. Denth gwizd​nął. – I na​dal sto​isz o wła​snych si​łach? Będę mu​siał jej po​dzię​ko​wać za wstrze​mięź​li​wość. – Jak ona może w to wszyst​ko wie​rzyć? – Vi​ven​na nie re​zy​gno​wa​ła. Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Mnie to też wy​da​je się zu​peł​nie do​brą re​li​gią. Przy​naj​mniej moż​na zo​ba​czyć swo​ich bo​gów na wła​sne oczy. Moż​na z nimi roz​ma​wiać, przyj​rzeć się ich bla​sko​wi. Wca​le nie​trud​no to zro​zu​mieć.

– Ale prze​cież ona pra​cu​je dla Idrian​ki – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Sta​ra się utrud​nić pro​wa​dze​nie woj​ny wła​snym bo​gom. A po​wóz, któ​ry dziś prze​wró​ci​li​śmy, na​le​żał do ka​pła​na. – I to bar​dzo waż​ne​go ka​pła​na – przy​znał ze śmie​chem Denth. – Ech, księż​nicz​ko. To aku​rat trud​niej​sze do zro​zu​mie​nia. Mam na my​śli spo​sób my​śle​nia na​jem​ni​ka. Pła​ci się nam za to, by​śmy pew​ne rze​czy ro​bi​li, ale to nie my je ro​bi​my. To wy je ro​bi​cie. My je​ste​śmy tyl​ko na​rzę​dzia​mi. – Na​rzę​dzia​mi, któ​re słu​żą wal​ce z bo​ga​mi Hal​lan​dren. – To nie jest dla nas po​wód, by prze​stać wie​rzyć – od​po​wie​dział Denth. – Od​dzie​la​nie wła​sne​go ży​cia od pra​cy wy​cho​dzi nam świet​nie. Może wła​śnie dla​te​go lu​dzie nas tak nie cier​pią. Nie ro​zu​mie​ją, że je​śli na​wet za​bi​je​my na polu bi​twy przy​ja​cie​la, nie sta​je​my się przez to zdraj​ca​mi. Ro​bi​my tyl​ko to, za co nam pła​cą. Jak wszy​scy. – To co in​ne​go – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. Denth po raz ko​lej​ny wzru​szył ra​mio​na​mi. – Uwa​żasz, że ko​wal za​sta​na​wia się nad tym, czy wy​ko​na​ny przez nie​go miecz po​słu​ży uśmier​ce​niu jego przy​ja​cie​la? Vi​ven​na spoj​rza​ła na roz​świe​tlo​ne mia​sto i po​my​śla​ła o lu​dziach, któ​rzy w nim żyją. O ich od​mien​nych wy​zna​niach, róż​nych spo​so​bach my​śle​nia, roz​ma​itych sprzecz​no​ściach ży​cia. Może nie była je​dy​ną oso​bą na świe​cie, któ​ra sta​ra​ła się uwie​rzyć, że dwie po​zor​nie sprzecz​ne ze sobą rze​czy są w isto​cie jed​ną i tą samą? – A ty, Denth? – za​py​ta​ła. – Wie​rzysz w to, co ona? – Nie, na bo​gów – od​parł. – W co za​tem? – Nie je​stem zbyt re​li​gij​ny – od​po​wie​dział. – Już od ja​kie​goś cza​su nie. – A two​ja ro​dzi​na? – spy​ta​ła dziew​czy​na. – W co wie​rzy​li ro​dzi​ce? – Nie mam już ni​ko​go. Byli wy​znaw​ca​mi daw​no za​po​mnia​nych re​li​gii. Ni​g​dy nie po​sze​dłem w ich śla​dy. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. – Prze​cież mu​sisz w coś wie​rzyć. Je​śli nie w re​li​gię, to w ko​goś, albo w ja​kiś spo​sób ży​cia. – Kie​dyś tak. – Na​praw​dę za​wsze mu​sisz od​po​wia​dać tak mgli​ście? Rzu​cił na nią okiem. – Tak – od​parł. – Może tyl​ko z wy​jąt​kiem od​po​wie​dzi na to py​ta​nie. Unio​sła oczy ku nie​bu. Na​jem​nik oparł się na po​rę​czy. – W co wie​rzy​łem… – za​czął. – Nie wiem, czy zro​zu​mia​ła​byś to, ani na​wet czy chcia​ła​byś mnie wy​słu​chać, gdy​bym ci o tym opo​wie​dział. – Wciąż mó​wisz, że za​le​ży ci na pie​nią​dzach – po​wie​dzia​ła. – Ale to nie​praw​da. Wi​dzia​łam księ​gi ra​chun​ko​we Le​mek​sa. Nie pła​cił wam zbyt do​brze. Na pew​no nie tyle, ile się spo​dzie​wa​łam. Poza tym, gdy​byś tyl​ko chciał, mógł​byś zra​bo​wać zło​to z po​wo​zu tego ka​pła​na. Po​szło​by wam to o wie​le ła​twiej niż kra​dzież soli. Denth nie od​po​wie​dział. – Nie słu​żysz żad​ne​mu zna​ne​mu mi kró​le​stwu ani kró​lo​wi – cią​gnę​ła. – Je​steś lep​szym szer​mie​rzem niż zwy​kli rze​zi​miesz​ko​wie. Za​pew​ne lep​szym od wszyst​kich. Ina​czej nie za​im​po​no​wał​byś tak ła​two przy​wód​cy pół​świat​ka. Gdy​byś za​jął się na​uką fech​tun​ku, zy​skał​byś sła​wę, uczniów i na​gro​dy zdo​by​te w spor​to​wych po​je​dyn​kach. Twier​dzisz, że je​steś po​słusz​ny pra​co​daw​cy, ale o wie​le czę​ściej wy​da​jesz roz​ka​zy, niż je wy​ko​nu​jesz. Zresz​tą sko​ro nie za​le​ży ci na zło​cie, cała ta ga​da​ni​na o pra​cy to naj​pew​niej tyl​ko przy​kryw​ka. Urwa​ła.

– Tak na​praw​dę – pod​ję​ła po chwi​li – je​dy​nym mo​men​tem, w któ​rym za​uwa​ży​łam w to​bie ślad ja​kich​kol​wiek uczuć, była chwi​la, gdy roz​ma​wia​li​ście o tym czło​wie​ku, o Va​she​rze. O tym z mie​czem. Na dźwięk tego imie​nia Denth wy​raź​nie się spiął. – Kim ty je​steś? – spy​ta​ła Vi​ven​na. Spoj​rzał na nią twar​dym wzro​kiem, po raz ko​lej​ny po​ka​zu​jąc jej, że jo​wial​ny uśmiech był tyl​ko ma​ską. Sza​ra​dą. Mięk​ką po​wło​ką, za​kry​wa​ją​cą twar​dą ska​łę. – Je​stem na​jem​ni​kiem – od​parł. – No do​brze. – Wes​tchnę​ła. – Kim więc by​łeś? – Nie chcesz tego wie​dzieć – po​wie​dział i od​szedł cięż​kim kro​kiem. Dziew​czy​na zo​sta​ła sama na po​grą​żo​nym w mro​ku bal​ko​nie.

26 Dar Pie​śni obu​dził się i od razu wstał z łóż​ka. Wy​pro​sto​wał się, prze​cią​gnął i uśmiech​nął. – Jaki pięk​ny dzień – po​wie​dział. Sto​ją​cy pod ścia​na​mi kom​na​ty słu​dzy spoj​rze​li na nie​go nie​pew​nie. – No co? – Bóg roz​pro​sto​wał ra​mio​na. – Chodź​cie, ubie​ra​my się. Słu​żą​cy ru​szy​li do pra​cy. Lla​ri​mar po​ja​wił się chwi​lę po​tem. Dar Pie​śni czę​sto za​sta​na​wiał się, o jak wcze​snej po​rze ka​płan wsta​je. Każ​de​go ran​ka, gdy bóg się bu​dził, Lla​ri​mar był już na miej​scu. Wy​so​ki ka​płan przyj​rzał mu się uważ​nie i uniósł brew. – Je​steś dziś rano w do​sko​na​łym na​stro​ju, Wa​sza Mi​łość. Ran​ny pta​szek? Dar Pie​śni wzru​szył ra​mio​na​mi. – Po pro​stu po​czu​łem, że już pora wsta​wać. – Go​dzi​nę wcze​śniej niż zwy​kle. Po​wra​ca​ją​cy po​chy​lił gło​wę, uła​twia​jąc słu​żą​cym za​wią​za​nie sza​ty. – Na​praw​dę? – Tak, Wa​sza Mi​łość. – Pa​trz​cie pań​stwo – rzu​cił bóg i ski​nął gło​wą wra​ca​ją​cym po speł​nie​niu obo​wiąz​ku słu​gom. – Czy za​tem omó​wi​my two​je sny? – spy​tał ka​płan. Dar Pie​śni za​marł. W gło​wie zo​ba​czył ko​lej​ne ob​ra​zy z kosz​ma​ru. Deszcz. Bu​rza. Sztor​my. I wspa​nia​ła, czer​wo​na pan​te​ra. – Nie – od​po​wie​dział i ru​szył do drzwi. – Wa​sza Mi​łość… – O snach po​roz​ma​wia​my kie​dy in​dziej, Wier​ci​pię​to – po​wie​dział Dar Pie​śni. – Cze​ka nas waż​na pra​ca. – Zno​wu? Dar Pie​śni uśmiech​nął się, za​trzy​mał w wyj​ściu i od​wró​cił. – Chcę wró​cić do pa​ła​cu Gwiaz​dy. – Ale po co? – Nie wiem – oświad​czył ra​do​śnie bóg. Lla​ri​mar wes​tchnął. – Zna​ko​mi​cie, Wa​sza Mi​łość. Ale czy mo​że​my przy​naj​mniej obej​rzeć przed​tem kil​ka dzieł sztu​ki? Lu​dzie za​pła​ci​li po​waż​ne sumy, by po​znać two​ją opi​nię. Nie​któ​rzy cze​ka​ją już bar​dzo dłu​go. – No do​brze – zgo​dził się Dar Pie​śni. – Tyl​ko bez ma​ru​dze​nia.

Dar Pie​śni przy​glą​dał się ob​ra​zo​wi. Czer​wień na czer​wie​ni, róż​ni​ce mię​dzy od​cie​nia​mi były tak sub​tel​ne, że ma​larz mu​siał być oso​bą, któ​ra do​stą​pi​ła co naj​mniej Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia. Bru​tal​ne, prze​ra​ża​ją​ce kar​ma​zy​ny zde​rza​ją​ce się ze sobą ni​czym fale – fale, któ​re tyl​ko nie​znacz​nie przy​po​mi​na​ły lu​dzi, a mimo to w ja​kiś spo​sób spra​wia​ły, że myśl wę​dro​wa​ła ku wal​czą​cym ze sobą ar​miom. I ro​bi​ły to o wie​le su​ge​styw​niej niż ja​kie​kol​wiek re​ali​stycz​ne sce​ny ba​ta​li​stycz​ne. Cha​os. Krwa​wią​ce rany na za​krwa​wio​nych mun​du​rach, skry​wa​ją​cych za​la​ne krwią cia​ła. Czer​wień była tak peł​na prze​mo​cy. I była jego ko​lo​rem. Miał wra​że​nie, że sam znaj​du​je się w tym ob​ra​zie – czuł,

jak ma​lo​wi​dło go po​ru​sza, dez​orien​tu​je, wcią​ga. Fale lu​dzi kie​ro​wa​ły się ku jed​nej, cen​tral​nej po​sta​ci. Ko​bie​ta, le​d​wie tyl​ko za​ry​so​wa​na kil​ko​ma ugię​ty​mi po​cią​gnię​cia​mi pędz​la. A mimo to wy​raź​na. Sta​ła wy​pro​sto​wa​na, jak​by na szczy​cie wzno​szą​cej się fali zma​ga​ją​cych się ze sobą żoł​nie​rzy, uchwy​co​na w ru​chu, z od​chy​lo​ną gło​wą i unie​sio​ną ręką. Ręką, w któ​rej trzy​ma​ła czar​ny miecz, tak czar​ny, że wo​kół nie​go ciem​nia​ło nie​bo. – Bi​twa pod Wo​do​spa​dem Zmierz​chu – po​wie​dział ci​cho Lla​ri​mar, sto​ją​cy obok boga w bia​łym ko​ry​ta​rzu. – Ostat​nie star​cie Wie​lo​woj​nia. Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. W ja​kiś spo​sób wie​dział to już wcze​śniej. Ob​li​cza wie​lu żoł​nie​rzy za​zna​czo​no sza​ro​ścią. Nie​ży​wi. Wie​lo​woj​nie było pierw​szym kon​flik​tem, w któ​rym wy​ko​rzy​sta​no ich na więk​szą ska​lę. – Wiem, że nie prze​pa​dasz za bi​tew​ny​mi sce​na​mi – do​dał Lla​ri​mar. – Ale… – Po​do​ba mi się – prze​rwał ka​pła​no​wi Po​wra​ca​ją​cy. – Bar​dzo mi się po​do​ba. Lla​ri​mar umilkł. Dar Pie​śni przy​glą​dał się ob​ra​zo​wi i jego płyn​nej czer​wie​ni. Wszyst​ko zo​sta​ło na​ma​lo​wa​ne tak spraw​nie, że po​zwa​la​ło woj​nę po​czuć, a nie tyl​ko obej​rzeć. – Nie wiem, czy to nie jest naj​lep​szy ob​raz, jaki kie​dy​kol​wiek się tu po​ja​wił. Ka​pła​ni sto​ją​cy pod ścia​ną po​miesz​cze​nia za​czę​li szyb​ko no​to​wać. Lla​ri​mar pa​trzył na boga z nie​po​ko​jem w oczach. – O co cho​dzi? – spy​tał Dar Pie​śni. – Nic ta​kie​go – od​po​wie​dział wy​so​ki ka​płan. – Wier​ci​pię​to… – Bóg przyj​rzał mu się bacz​nie. Lla​ri​mar wes​tchnął. – Nie mogę nic po​wie​dzieć, Wa​sza Mi​łość. Nie mogę wpły​wać na two​ją oce​nę. – Czyż​by zbyt wie​lu bo​gów ostat​nio chwa​li​ło ob​ra​zy? – za​py​tał Dar Pie​śni, raz jesz​cze spo​glą​da​jąc na ma​lo​wi​dło. Lla​ri​mar nie od​po​wie​dział. – To na pew​no nic ta​kie​go – stwier​dził Po​wra​ca​ją​cy. – Po pro​stu na​sza od​po​wiedź na dys​ku​sje na dwo​rze. – Praw​do​po​dob​nie – przy​tak​nął ka​płan. Te​raz umilkł Dar Pie​śni. Wie​dział, że dla Lla​ri​ma​ra to nie było „nic ta​kie​go”. We​dług nie​go Dar Pie​śni nie oce​niał po pro​stu dzie​ła sztu​ki. Ka​płan uwa​żał, że bóg prze​po​wia​da przy​szłość. Cóż mo​gło zwia​sto​wać to, że po​do​ba​ła mu się sce​na ba​ta​li​stycz​na, uka​za​na w do​dat​ku za po​mo​cą tak ży​wych, bru​tal​nych barw? Czy była to re​ak​cja na jego sny? Ale ze​szłej nocy nie śnił prze​cież o woj​nie. Uj​rzał bu​rzę, to praw​da, ale to nie to samo. Nie po​wi​nie​nem był się od​zy​wać, po​my​ślał. A jed​nak oce​nia​nie dzieł sztu​ki było je​dy​ną waż​ną rze​czą, jaką ro​bił w ży​ciu. Pa​trzył na ostre śla​dy po​cią​gnięć pędz​la. Każ​da z po​sta​ci była od​da​na za spra​wą tyl​ko kil​ku maź​nięć. Ob​raz był pięk​ny. Czy woj​na może być pięk​na? Jak mógł do​strze​gać pięk​no w tych sza​rych ob​li​czach wal​czą​cych z peł​ny​mi ży​cia cia​ła​mi? W Nie​ży​wych za​bi​ja​ją​cych lu​dzi? Ta bi​twa o ni​czym nie zde​cy​do​wa​ła. Nie roz​strzy​gnę​ła woj​ny, mimo że zgi​nął w niej przy​wód​ca Związ​ku Pahn – kró​lestw sprzy​mie​rzo​nych prze​ciw​ko Hal​lan​dren. Wie​lo​woj​nie za​koń​czy​ło się osta​tecz​nie dzię​ki dy​plo​ma​cji, a nie wsku​tek roz​le​wu krwi. Czy na​praw​dę za​mie​rza​my za​cząć to wszyst​ko od nowa? – za​sta​na​wiał się Dar Pie​śni, wciąż za​hip​no​ty​zo​wa​ny pięk​nem ma​lo​wi​dła. Czy to, co ro​bię, do​pro​wa​dzi nas do woj​ny? Nie, od​po​wie​dział sam so​bie. Nie. Je​stem po pro​stu ostroż​ny. Po​ma​gam Po​ran​nej Ro​sie w przy​go​to​wa​niach. To o wie​le le​piej, niż stać z boku i bier​nie przy​glą​dać się wy​da​rze​niom. Wie​lo​woj​nie roz​po​czę​ło się wła​śnie dla​te​go, że ro​dzi​na kró​lew​ska nie za​cho​wa​ła ostroż​no​ści. Nie była przy​go​to​wa​na.

Ob​raz wciąż go przy​cią​gał. – Co to za miecz? – spy​tał Dar Pie​śni. – Miecz? – Ten czar​ny – wy​ja​śnił bóg. – Trzy​ma go ko​bie​ta. – Ja… Ja tu nie wi​dzę żad​ne​go mie​cza, Wa​sza Mi​łość – przy​znał Lla​ri​mar. – Praw​dę mó​wiąc, nie wi​dzę też ko​bie​ty. Je​dy​ne, co wi​dzę, to sza​leń​cze po​cią​gnię​cia pędz​la. – Sam po​wie​dzia​łeś, że to bi​twa pod Wo​do​spa​dem Zmierz​chu. – Taki jest ty​tuł tego ob​ra​zu, Wa​sza Mi​łość – od​parł ka​płan. – Po​my​śla​łem, że tak samo jak ja nic na nim nie wi​dzisz, więc po​da​łem ci ty​tuł nada​ny przez ma​la​rza. Obaj za​mil​kli. Wresz​cie Dar Pie​śni od​wró​cił się i od​szedł od ma​lo​wi​dła. – Na dziś do​syć już sztu​ki. – Za​wa​hał się. – Nie pal​cie tego ob​ra​zu. Za​cho​wam go w swo​jej ko​lek​cji. Lla​ri​mar ski​nął gło​wą. Dar Pie​śni wy​szedł z pa​ła​cu, sta​ra​jąc się od​zy​skać po​ran​ną ener​gię. Uda​ło mu się – choć wspo​mnie​nie strasz​li​wej i pięk​nej sce​ny nie od​cho​dzi​ło. Wy​mie​sza​ne z wi​zją z noc​ne​go kosz​ma​ru, z po​ry​wi​stym wi​chrem i bu​rzą. Ale na​wet i to nie było w sta​nie po​psuć mu na​stro​ju. Coś się zmie​ni​ło. Coś go po​ru​szy​ło. Na Dwo​rze Bo​gów po​peł​nio​no mor​der​stwo. Nie miał po​ję​cia, dla​cze​go to wy​da​rze​nie tak bar​dzo go za​in​try​go​wa​ło. Po​wi​nien prze​cież czuć ra​czej nie​po​kój, lub uznać je za tra​gicz​ne, i tyle. A mimo to… Przez całe ży​cie wszyst​ko do​sta​wał na tacy. Od​po​wie​dzi na py​ta​nia, roz​ryw​ki za​spo​ka​ja​ją​ce każ​dy jego ka​prys. Nie​mal przy​pad​kiem stał się żar​ło​kiem. Nie miał tyl​ko dwóch rze​czy: nie znał swej prze​szło​ści i nie mógł opusz​czać dwo​ru. I nic nie za​po​wia​da​ło, że to się w naj​bliż​szej przy​szło​ści zmie​ni. Tu​taj jed​nak – na dwo​rze – w miej​scu, w któ​rym aż za wie​le było bez​pie​czeń​stwa i wy​go​dy, coś się po​psu​ło. Jed​na mała rzecz. Coś, co zi​gno​ro​wa​ła więk​szość Po​wra​ca​ją​cych. Ni​ko​go to nie in​te​re​so​wa​ło. Nikt się tym nie przej​mo​wał. Kto więc mógł​by mieć coś prze​ciw​ko kil​ku jego py​ta​niom? – Za​cho​wu​jesz się bar​dzo dziw​nie, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział Lla​ri​mar. Do​go​nił boga na tra​wia​stym dzie​dziń​cu, w to​wa​rzy​stwie śpie​szą​cych bez​ład​nym stad​kiem ka​pła​nów, któ​rzy bez​sku​tecz​nie sta​ra​li się otwo​rzyć wiel​ki czer​wo​ny pa​ra​sol. – Wiem – od​parł Dar Pie​śni. – Nie​mniej są​dzę, że mo​gli​by​śmy obaj pod​pi​sać się pod twier​dze​niem, że ja za​wsze za​cho​wy​wa​łem się ra​czej dziw​nie jak na boga. – Mu​szę przy​znać, że to praw​da. – Więc wy​ni​ka z tego, że za​cho​wu​ję się jak zwy​kle – za​uwa​żył Po​wra​ca​ją​cy. – Pra​wa wszech​świa​ta nie zmie​ni​ły się ani tro​chę. – Na​praw​dę wra​ca​my do pa​ła​cu Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia? – Ow​szem. My​ślisz, że bę​dzie na nas z tego po​wo​du zła? To mo​gło​by się oka​zać cie​ka​we. Lla​ri​mar tyl​ko wes​tchnął. – Je​steś już go​to​wy, by po​roz​ma​wiać o snach? Dar Pie​śni nie od​po​wie​dział od razu. Słu​żą​cy zdo​ła​li wresz​cie roz​ło​żyć pa​ra​sol. – Śni​ła mi się bu​rza – ode​zwał się wresz​cie bóg. – Sta​łem wśród niej i nie mia​łem gdzie się skryć. Pa​dał na mnie deszcz i szar​pał mną wi​cher, od​rzu​cał mnie w tył. Wiatr był tak po​ry​wi​sty i sil​ny, że na​wet sama zie​mia fa​lo​wa​ła w jego po​dmu​chach. W oczach Lla​ri​ma​ra po​ja​wił się nie​po​kój. Ko​lej​ne zwia​stu​ny woj​ny, po​my​ślał Dar Pie​śni. A przy​naj​mniej tak mi się wy​da​je. – Coś jesz​cze? – Tak – przy​znał bóg. – Czer​wo​na pan​te​ra. Lśni​ła, od​bi​ja​ło się od niej świa​tło, jak​by była ze szkła albo cze​goś po​dob​ne​go. Cze​ka​ła na desz​czu. Ka​płan przyj​rzał mu się uważ​nie. – Czy ty to wszyst​ko wy​my​ślasz, Wa​sza Mi​łość?

– Co? Nie! Na​praw​dę mi się to przy​śni​ło. Lla​ri​mar zno​wu wes​tchnął, ale ski​nął gło​wą w stro​nę jed​ne​go z młod​szych ka​pła​nów, któ​ry pod​biegł, by za​no​to​wać sen Po​wra​ca​ją​ce​go. Nie​dłu​go po​tem sta​nę​li przed po​ma​rań​czo​wo-zło​tym pa​ła​cem Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia. Dar Pie​śni za​trzy​mał się przed bu​dyn​kiem. Zdał so​bie spra​wę, że jak do​tąd ni​g​dy jesz​cze nie od​wie​dził domu in​ne​go bó​stwa, nie wy​sy​ła​jąc tam uprzed​nio po​słań​ca. – Czy chciał​byś, że​bym po​słał ko​goś przo​dem, by cię za​anon​so​wał, Wa​sza Mi​łość? – spy​tał Lla​ri​mar. Bóg się za​wa​hał. – Nie – od​po​wie​dział po chwi​li na​my​słu, wi​dząc dwóch war​tow​ni​ków strze​gą​cych głów​ne​go wej​ścia. Obaj byli o wie​le le​piej umię​śnie​ni od zwy​kłych sług i mie​li przy so​bie mie​cze. Wą​skie, ta​kie, ja​kich uży​wa się do po​je​dyn​ków, stwier​dził w du​chu Dar Pie​śni, choć ni​g​dy cze​goś ta​kie​go nie wi​dział. Pod​szedł do jed​ne​go z męż​czyzn. – Czy wa​sza pani jest u sie​bie? – Oba​wiam się, że nie, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział straż​nik. – Wy​bra​ła się w od​wie​dzi​ny do Wiel​kiej Mat​ki. Wiel​ka Mat​ka, za​sta​no​wił się bóg. Jesz​cze jed​na oso​ba wła​da​ją​ca Roz​ka​za​mi dla Nie​ży​wych. Czyż​by to była spraw​ka Po​ran​nej Rosy? Zde​cy​do​wał, że przyj​dzie póź​niej – bra​ko​wa​ło mu po​ga​wę​dek z Mat​ką, choć ona, nie​ste​ty, da​rzy​ła go nie​skry​wa​ną nie​chę​cią. – Ach – od​po​wie​dział Po​wra​ca​ją​cy. – Cóż, chciał​bym się przyj​rzeć ko​ry​ta​rzo​wi w tym pa​ła​cu. W miej​scu, gdzie do​szło do tej na​pa​ści. War​tow​ni​cy wy​mie​ni​li spoj​rze​nia. – Nie… je​stem pe​wien, czy mo​że​my ci na to po​zwo​lić, Wa​sza Mi​łość. – Wier​ci​pię​to! – rzu​cił Dar Pie​śni. – Czy mogą mi tego za​bro​nić? – Tyl​ko je​że​li otrzy​ma​li bez​po​śred​nie po​le​ce​nie od Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia. Dar Pie​śni zwró​cił się na po​wrót ku męż​czy​znom. Nie​chęt​nie ustą​pi​li. – Nie dzie​je się nic złe​go – za​pew​nił ich. – Sama pro​si​ła mnie, że​bym się tym za​jął. Po​nie​kąd. Idziesz, Wier​ci​pię​to? Ka​płan wszedł za nim do ko​ry​ta​rza. Dar Pie​śni raz jesz​cze po​czuł dziw​ne za​do​wo​le​nie. In​stynk​ty, o ist​nie​niu któ​rych nie miał po​ję​cia, ka​za​ły mu do​kład​nie prze​szu​kać miej​sce śmier​ci nie​szczę​sne​go słu​gi. De​ski w pod​ło​dze zo​sta​ły wy​mie​nio​ne – jego wzmoc​nio​ny Wy​wyż​sze​niem wzrok z ła​two​ścią do​strze​gał róż​ni​ce po​mię​dzy sta​ry​mi a no​wy​mi. Po​szedł nie​co da​lej. Miej​sce, w któ​rym drew​no zo​sta​ło wy​pra​ne z ko​lo​rów, rów​nież na​pra​wio​no, sza​ra de​ska znik​nę​ła. Cie​ka​we, za​sta​no​wił się. Ale nie nie​spo​dzie​wa​ne. Cie​ka​we… czy są jesz​cze inne ta​kie śla​dy? Ru​szył w głąb ko​ry​ta​rza i od​krył ko​lej​ny ka​wa​łek no​wej pod​ło​gi. Świe​że de​ski two​rzy​ły rów​ny kwa​drat. – Wa​sza Mi​łość? – roz​legł się czyjś głos. Dar Pie​śni pod​niósł wzrok i zo​ba​czył tego sa​me​go, szorst​kie​go w obej​ściu ka​pła​na, z któ​rym roz​ma​wiał dzień wcze​śniej. Uśmiech​nął się. – Ach, świet​nie. Mia​łem na​dzie​ję, że się po​ja​wisz. – Czu​ję się w tej sy​tu​acji dość nie​zręcz​nie, Wa​sza Mi​łość – rzu​cił ka​płan. – To po​dob​no prze​cho​dzi, je​śli zje się dużo fig – od​parł bóg. – Chciał​bym po​mó​wić ze straż​ni​ka​mi, któ​rzy wi​dzie​li tam​tej nocy wła​my​wa​cza. – Ale dla​cze​go, Wa​sza Mi​łość? – spy​tał męż​czy​zna. – Dla​te​go że je​stem eks​cen​try​kiem – rzu​cił Dar Pie​śni. – Po​ślij po nich. Mu​szę po​roz​ma​wiać ze wszyst​ki​mi słu​żą​cy​mi i straż​ni​ka​mi, któ​rzy wi​dzie​li za​bój​cę. – Wa​sza Mi​łość… – za​czął nie​pew​nie ka​płan. – Miej​skie wła​dze już się tym za​ję​ły. Usta​lo​no, że na​-

past​nik był zło​dzie​jem, któ​ry wła​mał się, by skraść na​le​żą​ce do Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia dzie​ła sztu​ki. W tej chwi​li trwa​ją in​ten​syw​ne… – Wier​ci​pię​to. – Po​wra​ca​ją​cy od​wró​cił się do swe​go ka​pła​na. – Czy ten czło​wiek może zi​gno​ro​wać moje po​le​ce​nie? – Tyl​ko wte​dy, gdy​by jego wy​ko​na​nie za​gra​ża​ło bez​pie​czeń​stwu jego du​szy, Wa​sza Mi​łość – wy​ja​śnił Lla​ri​mar. Ka​płan ob​rzu​cił ich obu wście​kłym spoj​rze​niem, po czym od​wró​cił się i ka​zał słu​żą​ce​mu speł​nić proś​bę Po​wra​ca​ją​ce​go. Bóg uklęk​nął. Wi​dząc to, słu​dzy za​czę​li szep​tać z nie​po​ko​jem. Wi​dać było, że uwa​ża​ją, że bóg nie po​wi​nien się na​wet po​chy​lać. Dar Pie​śni nie zwró​cił na nich uwa​gi. Przyj​rzał się kwa​dra​to​wi ze świe​żych de​sek. Był więk​szy od po​zo​sta​łych na​pra​wio​nych miejsc. Rów​nież bar​wa drew​na zo​sta​ła do​pa​so​wa​na o wie​le bar​dziej sta​ran​nie. Od​cie​nie róż​ni​ły się tyl​ko nie​znacz​nie. Gdy​by nie po​sia​dał Od​de​chu – w znacz​nych ilo​ściach – nie za​uwa​żył​by ni​cze​go. Kla​pa, zro​zu​miał na​gle. Ka​płan bacz​nie się mu przy​glą​dał. Ten frag​ment pod​ło​gi nie jest tak świe​ży jak tam​te bli​żej wej​ścia. Jest nowy tyl​ko w sto​sun​ku do ca​łej pod​ło​gi. Prze​szedł po pod​ło​dze na czwo​ra​kach, roz​myśl​nie nie ba​da​jąc taj​ne​go przej​ścia. Po raz ko​lej​ny in​stynkt pod​po​wie​dział mu, że po​wi​nien za​cho​wać swe od​kry​cie w ta​jem​ni​cy. Dla​cze​go tak na​gle stał się ostroż​ny? Czyż​by to był wpływ jego peł​nych prze​mo​cy kosz​ma​rów i wspo​mnie​nia nie​zwy​kłe​go ob​ra​zu? A może to było coś wię​cej? Miał wra​że​nie, że wy​do​by​wa coś z naj​głęb​szych za​ka​mar​ków sa​me​go sie​bie, że od​na​lazł w so​bie ja​kiś ro​dzaj świa​do​mo​ści, ja​kiej ni​g​dy do​tąd nie po​sia​dał. Od​su​nął się od na​ru​szo​ne​go frag​men​tu pod​ło​gi, uda​jąc, że nie za​uwa​żył kla​py i że szu​ka ka​wał​ków ma​te​ria​łu, któ​re mo​gły zo​stać od​dar​te w trak​cie wal​ki. Po chwi​li zna​lazł nić, któ​ra mu​sia​ła po​cho​dzić z sza​ty słu​żą​ce​go, i pod​niósł ją. Ka​płan lek​ko się od​prę​żył. A więc on wie o ist​nie​niu tej kla​py, prze​mknę​ło przez myśl Da​ro​wi Pie​śni. I być może… wie też, kim był wła​my​wacz. Prze​szedł po pod​ło​dze nie​co da​lej, wy​wo​łu​jąc wy​raź​ne zmie​sza​nie słu​żą​cych, aż wresz​cie zja​wi​li się wszy​scy męż​czyź​ni, z któ​ry​mi chciał roz​ma​wiać. Dar Pie​śni wstał – po​zwo​lił swo​im słu​gom otrze​pać sza​tę z ku​rzu – i pod​szedł do nowo przy​by​łych. W ko​ry​ta​rzu ze​brał się już po​kaź​ny tłu​mek i zro​bi​ło się cia​sno, więc bóg wy​pro​wa​dził wszyst​kich na za​la​ny słoń​cem dzie​dzi​niec. Przyj​rzał się ca​łej szó​st​ce. – Przed​staw​cie się. Ty z le​wej, jak się na​zy​wasz? – Ga​ga​ril – od​po​wie​dział męż​czy​zna. – Przy​kro mi – rzu​cił bóg. Męż​czy​zna za​lał się ru​mień​cem. – Otrzy​ma​łem to imię po ojcu, Wa​sza Mi​łość. – Ra​czej po tym, jak twój oj​ciec spę​dził zbyt dużo cza​su w po​bli​skiej go​spo​dzie. Ale do​brze, jaka była two​ja rola w tym ca​łym za​mie​sza​niu? – Pil​no​wa​łem wej​ścia, kie​dy po​ja​wił się in​truz. – By​łeś sam? – spy​tał Dar Pie​śni. – Nie – ode​zwał się inny męż​czy​zna. – Ja z nim by​łem. – Świet​nie. – Bóg ski​nął gło​wą. – Wy dwaj, stań​cie gdzieś tam. – Wska​zał ręką na traw​nik. War​tow​ni​cy po​pa​trzy​li po so​bie i ode​szli ka​wa​łek da​lej. – Stań​cie tak da​le​ko, że​by​ście nie mo​gli nas sły​szeć! – za​wo​łał za nimi Po​wra​ca​ją​cy. Ski​nę​li gło​wa​mi i od​su​nę​li się bar​dziej. – W po​rząd​ku – stwier​dził Dar Pie​śni i po​pa​trzył na ze​bra​nych. – A wy czte​rej? Kim je​ste​ście?

– Wła​my​wacz za​ata​ko​wał nas w ko​ry​ta​rzu – po​wie​dział je​den ze słu​żą​cych, wska​zu​jąc na dwóch in​nych. – Cała trój​ka. I… jesz​cze był z nami je​den. Ten, któ​ry zo​stał za​bi​ty. – To strasz​ne nie​szczę​ście – mruk​nął bóg i wska​zał na inny frag​ment dzie​dziń​ca. – Pójdź​cie tam. Za​trzy​ma​cie się do​pie​ro, kie​dy nie bę​dzie​cie sły​szeć na​szych gło​sów. Tam za​cze​kaj​cie. Trój​ka słu​żą​cych kor​nie ode​szła. – Zo​sta​łeś tyl​ko ty – rzu​cił Dar Pie​śni i, wspie​ra​jąc ręce na bio​drach, przyj​rzał się ostat​nie​mu z we​zwa​nych męż​czyzn: ni​skie​mu ka​pła​no​wi. – Ja wi​dzia​łem ucie​ka​ją​ce​go wła​my​wa​cza, Wa​sza Mi​łość – oświad​czył ka​płan. – Wy​glą​da​łem przez okno. – Świet​ne wy​czu​cie cza​su – za​uwa​żył Dar Pie​śni i wska​zał męż​czyź​nie jesz​cze inną część traw​ni​ka, wy​star​cza​ją​co od​da​lo​ną od po​zo​sta​łych gru​pek. Kie​dy i on od​szedł, bóg zwró​cił się do ka​pła​na, któ​ry mu​siał być ich prze​ło​żo​nym. – Po​wie​dzia​łeś, że wła​my​wacz po​słu​żył się Nie​ży​wym zwie​rzę​ciem? – przy​po​mniał Po​wra​ca​ją​cy. – To była wie​wiór​ka, Wa​sza Mi​łość – po​twier​dził ka​płan. – Zła​pa​li​śmy ją. – Przy​nieś ją tu​taj. – Wa​sza Mi​łość, to stwo​rze​nie jest dość nie​bez​piecz​ne i… – Urwał, wi​dząc minę boga, po czym mach​nął ręką na słu​gę. – Nie – rzu​cił Dar Pie​śni. – Nie on. Pój​dziesz i przy​nie​siesz mi ją oso​bi​ście. Ka​płan spoj​rzał na nie​go z nie​do​wie​rza​niem. – Tak, tak. – Bóg zdaw​ko​wo mach​nął ręką. – Wiem. To ujma dla two​jej god​no​ści. Może po​wi​nie​neś się za​sta​no​wić nad zmia​ną wy​zna​nia na au​stryzm. Ale te​raz już idź. Ka​płan od​szedł, zło​rze​cząc pod no​sem. – Wy – Dar Pie​śni zwró​cił się do swo​ich sług i ka​pła​nów – za​cze​ka​cie tu​taj. Wy​glą​da​li na zre​zy​gno​wa​nych. Być może przy​wy​kli już do tego, że bóg ostat​nio nie​zbyt czę​sto ko​rzy​sta z ich usług. – Chodź, Wier​ci​pię​to – po​wie​dział Po​wra​ca​ją​cy i ru​szył ku pierw​szym ode​sła​nym w od​le​głą część dzie​dziń​ca męż​czy​znom. Lla​ri​mar pod​biegł, by na​dą​żyć za bo​giem, któ​ry szedł ku straż​ni​kom, sa​dząc wiel​kie ener​gicz​ne kro​ki. – Do​brze – zwró​cił się do war​tow​ni​ków. – Mów​cie, co wi​dzie​li​ście. – Pod​szedł nas, uda​jąc sza​leń​ca, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział straż​nik. – Wy​szedł z cie​nia, mam​ro​cąc nie​wy​raź​nie pod no​sem, za​ta​czał się. Ale tyl​ko uda​wał. Kie​dy już się zbli​żył, po​wa​lił nas obu. – W jaki spo​sób? – spy​tał Dar Pie​śni. – Chwy​cił mnie za gar​dło frędz​la​mi Prze​bu​dzo​ne​go płasz​cza – po​wie​dział męż​czy​zna i ski​nął gło​wą na to​wa​rzy​sza – a jego ude​rzył w brzuch rę​ko​je​ścią mie​cza. Dru​gi straż​nik uniósł ko​szu​lę i po​ka​zał wiel​ki si​niec, po czym prze​chy​lił gło​wę, de​mon​stru​jąc dru​gie otar​cie. – Przy​du​sił nas obu – cią​gnął pierw​szy męż​czy​zna. – Mnie tymi frędz​la​mi, a Fra​no​wi sta​nął na szyi. Nic wię​cej nie pa​mię​ta​my. Kie​dy się ock​nę​li​śmy, już go nie było. – Przy​du​sił was – po​wtó​rzył Dar Pie​śni – ale nie za​bił. Z roz​my​słem po​zba​wił was przy​tom​no​ści? – Wła​śnie tak, Wa​sza Mi​łość – po​twier​dził straż​nik. – Opisz​cie tego wła​my​wa​cza. – Był wy​so​ki – pod​jął war​tow​nik. – Miał krót​ką, źle utrzy​ma​ną bro​dę. Nie dłu​gą, ale i nie strzy​żo​ną od ja​kie​goś cza​su. – Nie był przy tym brud​ny ani nie cuch​nął – do​dał dru​gi. – Po pro​stu wy​glą​dał jak ktoś, kto nie przy​kła​da wagi do wła​sne​go wy​glą​du. Miał dłu​gie wło​sy, się​ga​ły mu do ra​mion. One tak​że od daw​na nie wi​dzia​ły grze​bie​nia. – Ubra​nie też miał zno​szo​ne – po​wie​dział pierw​szy. – Po​ła​ta​ne, nic ja​skra​we​go, ale też nie zu​peł​nie

czar​ne. Ta​kie… bez​barw​ne. Kie​dy te​raz się nad tym za​sta​na​wiam, to wy​glą​dał mi na ob​co​kra​jow​ca. – I był uzbro​jo​ny? – do​py​tał Dar Pie​śni. – Tak, miał ten miecz, któ​rym mnie ude​rzył – od​po​wie​dział dru​gi war​tow​nik. – Wiel​kie ostrze. Ale nie był to zwy​kły miecz. Przy​po​mi​nał ra​czej taki, ja​ki​mi po​słu​gu​ją się na wscho​dzie. Pro​sty i na​praw​dę dłu​gi. Ukrył go pod płasz​czem, ale na pew​no by​śmy go za​uwa​ży​li, gdy​by nie szedł w tak dziw​ny spo​sób. Po​wra​ca​ją​cy ski​nął gło​wą. – Dzię​ku​ję, zo​stań​cie tu​taj. Od​wró​cił się i ru​szył w stro​nę dru​giej gru​py. – To bar​dzo zaj​mu​ją​ce, Wa​sza Mi​łość – za​uwa​żył Lla​ri​mar – ale nie bar​dzo ro​zu​miem, po co. – Je​stem po pro​stu cie​ka​wy – od​parł bóg. – Pro​szę o wy​ba​cze​nie, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział ka​płan – ale jak do​tąd nie wy​da​wa​łeś się szcze​gól​nie cie​kaw​ską oso​bą. Dar Pie​śni szedł przed sie​bie. Wszyst​ko, co ro​bił, ro​bił bez za​sta​no​wie​nia. Wszyst​ko przy​cho​dzi​ło na​tu​ral​nie. Pod​szedł do gru​py słu​żą​cych. – Wy na​tknę​li​ście się na nie​go w ko​ry​ta​rzu, tak? – zwró​cił się do męż​czyzn. Ski​nę​li gło​wa​mi. Je​den rzu​cił okiem w stro​nę pa​ła​cu Gwiaz​dy. Na traw​ni​ku przed bu​dyn​kiem cze​kał barw​ny tłu​mek ka​pła​nów i słu​żą​cych, za​rów​no bo​gi​ni, jak i Daru Pie​śni. – Po​wiedz​cie mi, co się wte​dy sta​ło – po​pro​sił bóg. – Szli​śmy ko​ry​ta​rzem dla służ​by – ode​zwał się je​den z nich. – Skoń​czy​li​śmy aku​rat pra​cę i wy​bie​ra​li​śmy się do miej​skiej ta​wer​ny. – I wte​dy zo​ba​czy​li​śmy ko​goś w ko​ry​ta​rzu – pod​jął dru​gi. – Nie wy​glą​dał jak je​den z na​szych. – Opisz go – po​le​cił bóg. – Wy​so​ki męż​czy​zna – za​czął je​den, a po​zo​sta​li po​ki​wa​li gło​wa​mi. – Miał ob​szar​pa​ny płaszcz i bro​dę. Wy​glą​dał dość nie​chluj​nie. – Nie – spro​sto​wał inny słu​ga. – Ubra​nie było sta​re, ale nie brud​ne. Był po pro​stu za​nie​dba​ny. Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. – Mów​cie da​lej. – Cóż, nie ma zbyt wie​le do po​wie​dze​nia – od​po​wie​dział ko​lej​ny słu​żą​cy. – Za​ata​ko​wał nas. Na bied​ne​go Taf​fa rzu​cił Prze​bu​dzo​ną linę, któ​ra go na​tych​miast spę​ta​ła. Ra​riv i ja po​bie​gli​śmy po po​moc. Lo​lan zo​stał. Po​wra​ca​ją​cy spoj​rzał na trze​cie​go słu​gę. – Zo​sta​łeś tam? Dla​cze​go? – Żeby po​móc Taf​fo​wi, oczy​wi​ście – od​po​wie​dział męż​czy​zna. Kła​mie, stwier​dził w du​chu Dar Pie​śni. Jest zbyt zde​ner​wo​wa​ny. – Na​praw​dę? – Pod​szedł bli​żej do słu​żą​ce​go. Męż​czy​zna spu​ścił wzrok. – Cóż, przede wszyst​kim dla​te​go. No i in​truz miał ten miecz… – Ach, wła​śnie – ode​zwał się inny. – Rzu​cił w nas mie​czem. To było prze​dziw​ne. – Nie do​był go? – spy​tał Dar Pie​śni. – Nie chwy​cił go do ręki, tyl​ko rzu​cił nim w was? Po​krę​ci​li gło​wa​mi. – Rzu​cił. Ostrze było wciąż w po​chwie. Lo​lan go pod​niósł. – My​śla​łem, że będę mógł się nim po​słu​żyć – wy​ja​śnił Lo​lan. – Cie​ka​we – mruk​nął bóg. – Więc wy ucie​kli​ście? – Tak – przy​tak​nął słu​ga. – A kie​dy wró​ci​li​śmy z po​sił​ka​mi, już po tym, jak upo​ra​li​śmy się z tą prze​klę​tą wie​wiór​ką, zna​leź​li​śmy Lo​la​na na zie​mi. Le​żał bez zmy​słów. Bied​ny Taff… był wciąż zwią​za​ny, ale lina nie była już Prze​bu​dzo​na. Zo​stał prze​bi​ty mie​czem na wy​lot. – Wi​dzia​łeś jak umie​ra?

– Nie. – Lo​lan uniósł dło​nie w ge​ście za​prze​cze​nia. Dar Pie​śni za​uwa​żył, że słu​żą​cy ma jed​ną rękę za​ban​da​żo​wa​ną. – Wła​my​wacz ogłu​szył mnie pię​ścią. Do​sta​łem w gło​wę. – Ale prze​cież mia​łeś miecz – przy​po​mniał bóg. – Był za wiel​ki, że​bym mógł go użyć – od​po​wie​dział męż​czy​zna i wbił wzrok w zie​mię. – Czy​li rzu​cił w was mie​czem, a po​tem pod​biegł i ude​rzył cię pię​ścią? – za​py​tał Po​wra​ca​ją​cy. Słu​ga kiw​nął gło​wą. – A two​ja ręka? Męż​czy​zna za​marł i od​ru​cho​wo cof​nął ran​ną rękę. – Skrę​ce​nie. Nic ta​kie​go. – Po​trze​bu​jesz ban​da​ża na skrę​co​ny nad​gar​stek? – Dar Pie​śni uniósł brew. – Po​każ mi to. Słu​żą​cy się za​wa​hał. – Po​każ mi tę rękę, synu, albo stra​cisz du​szę – za​grzmiał Po​wra​ca​ją​cy, ma​jąc na​dzie​ję, że jego głos brzmi do​sta​tecz​nie bo​sko. Męż​czy​zna po​wo​li wy​cią​gnął rękę. Lla​ri​mar pod​szedł do nie​go i zdjął opa​tru​nek. Ręka była sza​ra, cał​ko​wi​cie po​zba​wio​na ko​lo​ru. To nie​moż​li​we, po​my​ślał wstrzą​śnię​ty Dar Pie​śni. Prze​bu​dze​nie nie robi ży​we​mu cia​łu cze​goś ta​kie​go. Nie moż​na czer​pać ko​lo​rów z ży​wych istot, tyl​ko z mar​twych przed​mio​tów. Z de​sek, z ubra​nia, z me​bli. Męż​czy​zna cof​nął rękę. – Co to jest? – spy​tał Dar Pie​śni. – Nie wiem – od​po​wie​dział słu​ga. – Ock​ną​łem się i już taka była. – Czyż​by? – rzu​cił oschle bóg. – I mam uwie​rzyć, że nie mia​łeś z tym zaj​ściem nic wspól​ne​go? Że nie by​łeś wspól​ni​kiem wła​my​wa​cza? Męż​czy​zna padł na ko​la​na i za​czął gło​śno pła​kać. – Bła​gam, mój pa​nie. Nie od​bie​raj mi du​szy. Nie je​stem naj​lep​szym czło​wie​kiem na świe​cie. Cho​dzę do bur​de​li. Oszu​ku​ję w grze w kar​ty… Po​zo​sta​ła dwój​ka wy​mie​ni​ła za​sko​czo​ne spoj​rze​nia. – …ale na​praw​dę nie mam nic wspól​ne​go z tym in​tru​zem – cią​gnął Lo​lan. – Bła​gam, mu​sisz mi uwie​rzyć. Ja tyl​ko chcia​łem ten miecz. Ten pięk​ny czar​ny miecz! Chcia​łem go do​być, ciąć nim, za​ata​ko​wać wła​my​wa​cza. Się​gną​łem po nie​go i stra​ci​łem czuj​ność. Wte​dy mnie za​ata​ko​wał. Ale nie wi​dzia​łem, jak za​bi​ja Taf​fa! Przy​się​gam! Tego czło​wie​ka też nie wi​dzia​łem ni​g​dy wcze​śniej! Mu​sisz mi uwie​rzyć! Dar Pie​śni przez chwi​lę mil​czał. – Wie​rzę ci – po​wie​dział wresz​cie. – Niech to bę​dzie dla cie​bie ostrze​że​niem. Bądź do​brym czło​wie​kiem. I nie oszu​kuj wię​cej przy grze. – Tak, mój pa​nie. Po​wra​ca​ją​cy po​że​gnał się ski​nie​niem i wraz z Lla​ri​ma​rem ode​szli. – Te​raz do​pie​ro po​czu​łem się tro​chę jak bóg – przy​znał. – Wi​dzia​łeś, jak spra​wi​łem, że po​ża​ło​wał swych wy​stęp​ków? – Tak, to do​praw​dy zdu​mie​wa​ją​ce, Wa​sza Mi​łość. – A co my​ślisz o ich ze​zna​niach? – spy​tał Dar Pie​śni. – Tu się dzie​je coś dziw​ne​go, praw​da? – Wciąż nie wiem, dla​cze​go uzna​łeś, że to ty masz pro​wa​dzić do​cho​dze​nie w tej spra​wie, Wa​sza Mi​łość. – Nie mam nic in​ne​go do ro​bo​ty. – Poza by​ciem bo​giem. – To sta​now​czo prze​ce​nia​ne za​ję​cie – rzu​cił Dar Pie​śni, pod​cho​dząc do ostat​nie​go ze świad​ków. – Może i pły​ną z tego nie​ja​kie ko​rzy​ści, ale go​dzi​ny pra​cy mamy że​nu​ją​co dłu​gie. Lla​ri​mar stłu​mił par​sk​nię​cie, a bóg zwró​cił się do cze​ka​ją​ce​go obok męż​czy​zny – ni​ski ka​płan cze​kał

w swym po​ma​rań​czo​wo-zło​tym stro​ju. Był o wie​le młod​szy od dru​gie​go ka​pła​na. Cie​ka​we, czy ktoś mu ka​zał mnie okła​mać? – za​sta​no​wił się Po​wra​ca​ją​cy. Czy może po​no​si mnie wy​obraź​nia? – Co masz mi do po​wie​dze​nia? – spy​tał. Mło​dy ka​płan skło​nił gło​wę. – Zaj​mo​wa​łem się swy​mi obo​wiąz​ka​mi, nio​słem aku​rat do sank​tu​arium kil​ka prze​po​wied​ni, któ​re spi​sa​li​śmy z ust na​szej Pani. Usły​sza​łem do​la​tu​ją​ce z in​nej czę​ści bu​dyn​ku od​gło​sy za​mie​sza​nia. Spoj​rza​łem w tam​tą stro​nę przez okno, ale ni​cze​go nie zo​ba​czy​łem. – Gdzie wte​dy by​łeś? – za​py​tał Dar Pie​śni. Ka​płan po​ka​zał pal​cem na okno. – Tam, Wa​sza Mi​łość. Bóg zmarsz​czył brwi. W chwi​li za​bój​stwa ka​płan znaj​do​wał się po prze​ciw​nej stro​nie pa​ła​cu. Była to jed​nak ta sama stro​na, od któ​rej wła​my​wacz do​stał się do bu​dyn​ku. – Wi​dzia​łeś stam​tąd drzwi, pod któ​ry​mi in​truz obez​wład​nił war​tow​ni​ków? – Tak, Wa​sza Mi​łość – po​twier​dził mło​dzie​niec. – Ale ich sa​mych z po​cząt​ku nie do​strze​głem. Już mia​łem od​wró​cić się od okna, żeby spraw​dzić, co to za ha​ła​sy, ale wte​dy uj​rza​łem w świe​tle la​tar​ni coś dziw​ne​go przy drzwiach. Ktoś się tam po​ru​szał. I do​pie​ro wte​dy za​uwa​ży​łem nie​przy​tom​nych. Po​my​śla​łem, że nie żyją, a ten ciem​ny kształt po​mię​dzy nimi bar​dzo mnie prze​stra​szył. Krzyk​ną​łem i po​bie​głem po po​moc. Za​nim kto​kol​wiek mnie wy​słu​chał, po​stać już znik​nę​ła. – Szu​ka​łeś go? – spy​tał Dar Pie​śni. Ka​płan ski​nął gło​wą. – I ile ci to za​ję​ło? – Kil​ka mi​nut, Wa​sza Mi​łość. Po​wra​ca​ją​cy po​wo​li po​ki​wał gło​wą. – Zna​ko​mi​cie. Dzię​ku​ję. Ka​płan ru​szył ku swo​im to​wa​rzy​szom. – Och, za​cze​kaj – za​trzy​mał go Dar Pie​śni. – Czy może uda​ło ci się mu przyj​rzeć? – Nie, Wa​sza Mi​łość – od​parł mło​dzie​niec. – Miał na so​bie ciem​ne ubra​nie, trud​ne do opi​sa​nia. No i było za da​le​ko. Dar Pie​śni od​pra​wił go ge​stem. Z na​my​słem po​tarł bro​dę i spoj​rzał na Lla​ri​ma​ra. – No i? Wy​so​ki ka​płan uniósł brew. – No i co, Wa​sza Mi​łość? – No i co my​ślisz? Lla​ri​mar po​krę​cił gło​wą. – Ja… szcze​rze mó​wiąc, nie wiem, Wa​sza Mi​łość. Ale to w oczy​wi​sty spo​sób waż​ne. – Na​praw​dę? – Po​wra​ca​ją​cy przyj​rzał się ka​pła​no​wi, któ​ry ski​nął gło​wą. – Tak, Wa​sza Mi​łość. Z po​wo​du tego, co po​wie​dział ten ran​ny w rękę słu​ga. Wspo​mniał o czar​nym mie​czu. Prze​po​wie​dzia​łeś to, pa​mię​tasz? Ob​raz rano? – To nie była prze​po​wied​nia – za​pro​te​sto​wał Dar Pie​śni. – Ten miecz był po pro​stu na​ma​lo​wa​ny. – Wła​śnie w ten spo​sób dzia​ła​ją prze​po​wied​nie, Wa​sza Mi​łość – stwier​dził ka​płan. – Nie ro​zu​miesz? Spo​glą​dasz na ob​raz i two​im oczom uka​zu​je się jego treść. A ja wi​dzia​łem tyl​ko po​zba​wio​ne sen​su czer​wo​ne śla​dy. Cała sce​na, któ​rą opi​sa​łeś, wszyst​ko, co zo​ba​czy​łeś na płót​nie, to prze​po​wied​nia. Je​steś bo​giem. – Ależ ja zo​ba​czy​łem do​kład​nie to, co ob​raz miał przed​sta​wiać! – rzu​cił Dar Pie​śni. – I to jesz​cze za​nim po​wie​dzia​łeś mi, jak jest za​ty​tu​ło​wa​ny. Lla​ri​mar po​ki​wał gło​wą, jak​by ostat​nie zda​nie boga do​wo​dzi​ło jego ra​cji.

– Och, nie​waż​ne. Ka​pła​ni! Nie​zno​śni fa​na​ty​cy. Wszy​scy tacy je​ste​ście, co do jed​ne​go. Tak czy ina​czej zga​dzasz się ze mną, że coś tu jest nie tak. – Zde​cy​do​wa​nie, Wa​sza Mi​łość. – I do​brze – stwier​dził Po​wra​ca​ją​cy. – Więc pro​szę cię uprzej​mie, że​byś już nie ma​ru​dził, kie​dy ba​dam tę spra​wę. – Praw​dę mó​wiąc, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział Lla​ri​mar – bar​dzo waż​ne jest, byś się w to nie mie​szał. Prze​wi​dzia​łeś, że się to wy​da​rzy, ale je​steś prze​cież wy​rocz​nią. Nie wol​no ci wpły​wać na przed​miot twych prze​po​wied​ni. Je​śli bę​dziesz się tym na​dal zaj​mo​wać, mo​żesz za​kłó​cić rów​no​wa​gę. – Lu​bię brak rów​no​wa​gi – od​parł Dar Pie​śni. – Poza tym to bar​dzo za​baw​ne. Lla​ri​mar jak zwy​kle nie za​re​ago​wał na to, że bóg nie sko​rzy​stał z jego rady. Ru​szy​li w stro​nę głów​nej gru​py ka​pła​nów. – Wa​sza Mi​łość – za​czął ka​płan – py​tam dla za​spo​ko​je​nia wła​snej cie​ka​wo​ści. Co ty my​ślisz o tym mor​der​stwie? – To oczy​wi​ste – rzu​cił Po​wra​ca​ją​cy. – Wła​my​wa​czy było dwóch. Pierw​szym jest ten wy​so​ki męż​czy​zna z mie​czem, i to on na​padł na war​tow​ni​ków i za​ata​ko​wał słu​żą​cych w ko​ry​ta​rzu, a po​tem wy​pu​ścił Nie​ży​we​go i znik​nął. Dru​ga oso​ba – ta, któ​rą wi​dział mło​dy ka​płan – po​ja​wi​ła się po nim. I to ten dru​gi czło​wiek jest mor​der​cą. Lla​ri​mar zmarsz​czył czo​ło. – Skąd ten wnio​sek? – Pierw​szy do​ło​żył wszel​kich sta​rań, by ni​ko​go nie za​bić – po​wie​dział bóg. – Ry​zy​ku​jąc wie​le, po​zo​sta​wił war​tow​ni​ków przy ży​ciu, choć mo​gli w każ​dej chwi​li od​zy​skać przy​tom​ność i wsz​cząć alarm. Nie do​był też mie​cza kie​dy spo​tkał słu​żą​cych, tyl​ko pró​bo​wał ich uniesz​ko​dli​wić. Nie miał po​wo​du, by za​bi​jać spę​ta​ne​go czło​wie​ka, szcze​gól​nie, że już wcze​śniej zo​sta​wił świad​ków. Ale je​śli wła​my​wa​czy było dwóch, to wszyst​ko na​bie​ra sen​su. Zwią​za​ny słu​ga był świa​do​my, kie​dy po​ja​wił się wła​śnie ten dru​gi, i był je​dy​nym czło​wie​kiem, któ​ry go wi​dział. – Za​tem uwa​żasz, że ktoś po​szedł za męż​czy​zną z mie​czem, za​bił je​dy​ne​go świad​ka, a po​tem… – A po​tem obaj znik​nę​li – do​koń​czył Dar Pie​śni. – Zna​la​złem ukry​te przej​ście w pod​ło​dze. Wy​da​je mi się, że pod pa​ła​cem musi znaj​do​wać się ja​kiś pod​ziem​ny tu​nel. To ra​czej ja​sne. Jest jed​nak coś, co wca​le nie jest ta​kie ja​sne. – Spoj​rzał na Lla​ri​ma​ra i zwol​nił za​nim do​łą​czy​li do gru​py ka​pła​nów i słu​żą​cych. – Cóż to ta​kie​go, Wa​sza Mi​łość? – spy​tał Lla​ri​mar. – Nie wiem, w jaki spo​sób, na wszyst​kie Ko​lo​ry, ja na to wpa​dłem! – Sam się nad tym gło​wię, Wa​sza Mi​łość. Dar Pie​śni po​krę​cił gło​wą. – To musi być coś, co umia​łem już przed​tem, Wier​ci​pię​to. Wszyst​ko, co te​raz ro​bię, jest dla mnie bar​dzo na​tu​ral​ne. Kim by​łem przed śmier​cią? – Nie wiem o czym mó​wisz, Wa​sza Mi​łość. – Ka​płan od​wró​cił wzrok. – Prze​stań, Wier​ci​pię​to. Więk​szość swe​go ży​cia po Po​wro​cie spę​dzi​łem, prze​wa​la​jąc się po mięk​kich ka​na​pach, ale w chwi​li, kie​dy ktoś zo​stał za​mor​do​wa​ny, wy​ska​ku​ję na​gle z łóż​ka i nie mogę się oprzeć wściu​bia​niu nosa w nie swo​je spra​wy. Nie wy​da​je ci się to ani tro​chę po​dej​rza​ne? Lla​ri​mar wciąż nie pa​trzył bogu w oczy. – Na Ko​lo​ry! – za​klął Dar Pie​śni. – Czyż​bym był wcze​śniej kimś po​ży​tecz​nym? A już za​czy​na​łem wie​rzyć, że zgi​ną​łem w ja​kiś roz​sąd​ny spo​sób. Na przy​kład, spa​da​jąc z bal​ko​nu po spo​ży​ciu zbyt du​żej ilo​ści al​ko​ho​lu. – Wa​sza Mi​łość, do​brze wiesz, że zgi​ną​łeś w szla​chet​ny spo​sób. – Prze​cież to mógł być bar​dzo szla​chet​ny tru​nek. Ka​płan po​krę​cił gło​wą. – I wiesz tak​że, Wa​sza Mi​łość, że nie mogę ci po​wie​dzieć, kim by​łeś przed​tem.

– Cóż, skądś się te moje in​stynk​ty wzię​ły – po​wie​dział Dar Pie​śni, gdy pod​cho​dzi​li do gru​py przy​glą​da​ją​cych się im sług i du​chow​nych. Głów​ny ka​płan cze​kał już na nich z drew​nia​nym pu​deł​kiem. Ze środ​ka do​bie​ga​ły od​gło​sy wście​kłe​go dra​pa​nia. – Dzię​ku​ję – rzu​cił Po​wra​ca​ją​cy, ode​brał mu pu​deł​ko i ru​szył da​lej, na​wet nie zwal​nia​jąc kro​ku. – Mó​wię ci, Wier​ci​pię​to. Nie je​stem za​do​wo​lo​ny. – Dziś rano wy​da​wa​łeś się bar​dzo szczę​śli​wy, Wa​sza Mi​łość – za​uwa​żył Lla​ri​mar, gdy od​cho​dzi​li od pa​ła​cu Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia. Wy​so​ki ka​płan bo​gi​ni zo​stał za nimi z nie​wy​po​wie​dzia​ną skar​gą na ustach. Or​szak Daru Pie​śni ru​szył za swym bo​giem. – By​łem szczę​śli​wy – przy​tak​nął Po​wra​ca​ją​cy – bo nie mia​łem po​ję​cia, co się tu dzie​je. Jak mam być da​lej próż​nia​kiem, sko​ro kor​ci mnie, żeby ba​dać tę spra​wę? Mó​wię ci, to mor​der​stwo znisz​czy moją sta​ran​nie wy​pra​co​wa​ną re​pu​ta​cję nie​przy​dat​ne​go nie​ro​ba. – Wy​ra​zy współ​czu​cia, Wa​sza Mi​łość. Wi​dzę, że ten cień mo​ty​wa​cji przy​spa​rza ci nie​ma​łych kło​po​tów. – Wła​śnie tak. – Dar Pie​śni wes​tchnął i po​dał ka​pła​no​wi pu​deł​ko z roz​wście​czo​nym Nie​ży​wym gry​zo​niem. – Masz. My​ślisz, że moi Roz​bu​dza​ją​cy po​tra​fią zła​mać ha​sło bez​pie​czeń​stwa? – Za ja​kiś czas na pew​no – od​po​wie​dział Lla​ri​mar. – Choć to tyl​ko zwie​rzę, Wa​sza Mi​łość. Ni​cze​go nam nie po​wie. – Tak czy ina​czej, każ im to zro​bić – po​le​cił bóg. – Ja tym​cza​sem po​my​ślę jesz​cze tro​chę o swo​im do​cho​dze​niu. Wró​ci​li do jego pa​ła​cu. Dar Pie​śni za​czął się za​sta​na​wiać, że użył sło​wa „do​cho​dze​nie” w od​nie​sie​niu do mor​der​stwa. Ni​g​dy go w tym kon​tek​ście nie uży​wał. A mimo to wie​dział, że użył go od​po​wied​nio. In​stynk​tow​nie, od​ru​cho​wo. Po Po​wro​cie nie mu​sia​łem się uczyć na nowo mó​wić, za​sta​na​wiał się. Nie mu​sia​łem się też uczyć cho​dze​nia, czy​ta​nia ani ni​cze​go w tym ro​dza​ju. Za​po​mnia​łem tyl​ko kwe​stie, któ​re bez​po​śred​nio do​ty​czy​ły mo​je​go oso​bi​ste​go ży​cia. Ale wy​glą​da na to, że nie wszyst​kie. Po chwi​li za​czął się za​sta​na​wiać, co jesz​cze mógł​by zro​bić, gdy​by mu się tyl​ko chcia​ło.

27 Wszyst​kich po​przed​nich wład​ców mu​sia​ło spo​tkać coś złe​go, my​śla​ła Siri, idąc szyb​kim kro​kiem przez nie​koń​czą​ce się ko​ry​ta​rze i kom​na​ty pa​ła​cu Kró​la-Boga. Jej słu​żą​ce śpie​szy​ły za nią, trzy​ma​jąc się nie​co z tyłu. Coś, cze​go oba​wia się Nie​bie​sko​pal​cy. On uwa​ża, że te​raz może to spo​tkać Su​se​bro​na. Po​wie​dział, że nie​bez​pie​czeń​stwo może gro​zić Kró​lo​wi-Bogu i mnie. Szła przed sie​bie, cią​gnąc za sobą tren wy​ko​na​ny z nie​zli​czo​nych pa​se​mek przej​rzy​ste​go zie​lo​ne​go je​dwa​biu. Jej dzi​siej​sza suk​nia była uszy​ta z ma​te​ria​łu cien​kie​go nie​mal jak pa​ję​cza sieć. Sama ją wy​bra​ła, a po​tem po​pro​si​ła słu​żą​ce, by przy​nio​sły jej do​dat​ko​wy, grub​szy szal. Za​baw​ne jak szyb​ko prze​sta​ła się mar​twić tym, że jej stro​je są osten​ta​cyj​ne i pre​ten​sjo​nal​ne. Mia​ła na gło​wie znacz​nie po​waż​niej​sze pro​ble​my. Ka​pła​ni na​praw​dę my​ślą, że Su​se​bro​no​wi może się coś stać, stwier​dzi​ła w du​chu. Dla​te​go tak bar​dzo za​le​ży im na na​stęp​cy tro​nu. Twier​dzą niby, że cho​dzi o za​pew​nie​nie suk​ce​sji, ale prze​cież nie przej​mo​wa​li się tym przez ostat​nie pięć​dzie​siąt lat. Całe dwa​dzie​ścia lat cze​ka​li spo​koj​nie na kró​lo​wą z Idris. Na czym​kol​wiek to za​gro​że​nie po​le​ga, nie może być na​głe. A jed​nak ka​pła​ni za​cho​wu​ją się tak, jak​by wła​śnie się zbli​ża​ło. Moż​li​we, że tak bar​dzo za​le​ża​ło im na tym, by żona Kró​la-Boga mia​ła w ży​łach krew daw​nych wład​ców, że do​tąd po​dej​mo​wa​li ry​zy​ko świa​do​mie. Ale prze​cież nie mu​sie​li cze​kać aż dwu​dzie​stu lat. Vi​ven​na może ro​dzić dzie​ci już od daw​na. Tyl​ko że w trak​ta​cie za​pi​sa​no za​pew​ne kon​kret​ną ilość lat, a nie wiek księż​nicz​ki. Układ mógł sta​no​wić, że król Idris ma dwa​dzie​ścia lat na wy​sła​nie na​rze​czo​nej dla wład​cy Hal​lan​dren. To wy​ja​śnia​ło​by, dla​cze​go oj​ciec mógł za​miast star​szej cór​ki wy​słać Siri. Dziew​czy​na zła​ja​ła się w du​chu za uciecz​kę z lek​cji, na któ​rej opo​wia​da​no o trak​ta​cie. Nie mia​ła po​ję​cia, co tak na​praw​dę w nim po​sta​no​wio​no. Ale coś jej pod​po​wia​da​ło, że gro​żą​ce im te​raz nie​bez​pie​czeń​stwo mo​gło wy​ni​kać z tre​ści sa​me​go tego do​ku​men​tu. Po​trze​bo​wa​ła wię​cej in​for​ma​cji. Nie​ste​ty ka​pła​ni nie pa​ła​li chę​cią po​mo​cy, słu​żą​cy mil​cze​li, a Nie​bie​sko​pal​cy, cóż… Wresz​cie za​uwa​ży​ła skry​bę w jed​nej z kom​nat. Szedł, no​tu​jąc coś w swej księ​dze. Siri przy​śpie​szy​ła kro​ku. Za​sze​le​ścił jej tren. Sta​rzec obej​rzał się i spo​strzegł ją. Otwo​rzył sze​ro​ko oczy i rów​nież przy​śpie​szył kro​ku, skrę​ca​jąc w otwar​te drzwi, pro​wa​dzą​ce do są​sied​niej kom​na​ty. Siri za​wo​ła​ła za nim i szła tak szyb​ko, na ile po​zwa​lał jej strój, ale kie​dy do​tar​ła na miej​sce, w sali już ni​ko​go nie było. – Na Ko​lo​ry! – za​klę​ła, czu​jąc, jak z iry​ta​cji czer​wie​nie​ją jej wło​sy. – I na​dal uwa​ża​cie, że on mnie nie uni​ka? – rzu​ci​ła ostro do swej naj​star​szej słu​żą​cej. Ko​bie​ta spu​ści​ła wzrok. – Słu​ga pa​ła​co​wy po​stą​pił​by nie​od​po​wied​nio, uni​ka​jąc swej kró​lo​wej, Kie​li​chu. Z pew​no​ścią cię nie za​uwa​żył. Ja​sne, po​my​śla​ła Siri. Jak za każ​dym ra​zem. Kie​dy po nie​go po​sy​ła​ła, skry​ba po​ja​wiał się za​wsze do​pie​ro po tym, gdy ona re​zy​gno​wa​ła z cze​ka​nia i od​cho​dzi​ła. Gdy ka​za​ła pi​sać do nie​go li​sty, od​po​wia​dał tak ogól​ni​ko​wo, że jej zde​ner​wo​wa​nie tyl​ko na​ra​sta​ło. Nie była w sta​nie wy​nieść ksiąg z pa​ła​co​wej bi​blio​te​ki, a kie​dy pró​bo​wa​ła czy​tać je na miej​scu, ka​pła​ni sku​tecz​nie ją roz​pra​sza​li. Po​le​ci​ła, by przy​nie​sio​no jej książ​ki z mia​sta, ale ka​pła​ni na​le​ga​li, by czy​tał je jej je​den z nich, po to, by nie „mę​czy​ła oczu”. Była więc pew​na, że je​śli w książ​kach znaj​do​wa​-

ły się ja​kieś frag​men​ty, któ​rych we​dług nich nie po​win​na po​znać, lek​tor je po pro​stu omi​jał. Była cał​ko​wi​cie za​leż​na od ka​pła​nów i słu​żą​cych we wszyst​kich spra​wach, w tym tak​że w do​stę​pie do in​for​ma​cji. Chy​ba, że… – za​sta​no​wi​ła się, wciąż sto​jąc w ja​sno​czer​wo​nej kom​na​cie. Ist​nia​ło jesz​cze jed​no źró​dło in​for​ma​cji. Zwró​ci​ła się do słu​żą​cej. – Co się dziś dzie​je na dzie​dziń​cu? – Wie​le róż​nych rze​czy, Kie​li​chu – od​po​wie​dzia​ła ko​bie​ta. – Przy​by​li ma​la​rze i ma​lu​ją te​raz ob​ra​zy i szki​ce. Tre​se​rzy zwie​rząt z Po​łu​dnia po​ka​zu​ją eg​zo​tycz​ne stwo​rze​nia. Wy​da​je mi się, że przy​pro​wa​dzi​li sło​nie i ze​bry. Kil​ku pro​du​cen​tów farb de​mon​stru​je nowe ze​sta​wie​nia ko​lo​rów. Są też oczy​wi​ście min​stre​le. – A w tym bu​dyn​ku, do któ​re​go kie​dyś po​szli​śmy? – W am​fi​te​atrze, Kie​li​chu? Wy​da​je mi się, że wie​czo​rem od​bę​dą się tam za​wo​dy. Kon​kurs spraw​no​ści fi​zycz​nej. Siri ski​nę​ła gło​wą. – Przy​go​tuj​cie dla mnie lożę. Chcę to obej​rzeć.

Kie​dy Siri miesz​ka​ła jesz​cze w swo​ich ro​dzin​nych stro​nach, od cza​su do cza​su oglą​da​ła za​wo​dy bie​ga​czy. Or​ga​ni​zo​wa​no je zwy​kle spon​ta​nicz​nie, jako że mni​si nie po​chwa​la​li po​dob​nych po​pi​sów. To prze​cież Au​stre ob​da​rzył lu​dzi ta​len​ta​mi, a pysz​nie​nie się nimi było uzna​wa​ne za ozna​kę aro​gan​cji. Chłop​ców jed​nak nie było tak ła​two po​skro​mić. Wi​dzia​ła, jak bie​ga​ją, sama ich na​wet do tego za​chę​ca​ła. Tam​te za​wo​dy nie mo​gły się jed​nak w ni​czym rów​nać z tym, co urzą​dzi​li dziś miesz​kań​cy Hal​lan​dren. Od​by​wa​ło się jed​no​cze​śnie oko​ło sze​ściu róż​nych kon​ku​ren​cji. Nie​któ​rzy męż​czyź​ni mio​ta​li du​ży​mi ka​mie​nia​mi, sta​ra​jąc się do​rzu​cić jak naj​da​lej. Inni ści​ga​li się na okrą​głym to​rze wy​ty​czo​nym wo​kół are​ny, wzbi​ja​li tu​ma​ny pia​sku, po​ci​li się po​twor​nie w dusz​nym upa​le Hal​lan​dren. Jesz​cze inni ci​ska​li oszcze​pa​mi, strze​la​li z łu​ków albo bra​li udział w kon​kur​sie sko​ków w dal. Siri przy​glą​da​ła się temu, okry​wa​jąc się co​raz głęb​szym ru​mień​cem – ta​kim, któ​ry koń​czył się tam, gdzie koń​czy​ły się jej wło​sy. Za​wod​ni​cy byli ubra​ni je​dy​nie w prze​pa​ski bio​dro​we. Ani razu pod​czas swe​go po​by​tu w tym wiel​kim mie​ście nie wi​dzia​ła jesz​cze ni​cze​go rów​nie… cie​ka​we​go. „Dama nie po​win​na się przy​glą​dać mło​dym męż​czy​znom” – po​ucza​ła ją za​wsze mat​ka. – „To nie​przy​stoj​ne”. Ale po co mia​ła​by tu sie​dzieć, je​śli nie po to, żeby się im przy​glą​dać? Nie mo​gła nic na to po​ra​dzić i przy tym nie cho​dzi​ło tyl​ko o oglą​da​nie ich na​gich ciał. Wszy​scy za​wod​ni​cy byli ludź​mi, któ​rzy cięż​ko tre​no​wa​li i opa​no​wa​li swo​je dys​cy​pli​ny do per​fek​cji. Przy​glą​da​jąc się, Siri za​uwa​ży​ła, że zwy​cięz​cy po​szcze​gól​nych kon​ku​ren​cji nie cie​szy​li się szcze​gól​nym za​in​te​re​so​wa​niem wi​dzów. Tu nie li​czy​ło się zwy​cię​stwo, ale umie​jęt​no​ści po​zwa​la​ją​ce cie​szyć się sa​mym udzia​łem. Pod tym wzglę​dem kon​kur​sy po​zo​sta​wa​ły nie​mal w zu​peł​nej zgo​dzie z idriań​ską wraż​li​wo​ścią, choć jed​no​cze​śnie sta​no​wi​ły cał​ko​wi​te jej prze​ci​wień​stwo. Pięk​no spor​tu za​przą​ta​ło ją dłu​żej, niż pla​no​wa​ła. Jej wło​sy przez cały czas po​ły​ski​wa​ły ciem​ną czer​wie​nią, na​wet gdy już przy​wy​kła do oglą​da​nia zma​ga​ją​cych się ze sobą pół​na​gich męż​czyzn. Wresz​cie jed​nak ze​bra​ła się w so​bie, wsta​ła i od​wró​ci​ła od wy​da​rzeń na are​nie. Mia​ła coś do za​ła​twie​nia. Jej słu​żą​ce unio​sły gło​wy. Idąc tu, za​bra​ły ze sobą wszyst​kie ko​niecz​ne luk​su​sy. Ka​na​py i po​du​chy, owo​ce i wino, a na​wet we​zwa​ły kil​ku męż​czyzn z wa​chla​rza​mi, by kró​lo​wa mo​gła pła​wić się w przy​jem​nym chło​dzie. Po le​d​wie kil​ku ty​go​dniach w pa​ła​cu, tego ro​dza​ju wy​go​dy za​czę​ły jej się wy​da​wać czymś na​tu​ral​nym. – Ostat​nim ra​zem, gdy tu by​łam, od​wie​dził mnie pe​wien bóg – po​wie​dzia​ła Siri, przy​pa​tru​jąc się za​-

kry​tym barw​ny​mi bal​da​chi​ma​mi lo​żom w am​fi​te​atrze. – Jak się na​zy​wa? – To Dar Pie​śni zwa​ny Męż​nym, Kie​li​chu – od​po​wie​dzia​ła jed​na z ko​biet. – Bóg od​wa​gi. Siri ski​nę​ła gło​wą. – A ja​kie są jego ko​lo​ry? – Zło​to i czer​wień, Kie​li​chu. Dziew​czy​na się uśmiech​nę​ła. Zo​ba​czy​ła od​po​wied​ni bal​da​chim. Nie był je​dy​nym bo​giem, któ​ry przed​sta​wił się jej w cią​gu tych kil​ku ty​go​dni, ale tyl​ko on spę​dził z nią chwi​lę na roz​mo​wie. Nie była to ła​twa kon​wer​sa​cja, ale przy​naj​mniej wy​da​wa​ło się, że Po​wra​ca​ją​cy szcze​rze jej chciał. Wy​szła z loży, cią​gnąc za sobą po ka​mie​niach dłu​gi, pięk​ny tren. Ja​kiś czas temu, nie​mal prze​mo​cą stłu​mi​ła w so​bie wy​rzu​ty su​mie​nia z po​wo​du nisz​cze​nia su​kien, zwłasz​cza że każ​da z nich po jed​nym dniu no​sze​nia i tak tra​fia​ła w ogień. Słu​żą​ce rzu​ci​ły się gwał​tow​nie do pra​cy. Ze​bra​ły me​ble i je​dze​nie, po czym ru​szy​ły za Siri. Po​dob​nie jak za jej pierw​szym po​by​tem w am​fi​te​atrze, po​ni​żej na ław​kach ze​bra​li się wi​dzo​wie – kup​cy bo​ga​ci na tyle, by wy​ku​pić so​bie moż​li​wość wstę​pu, albo bie​da​cy, któ​rzy wy​gra​li w spe​cjal​nej lo​te​rii. Na jej wi​dok, wie​lu z nich unio​sło gło​wy. Roz​le​gły się szep​ty. Tyl​ko tak mogą mnie obej​rzeć, zro​zu​mia​ła. Tyl​ko tu​taj mogą zo​ba​czyć swo​ją kró​lo​wą. Była to jed​na z rze​czy, któ​re w Idris roz​wią​za​no znacz​nie le​piej niż w Hal​lan​dren. Idria​nie nie mie​li naj​mniej​sze​go pro​ble​mu z do​stę​pem do kró​la i in​nych przed​sta​wi​cie​li wła​dzy, pod​czas gdy tu​tej​si przy​wód​cy wy​wyż​sza​li się nad pod​da​nych – byli dla nich od​le​gli, a na​wet ta​jem​ni​czy. Dziew​czy​na po​de​szła do czer​wo​no-zło​te​go bal​da​chi​mu. Bóg, z któ​rym wcze​śniej roz​ma​wia​ła, le​żał wy​cią​gnię​ty na ka​na​pie i po​pi​jał z wiel​kie​go, pięk​nie rzeź​bio​ne​go szkla​ne​go kie​li​cha, wy​peł​nio​ne​go lo​do​wa​tym czer​wo​nym pły​nem. Wy​glą​dał pra​wie do​kład​nie tak samo jak wte​dy – te same per​fek​cyj​ne mę​skie kształ​ty, któ​re za​czę​ła już nie​odmien​nie ko​ja​rzyć z bo​sko​ścią, do​sko​na​le ufry​zo​wa​ne czar​ne wło​sy, opa​lo​na na zło​to skó​ra i zbla​zo​wa​ny spo​sób by​cia. W tym tak​że Idria​nie mają ra​cję, po​my​śla​ła. Może moi po​bra​tym​cy rze​czy​wi​ście są zbyt su​ro​wi, ale na pew​no nie jest do​brze tak so​bie do​ga​dzać, jak to czy​nią nie​któ​rzy z Po​wra​ca​ją​cych. Bóg – Dar Pie​śni – spoj​rzał na nią i z sza​cun​kiem ski​nął gło​wą. – Wi​taj, kró​lo​wo – przy​wi​tał się. – Wi​taj, Da​rze Pie​śni zwa​ny Męż​nym – od​po​wie​dzia​ła, gdy słu​żą​ca pod​sta​wi​ła jej krze​sło. – Ufam, że przy​jem​nie spę​dzi​łeś dzień? – Od rana uda​ło mi się od​kryć kil​ka nie​po​ko​ją​cych cech wła​snej du​szy, przez co z wol​na zmie​niam zda​nie na te​mat celu swej eg​zy​sten​cji. – Upił łyk na​po​ju. – Poza tym nie dzia​ło się ra​czej nic. A ty, pani? – Sta​now​czo mniej ob​ja​wień niż w two​im wy​pad​ku – od​po​wie​dzia​ła Siri i usia​dła. – Za to wię​cej nie​pew​no​ści. Wciąż brak mi oby​cia i zna​jo​mo​ści tu​tej​szych zwy​cza​jów. Mia​łam na​dzie​ję, że od​po​wiesz mi na kil​ka py​tań. Po​trze​bu​ję nie​co in​for​ma​cji. Może więc… – Oba​wiam się, że nie – rzu​cił Dar Pie​śni. Siri umil​kła i za​ru​mie​ni​ła się za​wsty​dzo​na. – Prze​pra​szam. Czy zro​bi​łam coś nie​wła​ści​we​go? Ja… – Nie, moje dziec​ko. Nie zro​bi​łaś ni​cze​go nie​wła​ści​we​go – od​parł Po​wra​ca​ją​cy i uśmiech​nął się sze​rzej. – Nie mogę ci po​móc z tego pro​ste​go po​wo​du, że ja sam, nie​ste​ty, nic nie wiem. Je​stem cał​ko​wi​cie bez​u​ży​tecz​ny. Jesz​cze o tym nie sły​sza​łaś? – Hm… Oba​wiam się, że nie. – Po​win​naś bar​dziej in​te​re​so​wać się świa​tem – po​ra​dził, uno​sząc kie​lich w jej stro​nę. – Wstyd – do​dał we​so​ło. Siri zmarsz​czy​ła brwi, czu​jąc co​raz więk​sze zmie​sza​nie. Wy​so​ki ka​płan Po​wra​ca​ją​ce​go – po​zna​ła go po zbyt du​żym na​kry​ciu gło​wy – spoj​rzał na nią z dez​apro​ba​tą, co jesz​cze tyl​ko po​gor​szy​ło jej za​kło​po​ta​nie. Ale dla​cze​go to ja się wsty​dzę? – za​sta​no​wi​ła się z iry​ta​cją. To prze​cież Dar Pie​śni ob​ra​ża mnie tymi

po​zor​nie gład​ki​mi słów​ka​mi i wca​le się z tym nie kry​je. Moż​na by po​my​śleć, że lubi mnie po​ni​żać. – Praw​dę po​wie​dziaw​szy – ode​zwa​ła się, spo​glą​da​jąc bogu w oczy – do​szły mnie pew​ne słu​chy o to​bie i two​jej re​pu​ta​cji, Da​rze Pie​śni zwa​ny Męż​nym. Ale nikt nie użył przy tym sło​wa „bez​u​ży​tecz​ny”. – Och? – Nie. Mó​wio​no mi tyl​ko, że je​steś nie​szko​dli​wy, choć wi​dzę, że to nie​praw​da. Roz​mo​wa z tobą już zdą​ży​ła za​szko​dzić mo​je​mu zdro​we​mu roz​sąd​ko​wi. Nie wspo​mi​na​jąc o gło​wie, któ​ra za​czy​na mnie bo​leć. – Oba​wiam się, że to czę​ste ob​ja​wy u osób prze​by​wa​ją​cych w moim to​wa​rzy​stwie – po​wie​dział i wes​tchnął te​atral​nie. – Moż​na temu za​ra​dzić – stwier​dzi​ła Siri. – Naj​le​piej, gdy​byś po pro​stu po​wstrzy​mał się od od​zy​wa​nia w obec​no​ści in​nych. Po​dej​rze​wam, że wte​dy mo​gła​bym cię uznać za cał​kiem sym​pa​tycz​ną oso​bę. Dar Pie​śni wy​buch​nął śmie​chem. Nie ta​kim jed​nak jak jej oj​ciec, czy nie​któ​rzy inni męż​czyź​ni, któ​rych do​tąd po​zna​ła. Bóg śmiał się w o wie​le bar​dziej wy​ra​fi​no​wa​ny spo​sób. Nie​mniej jego we​so​łość wy​da​wa​ła się szcze​ra. – Wie​dzia​łem, że cię po​lu​bię, dziew​czy​no – po​wie​dział. – Nie je​stem pew​na, czy po​win​nam to uznać za kom​ple​ment. – To za​le​ży od tego, jak bar​dzo po​waż​nie trak​tu​jesz samą sie​bie – od​parł Po​wra​ca​ją​cy. – Pro​szę, zo​staw to nie​mą​dre krze​sło w spo​ko​ju i wy​cią​gnij się na jed​nej z mo​ich ka​nap. Ciesz się wie​czo​rem. – Nie wiem, czy to by​ło​by wła​ści​we – rzu​ci​ła Siri. – Je​stem bo​giem. – Dar Pie​śni mach​nął ręką. – To ja de​cy​du​ję o tym, co jest wła​ści​we. – My​ślę, że jed​nak po​sie​dzę – oświad​czy​ła Siri, choć i tak wsta​ła i we​szła głę​biej pod bal​da​chim, by nie mu​sieć mó​wić tak gło​śno. Słu​żą​ce pod​su​nę​ły za nią krze​sło. Dziew​czy​na przez cały czas pil​no​wa​ła się, by nie rzu​cać okiem na zma​ga​ją​cych się na are​nie za​wod​ni​ków. Nie chcia​ła dać się po​now​nie po​chło​nąć. Dar Pie​śni się uśmie​chał. Wy​glą​da​ło na to, że lubi wpę​dzać lu​dzi w za​kło​po​ta​nie. A przy tym zda​wa​ło się, że zu​peł​nie nie przej​mu​je się tym, jak od​bie​ra​ją go inni. – Ja nie żar​to​wa​łam – pod​ję​ła Siri. – Po​trze​bu​ję in​for​ma​cji. – Moja dro​ga, ja tak​że by​łem zu​peł​nie szcze​ry. Prze​waż​nie je​stem bez​u​ży​tecz​ny. Ale zro​bię co mogę, by od​po​wie​dzieć na two​je py​ta​nia, pod wa​run​kiem wszak​że, że ty udzie​lisz od​po​wie​dzi na moje. – A je​śli nie będę zna​ła od​po​wie​dzi na two​je py​ta​nia? – Coś wy​my​ślisz – po​ra​dził. – I tak nie będę miał po​ję​cia, czy kła​miesz, czy nie. Nie​świa​do​ma igno​ran​cja jest znacz​nie lep​sza od uświa​do​mio​nej głu​po​ty. – Po​sta​ram się to za​pa​mię​tać. – Ko​niecz​nie. A więc, o co chcia​łaś za​py​tać? – Co się sta​ło z po​przed​ni​mi Kró​la​mi-Bo​ga​mi? – Umar​li – od​po​wie​dział Dar Pie​śni. – Och, nie bądź taka za​sko​czo​na. To się cza​sem zda​rza, na​wet bo​gom. O ile jesz​cze tego nie za​uwa​ży​łaś, to nie​śmier​tel​ność wy​cho​dzi nam śred​nio. Wy​star​czy, że za​po​mni​my, że mamy żyć wiecz​nie, i na​gle i nie​spo​dzie​wa​nie umie​ra​my. I to po raz dru​gi. Moż​na w za​sa​dzie po​wie​dzieć, że po​zo​sta​wa​nie przy ży​ciu idzie nam dwu​krot​nie go​rzej niż prze​cięt​nym lu​dziom. – W jaki spo​sób umar​li po​przed​ni wład​cy? – Od​da​li swój Od​dech – wy​ja​śnił Po​wra​ca​ją​cy. – Mam ra​cję, Wier​ci​pię​to? Wy​so​ki ka​płan ski​nął gło​wą. – Masz, Wa​sza Mi​łość. Jego Bo​ska Wy​so​kość Su​se​bron Czwar​ty od​szedł, by po​ło​żyć kres za​ra​zie dys​tren​cji, któ​ra wy​bu​chła w T’Te​lir pięć​dzie​siąt lat temu. – Za​raz – wtrą​cił Dar Pie​śni. – Czy dys​tren​cja nie jest przy​pad​kiem cho​ro​bą je​lit? – Nie ina​czej – od​po​wie​dział ka​płan. Bóg zmarsz​czył czo​ło.

– Chcesz mi po​wie​dzieć, że Król-Bóg, naj​święt​sza i naj​bar​dziej czci​god​na oso​ba na​sze​go pan​te​onu, umarł, żeby wy​le​czyć ko​muś ból brzu​cha? – Nie użył​bym aku​rat tych słów, Wa​sza Mi​łość. Dar Pie​śni po​chy​lił się ku Siri. – Wiesz, po mnie też się tego spo​dzie​wa​ją. Ocze​ku​ją, że pew​ne​go dnia od​dam ży​cie, by ja​kaś sta​ra baba prze​sta​ła faj​dać na uli​cy. Nic dziw​ne​go, że jako bóg przy​no​szę wciąż tyle wsty​du. To musi mieć coś wspól​ne​go z pod​świa​do​mym bra​kiem po​czu​cia wła​snej war​to​ści. Wy​so​ki ka​płan spoj​rzał prze​pra​sza​ją​co na Siri. Do dziew​czy​ny do​pie​ro te​raz do​tar​ło, że ga​nią​ce spoj​rze​nia du​chow​ne​go nie były skie​ro​wa​ne na nią, ale na boga. Do niej tłu​sta​wy ka​płan się uśmie​chał. Może jed​nak nie wszy​scy oni są tacy jak Tre​le​de​es, po​my​śla​ła i od​po​wie​dzia​ła męż​czyź​nie uśmie​chem. – Ofia​ra Kró​la-Boga nie była pu​stym ge​stem, Kie​li​chu – ode​zwał się ka​płan. – To praw​da, roz​wol​nie​nie nie jest dla więk​szo​ści po​waż​nym pro​ble​mem, ale dla star​ców i dzie​ci może się oka​zać przy​pa​dło​ścią na​wet śmier​tel​ną. Poza tym w na​szym kli​ma​cie tego ro​dza​ju epi​de​mia sprzy​ja roz​no​sze​niu in​nych cho​rób. Wów​czas han​del w mie​ście – a wraz z nim w ca​łym kró​le​stwie – moc​no pod​upadł. Miesz​kań​cy bar​dziej od​da​lo​nych wio​sek wie​le mie​się​cy mu​sie​li prze​trwać bez naj​po​trzeb​niej​szych to​wa​rów. – Cie​ka​we, jak się czu​li ci, któ​rych ule​czył – po​wie​dział z na​my​słem Dar Pie​śni. – Obu​dzi​li się, a ich król już nie żył. – Po​dej​rze​wam, że czu​li się za​szczy​ce​ni, Wa​sza Mi​łość. – A ja my​ślę, że byli źli. Wład​ca zro​bił coś tak nie​zwy​kłe​go, a oni nie mo​gli tego na​wet zo​ba​czyć. Tak to wła​śnie było, moja kró​lo​wo. A te​raz za​czy​nam się mar​twić, że zła​ma​łem swo​je ślu​by bez​u​ży​tecz​no​ści. – Je​śli cię to ja​koś po​cie​szy – od​par​ła Siri – to o wie​le bar​dziej po​moc​ny od cie​bie oka​zał się twój ka​płan. – Tak, wiem. Od lat sta​ram się go ze​psuć. Nie​ste​ty, bez po​wo​dze​nia. Nie jest w sta​nie na​wet przy​jąć do wia​do​mo​ści, że kie​dy pró​bu​ję na​kło​nić go do złe​go, po​wsta​je teo​lo​gicz​ny pa​ra​doks. Siri umil​kła na chwi​lę i ze zdu​mie​niem stwier​dzi​ła, że uśmie​cha się sze​ro​ko. – O co cho​dzi? – spy​tał Dar Pie​śni i do​koń​czył swój na​pój. Słu​żą​cy na​tych​miast po​dał mu ko​lej​ny kie​lich, tym ra​zem z nie​bie​skim pły​nem. – Roz​mo​wa z tobą przy​po​mi​na pły​wa​nie w rze​ce – stwier​dzi​ła dziew​czy​na. – Tar​ga mną sil​ny prąd i ni​g​dy nie wiem, kie​dy będę mieć ko​lej​ną szan​sę na za​czerp​nię​cie tchu. – Uwa​żaj na ska​ły, Kie​li​chu – ostrzegł ka​płan. – Wy​glą​da​ją nie​groź​nie, ale pod po​wierzch​nią mają ostre kra​wę​dzie. – Ech – mruk​nął Dar Pie​śni. – Uwa​żać to trze​ba na kro​ko​dy​le. Mogą ugryźć. Poza tym… o czym to roz​ma​wia​li​śmy? – O wład​cach Hal​lan​dren – od​po​wie​dzia​ła Siri. – Czy kie​dy umarł ostat​ni, miał już na​stęp​cę tro​nu? – Ow​szem. – Ka​płan ski​nął gło​wą. – Wład​ca wziął ślub rok przed śmier​cią, a dziec​ko przy​szło na świat parę ty​go​dni przed jego ofia​rą. Siri opar​ła się na krze​śle i za​czę​ła in​ten​syw​nie my​śleć. – A Król-Bóg, któ​ry wła​dał przed nim? – Umarł, by uzdro​wić dzie​ci z wio​ski na​pad​nię​tej przez ban​dy​tów – po​wie​dział Dar Pie​śni. – Pro​sty lud uwiel​bia tę opo​wieść. Król był tak po​ru​szo​ny tra​ge​dią, że po​sta​no​wił od​dać ży​cie za zwy​kłych chło​pów. – Czy on też oże​nił się rok wcze​śniej? – Nie, Kie​li​chu – od​parł ka​płan. – To się sta​ło kil​ka lat po jego ślu​bie. Cho​ciaż umarł mie​siąc po na​ro​dzi​nach swo​je​go dru​gie​go dziec​ka. Siri spoj​rza​ła uważ​niej. – Jego pierw​szy po​to​mek… Czy to była dziew​czyn​ka?

– Tak – po​twier​dził ka​płan. – Ko​bie​ta po​zba​wio​na bo​skiej mocy. Skąd wie​dzia​łaś? Na Ko​lo​ry! – po​my​śla​ła dziew​czy​na. Obie ofia​ry na​stą​pi​ły za​raz po uro​dze​niu się na​stęp​cy. Czy spro​wa​dze​nie na świat po​tom​stwa spra​wia​ło, że wład​cy Hal​lan​dren za​czy​na​li pra​gnąć śmier​ci? A może kry​ło się za tym coś o wie​le bar​dziej zło​wiesz​cze​go? Za​rów​no po​ło​że​nie kre​su za​ra​zie, jak i ule​cze​nie dzie​ci z wio​ski były wy​da​rze​nia​mi, któ​re przy pew​nej do​zie spry​tu i pro​pa​gan​dy moż​na było wy​my​ślić, żeby ukryć inną, praw​dzi​wą przy​czy​nę śmier​ci. – Nie je​stem w tych kwe​stiach eks​per​tem, Kie​li​chu – cią​gnął ka​płan. – Oba​wiam się, że Dar Pie​śni tak​że nie jest. Je​śli go na​ci​śniesz zbyt moc​no, może za​cząć zmy​ślać. – Wier​ci​pię​to! – rzu​cił ura​żo​ny Po​wra​ca​ją​cy. – To oszczer​stwo! A tak przy oka​zji, ka​pe​lusz ci się pali. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła Siri. – Dzię​ku​ję wam obu. Na​praw​dę bar​dzo mi po​mo​gli​ście. – Je​śli wol​no mi coś za​su​ge​ro​wać… – za​czął wy​so​ki ka​płan. – Pro​szę. – Dziew​czy​na ski​nę​ła gło​wą. – Po​win​naś po​słu​chać za​wo​do​we​go ba​ja​rza – po​ra​dził ka​płan. – Mo​żesz ka​zać przy​pro​wa​dzić go z mia​sta. Oni zna​ją za​rów​no na​szą hi​sto​rię, jak i le​gen​dy. Ich in​for​ma​cje przy​da​dzą ci się o wie​le bar​dziej niż na​sze. Siri ski​nę​ła gło​wą. Dla​cze​go ka​pła​ni w na​szym pa​ła​cu nie są tacy po​moc​ni? Oczy​wi​ście, je​śli rze​czy​wi​ście skry​wa​li praw​dzi​we przy​czy​ny śmier​ci wład​ców, mie​li do​bry po​wód do trzy​ma​nia ust na kłód​kę. Moż​li​we też, że gdy​by po​pro​si​ła ich o spro​wa​dze​nie do pa​ła​cu ba​ja​rza, do​pil​no​wa​li​by skrzęt​nie, żeby opo​wie​dział jej tyl​ko to, co sami uzna​ją za sto​sow​ne. Zmarsz​czy​ła brwi. – A czy… mógł​byś to dla mnie zro​bić ty, Da​rze Pie​śni? – Co? – Po​słać po ba​ja​rza – wy​ja​śni​ła. – Chcia​ła​bym, że​byś był na tym spo​tka​niu, na wy​pa​dek, gdy​bym mia​ła jesz​cze ja​kieś do​dat​ko​we py​ta​nia. Bóg wzru​szył ra​mio​na​mi. – Chy​ba mógł​bym. Już ja​kiś czas nie sły​sza​łem do​brej opo​wie​ści. Daj mi znać kie​dy. Plan nie był do​sko​na​ły. Roz​mo​wie przy​słu​chi​wa​ły się jej słu​żą​ce, któ​re mo​gły o wszyst​kim opo​wie​dzieć ka​pła​nom. Nie​mniej, je​śli ba​jarz sta​wi się w pa​ła​cu boga, ist​nia​ła szan​sa, że Siri usły​szy praw​dę. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła i wsta​ła. – Nie, nie, nie. Nie tak szyb​ko – rzu​cił Dar Pie​śni, uno​sząc pa​lec. Za​trzy​ma​ła się. Bóg upił łyk z kie​li​cha. – Tak? – spy​ta​ła po chwi​li. Nie prze​ry​wa​jąc pi​cia, raz jesz​cze uniósł pa​lec. Od​chy​lił gło​wę i we​ssał ostat​nie okru​chy top​nie​ją​ce​go w na​czy​niu lodu. Od​sta​wił kie​lich. Usta za​bar​wi​ły mu się na nie​bie​sko. – Ależ to od​świe​ża​ją​ce. Idris musi być cu​dow​nym miej​scem. Ma​cie tam tyle lodu. Z tego co wiem, spro​wa​dza​nie go do nas jest nie​zwy​kle kosz​tow​ne. Do​brze, że nie mu​szę za nic pła​cić, praw​da? Siri unio​sła brew. – A ja tu sto​ję i cze​kam, bo… – Bo obie​ca​łaś, że od​po​wiesz na moje py​ta​nia. – Ach. – Usia​dła. – Oczy​wi​ście. – A więc – za​czął – zna​łaś u sie​bie ja​kichś straż​ni​ków miej​skich? – Straż​ni​ków? – Dziew​czy​na po​chy​li​ła gło​wę. – No wiesz, ta​kich, któ​rzy pil​nu​ją prze​strze​ga​nia pra​wa. Gwar​dzi​stów. Sze​ry​fów. Lu​dzi, któ​rzy ła​pią zło​czyń​ców i pil​nu​ją lo​chów. O coś ta​kie​go mi cho​dzi. – Kil​ku zna​łam – od​po​wie​dzia​ła. – Moje ro​dzin​ne mia​sto nie jest duże, ale to jed​nak sto​li​ca. Cza​sem

mie​li​śmy z nie​któ​ry​mi kło​po​ty. – Świet​nie – stwier​dził Dar Pie​śni. – Opo​wiedz mi o nich, pro​szę. Ale nie o tych spra​wia​ją​cych kło​po​ty, tyl​ko o gwar​dzi​stach. Siri wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Nie wiem, co po​wie​dzieć. Zwy​kle byli bar​dzo ostroż​ni. Prze​py​ty​wa​li nowo przy​by​łych do mia​sta, pa​tro​lo​wa​li uli​ce, wy​pa​tru​jąc ewen​tu​al​nych pro​ble​mów. – Na​zwa​ła​byś ich do​cie​kli​wy​mi? – Tak – od​par​ła dziew​czy​na. – Chy​ba tak. Byli do​cie​kli​wi jak każ​dy. Może nie​co bar​dziej. – Zda​rza​ły się u was mor​der​stwa? – Kil​ka. – Siri spu​ści​ła wzrok. – A nie po​win​no do nich do​cho​dzić. Oj​ciec za​wsze mó​wił, że w Idris nie ma miej​sca na ta​kie czy​ny. Uwa​żał, że mor​der​stwa leżą wy​łącz​nie w na​tu​rze… miesz​kań​ców Hal​lan​dren. Dar Pie​śni za​chi​cho​tał. – Tak, my nie zna​my w tym umia​ru i czę​sto się w ten spo​sób za​ba​wia​my. Za​bi​ja​niem nie​wi​nią​tek uroz​ma​ica​my so​bie przy​ję​cia. Ale do​brze, czy gwar​dzi​ści, o któ​rych opo​wia​da​łaś, ba​da​li spra​wy tych za​bójstw? – Oczy​wi​ście. – I nikt ich nie mu​siał spe​cjal​nie o to pro​sić? Dziew​czy​na ski​nę​ła gło​wą. – Jak się do tego za​bie​ra​li? – Nie wiem – od​par​ła Siri. – Py​ta​li, roz​ma​wia​li ze świad​ka​mi, szu​ka​li do​wo​dów. Nie zaj​mo​wa​łam się tym ani nie by​łam w nic po​dob​ne​go za​mie​sza​na. – Nie, nie. – Dar Pie​śni się uśmiech​nął. – Oczy​wi​ście, że nie by​łaś. Gdy​byś oka​za​ła się mor​der​czy​nią, zro​bi​li​by ci coś okrop​ne​go. Na przy​kład, wy​gna​li​by cię do in​ne​go kró​le​stwa? Siri po​czu​ła, że bled​nie. Jej wło​sy sta​ły się o ton ja​śniej​sze. Po​wra​ca​ją​cy się ro​ze​śmiał. – Nie trak​tuj mnie tak po​waż​nie, Wa​sza Wy​so​kość. Na​praw​dę. Już kil​ka dni temu prze​sta​łem uwa​żać cię za skry​to​bój​czy​nię. A te​raz, je​śli nasi słu​żą​cy ze​chcą tu zo​stać, po​wiem ci coś waż​ne​go. Dziew​czy​na przyj​rza​ła się uważ​nie wsta​ją​ce​mu z ka​na​py bogu. Wy​szedł z loży, a jego słu​dzy nie ru​szy​li się z miej​sca. Zmie​sza​na, ale pod​eks​cy​to​wa​na Siri rów​nież się pod​nio​sła i ru​szy​ła za Po​wra​ca​ją​cym. Do​go​ni​ła go nie​co da​lej, w ka​mien​nej alej​ce, pro​wa​dzą​cej po​mię​dzy lo​ża​mi. Po​ni​żej, na pia​chu are​ny, spor​tow​cy na​dal po​pi​sy​wa​li się swo​imi umie​jęt​no​ścia​mi. Dar Pie​śni spoj​rzał na nią z góry i uśmiech​nął się. Na​praw​dę są wy​so​cy, po​my​śla​ła i lek​ko za​dar​ła gło​wę. Bóg był od niej wyż​szy o sto​pę. Sto​jąc przy kimś jego po​stu​ry, czu​ła się jak ka​rzeł. Sama nie była wy​so​ką ko​bie​tą. Może po​wie mi to, cze​go chcia​łam się do​wie​dzieć? – prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Może zdra​dzi mi ta​jem​ni​cę! – Grasz w nie​bez​piecz​ną grę, moja kró​lo​wo – za​czął Dar Pie​śni, opie​ra​jąc się o ka​mien​ną ba​rier​kę. Zo​sta​ła wy​bu​do​wa​na spe​cjal​nie dla Po​wra​ca​ją​cych – wy​so​ko – więc dziew​czy​na nie mo​gła wy​god​nie po​ło​żyć na niej łok​ci. – Grę? – od​po​wie​dzia​ła py​ta​niem. – Mam na my​śli po​li​ty​kę – wy​ja​śnił, przy​glą​da​jąc się za​wod​ni​kom. – Nie chcę grać w po​li​ty​kę. – Oba​wiam się, że je​śli ty nie ze​chcesz w nią grać, ona za​gra tobą. Ja za​wsze daję się w nią wcią​gnąć, choć​by nie wiem co. Moje na​rze​ka​nia w ni​czym nie po​ma​ga​ją. Może tyl​ko draż​nią in​nych, co jest, przy​zna​ję, dość przy​jem​ne samo w so​bie. Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła czo​ło. – Wzią​łeś mnie na stro​nę, żeby mnie ostrzec?

– Na Ko​lo​ry! Nie! – Dar Pie​śni za​chi​cho​tał. – Je​śli sama do​tąd nie zro​zu​mia​łaś, że to nie​bez​piecz​na za​ba​wa, to je​steś też za​pew​ne zbyt tępa, by do​ce​nić prze​stro​gę. Chcę ci tyl​ko coś do​ra​dzić. Pierw​sza rada do​ty​czy two​je​go wi​ze​run​ku. – Mo​je​go wi​ze​run​ku? – Tak – od​po​wie​dział. – Trze​ba nad nim po​pra​co​wać. Wy​bór roli nie​win​ne​go przy​by​sza z in​ne​go świa​ta był do​bry, choć za​pew​ne in​stynk​tow​ny. Pa​su​je ci ta rola. Ale na​le​ży ją wy​mu​skać. Do​szli​fo​wać. – To nie jest ja​kaś sztucz​na rola. Ja na​praw​dę nie mam o ni​czym po​ję​cia i je​stem w tym wszyst​kim nowa. Dar Pie​śni uniósł pa​lec. – To wła​śnie jest sed​no po​li​ty​ki. Zda​rza się, że cza​sem, kie​dy nie moż​na ukryć wła​snej oso​bo​wo​ści ani praw​dzi​wych uczuć, moż​na je wy​ko​rzy​stać. Nikt nie ufa temu, cze​go nie ro​zu​mie i nie po​tra​fi prze​wi​dzieć. Do​pó​ki bę​dziesz wy​da​wać się na dwo​rze ele​men​tem nie​prze​wi​dy​wal​nym, bę​dziesz po​strze​ga​na jako za​gro​że​nie. Ale je​śli uda ci się zręcz​nie – i uczci​wie – po​ka​zać im sie​bie i po​zwo​lić im się zro​zu​mieć, wpa​su​jesz się w oto​cze​nie. Siri spoj​rza​ła na nie​go nie​pew​nie. – Weź​my na przy​kład mnie – cią​gnął Po​wra​ca​ją​cy. – Je​stem bez​u​ży​tecz​nym głup​cem. Za​wsze taki by​łem, od​kąd pa​mię​tam, choć to wca​le nie tak dłu​go. Nie​mniej wiem, jak po​strze​ga​ją mnie inni lu​dzie. I tyl​ko to ich wra​że​nie wzmac​niam. Ba​wię się tym. – Czy​li to kłam​stwo? – Oczy​wi​ście, że nie. Ja taki wła​śnie je​stem. I sta​ram się, by nikt o tym nie za​po​mniał ani przez chwi​lę. Nie moż​na mieć kon​tro​li nad wszyst​kim, ale je​śli uda ci się za​pa​no​wać nad tym, jak cię od​bie​ra​ją inni, znaj​dziesz wśród nich wła​sne miej​sce. A po​tem bę​dziesz w sta​nie wpły​wać na róż​ne spra​wy. Je​śli ze​chcesz. Ja rzad​ko się tym ba​wię, to jed​nak strasz​nie mę​czą​ce. Dziew​czy​na prze​chy​li​ła gło​wę i uśmiech​nę​ła się. – Je​steś do​brym czło​wie​kiem – po​wie​dzia​ła. – Czu​ję to, mimo że mnie ob​ra​ża​łeś. Nie chcesz ni​ko​mu szko​dzić. Czy to rów​nież część two​jej roli? – Oczy​wi​ście – od​po​wie​dział jej uśmie​chem. – Ale nie je​stem pe​wien, co do​kład​nie spra​wia, że lu​dzie mi ufa​ją. Gdy​bym tyl​ko mógł, za​raz bym się tego po​zbył. Przez to za​ufa​nie wszy​scy spo​dzie​wa​ją się po mnie sta​now​czo zbyt wie​le. Po​ćwicz to, o czym ci po​wie​dzia​łem. Naj​lep​szą rze​czą zwią​za​ną z ży​ciem w tym pięk​nym wię​zie​niu jest to, że moż​na zro​bić coś do​bre​go. Moż​na parę rze​czy zmie​nić. Wi​dzia​łem, jak ro​bią to inni. Oso​by, któ​re da​rzy​łem sza​cun​kiem. Na​wet je​śli ostat​ni​mi cza​sy na dwo​rze nie ma ta​kich zbyt wie​lu. – Do​brze – po​wie​dzia​ła. – Po​pra​cu​ję nad tym. – Ty cze​goś szu​kasz. Wi​dzę to. I to coś jest zwią​za​ne z ka​pła​na​mi. Spró​buj nie wy​wo​łać zbyt du​że​go za​mie​sza​nia, do​pó​ki nie bę​dziesz go​to​wa ude​rzyć. I to ude​rzyć na​gle i za​ska​ku​ją​co. Taka wła​śnie masz być. Nie mo​żesz wy​da​wać się nie​groź​na – lu​dzie by​wa​ją bar​dzo po​dejrz​li​wi wo​bec nie​wi​nią​tek. Cho​dzi o to, by wy​da​wać się prze​cięt​nym. Tak samo spryt​nym jak wszy​scy inni. Dzię​ki temu inni za​ło​żą, że są w sta​nie cię po​ko​nać, je​śli będą mieć choć tro​chę prze​wa​gi. Siri ski​nę​ła gło​wą. – To przy​po​mi​na idriań​ską fi​lo​zo​fię. – W koń​cu je​ste​ście na​szy​mi dzie​dzi​ca​mi – przy​po​mniał Dar Pie​śni. – A może to my je​ste​śmy wa​szy​mi? Tak czy ina​czej, je​ste​śmy do sie​bie bar​dziej po​dob​ni, niż to się z po​zo​ru wy​da​je. Czym​że jest ta wa​sza idriań​ska fi​lo​zo​fia pro​sto​ty, je​śli nie spo​so​bem na od​róż​nie​nie się od Hal​lan​dren? Ta biel, któ​rą no​si​cie? Dzię​ki niej wy​róż​nia​cie się po​śród nas. Za​cho​wu​je​cie się jak my, a my za​cho​wu​je​my się jak wy. Ro​bi​my to samo, tyl​ko sto​su​je​my od​mien​ne me​to​dy. Dziew​czy​na po​wo​li ski​nę​ła gło​wą. Uśmiech​nął się.

– Ach, jesz​cze jed​no. Pro​szę, bar​dzo cię pro​szę. Nie po​le​gaj na mnie za bar​dzo. Nie będę ci w sta​nie po​móc. Je​śli ktoś roz​szy​fru​je two​je pla​ny – je​śli w ostat​niej chwi​li coś pój​dzie nie tak i znaj​dziesz się w nie​bez​pie​czeń​stwie – nie myśl wte​dy o mnie. Za​wiódł​bym cię. Obie​cu​ję ci to szcze​rze, z głę​bi swe​go praw​do​mów​ne​go ser​ca. – Dziw​ny z cie​bie czło​wiek. – Je​stem tyl​ko wy​two​rem swo​je​go spo​łe​czeń​stwa – od​parł. – A sko​ro moje spo​łe​czeń​stwo przez więk​szość cza​su skła​da się wy​łącz​nie ze mnie, wi​nię za to boga. Do zo​ba​cze​nia, moja kró​lo​wo. Dar Pie​śni od​szedł z po​wro​tem do swej loży i ski​nął na słu​żą​ce Siri, któ​re przez cały czas przy​glą​da​ły się z nie​po​ko​jem ich roz​mo​wie.

28 – Spo​tka​nie już umó​wio​ne, moja pani – po​wie​dział Tha​me. – Nasi lu​dzie są peł​ni na​dziei. Co​raz gło​śniej się mówi o tym, co ro​bisz w T’Te​lir. Vi​ven​na nie była pew​na, co po​win​na o tym my​śleć. Na​pi​ła się soku. Let​ni płyn był uwo​dzi​ciel​sko smacz​ny, choć bra​ko​wa​ło jej w nim nie​co idriań​skie​go lodu. Tha​me pa​trzył na nią wy​cze​ku​ją​co. Ni​ski Idria​nin był we​dług usta​leń Den​tha god​ny za​ufa​nia, mimo że jego opo​wieść o tym, że zo​stał „zmu​szo​ny” do ży​cia w prze​stęp​czym pół​świat​ku, oka​za​ła się nie​co prze​sa​dzo​na. Tha​me za​jął w spo​łe​czeń​stwie Hal​lan​dren wy​god​ną ni​szę – sta​no​wił ogni​wo po​mię​dzy idriań​ski​mi ro​bot​ni​ka​mi a miej​sco​wy​mi rze​zi​miesz​ka​mi. Wy​da​wa​ło się też, że jest za​go​rza​łym pa​trio​tą. Choć z dru​giej stro​ny nie miał nic prze​ciw​ko wy​ko​rzy​sty​wa​niu wła​snych po​bra​tym​ców, zwłasz​cza tych, któ​rzy do​pie​ro nie​daw​no przy​by​li do mia​sta. – Ilu osób mo​że​my się spo​dzie​wać? – spy​ta​ła Vi​ven​na, przy​glą​da​jąc się prze​chod​niom z re​stau​ra​cyj​ne​go pa​tio. – Po​nad set​ki, moja pani – od​po​wie​dział Tha​me. – Masz moje sło​wo, że wszy​scy są lo​jal​ni wo​bec na​sze​go kró​la. Będą wśród nich tak​że zna​czą​ce oso​by, oczy​wi​ście w stop​niu, w ja​kim Idria​nie mogą być tu zna​czą​cy. Denth twier​dził, że wła​dza idriań​skich przy​wód​ców bra​ła się stąd, że byli w sta​nie za​pew​nić mia​stu ta​nią na​pły​wo​wą siłę ro​bo​czą. Mie​li tak​że spo​ry wpływ na po​glą​dy pod​po​rząd​ko​wa​nych miesz​kań​com Hal​lan​dren mas ro​bot​ni​ków. Byli to lu​dzie, któ​rzy, po​dob​nie jak sam Tha​me, bo​ga​ci​li się na po​cie i zno​ju uchodź​ców z Idris. Wśród tej mniej​szo​ści byli waż​ny​mi oso​bi​sto​ścia​mi, choć gdy​by Idria​nie zy​ska​li rów​ne pra​wa co miej​sco​wi, ich po​tę​ga roz​wia​ła​by się na​tych​miast. Za​cho​wu​ją się do​kład​nie jak Le​mex, po​my​śla​ła. Z jed​nej stro​ny sza​no​wał i ko​chał mo​je​go ojca, dla któ​re​go su​mien​nie pra​co​wał, a z dru​giej przez cały czas kradł. Usia​dła wy​god​niej. Mia​ła na so​bie dłu​gą bia​łą pli​so​wa​ną su​kien​kę, któ​rej rąb​ki szar​pał wiatr. Po​stu​ka​ła pal​ca​mi w ścian​kę kub​ka. Wi​dząc ten gest, kel​ner do​lał jej soku. Tha​me uśmiech​nął się i tak​że po​pro​sił o do​lew​kę. Idria​nin wy​raź​nie nie pa​so​wał do ele​ganc​kiej re​stau​ra​cji. – Ilu ich jest, jak my​ślisz? – spy​ta​ła. – To zna​czy, ilu miesz​ka tu Idrian? – Może ich być na​wet dzie​sięć ty​się​cy. – Aż tylu? – To przez tru​dy ży​cia na ni​żej po​ło​żo​nych far​mach. – Tha​me wzru​szył ra​mio​na​mi. – W gó​rach cza​sem cięż​ko jest się utrzy​mać. Przy​cho​dzi nie​uro​dzaj i z czym zo​sta​ją? Zie​mia na​le​ży do kró​la, nie moż​na więc jej sprze​dać. A po​dat​ki pła​cić trze​ba… – Tak, ale w wy​pad​ku klęsk moż​na pro​sić o od​ro​cze​nie, albo o po​moc – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Ach, moja pani, więk​szość z tych lu​dzi miesz​ka o kil​ka ty​go​dni dro​gi od kró​la. Nie mogą zo​sta​wić swo​ich ro​dzin i wy​brać się do sto​li​cy. Boją się, że ich bli​scy umrą z gło​du, pod​czas gdy oni będą wra​cać ob​da​ro​wa​ni do​bra​mi z kró​lew​skiej spi​żar​ni. Wolą więc wy​brać się w o wie​le krót​szą po​dróż do T’Te​lir i tu po​szu​kać za​ję​cia. Za​trud​nia​ją się jako do​ke​rzy w por​cie albo przy zbio​rach kwia​tów na plan​ta​cjach w dżun​gli. To cięż​ka pra​ca, ale pew​na. I czy​niąc tak, zdra​dza​ją swój kraj, po​my​śla​ła dziew​czy​na. Kim jed​nak była, by ich oce​niać? Pią​ta Wi​zja uzna​wa​ła ta​kie za​cho​wa​nie za ka​ry​god​ną wy​nio​słość. Sie​dzia​ła te​raz w chłod​nym cie​niu bal​da​chi​mu, cie​szy​ła się lek​kim wia​trem i dro​gim so​kiem, pod​czas

gdy inni, by wy​kar​mić swe ro​dzi​ny, pra​co​wa​li cięż​ko ni​czym nie​wol​ni​cy. Nie mia​ła pra​wa ob​ru​szać się na ich po​stę​po​wa​nie. Idria​nie nie po​win​ni być zmu​sza​ni do szu​ka​nia za​trud​nie​nia w Hal​lan​dren. Ob​wi​nia​nie wła​sne​go ojca przy​cho​dzi​ło jej z tru​dem, ale jego kró​le​stwo nie było zbyt do​brze za​rzą​dza​ne. Skła​da​ło się z dzie​sią​tek od​da​lo​nych od sie​bie wsi, po​łą​czo​nych kiep​skiej ja​ko​ści trak​ta​mi, któ​re czę​sto były blo​ko​wa​ne przez la​wi​ny śnie​gu lub skał. Co gor​sza w oba​wie przed na​jaz​dem z Hal​lan​dren, De​de​lin był zmu​szo​ny rok​rocz​nie prze​zna​czać wie​le zło​ta na utrzy​ma​nie licz​nej ar​mii. Król nie miał więc ła​twe​go za​da​nia. Ale czy sta​no​wi​ło to wy​star​cza​ją​ce wy​tłu​ma​cze​nie fak​tu, że bie​do​ta mu​sia​ła opusz​czać swą oj​czy​znę i szu​kać pra​cy poza jej gra​ni​ca​mi? Im dłu​żej Vi​ven​na słu​cha​ła, im wię​cej się do​wia​dy​wa​ła, tym bar​dziej na​bie​ra​ła prze​ko​na​nia, że ży​cie wie​lu Idrian bar​dzo się róż​ni​ło od jej idyl​licz​nych wspo​mnień z gór​skiej do​li​ny. – Spo​tka​nie ma się od​być za trzy dni, moja pani – pod​jął Tha​me. – Nie​któ​rzy z tych lu​dzi nie są co do cie​bie prze​ko​na​ni. Wciąż pa​mię​ta​ją Vah​ra i jego klę​skę, ale z pew​no​ścią cię wy​słu​cha​ją. – Będę tam. – Dzię​ku​ję. – Tha​me wstał i ukło​nił się, mimo że wy​raź​nie pro​si​ła go, by nie przy​cią​gał uwa​gi po​stron​nych. Od​szedł. Vi​ven​na po​pi​ja​ła sok. Den​tha wy​czu​ła, za​nim się po​ja​wił. – Wiesz, co mnie cie​ka​wi? – spy​tał, sia​da​jąc na zwol​nio​nym przez Idria​ni​na krze​śle. – Co? – Lu​dzie – od​po​wie​dział, stu​ka​jąc w pu​sty ku​bek. Wró​cił kel​ner. – Cie​ka​wią mnie lu​dzie. Szcze​gól​nie ci, któ​rzy nie za​cho​wu​ją się tak jak po​win​ni. Ci, któ​rzy są w sta​nie mnie za​sko​czyć. – Mam na​dzie​ję, że nie mó​wisz o Tha​me’em – stwier​dzi​ła Vi​ven​na i unio​sła brew. Na​jem​nik po​krę​cił gło​wą. – Nie, mó​wię o to​bie, księż​nicz​ko. Jesz​cze nie tak daw​no, bez wzglę​du na co pa​trzy​łaś, mia​łaś w oczach ta​jo​ną od​ra​zę. A te​raz to spoj​rze​nie znik​nę​ło. Za​czy​nasz się przy​sto​so​wy​wać. – W ta​kim ra​zie mam pro​blem, Denth – za​uwa​ży​ła dziew​czy​na. – Nie chcę się przy​sto​so​wać. Nie​na​wi​dzę Hal​lan​dren. – Ale sok chy​ba lu​bisz? Vi​ven​na od​sta​wi​ła ku​bek. – Oczy​wi​ście masz ra​cję. Nie po​win​nam go pić. – Sko​ro tak uwa​żasz. – Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ale je​śli chcia​ła​byś za​py​tać na​jem​ni​ka – cze​go oczy​wi​ście nikt ni​g​dy nie robi – mógł​by ci po​wie​dzieć, że do​brze by było, gdy​byś za​czę​ła się za​cho​wy​wać jak miesz​kan​ka Hal​lan​dren. Im mniej się wy​róż​niasz, tym mniej lu​dzi po​wią​że two​ją oso​bę z opo​wie​ścia​mi o ukry​wa​ją​cej się w mie​ście idriań​skiej księż​nicz​ce. Spójrz na przy​kład na swo​je​go przy​ja​cie​la Par​li​na. – W tych krzy​kli​wych ubra​niach wy​glą​da jak głu​piec – rzu​ci​ła, pa​trząc na dru​gą stro​nę uli​cy, gdzie Par​lin i Pe​reł​ka roz​ma​wia​li swo​bod​nie, strze​gąc dro​gi uciecz​ki. – Na​praw​dę? – spy​tał Denth. – A może wy​glą​da po pro​stu jak​by się tu uro​dził? Mia​ła​byś ta​kie wąt​pli​wo​ści, gdy​by​ście tra​fi​li do dżun​gli, a on prze​brał​by się w zwie​rzę​ce fu​tra albo w pe​le​ry​nę z li​ści? Dziew​czy​na przyj​rza​ła się Idria​ni​no​wi raz jesz​cze. Stał opar​ty o ścia​nę bu​dyn​ku i wy​glą​dał jak więk​szość ulicz​nych roz​ra​bia​ków, któ​rych było w tym mie​ście peł​no. – Obo​je pa​su​je​cie tu​taj te​raz o wie​le bar​dziej niż na po​cząt​ku – pod​jął Denth. – Uczy​cie się. Vi​ven​na spu​ści​ła wzrok. Nie​któ​re ele​men​ty jej no​we​go ży​cia rze​czy​wi​ście za​czę​ły wy​da​wać się już czymś na​tu​ral​nym. Na​pa​dy, na przy​kład, szły im za​ska​ku​ją​co ła​two. Za​czy​na​ła się też przy​zwy​cza​jać do spa​ce​ro​wa​nia w tłu​mie i kon​tak​tów z prze​stęp​ca​mi. Jesz​cze dwa mie​sią​ce temu by​ła​by obu​rzo​na, gdy​by mu​sia​ła roz​ma​wiać z oso​bą po​kro​ju Den​tha, i to wy​łącz​nie z po​wo​du jego za​wo​du. Bar​dzo trud​no było jej się po​go​dzić z nie​któ​ry​mi z tych zmian. Co​raz cię​żej szło jej też ro​zu​mie​nie sa​-

mej sie​bie. Nie była pew​na, w co po​win​na wie​rzyć. – Cho​ciaż – do​dał na​jem​nik, przy​glą​da​jąc się su​kien​ce Vi​ven​ny – mo​gła​byś po​my​śleć o spodniach. Zmarsz​czy​ła czo​ło i spoj​rza​ła mu w oczy. – To tyl​ko su​ge​stia – za​pew​nił Denth i upił łyk soku. – Nie po​do​ba​ją ci się tu​tej​sze krót​kie spód​ni​ce, a je​dy​ny​mi „przy​zwo​ity​mi” ubra​nia​mi, ja​kie mo​że​my ci ku​pić, są za​gra​nicz​ne stro​je. One są dro​gie. Co ozna​cza, że mu​si​my cho​dzić do dro​gich re​stau​ra​cji, żeby się nie wy​róż​niać. I to dla​te​go mu​si​my żyć wśród tego ca​łe​go luk​su​su. A spodnie są skrom​ne i ta​nie. – Spodnie nie są skrom​ne. – Prze​cież nie po​ka​zu​ją ko​lan – za​uwa​żył na​jem​nik. – To nie ma zna​cze​nia. – Mó​wię tyl​ko, co my​ślę. – Denth wzru​szył ra​mio​na​mi. Vi​ven​na od​wró​ci​ła wzrok i ci​cho wes​tchnę​ła. – Do​ce​niam to, Denth, na​praw​dę. Cho​dzi tyl​ko o to, że ostat​nio nie je​stem… pew​na tego, jak mam żyć. – Cały świat jest pe​łen nie​pew​no​ści – za​uwa​żył na​jem​nik. – Dla​te​go jest tu tak za​baw​nie. – Lu​dzie, z któ​ry​mi pra​cu​je​my – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Z jed​nej stro​ny prze​wo​dzą Idria​nom w T’Te​lir i po​ma​ga​ją im, a z dru​giej ich wy​ko​rzy​stu​ją. Le​mex okra​dał mo​je​go ojca, a jed​no​cze​śnie pra​co​wał dla na​sze​go kra​ju. I ja – sie​dzę tu w tej sza​leń​czo dro​giej su​kien​ce, są​czę dro​gi sok, a moja sio​stra jest w tej sa​mej chwi​li mo​le​sto​wa​na przez po​twor​ne​go dyk​ta​to​ra, któ​re​go strasz​li​we pań​stwo szy​ku​je in​wa​zję na moją oj​czy​znę. Denth oparł się wy​god​niej i wyj​rzał po​nad ni​ską ba​rier​ką na uli​cę. Przyj​rzał się tłu​mo​wi. Wszy​scy no​si​li ubra​nia w pięk​nych i za​ra​zem strasz​nych bar​wach. – Ludz​kie mo​ty​wa​cje. Ni​g​dy nie są roz​sąd​ne. I jed​no​cze​śnie za​wsze są. – To, co te​raz po​wie​dzia​łeś, nie było roz​sąd​ne. Na​jem​nik się uśmiech​nął. – Chcia​łem przez to po​wie​dzieć, że nie moż​na ni​ko​go zro​zu​mieć, do​pó​ki się nie zro​zu​mie, z ja​kie​go po​wo​du robi to, co robi. Każ​dy czło​wiek jest we wła​snej hi​sto​rii bo​ha​te​rem, księż​nicz​ko. Mor​der​cy nie uwa​ża​ją, że po​stą​pi​li źle, za​bi​ja​jąc. Zło​dzie​je są​dzą, że kra​dzio​ne pie​nią​dze po pro​stu im się na​le​żą. A dyk​ta​to​rzy są prze​ko​na​ni, że mają pra​wo – ze wzglę​du na bez​pie​czeń​stwo pod​da​nych i do​bro kró​le​stwa – ro​bić to, co uzna​ją za sto​sow​ne. – Wciąż pa​trzył przed sie​bie. Po​krę​cił gło​wą. – My​ślę, że na​wet Va​sher uwa​ża się za bo​ha​te​ra – cią​gnął. – Praw​da jest taka, że więk​szość lu​dzi, któ​rzy ro​bią to, co uzna​jesz za złe, czy​ni tak dla​te​go, że swo​je mo​ty​wa​cje uwa​ża​ją za do​bre. Tyl​ko na​jem​ni​cy za​cho​wu​ją się roz​sąd​nie. Ro​bi​my to, za co się nam pła​ci. I tyle. Może wła​śnie z tego po​wo​du lu​dzie trak​tu​ją nas z góry. Je​dy​nie my nie uda​je​my, że ro​bi​my coś ze szla​chet​nych po​bu​dek. – Urwał i spoj​rzał jej w oczy. – W pew​nym sen​sie je​ste​śmy naj​uczciw​szy​mi ludź​mi, ja​kich kie​dy​kol​wiek spo​tkasz. Obok nich prze​le​wa​ła się ko​lo​ro​wa rze​ka tłu​mu. Ktoś pod​szedł do sto​li​ka. – Ra​cja – po​wie​dział Tonk Fah – ale za​po​mnia​łeś jesz​cze wspo​mnieć, że je​ste​śmy nie tyl​ko roz​sąd​ni, ale i mą​drzy. I przy​stoj​ni. – To ra​czej oczy​wi​ste – rzu​cił Denth. Vi​ven​na od​wró​ci​ła się ku przy​by​szo​wi. Tonk Fah ob​ser​wo​wał jej roz​mo​wę z Tha​me’em z nie​da​le​ka, go​tów w ra​zie po​trze​by przyjść z po​mo​cą. Na​jem​ni​cy co​raz czę​ściej po​zwa​la​li jej sa​mo​dziel​nie pro​wa​dzić spo​tka​nia. – Może i je​ste​ście uczci​wi – po​wie​dzia​ła – ale mam szcze​rą na​dzie​ję, że nie je​ste​ście naj​bar​dziej przy​stoj​ny​mi męż​czy​zna​mi w moim ży​ciu. Idzie​my? – Je​śli tyl​ko do​pi​łaś swój sok. – Denth uśmiech​nął się do niej. Vi​ven​na spoj​rza​ła na ku​bek. Sok był bar​dzo do​bry. Tłu​miąc po​czu​cie winy, osu​szy​ła na​czy​nie. By​ło​by grze​chem, gdy​by się zmar​no​wał, po​my​śla​ła. Wsta​ła i wy​szła z bu​dyn​ku, zo​sta​wia​jąc za​pła​ce​nie ra​chun​ku Den​tho​wi, któ​ry zwy​kle no​sił przy so​bie więk​szość pie​nię​dzy. Na uli​cy do​łą​czył do nich Cio​łek, cze​ka​ją​-

cy z roz​ka​zem wkro​cze​nia do ak​cji, je​śli dziew​czy​na za​cznie wo​łać o po​moc. Obej​rza​ła się przez ra​mię na na​jem​ni​ków. – Tonk – spy​ta​ła – gdzie two​ja małp​ka? – Mał​py są nud​ne. – Tonk Fah wes​tchnął. Unio​sła oczy ku nie​bu. – Ją też zgu​bi​łeś? – Mu​sisz się do tego przy​zwy​cza​ić, księż​nicz​ko. – Denth za​chi​cho​tał. – Ze wszyst​kich cu​dów wszech​świa​ta naj​więk​szym jest ten, że Tonk ni​g​dy nie zo​stał oj​cem. Za​pew​ne zgu​bił​by wła​sne dziec​ko przed upły​wem ty​go​dnia. Po​krę​ci​ła gło​wą. – Może masz ra​cję – po​wie​dzia​ła. – Na​stęp​ne spo​tka​nie mamy w ogro​dzie D’De​ni​rów, tak? Na​jem​nik ski​nął gło​wą. – Chodź​my więc – po​wie​dzia​ła i ru​szy​ła przed sie​bie. Resz​ta trzy​ma​ła się nie​co z tyłu. Po chwi​li do​łą​czy​li do nich Par​lin i Pe​reł​ka. Vi​ven​na nie cze​ka​ła, aż Cio​łek oczy​ści dro​gę przez tłum. Im mniej po​le​ga​ła na Nie​ży​wym, tym le​piej. Poza tym cho​dze​nie po uli​cach nie było aż tak trud​ne. Po pro​stu na​le​ża​ło iść ra​zem z ludz​ką rze​ką, a nie sprze​ci​wiać się jej ru​chom. Po nie​dłu​gim cza​sie Vi​ven​na i jej gru​pa skrę​ci​li do roz​le​głe​go tra​wia​ste​go par​ku – do ogro​du D’De​ni​rów. Po​dob​nie jak plac na skrzy​żo​wa​niu, tak​że i to miej​sce sta​no​wi​ło tęt​nią​cą po​śród bu​dyn​ków oazę zie​le​ni. Tu​taj jed​nak nie było kwia​tów ani drzew. Znik​nął też tłum. W ogro​dzie wy​czu​wa​ło się at​mos​fe​rę po​wa​gi. I sta​ły w nim po​są​gi. Set​ki po​są​gów. Wy​glą​da​ły po​dob​nie do in​nych po​mni​ków D’De​ni​rów w mie​ście – prze​ro​śnię​te cia​ła i he​ro​icz​ne pozy. Wie​le rzeźb było przy​stro​jo​nych barw​ny​mi wstę​ga​mi i stro​ja​mi. Naj​star​sze po​są​gi, ja​kie kie​dy​kol​wiek wi​dzia​ła. Ka​mień, z któ​re​go zo​sta​ły wy​ko​na​ne, no​sił śla​dy se​tek lat wy​sta​wia​nia na czę​ste w T’Te​lir desz​cze. Był to ostat​ni po​da​ru​nek Daw​cy Po​ko​ju zwa​ne​go Bło​go​sła​wio​nym. Po​mni​ki umiesz​cza​no tu dla uczcze​nia ofiar Wie​lo​woj​nia. Park był jed​no​cze​śnie miej​scem pa​mię​ci i prze​stro​gą. Tak mó​wi​ły le​gen​dy. Vi​ven​na nie mo​gła po​zbyć się my​śli, że je​śli miesz​kań​cy mia​sta rze​czy​wi​ście czczą swych po​le​głych, to nie po​win​ni ob​wie​szać po​są​gów tymi śmiesz​ny​mi stro​ja​mi. Nie​mniej ogród był jed​nym z naj​spo​koj​niej​szych miejsc w T’Te​lir i dziew​czy​na po​tra​fi​ła to do​ce​nić. Ze​szła po scho​dach na traw​nik i ru​szy​ła po​mię​dzy mil​czą​cy​mi ka​mien​ny​mi po​sta​cia​mi. Denth do​go​nił ją i szedł przy jej ra​mie​niu. – Pa​mię​tasz, z kim je​ste​śmy umó​wie​ni? – Z fał​sze​rza​mi. – Ski​nę​ła gło​wą. Na​jem​nik przyj​rzał się jej uważ​niej. – Nie prze​szka​dza ci to? – Denth, przez te kil​ka mie​się​cy spo​ty​ka​łam się już z sze​fa​mi band, z mor​der​ca​mi i, co pew​nie naj​gor​sze, z na​jem​ni​ka​mi. Chy​ba ja​koś znio​sę po​ga​węd​kę z wy​chu​dzo​ny​mi skry​ba​mi. Denth po​krę​cił gło​wą. – To będą lu​dzie, któ​rzy han​dlu​ją spre​pa​ro​wa​ny​mi do​ku​men​ta​mi. Nie ro​bią ich sami. Nie ma bar​dziej nie​bez​piecz​nych osób niż fał​sze​rze. Na sku​tek pa​nu​ją​cej w Hal​lan​dren biu​ro​kra​cji są w sta​nie zro​bić wszyst​ko, pre​pa​ru​jąc od​po​wied​nie pi​sma. Vi​ven​na po​wo​li ski​nę​ła gło​wą. – Pa​mię​tasz, cze​go od nich chce​my? – Oczy​wi​ście, że tak – od​par​ła. – Aku​rat na ten po​mysł wpa​dłam sama, za​po​mnia​łeś? – Tyl​ko się upew​niam. – Mar​twisz się, że coś po​psu​ję, praw​da? Wzru​szył ra​mio​na​mi. – To ty pro​wa​dzisz w na​szym ma​łym tań​cu, księż​nicz​ko. Ja je​stem tyl​ko fa​ce​tem, któ​ry za​mia​ta par​kiet.

– Przyj​rzał się jej. – Ale nie lu​bię wy​cie​rać krwa​wych plam. – Och, pro​szę cię – rzu​ci​ła i prze​wró​ci​ła oczy​ma. Przy​śpie​szy​ła i zo​sta​wi​ła na​jem​ni​ka z tyłu. Po chwi​li usły​sza​ła, jak roz​ma​wia z Tonk Fa​hem. – Jak my​ślisz? Zła me​ta​fo​ra? – Nie – od​parł Tonk Fah. – Było o krwi. Do​bre me​ta​fo​ry za​wsze są o krwi. – Ale chy​ba by​łem za mało po​etyc​ki. – Więc wy​myśl ja​kiś rym do „krew” – za​pro​po​no​wał Tonk Fah. – Brew? Śpiew? Hm… Lew? Jak na ban​dę za​bi​ja​ków wy​da​ją się dość do​brze wy​kształ​ce​ni, stwier​dzi​ła w du​chu dziew​czy​na. We​szła jesz​cze nie​co głę​biej mię​dzy po​mni​ki i zo​ba​czy​ła ich. Cze​ka​li w umó​wio​nym miej​scu, pod wiel​kim po​są​giem D’De​ni​ra trzy​ma​ją​ce​go w dło​ni znisz​czo​ny wodą i desz​czem ka​mien​ny to​pór. Sie​dzie​li i roz​ma​wia​li ze sobą swo​bod​nie jak na świą​tecz​nym pik​ni​ku – ilu​stra​cja wcie​lo​nej nie​win​no​ści. Vi​ven​na zwol​ni​ła. – To oni – szep​nął Denth. – Usiądź​my przy tym D’De​ni​rze na​prze​ciw​ko. Pe​reł​ka, Cio​łek i Par​lin zo​sta​li z tyłu, a Tonk Fah od​szedł, by spraw​dzić oko​li​cę. Vi​ven​na i Denth po​de​szli do po​są​gu w po​bli​żu fał​sze​rzy. Na​jem​nik roz​ło​żył dla dziew​czy​ny koc na tra​wie, po czym sta​nął obok, jak​by był jej słu​żą​cym. Je​den z męż​czyzn sie​dzą​cych pod dru​gim po​mni​kiem spoj​rzał na nowo przy​by​łych; księż​nicz​ka nie​znacz​nie ski​nę​ła gło​wą. Po​zo​sta​li fał​sze​rze nie prze​rwa​li po​sił​ku. Vi​ven​nie wciąż się nie po​do​ba​ło, że człon​ko​wie pół​świat​ka Hal​lan​dren mie​li skłon​ność do pra​cy za dnia, ale z dru​giej stro​ny wi​dzia​ła też pew​ne za​le​ty tego sta​nu rze​czy – nie mu​sia​ła włó​czyć się po nocy. – Po​dob​no masz dla nas zle​ce​nie? – spy​tał sie​dzą​cy naj​bli​żej niej męż​czy​zna, aku​rat na tyle gło​śno, by dziew​czy​na mo​gła go usły​szeć. Dla po​stron​ne​go ob​ser​wa​to​ra wy​glą​da​ło to tak, jak​by się ode​zwał do swo​ich to​wa​rzy​szy. – Tak – od​po​wie​dzia​ła. – To kosz​tu​je. – Mogę za​pła​cić. – Ty je​steś tą księż​nicz​ką, o któ​rej wszy​scy mó​wią? Za​wa​ha​ła się i za​uwa​ży​ła, że dłoń Den​tha lek​ko, bar​dzo po​wo​li zbli​ża się do rę​ko​je​ści mie​cza. – Tak – rzu​ci​ła. – To do​brze – stwier​dził fał​szerz. – Ary​sto​kra​ci mają do​bre ma​nie​ry. Cze​go ci po​trze​ba? – Li​stów – wy​ja​śni​ła Vi​ven​na. – Chcę, żeby wy​glą​da​ły na ko​re​spon​den​cję po​mię​dzy ka​pła​na​mi z Hal​lan​dren a kró​lem Idris. Mu​szą być opa​trzo​ne ofi​cjal​ny​mi pie​czę​cia​mi i prze​ko​nu​ją​cy​mi pod​pi​sa​mi. – Trud​na spra​wa – za​uwa​żył fał​szerz. Dziew​czy​na wy​cią​gnę​ła coś z wszy​tej w suk​nię sa​kiew​ki. – Mam ze sobą list na​pi​sa​ny ręką kró​la De​de​li​na. Jest tu też jego pie​częć i pod​pis. Męż​czy​zna wy​raź​nie się za​cie​ka​wił, choć Vi​ven​na wciąż wi​dzia​ła tyl​ko jed​ną stro​nę jego twa​rzy. – Z tym bę​dzie ła​twiej, ale na​dal to nic pro​ste​go. Cze​go te do​ku​men​ty mają do​wieść? – Tego, że pew​ni kon​kret​ni ka​pła​ni są sko​rum​po​wa​ni – od​po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Li​stę na​zwisk też mam ze sobą. Chcę, by wy​glą​da​ło na to, że od lat wy​ko​rzy​sty​wa​li Idris, zmu​sza​jąc kró​la do pła​ce​nia ol​brzy​mich sum i skła​da​nia pew​nych obiet​nic w za​mian za po​wstrzy​ma​nie woj​ny. Chcę, by li​sty do​wo​dzi​ły tego, że Idris nie dąży do otwar​te​go kon​flik​tu i że ka​pła​ni są hi​po​kry​ta​mi. – To wszyst​ko? – Męż​czy​zna ski​nął gło​wą. – Tak. – Da się zro​bić. Bę​dzie​my w kon​tak​cie. Za​pi​sa​łaś do​kład​ne po​le​ce​nia z tyłu tej kart​ki? – Tak jak pro​si​li​ście – od​par​ła dziew​czy​na. Fał​sze​rze wsta​li i słu​żą​cy ru​szył, by po​sprzą​tać ich na​czy​nia. Wy​pu​ścił przy tym chu​s​tecz​kę z ręki. Nie​sio​na wia​trem wy​lą​do​wa​ła obok Vi​ven​ny i kie​dy ją pod​no​sił ode​brał od księż​nicz​ki pa​pie​ry. Po

chwi​li znik​nę​li. – No i? – Vi​ven​na pod​nio​sła wzrok. – Bar​dzo ład​nie – po​chwa​lił Denth i kiw​nął gło​wą. – Nie​dłu​go bę​dziesz praw​dzi​wym fa​chow​cem. Dziew​czy​na uśmiech​nę​ła się i roz​sia​dła wy​god​niej na kocu. Cze​ka​ła. Na​stęp​ny​mi oso​ba​mi, z któ​ry​mi mie​li się spo​tkać, była gru​pa zło​dziei, któ​rym Vi​ven​na i Denth zle​ci​li kra​dzież pew​nych ma​te​ria​łów z sie​dzi​by władz woj​sko​wych Hal​lan​dren. Same do​ku​men​ty nie były zbyt waż​ne, ale ich znik​nię​cie mo​gło spo​wo​do​wać nie​ja​kie za​mie​sza​nie. Zło​dzie​je mie​li się po​ja​wić do​pie​ro za kil​ka go​dzin, dzię​ki cze​mu Vi​ven​na mo​gła od​po​cząć na traw​ni​ku, z dala od nie​na​tu​ral​nych ko​lo​rów mia​sta. Denth wy​czuł, że dziew​czy​na tego wła​śnie chce, i usiadł, opie​ra​jąc się o ka​mien​ny co​kół po​mni​ka. Księż​nicz​ka za​uwa​ży​ła, że Par​lin zno​wu roz​ma​wia z Pe​reł​ką. Denth miał ra​cję – jego strój wy​glą​dał w oczach księż​nicz​ki ko​micz​nie, ale to wra​że​nie bra​ło się je​dy​nie stąd, że wie​dzia​ła, że Par​lin jest Idria​ni​nem. Gdy po​de​szła do kwe​stii jego stro​ju obiek​tyw​nie, mu​sia​ła przy​znać, że zna​ko​mi​cie pa​so​wał do mia​sta. Wy​da​wał się po pro​stu jed​nym z mło​dych miesz​kań​ców T’Te​lir. Ta​kie​mu to do​brze, po​my​śla​ła z lek​ką iry​ta​cją i od​wró​ci​ła wzrok. Może się ubie​rać jak chce i nie musi się mar​twić dłu​go​ścią stro​jów ani wcię​ciem w de​kol​cie. Pe​reł​ka wy​buch​nę​ła śmie​chem. Za​brzmia​ło to nie​co jak drwią​ce prych​nię​cie, ale nie po​zba​wio​ne we​so​ło​ści. Vi​ven​na na​tych​miast spoj​rza​ła na nich i zo​ba​czy​ła, jak na​jem​nicz​ka wy​wra​ca oczy​ma i pa​trzy na Par​li​na, któ​ry stał ze swo​im skrom​nym uśmie​chem na ustach. Zda​wał so​bie spra​wę, że po​wie​dział coś nie​wła​ści​we​go. Nie miał jed​nak po​ję​cia co ta​kie​go. Vi​ven​na zna​ła go na tyle do​brze, by wy​czy​tać to z jego miny, i wie​dzia​ła, że uśmie​cha się tyl​ko po to, by po​kryć zmie​sza​nie. Pe​reł​ka spoj​rza​ła mu w oczy i znów się ro​ze​śmia​ła. Vi​ven​na za​ci​snę​ła zęby. – Po​win​nam była go ode​słać do Idris – po​wie​dzia​ła. Denth od​wró​cił się i po​pa​trzył na księż​nicz​kę. – Hm? – Par​li​na – do​po​wie​dzia​ła. – Resz​tę ode​sła​łam. Jego też po​win​nam. I tak jest nie​przy​dat​ny. – Szyb​ko przy​sto​so​wu​je się do no​wych wa​run​ków – za​uwa​żył na​jem​nik. – I jest god​ny za​ufa​nia. To wy​star​czy, żeby go za​trzy​mać. – To głu​piec – rzu​ci​ła Vi​ven​na. – Nie ro​zu​mie na​wet po​ło​wy rze​czy, któ​re się wo​kół nie​go dzie​ją. – Nie jest może uczo​nym, to praw​da, ale in​stynk​tow​nie umie się do​sto​so​wać i wto​pić w oto​cze​nie. Poza tym nie wszy​scy mogą być tak ge​nial​ni jak ty. Rzu​ci​ła mu ostre spoj​rze​nie. – A to co zna​czy​ło? – Zna​czy​ło, księż​nicz​ko – od​po​wie​dział Denth – że nie po​win​naś zmie​niać ko​lo​ru wło​sów w miej​scach pu​blicz​nych. Vi​ven​na drgnę​ła. Rze​czy​wi​ście, jej wło​sy zmie​ni​ły bar​wę ze spo​koj​nej czer​ni na wście​kłą czer​wień. Pa​nie Ko​lo​rów! – po​my​śla​ła. A kie​dyś tak świet​nie nad nimi pa​no​wa​łam. Co się ze mną dzie​je? – Nie przej​muj się. – Denth oparł się wy​god​niej o ka​mień. – Pe​reł​ka nie in​te​re​su​je się two​im przy​ja​cie​lem. Za​pew​niam cię. Vi​ven​na prych​nę​ła. – Mó​wisz o Par​li​nie? A cze​mu to mia​ło​by mnie ob​cho​dzić? – Och, tego nie wiem – od​parł na​jem​nik. – Może dla​te​go, że od dzie​ciń​stwa by​li​ście prak​tycz​nie za​rę​cze​ni? – To nie​praw​da – rzu​ci​ła dziew​czy​na. – Od uro​dze​nia by​łam obie​ca​na Kró​lo​wi-Bogu! – A twój oj​ciec przez cały ten czas ża​ło​wał, że nie może cię wy​dać za syna swo​je​go przy​ja​cie​la – po​-

wie​dział Denth. – Tak przy​naj​mniej twier​dzi Par​lin. – Z we​so​łym uśmiesz​kiem przyj​rzał się księż​nicz​ce. – Ten chło​pak sta​now​czo za dużo gada. – Praw​dę mó​wiąc, zwy​kle jest ra​czej ci​chy – za​pro​te​sto​wał Denth. – Trze​ba się moc​no po​sta​rać, żeby coś o so​bie po​wie​dział. Tak czy ina​czej, Pe​reł​ka jest zwią​za​na z kimś in​nym. Więc nie martw się. – Ja się wca​le nie mar​twię – stwier​dzi​ła Vi​ven​na. – I nie in​te​re​su​je mnie Par​lin. – Oczy​wi​ście, że nie. Vi​ven​na otwo​rzy​ła usta, by coś po​wie​dzieć, ale za​uwa​ży​ła zbli​ża​ją​ce​go się do nich Tonk Faha, a nie chcia​ła, by uczest​ni​czył w tej roz​mo​wie. Za​ci​snę​ła zęby. – Zew. – Zew? – zdzi​wił się Denth. – Ry​mu​je się z „krew” – wy​ja​śnił Tonk Fah. – Te​raz mo​żesz pi​sać wier​sze. Krew od​po​wie na twój zew. To ład​ny ob​raz. Dużo lep​szy od na​szych po​przed​nich po​my​słów. – Ach, ro​zu​miem – rzu​cił oschle Denth. – Tonk? – Tak? – Je​steś idio​tą. – Dzię​ki. Vi​ven​na pod​nio​sła się z miej​sca i za​czę​ła prze​cha​dzać mię​dzy po​mni​ka​mi. Oglą​da​ła je po to tyl​ko, żeby nie pa​trzeć na na​jem​nicz​kę i Par​li​na. Tonk Fah i Denth szli za nią w pew​nej od​le​gło​ści, pil​no​wa​li jej. Po​są​gi D’De​ni​rów były na swój spo​sób pięk​ne. Nie przy​po​mi​na​ły in​nych dzieł sztu​ki, ja​kie wi​dy​wa​ła w T’Te​lir – krzy​kli​wych ob​ra​zów, barw​nych bu​dyn​ków, prze​sad​nie wy​zy​wa​ją​cych stro​jów. Były so​lid​ny​mi ka​mien​ny​mi sta​tu​ami, któ​re sta​rza​ły się z god​no​ścią, mimo że miesz​kań​cy Hal​lan​dren nisz​czy​li je, ob​wią​zu​jąc sza​li​ka​mi, ka​pe​lu​sza​mi i in​ny​mi ko​lo​ro​wy​mi szmat​ka​mi. Na szczę​ście jed​nak w ogro​dzie było zbyt wie​le po​mni​ków, by mo​gli upstrzyć je wszyst​kie. Po​są​gi D’De​ni​rów sta​ły jak​by na stra​ży. Wy​glą​da​ły na bar​dziej trwa​łe niż więk​szość rze​czy w tym mie​ście. Ka​mien​ni wo​jow​ni​cy wpa​try​wa​li się w nie​bo lub gdzieś przed sie​bie. Każ​dy był inny – każ​da poza wy​ra​zi​sta, każ​de ob​li​cze wy​jąt​ko​we. Wy​rzeź​bie​nie ich wszyst​kich mu​sia​ło za​jąć całe dzie​się​cio​le​cia, po​my​śla​ła. Może to wła​śnie pod​czas pra​cy nad nimi miesz​kań​cy Hal​lan​dren tak po​ko​cha​li sztu​kę? To kró​le​stwo było peł​ne sprzecz​no​ści. Wo​jow​ni​cy re​pre​zen​to​wa​li po​kój. Idria​nie chro​ni​li się na​wza​jem i za​ra​zem wy​ko​rzy​sty​wa​li. Na​jem​ni​cy wy​da​wa​li się tu naj​lep​szy​mi ludź​mi, ja​kich kie​dy​kol​wiek po​zna​ła. A ja​skra​we ko​lo​ry, za​miast wy​róż​niać, spra​wia​ły, że wszyst​ko wy​da​wa​ło się do sie​bie po​dob​ne. I po​nad tym wszyst​kim po​zo​sta​wał Bio​Chro​ma​tycz​ny Od​dech. Z jed​nej stro​ny han​del nim był for​mą wy​ko​rzy​sty​wa​nia bliź​nich, a jed​nak lu​dzie tacy jak Pe​reł​ka uzna​wa​li moż​li​wość po​da​ro​wa​nia go za przy​wi​lej. Sprzecz​no​ści. Py​ta​nie, ja​kie hu​cza​ło Vi​ven​nie w gło​wie, brzmia​ło: Czy mogę so​bie po​zwo​lić na sta​nie się jesz​cze jed​ną sprzecz​no​ścią Hal​lan​dren? Oso​bą, któ​ra wy​stą​pi prze​ciw​ko wła​snym war​to​ściom po to, by mo​gli je za​cho​wać inni? Od​de​chy były na​praw​dę cu​dem. I to nie tyl​ko dla​te​go, że ob​da​rzy​ły ją słu​chem ab​so​lut​nym i po​zwa​la​ły do​strze​gać naj​mniej​sze róż​ni​ce w od​cie​niach barw. Nie cho​dzi​ło tu na​wet o to, że wy​czu​wa​ła wo​kół sie​bie obec​ność in​nych lu​dzi. Ani o to, że wiatr i gło​sy lu​dzi brzmia​ły te​raz jak mu​zy​ka i po​tra​fi​ła po​ru​szać się w tłu​mie jak w rze​ce. Cho​dzi​ło o po​czu​cie wię​zi. Cały ota​cza​ją​cy ją świat był te​raz bliż​szy. Na​wet nie​oży​wio​ne przed​mio​ty, ta​kie jak ubra​nia czy ze​schnię​te ga​łąz​ki na traw​ni​ku, wciąż były mar​twe, ale mia​ła wra​że​nie, że tę​sk​nią do ży​cia. A ona mo​gła je nim ob​da​rzyć. Mar​twe rze​czy pa​mię​ta​ły ży​cie, a Vi​ven​na była w sta​nie te wspo​mnie​nia Prze​bu​dzić. Ale czy gdy​by zdra​dzi​ła samą sie​bie, to jej pod​da​ni by na tym sko​rzy​sta​li? Denth nie wy​da​je się tak za​gu​bio​ny, po​my​śla​ła. On i resz​ta na​jem​ni​ków po​tra​fią od​dzie​lić swo​je prze​-

ko​na​nia od tego, co mu​szą ro​bić. I to dla​te​go więk​szość lu​dzi trak​to​wa​ła na​jem​ni​ków tak, jak trak​to​wa​ła. Od​dzie​la​jąc uczyn​ki od war​to​ści, wkra​cza​ło się na nie​bez​piecz​ny te​ren. Nie, zde​cy​do​wa​ła, ja nie będę Bu​dzić. Po​sta​no​wi​ła, że jej Od​de​chy po​zo​sta​ną w za​mknię​ciu, a je​śli po​czu​je sil​niej​szą po​ku​sę, by z nich ko​rzy​stać, odda je ko​muś, kto nie ma po​dob​nych wąt​pli​wo​ści. I sta​nie się Bez​barw​na.

29 Opo​wiedz mi o gó​rach – na​pi​sał Su​se​bron. – O gó​rach? – Siri się uśmiech​nę​ła. Pro​szę – do​pi​sał, sie​dząc na krze​śle przy łożu. Siri le​ża​ła na boku: jej cięż​ka suk​nia była zbyt go​rą​ca na ten wie​czór, więc mia​ła na so​bie tyl​ko ko​szu​lę noc​ną. Przy​kry​ła się prze​ście​ra​dłem i pod​par​ła na łok​ciu, by móc czy​tać sło​wa wład​cy. W ko​min​ku trza​skał ogień. – Nie wiem, co mam ci po​wie​dzieć. Góry nie są tak cu​dow​ne, jak te wspa​nia​ło​ści, któ​re ma​cie w T’Te​lir. Nie mamy tam ta​kiej roz​ma​ito​ści ani ta​kich barw. My​ślę, że ska​ły wy​so​kie na ty​sią​ce stóp są czymś cu​dow​nym – stwier​dził. – Może masz ra​cję – przy​zna​ła. – Po​do​ba​ło mi się w Idris. Nie chcia​łam po​zna​wać ni​cze​go no​we​go. Ale dla ko​goś ta​kie​go jak ty ży​cie w gó​rach by​ło​by nud​ne. Bar​dziej nud​ne od ko​niecz​no​ści spę​dza​nia każ​de​go dnia w tym pa​ła​cu? Bez moż​li​wo​ści wyj​ścia na ze​wnątrz? Po​roz​ma​wia​nia? Nud​niej​sze od cią​głe​go roz​piesz​cza​nia i prze​bie​ra​nia? – No do​brze, wy​gra​łeś. Pro​szę, opo​wiedz mi o nich. Pi​sa​nie szło mu co​raz le​piej. Poza tym, im czę​ściej to ro​bił, tym wię​cej ro​zu​miał. Ża​ło​wa​ła, że nie może mu do​star​czyć ksią​żek – po​dej​rze​wa​ła, że po​chło​nął​by je szyb​ko i że po nie​dłu​gim cza​sie stał​by się rów​nie uczo​ny jak więk​szość jej na​uczy​cie​li. Ale Su​se​bron miał tyl​ko Siri. I wy​da​wa​ło się, że do​ce​nia to, co od niej do​sta​je – choć za​pew​ne tyl​ko dla​te​go, że nie miał po​ję​cia, jak mało dziew​czy​na wie sama. Po​dej​rze​wam, po​my​śla​ła, że moi na​uczy​cie​le po​umie​ra​li​by ze śmie​chu, gdy​by wie​dzie​li jak bar​dzo te​raz ża​łu​ję, że przed nimi ucie​ka​łam. – Góry są ol​brzy​mie… – za​czę​ła. – Tu​taj, na ni​zi​nach, nie moż​na tego zro​zu​mieć. Do​pie​ro kie​dy się je wi​dzi, moż​na po​jąć, jak mało zna​czą lu​dzie. Bez wzglę​du na to, ile cza​su by​śmy bu​do​wa​li, ile pra​cy by​śmy w to wło​ży​li, ni​g​dy nie zdo​ła​li​by​śmy wznieść cze​goś rów​nie po​tęż​ne​go. Jak po​wie​dzia​łeś, to zwy​kłe ska​ły, ale nie są po​zba​wio​ne ży​cia. Są zie​lo​ne tak samo jak wa​sze dżun​gle. Choć to inny ro​dzaj zie​le​ni. Sły​sza​łam, jak nie​któ​rzy wę​drow​ni kup​cy na​rze​ka​ją, że góry ogra​ni​cza​ją wi​docz​ność, ale we​dług mnie dzię​ki nim wi​dać o wie​le wię​cej. Po​zwa​la​ją zo​ba​czyć, jak zie​mia się​ga ku nie​bie​skie​mu kró​le​stwu Au​stre. Au​stre? – spy​tał Su​se​bron na ta​blicz​ce. Siri za​la​ła się ru​mień​cem po ko​niusz​ki wło​sów. – Prze​pra​szam, pew​nie nie po​win​nam mó​wić przy to​bie o in​nych bo​gach. In​nych bo​gach? Ta​kich jak ci na dwo​rze? – Nie – od​par​ła Siri. – Au​stre jest idriań​skim bo​giem. Ro​zu​miem. Czy jest przy​stoj​ny? Dziew​czy​na wy​buch​nę​ła śmie​chem. – Nie, nie ro​zu​miesz. On nie jest Po​wra​ca​ją​cym jak ty, czy Dar Pie​śni. On jest… cóż, sama nie wiem. Ka​pła​ni nie mó​wi​li ci ni​cze​go o in​nych re​li​giach? To są ja​kieś inne re​li​gie? – Oczy​wi​ście. Nie wszy​scy czczą Po​wra​ca​ją​cych. Idria​nie tacy jak ja, są wy​znaw​ca​mi Au​stre,

a miesz​kań​cy Pahn Kahl, jak Nie​bie​sko​pal​cy… hm, nie wiem, jaką do​kład​nie oni mają tam re​li​gię, ale nie czczą cie​bie. To bar​dzo dziw​ne, co mó​wisz – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. – Je​śli wasi bo​go​wie nie są Po​wra​ca​ją​cy​mi, to kim są? – Nie bo​go​wie – spro​sto​wa​ła dziew​czy​na. – Tyl​ko je​den bóg. Na​zy​wa​my go Au​stre. Daw​niej czczo​no go tak​że w Hal​lan​dren, za​nim sta​li​ście się… – Urwa​ła gwał​tow​nie. Omal nie po​wie​dzia​ła: „he​re​ty​ka​mi”. – Za​nim przy​był Daw​ca Po​ko​ju, kie​dy po​sta​no​wi​li​ście czcić Po​wra​ca​ją​cych. Ale kim jest ten Au​stre? – na​ci​snął wład​ca. – Au​stre nie jest oso​bą. Bar​dziej przy​po​mi​na ro​dzaj siły. Wiesz, jest czymś, co czu​wa nad wszyst​ki​mi ludź​mi, ka​rze tych, któ​rzy po​stę​pu​ją źle, i bło​go​sła​wi tym, któ​rzy są tego god​ni. Spo​tka​łaś kie​dyś tę isto​tę? Znów się ro​ze​śmia​ła. – Oczy​wi​ście, że nie. Au​stre nie moż​na zo​ba​czyć. Su​se​bron zmarsz​czył brwi i spoj​rzał na nią uważ​nie. – Wiem – po​wie​dzia​ła. – To​bie to musi się wy​da​wać głu​pie. Ale cóż, my wie​my, że on z nami jest. Kie​dy wi​dzę coś pięk​ne​go – na przy​kład góry i ro​sną​ce w nich dzi​kie kwia​ty, któ​re ukła​da​ją się we wzo​ry, w pe​wien spo​sób pięk​niej​sze niż gdy​by za​sa​dzi​li je lu​dzie – wte​dy wiem. Pięk​no jest praw​dzi​we. I to wła​śnie ono przy​po​mi​na mi o obec​no​ści Au​stre. Poza tym u nas też byli Po​wra​ca​ją​cy, w tym Pierw​szy Po​wra​ca​ją​cy Vo. To on do​znał Pię​ciu Wi​zji, za​nim umarł, a te wi​zje mu​sia​ły prze​cież skądś się wziąć. Ale ty sama nie czcisz Po​wra​ca​ją​cych? Siri wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Jesz​cze nie wiem. W mo​jej oj​czyź​nie źle się na to pa​trzy. Idria​nie nie po​chwa​la​ją spo​so​bu, w jaki pod​cho​dzi się do spraw re​li​gii w Hal​lan​dren. Król-Bóg przez dłuż​szą chwi​lę sie​dział w mil​cze​niu. A więc… nie lu​bisz ta​kich jak ja? – na​pi​sał wresz​cie. – Co? Oczy​wi​ście, że cię lu​bię. Je​steś słod​ki! Znów się zmarsz​czył. Kró​lo​wie-Bo​go​wie chy​ba nie po​win​ni być słod​cy. – No, do​bra. – Wy​wró​ci​ła oczy​ma. – Je​steś strasz​li​wy i po​tęż​ny. Bo​ski i prze​ra​ża​ją​cy. I słod​ki. Od razu le​piej. – Uśmiech​nął się. – Bar​dzo chciał​bym się spo​tkać z tym Au​stre. – Kie​dyś za​pro​wa​dzę cię do mni​chów – obie​ca​ła. – Oni po​win​ni być w sta​nie ci po​móc. Te​raz so​bie ze mnie kpisz. Spoj​rzał jej w oczy i dziew​czy​na się uśmiech​nę​ła. W jego wzro​ku nie było żalu czy ura​zy. Nie prze​szka​dza​ły mu jej żar​ty, wy​da​wa​ło się wręcz, że bar​dzo go cie​ka​wią. Szcze​gól​nie lu​bił zga​dy​wać, kie​dy Siri kpi, a kie​dy mówi po​waż​nie. Spu​ścił wzrok na ta​blicz​kę. Ale jesz​cze bar​dziej, niż spo​tkać się z tym bo​giem, chciał​bym zo​ba​czyć góry. Ty je chy​ba bar​dzo ko​chasz. – To praw​da – przy​zna​ła Siri. Już od daw​na nie my​śla​ła o Idris. Ale kie​dy Su​se​bron wspo​mniał o gó​rach, przy​po​mnia​ła so​bie chłód i otwar​te prze​strze​nie łąk, po któ​rych jesz​cze nie​daw​no tak czę​sto bie​ga​ła. Rześ​kość gór​skie​go po​wie​trza – coś, cze​go nie mo​gła za​znać w Hal​lan​dren. Ro​śli​ny na Dwo​rze Bo​gów były do​sko​na​le przy​cię​te, od​po​wied​nio na​wo​żo​ne i za​sa​dzo​ne w sta​ran​nie do​bra​nych miej​scach. Były pięk​ne, lecz dzi​kie pola jej oj​czy​zny mia​ły w so​bie coś wy​jąt​ko​we​go. Su​se​bron znów za​czął pi​sać. Po​dej​rze​wam, że góry są pięk​ne, jak po​wie​dzia​łaś. Ale ich naj​pięk​niej​sza część już do mnie przy​by​ła.

Siri drgnę​ła i za​ru​mie​ni​ła się. Wład​ca był taki otwar​ty – nie wy​da​wał się ani tro​chę za​wsty​dzo​ny, wy​po​wia​da​jąc kom​ple​ment. – Su​se​bron! – po​wie​dzia​ła. – W głę​bi du​cha je​steś ba​wi​dam​kiem! Ba​wi​dam​kiem? Mó​wię tyl​ko o tym, co wi​dzę. Na ca​łym moim dwo​rze nie ma ni​cze​go ani ni​ko​go tak pięk​ne​go jak ty. Góry mu​szą być na​praw​dę szcze​gól​nym miej​scem, sko​ro ty się tam uro​dzi​łaś. – Te​raz po​su​wasz się sta​now​czo za da​le​ko – za​uwa​ży​ła. – Wi​dzia​łam bo​gi​nie z two​je​go dwo​ru. Są ode mnie o wie​le pięk​niej​sze. Pięk​no nie leży w wy​glą​dzie czło​wie​ka – na​pi​sał Su​se​bron. – Mat​ka mnie tego na​uczy​ła. Wę​drow​cy z mo​ich ba​śni ni​g​dy nie mó​wią o sta​rej ko​bie​cie, że jest brzyd​ka, po​nie​waż pod jej po​sta​cią mo​gli spo​tkać bo​gi​nię. – Ale my nie ży​je​my w ba​śni. Ży​je​my – na​pi​sał. – Prze​cież ba​śnie to tak na​praw​dę hi​sto​rie, któ​re lu​dzie prze​ka​zu​ją so​bie od nie​pa​mięt​nych cza​sów. Wszyst​ko, co mó​wią nam o lu​dziach, to praw​da. Ob​ser​wo​wa​łem i wi​dzia​łem, jak po​stę​pu​ją lu​dzie. – Wy​tarł ta​blicz​kę do czy​sta i pi​sał da​lej: – Choć cza​sem nie​ła​two mi in​ter​pre​to​wać ich za​cho​wa​nia, bo ja po​strze​gam wszyst​ko ina​czej niż zwy​kli lu​dzie. Je​stem Kró​lem-Bo​giem. W mo​ich oczach wszyst​ko jest pięk​ne. – Ro​zu​miem. – Siri zmarsz​czy​ła brwi. Mam ty​sią​ce Od​de​chów. Cięż​ko wi​dzieć co​kol​wiek tak samo jak inni. Mogę ich zro​zu​mieć tyl​ko po​przez opo​wie​ści mat​ki. W mo​ich oczach wszyst​kie ko​lo​ry są pięk​ne. A kie​dy inni na coś pa​trzą – na przy​kład na lu​dzi – jed​ne rze​czy po​do​ba​ją im się bar​dziej niż inne. Ja jed​nak wi​dzę tyl​ko bar​wy. Bo​ga​te, cu​dow​ne ko​lo​ry, z któ​rych wszyst​ko jest utka​ne i któ​re są źró​dłem ży​cia. Nie je​stem w sta​nie – jak wie​lu in​nych – sku​pić się tyl​ko na uro​dzie twa​rzy. Wi​dzę iskrę w oku, ru​mie​niec na po​licz​kach, od​cień cery, a na​wet każ​dą krost​kę – wszyst​ko jest dla mnie ele​men​tem wzo​ru. Wszy​scy lu​dzie są cu​dow​ni. Znów wy​czy​ścił ta​blicz​kę. Więc kie​dy mó​wię o pięk​nie, mu​szę mó​wić o czymś in​nym niż ko​lo​ry. A ty je​steś inna. Nie wiem jak to opi​sać. Pod​niósł wzrok i na​gle Siri zda​ła so​bie spra​wę, jak bli​sko sie​bie sie​dzą. Ona, ubra​na tyl​ko w ko​szu​lę, za​sło​nię​ta je​dy​nie cien​kim prze​ście​ra​dłem. On, wy​so​ki i bar​czy​sty, lśnią​cy i spra​wia​ją​cy, że na po​ście​li skrzy​ły się wszyst​kie bar​wy tę​czy. Uśmiech​nął się do niej w świe​tle pło​mie​ni. O rany… – prze​mknę​ło jej przez gło​wę. To nie​bez​piecz​ne. Od​chrząk​nę​ła, wy​pro​sto​wa​ła się nie​co i znów za​ru​mie​ni​ła. – Tak, hm… Masz ra​cję. Dzię​ku​ję. Spu​ścił wzrok na ta​blicz​kę. Ża​łu​ję, że nie mogę cię ode​słać do domu, byś mo​gła znów zo​ba​czyć góry. Ale może spró​bu​ję to wy​tłu​ma​czyć ka​pła​nom? Dziew​czy​na po​bla​dła. – Nie by​ło​by chy​ba do​brze, gdy​by się do​wie​dzie​li, że umiesz czy​tać. Mógł​bym użyć pi​sma rze​mieśl​ni​ków. Trud​no jest się nim po​słu​gi​wać, ale na​uczy​li mnie tego, więc kie​dy po​trze​bu​ję, mogę się z nimi po​ro​zu​mie​wać. – Ale – za​uwa​ży​ła – gdy​byś im po​wie​dział, że chcesz mnie ode​słać, mo​gli​by się do​my​ślić, że ze mną roz​ma​wia​łeś. Na kil​ka chwil prze​stał pi​sać. Może to wy​szło​by na do​bre – na​pi​sał po prze​rwie. – Su​se​bron, oni chcą cię za​bić. Nie masz na to do​wo​dów. – Ale mam po​dej​rze​nia – stwier​dzi​ła. – Ostat​ni dwaj Kró​lo​wie-Bo​go​wie zgi​nę​li krót​ko po na​ro​dzi​nach swo​ich po​tom​ków.

Je​steś zbyt nie​uf​na – za​pro​te​sto​wał Su​se​bron. – Mó​wię ci, że moi ka​pła​ni to do​brzy lu​dzie. Spoj​rza​ła mu głę​bo​ko w oczy. Tyle że od​ję​li mi ję​zyk – przy​znał. – I trzy​ma​ją cię tu w za​mknię​ciu i nic ci nie mó​wią. Na​wet je​śli nie za​mie​rza​ją cię za​bić, wie​dzą wie​le rze​czy, o któ​rych cię nie in​for​mu​ją. Może ma to coś wspól​ne​go z Bio​Chro​mą, może to ona spra​wia, że umie​ra​cie po tym, jak na świat przy​cho​dzi na​stęp​ca tro​nu. Opar​ła się wy​god​niej i za​my​śli​ła. Czy to moż​li​we? – Su​se​bron, w jaki spo​sób prze​ka​zu​je się Od​de​chy? Nie wiem – od​po​wie​dział po chwi​li. – Nie za bar​dzo się znam na tych spra​wach. – Ja też nie – po​wie​dzia​ła. – Czy mogą ci je ode​brać? I dać twe​mu sy​no​wi? A je​śli to cię za​bi​je? Nie zro​bi​li​by cze​goś ta​kie​go – na​pi​sał. – Ale to wca​le nie​wy​klu​czo​ne – stwier​dzi​ła. – I może to wła​śnie się dzie​je. Dla​te​go po​sia​da​nie dziec​ka jest nie​bez​piecz​ne. Mu​szą stwo​rzyć no​we​go Kró​la-Boga, i to wła​śnie za​bi​ja po​przed​ni​ka. Wład​ca sie​dział z ta​blicz​ką na ko​la​nach. Po​krę​cił gło​wą. Je​stem bo​giem. Nikt mi nie dał Od​de​chów. Uro​dzi​łem się z nimi. – Nie – za​pro​te​sto​wa​ła Siri. – Nie​bie​sko​pal​cy po​wie​dział mi, że zbie​ra​li​ście te Od​de​chy przez stu​le​cia. Że każ​dy Król-Bóg otrzy​mu​je dwa Od​de​chy ty​go​dnio​wo, a nie je​den, i że w ten spo​sób od​kła​da się tak wiel​ką ich licz​bę. Praw​dę mó​wiąc – przy​znał – zda​rza​ją się ty​go​dnie, kie​dy do​sta​ję trzy albo czte​ry. – A do prze​ży​cia po​trze​bu​jesz tyl​ko jed​ne​go. Tak. – I ka​pła​ni nie mogą po​zwo​lić, żeby całe to bo​gac​two umar​ło ra​zem z tobą! Boją się po​zwo​lić ci go uży​wać, ale sami tak​że nie chcą tych Od​de​chów stra​cić. Więc kie​dy na świat przy​cho​dzi na​stęp​ca tro​nu, za​bie​ra​ją Od​de​chy sta​re​mu wład​cy, za​bi​ja​jąc go przy tym, i prze​ka​zu​ją je dziec​ku. Ale Po​wra​ca​ją​cy nie mogą uży​wać swo​jej Bio​Chro​my do Bu​dze​nia – na​pi​sał Su​se​bron. – Więc ten mój skarb jest bez​u​ży​tecz​ny. Dziew​czy​na na chwi​lę za​mil​kła i za​sta​no​wi​ła się. Tak, o tym tak​że już sły​sza​ła. – Czy to sto​su​je się tyl​ko do Od​de​chu, z któ​rym się uro​dzi​łeś, czy tak​że tych do​dat​ko​wych? Tego nie wiem. – Za​ło​żę się, że gdy​byś chciał, mógł​byś sko​rzy​stać z do​dat​ko​wych – stwier​dzi​ła. – Gdy​by było ina​czej, to po co odej​mo​wa​li​by ci ję​zyk? Za​pew​ne nie mo​żesz użyć tego, któ​ry spra​wia, że Po​wró​ci​łeś, ale masz prze​cież ty​sią​ce Od​de​chów wię​cej. Król-Bóg sie​dział przez chwi​lę w bez​ru​chu, po czym wstał i pod​szedł do okna. Wyj​rzał w pa​nu​ją​cą na ze​wnątrz ciem​ność. Siri zmarsz​czy​ła brwi, po czym wzię​ła jego ta​blicz​kę i nie​pew​nie – wciąż ubra​na tyl​ko w ko​szu​lę – po​de​szła do wład​cy. – Su​se​bron? – ode​zwa​ła się. Na​dal pa​trzył za okno. Sta​nę​ła obok, uwa​ża​jąc przy tym, by go nie do​tknąć, i wyj​rza​ła. W mie​ście roz​cią​ga​ją​cym się za mu​rem, któ​ry ota​czał Dwór Bo​gów, skrzy​ły się ko​lo​ro​we świa​tła. Da​lej była już tyl​ko bez​kre​sna ciem​ność. Nie​ru​cho​me mo​rze. – Pro​szę – ode​zwa​ła się dziew​czy​na i po​da​ła mu ta​blicz​kę. – O co cho​dzi? Spoj​rzał na nią i na​pi​sał: Nie chciał​bym się skar​żyć. Prze​pra​szam. – Na co nie chcesz na​rze​kać? Na to, że pod​wa​żam two​je za​ufa​nie do ka​pła​nów? Nie – od​pi​sał. – Two​je teo​rie są bar​dzo cie​ka​we, ale wciąż brak ci do​wo​dów. Nie wiesz na pew​no, czy oni rze​czy​wi​ście pla​nu​ją to, o co ich po​dej​rze​wasz. Ale nie tym się mar​twię. – Więc co? Za​wa​hał się, wy​czy​ścił ta​blicz​kę rę​ka​wem sza​ty.

Nie wie​rzysz, że Po​wra​ca​ją​cy są bo​ga​mi. – Wy​da​wa​ło mi się, że już o tym roz​ma​wia​li​śmy. Roz​ma​wia​li​śmy. Nie​mniej zda​łem so​bie spra​wę, że to wła​śnie jest je​dy​ny po​wód, dla któ​re​go trak​tu​jesz mnie tak, jak trak​tu​jesz. Je​steś inna wy​łącz​nie dla​te​go, że nie wie​rzysz w moją bo​skość. Czy to moż​li​we, że je​dy​nie przez to wy​da​jesz mi się cie​ka​wa? Poza tym to, że nie wie​rzysz, bar​dzo mnie smu​ci. Dla​te​go, że ja je​stem bo​giem. Bo​giem i ni​czym mniej, a sko​ro we mnie nie wie​rzysz, to po​dej​rze​wam, że mnie wca​le nie ro​zu​miesz. Prze​stał pi​sać na mo​ment. Tak, to za​brzmia​ło jak skar​ga. Prze​pra​szam – do​dał. Uśmiech​nę​ła się i nie​śmia​ło do​tknę​ła jego ra​mie​nia. Za​marł i rzu​cił jej nie​pew​ne spoj​rze​nie, ale nie cof​nął ręki, jak to czy​nił za każ​dym ra​zem wcze​śniej. Siri pod​su​nę​ła się bli​żej i opar​ła o nie​go. – Nie mu​szę w cie​bie wie​rzyć, żeby cię ro​zu​mieć – po​wie​dzia​ła. – Po​wie​dzia​ła​bym ra​czej, że nie ro​zu​mie​ją cię lu​dzie, któ​rzy w cie​bie wie​rzą. Nie są w sta​nie się do cie​bie zbli​żyć i nie wi​dzą, jaki na​praw​dę je​steś. Są zbyt sku​pie​ni na two​jej au​rze i bo​sko​ści. Nie od​po​wie​dział. – I nie – pod​ję​ła dziew​czy​na – nie je​stem inna tyl​ko dla​te​go, że w cie​bie nie wie​rzę. W pa​ła​cu jest wie​le osób, któ​re w cie​bie nie wie​rzą. Na przy​kład, Nie​bie​sko​pal​cy, nie​któ​re ze słu​żą​cych – te ubra​ne na brą​zo​wo – skry​bo​wie. A słu​żą ci prze​cież rów​nie wier​nie i z ta​kim sa​mym od​da​niem jak wier​ni. A ja… cóż. Ja za​wsze wszyst​ko so​bie lek​ce​wa​żę. Ni​g​dy tak na​praw​dę nie słu​cha​łam ojca ani mni​chów. Może tego ci wła​śnie było trze​ba. Ko​goś, kto ze​chciał spoj​rzeć poza two​ją bo​skość i się​gnął wzro​kiem głę​biej w cie​bie sa​me​go. Ski​nął gło​wą. To po​cie​sza​ją​ce – na​pi​sał. – Choć dziw​nie jest być bo​giem, w któ​re​go nie wie​rzy wła​sna żona. Żona, po​wtó​rzy​ła w my​ślach Siri. Cza​sa​mi trud​no było jej o tym pa​mię​tać. – Cóż, wy​da​je mi się, że każ​de​mu męż​czyź​nie przy​da​ła​by się żona, któ​ra nie by​ła​by nim tak za​chwy​co​na jak wszy​scy inni. Ktoś musi spro​wa​dzać was na zie​mię. Spro​wa​dza​nie na zie​mię nie jest czymś, co po​win​no cie​szyć boga. – Tak samo jak by​cie słod​kim? – spy​ta​ła. Za​chi​cho​tał. Tak, do​kład​nie tak samo. Odło​żył ta​blicz​kę, po czym, z wa​ha​niem i lek​ko prze​stra​szo​ną miną ob​jął Siri i przy​cią​gnął do sie​bie. Obo​je spoj​rze​li w noc tań​czą​cą nad mia​stem, któ​re na​wet po zmro​ku nie tra​ci​ło barw.

Cia​ła. Czte​ry cia​ła. Le​ża​ły na zie​mi. Pla​my krwi wy​da​wa​ły się na tra​wie dziw​nie ciem​ne. Był na​stęp​ny dzień po tym, jak Vi​ven​na spo​tka​ła się z fał​sze​rza​mi w ogro​dzie D’De​ni​rów. Wró​ci​ła tu. Z nie​ba lały się pro​mie​nie słoń​ca, roz​grze​wa​ły jej gło​wę i kark. Dziew​czy​na sta​ła po​śród tłu​mu ga​piów. Mil​czą​cy D’De​ni​ro​wie cze​ka​li za nią w sze​re​gach – ka​mien​ni żoł​nie​rze, któ​rzy ni​g​dy nie wy​ru​szą w bój. I tyl​ko oni byli świad​ka​mi śmier​ci tych czte​rech lu​dzi. Prze​chod​nie roz​pra​wia​li stłu​mio​ny​mi gło​sa​mi, cze​ka​jąc, aż straż miej​ska skoń​czy oglę​dzi​ny miej​sca zbrod​ni. Denth przy​pro​wa​dził tu Vi​ven​nę bar​dzo szyb​ko, za​nim kto​kol​wiek zdą​żył uprząt​nąć zwło​ki. Na jej wy​raź​ną proś​bę. A te​raz dziew​czy​na ża​ło​wa​ła, że go o to po​pro​si​ła. Bar​wy tra​wy i krwi ja​wi​ły się jej wzmoc​nio​nym Od​de​cha​mi oczom nie​zwy​kle wy​ra​zi​ście. Szkar​łat i zie​leń. W po​łą​cze​niu two​rzy​ły nie​mal fio​let. Przy​glą​da​ła się cia​łom, czu​jąc dziw​ne roz​ko​ja​rze​nie. Bar​wy. To ta​kie dziw​ne uczu​cie – pa​trzeć, jak bled​ną wszyst​kie ko​lo​ry ludz​kiej skó​ry. Wy​raź​nie wi​dzia​ła róż​ni​cę – we​wnętrz​ną, istot​ną róż​ni​cę – po​mię​dzy skó​rą żywą a mar​twą. Mar​twa cera była o dzie​sięć od​cie​ni biel​sza od cia​ła ży​we​go czło​wie​ka. Dla​te​go że krew wy​cie​kła

z żył. Zu​peł​nie jak​by… jak​by to sama krew była ko​lo​rem, far​bą spły​wa​ją​cą z ob​ra​zu. Far​ba ludz​kie​go ży​cia, któ​ra zo​sta​ła bez​tro​sko roz​la​na i po​zo​sta​wi​ła po so​bie czy​ste, bia​łe płót​no. Od​wró​ci​ła wzrok. – Wi​dzisz to? – spy​tał Denth. Ski​nę​ła po​wo​li gło​wą. – Py​ta​łaś mnie o nie​go. Te​raz sama wi​dzisz, do cze​go jest zdol​ny. To wła​śnie dla​te​go tak bar​dzo się nie​po​ko​imy. Spójrz na te rany. Raz jesz​cze przyj​rza​ła się zwło​kom. W co​raz ja​śniej​szym świe​tle po​ran​ka za​uwa​ży​ła coś, co za pierw​szym ra​zem umknę​ło jej uwa​gi. Skó​ra wo​kół za​da​nych mie​czem ran zo​sta​ła cał​ko​wi​cie wy​pra​na z ko​lo​rów. A same rany ota​cza​ła czar​na ob​wód​ka. Zu​peł​nie jak​by ci lu​dzie pa​dli ofia​rą ja​kiejś strasz​li​wej cho​ro​by. Spoj​rza​ła na na​jem​ni​ka. – Chodź​my – po​wie​dział i wy​pro​wa​dził ją z tłu​mu, któ​ry po​iry​to​wa​ni licz​bą ga​piów straż​ni​cy za​czę​li wła​śnie roz​pę​dzać. – Kim oni byli? – za​py​ta​ła szep​tem. Denth pa​trzył pro​sto przed sie​bie. – Ban​da zło​dziei. Jed​ni z tych, z któ​ry​mi pra​co​wa​li​śmy. – My​ślisz, że on może po nas przyjść? – Nie je​stem pe​wien – od​parł na​jem​nik. – Gdy​by chciał, praw​do​po​dob​nie już by nas od​szu​kał. Na​praw​dę nie wiem. Gdy szli po​mię​dzy po​mni​ka​mi D’De​ni​rów, po​ja​wił się Tonk Fah. – Pe​reł​ka i Cio​łek są wciąż czuj​ni – po​wie​dział. – Żad​ne z nas ni​g​dzie go nie wi​dzia​ło. – Co się sta​ło ze skó​rą tych lu​dzi? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – To przez ten jego miecz – wark​nął Denth. – Tonk, mu​si​my coś wy​my​ślić. Czu​ję, że wcze​śniej czy póź​niej na​sze dro​gi się skrzy​żu​ją. – Ale co to za miecz? – Vi​ven​na nie re​zy​gno​wa​ła. – I w jaki spo​sób po​zba​wił ich skó​rę ko​lo​rów? – Bę​dzie​my mu​sie​li go ukraść, Denth. – Tonk Fah po​tarł bro​dę. Pe​reł​ka i Cio​łek po​de​szli do nich i za​ję​li swo​je miej​sca na bo​kach, strze​gąc dziew​czy​ny. We​szli w rze​kę lu​dzi na uli​cy. – Ukraść ten miecz? – po​wtó​rzył Denth. – Ja go nie do​tknę! Nie, bę​dzie​my mu​sie​li spra​wić, żeby go użył. Żeby go do​był. Poza po​chwą nie bę​dzie mógł trzy​mać go zbyt dłu​go. A po​tem po​ra​dzi​my so​bie z nim z ła​two​ścią. Sam go za​bi​ję. – On po​ko​nał Ar​ste​ela – przy​po​mnia​ła ci​cho Pe​reł​ka. Denth ze​sztyw​niał. – On go nie po​ko​nał! A przy​naj​mniej nie w po​je​dyn​ku. – Va​sher nie użył wte​dy mie​cza – po​wie​dzia​ła na​jem​nicz​ka. – Wo​kół ran Ar​ste​ela nie było tej czar​nej ob​wód​ki. – To zna​czy tyl​ko, że Va​sher za​sto​so​wał pod​stęp! – rzu​cił Denth. – Może za​sadz​ka, ja​cyś wspól​ni​cy. Nie mam po​ję​cia. On nie lubi po​je​dyn​ków. Vi​ven​na po​zwo​li​ła się im pro​wa​dzić, wciąż my​śląc o cia​łach. Denth i po​zo​sta​li na​jem​ni​cy czę​sto roz​ma​wia​li o do​ko​na​nych przez Va​she​ra za​bój​stwach. Dziew​czy​na chcia​ła coś ta​kie​go zo​ba​czyć. I zo​ba​czy​ła. A te​raz po​czu​ła nie​po​kój. Roz​trzę​sie​nie. I… Na​gle zmarsz​czy​ła brwi, coś za​czę​ło ją ła​sko​tać. Przy​glą​dał się jej ktoś z dużą licz​bą Od​de​chów.

Patrz! – po​wie​dział Krew Nocy. To prze​cież Vara Tre​le​de​es! Po​win​ni​śmy z nim po​roz​ma​wiać. Ucie​-

szy się na mój wi​dok. Va​sher, w ogó​le się nie kry​jąc, stał na da​chu bu​dyn​ku. Nie przej​mo​wał się tym, że ktoś go może zo​ba​czyć. Zresz​tą i tak rzad​ko kie​dy by​wał za​uwa​ża​ny. Barw​ną uli​cą pły​nął nie​skoń​czo​ny stru​mień lu​dzi. Vara Tre​le​de​es – Denth, jak się te​raz na​zy​wał – szedł ze swo​ją dru​ży​ną w tłu​mie prze​chod​niów. Była tam też ta ko​bie​ta, Pe​reł​ka, i jak za​wsze Tonk Fah. Tak​że ta przy​głu​pia księż​nicz​ka. I to obrzy​dli​stwo. Czy jest tu Sha​sha​ra? – spy​tał miecz, w któ​re​go mgła​wi​co​wym gło​sie po​ja​wi​ła się eks​cy​ta​cja. Mu​si​my się z nią spo​tkać! Na pew​no się o mnie mar​twi. – Sha​sha​rę za​bi​li​śmy daw​no temu – przy​po​mniał Va​sher. – Tak samo jak za​bi​li​śmy Ar​ste​ela. I tak, jak w koń​cu za​bi​je​my Den​tha, do​dał w my​ślach. Krew Nocy jak zwy​kle nie przy​jął do wia​do​mo​ści in​for​ma​cji o śmier​ci Sha​sha​ry. Wiesz, to ona mnie stwo​rzy​ła – po​wie​dział. Wy​ku​ła mnie, że​bym nisz​czył wszyst​ko co złe. Je​stem w tym do​bry. My​ślę, że by​ła​by ze mnie dum​na. Po​win​ni​śmy z nią po​roz​ma​wiać. Po​ka​zać jej, jak się świet​nie spi​su​ję. – Tak, je​steś w tym do​bry – szep​nął Va​sher. – Zbyt do​bry. Krew Nocy, za​czął ci​cho po​mru​ki​wać, za​do​wo​lo​ny z otrzy​ma​nej po​chwa​ły. Va​sher jed​nak sku​pił się na księż​nicz​ce. Szła w swo​jej eg​zo​tycz​nej su​kien​ce, wy​róż​nia​jąc się jak pła​tek śnie​gu wśród tro​pi​kal​ne​go żaru. Bę​dzie mu​siał coś z nią zro​bić. To przez nią wie​le spraw za​czy​na​ło wy​my​kać się spod kon​tro​li. Pla​ny sy​pa​ły się jak dom​ki z kart, co po​wo​do​wa​ło nie​ma​łe za​mie​sza​nie. Nie miał po​ję​cia, gdzie Denth ją zna​lazł ani w jaki spo​sób ją kon​tro​lo​wał. Nie​mniej Va​sher czuł pa​lą​cą chęć, by ze​sko​czyć na dół i po​zwo​lić Krwi Nocy za​jąć się dziew​czy​ną. Ale za​bój​stwa z ostat​niej nocy przy​cią​gnę​ły zbyt wie​le uwa​gi. Miecz miał ra​cję. Va​sher nie był do​bry w skry​tym dzia​ła​niu. Po​gło​ski o jego obec​no​ści krą​ży​ły już po ca​łym mie​ście. Co było do​bre i za​ra​zem złe. Po​tem, po​my​ślał, od​wra​ca​jąc się od głu​piej dzie​wu​chy i jej na​jem​ni​ków. Po​tem.

30 – Dar Pie​śni! – rzu​ci​ła Po​ran​na Rosa, bio​rąc się pod boki. – Co ty, na Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie, wy​pra​wiasz? Bóg zi​gno​ro​wał ją i ze sku​pie​niem po​ło​żył dło​nie na gru​dzie błot​ni​stej gli​ny. Słu​żą​cy i ka​pła​ni ota​cza​li go pier​ście​niem i na ich twa​rzach ma​lo​wa​ło się nie​mal ta​kie samo zmie​sza​nie i nie​pew​ność jak na twa​rzy bo​gi​ni, któ​ra po​ja​wi​ła się w al​ta​nie Po​wra​ca​ją​ce​go le​d​wie kil​ka mi​nut temu. Koło garn​car​skie za​czę​ło się ob​ra​cać. Dar Pie​śni na​parł moc​niej na gli​nę, sta​ra​jąc się utrzy​mać ją w miej​scu. Wpa​da​ją​ce pod bal​da​chim pro​mie​nie słoń​ca oświe​tla​ły jego ręce, sta​ran​nie przy​strzy​żo​na tra​wa pod sto​łem była usła​na ka​wał​ka​mi gli​ny. W mia​rę, jak koło przy​śpie​sza​ło, gli​na wi​ro​wa​ła i od​pa​da​ły od niej grud​ki i mięk​kie po​dłuż​ne paj​dy. Dło​nie boga po​kry​wa​ła lep​ka i śli​ska maź. Nie trwa​ło to dłu​go, po chwi​li cała gru​da prze​wró​ci​ła się na kole i spa​dła na zie​mię. – Hm – mruk​nął, przy​glą​da​jąc się ba​ła​ga​no​wi. – Czyś ty po​stra​dał zmy​sły? – spy​ta​ła Po​ran​na Rosa. Bo​gi​ni mia​ła na so​bie jed​ną ze swo​ich tra​dy​cyj​nych su​kie​nek – co ozna​cza​ło: nic na bo​kach, bar​dzo nie​wie​le na gó​rze i tyl​ko ciut wię​cej na dole z przo​du i z tyłu. Wło​sy upię​ła w bar​dzo za​wi​łą fry​zu​rę, skła​da​ją​cą się ze skom​pli​ko​wa​nej kon​struk​cji war​ko​czy i wstą​żek. Było to za​pew​ne dzie​ło któ​re​goś z mi​strzów fry​zjer​skich mia​sta spro​wa​dzo​nych na dwór ku ucie​sze bóstw. Dar Pie​śni ze​sko​czył ze stoł​ka i sta​nął, wy​cią​ga​jąc ręce na boki, by słu​żą​cy mo​gli je ob​myć. Inni za​ję​li się usu​wa​niem ka​wa​łecz​ków gli​ny z jego sza​ty. Stał za​my​ślo​ny. Koło garn​car​skie zo​sta​ło uprząt​nię​te. – No więc? – spy​ta​ła po​now​nie Po​ran​na Rosa. – Co to mia​ło być? – Od​kry​łem wła​śnie, że nie je​stem uro​dzo​nym garn​ca​rzem – od​po​wie​dział Dar Pie​śni. – A tak na​praw​dę, że je​stem nie tyl​ko „nie uro​dzo​nym”, ale i ża​ło​snym garn​ca​rzem. Ko​micz​nie złym. Nie po​tra​fię na​wet spra​wić, by ta prze​klę​ta gli​na trzy​ma​ła się koła. – A cze​go się spo​dzie​wa​łeś? – Nie je​stem pe​wien – przy​znał Dar Pie​śni, idąc pod bal​da​chi​mem w stro​nę dłu​gie​go sto​łu. Po​ran​na Rosa – z miną wy​ra​ża​ją​cą głę​bo​kie obu​rze​nie fak​tem, że musi go​nić go​spo​da​rza – po​de​szła po chwi​li. Na​gle bóg chwy​cił ze sto​łu pięć cy​tryn i rzu​cił je w po​wie​trze. Za​czął nimi żon​glo​wać. Przez chwi​lę na twa​rzy bo​gi​ni ma​lo​wał się wy​raz szcze​rej tro​ski. – Mój dro​gi? – ode​zwa​ła się. – Czy ty się aby do​brze czu​jesz? – Ni​g​dy nie ćwi​czy​łem żon​gler​ki – po​wie​dział, ob​ser​wu​jąc cy​try​ny. – Chwyć, pro​szę, ten owoc gu​aja​wy. Za​wa​ha​ła się, lecz po chwi​li wzię​ła ostroż​nie owoc do ręki. – Rzuć mi – po​pro​sił. Ci​snę​ła gu​aja​wę w jego stro​nę. Bóg zręcz​nie chwy​cił ją w po​wie​trzu, gdzie do​łą​czy​ła do krą​żą​ce​go mu nad rę​ka​mi cy​tru​so​we​go wiru. – Nie wie​dzia​łem, że to po​tra​fię – po​wie​dział. – Aż do dziś. Co o tym my​ślisz? – Ja… – Po​ran​na Rosa prze​chy​li​ła gło​wę. Ro​ze​śmiał się. – Chy​ba ni​g​dy nie wi​dzia​łem, by zbra​kło ci słów, moja dro​ga. – Chy​ba ni​g​dy nie wi​dzia​łam, by ja​kiś bóg za​ba​wiał się, pod​rzu​ca​jąc owo​ce. – To nie wszyst​ko – stwier​dził Dar Pie​śni, ku​ca​jąc, gdy nie​mal upu​ścił jed​ną z cy​tryn. – Od​kry​łem

dziś, że znam zdu​mie​wa​ją​cą licz​bę słów, ja​kich uży​wa​ją że​gla​rze, oraz że je​stem fan​ta​stycz​nym ma​te​ma​ty​kiem i mam cał​kiem zno​śny ta​lent ma​lar​ski. Z dru​giej stro​ny jed​nak rzeź​biar​stwo zu​peł​nie mi nie idzie, nie znam żad​ne​go ję​zy​ka ob​ce​go i – co wi​dzia​łaś już sama – je​stem fa​tal​nym garn​ca​rzem. Po​ran​na Rosa przy​glą​da​ła się mu przez chwi​lę w mil​cze​niu. Spoj​rzał jej w oczy, po​zwo​lił cy​try​nom upaść i jed​no​cze​śnie zgar​nął z po​wie​trza gu​aja​wę. Rzu​cił owoc słu​żą​ce​mu, któ​ry na​tych​miast za​czął go obie​rać. – Po​ran​na Roso, to moje po​przed​nie ży​cie. Ja – Dar Pie​śni – nie mam pra​wa po​sia​dać tych umie​jęt​no​ści. Ale oso​ba, któ​rą by​łem przed śmier​cią, po​tra​fi​ła żon​glo​wać. Zna​ła się na stat​kach. Tam​ten czło​wiek po​tra​fił ry​so​wać. – Nie po​win​ni​śmy za​sta​na​wiać się nad ludź​mi, któ​ry​mi by​li​śmy przed​tem – przy​po​mnia​ła Po​ran​na Rosa. – Je​stem bo​giem – od​parł Dar Pie​śni, od​bie​ra​jąc od słu​gi ta​lerz z ob​ra​ną i po​kro​jo​ną gu​aja​wą. Po​czę​sto​wał bo​gi​nię. – I, na Wid​ma Ka​la​da, będę się za​sta​na​wiać, nad tym, nad czym ze​chcę. Za​my​śli​ła się, po czym z uśmie​chem się​gnę​ła po cząst​kę owo​cu. – A już my​śla​łam, że cię roz​gry​złam… – Nie roz​gry​złaś mnie – rzu​cił swo​bod​nie. – Ja sam sie​bie nie roz​gry​złem. I o to wła​śnie cho​dzi. Pój​dzie​my? Ski​nę​ła gło​wą i ru​szy​ła z nim przez tra​wia​sty dzie​dzi​niec. Słu​żą​cy roz​po​star​li nad nimi za​pew​nia​ją​ce ko​ją​cy cień pa​ra​so​le. – Nie po​wiesz mi chy​ba, że ni​g​dy się nad tym nie za​sta​na​wia​łaś – pod​jął Dar Pie​śni. – Mój dro​gi – od​po​wie​dzia​ła, wy​sy​sa​jąc sok z owo​cu. – Ja by​łam przed​tem kosz​mar​nie nud​na. – Skąd wiesz? – Bo by​łam zwy​kłym czło​wie​kiem! Mu​sia​łam być kimś w ro​dza​ju… Cóż, wi​dzia​łeś kie​dyś zwy​kłą ko​bie​tę? – Tak, wiem. Pro​por​cje ich ciał nie do​ra​sta​ją do two​ich stan​dar​dów – za​uwa​żył. – Ale wie​le z nich to jed​nak cał​kiem atrak​cyj​ne isto​ty. Po​ran​na Rosa za​drża​ła. – Pro​szę cię. Po co ci wie​dzieć, kim by​łeś w po​przed​nim ży​ciu? A je​śli by​łeś mor​der​cą albo gwał​ci​cie​lem? Albo, co gor​sza, je​śli nie po​tra​fi​łeś się do​brze ubrać? Wi​dząc błysk w jej oku, bóg par​sk​nął śmie​chem. – Uda​jesz płyt​ką. Ale wi​dzę w to​bie cie​ka​wość. Też po​win​naś spró​bo​wać kil​ku rze​czy, po​zwo​lić, by po​wie​dzia​ły ci co nie​co o daw​nej to​bie. Mu​sia​łaś być prze​cież w ja​kiś spo​sób szcze​gól​na, by Po​wró​cić. – Hmm… – mruk​nę​ła, uśmiech​nę​ła się i po​de​szła bli​żej do Po​wra​ca​ją​ce​go. Za​trzy​mał się. Bo​gi​ni prze​su​nę​ła pal​cem z góry na dół po jego pier​si. – Wiesz, sko​ro pró​bu​jesz dziś no​wych rze​czy, to może jest jesz​cze coś, nad czym mo​gli​by​śmy się za​sta​no​wić… – Nie pró​buj zmie​nić te​ma​tu. – Nie pró​bu​ję – od​par​ła. – Ale w jaki spo​sób za​mie​rzasz się do​wie​dzieć, kim by​łeś, je​śli nie… prze​pro​wa​dzisz eks​pe​ry​men​tu? Dar Pie​śni ro​ze​śmiał się i od​su​nął bo​gi​nię od sie​bie. – Moja dro​ga, oba​wiam się, że nie był​bym w sta​nie cię za​do​wo​lić. – Chy​ba mnie jed​nak prze​ce​niasz. – To aku​rat nie​moż​li​we. Przy​sta​nę​ła i jej twarz ob​la​ła się lek​kim ru​mień​cem. – Hm… – mruk​nął Dar Pie​śni. – Ja nie mia​łem na my​śli… – Daj już spo​kój – rzu​ci​ła. – Ze​psu​łeś tę chwi​lę, a chcia​łam wła​śnie po​wie​dzieć coś bar​dzo mą​dre​go. Na​praw​dę.

Uśmiech​nął się. – Oboj​gu nam za​bra​kło słów w cią​gu jed​ne​go po​po​łu​dnia. Chy​ba tra​ci​my for​mę. – Ja, mój dro​gi, je​stem w zna​ko​mi​tej for​mie, o czym byś się prze​ko​nał, gdy​byś tyl​ko po​zwo​lił mi ją so​bie za​de​mon​stro​wać. Dar Pie​śni prze​wró​cił ocza​mi i ru​szył da​lej. – Je​steś bez​na​dziej​na. – Kie​dy za​wo​dzi wszyst​ko inne, na​le​ży uciec się do sek​su​al​nych alu​zji. – Do​go​ni​ła go. – Dzię​ki temu roz​mów​ca sku​pia się na tym, na czym po​wi​nien. Czy​li na mnie. – Bez​na​dziej​na – po​wtó​rzył. – Ale nie mamy cza​su na ko​lej​ną dys​ku​sję. Je​ste​śmy na miej​scu. Sta​li przed pa​ła​cem Pro​mie​nia Na​dziei. Bu​dy​nek był po​ma​lo​wa​ny w bar​wy sre​bra i la​wen​dy. Na jego dzie​dziń​cu roz​sta​wio​no al​ta​nę z trze​ma na​kry​ty​mi do po​sił​ku sto​ła​mi. Po​ran​na Rosa i Dar Pie​śni oczy​wi​ście za​po​wie​dzie​li swo​ją wi​zy​tę za​wcza​su. Pro​mień Na​dziei zwa​ny Spra​wie​dli​wym, bóg nie​win​no​ści i pięk​na, pod​niósł się na wi​dok go​ści. Wy​glą​dał na trzy​na​ście lat i pod wzglę​dem fi​zycz​no​ści był z pew​no​ścią naj​młod​szym bo​giem na dwo​rze. Go​ście jed​nak wie​dzie​li, że nie po​win​ni po​zwo​lić zwieść się tym po​zo​rom. Kie​dy ich go​spo​darz Po​wró​cił, jego cia​ło mia​ło dwa lata, co, je​śli li​czyć lata bo​skie, ozna​cza​ło, że był star​szy od Daru Pie​śni o sześć lat. Na Dwo​rze Bo​gów, gdzie więk​szość bóstw nie prze​ży​wa​ła lat dwu​dzie​stu, a śred​nia wie​ku praw​do​po​dob​nie zbli​ża​ła się do dzie​się​ciu, róż​ni​ca sze​ściu lat była zna​czą​ca. – Da​rze Pie​śni, Po​ran​na Roso – przy​wi​tał ich Pro​mień Na​dziei, sztyw​no i ofi​cjal​nie. – Wi​taj​cie. – Dzię​ku​ję, mój dro​gi. – Rosa się uśmiech​nę​ła. Pro​mień ski​nął gło​wą i wska​zał na sto​ły. Były nie​wiel​kie i sta​ły od​dziel​nie, lecz na tyle bli​sko sie​bie, by bo​go​wie mo​gli jeść wspól​nie i roz​ma​wiać, cie​sząc się jed​no​cze​śnie swo​bo​dą. – Jak się mie​wasz, Pro​my​ku? – spy​tał Dar Pie​śni i za​jął miej​sce. – Zna​ko​mi​cie – od​po​wie​dział go​spo​darz. Jego głos za​wsze wy​da​wał się zbyt doj​rza​ły w sto​sun​ku do wy​glą​du. Pro​mień Na​dziei przy​po​mi​nał chłop​ca, któ​ry sta​ra się na​śla​do​wać spo​sób mó​wie​nia ojca. – W cza​sie wy​słu​chi​wa​nia dzi​siej​szych pe​ty​cji mia​łem do czy​nie​nia ze szcze​gól​nie trud​ną spra​wą. Mat​ka przy​nio​sła dziec​ko umie​ra​ją​ce na fe​brę. Wcze​śniej stra​ci​ła trój​kę po​zo​sta​łych dzie​ci i męża. Wszyst​ko w cią​gu jed​ne​go roku. Praw​dzi​wa tra​ge​dia. – Mój dro​gi – w gło​sie Po​ran​nej Rosy było sły​chać nie​po​kój – chy​ba nie za​sta​na​wiasz się po​waż​nie nad… prze​ka​za​niem swo​je​go Od​de​chu, praw​da? Pro​mień Na​dziei usiadł. – Nie wiem, Po​ran​na Roso. Je​stem sta​ry. Czu​ję się zmę​czo​ny. Może nad​szedł czas, bym od​szedł. Je​stem tu​taj pią​ty co do wie​ku. – Tak, ale cze​ka​ją nas bar​dzo cie​ka​we cza​sy! – Cie​ka​we? – spy​tał bóg. – Mam wra​że​nie, że robi się co​raz spo​koj​niej. Mamy nową kró​lo​wą, a moi pa​ła​co​wi in​for​ma​to​rzy twier​dzą, że z wiel​ką ener​gią za​bra​ła się do wy​peł​nia​nia swych obo​wiąz​ków. Wkrót​ce wresz​cie za​pa​nu​je sta​bi​li​za​cja. – Sta​bi​li​za​cja? – prych​nę​ła Po​ran​na Rosa. Słu​żą​cy przy​nie​śli każ​de​mu z bóstw mi​skę chłod​ni​ka. – Pro​my​ku, z tru​dem daję wia​rę, że je​steś tak bar​dzo nie​do​in​for​mo​wa​ny. – My​ślisz, że Idria​nie chcą wy​ko​rzy​stać kró​lo​wą jako pio​nek w grze o tron – stwier​dził Pro​mień Na​dziei. – Wiem, czym się ostat​nio zaj​mu​jesz, Po​ran​na Roso. I nie zga​dzam się z two​ją opi​nią. – A krą​żą​ce po mie​ście plot​ki? – przy​po​mnia​ła bo​gi​ni. – Idriań​scy agen​ci? Se​ria ak​tów sa​bo​ta​żu? Ta tak zwa​na księż​nicz​ka Idris? Dar Pie​śni za​marł z łyż​ką w pół dro​gi do ust. O czym ona mówi? – prze​mknę​ło mu przez gło​wę. – Idria​nie z mia​sta za​wsze po​wo​du​ją pro​ble​my. W ten czy inny spo​sób – po​wie​dział Pro​mień Na​dziei i mach​nął dło​nią. – Pa​mię​tasz, jak pół roku temu na plan​ta​cjach wy​bu​chło po​wsta​nie? O ile pa​mię​tam, jego przy​wód​ca zgi​nął w lo​chu. Na​pły​wo​wi ro​bot​ni​cy rzad​ko sta​no​wią spo​koj​ną gru​pę spo​łecz​ną, ale ja

bym się ich nie oba​wiał. – Ni​g​dy do​tąd nie twier​dzi​li, że dzia​ła wśród nich kró​lew​ski agent – za​uwa​ży​ła Po​ran​na Rosa. – W tej sy​tu​acji na​sze in​te​re​sy mogą bar​dzo szyb​ko zna​leźć się w po​waż​nym nie​bez​pie​czeń​stwie. – Moje in​te​re​sy są naj​zu​peł​niej bez​piecz​ne – po​wie​dział Pro​mień Na​dziei, spla​ta​jąc dło​nie na brzu​chu. Słu​żą​cy za​bra​li jego zupę. Zjadł tyl​ko trzy łyż​ki. – A wa​sze? – Wła​śnie po to się spo​ty​ka​my – przy​zna​ła Po​ran​na Rosa. – Prze​pra​szam bar​dzo. – Dar Pie​śni uniósł pa​lec. – Ale o czym wy, na Ko​lo​ry, mó​wi​cie? – W mie​ście trwa​ją nie​po​ko​je – wy​ja​śnił Pro​mień. – Część miesz​kań​ców jest bar​dzo po​ru​szo​na moż​li​wo​ścią wy​bu​chu woj​ny. – I to z ła​two​ścią może się prze​ro​dzić w praw​dzi​we za​gro​że​nie – do​da​ła bo​gi​ni, le​ni​wie mie​sza​jąc zupę. – Uwa​żam, że po​win​ni​śmy się na to przy​go​to​wać. – Ja je​stem go​to​wy – po​wie​dział Pro​mień Na​dziei, przy​glą​da​jąc się Po​ran​nej Ro​sie swy​mi zbyt mło​dy​mi oczy​ma. Po​dob​nie jak wszy​scy młod​si Po​wra​ca​ją​cy – wli​cza​jąc w to Kró​la-Boga – Pro​mień Na​dziei miał się sta​rzeć do chwi​li, w któ​rej jego cia​ło osią​gnie doj​rza​łość. Po​tem czas prze​sta​nie mieć nań wpływ – za​trzy​ma się w roz​wo​ju tuż na po​cząt​ku do​ro​sło​ści – do​pó​ki nie odda swe​go Od​de​chu. Za​cho​wy​wał się jed​nak bar​dzo doj​rza​le. Dar Pie​śni nie miał zbyt wie​lu kon​tak​tów z dzieć​mi, ale część jego sług sta​no​wi​li bar​dzo mło​dzi lu​dzie. Pro​mień w ni​czym ich nie przy​po​mi​nał. Wszyst​ko wska​zy​wa​ło na to, że po​dob​nie jak inni mło​dzi Po​wra​ca​ją​cy, doj​rzał bar​dzo szyb​ko w pierw​szym roku swe​go no​we​go ży​cia, kie​dy to za​czął my​śleć i mó​wić jak do​ro​śli, za​cho​wu​jąc przy tym cia​ło ma​łe​go dziec​ka. Pro​mień Na​dziei i Po​ran​na Rosa roz​ma​wia​li o sta​bi​li​za​cji w mie​ście, wy​li​cza​jąc przy tym roz​ma​ite akty wan​da​li​zmu, do ja​kich do​cho​dzi​ło ostat​nio w T’Te​lir. Wspo​mnie​li o kra​dzie​ży woj​sko​wych do​ku​men​tów, o za​tru​ciu pu​blicz​nych stud​ni. Dar Pie​śni mil​czał. Uro​da Po​ran​nej Rosy nie prze​szka​dza mu ja​sno my​śleć, prze​mknę​ło mu przez gło​wę, gdy przy​glą​dał się obu bó​stwom. Bo​gi​ni za​czę​ła jeść owo​ce w zwy​kły dla sie​bie, lu​bież​ny spo​sób, zmy​sło​wy zwłasz​cza w chwi​lach, gdy wy​sy​sa​ła sok z ka​wał​ków ana​na​sa. Pro​mień Na​dziei jed​nak albo po pro​stu tego nie za​uwa​żał, albo zu​peł​nie nie da​wał się za​uro​czyć jej nie​zwy​kle głę​bo​kie​mu de​kol​to​wi. On jest inny, my​ślał da​lej Dar Pie​śni. Po​wró​cił jako dziec​ko, ale za​cho​wy​wał się jak dziec​ko tyl​ko przez krót​ki czas. Te​raz jest i do​ro​słym, i dziec​kiem. Prze​mia​na spra​wi​ła, że Pro​mień Na​dziei doj​rzał. Był tak​że wyż​szy i le​piej fi​zycz​nie roz​wi​nię​ty od resz​ty chłop​ców w jego wie​ku, mimo że nie po​siadł jesz​cze ma​je​sta​tycz​nych, pięk​nie wy​rzeź​bio​nych kształ​tów do​ro​słe​go boga. Choć prze​cież, za​sta​na​wiał się Dar Pie​śni, gry​ząc cząst​kę ana​na​sa, bo​go​wie nie są zbu​do​wa​ni iden​tycz​nie. Po​ran​na Rosa zo​sta​ła nie​ludz​ko szczo​drze wy​po​sa​żo​na przez na​tu​rę i jest taka szczu​pła. Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia z ko​lei jest pulch​niej​sza i za​okrą​glo​na. Jesz​cze inni, jak Wiel​ka Mat​ka, wy​glą​da​ją na sta​rych. Sam Dar Pie​śni zda​wał so​bie spra​wę, że ni​czym nie za​słu​żył na swe po​tęż​ne cia​ło. Po​dob​nie jak z żon​gler​ką, ro​zu​miał w ja​kiś spo​sób, że zwy​kli lu​dzie roz​bu​do​wu​ją mię​śnie do ta​kich roz​mia​rów dzię​ki cięż​kiej pra​cy. Wy​le​gi​wa​nie się na ka​na​pach, je​dze​nie i pi​cie po​win​no ra​czej przy​dać mu wię​cej tłusz​czu i znacz​nie mniej​szej siły fi​zycz​nej. Z dru​giej stro​ny nie​któ​rzy bo​go​wie tyli, my​ślał, przy​po​mi​na​jąc so​bie wi​ze​run​ki przed​sta​wia​ją​ce Po​wra​ca​ją​cych, któ​rzy miesz​ka​li na Dwo​rze Bo​gów przed nim. Daw​niej, w na​szej kul​tu​rze tak wła​śnie wy​glą​dał ide​ał… Czyż​by ich wy​gląd miał coś wspól​ne​go z tym, jak byli po​strze​ga​ni przez zwy​kłych lu​dzi? Może cho​dzi​ło wła​śnie o po​wszech​ny ide​ał pięk​na? To sta​no​wi​ło​by przy​naj​mniej wy​tłu​ma​cze​nie wy​glą​du Po​ran​nej Rosy. Prze​mia​na nie nisz​czy​ła wszyst​kie​go. Po​wra​ca​ją​cy za​cho​wy​wa​li umie​jęt​ność po​słu​gi​wa​nia się ję​zy​kiem. Pa​mię​ta​li pew​ne na​by​te w po​przed​nim ży​ciu umie​jęt​no​ści. Po za​sta​no​wie​niu do​szedł do wnio​sku,

że tak​że spo​sób, w jaki każ​de z nich po​ru​sza się w tym mi​nia​tu​ro​wym spo​łe​czeń​stwie, jest zdol​no​ścią odzie​dzi​czo​ną z daw​nych cza​sów. Bio​rąc pod uwa​gę, że bo​go​wie spę​dza​li ży​cie w izo​la​cji na pła​sko​wy​żu Dwo​ru, mo​gło​by się wy​da​wać, że ich wza​jem​ne kon​tak​ty win​ny być o wie​le trud​niej​sze. Więk​szość bóstw po​win​na ce​cho​wać się na​iw​no​ścią i bra​kiem wszel​kiej wie​dzy o świe​cie. A jed​nak wie​lu z nich było mi​strza​mi w knu​ciu spi​sków i po​sia​da​ło wy​ra​fi​no​wa​ne zdol​no​ści ana​li​zy wy​da​rzeń za​cho​dzą​cych w świe​cie ze​wnętrz​nym. W chwi​li Po​wro​tu gi​nę​ła tyl​ko pa​mięć o spra​wach oso​bi​stych. Dla​cze​go? Dla​cze​go umiał żon​glo​wać i dla​cze​go wie​dział, co zna​czy „buksz​pryt”, a nie pa​mię​tał, kim był i nie mógł so​bie przy​po​mnieć ro​dzi​ców? I do kogo na​le​ża​ło ob​li​cze, któ​re wi​dy​wał no​ca​mi? Dla​cze​go na​wie​dza​ły go ostat​nio kosz​ma​ry o bu​rzach i sztor​mach? Czym była pan​te​ra, któ​ra ze​szłej nocy znów uka​za​ła mu się we śnie? – Po​ran​na Roso – prze​rwał bo​gi​ni Pro​mień, uno​sząc rękę – dość. Za​nim przej​dzie​my da​lej, chcę ci po​wie​dzieć, że two​je na​tręt​ne pró​by uwie​dze​nia mnie nie da​dzą żad​ne​go re​zul​ta​tu. Za​wsty​dzo​na bo​gi​ni od​wró​ci​ła wzrok. Dar Pie​śni wy​rwał się z za​my​śle​nia. – Pro​my​ku, mój dro​gi – po​wie​dział – ona nie pró​bo​wa​ła cię uwieść. Mu​sisz zro​zu​mieć, że ota​cza​ją​ca ją zmy​sło​wa aura sta​no​wi jed​ną z jej waż​niej​szych cech. To po czę​ści dla​te​go na​sza Po​ran​na Rosa jest tak uj​mu​ją​ca. – Nie​mniej – od​parł go​spo​darz – ten jej spo​sób by​cia nie po​mo​że prze​ko​nać mnie do wa​szych pa​ra​no​icz​nych lę​ków i ar​gu​men​tów. – Moi in​for​ma​to​rzy nie uwa​ża​ją tego za pa​ra​no​ję – rzu​ci​ła Po​ran​na Rosa, gdy słu​żą​cy uprząt​nę​li pa​te​ry z owo​ca​mi i po​da​li chło​dzo​ne ryb​ne fi​le​ty. – In​for​ma​to​rzy? – spy​tał Pro​mień Na​dziei. – A kim​że są ci twoi in​for​ma​to​rzy, na któ​rych się wciąż po​wo​łu​jesz? – Pew​ne oso​by z pa​ła​cu sa​me​go Kró​la-Boga. – Wszy​scy mamy tam za​przy​jaź​nio​nych lu​dzi – za​uwa​żył Pro​mień. – Ja nie mam – wtrą​cił Dar Pie​śni. – Dasz mi jed​ne​go? Po​ran​na Rosa unio​sła wzrok ku nie​bu. – Mój in​for​ma​tor jest bar​dzo waż​ną oso​bą. Sły​szy wie​le i wie​le wie. Zbli​ża się woj​na. – Nie wie​rzę ci – stwier​dził Pro​mień Na​dziei, sku​biąc swą rybę. – Ale w tej chwi​li nie ma to więk​sze​go zna​cze​nia, praw​da? Nie przy​szłaś tu po to, że​bym ci uwie​rzył. Chcesz tyl​ko mo​jej ar​mii. – Two​ich ha​seł – przy​zna​ła Rosa. – Ha​seł bez​pie​czeń​stwa, dzię​ki któ​rym kon​tro​lu​jesz Nie​ży​wych. Wy​mień swo​ją cenę. Pro​mień Na​dziei przez chwi​lę prze​żu​wał kęs. – Po​ran​na Roso, wiesz, co spra​wia, że moje ży​cie jest ta​kie nud​ne? Bo​gi​ni po​krę​ci​ła gło​wą. – Szcze​rze mó​wiąc, na​dal uwa​żam, że ble​fu​jesz. – Nie ble​fu​ję – od​parł Pro​mień. – Je​de​na​ście lat. Je​de​na​ście lat po​ko​ju. Je​de​na​ście lat, pod​czas któ​rych mo​głem doj​rzeć na tyle, by prze​stać sza​no​wać nasz sys​tem rzą​dów. Wszy​scy cho​dzi​my na zgro​ma​dze​nia dwor​skie. Słu​cha​my dys​ku​sji i ar​gu​men​tów. Ale więk​szość z nas nie ma żad​ne​go zna​cze​nia. W każ​dym gło​so​wa​niu waż​ni są i tak tyl​ko spe​cja​li​ści od da​nej spra​wy. W ra​zie woj​ny na​to​miast waż​ni sta​ją się wy​łącz​nie ci spo​śród nas, któ​rzy dys​po​nu​ją Roz​ka​za​mi dla Nie​ży​wych. Przez resz​tę cza​su na​sze opi​nie nie li​czą się pra​wie wca​le. Chce​cie mo​ich Nie​ży​wych? Pro​szę bar​dzo! Nie sko​rzy​sta​łem z nich przez je​de​na​ście lat i śmiem twier​dzić, że ko​lej​ne je​de​na​ście upły​nie w ten sam spo​sób. Dam ci swo​je Roz​ka​zy, Po​ran​na Roso, ale tyl​ko w za​mian za twój głos. Za​sia​dasz w ko​mi​sji pro​ble​mów spo​łecz​nych. Masz w niej waż​ny głos nie​mal co ty​dzień. W za​mian za moje ha​sła bez​pie​czeń​stwa, mu​sisz obie​cać, że w kwe​stiach spo​łecz​nych bę​dziesz gło​so​wać pod moje dyk​tan​do. Od tej pory, aż do śmier​ci jed​ne​go z nas.

W al​ta​nie za​pa​dła ci​sza. – Ach, wi​dzę że się wa​hasz. – Pro​mień Na​dziei uśmiech​nął się. – Sły​sza​łem, że czę​sto na​rze​kasz na swo​je obo​wiąz​ki, po​noć uwa​żasz gło​so​wa​nia za mało zna​czą​ce. Cóż, a jed​nak wi​dzę, że nie ła​two ci z nich zre​zy​gno​wać. To je​dy​ny spo​sób wpły​wa​nia na świat, ja​kim dys​po​nu​jesz. Nie jest to może nic wie​ko​pom​ne​go, ale to two​ja wła​dza. To… – Do​brze – ucię​ła ostro bo​gi​ni. Pro​mień Na​dziei umilkł. – Mój głos na​le​ży do cie​bie. – Po​ran​na Rosa spoj​rza​ła mu w oczy. – Zga​dzam się na two​je wa​run​ki. Przy​się​gam, bio​rąc na świad​ków two​ich i mo​ich ka​pła​nów, a co wię​cej in​ne​go boga. Na Ko​lo​ry! – po​my​ślał Dar Pie​śni. Ona na​praw​dę gra po​waż​nie. W głę​bi du​cha od daw​na po​dej​rze​wał, że wo​jen​ne przy​go​to​wa​nia bo​gi​ni są tyl​ko jesz​cze jed​ną jej za​ba​wą. Ale ko​bie​ta, któ​ra pa​trzy​ła te​raz w oczy Pro​mie​nio​wi Na​dziei, nie żar​to​wa​ła. Szcze​rze wie​rzy​ła, że Hal​lan​dren zna​la​zło się w nie​bez​pie​czeń​stwie, i chcia​ła spra​wić, by ar​mia dzia​ła​ła jako ca​łość i zo​sta​ła do​brze przy​go​to​wa​na do woj​ny. Za​le​ża​ło jej na tym. To go zmar​twi​ło. Nie miał pew​no​ści, w co się wpa​ko​wał. Co bę​dzie, je​śli woj​na na​praw​dę wy​buch​nie? Przy​słu​chu​jąc się roz​mo​wie oboj​ga bo​gów, po​czuł dreszcz na myśl o tym, jak szyb​ko de​cy​do​wa​li o lo​sie wszyst​kich pod​da​nych Hal​lan​dren. Pro​mień Na​dziei po​wi​nien trak​to​wać kon​tro​lę nad czwar​tą czę​ścią ar​mii Nie​ży​wych jako swój świę​ty obo​wią​zek. Tym​cza​sem był go​tów po​zbyć się tego przy​wi​le​ju tyl​ko dla​te​go, że za​czął się nu​dzić. Ale kim ja je​stem, żeby oce​niać in​nych za brak za​an​ga​żo​wa​nia? – prze​mknę​ło mu przez myśl. Ja, któ​ry nie wie​rzę na​wet we wła​sną bo​skość. A jed​nak w chwi​li, w któ​rej Pro​mień Na​dziei szy​ko​wał się do prze​ka​za​nia Po​ran​nej Ro​sie swych Roz​ka​zów, Dar Pie​śni do​znał wi​zji. Zu​peł​nie jak​by od​zy​skał na​gle część utra​co​nych wspo​mnień; lub sen, któ​re​go ni​g​dy nie śnił. Peł​ne bla​sku po​miesz​cze​nie, lśnią​ce. Ja​sne świa​tło. Sta​lo​wy po​kój. Wię​zie​nie. – Słu​żą​cy i ka​pła​ni, zo​staw​cie nas – rzu​cił Pro​mień. Ode​szli, po​zo​sta​wia​jąc trój​kę bo​gów sa​mych wraz z na pół zje​dzo​ny​mi po​sił​ka​mi. Je​dwab​ne ścian​ki i dach al​ta​ny lek​ko fur​ko​ta​ły na wie​trze. – Ha​sło bez​pie​czeń​stwa – po​wie​dział Pro​mień Na​dziei, pa​trząc na Po​ran​ną Rosę – brzmi „świe​ca, przy któ​rej wi​dać”. Był to ty​tuł zna​ne​go wier​sza; na​wet Dar Pie​śni to wie​dział. Bo​gi​ni się uśmiech​nę​ła. Wy​po​wie​dze​nie tej fra​zy przy do​wol​nym z dzie​się​ciu ty​się​cy Nie​ży​wych Pro​mie​nia umoż​li​wi zmia​nę ze​sta​wu ich po​le​ceń i prze​ję​cie nad nimi kon​tro​li. Dar Pie​śni po​dej​rze​wał, że jesz​cze przed wie​czo​rem bo​gi​ni uda się do ko​szar – znaj​du​ją​cych się nie​co po​ni​żej dwo​ru i uzna​wa​nych za jego in​te​gral​ną część – i za​cznie prze​ka​zy​wać żoł​nie​rzom nowe ha​sło, zna​ne tyl​ko jej i być może kil​ku naj​bar​dziej za​ufa​nym ka​pła​nom. – A te​raz zo​sta​wię was sa​mych. – Pro​mień Na​dziei wstał. – Dziś wie​czo​rem od​bę​dzie się na dwo​rze gło​so​wa​nie. Weź​miesz w nim udział Po​ran​na Roso i od​dasz swój głos na re​for​mi​stów. Od​szedł. – Dla​cze​go mam wra​że​nie, że wła​śnie zo​sta​li​śmy zma​ni​pu​lo​wa​ni? – spy​tał Dar Pie​śni. – Oka​że się, że zo​sta​li​śmy zma​ni​pu​lo​wa​ni, mój dro​gi, tyl​ko wte​dy, je​śli woj​na nie wy​buch​nie. Ale je​śli do niej doj​dzie, to być może oca​li​li​śmy wła​śnie cały dwór. A może na​wet i całe kró​le​stwo. – Wy​raź​ny prze​jaw na​sze​go al​tru​izmu – rzu​cił Dar Pie​śni. – Tacy wła​śnie je​ste​śmy – po​wie​dzia​ła bo​gi​ni, pa​trząc na wra​ca​ją​cych słu​żą​cych. – Nie​kie​dy je​ste​śmy tak bez​in​te​re​sow​ni, że aż boli. Tak czy ina​czej mamy już kon​tro​lę nad po​ło​wą Nie​ży​wych. – Masz na my​śli woj​ska moje i Pro​mie​nia? – Tak na​praw​dę mó​wi​łam o ar​miach Pro​mie​nia i Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia – przy​zna​ła Po​ran​na Rosa. –

Wczo​raj zdra​dzi​ła mi swo​je ha​sło, po​wta​rza​jąc przy tym cały czas, jak bar​dzo się cie​szy, że oso​bi​ście za​ją​łeś się spra​wą wy​da​rzeń w jej pa​ła​cu. Swo​ją dro​gą, świet​na ro​bo​ta. Dar Pie​śni po​czuł, że bo​gi​ni go bada i chce się cze​goś do​wie​dzieć. Uśmiech​nął się. – Nie mia​łem po​ję​cia, że aku​rat to za​chę​ci ją do prze​ka​za​nia ci swo​ich Roz​ka​zów. Pod​ją​łem się tego tyl​ko z cie​ka​wo​ści. – Tak cię cie​ka​wi za​bój​stwo zwy​kłe​go słu​żą​ce​go? – Tak – przy​znał. – Uwa​żam śmierć słu​gi Po​wra​ca​ją​ce​go za coś bar​dzo nie​po​ko​ją​ce​go, zwłasz​cza że wy​da​rzy​ło się to w bez​po​śred​nim są​siedz​twie na​szych pa​ła​ców. Po​ran​na Rosa unio​sła brew. – Chy​ba nie są​dzisz, że cię okła​mu​ję? – spy​tał. – Tyl​ko wte​dy, kie​dy po​wta​rzasz, że nie chcesz się ze mną prze​spać. To do​pie​ro są kłam​stwa, wie​rut​ne kłam​stwa. – Ko​lej​na alu​zja, moja dro​ga? – Oczy​wi​ście, że nie – po​wie​dzia​ła. – To było prze​cież dość jaw​ne. Nie​mniej wiem, że kła​miesz w spra​wie swo​je​go do​cho​dze​nia. Po co się tak na​praw​dę tym zaj​mu​jesz? Dar Pie​śni przez chwi​lę mil​czał. Wes​tchnął wresz​cie i po​krę​cił gło​wą. Przy​zwał ge​stem słu​żą​ce​go z owo​ca​mi. Były rze​czy​wi​ście smacz​ne. – Nie wiem, Po​ran​na Roso. Mó​wię uczci​wie. Za​czy​nam po​dej​rze​wać, że w swo​im po​przed​nim ży​ciu by​łem kimś od​po​wie​dzial​nym za bez​pie​czeń​stwo. Zmarsz​czy​ła brwi. – No wiesz, może by​łem straż​ni​kiem miej​skim? Prze​słu​cha​łem słu​żą​cych Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia i zro​bi​łem to na​praw​dę świet​nie. Przy​naj​mniej w mo​jej skrom​nej oce​nie. – Oce​nie, któ​ra, jak już usta​li​li​śmy, jest oce​ną skraj​ne​go al​tru​isty. – Ow​szem. My​ślę też, że może to wy​ja​śniać oko​licz​no​ści mo​jej „męż​nej” śmier​ci, od któ​rej nada​no mi przy​do​mek. Po​ran​na Rosa znów zro​bi​ła zdzi​wio​ną minę. – Za​wsze są​dzi​łam, że zna​le​zio​no cię w łóż​ku mło​dej ko​bie​ty, po tym jak zo​sta​łeś za​bi​ty przez jej ojca. To o wie​le bar​dziej męż​na śmierć, niż gdy​byś zo​stał za​dźga​ny w za​uł​ku przez ja​kie​goś po​spo​li​te​go zło​dzie​jasz​ka. – Kpij so​bie, kpij. Two​je drwi​ny spły​wa​ją po nie​prze​pusz​czal​nej tar​czy mo​jej al​tru​istycz​nej po​ko​ry, jak woda po kacz​ce. – No tak, by​ła​bym za​po​mnia​ła. – Tak czy ina​czej – Dar Pie​śni się​gnął po ko​lej​ny ka​wa​łek ana​na​sa – by​łem sze​ry​fem albo kimś in​nym, kto pro​wa​dzi do​cho​dze​nia. Idę o za​kład, że wal​ka na mie​cze tak​że nie była mi obca, my​ślę na​wet, że by​łem jed​nym z lep​szych fech​mi​strzów w mie​ście. Po​ran​na Rosa pa​trzy​ła na nie​go przez chwi​lę w mil​cze​niu. – Ty mó​wisz po​waż​nie. – Je​stem rów​nie po​waż​ny jak mar​twa wie​wiór​ka. Spoj​rza​ła nie​pew​nie. – To dość oso​bi​sty dow​cip – wes​tchnął – ale tak, wie​rzę w to, co mó​wię. Choć jed​ne​go zu​peł​nie nie ro​zu​miem. – A co to ta​kie​go? – Nie wiem, co ma z tym wszyst​kim wspól​ne​go żon​gler​ka.

31 – Za​py​tam cię jesz​cze raz – po​wie​dział Denth. – Czy na​praw​dę mu​si​my tam iść? Na​jem​nik szedł z Vi​ven​ną, Tonk Fa​hem, Pe​reł​ką i Cioł​kiem. Par​li​na zo​sta​wi​li, co za​su​ge​ro​wał Denth. Nie​po​ko​ił się ewen​tu​al​ny​mi, gro​żą​cy​mi im pod​czas spo​tka​nia nie​bez​pie​czeń​stwa​mi, i nie chciał mieć na gło​wie do​dat​ko​wej oso​by. – Tak, mu​si​my tam iść – od​par​ła dziew​czy​na. – Denth, to są moi pod​da​ni. Moi lu​dzie. – No i? – rzu​cił. – Księż​nicz​ko, na​jem​ni​cy też są mo​imi ludź​mi, a nie wi​du​jesz mnie zbyt czę​sto w ich to​wa​rzy​stwie. To mar​na ban​da śmier​dzie​li. – Nie mó​wiąc już o tym, że są nie​mi​li – do​dał Tonk Fah. Vi​ven​na wy​wró​ci​ła ocza​mi. – Denth, je​stem ich księż​nicz​ką. Poza tym sam mó​wi​łeś, że będą tam wpły​wo​we oso​by. – Tak, ich przy​wód​cy – po​wie​dział na​jem​nik. – I wy​star​czy​ło​by im, gdy​by​ście spo​tka​li się na neu​tral​nym te​re​nie. Nie trze​ba było uda​wać się do slum​sów. Zwy​kli lu​dzie nie są dla nas waż​ni. Przyj​rza​ła mu się uważ​niej. – To wła​śnie jest róż​ni​ca mię​dzy na​szy​mi kró​le​stwa​mi. W Idris dba​my o los zwy​kłych lu​dzi. Idą​ca z tyłu Pe​reł​ka drwią​co prych​nę​ła. – Nie uro​dzi​łem się w Hal​lan​dren – za​uwa​żył Denth i za​milkł. Zbli​ża​li się do slum​sów. Vi​ven​na przy​zna​ła w du​chu, że im bli​żej byli celu, tym więk​szy czu​ła nie​po​kój. Ta dziel​ni​ca wy​glą​da​ła ina​czej od in​nych. Była w ja​kiś spo​sób bar​dziej mrocz​na. Wra​że​nie to nie bra​ło się tyl​ko z at​mos​fe​ry, jaką two​rzy​ły za​nie​dba​ne uli​ce i roz​pa​da​ją​ce się skle​pi​ki. Na skrzy​żo​wa​niach sta​ły małe grup​ki męż​czyzn. Przy​glą​da​li się jej po​dejrz​li​wie. Co ja​kiś czas Vi​ven​na za​uwa​ża​ła bu​dy​nek, przed któ​rym krę​ci​ły się ko​bie​ty w zbyt ską​pych stro​jach – od​waż​nych na​wet we​dług stan​dar​dów Hal​lan​dren. Kil​ka z nich za​gwiz​da​ło za Den​them i Tonk Fa​hem. Po​czu​ła, że zna​la​zła się w zu​peł​nie ob​cym miej​scu. W in​nych dziel​ni​cach T’Te​lir od​no​si​ła po pro​stu wra​że​nie nie​do​pa​so​wa​nia, tu​taj czu​ła się wręcz nie​pro​szo​na. Trak​to​wa​na z nie​uf​no​ścią. A na​wet nie​na​wi​dzo​na. Ze​bra​ła się w so​bie. Gdzieś w tym slum​sie cze​ka​ła na nią gru​pa zmę​czo​nych, prze​pra​co​wa​nych, prze​ra​żo​nych Idrian. Nie​przy​jem​na at​mos​fe​ra dziel​ni​cy spra​wi​ła, że zro​bi​ło się jej ich jesz​cze bar​dziej żal. Nie mia​ła po​ję​cia, czy oka​żą się po​moc​ni w ko​lej​nych pró​bach sa​bo​ta​żu Hal​lan​dren, ale wie​dzia​ła jed​no: chcia​ła im po​móc. Sko​ro jej pod​da​ni wy​mknę​li się oj​czy​ste​mu kró​le​stwu mię​dzy pal​ca​mi, to jej obo​wiąz​kiem było mu ich przy​wró​cić. – Ta two​ja mina – ode​zwał się Denth. – Co ozna​cza? – Mar​twię się o mo​ich pod​da​nych – po​wie​dzia​ła i za​drża​ła, gdy mi​nę​li spo​rą gru​pę rze​zi​miesz​ków ubra​nych na czar​no, z czer​wo​ny​mi opa​ska​mi na ra​mio​nach, męż​czyzn o brud​nych i złych twa​rzach. – By​łam w po​bli​żu tego slum​su, kie​dy szu​ka​li​śmy z Par​li​nem no​we​go domu. Ale nie chcia​łam się w nie​go za​głę​biać, mimo że po​wie​dzia​no mi, że czyn​sze nie są tu wy​so​kie. Nie mogę uwie​rzyć, że Idria​nie są tu trak​to​wa​ni tak pod​le, że mu​szą miesz​kać w ta​kim miej​scu, oto​cze​ni tym wszyst​kim. Na​jem​nik zmarsz​czył brwi. – Oto​cze​ni? Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą.

– Żyją po​śród gan​gów i pro​sty​tu​tek, co​dzien​nie mu​szą sty​kać się z ta​ki​mi rze​cza​mi… Denth wy​buch​nął śmie​chem tak gwał​tow​nym, że aż drgnę​ła. – Księż​nicz​ko – po​wie​dział – twoi pod​da​ni nie żyją po​śród gan​gów i pro​sty​tu​tek. To wła​śnie oni na​le​żą do gan​gów i trud​nią się pro​sty​tu​cją. Vi​ven​na za​mar​ła. Za​trzy​ma​ła się na środ​ku uli​cy. – Co ta​kie​go? Denth spoj​rzał na nią zna​czą​co. – To prze​cież jest idriań​ska dziel​ni​ca mia​sta. Na Ko​lo​ry, na​wet na​zy​wa​ją ją Ma​ły​mi Gó​ra​mi! – To nie​moż​li​we – syk​nę​ła Vi​ven​na. – To bar​dzo moż​li​we – od​parł na​jem​nik. – Wi​dy​wa​łem to w mia​stach ca​łe​go świa​ta. Imi​gran​ci trzy​ma​ją się bli​sko sie​bie i two​rzą wła​sne en​kla​wy. Dziel​ni​ce igno​ro​wa​ne przez resz​tę spo​łe​czeń​stwa. Kie​dy na​pra​wia się dro​gi, za​wsze za​czy​na się od in​nych oko​lic. Rów​nież pa​tro​lu​ją​cy uli​ce straż​ni​cy zwy​kle uni​ka​ją ta​kich miejsc. – W ten spo​sób slum​sy sta​ją się od​dziel​nym, za​mknię​tym świa​tem – wtrą​cił idą​cy obok dziew​czy​ny Tonk Fah. – Wszy​scy, któ​rych te​raz mi​ja​my, to Idria​nie – pod​jął Denth, po​na​gla​jąc Vi​ven​nę ge​stem. – To wła​śnie jest po​wód, dla któ​re​go ma​cie w T’Te​lir tak złą re​pu​ta​cję. Vi​ven​na po​czu​ła że robi się jej zim​no. Nie, po​my​śla​ła. To nie​praw​da. Nie​ste​ty, wkrót​ce sama za​czę​ła do​strze​gać zna​ki. Sym​bo​le Au​stre dys​kret​nie umiesz​czo​ne w oknach, na pa​ra​pe​tach i pro​gach. Lu​dzie ubra​ni w sza​ro​ści i biel. Pa​miąt​ki z gór w po​sta​ci pa​ster​skich cza​pek i weł​nia​nych płasz​czy. I wszy​scy ci lu​dzie, choć po​cho​dzi​li z Idris, byli do cna ze​psu​ci. Na ich stro​jach po​ja​wia​ły się te strasz​li​we bar​wy, nie mó​wiąc na​wet o ota​cza​ją​cej wszyst​kich au​rze wro​go​ści. Jak to moż​li​we, że ja​ka​kol​wiek Idrian​ka w ogó​le po​my​śla​ła o pra​cy pro​sty​tut​ki? – Denth, ja tego nie ro​zu​miem. Je​ste​śmy prze​cież spo​koj​nym na​ro​dem. Miesz​kań​ca​mi gór​skich wio​sek. Je​ste​śmy otwar​ci i przy​jaź​ni. – Tego ro​dza​ju lu​dzie nie za​grze​wa​ją w slum​sach miej​sca – od​po​wie​dział, wciąż idąc obok niej. – Albo się zmie​nia​ją, albo pa​da​ją ofia​rą in​nych. Vi​ven​na za​drża​ła, czu​jąc w ser​cu ukłu​cie nie​na​wi​ści do Hal​lan​dren. Mo​gła​bym im jesz​cze wy​ba​czyć to, że wpę​dza​ją mo​ich pod​da​nych w ubó​stwo, my​śla​ła. Ale to? Z do​bro​tli​wych pa​ste​rzy i rol​ni​ków zro​bi​li ban​dy​tów i zło​dziei. Na​sze ko​bie​ty zmie​ni​li w pro​sty​tut​ki, a dzie​ci w ulicz​ni​ków. Wie​dzia​ła, że nie po​win​na po​zwa​lać so​bie na gniew. A mimo to mu​sia​ła za​ci​snąć zęby i bar​dzo moc​no się sta​rać, by jej wło​sy nie po​kry​ły się krwa​wą, wście​kłą czer​wie​nią. Oglą​da​ne w tej dziel​ni​cy ob​ra​zy coś w niej obu​dzi​ły. Coś, o czym sta​ra​ła się do​tąd nie my​śleć. Hal​lan​dren znisz​czy​ło mo​ich lu​dzi. Tak samo jak znisz​czy​ło mnie, od​bie​ra​jąc mi dzie​ciń​stwo, zmu​sza​jąc mnie do po​go​dze​nia się z tym, że zo​sta​nę wzię​ta siłą, zgwał​co​na, by ochro​nić wła​sny kraj. Nie​na​wi​dzę tego mia​sta. Wszyst​ko to były nie​sto​sow​ne my​śli. Nie stać jej było na nie​na​wiść do Hal​lan​dren. Po​wta​rza​no jej to po wie​lo​kroć. Ale ostat​nio nie była już pew​na dla​cze​go. Uda​ło się jej jed​nak opa​no​wać – i nie​na​wiść, i wło​sy. Kil​ka chwil po​tem do​łą​czył do nich Tha​me, któ​ry po​pro​wa​dził ich przez resz​tę dro​gi. Vi​ven​nie po​wie​dzia​no, że spo​tka​nie od​bę​dzie się w du​żym par​ku, ale dziew​czy​na prze​ko​na​ła się wkrót​ce, że sło​wo „park” zo​sta​ło uży​te dość swo​bod​nie. Naga, za​sła​na od​pad​ka​mi dział​ka, ze wszyst​kich stron oto​czo​na bu​dyn​ka​mi. Za​trzy​ma​li się na skra​ju tego pa​skud​ne​go ogro​du i za​cze​ka​li. Tha​me ru​szył przo​dem. Zgod​nie z jego obiet​ni​cą, Idria​nie już na nich cze​ka​li. Głów​nie były to oso​by tego sa​me​go po​kro​ju, co te, któ​re księż​nicz​ka wi​dzia​ła po dro​dze. Ubra​ni w ciem​ne, zło​wiesz​cze bar​wy męż​czyź​ni o cy​nicz​nych spoj​rze​niach. Bit​ni rze​zi​miesz​ko​wie i łaj​da​cy. Ko​bie​ty w stro​jach pro​sty​tu​tek. Kil​ko​ro ste​ra​nych ży​ciem sta​rych lu​dzi. Vi​ven​na zmu​si​ła się do uśmie​chu, lecz wy​da​ło się jej to nie​uczci​we. Na​wet jej. Z my​ślą o Idria​nach

zmie​ni​ła ko​lor wło​sów na żół​ty. Bar​wa szczę​ścia i ra​do​ści. Ze​bra​ni za​czę​li mię​dzy sobą mam​ro​tać. Wkrót​ce po​wró​cił Tha​me i po​ka​zał jej ge​stem, by ru​szy​ła da​lej. – Za chwi​lę – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Za​nim po​roz​ma​wia​my z przy​wód​ca​mi, chcia​ła​bym prze​mó​wić do zwy​kłych lu​dzi. – We​dle ży​cze​nia… – Tha​me wzru​szył ra​mio​na​mi. Vi​ven​na sta​nę​ła przed ze​bra​ny​mi. – Idria​nie, przy​by​wam, nio​sąc wam po​cie​chę i na​dzie​ję – oznaj​mi​ła. W tłu​mie na​dal trwa​ły roz​mo​wy. Tyl​ko kil​ka osób zwró​ci​ło na jej sło​wa ja​ką​kol​wiek uwa​gę. Dziew​czy​na z tru​dem prze​łknę​ła śli​nę. – Wiem, że żyje się wam bar​dzo cięż​ko, ale przy​rze​kam, że nie je​ste​ście obo​jęt​ni kró​lo​wi. De​de​lin chce wam po​móc. Obie​cu​ję, że znaj​dę spo​sób, by spro​wa​dzić was do oj​czy​zny. – Do oj​czy​zny? – ode​zwał się ja​kiś męż​czy​zna. – Z po​wro​tem w góry? Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą. Kil​ku lu​dzi prych​nę​ło, inna grup​ka po pro​stu ode​szła. Vi​ven​na spoj​rza​ła za nimi z nie​po​ko​jem. – Za​cze​kaj​cie – po​wie​dzia​ła. – Nie chce​cie mnie wy​słu​chać? Przy​no​szę wie​ści od wa​sze​go kró​la. Zi​gno​ro​wa​li ją. – Więk​szość z nich chcia​ła się po pro​stu prze​ko​nać, czy rze​czy​wi​ście je​steś tym, o kim mó​wi​ły plot​ki, Wa​sza Wy​so​kość – szep​nął Tha​me. Vi​ven​na zwró​ci​ła się do tych, któ​rzy zo​sta​li i wciąż roz​ma​wia​li w zruj​no​wa​nym ogro​dzie. – Wa​sze ży​cie od​mie​ni się na lep​sze – obie​ca​ła. – Za​dbam o to. – Nam już się od​mie​ni​ło na lep​sze – od​po​wie​dział ktoś. – W gó​rach nic na nas nie cze​ka. Tu​taj za​ra​biam dwa razy le​piej niż w domu. Wie​le osób ski​nę​ło gło​wą. – Dla​cze​go więc przy​szli​ście się ze mną spo​tkać? – spy​ta​ła szep​tem. – Po​wie​dzia​łem ci, księż​nicz​ko – wtrą​cił Tha​me. – Są pa​trio​ta​mi, nie za​po​mnie​li o swo​im po​cho​dze​niu. Ale są miej​ski​mi Idria​na​mi. Tu​taj trzy​ma​my się ra​zem. To, że po​ja​wi​łaś się w T’Te​lir, wie​le dla nich zna​czy. Nie martw się. Mogą się wy​da​wać obo​jęt​ni, ale zro​bi​li​by wszyst​ko, byle ode​grać się na Hal​lan​dren. Au​stre, Pa​nie Ko​lo​rów, po​my​śla​ła, wpa​da​jąc w jesz​cze więk​sze przy​gnę​bie​nie. Oni już na​wet nie są praw​dzi​wy​mi Idria​na​mi. Tha​me na​zy​wa ich pa​trio​ta​mi, ale prze​cież to tyl​ko od​trą​ce​nie przez resz​tę miesz​kań​ców mia​sta spra​wia, że co​kol​wiek ich łą​czy. Od​wró​ci​ła się, re​zy​gnu​jąc z prze​mó​wie​nia. Tych lu​dzi nie in​te​re​so​wa​ły na​dzie​ja ani po​cie​cha. Chcie​li je​dy​nie ze​msty. Moż​li​we, że mo​gło się jej to przy​dać, ale sama myśl o wy​ko​rzy​sta​niu ro​da​ków w ten spo​sób wy​da​wa​ła się jej nie​god​na. Tha​me po​pro​wa​dził ją i całą gru​pę ścież​ką wy​dep​ta​ną w brzyd​kim, za​śmie​co​nym ogro​dzie. W po​bli​żu prze​ciw​le​głe​go krań​ca „par​ku” stał bu​dy​nek bę​dą​cy w po​ło​wie za​mknię​tym ma​ga​zyn​kiem, w po​ło​wie otwar​tą al​ta​ną. Dziew​czy​na zo​ba​czy​ła cze​ka​ją​cych we​wnątrz lo​kal​nych przy​wód​ców. Było ich trzech. Każ​dy przy​był w oto​cze​niu wła​snych lu​dzi. Wie​dzia​ła o tym już wcze​śniej. Mie​li na so​bie bo​ga​te stro​je w krzy​kli​wych ko​lo​rach, zgod​nie z pa​nu​ją​cą w T’Te​lir modą. Wład​cy slum​sów. Vi​ven​na po​czu​ła skurcz żo​łąd​ka. Każ​dy z męż​czyzn osią​gnął co naj​mniej pierw​sze Wy​wyż​sze​nie. Je​den z nich do​stą​pił na​wet Trze​cie​go. Pe​reł​ka i Cio​łek za​ję​li miej​sca przed szo​pą, pil​nu​jąc dro​gi od​wro​tu. Vi​ven​na we​szła do środ​ka i usia​dła na je​dy​nym wol​nym krze​śle. Denth i Tonk Fah sta​nę​li za dziew​czy​ną. Księż​nicz​ka przyj​rza​ła się idriań​skim przy​wód​com. Wszy​scy wy​glą​da​li jak wa​ria​cje na ten sam te​mat. Ten po le​wej pre​zen​to​wał się w swo​im bo​ga​tym stro​ju naj​le​piej. Mu​siał to być Pa​xen – „idriań​ski dżen​tel​men” jak go na​zy​wa​no. Do​ro​bił się na su​te​ner​stwie. Męż​czy​zna sie​dzą​cy po pra​wej wy​glą​dał​by w swych sza​tach o wie​le le​piej, gdy​by ob​ciął wło​sy. To za​pew​ne Ashu, zna​ny or​ga​ni​za​tor nie​le​gal​nych

walk bok​ser​skich, pod​czas któ​rych ga​wiedź mo​gła się na​cie​szyć wi​do​kiem Idrian okła​da​ją​cych się do nie​przy​tom​no​ści pię​ścia​mi. Sie​dzą​cy po​środ​ku wy​glą​dał na czło​wie​ka, któ​ry lubi so​bie fol​go​wać. Był dość nie​chluj​ny, ale w prze​my​śla​ny, luź​ny spo​sób, może dla​te​go, że sta​no​wi​ło to cie​ka​wy kon​trast z jego przy​jem​ną, mło​dzień​czą twa​rzą. Rira. Pra​co​daw​ca Tha​me’a. Po​wtó​rzy​ła so​bie, by nie wy​cią​gać z ich wy​glą​du zbyt da​le​ko idą​cych wnio​sków. Wszy​scy trzej byli bar​dzo nie​bez​piecz​ni. Nikt się nie od​zy​wał. – Nie je​stem pew​na, o czym mam z wami roz​ma​wiać – za​czę​ła wresz​cie Vi​ven​na. – Przy​szłam tu w po​szu​ki​wa​niu cze​goś, co nie ist​nie​je. Mia​łam na​dzie​ję, że miesz​ka​ją​cy tu​taj lu​dzie wciąż pa​mię​ta​ją o swo​im po​cho​dze​niu. Rira po​chy​lił się, jego mar​ny strój moc​no kon​tra​sto​wał z ubra​nia​mi po​zo​sta​łych obec​nych. – Je​steś na​szą księż​nicz​ką – po​wie​dział. – Cór​ką na​sze​go kró​la. To dla nas waż​ne. – Tak jak​by – do​dał Pa​xen. – Na​praw​dę, księż​nicz​ko – cią​gnął Rira. – Spo​tka​nie z tobą to dla nas za​szczyt. I cie​ka​wi nas, co ro​bisz w tym mie​ście. Uda​ło ci się wy​wo​łać nie​ma​łe za​mie​sza​nie. Vi​ven​na przyj​rza​ła się im po​waż​nie. Po chwi​li wes​tchnę​ła. – Wie​cie wszy​scy, że zbli​ża się woj​na. Rira ski​nął gło​wą. Ashu jed​nak za​prze​czył. – Nie je​stem o tym prze​ko​na​ny. Jesz​cze nie. – Woj​na wy​buch​nie – rzu​ci​ła ostro Vi​ven​na. – Mo​że​cie mi wie​rzyć. Więc ro​bię w tym mie​ście wszyst​ko co w mo​jej mocy, by spra​wić, żeby jej wy​nik był dla Idris jak naj​bar​dziej ko​rzyst​ny. – Ko​rzyst​ny? Czy​li? Cho​dzi o za​ję​cie kró​lew​skie​go tro​nu Hal​lan​dren? Czy tego wła​śnie chcę? – prze​mknę​ło jej przez myśl. – Chcę po pro​stu, żeby na​sze kró​le​stwo prze​trwa​ło. – To bar​dzo sła​by cel – stwier​dził Pa​xen, gła​dząc dło​nią głów​kę swej dro​giej la​ski. – Woj​ny to​czy się do zwy​cię​stwa, Wa​sza Wy​so​kość. Hal​lan​dren ma Nie​ży​wych. Je​śli ich na​wet po​ko​na​my, stwo​rzą po pro​stu ko​lej​nych. Gdy​by ktoś chciał za​pew​nić wol​ność na​szej gór​skiej oj​czyź​nie, mu​siał​by wpro​wa​dzić idriań​ską ar​mię do T’Te​lir. Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła brwi. – Chcesz zmie​nić wła​dzę w mie​ście? – spy​tał Ashu. – Je​śli tak, to co bę​dzie​my z tego mie​li? – Za​raz – wtrą​cił Pa​xen. – Zmie​nić wła​dzę? Czy je​ste​śmy pew​ni, że chce​my się brać za coś ta​kie​go? Pa​mię​ta​cie jesz​cze o klę​sce Vah​ra? Wszy​scy stra​ci​li​śmy na tym masę pie​nię​dzy. – Vahr po​cho​dził z Pahn Kahl – przy​po​mniał Ashu. – Nie był jed​nym z nas. Je​śli tym ra​zem w spra​wę an​ga​żu​je się sam król, to był​bym go​tów po​now​nie za​ry​zy​ko​wać. – Nie po​wie​dzia​łam ani sło​wa o zmia​nie wła​dzy – spro​sto​wa​ła Vi​ven​na. – Chcę tyl​ko dać na​szym lu​dziom nie​co na​dziei. A przy​naj​mniej tyl​ko tego chcia​łam do tej pory, do​da​ła w du​chu. – Na​dziei? – prych​nął Pa​xen. – Komu na niej za​le​ży? Ja chcę gwa​ran​cji. Ja​kie do​sta​nie​my sta​no​wi​ska? Kto otrzy​ma kon​trak​ty han​dlo​we po zwy​cię​stwie Idris? – Masz sio​strę – pod​jął Rira. – Trze​cią, nie​za​męż​ną. Czy moż​na my​śleć o jej ręce? Obiet​ni​ca wej​ścia do kró​lew​skie​go rodu mo​gła​by ci zy​skać moje po​par​cie. Vi​ven​na po​czu​ła ból brzu​cha. – Pa​no​wie – po​wie​dzia​ła to​nem dy​plo​ma​ty – tu nie cho​dzi o oso​bi​ste ko​rzy​ści. Tu cho​dzi o pa​trio​tyzm. – Oczy​wi​ście, oczy​wi​ście – mruk​nął Rira – ale na​wet pa​trio​tom na​le​żą się ja​kieś na​gro​dy, mam ra​cję? Cała trój​ka pa​trzy​ła wy​cze​ku​ją​co na dziew​czy​nę. – Pój​dę już. – Vi​ven​na wsta​ła.

Za​sko​czo​ny Denth po​ło​żył jej dłoń na ra​mie​niu. – Je​steś pew​na? – spy​tał. – Or​ga​ni​za​cja tego spo​tka​nia wy​ma​ga​ła wie​le sta​rań. – Denth, zgo​dzi​łam się współ​pra​co​wać ze zło​dzie​ja​mi i ban​dy​ta​mi – po​wie​dzia​ła – ale kie​dy pa​trzę na tych tu​taj i wiem jed​no​cze​śnie, że to moi po​bra​tym​cy… Po pro​stu nie mogę. – Zbyt szyb​ko nas oce​ni​łaś, księż​nicz​ko – ode​zwał się Rira i za​chi​cho​tał. – Nie mów mi, że się tego nie spo​dzie​wa​łaś. – Spo​dzie​wać się cze​goś, a prze​ko​nać się o tym na wła​sne oczy to dwie róż​ne spra​wy, Rira. Spo​dzie​wa​łam się wa​szej trój​ki, ale nie mia​łam po​ję​cia, co sta​ło się udzia​łem resz​ty mo​ich pod​da​nych. – A co z Pię​cio​ma Wi​zja​mi? Wpa​dasz tu, osą​dzasz nas, uzna​jesz za gor​szych od sie​bie i ucie​kasz? To nie po idriań​sku. Ob​ró​ci​ła się ku nim. Dłu​go​wło​sy Ashu zdą​żył już wstać i zbie​rał swych ochro​nia​rzy, mam​ro​cąc pod no​sem o „stra​cie cza​su”. – Co ty mo​żesz wie​dzieć o praw​dzi​wie idriań​skim za​cho​wa​niu? – syk​nę​ła. – Co z two​im po​słu​szeń​stwem wo​bec Au​stre? Rira wsu​nął dłoń pod ko​szu​lę i wy​jął nie​wiel​ki bia​ły dysk, na któ​rym wy​pi​sa​no imio​na jego ro​dzi​ców. Au​stryj​ski amu​let po​słu​szeń​stwa. – Mój oj​ciec przy​niósł mnie tu​taj z gór na wła​snych rę​kach, księż​nicz​ko. Umarł, pra​cu​jąc na plan​ta​cji kwia​tów. A wszyst​ko, co mam, zdo​by​łem, ura​bia​jąc so​bie ręce do krwi. Bar​dzo cięż​ko pra​co​wa​łem, by po​lep​szyć los two​ich pod​da​nych. Gdy Vahr za​czął mó​wić o re​wo​lu​cji, wspar​łem go pie​niędz​mi. – Ku​pu​jesz Od​de​chy – rzu​ci​ła – a z po​rząd​nych ko​biet ro​bisz pro​sty​tut​ki. – Po pro​stu żyję – od​parł. – I sta​ram się do​pil​no​wać, by po​zo​sta​li rów​nież mie​li dość je​dze​nia, by prze​żyć. Co ty mo​gła​byś wię​cej dla nich zro​bić? Vi​ven​na zmarsz​czy​ła czo​ło. – Ja… – Urwa​ła, sły​sząc krzy​ki. Jej zmysł ży​cia ode​zwał się na​gle ostrze​gaw​czo, zbli​ża​ły się ku nim duże gru​py lu​dzi. Za​wi​ro​wa​ła na pię​cie, a przy​wód​cy Idrian po​de​rwa​li się z miejsc, gło​śno klnąc. Na ze​wnątrz szo​py, w ogro​dzie, dziew​czy​na uj​rza​ła coś prze​ra​ża​ją​ce​go. Błę​kit​no-żół​te mun​du​ry po​tęż​nych męż​czyzn o sza​rych twa​rzach. Nie​ży​wi żoł​nie​rze. Straż miej​ska. Gdy tyl​ko gwar​dzi​ści we​szli na za​śmie​co​ny pla​cyk, lu​dzie za​czę​li pierz​chać. Straż​ni​ków pro​wa​dzi​li żywi żoł​nie​rze i ofi​ce​ro​wie. Denth za​klął i ode​pchnął Vi​ven​nę na bok. – Ucie​kaj! – krzyk​nął i wy​szarp​nął miecz z po​chwy. – Ale… Tonk Fah chwy​cił dziew​czy​nę za ra​mię i wy​cią​gnął ją z bu​dyn​ku, a Denth rzu​cił się na gwar​dzi​stów. Sze​fo​wie pół​świat​ka wraz ze swy​mi ludź​mi umy​ka​li bez​ład​nie przez ogród. Straż​ni​cy spraw​nie od​ci​na​li ko​lej​ne dro​gi uciecz​ki. Tonk Fah za​klął i wcią​gnął Vi​ven​nę w cia​sną alej​kę po prze​ciw​nej stro​nie ogro​du. – Co się dzie​je? – spy​ta​ła z ło​mo​cą​cym ser​cem. – Na​lot – od​po​wie​dział na​jem​nik. – Nie po​win​no być zbyt nie​bez​piecz​nie, chy​ba że… Roz​legł się brzęk sta​li, ostrze zde​rzy​ło się z ostrzem. W po​wie​trzu po​nio​sły się roz​pacz​li​we krzy​ki. Vi​ven​na rzu​ci​ła okiem przez ra​mię. Lu​dzie idriań​skich przy​wód​ców zro​zu​mie​li, że zna​leź​li się w pu​łap​ce i za​ata​ko​wa​li Nie​ży​wych. Dziew​czy​nę na wi​dok prze​ra​ża​ją​cych męż​czyzn o sza​rych twa​rzach, sie​ką​cych mie​cza​mi i dźga​ją​cych szty​le​ta​mi, zdjął pa​nicz​ny lęk. Nie​ży​wi od​po​wie​dzie​li kontr​ata​kiem. Wszy​scy krzy​cze​li i wrzesz​cze​li, nie​któ​rzy już pa​da​li za​krwa​wie​ni. Denth sta​nął u wlo​tu alej​ki. Vi​ven​na nie mia​ła po​ję​cia, gdzie się po​dzia​ła Pe​reł​ka. – Na Wid​ma Ka​la​da! – za​klął Tonk Fah i po​pro​wa​dził ją pręd​ko przed sobą. – Ci idio​ci sta​wia​ją opór! Te​raz mamy praw​dzi​wy kło​pot. – Ale jak oni nas zna​leź​li?

– Nie wiem – od​parł. – Nie ob​cho​dzi mnie to. Może szu​ka​li cie​bie. A może tych gang​ste​rów. Mam na​dzie​ję, że ni​g​dy się tego nie do​wie​my. Bie​gnij! Vi​ven​na po​słu​cha​ła i po​pę​dzi​ła przed sie​bie ciem​ną ale​ją, sta​ra​jąc się nie prze​wró​cić o poły dłu​giej su​kien​ki. Strój oka​zał się zu​peł​nie nie​przy​sto​so​wa​ny do bie​ga​nia, a Tonk Fah wciąż po​py​chał ją na​przód, co chwi​la oglą​da​jąc się przez ra​mię. Dziew​czy​na sły​sza​ła okrzy​ki i od​bi​ja​ją​ce się echem wrza​ski. Denth wal​czył z kimś, bro​niąc do​stę​pu do alej​ki. Wresz​cie wy​pa​dli na uli​cę. I na​tych​miast uj​rze​li cze​ka​ją​cą już na nich ko​lej​ną gru​pę Nie​ży​wych. Vi​ven​na za​mar​ła, Tonk Fah za​klął po raz ko​lej​ny. Nie​ży​wi wy​glą​da​li jak ka​mien​ne po​są​gi, na twa​rzach mie​li nie​ludz​ko po​nu​re spoj​rze​nia, pod​kre​śla​ne jesz​cze słab​ną​cym świa​tłem dnia. Na​jem​nik obej​rzał się i stwier​dził, że Denth nie przyj​dzie im z po​mo​cą na czas. Zre​zy​gno​wa​ny wy​pu​ścił miecz z dło​ni i uniósł ręce. – Nie dam rady piąt​ce Nie​ży​wych, księż​nicz​ko – szep​nął. – Może od​wa​żył​bym się, gdy​by to byli zwy​kli lu​dzie, ale… Mu​si​my po​zwo​lić im się aresz​to​wać. Vi​ven​na tak​że po​wol​nym ru​chem unio​sła ręce. Nie​ży​wi do​by​li bro​ni. – Co wy…? – jęk​nął Tonk Fah. – Pod​da​je​my się! Gwar​dzi​ści ru​szy​li do ata​ku. – Bie​gnij! – krzyk​nął na​jem​nik, się​ga​jąc po le​żą​cy na zie​mi miecz. Dziew​czy​na od​sko​czy​ła w bok. Nie​ży​wi szar​żo​wa​li na Tonk Faha. Ucie​ka​ła ile sił w no​gach. Na​jem​nik spró​bo​wał biec za nią, ale już po chwi​li mu​siał się za​trzy​mać i bro​nić. Vi​ven​na zwol​ni​ła nie​co i spoj​rza​ła przez ra​mię, aku​rat w porę, by zo​ba​czyć, jak ostrze Tonk Faha prze​bi​ja szy​ję jed​ne​go z Nie​ży​wych. Z ust stwo​ra buch​nę​ło coś, co na pew​no nie było krwią. Trój​ka in​nych straż​ni​ków oto​czy​ła na​jem​ni​ka, lecz uda​ło mu się w porę uwol​nić miecz. Ciął nim na​tych​miast w bok i do dołu, tra​fia​jąc jed​ne​go z na​past​ni​ków w nogę. Nie​ży​wy padł na bruk. Dwóch in​nych rzu​ci​ło się w po​ścig za dziew​czy​ną. Vi​ven​na pa​trzy​ła na zbli​ża​ją​ce się isto​ty. Nie była w sta​nie my​śleć. Czy po​win​na zo​stać? Spró​bo​wać po​móc… „Jak chcesz mu po​móc?” – usły​sza​ła w gło​wie ja​kiś głos, pier​wot​ny, in​stynk​tow​ny. – „Ucie​kaj!”. Tak zro​bi​ła. Po​gna​ła przed sie​bie, zdję​ta prze​ra​że​niem. Skrę​ci​ła w pierw​szą prze​czni​cę i zna​la​zła się w cia​snej alej​ce. Po​bie​gła ku jej wy​lo​to​wi, ale w pew​nej chwi​li za​plą​ta​ła się w su​kien​kę i upa​dła. Moc​no ude​rzy​ła o ka​mie​nie, krzyk​nę​ła. Za sobą sły​sza​ła na​ra​sta​ją​cy tu​pot stóp. Za​czę​ła wzy​wać po​mo​cy. Nie zwra​ca​jąc uwa​gi na otar​ty ło​kieć, zdar​ła dół su​kien​ki i zo​sta​ła tyl​ko w bie​liź​nia​nych spoden​kach. Po​de​rwa​ła się na rów​ne nogi i jesz​cze raz wrza​snę​ła. W dru​gim koń​cu alej​ki ciem​niał ja​kiś kształt. Po​tęż​na przy​sa​dzi​sta po​stać o sza​rej skó​rze. Vi​ven​na za​trzy​ma​ła się i od​wró​ci​ła. Ści​ga​ją​ca ją dwój​ka Nie​ży​wych we​szła wła​śnie mię​dzy bu​dyn​ki, blo​ku​jąc od​wrót. Opar​ła się o ścia​nę. Po​czu​ła, że robi jej się bar​dzo zim​no. Au​stre, Boże Ko​lo​rów, po​mo​dli​ła się w du​chu, drżąc na ca​łym cie​le. Pro​szę… Trzech Nie​ży​wych straż​ni​ków szło ku niej z na​gi​mi mie​cza​mi w rę​kach. Spoj​rza​ła na zie​mię. Obok jej zie​lo​nej spód​ni​cy le​żał wśród śmie​ci ka​wa​łek liny, nie​co wy​strzę​pio​nej, lecz wciąż na​da​ją​cej się do uży​cia. Tak samo jak we wszyst​kim in​nym, tak i w tym sznu​rze wy​czu​wa​ła tę​sk​ny zew. Zu​peł​nie jak​by lina wie​dzia​ła, że może zno​wu ożyć. Nie czu​ła obec​no​ści nad​cią​ga​ją​cych Nie​ży​wych, ale za to, co za​kra​wa​ło na iro​nię, mia​ła wra​że​nie, że jest w sta​nie wy​czuć linę. Wy​obra​zi​ła ją so​bie, owi​ja​ją​cą się wo​kół nóg straż​ni​ków, po​wa​la​ją​cą ich na zie​mię, pę​ta​ją​cą. Two​je Od​de​chy. To rów​nież na​rzę​dzie – przy​po​mnia​ła so​bie sło​wa Den​tha. Pod​nio​sła wzrok na Nie​ży​wych, spoj​rza​ła w ich nie​ludz​ko ludz​kie oczy. Ser​ce za​czę​ło bić jej tak moc​no, jak​by ktoś ude​rzał ją ryt​micz​nie w pierś. Pa​trzy​ła na wciąż zbli​ża​ją​cych się straż​ni​ków.

W ich oczach uj​rza​ła śmierć. Ze łza​mi w oczach pa​dła na ko​la​na. Drżą​cą ręką się​gnę​ła po linę. Wi​dzia​ła jak to dzia​ła. Pa​mię​ta​ła to jesz​cze ze swo​je​go szko​le​nia w Idris. Mu​sia​ła do​tknąć spód​ni​cy, by po​brać z niej ko​lor. – Ożyj – po​pro​si​ła linę. Nic się nie sta​ło. Wie​dzia​ła jak to dzia​ła, ale naj​wy​raź​niej nie wszyst​ko. Za​pła​ka​ła, łzy zmą​ci​ły jej wzrok. – Pro​szę – jęk​nę​ła. – Pro​szę. Ura​tuj mnie. Do​tarł do niej pierw​szy z Nie​ży​wych – ten któ​re​go zo​ba​czy​ła przed sobą, u wy​lo​tu alej​ki. Sku​li​ła się i przy​war​ła do brud​ne​go bru​ku. Stwo​rze​nie prze​sko​czy​ło nad nią. Wstrzą​śnię​ta spoj​rza​ła na Nie​ży​we​go, któ​ry ude​rzył w jed​ne​go z nad​cią​ga​ją​cych straż​ni​ków. Vi​ven​na za​mru​ga​ła gwał​tow​nie i do​pie​ro wte​dy zro​zu​mia​ła. To nie był Denth. Ani Tonk Fah. Isto​ta mia​ła skó​rę tak samo sza​rą jak na​past​ni​cy z po​ści​gu. Wła​śnie dla​te​go nie roz​po​zna​ła go od razu. Cio​łek. Nie​ży​wy wpraw​nie od​ciął swą sze​ro​ką klin​gą gło​wę pierw​sze​mu z prze​ciw​ni​ków. Z kar​ku po​wa​lo​nej isto​ty try​snął ja​kiś przej​rzy​sty płyn. Cia​ło upa​dło na ple​cy. Mar​twe, jak wszy​scy inni mar​twi. Cio​łek za​blo​ko​wał atak dru​gie​go z Nie​ży​wych straż​ni​ków. Da​lej z tyłu, u wlo​tu alej​ki po​ja​wi​ło się dwóch ko​lej​nych. Za​ata​ko​wa​li, a Cio​łek cof​nął się i sta​nął okra​kiem nad Vi​ven​ną. Z ostrza, któ​re trzy​mał przed sobą, ście​ka​ła bez​barw​na rzad​ka sub​stan​cja. Nie​ży​wy prze​ciw​nik cze​kał na swych dwóch to​wa​rzy​szy. Dziew​czy​na trzę​sła się, zbyt zmę​czo​na i zbyt odrę​twia​ła, by ucie​kać. Spoj​rza​ła w górę i w oczach uno​szą​ce​go broń Cioł​ka uj​rza​ła coś nie​mal ludz​kie​go. Je​że​li so​bie tego nie wy​obra​zi​ła, był to pierw​szy ślad emo​cji, jaki wi​dzia​ła u Nie​ży​we​go. Zo​ba​czy​ła w nim de​ter​mi​na​cję. Trój​ka straż​ni​ków za​ata​ko​wa​ła. Przed​tem – jesz​cze w Idris – wie​dzio​na igno​ran​cją wy​obra​ża​ła so​bie Nie​ży​wych jako gni​ją​ce cia​ła lub szkie​le​ty. Wy​obra​ża​ła so​bie, że wal​czą w ma​sie, nie​umie​jęt​nie, lecz nie​ustę​pli​wie kie​ro​wa​ni ja​kąś mrocz​ną mocą. My​li​ła się. Te stwo​rze​nia po​ru​sza​ły się w tak samo spraw​ny i sko​or​dy​no​wa​ny spo​sób, jak mógł​by się bić czło​wiek. Z tym jed​nym wy​jąt​kiem, że przez cały czas mil​cza​ły. Nie wy​da​wa​ły z sie​bie po​mru​ków ani okrzy​ków. I w tej upior​nej ci​szy Cio​łek spa​ro​wał atak i ude​rzył jed​ne​go z Nie​ży​wych łok​ciem w twarz. On tak​że po​ru​szał się z płyn​no​ścią, jaką dziew​czy​na wi​dy​wa​ła rzad​ko, albo wręcz tyl​ko wte​dy w re​stau​ra​cji, kie​dy Denth wal​czył z dwo​ma miecz​ni​ka​mi. Cio​łek za​to​czył ostrzem młyń​ca i ude​rzył trze​cie​go straż​ni​ka w nogę. W tej sa​mej chwi​li je​den z po​zo​sta​łych prze​bił mu mie​czem brzuch na wy​lot. Z obu ran wy​try​snął przej​rzy​sty płyn i spry​skał Vi​ven​nę. Cio​łek na​wet nie jęk​nął, tyl​ko uniósł ostrze i od​ciął dru​gą gło​wę. Nie​ży​wy straż​nik zgi​nął, padł na zie​mię, a jego miecz zo​stał w cie​le Cioł​ka. Cię​ty w nogę straż​nik od​kuś​ty​kał. Z rany ciekł mu prze​zro​czy​sty płyn, aż wresz​cie za​chwiał się i tak​że ru​nął na bruk. Cio​łek na​tych​miast zwró​cił się ku ostat​nie​mu sto​ją​ce​mu Nie​ży​we​mu, któ​ry nie uciekł, tyl​ko przy​jął de​fen​syw​ną pozę. Pozę, któ​ra nie za​dzia​ła​ła: Cioł​ko​wi wy​star​czy​ło le​d​wie kil​ka se​kund. Naj​pierw ryt​micz​nie bił klin​gą w ostrze prze​ciw​ni​ka, a po​tem za​wi​ro​wał nie​ocze​ki​wa​nie w miej​scu i od​ciął straż​ni​ko​wi dzier​żą​ce broń ra​mię. Na​stęp​nie pchnął go w brzuch, po​wa​la​jąc na zie​mię, a całą ak​cję za​koń​czył, ści​na​jąc gło​wę le​żą​ce​mu stwo​rze​niu, któ​re ze szty​le​tem w le​wej dło​ni pró​bo​wa​ło pod​czoł​gać się do Vi​ven​ny. W alej​ce za​pa​dła ci​sza. Cio​łek spoj​rzał na dziew​czy​nę swy​mi nie​wy​ra​ża​ją​cy​mi ni​cze​go oczy​ma. Kwa​dra​to​wa szczę​ka i pro​sto​kąt​na twarz osa​dzo​ne na gru​bym, mu​sku​lar​nym kar​ku. Nie​ży​wy za​czął drżeć. Po​trzą​snął gło​wą, jak​by chciał od​zy​skać ostrość wi​dze​nia. Z jego ran​ne​go brzu​cha pły​nę​ły po​twor​ne ilo​ści cie​czy. Oparł się ręką o ścia​nę bu​dyn​ku i padł na ko​la​na.

Vi​ven​na za​wa​ha​ła się, lecz wy​cią​gnę​ła ku nie​mu rękę. Do​tknę​ła jego ra​mie​nia. Miał zim​ną skó​rę. W dru​gim koń​cu alej​ki za​ma​ja​czył ja​kiś cień. Dziew​czy​na unio​sła z lę​kiem wzrok. Wciąż była wstrzą​śnię​ta. – Na Ko​lo​ry! – rzu​cił bie​gną​cy ku niej Tonk Fah. Na​jem​nik miał całe ubra​nie prze​mo​czo​ne przej​rzy​stym pły​nem. – Denth! Ona tu jest! – Klęk​nął obok Vi​ven​ny. – Nic ci się nie sta​ło? Przy​gnę​bio​na, ski​nę​ła gło​wą, le​d​wie tyl​ko świa​do​ma, że wciąż ści​ska w dło​ni swo​ją spód​ni​cę. Jej nogi były od​sło​nię​te ka​wa​łek za ko​la​na. Ale nie była w sta​nie się tym przej​mo​wać. Nie te​raz. Nie dba​ła też o to, że jej wło​sy sta​ły się zu​peł​nie bia​łe. Pa​trzy​ła tyl​ko na klę​czą​ce​go przed nią Cioł​ka. Nie​ży​wy opu​ścił gło​wę, jak​by się mo​dlił przed nie​wi​docz​nym oł​ta​rzem. Miecz wy​su​nął się spo​mię​dzy dy​go​cą​cych pal​ców i za​grał na bru​ku. Oczy Cioł​ka się za​szkli​ły. Tonk Fah tak​że na nie​go spoj​rzał. – No tak – stwier​dził. – Pe​reł​ka nie bę​dzie za​chwy​co​na. Chodź, mu​si​my się stąd wy​no​sić.

32 Siri obu​dzi​ła się sama. Jak za​wsze. Le​ża​ła w głę​bo​kim, mięk​kim łożu. Przez okno wpa​dał blask po​ran​ka. Po​wie​trze już zdą​ży​ło się na​grzać i na​wet pod po​je​dyn​czym prze​ście​ra​dłem było jej za go​rą​co. Dziew​czy​na zrzu​ci​ła je z sie​bie, ale nie wsta​ła. Le​ża​ła, spo​glą​da​jąc w su​fit. Kąt pa​da​nia pro​mie​ni słoń​ca wska​zy​wał, że mu​sia​ło być już pra​wie po​łu​dnie. Siri i Su​se​bron za​zwy​czaj roz​ma​wia​li dłu​go w noc. To ra​czej do​brze, my​śla​ła. Ktoś może za​uwa​żyć, że co​dzien​nie wsta​ję póź​niej niż dzień wcze​śniej i uznać to za sku​tek zmę​cze​nia zu​peł​nie in​ne​go ro​dza​ju. Prze​cią​gnę​ła się. Po​cząt​ko​wo roz​mo​wy z Kró​lem-Bo​giem były dziw​ne i dziw​nie się w ich trak​cie czu​ła. Z dnia na dzień jed​nak sta​ły się dla niej bar​dziej na​tu​ral​ne. Wszyst​kim, co pi​sał – tymi swo​imi nie​pew​nie sta​wia​ny​mi, nie​prze​wi​dy​wal​ny​mi li​te​ra​mi ukła​da​ją​cy​mi się w cie​ka​we my​śli – zjed​ny​wał so​bie jej sym​pa​tię. Dziew​czy​na po​dej​rze​wa​ła, że gdy​by mógł mó​wić, miał​by miły i spo​koj​ny głos. Był taki czu​ły. Wcze​śniej zu​peł​nie się tego nie spo​dzie​wa​ła. Uśmiech​nę​ła się i za​pa​dła głę​biej w mięk​ką po​du​chę. Po​czu​ła lek​ki żal, że nie ma go przy niej. Była szczę​śli​wa. I tego tak​że nie ocze​ki​wa​ła po swo​im po​by​cie w Hal​lan​dren. Tę​sk​ni​ła za gó​ra​mi i prze​szka​dza​ło jej, że nie może opusz​czać Dwo​ru Bo​gów, a jed​nak były tu też inne rze​czy. Rze​czy cu​dow​ne. Wspa​nia​łe bar​wy, do​sko​na​li ar​ty​ści, wszech​ogar​nia​ją​ce do​świad​cze​nie T’Te​lir. No i co​noc​ne roz​mo​wy z Su​se​bro​nem. Ro​dzi​na Siri uwa​ża​ła, że jej nie​okrze​sa​nie i nie​po​słu​szeń​stwo są czymś wsty​dli​wym, na​to​miast Król-Bóg od​bie​rał te ce​chy jej cha​rak​te​ru jako fa​scy​nu​ją​ce, a na​wet po​cią​ga​ją​ce. Uśmiech​nę​ła się i po​zwo​li​ła so​bie na chwi​lę ma​rzeń. Nie​ste​ty, po chwi​li rze​czy​wi​stość wdar​ła się na po​wrót w jej my​śli. Su​se​bron był w nie​bez​pie​czeń​stwie. Praw​dzi​wym, po​waż​nym nie​bez​pie​czeń​stwie. A przy tym nie chciał uwie​rzyć, że jego ka​pła​ni mogą pla​no​wać co​kol​wiek złe​go, że są nie​bez​piecz​ni. Ta sama nie​win​ność, któ​ra spra​wia​ła, że tak się jej spodo​bał, pod tym wzglę​dem oka​zy​wa​ła się ol​brzy​mim utrud​nie​niem. Co jed​nak mo​gła po​cząć? Poza nią nikt nie wie​dział o gro​żą​cym wład​cy nie​bez​pie​czeń​stwie. I ist​nia​ła tyl​ko jed​na oso​ba, któ​ra była mu w sta​nie po​móc. Nie​ste​ty, ta oso​ba nie nada​wa​ła się do tego za​da​nia. Nie na​uczy​ła się tego, cze​go po​win​na się była na​uczyć, i wy​szła na spo​tka​nie swe​go losu zu​peł​nie nie​przy​go​to​wa​na. No i co z tego? – roz​le​gło się w jej gło​wie. Siri wpa​try​wa​ła się w po​wa​łę. Cięż​ko było jej po​czuć wstyd z po​wo​du ucie​czek z lek​cji. Po​peł​ni​ła po pro​stu błąd. Ile cza​su mia​ła jesz​cze uża​lać się nad sobą, z po​wo​du cze​goś, co już się sta​ło? No do​brze, po​wie​dzia​ła so​bie. Dość wy​mó​wek. Może nie je​stem tak przy​go​to​wa​na, jak mo​gła​bym być, ale je​stem tu i te​raz, i mu​szę coś zro​bić. Bo nikt inny mnie w tym nie za​stą​pi. Wy​szła z łóż​ka i prze​cze​sa​ła ręką dłu​gie wło​sy. Su​se​bro​no​wi po​do​ba​ło się, gdy mia​ła roz​pusz​czo​ne – fa​scy​no​wa​ły go tak samo, jak wcze​śniej po​do​ba​ły się słu​żą​cym. War​to było je no​sić, zwłasz​cza że ko​bie​ty po​ma​ga​ły jej o nie dbać. Za​plo​tła ręce na pier​si i w sa​mej ko​szu​li za​czę​ła się prze​cha​dzać po kom​na​cie. Mu​sia​ła grać w ich gier​ki. Nie lu​bi​ła my​śleć o tym w ten spo​sób. Gier​ki ko​ja​rzy​ły się jej z nie​wiel​ki​mi staw​ka​mi, a tu cho​dzi​ło o ży​cie Kró​la-Boga. Wy​tę​ży​ła pa​mięć, przy​wo​łu​jąc z niej wszyst​ko, co za​pa​mię​ta​ła z tych kil​ku lek​cji, na któ​rych się po​ja​wi​ła. Po​li​ty​ka opie​ra​ła się na wy​mia​nie. Jed​na oso​ba da​wa​ła co ma – albo to, co twier​dzi​ła, że ma – in​-

nej, z my​ślą o więk​szym zy​sku. Przy​po​mi​na​ło to pra​cę kup​ca. Za​czy​na​ło się z pew​ną kwo​tą pie​nię​dzy, z na​dzie​ją, że pod ko​niec roku stan po​sia​da​nia się zwięk​szy. Albo, że to​wa​ry, któ​re po​sia​da​my te​raz, za​mie​ni​my na lep​sze i inne. Spró​buj nie wy​wo​łać zbyt du​że​go za​mie​sza​nia, do​pó​ki nie bę​dziesz go​to​wa ude​rzyć – po​wie​dział jej Dar Pie​śni. – Cho​dzi o to, by wy​da​wać się prze​cięt​nym. Za​trzy​ma​ła się obok łoża, ze​bra​ła po​ściel i jak co dzień rzu​ci​ła ją na ża​rzą​ce się w ko​min​ku wę​gle. Wy​mia​na, po​my​śla​ła, przy​glą​da​jąc się ogar​nia​ją​cym tka​ni​nę pło​mie​niom. Co ja mam na wy​mia​nę? Nie​wie​le. Ale to nie​wie​le bę​dzie mu​sia​ło wy​star​czyć. Po​de​szła do drzwi i otwo​rzy​ła je. Na ze​wnątrz, jak zwy​kle, cze​ka​ła grup​ka słu​żą​cych. Oso​bi​ste służ​ki Siri za​czę​ły krzą​tać się przy dziew​czy​nie i przy​nio​sły ubra​nia. Inne ko​bie​ty za​ję​ły się sprzą​ta​niem sy​pial​ni. Kil​ka z nich mia​ło na so​bie brą​zo​we sza​ty. W trak​cie ubie​ra​nia Siri przy​glą​da​ła się jed​nej z dziew​czyn w brą​zo​wym stro​ju. W pew​nej chwi​li po​de​szła i po​ło​ży​ła dłoń na jej ra​mie​niu. – Po​cho​dzisz z Pahn Kahl – szep​nę​ła do niej. Za​sko​czo​na słu​żą​ca ski​nę​ła gło​wą. – Chcę, że​byś prze​ka​za​ła ode mnie wia​do​mość Nie​bie​sko​pal​ce​mu – po​wie​dzia​ła ci​cho Siri. – Po​wiedz mu, że mam dla nie​go bar​dzo waż​ne in​for​ma​cje. Chcia​ła​bym się nimi wy​mie​nić. Po​wiedz mu też, że te wia​do​mo​ści mogą ra​dy​kal​nie wpły​nąć na jego pla​ny. Dziew​czy​na po​bla​dła, ale ski​nę​ła gło​wą. Siri ode​szła i po​zwo​li​ła się da​lej ubie​rać. Roz​mo​wę sły​sza​ło kil​ka in​nych ko​biet, ale re​li​gia Hal​lan​dren wy​ma​ga​ła z całą su​ro​wo​ścią, by słu​dzy bo​gów nie po​wta​rza​li za​sły​sza​nych roz​mów swych pa​nów i pań. Dziew​czy​na mia​ła na​dzie​ję, że ta za​sa​da po​zo​sta​nie w mocy i te​raz. Ale na​wet je​śli​by się za​wio​dła, to prze​cież nie po​wie​dzia​ła aż tak wie​le. Te​raz mu​sia​ła jesz​cze tyl​ko za​sta​no​wić się, ja​kie po​sia​da​ła „bar​dzo waż​ne in​for​ma​cje” i na czym tak na​praw​dę mo​gło za​le​żeć Nie​bie​sko​pal​ce​mu.

– Moja dro​ga kró​lo​wo! – po​wi​tał Siri Dar Pie​śni i po​su​nął się do tego, że ob​jął ją, gdy we​szła do jego loży w am​fi​te​atrze. Siri od​po​wie​dzia​ła uśmie​chem. Bóg za​pro​sił ją ge​stem do za​ję​cia miej​sca na jed​nym z szez​lon​gów. Dziew​czy​na usia​dła ostroż​nie – za​czę​ła co praw​da do​ce​niać uro​dę skom​pli​ko​wa​nych su​kien, ja​kie no​si​ło się w Hal​lan​dren, ale wdzięcz​ne po​ru​sza​nie się w nich wy​ma​ga​ło spo​rej prak​ty​ki. Gdy już sie​dzia​ła, Po​wra​ca​ją​cy po​le​cił słu​żą​cym przy​nieść owo​ce. – Je​steś dla mnie zbyt miły – za​uwa​ży​ła dziew​czy​na. – Non​sens – od​parł Dar Pie​śni. – Je​steś prze​cież moją kró​lo​wą! Poza tym przy​po​mi​nasz mi ko​goś, kogo bar​dzo lu​bi​łem. – Kogo ta​kie​go? – Szcze​rze mó​wiąc, nie mam po​ję​cia – przy​znał, prze​jął od słu​gi ta​lerz z po​kro​jo​ny​mi w pla​ster​ki wi​no​gro​na​mi, po czym po​dał go Siri. – Le​d​wie ją pa​mię​tam. Może wi​no​gron? Siri unio​sła brew, ale wie​dzia​ła już, że nie moż​na go zbyt moc​no na​ci​skać. – Po​wiedz mi, pro​szę – za​czę​ła, na​bi​ja​jąc ka​wa​łek owo​cu na małą drew​nia​ną wy​ka​łacz​kę. – Dla​cze​go no​sisz przy​do​mek Męż​ne​go? – Od​po​wiedź na to jest bar​dzo pro​sta – po​wie​dział, sa​do​wiąc się wy​god​niej. – Dla​te​go że spo​śród wszyst​kich bóstw na dwo​rze tyl​ko ja je​stem męż​ny na tyle, by za​cho​wy​wać się jak skoń​czo​ny idio​ta. Siri spoj​rza​ła py​ta​ją​co. – Moja po​zy​cja wy​ma​ga praw​dzi​wej od​wa​gi – cią​gnął. – Wi​dzisz, za​zwy​czaj je​stem po​waż​ną i nud​ną oso​bą. Je​śli cho​dzi o noc​ną ak​tyw​ność na przy​kład, nie wy​obra​żam so​bie nic lep​sze​go niż sie​dze​nie

i ukła​da​nie nie​skoń​cze​nie roz​wle​kłych trak​ta​tów etycz​nych, któ​re moi ka​pła​ni czy​ta​li​by po​tem wier​nym. Nie​ste​ty nie je​stem w sta​nie tego ro​bić. Za​miast tego co noc wy​cho​dzę, po​rzu​ca​jąc za​gad​nie​nia dy​dak​ty​ki teo​lo​gicz​nej i po​świę​cam się cze​muś, co wy​ma​ga znacz​nej dozy od​wa​gi, a mia​no​wi​cie spę​dza​niu cza​su w to​wa​rzy​stwie in​nych bo​gów. – Dla​cze​go twier​dzisz, że to wy​ma​ga od​wa​gi? Przyj​rzał się jej uważ​niej. – Moja pani, czy nie prze​ko​na​łaś się jesz​cze, jak nu​żą​cy po​tra​fią być Po​wra​ca​ją​cy? Siri wy​buch​nę​ła śmie​chem. – Tak na​praw​dę, to nie – przy​zna​ła. – Ale skąd się wzię​ło two​je imię? – Przede wszyst​kim jest bar​dzo źle do​bra​ne – po​wie​dział bóg. – Sama je​steś do​sta​tecz​nie in​te​li​gent​na, by to za​uwa​żyć. Na​sze imio​na i ty​tu​ły są wy​bie​ra​ne przez małą małp​kę, któ​rej po​da​ją sta​now​czo za dużo ja​łow​ców​ki. – Te​raz się po pro​stu wy​głu​piasz. – Te​raz? – od​parł Po​wra​ca​ją​cy. – Te​raz? – Wzniósł w jej stro​nę kie​lich wina. – Moja dro​ga, ja się za​wsze wy​głu​piam. Bądź tak do​bra i na​tych​miast cof​nij, co po​wie​dzia​łaś! Siri po​krę​ci​ła gło​wą. Bóg naj​wy​raź​niej był tego po​po​łu​dnia w swo​jej szczy​to​wej for​mie. Świet​nie, po​my​śla​ła. Mo​je​mu mę​żo​wi gro​zi śmierć z rąk nie​zna​nych sił, a za je​dy​nych sprzy​mie​rzeń​ców mam skry​bę, któ​ry się mnie boi, i boga, któ​ry nie po​tra​fi wy​po​wie​dzieć jed​ne​go roz​sąd​ne​go zda​nia. – To ma zwią​zek ze śmier​cią – po​wie​dział wresz​cie Dar Pie​śni, gdy na are​nie po​ja​wi​li się ka​pła​ni i za​czę​li szy​ko​wać do dzi​siej​szej dys​ku​sji. – Umie​ra​ją wszy​scy. Śmierć nie​któ​rych sta​no​wi jed​nak mo​de​lo​wy przy​kład pew​nej cno​ty lub emo​cji. W tych lu​dziach i w spo​so​bie, w jaki umie​ra​ją, kry​je się iskra cze​goś więk​sze​go niż w śmier​ci po​zo​sta​łych. Mówi się, że to dla​te​go Po​wra​ca​my. Umilkł. – Ro​zu​miem więc, że umar​łeś, do​ko​nu​jąc ja​kie​goś czy​nu wy​ma​ga​ją​ce​go wiel​kiej od​wa​gi? – pod​ję​ła Siri. – Tak są​dzę – po​wie​dział. – Nie je​stem tego pew​ny. Moje sny su​ge​ru​ją, że mo​głem ob​ra​zić bar​dzo dużą pan​te​rę. To by​ło​by od​waż​ne, nie uwa​żasz? – Nie wiesz, w jaki spo​sób umar​łeś? Po​krę​cił gło​wą. – Za​po​mi​na​my – wy​ja​śnił. – Bu​dzi​my się po​zba​wie​ni wspo​mnień. Nie wiem na​wet, czym się w po​przed​nim ży​ciu zaj​mo​wa​łem. Dziew​czy​na się uśmiech​nę​ła. – My​ślę, że by​łeś dy​plo​ma​tą albo han​dla​rzem. Z pew​no​ścią zaj​mo​wa​łeś się czymś, co wy​ma​ga cią​głe​go mó​wie​nia bez po​da​wa​nia kon​kret​nych in​for​ma​cji. – Tak – po​wie​dział ci​cho i z nie​zwy​kle jak na sie​bie po​waż​ną miną spoj​rzał na ze​bra​nych po​ni​żej ka​pła​nów. – Tak, czy ina​czej, moja dro​ga kró​lo​wo, przy​go​to​wa​łem dla cie​bie nie​spo​dzian​kę! Czy ja na​praw​dę chcę, żeby Dar Pie​śni ro​bił mi ja​kie​kol​wiek nie​spo​dzian​ki? – po​my​śla​ła Siri i ro​zej​rza​ła się ner​wo​wo. Za​śmiał się. – Nie oba​wiaj się – uspo​ko​ił. – Moje nie​spo​dzian​ki bar​dzo rzad​ko pro​wa​dzą do trwa​łych uszko​dzeń cia​ła, a już na pew​no nie w przy​pad​ku pięk​nych kró​lo​wych. Ski​nął ręką i po​ja​wił się star​szy męż​czy​zna z nie​zwy​kle dłu​gą siwą bro​dą. Siri zmarsz​czy​ła brwi. – To jest Hoid – przed​sta​wił męż​czy​znę Po​wra​ca​ją​cy. – Praw​dzi​wy mistrz wśród ba​ja​rzy. Pa​mię​tam, że mia​łaś kil​ka py​tań… Dziew​czy​na ro​ze​śmia​ła się z ulgą i przy​po​mnia​ła so​bie wła​sną proś​bę do boga. Spoj​rza​ła na roz​pra​wia​ją​cych ka​pła​nów.

– Czy nie po​win​ni​śmy jed​nak przy​słu​chi​wać się temu, co oni mają do po​wie​dze​nia? Dar Pie​śni mach​nął ręką. – Przy​słu​chi​wać się? To śmiesz​ne. Sta​li​by​śmy się wte​dy zbyt od​po​wie​dzial​ni. Na Ko​lo​ry, je​ste​śmy bo​ga​mi. A przy​naj​mniej ja je​stem. A ty je​steś bli​ska bo​sko​ści. Moż​na po​wie​dzieć, że wże​ni​łaś się w bo​skość. Poza tym, czy na​praw​dę chcesz słu​chać, jak ban​da na​dę​tych ka​pła​nów roz​pra​wia na te​mat oczysz​cza​nia rynsz​to​ków? Siri skrzy​wi​ła się na tę myśl. – Tak wła​śnie my​śla​łem. Poza tym ani ty, ani ja nie mamy w tej spra​wie pra​wa gło​su. Wy​ko​rzy​staj​my więc ten czas roz​sąd​nie. Ni​g​dy nie wia​do​mo, kie​dy się skoń​czy. – Czas? – zdzi​wi​ła się. – Prze​cież je​steś nie​śmier​tel​ny. – Nie mia​łem na my​śli cza​su, tyl​ko wino. – Dar Pie​śni uniósł kie​lich. – Nie cier​pię słu​chać opo​wie​ści bez do​bre​go wina. Siri wy​wró​ci​ła oczy​ma i się​gnę​ła po ko​lej​ny owoc. Ba​jarz cze​kał cier​pli​wie. Gdy mu się bli​żej przyj​rza​ła, stwier​dzi​ła, że nie jest tak sta​ry, jak się z po​cząt​ku wy​da​wa​ło. Bro​da mu​sia​ła być po pro​stu atry​bu​tem jego za​wo​du i choć nie wy​glą​da​ła na sztucz​ną, dziew​czy​na od​nio​sła wra​że​nie, że zo​sta​ła sztucz​nie wy​bie​lo​na. Męż​czy​zna był o wie​le młod​szy, niż so​bie za​mie​rzył. Mimo to nie po​dej​rze​wa​ła, by Dar Pie​śni spro​wa​dził jej ko​goś, kto nie na​le​żał do naj​lep​szych w swym fa​chu. Opar​ła się wy​god​niej na szez​lon​gu, któ​ry – co za​uwa​ży​ła do​pie​ro te​raz – zo​stał za​pro​jek​to​wa​ny dla oso​by jej wzro​stu. Po​win​nam ostroż​nie sta​wiać py​ta​nia, po​my​śla​ła. Nie mogę spy​tać bez​po​śred​nio o śmierć Kró​lów-Bo​gów. To by​ło​by zbyt oczy​wi​ste. – Ba​ja​rzu – ode​zwa​ła się. – Co wiesz o hi​sto​rii Hal​lan​dren? – Bar​dzo wie​le, moja kró​lo​wo – od​po​wie​dział i ukło​nił się. – Opo​wiedz mi o cza​sach sprzed po​dzia​łu kró​le​stwa na Idris i Hal​lan​dren. – Ach – rzu​cił ba​jarz i się​gnął do kie​sze​ni. Wy​jął z niej garść pia​sku i za​czął roz​cie​rać go mię​dzy pal​ca​mi, po​zwa​la​jąc zia​ren​kom sy​pać się cien​kim stru​my​kiem na zie​mię. Wiatr po​wo​li roz​wie​wał żół​te dro​bin​ki. – Wa​sza Wy​so​kość ży​czy so​bie usły​szeć jed​ną z tych głę​bo​kich opo​wie​ści z daw​nych dni? Hi​sto​rię sprzed po​cząt​ków cza​su? – Chcia​ła​bym po​znać po​cho​dze​nie i po​cząt​ki pa​no​wa​nia Kró​lów-Bo​gów. – W ta​kim ra​zie roz​pocz​nie​my w mgli​stej dali – od​po​wie​dział męż​czy​zna i uniósł dru​gą rękę, z któ​rej roz​sy​pał czar​ny piach, mie​sza​ją​cy się na zie​mi z ja​snym. Na oczach Siri czar​ne zia​ren​ka za​czę​ły bie​leć. Dziew​czy​na prze​chy​li​ła gło​wę na bok i uśmiech​nę​ła się do sztucz​ki ba​ja​rza. – Pierw​szy Król-Bóg Hal​lan​dren żył w sta​ro​żyt​nych cza​sach – pod​jął Hoid. – Bar​dzo sta​ro​żyt​nych. Daw​niej​szych niż kró​le​stwa i mia​sta, star​szych niż wład​cy i re​li​gie. Ale nie star​szych od gór, któ​re już wte​dy wzno​si​ły się na swych wy​ży​nach. To one, ni​czym knyk​cie uśpio​nych pod zie​mią gi​gan​tów, utwo​rzy​ły tę do​li​nę, w któ​rej za​miesz​ka​ły pan​te​ry i kwia​ty. Mo​że​my o tym miej​scu mó​wić tyl​ko jako o do​li​nie, wów​czas bo​wiem nie mia​ła jesz​cze na​zwy. Świa​tem rzą​dził lud Che​desh. Jego człon​ko​wie przy​by​li ze wscho​du, prze​pły​nę​li przez Mo​rze We​wnętrz​ne i od​kry​li tę dziw​ną kra​inę. Nie po​zo​sta​wi​li po so​bie wie​lu za​pi​sków, ich im​pe​rium już daw​no temu ob​ró​ci​ło się w pył, lecz po​zo​sta​ła pa​mięć. Być może je​steś w sta​nie wy​obra​zić so​bie ich za​sko​cze​nie po przy​by​ciu tu​taj? Jak zdu​miał ich wi​dok kra​ju z pla​ża​mi bia​łe​go mięk​kie​go pia​sku, kra​iny ob​fi​tej w owo​ce, po​ro​śnię​tej dziw​ny​mi, nie​zba​da​ny​mi la​sa​mi? Hoid się​gnął do sza​ty i wy​cią​gnął garść cze​goś in​ne​go. Za​czął sy​pać przed sobą małe zie​lo​ne ka​wa​łecz​ki li​ści pa​pro​ci. – Na​zwa​li to miej​sce ra​jem – szep​nął ba​jarz. – Ra​jem ukry​tym wśród gór. Zie​mią przy​jem​ne​go desz​czu, któ​ry ni​g​dy nie bywa zim​ny, zie​mią, któ​rej gle​ba ro​dzi licz​ne plo​ny. – Wy​rzu​cił garść li​ści w po​wie​trze i dmuch​nął mię​dzy nie barw​nym py​łem. Przy​po​mi​na​ło to ma​leń​kie, zim​ne fa​jer​wer​ki. Czer​wień i błę​kit mie​sza​ły się ze sobą, ota​cza​jąc męż​czy​znę de​li​kat​ną chmur​ką. Był to tak​że kraj ko​lo​rów. A to dzię​ki Łzom Ed​gli, prze​pięk​nym kwia​tom, o bar​wach tak in​ten​syw​nych, że moż​na z nich otrzy​my​wać barw​ni​ki

utrzy​mu​ją​ce się na do​wol​nym ro​dza​ju tka​ni​ny. Siri ni​g​dy przed​tem nie za​sta​na​wia​ła się nad tym, jak Hal​lan​dren mo​gło wy​glą​dać w oczach przy​by​szy zza Mo​rza We​wnętrz​ne​go. Jesz​cze w Idris sły​sza​ła roz​ma​ite hi​sto​rie od wę​drow​ców, któ​rzy opo​wia​da​li o od​le​głych kra​jach. O zie​miach peł​nych gór, pu​styń i ste​pów. Ni​g​dzie in​dziej nie ro​sły jed​nak dżun​gle. Hal​lan​dren było wy​jąt​ko​we. – Wła​śnie wte​dy na​ro​dził się Pierw​szy Po​wra​ca​ją​cy – po​wie​dział Hoid i roz​sy​pał w po​wie​trzu garść srebr​nych iskie​rek. – Na po​kła​dzie stat​ku że​glu​ją​ce​go wzdłuż wy​brze​ża. Te​raz Po​wra​ca​ją​cych moż​na spo​tkać we wszyst​kich czę​ściach świa​ta, ale pierw​szy z nich – czło​wiek, któ​re​go w Idris na​zy​wa​cie Vo, a my uży​wa​my tyl​ko jego ty​tu​łu – uro​dził się tu​taj, na wo​dach tej za​to​ki. To on ogło​sił Pięć Wi​zji. Ty​dzień po​tem zmarł. Człon​ko​wie jego za​ło​gi za​ło​ży​li na tych pla​żach kró​le​stwo, zwa​ne wte​dy Ha​nald. Przed ich przy​by​ciem dżun​gle za​miesz​ki​wał tyl​ko lud Pahn Kahl, lecz nie było to praw​dzi​we kró​le​stwo, a ra​czej luź​na zbie​ra​ni​na wio​sek. Srebr​ny pył się skoń​czył. Hoid się​gnął do in​nej kie​sze​ni i za​czął sy​pać brą​zo​wy​mi dro​bin​ka​mi. – Za​sta​na​wiasz się za​pew​ne, dla​cze​go co​fam się w cza​sie tak da​le​ko. Czy nie po​wi​nie​nem ra​czej opo​wia​dać o Wie​lo​woj​niu, o roz​pad​nię​ciu się kró​lestw, o Pię​ciu Uczo​nych, o Ka​la​dzie Uzur​pa​to​rze i jego ar​mii widm, o któ​rej po​wia​da się, że wciąż cze​ka w uśpie​niu gdzieś w dżun​gli? Ow​szem, są to wy​da​rze​nia, na któ​rych sku​pia się na​sza uwa​ga. Je zna​my naj​le​piej. Ale opo​wia​dać tyl​ko o nich, zna​czy​ło​by igno​ro​wać trzy​sta lat po​prze​dza​ją​cych je dzie​jów. Czy do​szło​by do Wie​lo​woj​nia, gdy​by lu​dzie nie zna​li Po​wra​ca​ją​cych? To w koń​cu Po​wra​ca​ją​cy prze​po​wie​dzie​li wy​buch woj​ny i za​chę​ci​li Głos Nie​zgo​dy do na​pa​ści na kró​le​stwa za gó​ra​mi. – Głos Nie​zgo​dy? – wtrą​ci​ła Siri. – Tak, Wa​sza Wy​so​kość – po​wie​dział Hoid, sy​piąc czar​nym pia​chem. – Głos Nie​zgo​dy to inne imię Ka​la​da Uzur​pa​to​ra. – Brzmi jak imię Po​wra​ca​ją​ce​go. Hoid ski​nął gło​wą. – W rze​czy sa​mej – przy​tak​nął. – Ka​lad był Po​wra​ca​ją​cym, po​dob​nie jak Daw​ca Po​ko​ju, któ​ry go po​ko​nał i za​ło​żył Hal​lan​dren. Ale do tych cza​sów jesz​cze nie do​szli​śmy. Wciąż je​ste​śmy w Ha​nald, przy​czół​ku ro​dzą​ce​go się kró​le​stwa, za​ło​żo​nym przez za​ło​gę Pierw​sze​go Po​wra​ca​ją​ce​go. To tak​że oni wy​bra​li na swą kró​lo​wą jego żonę, a po​tem wy​ko​rzy​sta​li Łzy Ed​gli do pro​duk​cji fan​ta​stycz​nych barw​ni​ków, któ​re za nie​bo​tycz​ne sumy sprze​da​wa​li ca​łe​mu świa​tu. Ich kró​le​stwo wkrót​ce sta​ło się wiel​kim ośrod​kiem han​dlu. Ba​jarz za​czął roz​rzu​cać wo​ko​ło płat​ki kwia​tów. – Łzy Eg​dli. Źró​dło bo​gac​twa Hal​lan​dren. Ta​kie nie​wiel​kie ro​śli​ny i tak ła​twe w ho​dow​li. A jed​nak nie ro​sną w żad​nej in​nej kra​inie. W po​zo​sta​łych czę​ściach świa​ta o far​by i barw​ni​ki jest bar​dzo cięż​ko. Są dro​gie. Nie​któ​rzy ucze​ni twier​dzą, że Wie​lo​woj​nie to​czo​no wła​śnie z po​wo​du tych kwiat​ków, że kró​le​stwa Kuth i Huth zo​sta​ły znisz​czo​ne przez małe barw​ne plam​ki. Płat​ki opa​dły na zie​mię. – Ale tyl​ko nie​któ​rzy tak utrzy​mu​ją, ba​ja​rzu? – spy​tał Dar Pie​śni. Siri od​wró​ci​ła się ku bogu. Nie​mal zu​peł​nie za​po​mnia​ła o jego obec​no​ści. – Co mó​wią po​zo​sta​li? Z ja​kie​go po​wo​du wy​bu​chło Wie​lo​woj​nie w opi​nii in​nych uczo​nych? Hoid przez chwi​lę mil​czał, po czym się​gnął do dwóch kie​sze​ni płasz​cza na​raz i syp​nął py​łem o sze​ściu ko​lo​rach. – Od​dech, Wa​sza Mi​łość. Więk​szość jest zgod​na, że woj​nę to​czo​no nie tyl​ko o kwia​to​we barw​ni​ki z su​szo​nych płat​ków, ale o coś o wie​le cen​niej​sze​go. O su​szo​nych lu​dzi. Być może wia​do​mo wam, że ro​dzi​na kró​lew​ska bar​dzo się in​te​re​so​wa​ła pro​ce​sem, dzię​ki któ​re​mu wy​ko​rzy​sty​wa​no Od​dech do oży​wia​nia mar​twych przed​mio​tów. Roz​bu​dza​nie, to wte​dy po​wsta​ła ta na​zwa. Wów​czas była to nowa i sła​bo ro​zu​mia​na umie​jęt​ność. Pod wie​lo​ma wzglę​da​mi jest tak do dziś. Za​sa​dy, na ja​kich dzia​ła ludz​ka du​sza, jej

zdol​ność do oży​wia​nia umar​łych i przed​mio​tów, od​kry​to le​d​wie czte​ry stu​le​cia temu. We​dle bo​skiej mia​ry, to bar​dzo krót​ki czas. – W od​róż​nie​niu od dwor​skich dys​ku​sji – mruk​nął Dar Pie​śni, spo​glą​da​jąc na wciąż spie​ra​ją​cych się o rynsz​to​ki ka​pła​nów. – Te, zda​je się, trwa​ją wiecz​nie, wła​śnie we​dle bo​skiej mia​ry. Hoid nie dał się wy​trą​cić z rów​no​wa​gi. – Od​dech – mó​wił da​lej. – Lata bez​po​śred​nio po​prze​dza​ją​ce Wie​lo​woj​nie były dnia​mi Pię​ciu Uczo​nych i epo​ką od​kry​wa​nia no​wych Roz​ka​zów. We​dług nie​któ​rych, był to okres oświe​ce​nia i gwał​tow​ne​go roz​wo​ju wie​dzy. Inni na​zy​wa​ją je naj​ciem​niej​szy​mi cza​sa​mi ludz​ko​ści, po​nie​waż to wte​dy czło​wiek po​znał sku​tecz​ne me​to​dy wy​ko​rzy​sty​wa​nia swych bliź​nich. Za​czął sy​pać pia​skiem z obu rąk na​raz. Ja​sno​żół​tym i czar​nym. Siri przy​glą​da​ła się temu w za​chwy​cie. Mia​ła wra​że​nie, że ba​jarz sta​ra się tak do​bie​rać sło​wa swej opo​wie​ści, by nie ura​zić jej idriań​skiej wraż​li​wo​ści. Co tak na​praw​dę wie​dzia​ła o Od​de​chu? Na dwo​rze rzad​ko wi​dy​wa​ła Roz​bu​dza​ją​cych. A na​wet kie​dy już ko​goś ta​kie​go spo​ty​ka​ła, nie in​te​re​so​wa​ła się nim za bar​dzo. Mni​si byli po​dob​nym rze​czom prze​ciw​ni, ale cóż, ich słu​cha​ła mniej wię​cej z taką samą uwa​gą, jak swych na​uczy​cie​li. – Je​den z Pię​ciu Uczo​nych do​ko​nał od​kry​cia – cią​gnął Hoid, rzu​ca​jąc na zie​mię garść ma​łych, po​kry​tych tek​stem skraw​ków pa​pie​ru. – Roz​ka​zy. Spo​so​by. Wy​na​lazł me​to​dę po​zwa​la​ją​cą na stwo​rze​nie Nie​ży​we​go za po​mo​cą jed​ne​go tyl​ko Od​de​chu. To​bie może się to oczy​wi​ście wy​da​wać po​mniej​szym osią​gnię​ciem. Ale mu​sisz mieć cały czas na uwa​dze prze​szłość tego kró​le​stwa i dzie​je jego po​wsta​nia. Hal​lan​dren za​ło​ży​li słu​dzy Po​wra​ca​ją​ce​go i roz​wi​nę​ło się dzię​ki wiel​kie​mu wy​sił​ko​wi kup​ców. Hal​lan​dren kon​tro​lo​wa​ło przy​no​szą​cy zy​ski, wy​jąt​ko​wy re​gion, któ​ry po od​kry​ciu pół​noc​nych prze​łę​czy – w po​łą​cze​niu z roz​wi​ja​ją​cy​mi się umie​jęt​no​ścia​mi że​glar​ski​mi – stał się klej​no​tem po​dzi​wia​nym przez resz​tę świa​ta. Urwał i uniósł dru​gą rękę, sy​piąc z niej ma​leń​ki​mi ka​wał​ka​mi me​ta​lu, któ​re pa​da​ły na ka​mien​ną po​sadz​kę z dźwię​kiem przy​po​mi​na​ją​cym ude​rza​ją​cy o bruk deszcz. – Wte​dy na​de​szła woj​na – pod​jął. – Pię​ciu Uczo​nych roz​dzie​li​ło się, sta​jąc po róż​nych stro​nach kon​flik​tu. Jed​ne kró​le​stwa były w sta​nie ko​rzy​stać z Nie​ży​wych, inne nie. Część kra​in mo​gła in​nym tyl​ko za​zdro​ścić uzbro​je​nia. Jest jesz​cze jed​na od​po​wiedź na py​ta​nie boga do​ty​czą​ce po​wo​dów wy​bu​chu Wie​lo​woj​nia: umie​jęt​ność ta​nie​go two​rze​nia Nie​ży​wych. Przed od​kry​ciem no​wych Roz​ka​zów, każ​de​go nie​ży​we​go two​rzo​no, zu​ży​wa​jąc pięć​dzie​siąt Od​de​chów. Żoł​nie​rze, na​wet Nie​ży​wi, nie są tak cen​ni, je​śli jed​ne​go moż​na zy​skać kosz​tem pięć​dzie​się​ciu in​nych. Ale sko​ro moż​na ich było two​rzyć po​je​dyn​czym Od​de​chem… je​den do jed​ne​go… moż​na było bez tru​du po​dwo​ić licz​bę swych wojsk. A po​ło​wa ta​kiej no​wej ar​mii nie wy​ma​ga​ła na​wet pro​wian​tu. Me​tal prze​stał dzwo​nić o ka​mień. – Nie​ży​wi nie są sil​niej​si od zwy​kłych lu​dzi – mó​wił Hoid. – Są tacy sami. Tak​że ich zdol​no​ści nie prze​wyż​sza​ją umie​jęt​no​ści ży​ją​cych. Ale fakt, że nie mu​szą jeść jak żywi? To była gi​gan​tycz​na prze​wa​ga. Je​śli do​da​my do tego brak stra​chu i cał​ko​wi​tą od​por​ność na ból… otrzy​mu​je​my woj​sko, z któ​rym nie może się rów​nać żad​ne inne. Ka​lad wzmoc​nił ich jesz​cze bar​dziej, to o nim po​wia​da się, że stwo​rzył nowy ro​dzaj Nie​ży​wych, dzię​ki cze​mu zy​skał znacz​nie więk​szą prze​wa​gę. – Jaki to był nowy ro​dzaj? – spy​ta​ła za​cie​ka​wio​na Siri. – Tego nikt nie pa​mię​ta, Wa​sza Wy​so​kość – od​po​wie​dział Hoid. – Za​pi​ski do​ty​czą​ce tej spra​wy za​gi​nę​ły w po​mro​ce dzie​jów. Nie​któ​rzy twier​dzą, że zo​sta​ły roz​myśl​nie spa​lo​ne. Ale bez wzglę​du na to, jaka była praw​dzi​wa na​tu​ra Widm Ka​la​da, były z pew​no​ścią prze​ra​ża​ją​ce i strasz​ne, tak bar​dzo, że choć do​ty​czą​ce ich szcze​gó​ły zo​sta​ły za​po​mnia​ne, one same prze​trwa​ły w na​szej kul​tu​rze i w na​szych prze​kleń​stwach. – Czy oni na​praw​dę jesz​cze gdzieś tam są? – spy​ta​ła Siri, rzu​ca​jąc okiem w stro​nę nie​wi​docz​nych dżun​gli. – Tak jak w opo​wie​ściach? Nie​wi​dzial​na ar​mia cze​ka​ją​ca na po​wrót Ka​la​da? – Nie​ste​ty – po​wie​dział Hoid – mogę opo​wia​dać tyl​ko o tym, co wiem. Jak po​wie​dzia​łem, wie​le in​-

for​ma​cji z tam​tych cza​sów za​gi​nę​ło na wie​ki. – Ale wia​do​mo co się sta​ło z ro​dzi​ną kró​lew​ską – za​uwa​ży​ła Siri. – Ucie​kli, po​nie​waż nie zga​dza​li się z tym, co ro​bił Ka​lad, praw​da? Wy​ko​rzy​sta​nie Nie​ży​wych uzna​li za nie​mo​ral​ne? Ba​jarz się za​wa​hał. – Cóż, ow​szem – po​wie​dział wresz​cie, uśmie​cha​jąc się pod wą​sem. – Tak, tak wła​śnie było, Wa​sza Wy​so​kość. Dziew​czy​na unio​sła brew. – Psst. – Dar Pie​śni po​chy​lił się ku niej. – On kła​mie. – Wa​sza Mi​łość – ode​zwał się Hoid i głę​bo​ko ukło​nił. – Z ca​łym sza​cun​kiem. Ist​nie​ją róż​ne teo​rie. A ja je​stem ba​ja​rzem i opo​wia​dam tyl​ko hi​sto​rie. Wszyst​kie hi​sto​rie. – A ja​kie są te inne teo​rie? – spy​ta​ła Siri. – Wszyst​kie się ze sobą kłó​cą, Wa​sza Wy​so​kość – po​wie​dział Hoid. – Twoi po​bra​tym​cy mó​wią o re​li​gij​nym obu​rze​niu i zdra​dzie Ka​la​da Uzur​pa​to​ra. Miesz​kań​cy Pahn Kahl opo​wia​da​ją o tym, że stron​nic​two kró​la cięż​ko pra​co​wa​ło nad roz​bu​do​wą ar​mii Nie​ży​wych, a po​tem zo​sta​li za​sko​cze​ni, gdy ich na​rzę​dzia ob​ró​ci​ły się prze​ciw​ko swym wład​com. W Hal​lan​dren wspo​mi​na się o tym, że kró​lew​ski ród sprzy​mie​rzył się z Ka​la​dem, któ​re​go uczy​ni​li swym ge​ne​ra​łem, po czym igno​ru​jąc wolę ludu, wie​dze​ni żą​dzą krwi, wsz​czę​li woj​nę. Ba​jarz pod​niósł wzrok i obu​rącz syp​nął czar​nym wę​glo​wym py​łem. – Czas pło​nie za nami i po​zo​sta​wia tyl​ko po​pio​ły i pa​mięć. Wspo​mnie​nia prze​cho​dzą z umy​słu do umy​słu, aż wresz​cie tra​fia​ją do mych ust. Kie​dy wszyst​ko jest praw​dą, lub wszyst​ko jest kłam​stwem, czy ma to ja​kie​kol​wiek zna​cze​nie, że nie​któ​rzy twier​dzą, że ród kró​la sam two​rzył Nie​ży​wych? To, w co wie​rzysz, na​le​ży do cie​bie. – Tak czy ina​czej, wła​dzę w Hal​lan​dren prze​ję​li Po​wra​ca​ją​cy – pod​su​mo​wa​ła Siri. – Tak – po​twier​dził Hoid. – Nada​li mu też nową na​zwę, sta​no​wią​cą od​mia​nę po​przed​niej. A mimo to nie​któ​rzy wciąż tę​sk​nie wspo​mi​na​ją kró​lew​ski ród, któ​ry uszedł w góry, za​bie​ra​jąc w swych ży​łach krew Pierw​sze​go Po​wra​ca​ją​ce​go. – Krew Pierw​sze​go Po​wra​ca​ją​ce​go? – Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła brwi. – Tak, oczy​wi​ście – po​wie​dział ba​jarz. – Pierw​szą kró​lo​wą zo​sta​ła jego żona. Była wte​dy brze​mien​na. Je​steś jego po​tom​ki​nią. Siri się wy​pro​sto​wa​ła. Dar Pie​śni spoj​rzał na nią, lek​ko za​sko​czo​ny. – Nie wie​dzia​łaś o tym? – spy​tał to​nem, w któ​rym nie było sły​chać jego zwy​kłej non​sza​lan​cji. Dziew​czy​na po​krę​ci​ła gło​wą. – Je​śli na​wet jest to fakt zna​ny na​sze​mu lu​do​wi, to nikt o tym nie mówi. To wy​raź​nie za​cie​ka​wi​ło boga. Po​ni​żej na pia​sku are​ny ka​pła​ni zmie​ni​li te​mat – te​raz roz​pra​wia​li o kwe​stiach bez​pie​czeń​stwa i o po​trze​bie zwięk​sze​nia licz​by pa​tro​li w miej​skich slum​sach. Uśmiech​nę​ła się, wy​czu​wa​jąc spo​sób, w jaki mo​gła de​li​kat​nie przejść do py​tań, na któ​re od​po​wie​dzi na​praw​dę chcia​ła znać. – To zna​czy, że Kró​lo​wie-Bo​go​wie Hal​lan​dren rzą​dzi​li, mimo że nie po​cho​dzi​li z rodu Pierw​sze​go Po​wra​ca​ją​ce​go. – Tak, Wa​sza Wy​so​kość – przy​tak​nął Hoid, kru​sząc ka​wa​łek gli​ny. – A ilu ich było? – Pię​ciu, Wa​sza Wy​so​kość – od​po​wie​dział ba​jarz. – Wli​cza​jąc Jego Nie​śmier​tel​ną Wy​so​kość Pana Su​se​bro​na, ale nie li​cząc Daw​cy Po​ko​ju. – Pię​ciu wład​ców na prze​strze​ni trzy​stu lat? – do​py​ta​ła. – Ow​szem, Wa​sza Wy​so​kość – po​twier​dził Hoid, wy​cią​ga​jąc z kie​sze​ni garść zło​te​go pyłu, któ​ry roz​sy​pał na zie​mi. – Dy​na​stia Hal​lan​dren zo​sta​ła za​ło​żo​na pod ko​niec Wie​lo​woj​nia. Pierw​szy wład​ca otrzy​-

mał ży​cie i swo​je Od​de​chy od sa​me​go Daw​cy Po​ko​ju, po​wszech​nie czczo​ne​go za roz​pę​dze​nie Widm Ka​la​da i po​ko​jo​we po​ło​że​nie kre​su woj​nie. Od tego dnia wszyst​kim Kró​lom-Bo​gom ro​dzi​li się mar​twi sy​no​wie, któ​rzy po​tem Po​wra​ca​li i zaj​mo​wa​li ich miej​sce. Siri po​chy​li​ła się. – Chwi​lecz​kę. W jaki do​kład​nie spo​sób Daw​ca Po​ko​ju prze​ka​zał Bio​Chro​mę temu pierw​sze​mu Kró​lo​wi-Bogu? Sam uczy​nił go Po​wra​ca​ją​cym? – Ach. – Hoid za​czął sy​pać pia​chem z le​wej dło​ni. – To do​pie​ro jest za​gi​nio​na w cza​sie opo​wieść. W rze​czy sa​mej, jak tego do​ko​nał? Je​den czło​wiek może prze​ka​zać swój Od​dech in​ne​mu, ale Od​dech – bez wzglę​du na ilość – nie czy​ni ni​ko​go bo​giem. Le​gen​dy gło​szą, że Daw​ca umarł, ob​da​rza​jąc swe​go na​stęp​cę wła​snym Od​de​chem. W koń​cu bo​go​wie mogą od​dać ży​cie, by ura​to​wać ko​goś in​ne​go. – Co moim zda​niem nie świad​czy naj​le​piej o umy​sło​wej rów​no​wa​dze bo​gów – wtrą​cił Dar Pie​śni, wzy​wa​jąc słu​gę z ko​lej​nym ta​le​rzem wi​no​gron. – Ba​ja​rzu, nie wzbu​dzasz we mnie po​dzi​wu dla po​przed​ni​ków. Poza tym na​wet je​śli bóg odda swój Od​dech, nie spra​wia tym sa​mym, że od​bior​ca otrzy​mu​je bo​skość. – Ja tyl​ko opo​wia​dam, Wa​sza Mi​łość – po​wtó​rzył Hoid. – Moje hi​sto​rie mogą być praw​dzi​we, mogą być zmy​ślo​ne. Wiem tyl​ko, że te opo​wie​ści ist​nie​ją i trze​ba je gło​sić. Tak barw​nie, jak to tyl​ko moż​li​we, do​da​ła w du​chu Siri, przy​glą​da​jąc się ba​ja​rzo​wi, któ​ry wy​jął z ko​lej​nej kie​sze​ni ździe​beł​ka wy​mie​sza​nej z zie​mią tra​wy. Po​zwo​lił grud​kom sy​pać się spo​mię​dzy pal​ców. – Opo​wia​dam o po​cząt​kach, Wa​sza Mi​łość – cią​gnął Hoid. – Daw​ca Po​ko​ju nie był zwy​kłym Po​wra​ca​ją​cym, po​nie​waż uda​ło mu się po​wstrzy​mać nie​bez​piecz​ną ar​mię Nie​ży​wych. Ode​słał Wid​ma Ka​la​da, któ​re sta​no​wi​ły trzon ar​mii Hal​lan​dren. Tym sa​mym uczy​nił wła​sne kró​le​stwo bez​sil​nym. Zro​bił to po to, by za​pa​no​wał po​kój. Wte​dy oczy​wi​ście dla Kuth i Huth było już za póź​no, ale po​zo​sta​łe kró​le​stwa – Pahn Kahl, Te​dra​del, Gys i samo Hal​lan​dren – zo​sta​ły ura​to​wa​ne. Czy nie​roz​sąd​nie jest po​dej​rze​wać tego boga bo​gów o więk​sze od in​nych zdol​no​ści? Może na​praw​dę do​ko​nał cze​goś wy​jąt​ko​we​go, jak mó​wią ka​pła​ni. Prze​ka​zał Kró​lom-Bo​gom na​sie​nie, po​zwa​la​ją​ce im prze​ka​zy​wać moc i bo​skość z ojca na syna. Dzię​ki ta​kie​mu dzie​dzic​twu mo​gli zgła​szać swo​je pre​ten​sje do tro​nu, po​my​śla​ła Siri, wsu​wa​jąc ka​wa​łek wi​no​gro​na do ust. Ma​jąc za za​ło​ży​cie​la dy​na​stii tak zdu​mie​wa​ją​ce​go boga, mo​gli stać się praw​dzi​wy​mi Kró​la​mi-Bo​ga​mi. A za​gro​zić im mo​gła tyl​ko… kró​lew​ska ro​dzi​na z Idris, w któ​rej ży​łach pły​nie krew Pierw​sze​go Po​wra​ca​ją​ce​go. Inna li​nia z bo​skim dzie​dzic​twem, któ​ra mo​gła ro​ścić so​bie pra​wo do wła​da​nia Hal​lan​dren. Na​dal jed​nak nie do​wie​dzia​ła się, w jaki spo​sób wład​cy umie​ra​li. Ani dla​cze​go nie​któ​rzy bo​go​wie – jak na przy​kład Pierw​szy Po​wra​ca​ją​cy – mo​gli mieć dzie​ci, a inni nie. – Oni są nie​śmier​tel​ni, praw​da? – spy​ta​ła Siri. Hoid ski​nął gło​wą. Wy​pu​ścił z dło​ni resz​tę tra​wy i zie​mi, po czym wziął garść bia​łe​go pyłu. – W rze​czy sa​mej, Wa​sza Wy​so​kość. Po​dob​nie jak wszy​scy Po​wra​ca​ją​cy, Kró​lo​wie-Bo​go​wie się nie sta​rze​ją. Bez​wiecz​ność jest da​rem wszyst​kich, któ​rzy osią​ga​ją Pią​te Wy​wyż​sze​nie. – Za​tem, jak to się sta​ło, że było aż pię​ciu wład​ców? – za​py​ta​ła. – Dla​cze​go umarł pierw​szy z nich? – A dla​cze​go w ogó​le Po​wra​ca​ją​cy od​cho​dzą, Wa​sza Wy​so​kość? – od​po​wie​dział Hoid py​ta​niem. – Bo mie​sza im się w gło​wach – rzu​cił Dar Pie​śni. Ba​jarz się uśmiech​nął. – Dla​te​go, że się mę​czą. Bo​go​wie są inni niż zwy​kli lu​dzie. Po​wra​ca​ją dla nas, nie dla sie​bie, i kie​dy nie po​tra​fią już znieść ży​cia, od​cho​dzą. Kró​lo​wie-Bo​go​wie żyją tyl​ko do chwi​li, w któ​rej przyj​dzie na świat ich na​stęp​ca. Siri drgnę​ła. – I wszy​scy o tym wie​dzą? – spy​ta​ła, krzy​wiąc się, na myśl o tym, że jej py​ta​nie mo​gło wy​dać się po​dej​rza​ne. – Oczy​wi​ście, że tak, Wa​sza Wy​so​kość – od​po​wie​dział Hoid. – A przy​naj​mniej ba​ja​rze i ucze​ni. Każ​-

dy z wład​ców Hal​lan​dren od​szedł ze świa​ta wkrót​ce po na​ro​dzi​nach swe​go syna i na​stęp​cy. To na​tu​ral​ne. Kró​lów-Bo​gów za​czy​na wte​dy drą​żyć nie​po​kój i szu​ka​ją oka​zji, by sko​rzy​stać ze swe​go Od​de​chu ku po​myśl​no​ści ca​łe​go kró​le​stwa. A wte​dy… Uniósł gwał​tow​nie rękę, pstryk​nął pal​ca​mi, wy​rzu​ca​jąc w po​wie​trze kil​ka kro​pel wody, któ​re za​mie​ni​ły się mgłę. – A wte​dy od​cho​dzą – za​koń​czył. – Zo​sta​wia​jąc lu​dziom swe bło​go​sła​wień​stwo i no​we​go wład​cę. Wszy​scy obec​ni w mil​cze​niu przy​glą​da​li się zni​ka​ją​cej przed ba​ja​rzem mgieł​ce. – To chy​ba nie​zbyt przy​jem​na wia​do​mość dla pan​ny mło​dej – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Nie wiem, czy się ucie​szy, sły​sząc, że jej nowy mąż znu​dzi się ży​ciem, wkrót​ce po tym, jak ona uro​dzi mu syna. – Nie sta​ram się opo​wia​dać przy​jem​nych hi​sto​rii, Wa​sza Mi​łość. – Hoid się ukło​nił. Le​żą​ce na zie​mi u jego stóp pył​ki, piach, ka​wał​ki me​ta​lu i zie​mi mie​sza​ły się na lek​kim wie​trze. – Ja po pro​stu po​wta​rzam je ta​ki​mi, ja​kie są. Ta kon​kret​na nie jest dla więk​szo​ści ta​jem​ni​cą. Po​nad​to my​ślę, że Jej Wy​so​kość po​win​na mieć tego świa​do​mość. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła ci​cho Siri. – Do​brze, że mi o tym po​wie​dzia​łeś. Gdzie się na​uczy​łeś tak… nie​co​dzien​nej me​to​dy opo​wia​da​nia hi​sto​rii? Hoid spoj​rzał na nią i uśmiech​nął się. – Wa​sza Wy​so​kość, na​uczy​łem się tego wie​le, wie​le lat temu, od czło​wie​ka, któ​ry nie wie​dział, kim jest. Było to w od​le​głym miej​scu, gdzie spo​ty​ka​ją się dwa kra​je i gdzie umie​ra​ją bo​go​wie. Ale to zu​peł​nie nie​waż​ne. Siri zda​ła so​bie spra​wę, że Hoid od​po​wie​dział w taki spo​sób, by do​dać so​bie do​dat​ko​wej aury ta​jem​ni​czo​ści i ro​man​ty​zmu. O wie​le bar​dziej in​te​re​su​ją​ce było dla niej jed​nak to, co mó​wił na te​mat śmier​ci Kró​lów-Bo​gów. A więc ist​nie​je ofi​cjal​ne wy​ja​śnie​nie, za​sta​na​wia​ła się. I mu​szę przy​znać, że cał​kiem do​bre. Z punk​tu wi​dze​nia teo​lo​gii to zu​peł​nie sen​sow​ne, że Kró​lo​wie-Bo​go​wie od​cho​dzą, za​pew​niw​szy kró​le​stwu god​ne​go na​stęp​cę. To jed​nak na​dal nie wy​ja​śnia, w jaki spo​sób Skarb Daw​cy Po​ko​ju – całe bo​gac​two jego Od​de​chów – jest prze​ka​zy​wa​ny po​mię​dzy wład​ca​mi, któ​rzy nie mają ję​zy​ków. I nie wia​do​mo dla​cze​go ktoś taki jak Su​se​bron musi po​czuć się zmę​czo​ny ży​ciem, sko​ro w tej chwi​li tak się nim cie​szy. Tak czy ina​czej ta ofi​cjal​na wer​sja mu​sia​ła sa​tys​fak​cjo​no​wać wszyst​kich, któ​rzy nie zna​li Kró​la-Boga. Siri do​strze​ga​ła jed​nak jej nie​do​stat​ki. Wie​dzia​ła, że Su​se​bron ni​cze​go po​dob​ne​go by nie zro​bił. Nie te​raz. Mimo wszyst​ko… Czy coś może się zmie​nić, kie​dy uro​dzi mu syna? Czy Su​se​bron na​praw​dę mógł​by się nią tak ła​two znu​żyć? – Może po​win​ni​śmy mieć wręcz na​dzie​ję, że sta​ry Su​se​bron odej​dzie, moja kró​lo​wo – rzu​cił lek​kim to​nem Dar Pie​śni, się​ga​jąc po wi​no​gro​na. – Po​dej​rze​wam, że zo​sta​łaś w to wszyst​ko wmie​sza​na nie ze swej wła​snej woli. Gdy​by Su​se​bron umarł, za​pew​ne mo​gła​byś wró​cić do domu. Ni​ko​mu nie sta​ło​by się nic złe​go, ktoś zo​stał​by ule​czo​ny, a na tro​nie za​siadł​by nowy wład​ca. Wszy​scy bo​ha​te​ro​wie spek​ta​klu by​li​by albo szczę​śli​wi, albo mar​twi. Ka​pła​ni na are​nie wciąż się spie​ra​li. Hoid ukło​nił się Siri, cze​ka​jąc, by po​zwo​li​ła mu odejść. Szczę​śli​wi… albo mar​twi. Po​czu​ła skurcz żo​łąd​ka. – Prze​pra​szam – ode​zwa​ła się, wsta​jąc. – Chcę się przejść. Dzię​ku​ję za opo​wie​ści, Hoid. W asy​ście swo​je​go or​sza​ku wy​szła z loży. Nie chcia​ła, by Dar Pie​śni uj​rzał jej łzy.

33 Pe​reł​ka pra​co​wa​ła w mil​cze​niu, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na Vi​ven​nę. Moc​no za​cią​gnę​ła ko​lej​ny szew. Wnętrz​no​ści Cioł​ka – je​li​ta, żo​łą​dek i ja​kieś inne or​ga​ny, któ​rych nazw księż​nicz​ka nie chcia​ła na​wet znać – le​ża​ły obok nie​go na pod​ło​dze, sta​ran​nie wy​cią​gnię​te i cze​ka​ją​ce na na​pra​wę. Na​jem​nicz​ka zaj​mo​wa​ła się w tej chwi​li je​li​ta​mi, za​szy​wa​jąc je spe​cjal​ną gru​bą ni​cią i wy​gię​tą igłą. Wi​dok był od​ra​ża​ją​cy. Mimo to jed​nak pra​wie wca​le Vi​ven​ny nie po​ru​szył, nie po prze​ży​tym wcze​śniej szo​ku. Znaj​do​wa​li się w jed​nej ze swych miej​skich kry​jó​wek. Tonk Fah po​szedł do ich głów​ne​go domu, by spraw​dzić, czy nic się nie sta​ło Par​li​no​wi. Denth był na dole, skąd miał coś przy​nieść. Vi​ven​na sie​dzia​ła na pod​ło​dze. Prze​bra​ła się w dłu​gą su​kien​kę, któ​rą ku​pi​li po dro​dze. Jej po​przed​ni strój nie nada​wał się do uży​cia po star​ciu w błot​ni​stym za​uł​ku. Pod​cią​gnę​ła nogi pod bro​dę. Pe​reł​ka była sku​pio​na na swej pra​cy na roz​ło​żo​nym na zie​mi prze​ście​ra​dle. Wście​kła mam​ro​ta​ła pod no​sem. – Ty Cioł​ku – szep​ta​ła. – Wciąż nie mogę uwie​rzyć, że po​zwo​li​li​śmy ci tak cier​pieć, tyl​ko po to, żeby ją ochro​nić. Cier​pie​nie. Czy dla isto​ty ta​kiej jak Cio​łek to sło​wo mo​gło mieć ja​kie​kol​wiek zna​cze​nie? Nie​ży​wy był przy​tom​ny; le​żał z otwar​ty​mi ocza​mi. Jaki był sens w zszy​wa​niu jego wnętrz​no​ści? Czy mo​gły się za​le​czyć? Prze​cież nie mu​siał jeść. Po co za​da​wać so​bie tyle kło​po​tu z je​li​ta​mi? Vi​ven​na za​drża​ła i od​wró​ci​ła wzrok. Czu​ła się tak, jak​by jej wła​sne wnętrz​no​ści tak​że zo​sta​ły wy​dar​te na ze​wnątrz i wy​sta​wio​ne na wi​dok ca​łe​mu świa​tu. Przy​mknę​ła po​wie​ki. Mi​nę​ło już kil​ka go​dzin, a ona wciąż prze​ży​wa​ła kosz​mar z alej​ki, wciąż prze​ży​wa​ła chwi​lę, w któ​rej była pew​na, że za​raz zgi​nie. Cze​go do​wie​dzia​ła się o so​bie? Skrom​ność oka​za​ła się ni​czym – wo​la​ła prze​cież zdjąć spód​ni​cę, niż prze​wró​cić się po​now​nie. Utrzy​my​wa​nie kon​tro​li nad wło​sa​mi tak​że nie mia​ło zna​cze​nia – gdy tyl​ko po​czu​ła za​gro​że​nie, zu​peł​nie prze​sta​ła się nimi przej​mo​wać. Tak​że i jej re​li​gia nie oka​za​ła się waż​na. Mimo że nie uda​ło się jej sko​rzy​stać z Od​de​chu – nie była na​wet w sta​nie do​pu​ścić się po​rząd​nej he​re​zji. – Kusi mnie, żeby odejść – mruk​nę​ła Pe​reł​ka. – Ty i ja. Odej​dzie​my. Cio​łek za​czął się po​ru​szać. Vi​ven​na otwo​rzy​ła oczy i zo​ba​czy​ła, że Nie​ży​wy pró​bu​je wstać, choć wnętrz​no​ści wciąż wy​le​wa​ły mu się z brzu​cha… Na​jem​nicz​ka za​klę​ła. – Kładź się – syk​nę​ła le​d​wie sły​szal​nie. – Na Ko​lo​ry, prze​klęt​ni​ku. Wy​cie słoń​ca. Nie rób nic. Wy​cie słoń​ca. Cio​łek po​ło​żył się na po​wrót i za​marł. Nie​ży​wi słu​cha​ją po​le​ceń, po​my​śla​ła księż​nicz​ka, ale nie są zbyt by​strzy. Chciał wyjść, po​nie​waż wziął sło​wa Pe​reł​ki za Roz​kaz. Ale co ona po​wie​dzia​ła o słoń​cu? Czyż​by to było jed​no z ha​seł bez​pie​czeń​stwa, o któ​rych wspo​mi​nał Denth? Vi​ven​na usły​sza​ła kro​ki na scho​dach w piw​ni​cy. Otwo​rzy​ły się drzwi i sta​nął w nich na​jem​nik. Za​mknął je za sobą, pod​szedł i po​dał Pe​reł​ce coś, co wy​glą​da​ło jak duży bu​kłak na wino. Ko​bie​ta ode​bra​ła ten przed​miot i na​tych​miast wró​ci​ła do pra​cy. Denth usiadł obok księż​nicz​ki. – Mówi się, że czło​wiek nie zna sa​me​go sie​bie, do​pó​ki nie sta​nie po raz pierw​szy twa​rzą w twarz ze śmier​cią – rzu​cił swo​bod​nym to​nem. – Nie je​stem pe​wien, czy to praw​da. Wy​da​je mi się ra​czej, że oso​ba, któ​rą się jest tuż przed koń​cem, nie jest tak waż​na jak czło​wiek, któ​rym się było. Dla​cze​go te kil​ka chwil mia​ło​by zna​czyć wię​cej niż całe ży​cie? Vi​ven​na nie od​po​wie​dzia​ła.

– Wszy​scy się boją, księż​nicz​ko. Na​wet od​waż​ni męż​czyź​ni nie​kie​dy ucie​ka​ją, gdy tyl​ko zo​ba​czą praw​dzi​wą wal​kę. Dla​te​go wła​śnie żoł​nie​rze prze​cho​dzą tak dłu​gie szko​le​nie. Ar​mie nie skła​da​ją się z sa​mych męż​nych wo​jow​ni​ków, tyl​ko z żoł​nie​rzy o do​brze wy​tre​no​wa​nych od​ru​chach. W lu​dziach, jak we wszyst​kich zwie​rzę​tach, drze​mią in​stynk​ty. I cza​sa​mi przej​mu​ją nad nami kon​tro​lę. Nie ma w tym nic złe​go. Vi​ven​na wciąż pa​trzy​ła na na​jem​nicz​kę, któ​ra sta​ran​nie umiesz​cza​ła je​li​ta w brzu​chu Cioł​ka. Wzię​ła do ręki nie​wiel​kie za​wi​niąt​ko i wy​ję​ła z nie​go coś, co wy​glą​da​ło jak pa​sek mię​sa. – Spi​sa​łaś się na​praw​dę do​brze – pod​jął Denth. – Nie stra​ci​łaś roz​sąd​ku. Nie spa​ra​li​żo​wał cię strach. Zna​la​złaś naj​lep​szą dro​gę uciecz​ki. Nie​któ​rzy moi klien​ci za​mie​ra​li i sta​li w bez​ru​chu, do​pó​ki nie wy​cią​gną​łem ich siłą z za​mie​sza​nia. – Chcę, że​byś na​uczył mnie Roz​bu​dza​nia – szep​nę​ła Vi​ven​na. Drgnął i spoj​rzał jej w oczy. – Nie chcesz się przed​tem tro​chę nad tym… za​sta​no​wić? – Już się za​sta​no​wi​łam – po​wie​dzia​ła ci​cho. Ob​ję​ła ko​la​na ra​mio​na​mi i opar​ła na nich bro​dę. – Wy​da​wa​ło mi się, że je​stem sil​niej​sza. Wy​da​wa​ło mi się, że ra​czej umrę, niż uży​ję Od​de​chu. To nie​praw​da. W tam​tej chwi​li wie​dzia​łam, że zro​bię wszyst​ko, byle tyl​ko prze​żyć. – By​ła​byś świet​ną na​jem​nicz​ką. – Denth się uśmiech​nął. – Wiem, że to nie​wła​ści​we – po​wie​dzia​ła, pa​trząc przed sie​bie. – Ale i tak nie je​stem już czy​sta. Za​tem rów​nie do​brze mogę zro​zu​mieć to, co mam w so​bie. Na​uczyć się tego uży​wać. Je​śli spro​wa​dzi to na mnie po​tę​pie​nie, trud​no. Ale przy​naj​mniej po​ży​ję na tyle dłu​go, by znisz​czyć Hal​lan​dren. Denth uniósł brew. – Czy​li te​raz chcesz nisz​czyć, tak? Nie ogra​ni​cza​my się już do zwy​kłe​go sa​bo​ta​żu? Dziew​czy​na po​krę​ci​ła gło​wą. – Chcę znisz​czyć to kró​le​stwo – szep​nę​ła. – Do​kład​nie tak, jak mó​wi​li ci lu​dzie na spo​tka​niu. Hal​lan​dren nisz​czy bie​da​ków. Może znisz​czyć na​wet i mnie. Nie​na​wi​dzę Hal​lan​dren. – Ale… – Nie, Denth – prze​rwa​ła mu Vi​ven​na. Jej wło​sy przy​bra​ły ko​lor krwa​wej czer​wie​ni i tym ra​zem w ogó​le się tym nie prze​ję​ła. – Na​praw​dę nie​na​wi​dzę. Za​wsze nie​na​wi​dzi​łam. Ode​bra​li mi dzie​ciń​stwo. Mu​sia​łam się przy​go​to​wać, by zo​stać ich kró​lo​wą. Szy​ko​wa​łam się, by po​ślu​bić ich Kró​la-Boga. Wszy​scy mó​wi​li, że to od​py​cha​ją​cy i grzesz​ny he​re​tyk, a ja mia​łam iść z nim do łóż​ka! Nie​na​wi​dzę ca​łe​go tego mia​sta, jego bo​gów i barw. Nie​na​wi​dzę go za to, że ukra​dło mi ży​cie, że zmu​si​ło mnie do po​rzu​ce​nia wszyst​kie​go, co ko​cham! Nie​na​wi​dzę tych tłocz​nych ulic, tych zie​lo​nych ogro​dów, han​dlu i tej wiecz​nej du​cho​ty. A przede wszyst​kim nie​na​wi​dzę ich aro​gan​cji. Tego, że są​dzą, że mogą po​mia​tać moim oj​cem, że dwa​dzie​ścia lat temu zmu​si​li go do pod​pi​sa​nia tego trak​ta​tu. Kon​tro​lo​wa​li całe moje ży​cie. Zdo​mi​no​wa​li je. Zruj​no​wa​li. A te​raz mają moją sio​strę. Za​czerp​nę​ła głę​bo​ko tchu. Moc​no za​ci​snę​ła zęby. – Do​sta​niesz swo​ją ze​mstę, księż​nicz​ko – szep​nął Denth. Spoj​rza​ła na na​jem​ni​ka. – Chcę, żeby cier​pie​li, Denth. Dzi​siej​szy atak nie miał na celu pa​cy​fi​ka​cji nie​spo​koj​nych i nie​za​do​wo​lo​nych. Hal​lan​dren wy​sła​ło tych żoł​nie​rzy, by za​bi​ja​li. Chcie​li za​bić bie​da​ków, któ​rych sami stwo​rzy​li. Po​wstrzy​ma​my ich. Nie będą już ro​bić ta​kich rze​czy. Nie chcę już być miła i grzecz​na, nie chcę igno​ro​wać ich pre​ten​sjo​nal​no​ści. Chcę zro​bić coś zna​czą​ce​go. Za​cząć wresz​cie dzia​łać. Na​jem​nik po​wo​li ski​nął gło​wą. – Do​brze. Zmie​ni​my za​sa​dy. Za​ata​ku​je​my bar​dziej do​tkli​wie. – Świet​nie – po​wie​dzia​ła i moc​no za​ci​snę​ła po​wie​ki. Czu​ła ogar​nia​ją​cą ją fru​stra​cję i ża​ło​wa​ła, że nie jest w sta​nie po​wstrzy​mać wszyst​kich tło​czą​cych się w jej wnę​trzu emo​cji. Nie po​tra​fi​ła. Zbyt dłu​go je w so​bie tłu​mi​ła. I na tym wła​śnie po​le​gał pro​blem.

– Od po​cząt​ku to nie two​ja sio​stra była w tym naj​waż​niej​sza, praw​da? – spy​tał Denth. – Nie dla​te​go tu przy​by​łaś? Nie otwie​ra​jąc oczu, po​krę​ci​ła gło​wą. – Więc dla​cze​go? – Szko​li​łam się całe swo​je ży​cie – szep​nę​ła. – To ja mia​łam się po​świę​cić. Kie​dy Siri zo​sta​ła wy​sła​na za​miast mnie, sta​łam się ni​kim. Mu​sia​łam tu przy​je​chać i ode​brać to co na​le​ży się mnie. – Ale przed chwi​lą sama po​wie​dzia​łaś, że Hal​lan​dren nie​na​wi​dzi​łaś przez całe ży​cie. – W gło​sie na​jem​ni​ka po​ja​wi​ła się nie​pew​ność. – Nie​na​wi​dzi​łam. I nie​na​wi​dzę. Dla​te​go mu​sia​łam tu przy​je​chać. Mil​czał przez kil​ka chwil. – To chy​ba zbyt skom​pli​ko​wa​ne jak na gło​wę na​jem​ni​ka. Otwo​rzy​ła oczy. Sama nie była pew​na, czy to wszyst​ko ro​zu​mie. Za​wsze trzy​ma​ła swo​ją nie​na​wiść na wo​dzy, po​zwa​la​jąc jej ujaw​niać się tyl​ko pod po​sta​cią po​gar​dy dla Hal​lan​dren i spo​so​bu ży​cia jego miesz​kań​ców. Te​raz przy​zna​ła się do niej otwar​cie. Po​go​dzi​ła się z nią. A Hal​lan​dren oka​za​ło się jed​no​cze​śnie god​ne po​gar​dy i ku​szą​ce. Zu​peł​nie jak​by… jak​by zro​zu​mia​ła, że do​pó​ki się tu nie zja​wi​ła i nie uj​rza​ła tego kró​le​stwa na wła​sne oczy, nie mia​ła tak na​praw​dę po​ję​cia o tym, co znisz​czy​ło jej ży​cie. Te​raz jed​nak wie​dzia​ła już i ro​zu​mia​ła. Sko​ro jej Od​de​chy mogą się przy​dać, to z nich sko​rzy​sta. Tak samo jak Le​mek​so​wi. Tak samo jak sze​fom pół​świat​ka. Nie była od nich lep​sza. Ani przez chwi​lę. Wąt​pi​ła, by Denth to zro​zu​miał. Ski​nę​ła gło​wą w stro​nę Pe​reł​ki. – Co ona robi? – spy​ta​ła. Denth od​wró​cił się ku na​jem​nicz​ce. – Przy​szy​wa nowy mię​sień – wy​ja​śnił. – Je​den z mię​śni w jego boku zo​stał prze​cię​ty do​kład​nie przez śro​dek. A mię​śnie nie dzia​ła​ją do​brze, je​śli się je po pro​stu zszy​je. Dla​te​go musi wy​mie​nić ca​łość. – I mo​cu​je go śru​ba​mi? Denth ski​nął gło​wą. – Do ko​ści. To sku​tecz​na me​to​da. Może nie do​sko​na​ła, ale do​bra. Żad​nej rany Nie​ży​we​go nie moż​na cał​ko​wi​cie wy​le​czyć, ale ja​kaś po​pra​wa za​wsze na​stę​pu​je. Więc zszy​wa się ich i wy​peł​nia świe​żym al​ko​ho​lem. Po pew​nej ilo​ści ta​kich ope​ra​cji cia​ło prze​sta​je dzia​łać i trze​ba wte​dy zu​żyć ko​lej​ny Od​dech, by mo​gło da​lej pra​co​wać. Wte​dy jed​nak naj​pro​ściej jest zwy​czaj​nie ku​pić no​we​go tru​pa. Oca​lo​na przez po​two​ra. Może wła​śnie dla​te​go z taką de​ter​mi​na​cją chcia​ła się na​uczyć po​słu​gi​wać Od​de​chem. Po​win​na już nie żyć, ale ura​to​wał ją Cio​łek. Nie​ży​wy. Za​wdzię​cza​ła ży​cie cze​muś, co nie po​win​no ist​nieć. Co gor​sza, w głę​bi du​cha od​naj​do​wa​ła dla tej rze​czy zdra​dziec​kie współ​czu​cie. A na​wet pew​ną dozę cie​pła. Za​sta​no​wi​ła się nad tym i uzna​ła, że ko​rzy​sta​nie z Bio​Chro​my i tak nie po​gor​szy jej sy​tu​acji. – Dziel​nie wal​czył – szep​nę​ła. – Le​piej niż Nie​ży​wi gwar​dzi​ści. Denth po​pa​trzył na Cioł​ka. – Oni nie są iden​tycz​ni. Więk​szość Nie​ży​wych po​wsta​je z byle ja​kich ciał, ale za od​po​wied​nią sumę moż​na ku​pić zwło​ki ko​goś bar​dzo uta​len​to​wa​ne​go. Dziew​czy​na po​czu​ła dreszcz. Przy​po​mnia​ła so​bie chwi​lę, gdy na twa​rzy bro​nią​ce​go jej Cioł​ka po​ja​wił się cień czło​wie​czeń​stwa. Sko​ro nie​umar​ły po​twór mógł oka​zać się bo​ha​te​rem, to rów​nie do​brze głę​bo​ko re​li​gij​na księż​nicz​ka mo​gła się oka​zać he​re​tycz​ką. A może tyl​ko pró​bo​wa​ła zna​leźć so​bie wy​mów​kę? – Czy​li oni za​cho​wu​ją swo​je zdol​no​ści? – spy​ta​ła ci​cho. Denth ski​nął gło​wą. – Przy​naj​mniej ja​kieś ich po​zo​sta​ło​ści. Za​pła​ci​li​śmy za nie​go tyle, bo za ży​cia był świet​nym żoł​nie​rzem. Dla​te​go war​to po​świę​cić czas, pie​nią​dze i wy​si​łek, by go na​pra​wić, a nie ku​po​wać no​we​go Nie​ży​we​go.

Trak​tu​ją go jak zwy​kły przed​miot, my​śla​ła Vi​ven​na. Ona też tak po​win​na. A mimo to, im czę​ściej my​śla​ła o Cioł​ku, tym czę​ściej uzna​wa​ła go za oso​bę. To prze​cież on oca​lił jej ży​cie. Nie Tonk Fah. Nie Denth. Do​szła do wnio​sku, że na​jem​ni​cy po​win​ni oka​zy​wać Nie​ży​we​mu nie​co wię​cej sza​cun​ku. Pe​reł​ka za​mo​co​wa​ła wresz​cie nowy mię​sień i za​szy​ła skó​rę Cioł​ka gru​bą ni​cią. – Jego cia​ło tro​chę się za​goi – po​wie​dział Denth – ale le​piej jest za​szyć go czymś moc​nym, żeby się nie roz​padł. – A te… soki? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – To spe​cjal​ny ro​dzaj al​ko​ho​lu – po​wie​dział Denth. – Od​kry​cie Pię​ciu Uczo​nych. Cu​dow​na sub​stan​cja. Świet​nie za​stę​pu​je krew. – I to dla​te​go do​szło do Wie​lo​woj​nia? – szep​nę​ła. – Dla​te​go, że od​kry​li ten płyn? – Po czę​ści. Po​mo​gło w tym jesz​cze jed​no od​kry​cie, też któ​re​goś z Pię​ciu Uczo​nych, ale nie pa​mię​tam któ​re​go. Wy​na​lazł kil​ka no​wych Roz​ka​zów. Je​śli na​praw​dę chcesz się na​uczyć Roz​bu​dza​nia, wła​śnie to mu​sisz po​znać. Roz​ka​zy. – Na​ucz mnie. – Ski​nę​ła gło​wą. Pe​reł​ka wzię​ła do ręki nie​wiel​ką pom​pę i wsu​nę​ła krót​ki wę​żyk do otwo​ru w kar​ku Cioł​ka. Wol​ny​mi ru​cha​mi – za​pew​ne po to, by nie znisz​czyć na​czyń krwio​no​śnych – za​czę​ła wy​peł​niać Nie​ży​we​go bez​barw​nym pły​nem. – Cóż – za​czął Denth – Roz​ka​zów jest wie​le. Je​śli chcesz oży​wić linę, tak jak chcia​łaś to zro​bić tam w alej​ce, do​brym roz​ka​zem jest: „Chwy​tać rze​czy”. Mu​sisz to wy​po​wie​dzieć wy​raź​nie, z wolą uwol​nie​nia Od​de​chu. In​nym do​brym roz​ka​zem jest: „Chroń mnie”, choć je​śli nie wy​obra​zisz so​bie kon​kret​nie, cze​go się po nim spo​dzie​wasz, przed​miot może go nie​kie​dy dziw​nie in​ter​pre​to​wać. – Mam so​bie to wy​obra​zić? – spy​ta​ła Vi​ven​na. Ski​nął gło​wą. – Nie wy​star​czy tyl​ko wy​po​wie​dzieć Roz​ka​zu. Mu​sisz go ukształ​to​wać w gło​wie. Od​dech, któ​ry wy​ko​rzy​stasz, jest czę​ścią two​je​go ży​cia, two​jej du​szy, jak​by po​wie​dział Idria​nin. Kie​dy coś Bu​dzisz, to ten przed​miot sta​je się czę​ścią cie​bie. Je​śli je​steś do​bra i masz od​po​wied​nią prak​ty​kę, Roz​bu​dzo​ne przez cie​bie rze​czy będą ro​bić do​kład​nie to, cze​go chcesz. Są wte​dy two​imi do​dat​ko​wy​mi koń​czy​na​mi. Ro​zu​mie​ją, co chcesz zro​bić, tak samo jak two​je ręce. – Mu​szę więc za​cząć ćwi​czyć – po​wie​dzia​ła. – Na pew​no bez tru​du się tego na​uczysz. – Na​jem​nik po​ki​wał gło​wą. – Je​steś mą​drą ko​bie​tą i masz dużo Od​de​chów. – To ja​kaś róż​ni​ca? Ski​nął gło​wą i spoj​rzał na nią dziw​nie. Wy​glą​dał, jak​by za​to​pił się we wła​snych my​ślach. – Im wię​cej Od​de​chów masz na po​cząt​ku, tym ła​twiej na​uczyć się Roz​bu​dza​nia. To tak jak… Nie wiem… Nie wiem, czy Od​dech jest czę​ścią cie​bie, czy ty czę​ścią wła​sne​go Od​de​chu. Wy​pro​sto​wa​ła się tro​chę, za​sta​na​wia​jąc się nad jego sło​wa​mi. – Dzię​ku​ję – po​wie​dzia​ła po chwi​li. – Za co? Za wy​ja​śnie​nie tego? Po​ło​wa ulicz​ni​ków po​wie​dzia​ła​by ci to samo. – Nie – od​par​ła. – Oczy​wi​ście je​stem ci wdzięcz​na za wy​tłu​ma​cze​nie, ale dzię​ku​ję za coś in​ne​go. Za to, że nie uzna​łeś mnie za hi​po​kryt​kę. Za to, że zgo​dzi​łeś się zmie​nić pla​ny i pod​jąć więk​sze ry​zy​ko. Za to, że mnie dziś obro​ni​łeś. – Uwa​żam, że zro​bi​łem tyl​ko to, co po​wi​nien zro​bić każ​dy do​bry pra​cow​nik. Przy​naj​mniej taki, któ​ry jest przy oka​zji na​jem​ni​kiem. – Nie cho​dzi tyl​ko o to, Denth. Je​steś do​brym czło​wie​kiem. Spoj​rzał jej w oczy i coś w nich zo​ba​czy​ła. Dziw​ną emo​cję, uczu​cie, któ​re​go nie po​tra​fi​ła na​zwać. Vi​ven​na znów po​my​śla​ła o no​szo​nej przez nie​go ma​sce – o roli ro​ze​śmia​ne​go, wiecz​nie żar​tu​ją​ce​go na​jem​ni​ka. Ta ma​ska była tyl​ko przy​kryw​ką dla ko​goś in​ne​go, dla tej oso​by, któ​rą do​strze​ga​ła głę​bo​ko w jego

spoj​rze​niu. – Do​brym czło​wie​kiem… – po​wtó​rzył. – Cza​sa​mi ża​łu​ję, że to nie​praw​da, księż​nicz​ko. Do​brym czło​wie​kiem nie je​stem już od lat. Otwo​rzy​ła usta, by od​po​wie​dzieć, ale coś spra​wi​ło, że się po​wstrzy​ma​ła. Na ze​wnątrz za oknem prze​su​nął się ja​kiś cień. Kil​ka chwil póź​niej po​ja​wił się Tonk Fah. Denth wstał, nie pa​trząc na dziew​czy​nę. – No i? – spy​tał to​wa​rzy​sza. – Wy​glą​da na to, że jest bez​piecz​nie – oznaj​mił Tonk Fah, przy​glą​da​jąc się Cioł​ko​wi. – Jak tam nasz sztyw​niak? – Wła​śnie skoń​czy​łam – rzu​ci​ła Pe​reł​ka. Po​chy​li​ła się i bar​dzo ci​cho po​wie​dzia​ła coś do Nie​ży​we​go. Cio​łek drgnął, usiadł i się ro​zej​rzał. Vi​ven​na od​cze​ka​ła do chwi​li, kie​dy spoj​rze​nie Cioł​ka spo​czę​ło na niej, ale nie zo​ba​czy​ła w nim ani śla​du świa​do​mo​ści. Nie roz​po​znał jej. Pa​trzył ze swo​ją zwy​kłą, ni​cze​go nie​wy​ra​ża​ją​cą miną. Oczy​wi​ście, po​my​śla​ła, pod​no​sząc się z miej​sca. Prze​cież jest Nie​ży​wym. Pe​reł​ka uru​cho​mi​ła go swo​imi sło​wa​mi. Za​pew​ne było to to samo ha​sło, z któ​re​go sko​rzy​sta​ła, by go unie​ru​cho​mić. Ta dziw​na fra​za… Wy​cie słoń​ca. Vi​ven​na za​pa​mię​ta​ła to so​bie, po czym wszy​scy wy​szli z bu​dyn​ku.

Nie​dłu​gi czas po​tem do​tar​li do domu. Par​lin wy​biegł im na​prze​ciw, wy​raź​nie za​nie​po​ko​jo​ny lo​sem to​wa​rzy​szy. Naj​pierw pod​szedł do Pe​reł​ki, choć na​jem​nicz​ka szyb​ko go zby​ła. Gdy do środ​ka we​szła Vi​ven​na, zwró​cił się wła​śnie ku niej. – Vi​ven​no? Co się sta​ło? Dziew​czy​na tyl​ko po​krę​ci​ła gło​wą. – Wiem, że do​szło do wal​ki – po​wie​dział, idąc za nią po scho​dach. – Sły​sza​łem o tym. – Za​ata​ko​wa​li miej​sce, w któ​rym mie​li​śmy spo​tka​nie – wy​ja​śni​ła zmę​czo​nym gło​sem, kie​dy we​szła na pię​tro. – Od​dział Nie​ży​wych. Za​bi​ja​li lu​dzi. – Pa​nie Ko​lo​rów! – jęk​nął Par​lin. – Czy Pe​reł​ce nic się nie sta​ło? Vi​ven​na ob​la​ła się ru​mień​cem i od​wró​ci​ła. Spoj​rza​ła na wciąż sto​ją​ce​go na scho​dach chło​pa​ka. – Dla​cze​go py​tasz aku​rat o nią? – Lu​bię ją. Jest miła. – Par​lin wzru​szył ra​mio​na​mi. – Na​praw​dę uwa​żasz, że po​wi​nie​neś mi mó​wić ta​kie rze​czy? – spy​ta​ła dziew​czy​na, za​uwa​ża​jąc jed​no​cze​śnie, że jej wło​sy przy​bie​ra​ją czer​wo​na​wy od​cień. – Nie je​steś cza​sem za​rę​czo​ny ze mną? – Vi​ven​no, prze​cież by​łaś przy​rze​czo​na Kró​lo​wi-Bogu. – Par​lin zmarsz​czył czo​ło. – Ale przez cały czas wie​dzia​łeś, cze​go na​praw​dę chcie​li nasi oj​co​wie – rzu​ci​ła, bio​rąc się pod boki. – Tak, wie​dzia​łem – od​parł mło​dzie​niec – ale cóż… Kie​dy opu​ści​li​śmy Idris, po​my​śla​łem, że obo​je zo​sta​nie​my wy​dzie​dzi​cze​ni i że nie ma po​wo​du dłu​żej grać tej ko​me​dii. Ko​me​dii? – po​wtó​rzy​ła w my​ślach. – Bądź​my uczci​wi, Vi​ven​no – do​dał z uśmie​chem. – Ni​g​dy nie by​łaś dla mnie miła. Wiem, że my​ślisz, że je​stem głu​pi. I po​dej​rze​wam, że się nie my​lisz. Ale gdy​by na​praw​dę ci na mnie za​le​ża​ło, nie spra​wia​ła​byś tak czę​sto, że​bym czuł się jak idio​ta. Pe​reł​ka też jest dla mnie szorst​ka, ale przy​naj​mniej śmie​je się cza​sem z mo​ich dow​ci​pów. Ty ni​g​dy się z nich nie śmia​łaś. – Ale… – za​czę​ła księż​nicz​ka i na​gle za​bra​kło jej słów. – Ale dla​cze​go w ta​kim ra​zie przy​je​cha​łeś za mną do Hal​lan​dren? Chło​pak za​mru​gał. – Oczy​wi​ście z po​wo​du Siri. Prze​cież wła​śnie po to się tu wy​pra​wi​li​śmy? Żeby ją ura​to​wać? – Uśmiech​nął się przy​jaź​nie i wzru​szył ra​mio​na​mi. – Do​bra​noc, Vi​ven​no. – Zszedł na dół i ru​szył na po​szu​ki​wa​nie Pe​reł​ki.

Vi​ven​na od​pro​wa​dzi​ła go wzro​kiem. Jest dwa​kroć lep​szym czło​wie​kiem ode mnie, prze​mknę​ło jej przez myśl. Po​szła do swo​je​go po​ko​ju. Czu​ła, jak za​le​wa ją fala wsty​du. A mnie co​raz cię​żej przy​cho​dzi dbać o co​kol​wiek. Do​tar​ło do niej, że wszyst​ko zo​sta​ło jej ode​bra​ne. Więc dla​cze​go nie mia​ła utra​cić i Par​li​na? Gdy za​mknę​ła za sobą drzwi, jej nie​na​wiść do Hal​lan​dren jesz​cze się umoc​ni​ła. Mu​szę się po pro​stu wy​spać, po​my​śla​ła. Może po​tem zro​zu​miem, co ja, na wszyst​kie Ko​lo​ry, ro​bię w tym mie​ście. Pew​na była tyl​ko jed​ne​go. Na​uczy się Roz​bu​dzać. Dla daw​nej Vi​ven​ny – dziew​czy​ny wier​nej swo​im prze​ko​na​niom i uzna​ją​cej ko​rzy​sta​nie z Od​de​chów za he​re​zję – nie było już miej​sca w T’Te​lir. Praw​dzi​wa Vi​ven​na nie przy​by​ła do Hal​lan​dren, by ra​to​wać sio​strę. Zna​la​zła się tu, po​nie​waż nie ra​dzi​ła so​bie z po​czu​ciem wła​snej nie​waż​no​ści. I dla​te​go się tego na​uczy. To bę​dzie dla niej kara. Po​pa​trzy​ła na drzwi i za​su​nę​ła ry​giel. Po​tem po​de​szła do okna, by za​cią​gnąć za​sło​ny. Ktoś stał na bal​ko​nie. Swo​bod​nie opar​ty o ba​rier​kę. Na jego twa​rzy ciem​niał kil​ku​dnio​wy za​rost, był ubra​ny w bure, zno​szo​ne, nie​mal zu​peł​nie znisz​czo​ne ubra​nie. I miał przy so​bie duży czar​ny miecz. Vi​ven​na pod​sko​czy​ła i otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy. – Same z tobą kło​po​ty – rzu​cił gniew​nie. Dziew​czy​na otwo​rzy​ła usta do krzy​ku, ale za​sło​ny wy​strze​li​ły na​przód, dła​wiąc jej szy​ję. Za​ci​snę​ły się moc​no, dła​wi​ły. Spo​wi​ły całe jej cia​ło, przy​ci​ska​jąc ręce do bo​ków. Nie! – po​my​śla​ła. Czy po to prze​ży​łam atak Nie​ży​wych, by zgi​nąć te​raz we wła​snym po​ko​ju? Za​czę​ła się szar​pać, w na​dziei, że ktoś usły​szy ha​łas i przyj​dzie jej z po​mo​cą. Nie po​ja​wił się nikt. Chwi​lę po​tem stra​ci​ła przy​tom​ność.

34 Dar Pie​śni pa​trzył za wy​cho​dzą​cą śpiesz​nie z jego loży mło​dą kró​lo​wą i po​czuł się dziw​nie win​ny. To do mnie zu​peł​nie nie​po​dob​ne, po​my​ślał i upił łyk wina. Po słod​kich wi​no​gro​nach na​pój wy​dał się bar​dzo kwa​śny. Ale może ten nie​przy​jem​ny po​smak wziął się ską​d​inąd? Roz​ma​wiał z Siri o śmier​ci Kró​la-Boga w swój zwy​kły, lek​ce​wa​żą​cy spo​sób. Jego zda​niem do​brze było, kie​dy lu​dzie do​wia​dy​wa​li się praw​dy wprost, bez ogró​dek – i w mia​rę moż​li​wo​ści z pew​ną dozą hu​mo​ru. Jed​nak​że ta​kiej re​ak​cji zu​peł​nie się nie spo​dzie​wał. Kim był dla niej Król-Bóg? Przy​sła​no ją tu jako jego na​rze​czo​ną, za​pew​ne wbrew jej woli. A jed​nak od​niósł wra​że​nie, że per​spek​ty​wa śmier​ci Su​se​bro​na bar​dzo ją za​smu​ci​ła. Pa​trzył za od​cho​dzą​cą z uzna​niem. Była taka mło​da. Mała istot​ka, ubra​na w zło​to i błę​ki​ty. Mło​da? – za​sta​no​wił się. Może jest mło​da, ale prze​cież żyje dłu​żej ode mnie. Dar Pie​śni za​cho​wał nie​któ​re wspo​mnie​nia i uczu​cia ze swe​go po​przed​nie​go ży​cia, na przy​kład po​czu​cie wła​sne​go wie​ku. Nie my​ślał o so​bie jak o pię​cio​lat​ku. Czuł się znacz​nie star​szy. I wła​śnie to po​win​no spra​wić, żeby ugryzł się w ję​zyk, za​nim po​wie​dział mło​dej ko​bie​cie, że zo​sta​nie wkrót​ce wdo​wą. Czy to moż​li​we, by ta dziew​czy​na ży​wi​ła do Kró​la-Boga ja​kieś uczu​cia? Prze​by​wa​ła w mie​ście le​d​wie od dwóch mie​się​cy i Dar Pie​śni wie​dział – z plo​tek – jak wy​glą​da jej ży​cie. Była zmu​szo​na wy​peł​niać mał​żeń​skie obo​wiąz​ki wo​bec czło​wie​ka, z któ​rym nie było wol​no jej roz​ma​wiać i któ​re​go nie mia​ła pra​wa po​znać. Czło​wie​ka, któ​ry sta​no​wił ucie​le​śnie​nie wszyst​kie​go, co w jej kul​tu​rze zo​sta​ło uzna​ne za he​re​zję. Dar Pie​śni do​szedł więc do wnio​sku, że je​dy​ną praw​dzi​wą przy​czy​ną nie​po​ko​ju dziew​czy​ny musi być nie​pew​ność co do jej wła​sne​go losu po sa​mo​bój​stwie męża. Tym rze​czy​wi​ście po​win​na się przej​mo​wać. Kró​lo​wa bez męża nie by​ła​by już tak waż​na. Bóg ski​nął gło​wą i spoj​rzał na roz​dy​sku​to​wa​nych ka​pła​nów. Skoń​czy​li już te​mat rynsz​to​ków oraz pa​tro​li stra​ży miej​skiej i prze​szli do in​nych kwe​stii. – Mu​si​my się przy​go​to​wać do woj​ny – mó​wił je​den z nich. – Ostat​nie wy​pad​ki ja​sno do​wo​dzą, że nie mo​że​my współ​ist​nieć z Idria​na​mi, ma​jąc jed​no​cze​śnie gwa​ran​cję po​ko​ju i bez​pie​czeń​stwa. Kon​flikt wy​buch​nie, czy tego chce​my, czy nie. Dar Pie​śni przy​słu​chi​wał się dys​pu​cie, po​stu​ku​jąc pal​cem w opar​cie krze​sła. Przez pięć lat zu​peł​nie się nie li​czy​łem, my​ślał. Nie mia​łem gło​su w żad​nej z waż​nych spraw, o któ​rych de​cy​do​wa​ło zgro​ma​dze​nie dwor​skie. Je​dy​ne, co ro​bi​łem, to strze​głem Roz​ka​zów dla czę​ści ar​mii Nie​ży​wych. Moja re​pu​ta​cja isto​ty zu​peł​nie nie​przy​dat​nej osią​gnę​ła praw​dzi​wie bo​ską ska​lę. Dys​ku​sja na are​nie to​czy​ła się w at​mos​fe​rze jesz​cze bar​dziej na​brzmia​łej agre​sją niż pod​czas po​przed​nich se​sji. Ale nie to go mar​twi​ło. Praw​dzi​wym pro​ble​mem była oso​ba ka​pła​na sto​ją​ce​go na cze​le prą​ce​go do woj​ny stron​nic​twa. Nan​ro​vah, wy​so​ki ka​płan Zwia​stu​na Ci​szy zwa​ne​go Szla​chet​nym. W zwy​kłej sy​tu​acji Dar Pie​śni nie za​przą​tał​by so​bie tym gło​wy. A jed​nak… to prze​cież wła​śnie Nan​ro​vah był do tej pory za​go​rza​łym prze​ciw​ni​kiem kon​flik​tu. Co spra​wi​ło, że zmie​nił zda​nie? Nie​dłu​go po​tem w jego loży po​ja​wi​ła się Po​ran​na Rosa. Za​nim jesz​cze przy​szła, wino znów mu po​sma​ko​wa​ło i pił je w za​my​śle​niu. Gło​sy sprze​ci​wu wo​bec woj​ny były rzad​kie i sła​be. Bo​gi​ni usia​dła obok nie​go. Za​sze​le​ści​ła jej suk​nia, w po​wie​trzu unio​sła się woń per​fum. Dar Pie​śni na​wet na nią nie spoj​rzał.

– Jak uda​ło ci się do​trzeć do Nan​ro​va​ha? – spy​tał po dłuż​szej chwi​li. – Nie roz​ma​wia​łam z nim – od​par​ła Po​ran​na Rosa. – Nie wiem, dla​cze​go zmie​nił front. Ża​łu​ję na​wet, że do​szło do tego tak wcze​śnie – nie​któ​rzy na​bie​ra​ją te​raz po​dej​rzeń i uwa​ża​ją, że to moja spraw​ka. Ale cóż, nie będę ma​ru​dzić. – Aż tak bar​dzo za​le​ży ci na woj​nie? – Za​le​ży mi na tym, by lu​dzie byli świa​do​mi za​gro​że​nia – po​wie​dzia​ła Rosa. – My​ślisz, że ja tego chcę? Na​praw​dę uwa​żasz, że chcę, by nasi pod​da​ni za​bi​ja​li i gi​nę​li? Bóg spoj​rzał na nią i spró​bo​wał oce​nić jej szcze​rość. Mia​ła ta​kie pięk​ne oczy. Rzad​ko się to do​strze​ga​ło, przede wszyst​kim dla​te​go, że Po​ran​na Rosa bar​dzo in​ten​syw​nie eks​po​no​wa​ła swo​je po​zo​sta​łe za​le​ty. – Nie – od​po​wie​dział. – Nie są​dzę, że chcesz woj​ny. Zde​cy​do​wa​nie po​ki​wa​ła gło​wą. Jej dzi​siej​sza su​kien​ka była ską​pa i krót​ka jak za​wsze, ale szcze​gól​nie pod​kre​śla​ła pier​si – uno​si​ła je i wy​su​wa​ła do przo​du, przy​ku​wa​jąc uwa​gę roz​mów​cy. Dar Pie​śni od​wró​cił wzrok. – Nud​ny dziś je​steś – stwier​dzi​ła Po​ran​na Rosa. – Je​stem roz​ko​ja​rzo​ny. – Po​win​ni​śmy się cie​szyć – za​uwa​ży​ła bo​gi​ni. – Nie​mal wszy​scy ka​pła​ni są już prze​ko​na​ni. Wkrót​ce pro​po​zy​cja ata​ku zo​sta​nie przed​sta​wio​na przed wal​nym zgro​ma​dze​niem bo​gów. Po​wra​ca​ją​cy ski​nął gło​wą. Wal​ne zgro​ma​dze​nie zwo​ły​wa​no je​dy​nie w naj​waż​niej​szych spra​wach kró​le​stwa. Każ​de z bóstw mia​ło wte​dy pra​wo gło​su. O ile gło​so​wa​nie wska​za​ło​by na ko​niecz​ność woj​ny, bo​go​wie dys​po​nu​ją​cy Roz​ka​za​mi dla Nie​ży​wych – w tym i Dar Pie​śni – zo​sta​li​by we​zwa​ni do po​pro​wa​dze​nia ar​mii do boju. – Zmie​ni​łaś Roz​ka​zy woj​sku Pro​mie​nia Na​dziei? – spy​tał. Od​po​wie​dzia​ła ski​nie​niem. – Te​raz ci Nie​ży​wi na​le​żą już tyl​ko do mnie. Po​dob​nie jak żoł​nie​rze Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia. Na Ko​lo​ry, prze​mknę​ło mu przez myśl. We dwo​je kon​tro​lu​je​my trzy czwar​te ar​mii Hal​lan​dren. W co ja się, na Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie, pa​ku​ję? Po​ran​na Rosa opar​ła się wy​god​niej i spoj​rza​ła na mniej​sze krze​sło, na któ​rym sie​dzia​ła przed​tem Siri. – Draż​ni mnie tyl​ko Wiel​ka Mat​ka. – Dla​te​go że jest od cie​bie ład​niej​sza czy może mą​drzej​sza? Rosa nie sko​men​to​wa​ła tego ani sło​wem. Rzu​ci​ła mu tyl​ko gniew​ne spoj​rze​nie. – O co ci cho​dzi, moja dro​ga? Po pro​stu sta​ram się nie być taki nud​ny. – Mat​ka kon​tro​lu​je ostat​nie dzie​sięć ty​się​cy Nie​ży​wych – po​wie​dzia​ła Po​ran​na Rosa. – To dziw​ny wy​bór, nie uwa​żasz? – za​py​tał Dar Pie​śni. – To, że wy​bra​li mnie, jest dość lo​gicz​ne, oczy​wi​ście przy za​ło​że​niu, że się mnie nie zna – je​stem w koń​cu po​dob​no męż​ny. Pro​mień Na​dziei re​pre​zen​tu​je spra​wie​dli​wość, co przy​da​je się w każ​dym woj​sku. Na​wet Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia jako ucie​le​śnie​nie do​bro​tli​wo​ści aż tak nie dzi​wi, bo i ta ce​cha jest po​trzeb​na żoł​nie​rzom. Ale Wiel​ka Mat​ka? Pa​tron​ka ro​dzi​ny i ma​cie​rzyń​stwa? To, że otrzy​ma​ła Roz​ka​zy, spra​wia, że co​raz bar​dziej wie​rzę we wła​sną teo​rię o pi​ja​nej mał​pie. – Tę, w myśl któ​rej małp​ka lo​su​je imio​na i ty​tu​ły dla Po​wra​ca​ją​cych? – Tę samą – po​wie​dział. – Roz​wi​ną​łem ją na​wet. Do​sze​dłem bo​wiem do tego, że Bóg – albo wszech​świat, czas, czy co​kol​wiek, co we​dług cie​bie rzą​dzi tym wszyst​kim – sam jest pi​ja​ną mał​pą. Bo​gi​ni po​chy​li​ła się i zło​ży​ła przed sobą ręce, spla​ta​jąc dło​nie mię​dzy ko​la​na​mi. Gór​nym par​tiom jej su​kien​ki za​czę​ło gro​zić ro​ze​rwa​nie. – Czy i mój ty​tuł zo​stał we​dług cie​bie wy​bra​ny przy​pad​ko​wo? Bo​gi​ni uczci​wo​ści i re​la​cji mię​dzy​ludz​kich? We​dług mnie wszyst​ko mam na swo​im miej​scu, nie są​dzisz? Za​wa​hał się i uśmiech​nął.

– Moja dro​ga, czyż​byś pró​bo​wa​ła do​wieść ist​nie​nia Boga za po​mo​cą swo​je​go de​kol​tu? Od​po​wie​dzia​ła uśmie​chem. – Zdzi​wił​byś się, gdy​byś wie​dział, ile moż​na osią​gnąć, od​po​wied​nio ko​ły​sząc biu​stem. – Hm, ni​g​dy nie za​sta​na​wia​łem się nad teo​lo​gicz​ną war​to​ścią two​ich pier​si, moja dro​ga. Choć, gdy​by ist​niał po​świę​co​ny im kult, być może uda​ło​by ci się prze​ko​nać mnie do te​izmu. Ale może mi wresz​cie po​wiesz, co ta​kie​go zro​bi​ła Wiel​ka Mat​ka, że je​steś na nią zła? – Nie chce mi prze​ka​zać swo​ich Roz​ka​zów. – Nie​zbyt to za​ska​ku​ją​ce – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Mnie sa​me​mu cięż​ko jest ci za​ufać, a je​stem prze​cież two​im przy​ja​cie​lem. – Mu​si​my mieć te ha​sła. – Dla​cze​go? – za​py​tał. – Zna​my trzy z czte​rech. Już te​raz kon​tro​lu​je​my więk​szą część ar​mii. – Nie mo​że​my so​bie po​zwo​lić na po​dzia​ły czy woj​nę do​mo​wą – po​wie​dzia​ła Po​ran​na Rosa. – Gdy​by jej dzie​sięć ty​się​cy ude​rzy​ło na na​sze trzy​dzie​ści, wy​gra​li​by​śmy z pew​no​ścią, ale wy​szli​by​śmy z tego moc​no osła​bie​ni. Dar Pie​śni zmarsz​czył czo​ło. – Do tego by się ra​czej nie po​su​nę​ła. – Wo​la​ła​bym mieć pew​ność. Bóg wes​tchnął. – Za​tem do​brze, ja z nią po​mó​wię. – Nie je​stem pew​na, czy to do​bry po​mysł. Dar Pie​śni uniósł py​ta​ją​co brew. – Ona nie​szcze​gól​nie za tobą prze​pa​da. – Tak, wiem – przy​znał. – Zna się na lu​dziach. W prze​ci​wień​stwie do nie​któ​rych in​nych mo​ich zna​jo​mych. Po​ran​na Rosa rzu​ci​ła mu za​gnie​wa​ne spoj​rze​nie. – Czy znów mam za​ko​ły​sać biu​stem? – Nie, pro​szę cię. Nie wiem, czy był​bym w sta​nie wy​trzy​mać teo​lo​gicz​ną dys​ku​sję, któ​ra nie​chyb​nie by się po​tem roz​pę​ta​ła. – No więc do​brze – po​wie​dzia​ła, opar​ła się wy​god​niej i spoj​rza​ła na wciąż spie​ra​ją​cych się ka​pła​nów. Tym ra​zem oma​wia​ją tę spra​wę bar​dzo dłu​go, za​uwa​żył w du​chu Dar Pie​śni, ob​ró​cił się i po​pa​trzył w dru​gą stro​nę, gdzie wciąż sta​ła Siri. Dziew​czy​na przy​glą​da​ła się are​nie, opar​ta o ka​mien​ną ba​lu​stra​dę. Nie było jej wy​god​nie, ba​rier​ka nie była przy​sto​so​wa​na do jej wzro​stu. A może to wca​le nie myśl o śmier​ci męża tak ją po​ru​szy​ła? – za​sta​no​wił się bóg. Może sta​ło się to za spra​wą dys​ku​sji na te​mat na​jaz​du na jej oj​czy​ste kró​le​stwo? Przy​słu​chi​wa​ła się roz​mo​wom o star​ciu, któ​re​go jej po​bra​tym​cy nie mo​gli wy​grać. Ten fakt sta​no​wił ko​lej​ny po​wód, dla któ​re​go woj​na była nie​unik​nio​na. Jak za​uwa​żył Hoid, gdy jed​na stro​na po​sia​da znacz​ną prze​wa​gę, za​wsze do​cho​dzi do otwar​te​go kon​flik​tu. Hal​lan​dren od stu​le​ci roz​bu​do​wy​wa​ło swo​ją ar​mię Nie​ży​wych i li​czeb​ność tych wojsk była obec​nie za​trwa​ża​ją​ca. Ata​ku​jąc, nie ry​zy​ko​wa​li pra​wie nic. Dar Pie​śni zdał so​bie spra​wę, że po​wi​nien po​my​śleć o tym wcze​śniej, a nie żyć w na​dziei, że cała spra​wa skoń​czy się, gdy tyl​ko przy​bę​dzie nowa kró​lo​wa. Po​ran​na Rosa ci​cho prych​nę​ła. Zro​zu​miał, że bo​gi​ni za​uwa​ży​ła jego sku​pio​ne na Siri spoj​rze​nie. Sama po​pa​try​wa​ła na kró​lo​wą z wy​raź​ną nie​chę​cią. Na​tych​miast zmie​nił te​mat. – Sły​sza​łaś co​kol​wiek o tu​ne​lach pod Dwo​rem Bo​gów? Zwró​ci​ła się ku nie​mu i wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Oczy​wi​ście, pod nie​któ​ry​mi pa​ła​ca​mi są tu​ne​le. Piw​ni​ce, ma​ga​zy​ny i tak da​lej.

– By​łaś kie​dyś w ta​kim tu​ne​lu? – No pro​szę cię, po co mia​ła​bym się czoł​gać po ja​kichś pod​ziem​nych ma​ga​zy​nach? O ich ist​nie​niu wiem od swo​jej wy​so​kiej ka​płan​ki. Nie​dłu​go po moim Po​wro​cie spy​ta​ła, czy ży​czę so​bie, żeby moja piw​ni​ca zo​sta​ła po​łą​czo​na z głów​nym kom​plek​sem tu​ne​li. Po​wie​dzia​łam, że nie chcę. – Dla​te​go, że nie chcia​łaś, by obcy mie​li do​stęp do two​je​go pa​ła​cu? – Nie – od​par​ła i zwró​ci​ła się ku are​nie. – Po pro​stu nie chcia​łam za​mie​sza​nia zwią​za​ne​go z prze​bu​do​wą. Mo​żesz mi do​lać tro​chę wina?

Siri przy​glą​da​ła się dys​ku​tu​ją​cym ka​pła​nom bar​dzo dłu​go. Czu​ła się tro​chę tak jak Dar Pie​śni. Nie mia​ła nic do po​wie​dze​nia w spra​wach dwo​ru, a bier​ne ich ob​ser​wo​wa​nie wpę​dza​ło ją we fru​stra​cję. A jed​nak chcia​ła po pro​stu wie​dzieć. Spo​ry mię​dzy du​chow​ny​mi były dla niej je​dy​nym łącz​ni​kiem ze świa​tem ze​wnętrz​nym. To, co usły​sza​ła, nie po​pra​wi​ło jej na​stro​ju. Mi​jał czas, słoń​ce chy​li​ło się nad ho​ry​zon​tem i słu​dzy roz​pa​li​li wiel​kie po​chod​nie. Ogar​nia​ło ją na​ra​sta​ją​ce znie​chę​ce​nie. W cią​gu na​stęp​ne​go roku jej mąż zo​sta​nie naj​praw​do​po​dob​niej za​bi​ty albo prze​ko​na​ny do po​peł​nie​nia sa​mo​bój​stwa. Jej oj​czy​zna z ko​lei zo​sta​nie na​je​cha​na przez kró​le​stwo, któ​rym wła​da wła​śnie jej mał​żo​nek – nie​mo​gą​cy ni​cze​go w tej spra​wie zmie​nić, po​nie​waż nikt z nim nie roz​ma​wia. I mia​ła też po​czu​cie winy, po​nie​waż te wszyst​kie pro​ble​my i wy​zwa​nia spra​wia​ły jej dziw​ną ra​dość. W domu, by po​czuć ja​kie​kol​wiek emo​cje, mu​sia​ła się ucie​kać do wiecz​ne​go sprze​ci​wu i nie​po​słu​szeń​stwa. Tu​taj wy​star​czy​ło stać i pa​trzeć, a wszyst​ko do​ko​ła wi​bro​wa​ło samo w so​bie. W obec​nej chwi​li wi​bra​cje te były sta​now​czo zbyt sil​ne, ale nie po​mniej​sza​ło to przy​jem​ne​go dresz​czy​ku. Głu​pia je​steś, na​po​mnia​ła się w du​chu. Wszy​scy twoi bli​scy są w nie​bez​pie​czeń​stwie, a ty my​ślisz tyl​ko o tym, jaka to wspa​nia​ła przy​go​da. Wie​dzia​ła, że musi zna​leźć ja​kiś spo​sób, by po​móc Su​se​bro​no​wi. Mia​ła też na​dzie​ję, że uda się jej przy tym wy​rwać go spod przy​tła​cza​ją​cej opie​ki ka​pła​nów. Do​pie​ro wte​dy wład​ca mógł​by spró​bo​wać zro​bić coś dla jej oj​czy​zny. Roz​my​śla​jąc o tym, nie​mal prze​ga​pi​ła sło​wa jed​ne​go z ka​pła​nów, za​go​rza​łe​go przed​sta​wi​cie​la prą​cej do woj​ny frak​cji. – Czyż​by​ście nie sły​sze​li o idriań​skim szpie​gu, któ​ry do​ko​nu​je w mie​ście ak​tów sa​bo​ta​żu? – py​tał ad​wer​sa​rzy. – Idria​nie go​tu​ją się do woj​ny. Do​brze wie​dzą, że kon​flikt jest nie​unik​nio​ny, i dla​te​go za​czę​li dzia​łać prze​ciw​ko nam! Siri drgnę​ła. Idriań​scy szpie​dzy w T’Te​lir? – Bzdu​ry – od​parł inny ka​płan. – Ten szpieg jest po​noć księż​nicz​ką z kró​lew​skie​go rodu. Już z tego wi​dać, że to lu​do​we opo​wiast​ki. Skąd by się tu wzię​ła praw​dzi​wa księż​nicz​ka? Wszyst​kie te do​nie​sie​nia są wy​ssa​ne z pal​ca i nie po​par​te żad​ny​mi do​wo​da​mi. Dziew​czy​na się skrzy​wi​ła. Dru​gi ka​płan miał ra​cję. Jej sio​stry nie na​le​ża​ły do osób, któ​re pod​ję​ły​by się dzia​ła​nia w cha​rak​te​rze „idriań​skich szpie​gów”. Uśmiech​nę​ła się, wy​obra​ża​jąc so​bie swo​ją ci​chą sio​strę mnisz​kę, a na​wet i Vi​ven​nę z jej ka​mien​ną miną i przy​zwo​ity​mi stro​ja​mi, przy​by​wa​ją​ce po​ta​jem​nie do T’Te​lir. Co wię​cej, co​raz mniej ro​zu​mia​ła, dla​cze​go to Vi​ven​na zo​sta​ła prze​zna​czo​na na żonę dla Su​se​bro​na. Ta sztyw​na Vi​ven​na? Tu​taj? Na eg​zo​tycz​nym dwo​rze? W tych sza​lo​nych suk​niach? Sto​icyzm i chłód Vi​ven​ny nie po​zwo​li​ły​by jej zsu​nąć wład​czej ma​ski z twa​rzy Su​se​bro​na. Za​pew​ne też nie skry​wa​ła​by dez​apro​ba​ty dla in​nych, ży​ła​by więc, nie utrzy​mu​jąc kon​tak​tu z bo​ga​mi ta​ki​mi jak Dar Pie​śni. Nie do​ce​ni​ła​by barw i roz​ma​ito​ści mia​sta, nie chcia​ła​by no​sić zgod​nych z tu​tej​szą modą ubrań. Moż​li​we, że Siri nie była naj​lep​szą kan​dy​dat​ką do swej no​wej roli, ale za​czę​ło do niej do​cie​rać, że Vi​ven​na wca​le nie po​ra​dzi​ła​by so​bie z nią le​piej. Zbli​ża​ła się ku niej gru​pa lu​dzi. Or​szak. Nie po​ru​szy​ła się, za​nad​to po​chło​nię​ta swy​mi my​śla​mi, by zwra​cać na nich więk​szą uwa​gę.

– Słu​chasz no​win o swo​jej sio​strze? – pa​dło py​ta​nie. Siri drgnę​ła i od​wró​ci​ła się na pię​cie. Sta​ła za nią ciem​no​wło​sa bo​gi​ni w szy​kow​nej i wie​le uka​zu​ją​cej zie​lo​no-srebr​nej suk​ni. Jak więk​szość bóstw na dwo​rze, tak​że i ona była o gło​wę wyż​sza od śmier​tel​ni​ków. Przy​glą​da​ła się Siri z góry, z unie​sio​ną brwią. – Wa​sza… Mi​łość? – wy​du​ka​ła za​sko​czo​na i zbi​ta z tro​pu Siri. – Roz​pra​wia​ją wła​śnie o tej słyn​nej ukry​wa​ją​cej się wśród Idrian księż​nicz​ce – po​wie​dzia​ła bo​gi​ni, wska​zu​jąc dło​nią ka​pła​nów. – Je​śli na​praw​dę ma Kró​lew​skie Loki, to musi być two​ją sio​strą. Siri spoj​rza​ła na dys​ku​tan​tów. – Oni się na pew​no mylą. Je​stem je​dy​ną księż​nicz​ką w T’Te​lir. – To, co mówi się o niej w mie​ście, brzmi dość prze​ko​nu​ją​co. Siri mil​cza​ła. – Mój Dar Pie​śni bar​dzo cię po​lu​bił, księż​nicz​ko. – Bo​gi​ni za​plo​tła ręce na pier​siach. – Za​cho​wu​je się wo​bec mnie bar​dzo uprzej​mie – od​po​wie​dzia​ła Siri ostroż​nie, sta​ra​jąc się wy​wrzeć wła​ści​we wra​że​nie – sa​mej sie​bie, tyl​ko nie​co mniej groź​nej, bar​dziej zmie​sza​nej. – Czy mogę za​py​tać o twe imię, Wa​sza Mi​łość? – Na​zy​wam się Po​ran​na Rosa – przed​sta​wi​ła się bo​gi​ni. – Miło mi. – Wca​le nie jest ci miło – po​wie​dzia​ła Rosa, po​chy​li​ła się i zmru​ży​ła oczy. – Nie po​do​ba mi się to, co ro​bisz. – Prze​pra​szam, ale…? Bo​gi​ni unio​sła pa​lec. – On jest lep​szym czło​wie​kiem niż my wszy​scy, księż​nicz​ko. Nie ze​psuj go, wplą​tu​jąc w swo​je gier​ki. – Ja nie wiem, o czym mó​wisz. – Nie zwie​dziesz mnie tą swo​ją fał​szy​wą na​iw​no​ścią – syk​nę​ła bo​gi​ni. – Dar Pie​śni jest do​brym czło​wie​kiem, jed​nym z ostat​nich do​brych lu​dzi na tym dwo​rze. Je​śli go ze​psu​jesz, oso​bi​ście cię znisz​czę. Ro​zu​miesz, co mó​wię? Osłu​pia​ła Siri po​ki​wa​ła gło​wą. Po​ran​na Rosa od​wró​ci​ła się i ode​szła. – I le​piej znajdź so​bie ko​goś in​ne​go do uwo​dze​nia, mała dziw​ko – rzu​ci​ła jesz​cze przez ra​mię. Wstrzą​śnię​ta dziew​czy​na od​pro​wa​dzi​ła bo​gi​nię spoj​rze​niem. Gdy do​szła po chwi​li do sie​bie, za​la​ła się wście​kle czer​wo​nym ru​mień​cem i ucie​kła.

Za​nim do​tar​ła do pa​ła​cu, na​sta​ła już pora ką​pie​li. We​szła do kom​na​ty ką​pie​lo​wej i po​zwo​li​ła się ro​ze​brać słu​żą​cym, któ​re za​bra​ły jej dzien​ną su​kien​kę i wy​szły, by przy​go​to​wać strój na wie​czór. Siri zo​sta​ła tyl​ko w to​wa​rzy​stwie młod​szych słu​żek, tych, któ​re mia​ły wejść z nią do wiel​kiej wan​ny i ob​myć jej cia​ło. Dziew​czy​na od​prę​ży​ła się i opar​ła wy​god​nie, po​zwa​la​jąc ko​bie​tom pra​co​wać. Inne słu​żą​ce – sto​ją​ce w wo​dzie w peł​nym stro​ju – wy​pro​sto​wa​ły jej wło​sy i ścię​ły je pra​wie przy skó​rze. Dziew​czy​na sama o to pro​si​ła i po​dob​ny ry​tu​ał po​wta​rzał się każ​dej nocy. Przez kil​ka chwil po pro​stu uno​si​ła się na wo​dzie i od​pę​dzi​ła my​śli o nie​bez​pie​czeń​stwach, ja​kie gro​zi​ły jej ro​dzi​nie i mę​żo​wi. Za​po​mnia​ła na​wet o Po​ran​nej Ro​sie i jej błęd​nej oce​nie sy​tu​acji. Roz​ko​szo​wa​ła się cie​płem i za​pa​chem na​są​czo​nej pach​ni​dła​mi wody. – Chcia​łaś ze mną mó​wić, moja kró​lo​wo? – usły​sza​ła mę​ski głos. Siri drgnę​ła i roz​legł się plusk, gdy gwał​tow​nie za​nu​rzy​ła cia​ło w wo​dzie. – Nie​bie​sko​pal​cy! – syk​nę​ła. – Wy​da​wa​ło mi się, że już pierw​sze​go dnia coś usta​li​li​śmy! Skry​ba stał na brze​gu wan​ny. Za​czął się prze​cha​dzać tam i z po​wro​tem swo​im zwy​kłym, nie​spo​koj​nym kro​kiem.

– Pro​szę – po​wie​dział. – Mam cór​ki dwa​kroć star​sze od cie​bie. Po​sła​łaś po mnie. Chcia​łaś roz​ma​wiać. Mo​że​my więc zro​bić to tu​taj. Z dala od nie​po​wo​ła​nych uszu. Sta​rzec ski​nął gło​wą służ​kom i dziew​czę​ta za​czę​ły ci​cho mię​dzy sobą roz​ma​wiać, plu​ska​jąc jed​no​cze​śnie dłoń​mi, by zro​bić nie​co ha​ła​su. Siri za​la​ła się ru​mień​cem, jej krót​kie wło​sy przy​bra​ły bar​wę in​ten​syw​nej czer​wie​ni, tyl​ko uno​szą​ce się na wo​dzie ścię​te pa​sma po​zo​sta​ły ja​sne. – Jesz​cze nie prze​zwy​cię​ży​łaś swo​jej nie​śmia​ło​ści? – zdzi​wił się Nie​bie​sko​pal​cy. – Miesz​kasz w Hal​lan​dren już wy​star​cza​ją​co dłu​go. Dziew​czy​na spoj​rza​ła mu w oczy, ale nie prze​sta​ła się za​sła​niać. Po​zwo​li​ła tyl​ko słu​żą​cym wró​cić do my​cia jej gło​wy i szo​ro​wa​nia ple​ców. – Czy ten ha​łas nie wyda się ni​ko​mu po​dej​rza​ny? – spy​ta​ła, wska​zu​jąc na plu​ska​ją​ce służ​ki. Sta​rzec mach​nął ręką. – Przez więk​szość osób w pa​ła​cu i tak są uwa​ża​ne za isto​ty dru​giej ka​te​go​rii. Siri zro​zu​mia​ła, co skry​ba ma na my​śli. Słu​żą​ce mia​ły na so​bie brą​zo​we stro​je. Po​cho​dzi​ły z Pahn Kahl. – Przy​sła​łaś mi wia​do​mość – pod​jął Nie​bie​sko​pal​cy. – Co mia​łaś na my​śli, twier​dząc, że masz in​for​ma​cje, któ​re mogą wpły​nąć na moje pla​ny? Siri przy​gry​zła war​gę i przy​wo​ła​ła w pa​mię​ci dzie​siąt​ki po​my​słów, któ​re roz​wa​ża​ła i od​rzu​ci​ła. Co ta​kie​go wie​dzia​ła? Jak mo​gła spra​wić, by Nie​bie​sko​pal​cy chciał wy​mie​nić się z nią przy​słu​ga​mi? Dał mi wska​zów​ki, za​sta​na​wia​ła się. Chciał mnie prze​stra​szyć na tyle, bym nie sy​pia​ła z wład​cą. A nie miał prze​cież w tym żad​ne​go in​te​re​su. Le​d​wie mnie znał. Musi mieć inne po​wo​dy, dla któ​rych nie chce na​ro​dzin na​stęp​cy tro​nu. – Co się dzie​je, kie​dy na tron wstę​pu​je nowy Król-Bóg? – spy​ta​ła ostroż​nie. Sta​rzec spoj​rzał na nią uważ​niej. – Czy​li już się tego do​my​śli​łaś? Cze​go się do​my​śli​łam? – prze​mknę​ło jej przez myśl. – Oczy​wi​ście, że tak – od​par​ła pew​nie. – Tak, tak, oczy​wi​ście. – Ner​wo​wo splótł pal​ce. – Ro​zu​miesz więc, czym się tak nie​po​ko​ję? Cięż​ko pra​co​wa​łem, by osią​gnąć swo​ją po​zy​cję. Nie​ła​two jest czło​wie​ko​wi z Pahn Kahl wspiąć się tak wy​so​ko w teo​kra​tycz​nym Hal​lan​dren. A kie​dy już do​sta​łem się tu​taj, ze wszyst​kich sił sta​ra​łem się za​pew​nić pra​cę swym po​bra​tym​com. Dziew​czy​ny, któ​re cię te​raz myją, żyją o wie​le le​piej niż ko​bie​ty z Pahn Kahl ha​ru​ją​ce na plan​ta​cjach. To wszyst​ko zo​sta​nie za​prze​pasz​czo​ne. Nie wie​rzy​my w ich bó​stwa. Dla​cze​go mie​li​by trak​to​wać nas jak lu​dzi wła​snej wia​ry? – Wciąż nie ro​zu​miem, z ja​kie​go po​wo​du musi do tego dojść? – spy​ta​ła Siri, wciąż za​cho​wu​jąc ostroż​ność. Mach​nął ner​wo​wo ręką. – Oczy​wi​ście, że nie musi, ale tra​dy​cja to tra​dy​cja. Ro​do​wi​ci miesz​kań​cy Hal​lan​dren są nie​dba​li we wszyst​kich sfe​rach ży​cia poza re​li​gią. Po wy​bo​rze no​we​go Kró​la-Boga wy​mie​nia się wszyst​kich słu​żą​cych. Nie za​bi​ją nas, by wy​słać za pa​nem w za​świa​ty – ten ohyd​ny zwy​czaj za​nikł jesz​cze przed Wie​lo​woj​niem – ale pra​cę stra​ci​my wszy​scy. Nowy wład​ca wy​ma​ga no​we​go po​cząt​ku. To sym​bol. Za​trzy​mał się i spoj​rzał na dziew​czy​nę. Wciąż sie​dzia​ła nago w wan​nie, nie​po​rad​nie za​sła​nia​jąc się przed wzro​kiem star​ca. – My​ślę jed​nak, że spra​wa mo​je​go sta​no​wi​ska – do​dał po chwi​li – jest naj​mniej​szym z na​szych pro​ble​mów. Siri prych​nę​ła. – Tyl​ko mi nie mów, że bar​dziej niż swo​ją po​sa​dą przej​mu​jesz się moim bez​pie​czeń​stwem. – Oczy​wi​ście, że nie. – Skry​ba przy​kląkł przy wan​nie i ści​szył głos. – Ale ży​cie Kró​la-Boga… tym się mar​twię.

– Po​wiedz mi – po​pro​si​ła Siri – bo jesz​cze nie do koń​ca po​ję​łam. Czy Kró​lo​wie-Bo​go​wie z wła​snej woli od​da​ją swe ży​cie po na​ro​dzi​nach na​stęp​cy, czy są do tego zmu​sza​ni? – Sam nie je​stem pe​wien – przy​znał Nie​bie​sko​pal​cy. – Moi lu​dzie opo​wia​da​ją róż​ne hi​sto​rie na te​mat śmier​ci ostat​nie​go wład​cy. Po​wia​da się, że ta za​ra​za, któ​rą po​noć ule​czył… Cóż, w mo​men​cie „ku​ra​cji” nie było go na​wet w mie​ście. Po​dej​rze​wam ra​czej, że w ja​kiś spo​sób zmu​si​li go, by prze​ka​zał Od​de​chy swe​mu dziec​ku, i to go za​bi​ło. On nie wie, zro​zu​mia​ła dziew​czy​na. On so​bie nie zda​je spra​wy z tego, że Su​se​bron jest nie​my. – Jak bli​sko je​steś Kró​la-Boga? – Tak jak wszy​scy inni słu​dzy, któ​rych uzna​je się tu za in​no​wier​ców. Nie wol​no mi go do​ty​kać, ani się do nie​go od​zy​wać. Ale księż​nicz​ko, słu​ży​łem mu przez całe swo​je ży​cie. Nie jest moim bo​giem, ale kimś wię​cej. Od​no​szę cza​sem wra​że​nie, że ka​pła​ni trak​tu​ją swo​ich bo​gów jak funk​cje i nie li​czy się dla nich to, kto je spra​wu​je. Je​śli cho​dzi o mnie, to słu​ży​łem jego wy​so​ko​ści ca​łym sobą. Za​trud​nio​no mnie w pa​ła​cu, gdy by​łem jesz​cze mło​dym chło​pa​kiem, i pa​mię​tam dzie​ciń​stwo Su​se​bro​na. Usłu​gi​wa​łem mu. Nie jest moim bo​giem, ale jest moim pa​nem. A te​raz ka​pła​ni chcą go za​bić. Znów za​czął się prze​cha​dzać, za​ła​mu​jąc co chwi​la dło​nie. – Ale na to nic nie moż​na po​ra​dzić. – Ow​szem, moż​na – po​wie​dzia​ła Siri. Sta​rzec mach​nął ręką. – Ostrze​ga​łem cię, a ty moją prze​stro​gę zi​gno​ro​wa​łaś. Wiem, że speł​niasz swo​je mał​żeń​skie obo​wiąz​ki. Może więc mo​gli​by​śmy za​sta​no​wić się nad ja​kimś spo​so​bem za​bez​pie​cze​nia się, byś nie za​szła w cią​żę. Siri za​la​ła się ru​mień​cem. – Ni​g​dy bym cze​goś ta​kie​go nie zro​bi​ła. Au​stre tego za​bra​nia. – Na​wet je​śli ce​lem mia​ło​by być oca​le​nie Kró​la-Boga? Ale… oczy​wi​ście. Kim on może dla cie​bie być? Po​ry​wa​czem i cie​mię​ży​cie​lem. Tak. Być może moje prze​stro​gi były bez​ce​lo​we. – Nie​bie​sko​pal​cy, mnie na nim za​le​ży. I my​ślę, że mo​że​my wszyst​ko po​wstrzy​mać, za​nim jesz​cze bę​dzie się trze​ba mar​twić o dziec​ko. Roz​ma​wia​łam z Kró​lem-Bo​giem. Skry​ba za​marł i spoj​rzał jej głę​bo​ko w oczy. – Co??? – Roz​ma​wia​łam z nim – po​wtó​rzy​ła dziew​czy​na. – On nie jest tak bez​dusz​ny, jak pew​nie my​ślisz. Nie wy​da​je mi się też, żeby cała hi​sto​ria mu​sia​ła skoń​czyć się jego śmier​cią czy wy​pę​dze​niem cie​bie i two​ich lu​dzi z pa​ła​cu. Nie​bie​sko​pal​cy przy​glą​dał się jej tak in​ten​syw​nie, że znów za​la​ła się ru​mień​cem i za​nu​rzy​ła głę​biej pod wodę. – Wi​dzę, że zy​ska​łaś tu bar​dzo moc​ną po​zy​cję – za​uwa​żył. A przy​naj​mniej taką, któ​ra na moc​ną wy​glą​da, po​my​śla​ła dziew​czy​na. – Je​śli wszyst​ko uło​ży się po mo​jej my​śli, za​dbam o to, żeby two​im lu​dziom nie sta​ła się krzyw​da. – Cze​go chcesz w za​mian? – spy​tał. – Je​śli na​to​miast nic się nie uło​ży po mo​jej my​śli… – Czu​jąc, że ser​ce za​czy​na wa​lić jej jak mło​tem, głę​bo​ko za​czerp​nę​ła tchu. – Chcę, że​byś po​mógł mnie i Su​se​bro​no​wi wy​do​stać się z pa​ła​cu. Ci​sza. – Zgo​da – po​wie​dział wresz​cie. – Ale po​sta​raj​my się, by do tego nie do​szło. Czy Król-Bóg wie, ja​kie mu gro​zi nie​bez​pie​czeń​stwo ze stro​ny jego wła​snych ka​pła​nów? – Tak – skła​ma​ła Siri. – Praw​dę mó​wiąc, wie​dział o tym, za​nim ja się do​wie​dzia​łam. To on mi po​ra​dził, bym się z tobą skon​tak​to​wa​ła. – Na​praw​dę? – zdzi​wił się Nie​bie​sko​pal​cy i zmarsz​czył czo​ło. – Tak – od​po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Będę z tobą w kon​tak​cie i za​sta​no​wi​my się co zro​bić, żeby

wszyst​ko skoń​czy​ło się do​brze. A tym​cza​sem by​ła​bym wdzięcz​na, gdy​byś po​zwo​lił mi wyjść z wan​ny. Skry​ba z wol​na ski​nął gło​wą i wy​szedł z kom​na​ty ką​pie​lo​wej. Siri z tru​dem pró​bo​wa​ła uspo​ko​ić ner​wy. Nie była pew​na, czy do​brze po​pro​wa​dzi​ła roz​mo​wę. Nie​mniej wy​glą​da​ło na to, że coś zy​ska​ła. I te​raz mu​sia​ła już tyl​ko wy​my​ślić, jak z tego sko​rzy​stać.

35 Vi​ven​na ock​nę​ła się zmę​czo​na, obo​la​ła i prze​ra​żo​na. Spró​bo​wa​ła się po​ru​szyć, ale mia​ła skrę​po​wa​ne ręce i nogi. Je​dy​nym, cze​go do​ko​na​ła, szar​piąc się w wię​zach, było to, że zmie​ni​ła po​zy​cję na jesz​cze mniej wy​god​ną. Znaj​do​wa​ła się w ciem​nym po​miesz​cze​niu, za​kne​blo​wa​na, z twa​rzą przy​ci​śnię​tą do na​je​żo​nej drza​zga​mi drew​nia​nej pod​ło​gi. Wciąż mia​ła na so​bie spód​ni​cę, jed​ną z tych dro​gich, za​gra​nicz​nych, na któ​re tak na​rze​kał Denth. Ręce mia​ła skrę​po​wa​ne za ple​ca​mi. Poza nią był tu ktoś jesz​cze. Ktoś, kto po​sia​dał bar​dzo dużo Od​de​chów. Wy​czu​wa​ła jego obec​ność bez naj​mniej​sze​go wy​sił​ku. Skrę​ci​ła tu​łów, prze​wró​ci​ła się na ple​cy. Za​bo​la​ły ją ra​mio​na. Na bal​ko​nie, w pew​nej od​le​gło​ści od sie​bie, zo​ba​czy​ła czy​jąś po​stać – ciem​na syl​wet​ka na tle usia​ne​go gwiaz​da​mi nie​ba. To on. Od​wró​cił się ku niej. W to​ną​cym w mro​ku po​ko​ju nie mo​gła do​strzec jego twa​rzy. Vi​ven​nę za​czę​ła ogar​niać pa​ni​ka. Co on za​mie​rza z nią zro​bić? W jej umy​śle za​czę​ły się po​ja​wiać co​raz czar​niej​sze sce​na​riu​sze. Męż​czy​zna pod​szedł do niej. Cięż​kie buty głu​cho stu​ka​ły o pod​ło​gę, drew​no drga​ło. Przy​klęk​nął i pod​cią​gnął jej gło​wę za wło​sy. – Wciąż się jesz​cze za​sta​na​wiam, czy po​wi​nie​nem cię za​bić, czy nie – po​wie​dział. – Na two​im miej​scu, księż​nicz​ko, uni​kał​bym wszyst​kie​go, co mo​gło​by mnie roz​zło​ścić. Głos miał głę​bo​ki, ni​ski i po​brzmie​wa​ją​cy ja​kimś nie​zna​nym Vi​ven​nie ak​cen​tem. Za​mar​ła w jego uści​sku, za​czę​ła się trząść, wło​sy mia​ła zu​peł​nie bia​łe. Po​ry​wacz przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, w jego oczach od​bi​ja​ła się po​świa​ta gwiazd. W koń​cu upu​ścił jej gło​wę z po​wro​tem na zie​mię. Jęk​nę​ła w kne​bel. Męż​czy​zna za​pa​lił la​tar​nię i za​mknął drzwi na bal​kon. Się​gnął do pasa i wy​jął zza nie​go wiel​ki my​śliw​ski nóż. Vi​ven​na po​czu​ła ukłu​cie stra​chu, ale nie​zna​jo​my po pro​stu pod​szedł i roz​ciął pęta na jej nad​garst​kach. Rzu​cił szty​le​tem w bok. Ostrze jęk​nę​ło, wbi​ja​jąc się w drew​nia​ną ścia​nę. Się​gnął po coś le​żą​ce​go do​tąd na łóż​ku. Po swój wiel​ki miecz w czar​nej po​chwie. Vi​ven​na rzu​ci​ła się w tył, uwol​nio​ny​mi dłoń​mi się​gnę​ła do kne​bla, chcia​ła krzy​czeć. Męż​czy​zna wy​mie​rzył w nią swym mie​czem, nie ob​na​ża​jąc ostrza. – Masz być ci​cho – syk​nął. Cof​nę​ła się bar​dziej i sku​li​ła w ką​cie. Jak to moż​li​we, że do tego wszyst​kie​go do​szło? – po​my​śla​ła. Dla​cze​go daw​no temu nie ucie​kłam z po​wro​tem do Idris? Prze​cież od chwi​li, gdy uj​rza​ła, jak Denth za​bi​ja rze​zi​miesz​ków w re​stau​ra​cji, do​sko​na​le zda​wa​ła so​bie spra​wę, że ma do czy​nie​nia z bar​dzo nie​bez​piecz​ny​mi ludź​mi i sy​tu​acja​mi. Wie​rząc, że może co​kol​wiek zdzia​łać w tym mie​ście, za​cho​wa​ła się głu​pio i aro​ganc​ko. T’Te​lir było po​twor​ną, przy​tła​cza​ją​cą i strasz​ną me​tro​po​lią. Vi​ven​na była ni​czym. Zwy​kłą chłop​ką z pro​win​cji. Dla​cze​go tak usil​nie pró​bo​wa​ła za​jąć się po​li​ty​ką i spi​ska​mi? Va​sher – bo to mu​siał być on – pod​szedł bli​żej. Od​piął kla​mer​kę za​bez​pie​cza​ją​cą rę​ko​jeść czar​ne​go mie​cza i dziew​czy​na po​czu​ła, że chwy​ta​ją ją mdło​ści. Z ostrza za​czę​ła się uno​sić cien​ka smuż​ka czar​ne​go dymu. Męż​czy​zna – ob​ry​so​wa​ny świa​tłem sto​ją​cej za nim la​tar​ni – zbli​żył się jesz​cze bar​dziej. Wciąż skry​ty

w po​chwie ko​niu​szek mie​cza cią​gnął za sobą po pod​ło​dze. Po chwi​li rzu​cił broń przed Vi​ven​nę. – Pod​nieś – po​le​cił. Dziew​czy​na po​czu​ła nie​znacz​ną ulgę i spoj​rza​ła na Va​she​ra. Nie ru​szy​ła się jed​nak ze swe​go kąta. Po po​licz​kach po​cie​kły jej łzy. – Księż​nicz​ko, pod​nieś miecz. Nie szko​li​ła się w wal​ce mie​czem, ale może… Się​gnę​ła po czar​ne ostrze, jed​nak​że na​gle mdło​ści wzmo​gły się jesz​cze bar​dziej. Jęk​nę​ła, a ręka za​czę​ła jej drżeć. Cof​nę​ła się. – Pod​noś! – huk​nął Va​sher. Po​słu​cha​ła ze zdła​wio​nym ję​kiem. Strasz​li​wa sła​bość po​mknę​ła od mie​cza w górę jej ra​mie​nia, a stam​tąd do skrę​ca​ją​cych się wnętrz​no​ści. Roz​pacz​li​wie za​czę​ła szar​pać za kne​bel. Wi​taj – roz​legł się ja​kiś głos w umy​śle Vi​ven​ny. Czy mogę ko​goś dla cie​bie za​bić? Wy​pu​ści​ła ohyd​ną broń i osu​nę​ła się na ko​la​na. Zwy​mio​to​wa​ła na pod​ło​gę. Nie mia​ła wie​le w żo​łąd​ku, ale nie była w sta​nie się po​wstrzy​mać. Po wszyst​kim od​czoł​ga​ła się i po​now​nie usia​dła pod ścia​ną. Gorz​ka żółć ka​pa​ła jej z ust. Dziew​czy​na była za sła​ba, by wo​łać o po​moc lub choć​by otrzeć twarz. Roz​pła​ka​ła się, choć to było naj​mniej​szym z jej upo​ko​rzeń. Przez łzy wi​dzia​ła sto​ją​ce​go w mil​cze​niu Va​she​ra. Męż​czy​zna po chwi​li burk​nął coś pod no​sem i pod​niósł miecz. Za​blo​ko​wał za​mek przy rę​ko​je​ści, po czym rzu​cił ręcz​nik na brud​ną pod​ło​gę. – Je​ste​śmy w slum​sach – po​wie​dział. – Je​śli chcesz, mo​żesz krzy​czeć, ale ni​ko​go to nie za​in​te​re​su​je. Może poza mną. Bo ja się wte​dy zde​ner​wu​ję. – Spoj​rzał jej w oczy. – A mu​szę cię ostrzec, że opa​no​wa​nie nie jest moją naj​więk​szą cno​tą. Vi​ven​na za​drża​ła, wciąż czu​jąc słab​ną​ce nud​no​ści. Ten męż​czy​zna miał wię​cej Od​de​chów od niej. Ale kie​dy ją po​ry​wał, za​nim się to sta​ło, nie wy​czu​ła jego obec​no​ści. W jaki spo​sób uda​ło mu się ukryć przed jej no​wym zmy​słem? I skąd się wziął ten głos w jej gło​wie? Może, bio​rąc pod uwa​gę sy​tu​ację, nie po​win​na się w tej chwi​li za​sta​na​wiać nad ta​ki​mi szcze​gó​ła​mi, ale sko​rzy​sta​ła z nich, by od​wró​cić my​śli od tego wszyst​kie​go, co mógł jej zro​bić po​ry​wacz. Va​sher znów pod​szedł do Vi​ven​ny. Z po​sęp​nym wy​ra​zem twa​rzy wy​jął jej kne​bel. Wresz​cie uda​ło się jej krzyk​nąć i spró​bo​wa​ła się wy​rwać, ale męż​czy​zna za​klął, po​sta​wił nogę na jej ple​cach i przy​ci​snął dziew​czy​nę do zie​mi. Skrę​po​wał jej ręce i po​now​nie za​kne​blo​wał. Szarp​nął jej cia​łem do tyłu. Vi​ven​na wy​da​ła z sie​bie zdła​wio​ny okrzyk. Va​sher wy​pro​sto​wał się, prze​rzu​cił ją so​bie przez ra​mię i wy​niósł z po​ko​ju. – Niech Ko​lo​ry prze​klną te slum​sy – mruk​nął. – Ni​ko​go tu nie stać na piw​ni​ce. Po​sa​dził ją w wej​ściu do dru​gie​go, o wie​le mniej​sze​go po​ko​ju i przy​wią​zał za dło​nie do klam​ki. Cof​nął się i z wy​raź​nym nie​za​do​wo​le​niem przyj​rzał księż​nicz​ce. Klęk​nął i przy​su​nął do niej swą nie​ogo​lo​ną twarz. Vi​ven​na po​czu​ła nie​świe​ży od​dech. – Mam coś do za​ła​twie​nia – po​wie​dział. – Mu​szę zro​bić coś, do cze​go sama mnie zmu​si​łaś. Ty tym​cza​sem nie uciek​niesz. Je​śli uciek​niesz, znaj​dę cię i za​bi​ję. Ro​zu​miesz? Sła​bo kiw​nę​ła gło​wą. Zo​ba​czy​ła jesz​cze, jak Va​sher za​brał swój miecz z są​sied​nie​go po​miesz​cze​nia i szyb​ko zbiegł po scho​dach. Drzwi na dole trza​snę​ły, Vi​ven​na zo​sta​ła sama i bez​rad​na.

Mniej wię​cej go​dzi​nę póź​niej dziew​czy​nie za​bra​kło łez. Sie​dzia​ła z opusz​czo​ną gło​wą i ra​mio​na​mi, z nie​wy​god​nie zwią​za​ny​mi, wy​cią​gnię​ty​mi nad gło​wę rę​ka​mi. W głę​bi du​cha bar​dzo chcia​ła, by zna​leź​li ją inni. Denth, Tonk Fah, Pe​reł​ka. Są prze​cież za​wo​dow​ca​mi. Z pew​no​ścią mo​gli​by ją ura​to​wać. Ale ża​den ra​tu​nek nie nad​cho​dził. Mimo oszo​ło​mie​nia, mdło​ści i za​wro​tów gło​wy do​tar​ło do niej coś

jesz​cze. Ten czło​wiek – Va​sher – był oso​bą, któ​rej bał się na​wet Denth. To prze​cież on kil​ka mie​się​cy temu za​bił przy​ja​cie​la na​jem​ni​ków. Mu​siał być więc co naj​mniej tak samo do​bry jak oni. Ale jak to się sta​ło, że oni tu wszy​scy tra​fi​li? – za​sta​na​wia​ła się, czu​jąc, jak sznu​ry wrzy​na​ją się w jej obo​la​łe nad​garst​ki. To ja​kiś nie​praw​do​po​dob​ny przy​pa​dek. Może Va​sher przy​był do mia​sta w ślad za Den​them i dzia​łał te​raz prze​ciw​ko nim, by dać upust swej chę​ci ry​wa​li​za​cji? Na pew​no mnie znaj​dą i ura​tu​ją. Ro​zu​mia​ła jed​nak, że tak na​praw​dę nikt jej nie od​szu​ka. Nie, je​śli Va​sher rze​czy​wi​ście jest tak nie​bez​piecz​ny, jak opo​wia​da​li. Z pew​no​ścią po​tra​fił ukryć się przed Den​them. Je​śli więc Vi​ven​na chcia​ła ucie​kać, mu​sia​ła zro​bić to na wła​sną rękę. A ta myśl ją prze​ra​ża​ła. Co dziw​ne, na​gle po​wró​ci​ły do niej wspo​mnie​nia z jed​nej z lek​cji. „Są pew​ne rze​czy, któ​re trze​ba zro​bić, gdy jest się po​rwa​nym” – mó​wił na​uczy​ciel. „Te rze​czy po​win​na wie​dzieć i umieć każ​da księż​nicz​ka”. Cały do​tych​cza​so​wy po​byt w T’Te​lir prze​ko​ny​wał Vi​ven​nę, że ca​łość jej szko​le​nia była po pro​stu bez​u​ży​tecz​na. Te​raz z za​sko​cze​niem przy​po​mnia​ła so​bie wy​kład do​ty​czą​cy do​kład​nie ta​kiej sy​tu​acji, w ja​kiej się wła​śnie zna​la​zła. „W ra​zie po​rwa​nia” – sły​sza​ła głos na​uczy​cie​la – „naj​le​piej ucie​kać jak naj​wcze​śniej, póki nie opusz​czą cię jesz​cze siły. Po​ry​wa​cze będą cię gło​dzić i bić, więc po nie​dłu​gim cza​sie uciecz​ka bę​dzie nie​moż​li​wa z bra​ku sił. Nie na​le​ży ocze​ki​wać ra​tun​ku, choć przy​ja​cie​le z pew​no​ścią zro​bią wszyst​ko co w ich mocy, by ci po​móc. Nie wol​no też ocze​ki​wać uwol​nie​nia po otrzy​ma​niu przez po​ry​wa​czy oku​pu. Więk​szość po​rwań koń​czy się śmier​cią ofia​ry. Naj​lep​szą rze​czą, jaką mo​żesz zro​bić dla swo​je​go kra​ju, jest pró​bo​wa​nie uciecz​ki. Je​śli ci się nie uda, po​ry​wacz cię praw​do​po​dob​nie za​bi​je. Ale to nie jest złe wyj​ście, bio​rąc pod uwa​gę to, na co mo​gła​byś być na​ra​żo​na, po​zo​sta​jąc w nie​wo​li. Poza tym, je​śli umrzesz, po​ry​wa​cze stra​cą za​kład​nicz​kę”. Lek​cja była su​ro​wa, być może na​wet okrut​na, ale wie​le z nauk, ja​kie po​bie​ra​ła, było wła​śnie ta​kich. Le​piej zgi​nąć, niż do​stać się do nie​wo​li i zo​stać wy​ko​rzy​sta​ną prze​ciw​ko Idris. Uczo​no ją też, że może zo​stać wy​ko​rzy​sta​na prze​ciw​ko Idris na​wet wte​dy, gdy bę​dzie już kró​lo​wą Hal​lan​dren. Dziew​czy​na zo​sta​ła uprze​dzo​na, że gdy​by do tego do​szło, oj​ciec mógł​by zle​cić za​bi​cie jej. Ale tym aku​rat nie mu​sia​ła się już przej​mo​wać. Rada do​ty​czą​ca po​rwań wy​da​wa​ła się jed​nak roz​sąd​na. Bała się, mia​ła ocho​tę sku​lić się w kłę​bek i cze​kać, w na​dziei że Va​sher znaj​dzie po​wód, by ją wy​pu​ścić. Ale im dłu​żej się nad tym za​sta​na​wia​ła, tym bar​dziej ro​zu​mia​ła, że musi być sil​na. Był wo​bec niej bar​dzo szorst​ki – wy​jąt​ko​wo ostry. Chciał ją za​stra​szyć, by nie pró​bo​wa​ła uciecz​ki. Klął z po​wo​du bra​ku piw​ni​cy, po​nie​waż by​ło​by to do​sko​na​łe miej​sce do ukry​cia dziew​czy​ny. Po po​wro​cie z pew​no​ścią prze​nie​sie ją w inne, bez​piecz​niej​sze miej​sce. Wy​kła​dow​ca miał ra​cję. Ucie​kać na​le​ża​ło te​raz. Ręce mia​ła moc​no zwią​za​ne. Już przed​tem kil​ka​krot​nie pró​bo​wa​ła po​luź​nić pęta, ale Va​sher umiał krę​po​wać. Po​krę​ci​ła nad​garst​ka​mi, zdar​ła z nich skó​rę i skrzy​wi​ła się z bólu. Po przed​ra​mie​niu po​cie​kła krew, ale na​wet śli​ski płyn nie po​mógł jej wy​szarp​nąć dło​ni. Znów się roz​pła​ka​ła. Tym ra​zem nie ze stra​chu, ale z bólu i fru​stra​cji. Nie była w sta​nie po​lu​zo​wać sznu​ra. Ale może… może mo​gła spra​wić, żeby liny same się roz​wią​za​ły? Dla​cze​go nie po​zwo​li​łam Den​tho​wi na​uczyć się ko​rzy​stać z Od​de​chów na sa​mym po​cząt​ku? But​ne prze​ko​na​nie o wła​snej nie​omyl​no​ści w tej chwi​li wy​da​ło się dziew​czy​nie jesz​cze bar​dziej ra​żą​ce. Oczy​wi​ście, że le​piej było użyć Bio​Chro​my, niż dać się Va​she​ro​wi za​bić – albo po​zwo​lić, żeby zro​bił coś jesz​cze gor​sze​go. Vi​ven​na od​nio​sła wra​że​nie, że wresz​cie ro​zu​mie Le​mek​sa i jego pra​gnie​nie ze​bra​nia jak naj​więk​szej licz​by Od​de​chów, któ​re mo​gły prze​dłu​żyć mu ży​cie. Spró​bo​wa​ła wy​po​wie​dzieć przez kne​bel kil​ka Roz​ka​zów. Na nic. Prze​cież na​wet ona wie​dzia​ła, że Roz​ka​zy na​le​ża​ło wy​da​wać wy​raź​nie. Za​czę​ła po​ru​szać żu​chwą na boki, sta​ra​jąc się wy​pchnąć szma​tę ję​zy​kiem. Wy​glą​da​ło na to, że kne​bel nie zo​stał za​wią​za​ny

tak moc​no jak jej ręce. Poza tym był mo​kry od łez i śli​ny. Za​czę​ła moc​no pra​co​wać war​ga​mi i zę​ba​mi. Gdy wresz​cie szma​ta wy​su​nę​ła się luź​no na jej bro​dę, Vi​ven​na po​czu​ła coś w ro​dza​ju za​sko​cze​nia. Ob​li​za​ła war​gi, roz​ru​sza​ła obo​la​łą żu​chwę. I co te​raz? – za​sta​no​wi​ła się z ro​sną​cym lę​kiem. Te​raz na​praw​dę musi ucie​kać. Gdy​by Va​sher wró​cił i zo​ba​czył ją ze zdję​tym kne​blem, ni​g​dy już nie dał​by jej dru​giej oka​zji na coś ta​kie​go. Co gor​sza mógł ją uka​rać za nie​po​słu​szeń​stwo. – Sznu​ry – po​wie​dzia​ła. – Roz​wiąż​cie się. Nic się nie sta​ło. Za​ci​snę​ła moc​niej zęby i spró​bo​wa​ła przy​po​mnieć so​bie Roz​ka​zy, któ​re po​dał jej Denth. „Chwy​tać rze​czy” i „Chroń mnie”. Żad​na z ko​mend nie mo​gła się jej te​raz przy​dać. Nie mia​ła naj​mniej​szej ocho​ty, by pęta za​ci​snę​ły się jesz​cze moc​niej na jej nad​garst​kach. Ale na​jem​nik po​wie​dział coś jesz​cze. Coś o two​rze​niu ob​ra​zu Roz​ka​zu w umy​śle. Spró​bo​wa​ła tego, wy​obra​ża​jąc so​bie roz​wią​zu​ją​ce się liny. – Roz​wią​zać się – rzu​ci​ła wy​raź​nie. Po​now​nie bez re​zul​ta​tu. Zdję​ta fru​stra​cją opar​ła gło​wę o ścia​nę. Bu​dze​nie było bar​dzo nie​pre​cy​zyj​ną sztu​ką, co dzi​wi​ło, zwa​żyw​szy, ile na​le​ża​ło znać za​sad i ogra​ni​czeń. A może wła​śnie wy​da​wa​ło się nie​pre​cy​zyj​ne, po​nie​waż było tak skom​pli​ko​wa​ne. Dziew​czy​na za​mknę​ła oczy. Musi mi się udać, po​my​śla​ła. Mu​szę do tego dojść. Je​śli za​wio​dę, zgi​nę. Otwo​rzy​ła oczy i sku​pi​ła się na wię​zach. Raz jesz​cze wy​obra​zi​ła so​bie, jak się roz​wią​zu​ją, ale coś było nie tak. Po​czu​ła się jak dziec​ko sie​dzą​ce nad li​ściem i pró​bu​ją​ce po​ru​szyć nim wy​łącz​nie siłą kon​cen​tra​cji. A prze​cież nie tak dzia​ła​ły jej nowe zmy​sły. Wię​zy mia​ły stać się te​raz czę​ścią jej. Za​miast więc sku​piać się, od​prę​ży​ła się, po​zwa​la​jąc dzia​łać pod​świa​do​mo​ści. Tro​chę tak, jak wte​dy, gdy zmie​nia​ła ko​lor wło​sów. – Roz​wią​zać się – roz​ka​za​ła. Wy​pły​nął z niej Od​dech. Przy​po​mi​nał bą​bel​ki po​wie​trza wy​pusz​cza​ne z ust pod wodą. Uwol​ni​ła część sie​bie i po​czu​ła jed​no​cze​śnie, jak ta część wpły​wa w coś in​ne​go – i to inne sta​ło się rów​nież czę​ścią niej, koń​czy​ną, któ​rą mo​gła w bar​dzo ogra​ni​czo​ny spo​sób ma​new​ro​wać. Choć po​le​ga​ło to ra​czej na wy​czu​wa​niu liny niż na pro​stym po​ru​sza​niu nią. Gdy opu​ścił ją Od​dech, za​uwa​ży​ła, że świat ma​to​wie​je, bar​wy sta​ły się nie​co mniej wy​ra​zi​ste, wiatr ucichł i nie był tak wy​raź​ny, ży​cie mia​sta nie​co bar​dziej od​le​głe. Wię​zy za​gra​ły wo​kół jej nad​garst​ków, otar​ta skó​ra za​pie​kła. I wte​dy sznur roz​wią​zał się i spadł na zie​mię. Dziew​czy​na sie​dzia​ła i w oszo​ło​mie​niu przy​glą​da​ła się uwol​nio​nym rę​kom. Au​stre, Pa​nie Ko​lo​rów, po​my​śla​ła. Uda​ło mi się! Nie była pew​na, czy po​win​na od​czu​wać dumę, czy wstyd. Tak czy ina​czej wie​dzia​ła, że musi jak naj​szyb​ciej ucie​kać. Roz​wią​za​ła nogi i wsta​ła. Za​uwa​ży​ła przy tym, że frag​ment drew​nia​nych drzwi zo​stał zu​peł​nie wy​pra​ny z ko​lo​ru, wo​kół miej​sca, w któ​rym do​ty​ka​ła drzwi rę​ko​ma. Przy​glą​da​ła się temu tyl​ko przez krót​ką chwi​lę, po czym chwy​ci​ła le​żą​cą na zie​mi linę i zbie​gła po scho​dach. Otwo​rzy​ła drzwi i ostroż​nie wyj​rza​ła na uli​cę. Było jed​nak ciem​no i nie​wie​le wi​dzia​ła. Za​czerp​nę​ła głę​bo​ko tchu i wy​szła w noc.

Przez ja​kiś czas szła bez celu przed sie​bie, sta​ra​jąc się jak naj​bar​dziej od​da​lić od kry​jów​ki Va​she​ra. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że sama też po​win​na ro​zej​rzeć się za ja​kimś miej​scem, w któ​rym mo​gła​by się schro​nić, ale za bar​dzo się bała. Wy​róż​nia​ła się w swo​jej dro​giej su​kien​ce i wszy​scy z pew​no​ścią by ją za​pa​mię​ta​li. Jej je​dy​ną praw​dzi​wą na​dzie​ją było prze​do​sta​nie się ze slum​sów do głów​nej czę​ści mia​sta, skąd mo​gła do​trzeć z po​wro​tem do Den​tha i resz​ty.

Linę wci​snę​ła do wszy​tej w su​kien​kę sa​kiew​ki, zmyśl​nie ukry​tej z boku pod fał​dą ma​te​ria​łu. Tak bar​dzo przy​zwy​cza​iła się do ilo​ści po​sia​da​nych przez sie​bie Od​de​chów, że na​wet utra​ta nie​wiel​kiej ich ilo​ści, tego Od​de​chu, któ​ry prze​ka​za​ła sznu​ro​wi, spra​wia​ła jej przy​krość. Wie​dzia​ła jed​nak, że Roz​bu​dza​ją​cy są w sta​nie od​zy​skać Bio​chro​mę, za po​mo​cą któ​rej oży​wia​ją przed​mio​ty, i wła​śnie dla​te​go za​bra​ła linę ze sobą. Mia​ła na​dzie​ję, że Denth po​mo​że jej od​zy​skać wy​ko​rzy​sta​ny Od​dech. Szła szyb​kim, rów​nym kro​kiem, z opusz​czo​ną gło​wą, i roz​glą​da​ła się jed​no​cze​śnie za ja​kimś po​rzu​co​nym płasz​czem, albo choć zwy​kłą szma​tą, któ​rą mo​gła​by za​sło​nić su​kien​kę. Na szczę​ście, pora była zbyt póź​na na​wet dla miej​skich szu​mo​win. Na chod​ni​kach tyl​ko z rzad​ka prze​su​wa​ły się ciem​ne po​sta​cie, po​wo​du​jąc gwał​tow​niej​sze bi​cie jej ser​ca. Gdy​by tyl​ko wze​szło już słoń​ce, prze​mknę​ło jej przez myśl. Nie​bo za​czy​na​ło już lek​ko ja​śnieć, zbli​żał się po​ra​nek, ale wciąż było na tyle ciem​no, że dziew​czy​na nie bar​dzo wie​dzia​ła, do​kąd idzie. Ulicz​ki slum​sów były tak za​wi​łe, że za​czę​ło się jej wy​da​wać, że cho​dzi w kół​ko. Z obu stron wzno​si​ły się wy​so​kie, prze​sła​nia​ją​ce nie​bo bu​dyn​ki. Dziel​ni​ca, w któ​rej się zna​la​zła, mu​sia​ła być nie​gdyś o wie​le bar​dziej za​moż​na. Na fa​sa​dach do​mów wid​nia​ły sta​re rzeź​bie​nia i spło​wia​łe bar​wy. Na pla​cu, za alej​ką otwie​ra​ją​cą się po jej le​wej stro​nie, stał sta​ry znisz​czo​ny po​sąg jeźdź​ca na ko​niu. Być może była to część fon​tan​ny lub… Vi​ven​na za​trzy​ma​ła się gwał​tow​nie. Znisz​czo​ny po​sąg jeźdź​ca. Dla​cze​go wy​dał jej się zna​jo​my? Wska​zów​ki Den​tha, przy​po​mnia​ła so​bie. Wte​dy, gdy tłu​ma​czył Par​li​no​wi, jak dojść z kry​jów​ki do re​stau​ra​cji. Nie pa​mię​ta​ła tam​te​go dnia – wie​le ty​go​dni temu – zbyt do​brze, ale roz​mo​wę uda​ło jej się za​pa​mię​tać. Pew​nie dla​te​go, że mar​twi​ła się, że Par​lin zmy​li dro​gę i za​błą​dzi. Po raz pierw​szy od kil​ku go​dzin po​czu​ła przy​pływ na​dziei. Wska​zów​ki nie były skom​pli​ko​wa​ne. Ale czy po​tra​fi je so​bie przy​po​mnieć? Ru​szy​ła ostroż​nie przed sie​bie, kie​ru​jąc się przede wszyst​kim in​stynk​tem. Le​d​wie po kil​ku mi​nu​tach za​uwa​ży​ła, że znaj​du​je się w zna​jo​mej oko​li​cy. W slum​sach nie było la​tar​ni, ale świa​tło przed​świ​tu wy​star​cza​ło, by roz​po​znać uli​cę. Od​wró​ci​ła się i zo​ba​czy​ła kry​jów​kę na​jem​ni​ków – nie​wiel​ki, wci​śnię​ty po​mię​dzy dwa więk​sze bu​dy​nek po dru​giej stro​nie uli​cy. Au​stre niech będą dzię​ki! – po​my​śla​ła z ulgą, ru​szy​ła ku kry​jów​ce i we​szła do środ​ka. Głów​ny po​kój był pu​sty. Po​śpiesz​nie otwo​rzy​ła drzwi pro​wa​dzą​ce do piw​ni​cy. Chcia​ła się tam ukryć. Po​ru​sza​jąc się po omac​ku, na​tra​fi​ła wresz​cie pal​ca​mi na le​żą​ce obok scho​dów la​tar​nię, krze​si​wo i ka​wa​łek sta​li. Za​mknę​ła drzwi za sobą. Oka​za​ły się o wie​le bar​dziej so​lid​ne, niż za​pa​mię​ta​ła. Od razu po​czu​ła się le​piej, choć od środ​ka nie było zam​ka. Zo​sta​wi​ła więc za​mknię​te tyl​ko na klam​kę i po​chy​li​ła się, by za​pa​lić la​tar​nię. Zbu​twia​łe, pod​nisz​czo​ne scho​dy pro​wa​dzi​ły w głąb piw​ni​cy. Vi​ven​na się za​wa​ha​ła. Przy​po​mnia​ła so​bie, że Denth ostrze​gał ją przed próch​nie​ją​cy​mi stop​nia​mi. Ru​szy​ła ostroż​nie na dół, sły​sząc i wy​czu​wa​jąc skrzy​pie​nie i pę​ka​nie de​sek. Do​sko​na​le te​raz ro​zu​mia​ła, dla​cze​go na​jem​nik się nie​po​ko​ił. Na szczę​ście do​tar​ła na dół bez​piecz​nie. Pa​no​wał tu słod​ka​wy, du​szą​cy za​pach. Zmarsz​czy​ła nos. Na ścia​nach wi​sia​ły cia​ła kil​ku nie​wiel​kich, upo​lo​wa​nych zwie​rząt; ktoś mu​siał tu nie​daw​no być. Do​bry znak. Głów​ne po​miesz​cze​nie piw​ni​cy znaj​do​wa​ło się pod pod​ło​gą sa​lo​nu na par​te​rze. Za​mie​rza​ła od​po​cząć przez kil​ka go​dzin, i je​śli przez ten czas nie po​ja​wi się Denth, sama wyj​dzie na ze​wnątrz, by… Za​mar​ła na​gle, la​tar​nia za​ko​ły​sa​ła się jej w dło​ni. Chy​bo​tli​we świa​tło pa​dło na sie​dzą​ce​go przed nią czło​wie​ka. Gło​wa po​chy​lo​na na pierś, twarz skry​ta w cie​niu. Ręce miał zwią​za​ne na ple​cach, a nogi przy​wią​za​ne za kost​ki do krze​sła. – Par​lin? – spy​ta​ła wstrzą​śnię​ta Vi​ven​na, pod​bie​ga​jąc do uwię​zio​ne​go. Od​sta​wi​ła śpiesz​nie la​tar​nię i znów znie​ru​cho​mia​ła. Na pod​ło​dze ciem​nia​ła pla​ma krwi. – Par​lin! – po​wtó​rzy​ła gło​śniej i gwał​tow​nie unio​sła gło​wę chło​pa​ka. Jego oczy śle​po wpa​try​wa​ły się przed sie​bie. Twarz miał za​krwa​wio​ną, po​kry​tą głę​bo​ki​mi ra​na​mi. Nie czu​ła jego obec​no​ści zmy​słem ży​cia. Spo​glą​dał mar​twy​mi źre​ni​ca​mi.

Ręce dziew​czy​ny za​czę​ły się trząść. Zdję​ta prze​ra​że​niem za​to​czy​ła się w tył. – Na Ko​lo​ry! – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Ko​lo​ry, Ko​lo​ry, Ko​lo​ry…! Po​czu​ła czy​jąś dłoń na ra​mie​niu. Krzyk​nę​ła i od​wró​ci​ła się w miej​scu. W ciem​no​ści uj​rza​ła po​tęż​ną, kry​ją​cą się w pół​mro​ku pod scho​da​mi po​stać. – Wi​taj, księż​nicz​ko – przy​wi​tał ją z uśmie​chem Tonk Fah. Vi​ven​na cof​nę​ła się, pra​wie zde​rza​jąc się z cia​łem Par​li​na. Po​ło​ży​ła dłoń na pier​si i za​czę​ła głę​bo​ko i szyb​ko od​dy​chać. Do​pie​ro wte​dy zo​ba​czy​ła co wisi na ścia​nach. Nie były to upo​lo​wa​ne zwie​rzę​ta, jak w pierw​szej chwi​li po​my​śla​ła. To, co wzię​ła w sła​bym świe​tle za ba​żan​ta, oka​za​ło się te​raz ja​skra​wo zie​lo​ne. Mar​twa pa​pu​ga. Obok wi​sia​ła małp​ka, z po​cię​tym, opra​wio​nym ze skó​ry cia​łem. Naj​śwież​sze cia​ło na​le​ża​ło do wiel​kiej jasz​czur​ki. Wszyst​kie zwie​rzę​ta no​si​ły wi​docz​ne śla​dy tor​tur. – Och, Au​stre – szep​nę​ła. Tonk Fah ru​szył na​przód i wy​cią​gnął ku niej rękę. Vi​ven​na wresz​cie zdo​ła​ła się po​ru​szyć. Usko​czy​ła w bok, poza za​sięg jego ra​mion. Obie​gła go i na​tych​miast po​mknę​ła ku scho​dom. Wbie​gła na kil​ka stop​ni i zde​rzy​ła się z czy​jąś pier​sią. Za​mru​ga​ła i unio​sła wzrok. – Wiesz, księż​nicz​ko, cze​go naj​bar​dziej nie lu​bię w pra​cy na​jem​ni​ka? – spy​tał ci​cho Denth, chwy​ta​jąc ją za ra​mię. – Ste​reo​ty​po​wo​ści. Wszy​scy za​kła​da​ją, że nie mogą na​jem​ni​kom za​ufać. Pro​blem w tym, że mają ra​cję. – Ro​bi​my to, za co nam pła​cą – do​dał Tonk Fah, wcho​dząc na scho​dy za dziew​czy​ną. – Nie jest to może naj​wspa​nial​szy za​wód na świe​cie – pod​jął Denth, trzy​ma​jąc ją w moc​nym uści​sku – ale moż​na nie​źle za​ro​bić. Mia​łem na​dzie​ję, że nie bę​dzie​my mu​sie​li tego ro​bić. Do​tąd wszyst​ko szło tak do​brze. Dla​cze​go ucie​kłaś? Co cię prze​stra​szy​ło? Pchnął ją de​li​kat​nie na​przód, wciąż trzy​ma​jąc za ra​mię. Za nim, na scho​dach po​ja​wi​li się Pe​reł​ka i Cio​łek. Stop​nie jęk​nę​ły pod ich cię​ża​rem. – Okła​my​wa​li​ście mnie od sa​me​go po​cząt​ku – szep​nę​ła, pra​wie nie czu​jąc pły​ną​cych po po​licz​kach łez, ser​ce ło​mo​ta​ło jej gwał​tow​nie. Prze​sta​ła ro​zu​mieć świat. – Dla​cze​go? – Po​rwa​nia to trud​na pra​ca – od​parł Denth. – Strasz​nie kiep​ski in​te​res – do​dał Tonk Fah. – O wie​le le​piej się go pro​wa​dzi, kie​dy ofia​ra nie zda​je so​bie spra​wy z fak​tu po​rwa​nia. Oni ni​g​dy nie spusz​cza​li mnie z oczu, prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Za​wsze byli w po​bli​żu. – Le​mex… – Nie zro​bił tego, cze​go od nie​go chcie​li​śmy – wy​ja​śnił Denth. – Tru​ci​zna była dla nie​go aż na​zbyt ła​ska​wą śmier​cią. Po​win​naś się była tego do​my​ślić, księż​nicz​ko. Oso​ba z ty​lo​ma Od​de​cha​mi, co on… Prze​cież Le​mex nie mógł na nic za​cho​ro​wać, zro​zu​mia​ła na​gle Vi​ven​na. Au​stre! Po​czu​ła ogar​nia​ją​ce ją otę​pie​nie. Rzu​ci​ła okiem na Par​li​na. On nie żyje. Par​lin nie żyje. Za​bi​li go! My​śli ci​snę​ły się jej do gło​wy. – Nie patrz na nie​go – po​wie​dział Denth, de​li​kat​nie od​wra​ca​jąc jej twarz od cia​ła. – To był wy​pa​dek. Po​słu​chaj mnie, księż​nicz​ko. Nic ci się nie sta​nie. Nie skrzyw​dzi​my się. Po​wiedz mi tyl​ko, dla​cze​go ucie​kłaś? Par​lin upie​rał się, że nie wie, do​kąd po​szłaś, mimo że prze​cież roz​ma​wia​li​ście na scho​dach tuż przed two​im znik​nię​ciem. Na​praw​dę ucie​kłaś, nie mó​wiąc mu, do​kąd? Dla​cze​go? Co spra​wi​ło, że za​czę​łaś nas po​dej​rze​wać? Skon​tak​to​wał się z tobą agent two​je​go ojca? Wy​da​wa​ło mi się, że zna​leź​li​śmy już wszyst​kich, któ​rzy do​tar​li do mia​sta. Dziew​czy​na po​krę​ci​ła gło​wą. – Księż​nicz​ko, to waż​ne – cią​gnął spo​koj​nie Denth. – Mu​szę to wie​dzieć. Z kim się kon​tak​to​wa​łaś? Co tak na​praw​dę po​wie​dzie​li ci o mnie Idria​nie ze slum​sów? – Za​czął lek​ko ści​skać ją za ra​mię. – Nie chcie​li​by​śmy ci ni​cze​go ła​mać – wtrą​cił Tonk Fah. – Wy, Idria​nie, ła​mie​cie się sta​now​czo za ła​two.

Ton jego gło​su, ten sam, któ​ry kie​dyś wy​da​wał się swo​bod​ny i żar​to​bli​wy, te​raz za​brzmiał groź​nie i bez​dusz​nie. Po​tęż​ny Tonk Fah ma​ja​czył w świe​tle la​tar​ni po jej pra​wej stro​nie. Denth – szczu​plej​szy kształt – stał przed nią. Nie za​po​mnia​ła, jak jest szyb​ki, pa​mię​ta​ła, jak bły​ska​wicz​nie za​bił tych dwóch ban​dzio​rów w re​stau​ra​cji. Pa​mię​ta​ła też, jak znisz​czy​li dom Le​mek​sa, pa​mię​ta​ła ich non​sza​lanc​ki spo​sób mó​wie​nia o śmier​ci. Ukry​wa​li to wszyst​ko pod ma​ską we​so​ło​ści. Te​raz, gdy Denth za​pa​lił jesz​cze jed​ną la​tar​nię, zo​ba​czy​ła we​pchnię​te pod scho​dy dwa duże wory. Z jed​ne​go wy​sta​wa​ła ludz​ka noga. But na niej miał na cho​le​wie sym​bol idriań​skiej ar​mii. A więc jej oj​ciec wy​sy​łał agen​tów, by ją ura​to​wać. Tyl​ko że Denth znaj​do​wał ich szyb​ciej, niż oni do​cie​ra​li do niej. Ilu do​tąd za​bił? W tej piw​ni​cy nie mo​gli trzy​mać ciał zbyt dłu​go, te dwa mu​sia​ły być względ​nie świe​że i cze​ka​ły na prze​nie​sie​nie w inne miej​sce. – Dla​cze​go? – spy​ta​ła raz jesz​cze, nie​mal zbyt oszo​ło​mio​na, by mó​wić. – My​śla​łam, że je​ste​ście mo​imi przy​ja​ciół​mi. – Bo je​ste​śmy – od​parł Denth. – Lu​bię cię, księż​nicz​ko. – Uśmiech​nął się, praw​dzi​wym, szcze​rym uśmie​chem. Nie szcze​rzył zę​bów jak Tonk Fah. – Je​śli to co​kol​wiek zna​czy, to bar​dzo mi przy​kro. Par​lin nie miał umrzeć. To na​praw​dę był wy​pa​dek. Ale cóż. Pra​ca to pra​ca, a my ro​bi​my to, za co nam pła​cą. Kil​ka razy już ci to wy​ja​śnia​łem. Je​stem pe​wien, że pa​mię​tasz. – Tak na​praw​dę ni​g​dy nie wie​rzy​łam… – szep​nę​ła. – Oni ni​g​dy w to nie wie​rzą – wtrą​cił Tonk Fah. Vi​ven​na za​mru​ga​ła. „Ucie​kać szyb​ko. Póki ma się siły” – usły​sza​ła w gło​wie. Raz już ucie​kła. Czy to nie dość? Czy nie za​słu​ży​ła na chwi​lę spo​ko​ju? Szyb​ko! Wy​krę​ci​ła ra​mię i ude​rzy​ła nim w ple​cy Tonk Faha. – Chwy​tać… Denth oka​zał się jed​nak zbyt szyb​ki. Szarp​nął ją w tył, za​tkał dziew​czy​nie usta i zła​pał moc​no jej dru​gą rękę. Tonk Fah za​marł, za​sko​czo​ny, i spoj​rzał na su​kien​kę Vi​ven​ny, któ​ra stra​ci​ła ko​lor i sta​ła się sza​ra, a część jej Od​de​chu prze​pły​nę​ła przez pal​ce Den​tha wprost w płaszcz. Nie​ste​ty, bez od​po​wied​nie​go Roz​ka​zu Bio​Chro​ma nie mo​gła za​dzia​łać. Od​dech zo​stał zmar​no​wa​ny i dziew​czy​na po raz ko​lej​ny po​czu​ła, jak świat wo​kół niej bled​nie. Denth zdjął rękę z jej ust i ude​rzył Tonk Faha w tył gło​wy. – Ej! – rzu​cił Tonk Fah, roz​cie​ra​jąc bo​lą​ce miej​sce. – Uwa​żaj, co ro​bisz – po​wie​dział Denth, po czym, nie roz​luź​nia​jąc chwy​tu, spoj​rzał na Vi​ven​nę. Mię​dzy pal​ca​mi na​jem​ni​ka cie​kła krew ze zra​nio​nych nad​garst​ków dziew​czy​ny. Denth za​marł, do​pie​ro te​raz za​uwa​żył jej ob​ra​że​nia; przed​tem za​ma​sko​wał je pa​nu​ją​cy w po​miesz​cze​niu pół​mrok. Spoj​rzał jej głę​bo​ko w oczy. – Cho​le​ra – za​klął. – Ty wca​le przed nami nie ucie​kłaś, praw​da? – Jak to? – zdzi​wił się Tonk Fah. Vi​ven​na sta​ła otę​pia​ła i mil​czą​ca. – Co się sta​ło? – za​py​tał Denth. – Czy to on? Nie od​po​wie​dzia​ła. Denth skrzy​wił się i wy​krę​cił jej rękę, tak moc​no, że aż krzyk​nę​ła. – No do​brze. Wy​glą​da na to, że nie mam wyj​ścia. Zaj​mij​my się naj​pierw tym two​im od​de​chem, a po​tem so​bie po​ga​wę​dzi​my. Po​roz​ma​wia​my spo​koj​nie jak przy​ja​cie​le i opo​wiesz nam o wszyst​kim, co cię spo​tka​ło. Do Den​tha pod​szedł Cio​łek. Jego sza​re oczy, pu​ste jak za​wsze, wpa​try​wa​ły się w prze​strzeń. Ale… czy na​praw​dę coś się w nich po​ja​wi​ło? A może tyl​ko jej się wy​da​wa​ło? Ostat​nio mia​ła tak roz​chwia​ne emo​cje, że nie po​win​na ufać swo​im zmy​słom. Nie​mniej od​nio​sła wra​że​nie, że Nie​ży​wy spoj​rzał jej

w oczy. – A te​raz po​wta​rzaj za mną – rzu​cił Denth, pa​trząc na nią chłod​no. – Moje ży​cie do two​je​go. Mój Od​dech sta​je się two​im. Vi​ven​na po​pa​trzy​ła na​jem​ni​ko​wi w oczy. – Wy​cie słoń​ca – szep​nę​ła. – Co? – Denth zmarsz​czył brwi. – Ata​kuj Den​tha, wy​cie słoń​ca. – Za​raz… – za​czął na​jem​nik, i w tej sa​mej chwi​li Cio​łek ude​rzył go w twarz. Cios od​rzu​cił Den​tha w bok, pro​sto na Tonk Faha, któ​ry za​klął i się za​to​czył. Vi​ven​na uwol​ni​ła się, mi​nę​ła Cioł​ka, nie​mal po​ty​ka​jąc się przy tym na su​kien​ce, i moc​no pchnę​ła łok​ciem za​sko​czo​ną Pe​reł​kę. Na​jem​nicz​ka upa​dła. Księż​nicz​ka rzu​ci​ła się w górę po scho​dach. – Po​zwo​li​łaś jej usły​szeć ha​sło bez​pie​czeń​stwa?! – ryk​nął Denth. Z miej​sca, gdzie zma​gał się z Cioł​kiem, do​bie​ga​ły od​gło​sy wal​ki. Pe​reł​ka po​zbie​ra​ła się i ru​szy​ła za Vi​ven​ną. Mgnie​nie oka po​tem sto​pa na​jem​nicz​ki prze​bi​ła zbu​twia​ły sto​pień i uwię​zła. Księż​nicz​ka wpa​dła do po​ko​ju na gó​rze i za​trza​snę​ła za sobą drzwi. Za​mknę​ła ry​giel. To ich na dłu​go nie po​wstrzy​ma, po​my​śla​ła, czu​jąc na​ra​sta​ją​cą bez​rad​ność. Nie zre​zy​gnu​ją. Będą mnie ści​gać. Tak samo jak Va​sher. Boże Ko​lo​rów. Co ja mam te​raz zro​bić? Wy​pa​dła na uli​cę, oświe​tlo​ną już bla​skiem świ​tu, i wbie​gła w bocz​ną alej​kę. Pę​dzi​ła przed sie​bie, wy​bie​ra​jąc naj​węż​sze, naj​bar​dziej brud​ne i naj​ciem​niej​sze ulicz​ki mia​sta.

36 Nie zo​sta​wię cię – na​pi​sał Su​se​bron. Wład​ca sie​dział obok łoża na pod​ło​dze, opar​ty ple​ca​mi o stos po​du​szek. – Obie​cu​ję. – Skąd ta pew​ność? – spy​ta​ła z łóż​ka Siri. – Może kie​dy już uro​dzę ci na​stęp​cę tro​nu, po​czu​jesz się zmę​czo​ny ży​ciem i od​dasz swój Od​dech. Po pierw​sze – od​po​wie​dział – wciąż nie mam pew​no​ści, skąd miał​bym wziąć dziec​ko. Nie chcesz mi tego wy​ja​śnić i nie od​po​wia​dasz na żad​ne py​ta​nia. – Ale to są wsty​dli​we spra​wy! – od​par​ła Siri, czu​jąc, jak jej krót​kie wło​sy sta​ją się czer​wo​ne. Na​tych​miast zmie​ni​ła ich ko​lor na żół​ty. Po dru​gie – pi​sał Król-Bóg – nie mogę od​dać swo​je​go Od​de​chu, chy​ba że mam błęd​ne in​for​ma​cje o dzia​ła​niu Bio​Chro​my. My​ślisz, że mnie okła​my​wa​li i że Od​de​chy rzą​dzą się in​ny​mi pra​wa​mi od tych, któ​re znam? Pi​sa​nie idzie mu co​raz le​piej, po​my​śla​ła Siri, przy​glą​da​jąc się mę​żo​wi, któ​ry wy​cie​rał ta​blicz​kę. To wiel​ka szko​da, że przez całe ży​cie trzy​ma​ją go w za​mknię​ciu. – Sama nie​wie​le wiem o tych spra​wach – przy​zna​ła. – W Idris nie zaj​mu​je​my się Bio​Chro​mą. Po​dej​rze​wam, że po​ło​wa tego, co sły​sza​łam, to zwy​kłe plot​ki i uprze​dze​nia. Na przy​kład w Idris mówi się, że na tu​tej​szym dwo​rze lu​dzie są skła​da​ni w ofie​rze na oł​ta​rzach. Róż​ni lu​dzie opo​wia​da​li mi to dzie​siąt​ki razy. Za​sta​no​wił się i za​czął pi​sać. Tak czy ina​czej dys​ku​tu​je​my o czymś zu​peł​nie ab​sur​dal​nym. Nie zmie​nię się. Nie za​pra​gnę na​gle ode​brać so​bie ży​cia. Nie​po​trzeb​nie się mar​twisz. Dziew​czy​na wes​tchnę​ła. Siri – pi​sał wład​ca – od pięć​dzie​się​ciu lat żyję po​zba​wio​ny in​for​ma​cji i ja​kiej​kol​wiek wie​dzy, pra​wie z ni​kim się nie ko​mu​ni​ku​jąc. Na​praw​dę są​dzisz, że chciał​bym się za​bić aku​rat te​raz? Te​raz, kie​dy na​uczy​łem się pi​sać? Kie​dy po​zna​łem ko​goś, z kim mogę po​roz​ma​wiać? Kie​dy po​zna​łem cie​bie? Uśmiech​nę​ła się. – No do​brze, wie​rzę ci. Ale i tak uwa​żam, że po​win​ni​śmy się mieć przed two​imi ka​pła​na​mi na bacz​no​ści. Nie od​po​wie​dział, tyl​ko od​wró​cił spoj​rze​nie. Dla​cze​go on jest tak za​wzię​cie lo​jal​ny wo​bec nich? – za​sta​no​wi​ła się. Wresz​cie po​pa​trzył jej w oczy. Za​pu​ścisz wło​sy? – spy​tał na ta​blicz​ce. Dziew​czy​na unio​sła brew. – Ja​kie​go ko​lo​ru? Czer​wo​ne. – Hal​lan​dren i wa​sze żywe bar​wy. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Czy zda​jesz so​bie spra​wę, że w Idris czer​wień jest uwa​ża​na za naj​mniej przy​zwo​ity z ko​lo​rów? Prze​pra​szam – na​pi​sał – nie chcia​łem cię ob​ra​zić, tyl​ko… Urwał, czu​jąc, że Siri do​ty​ka jego ra​mie​nia. – Nie – po​wie​dzia​ła. – Ja nie na​rze​ka​łam. Po pro​stu tro​chę flir​to​wa​łam. To ja prze​pra​szam. Flir​to​wa​łaś? W mo​ich baj​kach nie ma tego sło​wa.

– Wiem. Za to peł​no jest tam opo​wie​ści o dzie​ciach po​że​ra​nych przez drze​wa i inne po​two​ry. To są me​ta​fo​ry, któ​rych za​da​niem jest na​uczyć… – za​czął pi​sać. – Tak, to też wiem – prze​rwa​ła mu po raz dru​gi. Więc co to zna​czy flir​to​wać? – To zna​czy… – Na Ko​lo​ry! Dla​cze​go ja się cią​gle pa​ku​ję w ta​kie sy​tu​acje? – po​my​śla​ła. – Cza​sa​mi dziew​czy​na za​cho​wu​je się od​strę​cza​ją​co, albo na​wet głu​pio, po to, żeby męż​czyź​ni zwró​ci​li na nią uwa​gę. Dla​cze​go ta​kie za​cho​wa​nie ma spra​wić, że męż​czyź​ni zwró​cą na nią uwa​gę? – Za​raz ci po​ka​żę – po​wie​dzia​ła i nie​co się po​chy​li​ła. – Chcesz, żeby wy​ro​sły mi dłu​gie wło​sy? Tak. – Na​praw​dę tego chcesz? Oczy​wi​ście. – Cóż, sko​ro więc mu​szę – po​wie​dzia​ła i za​rzu​ci​ła gło​wą, na​ka​zu​jąc swym wło​som przy​brać bar​wę ciem​nej, kasz​ta​no​wej czer​wie​ni. Za​bły​sły w ru​chu, prze​cho​dząc z żół​ci w czer​wień, tak jak zmie​nia się ko​lor czy​ste​go stru​my​ka, do któ​re​go ktoś wlał atra​ment. Po​tem spra​wi​ła, że uro​sły. Ta umie​jęt​ność opie​ra​ła się bar​dziej na in​stynk​cie niż świa​do​mej zdol​no​ści – przy​po​mi​na​ła nie​co na​pi​na​nie mię​śnia. Tym kon​kret​nym „mię​śniem” po​słu​gi​wa​ła się ostat​nio dość czę​sto. Nie chcia​ła tra​cić cza​su na roz​cze​sy​wa​nie dłu​gich lo​ków, więc co wie​czór ka​za​ła je ści​nać. Wło​sy mu​snę​ły jej twarz i uro​sły. Raz jesz​cze za​rzu​ci​ła gło​wą – po​czu​ła cie​pło i cię​żar no​wej fry​zu​ry. Ko​smy​ki spły​nę​ły jej po ra​mio​nach i ple​cach, krę​cąc się lek​ko na koń​cach. Su​se​bron przy​pa​try​wał się temu z sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. Od​po​wie​dzia​ła mu spoj​rze​niem, sta​ra​jąc się wy​glą​dać uwo​dzi​ciel​sko. Re​zul​tat wy​dał się jej śmiesz​ny, do tego stop​nia, że wy​buch​nę​ła śmie​chem. Opa​dła na łóż​ko na ple​cy. Świe​że wło​sy roz​sy​pa​ły się do​ko​ła. Su​se​bron po​stu​kał w jej nogę. Spoj​rza​ła na wład​cę, któ​ry wstał i usiadł na kra​wę​dzi łoża, by mo​gła wi​dzieć tekst na ta​blicz​ce. Je​steś bar​dzo dziw​na – na​pi​sał. Uśmiech​nę​ła się. – Wiem. Kiep​ska ze mnie uwo​dzi​ciel​ka. Nie po​tra​fię opa​no​wać twa​rzy. Uwo​dzi​ciel​ka – pi​sał. – To sło​wo znam. Po​ja​wia się w opo​wie​ści o złej kró​lo​wej, któ​ra chce czymś sku​sić mło​de​go księ​cia. Nie ro​zu​miem tyl​ko, czym do​kład​nie go kusi. Siri znów się uśmiech​nę​ła. My​ślę, że pla​no​wa​ła po​czę​sto​wać go czymś do je​dze​nia. – Tak, ja​sne – rzu​ci​ła dziew​czy​na. – Do​sko​na​ła in​ter​pre​ta​cja. Wła​śnie o to cho​dzi​ło. Za​wa​hał się. Więc nie cho​dzi​ło o je​dze​nie, tak? – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. Ko​lej​ny uśmiech. Król-Bóg za​lał się ru​mień​cem. Czu​ję się jak głu​piec. Jest tyle rze​czy, któ​re wszy​scy ro​zu​mie​ją bez słów. A ja mogę się kie​ro​wać tyl​ko książ​ką z baj​ka​mi dla dzie​ci. Czy​ta​łem ją tak czę​sto, że cięż​ko mi te​raz od​dzie​lić sie​bie sa​me​go – i spo​sób, w jaki dziś od​bie​ram te opo​wie​ści – od ma​łe​go chłop​ca, któ​rym by​łem, gdy czy​ta​łem je po raz pierw​szy. Za​czął gwał​tow​nie wy​cie​rać ta​blicz​kę. Siri usia​dła i po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. Zda​ję so​bie spra​wę, że wie​lu rze​czy nie wiem – pi​sał da​lej. – Rze​czy, któ​re cię za​wsty​dza​ją. Czę​ści się do​my​ślam. Bo mimo wszyst​ko nie je​stem głup​cem, i ow​szem, to fru​stru​ją​ce. Two​je flir​to​wa​nie i sar​kazm – obie for​my za​cho​wa​nia, któ​re każą ci się za​cho​wy​wać od​wrot​nie do tego, cze​go chcesz… Oba​wiam się, że ni​g​dy cię nie zro​zu​miem.

Po​iry​to​wa​ny za​pa​trzył się na ta​blicz​kę. W jed​nej dło​ni trzy​mał wę​giel, w dru​giej szmat​kę do ście​ra​nia. W ko​min​ku ci​cho trza​skał ogień. Na jego gład​ko ogo​lo​nej twa​rzy tań​czy​ła ja​skra​wa po​świa​ta pło​mie​ni. – Prze​pra​szam – po​wie​dzia​ła, przy​su​wa​jąc się bli​żej męża. Wzię​ła go za rękę i zło​ży​ła mu gło​wę na bar​ku. Te​raz, kie​dy już się przy​zwy​cza​iła, nie wy​da​wał się jej tak bar​dzo wy​so​ki. W Idris wi​dy​wa​ła męż​czyzn, któ​rzy mie​rzy​li so​bie sześć i pół sto​py wzro​stu, a Su​se​bron był od nich wyż​szy tyl​ko o kil​ka cali. Co wię​cej, po​nie​waż jego cia​ło mia​ło do​sko​na​łe pro​por​cje, nie wy​da​wał się pa​ty​ko​wa​ty czy w inny spo​sób nie​na​tu​ral​ny. Był taki sam jak wszy​scy, tyl​ko więk​szy. Po​pa​trzył na nią. Przy​mknę​ła oczy. – Idzie ci le​piej niż my​ślisz. W domu więk​szość lu​dzi nie ro​zu​mia​ła mnie na​wet w po​ło​wie tak do​brze jak ty. Otwo​rzy​ła oczy i Król-Bóg za​czął pi​sać. Cięż​ko mi w to uwie​rzyć. – Ale to praw​da – po​wie​dzia​ła. – Wszy​scy chcie​li, że​bym sta​ła się kimś in​nym. Kim? – Moją sio​strą. – Siri wes​tchnę​ła. – Ko​bie​tą, któ​rą mia​łeś po​ślu​bić. Była do​kład​nie taka, jaka po​win​na być cór​ka kró​la. Opa​no​wa​na, uprzej​ma, po​słusz​na, wy​kształ​co​na. Mu​sia​ła być nud​ną oso​bą – na​pi​sał z uśmie​chem Su​se​bron. – Vi​ven​na jest cu​dow​ną oso​bą – za​pro​te​sto​wa​ła Siri. – Za​wsze była dla mnie bar​dzo do​bra. Cho​dzi tyl​ko o to, że… Cóż, chy​ba na​wet ona uwa​ża​ła, że po​win​nam się zmie​nić. Nie po​tra​fię tego zro​zu​mieć – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. – Je​steś wspa​nia​ła. Peł​na ży​cia i ener​gii. Ka​pła​ni i pa​ła​co​wi słu​dzy no​szą co praw​da ko​lo​ro​we stro​je, ale ich wnę​trza nie są ko​lo​ro​we. Wy​ko​nu​ją tyl​ko swo​je obo​wiąz​ki, ze spusz​czo​nym wzro​kiem, za​wsze po​waż​ni. Ty masz ko​lo​ro​wą du​szę, tak bar​dzo, że te bar​wy wy​le​wa​ją się z cie​bie i oży​wia​ją wszyst​ko do​ko​ła. – To brzmi jak opis dzia​ła​nia Bio​Chro​my. – Uśmiech​nę​ła się. Je​steś w tym praw​dziw​sza, niż gdy​byś ją po​sia​da​ła. Mój Od​dech spra​wia, że przed​mio​ty wko​ło roz​kwi​ta​ją bar​wa​mi, ale on nie jest mój. Do​sta​łem go. Ty masz swój wła​sny. Dziew​czy​na po​czu​ła, jak po​ło​wa jej wło​sów zmie​nia bar​wę z czer​wie​ni na zło​to, i wes​tchnę​ła ci​cho z za​do​wo​le​nia, przy​tu​la​jąc się nie​co moc​niej do męża. Jak ty to ro​bisz? – za​py​tał. – Co ta​kie​go? W jaki spo​sób zmie​niasz ko​lor wło​sów? – Aku​rat ta zmia​na za​szła nie​świa​do​mie – wy​ja​śni​ła Siri. – Kie​dy je​stem szczę​śli​wa lub jest mi miło, sta​ję się blon​dyn​ką. To zna​czy, że je​steś szczę​śli​wa? – na​pi​sał. – Ze mną? – Oczy​wi​ście. Ale kie​dy opo​wia​dasz o gó​rach, sły​chać w two​im gło​sie tę​sk​no​tę. – Bo tę​sk​nię za nimi. Gdy​bym jed​nak stąd wy​je​cha​ła, tę​sk​ni​ła​bym za tobą. Nie za​wsze moż​na mieć wszyst​ko, cze​go się pra​gnie. Nie​któ​re na​sze po​trze​by sto​ją ze sobą w sprzecz​no​ści. Na ja​kiś czas za​pa​dła po​mię​dzy nimi ci​sza. Wład​ca odło​żył ta​blicz​kę, nie​pew​nie ob​jął ją ra​mie​niem i oparł się o za​głó​wek. Przy​po​mi​na​ją​cy ru​mie​niec, czer​wo​na​wy od​cień wkradł się we wło​sy dziew​czy​ny, kie​dy zda​ła so​bie spra​wę, że leżą w łóż​ku, a ona ma na so​bie tyl​ko cien​ką ko​szu​lę. Cóż, je​ste​śmy w koń​cu mał​żeń​stwem, przy​po​mnia​ła so​bie. Je​dy​nym, co psu​ło tę chwi​lę, było roz​le​ga​ją​ce się co chwi​la bur​cze​nie w jej brzu​chu. Po kil​ku mi​nu​tach Su​se​bron się​gnął po ta​blicz​kę. Je​steś głod​na? – spy​tał. – Nie – od​par​ła. – Mój brzuch jest anar​chi​stą. Lubi bur​czeć, kie​dy jest pe​łen.

Za​wa​hał się. Iro​nia? – na​pi​sał. – Ale bar​dzo kiep​skiej pró​by – przy​zna​ła. – Nic mi nie bę​dzie. Wy​trzy​mam. Nie ja​dłaś przed przyj​ściem do sy​pial​ni? – Ja​dłam – po​wie​dzia​ła. – Ale prze​dłu​ża​nie wło​sów bar​dzo wy​czer​pu​je. Za​wsze je​stem po​tem głod​na. Sie​dzisz tu głod​na co noc? – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. – I nic mi nie po​wie​dzia​łaś? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Każę przy​nieść je​dze​nie – za​pro​po​no​wał. – Nie, nie mo​że​my po​zwo​lić, żeby się wy​da​ło. Co ma się wy​dać? – na​pi​sał. – Je​stem Kró​lem-Bo​giem. Przy​no​szą mi je​dze​nie kie​dy tyl​ko ze​chcę. Ze​szłej nocy też pro​si​łem o po​si​łek. Nie zdzi​wią się. Wstał i ru​szył ku drzwiom. – Za​cze​kaj! – rzu​ci​ła. Od​wró​cił się i spoj​rzał na dziew​czy​nę. – Nie mo​żesz tak otwo​rzyć drzwi – szep​nę​ła, na wy​pa​dek gdy​by ktoś pod​słu​chi​wał. – Je​steś ubra​ny. Su​se​bron przyj​rzał się so​bie i zmarsz​czył brwi. – Roz​bierz się choć tro​chę – po​wie​dzia​ła, po​śpiesz​nie cho​wa​jąc przy​bo​ry do pi​sa​nia. Roz​piął gu​zi​ki pod szy​ją, zrzu​cił czar​ny płaszcz, od​sła​nia​jąc bia​łą, po​włó​czy​stą sza​tę. Jak wszyst​kie bia​łe przed​mio​ty w jego po​bli​żu, tak​że i ona roz​świe​tli​ła się wszyst​ki​mi bar​wa​mi tę​czy. Po​tar​gał wło​sy. Gdy skoń​czył, spoj​rzał py​ta​ją​co na Siri. – Wy​star​czy – uzna​ła, pod​cią​ga​jąc prze​ście​ra​dło pod szy​ję. Przy​glą​da​ła się Su​se​bro​no​wi, któ​ry za​stu​kał pię​ścią do drzwi. Wro​ta na​tych​miast sta​nę​ły otwo​rem. On jest zbyt waż​ny, by sa​me​mu otwie​rać drzwi, prze​mknę​ło dziew​czy​nie przez myśl. Po​ło​żył dłoń na brzu​chu i wska​zał w głąb ko​ry​ta​rza. Słu​żą​cy – Siri le​d​wie ich wi​dzia​ła w pół​mro​ku ko​ry​ta​rza – zro​zu​mie​li po​le​ce​nie i śpiesz​nie ode​szli. Wład​ca od​wró​cił się, drzwi się za nim za​mknę​ły i usiadł na po​wrót obok niej na łóż​ku. Kil​ka mi​nut po​tem po​ja​wi​li się w sy​pial​ni słu​dzy ze sto​łem i krze​słem. Przy​nie​śli też wiel​ką ilość je​dze​nia. Po​traw była cała masa – od pie​czo​nych ryb, po ki​szo​ne owo​ce i błysz​czą​ce jesz​cze świe​żo​ścią raki. Siri przy​glą​da​ła się temu w zdu​mie​niu. Nie ma mowy, żeby przy​go​to​wa​li to wszyst​ko w tak krót​kim cza​sie, zro​zu​mia​ła. Je​dze​nie cze​ka​ło w kuch​ni przez całą noc, na wy​pa​dek, gdy​by wład​ca zgłod​niał. Po​si​łek był zbyt​kow​ny do prze​sa​dy, ale był rów​nież prze​pysz​ny. Miesz​kań​cy Idris nie umie​li​by so​bie na​wet wy​obra​zić ta​kie​go po​zio​mu ży​cia. Ko​la​cja sta​no​wi​ła do​wód pa​nu​ją​cej na świe​cie nie​rów​no​ści. Nie​któ​rzy lu​dzie gło​du​ją, inni są tak bo​ga​ci, że na​wet nie wi​du​ją więk​szo​ści przy​go​to​wy​wa​nych dla nich po​traw. Słu​dzy usta​wi​li przy sto​le tyl​ko jed​no krze​sło. Dziew​czy​na przy​glą​da​ła się ko​lej​nym wno​szo​nym do kom​na​ty pa​te​rom i pół​mi​skom. Nie mie​li po​ję​cia, na co Król-Bóg ma ocho​tę, więc przy​nie​śli po pro​stu po tro​chu wszyst​kie​go. Gdy skoń​czy​li na​kry​wać, Su​se​bron na​ka​zał im ge​stem wyjść, i znik​nę​li. Wy​głod​nia​ła Siri le​d​wie mo​gła znieść wszyst​kie te sma​ko​wi​te za​pa​chy. Cze​ka​ła w na​pię​ciu, aż za​mkną się drzwi. Wte​dy na​tych​miast od​rzu​ci​ła po​ściel i ru​szy​ła do sto​łu. Do tej pory uwa​ża​ła, że szy​ko​wa​ne dla niej po​tra​wy są zbyt eks​tra​wa​ganc​kie, ale w po​rów​na​niu z ucztą wład​cy oka​za​ły się ni​czym szcze​gól​nym. Su​se​bron wska​zał jej krze​sło. – Ty nie bę​dziesz jeść? – spy​ta​ła. Wzru​szył ra​mio​na​mi. Po​de​szła i zdję​ła z łoża koc, któ​ry roz​ło​ży​ła na ka​mien​nej pod​ło​dze. – Co ci się wy​da​je naj​bar​dziej ape​tycz​ne? – za​py​ta​ła, wra​ca​jąc do sto​łu.

Wład​ca po​ka​zał ta​lerz z mał​ża​mi i kil​ka bu​łek. Za​bra​ła je – a tak​że da​nie, któ​re wy​glą​da​ło tak, jak​by nie za​wie​ra​ło żad​nych ryb – mi​skę eg​zo​tycz​nych owo​ców pły​wa​ją​cych w śmie​ta​no​wym so​sie – i prze​nio​sła na koc. Usia​dła na pod​ło​dze i za​czę​ła jeść. Su​se​bron po​wo​li przy​siadł na po​sadz​ce. Mimo że miał na so​bie tyl​ko noc​ną sza​tę, wciąż wy​glą​dał ma​je​sta​tycz​nie. Siri po​da​ła mu ta​blicz​kę. To bar​dzo dziw​ne – na​pi​sał. – Co ta​kie​go? – za​cie​ka​wi​ła się dziew​czy​na. – Je​dze​nie na pod​ło​dze? Ski​nął gło​wą. Moje po​sił​ki to zwy​kle wiel​ka ce​re​mo​nia. Jem tro​chę tego, co po​da​ją mi na ta​le​rzu, po​tem słu​żą​cy za​bie​ra​ją resz​tę, wy​cie​ra​ją mi usta i przy​no​szą ko​lej​ną po​tra​wę. Ni​g​dy nie zja​dam do koń​ca, na​wet je​śli mi sma​ku​je. Siri prych​nę​ła. – Dzi​wię się, że nie kar​mią cię ły​żecz​ką. Gdy by​łem młod​szy, tak wła​śnie ro​bi​li – na​pi​sał Su​se​bron i za​ru​mie​nił się. – W koń​cu uda​ło mi się ich prze​ko​nać, by po​zwo​li​li mi jeść sa​mo​dziel​nie. Trud​no jest, kie​dy nie moż​na się do ni​ko​go ode​zwać. – Wy​obra​żam so​bie – przy​tak​nę​ła dziew​czy​na po​mię​dzy kę​sa​mi. Przyj​rza​ła się Su​se​bro​no​wi, któ​ry jadł po​wo​li, z god​no​ścią. Na myśl o tym, jak szyb​ko je, po​czu​ła wstyd. Stwier​dzi​ła jed​nak, że nie bę​dzie się tym przej​mo​wać. Od​sta​wi​ła misę z owo​ca​mi i przy​nio​sła ze sto​łu tacę z ciast​ka​mi. Wład​ca przy​glą​dał się, jak jego żona po​chła​nia jed​no za dru​gim. To są tink​fa​ny z Pahn Kahl – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. – Jada się je w ma​łych por​cjach, każ​dy kęs prze​gry​za​jąc chle​bem, któ​ry ni​we​lu​je smak. To wiel​ki przy​smak i… Urwał, wi​dząc, jak Siri chwy​ta ciast​ko i bez​ce​re​mo​nial​nie wpy​cha je so​bie do ust. Uśmiech​nę​ła się tyl​ko do nie​go i za​wzię​cie prze​żu​wa​ła. Po chwi​li opa​no​wał zdu​mie​nie i znów za​czął pi​sać. Zda​jesz so​bie spra​wę, że w mo​ich baj​kach dzie​ci, któ​re za​nad​to się ob​ja​da​ją, giną zrzu​ca​ne z urwisk? Siri, nie po​łknąw​szy jesz​cze pierw​sze​go ciast​ka, po​chło​nę​ła na​stęp​ny ka​wa​łek kru​che​go sma​ko​ły​ku. Pal​ce i twarz ob​le​piał jej syp​ki cu​kier. Po​licz​ki mia​ła wy​pcha​ne je​dze​niem. Su​se​bron pa​trzył na nią jesz​cze przez chwi​lę, po czym sam się​gnął po jed​no z cia​stek. Obej​rzał się i wsu​nął je do ust. Siri za​śmia​ła się i pra​wie wy​plu​ła za​war​tość ust na koc. – A za​tem na​dal psu​ję Kró​la-Boga – po​wie​dzia​ła, gdy już była w sta​nie mó​wić. Od​po​wie​dział uśmie​chem. To bar​dzo cie​ka​we – na​pi​sał, zja​da​jąc ko​lej​ną por​cję. I jesz​cze jed​ną. I ko​lej​ną. Siri unio​sła brew. – Spo​dzie​wa​łam się, że bę​dąc Kró​lem-Bo​giem, mo​żesz przy​naj​mniej ja​dać sło​dy​cze kie​dy tyl​ko ze​chcesz. Sto​su​ję się do wie​lu za​sad, któ​rych nie prze​strze​ga​ją inni – od​po​wie​dział, gry​ząc ciast​ko. – Ba​śnie do​brze to tłu​ma​czą. Od księ​cia lub kró​la wy​ma​ga się wię​cej niż od jego pod​da​nych. Choć ja chy​ba wo​lał​bym się uro​dzić chło​pem. Siri spoj​rza​ła na nie​go ze zdzi​wie​niem. Po​my​śla​ła, że Su​se​bron po​czuł​by się wiel​ce za​sko​czo​ny, gdy​by na​praw​dę mu​siał do​świad​czyć rze​czy ta​kich jak głód, bie​da, czy choć​by zwy​kła nie​wy​go​da. Po​sta​no​wi​ła jed​nak nie nisz​czyć jego złu​dzeń. Po​my​śla​ła, że nie po​win​na go stro​fo​wać. To ty by​łaś głod​na – na​pi​sał – a wy​glą​da na to, że jem głów​nie ja. – Naj​wy​raź​niej źle cię tu kar​mią – po​wie​dzia​ła, gry​ząc krom​kę chle​ba. Wzru​szył ra​mio​na​mi i jadł da​lej. Przy​glą​da​ła się mu, za​sta​na​wia​jąc się jed​no​cze​śnie, jak to jest jeść

bez ję​zy​ka. Czy oka​le​cze​nie wpły​wa​ło na smak? Sło​dy​cze wy​raź​nie przy​pa​dły mu do gu​stu. Przy​po​mniaw​szy so​bie o ka​lec​twie wład​cy, za​czę​ła my​śleć o bar​dziej po​nu​rych spra​wach. To nie może tak dłu​żej trwać, zde​cy​do​wa​ła. Ba​wi​my się tu no​ca​mi, uda​jąc, że bez na​sze​go udzia​łu świat nie to​czy się na​przód. Jak tak da​lej pój​dzie, znisz​czą nas, za​nim się obej​rzy​my. – Su​se​bro​nie – po​wie​dzia​ła. – My​ślę, że mu​si​my zna​leźć ja​kiś spo​sób, by wy​ja​wić to, co ro​bią z tobą ka​pła​ni. Spoj​rzał jej w oczy. Co masz na my​śli? – na​pi​sał. – Mam na my​śli to, że po​wi​nie​neś po​in​for​mo​wać o wszyst​kim lud – za​su​ge​ro​wa​ła. – A przy​naj​mniej bo​gów. Ka​pła​ni czer​pią wła​dzę przez to, że ko​ja​rzą się z tobą. Je​śli za​czniesz po​ro​zu​mie​wać się ze świa​tem przez ko​goś in​ne​go, stra​cą swo​je wpły​wy. Na​praw​dę mu​si​my to zro​bić? – Przy​naj​mniej na chwi​lę za​łóż​my, że tak – po​pro​si​ła. Do​brze. Tyl​ko jak miał​bym się po​ro​zu​mieć z in​ny​mi? Nie sta​nę prze​cież na środ​ku dzie​dziń​ca i nie za​cznę krzy​czeć. – Nie wiem. Może pisz li​sty? Uśmiech​nął się. W mo​jej książ​ce jest o tym baśń. Uwię​zio​na w wie​ży księż​nicz​ka rzu​ca​ła li​sty do oce​anu. I zna​lazł je król ryb. – Wąt​pię, by król ryb prze​jął się na​szym lo​sem – skwi​to​wa​ła po​nu​ro Siri. Ale szan​sa, że on ist​nie​je, jest nie​wie​le tyl​ko mniej​sza od tej, że ktoś znaj​dzie i pra​wi​dło​wo zin​ter​pre​tu​je moje li​sty. Je​śli za​cznę je, na przy​kład, wy​rzu​cać przez okno, nikt nie da wia​ry, że na​pi​sał je Król-Bóg. – A gdy​byś prze​ka​zał je słu​gom? Zmarsz​czył czo​ło. Za​kła​da​jąc, że masz ra​cję i ka​pła​ni fak​tycz​nie dzia​ła​ją prze​ciw​ko mnie, to czy mo​że​my za​ufać słu​żą​cym? – Może tak. Mo​gli​by​śmy spró​bo​wać z kimś po​cho​dzą​cym z Pahn Kahl. Ża​den z nich nie ma do mnie do​stę​pu. Je​stem Kró​lem-Bo​giem – na​pi​sał. – Poza tym, co zy​ska​my, je​śli po na​szej stro​nie sta​nie je​den, czy na​wet dwój​ka słu​żą​cych? Czy to po​mo​że wy​ja​wić pla​ny ka​pła​nów? Nikt nie uwie​rzy przy​by​szo​wi z Pahn Kahl, któ​ry wy​stą​pi prze​ciw​ko nim. Dziew​czy​na po​krę​ci​ła gło​wą. – Może mógł​byś sam coś zro​bić. Coś nie​ty​po​we​go. Może spró​bo​wać uciecz​ki? Ni​g​dy nie wy​cho​dzę z pa​ła​cu sam. Za​wsze są ze mną Roz​bu​dza​ją​cy, żoł​nie​rze, straż​ni​cy, ka​pła​ni i Nie​ży​wi wo​jow​ni​cy. Na​praw​dę my​ślisz, że uda​ło​by mi się co​kol​wiek zro​bić, za​nim od​pro​wa​dzi​li​by mnie siłą w miej​sce, w któ​rym nie miał​bym już kon​tak​tu z ni​kim? – Nie – przy​zna​ła. – Ale coś prze​cież mu​si​my zro​bić! Musi ist​nieć ja​kiś spo​sób. Mnie ża​den nie przy​cho​dzi do gło​wy. Mu​si​my współ​dzia​łać z ka​pła​na​mi, a nie sprze​ci​wiać się im. Być może oni wie​dzą wię​cej o przy​czy​nach śmier​ci Kró​lów-Bo​gów. Mo​gli​by nam po​wie​dzieć. Mogę ich za​py​tać, uży​wa​jąc pi​sma rze​mieśl​ni​ków. – Nie – sprze​ci​wi​ła się Siri. – Jesz​cze nie te​raz. Po​zwól mi się naj​pierw za​sta​no​wić. Jak uwa​żasz – na​pi​sał i się​gnął po ko​lej​ne ciast​ko. – Su​se​bro​nie… – ode​zwa​ła się po chwi​li. – Chciał​byś ze mną uciec? Do Idris? Zmarsz​czył brwi. Może. Ale to osta​tecz​ność. – A je​śli uda mi się udo​wod​nić, że ka​pła​ni chcą cię za​bić? I je​śli uda mi się zna​leźć spo​sób na uciecz​kę – je​śli po​znam ko​goś, kto po​mo​że nam wy​do​stać się z pa​ła​cu i po​tem z mia​sta?

Ta myśl wy​raź​nie po​ru​szy​ła wład​cę. Je​śli to je​dy​ny spo​sób – na​pi​sał – to z tobą uciek​nę. Ale nie są​dzę, żeby mu​sia​ło do tego dojść. – Mam na​dzie​ję, że się nie my​lisz – po​wie​dzia​ła. Ale je​śli się my​lisz, do​da​ła już tyl​ko w du​chu, to uciek​nie​my. I czy woj​na wy​buch​nie, czy nie, po​szu​ka​my po​mo​cy u mo​jej ro​dzi​ny.

37 W slum​sach na​wet dzień wy​da​wał się nocą. Vi​ven​na błą​dzi​ła bez celu, bro​dząc wśród brud​nych, daw​niej ko​lo​ro​wych śmie​ci. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że po​win​na zna​leźć ja​kąś kry​jów​kę i w niej zo​stać. Ale nie była już w sta​nie roz​sąd​nie my​śleć. Par​lin nie żył. Zgi​nął czło​wiek, któ​ry był jej przy​ja​cie​lem od cza​sów dzie​ciń​stwa. Sama go prze​ko​na​ła, by wy​ru​szył z nią w mi​sji, któ​ra te​raz wy​da​wa​ła się jej kom​plet​nym idio​ty​zmem. To ona była win​na jego śmier​ci. Denth i jego na​jem​ni​cy zdra​dzi​li. Nie. Nie zdra​dzi​li. Od po​cząt​ku nie pra​co​wa​li dla niej. Te​raz, kie​dy się nad tym za​sta​na​wia​ła, do​strze​ga​ła sy​gna​ły, któ​re umknę​ły jej wcze​śniej. Jak spraw​nie od​na​leź​li ją w re​stau​ra​cji. Jak wy​ko​rzy​sta​li ją, by zdo​być Od​dech Le​mek​sa. Jak nią ma​ni​pu​lo​wa​li, po​zwa​la​jąc jej wie​rzyć, że to ona spra​wu​je nad wszyst​kim kon​tro​lę. Przez cały czas była ich więź​niem i nie mia​ła o tym po​ję​cia. Bo​la​ło ją to tym bar​dziej, że za​czę​ła na​jem​ni​kom ufać, a na​wet się z nimi za​przy​jaź​niać. Tym​cza​sem po​win​na była mieć się na bacz​no​ści. Bez​tro​ska bru​tal​ność dow​ci​pów Tonk Faha. Cią​głe opo​wie​ści Den​tha o tym, że na​jem​ni​cy ni​g​dy nie sta​ją po ni​czy​jej stro​nie. Po​wie​dział prze​cież na​wet, że Pe​reł​ka nie wi​dzi pro​ble​mu w wy​stą​pie​niu prze​ciw​ko wła​snym bo​gom. Czym w po​rów​na​niu z ta​kim wy​stęp​kiem jest zdra​da przy​ja​cie​la? Po​tknę​ła się w któ​rejś z ko​lej​nych ale​jek. Opar​ła dłoń na ce​gla​nym mu​rze bu​dyn​ku. Na pal​cach mia​ła brud i sa​dzę. Wło​sy lśni​ły bie​lą. Wciąż nie po​tra​fi​ła ich opa​no​wać. Tak, atak Nie​ży​wych był prze​ra​ża​ją​cy. Prze​ra​ża​ją​ce było po​rwa​nie przez Va​she​ra. Ale wi​dok Par​li​na przy​wią​za​ne​go do krze​sła, pły​ną​ca mu z nosa krew, roz​cię​te po​licz​ki, przez któ​re było wi​dać wnę​trze jego ust… Wie​dzia​ła, że ni​g​dy tego nie za​po​mni. Coś w niej pę​kło. Stra​ci​ła zdol​ność do czu​cia. Była po pro​stu… zo​bo​jęt​nia​ła. Do​tar​ła do koń​ca alej​ki i unio​sła zmę​czo​ny wzrok. Przed nią wzno​si​ła się ścia​na. Śle​py za​ułek. Za​wró​ci​ła. – Ty – roz​legł się czyjś głos. Drgnę​ła i obej​rza​ła się gwał​tow​nie, za​sko​czo​na szyb​ko​ścią wła​snej re​ak​cji. Jej umysł trwał w otę​pie​niu, ale cia​ło wciąż po​zo​sta​wa​ło czuj​ne. Nie stra​ci​ło in​stynk​tu sa​mo​za​cho​waw​cze​go. Sta​ła w alej​ce iden​tycz​nej jak te, któ​ry​mi cho​dzi​ła przez cały dzień. Nie opu​ści​ła slum​sów, gdyż za​ło​ży​ła, że Denth bę​dzie jej szu​kał w bo​gat​szych czę​ściach mia​sta. A znał je le​piej od niej. Jej przy​ćmio​ny umysł pod​po​wia​dał, że cia​sne, ci​che slum​sy są o wie​le bar​dziej bez​piecz​ne. Za nią, na ster​cie pu​deł, sie​dział okra​kiem męż​czy​zna. Ni​ski, ciem​no​wło​sy, ubra​ny w ty​po​wy w tej oko​li​cy strój – kil​ka nie​pa​su​ją​cych do sie​bie czę​ści gar​de​ro​by w róż​nych sta​diach znisz​cze​nia. – Same z tobą kło​po​ty – po​wie​dział. Dziew​czy​na sta​ła w mil​cze​niu. – Ko​bie​ta włó​czą​ca się po slum​sach w pięk​nej bia​łej suk​ni. Ciem​ne oczy, bia​łe, roz​czo​chra​ne wło​sy. Gdy​by po tam​tym ata​ku wszy​scy nie wpa​dli w pa​ra​no​ję, zna​leź​li​by cię już kil​ka go​dzin temu. Męż​czy​zna wy​da​wał się dziw​nie zna​jo​my. – Je​steś Idria​ni​nem – szep​nę​ła. – By​łeś tam, na spo​tka​niu. Wi​dzia​łam cię w tłu​mie. Wte​dy, gdy roz​ma​wia​łam z wa​szy​mi przy​wód​ca​mi. Wzru​szył ra​mio​na​mi.

– Czy​li wiesz, kim je​stem – do​da​ła. – Ja nic nie wiem – od​parł. – A już na pew​no nie wiem ni​cze​go, co mo​gło​by wpę​dzić mnie w kło​po​ty. – Pro​szę. Mu​sisz mi po​móc. – Po​stą​pi​ła krok na​przód. Nie​zna​jo​my ze​sko​czył z pu​deł. W jego dło​ni bły​snął nóż. – Po​móc? – spy​tał. – Pa​mię​tam two​je miny na spo​tka​niu. Pa​trzy​łaś na nas z góry. Tak samo jak ci z Hal​lan​dren. Cof​nę​ła się. – Wie​lu lu​dzi cię wi​dzia​ło. Snu​jesz się jak zja​wa – pod​jął. – Nikt jed​nak nie wie​dział do​kład​nie, gdzie cię szu​kać. W in​nych czę​ściach mia​sta trwa​ją po​waż​ne po​szu​ki​wa​nia. Denth, prze​mknę​ło jej przez myśl. To cud, że przez tyle cza​su uda​ło mi się po​zo​stać na wol​no​ści. Mu​szę coś zro​bić. Mu​szę zna​leźć ja​kieś schro​nie​nie. – Po​dej​rze​wam, że w koń​cu ktoś cię znaj​dzie – stwier​dził męż​czy​zna. – A ja chcę być tym pierw​szym. – Pro​szę – szep​nę​ła. Uniósł nóż. – Nie wy​dam cię. Tyle je​stem ci wi​nien. Poza tym nie chcę zwra​cać na sie​bie uwa​gi. Ale ta suk​nia. Spo​ro za nią do​sta​nę, na​wet w tym sta​nie. Za tę szma​tę moja ro​dzi​na bę​dzie mo​gła się wy​ży​wić przez kil​ka ty​go​dni. Za​wa​ha​ła się. – Je​śli krzyk​niesz, uży​ję tego noża – po​wie​dział ci​cho. – To nie jest groź​ba. To ko​niecz​ność. Suk​nia, księż​nicz​ko. Bez niej po​ra​dzisz so​bie znacz​nie le​piej. To przez nią wszy​scy cię roz​po​zna​ją. Za​sta​no​wi​ła się, czy nie użyć Od​de​chu. Co jed​nak, je​śli nie za​dzia​ła? Nie była w sta​nie się sku​pić i mia​ła wra​że​nie, że nie uda się jej w tej chwi​li wy​dać sku​tecz​ne​go Roz​ka​zu. Wa​ha​ła się, ale wy​cią​gnię​te ostrze ko​ły​sa​ło się bar​dzo wy​mow​nie. Za​tem, pa​trząc przed sie​bie i czu​jąc się jak ktoś zu​peł​nie inny, unio​sła dło​nie i za​czę​ła roz​pi​nać gu​zi​ki. – Tyl​ko nie rzuć jej na zie​mię – prze​strzegł nie​zna​jo​my. – I tak jest już brud​na. Zdję​ła su​kien​kę i za​drża​ła. Zo​sta​ła tyl​ko w bie​liź​nie i ko​szu​li. Męż​czy​zna wziął od niej suk​nię i otwo​rzył wszy​tą sa​kiew​kę. Zna​lazł linę i zmarsz​czył brwi. – Nie masz pie​nię​dzy? Zo​bo​jęt​nia​ła po​krę​ci​ła gło​wą. – Ta bie​li​zna to je​dwab, praw​da? Ko​szu​la się​ga​ła jej do po​ło​wy uda. Po​chy​li​ła się, zdję​ła spoden​ki i po​da​ła mu. Wziął je i za​uwa​ży​ła w jego oczach błysk chci​wo​ści, a może cze​goś jesz​cze in​ne​go. – Ko​szu​la – wska​zał ostrzem noża. – Nie – od​par​ła ci​cho. Męż​czy​zna zbli​żył się o krok. Coś w niej pę​kło. – Nie! – krzyk​nę​ła. – Nie, nie, nie! Za​trzy​maj so​bie to mia​sto, wszyst​kie te ko​lo​ry i stro​je. Idź już! Zo​staw mnie! – Pa​dła na ko​la​na i roz​pła​ka​ła się. Za​nu​rzy​ła dło​nie w bło​cie i śmie​ciach, po czym za​czę​ła je wcie​rać w ko​szu​lę. – Masz! – wrza​snę​ła. – Chcesz tego? To so​bie ją weź. Te​raz ją sprze​daj! Nie​zna​jo​my się za​wa​hał. Ro​zej​rzał się, po czym zwi​nął zra​bo​wa​ny strój, przy​ci​snął do pier​si i uciekł. Vi​ven​na klę​cza​ła. Skąd się bie​rze tyle łez? Sku​li​ła się na zie​mi, nie dba​jąc o brud i gni​ją​ce od​pad​ki, i za​szlo​cha​ła.

Wciąż le​ża​ła w bło​cie. Za​czę​ło pa​dać. Je​den z ty​po​wych dla Hal​lan​dren lek​kich i cie​płych desz​czów. Mo​kre kro​ple ca​ło​wa​ły jej po​licz​ki. Po ścia​nach bu​dyn​ków ście​ka​ły małe stru​my​ki. Dziew​czy​na była głod​na i wy​czer​pa​na. Deszcz jed​nak nie​co ją uspo​ko​ił.

Wie​dzia​ła, że musi iść. Zło​dziej miał ra​cję – tą suk​nią zwra​ca​ła na sie​bie uwa​gę. W sa​mej tyl​ko ko​szu​li czu​ła się naga, zwłasz​cza te​raz, gdy prze​mo​kła. Wi​dy​wa​ła jed​nak w tych slum​sach ko​bie​ty wła​śnie tak ubra​ne. Mu​sia​ła iść i stać się po​dob​ną do in​nych, wszyst​kich tych za​gu​bio​nych wśród bru​du i roz​pa​czy. Pod​czoł​ga​ła się do ster​ty śmie​ci, w któ​rej za​uwa​ży​ła ja​kiś ka​wa​łek ma​te​ria​łu. Wy​grze​ba​ła brud​ny cuch​ną​cy szal. A może był to kie​dyś dy​wa​nik? Owi​nę​ła nim ra​mio​na i za​sło​ni​ła pier​si, by za​cho​wać choć po​zór przy​zwo​ito​ści. Spró​bo​wa​ła zmie​nić ko​lor wło​sów na czar​ny. Bez po​wo​dze​nia. Vi​ven​na usia​dła, za​nad​to ogar​nię​ta apa​tią, by po​czuć złość. Wtar​ła we wło​sy nie​co bło​ta, przy​bra​ły cho​ro​bli​wy bla​do​brą​zo​wy od​cień. Wciąż są za dłu​gie, po​my​śla​ła. Mu​szę coś z tym zro​bić. Wy​róż​niam się. Że​bracz​ka nie no​si​ła​by tak dłu​gich wło​sów, nie mia​ła​by cza​su o nie dbać. Ru​szy​ła do wy​lo​tu alej​ki, ale się za​trzy​ma​ła. Szal po na​ło​że​niu stał się ja​śniej​szy. Od​de​chy, do​tar​ło do niej. Każ​dy kto do​stą​pił choć Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia za​uwa​ży mnie od razu. Nie uda mi się ukryć na​wet w slum​sach! Wciąż czu​ła stra​tę Od​de​chów, któ​re zu​ży​ła na Prze​bu​dze​nie liny i tych zmar​no​wa​nych na płaszcz Tonk Faha. Mimo to, Bio​Chro​my zo​sta​ło jej wie​le. Czu​jąc na​ra​sta​ją​cą pa​ni​kę, przy​war​ła do muru i za​sta​no​wi​ła się nad sy​tu​acją. Wte​dy coś zro​zu​mia​ła. Tonk Fah pod​kradł się do mnie w piw​ni​cy. Nie wy​czu​łam jego Od​de​chu. Tak samo jak nie wy​czu​łam obec​no​ści Va​she​ra na bal​ko​nie. Od​po​wiedź była tak pro​sta, że aż śmiesz​na. Nie czu​ła też Od​de​chu w oży​wio​nej przez sie​bie li​nie. Wzię​ła ją do ręki i za​wią​za​ła so​bie wo​kół kost​ki. Po​tem chwy​ci​ła szal i roz​pro​sto​wa​ła go przed sobą. Ża​ło​sna, wy​strzę​pio​na na brze​gach szma​ta. Spod war​stwy bru​du miej​sca​mi wy​do​by​wa​ła się czer​wień ma​te​ria​łu. – Moje ży​cie do two​je​go. – Wy​po​wie​dzia​ła sło​wa, któ​re chciał usły​szeć od niej Denth. – Mój Od​dech sta​je się two​im. – To samo po​wie​dział Le​mex, prze​ka​zu​jąc jej wła​sną Bio​Chro​mę. Za​dzia​ła​ło. Od​de​chy opu​ści​ły jej cia​ło. Wszyst​kie prze​nik​nę​ły do sza​la. Nie był to Roz​kaz – tka​ni​na nie była w sta​nie ni​cze​go zro​bić – Vi​ven​na mia​ła jed​nak na​dzie​ję, że dzię​ki temu jej Bio​Chro​ma bę​dzie bez​piecz​na. A sama stra​ci​ła wy​róż​nia​ją​cą ją aurę. Wsku​tek po​zby​cia się ta​kiej ilo​ści Od​de​chów nie​mal upa​dła na zie​mię. Przed​tem czu​ła wo​kół sie​bie całe mia​sto. Te​raz wszyst​ko uci​chło i znie​ru​cho​mia​ło. Zu​peł​nie, jak​by ktoś je zga​sił. T’Te​lir sta​ło się mar​twe. A może to Vi​ven​na była mar​twa? Bez​barw​na? Po​wo​li wy​pro​sto​wa​ła się i za​drża​ła na desz​czu. Otar​ła wodę z oczu, po czym otu​li​ła się peł​nym Od​de​chów sza​lem i ode​szła.

38 Dar Pie​śni sie​dział na skra​ju łoża. Na czo​le per​li​ły mu się kro​ple potu. Bóg wpa​try​wał się w pod​ło​gę. Od​dy​chał z tru​dem, głę​bo​ko. Lla​ri​mar spoj​rzał na swo​je​go asy​sten​ta, któ​ry opu​ścił pió​ro. Pod ścia​na​mi kom​na​ty cze​ka​li słu​żą​cy. Na po​le​ce​nie Po​wra​ca​ją​ce​go zbu​dzi​li go tego ran​ka nie​zwy​kle wcze​śnie. – Wa​sza Mi​łość? – ode​zwał się Lla​ri​mar. To nic ta​kie​go, my​ślał Dar Pie​śni. Śnię o woj​nie tyl​ko dla​te​go, że o niej my​ślę. To nie są wi​zje przy​szło​ści. Nie przy​cho​dzą do mnie dla​te​go, że je​stem bo​giem. A wy​da​wa​ły się tak rze​czy​wi​ste. We śnie sta​wał się bez​bron​nym czło​wie​kiem na polu bi​twy. Wo​kół nie​go gi​nę​li żoł​nie​rze. Przy​ja​ciel za przy​ja​cie​lem. Znał ich do​brze, z każ​dym był bli​sko zwią​za​ny. Woj​na z Idris nie może tak wy​glą​dać, stwier​dził w du​chu. Prze​cież to​czy​li​by ją nasi Nie​ży​wi. Nie przyj​mo​wał też do wia​do​mo​ści, że jego wal​czą​cy przy​ja​cie​le ze snu nie byli ubra​ni w ko​lo​ro​we stro​je. Nie pa​trzył oczy​ma żoł​nie​rza Hal​lan​dren, tyl​ko Idria​ni​na. Może wła​śnie dla​te​go rzeź była tak strasz​na. Idria​nie nam za​gra​ża​ją. To bun​tow​ni​cy, któ​rzy ode​rwa​li się od na​sze​go kró​le​stwa i w gra​ni​cach Hal​lan​dren stwo​rzy​li wła​sne. Mu​si​my ich so​bie pod​po​rząd​ko​wać, my​ślał. Za​słu​ży​li na to. – Co uj​rza​łeś, Wa​sza Mi​łość? – po​wtó​rzył py​ta​nie Lla​ri​mar. Dar Pie​śni za​mknął oczy. Były też inne ob​ra​zy. Po​wra​ca​ją​ce. Ja​śnie​ją​ca, czer​wo​na pan​te​ra. Bu​rza. Twarz mło​dej ko​bie​ty po​chła​nia​na przez ciem​ność, po​że​ra​na żyw​cem. – Wi​dzia​łem Po​ran​ną Rosę – od​po​wie​dział, przy​zna​jąc się tyl​ko do ostat​nie​go frag​men​tu snów. – Mia​ła za​czer​wie​nio​ną ru​mień​cem twarz. Wi​dzia​łem też cie​bie, spa​łeś. I śni​łem o Kró​lu-Bogu. – O Kró​lu-Bogu? – spy​tał pod​eks​cy​to​wa​ny ka​płan. – Tak. Pła​kał. – Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. Skry​ba za​pi​sał treść snów. Lla​ri​mar tym ra​zem nie na​ci​skał na dal​sze opo​wie​ści. Dar Pie​śni wstał i prze​pę​dził noc​ne wi​zje z umy​słu. Sła​bo​ści swo​je​go cia​ła jed​nak nie był w sta​nie zi​gno​ro​wać. Dziś był dzień kar​mie​nia i mu​siał przy​jąć Od​dech, albo umrzeć. – Po​trzeb​ne mi są urny – oświad​czył. – Dwa tu​zi​ny, po jed​nej na każ​de​go boga. I mają być po​ma​lo​wa​ne w ich bar​wy. Lla​ri​mar nie za​py​tał, po co, tyl​ko prze​ka​zał po​le​ce​nia służ​bie. – Po​trze​bu​ję też ka​my​ków – do​dał Po​wra​ca​ją​cy, gdy słu​dzy za​czę​li go ubie​rać. – Wie​le ka​my​ków. Lla​ri​mar po​ki​wał gło​wą. Gdy bóg był już ubra​ny, od​wró​cił się i wy​szedł z sali. Po​szedł na​kar​mić się du​szą dziec​ka.

Dar Pie​śni wrzu​cił ka​myk do jed​nej ze sto​ją​cych przed nim urn. Roz​le​gło się ci​che, dźwięcz​ne brzęk​nię​cie. – Bra​wo, Wa​sza Mi​łość – po​chwa​lił Lla​ri​mar sto​ją​cy obok krze​sła swe​go boga. – Nie ma za co mnie chwa​lić. – Po​wra​ca​ją​cy rzu​cił jesz​cze jed​nym ka​my​kiem. Ten upadł przed urną, do któ​rej mie​rzył. Słu​ga pod​biegł na​tych​miast, pod​niósł żwi​rek z zie​mi i umie​ścił w od​po​wied​nim po​jem​ni​ku. – Wy​glą​da na to, że mam wro​dzo​ny ta​lent – do​dał bóg. – Tra​fiam za każ​dym ra​zem. – Po przy​ję​ciu

świe​że​go Od​de​chu czuł się o wie​le le​piej. – Nie ina​czej, Wa​sza Mi​łość – ode​zwał się Lla​ri​mar. – Och, chy​ba zbli​ża się Jej Mi​łość Po​ran​na Rosa. – To do​brze – po​wie​dział Dar Pie​śni i ci​snął ko​lej​ny ka​myk. Tym ra​zem tra​fił. Urny sta​ły rzecz ja​sna tyl​ko o kil​ka stóp od jego krze​sła. – Będę mógł się przed nią po​pi​sać swo​im ta​len​tem do rzu​ca​nia żwi​rem. Sie​dział na tra​wia​stym dzie​dziń​cu. Wiał chłod​ny wiatr. Jego al​ta​na zo​sta​ła roz​sta​wio​na tuż za bra​mą dwo​ru. Przed sobą wi​dział mur, któ​ry prze​sła​niał mu T’Te​lir. Sko​ro już mu​szą nas tu za​my​kać, po​my​ślał, mo​gli​by cho​ciaż za​pew​nić nam przy​zwo​ite wi​do​ki. – Co ty, na Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie, wy​pra​wiasz? Dar Pie​śni nie mu​siał na​wet pod​no​sić wzro​ku, by wie​dzieć, że Po​ran​na Rosa sta​nę​ła obok i wzię​ła się pod boki. Do urny tra​fił jesz​cze je​den ka​myk. – Wiesz – po​wie​dział – za​wsze mnie to dzi​wi​ło. Kie​dy chce​my za​kląć, mó​wi​my o ko​lo​rach. Dla​cze​go nie wzy​wa​my wła​snych imion? Prze​cież je​ste​śmy po​dob​no bo​ga​mi. – Więk​szość bóstw nie lubi, kie​dy uży​wa się ich imion w tym cha​rak​te​rze – od​po​wie​dzia​ła Rosa i usia​dła obok Po​wra​ca​ją​ce​go. – I wła​śnie ta więk​szość jest jak na mój gust zbyt na​dę​ta – za​uwa​żył Dar Pie​śni, mio​ta​jąc żwir​kiem. Nie tra​fił, ale słu​ga umie​ścił ka​myk w urnie. – Ja po​czy​tał​bym to so​bie za za​szczyt. Na Dar Pie​śni zwa​ny Męż​nym! Albo: „A niech to Dar Pie​śni zwa​ny Męż​nym!”. Choć może to nie​co przy​dłu​gie. Może po​win​ni kląć po pro​stu: „Dar Pie​śni!”? – Klnę się na wszyst​ko – po​wie​dzia​ła bo​gi​ni. – Dzi​wa​cze​jesz z dnia na dzień. – Nie – spro​sto​wał. – Tak na​praw​dę nie za​klę​łaś. Klniesz się wte​dy, kie​dy zwra​casz się bez​po​śred​nio do ko​goś. Na przy​kład: „Klnę się w imię Two​je, co ro​bisz?”. Wy​mru​cza​ła pod no​sem nie​zbyt przy​zwo​ite prze​kleń​stwo. Przyj​rzał się jej uważ​nie. – Nie są​dzę, bym so​bie na to za​słu​żył. Ja się do​pie​ro roz​krę​cam. Musi cię gryźć coś in​ne​go. – Wiel​ka Mat​ka – od​po​wie​dzia​ła. – Wciąż od​ma​wia prze​ka​za​nia ci Roz​ka​zów? – Te​raz na​wet nie chce już ze mną roz​ma​wiać. Dar Pie​śni wrzu​cił ka​myk do urny. – Ach, gdy​by tyl​ko wie​dzia​ła, co tra​ci. Zna​jo​mość z tobą przy​pra​wia o na​praw​dę od​świe​ża​ją​ce po​czu​cie fru​stra​cji. – Nie je​stem fru​stru​ją​ca! – rzu​ci​ła Po​ran​na Rosa. – Sta​ra​łam się być dla niej miła. – To już ra​czej twój pro​blem – sko​men​to​wał Po​wra​ca​ją​cy. – Moja dro​ga, je​ste​śmy bo​ga​mi i na​sza nie​śmier​tel​ność szyb​ko nas nuży. Z tego po​wo​du szu​ka​my dra​stycz​nych zmian na​stro​jów, bez wzglę​du na to, czy na do​bre, czy na złe. W pew​nym sen​sie waż​ne dla nas jest samo na​tę​że​nie uczuć, a nie ich po​zy​tyw​na czy ne​ga​tyw​na war​tość. Po​ran​na Rosa mil​cza​ła. Bóg tak​że się nie od​zy​wał. – Mój dro​gi – pod​ję​ła po chwi​li. – Co to, w imię Two​je, mia​ło zna​czyć? – Sam nie je​stem pe​wien – przy​znał. – Tak mi się po​wie​dzia​ło. Ale po​tra​fię to so​bie zwi​zu​ali​zo​wać w wy​obraź​ni. Za po​mo​cą cyfr. – Do​brze się czu​jesz? – W jej gło​sie za​brzmia​ła nie​kła​ma​na tro​ska. W umy​śle po​ja​wi​ły mu się ob​ra​zy woj​ny. Jego naj​lep​szy przy​ja​ciel, czło​wiek, któ​re​go nie znał, umie​rał z mie​czem wbi​tym w pierś. – Tego też nie je​stem pe​wien – po​wie​dział. – Ostat​nio moje ży​cie sta​ło się dziw​ne. Po​ran​na Rosa znów na chwi​lę za​mil​kła. – Chcesz pójść do mo​je​go pa​ła​cu na małe igrasz​ki? Mnie to za​wsze po​ma​ga.

Uśmiech​nął się i rzu​cił ka​my​kiem. – Je​steś nie​po​praw​na, moja dro​ga. – Na li​tość Two​ją, je​stem prze​cież bo​gi​nią po​żą​da​nia – przy​po​mnia​ła. – Mu​szę dbać o re​pu​ta​cję. – O ile pa​mię​tam – od​parł – to ostat​nio by​łaś bo​gi​nią uczci​wo​ści. – Uczci​wo​ści i szcze​rych uczuć, mój dro​gi – rzu​ci​ła słod​kim gło​sem. – A trze​ba ci wie​dzieć, że po​żą​da​nie na​le​ży do naj​bar​dziej uczci​wych emo​cji. A te​raz po​wiedz mi wresz​cie, co ro​bisz z tymi ka​my​ka​mi? – Li​czę – od​po​wie​dział. – Li​czysz swo​je wy​głu​py? – Ow​szem – po​wie​dział Dar Pie​śni – ale też i ka​pła​nów, któ​rzy prze​cho​dzą przez bra​mę. Z uwzględ​nie​niem barw ich stro​jów. Po​ran​na Rosa zmarsz​czy​ła brwi. Było po​łu​dnie i przez bra​my dwo​ru wcho​dzi​ło wie​lu słu​żą​cych i ar​ty​stów. Ka​pła​nów było jed​nak mniej, gdyż mu​sie​li się sta​wić wcze​śniej, by od rana słu​żyć swym bo​gom i bo​gi​niom. – Za każ​dym ra​zem, gdy wcho​dzi ka​płan – do​dał Po​wra​ca​ją​cy – wrzu​cam ka​myk do urny re​pre​zen​tu​ją​cej jego boga. Po​ran​na Rosa przyj​rza​ła się ko​lej​ne​mu le​cą​ce​mu ka​my​ko​wi. Dar Pie​śni nie tra​fił. Słu​ga pod​niósł żwi​rek z tra​wy i wrzu​cił do urny. Fio​le​to​wo-srebr​nej. Pod bra​mą prze​szedł je​den z ka​pła​nów Pro​mie​nia Na​dziei i ru​szył szyb​kim kro​kiem w stro​nę pa​ła​cu swe​go boga. – Nic z tego nie poj​mu​ję – przy​zna​ła Rosa. – To pro​ste – za​pew​nił Dar Pie​śni. – Wi​dzisz ko​goś w fio​le​cie i wrzu​casz ka​myk do urny w tym sa​mym ko​lo​rze. – Ow​szem, mój dro​gi. Tyl​ko, po co? – Żeby spraw​dzić do​kład​nie, ilu ka​pła​nów każ​de​go z bo​gów wcho​dzi na dwór – od​po​wie​dział Po​wra​ca​ją​cy. – Ale prze​sta​li już chy​ba przy​cho​dzić. Wier​ci​pię​to, czy ze​chciał​byś po​li​czyć? Lla​ri​mar ukło​nił się, po czym ze​brał kil​ku ka​pła​nów i skry​bów. Roz​ka​zał im opróż​nić urny i prze​li​czyć ka​my​ki. – Mój dro​gi – pod​ję​ła bo​gi​ni – na​praw​dę szcze​rze prze​pra​szam, je​śli cię ostat​nio za​nie​dby​wa​łam. To przez upór Wiel​kiej Mat​ki, któ​ra bez​czel​nie nie re​agu​je na moje sub​tel​ne pró​by na​ci​sku. I je​śli brak uwa​gi z mo​jej stro​ny spo​wo​do​wał za​ła​ma​nie two​je​go kru​che​go umy​słu… – Mój umysł jest zu​peł​nie nie​za​ła​ma​ny, dzię​ku​ję, za tro​skę. – Dar Pie​śni usiadł wy​god​niej. Przy​glą​dał się li​czą​cym słu​gom. – W ta​kim ra​zie mu​sisz być śmier​tel​nie znu​żo​ny – cią​gnę​ła Po​ran​na Rosa. – Może we dwo​je wy​my​śli​my ci ja​kąś roz​ryw​kę. – Dzię​ku​ję, je​stem wy​star​cza​ją​co ro​ze​rwa​ny. – Uśmiech​nął się za​nim jesz​cze ka​pła​ni i skry​bo​wie po​da​li wy​ni​ki. Sto​sik żwir​ku wy​sy​pa​ne​go z urny Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia oka​zał się naj​mniej​szy. – Mój dro​gi? – rzu​ci​ła Po​ran​na Rosa, gło​sem, w któ​rym nie było już pra​wie wca​le sły​chać jej we​so​łe​go uspo​so​bie​nia. – Ka​za​łem swo​im ka​pła​nom przyjść dzi​siaj wcze​śniej – po​wie​dział bóg, rzu​ca​jąc jej spoj​rze​nie. – Po​ja​wi​li się tu, przy bra​mie jesz​cze przed świ​tem. Li​czy​my wcho​dzą​cych ka​pła​nów już od ja​kichś sze​ściu go​dzin. Lla​ri​mar pod​szedł do swo​je​go pana i wrę​czył mu li​stę bo​gów z po​da​ną licz​bą ich ka​pła​nów, któ​rzy we​szli na dwór. Dar Pie​śni przej​rzał ją i po​ki​wał gło​wą. – Do nie​któ​rych bo​gów przy​szła po​nad set​ka ka​pła​nów, ale do in​nych le​d​wie tu​zin. Gwiaz​da na​le​ży do tej dru​giej gru​py. – No i? – spy​ta​ła Po​ran​na Rosa. – No i każę swym słu​gom ob​ser​wo​wać jej pa​łac i po​li​czyć obec​nych tam ka​pła​nów – wy​ja​śnił Dar Pie​śni. – Ale są​dzę, że wy​nik znam już te​raz. Gwiaz​da Mi​ło​sier​dzia ma tylu ka​pła​nów co my wszy​scy.

Oni po pro​stu wcho​dzą na dwór inną dro​gą. Po​ran​na Rosa spoj​rza​ła na nie​go w osłu​pie​niu, ale za​cie​ka​wio​na prze​chy​li​ła gło​wę. – Tu​ne​le? Bóg ski​nął gło​wą. Rosa wes​tchnę​ła i opar​ła się wy​god​niej. – Cóż, do​brze przy​naj​mniej wie​dzieć, że nie osza​la​łeś ani się nie znu​dzi​łeś. Ty masz po pro​stu ob​se​sję. – Po​ran​na Roso, te tu​ne​le są z ja​kie​goś po​wo​du waż​ne. Mają zwią​zek ze śmier​cią słu​gi Gwiaz​dy. – Słu​chaj, my na​praw​dę mamy się czym mar​twić! – Bo​gi​ni po​krę​ci​ła gło​wą i przy​tknę​ła dłoń do czo​ła, jak​by do​zna​ła ata​ku mi​gre​ny. – Nie wie​rzę, że wciąż się tym zaj​mu​jesz. Na​praw​dę, na​sze kró​le​stwo szy​ku​je się do woj​ny, po raz pierw​szy zy​sku​jesz waż​ną po​zy​cję w zgro​ma​dze​niu, a mar​twisz się tym, któ​rę​dy ka​pła​ni wcho​dzą na dwór? Dar Pie​śni nie od​po​wie​dział od razu. – Patrz – ode​zwał się po chwi​li – i po​zwól mi udo​wod​nić ci, że mam po​wo​dy do zmar​twie​nia. Się​gnął pod krze​sło i pod​niósł z tra​wy nie​wiel​ką szka​tuł​kę. Po​ka​zał Po​ran​nej Ro​sie. – Tak, pu​deł​ko – rzu​ci​ła su​cho. – Bar​dzo prze​ko​nu​ją​cy ar​gu​ment. Bóg otwo​rzył skrzy​necz​kę i wy​jął z niej małą sza​rą wie​wiór​kę. Zwie​rząt​ko było zu​peł​nie nie​ru​cho​me, wpa​try​wa​ło się tępo przed sie​bie. Wiatr mu​skał jego sierść. – Nie​ży​wy gry​zoń – za​uwa​ży​ła Po​ran​na Rosa. – Co​raz le​piej. Po​wo​li mnie prze​ko​nu​jesz. – In​truz, któ​ry się wdarł do pa​ła​cu Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia, użył tej wie​wiór​ki, by od​cią​gnąć uwa​gę sług – po​wie​dział Dar Pie​śni. – Znasz się na ła​ma​niu Nie​ży​wych, moja dro​ga? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Ja też nie mia​łem o tym po​ję​cia – przy​znał bóg. – Do​pó​ki nie ka​za​łem swo​im ka​pła​nom zła​mać tego zwie​rza​ka. Wy​glą​da na to, że prze​ję​cie kon​tro​li nad Nie​ży​wym, do któ​re​go nie zna​my ha​sła bez​pie​czeń​stwa, trwa ty​go​dnia​mi. Nie je​stem na​wet pe​wien, jak ta pro​ce​du​ra wy​glą​da, ale ma coś wspól​ne​go z Od​de​chem i tor​tu​ra​mi. – Tor​tu​ra​mi? – zdzi​wi​ła się Po​ran​na Rosa. – Nie​ży​wi nie czu​ją bólu. Po​wra​ca​ją​cy mach​nął ręką. – Nie​waż​ne, waż​ne jest to, że uda​ło się im zła​mać wie​wiór​kę. Mu​sisz też wie​dzieć, że im po​tęż​niej​szy i bar​dziej uzdol​nio​ny Roz​bu​dza​ją​cy stwo​rzył Nie​ży​we​go, tym trud​niej jest zła​mać za​bez​pie​cze​nia. – Dla​te​go wła​śnie mu​si​my zdo​być Roz​ka​zy Wiel​kiej Mat​ki. – Po​ran​na Rosa wró​ci​ła do swe​go ulu​bio​ne​go te​ma​tu. – Gdy​by coś się jej sta​ło, dzie​sięć ty​się​cy Nie​ży​wych do ni​cze​go by się nie przy​da​ło. Zła​ma​nie tak wie​lu ha​seł za​ję​ło​by lata! – Król-Bóg i nie​któ​re ka​płan​ki Mat​ki tak​że zna​ją te ha​sła – przy​po​mniał Dar Pie​śni. – Och – żach​nę​ła się Po​ran​na Rosa – i uwa​żasz, że Su​se​bron nam je tak po pro​stu poda? O ile w ogó​le uda​ło​by się nam z nim po​roz​ma​wiać? – Wska​zu​ję tyl​ko na to, że za​bój​stwo któ​re​goś z bóstw nie jest w sta​nie znisz​czyć po​tę​gi na​szej ar​mii – rzu​cił Dar Pie​śni, pod​no​sząc wie​wiór​kę wy​żej. – Ale nie o tym chcia​łem mó​wić. Ten, kto stwo​rzył tego gry​zo​nia, dys​po​no​wał wie​lo​ma Od​de​cha​mi i znał się na rze​czy. Krew zwie​rza​ka za​stą​pio​no al​ko​ho​lem. Szwy są do​sko​na​łej ja​ko​ści. Ha​sła kon​tro​lu​ją​ce tego Nie​ży​we​go były bar​dzo moc​ne. To praw​dzi​we Bio​Chro​ma​tycz​ne ar​cy​dzie​ło. – I? – spy​ta​ła. – I wy​pu​ścił wie​wiór​kę w pa​ła​cu Gwiaz​dy – cią​gnął Dar Pie​śni. – Od​wró​cił uwa​gę słu​żą​cych po to, by móc nie​po​strze​że​nie za​kraść się do tu​ne​li. Za pierw​szym wła​my​wa​czem przy​szedł ktoś inny, i ta dru​ga oso​ba za​bi​ła słu​gę, by nie mógł po​wie​dzieć, co wi​dział. Co​kol​wiek kry​je się w tych tu​ne​lach – do​kąd​kol​wiek pro​wa​dzą – jest na tyle waż​ne, że war​to zmar​no​wać Bio​Chro​mę. I na tyle waż​ne, że giną przez to lu​dzie.

Po​ran​na Rosa po​krę​ci​ła gło​wą. – Na​dal nie wie​rzę, że jesz​cze się tym zaj​mu​jesz. – Mó​wi​łaś, że wie​dzia​łaś o ist​nie​niu tu​ne​li. – Dar Pie​śni nie re​zy​gno​wał. – Ka​za​łem Lla​ri​ma​ro​wi po​py​tać. Inni bo​go​wie też o nich wie​dzą. Mówi się, że są wy​ko​rzy​sty​wa​ne jako ma​ga​zy​ny. Bu​do​wa​li je stop​nio​wo róż​ni bo​go​wie w róż​nych okre​sach hi​sto​rii dwo​ru. Ale ta​kie tu​ne​le są rów​nież do​sko​na​łym miej​scem do prze​pro​wa​dze​nia ta​jem​nych ope​ra​cji! Straż miej​ska nie może dzia​łać na te​re​nie dwo​ru. Każ​dy pa​łac to jak​by mały, au​to​no​micz​ny kraj! Je​śli roz​bu​do​wać nie​któ​re z tych piw​nic, tak by po​łą​czy​ły się z in​ny​mi, je​śli prze​ko​pać je poza mury, by móc w ta​jem​ni​cy wcho​dzić i wy​cho​dzić z dwo​ru… – Po​słu​chaj – prze​rwa​ła mu bo​gi​ni – gdy​by rze​czy​wi​ście dzia​ło się tam coś aż tak ta​jem​ni​cze​go, to czy ka​pła​ni uży​wa​li​by tu​ne​li do wcho​dze​nia na dwór? Prze​cież to po​dej​rza​ne. A sko​ro ty by​łeś w sta​nie to za​uwa​żyć, to zna​czy, że za bar​dzo się z tym nie kry​ją. Dar Pie​śni spoj​rzał na nią uważ​niej i za​lał się lek​kim ru​mień​cem. – Oczy​wi​ście – po​wie​dział – tak bar​dzo wcią​gnę​ło mnie uda​wa​nie, że mogę się do cze​goś przy​dać, że zu​peł​nie się za​po​mnia​łem. Dzię​ku​ję ci bar​dzo. Przy​po​mnia​łaś mi, że je​stem idio​tą. – Nie, nie o to mi cho… – Tak, tak. Wszyst​ko w po​rząd​ku. – Bóg pod​niósł się z miej​sca. – Po co mam się tym przej​mo​wać? Mu​szę pa​mię​tać, kim je​stem. Dar Pie​śni: Bóg, Któ​ry Nie​na​wi​dzi Sa​me​go Sie​bie. Naj​mniej uży​tecz​na nie​śmier​tel​na oso​ba w dzie​jach wszech​świa​ta. Ale od​po​wiedz mi tyl​ko na jed​no py​ta​nie. Po​ran​na Rosa przez chwi​lę mil​cza​ła. – Ja​kie? – Dla​cze​go? – Spoj​rzał jej w oczy. – Dla​cze​go tak nie​na​wi​dzę być bo​giem? Dla​cze​go za​cho​wu​ję się tak nie​po​waż​nie? Dla​cze​go wciąż pod​wa​żam wła​sny au​to​ry​tet? Dla​cze​go? – Za​wsze my​śla​łam, że ba​wią cię kon​tra​sty. – Nie – za​prze​czył. – Po​ran​na Roso, ja je​stem taki od sa​me​go po​cząt​ku. Kie​dy Po​wró​ci​łem, nie chcia​łem uwie​rzyć, że je​stem bo​giem. Nie chcia​łem przy​jąć miej​sca na tym dwo​rze i w tym pan​te​onie. I od po​cząt​ku za​cho​wu​ję się wła​śnie w ten spo​sób. Je​śli wol​no mi po​wie​dzieć, przez te kil​ka lat je​dy​nie udo​sko​na​li​łem swo​ją sztu​kę. Ale to nie​istot​ne. Istot​ne jest to, dla​cze​go tak się dzie​je. – Tego nie wiem – przy​zna​ła. – Ja też nie. Ale kim​kol​wiek by​łem przed​tem, to ten czło​wiek pró​bu​je te​raz wy​do​stać się na po​wierzch​nię. Wciąż mi pod​szep​tu​je, bym za​jął się tą ta​jem​ni​cą. Wciąż po​wta​rza, że nie je​stem bo​giem. Na​kła​nia mnie do tych nie​po​waż​nych za​cho​wań. – Po​krę​cił gło​wą. – Nie wiem, kim by​łem. Nikt mi tego nie po​wie. Ale na​bra​łem pew​nych po​dej​rzeń. By​łem kimś, kto nie po​tra​fił po pro​stu sie​dzieć bez​czyn​nie i po​zwa​lać ta​jem​ni​com zni​kać we mgle za​po​mnie​nia. By​łem czło​wie​kiem, któ​ry nie​na​wi​dził se​kre​tów. A te​raz do​pie​ro za​czy​na do mnie do​cie​rać, ile ich kry​je w so​bie ten dwór. Po​ran​na Rosa wy​glą​da​ła na za​sko​czo​ną. – A te​raz – pod​jął Dar Pie​śni, wy​cho​dząc z al​ta​ny w asy​ście pró​bu​ją​cych na​dą​żyć za nim sług i ka​pła​nów – mu​szę cię prze​pro​sić. Mam coś do za​ła​twie​nia. – Co zno​wu? Ko​lej​ny wy​głup? – Bo​gi​ni wsta​ła. Obej​rzał się na nią przez ra​mię. – Idę się spo​tkać z Wiel​ką Mat​ką. Mu​szę za​ła​twić parę ha​seł.

39 Po ty​go​dniu ży​cia w rynsz​to​ku Vi​ven​na za​czę​ła pa​trzeć na świat w zu​peł​nie nowy spo​sób. Wło​sy sprze​da​ła już dru​gie​go dnia, za roz​pacz​li​wie ni​ską sumę. Je​dze​nie, któ​re za te pie​nią​dze ku​pi​ła, nie przy​wró​ci​ło jej sił i loki już jej nie od​ro​sły. Co gor​sza, ku​piec nie prze​jął się jej wy​glą​dem i ob​ciął je krzy​wo. Te bez​ład​ne, nie​rów​ne ko​smy​ki, któ​re jej zo​sta​ły, wciąż były bia​łe, choć te​raz po​kry​ła je do​dat​ko​wo war​stwa bru​du. Za​sta​na​wia​ła się, czy nie sprze​dać Od​de​chu, ale nie wie​dzia​ła, do​kąd po​win​na w tej spra​wie pójść. Poza tym oba​wia​ła się, że Denth może ob​ser​wo​wać naj​po​pu​lar​niej​sze miej​sca, w któ​rych lu​dzie sprze​da​ją swo​ją Bio​Chro​mę. Nie mia​ła też po​ję​cia, w jaki spo​sób wy​do​być Od​de​chy, któ​re umie​ści​ła w sza​lu. Nie. Mu​sia​ła po​zo​stać w ukry​ciu, nie​zau​wa​żo​na. Nie mo​gła zwra​cać na sie​bie ni​czy​jej uwa​gi. Sie​dzia​ła na uli​cy ze spusz​czo​ną gło​wą i ręką wy​cią​gnię​tą w kie​run​ku prze​chod​niów. Nikt nie dał jej ani gro​sza. Nie była pew​na, w jaki spo​sób ro​bią to bar​dziej do​świad​cze​ni że​bra​cy; ich mar​ne za​rob​ki zda​wa​ły się te​raz dziew​czy​nie zdu​mie​wa​ją​cym skar​bem. Inni bie​da​cy po​tra​fi​li tyle rze​czy, o któ​rych ona nie mia​ła po​ję​cia – wie​dzie​li gdzie sia​dać, co mó​wić. Prze​chod​nie za​zwy​czaj omi​ja​li że​bra​ków – tak​że wzro​kiem – a za​tem po​wo​dze​nie za​le​ża​ło od umie​jęt​no​ści zwró​ce​nia na sie​bie uwa​gi. Vi​ven​na nie była pew​na, czy chce zwra​cać na sie​bie uwa​gę. Ból i ssa​nie pu​ste​go żo​łąd​ka wy​pę​dzi​ły ją na uli​cę, ale wciąż bar​dzo się bała, że od​naj​dzie ją Denth lub Va​sher. Jed​nak​że im bar​dziej drę​czył ją głód, tym mniej waż​ne sta​wa​ły się inne zmar​twie​nia. Te​raz po​trze​bo​wa​ła przede wszyst​kim jeść. Śmier​cią z ręki szu​ka​ją​cych jej męż​czyzn po​mar​twi się po​tem. Rze​ka ko​lo​ro​wo ubra​nych lu​dzi wciąż pły​nę​ła przed nią. Vi​ven​na przy​glą​da​ła się im, nie sku​pia​jąc się na twa​rzach czy cia​łach. Zwra​ca​ła uwa​gę głów​nie na bar​wy. Przy​po​mi​na​ło to po​ma​lo​wa​ne we wszyst​kie bar​wy tę​czy wi​ru​ją​ce koło, któ​re​go każ​dy frag​ment ja​śniał in​nym od​cie​niem. Denth mnie tu nie znaj​dzie, stwier​dzi​ła w du​chu. Nie zo​ba​czy księż​nicz​ki w że​bracz​ce sie​dzą​cej na chod​ni​ku. Znów za​bur​cza​ło jej w brzu​chu. Stop​nio​wo uczy​ła się nie zwra​cać na to uwa​gi, po​dob​nie jak prze​chod​nie umie​li igno​ro​wać ją samą. Nie czu​ła się jesz​cze praw​dzi​wą że​bracz​ką ani dziec​kiem uli​cy. W koń​cu żyła w ten spo​sób do​pie​ro od ty​go​dnia. Co​raz le​piej jed​nak na​śla​do​wa​ła tych, któ​rzy ro​bi​li to od daw​na. Po​nad​to, od​kąd po​zby​ła się Od​de​chu, przez cały czas szu​mia​ło jej dziw​nie w gło​wie i mia​ła przy​tłu​mio​ne, stę​pio​ne zmy​sły. Przy​ci​snę​ła szal moc​niej do pier​si. Nie roz​sta​wa​ła się z nim na​wet na chwi​lę. Wciąż nie po​tra​fi​ła zro​zu​mieć tego, co zro​bił Denth i resz​ta na​jem​ni​ków. Tak miło wspo​mi​na​ła ich żar​ty. Zu​peł​nie nie pa​so​wa​ło to do tego wszyst​kie​go, co zo​ba​czy​ła w piw​ni​cy. Cza​sa​mi na​wet ła​pa​ła się na tym, że za​czy​na​ła ich szu​kać. Prze​cież to, co się tam sta​ło, mu​sia​ło być ja​kąś ha​lu​cy​na​cją. Oni nie mogą być aż tak źli… To głu​pie, skar​ci​ła się w du​chu. Mu​szę się sku​pić. Dla​cze​go nie je​stem w sta​nie ja​sno my​śleć? Ale na czym ma się sku​pić? Nie było zbyt wie​lu spraw do prze​my​śle​nia. Do Den​tha nie mo​gła pójść. Par​lin nie żył. Nie mo​gła też spo​dzie​wać się po​mo​cy ze stro​ny władz – zbyt do​brze zna​ła plot​ki o idriań​skiej księż​nicz​ce wy​wo​łu​ją​cej w mie​ście cha​os i za​mie​sza​nie. Aresz​to​wa​no by ją w oka​mgnie​niu. Z ko​lei, na​wet je​śli w T’Te​lir prze​by​wa​li jesz​cze ja​cyś agen​ci jej ojca, nie mia​ła po​ję​cia, w jaki spo​sób ich od​szu​kać, nie na​ra​ża​jąc się na spo​tka​nie z Den​them. Poza tym było bar​dzo praw​do​po​dob​ne, że na​jem​nik już ich zna​lazł i za​bił. Jego plan trzy​ma​nia dziew​czy​ny przy so​bie i se​kret​ne​go eli​mi​no​wa​nia idriań​skich szpie​gów, któ​rzy mo​gli jej po​móc, był bar​dzo spryt​ny. Cie​ka​we co my​ślał te​raz jej oj​ciec? Stra​cił Vi​ven​-

nę. Wszy​scy wy​sła​ni jej na po​moc agen​ci za​gi​nę​li w ta​jem​ni​czych oko​licz​no​ściach, Hal​lan​dren z każ​dym dniem bar​dziej skła​nia​ło się do wy​po​wie​dze​nia woj​ny. Ale to były od​le​głe zmar​twie​nia. Brzuch bun​to​wał się gło​śno. W mie​ście dzia​ła​ły co praw​da ja​dło​daj​nie dla ubo​gich, ale gdy po​szła do jed​nej z nich, za​uwa​ży​ła Tonk Faha sie​dzą​ce​go w bra​mie na​prze​ciw​ko. Od​wró​ci​ła się więc na pię​cie i szyb​ko ode​szła, ma​jąc na​dzie​ję, że na​jem​nik jej nie za​uwa​żył. Z tego sa​me​go po​wo​du nie śmia​ła opu​ścić mia​sta. Denth za​pew​ne roz​sta​wił swo​ich lu​dzi przy bra​mach. Poza tym, do​kąd mia​ła​by się udać? Nie mia​ła ani pie​nię​dzy, ani za​pa​sów po​trzeb​nych na po​dróż do Idris. Może mo​gła​by wy​je​chać, gdy​by uda​ło jej się coś za​osz​czę​dzić. Ale to było trud​ne, gra​ni​czy​ło wręcz z nie​moż​li​wo​ścią. Za każ​dym ra​zem, gdy ktoś mimo wszyst​ko rzu​cał jej mo​ne​tę, wy​da​wa​ła ją na je​dze​nie. Nie po​tra​fi​ła się po​wstrzy​mać. Poza pu​stym żo​łąd​kiem nie li​czy​ło się nic. Za​czę​ła chud​nąć. Wciąż czu​ła ból brzu​cha. Sie​dzia​ła w cie​niu pod mur​kiem, ubło​co​na i spo​co​na. Mia​ła na so​bie je​dy​nie ko​szu​lę i szal, choć była tak brud​na, że gra​ni​ca mię​dzy ko​lo​ra​mi cia​ła i ubra​nia była bar​dzo nie​wy​raź​na. W tej chwi​li daw​na nie​chęć do no​sze​nia cze​go​kol​wiek poza ele​ganc​ki​mi su​kien​ka​mi wy​da​wa​ła się jej nie​do​rzecz​na. Po​trzą​snę​ła gwał​tow​nie gło​wą, pró​bu​jąc po​zbyć się tłu​mią​cej my​śli mgły. Spę​dzo​ny na uli​cy ty​dzień wy​da​wał się dziew​czy​nie wiecz​no​ścią – choć z dru​giej stro​ny ro​zu​mia​ła, że jej że​bra​cze ży​cie do​pie​ro się za​czy​na. Jak inni byli w sta​nie to zno​sić? Spa​nie w alej​kach, co​dzien​ne mok​nię​cie na desz​czu, strach po​ja​wia​ją​cy się po usły​sze​niu każ​de​go gło​śniej​sze​go dźwię​ku, głód tak doj​mu​ją​cy, że zmu​szał do wy​bie​ra​nia gni​ją​cych resz​tek je​dze​nia z rynsz​to​ków. Tego też już pró​bo​wa​ła i na​wet uda​ło się jej nie zwró​cić czę​ści ta​kich po​sił​ków. Ni​cze​go in​ne​go nie mia​ła w ustach od dwóch dni. Ktoś się przed nią za​trzy​mał. Pod​nio​sła wzrok i łap​czy​wie wy​cią​gnę​ła rękę. Do​pie​ro te​raz zo​ba​czy​ła bar​wy jego stro​ju. Żół​to-Błę​kit​ny. Straż​nik miej​ski. Chwy​ci​ła swój szal i moc​niej się nim owi​nę​ła. Gest był zbęd​ny – nikt prze​cież nie wie​dział, że w tka​ni​nie kry​ją się Od​de​chy. Zwy​kły od​ruch. Poza sza​lem nie mia​ła nic in​ne​go i choć była to zwy​kła szma​ta, już kil​ka razy ulicz​ni​cy pró​bo​wa​li jej go skraść pod​czas snu. Straż​nik jed​nak nie się​gnął po szal. Trą​cił dziew​czy​nę pał​ką. – Ej – rzu​cił. – Rusz się. Tu​taj nie wol​no że​brać. Nie wy​ja​śnił dla​cze​go. Ni​g​dy tego nie ro​bi​li. Naj​wy​raź​niej w mie​ście pa​no​wa​ły usta​lo​ne za​sa​dy co do tego, gdzie że​bra​cy mogą się po​ja​wiać, a gdzie nie. Nikt jed​nak nie tłu​ma​czył tych re​guł bez​po​śred​nio za​in​te​re​so​wa​nym. Pra​wo było tu rze​czą lu​dzi za​moż​nych i bo​gów, nie po​spól​stwa. Już za​czy​nam my​śleć o bo​ga​tych, jak​by na​le​że​li do ja​kie​goś in​ne​go ga​tun​ku, prze​mknę​ło jej przez myśl. Vi​ven​na z tru​dem pod​nio​sła się z chod​ni​ka, po​czu​ła mdło​ści i za​wro​ty gło​wy. Opar​ła się o ścia​nę bu​dyn​ku. Straż​nik trą​cił ją po raz ko​lej​ny, na​ka​zu​jąc odejść. Spu​ści​ła gło​wę i ru​szy​ła wraz z tłu​mem, choć więk​szość prze​chod​niów trzy​ma​ła się od niej z da​le​ka. Uśmiech​nę​ła się na tę iro​nię – te​raz, kie​dy wresz​cie lu​dzie zo​sta​wia​li jej od​po​wied​nio wie​le miej​sca, nie mia​ło to już żad​ne​go zna​cze​nia. O wła​snym za​pa​chu nie chcia​ła na​wet my​śleć, ro​zu​mia​ła jed​nak, że lu​dzie bar​dziej niż smro​du oba​wia​li się kra​dzie​ży. A prze​cież nie mu​sie​li. Nie po​tra​fi​ła stać się zło​dziej​ką, nie była w sta​nie roz​ci​nać sa​kie​wek, nie​po​strze​że​nie prze​trzą​sać cu​dzych kie​sze​ni. Nie mo​gła so​bie też po​zwo​lić, by schwy​ta​no ją na pró​bie kra​dzie​ży. O nie​mo​ral​no​ści po​dob​nych uczyn​ków prze​sta​ła już my​śleć kil​ka dni temu. Jesz​cze za​nim wy​szła z cia​snych ale​jek slum​sów na szer​sze uli​ce, prze​sta​ła ży​wić na​iw​ne złu​dze​nia, że nie bę​dzie kraść, na​wet je​śli nie wy​star​czy jej je​dze​nia. Je​dy​nym, co się zmie​ni​ło było to, że wów​czas nie są​dzi​ła, że tak pręd​ko znaj​dzie się w tak opła​ka​nym sta​nie. Nie po​szła na ko​lej​ny róg uli​cy, ale wy​rwa​ła się z tłu​mu i ru​szy​ła z po​wro​tem w stro​nę idriań​skich slum​sów. Tu​taj przy​naj​mniej była w mi​ni​mal​nym stop​niu ak​cep​to​wa​na. Uzna​wa​na za jed​ną z nich. Nikt

nie wie​dział, że jest księż​nicz​ką – poza tym pierw​szym męż​czy​zną nikt jej nie roz​po​znał. A na uli​cy ak​cep​to​wa​no ją tu dzię​ki od​po​wied​nie​mu ak​cen​to​wi. Za​czę​ła szu​kać miej​sca na noc​leg. Był to je​den z po​wo​dów, dla któ​rych zde​cy​do​wa​ła się prze​stać że​brać na dziś. Ow​szem, o tej po​rze prze​chod​nie byli bar​dziej hoj​ni, ale dziew​czy​na była zmę​czo​na. Chcia​ła zna​leźć do​bre miej​sce na sen. Do​pó​ki nie tra​fi​ła na uli​cę, nie po​dej​rze​wa​ła, że alej​ki mogą się od sie​bie pod tym wzglę​dem róż​nić, ale oka​za​ło się, że nie​któ​re są cie​plej​sze od in​nych lub za​pew​nia​ją lep​szą ochro​nę przed desz​czem. Część była też bar​dziej bez​piecz​na od są​sied​nich uli​czek. Vi​ven​na uczy​ła się tego wszyst​kie​go po​wo​li, po​dob​nie jak tego, ja​kich lu​dzi nie na​le​ża​ło draż​nić. W jej wy​pad​ku do tej gru​py na​le​że​li nie​mal wszy​scy, w tym ulicz​ni​cy. W że​bra​czym po​rząd​ku dzio​ba​nia sta​li wy​żej niż ona. Do​wie​dzia​ła się tego już dru​gie​go dnia bez​dom​no​ści. Wra​ca​ła wła​śnie z pie​niędz​mi, któ​re za​ro​bi​ła na sprze​da​ży wło​sów i któ​re chcia​ła oszczę​dzić na wy​jazd z T’Te​lir. Nie była pew​na, skąd wie​dzie​li, że ma przy so​bie zło​to, ale tam​te​go dnia zo​sta​ła po raz pierw​szy po​bi​ta. Jej ulu​bio​na alej​ka była peł​na męż​czyzn o mrocz​nych spoj​rze​niach, za​ję​tych czymś wy​raź​nie nie​le​gal​nym. Ucie​kła śpiesz​nie i ru​szy​ła do ko​lej​nej, któ​rą zna​ła. Tam z ko​lei obo​zo​wał gang ulicz​ni​ków. Tych sa​mych, któ​rzy przed​tem ją po​bi​li. Umknę​ła rów​nie szyb​ko. Do​pie​ro trze​cia alej​ka oka​za​ła się pu​sta. Znaj​do​wa​ła się przy miej​sco​wej pie​kar​ni. Pie​ce nie były jesz​cze roz​grza​ne, ale dziew​czy​na wie​dzia​ła, że nad ra​nem, po ca​ło​noc​nej pra​cy, mury za​czną pro​mie​nio​wać przy​jem​nym cie​płem. Po​ło​ży​ła się, sku​li​ła z ple​ca​mi przy​ci​śnię​ty​mi do ce​gieł, moc​no ści​ska​jąc swój szal. Mimo bra​ku na​kry​cia czy po​dusz​ki, za​snę​ła nie​mal na​tych​miast.

40 Kie​dy zna​lazł ją Tre​le​de​es, Siri roz​ko​szo​wa​ła się wła​śnie po​sił​kiem na świe​żym po​wie​trzu. Dziew​czy​na nie zwró​ci​ła na nie​go uwa​gi, z przy​jem​no​ścią sku​biąc je​dze​nie z roz​sta​wio​nych przed nią pół​mi​sków. Mo​rze, stwier​dzi​ła, jest dziw​ne. Jak ina​czej moż​na na​zwać miej​sce, w któ​rym ro​dzą się stwo​rze​nia z wi​ją​cy​mi się mac​ka​mi i po​zba​wio​ny​mi ko​ści cia​ła​mi, albo też z na​je​żo​ną igła​mi skó​rą. Spró​bo​wa​ła też cze​goś, co miej​sco​wi na​zy​wa​li ogór​kiem, ale co sma​ko​wa​ło zu​peł​nie ina​czej. Kosz​to​wa​ła wszyst​kich dań po ko​lei, z za​mknię​ty​mi ocza​mi, sku​pia​jąc się na sma​ku. Nie​któ​re nie były tak złe jak inne, ale tak na​praw​dę nie po​lu​bi​ła żad​ne​go. Po pro​stu owo​ce mo​rza nie przy​pa​dły jej do gu​stu. Cięż​ko by​ło​by mi tu miesz​kać od uro​dze​nia, po​my​śla​ła, są​cząc sok. Na szczę​ście sok był wy​śmie​ni​ty. Roz​ma​itość, aro​ma​ty i licz​ba do​stęp​nych w Hal​lan​dren so​ków owo​co​wych do​rów​ny​wa​ła nie​mal nie​zwy​kło​ści pod​wod​nych istot. Tre​le​de​es zna​czą​co od​chrząk​nął. Wy​so​ki ka​płan Kró​la-Boga nie był oso​bą na​wy​kłą do cze​ka​nia. Siri ski​nę​ła gło​wą na swe słu​żą​ce i ko​bie​ty za​czę​ły przy​go​to​wy​wać ko​lej​ną se​rię dań. Su​se​bron uczył ją, jak na​le​ży jeść zgod​nie z za​sa​da​mi ety​kie​ty, i mia​ła ocho​tę po​ćwi​czyć. Oka​za​ło się też, że jego spo​sób je​dze​nia – nie​wiel​kie kęsy, nie​do​ja​da​nie po​sił​ków do koń​ca – zna​ko​mi​cie na​da​je się do pró​bo​wa​nia no​wych po​traw. Dziew​czy​na chcia​ła po​znać Hal​lan​dren, tu​tej​sze oby​cza​je, lu​dzi i sma​ki. Zmu​si​ła słu​żą​ce, by czę​ściej z nią roz​ma​wia​ły, i za​mie​rza​ła też po​roz​ma​wiać z któ​rymś z bo​gów. Za​uwa​ży​ła w od​da​li Dar Pie​śni i za​ma​cha​ła do nie​go przy​jaź​nie. Wy​glą​dał na głę​bo​ko za​my​ślo​ne​go. Po​zdro​wił ją ge​stem, ale nie pod​szedł. Szko​da, po​my​śla​ła z ża​lem. Mia​ła​bym do​brą wy​mów​kę, by ka​zać Tre​le​de​eso​wi cze​kać jesz​cze dłu​żej. Wy​so​ki ka​płan znów od​chrząk​nął, tym ra​zem bar​dziej na​tar​czy​wie. Siri wresz​cie wsta​ła i ski​nie​niem na​ka​za​ła słu​żą​cym zo​stać na miej​scu. – Czy ze​chciał​byś się ze mną ka​wa​łek prze​spa​ce​ro​wać, eks​ce​len​cjo? – spy​ta​ła swo​bod​nie. Mi​nę​ła męż​czy​znę, po​ru​sza​jąc się le​ni​wie, płyn​nie, we wspa​nia​łej fio​le​to​wej suk​ni z cien​kim jak pa​ję​cza sieć tre​nem, któ​ry snuł się lek​ko po tra​wie. Pod​biegł i do​go​nił ją. – Mu​szę z tobą o czymś po​mó​wić. – Tak – po​wie​dzia​ła, nie za​trzy​mu​jąc się. – Wy​wnio​sko​wa​łam to stąd, że już kil​ka razy mnie dziś wzy​wa​łeś. – Nie sta​wi​łaś się – stwier​dził. – Wy​da​je mi się, że mał​żon​ka Kró​la-Boga nie po​win​na speł​niać ni​czy​ich za​chcia​nek na każ​de ski​nie​nie. Tre​le​de​es zmarsz​czył czo​ło. – Nie​mniej – cią​gnę​ła Siri – dla sa​me​go wy​so​kie​go ka​pła​na za​wsze po​win​na zna​leźć czas, je​śli ten się do niej po​fa​ty​gu​je. Przyj​rzał się jej bacz​nie, wy​so​ki, dum​nie wy​pro​sto​wa​ny, odzia​ny w dzi​siej​sze bar​wy Kró​la-Boga – błę​kit i miedź. – Nie po​win​naś ze mną wal​czyć, Wa​sza Wy​so​kość. Dziew​czy​na po​czu​ła lek​kie ukłu​cie stra​chu, ale zdą​ży​ła uspo​ko​ić swo​je wło​sy, za​nim sta​ły się bia​łe.

– Nie wal​czę z tobą – po​wie​dzia​ła. – Usta​lam je​dy​nie pew​ne za​sa​dy, któ​re po​win​ny być ja​sne od sa​me​go po​cząt​ku. Na twa​rzy Tre​le​de​esa po​ja​wił się cień uśmie​chu. A to skąd? – za​sta​no​wi​ła się Siri. Znów ją do​go​nił. – Czyż​by? – rzu​cił pro​tek​cjo​nal​nym to​nem. – Wa​sza Wy​so​kość wie bar​dzo nie​wie​le, a wy​da​je się jej, że wie bar​dzo dużo. A niech to! – prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Jak to się sta​ło, że tak szyb​ko stra​ci​łam kon​tro​lę nad tą roz​mo​wą? – Mo​gła​bym to samo po​wie​dzieć o to​bie, eks​ce​len​cjo. – Za​ma​ja​czył nad nimi czar​ny, po​tęż​ny ma​syw pa​ła​cu. Stro​me blo​ki, usta​wio​ne je​den na dru​gim, niby pi​ra​mi​da z kloc​ków wznie​sio​na ręką dziec​ka ol​brzy​mów. – Och? – rzu​cił na nią spoj​rze​niem. – Coś mi każe w to wąt​pić. Dziew​czy​na od​bi​ła ko​lej​ną włócz​nię nie​po​ko​ju. Tre​le​de​es znów się uśmiech​nął. Za​raz, po​my​śla​ła. On za​cho​wu​je się zu​peł​nie tak, jak​by znał moje emo​cje… Jak​by je wi​dział… A prze​cież jej wło​sy nie zmie​ni​ły bar​wy, a przy​naj​mniej nie w wi​docz​ny spo​sób. Rzu​ci​ła okiem na ka​pła​na, sta​ra​jąc się do​my​ślić, co ro​bi​ła nie tak. Za​uwa​ży​ła coś cie​ka​we​go. Tra​wa wo​kół Tre​le​de​esa wy​da​wa​ła się o od​cień bar​dziej in​ten​syw​nie zie​lo​na. Od​dech, zro​zu​mia​ła. Oczy​wi​ście, że ma Od​de​chy. W koń​cu jest jed​ną z bar​dziej wpły​wo​wych osób w kró​le​stwie. Z tego co wie​dzia​ła, po​sia​da​cze du​żej ilo​ści Bio​Chro​my po​tra​fi​li do​strze​gać na​wet naj​mniej​sze zmia​ny na​tę​że​nia i od​cie​ni barw. Czyż​by ka​płan na​praw​dę za​uwa​żał na​wet naj​lżej​sze róż​ni​ce w ko​lo​rze jej wło​sów? I czy to dla​te​go za​wsze trak​to​wał ją z góry? Czy Tre​le​de​es wi​dział jej strach? Za​ci​snę​ła zęby. Za mło​du Siri nie przy​kła​da​ła się do ćwi​czeń, któ​re su​mien​nie wy​ko​ny​wa​ła Vi​ven​na, by zy​skać cał​ko​wi​tą kon​tro​lę nad swy​mi wło​sa​mi. Sama była oso​bą bar​dzo uczu​cio​wą i wie​le osób po​tra​fi​ło od​czy​ty​wać jej na​strój, na​wet nie pa​trząc na jej wło​sy. Dla​te​go też uzna​ła, że nie ma sen​su tra​cić cza​su na pod​po​rząd​ko​wy​wa​nie so​bie Kró​lew​skich Lo​ków. Wte​dy jed​nak nie mia​ła po​ję​cia o Dwo​rze Bo​gów i lu​dziach z mo​ca​mi udzie​la​ny​mi im przez Bio​Chro​mę. A na​uczy​cie​le w Idris oka​za​li się o wie​le bar​dziej in​te​li​gent​ni, niż my​śla​ła. Tak samo jak ka​pła​ni w Hal​lan​dren. Te​raz, gdy się nad tym za​sta​na​wia​ła, wy​da​ło się jej oczy​wi​ste, że Tre​le​de​es i po​zo​sta​li do​kład​nie prze​stu​dio​wa​li zna​cze​nie wszyst​kich od​cie​ni i ko​lo​rów, ja​kie przy​bie​ra​ły jej wło​sy. Do​tar​ło do niej, że musi od​zy​skać prze​wa​gę w roz​mo​wie. – Nie za​po​mi​naj, Tre​le​de​esie – ode​zwa​ła się – że to ty przy​sze​dłeś ze mną po​mó​wić. Naj​wy​raź​niej dys​po​nu​ję jed​nak pew​ną wła​dzą, sko​ro je​stem w sta​nie zmu​sić wy​so​kie​go ka​pła​na, by po​stą​pił tak, jak ja chcę. Ob​da​rzył ją zim​nym spoj​rze​niem. Dziew​czy​na sku​pi​ła się na tym, by jej wło​sy po​zo​sta​ły czar​ne jak smo​ła. Czerń ozna​cza​ła pew​ność. Spoj​rza​ła du​chow​ne​mu pro​sto w oczy. Wło​sy usłu​cha​ły i nie zmie​ni​ły ko​lo​ru ani o jotę. Wresz​cie ka​płan od​wró​cił wzrok. – Do​tar​ły do mnie nie​po​ko​ją​ce plot​ki. – Tak? – Tak. Po​noć prze​sta​łaś wy​peł​niać swo​je mał​żeń​skie obo​wiąz​ki. Je​steś w cią​ży? – Nie – od​par​ła. – Kil​ka dni temu mia​łam ko​bie​cą cho​ro​bę. Mo​żesz wy​py​tać moje słu​żą​ce. – Więc dla​cze​go prze​sta​łaś pró​bo​wać? – Czyż​by twoi szpie​dzy byli roz​cza​ro​wa​ni, że nie do​sta​ją swo​je​go noc​ne​go przed​sta​wie​nia? – spy​ta​ła swo​bod​nie. Tre​le​de​es za​czer​wie​nił się lek​ko na twa​rzy. Po​pa​trzył na dziew​czy​nę, któ​rej wło​sy wciąż po​zo​sta​wa​ły

czar​ne jak noc. Na​wet nie po​ły​ski​wa​ły czer​wie​nią czy bie​lą. Ka​płan stra​cił nie​co pew​no​ści sie​bie. – Idria​nie – syk​nął. – Ży​je​cie w tych swo​ich gó​rach, w bru​dzie i bez cy​wi​li​za​cji, a mimo to uwa​ża​cie się za lep​szych od nas. Nie osą​dzaj mnie. Nie oce​niaj nas. Nie masz o ni​czym po​ję​cia. – Wiem, że pod​słu​chu​je​cie, co się dzie​je w sy​pial​ni Kró​la-Boga. – Nie tyl​ko pod​słu​chi​wa​li​śmy – przy​znał Tre​le​de​es. – Pod​czas kil​ku pierw​szych nocy umiesz​cza​li​śmy w kom​na​cie szpie​ga. Tego ru​mień​ca Siri nie była w sta​nie ukryć. Wło​sy dziew​czy​ny po​zo​sta​ły co praw​da czar​ne, ale je​śli ka​płan miał wy​star​cza​ją​co wie​le Bio​Chro​my, by za​uwa​żać de​li​kat​ne prze​mia​ny od​cie​ni, to mu​siał też spo​strzec czer​wo​na​we re​flek​sy. – Do​brze znam te wszyst​kie szko​dli​we rze​czy, któ​rych uczą was ka​pła​ni – pod​jął Tre​le​de​es, od​wra​ca​jąc się. – Znam nie​na​wiść, jaką wam wpa​ja​ją. Na​praw​dę są​dzisz, że po​zwo​lił​bym ko​bie​cie z Idris zo​stać sam na sam z Kró​lem-Bo​giem? Mu​sie​li​śmy się upew​nić, że nie za​mie​rzasz go za​bić. I wciąż nie mamy co do tego pew​no​ści. – Roz​ma​wiasz ze mną bar​dzo szcze​rze – za​uwa​ży​ła. – Po pro​stu tłu​ma​czę ci pew​ne rze​czy, któ​re po​win​ny być ja​sne od sa​me​go po​cząt​ku. – Za​trzy​ma​li się w cie​niu wiel​kie​go pa​ła​cu. – Nie je​steś tu waż​na. Nie w po​rów​na​niu z na​szym Kró​lem-Bo​giem. On jest wszyst​kim, ty je​steś ni​czym. Po​dob​nie jak my wszy​scy. Sko​ro Su​se​bron jest tak waż​ny, za​sta​no​wi​ła się dziew​czy​na, pa​trząc ka​pła​no​wi w oczy, to dla​cze​go za​mier​za​cie go za​bić? Wy​trzy​ma​ła spoj​rze​nie. Ko​bie​ta, któ​rą była jesz​cze kil​ka mie​się​cy temu, za​pew​ne spu​ści​ła​by wzrok. Ale za każ​dym ra​zem, gdy czu​ła, że słab​nie, przy​po​mi​na​ła so​bie o Su​se​bro​nie. I o tym, że to Tre​le​de​es kie​ru​je spi​skiem ma​ją​cym na celu pod​po​rząd​ko​wa​nie so​bie kró​le​stwa, prze​ję​cie kon​tro​li na dwo​rze, i wresz​cie mord na wła​snym wład​cy. I Siri chcia​ła się do​wie​dzieć dla​cze​go. – Prze​sta​łam sy​piać z Kró​lem-Bo​giem z pre​me​dy​ta​cją – po​wie​dzia​ła, z pew​nym wy​sił​kiem utrzy​mu​jąc wło​sy w ry​zach. – Wie​dzia​łam, że zwró​cę tym two​ją uwa​gę. Praw​da była taka, że po pro​stu prze​sta​ła każ​de​go wie​czo​ru ska​kać na ma​te​ra​cu. Na szczę​ście re​ak​cja Tre​le​de​esa świad​czy​ła o tym, że ka​pła​ni dali się oszu​kać, i za to po​dzię​ko​wa​ła w du​chu lo​so​wi. Zna​czy​ło to rów​nież, że wciąż mo​gli nie wie​dzieć, że jest w sta​nie roz​ma​wiać z Su​se​bro​nem. No​ca​mi nie od​zy​wa​ła się gło​śniej niż szep​tem, a na​wet sama nie​kie​dy pi​sa​ła na ta​blicz​ce. – Mu​sisz uro​dzić na​stęp​cę tro​nu – po​wie​dział z na​ci​skiem Tre​le​de​es. – Bo ina​czej? Skąd ten po​śpiech, Tre​le​de​es? – To nie two​je zmar​twie​nie – rzu​cił. – Wy​star​czy, byś wie​dzia​ła, że cią​żą na mnie zo​bo​wią​za​nia, któ​rych nie je​steś w sta​nie po​jąć. Je​stem pod​da​nym bo​gów i wy​ko​nu​ję ich wolę, nie two​ją. – Cóż, je​śli tak bar​dzo za​le​ży ci na dzie​dzi​cu, bę​dziesz mu​siał ustą​pić w tej ostat​niej kwe​stii – od​par​ła Siri. Ka​pła​no​wi wy​raź​nie nie po​do​bał się kie​ru​nek, w ja​kim zmie​rza​ła roz​mo​wa. Rzu​cił okiem na jej wło​sy. A dziew​czy​nie w ja​kiś spo​sób uda​ło się po​wstrzy​mać je przed wy​ja​wie​niem choć​by cie​nia nie​pew​no​ści. Znów spoj​rzał jej w oczy. – Nie mo​żesz mnie za​bić, Tre​le​de​es – pod​ję​ła. – Nie, je​śli za​le​ży ci na dziec​ku kró​lew​skiej krwi. Nie za​stra​szysz mnie ani nie zmu​sisz. To mógł​by uczy​nić je​dy​nie Król-Bóg. A obo​je wie​my, jaki on jest. – Nie wiem, o czym ty mó​wisz – po​wie​dział ka​płan bez​na​mięt​nie. – Prze​stań – ucię​ła dziew​czy​na. – Na​praw​dę spo​dzie​wa​łeś się, że za​cznę sy​piać z męż​czy​zną i nie do​wiem się, że on nie ma ję​zy​ka? Że jest prak​tycz​nie dziec​kiem? Szcze​rzę mó​wiąc, wąt​pię, by mój mąż bez po​mo​cy sług był w sta​nie się za​ła​twić. Twarz Tre​le​de​esa po​czer​wie​nia​ła z obu​rze​nia. On na​praw​dę wie​rzy we wszyst​ko, co mówi, po​my​śla​ła Siri. A przy​naj​mniej ob​ra​za Kró​la-Boga sta​no​wi ob​ra​zę rów​nież dla nie​go. Jest bar​dziej od​da​ny Su​se​bro​no​wi, niż my​śla​łam.

A za​tem ra​czej nie cho​dzi​ło w tym wszyst​kim o pie​nią​dze. Dziew​czy​na nie mo​gła mieć co praw​da pew​no​ści, ale ka​płan nie wy​da​wał się jej czło​wie​kiem, któ​ry był​by zdol​ny za​prze​dać swą re​li​gię. Co​kol​wiek więc na​praw​dę dzia​ło się w mu​rach pa​ła​cu, mu​sia​ło wy​ni​kać ze szcze​rej wia​ry i głę​bo​kie​go prze​ko​na​nia. Wy​ja​wie​nie tego, co wie​dzia​ła o Su​se​bro​nie, było ry​zy​kow​nym po​su​nię​ciem. Po​my​śla​ła jed​nak, że Tre​le​de​es i tak się w koń​cu do​wie, więc uzna​ła, że le​piej bę​dzie dać mu do zro​zu​mie​nia, że uwa​ża wład​cę za głup​ca o umy​sło​wo​ści dziec​ka. Wy​ja​wi​ła jed​ną in​for​ma​cję po to, by tym le​piej chro​nić inną. Są​dząc, że ona gar​dzi Su​se​bro​nem, nie po​my​ślą, że dzia​ła w po​ro​zu​mie​niu z mę​żem. Siri nie była pew​na, czy po​stę​pu​je słusz​nie. Mu​sia​ła się jed​nak do​wie​dzieć praw​dy, gdyż w in​nym wy​pad​ku Su​se​bro​na cze​ka​ła pew​na śmierć. A je​dy​ną me​to​dą na po​zna​nie praw​dy było dzia​ła​nie. Nie mia​ła w ręku wie​lu atu​tów, ale dys​po​no​wa​ła czymś, na czym ka​pła​nom za​le​ża​ło: wła​sną ma​ci​cą. I rze​czy​wi​ście, wy​glą​da​ło na to, że bę​dzie mo​gła jej użyć jako sku​tecz​ne​go ar​gu​men​tu prze​tar​go​we​go. Tre​le​de​es bo​wiem stłu​mił swą wście​kłość i przy​wo​łał na twarz po​zór spo​ko​ju. Od​wró​cił się od dziew​czy​ny i spoj​rzał w górę, na ścia​ny pa​ła​cu. – Jak do​brze znasz dzie​je tego kró​le​stwa? Dzie​je z okre​su po uciecz​ce twe​go rodu? Za​sko​czo​na py​ta​niem Siri zmarsz​czy​ła lek​ko brwi. O wie​le le​piej, niż się spo​dzie​wasz, po​my​śla​ła. – Nie​zbyt do​brze – od​par​ła. – Daw​ca Po​ko​ju po​zo​sta​wił nam za​da​nie do wy​peł​nie​nia – za​czął Tre​le​de​es. – Ob​da​rzył nas skar​bem, któ​ry prze​cho​wu​je te​raz Król-Bóg. Nie​zmie​rzo​nym bo​gac​twem Bio​Chro​ma​tycz​nych Od​de​chów. Po​dob​ne​go nie wi​dział nikt i ni​g​dy. Po​nad pięć​dzie​siąt ty​się​cy Od​de​chów. Daw​ca po​le​cił nam bez​piecz​nie je prze​cho​wać – ka​płan zwró​cił się na po​wrót ku niej – i ostrzegł nas, by​śmy ich nie uży​wa​li. Siri po​czu​ła lek​ki dreszcz. – Nie spo​dzie​wam się, że zro​zu​miesz, dla​cze​go zro​bi​li​śmy to, co zro​bi​li​śmy – mó​wił da​lej Tre​le​de​es – ale to było ko​niecz​ne. – Z ko​niecz​no​ści trzy​ma​cie czło​wie​ka w nie​wo​li? – od​par​ła Siri. – Z ko​niecz​no​ści po​zba​wi​li​ście go mowy i uczy​ni​li​ście dziec​ko z do​ro​słe​go męż​czy​zny? On nie wie​dział na​wet, co po​wi​nien zro​bić z ko​bie​tą! – Tak, to było ko​niecz​ne – po​wtó​rzył z de​ter​mi​na​cją ka​płan. – Idria​nie. Wy wca​le nie sta​ra​cie się tego zro​zu​mieć. Kon​tak​tu​ję się z two​im oj​cem od lat i wy​czu​wam w nim tę samą igno​ran​cję i uprze​dze​nia co w to​bie. Pod​pusz​cza mnie, zro​zu​mia​ła dziew​czy​na i uspo​ko​iła emo​cje, choć roz​mo​wa oka​za​ła się trud​niej​sza, niż przy​pusz​cza​ła. – Wia​ra w Au​stre i od​rzu​ca​nie wa​szych ży​wych bóstw nie jest igno​ran​cją. Prze​cież to wy po​rzu​ci​li​ście praw​dzi​wą re​li​gię i wkro​czy​li​ście na o wie​le ła​twiej​szą ścież​kę. – Wy​zna​je​my boga, któ​ry nas ochro​nił wte​dy, gdy wasz Au​stre – nie​wi​docz​ny, nie​po​zna​wal​ny – po​rzu​cił nas na żer nisz​czy​cie​la Ka​la​da. Daw​ca Po​ko​ju po​wró​cił do ży​cia w jed​nym, kon​kret​nym celu: by po​wstrzy​mać kon​flikt mię​dzy ludź​mi, za​pro​wa​dzić w Hal​lan​dren po​kój. – Przyj​rzał się dziew​czy​nie i po chwi​li kon​ty​nu​ował: – Jego imię jest świę​te. To on ob​da​rzył nas ży​ciem, Kie​li​chu. A w za​mian po​pro​sił nas tyl​ko o jed​ną, je​dy​ną rzecz: by​śmy za​dba​li o jego moc. Umarł, by ją nam prze​ka​zać, ale za​żą​dał, by​śmy ją prze​cho​wa​li na wy​pa​dek jego Po​wro​tu, kie​dy znów bę​dzie jej po​trze​bo​wać. Nie mo​gli​śmy do​pu​ścić, by zo​sta​ła uży​ta. Nie wol​no jej pro​fa​no​wać. Ni​ko​mu. Na​wet na​sze​mu Kró​lo​wi-Bogu. Umilkł. Więc w jaki spo​sób od​bie​ra​cie ten skarb ko​lej​nym wład​com i jak prze​ka​zu​je​cie go da​lej? – za​sta​no​wi​ła się Siri. Ku​si​ło ją, by spy​tać. Czy zdra​dzi​ła​by tym zbyt wie​le? Wresz​cie jed​nak ci​szę prze​rwał Tre​le​de​es. – Ro​zu​miem już, dla​cze​go oj​ciec przy​słał nam cie​bie za​miast obie​ca​nej księż​nicz​ki. Po​win​ni​śmy byli po​znać wszyst​kie jego cór​ki, nie tyl​ko naj​star​szą. Je​steś o wie​le by​strzej​sza, niż przy​pusz​cza​li​śmy.

Za​sko​czył ją tym stwier​dze​niem, ale i te​raz uda​ło się jej za​pa​no​wać nad ko​lo​rem wło​sów. Tre​le​de​es wes​tchnął i spoj​rzał w bok. – Cze​go żą​dasz? Co może spra​wić, byś… po​wró​ci​ła do swych noc​nych obo​wiąz​ków? – Moje słu​żą​ce – po​wie​dzia​ła. – Chcę, by​ście wy​mie​ni​li moje służ​ki na ko​bie​ty po​cho​dzą​ce z Pahn Kahl. – Je​steś nie​za​do​wo​lo​na ze swej służ​by? – Nie do koń​ca o to cho​dzi – wy​ja​śni​ła dziew​czy​na. – Mam po pro​stu wra​że​nie, że bli​żej mi do ko​biet z Pahn Kahl. One tak samo jak ja żyją na wy​gna​niu z oj​czy​stej zie​mi. Poza tym, po​do​ba​ją mi się ich brą​zo​we stro​je. – Oczy​wi​ście – zgo​dził się Tre​le​de​es, któ​ry za​pew​ne uznał, że proś​ba wy​ni​kła z idriań​skich uprze​dzeń Siri. – Dziew​czę​ta z Hal​lan​dren na​dal mogą przy mnie pra​co​wać, w ro​lach, któ​re peł​ni​ły do​tąd ko​bie​ty z Pahn Kahl – do​da​ła. – Nie mu​szą mnie cał​ko​wi​cie opusz​czać. Praw​dę mó​wiąc, wciąż mam ocho​tę roz​ma​wiać z nie​któ​ry​mi z nich. Nie​mniej mo​imi naj​bliż​szy​mi słu​żą​cy​mi, tymi któ​re po​zo​sta​ją przy mnie przez cały czas, mają być te z Pahn Kahl. – Jak po​wie​dzia​łem – oświad​czył ka​płan. – Tak się sta​nie. Czy wte​dy po​dej​miesz swo​je… wy​sił​ki na nowo? – Na ja​kiś czas – od​par​ła. – Do​sta​niesz za to kil​ka ty​go​dni. Tre​le​de​es zmarsz​czył brwi, ale nie mógł zro​bić nic po​nad​to. Siri ob​da​rzy​ła go pro​mien​nym uśmie​chem, od​wró​ci​ła się i ode​szła. Nie była jed​nak za​do​wo​lo​na z prze​bie​gu roz​mo​wy. Zwy​cię​ży​ła, ale za cenę zra​że​nia do sie​bie Tre​le​de​esa. Cho​ciaż wąt​pię, czy on by mnie kie​dy​kol​wiek po​lu​bił, bez wzglę​du na to, jak bym się sta​ra​ła, stwier​dzi​ła w du​chu, sia​da​jąc w swej al​ta​nie. Za​tem tak bę​dzie chy​ba le​piej. Wciąż też nie mia​ła po​ję​cia, co się sta​nie z Su​se​bro​nem; do​wie​dzia​ła się jed​nak, że jest w sta​nie ma​ni​pu​lo​wać ka​pła​na​mi. To już coś, choć zda​wa​ła so​bie spra​wę, że stą​pa po grzą​skim grun​cie. Wró​ci​ła do prze​rwa​ne​go po​sił​ku, go​to​wa na ko​lej​ną por​cję owo​ców mo​rza. Ro​bi​ła co mo​gła, by po​znać Hal​lan​dren, ale chcia​ła też stąd uciec. Z po​wo​du Su​se​bro​na. Mia​ła na​dzie​ję, że ob​da​rze​nie kra​ja​nek Nie​bie​sko​pal​ce​go waż​niej​szy​mi sta​no​wi​ska​mi przy​bli​ży ją do celu. Mia​ła na​dzie​ję. Wes​tchnę​ła i unio​sła pierw​szy kęs do ust.

41 Vi​ven​na po​ka​za​ła swo​ją mo​ne​tę. – Co? Tyl​ko jed​na? – rzu​cił Cads. – To wszyst​ko? Jed​na sztu​ka zło​ta? Na​le​żał do naj​brud​niej​szych lu​dzi, ja​kich przy​szło jej po​znać, na​wet na uli​cy. Mimo to lu​bił zbyt​kow​ne stro​je. Na tym wła​śnie po​le​gał jego styl – ubra​nia brud​ne i zno​szo​ne, lecz skro​jo​ne we​dług naj​now​szej mody. Praw​do​po​dob​nie uwa​żał, że to za​baw​ne. Kpi​na z ary​sto​kra​cji i bo​ga​czy. Ob​ró​cił mo​ne​tę w umo​ru​sa​nych pal​cach. – Jed​na sztu​ka – po​wtó​rzył. – Pro​szę – szep​nę​ła Vi​ven​na. Sta​li u wy​lo​tu alej​ki bie​gną​cej na za​ple​czu dwóch re​stau​ra​cji. Nie​co da​lej w głę​bi ulicz​ki dziew​czy​na wi​dzia​ła dwóch grze​bią​cych w od​pad​kach ulicz​ni​ków. Świe​że śmie​ci z dwóch lo​ka​li. Po​czu​ła, jak ciek​nie jej śli​na. – Trud​no mi w to uwie​rzyć, pa​nie​necz​ko – rzu​cił – że za​ro​bi​łaś dziś tyl​ko tyle. – Cads, pro​szę – po​wie​dzia​ła. – Wiesz prze​cież… wiesz, że nie że​brzę zbyt do​brze. Za​czę​ło pa​dać. Zno​wu. – Po​win​naś za​ra​biać wię​cej – stwier​dził. – Na​wet dzie​ci przy​no​szą mi przy​naj​mniej dwie sztu​ki. Za jego ple​ca​mi wciąż uczto​wa​li szczę​śliw​cy, któ​rzy go za​do​wo​li​li. Pach​nia​ło tak ku​szą​co… A może to za​pach z re​stau​ra​cji? – Nie ja​dłam już od kil​ku dni – szep​nę​ła. – Więc ju​tro po​sta​raj się bar​dziej – rzu​cił i od​pę​dził ją mach​nię​ciem ręki. – Moja mo​ne​ta… – Dziew​czy​na wy​cią​gnę​ła rękę, ale Cads na​tych​miast przy​wo​łał swych rze​zi​miesz​ków. Vi​ven​na cof​nę​ła się od​ru​cho​wo i po​tknę​ła. – Ju​tro przy​nieś dwie – po​wtó​rzył i wszedł w swo​ją alej​kę. – Wiesz, że mu​szę pła​cić re​stau​ra​to​rom. Nie mogę ci po​zwo​lić naja​dać się tu za dar​mo. Vi​ven​na sta​ła i pa​trzy​ła na nie​go. Wca​le nie dla​te​go, że uwa​ża​ła, że jest w sta​nie wpły​nąć na jego de​cy​zję. Sta​ła tak dla​te​go, że pró​bo​wa​ła sama to zro​zu​mieć. Wie​dzia​ła, że dziś nie bę​dzie już w sta​nie zdo​być ni​g​dzie je​dze​nia. Jed​na sztu​ka zło​ta nie po​zwo​li​ła​by jej ku​pić wie​le w in​nym miej​scu, naj​wy​żej kęs, ale tu​taj – ostat​nio – po​zwo​li​ła jej na​jeść się do syta. To było ty​dzień temu. Ile cza​su żyła już na uli​cy? Nie mia​ła po​ję​cia. Od​wró​ci​ła się oso​wia​ła i szczel​niej opa​tu​li​ła sza​lem. Za​pa​dał zmierzch. Po​win​na iść i jesz​cze ja​kiś czas po​że​brać. Nie była w sta​nie. Nie te​raz, kie​dy stra​ci​ła mo​ne​tę. Czu​ła się rów​nie wstrzą​śnię​ta, jak​by ktoś ode​brał jej coś nie​zwy​kle cen​ne​go. Naj​cen​niej​sze​go. Nie. Nie. To, co naj​cen​niej​sze, wciąż mia​ła ze sobą. Czu​ła na so​bie do​tyk sza​la. Dla​cze​go był tak waż​ny? Sama nie była już pew​na. Po​włó​cząc no​ga​mi, ru​szy​ła w stro​nę idriań​skich slum​sów. Do domu. W głę​bi du​cha czu​ła, że nie po​win​na tak bar​dzo od​gra​dzać się od oso​by, któ​rą była przed​tem. Wciąż była prze​cież księż​nicz​ką, czyż nie? Ale ostat​nio czu​ła się tak bar​dzo źle, że nie mia​ła już na​wet pew​no​ści, czy na​dal czu​je głód. Wszyst​ko po​to​czy​ło się źle. Bar​dzo, bar​dzo źle. Do​tar​ła do slum​sów i szła ostroż​nie w głąb dziel​ni​cy, sta​ra​jąc się nie uno​sić gło​wy i mieć przez cały czas zgię​ty grzbiet, by nie zwra​cać na sie​bie uwa​gi. Mi​ja​jąc prze​czni​cę otwie​ra​ją​cą się po jej pra​wej ręce, za​wa​ha​ła się jed​nak. Tam wła​śnie, pod da​ją​cą ochro​nę przed desz​czem mar​ki​zą, zbie​ra​ły się dziw​-

ki. Vi​ven​na po​pa​trzy​ła na sto​ją​ce w ską​pych stro​jach ko​bie​ty. Gra​ni​ca slum​sów znaj​do​wa​ła się le​d​wie dwa kwar​ta​ły stąd, więc lu​dzie z ze​wnątrz nie bali się za​glą​dać w tę ulicz​kę. Poza tym wszy​scy wie​dzie​li, że męż​czyzn uda​ją​cych się z wi​zy​tą do pro​sty​tut​ki nie wol​no ra​bo​wać. Sze​fom lo​kal​ne​go pół​świat​ka nie po​do​ba​ło się, gdy ktoś pło​szył ich klien​tów. Kiep​ski in​te​res – jak za​pew​ne po​wie​dział​by Denth. Vi​ven​na sta​ła tam przez dłu​gą chwi​lę. Dziw​ki wy​glą​da​ły na syte. Nie były też brud​ne. Kil​ka z nich gło​śno się śmia​ło. Mo​gła do nich do​łą​czyć. Po​ra​dził jej to któ​re​goś dnia ja​kiś ulicz​nik, do​da​jąc, że jest jesz​cze mło​da. Chciał, żeby po​szła z nim do sze​fa. Miał na​dzie​ję, że za​ro​bi nie​co gro​sza, re​kru​tu​jąc chęt​ną dziew​czy​nę. Po​ku​sa była wiel​ka. Je​dze​nie. Cie​pło. Su​che łóż​ko. Au​stre Bło​go​sła​wio​ny, po​my​śla​ła, otrzą​sa​jąc się. Nad czym ja się za​sta​na​wiam? Co się ze mną dzie​je? Nie po​tra​fi​ła się sku​pić. Mia​ła wra​że​nie, że żyje w ja​kimś tran​sie. Zmu​si​ła się, by ru​szyć da​lej, i chwiej​nym kro​kiem ode​szła od za​uł​ka ko​biet. Nie zro​bi tego. Jesz​cze nie te​raz. Och, Pa​nie Ko​lo​rów! – za​wo​ła​ła w du​chu prze​ra​żo​na. Mu​szę się wy​do​stać z tego mia​sta. Le​piej bę​dzie, je​śli umrę z gło​du, wra​ca​jąc do Idris. Le​piej, niż gdy​by zła​pał mnie Denth i pod​dał tor​tu​rom. Le​piej, niż gdy​bym skoń​czy​ła w bur​de​lu. A jed​nak, po​dob​nie jak to było z wąt​pli​wo​ścia​mi do​ty​czą​cy​mi kra​dzie​ży, opór przed sprze​da​żą wła​sne​go cia​ła tak​że po​wo​li słabł. Prze​wa​ża​ła sta​ła, nie​za​spo​ko​jo​na po​trze​ba – głód. Vi​ven​na po​szła do alej​ki, w któ​rej no​co​wa​ła ostat​nio. Z in​nych za​wsze ją prze​pę​dza​no, ale ta była do​bra. Na ubo​czu, choć czę​sto po​ja​wia​li się tam młod​si bez​dom​ni. W ich to​wa​rzy​stwie czu​ła się le​piej, mimo że zda​wa​ła so​bie spra​wę, że no​ca​mi prze​szu​ku​ją ją, szu​ka​jąc zło​ta. Nie do wia​ry jaka je​stem zmę​czo​na… – po​my​śla​ła. Za​krę​ci​ło jej się w gło​wie, opar​ła się ręką o mur. Za​czerp​nę​ła kil​ka głę​bo​kich wde​chów. Ta​kie ata​ki dusz​no​ści nę​ka​ły ją co​raz czę​ściej. Po chwi​li ru​szy​ła da​lej przed sie​bie. Alej​ka była pu​sta, wszy​scy inni byli jesz​cze w mie​ście, że​bra​li w na​dziei na za​ro​bie​nie kil​ku do​dat​ko​wych sztuk zło​ta. Dziew​czy​na za​ję​ła naj​lep​sze miej​sce – ster​tę zie​mi, na któ​rej ja​kimś cu​dem wy​ro​sło kil​ka kę​pek tra​wy. Mięk​ka zie​mia nie od​ci​ska​ła się tak na ple​cach jak bruk, choć była mo​kra i błot​ni​sta. Vi​ven​na nie zwró​ci​ła na to naj​mniej​szej uwa​gi. Cie​nie za jej ple​ca​mi po​głę​bi​ły się gwał​tow​nie. Za​re​ago​wa​ła na​tych​miast. Ze​rwa​ła się do bie​gu. Ży​cie na uli​cy na​uczy​ło ją już kil​ku waż​nych za​sad. Była osła​bio​na, ale pa​ni​ka po​zwo​li​ła jej roz​wi​nąć znacz​ną szyb​kość. Wte​dy jed​nak, u dru​gie​go wy​lo​tu alej​ki po​ja​wił się jesz​cze je​den cień. Za​mar​ła, od​wró​ci​ła się i uj​rza​ła zbli​ża​ją​cą się z tyłu gru​pę rze​zi​miesz​ków. Za ich ple​ca​mi stał męż​czy​zna, któ​ry ob​ra​bo​wał ją kil​ka ty​go​dni temu. Ten sam, któ​ry ode​brał jej suk​nię. Przy​glą​dał się jej. – Prze​pra​szam, księż​nicz​ko – po​wie​dział. – Na​gro​da jest bar​dzo wy​so​ka. A bar​dzo dłu​go mu​sia​łem cię szu​kać. Świet​nie się ukry​łaś. Vi​ven​na gwał​tow​nie za​mru​ga​ła, po czym po​zwo​li​ła swo​je​mu cia​łu osu​nąć się na zie​mię. Dłu​żej już nie wy​trzy​mam, po​my​śla​ła i otu​li​ła się ra​mio​na​mi. Była wy​czer​pa​na. Men​tal​nie, emo​cjo​nal​nie, cał​ko​wi​cie. W pew​nym sen​sie cie​szy​ła się, że nad​szedł ko​niec. Nie wie​dzia​ła, co jej zro​bią, ale wie​dzia​ła, że wszyst​ko już skoń​czo​ne. Ten, komu ją sprze​da​dzą, nie po​zwo​li jej na ko​lej​ną uciecz​kę. Oto​czy​li ją cia​snym krę​giem. Usły​sza​ła głos męż​czy​zny. Mó​wił, że za​bio​rą ją do Den​tha. Szorst​kie dło​nie chwy​ci​ły ją za ra​mię i pod​cią​gnę​ły na rów​ne nogi. Po​szła ze spusz​czo​ną gło​wą. Wy​pro​wa​dzi​li ją na głów​ną uli​cę. Mrok gęst​niał, ale w stro​nę alej​ki nie zmie​rza​li ani że​bra​cy, ani inni bez​dom​ni. Po​win​nam była za​uwa​żyć, po​my​śla​ła gorz​ko. Od po​cząt​ku było tu zbyt pu​sto. W koń​cu się pod​da​ła. Nie po​tra​fi​ła wy​krze​sać z sie​bie dość ener​gii, by choć my​śleć o uciecz​ce. Już nie. Zro​zu​mia​ła, że jej na​uczy​cie​le mie​li ra​cję. Kie​dy jest się głod​nym i osła​bio​nym, trud​no jest my​śleć

o czym​kol​wiek. Na​wet o ra​tun​ku. Z tru​dem przy​po​mnia​ła so​bie te​raz ich twa​rze. Z tru​dem przy​po​mi​na​ła so​bie na​wet, jak to jest nie być głod​nym. Męż​czyź​ni się za​trzy​ma​li. Vi​ven​na unio​sła wzrok, i mru​ga​jąc, spró​bo​wa​ła go wy​ostrzyć. W ciem​no​ści na mo​krej uli​cy coś przed nimi ma​ja​czy​ło. Czar​ny miecz. Broń w srebr​nej po​chwie le​ża​ła w bło​cie. Za​pa​dła cał​ko​wi​ta ci​sza. Je​den z ban​dzio​rów wy​stą​pił na​przód i wziął miecz do ręki. Od​bez​pie​czył po​chwę. Vi​ven​na po​czu​ła gwał​tow​ny przy​pływ mdło​ści. Bar​dziej wsku​tek wspo​mnie​nia niż rze​czy​wi​ste​go do​zna​nia. Cof​nę​ła się, prze​ra​żo​na. Po​zo​sta​li ban​dy​ci ze​bra​li się jak za​hip​no​ty​zo​wa​ni wo​kół swe​go to​wa​rzy​sza. Je​den z nich się​gnął po rę​ko​jeść. Wte​dy męż​czy​zna trzy​ma​ją​cy broń ude​rzył. Wbił nie​wy​cią​gnię​ty jesz​cze miecz w twarz przy​ja​cie​la. W po​wie​trze wzbi​ły się smu​gi ciem​ne​go dymu, do​by​wa​ją​ce się z ma​leń​kie​go, le​d​wie wi​docz​ne​go ka​wał​ka czar​ne​go ostrza. Roz​le​gły się krzy​ki, wszy​scy się​gnę​li po broń. Trzy​ma​ją​cy miecz czło​wiek wciąż nim wy​ma​chi​wał, ude​rza​jąc po​chwą z dziw​nym, nie​na​tu​ral​nym im​pe​tem i siłą. Pę​ka​ły ko​ści, krew po​cie​kła na bruk. Zbir ata​ko​wał, po​ru​sza​jąc się z za​trwa​ża​ją​cą pręd​ko​ścią. Vi​ven​na, wciąż chwiej​nie co​fa​jąc się uli​cą, zo​ba​czy​ła jego oczy. Był prze​ra​żo​ny. Za​bił ostat​nie​go ze swo​ich przy​ja​ciół – tego, któ​ry ob​ra​bo​wał Vi​ven​nę tam​te​go wy​da​ją​ce​go się bar​dzo od​le​głym dnia – bi​jąc go mie​czem po ple​cach. Trza​snę​ły ko​ści. Ręka męż​czy​zny z mie​czem zdą​ży​ła już znik​nąć. Po jego ra​mie​niu pię​ły się smu​gi czer​ni przy​po​mi​na​ją​ce po​ra​sta​ją​ce sta​ry mur pną​cza. Na skó​rze wy​stą​pi​ły mu czar​ne pul​su​ją​ce żyły. Zbir wrza​snął prze​szy​wa​ją​co, roz​pacz​li​wie. I wte​dy ob​ró​cił miecz i wbił go so​bie – wciąż nie wyj​mu​jąc z po​chwy – w pierś. Prze​ciął skó​rę i cia​ło, mimo że po​chwa nie wy​glą​da​ła na ostrą. Nie​szczę​śnik padł na ko​la​na, po czym osu​nął się w tył. Drgał, wpa​tru​jąc się w prze​strzeń, a czar​ne żyły na jego ra​mie​niu za​czę​ły za​ni​kać. Tak umarł, klę​cząc, pod​trzy​my​wa​ny przez wy​sta​ją​cy mu z ple​ców miecz. Vi​ven​na zo​sta​ła sama na uli​cy za​sła​nej tru​pa​mi. Dwie wi​ją​ce się, oży​wio​ne liny znio​sły ko​goś z po​bli​skie​go da​chu. Ciem​na po​stać. Wy​lą​do​wa​ła mięk​ko i sznu​ry opa​dły mar​twe. Nie zwra​ca​jąc naj​mniej​szej uwa​gi na dziew​czy​nę, wy​mi​nął ją i chwy​cił rę​ko​jeść czar​ne​go mie​cza. Za​trzy​mał się na chwi​lę, za​piął za​me​czek przy rę​ko​je​ści, po czym wy​cią​gnął broń – wraz z po​chwą – z cia​ła ban​dy​ty. Trup rze​zi​miesz​ka opadł na bruk. Otę​pia​ła Vi​ven​na pa​trzy​ła pro​sto przed sie​bie. Po chwi​li cięż​ko usia​dła. Gdy Va​sher pod​niósł ją i za​rzu​cił so​bie na ra​mię, na​wet nie mru​gnę​ła.

42 – Jej Mi​łość nie jest za​in​te​re​so​wa​na spo​tka​niem z tobą – oświad​czy​ła ka​płan​ka, za​cho​wu​jąc peł​ną sza​cun​ku po​sta​wę. – Cóż, mnie nie in​te​re​su​je jej brak za​in​te​re​so​wa​nia – od​parł Dar Pie​śni. – Może po​win​naś dla pew​no​ści za​py​tać ją raz jesz​cze. Ko​bie​ta po​chy​li​ła gło​wę. – Pro​szę o wy​ba​cze​nie, Wa​sza Mi​łość, ale py​ta​łam już czter​na​ście razy. Bo​gi​ni Wiel​ka Mat​ka za​czy​na się nie​cier​pli​wić twy​mi proś​ba​mi i po​le​ci​ła mi prze​stać na nie re​ago​wać. – Czy wy​da​ła to samo po​le​ce​nie tak​że in​nym ka​płan​kom? Dziew​czy​na się za​wa​ha​ła. – Cóż… Nie, Wa​sza Mi​łość. – Cu​dow​nie – ucie​szył się bóg. – Po​ślij więc po inną. A po​tem po​proś ją, by spy​ta​ła Wiel​ką Mat​kę, czy ze​chce ze mną po​mó​wić. Ka​płan​ka gło​śno wes​tchnę​ła, co Dar Pie​śni uznał za pew​ne​go ro​dza​ju zwy​cię​stwo. Ka​płan​ki Mat​ki za​li​cza​ły się do naj​bar​dziej od​da​nych i naj​bar​dziej po​kor​nych na ca​łym dwo​rze. Sko​ro po​tra​fił wy​pro​wa​dzić z rów​no​wa​gi jed​ną z nich, to mógł wy​pro​wa​dzić z rów​no​wa​gi każ​de​go. Stał z rę​ka​mi opar​ty​mi na bio​drach i cze​kał, aż ka​płan​ka speł​ni jego po​le​ce​nie. Wiel​ka Mat​ka mo​gła im wy​da​wać naj​roz​ma​it​sze roz​ka​zy, ale nie była w sta​nie spra​wić, by zu​peł​nie go igno​ro​wa​ły. Prze​cież sam tak​że był bo​giem i do​pó​ki nie ka​zał im zro​bić cze​goś, cze​go Wiel​ka Mat​ka nie za​bro​ni​ła wprost, mu​sia​ły być mu po​słusz​ne. Na​wet je​śli de​ner​wo​wa​ło to ich pa​nią. – Ćwi​czę nową umie​jęt​ność – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Iry​ta​cja przez po​śred​ni​ka! Lla​ri​mar wes​tchnął. – A co z two​ją prze​mo​wą, któ​rą wy​gło​si​łeś przed Po​ran​ną Rosą kil​ka dni temu? Zda​je się, Wa​sza Mi​łość, iż su​ge​ro​wa​łeś, że nie bę​dziesz już draż​nić in​nych. – Ni​cze​go ta​kie​go nie po​wie​dzia​łem – od​parł Po​wra​ca​ją​cy. – Po​wie​dzia​łem tyl​ko, że nie je​stem już taki jak przed​tem. Ale to wca​le nie zna​czy, że za​po​mnę o po​stę​pach, ja​kie po​czy​ni​łem przez kil​ka ostat​nich lat. – Two​ja sa​mo​świa​do​mość osią​ga praw​dzi​we wy​ży​ny, Wa​sza Mi​łość. – Wiem, ale te​raz sza! Ka​płan​ka wra​ca. I rze​czy​wi​ście. Ko​bie​ta po​de​szła i ukło​ni​ła się bo​go​wi. – Pro​szę o wy​ba​cze​nie, Wa​sza Mi​łość. Na​sza bo​gi​ni za​ka​za​ła wszyst​kim ka​płan​kom prze​ka​zy​wać two​je proś​by o spo​tka​nie. – A czy za​bro​ni​ła im py​tać, czy na moją proś​bę wyj​dzie przed pa​łac? – Ow​szem, Wa​sza Mi​łość. Za​bro​ni​ła im rów​nież prze​ka​zy​wać do​wol​nie sfor​mu​ło​wa​ne za​py​ta​nia, w któ​rych wy​ni​ku mo​gła​by się zna​leźć w bez​po​śred​niej bli​sko​ści Wa​szej Mi​ło​ści, lub ko​mu​ni​ko​wać się pi​sem​nie bądź ust​nie. – Hm – mruk​nął Dar Pie​śni, po​cie​ra​jąc bro​dę. – Wi​dzę, że na​uka nie idzie w las. Cóż, nic wię​cej tu chy​ba nie zdzia​łam. Ka​płan​ce wy​raź​nie ulży​ło. – Wier​ci​pię​to, każ roz​sta​wić moją al​ta​nę przed jej pa​ła​cem – zde​cy​do​wał na​gle Dar Pie​śni. – Prze​no​-

cu​ję tu dzi​siaj. Ka​płan​ka drgnę​ła. – Co pro​szę? – spy​tał Lla​ri​mar. Bóg wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie ru​szę się stąd, do​pó​ki z nią nie po​roz​ma​wiam. To trwa już ty​dzień. Je​śli ona może być upar​ta, to po​ka​żę jej, że i mnie na to stać. – Zwró​cił się do ka​płan​ki: – Mam w tym wpra​wę. By​cie nie​zno​śnym bu​fo​nem tak​że wy​dat​nie mi po​ma​ga. Ach, po​dej​rze​wam, że nie za​bro​ni​ła wam wpusz​czać wie​wió​rek do pa​ła​cu? – Wie​wió​rek, Wa​sza Mi​łość? – spy​ta​ła ko​bie​ta. – Zna​ko​mi​cie – rzu​cił Dar Pie​śni i usiadł, pod​czas gdy jego słu​dzy za​ję​li się usta​wia​niem al​ta​ny. Wy​cią​gnął z pu​deł​ka Nie​ży​wą wie​wiór​kę i uniósł ją do twa​rzy. – Mig​da​ło​wa tra​wa – wy​po​wie​dział ci​cho nowy Roz​kaz, któ​ry jego lu​dzie wdru​ko​wa​li w umysł zwie​rzę​cia. Po​tem ode​zwał się już gło​śniej, tak by ka​płan​ka wszyst​ko do​brze usły​sza​ła. – Wejdź do bu​dyn​ku, znajdź Po​wra​ca​ją​cą, któ​ra w nim miesz​ka, i bie​gaj do​ko​ła niej, pisz​cząc naj​gło​śniej jak po​tra​fisz. Nie po​zwól się ni​ko​mu zła​pać. Ach, i zniszcz tyle me​bli, ile tyl​ko zdo​łasz. – Znów ob​ni​żył głos. – Mig​da​ło​wa tra​wa. Wie​wiór​ka na​tych​miast ze​sko​czy​ła z jego dło​ni i po​mknę​ła w stro​nę pa​ła​cu. Ka​płan​ka od​pro​wa​dzi​ła ją prze​ra​żo​nym wzro​kiem. Gry​zoń za​czął pisz​czeć zdu​mie​wa​ją​co nie po wie​wiór​cze​mu i znik​nął w bu​dyn​ku, po czym prze​mknął mię​dzy no​ga​mi za​sko​czo​ne​go straż​ni​ka. – Za​po​wia​da się pięk​ne po​po​łu​dnie – za​uwa​żył Dar Pie​śni i się​gnął po garść wi​no​gron. Ka​płan​ka po​bie​gła za wie​wiór​ką. – To zwie​rzę nie bę​dzie w sta​nie wy​ko​nać wszyst​kich tych po​le​ceń, Wa​sza Mi​łość – ode​zwał się Lla​ri​mar. – Mimo że Od​dech każe wie​wiór​ce wy​ko​ny​wać Roz​ka​zy, wciąż ma umysł gry​zo​nia. – Zo​ba​czy​my. – Bóg wzru​szył ra​mio​na​mi. Z pa​ła​cu do​bie​gły gło​śne okrzy​ki. Uśmiech​nął się.

Trwa​ło to dłu​żej, niż po​dej​rze​wał. Wiel​ka Mat​ka oka​za​ła się nie​zwy​kle upar​ta, cze​go zresz​tą mógł się spo​dzie​wać, sko​ro na​wet Po​ran​na Rosa nie była w sta​nie na nią wpły​nąć. Sie​dział – przy​słu​chu​jąc się wy​stę​po​wi gru​py mu​zy​ków – i cze​kał. Co ja​kiś czas po​ja​wia​ła się ka​płan​ka i spraw​dza​ła, czy nie znik​nął. Upły​nę​ło kil​ka go​dzin. Nie jadł i nie pił zbyt dużo, spe​cjal​nie po to, by nie mu​sieć od​cho​dzić na stro​nę. Po​le​cił mu​zy​kan​tom grać gło​śniej. Roz​myśl​nie wy​brał ze​spół z dużą licz​bą in​stru​men​tów per​ku​syj​nych. Wresz​cie z pa​ła​cu wy​szła zna​jo​ma ka​płan​ka. Wy​glą​da​ła, jak​by szła na ostat​nich no​gach. – Jej Mi​łość przyj​mie – oznaj​mi​ła, kła​nia​jąc się przed bo​giem. – Co? – rzu​cił Dar Pie​śni. – Ach, o to cho​dzi. Mu​szę iść już w tej chwi​li? Chcia​łem wy​słu​chać tego utwo​ru do koń​ca… Ka​płan​ka unio​sła wzrok. – Ja… – Cóż, jak mus, to mus – po​wie​dział i wstał.

Wiel​ka Mat​ka prze​by​wa​ła w kom​na​cie, w któ​rej wy​słu​chi​wa​ła dzi​siej​szych pe​ty​cji. Dar Pie​śni za​trzy​mał się w drzwiach, któ​re jak w każ​dym pa​ła​cu za​pro​jek​to​wa​no z iście bo​skim roz​ma​chem. Zmarsz​czył brwi. Lu​dzie wciąż cze​ka​li w ko​lej​ce. Mat​ka sie​dzia​ła na tro​nie z przo​du sali. Jak na bo​gi​nię była dość kor​pu​lent​na, a jej siwe wło​sy i po​kry​ta zmarszcz​ka​mi twarz za​wsze wy​da​wa​ły się mu naj​dziw​niej​szy​mi

w ca​łym pan​te​onie. Bo​gi​ni mia​ła naj​star​sze cia​ło spo​śród wszyst​kich Po​wra​ca​ją​cych. Od​kąd od​wie​dził ją po raz ostat​ni, upły​nę​ło wie​le cza​su. Tak na​praw​dę… Ostat​nio by​łem tu noc przed​tem, za​nim Ko​ją​ca Mą​dro​ścią od​da​ła swój Od​dech, prze​mknę​ło mu przez myśl. Tam​te​go wie​czo​ru, lata temu, wspól​nie je​dli​śmy jej ostat​ni po​si​łek. Ni​g​dy po​tem się tu nie po​ja​wił. Po co? Spo​ty​ka​li się je​dy​nie ze wzglę​du na Ko​ją​cą Mą​drość. Pod​czas kil​ku in​nych oka​zji, gdy się na sie​bie na​ty​ka​li, Wiel​ka Mat​ka gło​śno wy​ra​ża​ła swo​ją nie​po​chleb​ną opi​nię o Da​rze Pie​śni. Przy​naj​mniej była szcze​ra. A to o wie​le wię​cej, niż mógł po​wie​dzieć o so​bie. Nie przy​wi​ta​ła go, gdy wszedł. Wciąż sie​dzia​ła, lek​ko po​chy​lo​na, za​słu​cha​na w sło​wa męż​czy​zny przed​sta​wia​ją​ce​go jej swo​ją tra​ge​dię. Był w śred​nim wie​ku i stał nie​pew​nie, wspar​ty o la​skę. – Moje dzie​ci gło​du​ją – mó​wił. – Nie stać mnie na je​dze​nie. Ale gdy​bym miał zdro​wą nogę, znów mógł​bym pra​co​wać w por​cie. – Spu​ścił wzrok. – Two​ja wia​ra jest god​na po​chwa​ły – stwier​dzi​ła Wiel​ka Mat​ka. – Po​wiedz mi, w jaki spo​sób stra​ci​łeś nogę? – Wy​pa​dek pod​czas po​ło​wu, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział męż​czy​zna. – Kil​ka lat temu przy​by​łem tu z gór. Wcze​sny przy​mro​zek znisz​czył wte​dy wszyst​kie moje plo​ny. Za​trud​ni​łem się na jed​nym z bu​rzow​ców – to stat​ki, któ​re wy​pły​wa​ją pod​czas wio​sen​nych burz i ło​wią wte​dy, gdy inne ło​dzie zo​sta​ją w por​cie. Rzu​ci​ło nami i becz​ka strza​ska​ła mi nogę. Te​raz nikt mnie nie za​trud​ni, nie z ta​kim ka​lec​twem. Wiel​ka Mat​ka ski​nę​ła gło​wą. – Nie zwra​cał​bym się do cie​bie – cią​gnął – ale moja żona jest cho​ra, a cór​ka bez prze​rwy pła​cze z gło​du… Bo​gi​ni po​chy​li​ła się i po​ło​ży​ła mu dłoń na ra​mie​niu. – Ro​zu​miem two​je pro​ble​my, ale nie są tak po​waż​ne, jak my​ślisz. Idź i po​roz​ma​wiaj z moim wy​so​kim ka​pła​nem. W por​cie pra​cu​je czło​wiek, któ​ry jest mi wi​nien przy​słu​gę. Masz dwie zdro​we ręce. Zaj​miesz się na​pra​wą sie​ci. Męż​czy​zna pod​niósł wzrok i spoj​rzał na nią z na​dzie​ją. – Ode​śle​my cię do ro​dzi​ny z za​pa​sem żyw​no​ści, któ​ra po​win​na wam wy​star​czyć, do​pó​ki nie na​uczysz się no​we​go fa​chu – do​da​ła Wiel​ka Mat​ka. – Idź, masz moje bło​go​sła​wień​stwo. Czło​wiek wstał, lecz po chwi​li padł na ko​la​na i się roz​pła​kał. – Dzię​ku​ję – szep​nął. – Dzię​ku​ję. Po​de​szli doń ka​pła​ni i od​pro​wa​dzi​li go. W kom​na​cie za​le​gła ci​sza. Wiel​ka Mat​ka ro​zej​rza​ła się i na​po​tka​ła spoj​rze​nie Daru Pie​śni. Ski​nę​ła gło​wą i zbli​żył się do niej ka​płan trzy​ma​ją​cy w ręku małe fu​trza​ne za​wi​niąt​ko, cia​sno zwią​za​ne li​na​mi. – Po​wie​dzia​no mi, że to na​le​ży do cie​bie – za​czę​ła. – Ach, tak – od​po​wie​dział Po​wra​ca​ją​cy i lek​ko się za​ru​mie​nił. – Bar​dzo mi przy​kro. Ucie​kła mi. – I przy​pad​kiem zo​sta​ła wy​po​sa​żo​na w Roz​kaz od​szu​ka​nia mnie? – spy​ta​ła bo​gi​ni. – I bie​ga​nia wko​ło z prze​raź​li​wym pi​skiem? – Czy​li jed​nak za​dzia​ła​ło? – za​chwy​cił się Dar Pie​śni. – Cie​ka​we. Mój wy​so​ki ka​płan nie są​dził, że mózg wie​wiór​ki bę​dzie w sta​nie wy​ko​nać aż tak zło​żo​ne po​le​ce​nie. Wiel​ka Mat​ka skar​ci​ła go spoj​rze​niem. – Och – rzu​cił. – Chcia​łem oczy​wi​ście po​wie​dzieć: „Och, to bez​myśl​ne zwie​rzę zu​peł​nie opacz​nie mnie zro​zu​mia​ło. Głu​pi gry​zoń. Szcze​rze prze​pra​szam, sza​cow​na sio​stro”. Wiel​ka Mat​ka wes​tchnę​ła i wska​za​ła dło​nią drzwi z boku sali. Dar Pie​śni po​szedł w tam​tą stro​nę, a bo​gi​ni ru​szy​ła za nim, w asy​ście kil​ku ka​pła​nów. Po​ru​sza​ła się z cha​rak​te​ry​stycz​ną dla po​de​szłe​go wie​ku sztyw​no​ścią. Czy mi się tyl​ko wy​da​je, czy ona wy​glą​da na star​szą niż daw​niej? – prze​mknę​ło mu przez myśl. To oczy​wi​ście było nie​moż​li​we. Po​wra​ca​ją​cy się nie sta​rze​li. Nie ci, któ​rzy osią​gnę​li doj​rza​łość. Gdy wy​szli poza za​sięg wzro​ku i słu​chu wier​nych, Wiel​ka Mat​ka chwy​ci​ła go za ra​mię.

– Co ty, na Ko​lo​ry, wy​pra​wiasz? – syk​nę​ła. Dar Pie​śni ob​ró​cił się i uniósł brew. – Cóż, nie chcia​łaś się ze mną spo​tkać i… – Chcesz stra​cić reszt​ki swo​je​go au​to​ry​te​tu, idio​to? – spy​ta​ła. – Lu​dzie już za​czy​na​ją ga​dać, że Po​wra​ca​ją​cy słab​ną, że naj​lep​si spo​śród nas umar​li wie​le lat temu. – Może mają ra​cję. Mat​ka skrzy​wi​ła się. – Je​śli uwie​rzy w to zbyt wie​lu miesz​kań​ców T’Te​lir, stra​ci​my do​stęp do Od​de​chów. Po​my​śla​łeś o tym? Za​sta​no​wi​łeś się, co może na gło​wy nas wszyst​kich spro​wa​dzić ta two​ja bez​tro​ska i nie​god​ne za​cho​wa​nie? – Czy​li mam uznać to za po​wód do uda​wa​nia? – od​po​wie​dział py​ta​niem, spo​glą​da​jąc na drzwi. – Daw​niej Po​wra​ca​ją​cy nie ogra​ni​cza​li się do wy​słu​chi​wa​nia pe​ty​cji i od​po​wia​da​nia „tak” lub „nie” – po​wie​dzia​ła Wiel​ka Mat​ka. – Po​świę​ca​li wszyst​kim wie​le cza​su, a po​tem sta​ra​li się im po​móc, jak tyl​ko mo​gli. – Strasz​nie to kło​po​tli​we. – Je​ste​śmy ich bo​ga​mi. Czy odro​bi​na kło​po​tów po​win​na nas znie​chę​cać? – Przyj​rza​ła mu się uważ​nie. – Ach tak, oczy​wi​ście. Nie chce​my prze​cież, żeby coś tak ba​nal​ne​go jak cier​pie​nia na​szych wy​znaw​ców prze​szka​dza​ło nam w za​ba​wie. Po co ja w ogó​le z tobą roz​ma​wiam? – Od​wró​ci​ła się do wyj​ścia. – Przy​sze​dłem od​dać ci swo​je Roz​ka​zy dla Nie​ży​wych – oświad​czył Dar Pie​śni. Mat​ka za​mar​ła. – Po​ran​na Rosa prze​ję​ła już kon​tro​lę nad dwu​dzie​sto​ma ty​sią​ca​mi – do​dał bóg. – To po​ło​wa na​szej ar​mii. Mar​twi mnie to. Oczy​wi​ście ufam jej jak każ​de​mu spo​śród Po​wra​ca​ją​cych. Ale je​śli wy​buch​nie woj​na, ona na​tych​miast sta​nie się dru​gim naj​po​tęż​niej​szym czło​wie​kiem w kró​le​stwie. Tyl​ko Król-Bóg bę​dzie miał wte​dy wię​cej wła​dzy od niej. Wiel​ka Mat​ka przyj​rza​ła mu się z nie​od​gad​nio​ną miną. – Po​my​śla​łem, że aby po​ha​mo​wać jej za​pę​dy, naj​le​piej bę​dzie spra​wić, by jesz​cze ktoś miał do​stęp do dwóch kom​ple​tów Roz​ka​zów – cią​gnął. – Może wte​dy się za​sta​no​wi i nie uczy​ni ni​cze​go po​chop​nie. W sali za​pa​dła ci​sza. – Ko​ją​ca Mą​dro​ścią ci ufa​ła – ode​zwa​ła się wresz​cie Wiel​ka Mat​ka. – Mu​szę przy​znać, że to była jej je​dy​na wada – od​parł Dar Pie​śni. – Oka​zu​je się, że na​wet bo​gi​nie nie są od nich wol​ne. Ale uwa​żam się za dżen​tel​me​na i ni​g​dy o ta​kich spra​wach nie roz​ma​wiam. – Była naj​lep​szą spo​śród nas – po​wie​dzia​ła bo​gi​ni i spoj​rza​ła w stro​nę swych wier​nych. – Całe dnie spę​dza​ła z ludź​mi. Ko​cha​li ją. – Nie​bie​ska dol​na li​nia – rzekł bóg. – To moje ha​sło bez​pie​czeń​stwa. Przyj​mij je, pro​szę. Po​wiem Po​ran​nej Ro​sie, że zmu​si​łaś mnie, bym ci je wy​ja​wił. Ona się oczy​wi​ście na mnie wściek​nie, ale to nie pierw​szy raz. – Nie – pod​ję​ła po chwi​li Wiel​ka Mat​ka. – Nie po​zwo​lę ci się z tego tak ła​two wy​wi​nąć. – Co ta​kie​go? – spy​tał, lek​ko prze​stra​szo​ny. – Nie czu​jesz? – spy​ta​ła. – W mie​ście coś się dzie​je. Nie​po​ko​je w idriań​skich slum​sach, co​raz ostrzej​sze spo​ry po​mię​dzy na​szy​mi ka​pła​na​mi. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie po​zwo​lę ci unik​nąć od​po​wie​dzial​no​ści. Zo​sta​łeś do tej roli wy​bra​ny. Je​steś bo​giem jak my wszy​scy, choć ze wszyst​kich sił sta​rasz się uda​wać, że tak nie jest. – Znasz już moje ha​sło, Wiel​ka Mat​ko – od​parł, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi, i ru​szył ku wyj​ściu. – Zro​bisz z nim, co ze​chcesz. – Zie​lo​ne dzwo​ny – rzu​ci​ła za nim bo​gi​ni. – To moje ha​sło. Dar Pie​śni za​marł w pół kro​ku. – Te​raz obo​je zna​my po dwa – po​wie​dzia​ła Mat​ka. – Je​śli to, co mó​wi​łeś przed chwi​lą, jest praw​dą,

le​piej bę​dzie, je​śli po​zna je wię​cej niż jed​na oso​ba. Od​wró​cił się na pię​cie. – Daw​niej bez prze​rwy na​zy​wa​łaś mnie głup​cem! A te​raz po​wie​rzasz mi do​wódz​two nad swy​mi żoł​nie​rza​mi? Wiel​ka Mat​ko, mu​szę za​py​tać, i, pro​szę, nie uznaj tego za nie​grzecz​ność, co ty, na Ko​lo​ry, wy​pra​wiasz? – Śni​ło mi się, że przyj​dziesz – po​wie​dzia​ła, pa​trząc mu w oczy. – Kil​ka ty​go​dni temu zo​ba​czy​łam cię też na ob​ra​zie. Były na nim tyl​ko czer​wo​no-zło​te wzo​ry. To two​je bar​wy. – Zwy​kły przy​pa​dek – rzu​cił. Żach​nę​ła się. – Pew​ne​go dnia bę​dziesz mu​siał wy​ro​snąć ze swo​jej głu​po​ty. Tu nie cho​dzi tyl​ko o nas. Ja po​sta​no​wi​łam bar​dziej się do wszyst​kie​go przy​kła​dać. Może ty tak​że po​wi​nie​neś się so​bie przyj​rzeć, za​sta​no​wić nad tym, co ro​bisz i kim na​praw​dę je​steś. – Ach, moja dro​ga Mat​ko – od​parł Dar Pie​śni. – Wi​dzisz, pro​blem po​le​ga na tym, że za​kła​dasz, że jesz​cze nie pró​bo​wa​łem po​stę​po​wać ina​czej. Ale za każ​dym ra​zem, gdy tego pró​bu​ję, koń​czy się to ka​ta​stro​fą. – Cóż, te​raz znasz moje ha​sło. Na do​bre i na złe. – Sta​ra bo​gi​ni od​wró​ci​ła się i ru​szy​ła do swych wier​nych. – Sama je​stem cie​ka​wa, co z nim zro​bisz.

43 Vi​ven​na ock​nę​ła się, cho​ra, zmę​czo​na, spra​gnio​na i głod​na. Ale żywa. Po​czu​ła coś dziw​ne​go i otwo​rzy​ła oczy. Wy​go​da. Le​ża​ła na mięk​kim, wy​god​nym łóż​ku, na​tych​miast usia​dła i się ro​zej​rza​ła. – Na two​im miej​scu był​bym ostroż​niej​szy – usły​sza​ła czyjś głos. – Wciąż je​steś osła​bio​na. Za​mru​ga​ła gwał​tow​nie i uj​rza​ła sie​dzą​ce​go obok przy sto​le męż​czy​znę. Był od​wró​co​ny do niej ple​ca​mi. Chy​ba jadł. Czar​ny miecz w srebr​nej po​chwie stał opar​ty o blat. – To ty – szep​nę​ła. – Tak, to ja – od​parł mię​dzy kę​sa​mi. Spoj​rza​ła na sie​bie. Nie mia​ła już na so​bie ko​szu​li. Te​raz była ubra​na w ba​weł​nia​ną pi​ża​mę. Była czy​sta. Unio​sła dłoń do wło​sów i stwier​dzi​ła, że koł​tu​ny i brud znik​nę​ły. Fry​zu​ra wciąż lśni​ła bie​lą. Tak dziw​nie być czy​stą. – Zgwał​ci​łeś mnie? – spy​ta​ła ci​cho. Par​sk​nął śmie​chem. – Ko​bie​ta, któ​ra spa​ła w łóż​ku Den​tha, nie jest w sta​nie mnie sku​sić. – Nie spa​łam z nim – za​pro​te​sto​wa​ła, sama nie wie​dząc, cze​mu. Va​sher od​wró​cił się. Jego twarz wciąż była oko​lo​na nie​rów​nym wy​strzę​pio​nym za​ro​stem. Był ubra​ny znacz​nie go​rzej niż ona. Spoj​rzał jej w oczy. – Oszu​kał cię, praw​da? Ski​nę​ła gło​wą. – Idiot​ka. Znów ski​nę​ła. Wró​cił do prze​rwa​ne​go po​sił​ku. – Prze​bra​ła cię ko​bie​ta, do któ​rej na​le​ży ten bu​dy​nek – po​wie​dział. – Za​pła​ci​łem jej, by cię wy​ką​pa​ła, ubra​ła i zmie​nia​ła ci noc​nik. Ja cię nie do​tkną​łem. Zmarsz​czy​ła czo​ło. – Co… co się sta​ło? – Pa​mię​tasz wal​kę na uli​cy? – Z two​im mie​czem? Po​ki​wał gło​wą. – Jak przez mgłę. Ura​to​wa​łeś mnie. – Wy​trą​ci​łem Den​tho​wi na​rzę​dzie z ręki – od​parł. – Tyl​ko to się li​czy. – I tak dzię​ku​ję. Mil​czał przez kil​ka chwil. – Pro​szę – po​wie​dział wresz​cie. – Dla​cze​go tak źle się czu​ję? – Tra​ma​ria – od​po​wie​dział. – Cho​ro​ba, któ​rej w gó​rach nie zna​cie. Roz​no​szą ją owa​dy. Mu​sia​łaś ją zła​pać już kil​ka ty​go​dni temu. Je​śli ktoś jest osła​bio​ny, to nie mija. Przy​ło​ży​ła rękę do czo​ła.

– Za​pew​ne nie by​łaś ostat​nio w naj​lep​szej for​mie – za​uwa​żył Va​sher. – Za​wro​ty gło​wy, za​ni​ki pa​mię​ci i głód. – Tak – przy​zna​ła. – Za​słu​ży​łaś so​bie na to – po​wie​dział z peł​ny​mi usta​mi. Przez dłu​gą chwi​lę na​wet nie drgnę​ła. Je​dze​nie pach​nia​ło ku​szą​co, choć na pew​no kar​mio​no ją pod​czas cho​ro​by. Nie czu​ła tak wiel​kie​go gło​du jak przed​tem. Tyl​ko lek​kie ssa​nie w żo​łąd​ku. – Jak dłu​go by​łam nie​przy​tom​na? – spy​ta​ła. – Ty​dzień – od​po​wie​dział. – Po​win​naś te​raz dużo spać. – Co ze mną zro​bisz? Nie od​po​wie​dział. – Two​je Od​de​chy – zmie​nił te​mat. – Od​da​łaś je Den​tho​wi? Za​sta​no​wi​ła się. – Tak. Spoj​rzał na nią i uniósł brew. – Nie – przy​zna​ła, od​wra​ca​jąc wzrok. – Umie​ści​łam je w sza​lu, któ​ry mia​łam na so​bie. Wstał i wy​szedł z po​ko​ju. Vi​ven​na po​my​śla​ła o uciecz​ce. Jed​nak za​miast ucie​kać wsta​ła z łóż​ka i za​czę​ła jeść jego po​si​łek – ryba, świe​ża, sma​żo​na. Wi​dok owo​ców mo​rza już jej nie od​rzu​cał. Va​sher wró​cił i za​trzy​mał się w drzwiach, wi​dząc, jak dziew​czy​na ssie ości. Nie zgo​nił jej z krze​sła, tyl​ko usiadł na dru​gim. Po chwi​li uniósł upra​ny, czy​sty szal. – To ten? – spy​tał. Za​mar​ła z ka​wał​kiem ryby na po​licz​ku. Po​ło​żył szal na bla​cie. – Od​da​jesz mi go? – spy​ta​ła. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Je​śli rze​czy​wi​ście umie​ści​łaś w nim Od​de​chy, ja ich nie wy​do​bę​dę. Tyl​ko ty mo​żesz to zro​bić. Wzię​ła szal do ręki. – Nie znam Roz​ka​zu. Spoj​rzał na nią ze zdzi​wie​niem. – Ucie​kłaś z mo​ich wię​zów, nie Bu​dząc ich? Po​krę​ci​ła gło​wą. – Tam​ten roz​kaz od​ga​dłam. – Po​wi​nie​nem był cię le​piej za​kne​blo​wać. Co to zna​czy: od​ga​dłaś? – Ni​g​dy wcze​śniej nie ko​rzy​sta​łam z Od​de​chów. – No tak, po​cho​dzisz z kró​lew​skie​go rodu. – Co masz na my​śli? Po​krę​cił gło​wą i wska​zał na szal. – Twój Od​dech do mo​je​go – po​wie​dział. – Tak brzmi Roz​kaz. Do​tknę​ła ma​te​ria​łu i wy​po​wie​dzia​ła sło​wa. Na​tych​miast zmie​nił się cały świat. Za​wro​ty gło​wy znik​nę​ły. Rze​czy​wi​stość prze​sta​ła być mar​twa. Vi​ven​na jęk​nę​ła i za​drża​ła na sku​tek przy​wró​co​nej przez Bio​Chro​mę bło​go​ści. Wra​że​nie było tak sil​ne, że aż spa​dła z krze​sła, ni​czym oso​ba, któ​ra do​zna​ła na​głej i nie​zwy​kłej roz​ko​szy. Nie​sa​mo​wi​te. Znów po​czu​ła ży​cie. Czu​ła bli​skość Va​she​ra, wo​kół któ​re​go roz​ta​cza​ła się ja​sna, prze​cu​dow​na aura. Znów była żywa. Cie​szy​ła się tym przez dłuż​szą chwi​lę. – Pierw​szej chwi​li za​wsze to​wa​rzy​szy wstrząs – za​uwa​żył Va​sher. – Je​śli po​zbę​dziesz się Od​de​chów tyl​ko na parę go​dzin, jest ina​czej. Ale po kil​ku ty​go​dniach lub dniach za​wsze jest tak samo jak za pierw​szym ra​zem. Uśmiech​nię​ta, ogar​nię​ta za​chwy​tem, wsta​ła, usia​dła na krze​śle i otar​ła twarz z ryby.

– Nie je​stem już cho​ra! – Oczy​wi​ście, że nie – po​wie​dział Va​sher. – O ile do​brze wy​czu​wam, masz wy​star​cza​ją​co dużo Od​de​chów, by osią​gnąć co naj​mniej Trze​cie Wy​wyż​sze​nie. Nie mo​żesz cho​ro​wać. Co wię​cej, pra​wie nie bę​dziesz się sta​rzeć. Za​kła​da​jąc, że zdo​łasz te Od​de​chy za​trzy​mać. Spoj​rza​ła na nie​go prze​ra​żo​nym wzro​kiem. – Nie. – Po​krę​cił gło​wą. – Nie zmu​szę cię, że​byś mi je od​da​ła. Choć za​pew​ne po​wi​nie​nem. Same z tobą kło​po​ty. Wię​cej, niż je​steś tego war​ta, księż​nicz​ko. Po​czu​ła się nie​co pew​niej i wró​ci​ła do je​dze​nia. Mia​ła wra​że​nie, że kil​ka ostat​nich ty​go​dni było noc​nym kosz​ma​rem. Od​dzie​lo​ną od resz​ty jej ży​cia, nie​re​al​ną sfe​rą. Czy to na​praw​dę ona sie​dzia​ła, że​brząc, na chod​ni​kach? Czy rze​czy​wi​ście sy​pia​ła na desz​czu, w bło​cie? Czy na​praw​dę za​sta​na​wia​ła się nad zo​sta​niem pro​sty​tut​ką? Tak. Nie mo​gła o tym za​po​mnieć tyl​ko dla​te​go, że zno​wu mia​ła Od​de​chy. Czy jed​nak fakt, że była przez ten czas Bez​barw​na, miał wpływ na to, jak się za​cho​wy​wa​ła? Czy wpły​nę​ła na nią rów​nież i cho​ro​ba? W każ​dym ra​zie, naj​więk​szą rolę z pew​no​ścią ode​gra​ła de​spe​ra​cja. – No do​brze – rzu​cił, wsta​jąc z miej​sca, i wziął swój czar​ny miecz. – Czas na nas. – Do​kąd idzie​my? – spy​ta​ła po​dejrz​li​wie. Ostat​nim ra​zem, gdy go spo​tka​ła, zwią​zał ją, zmu​sił, by do​tknę​ła tego mie​cza, i zo​sta​wił za​kne​blo​wa​ną. Zi​gno​ro​wał jej nie​po​kój i rzu​cił na stół ster​tę ubrań. – Włóż to. Przej​rza​ła stro​je. Gru​be spodnie, blu​za i ka​mi​zel​ka. Wszyst​ko w od​cie​niach błę​ki​tu. Zna​la​zła też mniej ko​lo​ro​wą bie​li​znę. – To mę​skie ubra​nie – za​uwa​ży​ła. – Ale wy​god​ne – od​parł Va​sher, idąc do drzwi. – Nie będę mar​no​wać pie​nię​dzy na ku​po​wa​nie dla cie​bie wy​ra​fi​no​wa​nych su​kien, księż​nicz​ko. Mu​sisz się do tego przy​zwy​cza​ić. Otwo​rzy​ła usta, lecz za​raz je za​mknę​ła, tłu​miąc ci​sną​cą się na nie skar​gę. Do​pie​ro co spę​dzi​ła… sama nie wie​dzia​ła jak wie​le cza​su w cien​kiej, nie​mal prze​zro​czy​stej ko​szu​li, za​sła​nia​ją​cej nogi le​d​wie do po​ło​wy ud. Z wdzięcz​no​ścią przy​ję​ła spodnie i ko​szu​lę. – Do​ce​niam to – po​wie​dzia​ła, spo​glą​da​jąc na męż​czy​znę – ale czy mógł​byś mi, pro​szę, po​wie​dzieć, co za​mie​rzasz ze mną zro​bić? Va​sher za​trzy​mał się w drzwiach. – Mam dla cie​bie za​da​nie. Za​drża​ła, przy​po​mi​na​jąc so​bie cia​ła, któ​re po​ka​zał jej Denth, oraz lu​dzi, któ​rych za​bił sam Va​sher. – Znów bę​dziesz za​bi​jać, praw​da? Od​wró​cił się ku niej i zmarsz​czył czo​ło. – Denth nad czymś pra​cu​je. Po​wstrzy​mam go. – Denth pra​co​wał dla mnie – po​wie​dzia​ła. – A przy​naj​mniej uda​wał, że tak jest. Wszyst​ko, co do​tąd zro​bił, zro​bił na moje po​le​ce​nie. Słu​chał się mnie, bym była spo​koj​na i po​słusz​na. Va​sher za​śmiał się gar​dło​wo i Vi​ven​na za​la​ła się ru​mień​cem. Wło​sy dziew​czy​ny – re​agu​jąc na jej na​strój po raz pierw​szy od chwi​li wstrzą​su, jaki prze​ży​ła, wi​dząc mar​twe cia​ło Par​li​na – przy​bra​ły ru​da​wy od​cień. Wszyst​ko wy​da​wa​ło się ta​kie nie​rze​czy​wi​ste. Dwa ty​go​dnie na uli​cy? Mia​ła wra​że​nie, że trwa​ło to o wie​le dłu​żej. Ale te​raz, na​gle, znów była czy​sta i na​je​dzo​na i czu​ła się daw​ną sobą. Czę​ścio​wo za​wdzię​cza​ła to Bio​Chro​mie. Pięk​nym, cu​dow​nym Od​de​chom. Nie chcia​ła ich już ni​g​dy utra​cić. A za​tem zu​peł​nie nie była daw​ną sobą. Kim więc była? Czy to waż​ne? – Śmie​jesz się ze mnie – po​wie​dzia​ła do Va​she​ra. – Ale ja sta​ra​łam się po pro​stu jak mo​głam. Chcia​łam po​móc swo​im pod​da​nym, dać im szan​sę w zbli​ża​ją​cej się woj​nie. Wal​czy​łam prze​ciw​ko Hal​lan​dren.

– Hal​lan​dren nie jest ci wro​gie. – Jest – rzu​ci​ła ostro. – Pla​nu​ją za​ata​ko​wać moją oj​czy​znę. – Ka​pła​ni mają ku temu do​bre po​wo​dy. Vi​ven​na prych​nę​ła. – We​dług Den​tha wszy​scy uwa​ża​ją, że mają do​bre po​wo​dy do tego, co ro​bią. – Wi​dzę, że Denth robi się co​raz bar​dziej prze​mą​drza​ły. Igrał z tobą, księż​nicz​ko. – Co to zna​czy? – Ni​g​dy się nad tym nie za​sta​na​wia​łaś? – spy​tał Va​sher. – Na​pa​dy na ka​ra​wa​ny z żyw​no​ścią? Wzbu​dza​nie fer​men​tu wśród idriań​skiej bie​do​ty? Przy​po​mi​na​nie im o Vah​rze i jego obiet​ni​cach wol​no​ści, któ​re wciąż mają na świe​żo w gło​wach? Po​ka​zy​wa​nie cię sze​fom pół​świat​ka, by byli prze​ko​na​ni, że to Idris dzia​ła prze​ciw​ko wład​com Hal​lan​dren? Księż​nicz​ko, mó​wisz, że każ​dy uwa​ża, że dzia​ła w słusz​nej spra​wie; że każ​dy, kto ci się sprze​ci​wiał, był po pro​stu za​śle​pio​ny? – Spoj​rzał jej w oczy. – A nie przy​szło ci ni​g​dy do gło​wy, że być może to ty sta​nę​łaś po nie​wła​ści​wej stro​nie? Vi​ven​na za​mar​ła. – Denth nie pra​co​wał dla cie​bie – cią​gnął Va​sher. – Na​wet tego nie uda​wał. Ktoś w mie​ście wy​na​jął go do wy​wo​ła​nia woj​ny mię​dzy Idris a Hal​lan​dren, i ostat​nie kil​ka mie​się​cy spę​dził na re​ali​za​cji tego celu, przy two​jej wy​dat​nej po​mo​cy. A ja sta​ram się roz​wią​zać za​gad​kę, do​wie​dzieć się, kto za tym wszyst​kim stoi i dla​cze​go miał​by sko​rzy​stać na woj​nie. Vi​ven​na opar​ła się na krze​śle. Sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy. To nie​moż​li​we. Va​sher się z pew​no​ścią my​lił. – By​łaś pion​kiem do​sko​na​łym – do​dał. – Przy​po​mnia​łaś miesz​kań​com slum​sów o ich po​cho​dze​niu, a Denth zy​skał ko​goś, za kim mo​gli się opo​wie​dzieć. Dwór Bo​gów jest o włos od pod​ję​cia de​cy​zji o ata​ku na twój kraj. Ale nie przez to, co się dzie​je w Idris, tyl​ko dla​te​go, że bo​go​wie i ka​pła​ni mają wra​że​nie, że idriań​scy po​wstań​cy już tę woj​nę roz​pę​ta​li. – Po​krę​cił gło​wą. – Nie mo​głem uwie​rzyć, że nie wiesz, co ro​bisz. Za​ło​ży​łem, że od po​cząt​ku współ​pra​cu​jesz z nimi z pre​me​dy​ta​cją. Że ty chcesz woj​ny. – Przyj​rzał się jej bacz​nie. – Nie do​ce​ni​łem two​jej głu​po​ty. Ubie​raj się. Nie wiem, czy wy​star​czy nam cza​su, by od​ro​bić wszyst​ko, co zo​sta​ło już stra​co​ne, ale za​mie​rzam przy​naj​mniej spró​bo​wać.

W no​wym ubra​niu czu​ła się nie​zręcz​nie. Spodnie piły ją w uda i spra​wia​ły, że mia​ła wra​że​nie na​go​ści. Dziw​nie było nie sły​szeć sze​lesz​czą​cej wo​kół ko​stek spód​ni​cy. Szła w mil​cze​niu obok Va​she​ra. Gło​wę mia​ła spusz​czo​ną, wło​sy zbyt krót​kie na​wet do za​ple​ce​nia war​ko​cza. Nie pró​bo​wa​ła ich wy​dłu​żyć, nie chcia​ła nie​po​trzeb​nie tra​cić ener​gii. Prze​mie​rza​li idriań​skie slum​sy i Vi​ven​na mu​sia​ła z ca​łych sił po​wstrzy​my​wać się, by nie pod​ska​ki​wać na każ​dy dźwięk, by nie oglą​dać się co chwi​la za sie​bie. Czy to ja​kiś ulicz​nik, któ​ry chce zra​bo​wać jej wy​że​bra​ne z tru​dem pie​nią​dze? Czy to może ban​dy​ci, któ​rzy chcą ją sprze​dać Den​tho​wi? Czy w tych cie​niach kry​ją się sza​ro​ocy Nie​ży​wi, któ​rzy przy​by​li, by znów za​bi​jać? Mi​nę​li sie​dzą​cą pod mu​rem bez​dom​ną, mło​dą ko​bie​tę w nie​okre​ślo​nym wie​ku, o uwa​la​nej bru​dem twa​rzy. Przy​glą​da​ła się im ja​sny​mi oczy​ma. Vi​ven​na wi​dzia​ła w jej spoj​rze​niu głód. Nie​zna​jo​ma za​sta​na​wia​ła się wła​śnie, czy nie spró​bo​wać ich okraść. Miecz w ręku Va​she​ra wy​star​czył, by po​wstrzy​mać ko​bie​tę. Dziew​czy​na po​pa​trzy​ła za nią, gdy tam​ta znik​nę​ła w głę​bi alej​ki. Po​czu​ła z nią nie​zwy​kłą wspól​no​tę. Na Ko​lo​ry, prze​mknę​ło jej przez myśl. Czy to na​praw​dę by​łam ja? Nie. Ni​g​dy nie była tak spryt​na jak ta dziew​czy​na. Oka​za​ła się na tyle na​iw​na, że nie mia​ła na​wet po​ję​cia, że zo​sta​ła po​rwa​na, a po​tem – rów​nie nie​świa​do​mie – za​czę​ła dzia​łać na rzecz wy​bu​chu woj​ny. „Nie przy​szło ci ni​g​dy do gło​wy, że być może to ty sta​nę​łaś po nie​wła​ści​wej stro​nie?” – usły​sza​ła w gło​wie głos Va​she​ra. Nie była pew​na, w co po​win​na wie​rzyć. Denth opę​tał ją tak szyb​ko, że nie chcia​ła te​raz da​wać wia​ry

sło​wom Va​she​ra. Mimo to do​strze​ga​ła ozna​ki świad​czą​ce o tym, że przy​naj​mniej ich część była praw​dzi​wa. Denth za​wsze pro​wa​dzał ją na spo​tka​nia z naj​gor​szy​mi ludź​mi tego mia​sta. Nie tyl​ko ta​ki​mi, któ​rych na​jem​nik taki jak on po​wi​nien znać z ra​cji swo​jej pro​fe​sji, ale tak​że ta​ki​mi, któ​rym o wie​le le​piej by się wio​dło w wo​jen​nym cha​osie. Ata​ki na trans​por​ty żyw​no​ści nie tyl​ko osła​bia​ły zdol​ność Hal​lan​dren do pro​wa​dze​nia woj​ny, lecz tak​że skła​nia​ły ka​pła​nów ku my​śli o prze​pro​wa​dze​niu in​wa​zji, do​pó​ki ich kró​le​stwo jest jesz​cze sil​ne. A dal​sze stra​ty z pew​no​ścią tyl​ko by ich bar​dziej roz​ju​szy​ły. Po​czu​ła zim​ny dreszcz – dreszcz, któ​re​go nie była w sta​nie zi​gno​ro​wać. – Denth prze​ko​nał mnie, że to wszyst​ko jest nie​unik​nio​ne – szep​nę​ła Vi​ven​na. – Mój oj​ciec tak​że uwa​ża, że woj​na musi wy​buch​nąć. Wszy​scy mó​wią, że tak wła​śnie się sta​nie. – Mylą się – od​parł Va​sher. – Na woj​nę mię​dzy Hal​lan​dren i Idris za​no​si​ło się od dzie​siąt​ków lat, ale ni​g​dy nie była nie​unik​nio​na. Żeby to kró​le​stwo ru​szy​ło na woj​nę, na​le​ży prze​ko​nać Po​wra​ca​ją​cych, a oni są za​zwy​czaj za​nad​to sku​pie​ni na so​bie, by dą​żyć do cze​goś tak kło​po​tli​we​go jak woj​na. Zbyt wie​le ry​zy​ku​ją. Tyl​ko wiel​kie i nie​ustę​pli​we wy​sił​ki – czy​li wpły​nię​cie na ka​pła​nów, któ​rzy nie​ustan​ny​mi spo​ra​mi mogą prze​ko​nać bo​gów – mo​gły​by przy​nieść ja​ki​kol​wiek efekt. Vi​ven​na pa​trzy​ła na za​sła​ną ko​lo​ro​wy​mi śmie​cia​mi uli​cę. – Na​praw​dę je​stem do ni​cze​go, praw​da? Va​sher spoj​rzał na nią z uko​sa, z za​cie​ka​wie​niem. – Naj​pierw mój oj​ciec wy​słał do Kró​la-Boga moją sio​strę za​miast mnie. Ru​szy​łam za nią, ale tak na​praw​dę nie wie​dzia​łam, co ro​bię. Denth od​na​lazł mnie już pierw​sze​go dnia mo​je​go po​by​tu w T’Te​lir. Kie​dy wresz​cie od nie​go ucie​kłam, nie prze​ży​łam na​wet mie​sią​ca na uli​cy, nie da​jąc się po​bić, okraść i znów schwy​tać. A te​raz ty mó​wisz mi, że nie​mal spro​wa​dzi​łam woj​nę na gło​wy wła​snych pod​da​nych. Va​sher prych​nął. – Nie przy​pi​suj so​bie zbyt wie​lu za​sług. Denth pra​cu​je nad tym już od daw​na. Z tego, co sły​sza​łem, sko​rum​po​wał na​wet idriań​skie​go am​ba​sa​do​ra. Poza tym w Hal​lan​dren też są tacy – w tym ci, któ​rzy pła​cą Den​tho​wi – któ​rym ten kon​flikt był​by bar​dzo na rękę. Vi​ven​na mia​ła w gło​wie co​raz więk​szy za​męt. Sło​wa Va​she​ra brzmia​ły prze​ko​nu​ją​co, ale rów​nie prze​ko​nu​ją​ce było to, co sły​sza​ła wcze​śniej od Den​tha. Mu​sia​ła do​wie​dzieć się wię​cej. – Masz ja​kieś po​dej​rze​nia? Kto to może być? Kto wy​na​jął Den​tha? Va​sher po​krę​cił gło​wą. – My​ślę, że je​den z bo​gów. Albo kil​ku. Moż​li​we też, że to kli​ka dzia​ła​ją​cych na wła​sną rękę ka​pła​nów. Na chwi​lę za​pa​dła ci​sza. – Ale dla​cze​go? – ode​zwa​ła się wresz​cie Vi​ven​na. – Skąd ja mam to wie​dzieć? Prze​cież nie wiem na​wet, kto za tym stoi. – Nie – rzu​ci​ła Vi​ven​na. – Nie o to py​ta​łam. Chcę wie​dzieć, dla​cze​go się tym za​ją​łeś? Cze​mu ci na tym za​le​ży? – Po​nie​waż – od​parł Va​sher. – Po​nie​waż co? Wes​tchnął. – Słu​chaj, księż​nicz​ko. Nie je​stem taki jak Denth. Nie po​tra​fię jak on cza​ro​wać sło​wa​mi, a przede wszyst​kim nie lu​bię lu​dzi. Nie ocze​kuj, że bę​dzie​my ze sobą miło ga​wę​dzić. Do​brze? Za​sko​czo​na Vi​ven​na umil​kła. Je​śli on sta​ra się mną ma​ni​pu​lo​wać, po​my​śla​ła, to za​bie​ra się do tego w prze​dziw​ny spo​sób. Ich ce​lem oka​zał się zruj​no​wa​ny bu​dy​nek na rogu pod​upa​dłe​go skrzy​żo​wa​nia. Zbli​ża​jąc się do nie​go, Vi​ven​na za​czę​ła się za​sta​na​wiać, w jaki spo​sób po​wsta​ją slum​sy ta​kie jak ten. Czy lu​dzie spe​cjal​nie bu​du​ją je tak cia​sne i mar​ne? Czy może te uli​ce, jak i inne, któ​re zdą​ży​ła po​znać, na​le​ża​ły daw​niej do lep​-

szych dziel​nic, a do​pie​ro po​tem po​pa​dły w ru​inę? Va​sher chwy​cił ją za ra​mię i przy​cią​gnął do drzwi, w któ​re za​stu​kał rę​ko​je​ścią mie​cza. Chwi​lę póź​niej drzwi za​skrzy​pia​ły, uchy​li​ły się i dziew​czy​na zo​ba​czy​ła parę ner​wo​wo spo​glą​da​ją​cych na nich oczu. – Zejdź mi z dro​gi – syk​nął cierp​ko Va​sher, pchnął drzwi i wszedł z Vi​ven​ną do środ​ka. Mło​dy czło​wiek za​to​czył się w tył i przy​warł do ścia​ny ko​ry​ta​rza. Za​mknął za nimi. Vi​ven​na po​my​śla​ła, że spo​sób, w jaki Va​sher ją trak​tu​je, po​wi​nien na​tchnąć ją lę​kiem, lub przy​naj​mniej roz​zło​ścić. A jed​nak po wszyst​kim, co prze​szła, nie wy​da​wa​ło się to ta​kie złe. Va​sher pu​ścił jej rękę i ha​ła​śli​wie zszedł po scho​dach. Dziew​czy​na ru​szy​ła ostroż​nie za nim. Skry​te w cie​niu stop​nie przy​po​mnia​ły jej piw​ni​cę w kry​jów​ce Den​tha. Za​drża​ła. Na szczę​ście na dole wszel​kie po​do​bień​stwa znik​nę​ły. Ścia​ny i pod​ło​ga były po​kry​te drew​nem. Na środ​ku po​miesz​cze​nia le​żał dy​wan, na któ​rym sie​dzia​ła gru​pa męż​czyzn. Na wi​dok zbie​ga​ją​ce​go po scho​dach Va​she​ra dwóch z nich wsta​ło. – Va​sher! – przy​wi​tał się je​den. – Wi​taj. Na​pi​jesz się cze​goś? – Nie. Nie​zna​jo​mi po​pa​trzy​li po so​bie w za​kło​po​ta​niu. Va​sher ci​snął miecz pod ścia​nę. Po​chwa brzęk​nę​ła, ude​rza​jąc o de​ski. Va​sher się​gnął za sie​bie i przy​cią​gnął dziew​czy​nę. – Wło​sy – za​dys​po​no​wał. Za​wa​ha​ła się. Wy​ko​rzy​sty​wał ją do​kład​nie tak samo jak przed​tem Denth. Vien​na, nie chcąc go zło​ścić, usłu​cha​ła i zmie​ni​ła ko​lor wło​sów. Ze​bra​ni spoj​rze​li na to w zdu​mie​niu. Kil​ku po​chy​li​ło z sza​cun​kiem gło​wy. – Księż​nicz​ka – szep​nął któ​ryś. – Po​wiedz im, że nie chcesz woj​ny – rzu​cił Va​sher. – Nie chcę – przy​zna​ła szcze​rze. – Ni​g​dy nie chcia​łam, by moi pod​da​ni po​szli na woj​nę z Hal​lan​dren. Z pew​no​ścią by​śmy prze​gra​li. Męż​czyź​ni spoj​rze​li na Va​she​ra. – Ale prze​cież współ​pra​co​wa​ła z tymi ze slum​sów. Dla​cze​go zmie​ni​ła zda​nie? – No? – Va​sher po​pa​trzył jej w oczy. Dla​cze​go zmie​ni​ła zda​nie? Czy je w ogó​le zmie​nia​ła? Wszyst​ko dzia​ło się zbyt szyb​ko. – Ja… – za​czę​ła. – Ja prze​pra​szam. Nie wie​dzia​łam… Ni​g​dy nie chcia​łam wy​bu​chu woj​ny. Wy​da​wa​ło mi się tyl​ko, że jest nie​unik​nio​na, i pró​bo​wa​łam zro​bić co​kol​wiek. Ale chy​ba zo​sta​łam zma​ni​pu​lo​wa​na. Va​sher ski​nął gło​wą i ode​pchnął ją na bok. Zo​sta​wił ją i do​łą​czył do nie​zna​jo​mych, któ​rzy na po​wrót za​sie​dli na dy​wa​nie. Vi​ven​na się nie po​ru​szy​ła. Ob​ję​ła się ra​mio​na​mi. Po​czu​ła pod pal​ca​mi nową, nie​oswo​jo​ną jesz​cze do​ty​kiem tka​ni​nę mę​skie​go stro​ju. To Idria​nie, do​tar​ło do niej, gdy wsłu​cha​ła się w ak​cent, z ja​kim mó​wi​li. I zo​ba​czy​li mnie, księż​nicz​kę, w tym ubra​niu. Jak to moż​li​we, że po tym wszyst​kim, co mnie spo​tka​ło, jesz​cze się czymś ta​kim przej​mu​ję? – No do​brze – ode​zwał się Va​sher. – Co zro​bi​cie, by to po​wstrzy​mać? – Za​raz – od​parł je​den z męż​czyzn. – Spo​dzie​wasz się, że my też zmie​ni​my zda​nie? Usły​sze​li​śmy od księż​nicz​ki le​d​wie kil​ka słów i mamy uwie​rzyć we wszyst​ko, co nam po​wiesz? – Je​śli Hal​lan​dren wy​ru​szy na woj​nę, zgi​nie​cie – syk​nął Va​sher. – Nie ro​zu​mie​cie tego? Jak my​śli​cie, co się sta​nie z Idria​na​mi ze slum​sów? Je​śli uwa​ża​cie, że te​raz jest wam źle, to po​cze​kaj​cie, aż zo​sta​nie​cie przez wszyst​kich uzna​ni za sym​pa​ty​ków wro​gie​go kró​le​stwa. – Zda​je​my so​bie z tego spra​wę, Va​sher – ode​zwał się inny. – Ale co chcesz, że​by​śmy zro​bi​li? Mamy zgo​dzić się na ta​kie trak​to​wa​nie? Sie​dzieć w na​szych no​rach i czcić ich nie​udol​nych bo​gów? – Na​praw​dę nie ob​cho​dzi mnie, co zro​bi​cie – po​wie​dział Va​sher – do​pó​ki to nie za​gro​zi bez​pie​czeń​stwu tro​nu Hal​lan​dren. – Może jed​nak po​win​ni​śmy po pro​stu uznać, że woj​na wy​buch​nie, i pod​jąć wal​kę – rzu​cił jesz​cze

ktoś. – Może nasi przy​wód​cy mają ra​cję. Może naj​le​piej jest po pro​stu trzy​mać się na​dziei na zwy​cię​stwo Idris. – Oni nas nie​na​wi​dzą – ode​zwał się gniew​nie spo​glą​da​ją​cy mło​dzie​niec, mniej wię​cej dwu​dzie​sto​la​tek. – Trak​tu​ją nas go​rzej niż po​mni​ki na uli​cach! Je​ste​śmy dla nich gor​si od Nie​ży​wych! Znam ten ro​dzaj gnie​wu, po​my​śla​ła Vi​ven​na. Sama go czu​łam. Wciąż go czu​ję. Wście​kłość na całe Hal​lan​dren. Mimo to sło​wa męż​czy​zny za​brzmia​ły w jej uszach ni​czym pu​sto​sło​wie. Praw​da była taka, że ze stro​ny miesz​kań​ców Hal​lan​dren nie spo​tka​ło jej nic złe​go. Je​że​li trak​to​wa​li ją jak​kol​wiek, to ra​czej z obo​jęt​no​ścią. Była dla nich jesz​cze jed​ną bez​dom​ną. Może wła​śnie dla​te​go ich nie​na​wi​dzi​ła. Przez całe ży​cie cięż​ko pra​co​wa​ła, by stać się kimś waż​nym. Wszyst​kie jej my​śli były zdo​mi​no​wa​ne oso​bą Kró​la-Boga i jego kró​le​stwem. A po​tem, kie​dy wresz​cie się tu zja​wi​ła, T’Te​lir i jego miesz​kań​cy nie zwró​ci​li na nią żad​nej uwa​gi. Zu​peł​nie się dla nich nie li​czy​ła. I to po​wo​do​wa​ło jej wście​kłość. Je​den z Idrian, star​szy męż​czy​zna w ciem​no​be​żo​wej czap​ce, po​krę​cił w za​my​śle​niu gło​wą. – Lu​dzie są po​ru​sze​ni, Va​sher. Co naj​mniej po​ło​wa mówi w gnie​wie o za​ata​ko​wa​niu Dwo​ru Bo​gów. Ko​bie​ty ro​bią za​pa​sy, wszy​scy cze​ka​ją na to, co nie​unik​nio​ne. Gru​py mło​dzi​ków prze​cze​su​ją dżun​gle w po​szu​ki​wa​niu za​gi​nio​nej ar​mii Ka​la​da. – Na​praw​dę wie​rzą w ten sta​ry mit? – zdzi​wił się Va​sher. Męż​czy​zna wzru​szył ra​mio​na​mi. – Le​gen​da do​da​je im na​dziei. Ukry​ta ar​mia, po​tęż​na na tyle, że nie​mal sama po​ło​ży​ła kres Wie​lo​woj​niu. – Tym, że wie​rzą w le​gen​dy, bym się nie przej​mo​wał – po​wie​dział inny z obec​nych. – Bar​dziej mnie nie​po​koi, że na​sza mło​dzież by​ła​by skłon​na użyć do wal​ki Nie​ży​wych. Wid​ma Ka​la​da! Tfu! – Splu​nął. – To tyl​ko świad​czy o na​szej de​spe​ra​cji – ode​zwał się je​den ze star​szych. – Lu​dzie są wście​kli. Nie uda nam się po​wstrzy​mać za​mie​szek, Va​sher. Nie po tej rze​zi, do któ​rej do​szło kil​ka ty​go​dni temu. Va​sher ude​rzył pię​ścią w de​ski. – Ale oni prze​cież wła​śnie tego chcą! Nie wi​dzi​cie, głup​cy, że je​ste​ście dla swo​ich wro​gów do​sko​na​ły​mi ko​zła​mi ofiar​ny​mi? Straż​ni​cy, któ​rzy za​ata​ko​wa​li slum​sy, nie do​sta​li roz​ka​zów z Dwo​ru Bo​gów. Ktoś do​łą​czył do tej gru​py kil​ku Nie​ży​wych z roz​ka​za​mi zmie​nio​ny​mi tak, by za​bi​jać. To była pro​wo​ka​cja! Co ta​kie​go? – po​my​śla​ła Vi​ven​na. – Teo​kra​cja Hal​lan​dren jest przy​cięż​ką kon​struk​cją, peł​ną biu​ro​kra​tycz​nej głu​po​ty i bar​dzo bier​ną i bez​wład​ną – po​wie​dział Va​sher. – Sama z sie​bie ni​g​dy się nie ru​szy, chy​ba że ktoś ją po​pchnie. Je​śli do​pu​ści​my do za​mie​szek, zro​bi​my do​kład​nie to, cze​go im trze​ba. Mo​gła​bym mu po​móc, prze​mknę​ło dziew​czy​nie przez myśl, gdy przy​glą​da​ła się re​ak​cjom Idrian. In​stynk​tow​nie ro​zu​mia​ła ich w spo​sób nie​do​stęp​ny dla Va​she​ra. Po​słu​gi​wał się do​bry​mi ar​gu​men​ta​mi, ale źle je pre​zen​to​wał. Do​bie​rał nie​wła​ści​we sło​wa. Brak mu było wia​ry​god​no​ści. Mo​gła mu po​móc. Ale czy po​win​na? Sama już nie wie​dzia​ła, co my​śleć. Je​śli Va​sher miał ra​cję, to do​tąd była po pro​stu ma​rio​net​ką w rę​kach Den​tha. W to wie​rzy​ła, ale jaką mia​ła gwa​ran​cję, że Va​sher nie robi tego sa​me​go? Czy chcia​ła woj​ny? Nie, oczy​wi​ście, że nie. Zwłasz​cza nie ta​kiej, w wy​ni​ku któ​rej Idris mia​ło​by bar​dzo nie​wiel​kie szan​se na prze​trwa​nie, nie mó​wiąc o zwy​cię​stwie. Przez ostat​nie ty​go​dnie sama cięż​ko pra​co​wa​ła nad osła​bie​niem mi​li​tar​ne​go po​ten​cja​łu Hal​lan​dren. Dla​cze​go ni​g​dy nie po​my​śla​ła, że le​piej by​ło​by po​sta​rać się za​po​biec wy​bu​cho​wi kon​flik​tu? Ale prze​cież my​śla​łam o tym, zda​ła so​bie spra​wę. Taki był mój pier​wot​ny plan, uło​żo​ny jesz​cze w Idris. Chcia​łam po ślu​bie prze​ko​nać Kró​la-Boga, by nie do​pu​ścił do woj​ny. A po​tem z tego zre​zy​gno​wa​ła. Nie, nie zre​zy​gno​wa​ła. Zo​sta​ła zma​ni​pu​lo​wa​na. Nie mia​ło przy tym

zna​cze​nia, czy przez ojca, któ​ry nie wi​dział in​nej moż​li​wo​ści, czy przez de​li​kat​ne su​ge​stie Den​tha, czy przez wszyst​ko na​raz. Po​cząt​ko​wo od​ruch ka​zał jej my​śleć o za​po​bie​że​niu woj​nie. Był to naj​lep​szy spo​sób na oca​le​nie Idris, a tak​że – te​raz do​brze to ro​zu​mia​ła – na oca​le​nie Siri. Tym​cza​sem w za​sa​dzie zre​zy​gno​wa​ła z nie​sie​nia po​mo​cy sio​strze i za​nad​to sku​pi​ła się na wła​snej nie​na​wi​ści i aro​gan​cji. Po​wstrzy​ma​nie woj​ny nie ura​to​wa​ło​by Siri przed wy​ko​rzy​sta​niem przez Kró​la-Boga, ale za​pew​ne nie zo​sta​ła​by wte​dy wy​ko​rzy​sta​na jako pio​nek i za​kład​nik. To mo​gło oca​lić jej ży​cie. I tyle Vi​ven​nie wy​star​cza​ło. – Już za póź​no – po​wie​dział je​den z męż​czyzn. – Nie – ode​zwa​ła się księż​nicz​ka. – Pro​szę. Umil​kli i spoj​rze​li na nią. Po​de​szła do krę​gu i uklę​kła przy nich. – Pro​szę, nie mów​cie tak. – Ale księż​nicz​ko, co mo​że​my zro​bić? – za​py​tał któ​ryś z Idrian. – Przy​wód​cy na​sze​go pół​świat​ka pod​bu​rza​ją lu​dzi. Nasz wpływ na nich jest ża​den. – Mu​si​cie mieć ja​kiś wpływ – za​uwa​ży​ła. – Wy​da​je​cie się mą​dry​mi ludź​mi. – Je​ste​śmy mę​ża​mi i sza​ry​mi pra​cow​ni​ka​mi. Nie je​ste​śmy bo​ga​ci. – Ale lu​dzie li​czą się z wa​szym zda​niem? – spy​ta​ła. – Nie​któ​rzy tak. – Więc prze​ko​naj​cie ich, że ist​nie​ją inne moż​li​wo​ści – rzu​ci​ła Vi​ven​na, po​chy​la​jąc gło​wę. – Po​wiedz​cie im, by oka​za​li się sil​niej​si ode mnie. Idria​nie w tych slum​sach… Wi​dzia​łam ich siłę. Je​śli zro​zu​mie​ją, że zo​sta​li wy​ko​rzy​sta​ni, może prze​sta​ną na to po​zwa​lać. W piw​ni​cy za​pa​dła ci​sza. – Nie wiem, czy wszyst​ko, co mówi ten męż​czy​zna, jest praw​dą. – Ski​nę​ła gło​wą w stro​nę Va​she​ra. – Wiem jed​nak, że Idris tej woj​ny nie wy​gra. Po​win​ni​śmy zro​bić wszyst​ko co w na​szej mocy, żeby za​po​biec otwar​te​mu kon​flik​to​wi. Nie mo​że​my go przy​śpie​szać. – Po​czu​ła spły​wa​ją​cą po po​licz​ku łzę, wło​sy jej zbie​la​ły. – Sami wi​dzi​cie. Nie mam już nad sobą ta​kiej kon​tro​li, jaką po​win​na mieć księż​nicz​ka i wy​znaw​czy​ni Au​stre. Za​wio​dłam was, ale pro​szę, nie po​zwól​cie, by moja po​raż​ka po​cią​gnę​ła za sobą wa​szą. Lu​dzie w Hal​lan​dren nie czu​ją do nas nie​na​wi​ści. Le​d​wie za​uwa​ża​ją na​sze ist​nie​nie. Wiem, że to fru​stru​ją​ce, ale je​śli da​cie się za​uwa​żyć po​przez za​miesz​ki i znisz​cze​nia, do​pie​ro wte​dy po​czu​ją gniew i ru​szą na na​szą oj​czy​znę. – Więc po​win​ni​śmy po​ło​żyć się brzu​cha​mi do góry? – spy​tał je​den z młod​szych męż​czyzn. – Po​zwo​lić im, by na​dal nas dep​ta​li? Ja​kie to ma zna​cze​nie, czy ro​bią to z pre​me​dy​ta​cją, czy nie? Zgi​nie​my tak czy ina​czej. – Nie – od​par​ła Vi​ven​na. – Musi ist​nieć lep​szy spo​sób. Nie​daw​no kró​lo​wą Hal​lan​dren zo​sta​ła jed​na z nas, Idrian​ka. Może je​śli damy im nie​co cza​su, zwal​czą swo​je uprze​dze​nia. Całą ener​gię po​win​ni​śmy te​raz po​świę​cić na po​wstrzy​ma​nie ich przed in​wa​zją. – To, co mó​wisz, księż​nicz​ko, ma sens – przy​znał star​szy męż​czy​zna w czap​ce. – Ale, i wy​bacz mi moje sło​wa, ci z nas, któ​rzy miesz​ka​ją w Hal​lan​dren, pra​wie nie in​te​re​su​ją się już lo​sem Idris. Oj​czy​zna nas za​wio​dła. Dla​te​go ją opu​ści​li​śmy i nie po​tra​fi​my tam wró​cić. – Ra​cja – po​parł go inny – je​ste​śmy Idria​na​mi, ale cóż, ro​dzi​ny są dla nas waż​niej​sze. Mie​siąc temu Vi​ven​na po​czu​ła​by obu​rze​nie. Jed​nak czas spę​dzo​ny na uli​cy na​uczył ją, do cze​go mogą przy​wieść czło​wie​ka roz​pacz i de​spe​ra​cja. Je​śli ich ro​dzi​ny gło​du​ją, to Idris nie mo​gło zna​czyć wię​cej. Nie wi​ni​ła ich za tę po​sta​wę. Nie mo​gła. – Uwa​ża​cie, że je​śli Hal​lan​dren pod​bi​je Idris, to wasz los się po​lep​szy? – za​py​tał Va​sher. – Po wy​bu​chu woj​ny bę​dzie​cie trak​to​wa​ni jesz​cze go​rzej niż do​tąd. – Są inne moż​li​wo​ści – do​da​ła Vi​ven​na. – Wiem, jak wam cięż​ko. Je​śli wró​cę do ojca i opo​wiem mu o tym, może znaj​dzie spo​sób, by spro​wa​dzić was z po​wro​tem do Idris. – Z po​wro​tem do Idris? – pod​jął je​den z obec​nych. – Moja ro​dzi​na miesz​ka w Hal​lan​dren od pięć​-

dzie​się​ciu lat! – Tak, ale do​pó​ki król Idris żyje – po​wie​dzia​ła księż​nicz​ka – bę​dzie​cie mieć w nim sprzy​mie​rzeń​ca. Mo​gli​by​śmy dzię​ki dy​plo​ma​cji spra​wić, by wa​sze ży​cie od​mie​ni​ło się na lep​sze. – My nic kró​la nie ob​cho​dzi​my – rzu​cił ktoś ze smut​kiem. – Mnie ob​cho​dzi​cie – za​pew​ni​ła Vi​ven​na. Nie kła​ma​ła. Jej sa​mej wy​da​wa​ło się to dziw​ne, ale w pe​wien spo​sób czu​ła się bar​dziej zwią​za​na z Idria​na​mi z T’Te​lir niż tymi, któ​rych zo​sta​wi​ła w oj​czyź​nie. Ro​zu​mia​ła ich. – Mu​si​my zna​leźć spo​sób, by po​ka​zać wszyst​kim na​sze trud​ne po​ło​że​nie i jed​no​cze​śnie nie wzbu​dzić nie​na​wi​ści – po​wie​dzia​ła. – I uda nam się. Jak już mó​wi​łam, moja sio​stra jest żoną Kró​la-Boga. Może ona bę​dzie go w sta​nie prze​ko​nać, by się wami za​ję​to. I nie dla​te​go, żeby mu​siał się bać na​szej siły, ale z li​to​ści nad na​szym lo​sem. Wciąż klę​cza​ła przed nimi, czu​jąc ogrom​ny wstyd. Wsty​dzi​ła się łez, nie​skrom​ne​go stro​ju i nie​rów​nych, krót​kich wło​sów. Wsty​dzi​ła się swo​jej sro​mot​nej po​raż​ki. Jak mo​głam tak ła​two ulec? – my​śla​ła. – Ja, przy​go​to​wa​na do wszyst​kie​go. Ja któ​ra mia​łam prze​jąć kon​tro​lę. Jak mo​głam czuć gniew tak sil​ny, że po​zwo​lił mi zi​gno​ro​wać po​trze​by mo​ich pod​da​nych, tyl​ko dla​te​go że chcia​łam się mścić na Hal​lan​dren? – Mówi szcze​rze – za​uwa​żył któ​ryś z męż​czyzn. – To trze​ba jej od​dać. – Nie je​stem pe​wien – od​parł inny. – Na​dal uwa​żam, że już za póź​no. – Je​śli na​wet – dziew​czy​na nie od​ry​wa​ła wzro​ku od pod​ło​gi – to co ma​cie do stra​ce​nia? Po​my​śl​cie o ży​ciach, któ​re mo​że​cie oca​lić. Obie​cu​ję wam, że Idris so​bie o was przy​po​mni. Je​śli do​pro​wa​dzi​cie do po​ko​ju z Hal​lan​dren, do​pil​nu​ję, by oj​czy​zna po​trak​to​wa​ła was jak bo​ha​te​rów. – Bo​ha​te​rów, tak? – rzu​cił ktoś. – Miło by było. Nie my​śle​li​by o nas jak o tych, któ​rzy po​rzu​ci​li góry, by żyć w bez​wstyd​nym Hal​lan​dren. – Pro​szę – szep​nę​ła. – Zo​ba​czę, co da się zro​bić – oświad​czył je​den z męż​czyzn i wstał. Po​par​ło go kil​ku in​nych. Oni rów​nież wsta​li i po​że​gna​li się z Va​she​rem uści​ska​mi ręki. Gdy wy​cho​dzi​li, Vi​ven​na wciąż sie​dzia​ła. Wresz​cie w piw​ni​cy zo​sta​ła tyl​ko ona i Va​sher. Usiadł na​prze​ciw​ko. – Dzię​ku​ję – po​wie​dział. – Nie zro​bi​łam tego dla cie​bie – szep​nę​ła. – Wsta​waj – rzekł. – Idzie​my. Chcę się spo​tkać z kimś jesz​cze. – Ja… – Usia​dła na dy​wa​nie, sta​ra​jąc się upo​rząd​ko​wać roz​ko​ła​ta​ne emo​cje. – Dla​cze​go mam ro​bić, co mi ka​żesz? Skąd mam wie​dzieć, że mnie po pro​stu nie wy​ko​rzy​stu​jesz? Nie okła​mu​jesz? Tak samo jak Denth? – Ni​g​dy nie bę​dziesz mieć pew​no​ści – rzu​cił Va​sher pod​no​sząc z kąta swój miecz. – Po pro​stu mu​sisz mnie słu​chać. – Czy​li je​stem two​im więź​niem? Ob​rzu​cił ją spoj​rze​niem, pod​szedł i przy​kuc​nął. – Słu​chaj – za​czął. – Obo​je zga​dza​my się co do tego, że woj​na by​ła​by dla Idris wiel​kim złem. Nie będę cię za​bie​rać na żad​ne ak​cje ani na spo​tka​nia z ban​dy​ta​mi. Chcę tyl​ko, byś tłu​ma​czy​ła lu​dziom, że nie chcesz woj​ny. – A je​śli ja tego nie chcę? – spy​ta​ła. – Zmu​sisz mnie? Przy​glą​dał się jej przez chwi​lę, po czym ci​cho za​klął i wstał. Wy​cią​gnął z kie​sze​ni ja​kiś wo​re​czek i rzu​cił go jej. Sa​kiew​ka ude​rzy​ła dziew​czy​nę w pierś i spa​dła na pod​ło​gę. – Idź – syk​nął. – Wra​caj do Idris. Po​ra​dzę so​bie bez cie​bie. Vi​ven​na wciąż sie​dzia​ła i tyl​ko pa​trzy​ła na nie​go. Va​sher ru​szył do scho​dów. – Denth mnie wy​ko​rzy​stał – szep​nę​ła jak​by wbrew so​bie. – A naj​gor​sze jest to, że wciąż mam wra​że​-

nie, że to ja​kieś nie​po​ro​zu​mie​nie. Na​dal czu​ję, że jest moim przy​ja​cie​lem i że po​win​nam go od​szu​kać i do​wie​dzieć się, dla​cze​go zro​bił to, co zro​bił. Może nam wszyst​kim po pro​stu coś się wy​da​je. Za​mknę​ła oczy i opar​ła gło​wę na ko​la​nach. – Ale pa​mię​tam też o tym, co zro​bił. Par​lin, mój przy​ja​ciel nie żyje. Cia​ła agen​tów mo​je​go ojca trzy​ma​li w wor​kach. Nic już nie wiem. W piw​ni​cy za​le​gła ci​sza. – Nie je​steś pierw​szą po​rwa​ną przez nie​go oso​bą, księż​nicz​ko – ode​zwał się Va​sher. – Denth… on za​wsze dzia​ła sub​tel​nie. Czło​wiek może być zły do szpi​ku ko​ści, ale je​śli ma cha​ry​zmę i jest we​so​ły, inni lu​dzie chęt​nie go słu​cha​ją. A na​wet lu​bią. Pod​nio​sła na nie​go wzrok. W oczach sta​nę​ły jej łzy. Va​sher od​wró​cił się. – Ja – po​wie​dział – ja taki nie je​stem. Nie umiem swo​bod​nie roz​ma​wiać. Ła​two się de​ner​wu​ję. War​czę na lu​dzi. To mi nie przy​spa​rza po​pu​lar​no​ści. Obie​cu​ję ci jed​nak, że ni​g​dy cię nie okła​mię. – Spoj​rzał jej w oczy. – Chcę po​wstrzy​mać tę woj​nę. W tej chwi​li nie li​czy się dla mnie nic in​ne​go. Przy​rze​kam. Dziew​czy​na nie była pew​na, czy mu wie​rzy. A jed​nak po​czu​ła, że wła​śnie tego chce. Idiot​ko, po​my​śla​ła, znów tra​fisz do czy​jejś nie​wo​li. Wie​dzia​ła już, że oce​nia​nie ludz​kich cha​rak​te​rów nie idzie jej naj​le​piej. Nie​mniej nie pod​nio​sła sa​kiew​ki z pie​niędz​mi. – Chcę po​móc. Pod wa​run​kiem, że nie będę mu​sia​ła ro​bić nic wię​cej, poza tłu​ma​cze​niem. Że nie chcę, by Idris prze​gra​ło. – Wy​star​czy. Za​wa​ha​ła się. – Na​praw​dę uwa​żasz, że to się może udać? Że za​trzy​ma​my woj​nę? Va​sher wzru​szył ra​mio​na​mi. – Moż​li​we. O ile tyl​ko po​wstrzy​mam się przed spusz​cze​niem tym Idria​nom tę​gie​go ło​mo​tu za to, że za​cho​wu​ją się jak idio​ci. Pa​cy​fi​sta z pro​ble​ma​mi oso​bo​wo​ścio​wy​mi, po​my​śla​ła ze smut​kiem. Co za po​łą​cze​nie. Tro​chę ta​kie jak idriań​ska księż​nicz​ka po​sia​da​ją​ca wy​star​cza​ją​co wie​le Od​de​chów, by za​sie​dlić nimi małą wio​skę. – Ta​kich miejsc jak to jest wię​cej – po​wie​dział Va​sher. – Za​pro​wa​dzę cię tam. – Do​brze – zgo​dzi​ła się i wsta​ła, sta​ra​jąc się nie pa​trzeć na miecz. Na​wet te​raz w dziw​ny spo​sób czu​ła bi​ją​ce od nie​go fale nud​no​ści. Va​sher ski​nął gło​wą. – Nie na każ​dym spo​tka​niu bę​dzie aż tylu lu​dzi. Nie mam ta​kich zna​jo​mo​ści jak Denth i nie przy​jaź​nię się z ni​kim waż​nym. Znam tyl​ko ro​bot​ni​ków. Bę​dzie​my mu​sie​li też od​wie​dzić far​biar​nie, a może na​wet nie​któ​re plan​ta​cje. – Ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła. Va​sher nie po​wie​dział już nic, tyl​ko pod​jął z zie​mi po​rzu​co​ną sa​kiew​kę i wy​pro​wa​dził Vi​ven​nę na uli​cę. A więc, prze​mknę​ło jej przez myśl, znów się za​czy​na. Mam tyl​ko na​dzie​ję, że tym ra​zem sto​ję po wła​ści​wej stro​nie.

44 Siri czu​le przy​glą​da​ła się Su​se​bro​no​wi, któ​ry po​chła​niał trze​ci już dzi​siaj de​ser. Je​dli ko​la​cję. Ko​lej​ne po​tra​wy zno​si​li z za​sta​wio​ne​go sto​łu na pod​ło​gę. Nie​któ​re da​nia po​że​ra​li w ca​ło​ści, inne le​d​wie tyl​ko pró​bo​wa​li. Tam​ta, pierw​sza noc, kie​dy wład​ca za​mó​wił je​dze​nie do sy​pial​ni, za​po​cząt​ko​wa​ła tra​dy​cję. Te​raz po​sy​ła​li po ko​la​cję co wie​czór, za​wsze po tym, jak Siri ode​gra​ła już swo​je przed​sta​wie​nie dla ka​płań​skich uszu. Su​se​bro​na zwy​kle bar​dzo to ba​wi​ło, choć kie​dy ob​ser​wo​wał ją ska​czą​cą na ma​te​ra​cu, w jego oczach po​ja​wia​ła się cie​ka​wość. Król-Bóg, uwol​nio​ny spod ku​ra​te​li strze​gą​cych ety​kie​ty ka​pła​nów, oka​zał się wiel​kim ła​su​chem. – My​ślę, że po​wi​nie​neś uwa​żać – za​uwa​ży​ła Siri, gdy po​chło​nął ko​lej​ne ciast​ko. – Je​śli bę​dziesz ich jeść za dużo, to uty​jesz. Su​se​bron się​gnął po swo​ją ta​blicz​kę. Nie, nie uty​ję. – Uty​jesz. – Uśmiech​nę​ła się. – Tak to po pro​stu dzia​ła. Nie na bo​gów – na​pi​sał. – Wy​tłu​ma​czy​ła mi to mat​ka. Nie​któ​rym ro​sną mię​śnie, od ćwi​czeń, in​nym ro​sną brzu​chy od je​dze​nia. Ale nie Po​wra​ca​ją​cym. My za​wsze wy​glą​da​my tak samo. Siri nie po​tra​fi​ła ode​przeć tego ar​gu​men​tu. W koń​cu nic o Po​wra​ca​ją​cych nie wie​dzia​ła. Czy w Idris też jest ta​kie je​dze​nie? – spy​tał. Dziew​czy​na się uśmiech​nę​ła. Wład​ca był bar​dzo cie​kaw jej oj​czy​ste​go kró​le​stwa. Wy​czu​wa​ła w nim tę​sk​no​tę, chęć wy​zwo​le​nia się z pa​ła​cu i obej​rze​nia ze​wnętrz​ne​go świa​ta. A mimo to jed​nak nie chciał być nie​po​słusz​ny, na​wet tym su​ro​wym za​sa​dom, któ​rym był pod​da​ny od dziec​ka. – Mu​szę cię ze​psuć jesz​cze bar​dziej – po​wie​dzia​ła. Zdzi​wił się. Co to ma wspól​ne​go z je​dze​niem? – spy​tał. – Nic – od​par​ła. – Ale taka jest praw​da. Je​steś sta​now​czo zbyt do​brym czło​wie​kiem, Su​se​bron. Iro​nia? – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. – Mam na​dzie​ję, że tak. – Po​ło​wicz​nie – przy​zna​ła. Po​ło​ży​ła się na brzu​chu i spoj​rza​ła na męża po​nad ich za​im​pro​wi​zo​wa​nym ko​cem pik​ni​ko​wym. Po​ło​wicz​na iro​nia? – na​pi​sał. – To coś no​we​go? – Nie – wes​tchnę​ła. – Cza​sa​mi na​wet iro​nia prze​ka​zu​je coś waż​ne​go. Nie chcę cię ze​psuć na​praw​dę, ale wy​da​je mi się, że je​steś za​nad​to po​słusz​ny. Po​wi​nie​neś się stać nie​co bar​dziej zu​chwa​ły. Im​pul​syw​ny i nie​za​leż​ny. Trud​no być im​pul​syw​nym, kie​dy jest się za​mknię​tym w pa​ła​cu i oto​czo​nym set​ka​mi sług. – Słusz​na uwa​ga. Ale wiesz? Za​sta​na​wia​łem się nad tym wszyst​kim, o czym mó​wi​łaś. Tyl​ko pro​szę, nie złość się na mnie. Siri drgnę​ła. Za​uwa​ży​ła w jego oczach wstyd. – No do​brze, co ta​kie​go zro​bi​łeś? Roz​ma​wia​łem z ka​pła​na​mi – wy​znał. – Za po​mo​cą pi​sma rze​mieśl​ni​ków. Dziew​czy​na po​czu​ła ukłu​cie pa​ni​ki. – Po​wie​dzia​łeś im o nas? Nie, nie – na​pi​sał po​śpiesz​nie. – Po​wie​dzia​łem im, że mar​twię się tym, że bę​dzie​my mieć dziec​ko.

Spy​ta​łem dla​cze​go mój oj​ciec umarł za​raz po mo​ich na​ro​dzi​nach. Siri zmarsz​czy​ła czo​ło. Po czę​ści chcia​ła, by to jej zo​sta​wił tego ro​dza​ju roz​mo​wy. Nie ode​zwa​ła się jed​nak. Nie chcia​ła go ubez​wła​sno​wol​niać jak czy​ni​li to ka​pła​ni. W koń​cu to jego ży​ciu gro​zi​ło nie​bez​pie​czeń​stwo – za​słu​gi​wał więc na to, by rów​nież dzia​łać w swo​jej spra​wie. – To do​brze – po​wie​dzia​ła. Nie je​steś zła? Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. – Sama cię za​chę​ca​łam, że​byś był bar​dziej im​pul​syw​ny! Nie mogę te​raz na​rze​kać. I co ci po​wie​dzie​li? Wy​tarł ta​blicz​kę do czy​sta i za​czął pi​sać. Po​wie​dzie​li, że​bym się nie mar​twił i że wszyst​ko bę​dzie do​brze. Py​ta​łem więc raz po raz, a oni wciąż mnie zby​wa​li mgli​sty​mi od​po​wie​dzia​mi. Siri po​wo​li ski​nę​ła gło​wą. Boli mnie to, ale za​czy​nam po​dej​rze​wać, że masz ra​cję. Za​uwa​ży​łem, że ostat​nio straż​ni​cy i Roz​bu​dza​ją​cy nie od​stę​pu​ją mnie pra​wie na krok. Co wię​cej, wczo​raj nie po​szli​śmy na​wet na Zgro​ma​dze​nie Dwor​skie. – Tak, to zły znak – przy​tak​nę​ła. – Ja też nie do​wie​dzia​łam się zbyt wie​le. Spro​wa​dzi​łam so​bie trzech ba​ja​rzy, ale ża​den nie wie​dział ni​cze​go wię​cej, niż opo​wie​dział mi Hoid. Wciąż my​ślisz, że może tu cho​dzić o moje Od​de​chy? Dziew​czy​na ski​nę​ła gło​wą. – Pa​mię​tasz, co mó​wi​łam po roz​mo​wie z Tre​le​de​esem? Wy​ra​żał się o two​ich Od​de​chach z wiel​ką czcią. Dla nie​go ta Bio​Chro​ma to coś, co na​le​ży prze​ka​zy​wać z po​ko​le​nia na po​ko​le​nie, ni​czym sta​ry ro​do​wy go​be​lin. W jed​nej z ba​jek w mo​jej książce – na​pi​sał Su​se​bron – po​ja​wia się ma​gicz​ny miecz. Mło​dy chło​pak do​sta​je go od swo​je​go dziad​ka, po czym oka​zu​je się, że ten miecz był wiel​kim sym​bo​lem kró​lew​skie​go rodu. – Co chcesz przez to po​wie​dzieć? – spy​ta​ła. Może cała mo​nar​chia Hal​lan​dren nie jest w isto​cie ni​czym in​nym jak tyl​ko spo​so​bem na bez​piecz​ne prze​cho​wy​wa​nie Od​de​chu. Je​dy​nym sku​tecz​nym spo​so​bem na bez​piecz​ne prze​ka​zy​wa​nie Bio​Chro​my jest wy​ko​rzy​sty​wa​nie lu​dzi jako jej no​si​cie​li. Dla​te​go też stwo​rzo​no dy​na​stię Kró​lów-Bo​gów, któ​rych za​da​niem jest prze​no​sze​nie Od​de​chów z ojca na syna. – Zna​czy​ło​by to, że Król-Bóg jest w jesz​cze bar​dziej do​słow​nym sen​sie Kie​li​chem, na​czy​niem, niż ja. Wład​ca był​by czymś w ro​dza​ju po​chwy na ma​gicz​ną broń. Wła​śnie tak – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. Dłoń Su​se​bro​na po​ru​sza​ła się szyb​ko. – To z po​wo​du Od​de​chów mój ród stał się ro​dem wład​ców. Po​nad​to cała ta Bio​Chro​ma mu​sia​ła przy​paść w udzia​le Po​wra​ca​ją​cym, gdyż ina​czej król i bo​go​wie ry​wa​li​zo​wa​li​by ze sobą o wła​dzę. – To moż​li​we. Bar​dzo do​god​nym dla nich zbie​giem oko​licz​no​ści jest też to, że dziec​ko Kró​la-Boga za​wsze ro​dzi się mar​twe i po​tem Po​wra​ca… Siri na​gle urwa​ła. Su​se​bron tak​że zro​zu​miał. Chy​ba – na​pi​sał – że ko​lej​ni wład​cy nie są tak na​praw​dę dzieć​mi po​przed​nich Kró​lów-Bo​gów. Ręka za​czę​ła mu lek​ko drżeć. – Au​stre! – rzu​ci​ła dziew​czy​na. – Boże Ko​lo​rów! Wła​śnie tak! Gdzieś w tym kró​le​stwie umar​ło i Po​wró​ci​ło ja​kieś dziec​ko. Dla​te​go tak im pil​no. Mają już na​stęp​ne​go Kró​la-Boga, a te​raz za​le​ży im na pod​trzy​ma​niu po​zo​rów! Po​ślu​bi​li nas, te​raz chcą, że​bym jak naj​szyb​ciej za​szła w cią​żę, a po​tem pod​mie​nią na​sze​go po​tom​ka za tam​to Po​wra​ca​ją​ce. Po czym za​bi​ją mnie i w ja​kiś spo​sób od​bio​rą mi Od​de​chy – na​pi​sał. – Ob​da​rzą nimi to dziec​ko, któ​re zaj​mie mój tron. – Cze​kaj. Czy na​praw​dę zda​rza się, by małe dzie​ci Po​wra​ca​ły? – spy​ta​ła.

Tak – na​pi​sał. – Ale jak to moż​li​we? Czy dzie​ci mogą umrzeć w he​ro​icz​ny czy sym​bo​li​zu​ją​cy ja​kąś cno​tę spo​sób? Su​se​bron się za​wa​hał. Dziew​czy​na zro​zu​mia​ła, że nie po​tra​fi jej od​po​wie​dzieć. Po​wra​ca​ją​ce dziec​ko. W jej oj​czyź​nie nie uwa​ża​no, by lu​dzie Po​wra​ca​li z po​wo​du ja​kichś szcze​gól​nych za​let cha​rak​te​ru. Tę teo​rię wy​zna​wa​no tyl​ko w Hal​lan​dren. Siri uzna​ła to za lukę w miej​sco​wej teo​lo​gii, ale nie chcia​ła Su​se​bro​na na​ci​skać. I tak już za​nad​to przej​mo​wał się tym, że mło​da żona nie wie​rzy w jego bo​skość. Wy​pro​sto​wa​ła się. – Ale to nie ma zna​cze​nia – rzu​ci​ła. – Waż​niej​sze jest co in​ne​go. Je​śli Kró​lo​wie-Bo​go​wie są tak na​praw​dę na​czy​nia​mi do prze​ka​zy​wa​nia Od​de​chów, to dla​cze​go ka​pła​ni w ogó​le kło​po​czą się z wy​mia​ną wład​cy? Dla​cze​go Od​de​chu nie może prze​cho​wy​wać po pro​stu jed​na i ta sama oso​ba? Nie wiem – przy​znał Su​se​bron. – To nie ma sen​su, praw​da? Może nie​po​koi ich to, że trzy​ma​ją w nie​wo​li jed​ne​go wład​cę przez tak dłu​gi czas? A może cho​dzi o to, że dzie​ci ła​twiej kon​tro​lo​wać? – Je​śli tak, to zmie​nia​li​by ich czę​ściej – stwier​dzi​ła Siri. – Nie​któ​rzy z Kró​lów-Bo​gów żyli prze​cież bar​dzo dłu​go. Oczy​wi​ście może to też mieć coś wspól​ne​go z cha​rak​te​rem wład​cy. Je​śli oka​zu​je się zbyt nie​po​kor​ny… Ale ja ro​bię wszyst​ko, cze​go ode mnie ocze​ku​ją! – na​pi​sał. – Sama na​rze​ka​łaś na moją po​ko​rę. – Ow​szem, w po​rów​na​niu ze mną fak​tycz​nie je​steś po​kor​ny – po​wie​dzia​ła. – Ale z ich punk​tu wi​dze​nia mo​żesz być wręcz dzi​ku​sem. W koń​cu na​uczy​łeś się pi​sać i ukry​wa​łeś przed nimi książ​kę. Może zna​ją cię na tyle do​brze, by zda​wać so​bie spra​wę, że nie bę​dziesz wiecz​nie po​słusz​ny. Te​raz więc, kie​dy po​ja​wi​ła się oka​zja, by cię wy​mie​nić, nie chcą jej prze​ga​pić. Może – na​pi​sał. Siri raz jesz​cze prze​bie​gła my​ślą wszyst​kie do​tych​cza​so​we wnio​ski. Przyj​rza​ła się im kry​tycz​nie. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że wciąż tyl​ko spe​ku​lu​ją. Nie​mniej wszy​scy prze​cież wie​dzie​li, że Po​wra​ca​ją​cy nie mogą pło​dzić dzie​ci. Dla​cze​go więc ród Kró​lów-Bo​gów miał​by być inny? Moż​li​wość, że była to tyl​ko za​sło​na dym​na dla pod​mia​ny jed​ne​go wład​cy na dru​gie​go wy​da​wa​ła się w tym świe​tle re​al​na. Wciąż jesz​cze nie od​po​wie​dzie​li też na naj​waż​niej​sze py​ta​nie. W jaki spo​sób ka​pła​ni chcie​li po​zba​wić Su​se​bro​na jego Od​de​chów? Su​se​bron od​chy​lił się w tył i spoj​rzał na po​wa​łę. Siri przyj​rza​ła się mu i za​uwa​ży​ła w jego oczach cień smut​ku. – O co cho​dzi? – spy​ta​ła. Wład​ca tyl​ko po​krę​cił gło​wą. – Po​wiedz, pro​szę. Co się sta​ło? Sie​dział przez chwi​lę nie​ru​cho​mo, po czym opu​ścił wzrok na ta​blicz​kę i za​czął pi​sać. Je​śli to, co po​wie​dzia​łaś, jest praw​dą, to ko​bie​ta, któ​ra mnie wy​cho​wa​ła nie była moją praw​dzi​wą mat​ką, a ja przy​sze​dłem na świat w ja​kimś nie​zna​nym miej​scu. Ka​pła​ni za​bra​li mnie za​raz po moim Po​wro​cie, i wy​cho​wa​li w pa​ła​cu jako „syna” Kró​la-Boga, któ​re​go za​bi​li. Dziew​czy​na zro​zu​mia​ła, że Su​se​bron cier​pi, i sama po​czu​ła ucisk w gar​dle. Obe​szła koc, usia​dła obok męża, ob​ję​ła go i zło​ży​ła gło​wę na jego ra​mie​niu. Ona była je​dy​ną oso​bą w ży​ciu, któ​ra oka​za​ła mi do​broć – pi​sał. – Ka​pła​ni mnie czczą i dba​ją o mnie, a przy​naj​mniej do​tąd tak uwa​ża​łem. Ale ni​g​dy nie za​zna​łem od nich mi​ło​ści. Tyl​ko od mat​ki. A te​raz nie wiem na​wet, kto był moją praw​dzi​wą mat​ką. – Sko​ro cię wy​cho​wa​ła, to ona była two​ją mat​ką – stwier​dzi​ła Siri. – Nie ma zna​cze​nia, kto cię uro​dził. Nie od​po​wie​dział. – A może ona była two​ją praw​dzi​wą mat​ką – pod​ję​ła dziew​czy​na. – Sko​ro prze​my​ci​li do pa​ła​cu cie​bie, mo​gli to samo zro​bić z nią. Kto za​jął​by się tobą le​piej od niej? Ski​nął gło​wą i za​czął pi​sać na ta​blicz​ce, uży​wa​jąc tyl​ko jed​nej ręki, dru​gą obej​mo​wał Siri w pa​sie.

Może masz ra​cję. Choć te​raz za​czy​nam mieć po​dej​rze​nia co do jej śmier​ci. W koń​cu była jed​ną z nie​wie​lu osób, któ​re mo​gły zdra​dzić mi praw​dę. Ta myśl za​smu​ci​ła go jesz​cze bar​dziej. Siri przy​war​ła do męża moc​niej i wtu​li​ła po​li​czek w jego pierś. Opo​wiedz mi o swo​jej ro​dzi​nie, pro​szę – na​pi​sał. – Oj​ciec czę​sto się na mnie de​ner​wo​wał – przy​zna​ła. – Ale ko​chał mnie. Ko​cha mnie. Chciał po pro​stu, że​bym się za​cho​wy​wa​ła tak, jak so​bie to wy​obra​żał. I… cóż, im dłu​żej je​stem w Hal​lan​dren, tym czę​ściej my​ślę, że miał ra​cję. Po​win​nam była go słu​chać, przy​naj​mniej tro​chę czę​ściej. Mój star​szy brat na​zy​wa się Rid​ger – cią​gnę​ła. – Bez prze​rwy wpa​dał prze​ze mnie w ta​ra​pa​ty. Jest na​stęp​cą tro​nu, a ja wciąż psu​łam mu cha​rak​ter, oczy​wi​ście trwa​ło to do chwi​li, w któ​rej do​rósł na tyle, by zro​zu​mieć na czym po​le​ga​ją jego obo​wiąz​ki. Jest tro​chę po​dob​ny do cie​bie. Ma bar​dzo do​bre ser​ce i za​wsze sta​ra się po​stę​po​wać słusz​nie. Choć jest też coś, co was róż​ni. Rid​ger nie jada tylu sło​dy​czy. Su​se​bron uśmiech​nął się nie​znacz​nie i lek​ko ści​snął jej ra​mię. – Jest też Fa​fen. Ale jej nie znam zbyt do​brze. Gdy by​łam jesz​cze mała. wstą​pi​ła do klasz​to​ru – bar​dzo mnie to ucie​szy​ło. W Idris to obo​wią​zek, by jed​no z dzie​ci każ​dej ro​dzi​ny po​świę​ci​ło się du​chow​ne​mu ży​ciu. To mni​si pro​du​ku​ją żyw​ność dla ubo​gich i zaj​mu​ją się in​ny​mi ko​niecz​ny​mi pra​ca​mi w mie​ście. Sprzą​ta​ją, ma​lu​ją, opie​ku​ją się ro​ślin​no​ścią. Ro​bią wszyst​ko, cze​go po​trze​ba lu​dziom. Wy​cią​gnął rękę do ta​blicz​ki. To tro​chę jak król – na​pi​sał. – Żyją po to, by słu​żyć in​nym. – Ja​sne – od​par​ła Siri – tyle że nie tkwią w za​mknię​ciu i je​śli ze​chcą, mogą w każ​dej chwi​li zre​zy​gno​wać. Tak czy ina​czej ucie​szy​łam się, że to Fa​fen tra​fi​ła do klasz​to​ru, a nie ja. Osza​la​ła​bym tam. Mni​si mu​szą przez cały czas za​cho​wy​wać się god​nie i jak naj​mniej pre​ten​sjo​nal​nie. Two​je wło​sy by tam nie pa​so​wa​ły – za​uwa​żył. – Zde​cy​do​wa​nie nie – przy​zna​ła. Cho​ciaż – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce i wład​ca zmarsz​czył nie​co brwi – ostat​nio ich ko​lor nie zmie​nia się już tak czę​sto. – Mu​sia​łam się na​uczyć le​piej nad nimi pa​no​wać. – Dziew​czy​na skrzy​wi​ła się. – Przez nie inni lu​dzie zbyt ła​two od​czy​tu​ją mój na​strój. Pro​szę. – Zmie​ni​ła ko​lor z czar​ne​go na zło​ty. Su​se​bron uśmiech​nął się i prze​cze​sał pal​ca​mi jej dłu​gie loki. – Poza Fa​fen – pod​ję​ła Siri – jest jesz​cze tyl​ko naj​star​sza z nas, Vi​ven​na. To ona mia​ła zo​stać two​ją żoną. Całe ży​cie stra​wi​ła na przy​go​to​wa​niach do prze​pro​wadz​ki do Hal​lan​dren. Musi mnie te​raz nie​na​wi​dzić – za​uwa​żył wład​ca. – Do​ra​sta​ła, wie​dząc, że zo​sta​nie zmu​szo​na do po​rzu​ce​nia ro​dzi​ny i za​miesz​ka​nia z męż​czy​zną, któ​re​go na​wet nie wi​dzia​ła. – Bzdu​ra – żach​nę​ła się dziew​czy​na. – Ona tyl​ko na to cze​ka​ła. Nie są​dzę, by Vi​ven​na była zdol​na do nie​na​wi​ści. Za​wsze była tą lep​szą sio​strą. Spo​koj​ną, zrów​no​wa​żo​ną i do​sko​na​łą. Na czo​le Su​se​bro​na po​ja​wi​ła się zmarszcz​ka. – To za​brzmia​ło gorz​ko, praw​da? – Siri wes​tchnę​ła. – Nie chcia​łam. Na​praw​dę ko​cham Vi​ven​nę. Za​wsze przy mnie była i trosz​czy​ła się o mnie. A jed​nak mia​łam wra​że​nie, że za bar​dzo się przy tym sta​ra​ła. Moja star​sza sio​stra. Wy​cią​ga​ła mnie z kło​po​tów, spo​koj​nie mnie kar​ci​ła, a po​tem pil​no​wa​ła, by oj​ciec nie ka​rał mnie zbyt su​ro​wo. – Umil​kła na mo​ment. – W domu na pew​no wszy​scy się te​raz o mnie mar​twią. Mam wra​że​nie, że to ty mar​twisz się o nich – na​pi​sał. – To praw​da – przy​zna​ła. – Słu​cha​łam dys​ku​sji ka​pła​nów. Nie wy​glą​da to do​brze. W T’Te​lir miesz​ka wie​lu Idrian i ci emi​gran​ci wsz​czy​na​ją roz​ru​chy. Kil​ka ty​go​dni temu straż miej​ska mu​sia​ła wy​słać woj​sko do jed​ne​go z ich slum​sów. A to nie po​ma​ga po​pra​wić re​la​cji mię​dzy na​szy​mi kró​le​stwa​mi. Su​se​bron nie na​pi​sał nic, tyl​ko raz jesz​cze ob​jął ją i przy​cią​gnął do sie​bie. Zro​bi​ło się jej bar​dzo przy​jem​nie. Bar​dzo.

Po kil​ku mi​nu​tach za​brał rękę i nie​pew​nie na​pi​sał, ście​ra​jąc sło​wa kil​ka razy. Wiesz, my​li​łem się. – Co do cze​go? Co do jed​nej spra​wy, o któ​rej wcze​śniej roz​ma​wia​li​śmy. Na​pi​sa​łem, że moja mat​ka była je​dy​nym czło​wie​kiem w ży​ciu, któ​ry oka​zał mi do​broć. To nie​praw​da. Jest jesz​cze jed​na taka oso​ba. Prze​stał pi​sać i po​pa​trzył jej w oczy. Po chwi​li znów spoj​rzał na ta​blicz​kę. Nie mu​sia​łaś mnie tak po​trak​to​wać – pi​sał. – Mo​głaś mnie znie​na​wi​dzić za to, że ode​rwa​łem cię od ro​dzi​ny i oj​czy​zny. Za​miast tego jed​nak na​uczy​łaś mnie pi​sać. Za​przy​jaź​ni​łaś się ze mną. Po​ko​cha​łaś mnie. Po​pa​trzył na nią. Ona spoj​rza​ła na nie​go. Wte​dy, nie​śmia​ło, po​chy​lił się i po​ca​ło​wał ją. O rany… – prze​mknę​ło Siri przez gło​wę, w któ​rej na​tych​miast po​ja​wi​ły się dzie​siąt​ki ar​gu​men​tów prze​ciw. Nie była jed​nak w sta​nie się opie​rać, czy choć​by po​ru​szyć. Nie mo​gła zro​bić nic. Mo​gła tyl​ko od​po​wie​dzieć na jego po​ca​łu​nek. Zro​bi​ło się jej go​rą​co. Wie​dzia​ła, że mu​szą prze​stać, gdyż ina​czej ka​pła​ni do​sta​ną to, cze​go chcie​li. Ro​zu​mia​ła to wszyst​ko, a jed​nak we​wnętrz​ny sprze​ciw za​czął się wy​da​wać co​raz mniej ra​cjo​nal​ny. Ca​ło​wa​ła go, od​dy​cha​ła co​raz szyb​ciej. Prze​rwał, wy​raź​nie nie​pew​ny, co po​wi​nien te​raz zro​bić. Siri pod​nio​sła na nie​go wzrok, cięż​ko dy​sza​ła. Mgnie​nie po​tem przy​cią​gnę​ła go na po​wrót ku so​bie i po​czu​ła jak jej wło​sy za​le​wa głę​bo​ka na​mięt​na czer​wień. W tej chwi​li prze​sta​ła czym​kol​wiek się przej​mo​wać. Su​se​bron nie wie​dział, co ro​bić. Ale ona wie​dzia​ła. Chy​ba dzia​łam zbyt po​chop​nie, po​my​śla​ła, zry​wa​jąc z sie​bie ko​szu​lę. Po​win​nam na​uczyć się kon​tro​lo​wać ta​kie im​pul​sy. Po​my​ślę o tym kie​dy in​dziej.

45 Tej nocy Dar Pie​śni uj​rzał we śnie pło​ną​ce T’Te​lir. Wi​dział mar​twe​go Kró​la-Boga i ście​lą​ce się na uli​cach tru​py żoł​nie​rzy. Zo​ba​czył Nie​ży​wych mor​du​ją​cych lu​dzi w ko​lo​ro​wych stro​jach. Przy​śnił mu się tak​że czar​ny miecz.

46 Vi​ven​na ja​dła z tru​dem. Su​szo​ne mię​so okrop​nie cuch​nę​ło ry​ba​mi i mo​rzem. Na​uczy​ła się jed​nak, że kie​dy od​dy​cha usta​mi, jest w sta​nie zmniej​szyć okrop​ny po​smak. Po każ​dym kę​sie prze​płu​ki​wa​ła usta kil​ko​ma ły​ka​mi cie​płej prze​go​to​wa​nej wody. Była w po​ko​ju sama. Małe po​miesz​cze​nie w jed​nym z bu​dyn​ków nie​opo​dal slum​sów. Va​sher pła​cił za nie kil​ka sztuk zło​ta dzien​nie, ale te​raz go nie było. Wy​szedł wcze​śnie do mia​sta. Śpie​szył się, by za​ła​twić ja​kąś spra​wę. Skoń​czy​ła jeść, opar​ła się wy​god​nie i za​mknę​ła oczy. Do​tar​ła do mo​men​tu, w któ​rym mimo wy​czer​pa​nia sen nie chciał ła​two przyjść. To, że po​ko​ik był tak mały rów​nież nie po​ma​ga​ło. Cięż​ko się jej było choć​by wy​cią​gnąć. Va​sher nie prze​sa​dzał, gdy za​po​wia​dał, że ich pra​ca bę​dzie cięż​ka. Od​by​wa​li spo​tka​nie za spo​tka​niem. Roz​ma​wia​ła z Idria​na​mi, po​cie​sza​ła ich, bła​ga​ła, by nie par​li do woj​ny z Hal​lan​dren. Nie od​wie​dza​li – jak wcze​śniej z Den​them – żad​nych re​stau​ra​cji. Nie ja​da​li w to​wa​rzy​stwie do​brze ubra​nych, oto​czo​nych ochro​nia​rza​mi lu​dzi. Roz​ma​wia​ła z umę​czo​ny​mi ro​bot​ni​ka​mi i ubo​gi​mi ko​bie​ta​mi. Wie​lu z nich nie pa​ła​ło żą​dzą re​be​lii, wie​lu na​wet nie miesz​ka​ło w slum​sach. Sta​no​wi​li jed​nak waż​ną część idriań​skiej wspól​no​ty w T’Te​lir i ich zda​nie mo​gło mieć zna​cze​nie dla po​zo​sta​łych. Lu​bi​ła ich. Współ​czu​ła im. Pra​cu​jąc w ten spo​sób, czu​ła się o wie​le le​piej, niż wów​czas, gdy spo​tka​nia or​ga​ni​zo​wał Denth. Po​nad​to, na ile była to w sta​nie oce​nić, Va​sher rze​czy​wi​ście był wo​bec niej uczci​wy. Po​sta​no​wi​ła za​ufać in​stynk​to​wi i zde​cy​do​wa​ła się mu po​ma​gać, przy​naj​mniej przez ja​kiś czas. Va​sher nie py​tał jej, czy chce to cią​gnąć. Po pro​stu pro​wa​dzał ją z miej​sca na miej​sce i ocze​ki​wał, że Vi​ven​na ode​gra swą rolę. Tak też się dzia​ło. Dziew​czy​na spo​ty​ka​ła się z ludź​mi i pro​si​ła ich o wy​ba​cze​nie, mimo że wy​czer​py​wa​ło ją to emo​cjo​nal​nie. Nie była pew​na, czy zdo​ła na​pra​wić wy​rzą​dzo​ne przez sie​bie szko​dy, ale pró​bo​wa​ła z ca​łych sił. Mia​ła wra​że​nie, że Va​sher do​ce​nia tę jej de​ter​mi​na​cję i ob​da​rzył ją sza​cun​kiem, cho​ciaż mu​sia​ła o to za​bie​gać dużo bar​dziej usil​nie niż wcze​śniej, pra​cu​jąc z Den​them. Denth mnie przez cały czas oszu​ki​wał, my​śla​ła, na​dal czu​jąc ukłu​cia zwąt​pie​nia. W głę​bi du​cha na​dal nie chcia​ła w to wie​rzyć. Po​chy​li​ła się, wpa​trzo​na w nagą ścia​nę ma​leń​kie​go po​ko​ju. Za​drża​ła. Do​brze, że ostat​nio tak cięż​ko pra​co​wa​ła. Dzię​ki temu nie mia​ła siły za​sta​na​wiać się nad róż​ny​mi in​ny​mi spra​wa​mi. Nie​po​ko​ją​cy​mi spra​wa​mi. Kim była? Jak mia​ła się te​raz okre​ślić, kie​dy wszyst​ko, czym była do​tąd i wszyst​ko, co pró​bo​wa​ła osią​gnąć, roz​pa​dło się w gru​zy? Nie mo​gła być dłu​żej Vi​ven​ną, pew​ną sie​bie księż​nicz​ką. Tam​ta oso​ba umar​ła i zo​sta​ła po​grze​ba​na w piw​ni​cy wraz z krwa​wym cia​łem Par​li​na. Daw​na pew​ność po​cho​dzi​ła z na​iw​no​ści. Ro​zu​mia​ła, jak ła​two było nią grać na​jem​ni​kom. Po​zna​ła cenę igno​ran​cji i do​świad​czy​ła po​nu​rej praw​dy o bie​dzie. Tą dru​gą ko​bie​tą jed​nak tak​że nie mo​gła po​zo​stać – nie mo​gła być bez​dom​ną z uli​cy, zło​dziej​ką, po​bi​tą la​dacz​ni​cą. To rów​nież nie była ona. Mia​ła wra​że​nie, że te kil​ka ty​go​dni w slum​sach było ja​kimś kosz​ma​rem, spro​wa​dzo​nym przez osa​mot​nie​nie i szok do​zna​nej zdra​dy, do któ​rych do​ło​ży​ło się to, że sta​ła się Bez​barw​na i wy​cień​czo​na cho​ro​bą. Gdy​by uda​wa​ła, że to jest jej praw​dzi​we ja, sta​ła​by się tyl​ko nędz​ną pa​ro​dią lu​dzi, któ​rzy na​praw​dę mu​sie​li żyć na uli​cach. Lu​dzi, mię​dzy któ​ry​mi się kry​ła i któ​rych nie​udol​-

nie pró​bo​wa​ła na​śla​do​wać. Co więc z tego wy​ni​ka​ło? Czy była tą pro​szą​cą, ci​chą księż​nicz​ką, któ​ra klę​ka​ła ze spusz​czo​ną gło​wą i bła​ga​ła pro​stych chło​pów o wy​słu​cha​nie? To tak​że była po czę​ści tyl​ko rola. Było jej na​praw​dę przy​kro, ale swo​je od​rzu​ce​nie dumy wy​ko​rzy​sty​wa​ła jako na​rzę​dzie. To rów​nież nie była ona. Kim więc jest? Wsta​ła i po​czu​ła, jak na​pie​ra​ją na nią ścia​ny ma​leń​kie​go po​miesz​cze​nia. Otwo​rzy​ła drzwi. Oko​li​ca nie była slum​sem, ale nie była też bo​ga​ta. Zwy​kła dziel​ni​ca. Barw na uli​cy było wy​star​cza​ją​co wie​le, by domy wy​glą​da​ły przy​jem​nie, ale same bu​dyn​ki były małe i w każ​dym gnieź​dzi​ło się po kil​ka ro​dzin. Spa​ce​ro​wa​ła uli​cą, uwa​ża​jąc, by nie od​da​lić się zbyt​nio od wy​naj​mo​wa​ne​go przez Va​she​ra po​ko​ju. Szła pod drze​wa​mi, po​dzi​wia​jąc ich kwia​ty. Kim jest? Co z niej zo​sta​ło te​raz, gdy nie była już księż​nicz​ką i po​zby​ła się nie​na​wi​ści do Hal​lan​dren? Czu​ła de​ter​mi​na​cję. Tak, to uczu​cie z pew​no​ścią sta​no​wi​ło jej część, i to taką, któ​rą lu​bi​ła. Przed​tem zmu​si​ła się, by stać się ko​bie​tą, jaką po​win​na być, by po​ślu​bić Kró​la-Boga. Pra​co​wa​ła wte​dy cięż​ko i by osią​gnąć cel, po​świę​ci​ła samą sie​bie. Była też hi​po​kryt​ką. Do​pie​ro te​raz ro​zu​mia​ła, co ozna​cza praw​dzi​wa po​ko​ra. W po​rów​na​niu z tym jej po​przed​nie ży​cie wy​da​wa​ło się bar​dziej pre​ten​sjo​nal​ne i aro​ganc​kie niż ja​ka​kol​wiek ko​lo​ro​wa spód​ni​ca czy bluz​ka. Wie​rzy​ła w Au​stre. Ko​cha​ła dok​try​nę Pię​ciu Wi​zji. Po​ko​ra. Ofiar​ność. Sta​wia​nie cu​dzych pro​ble​mów po​nad wła​sny​mi. A jed​nak za​czy​na​ła my​śleć, że po​dob​nie jak wie​lu in​nych po​su​nę​ła się w tym zbyt da​le​ko, że po​zwo​li​ła, by dą​że​nie do po​ko​ry sta​ło się źró​dłem no​wej dumy. Do​strze​ga​ła te​raz, że jej wia​ra za​nad​to sku​pia​ła się na ta​kich spra​wach jak ubra​nie, za​miast na lu​dziach. Po​peł​ni​ła błąd. Chcia​ła na​uczyć się Roz​bu​dza​nia. Dla​cze​go? Co to o niej świad​czy​ło? Czy dla​te​go chcia​ła po​słu​gi​wać się na​rzę​dziem wy​klę​tym przez wła​sną re​li​gię, że da​wa​ło jej po​czu​cie mocy? Nie, nie cho​dzi​ło o to. Przy​naj​mniej taką mia​ła na​dzie​ję. Spo​glą​da​jąc wstecz na swe do​tych​cza​so​we ży​cie, czu​ła iry​ta​cję na swą bez​rad​ność. I to rów​nież chy​ba było czę​ścią jej no​we​go ja. Sta​ła się ko​bie​tą go​to​wą na wszyst​ko, byle tyl​ko ni​g​dy już nie po​czuć bez​si​ły. Dla​te​go wła​śnie tak pil​nie słu​cha​ła swych na​uczy​cie​li w Idris. I dla​te​go chcia​ła się na​uczyć ko​rzy​stać z Od​de​chu. Po​trze​bo​wa​ła na​uczyć się wszyst​kie​go, cze​go tyl​ko bę​dzie w sta​nie, chcia​ła być przy​go​to​wa​na na na​dej​ście kło​po​tów. Chcia​ła być przy​dat​na. Moż​li​we, że to rów​nież była aro​gan​cja, ale taka była po pro​stu praw​da. Chcia​ła na​uczyć się spo​so​bów prze​trwa​nia na świe​cie. Naj​bar​dziej upo​ka​rza​ją​cym ele​men​tem jej po​by​tu w T’Te​lir była nie​wie​dza, i nie chcia​ła, by to się kie​dy​kol​wiek po​wtó​rzy​ło. Ski​nę​ła gło​wą. Za​tem czas na ćwi​cze​nia, po​my​śla​ła, wra​ca​jąc do po​ko​ju. Gdy zna​la​zła się w środ​ku, od​szu​ka​ła linę – tę samą, któ​rą zwią​zał ją Va​sher, pierw​szy przed​miot, któ​ry Prze​bu​dzi​ła. Wró​ci​ła na uli​cę, trzy​ma​jąc sznur mię​dzy pal​ca​mi, krę​cąc nim. Roz​ka​zy, któ​rych na​uczył mnie Denth były pro​sty​mi fra​za​mi. Chwy​tać rze​czy. Chroń mnie. Na​jem​nik su​ge​ro​wał, że waż​na też jest in​ten​cja z jaką Bu​dzi się przed​mio​ty. Kie​dy oży​wi​ła swo​je wię​zy, była w sta​nie nimi po​ru​szać jak czę​ścią swe​go cia​ła. To było coś wię​cej niż tyl​ko Roz​kaz. Roz​kaz oży​wiał, ale to in​ten​cje, za​mia​ry – po​le​ce​nia jej umy​słu – kie​ro​wa​ły dzia​ła​niem przed​mio​tów. Za​trzy​ma​ła się pod du​żym drze​wem o cien​kich, cięż​kich od kwie​cia ga​łę​ziach, opusz​cza​ją​cych się u zie​mi. Sta​nę​ła pod ko​na​rem i do​tknę​ła kory na pniu, by sko​rzy​stać z jej ko​lo​ru. Wy​cią​gnę​ła rękę z liną ku ga​łę​zi. – Chwy​tać rze​czy – roz​ka​za​ła, od​ru​cho​wo uwal​nia​jąc część swe​go Od​de​chu. Gdy świat wo​kół po​sza​rzał, po​czu​ła lek​kie ukłu​cie pa​ni​ki. Lina drgnę​ła. Nie​mniej, za​miast za​czerp​nąć bar​wę z drze​wa, ko​lor od​pły​nął z jej ko​szu​li, któ​ra po​sza​-

rza​ła. Lina po​ru​szy​ła się, owi​ja​jąc się wo​kół ga​łę​zi ni​czym wąż. Sznur za​ci​snął się moc​no i drze​wo za​skrzy​pia​ło. Dru​gi ko​niec liny tak​że za​czął się wić i skrę​cać. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła czo​ło i przyj​rza​ła się temu. Wresz​cie zro​zu​mia​ła, co się dzie​je. Lina sta​ra​ła się po​chwy​cić jej rękę dru​gim koń​cem. – Prze​stań – po​wie​dzia​ła. Nie sta​ło się nic. Sznur da​lej za​ci​skał się na ga​łę​zi. – Twój Od​dech do mo​je​go – Roz​ka​za​ła. Lina prze​sta​ła się po​ru​szać, Od​dech wró​cił do dziew​czy​ny. Strzą​snę​ła sznur z drze​wa. No do​brze, za​sta​no​wi​ła się. „Chwy​tać rze​czy” dzia​ła, ale nie jest to kon​kret​ny roz​kaz. Lina zwi​nie się wo​kół celu, ale tak​że wo​kół mo​jej ręki. Może spró​bu​ję ina​czej? – Trzy​maj ga​łąź – rzu​ci​ła Roz​kaz. I znów wy​pły​nął z niej Od​dech. Tym ra​zem wię​cej. Jej spodnie po​sza​rza​ły. Ko​niec liny drgnął i chwy​cił ga​łąź. Resz​ta sznu​ra po​zo​sta​ła nie​ru​cho​ma. Dziew​czy​na uśmiech​nę​ła się. A za​tem, im bar​dziej zło​żo​ny jest Roz​kaz, tym wię​cej zu​ży​wa Bio​Chro​my. Ode​bra​ła swój Od​dech. Tak jak za​po​wie​dział Va​sher, przy​wró​ce​nie Od​de​chu nie wstrzą​snę​ło jej zmy​sła​mi, po​nie​waż po pro​stu po​wró​ci​ła do swe​go nor​mal​ne​go sta​nu. Gdy​by po​zo​sta​ła bez Od​de​chu przez kil​ka dni, prze​ży​ła​by od​zy​ska​nie mocy bar​dziej in​ten​syw​nie. Przy​po​mi​na​ło to nie​co pierw​szy kęs sma​ko​wi​tej po​tra​wy. Spoj​rza​ła na swo​je ubra​nie. Było te​raz zu​peł​nie sza​re. Wie​dzio​na cie​ka​wo​ścią raz jesz​cze spró​bo​wa​ła Prze​bu​dzić linę. Nie sta​ło się nic. Pod​nio​sła z zie​mi pa​tyk i po​no​wi​ła pró​bę. Tym ra​zem po​dzia​ła​ło, a ko​lor znikł z pa​ty​ka, choć wy​ma​ga​ło to o wie​le wię​cej Od​de​chów. Może dla​te​go, że samo dre​wien​ko nie było zbyt ko​lo​ro​we. Z ko​lei pró​ba za​czerp​nię​cia ko​lo​ru z pnia drze​wa nie przy​nio​sła re​zul​ta​tów. Być może nie moż​na było czer​pać barw z ży​wych istot. Dziew​czy​na od​rzu​ci​ła pa​tyk i przy​nio​sła z po​ko​ju kil​ka ko​lo​ro​wych chu​s​te​czek Va​she​ra. Wró​ci​ła do drze​wa. I co te​raz? – za​sta​no​wi​ła się. Czy mo​gła umie​ścić Od​dech w li​nie i roz​ka​zać jej zła​pać coś po​tem? Jak mia​ła sfor​mu​ło​wać ta​kie po​le​ce​nie? – Chwy​tać rze​czy, któ​re każę ci trzy​mać – roz​ka​za​ła. Nic się nie wy​da​rzy​ło. – Trzy​maj tę ga​łąź, kie​dy ci po​wiem. I znów nic. – Trzy​maj, co​kol​wiek po​wiem. Nic. – Każ jej: „Chwy​tać, kie​dy rzu​cę” – roz​le​gło się za jej ple​ca​mi. Vi​ven​na pod​sko​czy​ła i za​wi​ro​wa​ła w miej​scu. Za nią stał Va​sher. Krew Nocy trzy​mał przed sobą, ostrzem w dół. Swój wo​rek prze​rzu​cił przez ra​mię. Dziew​czy​na za​la​ła się ru​mień​cem i spoj​rza​ła na linę. – Chwy​tać, kie​dy rzu​cę – po​wie​dzia​ła, czer​piąc ko​lor z chu​s​tecz​ki. Ule​ciał z niej Od​dech, ale lina wciąż zwi​sa​ła bez​wład​nie. Ci​snę​ła ją w drze​wo, tra​fia​jąc w jed​ną z ga​łę​zi. Sznur na​tych​miast okrę​cił się, spla​ta​jąc ga​łąź z jej są​siad​ką, i przy​cią​gnął je moc​no do sie​bie. – Przy​dat​ne – stwier​dzi​ła Vi​ven​na. – Moż​li​we. Ale rów​nież nie​bez​piecz​ne – po​wie​dział Va​sher, uno​sząc brew. – Dla​cze​go? – Spró​buj od​zy​skać linę. Dziew​czy​na za​mar​ła. Do​tar​ło do niej, że ga​łę​zie, wo​kół któ​rych oplo​tła się lina znaj​du​ją się poza za​się​giem jej ra​mion. Pod​sko​czy​ła, pró​bu​jąc do​się​gnąć sznu​ra. – Zwy​kle uży​wam dłuż​szej liny – rzu​cił Va​sher. Chwy​cił Krew Nocy za ostrze i uniósł go, za​cze​pił rę​ko​je​ścią o ga​łąź i ścią​gnął ją w dół. – Ma​jąc przez cały czas w ręku je​den z koń​ców, nie mu​sisz się mar​-

twić, że ktoś ci ją od​bie​rze. Poza tym mo​żesz Bu​dzić do​pie​ro wte​dy, gdy po​trze​bu​jesz, przez co nie trzy​masz Od​de​chów przez cały czas w li​nie. Pa​mię​taj, że mogą ci się przy​dać do cze​goś in​ne​go. Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą i od​zy​ska​ła swo​je Od​de​chy ze sznu​ra. – Chodź – rzu​cił, ru​sza​jąc z po​wro​tem do po​ko​ju. – Wy​star​czy już tego przed​sta​wie​nia. Dziew​czy​na po​szła za nim. Za​uwa​ży​ła, że na uli​cy za​trzy​ma​ło się kil​ku prze​chod​niów, któ​rzy ob​ser​wo​wa​li ją z za​cie​ka​wie​niem. – Jak oni to za​uwa​ży​li? – spy​ta​ła. – Prze​cież nie ro​bi​łam tego tak otwar​cie. Va​sher prych​nął. – A ilu lu​dzi cho​dzi po T’Te​lir w sza​rym ubra​niu? Vi​ven​na za​la​ła się ru​mień​cem i wró​ci​ła do cia​sne​go po​ko​iku. Męż​czy​zna odło​żył wo​rek i oparł Krew Nocy o ścia​nę. Vi​ven​na przyj​rza​ła się mie​czo​wi. Wciąż nie była pew​na, co ma o tej bro​ni my​śleć. Za każ​dym ra​zem, gdy na nią pa​trzy​ła, czu​ła lek​kie mdło​ści. Wspo​mnie​nie tego, jak źle się po​czu​ła, gdy jej do​tknę​ła, było wciąż świe​że. No i ten głos, któ​ry roz​legł się w jej gło​wie. Czy na​praw​dę go usły​sza​ła? Za każ​dym ra​zem, kie​dy py​ta​ła o to Va​she​ra, od​po​wia​dał jej w cha​rak​te​ry​stycz​ny, zwię​zły spo​sób i uni​kał wy​ja​śnień. – Czy ty przy​pad​kiem nie je​steś Idrian​ką? – spy​tał Va​sher, od​wra​ca​jąc jej uwa​gę. – O ile mi wia​do​mo – od​par​ła. – Jak na wy​znaw​czy​nię Au​stre je​steś nie​zwy​kle za​fa​scy​no​wa​na Bu​dze​niem – za​uwa​żył. Sie​dział z za​mknię​ty​mi oczy​ma i gło​wą opar​tą o drzwi. – Nie je​stem zbyt do​brą Idrian​ką – usia​dła. – Już nie. Po​sta​no​wi​łam więc na​uczyć się ko​rzy​stać z tego, co i tak no​szę w so​bie. Ski​nął gło​wą. – Ro​zu​miem. Ni​g​dy nie by​łem w sta​nie po​jąć, dla​cze​go au​stryzm tak na​gle prze​stał po​chwa​lać Roz​bu​dza​nie. – Na​gle? Znów po​ki​wał gło​wą, wciąż nie otwie​ra​jąc oczu. – Przed Wie​lo​woj​niem było ina​czej. – Na​praw​dę? – Oczy​wi​ście – po​twier​dził. Czę​sto roz​ma​wiał z nią w ten spo​sób. Mó​wił o rze​czach, któ​re jej wy​da​wa​ły się tak nie​zwy​kłe, że aż nie​re​al​ne, a jed​nak opo​wia​dał o nich tak, jak​by dla nie​go były zu​peł​nie oczy​wi​ste. Nie przy​pusz​czał. Nie wa​hał się. Zu​peł​nie jak​by wie​dział wszyst​ko. Vi​ven​na za​czy​na​ła ro​zu​mieć, dla​cze​go miał pro​ble​my z po​ro​zu​mie​wa​niem się z in​ny​mi ludź​mi. – Ale, ale – Va​sher otwo​rzył oczy. – Zja​dłaś całą tę ka​ła​mar​ni​cę? Ski​nę​ła. – To mię​so? To była ka​ła​mar​ni​ca? – Tak – po​wie​dział. Otwo​rzył wo​rek i wy​jął ko​lej​ną por​cję su​szo​ne​go mię​sa. Wy​cią​gnął rękę ku niej. – Chcesz jesz​cze? – Nie, dzię​ku​ję. – Dziew​czy​na po​czu​ła mdło​ści. Za​wa​hał się, wi​dząc jej minę. – Co? Tra​fił ci się ze​psu​ty ka​wa​łek? Po​krę​ci​ła gło​wą. – No to o co cho​dzi? – za​py​tał. – O nic. Uniósł brew. – Po​wie​dzia​łam już, że o nic. – Od​wró​ci​ła gło​wę. – Po pro​stu nie prze​pa​dam za owo​ca​mi mo​rza. – Nie? – zdzi​wił się. – Prze​cież kar​mię cię nimi od pię​ciu dni.

Po​ki​wa​ła gło​wą. – I za​wsze zja​da​łaś. – Kar​misz mnie – po​wie​dzia​ła. – Nie chcę na​rze​kać na to, co mi da​jesz. Zmarsz​czył brwi, od​gryzł ka​wa​łek ka​ła​mar​ni​cy i za​czął prze​żu​wać. Wciąż miał na so​bie to zno​szo​ne, nie​mal znisz​czo​ne ubra​nie, ale Vi​ven​na prze​by​wa​ła z nim na tyle dłu​go, by się prze​ko​nać, że Va​sher utrzy​my​wał je w czy​sto​ści. Było go stać na nowy strój, ale z ja​kie​goś po​wo​du wciąż no​sił sta​ry płaszcz i spodnie. Rów​nież na twa​rzy miał przez cały czas ten swój pół za​rost, pół bro​dę. Naj​wy​raź​niej nie ro​sła, Vi​vien​na bo​wiem ani razu nie wi​dzia​ła, by ją przy​ci​nał, czy go​lił. Jak to się dzia​ło, że wciąż była tej sa​mej dłu​go​ści? Czy ro​bił to spe​cjal​nie, czy może przy​kła​da​ła do tego zbyt dużą wagę? – Je​steś inna, niż się spo​dzie​wa​łem – ode​zwał się po chwi​li. – Kil​ka ty​go​dni temu za​pew​ne speł​ni​ła​bym two​je ocze​ki​wa​nia – za​uwa​ży​ła. – Wąt​pię – od​parł, gry​ząc ka​wa​łek mię​sa. – Nie mo​głaś na​brać ta​kiej wy​trwa​ło​ści wsku​tek kil​ku mar​nych ty​go​dni na uli​cy. Ani prze​ko​na​nia o tym, że je​steś mę​czen​ni​cą. Spoj​rza​ła mu w oczy. – Chcę, że​byś po​wie​dział mi wię​cej o Roz​bu​dza​niu. – A co chcesz wie​dzieć? – Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Na​wet nie wiem, co mam ci od​po​wie​dzieć – przy​zna​ła. – Denth na​uczył mnie kil​ku Roz​ka​zów, ale zro​bił to do​pie​ro tego sa​me​go dnia, kie​dy mnie po​rwa​łeś. Va​sher ski​nął gło​wą. Przez ja​kiś czas sie​dzie​li w mil​cze​niu. – No i? – pod​ję​ła wresz​cie. – Po​wiesz co​kol​wiek? – My​ślę – rzu​cił. Tym ra​zem to ona unio​sła brew. – Bu​dzę już od bar​dzo, bar​dzo daw​na. – Skrzy​wił się. – I od za​wsze mam kło​pot, kie​dy przy​cho​dzi mi o tym opo​wia​dać. Nie po​pę​dzaj mnie. – W po​rząd​ku – po​wie​dzia​ła. – Nie śpiesz się. Rzu​cił na nią okiem. – I nie pró​buj trak​to​wać mnie z góry. – Nie ro​bię tego, po pro​stu sta​ram się być miła. – Więc na​stęp​nym ra​zem bądź miła z mniej​szą dozą wyż​szo​ści w gło​sie. Wyż​szo​ści? – po​wtó​rzy​ła w du​chu. Nie ode​zwa​łam się pro​tek​cjo​nal​nie! Po​pa​trzy​ła na męż​czy​znę, wciąż je​dzą​ce​go su​szo​ną ka​ła​mar​ni​cę. Im dłu​żej z nim prze​by​wa​ła, tym mniej groź​ny jej się wy​da​wał, choć jed​no​cze​śnie co​raz czę​ściej ją draż​nił. Pół mia​sta usła​ne jest tru​pa​mi lu​dzi, któ​rych za​bił ten jego miecz, po​my​śla​ła. Już kil​ka razy roz​wa​ża​ła, czy nie po​win​na uciec od Va​she​ra, ale za​wsze do​cho​dzi​ła do wnio​sku, że by​ło​by to głu​pie. W jego wy​sił​kach zmie​rza​ją​cych do po​wstrzy​ma​nia woj​ny nie wy​czu​wa​ła fał​szu, i wciąż wie​rzy​ła w obiet​ni​cę, któ​rą zło​żył jej tam​te​go pierw​sze​go dnia. Wie​rzy​ła szcze​rze. I nie​chęt​nie. Po​sta​no​wi​ła więc mieć po pro​stu oczy sze​ro​ko otwar​te. – No do​brze – ode​zwał się. – My​ślę, że tak bę​dzie naj​le​piej. Mę​czy mnie już to, że cho​dzisz ze swo​ją aurą i nie umiesz z niej na​wet sko​rzy​stać. – A za​tem? – Za​tem my​ślę, że po​win​ni​śmy za​cząć od teo​rii – rzekł. – Ist​nie​ją czte​ry ro​dza​je Bio​Chro​ma​tycz​nych istot. Pierw​szym i naj​bar​dziej wi​do​wi​sko​wym są Po​wra​ca​ją​cy. W Hal​lan​dren na​zy​wa​ją ich bo​ga​mi, ale ja na​zwał​bym ich ra​czej Spon​ta​nicz​ny​mi Ro​zum​ny​mi Ma​ni​fe​sta​cja​mi Bio​Chro​my w Cie​le Zmar​łe​go No​si​cie​la. To, co w nich nie​zwy​kłe, to fakt, że są je​dy​ny​mi isto​ta​mi Bio​Chro​ma​tycz​ny​mi, któ​re po​wsta​ją w spo​sób na​tu​ral​ny, co teo​re​tycz​nie tłu​ma​czy, dla​cze​go nie mogą uży​wać ani prze​ka​zy​wać swo​je​go Bio​Chro​ma​tycz​ne​go Na​peł​nie​nia. To wy​ja​śnia rów​nież po​wód, dla któ​re​go Typ Pierw​szy za​cho​wu​je świa​do​mość.

Vi​ven​na za​mru​ga​ła. Nie spo​dzie​wa​ła się wy​kła​du. – Bar​dziej in​te​re​su​ją cię isto​ty Typu Dru​gie​go i Typu Trze​cie​go – cią​gnął Va​sher. – Typ Dwa to Nie​świa​do​me Ma​ni​fe​sta​cje Bio​Chro​my w Cie​le Zmar​łe​go No​si​cie​la. Moż​na je two​rzyć ta​nim kosz​tem, na​wet za po​mo​cą pod​sta​wo​wych Roz​ka​zów. Po​zo​sta​je to w zgo​dzie z Pra​wem Bio​Chro​ma​tycz​nej Pa​ra​lel​no​ści: im bar​dziej no​si​ciel przy​po​mi​na kształ​tem żywą isto​tę, tym ła​twiej go Roz​bu​dzić. Bio​Chro​ma jest ener​gią ży​cia, więc po​szu​ku​je swych no​si​cie​li wśród by​tów, któ​re przy​po​mi​na​ją żywe isto​ty. To jed​nak pro​wa​dzi nas do ko​lej​ne​go pra​wa: Pra​wa Po​rów​ny​wal​no​ści. Gło​si ono, że licz​ba Od​de​chów wy​ma​ga​nych do Roz​bu​dze​nia cze​goś nie​ko​niecz​nie de​cy​du​je o mocy tego bytu po Prze​bu​dze​niu. Kwa​dra​to​wa szmat​ka i szmat​ka w kształ​cie czło​wie​ka będą wy​ma​gać do Prze​bu​dze​nia róż​nej ilo​ści Bio​Chro​my, ale po Na​peł​nie​niu będą za​sad​ni​czo tak samo sil​ne. Wy​ja​śnie​nie tego fak​tu jest bar​dzo pro​ste. Nie​któ​rzy wy​obra​ża​ją so​bie Roz​bu​dza​nie na po​do​bień​stwo na​peł​nia​nia kub​ka wodą. Wle​wasz wodę do peł​na i przed​miot oży​wa. Ale to zwod​ni​cza ana​lo​gia. Po​myśl o Bu​dze​niu ra​czej jak o wy​wa​ża​niu drzwi. Ude​rzasz je i ude​rzasz, jed​ne pod​da​ją się ła​twiej od in​nych, ale kie​dy już je wy​wa​żysz, słu​żą mniej wię​cej temu sa​me​mu ce​lo​wi. Ro​zu​miesz? – Spoj​rzał na Vi​ven​nę. – Hm – mruk​nę​ła. Całą mło​dość spę​dzi​ła, wy​słu​chu​jąc wy​kła​dów swych na​uczy​cie​li, ale Va​sher był gor​szy na​wet od nich. – Tro​chę tego dużo jak na je​den raz. – Chcesz się uczyć czy nie? Spy​ta​łeś mnie, czy zro​zu​mia​łam, po​my​śla​ła. Od​po​wie​dzia​łam ci. Nie ode​zwa​ła się jed​nak sło​wem. Po​sta​no​wi​ła, że le​piej bę​dzie po​zwo​lić mu mó​wić. – Bio​Chro​ma​tycz​ne isto​ty Typu Dru​gie​go – pod​jął – to to, co w Hal​lan​dren na​zy​wa​ją Nie​ży​wy​mi. Róż​nią się od Typu Pierw​sze​go na kil​ka spo​so​bów. Nie​ży​wych moż​na two​rzyć do woli i wy​ma​ga​ją do Prze​bu​dze​nia nie​wie​lu Od​de​chów – w za​leż​no​ści od za​sto​so​wa​nych Roz​ka​zów od jed​ne​go do se​tek – i pod​czas Na​peł​nie​nia ko​rzy​sta​ją z wła​sne​go ko​lo​ru. Nie po​sia​da​ją aury, ale nie mu​szą jeść, czer​piąc ener​gię z Bio​Chro​my. Mogą też umrzeć, a żeby pod​trzy​mać ich przez okres dłuż​szy niż kil​ka lat po Roz​bu​dze​niu, wy​ma​ga​ją spe​cjal​ne​go roz​two​ru al​ko​ho​lu. Po​nie​waż ko​rzy​sta​ją z or​ga​nicz​ne​go no​si​cie​la, ich Od​dech przy​wie​ra do cia​ła na sta​łe i nie moż​na go po Na​peł​nie​niu ode​brać. – Tro​chę o nich wiem – przy​zna​ła Vi​ven​na. – Denth ma w dru​ży​nie Nie​ży​we​go. Va​sher umilkł. – Tak – po​wie​dział wresz​cie. – Wiem. Vi​ven​na za​uwa​ży​ła dziw​ne spoj​rze​nie męż​czy​zny i zmarsz​czy​ła brwi. Przez ja​kiś czas sie​dzie​li w mil​cze​niu. – Mó​wi​łeś o Nie​ży​wych i ich Roz​ka​zach – za​chę​ci​ła po chwi​li. Va​sher ski​nął gło​wą. – Bu​dzi się ich, jak wszyst​ko inne, za po​mo​cą Roz​ka​zu. Na​wet two​ja re​li​gia mówi o Roz​ka​zach. We​dług niej to Au​stre Roz​ka​zu​je Po​wra​ca​ją​cym Po​wra​cać. Trud​no jest zro​zu​mieć teo​rię Roz​ka​zów. Weź​my na przy​kład Nie​ży​wych. Od​kry​cie naj​sku​tecz​niej​sze​go spo​so​bu na do​pro​wa​dze​nie cia​ła do sta​nu Nie​ży​we​go za​ję​ło nam kil​ka stu​le​ci. Na​wet te​raz nie ma pew​no​ści co do tego, jak Roz​ka​zy na​praw​dę dzia​ła​ją. I to chy​ba jest naj​waż​niej​sza rzecz, któ​rą po​win​naś na po​cząt​ku za​pa​mię​tać. Spra​wy zwią​za​ne z Bio​Chro​mą są skom​pli​ko​wa​ne i więk​szo​ści z nich nie ro​zu​mie​my. – Co to zna​czy? – spy​ta​ła. – Do​kład​nie to, co po​wie​dzia​łem – od​parł Va​sher, wzru​sza​jąc ra​mio​na​mi. – Tak na​praw​dę nie wie​my, co ro​bi​my. – Ale to, co mó​wisz, brzmi rze​czo​wo. – Część pro​ble​mów zo​sta​ła już roz​wią​za​na. Ale Roz​bu​dza​ją​cy pra​cu​ją nad tym do​pie​ro od nie​daw​na. Im wię​cej się do​wiesz o Bio​Chro​mie, tym le​piej poj​miesz, że nie wie​my o niej wszyst​kie​go i że nie je​ste​śmy pew​ni, co tak na​praw​dę ro​bi​my. Dla​cze​go kon​kret​ne Roz​ka​zy są tak waż​ne i dla​cze​go na​le​ży je wy​po​wia​dać w oj​czy​stym ję​zy​ku? Co spra​wia, że po​ja​wia​ją się isto​ty Typu Pierw​sze​go – Po​wra​ca​ją​cy?

Dla​cze​go Nie​ży​wi są bez​myśl​ni, a Po​wra​ca​ją​cy w peł​ni ro​zum​ni? Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą. – Two​rze​nie Bio​Chro​ma​tycz​nych Istot Typu Trze​cie​go to to, co tra​dy​cyj​nie na​zy​wa​my Bu​dze​niem – cią​gnął Va​sher. – Po​wsta​ją jako Bio​Chro​man​tycz​ne ma​ni​fe​sta​cje w or​ga​nicz​nym no​si​cie​lu, któ​ry jest bar​dzo da​le​ki od ży​cia. Naj​le​piej spraw​dza się to na tka​ni​nach, choć pa​ty​ki, trzci​na i inne ma​te​ria​ły ro​ślin​ne rów​nież dają się Roz​bu​dzać. – A ko​ści? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Ko​ści są dziw​ne – od​po​wie​dział Va​sher. – Do ich Roz​bu​dze​nia po​trze​ba znacz​nie wię​cej Od​de​chów niż w przy​pad​ku ca​łe​go cia​ła, i nie są tak ela​stycz​ne jak tka​ni​ny. Nie​mniej, Od​dech wpły​wa w nie ła​two, po​nie​waż były nie​gdyś żywe i za​cho​wu​ją kształt taki, jaki mia​ły przed śmier​cią. – A więc idriań​skie opo​wie​ści o ar​miach szkie​le​tów nie są aż tak fan​ta​stycz​ne? Va​sher za​chi​cho​tał. – Och, oczy​wi​ście, że są. Gdy​byś chcia​ła Roz​bu​dzić szkie​let, mu​sia​ła​byś umie​ścić wszyst​kie ko​ści na ich wła​ści​wych miej​scach. To dużo pra​cy jak na coś, co wy​ma​ga do Prze​bu​dze​nia od pięć​dzie​się​ciu Od​de​chów wzwyż. Bu​dze​nie nie​tknię​tych ciał jest po pro​stu bar​dziej eko​no​micz​ne, na​wet mimo to, że nie moż​na z nich od​zy​skać Od​de​chu. Choć przy​zna​ję, że wi​dzia​łem bar​dzo cie​ka​we rze​czy, któ​rych do​ko​na​no z Prze​bu​dzo​ny​mi szkie​le​ta​mi. Nie​mniej Isto​ty Typu Trze​cie​go, czy​li zwy​kłe Roz​bu​dzo​ne przed​mio​ty, są inne od tych, o któ​rych do​tąd mó​wi​łem. Bio​Chro​ma nie trzy​ma się ich zbyt do​brze. Wo​bec tego wy​ma​ga​ją spo​re​go Na​peł​nie​nia, czę​sto po​nad stu Od​de​chów. Za​le​tą jest oczy​wi​ście moż​li​wość póź​niej​sze​go od​zy​ska​nia tej Bio​Chro​my. Umoż​li​wi​ło to pro​wa​dze​nie wie​lu eks​pe​ry​men​tów i lep​sze zro​zu​mie​nie tech​nik Roz​bu​dza​nia. – To zna​czy Roz​ka​zów? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Wła​śnie – po​twier​dził Va​sher. – Jak sama wi​dzia​łaś, więk​szość pod​sta​wo​wych Roz​ka​zów jest pro​sta do opa​no​wa​nia. Je​śli dany przed​miot może wy​ko​nać po​le​ce​nie i wy​dasz je w pro​sty spo​sób, Roz​kaz za​zwy​czaj za​dzia​ła. – Pró​bo​wa​łam kil​ku pro​stych Roz​ka​zów – przy​po​mnia​ła. – Wy​da​wa​łam je li​nie. I nie za​dzia​ła​ły. – Mo​gły brzmieć pro​sto, ale wca​le nie były pro​ste. Pro​sty Roz​kaz skła​da się za​wsze z dwóch słów. Chwy​tać coś. Trzy​mać coś. W górę. W dół. Zresz​tą na​wet nie​któ​re dwu​wy​ra​zo​we Roz​ka​zy są bar​dziej skom​pli​ko​wa​ne i wy​ma​ga​ją prak​ty​ki w wi​zu​ali​za​cji – czy, je​śli wo​lisz, w wy​obra​ża​niu so​bie. To zna​czy w wy​ko​rzy​sta​niu umy​słu, by… – To ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła. – Coś niby na​pi​na​nie mię​śnia. Ski​nął gło​wą. – Roz​kaz „Chroń mnie”, choć skła​da się je​dy​nie z dwóch słów, jest sza​le​nie skom​pli​ko​wa​ny. Tak samo nie​któ​re inne, jak „Przy​nieś coś”. Wy​da​jąc je, na​le​ży po​ru​szyć przed​miot od​po​wied​nim im​pul​sem. Wła​śnie tu​taj za​czy​na się ob​szar na​szej nie​wie​dzy. Ist​nie​ją za​pew​ne ty​sią​ce Roz​ka​zów, któ​rych jesz​cze nie zna​my. Im więk​szej licz​by słów uży​jesz, tym bar​dziej zło​żo​ny sta​je się ele​ment umy​sło​wy Roz​ka​zu. I to dla​te​go od​kry​cie no​we​go Roz​ka​zu po​tra​fi za​jąć wie​le lat. – Tak jak było z od​kry​ciem no​we​go Roz​ka​zu do two​rze​nia Nie​ży​wych – po​wie​dzia​ła z na​my​słem dziew​czy​na. – Trzy​sta lat temu ci, któ​rzy po​tra​fi​li two​rzyć Nie​ży​wych za po​mo​cą tyl​ko jed​ne​go Od​de​chu, oka​za​li się sku​tecz​niej​si od tych, któ​rzy nie po​sie​dli tej umie​jęt​no​ści. I ta nie​rów​ność do​pro​wa​dzi​ła do wy​bu​chu Wie​lo​woj​nia. – Tak – przy​znał Va​sher – a przy​naj​mniej był to je​den z czyn​ni​ków, któ​re do tego kon​flik​tu do​pro​wa​dzi​ły. Waż​ne jest, byś zro​zu​mia​ła, że w spra​wach Roz​bu​dza​nia wciąż je​ste​śmy jak dzie​ci. Sy​tu​acji nie po​pra​wia też za​cho​wa​nie wie​lu lu​dzi, któ​rzy, je​śli na​wet na​uczą się no​we​go Roz​ka​zu, nie dzie​lą się swą wie​dzą z in​ny​mi i za​bie​ra​ją ją do gro​bu. Vi​ven​na ski​nę​ła gło​wą, za​do​wo​lo​na, że w mia​rę, jak lek​cja do​ty​ka​ła głęb​szych te​ma​tów, sta​wa​ła się luź​niej​sza i bar​dziej przy​po​mi​na​ła zwy​kłą roz​mo​wę. Za​sko​czy​ło ją do​świad​cze​nie Va​she​ra.

Sie​dzi na pod​ło​dze, my​śla​ła, je ka​wa​łek su​chej ka​ła​mar​ni​cy, nie go​lił się od ty​go​dni i ma na so​bie ubra​nie, któ​re wy​glą​da jak​by mia​ło z nie​go za​raz spaść. A jed​nak opo​wia​da jak uczo​ny udzie​la​ją​cy wy​kła​du. Nosi miecz, z któ​re​go wy​cie​ka czar​ny dym i spra​wia, że lu​dzie za​bi​ja​ją się na​wza​jem, a prze​cież sta​ra się za​trzy​mać woj​nę. Kim jest ten czło​wiek? Spoj​rza​ła w bok, na opar​ty o ścia​nę Krew Nocy. Może z po​wo​du roz​mo​wy o Bio​Chro​mie, a może z na​ra​sta​ją​cych po​dej​rzeń, za​czy​na​ła ro​zu​mieć, co w tym mie​czu jest nie​zwy​kłe​go. – Czym są isto​ty Bio​Chro​ma​tycz​ne Typu Czwar​te​go? – spy​ta​ła, spo​glą​da​jąc na Va​she​ra. – Typ Pierw​szy to ob​da​rzo​ne świa​do​mo​ścią ludz​kie cia​ło. Typ Dru​gi to ludz​kie cia​ło bez świa​do​mo​ści. Typ Trze​ci to Prze​bu​dzo​ny przed​miot jak lina. Nie​świa​do​my. A czy moż​na stwo​rzyć ob​da​rzo​ny świa​do​mo​ścią, Prze​bu​dzo​ny przed​miot? Taki jak Po​wra​ca​ją​cy, tyl​ko nie umiesz​czo​ny w ludz​kim cie​le? Va​sher wstał. – Na dziś już do​syć. – Nie od​po​wie​dzia​łeś mi na py​ta​nie. – I nie za​mie​rzam – od​parł. – Ra​dzę ci też już ni​g​dy o to nie py​tać, ro​zu​miesz? Spoj​rzał na nią i Vi​ven​na po​czu​ła zim​ny dreszcz. Jego głos za​brzmiał bar​dzo su​ro​wo. – No do​brze – po​wie​dzia​ła, choć nie od​wró​ci​ła wzro​ku. Prych​nął pod no​sem, po czym się​gnął do swo​je​go wor​ka i wy​szarp​nął coś z we​wnątrz. – Masz – po​wie​dział. – Przy​nio​słem ci coś. Rzu​cił na pod​ło​gę dłu​gi, owi​nię​ty tka​ni​ną przed​miot. Vi​ven​na pod​nio​sła się, po​de​szła i roz​wi​nę​ła pa​ku​nek. We​wnątrz zna​la​zła smu​kły, świet​nie wy​ko​na​ny miecz. – Nie umiem się tym po​słu​gi​wać. – Więc się na​ucz – od​parł. – Je​śli bę​dziesz umia​ła się bro​nić, nie bę​dziesz tak de​ner​wu​ją​ca. Nie będę cię mu​siał bez prze​rwy wy​cią​gać z ta​ra​pa​tów. Za​la​ła się ru​mień​cem. – Mu​sia​łeś tyl​ko raz. – Ale nie ostat​ni – stwier​dził. Nie​chęt​nie pod​nio​sła skry​ty w po​chwie miecz. Za​sko​czy​ło ją, jaki jest lek​ki. – Idzie​my – po​wie​dział Va​sher. – Mamy ko​lej​ne spo​tka​nie.

47 Dar Pie​śni sta​rał się nie my​śleć o snach. Pró​bo​wał nie my​śleć o pło​ną​cym T’Te​lir. O umie​ra​ją​cych lu​dziach. O koń​cu świa​ta. Stał na pierw​szym pię​trze swo​je​go pa​ła​cu i spo​glą​dał na Dwór Bo​gów. Ta kon​dy​gna​cja była tak na​praw​dę za​kry​tym z góry da​chem, bez ścian. Wiatr grał mu we wło​sach. Słoń​ce chy​li​ło się ku za​cho​do​wi. Na traw​ni​ku po​ja​wia​ły się już pierw​sze świa​tła. Wi​dok był wspa​nia​ły. Sto​ją​ce krę​giem pa​ła​ce, oświe​tlo​ne la​tar​nia​mi i po​chod​nia​mi, pa​su​ją​cy​mi ko​lo​ra​mi do naj​bliż​szych bu​dyn​ków. W nie​któ​rych było ciem​no – te pa​ła​ce nie mia​ły bo​skich miesz​kań​ców. Co by się sta​ło, gdy​by Po​wró​ci​ło zbyt wie​lu lu​dzi, za​nim my się za​bi​je​my? – po​my​ślał. Zbu​do​wa​li​by ko​lej​ne pa​ła​ce? Miej​sca było chy​ba do​syć. Z tyłu dzie​dziń​ca wzno​sił się pa​łac Kró​la-Boga. Wy​so​ki i czar​ny. Zbu​do​wa​no go tak, by przy​ćmił sobą eks​tra​wa​ganc​kie do​mo​stwa in​nych. Jego ma​syw rzu​cał na mur sze​ro​ką ska​zę cie​nia. Wszyst​ko było do​sko​na​łe. Tak bar​dzo do​sko​na​łe. Po​chod​nie roz​miesz​cza​no prze​myśl​nie, two​rząc wzo​ry, któ​re uka​zy​wa​ły się tyl​ko z pię​tra. Tra​wa zo​sta​ła sta​ran​nie przy​strzy​żo​na, a wiel​kie go​be​li​ny i pro​por​ce na mu​rze wy​mie​nia​no tak czę​sto, że nie było na nich wi​dać wpły​wu po​go​dy, plam czy blak​nię​cia. Lu​dzie tak bar​dzo się sta​ra​li dla swo​ich bo​gów. Dla​cze​go? Zda​rza​ło się, że prze​sta​wał to ro​zu​mieć. Ale co w ta​kim ra​zie my​śleć o in​nych wy​zna​niach, o ta​kich, któ​re nie za​kła​da​ją ist​nie​nia wi​dzial​nych bóstw, tyl​ko bez​cie​le​sne wy​obra​że​nia i ży​cze​nia? Z pew​no​ścią tam​ci „bo​go​wie” ro​bią dla swych wier​nych jesz​cze mniej niż miesz​kań​cy dwo​ru Hal​lan​dren, a jed​nak po​zo​sta​ją obiek​ta​mi kul​tu. Dar Pie​śni po​krę​cił gło​wą. Spo​tka​nie z Wiel​ką Mat​ką przy​po​mnia​ło mu o dniach, do któ​rych nie wra​cał od bar​dzo daw​na. Ko​ją​ca Mą​dro​ścią. Po jego Po​wro​cie to wła​śnie ona sta​ła się jego men​tor​ką. Po​ran​na Rosa wciąż była o te wspo​mnie​nia za​zdro​sna, ale, nie​ste​ty, nic nie ro​zu​mia​ła. On tak​że nie po​tra​fił tego wy​tłu​ma​czyć. Ko​ją​ca zbli​ży​ła się do praw​dzi​wej bo​sko​ści bar​dziej niż ja​ki​kol​wiek inny Po​wra​ca​ją​cy, któ​re​go po​znał. Dba​ła o swo​ich wier​nych tak samo, jak pró​bo​wa​ła te​raz czy​nić Wiel​ka Mat​ka, tyle że ro​bi​ła to szcze​rze. Nie trosz​czy​ła się o lu​dzi, ze stra​chu, że mogą prze​stać ją czcić. Nie było w niej krzty​ny aro​gan​cji czy z góry za​kła​da​nej wyż​szo​ści. Praw​dzi​we do​bro. Praw​dzi​wa mi​łość. Praw​dzi​we mi​ło​sier​dzie. Ale na​wet Ko​ją​ca Mą​dro​ścią nie czu​ła się do​brze. Czę​sto po​wta​rza​ła, że ma po​czu​cie winy, po​nie​waż nie po​tra​fi być taka, jaką chcie​li wi​dzieć w niej lu​dzie. Jak to moż​li​we? Jak kto​kol​wiek mógł​by się ta​kim stać? Dar Pie​śni po​dej​rze​wał, że to wła​śnie z tego po​wo​du zde​cy​do​wa​ła się po​zy​tyw​nie od​po​wie​dzieć na pe​ty​cję. We​dług niej ist​niał tyl​ko je​den spo​sób na to, by stać się taką bo​gi​nią, ja​kiej pra​gnę​li wier​ni. Mu​sia​ła ode​brać so​bie ży​cie. Zmu​sza​ją nas do tego, za​sta​na​wiał się Dar Pie​śni. Ota​cza​ją nas splen​do​rem i luk​su​sem, ob​da​rza​ją wszyst​kim, cze​go za​pra​gnie​my, a po​tem de​li​kat​nie po​stu​ku​ją w ra​mię. „Bądź bo​giem”. „Wy​peł​nij prze​po​wied​nię”. „Utrzy​maj dla nas na​szą ilu​zję”. „Umrzyj. Umrzyj, by​śmy mo​gli w was wie​rzyć”. Zwy​kle nie wcho​dził na dach. Wo​lał być na dole, gdzie ogra​ni​czo​na per​spek​ty​wa po​zwa​la​ła bez tru​du igno​ro​wać szer​szy punkt wi​dze​nia. Ła​twiej tam było sku​pić się na pro​stych spra​wach, ta​kich jak jego obec​ne ży​cie. – Wa​sza Mi​łość? – za​gad​nął ci​cho Lla​ri​mar.

Dar Pie​śni nie od​po​wie​dział. – Do​brze się czu​jesz, Wa​sza Mi​łość? – Nikt nie po​wi​nien być aż tak waż​ny – rzu​cił bóg. – Wa​sza Mi​łość? – po​wtó​rzył ka​płan, sta​jąc za jego ple​ca​mi. – Przez to dzie​ją się z nami dziw​ne rze​czy. Nie je​ste​śmy do tego stwo​rze​ni. – Wa​sza Mi​łość, je​steś bo​giem. Wła​śnie do tego zo​sta​łeś stwo​rzo​ny. – Nie – od​parł. – Nie je​stem bo​giem. – Z ca​łym sza​cun​kiem, ale to nie jest kwe​stia wy​bo​ru. Czci​my cię, i to czy​ni cię na​szym bo​giem – po​wie​dział Lla​ri​mar swym zwy​kłym, spo​koj​nym to​nem. Czy on na​praw​dę ni​g​dy się nie de​ner​wu​je? – Nie po​ma​gasz. – Pro​szę o wy​ba​cze​nie, Wa​sza Mi​łość, ale może nie po​wi​nie​neś się ze mną spie​rać cią​gle o to samo. Dar Pie​śni po​krę​cił gło​wą. – Dziś cho​dzi mi o coś in​ne​go. Nie wiem, jak mam po​stą​pić. – W spra​wie Roz​ka​zów Wiel​kiej Mat​ki? Bóg ski​nął gło​wą. – Wiesz, Wier​ci​pię​to, my​śla​łem, że dam radę. Ale nie na​dą​żam za wszyst​ki​mi ko​lej​ny​mi po​my​sła​mi Po​ran​nej Rosy. Ni​g​dy nie by​łem do​bry w szcze​gó​łach. Lla​ri​mar nie od​po​wie​dział. – Chcia​łem z tym skoń​czyć – cią​gnął Dar Pie​śni. – Mat​ka sku​tecz​nie się jej opie​ra​ła, więc wy​my​śli​łem, że je​śli prze​ka​żę jej swo​je Roz​ka​zy, to ona już bę​dzie wie​dzia​ła, co z nimi zro​bić, że nie bę​dzie się wa​hać, czy le​piej jest Po​ran​ną Rosę po​przeć, czy się jej sprze​ci​wić. – Na​dal mo​żesz za​cze​kać na jej de​cy​zję i prze​ko​nać się, co zro​bi – za​uwa​żył Lla​ri​mar. – Prze​cież po​da​łeś jej swo​je Roz​ka​zy. – Wiem – przy​znał Dar Pie​śni. Umil​kli. Więc wszyst​ko spro​wa​dza się do jed​ne​go, my​ślał bóg. Kto pierw​szy zmie​ni ha​sła bez​pie​czeń​stwa, przej​mie kon​tro​lę nad dwu​dzie​sto​ma ty​sią​ca​mi Nie​ży​wych. Resz​ta wy​pad​nie z gry. Co miał po​cząć? Czy miał po pro​stu sie​dzieć i po​zwo​lić hi​sto​rii to​czyć się wła​snym to​rem, czy wsko​czyć obu​nóż w jej nurt i wszyst​ko po​psuć? Kim​kol​wiek je​steś, isto​to, któ​ra spra​wi​ła, że Po​wró​ci​łem, dla​cze​go nie mo​głaś zo​sta​wić mnie po pro​stu w spo​ko​ju? Jed​no ży​cie już prze​cież prze​ży​łem. Do​ko​ny​wa​łem już wy​bo​rów. Dla​cze​go mu​sia​łaś spro​wa​dzić mnie z po​wro​tem? Spró​bo​wał już wszyst​kie​go, a lu​dzie cią​gle zwra​ca​li się w jego stro​nę i ocze​ki​wa​li od nie​go prze​wod​nic​twa. Wie​dział, że jest jed​nym z bar​dziej po​pu​lar​nych Po​wra​ca​ją​cych, od​wie​dza​ło go chy​ba naj​wię​cej wier​nych, tak​że i ob​ra​zów pra​wie nikt nie do​sta​wał tylu, co on. Co się tym lu​dziom sta​ło? – za​sta​na​wiał się. Czy na​praw​dę aż tak bar​dzo była im po​trzeb​na wia​ra, że wo​le​li ufać jemu, niż ry​zy​ko​wać, że inna re​li​gia może oka​zać się fał​szy​wa? Wiel​ka Mat​ka twier​dzi​ła, że część wier​nych rze​czy​wi​ście tak my​śli. Mar​twił ją brak wia​ry po​śród zwy​kłych lu​dzi. Dar Pie​śni nie był pe​wien, czy się z nią zga​dza. Znał też teo​rie gło​szą​ce, że bo​go​wie, któ​rzy żyją naj​dłu​żej, są w isto​cie naj​słab​szy​mi, po​nie​waż sys​tem za​chę​ca naj​lep​szych spo​śród nich do jak naj​szyb​sze​go po​świę​ce​nia. Lecz prze​cież jego wciąż od​wie​dza​ła taka sama licz​ba pe​ten​tów jak na po​cząt​ku. Poza tym bóstw było za mało, by ta teo​ria mo​gła byś sta​ty​stycz​nie praw​dzi​wa. A może po pro​stu od​wra​cał swo​ją uwa​gę, zaj​mu​jąc się nie​istot​ny​mi szcze​gó​ła​mi? Oparł się o po​ręcz i spoj​rzał na zie​lo​ną tra​wę i roz​świe​tlo​ne al​ta​ny. To mógł być de​cy​du​ją​cy mo​ment w jego ży​ciu. Mógł wresz​cie udo​wod​nić so​bie i wszyst​kim, że jest bez​u​ży​tecz​nym, nie​udol​nym utra​cju​szem. Oka​zja była wprost wy​ma​rzo​na. Je​śli nie zro​bi nic, zmu​si tym

sa​mym Wiel​ką Mat​kę do prze​ję​cia kon​tro​li nad ar​mią i do prze​ciw​sta​wie​nia się Po​ran​nej Ro​sie. Czy wła​śnie tego chciał? Wiel​ka Mat​ka trzy​ma​ła się z dala od in​nych bo​gów. Rzad​ko po​ja​wia​ła się na zgro​ma​dze​niach i nie przy​słu​chi​wa​ła się dys​ku​sjom ka​pła​nów. Po​ran​na Rosa an​ga​żo​wa​ła się bar​dzo, czę​sto tak​że w in​tym​ne związ​ki z in​ny​mi. Do​brze zna​ła każ​de​go boga i wszyst​kie bo​gi​nie. Ro​zu​mia​ła pro​ble​my Hal​lan​dren i była przy tym spryt​na. Spo​śród wszyst​kich bóstw tyl​ko ona pod​ję​ła ja​kie​kol​wiek kro​ki w celu za​pew​nie​nia ar​miom sku​tecz​ne​go do​wódz​twa. Siri nie sta​no​wi za​gro​że​nia, po​my​ślał. Co jed​nak, je​śli ma​ni​pu​lu​je nią ktoś inny? Czy Wiel​ka Mat​ka zna się na po​li​ty​ce na tyle do​brze, by do​strzec nie​bez​pie​czeń​stwo? Czy bez jego udzia​łu Po​ran​na Rosa do​pil​nu​je, by Siri nie ucier​pia​ła? Je​śli nic nie zro​bi, ktoś za​pła​ci za to wy​so​ką cenę. A wina spad​nie na jego bar​ki, bo to on po​wstrzy​mał się od dzia​ła​nia. – Lla​ri​mar, kim ona była? – spy​tał ci​cho Dar Pie​śni. – Mło​da ko​bie​ta z mo​ich snów. Czy była moją żoną? Wy​so​ki ka​płan nie od​po​wie​dział. – Mu​szę to wie​dzieć. – Bóg od​wró​cił się ku nie​mu. – Tym ra​zem na​praw​dę mu​szę to wie​dzieć. – Ja nie… – Lla​ri​mar zmarsz​czył czo​ło i od​wró​cił wzrok. – Nie – po​wie​dział ci​cho – nie była two​ją żoną. – Więc ko​chan​ką? Ka​płan po​krę​cił gło​wą. – Ale była dla mnie waż​na? – Bar​dzo – przy​znał Lla​ri​mar. – Czy ona jesz​cze żyje? Lla​ri​mar za​wa​hał się, lecz wresz​cie ski​nął gło​wą. Ona wciąż żyje, po​wtó​rzył w my​ślach bóg. Gdy​by to mia​sto upa​dło, zna​la​zła​by się w nie​bez​pie​czeń​stwie. Ona, a tak​że wszy​scy, któ​rzy go czczą, wszy​scy, któ​rzy mimo jego bez​u​stan​nych wy​sił​ków wciąż na nie​go li​czy​li. Ale prze​cież T’Te​lir nie mo​gło upaść. Na​wet gdy​by do​szło do woj​ny, wal​ki nie mo​gły prze​nieść się aż tu. Hal​lan​dren nie gro​zi​ło żad​ne nie​bez​pie​czeń​stwo. Było wszak naj​po​tęż​niej​szym kró​le​stwem na świe​cie. A jego sny? W rzą​dzie miał tyl​ko je​den praw​dzi​wy obo​wią​zek. Miał do​wo​dzić dzie​się​cio​ma ty​sią​ca​mi Nie​ży​wych. Miał zde​cy​do​wać, kie​dy na​le​ży z nich sko​rzy​stać. I kie​dy się od tego po​wstrzy​mać. Ona wciąż żyje… Od​wró​cił się i ru​szył ku scho​dom.

Ko​sza​ry Nie​ży​wych sta​no​wi​ły teo​re​tycz​nie część Dwo​ru Bo​gów. Wiel​ki bu​dy​nek zo​stał wznie​sio​ny u pod​nó​ża pła​sko​wy​żu i pro​wa​dził do nie​go dłu​gi, za​da​szo​ny pa​saż. Dar Pie​śni ze swym or​sza​kiem scho​dził po scho​dach. Mi​nę​li kil​ka po​ste​run​ków stra​ży, choć bóg nie do koń​ca ro​zu​miał, z ja​kie​go po​wo​du pil​no​wa​no dro​gi wio​dą​cej z dzie​dziń​ca. Był tu​taj tyl​ko kil​ka razy – głów​nie pod​czas swych kil​ku pierw​szych ty​go​dni po Po​wro​cie, kie​dy to mu​siał nadać ha​sło bez​pie​czeń​stwa swo​im dzie​się​ciu ty​siąc​om żoł​nie​rzy. Może po​wi​nie​nem był tu przy​cho​dzić czę​ściej, po​my​ślał. Tyl​ko po co? Nie​ży​wy​mi zaj​mo​wa​li się słu​dzy, to oni od​świe​ża​li pły​ną​cy w ich ży​łach al​ko​hol, dba​li o kon​dy​cję i szko​le​nie wo​jow​ni​ków i o to jesz​cze, żeby, żeby… żeby Nie​ży​wi ro​bi​li wszyst​ko to, co po​win​ni. Gdy zna​leź​li się na dole, Lla​ri​mar i kil​ku in​nych ka​pła​nów dy​sze​li już cięż​ko wsku​tek dłu​gie​go, po​śpiesz​ne​go mar​szu. Dar Pie​śni rzecz ja​sna nie miał ta​kich pro​ble​mów, za​wsze był w do​sko​na​łej for​mie.

Na nie​któ​re przy​mio​ty bo​sko​ści ni​g​dy nie na​rze​kał. Dwóch straż​ni​ków otwo​rzy​ło wro​ta do bu​dyn​ku. Ko​sza​ry były gi​gan​tycz​ne, co oczy​wi​ste, gdyż mu​sia​ło się w nich zmie​ścić czter​dzie​ści ty​się​cy Nie​ży​wych. Zo​sta​ły po​dzie​lo​ne na czte​ry przy​po​mi​na​ją​ce ma​ga​zy​ny sek​cje – każ​da prze​zna​czo​na dla in​nej gru​py żoł​nie​rzy. Znaj​do​wa​ła się tam rów​nież bież​nia, po​miesz​cze​nie peł​ne gła​zów i me​ta​lo​wych sztab do ćwi​cze​nia mię​śni i sale me​dycz​ne, w któ​rych te​sto​wa​no cia​ła wo​jow​ni​ków i od​świe​ża​no pły​ną​cy w ich ży​łach al​ko​hol. Prze​szli kil​ko​ma krę​ty​mi ko​ry​ta​rza​mi, za​pro​jek​to​wa​ny​mi spe​cjal​nie, by ewen​tu​al​ni na​jeźdź​cy gu​bi​li się w nich i nie byli w sta​nie zbyt szyb​ko za​ata​ko​wać Nie​ży​wych. Wresz​cie sta​nę​li przed po​ste​run​kiem znaj​du​ją​cym się przy sze​ro​kich, otwar​tych drzwiach. Dar Pie​śni wy​mi​nął strze​gą​cych przej​ścia żoł​nie​rzy i spoj​rzał na Nie​ży​wych. Aż do tej pory nie pa​mię​tał, że prze​cho​wy​wa​no ich w ciem​no​ści. Lla​ri​mar ski​nął na dwóch ka​pła​nów, któ​rzy za​pa​li​li la​tar​nie. Drzwi pro​wa​dzi​ły na unie​sio​ną plat​for​mę, z któ​rej roz​ta​czał się wi​dok na niż​szą kon​dy​gna​cję ma​ga​zy​nu, wy​peł​nio​ną sze​re​ga​mi mil​czą​cych, cze​ka​ją​cych na roz​kaz wo​jow​ni​ków. Sta​li w zbro​jach, z mie​cza​mi u bo​ków. – W nie​któ​rych sze​re​gach są luki – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Za​pew​ne część żoł​nie​rzy wła​śnie ćwi​czy – od​parł Lla​ri​mar. – Po​sła​łem już słu​gę, by ich spro​wa​dził. Bóg ski​nął gło​wą. Nie​ży​wi sta​li z otwar​ty​mi oczy​ma. Nie prze​stę​po​wa​li z nogi na nogę, nie chrzą​ka​li. Przy​glą​da​jąc się im, przy​po​mniał so​bie na​gle, dla​cze​go ni​g​dy nie chciał tu wra​cać i do​ko​ny​wać prze​glą​dów. Ich obec​ność była po pro​stu zbyt nie​po​ko​ją​ca. – Niech wszy​scy wyj​dą – rzu​cił Dar Pie​śni. – Wa​sza Mi​łość? – od​parł Lla​ri​mar. – Nie chcesz, żeby zo​sta​ło choć kil​ku ka​pła​nów? Bóg po​krę​cił gło​wą. – Nie. To ha​sło za​cho​wam tyl​ko dla sie​bie. Lla​ri​mar za​wa​hał się, ale w koń​cu przy​tak​nął i wy​ko​nał po​le​ce​nie. Dar Pie​śni nie są​dził, że ist​nie​je do​bry spo​sób na prze​cho​wy​wa​nie ha​seł bez​pie​czeń​stwa. Po​zo​sta​wia​nie ich w rę​kach po​je​dyn​cze​go bó​stwa gro​zi​ło ich utra​tą w ra​zie za​bój​stwa. Z dru​giej jed​nak stro​ny im wię​cej osób zna​ło Roz​ka​zy, tym więk​sze było praw​do​po​do​bień​stwo, że ktoś zo​sta​nie prze​ku​pio​ny, lub wy​ja​wi ha​sło na tor​tu​rach. Nie​bez​pie​czeń​stwo zmniej​sza​ła je​dy​nie oso​ba Kró​la-Boga. Jego po​tęż​na Bio​Chro​ma po​zwa​la​ła szyb​ko zła​mać ha​sła i nadać nowe, choć na​wet w tym wy​pad​ku „szyb​ko” ozna​cza​ło okres kil​ku ty​go​dni. Wy​bór po​zo​sta​wia​no każ​de​mu Po​wra​ca​ją​ce​mu z osob​na. Bó​stwa mo​gły po​wie​rzać swo​je ha​sła nie​któ​rym ka​pła​nom, dzię​ki cze​mu, gdy​by sta​ło się coś złe​go, ci mo​gli prze​ka​zać je na​stęp​ne​mu Po​wra​ca​ją​ce​mu. Je​śli jed​nak bóg nie zdra​dzał Roz​ka​zu ni​ko​mu, brał na swo​je bar​ki jesz​cze więk​szą od​po​wie​dzial​ność. Dar Pie​śni za​wsze uwa​żał to za głu​po​tę i dla​te​go swo​ją ta​jem​ni​cę po​wie​rzył Lla​ri​ma​ro​wi i kil​ku in​nym ka​pła​nom. Tym ra​zem jed​nak uznał, że mą​drzej​szym po​su​nię​ciem bę​dzie za​trzy​ma​nie ha​sła wy​łącz​nie dla sie​bie. Po​sta​no​wił też, że je​śli tyl​ko nada​rzy się szan​sa, wy​ja​wi je Kró​lo​wi-Bogu. Ale tyl​ko i wy​łącz​nie jemu. – Nie​bie​ska dol​na li​nia – po​wie​dział. – Na​da​ję wam nowe ha​sło – umilkł. – Czer​wo​na pan​te​ra. Czer​wo​na pan​te​ra. Prze​suń​cie się na pra​wo. Sto​ją​cy z przo​du Nie​ży​wi – ci, któ​rych do​le​ciał jego głos – usu​nę​li się na bok. Dar Pie​śni wes​tchnął i za​mknął oczy. Aż do tej chwi​li miał na​dzie​ję, że Wiel​ka Mat​ka do​tar​ła tu przed nim, i że zdą​ży​ła już zmie​nić jego ha​sło. Tak się jed​nak nie sta​ło. Otwo​rzył oczy i zszedł na dół do ma​ga​zy​nu. Zmie​nił ha​sło ko​lej​nej gru​pie żoł​nie​rzy. Za każ​dym ra​zem sły​sza​ło go dwu​dzie​stu lub trzy​dzie​stu Nie​ży​wych. Pa​mię​tał, że ostat​nim ra​zem zmia​na Roz​ka​zów za​ję​ła mu kil​ka go​dzin. Pra​co​wał da​lej. Po​zo​sta​wił wo​jow​ni​kom zdol​ność do wy​ko​ny​wa​nia pod​sta​wo​wych po​le​ceń sług, któ​-

rzy roz​ka​zy​wa​li im udać się na ćwi​cze​nia lub do szpi​ta​la. Ha​sło niż​sze​go stop​nia umoż​li​wia​ło prze​miesz​cza​nie Nie​ży​wych, wska​zy​wa​nie im miejsc, do któ​rych mie​li się udać, z cze​go słu​dzy ko​rzy​sta​li przy ta​kich oka​zjach jak pa​ra​da z oka​zji przy​by​cia Siri, czy udzie​le​nie po​mo​cy ży​wym straż​ni​kom miej​skim. Peł​ną kon​tro​lę nad nimi mia​ła jed​nak tyl​ko jed​na oso​ba. Tyl​ko jed​na oso​ba mo​gła po​słać ich na woj​nę. Dar Pie​śni wie​dział, że kie​dy skoń​czy pra​cę w tym ma​ga​zy​nie, pój​dzie do dru​gie​go i przej​mie do​wo​dze​nie nad ar​mią Wiel​kiej Mat​ki. Bę​dzie mieć pod sobą dwa​dzie​ścia ty​się​cy Nie​ży​wych i tym sa​mym przy​stą​pi do gry, któ​rej wy​nik miał roz​strzy​gnąć losy dwóch kró​lestw.

48 Su​se​bron prze​stał zni​kać nad ra​nem z sy​pial​ni. Siri le​ża​ła obok nie​go w łóż​ku, lek​ko sku​lo​na, czu​ła na skó​rze do​tyk jego cia​ła. Spał spo​koj​nie. Pierś wład​cy mia​ro​wo uno​si​ła się i opa​da​ła. Bia​ła po​ściel lśni​ła wo​kół nie​go wszyst​ki​mi bar​wa​mi tę​czy. Kto mógł kil​ka mie​się​cy temu prze​wi​dzieć, co przy​tra​fi się Siri? Nie tyl​ko po​ślu​bi​ła Kró​la-Boga Hal​lan​dren. Za​ko​cha​ła się w nim. Wciąż ją to zdu​mie​wa​ło. Su​se​bron był naj​waż​niej​szą re​li​gij​ną i po​li​tycz​ną po​sta​cią w ca​łym ba​se​nie Mo​rza We​wnętrz​ne​go. To on był gwa​ran​tem do​mi​nu​ją​ce​go w Hal​lan​dren kul​tu Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni. Był czło​wie​kiem, któ​re​go w Idris wszy​scy się bali i nie​na​wi​dzi​li. A te​raz spał u jej boku. Bóg ko​lo​rów i pięk​na, o cie​le wy​rzeź​bio​nym jak ide​al​ny po​sąg. A jaka była Siri? Nie​do​sko​na​ła – nie mia​ła co do tego wąt​pli​wo​ści. I po​mi​mo to w ja​kiś nie​zro​zu​mia​ły spo​sób da​wa​ła mu to, cze​go po​trze​bo​wał. Cień spon​ta​nicz​no​ści. Po​wiew ze​wnętrz​ne​go świa​ta, któ​re​go nie mo​gli po​wstrzy​mać ani jego ka​pła​ni, ani jego re​pu​ta​cja. Wes​tchnę​ła i po​ło​ży​ła dłoń na pier​si wład​cy. Roz​kosz, któ​rej za​ży​wa​li już od kil​ku nocy, oka​że się za​pew​ne bar​dzo kosz​tow​na. Je​ste​śmy głu​pi, po​my​śla​ła. Mu​si​my dbać tyl​ko o jed​no: o to, by nie dać ka​pła​nom dziec​ka. A te​raz? Zmie​rza​my wprost ku ka​ta​stro​fie. Jed​nak nie była w sta​nie ga​nić się zbyt su​ro​wo. Po​dej​rze​wa​ła, że jej uda​wa​ne jęki i pod​sko​ki nie mo​gły​by zwo​dzić ka​pła​nów dużo dłu​żej. Wkrót​ce na​bra​li​by po​dej​rzeń, a przy​naj​mniej za​czę​li​by się iry​to​wać, gdy​by prze​cią​ga​ła ten te​atr, nie za​cho​dząc w cią​żę. Było zu​peł​nie praw​do​po​dob​ne, że wtrą​ci​li​by się, gdy​by opóź​nie​nie trwa​ło jesz​cze ja​kiś czas. Co​kol​wiek więc mo​gli wraz z Su​se​bro​nem zro​bić, by od​wró​cić bieg spraw, po​win​ni zro​bić to wkrót​ce. Po​ru​szył się i uniósł po​wie​ki. Dziew​czy​na ob​ró​ci​ła się i spoj​rza​ła mu w oczy. Przez kil​ka chwil pa​trzył na nią i gła​dził jej wło​sy. Na​dal nie mo​gła uwie​rzyć, jak szyb​ko przy​zwy​cza​ili się do no​we​go po​zio​mu za​ży​ło​ści. Się​gnął po swo​ją ta​blicz​kę. Ko​cham cię – na​pi​sał. Siri uśmiech​nę​ła się. Te sło​wa za​wsze były pierw​szy​mi, któ​re po​ja​wia​ły się na ta​blicz​ce o po​ran​ku. – Ja też cię ko​cham – od​po​wie​dzia​ła. Ale pew​nie – pi​sał da​lej – wpa​dli​śmy w ta​ra​pa​ty, praw​da? – Tak. Ile po​trze​ba cza​su? – za​py​tał. – To zna​czy, do chwi​li, kie​dy bę​dzie ja​sne, że je​steś brze​mien​na? – Nie je​stem pew​na. – Zmarsz​czy​ła brwi. – Nie mam w tych spra​wach zbyt du​że​go do​świad​cze​nia. Pa​mię​tam, że nie​któ​re ko​bie​ty w Idris na​rze​ka​ły, że nie za​cho​dzą w cią​żę tak szyb​ko, jak​by chcia​ły, więc może nie dzie​je się to na​tych​miast. Ale znam też przy​pad​ki, kie​dy żony ro​dzi​ły do​kład​nie dzie​więć mie​się​cy po nocy po​ślub​nej. Su​se​bron po​pa​trzył na nią w za​my​śle​niu. Za rok mogę być już mat​ką, za​sta​no​wi​ła się dziew​czy​na. Ta per​spek​ty​wa nie wy​da​wa​ła jej się za​chę​ca​ją​ca. Do nie​daw​na wca​le nie uwa​ża​ła się za do​ro​słą. Oczy​wi​ście, po​my​śla​ła, czu​jąc lek​ki skurcz żo​łąd​ka, z tego, co wie​my, dzie​ci Kró​lów-Bo​gów i tak ro​-

dzą się mar​twe. Na​wet je​śli nie była to praw​da, jej dziec​ku tak czy ina​czej gro​zi​ło wiel​kie nie​bez​pie​czeń​stwo. Wciąż uwa​ża​ła, że ka​pła​ni za​mie​rza​ją je ode​brać i pod​mie​nić na Po​wra​ca​ją​ce. We​dle wszel​kie​go praw​do​po​do​bień​stwa, Siri tak​że wte​dy znik​nie. Nie​bie​sko​pal​cy pró​bo​wał mnie ostrzec, prze​mknę​ło jej przez myśl. Mó​wił o za​gro​że​niu, na któ​re na​ra​żo​ny jest nie tyl​ko Su​se​bron, ale i ja. Wład​ca coś na​pi​sał. Pod​ją​łem de​cy​zję – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. Dziew​czy​na unio​sła brew. Chcę, by po​zna​li mnie inni lu​dzie – oświad​czył – i inni bo​go​wie. Chcę wresz​cie prze​jąć kon​tro​lę nad swo​im kró​le​stwem. – A two​je wcze​śniej​sze obiek​cje? – spy​ta​ła. – Nie mo​żesz po pro​stu wy​krzy​czeć, jak wy​glą​da praw​da, a gdy​byś spró​bo​wał uciecz​ki, straż​ni​cy z pew​no​ścią by cię po​wstrzy​ma​li. Tak – na​pi​sał Su​se​bron – ale cie​bie strze​że mniej​sza licz​ba żoł​nie​rzy i ty je​steś w sta​nie krzy​czeć. Za​wa​ha​ła się. – Ow​szem – od​par​ła po chwi​li – ale czy kto​kol​wiek mi uwie​rzy? Co oni po​my​ślą, je​śli za​cznę wrzesz​czeć, że Król-Bóg jest więź​niem wła​snych ka​pła​nów? Wład​ca po​chy​lił gło​wę. – Uwierz mi – po​pro​si​ła. – Po​my​śle​li​by, że zwa​rio​wa​łam. A gdy​byś prze​ko​na​ła tego Po​wra​ca​ją​ce​go, o któ​rym tak czę​sto opo​wia​dasz? – na​pi​sał. – Darę Pie​śni zwa​ny Męż​nym? Siri się za​sta​no​wi​ła. Mo​gła​byś do nie​go pójść – cią​gnął Su​se​bron. – Po​wie​dzieć mu praw​dę. Może za​pro​wa​dzi cię do in​nych Po​wra​ca​ją​cych, któ​rych uzna za god​nych za​ufa​nia. Ka​pła​ni nie uci​szą nas wszyst​kich. Siri le​ża​ła z gło​wą na jego pier​si. – To nie jest naj​gor​szy po​mysł, ale dla​cze​go po pro​stu nie uciek​nie​my? Moje słu​żą​ce po​cho​dzą z Pahn Kahl. Nie​bie​sko​pal​cy obie​cał, że spró​bu​je nas wy​do​stać, je​śli tyl​ko po​pro​szę. Mo​gli​by​śmy zbiec do Idris. Je​śli uciek​nie​my, ru​szy za nami cała ar​mia Hal​lan​dren – za​uwa​żył wład​ca. – W Idris nie by​li​by​śmy bez​piecz​ni. – Więc uciek​nij​my w inne miej​sce. Po​krę​cił gło​wą. Siri – pi​sał – słu​cha​łem dys​ku​sji na zgro​ma​dze​niach. Mię​dzy na​szy​mi kró​le​stwa​mi wkrót​ce wy​buch​nie woj​na. Je​śli uciek​nie​my, po​rzu​ci​my Idris na pa​stwę na​jaz​du. – Je​śli zo​sta​nie​my, oni i tak za​ata​ku​ją. Nie, o ile od​zy​skam kon​tro​lę nad Hal​lan​dren – przy​po​mniał. – Miesz​kań​cy tego kró​le​stwa, na​wet bo​go​wie, mu​szą być mi po​słusz​ni. Nie doj​dzie do woj​ny, je​śli do​wie​dzą się, że ja jej nie chcę. – Wy​czy​ścił ta​blicz​kę i znów za​czął pi​sać, tym ra​zem szyb​ciej. – Po​wie​dzia​łem już ka​pła​nom, że nie zga​dzam się na woj​nę, i za​re​ago​wa​li, jak​by byli mi przy​chyl​ni, ale nie zro​bi​li w tej spra​wie nic. – Z pew​no​ścią ich za​nie​po​ko​iłeś – po​wie​dzia​ła Siri. – Je​śli po​zwo​lą ci pro​wa​dzić po​li​ty​kę, mogą się oka​zać nie​po​trzeb​ni. I słusz​nie. – Uśmiech​nął się. – Mu​szę stać się praw​dzi​wym przy​wód​cą wła​snych pod​da​nych, Siri. Tyl​ko w ten spo​sób bę​dzie​my mo​gli uchro​nić two​je pięk​ne góry i ro​dzi​nę, któ​rą tak ko​chasz. Dziew​czy​na umil​kła, nie sprze​ci​wia​ła się już. Je​śli po​stą​pią tak, jak pro​po​no​wał Su​se​bron, jed​nym ru​chem wy​ło​żą na stół wszyst​kie swo​je kar​ty. W ra​zie po​raż​ki ka​pła​ni bez wąt​pie​nia do​my​ślą się, że Siri i Su​se​bron ze sobą roz​ma​wia​li. To ozna​cza​ło​by ko​niec ich wspól​ne​go cza​su. Su​se​bron za​uwa​żył jej nie​po​kój.

To nie​bez​piecz​ne, ale to na​sza je​dy​na szan​sa. Uciecz​ka by​ła​by rów​nie ry​zy​kow​na, a po​tem zna​leź​li​by​śmy się w o wie​le gor​szej sy​tu​acji. W Idris uzna​no​by nas za przy​czy​nę ata​ku Hal​lan​dren. W in​nych kró​le​stwach by​ło​by nam jesz​cze trud​niej. Siri z wol​na przy​tak​nę​ła. W in​nym kra​ju nie mie​li​by pie​nię​dzy i sta​li​by się wy​ma​rzo​nym ce​lem dla po​ry​wa​czy. Ucie​kli​by ka​pła​nom tyl​ko po to, by tra​fić do nie​wo​li w cha​rak​te​rze na​rzę​dzi do wy​ko​rzy​sta​nia prze​ciw​ko Hal​lan​dren. Na ca​łym świe​cie Kró​le​stwo Ko​lo​rów wciąż nie było zbyt po​pu​lar​ne z po​wo​du ży​wych wspo​mnień z Wie​lo​woj​nia. – Tak, mo​gli​by nas po​rwać – przy​zna​ła. – Poza tym nie są​dzę, że poza Hal​lan​dren do​sta​wał​byś co ty​dzień je​den od​dech. A bez nich umrzesz. W jego spoj​rze​niu po​ja​wi​ło się wa​ha​nie. – Co? – spy​ta​ła. Nie umarł​bym bez Od​de​chów – na​pi​sał. – Ale to nie jest ar​gu​ment za uciecz​ką. – Chcesz po​wie​dzieć, że opo​wieść o tym, że Po​wra​ca​ją​cy po​trze​bu​ją świe​żych Od​de​chów to kłam​stwo? – za​py​ta​ła z nie​do​wie​rza​niem Siri. Nie – od​pi​sał śpiesz​nie. – Po​trze​bu​je​my go, ale za​po​mi​nasz, że mam w so​bie wszyst​kie te Od​de​chy, któ​re od po​ko​leń prze​ka​zu​je​my so​bie w moim ro​dzie. W ra​zie po​trze​by mógł​bym prze​trwać dzię​ki nim. Sko​rzy​stał​bym z tych do​dat​ko​wych Od​de​chów, któ​rych nie po​trze​bu​ję, by po​zo​sta​wać Po​wra​ca​ją​cym. Moje cia​ło po​chła​nia​ło​by po pro​stu je​den ty​go​dnio​wo z za​pa​su. Siri od​su​nę​ła się i za​czę​ła my​śleć. Wy​glą​da​ło na to, że wciąż nie wie​dzia​ła o Bio​Chro​mie cze​goś bar​dzo waż​ne​go. Nie​ste​ty, nie mia​ła od​po​wied​nie​go do​świad​cze​nia, by spró​bo​wać tę kwe​stię roz​gryźć. – No do​brze – po​wie​dzia​ła. – Więc w ra​zie po​trze​by mo​gli​by​śmy się ukry​wać. Po​wie​dzia​łem, że to nie jest ar​gu​ment za uciecz​ką – po​ja​wi​ło się na ta​blicz​ce. – Dzię​ki Od​de​chom był​bym w sta​nie żyć, ale rów​nież stał​bym się bar​dzo atrak​cyj​nym ce​lem. Wszy​scy chcie​li​by mo​jej Bio​Chro​my. Na​wet gdy​bym nie był Kró​lem-Bo​giem, zna​la​zł​bym się w po​waż​nym nie​bez​pie​czeń​stwie. Miał ra​cję. Siri ski​nę​ła gło​wą. – Ro​zu​miem – przy​zna​ła – ale je​śli na​praw​dę mamy wy​ja​wić praw​dę o ka​pła​nach, mu​si​my zro​bić to szyb​ko. Je​śli za​cznie być po mnie wi​dać cią​żę, to oni w oka​mgnie​niu umiesz​czą mnie w od​osob​nie​niu. Su​se​bron przy​tak​nął. Za dwa dni od​bę​dzie się wal​ne zgro​ma​dze​nie dwor​skie. Sły​sza​łem, jak roz​ma​wia​li ze sobą moi ka​pła​ni. Mó​wi​li, że bę​dzie to waż​ne po​sie​dze​nie. Po​ja​wią się wszy​scy bo​go​wie, co sta​no​wi rzad​kość. Zo​sta​nie wte​dy pod​ję​ta de​cy​zja o tym, czy ata​ko​wać Idris, czy nie. Siri spoj​rza​ła ner​wo​wo. – Mo​gła​bym po​mó​wić z Da​rem Pie​śni, po​pro​sić go o po​moc. Je​śli pój​dzie​my z tym do kil​ku in​nych bo​gów, może wte​dy, na oczach tłu​mu, będą mo​gli spy​tać ka​pła​nów o to, czy mam ra​cję. A ja otwo​rzę usta i po​ka​żę, że nie mam ję​zy​ka – na​pi​sał. – Zo​ba​czy​my, co wte​dy zro​bią ka​pła​ni. Będą mu​sie​li ugiąć się przed wolą człon​ków wła​sne​go pan​te​onu. – Do​brze – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Spró​bu​je​my.

49 Va​sher znów przy​ła​pał ją na ćwi​cze​niu. Wi​siał za oknem, za​wie​szo​ny na opla​ta​ją​cej go w pa​sie Prze​bu​dzo​nej li​nie. W środ​ku Vi​ven​na zu​peł​nie nie​świa​do​ma jego obec​no​ści, raz po raz Bu​dzi​ła ka​wa​łek ma​te​ria​łu. Roz​ka​za​ła szmat​ce prze​peł​znąć przez po​kój, chwy​cić ku​bek i przy​nieść go so​bie, nie roz​le​wa​jąc przy tym ani kro​pli. Bar​dzo szyb​ko się uczy, po​my​ślał męż​czy​zna. Same Roz​ka​zy skła​da​ły się z pro​stych zdań, o wie​le trud​niej​sze było jed​nak przy​wo​ła​nie w umy​śle od​po​wia​da​ją​ce​go im ob​ra​zu. Przy​po​mi​na​ło to kon​tro​lę nad dru​gim wła​snym cia​łem. A Vi​ven​na była szyb​ka. Ow​szem, po​sia​da​ła dużo Bio​Chro​my, co po​ma​ga​ło, ale praw​dzi​we In​stynk​tow​ne Bu​dze​nie – zdol​ność do Roz​bu​dza​nia przed​mio​tów bez szko​le​nia i prak​ty​ki – było da​rem, któ​ry po​sia​da​ły je​dy​nie oso​by do​stę​pu​ją​ce Szó​ste​go Wy​wyż​sze​nia. A Szó​ste Wy​wyż​sze​nie znaj​do​wa​ło się tyl​ko o sto​pień ni​żej od tego, czym dzię​ki swe​mu po​je​dyn​cze​mu, bo​skie​mu Od​de​cho​wi dys​po​no​wa​li Po​wra​ca​ją​cy. Vi​ven​nie do tego po​zio​mu wie​le jesz​cze bra​ko​wa​ło. Uczy​ła się jed​nak o wie​le szyb​ciej niż po​win​na, mimo fru​stra​cji, w jaką po​pa​da​ła po każ​dym nie​po​wo​dze​niu. Wła​śnie te​raz, na jego oczach, po​peł​ni​ła ko​lej​ny błąd. Szmat​ka prze​czoł​ga​ła się po pod​ło​dze, ale za​miast owi​nąć się wo​kół kub​ka, we​szła do jego środ​ka. Za​trzę​sła się, prze​wró​ci​ła na​czy​nie, i wresz​cie wró​ci​ła, cią​gnąc za sobą mo​kry ślad. Vi​ven​na za​klę​ła i po​de​szła, by po​now​nie na​peł​nić na​czy​nie. Wciąż nie wi​dzia​ła wi​szą​ce​go za oknem Va​she​ra. Nie był tym za​sko​czo​ny – w tej chwi​li był Bez​barw​ny, całą swo​ją Bio​Chro​mę umie​ścił w ko​szu​li. Usta​wi​ła ku​bek na miej​scu. Va​sher uniósł się, zni​ka​jąc zza okna. Spo​sób, w jaki prze​miesz​czał się na swo​jej li​nie, był w rze​czy​wi​sto​ści o wie​le bar​dziej skom​pli​ko​wa​ny, niż to się mo​gło na pierw​szy rzut oka wy​da​wać. Sto​so​wa​ny przez nie​go Roz​kaz spra​wiał, że lina sta​wa​ła się po​słusz​na mu​śnię​ciom jego pal​ców. Do​tknię​cia w róż​nych jej miej​scach od​po​wia​da​ły in​nym po​le​ce​niom. Bu​dze​nie róż​ni​ło się od two​rze​nia Nie​ży​wych – Nie​ży​we isto​ty po​sia​da​ły mó​zgi i były w sta​nie sa​mo​dziel​nie in​ter​pre​to​wać po​le​ce​nia i Roz​ka​zy. Lina nie była ob​da​rzo​na umy​słem i mo​gła wy​ko​ny​wać tyl​ko ze​staw po​le​ceń nada​nych pod​czas Bu​dze​nia. Mu​snął sznur kil​ka razy i po​now​nie opu​ścił się ni​żej. Vi​ven​na sta​ła ty​łem do nie​go. Wzię​ła do ręki jesz​cze je​den ko​lo​ro​wy pła​tek pa​pie​ru, któ​ry miał jej umoż​li​wić Bu​dze​nie szmat​ki. Ona mi się po​do​ba – ode​zwał się Krew Nocy. – Cie​szę się, że jej nie za​bi​li​śmy. Va​sher nie od​po​wie​dział. Jest bar​dzo ład​na, nie uwa​żasz? – spy​tał miecz. Nie je​steś w sta​nie tego stwier​dzić – od​parł Va​sher w my​ślach. Je​stem. Po​sta​no​wi​łem, że je​stem – rzu​cił Krew Nocy. Va​sher po​krę​cił gło​wą. Ład​na czy nie, ta ko​bie​ta nie po​win​na była po​ja​wić się w Hal​lan​dren. W ręku Den​tha oka​za​ła się po​tęż​nym na​rzę​dziem. Oczy​wi​ście, przy​znał w du​chu z go​ry​czą, Denth za​pew​ne wca​le nie po​trze​bo​wał tego na​rzę​dzia. Mię​dzy Hal​lan​dren i Idris już wrza​ło, tak czy ina​czej. Va​sher zbyt dłu​go za​ba​wił za gra​ni​cą. Te​raz do​cie​ra​ło to do nie​go z peł​ną mocą. Wie​dział też jed​nak, że nie mógł po​wró​cić ani dnia wcze​śniej. Vi​ven​nie uda​ło się wresz​cie na​kło​nić szmat​kę do przy​nie​sie​nia kub​ka i na​pi​ła się łap​czy​wie. Va​sher jesz​cze chwi​lę przy​glą​dał się jej ze swe​go miej​sca za oknem, po czym po​le​cił li​nie opu​ścić się na zie​mię. Roz​ka​zał jej, by od​wią​za​ła się od da​chu i kie​dy owi​nę​ła się wo​kół jego ra​mie​nia, od​zy​skał swo​je Od​de​chy i wszedł do po​ko​ju.

Vi​ven​na od​wró​ci​ła się, sły​sząc wcho​dzą​ce​go Va​she​ra. Od​sta​wi​ła ku​bek i po​śpiesz​nie ukry​ła szmat​kę w kie​sze​ni. A zresz​tą, co by się sta​ło, gdy​by zo​ba​czył, że ćwi​czę? – za​sta​no​wi​ła się, czu​jąc, jak czer​wie​nie​ją jej po​licz​ki. Prze​cież nie mam nic do ukry​cia. Mimo to tre​no​wa​nie w obec​no​ści męż​czy​zny za​wsze ją za​wsty​dza​ło. Był tak su​ro​wy, tak ostro ga​nił ją za nie​po​wo​dze​nia. Nie chcia​ła, by wi​dział, jak się uczy. – No i? – spy​ta​ła. Po​krę​cił gło​wą. – Dom, w któ​rym miesz​ka​li​ście, i kry​jów​ka w slum​sach są opusz​czo​ne – po​wie​dział. – Denth jest zbyt spryt​ny, żeby dać się tak zła​pać. Mu​siał się do​my​ślić, że zdra​dzisz jego ostat​nie miej​sca po​by​tu. Vi​ven​na za​ci​snę​ła zęby i opar​ła się o ścia​nę. Po​dob​nie jak wszyst​kie po​ko​je, w któ​rych się do​tych​czas za​trzy​my​wa​li, ten też był bar​dzo pro​sto urzą​dzo​ny. Cały ich do​by​tek sta​no​wi​ły dwa po​sła​nia i ubra​nia na zmia​nę. Va​sher no​sił to wszyst​ko w swym wor​ku. Denth lu​bił więk​sze luk​su​sy. Było go na nie stać. Miał w koń​cu wszyst​kie pie​nią​dze Le​mek​sa. To było z jego stro​ny spryt​ne po​su​nię​cie, po​my​śla​ła. Dał mi pie​nią​dze, bym po​czu​ła, że rzą​dzę. Przez cały czas wie​dział jed​nak, że zło​to nie wy​mknie mu się z rąk. Tak samo jak ja. – Mia​łam na​dzie​ję, że uda się go nam wy​śle​dzić – po​wie​dzia​ła – i być może do​wie​dzieć się, co za​mie​rza. Va​sher wzru​szył ra​mio​na​mi. – Nie uda​ło się. Nie ma sen​su roz​pa​czać. Chodź. My​ślę, że uda się nam spo​tkać z kil​ko​ma idriań​ski​mi ro​bot​ni​ka​mi, o ile tyl​ko do​trze​my do sa​dów w po​rze prze​rwy obia​do​wej. Od​wró​cił się od niej. Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła czo​ło. – Va​sher – po​wie​dzia​ła – nie mo​że​my tego cią​gnąć. – Tego? – Kie​dy by​łam z Den​them, spo​ty​ka​li​śmy się z po​li​ty​ka​mi i prze​stęp​ca​mi. Te​raz spo​ty​ka​my się bez prze​rwy w ciem​nych za​uł​kach i na po​lach z pro​sty​mi chło​pa​mi. – To do​brzy lu​dzie! – Wiem o tym – przy​zna​ła szyb​ko Vi​ven​na – ale czy na​praw​dę uwa​żasz, że to co​kol​wiek zmie​nia? Że mamy ja​ki​kol​wiek wpływ na bieg spraw? Oczy​wi​ście w po​rów​na​niu z tym, co za​pew​ne knu​je te​raz Denth? Zer​k​nął na nią, ale nie spie​rał się, tyl​ko ude​rzył pię​ścią w ścia​nę. – Wiem – po​wie​dział. – Pró​bo​wa​łem uru​cho​mić inne kon​tak​ty, ale Denth przez cały czas wy​prze​dza mnie o krok. Je​stem w sta​nie po​wy​bi​jać zło​dziei z jego ban​dy, ale wszyst​kich nie od​naj​dę. Sta​ram się też dojść do tego, komu za​le​ży na wy​bu​chu woj​ny – pró​bo​wa​łem na​wet na Dwo​rze Bo​gów – ale każ​dy, z kim roz​ma​wiam, na​bie​ra wody w usta. We​dług nich woj​na jest nie​unik​nio​na i nie chcą sta​wać po prze​gra​nej stro​nie. – A ka​pła​ni? – spy​ta​ła Vi​ven​na. – Czy to nie oni prze​ka​zu​ją bo​gom spra​wy do roz​pa​trze​nia? Gdy​by​śmy zdo​ła​li część z nich na​kło​nić do opo​wie​dze​nia się prze​ciw woj​nie, może w ten spo​sób uda​ło​by się ją po​wstrzy​mać? – Z ka​pła​na​mi ni​g​dy nic nie wia​do​mo. – Va​sher po​krę​cił gło​wą. – Więk​szość z tych, któ​rzy opo​wia​da​ją się prze​ciw​ko in​wa​zji, sie​dzi ci​cho. Na​wet Nan​ro​vah się ode mnie od​wró​cił. – Nan​ro​vah? – Wy​so​ki ka​płan Zwia​stu​na Ci​szy – wy​ja​śnił. – Wy​da​wa​ło mi się, że na nim moż​na po​le​gać. Spo​tkał się na​wet ze mną kil​ka razy i roz​ma​wia​li​śmy o za​trzy​ma​niu tej ma​chi​ny. Ale te​raz nie chce na​wet ze mną roz​ma​wiać i prze​szedł na dru​gą stro​nę. Bez​barw​ny kłam​ca. Vi​ven​na wy​raź​nie się za​fra​so​wa​ła. Nan​ro​vah… – Va​sher – po​wie​dzia​ła po chwi​li. – My mu coś zro​bi​li​śmy.

– Co??? – My. Denth i jego dru​ży​na – opo​wie​dzia​ła dziew​czy​na. – Po​ma​ga​li​śmy ban​dzie zło​dziei ob​ra​bo​wać han​dla​rza solą. Żeby od​wró​cić uwa​gę od wła​ma​nia, pod​pa​li​li​śmy po​bli​ski bu​dy​nek i prze​wró​ci​li​śmy po​wóz, któ​ry aku​rat prze​jeż​dżał obok ogro​du. Po​wóz na​le​żał do wy​so​kie​go ka​pła​na. I wy​da​je mi się, że on na​zy​wał się wła​śnie Nan​ro​vah. Va​sher zmełł w ustach prze​kleń​stwo. – My​ślisz, że to może mieć coś wspól​ne​go z jego za​cho​wa​niem? – Moż​li​we. Wiesz, kim byli zło​dzie​je, któ​rzy do​ko​na​li tego na​pa​du? Po​krę​ci​ła gło​wą. – Nie​dłu​go wró​cę – rzu​cił. – Za​cze​kaj tu.

Zro​bi​ła, jak pro​sił. Cze​ka​ła go​dzi​na​mi. Pró​bo​wa​ła za​jąć się ćwi​cze​niem Bu​dze​nia, ale tre​no​wa​ła już prze​cież więk​szość dnia. Była wy​czer​pa​na i nie mo​gła się sku​pić. Po ja​kimś cza​sie za​czę​ła z nie​po​ko​jem wy​glą​dać przez okno. Denth za​wsze po​zwa​lał jej ze sobą cho​dzić, na​wet gdy wy​bie​rał się na mia​sto w po​szu​ki​wa​niu in​for​ma​cji. Ale ro​bił to tyl​ko dla​te​go, że chciał mieć mnie na oku, upo​mnia​ła się na​tych​miast. Te​raz, gdy się nad tym za​sta​na​wia​ła, do​cie​ra​ło do niej, ile spraw na​jem​ni​cy trzy​ma​li przed nią w ta​jem​ni​cy. Va​sher po pro​stu nie sta​rał się jej oswo​ić. Kie​dy go jed​nak py​ta​ła, wy​dzie​lał jej no​wi​ny bar​dzo oszczęd​nie. Od​po​wia​dał zwięź​le, choć mu​sia​ła przy​znać, że roz​ma​wiał z nią na każ​dy te​mat, na któ​ry chcia​ła się cze​goś do​wie​dzieć. Wciąż przy​wo​ły​wa​ła też w my​ślach ich roz​mo​wę na te​mat Roz​bu​dza​nia. I nie po to, by so​bie przy​po​mnieć, co mó​wił. Ra​czej po to, by za​sta​no​wić się nad tym, cze​go nie po​wie​dział. Źle go z po​cząt​ku oce​ni​ła. Te​raz była już tego pew​na. Zro​zu​mia​ła, że musi prze​stać osą​dzać in​nych. Czy to jed​nak w ogó​le moż​li​we? Czy wszel​kie sto​sun​ki z ludź​mi nie opie​ra​ją się po czę​ści na oce​nach? W koń​cu to, jak ko​goś po​strze​ga​ła, de​cy​do​wa​ło o tym, jak na jego oso​bę re​ago​wa​ła. Więc jed​nak nie po​win​na wy​zby​wać się osą​dów. Cho​dzi​ło ra​czej o to, by te oce​ny nie były nie​zmien​ne. Den​tha uzna​ła za przy​ja​cie​la, choć nie po​win​na prze​cież była pusz​czać mimo uszu jego słów o tym, że na​jem​ni​cy nie mają przy​ja​ciół. Drzwi otwo​rzy​ły się gwał​tow​nie. Vi​ven​na aż pod​sko​czy​ła i przy​ci​snę​ła rękę do pier​si. Wszedł Va​sher. – Po​win​naś się na​uczyć w ta​kich sy​tu​acjach się​gać po miecz – po​wie​dział. – Ła​pa​nie się za ko​szu​lę nie ma sen​su, chy​ba że chcia​łaś ją zdjąć. Vi​ven​na za​la​ła się ru​mień​cem, wło​sy jej zru​dzia​ły. Miecz, któ​ry od nie​go do​sta​ła, le​żał pod ścia​ną. Nie mie​li zbyt wie​lu oka​zji do ćwi​czeń i wciąż nie była pew​na, jak po​win​na go trzy​mać. – Więc? – spy​ta​ła, gdy za​mknął drzwi. Na dwo​rze było już ciem​no, w mie​ście wy​kwi​ta​ły iskier​ki la​tar​ni. – Ra​bu​nek soli był tyl​ko przy​kryw​ką – od​po​wie​dział Va​sher. – Praw​dzi​wym ce​lem był ten po​wóz. Denth obie​cał zło​dzie​jom so​wi​tą na​gro​dę za pod​pa​le​nie i wła​ma​nie, czym mie​li od​wró​cić uwa​gę od po​wo​zu ka​pła​na. – Ale po co? – za​py​ta​ła dziew​czy​na. – Nie je​stem pe​wien. – Może cho​dzi​ło o pie​nią​dze? – pod​su​nę​ła. – Kie​dy Tonk Fah ude​rzył ko​nia, z da​chu spadł ku​fer pe​łen zło​ta. – Co się sta​ło po​tem? – spy​tał Va​sher. – Ode​szłam ra​zem z in​ny​mi. By​łam prze​ko​na​na, że po​wóz ma od​wró​cić uwa​gę, i po wy​pad​ku mia​łam we​dług pla​nu odejść. – A Denth?

– Nie było go tam, te​raz to so​bie przy​po​mi​nam – od​po​wie​dzia​ła. – Po​wie​dzie​li mi, że pra​cu​je ze zło​dzie​ja​mi. Va​sher ski​nął gło​wą i pod​szedł do swo​je​go wor​ka. Wy​jął z nie​go po​sła​nia i ci​snął je w bok, wy​cią​gnął kil​ka ubrań. Zdjął ko​szu​lę, od​sła​nia​jąc umię​śnio​ny, owło​sio​ny tors. Za​sko​czo​na Vi​ven​na gwał​tow​nie za​mru​ga​ła i za​czer​wie​ni​ła się. Praw​do​po​dob​nie po​win​na była się od​wró​cić, ale prze​wa​ży​ła cie​ka​wość. Co on robi? Na szczę​ście nie zdjął spodni, ale wło​żył inną ko​szu​lę. Jej rę​ka​wy tuż przy nad​garst​ku były po​cię​te w dłu​gie wstę​gi. – Na we​zwa​nie – po​wie​dział – stań​cie się mo​imi pal​ca​mi i chwy​taj​cie to, co one. Wstę​gi za​drga​ły. – Za​raz – rzu​ci​ła dziew​czy​na. – To był Roz​kaz? – Zbyt skom​pli​ko​wa​ny jak dla cie​bie – od​parł, klę​ka​jąc i roz​wią​zu​jąc dol​ny man​kiet spodni. Vi​ven​na do​pie​ro te​raz za​uwa​ży​ła, że i on jest sta​now​czo zbyt dłu​gi. – Stań​cie się mo​imi no​ga​mi i do​daj​cie im sił – roz​ka​zał. Pa​sma tka​ni​ny u jego nóg skrzy​żo​wa​ły się pod sto​pa​mi i za​ci​snę​ły. Vi​ven​na na​wet nie za​czę​ła dys​ku​to​wać z jego zda​niem, że te po​le​ce​nia były dla niej zbyt zło​żo​ne. Nie​mniej za​pa​mię​ta​ła je na​tych​miast. Va​sher na​rzu​cił na sie​bie po​szar​pa​ny zno​szo​ny płaszcz. – Chroń mnie – roz​ka​zał i dziew​czy​na za​uwa​ży​ła, że wie​le z po​zo​sta​ją​cych mu Od​de​chów wpły​nę​ło w tka​ni​nę. Męż​czy​zna prze​pa​sał się liną – była cien​ka, lecz wy​trzy​ma​ła. Vi​ven​na wie​dzia​ła, że nie nosi jej po to, by pod​trzy​mać spodnie. Na ko​niec pod​niósł le​żą​cy na pod​ło​dze Krew Nocy. – Idziesz? – Do​kąd? – Po​rwie​my kil​ku z tych zło​dzie​jasz​ków. Wy​py​ta​my ich do​kład​nie o to, co Denth za​mie​rzał zro​bić z tym po​wo​zem. Vi​ven​na po​czu​ła ukłu​cie stra​chu. – Dla​cze​go mnie za​pra​szasz? Nie bę​dzie ci przez to trud​niej? – To za​le​ży – od​po​wie​dział. – Je​śli wy​wią​że się wal​ka i bę​dziesz mi się plą​tać pod no​ga​mi, to bę​dzie mi trud​niej. Ale je​śli wy​wią​że się wal​ka i po​ło​wa z nich rzu​ci się na cie​bie, za​miast na mnie, bę​dzie mi ła​twiej. – O ile nie bę​dziesz mnie bro​nić. – Do​bre za​ło​że​nie. – Spoj​rzał jej w oczy. – Je​śli chcesz iść, to chodź. Ale nie spo​dzie​waj się, że będę cię chro​nił. Ale bez wzglę​du na wszyst​ko, nie pró​buj iść za mną sama. – Nie zro​bi​ła​bym cze​goś ta​kie​go. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Po pro​stu po​my​śla​łem, że ci to za​pro​po​nu​ję. Nie je​steś więź​niem, księż​nicz​ko. Mo​żesz ro​bić, co ze​chcesz. Mnie wy​star​czy, że​byś nie wcho​dzi​ła mi w dro​gę, ro​zu​miesz? – Ro​zu​miem – pod​ję​ła de​cy​zję i po​czu​ła lo​do​wa​ty dreszcz. – Idę. Nie sta​rał się jej tego wy​per​swa​do​wać. Wska​zał na jej miecz. – Weź to. Ski​nę​ła gło​wą i przy​tro​czy​ła broń do pasa. – Wy​cią​gnij go – po​le​cił. Zro​bi​ła, jak ka​zał, i po​pra​wi​ła chwyt. – Co mi przyj​dzie z tego, że trzy​mam go pra​wi​dło​wo? – za​py​ta​ła. – Na​dal nie wiem, jak się nim po​słu​żyć. – Je​śli bę​dziesz groź​nie wy​glą​dać, na​past​nik może się za​wa​hać. W wal​ce każ​da se​kun​da może zde​cy​-

do​wać o wszyst​kim. Ner​wo​wo przy​tak​nę​ła i scho​wa​ła ostrze do po​chwy. Wzię​ła do ręki kil​ka ka​wał​ków liny. – Chwy​tać kie​dy rzu​cę – po​wie​dzia​ła do mniej​sze​go z nich i scho​wa​ła go w kie​sze​ni. Va​sher przyj​rzał się jej uważ​nie. – Le​piej stra​cić Od​dech, niż dać się za​bić – wy​ja​śni​ła. – Nie​wie​lu Roz​bu​dza​ją​cych by się z tobą zgo​dzi​ło – za​uwa​żył. – Dla więk​szo​ści z nich sama myśl o utra​cie Bio​Chro​my jest znacz​nie bar​dziej prze​ra​ża​ją​ca niż per​spek​ty​wa śmier​ci. – Cóż, nie je​stem taka jak więk​szość Roz​bu​dza​ją​cych. Wciąż uwa​żam, że to he​re​zja. – Ukryj resz​tę Od​de​chów gdzie in​dziej – po​ra​dził, otwie​ra​jąc drzwi. – Nie po​win​ni​śmy zwra​cać na sie​bie uwa​gi. Skrzy​wi​ła się, ale umie​ści​ła po​zo​sta​łą Bio​Chro​mę w ko​szu​li, wy​da​jąc jej pod​sta​wo​wy, nie​ak​tyw​ny Roz​kaz. Dzia​ła​ło to tak samo, jak gdy​by wy​po​wie​dzia​ła Roz​kaz zbyt ci​cho lub nie​wy​raź​nie. Przed​miot po​chła​niał Od​de​chy, ale po​zo​sta​wał nie​zdol​ny do dzia​ła​nia. Gdy tyl​ko po​zby​ła się Bio​Chro​my, po​wró​ci​ła sza​rość. Świat wy​dał jej się dziw​nie mar​twy. – Chodź​my – rzu​cił Va​sher i ru​szył do drzwi. Noce w T’Te​lir wy​glą​da​ły zu​peł​nie ina​czej niż w jej oj​czyź​nie. Tam wi​dzia​ła na nie​bie wie​le gwiazd, jak​by ktoś roz​sy​pał na nim wia​der​ko peł​ne bia​łe​go pia​sku. Tu​taj świe​ci​ły la​tar​nie, świa​tła ta​wern, re​stau​ra​cji i in​nych przy​byt​ków roz​ryw​ki. Mia​sto peł​ne było bla​sku – jak​by na zie​mię zstą​pi​ły gwiaz​dy, by spraw​dzić, jak się mają spra​wy w T’Te​lir. A jed​nak, mimo ca​łe​go tego prze​py​chu, Vi​ven​na czu​ła smu​tek. Wo​la​ła​by wi​dzieć je nad gło​wą. To oczy​wi​ście nie zna​czy​ło, że oko​li​ce, któ​ry​mi szli, były roz​świe​tlo​ne. Va​sher – sam wy​glą​da​ją​cy jak cień – pro​wa​dził ją przez mrocz​ne uli​ce. Ale​je z la​tar​nia​mi zo​sta​wi​li za sobą, znik​nę​ły też świa​tła w oknach. Zna​leź​li się w nie​zna​nych Vi​ven​nie slum​sach. Kie​dy jesz​cze żyła na uli​cy, bała się za​pusz​czać w tę dziel​ni​cę. Noc wy​da​wa​ła się tu ciem​niej​sza niż gdzie in​dziej. Prze​mie​rza​li ciem​ne krę​te alej​ki, za​stę​pu​ją​ce w ta​kich miej​scach szer​sze ar​te​rie. Nie od​zy​wa​li się do sie​bie. Vi​ven​na ro​zu​mia​ła, że nie po​win​ni zwra​cać na swo​ją obec​ność ni​czy​jej uwa​gi. Wresz​cie Va​sher się za​trzy​mał. Wska​zał jej pe​wien bu​dy​nek: jed​no​pię​tro​wy, o pła​skim da​chu, sze​ro​ki. Stał sa​mot​nie, we wgłę​bie​niu te​re​nu. Wzno​szą​ce się za nim wzgó​rze było ob​le​pio​ne skle​co​ny​mi ze śmie​ci bu​da​mi. Na​ka​zał jej ge​stem nie ru​szać się, umie​ścił resz​tę Od​de​chów w li​nie i ostroż​nie ru​szył na wznie​sie​nie. Vi​ven​na cze​ka​ła. Kuc​nę​ła za roz​pa​da​ją​cym się dom​kiem zbu​do​wa​nym z kru​szą​cych się sta​rych ce​gieł. Dla​cze​go ja tu przy​szłam? – spy​ta​ła się w du​chu. Prze​cież mi nie ka​zał. Po​wie​dział tyl​ko, że mogę. Mo​głam zo​stać w po​ko​ju. Czu​ła się jed​nak zmę​czo​na tym, że cią​gle spo​ty​ka​ją ją ja​kieś wy​da​rze​nia, a sama po​zo​sta​je bier​na. To w koń​cu ona wpa​dła na to, że może ist​nieć po​wią​za​nie mię​dzy ka​pła​nem a pla​nem Den​tha. Chcia​ła zo​ba​czyć, jak to się skoń​czy. Mu​sia​ła coś wresz​cie zro​bić. Ła​two było o tym my​śleć w ja​snym po​ko​ju. Te​raz nie po​ma​ga​ło jej rów​nież to, że po le​wej stro​nie chat​ki ma​ja​czył po​sąg D’De​ni​ra. W idriań​skich slum​sach tak​że je wi​dy​wa​ła, choć tam więk​szość po​mni​ków była po​zba​wio​na ob​li​cza, lub w inny spo​sób znisz​czo​na. Jej ży​cio​wy zmysł nie pod​po​wia​dał ni​cze​go. Mia​ła wra​że​nie jak​by na​gle ośle​pła. Brak Od​de​chu wy​wo​ły​wał wspo​mnie​nia nocy, któ​re spę​dza​ła, śpiąc w bło​cie, na zim​nym bru​ku ale​jek. Przy​po​mi​na​ła so​bie, jak bili ją ulicz​ni​cy, któ​rzy byli dwa​kroć od niej mniej​si, lecz dwu​krot​nie spryt​niej​si. Głód. Strasz​li​wy, wszech​obec​ny, po​ni​ża​ją​cy i wy​czer​pu​ją​cy głód. Usły​sza​ła od​głos kro​ków i za​ma​ja​czył nad nią czyjś cień. Nie​mal krzyk​nę​ła z prze​stra​chu, ale uda​ło się jej po​wstrzy​mać. Po​zna​ła kształt Krwi Nocy. – Dwóch straż​ni​ków – oznaj​mił Va​sher. – Obaj uci​sze​ni. – Wy​star​czą nam do prze​słu​cha​nia?

Ciem​na syl​wet​ka po​krę​ci​ła gło​wą. – To dzie​ci. Po​trze​ba nam ko​goś waż​niej​sze​go. Mu​si​my wejść do środ​ka. Chy​ba że po​ob​ser​wu​ję ten dom przez kil​ka dni, do​wiem się, kto tu do​wo​dzi, i po​tem po​rwę go, gdy bę​dzie sam. – Nie mamy tyle cza​su – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Zga​dzam się – po​wie​dział. – Nie​ste​ty, nie mogę użyć mie​cza. Gdy Krew Nocy koń​czy pra​cę, za​zwy​czaj nie ma kogo prze​słu​chi​wać. Vi​ven​na za​drża​ła. – Chodź – szep​nął. Ru​szy​ła za nim tak ci​cho, jak tyl​ko mo​gła. Skie​ro​wa​ła się ku drzwiom. Va​sher chwy​cił ją za ra​mię i po​krę​cił gło​wą. Po​szła za nim w bok, ką​tem oka za​uwa​ża​jąc w ro​wie dwie nie​przy​tom​ne sku​lo​ne po​sta​cie. Na za​ple​czu bu​dyn​ku męż​czy​zna za​czął ba​dać zie​mię do​ty​kiem. Po kil​ku mi​nu​tach stra​wio​nych na bez​owoc​nych po​szu​ki​wa​niach za​klął i wy​cią​gnął coś z kie​sze​ni. Garść sło​my. Po kil​ku se​kun​dach uplótł z niej, po​ma​ga​jąc so​bie ni​cią, trzy fi​gur​ki. Od​zy​skał Od​dech z płasz​cza i oży​wił je. Każ​dej wy​dał to samo po​le​ce​nie. – Zna​leźć tu​ne​le. Vi​ven​na przy​glą​da​ła się temu za​fa​scy​no​wa​na. Nie mó​wił mi, że tak abs​trak​cyj​ne Roz​ka​zy są w ogó​le moż​li​we, prze​mknę​ło jej przez myśl, gdy małe po​sta​cie roz​bie​gły się do​ko​ła. Va​sher tak​że wró​cił do po​szu​ki​wań. Naj​wy​raź​niej do​świad​cze​nie i umie​jęt​ność przy​wo​ły​wa​nia od​po​wied​nich ob​ra​zów w umy​śle są naj​waż​niej​szy​mi spra​wa​mi w Roz​bu​dza​niu, my​śla​ła. Musi ro​bić to od daw​na. Zresz​tą opo​wia​dał o tym jak na​uko​wiec, więc za​pew​ne wie​le cza​su po​świę​cił ba​da​niu Bio​Chro​my. Po chwi​li jed​na ze sło​mia​nych fi​gu​rek za​czę​ła pod​ska​ki​wać w miej​scu. Po​zo​sta​łe dwie pod​bie​gły do niej i tak​że za​czę​ły gwał​tow​nie ska​kać. Va​sher i Vi​ven​na po​de​szli. Męż​czy​zna otwo​rzył kla​pę za​ma​sko​wa​ną gru​bą war​stwą zie​mi. Uniósł ją nie​co i się​gnął do środ​ka. Wy​cią​gnął dłoń, trzy​ma​jąc w niej kil​ka nie​wiel​kich dzwon​ków, któ​re umiesz​czo​no tam w cha​rak​te​rze pro​ste​go alar​mu. – Żad​na ban​da zło​dziei nie uży​wa kry​jó​wek, któ​re nie mają ta​kich tu​ne​li – wy​ja​śnił. – Zwy​kle jest ich kil​ka i naj​czę​ściej są za​bez​pie​czo​ne pu​łap​ka​mi. Vi​ven​na pa​trzy​ła, jak Va​sher od​bie​ra Od​dech fi​gur​kom, dzię​ku​jąc ści​szo​nym gło​sem każ​dej z nich. Zmarsz​czy​ła czo​ło. Prze​cież to tyl​ko ka​wał​ki sło​my. Po co im dzię​ko​wać? Prze​lał Bio​Chro​mę do płasz​cza z Roz​ka​zem ochro​ny, po czym wszedł do tu​ne​lu. Dziew​czy​na po​szła za nim ostroż​nie, omi​ja​jąc wska​za​ny przez Va​she​ra sto​pień. Tu​nel był dość pry​mi​tyw​ny – tak przy​naj​mniej stwier​dzi​ła, do​ty​ka​jąc ścian to​ną​ce​go w ciem​no​ści przej​ścia. Va​sher parł na​przód; wie​dzia​ła to je​dy​nie dzię​ki sze​le​sto​wi jego ubra​nia. Po chwi​li zo​ba​czy​ła przed sobą świa​tło. Usły​sza​ła gło​sy. Męż​czyź​ni roz​ma​wia​li i śmia​li się. Wkrót​ce do​strze​gła syl​wet​kę Va​she​ra. Zbli​ży​ła się do nie​go i wyj​rza​ła z tu​ne​lu do wy​ko​pa​ne​go w zie​mi po​miesz​cze​nia. Na środ​ku pło​nął ogień, dym wy​do​by​wał się przez otwór w po​wa​le. Po​ko​je na gó​rze – a może i cały bu​dy​nek – sta​no​wi​ły naj​wy​raź​niej je​dy​nie przy​kryw​kę. Piw​ni​ca wy​glą​da​ła na od daw​na za​miesz​ka​ną. Na pod​ło​dze pię​trzy​ły się ster​ty ubrań, wszę​dzie wa​la​ły się po​sła​nia, garn​ki i pa​tel​nie. Va​sher wska​zał na miej​sce z boku. Kil​ka stóp od wy​lo​tu ich tu​ne​lu otwie​rał się inny. Męż​czy​zna wkradł się do piw​ni​cy i prze​mknął wła​śnie tam. Vi​ven​nie ser​ce za​czę​ło wa​lić jak mło​tem. Spoj​rza​ła w stro​nę ognia. Męż​czyź​ni byli zbyt za​ję​ci pi​ciem i ośle​pie​ni bla​skiem pło​mie​ni. Nie wy​glą​da​ło na to, by za​uwa​ży​li in​tru​za. Za​czerp​nę​ła głę​bo​ko tchu i we​szła do prze​stron​ne​go po​miesz​cze​nia. Ma​jąc pa​le​ni​sko za ple​ca​mi, czu​ła się zu​peł​nie od​sło​nię​ta. Va​sher jed​nak nie uszedł da​le​ko. Za​trzy​mał się, a Vi​ven​na nie​mal wpa​dła na jego ple​cy. Stał kil​ka chwil w bez​ru​chu. Wresz​cie dziew​czy​na trą​ci​ła go w ple​cy, chcąc, by albo po​szedł da​lej, albo po​ka​zał, co robi. Od​su​nął się i zo​ba​czy​ła, co znaj​do​wa​ło się przed nim. Tu​nel na​gle się koń​czył – była to ra​czej wnę​ka. Pod ścia​ną sta​ła się​ga​ją​ca Vi​ven​nie do pasa klat​ka.

W niej było za​mknię​te dziec​ko. Vi​ven​na za​chły​snę​ła się ci​cho, prze​szła obok Va​she​ra i uklę​kła przy klat​ce. Ta cen​na rzecz w po​wo​zie, po​my​śla​ła, ko​ja​rząc fak​ty. To nie były pie​nią​dze. To była cór​ka ka​pła​na. Do​sko​na​ły ar​gu​ment w szan​ta​żu, któ​ry miał wzmoc​nić ich po​zy​cję na dwo​rze. Dziew​czyn​ka na wi​dok Vi​ven​ny cof​nę​ła się da​lej, ci​cho za​pła​ka​ła i za​drża​ła. Cuch​nę​ło ludz​ki​mi od​cho​da​mi, dziec​ko było brud​ne na ca​łym cie​le – poza wy​drą​żo​ny​mi przez łzy, ja​śniej​szy​mi smu​ga​mi na twa​rzy. Vi​ven​na pod​nio​sła wzrok na Va​she​ra. Jego oczy skry​wał cień, stał ty​łem do ognia, ale wi​dzia​ła, że za​ci​snął zęby. Wy​czu​ła na​pię​cie jego mię​śni. Od​wró​cił gło​wę. Pół jego ob​li​cza za​ja​śnia​ło w bla​sku pło​mie​ni. I w tym je​dy​nym wi​docz​nym oku dziew​czy​na uj​rza​ła wście​kłość. – Hej! – za​wo​łał je​den ze zło​dziei. – Uwol​nij dziec​ko – po​le​ciał Va​sher szorst​kim szep​tem. – Jak tu we​szli​ście?! – za​wo​łał inny z męż​czyzn. Va​sher spoj​rzał na nią jed​nym okiem i Vi​ven​na po​czu​ła, że się kur​czy. Ski​nę​ła gło​wą, a on się od​wró​cił. Jed​ną rękę za​ci​snął w pięść, a dru​gą chwy​cił Krew Nocy. Ru​szył ku zło​dzie​jom po​wol​nym, roz​waż​nym kro​kiem. Jego płaszcz sze​le​ścił. Vi​ven​na chcia​ła zro​bić to, co ka​zał jej jesz​cze w po​ko​ju, ale nie była w sta​nie ode​rwać od nie​go wzro​ku. Ban​dy​ci się​gnę​li po broń. Va​sher ru​szył na​gle do ata​ku. Krew Nocy, wciąż w po​chwie, ude​rzył jed​ne​go z nich w pierś i dziew​czy​na usły​sza​ła su​chy trzask ko​ści. Za​ata​ko​wał dru​gi męż​czy​zna. Va​sher za​wi​ro​wał w miej​scu, gwał​tow​nie pro​stu​jąc rękę. Po​cię​te rę​ka​wy wy​strze​li​ły, owi​nę​ły się wo​kół mie​cza zło​dzie​ja i moc​no go uści​snę​ły. Siła roz​pę​du Va​she​ra wy​rwa​ła na​past​ni​ko​wi broń z ręki. Pa​sma ma​te​ria​łu pu​ści​ły i ostrze po​szy​bo​wa​ło w bok. Miecz upadł na zie​mię. Dłoń Va​she​ra po​mknę​ła na​przód i za​ci​snę​ła się na twa​rzy ban​dy​ty. Prze​bu​dzo​ne wstę​gi oplo​tły gło​wę ofia​ry ni​czym mac​ki ośmior​ni​cy. Va​sher ci​snął go w tył i jed​no​cze​śnie w dół, przy​klęk​nął przy tym i pod​ciął Krwią Nocy nogi ko​lej​ne​go zło​dzie​ja. Trze​ci z nich za​szedł Va​she​ra od tyłu i uniósł miecz do cię​cia. Vi​ven​na krzyk​nę​ła ostrze​gaw​czo. Wte​dy po​ru​szył się płaszcz Va​she​ra – wy​dął się ku gó​rze i chwy​cił za​sko​czo​ne​go na​past​ni​ka za ra​mio​na. Va​sher od​wró​cił się. Spoj​rzał wście​kłym wzro​kiem i ude​rzył Krwią Nocy sza​mo​czą​ce​go się prze​ciw​ni​ka. Vi​ven​na skrzy​wi​ła się, sły​sząc dźwięk pę​ka​ją​cych ko​ści, i od​wró​ci​ła się od krzy​ków i wal​ki. Drżą​cy​mi pal​ca​mi spró​bo​wa​ła otwo​rzyć klat​kę. Była oczy​wi​ście za​mknię​ta. Dziew​czy​na od​zy​ska​ła z liny nie​co Od​de​chu i spró​bo​wa​ła Prze​bu​dzić za​mek. Nic się jed​nak nie sta​ło. Me​tal, prze​mknę​ło jej przez myśl. Oczy​wi​ście. Ni​g​dy nie był żywy, więc nie da się go Roz​bu​dzić. Sta​ra​jąc się nie zwra​cać uwa​gi na roz​le​ga​ją​ce się za jej ple​ca​mi peł​ne bólu wrza​ski, wy​rwa​ła nić z ko​szu​li. Wal​czą​cy Va​sher tak​że krzy​czał, tra​cąc przy tym wszel​kie po​zo​ry zim​ne​go, za​wo​do​we​go za​bój​cy. Stał się wcie​lo​ną wście​kło​ścią. Vi​ven​na unio​sła nić do zam​ka. – Otwie​rać rze​czy – roz​ka​za​ła. Nit​ka lek​ko drgnę​ła, ale kie​dy wsu​nę​ła ją do dziur​ki od klu​cza, nie sta​ło się nic. Od​zy​ska​ła Od​dech, ode​tchnę​ła nie​co, by się uspo​ko​ić i za​mknę​ła oczy. Mu​szę przy​wo​łać w umy​śle do​kład​ny ob​raz. Mu​szę chcieć, by nić wnik​nę​ła do me​cha​ni​zmu i pod​nio​sła za​pad​kę. – Ob​ra​cać rze​czy – po​wie​dzia​ła, czu​jąc, jak opusz​cza ją Bio​Chro​ma. Znów wsu​nę​ła nić do zam​ka. Nit​ka prze​krę​ci​ła się i we​wnątrz roz​le​gło się ci​che szczęk​nię​cie. Drzwicz​ki sta​nę​ły otwo​rem. Dźwię​ki wal​ki tym​cza​sem za​mar​ły, sły​chać było już tyl​ko jęki. Vi​ven​na ode​bra​ła nici Od​dech i się​gnę​ła do klat​ki. Dziew​czyn​ka skrzy​wi​ła się, za​pła​ka​ła i ukry​ła

twarz w dło​niach. – Je​stem two​ją przy​ja​ciół​ką – po​wie​dzia​ła ko​ją​cym to​nem Vi​vien​ne. – Pro​szę, przy​szłam, żeby ci po​móc. Dziec​ko jed​nak wiło się i krzy​cza​ło przy każ​dym do​ty​ku. Zi​ry​to​wa​na Vi​ven​na od​wró​ci​ła się do Va​she​ra. Stał przy ogniu ze spusz​czo​ną gło​wą. Wo​kół nie​go le​ża​ły cia​ła. Krew Nocy drżał w jego ręku. Ukry​te w po​chwie ostrze opie​ra​ło się czub​kiem o ubi​tą zie​mię. Z ja​kie​goś po​wo​du męż​czy​zna wy​da​wał się więk​szy niż jesz​cze kil​ka chwil temu. Wyż​szy. Bar​dziej bar​czy​sty. Groź​niej​szy. Dru​ga ręka Va​she​ra opie​ra​ła się o rę​ko​jeść czar​ne​go mie​cza. Za​me​czek na po​chwie był otwar​ty. Z wnę​trza do​by​wał się czar​ny dym. Część spły​wa​ła na zie​mię, kil​ka pa​se​mek, jak​by nie mo​gąc się zde​cy​do​wać, snu​ło się ku po​wa​le. Ra​mię Va​she​ra drża​ło. Wy​cią​gnij mnie… – w gło​wie Vi​ven​ny roz​legł się ci​chy, od​le​gły głos. Za​bij ich… Wie​lu zło​dziei wciąż się po​ru​sza​ło. Va​sher za​czął wy​su​wać ostrze. Było czar​ne jak noc, zda​wa​ło się wchła​niać w sie​bie blask pło​mie​ni. To chy​ba nic do​bre​go, po​my​śla​ła dziew​czy​na. – Va​sher! – krzyk​nę​ła. – Va​sher, mała nie chce się mnie słu​chać! Za​marł, po czym spoj​rzał na nią za​szklo​ny​mi oczy​ma. – Już ich po​ko​na​łeś, Va​sher. Nie mu​sisz wy​cią​gać mie​cza. Tak… Tak, mu​sisz – usły​sza​ła. Za​mru​gał gwał​tow​nie i wresz​cie ją za​uwa​żył. Zde​cy​do​wa​nym ru​chem ukrył Krew Nocy w po​chwie. Po​krę​cił gło​wą i pod​biegł do dziew​czy​ny. Mi​ja​jąc jed​ne​go z le​żą​cych, wy​mie​rzył mu kop​nia​ka. Ran​ny za​ję​czał. – Bez​barw​ne po​two​ry! – szep​nął, za​glą​da​jąc do klat​ki. Nie wy​da​wał się już wiel​ki. Vi​ven​na po​my​śla​ła, że praw​do​po​dob​nie było to złu​dze​nie wy​wo​ła​ne przez chy​bo​tli​we świa​tło ogni​ska. Wy​cią​gnął ręce w głąb klat​ki. Co dziw​ne, dziec​ko na​tych​miast ku nie​mu wy​szło, przy​tu​li​ło się do jego pier​si i za​szlo​cha​ło. Vi​ven​na przy​glą​da​ła się temu w naj​głęb​szym zdu​mie​niu. Va​sher ze łza​mi w oczach wziął dziew​czyn​kę na ręce. – Znasz ją? – spy​ta​ła za​sko​czo​na dziew​czy​na. Po​krę​cił gło​wą. – Znam Nan​ro​va​ha. Wie​dzia​łem, że ma małe dzie​ci, ale ni​g​dy ich nie wi​dzia​łem. – Więc jak…? Dla​cze​go do cie​bie przy​szła? Nie od​po​wie​dział. – Chodź – po​wie​dział. – Po​ra​dzi​łem so​bie z tymi, któ​rzy za​alar​mo​wa​ni krzy​ka​mi przy​bie​gli z góry, ale może się ich po​ja​wić wię​cej. Księż​nicz​ka od​nio​sła wra​że​nie, że Va​sher w głę​bi du​cha ży​czy so​bie, by tak się sta​ło. Ru​szył do tu​ne​lu. Vi​ven​na po​szła za nim.

Na​tych​miast skie​ro​wa​li się ku jed​nej z bo​ga​tych dziel​nic T’Te​lir. Va​sher nie mó​wił zbyt wie​le, dziew​czyn​ka mil​cza​ła. Vi​ven​na oba​wia​ła się o psy​chi​kę dziec​ka, któ​re mu​sia​ło mieć za sobą po​twor​ne chwi​le. Naj​pierw mi​ja​li le​pian​ki, po​tem zwy​kłe domy, aż wresz​cie do​tar​li na ob​sa​dzo​ną drze​wa​mi, za​la​ną bla​skiem la​tar​ni uli​cę. Gdy zna​leź​li się po​śród bo​ga​tych re​zy​den​cji, Va​sher za​trzy​mał się i opu​ścił dziec​ko na zie​mię. – Dziew​czyn​ko – za​czął. – Po​wiem ci kil​ka słów. Chcę, że​byś je po​wtó​rzy​ła. Po​wtórz je tak, jak​by były two​imi wła​sny​mi. Dziec​ko spoj​rza​ło na męż​czy​znę pu​stym wzro​kiem i ski​nę​ło gło​wą.

Va​sher rzu​cił okiem na Vi​ven​nę. – Cof​nij się. Otwo​rzy​ła usta, by za​pro​te​sto​wać, ale zre​zy​gno​wa​ła. Ode​szła poza za​sięg gło​su. Na szczę​ście Va​sher stał pod la​tar​nią, więc nie stra​ci​ła go z oczu. Po​wie​dział coś dziew​czyn​ce i dziec​ko od​po​wie​dzia​ło. Za​raz po otwar​ciu klat​ki Vi​ven​na od​zy​ska​ła Od​dech z nici. Wciąż mia​ła go w so​bie. Dzię​ki uwraż​li​wio​nym przez Bio​Chro​mę zmy​słom za​uwa​ży​ła coś dziw​ne​go. Aura dziew​czyn​ki – zwy​kła aura prze​cięt​ne​go czło​wie​ka – lek​ko mi​go​ta​ła, jak​by była nie​peł​na. Zja​wi​sko było bar​dzo sła​bo wi​docz​ne, ale dzię​ki Pierw​sze​mu Wy​wyż​sze​niu Vi​ven​na była go​to​wa przy​siąc, że praw​dzi​we. Prze​cież Denth po​wie​dział mi, że to dzia​ła na za​sa​dzie: wszyst​ko albo nic, po​my​śla​ła. Je​śli od​da​je się Od​dech, to w ca​ło​ści, a przede wszyst​kim nie sły​sza​łam, by ktoś mógł od​dać część po​je​dyn​cze​go Od​de​chu. Ale – na co mia​ła kil​ka in​nych do​wo​dów – Denth był kłam​cą. Va​sher wy​pro​sto​wał się i dziec​ko wspię​ło mu się na ręce. Vi​ven​na po​de​szła i ze zdzi​wie​niem usły​sza​ła, że dziew​czyn​ka mówi. – Je​stem brud​na – po​wie​dzia​ła, spusz​cza​jąc wzrok. – Ma​mu​sia nie lubi, kie​dy się bru​dzę. I su​kien​kę też mam upać​ka​ną. Va​sher ru​szył przed sie​bie. Księż​nicz​ka śpiesz​nie go do​go​ni​ła. – Idzie​my do domu? – spy​ta​ła dziew​czyn​ka. – Gdzie by​li​śmy? Jest póź​no i nie po​win​nam być poza do​mem. A co to za pani? Ona nic nie pa​mię​ta, zro​zu​mia​ła Vi​ven​na. Nie pa​mię​ta, co się z nią dzia​ło… Nie wie na​wet, gdzie była. Pod​nio​sła wzrok na Va​she​ra. Szedł z dziec​kiem na ręku, wpa​trzo​ny przed sie​bie. Gdy zbli​żył się do bra​my re​zy​den​cji, otwo​rzył ją kop​nię​ciem. Wszedł na te​ren po​se​sji. Dziew​czy​na ru​szy​ła za nim nie​spo​koj​nie. Dwa stró​żu​ją​ce psy za​czę​ły szcze​kać. Ich wy​cie i po​war​ki​wa​nie roz​le​ga​ło się co​raz bli​żej. Vi​ven​na skrzy​wi​ła się ze stra​chu, ale gdy tyl​ko zwie​rzę​ta uj​rza​ły Va​she​ra, uci​chły i pod​bie​gły do nie​go ra​do​śnie. Je​den z nich pod​sko​czył i po​li​zał dłoń męż​czy​zny. Co się tu, na Ko​lo​ry, dzie​je? – za​sta​na​wia​ła się księż​nicz​ka. Przed po​sia​dło​ścią po​ja​wi​ło się nie​co lu​dzi z la​tar​nia​mi w rę​kach. Chcie​li spraw​dzić, dla​cze​go psy wsz​czę​ły alarm. Je​den z nich zo​ba​czył Va​she​ra, po​wie​dział coś to​wa​rzy​szom i wszy​scy za​wró​ci​li do bu​dyn​ku. Za​nim Vi​ven​na i Va​sher sta​nę​li na pa​tio, z fron​to​wych drzwi wy​szedł ja​kiś czło​wiek. Miał na so​bie tyl​ko dłu​gą bia​łą ko​szu​lę. Obok nie​go sta​nę​ło dwóch żoł​nie​rzy, któ​rzy ru​szy​li, by za​stą​pić Va​she​ro​wi dro​gę, ale męż​czy​zna w noc​nym stro​ju gło​śno krzyk​nął i wy​prze​dził ich. Ze łza​mi w oczach ode​brał dziec​ko z ra​mion przy​by​sza. – Dzię​ku​ję – wy​szep​tał. – Dzię​ku​ję. Księż​nicz​ka sta​ła nie​co z tyłu w mil​cze​niu. Psy wciąż li​za​ły dło​nie Va​she​ra, choć wy​raź​nie uwa​ża​ły, by nie do​tknąć Krwi Nocy. Nie​zna​jo​my uści​skał có​recz​kę, a po chwi​li od​dał ją ko​bie​cie, któ​ra tak​że wy​szła przed dom – mat​ka, jak za​ło​ży​ła Vi​ven​na. Ko​bie​ta za​krzyk​nę​ła ra​do​śnie. – Dla​cze​go ją od​da​je​cie? – spy​tał męż​czy​zna, przy​glą​da​jąc się Va​she​ro​wi. – Ci, któ​rzy ją po​rwa​li, zo​sta​li uka​ra​ni – od​po​wie​dział Va​sher ci​cho, gar​dło​wo. – Nic wię​cej nie po​win​no być dla cie​bie w tej chwi​li waż​ne. – Czy ja cię znam? – Pan domu zmru​żył oczy. – Spo​tka​li​śmy się już – przy​tak​nął Va​sher. – Pro​si​łem cię, byś opo​wie​dział się prze​ciw​ko woj​nie. – Tak, pa​mię​tam! – rzu​cił męż​czy​zna. – Nie mu​sia​łeś mnie prze​ko​ny​wać, ale po tym, jak ode​bra​li mi Mi​sel… Nie było mi wol​no ni​ko​mu o tym po​wie​dzieć i mu​sia​łem przejść na dru​gą stro​nę. Gro​zi​li, że

w prze​ciw​nym ra​zie ją za​bi​ją. Va​sher od​wró​cił się i ru​szył z po​wro​tem ścież​ką ku bra​mie. – Za​bierz swo​ją cór​kę i pil​nuj jej – rzu​cił, oglą​da​jąc się za sie​bie. – I za​dbaj o to, by Hal​lan​dren nie do​ko​na​ło rze​zi przy po​mo​cy swo​ich Nie​ży​wych. Męż​czy​zna ski​nął gło​wą. Wciąż pła​kał. – Tak, tak, oczy​wi​ście. Dzię​ku​ję ci, tak bar​dzo ci dzię​ku​ję. Va​sher nie za​trzy​my​wał się. Vi​ven​na do​go​ni​ła go, co chwi​la spo​glą​da​jąc na psy. – W jaki spo​sób je uci​szy​łeś? Nie od​po​wie​dział. Zer​k​nę​ła na re​zy​den​cję. – Od​ku​pi​łaś się – po​wie​dział ci​cho, wy​cho​dząc przez to​ną​cą w ciem​no​ści bra​mę. – Co? – Denth i tak po​rwał​by tę dziew​czyn​kę. Na​wet gdy​byś się nie po​ja​wi​ła w T’Te​lir – po​wie​dział Va​sher. – Ni​g​dy bym jej nie od​na​lazł. Denth współ​pra​cu​je ze zbyt wie​lo​ma szaj​ka​mi zło​dziei. Wy​da​wa​ło mi się, że wła​ma​nie mia​ło po pro​stu na celu za​kłó​ce​nie do​staw soli. Po​dob​nie jak wszy​scy, nie zwró​ci​łem uwa​gi na po​wóz. – Za​trzy​mał się i po​pa​trzył dziew​czy​nie w oczy. – Ura​to​wa​łaś temu dziec​ku ży​cie. – To był przy​pa​dek – od​par​ła. W mro​ku nocy nie wi​dzia​ła swych wło​sów, ale po​czu​ła, że gwał​tow​nie czer​wie​nie​ją. – To nie ma zna​cze​nia. Vi​ven​na uśmiech​nę​ła się. Z ja​kie​goś nie​zro​zu​mia​łe​go po​wo​du ta po​chwa​ła zna​czy​ła dla niej dużo wię​cej, niż po​win​na. – Dzię​ku​ję. – Prze​pra​szam, że stra​ci​łem nad sobą pa​no​wa​nie – pod​jął. – Tam, w tej ich no​rze. Wo​jow​nik po​wi​nien być przez cały czas spo​koj​ny. Nie wol​no do​pusz​czać, by w trak​cie po​je​dyn​ku czy po​tycz​ki gniew przej​mo​wał nad tobą kon​tro​lę. Dla​te​go ni​g​dy nie by​łem zbyt do​bry w po​je​dyn​kach. – Zro​bi​łeś co trze​ba – za​uwa​ży​ła – a Denth stra​cił ko​lej​ne​go pion​ka. – Wy​szli na uli​cę. – Ża​łu​ję jed​nak, że zo​ba​czy​łam tę luk​su​so​wą po​sia​dłość. Ten wi​dok nie po​pra​wił mo​jej opi​nii o ka​pła​nach z Hal​lan​dren. Va​sher po​krę​cił gło​wą. – Oj​ciec Nan​ro​va​ha był jed​nym z naj​bo​gat​szych kup​ców w mie​ście. Jego syn po​świę​cił się służ​bie bo​gom, z wdzięcz​no​ści za ich bło​go​sła​wień​stwa. Za swo​ją pra​cę nie bie​rze pie​nię​dzy. – Och. – Vi​ven​na się za​trzy​ma​ła. Męż​czy​zna wzru​szył ra​mio​na​mi. – Za​wsze jest ła​two obar​czyć winą ka​pła​nów. To wy​god​ne ko​zły ofiar​ne – rzu​cił z iro​nią. – W koń​cu każ​dy, kto wie​rzy w coś in​ne​go niż ty, musi być albo kłam​li​wym ma​ni​pu​la​to​rem, albo osza​la​łym fa​na​ty​kiem, praw​da? Księż​nicz​ka za​ru​mie​ni​ła się po raz ko​lej​ny. Va​sher za​trzy​mał się na uli​cy i spoj​rzał na nią. – Prze​pra​szam – po​wie​dział. – Nie chcia​łem, żeby to tak za​brzmia​ło. – Za​klął pod no​sem i znów ru​szył przed sie​bie. – Uprze​dza​łem cię, że nie​spe​cjal​nie po​tra​fię roz​ma​wiać. – Nic się nie sta​ło – za​pew​ni​ła. – Za​czy​nam się już przy​zwy​cza​jać. Va​sher ski​nął gło​wą. Od​nio​sła wra​że​nie, że my​ślał o czymś in​nym. To do​bry czło​wiek, przy​szło jej do gło​wy, a przy​naj​mniej szcze​ry czło​wiek, któ​ry bar​dzo chce być do​bry. Znów po​czu​ła się źle. Nie po​win​na oce​niać. Zda​wa​ła so​bie jed​nak spra​wę, że nie moż​na żyć wśród lu​dzi, nie osą​dza​jąc ich choć tro​chę. Więc po​zwo​li​ła so​bie oce​nić Va​she​ra. Nie tak jak Den​tha, któ​ry opo​wia​dał żar​to​bli​we hi​sto​rie i po​ka​zy​wał jej tyl​ko to, co sama chcia​ła zo​ba​czyć. Va​she​ra osą​dza​ła po jego uczyn​kach. Po tym, jak się za​cho​wy​wał. Za​-

pła​kał na wi​dok dziec​ka w nie​wo​li. Zwró​cił je ojcu, je​dy​nie w za​mian za mgli​stą obiet​ni​cę dzia​ła​nia na rzecz po​ko​ju. Żył nie​mal bez pie​nię​dzy, cał​ko​wi​cie po​świę​ca​jąc się spra​wie. Tak, był szorst​ki w obej​ściu. Był bru​tal​ny. Miał nie​przy​jem​ny cha​rak​ter i ła​two wpa​dał w gniew. Ale był rów​nież do​brym czło​wie​kiem, a idąc obok nie​go, po raz pierw​szy od wie​lu ty​go​dni czu​ła się bez​piecz​nie.

50 –Więc każ​de z nas ma te​raz po dwa​dzie​ścia ty​się​cy – ode​zwa​ła się idą​ca obok Daru Pie​śni Po​ran​na Rosa. Szli po ota​cza​ją​cej am​fi​te​atr ka​mien​nej ścież​ce. – Ow​szem – przy​znał Po​wra​ca​ją​cy. Ka​pła​ni i słu​dzy kro​czy​li za nimi sta​dem, choć oba bó​stwa od​mó​wi​ły lek​ty​ki czy choć​by pa​ra​so​la. Szli sami, ra​mię w ra​mię, nie​co z przo​du. Dar Pie​śni w zło​cie i czer​wie​ni. Po​ran​na Rosa choć raz ubra​na w suk​nię, któ​ra przy​sła​nia​ła jej wdzię​ki. To zdu​mie​wa​ją​ce jak do twa​rzy jej w ta​kim stro​ju, po​my​ślał. Wi​dać, że się po​sta​ra​ła i że się sza​nu​je. Sam nie był pe​wien, z ja​kie​go po​wo​du nie lu​bił od​waż​nych ubrań bo​gi​ni. Może w po​przed​nim ży​ciu był pru​de​ryj​ny? A może po pro​stu jest pru​de​ryj​ny w tym? Uśmiech​nął się. Czym jesz​cze ob​cią​żę daw​ne​go sie​bie? Prze​cież tam​ten czło​wiek umarł. To nie on wplą​tał się w po​li​tycz​ną afe​rę. Am​fi​te​atr po​wo​li się wy​peł​niał. Dziś, co zda​rza​ło się bar​dzo rzad​ko, mie​li się w nim po​ja​wić wszy​scy bo​go​wie. Spóź​niał się tyl​ko Głos Chmur, ale on za​wsze był nie​prze​wi​dy​wal​ny. Waż​ne wy​da​rze​nia ni​g​dy nie nad​cho​dzą bez za​po​wie​dzi, za​sta​na​wiał się Dar Pie​śni. Na to kon​kret​ne za​no​si​ło się od lat. Jak to się sta​ło, że zna​la​złem się w sa​mym jego cen​trum? Ze​szłej nocy miał bar​dzo dziw​ne sny. Na​resz​cie nie po​ja​wi​ły się w nich ob​ra​zy woj​ny. Był tyl​ko księ​życ. I ja​kieś dziw​ne krę​te ko​ry​ta​rze. Jak​by… tu​ne​le. Wie​lu bo​gów, gdy mi​jał ich al​ta​ny, po​zdra​wia​ło go peł​ny​mi sza​cun​ku ski​nie​nia​mi, choć trze​ba przy​znać, że nie​któ​rzy krzy​wi​li się na jego wi​dok, a jesz​cze inni go po pro​stu igno​ro​wa​li. Cóż to za dziw​ny sys​tem rzą​dów, stwier​dził w du​chu. Kró​le​stwem rzą​dzą nie​śmier​tel​ni, któ​rzy żyją tyl​ko przez dzie​sięć lub dwa​dzie​ścia lat i któ​rzy ni​g​dy nie oglą​da​ją ze​wnętrz​ne​go świa​ta. A lu​dzie mimo to nam ufa​ją. Lu​dzie nam ufa​ją. – My​ślę, że po​win​ni​śmy się wy​mie​nić na​szy​mi ha​sła​mi – ode​zwa​ła się Po​ran​na Rosa. – Wte​dy, gdy​by za​szła taka ko​niecz​ność, każ​de z nas mo​gło​by prze​jąć peł​ną kon​tro​lę nad ar​mią. Nie od​po​wie​dział. Od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła na tło​czą​cych się na ław​kach nad are​ną lu​dzi w ko​lo​ro​wych stro​jach. – Pro​szę, pro​szę – rzu​ci​ła. – Ze​brał się dziś cał​kiem spo​ry tłum. I tak nie​wie​lu z nich zwra​ca na mnie uwa​gę. To brak wy​cho​wa​nia, nie są​dzisz? Dar Pie​śni wzru​szył ra​mio​na​mi. – Och, oczy​wi​ście – cią​gnę​ła. – Może są po pro​stu… oszo​ło​mie​ni? Oszo​ło​mie​ni, wstrzą​śnię​ci i bez tchu? Po​wra​ca​ją​cy uśmiech​nął się sła​bo, przy​po​mi​na​jąc so​bie ich roz​mo​wę sprzed kil​ku mie​się​cy. Tam​te​go dnia wszyst​ko się za​czę​ło. Po​ran​na Rosa pa​trzy​ła na nie​go wy​cze​ku​ją​co. – To moż​li​we – od​parł Dar Pie​śni. – Po​dob​nie jak to, że cię po pro​stu igno​ru​ją. Co po​win​naś po​trak​to​wać jako kom​ple​ment. Bo​gi​ni się uśmiech​nę​ła. – Jak to moż​li​we, by nie​zwra​ca​nie na mnie uwa​gi było kom​ple​men​tem? – Ta​kie za​cho​wa​nie cię obu​rza – wy​ja​śnił – a wszy​scy wie​my, że gdy je​steś zde​ner​wo​wa​na, wy​glą​dasz jesz​cze pięk​niej niż za​zwy​czaj. – A za​tem po​do​ba ci się, jak w tej chwi​li wy​glą​dam?

– Twój wy​gląd bar​dzo się nie​kie​dy przy​da​je. Nie​ste​ty ja nie je​stem w sta​nie skom​ple​men​to​wać cię nie​uwa​gą jak po​zo​sta​li. Wi​dzisz, kom​ple​men​tem by​ło​by je​dy​nie szcze​re nie​zwra​ca​nie na cie​bie uwa​gi. A w tej kwe​stii je​stem bez​rad​ny. Nie po​tra​fię cię igno​ro​wać. I szcze​rze za to prze​pra​szam. – Ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła Po​ran​na Rosa. – Miło mi. Chy​ba. A jed​nak igno​ro​wa​nie nie​któ​rych spraw idzie ci świet​nie. Jak na przy​kład wła​snej bo​sko​ści. Do​brych ma​nier. Mo​ich ko​bie​cych sztu​czek. – Ty nie sto​su​jesz sztu​czek, moja dro​ga – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Sztucz​kę sto​su​je ktoś, kto wal​czy, cho​wa​jąc w rę​ka​wie mały szty​let. Ty bar​dziej przy​po​mi​nasz czło​wie​ka, któ​ry przy​gnia​ta prze​ciw​ni​ka ol​brzy​mim gła​zem. Tak czy ina​czej mam na cie​bie inny spo​sób, i to taki, któ​ry po​wi​nien ci po​chle​bić. – Sama nie wiem cze​mu, ale coś każe mi w to wąt​pić. – Po​win​naś po​kła​dać we mnie wię​cej wia​ry – po​wie​dział, ma​cha​jąc ręką. – Je​stem w koń​cu bo​giem. I to bo​skie wi​zje po​zwo​li​ły mi zro​zu​mieć, że je​dy​nym spo​so​bem na pra​wie​nie kom​ple​men​tów ko​muś ta​kie​mu jak ty, Po​ran​na Roso, jest stać się o wie​le bar​dziej atrak​cyj​nym, in​te​li​gent​nym i in​te​re​su​ją​cym od cie​bie. Prych​nę​ła. – Gdy​by tak było, w two​jej obec​no​ści czu​ła​bym się ra​czej ura​żo​na. – Tra​fi​łaś w samo sed​no. – A ze​chcesz mi może wy​ja​śnić, z ja​kie​go to po​wo​du kon​ku​ro​wa​nie ze mną ma być naj​szczer​szą for​mą pra​wie​nia mi kom​ple​men​tów? – Oczy​wi​ście, że ze​chcę – od​po​wie​dział uprzej​mie. – Czy sły​sza​łaś kie​dyś, moja dro​ga, bym wy​gło​sił ja​kąś nie​do​rzecz​ną tezę i nie po​parł jej rów​nie nie​do​rzecz​nym uza​sad​nie​niem? – Oczy​wi​ście, że nie. Wszyst​kich nas mę​czysz tą swo​ją sa​mo​chwal​czą, na​pręd​ce kle​co​ną lo​gi​ką. – Tak, pod tym wzglę​dem je​stem za​iste wy​jąt​ko​wy. – Bez wąt​pie​nia. – Tak czy ina​czej – bóg uniósł pa​lec – gdy​bym stał się o wie​le cie​kaw​szy od cie​bie, lu​dzie za​czę​li​by cię igno​ro​wać i zwra​ca​li​by uwa​gę na mnie. Przez to z ko​lei sta​ła​byś się zwy​kłą cza​ru​ją​cą sobą, czy​li ko​bie​tą do​zna​ją​cą okre​so​wych na​pa​dów sza​łu i nad​mier​nie przy tym uwo​dzi​ciel​ską, dzię​ki cze​mu chcia​ła​byś od​zy​skać ich za​in​te​re​so​wa​nie. A kie​dy się wście​kasz, jak już tłu​ma​czy​łem, je​steś naj​wspa​nial​sza. Za​tem, je​dy​nym spo​so​bem na to, byś otrzy​ma​ła tyle za​in​te​re​so​wa​nia, na ile za​słu​gu​jesz, jest ode​brać ci je. To oczy​wi​ście nie​zbyt pro​ste. Ale mam na​dzie​ję, że do​ce​niasz wy​sił​ki, któ​re wkła​dam w to, by być aż tak cu​dow​nym. – Za​pew​niam cię, że do​ce​niam – od​po​wie​dzia​ła. – Do​ce​niam to tak bar​dzo, że my​ślę, że prze​rwa do​brze by ci zro​bi​ła. Mo​żesz też dać so​bie spo​kój. Ja​koś znio​sę cię​żar by​cia naj​cu​dow​niej​szą z Po​wra​ca​ją​cych. – Nie mogę ci na to po​zwo​lić. Ze wzglę​du na cie​bie. – Ale je​śli sta​niesz się zbyt cu​dow​ny, mój dro​gi, znisz​czysz swo​ją re​pu​ta​cję. – Ona i tak za​czę​ła mi cią​żyć – przy​znał Dar Pie​śni. – Od daw​na sta​ra​łem się ucho​dzić za naj​bar​dziej le​ni​we​go z bo​gów, ale po​wo​li do mnie do​cie​ra, że to za​da​nie prze​ra​sta moje siły. Po​zo​sta​li są bez​u​ży​tecz​ni w zu​peł​nie na​tu​ral​ny spo​sób, i to o wie​le bar​dziej ode mnie. Uda​ją tyl​ko, że tego nie wie​dzą. – Ejże! – rzu​ci​ła za​sko​czo​na Po​ran​na Rosa. – Ktoś mógł​by po​my​śleć, że je​steś za​zdro​sny! – Ktoś mógł​by też po​my​śleć, że moje sto​py pach​ną cy​tru​sa​mi – od​parł. – Ale z tego, że ktoś coś my​śli, wca​le nie wy​ni​ka, że to praw​da. – Je​steś nie​po​praw​ny. – Za​śmia​ła się. – Na​praw​dę? Wy​da​wa​ło mi się, że ra​czej nie​śmier​tel​ny. To już nie​praw​da? Bo​gi​ni unio​sła pa​lec. – Ten dow​cip ci jed​nak nie wy​szedł. – Może to był tyl​ko unik. – Unik?

– Tak, spe​cjal​nie sła​by dow​cip, któ​ry ma od​wró​cić uwa​gę od praw​dzi​we​go żar​tu. – Czy​li? Dar Pie​śni za​wa​hał się i spoj​rzał na are​nę. – Czy​li od tego, któ​ry spła​ta​no nam wszyst​kim – po​wie​dział ci​szej. – Od dow​ci​pu, któ​ry zro​bi​li mi po​zo​sta​li człon​ko​wie pan​te​onu, ob​da​rza​jąc mnie tak sil​nym wpły​wem na de​cy​zję na​sze​go kró​le​stwa. Po​ran​na Rosa przyj​rza​ła mu się spod zmarsz​czo​nych brwi. Wy​czu​ła na​ra​sta​ją​cą w jego gło​sie go​rycz. Za​trzy​ma​li się na ścież​ce. Bo​gi​ni sta​nę​ła ty​łem do am​fi​te​atru i spoj​rza​ła Da​ro​wi Pie​śni w oczy. Bóg spró​bo​wał zdo​być się na uśmiech, ale chwi​la mi​nę​ła. Nie mo​gli już roz​ma​wiać tak jak do​tych​czas. Nie te​raz, gdy wo​kół de​cy​do​wa​ło się tak wie​le. – Nasi bra​cia i sio​stry nie są tak źli, jak su​ge​ru​jesz – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Tyl​ko ban​da nie​zrów​na​nych idio​tów mo​gła po​wie​rzyć mi kon​tro​lę nad ar​mią. – Ufa​ją ci. – Są le​ni​wi – rzu​cił Dar Pie​śni. – Chcą, by to inni po​dej​mo​wa​li za nich trud​ne de​cy​zje. Do tego wła​śnie na​kła​nia wszyst​kich ten sys​tem, Po​ran​na Roso. Tkwi​my tu w za​mknię​ciu. Ocze​ku​je się od nas, że bę​dzie​my tra​wi​li czas na nie​rób​stwie i przy​jem​no​ściach. Skąd mamy wie​dzieć, co jest naj​lep​sze dla kra​ju? – Po​krę​cił gło​wą. – Bo​imy się ze​wnętrz​ne​go świa​ta bar​dziej, niż to chce​my przy​znać. Do dys​po​zy​cji mamy tyl​ko sny i ob​ra​zy. Dla​te​go wła​śnie kon​tro​la nad woj​skiem przy​pa​dła to​bie i mnie. Wszy​scy chcie​li​by się an​ga​żo​wać, ale nikt nie chce brać na sie​bie od​po​wie​dzial​no​ści. Umilkł. Pa​trzy​ła na nie​go bacz​nie, bo​gi​ni o do​sko​na​łych kształ​tach. Była o wie​le sil​niej​sza od in​nych, ale umie​jęt​nie skry​wa​ła to za za​sło​ną ba​na​łów. – Z tego wszyst​kie​go, co po​wie​dzia​łeś, ra​cję masz na pew​no co do jed​ne​go – ode​zwa​ła się ci​cho. – Czy​li? – Je​steś cu​dow​ny. Stał w bez​ru​chu, pa​trząc jej w oczy. W te sze​ro​ko roz​sta​wio​ne, pięk​ne zie​lo​ne oczy. – Nie dasz mi swo​ich Roz​ka​zów, praw​da? – spy​ta​ła. Po​krę​cił gło​wą. – Wcią​gnę​łam cię w to – po​wie​dzia​ła. – Za​wsze tyle mó​wisz o bez​u​ży​tecz​no​ści, ale wszy​scy wie​my, że je​steś jed​nym z nie​wie​lu, któ​rzy oglą​da​ją każ​dy ob​raz, rzeź​bę czy go​be​lin w ga​le​rii. To ty słu​chasz każ​de​go wier​sza i pio​sen​ki. Ty słu​chasz uważ​nie próśb wier​nych. – Wszy​scy je​ste​ście głup​ca​mi – od​parł. – Nie ma we mnie nic god​ne​go sza​cun​ku. – Nie. – Po​krę​ci​ła gło​wą. – To ty nas roz​ba​wiasz, na​wet wte​dy, gdy nas ob​ra​żasz. Nie wi​dzisz, do cze​go to pro​wa​dzi? Nie wi​dzisz, że nie​uchron​nie wy​ra​stasz po​nad nas wszyst​kich? Nie ro​bisz tego spe​cjal​nie i dla​te​go wła​śnie wy​cho​dzi ci to tak do​brze. W tym mie​ście roz​pu​sty je​steś je​dy​nym, któ​ry wy​ka​zał się odro​bi​ną mą​dro​ści. I we​dług mnie, to wła​śnie dla​te​go przy​pa​dła ci kon​tro​la nad ar​mią. Nie od​po​wie​dział. – Zda​wa​łam so​bie spra​wę, że bę​dziesz mi się opie​rał – przy​zna​ła. – Mia​łam jed​nak na​dzie​ję, że w ja​kiś spo​sób uda mi się na cie​bie wpły​nąć. – I wpły​nę​łaś – za​uwa​żył. – Sama po​wie​dzia​łaś, że to ty mnie w to wszyst​ko wcią​gnę​łaś. Nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od jego oczu, po​krę​ci​ła gło​wą. – Wiesz, nie wiem, któ​re z mo​ich uczuć do cie​bie jest sil​niej​sze. Mi​łość czy iry​ta​cja. Uca​ło​wał jej dłoń. – Cie​szę się z obu, Po​ran​na Roso. Na​praw​dę. – To po​wie​dziaw​szy, od​wró​cił się i po​szedł do swej loży. Głos Chmur już przy​był; bra​ko​wa​ło jesz​cze tyl​ko Kró​la-Boga i jego żony. Dar Pie​śni usiadł i za​czął się za​sta​na​wiać, gdzie jest Siri. Zwy​kle po​ja​wia​ła się w am​fi​te​atrze na dłu​go przed po​cząt​kiem zgro​ma​dze​nia. Trud​no było mu sku​pić my​śli na mło​dej kró​lo​wej. Po​ran​na Rosa wciąż sta​ła tam, gdzie ją zo​sta​wił,

i pa​trzy​ła w jego stro​nę. Wresz​cie za​wró​ci​ła i po​szła do swo​jej loży.

Siri kro​czy​ła pa​ła​co​wy​mi ko​ry​ta​rza​mi, oto​czo​na swy​mi odzia​ny​mi na brą​zo​wo służ​ka​mi. My​śli za​przą​ta​ły jej dzie​siąt​ki zmar​twień. Naj​pierw pójść do Daru Pie​śni. Raz jesz​cze prze​bie​gła plan w my​ślach. To, że z nim usią​dę, nie po​win​no ni​ko​go zdzi​wić. Czę​sto prze​cież prze​by​wa​my ra​zem przy ta​kich oka​zjach. Po​tem za​cze​kam na przy​by​cie Su​se​bro​na i do​pie​ro wte​dy po​pro​szę Dar Pie​śni o słów​ko na osob​no​ści, bez ka​pła​nów czy słu​żą​cych. Po​wiem mu, cze​go się do​wie​dzia​łam o Kró​lu-Bogu. Po​wiem mu, że Su​se​bron jest więź​niem. I zo​ba​czy​my, jak za​re​agu​je. Naj​bar​dziej oba​wia​ła się, tego że Dar Pie​śni może już o wszyst​kim wie​dzieć. Czy mógł na​le​żeć do spi​sku? Ufa​ła mu mniej wię​cej tak jak każ​de​mu poza Su​se​bro​nem. Ży​cie w cią​głym na​pię​ciu na​uczy​ło ją wąt​pić we wszyst​ko i każ​de​go. Mi​ja​ła kom​na​tę za kom​na​tą, z któ​rych każ​da była ude​ko​ro​wa​na in​ny​mi bar​wa​mi. Dziew​czy​na daw​no już przy​zwy​cza​iła się do ich krzy​kli​wo​ści. Je​śli Dar Pie​śni zgo​dzi się po​móc, za​sta​na​wia​ła się da​lej, za​cze​kam do prze​rwy. Gdy ka​pła​ni zej​dą z are​ny, Dar Pie​śni po​roz​ma​wia z kil​ko​ma in​ny​mi bó​stwa​mi. Oni z ko​lei roz​ka​żą swym ka​pła​nom za​cząć dys​ku​sję na te​mat, dla​cze​go Król-Bóg ni​g​dy się nie od​zy​wa, zmu​sza​jąc w ten spo​sób ka​pła​nów Su​se​bro​na do ujaw​nie​nia swej ta​jem​ni​cy. Nie po​do​ba​ło się jej, że mu​szą po​le​gać na ka​pła​nach, na​wet na tych, któ​rzy nie słu​ży​li bez​po​śred​nio Su​se​bro​no​wi, ale in​nej moż​li​wo​ści po pro​stu nie było. Ag​dy​by ka​pła​ni in​nych bo​gów nie speł​ni​li po​le​ce​nia, Dar Pie​śni i inni Po​wra​ca​ją​cy zro​zu​mie​li​by, że ich słu​dzy dzia​ła​ją prze​ciw​ko nim. Siri czu​ła co​raz więk​sze zde​ner​wo​wa​nie. To ja to wszyst​ko za​czę​łam, po​my​śla​ła, wkra​cza​jąc z ofi​cjal​nych sal pa​ła​cu w ciem​ny ze​wnętrz​ny ko​ry​tarz. Nie mia​łam jed​nak wyj​ścia. Męż​czyź​nie, któ​re​go ko​cham, gro​zi śmierć i mogą ode​brać mi moje dziec​ko. Mia​ła pro​sty wy​bór – dzia​łać, albo po​zwo​lić sobą po​mia​tać ka​pła​nom. Co do tego cał​ko​wi​cie zga​dza​li się z Su​se​bro​nem. Naj​lep​szym wy​bo​rem było… Siri zwol​ni​ła. U wy​lo​tu ko​ry​ta​rza, tuż przed wro​ta​mi pro​wa​dzą​cy​mi na dzie​dzi​niec sta​ła nie​wiel​ka grup​ka ka​pła​nów w to​wa​rzy​stwie kil​ku Nie​ży​wych żoł​nie​rzy. Ich syl​wet​ki ostro od​ci​na​ły się na tle wie​czor​ne​go nie​ba. Ka​pła​ni za​uwa​ży​li kró​lo​wą i je​den wska​zał ją pal​cem. Na Ko​lo​ry! – za​klę​ła w my​ślach i za​wró​ci​ła. Z tyłu zbli​ża​ła się ku niej czar​nym ko​ry​ta​rzem dru​ga gru​pa du​chow​nych. Nie! Nie te​raz! Siri za​sta​no​wi​ła się nad uciecz​ką, ale do​kąd mia​ła ucie​kać? Pró​ba prze​bi​cia się mię​dzy ka​pła​na​mi i Nie​ży​wy​mi – zwłasz​cza w dłu​giej suk​ni – była ska​za​na na po​raż​kę. Unio​sła gło​wę do góry, utrzy​mu​jąc wło​sy w ry​zach, i spoj​rza​ła na nich wy​nio​śle. – Co to ma zna​czyć? – rzu​ci​ła ostro. – Bar​dzo nam przy​kro, Kie​li​chu – po​wie​dział głów​ny ka​płan – ale po​sta​no​wio​no, że nie po​win​naś się prze​mę​czać, nie w two​im sta​nie. – W moim sta​nie? – po​wtó​rzy​ła lo​do​wa​to Siri. – Cóż to za non​sens? – Cho​dzi o dziec​ko, Kie​li​chu – od​po​wie​dział ka​płan. – Nie wol​no nam ry​zy​ko​wać jego zdro​wia. Wie​lu jest ta​kich, któ​rzy, gdy​by tyl​ko wie​dzie​li, że je​steś brze​mien​na, chcie​li​by cie skrzyw​dzić. Siri za​mar​ła. Brze​mien​na? – po​my​śla​ła wstrzą​śnię​ta. Skąd oni wie​dzą, że Su​se​bron i ja za​czę​li​śmy… Ale nie. Prze​cież wie​dzia​ła​by, gdy​by za​szła w cią​żę. Nie​mniej wszy​scy żyli w prze​ko​na​niu, że mło​da kró​lo​wa sy​pia z Kró​lem-Bo​giem od kil​ku mie​się​cy i po ta​kim cza​sie cią​ża po​win​na już stać się wi​docz​na. Miesz​kań​cy mia​sta za​pew​ne nie zdzi​wi​li​by się, gdy​by ka​pła​ni ją te​raz ukry​li.

Głu​pia! – po​my​śla​ła, czu​jąc na​gły przy​pływ pa​ni​ki. Je​śli zna​leź​li już na​stęp​cę dla wład​cy, wca​le nie po​trze​bu​ją mo​jej cią​ży. Wy​star​czy im je​dy​nie, że wszy​scy będą prze​ko​na​ni, że je​stem brze​mien​na. – Nie je​stem w cią​ży – po​wie​dzia​ła. – A wy po pro​stu cze​ka​li​ście. Mu​sie​li​ście za​cze​kać na chwi​lę, kie​dy bę​dzie mnie moż​na za​mknąć, nie wzbu​dza​jąc po​dej​rzeń. – Pro​szę, Kie​li​chu – od​parł je​den z ka​pła​nów i na​ka​zał ge​stem Nie​ży​we​mu, by zła​pał dziew​czy​nę za ra​mię. Nie wal​czy​ła; zmu​si​ła się do za​cho​wa​nia spo​ko​ju. Pa​trzy​ła ka​pła​no​wi pro​sto w oczy. Od​wró​cił wzrok. – Tak bę​dzie naj​le​piej – do​dał. – To dla two​je​go do​bra. – Je​stem pew​na, że tak – syk​nę​ła i po​zwo​li​ła się od​pro​wa​dzić do we​wnętrz​nych kom​nat.

Vi​ven​na sie​dzia​ła wśród tłu​mu, pa​trzy​ła i cze​ka​ła. W głę​bi du​cha uwa​ża​ła, że jaw​ne, pu​blicz​ne po​ka​zy​wa​nie się jest po pro​stu głu​po​tą. Ale ta część jej oso​bo​wo​ści – ostroż​na idriań​ska księż​nicz​ka – od ja​kie​goś cza​su co​raz rza​dziej do​cho​dzi​ła do gło​su. Lu​dzie Den​tha zna​leź​li ją, kie​dy ukry​wa​ła się w slum​sach. Z Va​she​rem, wśród ze​bra​nych w am​fi​te​atrze wi​dzów, bę​dzie praw​do​po​dob​nie bez​piecz​niej​sza – bar​dziej bez​piecz​na niż w za​ka​za​nych alej​kach mia​sta. Szcze​gól​nie, że te​raz o wie​le mniej rzu​ca​ła się w oczy. Do tej pory nie zda​wa​ła so​bie na​wet spra​wy jak na​tu​ral​nie moż​na się czuć, sie​dząc w ja​skra​wych, krzy​kli​wych spodniach i ko​szu​li, barw​na i zu​peł​nie nie​zau​wa​ża​na. Przy ba​rier​ce po​nad wi​dow​nią po​ja​wił się Va​sher. Dziew​czy​na ostroż​nie wsta​ła z miej​sca – któ​re na​tych​miast za​jął ktoś inny – i po​szła do nie​go. Ka​pła​ni na are​nie już za​czę​li swo​je dys​ku​sje. Nan​ro​vah, któ​ry od​zy​skał swą cór​kę, roz​po​czął od oświad​cze​nia, że zmie​nił zda​nie. Te​raz na po​wrót prze​ciw​sta​wiał się woj​nie. Nie zy​skał pra​wie żad​ne​go po​par​cia. Vi​ven​na sta​nę​ła obok Va​she​ra, któ​ry ob​ce​so​wo zro​bił dla niej łok​ciem miej​sce wśród ga​piów. Na jej proś​bę nie za​brał ze sobą Krwi Nocy. Zo​sta​wił broń w domu. Vi​ven​na nie była pew​na, w jaki spo​sób uda​ło mu się ostat​nim ra​zem wnieść czar​ny miecz na dwór, ale wie​dzia​ła, że zwra​ca​nie na sie​bie uwa​gi jest ostat​nią rze​czą, ja​kiej po​trze​bu​ją. – Więc? – spy​ta​ła ci​cho. Po​krę​cił gło​wą. – Je​śli Denth tu jest, to nie mo​głem go zna​leźć. – Nie dzi​wię się. Przy​szło dziś spo​ro lu​dzi – od​po​wie​dzia​ła szep​tem Vi​ven​na. Wi​dzo​wie na​pie​ra​li na nich ze wszyst​kich stron – set​ki tło​czy​ły się przy sa​mej tyl​ko ba​rier​ce na ko​ro​nie am​fi​te​atru. – Skąd oni się wzię​li? Na żad​nej se​sji zgro​ma​dze​nia nie wi​dzia​łam aż tylu wi​dzów. Va​sher wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ci, któ​rym uda​ło się otrzy​mać ze​zwo​le​nie na jed​no​ra​zo​we wej​ście na te​ren dwo​ru, mogą za​trzy​mać swój bi​let do chwi​li, gdy ze​chcą z nie​go sko​rzy​stać. I wie​lu za​cho​wu​je je do zgro​ma​dze​nia ogól​ne​go. Chcą zo​ba​czyć wszyst​kich bo​gów na​raz. Księż​nicz​ka od​wró​ci​ła się i spoj​rza​ła po​nad ludz​ki​mi gło​wa​mi. Po​dej​rze​wa​ła, że tak licz​ne sta​wien​nic​two miesz​kań​ców T’Te​lir ma rów​nież coś wspól​ne​go z krą​żą​cy​mi po mie​ście po​gło​ska​mi. Wszy​scy się spo​dzie​wa​li, że to wła​śnie dzi​siaj Pan​te​on Po​wra​ca​ją​cych po​dej​mie de​cy​zję o ata​ku na Idris. – Nan​ro​vah ma sil​ne ar​gu​men​ty – stwier​dzi​ła, choć głos ka​pła​na wy​ła​py​wa​ła z tru​dem po​śród szme​ru ze​bra​nych tłu​mów. Po​wra​ca​ją​cy ko​rzy​sta​li z po​mo​cy po​słań​ców, któ​rzy do​no​si​li im za​pis to​czo​nej na are​nie dys​ku​sji. Za​czę​ła się za​sta​na​wiać, dla​cze​go nikt po pro​stu nie za​rzą​dzi ci​szy. Ale był to chy​ba ele​ment ogól​ne​go cha​-

rak​te​ru Hal​lan​dren. Wszy​scy do​brze się tu czu​li po​śród cha​osu, a przy​naj​mniej uwiel​bia​li sie​dzieć i gło​śno roz​ma​wiać pod​czas waż​nych wy​da​rzeń. – Nikt go nie słu​cha – od​parł Va​sher. – Już dwu​krot​nie zmie​nił zda​nie w tej sa​mej spra​wie. Stra​cił wia​ry​god​ność. – Więc mógł​by im wy​tłu​ma​czyć, dla​cze​go je zmie​nił. – Mógł​by, ale nie wiem, komu wy​szło​by to na do​bre. Gdy​by lu​dzie do​wie​dzie​li się o po​rwa​niu cór​ki ka​pła​na, mo​gli​by po pro​stu za​cząć się bać i uznać, że sta​li za tym idriań​scy pro​wo​ka​to​rzy. Poza tym miesz​kań​cy Hal​lan​dren są dum​ni i upar​ci. Szcze​gól​nie du​chow​ni. Nan​ro​vah nie ze​chce przy​znać, że zmie​nił zda​nie pod wpły​wem tak pry​mi​tyw​ne​go na​ci​sku… – Wy​da​wa​ło mi się, że lu​bisz ka​pła​nów – za​uwa​ży​ła. – Nie​któ​rych, ow​szem – po​wie​dział. – In​nych nie. – Mó​wiąc to, spoj​rzał w górę, na lożę Kró​la-Boga. Su​se​bro​na jesz​cze nie było i po​sie​dze​nie roz​po​czę​ło się bez nie​go. Siri tak​że się nie po​ja​wi​ła. Vi​ven​na po​czu​ła ukłu​cie nie​po​ko​ju. Spo​dzie​wa​ła się, że przy​naj​mniej z da​le​ka zo​ba​czy, jak się mie​wa jej młod​sza sio​stra. Po​mo​gę ci, Siri. Tym ra​zem na​praw​dę, po​my​śla​ła. Pierw​szym kro​kiem bę​dzie po​wstrzy​ma​nie tej woj​ny. Va​sher opu​ścił wzrok na are​nę i oparł się o po​ręcz. On tak​że wy​da​wał się nie​spo​koj​ny. – Co się sta​ło? – za​py​ta​ła. Wzru​szył ra​mio​na​mi. Dziew​czy​na wznio​sła oczy ku nie​bu. – No po​wiedz. – Nie lu​bię zo​sta​wiać Krwi Nocy sa​me​go na zbyt dłu​go – przy​znał. – A co on może zro​bić? – spy​ta​ła księż​nicz​ka. – Prze​cież za​mknę​li​śmy go w sza​fie. Znów wzru​szył ra​mio​na​mi. – Mógł​byś cho​ciaż przy​znać – pod​ję​ła Vi​ven​na. – że przy​no​sze​nie na pu​blicz​ne zgro​ma​dze​nia dłu​gie​go na pięć stóp czar​ne​go mie​cza może rzu​cać się w oczy. To, że two​ja broń dymi na czar​no i od​zy​wa się lu​dziom w gło​wach, rów​nież nie po​ma​ga. – Nie prze​szka​dza mi to, że rzu​cam się w oczy. – Ale mnie tak – od​par​ła. Va​sher skrzy​wił się i Vi​ven​na spo​dzie​wa​ła się dal​sze​go spo​ru, ale męż​czy​zna po chwi​li ski​nął gło​wą. – Oczy​wi​ście masz ra​cję – po​wie​dział. – Po pro​stu ni​g​dy nie by​łem zbyt dys​kret​ny. Nie po​tra​fię. Denth za​wsze z tego po​wo​du ze mnie szy​dził. – By​li​ście przy​ja​ciół​mi? – Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. Va​sher od​wró​cił gło​wę. Na Wid​ma Ka​la​da! – za​klę​ła w du​chu po​iry​to​wa​na. Je​śli pew​ne​go dnia, ktoś w tym prze​klę​tym Ko​lo​ra​mi mie​ście po​wie mi o czymś tak po pro​stu, to nie​chyb​nie pad​nę tru​pem z wra​że​nia. – Spró​bu​ję się do​wie​dzieć, dla​cze​go Król-Bóg się jesz​cze nie po​ja​wił – oświad​czył Va​sher. – Wró​cę tu. Ski​nę​ła gło​wą i męż​czy​zna od​szedł. Opar​ła się o ba​rier​kę, ża​łu​jąc, że nie zo​sta​ła na swo​im miej​scu. Daw​niej, wśród tak gę​stej ciż​by czu​ła​by się przy​tło​czo​na, ale przy​wy​kła już do roj​nych ulic i tar​gów, więc prze​by​wa​nie wśród tłu​mu nie po​wo​do​wa​ło w niej ta​kie​go lęku jak na po​cząt​ku. Poza tym mia​ła Od​dech. Część umie​ści​ła w ko​szu​li, ale nie cały. Po​trze​bo​wa​ła tyle Bio​Chro​my, by po​zo​stać na po​zio​mie przy​naj​mniej Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia, któ​re po​zwa​la​ło jej wejść na dwór bez od​po​wia​da​nia na zbęd​ne py​ta​nia przy bra​mie. Od​dech po​zwa​lał jej od​czu​wać ży​cie w taki spo​sób, jak każ​dy zwy​kły czło​wiek czu​je po​wie​trze: za​wsze obec​ne, miło chło​dzą​ce skó​rę. Obec​ność tylu lu​dzi do​ko​ła spra​wia​ła, że czu​ła lek​kie oszo​ło​mie​nie. Tyle ży​cia, tak wie​le na​dziei i pra​gnień. Tak wie​le Od​de​chów. Za​mknę​ła oczy i chło​nę​ła je, słu​cha​jąc

uno​szą​cych się nad ga​wie​dzią gło​sów ka​pła​nów. Wra​ca​ją​ce​go do niej Va​she​ra wy​czu​ła, za​nim się zbli​żył. Męż​czy​zna nie tyl​ko miał wie​le Od​de​chów, ale tak​że pa​trzył na nią i po​zna​ła zna​jo​me wra​że​nie. Od​wró​ci​ła się i zo​ba​czy​ła go w tłu​mie. Stał w swo​im ciem​nym ob​szar​pa​nym ubra​niu spo​ry ka​wa​łek od niej. – Gra​tu​lu​ję – po​wie​dział, zbli​ża​jąc się. Uści​snął jej dłoń. – Cze​go? – Nie​dłu​go zo​sta​niesz ciot​ką. – Co ty…? Siri…? – Two​ja sio​stra jest brze​mien​na – po​wie​dział. – Ka​pła​ni ogło​szą to dziś wie​czo​rem. Król-Bóg naj​wy​raź​niej zo​stał w pa​ła​cu, by uczcić tę oka​zję. Księż​nicz​ka sta​ła bez ru​chu, moc​no wstrzą​śnię​ta wia​do​mo​ścią. Siri. W cią​ży. Siri, któ​ra w jej umy​śle wciąż była tyl​ko dziew​czyn​ką, no​si​ła te​raz w so​bie dziec​ko tej isto​ty z pa​ła​cu. Na do​miar wszyst​kie​go to sama Vi​ven​na sta​ra​ła się te​raz utrzy​mać tego po​two​ra na tro​nie. Nie, po​my​śla​ła. Nie prze​ba​czy​łam Hal​lan​dren. Uczę się po pro​stu nie czuć do nie​go nie​na​wi​ści. Nie mogę po​zwo​lić, by Idris zo​sta​ło za​ata​ko​wa​ne i znisz​czo​ne. Po​czu​ła pa​ni​kę. Na​gle oka​za​ło się, że wszyst​kie jej pla​ny nie mają zna​cze​nia. Co się sta​nie z jej sio​strą, kie​dy ob​da​rzy Hal​lan​dren na​stęp​cą tro​nu? – Mu​si​my ją wy​do​stać. Va​sher, mu​si​my ją ura​to​wać. Nie ode​zwał się. – Va​sher, pro​szę – szep​nę​ła. – To moja sio​stra. Mia​łam za​miar ochro​nić ją, za​po​bie​ga​jąc woj​nie, ale je​śli prze​czu​cie cię nie myli, to sam Król-Bóg chce do​ko​nać in​wa​zji na Idris. Siri nie bę​dzie przy nim bez​piecz​na. – Ro​zu​miem – po​wie​dział po chwi​li. – Zro​bię, co mogę. Vi​ven​na po​dzię​ko​wa​ła ski​nie​niem i spoj​rza​ła w dół, na are​nę. Ka​pła​ni wy​cho​dzi​li. – Do​kąd oni idą? – Do swych bo​gów – wy​ja​śnił Va​sher. – Idą się do​wie​dzieć, jaka jest wola Pan​te​onu. Od​bę​dzie się gło​so​wa​nie. – W spra​wie woj​ny? – spy​ta​ła księż​nicz​ka, czu​jąc dreszcz prze​bie​ga​ją​cy jej po ple​cach. – Tak, już czas – po​wie​dział.

Dar Pie​śni cze​kał w loży pod bal​da​chi​mem. Dwóch słu​żą​cych chło​dzi​ło go wa​chla​rzem, w dło​ni trzy​mał ku​bek soku z lo​dem, pod ręką miał sto​lik z wy​staw​ny​mi prze​ką​ska​mi. To Po​ran​na Rosa mnie w to wcią​gnę​ła, my​ślał. Oba​wia​ła się, że wro​go​wie za​sko​czą nie​przy​go​to​wa​ne do obro​ny Hal​lan​dren. Ka​pła​ni na​ra​dza​li się z bó​stwa​mi. Ze swe​go miej​sca wi​dział kil​ku z nich, klę​cze​li przed Po​wra​ca​ją​cy​mi z po​chy​lo​ny​mi gło​wa​mi. Tak wła​śnie dzia​łał rząd kró​le​stwa. Naj​pierw ka​pła​ni dys​ku​to​wa​li mię​dzy sobą, po​tem py​ta​li bo​gów o zda​nie. Tak ro​dzi​ła się Wola Pan​te​onu, któ​ra mia​ła stać się wolą sa​me​go Hal​lan​dren. De​cy​zję ca​łe​go Pan​te​onu miał pra​wo zmie​nić tyl​ko Król-Bóg. A na dzi​siej​szym zgro​ma​dze​niu na​wet nie ra​czył się po​ja​wić. Czyż​by był tak za​do​wo​lo​ny z sie​bie po spło​dze​niu dziec​ka, że prze​sta​ła go in​te​re​so​wać przy​szłość pod​da​nych? – po​my​ślał z iry​ta​cją Dar Pie​śni. Mia​łem na​dzie​ję, że oka​że się lep​szym wład​cą. Pod​szedł do nie​go Lla​ri​mar. Choć do tej pory prze​by​wał wraz z po​zo​sta​ły​mi ka​pła​na​mi na are​nie, sam nie brał udzia​łu w dys​ku​sji. Lla​ri​mar za​zwy​czaj za​cho​wy​wał swo​je zda​nie dla sie​bie. Wy​so​ki ka​płan uklęk​nął przed bo​giem. – Da​rze Pie​śni, mój pa​nie, ob​darz nas swo​ją wolą. Bóg nie od​po​wie​dział. Pod​niósł wzrok i spoj​rzał po​nad are​ną w kie​run​ku loży zaj​mo​wa​nej przez Po​-

ran​ną Rosę, zwień​czo​nej zie​le​nie​ją​cą w wie​czor​nym świe​tle al​ta​ną. – Boże – pod​jął Lla​ri​mar. – Pro​szę ob​darz mnie wie​dzą, któ​rej łak​nę. Czy po​win​ni​śmy wsz​cząć woj​nę z na​szy​mi krew​ny​mi, z Idria​na​mi? Czy są bun​tow​ni​ka​mi, któ​rych na​le​ży uci​szyć? Część ka​pła​nów wra​ca​ła już na dół. Każ​dy trzy​mał przed sobą fla​gę ozna​cza​ją​cą pod​ję​tą przez Po​wra​ca​ją​ce​go de​cy​zję. Zie​lo​na sym​bo​li​zo​wa​ła głos na tak, czer​wo​na na nie. Zie​leń ozna​cza​ła w tym wy​pad​ku po​par​cie woj​ny. Jak do​tąd na are​nie am​fi​te​atru za​ło​po​ta​ło pięć flag zie​lo​nych i dwie czer​wo​ne. – Wa​sza Mi​łość? – na​ci​skał Lla​ri​mar, pod​no​sząc wzrok. Dar Pie​śni wstał z miej​sca. Dziś gło​su​ją wszy​scy, po​my​ślał, ale jaką moc mają ich gło​sy? Nie stoi za nimi ża​den au​to​ry​tet ani siła. Tak na​praw​dę li​czą się tyl​ko dwie oso​by. Co​raz wię​cej zie​le​ni. Fla​gi szar​pa​ły się na wie​trze w rę​kach scho​dzą​cych na are​nę ka​pła​nów. Na dole ro​iło się od lu​dzi. Wszy​scy ro​zu​mie​li nie​unik​nio​ne. Dar Pie​śni ką​tem oka wi​dział kro​czą​ce​go w ślad za nim Lla​ri​ma​ra. Wy​so​ki ka​płan mu​siał być w tej chwi​li zde​ner​wo​wa​ny. Na pew​no był. Tyl​ko dla​cze​go tego nie oka​zy​wał? Dar Pie​śni pod​szedł do loży Po​ran​nej Rosy. Nie​mal wszy​scy ka​pła​ni wró​ci​li już na are​nę. Zna​ko​mi​ta więk​szość dzier​ży​ła w rę​kach zie​lo​ne fla​gi. Wy​so​ka ka​płan​ka bo​gi​ni wciąż przed nią klę​cza​ła. Po​ran​na Rosa ro​bi​ła oczy​wi​ście to, co uwiel​bia​ła po​nad wszyst​ko – po​tę​go​wa​ła na​pię​cie. Po​wra​ca​ją​cy wszedł pod jej bal​da​chim. Bo​gi​ni le​ża​ła i przy​glą​da​ła mu się spo​koj​nie, choć wy​czu​wał, że w isto​cie rze​czy jest zde​ner​wo​wa​na. Znał ją aż za do​brze. – Czy oznaj​misz nam, jaka jest two​ja wola? – spy​ta​ła. Bóg rzu​cił okiem na śro​dek are​ny. – Je​śli nie po​prę wnio​sku – po​wie​dział – to, co się dzie​je na dole, nie bę​dzie mieć żad​ne​go zna​cze​nia. Bo​go​wie mogą so​bie krzy​czeć o woj​nie do upa​dłe​go, ale to ja kon​tro​lu​ję ar​mię. Je​śli nie od​dam im do dys​po​zy​cji swo​je​go woj​ska, Hal​lan​dren nie zwy​cię​ży w żad​nej woj​nie. – Sprze​ci​wił​byś się Woli Pan​te​onu? – Mam do tego peł​ne pra​wo – przy​po​mniał. – Tak samo jak oni mają pra​wo do swo​je​go zda​nia. – Ale to ty masz Nie​ży​wych. – To nie zna​czy, że mam ro​bić, co mi każą. Na chwi​lę za​pa​dła ci​sza. Po​ran​na Rosa ski​nę​ła dło​nią na swo​ją ka​płan​kę. Ko​bie​ta wsta​ła, wzię​ła do ręki zie​lo​ną fla​gę i śpiesz​nie do​łą​czy​ła do resz​ty. Na ten wi​dok w am​fi​te​atrze pod​niósł się tu​mult. Lu​dzie mu​sie​li już zda​wać so​bie spra​wę, że dzię​ki po​li​tycz​nym za​bie​gom Po​ran​na Rosa osią​gnę​ła na dwo​rze sil​ną po​zy​cję i że to ona do​wo​dzi znacz​ną czę​ścią ar​mii. Nie było to małe osią​gnię​cie, zwa​żyw​szy, że za​czy​na​ła, nie ma​jąc kon​tro​li na​wet nad jed​nym żoł​nie​rzem. Do​wo​dząc tak wiel​ką ar​mią, Po​ran​na Rosa sta​nie się in​te​gral​ną czę​ścią do​wódz​twa. Weź​mie udział w pla​no​wa​niu, w dzia​ła​niach dy​plo​ma​tycz​nych i mi​li​tar​nych, my​ślał Dar Pie​śni. Może z tego wyjść jako jed​na z naj​bar​dziej wpły​wo​wych Po​wra​ca​ją​cych w dzie​jach kró​le​stwa. Ja też bym mógł. Przez dłu​gą chwi​lę pa​trzył przed sie​bie. Nie opo​wie​dział Lla​ri​ma​ro​wi o snach z ubie​głej nocy. Za​trzy​mał je dla sie​bie. Śnił o krę​tych tu​ne​lach i wscho​dzie księ​ży​ca, le​d​wie tyl​ko wy​chy​la​ją​ce​go się po​nad ho​ry​zont. Czy to moż​li​we, by one na​praw​dę co​kol​wiek zna​czy​ły? Nie po​tra​fił pod​jąć de​cy​zji. W żad​nej spra​wie. – Mu​szę się jesz​cze nad tym za​sta​no​wić – po​wie​dział i od​wró​cił się. – Co ta​kie​go? – rzu​ci​ła ostro bo​gi​ni. – A gło​so​wa​nie? Dar Pie​śni po​krę​cił gło​wą. – Co ro​bisz?! – syk​nę​ła. – Nie mo​żesz nas tak zo​sta​wić! Obej​rzał się i wzru​szył ra​mio​na​mi. – W za​sa​dzie mogę. – Uśmiech​nął się. – Lu​bię iry​to​wać in​nych. To po​wie​dziaw​szy, opu​ścił am​fi​te​atr i, nie od​da​jąc gło​su, wró​cił do swe​go pa​ła​cu.

51 Cie​szę się, że po mnie wró​ci​łeś – po​wie​dział Krew Nocy. W tej sza​fie czu​łem się bar​dzo sa​mot​ny. Va​sher nie od​po​wie​dział. Szedł po szczy​cie muru ota​cza​ją​ce​go Dwór Bo​gów. Było póź​no, ciem​no i ci​cho, choć w kil​ku pa​ła​cach wciąż pa​li​ły się świa​tła. Je​den z nich na​le​żał do Daru Pie​śni zwa​ne​go Męż​nym. Nie lu​bię ciem​no​ści – przy​znał miecz. – Ta​kiej ciem​no​ści jak te​raz? – spy​tał Va​sher. Nie, ta​kiej jak w sza​fie. – Prze​cież jej na​wet nie wi​dzisz. Każ​dy wie, kie​dy jest ciem​no – od​parł Krew Nocy. – Na​wet śle​piec. Va​sher nie wie​dział, co na to od​po​wie​dzieć. Za​trzy​mał się na frag​men​cie muru, pod któ​rym stał pa​łac Daru Pie​śni. Czer​wie​nie i zło​to. Bar​wy od​wa​gi. Nie po​wi​nie​neś mnie igno​ro​wać – po​wie​dział miecz. Nie po​do​ba mi się to. Va​sher uklęk​nął i przyj​rzał się pa​ła​co​wi. Ni​g​dy nie spo​tkał tego Po​wra​ca​ją​ce​go, ale sły​szał o nim wie​le plo​tek. Był po​noć naj​bar​dziej or​dy​nar​nym z Po​wra​ca​ją​cych, wiecz​nie kpią​cym i pro​tek​cjo​nal​nym. I to w rę​kach ta​kiej wła​śnie oso​by spo​czął te​raz los dwóch kró​lestw. I ist​niał bar​dzo pro​sty spo​sób wpły​nię​cia na dal​sze ko​le​je tych lo​sów. Za​bi​je​my go, praw​da? – spy​tał Krew Nocy z wy​raź​ną dra​pież​ną tę​sk​no​tą w gło​sie. Va​sher wciąż tyl​ko pa​trzył pod sie​bie. Po​win​ni​śmy go za​bić – cią​gnął Krew Nocy. No, pro​szę, po​win​ni​śmy to zro​bić. Na​praw​dę po​win​ni​śmy. – Co cię to w ogó​le ob​cho​dzi? – szep​nął Va​sher. – Nie znasz go. On jest zły – od​parł miecz. Va​sher prych​nął. – Na​wet nie wiesz, co to sło​wo zna​czy. I tym ra​zem Krew Nocy nie od​po​wie​dział. W tym wła​śnie tkwił naj​więk​szy pro​blem Va​she​ra, kwe​stia, któ​ra zdo​mi​no​wa​ła całe jego ży​cie. Ty​siąc Od​de​chów. Tylu wła​śnie wy​ma​ga​ło Prze​bu​dze​nie przed​mio​tu i ob​da​rze​nie go świa​do​mo​ścią. Na​wet Sha​sha​ra nie ro​zu​mia​ła w peł​ni tego pro​ce​su, choć to ona go opra​co​wa​ła. Bu​dzić ka​mień lub stal mógł je​dy​nie ktoś, kto do​stą​pił Dzie​wią​te​go Wy​wyż​sze​nia, ale i wte​dy nie po​win​no się to udać. Na​wet w wy​ni​ku za​wi​łej pro​ce​du​ry po​wi​nien teo​re​tycz​nie po​wstać przed​miot rów​nie in​te​li​gent​ny, jak frędz​le u jego no​ga​wek. Krew Nocy nie miał pra​wa żyć. A jed​nak ożył. Sha​sha​ra za​wsze była naj​bar​dziej uta​len​to​wa​ną spo​śród nich. Była o wie​le zdol​niej​sza od Va​she​ra, któ​ry do two​rze​nia przed​mio​tów sto​so​wał sztucz​ki ta​kie, jak umiesz​cza​nie w me​ta​lu czy ska​łach ludz​kich ko​ści. Sha​sha​rę za​in​spi​ro​wa​ła wie​dza, któ​rej udzie​lił jej Yeste​el, i wy​na​le​zie​nie al​ko​ho​lu dla Nie​ży​wych. Uczy​ła się, eks​pe​ry​men​to​wa​ła i ćwi​czy​ła. I w koń​cu do​pię​ła swe​go. Na​uczy​ła się umiesz​czać Od​de​chy ty​sią​ca lu​dzi w ka​wał​ku że​la​za, umia​ła ob​da​rzyć go świa​do​mo​ścią i wy​dać mu roz​kaz. Ten po​je​dyn​czy roz​kaz miał ol​brzy​mią moc, gdyż two​rzył pod​wa​li​ny oso​bo​wo​ści Prze​bu​dzo​ne​go przed​mio​tu. W wy​pad​ku Krwi Nocy Sha​sha​ra i Va​sher za​sta​na​wia​li się bar​dzo dłu​go i w efek​cie po​sta​no​wi​li wy​dać mu pro​stą, lecz ele​ganc​ką ko​men​dę. „Niszcz zło”. Wy​da​wa​ło się to do​sko​na​łym i lo​gicz​nym wy​bo​-

rem. Pro​blem po​ja​wił się tyl​ko je​den, zu​peł​nie nie​prze​wi​dzia​ny przez żad​ne z nich. Skąd przed​miot ze sta​li – przed​miot tak od​le​gły od ży​cia, że sama jego idea wy​da​wa​ła mu się obca i dziw​na – miał wie​dzieć, czym jest zło? Po​wo​li za​czy​nam ro​zu​mieć – ode​zwał się Krew Nocy. Mam spo​rą prak​ty​kę. To nie była wina sa​me​go mie​cza. Był strasz​ną, nisz​czy​ciel​ską rze​czą, ale prze​cież zo​stał stwo​rzo​ny wła​śnie po to, by nisz​czyć. Wciąż nie ro​zu​miał ży​cia i nie wie​dział, na czym ono po​le​ga. Znał tyl​ko swój Roz​kaz i usil​nie sta​rał się go wy​peł​niać. Ten czło​wiek na dole – cią​gnął miecz. Ten bóg w pa​ła​cu. On może roz​pę​tać woj​nę. Nie chcesz, by do niej do​szło. Dla​te​go wła​śnie jest zły. – Dla​cze​go samo to mia​ło​by czy​nić go złym? Dla​te​go że zro​bi to, cze​go ty nie chcesz. – Ja sam nie mam pew​no​ści – od​parł Va​sher. – Poza tym, kto po​wie​dział, że ja za​wsze mam ra​cję? Po pro​stu masz – stwier​dził Krew Nocy. Chodź​my. Za​bij​my go. Po​wie​dzia​łeś mi, że woj​na jest zła. On roz​pę​ta woj​nę. Jest zły. Za​bij​my go. Za​bij​my go. Miecz za​czy​nał się nie​zdro​wo eks​cy​to​wać. Va​sher czuł to wy​raź​nie, czuł groź​bę kry​ją​cą się w jego ostrzu, po​kręt​ną moc Od​de​chów ode​bra​nych ży​wym oso​bom i umiesz​czo​nych w mar​twej sta​li. Wy​obra​żał so​bie tę wolę, go​rą​cą, czar​ną i ze​psu​tą. Pcha​ją​cą go ku Da​ro​wi Pie​śni, ku mor​der​stwu. – Nie – po​wie​dział po chwi​li. Krew Nocy wes​tchnął. Za​mkną​łeś mnie w sza​fie – przy​po​mniał. Na​le​żą mi się prze​pro​si​ny. – Nie będę cię prze​pra​szać, za​bi​ja​jąc czło​wie​ka. Po pro​stu rzuć mnie tam – za​pro​po​no​wał miecz. Je​śli jest zły, to sam się za​bi​je. To ka​za​ło się Va​she​ro​wi za​sta​no​wić. Na Ko​lo​ry! – po​my​ślał. Krew Nocy z roku na rok sta​wał się co​raz bar​dziej sub​tel​ny, choć Va​sher zda​wał so​bie spra​wę, że dzie​je się to tyl​ko w jego wy​obraź​ni. Prze​bu​dzo​ne przed​mio​ty nie zmie​nia​ły się, nie doj​rze​wa​ły – były po pro​stu sobą. Ale po​mysł był do​bry. – Może póź​niej – od​parł, od​wra​ca​jąc wzrok od bu​dyn​ku. Bo​isz się – za​uwa​żył Krew Nocy. – Nie wiesz, czym jest strach – od​po​wie​dział Va​sher. Wiem. Nie lu​bisz za​bi​jać Po​wra​ca​ją​cych. Bo​isz się ich. Miecz się oczy​wi​ście my​lił. Ale z dru​giej stro​ny Va​sher zda​wał so​bie spra​wę, że z ze​wnątrz jego wa​ha​nie mo​gło wy​glą​dać na strach. Od daw​na nie miał już do czy​nie​nia z Po​wra​ca​ją​cy​mi. Zbyt wie​le wspo​mnień. Zbyt wie​le bólu. Ru​szył w kie​run​ku pa​ła​cu Kró​la-Boga. Bu​dow​la była sta​ra, o wie​le star​sza od in​nych ota​cza​ją​cych ją re​zy​den​cji. Daw​niej był to nad​mor​ski po​ste​ru​nek, strze​gą​ca za​to​ki twier​dza. Nie było wów​czas mia​sta. Nie było ko​lo​rów. Tyl​ko su​ro​wa czar​na wie​ża. Va​she​ra za​wsze ba​wi​ło, że to wła​śnie ona sta​ła się do​mem Kró​la-Boga, wład​cy Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni. Va​sher wsu​nął miecz za pas na ple​cach i ze​sko​czył z muru w stro​nę czar​ne​go pa​ła​cu. Prze​bu​dzo​ne wstę​gi ma​te​ria​łu wo​kół jego nóg do​da​ły mu siły, dzię​ki cze​mu sko​czył na ja​kieś dwa​dzie​ścia stóp. Zde​rzył się ze ścia​ną, gład​ki onyks otarł mu skó​rę. Po​ru​szył pal​ca​mi i frędz​le u rę​ka​wów chwy​ci​ły kra​wędź nad jego gło​wą, utrzy​mu​jąc go w po​wie​trzu. Uspo​ko​ił od​dech. Prze​wią​za​na w pa​sie lina do​ty​ka​ła skó​ry. Była jak zwy​kle Prze​bu​dzo​na. Z chu​s​tecz​ki, któ​rą ob​wią​zał so​bie nogę pod spodnia​mi, wy​ciekł ko​lor. – Wspi​nać się na rze​czy, po​tem chwy​tać rze​czy, po​tem pod​cią​gnąć mnie – roz​ka​zał, wy​da​jąc na​raz trzy po​le​ce​nia. Dla nie​któ​rych by​ło​by to trud​ne za​da​nie. Va​sher ro​bił to jed​nak rów​nie swo​bod​nie, jak mru​gał. Lina się roz​wi​nę​ła. Oka​za​ło się przy tym, że jest o wie​le dłuż​sza, niż mo​gło się wy​da​wać. Dłu​gi na dwa​dzie​ścia pięć stóp sznur wspiął się wę​żo​wym ru​chem po ścia​nie bu​dyn​ku i wpełzł za okno. Kil​ka se​-

kund póź​niej pod​cią​gnął Va​she​ra w po​wie​trze. Prze​bu​dzo​ne przed​mio​ty, o ile ich twór​ca się o to po​sta​rał, były o wie​le sil​niej​sze od ludz​kich mię​śni. Sam Va​sher wi​dział kie​dyś, jak wiąz​ka kil​ku sznu​rów, nie​wie​le grub​szych od jego liny, uno​si​ła i ci​ska​ła wiel​kie gła​zy w stro​nę wro​gich umoc​nień. Zwol​nił chwyt wstęg ma​te​ria​łu ze swo​ich rę​ka​wów, i gdy lina wcią​gnę​ła go do wnę​trza, do​był Krew Nocy. Ukląkł w ci​szy i ro​zej​rzał się. Po​miesz​cze​nie było pu​ste i to​nę​ło w mro​ku. Ostroż​nie od​zy​skał Od​dech, ob​wią​zał so​bie sznur wo​kół ra​mie​nia i wziął do ręki je​den luź​ny splot. Po​wo​li ru​szył na​przód. Kogo za​bi​je​my? – spy​tał Krew. Nie za​wsze trze​ba za​bi​jać – od​po​wie​dział w my​ślach Va​sher. Vi​ven​na. Czy ona tu jest? Miecz znów pró​bo​wał in​ter​pre​to​wać jego sło​wa. Za​wsze miał kło​po​ty z rze​cza​mi, któ​rych ob​ra​zy nie były w umy​śle Va​she​ra wy​raź​ne. Więk​szość my​śli prze​bie​ga​ją​cych lu​dziom przez gło​wę jest ulot​na i chwi​lo​wa. Zwiew​ne ob​ra​zy, dźwię​ki i za​pa​chy. Po​ja​wia​ją​ce się na​gle i rów​nie szyb​ko tra​co​ne sko​ja​rze​nia. To wła​śnie one spra​wia​ły Krwi Nocy naj​więk​szy kło​pot. Vi​ven​na. Źró​dło wie​lu jego pro​ble​mów. Gdy był jesz​cze prze​ko​na​ny, że księż​nicz​ka współ​pra​cu​je z Den​them z wła​snej woli, pra​ca w mie​ście szła mu o wie​le le​piej. Wte​dy mógł przy​naj​mniej obar​czać ją winą. Gdzie ona jest? – spy​tał miecz. Ona mnie nie lubi, ale ja ją tak. Va​sher za​trzy​mał się na chwi​lę w ciem​nym ko​ry​ta​rzu. Lu​bisz ją? – po​my​ślał. Tak. Jest miła. I ład​na. Miła i ład​na – ko​lej​ne sło​wa, któ​rych Krew Nocy nie ro​zu​miał. Na​uczył się tyl​ko, kie​dy na​le​ży ich uży​wać. Nie​mniej miecz miał wła​sne zda​nie i bar​dzo rzad​ko kła​mał. Na​wet je​śli nie po​tra​fił tego wy​tłu​ma​czyć, to w ja​kiś spo​sób mu​siał czuć do Vi​ven​ny praw​dzi​wą sym​pa​tię. Przy​po​mi​na mi Po​wra​ca​ją​cych – do​dał Krew. Ach, oczy​wi​ście – od​po​wie​dział w my​ślach Va​sher. – To zro​zu​mia​łe. – Ru​szył da​lej. Dla​cze​go? – za​cie​ka​wił się miecz. Z po​wo​du jed​ne​go z jej przod​ków – wy​ja​śnił Va​sher. – Wi​dać to po jej wło​sach. Pły​nie w niej nie​co krwi Po​wra​ca​ją​cych. Miecz nie od​po​wie​dział, ale Va​sher czuł, że Krew Nocy się za​sta​na​wia. Za​trzy​mał się na skrzy​żo​wa​niu ko​ry​ta​rzy. Do tej pory był pra​wie pe​wien, że wie, gdzie znaj​du​ją się kom​na​ty Kró​la-Boga. Te​raz jed​nak wie​le sal wy​glą​da​ło ina​czej. Sta​ra for​te​ca była su​ro​wa, peł​na dziw​nych za​krę​tów ko​ry​ta​rzy i pro​wa​dzą​cych do​ni​kąd przejść, co mia​ło spo​wol​nić po​stę​py ewen​tu​al​nych na​jeźdź​ców. I tak było też i w tej chwi​li – bu​dy​nek nie zo​stał prze​bu​do​wa​ny – z tą jed​nak róż​ni​cą, że otwar​te sale ja​dal​ne i ko​sza​ry zo​sta​ły po​dzie​lo​ne na wie​le mniej​szych po​miesz​czeń, z któ​rych każ​de, zgod​nie z pa​nu​ją​cą w wyż​szych sfe​rach Hal​lan​dren modą, zo​sta​ło ozdo​bio​ne ja​skra​wy​mi bar​wa​mi. Gdzie znaj​dzie żonę Kró​la-Boga? Sko​ro była w cią​ży, z pew​no​ścią po​zo​sta​wa​ła pod sta​łą opie​ką sług. Va​sher do​szedł do wnio​sku, że mu​sia​ła te​raz miesz​kać na wyż​szym po​zio​mie, w jed​nym z więk​szych ze​spo​łów kom​nat. Skie​ro​wał się ku scho​dom. Na szczę​ście było dość póź​no i więk​szość lu​dzi już spa​ła. Sio​stra – ode​zwał się Krew Nocy. To jej szu​kasz. Chcesz ura​to​wać sio​strę Vi​ven​ny? Skry​ty w ciem​no​ści Va​sher ski​nął gło​wą. Szedł po omac​ku po scho​dach, li​cząc, że Bio​Chro​ma po​zwo​li mu wy​czuć, je​śli ktoś po​ja​wi się zbyt bli​sko. Więk​szość Od​de​chów zma​ga​zy​no​wał w ubra​niu, ale po​zo​sta​wił so​bie ich tyle, by móc Bu​dzić linę i by nie tra​cić wy​ostrzo​ne​go zmy​słu ży​cia. Ty też lu​bisz Vi​ven​nę! Bzdu​ra – od​parł Va​sher. Więc dla​cze​go? Jej sio​stra – od​po​wie​dział w my​ślach męż​czy​zna – jest z ja​kie​goś po​wo​du klu​czem do wszyst​kie​go. Dzi​siaj to zro​zu​mia​łem. Dą​że​nia do woj​ny przy​bra​ły na sile tuż po tym, jak kró​lo​wa przy​by​ła do mia​sta.

Krew Nocy umilkł. Tak duży prze​skok lo​gicz​ny w zda​niu oka​zał się dla nie​go zbyt skom​pli​ko​wa​ny. Ro​zu​miem – od​po​wie​dział po chwi​li i Va​sher uśmiech​nął się pod no​sem, wy​chwy​tu​jąc w my​ślach mie​cza nie​pew​ność. Je​śli na​wet nie – pod​jął Va​sher – ta dziew​czy​na jest dla Hal​lan​dren bar​dzo po​ręcz​ną za​kład​nicz​ką. Ka​pła​ni Kró​la-Boga, czy kto​kol​wiek, kto za tym stoi, mogą w ra​zie mi​li​tar​nych nie​po​wo​dzeń gro​zić, że ją za​bi​ją. Jest do​sko​na​łym na​rzę​dziem. I ty za​mie​rzasz im je ode​brać – zro​zu​miał miecz. Va​sher ski​nął gło​wą. Do​tarł na szczyt scho​dów i wy​brał ko​lej​ny ko​ry​tarz. Szedł przed sie​bie, aż wy​czuł w po​bli​żu obec​ność ja​kie​goś czło​wie​ka – zbli​ża​ła się ku nie​mu słu​żą​ca. Va​sher Prze​bu​dził swą linę, sta​nął w za​cie​nio​nej wnę​ce i cze​kał. Gdy dziew​czy​na prze​cho​dzi​ła obok, lina wy​strze​li​ła z ciem​no​ści, oplo​tła służ​kę w pa​sie i wcią​gnę​ła ją do wnę​ki. Za​nim zdą​ży​ła krzyk​nąć, Va​sher ka​zał wstę​gom u swych rę​ka​wów za​tkać jej usta. Dziew​czy​na za​czę​ła się wić, ale lina trzy​ma​ła ją moc​no. Gdy po​chy​lił się nad nią i spoj​rzał w jej prze​ra​żo​ne oczy, po​czuł ukłu​cie winy. Się​gnął po Krew Nocy i wy​su​nął go nie​znacz​nie z po​chwy. Słu​żą​ca od razu po​sza​rza​ła na twa​rzy. Po​czu​ła się źle. Do​bry znak. – Mu​szę się do​wie​dzieć, gdzie jest kró​lo​wa – rzu​cił Va​sher, przy​ty​ka​jąc rę​ko​jeść mie​cza do jej po​licz​ka. – I ty mi to po​wiesz. Trzy​mał ją tak przez ja​kiś czas, pa​trzył na po​dry​gi służ​ki i czuł się z tym bar​dzo źle. Wresz​cie roz​luź​nił frędz​le, wciąż jed​nak do​ty​ka​jąc mie​czem jej twa​rzy. Dziew​czy​na zwy​mio​to​wa​ła. Od​wró​cił ją. – Po​wiedz mi – szep​nął. – Po​łu​dnio​wy róg – od​po​wie​dzia​ła ci​cho, drżą​ca, z mo​kry​mi po​licz​ka​mi. – Na tym pię​trze. Va​sher ski​nął gło​wą, po czym skrę​po​wał ją liną, za​kne​blo​wał i od​zy​skał swo​ją Bio​Chro​mę. Wsu​nął Krew Nocy z po​wro​tem do po​chwy i po​szedł śpiesz​nie ko​ry​ta​rzem. Nie chcesz za​bić boga, któ​ry pla​nu​je po​słać swą ar​mię na woj​nę – za​uwa​żył miecz – ale nie spra​wia ci pro​ble​mu udu​sze​nie mło​dej nie​win​nej ko​bie​ty nie​mal na śmierć. Jak na Krew Nocy był to bar​dzo zło​żo​ny wnio​sek. Bra​ko​wa​ło mu tyl​ko oskar​ży​ciel​skie​go tonu, ja​kim po​wie​dział​by to czło​wiek. Dla mie​cza był to po pro​stu zwy​kły wnio​sek z ob​ser​wa​cji. Sam nie ro​zu​miem swo​jej mo​ral​no​ści – po​my​ślał Va​sher. – Ale pro​po​no​wał​bym, że​byś się ta​ki​mi spra​wa​mi nie mę​czył. Cel od​na​lazł bez tru​du. Sali strze​gła spo​ra gru​pa zło​wro​go wy​glą​da​ją​cych za​bi​ja​ków, któ​rzy w pięk​nych pa​ła​co​wych wnę​trzach wy​da​wa​li się dziw​nie nie na miej​scu. Va​sher się za​trzy​mał. Tu się dzie​je coś dziw​ne​go, stwier​dził w du​chu. Co masz na my​śli? – za​cie​ka​wił się Krew Nocy. Va​sher nie zwra​cał się do mie​cza, ale na tym wła​śnie po​le​gał pro​blem z przed​mio​ta​mi zdol​ny​mi do czy​ta​nia w my​ślach. Krew Nocy uwa​żał, że każ​da po​ja​wia​ją​ca się w gło​wie Va​she​ra re​flek​sja jest skie​ro​wa​na do nie​go. We​dług mie​cza, wszyst​ko w ogó​le po​win​no od​no​sić się do nie​go. Stra​że przy drzwiach. Żoł​nie​rze, nie słu​dzy. To ozna​cza​ło, że już ją uwię​zi​li. Czy na​praw​dę była w cią​ży? A może ka​pła​ni po pro​stu za​bez​pie​cza​li swą wła​dzę? Nie miał moż​li​wo​ści za​bić po ci​chu tylu lu​dzi. Jego je​dy​ną na​dzie​ją było zro​bie​nie tego szyb​ko. Moż​li​we, że w po​bli​żu nie było aku​rat ni​ko​go in​ne​go, kto mógł​by usły​szeć zgiełk krót​kie​go star​cia. Przez kil​ka mi​nut sie​dział w bez​ru​chu, z za​ci​śnię​ty​mi zę​ba​mi. Po​tem wstał, pod​szedł do żoł​da​ków i ci​snął im Krew Nocy pod nogi. Chciał za​cze​kać, aż za​czną wal​czyć mię​dzy sobą i przy​go​to​wać się na star​cie z tymi, któ​rych miecz nie bę​dzie w sta​nie ska​zić. Krew za​dźwię​czał na po​sadz​ce. Wszy​scy straż​ni​cy spoj​rze​li pro​sto na nie​go. W tej sa​mej chwi​li coś chwy​ci​ło Va​she​ra za ra​mię i szarp​nę​ło w tył. Za​klął, ob​ró​cił się w miej​scu i wy​pro​sto​wał ra​mio​na, by chwy​cić na​past​ni​ka. Prze​bu​dzo​na lina. Za

jego ple​ca​mi war​tow​ni​cy za​czę​li wal​czyć. Va​sher sap​nął, wy​cią​gnął z cho​le​wy szty​let i prze​ciął sznur. Gdy się wy​swo​ba​dzał, ktoś go ude​rzył i po​le​ciał ple​ca​mi na ścia​nę. Jed​nym z frędz​li u rę​ka​wów chwy​cił prze​ciw​ni​ka za twarz, za​krę​cił nim i pchnął na mur. Wte​dy ktoś inny za​ata​ko​wał go z tyłu, ale tego na​past​ni​ka chwy​cił Prze​bu​dzo​ny płaszcz i prze​wró​cił na zie​mię. – Chwy​tać rze​czy inne ode mnie – rzu​cił po​śpiesz​nie Va​sher, do​ty​ka​jąc płasz​cza jed​ne​go z prze​ciw​ni​ków. Roz​bu​dził go. Płaszcz szarp​nął się i prze​wró​cił jesz​cze jed​ne​go prze​ciw​ni​ka, któ​re​go Va​sher na​tych​miast za​bił pchnię​ciem noża. In​ne​go kop​nął, od​rzu​ca​jąc w tył, dzię​ki cze​mu utwo​rzy​ło się przej​ście. Va​sher sko​czył na​przód, w kie​run​ku Krwi Nocy, ale z po​bli​skich sal wy​pa​dły trzy ko​lej​ne po​sta​cie. Od​cię​li mu dro​gę. Wy​glą​da​li tak samo jak rze​zi​miesz​ko​wie wal​czą​cy o miecz. Ota​cza​li go ze​wsząd. Po​nad dzie​się​ciu. Va​sher kop​nął jed​ne​go z nich i zła​mał mu nogę, ale in​ne​mu uda​ło się chwy​cić go za płaszcz. Wte​dy rzu​ci​li się na nie​go po​zo​sta​li. Wy​sko​czy​ła ko​lej​na Prze​bu​dzo​na lina i spę​ta​ła mu nogi. Va​sher się​gnął do swej ka​mi​zel​ki. – Twój Od​dech do… – za​czął, chcąc od​zy​skać część Bio​Chro​my i wy​ko​rzy​stać ją do wal​ki, ale trzech męż​czyzn chwy​ci​ło go za rękę i od​cią​gnę​ło ją od tka​ni​ny. Po kil​ku se​kun​dach Prze​bu​dzo​na lina skrę​po​wa​ła go cał​ko​wi​cie. Jego płaszcz wciąż zma​gał się z trze​ma wro​ga​mi, któ​rzy sta​ra​li się go po​ciąć, ale sam Va​sher le​żał przy​gwoż​dżo​ny do zie​mi. Z kom​na​ty po le​wej stro​nie wy​szedł ktoś jesz​cze. – Denth – syk​nął Va​sher i szarp​nął się. – Wi​taj, przy​ja​cie​lu – po​wie​dział Denth i dał ru​chem gło​wy znak jed​ne​mu ze swo​ich pa​choł​ków, zna​ne​mu jako Tonk Fah, któ​ry sko​czył przez ko​ry​tarz w kie​run​ku sali kró​lo​wej. Na​jem​nik przy​klęk​nął obok Va​she​ra. – Jak do​brze cię wi​dzieć. Va​sher splu​nął. – Elo​kwent​ny jak za​wsze. – Denth wes​tchnął. – Wiesz, co po​do​ba mi się w to​bie naj​bar​dziej? Je​steś so​lid​ny i prze​wi​dy​wal​ny. Ja zresz​tą chy​ba w pew​nym sen​sie też taki je​stem. Trud​no jest prze​żyć tyle cza​su, nie po​pa​da​jąc w pe​wien sche​ma​tyzm, praw​da? Va​sher nie od​po​wie​dział, choć, gdy kne​blo​wa​li go na​jem​ni​cy, pró​bo​wał krzy​czeć. Z za​do​wo​le​niem za​uwa​żył, że za​nim uda​ło się im go po​wa​lić, po​ko​nał oko​ło dzie​się​ciu prze​ciw​ni​ków. Denth po​pa​trzył na le​żą​cych żoł​nie​rzy. – Na​jem​ni​cy – rzu​cił. – Je​śli na​gro​da jest od​po​wied​nia, nie ma ry​zy​ka, któ​re​go nie po​dej​mą – do​dał z bły​skiem w oku. Po​chy​lił się i gdy spoj​rzał na Va​she​ra. – A moją na​gro​dą od po​cząt​ku by​łeś ty, Va​sher. Je​stem ci coś wi​nien. Za Sha​sha​rę. Cze​ka​li​śmy, kry​jąc się w pa​ła​cu, od do​brych dwóch ty​go​dni. Wie​dzie​li​śmy, że wcze​śniej czy póź​niej do​bra księż​nicz​ka Vi​ven​na wy​śle cię na ra​tu​nek sio​strze. Tonk Fah wró​cił z po​dłuż​nym za​wi​niąt​kiem w dło​ni. Krew Nocy. Denth przyj​rzał się pa​kun​ko​wi. – Wy​rzuć to gdzieś da​le​ko – po​wie​dział, krzy​wiąc się. – Nie wiem, Denth – od​parł Tonk Fah. – Wy​da​je mi się, że może po​win​ni​śmy to za​trzy​mać. Może się oka​zać przy​dat​ny… – W jego oczach za​ma​ja​czy​ły chci​wość i po​żą​da​nie, pra​gnie​nie do​by​cia Krwi Nocy i sko​rzy​sta​nia z nie​go. Nisz​cze​nia zła. Albo po pro​stu nisz​cze​nia. Denth wy​pro​sto​wał się i wy​rwał za​wi​niąt​ko z rąk to​wa​rzy​sza. Mgnie​nie oka po​tem klep​nął Tonk Faha w tył gło​wy. – Au! – syk​nął na​jem​nik. Denth prze​wró​cił ocza​mi. – Prze​stań skom​leć. Wła​śnie ura​to​wa​łem ci ży​cie. Idź sprawdź co u kró​lo​wej, a po​tem sprząt​nij ten ba​ła​gan. Denth sta​ran​nie za​wi​nął Krew Nocy w szma​tę. Va​sher przy​glą​dał się temu, w na​dziei, że zo​ba​czy żą​dzę tak​że i w jego oczach. Nie​ste​ty, Denth miał zbyt sil​ną wolę, by miecz był w sta​nie go opę​tać. Prze​żył

z nim nie​mal tak wie​le jak sam Va​sher. – Za​bierz​cie mu wszyst​kie Prze​bu​dzo​ne ubra​nia – roz​ka​zał Denth swym lu​dziom i od​szedł. – A po​tem po​wie​ście go w tam​tej kom​na​cie. Cze​ka nas dłu​ga roz​mo​wa o tym, co zro​bił mo​jej sio​strze.

52 Dar Pie​śni sie​dział w jed​nej z kom​nat swe​go pa​ła​cu, oto​czo​ny luk​su​sa​mi, z kie​li​chem wina w dło​ni. Mimo bar​dzo póź​nej pory słu​dzy wcho​dzi​li i wy​cho​dzi​li. Zno​si​li me​ble, ob​ra​zy, wazy i nie​wiel​kie rzeź​by. Wszyst​ko, co tyl​ko dało się ru​szyć z miej​sca. Bo​gac​twa pię​trzy​ły się sto​sa​mi. Dar Pie​śni wy​cią​gnął się na swej ka​na​pie, igno​ru​jąc pu​ste ta​le​rze i stłu​czo​ne kie​li​chy, któ​rych nie po​zwo​lił uprząt​nąć słu​żą​cym. Wła​śnie we​szło dwóch ko​lej​nych, przy​nie​śli zło​to-czer​wo​ny szez​long. Usta​wi​li go pod prze​ciw​le​głą ścia​ną, nie​mal prze​wra​ca​jąc przy tym je​den ze sto​sów. Po​wra​ca​ją​cy od​pro​wa​dził ich wzro​kiem, po czym do​pił wino i ci​snął kie​lich na po​sadz​kę, tam gdzie po​przed​nie. Się​gnął po nowy, pe​łen, któ​ry jak za​wsze przy​niósł mu słu​ga. Nie był pi​ja​ny. Nie mógł się upić. – Mie​wasz cza​sem wra​że​nie – ode​zwał się – że coś się dzie​je? Coś o wie​le więk​sze​go od cie​bie? Jak​byś pa​trzył na wiel​ki ob​raz, któ​re​go wi​dzisz tyl​ko frag​ment, choć​byś nie wiem co ro​bił? – Co​dzien​nie, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział Lla​ri​mar. Ka​płan sie​dział na stoł​ku, obok ka​na​py boga. Jak za​zwy​czaj ob​ser​wo​wał wy​da​rze​nia spo​koj​nie, choć bóg wy​czu​wał jego dez​apro​ba​tę. Ko​lej​na gru​pa słu​żą​cych usta​wi​ła w rogu kil​ka mar​mu​ro​wych po​sąż​ków. – I jak so​bie z tym ra​dzisz? – spy​tał Dar Pie​śni. – Wie​rzę, Wa​sza Mi​łość, że jest ktoś, kto to wszyst​ko ro​zu​mie. – Mam na​dzie​ję, że nie mó​wisz o mnie – rzu​cił Po​wra​ca​ją​cy. – Je​steś tego czę​ścią. Ale to znacz​nie więk​sze na​wet od cie​bie. Dar Pie​śni za​my​ślił się, pa​trząc na wcho​dzą​cych słu​żą​cych. Wkrót​ce w kom​na​cie po​ja​wi​ło się tyle bo​gactw, że nie moż​na się w niej było swo​bod​nie po​ru​szać. – To dziw​ne, praw​da? – za​uwa​żył bóg, wska​zu​jąc na stos ob​ra​zów. – Je​śli uło​ży się je w ten spo​sób, tra​cą całe pięk​no. W sto​sach na​wet skar​by wy​glą​da​ją jak śmie​ci. Lla​ri​mar uniósł brew. – War​tość rze​czy ma zwią​zek z tym, jak się je trak​tu​je, Wa​sza Mi​łość. Je​śli wi​dzisz w czymś śmieć, tym się wła​śnie sta​je, bez wzglę​du na to, ile zło​ta ktoś dał za tę rzecz. – Wy​czu​wam w po​wie​trzu za​pach zbli​ża​ją​ce​go się wy​kła​du, mam ra​cję? Lla​ri​mar wzru​szył ra​mio​na​mi. – W koń​cu je​stem ka​pła​nem. Mam na​tu​ral​ną ten​den​cję do gło​sze​nia ka​zań. Dar Pie​śni prych​nął i mach​nął ręką na słu​żą​cych. – Do​syć – po​wie​dział. – Mo​że​cie iść. Zre​zy​gno​wa​ni słu​dzy, przy​zwy​cza​je​ni już do tego, że bóg czę​sto ich od​pra​wia, wy​szli z kom​na​ty. Po chwi​li Po​wra​ca​ją​cy i ka​płan zo​sta​li sami po​śród sto​sów bo​gactw, ze​bra​nych ze wszyst​kich po​miesz​czeń pa​ła​cu i zgro​ma​dzo​nych w tej jed​nej sali. – Więc, Wa​sza Mi​łość, jaki jest tego cel? – spy​tał Lla​ri​mar, roz​glą​da​jąc się. – Wła​śnie tyle dla nich zna​czę. – Dar Pie​śni upił ko​lej​ny łyk wina. – Lu​dzie dla mnie re​zy​gnu​ją ze swe​go bo​gac​twa. Po​świę​ca​ją swo​je Od​de​chy. Po​dej​rze​wam, że wie​lu by dla mnie umar​ło. Lla​ri​mar ski​nął gło​wą. Mil​czał. – A je​dy​ne, cze​go się po mnie spo​dzie​wa​ją – cią​gnął bóg – to to, że za​de​cy​du​ję te​raz o ich lo​sie. Czy

mamy iść na woj​nę, czy ma trwać po​kój? Jak my​ślisz? – Znam ar​gu​men​ty obu stron, Wa​sza Mi​łość – od​po​wie​dział Lla​ri​mar. – Ła​two by​ło​by, sie​dząc tu, po​tę​piać woj​nę z po​zy​cji za​sad. Woj​na to strasz​li​wa rzecz. A jed​nak nie​wie​le wiel​kich hi​sto​rycz​nych wy​da​rzeń do​peł​ni​ło się bez uży​cia prze​mo​cy. Na​wet Wie​lo​woj​nie, któ​re spo​wo​do​wa​ło tak wiel​kie znisz​cze​nia, moż​na uznać za pod​wa​li​nę no​wo​cze​sne​go Hal​lan​dren i jego po​tę​gi w re​gio​nie Mo​rza We​wnętrz​ne​go. Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. – Ale – cią​gnął ka​płan – ata​ko​wać na​szych bra​ci? Mimo licz​nych pro​wo​ka​cji uwa​żam, że in​wa​zja jest zbyt ra​dy​kal​nym środ​kiem. Ile śmier​ci i cier​pie​nia chce​my spo​wo​do​wać, tyl​ko po to, by do​wieść, że nie moż​na nami po​mia​tać? – Więc jaką ty byś pod​jął de​cy​zję? – Na szczę​ście nie mu​szę tego ro​bić. – A gdy​byś mu​siał? Lla​ri​mar sie​dział przez chwi​lę w mil​cze​niu. Po​tem ostroż​nie zdjął z gło​wy wy​so​ką mi​trę, od​sła​nia​jąc rzed​ną​ce czar​ne wło​sy, spo​co​ne i przy​kle​jo​ne do czasz​ki. Ce​re​mo​nial​ne na​kry​cie gło​wy od​sta​wił na bok. – Te​raz będę roz​ma​wiać z tobą jak przy​ja​ciel, nie jak ka​płan – po​wie​dział ci​cho. – Ka​płan nie może wpły​wać na de​cy​zje swe​go boga, w oba​wie o na​ru​sze​nie po​rząd​ku przy​szło​ści. Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. – Jako przy​ja​ciel – pod​jął Lla​ri​mar – mam po​waż​ne pro​ble​my z pod​ję​ciem tej de​cy​zji. Nie bra​łem udzia​łu w dys​ku​sjach na are​nie. – W ogó​le rzad​ko się tam od​zy​wasz – za​uwa​żył Dar Pie​śni. – Mar​twię się – przy​znał ka​płan i otarł skroń chu​s​tecz​ką. Po​krę​cił gło​wą. – Nie są​dzę, by​śmy mo​gli so​bie po​zwo​lić na zi​gno​ro​wa​nie gro​żą​ce​go na​sze​mu kró​le​stwu nie​bez​pie​czeń​stwa. Praw​da jest taka, że Idris to bun​tow​ni​cze pań​stew​ko w na​szych gra​ni​cach. Nie zwra​ca​li​śmy na nich uwa​gi przez dłu​gie lata i zno​si​li​śmy ich ty​rań​ską kon​tro​lę pół​noc​nych prze​łę​czy. – Za​tem je​steś za ata​kiem? Lla​ri​mar ucichł i znów po​krę​cił gło​wą. – Nie. Nie są​dzę, by na​wet bunt uspra​wie​dli​wiał rzeź, do ja​kiej by do​szło, gdy​by​śmy chcie​li ode​brać te prze​łę​cze siłą. – Świet​nie – rzu​cił Po​wra​ca​ją​cy. – Czy​li je​steś za ata​kiem, ale nie uwa​żasz, że po​win​ni​śmy ata​ko​wać. – Szcze​rze mó​wiąc, wła​śnie tak – przy​tak​nął Lla​ri​mar. – My​ślę, że po​win​ni​śmy wy​po​wie​dzieć woj​nę, urzą​dzić po​kaz siły i prze​stra​szyć ich, zmu​sić do zro​zu​mie​nia bez​na​dziei wła​sne​go po​ło​że​nia. Gdy​by​śmy roz​po​czę​li po​tem roz​mo​wy po​ko​jo​we, mo​gli​by​śmy zy​skać in​trat​niej​sze wa​run​ki ko​rzy​sta​nia z prze​łę​czy. Oni for​mal​nie zrze​kli​by się wszel​kich pre​ten​sji do na​sze​go tro​nu, my uzna​li​by​śmy ich nie​za​leż​ność. W ten spo​sób, jak są​dzę, obie stro​ny osią​gnę​ły​by swe cele. Dar Pie​śni za​my​ślił się na dłuż​szą chwi​lę. – Nie wiem – ode​zwał się wresz​cie. – To brzmi roz​sąd​nie, ale nie wy​da​je mi się, by ci, któ​rzy na​wo​łu​ją do woj​ny, ze​chcie​li po​stą​pić wła​śnie tak. Mam wra​że​nie, Wier​ci​pię​to, że coś nam umy​ka. Dla​cze​go te​raz? Dla​cze​go sy​tu​acja za​ogni​ła się aku​rat po ślu​bie, któ​ry prze​cież po​wi​nien nas do sie​bie zbli​żyć? – Też tego nie wiem, Wa​sza Mi​łość – od​parł Lla​ri​mar. Dar Pie​śni uśmiech​nął się i wstał. – Więc po​win​ni​śmy się do​wie​dzieć – rzekł, pa​trząc na ka​pła​na.

Gdy​by Siri nie bała się tak bar​dzo, by​ła​by wście​kła. Sie​dzia​ła sa​mot​nie w czar​nej kom​na​cie sy​pial​nej. Nie po​do​ba​ło się jej, że nie ma z nią Su​se​bro​na. Mia​ła do​tąd na​dzie​ję, że być może po​zwo​lą mu do niej przy​cho​dzić no​ca​mi. Oczy​wi​ście nic po​dob​ne​go się nie sta​ło. Plan ka​pła​nów nie wy​ma​gał, by na​praw​dę za​szła w cią​żę. Wy​ko​na​li wresz​cie swój ruch

i uwię​zi​li ją. Skrzyp​nę​ły drzwi. Dziew​czy​na, czu​jąc przy​pływ na​dziei, usia​dła na łóż​ku. Nie​ste​ty, to znów tyl​ko spraw​dza​ją​cy ją straż​nik. Je​den z tych cham​skich niby-żoł​nie​rzy, któ​rzy kil​ka go​dzin temu ob​ję​li straż przed kom​na​tą. Dla​cze​go zmie​ni​li war​tow​ni​ków? – za​sta​no​wi​ła się, gdy męż​czy​zna za​mknął drzwi. Co się sta​ło z Nie​ży​wy​mi i ka​pła​na​mi, któ​rzy pil​no​wa​li mnie przed​tem? Po​ło​ży​ła się i za​pa​trzy​ła w bal​da​chim. Wciąż mia​ła na so​bie swo​ją pięk​ną suk​nię. Oczy​ma du​szy wi​dzia​ła ob​ra​zy z pierw​szych ty​go​dni w pa​ła​cu, kie​dy nie wol​no jej było opusz​czać bu​dyn​ku ze wzglę​du na uro​czy​sto​ści we​sel​ne. Już wte​dy było jej cięż​ko, a prze​cież wie​dzia​ła, że izo​la​cja do​bie​gnie koń​ca. Te​raz nie mia​ła na​wet gwa​ran​cji czy po​ży​je jesz​cze choć​by kil​ka dni. Nie, po​my​śla​ła. Nie za​bi​ją mnie, do​pó​ki nie uro​dzi się „moje” dziec​ko. Sta​no​wię dla nich za​bez​pie​cze​nie. Je​śli coś po​szło​by nie tak, wciąż będą mu​sie​li mnie po​ka​zy​wać. Nie było to wiel​kie po​cie​sze​nie. Myśl o sze​ściu mie​sią​cach sa​mot​no​ści w pa​ła​cu – sa​mot​no​ści zu​peł​nej, o ile ka​pła​ni nie ze​chcą, by na​praw​dę za​szła w cią​żę – była tak prze​ra​ża​ją​ca, że Siri mia​ła ocho​tę krzy​czeć. Ale co mo​gła zro​bić? Cała na​dzie​ja w Su​se​bro​nie, prze​mknę​ło jej przez myśl. Na​uczy​łam go czy​tać i na​tchnę​łam de​ter​mi​na​cją, dzię​ki któ​rej może się uwol​nić od ka​pła​nów. To bę​dzie mu​sia​ło wy​star​czyć.

– Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział z wa​ha​niem Lla​ri​mar – je​steś pe​wien, że chcesz to zro​bić? Przy​kuc​nię​ty Dar Pie​śni ob​ser​wo​wał zza krze​wów pa​łac Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia. Tyl​ko w kil​ku oknach pa​li​ło się świa​tło. To go cie​szy​ło. Nie​mniej oko​li​ce bu​dyn​ku wciąż pa​tro​lo​wa​ło kil​ku straż​ni​ków. Bo​gi​ni oba​wia​ła się ko​lej​ne​go wła​ma​nia. I słusz​nie. W od​da​li wi​dział księ​życ, któ​ry le​d​wie wzniósł się na noc​ne nie​bo. Znaj​do​wał się nie​mal do​kład​nie w tej sa​mej po​zy​cji, co w jego śnie z ze​szłej nocy, we śnie, w któ​rym wi​dział tu​ne​le. Czyż​by to na​praw​dę były sym​bo​le? Zna​ki z przy​szło​ści? Dar Pie​śni wciąż nie chciał przy​jąć tego do wia​do​mo​ści. Nie chciał uwie​rzyć, że jest bo​giem. Po​cią​gnę​ło​by to za sobą wie​le nie​przy​jem​nych kon​se​kwen​cji. Noc​nych ob​ra​zów nie po​tra​fił jed​nak zi​gno​ro​wać, na​wet je​śli za ich po​mo​cą prze​ma​wia​ła je​dy​nie jego in​dy​wi​du​al​na pod​świa​do​mość. Wie​dział, że musi do​stać się do pod​ziem​nych ko​ry​ta​rzy pod Dwo​rem Bo​gów. Mu​siał się wresz​cie prze​ko​nać, czy jego wi​zje fak​tycz​nie były prze​po​wied​nia​mi. Do​bór od​po​wied​nie​go mo​men​tu wy​da​wał się istot​ny. Wscho​dzą​cy księ​życ… Jesz​cze tyl​ko sto​pień lub dwa wy​żej, a bę​dzie jak we śnie. Idą, po​my​ślał, od​ry​wa​jąc wzrok od nie​ba. Zbli​żał się pa​trol stra​ży. – Wa​sza Mi​łość? – spy​tał Lla​ri​mar, wy​raź​nie po​de​ner​wo​wa​ny. Kor​pu​lent​ny ka​płan klę​czał na tra​wie obok swe​go pana. – Po​wi​nie​nem był za​brać miecz – stwier​dził za​my​ślo​ny bóg. – Wa​sza Mi​łość, nie umiesz się nim po​słu​gi​wać. – Tego nie wie​my – od​parł Dar Pie​śni. – Wa​sza Mi​łość, to sza​leń​stwo. Wra​caj​my do pa​ła​cu. Je​śli na​praw​dę mu​si​my wie​dzieć, co się kry​je w tych tu​ne​lach, wy​naj​mij​my ko​goś z mia​sta. – Nie mamy na to cza​su – za​uwa​żył bóg. Straż​ni​cy skrę​ci​li za róg pa​ła​cu. – Je​steś go​tów? – spy​tał, gdy znik​nę​li zu​peł​nie. – Nie. – W ta​kim ra​zie za​cze​kaj tu – rzu​cił Dar Pie​śni i po​mknął w kie​run​ku bu​dyn​ku.

Po chwi​li do​le​cia​ło go stłu​mio​ne „Na Wid​ma Ka​la​da!” i sze​lest krze​wów. Ka​płan ru​szył za nim. Dla​cze​go mam wra​że​nie, że ni​g​dy przed​tem nie sły​sza​łem, by prze​kli​nał? – za​sta​no​wił się roz​ba​wio​ny, pe​łen ener​gii. Nie od​wró​cił się. Biegł pro​sto do okna. Po​dob​nie jak w więk​szo​ści pa​ła​ców Po​wra​ca​ją​cych, drzwi i okna sta​ły otwo​rem. Ta​kie roz​wią​za​nie dyk​to​wał tro​pi​kal​ny kli​mat Hal​lan​dren. Bóg do​tarł do muru. Czuł się upo​jo​ny przy​go​dą. Wspiął się do wnę​trza i kie​dy do​go​nił go Lla​ri​mar, po​dał mu rękę. Ocię​ża​ły ka​płan sa​pał i za​le​wał się po​tem, ale Po​wra​ca​ją​ce​mu uda​ło się po chwi​li wcią​gnąć go do po​ko​ju. Od​cze​ka​li kil​ka chwil. Lla​ri​mar od​po​czy​wał, opar​ty o ścia​nę, cięż​ko dy​szał. – Na​praw​dę mu​sisz bar​dziej re​gu​lar​nie ćwi​czyć, Wier​ci​pię​to – za​uwa​żył Dar Pie​śni, skra​da​jąc się ku drzwiom. Wyj​rzał na otwie​ra​ją​cy się za nimi ko​ry​tarz. Lla​ri​mar nie od​po​wie​dział. Sie​dział zdy​sza​ny i krę​cił gło​wą, jak​by nie do​wie​rzał temu, co się dzie​je. – Cie​ka​we dla​cze​go tam​ten in​truz nie wszedł przez okno – za​sta​no​wił się bóg. Po chwi​li za​uwa​żył, że straż​ni​cy strze​gą​cy we​wnętrz​nych drzwi mie​li do​sko​na​ły wi​dok na po​miesz​cze​nie, w któ​rym się wła​śnie zna​lazł. Ach, dla​te​go, prze​mknę​ło mu przez myśl. Cóż, czas za​sto​so​wać plan awa​ryj​ny. Wy​pro​sto​wał się i wy​szedł na ko​ry​tarz. Lla​ri​mar po​szedł za nim i drgnął gwał​tow​nie, gdy tyl​ko uj​rzał war​tow​ni​ków. Na ich twa​rzach od​ma​lo​wa​ło się zdu​mie​nie po​dob​ne do tego, ja​kie po​ja​wi​ło się na ob​li​czu ka​pła​na. – Wi​tam – rzu​cił Dar Pie​śni straż​ni​kom, od​wró​cił się od nich i po​szedł da​lej. – Za​raz – ode​zwał się je​den. – Stać! Po​wra​ca​ją​cy za​trzy​mał się, spoj​rzał na nie​go i zmarsz​czył brwi. – Śmiesz wy​da​wać po​le​ce​nia bogu? Męż​czyź​ni za​mar​li. Wy​mie​ni​li się spoj​rze​nia​mi. Je​den ru​szył bie​giem w prze​ciw​ną stro​nę. Lla​ri​mar do​go​nił Dar Pie​śni. – Za​alar​mu​ją po​zo​sta​łych! – wy​dy​szał. – Zła​pią nas! – Więc mu​si​my się po​śpie​szyć! – stwier​dził bóg i ze​rwał się do bie​gu. Uśmiech​nął się, sły​sząc, jak ka​płan truch​ta i przy oka​zji stę​ka. Wkrót​ce do​tar​li do kla​py w pod​ło​dze. Dar Pie​śni przy​klęk​nął i po​świę​cił chwi​lę na zba​da​nie pod​ło​gi dłoń​mi. Wresz​cie zna​lazł ukry​ty ha​czyk. Z miną zwy​cięz​cy otwo​rzył kla​pę i wska​zał pal​cem w dół. Zre​zy​gno​wa​ny Lla​ri​mar po​krę​cił gło​wą i zszedł po dra​bi​nie w ciem​ność. Po​wra​ca​ją​cy zdjął ze ścia​ny la​tar​nię i ru​szył śla​dem ka​pła​na. Straż​nik, któ​ry nie opu​ścił po​ste​run​ku – nie mo​gąc wy​da​wać po​le​ceń Po​wra​ca​ją​ce​mu – po pro​stu stał i pa​trzył na nich z nie​po​ko​jem. Dno nie znaj​do​wa​ło się spe​cjal​nie głę​bo​ko. Dar Pie​śni zo​ba​czył zmę​czo​ne​go Lla​ri​ma​ra, któ​ry sie​dział na ja​kichś skrzy​niach. Znaj​do​wa​li się w pod​ziem​nym ma​ga​zy​nie. – Gra​tu​lu​ję, Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział ka​płan. – Zna​leź​li​śmy taj​ną kry​jów​kę, w któ​rej prze​cho​wu​ją mąkę. Dar Pie​śni prych​nął i za​czął krą​żyć po po​miesz​cze​niu, opu​ku​jąc ścia​ny. – Tam jest coś ży​we​go – po​wie​dział po chwi​li, wska​zu​jąc na mur. – W tam​tą stro​nę. Czu​ję to swo​im zmy​słem ży​cia. Lla​ri​mar uniósł brew i wstał z miej​sca. Od​cią​gnę​li kil​ka skrzyń, za któ​ry​mi od​kry​li nie​wiel​kie, wy​cię​te w ścia​nie wej​ście do tu​ne​lu. Bóg uśmiech​nął się i na czwo​ra​kach wszedł do ciem​ne​go otwo​ru. La​tar​nię po​py​chał przed sobą. – Nie wiem, czy tędy przej​dę – za​uwa​żył ka​płan. – Sko​ro ja się zmie​ści​łem, to ty też się prze​ci​śniesz – od​parł Dar Pie​śni. Ścia​ny cia​sne​go tu​ne​lu tłu​mi​ły jego głos. Lla​ri​mar wy​dał z sie​bie ko​lej​ne już tego wie​czo​ru cięż​kie wes​tchnie​nie i przy wtó​rze sze​le​stów i szu​ra​nia wci​snął się do dziu​ry. Po ja​kimś cza​sie Dar Pie​śni wszedł do o wie​le prze​stron​niej​sze​go tu​ne​lu, oświe​tlo​ne​go kil​ko​ma za​wie​szo​ny​mi na ścia​nach lam​pa​mi. Za​do​wo​lo​ny ze swe​go wy​czy​nu wy​pro​sto​wał

się i po chwi​li z wy​lo​tu cia​sne​go przej​ścia wy​chy​nął Lla​ri​mar. – Pro​szę bar​dzo – po​wie​dział Po​wra​ca​ją​cy, prze​su​wa​jąc dźwi​gnię. Kra​ta za​mknę​ła tu​nel. – Te​raz nie będą mo​gli za nami pójść. – A my bę​dzie​my mieć pro​blem z uciecz​ką – za​uwa​żył ka​płan. – Uciecz​ką? – Dar Pie​śni uniósł la​tar​nię i ro​zej​rzał się po pod​ziem​nym ko​ry​ta​rzu. – Dla​cze​go mie​li​by​śmy ucie​kać? – Pro​szę o wy​ba​cze​nie, Wa​sza Mi​łość – ode​zwał się Lla​ri​mar – ale mam wra​że​nie, że to wszyst​ko za bar​dzo ci się po​do​ba. – Cóż, w koń​cu na​zy​wa​ją mnie Męż​nym – przy​po​mniał bóg. – I przy​jem​nie mi, że w koń​cu mogę na swój przy​do​mek za​słu​żyć. A te​raz ci​cho, wciąż wy​czu​wam ży​cie w po​bli​żu. Tu​nel był w oczy​wi​sty spo​sób wy​ko​pa​ny przez lu​dzi. Wy​glą​dał mniej wię​cej tak, jak Dar Pie​śni wy​obra​żał so​bie ko​pal​nia​ne ko​ry​ta​rze. I do​kład​nie tak, jak ten, któ​ry wi​dział we śnie. Roz​ga​łę​ział się w kil​ku miej​scach, ale bóg czuł obec​ność ży​wej isto​ty do​kład​nie przed sobą. Nie po​szedł jed​nak w tam​tą stro​nę, tyl​ko skrę​cił w lewo, w tu​nel scho​dzą​cy stro​mo w dół. Szedł nim przez kil​ka mi​nut, by móc oce​nić, w któ​rą stro​nę pro​wa​dzi. – Ro​zu​miesz już? – spy​tał, spo​glą​da​jąc na Lla​ri​ma​ra, któ​ry szedł z la​tar​nią w ręku obok. Ten tu​nel nie był oświe​tlo​ny. – Ko​sza​ry Nie​ży​wych – od​po​wie​dział ka​płan. – Je​śli ko​ry​tarz nie skrę​ci, to doj​dzie​my pro​sto do nich. Dar Pie​śni ski​nął gło​wą. – Po co im pod​ziem​ne przej​ście do ko​szar? Bo​go​wie mogą je od​wie​dzać w do​wol​nej chwi​li. Po​szli da​lej. Po nie​dłu​gim cza​sie do​tar​li do kla​py w po​wa​le. Gdy ją pod​nie​śli, oka​za​ło się, że rze​czy​wi​ście pro​wa​dzi do jed​ne​go z wiel​kich ma​ga​zy​nów z Nie​ży​wy​mi. Bóg za​drżał, pa​trząc na nie​skoń​czo​ne sze​re​gi nóg, le​d​wie tyl​ko oświe​tlo​ne pło​mie​niem jego la​tar​ni. Scho​wał gło​wę, za​mknął kla​pę i po​szli da​lej ko​ry​ta​rzem. – To przej​ście two​rzy kwa​drat – za​uwa​żył ci​cho Dar Pie​śni. – Za​ło​żę się, że ta​kie same kla​py pro​wa​dzą do każ​dej z czte​rech czę​ści ko​szar – po​wie​dział Lla​ri​mar. Wy​cią​gnął rękę, zdjął nie​co zie​mi ze ścia​ny i roz​tarł ją mię​dzy pal​ca​mi. – Ten tu​nel jest now​szy od tych, któ​re zna​leź​li​śmy wy​żej. – Po​win​ni​śmy iść da​lej – po​wie​dział Dar Pie​śni. – War​tow​ni​cy Gwiaz​dy Mi​ło​sier​dzia wie​dzą, że tu je​ste​śmy. Nie wiem, komu o tym po​wie​dzą, ale wo​lał​bym skoń​czyć wy​ciecz​kę, nim za​czną nas ści​gać. Sły​sząc te sło​wa, ka​płan wy​raź​nie za​drżał. Wró​ci​li po​chy​łym tu​ne​lem do głów​ne​go ko​ry​ta​rza bie​gną​ce​go pod pa​ła​cem. Po​wra​ca​ją​cy wciąż wy​czu​wał ży​cie na jego koń​cu, ale i tym ra​zem skie​ro​wał się do in​nej od​no​gi. Wkrót​ce sta​ło się ja​sne, że i ten tu​nel roz​ga​łę​zia się i skrę​ca wie​le razy. – Przej​ścia do in​nych pa​ła​ców – do​my​ślił się, stu​ka​jąc ręką w drew​nia​ny stem​pel wzmac​nia​ją​cy po​wa​łę. – Ten ko​ry​tarz jest sta​ry, o wie​le star​szy niż tam​ten wio​dą​cy do ko​szar. Lla​ri​mar przy​tak​nął ski​nie​niem. – No do​brze – po​sta​no​wił bóg. – Czas spraw​dzić, do​kąd pro​wa​dzi głów​ny tu​nel. Ka​płan ru​szył za Da​rem Pie​śni, któ​ry za​mknął na chwi​lę oczy, sta​ra​jąc się oce​nić, w ja​kiej od​le​gło​ści od nie​go znaj​du​je się żywa isto​ta. Wra​że​nie było sła​be. Nie​mal nie​wy​czu​wal​ne. Gdy​by piw​ni​ce nie zo​sta​ły zbu​do​wa​ne wy​łącz​nie z zie​mi i skał, nie wy​czuł​by go w ogó​le. Ski​nął gło​wą do Lla​ri​ma​ra i po​szli przed sie​bie, za​cho​wu​jąc się jak naj​ci​szej. Dar Pie​śni za​uwa​żył, że po​ru​sza się za​dzi​wia​ją​co bez​sze​lest​nie. Czyż​by miał do​świad​cze​nie w skra​da​niu się? Był w tym z pew​no​ścią lep​szy od Lla​ri​ma​ra. Oczy​wi​ście od ka​pła​na lep​szy w skra​da​niu był​by na​wet to​czą​cy się po zbo​czu głaz. Głaz nie sa​pał​by po​tę​pień​czo i nie miał​by na so​bie ob​szer​ne​go, sze​lesz​czą​ce​go stro​ju. Tu​nel biegł pro​sto na​przód. Nie od​cho​dzi​ły od nie​go żad​ne od​no​gi. Dar Pie​śni pod​niósł wzrok, sta​ra​jąc się do​my​ślić, co znaj​du​je się bez​po​śred​nio nad nimi. Pa​łac Kró​la-Boga? – po​my​ślał. Pew​no​ści jed​-

nak nie miał. Pod zie​mią mie​sza​ły się kie​run​ki i od​le​gło​ści. Po​czuł eks​cy​ta​cję. Pod​nie​ce​nie. Cze​goś ta​kie​go nie po​wi​nien ro​bić ża​den bóg. Po​wra​ca​ją​cy nie po​win​ni skra​dać się po no​cach w se​kret​nych tu​ne​lach, szu​ka​jąc ta​jem​nic i wska​zó​wek. To dziw​ne, za​sta​no​wił się. Ob​da​rza​ją nas wszyst​kim, cze​go we​dług nich pra​gnie​my, ota​cza​ją nas prze​py​chem i wra​że​nia​mi. A jed​nak zu​peł​nie nie zna​my żad​nych praw​dzi​wych uczuć – stra​chu, nie​po​ko​ju, eks​cy​ta​cji. Uśmiech​nął się. Na​gle usły​szał sło​wa. Ktoś w po​bli​żu roz​ma​wiał. Zga​sił la​tar​nię i ru​szył na​przód jesz​cze ci​szej niż do​tąd. Lla​ri​ma​ra za​trzy​mał mach​nię​ciem ręki. – …go na gó​rze – mó​wił męż​czy​zna. – Przy​szedł po sio​strę księż​nicz​ki, do​kład​nie tak, jak prze​wi​dzia​łem. – Więc do​sta​łeś, cze​go chcia​łeś – ode​zwał się ktoś inny. – Choć na​dal uwa​żam, że za bar​dzo się nim przej​mu​jesz. – Va​she​ra nie wol​no nie do​ce​niać. Do​ko​nał w ży​ciu wię​cej niż stu in​nych ra​zem wzię​tych, a dla do​bra nas wszyst​kich zro​bił wię​cej, niż kie​dy​kol​wiek zro​zu​miesz. Ci​sza. – Za​mie​rzasz go za​bić? – spy​tał dru​gi z męż​czyzn. – Tak. Ci​sza. – Dziw​ny je​steś, Denth – po​wie​dział dru​gi. – Nie​mniej osią​gnę​li​śmy swój cel. – Wa​sza woj​na jesz​cze nie wy​bu​chła. – Ale wy​buch​nie. Dar Pie​śni przy​kuc​nął za ster​tą ru​pie​ci. Wi​dział przed sobą świa​tło, ale było za da​le​ko i mi​go​ta​ły w nim je​dy​nie ru​cho​me cie​nie. Po​my​ślał, że ma ogrom​ne szczę​ście, że pod​słu​chał aku​rat ten frag​ment roz​mo​wy. Czyż​by to był do​wód, że jego sny fak​tycz​nie prze​wi​dy​wa​ły przy​szłość? A może to wszyst​ko sta​no​wi​ło zwy​kły zbieg oko​licz​no​ści? Było prze​cież bar​dzo póź​no i każ​dy, kto o tej po​rze nie spał, z pew​no​ścią zaj​mo​wał się czymś, co chciał za​cho​wać wy​łącz​nie dla sie​bie. – Mam dla cie​bie za​da​nie – pod​jął dru​gi z roz​mów​ców. – Chce​my, że​byś ko​goś dla nas prze​słu​chał. – Trud​no – od​parł pierw​szy, któ​re​go głos za​czął się od​da​lać. – Ja mu​szę pod​dać tor​tu​rom daw​ne​go przy​ja​cie​la. Nie ro​bię tego te​raz tyl​ko dla​te​go, że mu​sia​łem się po​zbyć tego po​twor​ne​go mie​cza. – Denth! Wra​caj tu! – Nie ty mnie wy​naj​mo​wa​łeś, mały czło​wiecz​ku. – Głos pierw​sze​go męż​czy​zny cichł co​raz bar​dziej. – Je​śli chcesz, że​bym coś zro​bił, po​ga​daj z sze​fem. A je​śli nie, to wiesz gdzie mnie szu​kać. Ci​sza. Mo​ment póź​niej coś po​ru​szy​ło się za Da​rem Pie​śni. Bóg od​wró​cił się gwał​tow​nie i za​uwa​żył skra​da​ją​ce​go się ku nie​mu Lla​ri​ma​ra. Za​trzy​mał go mach​nię​ciem ręki i do​łą​czył do nie​go da​lej w głę​bi tu​ne​lu. – I co? – szep​nął ka​płan. – Gło​sy przed nami – rów​nie ci​cho od​po​wie​dział Po​wra​ca​ją​cy. Kry​ły ich ciem​no​ści ko​ry​ta​rza. – Roz​ma​wia​li o woj​nie. – Kim byli? – spy​tał Lla​ri​mar. – Nie wiem – przy​znał bóg. – Ale za​mie​rzam się tego do​wie​dzieć. Za​cze​kaj tu, a ja tym​cza​sem… Prze​rwał mu gło​śny krzyk. Dar Pie​śni aż pod​sko​czył. Wrzask do​la​ty​wał z tego sa​me​go miej​sca, w któ​rym chwi​lę temu sły​szał gło​sy, i brzmiał zu​peł​nie jak… – Pusz​czaj mnie! – dar​ła się Po​ran​na Rosa. – Co wy so​bie wy​obra​ża​cie?! Je​stem bo​gi​nią! Dar Pie​śni wy​pro​sto​wał się gwał​tow​nie. Męż​czy​zna od​po​wie​dział coś Po​wra​ca​ją​cej, ale byli za da​le​ko, by moż​na było zro​zu​mieć sło​wa. – Pu​ścisz mnie, i to już! – krzy​cza​ła. – Ja… – Urwa​ła na​gle i jęk​nę​ła. Ser​ce Po​wra​ca​ją​ce​go wa​li​ło jak mło​tem. Po​stą​pił krok na​przód. – Wa​sza Mi​łość! – Tak​że i Lla​ri​mar pod​niósł się z miej​sca. – Mu​si​my iść po po​moc!

– My tu przy​szli​śmy na po​moc – syk​nął Dar Pie​śni i za​czerp​nął głę​bo​ko tchu, po czym, za​ska​ku​jąc sa​me​go sie​bie, rzu​cił się bie​giem przed sie​bie. Świa​tło zbli​ża​ło się szyb​ko, skrę​cił za róg i zna​lazł się w czę​ści tu​ne​lu o ścia​nach wy​ło​żo​nych ka​mie​nia​mi. Po kil​ku se​kun​dach pę​dził już po gład​kiej po​sadz​ce. Tra​fił do lo​chu. Po​ran​na Rosa sie​dzia​ła przy​wią​za​na do krze​sła. Ota​cza​ła ją gru​pa męż​czyzn ubra​nych w stro​je ka​pła​nów Kró​la-Boga, któ​rym to​wa​rzy​szy​ło kil​ku umun​du​ro​wa​nych żoł​da​ków. Bo​gi​ni krwa​wi​ła z roz​bi​tej war​gi. Wci​śnię​ty do ust kne​bel tłu​mił szloch. Mia​ła na so​bie pięk​ną, choć te​raz brud​ną i roz​cheł​sta​ną noc​ną ko​szu​lę. Wszy​scy obec​ni w po​miesz​cze​niu unie​śli wzrok, zdzi​wie​ni, że ktoś za​szedł ich od tyłu. Dar Pie​śni sko​rzy​stał z prze​wa​gi chwi​li i ude​rzył ra​mie​niem sto​ją​ce​go naj​bli​żej żoł​nie​rza. Męż​czy​zna po​le​ciał ple​ca​mi na ścia​nę. Bóg był więk​szy i cięż​szy, więc nie miał żad​nych pro​ble​mów z po​wa​le​niem go. Przy​klęk​nął i szyb​kim ru​chem wy​szarp​nął z po​chwy miecz po​ko​na​ne​go. – Ha! – rzu​cił, mie​rząc ostrzem w sto​ją​cych przed nim męż​czyzn. – Któ​ry pierw​szy? Żoł​nie​rze po​pa​trzy​li na nie​go ogłu​pia​ły​mi spoj​rze​nia​mi. – We​dług mnie ty! – syk​nął Dar Pie​śni i rzu​cił się na sto​ją​ce​go bli​sko straż​ni​ka. Cię​cie chy​bi​ło o do​bre trzy cale i bóg za​chwiał się, wy​trą​co​ny z rów​no​wa​gi im​pe​tem pchnię​cia. War​tow​nik wresz​cie zro​zu​miał, co się dzie​je, i się​gnął po miecz. Ka​pła​ni cof​nę​li się pod ścia​nę. Wstrzą​śnię​ta Po​ran​na Rosa pa​trzy​ła przez łzy. Je​den z żoł​nie​rzy za​ata​ko​wał Po​wra​ca​ją​ce​go, któ​ry nie​zręcz​nie uniósł klin​gę do blo​ku. Wy​szło mu to fa​tal​nie. Po​wa​lo​ny wcze​śniej straż​nik na​tych​miast rzu​cił się mu do nóg i po​cią​gnął go na zie​mię. W tej sa​mej chwi​li je​den ze sto​ją​cych prze​ciw​ni​ków wbił ostrze mie​cza w udo boga. Z rany po​pły​nę​ła krew tak samo czer​wo​na jak u każ​de​go śmier​tel​ni​ka. Dar Pie​śni w jed​nej chwi​li po​znał ból, i to więk​szy, niż ja​ki​kol​wiek, któ​re​go do​znał pod​czas swe​go krót​kie​go ży​cia. Wrza​snął. Przez łzy do​strzegł Lla​ri​ma​ra, któ​ry bo​ha​ter​sko rzu​cił się od tyłu na jed​ne​go z żoł​nie​rzy, ale ka​płan wal​czył rów​nie sła​bo jak przed chwi​lą Dar Pie​śni. Żoł​nie​rze się roz​pierz​chli. Kil​ku pil​no​wa​ło tu​ne​lu, a je​den przy​tknął za​krwa​wio​ne ostrze do gar​dła le​żą​ce​go boga. To za​baw​ne, po​my​ślał Dar Pie​śni, za​ci​ska​jąc z bólu zęby. Zu​peł​nie nie tak to so​bie wy​obra​ża​łem.

53 Vi​ven​na cze​ka​ła na Va​she​ra dłu​go w noc. Nie wra​cał. Prze​cha​dza​ła się po ich ma​łym po​ko​iku – szó​stym z ko​lei. Ni​g​dy nie za​trzy​my​wa​li się w jed​nym miej​scu dłu​żej niż kil​ka dni. Ten, po​dob​nie jak wszyst​kie po​przed​nie, nie był ume​blo​wa​ny, znaj​do​wa​ły się w nim je​dy​nie ich po​sła​nia, wo​rek Va​she​ra i po​je​dyn​cza, roz​mi​go​ta​na świe​ca. Nie był​by za​do​wo​lo​ny, gdy​by się do​wie​dział, że zmar​no​wa​ła świe​cę. Był za​ska​ku​ją​co oszczęd​ny jak na czło​wie​ka, któ​ry pod po​sta​cią Bio​Chro​my po​sia​dał praw​dzi​wą for​tu​nę. Nie prze​sta​wa​ła krą​żyć. Wie​dzia​ła, że po​win​na się po​ło​żyć. Va​sher po​tra​fi o sie​bie za​dbać. Mia​ła wra​że​nie, że je​dy​ną oso​bą w ca​łym T’Te​lir, któ​ra tego nie umie, jest ona sama. Ale prze​cież po​wie​dział, że idzie tyl​ko na krót​ki re​ko​ne​sans. Był co praw​da sa​mot​ni​kiem, ale wy​glą​da​ło na to, że ro​zu​mie, iż księż​nicz​ka chce brać ak​tyw​ny udział w ich pra​cy i zwy​kle mó​wił jej do​kąd idzie i kie​dy po​win​na się go spo​dzie​wać z po​wro​tem. Ni​g​dy nie cze​ka​ła tak na Den​tha, a z Va​she​rem prze​pra​co​wa​ła do​tąd le​d​wie uła​mek cza​su, któ​ry spę​dzi​ła z na​jem​ni​ka​mi. Dla​cze​go więc tak bar​dzo się te​raz mar​twi? Je​śli cho​dzi o Den​tha, to czu​ła się jego przy​ja​ciół​ką, ale tak na​praw​dę nie za​le​ża​ło jej na nim. Był cza​ru​ją​cy i za​baw​ny, ale w pe​wien spo​sób od​da​lo​ny. Tym​cza​sem Va​sher… cóż, Va​sher był sobą. Nie ucie​kał się do żad​nych gie​rek. Nie no​sił fał​szy​wej ma​ski. Jak do​tąd Vi​ven​na spo​tka​ła tyl​ko jed​ną taką oso​bę: wła​sną sio​strę, tę któ​ra mia​ła uro​dzić dziec​ko wład​cy Hal​lan​dren. Pa​nie Ko​lo​rów! – po​my​śla​ła, za​wra​ca​jąc po raz ko​lej​ny. Jak mo​gło do tego wszyst​kie​go dojść?

Siri ock​nę​ła się gwał​tow​nie. Na ze​wnątrz jej kom​na​ty roz​le​ga​ły się krzy​ki. Wsta​ła śpiesz​nie z łoża, po​de​szła do drzwi i przy​tknę​ła do nich ucho. Od​gło​sy wal​ki. Je​śli w ogó​le mia​ła ucie​kać, to te​raz nad​szedł naj​lep​szy mo​ment. Szarp​nę​ła za klam​kę, w sza​leń​czej na​dziei, że ktoś nie za​mknął wrót. Na​wet nie drgnę​ły. Za​klę​ła. Od​gło​sy star​cia sły​sza​ła już wcze​śniej – krzy​ki i jęki umie​ra​ją​cych męż​czyzn. I te​raz zno​wu. Może ktoś chciał mnie ura​to​wać? – prze​mknę​ło jej przez myśl. Ale kto? Drzwi na​gle za​grze​cho​ta​ły. Dziew​czy​na od​sko​czy​ła i otwo​rzy​ły się. Sta​nął w nich Tre​le​de​es, wy​so​ki ka​płan Kró​la-Boga. – Szyb​ko, dziec​ko. – Ski​nął na nią ręką. – Mu​sisz ze mną pójść. Siri roz​pacz​li​wie za​czę​ła roz​glą​dać się za dro​gą uciecz​ki. Cof​nę​ła się przed du​chow​nym, któ​ry za​klął pod no​sem i we​zwał ru​chem dło​ni dwóch żoł​nie​rzy w mun​du​rach stra​ży miej​skiej. Wbie​gli i chwy​ci​li ją. Wrza​snę​ła. – Ci​szej, głu​pia! – rzu​cił Tre​le​de​es. – Pró​bu​je​my cię ra​to​wać. Kłam​stwa brzmia​ły pu​sto w jej uszach. Szar​pa​ła się, gdy wy​cią​ga​li ją z kom​na​ty. Na ze​wnątrz po​sadz​ka była usła​na cia​ła​mi. Część zwłok była ubra​na w uni​for​my gwar​dzi​stów, inne w mie​sza​ne zbro​je, a jesz​cze inne mia​ły sza​rą skó​rę. Usły​sza​ła wal​kę trwa​ją​cą gdzieś da​lej w ko​ry​ta​rzu. Krzyk​nę​ła w tam​tą stro​nę. Żoł​nie​rze po​cią​gnę​li ją za sobą.

Sta​ry Chapps, tak go na​zy​wa​li. To zna​czy, ci, któ​rzy w ogó​le się do nie​go zwra​ca​li. Sie​dział w swej ma​łej ło​dzi i pły​nął po​wo​li po ciem​nych wo​dach za​to​ki. Noc​na wy​pra​wa na ryby. Za dnia na​le​ża​ło wno​sić opła​tę za po​łów na wo​dach T’Te​lir. Teo​re​tycz​nie za noc​ne po​ło​wy też po​win​no się pła​cić. Noc jed​nak róż​ni​ła się tym, że nikt nie mógł go zo​ba​czyć. Sta​ry Chapps za​chi​cho​tał, spusz​cza​jąc sieć za bur​tę. Bi​ją​ca o łód​kę woda wy​da​wa​ła cha​rak​te​ry​stycz​ny dźwięk. Chlup, chlup, chlup. Ciem​ność. Lu​bił ciem​no​ści. Chlup, chlup, chlup. Od cza​su do cza​su imał się le​piej płat​nych za​jęć. Na przy​kład od​bie​rał cia​ła od któ​re​goś z sze​fów gan​gów, przy​wią​zy​wał im do nóg wor​ki ka​mie​ni i to​pił je w wo​dach za​to​ki. Mu​sia​ły ich już tam pły​wać set​ki. Set​ki tru​pów ko​ły​szą​cych się z prą​dem, ze sto​pa​mi cią​żą​cy​mi ku dnu. Po​tań​ców​ka szkie​le​tów. Tańcz​cie, tańcz​cie, tańcz​cie. Ale dziś nie miał żad​nych ciał. Szko​da. To ozna​cza​ło wy​pra​wę na ryby. Dar​mo​we ryby, za któ​rych odła​wia​nie nie mu​siał pła​cić. A dar​mo​we ryby, to do​bre ryby. Nie tu… – usły​szał ja​kiś głos. – Tro​chę bar​dziej w pra​wo. Mo​rze cza​sa​mi z nim roz​ma​wia​ło. Kie​ro​wa​ło go w jed​ną czy dru​gą stro​nę. Ra​do​śnie skie​ro​wał łódź tam, gdzie pod​po​wie​dzia​ło. Pły​wał po za​to​ce nie​mal noc w noc. Za​pew​ne zna​ła go już bar​dzo do​brze. Świet​nie, te​raz za​rzuć sieć – znów ode​zwa​ło się mo​rze. Tak uczy​nił. W tej czę​ści za​to​ki nie było zbyt głę​bo​ko. Cią​gnął ob​cią​żo​ną na koń​cach sieć po dnie i chwy​tał mniej​sze ryby, któ​re że​ro​wa​ły na pły​ci​znach. Nie były to jego wy​ma​rzo​ne ga​tun​ki, ale nie​bo się za​cią​ga​ło i nie chciał od​da​lać się od brze​gu. Czyż​by za​no​si​ło się na bu​rzę? Wtem sieć o coś za​cze​pi​ła. Stęk​nął i szarp​nął. Cza​sa​mi za​plą​ty​wa​ły się śmie​ci ze stat​ków lub ko​ra​low​ce. Ale to coś było cięż​kie. Zbyt cięż​kie. Wy​cią​gnął zna​le​zi​sko na po​kład i od​sło​nił la​tar​nię, ry​zy​ku​jąc pro​myk świa​tła. Na dnie ło​dzi le​żał oplą​ta​ny sie​cią miecz. Sre​brzy​sta po​chwa, czar​na rę​ko​jeść. Chlup, chlup, chlup. Ach, wspa​nia​le – po​wie​dział głos, te​raz dużo bar​dziej wy​raź​ny. Nie cier​pię wody. Na dole jest mo​kro i peł​no tam mułu. Ocza​ro​wa​ny Sta​ry Chapps wy​cią​gnął rękę i pod​niósł broń. Była cięż​ka. Nie miał​byś ocho​ty znisz​czyć nie​co zła, co? Szcze​rze mó​wiąc, nie do koń​ca wiem, co to zna​czy, ale za​ufam two​im de​cy​zjom. Sta​ry Chapps uśmiech​nął się. Och, no do​brze – cią​gnął miecz. Sko​ro tak bar​dzo chcesz, mo​żesz mnie jesz​cze tro​chę po​po​dzi​wiać. Ale po​tem to już na​praw​dę mu​si​my wra​cać na brzeg.

Va​sher ock​nął się z po​twor​nym bó​lem gło​wy. Wi​siał przy​wią​za​ny za nad​garst​ki do haka wbi​te​go w su​fit ka​mien​nej sali. Za​uwa​żył, że skrę​po​wa​no go tą samą liną, któ​rej użył do zwią​za​nia słu​żą​cej. Nie mia​ła na so​bie ani plam​ki ko​lo​ru. Co wię​cej, wszyst​ko wo​kół nie​go było jed​no​li​cie sza​re. Zo​stał ro​ze​bra​ny nie​mal do naga. Zo​sta​wio​no mu tyl​ko krót​kie bia​łe spoden​ki. Jęk​nął. Ra​mio​na wy​cią​gnię​te ku gó​rze pod nie​na​tu​ral​nym nie​wy​god​nym ką​tem szyb​ko drę​twia​ły. Nie był co praw​da skrę​po​wa​ny, ale nie miał w so​bie ani jed​ne​go Od​de​chu – całą swo​ją Bio​Chro​mę zu​żył w wal​ce, Roz​bu​dza​jąc płaszcz po​ko​na​ne​go na​jem​ni​ka. Jęk​nął. W ką​cie lo​chu pa​li​ła się la​tar​nia. Obok ma​ja​czy​ła czy​jaś po​stać. – A więc wró​ci​li​śmy obaj – rzu​cił Denth. Va​sher nie od​po​wie​dział. – Je​stem ci coś wi​nien tak​że za śmierć Ar​ste​ela – po​wie​dział ci​cho na​jem​nik. – Chcę wie​dzieć, w jaki

spo​sób go za​bi​łeś. – W po​je​dyn​ku – wy​char​czał Va​sher. – Nie po​ko​na​łeś go w po​je​dyn​ku, Va​sher – syk​nął Denth i pod​szedł do wi​szą​ce​go. – Wiem to. – Więc może pod​kra​dłem się i za​dźga​łem go od tyłu – od​parł Va​sher. – Na to wła​śnie za​słu​gi​wał. Denth ude​rzył go na od​lew w twarz. Va​sher za​ko​ły​sał się na haku. – Ar​ste​el był do​brym czło​wie​kiem! – Kie​dyś – za​uwa​żył Va​sher, czu​jąc w ustach smak krwi. – Kie​dyś wszy​scy by​li​śmy do​bry​mi ludź​mi, Denth. Kie​dyś. Na​jem​nik mil​czał przez chwi​lę. – My​ślisz, że to, po co tu wró​ci​łeś, wy​star​czy, by od​ku​pić wszyst​ko, co zro​bi​łeś? – Na pew​no bar​dziej niż pa​ra​nie się na​jem​nic​twem – rzu​cił Va​sher. – Bar​dziej niż pra​ca dla każ​de​go, kto ma dość zło​ta. – Je​stem ta​kim, ja​kim mnie uczy​ni​łeś – po​wie​dział ci​cho Denth. – Vi​ven​na, ona ci za​ufa​ła. Na​jem​nik od​wró​cił się. Ukrył twarz w ciem​no​ści, gdzie świa​tło la​tar​ni jej nie się​ga​ło. – Tak mia​ło być. – Lu​bi​ła cię. A ty za​bi​łeś jej przy​ja​cie​la. – Spra​wy wy​mknę​ły mi się nie​znacz​nie spod kon​tro​li. – Za​wsze ci się wszyst​ko wy​my​ka – mruk​nął Va​sher. Denth uniósł brew. W nie​pew​nym świe​tle moż​na było na jego ob​li​czu do​strzec cień roz​ba​wie​nia. – Mnie się wy​my​ka? Ja tra​cę kon​tro​lę, Va​sher? Ja? A kie​dy ostat​nio do​pro​wa​dzi​łem do wy​bu​chu woj​ny? Kie​dy do​ko​na​łem rze​zi dzie​siąt​ków ty​się​cy lu​dzi? To ty zdra​dzi​łeś swe​go naj​lep​sze​go przy​ja​cie​la i za​bi​łeś ko​bie​tę, któ​ra go ko​cha​ła. Va​sher nie od​po​wie​dział. Co zresz​tą mógł po​wie​dzieć? Że Sha​sha​ra mu​sia​ła umrzeć? Wie​le szkód wy​rzą​dzi​ła już przez to, że ujaw​ni​ła Roz​ka​zy umoż​li​wia​ją​ce two​rze​nie Nie​ży​wych z po​mo​cą po​je​dyn​cze​go Od​de​chu. Co by się sta​ło, gdy​by w ręce uwi​kła​nych w Wie​lo​woj​nie wład​ców tra​fi​ła umie​jęt​ność two​rze​nia Prze​bu​dzo​nej sta​li, ta​kiej, z ja​kiej wy​ku​to Krew Nocy? Nie​umar​łe po​two​ry mor​du​ją​ce lu​dzi za po​mo​cą Prze​bu​dzo​nych, krwio​żer​czych mie​czy… Ale to nie mia​ło zna​cze​nia dla czło​wie​ka, któ​ry wi​dział, jak jego sio​stra gi​nie z ręki Va​she​ra. Poza tym Va​sher ro​zu​miał, że nie jest wia​ry​god​ny. Sam two​rzył po​two​ry, któ​re wal​czy​ły w tej woj​nie. Nie były to mon​stra tak strasz​ne jak Krew Nocy, ale i tak nie​zwy​kle krwio​żer​cze. – Mia​łem za​miar od​dać cię Tonk Fa​ho​wi – po​wie​dział Denth i znów od​wró​cił się od wi​szą​ce​go. – On lubi krzyw​dzić. Taka jego sła​bość. Wszy​scy ja​kieś mamy. Pod moim okiem uda​ło mu się ogra​ni​czyć swo​je za​pę​dy do zwie​rząt. – Spoj​rzał Va​she​ro​wi w oczy. – Ale wiesz? Za​wsze mnie cie​ka​wi​ło, dla​cze​go za​da​wa​nie bólu tak bar​dzo go bawi.

Zbli​żał się świt. Vi​ven​na od​rzu​ci​ła koc. Nie mo​gła za​snąć. Ubra​ła się, dziw​nie zde​ner​wo​wa​na. Sama tego nie ro​zu​mia​ła. Prze​cież Va​she​ro​wi na pew​no nic się nie sta​ło. Za​pew​ne ba​wił się w ja​kiejś ta​wer​nie. Tak, oczy​wi​ście, po​my​śla​ła gorz​ko. On w ta​wer​nie. Jak​by to było do nie​go po​dob​ne. Ni​g​dy przed​tem nie zda​rzy​ło mu się nie wró​cić na noc. Coś mu​sia​ło się stać. Za​ło​ży​ła pas i za​trzy​ma​ła się, pa​trząc na wo​rek Va​she​ra i jego ubra​nia. Nie uda​ło mi się nic, cze​go się pod​ję​łam po opusz​cze​niu Idris, my​śla​ła. Nie uda​ło mi się ży​cie re​wo​lu​cjo​nist​ki, oka​za​łam się mar​ną że​bracz​ką i za​wio​dłam jako sio​stra. Co mam te​raz zro​bić? Zna​leźć go? Nie wiem na​wet, gdzie mia​ła​bym za​cząć po​szu​ki​wa​nia. Od​wró​ci​ła wzrok od wor​ka. Po​raż​ka. Nie była do tego przy​zwy​cza​jo​na. W Idris wy​cho​dzi​ło jej wszyst​ko, cze​go się tknę​ła.

Może wła​śnie na tym po​le​ga pro​blem. Usia​dła, po​grą​żo​na w my​ślach. W mo​jej nie​na​wi​ści do Hal​lan​dren, w tym, że za wszel​ką cenę chcia​łam ura​to​wać Siri i za​jąć jej miej​sce. Kie​dy oj​ciec wy​brał sio​strę za​miast niej, po raz pierw​szy w ży​ciu po​czu​ła, że nie jest wy​star​cza​ją​co do​bra. Dla​te​go przy​by​ła do T’Te​lir, z sil​nym po​sta​no​wie​niem udo​wod​nie​nia, że to nie ona za​wio​dła. Że za​wiódł ktoś inny. Kto​kol​wiek. Byle nie ona. Ale Hal​lan​dren raz po raz po​ka​zy​wa​ło jej, że to ona jest nie​po​rad​na. A te​raz, kie​dy pró​bo​wa​ła i do​zna​wa​ła po​ra​żek już tak wie​le razy, ja​kie​kol​wiek dzia​ła​nie przy​cho​dzi​ło jej z tru​dem. Dzia​ła​jąc, ry​zy​ko​wa​ła jesz​cze jed​ną klę​skę, i to ją znie​chę​ca​ło do tego stop​nia, że bez​czyn​ność wy​da​wa​ła się zba​wie​niem. Na tym po​le​ga​ła wła​śnie cała aro​gan​cja ży​cia Vi​ven​ny. Po​chy​li​ła gło​wę. To ostat​ni klej​not w mo​jej ko​ro​nie hi​po​kryt​ki. Chcesz być w czym​kol​wiek do​bra? – prze​mknę​ło jej przez myśl. – Chcesz na​uczyć się pa​no​wać nad wszyst​kim, co cię spo​ty​ka? Więc mu​sisz się też na​uczyć prze​gry​wać. Ta myśl na​pa​wa​ła ją prze​ra​że​niem, ale księż​nicz​ka ro​zu​mia​ła, że tak wła​śnie wy​glą​da praw​da. Wsta​ła i po​de​szła do ba​ga​żu Va​she​ra. Wy​cią​gnę​ła z wor​ka wy​mię​tą ko​szu​lę i parę spodni. Z obu czę​ści stro​ju zwi​sa​ły dłu​gie wstę​gi ma​te​ria​łu. Vi​ven​na ubra​ła się w nie. Na górę na​rzu​ci​ła za​pa​so​wy płaszcz Va​she​ra. Pach​niał jak on i był skro​jo​ny – po​dob​nie jak jego dru​gi płaszcz – w kształt lek​ko przy​po​mi​na​ją​cy ludz​ką po​stać. Te​raz zna​ła przy​naj​mniej je​den z po​wo​dów, dla któ​rych Va​sher no​sił tak bar​dzo po​szar​pa​ne ubra​nia. Wy​ję​ła z wor​ka kil​ka ko​lo​ro​wych chu​s​te​czek. – Chroń mnie – roz​ka​za​ła płasz​czo​wi, wy​obra​ża​jąc so​bie przy tym, jak ma​te​riał oży​wa i chwy​ta lu​dzi, któ​rzy sta​ra​ją się ją za​ata​ko​wać. Do​tknę​ła rę​ka​wa ko​szu​li. – Na we​zwa​nie – po​le​ci​ła – stań​cie się mo​imi pal​ca​mi i chwy​taj​cie to, co one. Tyl​ko dwa razy sły​sza​ła Va​she​ra wy​da​ją​ce​go ten Roz​kaz i nie była pew​na, jak zwi​zu​ali​zo​wać so​bie to, co wstę​gi po​win​ny ro​bić. Wy​obra​zi​ła so​bie więc, że frędz​le opla​ta​ją jej dło​nie, tak jak ro​bi​ły na po​le​ce​nie Va​she​ra. Prze​bu​dzi​ła spodnie, na​ka​zu​jąc im wzmoc​nić swe nogi. Wstę​gi u no​ga​wek za​czę​ły drżeć i dziew​czy​na pod​nio​sła ko​lej​no sto​py, po​zwa​la​jąc tka​ni​nie ob​jąć je od spodu. Po​czu​ła, że stoi o wie​le pew​niej, no​gaw​ki cia​sno oplo​tły jej łyd​ki i uda. Na ko​niec wzię​ła do ręki miecz, któ​ry do​sta​ła od Va​she​ra. Na​dal nie umia​ła się nim po​słu​gi​wać, ale wie​dzia​ła już, jak na​le​ży go wła​ści​wie trzy​mać. Mia​ła wra​że​nie, że po​win​na go za​brać. Wy​szła z po​ko​ju.

Dar Pie​śni rzad​ko wi​dy​wał pła​czą​ce bo​gi​nie. – To nie tak mia​ło być – jęk​nę​ła Po​ran​na Rosa, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na łzy spły​wa​ją​ce stru​mie​nia​mi po jej po​licz​kach. – Wszyst​ko mia​łam pod kon​tro​lą. Loch pod pa​ła​cem Kró​la-Boga był bar​dzo cia​sny. Klat​ki – przy​po​mi​na​ją​ce te, w któ​rych trzy​ma się dzi​kie zwie​rzę​ta – cią​gnę​ły się rzę​da​mi pod dwie​ma ścia​na​mi. Były wy​star​cza​ją​co duże, by zmie​ścił się w nich bóg. Dar Pie​śni nie był pe​wien, czy to jest tyl​ko przy​pa​dek. Po​ran​na Rosa po​cią​gnę​ła no​sem. – Wy​da​wa​ło mi się, że ka​pła​ni Kró​la-Boga są po mo​jej stro​nie. Pra​co​wa​li​śmy wspól​nie. Coś tu jest nie tak, po​my​ślał Po​wra​ca​ją​cy, przy​glą​da​jąc się gru​pie ka​pła​nów, roz​ma​wia​ją​cych nie​spo​koj​ny​mi ści​szo​ny​mi gło​sa​mi po dru​giej stro​nie po​miesz​cze​nia. Lla​ri​mar ze spusz​czo​ną gło​wą sie​dział za​mknię​ty w swo​jej klat​ce. Od​wró​cił się na po​wrót do Po​ran​nej Rosy. – Jak dłu​go? – spy​tał. – Od jak daw​na z nimi pra​co​wa​łaś? – Od po​cząt​ku – przy​zna​ła bo​gi​ni. – Mia​łam zdo​być ha​sła bez​pie​czeń​stwa. Ra​zem wy​my​śli​li​śmy ten

plan! – Dla​cze​go zwró​ci​li się prze​ciw​ko to​bie? Po​krę​ci​ła gło​wą i spu​ści​ła wzrok. – Po​wie​dzie​li, że nie wy​peł​ni​łam swo​jej czę​ści za​da​nia. Uzna​li, że coś przed nimi ukry​wam. – A ukry​wa​łaś? Spoj​rza​ła w bok. Wciąż pła​ka​ła. W celi wy​glą​da​ła bar​dzo dziw​nie. Pięk​na ko​bie​ta o bo​skim cie​le, w suk​ni z de​li​kat​ne​go je​dwa​biu, sie​dzą​ca na zie​mi, oto​czo​na że​la​zny​mi szta​ba​mi. Za​pła​ka​na. Mu​si​my się stąd wy​do​stać, po​my​ślał Dar Pie​śni. Igno​ru​jąc ból uda, przy​su​nął się do krat, od​dzie​la​ją​cych jego klat​kę od celi Lla​ri​ma​ra. – Wier​ci​pię​to! – syk​nął. – Wier​ci​pię​to! Ka​płan pod​niósł wzrok. Był w opła​ka​nym sta​nie. – Cze​go się uży​wa do otwar​cia zam​ków? – spy​tał bóg. Lla​ri​mar za​mru​gał gwał​tow​nie. – Co? – Jak się otwie​ra zam​ki? – po​wtó​rzył Dar Pie​śni i wska​zał pal​cem. – Może od​kry​ję, że umiem to ro​bić, je​śli tyl​ko spró​bu​ję. Wciąż nie ro​zu​miem, dla​cze​go tak sła​bo wła​dam mie​czem. Ale to z pew​no​ścią po​tra​fię. Mu​szę tyl​ko wie​dzieć, czym to się robi. Lla​ri​mar po​pa​trzył na nie​go z nie​do​wie​rza​niem. – Może ja… – za​czął bóg. – Co z tobą? – szep​nął Lla​ri​mar. Dar Pie​śni umilkł. – Co z tobą?! – krzyk​nął ka​płan i pod​niósł się z miej​sca. – By​łeś skry​bą! Na Ko​lo​ry, zwy​kłym skry​bą! Nie żoł​nie​rzem. Nie sze​ry​fem. Nie zło​dzie​jem. By​łeś księ​go​wym pod​rzęd​ne​go li​chwia​rza! Co ta​kie​go? – prze​mknę​ło Po​wra​ca​ją​ce​mu przez myśl. – I wte​dy by​łeś ta​kim sa​mym idio​tą jak te​raz! – hu​czał ka​płan. – Czy ty się kie​dy​kol​wiek za​sta​na​wiasz, za​nim coś zro​bisz? Dla​cze​go nie mo​żesz raz na ja​kiś czas za​trzy​mać się i za​dać so​bie pro​ste​go py​ta​nia: „Za​cho​wu​ję się jak du​reń, czy nie?”. I pod​po​wiem ci, od​po​wiedź za​zwy​czaj brzmi „tak”! Wstrzą​śnię​ty Dar Pie​śni od​su​nął się od krat. Lla​ri​mar krzy​czał. Lla​ri​mar! – I za​wsze, za każ​dym ra​zem, wpa​dam przez cie​bie w kło​po​ty! Nic się nie zmie​ni​łeś. Zo​sta​łeś bo​giem, a i tak uda​ło ci się skoń​czyć w wię​zie​niu! Kor​pu​lent​ny ka​płan osu​nął się na zie​mię. Od​dy​chał cięż​ko, głę​bo​ko, po​iry​to​wa​ny krę​cił gło​wą. Po​ran​na Rosa – po​dob​nie jak po​zo​sta​li ka​pła​ni – przy​glą​da​ła się im obu sze​ro​ko otwar​ty​mi ocza​mi. Jest w nich coś dziw​ne​go. Tyl​ko co? – za​sta​no​wił się Dar Pie​śni, pró​bu​jąc po​zbie​rać my​śli i opa​no​wać emo​cje, gdy ka​pła​ni zbli​ży​li się do kla​tek. – Da​rze Pie​śni – rzu​cił je​den z nich, po​chy​la​jąc się przy jego celi. – Po​trzeb​ne nam są two​je ha​sła bez​pie​czeń​stwa. Bóg prych​nął. – Przy​kro mi to przy​znać, ale oba​wiam się, że za​po​mnia​łem. Za​pew​ne zna​na jest wam moja re​pu​ta​cja oso​by o wy​jąt​ko​wo sła​bym umy​śle. W koń​cu, ja​kim trze​ba być głup​cem, by przyjść tu, rzu​cić się na was i dać się tak ła​two schwy​tać? Uśmiech​nął się do nich. Ka​płan sto​ją​cy przy jego klat​ce wes​tchnął i mach​nął ręką na po​zo​sta​łych. Otwo​rzy​li klat​kę Po​ran​nej Rosy i wy​cią​gnę​li ją na ze​wnątrz. Bo​gi​ni za​czę​ła krzy​czeć i szar​pać się. Dar Pie​śni przy​glą​dał się z uśmie​chem wy​wo​ły​wa​ne​mu przez nią za​mie​sza​niu. Ka​pła​nów było jed​nak sze​ściu i wkrót​ce ją okieł​zna​li. I wte​dy je​den z nich się​gnął po szty​let i po​de​rżnął jej gar​dło. Dar Pie​śni zo​stał ude​rzo​ny szo​kiem, jak fi​zycz​nym przed​mio​tem. Znie​ru​cho​miał z sze​ro​ko otwar​ty​mi

oczy​ma, pa​trząc na czer​wo​ną krew bu​cha​ją​cą z szyi bo​gi​ni, pla​mią​cą jej pięk​ną suk​nię. O wie​le bar​dziej prze​ra​ża​ją​ca była pa​ni​ka w jej spoj​rze​niu. Mia​ła ta​kie pięk​ne oczy. – Nie! – krzyk​nął Dar Pie​śni i rzu​cił się na kra​ty, bez​rad​nie wy​cią​ga​jąc ręce do Po​ran​nej Rosy. Na​prę​żył swo​je bo​skie mię​śnie, przy​warł do sta​lo​wych sztab i po​czuł jak za​czy​na drżeć. Wszyst​ko na nic. Na​wet do​sko​na​łe cia​ło nie było w sta​nie po​ra​dzić so​bie ze sta​lą. – By​dla​ki! – ryk​nął. – Wy prze​klę​te by​dla​ki! – Wa​lił pię​ścią w kra​ty. Oczy Po​ran​nej Rosy za​szły mgłą. I na​gle jej Bio​Chro​ma zga​sła. Wy​glą​da​ło to tak, jak​by go​re​ją​ce ogni​sko zma​la​ło do roz​mia​rów świecz​ki. Zga​sła. – Nie… – szep​nął Dar Pie​śni i zo​bo​jęt​nia​ły osu​nął się na ko​la​na. Ka​pła​ni spoj​rze​li na nie​go. – A więc za​le​ża​ło ci na niej – ode​zwał się je​den z nich. – Przy​kro mi, że mu​sie​li​śmy to zro​bić. – Z po​waż​ną i smut​ną miną uklęk​nął przy uwię​zio​nym bogu. – Po​sta​no​wi​li​śmy, że mu​si​my ją za​bić, byś zro​zu​miał, że nie żar​tu​je​my. Znam two​ją re​pu​ta​cję i wiem, że rzad​ko trak​tu​jesz co​kol​wiek po​waż​nie. W wie​lu sy​tu​acjach to na​wet za​le​ta, ale te​raz mu​sisz po​jąć, jak wiel​kie jest nie​bez​pie​czeń​stwo. Po​ka​za​li​śmy ci, że je​ste​śmy w sta​nie za​bić. Je​śli nie zro​bisz tego, o co pro​si​my, zgi​ną ko​lej​ne oso​by. – Drań… – syk​nął Dar Pie​śni. – Po​trzeb​ne mi są two​je ha​sła – rzu​cił ka​płan. – To waż​ne. Waż​niej​sze niż przy​pusz​czasz. – Mo​żesz mnie zmu​sić bi​ciem – wark​nął Po​wra​ca​ją​cy, czu​jąc, jak szok po​wo​li prze​obra​ża się we wście​kłość. – Nie. – Ka​płan po​krę​cił gło​wą. – To dla nas nowa sy​tu​acja. Nie umie​my spraw​nie tor​tu​ro​wać i wy​cią​gnię​cie ha​seł w ten spo​sób za​bra​ło​by nam sta​now​czo za dużo cza​su. A ci, któ​rzy zna​ją się na za​da​wa​niu bólu, aku​rat nie są chęt​ni do współ​pra​cy. To dla nas lek​cja, by ni​g​dy nie pła​cić na​jem​ni​kom z góry. Ka​płan mach​nął ręką i jego to​wa​rzy​sze rzu​ci​li cia​ło Po​ran​nej Rosy na zie​mię. Po​de​szli do klat​ki Lla​ri​ma​ra. – Nie! – krzyk​nął bóg. – Na​praw​dę nie żar​tu​je​my – cią​gnął ka​płan. – Je​ste​śmy bar​dzo, bar​dzo po​waż​ni. Wie​my, jak bar​dzo ce​nisz swo​je​go wy​so​kie​go ka​pła​na. Ro​zu​miesz, że je​śli nie zro​bisz, co ka​że​my, to on tak​że zgi​nie? – Dla​cze​go? – za​py​tał Dar Pie​śni. – O co w tym w ogó​le cho​dzi? Król-Bóg, któ​re​mu słu​ży​cie, mógł​by wy​dać nam po​le​ce​nie sko​rzy​sta​nia z ar​mii, gdy​by tyl​ko chciał! Po​słu​cha​li​by​śmy go. Dla​cze​go tak bar​dzo za​le​ży wam na tych ha​słach? Ka​pła​ni wy​cią​gnę​li Lla​ri​ma​ra z celi i zmu​si​li do uklęk​nię​cia. Je​den przy​ło​żył nóż do jego gar​dła. – Czer​wo​na pan​te​ra! – za​wo​łał Dar Pie​śni ze łza​mi ci​sną​cy​mi się mu do oczu. – To moje ha​sło. Zo​staw​cie go! Pro​szę. Ka​płan ski​nął gło​wą na po​zo​sta​łych, któ​rzy od​pro​wa​dzi​li Lla​ri​ma​ra do klat​ki. Zwło​ki Po​ran​nej Rosy le​ża​ły po​rzu​co​ne w ka​łu​ży krwi, twa​rzą do zie​mi. – Mam na​dzie​ję, że nas nie okła​ma​łeś – po​wie​dział przy​wód​ca ka​pła​nów. – Nie lu​bi​my gie​rek. Gdy​by się oka​za​ło, że w ja​kąś grasz, nie by​li​by​śmy za​do​wo​le​ni. – Po​krę​cił gło​wą. – Nie je​ste​śmy okrut​ni. Ale pra​cu​je​my nad czymś bar​dzo waż​nym. Nie spraw​dzaj nas. To po​wie​dziaw​szy, wy​szedł. Dar Pie​śni le​d​wie to za​uwa​żył. Wciąż pa​trzył na Po​ran​ną Rosę, pró​bu​jąc so​bie wmó​wić, że do​zna​je ha​lu​cy​na​cji, albo że bo​gi​ni uda​je, albo że za​raz wy​da​rzy się coś, co do​wie​dzie, że to tyl​ko ja​kaś wy​ra​fi​no​wa​na pró​ba. – Pro​szę… – szep​nął. – Pro​szę, nie…

54 – O czym się mówi na uli​cy, Tuft? – spy​ta​ła Vi​ven​na, przy​sia​da​jąc się do że​bra​ka. Prych​nął i wy​cią​gnął swój ku​bek w kie​run​ku nie​licz​nych o po​ran​ku prze​chod​niów. Tuft za​wsze zja​wiał się jako pierw​szy. – A co mnie to ob​cho​dzi? – rzu​cił. – No pro​szę cię – po​na​gli​ła dziew​czy​na. – Wy​ko​pa​łeś mnie z tego miej​sca aż trzy razy. Je​steś mi coś wi​nien. – Ni​ko​mu nie je​stem nic wi​nien – po​wie​dział, przy​glą​da​jąc się lu​dziom swym je​dy​nym okiem. W miej​scu dru​gie​go ział pu​sty otwór. Nie no​sił opa​ski. – A w szcze​gól​no​ści nie je​stem nic wi​nien to​bie – do​dał. – Nie by​łaś praw​dzi​wą że​bracz​ką, tyl​ko wtycz​ką. – Ja… – Vi​ven​na urwa​ła. – Nie by​łam ni​czy​ją wtycz​ką, Tuft. Po pro​stu po​my​śla​łam, że po​win​nam się do​wie​dzieć, jak to jest. – Co? – Jak wy​glą​da wa​sze ży​cie – wy​ja​śni​ła. – Wie​dzia​łam, że nie jest wam lek​ko, ale nie mia​łam pew​no​ści – nie mo​głam tego wie​dzieć na​praw​dę – do​pó​ki nie prze​ko​na​łam się o tym na wła​snej skó​rze. Dla​te​go wy​szłam na uli​cę. Chcia​łam spę​dzić ja​kiś czas w ten spo​sób. – Głu​po​ta. – Nie – od​par​ła. – Głup​ca​mi są ci, któ​rzy was mi​ja​ją, nie po​świę​ca​jąc wam i wa​sze​mu nie​szczę​ściu na​wet jed​nej my​śli. Może gdy​by wie​dzie​li, jak jest wam cięż​ko, coś by ci dali. Się​gnę​ła do kie​sze​ni i wy​ję​ła z niej jed​ną z barw​nych chu​s​te​czek. Wło​ży​ła ją do kub​ka. – Nie mam pie​nię​dzy, ale mo​żesz to sprze​dać. Burk​nął coś i przyj​rzał się po​da​run​ko​wi. – Co mia​łaś na my​śli, py​ta​jąc o plot​ki? – Nie​po​ko​je, awan​tu​ry – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – Co​kol​wiek, co od​bie​ga od nor​my. Szcze​gól​nie z udzia​łem Roz​bu​dza​ją​cych. – Pójdź do slum​sów przy Trze​cim Doku – po​ra​dził Tuft. – Ro​zej​rzyj się wo​kół bu​dyn​ków w po​bli​żu na​brze​ża. Może tam znaj​dziesz, cze​go szu​kasz.

Przez okno wpa​da​ły pro​mie​nie słoń​ca. To już ra​nek? – po​my​ślał Va​sher. Wciąż wi​siał na rę​kach, ze spusz​czo​ną gło​wą. Wie​dział, cze​go się spo​dzie​wać na tor​tu​rach. Nie były dla nie​go no​wo​ścią. Wie​dział, jak po​wi​nien krzy​czeć, w jaki spo​sób dać ka​to​wi to, cze​go chce. Wie​dział, że nie po​wi​nien się zbyt​nio opie​rać, gdyż stra​cił​by zbyt wie​le sił. Wie​dział tak​że, że cała ta wie​dza na nic mu się nie przy​da. Co mo​gło mu to dać po ty​go​dniu mę​czar​ni? Krew ście​ka​ła po jego pier​si, pla​miąc bie​li​znę. Na cie​le czuł tu​zi​ny bo​lą​cych miejsc – świe​że rany na​tar​te so​kiem z cy​try​ny. Denth stał ty​łem do nie​go, wo​kół na po​sadz​ce le​ża​ły za​krwa​wio​ne noże. Va​sher uniósł gło​wę i zmu​sił się do uśmie​chu. – Nie jest tak za​baw​nie, jak my​śla​łeś, co Denth? Na​jem​nik się nie od​wró​cił.

Wciąż jest po czę​ści do​brym czło​wie​kiem, zro​zu​miał Va​sher. Mimo tych wszyst​kich lat. Jest po pro​stu stłam​szo​ny, skrwa​wio​ny, po​cię​ty jesz​cze go​rzej niż ja. – Tor​tu​ro​wa​nie mnie nie zwró​ci ci sio​stry – po​wie​dział. Denth od​wró​cił się i spoj​rzał na Va​she​ra po​ciem​nia​ły​mi oczy​ma. – Nie, nie zwró​ci. – Wziął do ręki ko​lej​ny nóż.

Ka​pła​ni cią​gnę​li Siri ze sobą po pa​ła​co​wych ko​ry​ta​rzach. Co ja​kiś czas mi​ja​li le​żą​ce w ciem​nych przej​ściach cia​ła. Dziew​czy​na wciąż sły​sza​ła do​la​tu​ją​ce z od​da​li od​gło​sy starć. Co się dzie​je? Ktoś za​ata​ko​wał pa​łac. Ale kto? Przez chwi​lę mia​ła na​dzie​ję, że to jej po​bra​tym​cy – żoł​nie​rze ojca, któ​rzy przy​by​li swo​jej księż​nicz​ce na ra​tu​nek. Tę myśl ode​pchnę​ła jed​nak od sie​bie na​tych​miast. Prze​ciw​ni​cy ka​pła​nów ko​rzy​sta​li z po​mo​cy Nie​ży​wych. To wy​klu​cza​ło udział ko​go​kol​wiek z Idris. Więc ktoś inny. Trze​cia siła. I na​past​ni​cy chcie​li wy​rwać ją ka​pła​nom. Cała na​dzie​ja w tym, że ktoś usły​szy jej wo​ła​nia o po​moc. Tre​le​de​es i jego lu​dzie pro​wa​dzi​li ją szyb​ko przez pa​łac, mi​ja​li ja​skra​wo po​ma​lo​wa​ne we​wnętrz​ne kom​na​ty. Bar​dzo się im śpie​szy​ło. Na​gle bia​łe man​kie​ty suk​ni Siri za​czę​ły ła​mać bar​wy ni​czym pry​zmat. Z na​dzie​ją unio​sła wzrok. We​szli do ostat​nie​go po​miesz​cze​nia. Stał w nim Król-Bóg, oto​czo​ny ka​pła​na​mi i żoł​nie​rza​mi. – Su​se​bron! – za​wo​ła​ła i szarp​nę​ła się. Po​stą​pił ku niej o krok, ale straż​nik chwy​cił go za ra​mię i cof​nął. Do​ty​ka​ją go, prze​mknę​ło Siri przez myśl. Znik​nę​ły wszel​kie po​zo​ry sza​cun​ku. Nie mają już po​wo​du uda​wać. Król-Bóg spoj​rzał na swo​je ra​mię i zmarsz​czył brwi. Spró​bo​wał uwol​nić się z uści​sku, ale dru​gi żoł​nierz po​mógł to​wa​rzy​szo​wi przy​trzy​mać wład​cę. Su​se​bron, wy​raź​nie zmie​sza​ny, spoj​rzał naj​pierw na nie​go, po​tem na Siri. – Ja też nie ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła. Do kom​na​ty wszedł Tre​le​de​es. – Chwa​ła Ko​lo​rom – po​wie​dział. – Je​ste​ście. Szyb​ko! Mu​si​my iść. To nie jest bez​piecz​ne miej​sce. – Tre​le​de​es – rzu​ci​ła Siri, pa​trząc gniew​nie na ka​pła​na. – Co się dzie​je? Nie zwró​cił na nią uwa​gi. – Je​stem two​ją kró​lo​wą. Od​po​wiedz mi! Za​sko​czył ją i za​trzy​mał się. Obej​rzał się, w oczach miał nie​po​kój. – Pa​łac zo​stał za​ata​ko​wa​ny przez gru​pę Nie​ży​wych, Kie​li​chu. Pró​bu​ją się do​stać do Kró​la-Boga. – Tego do​my​śli​łam się sama, ka​pła​nie – syk​nę​ła Siri. – Kim oni są? – Nie wie​my – przy​znał Tre​le​de​es i od​wró​cił się od niej. Spo​za kom​na​ty do​biegł czyjś krzyk. Po​tem usły​sze​li szczęk bro​ni. Ka​płan obej​rzał się i zer​k​nął na wyj​ście. – Mu​si​my iść – rzu​cił do swych pod​wład​nych. W kom​na​cie było może dwu​na​stu ka​pła​nów i szóst​ka żoł​nie​rzy. – W pa​ła​cu jest zbyt wie​le przejść i po​miesz​czeń. Okrą​żą nas z ła​two​ścią. – Tyl​ne wyj​ście? – pod​su​nął je​den z du​chow​nych. – Je​śli uda się nam do nie​go do​trzeć – od​parł Tre​le​de​es. – Gdzie po​sił​ki, po któ​re po​sła​łem? – Nie przyj​dą, Wa​sza Mi​łość. Siri ob​ró​ci​ła się i uj​rza​ła Nie​bie​sko​pal​ce​go. Wszedł przez drzwi z dwój​ką ran​nych żoł​nie​rzy. Wy​glą​dał na bar​dzo zmę​czo​ne​go. – Wróg za​jął wschod​nie skrzy​dło. Zmie​rza​ją w tę stro​nę. Tre​le​de​es za​klął. – Mu​si​my za​pro​wa​dzić Jego Wy​so​kość w bez​piecz​ne miej​sce! – rzu​cił Nie​bie​sko​pal​cy.

– Sam o tym wiem – syk​nął Tre​le​de​es. – Sko​ro pa​dło wschod​nie skrzy​dło – ode​zwał się inny ka​płan – to nie mo​że​my tam​tę​dy ucie​kać. Siri przy​glą​da​ła się temu bez​rad​nie, sta​ra​jąc się zwró​cić uwa​gę Nie​bie​sko​pal​ce​go. Po​chwy​cił jej spoj​rze​nie i nie​znacz​nie ski​nął gło​wą. Uśmiech​nął się. – Wa​sza Mi​łość – po​wie​dział – wciąż mo​że​my uciec tu​ne​la​mi. Od​gło​sy wal​ki się zbli​ża​ły. Siri mia​ła wra​że​nie, że kom​na​ta, w któ​rej się znaj​do​wa​li, zo​sta​ła już oto​czo​na ze wszyst​kich stron. – To rze​czy​wi​ście może się udać – przy​tak​nął Tre​le​de​es. Inny ka​płan po​śpie​szył do drzwi i wyj​rzał za nie. Żoł​nie​rze, któ​rzy przy​szli z Nie​bie​sko​pal​cym, od​po​czy​wa​li pod ścia​ną. Krwa​wi​li. Je​den z nich le​d​wo od​dy​chał. – Po​win​ni​śmy ru​szać – po​na​glił Nie​bie​sko​pal​cy. Tre​le​de​es mil​czał. Po chwi​li pod​szedł do jed​ne​go z po​le​głych żoł​nie​rzy i wziął jego miecz. – Do​brze – oznaj​mił. – Gen​dren, weź po​ło​wę żoł​nie​rzy i idź z Nie​bie​sko​pal​cym. Za​pro​wadź​cie Jego Wy​so​kość w bez​piecz​ne miej​sce. – Spoj​rzał na sta​re​go skry​bę. – Je​śli wam się uda, kie​ruj​cie się do por​tu. – Tak, Wa​sza Mi​łość. – Nie​bie​sko​pal​cy ode​tchnął z ulgą. Żoł​nie​rze pu​ści​li Kró​la-Boga, któ​ry na​tych​miast pod​biegł do Siri i wziął ją w ra​mio​na. Ob​ję​ła go, spię​ta. Pró​bo​wa​ła opa​no​wać emo​cje. Nie​bie​sko​pal​cy. Uciecz​ka z nim była do​brym po​my​słem – spoj​rze​nie skry​by wska​zy​wa​ło na to, że ma plan oca​le​nia jej i Kró​la-Boga, wy​dar​cia ich z rąk ka​pła​nom. A mimo to… drę​czy​ło ją prze​czu​cie, że coś jest nie tak. Je​den z ka​pła​nów wziął ze sobą trzech żoł​nie​rzy i prze​szedł na dru​gą stro​nę kom​na​ty. Wyj​rzał przez drzwi. Przy​wo​ła​li ski​nie​niem Siri i Su​se​bro​na. Resz​ta du​chow​nych do​łą​czy​ła do Tre​le​de​esa. Z po​nu​ry​mi mi​na​mi uzbro​ili się w mie​cze mar​twych straż​ni​ków. Nie​bie​sko​pal​cy po​cią​gnął Siri za rękę. – Chodź​my, moja kró​lo​wo – szep​nął. – Obie​ca​łem ci coś. Pora wy​do​stać was z tego za​mie​sza​nia. – A ka​pła​ni? – spy​ta​ła. Tre​le​de​es rzu​cił jej ostre spoj​rze​nie. – Głu​pia dziew​czy​na! Idź​cie! Na​past​ni​cy już tu idą. Po​zwo​li​my im się zo​ba​czyć i od​cią​gnie​my ich w inną stro​nę. Po​my​ślą, że wie​my, gdzie jest wład​ca. W oczach ka​pła​nów, któ​rzy z nim zo​sta​wa​li, nie było wi​dać żad​nej na​dziei. Zda​wa​li so​bie spra​wę, że je​śli – że kie​dy – zo​sta​ną schwy​ta​ni, zgi​ną. – Prę​dzej! – syk​nął Nie​bie​sko​pal​cy. Su​se​bron spoj​rzał na nią prze​ra​żo​nym wzro​kiem. Dziew​czy​na po​wo​li po​zwo​li​ła Nie​bie​sko​pal​ce​mu od​pro​wa​dzić się na stro​nę, gdzie do sa​mot​ne​go ka​pła​na i trzech straż​ni​ków do​łą​czy​ła gru​pa ubra​nych na brą​zo​wo sług. Z ja​kie​goś nie​zro​zu​mia​łe​go po​wo​du w jej pa​mię​ci roz​le​gły się usły​sza​ne ja​kiś czas temu sło​wa. Sło​wa… Daru Pie​śni. Nie mo​żesz wy​da​wać się nie​groź​na – lu​dzie by​wa​ją bar​dzo po​dejrz​li​wi wo​bec nie​wi​nią​tek. Cho​dzi o to, by wy​da​wać się prze​cięt​nym. Tak samo spryt​nym jak inni. Prze​cięt​nym. To była do​bra rada. Inni za​pew​ne tak​że zna​li tę za​sa​dę. I ro​zu​mie​li. Przyj​rza​ła się idą​ce​mu obok Nie​bie​sko​pal​ce​mu. Wciąż po​na​glał, zde​ner​wo​wa​ny jak za​wsze. Te wal​ki, za​sta​no​wi​ła się. W pa​ła​cu star​ły się ze sobą trzy stron​nic​twa. Wal​czy​li o do​stęp do mo​jej kom​na​ty. Jed​na z tych grup to ka​pła​ni. Dru​ga – ci ko​rzy​sta​ją​cy z po​mo​cy Nie​ży​wych – to ktoś inny. I jest jesz​cze ta ta​jem​ni​cza trze​cia stro​na. Ktoś w T’Te​lir dą​żył do tego, by kró​le​stwo wy​po​wie​dzia​ło Idris woj​nę. Ale kto mógł w ta​kiej ka​ta​stro​fie do​strzec ja​ką​kol​wiek ko​rzyść? Hal​lan​dren, któ​re po​świę​ci na zdu​sze​nie re​be​lii wiel​kie środ​ki, za​-

pew​ne wy​gra, ale ja​kim kosz​tem? Wszyst​ko to ra​zem nie mia​ło sen​su. Kto mógł zy​skać naj​wię​cej na otwar​tym kon​flik​cie po​mię​dzy Hal​lan​dren i Idris? – Za​raz! – rzu​ci​ła Siri i za​trzy​ma​ła się. Ele​men​ty ukła​dan​ki za​czy​na​ły do sie​bie pa​so​wać. – Tak, Kie​li​chu? – spy​tał Nie​bie​sko​pal​cy. Su​se​bron po​ło​żył dłoń na jej ra​mie​niu. Pa​trzył na nią za​sko​czo​ny. Czy ka​pła​ni po​świę​ca​li​by się sami, gdy​by pla​no​wa​li za​bić Su​se​bro​na? Czy gdy​by nie za​le​ża​ło im przede wszyst​kim na jego bez​pie​czeń​stwie, to pro​wa​dzi​li​by ich do​kąd​kol​wiek? Spoj​rza​ła sta​re​mu skry​bie w oczy i zo​ba​czy​ła, że męż​czy​zna de​ner​wu​je się co​raz bar​dziej. Po​bladł, i wte​dy zro​zu​mia​ła. – Ja​kie to uczu​cie, Nie​bie​sko​pal​cy? – spy​ta​ła. – Po​cho​dzisz z Pahn Kahl, a jed​nak wszy​scy za​kła​da​ją, że je​steś z Hal​lan​dren. Miesz​kań​cy Pahn Kahl byli tu pierw​si, pierw​si wła​da​li tymi zie​mia​mi, któ​re zo​sta​ły wam po​tem ode​bra​ne. Sta​li​ście się zwy​kłą pro​win​cją, czę​ścią im​pe​rium swo​ich cie​mię​ży​cie​li. Pra​gnie​cie wol​no​ści, ale nie dys​po​nu​je​cie wła​sną ar​mią. Je​ste​ście nie​zdol​ni do wal​ki. Nie je​ste​ście w sta​nie się wy​zwo​lić. Uwa​ża się was za oby​wa​te​li dru​giej ka​te​go​rii. Ale gdy​by ci, któ​rzy nad wami pa​nu​ją, wplą​ta​li się w woj​nę, zy​ska​li​by​ście szan​sę. Szan​sę na wol​ność… Po​pa​trzył jej w oczy. Po chwi​li rzu​cił się do uciecz​ki. Wy​biegł z kom​na​ty. – Co to było, na Ko​lo​ry? – spy​tał Tre​le​de​es. Siri zi​gno​ro​wa​ła py​ta​nie i zwró​ci​ła się do Kró​la-Boga. – Przez cały czas mia​łeś ra​cję – przy​zna​ła. – Po​win​ni​śmy byli ufać two​im ka​pła​nom. – Kie​li​chu? – Tre​le​de​es pod​szedł bli​żej. – Nie mo​że​my ucie​kać przez tu​ne​le – stwier​dzi​ła dziew​czy​na. – Nie​bie​sko​pal​cy pro​wa​dził nas w pu​łap​kę. Wy​so​ki ka​płan otwo​rzył usta do od​po​wie​dzi, ale Siri po​pa​trzy​ła mu zde​cy​do​wa​nie w oczy. Jej wło​sy przy​bra​ły wście​kle czer​wo​ny od​cień. Nie​bie​sko​pal​cy zdra​dził. Je​dy​na oso​ba, któ​rą uwa​ża​ła za god​ną za​ufa​nia. Je​dy​na, od któ​rej ocze​ki​wa​ła po​mo​cy. – Skie​ruj​my się za​tem do głów​nej bra​my – zde​cy​do​wał Tre​le​de​es, pa​trząc na gro​mad​kę ka​pła​nów i ran​nych żoł​nie​rzy. – Spró​bu​je​my się prze​bić.

Vi​ven​na bez tru​du zna​la​zła wska​za​ne przez że​bra​ka miej​sce. Bu​dy​nek – ty​po​wy dla slum​sów – ota​cza​li ga​pie, choć prze​cież było jesz​cze wcze​śnie. Lu​dzie szep​ta​li mię​dzy sobą, roz​ma​wia​li o du​chach, śmier​ci i mor​skich zja​wach. Vi​ven​na za​trzy​ma​ła się nie​co z boku, sta​ra​jąc się zo​ba​czyć, co przy​ku​ło ich uwa​gę. Z le​wej stro​ny roz​cią​gał się miej​ski port. Czu​ła ostry za​pach mor​skiej wody. Nad​brzeż​ne slum​sy, w któ​rych miesz​ka​ło i piło wie​lu pra​cow​ni​ków por​to​wych, skła​da​ły się z nie​wiel​kich bu​dyn​ków, wci​śnię​tych mię​dzy ma​ga​zy​ny i stocz​nie. Po co Va​sher miał​by tu przy​cho​dzić? Za​mie​rzał prze​cież od​wie​dzić Dwór Bo​gów. Z tego, co usły​sza​ła od ga​piów, wy​wnio​sko​wa​ła, że w bu​dyn​ku po​peł​nio​no mor​der​stwo. Wszy​scy mó​wi​li o du​chach i Wid​mach Ka​la​da, Vi​ven​na jed​nak tyl​ko po​krę​ci​ła gło​wą. Nie tego szu​ka​ła. Bę​dzie mu​sia​ła… Vi​ven​na? – Głos w jej umy​śle był sła​by, ale jed​nak wy​raź​ny. Co wię​cej, po​zna​ła go. – Krew Nocy? – szep​nę​ła. Vi​ven​na, przyjdź po mnie. Księż​nicz​ka za​drża​ła. Po​czu​ła ocho​tę, by się od​wró​cić i uciec – na samą myśl o mie​czu czu​ła mdło​ści. Ale Va​sher, wy​cho​dząc, miał go ze sobą. Więc jed​nak tra​fi​ła we wła​ści​we miej​sce. Ota​cza​ją​cy ją lu​dzie go​rącz​ko​wo dys​ku​to​wa​li o za​bój​stwie. Czyż​by ofia​rą był wła​śnie Va​sher? Zdję​ta na​głym nie​po​ko​jem prze​ci​snę​ła się przez tłum, nie zwra​ca​jąc uwa​gi na wo​ła​nia tych, któ​rzy sta​ra​li się ją za​trzy​mać. We​szła po scho​dach do środ​ka, mi​ja​ła jed​ne drzwi za dru​gi​mi. W po​śpie​chu nie​mal

mi​nę​ła te, spod któ​rych wy​cie​kał czar​ny dym. Za​mar​ła. Za​czerp​nę​ła głę​bo​ko tchu, otwo​rzy​ła drzwi i we​szła do po​ko​ju. Po​miesz​cze​nie było za​nie​dba​ne, na pod​ło​dze wa​la​ły się śmie​ci. Me​ble były tan​det​ne i pod​nisz​czo​ne. Na de​skach le​ża​ły czte​ry cia​ła. Krew Nocy tkwił w pier​si ostat​nie​go z nie​ży​wych, star​sze​go męż​czy​zny o po​marsz​czo​nej twa​rzy. Padł na bok, mar​twe oczy miał sze​ro​ko otwar​te. Vi​ven​na! – przy​wi​tał się ra​do​śnie Krew. Zna​la​złaś mnie. Tak bar​dzo się cie​szę. Pró​bo​wa​łem ich na​kło​nić, by za​nie​śli mnie na Dwór Bo​gów, ale nie wy​szło. Je​den wy​su​nął mnie nie​co z po​chwy. To do​brze, praw​da? Dziew​czy​nę ogar​nę​ły mdło​ści. Osu​nę​ła się na ko​la​na. Vi​ven​na? – ode​zwał się miecz. – Do​brze po​stą​pi​łem, praw​da? Vara Tre​le​de​es rzu​cił mnie do oce​anu, ale uda​ło mi się wró​cić. Je​stem za​do​wo​lo​ny. Po​win​naś mnie po​chwa​lić. Nie od​po​wie​dzia​ła. Och – pod​jął Krew Nocy. Wy​da​je mi się, że Va​sher jest ran​ny. Po​win​ni​śmy go od​szu​kać. Unio​sła wzrok. – Gdzie? – spy​ta​ła, nie ma​jąc pew​no​ści, czy miecz ją sły​szy. W pa​ła​cu Kró​la-Boga – od​po​wie​dział Krew. – Chciał wy​do​stać two​ją sio​strę. My​ślę, że on cię lubi, choć wciąż za​prze​cza. Mówi, że go de​ner​wu​jesz. Vi​ven​na za​mru​ga​ła. – Siri? Po​szli​ście po Siri? Tak, ale po​wstrzy​mał nas Vara Tre​le​de​es. – Kim on jest? – Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła brwi. Ty mó​wisz na nie​go Denth. To brat Sha​sha​ry. Cie​ka​we, czy ona też tu jest. Nie je​stem pe​wien, dla​cze​go wrzu​cił mnie do wody. My​śla​łem, że mnie lubi. – Va​sher… – szep​nę​ła i pod​nio​sła się. Bli​skość mie​cza spra​wia​ła, że krę​ci​ło się jej w gło​wie. Denth poj​mał Va​she​ra. Za​drża​ła, przy​po​mi​na​jąc so​bie wście​kłość w oczach na​jem​ni​ka, kie​dy opo​wia​dał o Va​she​rze. Za​ci​snę​ła zęby, pod​nio​sła z brud​ne​go łóż​ka sta​ry koc i owi​nę​ła po​chwę, by nie mu​sieć jej do​ty​kać. Ach – rzu​cił Krew Nocy – nie mu​sisz tego ro​bić. Ka​za​łem się wy​czy​ścić temu sta​re​mu, gdy tyl​ko wy​jął mnie z wody. Zi​gno​ro​wa​ła uwa​gę mie​cza i wzię​ła za​wi​niąt​ko do ręki. Mdło​ści były te​raz bar​dzo lek​kie. Wy​szła z bu​dyn​ku i skie​ro​wa​ła się w stro​nę Dwo​ru Bo​gów.

Dar Pie​śni sie​dział, wpa​tru​jąc się tępo w ka​mien​ne pły​ty po​sadz​ki. W pęk​nię​ciu jed​nej z nich cie​kła struż​ka krwi Po​ran​nej Rosy. – Wa​sza Mi​łość? – ode​zwał się ci​cho Lla​ri​mar. Stał opar​ty o dzie​lą​ce ich kra​ty. Dar Pie​śni nie od​po​wie​dział. – Wa​sza Mi​łość, bar​dzo prze​pra​szam. Nie po​wi​nie​nem był na cie​bie krzy​czeć. – Na co komu bo​skość? – szep​nął Dar Pie​śni. Ci​sza. Na ścia​nach nie​wiel​kie​go lo​chu mi​go​ta​ły la​tar​nie. Nikt nie za​brał cia​ła bo​gi​ni, choć kil​ku ka​pła​nów i Nie​ży​wych zo​sta​ło, by pil​no​wać Po​wra​ca​ją​ce​go. Wciąż był im po​trzeb​ny, na wy​pa​dek, gdy​by się oka​za​ło, że po​dał im fał​szy​we ha​sła. Po​dał im praw​dzi​we. – Co to zna​czy? – spy​tał wresz​cie Lla​ri​mar. – Po co to komu? – po​wtó​rzył Dar Pie​śni. – Nie je​ste​śmy bo​ga​mi. Bo​go​wie nie giną w ten spo​sób. Nie​wiel​ka ran​ka. Na​wet nie jest tak sze​ro​ka jak moja dłoń. – Przy​kro mi – po​wie​dział ka​płan. – Była do​brą ko​bie​tą. Na​wet jak na bo​gi​nię.

– Nie była bo​gi​nią – rzu​cił Dar Pie​śni. – Żad​ne z nas nie jest. Sko​ro moje sny przy​wio​dły mnie do tego, to zna​czy, że są fał​szy​we. Za​wsze zna​łem tę praw​dę, ale nikt nie chciał mnie słu​chać. Czy nie po​win​ni słu​chać ko​goś, kogo czczą? Zwłasz​cza gdy tłu​ma​czy im, by go nie czci​li? – Ja… – Lla​ri​ma​ro​wi za​bra​kło słów. – Po​win​ni byli zro​zu​mieć – syk​nął Po​wra​ca​ją​cy. – Po​win​ni byli wie​dzieć, kim je​stem. Idio​tą. Nie bo​giem, tyl​ko skry​bą. Ma​łym, głu​pim skry​bą, któ​re​mu po​zwo​lo​no przez kil​ka lat ba​wić się w boga. Tchó​rzem. – Nie je​steś tchó​rzem – za​pro​te​sto​wał ka​płan. – Nie po​tra​fi​łem jej ura​to​wać – po​wie​dział Dar Pie​śni. – Nic nie mo​głem zro​bić. Sie​dzia​łem tyl​ko i krzy​cza​łem. Może, gdy​bym był od​waż​niej​szy, sta​nął​bym po jej stro​nie i prze​jął kon​tro​lę nad ar​mią. Ale wa​ha​łem się. I te​raz ona nie żyje. Ci​sza. – By​łeś skry​bą. – Głos Lla​ri​ma​ra po​niósł się ci​cho w chłod​nym po​wie​trzu. – Ale by​łeś tak​że jed​nym z naj​lep​szych lu​dzi, ja​kich po​zna​łem. By​łeś moim bra​tem. Dar Pie​śni pod​niósł wzrok. Lla​ri​mar przy​glą​dał się jed​nej z wi​szą​cych na ka​mien​nych ścia​nach, mi​go​cą​cych la​tar​ni. – Już wte​dy by​łem ka​pła​nem. Pra​co​wa​łem w pa​ła​cu Przy​chyl​ne​go Po​wie​wu zwa​ne​go Uczci​wym. Wi​dzia​łem, jak to​czy swo​je po​li​tycz​ne gier​ki. Jak kła​mie. Im dłu​żej prze​by​wa​łem u nie​go na służ​bie, tym bar​dziej sła​bła moja wia​ra. Umilkł na chwi​lę, po czym spoj​rzał na swe​go boga. – A wte​dy zgi​ną​łeś. Ra​to​wa​łeś moją cór​kę. To wła​śnie ją wi​du​jesz w swych wi​zjach. Opis pa​su​je do​sko​na​le. Była two​ją ulu​bio​ną sio​strze​ni​cą. Na​dal by była. Gdy​byś tyl​ko nie… – Po​krę​cił gło​wą. – Kie​dy zna​leź​li​śmy two​je cia​ło, stra​ci​łem na​dzie​ję. Chcia​łem zre​zy​gno​wać z urzę​du. Klę​cza​łem nad tobą i pła​ka​łem. I wte​dy roz​ja​rzy​ły się Ko​lo​ry. Unio​słeś gło​wę, two​je cia​ło uro​sło, roz​wi​nę​ły ci się mię​śnie. W tam​tej chwi​li na​bra​łem pew​no​ści. Zro​zu​mia​łem, że je​śli do Po​wro​tu zo​stał wy​bra​ny ktoś taki jak ty – czło​wiek, któ​ry zgi​nął, ra​tu​jąc in​ne​go – to Opa​li​zu​ją​ce Od​cie​nie są praw​dzi​wą re​li​gią. Do​tar​ło do mnie, że praw​dzi​we są też wi​zje. I bó​stwa. Zwró​ci​łeś mi wia​rę, Sten​ni​mar. Je​steś bo​giem – do​dał, pa​trząc Po​wra​ca​ją​ce​mu w oczy. – Przy​naj​mniej dla mnie. Nie ma zna​cze​nia, jak ła​two cię za​bić, ani to, ile po​sia​dasz Od​de​chów, czy jak wy​glą​dasz. Bo​giem się jest przez to, ja​kim się jest czło​wie​kiem i cze​go chcesz do​ko​nać w ży​ciu.

55 – Wa​sza eks​ce​len​cjo, przy głów​nej bra​mie trwa wal​ka – oznaj​mił za​krwa​wio​ny żoł​nierz. – Bun​tow​ni​cy wal​czą mię​dzy sobą. Może… może uda nam się wy​do​stać. Siri po​czu​ła falę ulgi. Wresz​cie coś się uda​ło. Spoj​rzał na nią Tre​le​de​es. – Je​śli uda się nam prze​drzeć do mia​sta, lu​dzie po​prą swe​go Kró​la-Boga. Tam po​win​ni​śmy być bez​piecz​ni. – Skąd oni wzię​li aż tylu Nie​ży​wych? – spy​ta​ła dziew​czy​na. Ka​płan po​krę​cił gło​wą. Za​trzy​ma​li się, zroz​pa​cze​ni i nie​pew​ni, w jed​nej z kom​nat nie​da​le​ko wyj​ścia z pa​ła​cu. Prze​bi​cie się przez ota​cza​ją​ce Dwór Bo​gów, wznie​sio​ne przez lu​dzi z Pahn Kahl umoc​nie​nia nie mo​gło być ła​twe. Dziew​czy​na po​pa​trzy​ła na Su​se​bro​na. Ka​pła​ni trak​to​wa​li go jak dziec​ko – da​rzy​li go sza​cun​kiem, ale nie chcie​li na​wet po​znać jego zda​nia. Wład​ca stał nie​ru​cho​mo, z ręką na ra​mie​niu żony. Wi​dzia​ła kłę​bią​ce się w jego oczach my​śli i po​my​sły, ale nie miał na czym pi​sać, by je ko​mu​kol​wiek przed​sta​wić. – Kie​li​chu – pod​jął Tre​le​de​es, od​wra​ca​jąc jej uwa​gę od Su​se​bro​na. – Mu​sisz się o czymś do​wie​dzieć. Spoj​rza​ła mu w oczy. – Nie​chęt​nie o tym mó​wię – cią​gnął – po​nie​waż nie je​steś ka​płan​ką. Ale… je​śli ty prze​ży​jesz, a my nie… – Mów​że! – po​na​gli​ła. – Nie mo​żesz uro​dzić Kró​lo​wi-Bogu dziec​ka – po​wie​dział. – Po​dob​nie jak inni Po​wra​ca​ją​cy, nasz wład​ca jest bez​płod​ny. Wciąż nie mamy po​ję​cia, w jaki spo​sób Pierw​szy Po​wra​ca​ją​cy spło​dził swo​je​go po​tom​ka. Praw​dę po​wie​dziaw​szy… – Praw​dę po​wie​dziaw​szy, są​dzi​cie, że on wca​le nie miał dzie​ci – do​koń​czy​ła. – Uwa​ża​cie, że ist​nie​nie kró​lew​skiej dy​na​stii to mit. To oczy​wi​ste, że ka​pła​ni kwe​stio​nu​ją po​cho​dze​nie mo​je​go rodu od Pierw​sze​go Po​wra​ca​ją​ce​go, prze​mknę​ło jej przez gło​wę. W ten spo​sób pod​wa​ża​ją idriań​skie pre​ten​sje do tro​nu. Ka​płan za​lał się ru​mień​cem. – Li​czy się to, w co wie​rzą pod​da​ni. Nie​mniej my… mamy już dziec​ko… – Tak. – Siri kiw​nę​ła gło​wą. – Zna​leź​li​ście Po​wra​ca​ją​ce​go, któ​re​go chce​cie uczy​nić Kró​lem-Bo​giem. Spoj​rzał na nią w naj​wyż​szym zdu​mie​niu. – Wiesz o tym? – Za​mier​za​cie go za​bić, praw​da? – syk​nę​ła. – Ode​brać Su​se​bro​no​wi Od​de​chy i za​mor​do​wać go! – Na ko​lo​ry! Nie! – od​parł wstrzą​śnię​ty Tre​le​de​es. – Jak mo​głaś w ogó​le o czymś ta​kim po​my​śleć? Nie, ni​g​dy nie do​pu​ści​li​by​śmy się cze​goś po​dob​ne​go. Kie​li​chu, Król-Bóg musi tyl​ko od​dać swo​je Od​de​chy, prze​ka​zu​jąc je na​stęp​ne​mu wład​cy, a po​tem bę​dzie mógł prze​żyć resz​tę ży​cia – tak dłu​gie​go, jak tyl​ko ze​chce – w spo​ko​ju. Wy​mie​nia​my Kró​lów-Bo​gów za każ​dym ra​zem, gdy Po​wró​ci nie​mow​lę. Dla nas to znak, że po​przed​ni wład​ca speł​nił już swój obo​wią​zek i że po​win​ni​śmy po​zwo​lić mu spę​dzić resz​tę jego cza​su bez tego strasz​li​we​go cię​ża​ru. Siri po​pa​trzy​ła na ka​pła​na z po​wąt​pie​wa​niem. – To głu​pie, Tre​le​de​es. Je​śli Król-Bóg odda swój Od​dech, umrze.

– Nie. Jest na to spo​sób – po​wie​dział ka​płan. – Prze​cież to po​dob​no nie​moż​li​we. – Wca​le nie. Za​sta​nów się. Król-Bóg ma dwa źró​dła Od​de​chu. Swój wro​dzo​ny, Bo​ski Od​dech – ten, któ​ry czy​ni go Po​wra​ca​ją​cym. Resz​ta to Bio​Chro​ma prze​ka​za​na mu jako Skarb Daw​cy Po​ko​ju. Pięć​dzie​siąt ty​się​cy Od​de​chów. Tego skar​bu mógł​by uży​wać tak samo jak każ​dy Roz​bu​dza​ją​cy, o ile ostroż​nie do​bie​rał​by Roz​ka​zy. Rów​nie ła​two mógł​by prze​żyć jako Po​wra​ca​ją​cy bez tych ty​się​cy Od​de​chów. Każ​dy z bo​gów mógł​by tak ro​bić, gdy​by do​sta​wa​li wię​cej niż je​den Od​dech ty​go​dnio​wo. Oczy​wi​ście wciąż zu​ży​wa​li​by ten je​den co sie​dem dni, ale mo​gli​by zgro​ma​dzić wię​cej Bio​Chro​my i z niej ko​rzy​stać, by utrzy​mać się przy ży​ciu. – Ale wy ich o tym nie in​for​mu​je​cie – za​uwa​ży​ła Siri. – Nie z pre​me​dy​ta​cją. – Ka​płan od​wró​cił wzrok. – Ten te​mat się po pro​stu nie po​ja​wia. Po co Po​wra​ca​ją​cy mie​li​by zaj​mo​wać się Roz​bu​dza​niem? Mają wszyst​ko, cze​go im trze​ba. – Z wy​jąt​kiem praw​dy – od​par​ła dziew​czy​na. – Utrzy​mu​je​cie ich w nie​wie​dzy. Dzi​wię się, że im też nie wy​ci​na​cie ję​zy​ków. Wte​dy wa​sze ta​jem​ni​ce by​ły​by bez​piecz​ne. Tre​le​de​es po​now​nie spoj​rzał jej w oczy. Rysy mu stę​ża​ły. – Wciąż nas osą​dzasz. Ro​bi​my, co ro​bi​my, bo tak trze​ba, Kie​li​chu. Moc, któ​rą otrzy​mał – pięć​dzie​siąt ty​się​cy Od​de​chów – wy​star​czy​ła​by do znisz​cze​nia ca​łe​go kró​le​stwa. To zbyt groź​na broń; na​szą je​dy​ną bo​ską mi​sją jest trzy​ma​nie jej w ukry​ciu i pil​no​wa​nie, by kto​kol​wiek z niej nie sko​rzy​stał. Je​śli ar​mia Ka​la​da kie​dy​kol​wiek po​wró​ci ze swe​go wy​gna​nia… Prze​rwał mu gło​śny dźwięk, któ​ry roz​legł się w sali obok. Tre​le​de​es nie​spo​koj​nie spoj​rzał w tam​tą stro​nę. Su​se​bron nie​co moc​niej uści​snął ra​mię Siri. Ro​zej​rza​ła się, lek​ko prze​stra​szo​na. – Tre​le​de​es – po​wie​dzia​ła. – Mu​szę wie​dzieć, w jaki spo​sób. Jak Su​se​bron może od​dać swój Od​dech? Prze​cież nie jest w sta​nie wy​po​wie​dzieć żad​ne​go Roz​ka​zu? – Ja… Tre​le​de​eso​wi prze​rwa​ła gru​pa Nie​ży​wych, któ​rzy wpa​dli drzwia​mi z le​wej stro​ny. Ka​płan krzyk​nął, żeby dziew​czy​na ucie​ka​ła, ale z dru​giej stro​ny po​ja​wił się inny od​dział po​two​rów. Siri za​klę​ła, chwy​ci​ła Su​se​bro​na za rękę i po​cią​gnę​ła go do trze​cich drzwi. Otwo​rzy​ła je szarp​nię​ciem. Za nimi stał Nie​bie​sko​pal​cy. Po​nu​ro spoj​rzał jej w oczy. Za nim za​uwa​ży​ła Nie​ży​wych. Dziew​czy​na po​czu​ła na​ra​sta​ją​cą pa​ni​kę. Cof​nę​ła się. Z tyłu roz​le​gły się od​gło​sy wal​ki, ale była zbyt sku​pio​na na Nie​ży​wych okrą​ża​ją​cych sta​re​go skry​bę i zmie​rza​ją​cych pro​sto na Su​se​bro​na i jego żonę. Król-Bóg za​krzyk​nął, wście​kłym, bo​le​snym okrzy​kiem nie​mo​wy. I wte​dy po​ja​wi​li się ka​pła​ni. Rzu​ci​li się de​spe​rac​ko na Nie​ży​wych, pró​bo​wa​li ich po​wstrzy​mać i ochro​nić swe​go Kró​la-Boga. Siri przy​war​ła do męża i przy​glą​da​ła się rze​zi du​chow​nych do​ko​ny​wa​nej przez po​zba​wio​ne uczuć isto​ty o sza​rych twa​rzach. Przed Nie​ży​wy​mi po​ja​wiał się ka​płan za ka​pła​nem, nie​któ​rzy uzbro​je​ni, inni po pro​stu wy​ma​chu​ją​cy rę​ko​ma w po​zba​wio​nym wszel​kich szans ata​ku. Dziew​czy​na zo​ba​czy​ła, że Tre​le​de​es za​ci​ska zęby. Z prze​ra​że​niem w oczach rzu​cił się na Nie​ży​we​go. Zgi​nął tak samo jak po​zo​sta​li. Wraz z nim zgi​nę​ły jego ta​jem​ni​ce. Nie​ży​wi prze​szli po​nad cia​ła​mi. Su​se​bron scho​wał Siri za swo​je ple​cy. Drżąc, co​fał się pod ścia​nę i pa​trzył w ob​li​cza krwa​wych mon​strów. Nie​ży​wi wresz​cie się za​trzy​ma​li. Pod​szedł do nich Nie​bie​sko​pal​cy. Igno​ru​jąc Su​se​bro​na, spoj​rzał na dziew​czy​nę. – Kie​li​chu, zda​je się, że mie​li​śmy pójść ra​zem.

– Przy​kro mi, pa​nien​ko. – Straż​nik po​wstrzy​mał ją unie​sio​ną dło​nią. – Dwór Bo​gów zo​stał za​mknię​ty dla od​wie​dza​ją​cych. Vi​ven​na za​ci​snę​ła zęby.

– To nie​moż​li​we – po​wie​dzia​ła. – Mu​szę się na​tych​miast sta​wić u Wiel​kiej Mat​ki! Nie wi​dzisz ile mam Od​de​chów? Nie mo​żesz mnie tak po pro​stu nie wpu​ścić! War​tow​nik po​zo​stał nie​ugię​ty. Przy bra​mie sta​ło ich po​nad dwu​dzie​stu i za​trzy​my​wa​li wszyst​kich bez wy​jąt​ku. Vi​ven​na od​wró​ci​ła się. Nie mia​ła po​ję​cia, co Va​sher zro​bił ze​szłej nocy, ale z pew​no​ścią wy​wo​łał nie​ma​łe za​mie​sza​nie. Wo​kół pro​wa​dzą​cych na dwór wrót tło​czy​li się lu​dzie. Do​ma​ga​li się od​po​wie​dzi i wy​ja​śnień, py​ta​li, co się sta​ło. Vi​ven​na prze​ci​snę​ła się mię​dzy nimi i ode​szła spod bra​my. Po​dejdź z boku – po​ra​dził Krew Nocy. Va​sher ni​g​dy nie pyta o po​zwo​le​nie na wej​ście. Po pro​stu wcho​dzi. Vi​ven​na spoj​rza​ła na stro​me zbo​cze pła​sko​wy​żu. Pod mu​rem bie​gła wą​ska, ska​li​sta pół​ka. Straż​ni​cy tym​cza​sem byli za​ję​ci na​pie​ra​ją​cym tłu​mem… Prze​mknę​ła się pod mur. Było jesz​cze wcze​śnie rano i słoń​ce nie wspię​ło się nad wschod​nie góry. Po mu​rze spa​ce​ro​wa​li straż​ni​cy – wy​czu​wa​ła ich swo​im zmy​słem ży​cia – ale do​pó​ki pa​trzy​li w dal, nie mo​gli jej za​uwa​żyć. Po​my​śla​ła, że uda się jej prze​kraść. Od​cze​ka​ła, aż przej​dzie ko​lej​ny pa​trol, po czym Prze​bu​dzi​ła je​den z wi​szą​cych na mu​rze pro​por​ców. – Unieś mnie – po​wie​dzia​ła i wy​rzu​ci​ła po​sza​rza​łą chu​s​tecz​kę. Pro​po​rzec skrę​cił się w po​wie​trzu i owi​nął wo​kół niej. Na​piął się ni​czym mu​sku​lar​ne ra​mię i uniósł dziew​czy​nę w po​wie​trze. Sta​nę​ła na mu​rze. Ro​zej​rza​ła się i od​zy​ska​ła Od​dech. Nie​co z boku kil​ku straż​ni​ków po​ka​zy​wa​ło ją so​bie pal​ca​mi. Nie je​steś w tym ani tro​chę lep​sza od Va​she​ra – za​uwa​żył miecz. – Wy, lu​dzie, zu​peł​nie nie po​tra​fi​cie się skra​dać. Yeste​el był​by sro​dze za​wie​dzio​ny. Za​klę​ła. Raz jesz​cze Prze​bu​dzi​ła pro​po​rzec i ka​za​ła opu​ścić się na dzie​dzi​niec dwo​ru. Znów ode​bra​ła mu Bio​Chro​mę i po​bie​gła przez traw​nik. Lu​dzi nie było tu pra​wie wca​le, przez co była tym bar​dziej wi​docz​na. Pa​łac – po​wie​dział Krew Nocy. Idź do pa​ła​cu. Wła​śnie tam zmie​rza​ła. Im dłu​żej mia​ła ze sobą miecz, tym bar​dziej ro​zu​mia​ła, że mó​wił wszyst​ko, co przy​szło mu do jego sta​lo​wej gło​wy, bez wzglę​du na to, czy mia​ło to ja​kiś sens, czy nie. Krew za​cho​wy​wał się jak dziec​ko za​da​ją​ce py​ta​nia, lub bez za​sta​no​wie​nia wy​gła​sza​ją​ce swo​je uwa​gi. Głów​na bra​ma pa​ła​cu była do​brze strze​żo​na przez gru​pę męż​czyzn. Nie mie​li na so​bie mun​du​rów. On jest w środ​ku – po​wie​dział miecz. Czu​ję go. Na trze​cim pię​trze. Tam się roz​sta​li​śmy. Vi​ven​na ode​bra​ła prze​ka​za​ny wprost do jej umy​słu ob​raz po​miesz​cze​nia. Zmarsz​czy​ła brwi. Nie spo​dzie​wa​łam się tak przy​dat​ne​go po​dar​ku, po​my​śla​ła, od złej, nisz​czy​ciel​skiej bro​ni. Nie je​stem zły – od​parł Krew Nocy. W jego to​nie nie było sły​chać pró​by tłu​ma​cze​nia się, a tyl​ko chęć udzie​le​nia in​for​ma​cji. Jak​by przy​po​mi​nał jej coś, o czym po pro​stu za​po​mnia​ła. – Ja nisz​czę zło. My​ślę, że po​win​ni​śmy znisz​czyć tych męż​czyzn przed nami. Wy​glą​da​ją na złych. Po​win​naś mnie wy​cią​gnąć. Z ja​kie​goś po​wo​du Vi​ven​na nie uzna​ła tej rady za do​bry po​mysł. No, pro​szę cię – po​na​glił miecz. Żoł​nie​rze wska​zy​wa​li ją so​bie pal​ca​mi. Obej​rza​ła się przez ra​mię i uj​rza​ła in​nych, bie​gną​cych w jej stro​nę przez traw​nik. Au​stre, wy​bacz mi, po​mo​dli​ła się w du​chu, za​ci​snę​ła moc​niej zęby i ci​snę​ła Krwią Nocy – wciąż za​wi​nię​tym w koc – w stro​nę straż​ni​ków sto​ją​cych przed bu​dyn​kiem. Za​mar​li. Wszy​scy jak je​den mąż spoj​rze​li na miecz, któ​ry wy​to​czył się ze swe​go za​wi​niąt​ka. Srebr​na po​chwa za​lśni​ła w tra​wie. No cóż, tak też moż​na – ode​zwał się w jej gło​wie Krew. Jego głos wy​da​wał się te​raz bar​dziej od​le​gły. Je​den z żoł​nie​rzy wziął miecz do ręki. Vi​ven​na, na któ​rą męż​czyź​ni zu​peł​nie prze​sta​li zwra​cać uwa​gę, pod​bie​gła bli​żej do nich. Chwi​lę po​tem za​czę​li ze sobą wal​czyć. Tędy nie wej​dę, zde​cy​do​wa​ła, przy​glą​da​jąc się wro​tom pa​ła​cu. Nie chcia​ła ry​zy​ko​wać, prze​bi​ja​jąc

się mię​dzy pod​eks​cy​to​wa​ny​mi stra​ża​mi. Ru​szy​ła więc na​przód i skrę​ci​ła za róg wiel​kiej bu​dow​li. Dol​ne po​zio​my były wznie​sio​ne z uło​żo​nych w kształ​cie scho​dów czar​nych ka​mien​nych blo​ków, co spra​wia​ło, że pa​łac wy​glą​dał jak pi​ra​mi​da. Po​nad nimi prze​obra​żał się w bar​dziej tra​dy​cyj​ną for​te​cę o stro​mych ścia​nach. I tam, w mu​rach, otwie​ra​ły się okna. Gdy​by tyl​ko uda​ło się jej do nich do​stać! Po​ru​szy​ła pal​ca​mi. Wstę​gi zwi​sa​ją​ce u jej rę​ka​wów ści​snę​ły się i roz​luź​ni​ły. Pod​sko​czy​ła. Prze​bu​dzo​ne no​gaw​ki, do​da​jąc jej siły, po​zwo​li​ły jej wzbić się o kil​ka stóp wy​żej niż nor​mal​nie. Wy​rzu​ci​ła ręce do góry i chwy​ci​ła frędz​la​mi kra​wędź pierw​sze​go blo​ku. Rę​ka​wy za​cze​pi​ły się o ka​mień. Vi​ven​na pod​cią​gnę​ła się z wy​sił​kiem. Usły​sza​ła do​la​tu​ją​ce z dołu krzy​ki. Spoj​rza​ła tam. War​tow​nik, któ​ry pod​niósł Krew Nocy, wal​czył z to​wa​rzy​sza​mi. Wo​kół jego po​sta​ci snu​ła się cien​ka smuż​ka czar​ne​go dymu. Wy​co​fał się do pa​ła​cu. Inni po​bie​gli za nim. Tyle tu zła – ode​zwał się do niej Krew, ta​kim to​nem, jak ko​bie​ta uty​sku​ją​ca na wi​dok pa​ję​czy​ny w do​pie​ro co wy​sprzą​ta​nym po​ko​ju. Księż​nicz​ka od​wró​ci​ła się. Ogar​nę​ło ją lek​kie po​czu​cie winy. Nie chcia​ła uży​wać mie​cza. Pod​sko​czy​ła i wspię​ła się na ko​lej​ny sto​pień pa​ła​cu. Do​pie​ro te​raz pod bu​dyn​kiem po​ja​wi​li się straż​ni​cy, któ​rzy za​uwa​ży​li ją jesz​cze na mu​rze. Ci mie​li na so​bie mun​du​ry stra​ży miej​skiej. Kil​ku z nich dało się wcią​gnąć w po​tycz​kę wo​kół Krwi Nocy, ale więk​szość nie zwró​ci​ła na nią uwa​gi. Vi​ven​na wcho​dzi​ła co​raz wy​żej. W pra​wo – po​ra​dził z od​da​li miecz. Okno na trze​cim pię​trze. Dru​gie z ko​lei. On tam jest. Gdy jego głos ucichł, dziew​czy​na spoj​rza​ła na wska​za​ne okno. Wciąż po​zo​sta​wa​ło jej do po​ko​na​nia kil​ka po​zio​mów, a po​tem cze​ka​ło ją wej​ście po ca​łym pię​trze na​giej ścia​ny. Za​uwa​ży​ła na niej ozdob​ne rzeź​bie​nia, ale sama myśl o wspi​na​niu się po nich spra​wi​ła, że po​czu​ła za​wro​ty gło​wy. W po​wie​trzu syk​nę​ła strza​ła i ude​rzy​ła w mur tuż obok niej. Księż​nicz​ka pod​sko​czy​ła. Kil​ku sto​ją​cych po​ni​żej straż​ni​ków mie​rzy​ło z łu​ków. Na Ko​lo​ry! – za​klę​ła w my​ślach i wspię​ła się o po​ziom wy​żej. Znów usły​sza​ła świst i skrzy​wi​ła się, spo​dzie​wa​jąc się po​czuć po​cisk mię​dzy ło​pat​ka​mi. Nic się jed​nak nie sta​ło. Wy​pro​sto​wa​ła się i obej​rza​ła przez ra​mię. Ką​tem oka uj​rza​ła połę płasz​cza, któ​ra po​chwy​ci​ła strza​łę w lo​cie. Cał​kiem przy​dat​ne, po​my​śla​ła, za​do​wo​lo​na ze swe​go po​my​słu Prze​bu​dze​nia ubra​nia. Płaszcz wy​pu​ścił strza​łę i za​wisł bez​wład​nie jak zwy​kle. We​szła na ostat​ni po​ziom ka​mien​nych scho​dów. Z wy​sił​ku za​czę​ły ją bo​leć ra​mio​na. Na szczę​ście Prze​bu​dzo​ne wstę​gi ma​te​ria​łu nie mę​czy​ły się i chwy​ta​ły tak samo pew​nie jak na po​cząt​ku wspi​nacz​ki. Za​czerp​nę​ła głę​bo​ko tchu i chwy​ta​jąc się rzeź​bio​nych na mu​rze or​na​men​tów, za​czę​ła się wspi​nać po pio​no​wej ścia​nie pa​ła​cu. Po​sta​no​wi​ła, że dla wła​sne​go do​bra nie bę​dzie pa​trzeć w dół.

Dar Pie​śni wpa​try​wał się tępo przed sie​bie. Zbyt wie​le in​for​ma​cji. Za dużo wy​da​rzeń. Za​bój​stwo Po​ran​nej Rosy, po​tem re​we​la​cje Lla​ri​ma​ra, zdra​da ka​pła​nów Kró​la-Boga – wszyst​ko to wy​da​rzy​ło się tak szyb​ko. Sie​dział w swo​jej celi, z rę​ka​mi ople​cio​ny​mi wo​kół ko​lan. Zło​to-czer​wo​ne sza​ty miał ubru​dzo​ne wsku​tek wę​drów​ki przez tu​ne​le i po​byt w klat​ce. Rana na udzie bo​la​ła, choć nie była głę​bo​ka i pra​wie już prze​sta​ła krwa​wić. Nie przej​mo​wał się bó​lem. W po​rów​na​niu z tym, co dzia​ło się w jego du​szy, nie miał on żad​ne​go zna​cze​nia. Po dru​giej stro​nie lo​chu sta​li po​grą​że​ni w ci​chej roz​mo​wie ka​pła​ni. Gdy na nich spoj​rzał, coś przy​ku​ło jego uwa​gę. Do tej pory nie za​uwa​żył ni​cze​go nie​ty​po​we​go. Te​raz jed​nak zła​jał się w du​chu. Po​wi​nien był zo​ba​czyć to wcze​śniej. Cho​dzi​ło o ko​lo​ry – nie bar​wy szat du​chow​nych, ale ich twa​rzy. Były lek​ko

przy​tłu​mio​ne. Gdy​by do​ty​czy​ło to tyl​ko jed​ne​go z nich, nie by​ło​by istot​ne. Ale lek​ko sza​re ob​li​cza mie​li wszy​scy. Zwy​kły czło​wiek na​wet by tego nie spo​strzegł. Ale on był Wy​wyż​szo​ny i róż​ni​ca – kie​dy już zdał so​bie z niej spra​wę – była oczy​wi​sta. Ża​den z ka​pła​nów nie uro​dził się w Hal​lan​dren. Ka​płań​skie sza​ty może wło​żyć każ​dy, po​my​ślał, co nie ozna​cza, że od razu sta​je się przez to du​chow​nym. Przyj​rzał się męż​czy​znom do​kład​niej i zro​zu​miał. Po​cho​dzi​li z Pahn Kahl. I wte​dy wszyst​ko zło​ży​ło się w jed​ną sen​sow​ną ca​łość. Wszy​scy zo​sta​li oszu​ka​ni.

– Nie​bie​sko​pal​cy – rzu​ci​ła zde​cy​do​wa​nym to​nem Siri. – Ode​zwij się. Po​wiedz, co z nami zro​bisz? Wnę​trze pa​ła​cu Kró​la-Boga sta​no​wi​ło skom​pli​ko​wa​ny la​bi​rynt. Zda​rza​ło się, że na​wet ona gu​bi​ła w nim dro​gę. Przed chwi​lą ze​szli jed​ny​mi scho​da​mi, te​raz wcho​dzi​li już na ko​lej​ne. Skry​ba nie od​po​wie​dział. Szedł ner​wo​wo jak za​wsze, to spla​ta​jąc, to roz​pla​ta​jąc pal​ce. Wal​ki w pa​ła​co​wych sa​lach po​wo​li wy​ga​sa​ły. Gdy do​tar​li do szczy​tu scho​dów i ru​szy​li ko​lej​nym ko​ry​ta​rzem, zro​bi​ło się prze​raź​li​wie ci​cho. Siri szła, czu​jąc w ta​lii nie​spo​koj​nie drżą​cą rękę Su​se​bro​na. Nie mia​ła po​ję​cia o czym my​śli jej mąż – nie miał szan​sy na​pi​sać jej ani sło​wa. Uśmie​chał się uspo​ka​ja​ją​co, ale dziew​czy​na zda​wa​ła so​bie spra​wę, że musi się bać rów​nie moc​no jak ona. Albo na​wet bar​dziej. – Nie mo​żesz tego zro​bić, Nie​bie​sko​pal​cy – syk​nę​ła do ni​skie​go, ły​sie​ją​ce​go star​ca. – Tyl​ko w ten spo​sób zy​ska​my szan​sę na wol​ność – od​po​wie​dział, nie pa​trząc na nią. – Nie mo​że​cie! Idria​nie są nie​win​ni! – za​pro​te​sto​wa​ła. Nie​bie​sko​pal​cy po​krę​cił gło​wą. – Ilu mo​ich po​bra​tym​ców by​ła​byś go​to​wa po​świę​cić, gdy​byś mo​gła dzię​ki temu za​pew​nić bez​pie​czeń​stwo swo​im? – Żad​ne​go! – rzu​ci​ła. – Chciał​bym to od cie​bie usły​szeć, gdy​byś zna​la​zła się na moim miej​scu – za​uwa​żył, wciąż uni​ka​jąc jej spoj​rze​nia. – Przy​kro mi z po​wo​du wa​sze​go cier​pie​nia, ale Idria​nie nie są nie​win​ni. Je​ste​ście tacy sami jak ci z Hal​lan​dren. Pod​czas Wie​lo​woj​nia wa​sza ar​mia prze​ta​cza​ła się przez na​sze zie​mie wie​le razy. Trak​to​wa​li​ście nas jak nie​wol​ni​ków, ta​nią siłę ro​bo​czą. Pa​mię​taj, że Idris od​dzie​li​ło się od Hal​lan​dren do​pie​ro po koń​cu tego kosz​ma​ru, po uciecz​ce kró​lew​skie​go rodu. – Pro​szę… – po​wie​dzia​ła dziew​czy​na. Na​gle Su​se​bron ude​rzył pię​ścią jed​ne​go z Nie​ży​wych. Ryk​nął wście​kle i kop​nął in​ne​go. Pil​no​wa​ły ich jed​nak dzie​siąt​ki nie​umar​łych istot. Spoj​rzał na żonę i mach​nął ręką, po​na​gla​jąc ją do uciecz​ki. Ale Siri nie mia​ła za​mia​ru go po​rzu​cić. Za​miast tego spró​bo​wa​ła chwy​cić Nie​bie​sko​pal​ce​go, lecz Nie​ży​wy oka​zał się zbyt szyb​ki. Zła​pał ją za rękę i przy​trzy​mał moc​no, mimo że szar​pa​ła się z ca​łych sił. Ze scho​dów przed nimi ze​szło dwóch męż​czyzn w sza​tach ka​pła​nów Su​se​bro​na, w rę​kach nie​śli la​tar​nie. Siri spoj​rza​ła na nich i od razu zro​zu​mia​ła, że rów​nież po​cho​dzą z Pahn Kahl. Byli ni​scy i mie​li skó​rę o lek​ko sza​ra​wym od​cie​niu. Jaka ja by​łam głu​pia, po​my​śla​ła. Nie​bie​sko​pal​cy świet​nie ro​ze​grał swo​ją par​tię. Już na sa​mym po​cząt​ku po​róż​nił ją z ka​pła​na​mi. Więk​szość jej obaw i lę​ków zo​sta​ła za​sia​na wła​śnie przez skry​bę, a aro​gan​cja Tre​le​de​esa tyl​ko je pod​sy​ci​ła. I wszyst​ko to było czę​ścią pla​nu star​ca, któ​ry za​mie​rzał ją wy​ko​rzy​stać do wy​zwo​le​nia swo​je​go na​ro​du. – Mamy ha​sła Daru Pie​śni – oznaj​mił je​den z nowo przy​by​łych. – Spraw​dzi​li​śmy je i oczy​wi​ście zmie​ni​li​śmy. Cała ar​mia jest już na​sza. Siri rzu​ci​ła okiem w bok. Nie​ży​wy po​wa​lił Su​se​bro​na na zie​mię. Wład​ca krzy​czał. Brzmia​ło to jak prze​dziw​ny jęk. Dziew​czy​na się szarp​nę​ła. Tak bar​dzo chcia​ła po​móc mę​żo​wi. Roz​pła​ka​ła się.

Nie​bie​sko​pal​cy, wy​raź​nie zmę​czo​ny, ski​nął gło​wą swo​im wspól​ni​kom. – Zna​ko​mi​cie. Wy​daj​cie Roz​kaz. Po​ślij​cie Nie​ży​wych na Idris. – Sta​nie się jak ka​żesz – od​po​wie​dział ka​płan, kła​dąc dłoń na ra​mie​niu skry​by. Nie​bie​sko​pal​cy znów po​ki​wał gło​wą. Gdy tam​ci ode​szli, spoj​rzał przed sie​bie z ma​lu​ją​cym się na twa​rzy przy​gnę​bie​niem. – Jaki masz po​wód do smut​ku? – syk​nę​ła dziew​czy​na. Skry​ba spoj​rzał na nią. – Te​raz moi przy​ja​cie​le są je​dy​ny​mi, któ​rzy zna​ją ha​sła bez​pie​czeń​stwa po​zwa​la​ją​ce kie​ro​wać ar​mią Nie​ży​wych. Gdy woj​sko wy​ru​szy na Idris z roz​ka​zem nisz​cze​nia wszyst​kie​go, co znaj​dą na swej dro​dze, po​łkną tru​ci​znę i nikt już nie zdo​ła po​wstrzy​mać tych istot. Au​stre… – prze​mknę​ło przez myśl zmar​twia​łej dziew​czy​nie. Pa​nie Ko​lo​rów… – Za​bierz​cie Kró​la-Boga na dół – po​wie​dział Nie​bie​sko​pal​cy, zwra​ca​jąc się do kil​ku naj​bliż​szych Nie​ży​wych. – Trzy​maj​cie go tam, póki nie na​dej​dzie pora. Do​łą​czył do nich prze​bra​ny za ka​pła​na skry​ba z Pahn Kahl, po​cią​gnę​li Su​se​bro​na na scho​dy. Siri wy​cią​gnę​ła za mę​żem ręce. Wład​ca wal​czył, się​gał ku niej, ale Nie​ży​wi byli za sil​ni. Sły​sza​ła jego nie​ar​ty​ku​ło​wa​ne okrzy​ki jesz​cze dłu​go po tym, jak znik​nął. – Co z nim zro​bi​cie? – spy​ta​ła dziew​czy​na, czu​jąc na po​licz​kach zim​ne śla​dy łez. Nie​bie​sko​pal​cy od​wró​cił się ku niej, ale znów unik​nął spoj​rze​nia w oczy. – W Hal​lan​dren bę​dzie wie​lu ta​kich, któ​rzy uzna​ją atak Nie​ży​wych za po​li​tycz​ny błąd. Spró​bu​ją po​wstrzy​mać woj​nę. Je​śli Hal​lan​dren nie ze​chce kon​ty​nu​ować wal​ki, na​sze po​świę​ce​nie pój​dzie na mar​ne. – Nie ro​zu​miem. – Za​bie​rze​my cia​ła Daru Pie​śni i Po​ran​nej Rosy – któ​rzy po​sia​da​li ha​sła bez​pie​czeń​stwa – i po​rzu​ci​my je w ko​sza​rach Nie​ży​wych, oto​czo​ne tru​pa​mi po​rwa​nych z mia​sta Idrian. Cia​ło Kró​la-Boga zo​sta​nie od​na​le​zio​ne w lo​chach pa​ła​cu. Ci, któ​rzy będą ba​dać spra​wę, stwier​dzą, że zo​stał na​pad​nię​ty i za​mor​do​wa​ny przez idriań​skich za​bój​ców – wy​na​ję​li​śmy tak wie​lu na​jem​ni​ków z idriań​skich slum​sów, że nie bę​dzie to nie​wia​ry​god​ne. Ci z mo​ich skry​bów, któ​rzy prze​ży​ją dzi​siej​szą noc, po​twier​dzą tę wer​sję. Siri za​mru​ga​ła przez łzy. Wszy​scy po​my​ślą, że Dar Pie​śni i Po​ran​na Rosa po​sła​li Nie​ży​wych na Idris w ak​cie od​we​tu za śmierć wład​cy, zro​zu​mia​ła. A na wieść o śmier​ci Su​se​bro​na całe Hal​lan​dren ogar​nie fala wście​kło​ści i nie​na​wi​ści. – Ża​łu​ję, że zo​sta​łaś w to wszyst​ko wplą​ta​na – pod​jął Nie​bie​sko​pal​cy i ski​nął ręką na Nie​ży​wych, by po​pro​wa​dzi​li dziew​czy​nę. – By​ło​by mi ła​twiej, gdy​byś nie za​szła w cią​żę. – Nie je​stem w cią​ży! – rzu​ci​ła. – Lu​dzie są prze​ko​na​ni, że je​steś. – Wes​tchnął, idąc ku scho​dom. – To wy​star​czy. Mu​si​my oba​lić wła​dze tego kró​le​stwa i mu​si​my mieć pew​ność, że Idria​nie będą na tyle po​ru​sze​ni, by pod​jąć wal​kę z Hal​lan​dren. Uwa​żam, że twoi po​bra​tym​cy po​ra​dzą so​bie w tej woj​nie le​piej, niż wszy​scy są​dzą, zwłasz​cza że Nie​ży​wi ata​ku​ją bez do​wód​cy. Ła​two wam bę​dzie wpę​dzać ich w za​sadz​ki. Ni​ko​mu nie bę​dzie lek​ko. Spoj​rzał na nią. – Ale żeby wszyst​ko prze​bie​gło jak na​le​ży – cią​gnął – Idria​nie mu​szą wskrze​sić w so​bie praw​dzi​wą chęć do wal​ki. Ina​czej po pro​stu uciek​ną i roz​pły​ną się w swo​ich gó​rach. Nie, obie stro​ny mu​szą da​rzyć się praw​dzi​wą nie​na​wi​ścią i wcią​gnąć do woj​ny tak wie​lu sprzy​mie​rzeń​ców, jak to moż​li​we. Do​pie​ro wte​dy uwa​ga wszyst​kich sił w re​gio​nie bę​dzie do​sta​tecz​nie sku​pio​na na czymś in​nym… A jaki ist​nie​je lep​szy spo​sób na wzbu​dze​nie w Idria​nach nie​na​wi​ści do Hal​lan​dren, niż uśmier​ce​nie mnie? – po​ję​ła z prze​ra​że​niem. Oba kró​le​stwa przyj​mą śmierć mo​je​go nie​na​ro​dzo​ne​go dziec​ka jako wy​po​wie​dze​nie woj​ny. To nie bę​dzie zwy​kła wal​ka o do​mi​na​cję, to bę​dzie dłu​go​trwa​ła, peł​na cier​pie​nia woj​na. Moż​li​we, że po​trwa wie​le lat. I nikt nie bę​dzie mieć po​ję​cia, kto jest praw​dzi​wym wro​giem. Nikt się nie do​my​śli, że tymi, któ​rzy do niej do​pro​wa​dzi​li, są miesz​kań​cy ma​łej spo​koj​nej pro​win​cji z po​łu​dnia Hal​lan​dren.

56 Zdy​sza​na, zla​na po​tem Vi​ven​na wi​sia​ła za oknem. Zaj​rza​ła do środ​ka. W kom​na​cie zo​ba​czy​ła Den​tha i Tonk Faha. Na wbi​tym w su​fit haku ko​ły​sał się Va​sher. Wi​siał za​krwa​wio​ny i nie miał w so​bie Od​de​chu. Wciąż jed​nak żył. Czy uda mi się po​ko​nać ich obu? I Den​tha i Tonk Faha? – za​sta​na​wia​ła się. Bo​la​ły ją ręce. W kie​sze​ni mia​ła linę, któ​rą mo​gła Prze​bu​dzić. Ale co bę​dzie, je​śli rzu​ci ją i chy​bi? Wi​dzia​ła prze​cież, jak wal​czy Denth. Był szyb​szy niż kto​kol​wiek inny. Wie​dzia​ła, że zgi​nie, je​śli nie uda się go za​sko​czyć. Co ja ro​bię? – prze​mknę​ło jej przez myśl. Wi​szę na mu​rze i za​mie​rzam za​ata​ko​wać dwóch za​wo​do​wych żoł​nie​rzy. Nie​daw​ne prze​ży​cia ob​da​rzy​ły ją siłą. Uda​ło się jej po​ko​nać lęk. Moż​li​we, że umrze, ale bę​dzie to szyb​ki ko​niec. Prze​ży​ła już zdra​dę, śmierć bli​skie​go przy​ja​cie​la. Głód, cho​ro​ba i strach ży​cia na uli​cy do​pro​wa​dzi​ły ją nie​mal do sza​leń​stwa. Zo​sta​ła po​ni​żo​na, zmu​szo​na, by przy​znać, że zdra​dzi​ła swo​ich pod​da​nych. Na​wet na​jem​ni​cy nie mo​gli skrzyw​dzić jej bar​dziej. Z ja​kie​goś po​wo​du te my​śli do​da​ły jej pew​no​ści. Za​sko​czo​na wła​sną de​ter​mi​na​cją od​zy​ska​ła Od​de​chy z płasz​cza i spodni. Prze​bu​dzi​ła dwa ka​wał​ki liny, roz​ka​zu​jąc im chwy​tać rze​czy, w któ​re je rzu​ci. Zmó​wi​ła w du​chu mo​dli​twę do Au​stre, pod​cią​gnę​ła się i wsko​czy​ła do po​ko​ju. Va​sher ci​cho ję​czał. Tonk Fah drze​mał w ką​cie. Denth, w któ​re​go dło​ni lśnił za​krwa​wio​ny nóż, pod​niósł wzrok, gdy tyl​ko sto​py dziew​czy​ny do​tknę​ły pod​ło​gi. Wy​raz cał​ko​wi​te​go za​sko​cze​nia, jaki po​ja​wił się na jego twa​rzy, był sam w so​bie wart nie​mal wszyst​kie​go, przez co prze​szła. Ci​snę​ła jed​ną liną w nie​go, a dru​gą w Tonk Faha i po​bie​gła na śro​dek po​miesz​cze​nia. Na​jem​nik za​re​ago​wał bły​ska​wicz​nie. Prze​ciął le​cą​cą linę szty​le​tem. Po​łów​ki sznu​ra za​czę​ły się wić i skrę​cać, lecz były zbyt krót​kie, by co​kol​wiek po​chwy​cić. Lina, któ​rą dziew​czy​na mie​rzy​ła w Tonk Faha, tra​fi​ła w cel. Na​jem​nik prze​bu​dził się z krzy​kiem. Sznur cia​sno oplótł mu twarz i szy​ję. Vi​ven​na za​trzy​ma​ła się przy wi​szą​cym cie​le Va​she​ra. Denth zdą​żył już do​być bro​ni, zro​bił to tak szyb​ko, że na​wet nie za​uwa​ży​ła kie​dy. Prze​łknę​ła śli​nę i wy​szarp​nę​ła z po​chwy swój miecz. Wy​cią​gnę​ła ręce przed sie​bie, tak jak na​uczył ją Va​sher. Denth za​trzy​mał się na mo​ment, co​raz bar​dziej zdu​mio​ny. To jej wy​star​czy​ło. Cię​ła mie​czem, ale nie na​jem​ni​ka, tyl​ko linę pod​trzy​mu​ją​cą Va​she​ra w po​wie​trzu. Męż​czy​zna spadł z ję​kiem i w tej sa​mej chwi​li ude​rzył Denth. Ostrze jego wą​skie​go mie​cza prze​szy​ło ra​mię Vi​ven​ny. Syk​nę​ła z bólu i upa​dła. Na​jem​nik cof​nął się o krok. – No pro​szę, księż​nicz​ka – po​wie​dział, za​sła​nia​jąc się mie​czem. – Two​jej wi​zy​ty się nie spo​dzie​wa​łem. Tonk Fah wy​dał z sie​bie zdu​szo​ny bul​got. Owi​nię​ta wo​kół szyi lina dła​wi​ła go co​raz moc​niej. Bez​sku​tecz​nie sta​rał się od niej uwol​nić. Daw​niej ból, któ​ry czu​ła w ra​mie​niu, bez wąt​pie​nia by ją po​ko​nał. Po wszyst​kich ra​zach, ja​kie ze​bra​ła, ży​jąc w slum​sach, wy​dał się jej jed​nak czymś dziw​nie zna​jo​mym. Pod​nio​sła wzrok i spoj​rza​ła Den​tho​wi pro​sto w oczy. – Chcia​łaś go ura​to​wać? – spy​tał na​jem​nik. – Szcze​rze mó​wiąc, nie po​szło ci szcze​gól​nie do​brze. Mio​ta​ją​cy się w ką​cie Tonk Fah prze​wró​cił sto​łek. Denth rzu​cił na nie​go okiem, po czym na po​wrót sku​pił się na dziew​czy​nie. Na chwi​lę za​pa​dła ci​sza, mą​co​na tyl​ko słab​ną​cym sa​pa​niem Tonk Faha.

Wresz​cie Denth za​klął, pod​biegł do przy​ja​cie​la i za​czął pi​ło​wać no​żem du​szą​cy go sznur. – Nic ci nie jest? – Va​sher ode​zwał się za ple​ca​mi Vi​ven​ny. Głos męż​czy​zny, mimo sta​nu, w ja​kim znaj​do​wa​ło się jego cia​ło, brzmiał zdu​mie​wa​ją​co pew​nie. Od​po​wie​dzia​ła ski​nie​niem. – Za​mie​rza​ją po​słać Nie​ży​wych na Idris – po​wie​dział. – My​li​li​śmy się przez cały czas. Nie wiem, kto za tym stoi, ale wy​da​je mi się, że wy​gry​wa​ją wal​kę o pa​łac. Den​tho​wi uda​ło się w koń​cu roz​ciąć linę. – Mu​sisz ucie​kać – rzu​cił Va​sher, sta​ra​jąc się uwol​nić ręce z wię​zów. – Mu​sisz wró​cić i po​wie​dzieć swo​im, by nie wal​czy​li z Nie​ży​wy​mi. Niech ucie​ka​ją w góry przez pół​noc​ne prze​łę​cze. Nie wol​no im tej wal​ki pod​jąć, bo ina​czej wy​buch​nie woj​na. Vi​ven​na spoj​rza​ła na Den​tha, któ​ry siar​czy​sty​mi po​licz​ka​mi sta​rał się ocu​cić Tonk Faha. Za​mknę​ła oczy. – Twój Od​dech do mnie – po​wie​dzia​ła, od​zy​sku​jąc Bio​Chro​mę z rę​ka​wów. Od​de​chy do​łą​czy​ły do tych, któ​re już mia​ła w so​bie. Wy​cią​gnę​ła dłoń i zło​ży​ła ją na ra​mie​niu Va​she​ra. – Vi​ven​na… – po​wie​dział. – Moje ży​cie do two​je​go – rzu​ci​ła. – Mój Od​dech sta​je się two​im. Cały jej świat po​sza​rzał. Wy​blakł. Sto​ją​cy obok Va​sher jęk​nął i za​drżał, przej​mu​jąc Bio​Chro​mę. Denth wy​pro​sto​wał się i od​wró​cił ku nim. – Ty to zrób, Va​sher – szep​nę​ła dziew​czy​na. – Pój​dzie ci o wie​le le​piej niż mnie. – Upar​ta baba – mruk​nął Va​sher, opa​no​wu​jąc dresz​cze. Wy​pro​sto​wał rękę, jak​by chciał zwró​cić jej Od​de​chy, ale w tej sa​mej chwi​li za​uwa​żył na​jem​ni​ka. Denth uśmiech​nął się i uniósł miecz. Vi​ven​na przy​ci​snę​ła rękę do rany, by za​trzy​mać krwo​tok. Za​czę​ła się wy​co​fy​wać do okna. Po​zba​wio​na Od​de​chów, nie mia​ła po​ję​cia, co po​win​na te​raz zro​bić. Va​sher pod​niósł się i chwy​cił miecz. Miał na so​bie je​dy​nie spla​mio​ną krwią bie​li​znę, ale stał pew​nie na no​gach. Z wol​na od​wi​nął linę, któ​ra do​tąd krę​po​wa​ła jego ręce, i prze​wią​zał się nią w pa​sie. Jak on to robi? – prze​mknę​ło jej przez myśl. Skąd bie​rze tyle sił? – Po​wi​nie​nem był ci zro​bić coś gor​sze​go – rzu​cił Denth. – Nie​po​trzeb​nie się ba​wi​łem, za bar​dzo mi się to spodo​ba​ło. Va​sher prych​nął, przy​go​to​wu​jąc linę. Na​jem​nik naj​wy​raź​niej na coś cze​kał, prze​wi​dy​wał. – Za​wsze ba​wi​ło mnie to, że krwa​wi​my jak zwy​kli lu​dzie – pod​jął Denth. – Je​ste​śmy od nich sil​niej​si, ży​je​my o wie​le dłu​żej, ale umie​ra​my do​kład​nie tak samo. – Nie tak samo, Denth – od​parł Va​sher, uno​sząc ostrze mie​cza Vi​ven​ny. – Oni umie​ra​ją o wie​le bar​dziej ho​no​ro​wo. Na​jem​nik się uśmiech​nął. Vi​ven​na wi​dzia​ła, jak eks​cy​ta​cja roz​pa​la mu oczy. Za​wsze twier​dził, że nie ma spo​so​bu, by Va​sher mógł po​ko​nać ich przy​ja​cie​la, Ar​ste​ela, w uczci​wym po​je​dyn​ku, za​sta​no​wi​ła się księż​nicz​ka. Te​raz chce się z nim zmie​rzyć. Chce sa​me​mu so​bie udo​wod​nić, że Va​sher nie jest taki do​bry. Ostrza za​wi​ro​wa​ły w po​wie​trzu. Po bły​ska​wicz​nej, pierw​szej wy​mia​nie cio​sów Vi​ven​na zro​zu​mia​ła, że wal​czą​cy nie są so​bie rów​ni. Denth wal​czył o wie​le le​piej. Może dla​te​go, że Va​sher był ran​ny. Może przez wi​docz​ny na jego twa​rzy na​ra​sta​ją​cy gniew, któ​ry tłu​mił jego spraw​ność i przy​ćmie​wał zmy​sły. A może po pro​stu nie był tak do​bry jak Denth. Do Vi​ven​ny do​tar​ło, że Va​sher nie ma szans na wy​gra​ną. Nie zro​bi​łam tego wszyst​kie​go po to, że​byś te​raz zgi​nął, po​my​śla​ła i pod​nio​sła się, zde​cy​do​wa​na mu po​móc. Cięż​ka dłoń opa​dła na jej ra​mię i zmu​si​ła ją, by usia​dła z po​wro​tem. – Nie są​dzę, księż​nicz​ko – po​wie​dział sto​ją​cy nad nią Tonk Fah. – Swo​ją dro​gą, nie​zła sztucz​ka z tą liną. Bar​dzo spryt​na. Sam znam parę sztu​czek z li​na​mi. Czy wie​dzia​łaś na przy​kład, że sznur jest w sta​nie pa​rzyć ludz​kie cia​ło? – Uśmiech​nął się i po​chy​lił. – Taki dow​cip. Bran​żo​wy. Poła płasz​cza zsu​nę​ła się na​jem​ni​ko​wi z ple​ców i do​tknę​ła jej po​licz​ka.

To nie​moż​li​we, po​my​śla​ła. Ucie​ka​jąc im, pró​bo​wa​łam Prze​bu​dzić ten płaszcz, ale uży​łam złe​go Roz​ka​zu. Czy na​praw​dę jest tak głu​pi, żeby na​dal go no​sić? Uśmiech​nę​ła się i obej​rza​ła przez ra​mię. Wal​czą​cy pod prze​ciw​le​głą ścia​ną Va​sher co​fał się w stro​nę okna. Po​cił się, kro​ple krwi ka​pa​ły na po​sadz​kę. Denth znów na​tarł i Va​sher wsko​czył na stół, szu​ka​jąc lep​szej po​zy​cji do ata​ku. Na po​wrót spoj​rza​ła na Tonk Faha, jego płaszcz na​dal mu​skał jej po​li​czek. – Twój Od​dech do mo​je​go – po​wie​dzia​ła. Na​tych​miast po​czu​ła gwał​tow​ny, osza​ła​mia​ją​cy przy​pływ Bio​Chro​my. – Co? – burk​nął Tonk Fah. – Nic – od​par​ła. – Ale… Ata​ko​wać i chwy​tać Den​tha! – padł Roz​kaz, któ​re​mu za​wtó​ro​wa​ła wi​zu​ali​za​cja w umy​śle. Płaszcz za​czął drżeć. Ko​szu​la Tonk Faha stra​ci​ła ko​lor, za​sko​czo​ny na​jem​nik otwo​rzył sze​ro​ko oczy. Płaszcz szarp​nął się i uniósł gwał​tow​nie w po​wie​trze, od​cią​ga​jąc na​jem​ni​ka od dziew​czy​ny. Wła​śnie dla​te​go ja je​stem księż​nicz​ką, a ty tyl​ko żoł​da​kiem, po​my​śla​ła z za​do​wo​le​niem i prze​to​czy​ła się w bok. Tonk Fah za​krzyk​nął. Denth od​wró​cił się do​kład​nie w chwi​li, gdy wpadł na nie​go tęgi, nie​zbor​ny to​wa​rzysz. Zde​rzy​li się. Płaszcz wciąż rzu​cał się gwał​tow​nie. Denth za​to​czył się w tył i po​pchnął ple​ca​mi za​sko​czo​ne​go Va​she​ra. Tonk Fah głu​cho jęk​nął. Denth za​klął. Va​sher ru​nął w tył i wy​padł przez okno. Vi​ven​na pa​trzy​ła z nie​do​wie​rza​niem. Nie tak mia​ło być. Denth roz​ciął Prze​bu​dzo​ny płaszcz i ode​pchnął od sie​bie Tonk Faha. Przez chwi​lę pa​no​wa​ła ci​sza. – Idź po na​szych Nie​ży​wych! – rzu​cił na​jem​nik. – Już! – My​ślisz, że prze​żył? – spy​tał Tonk Fah. – Wy​padł z trze​cie​go pię​tra twier​dzy, z wy​so​ko​ści, któ​ra za​bi​ła​by każ​de​go. Oczy​wi​ście, że to prze​żył – od​parł Denth. – Wy​ślij Nie​ży​wych do głów​ne​go wej​ścia. Niech go za​trzy​ma​ją przy​naj​mniej na ja​kiś czas. – Na​jem​nik rzu​cił okiem na Vi​ven​nę. – Wię​cej z tobą kło​po​tów, księż​nicz​ko, niż je​steś tego war​ta. – Czę​sto to sły​szę. – Wes​tchnę​ła i unio​sła za​krwa​wio​ną rękę do zra​nio​ne​go ra​mie​nia. Była zbyt wy​czer​pa​na, by się bać tak bar​dzo, jak praw​do​po​dob​nie po​win​na.

Va​sher spa​dał wprost na twar​de ka​mien​ne blo​ki. Przed sobą wi​dział ma​le​ją​ce, od​da​la​ją​ce się okno. Pra​wie, prze​mknę​ło mu przez myśl. Już go pra​wie mia​łem! W uszach świsz​czał mu wiatr. Krzyk​nął i ze​rwał za​wią​za​ną wo​kół pasa linę. Czuł w so​bie siłę Od​de​chów Vi​ven​ny. – Chwy​tać rze​czy – roz​ka​zał i za​mach​nął się liną, czer​piąc przy tym ko​lor ze swych spla​mio​nych krwią spode​nek. Po​sza​rza​ły. Lina oplo​tła się wo​kół rzeź​bie​nia na pa​ła​co​wym mu​rze. Na​pię​ła się. Szarp​nę​ło i Va​sher po​le​ciał w bok, zwal​nia​jąc. – Twój Od​dech do mo​je​go! – za​wo​łał, czu​jąc słab​ną​cy pęd. Lina pu​ści​ła i wy​lą​do​wał na pierw​szym czar​nym blo​ku. – Stań się moją nogą i do​daj jej sił! – Roz​ka​zał, ko​rzy​sta​jąc z ko​lo​ru krwi na swej pier​si. Lina owi​nę​ła się wo​kół jego nogi i sto​py. Ze​sko​czył. Za​trzy​mał się po​ziom ni​żej. Zwój liny – jego nie​ludz​ki mię​sień – przy​jął na sie​bie więk​szą część siły upad​ku. Po ko​lej​nych czte​rech sko​kach zna​lazł się na zie​mi. Przed głów​ny​mi wro​ta​mi pa​ła​cu, po​śród le​żą​cych na zie​mi ciał, sta​ła gru​pa zdez​o​rien​to​wa​nych żoł​nie​rzy. Va​sher ru​szył pro​sto na nich; po​zba​wio​na ko​lo​ru, prze​zro​czy​sta krew ka​pa​ła z jego ran. Od​zy​skał Bio​Chro​mę z liny. Pod​jął z zie​mi miecz jed​ne​go z za​bi​tych. Pil​nu​ją​cy wej​ścia war​tow​ni​cy od​wró​ci​li się i unie​śli broń.

Nie miał cza​su ani ocho​ty na za​ba​wy. Ude​rzył, tnąc spraw​nie i bły​ska​wicz​nie. Nie był tak do​bry jak Denth, ale miał za sobą dłu​gie lata tre​nin​gu. Na​praw​dę dłu​gie. Nie​ste​ty, żoł​nie​rzy było wie​lu. Może na​wet zbyt wie​lu, by z nimi wal​czyć. Va​sher za​klął, wi​ru​jąc wśród nich. Po​wa​lił ko​lej​ne​go straż​ni​ka. Po​chy​lił się i do​tknął na​raz pasa, ko​szu​li i spodni mar​twe​go męż​czy​zny. Pa​lec wsu​nął pod spód i mu​snął barw​ną pod​ko​szul​kę. – Walcz dla mnie, jak​byś był mną – roz​ka​zał. Ko​szu​la po​sza​rza​ła. Va​sher od​wi​nął się i za​blo​ko​wał mkną​ce ku nie​mu ostrze. Z boku mi​gnął jesz​cze je​den miecz. I na​stęp​ny. Nie był w sta​nie spa​ro​wać wszyst​kich cio​sów. W po​wie​trzu za​lśni​ło inne ostrze, blo​ku​jąc klin​gę, któ​rej Va​sher nie wi​dział. Ko​szu​la i spodnie mar​twe​go uwol​ni​ły się od cia​ła i wsta​ły, z mie​czem w rę​ka​wie. Ude​rzy​ły jak​by kon​tro​lo​wa​ne przez nie​wi​dzial​ne​go wła​ści​cie​la. Blo​ko​wa​ły i cię​ły z za​trwa​ża​ją​cą spraw​no​ścią. Va​sher oparł się ple​ca​mi o Prze​bu​dzo​ny strój. Chwi​lę po​tem stwo​rzył dru​gie​go ta​kie​go wo​jow​ni​ka, po​zby​wa​jąc się przy tym resz​ty Od​de​chów. Wal​czy​li we trój​kę, Va​sher i jego Prze​bu​dzo​ne ko​szu​le i spodnie. Straż​ni​cy klę​li, pod​cho​dząc te​raz o wie​le ostroż​niej. Va​sher przy​glą​dał się im bacz​nie, pla​no​wał atak. W tej sa​mej chwi​li zza za​krę​tu wy​pa​dła dru​ży​na oko​ło pięć​dzie​się​ciu Nie​ży​wych. Ru​szy​li pro​sto na nie​go. Na Ko​lo​ry! – za​klął w du​chu. Ryk​nął wście​kle, ciął i po​wa​lił ko​lej​ne​go żoł​nie​rza. Na Ko​lo​ry! Na Ko​lo​ry! Na Ko​lo​ry! Nie po​wi​nie​neś tak prze​kli​nać – ode​zwał się w jego gło​wie zna​jo​my głos. Sha​sha​ra mó​wi​ła, że to źle. Va​sher od​wró​cił się w stro​nę, z któ​rej do​bie​gał dźwięk. Spod za​mknię​tych wrót pa​ła​cu snu​ła się cien​ka struż​ka czar​ne​go dymu. Nie po​dzię​ku​jesz mi? – spy​tał Krew Nocy. – W koń​cu przy​by​łem ci na ra​tu​nek. Je​den z jego sztucz​nych wo​jow​ni​ków padł. Któ​ryś z żoł​nie​rzy prze​ciął spodnie w no​gaw​ce. Va​sher wy​cią​gnął rękę w tył i od​zy​skał Bio​Chro​mę z dru​gie​go po​moc​ni​ka. Po​sta​wił nogę na po​wa​lo​nym ubra​niu i jemu tak​że ode​brał Od​de​chy. Żoł​nie​rze cof​nę​li się ostroż​nie, ucie​sze​ni z przy​by​cia Nie​ży​wych. Na chwi​lę za​pa​no​wał spo​kój. Va​sher bły​ska​wicz​nie po​mknął ku wro​tom pa​ła​cu. Pchnął skrzy​dło ra​mie​niem i wpadł na ko​ry​tarz. Na zie​mi le​ża​ło wie​lu za​bi​tych. Krew Nocy jak zwy​kle tkwił w pier​si jed​ne​go z nich, ostrze mie​rzy​ło w nie​bo. Va​sher wa​hał się tyl​ko chwi​lę. Sły​szał pę​dzą​cych za nim Nie​ży​wych. Pod​biegł, chwy​cił rę​ko​jeść mie​cza i wy​cią​gnął go z po​chwy, któ​rą po​zo​sta​wił w klat​ce pier​sio​wej za​bi​te​go. Za​mach​nął się. Za ostrzem po​la​ła się czar​na smu​ga pły​nu, któ​ry, jesz​cze za​nim kro​ple spa​dły na zie​mię, za​mie​niał się w dym. Ulot​ne pa​sma za​czę​ły się skrę​cać w po​wie​trzu, część uno​si​ła się z ostrza ku gó​rze, resz​ta, ni​czym czar​na krew, spły​wa​ła stru​mie​niem na zie​mię. Nisz​czyć! – za​hu​czał mu w gło​wie głos Krwi Nocy. Zło musi zo​stać znisz​czo​ne! Va​sher po​czuł po​twor​ny, prze​szy​wa​ją​cy ra​mię ból. Wy​głod​nia​ły miecz za​czął wy​sy​sać z nie​go Bio​Chro​mę. Za do​by​cie tej bro​ni pła​ci​ło się strasz​li​wą cenę, ale w tej chwi​li zu​peł​nie o tym nie my​ślał. Roz​wście​czo​ny od​wró​cił się ku na​cie​ra​ją​cym Nie​ży​wym i ru​nął na nich jak bu​rza. Każ​da tra​fio​na czar​nym ostrzem isto​ta roz​bły​ski​wa​ła i mo​men​tal​nie za​mie​nia​ła się w dym. Wy​star​czy​ło naj​mniej​sze dra​śnię​cie i cia​ła zni​ka​ły jak po​że​ra​ny przez nie​wi​docz​ne pło​mie​nie pa​pier, po​zo​sta​wia​jąc po so​bie je​dy​nie pla​my smo​li​stej mgły. Va​sher wi​ro​wał wśród mon​strów, gniew​nie roz​dzie​lał cio​sy, za​bi​jał jed​ne​go Nie​ży​we​go po dru​gim. Czar​ny dym spo​wi​jał go do​ko​ła. Ra​mię wciąż bo​la​ło. Przy​po​mi​na​ją​ce żyły mac​ki dymu wy​cią​ga​ły się wzdłuż rę​ko​je​ści i wpi​ja​ły w jego rękę – mrocz​ne na​czy​nia krwio​no​śne kar​mią​ce miecz jego Od​de​chem. W cią​gu kil​ku mi​nut wy​ko​rzy​stał po​ło​wę Bio​Chro​my, któ​rą otrzy​mał od Vi​ven​ny. Nie​mniej zdo​łał przez ten czas po​ko​nać wszyst​kich Nie​ży​wych. Żoł​nie​rze przed wej​ściem za​mar​li, nie​pew​nie przy​glą​da​-

jąc się jego po​pi​som. Va​sher stał po​śród zbi​tych kłę​bów ciem​ne​go jak noc dymu, któ​ry po​wo​li roz​pły​wał się w po​wie​trzu. Poza nim z prze​ciw​ni​ków nie zo​sta​ło nic. Straż​ni​cy ucie​kli. Va​sher krzyk​nął i po​biegł ku ścia​nie. Wbił w nią Krew Nocy. Ka​mień roz​pły​nął się z rów​ną ła​two​ścią, z jaką przed chwi​lą pa​ro​wa​ły cia​ła. Prze​mknął przez chmu​rę dymu do na​stęp​ne​go po​miesz​cze​nia. Na​wet nie ro​zej​rzał się za scho​da​mi. Wsko​czył na stół i wra​ził miecz pro​sto w po​wa​łę. Po​wsta​ła w niej dziu​ra sze​ro​ka na ja​kieś dzie​sięć stóp. Mrocz​ny, mgli​sty opar opa​dał wo​kół nie​go ni​czym stru​gi gę​stej far​by. Znów Prze​bu​dził linę i pod​rzu​cił ją, po czym pod​cią​gnął się na wyż​sze pię​tro. Chwi​lę póź​niej zro​bił to raz jesz​cze i zna​lazł się na trze​cim po​zio​mie pa​ła​cu. Z ry​kiem pę​dząc ku Den​tho​wi, roz​bi​jał ko​lej​ne ścia​ny. Ból w ra​mie​niu stał się nie​wia​ry​god​ny. Ko​lej​ne Od​de​chy tra​cił z za​trwa​ża​ją​cą pręd​ko​ścią. Wie​dział, że gdy wy​czer​pie je wszyst​kie, Krew Nocy za​bi​je i jego. Wszyst​ko wo​kół sta​ło się nie​wy​raź​ne, za​mglo​ne. Przedarł się przez ostat​nią ścia​nę i sta​nął w po​miesz​cze​niu, w któ​rym go tor​tu​ro​wa​no. Było pu​ste. Krzyk​nął wście​kle. Ra​mię mu za​drża​ło. Nisz​czyć… zło… – ode​zwał się w umy​śle Va​she​ra miecz, w któ​re​go gło​sie nie było już nic sym​pa​tycz​ne​go ani zna​jo​me​go. Głos brzmiał jak roz​kaz. Strasz​na, nie​ludz​ka rzecz. Im dłu​żej trzy​mał miecz w dło​ni, tym szyb​ciej Krew Nocy wy​sy​sał z nie​go Bio​Chro​mę. Jęk​nął i od​rzu​cił broń. Padł na ko​la​na. Ostrze prze​je​cha​ło po po​sadz​ce, z któ​rej pod​nio​sły się kłę​by dymu. Wresz​cie jed​nak ude​rzy​ło o ścia​nę i znie​ru​cho​mia​ło. Smuż​ka dymu wzbi​ła się ku gó​rze. Va​sher klę​czał z ro​ze​dr​ga​nym ra​mie​niem. Czar​ne żyły na jego skó​rze po​wo​li zni​ka​ły. Od​de​chu wy​star​cza​ło mu le​d​wie na osią​gnię​cie Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia. Gdy​by nie wy​rzu​cił Krwi Nocy, kil​ka se​kund póź​niej nie miał​by już nic. Po​trzą​snął gło​wą, pró​bu​jąc od​zy​skać ostrość wzro​ku. Coś upa​dło obok nie​go na po​sadz​kę. Miecz. Va​sher pod​niósł wzrok. – Wstań – po​wie​dział Denth. – Do​koń​czy​my, co za​czę​li​śmy.

57 Nie​bie​sko​pal​cy pro​wa​dził Siri – trzy​ma​ną przez kil​ku Nie​ży​wych – co​raz wy​żej, aż na czwar​te pię​tro pa​ła​cu. Ostat​nie. We​szli do kom​na​ty skrzą​cej się eks​tra​wa​ganc​ki​mi bar​wa​mi, bar​dzo in​ten​syw​ny​mi, na​wet jak na stan​dar​dy Hal​lan​dren. Nie​ży​wi straż​ni​cy przy drzwiach ukło​ni​li się star​co​wi i po​zwo​li​li im przejść. Nie​bie​sko​pal​cy i jego skry​bo​wie kon​tro​lu​ją wszyst​kich Nie​ży​wych w mie​ście, po​my​śla​ła dziew​czy​na. Ale na​wet przed​tem mie​li wiel​ką wła​dzę, dzię​ki biu​ro​kra​cji i sys​te​mo​wi wła​dzy kró​le​stwa. Czy miesz​kań​cy Hal​lan​dren zda​wa​li so​bie spra​wę, że od​su​wa​jąc lu​dzi z Pahn Kahl od wszel​kich wpły​wów, ścią​ga​ją na sie​bie za​gła​dę? – Idria​nie nie da​dzą się w to wcią​gnąć – po​wie​dzia​ła Siri, gdy pro​wa​dzo​no ją przez kom​na​tę. – Nie po​dej​mą wal​ki z Hal​lan​dren. Wy​co​fa​ją się za prze​łę​cze. Uciek​ną wy​so​ko w góry albo do in​nych kró​lestw. W dru​giej czę​ści sali znaj​do​wał się czar​ny ka​mien​ny blok, dziw​nie przy​po​mi​na​ją​cy oł​tarz. Dziew​czy​na zmarsz​czy​ła brwi. Za nimi gru​pa Nie​ży​wych we​szła do po​miesz​cze​nia. Nie​śli cia​ła kil​ku ka​pła​nów. Po​śród nich zo​ba​czy​ła mar​twe​go Tre​le​de​esa. Co to ma być? – prze​mknę​ło jej przez gło​wę. Nie​bie​sko​pal​cy spoj​rzał na nią. – Idria​nie będą wście​kli. Za​dba​my o to – po​wie​dział. – Za​ufaj mi. Kie​dy skoń​czy​my, księż​nicz​ko, Idris po​dej​mie wal​kę i bę​dzie wal​czyć do koń​ca swo​je​go albo Hal​lan​dren.

Ka​pła​ni wrzu​ci​li ko​goś do celi są​sia​du​ją​cej z klat​ką Daru Pie​śni. Bóg uniósł wzrok. Jesz​cze je​den Po​wra​ca​ją​cy. Któ​re​go z bo​gów uwię​zi​li te​raz? Król-Bóg, po​my​ślał. A to cie​ka​we. Spu​ścił wzrok. Ja​kie to mia​ło te​raz zna​cze​nie? Za​wiódł Po​ran​ną Rosę. Za​wiódł wszyst​kich. Ar​mia Nie​ży​wych za​pew​ne już ma​sze​ro​wa​ła na Idris. Wy​buch​nie woj​na, a Pahn Kahl do​sta​nie swo​ją ze​mstę. Ze​mstę, na któ​rą cze​ka​ło od trzy​stu lat.

Va​sher pod​niósł się z tru​dem. W osła​bio​nej dło​ni ści​skał miecz. Pa​trzył na Den​tha, wciąż roz​ko​ja​rzo​ny po wy​sił​ku wal​ki Krwią Nocy. Sta​li w czar​nym ko​ry​ta​rzu. Va​sher zdą​żył znisz​czyć wszyst​kie ścia​ny. Su​fit trzy​mał się jesz​cze tyl​ko cu​dem. Na po​sadz​ce sła​ły się cia​ła, po​zo​sta​wio​ne tu po star​ciach, po któ​rych lu​dzie Den​tha opa​no​wa​li pa​łac. – Po​zwo​lę ci umrzeć lek​ko. – Na​jem​nik uniósł miecz. – Tyl​ko po​wiedz mi praw​dę. Nie po​ko​na​łeś Ar​ste​ela w po​je​dyn​ku, mam ra​cję? Rów​nież Va​sher uniósł ostrze. Rany, ból ra​mie​nia, wy​czer​pa​nie bra​kiem snu… czuł się fa​tal​nie. Na​wet ad​re​na​li​na prze​sta​ła już po​ma​gać, a jego cia​ło – na​wet jego cia​ło – mia​ło swo​je ogra​ni​cze​nia. Nie od​po​wie​dział. – Jak chcesz – rzu​cił Denth i za​ata​ko​wał. Ze​pchnię​ty do de​fen​sy​wy Va​sher cof​nął się. Denth za​wsze był spraw​niej​szym fech​mi​strzem. Va​she​ro​-

wi le​piej szły ba​da​nia, tyl​ko co z tego? Co dzię​ki nim zy​skał? Od​kry​cia, któ​re do​pro​wa​dzi​ły do Wie​lo​woj​nia, do po​wsta​nia ar​mii po​two​rów, któ​re za​bi​ły tak wie​lu lu​dzi. Wal​czył. Zda​wał so​bie spra​wę, że jak na tak zmę​czo​ne​go czło​wie​ka, wal​czy do​brze. To jed​nak nie po​ma​ga​ło. Denth prze​bił mie​czem jego lewe ra​mię – miej​sce, w któ​re na​jem​nik uwiel​biał za​da​wać pierw​szy cios. Dzię​ki temu osła​bio​ny prze​ciw​nik na​dal był w sta​nie się opie​rać, co tyl​ko zwięk​sza​ło ra​dość, jaką Denth czer​pał z po​je​dyn​ku. – Nie po​ko​na​łeś Ar​ste​ela – szep​nął na​jem​nik.

– Za​bi​je​cie mnie na tym oł​ta​rzu – po​wie​dzia​ła Siri. Wciąż sta​ła w tej dziw​nej kom​na​cie, trzy​ma​na przez Nie​ży​wych. Inni ukła​da​li wo​kół niej na po​sadz​ce cia​ła ka​pła​nów. – Nie​bie​sko​pal​cy, to nie ma sen​su. Nie je​steś wy​znaw​cą ich re​li​gii. Po co to ro​bisz? Skry​ba stał z boku, w ręku trzy​mał szty​let. W jego oczach po​ja​wił się cień wsty​du. – Nie​bie​sko​pal​cy – do​da​ła, z ca​łych sił sta​ra​jąc się po​wstrzy​mać drże​nie gło​su i zmu​sza​jąc wło​sy, by po​zo​sta​ły czar​ne. – Nie​bie​sko​pal​cy, nie mu​sisz tego ro​bić. Wresz​cie sta​rzec spoj​rzał wprost na nią. – My​ślisz, że po wszyst​kim, co już zro​bi​łem, ko​lej​na śmierć ma dla mnie jesz​cze ja​kie​kol​wiek zna​cze​nie? – A czy my​ślisz, że po wszyst​kim, co już zro​bi​łeś, ko​lej​na śmierć przy​słu​ży się bar​dziej two​jej spra​wie? Rzu​cił okiem na oł​tarz. – Tak – od​po​wie​dział. – Sama do​brze wiesz, co się mówi w Idris o rze​czach, któ​re dzie​ją się na Dwo​rze Bo​gów. Twoi po​bra​tym​cy nie​na​wi​dzą ka​pła​nów z Hal​lan​dren i nie ufa​ją im; po​wta​rza​ją plot​ki o ry​tu​al​nych mor​dach do​ko​ny​wa​nych na mrocz​nych oł​ta​rzach w ciem​nych pa​ła​cach. Cóż, kie​dy już cię za​bi​je​my, wła​śnie to po​ka​żę grup​ce na​jem​ni​ków z Idris. Prze​ko​na​my ich, że przy​by​li​śmy za póź​no, by cię oca​lić, że de​mo​nicz​ni ka​pła​ni za​bi​li cię na swo​im he​re​tyc​kim oł​ta​rzu. Po​ka​że​my im cia​ła ka​pła​nów i wy​tłu​ma​czy​my, że za​bi​li​śmy ich z ze​msty za two​je ży​cie. Idria​nie z mia​sta pod​nio​są bunt. Już te​raz są bli​scy wy​bu​chu, za co zresz​tą je​ste​śmy ci wdzięcz​ni. W T’Te​lir za​pa​nu​je cha​os i Nie​ży​wi za​czną za​bi​jać Idrian, by utrzy​mać po​rzą​dek. Doj​dzie do rze​zi nie​spo​ty​ka​nej od cza​sów Wie​lo​woj​nia. Ci, któ​rzy prze​ży​ją, wró​cą w góry i opo​wie​dzą o wszyst​kim w Idris. Zro​zu​mie​ją, że księż​nicz​ka kró​lew​skiej krwi była Hal​lan​dren po​trzeb​na tyl​ko po to, by zło​żyć ją Kró​lo​wi-Bogu w ofie​rze. To oczy​wi​ście nie​do​rzecz​ność, ale nie​kie​dy naj​mniej wia​ry​god​ne wer​sje wy​da​rzeń zy​sku​ją so​bie naj​więk​szy po​słuch. A twoi po​bra​tym​cy w to uwie​rzą. Wiesz, że tak bę​dzie. Miał ra​cję. Sama od dzie​ciń​stwa sły​sza​ła po​dob​ne hi​sto​rie. W Idris nikt nie znał praw​dzi​we​go Hal​lan​dren, wie​dzie​li tyl​ko, że po​łu​dnio​we kró​le​stwo jest prze​ra​ża​ją​ce i dziw​ne. Szarp​nę​ła się, co​raz bar​dziej prze​ra​żo​na. Nie​bie​sko​pal​cy po​pa​trzył jej w oczy. – Na​praw​dę bar​dzo mi przy​kro.

Je​stem ni​kim, my​ślał Dar Pie​śni. Dla​cze​go nie po​tra​fi​łem jej oca​lić? Dla​cze​go nie uda​ło mi się jej ochro​nić? Znów za​czął pła​kać. Co dziw​niej​sze nie tyl​ko on. Pła​kał tak​że męż​czy​zna w celi obok. Król-Bóg. Su​se​bron łkał z bez​sil​no​ści, ło​mo​cąc w kra​ty klat​ki. Nie od​zy​wał się jed​nak, nie zło​rze​czył tym, któ​rzy go uwię​zi​li. Cie​ka​we dla​cze​go mil​czy? – za​sta​na​wiał się Dar Pie​śni. Do celi Kró​la-Boga po​de​szli męż​czyź​ni. Wszy​scy uro​dze​ni w Pahn Kahl. Wszy​scy uzbro​je​ni. Spo​glą​-

da​li po​sęp​nie. Dar Pie​śni nie po​tra​fił zna​leźć w so​bie siły, by się tym prze​jąć. „Je​steś bo​giem” – wciąż draż​ni​ły go sło​wa Lla​ri​ma​ra. Wy​so​ki ka​płan le​żał te​raz w swo​jej klat​ce, z le​wej stro​ny jego celi. Miał za​mknię​te oczy, nie chciał pa​trzeć na roz​gry​wa​ją​ce się do​ko​ła okro​pień​stwa. „Je​steś bo​giem, przy​naj​mniej dla mnie”. Dar Pie​śni po​krę​cił gło​wą. Nie. Je​stem ni​kim. Nie je​stem bo​giem. Nie je​stem na​wet do​brym czło​wie​kiem. „Je​steś… dla mnie…”. W twarz chlu​snę​ła mu woda. Za​sko​czo​ny, po​trzą​snął gło​wą. W jego gło​wie prze​to​czył się od​le​gły grzmot. Nikt inny tego nie za​uwa​żył ani nie usły​szał. Zro​bi​ło się ciem​no. Co się dzie​je? Był na stat​ku. Na stat​ku ska​czą​cym na fa​lach, rzu​ca​nym przez czar​ne mo​rze. Dar Pie​śni stał na po​kła​dzie, pró​bu​jąc utrzy​mać rów​no​wa​gę na mo​krych, śli​skich de​skach. Zda​wał so​bie spra​wę, że to tyl​ko ha​lu​cy​na​cja, że wciąż sie​dzi w swej celi, ale wra​że​nie było rze​czy​wi​ste. Nie​zwy​kle rze​czy​wi​ste. Wiel​kie, spie​nio​ne bał​wa​ny sza​la​ły, czar​ne nie​bo przed dzio​bem roz​dar​ła bły​ska​wi​ca. Szarp​nę​ło stat​kiem i ude​rzył twa​rzą w ścia​nę ka​bi​ny. Świa​tło z za​wie​szo​nej na żer​dzi la​tar​ni mi​go​ta​ło nie​pew​nie. W po​rów​na​niu z sil​ny​mi, wście​kły​mi roz​bły​ska​mi na nie​bie wy​da​wa​ło się nie​zwy​kle sła​be. Dar Pie​śni za​mru​gał. Po​czuł pod twa​rzą, że na drew​nie wid​nie​je ja​kiś ma​lu​nek. Czer​wo​na pan​te​ra, po​ły​sku​ją​ca w bla​sku lam​py, mo​kra. To na​zwa stat​ku, przy​po​mniał so​bie. „Czer​wo​na pan​te​ra”. Nie był już Da​rem Pie​śni. Czy ra​czej – był Da​rem Pie​śni, ale o wie​le mniej​szym i okrą​glej​szym. Kimś na​wy​kłym do ży​cia skry​by. Przy​zwy​cza​jo​nym do spę​dza​nia wie​lu go​dzin na li​cze​niu pie​nię​dzy. Do wie​lo​krot​ne​go spraw​dza​nia ko​lumn cyfr w księ​gach ra​chun​ko​wych. Do szu​ka​nia za​gi​nio​nych pie​nię​dzy. Wła​śnie tym się zaj​mo​wał. Lu​dzie wy​naj​mo​wa​li go, by spraw​dzał, czy nie zo​sta​li oszu​ka​ni, lub czy kon​tra​hen​ci wy​wią​zy​wa​li się uczci​wie z za​war​tych umów. Jego pra​ca po​le​ga​ła na czy​ta​niu ksiąg, w któ​rych szu​kał ukry​tych lub sfał​szo​wa​nych po​zy​cji. Tak, był stró​żem po​rząd​ku. Ale nie ta​kim, jak to so​bie wy​obra​żał. Fale biły o bur​ty. Lla​ri​mar, na pierw​szy rzut oka młod​szy o kil​ka lat, stał na dzio​bie i wo​łał o po​moc. Ma​ry​na​rze rzu​ci​li się mu na po​moc. Sta​tek nie na​le​żał do Daru Pie​śni ani na​wet do Lla​ri​ma​ra. Wy​na​ję​li go na zwy​kły wy​ciecz​ko​wy rejs. Dla przy​jem​no​ści. Pły​wa​nie było ulu​bio​ną roz​ryw​ką Lla​ri​ma​ra. Sztorm roz​pę​tał się znie​nac​ka. Dar Pie​śni po​de​rwał się na rów​ne nogi i ru​szył na​przód, z tru​dem utrzy​mu​jąc się w pio​nie. Moc​no trzy​mał się re​lin​gu. Woda prze​le​wa​ła się przez po​kład, ma​ry​na​rze wal​czy​li, by utrzy​mać sta​tek na po​wierzch​ni. Ża​gle stra​ci​li już przed​tem, na re​jach wi​sia​ły tyl​ko po​szar​pa​ne strzę​py. Wo​kół nie​go skrzy​pia​ły i trza​ska​ły ko​lej​ne de​ski. W oce​anie za bur​tą ko​tło​wa​ła się ciem​na woda. Lla​ri​mar krzyk​nął coś do nie​go, ka​zał mu przy​wią​zać becz​ki. Dar Pie​śni ski​nął gło​wą, chwy​cił linę i umo​co​wał jej ko​niec do żu​ra​wi​ka. Na sta​tek ru​nę​ła ko​lej​na fala i po​śli​znął się, nie​mal wy​pa​da​jąc przy tym za bur​tę. Za​marł. Trzy​mał linę i pa​trzył w prze​ra​ża​ją​cą, osza​la​łą głę​bi​nę. Otrzą​snął się i za​wią​zał na li​nie sze​ro​ki, ru​cho​my wę​zeł. Zro​bił to zu​peł​nie na​tu​ral​nie. Lla​ri​mar za​bie​rał go na wie​le wy​cie​czek ło​dzia​mi i zdą​żył się już tego i owe​go na​uczyć. Lla​ri​mar za​wo​łał jesz​cze raz. Na​gle z ka​bi​ny wy​bie​gła mło​da ko​bie​ta i ru​szy​ła przez po​kład, zbie​ra​jąc po dro​dze liny. Wy​raź​nie chcia​ła po​móc uwię​zio​ne​mu na dzio​bie męż​czyź​nie. – Ta​ta​ra! – Z ka​ju​ty do​biegł prze​ra​żo​ny ko​bie​cy krzyk. Dar Pie​śni pod​niósł wzrok. Po​znał tę dziew​czy​nę. Wy​cią​gnął rękę, w któ​rej trzy​mał sznur. Za​wo​łał do niej, by wra​ca​ła pod po​kład, ale sztorm za​głu​szył jego sło​wa.

Ob​ró​ci​ła się i spoj​rza​ła na nie​go. Na​stęp​na po​tęż​na fala zmy​ła ją z po​kła​du. Lla​ri​mar wrza​snął roz​pacz​li​wie. Wstrzą​śnię​ty Dar Pie​śni pa​trzył. Czerń po​chło​nę​ła jego bra​ta​ni​cę. Ob​ję​ła ją. Po​łknę​ła. Taki wiel​ki, prze​ra​ża​ją​cy cha​os. Noc​ny sztorm. Po​czuł się bez​u​ży​tecz​ny, zdję​te stra​chem ser​ce ło​mo​ta​ło w jego pier​si, wi​dział wi​ru​ją​cą wśród fal syl​wet​kę dziew​czy​ny. Wi​dział jej ja​sne wło​sy pod​ska​ku​ją​ce na po​wierzch​ni. Le​d​wie wi​docz​na barw​na plam​ka prze​pły​wa​ją​ca wzdłuż bur​ty. Wie​dział, że wkrót​ce znik​nie na za​wsze. Sły​chać było mę​skie prze​kleń​stwa. Lla​ri​mar krzy​czał. Ko​bie​ta pła​ka​ła. Dar Pie​śni na​dal tyl​ko pa​trzył w go​tu​ją​cą się ot​chłań, to zna​czo​ną bie​le​ją​cą pia​ną, to cał​ko​wi​cie czar​ną. Strasz​li​wie czar​ną. Linę wciąż trzy​mał w dło​ni. Nie my​śląc, wsko​czył na re​ling i rzu​cił się w ciem​ność. Ogar​nę​ła go na​tych​miast lo​do​wa​ta woda, ale wy​pro​sto​wał ręce i za​czął nimi młó​cić. Z tru​dem utrzy​my​wał się na wo​dzie. Po​czuł coś obok sie​bie. Chwy​cił to. Jej sto​pa. Za​rzu​cił pę​tlę na kost​kę dziew​czy​ny i w ja​kiś spo​sób mimo fal i wi​chru uda​ło mu się za​cią​gnąć wę​zeł. Mgnie​nie oka póź​niej pod​wod​ny wir wcią​gnął go w głąb. Szarp​nął się w stro​nę, gdzie blask bły​ska​wi​cy roz​ja​śnił po​wierzch​nię. Świa​tło jed​nak sta​wa​ło się co​raz bar​dziej od​le​głe. To​nął. Wciąż w dół. W czar​ną ot​chłań. Po​chła​nia​ła go mrocz​na pust​ka. Za​mru​gał. Szum fal i huk grzmo​tów uci​chły. Znów sie​dział na zim​nej po​sadz​ce swej celi. Pust​ka go po​chło​nę​ła, ale z ja​kie​goś po​wo​du ode​sła​ła z po​wro​tem. Po​wró​cił. Dla​te​go że wi​dział woj​nę i znisz​cze​nie. Król-Bóg krzy​czał ze stra​chu. Dar Pie​śni obej​rzał się i zo​ba​czył fał​szy​wych ka​pła​nów, któ​rzy po​chwy​ci​li Su​se​bro​na, i przez mo​ment wi​dział wnę​trze otwar​tych ust wład​cy. On nie ma ję​zy​ka, zro​zu​miał. Oczy​wi​ście. Nie chcie​li, by uży​wał swej Bio​Chro​my. To mia​ło sens. Spoj​rzał w dru​gą stro​nę. Na po​sadz​ce le​ża​ło czer​wo​ne, za​krwa​wio​ne cia​ło Po​ran​nej Rosy. To tak​że zo​ba​czył w swej wi​zji, w nie​ja​snych cie​niach po​ran​ne​go wspo​mnie​nia. Wcze​śniej wy​da​wa​ło mu się, że bo​gi​ni się ru​mie​ni​ła, ale te​raz przy​po​mniał so​bie sen wy​raź​nie. Obok Lla​ri​mar, z oczy​ma za​mknię​ty​mi jak​by spał – i to rów​nież mu się przy​śni​ło. Dar Pie​śni wie​dział, że jego ka​płan za​mknął oczy, chcąc ukryć łzy. Król-Bóg w wię​zie​niu. To tak​że uj​rzał w kosz​ma​rze. Ale naj​wy​raź​niej za​pa​mię​tał wi​zję, w któ​rej stał po dru​giej stro​nie wspa​nia​łej ko​lo​ro​wej fali świa​tła i pa​trzył zza niej na świat, wi​dząc, jak wszyst​ko co ko​chał roz​pa​da się, nisz​czo​ne wo​jen​ną po​żo​gą. Zo​ba​czył woj​nę więk​szą od wszyst​kich, ja​kie znał świat, woj​nę bar​dziej nisz​czy​ciel​ską od Wie​lo​woj​nia. Przy​po​mniał so​bie tę dru​gą stro​nę ży​cia. I przy​po​mniał so​bie też głos, spo​koj​ny i ko​ją​cy. Przy​po​mniał so​bie pro​po​zy​cję. Pro​po​zy​cję Po​wro​tu. Na Ko​lo​ry… – po​my​ślał Dar Pie​śni i wstał, pa​trząc na ka​pła​nów, któ​rzy siłą zmu​si​li Su​se​bro​na do uklęk​nię​cia. Je​stem bo​giem! Pod​szedł do krat swej klat​ki. W oczach Kró​la-Boga zo​ba​czył łzy i cier​pie​nie, i zro​zu​miał go. Ten czło​wiek na​praw​dę ko​chał Siri. W jej oczach wi​dział to samo spoj​rze​nie. Kró​lo​wa z ja​kie​goś po​wo​du szcze​rze po​ko​cha​ła czło​wie​ka, któ​ry znisz​czył jej ży​cie. – Je​steś moim kró​lem – szep​nął Dar Pie​śni. – Pa​nem bo​gów. Prze​bra​ni ka​pła​ni z Pahn Kahl po​ło​ży​li Su​se​bro​na twa​rzą w dół na ka​mien​nych pły​tach. Je​den z nich uniósł miecz. Król-Bóg wy​cią​gnął rękę w kie​run​ku Daru Pie​śni. Wi​dzia​łem ot​chłań, po​my​ślał, i wró​ci​łem. I wte​dy Dar Pie​śni się​gnął po​mię​dzy kra​ta​mi i chwy​cił dłoń po​wa​lo​ne​go wład​cy. Za​nie​po​ko​jo​ny ka​płan pod​niósł wzrok.

Dar Pie​śni spoj​rzał mu w oczy i uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Mój Od​dech do two​je​go – po​wie​dział wy​raź​nie. – Moje ży​cie sta​je się two​im.

Denth ciął i ra​nił Va​she​ra w nogę. Va​sher po​tknął się i upadł na jed​no ko​la​no. Na​jem​nik ude​rzył po​now​nie. Va​sher le​d​wie zdo​łał za​blo​ko​wać cios. Denth cof​nął się i po​krę​cił gło​wą. – Ża​ło​sny je​steś, Va​sher. Klę​czysz i pa​trzysz śmier​ci w oczy. Na​dal uwa​żasz, że je​steś lep​szy od nas? Osą​dzasz mnie? Przez to, że zo​sta​łem na​jem​ni​kiem? A co mia​łem zro​bić? Przej​mo​wać kró​le​stwa? Wła​dać nimi i wsz​czy​nać woj​ny jak ty? Va​sher po​chy​lił gło​wę. Denth ryk​nął i ru​szył na​przód, za​mach​nął się mie​czem. Va​sher pró​bo​wał się bro​nić, ale był zbyt sła​by. Na​jem​nik od​trą​cił nogą broń Va​she​ra, po czym kop​nął go w brzuch, po​sy​ła​jąc pod ścia​nę. Va​sher osu​nął się. Nie miał już mie​cza. Się​gnął po szty​let za​tknię​ty za pas jed​ne​go z mar​twych żoł​nie​rzy, ale Denth pod​szedł szyb​ciej i przy​gniótł mu dłoń po​de​szwą. – Uwa​żasz, że po​wi​nie​nem stać się taki jak przed​tem? – syk​nął na​jem​nik. – Mam być szczę​śli​wym, mi​łym i uwiel​bia​nym przez wszyst​kich czło​wie​kiem? – Kie​dyś by​łeś po pro​stu do​bry – szep​nął Va​sher. – Tam​ten czło​wiek wi​dział i ro​bił strasz​li​we rze​czy – rzu​cił Denth. – Pró​bo​wa​łem, Va​sher. Pró​bo​wa​łem wró​cić. Ale ciem​ność… ona jest we​wnątrz. Nie uciek​nę przed nią. Sły​szę ją we wła​snym śmie​chu. Nie za​po​mnę. – Mogę ci po​móc – po​wie​dział Va​sher. – Znam Roz​ka​zy. Denth za​marł. – Przy​rze​kam ci – cią​gnął Va​sher. – Je​śli chcesz, uwol​nię cię od tego. Denth przez dłu​gą chwi​lę stał w mil​cze​niu z bu​tem na ręce Va​she​ra. Opu​ścił miecz. Wresz​cie jed​nak po​krę​cił gło​wą. – Nie. Nie za​słu​gu​ję na to. Ża​den z nas nie za​słu​gu​je. Że​gnaj, Va​sher. Uniósł ostrze. I wte​dy Va​sher wy​cią​gnął dru​gą rękę. Do​tknął nogi na​jem​ni​ka. – Mój Od​dech do two​je​go. Moje ży​cie sta​je się two​im. Denth znie​ru​cho​miał i za​chwiał się. Pięć​dzie​siąt Od​de​chów wy​pły​nę​ło z pier​si Va​she​ra i wnik​nę​ło w cia​ło na​jem​ni​ka. Nie chciał ich, ale nie mógł nie przy​jąć. Pięć​dzie​siąt Od​de​chów. Nie​zbyt wie​le. Nie​wie​le, ale wy​star​cza​ją​co dużo. Aku​rat tyle, by Denth za​drżał z roz​ko​szy. Wy​star​cza​ją​co wie​le, by na se​kun​dę stra​cił kon​tro​lę i padł na ko​la​na. I ta se​kun​da wy​star​czy​ła, by Va​sher wstał, wy​szarp​nął le​żą​ce​mu obok tru​po​wi szty​let i po​de​rżnął nim gar​dło na​jem​ni​ka. Denth opadł na ple​cy z sze​ro​ko otwar​ty​mi oczy​ma. Z szyi buch​nę​ła mu krew. Trząsł się z roz​ko​szy, jaką spra​wi​ła mu świe​ża Bio​Chro​ma, i umie​rał. – Nikt się tego nie spo​dzie​wa – szep​nął Va​sher. – Od​de​chy są war​te for​tu​nę. Prze​ka​za​nie ich ko​muś, kogo się za​bi​ja, to wiel​ka stra​ta. Nikt i ni​g​dy się tego nie spo​dzie​wa. Denth trząsł się i krwa​wił. Nie kon​tro​lo​wał już swo​je​go cia​ła. Jego wło​sy na​gle przy​bra​ły bar​wę głę​bo​kiej czer​ni, po chwi​li sta​ły się ja​sne, a po​tem czer​wo​ne. Wresz​cie prze​ra​że​nie wy​bie​li​ło je zu​peł​nie i ta​kie już zo​sta​ły. Prze​stał się ru​szać. Ucie​ka​ło zeń ży​cie, sta​re i nowe Od​de​chy roz​pły​nę​ły się w ni​co​ści. – Chcia​łeś wie​dzieć, w jaki spo​sób za​bi​łem Ar​ste​ela – po​wie​dział Va​sher i splu​nął krwią. – Te​raz już wiesz.

Nie​bie​sko​pal​cy wziął do ręki szty​let. – Je​dy​nym, co mogę dla cie​bie zro​bić, to za​bić cię wła​sno​ręcz​nie. Nie od​dam cię Nie​ży​wym. Obie​cu​ję, że zro​bię to szyb​ko. Po​gań​ski ry​tu​ał upo​zo​ru​je​my po​tem, że​byś nie​po​trzeb​nie nie cier​pia​ła. Siri szarp​nę​ła się w uści​sku trzy​ma​ją​ce​go ją za ra​mio​na Nie​ży​we​go, ale bez skut​ku. Był zbyt sil​ny, a ona mia​ła skrę​po​wa​ne ręce. – Nie​bie​sko​pal​cy – syk​nę​ła, pa​trząc mu w oczy. – Nie chcę umrzeć przy​wią​za​na do ka​mie​nia jak ja​kaś na​iw​na księż​nicz​ka z le​gend. Je​śli chcesz mo​jej śmier​ci, to miej przy​naj​mniej tyle przy​zwo​ito​ści, by po​zwo​lić mi umrzeć na sto​ją​co. Skry​ba się za​wa​hał. Po​brzmie​wa​ją​ca w gło​sie kró​lo​wej duma spra​wi​ła, że aż się skrzy​wił. Uniósł dłoń i za​trzy​mał pro​wa​dzą​cych ją na oł​tarz Nie​ży​wych. – Do​brze – po​wie​dział. – Trzy​maj​cie ją moc​no. – Zda​jesz so​bie spra​wę, że mor​du​jąc mnie, tra​cisz wspa​nia​łą oka​zję? – po​wie​dzia​ła do zbli​ża​ją​ce​go się skry​by. – Żona Kró​la-Boga by​ła​by świet​nym za​kład​ni​kiem. Głu​pio ro​bisz, za​bi​ja​jąc mnie i… Tym ra​zem zi​gno​ro​wał jej sło​wa. Przy​tknął nóż do pier​si dziew​czy​ny, sta​ran​nie wy​bie​ra​jąc miej​sce. Za​krę​ci​ło się jej w gło​wie. Zro​zu​mia​ła, że za​raz umrze. Na​praw​dę umrze. I że wy​buch​nie woj​na. – Pro​szę… – szep​nę​ła. Spoj​rzał jej w oczy, za​wa​hał się, spo​chmur​niał i ode​rwał szty​let od jej skó​ry. Na​gle za​drżał cały bu​dy​nek. Nie​bie​sko​pal​cy ro​zej​rzał się z nie​po​ko​jem, po​pa​trzył na swo​ich skry​bów. Za​sko​cze​ni po​krę​ci​li gło​wa​mi. – Trzę​sie​nie zie​mi? – pod​su​nął je​den. Pod​ło​ga za​czę​ła zmie​niać ko​lor. Stop​nio​wo bie​la​ła. Fala no​wej bar​wy prze​su​wa​ła się ni​czym świa​tło słoń​ca za​le​wa​ją​ce o wscho​dzie gór​ską do​li​nę. Ścia​ny, po​wa​ła, po​sadz​ka – wszyst​kie czar​ne ka​mie​nie ja​śnia​ły. Prze​ra​że​ni ka​pła​ni cof​nę​li się, któ​ryś wsko​czył na dy​wan, by nie do​tknąć sto​pą od​mie​nio​nej pod​ło​gi. Nie​bie​sko​pal​cy, z wid​nie​ją​cym na twa​rzy zmie​sza​niem, po​pa​trzył na Siri. Zie​mia wciąż drża​ła, ale skry​ba i tak uniósł swe ostrze, któ​re trzy​mał mię​dzy po​pla​mio​ny​mi atra​men​tem pal​ca​mi. Dziew​czy​na z za​sko​cze​niem uj​rza​ła, że biał​ka oczu star​ca za​czy​na​ją lśnić wszyst​ki​mi ko​lo​ra​mi tę​czy. Jak za​ła​ma​ne w pry​zma​cie. Bar​wy roz​sza​la​ły się w ca​łej kom​na​cie, bia​łe ka​mie​nie try​ska​ły od​cie​nia​mi. Z hu​kiem roz​pa​dły się drzwi i wpa​dła przez nie masa wi​ją​cych się róż​no​barw​nych wstęg, przy​po​mi​na​ją​cych nie​zli​czo​ne mac​ki roz​wście​czo​ne​go mor​skie​go le​wia​ta​na. Skrę​ca​ły się, wi​ro​wa​ły. Siri po​zna​ła w nich go​be​li​ny, dy​wa​ny i dłu​gie pa​sma je​dwa​biu, zdo​bią​ce do​tąd ścia​ny pa​ła​cu. Prze​bu​dzo​ne tka​ni​ny od​trą​ca​ły Nie​ży​wych, opla​ta​ły ich cia​ła, wy​rzu​ca​ły je w po​wie​trze. Po​rwa​ni ka​pła​ni krzy​cze​li. Dłu​gie, wą​skie pa​smo fio​le​to​we​go ma​te​ria​łu wy​strze​li​ło na​przód i chwy​ci​ło ra​mię Nie​bie​sko​pal​ce​go. Po chwi​li po​śród barw​nej masy dziew​czy​na za​uwa​ży​ła czy​jąś po​stać. Wspa​nia​le zbu​do​wa​ny męż​czy​zna. Czar​no​wło​sy, o ja​snej skó​rze i mło​dzień​czej twa​rzy, ale jed​no​cze​śnie bar​dzo sta​ry. Nie​bie​sko​pal​cy szarp​nął ręką, pró​bu​jąc wbić nóż w pierś Siri, ale Król-Bóg uniósł rękę. – Prze​sta​niesz! – po​wie​dział wy​raź​nie Su​se​bron. Skry​ba za​marł i spoj​rzał na wład​cę w naj​wyż​szym zdu​mie​niu. Szty​let wy​su​nął mu się ze zmar​twia​łych pal​ców. Prze​bu​dzo​ny dy​wan od​cią​gnął go od dziew​czy​ny. Siri sta​ła oszo​ło​mio​na. Sza​ta Su​se​bro​na unio​sła go w po​wie​trze. Zbli​żył się do niej i dwie małe je​dwab​ne chu​s​tecz​ki roz​plą​ta​ły jej wię​zy. Na​resz​cie wol​na chwy​ci​ła go i po​zwo​li​ła wziąć się w ra​mio​na. Za​czę​ła pła​kać.

58 Drzwi do sza​fy sta​nę​ły otwo​rem. Wpa​dło przez nie świa​tło la​tar​ni. Skrę​po​wa​na i za​kne​blo​wa​na Vi​ven​na pod​nio​sła wzrok. Uj​rza​ła syl​wet​kę Va​she​ra. Męż​czy​zna cią​gnął za sobą Krew Nocy, ukry​te​go jak zwy​kle w srebr​nej po​chwie. Wy​glą​dał na wy​cień​czo​ne​go. Uklęk​nął i wy​jął kne​bel z jej ust. – W samą porę – za​uwa​ży​ła. Uśmiech​nął się sła​bo. – Nie mam już ani jed​ne​go Od​de​chu – po​wie​dział ci​cho. – Trud​no mi było cię zna​leźć. – Co z nimi zro​bi​łeś? – spy​ta​ła, gdy roz​wią​zy​wał jej ręce. – Więk​szość po​chło​nął Krew Nocy. Ja mu nie wie​rzę – ode​zwał się ra​do​śnie miecz. Ja… nic nie pa​mię​tam. Ale znisz​czy​li​śmy wie​le zła. – Uży​łeś go? – spy​ta​ła Vi​ven​na, kie​dy Va​sher po​chy​lił się, by uwol​nić jej nogi. Ski​nął gło​wą. – Denth? – rzu​ci​ła, roz​cie​ra​jąc nad​garst​ki i dło​nie. – Nie żyje – od​parł. – Ale nie zna​la​złem Tonk Faha ani Pe​reł​ki. Po​dej​rze​wam, że za​bra​li pie​nią​dze i ucie​kli. – Więc to już ko​niec. Va​sher po​ki​wał gło​wą, osu​nął się na pod​ło​gę i oparł gło​wę o ścia​nę. – Ko​niec, a my prze​gra​li​śmy. Skrzy​wi​ła się, czu​jąc ukłu​cie bólu w zra​nio​nym ra​mie​niu. – Co to zna​czy? – Denth zo​stał wy​na​ję​ty przez skry​bów z Pahn Kahl – wy​ja​śnił Va​sher. – Chcie​li do​pro​wa​dzić do woj​ny mię​dzy Idris i Hal​lan​dren, w na​dziei że kon​flikt osła​bi oba kró​le​stwa, co po​zwo​li​ło​by im od​zy​skać nie​pod​le​głość. – No i? Prze​cież Denth nie żyje. – Tak samo jak skry​bo​wie, któ​rzy zna​li ha​sła bez​pie​czeń​stwa po​zwa​la​ją​ce kon​tro​lo​wać ar​mię Nie​ży​wych – po​wie​dział Va​sher. – A oni już wy​ru​szy​li. Nie​ży​wi opu​ści​li T’Te​lir go​dzi​nę temu. Po​szli na Idris. Vi​ven​na umil​kła. – Cała na​sza wal​ka, wszyst​ko, co wią​za​ło się z Den​them, nie było aż tak waż​ne. – Va​sher ude​rzył ty​łem gło​wy w ścia​nę. – Nie​po​trzeb​nie się tym za​ję​li​śmy. Nie do​tar​łem do Nie​ży​wych na czas. Woj​na już się za​czę​ła. Nic jej nie po​wstrzy​ma.

Su​se​bron pro​wa​dził Siri w głąb pa​ła​cu. Szła obok nie​go, ob​ję​ta czu​le ra​mie​niem wład​cy. Wo​kół kró​lew​skiej pary wiły się set​ki ko​lo​ro​wych wstęg. Na​wet po Prze​bu​dze​niu tylu przed​mio​tów wciąż miał dość Od​de​chów, by wszyst​kie mi​ja​ne przez nich miej​sca roz​bły​ski​wa​ły in​ten​syw​niej​szy​mi bar​wa​mi. Oczy​wi​ście nie do​ty​czy​ło to mu​rów. Ze wszyst​kich czar​nych ka​mie​ni, z któ​rych wznie​sio​no bu​dow​lę, zbie​la​ła oko​ło po​ło​wa. I nie były po pro​stu sza​re jak po zwy​kłym Prze​bu​dze​niu. Bie​la​ły jak kość, re​agu​jąc te​raz na nie​wia​ry​god​ne po​tęż​ną Bio​Chro​mę wład​cy. Try​ska​ły tę​czo​wy​mi bar​wa​mi. Prze​cho​dzą cykl, po​my​śla​ła dziew​czy​na. Ko​lor, biel i znów ko​lor.

Wpro​wa​dził ją do lo​chu i zo​ba​czy​ła to, o czym już wie​dzia​ła z jego opo​wie​ści. Skry​bo​wie zmiaż​dże​ni przez Prze​bu​dzo​ne dy​wa​ny, wy​rwa​ne z ka​mie​nia kra​ty, zwa​lo​ne ścia​ny. Wstę​ga ma​te​ria​łu wy​strze​li​ła i od​wró​ci​ła jed​no z ciał tak, by dziew​czy​na nie mu​sia​ła oglą​dać ran. Nie zwra​ca​ła na to uwa​gi. Po​środ​ku po​bo​jo​wi​ska le​ża​ły dwa cia​ła. Po​ran​na Rosa, twa​rzą do dołu, za​la​na krwią. I Dar Pie​śni, zu​peł​nie po​zba​wio​ny ko​lo​ru. Zu​peł​nie jak​by był Nie​ży​wym. Miał za​mknię​te oczy i wy​da​wał się po​grą​żo​ny w spo​koj​nym śnie. Obok nie​go sie​dział pulch​ny męż​czy​zna – jego wy​so​ki ka​płan. Trzy​mał gło​wę boga na ko​la​nach. Pod​niósł wzrok. Uśmiech​nął się przez łzy. – Nie ro​zu​miem – po​wie​dzia​ła, spo​glą​da​jąc na Su​se​bro​na. – Dar Pie​śni od​dał swe ży​cie, by mnie uzdro​wić – wy​ja​śnił Król-Bóg. – Za​uwa​żył, że nie mam ję​zy​ka. – Po​wra​ca​ją​cy mogą ule​czyć jed​ną oso​bę – po​wie​dział ka​płan, wciąż wpa​trzo​ny w swe​go boga. – Ich obo​wiąz​kiem jest pod​ję​cie de​cy​zji, kie​dy i kogo. Nie​któ​rzy twier​dzą, że wła​śnie po to Po​wra​ca​ją. By od​dać ży​cie za po​trze​bu​ją​ce​go. – Nie zna​łem go – po​wie​dział Su​se​bron. – Był do​brym czło​wie​kiem – stwier​dzi​ła Siri. – Wiem o tym. Mimo że ni​g​dy nie za​mie​ni​łem z nim sło​wa, oka​zał się bar​dzo szla​chet​ny. Umarł, bym ja mógł żyć. Ka​płan uśmiech​nął się smut​no. – Naj​bar​dziej zdu​mie​wa​ją​ce jest to, że uczy​nił to dwu​krot​nie. Ra​dził mi, że​bym na nim nie po​le​ga​ła, po​my​śla​ła Siri i też się lek​ko uśmiech​nę​ła. Okła​mał mnie. To do nie​go po​dob​ne. – Chodź – po​wie​dział Su​se​bron. – Zbie​rze​my po​zo​sta​łych przy ży​ciu ka​pła​nów. Mu​si​my po​wstrzy​mać na​szą ar​mię przed znisz​cze​niem two​jej oj​czy​zny.

– Va​sher, musi ist​nieć ja​kiś spo​sób – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. Klę​cza​ła obok nie​go. Sta​rał się nie my​śleć o swej wście​kło​ści, o gnie​wie na sie​bie sa​me​go. Przy​był do tego mia​sta, by za​po​biec woj​nie. I po raz ko​lej​ny oka​za​ło się, że zro​bił to za póź​no. – Czter​dzie​ści ty​się​cy Nie​ży​wych – ode​zwał się i ude​rzył pię​ścią w pod​ło​gę. – Tylu nie za​trzy​mam. Na​wet Krwią Nocy. Na​wet gdy​bym miał od​de​chy wszyst​kich miesz​kań​ców mia​sta. Na​wet gdy​bym w ja​kiś spo​sób ich do​go​nił, to któ​re​muś z nich po​szczę​ści​ło​by się i za​bił​by mnie. – Musi ist​nieć ja​kiś spo​sób – po​wtó​rzy​ła dziew​czy​na. Musi. – Daw​niej też tak my​śla​łem – przy​znał, kry​jąc twarz w dło​niach. – I też chcia​łem to wszyst​ko za​trzy​mać. Ale kie​dy zro​zu​mia​łem, co się na​praw​dę dzie​je, było już za póź​no. Spra​wy po​to​czy​ły się wła​snym to​rem. – O czym ty mó​wisz? – O Wie​lo​woj​niu – szep​nął Va​sher. Ci​sza. – Kim je​steś? Nie otwie​rał oczu. Daw​niej na​zy​wał się Ta​la​xin – ode​zwał się Krew Nocy. – Ta​la​xin – rzu​ci​ła zdu​mio​na księż​nicz​ka. – Prze​cież to imię jed​ne​go z Pię​ciu Uczo​nych. On… – Urwa​ła i do​koń​czy​ła po chwi​li: – …żył po​nad trzy​sta lat temu. – Bio​Chro​ma może bar​dzo wy​dłu​żyć ludz​kie ży​cie. – Va​sher wes​tchnął. Po​tem na​zy​wa​li go wie​lo​ma róż​ny​mi imio​na​mi – do​dał miecz. – Je​śli na​praw​dę je​steś jed​nym z nich – pod​ję​ła Vi​ven​na – to na pew​no po​tra​fisz ich za​trzy​mać.

– Pew​nie – rzu​cił z go​ry​czą Va​sher. – Z po​mo​cą in​nych Nie​ży​wych. – To wszyst​ko? – Tak by było naj​pro​ściej. Poza tym mo​gli​by​śmy ich ści​gać, schwy​tać któ​re​goś i zła​mać ich ha​sło bez​pie​czeń​stwa. Ale na​wet oso​bie z Ósmym Wy​wyż​sze​niem, któ​ra ła​mie Roz​ka​zy in​stynk​tow​nie, zmia​na po​le​ceń tak wie​lu Nie​ży​wym za​ję​ła​by całe ty​go​dnie. – Po​krę​cił gło​wą. – Gdy​by​śmy mie​li ar​mię, mo​gli​by​śmy z nimi wal​czyć. Ale to oni są na​szą ar​mią. Hal​lan​dren nie ma tylu żoł​nie​rzy, by sa​mo​dziel​nie wal​czyć z Nie​ży​wy​mi. Zresz​tą nie zdą​ży​li​by do Idris na czas. Nie​ży​wi wy​prze​dzą ich o całe dnie. Nie mu​szą spać ani jeść i ma​sze​ru​ją bez wy​tchnie​nia. – Al​ko​hol w ich ży​łach – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Wy​czer​pie się. – Nie, to nie jest ich po​karm. To ra​czej krew. No​we​go po​trze​bu​ją tyl​ko je​śli zo​sta​ną ra​nie​ni i wy​ciek​nie, albo kie​dy się po​psu​ją. Być może ja​kaś część za​trzy​ma się po dro​dze, ale z pew​no​ścią nie​wie​lu. Umil​kła. – Więc stwórz​my wła​sną ar​mię Nie​ży​wych. Uśmiech​nął się sła​bo. Krę​ci​ło mu się w gło​wie. Po​waż​niej​sze rany zdą​żył już opa​trzyć, ale wie​dział, że nie​pręd​ko bę​dzie mógł znów sta​nąć do wal​ki. Vi​ven​na nie wy​glą​da​ła o wie​le le​piej. Na jej ra​mie​niu kwi​tła krwa​wa pla​ma. – Wła​sną ar​mię? – po​wtó​rzył. – A skąd wzię​li​by​śmy Od​de​chy? Wszyst​kie two​je zu​ży​łem. Na​wet je​śli znaj​dzie​my moje ubra​nie, w któ​rym zo​sta​wi​łem część Bio​Chro​my, bę​dzie ich tyl​ko kil​ka​set. Każ​dy Nie​ży​wy wy​ma​ga jed​ne​go. By​ło​by nas za mało. – Król-Bóg – po​wie​dzia​ła. – On nie może ko​rzy​stać ze swo​ich Od​de​chów. Jesz​cze kie​dy był dziec​kiem usu​nię​to mu ję​zyk – wy​ja​śnił Va​sher. – A ty nie mo​żesz ja​koś ode​brać mu Bio​Chro​my? Va​sher wzru​szył ra​mio​na​mi. – Dzie​sią​te Wy​wyż​sze​nie po​zwa​la czło​wie​ko​wi wy​da​wać Roz​ka​zy my​ślą, bez po​trze​by ich wy​po​wia​da​nia, ale żeby na​uczyć się to ro​bić, trze​ba przez wie​le mie​się​cy ćwi​czyć. Na​wet z po​mo​cą do​bre​go na​uczy​cie​la. Po​dej​rze​wam, że jego ka​pła​ni wie​dzą jak to ro​bić, mu​szą, aby prze​ka​zy​wać Od​de​chy ko​lej​nym wład​com, ale wąt​pię, czy już go na​uczy​li. Jed​nym z ich obo​wiąz​ków jest nie do​pu​ścić, by Król-Bóg ko​rzy​stał ze swo​je​go skar​bu. – Jed​nak to on po​zo​sta​je na​szą naj​więk​szą na​dzie​ją – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Czyż​by? A jak chcesz sko​rzy​stać z jego Bio​Chro​my? Two​rząc Nie​ży​wych? A pa​mię​tasz może jesz​cze, że po​trze​ba do tego zna​leźć czter​dzie​ści ty​się​cy mar​twych ciał? Dziew​czy​na wes​tchnę​ła i opar​ła się ple​ca​mi o ścia​nę. Va​sher? – ode​zwał się w jego gło​wie Krew Nocy. Czy ostat​nim ra​zem nie zo​sta​wi​łeś tu cza​sem swo​jej ar​mii? Nie od​po​wie​dział. Vi​ven​na jed​nak otwo​rzy​ła oczy. Wy​glą​da​ło na to, że miecz do​pusz​czał ją już do każ​dej ze swych my​śli. – O czym on mówi? – spy​ta​ła. – O ni​czym – syk​nął Va​sher. Nie, nie o ni​czym – pod​jął Krew Nocy. Pa​mię​tam. Roz​ma​wia​łeś z tym ka​pła​nem. Ka​za​łeś mu za​opie​ko​wać się swo​imi Od​de​cha​mi, na wy​pa​dek gdy​byś ich jesz​cze po​trze​bo​wał. I da​łeś mu swą ar​mię. Prze​sta​li się ru​szać. Na​zwa​łeś to da​rem dla mia​sta. Nie pa​mię​tasz? Prze​cież to było wczo​raj. – Wczo​raj? – zdzi​wi​ła się księż​nicz​ka. No, za​raz po koń​cu Wie​lo​woj​nia – wy​ja​śnił miecz. Kie​dy to było? – On nie ro​zu​mie upły​wu cza​su – po​wie​dział Va​sher. – Nie słu​chaj go. – Nie. – Vi​ven​na bacz​nie przyj​rza​ła się męż​czyź​nie. – On coś wie. – Za​sta​no​wi​ła się i na​gle otwo​rzy​ła sze​ro​ko oczy. – Ar​mia Ka​la​da. – Wy​mie​rzy​ła pa​lec w Va​she​ra. – Jego wid​ma. Ty wiesz, gdzie one są!

Wa​hał się przez chwi​lę, po czym nie​chęt​nie ski​nął gło​wą. – Gdzie? – Tu​taj, w mie​ście. – Mu​si​my z tej ar​mii sko​rzy​stać! Spoj​rzał jej w oczy. – Pro​sisz mnie, bym po​da​ro​wał Hal​lan​dren na​rzę​dzie. Strasz​li​we na​rzę​dzie. Coś o wie​le gor​sze​go od tego, czym dys​po​nu​ją te​raz. – A je​śli ich ar​mia wy​mor​du​je mo​ich po​bra​tym​ców? – Vi​ven​na od​po​wie​dzia​ła py​ta​niem. – Czy to, cze​go nie chcesz im dać, ob​da​rzy Hal​lan​dren jesz​cze więk​szą siłą? – Tak. – Tak czy ina​czej… Zrób to. Znów rzu​cił na nią okiem. – Va​sher, pro​szę. Za​mknął oczy. Przy​po​mi​nał so​bie spo​wo​do​wa​ne przez sie​bie znisz​cze​nia. Woj​ny, któ​re roz​pę​tał. Wszyst​ko to z po​wo​du rze​czy, któ​re na​uczył się two​rzyć. – Na​praw​dę da​ła​byś swym wro​gom taką po​tę​gę? – Oni nie są mo​imi wro​ga​mi – od​par​ła. – Na​wet je​śli ich nie​na​wi​dzę. Przy​pa​try​wał się jej przez ja​kiś czas i wresz​cie wstał. – Znajdź​my Kró​la-Boga. Je​śli jesz​cze żyje, zo​ba​czy​my, co da się zro​bić.

– Mój pa​nie i moja pani. – Ka​płan skło​nił przed nimi gło​wę. – Do​tar​ły do nas in​for​ma​cje o spi​sku ma​ją​cym na celu pa​ła​co​wy prze​wrót. Dla​te​go was za​mknę​li​śmy. Chcie​li​śmy was chro​nić. Siri przyj​rza​ła się męż​czyź​nie, po czym zwró​ci​ła wzrok na Su​se​bro​na. Król-Bóg po​tarł w za​my​śle​niu bro​dę. Obo​je wi​dzie​li, że ka​płan jest praw​dzi​wy, że nie jest jed​nym z oszu​stów. Po​dob​ną pew​ność mie​li tyl​ko w przy​pad​ku garst​ki du​chow​nych. Po​zo​sta​łych uwię​zi​li, ko​rzy​sta​jąc z po​mo​cy stra​ży miej​skiej, któ​ra prze​trzą​snę​ła znisz​czo​ny pa​łac. Wiatr tar​gał czer​wo​ne z nie​za​do​wo​le​nia wło​sy dziew​czy​ny. Sta​li na da​chu pa​ła​cu. – Tam, mój pa​nie! – Je​den ze straż​ni​ków wska​zał coś pal​cem. Su​se​bron od​wró​cił się i pod​szedł do kra​wę​dzi da​chu. Więk​szość z jego Prze​bu​dzo​nych wi​ru​ją​cych do​tąd tka​nin cze​ka​ła spo​koj​nie na sto​sie nie​opo​dal. Siri sta​nę​ła obok męża i spoj​rza​ła. W od​da​li uj​rza​ła coś przy​po​mi​na​ją​ce​go roz​ma​za​ną kre​skę, nad któ​rą uno​si​ły się wstę​gi dymu. – Ar​mia Nie​ży​wych – po​wie​dział war​tow​nik. – Nasi zwia​dow​cy po​twier​dzi​li, że wy​ru​szy​ła na Idris. Nie​mal wszy​scy miesz​kań​cy mia​sta wi​dzie​li, jak wy​cho​dzi​li przez bra​my. – A ten dym? – spy​ta​ła dziew​czy​na. – To wzbi​ja​ny przez ma​sze​ru​ją​cych kurz, moja pani – wy​ja​śnił żoł​nierz. – Jest ich bar​dzo wie​lu. Siri spoj​rza​ła na Su​se​bro​na. Wład​ca zmarsz​czył brwi. – Mógł​bym ich za​trzy​mać – po​wie​dział. Jego głos za​brzmiał ina​czej niż zwy​kle. Głę​biej, z więk​szą mocą. – Mój pa​nie? – spy​tał nie​śmia​ło straż​nik. – Mam wie​le Od​de​chów – wy​ja​śnił Król-Bóg. – Mógł​bym ich za​ata​ko​wać i zwią​zać mo​imi tka​ni​na​mi. – Mój pa​nie – od​parł żoł​nierz. – Ich jest czter​dzie​ści ty​się​cy. Po​roz​ci​na​li​by te go​be​li​ny i dy​wa​ny. Po​wa​li​li​by cię. – Mu​szę spró​bo​wać. – W gło​sie Su​se​bro​na było sły​chać de​ter​mi​na​cję. – Nie – za​pro​te​sto​wa​ła Siri i po​ło​ży​ła mu dłoń na pier​si. – Ale twoi bli​scy…

– Wy​śle​my po​słań​ców – po​wie​dzia​ła – wy​ja​śni​my co za​szło. Idria​nie mogą się wy​co​fać, wcią​gać Nie​ży​wych w za​sadz​ki. Wy​śle​my im na po​moc ży​wych żoł​nie​rzy. – Nie​wie​lu ich mamy – od​parł – i nie do​trą na miej​sce na czas. Czy na​praw​dę my​ślisz, że twoi po​bra​tym​cy się wy​co​fa​ją? Nie, po​my​śla​ła, czu​jąc, jak coś chwy​ta ją ze ser​ce, ale ty o tym nie wiesz, a je​steś na tyle nie​win​ny, by mi uwie​rzyć. Zda​wa​ła so​bie spra​wę, że Idria​nie jako na​ród mają szan​sę prze​trwać, ale kosz​tem wiel​kich ofiar. Śmierć Su​se​bro​na w wal​ce z hor​da​mi po​two​rów nie przy​nio​sła​by jed​nak ni​ko​mu żad​nej ko​rzy​ści. Dys​po​no​wał zdu​mie​wa​ją​cą mocą, ale zmie​rze​nie się z ty​lo​ma Nie​ży​wy​mi było po​nad na​wet jego siły. Za​uwa​żył jej spoj​rze​nie i za​ska​ku​ją​co do​brze je od​czy​tał. – Nie wie​rzysz, że uciek​ną – po​wie​dział. – Po pro​stu sta​rasz się mnie ochro​nić. To dziw​ne, że już tak do​brze mnie ro​zu​mie, po​my​śla​ła. – Mój pa​nie! – za​wo​łał ktoś z tyłu. Su​se​bron od​wró​cił się i spoj​rzał po​nad da​chem. We​szli tu po czę​ści po to, by po​pa​trzeć na Nie​ży​wych, ale rów​nież dla​te​go, że Siri i jej mąż byli zmę​cze​ni star​cia​mi w za​mknię​tych po​miesz​cze​niach. Chcie​li wyjść na otwar​ty te​ren, gdzie nikt nie mógł ich za​sko​czyć. Po scho​dach wspiął się straż​nik i pod​szedł z ręką na mie​czu. Ukło​nił się im. – Mój pa​nie, ktoś chce się z tobą zo​ba​czyć. – Nie chcę wi​dzieć się z ni​kim – od​parł wład​ca. – Kto to taki? Aż dziw​ne, że tak spraw​nie mówi, za​sta​no​wi​ła się Siri. Ni​g​dy prze​cież tego nie ro​bił. Co ta​kie​go uczy​nił Od​dech Daru Pie​śni? Z pew​no​ścią ule​czył nie tyl​ko cia​ło. Na​tchnął go też umie​jęt​no​ścią ko​rzy​sta​nia z no​we​go ję​zy​ka. – Mój pa​nie – od​po​wie​dział żoł​nierz. – Twój gość, ona ma Kró​lew​skie Loki. – Co ta​kie​go? – rzu​ci​ła za​sko​czo​na Siri. War​tow​nik od​wró​cił się i na dach pa​ła​cu wy​szła Vi​ven​na. Tak się przy​naj​mniej wstrzą​śnię​tej Siri wy​da​ło. Dziew​czy​na mia​ła na so​bie ko​szu​lę i spodnie, u pasa miecz. Na jej ra​mie​niu wid​nia​ła krwa​wa rana. Zo​ba​czy​ła Siri i uśmiech​nę​ła się. Wło​sy księż​nicz​ki po​żół​kły z ra​do​ści. Vi​ven​na po​zwa​la​ją​ca so​bie na zmia​nę bar​wy wło​sów? – prze​mknę​ło Siri przez myśl. To nie może być ona! Ale to była ona. Ro​ze​śmia​ła się i ru​szy​ła bie​giem przez dach. Żoł​nie​rze ją za​trzy​ma​li, ale Siri ge​stem na​ka​za​ła im ją prze​pu​ścić. Pod​bie​gła i chwy​ci​ła sio​strę w ob​ję​cia. – Vi​ven​na? Ko​bie​ta uśmiech​nę​ła się smut​no. – Tak mi się wy​da​je – od​po​wie​dzia​ła i spoj​rza​ła na Su​se​bro​na. – Przy​kro mi – do​da​ła ci​cho. – Przy​by​łam do T’Te​lir, by cię ura​to​wać. – To bar​dzo miło z two​jej stro​ny – od​par​ła Siri – ale ja nie po​trze​bu​ję ra​tun​ku. Vi​ven​na zmarsz​czy​ła brwi. – Siri, kto to jest? – spy​tał ostro Su​se​bron. – Moja naj​star​sza sio​stra. – Ach. – Wład​ca uprzej​mie ukło​nił się nowo przy​by​łej. – Siri wie​le mi o to​bie opo​wia​da​ła, księż​nicz​ko Vi​ven​no. Ża​łu​ję, że przy​szło nam się po​znać w ta​kich oko​licz​no​ściach. Vi​ven​na spoj​rza​ła na Su​se​bro​na w naj​wyż​szym zdu​mie​niu. – On wca​le nie jest taki zły, jak mó​wią. – Siri się uśmiech​nę​ła. – Przy​naj​mniej przez więk​szość cza​su. – To się na​zy​wa iro​nia – wy​ja​śnił Su​se​bron – ona bar​dzo ją lubi. Vi​ven​na od​wró​ci​ła się do sio​stry. – Na​sza oj​czy​zna jest w nie​bez​pie​czeń​stwie. – Wiem – od​par​ła Siri. – Pra​cu​je​my nad tym. Wy​ślę do ojca po​słań​ców.

– Znam lep​szy spo​sób – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na – ale bę​dzie​cie mu​sie​li mi za​ufać. – Oczy​wi​ście. – Mam przy​ja​cie​la, któ​ry po​trze​bu​je po​mó​wić z Kró​lem-Bo​giem – po​wie​dzia​ła Vi​ven​na. – W miej​scu, w któ​rym straż​ni​cy nie będą mo​gli ich pod​słu​chać. Siri się za​wa​ha​ła. To głu​pie, prze​mknę​ło jej przez myśl. To prze​cież Vi​ven​na. Jej mogę za​ufać. Cho​ciaż… Nie​bie​sko​pal​ce​mu też ufa​ła. Vi​ven​na przy​glą​da​ła się jej z za​cie​ka​wie​niem. – Je​śli to po​mo​że ura​to​wać Idris – ode​zwał się Su​se​bron – to je​stem go​tów. Kim jest ten czło​wiek?

Kil​ka chwil póź​niej Vi​ven​na sta​ła na da​chu pa​ła​cu z Kró​lem-Bo​giem. Siri ode​szła nie​co da​lej i pa​trzy​ła na wzbi​ja​ny przez ar​mię Nie​ży​wych kurz. Wszy​scy cze​ka​li, aż żoł​nie​rze skoń​czą prze​szu​ki​wać Va​she​ra; stał po dru​giej stro​nie da​chu z unie​sio​ny​mi rę​ka​mi, oto​czo​ny przez spo​glą​da​ją​cych po​dejrz​li​wie straż​ni​ków. Krew Nocy zo​sta​wił na dole i przy​szedł na dach nie​uzbro​jo​ny. Nie miał też ani jed​ne​go Od​de​chu. – Two​ja sio​stra jest zdu​mie​wa​ją​cą ko​bie​tą – po​wie​dział Król-Bóg. Vi​ven​na rzu​ci​ła na nie​go okiem. To wła​śnie był czło​wiek, któ​re​go mia​ła po​ślu​bić. Strasz​li​wa isto​ta, któ​rej mia​ła się od​dać. Ani przez chwi​lę nie spo​dzie​wa​ła się, że po​zna go w ten spo​sób – pro​wa​dząc sym​pa​tycz​ną po​ga​węd​kę. Nie spo​dzie​wa​ła się tak​że, że bę​dzie go w sta​nie po​lu​bić. Oce​ni​ła go szyb​ko. Prze​sta​ła się już ga​nić za osą​dza​nie lu​dzi, choć wie​dzia​ła, że za​pew​ne bę​dzie nie​kie​dy mu​sia​ła zmie​niać zda​nie. Wi​dzia​ła jed​nak wy​raź​nie, że za​le​ży mu na Siri. Jak to moż​li​we, by taki męż​czy​zna zo​stał wład​cą strasz​li​we​go Hal​lan​dren? – Tak, to praw​da – przy​zna​ła. – Ko​cham ją – po​wie​dział Su​se​bron. – Chcę, że​byś to wie​dzia​ła. Vi​ven​na po​wo​li ski​nę​ła gło​wą i spoj​rza​ła na sio​strę. Bar​dzo się zmie​ni​ła, po​my​śla​ła. Sta​ła się taka wład​cza, na​uczy​ła się pa​no​wać nad wło​sa​mi. Kie​dy to się sta​ło? Jej mała sio​strzycz​ka – już nie taka mała – no​si​ła też z wdzię​kiem swą dro​gą suk​nię. Do​brze w niej wy​glą​da​ła. To dziw​ne. Po dru​giej stro​nie pa​ła​co​we​go da​chu straż​ni​cy za​pro​wa​dzi​li Va​she​ra za pa​ra​wan i ka​za​li mu się ro​ze​brać. Chcie​li mieć pew​ność, że nie ma na so​bie Prze​bu​dzo​ne​go ubra​nia. Po kil​ku chwi​lach wy​szedł tyl​ko w prze​pa​sce na bio​drach. Pierś miał po​ra​nio​ną, wid​nia​ły na niej siń​ce. Vi​ven​nie nie spodo​ba​ło się, że musi prze​cho​dzić ta​kie upo​ko​rze​nie. Zniósł je jed​nak. Szedł po da​chu w eskor​cie stra​ży. Wró​ci​ła też Siri, bacz​nie przy​glą​da​ją​ca się Va​she​ro​wi. Vi​ven​na nie mia​ła oka​zji dłu​żej z nią po​roz​ma​wiać, ale wie​dzia​ła już, że jej sio​stra prze​sta​ła być oso​bą, któ​ra cie​szy się z by​cia nie​waż​ną. Tyle zmian! Va​sher do​tarł do wład​cy, któ​ry od​pra​wił żoł​nie​rzy. Za nim, w od​da​li, było wi​dać dżun​glę cią​gną​cą się na pół​noc, ku Idris. Va​sher spoj​rzał prze​lot​nie na Vi​ven​nę i od​nio​sła wra​że​nie, że każe jej odejść. Po chwi​li jed​nak po​krę​cił zre​zy​gno​wa​ny gło​wą i spoj​rzał na Kró​la-Boga. – Kim je​steś? – spy​tał Su​se​bron. – Czło​wie​kiem od​po​wie​dzial​nym za to, że od​ję​to ci ję​zyk – od​po​wie​dział Va​sher. Su​se​bron uniósł brew. Va​sher za​mknął oczy. Nie ode​zwał się, nie użył Od​de​chu, nie wy​po​wie​dział Roz​ka​zu, a mimo to za​czął ja​śnieć. Nie za​świe​cił jak la​tar​nia, czy jak słoń​ce, ale roz​ja​rzył się aurą, któ​ra spra​wia​ła, że bar​wy wo​kół nie​go na​bra​ły nie​zwy​kłej in​ten​syw​no​ści. Urósł. Vi​ven​na drgnę​ła. Męż​czy​zna otwo​rzył oczy i po​luź​nił prze​pa​skę na bio​drach. Jego pierś sta​ła się moc​niej​sza, mię​śnie na​pęcz​nia​ły. Znik​nął tak​że nie​chluj​ny za​rost. Wło​sy Va​she​ra przy​bra​ły zło​ci​sty od​cień. Wciąż no​sił na cie​le rany, ale te​raz naj​wy​raź​niej nie mia​ły zna​cze​nia. Stał się… bo​ski. Król-Bóg pa​trzył na to z za​in​te​re​so​wa​niem. Zro​zu​miał, że roz​ma​wia z kimś

na swo​im po​zio​mie, z dru​gim bo​giem. – Nie dbam o to, czy mi uwie​rzysz, czy nie – ode​zwał się wresz​cie Va​sher. – Chcę jed​nak, byś wie​dział, że coś tu zo​sta​wi​łem. Bar​dzo daw​no temu. Skarb, któ​ry przy​rze​kłem pew​ne​go dnia ode​brać. Zo​sta​wi​łem też in​struk​cje, jak na​le​ży o to bo​gac​two dbać, i przy​ka​za​łem, by nikt z nie​go nie ko​rzy​stał. Z tego co wi​dzę, ka​pła​ni wzię​li to so​bie do ser​ca. Su​se​bron padł na​gle na jed​no ko​la​no. – Mój pa​nie, gdzie by​łeś? – Pła​ci​łem cenę, za to, co uczy​ni​łem – od​po​wie​dział Va​sher. – Przy​naj​mniej pró​bo​wa​łem. Ale to nie​istot​ne. Wstań. Co się tu dzie​je? – prze​mknę​ło Vi​ven​nie przez gło​wę. Siri wy​glą​da​ła na rów​nie zmie​sza​ną. Sio​stry wy​mie​ni​ły spoj​rze​nia. Su​se​bron pod​niósł się z klę​czek, lecz wciąż stał w peł​nej sza​cun​ku po​zie. – Nie​ży​wi są na wol​no​ści – po​wie​dział Va​sher. – Stra​ci​łeś nad nimi kon​tro​lę. – Prze​pra​szam, mój pa​nie – po​wie​dział Król-Bóg. Va​sher przyj​rzał mu się bacz​nie, po czym rzu​cił okiem na Vi​ven​nę. Księż​nicz​ka ski​nę​ła gło​wą. – Ufam mu – po​wie​dzia​ła. – Nie cho​dzi o za​ufa​nie – rzu​cił Va​sher, zwra​ca​jąc się do wład​cy. – Tak czy ina​czej coś ci dam. – Co ta​kie​go? – Swo​ją ar​mię. Su​se​bron zmarsz​czył brwi. – Ależ mój pa​nie, nasi Nie​ży​wi do​pie​ro co wy​ma​sze​ro​wa​li na Idris. – Nie – od​parł Va​sher. – Nie mó​wię o tej ar​mii. Po​da​ru​ję ci woj​sko, któ​re zo​sta​wi​łem tu trzy​sta lat temu. Lu​dzie na​zy​wa​ją ich Wid​ma​mi Ka​la​da. To ar​mia, dzię​ki któ​rej po​wstrzy​ma​łem woj​nę w Hal​lan​dren. – Wie​lo​woj​nie, mój pa​nie? – spy​tał Su​se​bron. – Prze​cież uczy​ni​łeś to dzię​ki dy​plo​ma​cji. Va​sher prych​nął. – Nie znasz się za bar​dzo na pro​wa​dze​niu wo​jen, praw​da? Król-Bóg umilkł i po chwi​li po​krę​cił gło​wą. – Nie. – Więc ucz się – po​wie​dział Va​sher. – Ucz się, po​nie​waż po​wie​rzę ci do​wódz​two nad swą ar​mią. Sko​rzy​staj z niej, by chro​nić, a nie, by ata​ko​wać. Uży​waj tych wojsk tyl​ko w ra​zie naj​wyż​szej ko​niecz​no​ści. Wład​ca ski​nął gło​wą. Va​sher po​pa​trzył na nie​go i wes​tchnął. – Niech mój grzech po​zo​sta​nie ukry​ty. – Co? – zdzi​wił się Su​se​bron. – To ha​sło bez​pie​czeń​stwa – wy​ja​śnił Va​sher. – Dzię​ki nie​mu bę​dziesz mógł nadać nowe ha​sło po​są​gom D’De​ni​rów, któ​re zo​sta​wi​łem w mie​ście. – Ale mój pa​nie! – jęk​nął Su​se​bron. – Prze​cież nie da się Prze​bu​dzić ka​mie​nia. – Nie ka​mień zo​stał Prze​bu​dzo​ny – od​parł Va​sher. – W po​są​gach są ukry​te ludz​kie ko​ści. To Nie​ży​wi. Ludz​kie ko​ści. Vi​ven​na po​czu​ła lo​do​wa​ty dreszcz. Va​sher mó​wił jej przed​tem, że ko​ści są nie​wdzięcz​nym obiek​tem do Roz​bu​dza​nia, po​nie​waż trud​no nadać im ludz​ki kształt. Ale je​śli ko​ści zo​sta​ły umiesz​czo​ne w ka​mie​niu? W ka​mie​niu, któ​ry utrzy​my​wał je na wła​ści​wych miej​scach? Ka​mie​niu, któ​ry je chro​nił przed uszko​dze​niem, czy​niąc je nie​mal nie​znisz​czal​ny​mi? Prze​bu​dzo​ne przed​mio​ty są o wie​le sil​niej​sze od ludz​kich mię​śni. A sko​ro moż​na było stwo​rzyć Nie​ży​we​go z ko​ści, tak sil​ną isto​tę, by mo​gła po​ru​szać ka​mien​nym cia​łem… Da​wa​ło to żoł​nie​rzy po​tęż​niej​szych od ja​kiej​kol​wiek in​nej ar​mii. Na Ko​lo​ry! – po​my​śla​ła.

– W T’Te​lir znaj​du​je się oko​ło ty​sią​ca D’De​ni​rów – cią​gnął Va​sher. – Więk​szość z nich po​win​na wciąż dzia​łać. Sam stwo​rzy​łem ich wszyst​kich. – Ale oni nie mają w so​bie al​ko​ho​lu – za​uwa​ży​ła Vi​ven​na. – Nie mają na​wet żył! Va​sher po​pa​trzył na dziew​czy​nę. Wciąż był sobą. Ta sama mina, ten sam wy​raz twa​rzy. Nie zmie​nił się w inną oso​bę. Wy​glą​dał po pro​stu jak Po​wra​ca​ją​ca wer​sja sie​bie sa​me​go. Jak to moż​li​we? – Nie za​wsze ko​rzy​sta​li​śmy z al​ko​ho​lu – po​wie​dział Va​sher. – Dzię​ki nie​mu two​rze​nie Nie​ży​wych jest prost​sze i tań​sze, ale to nie jest je​dy​ny spo​sób. Po pro​stu wie​lu lu​dzi już o tym za​po​mnia​ło. – Zwró​cił się na po​wrót do Kró​la-Boga: – Po​wi​nie​neś jak naj​szyb​ciej nadać im nowe ha​sło bez​pie​czeń​stwa, a po​tem wy​dać roz​kaz za​trzy​ma​nia ma​sze​ru​ją​cej na Idris ar​mii. Po​dej​rze​wam, że moje wid​ma oka​żą się bar​dzo… sku​tecz​ne. Zwy​kła broń nie jest w sta​nie uszko​dzić ka​mie​nia. Su​se​bron raz jesz​cze ski​nął gło​wą. – Te​raz ty je​steś za nie od​po​wie​dzial​ny – do​dał Va​sher. – Wy​peł​nij swo​je za​da​nie le​piej, niż zro​bi​łem to ja.

Epilog Na​stęp​ne​go dnia ar​mia ty​sią​ca ka​mien​nych żoł​nie​rzy wy​ru​szy​ła z T’Te​lir, śpiesz​nie gna​jąc sze​ro​kim trak​tem za od​dzia​ła​mi Nie​ży​wych, któ​re dobę wcze​śniej opu​ści​ły mia​sto. Vi​ven​na sta​ła za bra​mą i opar​ta o mur ob​ser​wo​wa​ła wy​marsz. Jak czę​sto pa​trzy​łam tym D’De​ni​rom w oczy? – za​sta​na​wia​ła się. Ani przez chwi​lę nie prze​szło mi przez myśl, że są żywi i że tyl​ko cze​ka​ją na Roz​ka​zy. Do tej pory wszy​scy byli prze​ko​na​ni, że Daw​ca Po​ko​ju po​zo​sta​wił po​mni​ki w da​rze dla swe​go ludu, że był to sym​bol ma​ją​cy przy​po​mi​nać o okro​pień​stwach woj​ny i na​po​mi​nać Hal​lan​dren, by ni​g​dy nie do​pu​ści​ło do niej po​now​nie. Jej sa​mej za​wsze wy​da​wa​ło się to dziw​ne. Dla​cze​go aku​rat po​są​gi wiel​kich wo​jow​ni​ków mia​ły uświa​da​miać lu​dziom, że woj​na jest złem? I mimo wszyst​ko D’De​ni​ro​wie oka​za​li się da​rem. Da​rem, któ​ry po​ło​żył kres Wie​lo​woj​niu. Spoj​rza​ła na Va​she​ra. On tak​że stał opar​ty o mur. W ręku trzy​mał Krew Nocy. Po​wró​cił już do swych zwy​kłych kształ​tów śmier​tel​ni​ka. Znów miał roz​czo​chra​ne wło​sy i nie​chluj​ny za​rost. – Co po​wie​dzia​łeś naj​pierw, ucząc mnie Roz​bu​dza​nia? – spy​ta​ła. – Chy​ba to, że nie wie​my o tym zbyt dużo? – Za​my​ślił się. – Albo że ist​nie​ją set​ki lub na​wet ty​sią​ce Roz​ka​zów, któ​rych jesz​cze nie od​kry​li​śmy? – Tak, chy​ba tak – przy​zna​ła i znów po​pa​trzy​ła w kie​run​ku zni​ka​ją​cych w od​da​li Prze​bu​dzo​nych po​mni​ków. – I mia​łeś ra​cję. – Tak my​ślisz? Uśmiech​nę​ła się. – Czy na​praw​dę uda im się po​wstrzy​mać Nie​ży​wych? – Za​pew​ne. – Va​sher wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ma​sze​ru​ją wy​star​cza​ją​co szyb​ko, by ich do​go​nić. Ka​mien​ne nogi nio​są o wie​le spraw​niej niż cie​le​sne. A po​tem… Ja już wi​dzia​łem, jak oni wal​czą. I na​praw​dę cięż​ko im do​rów​nać. Ski​nę​ła gło​wą. – Więc Idris jest bez​piecz​ne. – Chy​ba że Król-Bóg zde​cy​du​je się użyć tych ka​mien​nych po​są​gów prze​ciw​ko two​im po​bra​tym​com. – Va​sher, czy ktoś już ci po​wie​dział, że je​steś strasz​nym zrzę​dą? – prych​nę​ła. Wresz​cie ktoś się ze mną zga​dza – ode​zwał się mil​czą​cy do​tąd Krew Nocy. – Nie je​stem zrzę​dą – mruk​nął Va​sher. – Po pro​stu nie je​stem szcze​gól​nie wy​ga​da​ny. Znów się uśmiech​nę​ła. – No cóż, już czas – po​wie​dział i pod​niósł z zie​mi swój wo​rek. – Do zo​ba​cze​nia – rzu​cił i ru​szył przed sie​bie dro​gą pro​wa​dzą​cą za mia​sto. Chwi​lę po​tem Vi​ven​na się z nim zrów​na​ła. – Co ro​bisz? – zdzi​wił się. – Idę z tobą – od​par​ła. – Prze​cież je​steś księż​nicz​ką – przy​po​mniał. – Albo zo​stań z tą dziew​czy​ną, któ​ra wła​da te​raz Hal​lan​dren, albo wra​caj do Idris. Uzna​ją cię tam za bo​ha​ter​kę. Oca​li​łaś kró​le​stwo. Tak czy ina​czej bę​dziesz szczę​śli​wa. – Nie – od​po​wie​dzia​ła. – Nie są​dzę. Na​wet gdy​by oj​ciec przy​jął mnie z po​wro​tem, wąt​pię, bym mo​gła za​znać szczę​ścia w ci​chym mie​ście lub peł​nym wy​gód pa​ła​cu.

– Ży​cie w dro​dze nie jest ła​twe. – Wiem – przy​zna​ła. – Wi​dzisz, wszyst​ko, czym by​łam… wszyst​ko, do cze​go mnie szko​lo​no, oka​za​ło się kłam​stwem przy​pra​wio​nym nie​na​wi​ścią. Nie chcę do tego wra​cać. Nie je​stem już tą oso​bą. Nie chcę nią być. – Kim więc te​raz je​steś? – Nie wiem. – Ski​nę​ła gło​wą w stro​nę ho​ry​zon​tu. – Tam chcę po​szu​kać od​po​wie​dzi. Przez chwi​lę szli w mil​cze​niu. – Two​ja ro​dzi​na bę​dzie się o cie​bie mar​twić – ode​zwał się Va​sher. – Ja​koś to znio​są. Va​sher wzru​szył ra​mio​na​mi. – Jak chcesz. Nie moja spra​wa. Uśmiech​nę​ła się. To praw​da, po​my​śla​ła. Nie chcę wra​cać. Księż​nicz​ka Vi​ven​na nie żyje. Umar​ła na uli​cach T’Te​lir. Vi​ven​na Roz​bu​dza​ją​ca nie chcia​ła jej przy​wra​cać do ży​cia. – Po​wiedz mi – za​py​ta​ła, gdy we​szli po​mię​dzy drze​wa – bo mimo wszyst​ko wciąż nie wiem. Któ​rym z nich je​steś? Ka​la​dem, któ​ry roz​pę​tał woj​nę, czy Daw​cą Po​ko​ju, któ​ry ją za​koń​czył? Nie od​po​wie​dział jej od razu. – To dziw​ne – po​wie​dział po chwi​li – co hi​sto​ria może zro​bić z czło​wie​kiem. Wy​da​je mi się, że lu​dzie nie byli w sta​nie po​jąć, dla​cze​go tak na​gle się zmie​ni​łem. Nie ro​zu​mie​li, dla​cze​go prze​sta​łem wal​czyć i dla​cze​go za​wró​ci​łem swo​je Wid​ma, by prze​jąć kon​tro​lę nad wła​snym kró​le​stwem. Uzna​li więc, że je​stem tak na​praw​dę dwie​ma oso​ba​mi, a kie​dy dzie​je się coś ta​kie​go, tra​ci się po​czu​cie wła​snej toż​sa​mo​ści. Po​ki​wa​ła gło​wą. – Je​steś jed​nak Po​wra​ca​ją​cym. – Oczy​wi​ście, że je​stem – przy​znał. – Skąd więc czer​pa​łeś Od​de​chy? – spy​ta​ła. – Żeby nie umrzeć, mu​sia​łeś do​sta​wać je​den nowy Od​dech ty​go​dnio​wo? – Mia​łem je ze sobą. Do​dat​ko​wa Bio​Chro​ma, po​nad tym Od​de​chem, któ​ry czy​ni mnie Po​wra​ca​ją​cym. Pod wie​lo​ma wzglę​da​mi nie je​ste​śmy tacy, jak wszy​scy my​ślą. Nie do​sta​je​my au​to​ma​tycz​nie se​tek czy ty​się​cy Od​de​chów. – Ale… – Wszy​scy Po​wra​ca​ją​cy znaj​du​ją się na po​zio​mie Pią​te​go Wy​wyż​sze​nia – prze​rwał jej Va​sher. – Nie dla​te​go jed​nak, że mają w so​bie wy​star​cza​ją​cą ku temu licz​bę Od​de​chów, ale dzię​ki mocy po​je​dyn​cze​go, po​tęż​ne​go Od​de​chu. On sam wy​star​cza, by Wy​wyż​szyć ich do tego stop​nia. Moż​na to na​zwać bo​skim Od​de​chem. Cia​ła Po​wra​ca​ją​cych z ko​lei kar​mią się Bio​Chro​mą, zu​peł​nie jak… – Jak twój miecz. Va​sher ski​nął gło​wą. – Krew Nocy po​trze​bu​je Od​de​chów tyl​ko wte​dy, gdy ktoś go do​bę​dzie. Po​wra​ca​ją​cy kar​mią się jed​nym Od​de​chem ty​go​dnio​wo. Je​śli go nie do​sta​ną, za​czy​na​ją po​że​rać sa​mych sie​bie – po​chła​nia​ją swój je​dy​ny Od​dech i giną. Nie​mniej je​śli do​star​czysz im do​dat​ko​wą Bio​Chro​mę, co ty​dzień zu​ży​ją wła​śnie ją. – Czy​li wszyst​kie bó​stwa Hal​lan​dren mo​gły​by kar​mić się wię​cej niż jed​nym Od​de​chem na ty​dzień – za​uwa​ży​ła. – Mo​gły​by zgro​ma​dzić Bio​Chro​mę na za​pas i w ra​zie po​trze​by ko​rzy​stać z niej, by prze​żyć. Va​sher po​ki​wał gło​wą. – Tyl​ko że wte​dy bo​go​wie nie by​li​by uza​leż​nie​ni od ka​pła​nów. – To cy​nicz​ny wnio​sek. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Więc te​raz bę​dziesz co ty​dzień tra​cić je​den Od​dech – po​wie​dzia​ła. – Bę​dziesz mieć ich co​raz mniej. – Tak. Mia​łem ich ty​sią​ce. Wy​ko​rzy​sta​łem wszyst​kie.

– Ty​sią​ce? Prze​cież, żeby je zgro​ma​dzić, po​trze​ba bar​dzo dłu​gie​go cza​su… Va​sher żył od po​nad trzy​stu lat. O ile co ty​dzień zwięk​szał za​pas o pięć​dzie​siąt Od​de​chów, to rze​czy​wi​ście mógł zgro​ma​dzić ty​sią​ce. – Nie je​steś męż​czy​zną ta​nim w utrzy​ma​niu – za​uwa​ży​ła. – A jak ci się uda​je nie wy​glą​dać jak inni Po​wra​ca​ją​cy? I dla​cze​go nie umie​rasz po stra​cie Od​de​chów? – To moje ta​jem​ni​ce – po​wie​dział, pa​trząc przed sie​bie. – Choć spo​so​bu, w jaki Po​wra​ca​ją​cy zmie​nia​ją swój wy​gląd, po​win​naś do​my​ślić się sama. Unio​sła brew. – W two​ich ży​łach pły​nie krew Po​wra​ca​ją​ce​go – przy​po​mniał. – Po​cho​dzisz z kró​lew​skie​go rodu. Jak my​ślisz, skąd się wzię​ła two​ja zdol​ność do zmia​ny ko​lo​ru wło​sów? – Czy to zna​czy, że mo​gła​bym zmie​nić coś wię​cej? Nie tyl​ko ich bar​wę? – To moż​li​we – przy​znał. – Acz​kol​wiek na​uka wy​ma​ga cza​su. Ale przejdź się kie​dyś po Dwo​rze Bo​gów. Za​uwa​żysz, że Po​wra​ca​ją​cy wy​glą​da​ją do​kład​nie tak, jak uwa​ża​ją, że po​win​ni wy​glą​dać. Star​si wy​glą​da​ją sta​ro, ci, któ​rzy uosa​bia​ją ce​chy bo​ha​ter​skie są po​tęż​nie zbu​do​wa​ni, a bo​gi​nie, któ​re chcą być pięk​ne, na​bie​ra​ją ku​szą​cych kształ​tów. Wszyst​ko za​le​ży od tego, jak sami sie​bie po​strze​ga​ją. Czy to zna​czy, że ty wi​dzisz sie​bie wła​śnie tak? – za​sta​no​wi​ła się, przy​glą​da​jąc się Va​she​ro​wi. Uwa​żasz się za nie​chluj​ne​go, za​ro​śnię​te​go męż​czy​znę? Nie po​wie​dzia​ła tego na głos. Szła po pro​stu przed sie​bie. Zmysł ży​cia po​zwa​lał jej wy​czu​wać puls ota​cza​ją​cej ich dżun​gli. Przed wy​ru​sze​niem z mia​sta uda​ło się im od​zy​skać płaszcz, ko​szu​lę i spodnie Va​she​ra – ten strój, któ​ry ode​brał mu Denth. W ubra​niach zo​sta​ło zma​ga​zy​no​wa​ne wy​star​cza​ją​co wie​le Od​de​chów, by mo​gli się nimi po​dzie​lić i osią​gnąć Dru​gie Wy​wyż​sze​nie. Nie był to po​ziom Bio​Chro​my, do któ​re​go przy​wy​kła, ale wo​la​ła to, niż nie mieć jej wca​le. – Więc do​kąd te​raz idzie​my? – Sły​sza​łaś kie​dyś o Kuth i Huth? – spy​tał. – Oczy​wi​ście. Twoi głów​ni prze​ciw​ni​cy pod​czas Wie​lo​woj​nia. – Ktoś pró​bu​je je od​bu​do​wać – po​wie​dział. – Ja​kiś ty​ran. Po​dob​no za​trud​nił do tego mo​je​go daw​ne​go przy​ja​cie​la. – Jesz​cze jed​ne​go? – zdzi​wi​ła się. Wzru​szył ra​mio​na​mi. – Było nas pię​cio​ro. Ja, Denth, Sha​sha​ra, Ar​ste​el i Yeste​el. Wy​glą​da na to, że Yeste​el wresz​cie się ujaw​nił. – To krew​ny Ar​ste​ela? – do​my​śli​ła się księż​nicz​ka. – Brat. – Świet​nie. – Wiem. To wła​śnie on od​krył pro​ces wy​twa​rza​nia al​ko​ho​lu, któ​rym na​peł​nia się żyły Nie​ży​wych. Do​tar​ły do mnie plot​ki, że te​raz go do​dat​ko​wo ulep​szył. Wzmoc​nił. – Jesz​cze le​piej. Znów przez ja​kiś czas szli w mil​cze​niu. Nu​dzi mi się – ode​zwał się Krew Nocy. – Po​roz​ma​wiaj​cie ze mną. Dla​cze​go nikt już ze mną nie roz​ma​wia? – Bo je​steś mę​czą​cy – syk​nął Va​sher. Ura​żo​ny miecz fuk​nął. – Jak się na​praw​dę na​zy​wasz? – spy​ta​ła po chwi​li Vi​ven​na. – Jak się na​zy​wam? – Tak. – Ski​nę​ła gło​wą. – Każ​dy mówi na cie​bie ina​czej. Daw​ca Po​ko​ju. Ka​lad. Va​sher. Ta​la​xin. Czy to ostat​nie imię jest praw​dzi​we? To, któ​re​go uży​wa​łeś jako uczo​ny? – Nie. – Po​krę​cił gło​wą.

– Więc jak się na​zy​wasz? – Nie wiem – przy​znał. – Nie pa​mię​tam cza​sów sprzed swo​je​go Po​wro​tu. – Och. – Ale po Po​wro​cie otrzy​ma​łem imię – pod​jął po chwi​li. – Zna​leź​li mnie człon​ko​wie Kul​tu Po​wra​ca​ją​cych, ci sami, któ​rzy po​tem za​ło​ży​li re​li​gię Opa​li​zu​ją​cych Od​cie​ni. To oni utrzy​ma​li mnie przy ży​ciu, kar​miąc Od​de​cha​mi. I oni nada​li mi imię. Nie spodo​ba​ło mi się. Nie pa​so​wa​ło do mnie. – Więc? – na​ci​snę​ła. – Jak cię na​zwa​li? – Siew​ca Woj​ny zwa​ny Spo​koj​nym – od​parł po chwi​li. Dziew​czy​na unio​sła brew. – Nie wiem je​dy​nie – cią​gnął – czy to imię było prze​po​wied​nią, czy tyl​ko ja sta​ram się spra​wić, by wresz​cie za​czę​ło do mnie pa​so​wać. – Czy to na​praw​dę ma ja​kieś zna​cze​nie? – spy​ta​ła. Szedł przez ja​kiś czas, nie od​zy​wa​jąc się. – Nie – po​wie​dział. – Nie, chy​ba nie ma. Ża​łu​ję tyl​ko, że nie wiem, czy Po​wro​ty rze​czy​wi​ście są zwią​za​ne z ja​kąś du​cho​wą sfe​rą, z ludz​ki​mi za​słu​ga​mi, czy to tyl​ko ko​smicz​na lo​te​ria. – Praw​do​po​dob​nie nie jest to wie​dza dla nas. – Praw​do​po​dob​nie. – Po​win​ni cię ochrzcić Za​ro​śnię​tą Gębą zwa​nym Brzy​da​lem – rzu​ci​ła wresz​cie Vi​ven​ne. – Bar​dzo doj​rza​le – od​parł. – Na​praw​dę uwa​żasz, że ta​kie żar​ci​ki przy​sto​ją księż​nicz​kom? Uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko. – To nie moja spra​wa – po​wie​dzia​ła – i już ni​g​dy nie bę​dzie moja.

Ars Arcanum Tabela Wywyższeń Stopień Wywyższenia

Przybliżona liczba Oddechów koniecznych do osiągnięcia Wywyższenia

Skutki Wywyższenia

Pierwsze

50

Rozpoznawanie aury

Drugie

200

Słuch doskonały

Trzecie

600

Doskonałe rozpoznawanie barw

Czwarte

1000

Doskonałe wyczucie życia

Piąte

2000

Bezwieczność

Szóste

3500

Instynktowne Budzenie

Siódme

5000

Rozpoznawanie Napełnienia Oddechem

Ósme

10000

Łamanie Rozkazów

20000

Większe Budzenie Wydawanie Rozkazów głosem

50000

Zniekształcanie barw Doskonałe Wezwanie ????

Dziewiąte

Dziesiąte

Uwa​ga pierw​sza: osią​gnię​cie Wy​wyż​sze​nia po​wy​żej Szó​ste​go jest nie​wia​ry​god​nie rzad​kie, więc nie​wie​lu ro​zu​mie moce Siód​me​go Wy​wyż​sze​nia i na​stęp​nych. Prze​pro​wa​dzo​no bar​dzo nie​wie​le ba​dań. Je​dy​ny​mi zna​ny​mi oso​ba​mi, któ​re osią​gnę​ły Ósme i dal​sze Wy​wyż​sze​nia byli Kró​lo​wie-Bo​go​wie Hal​lan​dre​nu. Uwa​ga dru​ga: Po​wra​ca​ją​cy wy​da​ją się osią​gać Pią​te Wy​wyż​sze​nie dzię​ki swo​je​mu Od​de​cho​wi. We​dle teo​rii, kie​dy Po​wra​ca​ją, nie otrzy​mu​ją dwóch ty​się​cy od​de​chów, ale je​den, po​tęż​ny Od​dech, któ​ry daje im moce pierw​szych pię​ciu Wy​wyż​szeń. Uwa​ga trze​cia: Licz​by po​da​ne w po​wyż​szej ta​be​li są je​dy​nie przy​bli​że​nia​mi, gdyż nie​wie​le wia​do​mo o wyż​szych Wy​wyż​sze​niach. W rze​czy sa​mej, na​wet w przy​pad​ku niż​szych po​zio​mów może być ko​niecz​-

ne mniej lub wię​cej Od​de​chów, by osią​gnąć dane Wy​wyż​sze​nie, za​leż​nie od oko​licz​no​ści i siły Od​de​chu. Uwa​ga czwar​ta: Każ​dy do​dat​ko​wy Od​dech coś daje, nie​za​leż​nie od osią​gnię​te​go przez Roz​bu​dza​ją​ce​go stop​nia Wy​wyż​sze​nia. Im wię​cej ktoś ma Od​de​chów, tym więk​sza jego od​por​ność na cho​ro​by i sta​rze​nie, tym ła​twiej roz​róż​nia bar​wy, tym na​tu​ral​niej przy​cho​dzi mu na​uka Roz​bu​dza​nia i tym sil​niej​sze jest jego wy​czu​cie ży​cia.

Moce Wywyższeń Roz​po​zna​wa​nie aury: Pierw​sze Wy​wyż​sze​nie po​zwa​la in​stynk​tow​nie do​strze​gać aurę Od​de​chu in​nych lu​dzi, co po​zwa​la w przy​bli​że​niu oce​nić, ile Od​de​chów ma dana oso​ba i stan tych Od​de​chów. Oso​by bez Wy​wyż​sze​nia mają o wie​le więk​szy pro​blem z bez​po​śred​nim oce​nia​niem aury i mu​szą zwra​cać uwa​gę na to, jak zmie​nia​ją się bar​wy, kie​dy wkra​cza​ją w aurę. Bez co naj​mniej Pierw​sze​go Wy​wyż​sze​nia nie da się go​łym okiem do​strzec Roz​bu​dza​ją​ce​go, któ​ry ma mniej niż oko​ło trzy​dzie​ści Od​de​chów. Słuch do​sko​na​ły: Dru​gie Wy​wyż​sze​nie za​pew​nia tym, któ​rzy je osią​gną, słuch do​sko​na​ły. Do​sko​na​łe roz​po​zna​wa​nie barw: Choć każ​dy uzy​ska​ny Od​dech po​zwa​la le​piej do​ce​niać bar​wy, do​pie​ro po osią​gnię​ciu Trze​cie​go Wy​wyż​sze​nia moż​na na​tych​miast i in​stynk​tow​nie roz​po​zna​wać od​cie​nie barw i ich har​mo​nię. Do​sko​na​łe wy​czu​cie ży​cia: Wraz z Czwar​tym Wy​wyż​sze​niem wy​czu​cie ży​cia Roz​bu​dza​ją​ce​go osią​ga mak​si​mum. Bez​wiecz​ność: Wraz z Pią​tym Wy​wyż​sze​niem Roz​bu​dza​ją​cy uzy​sku​je mak​sy​mal​ną od​por​ność na sta​rze​nie i cho​ro​by. Tacy lu​dzie są od​por​ni na więk​szość tru​cizn, w tym dzia​ła​nie al​ko​ho​lu, i więk​szość do​le​gli​wo​ści (ta​kich jak bóle gło​wy, cho​ro​by czy nie​wy​dol​ność na​rzą​dów.) Taka oso​ba już się nie sta​rze​je i sta​je się wła​ści​wie nie​śmier​tel​na. In​stynk​tow​ne Bu​dze​nie: Wszy​scy ob​da​rze​ni Szó​stym Wy​wyż​sze​niem i po​wy​żej na​tych​miast ro​zu​mie​ją pod​sta​wo​we Roz​ka​zy i mogą z nich ko​rzy​stać bez szko​le​nia i prak​ty​ki. Trud​niej​sze Roz​ka​zy są dla nich ła​twiej​sze do opa​no​wa​nia i od​kry​cia. Roz​po​zna​wa​nie Od​de​chu: Ci nie​licz​ni, któ​rzy osią​gnę​li Siód​me Wy​wyż​sze​nie, zy​sku​ją zdol​ność roz​po​zna​wa​nia aury przed​mio​tów i umie​ją oce​nić, czy coś zo​sta​ło Na​peł​nio​ne Od​de​chem po​przez Roz​bu​dze​nie. Ła​ma​nie Roz​ka​zów: Wszy​scy, któ​rzy osią​gnę​li Ósme Wy​wyż​sze​nie, zy​sku​ją zdol​ność do ła​ma​nia Roz​ka​zów przed​mio​tów Na​peł​nio​nych przez in​nych (do​ty​czy to rów​nież Nie​ży​wych). Wy​ma​ga to sku​pie​nia i do​pro​wa​dza Roz​bu​dza​ją​ce​go do wy​czer​pa​nia. Więk​sze Bu​dze​nie: Ci, któ​rzy osią​gnę​li Dzie​wią​te Wy​wyż​sze​nie, są po​dob​no zdol​ni Bu​dzić ka​mień i stal, choć wy​ma​ga to po​tęż​ne​go Na​peł​nie​nia Od​de​chem i wy​spe​cja​li​zo​wa​nych Roz​ka​zów. Ta zdol​ność nie była ba​da​na i nie zo​sta​ła po​twier​dzo​na. Wy​da​wa​nie Roz​ka​zów gło​sem: Oso​by, któ​re osią​gnę​ły Dzie​wią​te Wy​wyż​sze​nie, zy​sku​ją rów​nież zdol​ność Bu​dze​nia przed​mio​tów, któ​rych nie do​ty​ka​ją, ale któ​re znaj​du​ją się w za​się​gu ich gło​su. Znie​kształ​ca​nie Barw: Dzię​ki Dzie​sią​te​mu Wy​wyż​sze​niu Roz​bu​dza​ją​cy zy​sku​je na​tu​ral​ną zdol​ność za​ła​my​wa​nia świa​tła wo​kół bia​łych przed​mio​tów, two​rząc bar​wy ni​czym pry​zmat. Do​sko​na​łe We​zwa​nie: Roz​bu​dza​ją​cy Dzie​sią​te​go Wy​wyż​sze​nia mogą za​czerp​nąć wię​cej bar​wy z przed​mio​tów, któ​re wy​ko​rzy​stu​ją do swo​jej sztu​ki. Wy​ko​rzy​sta​ny przez nich przed​miot sta​je się bia​ły, a nie sza​ry. Inne: Ist​nie​ją po​gło​ski o in​nych mo​cach, ja​kie za​pew​nia Dzie​sią​te Wy​wyż​sze​nie, któ​rych jed​nak Roz​bu​dza​ją​cy nie ro​zu​mie​ją lub któ​rych nie ujaw​nia​ją.

Spis treści Pro​log 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39

40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 Epi​log Ars Ar​ca​num