03. Wolff V. 2011 - Stalowa Kurtyna 03. Piaski Armagedonu

VladimirWolff Stalowa Kurtyna Tom 3 Piaski Armagedonu

Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. Tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza. KSIĘGA WYJŚCIA 17, 11-13 (za Biblią Tysiąclecia)

DRAMATIS PERSONAE

AMERYKANIE

Barack Obama - prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki Gary Craig - doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego Cyril Lomax - asystent Gary'ego Craiga gen. James Wilson - przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów adm. John Collins - dowódca Marynarki Wojennej gen. Ralph Lovell - dowódca Sił Powietrznych gen. Allan Preston - komendant Korpusu Piechoty Morskiej kpt. Jared Hart - Korpus Piechoty Morskiej Helen Thompson Lomax - żona Cyrila Lomaksa

Ashley Austin - pracownica Departamentu Handlu

IZRAELCZYCY

Ehud Loew - minister obrony Państwa Izrael Avi Berman - szef Mossadu gen. por. Omri Berkowitz - szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela, głównodowodzący izraelskiej armii płk Chaim Rokach - siły specjalne (Sajeret Canhanim) płk Aaron Even - siły powietrzne płk Saul Levi - wojska lądowe mjr Salomon Kahn - wojska lądowe kpt. Gil Waman - Szin Bet por. Amos Betser - siły powietrzne por. Uri Cohen - wojska lądowe st. sierż. Gideon Yishai - siły specjalne (Sajeret Canhanim) szer. Ivan Rabinowitsch - wojska lądowe Sara Hertzl - agentka Mossadu Saleh ibn Abdulaziz alFilistini - agent Mossadu Lowa Altschuler „Maximus" - przywódca grupy Dzieci Izraela Samuel Goltz - pomocnik Altschulera Pinkus Finkelstein - agent Szin Betu

POLACY

Krzysztof Mroziński - ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Państwie Izrael płk Artur Bielski - attache wojskowy ambasady płk

Jan Koźmiński - Służba Wywiadu Wojskowego por. Andrzej Wirski - siły specjalne (1 Pułk Specjalny) sierż. Piotr Piasecki -siły specjalne (1 Pułk Specjalny) kpr. Jan Godlewski - siły specjalne (1 Pułk Specjalny) szer. Sebastian Nowak - siły specjalne (1 Pułk Specjalny) gen.

EGIPCJANIE

Ahmad Abu Akrab - sztab wojsk lądowych płk Muhammad Hakim - szef kontrwywiadu wojskowego mjr Omar Fadila - adiutant gen. Abu Akraba kpt. Hussejn arRasul - kontrwywiad wojskowy IRAŃCZYCY Mahmud Ahmadineżad - prezydent Islamskiej Republiki Iranu gen. Mohammad Ali Dżafari - komendant Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej (Pasdaran) wiceadm. Ali Akbar Ahmadiani - zastępca gen. Dżafariego płk Rahman Asgari - Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej (Pasdaran) mjr Karim Hajizadeh - Irański Korpus Ekspedycyjny kpt. Raszid Chorasani - siły lądowe sierż. Hamid Kianouri - siły specjalne (Niruje Kuds) prof. Sajed Agassi - fizyk atomista Amir Farahani - asystent prof. Agassiego

INNI

Dżamal Hassan Tabet - szef jednej z palestyńskich komórek terrorystycznych Mahdi - przywódca religijny

PROLOG

MEGGIDO - IZRAEL Palące słońce stało w zenicie ponad rozpaloną równiną. Nagrzane powietrze utrudniało oddychanie, lecz jemu to wcale nie przeszkadzało. Stał wśród białych kamieni, w ruinach dawnego miasta, które mówiły o przeszłości. O jego przeszłości. Nigdy wcześniej nie słyszał tego tak wyraźnie jak teraz. Skupiony, nie widział otaczającej go teraźniejszości, czuł za to coś zupełnie innego. Duchy przodków przeniknęły do umysłu, wywołując kojące wizje. Ruiny znikły, a on zobaczył chwałę Meggido sprzed trzech tysięcy lat. Puste dotąd ulice, zbity labirynt domów, składów i zaułków, zapełniły się przechodniami. Wśród smrodu rozkładających się odpadków trudno byłoby wyczuć upajającą woń cyprysów. Ale dla niego otwarła się brama w czasie, więc bez lęku przekroczył jej próg. Zrobił krok, później drugi i trzeci. Wizja stała się tak realna jak nigdy wcześniej. Mijał kupców, kapłanów, żebraków, żołnierzy i pasterzy. I jego wszyscy mijali - bez słowa, nie zaszczyciwszy nawet spojrzeniem. Dopiero po chwili zrozumiał, że jest dla nich niewidzialny. To zabolało. Tak bardzo chciał zostać tutaj na zawsze! To jego miejsce. Zrobił jeszcze krok i przystanął przy straganie. Misy pełne oliwek, winogron, jęczmienia i daktyli przyciągały wzrok. Zwłaszcza te ostatnie kusiły wyglądem. Wyciągnął dłoń i zagłębił ją pomiędzy ciemnobrązowymi podłużnymi owocami. Palce przeszły na wylot, nie napotykając oporu. Rozczarowany, cofnął rękę. Nie tego chciał. Był tu tylko intruzem. Łaskawe anioły zesłały wizję, lecz nic ponadto. A może to nie anioły, tylko sam Najwyższy dawał znak, którego on jeszcze nie potrafił odczytać? Właśnie tak. To o to musi chodzić! Spojrzał wzdłuż ulicy ponad głowami tłumu, w kierunku świątyni. Zrazu nie mógł jej dojrzeć, pomyliwszy miejsce, w którym powinna stać. Wysoko nad płaskimi dachami dostrzegł za to co innego - oślepiająco białą jasność, podobną do nuklearnej eksplozji, rozlewającą się po niebie. Obraz zaczął falować, z początku daleko, gdzieś na horyzoncie, po chwili rozmywając się z prędkością światła. Upadł na plecy. Trochę trwało, zanim doszedł do siebie. Zwłaszcza ból głowy, którą uderzył o kamienne płyty dawnej drogi, nie chciał minąć tak szybko, jakby tego pragnął. Odetchnął głęboko, starając się przezwyciężyć własną niemoc. I tak był szczęśliwy. Wyszeptał krótką modlitwę przez suche wargi. Zebrało mu się na mdłości. Skurcz żołądka zmusił go do przeturlania się na brzuch. Zwymiotował żółcią. Ciężko

dysząc, dźwignął się na kolana. Tak lepiej. Wiedział, co go spotkało. To nie był udar słoneczny. Ekstaza będąca jego udziałem płynęła z zupełnie innych źródeł. Słabość odpłynęła. W jej miejsce przyszła motywacja i duma. Wiedział, że został wybrany jak wielu przed nim. Wiedział o tym od zawsze. W długiej, liczącej kilka tysięcy lat tradycji tacy jak on pojawiali się co pewien czas, aby wskazywać innym kierunek. Nadawali sens i bieg historii, zmiatając na drodze, którą kroczyli, miasta, państwa i imperia. Jak nigdy wcześniej, teraz zobaczył ścieżkę, którą przebył, i miejsce, do którego zdążał. Wiedział też, że nie ma siły, która mogłaby go zawrócić z raz obranego kierunku. Rozpoczęte dzieło musiało być kontynuowane. Trud trzeba podjąć na nowo. To nic, że przerwa trwała dwa tysiące lat. To nic nie znaczyło. Zupełnie nic. Należał do narodu określającego własną przeszłość w millenniach. Mogło się z nim równać tylko kilka innych narodów na świecie, ale już pod względem tradycji nie miał sobie podobnych, bez wątpienia był najstarszą społecznością, wierną tradycji, nieulegającą obcym wzorcom. Przeszedł długą drogę i nigdy nie zwątpił. W Meggido nie znalazł się przypadkiem. Zjeździł Galileę i Samarię. Przebył szlak od rzeki Jordan do Morza Śródziemnego, ale zawsze droga wiodła przez to miejsce. Miasto stanowiło niejako wrota do centrum starożytnego Izraela. Obecnie ziemie te nazywano Zachodnim Brzegiem lub - czego nie przyjmował do wiadomości - Autonomią Palestyńską. W centrum tego świata rozciągała się Judea z Jerozolimą, a jeszcze dalej na południu pustynia Negew. O swoim kraju lubił myśleć: skrzyżowanie świata. Samo Meggido było tego najlepszym dowodem. W jego okolicach stoczono tak wiele bitew, że czasami nazywano je również Armagedonem. Ostateczna walka pomiędzy Mesjaszem a siłami ciemności miała rozegrać się właśnie tutaj. Otarł czoło z potu rękawem białej koszuli, rozmazując lepką wilgoć na bawełnianym materiale. Miał świadomość, że przygotowanie powtórnego przyjścia Mesjasza będzie trudne. Brzemię odpowiedzialności mogło przytłoczyć słabszego duchem człowieka, ale nie jego. Zadał sobie pytanie, czy był gotów? Bez wątpienia był. Rozdział I TEL AWIW - IZRAEL | 15 lipca Uniósł głowę znad umywalki i przejrzał się w lustrze. Worki pod oczami nie wzbudziły jego zachwytu. Palcami zaczesał za ucho przydługie blond włosy. Ich jasny kolor skutecznie krył pojedyncze pasma siwych nitek, pozbawiając go dystyngowanego uroku szpakowatych mężczyzn. Smukła młodzieńcza sylwetka bezpowrotnie znikła wraz z upływającymi latami. W sumie nie wyglądał źle jak na pięćdziesiąt dwa lata, ale też nie mógł poszczycić się jakąś wyjątkową cechą zapadającą w pamięć - wzrostem, elokwencją czy koneksjami. W świecie dyplomacji stanowił ucieleśnienie przeciętności. Żadnych odchyleń, ekstrawagancji. Ot, urzędnik, obecnie ambasador. Rozprowadził piankę do golenia po twarzy i sięgnął po ręczną maszynkę. Nieszczególnie lubił się golić, ale w jego fachu wszelkie niedoróbki działały na niekorzyść. Jak cię widzą, tak cię piszą, a przecież jako ambasador reprezentował swoją ojczyznę -Polskę. Do tego placówka, która się mu dostała, nie należała do najłatwiejszych. Delikatnie mówiąc. Przez ostatnie pół roku, to jest od kiedy

objął stanowisko, codziennie czuł, że stąpa po kruchym lodzie. Kariery wcale nie zaczynał w MSZ, tylko w dziennikarstwie, w latach dziewięćdziesiątych. Otrzaskał się tu i tam. Trochę Ameryki Łacińskiej, później Azja. Propozycja pracy w dyplomacji zaskoczyła go w Warszawie podczas krótkiej przerwy w wojażach. Najpierw wstępna rozmowa w redakcji dziennika, gdzie był zatrudniony, następnie już w biurach Ministerstwa Spraw Zagranicznych przy alei Szucha. - Panie Krzysztofie... Mogę tak do pana mówić? - Proszę. Ministerialny urzędnik w ciemnoszarym garniturze popatrzył na niego zza rogowych okularów, jednocześnie zaznaczając coś długopisem w trzymanej na kolanach ankiecie. - Otóż zgodnie z procedurami, jakie u nas obowiązują, zanim przyjmiemy pana do pracy, oczywiście, jeżeli wyrazi pan zgodę i nie zaistnieją żadne okoliczności mogące to utrudnić... Rozumie pan, o czym mówię? - urzędnik łypnął na niego wymownie. - Rozumiem. - Babranie się w czyjeś przeszłości nie jest przyjemne, jednak konieczne. Grzeszki młodości, niejasne sytuacje z przeszłości mogą tylko zaszkodzić. Taka osoba, eee... - Staje się podatna na szantaż - dokończył za niego. - Doskonale się rozumiemy, jak widzę - długopis zatańczył na kartkach papieru, kreśląc odpowiednią adnotację. Ciekawe, jaką? - pomyślał. - Pewnie to, że mam poczucie humoru. - Z tego, co wiemy, nigdy wcześniej nie był pan zrzeszony, w żadnej partii ani stowarzyszeniu - było to bardziej stwierdzenie niż pytanie. - Jedynie w Lidze Ochrony Przyrody w podstawówce. - Eee, to się nie liczy. - W takim razie nie przypominam sobie, żebym gdzieś działał. - Panie Krzysztofie - tym razem urzędnik zawiesił na nim srogie spojrzenie - nie radzę zatajać żadnych informacji, ani w tej, ani w żadnej innej kwestii. To wypłynie wcześniej czy później, a weryfikacja jest konieczna. Bo im później, tym gorzej dla pana. Wracając pamięcią do tamtego okresu nie mógł się nadziwić, ile rozmów musiał odbyć i ile razy jego parafka zwieńczała tony dokumentów podawanych do podpisu. W końcu jako sekretarz ambasady wyjechał na pierwszą placówkę do New Delhi w Indiach. Pięć długich lat mozołu zaowocowało

szeregiem kontraktów, zwłaszcza dla rodzimej zbrojeniówki, a obroty handlowe między oboma krajami wzrosły prawie trzykrotnie. W nagrodę już jako ambasador trafił do Izraela. Placówka okazała się o wiele trudniejsza, niż to sobie z początku wyobrażał. Uprzedzenia wobec jego osoby dało się odczuć na każdym kroku i nie chodziło tu tylko o korpus dyplomatyczny czy urzędników, z którymi miewał do czynienia. Ci byli starymi wyjadaczami, za miłymi uśmiechami kryjącymi prawdziwe intencje, jak wszędzie. O wiele bardziej bezpośrednia bywała ulica i dawna europejska emigracja niepozwalająca zapomnieć o bolesnej, a nie tak odległej historii. Obiegowe opinie mocno raniły i rozdrażniały ambasadora. Co jakiś czas bywał zmuszony do wygłaszania sprostowań oraz dementi, by dać odpór co bardziej zajadłym pismakom. Znając siłę mediów, zręcznie wykorzystywał je do własnych celów. Kilkakrotnie udało mu się nawet zablokować przygotowane przez dziennikarzy j ednostronne materiały. W sumie nie było tak źle. Należało mieć tylko oczy szeroko otwarte i nie dać się zaskoczyć. Izrael przeżywał własne kłopoty, co w zaskakujący sposób wpływało też na pracę ambasady. Liczba wniosków o podwójne polskoizraelskie obywatelstwo wzrastała lawinowo. Dawni emigranci, zwłaszcza ci z końca lat sześćdziesiątych, oraz ich dzieci woleli się zabezpieczyć. Widocznie Izrael, regionalnie - mocarstwo, nie wydawał im się jednak na tyle bezpieczny, by myśleć o nim jak o trwałym i stabilnym kraju. Szereg wojen stoczonych od tamtej pory, nieprzewidywalne zachowanie Palestyńczyków i państw arabskich nie dawały żadnych gwarancji na przyszłość. Kiedy zrobi się naprawdę gorąco, zawsze można wyjechać, choćby i do takiej Polski. Zawsze to Europa i w miarę daleko od takich przywódców, jak prezydent Syrii Asad czy mułłowie przewodzący Iranowi. Obmył twarz letnią wodą z resztek piany i sprawdził efekt. Może być. Dla lepszego samopoczucia przetarł policzki i podbródek płynem po goleniu i opuścił łazienkę. Jasny garnitur z białą koszulą i beżowy krawat wisiały na drzwiach szafy. W ciemnym ubraniu nie wytrzymałby nawet minuty w środku upalnego lata. Słupek rtęci w termometrze wskazywał prawie czterdzieści stopni. To aż nadto dla kogoś, kto co prawda lubi tropiki, ale przywykł również do śnieżnych zim. Do biura nie miał daleko. Mieszkał w ambasadzie, trzy kroki od plaży. Orzeźwiające podmuchy bryzy znad Morza Śródziemnego docierały nad przestronną willę nieskażone spalinami i wyziewami miasta będącego administracyjnym centrum państwa. Zszedł po schodach na dół i skręcił w kierunku oficjalnych pomieszczeń ambasady. Wytężona praca nielicznych urzędników placówki nie uszła jego uwagi. Zerknął na zegarek. Było po ósmej. Lekko się spóźnił, ale jemu jako szefowi uchodziło to na sucho. Zresztą i tak miał nielimitowany czas pracy. - O, już pan jest - nie dał się zwieść zaskoczeniu w głosie asystentki. - Nie już, a dopiero, pani Ewo. - Tych kilka minut nie ma znaczenia. - Mam nadzieję, że przez moje niedbalstwo nie zaprzepaściliśmy jakiejś niezwykłej

okazji. - Ależ skąd. Korespondencja i terminarz wizyt do przejrzenia na początek. Gazety jak zwykle papiery starannie ułożone na biurku podzielono, tak jak to było w zwyczaju. - Aha... nowe wizytówki są tutaj. Białe kartoniki piętrzyły się tuż przy stosiku prasy. - Nie wiem, co bym bez pani zrobił. - Drobiazg. Zaraz przyniosę kawy. - Dziękuję. Usiadł na krześle i przyjrzał się wizytówkom: Krzysztof Mroziński ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Państwie Izrael Poniżej numer telefonu służbowego, email i adres placówki. Po polsku i hebrajsku. Prosto i bez zadęcia, tak jak chciał. Kilka schował do kieszeni, a resztę włożył do szuflady biurka. Co dalej? Listy i terminarz z prawej, prasa z lewej strony. Urzędowe pisma mogą poczekać. Sięgnął po „Jeruzalem Post" leżący na samej górze. Już tytuł czołówki tuż pod winietą niósł groźbę: „CZY CZEKA NAS KOLEJNA INTIFADA?" - krzyczały czarne litery. Pierwsze zdania nie podnosiły na duchu: Brutalne ataki, jakich dopuszczono się w ciągu ostatnich tygodni, nie wyglądają na przypadkowe działanie niezwiązanych ze sobą osób, ale na ciąg posunięć mających wymusić na nas kolejne ustępstwa. O jakie ustępstwa chodzi, możemy się jedynie domyślać. Nieprzejednana postawa skrajnych środowisk arabskich niegodzących się na istnienie suwerennego państwa Izrael nie pozwala żywić złudzeń co do celu, jaki sobie postawili. Z drugiej strony dziwi opieszała i niejednoznaczna postawa naszego rządu. Czy ci panowie nie zdają sobie sprawy, że nie można godzić się na wszystko, a jedyne skuteczne pertraktacje to te prowadzone z pozycji siły? W zasadzie nic nowego. Zwolennicy ostrzejszej polityki wobec Arabów jak zwykle ścierali się z bardziej umiarkowanymi. Jedni i drudzy mieli na poparcie swoich tez mnóstwo przykładów z bogatej historii państwa ostatnich siedemdziesięciu lat. Trzy główne partie polityczne Izraela: prawicowy Likud, czyli 'Konsolidacja', centroprawicowa Kadima -'Naprzód' - oraz lewicująca Avoda - Partia Pracy znana głównie z hasła „Ziemia za pokój", ścierały się w 120-osobowym parlamencie. Niejednokrotnie główni rozgrywający dobierali sobie sojuszników z partii prawicowych czy religijnych reprezentowanych w Knesecie zaledwie paroma mandatami. Do pełnego kolorytu nie mogło zabraknąć Zielonych oraz Partii Emerytów. Nie zawsze zdobywali oni w wyborach odpowiednią liczbę głosów, za to dopełniali spektrum politycznych upodobań. Nikt nie mógł powiedzieć, że Izrael nie jest państwem demokratycznym, opartym na zasadzie równości wszystkich wobec prawa. Na dobrą sprawę było to jedyne demokratyczne państwo w regionie. Nie chodziło tu jedynie o wybory, bo przecież podobne odbywały się również w Egipcie, Iranie bądź Syrii. Tylko co

z tego, skoro wygrywali w nich wciąż ci sami ludzie, przypadkiem już będący u władzy. O reszcie lokalnych satrapii, niedbających nawet o pozory, szkoda było mówić. Tam zmiana władzy odbywała się przeważnie poprzez zbrojny pucz lub sukcesję w ramach rodziny, jak w Syrii. Jordanią i Arabią Saudyjską rządzili królowie. Emirowie sprawowali kontrolę nad Zatoką Perską, a Iran z Ahmadineżadem przypominał beczkę prochu, z którego ktoś zapomniał wyciągnąć lont. Doprawdy zdumiewające, że Izrael nie został jeszcze zmieciony przez wojowniczych sąsiadów trzymających cały region w ryzach. Delikatne pukanie przerwało rozmyślania ambasadora. - Tak? Przez lekko uchylone drzwi do gabinetu zajrzała asystentka. - Jest tu pułkownik Bielski. Zdaje się, że ma do pana dwa słowa. - Dobrze, niech wejdzie. Rutyna codziennego dnia zaczynała się walić. Z attache wojskowym miewał jedynie doraźne kontakty. Pułkownik przeważnie był zajęty własnymi sprawami lub tymi zleconymi przez Ministerstwo Obrony Narodowej lub Ministerstwo Gospodarki. Zwłaszcza od czasu, kiedy polski resort obrony podjął współpracę z firmami zbrojeniowymi z Izraela, kontakty nabrały szczególnego znaczenia. Wizyty, rewizyty i spotkania ciągnęły się bez końca i Mroziński był szczęśliwy, że ma do tego odpowiedniego człowieka. - Panie ambasadorze - Bielski, jak zawsze służbista, oficjalnie wyprężył się na baczność przed biurkiem przełożonego. - Proszę siadać. Co pana do mnie sprowadza? Pułkownik Artur Bielski usiadł w skórzanym fotelu wyprostowany jak na musztrze. Ciemne, głęboko osadzone oczy wbił w Mrozińskiego z wyrazem skupienia i zdecydowania. Znał swoją wartość. Znali ją zresztą obaj. - Nie zawracałbym panu głowy bez powodu - rozpoczął cichym głosem. - Wiem o tym doskonale - jakiś cień niepewności w słowach wojskowego zaniepokoił Mrozińskiego - proszę mówić. - Otóż odbyłem wczoraj rozmowę z oficerami Amanu w tutejszym ministerstwie obrony. Przekazano mi szereg niepokojących informacji. Aman - izraelski wywiad wojskowy. Nie Mossad ani Szin Bet, tylko tajne służby armii. Robiło się coraz ciekawiej. - Nie chce pan chyba powiedzieć, że nasze ostatnie umowy z tutejszymi firmami nie dojdą do skutku?

- Zupełnie nie o to chodzi - Bielski pokręcił głową. - Problem jest w czy innym. Zostałem poinformowany, na razie jedynie ogólnikowo, o możliwym zagrożeniu bezpieczeństwa naszego kraju. Mrozińskiego na chwilę zatkało. Co prawda co jakiś czas chodziły słuchy i plotki, jakoby niektóre organizacje terrorystyczne miały wziąć na cel osoby oraz instytucje w Polsce. Jak na razie do niczego takiego nie doszło, i całe szczęście, niemniej ryzyko zawsze istniało. Brali przecież udział w misjach zagranicznych i nie raz przychodziło się im potykać z talibami czy innymi radykałami. - Podali jakieś szczegóły? Może wiedzą o konkretnych obiektach, którymi interesują się tutejsi terroryści - mówiąc „tutejsi", miał na myśli cały Bliski Wschód. - To właściwie nie tyle chodzi o Polskę, panie ambasadorze, co raczej o naszą ambasadę. Jasna cholera, zupełnie o tym nie pomyślał. - Jest aż tak źle? Dlaczego dowiaduję się o tym dopiero teraz? - zdenerwował się nie na żarty. Spokój prysł jak mydlana bańka. Niby wiedział doskonale, jakim państwem jest Izrael, ale tego, że może znaleźć się na celowniku Hamasu czy czegoś podobnego, zupełnie nie przewidział. - Z tego, co zostało mi przekazane, wynika, że wszystko jest dopiero w sferze planowania - Bielski, wcześniej oswojony z niepokojącymi informacjami, zachowywał spokój. - Może skończy się na niczym. - Oby miał pan rację - oślizgły strach wypełniający trzewia ambasadora powoli ustępował. Nie znikł jednak zupełnie i prawdopodobnie nigdy nie zniknie. Przynajmniej nie tutaj i nie teraz. Sama myśl o czymś takim wydawała się nie do zniesienia. Służby bezpieczeństwa sprawowały co prawda nad nimi dyskretną opiekę, ale jego placówka nie mogła się równać z ambasadami takich sojuszników Izraela, jak Stany Zjednoczone czy Wielka Brytania, pilnowanymi o wiele staranniej. Nawet nie chciał się pytać, na ile pewne są raporty wydziału operacyjnego Amanu. Oni po prostu nie mogli sobie pozwolić na fuszerki. Wszelkie zaniedbania kończyły się wybuchającymi samochodamipułapkami bądź zamachowcami samobój cami. Ze stojącej obok karafki nalał do szklanki zimnej wody i wypił ją jednym haustem. - Przepraszam, ale sam pan widzi, jak mną to szarpnęło. Wzrok Bielskiego zachowywał wciąż taki sam spokój jak na początku. - Rozumiem. Sam byłem bardzo zaskoczony, gdy mi o tym powiedziano. - Ma pan jakiś pomysł? Co sami możemy zrobić w ramach naszych skromnych możliwości? - Po pierwsze, zachować spokój - odpowiedział pułkownik. - Jeżeli jesteśmy obserwowani, wszelkie nasze nerwowe działania zostaną zauważone. Skutkiem tego niekoniecznie zniechęcimy

przeciwnika. Mogą to odebrać jako dowód słabości, jednocześnie utrudni to akcję prewencyjną. - Spisek najlepiej rozbija się od środka - stwierdził dyplomata. - To akurat pan powiedział. Ich spojrzenia skrzyżowały się. - Rozumiem, że szczegóły będzie pan otrzymywał na bieżąco? - Dla nich ta sytuacja również nie jest komfortowa. Jak do tej pory Tel Awiw był raczej bezpieczny. Co innego Jerozolima, to osobny temat, jednak wkroczenie na tak dobrze pilnowany teren to albo rozpoznanie bojem przed znacznie większą operacją, albo wysondowanie, jak zachowają się tutejsze struktury bezpieczeństwa. - Obyśmy nie musieli przekonywać się o tym na własnej skórze. Bielski kiwnął głową. - Mam jeszcze jedną sprawę. - Jeżeli to coś równie ekscytującego, to wolałbym wcześniej zażyć relanium. - Nic tak dramatycznego - po raz pierwszy od początku rozmowy oficer zdobył się na lekki uśmiech. - To dobrze. O co chodzi? - Od kiedy w 2009 roku wycofaliśmy ostatni kontyngent pokojowy z Libanu, nie ma w okolicy żadnych polskich jednostek... - Czyżby coś miało się zmienić? Nie zostałem o niczym poinformowany. - Warszawa przekazała mi, że istnieje prawdopodobieństwo, niewielkie, ale jednak, że zostaniemy poproszeni - to znaczy nie my konkretnie, ale NATO - poprawił się pułkownik - o ponowne obsadzenie dawnych posterunków. - Czy Tel Awiw i Bejrut nie mogą się w końcu porozumieć? Ostatnim razem trwało to siedemnaście lat, jednak wreszcie dobiegło końca. Teraz chcą to zaczynać od nowa? - Zaszły nowe okoliczności. - Hezbollah umacnia się na pograniczu? - Mroziński nawiązał do konfliktu, do którego doszło w 2006 roku, zwanego drugą wojną libańską. - Ciągnie się to od lat, ostatnio wzmógł się ostrzał z terytorium Libanu. Może stąd ten pomysł. - Od kogo to wyszło? - zapytał dyplomata.

- Od Libańczyków. To ich projekt. Może mają nadzieję, że oddziały NATO powstrzymają odwet Izraela w razie czego... - O ile pamiętam, wtedy nasi żołnierze stacjonowali właśnie po stronie libańskiej, więc właściwie to sprawa ambasady w Bejrucie - bardzo nie lubił, gdy wrzucano kamyki do jego ogródka. - Izraelscy politycy zaraz to podchwycili... To taka dodatkowa asekuracja. - Niewiele im to pomoże, a wojska tylko będą drażnić samą obecnością - nie wiedział, do czego się przyczepić, jednak z jakiegoś powodu nie podobała mu się ta nowina. - Na razie mają jedynie sprawdzić dawne umocnienia. Ewentualnie wyznaczyć nowe. - Kto to ma zrobić? - Kilka ekip. W tym i nasz pluton. - W takim razie proszę działać - westchnął Mroziński, wciąż jeszcze poirytowany wcześniejszymi wieściami o nagłym zainteresowaniu terrorystów polską ambasadą. - Widzi pan, oni będą tu już jutro. Pewnie Warszawa postanowiła się zawczasu przygotować do tej misji. - Czy to jakiś problem? - W zasadzie to nie - po chwili wahania odparł Bielski. - Więc o co chodzi? - Może chciałby się pan z nimi spotkać? - pułkownik nie za bardzo wiedział, jak ma ugryźć problem. - Czy to konieczne? - Będą się tutaj kręcić jakiś czas - Niech pan w końcu powie, o co chodzi! - dyplomata miał dość tej gry w kotka i myszkę. - A niby dlaczego ma o coś chodzić - Bielski od razu zajął pozycje obronne. - Od kiedy tu jesteśmy, taka okazja jeszcze się nie trafiła. No, niech pan pomyśli, jak to pięknie będzie wyglądać na zdjęciach: piasek, plaża, palmy i pluton polskiego wojska w pustynnych uniformach... Powiewające na wietrze flagi... - I tylko o to chodzi? - W obecnej sytuacji nie przysyłaliby nam niesprawdzonych ludzi. - Możemy ich użyć do ochrony naszej ambasady - poddał myśl Mroziński.

- Nie widzę przeszkód - Bielski odetchnął, że ambasador w końcu na to wpadł. - No, jak chcemy, to potrafimy! - myśl, że można upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu, wyraźnie poprawiła Mrozińskiemu nastrój. - Wcześniej pogadam z ich dowódcą. - Będzie chciał współpracować? - Nie damy mu za dużego wyboru. - A jeżeli powie „nie"? - To musi być jakiś leszcz. Nigdy o nim nie słyszałem. Nazywa się... - pułkownik szukał nazwiska w zakamarkach pamięci - Wirski. Albo jakoś tak. ORP „KONTRADMIRAŁ XAWERY CZERNICKI" - MORZE ŚRÓDZIEMNE | 16 lipca Porucznik Andrzej Wirski stał oparty o reling i przyglądał się spienionym falom kłębiącym się tuż przy burcie okrętu. Nie sądził, że kiedyś przyjdzie mu wypełniać służbowe obowiązki w tak atrakcyjnych turystycznie okolicach. Kolejna zmiana w Afganistanie wydawała się bardziej realna niż rejs po Morzu Śródziemnym. Może nie wycieczkowy, ale zawsze. Pierwotnym zadaniem okrętu i jego dość szczególnych pasażerów było dołączyć do operującego na Oceanie Indyjskim zespołu jednostek różnych państw, by ukrócić działalność somalijskich piratów, dających się we znaki międzynarodowej żegludze. Jednak podczas postoju „Czernickiego" w bazie morskiej NATO Souda Bay na Krecie dotarły nowe rozkazy z Warszawy. Już nie Port Said i Kanał Sueski, a później Morze Czerwone stało się celem Polaków, ale Hajfa - największy port i baza marynarki wojennej Izraela. Ostatnie lata nie rozpieszczały Wirskiego, co dawało się zauważyć w zmęczonym spojrzeniu dwudziestopięcioletniego porucznika. Sieć zmarszczek tuż przy oczach sprawiała, że wyglądał na starszego, niż był w rzeczywistości. Zresztą nie tylko to go postarzało -wspomnienia niejednokrotnie przyginały jego słusznego wzrostu sylwetkę ku ziemi, a małomówność i pewna powściągliwość dodatkowo wyróżniały go z grupy rówieśników w mundurach. Tak samo jak i barczysta postura, której nie mógł ukryć polowy uniform z podwiniętymi rękawami i zatkniętym za pagon bordowym desantowym beretem. Oprócz gwiazdek oznaczających stopień na samej górze rękawa można było dostrzec jeszcze jedną naszywkę zdobiącą mundur - RANGER. Byli już niedaleko Hajfy. Jasnożółty pasek lądu wyłaniał się jak pustynny miraż zza falującego od gorąca powietrza. Od dłuższego czasu zastanawiało go, co kryło się za równie enigmatyczną, jak lakoniczną depeszą, którą otrzymał przed dwoma dniami. Jej treść zawierała się w dwóch zdaniach: Z dniem piętnastego (15) bieżącego miesiąca porucznik Andrzej Wirski wraz z przydzielonym zespołem zostaje oddelegowany do nowo utworzonej międzynarodowej grupy w sile batalionu.

Szczegółowe zadania zostaną określone w ciągu kolejnych tygodni. Już samo stwierdzenie, że grupa będzie międzynarodowa, budziło obawy. Przeważnie na misjach można było spotkać żołnierzy z Ghany, Nigerii i Pakistanu i tylko niewielu prawdziwych fachowców. Nie miał nic do Afrykańczyków czy Pakistańczyków, ale gdyby zaczęły świszczeć kule, to wolał mieć u boku kogoś bardziej doświadczonego i zorientowanego w sytuacji. Zresztą, kto wie, do czego ich to wszystko doprowadzi? Brak konkretnych poleceń nieco go irytował. Mają siedzieć na dupie na plaży i oglądać morze? Zniechęcony, zacisnął dłonie na barierce tak mocno, że zbielały mu kłykcie. W swojej karierze wojskowej przyzwyczaił się już do kilku rzeczy. Brak jasnych wytycznych nie był tu wyjątkiem, raczej regułą, i chociaż nieraz przemyśliwał nad zmianą zajęcia, to już nie wyobrażał sobie innego życia, a rutyna służby garnizonowej raczej go nie dotyczyła. Ludzie, którymi dowodził, również nie należeli do przeciętnych. Starannie wybrani, podobnie jak i on należeli do 1 Pułku Specjalnego. Na ostatniej odprawie w obecności szefa Służby Wywiadu Wojskowego, pułkownika Koźmińskiego, podczas półoficjalnej rozmowy usłyszał wyraźnie, żeby nie przyniósł wstydu armii. Co się kryło za tym stwierdzeniem, nie bardzo wiedział. Szybki atak ze śmigłowca na jednostkę opanowaną przez somalijskich piratów, podobnie jak to zrobili swego czasu rosyjscy komandosi uwalniający tankowiec „Uniwersytet Moskiewski", wydawał się wtedy najbardziej prawdopodobnym zdarzeniem. Do tego się przygotowywali. To ćwiczyli. ORP „Kontradmirał Xawery Czernicki" jako okręt dowodzenia i baza dla jego zespołu miał działać w zespole jednostek NATO utworzonym specjalnie do tego zadania. Ale czy obecnie te dyrektywy jeszcze obowiązywały? - Coś pan dzisiaj nie w humorze, panie poruczniku - obok Wirskiego przystanął starszy sierżant sztabowy Paweł Piasecki, jego zastępca. Nieznacznie wyższy od swojego dowódcy, zgodnie z modą panującą w siłach specjalnych miał włosy przycięte tuż przy skórze. Regularne rysy twarzy szpeciła blizna ciągnąca się od prawego ucha do skroni -pamiątka sprzed półtora roku po improwizowanym ładunku wybuchowym przy drodze z bazy w Bagram pod Kabulem. - Daj spokój. Widzisz, co się dzieje. Zmieniają nam przydziały i w gruncie rzeczy nie wiemy, na czym stoimy. - Ja wiem - Piasecki sięgnął po papierosy do lewej górnej kieszeni bluzy. Po chwili silne podmuchy wiatru rozwiewały obłoki dymu. - Zamiast siedzieć na tej kupie złomu - tu tupnął nogą w pokład będziemy mogli urwać się na piwo i laski do najbliższego kurortu. - Na pewno? - Izrael to przecież nie kraj muzułmański? Sprzedają tu gorzałę, prawda? - Sprzedają, ale na krajoznawcze wycieczki bym nie liczył - skrzywił się Andrzej. - Nie wezmą nas od razu do galopu. Rozumiesz: aklimatyzacja i tak dalej... - Nie bądź naiwny.

- Nie jestem naiwny. Jestem realistą - oświadczył Piasecki takim tonem, jakby chwalił się dyplomem z mechaniki kwantowej. - Jak reszta? - zapytał Wirski. - Śpi, je, sra. Wiesz, jak jest. Godlewski przerżnął już żołd za trzy miesiące... - Kto jest taki dobry? - zainteresował się porucznik. - Nowak i jeszcze jeden z bosmanów. - Muszę spróbować. - Nie dasz rady. - Czy to powód, by nic nie robić? - Nasza udręka niedługo się skończy. Patrz tam - dłoń z papierosem wskazała kierunek. Szybko zbliżająca się motorówka cięła fale, odbijając na boki białe grzywacze. - Pewnie pilot - stwierdził sierżant. - Mamy wejść do bazy marynarki wojennej jeszcze dzisiaj. - Jestem zaszczycony. Co później? - Zobaczymy. BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM WASZYNGTON DC. - USA | 16 lipca - To prawdziwa przyjemność, mieć z panem do czynienia - oblicze prezydenckiego doradcy, emanujące na co dzień blaskiem byłego akademickiego wykładowcy, wybitnego specjalisty do spraw polityki zagranicznej, przyjaciela wielu osobistości z pierwszych stron gazet oraz znawcy win i kobiet, wyrażało w tej chwili autentyczne zadowolenie. - Widzę, że znajdziemy płaszczyznę porozumienia - Donald Smith, lobbysta branży naftowej, zaczął szykować się do wyjścia. - Między inteligentnymi ludźmi porozumienie jest zawsze możliwe. - Z początku odniosłem wrażenie, że jest zupełnie inaczej - sapnął Smith, poprawiając poły marynarki. Craig żałował, że cena garnituru nie zależy od ilości materiału, jaką krawcy musieli nań zużyć. To jawna niesprawiedliwość, żeby on, skromny urzędnik państwowy, musiał wykładać na swój garnitur tyle samo co ten wieprz, który przecież owinął swoje sto pięćdziesiąt kilogramów w tkaniny Versacego z tej samej kolekcji. Taka waga przy 180 centymetrach wzrostu czyniła z lobbysty

postać zdolną stawić czoło zapaśnikowi sumo, tyle tylko, że zwały tłuszczu nie kryły mięśni, lecz gąbczastą materię. Umysł Smitha był równie lotny jak ciało. Jednak to pieniądze i kontakty czyniły go wpływowym człowiekiem, a tych nie brakowało mu nigdy. - Pozory, drogi przyjacielu, pozory. Co by powiedzieli nasi przeciwnicy, widząc nas od początku w dobrej komitywie - uśmiech nie znikał z ust Craiga. - Widzimy się w środę? - Jeżeli tylko nagły kryzys nie stanie nam na drodze. Roześmieli się oboje. Uśmiech Gary'ego był mniej szczery. Grubas wytoczył się z gabinetu i skierował do windy. Jeszcze przed zamknięciem przesuwanych automatycznych drzwi pomachał do Gary'ego. Ten odwzajemnił serdeczny gest. - Żałosny palant - rzucił, gdy Smith nie mógł go już usłyszeć. Przymilny uśmiech natychmiast zastąpił złośliwy grymas urażonego w ambicji polityka. W tym właśnie momencie w drzwiach stanął asystent prezydenckiego doradcy Cyril Lomax. - Czego chciał? - Jak zwykle. Firmy nie chcą płacić rachunków. Najlepiej, żebyśmy to zrobili za nich. Wchodź. - A co, nie stać ich? - Lomax rozsiadł się w tym samym fotelu co Smith i założył nogę na nogę. - Nie bądź idiotą. Wiesz, że stać, ale to zmniejsza zyski akcjonariuszy. Ci naciskają na prezesów. A ci z kolei na takich jak Smith. - I kółko się zamyka. - Pamiętasz ten wyciek z dna Zatoki Meksykańskiej parę lat temu? - Straty dla gospodarki szły w miliardy. British Petroleum miało pokryć wszelkie koszty. Sprawy o odszkodowania ciągną się do tej pory - wymieniał Lomax. - To już masz odpowiedź. - Będziemy z nimi mieli kłopoty? - pytanie Lomaksa zawisło w powietrzu. W zasadzie nie było to pytanie, tylko stwierdzenie faktu. - Tego akurat bym nie chciał. Cyril splótł dłonie na brzuchu i zerknął na Gary'ego. Znali się i współpracowali od lat. Craig w

poszukiwaniu odtrutki na absmak, jaki zostawił po sobie ostatni gość, z pewną ulgą przyjrzał się Cyrilowi. Na latynoskim obliczu czterdziestokilkuletniego Lomaksa upływ czasu nie wyrządził większych szkód. Tak samo przystojny jak w dniu, w którym wstąpił do korpusu marines, tylko nieznacznie przybrał na wadze. Wciąż jednak mógł być wzorem dla rówieśników. Karierę w armii zakończył z powodu kontuzji, rozpoczął za to studia. Tam poznał Gary'ego. Kiedy zrobił doktorat, Craig wziął go do pracy w administracji waszyngtońskiej. Od początku mieli raczej pod górkę, co tylko wzmocniło ich tandem. - Nie sądzisz chyba? - kciuk Cyrila powędrował w kierunku, w którym przed chwilą udał się lobbysta. - Z nim? - Gary wzruszył ramionami. - Raczej nie. Rzecz w zupełnie czym innym. - Nic nie poradzimy, że na naszej planecie nie ma już więcej złóż ropy. - No właśnie, a państwa będące jej głównym eksporterem niekoniecznie grają po naszej stronie. - Tego nie zmienisz. - Czyżby? - zadrwił Craig. - Nie lubię, gdy tak mówisz - odparł Lomax. - Znalazł się świętoszek. - Teraz zaczynasz grać cynika. - Myślałem, że nie muszę grać, bo nim jestem. - Wyłącznie we własnych marzeniach. I to tych bardziej perwersyjnych. W rzeczywistości jesteś ucieleśnieniem zdrowego rozsądku i dobrego wychowania. - To dlaczego te skurwysyny nazywają mnie jastrzębiem? - dłoń Gary'ego trzepnęła okładkę „New Yorkera" leżącego na biurku. - Nie wiem. Mam to sprostować? Zaświadczenie od ornitologa? - Nie żartuj. Nie będziemy zniżać się do ich poziomu. - A moje pytanie brzmi: co ta gazeta robi u ciebie na biurku? - Smith przyniósł. - Mam wrażenie, że nasza rozmowa prowadzi donikąd.

- Słusznie. Bierzmy się do roboty. Co masz na początek? - Może to - swobodna konwersacja stanowiła zaledwie wstęp do przeglądu najważniejszych kwestii. Cyril codziennie rano przygotowywał się do tego szczególnie starannie. - Wielka katastrofa górnicza w Chinach pochłonęła życie trzystu czterdziestu pięciu osób. Oficjalnie - Lomax przeczytał sporządzone wcześniej notatki. - A kopalnię szlag trafił. - Najpierw ropa, teraz węgiel - zbył go Gary. - Dla nas to bez znaczenia. - No, nie wiem. Kopalnia Xinxing w prowincji Heilongjiang jest jedną z największych, jakie posiadają. Obecnie mogą ją spisać na straty, a przecież wiesz, że siedemdziesiąt pięć procent energii w Chinach pochodzi właśnie z węgla. Nie ma kopalni, nie ma wydobycia. Co za tym idzie... - Kiedy wznowią działalność? - Trudno powiedzieć. Podobno trzeba zaczynać wszystko od zera. - Może faktycznie Pekin ma pewien problem - Gary zmarszczył brwi. - Zleć raport jakiemuś analitykowi. Niech sprawdzi prognozy krótko - i długoterminowe. Mimo to dalej uważam, że to bez znaczenia. Najwyżej zwiększą import z Afryki Południowej czy Indii. - Albo z Rosji... Gary Craig podniósł wzrok. - Co nowego u naszych starych znajomych? - Wygląda, że się przyczaili - odparł Cyril. - Trochę inwestują we własny przemysł wydobywczy. Zresztą najwyższy czas po temu. - Nie wierz we wszystko, co mówią - Myślisz, że oni nigdy się nie zreformują? - Naiwnością jest branie za dobrą monetę wszelkich życzliwych gestów niepopartych rzeczywistym działaniem. Przecież wiesz, jak się robi politykę. To nie poklepywanie się po plecach przy byle okazji i wznoszenie toastów w blasku kremlowskich kandelabrów. Pomimo faktycznej słabości Rosjanie w zasadzie odzyskali całą dawną strefę wpływów. Poza systemem znajduje się jeszcze Gruzja i trzy państwa bałtyckie. Siła militarna tych państw nie sprostałaby nawet niewielkiemu atakowi. Litwa, Łotwa i Estonia nie mają nawet własnego lotnictwa. Rotacyjnie pełnią tam służbę samoloty z innych państw NATO. Rosjanie zupełnie zwasalizowali Kirgistan i Ukrainę, a co najgorsze, zupełnie bez zahamowań układają się z poszczególnymi państwami Unii. Robią interesy z Niemcami, nie przejmując się w ogóle, co 0 tym powiedzą na przykład Polacy. - Czy trochę nie przesadzasz? - Lomax wpadł w słowo Gary'emu.

- To w takim razie po co im ta cała Unia ze wspólną polityką, walutą, siłami zbrojnymi, skoro mocniejsze państwa robią, co chcą? Mają tych słabszych nibypartnerów zupełnie gdzieś. Mówiąc „Niemcy", co masz na myśli? - No, właśnie Niemcy - Lomax zamyślił się na chwilę. - Może jeszcze Austrię i Szwajcarię. - Ja bym dodał Danię, pół Belgii, Włochy, Słowenię, Chorwację, Czechy. Po części również Litwę, Łotwę i Estonię. Może Finlandię. Wszędzie tam wpływy Berlina są olbrzymie 1 oddziałują na politykę. Jeżeli nie bezpośrednio, to na pewno pośrednio. - Przesadzasz. Jest jeszcze Francja, drugie co do wielkości państwo w Europie. Gary ponownie machnął ręką, jakby odganiał natrętną muchę. - Jej potencjał zupełnie nie równoważy siły Niemiec. Do spółki z Polską... Może. Ale żeby tak grać, trzeba mieć jaja. - I niekoniecznie Warszawa musi tego chcieć. - Warszawa będzie musiała w końcu wybrać, podduszana z jednej strony przez Berlin, a z drugiej przez Moskwę. - Słuchaj, Gary, to co mówisz, nie brzmi najlepiej. - Jeżeli chcesz kiedyś usiąść na moim miejscu, to lepiej zacznij myśleć. Lomax nie wziął tych słów do siebie. Prezydencki doradca miał do niego stosunek ojca tyleż dumnego z syna, co z niego niezadowolonego. - Nie jest tak źle. - Tylko z pozoru - wzrok Craiga utkwiony w jakimś punkcie na ścianie przesunął się na Cyrila. Czasami odnoszę wrażenie, jakby niektórzy stracili instynkt samozachowawczy. Taki Sarkozy sprzedający najnowocześniejsze desantowce Rosjanom. To samo Izraelczycy z bezpilotowcami czy Niemcy współpracujący przy budowie nowego czołgu dla rosyjskiej armii federalnej. Nie widzisz, że to kompletny idiotyzm? - Jeżeli Rosja się nie zmodernizuje, to trafi ją szlag - żachnął się Lomax. -Podtrzymywanie jej przy życiu daje Niemcom czy Francuzom dwojakie korzyści, prócz pieniędzy oczywiście: po pierwsze zawsze to jakaś przeciwwaga dla nas, na czym zwłaszcza Francuzom zawsze przecież zależało. Po drugie albo właśnie po pierwsze, to ostatnia zapora przed Chińczykami, którzy chętnie zajęliby Syberię z całym bogactwem jej zasobów naturalnych. A tego nie chce chyba nikt na świecie. - I to jest jedyna logiczna odpowiedź na moje stwierdzenie - znużony wywodem Gary opadł w głąb skórzanego fotela. - Tylko wcale bym się nie zdziwił, gdyby te nowe jednostki były skierowane do pilnowania najbardziej podskakujących w Unii Polaków. Baza w Królewcu już pewnie czeka. Dodaj

do tego nowe czołgi, już nie T-80 i T-90, z którymi nasze abramsy potrafiły sobie poradzić, ale pojazdy z najnowszymi systemami kierowania ogniem, takimi jakie mają leopardy... - Polskę będzie można wytrzeć z mapy chińską gumką do ołówków. - Oby nie. Myśli obu mężczyzn powędrowały ku europejskim równinom poprzecinanym przez toczące siwe wody rzeki: Wisłę, Dźwinę, Dniestr, Dniepr. Zawsze zbyt płytkie, by zatrzymać najeźdźców przemierzających przestrzenie pomiędzy Berlinem a Moskwą. - O ile wiem, nasz szef już dawno odpuścił sobie temat pogranicza łacińskoprawosławnego zauważył Cyril. - Problem w tym, że zbyt często jesteśmy zmuszani do reagowania, gdy jest już za późno - w ustach doradcy do spraw bezpieczeństwa zabrzmiało to jak samospełniająca się przepowiednia. - No dobra - zupełnie niespodziewanie otrząsnął się z podłego nastroju. - To chyba nie wszystko, co przygotowałeś? Cyril kiwnął głową. - Liban i Izrael chcą przywrócenia ONZowskich posterunków ma granicy. - Po co im to potrzebne? Syryjczycy wyszli z Libanu już dawno, a Hezbollahu Żydzi ponoć się nie boją. - Na razie tylko takie informacje do nas dotarły... Gary Craig popędził współpracownika. - Niech robią, co chcą. To drobiazg. Dalej! - To wszystko. - Nie wysiliłeś się za bardzo. - Reszta informacji to zupełne błahostki. Za kilka dni coś się z tego sklei. Nie moja wina, że świat jest taki spokojny. - Skoro tak mówisz - dłonie Gary'ego powędrowały za głowę, a nogi na biurko. Swobodna, zrelaksowana poza mogła zmylić jedynie postronnych, ale właśnie tak myślało się mu najlepiej. Załóżmy... - Kolejny scenariusz z cyklu: co by było, gdyby. Przerabialiśmy to już kilkanaście razy.

- Tak. Masz coś przeciw? - Ostatnim razem prorokowałeś wojnę o Grenlandię - Cyril przymknął oczy. -Doprawdy nie wiem, skąd u ciebie takie krwiożercze inklinacje. - Musimy być gotowi na każdą niespodziankę i zawczasu reagować. A jeżeli chodzi o Grenlandię, to jeszcze zobaczysz, że miałem rację. - Trudno mi to sobie wyobrazić. - Cofam to, co powiedziałem wcześniej. Nigdy nie usiądziesz na moim miejscu. - Nie muszę. Dobrze mi tu, gdzie jestem. Craig spod przymkniętych powiek spojrzał na młodszego kolegę. - Krótko mówiąc, małżeństwo ci służy. Ile to już po ślubie, dwa, trzy lata? - Prawie cztery. - No proszę, jak ten czas szybko leci. - Dobrze, że mi o tym przypomniałeś. Organizujemy z Helen małe przyjęcie z tej okazji, a Cyril junior dawno nie widział wujka. Gary zdjął nogi z biurka, nie dając po sobie poznać, jak jest zaskoczony. - Mam wrażenie, jakby to wszystko wydarzyło się wczoraj. Od kiedy się pobraliście, a Helen odeszła z pracy, jest tu jakoś inaczej - zabrzmiało to trochę sentymentalnie. - A tak między nami... Craig zajrzał w oczy Cyrila - jak wam się układa? - Nie najgorzej. Jeżeli w końcu zechcesz się przekonać do instytucji małżeństwa, to jestem najlepszym dowodem, że ma to sens. - Jestem za stary. - Sto lat temu może i tak. Obecnie sześćdziesiąt lat to zaledwie przygrywka -szczęśliwy małżonek wyszczerzył zęby. - Ciekawe, do czego? - Do pogodnej jesieni życia. Widziałem taką reklamę funduszu emerytalnego... - Bardzo zabawne. - W twoim przypadku to zapewne wstęp do kolejnej politycznej wolty. No, powiedz: wystartujesz w wyborach? Poparcie masz co prawda znikome, ale ten kraj widział większe cuda.

- Wyraźnie chcesz mnie zezłościć. - Te podchody do stołka przewodniczącego Izby Reprezentantów to przecież nie na pokaz. Nagłe zainteresowanie problemami polityki krajowej. Wizyta na rodeo w Buffalo. Przecież tego nie znosisz - Lomax nacierał niczym byk. - To co z tym przyjęciem? - Mnie nie powiesz? Jestem twoim najlepszym kumplem. I prawdopodobnie jedynym. - Nie kuś - Craig pokręcił głową. - To wszystko leży dopiero w sferze planów. - Ale zacząłeś już ustawiać figury na planszy. - Wiesz, jak jest. To na razie zupełnie nieoficjalne. - I pomyśleć, że w tej sprawie muszę cię ciągnąć za język. - Jeżeli coś postanowię, dowiesz się o tym pierwszy. Mówiąc to, Gary spoważniał. Kiedyś miał wrażenie, że osiągnął już wszystko: stanowisko, prestiż, nawet sławę - wątpliwą, ale zawsze. Z upływem lat zauważał inne rzeczy. Liczba kompromisów, na które zmuszony był pójść, aby utrzymać się na powierzchni, zaczęła go mierzić. Stanął przed problemem: albo dać sobie z tym spokój, albo niech reszta zacznie grać według jego reguł. Najgorsze w tym wszystkim było to, że sam jeszcze nie wiedział, co zrobi. Już drugą kadencję doradzał prezydentowi Obamie, jak mógł najlepiej, i nigdy nie nadużył jego zaufania. To jemu zawdzięczał wejście do polityki oraz stanowisko i zawsze był wobec niego lojalny. Ale wraz z upływającymi latami widział coraz wyraźniej, że idee, o które walczył, zamieniają się w nic nieznaczące frazesy. - To jak? Dasz radę w sobotę? - łagodnie naciskał Cyril. - Zawsze. Zawsze możesz na mnie liczyć. Rozdział II JEROZOLIMA - IZRAEL | 17 lipca Lowa Altschuler szedł niespiesznym krokiem ulicami dzielnicy Mea Szearim w zachodniej części Jerozolimy. Czuł się jak u siebie w domu. Mea Szearim zajmowała część Nowego Miasta i w skali całego państwa była swoistym ewenementem, ponieważ grupowała w większości żydowskich ortodoksów i chasydów. Nigdzie indziej na świecie nie mieli oni przewagi tak jak tu, zamknięci w bezpiecznym kokonie. Na dobrą sprawę mogli stanowić kwintesencję państwa. Mijając co kilka metrów śpieszących gdzieś ludzi, Lowa nie różnił się od nich aż tak bardzo. Czarne spodnie i biała koszula były dla niego codziennym strojem. Nie nosił pejsów, chałatu ani kapelusza. Nic z tych rzeczy. Średniego wzrostu, raczej szczupły, pięćdziesięcioczteroletni mężczyzna mógł z grubsza wpasować się wszędzie. Ciemne oczy patrzyły uważnie, trochę zniecierpliwione, ale zawsze

bez gniewu. Potrafił tym zmylić niejednego, bez różnicy - Żyda czy Araba. Mimo iż sam był Żydem, doskonale wiedział, że izraelskie służby bezpieczeństwa zgromadziły sporą kartotekę na jego temat, gdyż traktowały go podobnie jak niebezpiecznych palestyńskich ekstremistów. Już sam ten fakt powodował u Lowy rozdrażnienie. Był przecież człowiekiem bożym. Niektórzy zresztą mówili do niego trochę na wyrost rabbi. Chciał tak niewiele, a przynajmniej nic ponad to, co się im należało. Przeciął ulicę Malkei Israel i skręcił w prawo w wąski zaułek ze starymi domami biegnącymi tuż przy głównej arterii. Stąd nie miał już daleko. Otynkowany na biało trzykondygnacyjny dom, bez żadnej tabliczki od frontu. Nacisnął klamkę i po schodach wszedł na pierwsze piętro. - Szalom! - pozdrowił zebranych. - Szalom, Lowa - Samuel Goltz pierwszy dostrzegł gościa. - Dawno cię nie było -wstał zza stołu i uściskał przybyłego. - Nie wyglądasz najlepiej - krwiak na potylicy nie uszedł jego uwagi. Kłopoty? - Nic z tych rzeczy, przyjacielu - upewnił Samuela. - Naprawdę. - Skoro tak twierdzisz. Twarze trzech pozostałych mężczyzn wyrażały taką samą troskę i skupienie. Wszyscy poza Altschulerem pochodzili z Izraela. Urodzeni w Ziemi Świętej, zawsze uważali się za tutejszych, a swoje przekonania traktowali nad wyraz poważnie. Trudno ich nawet było wziąć za okolicznych ortodoksów. Podobnie jak Lowa, na zewnątrz nie wyróżniali się niczym. Mocni byli wiarą w słuszność tego, co robią. Nie stanowili zbyt licznej grupy. W sumie jako organizacja Dzieci Izraela wraz z sympatykami mogli zmobilizować nie więcej niż czterdzieści osób. Zresztą, więcej nie potrzebowali. Wierzyli jednak, że w chwili próby przyłączą się do nich tysiące. Na razie usiedli za stołem. - Widziałem chwałę Pana - rozpoczął cicho Lowa, zaglądając każdemu z nich w oczy. - Widziałem ją wyraźnie, a dzień ten przyjdzie niebawem. Wiedział, jak zacząć, by ich poruszyć. Rozszerzone źrenice wyrażały zdziwienie, niedowierzanie i zaskoczenie. - Nie jesteśmy gotowi - Goltz mimo lat spędzonych u boku Altschulera zaoponował pierwszy. Wiedział, że ten czas kiedyś nadejdzie, ale... - Nie bądź niedowiarkiem, Samuelu. Wszystko będzie dobrze - spokojny, równy tembr głosu Lowy potrafił zahipnotyzować. - Zwlekaliśmy już długo, a powinniśmy poddać się jego woli. - Co widziałeś? Ciepły uśmiech zagościł na ustach Altschulera. Do wizji, która go nawiedziła w ruinach Meggido, wracał często. Czekał na ten znak całe życie i kiedy w końcu otrzymał potwierdzenie, wiedział, co

robić. Cały plan już od lat miał ułożony w głowie. Brakowało tylko kilku szczegółów. Celu, jaki sobie wyznaczył, nie mógł osiągnąć sam, stąd Samuel i reszta towarzyszy podzielających jego ideę. Właściwie zawsze tak było. Mistrz i jego uczniowie. - A co mogłem widzieć? - pytaniem na pytanie odpowiedział Lowa. - Świątynię i naszych wrogów w pyle. Tyle tylko powiem. HAJFA - IZRAEL | 17 lipca - Poruczniku! - Tak jest. - Zgłosicie się w radiowym. Są dla was nowe wytyczne - pierwszy oficer ORP „Kontradmirał Xawery Czernicki" przekazał informację i wrócił do rutynowych zajęć. Tkwili w Hajfie już trzeci dzień. Załadunek prowiantu i paliwa nie szedł tak sprawnie, jak się spodziewali. Wszystko ciągnęło się w nieskończoność za sprawą zapowiadanego od dawna strajku pracowników służb komunalnych miasta. Nawet port wojenny odczuł to boleśnie, bo marynarze przejęli na swoje barki część obowiązków wykonywanych do tej pory przez cywilnych pracowników. Porucznik Andrzej Wirski zszedł po schodach na dół, gdzie znajdowała się kajuta radiowa. - Podobno jest coś dla mnie? - zapytał podporucznika marynarki Janka Leszczyńskiego pełniącego funkcję oficera odpowiedzialnego za odbieranie i nadawanie zaszyfrowanych wiadomości. - Nie wiem tylko, czy ci się to spodoba - odparł Leszczyński. Przez te kilka tygodni Wirski zdążył już zaprzyjaźnić się ze wszystkimi i tylko z kapitanem i „pierwszym" nie był po imieniu. - Z kraju? - Nie. Z Tel Awiwu. Nagłówek nie wywołał żadnych skojarzeń - „Ambasada Polska - Tel Awiw, Izrael". Czego mogą od niego chcieć? Szybko przebiegł wzrokiem treść depeszy: Przed wyruszeniem do Kiryat Szmony porucznik Andrzej Wirski stawi się w polskiej placówce dyplomatycznej w Tel Awiwie. Odpowiednie dokumenty zostaną dostarczone poprzez izraelskie służby bezpieczeństwa w terminie dwudziestu czterech godzin. Podpisano pułkownik Artur Bielski. O co im chodzi? - Gdzie jest ta cała Kiryat Szmona? - zapytał Leszczyńskiego.

- Poczekaj, sprawdzimy - mapa w skali 1:50 000 okazała się wystarczająco dobra, a sama Kiryat Szmona jednym z najbardziej na północ wysuniętych miast w cyplu pomiędzy Libanem a Syrią. - Nie chcę krakać, ale jakby co, to będziecie w oku cyklonu. - Zawsze wiedziałeś, jak podnieść na duchu. - Robię, co mogę - rozbawiony Leszczyński zerknął na Andrzeja. - Cywilki oczywiście masz? - Coś tam mam. - Nie pojedziesz przecież do stolicy tego pięknego kraju w tym, co masz na sobie? - Racja. - Mogę ci pożyczyć spodnie. Chcesz? - Dzięki za troskę. Na razie. Wirski wyszedł z kajuty. Nic tu nie pasowało. Rutynowe zadanie zaczęło przypominać gabinet luster. Kto to powiedział? Szybko znalazł odpowiedź - to James Angleton, szef kontrwywiadu CIA w czasach zimnej wojny. Legendarny łowca szpiegów, głęboko wierzący, że Rosjanie mają w jego firmie „kreta". Poczuł się podobnie. Brr... Może jednak przeczytał za dużo tych książek, które mu podsunął pułkownik Koźmiński. W messie natknął się na Piaseckiego skupionego nad książką. Oby nie szpiegowską. Siadł obok. - Palisz? - sierżant podsunął w stronę Wirskiego paczkę cameli. - Polskie oryginały czy chińskie podróbki? Andrzej sięgnął po jednego bardziej dla towarzystwa niż z konieczności. - Obrażasz mnie. - Jądro ciemności czytałeś? - Nie, a powinienem? - Właśnie się tam wybierasz. Piasecki zamknął książkę. W końcu Wirski zobaczył tytuł - Dzieje wypraw krzyżowych. No, proszę, same niespodzianki. - Planujesz krucjatę? - Chciałbym chociaż zobaczyć Jerozolimę.

- Na początek zobaczysz Kiryat Szmonę. Sierżant zdusił niedopałek w popielniczce. - Przejmujesz dowodzenie - rzucił na odchodnym Wirski. - A ty? - Mam tu jeszcze coś do załatwienia. BATHESDA - USA | 18 lipca Doradca prezydenta Stanów Zjednoczonych do spraw bezpieczeństwa narodowego zerknął na zegarek. Był nieprzyzwoicie spóźniony, ale powstrzymał irytację i nie popędzał kierowcy. Czarny lincoln mknął na północny wschód. W końcu skręcili na zachód i wjechali na Bradley Bulvar już w samej Bathesdzie. Zablokował ich korek na głównym skrzyżowaniu. Gary wzniósł oczy do góry i zmiął w ustach przekleństwo. Wiedział, że spóźnienie to jego wina, ale wybór odpowiedniego prezentu dla Cyrila juniora nie był łatwy, a z pustymi rękoma nie chciał się pokazywać. Sam nie miał dzieci, więc zagadka „co kupić trzyletniemu rezolutnemu malcowi" spędzała mu sen z powiek. Quad, zegarek, komputer? - bez sensu. Na quada za mały, poza tym nie umiał jeszcze czytać ani pisać, a większość gadżetów wymagała właśnie tych umiejętności. Zdesperowany kupił w końcu psa. Nie wiedział, jak na to zareagują rodzice, ale niech tam, byle tylko dzieciak miał frajdę. Szczeniak nowofunlanda popiskiwał żałośnie w wiklinowym koszyku. Z początku pies siedział na kanapie obok, ale kiedy obsikał Craigowi spodnie, wylądował w zamknięciu. Piętnaście minut później skręcili z Bradley Bulvar w Fairfox Road. Stąd mieli już niedaleko. Dom Lomaxów przywitał gościa dyskretnym oświetleniem. Kiedy podjechali przed wejście, Gary Craig wygramolił się z wozu wraz z koszykiem i rozejrzał niezdecydowany. - Długo kazałeś na siebie czekać - w drzwiach ukazali się Cyril Lomax senior wraz z małżonką Helen Thompson Lomax i Cyrilem Lomaksem juniorem. - Wiecie... korki... - Wujku, masz coś dla mnie? - zza ojca wyrwał się syn. - Cyril, tyle razy ci mówiłam... - zrzędliwego głosu Helen nie dało się z niczym pomylić. Kobiety niestety zawsze i wszędzie są takie same. - Wujku, co to jest? Ojej! - No nie... - żachnęła się pani domu.

- Pięknie wyglądasz, moja droga - wpadł jej w słowo Gary, i nie był to tylko czczy komplement. Czarna sukienka na ramiączkach i półdługie blond włosy dodawały uroku delikatnym rysom twarzy, a gustowna i skromna diamentowa kolia podkreślała blask oczu. - Znów podlizujesz się mojej żonie. - Taką mam słabość. Komplement odniósł średni skutek. Jego dawna pracownica na ogół wyglądała olśniewająco. Niemniej dobroczynne skutki separacji od waszyngtońskiego zaduchu były widoczne i w jej przypadku. Brak konieczności użerania się z upierdliwymi szefami i/lub współpracownikami idiotami - i proszę! - Mamo, zgódź się. - Jeszcze o tym porozmawiamy. Tak, to akurat Gary przerabiał wielokrotnie. Porozmawiamy w przyszłości, w domyśle „po moim trupie". Szczeniak jakby nie wyczuł sytuacji, bo bez skrępowania wysikał się na wycieraczkę i pobiegł za chłopcem na tyły domu. - Masz doskonały gust - zauważył pan domu. - Chodź, są już wszyscy. - Jeżeli chodzi o psa, to można go jeszcze zwrócić. - Jak na razie, ja tu jeszcze rządzę - oznajmił Cyril Lomax senior, spoglądając na nadąsaną żonę. - Akurat - Gary nie był pewny, kto to powiedział. Może nikt? Główne przyjęcie odbywało się w salonie i w rozległym ogrodzie. Dwupiętrowa posiadłość nie kłuła w oczy bogactwem, ale też i nie odstawała od pewnego minimum przynależnego waszyngtońskiej socjecie. - Znasz chyba wszystkich? - A powinienem? - Ktoś z twoimi ambicjami... Z wodą czy bez? Szampana nie proponuję. - Słusznie. Bez, ale z lodem. W większości w przyjęciu uczestniczyli wspólni znajomi, więc obyło się bez przydługich prezentacji i serii grzecznościowych zwrotów. Wyjątek stanowili goście Helen, ale ci byli nieliczni i bez większego znaczenia. - Jak skończyło się spotkanie w sprawie finansowania naszych instalacji wojskowych w Europie? zagadnął Gary'ego Lomax, podsuwając mu szklankę z grzechoczącymi kostkami lodu.

- Część baz na pewno zostanie zamknięta - Gary podrapał się po czole. - Największe zostaną, ale powoli będziemy ograniczać także i to. - Nie jest dobrze. - Wiesz, że nie ma pieniędzy. Wszyscy bezradnie rozkładają ręce, ale nikt nie chce utracić tego, co już ma. Znasz ich rozumowanie: nie wybudujemy kolejnego lotniskowca czy łodzi podwodnej typu Virginia? Nie szkodzi, mamy tego tyle... -...że na razie powinno wystarczyć - dokończył za niego Cyril. - A później się zobaczy... - Ciągle o polityce? - Pamiętasz Eda Gordona? - Lomax wskazał podchodzącego do nich mężczyznę. - Jasne - Gary za cholerę nie przypominał sobie żadnego Eda Gordona, ale grzecznie podał rękę zażywnemu pięćdziesięciolatkowi robiącemu za imprezowego wesołka. - Słyszeliście najnowszą plotkę? - Nie. - Podobno Marta Cossak awansowała na szefową działów udostępniania w Bibliotece Kongresowej. Wcześniej pracowała u McDonalds'a. Słyszeliście o tym? - Niezła nobilitacja. - Tyle, że umysłowo pozostała przy hamburgerach. To wypacza umysł na całe życie. Może powinna wrócić tam, skąd przyszła? - I ja tak myślę. Gordon stuknął się z nimi szklanką i pożeglował w swoją stronę. - Kto to jest? - Były pracownik wydziału kultury burmistrza. Ma z tą babą na pieńku - Lomax wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że z całą sytuacją ma niewiele wspólnego. - Jeszcze jeden taki delikwent i wychodzę - zagroził Craig. - Akurat w to uwierzę. Goście w ogrodzie na tyłach domu jak zwykle w takich sytuacjach podzielili się na niewielkie grupki bez żadnego konkretnego schematu. - Brakuje tylko kwartetu smyczkowego - zauważył prezydencki doradca.

- Helen chciała... - kwaśno zaczął Cyril. - A ty nie. Brawo. Jestem pełen uznania. Wyciągnięto w stosunku do twojej osoby jakieś konsekwencje? - Zobaczymy. Stanęli tuż przy oszklonych szerokich drzwiach. Obserwując zebranych, wolno sączyli alkohol. - Przynajmniej u ciebie nie muszę się na nic silić - swobodna atmosfera bardzo odpowiadała Gary'emu. - U Hillary Clinton mało mnie nie wypatroszyli. - Sam się o to prosiłeś - zaśmiał się Cyril. Dźwięczny śmiech stojącej nieopodal kobiety zwrócił uwagę Craiga. Co prawda stała do niego odwrócona tyłem, ale i z tej perspektywy wyglądała nad wyraz kusząco. - Tylko nie zaczynaj, to przyjaciółka mojej żony. - Wystarczy, że mnie przedstawisz - Gary przełknął ślinę. - Sam tego chciałeś. Helen, jej koleżanka i trzej mężczyźni stali niedaleko. Rzut oka upewnił Garey'go, że nie powinni stanowić dla niego konkurencji. Jeden niski i niepozorny, z czołem przesuniętym na potylicę, sprawiał wrażenie onieśmielonego. Dobrze mu tak. Już Agatha Christie powiedziała: „Największym problemem małych, zakompleksionych mężczyzn są piękne, rzucające się w oczy kobiety". Drugi młody i przystojny - miał wzrok nieskalany głębszą myślą, za to ciało godne Adonisa. W innych okolicznościach może, ale nie dziś. Trzeci szybko mrugał oczami, jakby uroda kobiety porażała jego receptory wzrokowe, a słowa uwięzły w gardle. - Helen, Gary nie zna jeszcze Ashley - rozpoczął nieco znużony Cyril. Nieraz widział, jakie wrażenie na mężczyznach robiła przyjaciółka żony. To było zabawne, jak wielkim biznesmenom i wygadanym politykom zaczynają plątać się języki. Nie sądził, by akurat Craig był na to odporny. No, cóż. Zobaczymy... - Austin. Ashley Austin. Wzrok urzekającej brunetki spoczął w końcu na Garym. - Czy pani też jest rozważna i romantyczna? - spytał, kiedy w końcu uścisnął smukłą dłoń, przez cały czas wpatrując się w szare oczy. Miał do czynienia z wieloma kobietami, ale ta... Tak zdezorientowany nie czuł się od dawna.

- Raczej tylko rozważna - Helen pośpieszyła z pomocą koleżance, kiedy Craig zbyt długo przytrzymał wyciągniętą dłoń - Ashley twardo stoi na ziemi. - O tak. Zdecydowanie - teraz z kolei zareagował Cyril, widząc zakłopotanie szefa. -Gary jest prezydenckim doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego. - Słyszałam o tym. - Naprawdę? - zainteresowany upił łyk ze szklanki. - W końcu jest pan znaną osobą. - Mam też wielu wrogów, ale pani do nich nie należy? - Ależ skąd - rozbawiona Ashley przesunęła wzrok na Cyrila. Gary w końcu wyrwał się spod magnetycznego spojrzenia i mógł dokładnie zlustrować jej sylwetkę. Wzrostem dorównywała Craigowi. Nawet go lekko przerastała. Mogła mieć jakieś 175 centymetrów. Ciemne, trochę kręcone włosy zdawały się połyskiwać. Szafirowa, prosta sukienka podobna do tej, jaką nosiła Helen, kryła idealną figurę. Strumień myśli przemknął przez jego świadomość w dzikim szale. Perłowy naszyjnik na szyi nie pozwalał oderwać wzroku od... uff. Bliżej przyjrzał się palcom zaciśniętym na kieliszku z winem rubinowego koloru. Wśród prostych i raczej przeciętnie drogich pierścionków nie dostrzegł obrączki, a co najważniejsze, była młodsza o dobre trzydzieści lat. - Pana praca musi być taka ekscytująca. Helen często wspominała o tych wszystkich kryzysach. - Czasami bywa ciężko - lekkie skrzywienie ust uświadomiło Gary'emu, że Ashley z niego kpi. Ładnie to tak, naigrywać się ze starszego pana? - Nie miałam na myśli nic złego. - Nie pozostaje mi nic innego, jak uwierzyć na słowo. W ramach przeprosin proszę przyjąć moje zaproszenie na kolację. - Kto kogo ma przeprosić? - Czy to takie istotne? - z każdą następną chwilą Ashley robiła na nim coraz większe wrażenie. Podobno przy bliższym poznaniu bardzo zyskuję. - No, nie wiem - dziewczyna delikatnie rozchyliła usta. - Proszę - zabrzmiało to nad wyraz żałośnie jak na kogoś o jego pozycji. - Po raz pierwszy, od kiedy się znamy, widzę, że na czymś ci bardzo zależy - Cyril dopił drinka i rozejrzał się za następnym.

- I mówi to mój doradca - w westchnieniu Craiga było tyle teatralnego patosu, że wszyscy się roześmieli. - Zresztą, musisz przyznać, że ktoś taki jak panna Austin jest jedyny w swoim rodzaju. Oczywiście, nie licząc pani domu - dodał pośpiesznie, łagodząc niezręczność. - Masz rację, ale Ashley to nie Catherine Ashton, którą, jak pamiętam, owinąłeś sobie wokół palca. - To była polityczna konieczność, nie pamiętasz? - na wspomnienie brzydkiej i niezbyt rozgarniętej szefowej unijnej dyplomacji aż się wzdrygnął. Jej wyszczerzone zęby, fryzura przypominająca miotłę i niemodne ubrania budziły w nim jedynie politowanie. - A jakże, pamiętam. Zwłaszcza bal po wstępnych rozmowach. - To nie był bal, tylko raut - Gary obrzucił Cyrila lodowatym spojrzeniem. - Szanowna pani Ashton omdlewała w twoich ramionach podczas tanga, ale to zdaje się nie była ta impreza, tylko późniejsza. Tak dobrze nie bawiłem się nigdy. - To przeciwnie niż ja - odparł Craig. - Gdyby tam znalazł się choć jeden fotoreporter, wasza sesja zrobiłaby furorę. - Będę musiała bliżej przyjrzeć się twoim wyjazdom - Helen spojrzała na męża z zaciekawieniem połączonym z irytacją. - Tak, tak, moja droga, nie zawsze mogę mieć na niego oko - dodał prezydencki doradca, uszczęśliwiony, że rozmowa chociaż odrobinę zboczyła z niewygodnego dla niego tematu. - Jednak się nie myliłam - spojrzenie Ashton znów spoczęło na Garym. - Owszem. Nie ma co ukrywać, po każdym kryzysie jesteśmy nieco sfrustrowani i musimy odreagować stres - głębia jej oczu pociągała Craiga nad wyraz mocno. - Nie wierz im ani trochę. Łżą jak z nut - Helen szturchnęła przyjaciółkę łokciem. -Siedzą godzinami nad dzbankiem kawy i deliberują o pierdołach. - Hola, zaraz wyjawisz wszystkie nasz tajemnice! - Nie będzie tego dużo. Gary Craig przysunął się jak tylko mógł najbliżej Ashley. Prawie dotykał jej ramienia. Dyskretny zapach perfum owiał go jak tropikalny monsun. Ostatni raz czuł się tak w college'u na balu absolwentów przy... Jak jej było? Jacqueline, Eveline? Nieistotne. - Co będzie z moją propozycją? - Bardzo bym chciała, ale...

Cholera zawsze jest jakieś „ale", a to zazdrosny kochanek, a to brak odpowiedniej kiecki. - Budzę aż taką niechęć? - Nie o to chodzi - Ashley się roześmiała. - Po prostu wyjeżdżam. - Jeżeli to wakacje, możemy przełożyć kolację. - Gary, nie wiesz jeszcze jednego - w słowach Helen czaiła się złośliwa satysfakcja. -Ashley pracuje w Departamencie Handlu i zna więcej tajemnic od was obu. Coś takiego. Czyżby stary Locke miał taki długi język? - Helen przesadza. Jestem skromnym urzędnikiem w sekcji planowania. - Nie takim znowu skromnym, skoro zabierają cię do Izraela - zauważyła Helen. Gary na moment osłupiał. - Naprawdę? Skoro tak, to negocjacje nie powinny trwać długo. Ashley uśmiechnęła się. - Na kiedy zaplanowano wylot? - zapytał jeszcze. - Pojutrze rano. - Nie traćmy więc czasu - Craig podał Ashley ramię. - Jeżeli możesz - tu zwrócił się do Cyrila - puść coś bardziej tanecznego, bo od tego rzępolenia więdną uszy. - Coś mi się zdaje, że będziecie jedyną parą. - Nie szkodzi. Zrób to, o co prosiłem. Jeżeli tylko chciał, potrafił być czarujący, a teraz bardzo chciał. Zależało mu jak nigdy dotąd. Przy pierwszych dźwiękach Moon River wziął Ashley w ramiona. Co prawda, taniec to zdecydowanie nie jego hobby, ale cóż, nie takim wyzwaniom musiał stawiać czoła. - Nie sądziłem, że spotkam kogoś o tak wielu talentach. - Dziękuję za komplement, ale chyba na niego nie zasłużyłam. - Ależ tak, jak najbardziej - posłał dziewczynie jeden ze swoich zniewalających uśmiechów, który zwykł działać bez pudła. Przynajmniej do tej pory. - Chociaż muszę przyznać, że bardzo jest mi przykro.

Po raz pierwszy dostrzegł zaskoczenie w oczach Ashley. - A jaki jest tego powód? - Spotykamy się dopiero teraz! Czy to nie ironia losu? - Może... - odpowiedziała ostrożnie, niepewna, do czego zmierza Craig. - Jakoś do tej pory Helen i Cyril nie zdradzali się ze znajomością kogoś tak uroczego. - Och... o to chodzi. - Gdybym tylko wiedział wcześniej... - To co? - Zaproponowałbym pani pracę w moim biurze... - To chyba nie byłoby zbyt rozsądne. - A tak, to co najlepsze, dostało się Lockowi. - Nie przesadzajmy. - Tak właśnie myślę. - Jeden doradca taki jak Cyril w prezydenckich biurach w zupełności wystarczy. - No, nie wiem. - Tak jest najlepiej. - Jak długo potrwa ta wizyta w Izraelu? - Co najmniej tydzień. Nie wykluczam, że trochę dłużej. - Aż tyle! Ale po powrocie na pewno się zobaczymy? - Przyszłość jest nieodgadniona. Taka odpowiedź zupełnie nie pasowała do tego, co planował. Jego analityczny umysł na bieżąco tworzył scenariusze, dostosowując je do okoliczności. Tak długa nieobecność Ashley znacznie komplikowała całą sprawę. W dodatku i tak na nic nie miał tu wpływu, co drażniło go jeszcze bardziej. Niech diabli wezmą ten cały Izrael i jego zakichanych sąsiadów. Od prawie siedemdziesięciu lat są z nimi wyłącznie kłopoty. JEROZOLIMA - IZRAEL | 19 lipca

Zaplecze piekarni przy ulicy Straussa nie różniło się niczym od tych, które spotykało się w niektórych krajach europejskich. Na ciasnym, wybrukowanym podwórku nie mieściło się wiele, więc stara, wysłużona ciężarówka Renault zajmowała większość miejsca. Pięćdziesięciokilogramowe worki z mąką przenosiło z samochodu do piwnicy dwóch ludzi - sam szef całego interesu, barczysty Samuel Goltz oraz jego pomocnik, chuderlawy i przygarbiony Pinkus Finkelstein. O ile dla tego pierwszego ciężar worka nie stanowił większego problemu, o tyle dla Pinkusa była to niewysłowiona męka. Co chwila przystawał, by złapać oddech i wyprostować plecy. Biały pył przyklejał się do jego ubrania i przydługich czarnych włosów, osiadał na wystającym nosie jak puder, co upodabniało jego twarz do teatralnej maski. Honor nie pozwalał na przerwę, więc z determinacją starał się dorównać swojemu pryncypałowi. Zacisnąwszy z wysiłku krzywe zęby, co chwila mamrotał ciche przekleństwa. - Przestań. Myślisz, że nie słyszę? - Goltz, podobnie jak pomocnik przysypany mącznym pyłem, nie miał ochoty wysłuchiwać złorzeczeń Finkelsteina. - Odpocznij. Zresztą, i tak już kończymy. Samuel Goltz, jak przystało na sumiennego szefa, lubił wszystkiego dopilnować sam, od starannie ułożonych worków w piwnicach piekarni po ostateczny produkt, jakim były koszerne wypieki. Biznes, chociaż niewielki, ze względu na postać właściciela cieszył się zasłużoną renomą. Jemu to wystarczało. Zatrudniał tylko trzy osoby, często osobiście zastępując sprzedawczynię czy drugiego piekarza. Właściwie do pomocy wystarczyłyby mu dwie: stary Jozjasz i Estera. Bez Finkelsteina mógł obyć się doskonale, ale czego nie robi się dla rodziny. Dalekiego krewnego żony przyjął pięć lat temu i jakoś do tej pory nie potrafił się od niego uwolnić. Pinkus nie za bardzo nadawał się do fizycznej pracy, a za inną nawet się nie rozglądał. Miał dwadzieścia osiem lat, a żył jak nastolatek nie przyjmujący do wiadomości upływającego czasu. Nieco powolny, by nie rzec ślamazarny, związał się z Goltzem na dobre i złe. Na szczęście miał też lepsze strony. Lata wspólnego życia zaowocowały przemianą chłopaka - od zainteresowania własnym dziedzictwem do pełnego uczestnictwa w grupie Dzieci Izraela skupionej przy Lowie Altschulerze. Samuel z niezmąconym spokojem i pewnością siebie obserwował, jak młody Pinkus z aroganckiego Izraelczyka powoli stawał się żydowskim ortodoksem w pełni świadomym własnej wartości. Kilka ostatnich tur zrobił już sam. Kierowca, do tej pory pomagający im zarzucać worki na plecy, przyjął zapłatę i odjechał, pozostawiając smród spalin po starym renault. Dla pewności jeszcze raz przeliczył dostarczony towar. Sto pięćdziesiąt worków w pryzmach po dziesięć zajmowało sporą przestrzeń niewielkiego magazynu. Ostatni raz rzucił okiem na skończoną robotę i poszedł do umywalki na zapleczu. Z rozkoszą zanurzył głowę w strudze zimnej wody i opłukał twarz. - Lowa pytał, czy już jesteś gotowy - rzekł do markotnego Pinkusa. - Sam wielki Maximus. To coś nowego. - Nie lubię, gdy tak o nim mówisz - w głosie Goltza zazgrzytał piach.

- Niesłusznie. Mnie przypomina Rusella Crowe' a z tego filmu o Rzymianach. - Powiedziałem Lowie, że nie ma problemu, ale zawsze mogę zmienić zdanie -Samuel pozostawał nieugięty. - Zrozumiałem. Nie musisz powtarzać - Finkelstein podniósł obie dłonie do góry w geście poddania. - Jeżeli coś takiego wyrwie ci się na spotkaniu, obiecuję, że zabiję cię osobiście. W to akurat Pinkus mógł uwierzyć bez problemu. W złości Goltz bywał straszny. Nie zdarzało się to często. Przez ostatnie lata najwyżej kilkakrotnie zrobił użytek ze swojej siły. Raz spotkało to Palestyńczyka nieopatrznie wygłaszającego głośno własne poglądy podczas trwania drugiej intifady. Z kolei podczas obrony żydowskiego osiedla, które musieli opuścić, zadarł z Goltzem izraelski policjant, nie wiedząc, z kim ma do czynienia. Już sam widok funkcjonariusza izraelskiej policji pacyfikującego opór własnych współbraci, by zrobić miejsce dla Palestyńczyków, był dla Samuela obrazą. Dopiero gumowy pocisk powstrzymał rozjuszonego piekarza, przewróciwszy go na plecy. Czterej rośli przedstawiciele władz wynieśli bezwładne ciało ze środka kotłowaniny i cisnęli do przygotowanych na tę okazję więźniarek. Długo trwało, zanim Samuel wrócił do jakiej takiej formy. Rany na ciele nie bolały, ale te psychiczne pozostawiły trwały ślad. - Na dziś jesteś wolny. - Dzięki. I nie miej mi za złe tego, co powiedziałem. - Do jutra. Pinkus Finkelstein skinął głową. Po schodach wspiął się na zaplecze sklepu, skąd machnął do stojącej za ladą Estery i przez główne drzwi piekarni wyszedł na zacienioną ulicę. Resztki mącznego pyłu z wyblakłej czarnej koszulki starł dłonią. Na bardziej staranne ogarnięcie nie miał już czasu. Z kieszeni zielonych sportowych spodni wyciągnął telefon i kciukiem wystukał na nim numer. Rozmówca zgłosił się po pierwszym sygnale. - Słucham - w słuchawce odezwał się nieco zmęczony męski głos. - Będę za... - Pinkus zerknął na tani zegarek na przegubie - pół godziny. - Przyjąłem. Przeszedł przez jezdnię i wsiadł do autobusu linii numer 5 jadącego w kierunku centrum. Zerknął niespokojnie za siebie, lecz nie dostrzegł niczego niepokojącego. Mimo kilku miesięcy, w ciągu których pracował dla Szin Betu, izraelskiej służby bezpieczeństwa, wciąż nie potrafił przywyknąć do nowej dla niego sytuacji. Nigdy wcześniej nie sądził, że jest zdolny do czegoś takiego. Poza tym nie występował jako pełnowartościowy agent, już raczej jako szpicel. Wysiadł przy Centrum Konferencyjnym i ruszył wzdłuż Sarei Jisrael, by po chwili wejść do bramy starego bloku. Mieszkanie na parterze przywitało Finkelsteina ciszą. Klucze do lokalu kontaktowego zawsze nosił przy sobie. To właśnie tutaj odbywał spotkania z oficerem prowadzącym, tutaj odbierał instrukcje i

pieniądze za swoją służbę. Agenci Szin Betu, fachowcy w policyjnej robocie, zwerbowali go bez trudu. Nawet nie musiał słuchać, jakie zagrożenie dla niepodległego państwa stanowią ludzie pokroju Lowy Altschulera. Ktoś taki jak on nawet wśród religijnych fanatyków wyróżniał się na niekorzyść. Pinkus, bezideowiec niemający w sobie ani krzty zainteresowania dla poczynań Altschulera ani tym bardziej działań służb bezpieczeństwa, jak każdy w jego wieku potrzebował akceptacji i pieniędzy. Trudno nawet powiedzieć, co przestawiało dlań większą wartość. Wieczny outsider, tyleż z wyboru, co z konieczności, łaknął i jednego, i drugiego. Na dodatek z początku wszystko wyglądało na dobrą zabawę. Nie wiedział niczego konkretnego, ale dzięki Samuelowi, członkowi wewnętrznego kręgu, nie był całkowicie izolowany. Do tak hermetycznej grupy jak Dzieci Izraela nie wchodziło się ot, tak. Każdego sprawdzano latami po wielokroć. Pinkus co do tego nie miał złudzeń. Został wyhaczony przez Szin Bet właśnie z tego powodu. Nawet pozostając w kręgu sympatyków, mógł trafić na coś interesującego. Uczestniczył bez entuzjazmu we wszystkich oficjalnych spotkaniach i dyskusjach. Spośród ponad sześćdziesięciu osób był chyba jedyną, która nie traktowała sprawy śmiertelnie poważnie. Rozmowy o historii, polityce i religii ciągnęły się dla niego bez końca. Dopiero kiedy zaczął otrzymywać za to odpowiednią gratyfikację, zwrócił większą uwagę na to, co mówi Altschuler i jego przyjaciele. Niewiele starszy od Pinkusa oficer przyszedł chwilę później. O ile niechlujny wygląd Finkelsteina wynikał z jego światopoglądu, to prowadzący go funkcjonariusz służby bezpieczeństwa stanowił jego przeciwieństwo. Schludny, ogolony, zawodowiec w każdym calu. Stosunek pomiędzy Pinkusem a jego prowadzącym ciężko byłoby nazwać przyjacielskim. Obaj zachowywali daleko posuniętą ostrożność. - Maximus wrócił - rozpoczął Pinkus, wyłamując własne palce. - To akurat wiemy. Lowę Altschulera nazywano w slangu służb Maximusem chyba dla żartu. Trudno sobie wyobrazić tak bardzo różne od siebie osoby. Nieświadomie Finkelstein nieraz wyrwał się z tym określeniem w obecności Goltza. Rzymski generał, nawet fikcyjny, był dla Samuela tak samo wstrętny jak zupełnie realni współcześni przywódcy Hamasu czy Hezbollahu. Nie była to zresztą jedyna płaszczyzna, na której nie potrafili się zrozumieć. Wzrok oficera Szin Betu spoczął na Pinkusie. - Zaskocz mnie w końcu czymś oryginalnym. - Mam wejść do wewnętrznego kręgu. Zainteresowanie w spojrzeniu funkcjonariusza mile połechtało Finkelsteina. - Kiedy?

- Nie wiem. Uznanie zgasło jak płomień świecy... - Wkrótce - dorzucił pośpiesznie. ... by już się nie pojawić. - To dla nas szansa. Dla nas i dla ciebie. - Nie zależy to wyłącznie ode mnie. - Posłuchaj - oficer pochylił się do przodu. - To trwa zbyt długo. Wszelkie twoje informacje mają wartość... powiedzmy: taką sobie. Więcej w tym wodolejstwa niż faktów, a my - jak wiesz potrzebujemy konkretów. - Te zna tylko Lowa. - I Samuel, i jeszcze paru. - To co mam zrobić? - Wykaż się. Pokaż, że ci zależy. Naciski, nawet łagodne, były czymś nowym dla Finkelsteina. Wcześniej każdą informację, nawet jej strzęp, przyjmowali z zadowoleniem, nagradzając raz za razem. Wzrok oficera stwardniał. Na dobrą sprawę taki robak budził w nim obrzydzenie. Typowy produkt naszych czasów. Bezideowy szczur mogący w końcu zrobić coś wartościowego i zmienić swoje bezsensowne życie. No, może nie zmienić, a raczej złożyć... Dla Szin Betu Lowa stanowił zagadkę. Ekstremista, ale nietypowy nawet jak na warunki Izraela. Z pozoru takich jak on w żydowskiej diasporze na świecie występowało wielu. Radykalni rabini i świecy działacze potrafili skutecznie zamknąć oponentom usta. W razie konieczności przekształcali się w samozwańczych przywódców, dla których Izrael i Stany Zjednoczone to za mało. W swoim zacietrzewieniu i fanatyzmie stanowili element równie niebezpieczny, jak ich arabscy przeciwnicy. Nie wysadzali co prawda samochodów i nie strzelali zza węgła do ekstremistów. Lowa organizował obronę osadników w opuszczanych żydowskich osiedlach Strefy Gazy i Zachodniego Brzegu. Niejednokrotnie ze swoimi ludźmi patrolował tereny wokół odosobnionych kibuców i osad, polując na palestyńskich snajperów. W dodatku nawet na tle religijnych ortodoksów wyróżniała go szczególna wiara we własne posłannictwo. Izrael od Suezu do Dardaneli, choćby na trupach milionów ofiar. Przy tym wszystkim zupełne nie liczył się z obecnymi uwarunkowaniami. Polityka łagodnego balansu pomiędzy państwami otaczającymi Izrael nic dla niego nie znaczyła. Przez takich jak on Jerozolima nie dość, że musiała zwalczać muzułmańskich fundamentalistów, to jeszcze została zmuszona na równi z nimi traktować własnych fanatyków. Najgorsze było jednak to, że w środowisku, w którym obracał się Lowa Altschuler, nie mieli nikogo.

Wprowadzenie agenta z zewnątrz odpadało, podobnie jak werbunek najbliższych współpracowników. Niezachwiana lojalność wobec przywódcy nawet nie dziwiła. Spośród dalszych osób pozostających w orbicie wpływów grupy wytypowano kilka, ale tylko Pinkus Finkelstein spełniał prawie wszystkie warunki. Oprócz jednego, za to najważniejszego. Na informatora nadawał się wyjątkowo słabo. Zamknięty w sobie i małomówny, najlepiej działał pod przymusem. Na szczęście kilka wpadek w młodości pozwalało trzymać go na uwięzi. Działalność Pinkusa jako wtyczki mogła w gruncie rzeczy trwać w nieskończoność, ale jak każda instytucja, Szin Bet również potrzebował uzasadnić swoje istnienie jakimiś sukcesami, stąd naciski na pomocnika piekarza. - Zaimponuj Lowie. Pinkus milczał. - No dobra, zostawmy to. Powiedz, o czym Maximus wspominał ostatnio? Piętnaście minut później było po wszystkim. Oficer został jeszcze chwilę po wyjściu Finkelsteina. Miał o czym myśleć, bo jak, do cholery, sporządzić raport z bredni o Trzeciej Świątyni i o nowym dziele bożym? Rozdział III TEL AWIW - IZRAEL | 20 lipca - Nie mówi pan tego poważnie, poruczniku. - Jak najbardziej. Ambasador Rzeczypospolitej w Izraelu Krzysztof Mroziński odwrócił spojrzenie w kierunku attache wojskowego pułkownika Bielskiego jakby w nadziei, że to, co przed chwilą usłyszał, nigdy się nie zdarzyło. - Doskonale pan wie, poruczniku... - spróbował jeszcze raz trochę przymilniej - jeden mój telefon do Warszawy i pańska kariera hmm... no nie wiem, jak mam to wyrazić jaśniej. - Wcale pan nie musi. Na poruczniku Andrzeju Wirskim ta wymiana zdań zdaje się wcale nie robiła wrażenia. Rozluźniony i pogodny, wodził wzrokiem po ambasadorskim gabinecie, nie przejmując się rozmówcami. - Pułkowniku, może pan spróbuje wpłynąć na naszego młodego przyjaciela -Mroziński poszukał ratunku u Bielskiego. Metoda marchewki nie dawała rezultatu. Może kij okaże się bardziej skuteczny. - Zupełnie nie rozumiem pańskiej postawy. W waszym szeroko rozumianym interesie jest jak najlepsze współdziałanie z nami - rozpoczął powoli, jak lawina nabierająca rozpędu. -Wszelkie

niesubordynacje znajdą odzwierciedlenie w aktach osobowych, a wam chyba zależy... - w twarzy Wirskiego odbijało się wciąż to samo lekkie rozbawienie. - Widzę, że moje słowa wcale do was nie dotarły. - Zrozumiałem wszystko, panie pułkowniku. - I co? - Dalej odmawiam. - Ale wykonania rozkazu nie możecie odmówić - Bielski zagrał ostatnią kartą. Już kiedy wymawiał te słowa, wiedział, że będzie to pudło. - Rozkazy przyjmuję wyłącznie na drodze służbowej z Dowództwa Wojsk Lądowych. Kim jest cały ten Wirski? Bezustannie staje okoniem. Nawet nie mrugnął okiem, kiedy zaprowadzono go do gabinetu ambasadora. W białym podkoszulku robił wrażenie zupełnie nieszkodliwego turysty na wakacjach w egzotycznym kraju. Jednak tylko na pozór. Za takiego wolał uchodzić. - Więc w dalszym ciągu odmawiacie przydzielenia ludzi do ochrony ambasady? - Podtrzymuję to, co powiedziałem wcześniej. - Doigraliście się. Bielskiemu nie pozostało nic innego, jak za wszelką cenę postawić na swoim. Od tego zależał cały jego autorytet. Ambasador również na niego liczył. Drobna przysługa, a kto wie, jak potoczą się ich losy w przyszłości. - Zrobimy tak - spojrzał Wirskiemu prosto w oczy. - Przez najbliższe czterdzieści osiem godzin pozostaniecie w mojej dyspozycji. Do czasu nowych rozkazów dowództwo nad waszą grupą przejmie sierżant... - Piasecki - powiedział Mroziński, zerknąwszy w papiery. - Tak, sierżant Piasecki - Bielski wciąż nie spuszczał spojrzenia z porucznika. -Waszym przypadkiem zajmę się osobiście. Możecie odejść. Wirski skinął głową bez słowa, na jego twarzy malowało się zniesmaczenie i drwina. Wychodząc, nawet nie trzasnął drzwiami, czego spodziewał się Bielski, tylko zamknął je delikatnie. - Co to wszystko znaczy? - Krzysztof Mroziński palcem wskazującym i kciukiem lewej dłoni pociągnął po nosie. - Myślałem, że armia opiera się na dyscyplinie - ten jawny przytyk zabolał Bielskiego. - Od kiedy to młodsi oficerowie stawiają się szarży?

- Pogadam ze znajomymi w sztabie w Warszawie. Już oni coś wymyślą. Przydusimy drania, aż będzie kwiczał. - Jakoś do tej pory pańskie groźby nie zrobiły na nim wrażenia - kolejny raz zakpił Mroziński. - Do czasu, panie ambasadorze, do czasu. - Może ktoś za nim stoi - zasugerował ambasador. - Zobaczymy. - Tylko ostrożnie, pułkowniku, nie potrzeba nam tu smrodu. - Zawsze jestem ostrożny. To akurat szef dyplomatycznej placówki skwitował skrzywieniem ust. BIURO ZASTĘPCY SZEFA ZASOBÓW OSOBOWYCH MINISTERSTWA OBRONY NARODOWEJ, WARSZAWA - POLSKA | 20 lipca Sprawy od samego rana szły źle. Wczorajsza narada i informacje docierające do podpułkownika Romana Kruszewskiego nie wróżyły dobrze na przyszłość. Decyzją rządu, w ramach jak zwykle koniecznych programów oszczędnościowych, miano po raz kolejny zredukować polską armię. Uczynić ją bardziej efektywną, jak powiedział minister Kielnia, czy też przygotować oddziały do operowania w zupełnie nowych warunkach geostrategicznych - to już słowa samego premiera. Jak go zwał, tak go zwał - chodziło o redukcję. Likwidacja kilku tysięcy etatów miała dać wymierne oszczędności. Przecież na współczesnym polu walki liczą się jedynie zawodowcy, więc spokojnie można pożegnać się z czymś tak nieekonomicznym jak jeden czy drugi pułk artylerii bądź też pociąć na żyletki kilka okrętów już i tak rozpaczliwie potrzebującej wsparcia marynarki wojennej. To wszystko w słowotoku polityków nosiło szumną nazwę reorganizacji i sprowadzało się w sumie do jednego - groszowych oszczędności bez należytego wykorzystania zasobów z innych ministerstw. Zresztą, jak twierdził sam premier, nic nam nie groziło. Otaczają nas wyłącznie sojusznicy, może z małymi wyjątkami, a sytuacja na świecie podąża w dobrym kierunku -cokolwiek to miało znaczyć. - Czego? - rzucił niegrzecznie do słuchawki telefonu, trochę przerażony myślą o redukcji także jego etatu. - Mówi Bielski. - Dawno nie dzwoniłeś - Kruszewskiego niezbyt ucieszył ten telefon. Nie miał za wiele czasu na przyjacielską pogawędkę. - Jesteś w kraju? - Akurat na placówce. - Zawsze potrafiłeś się ustawić - przynajmniej on przeczeka kolejną kadrową zawieruchę z dala od Polski.

- Tak myślisz? - A co? Mylę się? - To zależy. - Znaczy się, jest jakiś problem - podpułkownik najchętniej zakończyłby rozmowę, ale każda przysługa liczyła się teraz na wagę złota. - Zaraz tam problem - obruszył się rozmówca. - Posłuchaj, Romuś... - No, dawaj. - Jest tu jeden taki... - To go ustaw. Nie potrafisz? - Nie o to chodzi. - To o co? - zdziwił się Kruszewski. - Trzeba delikatnie. - Wal w końcu, chłopie. Nie będę tu siedział do usranej śmierci. - Nazywa się Wirski. Kruszewski zapisał informację na kartce z bloku. Imię, nazwisko, stopień, przydział służbowy. Wystarczy. - A co ja będę z tego miał? Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. - A co mogę dla ciebie zrobić? - zadał w końcu pytanie Bielski. - Przyjdzie pora, to o tym pogadamy. - Jasne. - Zostaw namiary. Jak będę coś miał, oddzwonię. Numer kierunkowy Bielskiego rozpoczynał się od cyfr 00972. Gdzie to jest? Sprawdził: Izrael. Więc tam wywiało dawnego kompana. Wirski był następny w kolejności. Informacje, jakie uzyskał, przestawiały się nad wyraz skąpo. Data przyjęcia na służbę, oficjalne przeniesienia. O, Virtuti, a to ciekawe... Z komputerowego pliku nie wydusił już nic więcej. Nie lubił tak łatwo ulegać. Sięgnął po słuchawkę i wystukał wewnętrzny numer.

- Chorąży... - Mówi Kruszewski. - Tak jest, panie pułkowniku. Słucham. - Potrzebuję akt - tu przekazał informacje o Wirskim - ale tak na jednej nodze. - Zrozumiałem. Piętnaście minut później otworzył tekturową teczkę. Tutaj już nie powinno być problemów. Pomylił się. Nie było w nich niczego, czego by nie wiedział wcześniej. Te same suche fakty, daty kolejnych przydziałów przetykane okresami, kiedy to Wirski znikał nie wiadomo gdzie. Nie tego się spodziewał. Zirytowany, odłożył dokumentację na stos papierów spiętrzony na biurku. Ścienny zegar obwieścił porę obiadu. Zamknął drzwi biura i zszedł do kantyny. Zamówił zrazy. Do tego dołożył czekoladowy budyń, a co! W drodze powrotnej zamarudził co nieco na schodach, ucinając sobie krótką pogawędkę za znajomym z zarządu szkolenia. Miło było powspominać stare dobre czasy i usłyszeć kilka zupełnie nowych kawałów na temat szefa. Rozbawiony, wrócił za biurko. Jeszcze wycierał usta chusteczką, gdy zadzwonił telefon. Jasna cholera, czy to się dzisiaj nie skończy? - Czego? - Podpułkownik Roman Kruszewski? - głos w słuchawce od razu zadał oficjalne pytanie. - Tak - serce w piersi podpułkownika załomotało dużo szybciej, niż by sobie tego życzył. - Ktoś chce z panem rozmawiać. - Oczywiście. Rozmowa została przełączona do innego biura. - Panie podpułkowniku, mówi Koźmiński. Zastępca szefa zasobów osobowych MON zamarł wystraszony. Czego od niego może chcieć sam przełożony Służby Wywiadu Wojskowego? Co prawda tylko w randze pułkownika, ale o możliwościach i kompetencjach daleko przekraczających jego skromny stopień. - Co mogę dla pana zrobić?

- Doszły mnie słuchy - Koźmiński zawiesił głos, bawiąc się sytuacją - że interesujecie się pewnym porucznikiem... Gdyby wiedział, w jakie szambo właduje go Bielski, odłożyłby słuchawkę zaraz po pierwszym zdaniu. - Eee... - zaczął niepewnie. - To wasza inicjatywa czy ktoś wam to zlecił? - To znaczy... - Rozumiem. Przejdźmy do szczegółów. Ścisk w krtani nie ułatwiał mówienia. Dopiero kilka głębszych oddechów pomogło uspokoić nadszarpnięte nerwy. Rozmówca po drugiej stronie telefonicznej linii czekał cierpliwie. - Domyślam się, że wcześniejszy telefon z Izraela ma coś wspólnego ze sprawą? - No tak.. Pułkownik Bielski prosił o informacje. Taka drobna przysługa. - Zdaje się, że wiem już wszystko - Koźmiński w zasadzie sam domyślił się, dlaczego Wirski wzbudził zainteresowanie. - Na przyszłość proszę nie robić takich rzeczy. Kruszewski chciał jeszcze dodać, jak jest mu przykro, ale szef Służby Wywiadu Wojskowego przerwał połączenie. TEL AWIW - IZRAEL | 20 czerwca - Rozmowa z panem pułkownikiem to prawdziwa przyjemność. - Czyżby? Jestem nieco rozczarowany pańską postawą. - Ale dlaczego? Robię, co mogę - Bielski poczuł mrówki wzdłuż kręgosłupa. Koźmiński - w opinii jego i jeszcze kilku zaprzyjaźnionych oficerów - to krętacz i szuja. Jakim sposobem tak długo utrzymywał się na stanowisku? Na to pytanie nikt nie potrafił dać zadowalającej odpowiedzi. Pewnie ma haki na wszystkich czołowych polityków. Na tych z drugiej linii pewnie też. Działa jak Edgar Hoover, który szefował FBI przez prawie pięćdziesiąt lat, bo zabezpieczał się na wszelkie możliwe sposoby. Minęło już tyle kadencji sejmu, zmieniali się ministrowie, a ten wciąż pozostaje w grze. - Czym tak wam zalazł Wirski, że w jego sprawie dzwoniliście aż do Warszawy? A więc to o to chodzi. Postanowił zagrać na całego.

- Po pierwsze, niesubordynacja. Potrzebuję ludzi do ochrony ambasady... - A ci, których macie, nie wystarczają - obcesowo przerwał mu Koźmiński - więc postanowiliście ściągnąć jeszcze kilku z zupełnie odmiennego przydziału. Gdzie wy macie rozum? - Interweniowałem w Warszawie kilkakrotnie. Zagrożenie jest duże i rzeczywiste. To nie jakieś wydumane plotki - nie odpuszczał Bielski. - Wiem o tym doskonale. Wasze monity mam u siebie na biurku. - W takim razie nie rozumiem, czemu jesteśmy ignorowani. - Waszą sprawą zajmie się ktoś inny. - Nie można nas tak karygodnie i bezustannie robić na szaro. Jesteśmy przecież oficjalną placówką RP. - Wiem - sapanie w słuchawce obwieściło attache, że jego warszawski rozmówca jest równie wkurzony. - Powiedzcie mi tylko, co chcieliście zrobić dalej? Informacje od Kruszewskiego to jedynie pierwszy krok, nieprawdaż? - Mogę jeszcze to i owo. - Macie przyjaciół i kolegów w Dowództwie Wojsk Lądowych. Czyżbyście szykowali Wirskiemu nowy przydział? Bielski opanował się dopiero teraz. Tu wcale nie chodziło o jakiegoś marnego poruczniczynę, skoro dotknięty poczuł się sam Koźmiński. A skoro tak, to Wirski jest człowiekiem... No proszę, a wcale na takiego nie wyglądał. - Jakoś rozwiążemy to małe nieporozumienie - załagodził Bielski. - Na pewno. Zrobi pan dokładnie to, co powiem, pułkowniku - napięcie w głosie Koźmińskiego wyraźnie zmalało. - Gdzie obecnie jest Wirski? - Czeka pod drzwiami. Mam go dać do aparatu? - Nie trzeba. Jeżeli już jest w ambasadzie, to przez najbliższe dni niech zostanie z panem. Rozumiecie? Trzeba by go zabrać tu i tam. Musi otrzaskać się z otoczeniem. Poznać ludzi. - Właśnie wybieram się do Jerozolimy. - Doskonale. Z tego, co wiem, oficjalny zespół mający dokonać inspekcji na granicy izraelskosyryjskiej ruszy nie wcześniej niż za cztery dni. Jak zwykle wszystko się przeciąga. Dyplomaci swoje, wojskowi chcą czegoś wprost przeciwnego... - Monitoruję sytuację na bieżąco.

- To dobrze. Jak już wszystko zostanie uzgodnione, porucznik Wirski ma dołączyć do reszty plutonu. - Zrozumiałem. - Cieszy mnie to, pułkowniku. Bielski odłożył słuchawkę. Przeszedł przez pokój i wyszedł na zewnątrz do obszernego holu. Wirski, zapadnięty w fotelu, z nogami wyciągniętymi przed siebie, przeglądał anglojęzyczną prasę. Ujrzawszy pułkownika, wstał. - Są nowe polecenia z Warszawy. Na razie nie wracacie do oddziału. Wirski kiwnął głową. - Jak to powiedziała wiadoma wam osoba - chrząknął, nie wypowiadając nazwiska -macie się zaaklimatyzować. Na początek znajdziemy wam lokum. PUNKT KONTROLNY ZIDON 11 POMIĘDZY STREFĄ GAZY A IZRAELEM | 20 lipca Słońce na odsłoniętym jak patelnia punkcie kontrolnym prażyło niemiłosiernie. Twarz pod hełmem Uriego Cohena spływała potem. Na nic nie zdało się podniesienie plastikowej przezroczystej przyłbicy. Nawet jeden podmuch wiatru nie chłodził oblicza, a do końca służby pozostawało jeszcze dobre półtorej godziny. Sierżant Cohen dowodzący drużyną skinął na kolejnego rzęchowatego forda przekraczającego granicę. Wypełniony po brzegi milczącą arabską rodziną wóz potoczył się powoli w kierunku Strefy Gazy. Za nim stało jeszcze sześć następnych. Na drugim pasie, prowadzącym w kierunku Izraela, sytuacja wyglądała dużo gorzej. Trzydzieści, czterdzieści ciężarówek i samochodów osobowych, Uriemu trudno to było nawet ocenić. Jego ludzie metodycznie przetrząsali każdy pojazd w poszukiwaniu broni i materiałów wybuchowych. W takim miejscu rutyna nie wchodziła w grę. Niejeden z jego przyjaciół chwilę znudzenia się tym zajęciem przypłacił życiem bądź zdrowiem. Cohen poprawił taśmę z krótkolufową wersją karabinka M-16A1, odganiając jednocześnie myśl o sięgnięciu po papierosa. Zamiast tego wyciągnął manierkę i upił parę łyków wody. Upał wywoływał senność. Zerknął na zegarek. Jeszcze godzina i dwadzieścia minut do końca. Przeszedł na drugą stronę jezdni, pozostawiając kapralowi odprawienie reszty samochodów, które wjeżdżały na palestyńskie terytoria. Biały, zakurzony saab przystanął przed szlabanem. Trzech Izraelczyków otoczyło go półkolem. Ubezpieczał ich rkm ulokowany w umocnionym posterunku. Przez okienko od strony kierowcy wysunęła się ręka z papierami. Kiedy Uri podszedł bliżej, do jego uszu doszło polecenie jednego z podwładnych: - Otwórz bagażnik. Bez reakcji.

- Otwórz bagażnik i wyłaź z wozu! - rozkaz tym razem brzmiał ostrzej. Stek inwektyw, jaki popłynął ze środka saaba, zwiastował kłopoty. Palce Cohena i reszty żołnierzy zacisnęły się na spustach broni. Przez cały dzień wszystko szło gładko i właśnie teraz miało się zmienić... Czy ten pacan nie rozumie, jak się go grzecznie prosi? Huk wystrzału dotarł do uszu Uriego sekundę później. Żołnierz stojący od strony kierowcy momentalnie padł na asfalt. Samochód ruszył, potrącając kolejnego żołnierza, stojącego przed maską, i zaczął nabierać prędkości. Cohen uskoczył w ostatniej chwili, niemal ocierając się o błotnik. Kolejny pocisk przeleciał nad jego głową. Snajper strzelający gdzieś z palestyńskiej strony na razie był bezkarny, co innego kierowca tego pieprzonego wozu. Cohen oddał niecelną serię za oddalającym się saabem. Na całe szczęście desperat nie znalazł żadnego godnego siebie celu, który mógłby staranować. Jeszcze sto metrów i zniknie za zakrętem... Ta obawa okazała się płonna. Do ogólnego pandemonium przyłączyło się staccato izraelskiego karabinu maszynowego FN MAG. Pociski kalibru 7,62 milimetra dogoniły uciekiniera, dziurawiąc karoserię i przebijając tylną szybę. Któraś z kul musiała ranić lub zabić kierowcę, bo samochód wykonał gwałtowny skręt w lewo i stanął w poprzek drogi. Wzrok Cohena powędrował w drugą stronę. Ciałem postrzelonego wstrząsały drgawki. Drugi wył ze strzaskanym kolanem. Pole ostrzału snajpera zasłaniał ustawiony wzdłuż granicy mur z wieżami obserwacyjnymi co kilkaset metrów. Nazywany Nowym Chińskim Murem, teraz dowiódł swojej przydatności. Strzelec widział jedynie prześwit pomiędzy ścianami, którędy wiodła droga. Na dodatek rząd wozów stojący do tej pory w karnym szyku rozerwał się, gdy kierowcy rozpoczęli szaleńcze manewry, by wyrwać się ze strefy walki. Nie obeszło się bez kilkunastu stłuczek, ale i tak mogli mówić o szczęściu. Nikt z nich nie został nawet draśnięty. Uri podbiegł do rannego żołnierza. Mocno złapał za pasy taktycznej kamizelki i odciągnął go w cień. - Rudi, słyszysz mnie? Pomoc w drodze. Pocisk trafił tuż ponad kamizelką, poniżej szczęki, z boku szyi. Cohen rozerwał osobisty opatrunek i przytknął do rany. We wzroku żołnierza widział ból i niedowierzanie. Był bez szans. - Będzie dobrze. Nawet najlepsi chirurdzy i najlepiej wyposażona sala operacyjna nie mogliby już pomóc. Agonia trwała jeszcze kilka sekund. Izraelska odpowiedź spadła na umęczoną Strefę Gazy błyskawicznie. Trzy godziny po incydencie na posterunku Zidon 11 szturmowe śmigłowce Apache przeleciały nad granicą. Dosłownie sekundy później za granicą znalazła się również kolumna czołgów i opancerzonych transporterów. Znajdujące się najbliżej przejścia miasto Bajt Hanun według rozkazów wydanych przez dowództwo CaHaL - u miano odizolować, a następnie zatrzymać lokalnych przywódców i wszystkich, którzy stawialiby czynny opór.

Szczelny pancerny pierścień otaczał zabudowania, pomiędzy które na transporterach wkraczały grupy szturmowe izraelskiej armii. Wśród nich śmigały lekko opancerzone dżipy. Przeczesywanie odbywało się metodycznie. Zamykano całe kwartały ulic, blokując wszystkie ewentualne drogi ucieczki. Do wyznaczonych wcześniej obiektów wkraczali komandosi, zatrzymując podejrzanych o terroryzm. W jednym miejscu doszło do krótkiej strzelaniny, gdy na wyłamane przez Izraelczyków drzwi posypały się kule ze środka pomieszczenia. Wrzucony do środka granat dymny spacyfikował sprawcę, którego brutalnie aresztowano. Wzorcowo przeprowadzona akcja nie przyniosła większych rezultatów. Z ponad pięćdziesięciu działaczy, jakich chciano zatrzymać, w ręce żołnierzy wpadło nie więcej niż osiemnastu. Głównego sprawcy całego zamieszania, snajpera ostrzeliwującego punkt kontrolny, nie zdołano pochwycić. Dowodzący akcją major Salomon Kahn mógł czuć się rozczarowany. Osiemnastu lokalnych przywódców politycznych nie równoważyło w żadnym przypadku jednego Dżamala Hassana Tabeta, którego wywiad podejrzewał o dokonanie ataku. Z tego co było im wiadomo, Tabet wyrastał na lidera Hamasu w Strefie Gazy. Łączył brawurę z przebiegłością. Indywidualne akcje w jego wykonaniu zawsze kończyły się dla nich stratami. Do listy dwudziestu dwóch Izraelczyków, których zamordował, z powodzeniem mógł dopisać jeszcze jedno nazwisko z dzisiejszego dnia. Nie dość, że nie unieszkodliwiono Tabeta, to na dodatek pojawił się kolejny problem. Grupy arabskiej młodzieży rozjuszonej pacyfikacją zaczęły wylegać na ulice. Najmłodsi nie mieli więcej niż dwanaście lat - ci nie byli groźni. Ich starsi koledzy to już zupełnie inna sprawa. Do wozu dowodzenia M577, przy którym stał major Salomon Kahn, spływały wszelkie informacje. Na dobrą sprawę nie było już sensu dłużej przeciągać operacji. Zatrzymanych wrzucono na ciężarówkę i przewieziono na izraelską stronę granicy. Czas na powrót. Poszczególne plutony i kompanie ruszyły w kierunku posterunku Zidon 11. Czarny obłok dymu wzbił się nad jednym z osiedli dokładnie na trasie przejazdu. Major Kahn stojący na pobliskim wzgórzu zagryzł wargi ze złości. Widok zasłaniały białe domy palestyńskich osiedli i szare mury odgradzające poszczególne posesje. - Co się tam dzieje? - Kilku gówniarzy podpaliło śmietnik - pośpieszył z wyjaśnieniem jeden z łącznościowców. Jeden śmietnik nie powinien stanowić przeszkody. Jego ludzie wielokrotnie znajdowali się w podobnej sytuacji, jednak napięcie wyraźnie wzrosło. Wszystko mogło się wydarzyć. Mimo to pierwsza seria z pistoletu maszynowego, której łoskot dotarł do uszu majora, zaskoczyła go. Adrenalina zaczęła krążyć w krwioobiegu. - Napotkano opór - porucznik towarzyszący Kahnowi miał twarz białą jak papier. - Nie chcę dzisiaj więcej strat. - Zaraz sprawdzę, co się stało.

Wkrótce do pierwszej salwy dołączyły następne, a to mogło oznaczać tylko jedno. Sytuacja zaczęła wymykać się spod kontroli. Sierżant Uri Cohen przyglądał się wypadkom z bliska. Właściwie był w samym ich epicentrum. W perspektywie ulicy płonął śmietnik, obok niego kilku młodych Arabów podpalało stare opony. Smród palonej gumy docierał do nozdrzy Uriego i jego ludzi. Widzieli to zresztą nie pierwszy raz. W trakcie ostatnich rozruchów działo się to samo. Rytuał ten odprawiany był z bardzo praktycznego powodu obłoki czarnej tłustej zawiesiny utrudniały pilotom śmigłowców obserwację, ograniczały zatem ich skuteczność. Przed gęstniejącą grupę Palestyńczyków wysunął się młodzieniec w dżinsowych spodniach i czarnej podkoszulce z arafatką zamotaną wokół głowy. Pierwszy kamień ciśnięty w stronę oddziału Cohena roztrzaskał się kilka metrów przed żołnierzami. Następny i jeszcze kilka upadło tuż pod ich nogami. Na odpowiedź nie trzeba było długo czekać. Dowodzący drużyną kapral, bliski przyjaciel żołnierza zastrzelonego przez snajpera, podniósł karabinek i oddał krótką serię. Gumowe pociski pomknęły do celu, obalając prowodyra, którego bezwładne ciało runęło na asfalt. Jego towarzysze złapali je w pośpiechu i ponieśli pomiędzy zabudowaniami. Najgorsze już się stało. To tu, to tam co odważniejsi Palestyńczycy wyskakiwali, by szerokim łukiem posłać brukowiec pomiędzy Izraelczyków. Co bardziej zapobiegliwi byli zaopatrzeni w proce i strzelali z dalszych pozycji. Stalowe kulki raziły z większą skutecznością, o czym przekonał się jeden z żołnierzy trafiony w twarz. Ze strzaskanego nosa popłynęła krew. Procarz pewnie nawet nie zauważył tego sukcesu, zresztą prawie natychmiast jego wykrzywiona nienawiścią twarz ukazała się w optycznym celowniku zainstalowanym na M16A1 sierżanta Cohena. Trzystrzałowa seria pomknęła do celu, łamiąc chłopakowi żebra i obalając go na ziemię. Kolejny Palestyńczyk znikł odciągnięty za załom muru, ale na jego miejsce przychodzili następni.

Major Salomon Kahn nie chciał tego przeciągać w nieskończoność. Kilkudziesięciu czy nawet kilkuset gówniarzy nie mogło zatrzymać pancernego batalionu. Ruszające przodem czołgi Merkava rozbiły rachityczne barykady. Obrońcy rozproszyli się. Uzbrojeni w kamienie i butelki zapalające, stali się bezradni wobec potęgi pancernego behemota. Od przekroczenia granicy upłynęła godzina i czterdzieści pięć minut. Akcja przyniosła raczej mizerne rezultaty, ale jej reperkusje nie pozostały bez echa. GŁÓWNE WIADOMOŚCI SIECI CNN | 20 lipca Atrakcyjna, na oko czterdziestoletnia dziennikarka prowadząca wieczorny serwis informacyjny śmiało patrzyła w obiektyw kamery ustawiony na wprost niej. Ponad jej lewym ramieniem widniało zdjęcie ciskającego kamienie zamaskowanego Araba i migotał czerwony podpis „CRISIS". Najnowsze doniesienia z Izraela podkreślają jedno. Odwetowy rajd wojska nastąpił w wyniku ostrzelania wojskowego posterunku kontrolnego: śmierć poniósł jeden z żołnierzy, drugi został ciężko ranny. Jak twierdzi rzecznik izraelskiej armii, był to kolejny taki przypadek w ciągu ostatniego miesiąca. Przypomniał też udaremnioną próbę zamachu w Jerozolimie oraz ostrzelanie przygranicznych północnych obszarów państwa rakietami typu Katiusza z terytorium Libanu, które pozostaje pod kontrolą Hezbollahu. W wyniku tamtego ataku śmierć poniosło czterech cywilów, a dalszych dziewięciu zostało rannych. Twarz dziennikarki znikła, zastąpiona przez materiał filmowy ukazujący mur oddzielający strefę Autonomii Palestyńskiej od reszty Izraela. Następne migawki przedstawiały manewrujący czołg i śmigłowce Apache wystrzeliwujące rakiety spod wysięgników zainstalowanych na obu burtach maszyn. Obraz dopełniał widok kłębów drutu kolczastego, zza których w pewnym oddaleniu powiewała dumnie czterobarwna flaga Autonomii Palestyńskiej. Widok studia wrócił równie szybko, jak wcześniej znikł. Prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama udał się z przyjacielską wizytą do Pekinu i dalej do Moskwy... KANAŁ INFORMACYJNY KATARSKIEJ TELEWIZJI ALDŻAZIRA | 20 lipca Brodate oblicze dziennikarza emanowało zdecydowaniem i posępnością, stanowiąc ucieleśnienie stereotypu ortodoksyjnego muzułmanina: Nieustające i kłamliwe zapewnienia rządu izraelskiego nie znajdują odzwierciedlenia w faktach. Żydowska soldateska z sobie tylko znanych powodów eskaluje napięcie wzdłuż linii oddzielającej obie zwaśnione strony. Wobec przygniatającej przewagi wojskowej mówienie o „samoobronie" jest co najmniej nie na miejscu. Wezwanie prezydenta okrojonego państwa palestyńskiego Mahmuda Abbasa: „przyszło nam żyć w skomplikowanej rzeczywistości i musimy się dogadać", na razie pozostało bez odzewu.

MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 20 lipca Szef Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela, zwanych w skrócie CaHaLem, generał porucznik Omri Berkowitz potarł bolące skronie. Był najwyższym oficerem, faktycznym głównodowodzącym. Ponad nim stał jedynie cywilny minister. Jednak, jak często bywa w Izraelu, był nim emerytowany wojskowy. Taki układ sprawiał, że na ogół rozumieli się bez słów. Obaj doskonale znali swoje słabe i mocne strony, a żadne tarcia i personalne rozgrywki nie przesłaniały im istoty problemu. - Wiesz, że nie mogłem postąpić inaczej - obecny głównodowodzący, pełniący w przeszłości funkcję szefa Wojsk Pancernych Sił Obronnych Izraela, przypominał przebranego w mundur zażywnego pięćdziesięciolatka, z lekką nadwagą, przyciętymi włosami, obwisłymi policzkami i mięsistym nosem. - Wcale nie mam o to pretensji - cywilny minister Ehud Loew był dobre piętnaście centymetrów wyższy. Jasny garnitur nie maskował wystającego brzucha, co przy szczupłej sylwetce Loewa świadczyło o ewidentnym zapuszczeniu i braku ćwiczeń fizycznych. - Ale na przyszłość proszę chociaż o telefon. - Stary robił trudności? - Stanie za nami murem - Ehud Loew nie potrafił jednoznacznie ocenić premiera. Czasami brał w nim górę zdecydowany i twardy polityk. Czasami potrafił rozłożyć najbardziej przemyślaną operację. - To oficjalnie... - Nieoficjalnie mało go szlag nie trafił. Na przyszłość - palec wskazujący ministra został wycelowany w generała - nie ulegaj prowokacjom. - To znaczy, mam czekać, aż wybiją mi wszystkich ludzi? - Omri, nie histeryzuj. Rajd pancerny ze śmigłowcami za to, że jakiemuś palantowi na przejściu puściły nerwy? - To nie przez niego, tylko przez snajpera. - Takimi rzeczami zajmuje się wywiad wojskowy, a nie brygada czołgów. - Dobra, jak chcesz. Berkowitz nie lubił pouczania. Najlepiej działał, gdy polegał na własnej intuicji, a nie na politycznych kalkulacjach. Równocześnie był na tyle elastyczny, by umieć przekuć je na własną korzyść, bo przecież nie bez powodu został głównodowodzącym. Urodził się w Izraelu na rok przed tym, jak prezydent Egiptu Naser znacjonalizował Kanał Sueski. Jego dzieciństwo i młodość upływały w rytm następujących po sobie kryzysów i wojen. W 1973 roku trafił do 252 Dywizji Pancernej. Jak przez mgłę pamiętał egipską stalową nawałnicę przekraczającą kanał i zaskoczenie, że pogardzani do tej pory przeciwnicy są zdolni do czegoś podobnego. Wspomnienie wojny Jom Kippur prześladowało nie tylko jego. Wojna na dwa fronty z Egiptem i Syrią stanowiła koszmar dla każdego

stratega. Poniesione wówczas straty były dla Izraela bardzo gorzką pigułką. Ponad dwa i pół tysiąca zabitych. Dla postronnych obserwatorów liczba niezbyt wygórowana, w porównaniu z wieloma innymi wojnami wręcz mała. Dla każdego Izraelczyka - prawdziwa masakra, z którą ciężko się było pogodzić. Tamtą lekcję wziął sobie głęboko do serca. - Mamy dostatecznie dużo siły, żeby rozgromić tych sukinsynów pojedynczo czy też wszystkich na raz, ale proszę, nie każcie nam biernie wyczekiwać najgorszego. Sam wiesz, jak to demoralizuje. - Tfu, żebyś nie wypowiedział tego w złą godzinę - minister zakołysał się w fotelu na boki, poprawiając marynarkę. - Przez całe życie mam wrażenie, że nadciąga nieuchronny koniec, i za każdym razem wmawiam sobie, że nie mam racji. - Bo nie masz. Sytuacja jest... elastyczna. - Jak guma w majtkach mojej żony - żachnął się Berkowitz. - Od histerii płynnie przeszedłeś do dowcipów. Nie znałem cię z tej strony. - Widzisz, jaki jestem, no... elastyczny? Poza tym czas raczej nie gra na naszą korzyść. - Może i nie - zgodził się z generałem Loew. - Jedyne, co wypada zrobić, to jak najefektywniej wykorzystać podarowane nam lata. Jeszcze bardziej umocnić sojusze. Te dalsze, a przede wszystkim te bliższe. - Wtedy, w 1973, nie wyobrażałem sobie podobnej koncepcji. Przymierze z Egiptem i Jordanią nie mieściło się mi w głowie. - Sam widzisz. - Ale... nie dam złamanej szekli za tych drani z Damaszku i Teheranu. - Tylko nie kombinuj nic na własną rękę. Bonapartego nam tu nie trzeba. - Przecież mnie rozumiesz. - Owszem - sarkastycznie odpowiedział cywil. - Myślałem, że stoisz po mojej stronie. - Nie zaczynaj znowu. - Jeżeli to wszystko, to chciałbym pójść do domu - Berkowitz od początku spotkania wyglądał na zmęczonego. - Dobra, ale jutro narada. Masz być.

Generał kiwnął głową i wyszedł. Loew został sam. Lubił tę wieczorną porę bez kręcących się urzędników i oficerów, więc często zostawał po godzinach oficjalnego urzędowania. Prawie zawsze było coś do zrobienia i zaakceptowania, a stos dokumentów na biurku nie malał nigdy. Nawet wyciąg najistotniejszych informacji przekazywanych przez wojskowy wywiad Aman zawierał kilkanaście stron starannie wyselekcjonowanych meldunków. Syria-Iran-Turcja. Nowa oś państw wrogich Izraelowi nabierała konkretnych kształtów. Pierwsze dwa kraje tradycyjnie, gdyby tylko mogły, zepchnęłyby Żydów do morza. Turcja to zupełnie nowa jakość. Urażeni do żywego ambitni politycy z Ankary postanowili wykonać niebywałą woltę. Unia Europejska, broniąc swej kulturoworeligijnej tożsamości, czytaj: rynku pracy, wciąż zwlekała z przyjęciem Turcji do swojego grona. Miało to ten skutek, że laicki wcześniej kraj wkroczył na ścieżkę islamską. Tej alternatywy Bruksela raczej nie brała pod uwagę. Zatrzymani u wrót nowoczesnej Europy Turcy, wyzwalający się też z więzów wojskowej dyktatury, na fali renesansu islamu przypomnieli sobie o własnej wojowniczej i religijnej przeszłości. Cały Wschód kiedyś przecież należał do nich. Od Atlantyku po Persję, i od Jeziora Azowskiego po Ocean Indyjski. Nawet tureckojęzyczne ludy w Azji Środkowej i Kaukazie znalazły się w strefie zainteresowania Ankary. Paradoksem było z kolei to, że od początku istnienia NATO Turcy należeli do paktu. Uzbrojeni przez Amerykanów, stanowili zaporę dla ekspansjonistycznych zapędów Moskwy na południe. Nie po raz pierwszy takie działania wywoływały zupełnie niezamierzony efekt. Ale Ehuda Loewa już niewiele rzeczy mogło zdziwić. Nawet ostrożne, a z czasem coraz śmielsze kontakty Ankary i Teheranu. Na pozór oba kraje różniły się jak ogień i woda. Turcja - laicka jeszcze, nowoczesna, ukształtowana na wzór zachodni, z potężną i niechętną islamistom armią. Z drugiej strony teokratyczna republika islamska z ajatollahami mającymi wpływ na wszelkie decyzje rządu, za to z bronią jądrową, której nie posiadali Turcy. W Iranie - szyici, w Turcji - sunnici i sporo rozmaitych heretyków. Jedno, co ich łączyło, to granica. Syria w tym układzie wyglądała najgorzej świecka dyktatura młodego Baszara alAssada, syna Hafeza alAssada, nieprzejednanego wroga Izraela. Doprawdy zadziwiający konglomerat i, co najważniejsze, należało stale mieć ich na oku. Na szczęście Jordania i Liban tworzyły strefę buforową, a krótka granica z Syrią na Wzgórzach Golan wciąż w świadomości Arabów była ziemią gorzkiej klęski. Za to Arabia Saudyjska wolała zdecydowanie stanąć po stronie Izraela, tworząc z Egiptem i Jordanią przeciwwagę dla tamtej trójki. Układ sił i węzeł interesów, jaki się wytworzył, zdumiałby twórców żydowskiego państwa. Istniało niecałe siedemdziesiąt lat. Ciekawe, czy dociągnie do setki? Rozdział IV KAIR - EGIPT | 21 lipca Podziemna, nisko sklepiona jadłodajnia w okolicach bazaru była dla generała Ahmada Abu Akraba jedynym miejscem, gdzie miał chwilę spokoju. Duszne korytarze Egipskiego Ministerstwa Obrony, pełne przelewającego się umundurowanego tłumu, drażniły go nad wyraz. Abu Akraba irytowało nie tyle samo ministerstwo, co fakt, że utknął na podrzędnym stanowisku, zamiast dowodzić jednostką bojową. Bez większego entuzjazmu popatrzył na miskę kuskusu z baraniną i popchnął ją dalej w głąb stolika. Z górnej kieszeni uniformu w piaskowym kolorze wyciągnął paczkę cameli. Zapałka potarta o draskę strzeliła obok. Porucznikadiutant, cały czas pozostający za plecami Abu Akraba, przypalił papierosa.

- Panie generale, jest major Fadila - zaraz potem doszedł Akraba konfidencjonalny szept porucznika. O tej porze jadłodajnia trzeszczała w szwach. Wszystkie wolne miejsca od dawna były zajęte. Oczywiście, dla oficera miejsce po prostu musiało się znaleźć. Zwłaszcza dla takiego, który był przyjacielem Ahmada Abu Akraba. Autorytet, jakim się cieszył generał w jadłodajni, wynikał z pozycji zajmowanej w hierarchii władzy. Dla właściciela częsta obecność tak znamienitego klienta podnosiła renomę lokalu. Wypuszczając kłąb dymu ku sufitowi, generał spod wpół przymkniętych powiek przyjrzał się majorowi. Stanowili swoje całkowite przeciwieństwo. Ahmad Abu Akrab, sześćdziesięcioletni otyły mężczyzna w pomiętym mundurze, z ciemnymi od zarostu policzkami jak u buldoga i byczym karkiem, najlepsze lata miał już za sobą. Major Omar Fadila wprost przeciwnie. Wysoki i przystojny, starannie wypomadowane czarne włosy zaczesywał do tyłu. Jego twarzy nadawał szyku zabójczy cieniutki wąsik. Tylko cera obu oficerów była taka sama - oliwkowa. Major Fadila siadł po drugiej stronie stolika na krześle usłużnie podsuniętym przez właściciela i palcem wskazującym lewej dłoni ostrożnie przesunął na bok miskę z niedojedzonym kuskusem. Prawą ręką rozpiął pod szyją guzik mundurowej koszuli. Czapkę odłożył obok. - Szukałem pana, generale - ciemne oczy majora spoczęły na Abu Akrabie. - W biurze ciężko wytrzymać. Właściciel osobiście wymienił popielniczkę na czystą, uprzątnął stolik z niedojedzonych resztek, na ich miejsce ustawiając serwis do herbaty. Małe filiżanki w geometryczne wzory cieszyły oczy. - Jak podróż? - zapytał Abu Akrab. Garnizon majora znajdował się w Abu Simbel na dalekim południu Egiptu, tuż przy granicy z Sudanem. - Szczerze mówiąc, tak sobie - Fadila upił łyk. - Ja właśnie w tej sprawie. Generał milczał, z pozoru bardziej zainteresowany niebieskim pasmem dymu unoszącym się do góry niż rozmówcą. Znali się jednak zbyt długo, by takie gierki robiły na majorze wrażenie. - Odprawa dopiero jutro - odparł w końcu Abu Akrab. - Ale pan oczywiście wie, o czym będzie na niej mowa, generale. - Kiedy służyłem z twoim ojcem... - Abu Akrab przerwał, bo papierosowy dym zadrapał go w gardle - mieliśmy w sobie cierpliwość i pokorę, której tobie wyraźnie brak. - Jesteśmy zaniepokojeni - cicho odrzekł Fadila. Na pozór nic nie uległo zmianie. Przestrzeń wypełniał taki sam gwar i szum. Klienci tłoczyli się w

przejściach i pod ścianami. Posługacze roznosili posiłki, a jednak... Adiutant generała nabrał powietrza do płuc i powoli je wypuścił. Major balansował na niebezpiecznie cienkiej linie. - Mów. - W ciągu kilku ostatnich miesięcy rozszerzony został zakres prac przy rozbudowie mojego garnizonu oraz kilku okolicznych. - To jeszcze na nic nie wskazuje, a z tego, co wiem, ochrona granicy z Sudanem stanie się priorytetem - zauważył Abu Akrab z ponurym uśmiechem. - Co zresztą wcale nie powinno cię dziwić. Dla poprzedniego prezydenta Hosniego Mubaraka Sudan był jak cierń w dupie. Jakby nie dość było w Egipcie religijnych fanatyków, przez pustynną granicę wciąż napływali nowi. Zresztą ruch odbywał się w obu kierunkach, bo władze w Chartumie łaskawym okiem patrzyły na fundamentalistów, same często posługując się podobną retoryką. Egipcjanie nie mogli też nie zauważyć wpuszczenia do Sudanu Chińczyków - eksploatujących złoża nafty w zamian za wydatną pomoc finansową, militarną i ochronny parasol polityczny na arenie międzynarodowej - a co za tym idzie, poważnego wzmocnienia południowego sąsiada Egiptu. Poza racjami geopolitycznymi szczególnie jedna rzecz irytowała Mubaraka: spośród wielu zamachów na jego życie do najpoważniejszego doszło w stolicy Etiopii Addis Abebie w 1995 roku. Kilkunastu zamachowców uzbrojonych w przeciwpancerne granatniki i karabiny maszynowe ostrzelało wówczas jego opancerzoną limuzynę. Prezydent przeżył, a sprawcy schronili się w Sudanie. Po śmierci Mubaraka te resentymenty odeszły w przeszłość, lecz reszta powodów do niepokoju pozostała. Wciąż bowiem rządziła armia: świecka i utożsamiana ze zmarłym dyktatorem. - Tam na południu są tacy sami bracia jak my. Może nawet lepsi - myśl o uszczelnieniu granicy z Sudanem była Fadilowi nie w smak. Promieniujące stamtąd idee poruszały wyobraźnię młodego oficera. Nie tylko zresztą jego. Niektórzy dość już mieli porządków, jakie przez ponad trzydzieści lat wprowadzał Mubarak, a usiłowali utrzymać jego następcy. Takie niezadowolenie w armii może być groźne. Poprzednik Mubaraka Muhammad Sadat został poszatkowany kulami w czasie defilady właśnie przez wojskowych będących zwolennikami państwa islamskiego. Następca był dużo ostrożniejszy. Armię na wszystkich jej poziomach infiltrowali agenci służb bezpieczeństwa i kontrwywiadu. Z niepokornymi rozliczano się natychmiast. Widać Fadilę i jego kolegów trudniej było przestraszyć lub struktury władzy po odejściu Mubaraka zaczęły się sypać. - Posłuchaj, Omarze, u mnie pomocy nie znajdziesz. - Myślałem... - Nieważne, co myślałeś - cicho, ale brutalnie przerwał generał. - Świata nie zmienisz. Przynajmniej nie teraz i nie sam. Radzę ci ze względu na pamięć twojego ojca, którą szanuję, daj sobie spokój. Jeżeli się wychylisz, zniszczą cię. Szybko i bez litości. Zresztą przysięgałeś. - Przysięgałem również Allahowi. - Mam sześćdziesiąt lat i jestem urzędnikiem. Rozumiesz, Omarze: urzędnikiem. Nie o tym marzyłem,

forsując kanał i nacierając na Synaj. Chciałem zostać zwycięzcą lub męczennikiem, a stałem się biurokratą. Wysyłam zamówienia na części zamienne i sprawdzam racje żywnościowe, żebyście nie zdechli z głodu. - Co to ma do rzeczy? - Potrzebny jest czas. Nic nie trwa wiecznie. Kto wie, co się jeszcze stanie? - Nic się nie zmieni. - Albo wszystko zmieni się szybciej, niż myślisz. Insz' Allah! Ponure oblicze majora przecięła pionowa zmarszczka na czole. Generał odczekał chwilę w ciszy. - Wojna nie zawsze jest dobra. Pokój ma swoje dobre strony - Abu Akrab nie chciał, by syn jego przyjaciela wplątał się w jakąś kabałę. Zwłaszcza że przy okazji kontrwywiad dobrałby się i do niego. Czuł się staro, fakt. Wcale nie zmieniało to jednak nastawienia generała. Widział wiele i przeżył wiele. I nieodmiennie wciąż miał ochotę na więcej. - Pamiętaj o jednym. - Tak. - Bóg jest wielki. - Nigdy o tym nie zapominam. JEROZOLIMA - IZRAEL | 22 lipca Abdul Saleh tej nocy nie spał. Czas spędził na modlitwie i rozmyślaniach. Robił tak zresztą często. Nic nie poganiało Saleha do przodu. Imał się wyłącznie dorywczych zajęć -czasami pracował na budowach, czasami pomagał układać towar w sklepach okolicznych sprzedawców. Potrzeby miał niewielkie. Samoograniczenie nie wynikało z warunków, raczej z cech charakteru Saleha. Umył starannie ciało i ogolił twarz. Wychodząc z zaparowanej łazienki, wstąpił do kuchni, skąd zabrał garść daktyli i schował je do kieszeni spodni. Młodsze rodzeństwo, zajęte własnymi sprawami, zdawało się nie dostrzegać brata. Jedynie najmłodsza dziesięcioletnia Dżamila poświęciła mu więcej uwagi. Abdul przytknął palec do ust i uśmiechnął się do siostry. Nie żegnał się z nikim innym, chyłkiem przemykając do drzwi wejściowych. Ubrany w błękitne dżinsy i jasną koszulę wyszedł na zewnątrz. Była siódma rano. Już na niego czekali. Trzej najbliżsi towarzysze, którzy od jakiegoś czasu nie odstępowali Abdula niemal na krok, poprowadzili go krętym labiryntem wąskich uliczek arabskiej części miasta. Mieszkanie, do którego weszli, przypominało zagraconą ruderę lub skład nieużywanych mebli. Dalsze przygotowania przebiegły już szybko. Zdjął koszulę i założył pas. Podłączono ładunki. Ostatnią podróż szahid musiał odbyć sam.

Na przystanku autobusowym kłębił się tłumek podróżnych, jakieś piętnaście osób. Cywile i dwaj żołnierze z karabinami przewieszonymi przez plecy. Saleh stanął nieco dalej. Zerknął na zegarek. Dochodziła dziewiąta rano. Do przyjazdu miejskiego autobusu zgodnie z rozkładem pozostały dwie minuty. Andrzej Wirski znudzonym wzrokiem obrzucił stojących przed nim rezerwistów. Obowiązująca w Izraelu ustawa o powszechnym obowiązku służby wojskowej sprawiała, że takich jak ci dwaj widywano prawie wszędzie. Kobiety i mężczyźni w pół wojskowych, pół cywilnych strojach, często z bronią, podążali do jednostek lub z nich wracali. Termin „naród pod bronią" nabierał tutaj zupełnie nowego znaczenia. Reszta pasażerów wyglądała zupełnie przeciętnie. Obrócił głowę w lewo, spodziewając się dojrzeć spóźniony środek transportu. Zamiast tego ujrzał samotną postać podążającą środkiem chodnika. Takich osób nie spotyka się codziennie. Uroda dziewczyny przykuwała uwagę, bo zupełnie odbiegała od tutejszych kanonów. Bardziej wyglądała na Europejkę z jasną, niespaloną przez słońce skórą. Na ostatnich dwudziestu metrach przyśpieszyła, aby zdążyć na autobus wyłaniający się właśnie zza zakrętu. Wirski sprawdził numer. To jego linia. Poczekał, aż pojazd przystanie, puszczając przodem resztę pasażerów. Tylny pomost wydawał się pusty. Przypomniał sobie o bilecie, ale ten kupuje się u kierowcy, jak poinformował go Bielski, kiedy przedwczoraj przyjechali do Jerozolimy. Pułkownik nie miał dla niego zbyt dużo czasu. Zresztą, większość spotkań, jakie odbywał, miała poufny charakter, a nie wszystko było przeznaczone dla uszu Wirskiego, stąd samotne wyprawy na miasto. Czuł się oficerem służby czynnej, a nie turystą, więc niechętnie przyjmował to przymusowe lenistwo. Pocieszał się, że skoro pułkownik Koźmiński zaplanował taki etap, to zapewne ma on czemuś służyć, a i dla niego może okazać się pożyteczny. Wsiedli prawie wszyscy. Na przystanku pozostał jeszcze tylko on i dobiegająca dziewczyna. Szarmanckim gestem wskazał jej drzwi, jakby na przystanku stała elegancka limuzyna, a nie miejski gruchot. To już wszyscy. Nie, jeszcze nie. Kątem oka dojrzał podbiegającego Araba. Coś było nie w porządku. I to bardzo. Wzrok szaleńca i rozchełstana koszula. Co on ma na sobie? - Allah akbar! Na analizę sytuacji pozostały Andrzejowi najwyżej ułamki sekund. Jeżeli się myli, najwyżej dostanie po gębie. Złapał wpół wspinającą się po stopniach dziewczynę i wyszarpnął na zewnątrz. Jej łokieć trafił go w skroń. Na szczęście nie krzyczała, zdjęta przerażeniem. - Ucie... - polski pomylił mu się z angielskim, ale hasło było aż nadto wyraźne. - Allah... Abdul Saleh z rozpędem wpadł przez otwarte automatyczne drzwi środkowego pomostu i wbił się w skłębiony tłum. Miał do siebie żal. Powinien przecież wsiąść powoli i dopiero wtedy zdetonować ładunek, ale chciał mieć to już za sobą. Dla niego bramy raju otwarły się z hukiem, kiedy nacisnął

trzymany w dłoni ręczny detonator. Impuls z baterii popłynął do zapalników. Eksplozja ładunku rozerwała najbliższych na strzępy. To na nich skupiła się główna siła wybuchu. W ciągu ułamka sekundy wyleciały wszystkie szyby autobusu. Spośród dwudziestu czterech pasażerów dziesięciu zginęło na miejscu. Czterech dalszych miało umrzeć wciągu najbliższych kilku minut. Wirski ocalał niejako przez przypadek. Jeszcze sekunda, dwie i wsadziłby nogę do środka. Nie słyszał dosłownie nic, ogłuszony eksplozją. Na razie leżał na lewym boku. Otworzył oczy. Przed sobą dojrzał plecy kobiety. To on przyjął na siebie podmuch zdetonowanej bomby. Siłą rzeczy jej obrażenia powinny być mniejsze. Zerknął za siebie. Przez otwarte drzwi zobaczył kłębowisko skrwawionych ciał. Żółć podeszła mu do gardła. Przełknął ślinę. Niewiele pomogło. Splunął na chodnik. Wszystko trwało sekundę, po której upływie wyszkolony umysł podjął działanie. Z płonącego piekła wyciągnął jeszcze jedną osobę leżącą na stopniach, kiedy ktoś delikatnie zaczął odciągać go dalej. Brodata twarz ratownika wydawała się nierealna. MINISTERSTWO HANDLU, JEROZOLIMA - IZRAEL | 22 lipca Przewodniczący amerykańskiej delegacji Patrick Steward przed wejściem do sali konferencyjnej dopiął guziki marynarki. Podał rękę izraelskiemu wiceministrowi i zasiadł na przygotowanym dla niego miejscu. Reszta urzędników postąpiła podobnie. Dyplomatyczne uśmiechy nie były w stanie ukryć niepokoju. Rozmowy, zamiast nabierać tempa, stanęły w miejscu. Impas nie wynikał oczywiście ze złej woli żadnej ze stron, raczej z zaistniałych okoliczności. Zamiast dyskutować o handlu, coraz częściej zbaczano na politykę, z wszelkimi tego negatywnymi skutkami. - Miło mi pana gościć. Jak zawsze zresztą - dobrotliwy wygląd podstarzałego wujka działał na korzyść Mosze Shlaina, trochę safandułowatego starszego pana mającego trudności z odróżnieniem importu od eksportu i wzrostu PBK od inflacji, o stopach procentowych nie wspominając. Na taki image kilku słabo przygotowanych rozmówców dało się nabrać. W rezultacie kontrakty okazały się dla nich nie tak korzystne, jak to wyglądało na pozór. - Pragnę zauważyć, że to już nasze trzecie spotkanie - Steward otworzył teczkę w skórzanych okładkach i zerknął na plan dzisiejszych obrad. - Nie bawi się pan dobrze w Izraelu? - O, jak najbardziej. Amerykanin i Shlain grali w tej samej lidze, a zestaw dyplomatycznych umizgów opanowali do perfekcji. - Jeżeli mogę w czymś pomóc... - Wszystko w najlepszym porządku - Patrick przerzucił kilka stron w poszukiwaniu interesującego go dokumentu. Specyfikacja dotycząca hybrydowego silnika General Electric powinna być gdzieś tutaj.

O, jest. - Jeżeli mogę zaproponować coś do picia, to chętnie... - wiceminister odchylił się do tyłu, gdy za nim stanął jeden z młodszych urzędników i szepnął mu coś do ucha. Beztroska, jowialna mina znikła bez śladu. Wszystko trwało jakieś pół minuty. Steward zerknął w bok. Wśród reszty Izraelczyków zapanowało poruszenie. - Muszę... - zaczął Shlain, ale zaraz przerwał. - Przed chwilą dokonano zamachu bombowego. Są ofiary. Prawdopodobnie również cudzoziemcy. - Amerykanie? - Może. Nie wiem. - Co pan proponuje? - Odłóżmy spotkanie do jutra. Dobrze? - Oczywiście. Patrick Steward wstał. - Jest mi przykro. Naprawdę. Mosze Shlain smętnie kiwnął głową i odszedł. - John! - Steward przywołał asystenta. - Sprawdź, czy był tam ktoś z naszych. No, co jest? Patrickowi nie podobał się wyraz twarzy podwładnego. - Telefon Ashley nie odpowiada. SZPITAL HADASSAH, JEROZOLIMA - IZRAEL | 22 lipca - Auuć! - Mogło być gorzej - lekarz odłożył plastry i przyjrzał się własnemu dziełu. Kilka szwów ponad linią włosów, siniak na policzku i cieniutka krwawa pręga ponad prawym okiem. No, jeszcze stłuczony łokieć i otarcia dłoni. - Można powiedzieć, że wykpiła się pani tanim kosztem. - Proszę?! - Mówię, że wykpiła się pani tanim kosztem. Mimo to zostawimy panią na obserwacji - lekarz mówił wyraźnie i głośno, ale nadwerężony słuch nie chciał jeszcze wrócić do normy. - Wcale tak tego nie odczuwam. - Ten gość, który panią zasłonił, to dopiero wyglądał.

- Co z nim? - na razie nie czuła jeszcze bólu i niewiele pamiętała. - Siła eksplozji poszła ponad wami. W zasadzie decydowały ułamki sekundy. Pielęgniarka wywołała lekarza na zewnątrz. Ashley została sama. Wyłożone białymi kafelkami ambulatorium na szczęście miało lustro. To, co zobaczyła, zdjęło ją zgrozą. Opuchlizna i siniaki na twarzy nabierały kolorów. Pamięć się odblokowała. O Boże... Ostatnie, co zapamiętała, to dość wysoki, dwudziestoparoletni mężczyzna przepuszczający ją przodem. Jakiś krzyk i siła wyrywająca ją z wnętrza autobusu. Własne przerażenie i huk, po którym ogłuchła. Poszukała wzrokiem torebki. Musi zadzwonić do Stewarda. Będą się martwić. Wszystko przez głupi przypadek. Rozmowy zdawały się grzęznąć w lotnych piaskach. Steward dał jej dzień wolnego, by znalazła sposób na podejście Shlaina. Wyprawa do Jad Waszem wydawała się dobrym pomysłem. Chciała pobyć sama. Najlepsze pomysły przychodziły właśnie wtedy. Poza tym upewniała się trzy razy, czy jest bezpieczna. Wszyscy zapewniali, że tak. Komórki nie dało się uruchomić. Jeszcze tego brakowało. Musi skorzystać ze stacjonarnego. Wyjrzała na korytarz. - Prze... W zabiegowym naprzeciw ujrzała lekarzy opatrujących zakrwawioną postać. Siedzący na taborecie blondyn spojrzał w jej stronę. Jego widok z czymś się Ashley skojarzył. To chyba ten Żyd, którego wyjątkowa przytomność umysłu ich uratowała. Widok zasłonił policjant zadający rannemu pytanie i drugi w kamizelce kuloodpornej, stojący z pistoletem maszynowym przed wejściem. Wychodzenie na korytarz to nie był dobry pomysł. WIECZORNE WYDANIE „FAKTÓW PO FAKTACH" TVN 24 | 22 lipca - Panowie, moje pierwsze pytanie brzmi: jak mogło w ogóle do tego dojść? Przyznam szczerze, mnie jako laikowi takie rzeczy nie mieszczą się w głowie. Czyżby izraelskie służby specjalne zaspały? Są przecież uważane za najlepsze na świecie. Co się nagle stało? Swoje pytanie kieruję do pana generała Dębickiego - prowadzący program dziennikarz wskazał dłonią zasiadającego najbliżej niego emerytowanego wojskowego. - Problem bliskowschodniego terroryzmu jest bardzo złożony - generał wyglądał dystyngowanie z czupryną siwych włosów i starannie przystrzyżonymi wąsami. - Pragnę zauważyć, że podobnych zamachów na terenie Izraela nie notowano od bardzo dawna. Z tego, co wiemy, do zamachu przyznał się Hamas, a właściwie jego zbrojne skrzydło, czyli Brygady Izz adDina alKassama, w odpowiedzi na rajd wojsk izraelskich na wioskę Bajt Hanun... - Czyli mamy niekończącą się spiralę przemocy, raz z jednej, a raz z drugiej strony? - I tak, i nie - Dębicki nabierał rozpędu. - Rajd również był odpowiedzią na atak...

- No tak. Wniosek wynika z tego jeden: nikt i nic nie jest w stanie powstrzymać ekstremistów dziennikarzowi udało się wtrącić zawczasu przygotowaną prostą konkluzję. - Zupełnie nie mogę zgodzić się z opinią pana generała. - Proszę? - prowadzący na sekundę stracił orientację. - Teraz pan generał Krywko. Krywko, w odróżnieniu od Dębickiego, ubierał się po sportowemu. Wygoloną na zero jajowatą głowę nosił dumnie podniesioną do góry. Nie znosili się z Dębickim jak wściekłe psy, a powody tak głębokiej niechęci ginęły w mrokach przeszłości. Oddzieleni od siebie dwoma cywilnymi ekspertami, zajmowali przeciwne miejsca przy półokrągłym stole. W innym przypadku mogliby się na siebie rzucić z pięściami. Prowadzący program po cichu liczył na taki finał, choć nie był pewien, czy nie popsułoby to wizerunku jego samego bądź programu. Za to na pewno przy takim newsie zbladłyby natychmiast afery polityczne i skandale gwiazdek sceny. Rekordy oglądalności na YouTubie gwarantowane. - Kruchy rozejm, a mam nadzieję, że nie dojdzie do jeszcze większego rozlewu krwi, nie jest na rękę żadnej ze stron. To swoisty stan zawieszenia, niesatysfakcjonujący ani rządu Palestyny, ani obecnej koalicji rządzącej Izraelem. Co więcej, umiarkowany rząd Fatahu kontroluje jedynie Zachodni Brzeg. Strefa Gazy pozostaje we władaniu fanatycznych bojówkarzy islamskich. Wcześniej czy później coś z tym trzeba zrobić. Prawdopodobnie wcześniej, bo czas działa na niekorzyść Izraela. - Jak do tej pory dawali sobie radę - nieśmiała uwaga jednego z politologów chcącego włączyć się w dyskusję rozsierdziła Dębickiego. - W trakcie mojej misji w regionie... - Pan, zdaje się, przebywał w Syrii? - zapytał dziennikarz. - Tak - generał nieco rozluźnił zaciśnięte zęby. - W jej trakcie miałem możliwość bliższego przyjrzenia się sprawom, o których tutaj dyskutujemy. Pan - tu zerknął na jednego z cywilów - sądzę, takiego rozeznania nie posiada? - Byłem w Damaszku, Ammanie i Bagdadzie. - Zgoda. Nie przeczę, ale jak blisko podszedł pan do linii granicznej Syrii i Izraela? - To strefa wojskowa. - No właśnie. - Wróćmy do meritum sprawy. Wśród ofiar w pierwszych doniesieniach mówiło się o rannym obywatelu polskim. Później ta informacja została zdementowana. W oficjalnej nocie Polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych tę wiadomość określono jako nieodpowiedzialną. Krywko z dłońmi ułożonymi na poręczach fotela postanowił uprzedzić Dębickiego.

- W swojej wieloletniej służbie nieraz miałem do czynienia z nie do końca sprawdzonymi informacjami, a biorąc pod uwagę chaos panujący na miejscu zamachu, nie ulega wątpliwości, że ktoś mógł się pomylić. - A nie uważa pan, że jakieś organizacje próbują zagrać tutaj polską kartą? - Nie za bardzo wyobrażam sobie, kto mógłby to być. Mamy dobre stosunki z Izraelem. - Może nie o niego tu chodzi - zasugerował prowadzący. - Prowadzimy wojnę z terroryzmem. Bierzemy udział w operacjach ONZowskich. - To, co pan mówi, nie ma sensu - Dębickiemu, rozbawionemu jak rzadko kiedy, zagościł na twarzy uśmiech. - Warszawa nie ma w tym rejonie żadnych strategicznych interesów. Jak mówię, jest to dziennikarska kaczka lub pomyłka. - Jaki więc dla najbliższej przyszłości Izraela będzie skutek dzisiejszego zamachu, w którym, jak przypomnę, śmierć poniosło kilkanaście osób i wiele zostało rannych? - Moim zdaniem nic się nie zmieni. Już w latach dziewięćdziesiątych byliśmy świadkami autobusowego terroryzmu - politolog z uporem godnym lepszej sprawy postanowił zaakcentować swą obecność. - Ofiary szły wtedy w dziesiątki. Niepokoi mnie za to nadmierne rozluźnienie służb bezpieczeństwa. Mimo niewątpliwych sukcesów Izrael wciąż nie potrafi poradzić sobie z powracającym ekstremizmem palestyńskich liderów... - Otóż to! - podchwycił natychmiast dziennikarz. - Popularność zyskuje obecnie niejaki Dżamal Hassan Tabet - odczytał nazwisko z kartki. - Postać nieco tajemnicza. Niewiele o niej wiemy. - Panie redaktorze - Dębicki uznał się za eksperta także w tym temacie. - Tacy jak Tabet pojawiają się jak gwiazda nad Betlejem, by równie szybko zniknąć. Ich życie mierzy się w miesiącach, tygodniach, a nawet dniach. - Stają się podstawowym celem dla nagonki, jaką prowadzą izraelskie służby specjalne - pośpieszył z wyjaśnieniami Krywko. - Często nawet nie wiemy, w jaki sposób zostają wyeliminowani. - Rakieta wystrzelona przez samolot bądź śmigłowiec - dodał orientalista zaproszony do studia na okrasę. - To jedne z popularniejszych metod. - Panie profesorze! Zwracam się z pytaniem do naszego czołowego znawcy spraw bliskowschodnich, pana profesora Zbigniewa Dalewskiego z Instytutu Orientalistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Proszę nam powiedzieć, jakie są prognozy na najbliższe miesiące i lata? - To bardzo trudne, ale i interesujące pytanie - twarz naukowca skryta za przyciemnionymi okularami emanowała niekwestionowanym autorytetem. - Sytuacja, chociaż wydaje się stabilna, bardzo szybko może ulec zmianie. Przypomnę, że od 1948 roku, czyli od chwili powstania niepodległego państwa żydowskiego, stoczono w regionie sześć wojen o sporym natężeniu. Okresy pomiędzy nimi również nie należały do najspokojniejszych.

- Czyżby na horyzoncie majaczył kolejny konflikt? - Nie chciałbym okazać się złym wieszczem, ale jest to bardzo możliwe. - Czyżby? - Krywko był odmiennego zdania. - Częstotliwość, z jaką powtarzają się ataki, jest zaskakująco regularna. - A co z inicjatywą Unii Europejskiej? Środki przeznaczone na wykonanie zadania przedstawiają się imponująco. - Obecność „błękitnych hełmów" na którejś granicy niewiele tutaj zmieni, a nie wyobrażam sobie, by rządy poszczególnych europejskich państw chciały angażować własne siły na polu bitwy stanowiącym domenę Izraela i jego oponentów. - Nie działałyby jako swoista straż pożarna? - Wykluczone. - A to dlaczego? - Po pierwsze brak politycznej woli. Nikt nie będzie działał w próżni. Społeczeństwa większości krajów nie popierają Izraela, co nie znaczy, że automatycznie ich sympatię wzbudzają Arabowie. Wspomnę tylko problem muzułmańskiej imigracji. Po drugie taka sytuacja jest wygodna. Swoisty status quo. Idealny dla wszystkich zainteresowanych. - Przyszłość więc rysuje się raczej w czarnych barwach - podsumował dziennikarz. - Zobaczymy. Wszystko jest możliwe. SZPITAL HADASSAH, JEROZOLIMA - IZRAEL | 23 lipca - Nie. Nic mi nie jest... - Wirski już od kilku minut wałkował przez telefon ten sam temat. - Jeżeli coś ci trzeba, to wiesz.. - Wiem, wiem. - Nieźle nas to z chłopakami ruszyło - w głosie sierżanta Piotra Piaseckiego pełniącego funkcję tymczasowego dowódcy plutonu pod nieobecność Wirskiego brzmiała nieskrywana troska. - Jak nastroje? - Obecnie? Lepiej nie mówić. Godlewski już chciał do ciebie jechać. - Pieprzysz.

- A skąd! Jeden z tutejszych Arabusów prawie dostał w mordę od Nowaka, jak tylko zaczął wychwalać tych pieprzonych cepów. Andrzej poczuł na plecach zimny dreszcz. Piasecki to dobry żołnierz, ale tylko sierżant. Co prawda sierżantami armia stoi, ale pluton bez regulaminowego dowódcy staje się jedynie zbieraniną indywidualności. Zwłaszcza taki pluton. Do sił specjalnych nie trafiali przypadkowi ludzie. Takich eliminowała selekcja. W końcu zostawali najlepsi, co nie znaczy - najpokorniejsi. Tygodniowa nieobecność przełożonego, i rozpoczęło się łazikowanie. Musi poprosić Bielskiego o powrót. Tak będzie najlepiej dla wszystkich. - Trzymaj ich krótko. - Robię, co mogę - odparł urażony Piasecki. - Żadnych nieregulaminowych zagrywek. - Lepiej, jak sam im to powiesz. - Za kilka dni postaram się już być. Nie mówię, kiedy, bo sam nie wiem. Miejscowi dostali szału. - No, ja myślę. Ciche pukanie do drzwi izolatki zirytowało Andrzeja. Kolejne wyjaśnienia? Powiedział już wszystko. Nawet po trzy razy. - Słuchaj, muszę kończyć... - Rozumiem. Pielęgniarka przyszła dać ci zastrzyk... - Chciałbym, ale to raczej miejscowa bezpieka. - Aha... - Zadzwonię. I pamiętaj, kogo tu reprezentujesz. - Najjaśniejszą. Oczywiście. - Będziemy w kontakcie. Perspektywa kolejnego przesłuchania nie wzbudziła entuzjazmu Wirskiego. - Panie pułkowniku, trzeba było wchodzić - po drugiej stronie zamiast policjanta czy tajniaka stał attache wojskowy polskiej placówki dyplomatycznej, pułkownik Artur Bielski. - Nie chciałem przeszkadzać. Słyszałem, jak rozmawiacie - wojskowy przekroczył próg z niepewną miną, zupełnie nieprzystającą do rangi i funkcji, którą sprawował.

- Dobrze, że pan jest. - Czym mogę służyć? Bielski przysiadł na jedynym krześle w izolatce. Wirskiemu do siedzenia pozostało jedynie łóżko. - Postawię sprawę jasno. Zostałem wysłany ze ściśle określonym zadaniem i mam wrażenie, że powinienem przebywać ze swoimi ludźmi, a nie bawić się dłużej w turystę. - Stawiacie mnie w niezręcznej sytuacji, poruczniku. Pułkownik Koźmiński wyraźnie powiedział, co mam z panem zrobić. - Nie wiem, co powiedział Koźmiński, ale czas mojej kwarantanny dobiegł końca. - Jak chcecie - Bielski bezradnie rozłożył ręce. Początkowy zatarg poszedł w niepamięć i powoli zaczął przekonywać się do Wirskiego. Poboczne zajęcia porucznika przestały go interesować. Widać tak miało być. Nie jego sprawa. - A wiecie? Musieliśmy zdementować informację o waszej obecności na miejscu wybuchu. - Zdaje się, że wiem, kto maczał w tym palce. Polski żołnierz przebywający na terenie Izraela. Jedyny wiarygodny świadek i ofiara zarazem to dla mediów pożywka, na jakiej można pojechać przez tydzień. - Izraelczycy chętnie poszli nam na rękę. - Wyobrażam sobie. - W pierwszej chwili, kiedy się o tym dowiedziałem, nieźle się wystraszyłem - smętny uśmiech przemknął przez usta Bielskiego. - O ambasadorze nie wspomnę. Wirski parsknął śmiechem. - Proszę go pozdrowić. - Sami to zrobicie. Będzie w Jerozolimie za trzy dni. - Będę zaszczycony. - Nie kpijcie. To miły facet. Czasem tylko trochę zagubiony. - Zapamiętam. Wirski zerknął na drzwi. Wrażenie, że ktoś za nimi stoi, nie opuszczało go od dłuższej chwili. Zdecydowanie nie lubił takich podchodów. To była jego domena. Powoli wstał i ruszył w ich stronę. - Jakiś problem?

- To się zaraz okaże. Złapał za klamkę i szarpnął drzwiami, otwierając je na oścież. - O Boże, ale mnie pan przestraszył - brunetka w białym szpitalnym szlafroku frotte prawą dłonią ściskała fałdy materiału tuż przy gardle, lewą na wysokości pasa, szczelnie osłaniając figurę. Właściwie to chciałam... Już ją gdzieś widział. Czyżby to... Mimo otarć i stłuczeń nadal wyglądała interesująco. - Macie gościa, poruczniku - Bielski odezwał się po polsku. - Nie będę dłużej przeszkadzał. Wymijając Andrzeja, otaksował dziewczynę uważnym spojrzeniem. - No, no. Nie wiem, o co chodzi, ale ta pani ma potencjał - uścisnął dłoń Wirskiemu i skinął uprzejmie głową kobiecie, na której ustach zagościł niepewny uśmiech. - Eeee... jeżeli przeszkadzam - wymiana zdań w obcym języku, na pewno na jej temat, deprymowała. Jasna cholera, robiła z siebie idiotkę, ale naprawdę chciała tylko podziękować. Absurdalna sytuacja wytrąciła ją z równowagi. A to, jak dała się zaskoczyć pod drzwiami, wyszło zupełnie fatalnie. - To pani niezdecydowanie jest wyjątkowo urocze. Proszę wejść - powiedział Andrzej. - Mam na imię Ashley i zdaje się, że to panu zawdzięczam ratunek - kiedy już znalazła się w środku, początkowe obawy zaczęły ją opuszczać. - Andrzej. To znaczy Andrew. Andrzej? Ciekawe imię jak na Żyda. W ogóle jego postać odbiegała od popularnego stereotypu. Ciemny blondyn, nawet dość przystojny. Czy wśród tutejszych zdarzają się blondyni? Nie była pewna na sto procent. Może pochodził z Europy albo Ameryki. No cóż, jest mu coś winna. - Cieszę się, że mogłem pomóc. Przyzwyczaiła się do męskich spojrzeń. Niektórzy pożerali ją wzrokiem z oddali. Ci, którym wystarczyło odwagi, starali się zbliżyć. Najczęściej robili to zupełnie nieudolnie. Odzywki na poziomie: „hej, mała, może wyskoczymy na kawę?", traktowała jako część ciężkiej doli bycia kobietą, bo przecież miała jeszcze intelekt. Nie zaszłaby tak wysoko w Departamencie Handlu na samej urodzie. To dobre dla panienek poszukujących męża. Uroda, inteligencja i ambicja to niebezpieczna mieszanka wywołująca u samczej populacji zachwyt, u kobiet zaś wyłącznie zawiść. Stojący przed nią mężczyzna zdawał się tego nie dostrzegać. To dobrze czy źle? Na pewno lepiej bez tych idiotycznych maślanych spojrzeń. Chyba nie zrobiła na nim wrażenia. Na pewno nie w tym, co miała na sobie, i jak wyglądała. - Lekarz powiedział...

- Nie ma sprawy - Wirski chrząknął. Dopiero teraz zauważył, jak ma sucho w ustach. - Mimo wszystko jestem wdzięczna. - Szkoda, że w takich okolicznościach. - To faktycznie przykre. - W innych byłbym bez szans - po raz pierwszy od dawna Andrzej czuł w głowie pustkę. Bardzo dawno temu wysłuchał w radiu wywiadu ze znanym polskim aktorem. Na pytanie: „co by pan zrobił, spotykając nagle kobietę życia", gwiazdor odpowiedział po chwili namysłu: „nic". Wtedy go to bawiło. Teraz nie. - Bez szans na co? - w ciemnych oczach dziewczyny przeskoczyły rezolutne iskierki. Bezradnie rozłożył ręce. Prowokowała? Zupełnie bez sensu. - W mojej pracy niezbyt często spotykam kogoś takiego. - Niech zgadnę, jest pan strażakiem? - Prawie. - Bardzo się pomyliłam? - Odrobinę. Musiała ciągnąć wybawcę za język. Niebywałe. Mężczyźni przy niej raczej dostawali słowotoku. Bądź wprost przeciwnie - milkli. Ten tutaj to ciekawy przypadek. - Ten kolega, który przed chwilą wychodził... - To z ambasady. Po raz drugi Ashley zamurowało. Jeżeli nie jest Izraelczykiem, to kim? - Myślałam... - Jestem tutaj z polecenia polskiego rządu - odzyskał rezon, widząc zaskoczenie w jej oczach porucznik Wirski. Andrzej Wirski - przedstawił się tym razem stopniem i nazwiskiem. - To wiele wyjaśnia. Ashley Austin. Departament Handlu USA. Już wiedział, co mu wcześniej nie grało w dziewczynie. Te rysy twarzy... Kto by się spodziewał. Teraz należało kuć żelazo, póki gorące. - Na dole jest kafeteria. Jeżeli mogę zaproponować...

- Z przyjemnością. Za piętnaście minut. Włożę tylko coś bardziej odpowiedniego. Poczeka nawet godzinę, bo wiedział, że warto. Rozdział V BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 24 lipca - To już przekracza wszelkie granice - Gary Craig, wertujący stosy gazet zalegających na biurku, stłumił wściekłość. - A ci, którzy to piszą, to osoby bez wyobraźni. Spoczywający na fotelu naprzeciwko Cyril Lomax wydął usta w geście dezaprobaty. - Masz rację. - Wiem, że mam. Nie musisz mi o tym przypominać. Poziom rozsierdzenia Gary'ego Cyril oceniał na siedem w skali dziesięciostopniowej, a powód był jednoznaczny. Projekt sankcji gospodarczych przeciwko Izraelowi wniesiony przez postępowego kongresmana z Delaware wypłynął wczoraj. Wszystko zostało dobrze przygotowane. To jedno musieli przyznać. Zupełnie niespodziewanie ustawę poparło kilku konserwatywnych kongresmanów, o których Craig miał lepsze mniemanie. Zaskoczenie było zupełne. Tym bardziej, że wcześniej ani w Izbie Reprezentantów, ani w senackich komisjach nikt nawet nie pisnął słowa o pomyśle. Zanim projekt zostanie uchwalony, upłynie jeszcze trochę czasu, chociaż nie ulegało wątpliwości, że walka będzie zażarta. Medialny szum sprzyjał sprawie. Opinia publiczna zmęczona doniesieniami z Bliskiego Wschodu żądała podjęcia zdecydowanych kroków. Środowiska żydowskie momentalnie podniosły wrzawę. Czołowi dziennikarze już teraz zaczęli się przerzucać tytułami takimi, jak: „Czy chcecie mieć na rękach krew niewinnych dzieci?" - to z „Washington Post". „The New York Times" uraczył czytelników wstępniakiem zaczynającym się od słów: „Miałem sen, że pewnego dnia na czerwonych wzgórzach Synaju synowie dawnych niewolników..." itd. Lomaksowi nie chciało się tego dłużej czytać. - Jestem zły i rozczarowany - oświadczył Gary. - Nie popadajmy w panikę. To dopiero projekt. - Z tego, co widzę, mający wszelkie szanse powodzenia. Zdajesz sobie sprawę, do czego to doprowadzi? Wybuchy wściekłości zdarzały się Craigowi regularnie. Przeważnie raz na tydzień, chociaż w ostatnim okresie częściej. Przeważnie ich ofiarą padał Lomax, bo ukazanie na zewnątrz niezrównoważonego oblicza doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego byłoby prawdziwą katastrofą.

- Gary, daj spokój, nie jesteśmy na konwencie republikanów. - Te sankcje - Gary zaczął porządkować bałagan na biurku - to początek końca. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Nigdy czegoś takiego nie praktykowaliśmy. Nie przeciwko naszym najlepszym sojusznikom. Tym samym dajemy znak. Już sam projekt ustawy o sankcjach jest błędem. To jak oznajmienie wszystkim: proszę, róbcie, co chcecie, nam przestało zależeć. - Nigdy nie praktykowaliśmy, powiadasz? Prawdę mówiąc, trochę sami są sobie winni. - Wiesz, ile razy słyszałem te argumenty? - Powtarzanie odbiera im wagę? Ta afera z turecką flotyllą pokoju parę lat temu to raz - Cyril rozpoczął wyliczankę, zaginając pierwszy palec - wojna z Libanem w 2006 roku, nieustanne odwetowe ataki na Gazę i Zachodni Brzeg z błahych nieraz powodów, eliminacja przywódców politycznych... Zachowują się jak wściekły pies kąsający wszystkich dokoła. Przewaga militarna i gospodarcza... - Lomax umilkł pod wpływem spojrzenia Gary'ego. - No co? - A pomyślałeś, co by było, gdyby wymazać Izrael z mapy? W twoim mniemaniu byłby to kraj mlekiem i miodem płynący, czyż nie tak? Wszyscy żyliby w zgodzie i przyjaźni, bez pretensji i waśni - kpił Craig. - Wiesz, że nie. - Jak w takiej Południowej Afryce - Gary kontynuował, zdając się wcale nie słyszeć Cyrila. Zlikwidujmy apartheid, będzie dobrze. Zlikwidowano, owszem, przy okazji rujnując kraj. A teraz zlikwiduj Izrael - Craig oparł dłonie na blacie, unosząc oba łokcie - albo nałóż sankcje, tak jak chcą ci mądrale. Zresztą sprawa jest dużo bardziej złożona - Gary opadł w końcu w głąb fotela. - To jedyny przewidywalny sojusznik w tej części świata, bo innego po prostu nie ma. - Coś by się znalazło. - Jak mówię, że nie, to nie. Porozumienia z kilkoma rządami to mało. Ulica nas nienawidzi. Część administracji i armii tak samo. I dotyczy to wszystkich, Egiptu, Arabii Saudyjskiej i Emiratów nad Zatoką Perską. Jedynie w Izraelu wszyscy, ale to wszyscy są, no, może nie naszymi przyjaciółmi, ale też nie zagorzałymi wrogami. - Różnica jest taka, że przekupujemy bronią tylko rządy tamtych, a Izrael całkowicie utrzymujemy przy życiu - rzucił Lomax. - A, i jeszcze w Kuwejt nas lubi. - Tak. Jeszcze Kuwejt. Za 1991. Jednak Kuwejt jest tak mały, że ledwie go widać na mapie, a Izrael niczym przebiegający przez Kalifornię uskok San Andreas wpływa na stabilizację regionu.

- Ładnie powiedziane, tylko jakby bez sensu. Stabilizacja polega na wojnach co kilka lat? - Ja tak myślę. - To mi wygląda na pomysł o niezatapialnym lotniskowcu - zaśmiał się Cyril, prowokując Gary'ego. Z doświadczenia wiedział, jak go podejść. Im więcej żółci zostanie wylane w tym gabinecie, tym szybciej zabiorą się za montowanie opozycji wobec ustawy. - Właśnie w tym problem, że zatapialnym - pokręcił głową prezydencki doradca. -Jeżeli zostaniemy wyparci z regionu, kto zajmie nasze miejsce? Iran? Kto ma jeszcze takie możliwości? No, oświeć mnie, bo nikogo innego nie widzę. Cyril wzruszył ramionami. - Szyici i sunnici wezmą się za łby. Wióry będą latać od Nilu po Ganges. Wtedy nagle okaże się, że jesteśmy niezbędni, ale oczywiście nie będziemy mieli już sił. Żadna koalicyjna armia również nie powstanie, bo niby kto miałby zgłosić do niej akces? - Zawsze będzie jakiś zwycięzca. Z nim będziemy się układać. - Zwycięzca będzie tak słaby, że pożałuje wygranej. - Jak się ciebie słucha... - Izrael nie podda się bez walki. To wiedzą wszyscy. Na prowokacje odpowie uderzeniem. Jako jedyni mają jaja we właściwym miejscu. Z Damaszku, Teheranu i kto im tam jeszcze będzie bruździć, nie zostanie nic. Dosłownie nic godnego uwagi. Radioaktywna pustynia. Pociągną za sobą na dno wszystkich. - Fakt. Jaja zamiast mózgu. Osobliwa pochwała. Chryste, Gary, przestań - mruknął asystent. - A co? Jakieś wątpliwości? Przejrzyj historię Izraela. Całą, nie tylko z ostatnich siedemdziesięciu lat. Zacznij od Abrahama, skończ na Holokauście. I co? Myślisz, że tego nie zrobią? Otóż, oświadczam ci - zrobią. Bez dwóch zdań. Nikt tak naprawdę nie wie, ile mają ładunków... - Zawsze mówiło się o dwustu, a to już ładny zapas. - Sam dałeś sobie odpowiedź. - Na koniec jeszcze jedno - Gary przewiercił wzrokiem Cyrila na wylot. - Jak po ewentualnym zmieceniu Izraela z mapy wzrośnie pewność siebie muzułmanów? Co najmniej stukrotnie! Euforia to właściwe słowo. Poczują, że mogą wszystko. - A wiesz... - Lomax zawiesił głos, jak zwykle przed oznajmieniem czegoś przykrego. - W tym zamachu w Jerozolimie... no, Ashley tam była.

Prezydencki doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego zamarł. Wciąż pod powiekami miał jej obraz. Raz nawet chciał zadzwonić. Ot tak, przypomnieć o swoim istnieniu i porozmawiać o planach. Gdyby tylko mógł ją ściągnąć do siebie... - Co z nią? - zapytał niepewnie. - Wszystko dobrze - Cyril, jak tylko mógł, uspokoił Gary'ego. - Skąd wiesz? - Konferowały z Helen przeszło godzinę. - Co ona robiła na ulicy, na miłość boską!? Dlaczego nie była z tym pieprzonym Stewardem na negocjacjach!? - wydarł się Craig. - Widzę, że podchodzisz do sprawy zbyt emocjonalnie. - Zależy mi. Podczas wieloletniej pracy dla Craiga Lomax widział i słyszał niejedno. Jednak nie dość wiele, bo tym razem został wprawiony w kompletne zdumienie. - To takie dziwne? - No nie. W sumie nie - nie za bardzo wiedział, co odpowiedzieć. - Na każdego przychodzi taki czas... - z wojowniczego Gary'ego pozostał miły facet w więcej niż średnim wieku. - Przestań raczyć mnie banałami. Zaraz, zaraz - Cyrilowi zaczęło coś świtać. -Będziesz ubiegać się o nominację na stanowisko prezydenta. Młoda żona, zwłaszcza taka jak Ashley, to poparcie kobiet, całej hoollywoodzkiej koterii. Ludzie będą się bić, by ją zobaczyć na wiecach. Już za samo to twoje akcje pójdą w górę. Gary Craig, doradca prezydenta wbił we własnego asystenta wzrok wściekłego bazyliszka. - Nie przeginaj, Cyril - zagroził. - Tak to wymyśliłeś. Gratuluję. Wstydzić nie ma się czego. Pozostaje jeszcze przekonać Ashley do twojego pomysłu, a z tego, co wiem, to dosyć niezależna osoba. - Słyszałeś o jakiejś kobiecie w tym kraju, która nie chciałaby zostać Pierwszą Damą? - Prawdę mówiąc... - Lomax podrapał się w nos, przebiegając w pamięci znane mu przedstawicielki płci pięknej nadające się do roli żony prezydenta Stanów Zjednoczonych. - No widzisz. Pokusa jest zbyt wielka.

Rzeczywistość, jaką zamierzał wykreować, przerażała czasami samego Gary'ego Craiga. Z pozycji akademickiego liberała zaczął się staczać w niebezpieczne dla niego regiony. Nigdy nie sądził, że z taką łatwością przyjdzie mu szafować ludzkim życiem. Dawne teorie wymyślone w zaciszu uczelnianego gabinetu poszły w zapomnienie. Praktyka to zupełnie co innego. Armia w ramach wojny z terroryzmem działała już w siedemdziesięciu ośmiu krajach. To w zasadzie cała Afryka, Bliski i Środkowy Wschód, Azja PołudniowoWschodnia, Ameryka Łacińska. Cicha, zacięta wojna. Tylko od czasu do czasu przez media przebiegały informacje z niewidocznego dla postronnych osób frontu. Na dodatek piętrzyły się trudności związane z Izraelem. Już samo istnienie tego państwa skupiało uwagę ekstremistów. Przynajmniej na razie. Nie miał złudzeń. Nie znał też odpowiedzi na wszystkie pytania. Za to w przeciwieństwie do większości teoretyków z wydumanym poglądem na świat zawierzał własnej intuicji. Rzadko go zawodziła. JEROZOLIMA - IZRAEL | 24 lipca Lowa Altschuler ostatni raz zajrzał do silnika pomalowanej na biało autocysterny Forda. Zadowolony, zamknął maskę i wytarł dłonie w bawełnianą brudną szmatkę wyjętą z tylnej kieszeni spodni. Przez usta przebiegł mu cień uśmiechu. Poklepał zbiornik na piętnaście tysięcy litrów płynu. Pojazd został kupiony zupełnie oficjalnie. Jeden z kibuców przestał go potrzebować, od kiedy cały teren uprawianej przez spółdzielców ziemi połączono wspólnym wodociągiem i nawadnianie dalszych obszarów za pomocą cystern przestało być konieczne. Cztery dziury w regularnych odstępach na prawej burcie, ślad po ostrzelaniu przez arabskich bojówkarzy, zostały fachowo załatane zaraz na samym początku. Jeżdżący wyłącznie po polach kibucu ford miał jedynie 17 500 kilometrów przebiegu. Prawie nówka. Słowem, do zamierzeń Lowy wóz nadawał się idealnie. Zaparkowany na podwórzu jednego z przyjaciół, nie wzbudzał niczyjego zainteresowania. - Wygląda nieźle - zagadnął go Samuel Goltz, podobnie jak Altschuler utytłany smarem. - Masz rację, przyjacielu. Dobrze posłuży naszemu celowi - co do tego Lowa nie miał żadnych wątpliwości. Cały plan został starannie przemyślany. Zmieniany i korygowany przez lata w stosunku do zmieniających się warunków, na końcowym etapie wymagał tylko nieznacznych poprawek. Lowa Altschuler myślał nad tym nie raz: to zadziwiające, jak długą odbył drogę i nie poddał się ani na moment wątpliwościom. Był wybrany i cały czas czuł w sobie moc posłannictwa. Potrafił przekazać innym swe wizje i tchnąć w nich ten sam żar. Mimo to wciąż było ich za mało. Potrzebował dwudziestu zdecydowanych na wszystko mężczyzn, a na razie takich wypróbowanych jak Samuel znalazłoby się co najwyżej piętnastu. Przejście do działania to zupełnie co innego niż teoretyczne rozważania i plany snute wieczorem przed szabasem. - Rozmawiałem z Pinkusem - powiedział Goltz, jakby odczytując myśli Lowy. -Wygląda na chętnego. - Przyślij go do mnie.

Już kilka razy poruszali temat Finkelsteina i prawie zawsze Samuel był wobec niego krytyczny. Nawet w religijnej gorliwości chłopaka wyczuwał daleki fałsz. Na pozór wszystko przedstawiało się wprost doskonale. To w końcu swój, jeden z najbliższych, ale naznaczony piętnem wyobcowania. Dla Lowy nie stanowiło to problemu. Wierzył we własny dar przekonywania. Rozmowy w cztery oczy to najlepsza gwarancja i dowód ostatecznego zaufania. - Bardzo się stara ostatnio - stwierdził Altschuler. - Wcześniej taki nie był - Goltz nawet nie ukrywał sarkazmu. - Nie możemy być wobec niego wiecznie podejrzliwi. Ja wezmę za niego odpowiedzialność, skoro ty nie chcesz. - Uważam, że to za wcześnie. - Samuelu, nie bądź niedowiarkiem - w Lowie obudził się prorok. - Będzie dobrze. Uwierz mi. Goltz milczał. Przeciwstawienie się Altschulerowi nie wchodziło w grę. To w końcu on był niekwestionowanym liderem. Niekwestionowanym i jedynym, bo innego mieć nie mogli. - Zrobię, jak powiedziałeś. OBÓZ WOJSKOWY W KIRYAT SZMONIE - IZRAEL | 27 lipca Budynek pełniący funkcję kantyny jako jeden z nielicznych w obozie miał klimatyzację. Bez niej w samo południe trudno byłoby wytrzymać. Żar lejący się z nieba średnio przeszkadzał sierżantowi Piotrowi Piaseckiemu, ale dla niektórych żołnierzy z plutonu klimat okazał się zabójczy. Przez pierwszych parę dni spieczone na intensywną czerwień karki, plecy i ręce wyraźnie wyróżniały polskich komandosów wśród tutejszych mieszkańców. Piasecki, od niechcenia przeglądający turystyczny przewodnik po regionie, międlił w ustach pogryzioną zapałkę. Przez panujący upał czuł się senny i rozleniwiony. Jakoś ciężko przychodziło mu wykonywanie najprostszych nawet ćwiczeń na koszarowym placu. W tym zakresie izraelscy poborowi bili ich na głowę, bez ustanku pokonując tor przeszkód w imponującym tempie. Ambicja Polaków nie pozwalała im pozostać w tyle. Wszak podobno byli elitą. Raz, niby od niechcenia, chcieli pokazać, kto tu rządzi, tym bardziej że w barakach niedaleko rozlokowano jeszcze kompanię Norwegów, Belgów i pluton czarnoskórych żołnierzy z Ghany. Zwycięstwo nie przyszło łatwo. Wzrok sierżanta zatrzymał się na schematycznej mapce. Kiryat Szmona stanowiła ważny węzeł komunikacyjny w regionie Wzgórz Golan. Miasto nieraz atakowano pociskami rakietowymi ze strefy bezpieczeństwa oddzielającej Liban od Izraela. Już samo to czyniło ze Szmony miasto frontowe. Dwadzieścia pięć kilometrów na wschód rozciągała się neutralna strefa z Syrią i wysuniętą nieco na północ, wznoszącą się na wysokość 2814 metrów górą Hermon, miejscem ostrych i długotrwałych walk z 1973 roku. Czytał o tym kilka razy. Na pewno nie chciałby być w skórze tych żałosnych

sukinsynów nacierających pancernymi falangami na pozycje Izraelczyków. Niektóre syryjskie oddziały utraciły nawet osiemdziesiąt procent stanów wyjściowych, co równało się całkowitej zagładzie jednostki. - Co tak kręcisz głową? - z odstającymi uszami i ogoloną na zero głową kapral Jan Godlewski wyglądał na klauna, a nie na doskonałego szturmowca, jakim w istocie był. Piasecki westchnął. - Same zmartwienia, jak widzę - kapral opadł na siedzisko po drugiej stronie ławy. -Ciężki los sierżanta. - A co myślisz? Wszyscy patrzą na mnie jak na raroga. Dowodzą oficerowie. Rozejrzyj się do dookoła. Norwegowie, Belgowie - wszyscy mają szarże, a my jak te pieprzone sieroty. - Jeżeli to twoje jedyne zmartwienie... Coś ci powiem. Oni może i mają szarże, ale to my jesteśmy najlepsi - Godlewski walnął pięścią w blat. - W piciu i w karty. Z tym się zgodzę. Wieczorne międzynarodowe partyjki pokera dla nikogo nie stanowiły tajemnicy. Zresztą większych atrakcji w Kiryat Szmonie po prostu nie było. Dworzec autobusowy, szeroki bulwar, jeden hotel trochę mało jak na złaknionych atrakcji żołnierzy. - Ktoś się skarżył? - Jeszcze nie, dzięki Bogu. - To o co chodzi? - Piasecki wzruszył ponownie ramionami. Raz czy dwa sam uczestniczył w tym, jak to eufemistycznie nazwano, „zacieśnianiu żołnierskiej więzi" poza plecami oficerskich służbistów. Póki wszystko grało, nikt się nie czepiał. Przynajmniej na razie. - Kiedy wraca nasz kochany upierdliwy porucznik? - zapytał Godlewski. - Jest w szpitalu na obserwacji, bo co? Aaaa, już wiem. Jak wróci, położy szlaban. - Czasami jesteś gorszy od niego. - Kapralu - Piasecki z udawaną powagą zmierzył Godlewskiego wzrokiem - nie zapominajcie się. Rozmawiacie z przełożonym! - A bodaj cię pokręciło. STARE MIASTO, JEROZOLIMA - IZRAEL | 1 sierpnia Późne popołudnie zaczęło z wolna przechodzić we wczesny wieczór. Sierpniowy upał, przez cały

dzień mocno dający się we znaki, o tej porze dnia przestawał być już tak dokuczliwy. Temperatura spadła poniżej trzydziestu stopni Celsjusza. Na spacer umówili się jeszcze wczoraj, zaraz po obchodzie lekarzy, którzy uznali, że oboje nie mają już nic więcej do roboty w szpitalu. Wbrew początkowym obawom Andrzeja dziewczyna nie czyniła trudności. Wyglądała nawet na dość chętną i zadowoloną z propozycji. Wirski czekał na Ashley przed recepcją hotelu King David, w którym wynajęto pokoje dla amerykańskiej delegacji. Był to najdroższy hotel w mieście i przytłaczał Andrzeja ostentacyjnym zbytkiem. On sam wraz z Bielskim zajmował coś dużo bardziej skromnego. - Cześć! Ashley, ubrana w obcisłe błękitne dżinsy i wyłożoną na wierzch białą bluzkę, działała na zmysły. Siniaki i otarcia nie straszyły, skryte pod warstwą pudru, a tych kilka ledwie widocznych szwów na czole bynajmniej jej nie szpeciło. Andrzej wierzył, że jest dobrym taktykiem, ale sama wiara to mało. Dopiero praktyka czyni mistrza. - Prowadź - uśmiech dziewczyny potrafił obezwładnić największego twardziela. -Masz jakiś plan czy zdamy się na przypadek? - Na razie Stare Miasto. Zobaczymy, co wyniknie przy okazji. Do centrum starej Jerozolimy mieli najwyżej czterysta metrów. Przez Bramę Jaffy przy Cytadeli wkroczyli do dzielnicy chrześcijańskiej. Otoczył ich zupełnie inny świat. Na wprost piętrzyło się Wzgórze Świątynne z Kopułą na Skale i meczetem AlAksa. Do tej pory nie rozmawiali wiele, trochę skrępowani własnym towarzystwem. Ostrożna postawa Wirskiego nie wynikała z przypadku, już raczej chodziło o to, by nieopatrznie nie chlapnąć czegoś, co później ciężko byłoby odkręcić. Ashley objęła ramiona dłońmi. - Zimno? - zdziwiony Andrzej uniósł brwi do góry. - Ależ nie - odparła. - Czuję się tylko jakoś nieswojo. U nas czegoś takiego nie ma. - Z tym akurat jestem w stanie się zgodzić. - Mówisz, jakbyś tam był - zripostowała z uśmiechem. - Dawno temu. To stara historia. Jeszcze dzisiaj na wspomnienie Ranger Course w Fort Benning nie mógł wyjść z podziwu, że tego dokonał.

- Jakieś szczegóły? - Nie widziałem wiele. Wojskowy transport nie pozwala na wojaże. Umilkł. Gadanie o sobie to nie najlepszy pomysł. W ostatecznym rozrachunku może wyjść na bufona lub nudziarza, ale z drugiej strony cisza w takiej sytuacji równała się klęsce. - Prawdę mówiąc... nie sądziłem, że będziesz chciała się ze mną umówić. - Tak? - zdziwienie wyglądało na szczere. - A to dlaczego? - No wiesz... - zaskoczony, nie wiedział, co odpowiedzieć, by nie wyjść na kompletnego idiotę. Ktoś z amerykańskiej delegacji na rządowym poziomie... - O to chodzi - lekceważąco machnęła dłonią. - Oprócz szefa i dwóch, trzech sensownych osób reszta to karierowicze. Wyrobnicy wielkiej polityki. Terminują, nosząc teczki za senatorami i kongresmanami. Najczęściej mam ich po prostu dość, a te nieudolne podchody... - W tym przypadku wcale ich nie potępiam. Dostał łokciem w bok. - Kpij dalej. - Nie mam racji? Dziwne, że nikt nie odprowadził cię do recepcji. - Steward, nasz szef, chciał, ale gdy powiedziałam, z kim wychodzę, odpuścił. Swoją drogą, zyskałeś opinię ostrego zabijaki. - To ma mi schlebiać? - Bo ja wiem? Mówią już o tobie na szczytach waszyngtońskiej administracji. - Żartujesz? - przystanął zaskoczony. - Nie. Ashley poszła przodem, a on musiał wyciągnąć nogi, by ją dogonić. Po kilkudziesięciu metrach dotarli do skrzyżowania. - Gdzie teraz? - Tam jest dzielnica żydowska - Wirski wskazał na prawo. Raz już odbył podobny spacer. Tyle że wtedy był sam. - A tam bazylika Grobu Pańskiego - pokazał przeciwny kierunek. - To daleko? - Raczej nie, ale możesz poczuć się rozczarowana. Podobno to nic nadzwyczajnego.

- Skąd wiesz? - Tak napisali w przewodniku - odpowiedział zgodnie z prawdą. Szczere wyznanie rozbawiło Amerykankę. - Powinniśmy wyrobić sobie na ten temat własne zdanie, nie uważasz? - Bez wątpienia. Przewodnik nie kłamał. Bazylika nie imponowała ani rozmachem, ani nabożnym skupieniem. Tłum ludzi przewalał się przez nią, nie do końca wiedząc, gdzie się znajduje. Jedynie kilku pielgrzymów zachowywało powagę, reszta, nie bacząc na nic, robiła zdjęcia i głośno wymieniała uwagi. Po paru minutach wyszli na zewnątrz. - Miałeś rację. - W tym przypadku wolałbym się pomylić. - Do wszystkich nie możesz mieć pretensji, to tylko turyści. - W pierwszym lepszym meczecie za brak stosownego stroju, o zachowaniu nie wspomnę, narażasz się na grube nieuprzejmości. - Obkułeś się w temacie. - To tylko takie luźne spostrzeżenie. - Pomyśl o zmianie profesji. - Będę o tym pamiętał. - Mówię serio - dłoń Ashley musnęła ramię Andrzeja. - Osoba o twoich zdolnościach może zajść wysoko. Co to ma znaczyć? Od kiedy piękne pracownice Departamentu Handlu snują rozważania dotyczące przyszłości zwykłego polskiego porucznika? No, może niekoniecznie zwykłego. Parę zasług by się znalazło. - Do czego zmierzasz? - Za parę dni wracam do Stanów i... - zwolniła kroku, ale z jej twarzy niewiele dawało się odczytać będzie mi... cię brakowało. Ujęła to najlepiej, jak potrafiła, ale słowa przyszły jej z największym trudem. Sama nie była pewna, co chciała powiedzieć i jak przyjmie to jej nowy znajomy. Może za dużo sobie wyobrażała?

- Ja również wracam do jednostki - powiedział to tak cicho, jakby się bał spłoszyć ulotną chwilę. Więc to tak? Wszystko miało się skończyć, zanim tak naprawdę się rozpoczęło. - Będzie mi... Ujął ją za łokieć, stając naprzeciw niej. Palec Wirskiego założył niesforny lok za ucho dziewczyny. - To jak będzie? - zapytał. Ashley przysunęła się bliżej. - Myślę, że dobrze... RAMALLAH - ZACHODNI BRZEG | 2 sierpnia Rozgoryczony, splunął na ziemię. Przyłożył lornetkę do oczu, obserwując patrol przemierzający drogę pomiędzy domami. Dziesięciu żołnierzy, po pięciu z każdej strony jezdni. Oliwkowozielone mundury Izraelczyków stanowiły dla miejscowych swoiste memento. Może to i Zachodni Brzeg, i Autonomia Palestyńska, ale w każdej chwili możemy wrócić. Właściwie wcale stąd nie wyszliśmy. Dżamal Hassan Tabet poczuł się upokorzony. Ładunki, które podłożył, nie zadziałały. W ich wykonanie i ukrycie włożył sporo wysiłku, a one w kulminacyjnym momencie nie odpaliły. Inaczej ciała Żydów zeskrobywano by już ze ścian. Co gorsza, zupełnie nie widział, co było tego przyczyną. Sam sprawdził wszystko po dwa razy. Zapalniki, baterie, przewody -wszystko grało. Tym razem szczęście się od niego odwróciło. Patrol już dawno minął punkt, w którym siła rażenia ładunku mogła dosięgnąć przechodzących żołnierzy. Dżamal jeszcze raz, bardziej dla zasady niż z potrzeby, nacisnął przycisk w radiowym przekaźniku. Znowu nic. Przez szkła lornetki widział, jak Izraelczycy skręcili w przecznicę i znikli za rogiem. Nie zawsze jest się zwycięzcą. Na osobistym koncie Tabeta jak dotąd znajdowało się dwudziestu siedmiu Żydów. Nie czynił różnicy - żołnierz, policjant, osadnik, kobieta czy mężczyzna. To nie stanowiło problemu. Jedynie wynik dawał powód do zadowolenia. Zawsze zabijał z odległości. Bomba i kula karabinowa stały się jego swoistą wizytówką. Noża jako broni nie brał na serio. To nie nim wygrywało się bitwy i potyczki. Zresztą, tak naprawdę to nie karabin ani nóż wygrywał. Najpotężniejszą bronią był umysł. To za jego pomocą przechylało się szalę zwycięstwa. Prorok mówił przecież: „Nic nie jest potężniejsze od wiedzy; królowie władają ludźmi, lecz uczeni są władcami królów". Kwestie religijne - w przeciwieństwie do zdecydowanej większości Palestyńczyków -akurat Tabetowi były obojętne. Owszem, lubił szermować cytatami z Koranu, kiedy to było wygodne. Tu, na terenach Autonomii, religia również stała się bronią. Cały muzułmański świat to rozumiał. Jako praktyk i teoretyk wojny Dżamal wiedział o tym od zawsze. Co nie przeszkadzało mu ignorować Allaha w każdym innym aspekcie. Sam z przekonania uważał się za socjalistę. Właściwie za pewien

jego odpowiednik - arabski socjalista to nie to samo, co - dajmy na to - francuski, włoski czy jakikolwiek inny. Tutaj socjalizm zawsze był połączony z arabskim nacjonalizmem i antysyjonizmem. Dżamal Hassan Tabet mocno wierzył w socjalizm. Religia jako spoiwo nie mogła się sprawdzić. Różnice między kolejnymi odłamami islamu, mające źródło u zarania i pogłębiające się wraz z wiekami, stanowiły przeszkodę nie do pokonania. Socjalizm panarabski wszystkich jednoczył, a tylko zjednoczony naród mógł wykopać te wściekłe izraelskie psy. Tak mówił mu już dziadek, wychwalający wielkiego prezydenta Egiptu Nasera. Kiedy w końcu dotarł do przygotowanego zawczasu lokalu, zapadł już zmierzch. Nie chciało się mu jeść. Zaparzył jedynie herbaty i przegryzł garścią daktyli. W ubraniu zwalił się posłanie. Sen przyszedł momentalnie. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 2 sierpnia Całkiem przestronny gabinet szefa Sztabu Generalnego Sił Obronnych Izraela generała porucznika Omriego Berkowitza bardziej przywodził na myśl salę konferencyjną w Ministerstwie Spraw Zagranicznych niż siedzibę jednego z najbardziej zmilitaryzowanych krajów na świecie. Wygodne, nowoczesne w stylu fotele ustawiono przy niziutkiej ławie pełniącej rolę improwizowanego bufetu. To tutaj mieli zasiąść zaproszeni goście. Berkowitz jeszcze raz przejechał wzrokiem po pomieszczeniu. Przeważnie nie miewał wizyt na tym szczeblu. To robota dla cywilnego ministra Ehuda Loewa. Skąd więc pomysł, by właśnie w jego siedzibie odbyły się rozmowy, tego nie wiedział. Na biurku zadzwonił telefon. - Tak? - Już są, panie generale - wysłany na dół adiutant połączył się bezpośrednią linią, omijając sekretariat. - Dziękuję. Berkowitz wygładził fałdy munduru i wyszedł na korytarz. Zdarzyło mu się to po raz pierwszy na tym stanowisku. Prowadził Loew, bez ustanku zagadujący do idącego z prawej mężczyzny, którego Omri nigdy wcześniej nie widział. Za to drugiego w mundurze poznał już wcześniej. - Omri, świetnie, że jesteś - Ehud Loew przystanął przed generałem. - To polski ambasador, pan Krzysztof Mroziński. - Cieszę się, że mogę pana poznać - Berkowitz podał dłoń Polakowi. - Pułkownika Bielskiego już znasz. - Co u pana?

Uścisk ręki Bielskiego zdziwił Izraelczyka. - Wszystko świetnie. - Zapraszam do siebie. Mimo pozorów rozluźnienia Omri zauważył lekkie spięcie gościa. - Co panów do mnie sprowadza? - jak przystało na dobrego gospodarza, Berkowitz usiadł jako ostatni. - Sprawa jest delikatna - rozpoczął minister Loew. - To właściwie kilka problemów. - Najlepiej od razu przejdźmy do rzeczy - Mroziński wziął na siebie ciężar rozmowy. -Otóż doskonale pan wie, generale, o obecności polskiego obywatela podczas zajść parę dni temu. Omri Berkowitz skinął głową. - Musieliśmy poprosić naszych izraelskich kolegów o utajnienie tej wiadomości. - Pamiętam późniejsze dementi. - Proszę zrozumieć, postawiło nas to w bardzo kłopotliwej sytuacji. - O ile sobie przypominam, w zajściu, jak pan to określił, brała również udział obywatelka Stanów Zjednoczonych. - Tyle że ona jest cywilem, a nasz podwładny nie. Wiadomość zdziwiła głównodowodzącego. - To znaczy? - To jeden z żołnierzy przysłany przez ONZ - Loew pośpieszył z wyjaśnieniami. -Przydzielony do pomocy pułkownikowi Bielskiemu jako, hmm... - Adiutant - polski oficer niespokojnie zaczął wiercić się na krześle. Dla Berkowitza sprawa stawała się coraz bardziej interesująca. O co tu chodzi? Jakiś polski wojak zupełnie przypadkowo uniemożliwia zamach palestyńskiemu samobójcy. Akurat. Takie przypadki się nie zdarzają, a już na pewno nie w Izraelu. Ale po co, u licha, polski wywiad rozpoczął działania właśnie tutaj? Nie miał pojęcia, pierwszy raz słyszał. To oficjalne dementi obu stron w tej sytuacji stawało się jasne. Czyli że my i Polacy wspólnie... Tylko dlaczego nic o tym nie wie? Loew mógł wcześniej pisnąć choć słóweczko. - To jedna rzecz. Po drugie, z informacji przekazanych przez pańskich ludzi pułkownikowi Bielskiemu wynika, że część działaczy palestyńskich bierze pod uwagę możliwość ataku na

ambasadę polską w Tel Awiwie. - To były jedynie spekulacje - wypowiedz Mrozińskiego szybko uzupełnił polski attache. - Skoro Aman wpadł na jakiś trop, coś w tym musi być, ale z tego, co panowie mówią, wynika, że to sprawa dla Służby Bezpieczeństwa, nie dla armii. - I tak, i nie, panie generale. Nasze wzajemne relacje przenikają się na wielu płaszczyznach, a współpraca z panami jest dla nas, nie będę ukrywał, sprawą zasadniczą. - Oczywiście, bardzo cenię sobie takie dowody zaufania... - Słuchaj, Omri... - Ehud Loew już miał dość tego dyplomatycznego bełkotu. - Weź ludzi z wywiadu do galopu. Ciebie szybciej posłuchają niż mnie. Wszystko, co mają, niech przekażą pułkownikowi Bielskiemu. To raz. Dwa - obiecałem już, że wzmocnimy bezpieczeństwo polskiej palcówki. - W tej sytuacji nie widzę przeszkód. - Świetnie. Polscy koledzy pomogli nam. My pomożemy im. Rozumiemy się? - Raczej niewiele mam tu do powiedzenia. - I właśnie teraz dochodzimy do meritum sprawy - minister obrony mimo obojętnego wyrazu twarzy był w swoim żywiole. - Ambasador Mroziński ma przy sobie listę produktów, które Polacy chętnie widzieliby u siebie. - W najbliższej przyszłości - powiedział Mroziński - szykujemy wizytę na najwyższym szczeblu. Jej zwieńczeniem na być podpisanie obustronnej deklaracji o współpracy przemysłowej. Istotną częścią będą właśnie badania i wymiana doświadczeń pomiędzy firmami zbrojeniowymi. Taka współpraca trwa już od lat, ale obecnie chcemy zintensyfikować te działania i przenieść je na zupełnie nową płaszczyznę. Berkowitz uśmiechnął się szeroko. Gra, jaką w jego mniemaniu podjęła Warszawa, przedstawiała się nad wyraz ryzykownie. Dziwne, że Loew nie zdawał sobie z tego sprawy. Od wywiadu do przemysłu. Jedno musiał im przyznać: działali z rozmachem. - Ten cały Berkowitz jakoś dziwnie na mnie patrzył - Bielski w zaciszu pokoju hotelowego otworzył butelkę miejscowego wina i powąchał zawartość. - Naprawdę? - Mroziński podsunął kieliszek. - O ile go znam, dopatrywał się we wszystkim drugiego dna. - Podobnie jak minister.

- Pewnie są zdania, że wszystko ukartowaliśmy. - Mają do tego podstawy - wino było całkiem niezłe. - Myśli pan, że wiedzą coś o Wirskim? Bielskiemu podobne przypuszczenia przyszły do głowy trochę wcześniej. - Nie sądzę - powiedział powoli. - Chociaż, kto wie? Najlepiej będzie, jak odeślemy go do Kiryat Szmony. Przynajmniej na razie zniknie wszystkim z oczu. Zresztą, sam o to prosił. Mroziński przyjrzał się butelce opróżnionej już do połowy, po czym uzupełnił zawartość kieliszka pułkownika. Resztę wina wlał do własnego. - Proszę tak zrobić. Rozdział VI JEROZOLIMA - IZRAEL | 3 sierpnia Leżące na drewnianym stole karabinki Galil kalibru 7,62 milimetra oraz dziewięciomilimetrowe pistolety maszynowe Uzi nie robiły na Pinkusie Finkelsteinie wrażenia. Co najwyżej zdziwić go mogła ich liczba. Trzydzieści sztuk broni automatycznej to sporo nawet w państwie takim jak Izrael. Do tego dochodził stos amunicji i kilkanaście granatów. Drugie piętro domu znajdującego się w dzielnicy ortodoksów Mea Szeriw przypominało arsenał. Na dodatek broń czyścili nie żołnierze, ale wyłącznie cywile - najbliżsi współpracownicy Lowy Altschulera. Jego tak zwany wewnętrzny krąg. - Witaj - Lowa jak zwykle życzliwie spojrzał na Finkelsteina. - Armia wie, że to wszystko macie? - zakpił pomocnik piekarza. - Nie odpowiadamy ani przed armią, ani przed państwem. Wiesz o tym doskonale -skarcił go Lowa. Znasz się na tym? Altschuler podniósł galila. Broń nie miała magazynka, ale swoim wyglądem potrafiła przestraszyć. - Potrafisz to rozłożyć? - pozornie proste zadanie wprawiło Pinkusa w panikę. W zasadzie nie powinien mieć z tym problemu. Każdy dzieciak potrafił to zrobić w kilkadziesiąt sekund. On teoretycznie również. Wziął galila. Trochę trwało, zanim wyjął zamek. Przez cały ten czas Altschuler wpatrywał się w Pinkusa beznamiętnym spojrzeniem. Nie oceniał. Przynajmniej na razie. - Dawno tego nie robiłem. Nie zrobił na Lowie wrażenia. To było widać. Odłożył rozmontowaną broń na miejsce. Znajomością obsługi tego złomu raczej nie zaimponuje nikomu. - Marny ze mnie strzelec - przyznał Finkelstein.

- To nie egzamin. Mimo słów Altschulera Pinkus nie bardzo wiedział, co ma o tym myśleć. - Chodź - Lowa kiwnął na niego ręką. - Coś ci pokażę. Kąt pomieszczenia zajmowało biuro Lowy. Dwie duże szafy, biurko, komputer, półki z książkami. To wszystko Pinkus widział już wcześniej. Parę rzeczy uległo jednak zmianie. Dookoła porozwieszano plany architektoniczne, inne zalegały na blacie grubą warstwą. I wszystkie dotyczyły wyłącznie jednego - Świątyni Jerozolimskiej. Przystanął, zaciekawiony. Zgromadzono tu chyba wszystko, co było dostępne na ten temat. Od historycznych opracowań po multimedialne prezentacje. Pozycje dotyczące starożytnego Izraela przeplatały się z grafikami odzwierciedlającymi najdrobniejsze szczegóły. - Ciekawe, prawda? - niewinne pytanie Altschulera kryło drugie dno. - Bez wątpienia - przytaknął Pinkus przyglądający się obrazowi, na którym rzymscy legioniści Tytusa, syna Wespezjana, dziesiątego dnia miesiąca ab 70 roku po Chrystusie zburzyli święty przybytek wszystkich Żydów. - Wiesz, dlaczego powiesiłem na środku właśnie to? Finkelstein pokręcił głową. Niewielkie postacie obrońców i atakujących przedstawiono z wyjątkową finezją. Również szczegóły świątyni robiły wrażenie. Wielki centralny dziedziniec otoczony pięcioma wieżami mieścił w środku serce całego judaizmu -budowlę kryjącą w swoim wnętrzu Święte Świętych - miejsce, do którego wstęp miał jedynie arcykapłan. - Pierwszą świątynię, tę wybudowaną przez Salomona, zniszczyli Babilończycy w 3174 roku. To, co tutaj widzisz, odbudował Herod Wielki pięćset lat później. To właśnie ją spalili rzymscy legioniści. - Nigdy nie sądziłem, że była aż tak duża. - Przede wszystkim była piękna - wzrok Altschulera spochmurniał, trawiony wewnętrzną gorączką. Twierdza i świątynia w jednym. Przy okazji Centrum Świata. Ofiary z jagniąt kapłani składali prawie do końca oblężenia. Ludzie umierali z głodu, ale nikt się nie buntował. - Myśleli, że Bóg ich wybawi? Lowa nie odrzekł nic, zajęty przerzucaniem rysunków na biurku. Znalazł to, czego szukał i pokazał Pinkusowi. Ofiarny stół odtworzono w najdrobniejszych detalach, podobnie jak noże, którymi podcinano zwierzęce gardła. - Widocznie tak musiało być - stwierdził człowiek mieniący się prorokiem. - To przesłanie dla nas intensywność spojrzenia Lowy przeszyła Pinkusa. - Co chcesz przez to powiedzieć?

- Jeszcze tego nie zrozumiałeś? Nikt inny za nas tego nie zrobi - Lowa położył dłonie na ramionach Pinkusa. - Dlaczego? - Ze względu na przeszłe pokolenia i na te, które dopiero nastąpią. Możemy to zrobić, bo jesteśmy częścią boskiego planu. - Przecież nie odbudujemy świątyni. - Ależ oczywiście, że odbudujemy - niczym niezmącona pewność siebie Lowy przerażała. Przywrócimy dawną świetność Wzgórzu Świątynnemu - Har Habajit. To my byliśmy tutaj pierwsi. - Chcesz zniszczyć Kopułę na Skale? - ciche pytanie Pinkusa wcale nie zdziwiło przywódcy żydowskich ekstremistów. - Nie mam nic przeciwko niej - Lowa odwrócił się do niego bokiem, wpatrując się w obraz przedstawiający upadek i grabież dokonaną przez Rzymian. - Myślisz, że naszym przodkom było łatwo patrzeć na ruinę Świątyni i na to, co zostało wybudowane przez muzułmanów? Przez wieki ta bałwochwalcza kopuła raniła żydowskie serca i urągała pamięci wszystkich, którzy tu polegli. Na Wzgórzu Świątynnym oprócz Kopuły na Skale pełniącej raczej funkcję zabytku znajdował się jeszcze meczet AlAksa, mogący pomieścić trzydzieści tysięcy muzułmanów. Ale to wielka złota kopuła, górująca nad całym miastem, była dla pobożnych Żydów kamieniem obrazy. Zresztą, dwa tysiące lat temu na wzgórzu nie było żadnej kopuły ani meczetu, i to był dla Altschulera argument ostateczny. Nie po to włożył tyle trudu w znalezienie wystroju najbliższego oryginałowi, by wszystko psuć nadmiarem tolerancji wobec islamistów. Abraham właśnie w tym miejscu dokonał ofiary z własnego syna. To przeważało nad twierdzeniem, że wzgórze w muzułmańskiej tradycji było miejscem najbliższym raju. Prorok Mahomet po nocnej podróży z Mekki do Jerozolimy na koniu zwanym AlBurak właśnie stąd miał wznieść się do nieba na spotkanie z Bogiem i prorokami. Jeżeli muzułmanie tak twierdzą, to proszę bardzo, ale niech patrzą, jak świętemu miejscu przywrócone zostanie to pierwotne i najważniejsze znaczenie. Przez następną godzinę przez dom przewinęli się wszyscy członkowie Dzieci Izraela, jakich Pinkus znał. Oprócz tego jeszcze paru ludzi, których zobaczył po raz pierwszy. Z tego co najmniej jeden robił wrażenie zawodowego wojskowego. Najwyżej trzydziestoletni człowiek, traktujący pozostałych wyraźnie protekcjonalnie, okazał się bliskim przyjacielem samego Lowy. Długo rozmawiali na osobności, po czym gość znikł, nie żegnając się z nikim. Altschuler, wyraźnie kontent, popatrzył za odchodzącym z sympatią. - Wiesz, kto to? - Pinkus zagadnął Goltza czyszczącego uzi. - Nie - odpowiedź wyglądała na ostateczną. Znał Samuela na tyle, by wiedzieć, że nie należy drążyć tematu. Zresztą od paru dni zaczęło się

między nimi psuć. Dawna dobroduszność piekarza znikła, zastąpiona rozdrażnieniem i podenerwowaniem. Takiego go jeszcze nie widział. Był na tyle rozgarnięty, by dodać dwa do dwóch. To, co usłyszał od Lowy, oraz mobilizacja wszystkich uczestników grupy prawdopodobnie świadczyła o jednym. Plan musiał wchodzić w ostateczną fazę. Wyłącznie konieczność zaangażowania większej liczby nowych osób sprawiła, że został przyjęty do wewnętrznego kręgu najbliższych Altschulerowi ludzi. Jakaś nieuchwytna do tej pory myśl czaiła się na skraju świadomości. Jak to powiedział ten wychuchany oficerek bezpieczeństwa? „Wykaż się". Po raz pierwszy w życiu miał coś, za co inni byliby gotowi dać wiele. Nie jakąś tam bezwartościową lub mało istotną informację. Teraz dysponował prawdziwą bombą. Ciekawe, jak zareagują, gdy dowiedzą się, co zaplanował Lowa. Pewnie rozpieprzą to całe lokum w drobny mak bez bawienia się w podchody. Ale z drugiej strony, co będzie, jeśli Lowa lub ktokolwiek inny dowie się, że to właśnie on został wtyczką Szin Betu? Nie będzie miejsca na wyjaśnienia. Nie będzie skomlenia i błagania o życie. Ich historia znała przynajmniej jeden taki przypadek: Jeszua i Judasz. Po Altschulerze nie spodziewał się miłosierdzia. To przywódca zupełnie odmiennego pokroju. - Wyglądasz na przestraszonego - Lowa przystanął obok, niby od niechcenia wpatrując się w wyczyszczoną broń, ale uważnie analizując zachowanie Pinkusa. - Duszno - to pierwsze przyszło mu na myśl. - Naprawdę? - Nic nie poradzę. - Przejdź się. - Dobra. Uszczęśliwiony, o mało nie pomachał do Samuela. Powoli zszedł ze schodów w stronę podwórka, kontrolując otoczenie, na ile się dało. - Nie miej mi tego za złe, ale jego zachowanie w ostatnim czasie budzi moje obawy. - Przesadzasz, Samuelu. - Widzę Pinkusa codziennie. Zmienił się. - Zhardział - stwierdził Lowa. - Żeby tylko. Masywny, dziewięciomilimetrowy pistolet Barak, może nie tak znany jak Desert Eagle, ale równie skuteczny, znikł w kaburze pod ramieniem Goltza. Z wierzchu przykryła go wiatrówka. - Jeżeli chcesz, sprawdź, gdzie bywa. Może chodzi o dziewczynę?

- Oby. Pytał o Amosa. To akurat zaniepokoiło Altschulera. Amos formalnie nie należał do grupy. Przypadek sprawił, że losy obydwu przecięły się wiele lat temu. Od słowa do słowa, przypadek zamienił się we wzajemną fascynację. Zbieżne poglądy sprzyjały dyskusjom. Mimo bariery, jaka dzieliła religijnego przywódcę od pilota Izraelskich Sił Obronnych, rozumieli się doskonale. Źle, że Pinkus pytał właśnie o Amosa. - Idź za nim. Goltz zawsze miał zastrzeżenia wobec Finkelsteina, niech więc teraz przypilnuje własnego pomocnika. Ubranie leżało na nim doskonale. Ostatnia przymiarka przed lustrem. Uśmiech zadowolenia rozjaśnił twarz. Właśnie o to chodziło. - Jest pan gotów? - Tak. Jeszcze tylko... - śnieżnobiała chusteczka znalazła wreszcie miejsce w kieszonce beżowej marynarki, ostatniego zakupu ambasadora Krzysztofa Mrozińskiego. Zawsze przywiązywał znaczenie do dobrego ubioru, ale tym razem przeszedł samego siebie. Piaskowego koloru spodnie świetnie komponowały się z górą. Przetarł nasadą dłoni włosy za uchem. Przekroczył pięćdziesiątkę i samo to nie stanowiło problemu. Dla niejednej sporo młodszej kobiety stanowił interesujący obiekt, więc po co zawracać sobie głowę stałymi związkami. Wyciągnął spod rękawów marynarki mankiet koszuli cytrynowego koloru. Dobra, wystarczy. Wyszedł z łazienki do czekającego w pokoju Bielskiego. Zaskoczenie w oczach pułkownika nie uszło uwagi Mrozińskiego. - Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. - Nie przesadzajmy. - Naprawdę. Bielski wstał i otworzył przed nim drzwi. - Czeka nas długi spacer. - Jakieś atrakcje? - Już sama Jerozolima jest wystarczająco ciekawa, by ją dokładnie zobaczyć. Lepkie i spocone dłonie nie pozwalały precyzyjnie wystukać numeru. Wytarł je o spodnie i ponowił próbę.

- Tak? - usłyszał po chwili. - To ja - Pinkus Finkelstein wbił wzrok w chodnik, koncentrując się na rozmowie. - To numer alarmowy, więc jeżeli to nic pilnego... - oficer Szin Betu zawiesił głos. - Pamiętam. - To o co chodzi? - Spotkajmy się - irracjonalna niechęć do telefonów wyniesiona z niezliczonych filmów szpiegowskich, sensacyjnych i kryminalnych, gdzie wszyscy podsłuchiwali wszystkich bez opamiętania, udzieliła się i Pinkusowi. - Dobra. Ulica Gruzenberga. Za piętnaście minut. - Zrozumiałem. Ulica Gruzenberga, przylegająca do dzielnicy rosyjskiej, znajdowała się na południe od Mea Szearim. Zdąży na pewno bez większych problemów. Schował komórkę do kieszeni i rozejrzał się na boki. Tak zdenerwowany nie był nigdy. Gdyby tylko wiedzieli, co miał do przekazania. Obsypią go złotem. Ta myśl pozwalała optymistycznie spojrzeć w przyszłość. A teraz po kolei. Jak to mówił Lowa? „Jesteśmy częścią bożego planu". Dobre sobie. Bredzenie szaleńca. W żadnym wypadku nie można do tego dopuścić. Przejrzał portfel, poszukując skrawka papieru. Kwit i stare bilety - to wszystko, co udało mu się znaleźć. Wyszperał jeszcze długopis. Myśl, by zapisać najistotniejsze informacje, przyszła nagle. Po Har Habajit poczuł w głowie pustkę. Mają plan odbudować Świątynię - to raz. Nie za bardzo wiedział, jak chcą to zrobić. Lowa tego nie powiedział. Jednak był idiotą, zdobył jedynie część informacji. Istotnych, to prawda, nie znał jednak szczegółów. Nawet wykonawcy, oprócz kilku takich jak Samuel, jawili się jako niezwiązani ze sobą przypadkowi znajomi Altschulera. Tacy jak ten arogancki palant, o którego pytał Goltza. Dopisał nazwiska tych, których znał. W sumie siedem. Popatrzył na świstek rozczarowany. Nie za dużo. - Pójdziemy tędy. - Pan prowadzi - uprzejmie odrzekł Mroziński. - Późne popołudnie to zdecydowanie najlepsza pora na spacery. - Też tak uważam. - Jeżeli mogę spytać, to jakie mamy plany? - Słyszał pan o dzielnicy rosyjskiej? - Tutaj, w Jerozolimie? Nie. W Nowym Jorku, Paryżu - owszem.

- Cerkiew prawosławna wykupiła te tereny jeszcze w połowie XIX wieku. Wybudowano kompleks mieszkalny dla pielgrzymów i katedrę Świętej Trójcy. - Nie wiedziałem. - Do pierwszej wojny światowej prawosławni licznie przybywali do Ziemi Świętej. - Później było już dużo trudniej? - Do chwili obecnej. - To coś jak nasze pielgrzymki do Częstochowy? - zapytał Mroziński. - Raczej jak hadżdż dla muzułmanów - sprostował Bielski, nawiązując do jednego z pięciu głównych filarów wiary muzułmańskiej, czyli pielgrzymki do Mekki. - Aż tak? - Nie w sensie religijnym. Raczej chodzi o trudy odbycia tak długiej podróży -pułkownik, dość dobrze obeznany w kwestiach religijnych, nie tylko muzułmańskich i żydowskich, przed laikiem pokroju Mrozińskiego mógł uchodzić za specjalistę. W młodości wahał się pomiędzy mundurem a studiami na religioznawstwie. Wybrał to pierwsze. Może ze szkodą dla nauki? - Daleko to? - Nie. Te zielone kopuły to już katedra. - Widzę, że całkiem dobrze orientuje się pan w tutejszych kwestiach, więc proszę mi powiedzieć... - Tak? - Czy liczba kopuł na cerkwi ma jakieś znaczenie? - pytanie to gnębiło ambasadora od dawna. Czasami są trzy. Raz widziałem cztery. Kiedy indziej całą masę kopuł i kopułek... - Hmm. Dobre pytanie - zamyślił się Bielski. - Więc? - Nie mam bladego pojęcia. Pinkus Finkelstein dotarł do ulicy Gruzenberga i przyległego placu i rozejrzał się za oficerem Szin Betu. Uliczka nie była długa, najwyżej sto pięćdziesiąt metrów. Później skręcała do Szirtel Jisrael. Czuł się w miarę bezpiecznie. Widział mundurowych zdążających do Głównej Komendy Policji po drugiej stronie placu katedralnego. To podnosiło na duchu. Uspokoił przyśpieszony oddech i rozejrzał się raz jeszcze. Agent izraelskiej Służby Bezpieczeństwa

stał w cieniu katedry Trójcy Świętej i bez większego entuzjazmu wpatrywał się w Pinkusa. - Całkiem interesujące - wyraził swoje uznanie Mroziński na widok katedry. - Prawda? - zawtórował mu Bielski. - Czy nie powinniśmy nazywać tego cerkwią? - Opinie są podzielone - wykrętna odpowiedź pułkownika spodobała się ambasadorowi. - O ile pamiętam, niedługo kończy pan swój pobyt w Izraelu? - Mroziński zmienił nagle temat. - Jeszcze parę tygodni i do domu na urlop. - Gratuluję. - Nie ma czego. Wakacje z moją żoną to jak selekcja do GROMu. Po dwóch tygodniach jestem wrakiem człowieka - zaśmiał się Bielski. - To faktycznie musi być traumatyczne przeżycie. - Jeszcze jak - zgodził się z nim pułkownik. - A żona nie chciała przyjechać tutaj? Bielski westchnął, jakby szykował się do wyjawienia nad wyraz ważnej tajemnicy. - Rzyga na sam widok samolotu. - To pech. - Raczej moje szczęście. - Tragizuje pan. - Wcale nie. Byli już niedaleko wejścia. W zasadzie plac sprawiał wrażenie wyludnionego. Dzielnica rosyjska nie jest popularnym celem wycieczek. Co prawda blisko stąd do klasztoru Notre Dame i murów Starego Miasta, ale jednak większość atrakcji znajdowała się właśnie tam. Plac katedralny świecił pustkami. Jak zauważył Mroziński, jedynie przy wejściu dwóch młodych ludzi załatwiało własne sprawy. Jeden, schludnie ubrany, sprawiał wrażenie biznesmena na wakacjach, drugi włóczęgi. Właśnie zachowanie tego drugiego zaciekawiło dyplomatę. Gestykulował zawzięcie, tłumacząc coś nad wyraz ważnego. - Jakieś pomysły, co dalej? - Mroziński wrócił do przerwanego wcześniej wątku. - Zobaczymy - Bielski nie wyglądał na zmartwionego. - Myślałem o innej placówce, ale nie wszystko

zależy ode mnie. - A od kogo? - Sporo zależy od Koźmińskiego - skrzywił się pułkownik. Z ciemnego wnętrza katedry Trójcy Świętej wyłoniła się postać starszego mężczyzny. Wzrok Mrozińskiego zawisł na nim przez sekundę. Właściwie nie wiedział, czemu zwrócił na niego uwagę, może dlatego, że wychodzący był Żydem. Żyd w prawosławnej świątyni -ciekawe. Przeszli obok siebie obojętnie, za to we wnętrzu przywitał ich przyjemny chłód. - A tak swoją drogą... - zaczął Bielski, zaraz jednak przerwał na dźwięk doskonale znany każdemu wojskowemu. Mroziński zesztywniał. On również wiedział, co się stało. Wystrzał powtórzył się po sekundzie. Później huknął następny. - Jasna cholera - Bielski zareagował pierwszy, wybiegając na zewnątrz. Mrozińskiego uczono zupełnie czegoś innego. Gdy strzelają, to należy się kryć, choćby paść na ziemię. Przestraszony popatrzył, jak jego towarzysz znika w wyjściu. Decyzję podjął momentalnie. - A tam, w... - zaklął pod nosem. Zaraz za zakrętem wpadł na Bielskiego, który nerwowo szukał komórki. Widok ciał leżących na bruku wstrząsnął Mrozińskim. Na pierwszy rzut oka widać było istną jatkę. Temu lepiej ubranemu już nic nie mogło pomóc. Ciemnoczerwona kałuża krwi ze strzaskanej głowy rozlewała się szeroką strugą. Włóczęga wyglądał tylko trochę lepiej. Przynajmniej nie zginął na miejscu. - Co mam robić? - zapytał Bielskiego zajętego wykrzykiwaniem do telefonu najważniejszych informacji o miejscu zamachu. - Przeszedł pan kurs medyczny? - Tak, ale nie obejmował takich przypadków. Przyklęknął nad postrzelonym. - Musimy zatamować krwawienie. Znalezienie rany nie było trudne. Dostał tuż pod mostkiem. To cud, że jeszcze oddychał. Szkliste oczy wbiły się w Mrozińskiego, a usta spazmatycznie drgały. - Chce coś powiedzieć - Mroziński powoli tracił głowę. Bielski zignorował tę uwagę, próbując zatamować krwotok.

Ambasador złapał zakrwawioną dłoń, tyle mógł przynajmniej zrobić. Jakiś postrzępiony skrawek papieru przykleił się do jego ręki. Mdłości chwyciły Mrozińskiego za gardło. To zdecydowanie nie wchodziło w zakres obowiązków dyplomaty. Najchętniej pobiegłby z powrotem do hotelu, ale się pohamował. Na szczęście z oddali doszedł do nich jęk policyjnych syren. - Jest mi niezmiernie przykro, że musiał pan brać w tym udział - policjant przepytujący Mrozińskiego zachowywał się wyjątkowo grzecznie, by nie powiedzieć -nadskakująco. Sprawa taka jak ta mogła w każdej chwili przybrać nieoczekiwany obrót. Drugi z przesłuchujących, już bez munduru, wyglądał na szefa tajniaków. Zaciskał nieustannie zęby z wściekłości. Tylko patrzeć, jak puści dym nosem. - Nie ma o czym mówić - na dobrą sprawę nie doszedł jeszcze do siebie. Wspomnienie ciał spoczywających na bruku nie było tym, co najbardziej chciałby zapamiętać z wizyty w Jerozolimie. Żałuję tylko, że tak mało zapamiętałem. Rozumie pan, nie jestem przyzwyczajony. - Już pan nam pomógł. - To uprzejme z pana strony. - Naprawdę. Wcale nie przesadzam. Sporządzimy portret pamięciowy, oczywiście jeżeli wyrazi pan zgodę. - Zrobię, co w mojej mocy. Mroziński był wdzięczny policjantom. W komendzie mógł chociaż umyć ręce. Z pokrwawionym ubraniem nic już nie dało się zrobić. - Jeżeli to nie tajemnica - zawodowe przygotowanie dało o sobie znać. On również powinien wyciągnąć z nich jak najwięcej informacji. - Kim byli... poszkodowani? Policjant spojrzał na tajniaka ciężkim wzrokiem. - Udzielanie informacji nie leży w naszych kompetencjach. - Więc to nie był zwykły bandycki napad? Coś takiego! - pierwszą myśl o przestępczych porachunkach zastąpiła następna: za dużo ceregieli. Jako ambasador spodziewał się szacunku. Na wstępnym przesłuchaniu powinien być ktoś z MSZ. Skąd ten cały pośpiech? Oczywiście, czas w takich sytuacjach był ważny, jak to przy policyjnej robocie, ale pewne pytania wciąż pozostawały otwarte. I jeszcze ten agent, którego oczy wyrażały jedno - żądzę mordu. - Nie możemy tego wykluczyć - rozpoczął policjant. - Panie ambasadorze, zagrajmy w otwarte karty - w końcu przemówił tajniak. - Bardzo cenimy sobie współpracę z pańskim krajem, ale zaistniała sytuacja zmusza nas do postawienia kłopotliwych pytań. - Słucham uważnie. - Otóż pan i pan pułkownik podczas spaceru w dzielnicy rosyjskiej zostali świadkami podwójnego

morderstwa. - Po pierwsze - przerwał tajniakowi Mroziński - doskonale wiecie, że nie byliśmy, jak pan to raczył powiedzieć, świadkami. Samego zajścia nie widzieliśmy. Po drugie, jakoś do tej pory nie słyszałem, abym nie mógł odbywać pieszych przechadzek po mieście, to a propos zarzutu spaceru. - Sprawca zbiegł. - Czy to moja wina lub pułkownika Bielskiego? - Oczywiście, że nie - mundurowy policjant uznał za stosowne włączyć się w dyskusję. - Nie podoba mi się kierunek, w jakim zmierza ta rozmowa. - Jednym z zastrzelonych był oficer naszej służby bezpieczeństwa - chociaż oczy cywila wciąż ciskały gromy, on sam uznał, że się zagalopował. - Drugi to jego agent. - To zmienia całkiem obraz rzeczy - Mroziński nie potrafił ukryć zaskoczenia. A to dopiero! Z przestępczych porachunków sprawa przybrała postać politycznej afery. Zastrzelenie izraelskiego oficera bezpieczeństwa na ich własnym terenie. Ciekawe było tylko jedno - sprawca. O ile był nim mijający go we wnętrzu katedry mężczyzna, to wyglądał on na Żyda. O co tu może chodzić? - Pan oczywiście nie miał z tym nic wspólnego? - Udam, że nie słyszałem tego pytania. Tajniak w zasadzie podłożył się sam. Taka insynuacja mogła doprowadzić do poważnego kryzysu na linii Tel Awiw-Warszawa. I chyba nikt tego nie chciał. Policyjny nieoznakowany samochód odwiózł ich do hotelu późnym wieczorem. Dla pewności kilku funkcjonariuszy po cywilnemu zajęło miejsca w holu i na ulicy. Nie spodziewano się zamachu na jedynych świadków zajścia, ale pewności nie mógł mieć nikt. Polski ambasador w Izraelu Krzysztof Mroziński z niedowierzaniem popatrzył w lustrze na własną twarz. Postarzał się o dobre dziesięć lat. Tak źle nie wyglądał jeszcze nigdy. Zakrwawioną marynarkę i koszulę odrzucił na bok. Nawet najlepsza pralka nic w tym przypadku nie pomoże. Wsunął rękę do kieszeni spodni. Zmiętą i zakrwawioną chusteczkę, w którą wycierał dłonie, również wyrzucił. Zaraz. Jakiś kawałek papieru przywarł do materiału. Zapomniał o tym na śmierć. Nawet w świetle lampki przy lustrze niewiele potrafił odczytać z pomiętego i zakrwawionego strzępka. Słabo znał hebrajski, przed wyjazdem nie miał wiele czasu na naukę, chyba też zbytnio zawierzył metodzie uczenia się przez sen. Te bazgroły wyglądały na jakieś nazwiska i coś jeszcze o jakiejś górze. Wyszedł z łazienki i zadzwonił do pokoju Bielskiego. - Możesz tu przyjść?

- To pilne? - Raczej nie. Walniemy kielicha przed snem. - To zawsze - zaśmiał się Bielski i odłożył słuchawkę. Pięć minut później pukanie do drzwi obwieściło gościa. - Otwarte. Mroziński, już przebrany, nalewał do kieliszków koszernej wódki. - Brak mi naszych napitków - zauważył Bielski, biorąc w dłoń żydowski destylat. - To też niezłe. - Może być. Wypili. - Myślisz, że założyli nam podsłuch? - zapytał ambasador. - Ja tak bym zrobił, a co? - Jak znajdziemy, to zaliczą ostrą wpadkę. - Nie wiem tylko, czy się tym przejmą. Zresztą, nie jesteśmy u siebie. Sens słów Mrozińskiego dotarł do pułkownika dopiero teraz. Tu w żadnym wypadku nie chodziło o rozluźnienie po traumatycznych przeżyciach. Mogli pójść do łazienki i puścić wodę z prysznica. Sposób niezbyt skuteczny i dość oklepany. Wyjść nie mogli. Na dworze zapadła już noc. Zresztą, niewiele im groziło. Chronił ich immunitet. - O co chodzi? Świstek przeszedł z ręki do ręki. Bielski skupił na nim wzrok. Jakieś znaczki. - Co to jest? Ja nie umiem po ichniemu. To chyba po hebrajsku, nie po arabsku? - Nie umiesz? Cholera! Przecież tłumaczowi tego teraz nie pokażę. Tak, to po hebrajsku. Nie znam tych słów, wyglądają na nazwiska, chociaż diabli wiedzą. Pierwsze jest w miarę czytelne „Altszuler". Dalej „Golc" i jeszcze kilka. Ale tu na dole jest jeszcze coś, chyba nie nazwisko: Har Habajit. Niby „góra domu". Jeśli mu się w połowie słowa nie skończyła kartka. Bielski podniósł wzrok na ambasadora. W posiadanie tych informacji Mroziński mógł wejść tylko w jeden sposób. Jasna cholera... Najpierw Wirski raniony w zamachu bombowym, a teraz to. Wisi nad

nimi jakieś fatum czy co? Inna rzecz, że takiego obrotu sprawy nikt się nie spodziewał. Chciał wierzyć głęboko, że był to przypadek, nie celowe zaniechanie. Chociaż los dał im do ręki niepowtarzalną szansę - kartę przetargową o kolosalnym znaczeniu. Informacje, które wpadły w ich ręce, były ważne nie tylko dla Izraela. Dla nich również. - Nie wiem, jak to powiedzieć. - Lepiej nie mów nic. To istotne? - zapytał dyplomata. - Raczej tak. „Har Habajit" - to akurat słyszałem. To Wzgórze Świątynne. Zapadła cisza niezmącona żadnym szmerem. - No i... - pierwszy nie wytrzymał Mroziński. - Pogadam z Warszawą. Później z kimś tutaj - Bielski próbował uspokoić wciąż zdenerwowanego ambasadora. - Tylko nie możemy tego spieprzyć. To spora szansa. Rozumie pan? Zamiast odpowiedzi Mroziński nalał jeszcze po jednym. Powoli wracał do normy. Przynajmniej tak odbierał to pułkownik. - Nie oskarżą nas o zatajenie ważnych informacji dotyczących śledztwa? Zaimek „nas" nie uszedł uwagi pułkownika. Ma rację. Obaj siedzieli w tym po uszy. - Posłuchaj... - Bielski zastanowił się, jak to ująć. - Oskarżyć o taką rzecz można zwykłego obywatela, a nie dyplomatów zaprzyjaźnionego państwa. Jasne? My co najwyżej przypadkowo jesteśmy w posiadaniu ważnych informacji dotyczących podwójnego morderstwa. I tyle. - Rozumiem - Mroziński potarł brodę. - To nazwiska zamieszanych w to ludzi. Jakiś gang? - Chyba tak. - Niedobrze, że cię widzieli - Altschuler skarcił podwładnego. Samuel Goltz nie odrzekł nic. To, co musiał zrobić, przyszło mu z trudem. Wyeliminował zdrajcę, którym na dodatek okazał się jego krewniak. To doprowadziło go do wściekłości. Przez tyle lat starał się być dla Pinkusa wzorem, a w konsekwencji wszystko obróciło się przeciwko niemu. Inna sprawa, że nie mógł dłużej czekać. Finkelstein za dużo wiedział. Nie wyszedł przecież ze spotkania z zamiarem pogadania z kumplem o pierdołach. Poza tym Pinkus nie miał kumpli. Ten drugi na kilometr cuchnął szpiclem. - Przynajmniej mamy pewność co do intencji Finkelsteina. Lowa Altschuler obrzucił wzrokiem broń zgromadzoną w pomieszczeniu. Przygotowania do akcji

wkraczały w ostateczną fazę. Mogli zaczynać za parę dni. Pozostały jedynie ostatnie szczegóły. Ujawnienie policyjnego informatora znacznie komplikowało całą sprawę. Dzięki eliminacji zdrajcy zyskali trochę czasu, ale tylko trochę. Przykre, że w młodym Pinkusie pokładał tyle nadziei. Widać to jedna z prób, przez które muszą przejść wierni, by stać się godnymi. Policja wiedziała o nich sporo. Liczył się z taką możliwością, przecież on również nie był ślepy i głuchy. Miał własnego informatora w policji. Co prawda, nie był to nikt na eksponowanym stanowisku, ot, zwykły urzędnik, który jednak w określonych przypadkach potrafił być użytecznym narzędziem. Przynajmniej z grubsza się orientował, co wiedzą jego przeciwnicy. - Zawołaj wszystkich. Goltz wyszedł. Nie pozostało zbyt wiele do zrobienia. Na swój sposób Lowa był na to przygotowany. Podszedł do ściany i zdjął z niej obraz przedstawiający Drugą Świątynię w całej okazałości. Odłożył grafikę na bok i sięgnął po następną. Nie da rady zabrać wszystkiego. Było tego po prostu za dużo. Wystarczą tylko te najważniejsze. Cała reszta i tak znajdowała się w głowie Lowy, opracowana w najdrobniejszych szczegółach. Obyło się bez zbędnych poleceń. Słowo „ewakuacja" niosło ze sobą coś nieodwracalnego i wrażenie końca, ale dla nich był to dopiero początek. W autobusie firmy Egged, drugiej co do wielkości kompanii przewozowej świata zaraz po jankeskim Greyhoundzie, podążającym do Kiryat Szmony panowały całkiem wygodne warunki. Spośród czterdziestu miejsc pasażerowie zajmowali najwyżej połowę. Andrzej Wirski usiadł na samym końcu. Tak lubił najbardziej. Widział stąd wszystkich, tak na wszelki wypadek, chociaż kłopotów nie brał pod uwagę. By się nie nudzić, zabrał ze sobą gazetę. Angielskojęzyczna „Jerusalem Post" to może nie szczyt marzeń, ale zawsze jakieś litery do przebiegnięcia wzrokiem i podszkolenia języka. Zaczął przerzucać strony. Tutejsze polityczne tarcia w koalicyjnym rzędzie obchodziły go tyle co zeszłoroczny śnieg, a nazwy poszczególnych partii znał jedynie z krajowych wiadomości. Likud to lewica czy prawica? Westchnął zrezygnowany. Zajrzał na koniec. Sport okazał się jeszcze bardziej niezrozumiały od polityki. Wiedział, że izraelskie drużyny biorą udział w europejskich rozgrywkach, ale zupełnie nie miał do tego głowy. Dopiero kilka linijek tekstu mniej więcej w środku przykuło uwagę Wirskiego na dłużej. Podwójne zabójstwo w centrum Jerozolimy. Policja prowadzi intensywne śledztwo. Tak pisze się za każdym razem, niezależnie od kraju. Odłożył gazetę na bok i zapadł w drzemkę. Obraz roześmianej Ashley wypełnił jego myśli. Odlatywała do Stanów jutro. Szkoda, że nie mieli dla siebie więcej czasu. Rozdział VII MINISTERSTWO OBRONY, KAIR - EGIPT | 4 sierpnia

Generał Ahmad Abu Akrab złożył podpis pod formularzem, który przed chwilą przeczytał, i odłożył kartkę na bok. Zerknął na zegarek. Za wcześnie na przerwę. Poranne godziny urzędowania zawsze ciągnęły się bez końca. Odprawiany przy burku rytuał banalnych działań napawał go niekiedy wręcz wstrętem. Jedno, co mógł zrobić, by poprawić własny humor, to zapalić. Sięgnął po kolejny dokument. Zapotrzebowanie na części do ciężarówek dla garnizonu w Ismailii. Źle, że musi zajmować się takimi pierdołami. Telefon oderwał Abu Akraba od niewesołych myśli. - Tak? - rzucił krótko. - Możesz do nas przyjść? - głos pułkownika Muhammada Hakima brzmiał w słuchawce twardo jak stal. Dla większości kadry ten sprawujący pieczę na kontrwywiadem Egiptu oficer pozostawał jedynie mityczną postacią. Co innego organizacja, którą kierował. Jej poszczególne komórki i agenci przenikali wszystkie poziomy wojskowej struktury. Od prowincjonalnych niewielkich posterunków po ministerialne korytarze. Bez akceptacji z ich strony trudno byłoby cokolwiek osiągnąć. Bez wątpienia mieli realną władzę i wiedzieli, jak z niej korzystać. Stanowili również jeden z filarów, na którym opierały się rządy Hosniego Mubaraka i jego następcy Omara Sulejmana. - Jak sobie życzysz. Zaproszenie przez Hakima w istocie stanowiło rozkaz, a takiego nawet generał Abu Akrab nie odważyłby się odrzucić. Odłożył słuchawkę na widełki. Rozgoryczenie ścisnęło go za gardło. Nie tak wyobrażał sobie własny koniec. Znał Hakima, pracowali przecież w tym samym gmachu, wymieniali uprzejmości na korytarzu, czasami prowadzili krótkie rozmowy. Znał na tyle dobrze, by wiedzieć, że osobiste zaproszenia równało się końcowi kariery. To w najlepszym przypadku. Równie często delikwent znikał na lata. Czasami znikał na zawsze. Wystarczyło oskarżenie o wspieranie terrorystów i już można było stanąć pod szubienicą. Zdrajcy nie przysługiwała kula. Najczęściej go wieszano. Następcy zamordowanego przez własnych żołnierzy prezydenta Sadata nie mieli ochoty podzielić jego losów. Zresztą elita armii była aż nadto świadoma, że wystarczy chwila nieuwagi, by islamiści wzmocnili swoje wpływy w wojsku. A wtedy los generalicji, rządu i całego kraju byłby przesądzony i nie do pozazdroszczenia. Ahmad Abu Akrab uporządkował papiery na biurku. Po co jego następca ma zastać na miejscu bałagan? Szkoda tylko, że nie mógł pożegnać się z rodziną. Niech zapamiętają go takim, jaki był, bo ten strzęp człowieka, który opuści piwnice zajmowane przez siepaczy Hakima, w niczym nie będzie przypominał ich ojca. Wyszedł na korytarz. Ściany pomalowane olejną farbą w wielu miejscach odłażącą od podłoża wyglądały jak liszaj. Wspiął się schodami dwa piętra do części gmachu zajmowanej przez ludzi Muhammada Hakima. Stanął przed biurkiem ustawionym na szerokim korytarzu i zajmowanym przez żołnierza z naszywkami podporucznika. O ile jeszcze piętro niżej przewijały się setki osób, o tyle tutaj niepodzielnie panowała cisza i skupienie. Ten nagły przeskok potrafił wyprowadzić z równowagi. Tam życie, tu śmiertelna powaga. - Jestem...

- Wiem, kim pan jest, generale - podporucznik nie zaszczycił Abu Akraba nawet jednym spojrzeniem. Dopiero po chwili podniósł wzrok znad papierów. - Drzwi na końcu korytarza. Po lewej. Akrab ruszył przed siebie. wymijając biurko. Gdyby mógł, rozszarpałby tego pewnego siebie podporucznika. Arogancki skurwiel! Pozwolił sobie na zbyt wiele, co doprowadziło generała do furii. Spróbował uspokoić nerwy. Nie chciał, by Hakim zauważył wzburzenie na jego twarzy. W końcu stanął przed feralnym gabinetem. Bezceremonialnie nacisnął klamkę i wszedł do sekretariatu, gdzie zamiast fircykowatego podporucznika siedział major będący jednocześnie adiutantem, sekretarzem i w razie konieczności ochroniarzem pułkownika Muhammada Hakima. - Pułkownik się niecierpliwi. Dobrze, że pan już jest. Chociaż ten miał w sobie więcej ogłady. Niewinna słowna gierka potrafiła słabszych od Abu Akraba przyprawić o szybsze bicie serca. Ci ludzie nic nie pozostawiali przypadkowi. - Jak pan widzi, majorze. Oczy adiutanta Hakima zwęziły się w wąskie szparki. - Tędy.

Gabinet zajmowany przez pułkownika znacznie różnił się od tego, w którym pracował generał. Palisandrowe meble z czasów angielskiej okupacji doskonale harmonizowały z piaskową barwą ścian. Podłogę zaścielał różowozłocisty perski dywan w geometryczne wzory. - Drogi generale, cieszę się, że pana widzę. Muhammad Hakim był młodszy od Akraba o co najmniej dziesięć lat, ale oblicze rozmyte przez fałdy tłuszczu znacznie go postarzało. - Czemu zawdzięczam to zaproszenie? - Ahmad Abu Akrab nieproszony usiadł na krześle naprzeciw biurka. - To nic takiego. Przyjacielska rozmowa pomiędzy starymi kumplami - oczy Hakima ukryte za obrzmiałymi powiekami były ledwo widoczne. Generał nie podzielał nastroju, jaki starał się stworzyć pułkownik. Nikt nie trafiał przed oblicze Hakima na pogaduchy. - Odniosłem zupełnie inne wrażenie. - Mówicie o moich pomocnikach? Nie ma się nimi co przejmować. Zwykła nadgorliwość. Ot, co. - Skoro tak...

- Macie ostatnio sporo pracy? - pułkownik wyjął z kieszeni bluzy złotą papierośnicę, otworzył ją i zajrzał do środka. Wyglądało to, jakby przeliczał zawartość. W końcu podsunął ją Abu Akrabowi. Brunatne cygaretki z wyjątkowo mocnym i grubo pociętym tytoniem niespecjalnie smakowały generałowi, ale co tam, wziął jedną i wyciągnął benzynową zapalniczkę. - Ładne cacko. - Prezent - wyraźnie zadowolony Hakim obracał papierośnicę w serdelkowatych paluchach, jakby zobaczył ją pierwszy raz. Prezent - dobre sobie. Pewnie od wiernych ludzi - pomyślał generał. Wcale by się nie zdziwił, gdyby złoto pochodziło z zębów wyrwanych przez oprawców Hakima. Taki resortowy żart opowiadany na wewnętrznych spotkaniach. - Macie piękny przebieg kariery, generale - pułkownik zaplótł ręce na brzuchu. - Robiłem i robię wszystko, co w mojej mocy, by naród i nasz prezydent mogli być ze mnie dumni. - Pańskie słowa to miód na moją duszę. Żebyście wiedzieli, ilu obelg i gróźb jestem zmuszony wysłuchiwać prawie codziennie. Bezpieczeństwo to ciężki kawałek chleba. Zgodzicie się chyba ze mną? - Skoro tak twierdzicie. - Uhmm... Co rusz wypływają na powierzchnię nowe grupy fanatyków. Młodszym oficerom wydaje się, że to czasy króla Faruka. Gorzej, kiedy od gadania przechodzą do planowania czy wręcz do działania. Słyszeliście o tej strzelaninie w Suezie w zeszłym miesiącu? - Nie - embargo na podobne informacje okazało się na tyle szczelne, że mało która wiadomość tego typu wypływała na powierzchnię. - Nie? - Hakim udał zdziwionego. - Trzech fanatyków zamknęło się w zbrojowni. Musieliśmy ich wyeliminować. - Jest tak źle? - Zależy, jak na to spojrzeć. Hakim na chwilę zamilkł, poprawił się w fotelu i, pochyliwszy się nieco w stronę generała, dodał ze smutkiem: - Starsi oficerowie bywają czasami równie nierozsądni co ledwie opierzeni porucznicy. Obręcz z rozpalonego żelaza ścisnęła Ahmada Abu Akraba za gardło. Cała wcześniejsza rozmowa zmierzała właśnie do tego. Ciekawe tylko, co na niego mieli? Nie zajmował się żadną działalnością opozycyjną. Tacy jak on mieli za dużo do stracenia. Pracę wykonywał w miarę sumiennie. Tych kilka łapówek, które wziął, mieściło się w normie. Jako szef Departamentu Transportu mógł o wiele

więcej. To głównie przez jego gabinet przewijali się cywilni kontrahenci chcący zarobić kosztem armii. Zachodni zwyczaj przetargów zawitał i do nich. Poszczególne komisje zatwierdzały projekty, a on zasiadał w kilku. Dla przedsiębiorczej jednostki było to stanowisko wprost wymarzone do zrobienia dużych przekrętów. - Widzę po wyrazie waszej twarzy, że nie wiecie, o czym mówię - Hakima wyraźnie bawiła ta sytuacja. Na krześle, które obecnie zajmował Abu Akrab, pękali nie tacy twardziele jak on. Zawsze na początku takie samo skupienie, później lekkie rozluźnienie i, kiedy zaczęło się im wydawać, że burza przejdzie bokiem, ostateczny cios przychodził znienacka i z najmniej spodziewanej strony. Major Fadila sporo nam o was opowiedział. Jeszcze przed sekundą zdawało się, że to tylko sen. Twarz Ahmada Abu Akraba nabiegła krwią, a ręce zadrżały. Skończyły się żarty. Powinien to przewidzieć. Ostrzegał tego durnia przed kontrwywiadem. Pewnie majorowi zamarzyła się męczeńska chwała. - Jeżeli nasze podejrzenia okażą się słuszne, a jestem przekonany, że tak będzie, to dojdzie do niebywałego skandalu. Armia stojąca na straży naszej państwowości stała się siedliskiem wywrotowych, fundamentalistycznych sił. Na chwilę obecną mamy zatrzymanych dwudziestu oficerów. Śledztwo wciąż jest w toku, a kariery łamią się jak zapałki - nieco przydługi wywód dobiegł wreszcie końca. Akrab siedział nieruchomo. Sytuacja była gorsza, niż się spodziewał. Spisek tak barwnie odmalowany i ujawniony przez Hakima stał się faktem. - Dotarło do was to, co powiedziałem? Przynajmniej zelżała dręcząca go od początku nieznośna niepewność. W swojej sprawie niewiele mógł zrobić. W kwestii Fadili jeszcze mniej. - Jakoś nie wyglądacie na zaskoczonego - Po prostu nie wiem, w jakim charakterze się tutaj znalazłem. - To dobre pytanie. - Jestem oskarżony? Hakim nieznacznie się skrzywił. Na tyle długo znał Abu Akraba, by wiedzieć, że z niego twardy zawodnik. Nie spodziewał się bezpośredniego ataku, jednak dla pewności w otwartej bocznej szufladzie biurka trzymał odbezpieczonego niezawodnego colta 1911.

- To zależy wyłącznie od was. Niezależnie od tego, co powiedział Hakim i co było prawdą, Abu Akrabowi pozostawało wąskie pole manewru. Znał spiskowców, wszelako to jeszcze o niczym nie świadczyło. Znała ich pewnie połowa egipskiej armii, z czego spora część z nimi sympatyzowała. Hakim był zawodowcem, w dodatku szefem kontrwywiadu. Nie prowadziłby z nim spokojnej rozmowy, gdyby nie miał czegoś na myśli. - Z góry uprzedzam: marny ze mnie konfident. Po raz pierwszy od początku rozmowy Hakim szczerze się roześmiał. - Zrobimy tak... STREFA ZDEMILITARYZOWANA POMIĘDZY IZRAELEM A SYRIĄ | 4 sierpnia Zapakowali się do pięciu dżipów tuż przed piętnastą. Rutynowy patrol, przynajmniej tak twierdzili Izraelczycy stanowiący zasadniczą część oddziału wyruszającego na objazd okolicznych posterunków. Sierżant Piotr Piasecki usiadł obok kierowcy. Kapral Godlewski i starszy szeregowy Nowak za nim, obok dwóch izraelskich żołnierzy. Wszyscy w pełnym rynsztunku bojowym. Inaczej nie wypuszczono by ich za bramę. Hełmy, broń, kamizelki taktyczne - w niewielkim wnętrzu terenówki zrobiło się naprawdę ciasno. Izraelskie dżipy od ich amerykańskich odpowiedników różniły się lekką obudowaną kabiną. Wszystkie szyby zabezpieczono dodatkowo siatką, tak aby celnie rzucony kamień nie mógł jej rozbić. Innowacje ciekawe, ale wciąż były to te same wozy. Równa asfaltowa droga po kilku kilometrach przeszła w ubity, gruntowy trakt. Zieloną, urodzajną dolinę po prawej stronie zaczął zastępować pagórkowaty teren z równie bujną roślinnością. Zorganizowanie mieszanych patroli zaproponowali sami Izraelczycy. Każdego dnia zapraszano do nich inne pododdziały. Wczoraj byli to Norwegowie, jutro Belgowie. Przeważnie uczestniczyli w nich oficerowie międzynarodowych sił chcący bliżej przyjrzeć się okolicom późniejszej służby. Porucznik Wirski akurat to zadanie zrzucił na barki Piaseckiego, sam wykręcając się nadmiarem biurokratycznych obowiązków. Sierżant nie miał mu tego za złe. Wirski przyjechał dopiero wczoraj wieczorem. Urządził zbiórkę i wysłuchał najnowszych plotek. Sam niewiele mówił, raczej słuchał, co oni mają do powiedzenia. Okolica, którą podążali, zdziwiła Piaseckiego. Nie chodziło mu o teren, raczej o to, co spodziewał się zobaczyć. Często słyszał relacje z niespokojnego pogranicza. W jego wyobraźni strefa wojenna przedstawiała się jako zryty bombami teren z rozbitymi, rdzewiejącymi czołgami i wozami bojowymi, może nawet z jakimś szkieletem bielejącym na piachu. Tymczasem rzeczywistość przedstawiała się zupełnie inaczej. Zdumiewała liczba rozmaitych gospodarstw, kibuców, niewielkich miasteczek i osad. Ba, nie brakowało nawet atrakcji dla turystów. Rezerwaty przyrody,

piesze szlaki, restauracje i zajazdy. Na górze Hermon podobno była nawet trasa narciarska. To ostatnie w ogóle nie mieściło się w jego głowie. Pełen zdziwienia patrzył przez okna na porośnięte obfitą zielenią, tętniące życiem wzgórza. W końcu pomknęli w kierunku północnowschodnim do ostatniego miejsca na trasie objazdu. Punkt znajdował się tuż przy granicy z Libanem. I właśnie wtedy to się stało. Pierwszy z pokrytych kurzem dżipów najechał na minę, momentalnie niknąc za chmurą czarnego i szarego dymu. Kierowcy pozostałych wozów stanęli prawie w miejscu i zaczęli szukać osłony na prostym odcinku drogi. Siła hamowania rzuciła Piaseckiego w przód. W ostatniej chwili przytrzymał się deski rozdzielczej, boleśnie tłukąc dłonie. Przekleństwa za plecami nie brzmiały najlepiej. Dobrze, że mieli zabezpieczoną broń. Wystarczyła seria w ciasnym wnętrzu, by ich wszystkich posłać do diabła. - Wszyscy cali? - sierżant szybkim spojrzeniem obrzucił tył pojazdu. Z nosa jednego z Izraelczyków kapała krew. Wynik nagłej zmiany kierunku jazdy, która cisnęła żołnierzem o hełm jednego z Polaków. - Szlag! Z przodu było gorzej. Drugi z dżipów dostał się pod ogień karabinu maszynowego, zmieniając się w podziurawiony wrak. Wyglądało, że z trzydziestoosobowego patrolu pozostało ich nie więcej niż osiemnastu. Koła terenówki zabuksowały na piaszczystym gruncie. Kierowca dokonał rzeczy niemożliwej. Zawrócił prawie w miejscu i zerwał wóz do ucieczki. Wystawieni na bezpośredni ostrzał, stanowili wymarzony cel dla atakujących konwój bojowników Hezbollahu. Szczęścia zabrakło właśnie wtedy, gdy byli już pewni ocalenia. Rykoszet trafił w oponę. Wozem zarzuciło na bok. Wyrżnęli w spory kamień i stanęli dęba. - Z wozu! - Piasecki rzucił krótki rozkaz. Posłuchali wszyscy. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Dwa ostatnie w miarę sprawne dżipy przemknęły obok nich. - Chyba nas tu, kurwa, nie zostawią - w głosie Nowaka brzmiała irytacja zmieszana z goryczą. - Spokój. Opadające zbocze nieco chroniło ich przed ostrzałem, teraz już dużo bardziej chaotycznym. Część widoku zasłaniał dym i kurz zasnuwający drogę. Dla tych, którzy na niej pozostali, niewiele można było zrobić.

Piasecki rozwinął ludzi w luźną linię. Rozkaz, by pozostać neutralnym, stracił w obecnych warunkach aktualność. Odwrót nie wchodził na razie w grę. Pochyłość stoku nie dawała gwarancji bezpieczeństwa, a kula w plecy - najbardziej prawdopodobny skutek odwrotu - nie uśmiechała się żadnemu z nich. Byle utrzymać pozycję chociaż przez parę minut. Z reguły takie ataki nie trwały długo. Operujący na terenie przeciwnika bojówkarze bezpośrednio po dokonaniu akcji brali nogi za pas. Z doświadczenia wiedzieli, jak trudno jest sprostać wyszkolonej armii. - Nowak, widzisz coś? - Ten PK. - Gdzie? - Piasecki, przyczajony mniej więcej w środku pozycji, siłą rzeczy niewiele widział. Wszystko przez ten dym. - Na mojej jedenastej. Jakieś sto pięćdziesiąt metrów stąd. Dziesięć pod górę. Kaem Arabów walił nieustającymi seriami ponad ich głowami. - Dasz radę go zdjąć? - Nie ma szansy. Krótkie serie z M16 i beryli sprawiły, że ogień przeciwnika trochę osłabł. - Zaraz, sierżancie... - No? - Chwileczkę. Rozmowa dochodząca z miejsca, gdzie leżał Nowak i jeden z Izraelczyków, robiła się coraz bardziej gwałtowna. - Nowak! Do cholery! O co chodzi? - Już w porządku. Pierwszy z 40-milimetrowych pocisków z podwieszanego pod szesnastką granatnika M203 poszybował ku liniom wroga. Za pierwszym pomknął drugi i trzeci, uciszając na dobre erkaem Arabów. Równocześnie po stoku z dołu nadbiegali pozostali Izraelczycy, zasypując wroga gradem pocisków. Z początku wyglądało to tak, jakby z marszu mieli zamiar przejść do ataku, ale nie. Przyczaili się podobnie jak grupa Piaseckiego, wydłużając linię obrony. Od strony arabskiej dochodziły jedynie pojedyncze strzały. Od pierwszego wybuchu wszystko trwało nie dłużej niż pięć minut.

Piasecki przyglądał się teraz, co zrobi izraelski dowódca. Będzie się starał zminimalizować straty czy też pójdzie na całość? Nie musiał długo czekać. Szybko wydane polecenia dotyczyły również ich grupy. Jedna ośmioosobowa drużyna pobiegła skrajem szosy do przodu, by obejść pozycje bojówkarzy. Druga sekcja miała zrobić to samo, posuwając się na lewo. Polacy pozostali tam, gdzie byli, czyli w środku dotychczasowych linii. Po parunastu minutach wszystko ucichło. - Teraz możecie mi powiedzieć, szeregowy, o co chodziło? - sierżant Piasecki wstał i otrzepał niedbale spodnie, równocześnie starając się nie stracić z oczu miejsca, gdzie jeszcze chwilę temu znajdowało się stanowisko erkaemu. Nowak stanął przy nim zmieszany. - Chodzi o ten granatnik? - Właśnie. - Nie wiedziałem, czy ten palant sobie z nim poradzi - stwierdził podwładny bez cienia skruchy w głosie. - Jesteście idiotą, Nowak. - W pierwszym momencie wyglądało, że stracił głowę. - A my mogliśmy stracić życie. Kiedy przybyła pomoc, wraki dżipów wciąż dymiły. Bojówkarze uciekli, by odtrąbić niebywały sukces, bo tak dużych start izraelska armia nie poniosła już od dawna. KWATERA SZIN BETU, JEROZOLIMA - IZRAEL | 4 sierpnia Kapitan Gil Waman zdusił kolejny niedopałek w popielniczce. Był zły jak rzadko kiedy. Coś nagle zaczęło się komplikować, a on nie wiedział, dlaczego. Niby z pozoru wszystko było jasne. Dokonano zabójstwa - podwójnego. Jednym z zastrzelonych był oficer zajmujący się ekstremistycznymi grupami żydowskimi, drugim jego informator. Zabójca zbiegł - bywa i tak. Świadkowie. Tutaj sprawa otarła się o mały międzynarodowy skandal. Brał udział w rozmowie z polskim ambasadorem, bo nazwanie spotkania inaczej niż rozmową nie wchodziło w grę. Nie posunęło to śledztwa nawet o cal. Mroziński - tak się nazywał ten człowiek - nawet zdenerwowany nie stracił głowy. Szybciej spodziewał się tego po tym drugim, niejakim Bielskim, ale nie. Obaj byli zgodni w tym, co umownie nazwano zeznaniami. Nic nie widzieli, za to pierwsi zareagowali. Szlag go mało nie trafił. Wszystko działo się prawie pod Główną Komendą Policji. Jak widać, pod latarnią często bywa najciemniej. Zgoda - było tak, jak mówili. Idziemy dalej. Czym zajmował się oficer, który zginął? Akta na biurku zmarłego obejmowały kilka wyjątkowo niebezpiecznych grup i pojedynczych ekstremistów. Informator należał do siatki Lowy Altschulera, drania dobrze znanego Szin Betowi. Marzył mu się Wielki Izrael, jakby nie mieli jeszcze dość kłopotów. Problem w tym, że kiedy posłali swoich ludzi na miejsce spotkań grupy, nie zastali tam

nikogo. Wszyscy wyparowali jak kamfora. Puste pomieszczenia, wyczyszczone do cna komputery, żadnych papierów. Nie zrobili tego kierowani chwilowym impulsem. Musieli to planować od dawna. Najgorsze, że wiedzieli o nich rozpaczliwie mało. Tych kilka informacji zmieściłoby się na jednej kartce papieru. Najwięcej wiedział ten Finkelstein, ale on już nie żył. Jedynie pośpieszna ewakuacja stanowiła pośredni dowód, że mieli cokolwiek wspólnego z dokonanymi morderstwami. Pocieszające pozostawało jedno: Izrael to mały kraj. Na dłuższą metę nie udawało się tutaj schować własnym obywatelom. Wypłyną wcześniej czy później. Raczej wcześniej, bo niby gdzie mieliby się ukryć? Po arabskiej stronie nie było miejsca dla żydowskich ekstremistów. Byle znaleźć ich, zanim sami zechcą się pojawić. WASZYNGTON DC. - USA | 4 sierpnia Gary Craig przysypiał przed telewizorem z kieliszkiem martini w dłoni. Dzisiaj breaking news ograniczały się do samochodowego pościgu za pijanym kierowcą w Oklahomie oraz próby zrabowania kilku płócien z Muzeum Guggenheima. Serwis międzynarodowy również nie wniósł niczego istotnego do wiedzy Craiga o świecie. Jednym słowem - nuda. Dobra wiadomość to brak złych wiadomości. W ciągu najbliższych kilkunastu godzin żaden kryzys o dalekosiężnych skutkach nie groził bezpośrednio ani Stanom Zjednoczonym, ani też jemu. Dziś najwięcej zmartwień mieli przewodniczący Rady Gubernatorów Systemu Rezerwy Federalnej i Sekretarz Skarbu. Od nich zależał dalszy rozwój gospodarczy i wyrwanie się z matni recesji, w którą co chwila wpadali. No i jeszcze ten nieszczęsny projekt sankcji wobec Izraela. Gary pokręcił głową. Jeżeli rząd w Jerozolimie niczego nie spartoli, to burza może przejdzie bokiem. Żadnych nagłych i niezapowiedzianych ataków na Palestyńczyków. Żadnego grożenia Iranowi nalotami na kompleks atomowy w Buszehrze. Akurat co do tego ostatniego miał mieszane uczucia. Bronią nuklearną dysponował na pewno Pakistan - jeden z najbardziej niestabilnych krajów na świecie, z bezustannie panującym stanem wyjątkowym. Tyle że Islamabad nie groził Izraelowi, a irańskiemu prezydentowi Mahmudowi Ahmadineżadowi weszło to już w krew. Byle na odgrażaniu się poprzestał. Bliskowschodni węzeł na dłuższą metę wyglądał na nierozwiązywalny. Elementy układanki z osobna i wszystkie razem stanowiły splot ściśle powiązanych ze sobą wzajemnych rywalizacji, niechęci czy też jawnej wrogości. Na Garym to wszystko robiło wrażenie tymczasowości. Po jednych i drugich można się było spodziewać wszystkiego. Trudno nawet powiedzieć, którzy wydawali się mniej przewidywalni. Izrael zawsze utrzymywał, że się jedynie broni. Żeby było śmieszniej, arabscy sąsiedzi żydowskiego państwa twierdzili tak samo. Upił z kieliszka kolejny łyk i zastanowił się przed kolejnym. Za dużo ostatnio pił. Stres, wiek, wydłużająca się droga z pracy do domu, każdy powód stawał się dobry. I może jeszcze jedno - panna Austin. Z tego, co wiedział, przylatywała z samego rana wraz z tym palantem Patrickiem Stewardem i resztą delegacji.

Jednak naleje sobie jeszcze jednego. O tym, co ma zrobić, myślał już wcześniej. Przyciśnie Cyrila i Helen. Kameralna uroczystość powinna oswoić Ashley przynajmniej na tyle, by zechciała poznać go bliżej. Skrócić dystans. Tak. Przełączył na inny kanał, gdzie czarnobiały John Wayne powalał rzesze Indian, siedząc na koźle dyliżansu. Nie widział tego od lat, ale ta scena zawsze niezmiernie mu się podobała. Właśnie tak pojmował własną misję. Dyliżans to kraj gnający naprzód, a on niczym samotny bohater westernu gromił wrogów, niezależnie od tego, kim są. Pooglądał jeszcze przez chwilę i w końcu zmęczony, trochę też pijany powlókł się do sypialni. JEROZOLIMA - IZRAEL | 4 sierpnia Podjechali od strony ul. Jerychońskiej i cmentarza żydowskiego, by przez Bramę Lwów wjechać na ulicę Szaar HaArajot w obrębie murów Starego Miasta. Stamtąd mieli już blisko. Furgonetki służb komunalnych wraz z cysterną jak do tej pory nie wzbudziły niczyjego zainteresowania. Ludzie Altschulera, ubrani w białe kombinezony, nie różnili się niczym od widywanych często pracowników miej skich. Przez lata Lowa odwiedzał regularnie to miejsce upokorzenia i planował. Pomysł, jaki postanowił wcielić w życie, nie był w sumie niczym oryginalnym. Tyleż prosty, co o uderzającej symbolice - nic nie oczyszcza tak jak ogień. Posterunek przy wewnętrznym murze minęli bez problemu. Przejechali przed fontannę Sabil Kaitbaj i skręcili w lewo. Pięćdziesiąt metrów dalej zostali w końcu zatrzymani. Nie miało to już większego znaczenia. Ośmiokątna budowla ze złotą kopułą piętrzyła się tuż przed nimi. Cały teren wyłożony kamiennymi płytami ułatwiał dojazd niemal do każdego miejsca na terenie Wzgórza Świątynnego. Lowa wysiadł z wnętrza białej furgonetki i podszedł do strażników. O piątej rano oprócz pełniących wartę palestyńskich policjantów nie było nikogo. Posterunki żołnierzy CaHaLu znajdowały się nieco dalej. W razie najmniejszego incydentu bez wahania użyją broni, ale dla Altschulera nie stanowiło to przeszkody. Przyprowadził ze sobą szesnastu ludzi, dobrze uzbrojonych i chronionych przez kamizelki kuloodporne ukryte pod kombinezonami. Stanowili wystarczająco liczną grupę, by poradzić sobie na początek ze wszystkimi, którzy staną na ich drodze. A później? Później będzie tak, jak zechce Najwyższy. - Zbierajcie się stąd - Palestyńczyk na szczęście swojego AK-47 wymierzył w ziemię. Trzej inni bez entuzjazmu przyglądali się zajściu. - Zaraz. Nie tak prędko... - Lowa rozpiął suwak bluzy i wyjął dziewięciomilimetrowego mini uzi z tłumikiem. Błyskawicznie opróżnił magazynek, powalając natręta i jeszcze jednego z Palestyńczyków. Z odległości pięciu metrów nie chybiał nigdy. Pozostali policjanci padli na kamienne płyty skoszeni przez Goltza siedzącego za kierownicą cysterny. - Wiesz, co masz robić - Lowa skinął na Samuela. Silnik forda zawył na wysokich obrotach i

samochód ruszył w swoją ostatnią podróż, której cel był oddalony o jakieś pięćdziesiąt metrów. Reszta ludzi Altschulera rozbiegła się po okolicy, siejąc seriami z broni maszynowej. Zaskoczenie było zupełne. Policjanci i strażnicy nie liczyli się z takim zmasowanym szturmem. Wyskoki pojedynczych fanatyków za dnia zdarzały się często. Niesforni turyści chcący zajrzeć wszędzie i przy okazji nieprzestrzegający żadnych zakazów to stały element pilnowania świątyni, ale kilkunastu zdecydowanych na wszystko bojowników - to nie mieściło się w głowie żadnemu z nich. Tym bardziej że nikt nie uprzedzał o wzroście zagrożenia. Ford prowadzony przez Goltza zajechał przed wejście. Otwarto wszystkie zawory, w jakie została zaopatrzona cysterna, i trzy szerokie strugi ciemnożółtej cieczy zaczęły rozlewać się po pochyłości. To zadanie Goltz wykonał perfekcyjnie. Zapłonu dokonać miał Lowa, niemogący odmówić sobie tej ostatecznej przyjemności. Ehud Loew właśnie przewracał się na drugi bok, kiedy zadzwonił telefon. Odruchowo zmrużył oczy i spojrzał na czerwone cyfry elektronicznego zegara. 05.07. Żona jedynie westchnęła przez sen. Ehud sięgnął po słuchawkę, potrącając przy okazji szklankę z wodą i zrzucając na podłogę protezę. Jeszcze tego brakowało. Bez zębów mówił bardzo niewyraźnie. Co będzie, jak zostanie źle zrozumiany? Zapalił nocną lampkę i założył okulary, szukając protezy leżącej tuż obok rozchodzonych pantofli. W końcu włożył ją do ust bez płukania. Odebrał dopiero po dziesiątym sygnale. - Loew, słucham - jakieś brudy przykleiły mu się do podniebienia, powodując nieznośne drapanie w gardle. - Major Josef Golan. - Tak, majorze, o co chodzi? - Mamy sytuację kryzysową. Zdaje się, że grupa fanatyków opanowała Wzgórze Świątynne. Prawie na pewno są ofiary. Wciąż słychać strzały. - Premier i minister spraw wewnętrznych powiadomieni? - Tak jest. - Proszę podstawić mi samochód. Jadę do biura. - Wykonuję. Minister obrony Izraela Ehud Loew pobiegł do łazienki i zimną wodą przepłukał usta. Zdaje się, że wszystkich czeka gorący dzień. Lowa Altschuler wbiegł do wnętrza meczetu, kryjąc się przed ogniem broni przeciwnika. Arabowie stawali się coraz bardziej niespokojni. Raz już spróbowali wyprzeć ich z terenu wzgórza, ale w szachu trzymały ich krzyżowe serie ludzi Altschulera. Co najmniej czterech z nich już nie żyło lub było ciężko rannych. Cena za ustanowienie Nowego Porządku okazała się wysoka. Lowa zmienił magazynek w uzi i wyjrzał na zewnątrz. Opróżnione zostało już ponad trzy czwarte

zbiornika cysterny. Przynajmniej na tyle ocenił plamę rozlanej ropy. Zerknął na zegarek - dwadzieścia dwie minuty po piątej. Jeszcze parę chwil i dokona zapłonu. Nie wątpił, że kłąb dymu będzie widoczny z każdego miejsca w Jerozolimie. To będzie znak, na który wszyscy wierni czekali od tylu pokoleń. Kiedy znikną oba meczety, nic już nie stanie na przeszkodzie, by odbudować Świątynię. Jeżeli zginie - nie szkodzi. Inni poniosą jego ideę dalej. Najważniejsze dzieło w historii nowożytnego świata i tak zostanie dokonane. Samuel Goltz z karabinkiem Galil przy ramieniu posłał trzystrzałową serię w kierunku meczetu AlAksa. Po sekundzie ciszy ponowił próbę. Jak do tej pory żaden z Palestyńczyków nie odważył się oddać choćby jednego strzału w ich stronę. Pewnie zdawali sobie sprawę, czym to grozi. Goltz odwrócił głowę i popatrzył w stronę Lowy. Skinął na Samuela i wyjął specjalnie przygotowaną na tę okazję racę. Wyciągnął zawleczkę i białe fosforyzujące światło zalało wejście. Już czas. Starszy sierżant Gideon Yishai z policzkiem przyłożonym do wyborowego sako starannie wybierał kolejny cel przez optyczny celownik. W słuchawkach wciąż słyszał krzyki i ostrzeżenia oficerów próbujących opanować narastający kryzys. Palestyńczycy pogubili się zupełnie. Zresztą, prawdę mówiąc, oni również. Nikt nie się spodziewał, że niebezpieczeństwo przyjdzie od środka. Nie wiadomo, dlaczego zawiodły zewnętrzne posterunki, te ustawione od strony ulicy Szaar HaArajot. Pewnie nikt nie spodziewał się napastników w kombinezonach służb komunalnych. Z początku stanowisko Gideona Yishaia osłaniało ogniem podejście do Ściany Płaczu, gdzie najszybciej spodziewano się zamachowcysamobójcy tak nienawidzącego Żydów, że gotowego wysadzić się w powietrze razem z nimi. Zanim wbiegł na punkt widokowy przy placu koło Zachodniego Muru, upłynęło kilka minut. Najgorsze już się stało, ale i tak wyeliminował co najmniej trzech napastników, pozostając dla nich niewidocznym. Reszta pochowała się jak szczury. Tylko jeden ukryty za cysterną oddawał w różnych kierunkach starannie mierzone serie. Yishai wyregulował celownik, kiedy oślepiające światło zalało środek palcu. Przesunął lufę bardziej w tamtym kierunku. Jakiś człowiek trzymał w prawej dłoni pochodnię. Nie, to raca podobna do tych używanych przy pracach podwodnych. Wyraźnie widział zadowolenie emanujące z tej postaci. Zaczął naciskać spust, biorąc na cel głowę zamachowca. Przez ułamek sekundy wydawało się, że wszystko będzie dobrze. Samuel Goltz, widząc sylwetkę Lowy z wyciągniętą racą, przygotował własną. Podobne miał każdy w grupie. Tak na wszelki wypadek. Wkrótce w różnych miejscach placu pojawiły się podobne światła i wszystkie ciśnięte zostały na zapalającą substancję w tej samej chwili. Gary Craig poczuł nieznośne parcie na pęcherz. Na wpół pijany próbował przeanalizować sytuację: pójść do łazienki czy też zlać pościel własnym moczem. Dylemat znany nie od dziś. Do rana nie wytrzyma. Nie ma szans. Dźwignął się z posłania i poczłapał w kierunku łazienki. W salonie migotał niewyłączony telewizora. Rozmowa prowadzona na wizji siłą rzeczy przykuła uwagę Craiga.

To może być rekordowy rozwód pod względem finansowym. Specjaliści oceniają majątek znanego reżysera na ponad pół miliarda dolarów. Jednak upragniona wolność kosztować go będzie nie mniej niż połowę tej sumy. Adwokaci zdradzonej żony złożyli już pozew na ponad czterysta milionów dolarów. Ile z tego uzyskają, to zupełnie osobna sprawa. Takie brednie nie interesowały go zupełnie. Parę minut później, już zupełnie odprężony, przemaszerował przez salon. Poszukał pilota, by wyłączyć odbiornik. Znalazł go przy napoczętej butelce burbona i brudnym kieliszku. Eee... nie będzie przecież teraz zmywał. Obraz w monitorze przeskoczył, ukazując prowadzącego nocny dyżur dziennikarza. Przerywamy program - zaskoczony i zmieszany spiker szukał na stole kartki z odpowiednią informacją. - Przenosimy się do Jerozolimy, gdzie przed paroma minutami doszło do... Operator w dyżurce nie pozwolił mu dokończyć, przełączając wizję na widok ogólny miasta. Gary Craig podkręcił dźwięk, chociaż żadnego komentarza na razie nie było. Z miejsca, gdzie jeszcze niedawno stała Kopuła na Skale, jedno z najświętszych miejsc muzułmanów, biły teraz w niebo kłęby czarnego dymu na tle porannego błękitnego nieba. - Mój Boże - zdążył jęknąć, zanim rozległ się dźwięk telefonu i natarczywe pukanie do drzwi wejściowych. Rozdział VIII JEROZOLIMA - IZRAEL | 5 sierpnia Przed szóstą rano w Jerozolimie nie spał już prawie nikt. Jak fale na wodzie od wrzuconego kamienia informacje zaczęły rozchodzić się, najpierw obejmując bezpośrednich obserwatorów, potem świat muzułmański, a wkrótce najodleglejsze nawet rejony globu. Ze względu na różnicę czasu pierwsze z porannego letargu wyrwane zostały kraje bliskowschodnie. Natychmiast zaczęto drukować dodatki specjalne do gazet, ale druk i kolportaż musiał zająć kilka godzin. Radio grzmiało od świtu, tyle że nie było w stanie przekazać najważniejszego: obrazu AlHaram alSzarif, czyli Wzgórza Świątynnego, świętej Kopuły na Skale i świętego Meczetu na Skale w morzu ognia i dymu. Siłą rzeczy główny ciężar odpowiedzialności za przekazanie tej wiadomości spadł w tej sytuacji na telewizję. AlDżazira i AlArabija bezbłędnie wyczuły nastroje i szybko zaczęły je podgrzewać. Obie zgodnie na siódmą rano zapowiedziały wystąpienie prezydenta Iranu Mahmuda Ahmadineżada. Czego będzie dotyczyć, nikt nie miał wątpliwości. Cała reszta politycznych i religijnych przywódców, chcąc mu dorównać, poszła w jego ślady. Specjalne oświadczenia zapowiedziały rządy wszystkich krajów muzułmańskich oraz kilku tych, których sprawa zupełnie nie dotyczyła, ale które poczuły, że w zaistniałych okolicznościach mogą coś ugrać. Dotyczyło to głównie Rosji, Indii oraz Wenezueli. Kraje Wspólnoty Europejskiej na razie nabrały wody w usta, woląc się przyczaić i sprawdzić, w którą stronę skierują się emocje. Niespokojny żywioł czcicieli Allaha od Maroka nad Atlantykiem po Indonezję wraz z upływającymi minutami czuł coraz wyraźniej, że nadchodzi jego czas. Nic tak nie jednoczyło podzielonych państw i odłamów religijnych jak nienawiść do Izraela. Od pierwszych nieśmiałych wezwań o rozsądek, jak

głos prezydenta Egiptu i kilku emirów znad Zatoki Perskiej, których nadciągający kryzys porządnie wystraszył, coraz częściej rozchodziły się nawoływania do świętej wojny - dżihadu. W większości muzułmańskich krajów stanęła komunikacja, urzędy, handel. Wściekli ludzie zbierali się na placach, ulicach i przed siedzibami lokalnych przywódców. Społeczny ład uległ naruszeniu, bo także policjanci przyłączali się do tłumów. Wszak oni również byli muzułmanami. Kiedy lata wcześniej jedna ze skandynawskich gazet opublikowała karykaturę Mahometa, protesty na świecie ciągnęły się tygodniami. Obecnie zdawało się, że nikt już nie zapanuje nad lawiną wydarzeń. Odpryski jerozolimskich wypadków około dziewiątej rano spadły na Europę. W Niemczech, Francji, Hiszpanii, Belgi, Holandii i Włoszech oraz wszędzie tam, gdzie istniały zorganizowane islamskie społeczności, rozpoczęły się masowe protesty. Prawie równocześnie francuski Front Narodowy ogłosił mobilizację własnych członków i wszystkich tych, którym droga jest zachodnia cywilizacja oparta na poszanowaniu prawa i wartościach zawartych w haśle LiberteEgaliteFraternite. Tak samo postąpiły podobne organizacje we wszystkich krajach zachodnioeuropejskich. Oczywiście, nikt nie zamierzał prosić o jakiekolwiek zezwolenie. Wszystko odbywało się spontanicznie i przy wtórze nawołujących do ostatecznej rozprawy tych, którzy poczuli, że nadszedł ich dzień. Prezydent Francji z początku potępił Izrael, ale wraz z nabierającymi tempa wydarzeniami zaczął zmieniać zdanie. Oczywiste stało się, że tym razem nie skończy się na podpalaniu samochodów przez zadymiarzy dających upust frustracji. Sprawy mogły zachwiać całym systemem władzy, nie tylko nad Sekwaną. Mniejszość muzułmańska tak naprawdę już wcale nie była mniejszością. Miliony ludzi, do tej pory uważanych za obywateli drugiej kategorii, stanowiły znaczącą siłę polityczną. Oni również chcieli wywierać wpływ na decyzje stanowiące o ich dalszej egzystencji. Już przed południem wyraźnie widać było, że burza nie przejdzie bokiem. Jednak to Izrael stał się polem bitwy. Lowa Altschuler miał rację, licząc na podziały wśród własnego narodu. Ortodoksyjni Żydzi wypełnili plac przed Ścianą Płaczu i okoliczne ulice w liczbie co najmniej dwudziestu tysięcy. Nie dawali się usunąć za żadną cenę, chociaż z drugiej strony muru wciąż słychać było strzały i eksplozje. Spora część z nich na pewno nie liczyła na odbudowanie Świątyni, ale w tych okolicznościach nie mieli już nic do stracenia. Wbrew obiegowym opiniom chasydzi wcale nie stanowili najbardziej pokojowo nastawionej części społeczeństwa. Wprost przeciwnie. Emocje można porównać do tych, jakie targały ich religijnymi przeciwnikami. Zmobilizowana naprędce policja próbowała nie dopuścić do konfrontacji z napływającymi z drugiej strony muzułmanami. W tym przypadku palestyńskiej policji nie pozostało nic innego, jak wesprzeć izraelskich kolegów. Czym to się mogło skończyć, obie strony zdawały sobie doskonale sprawę. Jednak policjanci nie mogli być wszędzie. Na początku ogień ogarnął Żydowskie Studenckie Centrum Informacyjne oraz jedno ze schronisk turystycznych. Bardzo szybko wydarzenia przekroczyły mury Starego Miasta i rozlały się po okolicy. Zdemolowano z rozpędu Francuskie Centrum Kulturalne i synagogę przy Jewish Quarter Road. O dziesiątej premier Izraela zdecydował się wprowadzić stan wyjątkowy, dając do zrozumienia wszystkim biorącym udział w zamieszkach, że nie będzie pobłażania. O dziesiątej trzydzieści Hezbollah kierowany przez szejka Nasrallaha rozpoczął

ostrzał żydowskich osiedli na pograniczu izraelskolibańskim. SIEDZIBA RZĄDU, JEROZOLIMA - IZRAEL | 5 sierpnia Emocje w sali zebrań izraelskiego rządu były porównywalne do panujących na ulicy. Mało który z polityków zachowywał spokój. Nerwy niejednokrotnie brały górę nad zdrowym rozsądkiem. - Proszę o spokój! - premier po raz kolejny podniósł głos, próbując przekrzyczeć członków własnego gabinetu. - Niech minister spraw wewnętrznych zabierze głos. No, proszę o ciszę! Rozmowy umilkły, a na ministrze skupiły się spojrzenia zebranych. Szef wszystkich sił bezpieczeństwa z telefonem komórkowym przy uchu wysłuchiwał właśnie sprawozdania od oficera dowodzącego akcją odbijania Wzgórza Świątynnego. - Tak, tak rozumiem. Proszę działać według uznania. - Są już w środku? Minister kiwnął głową. - Są. Mamy prawie wszystkich sprawców. Najwyżej jeszcze jeden czy dwóch sporadycznie prowadzi wymianę ognia z naszymi ludźmi, ale to na dobrą sprawę koniec. - Dzięki Bogu. - Nie tak prędko. Pożar strawił prawie doszczętnie Kopułę na Skale i meczet AlAksa. Zresztą ogień nie został jeszcze stłumiony. Ze względów bezpieczeństwa nikt nawet nie rozpoczął gaszenia. Nie mówię już o stratach materialnych, ale cena polityczna, jaką przyjdzie za to zapłacić, będzie ogromna. - Wiadomo chociaż, kto za tym stoi? Może to irańska prowokacja? - Tym razem to nasi rodacy. - Mamy pewność co do tego? - Pewność? - minister przeniósł zmęczony wzrok na premiera. - A jakie znaczenie ma ta pewność dla tłumów na zewnątrz? Premier nie podjął tematu. Zorganizowanie takiej akcji przez samych muzułmanów i jemu wydało się mało prawdopodobne. Że też coś podobnego trafiło się właśnie za jego kadencji. Przejdzie do historii jako... no właśnie, jako kto? Nie sprawny polityk i administrator, ale ten, który pogrążył kraj w odmętach wojny. - Proszę jak najszybciej doprowadzić sprawę do końca. Dobrze? - minister spraw wewnętrznych zdawał się nie słyszeć. - Pełna współpraca z Palestyńczykami na wszelkich płaszczyznach, czy to jasne?

- Na pewno nie zrobimy nic, co jeszcze doleje oliwy do ognia. - I jeszcze jedno. Protestujących chasydów usunąć. Jeżeli to będzie konieczne, proszę użyć siły. - Przegramy wybory. - W tej chwili martwi mnie zupełnie co innego. Teraz pan, generale - premier wycelował w Berkowitza srebrne pióro, do tej pory bezużytecznie spoczywające na stole. - Z otrzymanych do tej pory informacji - głównodowodzący zerknął na kartkę, którą tuż przed wejściem otrzymał od oficera służbowego - Hezbollah wystrzelił ponad pięćset rakiet... - To dużo czy mało? - Relatywnie mało - Berkowitz miał na ten temat własne zdanie, bo co to jest pięćset rakiet rozrzuconych wzdłuż dwudziestokilometrowego odcinka granicy? Jednak dla mieszkających w pobliżu cywilów i tak było to zdecydowanie za dużo. - Straty, jakie ponieśliśmy, to trzy osoby zabite i pięć rannych. Już przystąpiliśmy do przeciwdziałania. - Jak? - Wszelkie stanowiska wykryte przez bezpilotowce niszczymy ogniem artylerii lub śmigłowcami. To rutynowe działania. - Rozkazuję przerwać wszelkie odwetowe naloty - premier powiedział to tak cicho, jakby się bał własnego głosu. - Słucham? - Usłyszał pan dobrze, generale. Wszystkie zbędne osoby usunąć ze strefy zagrożenia. Niepotrzebne nam dodatkowe straty. - Czy pan wie, jakie będą tego konsekwencje? - Ehud Loew, równie jak Berkowitz rozczarowany postawą premiera, postanowił wpłynąć na zmianę jego decyzji. - Jedynie ich rozzuchwalimy, a to najgorsze, co możemy zrobić. - Nie chcę ich prowokować. - Ale nie w ten sposób... - Panowie, zdaje się, że nie bardzo rozumiecie powagę sytuacji. Musimy za wszelką cenę łagodzić nastroje. Przyjąć na siebie winę i po raz pierwszy pokajać się publicznie. Pokazać, że dotknęło nas to w takim samym stopniu, jak i ich. Ja ich znam. Pokrzyczą dwa, trzy dni, zdemolują to i owo i wszystko wróci do normy. - A jeśli nie wróci?

- Wtedy, no cóż... panowie będą mieli więcej do powiedzenia. - To igranie z ogniem - stwierdził beznamiętnie Omri Berkowitz. - Pozostawiamy wrota do stodoły szeroko otwarte, licząc, że po powrocie zastaniemy wszystko tak, jak było. - Jeżeli przyjmiemy twarde stanowisko, to szkody będą jeszcze większe. Nasi wrogowie jeszcze bardziej utwierdzą się w swoich przekonaniach, a przyjaciele oddalą od nas na bezpieczną odległość. - Moim zdaniem będzie odwrotnie - Loew bez przekonania patrzył na premiera. -Wrogowie zyskają pewność siebie, a koalicjanci, widząc, że nie potrafimy zachować twardej linii, nabiorą wątpliwości. - Podjąłem już decyzję. - Jest błędna i nie wynika z obiektywnej oceny sytuacji. - Rozumiem i szanuję pańskie zdanie na ten temat. Odpowiedzialność za tę decyzję ponoszę ja sam. Pan ma się jedynie podporządkować i wykonać. Mam nadzieję, że może pan to zrobić. Kryzys jest tak poważny, że nie potrzeba nam jeszcze rozłamu w rządzie. Jestem zdeterminowany, by działać właśnie w sposób, który przed chwilą określiłem, więc proszę mnie nie zmuszać, bym w tych okolicznościach odwołał pana z zajmowanego stanowiska. - Panie premierze - Loew w żadnym wypadku nie zamierzał ulegać. - Jeżeli moja osoba lub podejmowane przez wojsko działania w jakiś sposób według pana narażają interesy kraju, to proszę przyjąć moją dymisję. Ehud Loew postawił sprawę na ostrzu noża. W zasadzie nie należał do osób, które tak protestuj ą. Wolał elastyczne oddziaływanie na polityków mających odmienne od niego zdanie. - Proszę mną nie manipulować - premierowi zadrżały ręce. Jeszcze brakowało, by rząd pozbył się w takiej chwili ministra obrony. Pozostawał Berkowitz, owszem, ale także z jego wzroku można było wyczytać, co o tym sądzi. - Po raz pierwszy w swojej pracy staję przed dylematem - sumienie czy obowiązek -minister obrony, wyraźnie rozczarowany postawą premiera i brakiem poparcia ze strony reszty kolegów, nie miał już nic do stracenia. - Ehud, nie rób tego - cicho wypowiedziane słowa Berkowitza i tak dotarły do wszystkich. - Dasz radę i beze mnie - Ehud Loew wstał powoli. Nie zamierzał wychodzić chyłkiem. To zupełnie nie w jego stylu. - Na razie - premier blady jak papier wytarł chusteczką pot z czoła - jest pan zawieszony.

Powtarzam: zawieszony, nie odwołany. I proszę przemyśleć swoją decyzję. Przed dwunastą premier Izraela przeforsował swoją linię postępowania, lecz pozbył się jednego z najważniejszych ministrów w rządzie, osłabiając również i własną pozycję przed nadciągającą katastrofą. BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 5 sierpnia Wąska kreska zaciśniętych ust prezydenta Stanów Zjednoczonych Baracka Obamy nie zwiastowała niczego dobrego. - Może mi ktoś do ciężkiej cholery powiedzieć, jak to możliwe? Na tak zadane pytanie nie odpowiedział nikt. Większość wbiła wzrok w stół, unikając konfrontacyjnego spojrzenia Obamy. Sekretarz obrony Robert Gates przerzucał stronice dosyć grubego dokumentu, który zabrał ze sobą, a Hillary nerwowo poprawiała fryzurę. Jedynie prezydencki doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego Gary Craig z wyzywająco jaskrawym krawatem, o dziwo, wyjątkowo dobrze komponującym się z jego ciemnym garniturem, nie wyglądał na zaskoczonego. Obama szybko wyłowił jego wzrok. - No, Gary, co masz do powiedzenia. - Można się było czegoś podobnego spodziewać. - Nie wziąłem cię na doradcę, żebyś mi prawił banały. - Jakoś muszę zacząć. Barack Obama odchylił się nieznacznie do tyłu i oparł w fotelu. Zaciskając dalej usta, zmrużył jeszcze oczy, przez co zaczął przypominać nie najwierniej odwzorowanego manekina. - Zamiast odpowiadać, jak do tego doszło, wolę zająć się problemem: dokąd nas to zaprowadzi? Gary zastanawiał się nad tym od samego rana, kiedy tylko usłyszał feralną wiadomość. Bardziej optymistyczna wersja rozwoju wypadków zakładała zamieszki w regionie trwające kilka dni. Później powoli powinien wracać spokój. Obie strony pozostaną jeszcze mocniej skonfliktowane, co nie wróżyło dobrze na przyszłość. Pozostałe pięć scenariuszy, które zdołał omówić z Cyrilem, oscylowało w kierunku eskalacji przemocy. Jej ostatecznej granicy nie byli w stanie przewidzieć. - Najgorsze jest to, że emocje przysłaniają zdrowy rozsadek. - Gary, ta Kopuła to dla islamistów sama świętość. - Ja to rozumiem. Zgoda. Zdarzyło się nieszczęście, ale to nie armia Izraela weszła na wzgórze i dokonała aktu zemsty.

- Czynu dopuścili się mimo wszystko Żydzi - zauważył prezydent. - I to jest w tym najgorsze. - Jaki przewidujesz rozwój wypadków? - w końcu padło pytanie, na które wszyscy czekali. - Konflikt o małej lub średniej intensywności podobny do akcji z 2006 roku i drugiej intifady. - Czyli nie mamy się czym martwić - Hillary Clinton założyła nogę na nogę, a dłonie splotła na kolanach. - Dobrze wiesz, że jakiekolwiek niepokoje w tamtych okolicach to ból głowy dla naszej administracji. - Poprzednim razem obyło się bez naszej interwencji. - To tylko znaczy, że mieliśmy dużo szczęścia - Craig zawsze darzył Hillary sympatią o wiele większą niż jej męża, którego dwie kadencje z lat dziewięćdziesiątych, owszem, były czasem prosperity gospodarczej, ale równocześnie klęski w stosunkach międzynarodowych. Nie potrafiono przez lata wymusić pokoju na wykrwawiających się Bałkanach. Podobnie wyglądało to w Afryce czy na Bliskim Wschodzie. 11 września to bezpośredni skutek tamtych zaniechań. Bin Ladena można było zlikwidować wtedy, kiedy nie zaistniał jeszcze w społecznej świadomości jako lider i przywódca AlKaidy. Wówczas nie wystarczyło politycznej woli. Obecnie jej nie brakowało, ale Osama potrafił skutecznie zadbać o własne bezpieczeństwo. I prawie na pewno, wiedząc, co stało się rano, wykorzysta niepokoje do własnych celów. Nawoływania do ataków na Żydów i chrześcijan znajdą nowych zwolenników podjudzanych wezwaniami do wzięcia odwetu. - W ciągu paru najbliższych tygodni musimy uwrażliwić naszych rodaków na możliwość zamachów. - Czerwony Alert - podchwycił natychmiast prezydent. - Właśnie. Dotyczyć to musi także naszych placówek i instytucji na całym świecie. - Zgoda. - Nie popadajmy w paranoję - Robert Gates sugestie Gary'ego przyjął z dystansem. -Ogłoszenie Czerwonego Alertu to jak powiedzenie społeczeństwu wprost: ktoś tam skrewił, a my odczujemy tego skutki. Tak właśnie będzie. - Twoim zdaniem lepiej nie mówić nic? - sekretarz obrony mierził Craiga nadmierną pewnością siebie i wystudiowaną nonszalancją. Często wychodził z niego zwykły palant, do którego nie trafiały rozsądne argumenty. Rozsądne, czyli Craiga. - A kiedy już dojdzie do nieszczęścia, co wtedy zrobimy?

- Z góry zakładasz najgorsze. - Wolę tak, niż udawać, że nic nam nie grozi. - Kontrolujemy większość komórek terrorystycznych. - Patrząc w telewizor, nabieram co do tego wątpliwości. - To jednostkowy wypadek. Nie do przewidzenia. - Rzecz w tym, że wszystkie są takie. - Gary ma rację - wyglądało na to, że prezydent podjął już decyzję. - Pełna mobilizacja służb specjalnych. Nieistotne, ile to będzie nas kosztować. Zamiast walczyć ze skutkami, lepiej zapobiegać. - Tak. Profilaktyka nade wszystko - bąknął pod nosem Craig. - Gary, mówiłeś coś? - Obama obrzucił swego doradcę ciężkim spojrzeniem. - Cieszę się jedynie z przyjęcia moich sugestii. - Co do mnie, to lecę do Camp David. - Golf nie może poczekać? To chyba nie jest odpowiedni moment? - Przez jeden weekend świat się nie zawali. - Obyś miał rację. PARYŻ - FRANCJA | 5 sierpnia Przez Pola Elizejskie przelewały się nieprzebrane rzesze ludzi. Wstępne szacunki policji francuskiej mówiły o stu tysiącach, organizatorzy podkręcili liczbę do trzystu tysięcy. Przy tak dużej obecności muzułmanów, około dwudziestu tysięcy zwolenników Frontu Narodowego JeanaMarie Le Pena nie stanowiło zbyt dużej siły. Dla większości Francuzów wydarzenia w odległej Jerozolimie były zupełnie obojętne, dopóki nie miały bezpośredniego wpływu na nich samych. Obie społeczności oddzielone falangami odzianych na czarno policjantów wiecowały trochę jakby niezależnie, każda skupiona na nieco innym problemie. Lepenowcy mówili o emigracji, muzułmanie o naruszaniu ich największych świętości i przez dłuższy czas nie wchodzili sobie w paradę. Największe zniechęcenie odczuwali jednak kierowcy tkwiący w kilkukilometrowych korkach lub zmuszani do wielogodzinnych objazdów. Jednak przed czternastą pokojowi do tej chwili islamscy demonstranci zaczęli zdradzać objawy zniecierpliwienia. Wyłoniona w przyśpieszonym tempie delegacja z mułłą Abdulem Kaszifem z Wielkiego Meczetu w Paryżu miała udać się ze skargą do mera Paryża. Po krótkim namyśle odpowiednią petycję postanowiono złożyć samemu prezydentowi Francji.

Przemieszczanie się tak dużej ludzkiej masy musiało napotkać opór policji i żandarmerii. Od wyzwisk i ostrzeżeń obie strony płynnie przeszły do rękoczynów. Paryscy skinheadzi postanowili czynnie wesprzeć służby porządkowe, co odniosło jedynie ten skutek, że pobito paręnaście osób na obrzeżach już i tak rozdrażnionego tłumu. Pierwszy autobus przewrócono i podpalono około czternastej trzydzieści. Pech chciał, że nie był to zwykły miejski autobus, ale wycieczkowy z grupą młodzieży z Bordeaux. Zginęły trzy siedemnastolatki. Dalszych dwadzieścia osób uległo ciężkim poparzeniom. Czarny dym unoszący się ponad miejscem zdarzenia był jak sygnał do rozpoczęcia spektaklu niekontrolowanej przemocy, jaka w ciągu paru chwil rozlała się po centrum Paryża. Oddziały policji CRS, specjalnej jednostki do pacyfikowania tego typu demonstracji, znalazły się w okrążeniu. Nie pomogły kaski, tarcze, pałki czy specjalne ochraniacze na tułów i kończyny. Jedynie w zwartej formacji policjanci tworzyli skuteczną zaporę dla rozwścieczonego tłumu. Atakowani zewsząd, stawali się przestraszonymi ludźmi, kierującymi się instynktem przetrwania. Dopiero odsiecz zmotoryzowanej żandarmerii uchroniła ich przed dotkliwymi obrażeniami. Jednak pośredni skutek śmierci trzech młodych osób był taki, że część Francuzów postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. W Bordeaux, Marsylii, Tuluzie i Lyonie rozpoczęło się regularne polowanie na pojedynczych muzułmanów. Atakowano ich sklepy, restauracje i ośrodki społeczne. Do wieczora liczba zabitych zwiększyła się do siedmiu, a wszystko to działo się jeszcze przed zapadnięciem ciemności. To, że przedmieścia wielkich miast zamieszkane przez Arabów i Murzynów staną w nocy w płomieniach, dla nikogo nie ulegało wątpliwości. Otwarte pozostało pytanie, na ile imigranci sobie pozwolą, jak szybko zorganizują obronę i jaka będzie skala odwetu pięciu milionów francuskich muzułmanów. Chociaż nigdzie indziej poza Francją zamieszki nie zebrały tak śmiertelnego żniwa, to trudno powiedzieć, że było spokojnie. Dziesiątki zachodnioeuropejskich miast stały się areną zmagań pomiędzy napływową ludnością z Dar alIslam - 'domu islamu', czyli krajów muzułmańskich - a chcącymi zachować pozory godności Europejczykami. Dziennikarze prześcigali się w wymyślaniu nazw dla tego, co się stało. Zawrotną karierę zaczęło robić określenie Dar alHarb, bardzo wymowna arabska nazwa krajów, gdzie jeszcze nie zapanowała religia Mahometa, dosłownie oznaczająca 'dom wojny'. W krajach z niewielką liczbą muzułmanów, jak w Polsce, również nie było spokojnie. Oczywiście, społeczne zaburzenia nie osiągnęły takiej skali jak na Zachodzie, chociaż i w Warszawie znalazła się co najmniej tysięczna grupa osób chcących podkreślić swą religijną odrębność. Demonstracja na Krakowskim Przedmieściu i wymachiwanie flagami z symbolem półksiężyca zdecydowanie nie przypadło do gustu większości polskiego społeczeństwa. Spontaniczni demonstranci powoływali się oczywiście na odpowiedni zapis w konstytucji głoszący o wolności wyznania. Wydarzenia w Jerozolimie widzieli przez pryzmat kolejnego żydowskiego spisku mającego doprowadzić „naród wybrany" do panowania nad światem, a apele o zachowanie spokoju i przyjęcie na siebie winy za to, co się stało, za zręczny polityczny wybieg. W sumie po trzygodzinnym skandowaniu: „Wolność dla Palestyny!" i „Precz z żydowską okupacją!", tłum rozszedł się w spokoju, pozostawiając obserwującą wszystko z bezpiecznego dystansu

większość przed dylematem, jakie zająć stanowisko. Telewizyjni komentatorzy i publicyści snuli najróżniejsze wizje. Od bagatelizującego problem szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego po wieszczącego ostateczną konfrontację z islamem znanego dziennikarza z wysokonakładowego dziennika. Wszystkich znających się na rzeczy najbardziej martwiła nadciągająca noc. Pierwsze dwadzieścia cztery godziny po zamachu w Jerozolimie miały pokazać, w którą stronę popłyną emocje. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ, EREZ - IZRAEL | 5 sierpnia Major Salomon Kahn i bez rozkazów nadesłanych ze sztabu wiedział, co ma robić. To samo, co do tej pory. Podniesiono stan gotowości, cofnięto wcześniejsze przepustki, stany osobowe uzupełniono rezerwistami. Niewiele więcej dawało się zdziałać. Byli gotowi, tylko na co? Przemierzając długimi krokami pomieszczenie sztabowe, Kahn przyjrzał się mapie. Nie cyfrowemu wyświetlaczowi, ale starej ściennej mapie. Takiej, na jakiej zaczynał określanie współrzędnych w początkach wojskowej kariery. Elektronikę cenił. Bez wątpienia ułatwiała wszelkie procesy w systemie dowodzenia i namierzania wroga, ale lata praktyki wypracowane na mniej zaawansowanym sprzęcie robiły swoje. Jednostki brygady rozlokowano przy północnej granicy Strefy Gazy. Dwa bataliony pancerne niewiele miały do roboty w przeciwieństwie do jego piechociarzy. Przed laty 211 Brygada, choć stanowiła formację rezerwową, wypracowała sobie pozycję w elicie. Swoją drogą, którąkolwiek izraelską jednostkę trudno byłoby uznać za gromadę rezerwistów, dowodzoną przez grubych sierżantów i niekompetentnych oficerów. W Izraelu, nawet jeżeli oddział nosił miano rezerwowego, stanowił w pełni przygotowaną do wypełniania zadań grupę bojową. Podobnie jak rezerwiści, obejmując zadania, do których zostali przeznaczeni i które ćwiczyli co roku, od razu wskakiwali w odpowiednie miejsce w strukturze armii. Tryb szkolenia utrwalał w nich najlepsze cechy i predyspozycje. Tutaj wojna nie była dywagacją, ale konkretnym zagrożeniem. Jedyne, co cieszyło Kahna, to zdecydowana technologiczna przewaga, jaką dysponowali. Bez większych problemów byli w stanie rozbić regularną armię któregokolwiek arabskiego państwa. Nawet egipskie abramsy w liczbie przeszło tysiąca produkowane na licencji w państwie faraonów nie były w stanie dorównać zdeterminowanej armii izraelskiej. W mniemaniu majora wyższość jakiegokolwiek oddziału izraelskiego nad przeciwnikiem brała się z jednego konkretnego powodu. Mimo biegnących lat i dokonujących się zmian w strukturze społecznej każdego kraju armie arabskie w dalszym ciągu opierały się na najbardziej rozpowszechnionej klasie, czyli chłopach. Mogli być twardzi i zdeterminowani, ale na współczesnym polu walki liczyło się coś jeszcze: biegłe opanowanie sieciocentrycznych systemów informacyjnych, a to kulało u Egipcjan, Syryjczyków, a u Irańczyków najbardziej. Sprzęt był ważny, ale przede wszystkim liczył się człowiek. Izraelczycy byli od dziecka przyzwyczajeni do komputerów. Na głowę bili w tym względzie rówieśników z sąsiednich państw. I rzecz nie w tym, że w Egipcie czy gdzie indziej brakowało komputerów i odpowiednich specjalistów. Po prostu wykształceni młodzi ludzie szukali dla siebie miejsca gdzie indziej niż w armii. Za każdym razem, kiedy toczyli z nimi wojnę, było prawie tak samo. Chociaż nawet Kahn widział zmiany. Dokonywały się powoli, to prawda,

następowały jednak sukcesywnie i naiwnością byłoby twierdzić, że uzyskaną przewagę zdobyli na zawsze. Również i jego podwładnym daleko było do tych, którzy przez ostatnie kilkadziesiąt lat z bronią u nogi strzegli kraju. Współczesna cywilizacja gnała wciąż do przodu, odbierając im wolę zwycięstwa, równocześnie sprzyjając wrogom państwa. Coraz powszechniejsze stało się przekonanie, że wszyscy mają własne racje. Kto więc powiedział, że akurat ich są najważniejsze? BIURO DORADCY PREZYDENTA DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 5 sierpnia Informacje przekazywano na bieżąco. Nie tylko te wywiadowcze, z nasłuchu czy satelitów. Dla wszystkich głównych sieci telewizyjnych nadeszła pora żniw. Przewagę oczywiście miały agencje muzułmańskie nadające komentarze współbrzmiące z głosem ulicy. Pozory obiektywizmu znikły już dawno, a koniunktura nadeszła z zupełnie niespodziewanej strony. Jedyne, co mogło dziwić zachodnich widzów, to liczba ofiar w świecie arabskim, gdzie podczas masowych demonstracji zadeptano kilkadziesiąt osób. Często spontaniczne wystąpienia bardzo szybko zmieniały się w zamieszki, z plądrowaniem sklepów i magazynów. Najgorzej działo się jednak w pasie Nigeria-Czad-Sudan, gdzie miejscowa ludność czynnie wystąpiła przeciw swoim chrześcijańskim sąsiadom. Podobnie było w Pakistanie, Indiach i Indonezji. Próbujących się bronić masakrowano. Chrześcijanie byli w zdecydowanej mniejszości i bardzo szybko ulegali, a wojsko kierowane do rejonów ogarniętych muzułmańskim powstaniem częstokroć pozostawało bierne, z obojętnością przyglądając się dokonywanej rzezi. Gary Craig raz za razem zerkał ma monitor, jakby dla upewnienia się, czy aby na pewno świat w ciągu kilkunastu ostatnich godzin zmienił się tak bardzo. Kilkanaście rozmów telefonicznych z rozrzuconymi w regionie przedstawicielstwami dyplomatycznymi nie nastrajało optymistycznie. - Cyril, możesz mi przynieść kawy? - Craig zasłonił dłonią mikrofon telefonu i kiwnął głową na Lomaksa. - Nie ma sprawy. - Tak, panie ambasadorze. Rozumiem. Bardzo cieszy mnie to, co pan powiedział. Oczywiście. Będę zobowiązany - odłożył słuchawkę na aparat. Biurową lurę zastąpił przygotowany na specjalne życzenie napar z ekspresu. - Egipt? - zapytał Cyril. - Taa... Rząd kontroluje rozruchy, na ile się da. - Ten skurwiel ma twardą rękę - powiedział asystent. - Sulejman? Uhmm. Fakt. Przeszedł dobrą szkołę: zamordowany Sadat, obalony Mubarak. Nie chce być trzeci z rzędu - Gary siorbnął z filiżanki. - Dolać burbona?

- Uchowaj Boże - jeszcze tego brakowało, by właśnie teraz zaprawił się alkoholem. - Czy Egipt to jedyna jaśniejsza gwiazdka na naszym nieboskłonie? - Z dużych państw wpływających na stabilizację to tak. W Iranie, Turcji, Arabii Saudyjskiej wrze. - Irak? - Tak sobie. Mogłoby być lepiej. I tak mamy szczęście, że nie wydarzyło się to przed 1991, gdy nie byliśmy tak mocni ani w rejonie Zatoki Perskiej, ani Morza Czerwonego. Spojrzenie Gary'ego przesunęło się po telewizorze, gdzie powtarzano właśnie przemówienie prezydenta Iranu Ahmadineżada. - Wiesz, co ci powiem? Bush senior popełnił błąd. Właśnie wtedy, w 1991 mieliśmy niepowtarzalną okazję spacyfikować Saddama i wprowadzić demokratyczne porządki. Prozachodni Irak wraz z Emiratami stanowiłby nasze zaplecze. Okoliczności i sympatie stały wtedy za nami, ale jak zwykle zwyciężyły wyższe racje. - A jakież to? - Pierwszy i najważniejszy powód to nie drażnić Arabów, bo już i tak mają pod górkę. Zdawało się, że to Arabia Saudyjska zostanie naszym głównym sojusznikiem. Niestety, czas pokazał co innego. Z drugiej strony nie było powodów do nadmiernych obaw. Mają ropę i gaz, ale nic ponadto. Przemysł wydobywczy i szerokie plaże to jeszcze za mało, żeby zorganizować państwo w stylu zachodnim. Brak przemysłu ciężkiego, mechanicznego, elektronicznego. Wszystko importują, łącznie ze służbą domową. - Upraszczasz. - Zgoda, ale w wielu sprawach mam rację. - W twoich słowach brzmi nostalgia za starymi dobrymi czasami - Cyril podobnie jak Gary co rusz zerkał w stronę monitora. Ahmadineżad znikł, zastąpiony przez maszerujące przez plac Męczenników kolumny Korpusu Strażników Rewolucji. Paradny krok śmieszył Cyrila. Chwilę za ludźmi pojawiły się czołgi Zulfikar III i transportery opancerzone. - A na to już trochę za późno. Nagłe przygnębienie Craiga nie uszło uwagi Lomaksa. - Aż boję się zadać to pytanie - mruknął Cyril po paru chwilach milczenia. Gary nie zareagował, wciąż wpatrzony w migoczące obrazy. - Myślisz, że zaczną mieszać? Gary wpierw powoli skinął głową, by niemal równocześnie przekrzywić ją na bok. - Wiele bym dał za wiedzę, co siedzi w jego głowie - zamiast maszerujących żołnierzy i oddziałów paramilitarnych znów ukazał się Ahmadineżad wygrażający pięścią w powietrzu. - Obłudne skurwysyny.

- W końcu mogą czuć się sponiewierani. - Nie o to chodzi - Gary Craig wysunął szczękę w przód. - Nie zauważyłeś, że już od dawna muzułmanie dzielą się na dobrych i złych? Źli to ci, co walczą z nami, gdzie tylko jest to możliwe. Każda sposobność jest dla nich dobra. Nieistotne, kto nawinie się pod rękę -wolontariusze akcji humanitarnych, misjonarze, lekarze. Wszystkich należy zlikwidować. Z kolei ci dobrzy nie robią nic, by w jakiś sposób powstrzymać złych. Jakoś nie widzę ciągnących przez ulice Ankary, Kairu, Rijadu czy Marrakeszu tłumów wzywających do opamiętania, do zaprzestania samobójczych zamachów czy też wywierających nacisk na własne rządy, by przykręciły śrubę islamistom. W Europie za to protestują i gardłują, ile wlezie. W Arabii Saudyjskiej za posiadanie medalika ze świętym wizerunkiem grozi kara śmierci. U nas: chcecie meczet - proszę bardzo. „Róbcie, co chcecie" debila, który wymyślił to hasło, należałoby zgilotynować. - Niezłe wystąpienie. - Powiem ci coś jeszcze. W żadnym, ale to dosłownie w żadnym muzułmańskim kraju nie istnieje wolność i demokracja w naszym stylu. Większość ludzi żyje w przerażającej biedzie, a ponieważ we własnych państwach są niczym, emigrują do Europy i do nas, przenosząc własne zwyczaje. Wykorzystują słabość systemu, wypełniając przestrzeń przynależną komu innemu. - No, jeszcze trochę i ogłosisz nową krucjatę. - Jeżeli koniecznie chcesz wiedzieć, to w początkach VIII wieku islam przekroczył Gibraltar, głosząc idee świętej wojny. Zatrzymali go dopiero Frankowie pod Poitiers. Dlatego śmieszą mnie opowieści, jak to krucjaty sponiewierały tych biednych wyznawców Allaha. Krzyżowcy nie byli pierwsi. - Przemawia przez ciebie silny europocentryzm. - A co ma przemawiać? Urodziłem się i żyję w takiej właśnie kulturze. Zamiana jej na białą galabiję i słuchanie śpiewu muezina pięć razy dziennie nie wchodzi w grę. Jeżeli chcesz, możesz wymienić swoje półbuty na sandały. Ja jestem na taką gimnastykę za stary. Lomax zupełnie odruchowo spojrzał na własne eleganckie włoskie buty. - Wzięło cię? - A myślałeś, że nie? - Na jutro przygotuj analizę - emocje Gary'ego już opadły. - Nie wybierasz się do domu? - Raczej zostanę na miejscu. - Jak chcesz, ale uważaj. Nie jesteś już taki młody, jakbyś chciał. To dopiero początek kryzysu. Jeżeli

teraz się wyekspolatujesz, możesz nie dociągnąć do końca. - Dobra. Będę uważał. Wezmę witaminy. Gary Craig machnął za nim dłonią, jakby odganiał natrętną muchę. TEBRIZ - PÓŁNOCNOZACHODNI IRAN | 5 sierpnia Porucznik Raszid Chorasani wskoczył do opancerzonej szoferki, gdy ciężarówka mijała bramę koszar. Kierowca, wąsaty sierżant, nie zwrócił na niego większej uwagi, zajęty manewrowaniem w wąskiej bramie długim na piętnaście metrów ciągnikiem z naczepą. Za nimi, w długiej kolejce oczekujących na wyjazd dudniły wysokoprężne silniki pozostałych samobieżnych wyrzutni oraz wozów wsparcia. W sumie osiemnaście rakiet typu Szahab-3 ukrytych w zielonobrązowopiaskowych wyrzutniach opuszczało miejsce stacjonowania brygady. Raszid nie potrzebował mapy. Wszelkie dane miał wyryte w pamięci. Zresztą, i tak całą kolumnę na razie poprzedzały kołowe transportery piechoty i wozy terenowe sztabu. Na razie jechali na zachód, by po dwudziestu kilometrach ominąć zbiornik wodny zwany Urmia, skręcając na południe. Według rozkazów dotrzeć mieli na jego drugą stronę po ponad 130 kilometrach objazdu. Do granicy z Turcją i Irakiem było stamtąd jedynie kilka kilometrów. Wysokie pogórze nie sprzyjało osadnictwu. Poza nielicznymi wsiami w pobliżu nie znajdowało się nic istotnego. Tę okoliczność postanowili wykorzystać Irańczycy, instalując z dala od ciekawskich oczu rakiety zdolne razić cele odległe o dwa tysiące kilometrów. Rozdział IX OBÓZ WOJSKOWY W KIRYAT Szmonie - IZRAEL | 6 sierpnia Od wczoraj w rutynowe działanie wkradł się niepokój. Patrole w strefie zdemilitaryzowanej wyjeżdżały wzmocnione cięższymi od dżipów wozami bojowymi, niejednokrotnie wsparte śmigłowcami. Smugi kondensacyjne izraelskich odrzutowców przecinały niebo w różnych kierunkach nie bez powodu. Syryjskie migi stały się nad wyraz aktywne, na razie po swojej stronie granicy. W ciągu kilku godzin wojskowe baraki wypełniły nowe tłumy rezerwistów z całego kraju. Rozlokowanie takiej liczby ludzi rodziło problemy. Główny, czyli brak miejsca, rozwiązał się w miarę szybko. Norweski kontyngent jako pierwszy rozpoczął pakowanie manatków. Afrykańczycy z Ghany i Belgowie czekali na polecenia, ale widać było, że i oni dłużej nie zagrzeją miejsca. Plutonem Wirskiego na razie nikt się nie interesował. Przelatujące ponad głowami helikoptery CH-53 przykuwały uwagę swoim ogromem. Używane do transportu i misji ratunkowych, przy starcie rozdmuchiwały chmurę pyłu z odległego o niespełna kilometr lądowiska. Kurz osiadał na pojazdach, budynkach i żołnierzach, rozdrażniając już i tak nerwowych ludzi. Zbici w ciasną gromadę przed barakiem Polacy milczeli.

Porucznik Andrzej Wirski wybrał odpowiedni numer i wcisnął klawisz połączenia. Tym razem po piątym sygnale uzyskał połączenie. - Pułkowniku... - No, nareszcie. Próbuję skontaktować się z wami od wczoraj - w głosie Bielskiego brzmiała nieskrywana ulga pomieszana ze złością. - Zdaje się, że padła sieć. Do łączności wojskowej nie chcieli nas dopuścić. - Mroziński wyłazi ze skóry. Rozpoczęliśmy ewakuację naszych pracowników i turystów. Tak na wszelki wypadek. Znalezienie miejsca w samolocie czy statku graniczy z cudem. - Dobrze, a co z nami? - Posłuchajcie, poruczniku - Bielski był wyraźnie skonsternowany. - Na razie, chwilowo, musicie zostać tam, gdzie jesteście. Warszawa nie wydała co do was żadnych konkretnych poleceń. - Zapomnieli? - Co? - Pytam się, czy zapomnieli? - Prawdę mówiąc, nie wiem. Chciałem skontaktować się z Koźmińskim - pułkownik przerwał, a przez słuchawkę słychać było, jak zwilża gardło. - I co? - Jest nieuchwytny. Zdaje się, że posypały się wszystkie klocki. Wirski głęboko ukrył irytację. Najdrobniejsza sugestia mogła pomóc, a tutaj nic. Zostali opuszczeni na jakimś zadupiu bez możliwości powrotu. To nie mieściło się po prostu w głowie. Własna armia zachowywała się, jakby jej nie zależało na tak doborowym oddziale. - Zrobię, co mogę. Wyciągniemy was najszybciej, jak to możliwe, ale rozumiecie: zmieniły się priorytety. - Jak na razie panuję nad sytuacją - Wirski nie za bardzo wiedział, co powiedzieć. Nie będzie przecież podtrzymywał na duchu starszego od siebie oficera. - Jeżeli zajdzie potrzeba, dzwońcie natychmiast. - Zrozumiałem. Wirski wyłączył aparat i schował go do kieszeni bluzy munduru.

- Mamy czekać - obwieścił, spoglądając w dwadzieścia siedem par oczu wbitych w niego z nadzieją. - Nie spieszy się nasze dowództwo, oj, nie spieszy - Piasecki rzucił niedopałek w piach. - Sierżancie! - Taa jest! - Zarządzić czyszczenie broni i przegląd ekwipunku. - Od wczoraj to już będzie trzeci raz - Piasecki nie wyglądał na zachwyconego. - Nie dyskutować. Powtarzanie wciąż tych samych zajęć nie wpływało dobrze na morale. Tylko co mają robić? Mogli oglądać telewizję i czyścić beryle. Nic więcej nie było do roboty. Zresztą jedno i drugie robili równocześnie, napędzając się najnowszymi wieściami. Ledwie pierwsze ciężarówki wywożące kompanię Norwegów znikły za bramą, podstawiono transport dla Belgów. Widać, życie żołnierzy z tych krajów liczyło się o wiele bardziej niż życie jakiegokolwiek innego człowieka, obojętnie gdzie. Akurat to wcale Wirskiego nie dziwiło. Etos żołnierza rozsypał się w pył po tym, jak holenderski batalion ONZ, zamiast bronić cywili w bośniackiej Srebrenicy, pozwolił ich wymordować. Nie mieli przecież wsparcia lotniczego - jak twierdziło dowództwo oddziału -więc nie zrobili nic. Osiem tysięcy ludzi poległo w otaczających Srebrenicę górach i lasach, a ci skurkowańcy wrócili do domu bez jednego zadrapania czy oddania choćby symbolicznego strzału. Tylko tak dalej. Dalsze roztrząsanie tematu nie miało sensu. Stąd już niedaleko do wniosków na temat ludzi pierwszej i drugiej kategorii i powodów do popadnięcia w głęboką depresję. TEHERAN - IRAN | 6 sierpnia Prezydent Iranu Mahmud Ahmadineżad siedział na końcu stołu w jasnej marynarce i czarnej koszuli, jak zwykle nieozdobionej krawatem pod szyją, za to wyjątkowo zapiętej na ostatni guzik. Słuchał. Posiedzenie Rady Obrony Państwa trwało godzinę, a dwie główne frakcje konserwatywnych dziedziców ajatollaha Chomeiniego i reformatorów chcących pchnąć Iran na trochę inne tory, ścierały się nieustannie. Ci drudzy nie byli znowu takimi reformatorami, za jakich pragnęli uchodzić. Reprezentując szersze spojrzenie na świat, pragnęli głównie lekkiego poluzowania dławiących społeczeństwo więzów, bez nadmiernej laicyzacji. Reformy tak, ale w ściśle określonych granicach i pod czujnym okiem państwa. Taką postawę reprezentował Ali Akbar Haszemi Rafsandżani, umiarkowany mułła, niegdyś towarzysz Chomeiniego, przewodniczący Zgromadzenia Ekspertów, które wybiera Najwyższego Przywódcę. Ich przeciwnicy, wywodzący się głównie z kręgów religijnych i konserwatywnych, stali na straży

fundamentalistycznie pojmowanej czystości religijnej. Obie grupy, mając obecnie podjąć najważniejsze dla kraju decyzje, nie potrafiły wypracować porozumienia, co nie dziwiło obserwatorów bardziej zorientowanych w kuluarowej polityce. - Zacznijmy od początku - przywódca Pasdaranu, czyli Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, generał major Mohammad Ali Dżafari zachowywał się jak pies łańcuchowy Ahmadineżada gotowy kąsać przeciwników prezydenta. Stała zresztą za nim realna siła wojskowa i gospodarcza. I raczej właśnie wpływy ekonomiczne stanowiły o potędze organizacji stworzonej podczas islamskiej rewolucji. - Nigdy w całej historii nie staliśmy przed takim wyzwaniem i szansą. I bez wątpienia zostaniemy z tego rozliczeni -Dżafari zacisnął pięści. - Powoli, generale. Nie tak szybko - w przeciwieństwie do dowódcy korpusu, minister spraw zagranicznych nie był aż tak wojowniczy. - Nie jestem specjalistą, ale różnica potencjałów działa zdecydowanie na korzyść Żydów. Jesteśmy w o wiele gorszej pozycji zarówno pod względem technologii, jak ilości broni. Mimo miliardów przeznaczonych na zbrojenia wciąż nam daleko do pierwszej ligi. - Strach nie jest dobrym doradcą - Dżafari miał na tyle mocną pozycję, że zdecydował się zaatakować wprost. Twarz ministra przybrała odrobinę ciemniejszą barwę. Nie po raz pierwszy był zmuszony do konfrontacji z tym tłustym bydlakiem, ale po raz pierwszy rzucono mu jawne wyzwanie. Prezydent, wpatrzony w przestrzeń, nie zareagował. Pozostali politycy i wojskowi przybrali wyczekujące pozycje. - Sądzicie, że się boję? Dżafari nie raczył odpowiedzieć. - Skąd u was przekonanie o własnej nieomylności? - To za dużo powiedziane. Mówiłbym tu raczej o zdecydowaniu - odpowiedział generał. - To zdecydowanie może wplątać nas w konflikt na niespotykaną skalę! Nie skończy się jak w czasie wojny z Irakiem powrotem do stanu wyjścia. - Jeżeli nie spróbujemy teraz, druga taka szansa może nie trafić się już nigdy. - Nawet z nimi nie graniczymy. - To daje nam pewną przewagę - Dżafari prychnął jak kot. Ahmadineżad wrócił do rzeczywistości, przenosząc spojrzenie na generała. Dżafari nie bez powodu został mianowany dowódcą Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej. Po pierwsze był twardy i bezwzględny, do tego znał się na rzeczy. Z oddziałów strażników uczynił elitę. Stanowili odrębny

komponent tradycyjnej armii z własnymi siłami morskimi i lotniczymi liczącymi w sumie 150 tysięcy ludzi. Współpracując z paramilitarnymi oddziałami milicji Basidż, dowodzonymi przez Mohammada Rezę Naghiego, który mógł w każdej chwili dysponować 90 tysiącami funkcjonariuszy, Pasdaran stał się bez mała państwem w państwie. W razie konieczności obie organizacje mogły dodatkowo zmobilizować do pół miliona wysoce zmotywowanych żołnierzy. Ale Ahmadineżad cenił go za coś jeszcze. Dżafari miał zdolność przewidywania. Nie robił nic bez wcześniejszego przeanalizowania, jakie korzyści można odnieść, a jakie ponieść straty przy operacjach, do których angażowano korpus. - Nie mówicie tego na wyrost, generale? Mohammad Ali Dżafari wiedział, skąd wieje wiatr. Od woli prezydenta zależało, jak długo pozostanie na stanowisku, a stanowisko to wszystko, co miał: splendor, zaszczyty, władza i pieniądze. Zwłaszcza pieniądze i władza pozwalały na wiele. Czasami na zbyt wiele, ale te myśli ukrył głęboko. Drażnienie ministra spraw zagranicznych to zabawa w porównaniu z tym, co czynił wrogom osobistym. - Często zastanawiałem się, co zrobią Żydzi i Amerykanie chcący pogrążyć nasz święty kraj - Dżafari spojrzał ponad stołem. - Za każdym razem powtarza się ten sam scenariusz. W pierwszej kolejności ataki na nasze instalacje jądrowe... Od kiedy izraelskie lotnictwo dokonało nalotu na iracki reaktor w Osiraku w 1981 roku, specjalistyczne pisma i wysokonakładowe dzienniki snuły spekulacje na temat możliwego rozwoju wydarzeń. Izrael i Stany Zjednoczone nie kryły, że to działania Iranu w Buszehrze stanowią dla nich zagrożenie. - Jeżeli się uprą, to nie ma siły, by ich od tego odwieść. - I ja tak myślę - generał uśmiechnął się nieznacznie. - Nawet jestem skłonny sprowokować ich do takiego kroku. - Czy to nie zbyt ryzykowne? - Sam atak uważam za sprawę drugorzędną. Nasz sukces będzie leżał zupełnie gdzie indziej. Za wszelką cenę musimy być przygotowani. Wiedzieć, kiedy i jakimi siłami to zrobią. Reaktora być może nie obronimy, ale chodzi o to, by ich straty w sprzęcie były jak największe. Rozumiecie? Nie przylecą tu przecież paroma samolotami, a zestrzelenie choćby tylko trzydziestu, czterdziestu procent atakujących maszyn osłabi żydowskie lotnictwo na tyle, że przestanie oznaczać tak wielkie zagrożenie jak teraz. Ale do tego można doprowadzić jedynie prowokacją. Mahmud Ahmadineżad wyprostował zgarbioną sylwetkę. Zignorował ostrzegawcze ukłucie w piersiach. - Jak mamy tego dokonać?

- Wystrzeliwując rakietę. Już zarządziłem rozśrodkowanie. Samowola Dżafariego tym razem uszła mu na sucho. Żadna reprymenda z ust prezydenta nie zraniła wciąż rosnących ambicji generała. - Co nam to da? - minister spraw zagranicznych pozostał mimo wszystko sceptyczny. - Raczej nie ma wątpliwości, że reaktor zostanie zniszczony. - Reaktor możemy poświęcić, zbuduje się nowy, jeśli będzie taka potrzeba. Najważniejsze, że będzie to Nasze Wielkie Zwycięstwo - generał dobitnie zaakcentował te trzy wyrazy. - Po raz pierwszy niepokonane lotnictwo Żydów poniesie sromotną klęskę. - To są jedynie wasze przypuszczenia. - Zaryzykuję i powiem, że mam taką pewność. Kolejna sprzeczka wisiała w powietrzu. Ahmadineżad uciął ją w zarodku, nakazując milczenie. Pomysł generała w sumie przedstawiał się sensownie. Zwabić i zniszczyć. Wszystko zgodnie z zasadami sztuki wojennej. Ryzyko, chociaż spore, mieściło się w dopuszczalnych granicach. Po Jerozolimie to byłby drugi cios prosto w serce Izraela. Jedno tylko powinno niepokoić: co zrobią w tej sytuacji Stany Zjednoczone? To pozostawało wielką niewiadomą. W końcu podjął decyzję. Rozpiął wreszcie cisnący go pod szyją guzik. - Generale, macie moją pełną zgodę na dalsze przygotowania. Ale z ostateczną decyzją wstrzymamy się, powtarzam: wstrzymamy się do bardziej stosownej pory -zawyrokował. 30 KILOMETRÓW NA POŁUDNIE OD ISNY - EGIPT | 7 sierpnia O tej porze dnia pustynia zmieniała barwę, cienie stawały się dłuższe, a temperatura bardziej znośna. To, czego nie dawało się zrobić w środku dnia, jak drobne prace gospodarskie, wraz z wieczornym chłodem stawało się może nie koniecznością, ale przyjemną odmianą po monotonnym dniu. Nigdy nie było tego jednak wiele. Grota, którą znalazł, sam już nie bardzo pamiętał kiedy, stanowiła wygodne schronienie nie tylko przed panującym upałem panującym na zewnątrz, ale przede wszystkim przed światem. Takich jak on pustynia przyciągała od zawsze. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa stała się domem dla kilku tysięcy mnichów i pustelników skupionych w niewielkich osadach lub wręcz żyjących samotnie na jej skraju. Stąd wywodziły się pierwsze klasztory i eremy. Wraz z mijającymi stuleciami chrześcijan wyparli muzułmanie z własnymi wspólnotami. Właściwie w każdej tradycji, czy to chrześcijańskiej, żydowskiej, czy w islamie, „święci mężowie" cieszyli się estymą, silnie oddziałując na lokalne społeczności. Ahmad dość wcześnie zetknął się z ruchem mistycznym. Matki nie pamiętał wcale. Z ojcem, sezonowym robotnikiem, od wczesnego dzieciństwa przemierzał południe Egiptu, nie zatrzymując się nigdzie na dłużej. Poszczególne miasta i zajęcia w jego pamięci zlewały się w jedno niekończące się

pasmo upokorzeń i wyrzeczeń. Przyzwyczaił się do biedy i głodu jak do czegoś normalnego. Śmierdzące baraki wielkich budów, pełne wynędzniałych jak i oni ludzi, zacofana egipska prowincja niemająca nic do zaoferowania - to było ich życie. Ojciec zginął, gdy Ahmad miał osiem lat, przygnieciony na budowie źle zmontowanym stalowym rusztowaniem. Zwłoki zawinięto w całun i pochowano jeszcze tego samego dnia. Na odczepne dostał parę funtów egipskich i przyjacielskie klepnięcie w ramię. Został sam. Bieda, już i tak dotkliwa, stała się nie do zniesienia. Głód sprawił, że - drobny i chudy - wyglądał na młodszego, niż był. Kolejne miesiące najchętniej wymazałby z pamięci na zawsze. Przepędzany jak zaszczute zwierzę z miejsca na miejsce, wędrował wzdłuż Nilu, żywiąc się tym, co ukradł lub znalazł na śmietniku. Bez sił do dalszego życia, postanowił umrzeć. Ratunek przyszedł z kompletnie niespodziewanej strony. Zupełnie wycieńczonego znalazł podążający drogą sufi. Jego mistyczne bractwo stało się dla Ahmada pierwszym prawdziwym domem. Bezinteresowna opieka, jaką został otoczony po raz pierwszy w życiu, pozwoliła na wyrwanie się z zaklętego kręgu udręki. Ścieżka życia niejako wytyczona została za niego. Chłonny i bystry umysł pozwalał mu bardzo szybko uczyć się na pamięć długich tekstów nie tylko z poszczególnych sur Koranu, ale również sufickich interpretacji Księgi. Z ucznia wyrósł na nauczyciela. Później na mistrza. Świat, tak niegdyś okrutny, stanął przed nim otworem. Z wydawanymi przez Ahmada opiniami liczyli się nie tylko mistycy. Jego popularność przekroczyła doktrynalne granice, docierając do sunnitów i szyitów. W rozrywanym politycznymi i religijnymi namiętnościami Egipcie lat dziewięćdziesiątych stał się nazbyt popularną postacią dla współwyznawców wybierających bardziej radykalną wersję islamu. Przesłanie Ahmada głoszącego islam jako nadzieję pokoju, przyjaźni i dobroci musiało spotkać się z wrogością chcących rozdmuchać dżihad członków radykalnych organizacji, choćby takich jak Egipski Islamski Dżihad kierowany przez Ajmana azZawahiriego. W zamachu zginęli najbliżsi uczniowie Ahmada. On sam wyszedł z niego nawet nie draśnięty. Rozgoryczony wycofał się z życia publicznego, stopniowo ograniczając nauczanie. Nie tak rozumiał islam. Przekazane przez Proroka nauki przyjmował zupełnie inaczej niż gardłujący za rebelią radykałowie. Nie przypadkiem to właśnie walka ze słabościami i grzechem tocząca się w duszy człowieka nazwana została Wielkim Dżihadem i była obowiązkiem każdego wiernego. A wojna z niewiernymi to zaledwie Mały Dżihad, konieczny, gdy trzeba się bronić przed napaścią. Głupcy, jak Osama bądź AzZawahiri, nie rozumieli niczego. Szkodzili, zamiast pomagać sprawie. Parę lat później ukojenie znalazł właśnie tutaj. W monotonii pustyni i powtarzalności biegnących dni powrócił spokój. Czytał, rozmyślał i pisał. Raz na tydzień okoliczni wieśniacy dostarczali mu pożywienie i wieści. Przeważnie słuchał, nie przywiązując do nich znaczenia. Na pustyni informacje nie są najistotniejszą rzeczą. Wolał szukać Boga w otaczających grotę piaskach i wzgórzach. WIĘZIENIE CENTRALNE, JEROZOLIMA - IZRAEL | 8 sierpnia W pysk dostał zaraz na początku przesłuchania. Z pękniętych warg trysnęła krew. Zabolało. I to bardzo. Lowa Altschuler zignorował rozbite usta i splunął strażnikowi pod nogi. Pięść ponownie się uniosła, gotowa opaść na głowę więźnia w każdej chwili. - Dosyć - kapitan Gil Waman odsunął strażnika bynajmniej nie z miękkiego serca. Przesłuchanie takiej kreatury brzydziło go niemiłosiernie. A podobno człowiek wybiera pracę.

- Nazwisko? Odwieczny rytuał pytań i odpowiedzi powinien potoczyć się zwykłym torem. Cisza nie była dobrym wstępem. - Powiem to jeszcze raz. Jeżeli nie udzielisz odpowiedzi... - wskazał palcem na oprawcę, a groźba zawisła w powietrzu. - Nazwisko? I tym razem nic. Dorwali skurwysyna na samym końcu, jak już wystrzelał całą amunicję. Ukryty pod arkadami, nie wydawał się groźny, podobnie jak reszta pojmanych. Przeważnie w więcej niż średnim wieku, zdecydowanie odbiegali od tradycyjnego wizerunku terrorysty. Tylko jeden wybrał śmierć z własnej ręki. Były piekarz Samuel Goltz przyłożył do szczęki lufę galila i pociągnął za spust. Waman nie żałował drania ani trochę. Za to, co zrobili, nie zasługiwali na nic więcej. Kapitan spojrzał na strażnika. Tamten kiwnął głową. Cios otwartą dłonią w twarz odbił się echem w pomieszczeniu. Znowu nic. - Wiem, kim jesteś - Waman zaczął z drugiej strony. - Jak się nazywasz, a co zrobiłeś, dla nikogo nie jest tajemnicą. Więc nie utrudniaj. Protokół i tak musi zostać sporządzony. Z twoim udziałem albo i bez niego. Jasne? Chcesz, żebym wpisał nieprawdziwe dane? Na procesie to będzie źle wyglądać. No... Lowie było to zupełnie obojętne. Zrobił, co miał zrobić. Nie czuł złości do strażnika i śledczego, ani do nikogo innego. Ważne, że nie zawiódł, a Królestwo Niebieskie będzie musiało jeszcze trochę poczekać. Mury więzienia runą, kajdany opadną. Dokończy rozpoczęte dzieło. - Dobra, jak chcesz. Wpisuję nazwisko Altschuler, imię Lowa. Data i miejsce urodzenia jak w metryce. Okoliczności zajścia - Waman potarł brodę. - Pijacka orgia na Wzgórzu Świątynnym? Zdajesz sobie sprawę, co zrobiłeś? A może jesteś szczęśliwy z tego powodu? Lowa nieruchomo przygotowywał się na przyjęcie kolejnego ciosu. - Wiesz, ilu ludzi już przez ciebie zginęło? Setki na całym świecie. Pogromy i rabunki w Azji i Afryce. Zepchnąłeś kraj na krawędź zagłady i dalej nic nie mówisz. Gratuluję dobrego samopoczucia. Zdaje się, że do Altschulera nic nie docierało. Z własnych przekonań utworzył skorupę, która otaczała umysł jak pancerz. Głuchy na najprostsze pytania i argumenty, przypominał automat, niemający wiele wspólnego z żywym człowiekiem. Altschuler odetchnął głębiej. W końcu jakaś ludzka reakcja. Po chwili drugi potężny haust powietrza wypełnił płuca więźnia. Twarz wykrzywił mu bolesny grymas. Co się dzieje? - Daj mu wody.

Strażnik posłuchał i podsunął Lowie metalowy garnuszek z niezbyt czystą wodą. Trzeci potężny wdech, nieco szybszy od pozostałych, przewentylował płuca Altschulera. Będzie mdlał czy co? Jeżeli tak, to bardzo spektakularnie. W ciągu dwudziestoletniej służby Waman widział już najdziwniejsze rzeczy. Drżące dłonie w kajdankach powędrowały w kierunku twarzy, rozmazując krwawe smugi na obliczu. Oddech wrócił do normy. - Zdaje się, że nie chcesz wody. Pytanie, i ta sama obojętność co wcześniej. - To nie. Struga cieczy spłynęła na Altschulera, mocząc jego głowę i plecy w więziennym drelichu. - Mamy czas. - Ja też - pierwsze słowa, które opuściły krtań więźnia, brzmiały jak źle naoliwione metalowe tryby. - Jednak mówisz. W takim razie jedziemy od początku. Nazwisko, imię, miejsce i data urodzenia... PAŁAC PREZYDENCKI, KAIR - EGIPT | 8 sierpnia W zasadzie wszystko zostało przygotowane. Wystarczyło jedynie złożyć podpis pod dokumentem i machina przemocy zostanie wprawiona w ruch już bez dalszej zwłoki. Prezydent Egiptu przebiegł wzrokiem zasadniczy tekst i dołączone do niego załączniki. W związku z istniejącymi zagrożeniami zaleca się przeniesienie do odizolowanych obozów niżej wymienionych osób mogących destabilizować, krytykować lub w jakikolwiek inny sposób wpływać na sytuację polityczną kraju. Reszta tekstu przypominała pierwsze zdanie, z tym że umieszczono w niej osobne grupy społeczne: przywódcy religijni, lokalni politycy, wojskowi, urzędnicy itp. W sumie dwieście dziewięćdziesiąt trzy osoby podlegające zatrzymaniu w ciągu dwudziestu czterech godzin. Pozostałych pięćset osób miało do wyboru albo pójść w ślady już zatrzymanych, albo przystopować z krytyką. Wszak Egipt nie był państwem policyjnym. Przynajmniej nie takim jak okoliczne satrapie. Wniosek - tak mówiono w biurach o piśmie - przygotowała tajna policja. Parę nazwisk podrzucił kontrwywiad wojskowy. Dziwne, że tak mało, ale to akurat w ogóle nie martwiło prezydenta. Muhammad Hakim cieszył się jego pełnym zaufaniem. Skoro nie przedstawił większej liczby niepewnych osób w armii, to może ich nie było lub - co bardziej prawdopodobne - wolał dokonać czystek we własnym zakresie. Zdjął skuwkę z pióra i złożył zamaszysty podpis na dole pierwszej strony. Przy siedmiu nazwiskach z listy postawił znak zapytania. Trzy wykreślił w ogóle. Skazani nawet nie będą wiedzieć, że zostali ułaskawieni. Ten dobry uczynek poprawił prezydentowi samopoczucie. Nic tak jak miłosierdzie nie

poprawia nastroju przed kolacją. Pozostałych dwustu osiemdziesięciu trzech widać nie miało dobrego dnia. Odłożył pismo, które w lot przejął osobisty sekretarz. Pora na wypoczynek w domowym zaciszu. Wiek robił swoje. Żadnych szaleństw. Na starość niczego tak nie cenił jak przebywania w prywatnej bibliotece. Przeglądanie starych wolumenów, wśród których zabytkowe, ozdobne egzemplarze Koranu wzbudzały jego szczególną dumę, stanowiło jedną z niewielu przyjemności, jakie mu pozostały. Przygarbiony przeszedł przez gabinet, nie zwracając uwagi na dwóch najbliższych ochroniarzy. Nimr Kaszif i Ali aszSzarif należeli do starannie wyselekcjonowanej grupy pełniącej przy nim straż dzień i noc. Widział ich tyle razy, że powoli zaczynał traktować ich jak powietrze - niewidzialni, ale potrzebni. Zamiast na nich, skoncentrował się na bolącym kręgosłupie, który ostatnio doskwierał mu coraz częściej. Niestety, czasu nie dawało się w żaden sposób cofnąć. Jednak to, co cieszyło go najbardziej, znajdowało się w zasięgu ręki. Nie zmarnował danych mu lat. W czasie rewolucji 2011 roku uratował kraj przed okropnościami krwawej rewolty, nie dopuścił do bratobójczych walk, potem zaś twardą ręką bronił go przed terrorem fanatycznych islamistów. Kraj wciąż się unowocześniał i był w miarę bezpieczny, przynajmniej przybywającym tutaj turystom tak się wydawało. Gdyby wiedzieli, ile wysiłku włożono, by oni mogli spokojnie nurkować w lazurowych wodach Morza Czerwonego, pławić się w słońcu kurortów na półwyspie Synaj czy odbywać przejażdżki wokół piramid... Po sobie wprawdzie nie zostawi piramid, sfinksa ani Doliny Królów, tylko dobrze zorganizowany kraj, jednak to też się chyba liczyło. Szczęk broni przeładowywanej za plecami doszedł do uszu prezydenta, gdy ten podchodził do schodów. Poczuł paraliżujący strach. Na tyle, na ile mógł, odwrócił głowę. Strzał odbił się echem od sklepionego sufitu i ścian. Łomotu padającego ciała nie dało się pomylić z niczym innym. Nimr Kaszif z pistoletem wciąż jeszcze wymierzonym w Alego asSzarifa stał nad rannym. - Dlaczego? - prezydent Egiptu zadał ostatnie w życiu pytanie. Z dołu pędzili pozostali ochroniarze. Na razie nie strzelali, bojąc się zranić przywódcę państwa. - Allah akbar! Ali aszSzarif dostał w serce. Siła uderzenia sprawiła, że padł na schody i zaczął się z nich zsuwać. Mając czyste pole ostrzału, podchodzący od dołu funkcjonariusze rozpoczęli kanonadę. Zamachowiec, trafiony co najmniej kilkakrotnie, upadł w przeciwną stronę niż jego ofiary. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ, EREZ - IZRAEL | 8 sierpnia Z początku niewiele zrozumiał. Dowodzący 211 Brygadą pułkownik Saul Levi mówił chaotycznie, co wyrażało najwyższy stopień zdenerwowania u tego zwykle zrównoważonego oficera. - Majorze, daję panu godzinę na rozpoczęcie przegrupowania. Jest obecnie 21.11. Wszystko ma być w ruchu nie później niż za sześćdziesiąt minut.

- A reszta... - Ładujemy już czołgi na lawety. Będę wysyłał je systematycznie za pana batalionem. - Jeszcze jedno pytanie pułkowniku - skąd ten pośpiech? - Nie wiem. Szczerze mówiąc, nie wiem - w wyobraźni Kahna Levi bezradnie rozłożył ręce. Czekam na informacje. Mieli wykonać przegrupowanie na południe bez żadnej wyraźnej przyczyny. To jeden z tych nielicznych przypadków, kiedy nie wiedzieli nic konkretnego. Pewnie jakieś wiadomości wymagały weryfikacji, ale sztab wolał zabezpieczyć się na przyszłość. Major Salomon Kahn nie kwestionował rozkazów, jednak lubił wiedzieć, na czym stoi. - Jakieś nieoficjalne wiadomości? - zapytał z dużą dozą ostrożności. - Majorze, gdybym wiedział, to bym powiedział. Sam pan wie. Jedno, co mogę powiedzieć, to że wywiad szaleje. - Znów coś w Jerozolimie? - niepokój przeniknął umysł Salomona Kahna. - Chyba nie. Powtarzam: nie wiem nic ponad to, co już przekazałem. Dalsze naciskanie nie miało sensu. - Zajmę się przygotowaniami. - Proszę tak zrobić. Czas naglił, lecz major na wszelki wypadek włączył telewizor i przeleciał podstawowe kanały. Nic. Sytuacja wciąż była jeszcze napięta i trudno było przewidzieć, w jakim kierunku potoczą się wydarzenia. Muzułmanie wciąż protestowali. Dochodziło do zamieszek i niepokojów, ale żadne państwo w pobliżu Izraela nie ostrzyło noży, by zaatakować. Ich przywódcy może nie należeli do najbardziej przyjacielsko nastawionych, niemniej byli realistami, a własną władzę cenili na tyle, by w chęci zaszkodzenia żydowskiemu państwu nie wychodzić poza grzmiące przemówienia. Egipt oficjalnie potępił zamachowców na Wzgórzu Świątynnym, równocześnie kanałami dyplomatycznymi dał izraelskim władzom wyraźny sygnał, że z jego strony nie mają się czego obawiać. Arabia Saudyjska i Jordania - podobnie. Syria podskakiwała, ale z potencjałem, jaki reprezentowała, CaHaL mógł wkroczyć do Damaszku w ciągu dwóch dni. Tylko po co? Żeby jeszcze bardziej rozsierdzić Arabów? Iran groził, Turcja też, ale oba państwa były za daleko. Pospolite ruszenie wydawało się mało prawdopodobne, bo i jak? Droga lądowa do Syrii czy Libanu była długa. Emocje wyparują jak śnieg z góry Hermon. Fanatycy nie potrzebowali dodatkowej zachęty do walki, lecz przeciętni muzułmanie dadzą sobie spokój, gdy

rządy zaczną czynić wstręty zbyt aktywnym. Sierżant Uri Cohen wrzucił plecak na ciężarówkę. Wolał zawczasu zająć wygodne miejsce, zamiast tłuc się w starym transporterze M113, wciąż jeszcze pozostającym na wyposażeniu batalionu. W środku opancerzonego pudła mimo modernizacji głowa puchła od hałasu, a o wygodzie można było zapomnieć. Nowszych achzaritów i namerów nie wystarczyło dla wszystkich kompanii. - Sierżancie, co z tym? - szeregowy Ivan Rabinowitsch, obwieszony taśmami amunicyjnymi, przytargał FN MAG. Zamiast hełmu przypominającego przeciętą na pół piłkę na głowie nosił czerwoną chustę. Zresztą cała nadciągająca za nim drużyna stanowiła zbiór indywidualności, przypadkiem tylko zorganizowany w jednostkę bojową. Co najmniej dwóch miało na nogach obuwie sportowe zamiast przewidzianych wysokich brązowych sznurowanych butów. Jeden przyszedł w dżinsach, inny w kraciastej flanelowej koszuli zamiast zielonej bluzy. Różnorodność bynajmniej nie oznaczała negowania regulaminu. Rezerwiści broń i mundury trzymali w domu, przybywając do jednostek najczęściej w tym, co mieli pod ręką i co było wygodne. Dowództwo i tak patrzyło na to przez palce. Nieważne, jak wyglądali, ważne, jak walczyli. Na szczęście dla izraelskiej armii, emigracja z Rosji w dużej mierze załatwiała sprawę. Zamiast wymoczkowatych młodzieńców zepsutych przez współczesną cywilizację sporą część armii stanowili zahartowani, twardzi poborowi, niejednokrotnie pamiętający stary kraj, gdzie dla niektórych na zawsze byli jewrejami. Rabinowitsch położył karabin maszynowy na platformie i zręcznie podciągnął się do góry. FN MAG znalazł w końcu odpowiednie miejsce na dachu szoferki. - Tylko nie zleć z tym klamotem na mordę - mruknął Cohen zajęty upychaniem ludzi i wyposażenia. - Sierżancie, skąd ten cały pośpiech? - w głosie szeregowego wciąż dawało się wyczuć miękkie brzmienie przyniesione gdzieś znad wołżańskich stepów. - Dowiesz się w odpowiednim czasie. Hej! - Uri wrzasnął na kolejnego rezerwistę. Gdzie masz oczy, pacanie! Nie tutaj, zamocuj to z przodu! Stalowy zwój drutu kolczastego ozdobił maskę ciężarówki. Chaos powoli znikał pod czujnym okiem oficerów. Zdaje się, że naprawdę nie mieli już więcej czasu. Pierwsze pojazdy M113 mijały bramę obozu. Na czele jechał transporter z zainstalowanym na dachu działkiem Vulcan i przeciwlotniczym radarem. Sierżant Uri Cohen wdrapał się na platformę w ślad za swoimi ludźmi. Potrącając kilku z nich, przesunął się do przodu i stanął przy Rabinowitschu. Wozem delikatnie szarpnęło, kiedy kierowca ruszył, zajmując miejsce w szyku. Trochę trwało, zanim wjechali na autostradę. Wielka przydrożna tablica wskazywała, dokąd podążają. Beer Szewa - miasto zwane stolicą pustyni Negew, usytuowane w jej północnej części. To

absolutnie nie mógł być cel podróży. - Palisz? - zapytał Ivana. - Sierżancie, kiedyś za paczkę lucky strike'ów dałbym sobie rękę odgryźć - to, że Rabinowitsch jest namiętnym palaczem, widać było po pożółkłych zębach. - Od dawna? - Zacząłem, jak miałem dwanaście lat - szeregowy wyglądał na dwadzieścia. - To masz gwarantowany zawał przy czterdziestce - zawyrokował Uri. - No co pan, sierżancie - obruszony Rabinowitsch zaciągnął się głęboko aromatycznym dymem. Najwyżej zrobią mi bajpasy. - Jesteście pewni? - Jasne. To nie Rosja. Nie potrzebuję dawać w łapę, by przejść operację. - Ma któryś radio? - Cohen przysiadł na bocznej ławce. Oglądanie widoków, zwłaszcza w zupełnych ciemnościach, zakrawało na absurd. - Ja - starszy szeregowy we flaneli wyjął przenośny zestaw i podkręcił fonię. Nadajemy komunikat specjalny - w słowach spikera brzmiało wyraźne napięcie. Według niepotwierdzonych informacji prezydent Egiptu Omar Sulejman przeszedł dziś po południu poważny wylew. Brak bliższych danych nie pozwala stwierdzić, w jakim stanie jest obecnie. Wiadomość o tym obiegła świat dwadzieścia minut temu, kiedy rzecznik egipskiej armii ogłosił informację o wypadku, do którego jakoby miało dojść w pałacu prezydenckim. Równie szybko informacja ta została zdementowana przez szefa sztabu i nazwana jawną prowokacją. Brak wiadomości o losie prezydenta daje pole do snucia najróżniejszych spekulacji. Jedno jest pewne. Na szczytach egipskiej władzy trwają w chwili obecnej przetasowania, a to może oznaczać tylko jedno: walkę frakcji. Brak silnego świeckiego przywództwa w tak wielkim kraju muzułmańskim, zważywszy na aktualną sytuację międzynarodową, niesie ze sobą wiele zagrożeń. W obecnym... Przepraszam głos ucichł, by powrócić sekundę później. - Agencja Associated Press w tej chwili podała, że z pałacu prezydenckiego dobiegają strzały. Jeżeli to się potwierdzi, choroba dotychczasowego szefa państwa okazać się może czystą fikcją. - Wyłącz - zarządził Cohen. Przynajmniej teraz wiedzieli, w jakim celu jechali na południe. Widać izraelskie władze wolały zabezpieczyć granicę dużo wcześniej. BATHESDA - USA | 8 sierpnia

- Cyril. - Tak? - Otwórz nam jeszcze wino i możesz iść spać. - Jak sobie życzysz, kochanie. Asystent prezydenckiego doradcy wyglądał na solidnie zmęczonego. Ciemne obwódki wokół oczu, nieogolone policzki i ogólny brak energii Lomaksa składały się na obraz totalnego wyczerpania. - Które? - Obojętnie, byle nie to strasznie wytrawne, w którym tak gustujesz. Wprawne palce załatwiły sprawę w niecałą minutę. - Proszę. - Obsłużymy się same. - Doskonale. Dobranoc. Cyril Lomax powlókł się po schodach na górę do sypialni. Dopiero teraz rozmowa mogła rozkręcić się na dobre. - Tak się o ciebie martwiłam - Helen nalała alkoholu do kieliszków i usiadła naprzeciwko przyjaciółki. - Jeszcze widać siniaki i stłuczenia. - Nie wyglądało to najlepiej - Ashley Austin z podwiniętymi nogami w rogu skórzanej kanapy wzięła kieliszek i upiła mały łyk. - Tyle ofiar - w głowie Helen nie mieściło się, że jej najlepsza koleżanka otarła się o śmierć. - Miałam szczęście - widać było, że Ashley chce coś powiedzieć, ale nie za bardzo wie, jak ma to ująć. Takie niuanse Helen potrafiła wyczuć momentalnie. - Opowiadaj. - Zasłonił mnie pewien oficer. Tego, że jest wojskowym, dowiedziałam się trochę później... - Przystojny? - A jak myślisz? - Ashley zachichotała. - Nie wyglądałaś na szczególnie przygnębioną. Coś mi tutaj nie pasowało. Najlepiej zacznij od

początku. Rozdział X BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 9 sierpnia - Jak to się stało, że nie słyszałeś pagera? - Musiałem odespać... - Wyśpisz się na tamtym świecie - gderliwe narzekanie Gary'ego spływało po Lomaksie jak woda po kaczce. Wciąż jeszcze czuł w głowie pustkę i zamroczenie. Zamiast zregenerować siły, był wyczerpany. W korytarzach Białego Bomu kręciło się więcej niż zwykle funkcjonariuszy Secret Service. Groźne spojrzenia wbijali w każdego przechodzącego obok nich. Na szczęście identyfikatory zawieszone na szyjach Gary'ego i Cyrila chroniły ich przed nadmierną ciekawością ochroniarzy. Craiga, jako doradcę prezydenta, większość szykan omijała bokiem. Poza tym zasłynął z niewyparzonego języka, kiedy tylko opieka za strony Secret Service zaczęła mu nadmiernie ciążyć. - Aaaa... Generale, miło pana widzieć! Przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów generał Wilson nadszedł z bocznego korytarza w otoczeniu świty wyższych oficerów. Przywitali się ze wszystkimi. - Cholerny pech - zauważył dowodzący siłami zbrojnymi czarnoskóry wojskowy. Idący obok niego nieco niższy Gary Craig nawet nie starał się odpowiedzieć, jedynie zaklął. - Nawet nie chcę myśleć o konsekwencjach. Szklane drzwi rozsunęły się przed nimi z cichym świstem. Tę część Białego Domu oddzielał od reszty budynku szereg zabezpieczeń. Szybciej można się było dostać do Gabinetu Owalnego niż tutaj. Pomieszczenie z umieszczonym w centralnym miejscu okrągłym stołem zwano Salą Operacyjną. To właśnie tutaj, w otoczeniu najważniejszych osób w państwie, prezydent podejmował najistotniejsze decyzje dotyczące polityki zagranicznej. Usiedli na zawczasu przygotowanych miejscach. Gary przy samym stole, Cyril za nim w drugim rzędzie. Sekretarz obrony i sekretarz stanu, pochyleni ku sobie, zawzięcie dyskutowali. Widać chociaż raz ich myśli szły tym samym torem. Pomieszczenie przypominało Gary'emu akwarium, w którym pływały wielkie i wiecznie głodne piranie gotowe rozszarpać ofiarę za pierwszy objaw słabości. Jak udawało się przez lata godzić prezydentowi zwaśnione strony, gdzie każda z osób to wybitna indywidualność, tego Craig nie wiedział. Pewnie to wiedza dostępna jedynie najwyższemu zwierzchnikowi. Barack Obama wszedł cicho. W czarnym garniturze i białej koszuli wyglądał elegancko i bardzo konserwatywnie. Mimo piątej trzydzieści rano rześkiego oblicza nie mąciły zmarszczki złego humoru. Zatroskany, ale nie przygnębiony - tak go ocenił Gary. Wstali, kiedy podszedł do swojego fotela.

- Bez ceregieli - obwieścił i spotkanie potoczyło się utartym szlakiem. Stewardzi w białych, wykrochmalonych kurtkach zakrzątnęli się chwilę później. Przeważnie w Sali Operacyjnej obywali się bez jakiejkolwiek gastronomii, co najwyżej dostać można było wodę mineralną. Wszystko jednak ulegało zmianie. Ze względu na dość wczesną porę podano kawę, chociaż ciśnienie większości już i tak oscylowało w górnej strefie dopuszczanej przez medycynę. Gary Craig sięgnął po filiżankę. Wrażliwe podniebienie od razu rozpoznało zawartość. Czysta arabica. Ciekawe, kto wykazał się aż takim poczuciem humoru. Spojrzał za siebie. Latynoski steward obdarzył Craiga kwaśnym spojrzeniem. Jak tak dalej pójdzie, to polityką zaczną sterować kucharze i kelnerzy, podsuwający decydentom gotowe rozwiązania. - Kto zacznie? - prezydent ułożył łokcie na stole i splótł dłonie przed sobą. - Gary, może ty? - Wolałbym zaczekać do stosownej pory. - Dobrze. Dyrektorze - spojrzenie Baracka Obamy powędrowało do szefa Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. - Jeszcze wczoraj nic nie wskazywało na możliwość zamachu - przełożony NSA wyuczył się lekcji doskonale. To właśnie do niego jako pierwszej osoby w Stanach dotarła informacja o śmierci Sulejmana. Sprawując kontrolę na zwiadem satelitarnym i lotniczym, przechwytując dane łączności radiowej, telefonicznej i monitorując internet, Keith Alexander był z urzędu najlepiej poinformowaną osobą nie tylko w kraju. To właśnie jego ludzie przechwycili jako pierwsi rozmowy prowadzone przez egipskie służby bezpieczeństwa. -Mówiąc wprost, zostaliśmy całkowicie zaskoczeni. - Proszę o szczegóły. - Zamachu dokonał jeden z osobistych ochroniarzy, niejaki Nimr Kaszif. Nic na niego nie mamy. Właśnie to jest najgorsze. Lojalny i bez zastrzeżeń. - To skąd ten wyskok? - Psycholodzy mają na ten temat własną teorię - Keith Alexander poprawił poły marynarki. - Kiedy to się stało, Sulejman podpisywał listy proskrypcyjne. - Ten Kaszif poczuł się zagrożony? - pytanie zadał Wilson. - On nie, ale mógł się tam znajdować ktoś z jego rodziny. Takie więzi są tam bardzo ważne. - Po pierwsze liczy się rodzina i klan - Gary znał większość szczegółów i wnioski przedstawione przez szefa NSA wyglądały na sensowne. - Indirę Ghandi również sprzątnęli jej właśni ochroniarze. - To znaczy, że mam przeprowadzić czystki w Secret Service? - cierpki uśmiech prezydenta nie przypadł nikomu do gustu.

- W żadnym wypadku. Barack Obama odwrócił wzrok. - W tej chwili w Kairze panuje chaos. Państwo zostało pozbawione centralnego ośrodka decyzyjnego - podjął przerwany wątek Alexander. - Zamieszki? - Na razie nie, bo to raczej pucz niż rewolucja, ale to bardzo szybko może ulec zmianie... - Kto może przejąć władzę? - Trudno powiedzieć. Na tak zadane pytanie nikt nie znał odpowiedzi. - Izrael już rozpoczął przerzucanie wojsk w kierunku półwyspu Synaj - dysponujący niezależnymi wojskowymi źródłami informacji Wilson miał powody do niepokoju. Gwałtowna zmiana przywództwa w dowolnym państwie Bliskiego Wschodu niosła ze sobą komplikacje na wielką skalę. Starannie wypracowany przez dziesięciolecia system sojuszy zaczynał się chwiać. Kiedy zabraknie Egiptu, największego gracza w regionie, reszta pójdzie w diabły. Jordania i Izrael otoczone przez zdecydowanie przeciwne im państwa zaczną przypominać wyspę na wzburzonym morzu. Na dłuższą metę to nie mogło działać. - Wiedzą coś więcej? - Jeżeli tak, to trzymają to dla siebie. Reakcja Izraela akurat w tym względzie dla nikogo nie była zaskoczeniem. Żydzi nie mieli ani NSA, ani tak potężnej armii jak USA, dlatego zabezpieczali się na wszelkie możliwe sposoby. Współpraca izraelskiego wywiadu z podobnymi strukturami Egiptu, Jordanii i Arabii Saudyjskiej najczęściej nie wykraczała poza zacisze gabinetów. Nawet oni mieli trudności w rozeznaniu, kto aktualnie współpracował z Izraelem, a kto nie. - Krótko mówiąc, niewiele wiemy, sytuacja jest gówniana, a prawie na pewno szykują się kłopoty podsumował Barack Obama. - Trudno się nie zgodzić z tym stwierdzeniem - Gary miał podobne odczucia. -Czasami jestem porażony naszą ignorancją. - Parę atutów jeszcze mamy do dyspozycji - przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów z typową dla wojskowych stanowczością postanowił mocniej zaakcentować własną obecność. - Egipt jest naszym sojusznikiem. Może wielu urzędników i oficerów nie popierało Sulejmana, ale wizja kierowania państwem przez islamistów będzie dla nich nie do przyjęcia. Państwo jest zbyt zlaicyzowane i stawi opór. Musimy jedynie zorganizować ludzi gotowych z nami

współpracować. To nie będzie łatwe... - Do głowy przychodzą mi jedynie dwie możliwości, generale - Gary powstrzymał dalsze zapędy Wilsona. - Iran, czyli świeckie państwo z proamerykańskim szachem na czele, które w ciągu paru tygodni stało się jednym z naszych głównych wrogów, oraz Algieria. Tam z kolei armia i policja przez całą dekadę walczyła z Islamskimi Grupami Zbrojnymi. Skutek tego był taki, że armia nie wytępiła bojówkarzy. Podpisano porozumienie, a ci wrócili do własnych domów, czekając na lepszą okazję. Oba modele są dla nas mało przydatne. - Niech chociaż załatwią to własnymi rękami. Bez naszego udziału. - Obawiam się, że są to pobożne życzenia. - Gary, myślisz o tym poważnie? - po kwaśnej minie Baracka Obamy widać było, że ta sugestia nie przypadła mu do gustu. - Wolałbym nie mieszać nas do tego. - Ja też. - Więc, co na początek? - To, co zwykle - dalsze słowa z trudem przecisnęły się przez gardło prezydenckiego doradcy. Ewakuacja - powiedział powoli, ale wystarczająco dobitnie, by spowodować dodatkowe rozdrażnienie u paru osób. - Czy to nie zbyt pochopna decyzja? - wiceprezydent jako jedna z nich wyraził własny sceptycyzm. - Wiesz, ilu naszych obywateli znajduje się w tej strefie? - Nie. Ilu? - Nie wiem. Zapewne tysiące, dziesiątki tysięcy, jak nie więcej. Mówię wyłącznie o naszych rodakach i obywatelach Unii Europejskiej. - Jesteśmy w stanie to jakoś zweryfikować? - prezydent rozejrzał się po zebranych. - Zaraz się tym zajmę - asystujący Hillary przedstawiciel Departamentu Stanu opuścił pomieszczenie. W końcu i ona mogła się wykazać. - Przypominam, że to kolejny po Izraelu masowy exodus - Wilson wspomniał o wcześniejszym zamieszaniu. - No właśnie, widzicie tutaj jakiś związek? - Ścisły na pewno nie, ale jedno bez wątpienia miało wpływ na drugie. - Czyli bez Jerozolimy nie byłoby Kairu?

- To nie jest takie proste - Gary żałował, że nie ma przy sobie wykałaczki, bo akurat w szparze między zębami utkwiły mu resztki pospiesznie zjedzonej przed spotkaniem kanapki. Kawałek białego, tłustego farfocla z wołowiny wyczuł przed paroma minutami. Język okazał się nie dość precyzyjny i niewiele pomógł. Przyjdzie pomęczyć się do końca zebrania. - Coś ci dolega? - troska o współpracownika skierowała myśli prezydenta na nowe tory. - Nie ma o czym mówić. Kontynuując: wydarzeń jerozolimskich nie mogliśmy przewidzieć. Pozostaje mieć jedynie żal do Izraelczyków, że sami nie potrafili uporać się z problemem. Pożar, mimo tragedii, jaką zapoczątkował, był jedynie katalizatorem wydarzeń. Na chwilę obecną trudno wyrokować, czy śmierć Sulejmana będzie miała ten sam ciężar gatunkowy. Raczej tak. Jakie przyniesie skutki, tego nie wiem. Do wieczora w Kairze może się jeszcze wiele wydarzyć. Konkluzja nie przypadła nikomu do gustu. MINISTERSTWO OBRONY, KAIR - EGIPT | 9 sierpnia Generał Ahmad Abu Akrab schował do kabury czarnego matowego walthera. Wcześniej sprawdził, czy wszystko działa, a w rękojeść wsunął magazynek. Z pozoru błaha czynność pozwalała zachować spokój. W razie konfrontacji z pistoletu będzie miał niewielki pożytek. Już bardziej wierzył kilku czuwającym w sekretariacie zaufanym podoficerom uzbrojonym w karabiny z dodatkową amunicją. Nie był jedynym, który tak zrobił. Jeszcze co najmniej kilku generałów zabezpieczyło się w ten sam sposób. Przyjechał do biura tuż po północy. Wolał tak, niż czekać w domu rozwój wypadków. Od samego początku wiedział, że będzie źle. Tajna policja szalała. Jej funkcjonariusze rozpoczęli aresztowania, lista została wszak podpisana. Jednak już na wstępie czekał ich srogi zawód. Poszczególne oddziały, zamiast skoordynować działania i uderzyć o konkretnej, wcześniej uzgodnionej godzinie, spieprzyły sprawę. W międzyczasie informacja o zabójstwie prezydenta zaczęła krążyć wśród opozycjonistów, podrywając ich do działania. Zatrzymano nie więcej niż sześćdziesięciu z nich, reszta zbiegła lub stawiła czynny opór. Kilku zginęło w strzelaninach, dołączając do grona męczenników, ale wszystko to stanowiło wyłącznie przygrywkę do amoku, jaki ogarnął ludzi władzy. Kwestia sukcesji po zabitym prezydencie wysuwała się na czoło wszelkich działań. Telefon na biurku zaterkotał nieprzyjemnym dźwiękiem. - Możesz do mnie przyjść? - osobiste wezwanie od szefa kontrwywiadu wojskowego pułkownika Muhammada Hakima jeszcze wczoraj robiło na Abu Akrabie wrażenie. Dzisiaj już niekoniecznie. To ważne - ponaglał tamten. Ahmad Abu Akrab miał mieszane uczucia. Ostatnim razem Hakim postawił sprawę jasno. Wiedział o jego niewłaściwych znajomościach, ale tego nie wykorzystał. Dlaczego? Na to pytanie generał nie potrafił znaleźć sensownej odpowiedzi. Dzisiejsza postawa Hakima również dawała do myślenia. Zamiast iść ręka w rękę z tajną policją, struktury kontrwywiadu zachowywały całkowitą bierność.

Nie pomagały i nie przeszkadzały. Gdyby Hakim chciał go zniszczyć, mógł to zrobić wcześniej. Odpowiednia okazja wymknęła się mu z rąk. Trochę rozumiał Muhammada. Może ten nie grał na dwie strony, ale był blisko. Lepiej zabezpieczyć się przed niespodziewanymi ewentualnościami. Zresztą nie czekał na nie długo. - Zaraz będę. Podobnie jak parę dni wcześniej, przemierzył drogę na górę. Zamiast powolnego porucznika jak ostatnim razem, korytarz obstawiało co najmniej dwudziestu komandosów z oddziałów specjalnych kontrwywiadu w hełmach, kamizelkach kuloodpornych i z bronią maszynową. Przepuścili Abu Akraba bez słowa, rozstąpiwszy się na boki jak fale Morza Czerwonego przed Izraelitami prowadzonymi przez Mojżesza. Minął pierwsze pomieszczenie, wszedł do gabinetu Hakima i stanął jak wryty zaraz w progu. Dwóch kapitanów, trzech majorów, pięciu podpułkowników oprócz szefa kontrwywiadu i on, jedyny generał w tym towarzystwie. To nie przypadek, że się tutaj znalazł, i nie wyglądało to również na rutynowe spotkanie. Ogarnęło go irytujące przeczucie, że bierze udział w spisku. Jedenaście par oczu utkwionych w niego czekało na pierwszy ruch. Jeżeli teraz się wycofa, zaliczy kulę w łeb. Co do tego nie miał wątpliwości. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD PÓŁNOCNOWSCHODNIM IZRAELEM | 9 sierpnia Porucznik Amos Betser przesunął manetkę gazu w przód i poczuł, jak jego maszyna przyśpiesza. Po chwili delikatnie ściągnął wolant do siebie i F-15D zaczął nabierać wysokości. Zerknął w bok, gdzie pięćdziesiąt metrów od niego z lewej strony powinien zająć miejsce skrzydłowy, podporucznik Gabriel Golani. Stanowili parę dyżurną wyznaczoną przez dowództwo dywizjonu do dzisiejszego zadania. Jasnoszary eagle Golaniego zajął miejsce w szyku. Skąd to opóźnienie podporucznika, Betser nie wnikał. Jeszcze przed startem obsługa naziemna meldowała, że z samolotem Golaniego nie wszystko jest w porządku. Skrzydłowy podleciał bliżej i Betser zobaczył jego uniesiony w górę kciuk. Skoro tak, odwzajemnił gest. Widok z kokpitu eagle'a był doskonały. W zasadzie widział całą górną półsferę z przodu i z tyłu. Już na etapie projektowania samolotu uwzględniono skargi pilotów F-4 Phantom II na ograniczone pole widzenia z tyłu. Oczywiście, przy prędkości dwóch i pół machów, z jaką mogą latać współczesne myśliwce, cyfrowej awionice i systemach naprowadzania rakiet i bomb na kilka celów na raz, z których i tak niektórych nie sposób zobaczyć z jakiejkolwiek kabiny, można by pilotować tylko według wskazań przyrządów w kokpicie zamalowanym czarną farbą. Jednak trudno byłoby to wytrzymać psychicznie, umysł nie zmienia się tak szybko jak technologia, którą stworzył. Spośród państw otaczających Izrael żadne nie miało niczego, co sprostałoby F-15D w walce. Co prawda ten myśliwiec przewagi powietrznej miał już swoje lata, bo konstrukcja pochodziła z początku lat siedemdziesiątych, ale mimo to wciąż pozostawał bezkonkurencyjny w bliskowschodnim teatrze działań operacyjnych. W okolicy jeszcze Arabia Saudyjska dysponowała eagle'ami, ale był to,

jeżeli nie sojusznik, to państwo co najmniej neutralne. Betser miał własne zdanie ma ten temat. Nie ufał sukinsynom za grosz. Wszyscy czekali, by wykorzystać ich słabość i skoczyć im do gardła. Głęboko wpojona niechęć do obcych przechodziła stopniową ewolucję. Pod wpływem spotkań z Altschulerem nabierał pewności co do drogi, jaką wybrał. Uległość nie leżała w naturze Amosa, wolał walczyć, co z biegiem czasu uczyniło z niego prawdziwą wybuchową mieszankę. Zwłaszcza teraz, kiedy po nie do końca udanej akcji w Jerozolimie macki nienawiści głęboko sięgnęły w duszę porucznika. Pierwsza część zadania udała się znakomicie. Górująca niegdyś nad miastem złota kopuła przestała istnieć. Resztki osmalonych murów pokazywano równie często jak kiedyś zdjęcia walących się wieżowców na Manhattanie. Ukłuli muzułmanów równie mocno, jak niegdyś oni ich, ale zniszczenie świątyń nie było ich głównym celem, tylko etapem na długiej drodze. Zaledwie pierwszym krokiem. Byli na dwóch i pół tysiącach metrów. Za sobą zostawili Jezioro Tyberiadzkie. Jeszcze trochę i przekroczą granicę syryjską. Lekkim ruchem nadgarstka Betser przesunął wolant w lewo. Maszyna wykonała delikatny zwrot. Nie mieli wywoływać wojny, a jedynie patrolować granice. Pewnie Syryjczyków nie hamowałyby podobne uprzedzenia. Stacja radiolokacyjna AN/APG-63 ożyła. Na skraju pola ukazały się cztery kropki momentalnie zidentyfikowane i oznaczone jako MiG-25. Jak do tej chwili Betser nie miał powodów do obaw. Włączony radar F-15 stanowił ostrzeżenie. Tu jesteśmy i wara od nas. Widać syryjskie lotnictwo postanowiło podrażnić Izraelczyków. Porucznik przełączył radiostację na nadawanie. - Widzisz ich? - Pewnie. Cztery wrogie odrzutowce zaczęły nabierać wysokości, powoli pnąc się na pułap dwóch tysięcy metrów. Słabe radary foxbatów kontrolowały przestrzeń jedynie w dół i przód, teraz więc naprowadzane były przez stacje naziemne informujące pilotów o pozycjach eagle'ów. Mając pod skrzydłami rakiety AIM-120 AMRAAM, mogące zwalczać przeciwnika na dystansie do siedemdziesięciu pięciu kilometrów, oraz AIM-9 Sidewinder do walki na krótkie odległości, a do tego 20-milimetrowe działko, porucznik nie bał się niczego. W porównaniu z nimi Syryjczycy byli ślepi i głusi. Bez większych ceregieli mógł otworzyć do nich ogień już teraz. AMRAAMy powinny bez kłopotu dojść do celu. Syryjczycy nadlatywali nieco z prawej strony pod kątem jakichś czterdziestu stopni. Jeżeli wykonają zwrot w ich kierunku, to przy ich prędkości najdalej za minutę przekroczą przestrzeń powietrzną Syrii. Dystans pomiędzy obu formacjami malał błyskawicznie. MiGi potrafiły latać nawet szybciej od F-15

i osiągały trzy machy. Co z tego, skoro przy okazji pożerały całe galony paliwa. Wahanie Betsera nie trwało długo. Nie po to został pilotem myśliwca, by uciekać. Przełączył system uzbrojenia na odpalanie AMRAAMów i sprawdził dystans. Prawie pięćdziesiąt pięć kilometrów. Radiolokator wykrył nowe echa. MiGi odpaliły własne rakiety jeszcze po swojej stronie granicy i rozpoczęły kontrolowaną ucieczkę, wprowadzając maszyny w ciasny wiraż i odchodząc pospiesznie na północ. Wystrzelone w kierunku Izraelczyków rakiety AA-6 Acrid teoretycznie miały zasięg do sześćdziesięciu kilometrów, byli więc w strefie rażenia. Pogoń nie miała sensu. Dopędziliby ich nad Damaszkiem, jeżeli w ogóle. Jeszcze nie dzisiaj. Na swoją szansę będą musieli trochę poczekać. Kolejny ruch drążkiem i potężny F-15D wykonał zwrot na zachód. Niecałą minutę później nad horyzontem zajaśniało osiem miniaturowych słońc, kiedy acridy dokonały samozniszczenia. - Fajnie było? - zapytał Golaniego. - Następnym razem wsadźmy tym sukinsynom po rakiecie w tyłek. - Masz to jak w banku. AGENCJA BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, FORD MEADE, WIRGINIA -USA | 9 sierpnia - Larry, spójrz na to. - Co jest? Analityk przełączył obraz na ścienny ciekłokrystaliczny monitor. Przez ostatnią godzinę to, co obserwował przy osobistym stanowisku, zaczęło z niezbyt skoordynowanej akcji przeradzać się w poważne zagrożenie. Mając do dyspozycji satelity oraz wykorzystując wszelkie naziemne urządzenia, jak kamery obserwujące ruch na kairskich ulicach, był dosłownie zalewany danymi, z których dopiero niedawno zaczął się wyłaniać w marę spójny obraz. Z koszar 1 Dywizji Zmechanizowanej na obrzeżach miasta wyruszyła kolumna pojazdów. Transportery YPR-765, będące w istocie zmodernizowaną wersją poczciwego M113, kołowe fahdy i gąsienicowe abramsy przekroczyły bramy koszar i ruszyły w kierunku egipskiego ministerstwa obrony. W pierwszej chwili myślał, że gmach zostanie ostrzelany przez 120-milimetrowe czołgowe działa. Kolumna zamarła na dłuższą chwilę, a część oficerów i żołnierzy wkroczyła do środka. Tego, co działo się na korytarzach, nie widział. Podgląd z stanowisk ulicznych znikł po tym, jak żołnierze na wyraźny rozkaz przełożonych systematycznie zaczęli niszczyć wszelkie dostrzeżone kamery. Pozostały jedynie satelity. Minuty ciągnęły się niemiłosiernie. Dopiero grupa żołnierzy wychodzących z tyłu ministerialnego kompleksu przyciągnęła jego baczniejszą uwagę. W sumie naliczył ich około pięćdziesięciu, z tego co najmniej piętnastu z rękoma w górze. Nie trzeba było mieć nadmiernie rozwiniętej wyobraźni, by wiedzieć, co się stanie. Ustawieni jeden obok drugiego, padli skoszeni nieskładnymi seriami szeregowców. Kogo reprezentowali albo jakie mieli poglądy, tego na razie nie wiedział nikt.

Następny kwadrans upłynął dużo szybciej. Wzdłuż kolumny opancerzonych pojazdów przebiegli oficerowie, podrywając do działania już z lekka znudzonych żołnierzy. Inna grupa opuszczała właśnie gmach. - Daj zbliżenie. Obraz, z początku ziarnisty, nabrał ostrości. - Identyfikacja. Daszki czapek rzucały cień na twarze poszczególnych osób. W końcu jednak zdjęcia zidentyfikowanych zaczęły wyskakiwać z prawej strony ekranu jedno po drugim. - Pułkownik Muhammad Hakim, szef kontrwywiadu wojskowego - padło pierwsze nazwisko. - Następny. - Generał Ahmad Abu Akrab, szef działu transportu sztabu generalnego. - Dalej. - Podpułkownik Muhammad alKasas, zastępca Hakima. Podpułkownik Josuf Wad Helu, szef pionu operacyjnego kontrwywiadu. Następni to jakaś drobnica, nie mamy ich w bazie danych. Narada przy wejściu nie trwała długo. Przyboczni Hakima dołączyli do poszczególnych kompanii, rozchodząc się wzdłuż opancerzonych pojazdów. Jedynie szef kontrwywiadu i Abu Akrab pozostali na miejscu. Nie zdając sobie sprawy, że są obserwowani, prowadzili ożywioną dyskusję, gwałtownie gestykulując. W końcu uzgodnili wspólne stanowisko, wymienili uścisk dłoni i wsiedli do opancerzonego transportera. Przedmiotu tej rozmowy można się było jedynie domyślać. - Połącz mnie z dyrektorem. Larry, nie odrywając wzroku od monitora, uniósł słuchawkę. Tymczasem kolumna ruszyła w stronę zabudowań Pałacu Prezydenckiego. Część jednak pojechała w zupełnie inną stronę. Siedziba egipskiej telewizji znajdowała się po drugiej stronie miasta. - Mówi Keith Alexander. - W Kairze mamy sytuację kryzysową. - Słucham? - prawie było słychać, jak przełożonemu podskoczyło ciśnienie. - Zdaje się, że zaczął się pucz wojskowy. - Prześlij materiały. Będę musiał pomówić z prezydentem - szef NSA rozłączył rozmowę. BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 9 sierpnia

Ponowne zebranie w tym samym miejscu, prawie w tym samym gronie i tego samego dnia było wyjątkowo stresujące. Palce prezydenta wystukiwały na biurku niezbyt skomplikowany rytm, irytując zasiadających przy stole, ale nikt nie miał odwagi powiedzieć o tym głowie państwa. Wcześniej ustalony plan dnia runął około południa, kiedy to egipska armia postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Scenariusz uważany wcześniej za mało realny stał się faktem. Jedynie Gary, już bez złudzeń, w jakim kierunku pożeglują wydarzenia, odczuwał gorzką satysfakcję. Trwały zamieszki i drobne starcia, przeważnie na głębokiej prowincji, ale jak na razie armia postawiła na swoim. Słuchając przemówienia w synchronicznym tłumaczeniu, zebrani budowali sobie całkiem nowy obraz sytuacji. Powołane w Kairze nowe władze usankcjonowały się niejako same. Wojskowa rada liczyła kilkanaście osób. Zresztą nie to było istotne, bo wciąż dołączali nowi oficerowie ze wszystkich okręgów wojskowych. Wprowadzenie stanu wyjątkowego niejako rozumiało się samo przez się. Ograniczenie już i tak marnych swobód obywatelskich również. Przeciwników politycznych, przeważnie dawną administrację Mubaraka, o ile nie zgłoszą akcesji i nie poprą ludzi w mundurach, czekało wyrzucenie na bruk. Już bardziej tolerancyjnie potraktowano przywódców religijnych, próbując dojść z nimi do jakiegoś porozumienia. W tym względzie ludzie nowych władz okazali wyjątkowy rozsądek. Na obecnym, jeszcze niepewnym etapie, popchnięcie sfrustrowanych tłumów do walki mogło przynieść katastrofalne skutki. Nic tak nie podrywa do działania jak rozbudzona nadzieja. Przemówienie dobiegło końca i głos tłumacza umilkł. Prawie równo z nim skończyło się dudnienie palcami zirytowanego prezydenta. Hillary po raz pierwszy od dłuższego czasu wydawała się skoncentrowana. - Jak dla mnie, brzmi to sensownie. - Podobne wypowiedzi zawsze brzmią sensownie - Gary Craig, rozparty na krześle z lewą ręką zarzuconą za oparcie, a prawą wyciągniętą na stole, wciąż jeszcze analizował wystąpienie. Arabskich lub szerzej - muzułmańskich państw rządzonych przez wojskowych mamy bez liku. Kolejne właśnie do nich dołączyło. - Gwarantują stabilną politykę. - Tylko na początek, moja droga. Pamiętasz Perveza Musharrafa w Pakistanie? W sumie to prawie nasz człowiek. Obiecywał skuteczną kontrolę nad talibami we własnym kraju i rozprawę z tymi w Afganistanie. W końcu miał jeszcze dość przyzwoitości, by rozpisać wybory i odejść. - To jak, będziemy się z nimi próbowali dogadać czy nie? - z rosnącym zniecierpliwieniem zapytał Barack Obama. - Próbować możemy. Nic nie stoi na przeszkodzie. Zresztą, i tak nie mamy innego wyjścia. Albo my, albo zrobią to Francuzi czy Rosjanie. Oba państwa mają doświadczenie w kontaktach z Egiptem. Przypominam, że to Lesseps wykopał kanał, a Rosjanie to główny sojusznik Mubaraka z czasów zimnej wojny. - Nasze inwestycje się nie liczą? - pytanie Hillary, obliczone na sprowokowanie Gary'ego do

bardziej bezpośredniej wypowiedzi, odbiło się od niego jak pingpongowa piłeczka. - A jakże. Wszystko, co daje wymierną korzyść, się liczy, ale tylko do pewnego momentu. Później grać zaczynają emocje. - Zawsze byliśmy wobec nich w porządku - zauważył generał Wilson. - No, w każdym razie od długiego czasu. Owszem. Zgoda. Tylko postawmy się w ich sytuacji - Gary przesunął dłonią po czole. - Zanim ci wojskowi podejmą odpowiednie decyzje, zaczną kalkulować, od kogo można otrzymać więcej, a może przyczaić się i poczekać. Czas działa na ich korzyść, a nas stawia w roli petentów. - Może po prostu wykorzystają sytuację i będą robić to samo co poprzedni prezydent? - Nie licz na to. Nie po to robi się przewroty. Zaczną zmieniać. Co i jak - zależeć będzie od tego, kim się okażą. No, właśnie, co o nich wiemy? Jakoś do tej pory nikt nie zainteresował się poszczególnymi przedstawicielami nowych władz. Bycie oficerem nikogo jeszcze nie dyskredytowało, chociaż mówiło sporo. Ta zielona umundurowana masa obwieszona złotymi dystynkcjami miała własne indywidualne twarze. Należało je tylko wyłowić i poddać obróbce. - Na pierwszy rzut oka wiemy o nich dość dużo - dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej dostarczył odpowiednich informacji. - Właściwie można było powiedzieć, że niektórzy siedzą u nas w kieszeni. Z tego, co ustalono, obecnie pierwsze skrzypce gra niejaki pułkownik Hakim, dowódca tamtejszego kontrwywiadu wojskowego. Wyjątkowy... hmmm... - Leon Panetta chrząknął, zdawszy sobie sprawę, że pewne słowa nie powinny padać w obecności kobiet - wyjątkowy sadysta dokończył zdanie. - Na stanowisku od czterech lat. Skuteczny w tropieniu spisków w armii, ale do czasu. W ostatnich miesiącach jakby złagodniał. - Jak mamy to rozumieć? - Nie rozwala ich na miejscu, przynajmniej tych ważniejszych, a próbuje się z nimi porozumieć. - Pozostaje tylko pytanie, czy wiedział o spisku - Gary Craig wszedł w słowo Panetcie. - Bo jeżeli wiedział, to sami rozumiecie... - Sugerujesz, że spisek wyszedł z kręgów wojskowych? - w pytaniu Wilsona brzmiało obrzydzenie. - Sami pomyślcie. Szef kontrwywiadu, którego struktury sięgają prawie każdego aspektu życia. Ma wpływ na politykę, media, poniekąd na gospodarkę, jak się uprze. Zawsze w drugiej linii. W miarę bezpieczny, ale trzymający w dłoniach prawie wszystkie nitki władzy. - Możliwe i prawdopodobne - szef CIA przekrzywił głowę na bok. - Jednak co powiecie na taki niuans, że to inna osoba została wysunięta na przywódcę. - Kumpel w spisku? - zaryzykował twierdzenie Craig.

- To również prawdopodobne, chociaż wahałbym się przed takim twierdzeniem. - W takim razie pozostaje tylko jedno - Gary pierwszy wpadł na rozwiązanie. -Figurant. Człowiek kierowany przez Hakima. Chodzący, że tak powiem, na smyczy kontrwywiadu. - Moi analitycy odnoszą właśnie takie wrażenie. - I to zapewne ten generał? - Tak. Ciekawa postać. Dziwkarz i łapówkarz, ale specyficzny. - Panie dyrektorze, w tamtych okolicach nazywanie kogoś łapówkarzem jest krzywdzące. Wystarczy trochę władzy i umiejętność korzystania z niej. - I dlatego - teraz z kolei naczelny szpieg USA wpadł w słowo Gary'emu - posiada dom i trzy mieszkania. Dzieci studiują za granicą, a pobieżne przejrzenie konta generała ujawniło sporo niejasnych wpływów. - To standard... - Gary, przestań - upomniał własnego doradcę prezydent. - Proszę dalej. - Mówimy na niego pan Trzy A, zresztą taki nosi kod. Powiązany z opozycją w armii... - Islamiści? - Tak, ale również wszyscy niezadowoleni. - To dość specyficzny konglomerat. Różne interesy i poglądy. Może spróbujemy zacząć od niego? zaproponował Craig. Pytanie skierowane do samego Baracka Obamy zawisło w Sali Operacyjnej. - Jeżeli nic innego nie poskutkuje, to owszem - zadecydował. - Ale zaczniemy od rozmów - mocno wypowiedziane słowa oznaczały dyrektywę dla zebranych. - Im szybciej, tym lepiej, póki jeszcze zmiany nie poszły w żadnym wyraźnym kierunku - zaznaczył dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej. - Później trudno będzie im się wycofać. Na razie rozpoczęły się czystki. To kilkadziesiąt ofiar, więc... - Zaraz, zaraz. Nie chce pan chyba powiedzieć, że będę musiała rozmawiać z ludźmi mającymi na sumieniu krew własnych rodaków - Hillary ocknęła się z letargu. - Jeżeli będzie wymagać tego dobro kraju - z fałszywym uśmiechem zwrócił się do niej Craig. Twarde realia polityki zagranicznej wymagają, niestety, poświęceń...

Pominąwszy pewną dozę kokieterii Hillary była zdecydowanie twardym zawodnikiem i nie bez przyczyny grała w pierwszej lidze. Zahartowana w politycznych bojach, rozpoczynała przygodę z polityką jako żona podrzędnego gubernatora z Arkansas. Sukces przyszedł w latach dziewięćdziesiątych. Mąż Bill Clinton z ramienia demokratów pełnił przez dwie kadencje funkcję prezydenta Stanów Zjednoczonych. Wykazała wyjątkowy hart ducha, kiedy afera z niezbyt urodziwą stażystką o mało nie pogrążyła kariery Billa. Późniejszy już osobisty start w wyborach prezydenckich i walka z Barackiem Obamą o fotel w Waszyngtonie zyskała jej powszechne uznanie i szacunek. Stąd propozycja posady Sekretarza Stanu. Przez lata nikt nie mógł twierdzić, że nie jest skuteczna. - Na wszystko przyjdzie odpowiednia pora - Obama uciął dalszą dyskusję. - Niech nasz ambasador w Egipcie wysonduje, w którą stronę idą ci... - wskazał palcem na wyświetlone na monitorach fotografie głównych przywódców zrewoltowanej armii. AMBASADA POLSKA, TEL AWIW - IZRAEL | 9 sierpnia - Tak, panie ministrze, oczywiście zgadzam się w całej rozciągłości - w słowach, gestach i minie ambasadora Krzysztofa Mrozińskiego pobrzmiewało już wyraźne znużenie. Prowadzona od ponad pół godziny rozmowa nie zmierzała do żadnego konkretnego celu. Mroziński odnosił wrażenie, że minister spraw zagranicznych najzwyczajniej w świecie lubi sobie pogadać. Słowotok z radami, instrukcjami i zupełnie z niezwiązanymi z całą sprawą problemami zdawał się nie mieć końca, jednak po tych trzydziestu minutach padło w końcu zdanie, którego się obawiał. - Proszę mi jeszcze powiedzieć, na jakim etapie są konsultacje w sprawie kontraktów dla naszej zbrojeniówki? A na jakim do cholery mogą być - żadnym! - W ostatnim okresie z wiadomych względów uległy spowolnieniu, ale myślę, że niedługo ruszymy z nową serią spotkań. Już myślał, że cisza po drugiej stronie łącza wynika z usterki technicznej, kiedy usłyszał w słuchawce tłumioną wściekłość ministra. - Pan zupełnie nie zdaje sobie sprawy, w jakiej sytuacji znajduje się nasza gospodarka. Niedługo deficyt przekroczy... zresztą to nie jest ważne. Te kontrakty chociaż w części pozwolą zapewnić pracę niektórym kluczowym zakładom. - Wiem, ile to znaczy. - Proszę to pomnożyć przez dwa. Wtedy zrozumie pan skalę problemu. Jak pan to osiągnie, to już wyłącznie pana sprawa. Minister miał brzydki zwyczaj kończenia rozmowy bez pożegnania, chociaż akurat to nie irytowało Mrozińskiego tak bardzo jak idiotyczne ponaglenia. Co ma zrobić? Izraelski rząd ma własne problemy. Tu nie chodziło o kolejną intifadę ani nawet o konflikt zbrojny o ograniczonym zasięgu.

Tutaj już decydowało się być albo nie być całego państwa. Następny Holokaust, do którego może dojść na oczach obojętnego świata, a ten... zawraca mu głowę zupełnie nieistotnymi z punktu widzenia Izraelczyków sprawami. Zatęsknił za domem. Plaże Morza Śródziemnego i słońce zamieniłby na pochmurny październikowy dzień w kraju. Zamiast po Jerozolimie, przeszedłby się krakowskim Starym Miastem, ewentualnie po Kazimierzu. Wspomnienie starej żydowskiej dzielnicy przyszło jakoś mimochodem. Może tak wsiąknął w tę kulturę, że nie może bez niej funkcjonować. Tego akurat nie spodziewał się zupełnie. Rozdział XI KOM - IRAN | 10 sierpnia Święte dla szyitów miasto znajdowało się zaledwie sto kilometrów na południe od Teheranu. To właśnie w tym miejscu wybuchły pierwsze zamieszki obalające dyktaturę dynastii Pahlawich i wynoszące muzułmańskiego duchownego Chomeiniego na szczyty władzy. Do dziś surowe oblicze starca z gorejącymi oczami, siwą brodą i w czarnym turbanie na głowie spoglądało na przechodniów z wielu miejsc. Barwne mozaiki i zwykłe plakaty oplatały ulice i place jak pajęcza sieć, nie pozwalając zapomnieć. Właśnie twarz ajatollaha była pierwszą rzeczą, jaką zauważył prezydent Iranu Mahmud Ahmadineżad, opuściwszy meczetmauzoleum wzniesiony ku czci Fatimy. Dawny przywódca spoglądał gdzieś w bok, ponad głową obecnego, tak więc nie mogli skrzyżować spojrzeń. Prezydent dopiął marynarkę i zbiegł po schodach do czekającej czarnej limuzyny. Zaszyty w jej wnętrzu, potarł krótką czarną brodę, wyglądając za okno. Ciąg kilkunastu rządowych samochodów ruszył, gwałtownie nabierając prędkości. Obiekt, do którego zdążali, kilkuhektarowy kompleks religijnych szkół z salami do recytacji Koranu i miejscami, gdzie uczniowie spędzali wolny czas, znajdował się na przedmieściach. Tam będą mogli spokojnie podjąć decyzję. To głównie dlatego opuścił stolicę. Przejazd przez miasto wygodną szeroką drogą minął szybko. Stylowe arkadowe sklepienia przywitały go ciszą. Ze względów bezpieczeństwa ochrona usunęła gromady uczniów przemierzających zazwyczaj korytarze. Mijając ozdobny portyk, przystanął, by poczekać na dowódcę Korpusu Strażników Rewolucji generała Mohammada Alego Dżafariego i wiceadmirała Alego Akbara Ahmadiniego, szefa sztabu Pasdaranu. Już w trójkę poszli korytarzem w głąb kompleksu. Oczekiwano ich. Ajatollah Ali Chamenei w przeciwieństwie do Chomeiniego wyglądał na dobrotliwego starca. Spod czarnego turbanu patrzyły bystre oczy skryte za okularami. Kiedy weszli, odłożył na bok czytany tekst i gestem wskazał krzesła. W zasadzie we czterech rządzili Iranem. Prezydent, duchowy zwierzchnik z tytułem Najwyższego Przywódcy i dwaj wojskowi byli od siebie zależni jak nigdy dotąd. Poprzednik ajatollaha spoglądał ze ściany tym razem prosto w oczy Ahmadineżada z palcem prawej reki wzniesionym ku górze. Ten palec przywodził prezydentowi na myśl rakietę. Właśnie taką, jaką chcieli ugodzić w Izrael. Trwali w milczeniu dobrą chwilę, zanim Dżafari zdobył się na pierwsze słowa.

- Nie wyobrażam sobie dalszej zwłoki. Wszystko wskazuje, że Allah się w końcu nad nami zlitował. - Nie bluźnij, generale, on zawsze był po naszej stronie. - Ale teraz bardziej niż kiedykolwiek sprzyja naszej sprawie - wiceadmirał Ali Akbar Ahmadiani ujął się za Dżafarim. W zasadzie żadna kara nie mogła spaść na ich głowy. Spośród wszystkich wyższych dowódców oni udowodnili już swą przydatność. Wiedzieli o tym doskonale. Wiedział to również Chamenei. - Jesteśmy jedynie narzędziami w jego ręku - ajatollah skarcił wojskowych. - On sam wybiera czas i metodę. Spór był czysto teoretyczny. Każdy z nich znał własne miejsce w tej układance i w zasadzie wspólnie skłaniali się do stosowania podobnych rozwiązań. - Od lat nie przypominam sobie równie dobrej passy - powiedział Ahmadineżad. - Nic tak nie pogrążyło Żydów jak zniszczenie Kopuły. Ich Mesjasz nie przyszedł, jak chcieli ci fanatycy. Kolejni sojusznicy odpadają jeden po drugim. Niedługo na całym Wschodzie nie będzie nikogo, kto zechce z nimi rozmawiać - spojrzenie Chomeiniego z portretowej fotografii zdawało się przeszywać prezydenta Iranu na wylot. - Co proponujecie? - duchowy przywódca kraju powiedział to tak cicho, że z ledwością dało się go usłyszeć. - Generał Dżafari ma plan pewnej operacji - Ahmadineżad zrzucił z siebie brzemię jak wór kamieni. - Słyszałem o tym. - Najważniejsze to zmusić Żydów do zrobienia decydującego kroku. - Wystrzelimy rakietę w kierunku Izraela. Będą musieli zareagować. Wtedy ukąsimy mocniej generał Dżafari nie przewidywał większych trudności ze strony Najwyższego Przywódcy. - Zwykła rakieta czy też z ładunkiem specjalnym? - zapytał Chamenei. - Zwykła, konwencjonalna. - W sumie wystrzelenie pojedynczej konwencjonalnej rakiety, powiedzmy w ramach planowanych ćwiczeń, nie powinno nikogo dziwić - Ahmadineżad, równie mocno zaangażowany w projekt jak Dżafari, siedział sztywno wyprostowany od początku rozmowy. - Można uzgodnić to z Syryjczykami. Celem miałby być poligon we wschodniej części Syrii. Oczywiście wymierzymy nieco dalej. Na zarzut o prowokację odpowiemy, że winny jest sam Zachód niedopuszczający do nas nowoczesnej technologii, stąd brak wiarygodności naszych urządzeń i konieczność ich testowania. - Dobrze pomyślane. - Żydzi zareagują. To pewne. Następny etap nie będzie taki prosty, ale powinniśmy dać radę.

- Skąd taka pewność? - Jedno, czego się boją, to nasz reaktor. Islamska bomba zagraża przyszłości Izraela. Zrobią wszystko, by zniszczyć instalację... - A wtedy? - To my zniszczymy ich. Plany zabezpieczenia reaktora w Buszehrze stanowiły od początku ważny element wpływający na całe przedsięwzięcie. Głównym czynnikiem odstraszającym wrogów miały być nowoczesne systemy obrony przeciwlotniczej S-400, kupione od Rosji. W nich upatrywano przeciwwagi dla izraelskiego lotnictwa. Siły powietrzne Iranu wcale nie przedstawiały się tak dobrze, jak chciano to zaprezentować na zewnątrz. Stare amerykańskie F-14 w liczbie niewiele ponad dwudziestu sztuk, rosyjskie MiGi-29, francuskie Mirage F-1 i F-5 oraz ich irańskie przeróbki - wszystko to mało. Co prawda przybywało jeszcze chińskich J-10, wciąż jednak nie mogły one stanowić głównej siły uderzeniowej. Z pozoru syjoniści mieli przewagę, ale jeden czynnik działał na korzyść Iranu odległość. Z dala od własnych baz, bez naziemnego czy morskiego wsparcia - nawet dla tak świetnie wyszkolonych pilotów jak ci z IAFu atak na Buszehr byłby karkołomnym zadaniem. - Jesteście wyjątkowo pewni siebie. - Wcześniej czy później Żydzi dokonają ataku. To pewne jak słońce na niebie nad Teheranem, a bez pomocy Egipcjan nie dadzą rady. - Niedługo zaczniemy rozmowy w Kairze. To co prawda sunnici, ale obecnie wyjątkowo rozsądni powiedział Ahmadineżad. Rozwój wypadków w Egipcie budził pewne nadzieje. Pierwszy etap rewolucji parę lat temu, gdy został odsunięty Mubarak, Ahmadineżad powitał z wielką radością, chociaż obawiał się, czy wielka fala niepokojów społecznych w krajach arabskich nie dotrze do Iranu. Niestety, wtedy przy władzy utrzymali się bezbożni wojskowi z otoczenia Mubaraka i nic się nie zmieniło. Prześladowania wiernych wciąż trwały. Wiele jednak wskazywało, że tym razem uda się skierować Egipt na drogę prawdy. Jego wysłannicy od dawna się o to usilnie starają. Cieszyć także może kompletne zaskoczenie Zachodu tym przewrotem. Cóż, satelity i szpiedzy za pieniądze to nie wszystko. Niewiernych czeka jeszcze niejedno zaskoczenie. Insz' Allah! Ali Chamenei schował dłonie w luźnych rękawach brązowej szaty przypominającej okrycie rycerzy Jedi. - Generale. - Tak? - Niech pańscy ludzie wystrzelą dwie rakiety.

30 KILOMETRÓW NA POŁUDNIE OD ISNY - EGIPT | 10 sierpnia Nie wiedzieć czemu, wieśniacy razem z jedzeniem zostawili przed grotą plik gazet. Widać uznali, że to ważne. Ahmad z czystej ciekawości rozłożył pierwszą z nich. „AszSzaruk", co oznaczało 'Wschód', na pierwszej stronie donosiła o zmianach na najwyższych szczytach władzy. Śmierć prezydenta Egiptu przyjął z całkowitą obojętnością. Informacja równie dobrze mogła dotyczyć starożytnych faraonów lub tureckich sułtanów. Dla niego kompletnie bez znaczenia. Przejęcie władzy przez wojskowych to niestety klęska. Nazwiska Abu Akraba, osoby pełniącej funkcję nowego przywódcy, nie kojarzył z niczym. Na przestrzeni wieków tacy jak on przychodzili i odchodzili, a pamięć o nich trwała krótko jak ślady na pustynnym piasku. Następny tytuł „AlMasri alJoum", 'Egipcjanin Dzisiaj', niegdyś tuba propagandowa reżimu, po jego upadku przeszedł zdecydowanie na drugą stronę. Nie wiedząc, co wypisywano wcześniej, można by pomyśleć, że redakcja od samego początku stanowiła zakamuflowaną komórkę opozycji. Wieści, chociaż mało ważne, uświadomiły Ahmadowi jedną rzecz. On osobiście wyrzekł się świata, ale świat gnał dalej naprzód. Nic tego nie zmieni. Silna myśl nakazująca mu podążyć do najbliższej osady pojawiła się nagle. Nigdy wcześniej nie robił czegoś podobnego. Nie miał takiej potrzeby. Aż do teraz. Mógł to zrobić, tylko po co? Niezdecydowany wstał. Rozwinął przed sobą modlitewny dywanik i zwrócił twarz w kierunku Mekki. Allah akbar - wyszeptały usta. Policzki, na których wytatuował fragmenty Koranu, na prawym surę I - otwierającą: „Chwała Bogu, Panu Światów", na lewym surę CXII - Szczerość wiary: „Mów: On, Bóg Jeden", zapłonęły żywym ogniem. PÓŁNOCNOZACHODNI IRAN | 11 sierpnia Tylko laikom wydaje się, że wycelowanie balistycznej rakiety odbywa się w ciągu kilkunastu sekund. W rzeczywistości jest to dużo bardziej skomplikowane. Dane, które trzeba wprowadzić do systemu naprowadzania, obejmują współrzędne miejsca startu oraz celu, trajektorię lotu pocisku, oddzielenie poszczególnych stopni napędowych, prędkość wznoszenia i opadania i jeszcze kilka innych. Przed startem należy jeszcze przetestować najważniejsze układy i systemy samego pocisku, jak i wyrzutni. Dopiero wtedy zestaw jest odpowiednio przygotowany i gotowy do działania. Dywizjon rakiet porucznika Raszida Chorasaniego miał łatwiej. Oddział był już rozlokowany na pozycjach, parametry lotu pocisków Szahab-3 można było wprowadzić dużo wcześniej. Zakodowana transmisja ze sztabu ustalała godzinę 10.00 jako końcową dla wszystkich przygotowań. Ustawiony pionowo szahab budził grozę. Pomalowany na ochronny piaskowobrązowy kolor, zdawał się urągać ludziom, mając za nic ich starania. Te ostatnie chwile zawsze niepokoiły Raszida najbardziej. Kolejne testy systemów startowych rakiety i naprowadzania przebiegły pomyślnie. Oprócz buczenia komputerowych wentylatorów nie było słychać nic nadzwyczajnego, ale porucznik czuł podskórne napięcie. Czynności, jakie wykonywał, nie różniły się od tych powtarzanych na ćwiczeniach aż do znudzenia. Wciąż to samo. Kolejny układ do zanalizowania i sprawdzenia. Ciepła woda w manierce smakowała obrzydliwie. Przepłukał nią usta i przełknął, starając się nie wykrzywiać zanadto ust. Dziesiąta minęła trzy minuty temu. Jeszcze trochę, a będą zwijać cały majdan. Po raz kolejny zadanie specjalne okaże się zwykłymi manewrami.

Narastający dźwięk syren otrzeźwił Raszida momentalnie. Więc to jednak nie będą ćwiczenia. O 10.05 ponad górami wystrzeliły w niebo dwa słupy ognia i dymu. Rakiety gwałtownie przyśpieszyły, by zniknąć w chmurach. Jedynie dym z dysz unosił się dobrą chwilę, zanim rozwiał go wiatr. W Dowództwie Obrony Północnoamerykańskiej Przestrzeni Powietrznej i Kosmicznej NORAD w górze Cheyenne odpalenie szahabów zostało dostrzeżone dzięki operującym nad Bliskim Wschodem satelitom w tej samej sekundzie. Zamieszanie, jakie wybuchło w chwilę potem, nie dawało się porównać z niczym. Pociski, zupełnie obojętne, wciąż jeszcze pięły się w górę, kiedy przekroczyły granicę z Irakiem. Wyznaczony azymut obejmował przelot nad irackim Mosulem i Dair azZaur w Syrii. Szahab-3 z prawie toną materiałów wybuchowych to pocisk balistyczny typu MRBM, czyli rakieta średniego zasięgu, ulepszona wersja chińskiego pocisku Rodong-1, przemieszczająca się z prędkością 5500 kilometrów na godzinę, niemanewrująca, stąd wysoka trajektoria lotu. Wystrzel w jednym miejscu, cel określ w innym. To wszystko. JEROZOLIMA - IZRAEL | 11 sierpnia - Jak powiedziałem wcześniej, to na pewno nie jest nasz priorytet - głos izraelskiego premiera wzrósł o kilka decybeli. Trwające od rana posiedzenie rządu nie przyniosło żadnego sensownego stanowiska. Miotano się pomiędzy skrajnościami. Jedni żądali natychmiastowego zamrożenia wszelkich stosunków z Egiptem. Ci byli w mniejszości. Reszta wprost przeciwnie, zdawała się zupełnie nie przejmować zaistniałą sytuacją. - Na razie nie przyjęli wobec nas absolutnie żadnej konkretnej linii działania -powiedział minister spraw zagranicznych. - To chyba dobrze? - minister finansów miotał się pomiędzy jedną opcją a drugą. - Na razie są zajęci swoimi sprawami. Kiedy skończą, nie będzie tak słodko. - Pan, generale, oczywiście przeprowadziłby prewencyjny nalot na Kair? - złośliwość szefa MSZu nie spowodowała u Berkowitza żadnej widocznej reakcji. - Radzę zaakceptować podstawowe fakty. Egipt przestał być sojusznikiem. Trudno orzec, co zrobią. Możliwe, że wytną się sami. - Zdaje się, że pan nie wierzy w zdrowy rozsądek tamtejszej generalicji. - Generalicji niedługo może już nie być. To idzie młodość! Na obecnym etapie są nieprzewidywalni. Drzwi do sali posiedzeń otworzyły się z trzaskiem. Wyraźne zdenerwowany kapitan lotnictwa pełniący obecnie obowiązki oficera łącznikowego pomiędzy sztabem a rządem długimi krokami przemierzył odległość dzielącą go od premiera. Mówił do szefa rządu, ale wiadomość usłyszeli wszyscy.

- Proszę powtórzyć. Najbardziej istotne informacje wyskakiwały z ust pułkownika jak kule. - Mamy potwierdzenie? - W takich przypadkach to nie jest wymagane - lotnik popatrzył na polityka jak na idiotę. - Słyszeliście, panowie, co się stało? - Iran nie potrafił usiedzieć spokojnie - skonstatował Berkowitz. - Najwyraźniej. - Kiedy to się wydarzyło? - Dwadzieścia minut temu - odpowiedział kapitan. Zostało jakieś piętnaście, by rakiety uderzyły w cel. - Co teraz zrobimy? - premier wyraźnie cieplej spojrzał na Berkowitza. - Sprawdzimy, ile jest wart nasz system obrony przeciwlotniczej - generał nie miał wątpliwości, że system Arrow poradzi sobie z zagrożeniem. - O wiele ważniejsze jest pytanie, co zrobimy później. GŁÓWNE WIADOMOŚCI SIECI CNN | 11 sierpnia Łysawy starszy dziennikarz w rozpiętej pod szyją wyblakłej niebieskiej koszuli i granatowej marynarce dawno temu przestał dbać o wizerunek medialnego gwiazdora. Zasłużona opinia starego wyjadacza, przez ostatnie trzydzieści lat obskakującego ważniejsze światowe kryzysy, nieraz znajdującego się w ogniu walki, przylgnęła do jego osoby już dawno. Całe tabuny młodych, przystojnych i elokwentnych telewizyjnych wycieruchów mogły mu co najwyżej wyczyścić znoszone, ale wciąż wygodne buty marki Gucci, które uwielbiał nosić. Mając przed sobą kamerę, a za sobą wypalone ruiny Kopuły na Skale, wyglądał na zblazowanego. Doskonale wiedział, co chce powiedzieć, i nie potrzebował wskazówek płynących z siedziby stacji w Atlancie, czym wkurzał dyrektorów i wiceprezesów. Miał to gdzieś. Pieprzone salonowe pieski. Stojący obok operatora pomocnik mocniej przycisnął słuchawki do uszu, wyciągnął przed siebie dłoń z rozcapierzonymi palcami i rozpoczął odliczanie. Pięć, cztery, trzy dwa, jeden - poszło. - To, co widzą państwo za moimi plecami, to resztki świętej do niedawna dla wszystkich muzułmanów budowli - rozpoczął powoli jak wgryzający się w ziemię buldożer. -Aktu terroru dopuścili się żydowscy fanatycy, niszcząc wszystko to, co przez pokolenia budziło zachwyt swoim pięknem. Miasto za mną to Jerozolima, miejsce szczególne dla chrześcijan, muzułmanów i Żydów. To

je właśnie chcieli dzisiaj zniszczyć inni fanatycy znajdujący się przeszło dwa tysiące kilometrów stąd. BIURO DORADCY PREZYDENTA DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 11 sierpnia Cyril Lomax uniósł do góry prawą brew. - Nie wierzę. - To dziwne, ale przyjął to do wiadomości wyjątkowo spokojnie. Przynajmniej na razie nie szaleje. - Jak dotrze do niego, co się stało, to gwarantuję, że zmieni podejście - Lomax wziął telewizyjnego pilota i zaczął skakać po kanałach. Sieci informacyjne wciąż komentowały niespodziewany rakietowy atak Iranu, pod niebiosa wychwalając system obrony przeciwrakietowej, który tak skutecznie poradził sobie z zagrożeniem. - Wyłącz tych palantów. Nie mają bladego pojęcia, co się wyprawia - od początku kryzysu Gary Craig nie opuszczał właściwie Białego Domu, przemieszczając się jedynie pomiędzy różnymi biurami a Salą Operacyjną. Cienie pod oczami i źle ogolony podbródek były wyraźnymi śladami napięcia, w jakim żył. Co działo się w duszy Gary'ego, tego nie wiedział nawet Cyril. - Zupełnie się z tobą nie zgadzam. Popatrz tutaj. Telewizja Fox News postarała się najbardziej, przedstawiając ogólny kontekst, nie tylko wypadki ostatnich tygodni. Zwłaszcza schematyczna mapa największych producentów i konsumentów ropy spodobała się Craigowi. Słupki rosły do niebotycznych wysokości, nieco naginając rzeczywistość. Jeszcze trochę, a przekroczyłyby granice ziemskiego przyciągania i wystrzeliły w kosmos. Oczywiście, Arabia Saudyjska przodowała w rankingu. - Bardzo to ładne, ale gówno warte - Gary wyraził własne zdanie. Cyril wyłączył telewizor i odłożył pilota. - Nie mają racji? - Tylko w części. - To może właśnie ty powinieneś wystąpić w telewizji i powiedzieć, o co chodzi? - Doskonale Cyril, więcej takich pomysłów - żachnął się Gary. - Jeżeli wiesz lepiej, to powiedz, w czym rzecz. - Wiesz, skąd się bierze zamożność Arabii Saudyjskiej? - zapytał retorycznie Craig. -Pewnie powiesz jak wszyscy: ropa to niewysychające źródło ich bogactwa. Będziesz miał rację, ale tylko w połowie. Znaczna część dochodu tego kraju pochodzi z turystyki religijnej...

Cyril nie skomentował. - Tak, tak. Raz w życiu każdy muzułmanin powinien odbyć pielgrzymkę do Mekki. Taki mus. Ilu jest muzułmanów? - Dużo. - Jedni są biedni - dla tych oczywiście odpowiedni będzie standard raczej niski. Ci zamożniejsi dostaną coś w sam raz dla siebie. Ci obrzydliwie bogaci muszą mieć najlepsze warunki. Mówimy tutaj o miliardach zysku, który wpłynie do kasy państwa niezależnie od wydobycia ropy. Pokłady surowca kiedyś się skończą. Źródła wyschną. Paliwa kopalniane zostaną zastąpione przez alternatywne - Gary chrząknął. - Alternatywne teraz, bo za kilka lat już takie nie będą, a bogactwo Saudyjczyków będzie trwać do końca świata. Jeszcze więcej muzułmanów, jeszcze większy przychód. Reszta świata wykończy się sama, ale oni mają zapewniony nieustający dobrobyt. - No pięknie, a jak to się ma do naszej obecnej sytuacji? - Nijak. Próbuję ci jedynie wytłumaczyć, byś nie szukał tylko prostych rozwiązań. Każdy problem ma drugie dno. - Dziękuję za wyjaśnienia, zanotowałem. Nieraz przerabiali podobne gierki. Z czasem weszło to do stałego repertuaru dyskusji uczeń-mistrz. Większość informacji Gary'ego pochodziła z tych samych opracowań, które czytał i on. W zasadzie Craig nie mówił nic, czego i on by nie wiedział. To stanowiło istotną część ich pracy. Podobnie jak czytanie i pisanie sążnistych elaboratów. Ale Gary lubił być mądrzejszy i nauczać. - Gary, zapominasz o jednym. - Aż boję się zapytać. - Niedługo prezydentowi minie szok i będzie chciał wiedzieć, co się stanie. - Gdyby to nie był nasz szef... - Ale jest, Gary. Jest i przynajmniej na razie nic nie ulegnie zmianie. - Widzę tutaj kilka scenariuszy. Każdy możliwy. - To jesteś lepszy ode mnie. Craig zignorował asystenta. - Zachowanie Irańczyków na kilometr śmierdzi prowokacją. Przyczaili się, wykorzystali sytuację i... - Grozili Izraelowi już wcześniej. Właściwie nie pamiętam miesiąca czy tygodnia bez prowokacyjnego wystąpienia Ahmadineżada.

- Grozili, owszem, ale teraz przystąpili do działania. Pytanie tylko brzmi, czy Izrael da się sprowokować, bo jeżeli tak, czarno to widzę. - Masz jeszcze jakiś pomysł? - W zasadzie nic się nie stało. Te irańskie pociski to nie cruise'y. Nic z tych rzeczy. Jeżeli nie wystrzelą stu naraz, zapewne nie osiągną żadnego celu. Poza politycznym, rzecz jasna. - Na granicy izraelskolibańskiej wrze. Chyba o tym wiesz. Granica z Egiptem niepewna. Raczej szykują się kłopoty. Większość fanatyków wzywa do świętej wojny i zniszczenia Żydów i krzyżowców - słowo „krzyżowiec" w ustach Cyrila nabrało ironicznego znaczenia. - A w twojej opinii nic nadzwyczajnego się nie dzieje. - Sprawy idą źle. Wiesz to sam. Ale naprawdę źle będzie, gdy Izraelczycy wykonają jakiś krok. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 11 sierpnia Głównodowodzący Sił Obronnych Izraela generał Omri Berkowitz z rękoma założonymi z tyłu obserwował pracę sztabu, stojąc pod wielką ścienną mapą obejmującą tereny od Egiptu po granicę irańskopakistańską. Wisząca obok mapa Iranu z zaznaczonymi schematycznie instalacjami wojskowymi i nuklearnymi państwa ajatollahów interesowała ich szczególnie. Komputerowe monitory i ścienne wyświetlacze pomagały, ale przy nich Berkowitz nie mógł skupić myśli, stąd obecność wielkich papierowych arkuszy. Generał przeniósł wzrok z ogólnego schematu na kontury Iranu. Co najmniej dziewięć ważnych, no właśnie, jak to nazwać - celów? Byli wszak w trakcie planowania, jak to zwykle nazywano, „działań odwetowych". Decyzją premiera i rządu, pod naciskiem opinii publicznej żądającej natychmiastowych działań zobowiązano armię - właśnie tak: „zobowiązano", jakby byli psami zagrodowymi - do zaplanowania i zniszczenia potencjału państwa będącego nieustannym zagrożeniem dla ich egzystencji. Nigdy nie spodziewał się po premierze podobnej decyzji. Ten drań w końcu się przestraszył. Dotarły do niego niepodważalne fakty: Irańczycy nie muszą mieć celnych rakiet. Wystarczy, że uzbroją je w niekonwencjonalne głowice bojowe, jakiekolwiek, a z Izraela niewiele pozostanie. Jeden nawet niezbyt wielki ładunek w Jerozolimie czy Tel Awiwie i wyśnione przez pokolenia i stworzone z takim trudem państwo rozsypie się w pył. Wówczas najlepsze nawet siły konwencjonalne nie poradzą sobie ze sfanatyzowanym tłumem. Problem, przed którym stanęli, był jednak ogromny. Główny reaktor w Buszehrze to tylko część zagadnienia. Bonab, Ramsar i Teheran to reaktory eksperymentalne. Następnie Arak - reaktor podobny do instalacji w Buszehrze oraz fabryka ciężkiej wody. Natanz i Isfahan - laboratoria nuklearne. Jeszcze Jazd i Saghand - kopalnie uranu. Dobrze będzie, jeśli wyeliminują przynajmniej to, co zostało wybudowane w Buszehrze. Miasto nad Zatoką Perską aż prosiło się o bombardowanie. Cała reszta była za daleko. Sukces z 1981 w Iraku powinien dać do myślenia i jednym, i drugim. Izraelczycy potrafili zaplanować i, co najważniejsze, wykonać jeden z najbardziej karkołomnych nalotów w historii lotnictwa. O tej akcji mówiło się aż do dziś. Wrogowie dostali nauczkę, i pamiętali o niej również do dziś. Kolejna akcja będzie stanowić przełom. Albo podołają, albo polegną, a wtedy...

Pierwszy problem zniechęcał już na wstępie. Samo dostanie się nad Buszehr stanowiło główną i zasadniczą przeszkodę, przez którą nie zrobiono tego wcześniej. Z którejkolwiek strony by nie spojrzeć, za każdym razem musieli zatankować maszyny tuż przed nalotem. Najkrócej - półtora tysiąca kilometrów - byłoby nad przestrzenią powietrzną Syrii i Iraku, lecz to wymagało dodatkowego nalotu paraliżującego nowe systemy przeciwlotnicze Syrii, bo żadne państwo nie zezwoli na lot powietrznej armady nad własnymi głowami, a już na pewno nie Syria Izraelowi. Samo poderwanie w powietrze tak dużej liczby maszyn już zaalarmuje przeciwnika. Irak to osobny problem. Bardziej na północ, przez Morze Śródziemne i Turcję? Rozwiązanie optymalne jeszcze parę lat wcześniej. Obecnie odpada z powodu sporów z Ankarą. Lotnictwo tureckie, jeszcze potężniejsze od syryjskiego, najchętniej samo chętnie unicestwiłoby Izrael, nie oglądając się na nic. Zasługa dla świata islamu prawdopodobnie wyniosłaby wtedy Ankarę na lidera całego ruchu. Odpada. Jedynie kierunek na południe przedstawiał większe możliwości. Jordania i Arabia Saudyjska to jedyne rozwiązanie. Rijad niechętnie patrzył na wzrost potęgi perskiego Iranu. Problem jak zwykle tkwił gdzie indziej. Przelot nad państwem ze świętymi miastami, Mekką i Medyną, mógł sprowadzić na głowy Saudów gromy ze strony radykałów. Dla reżimu w Rijadzie może okazać się to zbyt wysoką ceną. Podobnie jak dla Jordanii. Jedyne sensowne rozwiązanie problemu to oblot całego Półwyspu Arabskiego nad Morzem Czerwonym, Arabskim i Zatoką Perską. Bez proszenia kogokolwiek o zgodę lub naruszania jego przestrzeni powietrznej. Ale to oznacza co najmniej pięć i pół tysiąca kilometrów i co najmniej dwa tankowania w powietrzu. I to tylko w jedną stronę. Do nalotu trzeba by użyć przynajmniej czterdziestu maszyn. Kolejne dwadzieścia to wsparcie: powietrzne tankowce, punkty dowodzenia, latające radary. Już od wstępnych szacunków dotyczących ilości paliwa mogła rozboleć głowa. W sumie jedenaście tysięcy kilometrów tam i z powrotem, ale bez toczenia walk powietrznych, bez proszenia o zgodę i, co za tym idzie, bez wtajemniczenia postronnych państw w plany ataku. Do bezpośredniego nalotu użyją F-16 w osłonie F-15. Zresztą bombardowanie to zdecydowanie najmniejszy problem. Dwadzieścia F-35I, w których pokładano nadzieję, nie było jeszcze gotowych. Najwyżej osiem i tylko pod warunkiem, że załogi dokończą szkolenia, a obsługi naziemne usuną usterki. Oni z trudem wystawią jeden dywizjon, a taka Turcja była w trakcie zakupu stu maszyn tego typu. Jak widać, stosunek sił szybko ulegał zmianie. Albo zrobią to teraz, albo już nigdy. Pułkownik Aaron Even stanął za plecami Berkowitza. - Nie lubię takiego pośpiechu, generale. Głównodowodzący, wciąż wpatrzony w punkt na mapie, w pełni podzielał pogląd pilota. Dawno już opracowali kilka wariantów działania, ale jak przyszło co do czego, można je było o kant dupy rozbić. - A pan myśli, że ja lubię? Pośpiech jest złym doradcą. Wiemy o tym obaj.

- Przez całą moją karierę w armii nie widziałem równie pośpiesznie organizowanej akcji. - Proszę podziękować premierowi. - Jak go spotkam, to nie omieszkam. Mundurową kurtkę Evena znaczyło kilka rzędów kolorowych baretek. Mówiono o nim, że jest najbardziej utalentowanym dowódcą, jakiego izraelskie lotnictwo miało od przeszło dwóch dekad. Przekroczył czterdziestkę, ale wcale nie było tego po nim widać. Ciemne włosy z musu strzygł krótko. Pod lotniczym hełmem na nic innego nie było miejsca. Szare oczy przeważnie krył za markowymi przeciwsłonecznymi okularami noszonymi na orlim nosie. Ciekawe, kim by był sto lat wcześniej? Rabinem, żydowskim rewolucjonistą, a może bogatym przedsiębiorcą branży diamentowej? Na szczęście Aaron Even żyje tu i teraz i poprowadzi atak lotniczy na Iran. Na szczęście dla nich, bo Persowie tego pożałują. - Ma pan nazwę dla operacji? - Samson - odparł Berkowitz. - Niezbyt oryginalne, ale ujdzie. Dostanę wsparcie z ziemi?

- Wydałem już odpowiednie dyspozycje - generał niestety wiedział, o co chodzi pułkownikowi. Kierowane bomby najlepiej lokalizowały cel, kiedy był on podświetlony z ziemi laserową wiązką. Problem w tym, że należało wcześniej wysłać zespół ludzi, by zrobił to w stosownym momencie, a po akcji zabrać go z powrotem. Dla sztabu to kolejny ból głowy. - W ostateczności będziecie musieli poradzić sobie sami. - Im dłużej się temu przyglądam, tym bardziej odnoszę wrażenie improwizacji. - Niestety, ja również. - W ustach generała to nie brzmi najlepiej. - Aaron, doskonale pan wie, jak bardzo zmieniły się okoliczności przez ostatni tydzień. - Świat stał się bardziej niebezpieczny. - Zwłaszcza dla nas. - Może to już ostateczna konfrontacja? - Za każdym razem myślę podobnie i wciąż to samo rozczarowanie. - Rozumiem. - Jedziemy na tym samym wózku. Czasami mam wrażenie, że to rollercoaster. W dół i w górę, ale za zakrętem widzę rozmontowane tory i jeszcze ścianę, w którą w końcu przypieprzymy. BUSZEHR - IRAN | 12 sierpnia Świat dla Sary Hertzl nie wyglądał za ciekawie. Ciemnogranatowa burka, jaką założyła, upodabniała jej figurę do bezkształtnego worka. Głowę spowijał welon z zakratowanym - nawet nie bardzo potrafiła to nazwać - okienkiem? Kąt widzenia zmalał znacznie. Widziała tylko na wprost. Chcąc zobaczyć, co się dzieje z boku, musiała odwracać głowę. Dla wszystkich, których mijała, w ogóle nie istniała. Była nikim, pyłem na sandałach przechodzących mężczyzn. To zabawne, bo jeszcze niedawno, jakieś parę tygodni wcześniej, większość z nich padłaby u jej stóp pokotem, widząc ją nie w tej cholernej szmacie, ale w obcisłych dżinsach, sandałach na obcasie i białej bluzce zawiązanej w supeł pod wydatnym biustem. Tyle że nikt z tutejszych nie mógł tego zobaczyć, ponieważ Sara tańczyła, owszem, ale nie na rurze w tutej szym burdelu dla zamożnych biznesmenów, tylko w telawiwskich dyskotekach. Ciemne, długie włosy, obecnie skromnie spięte gumką, przeważnie nosiła rozpuszczone. Starannie wyskubane brwi wyglądały jak mongolskie łuki ponad szarymi, migdałowymi oczami. Jedno, co nie pasowało do postaci panny Hertzl, to dłonie. Nie były to starannie wypielęgnowane i delikatne dłonie osoby nieprzywykłej do fizycznej pracy. Dłonie Sary były twarde i kanciaste, z paznokciami przyciętymi tuż przy skórze i paroma niewielkimi białawymi bliznami. Podobnie wyglądały przedramiona i muskularne uda. Widząc taką dziewczynę na plaży, można by ją wziąć za początkującą sportsmenkę jeszcze niezeszpeconą nadmiarem muskulatury lub instruktorkę aerobiku, lubiącą ciężkie ćwiczenia. W zasadzie prawda nie leżała daleko.

Drepcząc za idącym dwa metry przed nią mężczyzną, miała ochotę zakląć. Bycie cichą żoną zupełnie do niej nie pasowało. Oprócz fizycznej siły miała jeszcze charakter i temperament, czyli coś, czego tutejszym kobietom wyraźnie brakowało. Inaczej już dawno cisnęłyby te cholerne burki w kąt i zawalczyły o własne prawa. Bunt zniewolonych kobiet to zupełnie coś nowego, chociaż zupełnie nieprawdopodobnego. - Khaleda - nowe imię Sary dotarło do niej po sekundzie. Przystanęła obok mężczyzny, który najwyraźniej świetnie się bawił. - Sprawdź, co potrzebujemy w domu. Tu masz pieniądze. Nie wydaj wszystkiego. Prawie pusta ulica znajdowała się na peryferiach miasta. Ostatnie, niewielkie sklepiki, niektóre zapchane towarem wszelkiego rodzaju i maści, inne skupiające się na jednej branży, nie wyglądały na wypełnione nadmiarem kupujących. Gdyby nie to, że lubiła Saleha, całe zadanie przedstawiałoby się jeszcze gorzej. Wylądowali w tej dziurze cztery tygodnie temu, jeszcze przed wypadkami w Jerozolimie. Rutynowe zadanie polegające na przyjrzeniu się oddalonym o dziesięć kilometrów od Buszehru instalacjom miało dać odpowiedź na kilka pytań. Izrael nigdy nie liczył jedynie na satelity i powietrzne środki zwiadu. Dla pracowników instytutu znajdującego się w Tel Awiwie przy bulwarze Króla Saula opinie okolicznych mieszkańców były równie ważnie jak elektronika. Na pierwszy sygnał Irańczyków o wyborze miejsca na reaktor instytut zaczął budować własne struktury w okolicy. Nic nadzwyczajnego: jeden, później drugi agent ulokowany w samym mieście. Mała firma spedycyjna. Odwiedziny kuzynów. Z pozoru żadnego zainteresowania obiektem. Jednak to, co zrobili ci szurnięci mułłowie, zupełnie odmieniało sytuację. Nagle, zamiast zbierać opinie miejscowych, musieli razem z Salehem ustawić laserowe znaczniki celu. Nikogo innego nie było pod ręką. BAZA SIŁ POWIETRZNYCH NEWATIM, PUSTYNIA NEGEW - IZRAEL | 13 sierpnia Szeregi pomalowanych w maskujące, nieregularne plamy samolotów obsługiwało kilkudziesięciu techników i specjalistów. Po wielokroć kontrolowali każdy nawet najmniejszy szczegół. Zgodnie z wytycznymi wystawiono do akcji przeszło sześćdziesiąt maszyn. Wszystkie zgromadzono w tej samej bazie w celu zgrania całości. Spoglądając z wieży kontrolnej, pułkownik Aaron Even zmarszczył brwi. Takie nagromadzenie samolotów nie było najszczęśliwszym pomysłem. Lepiej operować z dwóch lub trzech osobnych lotnisk, bo tutaj wystarczy jeden błąd przy tankowaniu czy uzbrajaniu i będzie można odwołać całą operację. Even łyknął kawy z trzymanego kubka i ciężko westchnął. Z jednej strony spotkał go zaszczyt. Jeżeli wszystko skończy się szczęśliwie, zostanie bohaterem narodowym. Jednym z tych, których imię i nazwisko zapiszą złotymi zgłoskami w panteonie. Sam tego chciał. Był jednym z najlepszych, o ile nie najlepszym wyższym oficerem w siłach powietrznych. To zaszczyt. Jeżeli coś pójdzie nie tak...

Odłożył kubek na stół. Czasu nie zostało wiele. Ostateczną decyzję miano podjąć najpóźniej w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Równie dobrze sygnał od głównodowodzącego mógł przyjść za pięć minut, jak i za dwa dni. Konsultacje, cokolwiek to parszywe słowo znaczyło, trwały. Ubolewał nad jednym. Ze sławnych F-35I do nalotu na razie nadawało się jedynie sześć. Usterki elektroniki trapiły joint strike fightery od początku. Jak mawiano: były niewykrywalne dla radaru, bo nie latały. Dobre i te sześć. Resztę załatwić miał dywizjon F-16 z kierowanymi ćwierćtonowymi bombami. Cały dywizjon to spory zapas. W 1981 wystarczyło osiem F-16 i eskorta sześciu F-15. To wszystko. Teraz od początku liczono się ze stratami. Jeszcze trochę, a rzuci to wszystko w cholerę i wróci do domu pooglądać telewizję. Rozdział XII OPERACJA SAMSON - PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD MORZEM CZERWONYM 14 sierpnia Lecieli na południowy wschód. Przynajmniej na razie. Korygowali kurs, podążając trasą precyzyjnie wyznaczoną przez nawigatorów. Pierwsze maszyny, powietrzne tankowce w eskorcie F-15 wystartowały jeszcze przed północą, niejako przecierając szlak. Za nimi w piętnastominutowych odstępach podążali następni. Piloci F-16I Sufa, czyli po hebrajsku 'Burza', z 253 Dywizjonu oraz F15 I Raam ('Młot'), część 69 Dywizjonu, przyjęli na siebie główny ciężar wykonania misji. Osiem maszyn eskorty na myśliwskich F-15D interweniować miało jedynie w ostateczności. Może w ogóle nie będą zmuszeni do działania. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, zawrócą, ewentualnie poprawią i władują jeszcze parę ton materiałów burzących w to, co zostanie po nalocie F-35, chociaż według pułkownika Aarona Evena to bardzo mało prawdopodobne. Joint strike fightery nie leciały z główną masą odrzutowców. Wystartują ostatnie i przemkną nad przestrzenią powietrzną Jordanii i Iraku, wykorzystując atut niewykrywalności. Z dwunastką trzydziestek piątek rozpieprzyłby cały Iran. Z dostępną szóstką już niekoniecznie. Wystarczy zmiękczenie obrony przeciwlotniczej Persów i jedna dobrze wymierzona bomba w reaktor. Może lepiej dwie albo trzy. Czas pokaże. Z wysokości pięciu tysięcy metrów szczegóły na ziemi nie były widoczne. Świt wstać miał dopiero za trzy godziny. W dole pojedyncze białe kropki oznaczały jednostki morskie zdążające do kanału lub z niego wychodzące. Ruch na morzu nie malał nawet w nocy. OKOLICE BUSZEHRU - IRAN | 14 sierpnia Sierżant Wasyl Strogonow przeciągle ziewnął, ukazując co najmniej kilka złotych zębów pomiędzy wyraźnymi szczerbami. Wcale go to nie martwiło. Już niedługo będzie bogaty, bardzo bogaty, a wtedy kumple z Woroneża będą mu mogli co najwyżej buty wyczyścić. Miał trzydzieści pięć lat i ciężkie życie za sobą. Dopiero ostatnio zaczął wychodzić na prostą. Kontrakt w Iranie spadł mu jak gwiazdka z nieba. Nigdy wcześniej nie sądził, że los uśmiechnie się i do niego. Owszem, słyszał najróżniejsze opowieści - piloci, informatycy, komandosi, jednym słowem specjaliści potrafili znaleźć sobie

zajęcie. On, jako operator rakiet ziemia-powietrze nie bardzo to sobie wyobrażał. Siedzenia przed ekranem z podziałką i stukania w komputerowe klawisze można nauczyć nawet małpę. Aż tu nagle proszę. Wszystko odmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki albo lepiej -perskiego dywanu. Teheran, negocjując umowę o zakupie systemu S-400, rozejrzał się również na boki. Zadano sobie nieco trudu i wyszukano zespół kilkunastu specjalistów, którym zaproponowano sowitą zapłatę i godziwe warunki. Nie namyślał się wiele. Wystąpił z armii, zresztą za zgodą przełożonych wiedzących o wszystkim i po wstępnej rozmowie z oficerami wywiadu mającymi kilka uwag, zasznurował worek żeglarski, wsiadł do samolotu Aerofłotu i przyleciał do pustynnego Iranu. Po drodze obejrzał jeszcze Prince of Persia dla wyrobienia sobie opinii. Był zachwycony. Czar prysł jeszcze na lotnisku, gdy odebrano go z odprawy i przewieziono do hotelu. Ujrzał tysiące blokowisk z białymi czaszami anten satelitarnych zamiast czarodziejskiej krainy z tysiąca i jednej nocy. No, ale baśnie Szeherezada opowiadała w Bagdadzie, nie w Teheranie. Generalnie: upał wkurzał, brak alkoholu również. Jedynie comiesięczne gaże wpływające na konto w Deutsche Bank słodziły gorycz rozstania z nadwołżańskim stepem. Po pierwszym rocznym kontrakcie podpisał następny. Może w końcu wyprowadzi się od zrzędliwej matki i kupi własne mieszkanie lub dom. Ustatkuje się. Był jeszcze młody. Całe życie przed nim. Na miejscu nie wydawał dużo. Papierosy z przemytu, czasem hasz, ale tylko z kumplami i poza służbą. Tutejsi bezpieczniacy nie patrzyli łaskawie na uwalonych dragami najemników. Jedno ostrzeżenie, a później won do domu. A co miał robić w Woroneżu? Tutaj przynajmniej czuł się potrzebny. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 14 sierpnia Generał Omri Berkowitz nie mógł znaleźć dla siebie miejsca. Kręcił się tu i tam, noszony z miejsca na miejsce napędzającą krwioobieg adrenaliną. Decyzja o przeprowadzeniu nalotu przyszła zaledwie sześć godzin wcześniej. Nawet nie chciał wiedzieć, ile politycznego kapitału musiał poświęcić szef państwa, by w końcu wymusić decyzję na rządzie. Zresztą poglądy premiera zmieniały się od początku trwania kryzysu. Przecież on sam, nie kto inny, proponował zaniechanie wszelkich działań odwetowych zaraz po zamachu w Jerozolimie. Niech się Arabowie wyszaleją, potem sprawa przyschnie. Z czasem zdecydowanie zmienił swoje stanowisko. Część polityków z jego partii dalej upierała się przy swoim. Najwyraźniej jednak strach w końcu zwyciężył. Wielki elektroniczny ekran odzwierciedlający aktualne rozmieszczenie sił w regionie ukazywał rząd białych kropek podążających wytrwale na południe. Każdą maszynę oznaczono osobno cyfrowoliterowym kodem. Najdalej na południe, nad Zatokę Adeńską, jako pierwsze wychodziły samoloty wsparcia. Wkrótce dołączą do nich następne odrzutowce i rozpoczną proces tankowania, pierwszy zaplanowany w drodze nad Buszehr. OKOLICE BUSZEHRU - IRAN | 14 sierpnia Wystarczy pierwszy rzut oka na mapę, by utwierdzić się w przekonaniu o dobrze przemyślanej lokalizacji reaktora. Elektrownię wybudowano dziesięć kilometrów na południe od miasta, daleko poza ostatnimi przedmieściami i rybackimi osadami, na wąskim cyplu pomiędzy morzem a rozpościerającymi się z drugiej strony mokradłami, wyłącznie z jedną drogą dojazdową. Wszelkie możliwe trasy podejścia kontrolowali żołnierze Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, strzelający bez ostrzeżenia. Ustawienie znacznika to zadanie prawie niewykonalne. Może zespół sił

specjalnych przetransportowany na pokładzie okrętu podwodnego podołałby misji, ale to równałoby się pewnemu samobójstwu. Jeżeli nawet w jakiś sposób sforsowaliby cieśninę Ormuz, to ucieczka byłaby prawie niemożliwa. Blokada ze strony Iranu nastąpiłaby prawie momentalnie. Kolejna bitwa, tym razem morska, to jak proszenie się o dodatkowe nieszczęście. Ryzyko zatrzymania dwojga ludzi z punktu widzenia Jerozolimy było dopuszczalne. Sara Hertzl stała obok Saleha na piaszczystej gruntowej drodze w kompletnych ciemnościach. Jak przystało uległej żonie, głowę spuściła nisko. Czekali. Blady świt był jeszcze daleko, ale pierwsze ciężarówki i pickupy z kontraktowymi robotnikami podążały szosą na poranną zmianę. Elektrownia wciąż obrastała nowymi instalacjami. Rozpoczęto montaż kolejnych bloków energetycznych i słupów wysokiego napięcia. Pracy dla odważnych podobno nie brakowało. Może i dla nich znajdzie się jakieś zajęcie. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD MORZEM ARABSKIM, 50 MIL NA POŁUDNIE OD ADENU | 14 sierpnia Even lekko popchnął drążek do przodu, obniżając nos odrzutowca, równocześnie dodał nieco więcej ciągu i zajął miejsce na ścieżce podejścia do tankowca. W przeciwieństwie do nowszych rozwiązań, gdzie z boku maszyny wystawała instalacja do przechwycenia sondy z paliwem ciągniętej za KC130, w F-15 wlew usytuowany był za kabiną pilota i nawigatora. Już samo tankowanie nie było łatwe. Czynione w kompletnych ciemnościach, zakrawało na szaleństwo. Dwa dywizjony myśliwskoszturmowe przyjmujące paliwo z pięciu powietrznych cystern na raz to już prawdziwy balet i potwierdzenie nadzwyczajnych umiejętności pilotów. Na wyposażeniu lotnictwa Izraela znajdowały się dwa zasadnicze typy maszyn przygotowanych do tego typu zadań. Pierwsze to stare przebudowane odrzutowe boeingi 707, drugi to turbośmigłowy hercules C-130. Każdy z nich rozwijał za sobą po dwie sondy, by móc równocześnie obsłużyć po dwie maszyny. Proces przepompowania tony paliwa trwał do dziesięciu minut. Dla trzydziestu sześciu F-16I, F-15I i F-15D to prawie niekończący się czas oczekiwania. Na sam przelot nad Morze Arabskie zużyli prawie cały zapas. Kilka minut walki powietrznej opróżniało zbiorniki równie skutecznie. Następny przystanek dopiero nad Zatoką Perską na kilkadziesiąt minut przed nalotem. Zaraz za nimi podobny proces przejść miały E-2 i samoloty zagłuszania radarowego. Gdyby tylko mógł, Even z nerwów obgryzłby już palce do krwi. BUSZEHR - IRAN | 14 sierpnia - Po co przywlokłeś ją aż tutaj? Saleh zeskoczył z platformy ciężarówki pierwszy i pomógł zejść Sarze. - A co niby miałem z nią zrobić? Pytanie skierowane do odzianego w plamiasty mundur strażnika z karabinkiem AK-47 przewieszonym przez pierś i czarnym beretem na głowie nie zrobiło na tamtym żadnego wrażenia.

- Mogła zostać w domu. - Szukamy pracy. Saleh rozłożył ręce na boki, kiedy strażnik zabrał się za przetrząsanie kieszeni w pobieżnej rewizji. Papierosy, kilka rialów w niskich nominałach, sznurek i składany scyzoryk znalazły się na ziemi. Z tego papierosy i banknoty szybko zmieniły właściciela. Na Sarę nawet nie rzucił okiem. - Widzisz tamtą budę? Metalowy kontener pięćdziesiąt metrów dalej udawał biuro. - Zgłoście się tam. Następny! MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 14 sierpnia Berkowitz najbardziej by chciał, żeby było już po wszystkim. Nerwy zaczęły pożerać go od środka. Na wielkim monitorze grupa świetlnych punktów podążała wytrwale naprzód. Pierwsze samoloty wlatywały już nad Oman, omijając w ten sposób cieśninę Ormuz i skracając znacznie trasę oblotu Półwyspu Arabskiego. Rejonów, nad które wlatywali, nie zamieszkiwał dosłownie nikt. Wielką, kamienistą pustynię co najwyżej przecinały szlaki wielbłądzich karawan, bo do tej pory nie wybudowano tam żadnej drogi. Oman, później sam skraj Arabii Saudyjskiej i już wychodzili nad Zjednoczone Emiraty Arabskie na wschód od Kataru. Stamtąd zostało pięćset kilometrów do Buszehru. Jeszcze nigdy nie był tak zdenerwowany. Dwie wystrzelone na nich rakiety to jeszcze nic takiego. Wściekły Teheran w odwecie gotowy był wystrzelić na Izrael wszystko, co miał i co zdolne było dolecieć. Czasami się czuł, jakby grał w ruletkę i koniecznie chciał wygrać. Sęk w tym, że bank trzymał ktoś inny. Ciekawe, jak zareagują te skurczybyki? Lotnictwo irańskie nie stanowiło siły, z jaką musieliby się liczyć. Ciekawe, że właśnie oni posiadali broń zdolną osiągać cele w Izraelu, a Izrael nie był uzbrojony w podobne rakiety. Wystarczyłoby przecież kilka pocisków manewrujących i po zabawie. Obecnie jeszcze nic się nie działo. Jedynie wskazówki ściennych zegarów pokazujących aktualny czas konsekwentnie poruszały się w przód. BUSZEHR - IRAN | 14 sierpnia - Co potrafisz? - Wszystko. - Akurat. Siedzący po drugiej stronie okienka urzędnik odziany w szarą, starą, wyświechtaną marynarkę czasu

miał akurat pod dostatkiem. - Naprawdę - Saleh dwoił się i troił, by zrobić dobre wrażenie. Samo stanie w kolejce około pięćdziesięciu osób ciągnęło się w nieskończoność, czyli jakieś dwadzieścia kilka minut. Niektórzy dostawali pracę od ręki, innych odsyłano z kwitkiem. Wszystko zależało od widzimisię urzędnika, bo zasad, jakie nim kierowały, nie znał nikt. Przez chwilę wydawało się, że już podjął pozytywną decyzję, kiedy z hukiem zamknął trzymaną przed sobą księgę. - Wynocha - warknął. Kolejka za nimi wydłużała się wraz z przybywającymi ciężarówkami nowymi chętnymi do podjęcia zatrudnienia. Nawet takiego na parę dni lub za zwykłą dniówkę. Na ich szczęście nie zamknął okienka, tylko wstał i, trzaskając krzesłem, poszedł na tył kantorka. Saleh zerknął na Sarę. Gdyby mógł dojrzeć jej oczy, dostrzegłby taką samą determinację jak u niego. Odwrót nie był możliwy. - Czego tu jeszcze? - tłuste, obwisłe policzki i szerokie, obrzękłe podgardle nie dodawały urzędnikowi uroku. Niewielkie wąsiki, świńskie oczka i nierówno obcięte włosy dopełniały sylwetki wszechwładnego zastępcy kierownika zatrudnienia w elektrowni atomowej w Buszehrze. - Macie ochotę na kawę? Może herbatę? - zapytała tym razem Sara. Wrogie spojrzenia z Saleha przesunięte zostało na kobietę. - Bo co? - Moja żona potrafi w tym zakresie cuda, kierowniku - rozmarzył się Saleh - trochę wrzątku i... - Nie mam ani jednego, ani drugiego. - Wystarczy woda. Resztę mamy przy sobie. Urzędnik zerknął na zegarek. Dochodziła piąta trzydzieści. Ranna zmiana zaczynała się za pół godziny. Przyjął do roboty kilku niewykwalifikowanych idiotów. Cała reszta w kolejce to takie same nieroby. Gdzie znajdzie dobrego elektryka, potrzebnego od zaraz? Budowali wielką elektrownię, a wciąż psuły się źle konserwowane skrzynki, tablice i narzędzia. - Na prądzie się znasz? - zapytał już bardziej pojednawczo. - To moja specjalność. - Dobra. Zachodźcie od tyłu - powiedział do nich.

Przeciskając się przez otwarte drzwi pełne nowych interesantów, usłyszeli jeszcze, jak szanowany urzędnik przyłożył usta do okienka i wrzasnął na całe gardło: - Reszta won i nie przyłazić więcej! OKOLICE BUSZEHRU - IRAN | 14 sierpnia Strogonow potarł kciukiem i palcem wskazującym nasadę nosa. Najchętniej zwaliby się na pryczę i złapał chociaż parę godzin snu. Dyżur zaczął o północy, skończy o ósmej rano zgodnie z zasadami wprowadzonymi przez dowództwo. Odeśpi noc, powłóczy się po koszarach. W najbliższy wolny od zajęć dzień wybierze do Szirazu. Zobaczy trochę świata... Nic nie mąciło jednolitej czerni wyświetlacza z podziałką. Każdy kwadracik obejmował obszar dziesięć na dziesięć kilometrów. W sumie pięć tysięcy kilometrów kwadratowych. System S-400 Triumf to nic innego jak bardziej zaawansowany zestaw S-300 PMU przystosowany do zwalczania zarówno rakiet, jak i samolotów, potrafiący namierzyć sześć celów na odległość czterystu kilometrów. Ich zwalczanie to zupełnie osobna działka. Co prawda zestaw 40N6 w prospektach reklamowych został uznany za prawdziwy cud zdolny zestrzelić AEWa już na dystansie owych czterystu kilometrów, ale Strogonow nie pokładał w nim aż takich nadziei. Skuteczne zwalczanie celów powietrznych zaczynało się od dwustu czterdziestu kilometrów dzięki rakietom 48N6E3, 9M96E2 to już tylko sto dwadzieścia kilometrów. Natomiast 9M96E działały na dystansie czterdziestu kilometrów i były bliskie ideału. Im dalej, tym skuteczność była mniejsza. W grę wchodziło zbyt wiele czynników, na które nie miał żadnego wpływu - choćby zagłuszanie - i chociaż pociski były wyposażone samonaprowadzacz z radarem aktywnym, to on wolał maksymalnie długo kierować wystrzelonym zestawem. Iran sprawił sobie dwie takie baterie po cztery jednostki, wszystkie rozstawione w okolicach Buszehru i otaczające rejon w miarę szczelnym pierścieniem. Cztery silosy wyrzutni ustawiono pionowo za czternastokołowym podwoziem potężnych ciągników. W tym samym miejscu nigdy nie stali dłużej niż dobę, zmieniając miejsce dyslokacji zgodnie ze schematem. Oprócz niego cała reszta to Irańczycy. Kierowcy, ochrona, pozostali operatorzy, których wciąż wdrażał w służbę. Nawet dowódca, zdecydowanie pyszałkowaty kapitan uważający, że wie wszystko najlepiej. Z kumplami mógł co najwyżej pogadać w kantynie lub przez radio w czasie bezsennych nocy. Na szczęście jeszcze kilku Rosjan pracowało w samej elektrowni, do której dostarczali paliwo uranowe i nadzorowali pracę samego reaktora. W sumie stanowili niewielką, około dwudziestoosobową enklawę, trochę zagubioną pośród niegościnnego krajobrazu. ELEKTROWNIA JĄDROWA W BUSZEHRZE - IRAN | 14 sierpnia Saleh, pochylony nad skrzynką elektryczną, łączył ostatnie przewody. Umiejętności nabytych w szkole nie wykorzystał nigdy aż do tej chwili. No, może przy drobnych naprawach w domu, nigdzie więcej. Parę razy w pośpiechu skaleczył się w palec. Gęste rubinowe krople spadły w piach i na narzędzia. Włożył palec do ust i splunął pod nogi. Koniec jednego z kabli okleił czerwoną taśmą izolacyjną i wcisnął w kąt skrzynki. Gotowe. Zarzucił torbę na plecy, a nogą zatrzasnął metalową pokrywę. Zrobiło się trochę po szóstej.

Od kontenera upierdliwego grubasa dzieliło Saleha dwieście metrów. Jedno, co go cieszyło, to że był w środku, za płotem osłaniającym najbardziej strzeżone miejsce w całym Iranie. Wyciągał nogi. Nie mógł stracić ani minuty. Sara, a właściwie Khaleda, uwijała się przed kantorkiem. Usuwała jakieś śmieci, pracowicie machając miotłą. - Zrobione - obwieścił, stając przy drzwiach. Urzędas mruknął coś niewyraźnie, pochylony nad księgami bokiem do mężczyzny. - Naprawiali to już trzy razy i nie trzymało dłużej niż tydzień. - Teraz będzie dobrze. Zobaczy pan. - Żebym nie musiał sprawdzać - zagroził. Saleh nawet nie oponował, bo i co miał powiedzieć. - Dobra, teraz to - urzędnik czegoś szukał w stercie papierów i w końcu wydobył odpowiedni schemat. - Zgłosisz się u Masouda Jazavaniego. To brygadzista. Powie ci, co dalej. Saleh kiwnął głową. - Przepustka. - Dziękuję. Zabiorę Khaledę ze sobą. Później ją odeślę. - Zdurniałeś? - Poniesie narzędzia. - Sam nie dasz rady? Upór rozmemłanego biurokraty nieprzyjemnie zaskoczył Saleha. W pobliżu wciąż kręciło się sporo osób. Żadne kłótnie nie wyjdą im na zdrowie. Najgorzej, że to właśnie Sara ukrywała pod luźnymi fałdami materiału laserowy wskaźnik celu. Nie lubił, kiedy sprawy pieprzyły się za każdym razem. Bez wskaźnika już zaraz może wracać z powrotem do domu. Bezradnie spojrzał na Sarę. Improwizacja to zdecydowanie jej domena. Nie widział twarzy, czasami odnosił wrażenie, że jej tam po prostu nie ma, a materiał skrywa kogoś nieznajomego. - Przyniosę wody. - Po co? - Umyję podłogę - dźwięczny głos Sary uspokoił zastępcę kierownika.

Odeszli kilkanaście metrów w kierunku ręcznej pompy. - Miej na niego oko - odezwał się pierwszy. - Jasne - odparła, jednocześnie przekazując mu małe czarne podłużne pudełko. Wrzucił je do bocznej kieszeni torby z narzędziami, którą dostał wraz z kilkoma śrubokrętami, obcęgami i kłębem drucików. - Jesteśmy na styk. - Ustawię i zaraz wracam. Inaczej oberwiemy od naszych. Ty pilnuj tego osła -powtórzył wcześniejszą prośbę. Ich jedyna droga ucieczki wiodła właśnie tędy. OKOLICE BUSZEHRU - IRAN | 14 sierpnia Na skraju pola na ułamek sekundy pojawił się świecący punkcik, po czym równie szybko znikł. Sierżant Wasilij Strogonow odstawił na podłogę puszkę z cocacolą. Cała przestrzeń powietrzna nad elektrownią była zamknięta. Jakiekolwiek samoloty i śmigłowce bez wcześniejszych ustaleń nie miały tutaj wstępu. Zasad przestrzegano bardzo rygorystycznie. Nie po to Irańczycy kupowali w Rosji najnowocześniejszy sprzęt, by szczegóły zostawić przypadkowi. Wasilij przełączył radiostację na nadawanie. Mikrofon ze słuchawkami uniósł z podbródka do ust. - Dmitrij, widziałeś to? Trzydzieści kilometrów dalej na północny zachód dyżur pełnił kumpel Wasilija. - Nie - zaspany głos dochodził jakby z obcej galaktyki. Sierżant spojrzał na mały elektroniczny czasomierz. 06.16. Że też takie rzeczy muszą przydarzać się właśnie jemu. - Kwadrat A-5. O, znowu. To nie był przypadek. Teheran nie zatrudnił ich po to, by pilnowali instalacji przed nalotem ze strony Kataru czy Kuwejtu. Wszyscy wiedzieli, skąd miał przyjść bynajmniej nie hipotetyczny atak. Do pierwszego punkciku dołączył następny. Oba na przemian pojawiały się i znikały. To znaczy pojawiały się na ułamki sekund, znacząc tor lotu jak nanizane na rzemyk paciorki. Lepiej będzie, jak ogłosi alarm. Sześć F-35 wykryto jeszcze przed wtargnięciem w przestrzeń powietrzną Iranu. Lecąc wzdłuż granicy Arabii Saudyjskiej z Irakiem, minęli od północy Kuwejt. Od elektrowni w Buszehrze dzieliło

ich teraz niecałe trzysta kilometrów. System Triumf, zwany w kodzie NATO SA-21 Growler, okazał się tak sprawny, jak twierdzili Rosjanie. I chociaż z sześciu celów wykrył jedynie dwa, kiedy pierwsza para weszła na wyższy pułap, to wystarczyło. Alarm ogłoszony przez sierżanta Strogonowa postawił na nogi całą irańską obronę przeciwlotniczą i siły powietrzne. Wasilij Strogonow, zajęty wyłącznie własnym wycinkiem terenu, nie wiedział, że z lotnisk w całym zachodnim Iranie startują maszyny przechwytujące. Wysyłano w powietrze prawie wszystko, co było do dyspozycji, od starych F-14 pamiętających czasy szacha, jedynie dzięki zręczności mechaników wciąż jeszcze zdolnych do latania, po rosyjskie MiG-29, chińskie J-10, francuskie Mirage F-1 oraz irańskie wersje F-5. W sumie na rozkaz generała Mohammada Alego Dżafariego na lotniskach w promieniu pięciuset kilometrów od Buszehru skoncentrowano przeszło siedemdziesiąt maszyn, startujących obecnie w pośpiechu. Dla sierżanta nie miało to większego znaczenia. On i tak wiedział swoje. Pierwszy pocisk dalekiego zasięgu opuścił wyrzutnię w pięć sekund po przechwyceniu sygnału. Do ostrego strzelania przyłączyły się pozostałe stanowiska baterii, wysyłając jeden pocisk po drugim. Główne zadanie, jakim było unicestwienie reaktora, przestało być nagle takie istotne. Piloci F-35 obniżyli maksymalnie pułap, chociaż na niewiele się to zdało. Raz uchwycony namiar nie został zerwany. Lecąc kursem na zbliżenie, wystrzeliły przeciwradarowe AGM-88 HARM, wyposażone w system inercyjny INS, zdolny zapamiętać pozycję stacji radiolokacyjnej nawet po jej zamilknięciu. Jedynym sposobem, by spróbować uniknąć zniszczenia systemu, było wyłączenie radaru, co też Strogonow od razu uczynił. Stracił przez to kontrolę nad własną 48N6E3 pędzącą z szybkością sześciu machów. Nie miało znaczenia, jak nisko zejdą piloci izraelskich F-35. Rakieta osiągała pułap trzydziestu tysięcy metrów, ale była zdolna razić również na wysokości dziesięciu metrów. Raz namierzony obiekt musiał mieć niebywałe szczęście, by uniknąć trafienia. Prowadzący F-35 takiego szczęścia nie miał. Najnowocześniejsza maszyna w arsenale Izraelskich Sił Powietrznych została zniszczona, kiedy pocisk ziemia-powietrze eksplodował niespełna piętnaście metrów od niej, siejąc rozpalonymi odłamkami. Powłoka samolotu została przebita tuż przy drugim silniku. Łopatki turbiny rozpadły się momentalnie, unicestwiając konstrukcję silnika. Pozostałe F-35 odpowiedziały własnymi rakietami. We wszystkie wykryte stanowiska radarowe i rakiety przeciwlotnicze posłano pociski. Buszehr zszedł na drugi plan. Plan Berkowitza zaczął się sypać. ELEKTROWNIA JĄDROWA BUSZEHR - IRAN | 14 sierpnia Daleki sygnał alarmu przeciwlotniczego sparaliżował Saleha. Człapiąc niestrudzenie przed siebie, mijał zdezorientowanych robotników, którzy przerywali pracę i z niepokojem rozglądali się dookoła. Czas zaczął się kurczyć w niewyobrażalnym tempie. Jeszcze trochę, a zabraknie go w ogóle i wszystkie starania spełzną na niczym. Jak tylko potrafił, przyspieszył kroku. Równocześnie bardzo starał się wyglądać normalnie. Właśnie teraz wpaść w łapy strażników to jak wywalić się na sto

metrów przed metą maratonu. Skręcił w lewo równolegle do majaczącego w oddali reaktora. Na wejście do strefy zero nie miał żadnych szans. Jedyna szansa to znalezienie odpowiedniego miejsca i zainstalowanie urządzenia w tej okolicy. Rozejrzał się wokół. Płasko. Jedynie słupy wysokiego napięcia dawały cień nadziei. Poszukał wzrokiem odpowiedniego. - Hej - usłyszał za sobą wyraźnie zirytowany głos. Obrócił się powoli. Czterech strażników w terenowej toyocie wyglądało na złych. Nawet nie opuścili wnętrza samochodu. Nieprzyjemny dreszcz przebiegł po plecach Saleha. - Przepustka! Podał wystawiony przy wejściu dokument, modląc się w duchu, by miał on jakąkolwiek wartość. Strażnik zdecydowanie wyciągnął rękę z wnętrza wozu, kiedy podchodził bliżej. - Dawaj! Jedyne wyjście to udawać głupiego. W starciu z tą czwórką nie miałby szansy. Był bez broni, a teraz co najmniej jeden kałasznikow był wymierzony w jego stronę. - Jesteś elektrykiem - bardziej stwierdził, niż zapytał ochroniarz. - Tak. - Wskakuj do tyłu. Papiery wciąż w ręku dowódcy znikły z pola widzenia Saleha. - Prędzej, bo przypieprzę. Zrobił, co mu kazano. Toyota gwałtownie ruszyła. Koła zabuksowały na piachu, wyrzucając kurz i drobne kamyki. W ostatniej chwili złapał się burty, inaczej wyleciałby na zewnątrz. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD ZATOKĄ PERSKĄ | 14 sierpnia W powietrzu zrobiło się zbyt tłoczno jak na gust pułkownika Aarona Evena. Radary na pokładach E2C Hawkeye pokazywały już grupę co najmniej trzydziestu irańskich maszyn podążających w kierunku Izraelczyków. Za nią formowała się następna. Nici ze skrytego podejścia. Albo F-35 spieprzyły sprawę, albo wcale nie były tak dobre, jak o nich mówiono. Na analizę przyjdzie czas później. Przełączył interkom na nadawanie.

- Bandyci na dwunastej. Samoloty walki radioelektronicznej włączyły zagłuszanie, wypełniając przestrzeń szumem. Even samolotów bał się mniej niż pocisków SAM. Oprócz F-14 Tomcat i MiGów-29 cała reszta to przestarzałe konstrukcje. Mirage F-1 nie było więcej niż dwanaście, a F-5 to maszyna porównywalna osiągami z MiGami-21. Żadnych skutecznych rakiet powietrzepowietrze samoloty nie miały. Więc co? Baterie przeciwlotnicze to podstawowe zagrożenie. Od najnowszych S-400 po starsze buki i tory. Reszty, jak S-125 czy S-200, nie chciało się Evenowi nawet liczyć. Na szczęście wcześniej namierzonych przez AEWy stanowisk nie dawało się tak łatwo zmienić. Mieli tyle sprzętu, że bez problemu powinni rozwalić wszystkie zestawy w promieniu stu kilometrów od Buszehru. Wystarczy, że wystrzelą. Koordynaty z E-2 poprowadzą dalej rakiety do celu. - Uwaga, na moją komendę... Dwadzieścia AGM-88 HARM gładko opuściło prowadnice, pozostawiając za sobą pasma białego dymu. OKOLICE BUSZEHRU - IRAN | 14 sierpnia Puszka cocacoli, potrącona butem, potoczyła się po podłodze, rozlewając brunatny płyn. Sierżant Wasilij Strogonow nawet nie zwrócił na to uwagi. Zdaje się, że miał ważniejsze sprawy na głowie. Uruchomił ponownie radar. Tym razem mróz ściął krew w jego żyłach. Mógł naprowadzić najwyżej sześć rakiet, a teraz nie widział nic. Wyłączył ponownie radar, nie chcąc oberwać przez przypadek. Z wielkim trudem wyłowiłby kilka ech nadlatujących odrzutowców, ale sam padłby niechybnie. Zagłuszanie Izraelczyków działało prawie bezbłędnie. Na jakimkolwiek starszym zestawie nie zobaczyłby nic. Dosłownie nic, oślepiony elektronicznym j azgotem. ELEKTROWNIA JĄDROWA W BUSZEHRZE - IRAN | 14 sierpnia - Wyłaź! Saleh niezgrabnie zeskoczył na ziemię, zachwiał się i złapał burty. Popatrzył na wysiadających strażników. - Właź na górę i napraw ten cholerny kabel. Ściskając pod ramieniem torbę, pokuśtykał do metalowego słupa z zamontowaną platformą i uchwytami umożliwiającymi wejście jak po drabinie. Ostrożnie przestawiając nogi, wdrapał się parę metrów i rozejrzał dookoła. Był w zupełnie innym miejscu. Od reaktora dzielił go teraz przynajmniej kilometr, jak nie więcej. W pobliżu nie było nic wartego zniszczenia. Wyłącznie metalowe kontenery postawione w kilku rzędach i służące ochronie za tymczasowe koszary. - Szybciej! - usłyszał ponaglające wezwanie z dołu. - Co mam naprawić?

- Sam zobaczysz. Dłonie ślizgały się po wyrobionych metalowych szczeblach. Jeszcze pięć metrów i osiągnął platformę, głośno sapiąc, bardziej z nerwów niż z wysiłku. Był na wysokości jakichś dziesięciu metrów ponad ziemią i chociaż nie był to najwyższy punkt, to jego serce radośnie zadrżało. Zewsząd wciąż dochodził przerywany sygnał alarmowy, ale wyglądało na to, że samej elektrowni nic jeszcze nie groziło. Gdzieniegdzie przemykały białe terenowe toyoty, jakich używała ochrona. Na prawo od słupa wzbił się w powietrze niewielki śmigłowiec i z wizgiem wirnika poleciał na południe. Saleh rozejrzał się po platformie. Miejsce, w którym przyszło mu dokonać naprawy, to nic innego jak punkt obserwacyjny z zainstalowanymi świetlnymi szperaczami i taką samą syreną jak te, które wyły w oddali. Nie musiał znać się na elektryce, by wiedzieć, co się stało. Skorodowane styki nie łączyły. Wyjrzał przez balustradę. Widząc wymierzony w siebie automat, wykonał uspokajający gest. - Wiem, o co chodzi - zapewnił strażników na dole. - Zaraz to zrobię. - To rób! - odkrzyknął z dołu dowódca, spluwając pod nogi czarną breją. Cholerni skurwiele. Zamiast stać na platformie razem z nim, woleli całą robotę zrzucić na kogoś innego. Jasne, jeżeli bomby spadną niedaleko, to z wieży zostanie poskręcane kłębowisko kratownic. A podobno tak im śpieszno do muzułmańskiego raju z siedemdziesięcioma dwiema hurysami. Bryła reaktora majaczyła w oddali. Lepszej szansy od losu na pewno nie dostanie. Poszperał w torbie. Wyjął celownik i skierował na obiekt. Zasadniczo istniał jeszcze jeden problem. Moc urządzenia. Ustawiony bliżej, powinien działać bez zarzutu, stąd już niekoniecznie. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD ZATOKĄ PERSKĄ | 14 sierpnia Rozbłysk po lewej na sekundę zwrócił uwagę pułkownika Evena. Jeden z F-15 znikł w ognistej kuli, jakby nigdy nie istniał. Znaleźli się na strzelnicy, i to w roli celów. Strzelano do nich zewsząd, ale na obecnym etapie główne zagrożenie stanowiły baterie naziemne. Co więcej, jego radar zidentyfikował nadciągające maszyny. To F-14, ostatnie wykorzystywane w lotnictwie bojowym na świecie. Mieli je tylko Irańczycy. Eagle kontra tomcaty. Takiego starcia jeszcze nie było. Zbliżone do siebie wyglądem maszyny obu typów podchodziły z przeciwnych kierunków z prędkością ponad tysiąca stu węzłów, rozluźniwszy formację, aby mieć więcej miejsca do manewrowania. Za F-14 czaiły się Mirage F-1 i MiGi-29. Pułkownik Even nie czekał dłużej. - Uwaga. Na mój rozkaz... Z zestawu uzbrojenia wybrał rakiety AIM-120 AMRAAM o zasięgu do siedemdziesieciu pięciu

kilometrów poruszające się z prędkością czterech machów. - Teraz! Po antyradarowych HARMach kolejna salwa izraelskich rakiet wyleciała na spotkanie przeznaczenia. Sytuacja nie była jeszcze zła. Jeszcze mogli dać radę. Wystarczy, że przyduszą operatorów rakiet ziemia-ziemia i przetrzebią nadciągające samoloty. Raamy i sufy dokonają reszty. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 14 sierpnia Generał Omri Berkowitz założył ręce na piersi i spode łba spoglądał na czerwone świetlne punkty przybliżające się do białych. Obraz z AEWów via satelita przekazywał wydarzenia w czasie rzeczywistym i bardzo przypominał grę komputerową. Kiedy z ekranu znikł symbol oznaczający jednego z F-35, Berkowitzowi ścięło krew w żyłach. Zostało jedynie pięć JSF i pół dywizjonu F15D na wstępne rozmiękczenie irańskiej obrony. Chyba źle rozłożyli siły. Obserwował wydarzenia w ciszy, co nie znaczyło, że nie odczuwał emocji. Był na nogach od dwudziestu czterech godzin. Jeszcze trochę i padnie na pysk ze zmęczenia. Kilkakrotnie szybko zamrugał oczami, odpędzając czarne plamy. Musi wytrzymać. W końcu był za nich odpowiedzialny. Na pierwsze ukłucie w piersi nie zwrócił uwagi. Nabrał powietrza, starając się przetrzymać ból. Niewiele pomogło. Krople potu zrosiły czoło generała. Opuścił swobodnie ręce wzdłuż tułowia i wsparł się o blat stolika. Zdziwiony łącznościowiec podniósł wzrok. - Już dobrze - wyszeptał zbielałymi nagle ustami. - Już do... - i runął na podłogę jak bezwładna, pozbawiona własnej woli kukiełka. ELEKTROWNIA JĄDROWA W BUSZEHRZE - IRAN | 14 sierpnia Wbrew początkowym obawom miał stąd całkiem niezły widok. Gdzieś na północ i wschód od niego w niebo wzbijały się białe pręgi dymu rakiet SAM, a wszystko to działo się w najbliższym otoczeniu elektrowni i z tego miejsca mógł to zobaczyć. Dokończył w pośpiechu naprawę i załadował narzędzia z powrotem do torby. Jeszcze raz zerknął na wskaźnik przyklejony czarną izolacyjną taśmą u dołu jednego z reflektorów i wymierzony prosto w sarkofag reaktora. Nic więcej nie wymyśli. Dobre chociaż i to. Zjechał na dół po drabince, boleśnie obijając palce. - Gotowe - oznajmił strażnikom, ale ci go zignorowali. Bardziej interesowały ich smugi na niebie, znak toczonej niedaleko powietrznej bitwy. - Możesz iść. Pierwszy krok zrobił do tyłu, pochylając głowę. W końcu odwrócił się i szybko pomaszerował tam,

skąd przyszedł. Nie wątpił w jedno: za parę chwil niedaleko rozpęta się piekło. Jeżeli nie chce zginąć, musi uciekać. Drogę odwrotu wybrali już wcześniej, cały czas na północ w kierunku Azerbejdżanu. Z Baku już z nowymi paszportami odlecą do jakiegoś cywilizowanego kraju z dala od mściwych łap mułłów. Powrót zdawał się przeciągać w nieskończoność, zwłaszcza teraz, kiedy w każdej chwili należało spodziewać się spadających bomb. Kilka razy pomylił drogę, bo we wszystkich kierunkach wyglądała tak samo. W końcu odnalazł znajome miejsce. Jeszcze kilkaset metrów i będzie przy kontenerze. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD ZATOKĄ PERSKĄ | 14 sierpnia Pułkownik Aaron Even zszedł niżej. Położył maszynę w łagodny skręt i zerknął za siebie. Smugi kondensacyjne z silników odrzutowców przecinały się pod wszystkimi kątami. Jakiś kilometr od niego zauważył czarnoszary warkocz ciągnięty za uszkodzonym samolotem. Po kilkuset metrach eagle przechylił się na skrzydło i spadł w niekontrolowanym korkociągu. Wcześniejszy strach ulotnił się bez śladu. Nic po nim nie zostało. Czuł się jak robot wyprany z emocji. Wyłącznie zimny profesjonalizm. Skorygował kurs wprost nad obiekt. Nie byli daleko, najwyżej dwadzieścia kilometrów i z każdą chwilą zmniejszali dystans. Obraz za lekką odległą mgiełką zaczął nabierać ostrości. Pomiędzy pasmami piaskowobrązowej mgły w kilku miejscach wbijały się w niebo słupy czarnego dymu. Z wysokości tysiąca pięciuset metrów widział, jak spory obszar zajmowały. Na północ ciągnęły się aż po Buszehr. Pewnie poza miasto również, ale tego już nie widział. Gnające za nim raamy w końcu miały ścieżkę podejścia. Jego F-15 musiał rozprawić się teraz z nadciągającymi irańskimi maszynami. Zestaw zimnowojennych samolotów z obu stron „żelaznej kurtyny" został już znacznie przerzedzony. Wystrzelili czterdzieści AMRAAMów, z czego co najmniej połowa trafiła. Mimo w miarę nowoczesnego sprzętu irańskim pilotom brakowało bojowego doświadczenia. MiGi strzelały wympiełami R-27, podobnymi do AMRAAMów, mirage - MICAmi. Z czym leciały F-14, tego Even nie wiedział. Żadna z przekazanych szachowi ponad trzydzieści lat temu rakiet nie nadawała się już do odpalenia. Przełączył uzbrojenie na krótkodystansowe sidewindery. Gdy ich zabraknie, na koniec miał jeszcze 20-milimetrowego vulcana. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 14 sierpnia - Jasna cholera - wstrząśnięty major pierwszy podbiegł do bezwładnego ciała Berkowitza. - Żyje? - Sanitariusz!!! - major wrzasnął na całe gardło. - Zasłabł - jakaś litościwa dusza wzięła sprawy w swoje ręce, sprawdzając oddech. - To zawał. Dawać karetkę i do szpitala!

ELEKTROWNIA JĄDROWA W BUSZEHRZE - IRAN | 14 sierpnia Teraz już biegł, nie oglądając się na nic. Razem z nim uciekało kilkudziesięciu robotników ubranych w niebieskie drelichowe kombinezony i urzędników w marynarkach. Strach dodawał wszystkim skrzydeł. Lepiej uważać. Jedno potknięcie i można nie wstać. Instynkt stadny działał bezbłędnie. Tych, którzy przeżyją, nikt nie zapyta, dlaczego nie pomogli kolegom. Po prostu nie będzie miał kto o to pytać. Postać Sary zamajaczyła w oddali. Stała przy kantorze, wypatrując Saleha. To zadziwiające, ale stanowiła jedyny nieruchomy ludzki punkt Jak zamieniona w słup soli żona Lota w przemieszczającej się rzeszy pracowników elektrowni. Nawet nie machała do Saleha, tylko wypatrywała go w tłumie. Rzucił torbę gdzieś w bok. Już do niczego jej nie potrzebował, jedynie przeszkadzała w biegu. Mógł to zrobić wcześniej, ale poczucie przyzwoitości sprawiło, że jakoś nie potrafił się jej pozbyć. Niecałe osiemdziesiąt metrów przed bramą zwolnił, dając odpocząć zmęczonym mięśniom. W takiej odległości od reaktora bezpośrednie trafienie raczej im nie groziło. Bomby były niezwykle precyzyjne, lecz nie mieli jakiegokolwiek zabezpieczenia przed promieniotwórczą chmurą, która powstanie za chwilę. Czy będą tutaj, czy kilometr dalej, to bez znaczenia. Szybkie nogi na niewiele się zdawały. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD ELEKTROWNIĄ JĄDROWĄ W BUSZEHRZE 14 sierpnia - Mamy ścieżkę podejścia, o w mordę... Do odbiornika zainstalowanego w odłamkowoburzącym pocisku AGM-65E Maverick, którego zapalnik o opóźnionym działaniu detonował 136 kilogramów materiału wybuchowego o nazwie tritonal, ledwie docierał bardzo słaby sygnał. Jeżeli oni nie dadzą rady, po nich nadlecą F-16 z bombami GBU-10 Paveway II działającymi na tej samej zasadzie co mavericki, za to zawierającymi o wiele więcej materiału wybuchowego. Cała sztuka w tym, by zniszczyć reaktor bez posyłania w powietrze nadmiernej ilości pyłu promieniotwórczego. Drugi Czarnobyl nie był im potrzebny. Niedaleko przemknął irański Mirage F-1 uciekający przed F-15. Co się z nim stało, mało ich obchodziło. Pewnie wylądował w granatowych wodach Zatoki Perskiej lub roztrzaskał się o ziemię. Jeżeli im nie zagrażał, pozostawiali go w spokoju. Pierwszy klucz z maverickami podszedł na mniej niż piętnaście kilometrów od reaktora. Już mogli odpalić rakiety i zająć się samolotami przeciwnika nadlatującymi ze wszystkich stron, ale te parę sekund ich nie zbawi. Lecieli prosto na cel. Pikujący z góry MiG-29 pojawił się nagle. W ciągu ułamków sekund wystrzelił naprowadzaną termicznie rosyjską rakietę R-73 i wykonał unik przez skrzydło. Na przeciwdziałanie zabrakło najzwyczajniej w świecie czasu. Samolotami wciąż jeszcze kierowali ludzie, a nie komputery.

Skrzydłowego dopadło lotnicze fatum. R-73 prawie wleciała do silnika raama, rozsadzając maszynę. Eksplozja paliwa i bomb sprawiła, że na ziemię spadły nieliczne szczątki. Przy okazji siłą podmuchu oberwał i prowadzący znajdujący się tylko kilkadziesiąt metrów dalej. Wystarczyło kilka drobnych elementów, by podziurawić poszycie i uszkodzić stery kierunku. Maszyna odbiła na wschód, wychodząc powoli z pola walki. Jakiś tomcat zabierał się do następnej pary, kiedy wybuch sidewindera oderwał Irańczykowi skrzydło. Następny F-14 odpuścił, wykonując ciasny wiraż. Bitwa zaczęła przypominać walkę zawodowych bokserów wagi ciężkiej w ostatniej rundzie. Obie strony poniosły straty. Persowie większe, ale to akurat dla nich nie miało większego znaczenia. Dla Izraelczyków utrata każdego samolotu to bolesny cios. ELEKTROWNIA JĄDROWA W BUSZEHRZE - IRAN | 14 sierpnia Wytrzeszczone ze strachu oczy urzędnika wbiły się w Saleha z siłą kafaru. - Dokąd!? - Trzeba uciekać. Nie widzisz, co się dzieje? - wszelkie dyskusje akurat w takim momencie uważał za zbędne. - Nie możecie. - Jak to? - Nikt nie może opuścić terenu bez wiedzy ochrony. - Pierwsze słyszę. Faktycznie, robotnicy i urzędnicy nie wybiegali przez bramę. Wystarczył jeden strażnik i ruch jego karabinu, by skierować uciekinierów wzdłuż płotu. Wyższa kadra najwyraźniej miała to gdzieś. Pokazywali przepustki i przechodzili dalej. Procedura nawet nie zdziwiła Saleha. Ochrona skontroluje wszystkich, wyłapie podejrzanych i weźmie w obroty, a tutaj już żadna przykrywka nie pomoże. Odetchnął głęboko, uspokajając oddech. Nie mogli tutaj zostać. To oczywiste. Uciec bez zwracania uwagi też nie. Sytuacja zrobiła się patowa, a upierdliwy urzędas wszystko komplikował. Żadne tłumaczenia nie docierały do przerażonego umysłu. - Dobrze. Już dobrze - uśmiechnął się lekko, na ile tylko potrafił. Nie trzeba wpędzać go w jeszcze większą paranoję. Drań potrafił dopiec innym, a sam w momencie zagrożenia stawał się miękki jak plastelina. Mała władza, wielki strach. Ciekawe, czy w drugą stronę jest podobnie? Niestety, ludzie byli tylko ludźmi. Myśl, która zaświtała na obrzeżach świadomości, wydała mu się najlepszym rozwiązaniem. Przynajmniej na razie.

Na zewnątrz kontenera stało krzesło. Widać nie całą zmianę spędzano w środku, a może to Sara ustawiła je tutaj z dala od tej zawszonej mordy. Saleh usiadł na nim. Napił się wody podanej przez dziewczynę. Resztę z garnuszka wylał na piach. - Nic z tego nie zostanie - kciukiem wskazał za siebie. - Nie twoja sprawa. - Macie samochód? - już bez dalszych ceregieli zadał pytanie. - Tamten czerwony hyundai, bo co? Faktycznie, na zaimprowizowanym parkingu przed bramą stało kilka wozów, w tym i zakurzone czerwone auto, tak podniszczone, że trudno było rozeznać, jakiej marki. - Tak pytam. Droga do miasta daleka... Jakieś niejasne przeczucie odbiło się w twarzy tamtego, bo cofnął się o krok i rozejrzał. Akurat nikogo nie było w pobliżu. Saleh błyskawicznie wstał i wepchnął grubasa do wnętrza kantorka. Wysoki próg podciął urzędnikowi nogi. Siadł na tyłku z głuchym odgłosem blach. Cios kolanem w twarz go oszołomił. Poprawka wyszła lepiej. Głowa uderzyła z łomotem o bok szafki ubraniowej. Osobiście nie lubił takich rozwiązań, ale czas subtelności już dawno minął. Sprawdził kieszenie leżącego w poszukiwaniu kluczyków. Są. To dobrze. Podrzucił je do góry i schował we własnej kieszeni. - Co z nim? Pytanie Sary poruszyło niebezpieczny dylemat. Zostawić ogłuszonego, by wyjawił wszystkim, jakim wozem odjechali, czy też sięgnąć po ostateczny argument? Zawahał się. - Bierzemy go. Decyzja, przynajmniej na razie, wyglądała na rozsądną. Zniknięcie jednego z pracowników to nie to samo co znalezienie zwłok. Zresztą sami obserwowali ucieczkę co najmniej kilkunastu osób. Zanim ochrona dojdzie do siebie, upłynie przynajmniej parę godzin. Dźwignęli bezwładne ciało za ramiona ku górze i powlekli na zewnątrz. - Waży tonę - ktoś słabszy od Sary nie dałby rady. Nogi żłobiły koleiny w piachu, a głowa byłego już zastępcy kierownika bezwładnie opadła w dół. Jeszcze kawałek i zapakują się wszyscy do hyundaia. Saleh zacisnął zęby. Targanie tych zwłok było trudniejsze od podłożenia wskaźnika. Że też nie mogli trafić na jakiegoś ascetę. Podeszli do bramy. Teraz będzie najgorsze.

Strażnik wyglądał na zdezorientowanego. Wiedział jedynie to, co widział, mały wycinek ogólnej, nie najlepszej sytuacji. - Mamy rannego - wysapał Saleh, nawet na chwilę nie zwalniając kroku. Strażnik ruszył w ich stronę. Szykowały się nowe kłopoty. Dwieście siedemdziesiąt metrów nad nimi przemknęła para izraelskich F-16. Huk silników zagłuszał wszystko. Wartownik przyklęknął na jedno kolano, a z jego AK-47 poszybowała w niebo niecelna seria. Pewnie zapomniał, że do samolotów należy strzelać z wyprzedzeniem. Przyspieszyli, na ile mogli. Kawaleria przybyła w ostatnim momencie. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD ELEKTROWNIĄ JĄDROWĄ W BUSZEHRZE - IRAN | 14 sierpnia Plan wcale nie przewidywał, że sufy zaatakują irański reaktor pociskami GBU-10 Paveway II z tak niskiego pułapu. Te samoloty miały raczej wiązać i dezintegrować obronę przeciwlotniczą, niż uderzać w główny cel. Jednak zupełnie niespodziewanie dwóm F-16 przyszło wykonać decydujący nalot, w miejsce zdziesiątkowanych raamów. Izraelscy piloci zeszli nisko, niespełna sto metrów nad ziemię i zatoczyli półokrąg od wschodu. Na tej wysokości byle operator zestawu ziemia-powietrze Igła-1 mógł posłać rakietę prosto w dyszę ich silnika. Nie płacono im jednak za unikanie ryzyka. Wprost przeciwnie. Dlatego byli najlepsi. Dziesięć kilometrów przed obiektem poderwali maszyny nieco w górę. Słaba wiązka laserowa została uchwycona. Przypominało to trochę scenę ataku na Gwiazdę Śmierci w Gwiezdnych wojnach, w której kiedy piloci lecący tunelem nie mogli wykonać żadnego manewru, oczekując, aż będą mogli wystrzelić rakiety. - Uwaga. Ziemia z tej wysokości wyglądała jak bura smuga, na której nie dawało się uchwycić żadnych szczegółów. - Teraz! Cztery naprowadzane desygnatorem laserowym latające bomby poszybowały łagodnym łukiem w dół. Prawie tona materiałów wybuchowych zniszczyła reaktor w straszliwej eksplozji. Nie miejscu powstał lej o głębokości dwudziestu i średnicy pięćdziesięciu metrów. Radioaktywne paliwo zostało wyrzucone w przestrzeń, powodując natychmiastowe skażenie najbliższej okolicy. OKOLICE BUSZEHRU - IRAN | 14 sierpnia Wszystko dobiegło końca równie szybko, jak się zaczęło. Sierżant Wasilij Strogonow, pełen obaw, uruchomił radar. Kilka dalekich ech pośpiesznie usuwało się z zasięgu S-400, opuszczając skażoną

strefę, ale i tak w powietrzu wciąż było tłoczno. Co najmniej dziesięć nowych irańskich odrzutowców wchodziło w rejon niedawnej bitwy. Dlaczego wcześniej nie oberwał żadną rakietą, stanowiło dla niego zagadkę. Prawdopodobnie w ostatnim momencie wyłączył radar i dlatego ocalał. Wytarł spocone dłonie o spodnie i wyszukał uciekających Izraelczyków. Jeszcze jeden 48N6E3 tkwił w wyrzutni. Odblokował przycisk i odpalił rakietę. Teraz mogą mu co najwyżej skoczyć. Porucznik Amos Betser z grupy osłonowej na F-15D był zachwycony jak nigdy. Zestrzelił co najmniej dwa irańskie samoloty na pewno i trzeci przypuszczalnie. Miał wszelkie zadatki na zostanie asem wśród pilotów. Wystarczy jeszcze jedna podobna okazja i tak się stanie. Nigdy w to nie wątpił. - Czerwona Piątka, masz rakietę na ogonie - słowa operatora latającego radaru E-2C Hawkeye ocuciły Amosa. Chwilka dekoncentracji i byłoby po nim. W myślach skarcił sam siebie. Wystrzelił dipole i wyrwał ostro w górę. Goniący Betsera pocisk SAM, będący na granicy zasięgu, zareagował jednak bezbłędnie. Ominął cele pozorne i pognał za eaglem, aż osiągnął kres swych możliwości. Samozniszczenie nastąpiło sto metrów za samolotem. Odłamki rozsypały się w powietrzu na wszystkie strony. Tylko jeden z nich, wielkości pinezki, trafił w maszynę porucznika. Betser nawet tego nie poczuł. Wszystko grało. Przynajmniej na razie. Rozdział XIII OŚRODEK RZĄDOWY W JEKATERYNBURGU - ROSJA | 14 sierpnia Władimir Władimirowicz Putin odemknął lewą powiekę i zaraz zamknął ją z powrotem. Wczorajszy wieczór nieco się przedłużył. Właściwie płynnie przeszedł w ciemną noc i wczesne godziny poranne. Poza tym, że Putinowi bardzo chciało się pić, funkcjonował w miarę sprawnie. - Panie prezydencie - szef ochrony stał przy łóżku z zażenowaną miną. - Jeżeli to nie koniec świata, to daj mi spokój - tak bardzo pragnął snu, że jakiekolwiek inne sprawy mało w tym momencie go obchodziły. - Prawie. Pełna świadomość wróciła bardzo szybko. - Mów. - Lepiej niech pan wysłucha naszych generałów. - Za minutę... Czterdzieści pięć sekund później Władimir Władimirowicz w bordowym szlafroku na pidżamie wyszedł do czekających oficerów.

Zapadł się w fotelu, czekając, aż steward naleje kawy do finezyjnej filiżanki. Reszta zebranych stała. Upił łyk i podziękował stewardowi. Spośród trójki wojskowych generał Anatolij Iwaszyn był najwyższy stopniem. Przyglądając się prezydentowi, w myślach ubierał w słowa to, co miał do przekazania. Przyzwalający ruch dłoni pozwolił na pierwsze oświadczenie. - Mamy poważny kryzys. - Znowu Jankesi? - Tym razem nie... Informacje były skąpe. Właściwie jedynie nalot na pewno był faktem. Cała reszta to spekulacje. Dopił kawę i odstawił filiżankę na spodek. Brodę podparł na dłoniach, rozważając implikacje tego, co się stało. Żydzi zdecydowanie podbili stawkę. Ciekawe, czy Waszyngton o tym wiedział, czy też dowie się o wszystkim z porannego serwisu informacyjnego. Nalot na Buszehr i związany z tym kryzys niewiele go obszedł, chociaż niósł ze sobą kilka nad wyraz ważnych korzyści dla Rosji wikłał Stany Zjednoczone w kolejną wojnę, czego Władimir Władimirowicz był pewien, oraz powodował wzrost cen surowców. Im więcej zamieszania nad Zatoką Perską, tym lepiej dla Moskwy. Przestraszona Europa wisiała na jego pasku, właściwie na rurach przesyłowych, bo tylko on mógł nacisnąć guzik. Poza tym zyskiwali jeszcze coś: czas. Czas potrzebny na modernizację, do której w końcu musieli się zabrać. I jeszcze jeden mały szczegół. Dla obu stron staną się cennym sojusznikiem. Stojąc po stronie Izraela i Ameryki, będą mogli złapać za mordę wszystkich niepokornych muzułmanów stanowiących zagrożenie dla Rosji. Już nie tylko Kaukaz, ale cała Azja Środkowa huczała od strzałów. Z drugiej strony sojusz z państwami muzułmańskimi też był nie do pogardzenia i otwierał całkiem nowe możliwości. - Wracamy do Moskwy. BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 14 sierpnia Burza zbierała się nad Gabinetem Owalnym jak huragan Katrina nad Nowym Orleanem w 2005 roku. - Może pan przysiąc, że nic o tym nie wiedział? - prezydent Barack Obama zmierzył generała Wilsona, przewodniczącego Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, wzrokiem rozdrażnionego aligatora. - Sam jestem zaskoczony, panie prezydencie. To zdarzyło się po raz pierwszy. Zrobili to za naszymi plecami. - A ty, Gary? Jakieś nieformalne kanały? - Gdybym wiedział, pierwszy bym o tym zameldował - obłudnie zapewnił Craig. - Przyłożyli nam lufę rewolweru do skroni i czekamy, kiedy padnie strzał - Hillary zawsze dosadnie

potrafiła określić motywy kierujące światowymi graczami. Niespodziewane zebranie wymusiło co najmniej kilka przesunięć w planie dnia Baracka Obamy. Komisja Rolnictwa, podobnie jak wywiad dla „USA Today" zupełnie wypadły z programu. Spotkanie z sekretarzem generalnym ONZ wisiało na włosku, tak samo jak wizyta ministra spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii. Nie odwołano ich z jednego zasadniczego powodu. I sekretarz generalny ONZ, i Brytyjczyk mogli pomóc określić dalszy kierunek postępowania. Bez szerszego poparcia Waszyngton stawał się tylko jednym z kilku zainteresowanych ośrodków spoglądających na wydarzenia na Bliskim Wschodzie przez pryzmat własnych interesów. I to wcale nie najmocniejszym. - Dlaczego nam to zrobili? - To samodzielne państwo, nie musi nikogo pytać o zgodę - osadził go Gary Craig. - Pieprzysz, Gary - skwitował prezydent. - Jesteśmy ich sojusznikiem, sponsorem i protektorem. - Zrobili głupio - powiedziała Hillary. - Zależy, jak na to spojrzeć. Może nie chcieli wikłać nas w następny konflikt. W Iraku i Syrii, kiedy w 2007 zbombardowali domniemany reaktor, udało się bez pudła. Sprawa sama przyschła. - Sądzisz, że tym razem też tak będzie? - Nie wiem - szczerze wyznał Gary. Wszystkie agencje wywiadowcze były dopiero na etapie zbierania informacji. Izrael jakoś nie kwapił się z odtrąbieniem sukcesu. Teheran również zachowywał powściągliwość i ograniczył się do suchego komunikatu o samym nalocie. Zresztą, z tego, co wiedzieli, akcja jeszcze nie została ukończona. Samoloty nie powróciły do baz, wciąż pozostając w powietrzu. - Obojętnie, powiedzieli czy nie. W obu przypadkach stawia nas to w fatalnym świetle. Albo jesteśmy wspólnikami w zbrodni, albo nic niewiedzącymi frajerami - Wilson na wieść o nalocie mało nie dostał apopleksji. Nie znosił nie wiedzieć. Dowiadywać się na końcu to może zdradzany mąż. I to nie taki, który funduje żonie co roku zabawki za miliard dolarów. - Ja ich rozumiem. Niekoniecznie popieram, ale rozumiem - doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego skupił uwagę wszystkich. - Odpowiedzieli na prowokację. Nikt zostawia bez odpowiedzi ostrzału rakietami balistycznymi swojego terytorium. Zwłaszcza oni. Utajnili maksymalnie odwet, biorąc wszystko na siebie. Obojętnie, jaki rezultat by nie osiągnęli, inni są kryci. Mówię tu głównie o nas. To wszystko rozumiem, ale jakie to przyniesie skutki - Gary bezradnie rozłożył ręce - nikt nie wie. - Jak na razie idzie ku gorszemu - prezydent wziął z talerza przygotowane w kuchni kanapki i ugryzł kawałek pełnoziarnistego chleba z twarożkiem i sałatą. Wypady do McDonalds'a czy Burger Kinga zostały zawieszone po tym, jak lekarze gruntownie przebadali Baracka Obamę i wydali kategoryczny zakaz podobnych rozrywek. W końcu miał już swoje lata. Smażony żółty ser bądź frytki były dla

niego tak samo zabójcze jak promieniowanie uwolnione z wnętrza reaktora w Buszehrze. - Jerozolima, Egipt, Iran. Ciąg przyczyn i skutków - Hillary przyłączyła się do posiłku prezydenta. Jej wyniki akurat były niezłe, po prostu wolała dietę niskotłuszczową od cholesterolowych frykasów. Dokąd nas to zaprowadzi? - Na... - Gary'emu przypomniała się jedna z europejskich nekropolii, zdaje się gdzieś w Polsce, ale ugryzł się w język. On wolał wypić kawę, zamiast jeść. - Nie sądzę, byśmy musieli długo czekać na opowiedz muzułmanów. To kwestia najwyżej paru dni. - Może sami Izraelczycy dadzą radę? - Oby. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD MORZEM CZERWONYM | 14 sierpnia Przesunął w przód manetkę ciągu, chcąc zwiększyć szybkość. F-15, zamiast skoczyć w przód, wciąż poruszał się ospale, ignorując polecenia porucznika Amosa Betsera. Spróbował jeszcze raz - z takim samym rezultatem. Zbiorniki samolotu były pełne mniej więcej w trzech czwartych, więc to nie kwestia paliwa. Co w takim razie? Pierwszy problem pojawił się już nad Morzem Arabskim, co okazało się sygnałem jeszcze nie do końca zidentyfikowanej usterki. Zamiast ciągu powyżej 10,6 tysięcy kG eagle osiągał najwyżej siedem tysięcy kG. Że też kłopoty dopadły go właśnie tutaj. Jakieś 15 mil po prawej widział żółtą połać Półwyspu Arabskiego. Trzy minuty temu minęli właśnie Mastabah, niedługo dolecą do Dżuddy. Stamtąd już tylko jeden krok. Lepiej dolecieć powoli niż wcale. - Tu Czerwona Piątka - zameldował przez radio. - O co chodzi? - Kłopoty z silnikiem - nie wdawał się w szczegóły. - Jeszcze coś? - Na razie nic więcej. Słońce na bezchmurnym niebie oślepiało. W przeszklonej kabinie siedział niczym na patelni; gdyby nie przeciwsłoneczna przysłona lotniczego hełmu, uszkodziłby wzrok jak nic. - Uwaga, do wszystkich, mamy towarzystwo. Jakie znów towarzystwo? O co chodzi? Pośpiesznie sprawdził stan uzbrojenia. Pozostał jeden sidewinder oraz działko M61A1 z zapasem prawie tysiąca nabojów. Eagle był potężny, ale co z tego, skoro właśnie teraz nie miał prawie żadnej skutecznej broni. Ciekawe, kogo diabli niosą?

- Od wschodu zbliżają się Saudyjczycy. Pięćdziesiąt mil. Nadzorujący powracające dywizjony samolot AEW nadal pełnił służbę, kontrolując obszar w promieniu kilkudziesięciu mil od izraelskiego zgrupowania. Tutaj powinni być w miarę bezpieczni. Zresztą eskorta czekała trochę na północ od Dżuddy. Jeżeli te żałosne dranie mają niecne zamiary, to trochę za późno na ich realizację. Jak już kiedyś powiedział jeden z arabskich książąt: dwa kraje nie mają racji bytu: Iran i Izrael. Czyżby po zredukowaniu potencjału Iranu przyszła kolej właśnie na nich? Wszystko możliwe. Czerwona kontrolna lampka zapaliła się na tablicy przyrządów sekundę potem - zgasł lewy silnik. To jeszcze nie powód do paniki, ale zaczyna się robić nieciekawie. To nie F-16, da radę. Dociągnie na jednym, byle tylko na tym skończyły się problemy. Nieprzyjemne szarpnięcie rzuciło maszynę porucznika w bok. No nie! - Czerwona Piątka, co z tobą? - kłopoty Amosa zostały już zauważone. - Lewy silnik nie pracuje - samolot podskoczył w górę jak samochód na ulicznym garbie, kiedy fragment fartucha dyszy uderzył w poziomy statecznik. - Zredukuj prędkość - rozkaz dowódcy dywizjonu tchnął rutyną. Zwolniwszy, zobaczył, jak pozostałe eagle oddalają się od niego z ponaddwukrotną prędkością dźwięku. - Czerwona Siódemka i Czerwona Ósemka, zostańcie do eskorty. Dwa F-15 wykonały zwrot przez skrzydła, jeden w prawo, drugi w lewo, i wyszły poza formację, zataczając łuk do tyłu. - Saudyjczycy trzydzieści mil - głos operatora z hawkeye'a przypominał metronom. Arabskie F-15 były teraz bliżej od nadciągających z północy Izraelczyków. Jeżeli Saudyjczycy zaatakują w tej chwili, zdziesiątkują dywizjon, rozerwą ich na strzępy. Żałował jednego. Chciał pójść wtedy na akcję z Altschulerem. Nadać życiu sens. Zamiast tego pozostał w jednostce, czekając, aż Aman dobierze się do jego skóry. To zadziwiające, ale nic 0 nim nie wiedzieli. Przesiedział tydzień jak na szpilkach, gotów palnąć sobie w łeb. Kompletnie nic się nie stało. Odetchnął dopiero przed atakiem na Buszehr, ale za to zupełnie niespodziewanie dostał nową szansę. Dokonał w pamięci kilku obliczeń. Szybkość, wysokość 1 kurs. Paliwa miał dość. Gorzej z manewrowaniem. Wolant zareagował nadspodziewanie dobrze. Położył maszynę na nowy kurs! - Czerwona Piątka, co robisz? - eskorta natychmiast zauważyła zmianę. - Uszkodzenie steru - rozpaczliwie potrzebował czasu.

- Amos, kurwa, wracaj z powrotem na poprzedni kurs! - Nie mogę. - Stery masz w porządku. - Drążek się zaciął. Maszyna Amosa rozpoczęła schodzenie łagodnym łukiem w dół. Nos F-15 celował obecnie prosto w Mekkę. 6 DYWIZJON KRÓLEWSKICH SAUDYJSKICH SIŁ POWIETRZNYCH -PRZESTRZEŃ POWIETRZNA ARABII SAUDYJSKIEJ | 14 sierpnia Od zaciskania dłoni na wolancie kapitanowi Saidowi zdrętwiały mięśnie przedramion. Odetchnął głęboko pod maską tlenową, rozluźnił uchwyt, dodatkowo redukując szybkość F-15. Już nie potrzebował tak pędzić. Izraelczycy zmierzali pospiesznie w kierunku własnego terytorium, nie wiedząc, jakiej reakcji mogą się spodziewać ze strony Saudyjczyków. Gorącego powitania? Na pewno nie po tym, co zrobili ich braciom w wierze, chociaż Persowie to parszywi szyici, uparcie trzymający się swych herezji. Jedynymi prawdziwymi obrońcami wiary byli oni. To tutaj Prorok przyszedł na ziemię i doznał objawienia, to tutaj... Said zerknął na radar. O ile większa część Żydów znikała poza zasięg maszyn y kapitana, o tyle trzy oznaczone na ekranie punkty wolno, bo wolno, ale obierały kurs w głąb terytorium królestwa. Jakieś dodatkowe zadanie do wykonania? Jakby tego, co zrobili, było mało... Królewskie Saudyjskie Siły Powietrzne ochłonęły trochę za późno. Oczywiście, zaobserwowano przelot w drodze nad Buszehr, ale nie zrobiono nic, by przeszkodzić przygotowanym na wszystko Żydom. Niech wpierw się wykrwawią, osłabiając przy okazji Irańczyków. Perskie psy były tyle samo warte co żydowskie szakale. Są. Trzy punkciki, ledwie widoczne na tle przyboju, poruszające się równolegle do linii brzegowej pięćset metrów nad powierzchnią wody. - Zero Jeden Osiem Pięć do kontroli. Jak mnie słyszycie? - Głośno i wyraźnie. - Zidentyfikowałem trzy cele, zmierzają nad... - Saidowi zabrakło nagle słów. - Zero Jeden Osiem Pięć, powtórz, co widzisz - zarządził kontroler. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD MORZEM CZERWONYM | 14 sierpnia Jeszcze dwadzieścia minut i będą bezpieczni, chociaż pojęcie bezpieczeństwa w

Izraelskich Siłach Powietrznych to rzecz względna. I to bardzo. Jeżeli wypuścili złego dżina z butelki, to po nich. Mieli za dużo wrogów i za mało przyjaciół. Właściwie to przyjaciół nie mieli wcale. Najdalej za trzy minuty znajdą się pod parasolem ochronnym własnych samolotów wysłanych z Izraela do eskorty, w pełni gotowych do odpowiedzi na każdy atak. Ledwie wysiądzie z kabiny, rozpocznie się cała poakcyjna procedura - przesłuchanie, analizy, ewentualne szukanie winnych. Przecież zawsze mogło pójść lepiej. - Czerwona Siódemka do dowódcy. - Czerwona Siódemka, tu dowódca, czego chcesz? - prawie zapomniał o pozostawionej gdzieś z tyłu uszkodzonej maszynie. - Czerwona Piątka nie odpowiada. Czerwona Piątka? Który to? Aaa... Betser. Dobry pilot, tylko trochę porywczy. Zdaje się, że dzisiaj nieźle dawał sobie radę. - Co z nim? - Dokładnie nie wiemy, ale leci nad Mekkę - wyprany z emocji głos Ezry Goldberga przeszył świadomość pułkownika Aarona Evena przeczuciem nieszczęścia. Ściągnął drążek do siebie i wzbił maszynę pionowo w górę, przechodząc stopniowo na powrotny kurs. Tak rozdarty wewnętrznie nie był jeszcze nigdy. Po tym, co zrobili, pojawienie się w okolicach najświętszego miejsca islamu oznaczało wyrok śmierci na kraj. Myśliwiec Evena skoczył z maksymalną szybkością dopalaczy, jednocześnie pułkownika nawiedziła świadomość, że jest za późno. - Ezra... - Tak, pułkowniku. - Co robi Betser? - Przed chwilą pomachał do nas ręką. Niezły tupet, jak na kogoś, kto chce wysadzić świat w powietrze. - Zestrzelcie go. I to natychmiast! - wydał polecenie Even. 6 DYWIZJON KRÓLEWSKICH SAUDYJSKICH SIŁ POWIETRZNYCH -PRZESTRZEŃ POWIETRZNA ARABII SAUDYJSKIEJ | 14 sierpnia Co ci cholerni Żydzi robią? Jeszcze im mało? Zdaje się, że wahabici mają całkowitą rację - nie można ufać nikomu, kto depcze święte zasady wiary.

Wyświetlacz HUD wskazał cel - lecącą z przodu izraelską maszynę coraz głębiej wchodzącą w przestrzeń Arabii Saudyjskiej. Wybrał uzbrojenie: naprowadzany termicznie AIM-9 Sidewinder będzie w sam raz. Usta pod maską tlenową ułożył w krótką modlitwę: - Niech Allah pewnie prowadzi pocisk prosto do... Modlitwa została wysłuchana. Lecący dwieście metrów za Betserem F-15 wypluł z 20milimetrowego działka serię stu pocisków, odstrzeliwując uszkodzonej maszynie prawe skrzydło. Eagle runął momentalnie ku ziemi, ciągnąc za sobą smugę szarobiałego dymu. Pociski ze zubożonego uranu okazały się równie zabójcze jak rakiety. Kadłub i pionowe stateczniki poleciały w jedną stronę, drugie skrzydło wyrwane ze sworzni przełamało się na pół, a nos złamał pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Klasyczna jeszcze przed sekundą, rasowa sylwetka uległa momentalnej transformacji w powyginaną stertę aluminium. Kapitan Said nie zauważył za to jednego. Gdy przekierowywał sidewindera na kolejny izraelski odrzutowiec, poza polem jego widzenia znalazła się biała czasza spadochronu i swobodnie opadająca sylwetka pilota. Dla saudyjskiego lotnika akcja wciąż jeszcze trwała. AIM-9 uchwycił nowy obiekt i gładko zszedł spod skrzydłowego pylonu. Izraelczycy nie czekali dłużej. Cieplne pułapki i uniki to wszystko, na co było ich stać. Dziwne, ale nie odpowiedzieli własnymi rakietami, pośpiesznie odchodząc na północny zachód. Nie gonił ich. Nie miał powodu. Rozkazy Saida zastały ściśle określone, a w misternej układance sił w regionie Izraleczycy będą mieli jeszcze mnóstwo okazji, by utracić własne maszyny, i to niekoniecznie w walce z Królewskimi Saudyjskimi Siłami Powietrznymi. JEROZOLIMA - IZRAEL | 14 sierpnia Kolejnej narady nawet nie trzeba było zwoływać. Cały gabinet premiera, łącznie z nim samym, właściwie nie opuszczał siedziby rządu w oczekiwaniu na najnowsze raporty o skutkach nalotu na reaktor w Buszehrze. Oprócz członków gabinetu na sali obecny był też pełnomocny ambasador USA Jack Travis, zajmujący wygodny fotel obok szefa rządu. Zasadniczo w polityce urazy nie powinny mieć znaczenia, ale Travis właśnie taki żal w sobie nosił. Osobiście rozumiał znaczenie tajemnicy, ale tak poważna akcja poza plecami sojusznika? Ten świat zdecydowanie schodził na psy. Ufać nie można już nikomu. - Można powiedzieć, że odnieśliśmy sukces. Hmm... - premier chrząknął, odblokowując zaciśnięte gardło. - Prawda? Ostrożność szefa rządu miała swoje uzasadnienie. Lepiej wcześniej sprawdzić nastroje i układ sił we własnym gronie. - To bardzo odważne podejście - nie wiedzieć czemu szef Mossadu przyjął na siebie rolę wyroczni. Pewnie dlatego, że wszyscy byli przekonani o nadzwyczajnych zdolnościach Aviego Bermana. Nie należał do gabinetu, co nie przeszkadzało mu brać udziału w co ważniejszych nasiadówkach. - Taka jest pana opinia?

- Nie tylko moja, panie premierze. Generał Berkowitz wytłumaczyłby to panu lepiej. Niestety, jest w szpitalu. Zanim wyjdzie, trochę tam poleży... Stan głównodowodzącego budził poważną troskę u większości zgromadzonych. Był dla nich j ak opoka, jak jedyny stały punkt w chaosie, a padł niczym przeżarte przez korniki drzewo podcięte wprawną ręką drwala. - Proszę o konkrety - wykrztusił premier. - Jeszcze nie mamy wszystkich danych - odpowiedział Berman - analizy dopiero trwają. Lotnictwo nie wypowiedziało się do końca, oni również dopiero zbierają informacje, ale jedno nie ulega wątpliwości - spojrzenie ministrów zawisło na ustach szefa Mossadu. - Po raz pierwszy w swojej historii daliśmy ciała. - No co pan wygaduje - obruszył się premier. - Nikt nie pytał nas o zdanie. Armia niespodziewanie uznała, że wie wszystko najlepiej, tak? szefowi Mossadu odpowiedziała głucha cisza. - Jak pokazały wydarzenia, nie zawsze tak jest. Wystarczyła byle analiza środków i potencjału Iranu, by wykazać, nazwijmy to, średnie przygotowanie do wojny. Podkreślam: średnie przygotowanie do akcji zaczepnej. W obronę zainwestowali trochę więcej. Obecnie to my, zresztą jak zwykle, okazaliśmy się agresorami, a oni niewinnymi barankami. Zyskaliśmy niewiele, można powiedzieć, że nic. - Z tą oceną akurat się nie zgodzę. - Bo co, zdymisjonuje mnie pan jak ministra obrony? - Bermanowi było już wszystko jedno. Zawsze słynął z ciętego języka i nieowijania niczego w bawełnę. Może dlatego zajmował stanowisko od lat. - Nasze straty były... są - poprawił się natychmiast premier - niewspółmierne wobec faktu zniszczenia reaktora. - Straciliśmy osiem maszyn oraz jedenastu pilotów i nawigatorów - cicho powiedział zastępca Berkowitza generał Zvi Uretzky. - Od lat na żadnym polu bitwy nasze lotnictwo nie doznało takiej porażki - szef sztabu wbił spojrzenie w Bermana. O incydencie w pobliżu Dżuddy wiedzieli na razie nieliczni, a premier pewnie dowie się ostatni, jak żona o wyskokach niewiernego męża. Niedługo mu o tym powiedzą, ale jeszcze nie dziś. - To połowa dywizjonu, panie premierze, o ludziach nie wspomnę. - Będę się upierał, że było warto. - Jedynie w pana wyobraźni. Dyskusja zdecydowanie nie zmierzała w pożądanym przez premiera kierunku. Chciał odtrąbić zwycięstwo, ale z tego, co widział, wszyscy nagle uznali je za klęskę. Jeszcze niedawno tak się palili do stanowczych reakcji. „Musimy dać odpór", „Nie możemy pozwolić", „Zetrzemy ich w pył", „Pana bierność, premierze, stwarza dla nas największe zagrożenie". A gdy wyszło nie całkiem tak, jak się

odgrażali, to winien okazał się premier. - No nie, panowie, skąd takie minorowe nastroje - nieco zbyt jowialnie rozpoczął kolejny wywód, jednak ponure spojrzenia najwyższych urzędników mówiły same za siebie. - Jeżeli panowie uważają, że jest źle, proszę powiedzieć to wprost. Izraelski minister spraw zagranicznych przekrzywił głowę w bok. W tej pozie we własnym mniemaniu wyglądał na mądrzejszego - Uważam, że na obecnym etapie zagrożenie jest tylko trochę większe niż zwykle. - Minęła dopiero dziesiąta trzydzieści rano, panie ministrze. Na odpowiedź przyjdzie zaczekać do południa. - Nieco medialnego szumu. - Podobnie jak większość, myli pan kilka podstawowych faktów - szef Mossadu odnosił niekiedy wrażenie, że rozmawia z ludźmi mającymi na uwadze wyłącznie własne interesy. Minister spraw zagranicznych zaliczał się do nich na pewno. - AlDżazira i AlArabija rozerwą nas na strzępy, co do tego nie mam wątpliwości. Arabskie media pójdą ręka w rękę z ulicznym motłochem. Będą palić pańskie kukły, panie premierze, ale to nie ci sfanatyzowani ludzie nam zagrażają. Nawet dziesięć milionów żołnierzy z pospolitego ruszenia nie jest w stanie zrobić nam większej krzywdy. Zagrażają nam państwa. To one mają potencjał i możliwości. - Iran jest daleko. - Zależy, jak na to spojrzeć. Pierwsze pociski balistyczne, które w nas wystrzelono, stanowią najlepszy tego dowód. Do tego dochodzi sojusz Iran-Syria-Turcja i wielka niewiadoma na granicy z Egiptem. I proszę nie mówić, że sobie łatwo z nimi poradzimy, bo tak nie będzie. - Przemawia przez pana czarnowidztwo. W dodatku to nie ja uważam, że na wszystko najlepsze jest prewencyjne bombardowanie. Niezręczna cisza zapadła nad stołem. Polityka mogła być dobra albo zła, ale zawsze decyzje podejmowano, mając na uwadze dobro państwa. Podstawowa zasada brzmiała -potrzeba nam jedności. Jednak zawsze tam, gdzie są politycy, frakcyjne gierki stają się faktem. - Panowie, rozumiem stanowisko, jakie reprezentuje pan Berman. Jego ocena sytuacji niejednokrotnie ratowała nasze tyłki przed wpadnięciem w bagno. Wkład jego instytucji w bezpieczeństwo kraju uważam za niepodważalny. Wszyscy jesteśmy w tym zgodni, ale w tym momencie dochodzimy do... no, właśnie - premier nie potrafił znaleźć odpowiednich słów -spraw dotyczących żywotnych interesów naszego państwa. Zniszczyliśmy reaktor. Dobrze czy źle, to obecnie kwestia drugorzędna. Usunęliśmy w ten sposób widmo atomowego Holokaustu. I to jest sukces - uśmiech powrócił na usta szefa rządu. - Wymierny. - Rozdrażnienie Irańczyków to też sukces. Wymierny - ostatnie słowo przełożony wszystkich

szpiegów wypowiedział powoli i dobitnie. - Pan jak zawsze pozostaje przy swoim. - Taką mam pracę. Głód nikotyny zaczął dawać się Aviemu we znaki. Cygaro schowane w wewnętrznej kieszeni marynarki przyciągało jak magnes. Najchętniej rozkoszowałby się nim teraz w zaciszu własnego gabinetu przy bulwarze Króla Saula. Wśród urzędników zasiadających przy konferencyjnym stole potrafił wskazać jeszcze czterech namiętnych palaczy z utęsknieniem oczekujących końca spotkania. Co najmniej jeden z nich miał raka płuc we wczesnym stadium. Oznaczało to jedno: koniec z papierosami. Chyba że okaże się na tyle twardy, by powiedzieć „nie" lekarzom i żonie i zaraz po chemioterapii powróci do nałogu. Życie jest niesprawiedliwe. Zawsze takie było. Premier zachowywał się jak zagubiony w lesie chłopczyk i niewiele rozumiał. Od początku zalatywał lewactwem. Te ugody i nie do końca przemyślane ustępstwa na rzecz Palestyńczyków... Ustępstwa są dobre, kiedy odnosimy z nich korzyści, a w przypadku premiera i obecnego rządu tak nie było. - Chce pan coś jeszcze powiedzieć? Berman uniósł spojrzenie ponad stołem. - To nie moja działka - zastrzegł na początku - ale pragnę zauważyć, że wojsko zostało pozbawione kierownictwa. - Porozmawiam osobiście z Ehudem Loewem, poproszę go o powrót. Nie powinien odmówić - w słowach szefa gabinetu zabrzmiała skrucha. - Wspaniale. - Proponuję zrobić przerwę - premier popatrzył na zegarek. - O szesnastej spotkajmy się ponownie. Może sytuacja wyklaruje się na tyle, że podejmiemy konkretne decyzje. Przeciętnemu widzowi kanałów informacyjnych wydawało się, że z każdą upływającą minutą i godziną tego dnia wydarzenia nabierają tempa. Najbardziej aktywny oczywiście okazał się rząd w Teheranie, wydając kolejne oświadczenia. Wielkie militarne zwycięstwo ogłoszone przez Mahmuda Ahmadineżada blakło przy oczywistych i niepodważalnych faktach - elektrownia jądrowa w Buszehrze została zniszczona i najbardziej nawet górnolotne słowa nie potrafiły tego zmienić. Oczywiście liczba zestrzelonych izraelskich samolotów z początkowych ponad czterdziestu po paru godzinach narad i komentarzy zaczęła zmierzać ku rozsądnym propagandowo trzydziestu zniszczonym na pewno i jeszcze pięciu, które jakoby miały spaść do morza. W telewizji pokazywano szczątki wciąż tych samych trzech maszyn i żaden specjalista nie dał się nabrać na tak jawne oszustwo. Wszelako ulica, jak to łatwo było przewidzieć, rządziła się prawami niekoniecznie związanymi z logiką. Przez świat islamu przetoczyły się dwie zasadnicze fale uniesienia. Pierwsza zgodnie z irańską propagandą ogłosiła zwycięstwo i pogrążyła się w czymś w rodzaju muzułmańskiej fiesty. Druga, równie popularna, nawoływała do zemsty i

udziału w świętej wojnie. Bogatsze kraje, takie jak Emiraty, jak również te żyjące w głównej mierze z turystyki, wybrały karnawał. Bardziej ortodoksyjne, na czele z Turcją i Pakistanem, wolały tę drugą opcję. W Europie i Stanach Zjednoczonych zachowywano daleko posuniętą powściągliwość, skupiając uwagę na nieco odmiennych kwestiach. Trochę niespodziewanie wzrosło zainteresowanie komunikatami meteorologicznymi. Niepokój zwykłych obywateli bardziej niż reperkusje polityczne budził obłok radioaktywny. Organizacje i stowarzyszenia proekologiczne natychmiast podchwyciły temat. Kwestia skażenia zaczęła dominować w przekazach i komentarzach, pozostawiając powód ataku zupełnie na uboczu. W połowie dnia wydawało się, że państwa muzułmańskie są zjednoczone jak nigdy dotąd. Podziały przestały być tak istotne. Religia scementowała świeckie, religijne i wojskowe reżimy, wypełniając medialną przestrzeń niezrozumiałym dla większości Europejczyków i Amerykanów jazgotem - gróźb, nawoływań i pomówień. Wspólny islamski blok rósł w siłę, ku zaskoczeniu takich osób, jak premierzy Francji czy Włoch. Balon pękł mniej więcej o piętnastej, kiedy to w Saggez Abbad w północnozachodnim Iranie eksplodował wypełniony prawie stu pięćdziesięcioma kilogramami trotylu samochódpułapka ustawiony pod tamtejszą komendą policji. Fasada budynku runęła na ulicę, grzebiąc dwudziestu siedmiu policjantów, urzędników i interesantów. O zamach natychmiast oskarżono Kurdów, zarzuciwszy im niewdzięczność i propagowanie terroryzmu. Godzinę później inna skrajna grupa, Ludowi Mudżahedini, ostrzelała patrol Strażników Rewolucji przy granicy z Afganistanem. Mit wspólnego frontu przeciw Żydom i krzyżowcom okazał się zwykłą farsą, czego też życzliwi dziennikarze i redaktorzy nie omieszkali wypomnieć w komentarzach ciągnących się od samego rana. Rozdział XIV MINISTERSTWO OBRONY, KAIR - EGIPT | 16 sierpnia O ile nowy mundur prezentował się na majorze Omarze Fadili nad wyraz dobrze, o tyle twarz oficera nosiła ślady pobytu w więzieniu. Zwłaszcza opuchlizna przykrywająca lewe oko przechodziła w zielonosine stłuczenie. Kanty spodni cięły powietrze jak żyletki, a słońce odbijało się w wyglansowanych czarnych półbutach. Bycie osobistym sekretarzem generała Ahmada Abu Akraba zobowiązywało. Fadila zbiegł szybko po schodach i przystanął przy krawężniku. Czarna limuzyna mercedesa dopiero wyłaniała się zza zakrętu. To zabawne. Tydzień wcześniej był niemal pewien, że zawiśnie na szubienicy oskarżony o zdradę. Razem z nim próg wieczności przekroczyć miało co najmniej kilkanaście osób. Zarzuty, jakie na nim ciążyły, wyglądały na nie do podważenia - spisek przeciwko głowie państwa, organizacja nielegalnej grupy zbrojnej, próba wprowadzenia siłą islamskiego prawa. Żaden adwokat stojący przed wojskowym trybunałem nie potrafiłby dokonać niemożliwego. Wszyscy wiedzieli, że wyroki ustalono już wcześniej.

Prezydenta zgubiła własna pycha i arogancja, a władzę przejęła junta. Rozwiązanie może nie idealne, ale ratujące Omarowi życie. Zupełnie niespodziewanie został przybocznym jednego z najważniejszych generałów. W mniej istotnych sprawach Abu Akrab polegał na majorze, co pośrednio pozwalało mu wpływać na wydarzenia. Władzę miał już wcześniej, ale cóż znaczył prowincjonalny garnizon w porównaniu ze stołeczną metropolią? Zgoła nic. Mercedes minął kordon żołnierzy z bronią maszynową i zajechał przed wejście. Fadila otworzył drzwi. - Miło mi pana powitać w naszych skromnych progach - Massoud Szahrestani stanął przed majorem w całej okazałości. Dopiął czarną marynarkę i podał dłoń oficerowi. - To dla mnie prawdziwy zaszczyt. Szahrestani, doświadczony irański dyplomata, nadawał się wprost idealnie do reprezentowania perskiej potęgi. Budził podziw od pierwszego wejrzenia. Imponował nie tylko prawie 190 centymetrami wzrostu, dzięki czemu był o głowę wyższy od swych arabskich rozmówców, ale i mocną sylwetką wojownika w połączeniu ze szlachetnymi rysami twarzy okolonej krótką, czarną brodą z pasemkami siwizny. Jednak to elokwencją i bezpośrednim sposobem bycia zjednywał sobie przyjaciół. Czarne, głęboko osadzone oczy zlustrowały Fadilę, a na usta wypłynął ciepły uśmiech. - Wiele o panu słyszałem. - Jestem wyłącznie prostym żołnierzem. - Ach, proszę tak nie mówić. Cierpiał pan za wiarę. To mówi samo za siebie. Allah zawsze nagradza swych najlepszych synów. Weszli w głąb ministerstwa prowadzeni przez majora. Szpaler galowo odzianych wartowników wyprężył się na baczność, wbijając wzrok nieruchomo przed siebie. Irańczyk nie wyglądał na zaskoczonego. Osobiście wolałby mniej ostentacji, ale w końcu był pierwszym oficjalnym gościem przyjętym przez nowe egipskie władze. Amerykanie robili, co mogli, chcąc ubiec Irańczyków, przedstawić własne sprawy i zaofiarować pomoc. Jaką? Kolejny syjonistyczny sojusz wymierzony w muzułmanów, to niemal pewne. Tym większy będzie zawód w Waszyngtonie. Nie zawsze najwięksi dostają wszystko. Miał przedstawić stanowisko Teheranu czterem dowódcom spośród pięciu tworzących Dyrektoriat, sprawujący kontrolę nad Egiptem. Generał AlMansouri wyleciał na południe w ważnych sprawach i oczekiwano go dopiero wieczorem. Nie jego sprawa. Czterech to aż nadto na pierwsze spotkanie. Korytarze zdawały się tworzyć labirynt. Dawna siedziba prezydenta była o wiele wygodniejsza do rozmów. Zapewniała komfort i prestiż. Ministerstwo Obrony... No cóż, wojskowi zawsze pozostaną tylko wojskowymi. Gabinet, do którego został w końcu wprowadzony, wyglądał na dyskretny. Fotele ustawiono okręgiem

wkoło stolika ze słodyczami i napojami. Nieoficjalna atmosfera jak najbardziej pasowała Szahrestaniemu. - Jak podróż? - zapytał pułkownik Hakim. - Przelot nad Arabią Saudyjską w obecnych czasach może nie być najprzyjemniejszym doznaniem oględnie nawiązał do izraelskiego nalotu. - To sprawa trudna dla nas wszystkich. Szahrestani usiadł w brązowym skórzanym fotelu. Znał ich wszystkich z przygotowanych wcześniej dossier, Abu Akraba - byłego szefa wydziału transportu, Hakima -sprawującego kontrolę nad kontrwywiadem, generała AlGammala - dowódcę lotnictwa, oraz Helala - zastępcę szefa sztabu generalnego. Dowódca lotnictwa wyglądał na zmieszanego. W końcu to kierowane przez niego siły powietrzne nie wykryły akcji przygotowanej i przeprowadzonej przez Izraelczyków. Ludzie generała, zamiast pilnować nieba, rozprawiali się właśnie z przeżytkami dawnego reżimu, oczyszczając struktury i robiąc wszystko, by nie zostać oskarżonym o defetyzm. Cóż, każdy przewrót ma swoje prawa więcej miejsca dla nowych, starzy niech idą w odstawkę. Już od upadku Mubaraka Egipt kroczył nową drogą albo, jak mówili niektórzy, podążył starą, jedynie z innym imieniem na ustach. - Jak panowie zapewne wiedzą, nie była to gra wyłącznie do jednej bramki. Straty syjonistów są spore. - Tak, słyszeliśmy - sarkastycznie powiedział Hakim. Z tymi ludźmi lepiej mówić otwarcie, przynajmniej na obecnym etapie. Naciąganie własnej przewagi nie zawsze dawało rezultaty, zwłaszcza wobec przygniatającej przewagi Żydów na wielu polach. - Proszę mi przypomnieć, kiedy to Izrael stracił dwadzieścia maszyn bojowych w jednej bitwie? - W 1973 w czasie wojny ramadanowej takich bitew było kilka, wszystkie przez nas wygrane, jak pan na pewno wie. Żadne inne wojska do tej pory nie odniosły tylu zwycięstw nad Izraelem co egipskie. Irańczyk natychmiast zorientował się, że popełnił gafę, zmienił więc ton: - Wszyscy walczący pod flagą Proroka nosimy głęboko w sercu pamięć o chwale armii egipskiej. I ze względu na tę chwalebną przeszłość, jak też nie mniej godną podziwu potęgę waszych współczesnych wojsk oraz, proszę mi wierzyć, wielką, wciąż rosnącą siłę Iranu, z przyjemnością powiem, że czas Izraela dobiegł końca - powiedział wprost. - Wszyscy o tym wiemy. - Agonia tego państwa będzie trwała długo - odparł Abu Akrab. - Ale będzie wyjątkowo bolesna.

- Nie sądzę, żeby zakończyła się za naszego życia - Hakim pozostał tak samo sceptyczny jak Abu Akrab. - Wszyscy wspólnie możemy położyć temu kres. - Jeżeli mam być szczery - Abu Akrab lekko zakasłał - to równie dobrze możemy wypowiedzieć wojnę Stanom Zjednoczonym. - Tak pan myśli, generale? Otóż nie. USA nie kiwnie tym razem palcem. Tamtejsze społeczeństwo jest zmęczone niekończącymi się konfliktami i interwencjami, a bez pomocy Waszyngtonu Żydzi są zgubieni. - I bez ich pomocy popłynie wiele muzułmańskiej krwi. - Zgoda - Szahrestani upił łyk wody ze szklanki. - Tylko jak długo będziemy pozwalać na takie godzące w nasze serce i zagrażające naszemu istnieniu niekorzystne rozwiązanie? - Ma pan do zaproponowania coś więcej? - Hakim pochylił głowę do przodu jak rozpoczynający szarżę buhaj. - Bo nie chodzi wyłącznie o puste gadanie, wyrazy szacunku i potwierdzenia własnej gotowości do ponoszenia ofiar. Pers odstawił szklankę. Hakim był inteligentny i prawdopodobnie to on potrafił nagiąć pozostałych dowódców zgodnie z własnymi interesami. - Drodzy panowie, jak zauważył pułkownik Hakim, przywódcy mojego kraju proszą, byście zapoznali się z pewnym pomysłem - pora wyciągnąć wszystkie karty. - Prezydent Ahmadineżad proponuje podpisanie całkiem nowego układu sojuszniczego mogącego doprowadzić do zmiany decyzyjnych ośrodków i ustanowienia nowych, pasujących do nowych okoliczności. Szczegóły wyglądają tak... ELEKTROWNIA JĄDROWA W BUSZEHRZE - IRAN | 16 sierpnia Człowiek w ochronnym białym kombinezonie przeszedł pięć metrów od majora Rahmana Asgariego. Jego twarz skrywał wizjer maski przeciwgazowej wraz z pochłaniaczem, podobnej do tej. którą założył Asgari. Trzymany w ręku żółty licznik GeigeraMullera wydawał nieprzyjemne kliknięcia odmierzające zabójczą dawkę promieniowania przenikającą wszystko w promieniu kilkuset metrów od reaktora. Pomysłów na zabezpieczenie reaktora nie brakowało, jednak przeważał pogląd zalania wszystkiego betonem na wzór sarkofagu z ukraińskiego Czarnobyla. Rozwiązanie najprostsze, najtańsze i podobno najskuteczniejsze. Szczęściem w nieszczęściu było to, że tym razem promieniotwórczy obłok nie osiągnął takiego rozmiaru jak ten z 1985 roku czy z 2011 w Japonii. Kilkakrotnie mniejszy, rozciągał się w promieniu około dziesięciu kilometrów i został zepchnięty przez wiatr na południowy wschód, w stronę Firuz Abad. Zresztą, zabezpieczenie wciąż otwartego reaktora to nie jego sprawa. Od tego są specjaliści, jak ci Rosjanie, nieoczekiwanie ofiarowujący pomoc. Jakby na to nie patrzeć, to w końcu ich technologia i

zmartwienie. Chcą następnego kontraktu, to niech na początek posprzątają po nalocie. Powietrze wdychane przez maskę śmierdziało gumą i plastikiem. Jego skórę pokrywała warstewka potu powodująca nieprzyjemne podrażnienie. Chciał splunąć nagromadzoną w ustach flegmą, ale nie miał jak. Za długo przebywał w strefie. Najwyższa pora zabierać stąd tyłek. W pobliżu nie było już niczego do oglądania. Wszystkich pracowników wywieziono do miasta i poddano przesłuchaniom. Większość zwolniono. Nie wiedzieli nic. Wyższa i średnia kadra techniczna to co innego. Rozmawiano z nimi dłużej, wydobywając informacje powoli, ale systematycznie. Kilku zwiało dalej. Trzech dorwano dopiero w Szirazie. Maglowano wszystkich, wciąż z tym samym skutkiem - nic nie widzieli, nic nie słyszeli. Na liście do odhaczenia pozostał jeden - zastępca kierownika do spraw zatrudnienia. Tłusty drań zaszył się tak, że nie mogli znaleźć go do tej pory. Zwiał sam albo... Major Asgari poczuł zawrót głowy. Opanował słabość. Jeśli zemdleje przed własnymi ludźmi, będzie kompromitacja. Podszedł kilka kroków w przód i oparł rękę o framugę drzwi. W kontenerze nie znaleźli nic wskazującego na jakikolwiek trop. Cholerny drań rozpłynął się w powietrzu jak kamfora, zabierając ze sobą swoje małe tajemnice. Przynajmniej tak to na razie wyglądało. Przekopujący wnętrze kontenera porucznik wyszedł na zewnątrz. Pokręcił głową i wzruszył ramionami. Pistolet maszynowy HecklerKoch MP5 przewiesił przez plecy. Podobnie jak major, paradował w zapiętym na ostatni zatrzask zielonkawym przeciwchemicznym skafandrze z kapturem i w masce ochronnej. Jeszcze pięciu Strażników Korpusu obstawiało teren, czekając na polecenia. Niewiele mieli do roboty. Apokalipsa musnęła jedynie swoim palcem Buszehr i poszła dalej. Asgari dał znak. Wsiedli do stojącej opodal toyoty i ruszyli poza strefę kwarantanny. Jeszcze chwila, a stanie pod prysznicem, spłukując z kombinezonu radioaktywne cząsteczki. Ciśnie maskę w kąt, wypełni płuca czystym powietrzem, nie plastikową namiastką. Czuł się staro. Miał czterdzieści pięć lat i widział już wszystko. Jako dwunastolatek uciekł z domu, gdzie ojciec kupiec wciąż jeszcze oczekiwał powrotu szacha Mohammada Rezy Pahlawiego. Rewolucja pociągała młodego Rahmana o wiele bardziej od księgowości. Pamiętał płonący Abadan i zgliszcza odbitego przez Irańczyków miasta Chorramszahr. Jako trzynastolatek przedzierał się z przyciężkim karabinem przez bagna Hoveyzy w trakcie operacji „Badr" mającej na celu odcięcie Basry. Większość młodocianych żołnierzy pochłonęły moczary, resztę dobrze wstrzelane karabiny maszynowe Irakijczyków. Zanim ustawiono kładki i dotarto do Tygrysu, pozostała jedynie połowa drużyny Asgariego. W dzień zginęła reszta. Śmigłowce Saddama rozpoczęły polowanie, wybijając małe grupki pospolitego ruszenia i Strażników Rewolucji, niebędące w stanie zorganizować skonsolidowanej obrony. Wysokie trzciny początkowo pomagały, skrywając rozbitków przed wzrokiem wroga. Dopiero napalm dokonał reszty. Smród palonych żywcem ciał wciąż jeszcze wypełniał nozdrza majora. To nieprawda, że czas leczy rany. On nie zapomniał. Nawet nie chciał zapomnieć. Starannie pielęgnowana nienawiść pozwalała przetrwać najtrudniejsze chwile. W oddali zamajaczyły przedmieścia Buszehru. Na prawo od drogi zorganizowano punkt dezynfekcyjny z przenośnymi prysznicami i stanowiskami sanitarnymi. Wracali do żywych. Tylko jedna myśl gnębiła dalej majora. Co stało się z zastępcą kierownika? Gdzie ta świnia się podziewała? KWATERA GŁÓWNA KORPUSU STRAŻNIKÓW REWOLUCJI ISLAMSKIEJ, TEHERAN - IRAN

| 16 sierpnia Generał Mohammad Ali Dżafari przerzucał ostatnie strony raportu. Może nie wszystko poszło po jego myśli, ale większość tak. Spodziewał się więcej po rosyjskich systemach przeciwlotniczych. W tym jednym punkcie spotkało Dżafariego rozczarowanie. Pokładał w nich tyle nadziei. Miliardy wyasygnowane na zakup S-400 i innych okazały się źle wydane. Rakiety dosięgły w powietrzu jedynie pięciu maszyn. Inna sprawa, że to właśnie radarom zawdzięczali w miarę skuteczną obronę. Nie zostali zaskoczeni, a to już był sukces. Więc radar - tak, rakiety - tak sobie. Ze środkami hightech zawsze był kłopot. Raz to koszty, a dwa, że zawsze ich mało. Jedynie najbogatsze kraje mogły pozwolić sobie na ich użytkowanie w dużej ilości. Nawet Chiny wpadły na to jeszcze w połowie pierwszej dekady nowego stulecia. Przeanalizowały doświadczenia wojny NATO z Serbią i pierwszej w Zatoce, by orzec, że przewaga technologiczna Zachodu w dziedzinie nowoczesnych środków technicznych jest przygniatająca. Co oczywiście nie może być powodem do zaniechania. Wymaga zrównoważenia i znalezienia własnej ścieżki. Stąd właśnie S-400 w arsenale Teheranu. W przypadku konfliktu z którykolwiek sąsiadem system sprawdziłby się bezbłędnie. Żydzi potrafili go jednak skutecznie zakłócić. Ale Chińczycy odkryli coś jeszcze - wrażliwość zachodnich demokracji na ciosy. Dotyczyło to także Żydów. Stu zabitych syjonistów znaczyło więcej niż tysiąc muzułmanów. Ta droga jednak na dłuższą metą prowadziła donikąd. Sami stracili trzydzieści siedem odrzutowców i trzydziestu pilotów, o zniszczeniu elektrowni nie wspominając. Kolejne miliardy zostaną wydane na nowe samoloty i budowę nowej elektrowni w innym miejscu. Na szczęście zyskiwali jeden atut. Propagandowy, ale zawsze. Nikt nie śmie zarzucić im teraz tchórzostwa. Wypowiedzi Ahmadineżada zyskają na znaczeniu. Nakreślony przez prezydenta sojusz z Egiptem, Syrią i Turcją otwierał nowe możliwości. Na początek zmiażdżą Izrael, a później? Królestwo Saudów i tak chwiało się w posadach. Jordania to żaden przeciwnik, o Emiratach nie ma nawet co wspominać. Dżafari uniósł głowę znad papierów, kiedy do pomieszczenia wszedł wiceadmirał Ali Akbar Ahmadiani. - W Kairze sukces. Egipska junta chętnie się do nas przyłączy - Ahmadiani usiadł naprzeciw generała i zabębnił palcami po blacie biurka. - Wiesz, co to oznacza? - Planowaliśmy to od dawna. - Damaszek? - Tak samo. Są z nami na dobre i złe. Oś Teheran-Damaszek-Kair-Ankara. Sojusz najmocniejszych państw muzułmańskich stawał się rzeczywistością. Pomyśleć, że jeszcze miesiąc wcześniej taki układ wyglądał zbyt fantastycznie dla wielu obserwatorów życia politycznego. - Boisz się? - Ahmadiani przestał bębnić i wbił spojrzenie w islamską flagę państwa.

- Za późno na strach. - Będą się mścili do upadłego. - My również. DROGA POMIĘDZY DEHBIDEM A SURMAGHIEM - IRAN | 16 sierpnia Przez ostatnie godziny za oknami poobijanego czerwonego hyundaia niewiele się zmieniło. Jechali wciąż dalej na północ, mijając miasteczka, z dala od głównych uczęszczanych szlaków. Z paliwem nie było kłopotu. Tankowali z cystern ustawionych na poboczach, omijając państwowe stacji. Zanieczyszczona benzyna potrafiła zatrzeć każdy silnik, jednak dla Saleha nie miało to większego znaczenia. Dla samochodu i pasażerów to i tak była ostatnia podróż. Gdy tylko dojadą w okolice Isfahanu, porzucą wóz. Dalej pojadą autobusem. Największy problem tkwił w czymś innym. Saleh zdjął nogę z gazu. Sara, zwinięta w kłębek, spała na tylnej kanapie, wciąż odziana w tradycyjną szatę muzułmanek. Serdecznie jej współczuł. Już nawet nie chodziło o burkę, bardziej o niewygodę i stres. I jeszcze pewien kłopot, związany i wrzucony do bagażnika. Hyundaia wyprzedziła ciężarowa wywrotka obwieszona skrzyniami i pakami, wzbijająca w powietrze tumany pyłu. Saleh przykręcił okno. Wycieraczki, wentylator i spryskiwacz szyb oczywiście nie działały. Prawie czuł, jak ziarenka piasku drapią go w gardle i przełyku. Może akurat odzienie Sary działało jak filtr. Zwolnił jeszcze bardziej, czekając, aż wiatr rozwieje kurz ciągnący się kilkadziesiąt metrów za wywrotką. W bardziej cywilizowanym miejscu za kierownicą posadziłby partnerkę. Nawet w dużych miastach Iranu kobiety prowadziły samochody, jednak na prowincji wciąż mogłoby to budzić niezdrowe emocje. - Patrz, jak jedziesz. - Myślałem, że śpisz. - Akurat. Mam cię zmienić? - Dam radę - zazgrzytał zębami. - Nie wątpię. Przez następne minuty jechali w milczeniu. Po obu stronach drogi ciągnęła się skalista pustynna równina, z dala ograniczona wysokimi górskimi pasmami, tylko gdzieniegdzie urozmaicona większym skupiskiem zieleni oznaczającym skromną chatę lub osadę. Jedyne, co dawało się tutaj hodować, to kozy. Na lepszej ziemi może i owce. To wszystko. Uprawy nie wychodziły najlepiej. Tylko dzięki dużemu samozaparciu kobiet czasami wyrastało proso i jęczmień. Mimo niezaprzeczalnego rozwoju większych ośrodków miejskich Iran wciąż był biednym krajem, rozdymanym nadmiernymi ambicjami polityków. Tutaj jeszcze nie wyglądało to najgorzej. Im dalej na wschód w stronę Beludżystanu, tym ubóstwo stawało się bardziej widoczne. - Na dziś wystarczy - oznajmił Saleh znużonym głosem.

Jechali bez przerwy od prawie dwunastu godzin. Wcześniej też nie wypoczywali. Jedno, czego żałował, to brak samochodowego radia. Pod adresem dawnego właściciela rzucił kilka inwektyw w myślach, parę wymamrotał przez zaciśnięte usta. Pomagało prawie zawsze. Gdy otworzą bagażnik, pewnie trzaśnie grubasa w mordę. Dla zasady. Skupisko rachitycznych drzewek i krzewów trzysta metrów w lewo od drogi za niewysokim wzniesieniem wyglądało zachęcająco. Zatrzymał samochód i odkręcił szybę. - Może być? - Dawaj. Wykręcił kierownicą i powoli dodał gazu. Zgrzyt miski olejowej o wystające kamienie zaskoczył Saleha. Wyboje zniechęcały. Terenowy wóz na wysokim zawieszeniu dałby radę. Koreański samochód to zupełnie inna historia. - Może ja poprowadzę? - Lepiej zabierz te zwłoki z bagażnika. Będzie lżej. Sara wysiadła, trzaskając drzwiczkami. W lusterku obserwował, jak wieko bagażnika unosi się do góry. Z początku chciał jej pomóc, w końcu machnął ręką. Sama da radę. - Tylko go nie zabij. Przynajmniej nie teraz - dodał jeszcze. - Mądrala. Wbite w nią przerażone oczy mówiły same za siebie. Wystarczył ruch kciuka, żeby były już urzędnik wygramolił się na zewnątrz. Na ustach miał knebel, ręce i ramiona związane na plecach, połowę twarzy oblepiała mu zakrzepła już krew, poza tym reszta wyglądała na nieuszkodzoną. Hyundai ruszył powoli do przodu, poprzedzony przez dziwną parę. Po raz pierwszy w historii irańskiej teokracji to mężczyzna kulił się ze strachu przed kobietą. Resztki rozpadającej się kamiennoglinianej chatki z dala wyglądały lepiej. Z bliska przypominały ruinę. Zawalone pomieszczenie w ogóle nie nadawało się na kwaterę. Najwyżej na improwizowaną celę, ale tego woleli uniknąć. - Niech tu trochę posprząta - rzucił Saleh. W dłoniach panny Hertzl błysnęło ostrze noża. Przecięła więzy, nie troszcząc się o knebel. - Ja... wszystko... - wystękał, kiedy w końcu wyrwał z ust brudną szmatę. - Jeszcze słowo... - zagroził Saleh. Więzień bardziej go irytował, niż złościł. Cholerny, pieprzony kłopot z ciągnięciem bydlaka przez cały kraj, a w końcu i tak trzeba będzie coś z nim zrobić. Niektóre sprawy wyglądały na oczywiste od samego początku, chociaż nigdy nie wiadomo.

Odszedł kilkanaście metrów od zabudowań, sprawdzając, czy nie widać ich z drogi. W zapadających ciemnościach w żaden sposób nie dawało się dostrzec brudnego samochodu ustawionego za rozwalonym murem. Z samego rana i tak ruszą w dalszą drogę. Zadowolony z oględzin, zawrócił. Przynajmniej na razie byli bezpieczni. Na ognisku pomiędzy dwoma kamiennymi płytami Sara ustawiła czarny okopcony czajnik. Wodę w plastikowym kanistrze i trochę zapasów kupili na szlaku. Jedzenie nie stanowiło problemu, dalsza trasa ucieczki już niestety tak. - Jesteśmy gdzieś tutaj - miejsce na mapie w jednobarwnym piaskowym kolorze nie zrobiło na Sarze wrażenia. Obojętnie kiwnęła głową, przyjąwszy informację do wiadomości. -Rano dojedziemy do Abade. - Uważam, że powinniśmy ominąć miasto. - Nie bardzo jest jak. Na wschód i zachód góry. Nie przejedziemy. I jeszcze ten -wykonał nieokreślony gest pod adresem więźnia. - Zostawmy go. - Tutaj? - A co? Będziemy z nim jechać do Teheranu? - Może lepiej od razu - Saleh przejechał palcem po gardle. - Miły jesteś. Po co w ogóle go brałeś? - Daj spokój - prychnął. - Nie mów mi tylko, że masz rozterki - pogardliwy wzrok Sary poleciał w bok. Wszyscy wiedzieli, że w tych sprawach kobiety były bardziej bezwzględne, nieważne, czy chodziło o palestyńskie bojowniczki, czy agentki służb Izraela. I jednym, i drugim zabijanie przychodziło z wyjątkową łatwością. Stąd spory odsetek młodych Izraelitek odbywających obowiązkowe szkolenie. - Zostawmy to do rana. - Jasne. Prześpij się z problemem. Rano zobaczymy - ze strony dziewczyny to już nie była kpina, tylko otwarta wrogość. - Idę spać. Obudź mnie - Saleh zerknął na zegarek. - A zresztą... Twoja sprawa. AMBASADA POLSKA, TEL AWIW - IZRAEL | 16 sierpnia

- Nie bardzo rozumiem, co mamy zrobić. Ach tak... Siedzący po przeciwnej stronie biurka pułkownik Artur Bielski zdziwiony spojrzał na rozmawiającego przez telefon ambasadora. - Rozumiem. Co tylko w naszej mocy. Wyglądało to na grę do jednej bramki. - Oczywiście. Ciekawe, z kim rozmawia, skoro jego głowa potakiwała w rytm dudniącej po szynach lokomotywy. - Razem z pułkownikiem Bielskim dołożymy wszelkich starań. Niedobrze. Mroziński zaczynał pękać. Chroniąc własną dupę i szykując grunt pod ewentualne niepowodzenie. - Ależ to się rozumie samo... Takiego pokazu lizusostwa Bielski nie widział od dawna. W końcu dyplomata z wyraźną ulgą odłożył słuchawkę. - Kto? - Sam minister. - O żesz... Oficerowi przed oczami stanęła postać wyrośniętego chłopca bawiącego się w politykę bez żadnych większych efektów. Teraz rozumiał zachowanie Mrozińskiego. Nawet najbardziej niewinna rozmowa z byłym absolwentem angielskiej uczelni potrafiła dać w kość. Nadmiernie wysokie mniemanie o sobie i przekonanie o własnej nieomylności to pierwszy powód do upadku, ale minister zręcznie potrafił omijać zasadzki, przechodząc z jednego ugrupowania do drugiego. Czy tego właśnie uczą na brytyjskich uniwersytetach? Mroziński otworzył boczną szafkę w biurku. Na wierzch wyjrzały kieliszki i polska czysta... Za oknami panowała noc, więc czemu nie? Ambasador powoli dochodził do siebie. Marynarkę już dawno powiesił na oparciu fotela. Wisiała tam jakiś czas, po czym spadła na wykładzinę, gdzie pozostawała do tej pory. Rękawy białej koszuli zawinął pod łokcie i rozpiął kamizelkę. Żadnego oficjalnego wyjścia już dzisiaj nie będzie. Mroziński nalał do pełna i ciut więcej. Wypili.

Trochę za ciepła jak na gust Bielskiego. - Słuchaj, Artur... - No? W głosie dyplomaty brzmiało tyle rozpaczy... - Jeżeli mogę coś radzić, to weź się w garść - powiedział pułkownik. - Niech tego cholernego buca szlag trafi. - Czego chciał? - byli już na takiej stopie, że nie musieli przed sobą udawać. Mroziński czknął. - Przydałaby się zagrycha. - Zaraz skoczę do kuchni. - Najpierw zrugał mnie za przesunięcie kontraktu przez Izraelczyków - drżąca dłoń nalała następnego. - Później za małą efektywność naszej placówki - Mrozińskiemu odbiło się ponownie. - W końcu chciał wiedzieć, kiedy tutejsi wezmą się za łby. - Niech włączy wiadomości i poogląda telewizję - podsunął pomysł Bielski. - Gdyby to było takie proste - dyplomata wzniósł dłoń do góry w geście toastu, ale szybko się rozmyślił i uderzył w żałobne tony. - Mnie, wieloletniego pracownika tak, ech... Wypili ponownie. - Mówił o naszych chłopakach w Kiryat Szmonie? - Absolutnie nic. - Lepiej będzie, jak pogadam na ten temat z Koźmińskim. Jutro rano - tym razem nalał Bielski. Do pełna. DROGA POMIĘDZY DEHBIDEM A SURMAGHIEM | 16 sierpnia Palenisko dogasło, zostawiając po sobie nieco rozżarzonych popiołów w szarym kręgu. Iskierki mrugały jeszcze, ciemniejąc powoli od pomarańczu do intensywnej czerwieni. Wszędzie panowała cisza, jeżeli nie liczyć cichego pochrapywania Saleha oraz nieustannego postękiwania więźnia. Głowa Sary jakoś sama opadła i oparła się na przedramionach złożonych na kolanach. Sara gwałtownie poderwała ją do góry i czujnie rozejrzała wkoło. Nic. Wciąż to samo. Zerknęła na zegarek. Właśnie minęła pierwsza. Jeszcze nie chciała budzić Saleha. Niech śpi. Jutro, a właściwie

już dzisiaj, będzie potrzebował sporo sił. Koniecznie muszą odbić jak najdalej na północ, porzucić samochód i znaleźć nowy środek transportu, żeby w końcu wydostać się z tego przeklętego kraju. Poczuje się lepiej, gdy już przekroczą granicę, obojętnie z jakim państwem, najlepiej z Azerbejdżanem, ale Pakistan nadawał się do ucieczki równie dobrze. Może i lepiej? Żeby choć mogła przespać się z piętnaście minut albo wyciągnąć na kanapie hyundaia i odpłynąć. Da czas Salehowi do drugiej, nie więcej. Jeżeli obudzi go wcześniej, da sukinsynowi satysfakcję, a tego nie chciała. Jest równie twarda jak on. Powiodła spojrzeniem po obozowisku. Czegoś brakowało. Dopiero po sekundzie dotarło do niej, czego - postękiwania jeńca. Zamiast zwiniętego kłębowiska szmat w legowisku było pusto. Strach ścisnął jej gardło. Skoczyła w górę, wypatrując więźnia. Nie był daleko. Odczołgał się kilka metrów w mrok, kiedy ona straciła czujność. Dystans pomiędzy nimi pokonała błyskawicznie. Chciała kopnąć go w głowę, ale ciężko to zrobić, mając na nogach sandały. - Ty... - wychrypiała pochylona nad uciekinierem W całej karierze nigdy wcześniej nie popełniła takiego błędu. Kamień wielkości pięści trafił ją tuż pod lewym okiem. Padła w tył, rażona bólem i zaskoczeniem. Gdyby teraz rzucił się na nią całym ciężarem, zadusiłby ją bez większego problemu. Zaplątana w fałdy obszernej szaty, przynajmniej na razie była bezbronna. Miała szczęście. Więzień nie szukał konfrontacji, wręcz przeciwnie. Zdemaskowany, ruszył żwawym biegiem przed siebie, gnany paniką, drąc się w niebogłosy. W Sarze przemówiły wyuczone odruchy. Gwałtownym ruchem zarzuciła burkę za głowę. Automatycznej beretty 92 z piętnastonabojowym magazynkiem przypiętym pod ramieniem nie blokowało już nic. Wystarczył jeden ruch, by znalazła się w jej dłoniach. Cel został namierzony. Dwa pociski poszybowały w powietrze. Cisza zapadła równie szybko, jak wybuchł zgiełk. Saleh stanął obok niej, nie mówiąc nic. - Rozwiązałam problem. - Szkoda, że takim kosztem. Rozdział XV „USA TODAY" - WYDANIE PORANNE | 17 sierpnia - Od łagodnej dyktatury po wojskową juntę - dziennikarka o orientalnej urodzie, z szalem zakrywającym włosy, pozowała na tle piramid dla podkreślenia kolorytu miejsca, z j akiego przyszło jej relacjonować wydarzenia. - Tak zmieniła się pozycja Egiptu w ciągu ostatnich paru dni. Kraj ten, jeszcze do niedawna uważany za najbardziej stabilny w muzułmańskiej części świata, wykonał niespodziewaną woltę, przechodząc na stronę takich reżimów, jak Syria Asada czy Sudan AlBaszira. Możemy jedynie żywić nadzieję, że państwo to nie skończy jak ten ostatni kraj czy też jak Somalia, od lat rozrywana konfliktami etnicznymi i religijnymi. Jedno jest pewne. Egipt pójdzie nową drogą pod nowym przewodnictwem. Zapowiadana na dzisiaj wojskowa defilada jest wstępem do nowego

rozdziału tego państwa - przebitka na zdjęcia egipskich czołgów, piechoty i przelatujących samolotów z wcześniejszych parad przysłoniła na chwilę postać reporterki. - Pytanie, kogo nowe władze wybiorą na sojusznika, zostało rozstrzygnięte już wczoraj. Niespodziewanie partnerem został Iran, od lat prowadzący aktywną politykę w regionie. Kwestie religijne, wydawać by się mogło, dzielące oba narody, zeszły na drugi plan. Zwyciężyła nadzieja na doraźne korzyści polityczne. Nie wróży to dobrze na przyszłość ani samemu Egiptowi, ani jego sąsiadom. BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 17 sierpnia Gary Craig ukrył twarz w dłoniach. Nie chciał już więcej tego słuchać. Nie chciał, ale musiał. Na luksus zupełnej beztroski jakoś nie potrafił się zdobyć. To nie leżało w jego naturze. Ostatnimi czasy zupełnie zrezygnował z prywatnego życia. Całymi dniami i przez większą cześć nocy krążył po korytarzach i pomieszczeniach Białego Domu, starając się zrozumieć, co się tak naprawdę dzieje. Raporty, nawet te najlepsze, pisane przez Lomaksa, nie tłumaczyły wszystkiego. Przedstawiały jedynie cząstkę, a on wiedział, że chodzi o coś znacznie większego, by nie rzec globalnego. To wszystko przypominało równię pochyłą, gdzie wydarzenia z każdym dniem nabierały tempa. Nie wiedział jednego - czy skończy się to jedynie wielkimi fajerwerkami, czy też będzie to Armagedon na raty. Powiew powietrza na dłoniach otrzeźwił Gary'ego. - Czym się martwisz? Tylko Cyril jako jedyny miał prawo bez pukania wchodzić do biura Craiga. Ręce Gary'ego bezsilnie opadły. - Przecież wiesz. - Helen mówi, że nie wyniknie z tego nic dobrego. - Helen tak mówi? - niepomiernie zdziwił się Gary. - Własnego rozumu nie masz? - Bardzo zabawne - odciął się Lomax. - Siedzisz w tym po same uszy, a to żona podsyła ci gotowe odpowiedzi. - Twoją gburowatość zrzucę na karb kolejnej bezsennej nocy - Cyril rozwalił się w fotelu, wyciągnąwszy nogi przed siebie, i umilkł. Craig wbił pusty wzrok w okno i wypatrywał tam Bóg wie czego. W kącie cicho grał telewizor pokazujący wciąż te same obrazki: czołgi, samoloty, maszerujących żołnierzy, płonącą Jerozolimę i dymiący reaktor w Buszehrze, strzałki przegrupowujących się na mapie oddziałów i grzmiących z trybun polityków. Zwłoki pokazywano rzadko, jakby chcąc ukryć ten wstydliwy fakt przed oczyma widzów, a wcześniejsze obrazki nie miały z tym nic wspólnego. Przedłużające się milczenie przerwał w końcu Cyril.

- Nie wiem, czy jesteś zainteresowany, ale ja w sprawie tego, o czym mówiliśmy wcześniej. - Mianowicie? Wysyłamy grupę bojową na Morze Śródziemne czy 82 Dywizję do Izraela? - Raczej chodzi o miły wieczór w skromnym towarzystwie. W końcu Gary okazał zainteresowanie. - Przyjęcie? - Od kiedy Ashley wróciła, nie było okazji. Zawsze wypadały inne sprawy. Nawet nie wiesz, ile kosztowało mnie to zabiegów. - Jestem zobowiązany. - Jak już zostaniesz prezydentem, to nie zapomnij o starym przyjacielu. - Droga nad wyraz długa i kręta. - Poradzisz sobie. - Zdumiewa mnie twoja wiara. - Nie przesadzajmy. - Na kiedy planujesz to wiekopomne wydarzenie? - Nie planujesz, a planujemy - Cyril podkreślił liczbę mnogą. - Ty mi powiedz. - Widzisz, co się tu wyprawia. - Mały globalny kryzys nie może zniweczyć naszych planów. Po raz pierwszy od dłuższego czasu na twarzy Gary'ego pojawił się nieśmiały uśmiech. Od siedzenia w gabinecie jeszcze nikomu nie przybyło zwolenników. Sprawy szły w złym kierunku, ale... właśnie, ale nie może zostać przykuty do biurka. Musi stąd wyjść. Świat się nie zawali przez parę godzin nieobecności prezydenckiego doradcy. Zresztą, w tych okolicznościach prawie nic od niego nie zależało. Mógł co najwyżej monitorować wydarzenia, uczulając prezydenta na ważniejsze aspekty zachodzących przemian. Decyzji nie podejmował on, tylko prezydent. W pewnym momencie przemknęła mu przez głowę refleksja, że ma do czynienia z konfliktem interesów. W obozie demokratów chęć załatwienia całego bliskowschodniego problemu wzbierała na sile wraz ze zbliżaniem się terminu wyborów. Jeżeli administracja sprawnie pokieruje rozwojem sytuacji, choćby zapobiegnie eskalacji przemocy, to prawie na pewno zdobędzie dość punktów, by któryś z wybitnych i znanych współpracowników Obamy miał szanse na zwycięstwo w wyborach. Znany opinii publicznej i wybitny w jej przekonaniu - więc na pewno nie Gary Craig. Zatem niekoniecznie musiał dobrze życzyć Hillary, bo to ona miała chrapkę na najwyższy urząd w państwie, a jej wygrana może na dłużej odsunąć od Gary'ego perspektywę prezydentury. Jednakże - gdyby spartolili sprawę, to

nawet jako kandydat niezależny nie byłby brany pod uwagę. I tak źle, i tak niedobrze. Najlepszym rozwiązaniem byłaby nominacja z ramienia demokratów po uprzednim wysadzeniu z siodła Hillary i kogo tam jeszcze będzie trzeba. Jak na wojnie. Osiągnięcie celu poprzez eliminację zagrożeń. Pomijając wszystko inne, musi stąd wyjść. - Najbliższy weekend? - zapytał. - Już nie mogę się doczekać - odparł Cyril. - Ile osób? - Myślę, że cztery wystarczą. - Czasami mnie zadziwiasz. - Dziękuję. - I Helen nie miała żadnych obiekcji? Tym razem to Lomax lekko się zasępił. - Nie za bardzo wiem, o co chodzi, ale... entuzjazmu nie wykazała. Zwłaszcza jeżeli chodzi o twoją osobę. - I coś takiego spotyka mnie ze strony dawnej pracownicy! - Świat się zmienia. - Ale kobiety nie - podsumował tonem znawcy Gary Craig. RIJAD - ARABIA SAUDYJSKA | 20 sierpnia Gardło wyschło mu na wiór. Był zmęczony i obolały, ale akurat to najmniej interesowało strażników. Przy okazji doznał kontuzji lewej nogi, ledwo nią poruszał, kostka spuchła, a cała stopa zsiniała tak, że ledwie stawiał kroki. Opierał więc ciężar ciała na prawej nodze. Skutek niefortunnego lądowania zirytował go. Nie osiągnął nic, na dodatek został zestrzelony przez swoich i pojmany przez Arabów. Trudno o gorszy bieg wydarzeń. Na początku miał nadzieję na ratunek, spadł na prawie bezludnym wybrzeżu, oddalony o kilka kilometrów od najbliższych zabudowań Dżuddy. Kiedy już zdławił czaszę spadochronu i rozejrzał się, nadzieja znikła błyskawicznie. Wkoło nie było dosłownie nic. We wszystkie strony ciągnęła się przestrzeń płaska jak patelnia i równie gorąca. Na niebie saudyjskie odrzutowce wykonywały nawrót, zapewne go wypatrując. Usiadł ciężko na piasku i czekał. Dziesięć minut później śmigłowiec zabrał go z plaży. Nawet nie uciekał, nie bardzo miał jak. Miejsce, dokąd go przetransportowano, stanowiło zagadkę. Wszystko odbyło się bez słowa - szybka rewizja, ręce wykręcone do tyłu i w górę tak, że prawie szorował twarzą po piasku, krótki lot w głąb ładowni bella 205, lądowanie w koszarach Gwardii Narodowej i przejęcie przez służby bezpieczeństwa. Jeść i pić dali mu tylko raz, pod wieczór pierwszego dnia. Czuł się zbrukany i

upokorzony; zamiast zostać bohaterem, stał się więźniem. I to tych barbarzyńców. Zasuwa na drzwiach szczęknęła głucho. Strażnik w ciemnopiaskowym uniformie i czarnym berecie skinął na Betsera ruchem głowy. Nie został zaszczycony nawet jednym słowem. Izraelczyk pokuśtykał do drzwi i dalej na korytarz. Jeszcze dwóch klawiszy stało dalej. Kierunek był tylko jeden: prosto, w prawo i schodami w górę na piętro. Szedł wolno, ale - o dziwo - nie został popchnięty ani zwymyślany. Wciąż otaczała go ta sama absolutna pogardliwa cisza. Do celu dobrnęli po dobrych kilkunastu minutach. - Zapali pan? - angielski w ustach śniadego kapitana brzmiał zdecydowanie szkolnie. - Dziękuję - pokręcił głową. To pomieszczenie nie wyglądało jak sala tortur, którą spodziewał się zobaczyć. Zwykły pokój, może nieco lepiej urządzony od normalnego biura. - Panie Betser - arabski oficer ściągnął brwi - pana sytuacja nie jest najlepsza. Co prawda mój rząd okazuje wiele cierpliwości pańskiemu krajowi, ale nie będziemy tolerowali tego wiecznie. - Miałem awarię... - Został pan zestrzelony przez swoich - kapitan przerwał Betserowi. - Pytanie brzmi: co chciał pan zrobić, że wywołało to taką reakcję kolegów? - Samolot został uszkodzony. - Pan, zdaje się, nie rozumie, o czym mówimy. - Powtarzam... - słowa z trudem przechodziły przez suche gardło. - Daję panu czas do jutra. Jasne? Później, jeżeli dalej będziemy stali w miejscu, zajmą się panem inni. Pierwsze przesłuchanie miał za sobą. Nie został nawet sponiewierany - to już sukces. Pewnie jutro nie pójdzie tak dobrze. ATTAMAD, PÓŁWYSEP SYNAJ - EGIPT | 24 sierpnia Major Omar Fadila wyskoczył z klimatyzowanego wnętrza terenowego chevroleta i odruchowo obciągnął mundur. Ten nawyk wchodził w krew absolwentom akademii wojskowej tak samo jak oddawanie honorów i stawanie na baczność przed przełożonymi. Upał poraził majora bardzo szybko. Rozgrzana masa powietrza sprawiała, że w przyśpieszonym tempie zaczął się pocić. Mokre plamy pojawiły się na bluzie pod pachami i na plecach. Szybko założył przeciwsłoneczne okulary, skrywając za nimi spojrzenie. Szeregowcy i podoficerowie, nawet gdyby chcieli, nie mogli sobie na coś takiego pozwolić, a on owszem, j ak najbardziej.

Dowodzący placówką młody porucznik wyprężył się przed nim jak struna. - Dajcie spokój. Jestem tutaj nieoficjalnie. Głupkowaty uśmiech niedowierzania, jakim obdarzył Fadilę, tylko pogorszył sprawę. Czystki w armii szły na całego. Korpus oficerski drżał od samej góry po najniższe doły. Wizyta kogoś z Kairu oznaczała wyłącznie jedno - kłopoty. I to duże. AtTamad to nędzna dziura na obrzeżach półwyspu. Bliżej stąd do Ejlatu w Izraelu niż do Suezu. Nawet nie przebiega tędy żadna porządna droga, jedynie pustynny szlak. I to właśnie niefortunne położenie było największym walorem miasteczka. W poprzek półwyspu Synaj przechodziły dwie główne drogi - jedna z Ismailii bardziej na północy i druga z Suezu przez przełęcz Mitla do AlKusajmy. Ten drugi szlak mniej więcej po sześćdziesięciu kilometrach rozwidlał się, wiodąc do AnNachl i dalej właśnie do AtTamadu. Pięćdziesiąt kilometrów dzieliło AlNachl od miejsca, w którym obecnie przebywał major, drugie tyle wynosiła odległość do granicy z Izraelem. I stąd wizyta Fadili w tym miejscu. Co prawda wzdłuż wybrzeża wiodła jeszcze jedna całkiem niezła jak na warunki lokalne szosa, ale miała jedną podstawową wadę: była co najmniej osiem razy dłuższa od tej wytyczonej przez środek Synaju. - No to pokażcie mi swoje gospodarstwo - majorowi nie chciało się już dłużej stać na słońcu. Przecięli plac apelowy i barak dla żołnierzy. Drugi, mniejszy zajmowała drużyna łączności i porucznik. Przy pięciu następnych rozpadających się niskich magazynach uwijali się szeregowcy. Naprawiano dachy i dziury w ścianach. W jednym wylewano nową betonową posadzkę. - Kiedy dostaliście rozkaz? - zapytał Fadila. - Przedwczoraj, panie majorze - porucznik wykrztusił w końcu pierwsze słowa. - Tam rozciągniecie drut kolczasty - Omar wskazał mur okalający placówkę. - Tak jest. - Materiały już jadą. Zostaliście objęci priorytetem. Aha... jeszcze jedno. Koniecznie musicie wygospodarować jeszcze trochę miejsca. W sztabie zdecydowano o przerzuceniu do was dodatkowych sił - nawet nie chciało mu się wspominać, że za parę dni koszary nawiedzi jeden z pułkowników i pokieruje dalszymi pracami. Po co jeszcze stresować biednego porucznika. I bez tego ma dosyć problemów. W sumie nie wyglądało to źle. Decyzje zapadały szybko, choć spraw do załatwienia nie ubywało, co wyraźnie dawało się odczuć. I tak nie o wszystkim wiedział - jakieś strzępy rozmów... Sam generał popadł w dziwny nastrój fatalizmu. To było do niego niepodobne. Dawna beztroska przepadła wraz z pojawieniem się brzemienia nie do końca pożądanej władzy.

Zobaczył, co chciał. Do końca dnia musiał wyznaczyć miejsca na co najmniej kilka kolejnych składów magazynowych, punktów łączności i baz zaplecza technicznego. Nagłe zainteresowanie Kairu tym zapomnianym miejscem nie wzięło się znikąd. Musiał istnieć racjonalny powód. Myśl o tym coraz bardziej dręczyła majora. Jak każdy prawowierny mahometanin nienawidził Żydów, ale w głębi duszy wiedział, że nie tędy droga. Zbyt długo studiował Koran, by zdać się na pochopne sądy przypadkowych szarlatanów, uzurpujących sobie miano znawców. Pogrążony w rozmyślaniach wsiadł do samochodu, ignorując porucznika. Kierowca wrzucił bieg i ruszyli. - Dokąd, panie majorze? - Przed siebie. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 24 sierpnia Od kiedy ostatni raz wycierał mankietami marynarki kurze w gmachu ministerstwa obrony, upłynęło dobrych kilka dni. Przymusowy urlop, jak to sam określił, nie trwał jednak na tyle długo, by poczuł się obco. Wszystko wyglądało tak samo jak w dniu, w którym wychodził na spotkanie z premierem. Niby nic, zaledwie krótki odpoczynek bez zalewania umysłu potokiem różnorakich danych, a kraj stanął na głowie. Ehud Loew już przy wejściu do budynku zauważył niespotykane wcześniej podenerwowanie pracowników. Rozbiegane w wszystkich kierunkach oczy mówiły same za siebie. Było źle, a miało być jeszcze gorzej. Osobiście miał żal do premiera za jedno - atak na nuklearne instalacje Iranu był błędem mogącym ich wiele kosztować. Część winy spadała i na jego barki. Gdyby nie uniósł się honorem i pozostał na stanowisku, na pewno wyperswadowałby gorącym głowom pomysł nalotu. Jak widać, profilaktyka nie zadziałała. Teraz trzeba mocniejszego specyfiku. Wśród sterty nieaktualnych już papierów wyłowił te, które mogły pomóc, resztę odsunął na bok. Przynajmniej niszczarka nie pokryje się rdzą. Nowe informacje w formie wydruków przyniosła sekretarka, resztę odnalazł w komputerze. Zgroza, ile tego było. Wywiad, zarówno wojskowy Aman, jak i cywilny Mossad, pracowały pełną parą. Wśród przekazywanych informacji coraz trudniej było wyłowić te najbardziej istotne. Pracownicy za to odpowiedzialni robili, co mogli, lecz kiedy już byli gotowi, pojawiało się coś nowego i cała dotychczasowa robota szła na marne. Że do czegoś dojdzie, wiedzieli wszyscy. Ci, którzy mogli, czym prędzej opuszczali Izrael. Turystów już prawie nie było. To samo dotyczyło przedstawicieli i pracowników zagranicznych firm. Wyjeżdżali również sami Izraelczycy, chcąc przeczekać zawieruchę gdzieś za granicą, w Europie albo jeszcze lepiej w Stanach. Rozumiał takie podejście i go nie potępiał. Każdy ma prawo do własnych wyborów. Ehuda Loewa martwił inny problem: część młodzieży zrobiła to samo i nie były to pojedyncze osoby. Z danych urzędowych wynikało, że ucieczka poborowych nie jest marginalnym

zjawiskiem, chodziło o tysiące osób. Jak tak dalej pójdzie, zabraknie żołnierzy do obrony. Co się stało z tym narodem przez ostatnie lata? Specjalny dekret zakazujący wyjazdów osobom powyżej dwudziestego roku życia, tak mężczyznom, jak i kobietom, już leżał na biurku premiera. I niech podpisze go jak najszybciej, bo obudzą się z ręką w nocniku. Najlepiej będzie, jeśli przypomni mu o tym osobiście. Loew zerknął w dół komputerowego ekranu na zegar - 14.07. Zrobi to później. Lotnicze i satelitarne zdjęcia znalazł w osobnej teczce leżącej na wierzchu. Dobrze opisane, stanowiły cenny materiał. Plik fotografii miał dobre pięć centymetrów grubości, a była to tylko część materiału, wyselekcjonowana spośród tysięcy obrazów, by sam minister zechciał zaszczycić je swoim spojrzeniem. Granica z Libanem zaczęła przypominać rejon umocniony znany z czasów wojen światowych. Transzeje, zamaskowane stanowiska, gdzieniegdzie żelbetowe umocnienia. Broń maszynowa i rakiety przeciwpancerne. Hezbollah odrobił lekcję. Jak już przyjdzie co do czego, CaHaL poniesie spore straty, próbując wykurzyć bojówkarzy z labiryntu okopów i punktów oporu. Odcinek z Syrią: wszystko po staremu. Jordania: na szczęście spokój. Jeszcze Egipt: chyba największe zmartwienie, bo kombinacje egipskich generałów były najbardziej widoczne. Powoli, ale systematycznie przemieszczali własną logistykę bliżej granicy. Na razie jeszcze żadnych oddziałów bojowych, ale to akurat może szybko ulec zmianie. Jeżeli dołączą do nich baterie rakiet przeciwlotniczych, to znak, że niedługo zrobi się naprawdę gorąco. Paradoks sytuacji polegał na tym, że mieli związane ręce. Wiedzieli, co się dzieje, i nie mogli zareagować. Właściwie to mogli, tylko nikt nie weźmie takiego ciężaru na własne barki. Generał Omri Berkowitz próbował i wylądował w szpitalu. Podobno już rwał się do roboty, ale z tym przyjdzie zaczekać jeszcze jakiś czas. Na jego stanowisku wciąż był wakat. Najrozsądniej byłoby zaatakować samemu. Wybić im z głowy łomem pomysł agresji. Zadanie o wiele łatwiejsze niż wyprawa do Iranu. Wszystkie dostępne siły były na miejscu. Nic, tylko działać. Była chęć, były możliwości, brakowało jedynie politycznej woli. To nie rok 1967 ani 1980. Inne czasy i inne okoliczności. W przypadku izraelskiej agresji nikt się za nimi nie ujmie. Jedno, co mogli, to czekać, aż nieprzyjaciel zacznie działać, i wtedy odpowiedzieć z całą siłą i stanowczością. NA POKŁADZIE BOEINGA 727, PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD MORZEM ŚRÓDZIEMNYM | 25 sierpnia W wynajętym na specjalne czartery boeingu 727 lecącemu z Hajfy do Nikozji na Cyprze już wcześniej zarezerwowano wszystkie miejsca i nie dałoby się wetknąć nawet szpilki. Krótki, półtoragodzinny lot zapowiadał się rutynowo, by nie rzec nudno. Wystartowali planowo, od razu biorąc kurs na północ. Cywilny pasażerski odrzutowiec nie należał do izraelskiego przewoźnika ElAl, lecz do jednej z cypryjskich firm, która chciała zarobić na niespodziewanej okazji, jaką stanowił exodus turystów i mieszkańców z żydowskiego państwa. Stewardesy rozdały napoje, na nic innego nie można było liczyć, i rozpoczęły odmierzanie czasu do lądowania. Jak zwykle w takich okolicznościach, dzieci brykały i marudziły, dorośli rozmawiali, co bardziej zmęczeni zapadali w krótkotrwałą drzemkę, a wszystkim doskwierała nuda.

W trzydziestej drugiej minucie lotu z miejsca oznaczonego 64B dźwignął się dwudziestoparoletni mężczyzna wyglądający na studenta. Z pogardliwym spojrzeniem wybrał ofiarę. Szukał kogoś dużego i silnego, ale niewiedzącego, co go spotka. Znalazł go rząd siedzeń dalej. Pięćdziesięciopięcioletni Jurij Kaletnikow był w odwiedzinach u córki. Jako Żyd mógł zamieszkać w Izraelu, zamiast tego jednak wolał raz do roku latać w odwiedziny i po urlopie wracać do Petersburga, skąd pochodził. Samolot do Nikozji wydawał się Kaletnikowowi darem losu. Tylko dwie godziny czekania i bezpośredni lot do domu. Wprost idealnie. Zmęczony zabawą z wnuczką Iriną odpłynął w błogi sen. Mężczyzna wyglądający na studenta z wystudiowaną precyzją wydobył niczym prestidigitator z wewnętrznej kieszeni marynarki długopis, skupiając na sobie uwagę oniemiałych pasażerów. Cichym krokiem podszedł do Kaletnikowa, chwycił go za włosy i uniósł głowę do góry. - O co... - brutalnie obudzony mieszkaniec Petersburga spojrzał zaskoczony. Cios długopisem w oko sparaliżował Kaletnikowa. Skowyt udręczonego ciała poderwał wszystkich bez wyjątku. Senna atmosfera ulotniła się bez śladu, tym bardziej, że do pierwszego napastnika dołączyło czterech następnych, rozproszonych do tej pory od tyłu samolotu po kabinę pilotów. Zamieszanie trwało krótko, pacyfikacja reszty pasażerów była brutalna. Osiemnastoletnią Franęois Bordes potraktowano tak samo. Przestraszona reszta uległa bez walki, zastygając w fotelach. Działania terrorystów były w pełni przemyślane. Wózek, którym rozwożono napoje i przekąski, posłużył za taran do drzwi kabiny pilotów. Głuche odgłosy z przodu samolotu na tyle jednak wystraszyły podróżnych, że niektórzy postanowili działać. Wąskiego przejścia broniło tylko dwóch agresorów. Trzech waliło wózkiem we wciąż zamknięte stalowe drzwi. Wśród prawie dwustu podróżnych zawsze znajdzie się co najmniej kilka jednostek nieulegających panice i chcących działać, a Nikos Liapis na pewno się do nich zaliczał. Gwiazda i główna podpora drużyny piłkarskiej z Episkopi na południu Cypru nie należał do wysokich, ale muskulaturą przypominał kulturystę. Koszulki ledwo opinały napompowane mięśnie, co w połączeniu z wyjątkowo wybuchową naturą czyniło z Liapisa groźnego przeciwnika. Zajmował miejsce prawie na samym tyle maszyny, nie bardzo zatem wiedział, co się stało. Wrzaski nie wróżyły nic dobrego. Jak wszyscy słyszał o porwaniach samolotów, a lot z Izraela, dokąd wybrał się z narzeczoną na wycieczkę, na pewno należał do podróży podwyższonego ryzyka. Uspokoił przyszłą panią Liapis najłagodniej, jak umiał, i ruszył w swoją ostatnią podróż. To, co zobaczył, wyjaśniło mu wszystko. Kilka wolnych pierwszych rzędów siedzeń przed kabiną pilotów, pasażerowie stłoczeni trochę dalej i jeszcze kilku terroryzujących resztę mężczyzn o twarzach bandytów. Czerwona kurtyna wściekłości spadła na oczy Nikosa. Nawet w pięciu nie stanowili dla niego żadnej przeszkody. Poczuł klepnięcie w ramię. Odwrócił głowę. Oczy kilku jeszcze równie jak on zdeterminowanych wyrażały to samo. Brakowało jedynie lidera. Lepiej zginąć w walce, niż pójść jak barany na rzeź. Nikos Liapis ruszył pierwszy. Reszta za nim. Zabrakło niecałej minuty do szczęśliwego końca. Zamek do kabiny pilotów w końcu puścił. Trzech napastników osłanianych z tyłu przez pozostałych rzuciło

się na pilotów i nawigatora. Krótka kotłowanina i samolot z wysokości ośmiu tysięcy metrów rozpoczął pikowanie w dół. Wszyscy polecieli w przód. Martwi piloci nie mogli wyprostować sterów. Nikos, trafiony szpikulcem w brzuch, krwawił. Jedyne, co widział, to granatową taflę wody wypełniającą już przestrzeń. Leżał tuż przy wejściu do kabiny i nic nie mógł zrobić. Nawet słowa modlitwy uwięzły mu w gardle. BATHESDA - USA | 25 sierpnia - Słyszałem, słyszałem. Cyril wszystko mi opowiedział. Gary Craig podszedł do Ashley Austin i ucałował jej dłoń. Przybył wcześniej, co nie zdarzało mu się prawie nigdy. No, chyba że chodziło o naradę na najwyższych szczeblach władzy. - Nie ma o czym mówić. - Ależ przeciwnie, jest. Wysłucham wszystkiego jeszcze raz. Zdziwiła go trochę oschłość dziewczyny. Spodziewał się bardziej serdecznego powitania. Traumatyczne wydarzenia nie mijają bez śladu. Trzeba poczekać. Może lepiej nie naciskać? Po co przypominać nie najlepsze momenty życia. Równocześnie zauważył jeszcze jedną zmianę. Bardziej refleksyjna Ashley wyglądała znakomicie. Idealna harmonia pomiędzy ciałem a duchem. Przeszli przez hol domu Lomaksów, mijając po drodze ocierającego się o nogi szczeniaka nowofunlanda i biegającego za nim Cyrila juniora. - Jeszcze ci się nie znudził? - zapytał malca. - Nigdy! - odparł tamten. - Jak się wabi? - Gary podrapał psa za uchem. - Eutanazja. - Myślałem, że to pies, nie... hmm. Ashley spojrzała na niego z politowaniem. - A, tu jesteście - Lomax senior zapraszającym gestem wskazał salon. - To ty dałeś tak psu na imię? - Nie ja. Uwierz mi. W takim razie pozostawała jeszcze tylko jedna osoba. Ciekawe, czy myślała o darczyńcy? Helen Thompson Lomax pojawiła się na szczycie schodów. Stukot jej obcasów działał Gary'emu na nerwy. Jak on nie znosił tych wszystkich celebracji!

Ucałowała się z Ashley i całkiem miło przywitała z Craigiem. - Co pijecie? - zapytał Cyril. - To, co wy. - Gary? - Szkocka z lodem - westchnął. Do kolacji pozostało jeszcze parę minut. Usiedli przy barku. Niezręczna cisza uniosła się jak duch ponad salonem. - Mów coś. To twój pomysł - Helen wymownie spojrzała na męża. - Subtelna jak zwykle. Kostki lodu zagrzechotały w szklance Gary'ego. - Mieliśmy ciężki tydzień. - On mówi tak za każdym razem, kiedy wraca do domu. - Ale tym razem to prawda. Cisza znów wypełniła pomieszczenie. - O samolocie słyszeliście? - spytał Gary. - Co za nieszczęście. - Byli bez szans. - Raczej tak. - Co na to prezydent? - Nic. Wyda oświadczenie i powie, jak jest nam wszystkim przykro. - Najwyższy czas zmienić naszą politykę - wypalił Cyril, zezując na Gary'ego. - Myślałem, że masz na nią wystarczający wpływ. - Chciałbym mieć jeszcze większy. - Czy to aby nie przerost ambicji? - Ależ skąd. Jeżeli jeszcze Gary zostanie prezydentem... - Cyril wzniósł toast w stronę

Craiga. Oświadczenie wywołało pożądany efekt i zaskoczyło obie panie. - Coś takiego... - wyrwało się Helen. Ashley pozostała bardziej powściągliwa. Obracały się w wyższych kręgach władzy, obyły w tym środowisku, myśl o spotkaniu z prezydentem ich nie paraliżowała, ale jednak to zawsze może zaimponować. - To takie luźne plany - Craig uśmiechnął się, zażenowany. - Niezależny czy z ramienia partii? - zapytała konkretnie Ashley. - Zdecydowanie nominacja demokratów byłaby najlepsza. - Teraz raczej pora na republikanów. - Czyżby? - Sondaże są jednoznaczne - zainteresowanie w oczach Ashley szybko przygasło. - Jest jeszcze czas. Wszystko się może zdarzyć. - Jeżeli nasz rząd pozostanie w dalszym ciągu tak bierny, to demokraci będą bez szans. - Mówisz, moja droga, o Izraelu? - Owszem. - To bardziej skomplikowane, niż na to wygląda - Craig nie za bardzo wiedział, jak ma odpowiedzieć. - Z bliska sprawy mają się nieco inaczej. - Prawda. Ale to nie powód do jeszcze większego nadymania tego balonu, który i tak pęknie. - Do tego wszystko zmierza? - Raczej tak. Przez następną godzinę, już przy stole, rozmawiali głównie o banałach. Sprawa Izraela i wyborów nie pojawiła się więcej i tylko jedno gnębiło Gary'ego od samego początku -czemu Ashley jest dla niego taka oschła? PENTAGON - USA | 26 sierpnia

Ostatnia szklana tafla przesuwnych drzwi otworzyła się przed generałem Wilsonem, kiedy ten równym, zdecydowanym krokiem wkroczył do sali. Przeważnie otoczony sztabem, dzisiaj przyszedł sam. Najważniejsi już byli na miejscu. Ich mała grupa stała tuż przy wejściu, przyglądając się monitorom ukazującym aktualną sytuację na świecie. Przewodniczący Kolegium Połączonych Sztabów zdjął czapkę, oddał ją podoficerowi wyrosłemu nie wiadomo skąd i pociągnął nosem, zakładając ręce do tyłu. Zrobił jeszcze parę kroków i stanął na środku pomieszczenia wielkości małej sali gimnastycznej. Na wprost miał teraz główny ekran, na którym rozrzucone symbole poszczególnych oddziałów migotały jak barwna mozaika. Obszar na największym monitorze podlegał tak zwanemu Dowództwu Europejskiemu USEUCOM i obejmował terytoria Europy, Rosji i Kaukazu oraz Turcji, Izraela, Libanu i Syrii. Monitor obok to USCENTCOM - Dowództwo Centralne z Egiptem i pozostałymi krajami regionu oraz Azją Środkową. Oba obszary zachodziły na siebie, tworząc wzdłuż granicy z Izraelem wyraźny uskok. Już na pierwszy rzut widać było, jak bardzo odcięto Izrael od reszty świata. Żydowskie państwo zdawało się dryfować po wzburzonym morzu emocji, które samo wywołało. Na trzecim z kolei wyświetlaczu przedstawiono sam Izrael, gdzie na pozór nic ciekawego się nie działo. Dopiero ogólny widok pozwalał wyrobić sobie zdanie. Zdegustowany Wilson w końcu sobie odpuścił. Podszedł do owalnego konferencyjnego stołu i zasiadł na swoim miejscu, prostując zgarbione plecy. Pozostali oficerowie uczynili podobnie. Jeszcze nigdy w całej ich karierze nie stali tak blisko krawędzi przepaści. Przewodniczący, tym razem oparłszy łokcie o stół i zmrużywszy oczy, przyjrzał się swoim współpracownikom. Wszyscy bez wyjątku byli specjalistami. Przez półtorej dekady wojny z terroryzmem sprawdzali własne umiejętności w polu i w sztabie. Nikt nie miał takiej wiedzy i umiejętności jak oni, by sprostać współczesnemu teatrowi działań wojennych, i nikt jak oni nie wiedział, ile to kosztuje żołnierskiej krwi. Na usta głównodowodzącemu amerykańskiej armii cisnęło się jedno pytanie. Zupełnie irracjonalnie bał się je zadać, by nie sprowokować wydarzeń. - Jak myślicie, ile jeszcze mamy czasu? - Nie za dużo - admirał John Collins, szef operacji morskich, wypiął pierś do przodu. -To już nie potrwa długo. - Rozkręcają się powoli i nie do końca jestem pewny, czy zdecydują się zrobić ten krok komendantowi Korpusu Piechoty Morskiej generałowi Allanowi Prestonowi nie można było zarzucić nadmiernej spolegliwości. To jego marines przeważnie odwalali czarną robotę, gdziekolwiek zachodziła taka potrzeba. - Allan, nie masz racji - Collins oskarżycielsko wymierzył palec w Prestona. - Nie są gotowi. I choćby nie wiem jak się naprężali, nie dadzą rady. - A ja nie jestem tego taki pewien - reprezentującemu lotnictwo Ralphowi Lovellowi bliżej było do

Collinsa niż do Prestona. - Już samo sumaryczne podliczenie sił daje bezapelacyjną przewagę koalicji państw muzułmańskich. Tym razem mają za sobą wszystkie argumenty - przewagę ekonomiczną i militarną, zdecydowane poparcie ludności, bo zobaczycie, nikt nie będzie protestował na ulicach, oraz czynnik strachu. Już nie Żydzi Arabom narzucą własny pogląd na świat, ale właśnie Arabowie Żydom. Skończył się czas niepokonanego Izraela. Mahometanie odrobili lekcje przez te sześćdziesiąt lat. Uwierzcie: są przygotowani. I nie tyle chodzi tu o gotowość logistyczną czy sprzętową, ile o mentalną. Oni już wymazali Izrael z mapy. - No, pięknie - mruknął Wilson. - To nie wszystko. Mamy jeszcze takie cudo - generał Ralph Lovell skinął na jednego z adiutantów. - Bernie, pokaż, co tam masz. Z głośników dał się słyszeć szum, brzęczenie i buczenie różnych sygnalizatorów oraz męskie głosy: - Wnimanie, prichodjat... - Nie mienje dwadcati cieliej w sektorie... - Ja podtwierżaju dannyje... Wilson wyprostował powoli plecy. Na szyi zapulsowała mu żyłka, ostateczny znak irytacji. - Co to jest? - zapytał, starannie wypowiadając słowa. - Przekazali to Izraelczycy. Podobno pochodzi z przechwyconych podczas ataku na Buszehr rozmów kontrolerów obszaru powietrznego i operatorów naprowadzania rakiet przeciwlotniczych. To Rosjanie... - Sugerujesz, Ralph, że nie potrafię odróżnić rosyjskiego od arabskiego czy perskiego? Lovell wiedział, że pytanie było retoryczne. - Jeszcze ich mi tam brakowało. Czy już nigdzie na świecie nie mogą się bez nich obejść? Allan, co o tym myślisz? - Jakoś nie chwalą się swoją obecnością w Iranie. Podczas nalotu zginął jeden Rosjanin, cywilny pracownik Rosatomu, spółki dostarczającej paliwo do reaktora. Tyle wiemy na pewno. Również tego nie nagłośnili. - A ilu zginęło w rozwalonych przez rakiety wyrzutniach? - Oceniamy, że od dziesięciu do piętnastu osób.

- I siedzą cicho? - Na razie. - To do nich zupełnie niepodobne, ale dobrze. Co proponujecie? Ochotników jak zwykle w takich okolicznościach brakowało. - Zaniemówiliście? - Nie pozostawiają nam wyjścia. Będziemy musieli interweniować - odpowiedział Lovell. - Oni pewnie nie biorą tego pod uwagę - John Collins skrzywił usta. - My i tak swoje wiemy - Wilson wyartykułował w końcu to, co leżało na jego sercu. -Nie zostawimy Izraela bez pomocy. I to my pogonimy sukinsynów, gdzie pieprz rośnie. - Prezydent na to pójdzie? - Nie będzie miał wyboru. Rozdział XVI MINISTERSTWO OBRONY, KAIR - EGIPT | 28 sierpnia - Możemy to jeszcze poprawić - pułkownik odpowiedzialny za aktualizację starego planu z niepokojem wpatrywał się w generała Ahmada Abu Akraba. - Szczegóły aż proszą się o dopracowanie. - Natychmiast się tym zajmę. - Mam nadzieję. Jesteście wolni. Pułkownik z nieskrywanym zadowoleniem zebrał papiery i wstał do wyjścia. - To proszę zostawić - wisząca na stojaku mapa z nakreślonymi pozycjami i wariantami działania pozostała na miejscu. - Oczywiście. Pułkownik stuknął obcasami i wyparował z gabinetu. - Jak to widzisz? - szef kontrwywiadu Muhammad Hakim sięgnął po filiżankę z gorącą miętową herbatą. Ustawił ją na poręczy fotela, rozkoszując się aromatem.

- Z technicznego punktu widzenia jesteśmy w stanie to zrobić. Nie widzę przeszkód. Tylko po co? Oddali nam cały półwysep Synaj. Nie ma potrzeby sięgać dalej. - Synaj to polityczny punkt zwrotny w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, nie zapominaj o tym. Dzisiaj jesteśmy dużo dalej i chodzi o zupełnie... - Chcesz powiedzieć, że pójdziemy na Izrael tylko dlatego, że poszczuły nas na nich te perskie psy? To nawet nie Arabowie i nawet nie sunnici. - Tu nie chodzi o Iran, wiesz przecież. Ruszą na Żydów i bez nas. Są dostatecznie potężni. Chodzi o to, byśmy nie zostali z boku. Iran i Turcja chcą dominować i dopną swego. Prędzej czy później, raczej prędzej. Kiedy już zniknie problem Izraela, zostaną liderami i z mocarstw regionalnych będą chcieli przejść o szczebel wyżej. Na sojuszu z nimi możemy wyłącznie skorzystać. Nic nie oprze się takiej potędze. - Przy okazji wykroimy swój mały kawałek tortu - powiedział Abu Akrab. - A i owszem. - Pod jednym warunkiem - generał wstał z fotela i podszedł do mapy - jesteśmy żołnierzami dostatecznie długo, by wiedzieć, że plany sztabowe rzadko kiedy udaje się zrealizować zgodnie z założeniami. W 1973 byliśmy blisko. Atak przez kanał przeszedł do historii wojskowości jako najbardziej niebywałe wydarzenie w ostatnich pięćdziesięciu latach. Syria też zrobiła swoje. Zaskoczenie Żydów było zupełne, a ostateczny efekt taki sam jak zawsze. - Nie przegraliśmy. Oficjalne stanowisko egipskich władz zawsze przedstawiało wojnę Jom Kippur jako co najmniej nierozstrzygniętą. - I nie wygraliśmy, a to jest dostateczny powód do zostawienia wszystkiego tak, jak jest. - Mówisz jak defetysta - Hakimowi nie podobało się podejście Abu Akraba do projektu proponowanego przez Irańczyków. Potrafił niszczyć ludzi z błahszych powodów, a nawet bez nich. Jednak Abu Akrab był mu potrzebny chociażby do podtrzymania mitu jedności najwyższych władz wojskowych. W trakcie puczu stanął przy nim bez wahania. Na swój sposób był mu za to wdzięczny, ale na tym świecie nic nie trwa wiecznie, zwłaszcza łaska kogoś takiego jak Muhammad Hakim. Widzisz jakiś problem? - Persowie chcą, żeby całą niewdzięczną robotę odwaliły nasze oddziały. Od północy wspólnie z Syrią utworzą drugi front. - To daje większe szanse powodzenia. Zarzucą Izrael rakietami. Turcja odetnie Żydów od pomocy z

zewnątrz. To będzie koniec. - Przestań się nakręcać. Za wiele niewiadomych. Turcja prawdopodobnie zainterweniuje tylko werbalnie. Iran jest daleko i jak zwykle zostaniemy sami. - Twój realizm czasami mnie przeraża - szefowi kontrwywiadu odechciało się herbaty. Dyskusja z Abu Akrabem zaczęła wpędzać go w depresję. - Trochę za późno na wahania. - Nie zrozum mnie źle. Szanse na powodzenie operacji są bardzo duże. Uważam, że powinniśmy zaryzykować, ale nie stawiajmy wszystkiego na jedną kartę. - Nie istnieje coś takiego jak połowiczne działania wojenne - zauważył Hakim. - Patrz na mapę: co widzisz? Rozciągnięty w kształcie klina zwężającego się na południe Izrael nie miał czegoś takiego jak przestrzeń operacyjna. Zaledwie niecałe 21 tysięcy kilometrów kwadratowych powierzchni, nie bardzo jest gdzie się ruszyć. Trochę więcej miejsca na południu, chociaż też nie za wiele. Do tego jeszcze Strefa Gazy i Zachodni Brzeg, jak dwa wrzody wrzynające się w zdrową tkankę. Takie porównanie przyszło mimochodem - w końcu mieszkali tam ich bracia Palestyńczycy. Akurat z nimi sprawa przedstawiała się podobnie jak z Kurdami. Oficjalnie ciemiężeni przez syjonistów, nieoficjalnie pogardzani wszędzie, gdzie rzucił ich los. Instrument do wykorzystania, jednocześnie zbyt słabi jako równorzędny partner. Plan rozwinięcia egipskiej armii zakładał dwa równorzędne kierunki działania. Pierwszy - przez Strefę Gazy wybrzeżem do Aszkelonu, dalej zależnie od oporu. Zostanie już tylko pięćdziesiąt kilometrów do Tel Awiwu - założenie jak na gust Hakima bardziej oparte na pobożnych życzeniach niż na realnych możliwościach. Bardziej prawdopodobne byłoby wyjście ze Strefy Gazy na wschód w stronę Autonomii i Morza Martwego. Dawało to niepowtarzalną szansę odcięcia całego południa i większej części kraju. I miało równie małe szanse powodzenia. Większe nadzieje należało pokładać w drugim kierunku działania - w myślach Hakima już nazywanym „minimalistycznym": odcięcie samego południa, zaledwie skrawka z miastem Ejlat. Żydzi będą bić się o to miasto do upadłego, ale to nie to samo co hipotetyczny marsz na Tel Awiw. Korzyści z zajęcia Ejlatu wydawały się spore. Odcinano w ten sposób Żydom wyjście na Morze Czerwone przez zatokę Akaba i - co najważniejsze - spychano ich z regionu uznawanego za domenę Egiptu oraz łączono się granicą z Jordanią. Nie angażowano przy okazji całości sił, wyłącznie dywizje 3 i 2 Armii Polowej. - Zdaje się, że wiem, do czego zmierzasz. Palec Abu Akraba wskazał zgodnie z domysłem Ejlat. - Skupmy wysiłki tutaj. - Masz rację - pułkownik dźwignął cielsko z fotela i podszedł do generała. - Lepiej mieć jedno

miasto w garści, resztę niech rozdrapią inni. Zresztą, kto powiedział, że w przypadku rozprężenia izraelskiej armii nie będziemy kontynuować ofensywy. - Zaatakujemy na południu. Jesteśmy w stanie przeciąć ich obronę na tym odcinku. To tylko parę kilometrów. Reszta armii będzie wykonywać pozorowane ataki wzdłuż całej granicy, ale wszystko pod osłoną naszych SAMów i artylerii. Możemy spróbować zająć Ezuz i Nizzanę - dwa miasteczka przy granicy wyglądały na nieprzygotowane do obrony i aż prosiły się o rajd komandosów. - Tyle na pewno jesteśmy w stanie zrobić. - Powiem to tylko raz - podoba mi się. - To dobrze. - Na kiedy jesteśmy w stanie dokonać zmian? - Już o tym pomyślałem. Skrót odpowiedniego rozkazu trzymam w biurku. - Przygotowałeś to wcześniej? - Szczerze powiem, że tak. Przez ostatnie dwadzieścia lat często rozważałem, jakie mamy szanse. To rezultat moich przemyśleń - Abu Akrab podał Hakimowi spięty spinaczem plik kartek. - Z Mubarakiem byśmy tego nie zrobili. - Teraz jest okazja. - Może ostatnia, jaką będziemy mieli - powiedział wolno generał. - Bo nie sądzę, byśmy dożyli następnej. KWATERA GŁÓWNA KORPUSU STRAŻNIKÓW REWOLUCJI ISLAMSKIEJ, TEHERAN - IRAN | 29 sierpnia Mohammad Ali Dżafari wyglądał przez okno. Z miejsca, gdzie stał, nie widział ulicy, ale mu to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, od ludzi wolał widok nowoczesnej zabudowy miasta. Stagnacja pierwszego okresu rewolucji i późniejsza wojna z Irakiem, zwana powszechnie „świętą obroną", nie sprzyjały rozwojowi. Nawet w latach dziewięćdziesiątych nie wszystko szło gładko. Śmierć Chomeiniego na chwilę zachwiała państwem, które stworzył. Od tamtej pory przepychanki pomiędzy umiarkowanymi reformatorami i tymi, którzy żadnych zmian nie chcieli, co jakiś czas uwidaczniały się w zamieszkach, do których najczęściej dochodziło z okazji kolejnych wyborów. Właściwie to on i jego organizacja stanowili ostatni bastion porządku, ładu i sprawiedliwości. Właśnie tak, w tej kolejności: porządek, ład i sprawiedliwość. Tylko jak długo będą w stanie sprostać rosnącej presji? Konflikt nadchodził wielkimi krokami. A zniszczenie Izraela okupią ciężkimi stratami. Wiceadmirał Ali Akbar Ahmadiani nie wydawał się zmartwiony. Jego nastrój rzadko kiedy bywał zmącony.

- To w zasadzie wszystko - Ahmadiani złożył zamaszysty podpis u dołu dokumentu, który przed chwilą przestudiował. Tych kilka uwag długopisem na marginesach zrobił w jednym celu - chodziło o zaakcentowanie własnej ważności. - Pokaż - Dżafari odebrał trzystronicowy szkic o Irańskim Korpusie Ekspedycyjnym. Wytyczne, założenia i cele. Tekst zawierał najistotniejsze informacje. Mając na względzie ochronę granic, suwerenności i religijnej tożsamości Islamskiej Republiki Iranu z dniem... na polecenie prezydenta, najwyższego zwierzchnika sił zbrojnych, nakazuje się utworzenie sześćdziesięciotysięcznego Korpusu Specjalnego w składzie: - jedna dywizja pancerna - dwie dywizje zmechanizowane - dwa samodzielne pułki artylerii - jeden pułk obrony przeciwlotniczej - jeden pułk rakietowy - dwa dywizjony lotnicze - jednostki organiczne i zaplecze. - Żadnych naszych jednostek. Myślisz, że to dobrze? - zapytał wiceadmirał. -Syryjczycy zniosą naszych żołnierzy, zwłaszcza na froncie, ale agitację politycznoreligijną już niekoniecznie. Celna uwaga Ahmadiniego trafiła Dżafariemu do przekonania. Wcześniej o tym nie pomyślał. Zawsze przedkładał oddziały Pasdaranu nad formacje armii, ale Ahmadiani miał rację. Asad wpuści do kraju regularne dywizje. Przemierzą teren poza głównymi miastami i staną do walki u boku Syryjczyków. W razie konieczności doślą posiłki, zresztą zrobią to i tak, bez względu na to, jak potoczą się losy kampanii. Utworzą własną strefę w Jerozolimie na wzór tej, jaka istniała w Berlinie. Może nawet więcej niż strefę? Oddziały strażników trafią tam prędzej czy później. Teraz chodziło tylko o to, by nie wystraszyć Asada nadmierną gorliwością. Egipcjanie zrobią swoje na zachodzie, oni na północy. Szkoda, że Jordania tak słabo ulegała presji. Irak również - ludzie byli za, ale rząd w obawie przed kolejną wojną wyniszczającą kraj wolał zachować neutralność. Mimo że nie graniczyli z Syrią, problem przerzutu wojsk rozwiązali stosunkowo łatwo. Turcja bez najmniejszych problemów zgodziła się na przemarsz dywizji irańskich przez własne terytorium. Już samo to nastręczało mnóstwa problemów. Na mapie odcinek nie wydawał się wielki, najwyżej trzysta kilometrów w linii prostej, lecz drogami do AlKamiszli w Syrii wyjdzie drugie tyle. Do tego paliwo, amunicja, medykamenty, ewakuacja rannych. Najlepszym rozwiązaniem będzie most powietrzny. Pierwsze jednostki już koncentrowano w Tebrizie, skąd miały niedługo wyruszyć. Sześćdziesiąt tysięcy ludzi i sprzętu - wystarczy na pierwszy rzut.

- Ciągle odnoszę wrażenie, że robimy za mało - generał odłożył wykaz. - Lotnictwa nie mamy zbyt wiele. Sporo straciliśmy. - Sprzęt to nie problem. Kupimy nowy. Rosja tylko czeka na pierwszą transzę wpłaty. - Więc o co chodzi? Mohammad Ali Dżafari milczał dłuższą chwilę, zastanawiając się, jak ubrać w słowa to, co chodziło mu po głowie. - Realnie patrząc, ryzykujemy sporo i sam do końca nie jestem pewien, czy Jankesi pozostaną neutralni. Mydlić oczy to możemy innym, a sami zachowajmy trzeźwość sądów. - Wcześniej mieli przeciwko sobie pojedyncze państwa, obecnie koalicję rozrzuconą na znacznym obszarze. Jeżeli już, to najpierw zmasakrują Egipt, później Syrię, nas na końcu. Turcji nie ruszą. - Jesteś pewny? - Niczego nie jestem pewny, ale tak to widzę. Wprowadzą lotniskowce w dogodne miejsca i zrobią... - wiceadmirał przerwał - to, co muszą. Przeciw nim jesteśmy bezbronni. Rosyjskie Su-33 nie poradzą sobie z eskortą okrętów. Stracimy sprzęt i pilotów w bezsensownych atakach. - Samoloty nie dadzą rady - Dżafari pokręcił głową. I bez opinii Ahmadianiego wiedział o tym doskonale. Nieuchwytny do tej pory wątek zdawał się pojawiać w zasięgu świadomości. Coś, co wcześniej przeczytał u Chińczyków. Poczuł prawie fizyczną ulgę, kiedy wpadł na to proste rozwiązanie. Konwencjonalne rakiety na amerykańską morską grupę bojową to zupełny bezsens. Unicestwić ich można było jedynie w niekonwencjonalny sposób - najlepiej jądrowy. Własnej broni jądrowej jeszcze nie mieli. Szumne zapowiedzi, dwuznaczne sugestie to wyłącznie dezinformacja. Nalot na Buszehr dodatkowo odwlekał w bliżej nieokreśloną przyszłość produkcję takiej broni. - Rakiety. - Niecelne. Raczej nie sprawdzą się w takiej akcji - Ahmadiani ciągle jeszcze rozważał konwencjonalne podejście do sprawy. - A takie z głowicami atomowymi? Pochylił głowę, przyglądając się szefowi sztabu Pasdaranu. Nie zawiódł się. Uśmiech lisa na obliczu wiceadmirała obwieścił, że pomysł trafił w dziesiątkę. - Pakistan? Dżafari przytaknął.

- Trzy do pięciu ładunków. Nawet nie odczują ich braku. MINISTERSTWO OBRONY NARODOWEJ, WARSZAWA - POLSKA | 29 sierpnia Nocna lampka stojąca na biurku dawała dość światła na blat i klawiaturę komputera, resztę pozostawiając w półmroku. Nocne godziny pracy sprzyjały koncentracji i skupieniu. Pułkownik Jan Koźmiński, szef Służby Wywiadu Wojskowego, przedkładał je nad zwykłe urzędowe godziny pracy, tym bardziej że nawał obowiązków i spraw i tak nie pozwalał wyrobić się ze wszystkim. Kolejne dane napływały nieprzerwanym strumieniem i nawet pobieżne ich przejrzenie wymagało godzin. Ciekawe, jak kadrowa poradzi sobie z jego zaległymi urlopami. Teoretycznie powinien zostać wysłany na trzymiesięczny przymusowy wypoczynek z zakazem zbliżania się do gmachu Ministerstwa Obrony Narodowej na mniej niż sto metrów. Żarty na bok. Co tam dalej? Przerzucił kolejną stronę. Biura konstrukcyjne w Omsku i Niżnym Tagile pracowały nad nowym projektem wozu bojowego. Podwozie starego T-72 posłużyć miało jako platforma dla bojowego wozu piechoty. Indyjski kontrahent nalegał na modyfikacje układu jezdnego i zaprojektowanie nowych filtrów, aby wóz można było użytkować na piaszczystych bezdrożach Radżastanu. Ciekawa sprawa, najlepiej przekonać Hindusów do tego, że zakłady w Stalowej Woli mają dostateczne doświadczenie i praktykę w takich modernizacjach, a Rosjan wykolegować z wielomiliardowego kontraktu. Warto o tym pomyśleć. Odłożył kartkę na bok, żeby bliżej przyjrzeć się sprawie i możliwościom ewentualnego - jak to nazwać - wrogiego przejęcia. Niech będzie. Dalej. O, to ciekawe - co prawda nie tak istotne jak Europa, ale zawsze. Wszyscy amerykańscy dowódcy od dobrych dwóch tygodni chodzą ponurzy jak gradowa chmura -sprawa Izraela ciąży im coraz bardziej. Z wywiadem Izraela Polacy współpracowali od dawna. Wszystko zaczęło się jeszcze w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych podczas operacji „Most", kiedy to przerzucano rosyjskich Żydów do syjonistycznego raju. Z jakichś powodów Moskwa nie chciała, by samoloty izraelskich linii lotniczych zabierały emigrantów z Rosji. Woleli zrzucić to na Polaków. Rosyjscy Żydzi przybywali na Okęcie pod eskortą służb rosyjskich, tam przechodzili pod opiekę założonej tylko w tym celu firmy ochroniarskiej, nad którą pieczę sprawował Mossad. Zatrudnieni przez Mossad ochroniarze, wyłącznie Polacy starozakonnego pochodzenia, nie podlegali polskiemu prawodawstwu, posiadali paszporty dyplomatyczne. Przerzucono w ten sposób dziesiątki tysięcy osób, również pod czujnym okiem krajowych służb specjalnych. Ryzyko palestyńskiego zamachu na warszawski port lotniczy było wówczas duże. Wszystko udało się nad podziw dobrze, bez większych komplikacji. Obecnie nie wszystko przebiegało tak gładko - wymogi Unii z jej pokręconymi, niejasnymi prawami i schematami... Szkoda gadać. Z dawnych czasów Układu Warszawskiego, kiedy to poza Europą i USA w kręgu zainteresowaniu wywiadu pozostawały kraje afrykańskie i azjatyckie, do chwili obecnej pozostał jeden cenny kontakt. Jeden, ale taki, którego mogli Koźmińskiemu pozazdrościć szefowie pozostałych służb wywiadowczych państw NATO. Były student, który przybył do kraju nad Wisłą zaledwie w jednej koszuli i jednej parze spodni, zapałał do mazowieckiego krajobrazu nieukrywaną miłością, czego powodem była także pewna słowiańska piękność czyniąca w sercu przybysza

prawdziwe spustoszenie. Jakimś cudem skończył medycynę, później rozpoczął jeszcze dla odmiany filologię, ale nakazy klanowe i rodzinne w końcu zmusiły Miana Kuresziego do powrotu do ojczyzny, gdzie później zrobił zawrotną karierę. Kureszi właściwie nie był czynnym agentem, nawet nie był agentem uśpionym, agentem wpływu bądź jakimkolwiek innym. Kiedy uważał to za ważne, dzielił się informacjami z polskimi przyjaciółmi, co niejednokrotnie pomagało mu zdobyć pożądany kontrakt budowlany bądź błysnąć nieznaną innym wiadomością przed wywiadowczym gremium zainteresowanych państw. Może warto w takim razie popytać, co sądzi o ostatnich wydarzeniach. Każdy szczegół wydawał się ważny, a dobrze sprzedana Amerykanom informacja powinna przynieść wymierne korzyści. Zobaczymy. Na Bliskim Wschodzie pozostała do załatwienia jeszcze jedna sprawa. Ten attache z Izraela, Bielski, już ponaglał w tej sprawie - zabłąkany pluton żołnierzy w przededniu wojny nie pasował do niczego. Misję ONZ szlag trafił. Wszyscy podkulili ogony i uciekli, pozostawiając bałagan, tak jak go zastali. Działać jak reszta to zupełnie nie w jego stylu, ale pluton Wirskiego nie mógł zostać w Kiryat Szmonie. Jeden celny pocisk artyleryjski i będzie kłopot z załadowaniem trzydziestu trumien do transportowej CASA 295. Pluton to ani mało, ani dużo. Zależy, jak na to spojrzeć. Skoro już byli na miejscu, niech się przydadzą. Przypomniał sobie rozmowę sprzed wielu tygodni - ryzyko zamachu na Polską ambasadę w Tel Awiwie wydawało się całkiem spore. Na razie sprawa przyschła, chociaż nigdy nie wiadomo. Mroziński otrzyma w końcu tak pożądaną ochronę, więc przestanie narzekać, a on zyska skuteczny siłowy argument. Izraelczycy mieli niezły bajzel, problem niejako rozwiązywał się sam. Oddział Wirskiego zniknie z oczu wszystkim stronom, jednocześnie pozostając na miejscu. Ryzyko takiego postępowania nie wyglądało na wielkie. Tel Awiw był na tyle daleko od linii frontu, że nie groziło im większe niebezpieczeństwo. Tak będzie najlepiej. PATROL 3 BATALIONU 211 BRYGADY PANCERNEJ - IZRAEL | 1 września W ciągu ostatniego tygodnia byli przerzucani już trzeci raz. Wciąż dalej na południe. Ostatnie spore miasto, Beer Szewę, zostawili przeszło sto kilometrów za plecami. Poruszali się wciąż tą samą trasą numer 40 przez pustynię Negew do miejsca, gdzie odchodziła od niej droga prowadząca wzdłuż granicy egipskiej do Ejlatu. Marzenie, by w końcu wylądować w słynnym kurorcie, towarzyszyło im od początku i nie widzieli w tym niczego niewłaściwego. Surowa pustynia dawała w kość, a plaże Morza Czerwonego kojarzyły się z czymś nad wyraz przyjemnym. - Widać coś? - Nie. - Przecież mówiłem. Sierżanta Uri Cohena bolały już oczy od wpatrywania się w drugą stronę granicy. Piaskowobrązowe skały, jak wzrok sięgał, ciągnęły się nieprzerwanie z lewej strony na prawą niskim skalistym pasmem. Stojąc wyprostowany na masce ciężarówki, Cohen czuł się nieszczególnie. Na platformę założono brezentowe nakrycie i siłą rzeczy nie dawało się tam wleźć. Reszta pierwszej drużyny rozeszła się, załatwiając naglące potrzeby. Cicho i gorąco.

Termometry wskazywały 37 stopni. Gdyby nie droga poprowadzona prawie idealnie prostą kreską, można by pomyśleć, że trafili na koniec świata. Podobna szosa, lecz już po egipskiej stronie, ciągnęła się kilkanaście metrów stąd i pozostawała całkowicie pusta. Cohena korciło, by przebiec na przeciwną stronę i wyjrzeć poza niewysokie wzgórza. Zamiast tego schował lornetkę do futerału, przytrzymał się bocznego lusterka i zeskoczył na szosę. Otworzył drzwi do szoferki, wrzucił futerał, zamknął drzwi. Powtarzalność czynności irytowała go już, robił to co pięć kilometrów, wypełniając co do joty polecenia majora Kahna. Problem tkwił w czymś innym - po powrocie znowu nie będzie miał nic do opowiedzenia. Nie zauważył nic, żadnego egipskiego patrolu, samolotu czy śmigłowca. Brak oznak wrogości powinien cieszyć, ale z jakichś względów Uri nie potrafił o tym myśleć spokojnie. - Zbieramy się - wydał polecenie. - Tak szybko? - Rabinowitsch dopinał właśnie rozporek. - Ładne miejsce na biwak. Kwadrans na herbatę, nic nas przecież nie pogania - cały sprzęt kuchenny wozili na ciężarówce. - Nie mamy czasu. Wsiadać, bo was zostawię. - Chyba pan tego nie zrobi, sierżancie, co? - Jak będę musiał, to zrobię. Lepiej sobie zapamiętaj - Cohen wolał nie zostawać dłużej w odosobnionym i odsłoniętym miejscu, a gderanie szeregowego go drażniło. Pierwsza drużyna jak stado podstarzałych rezerwistów, niezgrabnie, wśród śmiechów i kłótni załadowała tyłki na platformę. Trzasnęła zamykana tylna burta skrzyni ładunkowej. Zdecydowanie za długo to trwało. Wsiadł do szoferki i ruszyli. Jeszcze jeden taki przystanek i powystrzela tych durni. Jeszcze nigdy w życiu porucznik Ismail Bani Khalid nie był tak pełen pogardy dla Żydów. Zajmując pozycję pod nawisem skalnym, ukryty w cieniu, dodatkowo osłonięty maskującą płachtą, nie został dostrzeżony. Razem z sierżantem siedzieli tutaj od wczoraj i liczyli przejeżdżające wojskowe patrole. Samochód z pozostałymi dwoma członkami patrolu znajdował się pół kilometra za nimi. Prawdziwe zagrożenie stanowiły śmigłowce. Nic tak nie denerwowało jak łopot ich rotorów unoszący się ponad pustynnymi szlakami. Porucznik urodził się w rodzinie nomadów. Pustynia nie miała przed nim tajemnic. Patrolował granicę w ramach elitarnych egipskich jednostek ochrony terytorium państwa. Nie tylko chronił Egipt przed bandytami i przemytnikami; w zakres jego obowiązków jak najbardziej wchodził płytki wywiad w ościennych krajach. Podglądanie Izraelczyków to jednak zupełnie coś nowego. Ci tutaj nie wyglądali zbyt bojowo, bardziej przypominali ciągnącą przez pustynię karawanę obwieszoną różnorakim majdanem. Dziesięć osób, z czego połowę załatwiłby sam, a drugą sierżant. I jest się czego bać? Nie sądził. Niezwyciężeni Żydzi to tacy sami ludzie jak i on. Na dodatek było ich niewielu, a z tego, co widział, ich przygotowanie bojowe wyglądało przeciętnie. Żadnych fajerwerków. Broń niezła, ale co znaczy w rękach takich ludzi? Tyle co nic. DROGA POMIĘDZY DEHBIDEM A SURMAGHIEM - IRAN | 1 września

Major Rahman Asgari widział już w przeszłości wiele zwłok, więc i te nie zrobiły na nim wrażenia. Nieco zmasakrowane przez padlinożerców, zakopane w płytkim grobie, odnalezione zostały przypadkiem przez miejscowego pasterza kóz. Policja, o której trudno było mówić, że jest lokalna, zadziałała w miarę sprawnie. Odpowiednia informacja o poszukiwaniu byłego urzędasa została rozesłana po kraju, a ten nieborak nawet pasował do opisu. Właściwie nie wiadomo, czy pasował, jako że twarz, pierś, brzuch i przedramiona wyżarły sępy, ale zgadzał się wzrost, a co ważniejsze dokumenty w portfelu z tworzywa sztucznego. Niedopatrzenie, błąd, głupota? Prawdopodobnie pośpiech sprawił, że ofiarę dało się zidentyfikować. - Jak obejrzę go na stole, powiem więcej - lekarz z Surmaghu machnął na policjantów, by ci zabrali ciało - Nie zdechł z pragnienia? - w przeciwieństwie do reszty Asgari nie musiał przykładać chusteczki do nosa, ignorując panujący smród. - Raczej nie. Zresztą z dwoma kulami w sercu to raczej niemożliwe. Otarcia na nadgarstkach wskazują na wcześniejsze związanie. - Nie był sam? - w roli śledczego Asgari czuł się wyjątkowo kiepsko. - Śladów jest dość. Sami sprawdźcie. Zwłoki na noszach wrzucono na skrzynię i przykryto kocem. Ekipa z Surmaghu zbierała się do odjazdu. Do domu było daleko. W przeciwieństwie do nich majorowi nigdzie się nie spieszyło. Teraz, kiedy nieznośny fetor zelżał, jego ludzie zbili się dokoła niego. Teren został zryty i przedeptany we wszystkie możliwe strony. Najlepszy zespół dochodzeniowy nie znalazłby na miejscu nic ciekawego - żadnych dowodów nie było, oczywiście poza ciałem. Jedyne, co pozostało majorowi, to wiedza - zastępca szefa zatrudnienia nie znalazł się tutaj przypadkowo - że niepotrzebny został zastrzelony, i tyle. Wystarczyło jeszcze odszukać sprawców. Tych samych, którzy kryli się za wypadkami w Buszehrze. Rahmad zamknął oczy - niech Allah da mu oświecenie, niech odnajdzie zdrajców i odda pod sąd, a jeżeli to nie będzie możliwe, niech rozprawi się z nimi natychmiast. BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 2 września - Panie generale, miło mi pana gościć - Gary Craig podał dłoń Wilsonowi. - Mojego współpracownika Cyrila Lomaksa pan oczywiście zna. - Mieliśmy już przyjemność się poznać. Z tego, co zapamiętał Cyril, Wilson był zazwyczaj bardziej oschły. Widać nie przyszedł na pogaduszki i ma jakąś sprawę, bo starał się być miły. Nie przywlókł również ze sobą całego sztabu, tylko pojawił się sam, a to także wskazywało na dyskretny charakter sprawy.

- Jakby to ująć... - Może usiądziemy? - Dziękuję. - Ostatnio niezbyt często się widzimy? - Obowiązki. - A tak, oczywiście, obowiązki - Gary Craig przyznał generałowi rację z pobłażliwym uśmiechem. Kto ich dzisiaj nie ma. Generał grzecznie przytaknął. Nic innego nie przyszło mu do głowy, choć zdawał sobie sprawę z tego, że sytuacja bawiła Craiga. - W takim razie, w czym możemy pomóc? Możliwości mamy raczej niewielkie, to już raczej my powinniśmy przyjść do pana. - Gary, jeszcze dłużej będziesz przemawiał w ten sposób, to sobie pójdę. - Uff, już myślałem, że jesteś oficjalnie - Gary poluzował krawat. - Teraz przynajmniej wiem, na czym stoję. - Nie bądź taki pewny. - Po twojej nietęgiej minie widzę, że to poważna sprawa. Niech zgadnę: pucz przeciwko prezydentowi? - Bardzo zabawne. - A nie? - Nieoficjalnie wiem, że nie będziemy interweniować w sprawie Izraela, czy to prawda? - Wiesz czy nieoficjalnie się mówi? To dwie różne rzeczy. - Chodzi o istotę, nie o formę. Gary podparł głowę dłonią, prawą rękę kładąc na oparcie. - Chyba sam jeszcze nie wie, co zrobi. - Niczego bardziej nie znoszę od niezdecydowania. - Prezydent uznał ostatnie wydarzenia za problem samego Izraela - wypowiedź prezydenckiego doradcy pokrywała się mniej więcej z oficjalną linią waszyngtońskiej administracji. - Nie nasza sprawa albo jeszcze inaczej, nasza, ale materia sporu jest delikatna i nieprzemyślanym działaniem nie

chcemy nikomu niczego narzucać. - Słuchaj Gary, masz z nim dobre układy. Spróbuj wpłynąć na bardziej zdecydowaną postawę. - Walisz prosto z mostu. - Mam po prostu dość tego certolenia. - Tylko moment mamy co najmniej niestosowny. Nikt nie chce brać na swoje barki takiego ciężaru. I to przed wyborami. - Nie zrobimy nic, bo mamy rok wyborczy? Założę się, że jak ceny ropy podskoczą do 250 dolarów za baryłkę, to rozwiązanie znajdzie się szybko. - Bez wątpienia. - Z twojej niechęci wnioskuję, że znajdujemy się w stanie politycznej próżni. Najpotężniejszy kraj na świecie jest bezwolny... - Przestań. Wilsona zaczynało ponosić. Zwykły objaw wśród ludzi mających wpływ na funkcjonowanie większych organizacji, jeśli coś nie idzie po ich myśli. - Patrzysz na problem jednostronnie. Wydaje ci się, że nic nie robimy? Że nas to nie wkurza? Nie jesteś jedyny, któremu cały ten bliskowschodni kocioł leży na wątrobie. - Uspokoiłeś mnie. - Prezydent jest ostrożny - Gary nie usłyszał uwagi albo ją zlekceważył. - Wcale mnie to nie dziwi. Jedna nieostrożna wypowiedź i koniec. Nie wyjdziemy z bagna i za pięćdziesiąt lat. - Jest okazja poustawiać wszystkich po kątach. - Czyżby duch generała Curtisa LeMaya znów zaczął unosić się ponad korytarzami Pentagonu? Dawny dowódca Powietrznych Sił Strategicznych słynął z niewyparzonej gęby i równie niestosownych wypowiedzi. Był jak nosorożec, gotowy stratować każdego, kto wejdzie mu w paradę. - Żałuję, że tego starego skurczybyka nie ma wśród nas. - Dinozaury wymarły już dawno. Nie przystawały do nowych czasów. - Mogłem wpaść na to wcześniej - u przewodniczącego Kolegium Szefów Połączonych Sztabów cynizm walczył o lepsze z nadzieją.

- Na szczęście, nie jest tak źle - Gary w końcu przestał dogryzać rozmówcy. -Najpóźniej jutro rano porozmawiam w tej sprawie... zainterweniuję, to lepsze słowo, a najlepiej będzie, jak pójdziemy tam obaj. ISLAMABAD - PAKISTAN | 2 września Nazrul Islam popatrzył na rozmówcę jak na wariata. - Pańskie podejście do tematu jest bardzo ciekawe. Islam, będący w istocie wyższym oficerem ISI, InterServices Intelligence, działającym na pograniczu służb specjalnych i polityki, odpowiadał za pakistański program nuklearny i wszystko, co się z nim wiązało. Słyszał już wiele - od Amerykanów o potrzebie trzymania Irańczyków z dala od atomowej technologii, od Chińczyków o zwracaniu baczniejszej uwagi na religijnych ekstremistów, od Rosjan o niepokojących i nieprzystających gościom wpływach chińskich w Pakistanie, od Hindusów... od nich nie słyszał nic. Będąc w permanentnym konflikcie od 1948 roku, rozmawiali jedynie, używając argumentów siły lub licytując się liczbą posiadanych głowic. To, co w tej chwili proponował perski dyplomata, wykraczało daleko poza dwustronne kontakty. - Ująłem to najprościej, jak umiałem. - Mówił pan o wypożyczeniu? - Jeżeli to nie problem. - Nie wiem, co powiedzieć. - To proste. - W życiu nie słyszałem, żeby ktoś prosił o taką przysługę. To pozostaje w gestii władz centralnych, prezydenta, bo ja wiem, kogo jeszcze? Oczywiście, wstępne rozmowy zostały z nimi już przeprowadzone? - Ależ nie. Przychodzę z tym prosto do pana. Nazrul Islam miał ochotę ryknąć śmiechem, ale z jakichś powodów powstrzymał narastające rozbawienie. To nie mógł być przypadek, że Irańczycy chcieli rozmawiać właśnie z nim. Tylko on miał możliwości i odpowiednie kontakty. - Jeżeli wszystko zostanie załatwione pozytywnie, to proszę mi wierzyć, opłaci się to panu... dziedzic narodu kupców i wojowników zawsze wiedział, jak właściwie podejść do sprawy. - I panu, i narodowi oczywiście. - Mój naród jest biedny, wystarczy spojrzeć dookoła. - Nie mogę obiecać zasilenia konta każdemu mieszkańcowi - Pers wielkimi krokami zmierzał do celu. - Ale kilku osobom na pewno.

- Pan wybaczy, nie jesteśmy do kupienia. - Nie to chciałem powiedzieć. - Mam nadzieję. - Każda praca wymaga odpowiedniej nagrody. Ciężko ponosić wyrzeczenia, nie widząc światełka w tunelu. - Ładnie pan to ujął. - Proszę mi wierzyć, nikomu innemu, tylko mam zależy na pomyślnych stosunkach. W razie konieczności nasza pomoc może okazać się niezbędna, a odwdzięczymy się wszystkim, co mamy. Wspominając o konieczności rozumieli się akurat doskonale. Cień indyjskiego rywala padał na Pakistan nieustannie, podobnie jak podjazdowa wojna. Ponad 160 milionów Pakistańczyków przeciwko miliardowi Hindusów... Potencjał Indii wydawał się przygniatający. Tu już nawet nie chodziło o demografię. Subkontynent rozwijał się dynamicznie we wszystkich dziedzinach, zwłaszcza nowoczesnych technologii, a hinduskie lotniskowce były jawnym wyzwaniem rzuconym rządowi w Islamabadzie. Dwadzieścia procent mieszkańców Pakistanu to szyici, tacy jak ci rządzący Iranem. Nigdzie indziej ich odsetek nie był tak duży jak tutaj, przeważnie w krajach arabskich nie przekraczał kilku procent. Tarcia oczywiście występowały, ale nie w takiej skali jak gdzie indziej. Do tej pory stawiali na Pekin, stanowiący naturalną przeciwwagę dla Indii. Może pora pomyśleć o bliższych sprzymierzeńcach? - Ja z kolei mogę zapewnić o dogłębnym przemyśleniu pańskiej propozycji. Niczego innego nie jestem w stanie obiecać. - Rozmowa z panem to prawdziwa przyjemność. - Nie przesadzajmy - Nazrul Islam chciał być równie grzeczny jak dyplomata. - A propos, starania będą... hm, kosztowne: wyjazdy, wydatki... Sam pan rozumie. - Jak najbardziej - przybysz na kartce nabazgrał kilka cyfr. - To za fatygę. Dwa razy tyle za powodzenie operacji. Islam przełknął ślinę. - Zajmę się tym natychmiast. Rozdział XVII OBÓZ WOJSKOWY W KIRYAT Szmonie - IZRAEL | 3 września - To już ostatnia - ciśnięty przez Godlewskiego pakunek z resztą wyposażenia znikł we wnętrzu

ciężarówki. Kapral otrzepał ręce z wyjątkowym zadowoleniem na twarzy. - W końcu opuszczamy to zasrane miejsce. Andrzej Wirski był w stanie zgodzić się z taką konkluzją. Miejsce już dawno utraciło swój urok, o ile taki miało, i stało się punktem tranzytowym dla setek rezerwistów zdążających do jednostek i zakłócających wszelki ład, tak pożądany w koszarowym życiu. Sterty śmieci zalegały w pojemnikach, latryny cuchnęły, a hałas silników helikopterów doprowadzał ich do szału. Na dodatek byli ostatnim obcym oddziałem wyjeżdżającym z Kiryat Szmonie. Nawet kontyngent z Ghany wycofał się stąd wcześniej. Pomijając wszystkie inne niedogodności, w okolicy zrobiło się zdecydowanie niebezpiecznie. Rakiety Hezbollahu pustoszyły izraelską stronę granicy prawie nieustannie. W odwetowych nalotach rewanżowano się tym samym stronie libańskiej. Potyczki niejednokrotnie zmieniały się w bitwy z użyciem cięższego sprzętu. Nie ich wojna, nie ich sprawa. - Sierżancie, zarządźcie zbiórkę. - Tak jest, panie poruczniku - nawet w dziarskim głosie Piotra Piaseckiego wyraźnie dawało się słyszeć zmęczenie. - Zbiórka, śmierdzące lenie! - podoficer wydał komendę w najlepszym koszarowym stylu. Równy dwuszereg ustawił się błyskawicznie. - Słuchajcie - Wirski przebiegł wzrokiem po minach komandosów. - Mam dwie wiadomości, obie takie sobie. Po pierwsze wyjeżdżamy, to już wiecie. Po drugie jeszcze nie opuszczamy Izraela. Decyzją dowództwa zostajemy skierowani do ochrony naszej ambasady. Czas trwania misji nie został określony. Nawet jeżeli byli zawiedzeni, nie dali tego po sobie poznać. Kamienne oblicza ludzi przywykłych do nagłych zmian i życiowych zawirowań nie wyrażały żadnych uczuć, co najwyżej zwykłą obojętność. - To wszystko. - Jazda do wozu! - dorzucił jeszcze od siebie Piasecki. Jak przystało na elitę armii, ostatni pokaz sprawności wykonali wzorowo. Wirski przymknął oczy. Twarz owiewały mu podmuchy gorącego pustynnego wiatru. Nabrał powietrza w płuca i wolno je wypuścił. Kilku izraelskich oficerów pokiwało im na pożegnanie. Odsalutował i wsiadł do szoferki. Pewnie żal było łajzom forsy przegranej w pokera u Nowaka. Lubił to, co robił, ale teraz wolałby być zupełnie gdzie indziej. Najlepiej na piaszczystej plaży z pewną dziewczyną o imieniu Ashley... MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 3 września

- Koncentrują siły i to błyskawicznie. Są tutaj, tutaj i tutaj... Minister obrony i szef sztabu generalnego ledwo nadążali wzrokiem za laserowym wskaźnikiem porucznika Amanu, któremu przypadło w obowiązku referowanie przeanalizowanych informacji. - Jakie jednostki zidentyfikowano? - zapytał szef sztabu CaHaLu. - W pierwszym rzucie dywizje 1 Korpusu Trzeciej Armii: 9 Dywizję Pancerną i 23 Zmechanizowaną oraz 94 Brygadę. Gros sił 2 Korpusu, 36 Zmechanizowana wraz z 44 Brygadą Pancerną przemieszczają się mniej więcej w rejon Strefy Gazy. Na południu zaobserwowano jedynie ruch 82 Brygady Pancernej z 3 Korpusu. Planowane rozwinięcie sił najpóźniej w ciągu dwudziestu czterech godzin. - Śpieszą się, sukinsyny - szef sztabu włożył w usta wykałaczkę, ten erzatz papierosa i o mało ze złości jej nie połknął. Dla niego wszystko było jasne i przejrzyste. Ostatni moment, by huknąć pięścią w stół i pokazać, kto jest tutaj panem. W innej, to znaczy normalnej sytuacji wygarnęliby ze wszystkich luf. Z obecnym premierem nie było takiej szansy. Ależ się porobiło. - Wyraźnie widać, jak rozlokowali siły - Ehud Loew jeszcze nie mógł uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. - Północ to główny kierunek. Sam popatrz. - Taa - mruknął wojskowy. - Jedno co nas ratuje, to szerokość półwyspu w tym miejscu. Dwieście kilometrów jak nic. Wszystko może się zdarzyć. - Hmm. Jest jeszcze taki szczegół - kolejna zła wiadomość z trudem przechodziła porucznikowi przez gardło. - Satelita zaobserwował koncentrację floty w Port Saidzie, łącznie z jednostkami desantowymi. Na razie tylko tyle. Myśl o stoczeniu bitwy lotniczomorskiej jakoś ich nie przerażała. Mieli na tym polu zdecydowaną przewagę, ale konfiguracja ta absorbowała uwagę na jednym kierunku operacyjnym. Rodziło to również sporo problemów natury ekonomicznej. W przypadku wrogich poczynań będą zmuszeni zablokować Kanał Sueski, tworząc barierę uniemożliwiającą szybki przerzut wojsk wzdłuż linii północ-południe torem wodnym oraz odizolować półwysep Synaj od dostaw ze wschodu. Cały handel zostanie sparaliżowany. Kontenerowce i tankowce będą zmuszone opływać Afrykę. Podniesie to skokowo ceny na energię i towary. Nikt jednak nie będzie żywił pretensji do Egiptu, tylko do Izraela, nie rozumiejąc, że będą musieli to zrobić, jeśli chcą utrzymać własną niepodległość. - Równie niebezpieczna sytuacja zarysowuje się na granicy z Syrią. Od ponad dwunastu godzin trwa przerzut jednostek irańskich. Nawet się z tym nie kryją. - Nie możemy dłużej czekać - szef sztabu zakipiał wściekłością. - To jawna inwazja i proszę nie wciskać mi kitu, że jest inaczej. Każda następna chwila zwłoki oznacza dodatkowe koszty i straty, ludzkie straty. Rozumiesz? Listy poległych będą długie i nie dają żadnej gwarancji... - generał ucichł. - Na co?

- Sam wiesz, na co - dokończył nieskładnie. Ehud Loew zwykł racjonalnie podchodzić do wszelkich wydarzeń, ale tym razem czuł, że emocje biorą górę. Przewaga Izraela nie będzie tak znacząca jak kiedyś. Wrogowie prawie zrównali się z nimi technologicznie. W Egipcie wciąż jeszcze wymieszany jest sprzęt stary, pozyskany od Sowietów, z najnowszym, dawało się jednak zauważyć, że jakościowo dokonali olbrzymiego skoku. Syria ciągle jeszcze ma czołgi T-62 i T-72, ale ich liczba jest duża, znacznie przekraczająca potrzeby takiego państwa. Razem z Iranem tworzy już poważne zagrożenie. Kolejna sprawa to drogi przemieszczania się Irańczyków szlakami daleko na północy. W takiej odległości mogli czuć się w miarę bezpiecznie, żaden niespodziewany rajd samolotów nie wchodził obecnie w grę. Tak popieprzonej sytuacji nie mieli jeszcze nigdy, a widmo klęski zawisło nad nimi jeszcze przed pierwszymi strzałami. ABADE - IRAN | 3 września - Nie ma miejsca - na kierowcę autobusu z Abade do Isfahanu nie działały żadne argumenty. - Niech pan zrozumie. Ja i żona musimy pojechać, brat jest w szpitalu, rodzice nie dają rady - Saleh z najbardziej uniżoną miną, na jaką było go stać, starał się przekonać kierowcę. - Co mnie to obchodzi. - Zapłacimy. - Człowieku, zabieraj swoje pieniądze. Widzisz, co się dzieje. Spróbuj gdzie indziej. Sara pociągnęła Saleha za rękaw. Dalsze przedłużanie tej żenującej rozmowy mogło sprowadzić na nich wyłącznie kłopoty. Sama doskonale rozumiała, że w końcu muszą opuścić to miasto. Tkwili tu już stanowczo za długo. Zniechęcony Saleh w końcu zrozumiał, co Sara chce mu powiedzieć. Odpuść, nic na siłę, znajdziemy inne rozwiązanie. Ostrożnie stawiając stopy, wyszedł tyłem z autobusu. Na koniec ze złością kopnął rozsuwane, przeżarte rdzą drzwi. - Bodaj cię, nieużyty przygłupie. To niebywałe. Najczęściej podróżnych upychano jak sardynki w puszce, w ogóle nie przejmując się, czy jest miejsce. Ważne, żeby weszli wszyscy chętni. Tym razem dawne metody zupełnie się nie sprawdziły. Pewnie kierowca miał umówiony ładunek na trasie, bo od biedy jeszcze dwie osoby dałby radę wcisnąć. Uszkodzonego hyundaia porzucili wczoraj na dalekich przedmieściach. Drogę do centrum pokonali piechotą. Resztę dnia spędzili na ulicy, licząc na kurs do następnego miasta. Po raz pierwszy znaleźli się w tak idiotycznej sytuacji. Niech szlag trafi tych, którzy wymyślili całą tę akcję, nie

przemyślawszy ewakuacji pary agentów. BIAŁY DOM, WASZYNGTON - USA | 3 września - Panie prezydencie, to, z czym przychodzimy, jest naprawdę ważne. - Witaj, Gary. Rzadko jesteś taki oficjalny. Dzień dobry, generale, jak tam pański nastrój? - Dziękuję, panie prezydencie, wszystko dobrze. Oprócz nich w Gabinecie Owalnym znalazł się jeszcze rzecznik prasowy Baracka Obamy i przewodniczący demokratycznej większości w Senacie. - Gary, nie chcesz mnie chyba zamęczać sprawą Bliskiego Wschodu? Szczerze mówiąc, mam już tego serdecznie dość - wyłupiaste oczy prezydenta USA i przesadnie wyszczerzone zęby niewiele miały wspólnego z dostojeństwem pełnionego urzędu i bardzo przypominały karykatury, jakich pełno było na wiecach popierających republikanów. - Proszę mi wybaczyć, jednak właśnie z tym przychodzimy. Jeszcze przez sekundą twarz Obamy wyrażała beztroskę i samozadowolenie. Po słowach Gary'ego Craiga uległa gwałtownej przemianie. - Przecież prosiłem. - Według naszych ocen na dziewięćdziesiąt dziewięć procent w regionie dojdzie do konfliktu o natężeniu naszych operacji z 1991 i 2003 roku, może nawet większego. Państw zainteresowanych zniszczeniem Izraela jest sporo i mówiąc wprost, zachodzi poważna obawa o losy tego kraju. Chyba pan nie chce, by te dwie kadencje wspominane były jako dekada ostrego kryzysu ekonomicznego, nie do końca uregulowanych spraw w Iraku i Afganistanie oraz - wskutek zaniechania - przyczynienia się do bardzo poważnego kryzysu politycznego i militarnego w basenie Morza Śródziemnego, o jego perturbacjach ekonomicznych nie wspomnę. - Zrozum, Gary, nie uchylam się przed odpowiedzialnością, ale sam przed chwilą wspomniałeś o Iraku i Afganistanie, niedokończonej wojnie z terroryzmem. - Chce pan wygrać wojnę z terroryzmem? - zupełnie poważnie zapytał Craig i zaraz sam sobie odpowiedział. - Recepta jest prosta, za wszystkimi państwami bandyckimi stoją ojcowie chrzestni współczesnego terroru - Chiny i Rosja, tak w uproszczeniu oczywiście. Niszcząc oba te kraje, rozwiązuje pan większość problemów. - I tworzy masę nowych - zauważył rzecznik prasowy. - Nigdy nie będzie idealnie. - Reasumując, Gary, w twojej wypowiedzi chodzi głównie o jedno: musimy pomóc Izraelowi

wyciągnąć kasztany z ognia. Czyż nie tak? - Nie ma pośredniego wyjścia? - Nasza ingerencja wywoła ostry sprzeciw. - Nasza bierność również. - Generale Wilson, pan, zdaje się, ma konkretne propozycje? - Obama bez większego entuzjazmu popatrzył na oficera. - Nic takiego, zwykłe rutynowe przygotowania, mające dać wyraźnie do zrozumienia, że nie pozostaniemy bierni. - Proszę dalej. - Musimy wzmocnić kontyngenty we wszystkich bazach należących do Dowództwa Środkowego... - Jeszcze bardziej? - zdziwił się prezydent. - Tego, co już jest, nie wystarczy? - Symulacje pokazały, że nie. Jest prawie pewne, że uaktywnią się działania partyzanckie w Afganistanie, Kaszmirze, na Kaukazie. - To nie nasze strefy... - Mówię o całokształcie sytuacji, panie prezydencie, nie o detalach. Gary powstrzymał narastającą ochotę kopnięcia generała w kostkę u nogi. Niech lepiej przestanie się droczyć, spokornieje i w miarę spokojnie dojedzie do końca. - Wydarzenia będą charakteryzowały się zasięgiem globalnym ze szczególnym uwzględnieniem Izraela - dodał od siebie doradca do spraw bezpieczeństwa. - Co jeszcze? - Poza wysłaniem dywizji jedynym skutecznym środkiem nacisku jest coś, co nazwaliśmy „ograniczonym działaniem w strefie powietrznomorskiej". Mówiąc w skrócie: na najważniejsze cele wojskowe w każdym państwie bezpośrednio biorącym udział w agresji zostaną przeprowadzone ataki pociskami manewrującymi, mającymi sparaliżować systemy dowodzenia i łączności. - Żadnej ludzkiej ingerencji? - Po nich ruszą do akcji siły powietrzne. Do zestrzelenia jakichś samolotów może dojść, ale straty powinny być minimalne. - Czy przewidują panowie działania lądowe?

- Najwyżej sił specjalnych. - Chodziło mi raczej o... bo ja wiem, o desant spadochroniarzy na Teheran czy coś w tym stylu? Gary szybko nabrał powietrza, by uspokoić łopoczące w piersi serce. - Absolutnie nie - odpowiedział za Wilsona. Generał również pokręcił głową. Desant spadochronowy? To nie lądowanie pod Arnhem. Nikt takich rzeczy od dawna nie robił. Już prędzej morska operacja desantowa. Ciekawe tylko, czy Obama mówi to poważnie, czy też w skrytości ducha nabija się z nich, wygłaszając idiotyczne uwagi. - Rozumiem, że zostały już wytypowane odpowiednie obiekty? Gdzie, jeżeli mogę zapytać? - W Egipcie, Syrii, Jemenie, Sudanie i, jeżeli to będzie konieczne, również w Turcji -bez zająknięcia wyrecytował przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. - Z tą Turcją chyba pan nie mówi poważnie - przewodniczący senackiej większości osłupiał. - Wolałbym tego uniknąć, ale jeżeli nie będzie można inaczej... - I ja jestem pod wrażeniem. Trapi mnie jedynie myśl, że wszystko robimy na wyrost. W najgorszym przypadku skończy się niewielkiej ruchawce czy jakichś przygranicznych starciach. Obie strony dopną swego i wyjdą z zamieszania z twarzą. - Racja, eskalacja nie leży w interesie żadnej ze stron - potwierdzenie ze strony rzecznika prasowego niejako zrównoważyło opinię Gary'ego i Wilsona. Senator wydawał się neutralny. - Bardzo bym chciał takiego rozwiązania sporu, ale jako wojskowy wiem, że pewnych posunięć nie da się cofnąć. - Przyznam szczerze, nie bardzo rozumiem - po raz pierwszy od początku rozmowy stoickononszalancki spokój prezydenta Baracka Obamy został zachwiany. - System dowodzenia to nic innego jak łańcuszek decyzyjny zaczynający się w sztabie, a kończący na poszczególnych kompaniach i plutonach. Po przekroczeniu pewnego punktu nie da się odwołać rozkazów. Chcąc zatrzymać wprawioną w ruch machinę, wprowadzimy chaos, sami wystawiając się na ciosy. - Według pana, ile pozostało jeszcze czasu? Napięcie pojawiło się nagle. Już nie było żarcików i przytyków. Z pełną jasnością siedzący w Gabinecie Owalnym uzmysłowili sobie, co czeka świat już w niedalekiej przyszłości. - Mniej niż dwanaście godzin, panie prezydencie. TRZYDZIESTY KILOMETR DROGI NUMER 12 Z EJLATU NA PÓŁNOC -POŁUDNIOWY

IZRAEL | 4 września Przekroczyli granicę w zupełnych ciemnościach, nadchodząc z wnętrza pustyni rozciągniętą kolumną. Żadnych śmigłowców, samochodów czy wielbłądów, wszystko na własnych nogach, każdy obciążony ponad pięćdziesięcioma kilogramami sprzętu. Od rozjazdu dróg, będącego ich celem, dzieliły ich jedynie trzy kilometry. Opanowanie i umocnienie tego punktu miało stanowić wstęp do dalszej akcji, stąd staranie, by wszystko przebiegło cicho i bez zakłóceń. Dowodzący kompanią egipskich komandosów kapitan szedł na czele. Szczegóły terenu wyrył w pamięci bezbłędnie. Jeżeli zawali sprawę, nie ma po co wracać. Zresztą jako dumny syn rozpalonych piasków i tak nie zniósłby takiego upokorzenia. Ciszy nie mącił żaden odgłos, jakby w promieniu parunastu kilometrów dookoła zupełnie nie istniały wyższe formy życia. Kapitan jako pierwszy wdrapał się na wydmę i przez noktowizor rozejrzał po okolicy. Przez chwilę wydawało mu się, że słyszy dobiegający z oddali warkot silnika, ale nie był do końca pewny, czy to nie złudzenie. Odgłos nie powtórzył się więcej. Dał znak ręką. Ruszyli dalej, przyśpieszając kroku. Z prawej osłaniało ich wzniesienie, z lewej odsłonięty teren ciągnął się na przestrzeni wielu kilometrów. Kapitanowi serce waliło jak młotem. Mieć to w końcu za sobą. Zrzucić ciężar i uwolnić się od ściskającego serce strachu. Emocje często towarzyszyły walce, lecz akurat w przypadku kapitana było odwrotnie. Gorzej znosił oczekiwanie niż samą akcję. Gnębiło go to od zawsze. Najchętniej wyrzygałby się na własne buty, gdyby tylko mogło to pomóc. Zajęty własnymi myślami, zboczył z trasy. Nie przerywając marszu, skorygował kierunek bardziej w lewo. Jeszcze pięćset, sześćset metrów i koniec pierwszego etapu. Drugi zapowiadał się gorzej. Obiecane wsparcie powinno przybyć w ciągu piętnastu minut. Desantowe Mi-8T i Mi-17H, mogące dostarczyć batalion na miejsce, tylko czekały na wezwanie. Na cięższy sprzęt, jak czołgi i transportery, przyjdzie poczekać. Stalowe kolosy poruszały się powoli od strony kanału do wcześniej przygotowanych punktów. Nawet największy optymista nie mógłby twierdzić, że taki przerzut wojsk da się ukryć. Może przed ślepym i głuchym, ale nie przed Izraelczykami. Zgrupowania aż prosiły się o naloty. Półwysep Synaj znów będzie przypominał teren zażartych bitew z 1973 roku. Nie widział w tym żadnej logiki. Zupełnie bezsensownie pchali się w paszczę lwa, pozostawiając odsłonięte tyły. Jedynie nadzieja, że wszystko zostanie odwołane, pozwalała trwać w obowiązku. Sztab jest od tego, by myślał. On ma do wykonania zadanie. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ - POŁUDNIOWY IZRAEL | 4 września - Panie majorze, to przyszło przed minutą - łącznościowiec podał dowódcy 3 Batalionu depeszę. - Wracaj na stanowisko. Kolejna noc z niewielką ilością snu dała mu w kość. Jeszcze żadne manewry i operacje, w których brał udział, nie wyczerpały go tak bardzo, jak to się działo obecnie. Nie chcąc usnąć, spacerował po obozie, ale nigdy nie oddalał się od sztabowego M577 dalej niż na dwieście metrów. Jego ludzie spali wkoło ciężarówek, bojowych wozów piechoty i czołgów, wykorzystując nadarzającą się okazję

do odpoczynku. Dalekie patrole wcale nie pozwalały wyrwać się z udręki codziennych obowiązków, przeważnie przynosiły nudę i przygnębienie. Kierowcy popełniali błędy. Już trzech żołnierzy odesłał do szpitala ze złamanymi kończynami i wstrząśnieniem mózgu. Z tego, co wiedział, 211 Brygada była jedyną poważną jednostką tak daleko wysuniętą na południe, nie licząc obsady portu w Ejlacie i pary kompanii pilnujących granicy. Teraz jeszcze to - informacja o możliwym kontakcie z przeciwnikiem. Napięcie czuło się wyraźnie w nieruchomym, przytłaczającym i gorącym powietrzu. Major Salomon Kahn zerknął na zegarek. Jeszcze z pół godziny i cały kołowrót dnia rozpocznie się na nowo. Co słabszym zaczną puszczać nerwy i tylko zdecydowanie kadry pozwoli zachować spójność jednostki, tak by nie stała się rozpolitykowanym i rozgorączkowanym cygańskim taborem. Na szczęście, ich droga wiodła w pobliżu granicy jordańskiej. Przynajmniej z tamtej strony nie groziło niespodziewane niebezpieczeństwo. Zawrócił do wozu dowodzenia. Gdy napije się świeżej kawy, może świat przestanie wyglądać tak ponuro. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD PUSTYNIĄ NEGEW | 4 września W części ładunkowej samolotu Grumman E-2C Hawkeye było jedynie tyle przestrzeni, by wstawić trzy fotele operatorów. Resztę miejsca zajmowało elektroniczne wyposażenie monitorujące przestrzeń powietrzną w promieniu 150 mil od nich. Napędzany dwoma silnikami T56-A-27 potrafiącymi nadać maszynie prędkość prawie 323 węzłów i wznieść ją na pułap ponad 9300 metrów hawkeye zdążał do celu. Patrol pomiędzy Tel Awiwem a bazą sił powietrznych Ramon przebiegał, jak do tej pory, bez zakłóceń. W powietrzu czuli się nawet lepiej. Niepokoje bezpośrednio wpływały na ich życie, jedynie parę tysięcy metrów nad ziemią nie odczuwali napięcia, pochłonięci rutynowymi czynnościami. Oczywiście, i tutaj nie brakowało niebezpieczeństw. Egipskie i syryjskie maszyny podchodziły coraz bliżej, w paru przypadkach naruszając granicę. Na szczęście jak do tej pory wszystko rozchodziło się po kościach. Izraelczycy wciąż jeszcze budzili duży respekt, chociaż akurat to mogło ulec zmianie bardzo szybko. - Jeszcze piętnaście minut i kończymy - drugiemu pilotowi czas dłużył się niemiłosiernie. - To dopiero półmetek - operator radaru był mniej entuzjastyczny. - Dla mojego pęcherza to bez znaczenia. Będzie przerwa. Spora ilość wypitych przed lotem płynów nie pozwoliła pilotowi rozkoszować się przestworzami. Lądowanie, tankowanie i powrotny lot do domu zmienioną trasą miał w zamyśle stanowić ćwiczenia, ale niejednokrotnie ulegały one zmianie w misje bojowe. Egipt dysponował najpotężniejszym lotnictwem w tej części świata - zaraz po Izraelu. Ponad pięćset maszyn, z czego dwieście dwadzieścia to falcony F-16C i F-16D, do tego osiemdziesiąt mirage'ów, nie licząc staroci, takich jak F-4 Phantom czy MiG-21. Zadanie egipskich pilotów wciąż pozostawało takie samo - jednym niespodziewanym nalotem zniszczyć izraelskie siły powietrzne. Biorąc pod

uwagę, że takie same plany mieli Syryjczycy, w razie zagrożenia sytuacja potrafiła się zrobić zupełnie nieciekawa. Na ich korzyść działał jedynie fakt, że nie dało się posłać państwa na dno niczym lotniskowca ulegającego w końcu chmarze atakujących go kamikadze. Samoloty miały jeszcze wsparcie rakiet taktycznych, których nie brakowało Kairowi i którym oczywiście starannie zaprogramowano parametry lotu. Próbkę możliwości takich pocisków mieli już wcześniej, kiedy to Iran wystrzelił własne szahaby. Na razie systemy przeciwlotnicze radziły sobie całkiem dobrze, ale co będzie, kiedy zostaną zmuszeni do odpierania zmasowanych nalotów? W końcu nikt nie dawał gwarancji, że za pomocą patriotów uda się osiągnąć całkowitą szczelność obrony. - Dobra, schodzimy. Pora rozprostować nogi - pierwszy pilot wprowadził hawkeye'a w delikatny skręt, zataczając pętlę, i rozpoczął schodzenie. Operator radaru z kieszeni naramiennej kombinezonu wyciągnął pasek gumy do żucia, odwinął go z opakowania i włożył do ust. - Komu jeszcze? - Dawaj. Rozpieczętowana paczka powędrowała przez stanowiska operatorów i kabinę załogi. - Innej nie miałeś? - drugiemu pilotowi cytryna nie smakowała. - Będziesz w kantynie, to wybierzesz sobie, jaką będziesz chciał - odciął się operator. Od wpatrywania w ekran bolały go oczy, głowa, nawet siedzenie. Przeciągle ziewnął, odblokowując uszy. Opadali szybko z pułapu siedmiu tysięcy metrów na pas startowy jednego z najbardziej wysuniętych wojskowych lotnisk. Skraj monitora radiolokatora ożył. Około dziesięciu czerwonych kropek oznaczających samoloty pojawiło się od zachodu. Na razie były jeszcze daleko. Komputer automatycznie przydzielił punktom cyfrowoliterowe symbole, identyfikując maszyny jako egipskie F-16. Z początkowych dziesięciu bardzo szybko zrobiło się dwadzieścia, a parę sekund później ponad trzydzieści obiektów. - Uwaga, coś się dzieje. - O co chodzi? - Mamy - wzrok operatora ledwo nadążał za migoczącymi punktami - teraz już czterdzieści maszyn z kursu 276 w odległości osiemdziesięciu mil od nas. - Egipcjanie prowadzą ćwiczenia? - w drugim pilocie tliła się jeszcze nadzieja. - O piątej nad ranem z taką liczbą maszyn? To bez sensu. - Tu Hotel India Jeden Jeden - operator ustawił kanał łączności na częstotliwość Dowództwa Obrony Powietrznej. - Kierunek dwa - siedem - sześć. Odległość siedemdziesiąt pięć mil.

- Widzimy ich, Hotel India Jeden Jeden. Pozostań na tym pułapie. Zaraz dostaniesz eskortę. Obsługujący radar lotnik odetchnął, kiedy na ekranie zaczęło przybywać symboli oznaczających własne maszyny. Wysyłano w powietrze niemal wszystko, co miało skrzydła, pełne zbiorniki i zestaw uzbrojenia zainstalowany na pylonach i pod kadłubem. Wszystkim cywilnym rejsowym samolotom zmierzającym do Izraela nakazano natychmiast opuścić przestrzeń powietrzną kraju. Nikt nie mógł dać gwarancji, że w ciągu najbliższych minut pasy startowe nie zostaną zmienione w podziurawione bombami, pełne kraterów zwały betonu i asfaltu. ROZJAZD DRÓG NUMER 12 I NUMER 10 - POŁUDNIOWY IZRAEL | 4 września - Jesteśmy gotowi, panie kapitanie. - Dobra. Na stanowiska. Porucznik dowodzący pierwszym plutonem bardzo się starał nie widzieć zdenerwowania szefa kompanii, od samego początku przejętego zadaniem. Jak na razie wszystko szło zgodnie z harmonogramem, ale co będzie, jak w najmniej spodziewanym momencie kapitan przestanie racjonalnie myśleć, przytłoczony ciężarem odpowiedzialności? Za nic na świecie nie chciałby znaleźć się na jego miejscu. To znaczy w przyszłości, owszem, teraz wolał uniknąć takiego zaszczytu. Pośpiesznie odmaszerował do swoich ludzi, pozostawiwszy przełożonego samego. Każdy z plutonów zajął osobny rejon odchodzącej w trzech kierunkach drogi. Improwizowane stanowiska ulokowano w płytkich zagłębieniach, jakie z trudem dawało się znaleźć w skalistym podłożu. Od samego początku wyglądało to na bez mała samobójczą misję. Pierwszy lepszy ciężej uzbrojony żydowski oddział przejedzie po nich jak walec, nie oglądając się za siebie. Patrząc z tej strony, nie miał za złe kapitanowi rozkojarzonego spojrzenia i nerwowego zachowania. Cała nadzieja we wsparciu, bez niego nie mają szansy. Porucznik stanął na poboczu, patrząc przed siebie, a to, co zobaczył, nie natchnęło go optymizmem. Nadciągały kłopoty. Samochodowe reflektory oświetlały drogę w odległości kilkuset metrów przed nimi. Mimo panujących ciemności samochód pędził z dużą prędkością. Nie było szansy, by zatrzymał się na wezwanie, prawdopodobnie przemknie obok, nawet nie zauważając obecności komandosów. Nie bardzo wiedział, co ma zrobić - zatrzymać wóz, posyłając w maskę serię z automatu, czy jednak dać sobie spokój? Zszedł dalej w mrok, przeładowując kałasznikowa. Wycelował, ale nie naciskał spustu. Czekał. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ - POŁUDNIOWY IZRAEL | 4 września - Zrozumiałem. Tak. Już podaję - łącznościowiec podsunął Salomonowi słuchawkę. - Mówi major Kahn. Słucham, panie pułkowniku - sztab brygady, ulokowany w okolicach kibucu Jotwata i rezerwatu przyrodniczego o tej samej nazwie będącego zieloną plamą czterdzieści kilometrów na północ od Ejlatu, znajdował się za pierwszym i drugim batalionem, ale przed trzecim,

zamykającym kolumnę. - Jeszcze dokładnie nie wiem, co się dzieje... - dalszą wypowiedź przerwał suchy kaszel Leviego. Efekt napięcia czy też nadmiaru papierosów, tego major nie wiedział. W końcu pułkownik doszedł do siebie. - Przepraszam. - Nic się nie stało. - Ma pan mapę przed sobą? - Tak. - Pański batalion zawróci, potem pojedzie dwunastką do rozjazdu - palec majora odbył trasę po mapie zgodnie z poleceniem. Nic nadzwyczajnego. Trochę ponad czterdzieści kilometrów dobrą szosą; trzydzieści kilometrów na południe jest przejście graniczne w Ras anNagb. Na północ drugie tyle do podrzędnego szlaku z Egiptu. Upał, kurz i nuda to jedno, co ich mogło czekać. - Tak, i co dalej? - Dalej pan rozwinie obronę i będzie czekał na dalsze polecenia. I proszę uważać. Egipskie lotnictwo zrobiło się bardzo aktywne. - Dobrze, będę to miał na względzie Oddał słuchawkę i wyszedł z ciasnego wnętrza M577. Wąski pasek jaśniejszego nieba rozjaśnił horyzont. Do świtu pozostały minuty. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD IZRAELEM | 4 września Zacięta bitwa powietrzna zaczęła się tuż przed wschodem słońca. Egipcjanie przystąpili do walki, rzucając w pierwszej fali sto pięćdziesiąt maszyn w trzech grupach. Głównym celem, jak zwykle w takich przypadkach, stały się lotniska, bazy wojskowe oraz wcześniej zlokalizowane jednostki polowe izraelskiej armii. Rezygnacja z uderzenia wyprzedzającego, zaproponowana przez ministra obrony Ehuda Loewa i szefa sztabu, przyniosła oczekiwany efekt i chociaż trudno było mówić o zaskoczeniu, a systemy ostrzegające zadziałały poprawnie, to od samego początku przewaga przypadła samolotom z czerwonobiałoczarną kokardą, a nie tym z niebieską gwiazdą Dawida. Pierwsza z egipskich grup nadleciała od strony morza, omijając szerokim łukiem Strefę Gazy. Prawie pięćdziesiąt odrzutowców z trzech dywizjonów otrzymało rozkaz zniszczenia bazy i lotniska w Tel Awiwie. Z tym poradzono sobie stosunkowo łatwo, nie dopuszczając egipskich falconów nawet w pobliże wybrzeża. Przy takim samym uzbrojeniu i podobnym wyszkoleniu pilotów straty po obu stronach narastały lawinowo i tylko jedno działało na korzyść Izraelczyków - każdego zestrzelonego lotnika natychmiast podejmowały z wody śmigłowce ratunkowe. Najdalej w ciągu godziny trafiał z powrotem do jednostki, zdolny podjąć kolejną akcję. Egipcjan również ratowano, ale już z mniejszym zapałem. Kilku musiało poczekać na swoją kolej, spędzając w wodzie parę godzin i raczej nie mogło liczyć na serdeczne powitanie. Automatycznie stali się pierwszymi jeńcami w tej

wojnie. Celem dla drugiej grupy była baza Ramon niedaleko Beer Szewy. Tam nie udało się uniknąć zniszczeń, kiedy przez w miarę szczelny pierścień obrony przemknęły wrogie maszyny. Jedna z nich zrzuciła ładunek przeciwbetonowych BLU-109 na pas startowy, a druga uszkodziła warsztaty naprawcze i wieżę kontroli lotów. Obu napastników zestrzelono dosłownie sekundy po tym, jak dokonali nalotu. Dymiące szczątki pogiętego metalu spadły na obrzeża bazy nieopodal dwóch innych maszyn, którym nie udał się podobny wyczyn. W niedługim czasie czarny dym uniósł się z ponad dwudziestu roztrzaskanych samolotów, zarówno izraelskich, jak i egipskich, w promieniu trzydziestu kilometrów od Ramonu. Powoli starcia przenosiły się bliżej terenów przygranicznych, zmieniając charakter z akcji typowo szturmowych na myśliwskie pojedynki, ale nic nie mogło zmienić faktu, że część bazy została wyeliminowana przynajmniej na jakiś czas. Jako lądowisko dla szwadronów F-16 nie nadawała się zupełnie, jedynie stacjonujące w niej apache AH-64 bez przeszkód mogły dalej pełnić swoje zadania. Wysunięte najdalej na południe lotnisko w Owdzie poniosło najcięższe straty. Nalot przeprowadzony z trzech kierunków niebezpiecznie rozproszył siły obrońców. W pierwszym starciu Egipcjanie utracili dziesięć maszyn, Izraelczycy tylko dwie. Bardzo szybko straty się wyrównały. Następne dywizjony wchodziły do walki bezpośrednio za prowadzącymi, uniemożliwiając obrońcom wyjście z boju dla uzupełnienia paliwa i zapasu rakiet. Salwy AMRAAMów i sidewinderów gromiły nadlatujących Arabów. Nic jednak nie może trwać wiecznie. W końcu egipskie AMRAAMy i sidewindery były tak samo dobre jak izraelskie. Po stracie sześciu własnych odrzutowców rozpoczęto odwrót. Napór maszyn wroga okazał się zbyt duży. Wszystko, co tylko mogło odlecieć, zostało ewakuowane. Personel naziemny zniszczył kilka niesprawnych maszyn bojowych i transportowych i odjechał. Resztą zajęli się Arabowie. W bardzo krótkim czasie Owda zaczęła przypominać dymiącą ruinę. Naloty obróciły w zgliszcza wszystko, łącznie z parkingami dla samochodów i zapleczem gospodarczym. Podziemne zbiorniki paliwa podpalili sami uchodzący Izraelczycy. Słupy dymu osiągnęły wysokość ponad trzech tysięcy metrów i dopiero tam zostały rozwiane przez mocniejsze prądy atmosferyczne. Detonacje niewykorzystanego uzbrojenia, w tym bomb lotniczych i pocisków rakietowych, rozbrzmiewały przez dobrą godzinę, zasypując okolicę kawałami gruzu. Baza w Owdzie na długi czas została wykluczona z jakiejkolwiek działalności. W przeciwieństwie do niej cywilne lotnisko w Ejlacie ucierpiało nieznacznie. Klucz czterech mirage'ów 2000 nadleciał zupełnie niespodziewanie prawie nad samymi wodami zatoki Akaba. Wojskowych obiektów do zniszczenia nie znaleziono w ogóle. Zadowolono się przeoraniem serią z działek terminalu lotniczego i tych cywilnych odrzutowców, które z jakichś powodów wydały się podejrzane. W rezultacie spłonęły dwa boeingi 737 oraz learjet należący do jednego z emirów, lubiącego urwać się ze swojego purytańskiego kraju w bardziej liberalne strony. W pierwszym starciu nikt nie mógł przypisać sobie zwycięstwa. Egipcjanie nie zaskoczyli i nie zniszczyli izraelskiego lotnictwa, tracąc prawie połowę z użytych w walce maszyn. Izraelczykom po raz pierwszy w historii nie udało się w pełni odeprzeć ataku. Była to dla nich klęska. Dwadzieścia pięć odrzutowców zostało zestrzelonych, nie licząc tego, co zniszczono na ziemi w bazie w Owdzie.

Egipcjanie pokazali coś jeszcze - możliwość zaplanowania i wykonania tak skomplikowanej operacji zaskoczyła dowództwo i rząd izraelski, więc był to remis ze wskazaniem na Kair. Najgorsze miało jednak dopiero nastąpić. Po pierwszej fali ataków Egipcjanie przystąpili do kolejnej, nie dając Żydom czasu na przygotowanie akcji odwetowej. Zaczynała się kampania obliczona na wyczerpanie przeciwnika, a w niej zwyciężyć mógł jedynie ten, kto miał więcej sprawnych maszyn i zdolnych do ich prowadzenia pilotów. Rozdział XVIII 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ - POŁUDNIOWY IZRAEL | 5 września Poranny chłód przechodził powoli w rześki poranek. Po ósmej ramo temperatura zacznie gwałtownie rosnąć, szybko osiągając czterdzieści stopni. Trudno wtedy znaleźć sobie miejsce. Rozdrażnieni ludzie wyżywali się na sobie z najbardziej idiotycznych powodów, na które w innej sytuacji nawet nie zwróciliby uwagi. Sierżant Uri Cohen odgryzł kawałek czekolady, póki ta jeszcze zachowywała odpowiednią konsystencję i wyjrzał przez właz w górnej części transportera M113. „Pudło na gąsienicach", tak mówili o pojeździe wszyscy użytkownicy mający z nim do czynienia. Dawał osłonę jedynie w minimalnym stopniu, już dawno zdeklasowany przez hybrydowe wozy armii izraelskiej, takie jak namer, bazujący na podwoziu czołgu Merkava. Nie wszystkim jednak dostało się po równo nowszego sprzętu. Ich brygada była bodaj ostatnią w kolejności mającą otrzymać przydział nowych środków transportowych. Czasami Cohenowi wydawało się, że od M113 woli poczciwego halftracka, którego co najmniej kilkanaście modyfikacji przewinęło się przez izraelską armię. Dalsze rozmyślania przerwała Uriemu ledwo dostrzegalna szara mgiełka unosząca się nad horyzontem, widomy znak ludzkiej obecności. Najgorsze, że dym widniał na wprost przed nimi, dokładnie na trasie przejazdu 3 Batalionu. Sądząc po zamieszaniu z przodu kolumny, reszta również dostrzegła ten niepokojący znak. Pojazdy zwolniły i w końcu stanęły. - Dojechaliśmy? - obok pojawiła się głowa Rabinowitscha. - Jeszcze nie. I raczej bądź gotów na bardziej ekstremalne doznania. Szeregowy znikł, by po sekundzie pojawić się, tym razem w hełmie i z karabinem maszynowym. Dwójnóg FM MAG ustawił obok browninga kaliber 12,5 milimetra zamocowanego na dachu transportera. Amunicja załadowana na taśmie zwisała luźno, połyskując mosiężnymi łuskami. Szczęknął przeładowywany zamek. Bez wątpienia w całym plutonie ten rosyjski emigrant miał najwięcej cech prawdziwego żołnierza. Nawet nie to, że pozostali byli kiepscy. Rabinowitsch po prostu przeszedł już twardą szkołę i służba jedynie uwidoczniła te cechy, które wydawały się nieodłącznym elementem prowadzonego przez nich życia. Cohen wygramolił się na zewnątrz, przecisnąwszy się przez środek pojazdu zapakowanego sprzętem i przysypiającymi ludźmi, i stanął na ziemi. Dowódcy kompanii i plutonów prowadzili ożywioną rozmowę o tym, co dalej. Tylko patrzeć, jak dołączy do nich major wściekły na opóźnienie. Nerwowa dyskusja nie trwała długo. Już po gestach kapitana Cohen domyślił się wszystkiego - na ile się da, rozwiną kompanię, ale dopiero po rekonesansie, jaki miał przeprowadzić ich pluton. Wiedział już wszystko. Wrócił budzić ludzi.

Egipski kapitan nerwowo przygryzł wargi. Tych kilka smug kondensacyjnych pozostawionych na niebie przez odrzutowe silniki uspokajało. Nie byli sami. W ciągu najbliższych minut reszta batalionu powinna wylądować obok, przetransportowana na pokładach śmigłowców. Brzemię odpowiedzialności przejmie oficer wyższy od niego stopniem. Teoretycznie wszystko poszło zgodnie z planem, jedynie szczątki rozbitego sportowego kabrioletu dymiły, mimo wysiłków podejmowanych przez komandosów w celu ich ugaszenia. Właściwie to sami sobie byli winni. Gdyby zatrzymali się na wezwanie, a nie pędzili na złamanie karku, pewnie by żyli. Naprawdę nie miał dużego wyboru. Zadziałał instynkt - najpierw strzelaj, później sprawdzaj. Wystarczyła jedna celna kula. Kierowca i tak pewnie nie wiedział, co go spotkało. Auto z pełną prędkością wyrżnęło w zagłębienie terenu, przekoziołkowało i po chwili stanęło w płomieniach. Widok nie był zbyt przyjemny, ale mniejsza o to. Gorzej, że przez pierwsze minuty nie potrafili opanować pożaru. Nie było czym gasić, same skały i tylko trochę piasku. Przez tych cholernych Żydów każdy, kto akurat podjeżdżałby do rozjazdu, widziałby, co się stało. Na szczęście za chwilę będzie po wszystkim. Podniósł lornetkę do oczu, ostatni raz sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. I było. Prawie. Cztery duże czarne kropki i jedna mała nadciągały prosto ze wschodu. - Pierwsza drużyna tyralierą w prawo. Wyskoczyli z transporterów jeden za drugim i rozbiegli się, tworząc rozrzucony wachlarz. Szeregowy Ivan Rabinowitsch zajął pozycję mniej więcej w środku. Jego erkaem stanowił centralny punkt, wokół którego chciało się skupić jak najwięcej kolegów. Niewiele to miało wspólnego z logiką, już bardziej z irracjonalnym przekonaniem, że przynajmniej FN MAG da potężną osłonę, nie to co parę ich M-16. Cohen kopniakami rozgonił kilku na większej przestrzeni. Skupianie w grupy stanowiło nagminny błąd nieostrzelanych wcześniej żołnierzy. Pozostałe dwie drużyny zajęły pozycje po drugiej stronie szosy, ponaglane przez porucznika. Transportery ruszyły powoli drogą. Jeżeli nic się nie stanie, dołączą do nich i dalej pognają prosto na południe jako czołówka batalionu. Celownik optyczny zainstalowany na karabinku nie był może szczytem marzeń, ale i tak dawał lepszy obraz niż własne oczy. Przynajmniej Uriemu to wystarczało. Lornetki używali jedynie wyżsi oficerowie, pozostali nosili amunicję, i to w ilościach dużo większych niż w jakiejkolwiek armii. Izraelczycy stawiali na siłę ognia. Metalowa burza zasypująca przeciwnika powinna go przygwoździć do ziemi, rozstrzygając starcie na korzyść CaHaLu już w pierwszym starciu. Ilość całego wyposażenia poza nabojami ograniczono do minimum. Na dodatkowy magazynek zawsze znalazło się miejsce w kieszeni bluzy czy w ładownicach, na resztę już niekoniecznie. Powolny klekot gąsienicowych pojazdów niezmącony żadnym innym odgłosem potrafił uśpić i tylko ledwie wyczuwalny swąd spalonej gumy zwiastował niebezpieczeństwo. Dostrzeżony kątem oka rozbłysk rozwiał resztki wątpliwości. Przeciwpancerny pocisk kierowany pokonał błyskawicznie odległość do celu. Pierwszy M113 ugodzony w przedni pancerz stanął na środku szosy. Płomienie nie spowiły go ognistym kokonem ani ze środka nie wybiegła załoga. Transporter po prostu stanął, stanowiąc nieruchomy punkt w narastającym chaosie.

Dżipa, pozostającego w tyle za bojowymi wozami, dosięgła seria z kaemu. Przednia szyba, trafiona pociskami kalibru 7,62 milimetrów, nie rozleciała się na kawałki, została jedynie przedziurawiona na wylot. Co najmniej pięć kul trafiło kierowcę i pasażera, zabijając ich na miejscu. Uri poszukał miejsca, z którego strzelano. Nad spokojną jeszcze przed sekundą okolicą dominował teraz huk karabinowych wystrzałów. Niedaleko od niego Rabinowitsch posłał w przeciwnika pierwszą starannie wymierzoną serię. Trzy dudniące wystrzały, przerwa, trzy następne. Byli jakieś trzysta metrów przed nimi, doskonale ukryci. Nie to co oni. Ciągle szukał pierwszego z nich. Cień na poboczu drogi był ledwie widoczny, jedynie wysunięty karabin AK i błysk wystrzałów zdradzał pozycję. Dla snajpera żaden problem. On nim nie był. Wypuścił powietrze i mocniej przycisnął broń do ramienia. Lekko nacisnął spust. Chybił. Wycelował za nisko. Wziął poprawkę, ale tamten odskoczył do tyłu i ukrył się za skalnym garbem. Natężenie ognia osiągnięło punkt kulminacyjny, kiedy zniszczeniu uległ kolejny transporter, trafiony z ręcznego granatnika. Tym razem kłęby dymu wydobyły się z wnętrza grubą czarną kolumną. Jeden z żołnierzy, prawdopodobnie dowódca, wybiegł na zewnątrz w płonącym kombinezonie. Padł skoszony serią zaraz potem. Porucznikowi starającemu się skoordynować obronę nie pozostało nic innego, jak zarządzić odwrót. I tak mieli cholerne szczęście. Mogli zginąć wszyscy, gdyby Egipcjanom przyszedł do głowy pomysł zorganizowania zasadzki kilkaset metrów wcześniej, kiedy jeszcze jechali we wnętrzach M113. Jeden pluton nie da rady. Siły całego batalionu wsparte czołgami zrobią swoje. Odwrót pod zmasowanym ostrzałem nie należał do łatwych. Szorując brzuchami po piachu, odczołgali się w tył, osłaniani przez Rabinowitscha niezmordowanie siekącego seriami w pozycje przeciwników. Dwa sprawne transportery mimo prób ich zniszczenia dzielnie stawiały czoło Egipcjanom, manewrując pomiędzy odskakującymi Izrealczykami. Im byli dalej, tym strzały padały rzadziej. - Ivan, odwrót!! - Uri wrzasnął na operatora karabinu maszynowego, sam zdziwiony własnym spokojem. Wrażenie, że kontroluje wszystko i wszystkich, było wyjątkowo złudne. Nie kontrolował w gruncie rzeczy niczego, działając dzięki wcześniej wytrenowanym odruchom. Łomot erkaemu zabrzmiał raz jeszcze i szeregowy zaczął posuwać się do tyłu, wciąż na brzuchu, taszcząc rozgrzany do czerwoności karabin. - Dawaj, Ivan, dawaj! Reszta drużyny poradziła sobie lepiej. Mając lekkie automaty i mniej charakteru, a może więcej wyobraźni, wyprzedzali ich o dobre pięćdziesiąt metrów. Ponad pobojowiskiem rozlegały się jeszcze pojedyncze strzały, kiedy usłyszeli nowy niepokojący dźwięk - narastający stopniowo szum wielu silników. Uri obejrzał się za siebie. Z nieba spływały transportowe helikoptery w towarzystwie mniejszych szturmowych apache'ów. Rabinowitsch wybałuszył oczy, zdziwiony w nie mniejszym stopniu niż on. - Nie wyglądają na nasze. - Bo nie są.

- Skąd u nich taki sprzęt? - Od wujka z Ameryki. Spadamy stąd. Teraz już nikogo nie trzeba było poganiać. Pochyleni najniżej, jak się dało, biegli przed siebie, byle dalej od krwawej łaźni, jaką gotowi byli sprawić im Egipcjanie. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 5 września - Ponieśliśmy bardzo poważne straty, i to już na wstępie - oficer wywiadu w towarzystwie asystenta przedstawił zgromadzone do tej pory materiały. - Przykro mi to stwierdzić, ale w południowej części kraju utraciliśmy bezwzględną przewagę w powietrzu. Złożyły się na to dwie przyczyny. Pierwszą jest utrata baz w Ramonie i Owdzie. Najbardziej wysuniętym w tamtym rejonie lotniskiem jest w tej chwili Newatim, dokąd kierujemy samoloty ze zniszczonych lotnisk. Drugą przyczyną było przygotowanie egipskiego lotnictwa do takich działań, znacznie lepsze niż przypuszczaliśmy. Jeżeli dalej uda się Kairowi utrzymać podobne tempo, to najdalej za tydzień zdolności ofensywne naszych sił powietrznych spadną o połowę. Głównodowodzący generał Omri Berkowitz, blady jak ściana, co rusz chwytał się za serce. Teoretycznie wciąż jeszcze powinien przebywać w szpitalu podłączony do elektrokardiografu, a nie uciekać z niego wprost w kocioł, jakim stało się Ministerstwo Obrony. Widać jednak szpitalne łóżko nie licowało z honorem generała. Lepiej zdechnąć nad sztabową mapą, wypruwając sobie żyły. Ehud Loew, od początku zapoznany z sytuacją, nie był zaskoczony ani zdziwiony. - Główne cele ataku? - Tutaj mamy problem. Kolejna seria zdjęć lotniczych wyświetlona na ściennym ekranie wcale nie rozjaśniała obrazu pola bitwy. - Ciężkie dywizje podeszły do granicy w rejonie Ratah i na tym koniec. Te nieliczne przypadki przekroczenia odparliśmy. Nie wiemy, czy nie są jeszcze w pełni gotowi, czy to rozkazy trzymają ich w miejscu. Po ostatnim przewrocie wciąż może utrzymywać się chaos decyzyjny w tamtejszym sztabie generalnym. - W to akurat nie wierzę. Dobra, co dalej? Oficer spojrzał na ministra, ale nie skomentował wypowiedzi. - Trochę bardziej skomplikowanie zrobiło się na południu. Tutaj prą otwarcie. 82 Brygada Pancerna zyskała znaczne wsparcie, głównie jednostek specjalnych i desantowych oraz lotnictwa. Istnieje poważne ryzyko, że w przypadku uderzenia na całej linii nasza 211 Brygada nie da rady i utracimy dojście do zatoki Akaba.

- Wredne sukinsyny - wyrzucił z siebie Loew przez ściśnięte gardło. - Co mówiłeś? - zapytał Berkowitz. - Daliśmy się podejść - minister wstał, nie bardzo wiedząc, jak dać upust ogarniającym go emocjom. - Szlag! - O czym mówisz? - Patrz - Ehud Loew zbliżył się do mapy. - Rozwinęli się w dwóch zasadniczych miejscach. Tutaj na północy czekają, co zrobimy. Na południu ruszyli śmiało do przodu. Wiedzą, że akurat tutaj jesteśmy słabi. Wykorzystali powodzenie lotnictwa. Wcale się nie zdziwię, jeśli główne uderzenie pójdzie teraz na bazę w Newatim. Prawie na pewno tak zrobią. Ten cwaniak, który to wymyślił, miał łeb nie od parady. Ruszymy na południe -zaatakują na północy. Nie zrobimy nic, utracimy wszystko, co tam mamy. - Damy radę w obu miejscach - Berkowitz zebrał się w sobie, nawet policzki nabrały delikatnych rumieńców. - Pewnie damy, ale za jaką cenę? Poza tym zachód to nie jedyna linia frontu. Co z Irańczykami? - Są między Damaszkiem a Darą. - Pójdą na wzgórza Golan? - Wygląda, że tym razem je ominą i nie popełnią tego samego błędu. - Bardzo nas pan pocieszył. - Przykro mi. - Tego już nie musiał pan mówić. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ - POŁUDNIOWY IZRAEL | 5 września Nie tego się spodziewał. Salomon Kahn zawsze myślał, że jest w stanie przewidzieć wszystko. Nie było takiej rzeczy, której wcześniej nie brał pod uwagę. Aż do teraz. To, co zgotowali im Egipcjanie, powodowało nieprzyjemne skurcze żołądka, o zimnym mrowieniu na plecach nie wspominając. Stracił prawie cały pluton, wróciło zaledwie paru przerażonych żołnierzy. Transportery i zwłoki tych, którzy nie zdołali umknąć, leżały na pustyni wprost przed nimi, jakiś trzy kilometry od feralnego rozjazdu. Egipskie apache rozprawiły się z grupą rekonesansową tak gładko, jakby robiły to codziennie. Dopiero kurtyna ognia z vulcanów zainstalowanych na transporterach pomieszała im szyki - jeden dopalał się pięćset metrów stąd, a drugi odleciał nierównym lotem, by niewiele dalej twardo uderzyć o piach. Nie dali załodze opuścić maszyny. Dosłownie sekundy później AH-64 został

rozerwany przez pocisk przeciwpancernego granatnika Spike. Równocześnie - Khan widział to w szkłach lornetki - desant trwał w najlepsze. Z każdą następną minutą Arabom przybywało sprzętu i żołnierzy. - Połącz mnie z pułkownikiem - rzucił do operatora radia. - Panie pułkowniku, tu Kahn... - Dobrze, że pana złapałem - zasapał w słuchawce Levi, najwyraźniej podenerwowany okolicznościami, których Salomon nie znał. - Jeżeli to możliwe, majorze, to proszę przyśpieszyć marsz. Oczekuję... - To nie będzie możliwe - wpadł mu w słowo. - Jak to? - Rozjazd jest opanowany przez co najmniej batalion egipskiej armii. Już utraciłem pluton... - Musi pan atakować. - Co ze wsparciem lotniczym? - Postaram się coś zorganizować, ale lepiej niech pan liczy na siebie. Nie do wiary. Utracili przewagę. Zawsze mogli liczyć albo na śmigłowce, albo na F-16 Kiedy jednak naprawdę potrzebowali pomocy, to jej nie mogli dostać! Jakieś piętnaście minut wcześniej daleko nad horyzontem zobaczył najpierw jeden wąski pasek dymu, później kolejny. Niebo znaczyły białe krechy smug, więc walczyli. Ciekawe tylko, czy rozbite maszyny należały do nich, czy też do Arabów... - To nie będzie łatwe. - Wiem, dlatego proszę zrobić wszystko, co w pana mocy. Musimy opanować skrzyżowanie. Wprost na nas naciera ich 82 Brygada Pancerna. Jeżeli nie zdążymy powstrzymać ataku, wyprą nas z Ejlatu. Pan to rozumie, majorze? Utracimy miasto i zatokę. I wszyscy będą chcieli wiedzieć, dlaczego tak się stało. - Zrozumiałem, pułkowniku. Zrobię, co w mojej mocy. - Powtarzam: może pan liczyć wyłącznie na siebie. Jakiś szum przerwał dalszą rozmowę. Zagłuszanie? Egipskie zagłuszanie? Nie do wiary. Dobrze, że dopiero teraz. I lepiej, że to było zagłuszanie, a nie pocisk. Główna siła batalionu, kompania czołgów typu Merkava Mk IV, będzie miała trudny orzech do zgryzienia. Starcie z apache'ami może nie wyjść im na zdrowie, chociaż niewiele mógł na to

poradzić. Dla plutonu samobieżnych haubic M-109A5 o kalibrze 155 milimetrów akurat to zadanie nie powinno stanowić większego problemu. A zatem do dzieła. ROZJAZD DRÓG NUMER 12 I NUMER 10 - POŁUDNIOWY IZRAEL | 5 września Oczami wyobraźni egipski kapitan już widział siebie, jak odbiera gratulacje, medal za odwagę i awans na majora z rąk samego dowódcy 3 Armii. Wykonał zadanie wzorowo -przedarł się przez granicę, opanował i utrzymał rejon aż do przybycia posiłków. Co prawda te nadciągnęły w ostatniej chwili, jednak jakie to miało znaczenie? Był już prawie całkowicie spokojny. Z tym, czym aktualnie dysponował, Żydom przyjdzie nieźle się napocić, jeśli będą chcieli wyprzeć ich z rozjazdu. A będą chcieli, tego był pewien. Salwa czterech wystrzelonych pocisków nie doszła do uszu kapitana, ich efekt niestety już tak. Jeden z nich spadł pięć metrów od niego, wybijając w gruncie metrowej głębokości lej. Z kapitana nie zostało nic pozwalającego na identyfikację zwłok. Jedynym większym kawałkiem ciała, jaki ocalał, była część lewej nogi od kolana w dół. Już po wszystkim szczątki, które drużynom pogrzebowym udało się odnaleźć, wrzucono do leja i zasypano kawałkami gruzu. Resztę zalano betonem i ustawiono niewielki pomnik z napisem: „ku czci nieznanej liczby egipskich żołnierzy poległych w czasie wojny...". Konsekwencje artyleryjskiego ostrzału były jednak dla Egipcjan dużo poważniejsze niż tylko śmierć kapitana. Transportowym śmigłowcom nieustannie krążącym pomiędzy bazą w Egipcie a strefą lądowania nie dano szansy. Jeden z Mi-8, rażony podczas schodzenia zaledwie metr nad ziemią, rozpadł się na setki kawałków. Nikt z przeszło dwudziestu osób desantu i dwóch załogi nie uszedł z życiem. Podobny los spotkał kolejny helikopter, tym razem chcący jak najszybciej opuścić niebezpieczną strefę. Stanowiska moździerzy i karabinów maszynowych również zmiecione zostały w pył. Płaski teren nie dawał możliwości ratunku. Pociski spadały prawie pionowo z góry, żłobiąc dziury i wyrzucając w powietrze okruchy skalne wraz z kawałkami ciał. Pierwszych kilka salw rozmiękczyło jedynie obronę, kolejne miały ją dobić. Szrapnelowe pociski rozrywały się nad gruntem, rażąc stalowymi kulkami. Ci, którzy nie zginęli, zostali ogłuszeni i sponiewierani eksplozjami. Podmuchy rzucały ciałami po gruncie, powodując liczne obrażenia wewnętrzne. Z czterystu egipskich komandosów ocalało niewielu, a ci, którzy przeżyli, nie nadawali się do dalszej walki i mimo w miarę krótkiego ostrzału woleli zakończyć wojenną przygodę. Mieli dużo szczęścia. Serca wielu żołnierzy nie zdążyły jeszcze stwardnieć w ogniu walki i wszyscy trafili do niewoli, a nie zostali rozsiekani seriami ciężkich browningów w miejscu zapomnianym przez Boga i ludzi. GABINET OWALNY, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 5 września - Panowie wiedzą, w jakim celu zostali zaproszeni. Postawa prezydenta w ciągu ostatnich kilkunastu godzin uległa całkowitej przemianie. Nie udawał zajętego izolacjonistycznymi sporami polityka, nie tryskał energią i nie wygłaszał przydługich tyrad, które niewielu mogły zainteresować. Sieć zmarszczek wkoło oczu, bruzda na czole i podkrążone oczy

sugerowały raczej wewnętrzne napięcie. Nad wyraz ciepło przywitał się z Garym Craigiem i przewodniczącym Kolegium Połączonych Szefów Sztabów generałem Jamesem Wilsonem. Reszta, poza Hillary Clinton, obchodziła go trochę mniej. - Pańskie przewidywania spełniły się co do joty. - Przykro mi to słyszeć, panie prezydencie - Wilson nie był aż tak arogancki, by słowa Baracka Obamy wbiły go w niepotrzebną dumę. - Gary? - Tak? - Wiesz, co chcę powiedzieć. - Przejdziemy przez to razem. Czyżby prezydent USA potrzebował dodatkowego wsparcia werbalnego? - Pan zaczyna. - Jeżeli mogę. - Proszę, generale. Wilson zwiesił spojrzenie na prezydencie. Już wcześniej uzgodnili z Craigiem, że będzie mówił bezpośrednio do niego, bez oglądania się na resztę. Powinno to przynieść lepszy skutek od przedstawiania skomplikowanych wywodów mało obeznanym w temacie wyższym urzędnikom. Krótko, zwięźle i na temat. - W ciągu ostatniej doby sytuacja zaostrzyła się na tyle, że śmiało możemy mówić o otwartej wojnie pomiędzy Izraelem a koalicją państw arabskich i Iranem. Jednak mnie osobiście najbardziej niepokoi postawa Turcji. Na razie jeszcze nieoficjalnie, ale jasno mówi, że nie stanie po naszej stronie. Dobrze będzie, jeśli nie wystąpi czynnie przeciwko nam, tylko ograniczy się do medialnej wrzawy. - Hillary, pogadasz z nimi? - Barack Obama przerwał Wilsonowi i zagadnął sekretarz stanu. - Nie mamy wyboru. - Tym razem proponuję niczego nie obiecywać - dodał natychmiast Gary. - To jedynie pokaże naszą słabość. Poza tym wcześniej się nie sprawdzało. - Jeżeli im nic nie zaproponujemy, to wepchniemy ich prosto ramiona Teheranu i

Kairu. - Podobnie było w sprawie Iraku. Wielomiliardowa oferta pomocy i co? Zrobili, co chcieli. Tamtejsze uwarunkowania są nieco odmienne od naszych. - Polityka wszędzie jest taka sama - lekceważąco machnęła ręką Hillary. - Polityka tak, mentalność już nie. - Wystarczy - do sporu szybko włączył się prezydent. - To Hillary prowadzi rozmowy. Gdyby nie kryzys spędzający mu sen z powiek, taka sprzeczka wywołałaby co najwyżej ironiczne skrzywienie ust Wilsona, w obecnej sytuacji, gdy tylko umilkli, podjął przerwany wątek. - Jak do tej pory żadna ze stron nie wykazała minimum dobrej woli, by podjąć chociażby próbę załagodzenia konfliktu. Zresztą przed rozpoczęciem działań militarnych nie było żadnych mediacji ani nawet gróźb czy żądań. Po prostu zaczęli wojnę i dopóki będzie dobrze szło, na pewno nie siądą do żadnych rozmów. Na razie jest za wcześnie na negocjacje, tak sądzę. - Może w Kairze i Teheranie są siły zdolne przeciwstawić się obecnym władzom? -prezydent spojrzał na Jamesa R. Clappera, Narodowego Dyrektora Wywiadu, DNI, instytucji formalnie skupiającej wszystkie agencje wywiadowcze. - Na pewno są przeciwnicy nowych władz, ale dopóki wojna będzie zwycięska, nie mają żadnych szans. Gdyby zmieniła się sytuacja na froncie, pewnie dojdą do głosu jacyś niezadowoleni. - Nie podnosi pan nas na duchu - sapnął Barack Obama. - Panie prezydencie, jedyne, co mam do powiedzenia, to prawda, cała prawda i tylko prawda. Gary'emu Craigowi samo na usta cisnęło się jeszcze jedno słowo bardzo pasujące do prawdy. Zacisnął zęby, nie chcąc zmieniać dyskusji w ordynarną pyskówkę. Intuicyjnie wiedział - tym razem wygrali. Nie tyle wygrali wojnę, ile batalię z prezydentem. Barack Obama próbował jeszcze sztuczek, nie dopuszczając do siebie tak przerażającej myśli jak uczestnictwo w nowej wojnie, która na pewno zyska miano krucjaty. - Zamiast kontynuować nieskuteczne naciski na Ankarę, spróbujmy zaktywizować pozostałych sojuszników. Tylko delikatnie. Arabia Saudyjska, Jordania, Kuwejt, Irak to druga połowa tej układanki. Zamiast z Turcją niech pani sekretarz porozmawia z nimi. To na pewno podrażni Turków. Są na tym punkcie uczuleni. - Znakomicie. Nawet sama Hillary wydawała się zainteresowana pomysłem. Czasami warto spróbować czegoś nowego, zamiast powielać w nieskończoność stare wzorce.

- To tylko jedna część mojej propozycji. Kwestie natury wojskowej poruszaliśmy już wcześniej. Chodzi jedynie o autoryzację - kontynuował Wilson. - Proszę mi przypomnieć, co pan chce zrobić na początek? - Odciąć koalicję od zwiadu satelitarnego. - Nie skorzystają ze zdjęć uzyskanych od Chińczyków czy Rosjan? - Skorzystają, ale w znacznym stopniu utrudnimy im bieżącą działalność - Wilson zdobył się na nieznaczny uśmiech. - Równocześnie będziemy lokalizować i niszczyć ich potencjał bojowy, zaczynając od sił strategicznych. Z czasem przejdziemy do tych komponentów konwencjonalnych, które zostały rzucone na Izrael. - Domyślam się, że tamtejsze dowództwo jest poinformowane? - Powiem tak - nie powiedzieli jeszcze słowa, wiedząc, jak nabroili, liczą jednak na naszą pomoc. Bez niej... no cóż... konsekwencje będą widoczne przez następne dziesięciolecia. ZATOKA PERSKA | 6 września Przeciążenie wcisnęło komandora porucznika Roberta Kauffmana w fotel, kiedy parowa katapulta zahaczona o jego boeinga F/A-18 Super Hornet ruszyła w przód, wyrzucając ważący dwadzieścia trzy tony samolot w powietrze. Deflektor ustawiony do tej pory za maszyną opadł, co umożliwiło ustawienie na pozycji startowej kolejnego odrzutowca. Kauffman już tego nie widział, skoncentrowany na ostrym wznoszeniu. Wystartował z USS „Harry S. Truman", lotniskowca mającego już właściwie wracać na przegląd do Norfolk. Zamiast rejsu wprost do bazy marynarzy czekała dodatkowa tura służby na morzu. Niedługo do „Harry'ego S. Trumana" dołączą kolejne okręty, rozbudowując zespół bojowy. W odległości około półtora kilometra pilot minął P-3C Orion, samolot przystosowany do zwalczania okrętów podwodnych, i wraz ze skrzydłowym obrał kurs na południowy wschód, w stronę cieśniny Ormuz. Właściwie to nie samo przejście morskie pomiędzy Omanem a Iranem interesowało komandora. Ponad cieśniną od paru godzin krążył samolot typu AWACS w towarzystwie czterech super hornetów US Navy z zadaniem monitorowania irańskiej bazy morskiej i lotniczej w Bandar Abbas. Drażnili Persów świadomie, wiedząc, że ci niewiele mogą im zrobić. Spora część irańskiego lotnictwa została zmasakrowana podczas akcji Izraelczyków, a prawie całą resztę wysłano do Syrii, by wspierała siły lądowe. Do obrony powietrznej kraju nie pozostało Teheranowi zbyt wiele maszyn. Wkrótce miało być jeszcze gorzej. Za kilka minut pierwsze manewrujące tomahawki ugodzić powinny w wyznaczone cele. Na początek pięćdziesiąt. Następną serię przewidziano na popołudnie. Gdyby Kauffman bardziej wytężył wzrok, może dostrzegłby po prawej najwyższy budynek świata: Burdż Dubaj, samotny i obojętny na to, co działo się w jego pobliżu. Ogromny szpikulec dziurawił niebo, podobny do strażnika starożytnej krainy.

MINISTERSTWO SPRAW WEWNĘTRZNYCH, ISLAMABAD - PAKISTAN | 6 września Ahmed Hafizuddin wytarł usta serwetką, jak przystało na bywałego w świecie człowieka i sięgnął po wodę, chcąc spłukać z gardła smak nie najlepszego zestawu thali, jaki podawano dziś w kantynie. Siedzący obok Nazrul Islam, równie jak on zdegustowany jakością posiłku, wyciągnął paczkę cameli i, nie częstując Ahmeda, zapalił zaraz jednego. Hafizuddin nie wiedział, dlaczego Islam nie wykonał gestu w jego stronę - czy dlatego że on palił tylko okazjonalnie, gustując w papierosach z zupełnie innej szerokości geograficznej, czy też dlatego, że był kutwą i sknerą? No i dlaczego się przysiadł? Znajomość z Ahmedem, zastępcą jednego z wiceministrów, zawsze była pożądana... - Powiedz mi Ahmed, tak szczerze - Nazrulowi odbiło się ostrą przyprawą, na szczęście trochę stłumioną przez dym. - Co sądzisz o tym całym bałaganie? - Będą wcześniejsze wybory. - Ja nie o tym - parsknął Islam zirytowany niedomyślnością towarzysza. - Chodzi o Iran? - No. Ahmed Hafizuddin wzruszył ramionami. Nie tak dawno temu obiła się o jego uszy wieść o cwanym perskim biznesmenie odwiedzającym najróżniejsze osoby w państwie. Do niego nie przyszedł. - Nie boisz się, że ta zaraza przyjdzie do nas? - Bo ja wiem. Jeszcze nad tym nie myślałem. - Najwyższy czas pomyśleć, mój drogi. Hafizuddin upił jeszcze łyk, zbierając strzępy informacji krążące gdzieś po obrzeżach umysłu. - Podobno wysłałeś rodzinę za granicę? Tym razem to Nazrul Islam wyglądał na zmieszanego. - Nadarzyła się okazja. - Do Australii - dokończył Ahmed. - Jednak wiesz - bardziej stwierdził, niż zapytał Islam. - Nie żyjesz na bezludnej wyspie. Rozmowa zdecydowanie nie zmierzała w kierunku pożądanym przez oficera ISI. Chciał pokazać, jak

dba o najbliższych. Błysnąć sznytem i szczęściem w interesach. Na początku myślał o wciągnięciu Hafizuddina w całe przedsięwzięcie, ale po namyśle zrezygnował. Nie sądził, by opieka zastępcy wiceministra była aż tak potrzebna. Kogoś takiego trzeba grubo posmarować, inaczej narobi kłopotów. A po co mu kolejny problem? I bez tego miał ich dość. Prośba Irańczyków i tak wyglądała na prawie niemożliwą do spełnienia. - Najchętniej zaraz bym do nich dołączył. - To jedź. - Kto przypilnuje spraw na miejscu? Wiesz, jak to jest. Ahmed Hafizuddin od jakiegoś czasu intensywnie operował wykałaczką w zębach, nie skomentował więc słów Nazrula. Luźna sieć współpracowników pozwalała mieć oko na takich jak on. Podobni do niego, niczego nie robili za darmo i nie służyli tylko jednemu panu. On to co innego. Przybraną ojczyznę kochał równie mocno jak Pakistan, a że czasem zdradzał jedną na rzecz drugiej, cóż zrobić. To są naprawdę trudne wybory. ISFAHAN - IRAN | 6 września Już prawie dojeżdżali do miasta, kiedy w usypiający rytm buczącego motoru wdał się ogłuszający huk. Sarah i Saleh najchętniej skryliby się pod siedzeniami, niestety, pojazd zapakowano maksymalnie, wykorzystując każdą wolną przestrzeń, więc pod siedzeniami upchnięto masę tłumoków, a nawet małą kózkę któregoś z pasażerów. Przelatujący kilkadziesiąt metrów nad ziemią samosterujący pocisk przeciął szosę ponad ich głowami i zaczął nabierać wysokości. Pokładowy komputer porównujący rzeźbę terenu z wzorcem zakodowanym w pamięci nakierował tomahawka ku kresowi drogi - na południowych obrzeżach miasta znajdował się jeden z największych ośrodków lotniczych Iranu. Saleh, na ile szyba pozwalała, śledził tor lotu rakiety. Jako jeden z nielicznych wiedział, co ogląda, w przeciwieństwie do reszty biorących tomahawka za bliżej niesprecyzowany samolot. Rozczarowanie miało być okrutne. Nawet kierowcę autobusu dziwny powietrzny obiekt zainteresował bardziej od zatłoczonej i pełnej dziur drogi. Niejasne przeczucie kazało odwrócić Salehowi wzrok od znikającego pocisku i spojrzeć w przód. Zaaferowany kierowca, wciąż jeszcze komentujący wraz z pomocnikiem wydarzenie, zupełnie lekceważył ruch na szosie. Bardziej intuicyjnie niż świadomie ominął szeroką wyrwę na prawym pasie ruchu, prawie nie zwalniając. Sarah wpadła na niego, sekundę potem odbijając w drugą stronę. Kierowca zaśmiał się gardłowo i bezczelnie spojrzał do tyłu na pasażerów. Uwagi w mazandarani Saleh zupełnie nie zrozumiał, za to zobaczył nadciągającą katastrofę. Niebieski, potężny ciągnik siodłowy z naczepą wyjechał z bocznej drogi. Jak w zwolnionym tempie, klatka po klatce, widział, jak ciężarówka przyhamowała. Gdyby tylko kierowca autobusu patrzył przed siebie, a nie zabawiał podróżnych rozmową... Wyrżnęli prawą stroną pojazdu w szoferkę ciągnika. Siła uderzenia była tak duża, że autobus przeleciał w poprzek drogi i wywrócił się na bok. Tego Saleh już nie widział, uderzony ciężkim pakunkiem w głowę.

Doktor Javad Larijani wytarł ręce do sucha. O mały włos nie spieprzył prostej operacji wycięcia wyrostka robaczkowego u dyrektora miejscowego oddziału banku narodowego, przywiezionego na specjalne życzenie pacjenta właśnie do niego, kiedy usłyszał odgłos dalekiej eksplozji. Po niej nastąpiło kilka wtórnych wybuchów. Szybko dokończył to, co zaczął. Zszycie chorego pozostawił asystującym mu adeptom trudnej sztuki wycinania bebechów i czym prędzej wyszedł na zewnątrz. Psychoza ostatnich dni wyraźnie dawała o sobie znać. Od nalotu na Buszehr wiedzieli, że wojna wisi na włosku. Żydzi i Jankesi tak łatwo nie odpuszczą. Chociaż od czasu wojskowych parad na placu Męczenników w Teheranie, kiedy to po wymalowanej na asfalcie amerykańskiej fladze maszerowały zastępy świętych obrońców ojczyzny, minęły lata, to i tak wewnętrznie zawsze byli przygotowani na taką chwilę. - Nalot? Pielęgniarka nie znała odpowiedzi. Dopiero na korytarzu dowiedział się więcej. Razem z jeszcze jednym kolegą zbiegł po schodach do izby przyjęć. - Niepotrzebnie wychodziłeś z sal operacyjnej - przywitał go kierujący nią kolega. -Dzwonili z lotniska, są ofiary. - Ile? - Nie wiem, do cholery. Zaraz zaczną ich zwozić. Na razie musimy zrobić miejsce. Mniej poważne przypadki odesłano do domów. Roztrzaskany palec czy zwichnięta noga to jeszcze nie powód, by blokować tak potrzebne miejsce i angażować personel. Tych kilka poważniejszych, których nie można było zlekceważyć, przyjęto pospiesznie na poszczególne oddziały. Wyglądało, że Larijani spędzi w szpitalu długie godziny, zanim w końcu będzie mógł pójść do domu. Solennie obiecał sobie zadzwonić do żony, ale wciąż nie potrafił wygospodarować nawet minuty wolnego. Ku jego zdziwieniu pierwsi poszkodowani, którzy zostali wniesieni na noszach, wcale nie mieli wojskowych mundurów. To cywile. Pierwszego uratować mógł tylko Allah, może jeszcze Awicenna, nauczający medycyny w tym mieście na przełomie X i XI wieku, ale już na pewno nie on. Następny nie wyglądał lepiej, jednak tliła się w nim jeszcze iskierka życia. - Tego na operacyjną! Szybko! Poszkodowanych przybywało w zastraszającym tempie. - Co to za jedni? - zapytał sanitariusza. - Z wypadku - usłyszał lakoniczną odpowiedź.

- Myślałem, że chodzi o nalot? - A ci się panu nie podobają? - sanitariusz wybiegł po kolejne nosze. Nie bardzo wiedział, co zrobić z kobietą owiniętą w szczelny zawój. Materiał nasiąknął krwią, plamiąc impregnowane grube płótno. Takim przypadkiem powinna zająć się lekarka, jemu nie wolno. Rozejrzał się dookoła, szukając pomocy u starszych lekarzy. Sami mężczyźni, i to tak zajęci ratowaniem kolejnych poszkodowanych, że raczej nie zwracali uwagi na płeć. Doktor Larijani dotknął ciała, chcąc zlokalizować ranę. Wyczuł twardy, kanciasty przedmiot pod lewą pachą i jeszcze jakieś urządzenie. Nożem rozciął materiał. Znieruchomiał, ujrzawszy pistolet. Jeszce tego mu tylko brakowało. Rozdział XIX STREFA ZDEMILITARYZOWANA POMIĘDZY IZRAELEM A SYRIĄ | 7 września Tym razem nie chciano dopuścić do powtórki sytuacji, jaka wytworzyła się na granicy z Egiptem. Żadnego czekania, żadnej zwłoki i żadnej litości. Pułkownik Aaron Even poprawił maskę tlenową nie dość szczelnie przylegającą do twarzy. Ciemność rozjaśniały jedynie wskaźniki wewnątrz kokpitu jego F-16C. Poświata była jednak tak słaba, że z trudem dałoby się odczytać godzinę na cyferblacie lotniczego zegarka. Sufa reagował na najlżejsze polecenia joysticka, kiedy pułkownik położył samolot w delikatny wiraż, korygując kurs i sprowadzając go nieco niżej. Dwieście metrów na razie wystarczy. W przestrzeni powietrznej Izraela nie spodziewał się kłopotów, dopiero za kilkadziesiąt sekund wleci w strefę zdemilitaryzowaną i przekroczy granicę. Razem z nim uczyni to jeszcze ponad setka maszyn mających jeden cel: zniszczenie jak największej ilości sprzętu wojskowego Syrii i Iranu, wykluczenie lotnictwa obu krajów oraz struktury dowodzenia. Tym razem Even mógł się uważać za szczęściarza. Jego dywizjonowi przypadło łatwiejsze zadanie. Zamiast niszczenia systemów obrony przeciwlotniczej, radarów, kierowanych rakiet i wdawania się w walkę z tamtejszymi pilotami miał zmierzyć się z teoretycznie słabszym przeciwnikiem. Tylko trudno uważać za słabą dywizję pancerną wystawioną do walki w pierwszym rzucie i posuwającą się teraz drogą prosto z Damaszku. Najlepiej, gdyby Syryjczycy grzecznie ustawili się jak pod sznurek, a on i reszta zespołu zrobiliby swoje i na śniadanie wrócili do domu. Że tak nie będzie, wiedział od początku. Co najmniej dwa A50 Mainstay - maszyny wczesnego ostrzegania produkcji rosyjskiej, będące odpowiednikiem amerykańskich E-3 Sentry AWACS - patrolowały przestrzeń Syrii nie dalej niż pięćdziesiąt kilometrów od granicy. Może mainstay to nie E-3, ale na pewno już zostali namierzeni. Zobaczymy, czy ich system dowodzenia jest tak dobry jak izraelski. Even obniżył lot. Od celu dzieliła go nie więcej niż minuta lotu. A-50 to nie jego problem. Z tego, co wiedział, zadanie ich likwidacji powierzono F-35, uporczywie starającym się zrehabilitować po akcji w Iranie. F-16 nie był zbudowany w technologii stealth. Obładowany bombami, pewnie świecił na ekranach radarów intensywnym blaskiem.

Ciemny horyzont zapłonął przed Evenem białym ogniem, kiedy do akcji jako pierwsze weszły samoloty mające zniszczyć jak najwięcej zlokalizowanych stanowisk radiolokacyjnych i baterii rakiet SAM. Mainstaye znikły z przestrzeni, jakby ich nigdy tam nie było. Podobny los spotkał eskortę w postaci MiGów-29. Wzdłuż całego 25-kilometrowego pasa natarcia, jaki zapewne przewidzieli syryjscy sztabowcy, poszczególne punkty obrony powietrznej nikły jak świeczki na urodzinowym torcie. Chaotyczne powietrzne pojedynki z arabskimi pilotami startującymi z lekkim opóźnieniem kończyły się przeważnie zwycięstwem Izraelczyków, jednakże nie zawsze. Jeden F-15 i jeden F-16 zostały zestrzelone przez maszyny koalicji, co osłabiło już i tak znacznie przetrzebione lotnictwo Sił Obronnych. To wszystko działo się jakby poza pułkownikiem. Skoncentrowany na zadaniu, dokonał ostatnich poprawek. Oprócz pojedynczych przytłumionych światełek pod sobą nie widział nic. Dopiero transmisja danych z maszyny zwiadu elektronicznego poinformowała go, że jest nad celem. Sześć bomb kasetowych poleciało na ziemię w półsekundowych odstępach. Każda z nich raziła obszar o wymiarach dwieście na sześćset pięćdziesiąt metrów i spadła wprost na głowy szykującego się do natarcia pułku pancernego. Subamunicja przebiła górne pancerze T-72; po przelocie odrzutowca pozostały rozbite skorupy pancernych pojazdów. Jadący za czołgami batalion piechoty zmechanizowanej na BMP-1 znalazł się w takiej samej sytuacji po nalocie kolejnych F-16 z reszty dywizjonu. Bojowe wozy piechoty roznieśli w pył, a ofiary w ludziach szły w setki. Ostatnie sufy zrzuciły zapas bomb, zanim w końcu odezwała się obrona przeciwlotnicza. Ocalałe z nalotu samobieżne ZSU-23-4 otworzyły krzyżowy ogień. Bardziej dzięki szczęściu niż wyszkoleniu Syryjczycy zapisali na swoje konto ostatnią maszynę w formacji. Krótki błysk eksplozji zbiorników paliwa, ledwie widoczny na tle setek punktowych pożarów, pozostał prawie bez echa. Końca sufy nie spostrzegli nawet koledzy zajęci manewrowaniem po niebie, które z każdą następną chwilą robiło się coraz bardziej niebezpieczne. W sumie operacja od początku do końca trwała szesnaście minut. Izraelczycy w jej trakcie zniszczyli w powietrzu dwadzieścia trzy maszyny syryjskie i irańskie. Trudno mówić o wywalczeniu przewagi powietrznej. Nie najmocniejsze siły powietrzne koalicji i tak zostały zdziesiątkowane. Prawdziwy sukces odniesiono na ziemi, gdzie oddziały pancerne i zmechanizowane poniosły straty sięgające sześćdziesięciu procent stanów wyjściowych. Przegrupowanie i wprowadzenie świeżych sił powinno zająć co najmniej dobę. Co dodatkowo cieszyło Izraelczyków, wyeliminowali kilka baterii rakiet SAM. To jeszcze nie koniec, ale wyraźny znak dla koalicjantów - na północy nie pójdzie tak łatwo jak na granicy z Egiptem. AMBASADA POLSKA, TEL AWIW - IZRAEL | 7 września Andrzej rozpoczął sznurowanie jak zwykle od lewego buta. Poranną toaletę miał już za sobą, czas pomyśleć o śniadaniu. Dopinając bluzę, wyszedł na korytarz, skąd schodami chciał zejść na dół do kuchni. Jako oficerowi przysługiwał Wirskiemu osobny pokój, ale w ścisku panującym w nie największym budynku na taki luksus pozwolić sobie mogli jedynie Mroziński i Bielski. Reszta

musiała gnieździć się po kilku. On sam dzielił pomieszczenie z Piaseckim, którego głośne chrapanie zdecydowanie go drażniło. W obszernym holu zagnieździło się pięciu jego ludzi, stworzywszy sobie całkiem wygodne warunki. Oficjalnie ambasada nie działała, podobnie jak cała reszta placówek dyplomatycznych. Jedynym czynnym przedstawicielstwem obcego kraju pozostała ambasada Stanów Zjednoczonych, ale ci funkcjonowali na zupełnie innych warunkach. Pracownicy, oprócz głównego szefa i attache wojskowego, dawno odlecieli do kraju nad Wisłą, zastąpieni przez mniej elokwentny, za to bardziej bojowy personel. Wirski nie miał pojęcia, po co ich tutaj trzymali. Podpytywany Bielski nie chciał puścić pary z gęby, zdobywał się jedynie na przyjacielskie poklepywanie po ramieniu. Mroziński nie unikał spotkań, ale wyglądał na przybitego. Cień niedawnych wrażeń jakoś nie znikał i ten całkiem przyjacielski facet tkwił w jakiejś skorupie. Wartownik przy drzwiach skinął głową, ujrzawszy dowódcę. Wirski odpowiedział tym samym. Było ich niewielu, a poza oglądaniem telewizji i czytaniem starych polskich gazet nie mieli prawie nic do roboty, tak że służba nie stała się udręką, jak wcześniej przewidywał. W zasadzie wystarczał jeden człowiek przy drzwiach wejściowych, reszta z bronią pod ręką wcale nie wyglądała jak idące na rzeź stado baranów. W kuchni przy ekspresie do kawy zastał Godlewskiego raczącego się poranną filiżanką aromatycznego espresso. - Panie poruczniku, kapral Godlewski melduje... - Przestań. -...zaparzenie kawy! - Godlewski wskazał automat. - A jak myślisz, po jaką cholerę tutaj przylazłem? - Oczywiście. Pierwszy łyk spłynął do gardła Andrzeja. Nawet wspomnienie pochrapywania Piaseckiego przestało go irytować. - Zajmiesz się śniadaniem? - Już gonię tych darmozjadów. Nowak, do mnie! - Akurat nie to miałem na myśli. Wirski wyszedł. Zupełnie nie miał głowy do takich spraw. - O, poruczniku, już pan wstał? W rozchełstanej koszuli Bielski nie wyglądał imponująco. Raczej był znużony życiem wyższego urzędnika.

- Co pan na dzisiaj przewidział w programie? - attache podrapał się po czole. - Ludzie nie mogą wiecznie siedzieć na tyłkach. To źle wpływa na morale. - Jedyną atrakcją będzie dzisiaj wyjazd po zaopatrzenie. Zadanie w sam raz dla drużyny. - Ja bym wysłał zaraz cały pluton - Bielski zachrypiał zduszonym chichotem. Trudności z aprowizacją pogłębiały się z każdym kolejnym dniem. Powoli nawet największe hipermarkety zaczynały świecić pustkami. Ceny tylko czekały, żeby wystrzelić w górę. Prywatni właściciele sklepów powoli zamykali interesy, więksi hurtownicy jeszcze czekali. - Pluton z ciężkim sprzętem, panie pułkowniku, i nawet wtedy nie jestem pewny, czy daliby radę zawtórował pułkownikowi Wirski. - Uruchomię prywatne kontakty, może wtedy pójdzie łatwiej. - Bez porządnych zakupów padniemy z głodu. - Zajmę się tym po śniadaniu. Pułkownik odszedł w kierunku kuchni, zostawiając Andrzeja z mglistą obietnicą załatwienia sprawy. Dobre i tyle. Przynajmniej nie odcinał się od nich i nie strugał ważniaka. BAZA PAKISTAŃSKIEJ MARYNARKI WOJENNEJ, KARACZI - PAKISTAN | 7 września Bramę przekroczyli na zupełnie legalnych papierach. Przełożony dość licznego oddziału wartowniczego uważnie przejrzał przepustki i list przewozowy. Wąsata twarz w hełmie wyrażała czystą, skondensowaną obojętność. Szlaban pojechał w górę, a terenowy landrower i ciężarówka wjechały na teren jednej z największych wojskowych baz Pakistanu. Skoncentrowany w tym miejscu sprzęt i okręty stanowiły główny trzon floty mającej interweniować w morskich bitwach z Indiami. Rzędy magazynowych baraków ciągnęły się dalej od nabrzeża. Prace przy nich trwały dwadzieścia cztery godziny na dobę. Z niektórych wyciągano skrzynie i ładowano na platformy, skąd transportowano je dalej na pirsy. Nie spodziewali się aż takiego ruchu. Niewykluczone, że pakistańska marynarka planowała w końcu opuścić bezpieczną przystań i wypłynąć na otwarte wody Oceanu Indyjskiego. Część portu stanowiącą arsenał zabezpieczono dodatkowo. Wysoka siatka została rozciągnięta zaraz za barakami. Dodatkowe patrole z psami strzegły bunkrów z amunicją, nie tylko konwencjonalną. Dowodzący drugą wartą porucznik nie wyglądał na zmieszanego, gdy zobaczył, kto siedzi obok kierowcy terenówki. Dystynkcje pułkownika nie zrobiły na nim wrażenia. Grając na nerwach Nazrulowi Islamowi, pedantycznie przeglądał strona za stroną wystawione w Islamabadzie dokumenty. - Poruczniku, szybciej, nie mam całego dnia do zmarnowania.

- Jeszcze dokumenty tożsamości proszę. Nazrul wysunął legitymację wywiadu wojskowego ISI. - Teraz dobrze? - Proszę jechać. Trzeci blok po prawej stronie za tym dźwigiem. Przysłać kogoś do pomocy? - Nie trzeba. Sami damy radę. Nie przyznałby się do tego, ale najadł się strachu. Zresztą zupełnie bezpodstawnie. Dopilnował wszystkiego do ostatniego szczegółu. Sam wystawił list przewozowy i pozostałe papiery. W końcu to nie kto inny, tylko właśnie on za wszystko odpowiadał. Dogadawszy się jeszcze z siedmioma najbardziej zaufanymi współpracownikami, udało się zespołowo wmówić paru wysokim oficerom z różnych komórek kontrolnych, że ta niespodziewana akcja jest tylko rutynowym działaniem mającym sprawdzić szczelność zabezpieczeń. Odpowiednie procedury wprowadził przecież osobiście. Teraz miał je złamać. Porucznik przy bramie odprowadził wzrokiem oba pojazdy. Nie przepadał szczególnie za arogantami z wywiadu, bezzasadnie przekonanymi o swej wyższości. Zupełnie osobny temat stanowiły manipulacje i wewnętrzne rozgrywki. Wizja Pakistanu rządzonego przez ISI i radykalnych islamistów nie do końca odpowiadała porucznikowi. Papiery były w porządku. To nie ulegało wątpliwości. Tylko dlaczego pułkownik osobiście kierował rutynowym transportem? W gruncie rzeczy mało go to obchodziło, tak jak tłusta gęba oficera. Najchętniej splunąłby w ślad za samochodami, ale ludzie patrzyli. Lepiej będzie, jak zadzwoni, gdzie trzeba, i zrobi małą przysługę wielkiemu człowiekowi siedzącemu w stolicy. Jednocześnie zabezpieczy własny tyłek, gdyby okazało się, że to coś więcej. BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 7 września - Gary, nie wyglądasz najlepiej - Cyril Lomax potrząsnął ramieniem przysypiającego Craiga. - Nic mi nie jest. - Bzdury. Odpocznij, idź na spacer, cokolwiek. Tylko wyjdź z tego cholernego biura. Gary potarł zaczerwienione oczy. - Już dobrze. Obecnie częściej niż kiedyś zapadał w niekontrolowany półsen. Raz zasnął z głową podpartą na rękach i wyrżnął czołem w blat biurka. Innym razem o mało nie zderzył się z drzwiami, nie mogąc trafić na klamkę. O zawrotach głowy nawet nie chciał myśleć. Radę o zasięgnięciu opinii lekarskiej zbył warknięciem. Pierwszym zaleceniem konowała będzie odpoczynek, a to odpadało.

- No, lecimy dalej z tym bałaganem. Cyril westchnął. Sam ledwie funkcjonował, zawieszony pomiędzy jawą a snem. W domu ostatni raz był trzy dni temu ucałować Helen i juniora. Ledwie zasnął, musiał wracać. - Nie jest najgorzej. - To coś zupełnie nowego. - Wyobraź sobie - Cyril potrafił zanalizować informacje z frontu, wyciągając z nich samą kwintesencję, bez bełkotu, jaki mieli w zwyczaju wprowadzać pozostali urzędnicy. - W końcu Izraelczycy zrobili to, w czym są najlepsi. Atak uprzedzający na syryjskie kolumny pancerne. - To pięknie. - Irańczycy przygotowali się lepiej. Weszli na dwa do trzech kilometrów w głąb Izraela. Syryjczycy jeszcze drepczą w miejscu. Według naszych ocen ponowią natarcie w ciągu najbliższych sześciu godzin. Obie strony, ale zwłaszcza koalicja, tracą samoloty w przyśpieszonym tempie. Trochę odciążają ich Egipcjanie... - Jak duże są straty koalicji w samolotach? - Wojskowi mówią, że od stu siedemdziesięciu do dwustu maszyn. - A Izrael? - Czterdzieści do pięćdziesięciu. Walki powietrzne trwają bezustannie, stąd płynność liczb. - Czyli na cztery zestrzelone samoloty koalicji przypada jeden izraelski? - Mniej więcej. - Sami ukręciliśmy ten bicz. - Co masz na myśli? - Sprzęt, Cyril, te góry sprzętu, które tam wysłaliśmy w imię wolności i demokracji. Abramsy, falcony i eagle, rakiety i pociski... - Na nasze miejsce wszedłby kto inny. Francuzi, Niemcy, Rosjanie tylko czekają ze swoją ofertą. Dlaczego to oni mają zarabiać na wolności i demokracji, skoro tak już nazywamy zbrojenie dyktatorów? - To miał być czynnik stabilizujący. Broń, bo żaden kraj arabski poza uzbrojeniem strzeleckim nie

produkuje nic, co jest związane ze skomplikowaną technologią. Ale nie miała prawa zostać użyta przeciwko naszym sojusznikom. - Wyjątkowo naiwne myślenie. Gary nie odrzekł nic. Melancholijnie spojrzał w okno, zupełnie zdegustowany postępowaniem poprzedników. Zaduma trwała tylko chwilę. Craig otrząsnął się jak pies wychodzący z wody. Nawet przy Cyrilu nie chciał pokazać, jak rozdarty jest w środku. Już dawno przywykł do rozdawania kart. Naoglądał się przy różnych okazjach wszelkiej maści dziwaków i szaleńców gardłujących w imię wyższych racji, gdy tak naprawdę nie stało za nimi nic. - Masz rację, ale takie panowały wtedy realia. - Panowały? Chciałeś chyba powiedzieć: „panują". - Mniejsza o drobiazgi. - Jak mówią Niemcy: Realpolitik. - Popisy erudycji zostaw na inną okazję - Craigowi nie chciało się dalej drążyć tematu. - Wilson szaleje? - Brak z nim kontaktu. Zaszył się w Pentagonie i dowodzi. Rokowania jak na razie są nie najgorsze. - Wiesz, czego się boję? - Pewnie tego, co wszyscy: starości, choroby, śmierci... - A poza tym? - No? - Że te wredne sukinsyny wykręcą nam jakiś numer. - A mnie się wydaje, że przesadzasz. Naprawdę. Brak wystarczającego potencjału jest tutaj bezdyskusyjny. - Tak myślisz? Wystarczy podpalić jak najwięcej szybów naftowych wszędzie, gdzie to możliwe. Zostaniemy dobici ekonomicznie. Kompletny krach. Ograniczenia w poruszaniu spowodują zapaść handlu i produkcji. - Ahmadineżad myśli takimi kategoriami? - Pytanie do psychologa, nie do mnie. - Sam zacząłeś.

- Tylko po to, byś uświadomił sobie, z kim prowadzimy wojnę. Ta koalicja jest bardzo prężną strukturą, niezależnie od tego, co byśmy myśleli o jej przywódcach. Ma silne podstawy i wbrew naszym oczekiwaniom nie rozsypie się tak szybko, jakbyśmy chcieli. - Czyli wieścisz długą kampanię. - Nie wiem, czy długą, ale na pewno krwawą. Nasze straty mogą stanowić sumę tych z Iraku i Afganistanu. - Wilson przysięgał, że nie użyjemy sił lądowych. Dobrotliwy uśmieszek i delikatne potakiwanie głową Gary'ego mówiło o zapewnieniach wojskowych więcej niż słowa. - Na razie, Cyril. Wyłącznie chwilowo i póki się nie rozbujają. - To dlaczego nie powiedziałeś tego prezydentowi? - Po co? CENTRUM OBRONY POWIETRZNEJ, TEHERAN - IRAN | 7 września Prezydent Islamskiej Republiki Iranu Mahmud Ahmadineżad zszedł chwiejnym krokiem po schodach w otoczeniu osobistej ochrony i paru oficerów Pasdaranu. Jasnoszary garnitur zastąpił tym razem oliwkową wojskową kurtką z założoną na wierzch kamizelką kuloodporną. Kilka godzin temu, gdy jechał do centrum, tylko opiece Allaha zawdzięczał ocalenie w czasie bombardowania. Wiedział, że kraj stał się celem bezprecedensowych działań Żydów i krzyżowców, ale żeby ich samoloty bezkarnie latały nad Teheranem, tego w żaden sposób nie potrafił zrozumieć. F-18 przeleciał ponad główną arterią miasta zupełnie nie niepokojony. Najwyraźniej kawalkada samochodów w eskorcie policji wydała się pilotowi na tyle interesująca, że resztą zapasu pocisków ze zubożonego uranu przeorał kilka ostatnich wozów konwoju. Huk ostrzału dodał kierowcy prezydenta skrzydeł. Pedał gazu wcisnął do oporu, zjechał z dotychczasowej drogi i, wziąwszy zakręt na pełnej prędkości, pognał bocznymi ulicami. Przeciwlotniczy alarm wymiótł z jezdni większość kierowców, ale i tak kilka razy byli o milimetry od zderzenia z pozostałymi użytkownikami jezdni. Wiedząc, kto przed nim umyka, lotnik pewnie postarałby się ich dopaść, a tak zadowolił się jedną serią, po czym znikł w chmurach. - Panie prezydencie - Mohammad Ali Dżafari pierwszy pośpieszył z pomocą głowie państwa. - Wszystko jest w porządku - błędny wzrok i rozdygotane ręce przeczyły słowom. Wypatrzył łazienkę i znikł w niej na kilka minut, pozostawiając zebranych w lekkiej konsternacji. Kiedy w końcu wyszedł, wyglądał jak zwykle - opanowany, nieco arogancki. - Generale Dżafari!

- Tak? - Nie chcę słyszeć uwag na temat skomplikowanej sytuacji. - Hmm... w istocie to, co robią Jankesi, mocno... chciałem powiedzieć: nieco wpływa na funkcjonowanie systemu obrony - jak miał ubrać w eleganckie słowa systematyczne niszczenie tego, co z takim trudem tyle lat budowali? - Więc to był incydent? Przypadek? - Może polowali na kogoś z rządu. Skuteczność elektronicznego rozpoznania jest powszechnie znana. Namierzają odpowiednio wcześniej... - Jednak nie wy staliście się celem, generale? Dżafari i Ahmadiani spojrzeli na siebie. Jakoś nie chciało im się tłumaczyć, że na pierwszy sygnał zwiększonej aktywności Amerykanów w Zatoce Perskiej zatarli za sobą wszelkie ślady, znikając z życia publicznego i miejsc, gdzie mógł ich namierzyć pocisk samosterujący. Wybudowane w tajemnicy Centrum Obrony Powietrznej dysponowało dodatkowymi atutami. Niedaleko był meczet i szkoła. Wrogowie pomyślą dwa razy, zanim zdecydują się na atak. Żydzi już raz podnieśli rękę na obiekt kultu, krzyżowcy powinni być rozsądniejsi. Poza tym widok unicestwionej szkoły to szok dla tamtejszej opinii publicznej. Saddam Hussajn działał podobnie, chociaż w jego przypadku to się akurat nie sprawdziło. - Ze swojej strony mogę zapewnić, że to już nie potrwa długo - Mohammad Ali Dżafari spróbował zmienić temat i przejść do informacji, którymi chciał się podzielić z prezydentem. Wstał i podszedł do mapy Izraela zawieszonej na wprost Ahmadineżada. W innym przypadku jej widok podziałałby jak płachta na byka, ale nie teraz. - Siły koalicji od przeszło dwudziestu czterech godzin prowadzą operację wojskową wymierzoną w Izrael - wskaźnik uderzył w środek płachty. - Jako pierwsza do działań bojowych przeszła armia Egiptu, koncentrując się na dwóch osiach natarcia. Pierwszy: ze Strefy Gazy w kierunku Aszkelonu tutaj, jak wiedział, niewiele się działo. Siły specjalne wsparte przez śmigłowce i lotnictwo prowadziły sporadyczne wypady na drugą stronę granicy. Dywizje pancerne i zmechanizowane wolno podchodziły do Strefy Gazy, zbierając siły. Na dłuższą metę nie miało to sensu. Będzie jak z Syrią. Żydzi zbiorą odpowiednią dużo samolotów i zaatakują albo zrobią to za nich Amerykanie. Drugi: na południu w kierunku Ejlatu, nad zatoką Akaba, z całkiem sporym sukcesem. - To znaczy? - Zepchnięto izraelską brygadę na południe. Trwają obecnie walki o miasto i port Ejlat. Siłą rzeczy Tel Awiw, chcąc odzyskać kontrolę nad tym rejonem, osłabi jednostki na północy. A to ułatwi... - A pan jak ocenia ich szanse na powodzenie, generale? - Całkiem spore.

- Ach tak. Westchnienie Ahmadineżada nie sugerowało niczego. Ani aprobaty, ani zniechęcenia, jedynie zupełnie wyprane z emocji przyjęcie do wiadomości. Niektórych posunięć już nie można było cofnąć. Zresztą, nawet gdyby mogli, nie zmieniliby niczego. Wydarzenia toczyły się jak lawina. Poszczególne kamyczki wprawiały w ruch następne, mające w rezultacie zasypać Izrael. Ostatni głaz pozostawi z niego radioaktywną pustynię. - Nie będę ukrywał, mamy przejściowe trudności. Zakłócenia są nieuniknione, ale wszędzie tam, gdzie pojawi się rozprężenie, moje jednostki są gotowe interweniować. - Broniąc zdobyczy rewolucji islamskiej - dopowiedział prezydent. - Słucham? - Zapomniał pan dodać: broniąc zdobyczy rewolucji islamskiej. - Oczywiście. - Jeżeli możemy w czymś pomóc naszym sojusznikom, proszę to zrobić. - Naturalnie. Konsultacje trwają na bieżąco. Problem w tym, że jedni i drudzy to dumne narody. Nie przyznają się do słabości. Główny ciężar operacji wojennych spoczywał właśnie na nich, co wzmogło niestety straty... - Czy ich infrastruktura jest nękana przez lotnictwo Amerykanów? - Przez nich nie. Tam działają głównie Żydzi i, proszę mi wierzyć, walki mają o wiele bardziej zacięty charakter. - Mimo wszystko proszę przedłożyć taką propozycję. SZPITAL MIEJSKI, ISFAHAN - IRAN | 8 września Ostry blask słońca ranił źrenice. Zamknęła szybko powieki, po czym ponownie je uchyliła. W ciele czuła odrętwienie. Nie bolało ją nic, tylko własne ręce i nogi zachowywały się, jakby należały do innej osoby. Rozpaczliwie próba podniesienia lewej dłoni spełzła na niczym. Z prawą poszło niewiele lepiej. Napięła mięśnie nóg, walcząc z własną słabością - Proszę nie wierzgać - ostry ton głosu dobiegającego nie wiadomo skąd zdezorientował Sarę do końca. - Słucham? - Przeszła pani operację. - Jaką operację?

- Przyjdzie lekarz, to wyjaśni. - Gdzie ja jestem? - W najlepszym miejscu pod słońcem... - chrapliwy śmiech oddziałowej nie wyjaśniał niczego. Przejechała językiem po suchych jak wiór ustach. - Chcesz pić? - Tak - ledwo była w stanie wyksztusić prośbę. - Tylko nie za dużo. I powoli. Łyk wody wydał się ożywczą strugą. - Dość, bo mi łeb urwą. Ledwie kilka łyków wystarczyło, by z ciała zaczęła znikać drętwota. Na jej miejsce pojawił się ból. Zrazu powoli, gdzieś na obrzeżach świadomości, w końcu wyraźny, ale dający się opanować. Pamięć podsunęła obrazy: Saleh wyglądający przez autobusowe okno, zmęczenie podróżą, w końcu krzyk, dźwięk dartego metalu i to, że leci gdzieś w bok, tracąc panowanie nad wydarzeniami. - Och... - Już dobrze, - Czy... - Ja nic nie wiem. - Mój... - Teraz odpoczywaj. - Ale... - Później, moja kochana, później. EJLAT - POŁUDNIOWY IZRAEL, W GŁĄB TERYTORIUM IZRAELA | 8 września Artyleria dudniła prawie bez przerwy. Gorzej, że nie zawsze były to ich działa. W nocy odnosiło się wrażenie nadciągającej burzy. Ciemności co parę sekund rozbłyskiwały krwawym blaskiem toczonej niedaleko bitwy. W dzień dymy pożarów na horyzoncie oraz dźwięk grzmotu potęgował upiorne, niedające się porównać z niczym uczucie strachu.

Sierżant Uri Cohen przykucnął za kawałkiem poczerniałego, rozwalonego muru i zapalił. Jeszcze niedawno w tym miejscu znajdował się murowany budynek. Trafiony pociskiem kalibru 155 milimetrów, zniknął, grzebiąc pod zwałami gruzu kilku egipskich komandosów, którym udało się przeniknąć tak daleko. 3 Batalion stał na tyłach, stanowiąc jedyny odwód, jaki pozostał pułkownikowi Saulowi Leviemu, dowódcy uwikłanej w przewlekłe walki 211 Brygady Pancernej. - Sierżancie? - Tu jestem. - Sierżancie! - Mówię, że tutaj! - częściej niż kiedyś tracił cierpliwość. - I przestań krzyczeć! - Tak jest - młody kapral w pełnym oporządzeniu przytruchtał, uważnie rozglądając się na boki. - Pan porucznik pyta, kiedy drużyna będzie gotowa? - I nie wiesz, co odpowiedzieć? - Nie. - Że jest gotowa cały czas. Ani chwili spokoju. W kółko czegoś od niego chcą. Zrób to, zrób tamto. Co się stało z armią, do której się zaciągnął? Wyginęli wszyscy dobrzy żołnierze, a zostały miernoty i maruderzy? - Już idę. Sam to powiem. Kapral szczęśliwy ze spełnionego obowiązku odsalutował i oddalił pośpiesznie w sobie tylko znanym kierunku. Jeszcze raz wciągnął dym do płuc i wyrzucił niedopałek. Minął stojącą merkavę z załogą czyszczącą lufę wyciorem. Stosy pustych drewnianych skrzyń, jeszcze niedawno pełne 120-milimetrowych pocisków do czołgowych dział, zaczęły niebezpiecznie przypominać labirynt. Na razie sięgały najwyżej na metr i na tym koniec. Większy problem był za to z samobieżną artylerią. Haubice M-109 pluły ogniem nieustannie. Po kilku salwach zmieniały pozycję, nie pozostając w miejscu zbyt długo. Polowały na nie samoloty i śmigłowce, ale jak do tej pory nic z tego nie wychodziło. Odpowiedzialna za zaopatrzenie baterii kompania miała nielichy problem. Sterty skrzyń po amunicji sięgały o wiele wyżej niż w przypadku czołgów. Miały ze trzy metry w górę. O innych śmieciach nie wspominając. Na obecnym etapie wojna kojarzyła się Cohenowi wyłącznie z jednym - pożerającym wszystko nienasyconym molochem gotowym zmielić w bezdennej otchłani każdy bez wyjątku przedmiot i każde ludzkie życie. - Panie poruczniku - Uri stanął pięć kroków od oficera podpisującego jakieś papiery. - Dobrze ze jesteście, sierżancie.

Przełożony dokończył sprawy biurowe i podniósł głowę. Ze spojrzenia wyzierało nieludzkie zmęczenie. - Dostaliśmy nowy rozkaz... Uri lekko otworzył usta. Miał szczerą ochotę zakląć, ale zamiast tego końcem języka oblizał spękane usta. Zawsze kiedy słyszał coś podobnego, dostawał drgawek. Jeszcze niedawno uważał się za twardziela. Tacy jak on stanowili kościec armii - bezkompromisowi zawodowcy ostrzelani w wielu potyczkach. Prawdziwa bitwa to jednak nie pacyfikowanie palestyńskich osiedli, uliczne bijatyki z młodzieżą czy nawet terrorystyczne zamachy. Wystarczył widok ciał szarpanych podmuchami wybuchów, okaleczone zwłoki czy smród palonego mięsa, by zdać sobie sprawę, jak kruche jest ludzkie życie. - Będziemy ubezpieczać konwój z zaopatrzeniem - dokończył porucznik. - Jeden już straciliśmy. Utrata następnego to dla nas katastrofa. - Lotnictwo? - zapytał Uri. - Lotnictwo skończyło - odpowiedział oficer. - Zaczął ktoś inny. Przez lata żyli w przekonaniu o wyjątkowości izraelskich sił specjalnych przedstawianych jako najlepsze na świecie. Kto mógł się spodziewać, że Egipcjanie wezmą z nich przykład. Od samego początku konfliktu mobilne grupy szarpały ich obronę, gdzie mogły. Na dłuższą metę groziło to paraliżem zaopatrzenia i odcięciem od jakichkolwiek dostaw. Jeżeli mają wygrać, muszą utrzymać szlaki komunikacyjne. Bez nich obrona południowego Izraela stanie się nierealna. Właściwie chodziło tutaj o jedną szosę - tę idącą wzdłuż granicy z Jordanią. To ona stanowiła obecnie wąskie gardło. - Kiedy ruszamy? - Zaraz. Zbierzcie pluton. Zbierzcie pluton, dobre sobie. Z dawnego oddziału pozostały nędzne resztki. Najwyżej dwunastu ludzi ze starego składu, którym dodano pięciu nowych. Reszta gryzła piach lub, ciężko ranna, została odesłana na tyły. Ci lżej kontuzjowani pozostali. To dopiero początek. Ciekawe, ilu z nich dociągnie do końca? Ruszyli w dziesięć ciężarówek - pięć cystern i pięć zwykłych ciągników. Z przodu i tyłu ubezpieczały kolumnę dwa transportery M113. Jeden z przodu, drugi zamykał konwój. Rozciągnięci na prawie osiemset metrów, jechali pełną mocą silników. Uri siedział w ostatnim transporterze. Wściekała go myśl, że nie wie, dokąd jadą. Niewykluczone, że przejmą po drodze zmierzający do Ejlatu zespół logistyczny i zawrócą z nim na południe. Trzydzieści, pięćdziesiąt kilometrów? Tyle pewnie wystarczy, by bezpiecznie opuścić strefę bezpośrednich walk.

Głowa jakoś sama opadła Uriemu na przedramiona. Nic się nie działo. Absolutny spokój i nuda. Najchętniej zapadłby w sen, zwinięty we wnętrzu M113, ale kiedy czuwał w otwartym włazie, przynajmniej trochę chłodził go wiatr. Ktoś klepnął go w łokieć. - Muszę wyjść - oznajmił jeden z nowych nabytków plutonu, najwyżej osiemnastoletni chłopak pochodzący z Jerozolimy. - Gdzie? - Na dach. Już nie mogę wytrzymać. Uri zrobił dla niego miejsce. W zasadzie nie miał nic przeciwko temu. Taką jazdę opatentowano już dawno. M113 to poczciwa krowa, z szerokim płaskim dachem, w miarę wygodnym w podróży. Rekrut wygramolił się na zewnątrz. Droga płaska, żadnych wertepów, zresztą jechali najwyżej czterdzieści kilometrów na godzinę. Szeregowiec wyciągnął nogi przed siebie, z tyłu podpierając się dłońmi. Karabinek zwisał z szyi na uprzęży. Pęd powietrza chłodził zroszoną kroplami potu twarz. Na pierwszy rzut oka czysta sielanka. - To pierwsza przyjemna chwila, odkąd mnie powołali - zagaił rozmowę. - Taa... A kiedy to było? - Uri bardziej martwił się, by reszta drużyny nie zobaczyła, co wyprawia ich kolega. Wtedy wszyscy wylezą na zewnątrz. Sam pozostał we włazie, odpędzając senność. - Dwa tygodnie temu. - Nie nasłużyłeś się za długo. - Jak wrócę... - rozmarzył się rekrut. - Ojciec ma knajpę. Nic nadzwyczajnego, ale interes idzie świetnie Jak już przejmę interes, to zrobię tam nocny klub. - Jak dobrze idzie, to po co zmieniać? - mimo pozorów nowoczesności Cohen był chodzącą konserwą. Nie lubił zmian, drażniły go. Może nawet były dobre, ale nie dla niego. - Biznes, panie sierżancie. Zarobię dwa razy tyle co stary. - Jesteś pewny? - Jasne! - szeregowy zapalał się coraz bardziej. - Turyści będą walić drzwiami... - Już to widzę. - A nie? - Chłopie, rozejrzyj się. Przyjezdnych nie uświadczysz przez najbliższe miesiące, a może i lata.

- Fakt. Pamiętam, jak ekstremiści spalili Kopułę - wyrwany ze świata fantazji szeregowiec nagle stracił cały entuzjazm. - Wszyscy wyjechali. - Uciekli - sprecyzował Uri. - Ma pan rację, sierżancie, uciekli z dnia na dzień. - Ale wrócą - zrobiło mu się trochę głupio, że tak zgasił chłopaka. - Tak pan myśli? - Po wojnie - do uszu Cohena dobiegł niewyraźny dźwięk, jakby strzał gaźnika czy dziurawa dętka. Uważaj... Ej! Szeregowy dalej patrzył przed siebie, ale z ust wypływał mu strumyczek krwi. Kaszlnął. Krwi było więcej. - Sierżancie, ja... Chłopak runął do tyłu, uderzając twardo o dach transportera. Uri, zajęty tym, co się z nim dzieje, zdekoncentrował się na chwilę. Transporter przyhamował i Cohen uderzył szczęką w otwór włazu. Jasna cholera! Eksplozja cysterny z przodu konwoju rozdarła ciszę. Na szczęście zachowywali bezpieczną odległość, inaczej następny ciągnik wpadłby na rozdarty wybuchem wrak. Czarny, tłusty dym uniósł się do góry, znacząc wyraźnie miejsce, gdzie doszło do tragedii. Uri wysunął M-16 i zwolnił blokadę. Choć wytężał wzrok, nie wiedział, skąd przeciwnik prowadzi ogień. Jeżeli zostaną zablokowani, to po nich. Nikt nie ujdzie z rzezi, jaką chciano im sprawić. Samochody na sekundę zwolniły, na szczęście trafiona cysterna nie zatarasowała drogi zupełnie. Gnani strachem kierowcy przyśpieszyli, wymijając trefne miejsce. W uszach Cohena dudnił wrzask. Nikt nie chciał zostać sam. Serie z karabinów łomotały po pancerzach, nie czyniąc nikomu krzywdy. W końcu dostrzegł punkciki wystrzałów. Nie do wiary, ale strzelano nie z pustyni, jak się spodziewał, tylko od strony granicy jordańskiej. Wypuścił krótką serię, ale czarny dym przysłonił już widok. Jako ostatni minęli rozbitą cysternę i wyrwali przed siebie. Jeszcze przez chwilę śledził teren zasadzki. Dopiero widok podeszew wojskowych butów uświadomił mu bolesną prawdę. Na dachu M113 spoczywały zwłoki zabitego, a pojazd niczym karawan mknął przed siebie w ogłuszającym klekocie gąsienic. Rozdział XX MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 9 września - Nie jest dobrze, mówię, nie jest dobrze - minister Ehud Loew przemierzał swój gabinet wielkimi krokami.

- Powtarzasz się - stoicki spokój głównodowodzącego Omriego Berkowitza wynikał bardziej z przebytej choroby i leków niż z charakteru. - Obojętnie, gdzie nie spojrzysz, jesteśmy zablokowani. Wschód, zachód - Loew głośno sapnął północ, południe. Cholera mnie bierze. - Wierzę. - Na dokładkę w kraju uaktywniły się wszelkie grupy. Palestyńczycy strzelają do nas, nasi oczywiście nie pozostają dłużni. Osadnicy organizują zbrojne wypady na arabskie osiedla, a nam powoli zaczyna brakować ludzi. Sporo policjantów oddelegowano do ochrony wojskowych obiektów wobec powtarzających się prób ataku. Zamiera życie. Wszyscy, którzy jeszcze nie wyjechali, siedzą w domach i modlą się o ewakuację, obojętnie dokąd. - Przechodziliśmy przez poważniejsze kryzysy - odrzekł sentencjonalnie Berkowitz. - Jesteś pewien? Berkowitz umilkł. Cały czas odczuwał dolegliwości, co sprawiało, że nie denerwował się tak często jak kiedyś. Patrzył bardziej racjonalnie, bez emocjonalnego rozchwiania. To ciekawe, że kilka wojen, w których brał udział, nie wpłynęło na niego tak znacząco jak zawał. Tam nieustraszony pod ostrzałem żołnierz i dowódca, a tu prawdziwie mrożący krew w żyłach ucisk w klatce piersiowej i zgroza na samą myśl o podstępnym wrogu wewnątrz własnego ciała. Mimo tego wymuszonego dystansu pierwsze listy poległych, jakie wpłynęły na jego biurko, wpędziły go na skraj depresji. Prawie czterysta nazwisk, i to tylko z pierwszych dwudziestu czterech godzin. Z praktyki wiedział, jak niepewne są to dane. Rannych było trzy razy tyle. Wraz z przedłużającym się konfliktem straty rosnąć będą w postępie geometrycznym. Za tydzień... - szybko dokonał obliczeń, mnożąc w myślach czarne worki i stalowe trumny - osiągną prawie... - Coś taki blady? - zapytał Loew. - Na dłuższą metę nie wygramy tej wojny. - Jeszcze niedawno twierdziłeś zupełnie co innego. Mam przypomnieć? - Pamiętam. Wiesz, ilu mamy żołnierzy w rubryce „straty nieodwracalne"? - Przeglądałem listę. Obaj doskonale wiedzieli, po co to robią - szukali w nich nazwisk osób z bliższej lub dalszej rodziny, znajomych. Izrael to mały kraj, a w armii służyli od lat. Nie było możliwości, by nie znaleźli na nich osób, które przewinęły się przez ich życie. Ludzi, którzy zginęli w płonących odrzutowcach, trafionych pojazdach bądź zabitych z ręki snajpera. - Omri, musimy odpowiedzieć sobie na jedno zasadnicze pytanie - która ze stron jest większym zagrożeniem i jak rozegrać przyszłą batalię?

- Muszę przyznać, że sam jestem zaskoczony dobrym przygotowaniem Arabów. - Nowoczesna technologia i determinacja robią swoje. Osobiście stawiam na Egipt. Robią postępy znacznie większe niż Syryjczycy. Utracimy południe kraju, jeżeli natychmiast nie skierujemy tam odpowiednich sił.

- Racja, ale to peryferie. Irańczycy i Syria włażą wprost do naszego ogródka -zripostował Berkowitz. - Naciskają mocno. - I przy okazji ponoszą gigantyczne straty. Szacunki wywiadu mówiły wprost o co najmniej trzech tysiącach żołnierzy sojuszu poległych na froncie północnym. Zniszczono do tej pory ponad dwieście czołgów, drugie tyle bojowych wozów piechoty i transporterów. Jednocześnie dawało się zauważyć zmęczenie lotnictwa izraelskiego. Co pół godziny tracili samolot. Jeszcze trochę, a będą musieli wyciągnąć z rezerwy kfiry i skyhawki, pamiętające lata siedemdziesiąte. Na południu Egipcjanie również ponosili straty, ale głównie w lotnictwie. Formacje pancerne i piechoty ucierpiały o wiele mniej. Ich obecność spędzała sztabowcom sen z powiek i przyprawiała ich o szybsze bicie serca. Osiemset abramsów Egipskiej Trzeciej i Drugiej Armii to nie to samo co T-72 lub T-62 Syryjczyków, o T-55 nie wspominając. Tych nawet nie wysyłano na front. Irański Zulfikar III to poskładany na nowo M-60 z dodatkiem T-72, o klasę gorszy od merkavy. Oprócz tego stary sprzęt amerykański, chiński i rosyjski. Prawdziwą zagadkę stanowiło, jak radzą sobie z logistyką. Różne typy armat, części zamienne - ruchoma składnica, no, może nie złomu, ale prawie. Konkluzja nasuwała się niejako sama - południe i zachód. Raz już to przerabiali, z dobrym skutkiem. - Omri. - Tak? Loew jako stary żołnierz czuł, myślał i działał jak oni. Jako cywilny minister stanowił dla wszystkich wygodną osobę. W całym cywilizowanym świecie cywile stali na czele resortów obrony, jednak rzadko przyzwyczajeni byli do prowadzenia armii do walki, Loew zaś przed opuszczeniem szeregów wojska dosłużył się stopnia pułkownika. W przeciwieństwie do europejskich kolegów nie miał nic wspólnego z amatorem wyznaczonym na stanowisko przez premiera według klucza politycznego. - Może to nie będzie odkrywcze, co powiem, ale przejdźmy do natarcia. - W obecnej chwili chcesz atakować? - tylko na pozór w pytaniu Berkowitza czaiło się niedowierzanie. On, zamiast rozgrywać poszczególne bitwy, wolał zadać rozstrzygający cios. - Nie będziemy się pieprzyć - minister podwinął rękawy koszuli. - Stanie w miejscu nic nam nie da. Przerzucenie odpowiednich sił na południe również. Stagnacja to śmierć. Głównodowodzący kiwnął głową na znak zgody. - Ruszamy na Synaj. - To pierwsza dobra rzecz, jaką słyszę od miesiąca. - Szkoda, że sam na to nie wpadłeś - skwitował, ale chyba za ostro, bo twarz Berkowitza pobladła. W końcu to nie wina generała, że nawaliła mu pompka. - Egipcjanie najsłabsi są tutaj - wskazał na

leżącej na stole mapie teren mniej więcej pośrodku granicy. -Zdecydowanym uderzeniem rozetniemy ich na pół. Częścią sił odetniemy zgrupowanie północne i systematycznie je wykończymy - czarny mazak zakreślił na papierze odpowiednie strzałki. - Na południu zrobimy podobnie - symbole na mapie miały kształt kotwicy z dwoma rozchodzącymi się na boki końcówkami. - To nasze być albo nie być. - Więc główną bitwę rozegramy na półwyspie. - Pierwszą główną bitwę. - Chcesz dotrzeć do kanału? - Kuszące, ale raczej nie. - Możemy ponownie rzucić Kair na kolana. - A w tym czasie ci tutaj dotrą do Tyberiady - Loew wskazał na północ. - Jak mówiłem, kuszące, ale może innym razem. Pamiętaj, maksimum środków przy minimum czasu. Im dłużej to będzie trwało, tym gorzej dla nas. - Problem w tym, że mogą nas wypchnąć z Ejlatu. - Dlatego 211 Brygada musi wytrzymać. Jeżeli ją zepchną, odsłonimy skrzydło. - Podeślę Leviemu, co będę miał. - Dobra, a teraz goń ludzi. - Kiedy zaczynamy? Minister obrony Izraela Ehud Loew oparł obie dłonie o mapę i wbił wzrok w kontur granicy. Generalnie wszystko było przygotowane. Zamiast czekać na kolejne posunięcie przeciwnika, należało w końcu uderzyć. I to mocno. Wojenna maszyneria armii miała jednak realne ograniczenia. Rozkazy wydane w danym momencie muszą dotrzeć do wykonawców. Należy uwzględnić pasy natarcia dla poszczególnych jednostek, do tego wsparcie, zaopatrzenie i jeszcze szereg pozostałych uwarunkowań. Szybko - to znaczy, jak szybko? Przecież nie za pięć minut ani za godzinę. Jako państwo nieustannie zagrożone atakiem mieli wypracowane gotowe scenariusze działań, wciąż aktualizowane i dostosowywane do nowych broni, nowej struktury organizacyjnej bądź układu sił. Jednak nawet sam wybór konkretnych rozwiązań i wzajemne ich powiązanie oraz przygotowanie zakładanych środków do prowadzenia walki - paliwa, amunicji, części zamiennych, żywności, medykamentów, transportu - wymagało czasu. Dnia, dwóch. Oni aż tyle czasu nie mieli. - Za piętnaście godzin. BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM,

WASZYNGTON DC. - USA | 9 września - Dobrze, że znalazłeś dla nas chwilę. Gary roztoczył przed Wilsonem cały swój urok. Te uściski i serdeczności przypominały Wilsonowi zaloty. Dobre wrażenie w ich fachu to podstawa, ale żeby aż tak? - Nalegałeś - generał nie wyglądał na zachwyconego zaproszeniem. Myślami wciąż przebywał w Sali Operacyjnej, starając się sprostać największemu od lat kryzysowi. - Prosiłem, James, co najwyżej prosiłem. - Uhmm... tak, dzwoniąc co dwie godziny. - Nie wchodźmy w szczegóły. Gary Craig usadził gościa w fotelu. Zajął miejsce naprzeciwko i łypnął na Lomaksa pełniącego w tym przypadku rolę chłopca na posyłki. Cyril nie obraził się, w końcu to oni byli szefami, a on asystentem i współpracownikiem. - Skoro już jesteś - Gary z dłońmi na kolanach, pochylony do przodu, prawie przebierał nogami z niecierpliwości - powiedz, na czym stoimy. - Nie możesz poczekać na oficjalny raport? Na 23.00 wyznaczono kolejne spotkanie. Gary'ego to nie zaskoczyło. - Wiem. Mam przekazać wszystko, co udało się zebrać. Trzymamy wspólną linię czy nie? Generał wyszczerzył białe zęby na tle ciemnej twarzy. - Uwielbiam z tobą współpracować. Jesteś jedyny w swoim rodzaju. Trochę przypominasz moich generałów, dużo mogą, ale jeszcze im mało. - Dziękuję za tak wyczerpującą i trafną analizę mojej osoby. - Nasz gość ma rację - ożywił się Lomax. Craig zmierzył Cyrila ciężkim spojrzeniem, czym wywołał jedynie rozbawienie Wilsona. - Nie przeciągajmy tego dłużej, do rzeczy, James - ponaglił Gary. - Najważniejsze w analizie obecnego konfliktu jest niestosowanie prostych odniesień do przeszłości. Otóż Izrael nieraz stawał do walki z koalicją wrogich sobie państw, ale jeszcze nigdy nie był tak

osłabiony wewnętrznie. Podziały w społeczeństwie dają o sobie wyraźnie znać. Część ucieka, spory odsetek obywateli jest bierny i prawie wszyscy mają rządowi za złe utworzenie Autonomii Palestyńskiej. To osobny, wewnętrzny front pochłaniający sporą część sił i środków, jakich nie można skierować na front. O żydowskich ekstremistach popierających działania Altschulera nawet nie wspomnę. Te podziały są widoczne również u nas, tak jakby linia działań bojowych zaczęła przebiegać przez nasze ulice. Gary musiał przyznać rację Wilsonowi. W większości miast prawie bez przerwy trwały demonstracje: Żydzi kontra muzułmanie. Co ciekawe, najwięcej na zamieszaniu skorzystała skrajna prawica - skinheadzi, Amerykańska Partia Narodowosocjalistyczna i wszelkie odłamy KuKluxKlanu w końcu doczekały się wymarzonej okazji, stanowiąc niejako trzecią siłę atakującą obie strony. - Opinia publiczna również jest podzielona, mówię oczywiście o tej europejskiej, bo cała reszta dopinguje sojuszowi. - Robią wyłącznie wrzawę czy przejdą do bardziej radykalnych metod? Wilson potarł nasadę nosa, wyraźnie rozczarowany. - W większości krajów muzułmańskich, również w Turcji, tworzone są legiony ochotnicze. Akces do nich zgłaszają tysiące osób. Pewnie pożytek z tego będzie czysto propagandowy, a żaden nie trafi na front, ale ja osobiście stawiam na problemy z nimi już po wojnie. Zupełnie jak po Afganistanie, rozlezą się po świecie ogarnięci poczuciem misji. - Co o nich wiemy? - Głównie są to malkontenci bez perspektyw, rozczarowani sytuacją we własnych krajach. Trochę ogarniętych religijnym szałem fanatyków, jak również frajerów i biedoty liczących na pełne koryto tudzież na łupy. Takich lubię najbardziej: pożytku żadnego, kłopoty murowane. Pierwsze oddziały zostały już sformowane w Chartumie, Algierze i Sanie. Najgorzej, że rządy poszczególnych państw kierują do nich własnych wojskowych i agentów. Ci mają przynajmniej doświadczenie. - Zostają dowódcami? - Niekoniecznie. W Sudanie i Jemenie dominują bojówkarze AlKaidy, którzy wyszli z tej okazji z ukrycia. Tamtejsi politycy idą z nimi ręka w rękę. - Wysłać ich daleko i pozbyć się problemu - podsumował Gary. - Wyjątkowo krótkowzroczne działanie, bo jak przeżyją i wrócą, to... - westchnął Przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. - Na razie to zostawmy i skoncentrujmy na bieżących sprawach. Dziękuję za tło socjologiczne, poproszę o militaria - prezydencki doradca wiedział, o co szło Wilsonowi, ale ta kwestia musiała poczekać. - Czy istnieje ryzyko użycia broni niekowencjonalnej? Jak na razie obie strony chyba trzymają się od tego z daleka...

- I to bardzo duże - podchwycił natychmiast generał. - Z tym, że będzie to działanie obosieczne. Ten, kto użyje jej pierwszy, nie uniknie odwetu, za to skutki będą tragiczne. - Jeżeli miałbym stawiać na tego, kto pierwszy podejmie takie kroki, to dla mnie nie ulega wątpliwości, że to będą islamiści - wtrącił własną uwagę Cyril. - Dlaczego? - W tej dziedzinie Izrael ma całkowitą przewagę. Lepiej potrafi chronić własnych żołnierzy i obywateli przed skutkami broni chemicznej czy biologicznej. Zresztą sam ma taką broń. Użycie jakiejkolwiek substancji chemicznej, nie wspominając o broni jądrowej, przeciwko muzułmanom to katastrofa. Poza tym Izraelczycy są bardziej przewidywalni. Nie mówię, że tego nie zrobią, ale dopiero przymuszeni i w ostateczności. Arabowie takich oporów nie mają. Wynika to z ich mentalności i z przesłanek historycznych. - Co masz na myśli? - Pamiętacie tę historię z pakistańską bombą atomową? Nieważne, że Indie też ją mają. Lepiej zniszczyć się nawzajem, niż pozwolić wygrać wrogowi. - Tutaj znów dochodzimy do implikacji międzynarodowych - Gary chciał wstać, ale powstrzymał odruch. - Ci cholerni poganiacze wielbłądów trzymają wspólny front, a u nas jak zwykle wszystko rozchodzi się w szwach. - Izrael poza nami jest w zasadzie sam - Lomax powiedział na głos to, co i tak wszyscy wiedzieli. Europa nie zrobi nic, czekając, kto będzie górą... - A potem obrzuci kalumniami pokonanego - przytaknął Wilson. - Izrael za masakrę muzułmanów lub muzułmanów za to, że doprowadzili sprawę do końca. - Kogo możemy ewentualnie skaptować? - zapytał Cyril. - Londyn, a i to wyłącznie do działań morskich i ewakuacji - odpowiedział generał. - A Berlin? - Powinni się poczuwać, ale tym razem zajmą pozycję wyczekującą. Rzym. Paryż, Madryt - wszyscy są tak samo zainteresowani. Siły ONZ wycofano zaraz na początku. Wszystkie kontyngenty. Może jeszcze Polacy kręcą się gdzieś niedaleko... Cyril drgnął. - Chcesz coś dodać, synu? - Nie. Przepraszam. Gary uważnie popatrzył na asystenta, nie powiedział jednak ani słowa.

- Słuchajcie - Wilson ostentacyjnie zerknął na zegarek - muszę iść. Ta narada... - Jasne. Pierwszy żołnierz Stanów Zjednoczonych wymaszerował z gabinetu jak na paradzie z okazji 4 lipca. - Coś tak spochmurniał, gdy Wilson wspomniał o Polakach? - Nic takiego. - Jeżeli wiesz o czymś istotnym, to mów. Nie będę tolerował krętactwa. - Eee... - Twoje zachowanie jest co najmniej dwuznaczne. Wybór, jaki postawiono przed Lomaksem należał do nad wyraz ciężkich. Odbyta w zaciszu sypialni rozmowa z Helen otworzyła oczy Cyrila na kilka spraw. I wytłumaczyła powściągliwe zachowanie Ashley w stosunku do Gary'ego. Ledwie wyjechała na parę dni, a już znalazła sobie adoratora, i to kogo? Poligonowego wycierucha ze środkowej Europy bez najmniejszych perspektyw. Jeżeli powie o tym Gary' emu wprost, zaleje go krew, skoczy mu ciśnienie i padnie rażony apopleksją. Jeżeli nie powie, wyjdzie na tchórza. - Domyślam się, że polski oddział ma istotne znaczenie dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych? powiedział Gary. - Musimy teraz o tym mówić? - Przymusu nie ma. - To dobrze. - Ale... - Pamiętasz ten zamach, w którym brała udział Ashley? - wypalił Cyril. - To ktoś z tamtej jednostki uratował ją wtedy... Oblicze Gary'ego Craiga zaczęło zmieniać kolor z trupiobladego na intensywnie buraczkowy. Nie potrzebował więcej informacji. Doskonale potrafił dodać dwa do dwóch. - Nie mów nic więcej. Doskonale. Cała polityka zagraniczna USA zawisła na wytrzymałości naczyń wieńcowych jednego z jej głównych architektów. AMBASADA POLSKA W TEL AWIWIE - IZRAEL | 9 września

Widok z okna na puste ulice przygnębiał. Zamiast spacerowiczów idących na plażę lub zażywających przechadzek wojskowe i policyjne grupy patrolowały najbliższe otoczenie. Ponura atmosfera kontrastowała z ciszą i pięknym błękitnym niebem, po którym żeglowały mewy. Krzysztof Mroziński, oparty o framugę, snuł niewesołe refleksje o przypadkowości ludzkiego życia. Kilkadziesiąt kilometrów stąd ginęli ludzie. Nieważne, Żydzi, Palestyńczycy czy Egipcjanie. Podziały, i te rzeczywiste, i te narzucone przez okoliczności, sprawiły, że skoczyli sobie do gardeł w zupełnie irracjonalnym szale. Ciche pukanie do drzwi przerwało przygnębiające rozmyślania. - Proszę wejść. - Można? - Bielski wsunął głowę do pomieszczenia. - Jasne. - Wyglądasz na markotnego. - Jak pomyślę, co się wyprawia... - To nie myśl tak dużo, to szkodzi na urodę. Mroziński machnął ręką w odpowiedzi na zaczepkę wojskowego. - Jak chłopcy Wirskiego? - zapytał. - Ładni mi chłopcy, raczej bestie z piekła rodem - rozmarzony uśmiech przeczył ostrym słowom. Nudzą się. Potrzebują ruchu, konkretnego zajęcia. Nasza skromna siłownia to zdecydowanie za mało. - Pogadaj z miejscowymi. Może oni... - Już gadałem. Tolerują nas, ale zachwyceni nie są. Jedyne, co załatwiłem, to ćwiczenia na plaży. Oczywiście bez broni i mundurów. Wyłącznie stroje sportowe i pod okiem policji. - Nie dziw się. Sojuszniczy oddział... - To jesteśmy sojusznikami Izraela? - niepomiernie zdziwił się pułkownik. - Chyba źle to ująłem - natychmiast zreflektował się dyplomata. - Przynajmniej nie jesteśmy wrogami. - Znacznie mnie uspokoiłeś. - Chociaż w wymiarze geopolitycznym... - Mroziński miał ochotę dalej pociągnąć temat. - Dajmy temu spokój. Lepiej powiedz, co robi nasz drogi minister.

- Na szczęście przestał szaleć. - To zupełnie do niego niepodobne. Na nagłą zmianę postawy szefa MSZ musiały wpłynąć istotne powody. Może w końcu dotarło do niego znaczenie placówki i fakt, w jak skomplikowanej rzeczywistości przyszło im działać. - Słuchaj, Artur, prawdę mówiąc, gnębi mnie jedno pytanie - za urzędowym biurkiem w białej rozpiętej pod szyją koszuli i podwiniętych do łokci rękawach Mroziński nie wyglądał na ambasadora, ale i tak potrafił roztoczyć wokół siebie czar dostojeństwa. - Co się stało z informacją, którą przejęliśmy w czasie rozróby na placu Katedralnym? - Skąd to nagłe zainteresowanie taką odległą sprawą? - z serdecznej otwartości Bielskiego niewiele zostało. - Sam powiedziałeś, że ma to znaczenie. - Powiedziałem, i co z tego? Mroziński cierpliwie czekał dalej. - No, dobrze. Sprawa dawno nieaktualna. Policja sama do wszystkiego doszła. Przynajmniej tak twierdzą. - My im w tym nie pomogliśmy. - Za to zdobyliśmy istotną wiedzę. - I co z nią zrobimy? - My nic. To domena Warszawy. Wywiad zbiera wszelkie strzępy danych. Nawet takich, o których można myśleć, że są nic niewarte. - Po prostu zamknąłeś sprawę. Olałeś to - stwierdził dyplomata. - Tak. A co miałem zrobić? - Pokazać policji. - Gdybym był zwykłym obywatelem, to tak. My - słowo zabrzmiało dobitnie -działamy trochę inaczej. - Ten chłopak zginął na próżno. - Ten chłopak, jak twierdzisz, był związany z niebezpieczną grupą tutejszych ekstremistów i nie mówmy o tym dalej, dobrze? Przyzwyczaj się do myśli o niejednowymiarowości tego popieprzonego

świata. - Lekcję zrozumiałem. - Dzięki Bogu. Sprzeczka spowodowała chwilowe zawieszenie rozmowy. Każdy trawił w myślach argumenty drugiej strony. Z perspektywy czasu wiedzieli, że poniekąd są winni. W porę ostrzeżona policja na pewno mogła zablokować Wzgórze Świątynne wcześniej, eliminując grupę Altschulera. Kac moralny dławił ich obu. Jakby to ujął ksiądz - popełnili grzech zaniechania. I to o niewyobrażalnych konsekwencjach. Tylko skąd mogli o tym wiedzieć? Jasnowidzami nie byli, co najwyżej dobrze wyszkolonymi urzędnikami. Ale już choćby z tego powodu powinni przewidzieć bieg wypadków. - Męczy mnie ta sprawa - ambasador wstał i ponownie stanął przy oknie. - Mnie też, jeżeli chcesz wiedzieć - mruknął Bielski. - Ciężko będzie zmyć winę. - Nie bierz tego do siebie. - Inaczej nie potrafię, a bezczynność dodatkowo wzmaga depresję. Na tak postawione stwierdzenie pułkownik nie miał odpowiedzi. Ojczyzna, służba, wina, kara, dziejowa konieczność... Cóż za wyświechtane frazesy w konfrontacji z brutalną rzeczywistością. Niewiele pozostaje z wielkich słów, kiedy w nocy nie można spokojnie spać. I jak myśleć o rehabilitacji, nie mając nadziei na odpuszczenie winy... RIJAD - ARABIA SAUDYJSKA | 9 września Pierwszy afront spotkał amerykańską sekretarz stanu już na lotnisku. Zamiast kogoś z królewskiego rodu Saudów Hillary przywitał wiceminister spraw zagranicznych, będący tylko dalekim krewnym monarchy, odwalającym czarną robotę. Jak zwykle przy tego typu okazjach, przerobiono cały rytuał z przemówieniami i kompanią honorową defilującą przed oficjelami. Serdeczności i markowane uśmiechy nie potrafiły jednak ukryć smutnej rzeczywistości - wizyta nie przebiegnie tak, jak tego chciałaby waszyngtońska administracja. Pierwsza tura rozmów przewidziana na czternastą nie doszła do skutku. Powód był zupełnie absurdalny: nagła niedyspozycja premiera. Absencja drugiej po królu osoby w państwie jasno wskazywała na fiasko arabskiej wyprawy Hillary Clinton. Coraz bardzie natarczywe pytania dziennikarzy z zagranicznych ekip telewizyjnych spotykały się z murem obojętności, wyraźnie dającym do zrozumienia: „Nic tu po was". Sama sekretarz stanu, pełna godności i daleko idącego zrozumienia dla gospodarzy, powoli zaczynała tracić cierpliwość. Intuicyjnie przygotowana na katastrofę, wykonała kilka wyprzedzających ruchów. W krótkiej rozmowie powiadomiła prezydenta o jeszcze niesprecyzowanym zagrożeniu, jednocześnie stawiając siebie w roli piorunochronu. Czekała.

Bomba wybuchła wczesnym popołudniem. Wieść o izraelskim pilocie - jeńcu, jednym z tych, którzy nie powrócili po nalocie na Buszehr, obiegła najbliższe otoczenie Hillary. Kontrolowanego przecieku dokonały jak zwykle w takich przypadkach odpowiednie służby, ujawniając jedynie część prawdy. Stany Zjednoczone jako najbliższy sojusznik Izraela musiały ponieść konsekwencje. Rząd w Rijadzie wysłał w świat wyraźną wiadomość - patrzcie, jacy jesteśmy nieugięci. Nie pozwolimy naruszać wewnętrznej jedności islamu. Z drugiej strony zadziałano zupełnie racjonalnie - wymuszone na Hillary spotkanie z sekretarzem króla przedstawiającym wprost, co planował zrobić żydowski pilot, spowodowało kontrolowane trzęsienie ziemi. Nikt w USA nie wiedział o tej sprawie, a spisek ekstremistów wydawał się uderzać w podstawy islamu. Pozostawało mieć nadzieję, że to ostatnie wydarzenie nie wyjdzie na jaw i nie skomplikuje już i tak zagmatwanej sytuacji. Cena za ciszę miała być jednak wysoka. BIURO SZEFA SŁUŻBY WYWIADU WOJSKOWEGO, WARSZAWA - POLSKA | 9 września Narada u premiera nie przyniosła nic konstruktywnego poza wałkowaniem wciąż tych samych problemów. Na szczęście tym razem niewiele dyskutowanych spraw dotyczyło bezpośrednio struktur Służby Wywiadu Wojskowego. Więcej roboty spadło na barki kontrwywiadu - zabezpieczenie kolejnych strategicznych inwestycji i kontraktów, jak również odpowiedź na wzrost zainteresowania Polską jako szlakiem tranzytowym Zachód-Wschód. Reszta jak zwykle obracała się wokół ograniczeń budżetowych wynikających z deficytu i wzrastającej inflacji. Dobrze, że to nie on musiał dopinać nadmiernie rozdęte wydatki państwa. Wszedł do własnego biura, przejrzał korespondencję leżącą na biurku sekretarki, w większości urzędowe okólniki bez znaczenia. Naprawdę istotne wieści przynosił jako goniec porucznik w obstawie z zamykaną na szyfr teczką przypiętą łańcuszkiem do dłoni, ale nawet tam nie było tym razem zbyt ważnych informacji. W własnym gabinecie czuł się najlepiej. Zamknął staranne drzwi i uruchomił komputer. Otworzył odpowiednią zakładkę, przyglądając się monitorowi. Zespół informatyków kontrolujący sieć segregował wiadomości w kolejności ich napływania. Z trzydziestu siedmiu tylko pięć miało klauzulę najwyższej tajności: ryzyko wpadki agenta w Azerbejdżanie, tutaj w grę wchodziła jedynie natychmiastowa ewakuacja; informacja o próbie sabotażu na trasie rurociągu Przyjaźń; niesprecyzowane do końca zagrożenie dla ambasady w Izraelu; namierzenie przez rosyjski kontrwywiad agenta wpływu ulokowanego w merostwie w Moskwie oraz... Pułkownik Jan Koźmiński zamrugał oczami wyraźnie poruszony - stary, bardzo dobry przyjaciel nie zawiódł i tym razem. Pakistan przehandlował dwie bomby jądrowe Iranowi, a zrobił to tak sprytnie, że władze w Islamabadzie były święcie przekonane o pełnej zgodności magazynowej. Wszystko odbyło się pod pozorem ćwiczeń w transporcie. Z bazy marynarki wojennej w Karaczi wywieziono ładunki, a do Fajsalabadu dostarczono jedynie atrapy. Ponieważ za wszystkim stał wysoki oficer ISI, nie sprawdzono dokładnie, co zostało przywiezione, zrzucając wszystko na wewnętrzne działania wywiadu. O transferze nie wiedział jeszcze chyba nikt postronny. Komu sprzedać taki news? To jak los na

loterii albo szczęśliwy strzał w dziesiątkę. Nie potrafił wyobrazić sobie bardziej zaskakującej informacji wpływającej na biurko szefa CIA lub NSA i to wszystko właśnie teraz, w trakcie takiej wojny. Islamska bomba atomowa to jak wrzucenie do rozżarzonego pieca butli z gazem - musi wybuchnąć, a skutki poczujemy wszyscy bez wyjątku. Nie ma siły, by nie oberwać rykoszetem. Koźmiński opadł na fotel przytłoczony doniesieniem. Jeszcze nigdy nie czuł się tak źle. Świat wkraczał w zaskakujące rejony, co jeszcze dwadzieścia lat temu wydawało się zupełnie niemożliwe. Przez głowę nie przechodziła mu żadna analogia, nic, co w jakiś sposób przypominałoby trwające zamieszanie. Starcie dwóch cywilizacji, wojna religijna, na dodatek z bronią masowego rażenia. Nigdy wcześniej świat nie przerabiał czegoś podobnego. Zresztą nie był jedynym, któremu podobne myśli nie dawały spokoju. KWATERA GŁÓWNA KORPUSU STRAŻNIKÓW REWOLUCJI ISLAMSKIEJ, TEHERAN - IRAN | 10 września Generał Mohammad Ali Dżafari wysiadł z landrowera i spojrzał na wciąż jeszcze dymiącą ruinę. Systematycznie równany z ziemią budynek przypominał archeologiczne wykopalisko - parę wyższych elementów wystawało z gruntu, reszta to niewysokie kopczyki pokruszonego betonu. Smugi unoszącego się dymu nie wzbudzały zainteresowania strażaków zajętych rozmowami. Kilku z nich w towarzystwie żołnierzy starało się przeszukiwać pogorzelisko, by pozbierać najdrobniejsze cząstki dokumentacji. Nic, żaden najmniejszy nawet świstek spalonego papieru nie miał prawa trafić w niepowołane ręce. Stojący obok wiceadmirał Ahmadiani wyglądał na wstrząśniętego. Patrzył pustym wzrokiem na miejsce, które jeszcze niedawno budziło wśród Irańczyków uzasadnioną grozę. Nie docierało do niego, że do pewnego stopnia sam jest sobie winny. Każdy polityczny jastrząb trafi w końcu na myśliwego z dubeltówką. Na Dżafarim nie zrobiło to aż takiego wrażenia. - Nie przejmuj się tak bardzo. - To banda psychopatycznych drani. Dżafari nie wykazał zdziwienia. - Jedziemy, nic tu po nas. - Poczekaj, tylko coś sprawdzę. Ahmadiani ruszył szybkim krokiem w stronę sztabu akcji ratunkowej. Odwołał na bok dowódcę jednostki gaśniczej i wysłuchał, co tamten ma do powiedzenia. Osobiście Dżafariego mało obchodziło, gdzie trafił tomahawk - w okno jego gabinetu czy w toaletę na parterze. Skutek był ten sam i widoczny gołym okiem, ale dla Ahmadianiego najwyraźniej miało to znaczenie. Słuchał w skupieniu wyjaśnień, kręcąc przy tym głową. Czterech ochroniarzy w oliwkowych mundurach z pistoletami maszynowymi MP5 otaczało wiceadmirała luźnym kręgiem. Ochrona zupełnie iluzoryczna, biorąc pod uwagę fakt, że Jankesi nie strzelali z karabinów, tylko posyłali bomby wprost na ich głowy.

Zimny wiatr przegonił w końcu dymy, a z nimi smród pogorzeliska. Już chciał popędzić Ahmadianiego, kiedy ten skończył rozmowę. - Czego się dowiedziałeś? - Sami nie wiedzą, co się stało. Prawdopodobnie dwie rakiety, ale nie wykluczają wybuchu od środka. Wyjaśnienie zupełnie bez sensu. Eksplozja faktycznie nastąpiła wewnątrz budynku, bo tak zaprogramowano głowicę, wtedy zniszczenia w środku budynku są większe. Ruszyli w trzy samochody. Każda większa kolumna zaraz ściągała zainteresowanie Amerykanów gotowych wysłać w jej stronę odpowiednio przygotowany zespół samolotów bojowych. Dziwne uczucie, czuć się we własnym kraju jak zaszczute zwierzę na terenie łowieckim z grasującymi wszędzie kłusownikami. - Ten atak - zapytał wiceadmirał - wiesz, co to dokładnie znaczy? - Eliminują najwyższe władze wojska i polityki. Jak na razie z dość mizernym skutkiem. Faktycznie, w przeciwieństwie do systematycznie rujnowanej infrastruktury, elity wojskowe i polityczne nie poniosły wciąż żadnych strat. Do tej pory przeprowadzono około dwustu ataków, z czego połowę rakietami manewrującymi. Reszty dokonały odrzutowce. Decyzja o wsparciu kontyngentu lądowego w Syrii znacznie osłabiła obronę powietrzną Iranu. Działa przeciwlotnicze i starsze systemy rakietowe najzwyczajniej w świecie nie radziły sobie z nowoczesnym sprzętem Amerykanów. Dopóki irańskie siły będą prowadzić operację przeciwko Izraelowi, nie ma szansy, żeby ataki ustały. Najtragiczniejszy z nich jak do tej pory dotknął posiłki wojskowe wysyłane na front. Wystrzelony z okrętu podwodnego pocisk zabił w Tebrizie ponad trzystu pięćdziesięciu żołnierzy, niszcząc przy okazji budynki i wyposażenie węzła kolejowego oraz sto metrów torów. Natychmiast przystąpiono do naprawy zerwanego połączenia, ale spodziewano się poprawki nalotu. - W końcu im się poszczęści - rzucił ponuro Ahmadiani po chwili zamyślenia. - Jeżeli masz wątpliwości, to możesz przejść do rezerwy - Dżafari miał już dosyć narzekań zastępcy. Śmierć z ręki niewiernych w świętej wojnie to prosta droga do raju. Zresztą nie tylko Waszyngton rozdawał karty. Specjalna przesyłka z Pakistanu była już w Iranie. Ze względu na ryzyko samolot z Fajsalabadu wylądował tuż przy granicy, w irańskim Zahedanie. Dalej pojechał nieoznaczoną ciężarówką, ale w eskorcie zaufanych komandosów Pasdaranu na północ, z dala od amerykańskich AWACSów i dronów. Chcieli, właściwie to on chciał, pięciu ładunków. Dostali dwie bomby o mocy dziesięciu kiloton. Dobre i to. W takich sprawach nie należy być nadmiernie pazernym, bo można zostać z niczym. Zresztą posiadanie broni to zaledwie połowa sukcesu. Pytanie, jakie stawiał przed sobą Dżafari, brzmiało teraz: jaki zrobić z niej użytek? Środkiem przenoszenia nie mógł zostać samolot, najwyżej któryś z szahabów. Jednakże skuteczność systemów obronnych Izraela i takie rozwiązanie stawiała

pod znakiem zapytania. Zatem pewnie człowiek zostanie najlepszym, konwencjonalnym środkiem przenoszenia niekonwencjonalnej broni. Im dłużej o tym rozmyślał, tym bardziej przekonywał się do tego pomysłu. Jedna osoba czy grupa? Jerozolima czy Tel Awiw? Pytania na razie bez odpowiedzi. - Na ilu zaufanych bojowników możemy liczyć w Izraelu? - zadał pytanie wciąż pogrążonemu w zadumie wiceadmirałowi. - Pewnie setki. W Libanie tysiące. - Aż tylu nie potrzebujemy - Dżafari wyjaśnił w kilku słowach, o co chodzi. - Zapytam ludzi z Niruje Kuds, będą wiedzieli. Niruje Kuds, czyli Brygady Jerozolimskie, grupa działająca w ramach Korpusu Strażników Rewolucji, zajmowała się szkoleniem zagranicznych ochotników i planowaniem akcji zbrojnych poza terytorium Iranu. - Świetnie. Pozostaje jeszcze porozmawiać z prezydentem. - Myślisz, że pójdzie na takie ryzyko? - A ma inne wyjście? Rozdział XXI PÓŁNOCNOZACHODNI IRAN | 10 września Porucznik Raszid Chorasani do niedawna należał do osób mających o sobie jak najlepsze mniemanie. Na dobrą sprawę nie bał się niczego, miał stałe, dobrze płatne zajęcie, a na dodatek czekał go awans. Do tego był młody, przystojny i elokwentny. Świat oferował mu wiele, a Raszid wykorzystywał to bez skrupułów. W całej tej układance w ciągu ostatnich paru dni znalazło się niestety kilka „ale". W poprzednim życiu, czyli kilka dni temu, spoglądał w przyszłość z zupełnie odmiennej perspektywy. „Kapitan Chorasani" - brzmiało dumnie i patetycznie. Rodzina oszaleje ze szczęścia, widząc w nim ucieleśnienie człowieka sukcesu. Obecnie brudny i zarośnięty, w cuchnącym od potu uniformie, z podkrążonymi ze zmęczenia oczyma przepatrywał nieustannie niebo. Awans to wyłącznie wyrok z odroczonym terminem egzekucji. Przyszłość jawiła mu się wyłącznie w ciemnych barwach, bez żadnej nadziei na lepsze. Jankeskie psy polowały na nich, jakby byli stadem niebezpiecznych stworzeń, niemających prawa do życia. Z dywizjonu, w którym służył, pozostała zaledwie połowa sprawnych systemów. Szahaby-3 i ich operatorzy, tropieni w dzień i w nocy, stanowili główny cel dla amerykańskich rakiet. W sumie od początku bateria porucznika wystrzeliła cztery pociski balistyczne z głowicami konwencjonalnymi. Każdy z szahabów, jak gorąco wierzył w to Raszid, przybliżał Iran do zwycięstwa. Jednak sielanka trwała tylko jeden dzień. Raszid Chorasani z niechęcią spojrzał na wyrzutnię. Najchętniej nie podchodziłby bliżej niż na pół kilometra do niej. Żadne maskowanie nie było idealne. Zespół kilku wozów stojących na odludziu siłą rzeczy wzbudzić musiał zainteresowanie analityków wywiadu satelitarnego przeglądających

dane napływające w czasie rzeczywistym. Kiedy już zostaną zlokalizowani, nie ujdą pogoni. Samo przemieszczanie się stanowiło wyzwanie dla nerwów. Wystrzelenie pocisku to niemal pewna śmierć. W pięć minut, godzinę czy dwie później będzie po nich. Porucznik wyminął sierżanta z obsługi wyrzutni i poszedł dalej. Kontakty z podwładnymi ograniczył do wydawania poleceń, i nie chodziło o służbową zależność. Szeregowi i podoficerowie gadali między sobą i milkli, gdy się zbliżał, obrzucając go niechętnym wzrokiem. Przecież nie byli idiotami, wiedzieli, co im grozi. Prawdopodobnie większą szansę na przeżycie mieli walczący na froncie. O nich rodziny mogły już zapomnieć. Chorasani obrócił się gwałtownie, ściągając zainteresowane spojrzenia. Chyba się przesłyszał. Odległy grzmot, podobny do uderzenia pioruna, przetoczył się ponad doliną. Nikt poza nim nie zwrócił na ten dźwięk uwagi, ale on nie mylił się prawie nigdy. Przyłożył dłoń do czoła, osłaniając oczy. Słońce prażyło białym blaskiem. Nie zważając na własnych ludzi, przyłożył do skroni drugą dłoń, wciąż jednak nie potrafił dostrzec na niebie żadnego punktu. Zniechęcony opuścił głowę, pełen niewesołych przeczuć. Pewnie wieczorem dowie się, że jest tchórzem wypatrującym niebezpieczeństwa tam, gdzie ono nie istnieje. Trzy sekundy przed śmiercią stanowiło to jego główne zmartwienie. Usłyszał kolejny narastający huk, ale nie zdążył zareagować. Nabrał jedynie powietrza w płuca, mając ochotę poderwać się do gwałtownego sprintu. Szybująca bomba AGM-154 JSOW rozrzuciła ładunek nad wyznaczonym obszarem. Wszystko znikło w tumanie kurzu. Szereg eksplozji zlał się w jeden ciąg trwający parę sekund i wyłączający baterię kapitana z walki już na zawsze. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ - POŁUDNIOWY IZRAEL | 10 września Spłaszczona wieżyczka czołgu Merkava Mk IV z osadzoną w niej gładkolufową 120-milimetrową armatą była skierowana prosto na zachód. Spośród wszystkich współczesnych czołgów podstawowych ten miał chyba najdziwniejszą sylwetkę. Oczywiście, nie był to wynik fantazji projektantów, tylko skutek uwzględnienia wymogów, jakie wóz bojowy tego typu musiał spełniać. Osadzony z przodu silnik chronił załogę. Z tyłu maszyny, w specjalnym przedziale mogło zmieścić się czterech żołnierzy desantu. W nowej wersji, Mk IV, całkowicie zmieniono konstrukcję wieży, czyniąc ją jeszcze bardziej odporną na trafienia. W żadnej maszynie tej klasy nie zabezpieczono załogi tak dobrze jak w merkavie. Żaden typ czołgów, z którymi przyszło się potykać izraelskim pancerniakom, nie stanowił dla nich wyzwania. Aż do teraz. Egipska 82 Brygada uzbrojona w licencyjne abramsy była już niedaleko. 3 Batalion 211 Brygady wysunięto obecnie do przodu. Major Salomon Kahn czuł tremę zupełnie jak przed solowym występem dla wymagającej publiczności. Powinien zachować spokój, ale nie potrafił. Drżał w środku jak po wypiciu nadmiernej ilości kawy i absolutnie nie potrafił zapanować nad dygoczącymi kolanami. Rozmowa z pułkownikiem Levim nie pozostawiała złudzeń - z tyłu nie było nikogo gotowego ich wesprzeć w razie kłopotów. Szczupłość sił i środków Izraela jeszcze nigdy nie była tak wyraźnie widoczna jak obecnie.

Dowodzący pancerną kompanią oficer w baniastym hełmie na głowie, z mikrofonem zsuniętym na dół, siedział we włazie czołgu i podobnie jak jego przełożony wpatrywał się w zasnuty dymami horyzont. Bliżej, bo jakieś trzy kilometry stąd, zupełnie niedawno uderzył w ziemię odrzutowiec. Przyleciał z południa jak ognisty meteor, ciągnąc za sobą szarą smugę. W końcu doszedł do kresu możliwości i spadł na pustynię. Czaszy spadochronu nie udało im się dostrzec - może pilot katapultował się wcześniej, pozostawiwszy uszkodzonego F-16 samemu sobie? Nie wiedzieli również, do kogo należy - nasz czy egipski? Nie stanowił dla nikogo zagrożenia ani nie mogli mu pomóc. Informacje o mającej ruszyć na północy kontrofensywie obiegły sztab, a po nim wszystkie kompanie. To, czy już ruszyli, czy dopiero zamierzają to zrobić, miało drugorzędne znaczenie. Ważne, że decyzja podniosła nadszarpnięte morale, wlewając nowe siły w żołnierzy CaHaLu. Istotne, żeby wytrzymali jeszcze trochę. Za kilka godzin nacisk Egipcjan powinien osłabnąć. Wzięci w kleszcze wrogowie wezmą nogi za pas, opromieniając 211 Brygadę laurem zwycięstwa. - To już w zasadzie wszystko, kapitanie, co miałem do przekazania - Salomon Kahn chciał uścisnąć dłoń oficera, ale powstrzymał odruch. Nie miał ochoty stąd odchodzić, jakby czołgi dawały namiastkę bezpieczeństwa. - Damy... - kapitan zaczął mówić, ale salwa z samobieżnych dział przerwała zdanie -...z siebie wszystko. Kapitan zeskoczył na ziemię i, bezceremonialnie rozpiąwszy rozporek, oddał mocz na koła merkavy. Widać zdenerwowanie dawało się we znaki nie tylko Kahnowi. W wojskowej karierze widział już nie takie rzeczy. Przed bitwą większość ludzi nie kontrolowała własnego ciała tak dobrze, jakby chciała. - Powodzenia, kapitanie. Oficer nie zdążył odpowiedzieć, bo major pozostawił go samego. Egipskie abramsy sunęły po pustyni szerokim frontem. Za nimi w drugim rzucie przesuwały się jednostki dywizji zmechanizowanej, która w ciągu kilku godzin przejechała przez Synaj bez większego problemu. Przeciwdziałanie izraelskiego lotnictwa było wyłącznie symboliczne. Ilość wyposażenia przewidziana do uczynienia wyłomu powalała na kolana. Za jednostkami czołgów i piechoty zmechanizowanej szły formacje artylerii lufowej i rakietowej. Wyglądało, że Kair postawił wszystko na jedną kartę, teraz już nie oglądając się na nic. Stopniowo kanonada zaczęła przybierać na sile. Stara rosyjska koncepcja użycia maksymalnej koncentracji ognia na jak najmniejszym obszarze niewiele straciła na aktualności. Dawny sojusznik przyswoił sobie lekcję już wcześniej. Jedyna różnica polegała obecnie na jakości. Sprzęt porównywalnych klas, egipski i izraelski, nie dawał wyraźnej przewagi żadnej ze stron, tym bardziej, że lotnictwo nie było w stanie przejąć na siebie głównego ciężaru rozprawienia się z pancernymi i zmotoryzowanymi kolumnami. Dywizjony F-16, o ile nie powstrzymywały naporu Syryjczyków i Persów na wschodzie, były oszczędzane, by wspomóc kontratak przygotowywany przez izraelskie naczelne dowództwo. Pojedyncze maszyny lub klucze sufów wspierały oczywiście osamotnioną

brygadę, ale nie w stopniu mogącym zadowolić kogokolwiek, a już najmniej jej żołnierzy. Z oczami przytkniętymi do gumowej osłony wizjera major Salomon Kahn obserwował nadciągającą burzę piaskową. Przynajmniej tak to wyglądało. Tuman pyłu, kurzu i dymu wzbijał się na wysokość kilkudziesięciu metrów, stanowiąc naturalną zasłonę dymną dla podążających po pustyni pojazdów. Teren w zasadzie nie dawał osłony, co czyniło obronę jeszcze trudniejszą. Atutem czołgu jest jego możliwość manewrowania. Stanie w bezruchu na otwartej przestrzeni zaprzeczało tej idei. Problem w tym, że nie mieli dokąd się wycofać ani jak zaskoczyć przeciwnika. W odruchu desperacji okopali merkavy, urzutowując pozycje w głąb. Nieruchomy czołg łatwo zniszczyć za pomocą inteligentnej amunicji trafiającej wieżę z góry, gdzie pancerz jest najcieńszy. Na szczęście armia Egiptu nie dysponowała taką technologią, inaczej z 3 Batalionu nie pozostałoby nic godnego uwagi. Nie było jednak pewności, że nieprzyjacielska artyleria nie weźmie ich na cel przy pierwszym wystrzale obrońców czy wykryciu przez rozpoznawczy śmigłowiec. Major w opancerzonym transporterze półtora kilometra za pierwszą linią oglądał wszystko jak w teatrze. Teren pomiędzy nim a kompanią czołgów obniżał się nieznacznie, jakieś trzydzieści do pięćdziesięciu metrów, co przy takich odległościach było prawie niezauważalne, dawało jednak wgląd w dalekie przedpole. Zupełnie z tyłu samobieżne M-109 kierowane wskazaniami radaru prowadziły ogień kontrbateryjny, systematycznie niszcząc wszystkie wrogie działa, które zbyt długo pozostawały w jednym miejscu. Horyzont zdawał się kurczyć. Powiększające szkła jeszcze mocnej zamazywały perspektywę. Od szczegółów bardziej potrzebował widoku ogólnego. Już chciał wystawić głowę na zewnątrz, kiedy dojrzał szary punkcik wyłaniający się z mrocznej zapylonej kurtyny. Śmigłowiec przemknął równolegle do izraelskich pozycji i, nabierając wysokości, odleciał na północ, zupełnie ignorując obecność czołgów. Albo ich nie zauważył, albo uciekł, ratując własną skórę. Przestał obserwować śmigłowiec i skupił uwagę na ziemi. Bardziej je wyczuł, niż zdołał dojrzeć. Pierwsze abramsy, jeszcze słabo widoczne, przedarły się przez zasłonę z pyłu nieco dalej na północ, niż to przewidział. - Ogień zaporowy - rzucił polecenie do mikrofonu. Na efekt wydanego rozkazu czekał nie dłużej niż trzydzieści sekund. Seria eksplozji w pobliżu abramsów zdezorientowała załogi. Każdy wybuch wyrzucał w powietrze piach i odłamki skalne, ale bez widocznych skutków w postaci zapalających się pojazdów. Egipskich wozów przybywało, a oni wciąż nie zaliczyli trafienia. Do kanonady przyłączyły się okopane merkavy, wzmagając już i tak spore zamieszanie. W końcu się doczekał. Pierwsze pomarańczowe ogniki oznajmiły trafienia - pierwszy, drugi, wreszcie i trzeci egipski czołg stanął w płomieniach. To wciąż za mało. Raz zobaczył iskrę odbijającą się od czołowego pancerza abramsa i rykoszetującą na wieży. Pojazd zatrzymał się, i tyle. Po paru chwilach ruszył dalej, strzelając z działa.

Helikopter znów pojawił się nad polem bitwy, tym razem w towarzystwie swoich bardziej śmiercionośnych kolegów. Pięć bojowych apache'ów wyskoczyło spoza dymu i pyłu prosto na kompanię merkav. Mikrofon prawie dotykał ust. - Do wszystkich: atak z powietrza, powtarzam... Vulcany na M113 i przeciwlotnicze rakiety rozpoczęły ostrzał, nim skończył zdanie. Ich łupem jako pierwszy padł prowadzący eskadrę szturmowiec, który prawie stanął dęba, by już więcej nie wyrównać lotu i zaryć w piach pustyni. Pozostałe apache wystrzeliły przeciwpancerne rakiety TOW. Kierowane zdalnie przez operatora, musiały zostać naprowadzone na cel, a na to najzwyczajniej w świecie zabrakło już czasu. Następny apache wybuchł jaskrawym płomieniem i pożeglował ku ziemi, siejąc wkoło roztrzaskanym rotorem. Seria smugowych pocisków dosięgła w końcu i zwiadowczego bella, czyniąc sito z poszycia i załogi. Rakiety, których nikt nie kontrolował, eksplodowały nieszkodliwie przed pozycjami Izraelczyków. Poświęcenie pilotów nie poszło jednak na marne. Mając dokładnie określone współrzędne, Egipcjanie wyrwali się ze strefy śmierci i ruszyli pełną mocą turbin swych maszyn. Salomon Kahn przesunął wizjer z lewa na prawo. Widział co najmniej trzydzieści abramsów na wprost. Za nimi w miejscu, gdzie wciąż jeszcze kładła ogień zaporowy jego artyleria, kłębiły się następne. W ustach miał tak sucho, że nawet nie był w stanie przełknąć śliny. Teraz wszystko rozstrzygnąć powinny czołgowe działa i wyszkolone załogi. 2 KOMPANIA 1 BATALIONU EGIPSKIEJ 82 BRYGADY PANCERNEJ | 10 września Porucznik Jusuf alGabbas od paru dni żył w przeświadczeniu, że nie ujdzie z życiem. Mimo buńczucznych zapowiedzi dowództwa, płomiennych apeli o walkę do ostatniej kropli krwi oraz obietnic wiecznej chwały jedynym powodem, dla którego nacierał na umocnione żydowskie pozycje, był brak sensownej alternatywy. Nawet gdyby chciał wierzyć w te wszystkie bzdety, którymi byli karmieni, to całe życie spędzone w relatywnie laickim społeczeństwie odcisnęło na nim piętno. W Allaha wierzył tak sobie, w obietnicę życia wiecznego przy boku wiecznie młodych hurys również więc dlaczego pędził w pancernym pudle wprost pod lufy izraelskich czołgów? Pytanie wciąż pozostawało bez odpowiedzi. Jadąc w drugiej linii, poruszali się przez większą część drogi po omacku. Z uchylonego włazu bezustannie kontrolował, gdzie jest reszta pojazdów kompanii. Teoretycznie mógł to robić na ciekłokrystalicznym monitorze, który jakimś cudem jeszcze działał, lub na termowizorze, ale bardziej ufał własnym oczom niż tej całej elektronice. Bariera zaporowego ognia wyrosła przed nimi zupełnie niespodziewanie. Manewrowali w prawie całkowitych ciemnościach. Kierowca zwolnił, nie bardzo wiedząc, dokąd jechać. - Naprzód - AlGabbas nie wiedział, czy rozkaz wykrzyczał, czy też wypowiedział go szeptem. Ważne, ze ruszyli.

Bliska eksplozja zakołysała abramsem. Fontanna żwiru zgrzytnęła o pancerz. Dalej, dalej. Na roztrząsanie zasadności decyzji przyjdzie pora później. Pięćdziesięciosiedmiotonowy czołg podskoczył na kopcu piachu przy prędkości dochodzącej do pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Odczuli to boleśnie w siedzeniach i kręgosłupach. Porucznik przytrzymał się zamka lufy w ostatnim momencie, inaczej wyrżnąłby głową w bok komputera kierowania ogniem albo złamał rękę. - Stój! - tym razem bynajmniej nie markował wrzasku. Parę metrów przed nimi przedefilował bokiem z wieżą skierowaną w lewą stronę abrams z pierwszej fali natarcia. Jedynie przytomność umysłu mechanika uratowała maszynę przed staranowaniem. AlGabbas jak zafascynowany patrzył na znikający w pyle pojazd z załogą zupełnie nieświadomą, przed czym los ich uchronił. Czołg zdawał się płynąć, unosząc nad ziemią. Gąsienice działały jak gigantyczny odkurzacz, zasysając piach i wyrzucając przemieloną masę na wszystkie strony. - Jedź za nim - następną komendę podporucznika podyktowały racjonalne przesłanki. Radio milczało. Dobiegające z niego szumy oznaczały przykrą wiadomość - wóz dowodzenia pewnie został zniszczony, a może to oni mają uszkodzoną łączność? Abrams znikł w tumanie kurzu, ale zaraz obok nich przejechał następny, podobnym kursem. To nieco uspokoiło porucznika. Pięćdziesiąt metrów dalej czarna mgła przysłoniła zupełnie widok. Przełączył się na termowizor. Mógł to zrobić już wcześniej. Minęli płonącego abramsa z wciąż eksplodującym zasobnikiem na amunicję zlokalizowanym z tyłu obszernej wieży. Poczerniałe ciało na pancerzu wyglądało koszmarne. Nie wszyscy zginęli w momencie trafienia. Żołądek podjechał Jusufowi do gardła, a nieprzyjemny kwaśny smak wypełnił usta. Nic dziś nie szło tak, jak zaplanowali. Mechanik delikatnie przyśpieszył, żeby nie zgubić kierunku. Ciągle widzieli niewiele, co jeszcze bardziej szarpało nerwy. Wyminęli wóz bez wyraźnych oznak uszkodzenia. Maszyna po prostu stała. Włazów nikt nie otwierał, pewnie wszyscy pozostali w środku. Nowoczesna technologia zmieniła abramsa w równie nowoczesną kompozytowostalową trumnę na gąsienicach. Jazda przez kłębowisko trafionych lub wciąż nacierających czołgów zdawała się nie mieć końca. Ile to już trwało? Najwyżej pięć minut. Niesamowite. Dla AlGabbasa była to cała wieczność, rozciągnięta do granic możliwości. Otwarta przestrzeń zaskoczyła ich nagle swoim ogromem. - Kumulacyjnym - podporucznik wydał w końcu pierwszy bojowy rozkaz. Gdzieś tutaj znajdowali się ci przeklęci Żydzi z ich merkavami. Przejrzał przedpole, poszukując pierwszego z nich. Odległy błysk zwrócił jego uwagę. Gdzie to było? Utkwił wzrok w punkcie, który wydał się najbardziej prawdopodobny. Sekundy przestawały być sekundami. Nabierały formy bliżej niesprecyzowanych jednostek trwania. W rzeczywistości izraelski wukaem milczał najwyżej trzy

sekundy, po czym posłał serię prosto w pojazd AlGabbasa. Nieprzyjemny dźwięk, coś pomiędzy waleniem kamieniami z szybkością automatu a świdrem górniczym, oznajmił, że zostali trafieni. Jusuf naprowadził krzyż celownika na obiekt. - Ognia! Pocisk HEAT opuścił lufę z szybkością 1140 metrów na sekundę, pokonując odległość od celu w ciągu jednego uderzenia serca porucznika. Rozbłysk oznajmił trafienie. Bojowa euforia zalała umysł Jusufa podnieceniem, jakiego nie znał nigdy wcześniej - dopadł wroga i był lepszy. Czegóż może chcieć więcej dwudziestoczterolatek? Wcześniejsze obawy znikły bez śladu. Jest przecież mieczem Allaha gromiącym wrogów. Czyż nie o to chodziło? STANOWISKO DOWODZENIA 3 BATALIONU PIECHOTY | 10 września M113 stanął w ogniu nie dalej niż siedemset metrów od stanowiska Salomona. Błysk na chwilę oślepił majora, przez serce przeszła iskra bólu, a gardło ścisnął żal. To przecież jego podwładni i ludzie, których znał. Dobrzy czy źli, zbuntowani, a może pogodzeni z losem i Bogiem - nieistotne. Już nie żyli, odeszli właśnie w tym momencie. Egipskie abramsy ruszyły teraz wprost na nich. Nierówna salwa merkav przerzedziła ich szereg co najmniej o połowę, ale wciąż z tyłu wyłaniały się nowe maszyny. Było to zaledwie preludium do starcia pancernych gigantów. Artyleria przeciwnika waliła teraz nieustannie w pozycje kompanii czołgów majora Kahna i w końcu stało się to, co stać się musiało: 155-milimetrowy egipski pocisk jak kowalski młot zmiażdżył wieżę merkavy, rozrzucając rozżarzone do czerwoności szczątki na kilkadziesiąt metrów. Strzały z armat abramsów co najwyżej rykoszetowały, nieraz uszkadzając mechanizmy obrotu wieży - strzał z góry był zabójczy. Odległość z początkowego półtora kilometra zaczęła maleć. Egipcjanie rzadko kiedy wykazywali się podobną determinacją. Zawsze walczyli dobrze, ale dzisiaj bili się jak lwy. Na dodatek zawróciły szturmowe apache, wyłaniając się z pylnego całunu jak anioły piekieł. Nie chciał się wtrącać w dowodzenie kompanią, lecz w myślach wciąż poganiał stojącego na jej czele oficera. W jego mniemaniu to najwyższa pora na zmianę stanowiska, inaczej zmiecie ich pancerna pięść 82 Brygady. 2 KOMPANIA 1 BATALIONU EGIPSKIEJ 82 BRYGADY PANCERNEJ | 10 września Teraz widział ich doskonale. Powłazili w dziury jak szczury, wystawiając ponad skalistą ziemię tylko lufy dział. Profil był tak niewielki, że nie bardzo wiedział, jak ustawić celownik. Ciekawe, jak wystrzelony z abramsa pocisk poradzi sobie w takiej sytuacji. Mało nie wrzasnął, kiedy radio w końcu ożyło.

-... ejszyć dystans. Po... - głos umilkł ponownie, jakby nigdy nie istniał. Przynajmniej wiedział, co ma robić. Poprawił kask, maksymalnie zsuwając go do tyłu. Mokre od potu włosy przykleiły się do czoła czarnymi pasemkami. Wytarł skronie nasadą dłoni i ponownie przywarł do wizjera. Zdziesiątkowany batalion wciąż nie potrafił opuścić strefy śmierci. Teraz jednak Jusuf alGabbas bał się trochę mniej - dziwne, co potrafi wyczyniać z człowiekiem adrenalina. - Ognia! Tym razem nabój podkalibrowy z rdzeniem ze zubożonego uranu i oddzielającym się po strzale płaszczem, jeżeli nie zniszczy, to przynajmniej uszkodzi merkavę, wyłączając ją z dalszej walki. Ku zdziwieniu Jusufa przed okopem wzbił się w powietrze obłok kurzu, a Izraelczykom nic się nie stało. Co gorsze, działo żydowskiego czołgu drgnęło, biorąc koordynaty właśnie na nich. Cała odwaga podporucznika spłynęła wraz z potem. Zupełna pustka w głowie nie pozwalała wydać sensownego rozkazu. To koniec. Ułamek sekundy później merkavę dosięgła eksplozja. Lufa z dużym obłym przedmuchiwaczem opadła nieznacznie w dół na znak ostatecznej kapitulacji. Tak wyraźnej interwencji Najwyższego AlGabbas nie doświadczył jeszcze nigdy. Bo że to wyraźny znak od Niego, nie ulegało wątpliwości. Wrzucający do zamka działa pociski i ładunki miotające kanonier dziesięć kilometrów od linii frontu miałby w tej kwestii odmienne zdanie. STANOWISKO DOWODZENIA 3 BATALIONU 211 BRYGADY | 10 września Natarcie egipskiego batalionu ugrzęzło jakiś kilometr przed liniami Izraelczyków. Dymy zasnuwające pobojowisko nie pozwalały dokładnie ustalić, ile pojazdów bojowych wroga zostało zniszczonych na pewno sporo jak na jedną kompanię dwunastu przyczajonych w obronie merkav. Problem w tym, że wozów przeciwnika wciąż przybywało, a jedno, co potrafił zobaczyć, to przynajmniej trzy rozbite własne czołgi. Jeżeli nic się nie zmieni, w ciągu najbliższych pięciu minut straci resztę maszyn i nie powstrzyma ataku. Ustawiwszy maksymalne przybliżenie, przesunął peryskopem wzdłuż linii, z której uderzali Egipcjanie. Sylwetki poszczególnych abramsów urosły. Zmienił perspektywę na bardziej ogólną, starając się wypatrzyć miejsce, gdzie kończyła się linia natarcia. Coraz bardziej zaniepokojony, wychylał peryskop wciąż dalej. Obawiał się tego już wcześniej -przeciwnik zachodził batalion od północy, spychając słabe ubezpieczenia. Jeżeli szybko nie wykonają odwrotu, zginą. Jedyny odwód, jakim dysponował, to zmechanizowana kompania piechoty. Jej szanse w starciu z czołgami oscylowały w granicach błędu statystycznego. Niech chociaż na chwilę dadzą odpór, podarowując jego batalionowi brakujący czas. - Kapitanie Muki - kropelki śliny opluły mikrofon.

- Tak, panie majorze - wywołany zgłosił się natychmiast. - Zabezpieczycie odskok batalionu - wypowiadając te słowa, wiedział, że skazuje podwładnych na niemal pewną śmierć. - Zrozumiałem. Wykonuję. Salomon Kahn znowu skoncentrował uwagę na pozycjach czołgistów. Tutaj odwrót trwał już w pełnym wymiarze. Jadące tyłem merkavy odgryzały się abramsom, jak tylko mogły. Niestety, boczny ogień wychodzących od północy formacji zaczął eliminować poszczególne pojazdy jeden po drugim. Podobno izraelskie działa i amunicja były lepsze od tych, jakie posiadali ich wrogowie. Nawet jeżeli tak było w rzeczywistości, to na dystansie, na jakim teraz walczyły czołgi, nie miało to większego znaczenia. SZTAB 211 BRYGADY, EJLAT - IZRAEL | 10 września Pułkownik Saul Levi ze wszystkich sił starał się zachować spokój. Sprawy szły tak źle jak jeszcze nigdy dotąd. Batalion Kahna robił, co mógł - pancerny walec był jednak nie do zastopowania, a jedna brygada nie zatrzyma naporu na południu nawet za cenę własnego życia. Polegną jak obrońcy Masady, co do jednego, bez nadziei na zwycięstwo. Łącznościowiec zmęczonym, powolnym ruchem podał pułkownikowi słuchawkę. Levi uniósł brwi do góry, chcąc zapytać, z kim rozmawia, ale żołnierz odwrócił spojrzenie. - Tak. - Pułkowniku, tutaj Berkowitz... - Panie generale... - Proszę o konkrety. - Jedno, co mogę powiedzieć... - Saul Levi zawahał się na sekundę. - Prawdopodobnie zostaniemy zmiażdżeni. - Co? Proszę mówić głośni ej. - Panie generale - powiedział zbyt piskliwym głosem - napór Egipcjan jest niespotykany. Ponoszą straty, a mimo wszystko wciąż nacierają. Brakuje mi ludzi... - Jak długo wytrzymacie? - padło spodziewane pytanie. - Raczej minuty niż godziny. Cisza po drugiej stronie nie wróżyła dobrze na przyszłość. Już zostali skazani czy dopiero będą? - Pułkowniku, wiele od was zależy - Berkowitz ważył każde słowo. - W ostateczności zaczniecie się

wycofywać na północ, spowalniając ruchy przeciwnika. - Obawiam się, że jest to niemożliwe - Levi mlasnął językiem, przerywając głównodowodzącemu. Taki odwrót byłby do wykonania jeszcze pół godziny temu. Obecnie zachodzi obawa zamknięcia mojej brygady w mieście - obaj wiedzieli, że kurort nie jest dobrym miejscem do obrony. W walce piechoty przewaga stała po stronie atakujących, a to wiązało się z jednym... - Niech pan zostawi miasto, przerwie blokadę, jeżeli to będzie konieczne - głos generała wzmógł się o parę decybeli. - Niepotrzebny nam tutaj Stalingrad - nazwa miasta zupełnie nie pasowała do żydowskiego oficera, odzwierciedlała jednak realia. - A co z kontrofensywą? - pułkownik chwycił się ostatniej deski ratunku. - Co? Aaa... mamy pewne opóźnienie. Po jaką cholerę pytał? Enigmatyczna odpowiedź nie poprawiała już i tak dramatycznej sytuacji 211 Brygady. - Kiedy mogę przystąpić do działania? - Pozostawiam to w pana gestii. Spróbujemy was trochę odciążyć. - W jaki sposób? Jeszcze przed chwilą... - Proszę czekać na sygnał. Saul Levi oddał słuchawkę. Jak czekać, to czekać. 100 KILOMETRÓW NA PÓŁNOC OD EJLATU | 10 września Mobilny zestaw rakietowy M270, szerzej znany pod nazwą MLRS, został zaprojektowany wspólnie przez Stany Zjednoczone, Anglię, Francję i Niemcy w latach osiemdziesiątych XX wieku jako system mający spowalniać radzieckie zagony pancerne w ewentualnym konflikcie. Okazał się na tyle skuteczny, że wprowadziły go do uzbrojenia Siły Obronne Izraela w liczbie kilkudziesięciu sztuk. Z bliska M270 wyglądał jak pudło zainstalowane na gąsienicach z kabiną operatora systemów rakietowych i kierowcą z przodu. W tym przypadku wygląd nie grał roli, o wiele istotniejsza była siła rażenia. Zasięg rakietowych pocisków w zależności od wersji dochodził do trzystu kilometrów, chociaż teraz aż tyle nie było potrzebne. Przygotowujący ofensywę sztab CaHaLu wiedział, że bez MLRSów torujących drogę pojazdom pancernym nie ma co myśleć o przełamaniu obrony wroga. Wszystkie dostępne baterie w pilnym trybie skierowano do właśnie mającego się rozpocząć natarcia. Szczęśliwy zbiegiem okoliczności część jednostek znajdowała się już na stanowiskach. Odpalenie rakiety przypominało nieco wystrzelenie pocisku balistycznego. Biały dym spowił wyrzutnię ślącą w błękitne niebo kolejne salwy.

BIURO DORADCY PREZYDENTA DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 10 września - Kiedy to wpłynęło!? - Gary Craig walnął pięścią w biurko. - Kiedy to, kurwa, wpłynęło!? Czy nikt nie potrafi mi odpowiedzieć!? Cyril Lomax wewnętrznie zesztywniał. Tak wkurzonego Gary'ego nie widział nigdy. To nie pokazowa „wścieklizna" obliczona na wystraszenie niepotrafiących wyczuć odpowiedniego momentu urzędników. To zdecydowanie i bezapelacyjnie atak najprawdziwszej furii. Kozioł ofiarny stał przed obliczem Craiga zupełnie bezradnie. Usta poruszały się, mamrocząc niezrozumiałe słowa usprawiedliwienia. Cała z trudem wypracowana bezczelność prysła pod naporem szału Gary'ego. - Brak odpowiedzi może sugerować wewnętrzną tępotę albo chęć zatajenia bardzo ważnych szczegółów! I jedno, i drugie dyskwalifikuje pana jako pracownika wywiadu! A może wszyscy oficerowie CIA to durnie? - pokój drżał od wściekłości. Bogiem a prawdą posłaniec nie był niczemu winny. Dostał polecenie, przyjechał, wręczył, myśląc, że jest po sprawie i, mając na uwadze weekendową wyprawę na ryby, najchętniej zapomniałby o wizycie. Wszystko mogło pójść drogą elektroniczną, ale dyrektor operacyjny Centralnej Agencji Wywiadowczej wolał załatwiać tak proste rzeczy w sposób bardziej elegancki. Prawdopodobnie chciał w ten sposób zadbać o dobre stosunki pomiędzy nimi - ot, taka drobna przysługa uczyniona prezydenckiemu doradcy, który miał pewnie na głowie masę innych spraw. Mogli przecież sami przejąć informację, nie wtajemniczając pozostałych agencji lub robiąc to dużo później. - Lepiej nich pan już idzie - Cyril złapał posłańca pod łokieć i wyprowadził z pomieszczenia. - Zaraz się tym zajmę - wolał nie dopuszczać Gary'ego do głosu, już i tak nadwyrężył sobie bębenki w uszach. Zostawił Craiga samego i pomaszerował do swojego biura, mijając po drodze zdezorientowanego posłańca, który szukał wyjścia. Fama o sadyzmie najbliższego powiernika prezydenta obiegnie teraz większość biurokratycznego światka z szybkością błyskawicy. I dobrze im tak. Lomax wystukał na klawiaturze odpowiedni numer. - Z dyrektorem Atkinsem. - Łączę. - Byle szybko. W słuchawce coś przeskoczyło. - Mówi Cyril Lomax z biura doradcy... - Bardzo się cieszę, że pana słyszę - pełen dobrych chęci dyrektor Pionu Operacyjnego Centralnej

Agencji Wywiadowczej nie miał pojęcia, co zaszło w biurach Białego Domu. -Mogę w czymś pomóc? - Zdaje się, że tak. - Doprawdy... - Pana człowiek właśnie dostarczył do nas niezwykle istotną informację. Mój szef pragnie wiedzieć, kiedy zostaliście o tym fakcie powiadomieni. - Hmm... prawdę mówiąc, nie pamiętam. Czy to ważne? - Już mówiłem, niezwykle... Atkins nie pozwolił skończyć Cyrilowi. - Muszę to sprawdzić. Takich niepełnych danych otrzymujemy od zaprzyjaźnionych służb kilka dziennie. - Więc to nie wypłynęło od nas? - Zdaje się, że nie. - I uznał pan to na tyle ważne, by powiadomić doradcę do spraw bezpieczeństwa narodowego o zaistniałym zagrożeniu - No tak. Po konsultacji z dyrektorem postanowiliśmy powiadomić was o możliwym przechwyceniu... - Czegoś tutaj nie rozumiem - tym razem to Cyril przerwał Atkinsowi. - Na co liczyliście, wysyłając nam tę informację? Że ją zignorujemy, wyrzucimy do kosza, pośmiejemy się? - Zdaje się, że wcześniej prosiliście o wszelkie podobne doniesienia. Ta akurat pasowała do nadesłanego przez was pisma. Cyril o tym pamiętał, bo sam był autorem rozesłanego po agencjach wywiadowczych zapytania. - Owszem, ale z pełnym zakresem danych, nie z samą adnotacją - dodał bardziej ugodowo. - Jeżeli możecie... - Już to sprawdzamy. Jeszcze chwila... O, mam. W obu biurach zapadła cisza. Jeden czytał, a drugi czekał na efekt. - To z Polski, od tamtejszych służb wojskowych. Sam pan widzi, prawdopodobieństwo bliskie zeru. Zupełnie nie ich rejon. Jeżeli chodzi o Rosję, jak najbardziej, ale Środkowy Wschód?

- Mnie wystarczy i tyle. Cyril Lomax rozłączył się, nie dziękując. Sygnał następnego rozmówcy włączył się prawie natychmiast. - Jestem zajęty. - Trudno się do ciebie dodzwonić - obwieściła na wstępie Helen. - Jesteśmy właśnie w środku... - no właśnie, czego? - Czego? - zapytała żona. - Nieważne. Mów, o co chodzi? - Będziesz na kolacji? - Raczej nie. - Raczej czy na pewno? - dopytywała się natarczywie. - Nie będę. Chyba - dodał. - Aha. Zupełnie nie wiedział, co to miało oznaczać. - To się dobrze składa. Wyskoczę do miasta. Już wiedział, co się kroi. - Wyskoczysz do Ashley. - Jest taka przygnębiona... - Dobra, zrozumiałem. - W takim razie pa. - Taaa... Rozdział XXII BIURO SZEFA SŁUŻBY WYWIADU WOJSKOWEGO, WARSZAWA - POLSKA | 10 września - Słucham?

- Panie pułkowniku, będzie kodowana ze Stanów. Koźmiński poluzował krawat, zerkając jednocześnie na zegar. Dwie i pół godziny od chwili, kiedy informacja opuściła mury polskiego Ministerstwa Obrony Narodowej. Gratulować pośpiechu czy też ubolewać, że dopiero teraz? - Łącz. Czekał dobre pół minuty, zanim usłyszał przyduszone: - Hello! Colonel Jan Kozicki? - Koźmiński, jeżeli chodzi o ścisłość. - Cieszę się z naszej rozmowy. Pułkownik wyobraził sobie rozmówcę. Raczej młody, nie przekroczył jeszcze czterdziestki i na pewno zalicza się do tych cudownych, pełnych pomysłów absolwentów tamtejszych uczelni, którzy przed podjęciem pracy w biznesie postanowili przysłużyć się krajowi. - Jestem Cyril Lomax z biura doradcy prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego. - Co mogę dla pana zrobić? - Sprawa jest delikatna. - Jak wszystko, co dotyczy naszych obowiązków. O co dokładnie chodzi? - O pismo, które trafiło do CIA - rozmówca wypowiedział skrót powoli i dokładnie. -Bardzo interesują nas szczegóły: kiedy, w jakich okolicznościach pozyskaliście tę informację, wiarygodność i weryfikowalność źródła... Pan Gary Craig jest wielkim sympatykiem waszego kraju. Kilkakrotnie korzystaliśmy z waszej pomocy w ściśle tajnych operacjach. - Nie trzeba mi o tym przypominać - pułkownik uśmiechnął się ironicznie. Ciekawe, jakby śpiewał asystent doradcy prezydenta, stojąc przed nim i nie mając za sobą całej potęgi kraju, który reprezentował. - Czy pan Craig jest na tyle zajęty, że nie może zatelefonować osobiście? - Jeżeli o to chodzi, mam wszelkie pełnomocnictwa. Amerykanin nie wyglądał na dotkniętego drobną uszczypliwością. - Inaczej w ogóle byśmy nie rozmawiali. - Mam panu podać numer buta i kołnierzyka, by się uwiarygodnić?

- To nie będzie konieczne. Koźmiński wystukał na klawiaturze odpowiednie polecenie. Otworzył plik, by upewnić się co do treści. - Proszę słuchać - palcem wskazującym i kciukiem lewej dłoni pociągnął za nos, obserwując monitor. - Informator, od którego pochodzi meldunek, jeszcze nigdy nas nie zwiódł. Jest niemal w stu procentach sprawdzalny. - Proszę wybaczyć, ale dlaczego taki agent, ulokowany w islamskim Iranie współpracuje właśnie z wami, bądź co bądź, krajem katolickim... Koźmińskiemu gra w słowne potyczki przychodziła równie łatwo jak innym w szachy. Ten Lomax tylko czekał na najmniejsze niedyskretne słówko pozwalające zidentyfikować autora informacji. - Myślę, że to jego powinniście zapytać - podpuścił rozmówcę. - To będzie możliwe? Starannie maskowany entuzjazm nie uszedł uwagi Koźmińskiego, parsknął jak koń na padoku. - Chcecie przejąć mojego człowieka? - Możliwości mamy w zasadzie nieograniczone. - Dobrze je znamy. - Aaa... - Wszystkie bliższe dane prześlę mailem. Mogę prosić o adres? - Linia zastrzeżona. - Oczywiście. - Mam jeszcze jedno pytanie. Dlaczego wybraliście CIA, a nie na przykład NSA lub FBI, Narodową Agencję Rozpoznania... - W dzieciństwie wiele nasłuchałem się o złych agentach z Langley. Mam więc do nich pewną słabość. - Przyznam, że nie bardzo rozumiem. - Gdyby urodził się pan w Europie pod rządami bolszewików, doskonale rozumiałby wszelkie niuanse. - Aha. Postaram się uzupełnić braki w wykształceniu.

Proszę, proszę, czyżby ten Lomax chciał się podlizać? Jeżeli tak, to zupełnie nie trafił ze strategią. Nie można mu jednak było odmówić pewnego wdzięku i poczucia humoru. - Panie Cyrilu, mogę się tak do pana zwracać? Dziękuję. Otóż z tego, co widzę, instytucji zarządzanej przez doradcę prezydenta bardzo zależy na dotarciu jak najbliżej osoby, od której informacja wyszła. Prawda? No. Dlatego też, w trosce o jak najlepsze funkcjonowanie naszych zespołów, powiem wprost: wszelkie kontakty wyłącznie przeze mnie. Pomożemy, w czym tylko będziemy mogli. Wszystko jak do tej pory, bez podważania niczyich kompetencji i włażenia w sprawy niedotyczące drugiej strony - Koźmiński skończył trochę przydługi wywód. - A w stosownym czasie wystawicie nam rachunek? - spytał Cyril Lomax. - Nie podchodźmy do tego w tych kategoriach - odparł szef polskiego wywiadu wojskowego. Wykonajmy najlepiej, jak umiemy, naszą pracę, OK? - Nie wiem dlaczego, ale myślę, że dobrze będzie się nam współpracowało. - O niczym innym nie marzę. SZPITAL MIEJSKI, ISFAHAN - IRAN | 11 września Wysiadł, zatrzasnął drzwiczki samochodu, poprawił mundur, a wszystko to jednym płynnym ruchem. Wejście do placówki medycznej jak zwykle zrobiło na nim przykre wrażenie. Ta chociaż stała twardo, na fundamentach, z personelem i wyposażeniem zdolnym ratować życie. Namioty sanitarne na froncie w trakcie wojny z Irakiem były jej zupełnym zaprzeczeniem. Fetor i wrzaski rannych rozchodziły się na dziesiątki metrów dookoła. Wszyscy szerokim łukiem omijali ten konieczny, acz nielubiany fragment żołnierskiego życia. Pewnie teraz z czasie operacji w Syrii wyglądało to niewiele lepiej. Major Rahman Asgari otrząsnął się z niemiłych wspomnień. Wszedł do środka i poszukał rejestracji. Sierżant i dwóch kaprali stanęło za nim murem z kamiennymi twarzami. - Szukam dyrektora - rzucił pod adresem przechodzącej pielęgniarki. - Tędy. W części administracyjnej - wskazała kierunek. Major ruszył pierwszy. Podkute zelówki czarnych butów wybijały nieregularny rytm, oznajmiając, kto nadchodzi. Przeszli przez wahadłowe drzwi. Korytarz nie był długi, najwyżej dwadzieścia metrów seledynowego koszmaru. Asgari przyjrzał się tabliczkom na pomalowanych na biało wejściach do poszczególnych pomieszczeń: POKÓJ LEKARSKI, ADMINISTRACJA, DYREKTOR RAMZAN DŻALILI. - Poczekajcie.

Nacisnął klamkę i wszedł do środka. - Dyrektora nie ma. Pochylony nad papierami urzędnik nie popatrzył nawet, kto wchodzi, zajęty wykreślaniem poszczególnych pozycji w rejestrze. - To go wezwijcie. Administrator uniósł spojrzenie i natychmiast poderwał się na równe nogi. - Przepraszam. Nie spodziewałem się... Asgari przeszedł przez sekretariat wprost do gabinetu dyrektora. Dżalili, jak się można było spodziewać, przeglądał stertę urzędowych papierów bez większego entuzjazmu na twarzy. Widząc majora, znieruchomiał. Mundur oficera Pasdaranu był doskonale znany. - Czekaliśmy na kogoś od was - wypowiedziane zdanie zastępowało słowa powitania, wstępną rozmowę i pytanie o cel wizyty. Asgari znał ten typ ludzi. Przez lata nauczyli się stanowić idealne tło dla otaczającej ich rzeczywistości. Zawsze chętni do współpracy, na pozór sprzyjający islamskiej rewolucji, w duchu nią pogardzali. Przesunął spojrzeniem po pokoju. Jak na kogoś zajmującego dyrektorskie stanowisko, biuro prezentowało się nader skromnie. Regały z książkami, komputer, medyczne anglojęzyczne czasopisma - idealna nijakość. Nie mówił nic, czekając, aż Dżalili sam rozpocznie składanie zeznań. Może powie więcej niż przez telefon podczas składania rutynowego donosu. - To było dwa dni temu - dyrektor oblizał suche usta. - Tak, pamiętam dokładnie. Wypadek autobusowy przy wjeździe do miasta. Kilkoro zabitych, jeszcze więcej rannych. Jeden z lekarzy, doktor Larijani, znalazł przy poszkodowanej sztylet i broń. Powiedział mi o tym w zaufaniu. - Sam nie wyrażał chęci powiadomienia policji? - To skryty człowiek. Bardzo dobry chirurg, ale jako obywatel, no, wiecie... Asgari nie zmienił wyrazu twarzy nawet o jotę. W pracy uczucia to zdecydowanie zbędny balast. Wolał je pozostawić na inną okazję. Z doświadczenia wiedział, jak podobne postępowanie dezorientowało ludzi. Nie wiedzieli, czy był zły, czy rozbawiony, gotowy do wysłuchania zwierzeń, czy też zaraz walnie pięścią prosto w szczękę. Rozpoznając nastrój śledczego, zawsze łatwiej przygotować obronę. - Przez większą część pobytu u nas pozostaje w śpiączce. Doznała obrażeń głowy i ogólnych potłuczeń.

- Była sama? Dżalili popatrzył w oczy majora z wyrazem tryumfu. - Jej mąż zginął w kraksie. Przy jego zwłokach znaleźliśmy plik banknotów. - Amerykańskich? - Nie. Dlaczego? Naszych dinarów, ale sporo. - Broń? - Jedynie składany nóż. Asgari nie okazał rozczarowania. Szansa, że para, której poszukiwał, odnajdzie się w szpitalu miejskim w Isfahanie, wynosiła jak jeden do dziesięciu. Pewności żadnej. Już dawno pogodził się z taką myślą. Jedno, co mu pozostawało. to systematyczne sprawdzanie wszelkich tropów z nadzieją uchwycenia właściwego. Przeglądał policyjne raporty i wewnętrzne pisma Pasdaranu. Rzeczona para mogła wyparować raz na zawsze z Iranu, ale równie dobrze mogła przyczajona oczekiwać dalszych poleceń z centrali. Zresztą narobiła już tak dużo zamieszania - więc należało się spodziewać po niej wszystkiego najgorszego. Krótkie „idziemy" dotarło do administratora z pewnym opóźnieniem. - Tak, tak, już prowadzę. Asgari wydostał się z pomieszczeń służbowych drogą, którą już znał, zgarniając obstawę z korytarza. - Trzymamy ją w izolatce na oddziale dla... Major wzruszył ramionami. Najwyżej narobią zamieszania, jakie to miało znaczenie. Część szpitala z salami obsługiwanymi wyłącznie przez żeński personel znajdowała się po drugiej stronie holu wejściowego. Na ich widok większość pacjentek wymiotło z korytarza. - To już tutaj. Dżalili nacisnął klamkę. Major przestąpił próg zaraz za nim. Przesunął dyrektora na bok, podchodząc do szpitalnego łóżka. Dotknął jeszcze ciepłej pościeli. Pretensje mógł mieć wyłącznie do siebie. Dziesięć minut wcześniej i zamknąłby sprawę raz na zawsze. BIURO DORADCY PREZYDENTA DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM. WASZYNGTON DC. - USA | 11 września

- Co powiedział dokładnie? - zapytał Craig. Złość minęła bez śladu, pozostawiając co najwyżej gorzki niesmak. - Będą z nami współpracowali, pomogą we wszystkim, i tyle. - Czyli jesteśmy w punkcie wyjścia - stwierdził Gary. - Jeżeli to, co twierdzą Polacy, jest prawdą, a nie mamy powodu im nie wierzyć, czeka nas katastrofa. - Apokalipsa. - Tak, apokalipsa - zgodził się z szefem Cyril. Gary gładził jakieś kartki zalegające biurko, później zakładał i zdejmował ozdobną zapinkę do krawata, gwiazdkowy prezent od Cyrila i Helen. Przy tym wszystkim wyglądał na przybitego i postarzałego. - Powiadomimy Jerozolimę? Pytanie zrodziło się w umyśle Cyrila zupełnie niespodziewanie. Główny zainteresowany nie wiedział jak do tej pory nic. - Warszawa tego nie zrobiła? - Nie mówili. - To najwyższy stopień zaufania czy zwykłe przeoczenie? - Gary oderwał wzrok od kartek i spojrzał na współpracownika. - W wywiadzie nie ma przeoczeń ani przypadków. - Właśnie. Nie możemy wykluczyć tego, że ich służby mają wysoko postawionego agenta w kierownictwie Iranu lub Pakistanu. I nie chcą go spalić. Prawdziwy as, jedyny w swoim rodzaju. - Pakistan, mówisz - Cyril nie wyglądał na przekonanego. - Jeszcze mniej prawdopodobne. - Kto powiedział, że to Iran? Zasugerowałeś się potrzebującym, to niedopuszczalne. Powiem więcej, to błąd - delikatna reprymenda Craiga nie zrobiła na Cyrilu wrażenia. Przywykł do pouczeń wygłaszanych wypracowanym tonem najwyższego autorytetu. - Spróbuj spojrzeć na to szerzej. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu mamy wojnę dwóch cywilizacji, przekładającą się na najwyższe zaangażowanie stron. Musimy bezwzględnie wykorzystać wszelkie atuty, jakie przeznaczenie wepchnęło w nasze ręce. - Ja to rozumiem. Naprawdę - zapewnił Lomax własnego pracodawcę najbardziej wyświechtanym banałem, jaki potrafił wymyślić bez posądzenia o nadmierną spolegliwość.

- Jesteśmy w mniejszości, chłopcze, potrzebni tym bardziej oświeconym do straszenia dzieci po nocach. Nie zawsze mamy poparcie wśród swoich, a co dopiero mówić o przywódcach pozostałych mocarstw. - Chwilowa reakcja na zaistniałe okoliczności. - Raczej skutek długofalowej polityki poprzedników i niemożliwości elastycznego reagowania. - Podaj przykłady. - Proszę bardzo. Taka Rosja, mająca problemy z własną muzułmańską opozycją, sprzedaje broń Iranowi, ignorując ostatnie embarga i opinię nawet własnych obywateli. Chęć zysku przysłoniła im zdolność logicznego myślenia. - Poszerzają strefę wpływów zupełnie jak my, stosując na dodatek takie same środki: uzależnienie od technologii... - Technologię mogli kupić u Francuzów, ci jak zwykle są bardzo chętni. Własne resentymenty grają tutaj dużą rolę. - Tak twierdzisz. - Jak inaczej wyjaśnić niejednoznaczne zachowanie Paryża - są powolni czy wyrachowani? - Mają gigantyczną muzułmańską mniejszość. Gdy przedmieścia eksplodują, to będzie koniec starej dobrej Francji. - Getta już płoną. Nie od dziś, nawet nie od wczoraj. Degrengolady nie zatrzymamy. Nikt nie jest w stanie tego zrobić. Możemy co najwyżej minimalizować skutki. Prędzej czy później przestaniemy być hegemonem. Tylko na Boga, niech schedy po nas nie przejmą islamiści! Równie dobrze można obwieścić koniec świata. - Jesteś uprzedzony. - Masz mi to za złe? - Spodziewałem się bardziej tolerancyjnego podejścia. Pamiętam, jak kiedyś próbowałeś przekonać nie tylko mnie, ale i sporą część administracji do większej otwartości wobec niechętnych nam państw. - Polityka miłości nie sprawdza się prawie nigdy. Dranie zawsze zostaną draniami, a krętacze krętaczami. - Słuszna uwaga. - Ostatnie półtorej dekady znacznie przemeblowało światową scenę polityczną. Dawni mocni gracze

wypadli z obiegu, sami skazali się na marginalizację. Znalazło się za to paru nowych, którzy weszli do pierwszej ligi bądź są bardzo blisko. Nie dam głowy, chociaż jestem niemal pewny, że za następne dwadzieścia lat pewne ruchy lub państwa nabiorą znaczenia, spychając obecnych liderów na pozycje obserwatorów. Czytałeś to? Cyril wyciągnął rękę po cienki dokument w plastikowej okładce. - Doktryna Wolffa? Pierwsze słyszę. To nowe opracowanie? - Przeczytaj w wolnej chwili. - Nie znam człowieka. - Jeden z byłych ludzi Wilsona. Obecnie prowadzi niezależną prywatną agencję bezpieczeństwa. Opracował to bodaj w 2011, po interwencji w Libii, a może się mylę... - Doktryna ma oficjalny status? - Lomax przewertował maszynopis, starając się uchwycić istotę tekstu. - Nie - odpowiedział Craig. - I mieć nie będzie. - Aż ciśnie się na usta pytanie: dlaczego? - Całkowicie odbiega od oficjalnej linii postępowania i wypracowanej strategii naszej administracji. - Bardzo wywrotowa? - Bardziej, niż możesz to sobie wyobrazić. Po przeczytaniu do zwrotu - zastrzegł Gary. - Wracając do bieżących problemów. Umów wszystkich dyrektorów, poczynając od wywiadu Sekretariatu Stanu po zarządzających satelitami najwcześniej, jak to możliwe, w trybie pilnym. - Dokąd mam ich wezwać? - Tutaj, Cyril, najszybciej, w ekspresowym tempie, bez wykrętów, natychmiast. Wszystkie zażalenia biorę na siebie. - Mamy dwadzieścia siedem agencji zajmujących się bezpieczeństwem, jesteś pewny, że chcesz ich wszystkich? - O tak, bo rozpoczynamy największy w historii odstrzał indyków. OKOLICE EJLATU - IZRAEL | 12 września Przesycone kwaśnometalicznym zapachem powietrze drażniło nozdrza, powodując nieprzyjemne drapanie w gardle, na dodatek przenikało mundury, włosy, wszystko, co pochłania woń i przechowuje ją na tyle długo, że czuje się ją jeszcze po opuszczeniu pola bitwy. To jednak nic w porównaniu ze słodkawym odorem śmierci, jaki pustynny wiatr przywiewał ze spalonych czołgów i

transporterów. Temperatura sięgała prawie czterdziestu stopni, przemieniając jakąkolwiek organiczną materię w padlinę w paręnaście minut. Poszczególne pojazdy wciąż dymiły. Słupy czarnego dymu biły w przejrzyste niebo, zlewając się w jedno ciemne pasmo około pięciuset metrów nad piachem pustyni. Major Omar Fadila, zupełnie wypruty z emocji, patrzył przygaszonym wzrokiem na pobojowisko. Insz' Allah - Bóg tak chciał. Czy aby na pewno? Jak to możliwe, że od tylu lat walczyli z syjonistami i nie byli w stanie im sprostać. Za każdym razem powtarzało się to samo; kilkakrotnie zaskakiwali przeciwnika, przełamując jego linię, i wciąż Allah nie był dla nich łaskawy. Nawet to, jak poradzili sobie wczoraj, stanowiło kolejny żenujący przykład braku kompetencji oficerów wyższego i średniego szczebla. Na wojnie wygra ten, kto popełni mniej błędów. Ich suma stanowi o zwycięstwie, ale w opinii majora poprzedni prezydent, stawiający na lojalność armii i jej wyposażenie, zapomniał zupełnie o jej duchu. Nawet najnowocześniejszy sprzęt nie zada syjonistom rozstrzygającego ciosu, kiedy posługujący się nim wojownik nie będzie wiedział, że jest jedynie pionkiem w ręku Stwórcy. Kolumna ciężarówek jednostki artylerii nadciągała drogą z AtTamadu, wzbijając w powietrze obłoki pyłu. Niektóre pojazdy ciągnęły za sobą armaty D-30 z długimi lufami skierowanymi na zachód. Na platformach siedzieli żołnierze z ponurymi spojrzeniami wbitymi w horyzont. Nie było śmiechów, gwaru ani pozdrowień, jakby na ciężarówkach wieziono automaty zamiast żywych ludzi. Z drugiej strony piaszczystej drogi za kołowymi fahdami i BMR-600 ustawiono cały zmechanizowany pułk. Poszczególne bataliony tworzyły kształt litery U. Fadila zbliżył się do rogu formacji. Nie stanął tutaj przypadkowo. Po bitwie jednostka dysponowała ledwie połową ludzi. Rannych sanitarkami odwieziono do przyfrontowych szpitali. Zabitych zaś... no, właśnie. Tutaj zaczynały się problemy. Każdy poległy w walce żołnierz powinien trafić z powrotem do domu, do rodziny. Ta przejmowała ciało, aby dokonać wszelkich niezbędnych do pochówku ceremonii. Ale przy takim podejściu w całym Egipcie zabrakłoby samochodówchłodni, pomijając już logistykę oraz zamieszanie, jakie taki system wprowadzał. Zresztą, nie wszystkich dawało się zidentyfikować. Spalone na węgiel ciała pozostawały wciąż w miejscach, gdzie spotkała je śmierć. Polegli będą musieli poczekać na swoją kolej, ale jedno czekać nie mogło. Spoza linii równych szeregów, gdzieś z tyłu wyciągnięto ośmiu dezerterów - pięciu szeregowych, dwóch podoficerów i kapitana. Ubrani w strzępy czegoś, co jeszcze niedawno było bojowym uniformem, z byle jak przewiązanymi ranami, wyglądali żałośnie. Spuścili głowy, nie chcieli patrzeć w oczy niedawnym towarzyszom broni. Szeregowcy i podoficerowie nie wzbudzali u Fadili żadnych uczuć, ale kapitan biorący nogi za pas przy pierwszym grzmocie artyleryjskiej kanonady, owszem. Nawet nie zobaczył żydowskich czołgów, bo wcześniej porzucił oddział, który miał poprowadzić w bój. Pozostawionymi samym sobie ludźmi dowodził niczym wcześniej niewyróżniający się porucznik. Zginął, ale chociaż ocalił honor swój i wszystkich tych, którzy za nim poszli. Kapitana odnaleziono dziesięć kilometrów z tyłu, gdy próbował przekupić szofera powracającego do Port Saidu. Przywieziony z powrotem, przypominał zbitego kundla, nie pewnego siebie aroganta. Pozostali zwiali już później. Ich psychika nie wytrzymała obciążenia i widoków, jakich nie powinni

oglądać zwykli ludzie. Wybrani losowo z tych, którzy przeżyli, współtowarzysze broni utworzyli pluton egzekucyjny. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wstępował tam dobrowolnie. To jak ochotniczo zgłosić się na kata i żyć potem z tym doświadczeniem. Skazanym zawiązano ręce, nogi i oczy. Sinofioletowa opuchlizna pod rozbitym nosem i okiem kapitana znikła przykryta brudną szmatą. Dla pewności założono jeszcze kneble -okrzyki czy błagania nie były pożądane. Dopiero wtedy wyszli egzekutorzy z karabinami przerzuconymi przez ramię. Omar Fadila z fascynacją wpatrywał się w widowisko. Jeszcze nigdy z tak bliska nie obserwował misterium śmierci. Kierowani przez porucznika strzelcy zatrzymali się dwadzieścia merów przed skazanymi, zdjęli kałasznikowy z ramion, przeładowali i czekali na komendę. Cisza przedłużała się. Co mniej odporni odwracali głowy lub wbijali spojrzenia we własne buty, ale nauczka dotyczyła wszystkich bez wyjątku - nikt nie ujdzie karze. Zachrypniętym głosem porucznik podał komendę. Salwa gruchnęła prawie w jednej sekundzie, tylko jeden wystrzał spóźnił się i wyłamał z ogólnego huku. Major odruchowo przymknął oczy. Poczekał chwilę, zaciskając zęby z siłą pala wbijanego w grunt przez kafar. Rozwarł powieki, gdy było już po wszystkim. Widok nie należał do przyjemnych. Większość zginęła od razu, ale jeden wierzgał nogami przeszywany drgawkami. Porucznik z zimną precyzją wyciągnął z kabury pistolet i podszedł do leżących. Wymierzył starannie i oddał strzał. Podrygi ustały. Dla pewności strzelił ponownie, wyprostował się i rozejrzał w poszukiwaniu życia u pozostałych. Trzy kroki i ponowny wystrzał smagnął powietrze. Robota skończona. Zwarte do tej pory rzędy drgnęły, szmer przeszedł pomiędzy szeregami, gdy spektakl dobiegł końca. Jeszcze dziś o wszystkim opowie Abu Akrabowi i pozostałym generałom junty. I jak zwykle, nie będzie to miła dżentelmeńska rozmowa, tylko pełna wzajemnych oszczerstw i pomówień pyskówka. Dla Omara stanowiło zagadkę, jak to wszystko funkcjonowało. Przywódcy nie zgadzali się w niczym, naruszając fundamentalną w takich przypadkach zasadę jedności. Przy okazji rozpętali wojnę z Izraelem, wchodząc w bardzo ryzykowne sojusze. Na zdrowy rozum nie można pogodzić wody z ogniem, kierując przy tym tak potężnym państwem jak Egipt. Pogłoski o niepokojach w głębi kraju dochodziły do Kairu w formie niepotwierdzonych plotek roznoszonych przez kierowców ciężarówek lub podróżnych. Południe wrzało. Mówiło się o nowym Mahdim, który jakoby jednoczył wszystkich wiernych pod swoim sztandarem. Okrucieństwo przynależne wszystkim wojownikom świętej wojny spopielić miało niewiernych na jeden jego gest. Zawsze w czasach niepokojów, niezależnie od szerokości i długości geograficznej, ludowy zabobon brał górę nad zdrowym rozsądkiem. Ciekawe, ile w tym prawdy, a ile przesądu? Wiedząc jednak, co można zrobić z człowiekiem, Fadila nie potrafił przejść nad tym do porządku dziennego. Coś musiało być na rzeczy, jeśli o tajemniczym przywódcy szeptano już w jednostkach operujących na Synaju. Gdyby tylko mógł wrócić do Abu Simbel, z dala od koszmaru, jaki powoli stawał się jego udziałem...

BUNKIER OBRONY POWIETRZNEJ, TEHERAN - IRAN | 12 września Sprawa zajęcia części pomieszczeń przez Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej wypłynęła zupełnie przypadkowo. Część personelu sił powietrznych próbowała protestować, informując prezydenta Ahmadineżada, że w takich warunkach nie można pracować, ale zostali zignorowani. To już nawet nie był dualizm, bo oficerowie Pasdaranu wchodzili bez ustanku w kompetencje pierwotnych użytkowników kompleksu, przejmując szereg ich zadań. Zresztą jedni i drudzy niewiele mieli do roboty poza segregowaniem doniesień o rozpadającej się strukturze państwa ajatollahów. Kiedyś postępowanie Jankesów nazwano by bombardowaniami dywanowymi, obecnie ukuto nowy termin „kampania terroru powietrznego", którym karmiono obywateli, wysyłając w eter grzmiące zapowiedzi krwawego odwetu na Izraelu i Stanach Zjednoczonych, jeżeli państwa te nie zrezygnują z nalotów. To wszystko trwało, dopóki sieć nadajników nie umilkła, wyłączona z działania przez precyzyjnie kierowane bomby. Z punktu widzenia Amerykanów działania charakteryzowały się małą intensywnością. Cele wybierano starannie, minimalizując straty wśród ludności cywilnej, za to koszary Pasdaranu i ochotniczej milicji Basidż nękano bezustannie, podobnie jak szlaki komunikacyjne wiodące na północ. W zamyśle strategów takie działania miały głębokie uzasadnienie - atakowano wyłącznie te struktury, które stanowiły o represyjności państwa, oraz siły zbrojne, resztę pozostawiając do rozstrzygnięcia sytuacji. Być może naród sam pozbędzie się dotychczasowych władz - Pentagon nie mógł wykluczyć i tego. Nowa rewolucja religijna i wojna domowa były tak samo prawdopodobne jak utrzymanie steru przez obecną ekipę. Podobne wnioski przychodziły do głowy Mohammadowi Alemu Dżafariemu. Przeciwnik pozbawiał go pola manewru, co frustrowało generała. Jego ruchy były ograniczone do kilku obiektów podobnych do bunkra obrony powietrznej. Nie miał tego, do czego przywykł najbardziej - widoku szerokiej przestrzeni i swobody działania. Przez lata, stojąc na czele najbardziej elitarnych formacji Iranu, nabrał przekonania o własnej wyjątkowości. Obecnie dzieło jego życia rozpadało się jak domek z kart. Tym bardziej więc podczas planowania akcji, która miała odwrócić bieg wydarzeń i nadać im wreszcie właściwy kierunek, nie mógł popełnić błędu. Dokładnie rozważał możliwości i wybierał odpowiednich ludzi. Oddział nie powinien być ani za mały, ani za duży. Najwyżej pluton, więcej osób będzie zbytnio rzucać się w oczy. W razie czego podzielą się na dwie grupy. Cele dla nich wybrał po starannej analizie - najlepszy byłby Tel Awiw, jednakże dostanie się tak daleko w głąb żydowskiego państwa będzie prawdopodobnie niemożliwe. Zastąpić go mogło każde duże miasto na terytorium Izraela na zachód od Jeziora Tyberiadzkiego. W zasadzie wszystko zostało już przygotowane, wystarczyło wybranie jeszcze przewodnika dla commanda. Liczba chętnych nie stanowiła problemu. Miał z czego wybierać, jako że w strukturach Korpusu Strażników Rewolucji funkcjonowały wydzielone Jednostki Jerozolimskie, Niruje Kuds, wyspecjalizowane w akcjach specjalnych poza granicami Iranu. Sama nazwa mówiła wiele: te oddziały miały wyswobodzić Jerozolimę spod okupacji żydowskiej i zniszczyć państwo syjonistów. Może nadszedł wreszcie ten czas? Zaprawieni w działaniach na terytorium Izraela i jego sąsiadów, znali świetnie te rejony, a przy tym byli wirtuozami w sztuce przetrwania na wrogim terytorium. Wyselekcjonował kilku, wciąż bez ostatecznego rozstrzygnięcia. Przejrzał dostarczone materiały raz

jeszcze. Pozostało trzech odpowiadających kryteriom. Musiał wybrać jednego, pozostałych trzymając w rezerwie. - Popatrz - Dżafari podsunął papiery wiceadmirałowi Ahmadianiemu. - Co to? - Wybierz jednego. - To loteria? - Raczej nasza ostatnia szansa. - Daj mi piętnaście minut. Dżafari odszedł, pozostawiając wiceadmirała samego. Nich pomyśli w spokoju i nie popełni błędu. Rozgardiasz w pomieszczeniach zaczynał przypominać biura urzędu w godzinach otwarcia. Większość osób wchodziła i wychodziła, kiedy chciała, nie bacząc na uzbrojone warty. Okazywane przepustki były ważne, inaczej ochrona obiektu już dawno podjęłaby interwencję. Oficerowie sił powietrznych stanowili grupę szczególnie irytującą Dżafariego. Nimb specjalistów stawiał ich ponad motłochem. Na razie nie miał do tego głowy, ale w przyszłości... - Ten wygląda nieźle - Ahmadiani przystanął trochę z tyłu. Dżafari zrobił zwrot na pięcie. - Który? - Ten. Na liście z krótkimi charakterystykami wiceadmirał zakreślił ołówkiem osobę Dżamala Hassana Tabeta. - Nie wybrałem Tabeta do pierwszej trójki. Jest nawet poza pierwszą dziesiątką - po jaką cholerę prosił Ahmadianiego o pomoc? Dostał proste zadanie i przetasował talię. Zupełnie bez sensu. Dlaczego? - zapytał, starając się nie podnosić głosu. - Bo to specjalista najwyższej klasy. Całą resztę żydowskie służby bezpieczeństwa albo wyeliminowały, albo wsadziły do pudła. Inni nie dorastają Tabetowi do pięt. Dżafari przeleciał wzrokiem pozostałe nazwiska z listy. W tym, co mówił wiceadmirał, tkwiło ziarno prawdy. Współpracowali z nimi doraźnie, co nie przeszkadzało im w razie konieczności brać pieniędzy od Syryjczyków lub organizacji związanych z wahabitami. Tabet stał ponad konkurentami będącymi często na żołdach przeciwstawnych ruchów religijnych. Nie brzydzili go sunnici, szyici, nawet rosnący w siłę ruch religijny z Arabii Saudyjskiej.

- Może masz rację. - Problem w tym, czy uda się go namierzyć i zainteresować akcją. - Skoro jest taki dobry, nie będzie robił trudności. Decyzja o włączeniu Tabeta do misji powoli torowała sobie drogę w umyśle Dżafariego. Szukał jeszcze jakiejś wymówki, błędu popełnionego w przeszłości, czegoś, co pozwoliłoby wrócić do trzech wybranych przez niego kandydatów, i nic. Dżamal Hassan Tabet wydawał się najlepszy i niezastąpiony. - Niech będzie - generał oddał Ahmadianiemu listę. - Teraz najważniejsza sprawa to konwój. Wiesz, dokąd dojechali? - Trudno powiedzieć. Nie nawiązali kontaktu. Dżafari nie wyglądał na zaskoczonego. Amerykańskie środki walki elektronicznej już nieraz dowodziły skuteczności, paraliżując systemy dowodzenia zarówno korpusu, jak i armii. - Złapię ich, nie martw się - powiedział wiceadmirał. - Mam nadzieję. WASZYNGTON DC. - USA | 12 września Sprawunki zrobione w sklepie na rogu piętrzyły się w papierowej torbie postawionej na kuchennym blacie. Nie potrzebowała wiele, może co najwyżej kolejnej paczki chusteczek, które jakoś podejrzanie szybko znikały z opakowań. Otworzyła wodę mineralną i część przelała do szklanki. Ugasiła pragnienie trzema szybkimi łykami i odstawiła naczynie do zlewu. Telefon w torebce zabrzmiał pierwszymi taktami z What a wonderfull world ustawionymi dla żartu przez Andrzeja. - Tak? - nieznany numer na wyświetlaczu nic jej nie mówił. - Przepraszam, że dopiero teraz. Wcześniej nie dałem rady. Bielski skasował łączność. Wychodzą stąd jedynie oficjalne komunikaty. Halo... Szlag niech trafi! Ostatnich słów, wypowiedzianych po polsku, nie zrozumiała. - To naprawdę ty? - Już myślałem, że nawaliła komórka - śmiech dobiegł teraz czysto i wyraźnie. - A kogo się spodziewałaś? - Nie dawałeś znaku życia - radość w jej głosie walczyła o lepsze z wyrzutem. - Siedzę przed telewizorem i wciąż oglądam informacje, bezustannie. Mam już dość... - skarga zabrzmiała żałośnie.

- Jesteśmy w Tel Awiwie. Z działaniami armii nie mamy nic wspólnego. Naprawdę. My też oglądamy telewizję i jesteśmy już tak znudzeni... Nie wiem, dlaczego trzymają nas tu tak długo. - Kiedy się zobaczymy? - A przylecisz do Warszawy? Myśl, żeby odbyć podróż przez ocean na spotkanie z Andrzejem, wydawała się tak niedorzeczna, że wcześniej nie brała jej pod uwagę. Jakoś problem dalszej wspólnej przyszłości odkładała na bliżej niesprecyzowany termin - już po wszystkim. Co o nim wiedziała? Niewiele, bo jak poznać drugiego człowieka w tydzień... Ale z drugiej strony, to więcej niż krótkotrwała fascynacja. Tego akurat była pewna. - Przylecę - wyszeptały usta bez udziału świadomości. - Przylecę, gdy tylko... - Słuchaj, muszę kończyć. Stoi nade mną jeden taki typ i pogania. - Proszę, jeszcze nie... - Niedługo będziemy razem. Koniec rozmowy przyszedł zbyt szybko. Dobrze, że zrobiła zapas chusteczek. Rozdział XXIII GŁÓWNA SIEDZIBA MOSSADU, BULWAR KRÓLA SAULA, TEL AWIW -IZRAEL | 13 września Tel Awiw od Jerozolimy różniło niemal wszystko. Jerozolima liczyła prawie trzy tysiące lat. Tel Awiw powstał trochę ponad sto lat temu. To jednak przede wszystkim mieszkańcy obu miast czynili je tak odmiennymi. Avi Berman wolał kosmopolitycznych rozrywkowych obywateli nadmorskiej aglomeracji od rozmodlonych chasydów przypominających na każdym kroku o wielowiekowej tradycji. Albo śródziemnomorska atmosfera, albo regionalny zaścianek. Osobiście wybierał to pierwsze, co może też wynikało z jego doświadczeń zawodowych - wrogowie pochodzili z Azji, tolerujący ich sojusznicy z Europy. To zabawne, jak historia wykonała obrót o 180 stopni. Wcześniej uciekali z piekła krematoriów i komór gazowych do wyśnionego Edenu. Obecnie exodus ruszył w przeciwną stronę. Ze swojego gabinetu widział ludzi - obywateli państwa, którego przysięgał bronić nawet wbrew nim samym. Od lat robił to skutecznie, ale nie na tyle, by powstrzymać największą katastrofę pokolenia. Kto wie, może kolejne wygnanie stanie się doświadczeniem mieszkańców żydowskiego państwa. Znaleźli się już i tacy, którzy obwieścili jego koniec, i nie chodziło tu wcale o muzułmanów. Nieprzejednani wrogowie uwili sobie przytulne gniazdka w Europie i Ameryce. Jak szakale gotowi byli szarpać ciepłego trupa i upijać się radością zwycięstwa. Gdy zabraknie Żydów, kogo zaatakują Meksykanów, Cyganów, Portorykańczyków? Jednak żadna z nacji nie pasowała tak dobrze do obrazu perfidnych, krzywonosych bluźnierców jak właśnie oni. Krótka wycieczka po zakamarkach ludzkiej duszy dobiegła końca, pora wracać do roboty. Na

początek może to: pogłoski o tajemniczym konwoju zaczęły nabierać realnych kształtów. Od lat monitorowali państwa posiadające broń niekonwencjonalną. Z niektórymi nawet współpracowali. Pomoc RPA w stosownym czasie pozwoliła mu rozwinąć skrzydła na tym polu - tamten szalony okres odcisnął na nim swoje piętno, wtedy zaczynał. Dwa osamotnione państwa, poddane międzynarodowemu ostracyzmowi, znalazły wspólny język. Co w tym dziwnego, skoro państwo Afrykanerów to również kraj frontowy? Atomowe próby Pakistanu zwróciły uwagę Mossadu na samym początku - przyjaciel naszych wrogów jest naszym wrogiem. Nawet najwięksi przeciwnicy Izraela nie mieli złudzeń, że jest inaczej. Problemy z dochowaniem tajemnicy istniały w Islamabadzie zawsze, podobnie jak z rozliczeniem się z funduszy operacyjnych. Pytanie, czy to rząd kontroluje ISI, czy też służby wywiadowcze kontrolują władze, należało do jednego z najczęściej zadawanych w rozmowach o Pakistanie - państwie, które w każdym momencie mogło eksplodować jak odbezpieczony granat, a takiego sprzedajnego wieprza jak Nazrul Islam należało pilnować bezustannie. Jak się okazało, słusznie. Ładunek przerzucony do Iranu obserwowały dyskretnie satelity, na razie był poza zasięgiem. Jeżeli zajdzie podejrzenie umieszczenia go w rakietach, poproszą Amerykanów o pomoc. Ten rejon zostanie zniszczony, ale to lepsze niż detonacja w Izraelu. Niezależnie od tego, co się stanie, i tak gromy spadną na ich głowy. Oczywiście, wolał uniknąć takiego rozwiązania - muzułmanie zaraz obwieszczą, że to bezpośredni atak. Lepiej poczekać i spróbować przejąć ładunek -ryzyko istniało, ale może uda się zachować wszystko w tajemnicy. Następna sprawa to siatka agentów w Iranie. Ciągłe nękające naloty nie ułatwiały działania. Stracili na pewno jednego z najlepszych agentów, i to w sposób zupełnie bezsensowny, w wypadku autobusowym - absurdalna i banalna śmierć po udanej akcji w Buszehrze. W ostatniej chwili ocalili Sarę Hertzl, bo i jej deptali po piętach funkcjonariusze Pasdaranu. Zupełny przypadek sprawił, że poszkodowani zostali przewiezieni do szpitala, gdzie chirurgiem był współpracownik Mossadu. Inaczej w ogóle nie dowiedzieliby się, co spotkało dwójkę agentów po nalocie. Improwizacja to zdecydowanie nie jego domena, wolał staranne planowanie. Postawienie wszystkiego na głowie prowadziło co najwyżej do chaosu kończącego się tragedią, ale niekiedy pozostawało jedynie pójść na całość. Wszystko wymuszały okoliczności, i tylko one. Byle nie zostali zmuszeni do improwizacji w sprawie pakistańskich bomb. Westchnął. Od dawna nie czuł się tak podle. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ - POŁUDNIOWY IZRAEL | 13 września Wskazał Rabinowitschowi kierunek. Maleńkie sylwetki egipskich piechurów przegrupowywały się poza strefą skutecznego ostrzału z ich karabinu maszynowego. - Pilnuj ich. - Sierżancie? - No.

- Czemu pryskamy? W banalnym pytaniu szeregowego dało się usłyszeć gorycz i zniechęcenie. Nie zostali pokonani w otwartym boju, a mimo to musieli opuścić utrzymane pozycje. Odchodzili na północ i Ejlat z wolna stawał się jedynie punktem na mapie. Czasami nad horyzontem widzieli ciemniejsze pasmo - to dym z płonącego kurortu nie pozwalał zapomnieć o arabskiej ofensywie. - Spytaj majora, będzie wiedział najlepiej. Odpowiedź najwyraźniej nie zadowoliła Rabinowitscha, a żadna cięta riposta nie przychodziła sierżantowi do głowy. Uri Cohen zdjął hełm i przejechał po włosach chusteczką. Wytarł jeszcze szyję, doskonale wiedząc, że wyłącznie rozmazuje brud. Swędziało go całe ciało, na twarzy ciemne smugi tworzyły poziome krechy podobnie jak u reszty kolegów z kompanii. Wynik przebywania wśród ognia i płomieni odbijał się nawet w ich oczach, z których wyzierało straszliwe zmęczenie. Wszyscy byli głodni i brudni, skatowani na dodatek przez wysoką temperaturę i podenerwowani niekończącą się kanonadą. Stojąca niedaleko merkava ożyła, obracając niespokojnie wieżę w prawo. Silnik wyrzucił kłęby smrodliwych spalin z ogłuszającym zgrzytem. Kolejny atak czy tylko macanie przed szturmem? Pociski z broni ręcznej zaświstały podobnie do rozwścieczonych szerszeni. Kilka zrykoszetowało po pancerzu czołgu, krzesząc długie iskry. Uri przywarł do rozgrzanego piachu. Nawet przez kamizelkę i mundur przenikało jednostajne promieniowanie, jakby leżał na kuchennym palniku. Armata merkavy stęknęła, posyłając pocisk w cel, którego nie widział. Biały obłoczek uniósł się z lufy, oczyszczając jej wnętrze z nagaru, inaczej kolejny strzał mógłby ją rozerwać. Nie wiedział, ile strzałów zostało oddanych, prawdopodobnie blisko granicy ośmiusetstrzałowej żywotności, a wcale nie zanosiło się na wymianę zużytych mechanizmów. Najwyżej działonowi zaczną ręcznie wprowadzać poprawki przy celowaniu. Wymiana lufy w merkavie to nie to samo co kilkusekundowa zmiana w FN MAG przeprowadzana przez Rabinowitscha. Szeregowy pochylony nad kaemem dokonywał ostatnich poprawek. Z ukosa zerknął na sierżanta, w oczekiwaniu na sygnał. - Dawaj. Dłuższa pierwsza seria rozdarła powietrze hukiem drażniącym bębenki w uszach. Każdy, kto pierwszy raz słyszał ten dźwięk, reagował tak samo - kulił się w sobie, przytłoczony niespodziewanym hałasem. Do ogólnej wymiany ognia przyłączyły się strzały z karabinków M-16A2 podobne do trzasków bicza. Merkava potoczyła się w sobie wiadomym kierunku i zostali sami. Za ich plecami sięgające kilkuset metrów wysokości wzgórza zwężały się i tworzyły obniżenie o szerokości od trzech do pięciu kilometrów pomiędzy skalistymi pagórkami a granicą z Jordanią.

Wygodna pozycja do obrony, tym bardziej że właśnie w tym miejscu rozciągał się rezerwat przyrody. Jadąc sto czterdzieści kilometrów prosto na północ drogą numer 90, można było dotrzeć do południowego skraju Morza Martwego. To w zasadzie wszystko na temat odwrotu. Nacierający od południa Egipcjanie dwoili się i troili, by odsunąć resztki izraelskiej brygady jak najdalej od Ejlatu, lecz szansa na rozbicie osłabionych Żydów minęła bezpowrotnie. Wykorzystując ostatnią dogodną sytuację, wyrwali się z zatrzaskujących się stalowych szczęk. Miasto pozostawili na pastwę wroga. Niedobitkom z jednostek zamkniętych w nadmorskim kurorcie pozostały jedynie dwa wyjścia - pójść do niewoli lub zmienić Ejlat w stertę gruzu. Większość wybrała to drugie. Opór wobec przygniatającej przewagi Egipcjan trwał raczej krótko; jedynie w rejonie nadmorskich hoteli, gdzie żelbetowe konstrukcje niwelowały pancerną przewagę atakujących, walki ciągnęły się dłużej. Straty nacierającej piechoty dochodziły do czterdziestu procent. Niektóre obiekty kilkakrotnie przechodziły z rak do rąk, dopóki Izraelczykom wystarczało amunicji, później pozostawały już tylko pięści i zęby. Miasto poszło z dymem, podobnie jak port zaminowany wcześniej przez saperów. W ciągu najbliższych dni na pewno nie będzie można wyładować w nim zaopatrzenia, na co tak liczyli sztabowcy w Kairze, chociaż drużyny rozminowywania zabrały się do pracy jeszcze w trakcie walk. Mimo tych szczegółów sukces Egipcjan był jednak wymierny, a wieść o opanowaniu Ejlatu obiegła czołówki wszystkich gazet oraz telewizyjnych kanałów informacyjnych. Wrażenie, że Arabowie zaczynają brać górę, stawało się powszechne. Rabinowitsch przestał strzelać, szarpiąc za zamek. Urwane w połowie staccato karabinu maszynowego, które do tej pory dodawało im wszystkim pewności, deprymowało. - Ivan, nie śpij! Szeregowy, wciąż mocując się z oporną materią, nic nie odpowiedział. Jego usta miotały bezgłośne przekleństwa, niedocierające nawet do uszu Cohena. Uri jednym ruchem skoczył i padł przy nim. - Co jest? - Wyrzutnik się zaciął. - Powoli. Że też właśnie teraz łuska zaklinowała się w komorze. Gdzieś ponad nimi przeleciał pocisk i padł dwieście metrów za pozycjami. Robiło się naprawdę gorąco. Zajęty naprawą FN MAG, przestał kontrolować przedpole. - Sierżancie - Rabinowitsch szarpnął go za rękaw. - Czego? - warknął. Uri spojrzał przed siebie. Co najmniej kompania abramsów w towarzystwie gąsienicowych YPR-

765, klonów transportera M113, szarżowała wprost na nich, jakby chcąc ich rozgnieść stalowym walcem. Płaskie wieże czołgów obracały się nieustannie w poszukiwaniu obiektów do zniszczenia. Turbiny napędowe, podobne do tych w silnikach odrzutowych, zasysały ogromne ilości powietrza, nadając pojazdom niebywałą jak na taką masę stali prędkość. Skutkiem tego czołgi zwiększały dystans w stosunku do coraz wolniejszych wozów piechoty. W końcu Rabinowitsch wyciągnął rozgrzaną łuskę i odblokował komorę. - Strzelaj. Z jednym kaemem nie zatrzymają natarcia, nawet nie będą w stanie go spowolnić, co najwyżej dodadzą ducha ludziom z plutonu. Gdzie są ich czołgi? Jeszcze kilometr i Egipcjanie zrobią z nich miazgę. Z prawej strony przemknął dżip z przeciwpancerną wyrzutnią Spike. Załoga w szalonym pośpiechu zajęła pozycję. Biały warkocz dymu oznajmił odpalenie i pocisk z szybkością stu sześćdziesięciu metrów na sekundę poszybował do celu. Użycie rakiety działającej w trybie „wystrzel i zapomnij" pozwalało błyskawicznie zmienić pozycję, z czego kierowca natychmiast skorzystał. Koła zabuksowały i samochód wystrzelił, nabierając rozpędu. Amunicyjny i operator, przygotowani na nagły zryw, trzymali się mocno siedzeń i uchwytów, inaczej niechybnie wypadliby z pojazdu. Dosłownie sekundy później w miejsce, skąd wystrzelili spike'a, trafił pocisk z czołgu, wyrzucając fontanny piachu. PPK eksplodował, uszkadzając abramsa na tyle, by wykluczyć go z dalszej walki. Zwycięstwo, ale nie miało to większego znaczenia. Merkavy rozpoczęły metodyczny ostrzał, eliminując kolejne maszyny. Piechota z transporterów rozsypała się wachlarzem, szukając osłony. Abramsy nie pozostały dłużne. Kanonada raniła uszy potwornym hałasem. Wszystko przysłoniły białe i czarne obłoki dymu, spoza których nie było nic widać. Strzały z karabinków umilkły, strzelcy nie wiedzieli celów. Teraz rozstrzygnąć starcie mogły wyłącznie opancerzone kolosy. Szturmowe oddziały egipskiej piechoty utknęły dwadzieścia kilometrów na północ od Ejlatu. 252 DYWIZJA PANCERNA - GRANICA EGIPSKOIZRAELSKA | 14 września Do dyspozycji mieli tylko jedną dobrą drogę, tę idącą wzdłuż pasma wzgórz zwanego Maktesz Ramon. Przebycie jej i koncentracja zajęły trochę więcej czasu, niż zaplanowali sztabowcy w stolicy. Najpierw jechali z północy, później na zachód, mijając po drodze wypalone wraki pojazdów bojowych i samolotów. Im bliżej granicy, tym rzadsze stawały się podobne obrazki, za to robiło się tłoczno od cystern i wozów z amunicją. Zupełnie bezludne okolice, przez jakie przejeżdżali, i wypalona słońcem pustynia nie nastrajały optymistycznie. Wprost przeciwnie, surowe warunki wyczerpywały zmęczonych żołnierzy równie

skutecznie jak artyleria czy naloty. Tylko jedno kazało im się wziąć w garść - od nich zależał los kraju. Jak szermierczy sztych mają wejść w półwysep Synaj, zaskakując i rozbijając Egipcjan. Muszą to zrobić szybko i skutecznie przy minimalnych własnych startach, bo za plecami na drugiej granicy Syryjczycy i Persowie nie próżnowali, gotowi przełamać obronę i wyjść nad rzekę Jordan. Równocześnie z niszczycielskimi działaniami zaplanowano atak lądowy nie tylko na zgrupowania pancerne i zmechanizowane, ale również na bazy lotnicze po drugiej stronie Kanału Sueskiego. Wydzielone do tego środki, stanowczo zbyt szczupłe w przekonaniu wielu ekspertów, musiały wystarczyć. Nawet tak potężna armia jak izraelska powoli, lecz nieodwracalnie wyczerpywała swoje zasoby ludzkie i techniczne, a najważniejsze starcia tej wojny wciąż jeszcze miała przed sobą. Długa kolumna merkav potoczyła się z chrzęstem gąsienic ku granicznej linii. Dopiero dalej teren bardziej nadawał się do rozwinięcia sił. Siedzący w pierwszej maszynie pułkownik zerknął na zegarek. Dalsza zwłoka nie była uzasadniona. Przełączył radio na ogólną częstotliwość. - Wszyscy gotowi? - poczekał na odpowiedź. Nikt się nie zgłosił. - To ruszamy. PENTAGON - USA | 14 września Generał James Wilson, przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, był twardy jak skała. Nie folgował sobie w niczym i nie miał absolutnie żadnych słabości. Jako oficer i dżentelmen był uosobieniem wzorców ukształtowanych przez armię i poniekąd przez politykę. Zdaniem wielu jego ciało po śmierci powinno wylądować w formalinie wystawione na widok publiczny, ku przestrodze - jak twierdzili wrogowie - lub jako idealny wzorzec podobny do tego w Sevres pod Paryżem. Zupełnie nieliczni jednak wiedzieli, że James Wilson ma słabostkę, rysę tak niewielką i niedostrzegalną na pancerzu wypolerowanej zbroi jak zadrapanie uczynione paznokciem na szklanej powierzchni. Ta słabostka nazywała się Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, przeszło dwieście tysięcy kobiet i mężczyzn związanych jedną przysięgą - bronić bezpieczeństwa kraju. Od lekkich dywizji desantowych, jak 101 Powietrznoszturmowa czy 82 Powietrznodesantowa, różnili się jednym zasadniczym elementem - na pole bitwy przybywali z ciężkim sprzętem, a raz zajętego terenu nie oddawali nigdy. Z najtrudniejszych zadań wychodzili zwycięsko, a nazwy takie jak Okinawa, Iwo Jima, Inczon czy Hamburger Hill znane były powszechnie. Lista poległych była równie długa jak lista sukcesów. Setki bitew i potyczek, w których brali udział, rozsławiły korpus nie tylko w kraju, ale i w świecie. Wilson nie zapomniał, co obiecał prezydentowi - ani jeden żołnierz czy marynarz nie weźmie udziału w bezpośrednim boju. O marines nie wspominał. Obiecał, to fakt, nie chciał, ale... - Allan. Powieki komendanta Marine Corps drgnęły. On sam nie wykonał ruchu, zapatrzony w pęk strzał trzymany przez amerykańskiego orła na godle nad głową naczelnego dowódcy. Powoli opuścił spojrzenie, wciąż przemykając wzrokiem poza Wilsonem. - Jeżeli chcesz zapytać, czy jesteśmy gotowi...

- Wiem, że jesteście. Pięćdziesięciopięcioletni generał Allan Preston, siwowłosy, krótko ostrzyżony mężczyzna z odstającymi uszami i potężną sylwetką godną byłej gwiazdy wrestlingu, nie wyglądał na zachwyconego zainteresowaniem przewodniczącego. Z tym zawsze wiązały się kłopoty. - Nie chciałbym przerabiać tematu od początku - podjął Wilson. - Chociaż wiesz doskonale, do czego jesteśmy zobligowani. - Semper fi! - Allan, nie próbuj wywołać u mnie poczucia winy. - Pamiętam wrzesień 1983, ambasada w Bejrucie - wspominki komendanta, wypowiadane zupełnie bez związku, irytowały. - Samochód wypełniony toną dynamitu i 241 zabitych marines. - Ja też to pamiętam i nie zapomnę. Co się stało, to już się nie odstanie. Preston pogładził palcami odznakę korpusu przypiętą nad lewą kieszenią - ziemski glob na tle kotwicy. - Zawsze służymy krajowi. - Nie wezwałem was tutaj na pączki i kawę. Mamy masę roboty... Zły humor generała Prestona jeszcze nie minął, ale widok niekończących się rzędów grobów na cmentarzu wojennym w Arlington przysłoniła mapa Bliskiego Wschodu. - Ralph, jedziesz - Wilson ponaglił dowódcę lotnictwa. Lovell, bawiący się od niechcenia zapalniczką, schował ją w końcu do kieszeni. - Kilku rzeczy nie spodziewaliśmy się zupełnie. - To znaczy? - zapytał Wilson - Obrona powietrzna Iranu mimo wielu prób modernizacji i zakupu u Rosjan dużych ilości sprzętu od początku przedstawiała wiele do życzenia. Izraelczycy rozpieprzyli jej najlepszy komponent, czyli S400, wyręczając nas sporo wcześniej. Moskwa bardzo chętnie wyśle Iranowi kolejne systemy, ale wobec naszych ataków sprawa ugrzęzła w martwym punkcie, podobnie jak wysyłka kolejnej partii Su-33. Wydaje się, że bardziej należy liczyć się z bezpośrednim przelotem otrzymanych odrzutowców wprost do Syrii. Tam narobią większych szkód. - Chcę być informowany o tej sprawie na bieżąco - podkreślił Wilson. - Na pierwszy znak przechwycimy skurwieli i poślemy do piekła.

- Ile tego mają? - Dwanaście maszyn na początek. Zapytani o to Rosjanie tylko przewracają oczami, udając, że nie wiedzą, o co chodzi. - Panowie, to wszystko szczegół. Mnie osobiście najbardziej niepokoi postawa Turcji. Zachowują się w stosunku do nas podobnie jak Rosjanie. - Są w koalicji - przypomniał zupełnie niepotrzebnie admirał John Collins. - I w NATO. - Widać struktury paktu przestały Ankarze pasować i poszukała sobie nowych kumpli. Tylko patrzeć, jak zaczną blokować nasze działania - podsumował Lovell. - A mnie się wydaje, że miotają się pomiędzy tradycyjnym pojmowaniem religii a tym, co ma do zaoferowania zachodnia cywilizacja. To rodzaj emocjonalnego szantażu. Nie chcecie nas w Europie, pójdziemy sobie gdzie indziej, a wtedy nas popamiętacie. - Problem w tym, że nie bardzo jest jak ich zignorować. Panują nad całym wschodnim rejonem basenu Morza Śródziemnego... - Dodać do tego Kaukaz, Morze Czarne i część Bałkanów i mamy spory problem. - Gigantyczny, Ralph, gigantyczny. - Wielu naszych chłopców nie wróci na święta - mruknął pod nosem dowódca lotnictwa. - Nie wróci ich jeszcze więcej, jeśli zostawimy wszystko jak jest - rzeczowy ton głosu Alana Prestona zaskoczył wszystkich. - Co radzisz? - Na razie nic. Wilson wzniósł oczy do góry. Z dużej chmury mały deszcz. - Podobno wizyta Hillary w Rijadzie zakończyła się zupełnym fiaskiem - rozpoczął z kolei Collins. Dokładnie nie wiem, o co chodzi, ponoć sprawa rozbiła się o przywileje? James, co o tym możesz powiedzieć? Wilson wiedział o wszystkim z drugiej reki, konkretnie od Gary'ego Craiga, którego przydybał w korytarzu. Administracja nie bardzo wiedziała, jak podsumować wizytę sekretarz stanu - totalna porażka czy światełko nadziei. I jedno, i drugie ocierało się o fałsz. - Nie wiem, czy wiecie, pewnie nie, nikt tym nie chce się chwalić, ale Saudyjczycy pojmali izraelskiego pilota. Sugerują, że chciał zbombardować Mekkę. Możecie to sobie wyobrazić?

Zebranych oficerów zamurowało. - Zupełne kuriozum - podsumował Lovell. - Dali wyraźnie znać Hillary, że nie nagłośnią sprawy pod warunkiem - jak to powiedzieli - dania im wolnej ręki we wszystkich sprawach związanych z regionem już po zakończeniu wojny, no i oczywiście zastrzegli sobie wszelkie klauzule najwyższego uprzywilejowania, od technologii po handel. - Krótko mówiąc, Saudowie chcą rządzić Bliskim Wschodem, tak? - Collins wysunął się zza stołu i rozprostował nogi. - Już zapomnieli, jak trzęśli tyłkami podczas wojny w Zatoce? - Od tamtej pory nabrali większej pewności siebie - odrzekł Lovell. - Dla tylu graczy nie ma tam miejsca - powiedział Preston. - Chcą zastąpić Izrael - admirał sięgnął po cygaro w kieszeni. Zapach kubańskich liści zawsze go uspokajał. - Nie ma znaczenia, kto wygra, oni będą najsilniejsi. Nikt im nie podskoczy. Izrael i koalicja wykrwawią się na śmierć. Zostanie Arabia Saudyjska... - I Turcja - dokończył za szefa marynarki Wilson. - Właśnie. Oba kraje biorą pośredni udział w trwających zmaganiach albo zajmują pozycję wyczekującą. Niezależnie, jak to się skończy, Ankara i Rijad zostaną beneficjentami. Maksymalne zyski przy minimalnym wkładzie własnym. - Coraz mniej mi się to podoba. - Naiwnością było myślenie, że Saudowie nie wykorzystają okazji. - Akurat tę Izraelczycy wpakowali im prosto w łapy. - Na szczęście polityka to nie nasza sprawa - Preston wolał uniknąć dalszego mielenia tematu. - Tak myślisz? Jak Waszyngton spieprzy jakąś sprawę, odkręcać ją muszą właśnie twoi ludzie. - Masz dobre układy z Craigiem - powiedział Collins - wysonduj jego stanowisko. Może chlapnie coś nieoficjalnie. - Oby nie skończyło się to postawieniem nas przed komisją śledczą Kongresu - z własnego doświadczenia Wilson wiedział, jak długie bywają łapy co bardziej dociekliwych senatorów. Afera IranContras jeszcze z lat osiemdziesiątych nauczyła następne pokolenia, jak działać, by nie sparzyć sobie paluchów. - Zaraz. Izrael nie został jeszcze rozłożony na łopatki, a mówicie o nim jak o trupie.

- John, twoje łażenie... - nadmierna ekscytacja nie przystawała do dowódcy marynarki, ale Collins, tak jak pozostali na sali, to nie rekrut dający się ustawić karnie w szeregu, więc postępowanie z nim wymagało dyplomacji. Wilson dokończył grzecznym -...po prostu usiądź. Admirał przestał spacerować i przystanął. - Nawet przy pełnej mobilizacji moich sił środki są dalece niewystarczające. Jeżeli potrwa to jeszcze dwa tygodnie, natężenie operacji morskich spadnie, chociaż już i tak nie działamy na pełną skalę. - Do tej pory w stronę Iranu wystrzeliliśmy czterysta pięćdziesiąt tomahawków i przeprowadziliśmy siedemset nalotów skoncentrowanych na wyznaczonych wcześniej punktach. Trudno w tym wypadku mówić o niszczycielskich nalotach. To jak szturchanie słonia kijem w bok. Następne dni przyniosą spadek liczby akcji, jeżeli chodzi o pociski manewrujące, bo te powoli się kończą. Większość zadań przejmą super hornety z USS „Harry S. Truman" i USS „Abraham Lincoln" tudzież samoloty sił powietrznych z bazy w Bahrajnie. Jeżeli chcemy myśleć o... - Ralph Lovell zająknął się i chrząknął -...jakimkolwiek naruszeniu reżimu ajatollahów poprzez akcję lądową, to proponuję zacząć oszczędzać. - O tym nie może być mowy. Nie utworzymy kolejnego frontu dla odciążenia Izraela. Zapomnijcie o tym pomyśle - przewodniczący kolegium był stanowczy. - W takim razie nie pozostaje nam wiele możliwości. - Skupmy się na tym, co już osiągnęliśmy - Wilson poprawił leżący na stole długopis. - Iran to nasza sprawa. Strategia bez zmian, co najwyżej rozszerzyć możemy listę obiektów do zniszczenia na elektrownie, wodociągi, infrastrukturę miejską, mosty... - Nie pokochają nas za to. - Mało mi na tym zależy. Idźmy dalej. Postaram się namówić prezydenta do podobnej akcji przeciwko Syrii, ale w ograniczonym wymiarze. Egiptu nie ruszamy. Tam poradzić muszą sobie sami Izraelczycy. Allan, teraz ty. Przygotujesz zespół ekspedycyjny. Twojej decyzji pozostawiam, jak liczny. W ostateczności zapewnicie ewakuację wszystkim, którzy wyrażą taką chęć. - To będzie się wiązało z obsadzeniem portów - generał Preston, komendant Korpusu Piechoty Morskiej nie wyglądał na zachwyconego zadaniem. - Pół miliona już wyjechało. Pozostaje pięć do sześciu milionów potencjalnych uciekinierów. - To bardzo prawdopodobne - przytaknął Wilson. - Jak ruszą do portów, to będzie większy exodus niż za Mojżesza. - Możesz mieć rację. - I dokąd to niby mam ich zabrać? Nikt nie będzie ich chciał. Wszystkie te oświecone i cywilizowane kraje zrobią wszystko, by pozbyć się kłopotu. Parę tysięcy jeszcze ujdzie. Miliony już nie.

- Każdego miesiąca do Europy przenikają tysiące muzułmanów i... - Podobnie jak Meksykanów przez naszą południową granicę - zgryźliwie zauważył Collins. - Otóż to. Problem, zamiast znikać, rośnie. Nikt nie jest w stanie nad tym zapanować. Jeżeli w obecnej sytuacji przewieziemy sześć milionów Żydów do Europy, nawet nie chcę myśleć, jak to się skończy. - Część zostanie zapewne przetransportowana tutaj. Część trafi do obozów przejściowych. - Obozy przejściowe dla Żydów? Johnny, opamiętaj się. - A część zostanie... - admirał nie dokończył. I tak wszyscy wiedzieli, co miał na myśli. - To najbardziej skrajne rozwiązanie, możliwe tylko przy kompletnym załamaniu Izraela, a jak na razie nic na to nie wskazuje. - Parę godzin temu ruszyli mocno do przodu. Postawili wszystko na jedną kartę i to się sprawdza uspokoił kolegów Wilson. - Dopóki nie oberwą czymś mocnym w głowę - skrzywił się Lovell. - Obojętne, co się wydarzy, i tak musimy być gotowi na najgorsze. - Dadzą radę - Preston kalkulujący pierwsze założenia przyszłej operacji wolał, by wszystko pozostało na papierze. - A ja z kolei nie jestem tego taki pewien - Collins pokręcił głową. - Rozstrzygnięcie przyjdzie w ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin. Przynajmniej jeżeli chodzi o Egipt. Nawet po pobiciu Kairu pozostaje nieprzejednany tandem Damaszek-Teheran, a wobec osłabienia Izraela walki mogą się przeciągnąć i nie ma żadnych przesłanek, żeby orzec, kto ostatecznie zwycięży. - Problem w tym, że nie mamy jasno określonych celów strategicznych Tel Awiwu. Rozumiecie, wszystko odbywa się na średnim szczeblu dowódczym. Z grubsza wiemy, co chcą zrobić, kiedy, nawet jakich jednostek użyją, ale ni cholery nie wiemy, co myślą, jakie cele sobie wyznaczyli. Na przykład - czy chcą dojść do strefy Kanału Sueskiego, czy wystarczy pobicie egipskiej 2 i 3 Armii na półwyspie Synaj? Podobnie z Syrią - wystarczy rozbicie jej armii na granicy czy planują obalenie Asada i blokadę Damaszku? - Trochę cię poniosło, John - Wilson nie potrafił ukryć zdziwienia. - Przy tak wielkim osłabieniu Syrii do wszystkiego wtrącą się Rosjanie ze swoimi małymi chińskimi kumplami. Na myśl o Wielkim Izraelu w Moskwie dostają biegunki. Układ nie do zaakceptowania. - Wcale nie gorszy od tego Arabia Saudyjska-Turcja.

- Albo obecnego Egipt-Syria-Iran. A dominujący nad regionem Izrael, większy i bardziej niezależny, to zdjęcie z nam z głowy kłopotu na najbliższe dziesięciolecia. - Oraz stan permanentnej wojny, bo uwaga wszystkich muzułmanów skupi się właśnie na nim. - Czyli nic nadzwyczajnego. Tel Awiw ma ten problem od początku istnienia. - To jałowa dyskusja i, zdaje się, nie w naszych kompetencjach - dalsze dywagacje przerwał przewodniczący. - Czasami warto pomarzyć. Izraelskie lotniskowce na Morzu Śródziemnym i Arabskim - jak to brzmi? - Idiotycznie, Johnny. - Wracając do sedna. Allan, wiesz, co masz robić? - Jasne. - Wstępny schemat chcę mieć na jutro rano. Dalej ty, Johnny, będziesz współpracował z Allanem. Utworzycie zespół... - Poradzimy sobie. - Ja przygotuję wykaz sprzętu potrzebny Izraelowi. Tak na wszelki wypadek. - Pogadaj też z Craigiem. - Pamiętam. Na wspomnienie Gary'ego Wilson zmarszczył brwi. Prezydencki doradca miał obecnie sporo nie najlepszych dni i rozmowa z nim nie należała do przyjemności. MINISTERSTWO OBRONY, KAIR - EGIPT | 14 września Generał Ahmad Abu Akrab zgasił papierosa w popielniczce i zaraz sięgnął po następnego. Wentylatory pracowały pełną parą, mimo to ciężka smrodliwa zawiesina zdawała się unosić w pomieszczeniu. Nawet Muhammad Hakim, dawny szef kontrwywiadu wojskowego, a obecny wszystkich służb bezpieczeństwa kraju, wyglądał na przygaszonego. Reszty generałów nie było. Woleli trzymać rękę na pulsie wobec niespodziewanej kontrofensywy Żydów i przebywali w centrum dowodzenia jednostek operujących na Synaju. A wszystko zapowiadało się tak dobrze. Wbrew oczekiwaniom Izrael wolał oddać Ejlat, port nad zatoką Akaba, w ich ręce, zamiast skierować tam większe siły. Abu Akrab zapomniał o jednym - wróg zawsze atakował, zamiast biernie patrzeć, jak to robią przeciwnicy. Pierwsze

doniesienia o natarciu zaniepokoiły Abu Akraba. Wciąż jeszcze nie wszystko było stracone. Mieli zdecydowaną przewagę, może już nie w lotnictwie, skuteczność dywizjonów spadła znacznie, ale w siłach pancernych i zmechanizowanych spokojnie mogli stawić czoła Żydom. Patrząc na mapę, generał ciągle jeszcze widział dogodną sytuację: wlewające się na Synaj jednostki izraelskie w środkowej części i dwa potężne ugrupowania egipskie na północy i południu. Wystarczy zacisnąć szczęki i odgryźć łeb żydowskiemu wężowi. Tak osłabiony, nie odzyska już sił. - Tego nie przewidziałeś? - Hakim ze złośliwym uśmiechem nalał sobie podwójną whisky do kryształowej, grubo rżniętej szklanki. - Tak ci się tylko wydaje. - Wieści nie są najlepsze. - A ty myślałeś, że podkulą ogon i uciekną? Hakim zignorował generała, koncentrując uwagę na bursztynowym płynie w szklance. Jakim cudem dał się w to wrobić, żeby pozwalać takiej szmacie jak Hakim wywierać presję w każdej sprawie? Niby od niechcenia, ale decydował o wszystkim, wtrącał się w proces decyzyjny i w wykonanie. Jako szef kontrwywiadu miał wszędzie własnych ludzi. Wydawało się nawet, że zinfiltrował dawne struktury reżimu Mubaraka pozostające poza armią - policję i służbę bezpieczeństwa. Rył jak kret, latami przekupując i szantażując. Nawet obecnie wolał pozostawać w cieniu i nie pchać się do pierwszego szeregu. Stojący trzy metry od biurka Abu Akraba major Omar Fadila nie dawał po sobie poznać, jak jest poruszony. Miał żal do generała, że dał się zwieść komuś takiemu jak Hakim. Postawa pułkownika budziła w nim obrzydzenie. Tak, obrzydzenie to najtrafniejsze słowo. - Wasz raport, majorze, jest bardzo wyczerpujący - kolejny haust whisky znikł w gardle byłego szefa kontrwywiadu. - Starałem się być obiektywny - uczucie niepokoju rozlało się w duszy oficera. - To się chwali. - Zostałeś wezwany z zupełnie innego powodu - Abu Akrabowi nie chciało się już dłużej przyglądać mapie. - Zdaje się, że nie tylko na zachodzie mamy kłopot. Hakim stuknął naczyniem i sięgnął po karafkę. Jego ostentacja robiła się nie do wytrzymania. - Otóż - podjął po chwili Abu Akrab - pojedziesz na początek do Isny... Nazwa miasta nie kojarzyła się majorowi z niczym. - Na miejscu zbierzesz wszelkie informacje o niejakim... - generał spojrzał na Hakima z ukosa. Zresztą sam się zorientujesz.

- I co dalej? - Dalsze wytyczne dostaniesz w swoim czasie - z każdym następnym zdaniem wydawało się, że generał bawi się coraz lepiej. - Służby bezpieczeństwa mają pewien kłopot. Tamtejsi agenci, hm... zawiedli. Z niektórymi nie można nawiązać kontaktu, reszta powłaziła w zakamarki i ciężko ich z stamtąd wyciągnąć. - Nie rozumiem - Fadila, zupełnie rozkojarzony, przenosił spojrzenie z generała na pułkownika. - Nie martw się, my też nie bardzo - Abu Akrab powiedział to już poważnym tonem. -Zakłócenia w przepływie informacji, właściwie brak jakichkolwiek informacji, pogłoski, sprzeczne doniesienia. Masz sprawdzić, co się tam dzieje. Pewne wahanie odmalowało się w na obliczu majora, bo generał dodał jeszcze: - Spodziewaj się wszystkiego. - Jak to, wszystkiego? - Sam nie wiem, jak to ująć. Po prostu wszystkiego... - Pamiętaj, komu zawdzięczasz życie - Hakim wycelował palec wskazujący w Fadilę, pozostałymi trzymając naczynie. - Już mogłeś być trupem. Rozdział XXIV BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 14 września - Jak wygląda obecny układ sił? - zapytał Gary Craig przewodniczącego Kolegium Połączonych Szefów Sztabów generała Jamesa Wilsona. - Powiedziałbym: jeden do jednego. - Bardzo ciekawe. - A mnie bardzo interesuje, co zrobimy? - Nie rozumiem. - Powiem jaśniej. Jakie stanowisko przyjmie nasz rząd w sprawie Arabii Saudyjskiej? To na początek - powiedział powoli Wilson. - Pewnie zrobimy to, co zawsze. Poczekamy, a potem zobaczymy, jak rozwinie się sytuacj a. - Pytałem poważnie.

- A ja poważnie odpowiadam. Rozpoczęte negocjacje można przedłużać w nieskończoność. Bardziej interesuje nas postawa Ankary. - Dochodzimy do podobnych wniosków. - Proszę? - Niedawno paru generałów głowiło się nad tym samym - przyznał Wilson. Do gabinetu cicho wszedł Cyril. Gary wskazał mu miejsce przy nich. - Wszystko dobrze? - Nie. Wilson zaciekawiony popatrzył na asystenta. - Kiedyś myślałem, że nie ma takiej sprawy, której nie potrafisz załatwić. - Cyril potrafi wiele, ale namierzyć pewnego ładunku na przestrzeni około miliona kilometrów kwadratowych już nie - Craig nie miał za złe Lomaksowi miny zbitego psa. Jak na razie, poza skierowaniem zainteresowania odpowiednich agencji na sprawę pakistańskich bomb, niewiele dawało się zrobić. - Swoją drogą, dobrze się składa - oznajmił Gary. - Twoja wizyta, James, bardzo ułatwia nam zadanie. Inaczej wszystko musiałoby pójść oficjalnym torem. - Nie mogę się doczekać. Czegóż to potrzebuje doradca prezydenta od prostego oficera? Gary zerknął na Cyrila i skrzywił usta. - Pomocy. - Co tylko będę w stanie... - Iran ma, tak: ma. Nie prawdopodobnie, tylko ma na pewno dwa ładunki nuklearne i będzie chciał ich użyć - brutalnie przerwał generałowi Gary. - I nie są to brudne bomby, tylko w pełni sprawne, gotowe do użycia pociski. - Bzdura. Od lat podejrzewaliśmy o to Iran, i nic. Za rok do tego dojdą. Na szczęście zabrakło im czasu. - Wcale nie. Kupili wszystko w Pakistanie, korumpując tamtejszych oficerów ISI. Z tego, co twierdzą nasi... - Craig pomasował brodę -...informatorzy, transport jest już w Iranie. - Gdyby tak było, coś byśmy o tym wiedzieli. Co to za jedni...

- To tajne. - W takim razie nie może być prawdziwe - obstawał przy swoim Wilson. - W tym przypadku akurat jest. Zresztą kilkakrotnie współpracowałeś z tymi ludźmi. - Nie bierz mnie pod włos. - Sprawa wyszła od polskich służb specjalnych - rozpoczął Cyril, widząc przytakujące kiwnięcie Gary'ego. - Wyglądało to na tyle prawdziwie, że zaczęliśmy wałkować temat. Wzięliśmy do galopu wszystkie agencje mające możliwości i kontakty w tamtych okolicach. - Wszystkie, oprócz moich.

- Zdaje się, że twoi mają już i tak dużo roboty - powiedział Gary. - Nie musieliśmy długo szperać - Lomax kontynuował. - W ciągu paru godzin, naciskając na odpowiednich oficjeli, potwierdziliśmy wstępne informacje. Wszystko, niestety, okazało się prawdą. - Skąd o tym wiedzieli Polacy? - Nie chcą powiedzieć. - Wychodzi na to, że nie docenialiśmy naszego sojusznika. Wilson wrócił pamięcią do tych kilku epizodów żołnierskiego życia, kiedy to spotkał ludzi z białym orłem na czapkach. Jak do tej pory nie był w stanie wyrobić sobie o nich jednoznacznej opinii. Potrafili mu zaimponować, to fakt, bardziej intuicją niż wyszkoleniem i zdolnościami. Miało to dobre i złe strony. Niczego nie planowali do końca, a już określenie „jakoś to będzie" szczególnie przyprawiało go o ból dolnej części pleców. Swoją żywiołowością zarażali innych i zawsze szli do przodu, nawet kiedy pozostali już dawno by zrejterowali. Specyficzne połączenie fantazji i łzawego sentymentalizmu dawało niekiedy opłakane rezultaty. Nie miał im tego za złe, wiedząc, w jak fatalnym miejscu w Europie przyszło im mieszkać. Niemiecki Ordnung i rosyjski bardak. Gdzie się nie obrócisz, zawsze źle. Jeżeli to, co twierdził Gary, jest prawdą, zapunktowali u niego kolejny raz. Wszystko oczywiście sprawdzi po swojemu, ale nie było powodu nie wierzyć Craigowi. Jak brzmiało nazwisko szefa ich wywiadu? Niech no pomyśli. Anders? Chyba nie - to zupełnie inna historia. Walesa? To z kolei jakiś przywódca polityczny. Dalej. Lista polsko brzmiących nazwisk rozwijała się w jego pamięci wyjątkowo powoli. Szybciej potrafiłby znaleźć w Pentagonie tych, którzy stamtąd pochodzili - łącznościowców, sekretarki, analityków. W końcu znalazł odpowiednie nazwisko i dopasował je do postaci. - Ten Ko... - coś tam -...ski ma kogoś u Irańczyków? - Pytaliśmy. Zbył nas. - Niemożliwe. - A jednak. - Gary, po twojej minie widzę, że coś jest nie tak. Nie lubisz człowieka? Wydaje się użyteczny. Gary Craig przybrał postawę wyrażającą smutek, żal i wściekłość w jednym. Twarz nabrała szarej barwy, bardzo podobnej do koloru garnituru, w jakim paradował. Palce wykonywały niespokojne ruchy na wypolerowanym blacie i tylko uśmieszek błąkający się na ustach Lomaksa świadczył, że nie należy złości Gary'ego brać na serio. - Powiecie, o co chodzi? - Nie - musiało wystarczyć za komentarz.

- Jak chcecie. Wracając do sprawy - w końcu kłopoty Gary' ego to nie jego problem. -Problem istnieje, tylko nie można go zlokalizować? - Właśnie. Przyjęliśmy założenie o wykorzystaniu ładunku przeciw Izraelowi. W obecnej sytuacji to wydaje się najbardziej prawdopodobne - ożywił się Lomax. - Raczej tak. - Tutaj kończą się pomysły. Jakiego środka przenoszenia chcą użyć i kiedy to zrobić... - Jak najprędzej. - Czyli rakieta, o ile jeszcze jakieś mają. - Wszelkie odpalenia szahabów rejestrują satelity i bezpilotowce. Wytłukliśmy już chyba wszystkie zestawy. - Przypominam, że wystarczy jedna. - Potrafimy ją zniszczyć w dowolnym momencie lotu. To bez sensu. Musi istnieć jakiś sposób bez angażowania rakiet. Rozmawialiście już z Izraelczykami? - Jeszcze nie. - Dlaczego zwlekamy? - Chcemy sprawę załatwić bez wplątywania Tel Awiwu do rozróby. - Życzę powodzenia - Wilson zebrał się do wyjścia. Zdjął czapkę z wieszaka. - Jeżeli to nie kłopot, to chciałbym być informowany o takich sprawach szybciej. Chyba że wojska też nie chcecie wplątywać do rozróby. - Drobne niedopatrzenie. Generał stanął w drzwiach. - Chciałbym w to wierzyć - powiedział i wyszedł. - Wolałbym nie mieć w nim wroga - zauważył Cyril, kiedy generał zamknął już drzwi. - Wilson to łebski facet. Wiele rozumie. - Tylko czy wybaczy? BUNKIER OBRONY POWIETRZNEJ, TEHERAN - IRAN | 14 września Major Rahman Asgari, pełen wątpliwości, zszedł po betonowych schodach, przekroczył ochronną śluzę, okazał przepustkę wartownikowi przy wejściu i w końcu wkroczył do pomieszczenia.

- Admirał Ahmadiani już na pana czeka - przed majorem wyrósł niespodziewanie jeden z adiutantów zastępcy Pasdaranu. Bystre spojrzenia zlustrowało Asgariego w poszukiwaniu ewentualnych niedociągnięć. - Broń zostawi pan na wartowni. Kiwnął potakująco głową. Przecież nie będzie protestował. Wyjął z kabury pistolet i położył na stoliku. Ciężka stalowa konstrukcja zadźwięczała. Z bronią rozstawał się tylko w wyjątkowych okolicznościach, a ta zapowiadała się właśnie na jedną z nich. - Proszę za mną. Za gładkimi słowami kryła się brutalna rzeczywistość. Wystarczyło spojrzeć na panujący zamęt, by wiedzieć, jak sprawy się mają. Rozgardiasz nie najlepiej też wróżył na najbliższą przyszłość. Przemaszerowali przez całe pomieszczenie w kierunku osobnych boksów. Starał się nie rozglądać na boki. Szedł z oczami wlepionymi w plecy adiutanta. Doszli do końca i skręcili w prawo. Poprzedzający Asgariego oficer zastukał w plastikowe drzwi i wszedł do środka po głośnym „tak?". - Major Asgari już się zameldował. - Niech wejdzie. Adiutant zrobił przejście. - Poczekam na pana tutaj. Asgari wyminął go obojętnie. Wiceadmirał Ahmadiani krążył po niewielkim pokoju, wykonując dokładnie po pięć kroków tam i z powrotem. Ręce założył z tyłu, a głowę wysunął do przodu. - Nie sądziłem, że kiedykolwiek się na panu zawiodę - rozpoczął, nie odczekawszy, aż Asgari przyjmie postawę zasadniczą i wyrecytuje odwieczną formułkę prezentacji przed przełożonym. Major milczał, bo i co miał powiedzieć. Sam wiedział, jak bardzo zawiódł. Może nie na całej linii, ale jednak. Śmierć żydowskiego agenta była przypadkowa - ten nikomu już nic nie powie - a jego wspólniczka wyparowała. Przyciśnięty personel twierdził, jakoby równo z nim w szpitalu zjawiły się dwie kobiety, krewne rannej. Po trzech minutach wszystkie rozpłynęły się w powietrzu. Zdobył rysopis poszkodowanej. Im dłużej wpatrywał się w rysunek, tym bardziej widział, jak niezwykłą jest osobą. Wyraziste rysy twarzy, czarne włosy, oczy - tutaj rysownik wzbił się na wyżyny umiejętności, oddając inteligencję i zmysłowość. Szkic był świetny, tylko co z tego, skoro wszystkie kobiety zawijały głowy nikabem. - Mając do dyspozycji wszelkie dostępne środki, pozwolił pan uciec niebezpiecznym terrorystom. - Jutro otrzyma pan pełny raport.

- I bez tego wiem, co poszło nie tak. Ahmadiani w końcu przystanął pół metra od niego. Niższy, z dołu wypatrywał na twarzy majora oznak niesubordynacji lub wahania. - Postanowiłem dać panu jeszcze jedną szansę. Asgari stał, podobny do słupa soli. - Ze względu na ściśle tajny charakter misji poza granicami naszego państwa dowódca zyska spory margines samodzielności i wolną rękę w wielu sprawach. Jest pan zainteresowany? Jeżeli powie „nie", prawie na pewno zostanie zdegradowany bądź wysłany na front na pogranicze syryjskoizraelskie. Szanse na przeżycie raczej niewielkie. Jak powie „tak", zachowa stopień. Perspektywy pewnie jak przy pierwszej opcji. - Służę islamskiej rewolucji! - Świetnie - wiceadmirał lekko się odprężył. - Siadajcie. Sam okrążył biurko i wyprostowany usiadł na skraju fotela. Asgari zrobił podobnie. Sprawa rzeczywiście wyglądała na poważną, inaczej Ahmadiani nie certoliłby się z nim tak bardzo. Przyglądali się sobie jeszcze przez chwilę, po czym wiceadmirał sięgnął do szuflady po plastikową teczkę. - Zapoznajcie się ze szczegółami. Odebrał materiały i otworzył na pierwszej stronie. Przeczytał pierwszy akapit, przymknął oczy i przeczytał kawałek tekstu jeszcze raz. Wzruszenie ścisnęło mu gardło. Więc jednak. Jego kraj jest zdolny do wielkich rzeczy. Żadna potęga nie zagrozi jego istnieniu. Już wiedział, po co żył i do czego został wybrany. - Jakieś obiekcje? - To dla mnie zaszczyt. - Tak też myślałem, pułkowniku - uśmiech zagościł na ustach Ahmadianiego. - W trybie natychmiastowym zostajecie awansowani. Odtąd przyjmujecie na siebie pełną odpowiedzialność. Asgari chciał wstać, ale Ahmadiani powstrzymał go ruchem ręki. - Nie trzeba. Na obecnym etapie taka ostentacja nie jest wymagana. - Chciałbym jak najszybciej dołączyć do jednostki.

- Tak wam spieszno? To bardzo dobrze. Niestety, pewne sprawy zatrzymają pana pułkownika na miejscu. - Sytuacja... - Jeden dzień nie ma tutaj znaczenia. Oprócz pana do grupy zostanie przydzielony specjalista od takiej broni. Sami niewiele zdziałacie. Ktoś musi sprawdzić ładunki, ustawić zapalniki - wyjaśnił wiceadmirał. - Bez profesjonalnego podejścia nawet najlepsze planowanie może zawieść. - To zaufany człowiek? - zapytał Asgari. - Sprawdzany wielokrotnie. Cieszy się naszym pełnym poparciem. - Dobrze. - Niemniej jednak proszę nie zapominać, że jest cywilem nieznającym żołnierskiej dyscypliny. Wyłącznie instrumentem w pańskich rękach. Niewykluczone, że dołączy z asystentem. O tym jeszcze nie zadecydowano. Jeden roztargniony naukowiec jeszcze ujdzie, ale dwóch takich może stanowić problem. - Rozumiem obiekcje - przypuszczenia nowego dowódcy grupy potwierdził Ahmadiani. - Nie wiem, czy dadzą radę. - To dobrzy fachowcy. - Ale czy fizycznie podołają zadaniu? - O tym przekonacie się już niedługo i sami postanowicie, co dalej - zaśmiał się wiceadmirał. AMBASADA POLSKA, TEL AWIW - IZRAEL | 14 września - Jest pan zupełnie pewien? - wieści zmroziły Bielskiemu krew w żyłach. Koźmiński po drugiej stronie kodowanej linii telefonicznej zignorował uwagę attache wojskowego. - Jak powiedziałem. - Jeżeli to wycieknie dalej... - Już pana w tym głowa, pułkowniku. Proszę tylko zrobić to, co powiedziałem. - Mogę o wszystkim powiadomić ambasadora? - Nie widzę przeciwwskazań.

- Bez wyraźnych dowodów ciężko będzie przekonać Izraelczyków. - Nich się pan tak nie martwi. Po resztę zwrócą się do mnie - uspokoił Bielskiego szef Agencji Wywiadu Wojskowego. - Pan ma ich jedynie powiadomić. - Oczywiście. Zaraz się do tego zabiorę. Zdaje się, że będzie mógł się zrehabilitować. Warszawa już o to się postarała. Myśl o byciu trybikiem w wielkiej wywiadowczej maszynerii nie przygniatała go, a w chwilach takich jak ta odnajdywał ducha dawnych ideałów - w końcu zrobi coś dla dobra zwykłych ludzi. Przynajmniej da im jakąś szansę, a nie nabazgrze kolejną mało wartościową analizę, którą później ktoś upchnie na twardym dysku służbowego serwera. Koźmiński wciąż stanowił dla niego zagadkę jak przystało na zwierzchnika wywiadu, był twardy i enigmatyczny, rozgrywał skomplikowaną partię, kalkulując parę posunięć do przodu. Mimo że Bielski siedział w strukturze wysoko, wiedział, że ogarnia jedynie kawałek. Kontakty z oficerami pełniącymi podobną do niego funkcję w krajach arabskich ograniczały się do minimum. Każdy z nich widział własny wycinek terenu. Prawdopodobnie jemu było najtrudniej. Koledzy z placówek w Egipcie czy Turcji działali w mniej paranoicznych warunkach. Tu nie istniała nawet możliwość swobodnego przemieszczania się, bo w wielu muzułmańskich krajach izraelska wiza działała jak płachta na byka. Chciałeś pozwiedzać świat minaretów i arabskiej sztuki - zapomnij o Izraelu. Albo odwrotnie: pojedź do Izraela, a po powrocie wymień paszport na nowy. A gdy wracasz, Warszawa zawsze wygląda na prawdziwie europejską stolicę, otwartą i przyjazną dla swoich i przyjezdnych, gdzie z pobłażliwym uśmiechem załatwia się najgorętsze spory. Ciekawe, kto cierpiał na większą ciasnotę umysłową? Okrzyki z dołu przedarły się przez drzwi gabinetu Bielskiego. Kilkanaście gardeł wykrzykiwało komentarze, przybierające niekiedy bardzo obraźliwe formy. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny powtórzyło się to trzykrotnie, gdyż zapis ostatniego meczu Legii Warszawa z Wisłą Kraków o Puchar Polski chciał obejrzeć każdy. Niektórzy nawet trzykrotnie, tak ustalając grafik służby, by nie opuścić nawet jednej minuty. Mecz rozegrany w zeszłym tygodniu trafił do nich dopiero teraz. Zapewne piłkarze obu drużyn nie mieli pojęcia, jakie emocje są w stanie wywołać po upływie takiego czasu. MAZANDARAN NA PÓŁNOC OD TEHERANU - IRAN | 14 września Stolicę Iranu od południowego wybrzeża Morza Kaspijskiego oddzielał niespełna stukilometrowy pas lądu. Pomiędzy nimi wznosiło się górskie pasmo Mazandaran sięgające ponad pięciu tysięcy metrów nad poziom morza. Podróż przez taką okolicę nie należała do najłatwiejszych. Wiatry z północy miotały lekkim śmigłowcem transportowym Panha Shabaviz 2061 na wszystkie strony i pułkownik Asgari wszystko to wytrzymywał tylko dzięki swemu żelaznemu żołądkowi. Inaczej już dawno ozdobiłby kolorowym deseniem fotel pierwszego pilota zajmującego pozycję tuż przed nim. Asgari przez całą podróż wyglądał na zewnątrz. Nie dane mu było podziwiać pięknych widoków, bo

obaj piloci trzymali maszynę na co najwyżej siedemdziesięciu metrach nad powierzchnią gruntu, cały czas pilnie przeglądając niebo w poszukiwaniu zagrożenia. Pomalowany w ochronne piaskowojasnobrązowe barwy shabaviz 2061 w prostej linii wywodził się od amerykańskiego bella 206 i wchodził w skład wyposażenia Islamskich Irańskich Sił Powietrznych od końca lat osiemdziesiątych. Nawet w założeniach konstrukcyjnych pozostawał bez uzbrojenia, służąc wyłącznie jako środek transportu. Przy pierwszym spotkaniu z jakimkolwiek przeciwnikiem niechybnie roztrzaskaliby się o ziemię bez szansy na ratunek. Zresztą takie zagrożenie istniało i teraz, kiedy zanurkowali wraz z opadającym zboczem i Asgari odniósł wrażenie niekontrolowanego upadku. Piloci wyprowadzili shabaviza z lotu nurkowego tuż przed następnym wzniesieniem. Drugi pilot obrócił się do majora i wskazał przed siebie. Rozległy płaskowyż porośnięty niewysokimi krzakami i spaloną brązowawą trawą stanowił zamknięte terytorium. Przelecieli na paroma drewnianymi barakami i opadli na lądowisko. Asgari przekręcił uchwyt i odsunął boczne drzwi. Odpiął pas i wyskoczył na zewnątrz, odruchowo chowając głowę w ramionach. Łopot wirników o mało nie zerwał mu z głowy beretu, który przytrzymał w ostatniej chwili. Pochylony, przebiegł dziesięć metrów i wyprostował sylwetkę. Komitet powitalny już się zbliżał. Niski, krępy major w zielonopłowym mundurze w towarzystwie niewiele wyższego od niego podporucznika. - Asgari - wyciągnął dłoń. - Major Karim Omidzadeh. - To pana gospodarstwo? - Sam się dziwię, jak tu wylądowałem. Poszli piaszczystą drogą w stronę zabudowań. Oprócz mieszkalnych i magazynowych baraków jedyną solidniejszą budowlą był murowany meczet z wąziutkimi oknami i półksiężycem na wysoko sklepionym dachu. - Pańscy podopieczni już czekają - powiedział major. Zwolnili, kiedy drużyna żołnierzy odbywających ćwiczenia przebiegła im drogę. Asgari wolał nie pytać, co robią na takim zadupiu. Widać Pasdaran potrzebował takich miejsc. Rozsiane po całym kraju, nie przyciągały uwagi. Za małe na wojskowe bazy pełne ludzi i sprzętu, na których koncentrowały się spojrzenia ciekawskich, ale w sam raz dla ludzi z sił specjalnych, mogących ćwiczyć do woli w naturalnych warunkach. Również ochotnicy z zagranicy nie rzucali się tak bardzo w oczy. Drużyna, a nawet pluton Jemeńczyków czy Turków nie budził sensacji. To już nawet nie regularne siły Korpusu Strażników Rewolucji Islamskiej, tylko jej tajne ramię - Jednostki Jerozolimskie. - Proszę tędy. Baraku nawet nie pomalowano. Szeroki na dziesięć metrów, długi na jakieś dwadzieścia pięć. Zupełnie szare deski, wysmagane przez silne wiatry, pył i piasek, prawie nabrały koloru otoczenia.

Weszli do środka. Pierwsza sala wyglądała na największą. Drewno na podłodze, proste, zbite z desek stoły i krzesła, wszystko dalece odbiegające od laboratoryjnej sterylności. Jedynie plansze na ścianach objaśniające działanie i zakładanie minpułapek, konstrukcję AK-47 bądź RPG-7 świadczyły o przeznaczeniu budynku. - Proszę zawołać naszych gości - komendant obozu ponaglił zastępcę. Naukowcy wyszli ze swoich pokojów, wywołani przez podporucznika, i stanęli niezdecydowanie w przejściu. Spodziewał się kogoś starszego. Pierwszy mógł mieć między trzydzieści pięć a trzydzieści osiem lat. Gęste, czarne włosy spływały łagodnymi falami na kark i czoło. Imponująca ciemna broda skrywała połowę twarzy. Raczej nie wyglądał na naukowca, bardziej kojarzył się z robotnikiem. Drugi nie przekroczył jeszcze trzydziestki. Wyższy i bardziej barczysty od pierwszego, w przeciwieństwie do niego fryzurę nosił o wiele krótszą, z gładko ogolonym zarostem. - Profesor Sajed Agassi - przedstawił cywilów komendant. - I jego najzdolniejszy student Amir Farahani. Jak się spodziewał, profesor to ten brodaty. - Pułkownik Rahman Asgari - przyszła z kolei pora na niego. - Poczekamy na zewnątrz - major skinął na podporucznika. Wyszli, łomocąc podkutymi butami o nieheblowane deski. Pułkownik starał się z grubsza śledzić postępy ojczystego programu atomowego. Z praktyki wiedział, gdzie szukać zakładów wzbogacania uranu czy kopalń śmiercionośnego pierwiastka. Nalot na Buszehr podkopał fundamenty irańskiego programu nuklearnego. Wszyscy wokół ich za to nienawidzili. Już nawet nie chodziło o Izrael, ale o Arabię Saudyjską - strażniczkę dogmatów i świętych miejsc, Jordanię - wiernego sojusznika USA, o Emiratach nie wspominając. I oto zupełnie niespodziewanie stawał oko w oko z największą tajemnicą własnego państwa. - Profesorze, to dla mnie zaszczyt pana poznać - podszedł powoli do jednego z twórców programu atomowego. Tak mocnego uścisku ze strony bądź co bądź cywila nie przewidział. Zresztą Agassi bardzo odbiegał wyglądem i charakterem od wizerunku człowieka zapatrzonego w laboratoryjne instrumenty. - Usiądźmy. Panowie, jak się zdaje, wiedzą o sprawie o wiele więcej niż ja. - Generał Dżafari rozmawiał z nami osobiście - pierwsze słowa Agassiego, podparte autorytetem jednego z najważniejszych osób w państwie, zabrzmiały wyniośle. Pewnie wydawało mu się, że jest w instytucie, gdzie wszyscy muszą przyjąć wobec niego postawę uległości i pokory. - Znakomicie. To oszczędzi nam wielu formalności. - Profesor chciał powiedzieć, że nasze uczestnictwo w planowanej misji jest niezbędne dla jej powodzenia - do rozmowy włączył się asystent.

- Mnie przekazano to samo. - Wobec tego oczekujemy wszelkich ułatwień... - Pan też z nami leci? - Oczywiście. - Kto o tym postanowił? - Nie rozumiem. - Odpowiedzialny za całość jestem ja. Nie pan czy profesor Agassi, który chyba do komunikacji ze światem nie potrzebuje specjalnego pomocnika. Oblicze profesora pozostało bez wyrazu, za to asystent spochmurniał. Widać obaj nie przywykli do obcesowego zachowania za strony armii. - Jedynie ode mnie zależy, czy polecicie obaj, czy swoją obecnością zaszczyci nas wyłącznie twój nauczyciel. - Amir potrafi być bardzo użyteczny. - W laboratorium czy na polu bitwy? - zapytał Asgari, wyciągnąwszy automatycznego colta, którego położył na stole. - Potraficie go rozłożyć i złożyć z powrotem? Tak myślałem. Karabin to dla was równie wielka tajemnica? - Przeszliśmy szkolenie. - Nie wątpię. Pilotujecie śmigłowce, znacie sprzęt łącznościowy? Ach, tak. Czyli całe wasze umiejętności sprowadzają się do fizyki? - To mało? - Wcale nie, ale wasze szanse przetrwania bez mojej pomocy są minimalne. Na razie to wszystko. ISNA - ŚRODKOWY EGIPT | 15 września Gdy major Omar Fadila, zaufany oficer generała Ahmada Abu Akraba, wyszedł z klimatyzowanego wnętrza samolotu, niemal zderzył się z nieruchomą, przytłaczającą ścianą upału. Po minucie mundur przykleił się do skóry wilgotnymi plamami na plecach. Lotnisko wyglądało na wymarłe. Rząd rolniczych i cywilnych samolotów zepchnięto w bok, pozostawiając pustą przestrzeń pomiędzy samolotem De Havilland Canada DHC-5 Buffalo, którym przyleciał, a niewielkim murowanym terminalem. Dwieście metrów dzielące go od zacienionego wnętrza chciał pokonać sprężystym krokiem. Już w

połowie zwolnił, zaczął szukać drobnych. Miał nadzieję, że w środku znajdzie automat z napojami mocno schłodzona cocacola chodziła za nim od dawna. Po zejściu z rozpalonej betonowej płyty wnętrze terminalu wydało się mroczne. Nazwa „terminal" była zdecydowanie na wyrost. Zamiast w miarę chłodnego wnętrza z poczekalnią i urzędnikami zobaczył duszne i śmierdzące betonowe ściany, które otaczały przestrzeń wielkości sali gimnastycznej. O automacie z gazowanymi napojami mógł zapomnieć. W pobliżu nie zauważył nawet kranu. Podłogę zaśmiecały porwane papiery i foliowe torebki. Od dawna żadna miotła nie dotknęła posadzki. Dodatkowo odór moczu dolatujący z jakiegoś zakamarka dopełniał fatalnego wrażenia jednak majorowi to nie przeszkadzało. Przez ostatnie tygodnie doświadczył zbyt wiele i był uczestnikiem tylu dramatycznych wydarzeń, że zaśmiecone wnętrze w żaden sposób go nie obchodziło. Dookoła panowała pustka, no, może poza obwiesiem leżącym na siedziskach pod ścianą obok wymalowanej strzałki wskazującej wyjście na płytę lotniska. Fadila ruszył w jego kierunku. Nie był pewien, czy dobrze trafił, ale Hakim obiecał, że ktoś go przejmie. Stanął nad śpiącym włóczęgą. Jeżeli był człowiekiem Hakima, to kamuflaż trzeba uznać za idealny. Szturchnął go w ramię, czekając na efekt. Jedno oko odemknęło się po sekundzie, ale wysiłek umysłowy nie skaził rozespanego oblicza. Jakiś impuls w końcu dotarł do mózgu, bo po dalszych parunastu sekundach bezwładne cielsko dźwignęło się w górę. Jednak dobrze trafił. - Czekam od trzech godzin - mężczyzna wstał i stanął przez Fadilą. Wzrostem prawie mu dorównywał, ale wagą znacznie przewyższał. Gruby kark, obwisłe policzki, ciężkie powieki - wszystko o parę numerów za duże. Luźna koszula wyciągnięta na wierzch beżowych spodni. Do tego imitacja złotego roleksa na umięśnionym owłosionym przedramieniu. - Przyleciałem najszybciej, jak mogłem - usprawiedliwienie wypadło blado. - Kapitan Hussejn arRasul. Jestem szefem tutejszego kontrwywiadu. Co panu powiedzieli? - Niewiele. Mam zebrać wszystko na temat... - Prosto z frontu czy z centrali? - Z frontu. - Zobaczymy, jak pan sobie poradzi. - Przede mną byli inni? - niewyraźne przeczucie nieszczęścia przemknęło przez mózg majora. - Kilku. - I...

- Żaden nie wrócił. Podobnie jak większość moich ludzi. GŁÓWNA SIEDZIBA MOSSADU, BULWAR KRÓLA SAULA, TEL AWIW -IZRAEL | 15 września Avi Berman zawsze wierzył w stare sprawdzone metody. Na nich zbudowano reputację i potęgę agencji, którą kierował. Początki sięgały czasów Hagany i Irgunu -organizacji walczących o ustanowienie żydowskiego państwa i pozbycie się okupujących Palestynę Anglików. Niewiele osób pamiętało krwawe zamachy, jak ten na hotel Król Dawid w Jerozolimie, kwaterę okupacyjnych wojsk. Historia na Bliskim Wschodzie chadzała przeróżnymi drogami. Wcześniej żydowska brygada walczyła w strukturach brytyjskiej armii. Sporą część wojskowo przeszkolonych oficerów i żołnierzy stanowili obywatele polscy żydowskiego pochodzenia, którzy na terytorium przyszłego Izraela znaleźli się po wyprowadzeniu przez generała Andersa jednostek przyszłego 2 Korpusu z Rosji. Wielu z nich zdezerterowało przy cichym przyzwoleniu polskich kolegów. Zasilili w ten sposób żydowskie organizacje wojskowe szykujące się do walki o ustanowienie własnego państwa. Przynosili ze sobą broń i doświadczenie. Nawet wywiad wojskowy 2 Korpusu wpierał szkoleniowo ich działalność. Po 1948 było już łatwiej o tyle, że mieli Izrael - jeszcze niewielki, otoczony przez wrogi arabski żywioł, ale jednak. Przez dziesięciolecia ludzie z ich zaangażowaniem i poświęceniem stanowili największy skarb Mossadu. Wiele innowacyjnych technik wyszło od nich, jak BSL użyte po raz pierwszy w 1980 roku podczas operacji w Libanie. Zwiad satelitarny to technika infiltracji, która przyszła do nich niedawno, bo dopiero w latach dziewięćdziesiątych. Nawet nie mogli się równać z takimi potęgami, jak amerykańska NSA, Rosjanie czy choćby Chińczycy. Nie o to chodziło. W razie czego, miał taką nadzieję, pomogą specjaliści z Ford Meade, jeżeli nie, trudno. Rozwiążą problem w inny sposób. Jeżeli tym draniom z Pasdaranu wydawało się, że są anonimowi, to nie wiedzieli, jak bardzo są w błędzie. Byli wystawieni jak na widelcu, wciąż jeszcze na terenie Iranu, ukryci w górskim paśmie Mazandaran, schowani jak szczury w norze, z której będą musieli wyleźć wcześniej czy później. A z uwagi na skomplikowaną sytuację na froncie obstawiał raczej wcześniejszy termin. Zmęczony, potarł nasadę nosa. Ból zatok pojawił się niespodziewanie. Wiek dawał mu się we znaki coraz wyraźniej. Dawne, nie do końca wyleczone kontuzje przypominały o sobie zupełnie niespodziewanie. Kostka lewej stopy skręcona podczas ucieczki przed bojówkarzami Hezbollahu w Bejrucie, lewy nadgarstek wykręcony pod dziwnym kątem w dolinie Bekaa, naruszone żebra, po których ześlizgnął się sztylet zamachowca z Hamasu -tajna historia Izraela wypisana była na jego ciele. Mniejszych dolegliwości nawet nie liczył. Telefon, na który czekał, w końcu się odezwał. - No co tam, Ben? - Chcesz to usłyszeć ode mnie czy z pierwszej ręki? Benjamin Askenazy wydawał się odrobinę rozbawiony, jak ktoś, kto usłyszał doskonały dowcip lub walnął kielicha przed obiadem. - Poczekajcie, zaraz tam będę.

Zjechał windą piętro niżej. W końcu to nie Langley czy Pentagon z plątaniną korytarzy i tysiącami pracowników. - Pułkownika Bielskiego znasz? - Miałem już przyjemność. Polak wyglądał na oficjalnego i przejętego jak przed pierwszym razem. - Nigdy nie sądziłem, że stanę przed panami w takich okolicznościach - pułkownik przełknął ślinę. Jak miał powiedzieć tym dwóm o planach Irańczyków? Słowa z trudem torowały sobie drogę przez umysł. Frazesy o odwiecznej przyjaźni postanowił sobie darować. Tutaj chodziło o życie zbyt wielu ludzi. Nabrał powietrza jak przed strzałem ze snajperskiego karabinu i wypalił: - Zostałem upoważniony do przekazania następującej wiadomości... - Jest pan pierwszą osobą od dłuższego czasu, w której szczerość intencji wierzę. - Żałuję, że nie wiem nic więcej - zakłopotanie Bielskiego było wyraźnie widoczne. - Zrobiliście wszystko, co można. - Panowie nie wydają się tym zaskoczeni? Benjamin Askenazy przestępował z nogi na nogę, jak ktoś zbyt długo czekający na środek transportu miejskiego. Z kolei Avi Berman wydawał się jednocześnie rozluźniony i skoncentrowany. Głową wskazał najbliższe okno i we trójkę wolno ruszyli w tamtym kierunku. - Widzi pan tych ludzi? Oczywiście, większość z nich ma nas w głębokiej pogardzie za metody, jakie stosujemy. Co nie przeszkadza im czuć się bezpiecznie właśnie dzięki temu. Niejako chronimy ich nawet wbrew nim samym. Większość turystów opuszczających Izrael ma mieszane uczucia, widząc w nas arogantów lub nawet gorzej. Jednocześnie sami żyją w bezpiecznych państwach, gdzie wyjścia z przyjaciółmi do restauracji czy do sklepu nie przypłacą życiem. Panie pułkowniku, współcześni mieszkańcy tego kraju żyją na wulkanie w stanie permanentnego zagrożenia. - Wiedzieliście, co chcę wam przekazać. Berman przekrzywił głowę na bok, jakby nie usłyszał stwierdzenia Bielskiego, wciąż wbijając spojrzenie w uliczny ruch. Rozdział XXV MAZANDARAN, NA PÓŁNOC OD TEHERANU - IRAN | 15 września Studiował mapę od przeszło godziny. Porównywał odległości pomiędzy poszczególnymi etapami i granicami państwa. Ponad sześćset kilometrów dzieliło zespół od granicy z Turcją, dalsze trzysta wymagało przeskoku nad wielkim, ale na razie niezbyt aktywnym sojusznikiem i pokonania kolejnej granicy, tym razem syryjskiej. I znów sześćset kilometrów aż do okolic, gdzie zaczynała się strefa wojenna.

Do dyspozycji otrzymał nieograniczone środki, z czego na użytek zadania wybrał chinooka CH-47. Po namyśle dorzucił drugiego. Jeszcze nie widział głowic, ale nie sądził, by zajmowały dużo miejsca w przestrzeni transportowej śmigłowców. Wolał chinooki od samolotów, które choć niewątpliwie były szybsze, to zwracały uwagę. Od początku prowadzonych działań zbrojnych utracono sporą część transportowców Irańskich Sił Powietrznych, jak i maszyn należących do Korpusu Strażników Rewolucji. Lepiej dolecieć wolniej, ale w jednym kawałku. Jeszcze raz cyrklem odmierzył poszczególne etapy i czas przelotu pomiędzy nimi. W okolicach Damaszku przesiądą się do samochodów. Pomysłu, jak przeniknąć przez linię frontu, jeszcze nie miał. Zorientuje się na miejscu. Może coś wymyślą, gdy spotkają się z przewodnikiem? Pełnomocnictwa podpisane przez generała Dżafariego spoczywały złożone na cztery w kieszeni na piersi - żaden oficer nie odmówi mu pomocy, o ile będzie chciał kiedyś wrócić w ojczyste strony. A bez pomocy nie dadzą rady. Nawet najmniejszy oddział nie będzie w stanie przekroczyć linii frontu bez małej dywersji, a tym bardziej taki, który taszczy dwie głowice jądrowe. Właśnie - dwie. Dżafari i Ahmadiani dawali Asgariemu wolną rękę. Żaden z jego ludzi nie znał się na tym w stopniu nawet dostatecznym. Obecność profesora Agassiego i jego asystenta Farahaniego wydawała się jak najbardziej wskazana. Problem polegał na tym, że żaden z nich nigdy nie brał udziału w podobnym przedsięwzięciu. Ich reakcje mogą być nieprzewidywalne. Fakt, że byli gotowi zginąć dla Asgariego, jeszcze nic nie znaczył. Wielu ludzi szukało ucieczki w śmierci. Strach przed torturami lub kompromitacją to potężny bodziec, podobnie jak przed powrotem do Teheranu po nieudanej misji. Na sprawdziany nie było już czasu. Musieli ruszać najszybciej, jak to możliwe. Walczył ze sobą rozrywany sprzecznościami. Najchętniej nie zabierałby nikogo przypadkowego. Nie jest niańką. Z drugiej strony, kto w takim razie przygotuje ładunek? Chinooki przycupnęły jakieś pięćset metrów od zabudowań. Asgari przyglądał się, jak obsługa i żołnierze ściągają z nich maskujące siatki, odsłaniając kadłuby w tradycyjnym bojowym kamuflażu. Był pod wrażeniem. Dwurotorowy system pozwalał na zabranie zdecydowanie większego ładunku lub większej grupy żołnierzy w porównaniu do tradycyjnych jednowirnikowych maszyn. Oba CH-47 zakupiono w czasach dawnej świetności, kiedy to w Iranie panował szach, podobnie jak eskortującego wyprawę szturmowego śmigłowca Bell AH-1J Cobra, który jakimś trafem jeszcze wyglądał na sprawny. Stara wojskowa ciężarówka przytoczyła się powoli piaszczystą drogą. Jej ładunkiem zajęli się komandosi. Z wielką pieczołowitością i ostrożnością w ośmiu przenieśli ciężkie skrzynie po szerokiej rampie transportowej opuszczonej z tyłu chinooków. Osobno, po jednej do każdego śmigłowca. Wcześniej naukowcy zbadali zawartość - wszystko grało. Niewiele zrozumiał z ich gadki. Ładunki podobno były wzorowane na amerykańskich B57 i tylko nieznacznie przekraczały masę dwustu kilogramów każdy. Moc określono na dziesięć kiloton, czyli w sam raz na unicestwienie średniej wielkości miasta. Komandosi Asgariego trzymali się w pewnej odległości, cicho rozmawiając i kiwając głowami, jakby to oni wymyślili całą operację. Mimo zapewnień, że nic im nie grozi, bo promieniowanie jest nie większe niż przy prześwietleniu płuc, jakoś nie mogli w to uwierzyć. Bez wyraźnego polecenia trzymali się z dala od skrzyń, odruchowo mrużyli oczy i wstrzymywali oddech.

Amunicję, żywność i resztę sprzętu potraktowano z mniejszą estymą. W większości uzbrojeni byli w karabinki szturmowe Khaybar KH2002 kalibru 5,56 milimetra wyglądające jak krzyżówka francuskich FAMASów z brytyjskimi SA80 oraz w półautomatyczne pistolety PC-9 ZOAF, czyli licencyjne SIGSauer P226. Samo lekkie wyposażenie. Nie wybierali się toczyć ciężkich bitew, a szanse na powrót i tak oceniał jako minimalne. ISNA - ŚRODKOWY EGIPT | 15 września Trzypiętrowy budynek w centrum miasta powstał w czasach boomu budowlanego i nie odbiegał charakterem od setek innych składających się na zabudowę o nijakim charakterze. Wyróżniało go jedynie przeznaczenie. Hol, podobnie jak lotnisko, świecił pustkami, chociaż starano się zachować większe środki bezpieczeństwa. Znudzony strażnik z kałasznikowem przewieszonym przez ramię przechadzał się przed wejściem, a jego mina świadczyła dobitnie, że wolałby być wszędzie, tylko nie tutaj. Hussejn arRasul zaparkował przed wejściem, wysiadł i trzasnął drzwiami służbowego nissana. Fadila poszedł w jego ślady. Spodziewał się większego ruchu. Zamiast nieprzebranych rzesz ludzkich zajętych własnymi sprawami i wypełniających szczelnie wielkomiejską przestrzeń przez całą drogę widział nie więcej niż kilkaset osób. Co jest grane? Hussejn rozdrażniony kopnął plastikową butelkę leżącą na chodniku i z gniewną miną ruszył w stronę swej siedziby. - Ali, co słychać? Wartownik pokręcił głową. - Tak myślałem. Za plecami Omara przejechał wózek zaprzężony w osowiałego muła poganianego przez równie mizernego starego fellacha. Dalsze stanie na słońcu nie miało sensu, nic więcej nie wypatrzy, a udar ma jak w banku. Powoli ruszył za ArRasulem, który już dochodził do przeszklonych rozsuwanych drzwi. Siedziba kontrwywiadu wojskowego - czyli, jak obecnie mówiono, Wojskowych Służb Bezpieczeństwa - przypominała zminiaturyzowany gmach zachodniej korporacji. Szeroka recepcyjna lada, fotele i dywany zupełnie jak w hotelu nie najgorszej klasy. Najprawdopodobniej budynek jeszcze do niedawna należał do nieźle prosperującej firmy, której szefowie jednak nie wykazali się dostatecznym refleksem i przeoczyli zmianę koniunktury. Logo dawnego przedsiębiorstwa stylizowanego sfinksa z biegnącymi na grzbiecie napisem - ciśnięto w kąt. Fadila minął hol i już prawie dochodził do korytarza wiodącego w głąb, kiedy nagle stanął. Jest. Jaskrawoczerwony automat z białym napisem stał jak za dawnych właścicieli. Pytanie tylko, czy zachował choć jedną puszkę cocacoli? Podszedł bliżej, drobne w kieszeni miał już przygotowane. Jego nadzieje szybko zgasły. Sądząc po brudzie na podłodze, maszynę dawno odsunięto od ściany, wyrywając przy okazji kabel, a z boku straszyło jej rozbebeszone wnętrze. Mimo to Omar szarpnął za blachę, odginając ją na bok. Trud się opłacił, może nie do końca, ale jednak. Zamiast amerykańskiego

oryginału bądź egipskiej podróbki na dole dostrzegł ostatnią puszkę meccacoli - muzułmańskiego wynalazku mającego wyprzeć z arabskiego rynku napój niewiernych. Może niedługo cocacola w ogóle zniknie z terytorium pomiędzy Atlantykiem a Morzem Arabskim jako symbol antyislamskiego imperializmu Zachodu, niczym krawaty z Iranu? Wziął napój i otworzył, szarpnąwszy za zawleczkę. Łyknął. Ciepłe i bez rewelacji. Co za świat. - Majorze, jest pan tam? - Już idę. Hussejn stanął za jego plecami. - Mamy tutaj trochę bałaganu - powiódł umiarkowanie krytycznym spojrzeniem po wnętrzu. - Spodziewałem się czegoś bardziej... tradycyjnego. - Przejęliśmy budynek po poprzednich właścicielach parę tygodni temu i nie zdążyliśmy z remontem. - A dawna siedziba? - Zrobiła się za ciasna. Teraz używamy jej jako tymczasowego aresztu. Właściwie to dopiero będziemy jej używali. - Gdzie jest reszta personelu? ArRasul zacisnął zęby, przez co obwisłe policzki nabrały sprężystości. - Pan nic jeszcze nie rozumie? - Proszę mnie oświecić. Tym razem zadrżały nozdrza kapitana. - Na górę - powiedział i, nie czekając na majora, ruszył w stronę schodów. Górna krawędź puszki nie miała idealnie okrągłego kształtu. Kilka razy musiała spaść, bo w miejscu, do którego przyłożył usta, została lekko wgnieciona. Nie przeszkadzało to bardzo w piciu, jednak psuło przyjemność. ArRasul wyglądał na drania i cwaniaka. Tylko tacy potrafili dochrapać się najwyższych stanowisk. Cała reszta to podwładni, którymi dawało się pomiatać, lub przełożeni, których należało słuchać. Występowała jeszcze jedna kategoria ludzi - podejrzani. Tych można było zatrzymać, zmielić i wypluć, wrzuciwszy w tryby machiny sądowniczej albo i nie. Niemniej obecnie ArRasul czegoś się bał, a Omar dostrzegł to bardzo szybko. Mimo brutalnej siły, jaką reprezentował, stanął przed zjawiskiem, którego nie rozumiał. Władza jakby przestała tutaj mieć znaczenie. Policji nie widział zupełnie, podobnie wojskowych patroli, tak licznych w miastach na północy. Dopił napój i rozejrzał się za koszem. Wszystkie ukryto tak skutecznie, że nie widać było żadnego. Niezrażony, odstawił puszkę na regał z reklamowymi prospektami. Co za absurd, dbał o porządek

wewnątrz pustego i zdemolowanego urzędu bezpieczeństwa, który stał pośrodku równie pustego i brudnego miasta. Gabinet zajmowany przez ArRasula wychodził na ulicę i jeszcze do niedawna należał do prezesa firmy. Urządzone ze smakiem wnętrze pozostawiono bez zmian. Solidne czarne meble i ciemnoszara wykładzina, w kącie kilka sporych rozmiarów donic, w których rosły palmy i paprocie. Gdyby jeszcze działała klimatyzacja... - Miałem wrażenie, że Isna to ważny ośrodek - zaczął major Omar Fadila, kiedy już usadowił się na kanapie pod oknem - a pan jest odpowiednim człowiekiem. - To nagana czy tylko złośliwa uwaga? MAZDARAN-TEBRIZ-PÓŁNOCNY IRAN | 15 września Nie widział powodu, by zwlekać dłużej. Wszystko zostało przygotowane tak jak chciał: sprzęt, wyposażenie, głowice przejrzane i przytwierdzone do swoich miejsc w ładowniach helikopterów, komandosi gotowi do działania, a piloci nie mogli doczekać się startu. Wydał komendę. Jako pierwsza w powietrze wzbiła się cobra. Na wysokości dziesięciu metrów nad ziemią jej pilot położył maszynę w skręt i szturmowy AH-1 wykonał koło nad ich głowami, stopniowo nabierając wysokości. Zaraz za nim ruszyły chinooki. Te, już bez akrobatycznych wyczynów, od razu obrały kurs na północny zachód. Do maksymalnego udźwigu wynoszącego dziesięć ton brakowało im sporo obciążenia. Do każdego załadowano po jednym ładunku atomowym, nadzorującego transport naukowca i piętnastu żołnierzy. Nie stanowiło to nawet połowy tego, co potrafiły udźwignąć. Asgari zajął miejsce tuż za plecami pilotów na niewygodnych brezentowych siedziskach zamocowanych wzdłuż obu burt. Plecak, podobnie jak broń, położył obok, mapę wsunął do bocznej kieszeni spodni, a na głowę zamiast beretu czy stalowego hełmu włożył czarną, wywiniętą do góry kominiarkę. Dłonie wcisnął pod pachy, czując lodowate zimno. Bardziej doskwierały mu nerwy niż cokolwiek innego. Najchętniej, dla polepszenia nastroju i zabicia czasu, łyknąłby trochę snu. Delikatny ucisk w skroniach nie chciał ustąpić. Niekiedy z delikatnego przechodził w rwący, zupełnie jak przy uderzeniu o twardą przeszkodę. Oczywiście, w apteczce były proszki przeciwbólowe, a on nie należał do osób lubiących katować własne ciało nieznośnymi dolegliwościami. Teraz jednak wolał poczekać. Kilkakrotnie już miał to samo. Przeważnie wystarczyła krótka drzemka. Jak dotąd nie wymyślił nic lepszego. Kadłub chinooka wibrował. Widok rozrywanego poszycia sam cisnął się na myśl. Resurs osiągnięto już dawno. Doraźne naprawy trzymały wszystko w kupie, ale jak długo to jeszcze potrwa? Technologicznie CH-47 wciąż tkwił w latach sześćdziesiątych XX wieku. Dziwne, że tak długo udawało się zachować ich sprawność. Może i w ich przypadku Iran sam produkował niezbędne części zamienne, stosując metody odwrotnej inżynierii, jak w przypadku sporej ilości poamerykańskiego sprzętu. Do legendy przeszedł wyczyn czterech śmigłowców tego typu, które w czerwcu 1978 roku wleciały głęboko w przestrzeń powietrzną Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego w ówczesnym Związku

Sowieckim. Misja treningowa Imperialnych Irańskich Sił Powietrznych przemieniła się w bojową, kiedy to w celu ich zestrzelenia Moskwa wysłała MiGi-23. Stracono dwie maszyny i ośmiu członków załogi. Incydent przez lata obrósł mitami, z czasem jednak uległ zapomnieniu. Asgari słyszał o tym od paru starych pilotów, którzy nie uciekli z kraju. Jedynym logicznym wytłumaczeniem tego kroku była chęć wypróbowania skuteczności radzieckiej obrony powietrznej, tylko dlaczego skierowano tam powolne maszyny transportowe, a nie F-14 Tomcat czy F-5? A może coś lub kogoś przemycano? Zaiste niezbadane są ścieżki, jakimi chadzały myśli irańskiej generalicji. Mając już pewne doświadczenie bojowe i wiedzę, zastanawiał się nieraz, jak potoczyłyby się dalej losy jego kraju, gdyby Sowieci zaatakowali nie Afganistan, będący w owym okresie na podobnej ścieżce rozwoju, lecz właśnie Iran. Konkluzja zawsze brzmiała podobnie: ich klęska byłaby jeszcze dotkliwsza i szybsza od tej afgańskiej. No, chyba żeby dobrali sobie do pomocy Irak Saddama Hussajna. Wtedy wynik pierwszego starcia nie był taki pewny. Wierzył jednakże głęboko, że i wtedy daliby radę, a po odparciu agresora ponieśliby zarzewie religijnej rewolucji wprost na teren republik środkowoazjatyckich. Zielony sztandar Proroka bardzo szybko załopotałby nad wieżami moskiewskiego Kremla. Równie dobra okazja mogłaby się nadarzyć raz jeszcze, gdyby ten saudyjski odszczepieniec Usama ibn Ladim, zamiast kierować z Afganistanu operacjami przeciw Stanom Zjednoczonym, wybrałby przeciwnika bliższego i dużo słabszego. Zamiast World Trade Center trzeba było rozbijać porwane tupolewy i iliuszyny w Moskwie. Rząd - lub co bardziej prawdopodobne, jego resztki - ponownie wysłałby armię na południe. Od nowa to samo, ale bez amerykańskiej technologii i determinacji. Przez lata Rosjanie pacyfikowali Czeczenię z podobnym skutkiem. Bojownicy działali dalej, a przecież - jak twierdziła Moskwa -Czeczenia to jej wewnętrzna sprawa. Dla pułkownika Asgariego wynik starcia Rosja-muzułmanie był z góry przesądzony. Talibowie i AlKaida przy pomocy Pakistanu i ochotników z Iranu w końcu rozbiliby rosyjską armię w pył i przenieśli działania bojowe na teren rdzennej Rosji. Tak jak teraz on miał dokonać podobnego wyczynu przeciw równie znienawidzonemu wrogowi. Nie wierzył zbytnio, że przeżyje. Miał wszelako nadzieję, że nie tylko jego czyn przyniesie ojczyźnie zwycięstwo w tej wojnie i unicestwi żydowski kraj, lecz on sam także stanie się wzorem dla następnych wojowników Islamskiej Republiki. Główny rejon zgrupowania dla oddziałów przemieszczających się do Syrii zorganizowano na północ od miasta w odległości ponad kilometra od lotniska, które na czas wojennej zawieruchy z cywilnego stało się wojskowym. Sieć transportową Tebrizu atakowano kilkakrotnie, za każdym razem niszcząc tory bądź uszkadzając pasy startowe, dlatego też rozkazem naczelnego dowództwa miasto otoczono w miarę szczelnym pierścieniem przeciwlotniczych systemów obronnych. Co prawda nie tej klasy co S400 Triumf, ale musieli sobie radzić tym, co mieli. A mieli niemało. Przeciwlotnicze zestawy Tor M1, oznaczone w kodzie NATO jako SA-15 Gauntlet, potrafiły teoretycznie to samo co S-400, tylko na dużo mniejszych dystansach. Trzy tory w towarzystwie produkowanych w kraju rakiet Mersad - pochodnych amerykańskiego MIM-23 Hawk - przepatrywały przestrzeń nad miastem. Oprócz Tebrizu na podobną obronę mógł sobie pozwolić jedynie Teheran. Reszta ośrodków przemysłowych i aglomeracji w razie ataku pozostawała w zasadzie bezbronna. Przyczyniło się do tego lotnictwo Izraela i amerykańskie samoloty lotnictwa pokładowego. Sporo sprzętu wysłano do Syrii na prośbę Damaszku, nic więc dziwnego, że powoli wszystko zaczynało rozłazić się w szwach.

Początkowo Asgari chciał ominąć Tebriz szerokim łukiem. Pod wpływem impulsu zmienił decyzję, dochodząc do wniosku, że pod latarnią jest najciemniej. Z wysokości stu pięćdziesięciu metrów widział całkiem sporą przestrzeń. Niecały kilometr od nich do lądowania podchodził olbrzymi samolot An-124 z zamalowanymi znakami przynależności państwowej. Białoszare poszycie transportowca nawet z tej odległości przytłaczało wielkością. Co najmniej dwa Iły-76, dużo mniejsze od antonowa, przygotowywały się do startu. Nie zdążył obrzucić wzrokiem reszty lotniska, prawdopodobnie innych samolotów nie było. Większa ich liczba to zaproszenie dla następnych tomahawków. Niekończący się rząd wojskowych ciężarówek przetykanych licznymi zmobilizowanymi na tę okazję cywilnymi ciągnikami siodłowymi, ustawianymi przez służbę regulacji ruchu, sunął powoli ku północnej granicy. Samochodów były setki, jeżeli nie tysiące. Obok na szerokie kolejowe platformy ładowano co najmniej batalion czterdziestu czołgów Zulfikar II oraz samobieżną artylerię w postaci 122-milimetrowych 2S1. Wszystko wyglądało jak wycieczka do piekła z biletem w jedną stronę. ISNA - ŚRODKOWY EGIPT | 15 września Hussejn arRasul wyłożył nogi w brudnych, znoszonych mokasynach na skraj biurka. Wyglądał na odprężonego. Omar wiedział, że to kłamstwo, nonszalancka poza, za którą czaił się zwykły ludzki strach. Kapitan przejrzał jakieś papiery, po czym otworzył szufladę. W pozycji, którą zajmował, nie było to wygodne, siedział bokiem, wbijając sobie komorę pod żebra. Ze środka wyciągnął paczkę papierosów i zatrzasnął szufladę. Omar cierpliwie czekał. Jeszcze chwila i ArRasul pęknie. - Przez długi czas mieliśmy spokój - zaczął jak machina, do której wnętrza nasypano piachu. - Trochę miejscowej niezadowolonej hołoty kombinującej na lewo, taka tam hałastra bez znaczenia. Prawdziwe problemy zaczęły się parę tygodni temu, ale nic nie wskazywało, jaki obrót przybiorą sprawy... - w końcu zapalił tutejszego śmierdzącego skręta, zastanawiając się, jak opisać to, co zaszło. - Pojawił się nie wiadomo skąd. - Kto? - On. - Mówi pan o Ahmadzie? - Mówię o nowym Mahdim. Omar pochylił się do przodu, myśląc, że źle usłyszał. - Proszę? - Dobrze pan słyszał - ArRasul dostrzegł zaskoczenie na twarzy kairskiego wysłannika. - Podobno przybył z pustyni. Pewnie tak, bo większość dróg kontrolujemy. Wkroczył do wioski na południe stąd jak prorok. Wkroczył, wygłosił mowę i dalej poszło już samo. Porwał za sobą tłumy...

- Jedno miasto to... Gardłowy śmiech przerwał Omarowi. - Człowieku! Całe południe od Abu Simbel aż do Isny mówi tylko o jednym. Zdezerterowały setki żołnierzy, policjantów i urzędników. Na dobrą sprawę zostałem sam. Proszę wyjrzeć przez okno. Pustki, co? Wszyscy zbiegli właśnie do niego, a najlepsze jest to, że nawet elitarny oddział przysłany przez pułkownika Muhammada Hakima zmienił całkowicie orientację polityczną. - To niemożliwe. - A jednak. - Tutejszy imam... - Dawno go tutaj nie ma. Poszedł za innymi. - Administracja? - Nie istnieje, chociaż... - ArRasul na chwilę się zastanowił. - Istnieje, ale już nie jest nasza. Spontanicznie powstają nowe struktury całkowicie podległe Mahdiemu. Omar wstał oszołomiony. - I to wszystko... - W ciągu góra trzech tygodni. - Powoli - od nadmiaru informacji Fadila poczuł mętlik w głowie. - W trzy tygodnie powstał nowy masowy ruch religijny? - To nie ruch religijny, majorze. To nowe religijne państwo powstające na południu Egiptu i północy Sudanu. Z każdym wschodem i zachodem słońca zdobywające coraz większe rzesze wyznawców. - Jak on to robi? - Nie wiem, ale jeżeli to nie nowy Mahdi, to niech mnie szlag. BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 15 września - Proszę, tylko nie to - błagalne prośby nie zdały się na nic, sekretarka podrzuciła na biurko Cyrila nową stertę wyselekcjonowanej wcześniej korespondencji. Same pilne sprawy wymagające natychmiastowego załatwienia. Na przykład to przysłane przez Departament Handlu w zmowie z Sekretariatem Stanu, bo jedynie w ten sposób Lomax mógł wytłumaczyć ten idiotyzm w czystej postaci: „Określić wysokość strat poniesionych przez amerykańską gospodarkę i rachunek kosztów,

jakie USA ponoszą wskutek uczestnictwa w ograniczonym zakresie w konflikcie bliskowschodnim". Odpowiedzi, pewnie ważnej, nie znał, bo i skąd? Dopiero co rozbudzona na nowo gospodarka zwalniała, groził jej kolejny krach. Dotyczyło to zresztą nie tylko USA. Reszta świata przyglądała się wojnie, jakby chodziło o futbolową rozgrywkę bez znaczenia. Co bardziej rozsądni liczyli narastające straty i martwili się o przyszłość, a było o co. Namierzanie pakistańskich głowic szło wyjątkowo opornie. Właściwie sprawa utknęła w martwym punkcie. Na razie wystarczy. Cyril wstał, rozprostowując zdrętwiałe nogi. Przeszedł kilka kroków, wykonał przysiad, aż strzeliło w stawach kolanowych, i wyszedł do toalety. Opłukał twarz w umywalce i przejrzał się w lustrze. Wyglądał jak ofiara choroby popromiennej w początkowym stadium - szara, matowa skóra, oklapła sylwetka, zaczerwienione oczy - dłużej tak nie wydoli. Musi wrócić do domu i odpocząć. Na korytarzu skręcił w lewo. Przestawiając powoli nogi, sunął do przodu bez wyraźnego celu. Najchętniej zszedłby na dół, przeciął po skosie aleję i wstąpił do pobliskiego Starbucksa. Zamówiłby kawę, może nawet waniliową, której fanem stał się ostatnio. Nadchodzący z przeciwka młodszy urzędnik wskazał kciukiem za siebie. - Ktoś cię szuka. - Dzięki. To tyle, jeżeli chodzi o odpoczynek i wyskok do kafeterii. Bezceremonialnie wtargnął do gabinetu Gary'ego oglądającego właśnie wystąpienie Hillary Clinton przed brytyjskim parlamentem. - Cicho - zgromił go Craig, chociaż ten nic jeszcze nie powiedział. Sekretarz stanu Hillary Clinton w nowym uczesaniu, jakie doradzili jej specjaliści od PR, czyli krótko ścięta z boków i z tyłu, z dłuższymi włosami na górze, w białym szykownym kostiumie mówiła wprost do mikrofonu: - Jesteśmy dumni z waszej przyjaźni. Postawa, jaką reprezentujecie, to najcenniejszy skarb. Związek pomiędzy naszymi krajami jeszcze nigdy nie był tak ścisły. Mogę z dumą i podniesionym czołem powiedzieć: reprezentujemy te same wartości, tak bliskie każdemu wolnemu człowiekowi przerwała dla zaczerpnięcia tchu, ale i tak burza oklasków przetoczyła się przez obszerną salę. Wiwatowali wszyscy oprócz parlamentarzystów reprezentujących muzułmańską mniejszość oraz jednego Sikha, sceptycznego w każdym aspekcie życia społecznego. Po niefortunnej wyprawie do Rijadu wizyta w Londynie wyglądała na umiarkowany sukces. Rozmowy z brytyjskim premierem trwały i był on nawet skłonny wesprzeć Amerykanów w działaniach zbrojnych. Niestety, wszystkie lotniskowce pocięto na złom. Nowe nie weszły jeszcze do służby, więc jedyne, co mogli zaproponować, to fregaty typu 23. Niewiele, ale nic innego nie było na podorędziu. - Słyszałeś? - Gary wskazał głową na telewizor.

- Piękna przemowa. - I co o niej sądzisz? - Niewiele ponad to, co powiedziałem wcześniej. Hillary mówi tak za każdym razem. - Podobnie jak większość polityków - stwierdził Craig. - Następny przystanek to Ankara. Zobaczymy, jakie powitanie zgotują jej Turcy. - Myślisz, że coś wskóra? - Być może. - Nie wyobrażam sobie niczego, co mogłoby zainteresować tych skurczybyków. - Jesteś wielkim niedowiarkiem. Po raz pierwszy od wielu dni Cyril dostrzegł u Gary'ego pozytywne zmiany. Zaczął przypominać dawnego, rozsądnego i trochę zgryźliwego starszego pana, którego znał od dawna. - Tak naprawdę, Cyril, do rozwiązania pozostaje nam jeden problem. Dobrze wiesz, który. Reszta idzie we właściwym kierunku. - Jeszcze wczoraj twierdziłeś zupełnie co innego. - Do niektórych rzeczy nie przywiązywałem wagi, traktując je jako incydentalne przypadki bez większego znaczenia. A tutaj, proszę, przeoczyłbym jeden ważny element -zdaje się, że Egipt zaczął przechodzić poważne wstrząsy wewnętrzne. Notatkę o religijnych niepokojach Cyril czytał wcześniej i szybko o niej zapomniał. - Uważasz, że to ważne? - Ależ oczywiście, że tak. Ten człowiek nie wypłynąłby na powierzchnię w czasach pokoju. Za Mubaraka był gnojony, ile wlezie. - Generałowie go nie dorwali? - Widać mają za krótkie ręce. Izraelczycy gromią ich co sił. Niedługo Synaj zacznie przypominać dymiące złomowisko. - A Syria i Iran? - Tu jest gorzej - Gary nieznacznie się zasępił. - I to mnie niepokoi. - Może gdyby przebili się przez izraelskie linie, to nie użyliby głowic?

- A może użyją ich właśnie po to, by się przebić? Wybacz, nie jestem specjalistą od tego typu działań. To domena Wilsona i jego paczki wesołych chłopców. - Pytałeś? - Nie. I nie mam zamiaru - wyglądało to tak, jakby Gary podejmował niebywale ważną decyzję. Najwyższa pora zdjąć z naszych barków ten problem. - Już się bałem, że z ciebie najtwardszy pokerzysta w polityce - zakpił Lomax. - Tylko przebijasz, bez sprawdzania. - Żałuję, że tak nie jest. ALKAMISZLI - PÓŁNOCNA SYRIA | 16 września Gdzieś w końcu musieli wylądować, a największe miasto na północy Syrii nadawało się do tego równie dobrze jak każde inne miejsce. Poza tym ponad sześć godzin w wibrującym pudle chinooka potrafiło rozmiękczyć największego twardziela z jednostki Asgariego. Wygląd samego lądowiska współgrał z nad wyraz podłym samopoczuciem pułkownika. W zapadających ciemnościach, przy kładących się długich cieniach wszystko nabierało upiornego wyglądu. Obsługa rozpalała ogniska w starych beczkach po ropie, oświetlając rzędy pokiereszowanych samolotów i śmigłowców, z których większość wyglądała na kompletny szmelc. Dziesiątki MiGów-21 i MiGów-23 stało obok Su-20. Już na pierwszy rzut oka widać było, jak mechanicy wymontowują sprawne części i zabierają je do maszyn, które jeszcze latają bądź rokują jakieś nadzieje. Kilka irańskich F-5 ulokowano osobno, nie zawracając sobie nimi głowy. Tylna rampa CH-47 walnęła o ziemię z głuchym łomotem. Asgari wyszedł pierwszy i rozejrzał się z uwagą. Już z góry widział ogrom tego miejsca. Na ziemi baza zdawała się nie mieć końca. Hasło „Wszystko dla frontu" nabierało nowego znaczenia. Pułkownik zatrzymał jednego z przechodzących żołnierzy z zarośniętą gębą i w brudnym wyświechtanym kombinezonie, pytając o oddziały irańskie. Odpowiedź ograniczyła się do machnięcia dłonią gdzieś za siebie. Asgari ruszył we wskazane miejsce. Oby kierunek był dobry. Trzysta metrów dalej dostrzegł to, czego szukał. Irańscy mechanicy prezentowali się zdecydowanie lepiej od arabskich sojuszników. Porucznik w towarzystwie paru sierżantów organizował zajęcie dla grupy szeregowych. Zdaje się, że pilnej naprawy domagały się co najmniej dwa UH-1 Huey. Boczne drzwi jednego z nich prawie wyleciały z szyn, odstrzelone przez ogień izraelskiego działka. Cud, że nie strzaskały silnika. Drugi UH-1 wyglądał jeszcze gorzej. Przednią szybę obryzgała teraz już prawie czarna posoka. Silnik musiał kopcić i mocno iskrzyć, co było wyraźnie widoczne na bocznych powierzchniach. Oprócz tego oba śmigła głównego wirnika zostały pogięte przy mało precyzyjnym lądowaniu. Asgari nawet nie chciał wiedzieć, czy ktoś uszedł z życiem z rozbitej maszyny. - Poruczniku - powiedział półgłosem do zajętego młodszego oficera, który wciąż jeszcze go nie dostrzegł. - O, przepraszam - młody człowiek stanął na baczność, choć nie wyglądał na zmieszanego. - Robimy,

co możemy. - Dobrze, ale ja w zupełnie innej sprawie. Porucznik stanął zupełnie luźno. - Nie będzie panu przeszkadzać? - wskazał na papierosy. - Proszę. Dwa tygodnie temu srałby po nogach na widok Asgariego, a tutaj, proszę, jak na dłoni widać, że wojna zmienia ludzi. - Muszę dostać paliwo. - Zaraz się tym zajmę. Ile? - Dwa chinooki i cobra. Porucznik uniósł obie brwi, coś kalkując w głowie. - Przepraszam, pułkowniku, pan na front? - papieros poleciał w piach i znikł pod obcasem. - To ma znaczenie? - Tak tylko pytałem - skinął na zastępcę. - Słyszeliście pułkownika? - Wylądowaliśmy tam - Asgari wskazał kierunek. Podoficer skinął głową i zabrał się do roboty, ciągnąc za sobą poru mechaników. - Nie wygląda to najlepiej - Asgari rozejrzał się dookoła. - Okolica jak przedsionek piekła - zagaił rozmowę. - Ściągają tu wszystko, co można jeszcze naprawić - porucznik podchwycił temat natychmiast. Przeważnie syryjskie, chociaż trafiają się i nasze - wskazał na hueye. - I tylko sprzęt powietrzny. Czołgów i transporterów nie opłaca się przewozić. Za dużo kłopotów. Ratuj ą na miejscu i... Daleki jęk przeciwlotniczego alarmu nabierał mocy z każdą sekundą. Nieźle się wpakował. Jak idiota wydał polecenie wylądowania pośrodku polowego warsztatu naprawczego. Zupełnie nie znał AlKamiszli i mało go obchodziła ta mieścina, ale po ewentualnej eksplozji nuklearnej nie zostanie z niej kamień na kamieniu. - To nie w nas, panie pułkowniku - porucznik pośpieszył z wyjaśnieniami. - Walną jak nic w przepompownię ropy na wschód od lotniska. Robią to dosyć często.

- Skąd ta pewność? Na takie pytanie porucznik nie znalazł odpowiedzi. Tymczasem gdzieś z boku seria smugowych białych i czerwonych pocisków przeszyła niebo. Asgari popatrzył tam, gdzie celowali artylerzyści, ale nie dostrzegł nic, co by wskazywało na przelot samolotu. Kolorowe paciorki roziskrzyły niebo z drugiej strony. Z podobnym efektem. Po chwili większa kanonada rozległa się za nimi. Wzrok porucznika zdawał się pytać wyraźnie: „a nie mówiłem?", co Asgari zbył wzruszeniem ramion. Zaniepokoił się z zupełnie innego powodu. Izraelskie lotnictwo wciąż pozostawało bardzo aktywne nawet tak daleko na północy Syrii, tuż przy tureckiej granicy. Bombardowali obiekty o charakterze przemysłowym. Wniosek z tego wyciągnął jeden - na linii frontu wypracowali bezwzględną przewagę w powietrzu, a co za tym szło, ofensywa lądowa koalicji została zahamowana lub zbierano siły do jej kontynuacji. Z danych wywiadu, w jakie Asgari został zaopatrzony, wiedział, że Syria ma ponad trzy tysiące siedemset czołgów i pięć tysięcy pozostałych wozów bojowych. Irański Korpus Ekspedycyjny to kolejny tysiąc pojazdów pancernych, może więcej. Izraelczycy skupili się wyłącznie w obronie. Zaniechali jakichkolwiek ataków poza lotniczymi. Ile z tego sprzętu wciąż pozostawało na chodzie po kilku dniach intensywnych działań bojowych? Dwie trzecie, połowa, a może tylko jedna trzecia? Zagadka i wielka niewiadoma. Postawa wiceadmirała Ahmadianiego wydawała się obecnie zupełnie racjonalna - im dłużej to potrwa, tym bardziej wzrośnie ryzyko przegranej. W konwencjonalnej bitwie armie Syrii i Iranu na wzgórzach Golan spotka to samo, co w 1973 roku - wyczerpanie sił i w konsekwencji klęska. Asgari przestał wypatrywać agresorów na niebie. Pewnie dawno już ich tam nie było. Wcześniej nie sądził, że ostatni etap będzie aż tak emocjonujący. Rozdział XXVI ISNA - ŚRODKOWY EGIPT | 16 września Chciał to zobaczyć osobiście. Raporty zawierały jedynie puste słowa bez ładunku emocji, suche fakty zestawione w odpowiednie ciągi zdań, a on musiał to widzieć na własne oczy. Rozmowa z ArRasulem poruszyła jakąś czułą nutę w jego duszy, burząc z trudem wypracowany spokój. Raportom jednocześnie wierzył i nie wierzył. Nie było przecież żadnego nowego Mahdiego, to od razu odrzucił jako niemożliwe. Pożywka dla słabych umysłów niepotrafiących kroczyć drogą wytyczoną przez Proroka dla każdego prawowiernego muzułmanina. Ale coś musiało być na rzeczy. Mistycy pojawiali się co jakiś czas, wskazując ścieżkę naprawy w grzesznym świecie, a ten po prostu zgromadził więcej wyznawców od pozostałych. Niespełna trzydzieści kilometrów oddzielało Isnę od Idfu, kolejnego dużego miasta leżącego po lewej stronie Nilu. Jeszcze kolejne sześćdziesiąt kilometrów i docierało się do Asuanu, z jego wielką tamą wybudowaną na polecenie Gamala Nassera. Właśnie gdzieś tam gromadził popleczników nowy prorok. Nie może wrócić do Kairu, zanim nie spojrzy mu w oczy, inaczej Abu Akrab i Hakim gotowi są go wyśmiać i z powrotem wysłać na Synaj.

Terenowego landrowera ArRasul również otrzymał w spadku po poprzednikach. Jak na służbowy wóz był zbyt komfortowy, pełen wymyślnych bajerów absorbujących tylko uwagę. Jedyne pożyteczne udogodnienie to klimatyzacja. Z munduru Omar wyskoczył już wcześniej. Nie dość, że przepocony, to na dodatek przyciągał spojrzenia. Biała galabija z turbanem powinna załatwić sprawę. Stanąwszy przed lustrem, zdał sobie sprawę, że wygląda jak przebieraniec. Ani twarzą, ani postawą nie przypominał wieśniaka steranego pracą na roli. Przez chwilę rozważał powrót do munduru. Koszula i spodnie nie nadawały się do niczego. Wzruszył ramionami. Nic nie poradzi. Do starego wojskowego chlebaka wrzucił garść daktyli i plastikową butelkę z wodą. Trzy, cztery godziny - dłuższej wyprawy nie planował. Rzuci okiem i szybko wróci. Wyrobi sobie zdanie i będzie miał odpowiedni pogląd na wydarzenia. Resztę materiałów potrzebnych do raportu zbierze tutaj z pomocą ArRasula. Szosa na południe wiodła przez gaje palmowe, gdzie przedmieścia przechodziły w wiejskie krajobrazy. Ku zaskoczeniu Omara ruch wyglądał na całkiem spory, ale wyłącznie w jednym kierunku. Prędkość jazdy systematycznie spadała i w końcu droga zakorkowała się zupełnie. Pobocza blokowały autobusy i poobijane ciężarówki. Tłum gęstniał jak na stołecznej ulicy w godzinach szczytu. - Chodźmy - złapał za klamkę i otworzył drzwiczki landrowera. Zarzucił chlebak na ramię i pogonił ArRasula. Komendant miejscowego oddziału bezpieki nie wyglądał na zachwyconego. Ryzyko rozpoznania przez jakąś dawną ofiarę wydawało się spore, a dodatkowe kłopoty są im niepotrzebne. Spojrzenie kapitana wyrażało jedno: „idź sam". A niech tam, poradzi sobie bez niego. Kierunek wydawał się jeden: przed siebie. Ludzki strumień pchnął Omara i porwał ze sobą. Obawa, że zostanie zdemaskowany, minęła bezpowrotnie. Ludzie wyglądali na spokojnych, zupełnie inaczej niż rozgorączkowany, pełen nienawiści motłoch, z jakim wcześniej miewał do czynienia. Z powodu zupełnie płaskiego terenu nie widział, co ma przed sobą, jedynie okrzyki na cześć Mahdiego stawały się wyraźniejsze i głośniejsze. Tłum stawał się niespokojny, co oczywiście nie poprawiło Omarowi humoru. W końcu posuwał się małymi kroczkami, szczelnie otoczony przez pozostałych wyznawców, a może tylko ciekawych jak on sam. Trochę zdziwił go widok paru wojskowych mundurów, tu i ówdzie mignęła urzędnicza marynarka i robotniczy kombinezon, jednak głównie otaczali go chłopi. Gdzieś przed nimi teren musiał schodzić ku płynącemu Nilowi, bo widział, że dalej robi się luźniej. Powinien się tego spodziewać, mimo to widok, który się przed nim rozpostarł, porażał ogromem. Do rzeki pozostawały jakieś trzy kilometry, widział jej granatowe wody z białymi skośnymi żaglami feluk. Stok tworzył naturalny amfiteatr, doskonale nadający się do czegoś w rodzaju wiecu, który miał się chyba zacząć. Co najmniej sto tysięcy gardeł zaczęło wzywać przywódcę. Gdzie on jest? Omar Fadila rozglądał się niespokojnie. Najgorętsza wrzawa rozpętała się z tyłu i osiągnęła apogeum, kiedy większość zgromadzonych wpadła w ekstazę. Z całych sił walczył z ogarniającą umysł euforią. Rozum tłumaczył mu, że to złuda, zbiorowa histeria. Dusza mówiła, że jest w wielkiej rodzinie wyznawców Boga. Stał zdezorientowany, nie wiedząc, co czynić. Tłum zaczął ustępować na boki, nacisk barków, dłoni, pleców zaczął maleć. Odruchowo podążał za resztą, ale dziwnym zrządzeniem losu został sam. Sam naprzeciwko nadchodzącego mężczyzny. Jeszcze nigdy nie widział tak pięknego człowieka. Czarna, nie za długa broda, o ile mógł dostrzec,

wytatuowane policzki, czarne jak węgiel oczy, włosy wysuwały się spod białego turbanu łagodnymi falami. Charyzma otaczająca tę postać była gęsta niczym materia. Nigdy wcześniej nie widział ani nawet nie wyobrażał sobie czegoś podobnego. Wszelkie wątpliwości rozwiały się jak dym, kiedy Mahdi stanął przed nim. Omar zajrzał w jego oczy i dostrzegł miriady gwiazd, niebo i obietnicę raju. Dłoń świętego opadła na ramię majora. - Ruszysz ze mną w tę podróż? Wiedział, że tak, ale gardło ścisnęło mu wzruszenie. Kiwnął głową, czując, jak łzy płyną po jego policzkach. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 16 września - Wygrywamy czy nie? - minister obrony Izraela Ehud Loew miał ochotę cisnąć pierwszym lepszym przedmiotem w generała, z którym rozmawiał. Było to o tyle niemożliwe do wykonania, że rozmówca znajdował się po drugiej stronie linii telefonicznej. - Eee... - generał Eliasz Zylberyng dowodzący 252 Dywizją Pancerną przerwał. W słuchawce słychać było jakiś wizg i huk. - Jest pan pod ostrzałem? Przez chwilę nie słyszał nic oprócz przyduszonego sapania. - Halo, słyszy mnie pan? Cisza. Złość na Zylberynga przeszła w niepokój. Zrobiło się mu wstyd za własne zachowanie. Ci ludzie ryzykowali życiem również dla niego. - Tak. Dźwięk pojawił się tak niespodziewanie, że minister nieomal podskoczył w fotelu. - Już wszystko dobrze - gdzieś w tle pojawiły się rozgorączkowane głosy. - W jakiś sposób Egipcjanie wymacali nasz sztab i mieliśmy tutaj małą nawałę ogniową. - Już wszystko w porządku? - Prawie - Zylberyng przerwał i wydał jakąś komendę, której Loew nie dosłyszał. - Poradzicie sobie? Pytanie, na które koniecznie chciał usłyszeć odpowiedź, nie dawało spokoju nie tylko jemu. Rząd, parlament, społeczeństwo - właściwie wszyscy zdawali sobie sprawę, jak wiele zależy od jednostek

walczących na Synaju. Naprzykrzanie się dowódcy 252 Dywizji może i było nieeleganckie, jeżeli chodzi o formę, ale tutaj szło o wyższą konieczność. Loew musiał usłyszeć od samego Zylberynga, co ten myśli o sytuacji i jakie są rokowania. Pacjentem w tym przypadku było samo państwo. - Panie ministrze - w końcu słowa w słuchawce stały się wyraźne. - Abramsy to nie T-55 i Arabowie mają ich bardzo dużo. Przy odpowiednim dowodzeniu potrafią nawiązać równorzędną walkę z naszymi oddziałami. Nie oszukujmy się, biją się bardzo dobrze. Do Kairu raczej nie dojedziemy... Ciekawe, czy Zylberyng mówił poważnie. Przynajmniej on takiego kierunku nawet nie zasugerował. - Zna pan rozkazy - Loew postanowił zaakcentować, kto tutaj jest szefem. - Są dla mnie jak wyrocznia. Stwierdzenie generała nieco uspokoiło ministra. Następne pytanie z trudem przechodziło przez gardło. - Proszę mi powiedzieć, jakie są straty. - Niestety, spore. To będzie najkrwawsza wojna w całej naszej historii. Widać to najbardziej po naszych jednostkach pierwszorzutowych. - Czyli ile? - Do dwudziestu procent, obawiam się - powiedział Zylberyng i przerwał. Ehud Loew zmartwiał. Od początku łączne straty armii według szacunkowych danych przekraczały dziesięć tysięcy zabitych. Ranni i zaginieni to dwa razy tyle. Jak tak dalej pójdzie, szeregi armii zostaną przeorane krwawą bruzdą. Jedyne pocieszenie, że Arabowie stracili trzy do czterech razy więcej żołnierzy, ale to i tak stanowiło jedynie kroplę w morzu wobec ich prawie nieograniczonych zasobów ludzkich. Mimo wszystko ludzie są do zastąpienia - maszyny już nie. Przy tak wysoce stechnologizowanym polu bitwy wypadającego z szeregu abramsa czy merkavy nie dawało się tak łatwo zastąpić. To samo dotyczyło F-16, jak również sprzętu artyleryjskiego. Nie po to przez lata dbali o jakość wyposażenia i stawiali na technologię, by ulec w pojedynku jeden na jeden! Nie wiedział, czy jedna merkava równała się dwóm abramsom, i nie o to chodziło. Problem tkwił w poparciu, jakiego wysoko rozwinięte kraje udzielały Egiptowi przez ostatnie dwie i pół dekady. Może obecny konflikt da do myślenia przemądrzałym Jankesom, tak hojnie szafującym najnowocześniejszymi wynalazkami? - Jeszcze jedno - Loew nie chciał poganiać dowódcy 252 Dywizji, ale musiał wiedzieć także i to. Do kiedy upora się pan z Egipcjanami na odcinku do AlArisz? Pytanie o takie sprawy, gdy siedzi się bezpiecznie w ministerstwie, to czysty idiotyzm. Zdawał sobie z tego sprawę, ale tutaj przede wszystkim chodziło o czas, którego nie mieli za dużo. Eliasz Zylberyng nie wydawał się urażony.

- Egipcjanie działają grupami bojowymi. Wyeliminowanie każdej z nich wymaga sporo trudu. Każda taka grupa to czołgi, artyleria i śmigłowce. Są autonomiczne, na ile pozwalają warunki, a bronią się do upadłego. Naprawdę nie wiem. - Rozumiem. Proszę działać według uznania. No i niewiele się dowiedział. Przynajmniej nacierali, a nie stali w miejscu lub wręcz cofali jak pod naporem Syryjczyków i Persów. Ci akurat w przeciwieństwie do egipskich sojuszników stosowali mniej nowatorskie metody, ale wykazywali się równie wielką determinacją. Na dodatek po raz kolejny okazywało się, że Rosjanie nie potrafią spokojnie usiedzieć w miejscu i zaopatrują Iran w broń - głównie dla obrony przeciwlotniczej - od ręcznych igieł po tory i buki. Większość z tego nawiedzeni ajatollahowie wysyłali do Syrii, resztę w pośpiechu umieszczali w systemach obronnych własnych miast i ośrodków przemysłowych. Lotnictwo pokładowe Amerykanów zaczęło notować pierwsze straty wśród F/A-18. Zabawa w kotka i myszkę nie mogła trwać wiecznie. Coś się kiedyś musiało spieprzyć. Wracając do własnych spraw, wiedział, że w wojnie osiągnęli swoisty remis, może z delikatnym wskazaniem na nich, ale wszystko mogło się jeszcze wydarzyć. Muzułmanie wcale nie wyczerpali sił, ba - daleko było do tego. Pogróżki ze strony Arabii Saudyjskiej nie wyglądały dobrze. Często patrzył także ku północy, czasami łapiąc się na tym, że zaczyna wyobrażać sobie falę tureckiego wojska przelewającą się przez granicę libańską. Ten kawałek, gdzie Syria dochodziła do Morza Śródziemnego, nie miał znaczenia. Czoło fali pędziło nadmorską autostradą, mijało Bejrut i wbijało się z rozpędem w Izrael, niszcząc wszystko na swojej drodze. Pewne przesłanki do niepokoju zaistniały, kiedy Ankara przesunęła całkiem spore siły do Iskenderun, portu nad głęboką zatoką z dogodnym kotwicowiskiem dla morskich jednostek desantowych. Już zagonił paru oficerów do monitorowania zagrożenia i rozplanowania obrony. Nie byłoby nawet skąd wziąć oddziałów do osłony, gdyby Turcy w końcu zdecydowali się ruszyć. Wówczas jedynie ścisła współpraca z Amerykanami dawała jakieś szanse i tylko pod warunkiem, że Waszyngton wystąpi przeciwko jednemu wieloletniemu sprzymierzeńcowi w obronie drugiego. A to rzecz bez precedensu - Stany musiałyby zaatakować kraj należący do NATO, co prawda ostatnio tylko formalnie, ale tak czy owak podobne postępowanie nie mieściło się w głowie. Z zamyślenia wybił go kolejny telefon. - Jestem pełen uznania dla naszych dzielnych wojaków. Loew w pierwszym momencie nie potrafił rozpoznać, kto dzwoni. Przypadkowy rozmówca? Wykluczone. Premier zawsze był oficjalny, Berkowitz siedział na dole i, jeżeli akurat był w stanie, doglądał wszystkiego osobiście. Reszta odnosiła się do ministra z większym szacunkiem. Jeżeli to żart... - Nie poznajesz? - głos bardziej stwierdził, niż zapytał. W końcu skojarzył. - Ludzie z cienia w końcu postanowili wyjść na powierzchnię.

- Niezupełnie - odpowiedział dyrektor Mossadu. - Zdaje się, że będę musiał wypożyczyć kilku twoich ludzi. PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD SYRIĄ | 16 września Asgari wodził palcem po wojskowej sztabówce, starając się określić najlepszy punkt na lądowanie i wyładunek. Początkowo planował zrobić to gdzieś w okolicach stacjonowania oddziałów irańskich, na ich dalekim zapleczu. Nawet wybrał odpowiednie miejsce w Darze, co wydawało się optymalnym rozwiązaniem. Po namyśle zrezygnował. Za blisko frontu. Jeden żydowski F-15 i cały plan generała Dżafariego pójdzie w diabły. Więc gdzie? Linia połączeń drogowych w okolicy przedstawiała się nad wyraz ubogo. Jedyną dobrą i wygodną szosę z Damaszku do Izraela całkowicie okupowali Syryjczycy. Nawet nie miał co myśleć o przedostaniu się tamtędy na drugą stronę granicy. Pozostawała jeszcze jedna opcja - wylądować na zachód od Szajch Miskin i stamtąd próbować dotrzeć do swoich. Musiał w końcu podjąć decyzję i przekazać ją pilotom. Chwiejnie wstał i zajrzał do kokpitu. Palcem zaznaczył interesujący go punkt i wskazał pierwszemu pilotowi. Jedyną odpowiedzią był uniesiony w górę kciuk. W dole rozciągała się Dirat atTulul, wielka pustynia całkowicie pozbawiona jakiejkolwiek ludzkiej obecności. Dopiero po minięciu wznoszącego się na 1800 metrów górskiego masywu o nazwie Dżabal adDuruz można było napotkać mniejsze osady i miasteczka. Asgari nie wrócił na miejsce. Dosyć się nasiedział. Od wymuszonego bezruchu bolała go szyja i plecy. Wolał stać za plecami lotników i przez panoramiczną szybę obserwować okolicę. Głuchy łoskot wirników chinooka z trudem pozwalał zebrać myśli. Nawet elektryczny wiatraczek ustawiony na wprost niego niewiele pomagał. Tak sponiewierany nie czuł się od dawna. Spojrzał w głąb ładowni. Komandosi znudzeni bezczynnością spali, kilku grało w karty i tylko profesor Agassi próbował w tych warunkach czytać jakąś wielce skomplikowaną instrukcję. Odwrócił się w porę, by napotkać wzrok drugiego pilota. Wskazał punkt na ziemi. Asgari stanął na palcach i wyjrzał poza krawędź kabiny. Wśród gigantycznej piaskownicy ciemniał ślad po wybuchu. Pionowy statecznik rozbitego odrzutowca nie pozwalał określić nawet typu maszyny, o przynależności do sił powietrznych danego państwa nie wspominając. Co robił aż tutaj? W promieniu stu kilometrów albo i więcej nie powinno być niczego godnego zainteresowania. Kilkaset metrów dalej spoczywał drugi wrak, tym razem śmigłowca, i z dużym prawdopodobieństwem był to Mi-8. Może należało zejść niżej. Na trzydzieści metrów? Przeładować wszystko do jednego CH-47? Drugiego zaś i cobrę odesłać do pilniejszych zadań... Z drugiej strony to akurat ich zadanie jest najpilniejsze. Niepotrzebnie straci czas, a przy panującym upale zmęczy komandosów. Już teraz mówili niewiele, najczęściej patrząc spode łba. Przez kolejne minuty nic się nie działo. Monotonia krajobrazu przytłaczała ogromem. Zdawało się, że stoją w miejscu, mimo lotu z pełną prędkością. Dopiero ciemna kreska na horyzoncie zapowiadała dzieło rąk ludzkich. W końcu Asgari odetchnął. Wiedział, gdzie są. Linia kolejowa z Damaszku do Ammanu w Jordanii rozciągała się przed nimi na wiele kilometrów w obie strony. Po jej

przekroczeniu muszą koniecznie wylądować. Konwój pięciu ciężarówek z odrzuconymi plandekami stał na środku pustej przestrzeni, aż prosząc się o nieszczęście. Pułkownikowi spadli jak z nieba, a właściwie to on spadł wprost na nich. BUNKIER OBRONY POWIETRZNEJ, TEHERAN - IRAN | 16 września Prezydent Iranu Mahmud Ahmadineżad wyciągnął dłonie po leżącą przed nim na stole teczkę. Właściwie nie widział potrzeby zaglądania do środka. Wiedział, co zawiera - bilans zysków i strat, jakie ponieśli do tej pory. On to wiedział. Pewnie większość zasiadających przy stole oficjeli też wiedziała, jak się przedstawia sytuacja. Oprócz najwyższych władz państwowych na naradę poproszono dowódców poszczególnych rodzajów wojsk i przywódców Pasdaranu. W kilku przypadkach byli to zastępcy szybko nominowani na nowe stanowiska, bo lotnicze polowanie Jankesów na kierownictwo polityczne i wojskowe wciąż trwało. Ryzyko, jakie podjęli, zbierając się w tym składzie, było spore. Wystarczyła jedna celnie ulokowana półtonowa bomba, żeby posłać ich wszystkich jako męczenników do raju, ale Ahmadineżad wiedział, co robi. Musi im pokazać, że w dalszym ciągu jest zdolny przewodzić państwu. Władza wcale nie wymyka się z jego rąk, co więcej - mimo trudności śmiało dążą do zwycięstwa. - Zdaje się że pan, generale Dżafari, jest z nas najlepiej poinformowany - minister spraw zagranicznych Aga Mirza Amir Tabrizi, wierny stronnik prezydenta, nie przepadał za dowódcą Pasdaranu. Tak już jest, ta sama linia, ale inna frakcja i inne metody dążenia do celu. - Staram się, panie ministrze - Dżafari, gdyby mógł, spopieliłby Tabriziego wzrokiem. Kiedyś przez pewien okres pozostawali w przyjacielskich stosunkach, co nie przeszkadzało im teraz toczyć werbalnych pojedynków. - Ale nie dość skutecznie. - Wypraszam sobie. - Doprawdy? - Krytyka z pańskiej strony jest co najmniej niestosowna - generał Mohammad Ali Dżafari zbliżał się do krytycznego punktu, grożącego wybuchem. Potworne napięcie, w jakim funkcjonował przez ostatnie tygodnie, czyniło spustoszenie w układzie nerwowym dowódcy Korpusu Strażników. - A efekty pracy zupełnie niewidoczne. - To zwykłe insynuacje nie znajdujące potwierdzenia w rzeczywistości - uśmiech Tabriziego był ledwo widoczny pod zarostem. - Po pierwsze, Moskwa współpracuje z nami w najbardziej istotnych aspektach, z czego pan, generale, również korzysta. W zasadzie od nowa organizujemy obronę powietrzną. Ile amerykańskich samolotów zostało zniszczonych? Cztery? Pięć?

- Siedem! - tryumfujące spojrzenie Dżafariego obiegło wszystkich zebranych, nie wyłączając prezydenta. - Liczba trochę na wyrost - zasugerował minister, woląc pozostać przy własnych szacunkach. - Ale to nie wszystko. Nie zostaliśmy odizolowani, czego tak bardzo się obawiano. Nie jesteśmy w politycznej próżni. - Jedyni, którzy z nami rozmawiają, to nasi bracia w wierze. - I Rosjanie - podsunął Tabrizi. - I Chińczycy. - Tyle, że czynią to bardzo nieoficjalnie, jakby się wstydzili - nie ustępował Dżafari. - Mają swoje powody. Gdy wygramy, przyjadą do nas z wyciągniętymi rękoma. Ostatnio nawet Turcy zaczęli przygotowania... - I pewnie do tego się ograniczą. - O ile wiem - minister spraw zagranicznych przyciszył głos - z dobrze poinformowanych źródeł, pańskim jednostkom nie wiedzie się najlepiej... - To nie moje jednostki, tylko regularnej armii - Dżafari zbył go pogardliwym machnięciem. - I dobrze pan wie, że Damaszek poprosił o większe zaangażowanie. Niedługo nasz kontyngent osiągnie liczebność prawie dziewięćdziesięciu pięciu tysięcy żołnierzy. Przygotowujemy dwie dalsze dywizje i jedną brygadę. Tym razem wszyscy rekrutują się z korpusu. To tylko jeden aspekt naszego działania. - Czyżby nasz drogi generał trzymał na koniec jakąś niespodziankę? Kpina Tabriziego została zignorowana. - No, słuchamy, słuchamy... Dżafari pod spojrzeniem Ahmadineżada nieco oklapł. Drapieżny wyraz twarzy nie znikł jeszcze całkowicie, ale rysy złagodniały. - Chciałbym wiedzieć, czy takie działanie nie osłabi państwa w obliczu inwazji, bo i z tym musimy się liczyć - zapytał w końcu prezydent, odwracając uwagę zgromadzonych od wypowiedzi Dżafariego. - Absolutnie nie - pewność w głosie generała wyglądała na naciąganą. - Kiedy uporamy się z Izraelem, nikt nie będzie miał sił ani czelności atakować naszego kraju... -Dżafari przerwał. Szansa na konwencjonalne pokonanie żydowskiego państwa malała z każdym dniem i bez mała z każdą mijającą godziną. Możliwości zwycięstwa upatrywał wyłącznie w misji Asgariego. Bez niego nawet po przełamaniu obrony Żydów nie starczy środków na wprowadzenie w wyłom dostatecznie dużych sił i zajęcie Jerozolimy, o Tel Awiwie nie wspominając. Ahmadineżad wiedział o wszystkim. Przystał na plan generała, gdy ten przedstawił założenia operacyjne, podsunął nawet kilka własnych

sugestii, jak chociażby ten 0 przedstawieniu Asgariemu osób odpowiedzialnych za ładunki i takim ustawieniu zegarów, by wybuch zatarł wszelkie ślady. Dotyczyło to głównie wykonawców. Teheran wyprze się wszystkiego, zrzucając winę na Żydów. Można będzie twierdzić, że to właśnie ich głowice. Po paru dniach nikt nie dojdzie prawdy. Chcący im wierzyć usłyszą to, co będą chcieli usłyszeć, niedowiarkami nie mają zamiaru się przejmować. Po zajęciu Izraela nie będzie powodu kryć się po kątach. Uzyskają dostęp do Morza Śródziemnego. Atak na ewakuujące Żydów okręty VI Floty wydawał się logicznym kolejnym krokiem. A może okazać miłosierdzie? Tylko czy to spodoba się Allahowi? Szkoda, że na świecie jest tak mało szyitów. Bracia muzułmanie błądzą. Właściwa sukcesja przecież szła od córki Proroka Fatimy 1 czwartego kalifa Alego. Pierwszych trzech kalifówuzurpatorów nie uznawali, to oczywiste. Co gorsza, sunnici posunęli się do głoszenia, że następcy nie zawsze muszą pochodzić z rodziny Mahometa. Tak było im wygodniej, rzecz jasna. Niestety, prawowierni wciąż byli w mniejszości, ale po tej wojnie to się zmieni. Insz' Allah. - W pełni popieram wszystkie decyzje dowództwa Korpusu Strażników Rewolucji -odezwał się w końcu prezydent. Wszelką opozycję musiał zdusić w zarodku. Szefowie sił powietrznych i marynarki nie wyglądali na zachwyconych, lecz akurat ich lojalności nie poddawałby w wątpliwość. - Żywię nadzieję, że zaprowadzą nas z Bożą pomocą do zwycięstwa. Allah akbar. - Oby jak najszybciej - minister spraw zagranicznych nie odpuszczał. - Zanim Amerykanie doszczętnie zrujnują nasz kraj. Ahmadineżad ściągnął brwi prawie tak samo, jak przed laty czynił to jego wielki poprzednik i niekwestionowany autorytet ajatollah Chomeini. Uczynił to bardziej na pokaz. Tabrizi od lat stanowił swoistego straszaka na zbyt pewnych siebie wojskowych i funkcjonariuszy Pasdaranu, choć również wywodził się z szeregów korpusu. Wygłaszał często opinie, jakich jemu nie wypadało formułować. Jako minister, a wcześniej pełnomocnik w prawie budowy elektrowni jądrowej skupiał uwagę opinii publicznej i dziennikarzy z Zachodu, krytykowany często za nieustępliwość i bezkompromisowość. Na dodatek świetnie się sprawdzał w tym, co robił. Usunięcie go na korzyść Dżafariego lub odwrotnie naruszałoby kruchą równowagę. Po co komplikować dogodny układ. IZRA - POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 16 września Lądowanie grupy Asgariego wprowadziło nieco zamieszania w szeregach konwoju. Pułkownik nie czekał, aż opadnie pył. Mrużąc oczy, przebił się przez tumany kurzu unoszone przez wciąż jeszcze wirujące rotory i podszedł do wozu otwierającego kolumnę. Sierżant, na oko kompletna fleja, wyglądał na najstarszego stopniem. - Panie pułkowniku, ja... - Milczeć.

Pięć ciężarówek z ładownością do dziesięciu ton i piętnastu ludzi obsługi. Zauważył, że platformy wypełnione były skrzyniami z amunicją. Nie widział dobrze oznaczeń. Podszedł bliżej. Amunicja do dział. Świetnie. Potrzebował co najmniej dwóch wozów. - Zrzucić to gówno! Sierżant wybałuszył oczy. Rozkaz nie mieścił się w jego głowie i to wcale nie z powodu szacunku, jakim darzył własność armii, tylko bardziej z powodu własnego lenistwa. - Wszystko? - zapytał przerażonym głosem. - Nie - pułkownik wskazał ostatnie w kolumnie samochody. - Z tego i z tego. Sierżant machnął na pomagierów. - Co tutaj robicie? - Objazd, panie pułkowniku. Jedynie przebiegająca w pobliżu linia kolejowa stanowiła sensowne wytłumaczenie ich obecności. Nie wykluczał i takiej możliwości, że celowo błądzili po bezdrożach z dala od ostrzału i upierdliwych oficerów. Ochota na rozmowę przeszła sierżantowi równie szybko, jak się pojawiła, toteż pośpieszył z pomocą reszcie, gromko wykrzykując zbędne polecenia. Tymczasem komandosi opróżnili ładownię chinooka z takim zapałem, jakby zaraz miało się wydarzyć coś złego. Drogocenne paki z głowicami błyskawicznie wrzucono na tył jednego pojazdu. Resztę majdanu załadowano do następnego. Dotychczasową obsługę zepchnięto na margines. Ludzie Asgariego usiedli za kierownicami, przejmując wszystkie ciężarówki. Lufy szturmowych KH2002 wodziły we wszystkich kierunkach, wypatrując niebezpieczeństwa. Pułkownik był zadowolony z przebiegu tego etapu działań. Zmieścili się w niecałych siedmiu minutach od lądowania. Założył na głowę polową czapkę z daszkiem. Piloci zwiększyli obroty silników i helikoptery jeden po drugim odlatywały na wschód w drogę powrotną do AlKamiszli. Tam już znajdą dla nich odpowiednie zajęcie. Osobiście nie chciał na miejscu żadnych pętających się bez przydziału i przyciągających wzrok transportowców i szturmowego AH-1. - Panie pułkowniku, a co z nami? - sierżant zwrócił uwagę na jeszcze jeden problem. Piętnastu maruderów z za długimi językami. Najprościej posłać ich w piach. Chwilę rozważał decyzję. - Wskakiwać! Szczęśliwi z niespodziewanego obrotu spraw ochoczo wdrapywali się na wskazany przez Asgariego pojazd. Miał chyba za miękkie serce. Zresztą i tak niedługo będzie się liczyć każdy człowiek. Nawet taki obrzępała jak sierżant może okazać się pomocny.

MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 16 września Pospiesznie zorganizowana narada z udziałem Aviego Bermana oraz kierownictwa Ministerstwa Obrony stała się posiedzeniem grupy kryzysowej. Co dziwniejsze, działali z całkowitym błogosławieństwem premiera, który na wieść o atomowym ataku w pierwszej chwili zaniemówił, a później wpadł w trudem hamowaną wściekłość. Pierwszym pomysłem, jaki przedstawił, było orędzie do narodu i ostrzeżenie pod adresem Teheranu. Po namowach dyrektora Mossadu i ministra obrony dał się w końcu odwieść od tego projektu. Panika to ostatnia rzecz, jakiej potrzebowali, a wybuchłaby ona z całą pewnością. Cywile w popłochu opuszczający miasta, za wszelką cenę próbujący wyjechać z kraju... Poniesione szkody byłyby prawie takie same jak po odpaleniu głowicy. Nie o takie załatwienie sprawy chodziło. Berman i Loew zgadzali się co do jednego. Po pierwsze wszystko trzeba zrobić po cichu i samodzielnie. Po drugie wysłać Persom wyraźne ostrzeżenie - nie próbujcie tego więcej, bo pożałujecie. Omri Berkowitz w rozpiętej mundurowej kurtce, z rękami schowanymi w kieszeniach, stał nad nimi podobny do starego, ciągniętego na stracenie Żyda. Po części wynikało to z niewyleczonej wciąż choroby. Poza tym najczarniejszy możliwy scenariusz na jego oczach stawał się rzeczywistością. Wyciągnął w końcu chusteczkę i przetarł spocone czoło mimo nie najwyższej temperatury panującej w pomieszczeniu. Banalna czynność nadała mu w końcu ludzki wymiar. - Spieprzyliśmy okazję. Może jeszcze nie do końca, ale odnoszę takie wrażenie. - Niektóre sprawy są ponad nami, Omri. Daj już spokój - powiedział Loew. - Omri ma rację - Berman poparł generała. - Daliśmy im dość czasu i możliwości. Wykorzystali szansę i tyle. Postępu nie zatrzymamy i w końcu dobiorą się nam do skóry. Może nie teraz, ale w przyszłości na pewno. - Cholerny z ciebie filozof, Avi. Wiesz o tym? - Tobie również potrzebny jest dystans. Ehud Loew uśmiechnął się z politowaniem. - Na emeryturę wyjadę daleko stąd. Telewizor i radio wyrzucę przez okno i będę uprawiał oliwki. - Akurat. Wizja dostatniej emerytury rozwiała się jak pustynny miraż. - Znamy lokalizację oddziału i jego słabe punkty - Berkowitz wskazał długopisem na mapie miejsce, gdzie przebywała grupa irańskich komandosów. - Są mniej więcej tutaj. - Z punktu widzenia operacyjnego i owszem - ostudził ich zapędy minister. - Tylko że nie przewidzieliśmy ostrożności, jaką zachowują. Mogli wylądować bezpośrednio w Darze lub nawet jeszcze bliżej - teraz to on wskazał palcem punkt, o którym mówił. - Nie zrobili tego. Odesłali

śmigłowce i wsiedli do samochodów. Przy okazji cały czas są w ruchu. Wystarczy, że skręcą, i zamiast na pluton natkniemy się na batalion. - Musimy zaryzykować. - Omri, przypominam: mamy tylko jedną szansę. Nie możemy tego spartolić. - Jeżeli przesuną się bliżej, to bardzo skomplikuje naszą akcję. - Jeśli będziemy próbowali ich dorwać tam, gdzie są, to pewnie nieświadomie wpakujemy się w gówno. Za wiele niewiadomych. - Mamy podpuścić tych drani jeszcze bliżej? - Nie wiem, do cholery. Podsuń jakiś pomysł. - Powoli, panowie. Emocje nie zaprowadzą nas daleko - głos rozsądku Bermana podziałał na obu. Monitorujemy przemieszczanie się oddziału w czasie rzeczywistym. Punkt dla nas. Wszystko wskazuje, że oni nie mają o niczym zielonego pojęcia. - Czy możemy być tego absolutnie pewni? - Dotychczasowe działanie wskazuje na to w sposób oczywisty. Przez plecy Ehuda Loewa przebiegł dreszcz. Jeżeli się pomylą, nie dopatrzą jakiegoś szczegółu lub co gorsza przeciwnik ich wykiwa... - Moja propozycja jest taka - Avi Berman zajrzał w oczy Berkowitza i ministra obrony. - Raczej nam się nie wymkną. Poczekajmy kilka godzin. Oddział szturmowy wyślemy, gdy założą obóz. - A jak nie założą? - Berkowitz miał wątpliwości. - Muszą się przygotować. Nie przystąpią do operacji w pośpiechu, a to da nam szansę. Ehud, jak myślisz? Minister potarł prawe oko. - Dobrze. Przekażę odpowiednie polecenia - Loew sięgnął po telefon. - Poproście pułkownika. Minutę później Chaim Rokach stanął w gabinecie ministra. Jeżeli ktoś kiedykolwiek miałby wątpliwości co do istnienia anioła zagłady, to widok tego oficera potrafił skutecznie wyleczyć każdego niedowiarka. Wygoloną na trzy milimetry blond szczecinę na głowie przecinała siatka blizn. Podobnie sprawa wyglądała z lewym uchem, prawie oderwanym przez odłamek i przyszytym w ostatnim momencie. Twarz raczej płaska, z zapadniętymi policzkami i wyblakłymi od bliskowschodniego słońca jasnoniebieskimi oczami. Żyd w dwunastym pokoleniu Chaim Rokach wyglądał na rasowego nordyka. Jego fotografia w czarnym mundurze SS, zamieszczona w gazetce dla Hitlerjugend, stanowiłaby wzór i obiekt zachwytu dla młodych nazistów.

- Dobrze, że pan jest, pułkowniku - przywitał go Berkowitz. W obecności Rokacha nikt nie czuł się pewnie. Ludzi deprymował jego wygląd i ponura postawa. Wysoki na prawie dwa metry, chudy jak szczapa, przypominał współczesne wcielenie Golema gotowego gołymi rękoma rozerwać przeciwnika na strzępy, by następnie jego szczątki wdeptać w ziemię. Jednym słowem, nadawał się idealnie do akcji, jaką chcieli przeprowadzić. Berman słyszał o Rokachu, ale jeszcze nigdy nie zetknął się z nim osobiście. Jako pierwszy wstał i podał pułkownikowi rękę. - Pańskie wyczyny są legendarne. Komplement przeszedł bez echa. Oficer zwrócił jedynie spojrzenie w stronę szefa Mossadu. Berman zadrżał, ujrzawszy w nich śmierć. - Szkoda, że nie mieliśmy więcej takich jak pan w czasie Holokaustu. Pewnie naziści posraliby się ze strachu - powiedział bardziej do siebie. A kiedyś myślał o sobie jako o najbardziej bezwzględnym człowieku w Izraelu. Proszę, jak można się mylić. - Posłuchajcie - Berkowitz nie miał ochoty przebywać w towarzystwie Chaima dłużej, niż to konieczne. - Nie tak szybko, Omri - Loew powstrzymał głównodowodzącego. - Wpierw chciałbym usłyszeć, jak poszło ostatnim razem. Misja wyeliminowania sztabu egipskiej 7 Dywizji Zmechanizowanej zdaniem dowództwa CaHaLu stanowiła klucz do rozgromienia północnego zgrupowania operującego na Synaju. Jej dowódca sprytnie zmieniał miejsca postoju, nie pozwalając się namierzyć. Kilkakrotne naloty nie przyniosły rezultatu. Sprawa stała się niepokojąco nagląca, kiedy oprócz 7 Dywizji generałowi podporządkowano kolejną jednostkę - tym razem brygadę pancerną. W płynnie zmieniającej się sytuacji potrafił nad wyraz skutecznie powstrzymywać Izraelczyków w boju spotkaniowym pod Abu Ageila. Eliminacja tak zdolnego dowódcy stała się pilną koniecznością. W ciągu czterdziestu ośmiu godzin stracili przeszło osiemdziesiąt merkav, głównie od ognia dalekosiężnych haubic i egipskich MRLSów, będących cierniem w oku dla izraelskich sztabowców. Raz jeden generał zaniechał ostrożności, przyjmując gratulacje od podwładnych. Przechwycone komunikaty pozwoliły w końcu określić rejon, gdzie przebywał. Resztę zrobiło commmando Chaima Rokacha. Następnym jego celem miały być okręty w porcie w Aleksandrii, kiedy wybuchła afera z głowicami atomowymi. - Jak zawsze - wychrypiał pułkownik. Loew spojrzał w kierunku Bermana, porażony lakonicznością. Dopiero po dłuższej chwili zdał sobie sprawę, że więcej z Rokacha nie wyciągnie. - No, dobrze - westchnął. - Omówmy najbliższe zadanie. Rozdział XXVII PRZESTRZEŃ POWIETRZNA NAD WSCHÓD OD JEZIORA TYBERIADZKIEGO - JEDNOSTKA

UDERZENIOWA SAJERET CANHANIM | 16 września Podobno należeli do elity, nie tylko w armii własnego kraju, ale i na świecie. Jednostka Sajeret Canhanim, czyli po prostu Oddział Spadochronowy, nie ograniczała się jedynie do rozpoznania na głębokich tyłach przeciwnika. Dywersja oraz akcje specjalne pozostawały tak samo w centrum ich zainteresowania jak szturmy na umocnione pozycje przeciwnika. Szli zawsze w szpicy, wykonując najtrudniejsze zadania. Nie byli sami. Sajeret Matkal - wyspecjalizowana jednostka antyterrorystyczna - czy nie mniej znany Sajeret Golani deptały im po piętach w wojennej sławie, więc dlaczego właśnie im przypadło to zadanie? Starszy sierżant Gideon Yishai wcale nie czuł własnej wyjątkowości. Podmuchy szarpały pokryty piaskowym kamuflażem śmigłowiec w górę i w dół, wywołując u sierżanta nawroty mdłości. Yishai mocniej zacisnął dłonie na kolbie snajperskiego sako stanowiącego w tej chwili jedyne pewne oparcie. Niewiele pomogło. Jak poprzednio nabrał powietrza do płuc i wstrzymał oddech, ukradkiem obserwując pułkownika. Chaim Rokach wydawał się odporny na wszystko. Nawet w pełni skoncentrowany, potrafił zrobić wrażenie rozluźnionego. Gdyby nie cholerne pasy ekwipunku wrzynające się w ramiona Gideona i trzymające go jak w żelaznej obręczy, pewnie wykonałby skłon i zwymiotował na stalową podłogę ku uciesze kolegów. Może zjadł coś nieświeżego. Nie, to nerwy, jak pasożyty pożerające trzewia od środka. W całej ładowni świeciły się jedynie czerwone lampki, rzucając krwawą poświatę na czterdziestu komandosów. Jedna nad kabiną załogi, druga przy wyjściu. Na zewnątrz panowały ciemności, kiedy przemykali jak duchy nad Górną Galileą na pokładach transportowych helikopterów CH-53 Super Stallion. Jedynie piloci widzieli żarzące się na pomarańczowo i biało dogasające zabudowania miejscowości i kibuców zniszczonych w toku działań wojennych. Takie miejsca omijali szerokim łukiem, woląc pozostawać w bezpiecznym mroku. Chaim Rokach zerknął na zegarek. Prawie byli na miejscu. Za niecałe półtorej minuty osiągną strefę lądowania wyznaczoną za liniami przeciwnika. Znajdowali się nie dalej niż dziesięć kilometrów od granicy z Izraelem, na obszarze całkowicie zdominowanym przez Irańczyków. Pomysł podebrania Persom głowic atomowych wydał się pułkownikowi zabawny. Wykonywał już najróżniejsze misje, ale takiej jeszcze nie. Nie wątpił w powodzenie. Prawdziwy problem stanowił brak odpowiedniej ilości czasu na planowanie i... No właśnie. Zdaje się, że niektórzy nie wytrzymywali napięcia. Właściwie ta osiemdziesiątka ludzi, jaką dowodził, stanowiła ostatni w pełni gotowy do takiej misji odwód w całej izraelskiej armii. Pozostałe oddziały specjalne od początku trwania wojny wciąż znajdowały się w boju, ponosząc straty. Zwykle mieli sporo takich grup. Sajeret Golani czy Commando Jami - płetwonurkowie marynarki znani również pod nazwą Flotylla 13. Teoretycznie było z czego wybierać. Jednak nie teraz. Wycofanie którejkolwiek jednostki mogło spowodować załamanie prowadzonych gdzie indziej operacji. Odpowiedzialność gniotła Chaima Rokacha jak pasek hełmu wrzynający się w brodę. Pół minuty. Czerwone światełka zaczęły migotać ostrzegawczo. Jak dobrze pójdzie, za cztery godziny będą z powrotem w domu.

SZTAB 2 DYWIZJI ZMECHANIZOWANEJ IRAŃSKIEGO KORPUSU EKSPEDYCYJNEGO, NAWA - POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 16 września - Jak pan chce, pułkowniku Asgari. Mnie nic do tego - generał Karimi oddał wystawione w Teheranie upoważnienie. - Oczywiście zrobimy, co tylko będziemy mogli -zreflektował się szybko, by zatrzeć złe wrażenie, nie silił się jednak na zbytnie grzeczności. - To mi w zupełności wystarczy. Miejsce, w którym się znajdowali, przecinała jedna szeroka, dobrze utwardzona droga prowadząca w kierunku niedawnej linii zdemilitaryzowanej. Co najmniej połowa stojących przy niej zabudowań leżała w gruzach, a to, co pozostało, wykorzystały maksymalnie zespoły remontowe i logistyczne irańskiej armii. Oczywiście, ostatni, najbardziej okazały budynek zajął Karimi. Niemniej jednak nie był to pałac ani nawet peryferyjne centrum administracyjne, tylko jednopiętrowy dom ze sklepem na parterze i kilkoma pomieszczeniami mieszkalnymi u góry. Dotarcie do Nawy zajęło zespołowi Asgariego co najwyżej kilkadziesiąt minut nieśpiesznej jazdy po pustyni. Więcej niż trzydziestkę nie dało się wyciągnąć. Cały czas jechali bocznymi drogami, unikając w ten sposób zatorów i korków oraz izraelskiego lotnictwa. Efekty jego niszczycielskiej działalności oglądali dookoła. Zjechali do Nawy w zapadających ciemnościach, żeby zatankować ciężarówki i pozbyć się nieszczęsnej ekipy niechcianych kierowców i ich niewydarzonych pomagierów. Drogą ciągnęły w obu kierunkach tysiące żołnierzy. Pancerniacy i piechota na zachód, natomiast od strony świetlistej białopomarańczowej poświaty na horyzoncie jechały kolumny wszelkiej maści pojazdów pełne rannych i kontuzjowanych. Daleki pogłos artylerii był wyraźnie słyszalny. Przypominał krążącą po okolicy burzę, tyle że bez kropli deszczu. Wizyta u Karimiego nie przyniosła wiele. Generał zdecydowanie wolał gromadzić środki do jutrzejszego natarcia, niż pomagać Asgariemu w przekroczeniu linii frontu. Stracili już dziesiątki podobnych grup zwiadowców i sił specjalnych. Prawie zawsze bez wyraźnych korzyści. Generał wierzył w broń pancerną. To czołgi i transportery, najlepiej w dużej masie, dokonywały wyłomów, a nie komandosi ze swoim lekkim sprzętem. Przez chwilę kusiło Asgariego, żeby powiedzieć mu, w czym rzecz. Skoordynować działania. Wybić w liniach Żydów atomową dziurę i poprowadzić przez nią zmasowane natarcie. O czymś podobnym wspominał Ahmadiani. Powstrzymał jednak zapał. Nie takie otrzymał rozkazy. - Rozlokujemy się w pobliżu - pułkownik myślał wciąż o ataku. Zamieszanie powinno być dostateczne wielkie, by niezauważenie przemknąć się na drugą stronę. - Nie widzę przeszkód. Ale w okolicy bywa niebezpiecznie. - Jak to na wojnie. - Zaopatrzenie proszę pobrać od kwatermistrza. Jeszcze coś?

- Nie. Asgari zbiegł po schodach i wyszedł na zewnątrz. Huk silników przetaczających się po szosie transporterów piechoty nie milkł nawet na sekundę. Jechały z zachowaniem przepisowej odległości, więc bez trudu przekroczył drogę. Za ostatnimi zabudowaniami stali jego ludzie. Mogą przenocować gdziekolwiek. Odjadą kilkaset metrów dalej i rozbiją obóz. Pora po temu była stosowna. JEDNOSTKA UDERZENIOWA SAJERET CANHANIM | 16 września Ruszyli w dwóch równoległych kolumnach, oddaleni od siebie o pięćdziesiąt metrów. Super stalliony odleciały piętnaście minut wcześniej, kiedy otrzymali ostateczne potwierdzenie lokalizacji poszukiwanej grupy. Wszelkie dane szły z satelity bezpośrednio do ich odbiornika. Przy odpowiednim powiększeniu obraz trzydziestu punkcików uwijających się przy gorących silnikach ciężarówek był bardzo wyraźny. Chaim Rokach uniósł brwi do góry, wyraźnie zaskoczony. Irańczycy popełnili błąd. Od Nawy dzieliło Izraelczyków co najmniej osiemset metrów. Trochę mało, ale dysponując tak wyraźną przewagą, nie powinni mieć problemów. Dodatkowo sprzyjała im okolica. Wzgórza porośnięte zeschłą trawą i suchoroślami wznosiły się i opadały, pozwalając niepostrzeżenie podkraść się do obozu. Gideon Yishai rozciągnął się płasko na pagórku. Reszta oddziału zrobiła to samo po obu stronach, tworząc w ten sposób jedną długą linię. Oddechów kolegów po szybkim marszu nie słyszał. Gdy pozostawali w bezruchu, zabłąkany wędrowiec prędzej by na któregoś z nich nadepnął, niż go zobaczył. Oni zaś widzieli wszystko doskonale. Celownik na karabinie Gideona dawał zielonkawą poświatę i z wyglądu przypominał butelkę zamocowaną nad komorą nabojową. Po lewej stronie Gideon widział szosę, skąd dochodził nieustający pomruk przemieszczających się pojazdów. Ledwo widoczne światełka pozycyjne jak smugi olbrzymiego niekończącego się węża wyłaniały się z ciemności i w ciemnościach ginęły. Wszystko na prawo od drogi skąpane było w delikatnej księżycowej poświacie i tylko daleki horyzont migotał czerwonym odblaskiem. Dostał sygnał i ruszył za pułkownikiem, odbijając jeszcze bardziej na prawo od szosy. Ze wzgórza schodzili jeszcze szybciej, truchtem. Czas kurczył się nieubłaganie. 3 BATALION PIECHOTY 4 IRAŃSKIEJ BRYGADY ZMECHANIZOWANEJ 16 września Wyładowali się poprzedniej nocy w jakieś zapadłej pustynnej dziurze. To nawet nie było miasteczko, jedynie kolejowa rampa w otoczeniu paru baraków z blachy falistej i domów z suszonej gliny okolonych takim samym murem. Na rozum majora Hajizadeha to miejsce mogło powstać tylko w jednym celu - jako punkt przeładunkowy dla oddziałów przybywających z Iranu. Przodem pojechały czołgi. Batalion T-72S na rozkaz generała Karimiego pognał, aż się kurzyło. To samo stało się z trzema kompaniami piechoty na BMP-2. Powód pośpiechu niezbyt interesował majora. I bez tego wiedział, o co chodzi. Pewnie ten stary osioł kombinował, jak pokonać Żydów

taktyką żywcem wziętą z czasów wojny irańskoirackiej, czyli „więcej czołgów, więcej transporterów i więcej piechoty". Hajizadeh był za młody, żeby to pamiętać. Znał za to opinię starszych oficerów. Nasłuchał się tego dosyć w koszarach, gdzie wciąż jeszcze wspominano tamte chwalebne wydarzenia. Ostatni transport znacznie się spóźniał. Kiedy już przybył, noc przemieniła się w dzień. Serce podjechało majorowi do gardła na widok smug kondensacyjnych na niebie. Na szczęście tym razem samoloty nie ich szukały. Jego batalion stanowił kombinowaną grupę -ciężarówki Zamiad, wozy bojowe piechoty BMP-2 oraz lekkie czołgi Tosan z 90-milimetrowymi armatami, będące modyfikacją brytyjskich scorpionów FV101. Zespół idealny do niekonwencjonalnych działań, ale za słaby w pancernym natarciu, stąd prawdopodobnie zwłoka. Ruszyli na zachód późnym popołudniem, przepuściwszy przodem jeszcze jedną doganiającą resztę jednostkę artylerii. Po półgodzinie utknęli w gigantycznym korku, którego rozładowanie kosztowało sporo wysiłku czerwonych z wysiłku i złości gwardzistów, a wszystko przez bliżej niesprecyzowany oddział syryjskiej piechoty przemieszczający się na południe i przecinający trasę jego oddziału. Na trzy kilometry przed Nawą już na nich czekali. - Ze sztabu dywizji - zarośnięta twarz sierżanta nie wyrażała niczego. - Co znowu? Świstek papieru przekazany przez gońca określał jasno, co major Hajizadeh ma robić. Nie mógł uwierzyć własnym oczom. 3 Batalion - jego batalion! - okazał się tak mało istotny, że kazano im czekać. Najlepiej zjechać na pustynię i rozbić obóz. - Na czyj rozkaz? - Generała Karimiego. Sierżant spojrzał gdzieś za nimi wzdłuż kolumny, uważając dyskusję za zakończoną. Hajizadeh najchętniej cisnąłby rozkaz w twarz prostaka. Tak się nie godzi. Jest oficerem, a nie byle popychadłem. Urażona ambicja potrafiła dopiec bardziej od niewidzianego jeszcze wroga. - Generał czeka na te czołgi... - sierżant nawet nie popatrzył na majora i odszedł. Jakie czołgi? Pewnie nie chodziło lekkie tosany. Więc o co? Nie miał wyjścia. Skręcili w głąb pustyni, umożliwiając przejazd. Czterdzieści minut później już wiedział, w czym rzecz. Niekończąca się kolumna zulfikarów II z rykiem silników przetaczała się przed jego oczami, zachowując pięćdziesięciometrowe odstępy. Jeszcze więcej czołgów. Może to i lepiej, że kazano im czekać. Jutro, a już właściwie dzisiaj szykowała się prawdziwa jatka. JEDNOSTKA UDERZENIOWA SAJERET CANHANIM | 16 września Trucht z pełnym wyposażeniem potrafił dopiec. Gideon łapał powietrze szeroko otwartymi ustami.

Mimo panującego na pustyni chłodu po twarzy i plecach spływały strużki potu. I tak miał nieźle. Operator taszczący ukm FN MAG sapał najgłośniej. Żeby jednak było sprawiedliwie, żołnierzy niosących lekkie pistolety maszynowe Tavor obciążono dodatkowymi zapasami amunicji. Wysiłek budził u Yishiego dodatkową złość: na siebie, na Rokacha i na tych cholernych Irańczyków z ich pomysłami. Biegli po mniej więcej równym terenie, co pozwalało im trochę odsapnąć przed kolejnym pagórkiem. Wyczerpanie sprawiało, że każdy następny podbieg wydawał się coraz trudniejszy. Zwolnili pięćset metrów dalej. Gideon zaryzykował i łyknął wody z manierki. Trochę lepiej. Przetarł lufę bawełnianą chusteczką i dmuchnął w zamek bardziej odruchowo niż z potrzeby. Musiał zająć czymś ręce nieustannie błądzące pomiędzy kolbą a drewnianym łożem karabinu. - Słuchajcie - Chaim Rokach stanął nad nimi, mówiąc półgłosem do dowódców plutonów, ale Yishai słyszał go wyraźnie. - Są nie dalej jak kilometr stąd - wskazał dłonią kierunek. - Wiecie, co macie robić? Do dzieła. Każdy pluton już bez dalszych poleceń pokłusował za własnym dowódcą, starając się obejść przeciwnika i zająć jak najkorzystniejsze pozycje przed czekającą ich potyczką. WYDZIELONY PLUTON NIRUJE KUDS | noc z 16 na 17 września Asgariemu zdawało się, że gdzieś w oddali słyszy przelatujący śmigłowiec, co przy głównej trasie ruchu irańskich wojsk było całkiem możliwe. Trochę miał do siebie pretensji za nadmierną ostrożność. Mając środki i możliwości, powinien od razu wykonać przelot do dawnej strefy zdemilitaryzowanej i tam zarekwirować dostępne pojazdy, a tak tylko marnował czas. Dla świętego spokoju obszedł warty. Wszyscy czuwali i tym różnili się od poborowych, z którymi bywało różnie. Sierżant Hamid Kianouri, weteran tak samo jak i on, czekał na niego przy ciężarówce, oparty plecami o maskę. - Ładna noc - zagadnął, wskazując gwiazdy przebijające się gdzieniegdzie poprzez chmury. - Od kiedy stałeś się romantykiem? - Asgari przystanął obok. - Życie, panie pułkowniku. Człowiek czuje w kościach upływające lata. - Nie znałem cię z tej strony. - To już ostatni raz. Pora kończyć służbę i wracać na wieś - wyciągnął papierosy i poczęstował oficera. Asgari zaciągnął się głęboko aromatycznym tytoniem. Hm, papieros niby ubity fabrycznie, ale nie dałby głowy, że sierżant przy nim nie majstrował, na przykład przyprawiając tytoń szczyptą haszyszu. Ale po co tego dochodzić, skoro smak dymu był wyborny?

- Jak rodzina? - Teraz już nieźle. Za Pahlawich ledwie ciągnęliśmy. Zachciało się cesarzowi modernizacji przedrzeźniał sierżant. - Później też było trudno. Pierwsze lata po islamskiej rewolucji nie rozpieszczały nikogo, co Asgari również doskonale wiedział. - Dopiero jak wstąpiłem do korpusu... - Słyszycie? - przerwał mu Asgari. Natarczywy dźwięk turbin dobiegał z oddali. - Nie... Dźwięk na granicy słyszalności przytłumiły w końcu hałasy pancernej kolumny przetaczającej stalowe cielska po szosie. Słyszeli je wyraźnie nawet w takim oddaleniu. - Pewnie nic takiego - kolejne sztachnięcie bardzo uspokajało. Wesołe ogniki w oczach Hamida potwierdzały wcześniejsze domysły pułkownika. - Panie pułkowniku - oficjalny ton nie uszedł uwagi Asgariego. - Tak? - Co z nami będzie? - A o co pytacie? - Jak to zakończymy, oczywiście. - Mamy dostać przewodnika - miejsce spotkania z niejakim Dżamalem Hassanem Tabetem wyrył w pamięci jak regulamin. - On poprowadzi nas dalej. - Pewny człowiek? - Skąd mam wiedzieć - wzruszył ramionami. - Pewnie dlatego taszczymy te cywilne łachy? - Nie. Na paradę na placu Męczenników. Od kiedy wiceadmirał Ahmadiani powierzył mu tę misję, zachodził w głowę, jak ma ją wykonać. Poruszanie się po terenie przeciwnika w irańskim umundurowaniu rozbawiło go już na wstępie. Kompletny absurd. Z kolei, jeżeli zostaną złapani bez mundurów, nie trafią nawet do aresztu. Co najwyżej pod najbliższą palmę albo nawet nie tam. Łoskot od strony drogi zaczął narastać.

- Zaraz będziemy mieli gości. Tyle miejsca, a ci zasrańcy walą właśnie tutaj. - Nie możemy im zabronić. - Mam to sprawdzić? - Zostaw. Poradzą sobie bez naszej pomocy. JEDNOSTKA UDERZENIOWA SAJERET CANHANIM | noc z 16 na 17 września Starszy sierżant Gideon Yishai w termowizyjnym celowniku wyborowego karabinu obserwował obozowisko ukryte pomiędzy wzgórzami. Od razu wiedział, że nie mają do czynienia z amatorami, lecz nie stanowiło dużej różnicy. Wyszkoleni czy nie, stracą głowy, kiedy tylko Chaim Rokach da znak. Głowice ukryto na platformach ciężarówek. Delikatna poświata biła od pak zakrytych brezentowymi plandekami. Oblizał wargi koniuszkiem języka, wyszukując najbardziej widoczne obiekty. Ta dwójka przy masce pierwszego wozu wyglądała idealnie. Widział nawet ogniki rozżarzonych papierosów raz po raz podnoszonych do ust. Rozluźnione sylwetki świadczyły o poczuciu bezpieczeństwa. Końcem palca wskazującego prawej dłoni musnął język spustowy, następnie wsunął palec głębiej i poprawił uchwyt. Pułkownik Rokach wciąż jeszcze kalkulował, ale w zasadzie nic nie stało na przeszkodzie, by... Ignorował ten dźwięk od dłuższej chwili. W końcu przestał i spojrzał za siebie, równocześnie ustawiając broń na nowej pozycji. Fuck! 3 BATALION PIECHOTY 4 IRAŃSKIEJ BRYGADY ZMECHANIZOWANEJ 17 września Major Hajizadeh nie widział za dobrze terenu przed szybą ciężarowego zamiada. Tak w ogóle, to przysługiwała mu terenówka. Znając jednak swoje szczęście, widział oczyma duszy, jak stoi zapomniana w chaosie i pośpiechu na rampie załadunkowej w Tebrizie. Zdezorientowany, nie wiedział - jechać dalej czy już stanąć. Był zmęczony i wściekły, podobnie jak cały pięciusetosobowy batalion. Znał krewkość kierowców tosanów, ci przejechaliby po ciężarówkach, gniotąc gąsienicami karoserie z uśmiechem na twarzy. Bydlaki. Ale to jego bydlaki. W boju nie mieli sobie równych. Podjadą jeszcze kawałek. Prawie sto pięćdziesiąt pojazdów to jednak sporo. Potrafią się rozciągnąć na znacznej przestrzeni. A to co, do jasnej cholery? Jakiś cień, później drugi przemknął gdzieś na skraju słabego światła reflektorów. Parszywi dezerterzy. Godne pogardy psy uciekające z pola bitwy. O, nie. Nie może na to pozwolić! Złapał za służbowego tondara i wrzasnął do kierowcy: - Stać! Wyskoczył na zewnątrz, przeładowując broń. Tondar to nic innego jak licencyjny niemiecki pistolet maszynowy HK MP5. Teraz również wykazał swoją niezawodność. Seria poleciała w kierunku

miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą widział bandytów szargających dobre imię irańskiej armii. Niech no którego złapie! JEDNOSTKA UDERZENIOWA SAJERET CANHANIM | 17 sierpnia Major Hajizadeh nawet nie wiedział, jakiego ma farta. Jego pociski kalibru 9 milimetrów, posłane bardziej na wyczucie niż w konkretny cel, trafiły. Jako pierwszy dostał dowódca jednego z plutonów chcący za wszelką cenę zejść z widoku nadciągającym Irańczykom. Pomysł i wykonanie zupełnie chybione. Obok niego zwijał się z bólu jeden z komandosów. Na szczęście dla Izraelczyków zaskoczenie było obopólne, a podwładni pułkownika Rokacha okazali się bardziej biegli w swoim fachu. Nie minęło nawet pięć sekund, od kiedy padła pierwsza seria, a rozpętało się pandemonium. Izraelski ukm na skrzydle szatkował z precyzją kolejne ciężarówki. Setki pocisków skotłowały żołnierzy na platformach. Jedyne, co mogli zrobić, to uciekać. Udało się niewielu. Większość została trafiona tam, gdzie wcześniej siedziała. Ci wyskakujący z samochodów padali z wysokości w piach. Jedynie z ostatniego wozu udało się desantować większości żołnierzy i ukryć między kołami. FN MAG z niezmordowaną obojętnością pracował dalej. Fontanny piachu tryskały wszędzie, dosięgając wciąż nowych celów. Furię pierwszej nawały przeżyło niewielu. Większość zginęła lub odniosła rany. Ich ofiara jednak nie poszła na marne. BMP-2 drugiej kompanii to nie to samo co zwykłe ciężarówki, o tosanach nie wspominając. Automatyczne 30-milimetrowe armaty wozów bojowych piechoty sprzężone z karabinem maszynowym PKT rozpoczęły śmiercionośny koncert. Nie chodziło nawet o celność, raczej o przyduszenie przeciwnika do ziemi. Izraelscy komandosi co prawda nie stracili głowy, ale i tak byli już bez szans, tym bardziej że za BMP nadciągały tosany ostatniej kompanii batalionu. Działaniom piechoty i czołgów brakowało koordynacji. Właściwie każdy pojazd walczył samodzielnie, starając się posłać w ciemności jak największą ilość stali i ołowiu. Któryś z ciężarowych zamiadów, potrącony przez niewiele widzącego w peryskopie kierowcę czołgu, przewrócił się na bok. Okrzyki miażdżonych pod stertą blach ludzi zagłuszył armatni wystrzał. Gideon Yishai raz po raz wyławiał z mroku przebiegających bezładnie Irańczyków. Właściwie z tych, którzy nadciągnęli pierwsi, niewielu pozostało. Pojedyncze sylwetki eliminował z zimną precyzją. Było mu obojętne, kogo trafiają pociski Sako - oficera, zagrzewającego do boju sierżanta czy kulącego się ze strachu zwykłego strzelca. Na opancerzone pojazdy niewiele potrafił poradzić. Gdzie są te cholerne spike'i? Mieli na stanie co najmniej trzy. Dodatkowe wyposażenie, psia krew. Jak potrzeba... Błysk i smuga białego ognia oznajmiły zejście przeciwpancernego pocisku z prowadnicy. Pierwszy BMP sunący po stoku został rozerwany eksplozją. W efekcie okolicę zalało upiorne światło. Z tyłu wybuch zatrzymał tosana, ale to wszystko. Zaraz i tak zostaną zmiażdżeni gąsienicami. WYDZIELONY PLUTON NIRUJE KUDS | 17 września Na odgłos pierwszego wystrzału papieros wypadł Asgariemu z ręki. Chciał się skulić, myśląc, że jest

celem. Nic nie poczuł. Nie chodziło o niego. Za to z przeciwnej strony wzgórza rozpętało się piekło. Decyzję podjął natychmiast. - Wyrywamy stąd! Kanonada nabierała tymczasem tempa. Do broni ręcznej dołączyły echa działek i armat. Pociski tych ostatnich sporo przenosiły, spadając na przeciwstoku. Byli już w ruchu, spod kół poszedł grad piachu i kamieni. Na ile pozwalały warunki, pognali w ciemność. Jakaś niecelna seria, później druga rozległy się z boku, ale kto strzelał i do kogo, mało Asgariego obchodziło. Najważniejsze to wyrwać się jak najszybciej z tego przeklętego miejsca. JEDNOSTKA UDERZENIOWA SAJERET CANHANIM | 17 września Siedemdziesiąt, osiemdziesiąt metrów od pozycji zajmowanej przez Gideona rozpędzały się trzy BMP. Za nimi, kołysząc się na nierównościach, podążał lekki czołg. Wszystko, co znajdowało sie dalej, przestało mieć dla starszego sierżanta znaczenie. Widział tylko niewielki wycinek terenu. Jedno, co dawało się zaliczyć na plus, to fakt, że Irańczycy przestali strzelać. Przy podjeździe nie byli w stanie obniżyć luf, by wygarnąć z nich do ukrytych Izraelczyków. Pięćdziesiąt metrów. Może i nie strzelali, ale wzniesienie nie jest dla nich żadną przeszkodą. Dopiero ostatni odcinek był bardziej stromy. Ktoś nie wytrzymał i poderwał się na nogi. Zaraz padł skoszony serią z automatu. Yishai poszukał winnego. Piechota u podstawy stoku wyskakiwała z co najmniej kilku wozów. Strzelił raz, bardziej na postrach, i rozejrzał się dookoła. Pułkownik Chaim Rokach klęczał, kierując ustawieniem ostatniego spike'a. Wskazał cel - tosana lawirującego w dole najbliżej nich. Zanim wystrzelili, czołg zrobił to pierwszy. Wybuch odrzucił obsługę na bok jak bezwartościowe przedmioty. Jedynie Rokach wstał i zatoczył się do tyłu. Muszą coś zrobić. Dalsza zwłoka oznacza całkowite unicestwienie oddziału. Otrząsnął się jak pies, pokiwał głową na boki i spojrzał w dół. Myśli Gideona galopowały jak stado mustangów. Miał wrażenie, że gardło samo ułożyło się do krzyku. Czego on tu jeszcze szuka? Aha, tak... Czerwona raca to koniec akcji i odwrót do punktu zbornego. W końcu znak wystrzelił w ciemne niebo. Rozproszone grupki izraelskich komandosów poderwały się do biegu, starając ukryć się w ciemnościach. Nogi wiodły Gideona same, kiedy przeskakiwał pomiędzy kamieniami, co tchu pędząc za pułkownikiem. Jak mogli tak skrewić? W całej historii jednostki nie ponieśli jeszcze takiej klęski. Umykali jak zające przed wilkiem. Ryk silników za plecami dodawał mu skrzydeł. Nie mógł już biec szybciej. Jednak bitwa nie skończyła się wraz z sygnałem. Pojedynczy komandosi lub małe grupki w kilku miejscach zostały przyparte do muru, a właściwie zastopowane na pozycjach. Czterej komandosi na skrajnym prawym skrzydle, skupieni przy karabinie maszynowym, nawet nie dostrzegli znaku. Łagodny podjazd w żaden sposób nie zabezpieczał ich przed nacierającymi wciąż czołgami. Jeden z tosanów wgniótł kaem w piach. Obsługa odskoczyła

w ostatnim momencie, ale zaraz dosięgły ją kule poruszającej się skokami irańskiej piechoty. Trochę dalej w lewo sytuacja się powtórzyła. Rozgrzani walką Persowie masakrowali kolej nych Izraelczyków, pozostających już bez osłony kolegów. Ci, którzy jeszcze mogli, położyli zasłonę dymną. Gęsta biała mgła zasnuła teren. Smugi wirowały w powietrzu, unoszone do góry lekkimi podmuchami wiatru. Z chaotycznej strzelaniny wyrwało się niewielu. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 17 września Głęboko w trzewiach budynku, w pomieszczeniu pełnym komputerowych monitorów, panowało milczenie. Informatycy w mundurach i cywilnych ubraniach przebiegali palcami po klawiaturach, odbierając i wysyłając zaszyfrowane meldunki i polecenia. Każdy ruch jednostek znajdował natychmiast odzwierciedlenie na ekranach różnej wielkości wyświetlających aktualną sytuację. Przeważnie określano pozycje formacji do szczebla batalionu albo kompanii. W razie konieczności robiono to bardziej precyzyjnie - pluton, drużyna lub pojedyncze pojazdy. Tutaj z kolei system pozwalał na przedstawienie ilości amunicji czy paliwa. Cyfrowe pole bitwy dawało złudny efekt panowania nad szczegółami. Zwłaszcza w tym konkretnym przypadku. Widzieli wszystko jak na dłoni. Obóz terrorystów, podchodzących ludzi Chaima Rokacha i dopiero na koniec jak zwiastun nieszczęścia irańską kolumnę wędrującą bez większego sensu po pustyni. Ehud Loew pochylił głowę. Nie chciał dłużej na to patrzeć. Nawet uczestnictwo w ceremonii pogrzebowej nie wywoływało podobnego przygnębienia. Głupi przypadek sprawił, że stracili doborowy oddział i szanse przejęcia nienaruszonych głowic. Czas działania w białych rękawiczkach się skończył. Pora na bardziej stanowcze kroki. Stojący obok niego głównodowodzący niespokojnie przestępował z nogi na nogę. Berkowitz zawsze wolał bardziej radykalne rozwiązania. Cała afera z przejęciem ładunku od początku budziła jego wątpliwości. Na czoło generała wystąpił pot, serce w piersi pracowało nieregularnymi skurczami. Znak zaawansowanej arytmii. Lekarze najchętniej widzieliby go w sanatorium, w szpitalu, gdziekolwiek, byle nie tu. Jak mantrę powtarzali zaklęcie - tylko bez nerwów. Łatwo mówić łapiduchom. Nadludzkim wysiłkiem woli powstrzymał odruch przyłożenia dłoni do piersi po następujących po sobie bolesnych ukłuciach. Jeśli okaże słabość, Loew i Berman bez skrupułów odeślą go do ambulatorium. Wszelkie decyzje zapadną poza nim, a on chciał w końcu postawić na swoim. Z całej trójki jedynie dyrektor Mossadu zachowywał olimpijski spokój. - Co teraz? - wyrwało się Ehudowi Loewowi. - Spłoszyliśmy drani. Już wiedzą, że ich szpiegujemy. - Kilka kierowanych rakiet załatwi sprawę raz na zawsze - Berkowitz miał już przygotowaną odpowiedź. - Lepiej zrobić to, dopóki są jeszcze na terytorium Syrii. - Ostatecznie sami będą sobie winni. Jestem daleki od takich rozwiązań, ale przecież próbowaliśmy. Nikt nam nie zarzuci pochopnego działania.

- Nikt prócz AlDżaziry, AlArabii i wszystkich innych muzułmańskich mediów -powiedział Avi Berman. - A jakie ma to znaczenie? - No, teraz to już żadnego. - Sam widzisz. Dla Berkowitza ostateczne decyzje już zapadły. Odszedł wydać odpowiednie rozkazy. Jako wojskowy zdawał sobie sprawę z konsekwencji. Szansa, by uniknąć eksplozji przedstawiała się jak jeden do dwudziestu. Dwie głowice, w sumie dwadzieścia kiloton. Prawdopodobnie dojdzie do prawie równoczesnego wybuchu, gdy tylko trafią w pierwszą. Berman odprowadził generała wzrokiem. Nie potrafił się wyzbyć nieznośnego uczucia, że za łatwo oddał decyzję w ręce wojskowych. Bliski kolejnego zawału Berkowitz wyglądał jak śmierć na chorągwi. Dlaczego Loew to tolerował? Zresztą i on wyglądał nie lepiej. Sercowiec i nerwus pozujący na stoika. Zaiste, doborowy tandem gotowy w imię wyższych racji pójść na ostateczne ryzyko. To nawet nie ryzyko, do cholery - to masakra! Izraelscy żołnierze jakoś sobie poradzą. Kombinezony ochronne, maski, przeszkolenie działały na ich korzyść. Syryjczycy i Persowie indywidualne środki ochronne stosowali sporadycznie i raczej na niewielką skalę. Wszystko zależało od tego, w którą stronę powieje wiatr znoszący radioaktywny obłok. Jeżeli w kierunku Damaszku, odległego tylko o niecałe siedemdziesiąt kilometrów, zostaną oskarżeni o masowy mord, bo po nich wszak spodziewano się więcej. Jeżeli to samo zrobi Teheran, wszystko będzie w porządku. Media i ludzka świadomość już i tak mają ich za potwory gotowe na wszelką niegodziwość. Mogą bez przeszkód kamienować kobiety, wyrzynać niewiernych i palić kościoły. Świat niczego więcej od nich nie oczekuje, przyzwyczajony do retoryki Ahmadineżada. Zresztą opinia o nich była równie pełna emocji i - co tu kryć - przeinaczeń. Od przeszło siedemdziesięciu lat gromili muzułmanów, wygrywając wszelkie konflikty. To nie mogło się podobać nikomu. Cierpliwość tych wszystkich dobrodusznych europejskich „mędrców" z Rady Europy czy poszczególnych krajów była już na wyczerpaniu. Oficjalnie kiwali głowami zatroskani - co też się porobiło i jak to odkręcić. Nieoficjalnie... Kilka raportów wywiadu dotyczących nieformalnych spotkań oraz czegoś eufemistycznie nazywanego konsultacjami dotyczyło konkretnych zagadnień - jak będzie wyglądać Bliski Wschód, gdy już zostanie wykluczony... Jakoś nazwa własnego kraju nie chciała Bermanowi przejść przez myśl w takim kontekście. Przynajmniej Waszyngton trochę się starał. VI Flota operowała nie dalej jak sto mil od wybrzeża, konsekwentnie blokując poczynania egipskiej i syryjskiej marynarki. Może to właśnie jej obecność powstrzymywała Turcję od bardziej agresywnych działań. Może? Zmęczony równie mocno jak Loew, zwiesił lewą rękę ze stolika komputerowego. Prawą przeczesał włosy do tyłu.

- Posłuchaj. Ehud Loew z rękoma założonymi na piersi, ze spojrzeniem nieruchomo wbitym w monitor, na którym Irańczycy dobijali rannych, rozochoceni zwycięstwem, zdawał się nie słyszeć prośby Bermana. Berkowitz szalał w innej części pomieszczenia, niezdrowo podniecony wprawianą w ruch maszyną. - Ehud, posłuchaj - powiedział głośniej. - Już podjąłem decyzję. - A kim ty jesteś, by samemu brać się za taką sprawę? - Mam poparcie głównodowodzącego. - Nie bądź śmieszny, przecież to twój podwładny. W dodatku Omri w ciągu godziny skończy w szpitalu z ostrą niewydolnością naczyń wieńcowych. - Czego ty chcesz? Nie wyślemy kolejnej ekipy. Nie mamy kogo. To koniec, rozumiesz? Koniec. - Nie stawiaj się w pozycji nieomylnego. - Ja... Ja to robię? - Loew w końcu oderwał wzrok od monitora, ale wcale nie popatrzył na Aviego, tylko na poczynania Berkowitza. - Ty sam masz się za nieomylnego. Nie wywieraj na mnie presji zagroził. - Nie jesteś jednoosobowym samozwańczym komitetem obrony kraju. - Po prostu wiem, że mam rację. - To mało, Avi. I mnie nie przekonuje. - Co szkodzi spróbować? - Czas jest kluczową sprawą. Niech to w końcu do ciebie dotrze - Ehud Loew zaczynał przypominać zamienioną w słup soli żonę Lota. - Za szybko się poddajesz - szef Mossadu wstał. Kobieta, która stanęła w jasnym prostokącie otwieranych drzwi, kompletnie nie pasowała do tej jaskini. Błękitna koszula z dystynkcjami porucznika wojsk powietrznych, spódnica, pantofle na obcasie - to wszystko w porządku, ale uroda skończonej piękności i pewien trudny do opisania blask powalały na kolana. Ominęła głównodowodzącego szerokim łukiem i podeszła do kapitana przy jednym z komputerowych stanowisk. O coś zapytała. Kapitan wskazał na nich. Kiedy tak płynęła w ich stronę, czas i przestrzeń zdawały się nie istnieć. Wpięta nad prawą kieszenią odznaka służb meteo określała jej miejsce w armijnej strukturze CaHaLu. - Pilne? - wybąkał minister obrony, gdy już stanęła przed nim.

Kiwnęła głową. Pojedyncza kartka papieru spłynęła do jego rąk. Kiedy odchodziła, Avi Berman wiedział, że przyniosła mu szczęście. - Masz dobre układy z Najwyższym, Avi? Nie odpowiadaj. Będzie, jak chciałeś. Rozdział XXVIII WYDZIELONY PLUTON NIRUJE KUDS, POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA 17 września Chamsin uderzył w oczy Asgariego ze zdwojoną siłą. Widoczność systematycznie spadała i w końcu nie widział dalej jak na parę metrów. Zamaiady stały jeden za drugim na środku pustkowia, niedaleko opuszczonych zabudowań przetykanych kępami parunastu palm. Ledwo przetarty szlak ginął pod zawiewającym piachem, uniemożliwiając dalszą jazdę. Kierowcy klęli, a żołnierze popadali w irytację z byle powodu. Agassi i Farahani trzęśli się nad głowicami, z kolei pułkownik Asgari zachodził w głowę, jak ma ich wyciągnąć z pułapki, w którą na dodatek sam wszystkich wpędził. Do wczoraj wszystko wyglądało jasno i przejrzyście. Przynajmniej w teorii. Przy współpracy z dowództwem Irańskiego Korpusu Ekspedycyjnego nawiązać kontakt z przewodnikiem i dokonać skoku na drugą stronę dosyć mobilnego frontu. Dalej wszystko zależało od okoliczności. Byle dalej na zachód i południe. Swoboda w znalezieniu odpowiedniego obiektu i czasu, w którym miano sfinalizować zadanie, działały na korzyść oddziału. To tyle, jeżeli chodziło o pozytywne aspekty rozkazu dowództwa Pasdaranu. Jak pokazały wypadki ostatniej nocy, był naiwny, uważając, że są anonimowi. Na bank chodziło o nich. Co prawda Hamid stawiał na syryjskich bandytów chcących obrabować odosobniony konwój, ale chyba sam w to nie wierzył. Bandyci, dobre sobie! Pewnie w izraelskich lub syryjskich mundurach. O sprzymierzeńcach miał podobne zdanie jak o Żydach. Od wieków żyli z napaści na karawany przemierzające drogi pomiędzy Jerozolimą, Damaszkiem i Bagdadem, a mentalnością nie odbiegali od wyrzutków z półświatka Teheranu. Nie stworzyli prawdziwej kultury w przeciwieństwie do nich, najbardziej rozwiniętego muzułmańskiego państwa w regionie. Pustynne szakale. Przez cztery godziny odjechali dalej na północ. Poranna ofensywa generała Karimiego stała pod znakiem zapytania. Nikt nie jest w stanie poprowadzić natarcia przy zerowej widoczności, podczas gwałtownej burzy piaskowej zdolnej w paręnaście minut zasypać czołg powyżej wieżyczki. Muszą tu zostać i przeczekać. Nie ma rady. Na kilkanaście godzin na obszarze południowowschodniej Syrii zostaną zawieszone wszelkie operacje wojskowe. Potędze natury nie sprosta nawet żydowski sprzęt. Allah, sprzyjający przecież ich zamiarom, postanowił dopomóc swym wiernym wyznawcom. Był tylko małym trybikiem, wykonawcą poleceń mądrzejszych od niego, ale wiedział jedno - musi skończyć to, co zaczął. BIAŁY DOM, WASZYNGTON D C. - USA | 17 września

- Możesz to powtórzyć, bo chyba nie wszystko zrozumiałem - Gary Craig przemierzał szybkim krokiem korytarze Białego Domu. - Sam jestem zaskoczony - odpowiedział Cyril Lomax. - Zapytanie przyszło dosłownie kwadrans temu. - Czego dokładnie dotyczyło? Powtórz wszystko jeszcze raz - doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego nie zwalniał. Zaaferowany, o mało nie wpadł na sekretarkę z naręczem dokumentów. Pewnie jej nawet nie zauważył, bo wzrok miał wbity w podłogę. - Izraelczycy montują zespół mający przechwycić głowice... - Własnych ludzi nie mają? - O to chodzi, że nie. - Oni tak powiedzieli? - Gary, zwolnij... - Prezydent nie będzie czekał. - Dostałem kolki. Gary stanął nabzdyczony i podobny do indora. - Współpraca z tobą robi się trudna. - Nawet nie wiesz, co ja o tym myślę - Cyrila faktycznie kłuło w boku. Jeszcze trochę posiedzi za biurkiem, a będzie wyglądał jak Marlon Brando w schyłkowym stadium kariery. - Do rzeczy - Gary'ego nie interesowały czyjeś bóle w boku lub krzyżu. W ogóle mało go interesowało oprócz ostatniej depeszy z Jerozolimy. - Pierwszy zespół poniósł straty. W zasadzie został wyłączony z akcji. - Skąd te sukinsyny wiedziały, gdzie szukać głowic? Lomax rozłożył ręce. - A teraz muszą kombinować, co zrobić. Mogli przyjść z tym od razu do nas - Gary zrzędził jak stara baba. Od konieczności udzielania odpowiedzi wybawiły Cyrila drzwi prezydenckich apartamentów. Agenci Secret Service uchylili przed nimi wejście. Craig wparował pierwszy, Cyril za nim. Minęli krótki korytarzyk, następne warty i kilku mniej ważnych urzędników administracji prezydenta Baracka Obamy. Gary nie zważał na nikogo. Dać mu uprząż, a sam pociągnie dyliżans na trasie

Atlantyk-Pacyfik. Refleksje Lomaksa na temat starczej upierdliwości pryncypała były równie słodkie jak myśl o koncercie Lady Gagi, na który namawiała go Helen. Lepsza śmierć i watahy islamistów od uczestnictwa w tym wyrafinowanym show. Dopiero widok generała Jamesa Wilsona spowolnił zdenerwowanego Craiga. - Na usta ciśnie mi się tylko jedno stwierdzenie: a nie mówiłem - powiedział na wstępie przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. - Wiedzieli o wszystkim od początku. - Nie znajduję usprawiedliwienia dla takiej perfidii - wypalił Gary. Wilson nie skomentował. Zagryzł jedynie wargi, by nie ryknąć śmiechem. Ciężko było brać na poważnie niektóre wypowiedzi Craiga, zwłaszcza te formułowane pod wpływem zaskakujących wydarzeń. Salonik, do którego weszli, bezpośrednio przylegał do Gabinetu Owalnego, był jednak dużo bardziej przytulny i komfortowo urządzony. Nie oddzielał prezydenta od rozmówców masywnym biurkiem ani nie straszył wiszącym na ścianie orłem ściskającym w szponach pioruny. Gospodarz już na nich czekał. Każdy znał swoje miejsce. Craig i Wilson, jak również wiceprezydent Joe Biden i sekretarz obrony Robert Gates przy Baracku Obamie. Cyril Lomax wraz z innymi asystentami pod ścianami. To miała być rzeczowa narada w ścisłym gronie najbardziej zaufanych współpracowników, a nie oficjalne spotkanie administracyjne. Prezydent, zdaniem Cyrila, nie wyglądał źle. Pograł w golfa, odwiedził Burger Kinga, spotkał się z wyborcami - ot, zwykłe zajęcia niezbyt przepracowanego polityka. Sprawy zdawały się iść ku lepszemu. Aż do dzisiaj. - Muszę przyznać, że jestem poruszony prośbą Tel Awiwu - zagaił czarnoskóry lokator posesji przy Pennsylvania Avenue 1600. - Ja też - Gary nie owijał w bawełnę. - Wycięli nam kolejny numer. Pierwszy to nalot, a teraz coś takiego. - Twoim zdaniem tym razem mieli czekać na twoją łaskawą aprobatę? - zapytał Wilson. - Informacja, James, to podstawa zaufania. - Nie jesteśmy małżeństwem - Wilson założył nogę na nogę. - Chociaż obserwując poczynania ich lobbystów, mam wątpliwości. - Ma pan kompleksy wobec nich? - wiceprezydent zdjął okulary, których czasami używał, i przetarł soczewki serwetką. - Broń Boże - zapewnił generał.

Joe Biden, jeżeli chciał, a chciał często, potrafił być nieprzyjemny. Nawet najbardziej ugodowe zachowanie brał za oznakę słabości i lubił wbić szpilkę politycznemu sojusznikowi. Chyba najbardziej ze wszystkich zebranych dbał o własne interesy. Potrafił zdziałać wiele dobrego pod warunkiem, że szło to w parze z jego własnym pożytkiem. Klasyczny WASP jakimś cudem przeniesiony z okresu prezydentury Roosevelta, Trumana, Eisenhowera, może jeszcze JFK. - Nie zawsze nasze obawy stają się rzeczywistością - Akurat w poglądach na to całkowicie się różnimy - rzucił Gary Craig. Ochronny parasol rozłożony przez prezydenta działał w każdych okolicznościach. Powodowało to częste sprzeczki. Craig potrafił dogryźć jak mało kto. Wilson wiedział o tym doskonale. Sam niejednokrotnie stawał się celem ataków prezydenckiego doradcy. - Zabrzmiało to cokolwiek... niepokojąco - Obama powstrzymał Bidena od sprzeczki, na którą tamten najwyraźniej miał ochotę. - Niepokojąco? - Gary pokręcił głową - To za słabe słowo. Na mój gust możemy raczej mówić o... starał się znaleźć odpowiedni zwrot. - Mniejsza z tym. Wszyscy wiemy, o co chodzi. - Generale, proszę mówić. Cywile są dzisiaj niedysponowani. Biden przybrał naburmuszoną minę. Za to Gary wyglądał na niespecjalnie przejętego. - Na nasze nieszczęście dane są fragmentaryczne, niepełne i niespójne. Części z nich nie potrafimy zweryfikować, co stawia przed nami kolejne pytania - Wilson wygładził fałdę na rękawie, zbierając myśli. - W głównej mierze musimy oprzeć się na informacjach CaHaLu i naszego zwiadu satelitarnego. Jeżeli twierdzenia Izraelczyków są prawdziwe, to należy wspomóc ich całym naszym potencjałem... - Jeszcze niedawno obiecywał pan, że żaden amerykański żołnierz nie polegnie podczas operacji wojskowej w Iranie. Na razie słyszałem o śmierci kilku pilotów. Rozumiem, że nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem. Ale teraz mamy wysłać jednostki do Izraela, i to wprost w konflikt o nieprzewidywalnym rozwoju. - Tel Awiw prosił o raczej niewielką grupę do zadań specjalnych. Ma wytropić i przejąć ładunek. - To rutynowe działanie - poparł generała Gary. - A jak skończyła się pierwsza próba, panowie? Zupełnym fiaskiem - zdawało się, że prezydent chce walnąć pięścią w stół. - Ta mała grupa to pewnie batalion czy kompania. Własnych ludzi nie mają? - W operację na Synaju zaangażowali prawie wszystko, czym dysponują. Część jednostek walczy na południu kraju, starając się odzyskać Ejlat. Zamieszki w miastach angażują kolejne oddziały wojska i policji bez możliwości wycofania. Strefa Gazy i znaczne obszary Zachodniego Brzegu to regularne pole bitwy. Granica z Libanem to samo. Rakietowe ataki Hezbollahu trwają bezustannie. Bojówki

wspierane przez nieregularne formacje syryjskie wyparły Izraelczyków z przygranicznych miejscowości. Teraz jest lepiej. Przesunięto parę batalionów, ale to wszystko odbyło się kosztem frontu na wzgórzach Golan. Armia została rozciągnięta do granic możliwości i ponosi kolosalne straty, których nie ma jak uzupełnić. Wpadka na pustyni pozbawiła Tel Awiw ostatniego koła ratunkowego. - Wyślemy im zaopatrzenie - w uśmiechu Joe Bidena było coś fałszywego, co zauważył nawet prezydent. - I co z nim zrobią? Otoczą teren nuklearnego wybuchu kordonem sanitarnym? Jeżeli Irańczycy przedrą się do centrum kraju, będą setki tysięcy zabitych i napromieniowanych. - Jest oczywiste, że musimy przeciwdziałać, ale dlaczego kosztem naszych obywateli? Gary, milczący od dłuższej chwili, wbił palce w kolana. Cyril obserwujący go z tyłu znał ten odruch maksymalnej koncentracji. - A kto powiedział, że to muszą być nasze oddziały? - zadał w końcu retoryczne pytanie. - Mamy sojuszników. Wiecznie czegoś od nas chcą... Lomax niespokojnie poruszył się w fotelu. Przeczucie nadciągającego nieszczęścia nie chciało zniknąć z jego umysłu. Co ten stary drań wymyślił? - Gary, dobrze się czujesz? - prezydent spojrzał na doradcę do spraw bezpieczeństwa narodowego zatroskanym wzrokiem. Craig od dłuższego czasu nie wyglądał dobrze, choć odpowiednie służby zapewniały Obamę, że to tylko kwestia stresu i przemęczenia. I przede wszystkim, że nie wpływa to na zdolności umysłowe doradcy. Czy aby na pewno? - Nie mam majaków, jeżeli o to chodzi. Po pierwsze zasadniczym elementem, niezbędnym do przeprowadzenia akcji, jest grupa szturmowa znajdująca się na miejscu - tak? Po drugie, warunki pogodowe dają nam parę godzin czasu. To za mało, by przerzucić ekipę z Europy. Muszą być na miejscu. Cyril aż się wzdrygnął. A to kawał perfidnego, mściwego sukinsyna! Zawsze myślał, że Gary jest ponad takimi zachowaniami. Widać, jeżeli chodzi o kobietę, to urażona duma jest warta spopielenia kawałka świata. - Masz kogoś konkretnego na myśli? - W polskiej ambasadzie w Tel Awiwie przebywa jednostka specjalna. Słowa wypowiadane swobodnym tonem poraziły Lomaksa. - Może Warszawa była przygotowana na taką okoliczność. Zresztą rola polskich kolegów jest w tym wszystkim mocno niejasna - dokończył Craig, ale nikt nie podjął tematu.

Barack Obama rozważał opcje. Od razu widać było, że pomysł Gary'ego przypadł mu do gustu. Wyciągnąć kasztany z ogniska cudzymi rękoma. Warszawa to odwieczny klient. Za niewielką cenę jakieś inwestycje, parę rakiet bądź samolotów - zrzucą odpowiedzialność na kogoś innego. Nie chciał się przyznać przed samym sobą, ale już pogrzebał Izrael. Głęboko w duszy jego losy mało go obchodziły. A swoją drogą ten Gary to ma łeb... Sprytnie to wykoncypował. Pomysł godny nagrody. Poprzeć Craiga w nadchodzących wyborach. Co prawda jest starym kawalerem, ale może to da się ominąć. Musi o tym pamiętać. - Generale, co pan na to? - To zaledwie pluton. - Dorzucimy naszą drużynę marines - Joe Biden też chciał odnieść choćby drobne zwycięstwo. Generał Wilson skrzywił usta. - Może porozmawiajmy z zainteresowanymi - przystopował ich sekretarz obrony. - Warszawa pójdzie na wszystko. Wystarczy wspomnieć, że przemyślimy jeszcze raz kwestię wiz dla Polaków. - Nie mówiłem o Warszawie, ale o Jerozolimie. - Ci mają równie wąskie pole manewru jak rząd... Kto teraz tam jest premierem? -głód wiedzy wiceprezydenta był doprawdy zdumiewający. - Zdaje się, że jakaś postać z kreskówki - odpowiedział Gary. Ubawiła się jedynie ta dwójka. Reszta zachowała powściągliwe milczenie. Nędzny dowcip nie rozśmieszył nawet prezydenta. Zacietrzewienie Gary'ego zaniepokoiło Cyrila. Dążył do konfrontacji za wszelką cenę. Duma przysłoniła zdrowy rozsądek. Lomax nie miał wątpliwości, o kogo chodzi. Wyeliminować konkurenta cudzymi rękoma, by zemścić się za upokorzenie. Nie takiej postawy spodziewał się po Garym. I co dalej? W kolejce do Ashley może ustawić się z tysiąc facetów bardziej wartych uwagi młodej dziewczyny niż ten stary pierdoła. Wszystkich wymorduje? Przyjaźń przyjaźnią, ale wszystko ma swoje granice. Jezu, co powie Helen i jak spojrzy w oczy Ashley? - Pozostało jeszcze kilka drobiazgów - zauważył Robert Gates. W dysputę wkradło się lekkie rozprężenie. - Szczegóły pozostawmy specjalistom - powiedział Biden, puszczając oko do Wilsona. Generał siedział nieruchomo. Pomysł Izraelczyków przyjął spokojnie. W zasadzie był za przeprowadzeniem akcji. Tylko potencjalne wykonawstwo i karnawałowa atmosfera spotkania

budziły wątpliwości. Jak zwykle, wszystko spadnie na barki fachowców z armii. Kombinowana międzynarodowa operacja, na dodatek w czasie wojny, w terenie tak specyficznym jak pogranicze syryjskoizraelskie i w gruncie rzeczy na linii frontu... Wszystko to było dosyć enigmatyczne i pokręcone. WYBRZEŻE JEZIORA TYBERIADZKIEGO - IZRAEL | 17 września Okolica mogła zadowolić najbardziej wybredne gusta. W starożytności nad jeziorem leżało dziewięć dużych ośrodków miejskich liczących po kilkanaście tysięcy mieszkańców. Do dzisiejszego dnia dotrwała jedynie Tyberiada, cała reszta znikła prawie bez śladu. Do resztek biblijnych zabytków prowadziły turystyczne szlaki i wygodne drogi, a wybrzeże obrastało w niewielkie wypoczynkowe kurorty. Samo Jezioro Tyberiadzkie, znane niekiedy pod nazwą Morza Galilejskiego, leżało 212 metrów poniżej poziomu morza, stanowiąc jeden z najważniejszych rezerwuarów słodkiej wody w Izraelu i unikat w skali światowej. Pochłoniętego zgoła innymi kwestiami Dżamala Hassana Tabeta widoki przestały interesować już dawno. Od paru dni kręcił się w pobliżu miejscowości wypoczynkowej En Gew, czekając na informacje od dowódcy grupy, którą miał przeprowadzić przez dawną Strefę Zdemilitaryzowaną. Jak do tej pory na próżno. Po Irańczykach ślad zaginął. Odbiornik milczał. Dżamal kilkakrotnie sprawdzał baterie. Za resztę się nie brał. O elektronice miał jedynie taką wiedzę, która wystarczy, aby skonstruować bombę. Cała reszta to sprawy nie do pojęcia dla normalnego człowieka. En Gew wydawało się idealnym miejscem. Do Strefy było dokładnie piętnaście kilometrów. Do granicy z Jordanią nawet bliżej. Właśnie szlakiem na styku trzech państw chciał poprowadzić komandosów. Dalej na północ robił się za duży ścisk. Wkurzeni Żydzi strzelali bez ostrzeżenia do każdego podejrzanego. Jedynym problemem pozostawała droga numer 98 prowadząca z południa wprost nad dawną granicę. I pomyśleć, że dwadzieścia kilometrów stąd toczyły się ciężkie walki Żydów z Persami. Dżamal niewiele miał do czynienia ze ściśle wojskową strategią, ale gdy spoglądał na mapę turystyczną, szlaki ofensywne Irańczyków wydawały się mu łatwe do odgadnięcia: albo właśnie drogą numer 98 do Zachodniego Brzegu, albo w kierunku rzeki Jordan. Tam z kolei czekało Persów klasyczne forsowanie przeszkody wodnej. W jakim stopniu armia pustynnego kraju była na to przygotowana, tego Tabet nie wiedział. Bardziej logiczny wydawał się marsz na południe. Tutaj natomiast przewężenie na styku Jeziora Tyberiadzkiego i Jordanii wynosiło niespełna pięć kilometrów. Łatwe do obrony i symboliczne z powodu Masady. Prędzej Żydzi polegną, niż się poddadzą. Irańczycy również nie odpuszczą tak łatwo. Prawdopodobnie ominą izraelskie linie i przejdą przez terytorium Jordanii. Sieć połączeń drogowych nawet to ułatwiała. Ciekawe, co zrobi król Abd Allah ibn Husajn, gdy szlag trafi najwierniejszego sojusznika? Tabet wyjrzał przez okno. Nie byłby sobą, biorąc się za wszystko sam. Obstawa pięciu pomocników zawsze lepiej wyglądała od paradowania w pojedynkę. W odmiennych okolicznościach pobyt tutaj wiązałby się z planowaniem kolejnej akcji, a teraz odnosił wrażenie, że marnuje czas. Podjął odpowiednie zobowiązanie, to fakt, ale nie sądził, że będzie go to kosztować aż tyle nerwów. Wzywały go ulice Hebronu, Nablusu czy Ramallah, tam był niemal nie do zastąpienia. Kto pokieruje partyzantką w walce z żydowską okupacją i zrobi to lepiej od niego?

Popatrzył na odbiornik satelitarny. Jeszcze dwadzieścia cztery godziny, później pójdzie własną drogą bez oglądania się na Irańczyków. Dwadzieścia cztery godziny, nie więcej. BIURO SZEFA SŁUŻBY WYWIADU WOJSKOWEGO, WARSZAWA - POLSKA 17 września - Słyszałem o panu wiele dobrego - pułkownik Koźmiński zmarszczył nos. - Czemu zawdzięczam... - Od pańskiej dobrej woli zależy los milionów ludzi, panie generale. Doradcy amerykańskiego prezydenta pomyliły się stopnie. Dla Koźmińskiego stanowiło to już pierwszy dzwonek alarmowy. Sam wielki Gary Craig nie dzwoniłby do niego bez ważnej przyczyny. Dlaczego właśnie do niego, a nie do premiera? Takich telefonów nie powinno być. - Panie generale, działamy od razu na wielu płaszczyznach, bo czasu mamy niewiele. Prezydent Obama konsultuje z waszym premierem możliwość zorganizowania teamu do wielce ważnej operacji. Drugi dzwonek alarmowy w głowie Koźmińskiego zadźwięczał zwielokrotnionym echem. Czego od niego chcą? - Przejdę poza ogólniki. - Tak będzie najlepiej. - Z powodu zaistniałych okoliczności jesteśmy zmuszeni poprosić o zgodę na udział w pewnej akcji waszego plutonu specjalnego przebywającego obecnie w Tel Awiwie. Przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów generał James Wilson zapewnia, że to jedyna grupa zdolna wykonać powierzone zadanie - Gary podparł się najwyższym, jak sądził, autorytetem dla wojskowych. - Rozumiem - odpowiedział szef Służby Wywiadu Wojskowego. W słuchawce zapadło chwilowe milczenie. Widać rozmówca spodziewał się większych obiekcji. - Robienie z panem interesów to prawdziwa przyjemność - padły w końcu słowa pełne ulgi. - Cóż, jestem w pełni świadomy, w jakim świecie przyszło mi żyć - odparł Koźmiński. - Nie wie pan tylko, czego dotyczy misja. - Domyślam się. - Doprawdy?

- Pewne problemy jeszcze nie zostały zlikwidowane. Chyba się nie mylę? - Ma pan rację. Ani my, ani dowództwo CaHaL - u nie potrafimy definitywnie... Przepraszam na sekundę. Koźmiński ze słuchawką przy uchu czekał, co będzie dalej. - Najmocniej przepraszam. Mam już zgodę pańskiego premiera. Dla pułkownika coś za szybko to szło. Rozumiał pośpiech. Z grubsza wiedział, o co chodzi, ale nie wszystko było dla niego zrozumiałe. Wystarczyło porozmawiać z premierem, przedstawić sprawę. Prośby o pomoc od waszyngtońskiej administracji były rzadkie, ale zdarzały się. Pamiętał zaledwie kilka. W Iraku w 1991 wywiezienie agentów zagrożonych zatrzymaniem, w 2001 przy wkraczaniu do Afganistanu i w 2003 przy okazji wojny z Irakiem. Amerykanie zawsze wiele obiecywali i zawsze na obiecankach się kończyło. No, prawie zawsze, poza pierwszym przypadkiem. Wtedy faktycznie znacznie ograniczyli dług Polski i pomogli powiązać kraj z instytucjami zachodnimi. Co mieli zyskać tym razem? Dzięki Bogu, nie był politykiem, który musi bez ustanku być gotowy na szereg kompromisów. Im wyższe stanowisko, tym większe dziury w sumieniu, wiedział to sam po sobie. - W takim razie niewiele mam do dodania - mruknął Koźmiński. - Miło było pana poznać, życzę przyjemnego dnia. - Wzajemnie. Za pierwszym razem rozmawiał z jakimś urzędniczyną, a teraz proszę... Jak znał życie, następny telefon będzie od premiera uszczęśliwionego rozmową z Barackiem Obamą. Zaraz zacznie rozstawiać wszystkich po kątach, dając do zrozumienia, kto jest najważniejszy. Abstrahując od wszystkiego, ciekawe, kto jest pomysłodawcą całego zamieszania i dlaczego koniecznie chcą do tego użyć plutonu Wirskiego? AMBASADA POLSKA W TEL AWIWIE - IZRAEL | 17 sierpnia Rozmowę przełączyli na zestaw głośnomówiący. Tak było wygodniej. Nie musieli wyrywać sobie aparatu z rąk, bo panujące w gabinecie ambasadora Krzysztofa Mrozińskiego emocje oscylowały w górnych dopuszczalnych stanach. Odrobinę wyżej plasował się obłęd lub gorączka. - Zdaje się, że na mnie scedowano poinformowanie panów o wszystkim -usprawiedliwił się Koźmiński, kiedy już przekazał wieści. - Taki los. - Decyzja ma charakter polecenia czy prośby? Dla naszego porucznika to bardzo istotne - zapytał pułkownik Bielski, wytrącony z równowagi. Siedział w tym właściwie od początku, ale zakończenia nie przewidział w najbardziej koszmarnych snach.

- A jak panowie myślą? - w głosie z Warszawy zabrzmiały nuty udręczenia. -Dyspozycje zostały wydane. Koniec, kropka. - To trochę za poważna sprawa, by decydować za innych. - Ta prośba, panie pułkowniku, ma formę rozkazu. Niekoniecznie musi nam się podobać, ale tak już jest. Z drugiej strony trudno odmówić, jeżeli nas proszą. Jak ktoś uważa, że się nie nadaje, to niech poszuka roboty poza armią. Spojrzenie Mrozińskiego i Bielskiego zawisło na Andrzeju. Wirski, niespokojnie krążący po pomieszczeniu, ostrożnie przysiadł na skraju ambasadorskiego biurka, ale równie szybko wstał. Prośba, rozkaz - jak zwał, tak zwał - spadły tak niespodziewanie, że wciąż jeszcze nie potrafił uspokoić umysłu. Wyrwanie z odrętwiającej nudy i wrzucenie wprost w kocioł szalejących emocji potrafiłoby wytrącić z równowagi każdego. Stres przygniótł go jak prasa hydrauliczna. Na razie wiedzieli tylko oni. Co będzie, gdy powie reszcie oddziału? Przyjmą to w milczeniu jak zawodowcy czy też rozniosą ambasadę samym testosteronem? - Poruczniku, słyszy pan? - Mroziński poklepał Andrzeja po ramieniu. - Proszę odpowiedzieć w zgodzie z własnym przekonaniem. - Mam pytanie do pułkownika Koźmińskiego - niespodziewanie wypalił Wirski. - Słucham? - Miał pan w tym jakiś udział? Bielskiego wyskoki młodego porucznika przestały zadziwiać. Wiele rzeczy uchodziło Wirskiemu na sucho. Wiedział o sprawach, do jakich nie dopuszczano nawet jego, a bezpośrednie pytanie do szefa wojskowego wywiadu wyraźnie wskazywało na istniejącą pomiędzy nimi zażyłość. Normalnie zbeształby porucznika za bezczelne pytanie, obecnie jedynie przekrzywił głowę, by lepiej słyszeć odpowiedź. - To odbyło się ponad moją głową. Odpowiedź Koźmińskiego, o ile była szczera, zdziwiła w równym stopniu ambasadora, attache wojskowego, jak i Wirskiego. Jeżeli nie on, to kto stał za całym planem? - Jest oczywiste, że nie możemy się wycofać - rzekł Andrzej. Zdaje się, że na końcu łańcucha decyzyjnego niewiele było do powiedzenia.

POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 17 września Ze sławnej niegdyś jednostki Sajeret Canhanim ocalały nędzne resztki. W sumie pięciu ludzi, z dowódcą pułkownikiem Chaimem Rokachem na czele. Reszta... Gideon Yishai nie chciał wracać pamięcią do wydarzeń minionej nocy. Zostali rozjechani i dosłownie wprasowani w piach. Z myśliwych stali się bezlitośnie masakrowaną zwierzyną. Gideon skulił się jeszcze bardziej w niewielkim skalnym zagłębieniu. Pozostali leżeli nieopodal pod skalnym nawisem, stworzywszy z wyposażenia i części umundurowania barierę dla smagającego ich wiatru. Walczyli o przetrwanie, i to dosłownie. Mimo wczesnej pory Gideon widział nie dalej niż na pięć metrów. Reszta okolicy ginęła pod masami nawiewanego zewsząd pyłu. Wyglądało na to, że zostali odcięci na dalekim zapleczu przeciwnika i nic nie wskazywało na możliwość szybkiej ewakuacji. Znając Chaima Rokacha, on nawet o tym nie pomyślał. Zatwardziały sukinsyn. Jeszcze było mu mało. Nic nie mogło przeszkodzić w wykonaniu misji. Tak już został ukształtowany przez okoliczności, w jakich przyszło im funkcjonować. Snajperski sako owinął wszelkimi dostępnymi szmatami najstaranniej, jak potrafił. Dotyczyło to zwłaszcza lufy i zamka. Piach w którymkolwiek z tych miejsc to ryzyko zacięcia się w kluczowym momencie. To nie kałasznikow ze sporą tolerancją mechanizmu. Konstrukcja fińskiego karabinu była dużo bardziej wyrafinowana. Inaczej Gideon nie stałby się jego użytkownikiem. Zapas wody i wysokoenergetycznej żywności przedstawiał się nie najgorzej. Przez dwie, trzy doby powinni wytrzymać. Wszystko zależało od tego, co wymyśli pułkownik. Osobiście stawiał na kontynuowanie operacji aż do skutku. Jeśli nie oni, dokończy ktoś inny. Tak wyglądały zasady gry. USS „ABRAHAM LINCOLN" - MORZE ŚRÓDZIEMNE | 17 września Kapitan Jared Hart stojący na czele plutonu rozpoznawczego należącego do jednej z brygad ekspedycyjnych marines wyrzucił niedopałek przez burtę i popatrzył w ślad za opadającym ognikiem. Rozkaz brzmiał jasno i wyraźnie: przy współdziałaniu z sojuszniczymi oddziałami i do odwołania został oddelegowany do wykonania zadania o najwyższym stopniu trudności. Z początku myślał o którymś z izraelskich sajeretów. Współpraca z nimi to może nie zaszczyt dla marines, z pewnością jednak nie obciach. Czar prysł po dokładnym wysłuchaniu majora wywiadu przekazującego informacje. - Holland? - zapytał zaskoczony. - No, Poland. Gdzie jest taki kraj? Ukończył college, oglądał telewizję, coś tam o świecie wiedział, ale w pobliżu Izraela takiego państwa po prostu nie ma. - Pan długo na morzu, kapitanie? - uprzejmie zapytał major 26-letniego oficera marines, z wyglądu przypominającego futbolistę: 185 centymetrów wzrostu, dziewięćdziesiąt kilo żywej wagi. Głowa płynnie przechodziła w szerokie barki. Osmagana południowymi wiatrami twarz zaskakiwała

powagą i skupieniem. - Bardzo śmieszne. - To w Europie - podpowiedział major. - Skoro to w Europie, to co tutaj robią? - Pewnie to samo co i my. AMBASADA POLSKA W TEL AWIWIE - IZRAEL | 17 września - Jakieś wątpliwości, poruczniku? Kwaśna mina nie uszła uwagi Mrozińskiego. - Mogło być lepiej. - Jak przyjęli to pańscy podwładni? Tym razem Wirski uśmiechnął się pod nosem na wspomnienie niedawnej chwili, kiedy obwieścił, czego mają się podjąć. Zachowali się różnie - jedni spokojnie wysłuchali do końca, co miał do powiedzenia, paru zmięło w ustach przekleństwa, jeszcze inni byli zupełnie obojętni, jakby sprawa dotyczyła kogoś obcego. Doskonałymi żołnierzami czyniła ich wiara w sens tego, co robią. Zadanie bardziej pasowało do GROMu, ale oni nie czuli się gorsi. Prawie wszyscy przeszli twardą szkołę, jeśli nie w kraju pod srogim spojrzeniem instruktorów, to generalnie wszędzie tam, gdzie zaprowadziły ich rozkazy przełożonych -część jeszcze w Iraku, większość w Afganistanie. Wykonywali zadania jeszcze gdzieś indziej i niekoniecznie prasa bądź telewizja musiały o tym informować. - Proszę być spokojnym, damy z siebie wszystko - odparł Wirski. - Jeszcze nie potrafię uwierzyć w te wszystkie... rewelacje - ambasador dokończył z przekąsem, jakby go bolały zęby, i odrobinę na wyrost. Nie mógł przecież powiedzieć, że wie o wszystkim od samego początku i dopiero rozbicie jednostki CaHaLu unicestwiło całą misterną konstrukcję tworzoną z takim poświęceniem przez planistów i oficerów wywiadu. Następstwa zaskoczyły każdego, kto miał do czynienia ze sprawą i Mroziński nie był w tym odosobniony. - Proszę się przygotować - Bielski, zamiast przedłużać, niecierpliwie zerkał na zegarek. - Zostało niecałe pół godziny. - Wiedzą, co mają robić. Żadne ściany nie mogły przytłumić gromkiego głosu sierżanta Piaseckiego wydającego dyspozycje. - Proszę tylko o piętnaście minut dla siebie.

- Oczywiście, możecie odmaszerować. Wirski darował sobie saluty i stukanie obcasami - wyszedł z ambasadorskiego gabinetu pogrążony we własnych myślach. Do załatwienia została ostatnia, prosta i zarazem skomplikowana czynność. Przez cały czas przebywania w ambasadzie mieli swobodny dostęp do komputerów, głównie zapewniających rozrywkę, ale nie tylko. Kilka zwykłych kartek pocztowych przesłali do kraju jeszcze z obozu w Kiryat Szmonie. Później zaniechali tej formy komunikacji. Zakazu w zasadzie nie było, ale o czym tu pisać, będąc prawie cały czas zamkniętym w tym samym otoczeniu. Łatwiej było zadzwonić, ale wolał napisać kilka słów. Ślad na monitorze wydał się Andrzejowi bardziej trwały od ulotnych frazesów, które w kontekście tego, co musiał zrobić, nie zabrzmiałyby najlepiej. W dodatku nie wiedział i nie chciał zastanawiać się, w jakim kierunku potoczy się rozmowa lub milczenie. Otworzył skrzynkę mailową i wystukał adres. Wszystkie pełne emocji zwroty wyrażające uczucia wydały mu się płytkie i banalne. Co właściwie chciał napisać? „Nie wrócę i lepiej będzie, jak ułożysz sobie życie od nowa, a ja swoje poświęcę dla dobra ludzkości". To na pewno nie poprawi jego notowań. Pewną komplikację stanowił fakt organizowania akcji w całkowitej tajemnicy. Ashley jeszcze gotowa pomyśleć, że chce ją rzucić. I tak źle, i tak niedobrze. Półsłówka i półprawdy to prosta droga do nieporozumienia, a stamtąd blisko do... Z kolei, jeśli nie napisze, a zaliczy kulkę, będzie jeszcze gorzej. Wyjdzie na... no, właśnie na kogo? Nikt nie przekaże jej zawiadomienia o tym, jak skończył. Nie będzie wojskowej orkiestry grającej smętnego marsza na pogrzebie, a złożona starannie flaga nie trafi w jej ręce. Jeśli dojdzie do eksplozji, nie będzie żadnych ciał, jedynie wspomnienia. Posiedzi dłużej, to się zupełnie rozklei. Spróbował tak: Zawsze, kiedy wracam pamięcią do naszego spotkania, zadaję sobie pytanie, czy podarowany nam czas wykorzystaliśmy właściwie? Nie było go wiele. Bardzo szybko wróciliśmy do zawodowych zajęć, ale jedno jest pewne: pozwoliłaś mi dotknąć raju bez pokazania piekła. Może kiedyś to powtórzymy? Przynajmniej taką żywię nadzieję. Jeżeli już się nie odezwę, nie mniej do mnie żalu. Nie mam wpływu na wiele spraw i nie ja decyduję, co będę robić. Pozostaniesz w mej pamięci. Dopisał inicjały AW. Przesunął strzałkę na „wyślij" i kliknął. Poszło. Poczuł ulgę. Nic lepszego nie wymyśli. Przynajmniej jedno z głowy. Wyłączył komputer i zszedł na dół. Rozdział XXIX WYDZIELONY PLUTON NIRUJE KUDS - POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | noc z 17 na 18 września Obie głowice przenieśli z ciężarówek do pustej chaty zaraz na samym początku. Profesor Agassi

otworzył skrzynię i przy świetle latarki grzebał w bebechach urządzenia, sprawdzając zgodność instalacji z otrzymanym schematem. Fahrahani spał w najlepsze pod ścianą, pochrapując, zawinięty w koc. Reszta ludzi Asgariego wyniosła się do drugiego pomieszczenia lub wolała zostać pod plandekami samochodów, byle dalej od radioaktywnych skrzyń. U pułkownika broń jądrowa budziła mieszane uczucia. Z jednej strony doceniał jej wartość. Niszczycielska moc drzemiąca w ładunkach była nie do przecenienia, tak samo jak zwycięstwo odniesione za jej pomocą. Wątpliwości jednak pozostały. Nie wszyscy, którzy zginą, akurat na taki koniec zasługiwali. Wielu wyznawców Proroka obróci się w proch, a raczej pójdzie do raju. Czy można zostać męczennikiem, nie wiedząc o tym, może nawet nie chcąc? W ostatnich kilku dniach wątpliwości dotyczące kwestii ostatecznych zaczęły coraz silniej wpływać na myślenie Asgariego. Wcześniej wszystko przedstawiało się prosto: wykonywał polecenia, przeważnie eliminując bezpośrednich wrogów kraju, najczęściej kurdyjskich i sunnickich wywrotowców, żołnierzy i agentów ościennych państw. Izrael był wrogiem, to fakt bezsporny, jednak tam także żyli cywile niewiele mający z tym wszystkim wspólnego. Skala czyniła tu decydującą różnicę. Nienawidził Żydów, ale w jakiś sposób ich podziwiał. Gdyby Ahmadiani o tym wiedział... Nieprzyjemny dreszcz przeszedł przez ciało pułkownika. Najwyższa pora postanowić, co dalej. Burza piaskowa nie potrwa wiecznie. Za parę godzin będą musieli ruszyć w dalszą drogę. Pogoda na pewno pokrzyżowała plany generała Karimiego. Wciąż istniała szansa przyłączenia się do planowanej ofensywy i przemknięcia bokiem obok walczących jednostek. Wciąż pozostawał też podstawowy problem - trzeba nawiązać kontakt z przewodnikiem, który miał ich poprowadzić w głąb kraju. Być może ten cały Tabet będzie miał alternatywny pomysł pozwalający ominąć linię frontu bez konieczności pchania się przed oczy żydowskich żołnierzy. Wyjął telefon satelitarny i przyjrzał się obudowie. Baterię trzymał osobno. Wolał skorzystać z urządzenia w ostateczności, bez wcześniejszego sygnalizowania swej obecności w strefie frontu. Chętnie uruchomiłby go już teraz, co może wyjaśniłoby wiele niewiadomych. Nie wiedział tylko, czy obecne warunki atmosferyczne na to pozwolą. Agassi mamrotał wciąż do siebie. Ołówkową latarkę wsunął w usta i manipulował przy zegarze za pomocą podłączonego do niego laptopa. Można powiedzieć, że najnowsza technologia trafiła pod strzechy. Odłączył komputer i powoli odwrócił głowę w stronę pułkownika. - Lepsza niż nowa - w jego ciemnych oczach Asgari dostrzegł cień obłędu. A może tylko mu się tak wydawało? - Naprawdę? - Przeprogramowałem zegar. Pułkownik westchnął, sam zaskoczony własną obojętnością. - Mamy trzy możliwości - ręczne ustawienie na określoną porę, zdalne aktywowanie przy pomocy, dajmy na to, komórki, lub ręczne odpalenie...

- Bardzo ciekawe. Domyślam się, że to właśnie wy będziecie ochotnikami. - Jeżeli taka będzie wola. Asgari zostawił profesora i podszedł do miejsca, w którym kiedyś były drzwi, a obecnie ział otwór zasłonięty szarym wojskowym kocem. Uchylił nieznacznie płachtę. Wiało, ale już nie tak mocno. Poczeka jeszcze trochę i nawiąże kontakt z Tabetem. Trochę dziwnie się czuł po rozmowie z Agassim. Gdzieś w trzewiach rodziły się mdłości. Delikatne pulsowanie za oczami zdawało się znowu przybierać na sile. Wszystko zrzucił na karb przemęczenia. Prześpi się. Za parę godzin będzie lepiej. WYBRZEŻE JEZIORA TYBERIADZKIEGO - IZRAEL | 18 września Zaparzył kawę, zapalił papierosa i podkręcił dźwięk w telewizorze. Niedaleko stąd aura popsuła się na tyle, że na pewien czas przerwano wszelkie działania wojenne, o czym trąbiła każda telewizja. Dla zasady powinien ograniczyć się do kanałów arabskich, których ekipy, wzorem zachodnich kolegów, posuwały się tuż za ostatnim wozem bojowym lub nawet przed nim. Pełne ognistego temperamentu zapewnienia wygłaszane przez dziennikarzy, przywódców religijnych i politycznych nie potrafiły ukryć smutnego faktu ponoszenia olbrzymich strat, niewspółmiernie większych od izraelskich. Szumnie zapowiadany koniec żydowskiego państwa wciąż przeciągał się w czasie. Jak twierdzono, na ten stan rzeczy składało się kilka przyczyn. I tak najważniejszą z nich był udział nieprzebranych rzesz ochotników z Ameryki i krzyżowców, w co trochę obyty ze światem Tabet mocno powątpiewał. Albo jedno, albo drugie. Krzyżowcy raczej nie pałali nadmiernym uczuciem przyjaźni do Żydów. A już w zapowiedzi rychłego zatknięcia zielonego sztandaru Proroka nad Jerozolimą nie wierzył zupełnie. Od histerycznej AlDżaziry wolał bardziej rzetelną CNN bądź Fox News. Przynajmniej na podstawie ich informacji można było wyrobić sobie zdanie o aktualnej sytuacji. I tutaj widział sprzeczności niby zjednoczeni muzułmanie nacierali i zwyciężali, ale jakoś nadmiaru tych zwycięstw nie można było dostrzec. Rozbicie pojedynczych kompanii lub batalionów, opanowanie takiej czy innej wioski w ogólnym rozrachunku nie miało większego znaczenia. Do sytuacji bardziej pasowało określenie: dreptanie w miejscu. Do widzów zachodnich stacji docierał jeszcze jeden niezmiernie istotny przekaz - walki przeważnie toczyły się na terytorium Izraela. Walące się domy i płonące przedmieścia jednoznacznie sugerowały, kto jest ofiarą, a to będzie miało proste przełożenie na nastroje opinii publicznej w Ameryce i w Europie. Pytanie, jak podejdą do tego rządy. Jeszcze dwie informacje przykuły uwagę Dżamala Hassana Tabeta - rajd izraelskich okrętów na bazę morską Syrii w Tartusie, w którego wyniku zatopiono korwetę, kuter rakietowy systemu Osa II oraz jeden z dwóch okrętów podwodnych Romeo, jednocześnie dewastując urządzenia portowe. Żydzi również ponieśli straty. Rakieta klasy ziemia-morze uszkodziła korwetę INS „Hanit". Do tego serwisu mało pasowała informacja o religijnej ruchawce na pograniczu Egiptu i Sudanu. Podobno pojawił się tam nowy prorok, ale kto by słuchał w takich sprawach niewiernych... Stacje arabskie zachowywały w tym względzie zupełną ciszę. Dopił kawę, znudzony przeciągającą się bezczynnością. Satelitarny odbiornik milczał jak zaklęty.

Wszedł do toalety, powłócząc nogami. Obejrzał twarz w lustrze, naciągając worki pod oczami. W białym Tshircie wyglądał jak uchylający się przed poborem dezerter. Odkręcił kran. Najpierw zimną, później ciepłą wodą opłukał dłonie. Na sygnał odbiornika mało nie wyrżnął głową w szklaną taflę. Cholera, właśnie teraz. Szybko wytarł ręce i podskoczył do pokoju. - Tak? - Chwała Prorokowi - usłyszał w aparacie. - I jego męczennikom. Oczekiwanie wreszcie dobiegło końca. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 18 września Ehud Loew zbiegł po schodach, minął zakręt i następujący po nim korytarz. Automatyczne drzwi rozsunęły się przed nim same. Wymalowana na biało sala pełna komputerowych terminali stanowiła ważny element w systemie dowodzenia armii. Rozkazy dotyczące poszczególnych oddziałów CaHaLu stacjonujących w granicach państwa wychodziły z ośrodka decyzyjnego, jakim był sztab generalny. Loew miał własną, o wiele mniejszą, ale równie sprawną sieć łączności oraz kontroli. Sporo informacji niemających charakteru ściśle militarnego, a bardziej polityczny, spływało właśnie do tego miejsca. Jednak obecnie chodziło o coś zupełnie innego i na tyle ważnego, że sam minister pofatygował się na dół, chcąc jak najszybciej usłyszeć wieści. Zawiadujący salą oficer zaprowadził Loewa do odpowiedniego miejsca. - Jeszcze chwileczkę - usłyszał, gdy pochylił się nad analitykiem niezmordowanie wprowadzającym w komputer nowe komendy i opracowującym dane. - To pozwoli nam na dokładne określenie położenia Irańczyków? - zapytał. - Nawet bardzo dokładne - analityk nawet nie zaszczycił ministra spojrzeniem. - Ale o co chodzi? - Momencik. Na monitorze ukazał się rząd cyfr. - To koordynaty? - Tak. - Proszę pokazać ten punkt na mapie. Elektroniczna mapa na monitorze ukazała południowozachodnią Syrię. Dwie linie południka i równoleżnika przechodzące przez cały ekran wskazały nic nieznaczące miejsce.

- Powiększ. Bardzo szkicowy zrazu obraz zaczęły przyozdabiać zielone i czerwone punkciki. - Przełącz na satelitę. To rozumiał. Zadowolony z efektu, klepnął analityka w ramię. - Jest pan prawdziwym wirtuozem. - Niezupełnie. - Zachodziła obawa, że w panujących tam trudnych warunkach możemy utracić nad nimi kontrolę. - To raczej niemożliwe. - Dlaczego? - stwierdzenie operatora nieco wytrąciło Ehuda Loewa z równowagi. - Odnotowujemy wzrost promieniowania na określonym obszarze i nie wynika on z użycia aparatury rentgenowskiej czy jakiegokolwiek podobnego urządzenia wytwarzającego promieniowanie. Niestety. - Co pan chce przez to powiedzieć? - Jedna z głowic jest... jak to powiedzieć... uszkodzona. Emitowane przez nią promieniowanie gamma znacznie przekracza normy. - To znaczy...? - To znaczy, panie ministrze, że większość, a właściwie wszystkie osoby pozostające w bezpośredniej bliskości pocisków są napromieniowane. BAZA LOTNICZA RAMAT DAWID - PÓŁNOCNY IZRAEL | 18 września Kapitan Jared Hart jako pierwszy wyskoczył z sea hawka, stawiając nogę na bocznej płycie lotniska. Przeciwsłoneczne okulary przesunął z nosa na czoło i obejrzał się za siebie. - Panienki na wycieczce? - widok oddziału zwiadowców gramolących się z maszyny w żółwim tempie podziałał na kapitana jak ostroga wbita w bok wyścigowego konia. - Jazda! W skład drużyny wchodzili sami podoficerowie - sierżanci i kaprale, każdy fachman w jednej lub dwóch specjalnościach, ale tak, że dublowali się wzajemnie. No i jego zastępca, porucznik Bill Reno, dwudziestodwulatek zaraz po szkoleniu. W sumie dziesięć osób mających stanowić pomoc dla... - jak to określono? - jednostki specjalnej dowodzonej przez niejakiego Wirskiego. Kimkolwiek byli, Hart na wstępie nabrał do nich dystansu. Mało to dobrych marines służyło w VI Flocie? Wystarczyło uważnie się rozejrzeć, by zebrać odpowiednią ekipę. Improwizacja to coś, czego nie znosił.

Transport w postaci trzech wysłużonych jeepów znalazł się dla nich momentalnie. Pod okiem Reno wrzucili graty na terenówki i zasiedli w mocno sfatygowanych fotelach. Za ich plecami sea hawk wystrzelił w powietrze, zręcznie omijając wieżę kontrolną i manewrującego przed startem C-130 Hercules. W bazie Ramat Dawid wrzało jak w ulu. Dywizjony ra'amów i sufów operowały nad całym północnym obszarem Izraela. Ich mocno przetrzebione zasoby uzupełniano wyciągniętymi pilnie z rezerwy kfirami, jak na potrzeby żydowskiego państwa trochę przestarzałymi, ale eskadry państw arabskich i Iranu też nie dysponowały najlepszym sprzętem w zadowalających ilościach. W dalekiej perspektywie Hart dojrzał przemieszczającą się baterię przeciwlotniczych rakiet Arrow, skutecznego straszaka na próbującego zniszczyć Ramat Dawid pilotów z syryjskich i irańskich sił powietrznych. Z tego, co przekazano im na ostatniej odprawie, sytuacja wcale nie wyglądała tak tragicznie, jak starały się to przedstawić media. Było ciężko, ale nie beznadziejnie. Na Synaju dobijano resztki dwóch egipskich dywizji i jednej brygady zgrupowania północnego stanowiącego zagrożenie dla Strefy Gazy. Obecnie większe zainteresowanie izraelskich sztabowców wzbudzało południe. W ciągu paru godzin ciężar zmagań przesunie się właśnie tam. Wciąż jeszcze nie odzyskano kontroli nad Ejlatem, a koncentrowana w Suezie egipska flota przyciągała zainteresowanie zarówno Izraelczyków, jak i Amerykanów. Wejście do odosobnionego hangaru stało otworem. Ryk silników transportowego herculesa wypełnił powietrze przeciągłym grzmotem tak, że Hart ledwie rozumiał, co mówi do niego kierowca. - Mamy czekać? - dopytał dla pewności. Skinienie głowy wystarczyło za całą odpowiedź. Baza nie wyglądała na dużą. Raptem dwa pasy startowe układem przypominające literę X. Do tego infrastruktura znacznie w ostatnim okresie rozbudowana i zmodernizowana, oprócz hangaru, który w żadnym wypadku nie wyglądał jak hotel. - Bill, jak ci się to podoba? - Widziałem ciekawsze miejsca. - Nie wątpię. - Kiedyś w Paryżu... - Stary zafundował synkowi wycieczkę? Reno nie robił tajemnicy, że pochodzi z zamożnej rodziny. Można powiedzieć, że ojciec był potentatem branży budowlanej w odpowiednim momencie wyczuwającym zwroty koniunktury. Sprzedał udziały dosłownie w ostatnim momencie przed kryzysem z 2008 roku, inkasując całkiem zacną sumkę. Złota karta Visa wciąż tkwiła w portfelu młodego Billa, ot tak, na wszelki wypadek. - Nie lubię, gdy mi o tym przypominasz.

- Lubisz, lubisz, tylko sam o tym nie wiesz Na tle szerokiego wejścia w głębokim cieniu przystanęła umundurowana ludzka sylwetka. Hart spojrzał z zainteresowaniem. Zwiadowcy przerwali wyładunek, podążając wzrokiem w ślad za nim. Za pierwszą postacią nadciągnęły następne. - To nasi nowi koledzy, kapitanie? - zapytał sierżant, spec od łączności. - Nie mam kolegów w Europie ani w Izraelu. - Może pora zmienić podejście - mówiący to mężczyzna zbliżył się niespiesznie. -Porucznik Andrzej Wirski. Pustynny sort mundurowy nie przypominał Hartowi niczego, co wcześniej widział. Sam oficer wyglądał na dość młodego, jednocześnie trudno byłoby powiedzieć o nim - odbity od sztancy. Budził wyraźny respekt i szacunek, czyli miał to nieuchwytne „coś", którego brakowało wielu oficerom i politykom. Podwładni porucznika stanęli za nim murem, całkowicie blokując wejście. Wbrew obawom kapitana wcale tak bardzo nie odbiegali postawą od jego teamu. Jedna rzucająca się w oczy różnica pomiędzy nimi polegała na tym, że wszyscy ludzie Wirskiego byli biali, a u niego dominowali kolorowi. Właściwie to tylko on i Reno poszczycić się mogli anglosaską genealogią sięgającą paru pokoleń wstecz. Z resztą bywało różnie - Latynosi, Murzyni, półHindus i potomek Indian z Gwatemali, mieszkańcy etnicznych gett i pełnych przemocy przedmieść, w których rządziły gangi. - Kapitan Jared Hart. Jestem waszym nowym przełożonym - najważniejsze zaraz na początku pokazać, kto jest szefem. Wirski uprzejmie skinął głową, ale stojący za nim podoficer parsknął. - Jakiś problem? - Sierżant Piasecki jest pewien idealnej współpracy pomiędzy nami - odparł polski porucznik. - No, pomóżcie wnieść rzeczy do środka. Obie do tej pory osobne grupy przemieszały się. Pierwsze kontakty wyglądały na mocno wymuszone. Nic na siłę. Do lepszego poznania potrzebne było co najmniej kilka dni. Dotarcie nie nastąpi od razu. Hart ruszył w ślad za Wirskim. Przez szerokie okna u góry hangaru do środka pomieszczenia wpadało dość światła, by zobaczyć, jak urządzili się komandosi. Musieli przybyć niedawno. Większość bagażu poukładano z boku, jedynie broń rozłożono na brezencie starannie i w metodycznym porządku. Polskie karabinki wyglądały na modernizację dawnego AK-47, o którym Hart miał co prawda dobre mniemanie, ale o kolejnych klonach już takie sobie. Zdarzały się, i owszem, całkiem niezłe konstrukcje - fiński valmet, izraelskie galile, ale beryla widział na oczy pierwszy raz w życiu. Od nowinek wolał własnego M-4. Z cięższego wyposażenia dwa karabiny maszynowe, znów wyglądem przypominające dawne radzieckie PK, ułożono na skraju plandeki.

- A to? - UKM-2000, panie kapitanie. - Oparty na sprawdzonych wzorach? - Z tego, co wiem, to tak. - My mamy M-60. Znasz? - Jasne. No i niech ktoś powie, że nie mają o czym rozmawiać. Zawodowcy zawsze znajdą nić porozumienia. Pierwsza nieśmiała myśl o powodzeniu całego przedsięwzięcia przebiła się do świadomości Harta. Pewien niepokój budził angielski Polaków, bardziej szkolny niż potoczny, ale jego własna drużyna zwiadowców również nie czytała „Financial Times". Dominowały proste rozrywki: mecze, telewizja, filmy, i proste zasady. Cholernie ciężko być intelektualistą na polu bitwy. Szkoda, że nie mieli jednego, dwóch dni. Ruszą za parę godzin, gdy tylko dostaną zielone światło ze sztabu. WYDZIELONY PLUTON NIRUJE KUDS - POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 18 września Wraz z lepszą pogodą wróciła wojna. Smugi kondensacyjne na błękitnym niebie trudno było zliczyć i wszystkie koncentrowały się na obszarach na wschód od nich. Nimi akurat nikt się interesował. Jakieś oddziały przejeżdżały niedaleko. Zapewne w celu wzmocnienia natarcia generała Karima. Im nic do tego. Pułkownik Rahman Asgari w towarzystwie sierżanta Hamida Kianouriego jeszcze raz sprawdzał teren obozowiska. Wszelkie ślady uprzątnięto, sprzęt załadowano, a komandosi i ciężarówki czekały na rozkaz do drogi. Sierżant, zawsze tryskający energią, wyglądał na chorego. Asgari też czuł się podle i nie zwróciłby na podoficera większej uwagi, gdyby ten nie zgiął się wpół i nie zwymiotował. - Co z wami, sierżancie? Irański komandos oparł dłonie na kolanach i ciężko oddychał. - To ta parszywa konserwa, panie pułkowniku. - Jaka konserwa? - Asgariego pijącego od wczoraj jedynie wodę szczegóły diety przestały interesować. - Otworzyliśmy parę na śniadanie. Moradi też się porzygał. I Zardooz. - No, jak wrócimy, to pogadam z kwatermistrzem.

Sam generał Dżafari interesował się szczegółami wyprawy, a tutaj wciskają im nieświeżą żywność. Pewnie co lepsze kąski poszły wraz z Korpusem Ekspedycyjnym lub zniknęły na czarnym rynku w kraju. Dla bardziej przedsiębiorczych osobników okazja do wzbogacenia sama cisnęła się w ręce. Przez granicę szły tony amunicji, prowiantu, paliwa i medykamentów. Oczywiście, nie wszystko docierało na miejsce. Powodów prawdopodobnych i wyimaginowanych było bez liku. Trasa długa, a ludzkie słabości dawały o sobie znać. Dziwne, że aż tyle dostarczono do celu. Gdyby nie Strażnicy Rewolucji, armia poszłaby w rozsypkę. Hamid przepłukał usta wodą z manierki. - Lepiej? - Tak. - Pojedziesz drugim wozem. Asgari wsiadł do pierwszej ciężarówki i trzasnął drzwiczkami. Mapę z interesującym go wycinkiem rejonu poskładał w kwadrat i położył na kolanach. Odcinek do przejechania na dzisiaj nie wyglądał imponująco - trzydzieści kilometrów wertepów i bezdroży. Punkt spotkania z Tabetem zaznaczył ołówkiem na płachcie. Najgorzej, że z prawie płaskiego obszaru wjechać musieli na skaliste pogórze sięgające w najwyższym miejscu ponad czterystu metrów. Przekroczenie głównej drogi zaopatrzeniowej łączącej zaplecze z frontem martwiło pułkownika dużo mniej. Może przy okazji dowie się, co to za zamieszanie wybuchło, kiedy koczowali w poprzednim miejscu? - Jedziemy - rzucił pod adresem kierowcy. Pierwsze kilometry upłynęły w monotonii. Temperatura otoczenia rosła, wraz z nią cichły rozmowy i śmiechy. Zamiady toczyły się powoli, kołysząc na nierównościach. Znudzony Asgari prawdopodobnie by usnął, ale pewne rzeczy budziły jego niepokój. Odległy, przytłumiony, jednak wyraźny huk artyleryjskiej nawały dochodził gdzieś spoza linii horyzontu. O ile we wszystkich kierunkach panowała doskonała widoczność, to na wschodzie dominowała lekka, brudnopiaskowa mgiełka. To musiały ruszyć bataliony i pułki Karimiego. Oby Allah dał im zwycięstwo. Szosa niedaleko Nawy była znacznie mniej zatłoczona, niż się tego spodziewał. Przejeżdżały tędy raczej pojedyncze samochody i ciągniki. Jakaś spóźniona AH-1 Cobra, może ta sama, która ich eskortowała, pomknęła nisko nad ziemią w stronę frontu, niosąc za sobą tuman pyłu. Ciężarówki wpasowały się w odpowiednie miejsce i przyśpieszyły, zbliżając się do miasteczka. W porównaniu z niedawnym rozgardiaszem tutaj wszędzie panowała wręcz martwa cisza. Dodali gazu. Kilkaset metrów za Nawą skręcili bardziej na południe. Jak oceniał, do celu zostało jeszcze dwadzieścia pięć kilometrów. Kilka niewielkich arabskich wiosek pasterzy kóz i wijący się pomiędzy nimi kropkowany szlak stanowił jedyny znak istnienia ludzkich osiedli w tym odizolowanym regionie. BIURO DORADCY DO SPRAW BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO, BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 18 września

Cyril Lomax stał tuż przy wejściu do biura Craiga, czekając, aż dyrektor pionu operacyjnego CIA Stan Atkins przejdzie korytarzem od strony windy. Atkins, mężczyzna po sześćdziesiątce, z czerstwą twarzą kogoś, kto wiele czasu spędza na powietrzu, a o wiele mniej w klimatyzowanych pomieszczeniach, przywitał się z Cyrilem i wszedł do środka. Lomax zamknął za nimi drzwi. Byli w komplecie. Gary Craig, inicjator nieformalnego spotkania, przywitał dyrektora wylewnie. Długo potrząsali swoimi dłońmi i prawili komplementy jak starzy przyjaciele, którymi przecież nie byli. Generał James Wilson był bardziej powściągliwy. Nie znał Atkinsa tak dobrze jak Gary, ale to właśnie on uznał obecność szefa pionu operacyjnego Centralnej Agencji Wywiadowczej za wielce pożądaną. Cyril w tym towarzystwie robił za kelnera, sekretarkę i stenotypistkę - wszystko na raz, bo trudno sobie wyobrazić, by takie osobistości same nalewały sobie kawę z ekspresu. Stukanie łyżeczek o porcelanę, pierwsze siorbnięcia gorącego naparu i mlaskanie ukontentowanych dżentelmenów na szczęście nie trwało długo, a przynajmniej nie dłużej niż zwykle. - Dobrze - Gary jako gospodarz pierwszy przeszedł do konkretów. - Cyril na moją prośbę przygotował listę najważniejszych dla nas i dla prezydenta spraw. Proponuję w tym gronie ograniczyć się do zasadniczych kwestii, takich jak postawa Arabii Saudyjskiej i Turcji oraz możliwości wpływu na rządy Egiptu i Iranu jako głównych graczy, oprócz oczywiście Izraela, zainteresowanych długofalowymi rozwiązaniami systemowymi w istotnych dla wszystkich obszarach. - Czyżbyśmy i tym razem byli skłonni uznać za zasadne porozumienie z dyktaturami, które, jak wiadomo, nie pałają ani do nas, ani do Tel Awiwu nadmierną życzliwością? -Wilson odstawił filiżankę i splótł ręce na brzuchu. - Padła taka... sugestia. - Nawet nie chcę wiedzieć, kto ją wyartykułował. Zresztą, gdzie tutaj sens? - Są osoby obawiające się, że obecne władze mogą okazać się bardziej trwałe, niż to początkowo sygnalizowano. - Przedsięwzięto jakieś kroki? - Jak na razie nie. - Jeżeli mogę radzić, proszę tego nie robić. Jesteśmy w dość szczególnym momencie. W ciągu dni, jeżeli nie godzin, dojdzie do rozstrzygnięcia. Nowy układ może nas zaskoczyć, a tego byśmy nie chcieli. Prawda? - Pan Atkins również skłania się do poglądów armii? Gary Craig znał stanowisko Wilsona nie od dziś. Dyskutowali o tym godzinami, wypracowując warianty postępowania możliwe do zaakceptowania przez prezydenta. Niekoniecznie Barack Obama

musiał się z nimi zgadzać, ale przynajmniej wiedział, na czym stoi, oraz znał możliwości. To, co mówił Wilson, miało raczej wprowadzić w temat Stana Atkinsa. - Jeżeli mogę pozwolić sobie na szczerość... - Może pan - łaskawie zezwolił Gary. -...to generał ma sporo racji - dyrektor CIA ciągnął niezrażony. - Powiem więcej. Wszelkie próby negocjacji czy wstępnych rozmów są w obecnej chwili niewskazane i szkodliwe. Równie dobrze można powiedzieć Izraelowi, że poniesione przez niego ofiary są zbyteczne. Właściwie do czego miałoby to doprowadzić, do ustanowienia nowego status quo na Bliskim Wschodzie? Absurd. Wzmacniamy jedynie naszych wrogów. Wilson przytaknął. - Zachodzi obawa o jedno - Gary w sumie przyznawał rację rozmówcom, ale musiał brać pod uwagę i najgorsze okoliczności, jak niespodziewane złamanie Izraela czy rozpoczęcie działań przez Turcję. Parę dywizjonów tureckich maszyn mogło zmieść resztki sił powietrznych Izraela. Wtedy oni wspomogą Tel Awiw i co dalej? Eskalacja konfliktu w niepożądanym kierunku stanie się niezaprzeczalnym faktem. - Nasze starania niekoniecznie muszą doprowadzić do zamierzonego efektu. - Rozumiem ten pogląd, ale go nie akceptuję - powiedział Wilson. - Musimy rozpatrzyć wydarzenia w każdym z krajów osobno. Inaczej do niczego sensownego nie dojdziemy - zaproponował Atkins. - Później poskładamy wszystko razem. - Dobrze - zgodził się z nim Gary. - Proszę. Co na początek? - Iran? - podsunął Wilson. - To jedziemy. Cyril sięgnął po notatnik i długopis. - Do niedawna pozycja Ahmadineżada wyglądała na niezagrożoną - dyrektor nie musiał się wspierać notatkami. Pamiętał z reguły wszystko, oprócz treści narzekań żony i pretensji dorosłych już dzieci. Decydując się zadrzeć z Izraelem, a przypominam, że obiecał światu wymazać to państwo z mapy, nie liczył się z uaktywnieniem opozycji. I to nie takiej jak po wyborach z 2009 roku, gdzie naprzeciw niego stanęli umiarkowani reformatorzy, czy z 2011. Chociaż i wtedy niezadowolenie społeczne było bardzo duże. Bardziej chodzi mi o mniejszości etniczne liczące na osłabienie władzy centralnej. Proszę sobie wyobrazić wyprowadzenie z kraju około stutysięcznych, jak to nazywają, Sił Ekspedycyjnych. - Wciąż jeszcze w kraju pozostaje sporo oddziałów do pacyfikacji niezadowolonych. Pamiętacie, co Saddam Husajn zrobił po pierwszej wojnie w Zatoce z powstańcami? - Wilson miał ponurą świadomość grzechu zaniechania.

- Najbardziej sprzyjający Ahmadineżadowi oficerowie Pasdaranu i milicji Basidż trzymają się dobrze. Nawet przy niepełnej mobilizacji, jak to obserwujemy obecnie, w Iranie pozostają czterystutysięczne siły wojskowe i porządkowe. - Zgoda, ale w większości skoncentrowane w wybranych miejscach. Ponadto nie wykluczamy skierowania do Syrii następnego dwudziestotysięcznego kontyngentu. Wilson i Gary milczeli, słuchając Atkinsa. - Reszta chroni miasta i ośrodki przemysłowe. W wielu przypadkach na dalekiej prowincji władza nie jest tak silna, jak się wydaje. - Z ostatnią serią zamachów na wschodzie Iranu nie macie nic wspólnego? -koniecznie chciał wiedzieć Gary. - To Ludowi Mudżahedini... - Organizacja terrorystyczna. - Powiedzmy, że to ludzie wykonujący za nas pewne konieczne, acz niezupełnie dopuszczalne w naszej mentalności zadania. - Podkładają bomby... - Gary nie chciał potępiać bojowników, widząc wyraźną różnicę pomiędzy pospolitymi bandytami godzącymi w amerykańskie wartości, a tymi walczącymi z bezprawiem lub zasadami narzuconymi im siłą. -...pod komendy irańskiej policji - dokończył Atkins. - Atakują struktury państwowe i przedstawicieli władz. - Co mamy z nimi wspólnego? - Nic - odpowiedział dyrektor CIA, ale widząc powątpiewające spojrzenia, dodał: - no, prawie nic. Kilka sugestii z naszej strony. Jakiś transport trafił nie tam, gdzie miał... - Wyrosną na znaczą siłę? - Z naszą pomocą - owszem, ale lepiej niech to zrobi Mossad. - Podoba mi się pana przezorność. - Taką mam pracę. Gdzie drwa rąbią, tam i wióry lecą. - Zanim staną się naprawdę groźni dla Teheranu, upłynie jeszcze sporo wody - wtrącił Wilson i pomyślał, że dobrze byłoby jednak nie popełnić tego samego błędu co z afgańskimi talibami, których Ameryka wyposażyła, wyszkoliła i do tej pory nie może skończyć z nimi wojny. No, ale takie sprawy są poza jego kompetencjami.

- Dobry początek zrobili nasi lotnicy. - Prezydent nas ogranicza - generał rozłożył ręce. - Jest politykiem. Musi brać pod uwagę wiele rzeczy. - Nie możemy podburzyć samych Irańczyków do działania? Tak będzie szybciej i skuteczniej zasugerował Gary. - Wyciągnijmy ich na ulicę. - Nawet za cenę tysięcy ofiar? Craig nie znalazł odpowiedzi. - Pracujemy nad tym - enigmatycznie stwierdził Atkins. - Skoro tak... Gary nie chciał się dopytywać. To, co usłyszał, w zupełności go zadowalało. Jeszcze dowie się za dużo i w nocy nie uśnie, a i tak miał z tym kłopot. - Lecimy dalej - Syria. - Podobnie jak w Iranie. I Żydzi, i my próbujemy zaktywizować opozycję. Tyle że jest to nawet trudniejsze niż w przypadku Persów. Są dwie siły zdolne stawić opór, ale za żadne skarby nie będą ze sobą współpracować. Pierwsi to Kurdowie na północy. Przykład Iraku działa na nich zachęcająco. Nie zapominajmy jednak, że przez ich główne ośrodki miejskie przechodzą tranzytem oddziały irańskie. Asad dodatkowo zabezpieczył się przed dywersją, obstawiając te rejony własnymi jednostkami bezpieczeństwa. - Zupełnie, jakby spodziewał się wystąpień - Wilson znał pobieżnie doniesienia z Syrii. - Drudzy to zapewne radykalni islamiści. - Tak. Odpryski Bractwa Muzułmańskiego. Bardzo niechętni Asadowi. - Ale to właśnie Asad wystąpił zbrojnie przeciw Izraelowi - Gary wpadł w słowo Atkinsowi. - Zgadza się, więc przynajmniej na razie będą siedzieć cicho. Moim zdaniem dopiero klęska militarna może zachwiać pozycją Asada, a i to nie jest pewne. - Weźmie na przeczekanie. Ponownie dozbroi armię i będzie czekał na okazję do rewanżu. - Koło się zamyka. - W jego przypadku tak - podkreślił Atkins. - Ale już w Egipcie sytuację mamy bardziej dynamiczną. I coś mi się zdaje, że właśnie tam zapadnie najszybsze rozstrzygnięcie -dyrektor dopił kawę jednym haustem. - Już około jednej trzeciej kraju przestało słuchać junty z Kairu. To doprawdy przedziwna

sprawa. Nawet w najbardziej optymistycznych wariantach nie braliśmy czegoś podobnego pod uwagę. - Maczaliśmy w tym palce? - Absolutnie nie - zaśmiał się Atkins. - Dla nas zagadką jest też, dlaczego tak zwane Centralne Siły Bezpieczeństwa tak szybko poszły w rozsypkę. - Co to za jedni? - Siły paramilitarne. Bardzo liczne, przeszło trzysta tysięcy funkcjonariuszy. Kiedy armia walczy, oni pilnują porządku na terenie kraju, wspomagając policję oraz Gwardię Narodową. Tłumią wystąpienia, chronią obiekty i szlaki komunikacyjne... - I tym razem zupełnie nie wywiązali się ze swoich zadań - Gary uradowany trzasnął ozdobnym piórem o stolik. - W znacznej mierze wystąpili przeciwko dotychczasowym władzom lokalnym i centralnym. Atakują to, co mieli chronić. Palą komisariaty, siedziby administracji, urzędy podatkowe. Zdumiewające. Nazwali się ansarami na cześć wojowników Mahdiego. - I wszystko to w ciągu... - Paru tygodni. - Niewiarygodne. Wilson w zupełności rozumiał ekscytację Gary'ego. Sam, gdy pierwszy raz usłyszał o Mahdim, był pełen sceptycyzmu - co może jeden człowiek postawiony przeciwko całemu państwu? W takich sytuacjach widać, jak mało rozumieją z mentalności innych społeczeństw. Może chodzi o postać samego proroka, wyrastającego na nowego politycznego i religijnego lidera? Sprawa na razie dotyczyła wyłącznie Egiptu i Sudanu. Jeśli jednak Chartum poczuje się jeszcze mocniej zagrożony, porozumienie z wojskową juntą stanie się kwestią dni. Przywódca Sudanu AlBaszir, twardy islamista opowiadający się za prawem szariatu na terenie całego kraju, nie zniesie konkurencji. Jak najszybciej ureguluje sprawy z krnąbrnym południem i pójdzie wzdłuż Nilu. Kolejna wojna już wisiała na włosku. - Całkowite załamanie Egiptu na Synaju powinno nastąpić w ciągu doby - powiedział Wilson. Z militarnego punktu widzenia los generałów z Kairu wydawał się mocno niepewny. Jedynym argumentem, jaki im jeszcze pozostał, była flota. Skoncentrowana w Suezie wraz z brygadą desantową oraz tymi wszystkimi jednostkami, których nie zdołano wyekspediować na półwysep, stanowiła wcale pokaźną siłę. Dziesięć dużych okrętów bojowych - fregat i korwet - w towarzystwie mniejszych jednostek zajęło wyczekującą pozycję. Niemoc decyzyjna, wyraźnie widoczna w tym momencie, mogła ulec zmianie w ciągu niespełna godziny. Abu Akrab i spółka prawdopodobnie nie mogli się zdecydować, co robić. Przez ostatnie lata we flotę zainwestowano mnóstwo środków. W

sprzyjających warunkach niewykluczone, że byłaby w stanie walczyć z Izraelczykami jak równy z równym. Eliminacja okrętów stanowiła klucz do wyłączenia Egiptu z dalszej wojny, co postawiłoby Syrię i Iran w trudnym położeniu - bez szans na zwycięstwo. - Zastanawiam się... - Wilson odezwał się po chwili milczenia. - No co tam, James? Ostatnio miewasz dobre pomysły - Gary zdopingował wojskowego. - Nie tak dobre jak ty, z tym wypadem na pogranicze - odciął się generał, wciąż mający za złe Craigowi niezbyt rozsądny plan. - Ty jeszcze o tym. - Jak spieprzą sprawę, wina spadnie na ciebie - wyszczerzył się Wilson. - Będzie dobrze - mimo butnej miny Gary w głębi ducha nie był tego taki pewien. Im więcej o tym myślał, tym bardziej zdawał sobie sprawę, że działał wtedy pod wpływem impulsu. Zamiast przyjąć racjonalną postawę, godną doradcy prezydenta, którego słowa wpływają na losy całego świata, zachował się jak zdradzony kochanek. Jednak nie tłumaczył tego chwilową słabością. Był zły, wściekły i żądny zemsty. I jeszcze do końca mu nie przeszło. - Dawaj, co tam masz, James. Czas nas goni. - Ostatnią przeszkodą w pokonaniu Egiptu są odwody skoncentrowane w Suezie. O ile Craig robił wrażenie zdekoncentrowanego, to Atkins słuchał uważnie. - Gary ma rację, czas jest tutaj bardzo istotny. Wynik starcia na Synaju wydaje się już przesądzony, ale zgromadzone w Suezie rezerwy mogą sporo namieszać. Izrael nie ma żadnych jednostek morskich w zatoce Akaba, a to, co zgromadzili Egipcjanie, w zupełności wystarczy do przerzutu sił w tamten rejon. - Panie generale, wcale nie jestem taki pewien, czy oni akurat tego chcą - odparł dyrektor CIA. Moim zdaniem o wiele chętniej użyją zgromadzonych oddziałów do operacji na południu kraju. - Jest pan pewien? - Pewien - nie, proszę spojrzeć na mapę. Mogą próbować zająć od strony wody zrewoltowane porty nad Morzem Czerwonym. Byłoby to znacznie szybsze od drogi lądowej, a na Synaju sprawa jest już jasna. - O ile dobrze rozumiem, panowie chcą mnie namówić na atak na Suez? Gary spojrzał wpierw na Wilsona, a potem na Atkinsa. - Potrzebujemy akceptacji prezydenta albo przekonamy do akcji Tel Awiw -podsumował Gary.

- Z naszą pomocą Izraelowi musi się udać. - Niech tak lepiej będzie. Rozdział XXX OKOLICE NAWY - POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 19 września Za cały posiłek musiał im wystarczyć wysokoenergetyczny baton i woda z manierki. Gideon swój żuł długo i dokładnie, aż rozbolały go mięśnie szczęki i te zęby, w których miał plomby. Na czarną godzinę zostawił sobie paczkę sucharów ukrytych głęboko w kieszeni bluzy. Jedzenie nie stanowiło problemu, gorzej z płynami. Jeżeli ich nie uzupełnią, odwodnią się. Przy panującej temperaturze i sporym wysiłku fizycznym było to prawie pewne. Już teraz sikał ciemnożółtym moczem, wcale nieodbiegającym tak bardzo kolorem od piachu, na którym siedział. Dobrze, że Rokach nie sprawdzał, jak to wygląda. Na pewno byłby niepocieszony. Czekali w skupieniu wokół pułkownika. Kilkuminutowa rozmowa ze sztabem rozdrażniła Gideona ponad wszelką miarę. Rokach najpierw tłumaczył, później słuchał, w końcu podjął decyzję. Mogli zapomnieć o ewakuacji. Irańczycy, których mieli dopaść, wcale nie znajdowali się daleko. W każdym razie na tyle blisko, że komandosi Sajeret Canhanim byli w stanie pokonać tę trasę w trakcie jednego przemarszu. Nawet ryzyko przemieszczania się w dzień nie wydawało się zbyt duże. Z drugiej stronie szosy aż po granicę jordańską rozpościerały się słabo zaludnione tereny, na dodatek bardziej sprzyjające pieszej wędrówce niż powolnej jeździe samochodami. Gideon złożył dłonie jak do modlitwy i przyłożył do ust. Przeczucie, że Rokach nie powiedział wszystkiego, dręczyło starszego sierżanta w głębi duszy. W pięć osób nie dadzą rady plutonowi wyszkolonych zabójców. To jak porwać się z motyką na słońce - zostaną wybici, zanim zobaczą głowice. W sumie to nie jego problem, tylko tego sukinsyna Rokacha. On na pewno zrobi, co ma do zrobienia. Wykończy tylu podłych Persów, ilu da radę. Wstali i ruszyli za pułkownikiem zaraz po tym, jak zwinięto sprzęt łączności. Forsowne tempo narzucą sobie dopiero po przekroczeniu szosy. Na razie zbliżali się do niej powoli, wypatrując niebezpieczeństwa. Z daleka i tak byli nie do rozpoznania - ot, pięciu facetów szwendających się po pustyni. Zagłębienie w skałach i piachu sięgało najwyżej pasa i biegło zygzakiem, ale w miarę prostopadle do drogi. Ruszyli szybciej, wyczekawszy odpowiedniego momentu. Ostatni odcinek przebiegli i zapadli pomiędzy skałami. W kurzu, jaki unosił się po przejeździe każdego pojazdu, byli prawie niewidzialni. Pył działał jak zasłona dymna, tym bardziej że przejeżdżał tędy jeden samochód na trzy, cztery minuty. Gideon z wyciągniętym przed siebie karabinem ruszył jako ostatni. W razie czego miał osłaniać ogniem kolegów, ale niczego takiego nie musiał robić. Obie strony szosy były wolne, na poboczach zalegało tylko kilkanaście wraków. Część z nich to efekt ciężkiej pracy pilotów, reszta nie wytrzymała trudów przeprawy z Iranu i padła w tym miejscu, ogołocona ze wszystkiego, co się dało. Połowa z nich była poczerniała - te podpalono z premedytacją, inne pozostawiono, licząc na wojenne łupy. Co ciekawe, żaden nie został zniszczony w grupie, bo odległości pomiędzy nimi dochodziły do trzystu metrów.

Gideon Yishai wyobrażał sobie, jak ta utwardzona droga będzie wyglądać za parę dni, a może godzin. Wszystko, co jeszcze będzie w stanie jeździć, od wozów transportowych po sprzęt bojowy, ruszy z powrotem właśnie tędy. Setki pojazdów uciekających przed wrogiem. Gigantyczny, przemieszczający się kocioł, bezustannie nękany z ziemi i powietrza. Jedno wiedział na pewno, pokonanego przeciwnika nie wypuszczą tak łatwo z rąk. Gdy nadarzy się okazja, zmasakrują wszystkich bez oglądania się na nic. DAWNA STREFA ZDEMILITARYZOWANA POMIĘDZY IZRAELEM A SYRIĄ | 19 września Przerzut grupy śmigłowcem w okolice Strefy Zdemilitaryzowanej był trudniejszy, niż przypuszczano. Parę kilometrów dalej na północ Irańczycy akurat ruszali do ofensywy. Raz o mało nie zostali przygwożdżeni serią różnokolorowych pocisków w okolicach miasteczka Fig, jeszcze po izraelskiej stronie. Widać komuś puściły nerwy. Na szczęście skończyło się na strachu. Śmigłowcem szarpało na boki tak, że z oglądanych widoków w pamięci Harta utrwaliła się jedynie kolumna merkav próbująca zagrodzić drogę zmierzającym w jej stronę Irańczykom. Ponad nią kilka myśliwców i szturmowców toczyło chaotyczną potyczkę i dziurawiło niebo rakietami. Zanosiło się na ostrą jatkę. Niezależnie od tego, kto z niej wyjdzie zwycięsko, i tak poniesie spore straty. Napięta atmosfera udzielała się wszystkim bez wyjątku. Komandosi obu narodowości przemieszani już przy wsiadaniu zaciskali zęby lub miotali przekleństwa. Na modlitwę przyjdzie czas później. Super stallion sprowadził ich łagodnie na ziemię. Dłoń czarnoskórego podoficera uruchomiła tylną rampę załadunkową i czterdziestoosobowy oddział w ciągu trzydziestu sekund wymiotło na zewnątrz. Rozsypani półkolem, zajęli pozycje. Śmigłowiec zawrócił w miejscu i odleciał, łagodnie nabierając wysokości. Po minucie był już tylko punktem na niebie. Małą, szarą kropką znikającą w blasku dnia. Kapitan Jared Hart dał znak, otwartą dłonią wskazując kierunek. Większość sygnałów w jednostkach sił specjalnych, niezależnie od kontynentu, wyglądała tak samo. Istniały indywidualne różnice dostosowane do specyfiki formacji, ale Hart nie chciał zamieszania. Wystarczy, że musiał dowodzić niesprawdzonymi w boju ludźmi. Do własnych miał bezgraniczne zaufanie, gorzej z plutonem Wirskiego. Jak można było wmanewrować go w takie bagno? Starannie ukrył rozczarowanie. Jeżeli domyślą się jego niechęci, wykonanie zadania stanie pod znakiem zapytania, a na to nie mógł sobie pozwolić. Zresztą, ten polski porucznik wyglądał na twardego gościa. Jeżeli tylko na samym początku uzyskają przewagę, powinno być dobrze. Kilometr od miejsca lądowania nawiązał łączność. Jeszcze kawałek i wkroczą do Syrii, więc wolał to zrobić od razu. Według informacji z dowództwa nic się nie zmieniło. Konwój dwóch ciężarówek znajdował się około piętnastu kilometrów na wschód od nich, wciąż mozolnie wspinając się po skalnym pogórzu. Potrzebowali bardziej precyzyjnych danych. Zwiadowczy dron wypuszczony w powietrze przez jednego z komandosów wzbił się w górę. Wyglądał jak zabawka napędzana elektrycznym silniczkiem. Rozpiętość skrzydeł nie przekraczała półtora metra, a czas trwania lotu mógł dochodzić do sześciu godzin. Przy dużych operacjach wojskowych, podobnych do bitwy toczonej niedaleko, był mało przydatny. Dla nich za to okazał się w sam raz. W razie potrzeby wypuszczą następnego. Robotazwiadowcę wyprodukowano w Izraelu, państwie celującym w takich innowacjach. I chociaż marines mieli własne modele, to Hart znał ten typ. Wszystkie działały podobnie i większość

ograniczała się do zwiadu, chociaż te największe potrafiły razić hellfire'ami. Dron znikł na nieboskłonie jak wcześniej śmigłowiec. Przywołał gestem Wirskiego, kierowanie robotem pozostawiając operatorowi, który wyglądał raczej na zdolnego drzeć stalową blachę gołymi rękami, niż sterować delikatnym urządzeniem. - Poczekamy - powiedział Hart, wskazując na operatora. - Zobaczymy, dokąd jadą. - Muszą gdzieś stanąć. - Właśnie. Wtedy ich przyszpilimy. - Martwi mnie promieniowanie. - Myślisz, że mnie nie? Zostali wyposażeni w skafandry ochronne. Problem jednak w tym, że nie dawało się w nich walczyć. Upchnięto je w plecakach na wszelki wypadek jako dodatkową gwarancję bezpieczeństwa. Liczniki informujące o skażeniu tkwiły w kieszeni każdego żołnierza. To również stanowiło zabezpieczenie. Przynajmniej będą wiedzieli, jak duża dawka promieniowania przeniknie przez ich ciała. Margines pomiędzy życiem a śmiercią był wąski. Krótka rozmowa z nukleonikiem na temat uszkodzonej głowicy nie wpłynęła dobrze na ich samopoczucie. Zgodnie z planem nie powinni zostać wystawieni na promieniowanie dłużej niż parę minut. Do przewozu rakiet przygotowano specjalny ołowiany kontener pomysłu specjalistów z Dimony - izraelskiego ośrodka nuklearnego. Przy pytaniu o skutki uboczne naukowiec podrapał się w głowę, wyraźnie zwlekając z odpowiedzią. Niby coś tam wiedzieli. Jakieś strzępy informacji tkwiły w głowie - przy większych dawkach śmierć w ciągu paru tygodni lub miesięcy, przy mniejszych długotrwałe leczenie z widmem białaczki za jakiś czas. Stwierdzenie na koniec wykładu: „bezpłodność raczej wam nie grozi", wywołało rozbawienie. O, nie. Wprost przeciwnie, hangar trząsł się od nadmiaru testosteronu. Teraz, gdy siedzieli pomiędzy rozgrzanymi skałami, nie było im do śmiechu. Słońce jeszcze nie osiągnęło zenitu, a grube krople potu spływały po twarzach. Na razie wszystko gra, ale to jedynie kwestia czasu. Dżamal Hassan Tabet wraz z trzema towarzyszami przemieszczał się szybkim marszem, wyposażony w turystyczny plecak z pokaźnym zapasem wody i prowiantu. Uzbrojeni jedynie w noże i pistolety ukryte pod luźnymi ubraniami, wyglądali jak miłośnicy trekkingu zapuszczający się w mniej gościnne okolice. Ciężkie turystyczne obuwie na grubej gumowej podeszwie pozwalało im poruszać się zupełnie bez szmeru. Im dalej wypuszczali się poza Strefę, tym bardziej cichły odgłosy związane z wojną. Co prawda i tutaj dochodził daleki grzmot artyleryjskiej kanonady, ale nie słychać było denerwującego klekotu gąsienic izraelskich czołgów ani wozów bojowych. Latały tylko jakieś śmigłowce. Zdaje się, że nawet przez chwilę jeden krążył niedaleko nich, ale szybko odleciał. Ciekawe, jak zareagowaliby Żydzi, widząc grupkę cywilów. Zostawiliby ich w spokoju czy potraktowali jak dywersantów bądź sabotażystów wracających do Syrii po wykonaniu zadania? Lekko zasapany Tabet przystanął. Wytężył słuch, starając się zidentyfikować odgłosy. Zupełnie nic. Znacznie wolniej ruszył dalej. Przekradał się tędy już dwukrotnie. Raz na spotkanie z oficerami syryjskiego wywiadu, a drugi, by odebrać przeznaczone dla niego środki i omówić dalszą

współpracę. Wtedy podążał ścieżką bardziej na południe, niejako obchodząc skalny masyw. Teraz przebijali się przez jego środek. Szlak piął się pod górę, by następnie opaść kilkadziesiąt metrów w dół. Zawsze był w niezłej kondycji, ale górskie wycieczki zupełnie go nie interesowały. Zresztą i tak nie najlepiej znosił trudy podróży. Ci najbardziej zaufani współpracownicy, jakich zabrał ze sobą, nic nie mówili, lecz po wyrazie ich oczu widać było, jak są zmęczeni. Dostosowywali tempo do swojego przywódcy. - Odpoczniemy na tamtym wzgórzu - wskazał palcem następny kopułowaty szczyt. Różnica poziomów wynosiła może ze sto metrów, co dla młodych, wysportowanych mężczyzn nie powinno stanowić żadnego problemu. Odburknęli niewyraźnie, wycierając pot z twarzy. WYDZIELONY PLUTON NIRUJE KUDS | 19 września Dętka w kole strzeliła w najmniej odpowiedniej chwili. Asgari przysypiał w szoferce i dopiero szarpnięcie w przód go otrzeźwiło. Wysiadł na zakurzoną drogę i ugrzązł, zapadając się w piachu. Jedynie wyżłobione przez koła koleiny wskazywały, którędy jechać. Hamid Kianouri przybiegł z drugiego wozu, pokrzykując na ludzi. Pochylony nad tylnym lewym nadkolem, oceniał szkody. - Za piętnaście minut, panie pułkowniku, wszystko będzie grało. - Wiesz, co masz robić. Asgari odwrócił się plecami do ekipy naprawczej. Nie będzie przecież stał i patrzył, jak machają kluczem nasadkowym i dźwignią lewarka. Hamid wszystkiego dopilnuje. Teren przed nim wznosił się, a szlak wił łagodnymi meandrami. W oddali dostrzegł skupisko niewysokich zabudowań w otoczeniu mocno przykurzonej roślinności. Jakiś niezupełnie pasujący do osiedla kształt przyciągnął wzrok Asgariego. Przyłożył dłoń do oczu. Kianouri jak duch stanął za nim. - To te syryjskie kmioty, jak nic - sierżant miał równie niewygórowane mniemanie o sojusznikach jak pułkownik. - Zawsze muszą wypłynąć nie tam, gdzie trzeba. - To może być patrol graniczny. - Całkiem możliwe. Szczerze mówiąc, nie spodziewał się ich tutaj. Zupełnie bez sensu myślał, że całe południe kraju pozostawili bez osłony. Mieli prawo przemieszczać się, gdzie chcieli. To w końcu Syria. Sięgnął do kieszeni po daktyla. Przegryzł owoc zębami, ale żołądek podjechał mu do gardła w niekontrolowanym odruchu. Wypluł resztki. Co się z nim dzieje? Jest chory. Nigdy nie odczuwał żadnych dolegliwości. Jeżeli już, to tylko nieznaczne, chwilowe niedyspozycje. Jak wrócą, pójdzie do lekarza. Raz na parę lat można - ocenił. Przypomniał sobie papieros Hamida. Może wieczorem? Na pewno.

- Gotowe - oznajmił niezastąpiony podoficer. - Hamid... - Tak. - Przypilnuj, by wszyscy zachowali czujność. Nie chcę kłopotów. - Rozkaz. Wsiadł do szoferki pierwszego zamiada. Kierowca wrzucił bieg i dodał ostro gazu. Trudno to nazwać łagodnym startem, ale Asgariego bardziej martwili Syryjczycy, a dodatkowe karcenie jednego z lepszych komandosów na pewno nie poprawi jego morale. Zresztą i on wyglądał na przemęczonego. Tępy wzrok wbił przed siebie, ostro manewrując kierownicą. Trochę dalej było lepiej. Zamiast piachu pod kołami pojawiły się pokruszone kawałki kamieni. Budowa tej drogi to raczej nie była inicjatywa rządu centralnego, pewnie jakiegoś plemiennego wodza. Zresztą, co go to obchodziło. Wjazd do osiedla zaczynał się glinianym, długim murem zakończonym zasypaną do połowy kamienną chatą. Wjechali na duży plac, okolony luźno rozrzuconymi zabudowaniami, zza których wyrastały daktylowce. Poniewierające się wszędzie śmieci większego i mniejszego formatu dopełniały lokalnego kolorytu. Stado kóz przebiegło przed nimi poganiane przez pasterza, na oko siedmioletniego, w brudnej, kiedyś błękitnej galabii. Tylko parę ciężarówek i ośmiokołowych transporterów, których Asgari nie znał, ale z czymś kojarzył, psuło obrazek kompletnej beznadziei. Syryjski oficer wodził za nimi wzrokiem, oparty o maskę rosyjskiego terenowego UAZa, pamiątki po dawnych sojusznikach, z rękoma założonymi na piersi, w luźnym, workowatym drelichu i z nieodłącznym, starannie przystrzyżonym wąsem. Czarny beret wyglądający jak naleśnik, niedbale przesunięty na tył głowy, dodawał mu zawadiackiego wyglądu. Asgari z pistoletem maszynowym na kolanach zastanawiał się, co zrobić. Zatrzymać się i pogadać, wypytując, jak pojechać dalej, czy w ogóle dać sobie spokój. Syryjczyk najwyraźniej był ciekawy, co tutaj robią, oddaleni od głównego zgrupowania wojsk. Na twarzy dominowało wahanie i zaskoczenie. Otworzył usta, ale zaraz je zamknął, wybierając święty spokój. Dwie ciężarówki to jeszcze nie problem, jedynie kłopot. Jeżeli je zignoruje, zniknie i kłopot. Pojechali dalej, nawet nie zwalniając, z zawrotną prędkością dwudziestu kilometrów na godzinę. DAWNA STREFA ZDEMILITARYZOWANA POMIĘDZY IZRAELEM A SYRIĄ | 19 września Ciągle czekali. Obserwowany irański konwój powoli, acz systematycznie pokonywał trasę. Porównując ich szlak z mapą, doszli do wniosku, że do wyboru pozostały mu dwie nadgraniczne wioski: Bajt Arrah i Abidin. Hart osobiście stawiał na tę pierwszą, bliżej Jordanii. Do terytorium Izraela zostało trochę ponad pięć kilometrów. Zabiorą wieśniakom muły i pognają pędem przez strefę lub przez jordańskie pogranicze. Śledzili Irańczyków od półtorej godziny. Pewien niepokój budziła syryjska jednostka rozlokowana w okolicy, chociaż z nimi nie powinno być kłopotu, bo po pierwsze byli za daleko - co najmniej dziesięć kilometrów - po drugie, jeśli zrobią to dobrze, nikt nic nie

usłyszy. Hart potarł oczy. Podziwiał operatora bezustannie wlepiającego spojrzenie w ekran. Pewnie kierowanie dronem sprawiało sierżantowi radochę nie mniejszą od... no, nieważne. Jak zacznie myśleć o panienkach, to się całkowicie zdekoncentruje. Porucznik Andrzej Wirski, od początku towarzyszący podoficerowi w kierowaniu powietrznym zwiadowcą, prowadził z operatorem przyciszoną rozmowę, co chwila pytając o jakieś techniczne szczegóły. - Dajcie obraz ogólny. - Wystarczy? - Na maksa - upierał się przy swoim polski oficer. - Przy maksymalnym powiększeniu tracimy z pola widzenia szczegóły. Monitor nie pozwala na dokładną analizę terenu. - Piękny wykład, sierżancie. - Robię... - Teraz na Syryjczyków - Wirski nie pozwolił mu dokończyć. Zabudowania zapyziałej arabskiej wioski powiększały się w iście ekspresowym tempie. Oko kamery wycelowane w odpowiednie miejsce zawisło nad niczego niepodejrzewającymi cywilami i żołnierzami. Obraz, który się wyłonił, stanowił najbardziej pokojowy wycinek terenu, jaki ostatnio oglądał. Pracowało może z pięć osób - same kobiety wykonujące gospodarskie czynności. Mężczyźni odpoczywali, leżąc lub kręcąc się bez sensu po osadzie. I tylko opancerzone transportery psuły atmosferę. Wirski naliczył ich siedem, z czego cztery pod siatkami maskującymi, a trzy na wolnej przestrzeni. Skądś znał ten typ. Dotknął sterownika i jeszcze bardziej podkręcił obraz. Mimowolnie się uśmiechnął. Że też nie zorientował się od razu. - Co wam tak wesoło, poruczniku? - zapytał Hart. - Właśnie zobaczyłem ducha z przeszłości. Hart podskoczył do nich. - Co wy mi tutaj pieprzycie? - Chodzi o typ pojazdów, sir. - Potrafisz go zidentyfikować? - Bez problemu, ale mam tutaj prawdziwego specjalistę.

Wirski zwrócił głowę w bok i powiedział po polsku: - Sierżancie Piasecki, pozwólcie na chwilę. - Tak jest. - Zaraz się pośmiejcie. - O co... o kurwa, SKOTy! Ten złom jeszcze jeździ? - Jak widzicie. Jest zupełnie sprawny i używany bojowo. Piasecki przepchał się do przodu i prawie przylgnął do monitora, mamrocząc po nosem: „piękny". - Mój stary takim zasuwał, jak odwalał służbę w 12 Dywizji w Szczecinie. - Stan wojenny, co? - zakpił Wirski. - No co też... - O czym mówicie? - Hart zupełnie nie rozumiał tej ekscytacji. - A o tym, sir. Piękny kawałek polskiej historii - odparł Wirski. - Sprzedawaliśmy Syrii wyposażenie dawno temu, jakieś czterdzieści lat wstecz. Jak widać, ciągle w użyciu. Hart nie skomentował, bo i nie było czego. - Sprawdźcie jeszcze najbliższą okolicę. Operator wyrwał wreszcie sterownik z łap Piaseckiego i skorygował obraz. Na skraju monitora kamera ukazała obraz konwoju z trudem poruszającego się dalej. Sierżant zmienił położenie drona, przesuwając robota bardziej na zachód. Zupełna pustka i nuda. Wirski ziewnął, aż chrupnęła szczęka. - Cofnij. Amerykanin drgnął. I on coś zauważył. Wyregulował zoom. - Tego się nie spodziewałem - zaskoczony operator rozejrzał się za Hartem. - Sir, proszę spojrzeć. - Co oni tu robią? - na tak postawione pytanie nikt nie znalazł odpowiedzi. Cztery ludzkie figurki zaliczyły kolejne wzgórze i powoli schodziły w dół ledwie wydeptaną ścieżką wśród suchych traw i spalonych słońcem krzaczków. Mimo cywilnych łachów zachowywali się ostrożnie, zupełnie nie wyglądając na beztroskich turystów. - Przemytnicy? - podsunął gotowe rozwiązanie sierżant.

- Teraz? Raczej nie. - Zwiadowcy - zaryzykował z kolei Wirski. - Prawdopodobnie. - Szukali trasy obejścia izraelskich pozycji. Teraz wracają. - Mieliby radio. - Fakt. - Idą do Bajt Arrah - zauważył operator. - Pokaż Irańczyków. Ciężarówki minęły ostatnie rozwidlenie. Stąd mogły pojechać wyłącznie w jednym kierunku. - Rozwiązanie nasuwa się samo - obwieścił Hart, spoglądając wymownie na Wirskiego. - Powiadomcie centralę. NA PÓŁNOC OD MIEJSCOWOŚCI HAJT, POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 19 września Tempo narzucone przez pułkownika Chaima Rokacha było iście wyczynowe, zwłaszcza kiedy parę minut temu dowiedzieli się, dokąd mają zmierzać. Potwierdzenie przyszło drogą radiową. Mogli sobie odpuścić, całą robotę wykona za nich ktoś inny, ale ambicja nie pozwalała na takie rozwiązanie. Muszą dokończyć to, co zaczęli, przy okazji mszcząc poległych towarzyszy. Gideon miał to tak głęboko wyryte w sercu, że nie dopuszczał do siebie połowicznych rozwiązań. Jego koledzy też nie. Jeszcze był Rokach, stanowiący jednoosobowy sąd, ławę przysięgłych, oskarżyciela, a w razie potrzeby i kata. Pułkownik na czele grupki izraelskich komandosów porównał teren z nadajnikiem GPS, wybierając optymalną trasę. Pochód zamykał Gideon, co kilka chwil sprawdzający teren za nimi. Polowy uniform kleił się do ciała w mało przyjemny sposób, pozostawiając pod pachwinami czerwonawe otarcia. Na razie nie stanowiło to kłopotu. Dawał radę. Na dłuższą metę... Być może zakończą wszystko niedługo. Jeżeli nie... Nie lubił martwić się na zapas. WYDZIELONY PLUTON NIRUJE KUDS, BAJT ARRAH -POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 19 września Sam w to nie wierzył, ale w końcu dojechali. Asgari wysiadł z ciężarówki, rozprostowując nogi i obolałe od jazdy po wertepach plecy. Trochę zdziwiony własną niemocą rozejrzał się po oddziale. Z grubsza większość wyglądała na podobnie umordowanych podróżą. Byli młodsi, więc miał prawo czuć się nieco gorzej od nich. Najważniejsze, że wszystko gra. Zerknął na zegarek. 15.17. Do wieczora dość czasu, by odpocząć i przygotować ostatni, no i co tu kryć, najtrudniejszy etap.

Kilkoro wieśniaków, którzy zamieszkiwali osadę, bojaźliwie przyglądało się komandosom z odpowiedniego dystansu. Nie podchodzili, widząc obce mundury w kamuflujące wzory, a nie khaki syryjskich żołnierzy. Może w ogóle nie wiedzieli o wojnie - w pierwszym odruchu pomyślał Asgari, ale po sekundzie wydało mu się to absurdem. Żyli na samej granicy i zapewne doświadczyli najróżniejszych rzeczy. - Hamid - zawołał podoficera. - Tak jest, panie pułkowniku. - Do wieczora czas wolny, przygotujcie tylko obóz. - Rozkaz. - I przyślij do mnie profesora Agassiego. Sierżant oddalił się. Asgari łyknął wody, która tym razem spłynęła do żołądka bez wywoływania skutków ubocznych. - Chciał mnie pan widzieć - z brodatej twarzy profesora wyzierały zapadnięte oczy. - Nie mieliśmy ostatnio zbyt wielu okazji, by porozmawiać. - Staram się nie odstępować naszych głowic. - Rozumiem - Asgari zauważył siwe nitki w brodzie naukowca. Wcześniej ich tam nie było. Widać stres dopadł i jego. - Proszę przygotować wszystko tak, aby było gotowe do działania. Prawdopodobnie dzisiaj w nocy przekroczymy granicę. Na poprawki nie będzie już czasu. - Mogę zapewnić, że o wszystko zatroszczyłem się wcześniej. Będziemy gotowi na pierwszy znak. - Doskonale. Generał Dżafari dokonał odpowiedniego wyboru. Komplement spłynął po Agassim bez śladu. Widać było, że profesora gryzie jakiś problem. - Proszę mówić. - Nie bardzo jest o czym. Sprawdziliśmy z moim asystentem wszystko po parę razy. Możemy zaczynać choćby zaraz. - O tym ja zadecyduję - Asgari przywołał go porządku, zdumiony niespodziewanym podnieceniem profesora. - Za... - pułkownik chwilę pomyślał -...powiedzmy, cztery godziny wszystko musi być gotowe do transportu. Głowice proszę wyciągnąć ze skrzyń - wzrok Asgariego zatrzymał się na dwukołowej arbie stojącej przy wejściu do jednej z zagród. - Mamy je przewieźć tym... - Agassi wyglądał na zdumionego.

Najnowocześniejsza technologia i wózek używany od tysiąca lat - rewelacyjne połączenie. - Jeżeli będzie trzeba - odpowiedział filozoficznie pułkownik. OKOLICE BAJT ARRAH | 19 września Późnym popołudniem słońce wciąż jeszcze stało wysoko na niebie, jednak cienie z wolna stawały się coraz dłuższe, a upał nie był już tak dotkliwy jak w południe. Teoretycznie. W praktyce wciąż było to ponad trzydzieści kresek powyżej zera. Na szczęście okolica obfitowała w wodę. Przez masyw przepływała spora rzeka. Nie strumyk czy okresowy ciek wodny, ale prawdziwa rzeka o nazwie Jarmuk. Nie pili z niej wody, aż tak zdesperowani nie byli, mieli własny zapas, ale w razie czego dobre i to. Przez pewien odcinek posuwali się jej skrajem, więc siłą rzeczy schłodzili spocone twarze ukryci w nadbrzeżnej zieleni. Kapitan Jared Hart przystanął obok porucznika Andrzeja Wirskiego poprawiającego zapięcie w kamizelce taktycznej. - Wszystko gra? - zapytał bardziej troskliwie, niż miał zamiar. - Tak jest, sir. - Na pana ludziach, poruczniku, spocznie główny ciężar walki. - Na naszych ludziach - sprostował młody oficer. - Macie rację - uśmiechnął się Hart. - Powiedzcie mi, tak szczerze, robiliście to już kiedyś? - Co? - No, wiecie - kapitan przejechał kciukiem po gardle. - Bywało - odrzekł niechętnie Wirski, nie mając zamiaru rozwodzić się nad swoim doświadczeniem w tej materii. - Gdzie? - drążył dalej Hart. - Tu i tam. Różnie bywało. A u pana, kapitanie? - Również. - Jeżeli mogę zapytać, to gdzie? - Głównie Afganistan. Trochę innych krajów Azji. W sumie tu i tam. - Co mówi? Że nie jest dziewicą? - Piasecki, który nadciągnął z tyłu, usłyszał ostatnie słowa

kapitana. - Zmienisz Willmana na czele, jasne, sierżancie? - porucznik wskazał brodą szlak, gdzie za zakrętem krył się jeden ze zwiadowców marines. - I nie gadaj dalej po polsku, bo kapitan się denerwuje. - Jakoś to po nim spłynęło - sierżant dziarsko ruszył przed siebie. Hart nie skomentował dialogu Polaków. Kiedyś oglądał jakiś stary film o lotnikach. Niesubordynacja polskich pilotów wprawiała angielskich oficerów we wściekłość, ale oni wcale się tym nie przejmowali, tylko dalej robili swoje. Jak wynikało z fabuły, wychodziło im to całkiem nieźle, co w przypadku nieskorych do pochwał Angoli mówiło w zasadzie samo za siebie. Dał znak. Ruszyli dalej. Pluton rozciągnął się na znacznej przestrzeni i to nie dlatego, że któryś z komandosów się ociągał. Woleli uważać, by nie spieprzyć tego, co narodziło się z takim trudem. Mieli już tylko mały kawałek do przejścia - może z półtora kilometra. Leżącą na przeciwstoku wioskę Bajt Arrah pierwszy dostrzegł Piasecki. Teren opadał łagodnie na piaszczystotrawiastej powierzchni upstrzonej skałkami. Przez optyczny celownik beryla przyjrzał się zabudowaniom, doszukując się wszelkich oznak pobytu Irańczyków. Jeżeli to tutaj, to ze swojego miejsca niewiele dostrzegł. Nawet ciężarówki znikły, starannie zamaskowane lub ukryte w środku obejścia. Kapral Willman, dysponujący bardziej precyzyjną lornetką, którą wodził z zapamiętaniem, również wyglądał na zawiedzionego. - Jeżeli to tutaj, to niech mnie szlag, bo nic nie widzę - powiedział Piasecki. - Podobno jesteś najlepszy w oddziale. - Bo jestem. - To znaczy, że musisz mieć rację, bo ja też nic nie widzę - zachichotał amerykański kapral. BAJT ARRAH - POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 19 września Tabet nie wywarł na Asgarim korzystnego wrażenia. Już na samym początku wydał mu się aroganckim, pozującym na playboya dupkiem. Patrzył na pułkownika przez filtr własnych dokonań, zapominając, że jest wyłącznie narzędziem. Trzech pomagierów robiło za to wrażenie zakapiorów zaprawionych w rabunkach, a nie zaangażowanych w sprawę bojowników. Może się mylił. Nawet jeżeli, to nie za bardzo. W porównaniu z jego ludźmi Palestyńczycy prezentowali się jak bezwartościowa hołota z przedmieść wielkich aglomeracji. Co też kierowało Ahmadianim, że wybrał dla niego właśnie takich pomocników? Mieszkańcom osady kazano pozostać w domach. Sprzęt ukryto, podobnie jak ciężarowe zamiady. Na zewnątrz pozostawiono jedynie kilku komandosów przepatrujących teren, ale ci również zajmowali głównie zamaskowane pozycje, by nie rzucać się w oczy, toteż kiedy Tabet wkroczył do wioski, przywitała go nienaturalna cisza. Przyprowadzony przez Hamida do chaty stanowiącej tymczasowe

miejsce kwaterowania pułkownika, nawet nie starał się kryć wyższości nad, jak mu się wydawało, perskim pastuchem. Podając sobie ręce, nieufnie zmierzyli się wzrokiem. W pomieszczeniu nie było krzeseł ani stołu, zalegli więc na zdobionych dywanach pod jedną ze ścian. - Już zwątpiłem w nasze spotkanie - Tabet rozprostował nogi, nie dając po sobie poznać, jak jest zmęczony. - Insz' Allah. - Na pewno - odparł Tabet. - Prośba, jaką otrzymałem od waszego rządu, była nad wyraz lakoniczna. Asgari wiedział, że Tabet został przekupiony sporą sumą gotówki i jedynie wycierał sobie gębę ideałami. - Musicie nas przeprowadzić jak najdalej w głąb Izraela. - Kogo? - Mnie, moich ludzi i jeszcze ładunek. - Jaki? - Dżamal Hassan Tabet podwinął lewą nogę, próbując znaleźć wygodniejszą pozycję. - Nie twoja sprawa. - Z takim podejściem niewiele zdziałasz. - Podjąłeś się zadania. - Mówiono jedynie o paru osobach do przeprowadzenia. Nic o bagażach. - To broń o bardzo dużej sile rażenia. Asgari z najbardziej dobrodusznym uśmiechem, na jaki było go stać, zajrzał w twarz Tabeta. W pierwszej chwili dostrzegł tam zaskoczenie, potem szok i niedowierzanie. Nawet najmocniejsze zaciskanie zębów, przy którym na lewym zawiasie żuchwy Palestyńczyka wyskoczyła wielka gula, nie potrafiło ukryć szalejącej w duszy przewodnika burzy. Cisza trwała. Oczy Tabeta błyszczały, a Asgariemu chciało się spać. Niezmordowanie krążący nad osadą dron przekazywał bezpośredni obraz na monitor. Nie musieli otaczać osady, by wiedzieć, co się w niej dzieje. Do roboty pozostało niewiele. Właściwie robili to, co wychodziło im najlepiej - znowu czekali. Dla pewności wcześniej nawiązali kontakt z centralą. CH-53 Super Stallion mający zabrać głowice był gotowy. Podobnie jak klucz F-16 do obezwładnienia obrony w razie konieczności. W razie potrzeby mogli wezwać dodatkowe wsparcie w postaci izraelskich apache'ów i Hart chętnie by skorzystał z takiej pomocy. Istniało tylko jedno „ale". Jeżeli Irańczycy podeszli do sprawy całkowicie profesjonalnie, a nie sądził, by mogło być inaczej, to na pewno dysponują ręczną bronią przeciwlotniczą. Jeśli będzie trzeba, wezwie AH-64,

ale na razie niech krąży poza pięciokilometrową strefą bezpieczeństwa. Dostosują sposób przechwycenia głowic do tego, jak postąpią Irańczycy. Jak dotąd siedzieli cicho jak mysz pod miotłą, co skorego do akcji Harta trochę irytowało, a trochę niepokoiło. - Co o tym myślisz? - Przyczaili się. Jak przyjdzie czas, wylezą z dziury. - Wirskiemu przypomniało się, jak kiedyś podchodził grupę ukraińskich dywersantów próbujących ujść pościgowi po akcji. Prawie dali radę. Wtedy też potrzebował mocnych nóg i cierpliwości. - Już nam nie ujdą - dorzucił swoje Piasecki zza pleców operatora drona. - Jeden siedzi tu - wskazał małym palcem fragment obrazu, na którym znudzony wartą irański komandos wyglądał spoza resztek rozpadającej się ściany. Jego czarny beret podobny do kropki stanowił jedyny kontrast w okolicy. Obraz padający pod kątem siedemdziesięciu stopni był wyraźny jak żyletka, wszystko jednak tonęło w brudnopiaskowoszarej tonacji. Jakiś kundel przebiegł pomiędzy zabudowaniami, wnosząc nieco ruchu do panującej monotonii. - Mają czas. Dopiero minęła dziewiętnasta. O, jest następny - sierżant wyłowił na płaskim dachu, pod maskującą peleryną, czarną lufę wyborowego karabinu i nieforemny kształt strzelca. - Tego trzeba zlikwidować na samym wstępie - dobry strzelec kryjący ogniem potrafił narobić sporo kłopotów. Obchodzących teren pojedynczych wartowników w ogóle nie komentował. Tych, podobnie jak snajpera, rozwalą na początku. - Jak nie wyjdą do północy, pofatygujemy się do nich osobiście - Hart pomasował obolały kark. Konieczność podchodów przez otwarty teren nieszczególnie przypadła do gustu podwładnym kapitana. Lepiej dorwać Irańczyków na otwartej przestrzeni i tam dać im wycisk. - Wylezą. Idę o zakład - stwierdził polski porucznik. Hart zastąpił operatora przy sterowniku. - Chcesz mnie oskubać z forsy? - A gdzie tam. Pan kapitan ma pewnie większe doświadczenie od mojego i wie lepiej, co się stanie. - Nie podpuszczaj mnie. Jeżeli nawet Wirski żartował, robił to z wdziękiem. - Oho, coś się dzieje. Z jednego z zabudowań wyszło sześciu Persów. O tym, że to wojskowi, świadczyły jedynie karabiny szturmowe w rękach, bo zamiast uniformów mieli cywilne spodnie i koszule. Przeszli przez szeroki plac, po czym się rozdzielili - jeden zajął się mułem przywiązanym w cieniu daktylowca, reszta znikła na dziedzińcu odosobnionego gospodarstwa. Zaprzężoną arbę podstawiono przed wejście.

- Są i nasze rybki - operator nerwowo wyłamywał palce, pochylony za plecami Harta. Obaj widzieli, jak żołnierze wynoszą ze środka wrzecionowate pociski i układają je na wózku, przykrywając szarą derką. Jeden z nich czule pogłaskał głowice, jednocześnie wypowiadając jakiś żart, bo reszta się roześmiała i radośnie poklepała po plecach. - Panowie, bierzemy się do roboty. Rozdział XXXI BAJT ARRAH - POŁUDNIOWOZACHODNIA SYRIA | 19 września Asgari był zbyt doświadczonym żołnierzem, by wsadzać wszystkie jajka do jednego koszyka. Miał przeszło trzydziestu ludzi i z powodzeniem mógł ich podzielić na mniejsze grupy. Z przodu, co najmniej kilometr przed nimi, pójdą zwiadowcy na czele z sierżantem Hamidem i tym przemądrzałym Palestyńczykiem, dopiero za nimi zasadnicza grupa z głowicami. Na końcu ariergarda osłaniająca tyły. Nie sądził, że Tabet aż tak zapali się do projektu. Z jego perspektywy wyglądało to jak kolejna akcja zbrojnego podziemia na żydowskich okupantach. To w zasadzie prawda, tylko na o wiele większą skalę i o dalekosiężnych skutkach. Wszystko w ręku Allaha. Hamid Kianouri stanął przed nim w pozycji zasadniczej, czekając na polecenia. Wyglądał na szczęśliwego, mogąc pójść w czołówce. Matowoczarnego khaybara KH 2002 przewiesił przez pierś lufą ku dołowi. W dżinsach, przewiewnej sportowej kurteczce i granatowej czapeczce z daszkiem wyglądał na jednego z europejskich bądź amerykańskich najemników, którzy przez lata przewinęli się przez Irak, zatrudnieni na prywatnych kontraktach. - Uważaj na Tabeta... - spojrzenie pułkownika pobiegło do Palestyńczyka tłumaczącego szczegóły zadania swoim pomocnikom. - W razie czego... - Może pan na mnie liczyć, pułkowniku. - Ruszaj. Sierżant po raz ostatni błysnął zębami w uśmiechu, zasalutował i wykonał przepisowy w tył zwrot. Hamid, czterech komandosów i Tabet stanowiący czoło grupy wymienili ostatnie uściski dłoni i ruszyli przodem. Muł przypalony papierosem kwiknął i wierzgnął kopytami oburzony na specyficzny humor Irańczyków. Żołnierze ryknęli śmiechem. Asgari nie interweniował, przynajmniej jeszcze nie teraz. To ostatnia chwila na zabawę. Dotknął szczeciny na szczęce. Szkoda, że nie pomyślał o tym wcześniej. Zarost przeszkadzał i swędział, a tego bardzo nie lubił. Chociaż broda stanowiła specyficzny wyznacznik statusu i wszyscy muzułmanie powinni ją nosić, to jako żołnierz nie czuł się z nią dobrze, w przeciwieństwie do profesora, który przestrzegał wszystkich zaleceń Koranu. Wolnym krokiem podszedł do Agassiego, tym razem niezaglądającego do instrukcji bądź schematu, ale właśnie przebiegającego wzrokiem religijny traktat. - Biismi Allahi arRahmani arRahim... - pułkownik usłyszał świętą formułę.

Przerwał, widząc zbliżającego się pułkownika. - Gdzie pański student? - spytał naukowca, nie widząc w pobliżu Farahaniego. - Źle się poczuł. Odpoczywa - oczy Asgariego zaświeciły w ciemnościach odbitym blaskiem pochodni. - Od kiedy jesteśmy razem, choruje sporo osób. Nieprawdaż? - Niezbadane są wyroki... - Tak, oczywiście. Odsetek niedysponowanych zdecydowanie przekraczał średnią statystyczną, a przecież wśród młodych, zdrowych mężczyzn takich przypadłości nie powinno być w ogóle. - To te cholerne głowice? Agassi wpatrywał się w pozbawione wyrazu oblicze Asgariego. - Jakoś nie dostrzegam liczników promieniowania - podejrzenia potwierdziło milczenie naukowca. Ukryliście głęboko nieprawidłowości, wystawiając nas na promieniowanie. - Zapewniam, że wszystko jest w porządku. - Doprawdy? Więc skąd te dolegliwości? - Od początku notujemy nieco większy od normalnego wskaźnik promieniowania gamma. Asgari nie miał ochoty się kłócić. I bez tego ledwie powłóczył nogami. - Umrzemy? - Tak, ale najpierw sprawimy Żydom Jaum adDin, Dzień Sądu Ostatecznego. Przerzucony przez ramię szturmowy KH 2002 wrzynał się w bark Hamida parcianym paskiem. Co chwila poprawiał taśmę kciukiem lewej dłoni. W końcu zdecydował się na bardziej radykalne rozwiązanie i ujął automat w ręce. Radiotelefon wetknięty w lewą górną kieszeń koszuli mrugał do niego zieloną diodą, kiedy tylko na niego spojrzał. Za sobą wyczuwał oddech Tabeta i pozostałych żołnierzy. Nic ich nie obciążało, byli jeszcze na terytorium Syrii, więc z przyjemnością wyciągali nogi, upajając się nocnym marszem. Z tego, co widział, szlak przez co najmniej kilkaset metrów prowadził przez cichą pustynię, by w końcu zniknąć wśród wyrastającego z piachu skalnego masywu i był na razie na tyle szeroki, że wózek bez problemu zmieści się na ścieżce. Na razie muł i arba, ale co później? Chciał o to zapytać Tabeta, ale Palestyńczyk pogrążony we własnych rozmyślaniach wydawał się oderwany od

rzeczywistości. Przyjdzie pora, to go przyciśnie. Wykopie z niego lekceważącą postawę i wypali mu na tyłku wierność i szacunek dla Islamskiej Rewolucji. To on powinien iść przodem, on albo jeden z bojowników, których przyprowadził. Problem z Palestyńczykami wyglądał tak, że z prawdziwą wojaczką niewiele mieli wspólnego. Nie przeszli podstawowego szkolenia, a obejmowane przez nich stanowiska w strukturze organizacji bardziej wynikały z rodzinnych koneksji niż z zasług odniesionych na polu bitwy. Jako sojusznicy byli do niczego. Delikatny podmuch wiatru musnął twarz Hamida i nagle sierżant zamarzył o deszczu spłukującym cały brud i niegodziwość świata, a przede wszystkim Izrael. To przez niego Palestyńczycy wciąż nie posiadali własnego państwa, a on musiał tłuc się po nocy przez góry i pustynie. Zwolnił, stanął i spojrzał za siebie. Odskoczyli od reszty na dobre pięćset, sześćset metrów. - Czysto - rzucił do radiotelefonu i pomaszerował dalej. Ścieżka skręcała pod kątem czterdziestu stopni, by ominąć skalne gruzowisko. Karabin wycelowany do tej pory w dół uniósł przed siebie, owijając taśmę wokół ramienia. Ugiął kolana i pochylił się. Reszta poszła w jego ślady, oczywiście poza Tabetem, niezbyt zorientowanym w wojskowej taktyce. Szczęknęły bezpieczniki. Nie to, żeby się czegoś spodziewał, ale życie nauczyło go być gotowym na wszelkie niespodzianki. Obszedł łukiem skałę. Nic. Skinął na pozostałych. Nieoczekiwany zawrót głowy sprawił, że parę następnych kroków przeszedł niezdarnie. Wyprostował sylwetkę i odetchnął głęboko. Ta cholerna konserwa nie mogła trzymać tak długo. To przecież nie jego wina. Musiał jeść, inaczej opadnie z sił, ale teraz wyglądało to tak, jakby właśnie jedzenie szkodziło jego zdrowiu. Muł zaliczył smagnięcie batem przez zad i, jak miał w zwyczaju, kwiknął w proteście, ruszył jednak powoli, przywykły do takiego traktowania. Kapral dowodzący tylną strażą majstrował przy silniku ciężarówki ustawionej w obejściu. Wykręcał z niej świece, tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś chciał gwizdnąć im transport i odjechać w siną dal. Z drugiej strony, jeżeli zginie podczas akcji, i tak nie odjadą. Zresztą szansa, że będą wracać tą samą trasą, była znikoma. Około dziesięciu komandosów otoczyło wózek w zbrojnej asyście, częściowo popychając arbę. W sumie łatwiej pchać czy ciągnąć niż dźwigać na plecach. Nogi i plecy trzeba szanować, nich odpoczywają jak najwięcej, bo nigdy nie wiadomo, kiedy potrzebne będą naprawdę. Bezgłośnie można załatwić jednego człowieka. Przy dużej dozie szczęścia - może dwóch, ale przy pięciu gotowych do walki mężczyznach jest to po prostu niemożliwe. Najlepiej, jak zwykle w tego typu przypadkach, działać przez zaskoczenie, eliminując od razu jak największą liczbę obrońców. Hamid Khianouri, któremu ponownie zakręciło się w głowie, gwałtownie pochylił się w przód. Wystrzelony przez strzelca wyborowego pocisk poszybował nad jego głową i trafił idącego za nim Palestyńczyka, odrzucając go do tyłu. Dwa następne strzały zredukowały jeszcze bardziej liczbę Irańczyków. Ostatni idący w szeregu komandos zdążył upaść w bok, jednocześnie posyłając w mrok długą, rozpaczliwą serię. Sierżant niemal poczuł dotknięcie śmierci, kiedy kule zaczęły szatkować jego ludzi. Za wszelką cenę starał się przezwyciężyć słabość, opadł na kolana, boleśnie raniąc się o żwir. Zamiast przepisowego padu ten wykonany przez niego bardziej przypominał rzut bezwładnym manekinem, ale chociaż żył. Na razie nie odpowiadał ogniem, starając się wypluć zalegające w ustach wymiociny. Gdy już to zrobił, zobaczył, że są czerwone. Co jest, u diabła, był ranny? Już

kiedyś go postrzelono. Ból nie do zniesienia paraliżował zmysły, a trafiona noga stała się bezwładna, zupełnie jakby należała do kogoś innego. Albo przegryzł wargę, albo doznał obrażeń wewnętrznych. Oblizał wargi. Nic. Raczej nic, bo kwaśny smak wymiocin nie pozwalał dokładnie zidentyfikować wszelkich wydzielin organizmu. W kurtce ani w koszuli oprócz brudnych smug nie było śladów krwi. Tym, co mu dolegało, zajmie się później. Teraz nie miał do tego głowy. Odetchnął głęboko i spojrzał w tył. Ostatni żyjący komandos z grupy zwiadowczej ostrzeliwał się wściekle, wypuszczając w stronę, z której - jak się zdawało - byli atakowani, krótkie serie z KH 2002. Hamid poszukał ukrycia, czegoś, za czym mógłby się schronić i nie wystawiać jak na koszarowej strzelnicy. Kępa traw większa od reszty znajdowała się może ze trzy metry od niego. Ostrożnie jak na ćwiczeniach, z bronią wyciągniętą przed siebie rozpoczął czołganie. W normalnych okolicznościach dotarcie do niej zajęłoby mu co najwyżej sekundę, teraz szło o wiele wolniej. Jego ruchy były tak powolne, że na dobrą sprawę wyglądały jak na zwolnionym filmie, ale dzięki temu przynajmniej nie zwracał na siebie uwagi. I o to chodziło. Seria z ukaemu przeszła nad Hamidem. Nie on stanowił cel. Poszukał sprawcy. Karabin maszynowy znajdował się na prawo od miejsca, w którym leżał. Blokował dalszą drogę, zamykając całkowicie przejście przez masyw. Pomysł, by ukryć się wśród skał i spróbować opóźnić pościg, od razu można było wyrzucić do kosza. Nikt tamtędy nie przejdzie. Nikt nie będzie robił podchodów, eliminując poszczególnych wrogów, a to znaczyło, że zostali zepchnięci na otwarty teren. Przewaga w sile ognia należała do przeciwnika. Kwestią czasu tylko jest wystrzelanie ich wszystkich. Przeklęci Żydzi, skąd wiedzieli? Myśl o zdradzie Palestyńczyka nasunęła się sama. Jeżeli nawet tak było, nigdy się o tym nie dowiedzą. Tabet leżał z szeroko rozrzuconymi nogami i rękoma na krwawiącej piersi. Martwy jak jasna cholera. Ciemności i cywilne ubrania utrudniały identyfikację celów, toteż Asgariemu z początku się upiekło. Kiedy pierwsza staranie mierzona seria pocisków powaliła muła, nie wyglądał na zdziwionego. Można powiedzieć, że nawet doznał lekkiej ulgi. Przez sekundę stał jak sparaliżowany, po czym słowa uwięzły mu w gardle, gdy chciał wydać pierwszy rozkaz. Brakowało śliny, by je zwilżyć, więc chrząknął, co spowodowało nieprzyjemne odbicie w żołądku. Na szczęście żołnierze zareagowali szybciej niż on i zajęli pozycje po obu stronach pustynnego szlaku. Asgari starał się złowić słuchem, co stało się z przodu, lecz kanonada z każdą chwilą przybierająca na sile na to nie pozwalała. Szczerze mówiąc, w głębi serca miał żal do Hamida, że ten nie wypatrzył zasadzki, a może sam w nią wpadł i już nie żyje? Da sobie radę i bez niego. Stojąc prawie na końcu kolumny, widział, jak padają poszczególni komandosi. Anioł śmierci szedł od czoła plutonu i stopniowo przesuwał się ku tyłowi. Zareagował po dobrej chwili. - Kryć się! - zebrał się w sobie na tyle, żeby wydać rozkaz. Sam jednym skokiem znalazł się na ziemi. Przełączył bezpiecznik w pistolecie maszynowym i... Moment, zamiast walczyć, powinien ocenić sytuację. Z powrotem do wioski było nie więcej niż pięćdziesiąt metrów. Nie pozostało nic więcej, jak zawrócić, okopać się i wezwać pomoc, prosząc o nią choćby samego Dżafariego. Nagle pożałował, że nie dysponuje szturmową cobrą. Z jej udziałem potyczka nie trwałaby długo. Coraz więcej Irańczyków włączało się do walki. Mieli w tym doświadczenie nie mniejsze od

atakujących, może nawet większe, biorąc pod uwagę, w ilu akcjach brali udział. Asgari z wprawą podczołgał się do wózka, za którym leżeli plackiem obaj naukowcy. Profesor Agassi wyglądał nieszczególnie. Wytrzeszczone w niemym przerażeniu oczy przypominały wielkie spodki. Gorzej jeszcze było z jego studentem. Farahani leżał na plecach, łapczywie łapiąc powietrze szeroko otwartymi ustami. Pułkownik odchylił poły kurtki w poszukiwaniu rany. Kula trafiła w przeponę, pozostawiając niewielki otwór wlotowy. Farahani był skazany. Nic nie mogło go uratować. Asgari pokręcił głową, ale bardzo szybko przywarł do ziemi, kiedy pocisk z granatnika rąbnął dwadzieścia metrów od nich. Nie mogą tutaj zostać. Kucnął, podbiegł do arby, odrzucając koc, i zamarł. Nigdy nie dotykał czegoś podobnego. Na szczęście pasy transportowe i uchwyty z boku wygladały tak jak wcześniej. Asgari złapał za taśmę i pociągnął. Opór głowicy okazał się większy, niż się spodziewał, a on był słaby. - Na co czekasz! - warknął do Agassiego. Profesor doskoczył i złapał za uchwyt z drugiej strony. Strach dodawał im sił. Najpierw powoli, potem już gładko bomba atomowa zjechała z platformy i walnęła z głuchym łomotem o ziemię. Popatrzyli na siebie, zaskoczeni tym, że nie wybuchła. Bezceremonialnie potraktowana elektronika i cała reszta potrafiły wyczyniać najdziwniejsze cuda. Dobrze też, że nikomu żelastwo nie spadło na nogi. Przypadli do ziemi obok głowicy. - Nie jest uzbrojona - pierwsze od dłuższej chwili słowa profesora wlały w Asgariego trochę otuchy. - I dobrze. Leżąc na boku, ciągnął za pas, jednocześnie starając się znaleźć jak najlepsze oparcie dla stóp. Nawet wleczona głowica miała swoją wagę. - Łap za pas. We dwóch poszło nieco składniej. Centymetry zmieniały się w metry, kiedy wytrwale pokonywali drogę powrotną wśród nasilającej się bitwy. Termowizor miał wiele zalet, ale nie potrafił zastąpić wszystkiego. Figurki irańskich komandosów rozmazywały się coraz bardziej i nie potrafił rozróżnić, którzy zginęli, którzy walczą, a którzy są ranni, tym bardziej że obserwował całą akcję z poziomu gruntu. Kiedy szli wyprostowani, wszystko było dobrze. Po pierwszej serii sytuacja uległa zmianie. Kapitan Jared Hart od początku starał się otoczyć przeciwnika, gwałtownym ogniem zredukować pluton, pozwalając niedobitkom na ucieczkę bądź oddanie się do niewoli. Początek nie wyglądał źle, chociaż nie udało się w pełni zlikwidować zwiadowców. Jeden z nich wciąż strzelał z ukrycia. Próba wymacania z granatnika spełzła na niczym, a użycie większej liczby ludzi do jego likwidacji mijało się z celem. O wiele ważniejsze były głowice. Skoncentrował się więc na nich.

Przyłożył do oczu gumową osłonę urządzenia, żeby ocenić postępy. Głowice również wypatrzył. Wytwarzały ciepło - niewielkie, ale zawsze. Ich ciemnoszary kształt co rusz przykrywały świecące prawie na biało postacie. Co oni robią? Jak nic chcą mu gwizdnąć trofeum. Jedna z głowic szorowała po piachu ciągnięta przez dwójkę zdesperowanych Persów, zręcznie kryjących się we wszelkich możliwych zagłębieniach gruntu. Za wszelką cenę musi odciąć im drogę ucieczki. Spojrzał w prawo wzdłuż linii prowadzących walkę amerykańskich i polskich komandosów. Jasna cholera, jeszcze przyjdzie im szturmować zabudowania, a tego zupełnie nie miał w planach. Przeczołgał się w bok i przegrupował ludzi, przez co ogień broni automatycznej znacznie osłabł. Gdzie jest Wirski? Polski porucznik z karabinkiem przyłożonym do ramienia wypuszczał trzystrzałowe serie w największe zgrupowanie Irańczyków. Jego automat zaopatrzony w noktowizor raz za razem błyskał z lufy białym płomieniem. Hart klepnął go w ramię. - Widzisz? - wskazał kierunek. Desperaci z głowicą byli o wiele bliżej osady, niż się spodziewał. - Uciekają. - Z bombą - Hart nie przestawał myśleć, jak dobrać się im do skóry. - Trzeba ich dopaść, zanim narobią szkód. „Narobić szkód" - niezły eufemizm. Skąd mu to przyszło do głowy? - To moje zadanie. - Dasz radę? - Proszę się martwić o tych skurczybyków. I nie wysadzić nas przy okazji w powietrze. - Nawzajem. Wirski kocim ruchem dźwignął się na kolana i skulony pobiegł jeszcze bardziej w prawo. Dziesięć metrów dalej obsada ukaemu w postaci kaprala Godlewskiego i szeregowego Nowaka nie pozostawała Irańczykom dłużna. Ukm to nie zwykły automat. Siła skoncentrowanego ognia pocisków kalibru 7,62 milimetra przebijała mury i blachę, o kamizelkach kuloodpornych nie wspominając. Tych zresztą ich przeciwnicy nie mieli, wystawiając na ostrzał płócienne i lniane bluzy. - Idziecie ze mną. Godlewski złapał za uchwyt transportowy i byli gotowi. Następnego w linii Willmana i jeszcze jednego Amerykanina zabrali ze sobą. Na samym skraju skrzydła pozycję zajmował Piasecki. Dla lepszego rozeznania wysunął się nieco do przodu z zamiarem oskrzydlenia wroga, ale strzały z osady powstrzymywały te zapędy. Wirski gwizdnął na niego jak na piłkarskim stadionie. Sierżant odwrócił głowę. - Co jest?

- Wracaj - Andrzej kiwnął ręką. Obecność kilku Irańczyków w Bajt Arrah wcale nie zaskakiwała. Gorzej, że będą musieli ich zlikwidować, zanim zbliżą się do głowicy. Hamid, chociaż widział na lewo od siebie rozbłyski z luf, nie strzelał. Nie były kierowane w jego kierunku, tylko w stronę ostatniego żołnierza, jaki pozostał z grupy. W końcu stało się to, co i tak stać się musiało. Któryś pocisk zahaczył o komandosa. Został sam, zagrzebany w piachu, trochę zdezorientowany skalą ataku. Wróg mógł być tylko jeden, bo na przygotowanie takiej zasadzki stać było jedynie najlepsze jednostki specjalne na świecie. Osobiście poczekałby jeszcze trochę, aż grupa zwiadowcza zniknie wśród skał, i tam rozprawił się z przeciwnikiem. Zresztą tutaj nie chodziło o niego, a o główną grupę z ładunkiem. Trochę żałował, że jest za daleko. Wystarczy ruszyć tyłkiem i zaliczy kulę. Na razie uważali go za martwego. I niech tak będzie dalej. Asgariemu żyły wystąpiły na twarzy, a pot zalewał oczy. Oblicze stało się wykrzywioną w złości maską. To dziwne, ale zupełnie się nie bał. Osiągnął dziwny stan pogardy dla śmierci. W mózgu świeciła mu się czerwona lampka z napisem „dalej ". Organizm zmobilizował do działania wszystkie siły. Towarzyszący Asgariemu profesor również się nie oszczędzał. Patrząc na Agassiego, pułkownik widział przebijające na zewnątrz rysy pradawnego demona ogarniętego szałem. Wrzecionowaty kształt sunął po piachu, żłobiąc bruzdę. Posuwali się dość sprawnie, ale zbyt wolno. Jakiś komandos chcący pomóc doskoczył z boku i przywarł do ziemi z jedną ręką przerzuconą przez pocisk. Asgari kopnięciem nogi zrzucił ją z bomby, ciągnąc rakietę zapamiętale. Następnie złapał za taśmę trzymaną przez Agassiego i mocnym szarpnięciem we trzech przesunęli się o kolejne kilka metrów. Do pierwszych zabudowań zostało najwyżej trzydzieści metrów. Gdy już tam dotrą, pokaże sukinsynom, na co ich stać. Kapitan Jared Hart wezwał śmigłowce. Przynajmniej niech będą na miejscu, skracając czas trwania operacji. Nie użyje szturmowych apache'ów do wystrzelania Irańczyków -30-milimetrowe pociski trafiające w głowicę... Nawet nie chciał rozważać takiej opcji. Zajmie się tym, jak tylko upora się z głównym problemem. Spośród ponad dwudziestu osób eskortujących ładunek do chwili obecnej dotrwało najwyżej parę, w każdym razie nie więcej jak sześć, siedem, w tym pewnie jacyś ranni. Reszta albo była już martwa, albo odniosła obrażenia uniemożliwiające dalsze prowadzenie walki. Będą straty, ale trudno. Nie może przecież czekać w nieskończoność. Dał znak. Polacy stanowiący zasadniczą część oddziału ruszyli do przodu obok marines. Jeden z nich padł niedaleko Harta. Przez kanonadę przebiło się przeciągłe wycie. Medyk podbiegł od razu. Krzyk ucichł, przemieniając się w przekleństwa. Któryś z marines z automatyczną strzelbą wymiatał teren przed sobą. Obok niego komandos walił seriami z ukaemu wszędzie tam, gdzie strzelba nie dawała rady. O mały włos atak załamałby się przed samym końcem. W powietrze poszybowały granaty ciskane przez zdesperowanych irańskich komandosów. Czarny dym wzbił się w powietrze. Nacierający zalegli, szukając osłony. Irańczyk wyskoczył z następnym zestawem granatów. Posłał w nich dwa, po czym upadł, podcięty kulą snajpera. Ostatnie metry pokonano jednym skokiem. Jeszcze bezładna seria przeszyła powietrze obok Harta.

M-4 przyszpilił komandosa do piachu. Kapitan padł przy wózku i wyciągnął licznik. Fuck! Licznik pokazał promieniowanie tylko nieco wyższe od tego wydzielanego przez w pełni sprawną głowicę. Uszkodzoną musiano zawlec z powrotem do Bajt Arrah. Po niecałych trzech minutach od rozpoczęcia natarcia łopot wirników helikopterów porwał w powietrze pylną kurzawę. CH-53 Super Stallion przysiadł z gracją. Grupa w białych ochronnych skafandrach wypadła ze środka wraz z pojemnikiem. W przeciwieństwie do Harta i jego oddziału ci zabezpieczyli się dobrze. W końcu będą przebywać przy głowicy przez dłuższy czas. Kapitan wycofał ludzi na bezpieczną odległość. To już problem izraelskiej armii. Szturmowy AH-64 zatoczył nad nimi krąg i na wysokości dwudziestu metrów z wizgiem rotorów pomknął w stronę osady. Połowa zadania za nim. Pora brać się za resztę. Dotarli do zabudowań bez zwracania na siebie większej uwagi. Wirski wyjrzał zza załomu muru w stronę, gdzie - jak się zdawało - ukryli się Irańczycy. Faktycznie, co najmniej dwa cienie przemykały chyłkiem pod ścianami chat, rozglądając się na wszystkie strony. Po sekundzie dołączyły do nich dwa kolejne i jeszcze jeden, nieco z boku osłaniający pozostałych. Wymierzył, ale nie strzelił, bo pewna rzecz nie dawała spokoju. Dobrze, że zorientował się teraz. Nie byli daleko, najwyżej piętnaście metrów od niego, chociaż i z tego miejsca nie było trudno o pomyłkę. Podobnie jak w przypadku Piaseckiego, cicho zagwizdał. Lufy momentalnie obróciły się w jego stronę. - Przyjaciel - głośny szept dotarł do zainteresowanych. - Sajeret Canhanim - usłyszał w odpowiedzi. Postać zdecydowanie większa od pozostałych przywarła do muru po drugiej stronie. - Pułkownik Chaim Rokach. - Porucznik Andrzej Wirski. - Normalnie powiedziałbym, że jest mi miło. - W pełni pana rozumiem, pułkowniku. W ciemnościach zajaśniały białka oczu. - Ilu ma pan ludzi, poruczniku? - Pięciu. - Powinno wystarczyć. Idziemy. Żadnego „proszę się do mnie przyłączyć", „razem damy radę", jedynie krótkie „idziemy" i

niepozostawiające pola manewru i wątpliwości określenie, kto tutaj dowodzi. - Ukryli się mniej więcej tam - Rokach wskazał południową część wioski. - Gideon, znajdź sobie dobre miejsce. Żołnierz z długim wyborowym karabinem błyskawicznie wskoczył na płaski dach, korzystając z pomocy kolegi, który go podsadził. - Reszta za mną. Agassi, pochylony nad głowicą, za pomocą podłączonego do zapalnika laptopa manipulował przy ładunku. Dla Asgariego wyglądało to jak kolejny test. Pozostawił profesora w spokoju, zajęty rozstawieniem komandosów. Sprawy wymykały się z rąk, stracił kontrolę nad wydarzeniami, a to już niedobrze. Spodziewał się tego, ale jeszcze nie teraz - troszkę później, na granicy albo tuż za nią. Nie wszystko było jeszcze stracone. Wyciągnął satelitarny telefon, z którym się nie rozstawał, odkąd opuścił Teheran. Wcisnął klawisz wybierania numerów i zaraz potem ten właściwy łączący z dowództwem. Nic. Kompletnie nic. Pełne zagłuszanie, choćby dysponował radiem, nie nawiąże kontaktu z generałem Karimim ani z nikim innym. Jest odcięty w tym odosobnionym miejscu. Na zewnątrz usłyszał przelatujący śmigłowiec. Skoro został bez szansy wyrwania się z pułapki, jedyne, co mu pozostało, to walczyć do końca, a to umiał przecież doskonale. Delikatnie otworzył drzwi z desek prowadzące na wewnętrzny dziedziniec okolony murem, podobnie jak większość arabskich domów. Machnął na żołnierzy. Pochyleni wybiegli rzędem za nim, starając się zachować ciszę. Asgari był już prawie po drugiej stronie, kiedy padł strzał. Ostatni wybiegający komandos padł przy wejściu z szeroko rozrzuconymi ramionami. Cholera. Warsztat po drugiej stronie dziedzińca znajdował się na wyciągnięcie ręki. Jeszcze raz - cholera. Już stąd nie wylezą. Wybuch rozbijający część muru przerwał dalsze dywagacje. Już nie będzie ciągu dalszego, przynajmniej dla niego. Wymierzył tondara w otwór, ale nikt się w nim nie pojawił, za to poleciały granaty. Na ograniczonej przestrzeni dziedzińca efekt ich eksplozji wydawał się straszliwy. Odłamki cięły powietrze jak skalpele, tnąc tkankę wszelkich nieosłoniętych miejsc na ciele. Co najmniej trzech komandosów Asgariego znikło w krwawej chmurze. Kilka odłamków dosięgło pułkownika. Pistolet maszynowy, którym się posługiwał, mocniej uchwycił w prawą dłoń i podniósł do góry. Rękojeść lepka i śliska od krwi nie pozwalała na lepsze manipulowanie bronią. Tyle powinno wystarczyć. Pierwszy z wrogów przeskoczył przez wyłom. Był za szybki, by Asgari zdążył zareagować. Wystrzelił, bardziej kierując się intuicją niż wzrokiem. W otworze doszło do krótkiej szamotaniny. Wystrzelił ponownie, tym razem dłuższą serię, opróżniając desperacko magazynek. Czuł, jak opuszczają go siły. Szkoda, że tak... Kątem oka widział, jak ten, który pierwszy wkroczył na dziedziniec, zwraca się w jego stronę. Jak na zwolnionym filmie podniósł karabinek. Huku wystrzału nie słyszał, ogłuszony przez granaty. Nie miało to zresztą znaczenia.

Obdartus, którego strzały dosięgły Nowaka, nie żył. Dla pewności przechodzący przez mur marines i komandosi nie bawili się w zbyteczne ceregiele, sprawdzając, czy któryś z Irańczyków ma jeszcze ochotę na walkę. Żaden nie miał. Jeżeli nie byli martwi, to nieprzytomni z powodu odniesionych obrażeń. Do sforsowania zostały ostatnie drzwi. Wirski wyważył je kopniakiem, wpadając do środka. Rokach przecisnął się zaraz za nim. Pod ścianą spoczywała głowica. Skulony i odwrócony do nich plecami człowiek całkowicie ignorował obecność napastników. Wirski zamrugał oczami, nie wiedząc, czy ma zwidy, bo wydobywający się z wnętrza urządzenia blask oświetlał klęczącego jak aureola. Jego ręce spoczywały po obu stronach tułowia, na widoku, zupełnie puste. Prawie. W jednej zaciskał coś w kształcie joysticka. Żadnej broni w pobliżu nie dostrzegł. - Przegraliście. Chaim Rokach miał odmienne zdanie. Nie przestając celować, podszedł wolnym krokiem i stanął nad upiorem. Wirski, zadowolony, że to nie on musi podejmować decyzje, przesunął się troszeczkę bliżej, ale tak, by widzieć i drzwi, i to, co zrobi izraelski pułkownik. - Kim jesteś? - w pytaniu Rokacha nie dawało się wyczuć niczego poza czystą ciekawością. - Sajed Agassi. - Słyszałem o tobie. Jesteś bardzo znany. Nieznaczny ruch, prawie niedostrzegalny, o mały włos uszedłby uwagi Andrzeja. Pułkownik stojący najwyżej metr od Agassiego lewą dłonią wyciągnął szturmowy nóż przytroczony do głównego pasa. Profesor podniósł z kolei ręce do góry. - Widzisz te... - nie dokończył. Izraelczyk całym ciężarem ciała padł na naukowca. Prawą dłoń zacisnął na ręcznym zapalniku, a lewą rozpłatał gardło Irańczyka. Wszystko stało się w mgnieniu oka, zaskakując nawet Wirskiego. Przez następną sekundę nic się nie działo. W końcu Rokach wstał niezgrabnie, wciąż pochylony nad drgającymi zwłokami profesora. - Zdaje się, że uratował nam pan życie. Wirski zrobił parę kroków w przód. - Ciekawe, na jak długo - Rokach w końcu uwolnił ręczny zapalnik z zaciśniętych na nim palców naukowca, obejmując urządzenie własną dłonią. - Znasz się na tym? Wirski pokręcił głową.

Na elektronicznym wyświetlaczu czerwone cyferki przeskakiwały do tyłu: 00:58:37, 00:58:36, 00:58:35. To cholerstwo i tak eksploduje. Jeśli Rokach zwolni przycisk, prawdopodobnie wybuch nastąpi natychmiast, ale zegar nieubłaganie odmierzający czas wstecz tak czy owak uruchomi głowicę za pięćdziesiąt osiem minut i już teraz dziesięć sekund. Co robić? Nie zabiorą dziadostwa ze sobą, a zdaje się, że nie było z nimi nikogo dość szalonego, by manipulować przy elektronicznym detonatorze. Pewnie ten brodaty drań miał odpowiedni program na taką okoliczność, ale jego tajemnicę zabrał ze sobą na tamten świat. - Na co się gapisz? Wołaj dowódcę - ponaglił Wirskiego. Andrzej wyszedł na zewnątrz. Rokach, na ile już się zdążył zorientować, należał do tego typu ludzi, którym nie należy się sprzeciwiać. Nawet jeżeli nie był jego bezpośrednim zwierzchnikiem, a jedynie przygodnym znajomym. Nogi same zaniosły go do wyłomu, który przed chwilą szturmowali. Godlewski stał na czatach, a Piasecki klęczący nad leżącym ciałem pomagał sanitariuszowi. Willman podtrzymywał głowę rannego, jednocześnie wycierając płynącą z rany krew. Wirski w pierwszym momencie nie poznał, kogo opatrują. Jakoś zupełnie wyparowało mu z głowy, kto szedł za nim. Nowak, to był Nowak. Oberwał, a teraz... - Co z nim? - Źle, panie poruczniku. - Jest przytomny? - Niestety tak. Bomba, Rokach, Nowak - co jeszcze go czeka? Na dodatek musiał znaleźć Harta. To on i izraelski pułkownik podejmą decyzję. Tupot nóg za plecami zwrócił jego uwagę. Kapitan Jared Hart na czele resztek marines i polskich komandosów, z bronią gotową do strzału szybko przemieszczał się wzdłuż ścian i glinianych murów. Chociaż jeden problem rozwiązał się sam. Kilka metrów od nich zwolnili, z biegu przechodząc w marsz. - Już po wszystkim - oznajmił Polak. - Pierwsza odleciała - wysapał Amerykanin, nosem wciągając powietrze. Karabinek M4 przerzucił przez plecy, a kciuki zatknął za pas główny. - Gdzie jest druga? - Ktoś tam na pana czeka, sir - Wirski wskazał wyłom i kryjącą się za nim parterową chatę. - Kto? - Najbardziej zainteresowany.

Właściwie nie zostało już nic do zrobienia. Wszelkie postanowienia były poza nim. - Przeżyje? - Trudno powiedzieć. Musi trafić jak najszybciej do szpitala. Każda minuta jest ważna. Gdyby to od niego zależało, śmigłowiec zabrałby wszystkich bez chwili zwłoki. Hart wiedział, jak cenny jest czas. Rokach pewnie też. Niespokojnie zrobił kilka kroków wzdłuż muru. Akcja zdawała się zawisnąć w bliżej nieokreślonej próżni. Niby wybili Irańczyków, przechwycili ładunki, tylko co dalej? Z drugiej strony nie miał wpływu na decyzje podjęte przez tamtą dwójkę. I dobrze. Z czystym sumieniem będzie mógł powiedzieć, że zrobił to, co do niego należało. Niemniej, kiedy już zacznie sporządzać raport dla Koźmińskiego, niewiele będzie do powiedzenia. Chwilę walczył sam ze sobą, nie mogąc podjąć decyzji. Jeżeli potrafił prowadzić ludzi do walki, to powinien przynajmniej być przy tym, jak Amerykanin i Izraelczyk zastanawiają się, co dalej. Dalsza męka oczekiwania została Wirskiemu na szczęście oszczędzona. Hart, a zaraz za nim jak gdyby nigdy nic Rokach przeskoczyli przez stertę gruzu, otrzepując ręce. - Poruczniku - polecenia wydawał pułkownik. - Tak jest - Polak poprawił automat na ramieniu. - Proszę zebrać, kogo się da, i zarządzić ewakuację wioski. Zostało czterdzieści siedem minut, a ja nie chcę tkwić tutaj, gdy zegar dobije do końca. Ewakuacja? Skoro tak... Pogonił do działania wszystkich swoich ludzi. Przez następne dziesięć minut wśród krzyków i złorzeczeń zgromadzono trzydziestu miejscowych. Mężczyźni, kobiety i dzieci zbici w stado patrzyli ponuro, spodziewając się najgorszego. Tym razem niesłusznie. Sto metrów od zabudowań wioski wylądował pomalowany na czarno super stallion. Przy pracujących wirnikach wniesiono nosze z rannymi. Pięciu rannych, nie licząc kontuzjowanych wykpili się tanim kosztem. Presja czasu wydawała się nie mieć wpływu na Harta, spokojnie obserwującego załadunek. Palił, głęboko wciągając dym. Czterdzieści jeden minut, nawet sekundy więcej nikt im nie podaruje. Zaniepokojeni wieśniacy nie chcieli wsiadać. Ktoś próbował uciekać, ale padł podcięty przez komandosa. Lament miejscami przerastał huk silników helikoptera. Dopiero bardziej stanowcza postawa pozwoliła wepchnąć rozhisteryzowany tłumek do środka. Na koniec zostali jeszcze oni. Kiedy tylko zbliżyli się do ładowni, smród uderzył ich w nozdrza. We wnętrzu panował niemiłosierny tłok. O dobre kilkanaście osób przekroczyli dopuszczalną liczbę pasażerów. Silniki zawyły na maksymalnych obrotach, szarpiąc już i tak napięte do maksimum nerwy. CH-53 powoli -

jak na gust Harta, zbyt powoli - oderwał się od ziemi, pochylając kadłub w przód. Część z tych, którzy stali jak barany, poleciała na podłogę, boleśnie tłukąc się o części wyposażenia oraz głowy, ręce i nogi współtowarzyszy podróży. Udało się. - Jak to zrobiłeś, że nie wybuchła? - zapytał siedzący obok Wirski. - Co? - Ten ręczny zapalnik... Kapitan kiwnął głową i odparł po chwili milczenia: - Rokach zakleił przycisk taśmą - musiał krzyczeć do ucha porucznika, by zostać zrozumianym. Szelmowski uśmiech ozdobił przystojną twarz Harta, jakby spłatał komuś figla. - Reszty nie ruszaliśmy. Zresztą wiesz, jaka była sytuacja. - Zadanie niewykonane. - Rokach bierze wszystko na siebie. Szczęśliwy, że wraca do domu, Hart zdjął bojowy hełm i zabezpieczył broń. Zamknął oczy, wyobrażając sobie, co zrobi po powrocie. Sierżantowi Hamidowi Kianouriemu nie pozostało nic innego, jak wznieść zaciśniętą pięść ku górze. Nie łudził się, że ktoś jeszcze przeżył. Wszystko stracone. W bezsilnej złości wymierzył karabinek w cień helikoptera przelatujący około dwustu metrów od niego na wysokości jakichś dwudziestu metrów. Ciemny kadłub był ledwie widoczny, ale co tam. Przyłożył KH 2002 do ramienia jak na strzelnicy i wziął poprawkę na wyprzedzenie. Wywalił cały magazynek w jednej długiej serii, zdając sobie sprawę z faktu, że więcej okazji mieć nie będzie. Helikopter jak gdyby nigdy nic poleciał dalej, zupełnie ignorując jego obecność. Hamid cisnął broń na ziemię i przyłożył dłonie do twarzy. Po raz pierwszy od wielu lat chciało mu się płakać. O godzinie 00.46 ognista kula o średnicy osiemdziesięciu metrów detonowała na poziomie gruntu, przemieniając noc w dzień. W leju po eksplozji zmieściła się cała osada Bajt Arrah, która uległa anihilacji, a miejsce po niej już na wieki miało się wiązać z trzecim atakiem jądrowym przeprowadzonym przez człowieka podczas działań bojowych. Niczym nieograniczona fala uderzeniowa rozeszła się na wszystkie strony, a część cząsteczek ziemi i pyłu uniosła się ku górze, tworząc tak zwany komin wybuchu. Na szczęście dla wszystkich eksplozja należała do raczej niewielkich jak na ładunki jądrowe. Odległe o parę kilometrów od epicentrum wioski i osady ocalały, podobnie jak zmotoryzowana kompania syryjskiej piechoty, która po długim wahaniu dowódcy zdecydowała się wreszcie wyruszyć w kierunku Bajt Arrah. Kiedy nad południowozachodnią Syrią wstawał dzień, irańskie wojska generała Karimiego znajdowały się w pełnym odwrocie i niekoniecznie była to zasługa samych Izraelczyków, równie jak oni zaskoczonych eksplozją. Wiatr przesuwał radioaktywną chmurę w

stronę Pustyni Syryjskiej, z dala od wielkich miast Izraela, Jordanii czy w końcu najbardziej zainteresowanego wydarzeniami Damaszku. Eksplozja może i była niewielka, ale reperkusje tak. W pełnym świetle dnia poleciały pierwsze głowy. Rozdział XXXII BIAŁY DOM, WASZYNGTON DC. - USA | 20 września - Idziemy! Wezwanie poderwało Cyrila zza biurka. Gary Craig aż nieprzyzwoicie naładowany energią odbierał telefony, udzielał instrukcji, przekonywał, namawiał i konferował z kilkoma osobami jednocześnie, teraz jednak przyszedł moment przedstawienia wydarzeń samemu prezydentowi. Już i tak rozdrażniony wypadkami, przygotowywał specjalne orędzie do narodu, podobnie zresztą jak przywódcy wszystkich większych i mniejszych mocarstw, ale wcześniej chciał wiedzieć jak najwięcej o zaistniałych okolicznościach. Do tego właśnie potrzebował Craiga i paru innych przedstawicieli władz i armii. Ponaglany Cyril przytrzymał w zębach podrzucone mu w ostatniej chwili analizy, zarzucił marynarkę i podążył za prezydenckim doradcą. - Co piszą? - Gary maszerował długimi krokami. - Narodowa Agencja Zwiadu i Agencja Bezpieczeństwa Narodowego są zgodne -jednostki Irańskiego Korpusu Ekspedycyjnego po ciężkich walkach wzdłuż drogi numer 87, w których nie odniosły sukcesu, przerwały dalsze natarcie, a jakąś godzinę temu rozpoczęły odwrót na pozycje wyjściowe. - Izraelczycy? - Na razie dają im spokój, ale to jedynie kwestia czasu. Ściągają wszystkie dostępne siły... - Dobrze, dobrze. Agent Secret Service już ich oczekiwał, prowadząc w stronę pomieszczeń za Gabinetem Owalnym. - O, James! Twoi ludzie spisali się na medal! Po wyrazie twarzy generała Wilsona ciężko było poznać, czy jest zadowolony, czy nie. - Coś nie tak? - Nie. Wszystko gra. Najpierw Gary, a później Wilson, potem jego adiutant, a na końcu Cyril Lomax przekroczyli próg

prezydenckiego gabinetu. - Jeszcze za wcześnie, żeby odtrąbić sukces, ale wydaje się, że jesteśmy na dobrej drodze - przez zmęczenie na twarzy prezydenta Baracka Obamy przebijało nieskrywane zadowolenie. - Nie wszystko poszło, jak się spodziewaliśmy. Szczęściem obyło się bez zbędnych start - powiedział sekretarz obrony Robert Gates. - Poproszę o bliższe szczegóły - prośba prezydenta skierowana do Gary'ego nie pozostała bez odzewu. - Sprawą dnia bez wątpienia pozostaje Syria. Co do tego nie ma wątpliwości. Wybuch jądrowy to jedno, ale stanowisko Baszara Asada przeklinające Irańczyków zupełnie nas zaskoczyło. - To, zdaje się, miał być sprytny wybieg zwalający winę na nich. - Oczywiście. W świat jako pierwsza poszła informacja Izraelczyków o kulisach całej operacj i. Konferencja prasowa wciąż jeszcze trwa. Nie mówią wszystkiego, ale podają dość danych, żeby świat wyrobił sobie zdanie. To nie pomaga Asadowi. Wyszedł na durnia, bo o niczym nie wiedział. Sojusznicy zrobili go na szaro. Ulica wrze, tam nigdy nie lubili szyitów. Nierozstrzygnięta wojna tylko rozdrażniła ludność. W Damaszku już rozpoczęły się demonstracje. Policja i wojsko nie interweniują, a prezydentura chwieje się jak chorągiewka... - Jest szansa na jego obalenie? - zapytał od niechcenia Joe Biden. - Jest. I to spora - niepewnie powiedział Gary. - Ale osobiście nie spieszyłbym się z interwencją widmo Iraku wciąż jeszcze nie opuszczało myśli polityków. - Jeżeli chcą, to własnymi rękami. Wszystko zależy od postępowania prezydenta Syrii. - Jest bardzo możliwe - ciągnął temat Wilson - że podejmą działania wobec Irańczyków. Tak nagły zwrot zupełnie nie mieścił się im w głowie. Blok państw islamskich wydawał się zjednoczony, o solidnych fundamentach, i nagle wszystko zawaliło się jak domek z kart. Nawet ich to zaskoczyło. - I ja proponuję przynajmniej na razie trzymać się z daleka - oznajmił Gary. - W samej Syrii jest około stu tysięcy Irańczyków. To dość potężne zgrupowanie. Co prawda są rozproszeni wzdłuż linii komunikacyjnych, w bazach remontowych, transportowych, szpitalach, ale trudno powiedzieć, jak zareagują. Na samym południu jest ich osiemdziesiąt tysięcy z ciężkim sprzętem. Pewnie będą chcieli wyrąbać sobie swobodny dostęp do granicy tureckiej. Karimi to twardy sukinsyn. Nie popuści. Spróbuje tego pod presją własnych podkomendnych, bo dalsze pozostawanie w skażonej okolicy grozi zachorowaniem na chorobę popromienną. - Jak w tym wszystkim zachowuje się Teheran?

- Milczą jak zaklęci. - Naprawdę? - zdziwił się prezydent. - Zawsze odnosiłem wrażenie, że to pies lubiący szczekać, a tu nagle taka konfuzja: ani Ahmadineżad, ani kierownictwo Korpusu Strażników Rewolucji nie zabrało głosu. - Nie za bardzo mają jak - znowu odezwał się Wilson. - Zniszczyliśmy wszystkie środki umożliwiające przekaz radiowy i telewizyjny. Jeżeli było to możliwe, nie ruszaliśmy łącz telefonii komórkowej. Jak pokazują doświadczenia, to najprostszy sposób skrzyknięcia ludzi i wyprowadzenia ich na ulicę. - I wywołania kolejnej rewolucji - podchwycił Robert Gates. - Jeżeli będzie to konieczne... - niechętnie przyznał generał. - Dowodzący akcją w Bajt Arrah zasługuje na najwyższe odznaczenie - sekretarz obrony był w dobrym nastroju. - Proponuję Medal Honoru na pański wniosek. - Pośmiertny. - Słucham? - Kapitan Jared Hart poległ podczas ewakuacji, trafiony przez snajpera. Zginął na miejscu w ładowni odlatującego śmigłowca - Wilson wbił spojrzenie w sztandar na drzewcu dekorujący ścianę za prezydentem. - Niestety. - Tym bardziej zasługuje na uznanie. - Całkowicie się z panem zgadzam. - To przykre - odrzekł Gary z poczuciem winy. - Ryzyko wkalkulowane w zawód. - Tak, tak... - pośpiesznie dodał Gates. Cisza, która zapadła po wypowiedzi Wilsona, mogła świadczyć o hołdzie, jaki politycy chcieli złożyć oficerowi marines. Zginął, wypełniając rozkaz, który wypłynął właśnie z tego miejsca. Niestety, Biały Dom to nie cmentarz w Arlington, gdzie było miejsce na takie gesty. Tutaj każdy raczej myślał o kolejnych posunięciach, jakie będzie musiał wykonać. Pierwszy dyskretnie chrząknął wiceprezydent, niby od niechcenia oczyszczając krtań. O wiele bardziej interesowały Bidena informacje, jakimi dysponował szef Kolegium Połączonych Szefów Sztabów na temat skutków ataku przeprowadzonego na Suez. Barack Obama z pochyloną głową i rękoma zaplecionymi na brzuchu zdawał się pogrążony w letargu. Reszta wpatrywała się w dywan albo w sztandar. To do nich zupełnie niepodobne. Zabębnił delikatnie palcami po skórzanej tapicerce swojego fotela. Nie pomogło. Kolejny ocknął się doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego. Po nim następni.

- Chciałbym zapytać... - wiceprezydent przyłożył zaciśniętą w pięść dłoń do ust i ponownie chrząknął. - Nie wiem, czy można? - Proszę - zachęcił go prezydent. - Panie generale - teraz wystąpił już śmielej - nie tak dawno z pana ust wyszła propozycja przeprowadzenia operacji lotniczej... Tak to się chyba nazywa? Na port morski w Suezie... - Zgadza się. - Jakie są jej skutki? - Za pomocą pocisków powietrze-woda i pomimo dosyć szczelnej obrony powietrznej udało się zniszczyć prawie wszystkie jednostki morskie Egiptu, panie wiceprezydencie. - Zrobiliśmy im Pearl Harbor, co? - Ja tak bym tego nie nazwał. Spodziewali się podobnego działania i byli czujni. Proszę nie zapominać, że spory odsetek ich oficerów studiował na naszych uczelniach. To nie banda pastuchów oderwana od pracy na roli, a wyszkoleni profesjonaliści. Jednak po naszej stronie była przewaga sił i technologii. Odpowiedź Wilsona była trochę nie w smak Bidenowi. - Ale zagrożenie ze strony Egiptu zostało wyeliminowane? - zapytał Gates. - Do pewnego stopnia tak. Proszę nie zapominać, że obie strony są maksymalnie wyczerpane. Izrael nie dojdzie dziś do kanału. Może jutro, ale i to nie jest pewne. Wszyscy mają dość - powtórzył. Porozumienie o zaprzestaniu walk i wycofaniu Egipcjan z Synaju zostanie przedstawione odpowiednim władzom w ciągu paru godzin. - Czyli mamy klasyczny pat? - No nie - generał założył nogę na nogę. - Izrael wciąż pozostaje z potężnymi siłami militarnymi, a oponenci z rozbitymi armiami i chaosem wewnętrznym. - Kto sieje wiatr... - powiedział jakby do siebie Barack Obama. - Może nadszedł czas pomyśleć o trwałym pokoju dla Bliskiego Wschodu? Wszyscy zainteresowani są, jak pan powiedział, osłabieni. Czy będą gotowi do ustępstw? - Rozejm, pakt o nieagresji, strefa zdemilitaryzowana, zdecydowanie tak - podjął temat Gary Craig na nic więcej bym nie liczył. - Gary, czy zawsze musisz być takim pesymistą? - Nie jestem pesymistą, tylko racjonalistą, panie prezydencie, a pokój w regionie zapanuje tylko wtedy, kiedy muzułmanie i Żydzi przyjmą chrześcijaństwo.

- To jakieś brednie, Gary. Dlaczego mieliby to robić? - Bo u podstaw chrześcijaństwa leży wybaczanie, a oni takiego pojęcia nie znają. Nie są w stanie przerwać wciąż powtarzających się sekwencji zamachów, odwetów, odwetów za odwet. Zapętlili się i rozpamiętują własne krzywdy. Żadna ze stron nie chce ustąpić i nie ustąpi, dopóki nie zetrze przeciwnika na miazgę. Już szybciej Żydzi są skłonni do ustępstw. Islam mimo całej gadki o pokoju wcale nie jest nim zainteresowany. Poza tym pokój to domena krajów bogatych, które już o nic nie muszą się szarpać, a jak jest u Arabów, wszyscy wiemy. - Całej tej tezie zaprzecza istnienie bogatych Emiratów. - Jakoś nie widzę, by akurat one paliły się do walki. Zamożni na wojnie zawsze tracą. Interesy nie idą, handel kuleje. Wystarczy popatrzeć, jak wysoko poszybowały ceny za ropę i gaz. - Grozi nam kolejna recesja - Joe Biden niespokojnie poruszył się w fotelu. Wilson, który swego czasu z bliska widział chrześcijańskie wybaczenie i nierozpamiętywanie narodowych krzywd w wydaniu Serbów i Chorwatów, przyjrzał się tylko Craigowi z uwagą. Albo znowu go poniosło, albo ćwiczy przemówienia na wiece przedwyborcze... - Panowie, jaka jest konkluzja? - prezydent koniecznie chciał znać ich stanowisko. - Nic się nie zmieni. Do koszyka wzajemnych oskarżeń dorzucą kolejne kamyki. - Nie może być tak źle. - Panie prezydencie, jeżeli już mogę... - generał Wilson pochylił się nieznacznie w przód. - Słucham. - Mieliśmy szczęście. Dużo szczęścia. Cholernie dużo szczęścia, że skończyło się to tak, jak się skończyło. Izrael sprostał koalicji państw islamskich dysponujących za naszą sprawą najnowocześniejszym uzbrojeniem, mówię tu głównie o Egipcie. Wszystkie trzy państwa agresorów znajdują się w poważnych tarapatach, a to stawia przed nami nowe wyzwania. Może sobie poradzą, może nie, ale na najbliższe lata przestały stanowić zagrożenie. Odbudowa zajmie im dekadę i dotyczy to również Izraela. Liczba ludności z powodu emigracji, jak szacujemy, spadnie o milion. Milion w kraju liczącym sześć i pół miliona. Straty wojenne są w tym wszystkim drugorzędne. Sama infrastruktura ucierpiała w stopniu bardzo poważnym. Izrael jest jednym... właściwie był jednym z najbardziej rozwiniętych krajów świata, ale i tam odbudowa pochłonie miliardy. Co ja mówię, dziesiątki miliardów dolarów. O Egipcie nie wspomnę. W głównej mierze żyli z turystyki, a kto teraz pojedzie do kraju z pełzającą wojną domową oglądać piramidy i nurkować w Morzu Czerwonym? Nikt. Turystyka jako branża upadnie. Władze Syrii i Iranu poradzą sobie same, jak już złamią opozycję. Zawsze sobie radzili, tylko w którą stronę pójdą? Nie wiemy. Mówiąc, że mieliśmy szczęście, mam jeszcze na myśli Turcję i Arabię Saudyjską. Doprawdy nie wiem, czy to za sprawą

mądrości tamtejszych rządów, czy może naszej dyplomacji udało się utrzymać je z dala od tego wszystkiego. Być może to one zostaną naszym przeciwnikiem w najbliższym czasie. Ich potencjał przerasta niewydarzony sojusz Egiptu, Syrii i Iranu. Wcale nie przesadzam. Pakistan też zachował się powściągliwie. Prawie, nie licząc odosobnionych obywateli. Do totalnej zagłady było bardzo blisko. Wystarczył udany atak jądrowy już za granicą Izraela, żeby w odwecie Kair, Damaszek i Teheran, a być może jeszcze kilka innych dużych miast spotkał los podobny do Hiroszimy. Dziesiątki milionów zabitych, słusznie lub nie. Wszystko wydarzyłoby się w ciągu paru godzin, bez opamiętania i zastanowienia nad konsekwencjami. - Panowie są podobnego zdania? - prezydent zwrócił się do pozostałych uczestników spotkania. - Skąd pewność, że tak właśnie mogło się stać? - retoryczne pytanie Bidena odbiło się od ściany. - Pewności nie będziemy mieli nigdy. To jedynie kalkulacja na podstawie danych. Zresztą, jedno zniszczone miasto czy kilka, co za różnica? Wiceprezydent chciał coś powiedzieć, ale Gary uprzedził go w ostatnim momencie. - Niejednoznaczna jest również postawa państw, które braliśmy za sojuszników, przynajmniej jeżeli chodzi o tę kwestię. Mam na myśli właściwie jeden kraj, zachowujący się nad wyraz nieracjonalnie. - Gary, co znowu wymyśliłeś? - podejrzliwie zapytał Barack Obama. - Ja? - zdziwił się Craig. - Nic. Pytania proszę kierować pod adresem Moskwy. - Co oni mają z tym wspólnego? - Abstrahując od niekonsekwencji i stawiania nas w niezręcznej sytuacji, to zupełnie nic. - Dokończ już to, co powiedziałeś. - Więc dobrze - Gary przelotnie spojrzał na Wilsona, a Wilson na niego. - Zupełnie nie rozumiem, co chcieli osiągnąć, dozbrajając Iran. To znaczy, rozumiem przesłanki - spostrzegł się zaraz, że płytko ujął temat. - Wsadzić kij w mrowisko i namieszać, ile wlezie, ale w ten sposób niczego konkretnego nie osiągnęli... - Za to zyskali w oczach Persów... - podpowiedział Wilson. - Z ich punktu widzenia Rosjanie jako jedyni nie ulegli żydowskoamerykańskim naciskom, prowadząc niezależną politykę. Przy okazji sporo zarobili. Klęska Izraela utarłaby nam nosa i pozbawiła sojusznika w rejonie. Klęska koalicji muzułmańskiej może osłabić islamistów na południowych rubieżach Rosji. Tak czy owak zyskali. - A my nic nie możemy im zrobić, bo trudno oczekiwać od Moskwy, aby zgadzała się z nami we wszystkim - dopowiedział sekretarz obrony. - Są nam potrzebni w tylu innych sprawach, jak chociażby nierozwiązywalna kwestia Korei Północnej.

- Zaraz, zaraz - Gary nie chciał tak gładko prześlizgnąć się po sprawie. - To samo mówiliśmy wcześniej, jeżeli chodzi o Iran, przypomnę tarczę antyrakietową. Wtedy również liczyliśmy na przychylność Rosji. W chwili próby okazali się nielojalni nawet w tak drażliwym dla nas temacie. - Więc co mamy z nimi zrobić? - zapytał Joe Biden. - Przestać im ufać. To nigdy nie będzie część Zachodu, tak jakbyśmy chcieli. Ani mentalnie, ani politycznie. - Polityka zatrzaskiwania drzwi przed nosem wszystkim, którzy się z nami nie zgadzają, zaprowadzi nas donikąd - prezydent był zdegustowany. - Nie mówię o zerwaniu kontaktów, jedynie o ograniczonym zaufaniu i sprawdzaniu, co zamierzają zrobić. Jak dawniej trzeba uważać Rosję za potencjalnego przeciwnika w globalnej rozgrywce, przesuwając oczywiście uwagę na południe. Moim zdaniem nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa. - Masz jakieś podstawy, by tak sądzić? - prezydent wbił wzrok we własnego doradcę. - Nie zawsze jesteśmy w stanie nadążyć za przemianami, których świadkami się staliśmy. Właściwie źle to ująłem. Powinniśmy patrzeć w przyszłość, nie zapominając o przeszłości. Chiny, Indie - to zasadnicze sprawy bieżącego stulecia... - Podobnie jak fundamentalizm islamski - podpowiedział Wilson. - Również - zgodził się z nim Gary. - Jednak niekiedy to, co widzimy, nie zawsze wygląda, jak byśmy chcieli, lub okazuje się czymś zupełnie odmiennym. Przykład Rosji jest tutaj jak najbardziej na miejscu. Fasada to jedno, ale jak zmyjemy makijaż... - Ukaże się nam stara, brzydka prostytutka - wypalił wiceprezydent. - To pan powiedział. Celnie, ale ja bym tego tak nie ujął. - Odbiegliśmy od tematu - przywołał ich do porządku Obama. - Więcej nie mam nic do powiedzenia - zastrzegł Gary, pamiętając o pewnym dokumencie spoczywającym na dnie szuflady jego biurka. Doktryna pewnego analityka przyciągała myśli jak magnes. Jednocześnie ekscytowała i wpędzała w czarną rozpacz. - Panowie - Barack Obama splótł palce jak do modlitwy. - Wykorzystajmy szansę, jaką daje nam los. Proponuję przedstawić wszystkim zainteresowanym plan rozmów mających zaprowadzić trwały pokój. - O ile będziemy mieli z kim rozmawiać - dodał Gates. - Musimy spróbować. Wybierzmy zupełnie neutralne miejsce w Europie do takiej konferencji pokojowej.

- Francja - jako pierwszy zaproponował wiceprezydent. - Wersal jest dość reprezentacyjny i Francuzi pewnie będą szczęśliwi, mogąc zorganizować takie spotkanie. - Są zbyt zaangażowani w sprawy arabskie, by wyglądało to dobrze - skrzywił się Wilson. - W takim razie Berlin - podsunął sekretarz obrony. - A raczej Poczdam. - Oooo... - wyrwało się Wilsonowi. - To nie... - zupełnie przypadkowo Gary ugryzł się w język i nie dokończył myśli. -Niemcy mają duży wkład w zapewnienie pokoju w Afganistanie, że choćby wspomnę konferencję w Petersbergu pod Bonn. - No, to załatwione - prezydent najwyraźniej był w doskonałym nastroju. - Jeszcze dziś poproszę Hillary o przygotowanie szczegółów. Po kilku dniach pełnych napięcia w końcu mogli się rozluźnić. Oblicza Gatesa i Bidena pokraśniały zadowoleniem. Wygląda na to, że przeszli suchą nogą przez największy kryzys ery nowożytnej i nie za bardzo utytłali się błotem. Craig i Wilson wyglądali na bardziej powściągliwych. Za każdym następnym razem było coraz gorzej. Już w trakcie konfliktu ukraińskiego wydawało się, że osiągnięto dno. Jednak niektórzy z mieszkańców tej planety zdawali się mieć niespożyte pokłady autodestrukcji. Lubili też wciągać innych w odmęty przepastnych głębi, gdzie kryła się pożywka dla najniższych instynktów. MINISTERSTWO OBRONY, JEROZOLIMA - IZRAEL | 20 września W zasadzie powinni czuć się szczęśliwi. I tak było w istocie. Wystarczyło, że opadło napięcie. Stres czasami dawał o sobie znać w zupełnie nieprzewidywalny sposób - od bólu głowy po niespodziewane wizyty w toalecie. Może teraz wszystko wróci do normy. Minister obrony Izraela Ehud Loew sprostał wyzwaniu. Poprowadził żołnierzy w bój może nie osobiście, bo od tego byli dowódcy, ale zrobił wszystko, by zagrożenie przekuć w zwycięstwo. Po prostu popełnili mniej błędów od przeciwnika, dysponując ograniczonymi zasobami. Głównodowodzący Omri Berkowitz, wyglądający właśnie przez okno, wyglądał już lepiej niż przez ostatnie dni. Na nim stres odbił się podwójnie. Loew nie chciał go do niczego zmuszać, niemniej było już pewne, że za parę tygodni głównodowodzący poda się do dymisji ze względu na zły stan zdrowia. Na razie niech ma swoje pięć minut. - Nasze kalkulacje zupełnie się nie sprawdziły - rzucił Loew, nie mogąc doczekać się jakiejkolwiek reakcji Berkowitza. - Za późno zareagowaliśmy. - Tak myślisz? - Sam już nie wiem, co myśleć - generał podreptał w stronę krzeseł oraz stolika z wodą i szklankami. - Chcesz?

- Nie. Najchętniej wyciągnąłby z biurka coś zdecydowanie mocniejszego, jednak nie chciał drażnić Omriego. Ten musiał surowo trzymać się zaleceń lekarzy, inaczej... Spoglądając na niego, odniósł wrażenie, że najchętniej by podążył drogą, którą odeszło tylu jego żołnierzy. Właśnie. Straty oscylowały wokół dwudziestu tysięcy zabitych, ciężko rannych i zaginionych. Lżej ranni wrócili do szeregów. To łączna suma wszystkich wojen, jakie wcześniej stoczyli. Lotnictwo, ich duma i nadzieja, straciło połowę maszyn. Pojazdów pancernych - czołgów i transporterów - zniszczono ponad tysiąc dwieście. Pewnie sporą część uda się wyremontować, ale i tak duży odsetek pójdzie do kasacji. Sprzęt będą mogli szybko uzupełnić, problem stanowili ludzie, tych nie było skąd wziąć, by uzupełnić szeregi. Berkowitz nie bardzo wiedział, co ma ze sobą zrobić. Przysiadł w końcu naprzeciw ministra, popijając wodę, do której wrzucił musującą pastylkę. Płyn w naczyniu buzował i szumiał. Generał popijał go, śmiesznie marszcząc nos. - Wiesz, dostałem wyniki autopsji tego nawiedzonego proroka. - Którego? - Loew w pierwszej chwili pomyślał o nowym religijnym przywódcy z Egiptu. - Tego, który zniszczył Świątynię. - Ach... To on nie żyje? - Tętniak mózgu. Zmarł w pięć minut. - Nazywał się chyba... - Altschuler. - Właśnie. Lekarze twierdzą, że mogło to rzutować na jego postępowanie. - Władował nas w to całe gówno, a później zszedł jak gdyby nigdy nic - Loew zawsze był pamiętliwy, ale postać Altschulera zapamięta na zawsze. Łajdak to najdelikatniejsze określenie, jakie potrafił wymyślić pod jego adresem. Łajdak, szuja i hochsztapler. Dla wielu pewnie na zawsze zostanie bohaterem. On i cały ten ruch, jaki stworzył. Dzieci Izraela funkcjonowały dalej. Zaczęła powstawać cała masa podobnych nieformalnych organizacji. Teraz mieli na dodatek osobę będącą dla nich wszystkich drogowskazem i pewnie męczennikiem. W głowie się nie mieściło, że po tym wszystkim są jeszcze ludzie, którym marzy się Wielki Izrael albo przynajmniej Trzecia Świątynia Jerozolimska. Jeżeli jeszcze raz rozdrażnią muzułmanów, to może się to skończyć o wiele gorzej niż tym razem. Straty koalicji muzułmańskiej analitycy ostrożnie szacowali na siedmiokrotnie większe od izraelskich. Jakie ponieśli w istocie, pewnie nie dowiedzą się nigdy. W wyniku powojennego chaosu

na terenach tych państw nie wykluczano lawinowego wzrostu śmiertelności z powodu głodu, chorób, a przede wszystkim walk wewnętrznych. Jak się nad tym bliżej zastanowić, to uniknęli katastrofy o włos. - Rozmawiałeś już z Chaimem? - napój w szklance Omriego przestał się burzyć, przy rancie pozostał biały nalot. - Zaraz po powrocie. - Mieliśmy fart, że zdążył na czas - generał dopił resztę lekarstwa. - Dowodzący grupą Amerykanin też by sobie poradził. W ostateczności pozostawał ten porucznik. - Skoro tak mówisz... - Widzę, że masz wątpliwości. - Mówiąc szczerze, to nie ich sprawa. Od początku do końca. Na przyszłość pamiętaj, Ehud: nie możemy liczyć na innych, tylko na siebie. - W tym, co mówisz, jest sporo racji - minister i tak wiedział swoje. Nie chciał spierać się z chorym. Jak widać, nie zawsze sami dadzą radę. Muszą mieć sojuszników, i to wypróbowanych. W przeciwieństwie do całej zgrai farbowanych lisów tylko nieliczni ostali się w godzinie próby. Parę godzin wcześniej przejrzał wszystkie dostępne informacje na temat ludzi, którzy odwalili za nich całą robotę. Było tego tak niewiele, że obleciał go strach. Kapitan Jared Hart, jak tysiące podobnych do niego, wypełniał wzorowo wszelkie nałożone na niego obowiązki, przechodząc cały szlak bojowy współczesnych marines, ale ten Polak Wirski? Jeszcze nie wiedział, o co chodzi, ale czuł jedno chłopak krył w sobie jakąś taj emnicę i niezupełnie był tym, za kogo go uważano. Było w tym wszystkim jakieś drugie dno. Warszawa bez wahania oddała własnych ludzi pod komendę Harta, jakby ten cały Wirski i tak wiedział, co ma robić. Na dodatek wcześniej służba bezpieczeństwa Szin Bet założyła mu kartotekę, wyjaśniając okoliczności związane z zamachem w Jerozolimie. Attache wojskowy Polaków, Bielski, odnosił się do niego z respektem, a to by świadczyło... Wywiad? Bardzo prawdopodobne. Być może jeszcze wypłynie przy jakiejś okazji. Warto mieć go na oku. Minister Obrony Ehud Loew przeciągnął się w fotelu i sięgnął do biurka. - To co, Omri, masz ochotę? - Dawno tego nie robiliśmy. Wyciągnął ze środka zwykłą drewnianą szachownicę. - Może pora wrócić do starych nawyków? - Już chyba zapomniałem, jak się w to gra.

- Nie narzekaj, to gra królów. Rozłożyli plansze i figury, zapominając o całym świecie. 3 BATALION 211 BRYGADY PANCERNEJ - POŁUDNIOWY IZRAEL | 21 września Major Salomon Kahn przystanął obok burty pokiereszowanej przez merkavy i spoglądał przez lornetkę. Od przedmieść Ejlatu batalion dzieliło kilkaset metrów względnie płaskiego terenu, dalej straszyły wypalone bloki, poprzegradzane umocnieniami ulice, a wszystko usiane było rozbitym wojskowym sprzętem. Najbliżej stały abramsy, które do tej pory uchodziły za niepokonane. Część z nich wyglądała na porzucone przez własne załogi, bądź to z braku amunicji, bądź z powodu usterek technicznych. O wiele więcej było gąsienicowych transporterów M113. Na przedpolu i nieco dalej na ulicach walały się ich dziesiątki. Za to nigdzie nie dostrzegł zwłok. Egipcjanie okazali się solidarni ze zmarłymi. Kahn nie chciał już nikogo tracić. 3 Batalion, jak i cała brygada, zostały zdziesiątkowane w ogniu bezustannych zmagań. Wytchnienie przyszło dopiero niedawno. Cisza, aż nienaturalna, drażniła. Przestrzeń, do tej pory wypełniona zgiełkiem i hukiem trwającym dzień i noc, teraz paraliżowała zmysły. Z trudem ocknął się z przygnębienia. Lornetkę zawiesił na piersi, nie przestając jednak obserwować przedpola. W końcu spojrzał za siebie, poszukując odpowiedniej osoby. Wszyscy byli tak samo zasłużeni i godni, by jako pierwsi wjechać do miasta. Każdy z oficerów przyjmie ten zaszczyt, ale komu należał się on najbardziej? We wszystkich armiach świata rozkaz do natarcia brzmiał „naprzód!", jedynie w armii izraelskiej - „za mną!". Bycie oficerem to zaszczyt i obowiązek. - Poruczniku? - wyłowił wzrokiem stojącego w pewnym oddaleniu Uriego Cohena. Dawny sierżant, awansowany zaledwie dzień wcześniej, wyglądał na zaskoczonego. - Tak, majorze? - Weźmiecie swój pluton i sprawdzicie, jak przedstawia się wjazd do Ejlatu. Cohen jak mało kto zasłużył na wyróżnienie. Ciężko na to zapracował, dając przykład pozostałym. - No, ruszajcie. - Tak jest. Świeżo upieczony oficer znikł wśród kolumny pancernych pojazdów batalionu, skąd po chwili dało się słyszeć warkot odpalanych motorów. - Poruczniku? - Ivan, czego znów chcesz? Uśmiechnięta twarz szeregowego zajaśniała obok Cohena na dachu transportera. Zamiast hełmu Rabinowitsch przewiązał wokół głowy zieloną chustę, która na czole przesiąkła potem. Mocniej

usadowił się przy browningu 12,5 milimetra, poklepawszy maszynę jedną ręką. - Skoro pan porucznik został porucznikiem, to może ja zostanę kapralem? - Masz, chłopie, poczucie humoru. A ty jedź - ponaglił kierowcę. Ruszyli powoli, nabierając prędkości. - Myślałeś, co będziesz robić po wojnie? - zapytał Ivana. - Jeszcze nie, a pan porucznik? - Zostaję w armii. - To ja też. - W takim razie pomyślimy nad awansem. W przerwach pomiędzy budynkami i dawnymi hotelami kurortu zajaśniały rozświetlone słońcem wody zatoki Akaba. Mimo wszystko było pięknie. EPILOG MIĘDZYNARODOWY PORT LOTNICZY IMAMA CHOMEINIEGO, TEHERAN -IRAN | 2 października Odetchnęła dopiero po minięciu ostatniej bramki. Jeszcze raz obejrzała się szybko do tyłu, obserwując plecy żołnierzy Pasdaranu sprawdzających dokumenty i bilety odlatujących podróżnych. Towarzyszący Sarze Hertzl mężczyzna, terenowy agent Mossadu, chwycił ją mocniej za łokieć i pociągnął zdecydowanie za sobą. Wydobycie jej z tego kraju już i tak sporo kosztowało organizację. Przeszli przeszklonym korytarzem do rękawa, przy którym stał pasażerski iliuszyn Ił-86 uzbeckiej linii lotniczej. Dopiero w Taszkiencie przesiądą się na lot do Aten i następny do Tel Awiwu. Tak było najszybciej i najbezpieczniej. Odlatywała z Iranu jako wierna zasadom islamu kobieta spowita w tradycyjną czarną burkę skrywającą całą postać i włosy. Jedynie twarz została odkryta, aby celnicy i strażnicy widzieli, czy osoba z paszportu jest tą, za którą się podaje. Wyjątkowo nieurodziwa stewardesa o twarzy jak księżyc w pełni przyjęła od nich karty pokładowe i wskazała miejsce. Iliuszynowi sporo brakowało do komfortu maszyn zachodnich przewoźników, ale po tym, co wycierpiała, nawet taki latający skansen wydawał się komfortowy. Usiadła przy oknie. Jej opiekun zapadł w fotel obok, wciąż z tym samym kamiennym wyrazem twarzy. Większość miejsc została już zajęta. Obsługa pokładowa rozniosła pierwsze przekąski i napoje - wodę mineralną w małych plastikowych buteleczkach i solone orzeszki. Samolot w końcu oderwał się od terminalu i skierował na pas startowy. Już chyba nic nie mogło powstrzymać odlotu. Parę minut trwało, zanim z drogi kołowania ustawili się na głównym pasie. Samolot przyśpieszył, podróżnych łagodnie wcisnęło w siedziska. Nie czuła nic poza goryczą i nienawiścią. Ostatnie dni szczególnie dały się jej we znaki. Zamknięta w małym mieszkaniu gdzieś na

przedmieściach Teheranu, nie miała kompletnie nic do roboty. Skazana była jedynie na małe tranzystorowe radio i trochę klasycznej literatury, jaka została po poprzednikach. Telewizja nie działała, podobnie jak internet, tyle że to pierwsze wyłączyli Amerykanie, a to drugie odcięli sami Irańczycy. Nocami, a czasem i w dzień słyszała głuche, odległe dudnienie - odgłos działań wojennych. Pewnego razu niedaleko wybuchła strzelanina. Bała się, że to któryś z jej opiekunów wpadł w tarapaty. Dopiero wieczorem dostała informację o porachunkach grup przestępczych, które rozpleniły się w całym targanym niepokojami Iranie. Milicja Basidż nie zawsze dawała radę zaprowadzić porządek, choć czyniła to nad wyraz brutalnymi metodami. W pokojowym „marszu głodowym", który bardzo szybko przerodził się w poważne rozruchy, zginęło około trzydziestu osób. Następny zapowiadany na kolejny dzień przerodził się w wielotysięczną demonstrację. Uliczna bitwa trwała do północy, a manifestanci uzbrojeni w noże, pałki, maczety i nieliczną broń palną nie pozostawali milicji dłużni. Ahmadineżad wciąż cieszył się sporym poparciem, ale do głosu zaczęli dochodzić oponenci. Dla Iranu następne miesiące na pewno nie będą spokojne. Odkręciła nakrętkę z wody mineralnej i zamoczyła usta. Była zbyt spięta, by przespać lot do Taszkientu. Wspomnienie Saleha wciąż ją prześladowało. Przełknęła ślinę i odetchnęła głębiej, kiedy łzy stanęły jej w oczach. Pewnie upłynie sporo tygodni, zanim otrzyma kolejne zadanie, a może... A może zostanie instruktorem w Instytucie? Jeżeli tylko otrzyma stosowną propozycję, to kto wie? NOWY JORK - USA | 20 października Umowa była zupełnie inna, jednak okoliczności zmusiły Andrzeja do odbycia podróży przez ocean. Pierwsza „spowiedź" zaraz po przyjeździe do Warszawy odbyta przed szefem wywiadu usunęła wiele niejasności, ale tylko dla nich. Amerykanie domagali się pełnych informacji wprost od niego, a nie za pośrednictwem osób trzecich. Pułkownik Chaim Rokach przepadł, jakby nigdy nie istniał. Izraelczycy nabrali wody w usta, mieli zresztą ważniejsze sprawy na głowie, więc jedyną osobą uczestniczącą w podejmowaniu decyzji pozostał on. Po śmierci kapitana Harta przejął na siebie całkowitą odpowiedzialność za to, co się stało. Stąd ponaglenia amerykańskich urzędników i zaproszenie do odbycia poufnych rozmów na ich terenie. W zasadzie Koźmiński nie miał nic przeciwko temu. Sprawa została wyjaśniona i nie dawało się z niej wycisnąć nic więcej. Jeżeli Jankesi chcą rozmawiać z Wirskim, to proszę bardzo. Wyposażony w szczegółowe instrukcje, wsiadł do samolotu. Pewne podejrzenia budziła u Koźmińskiego już sama chęć porucznika do takiej eskapady. Wcześniej jakoś z własnej inicjatywy się nie palił do takich wystąpień. Niech leci, ale wizyta nie zapowiadała się na wypoczynkową. Na wszelki wypadek przydzielił mu anioła stróża. Nie to, żeby nie miał do porucznika zaufania, jednak stał się zbyt cenny, by nie wiedzieć o nim wszystkiego. Teraz, na parę minut przed lądowaniem w Nowym Jorku, Wirski niecierpliwie wyglądał końca lotu. Wyjrzał na zewnątrz. Pod samolotem wciąż kłębiły się sine chmury, a pomiędzy nimi granatowe wody oceanu. Niemal poczuł, jak schodzą w dół. Ministerstwo Obrony Narodowej otrzymało informację, że Amerykanie chcą go uhonorować. To, w jaki sposób, stanowiło dla niego kwestię drugorzędną. Podobno interesowali się nim tutejsi oficjele. Nie wykluczano spotkania z przewodniczącym Kolegium Połączonych Szefów Sztabów, może nawet doradcą prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego? To wszystko bardzo miłe, ale tak naprawdę zależało Wirskiemu przede wszystkim na jednym.

Na ile pozwalały warunki, przeciągnął się w fotelu. Jeszcze parę minut i wylądują. Parogodzinna bezczynność zaczynała dawać mu się we znaki. Przyziemienie poszło całkiem gładko. Odpiął pasy i skierował się do wyjścia, wpierw uprzejmie podziękowawszy stewardesie. Jego przylot zaplanowano dopiero na jutro. Sam przebukował lot na wcześniejszy, chcąc zyskać dwadzieścia cztery godziny i ominąć delegację powitalną w osobach funkcjonariuszy FBI bądź urzędników Sekretariatu Stanu. W razie czego wiedział, gdzie się zgłosić. Nie zginie marnie, czekając na Zieloną Kartę. Zresztą to nie pierwsza jego wizyta w Stanach. Już tu był - też służbowo. Urzędnik służb imigracyjnych wziął od niego paszport. Chciał coś powiedzieć, ale dyplomatyczna wiza skutecznie zamknęła mu usta. Już z bagażem wyszedł poza ostatnią kontrolną bramkę i wstępne formalności miał za sobą. Czekała zaraz przy wyjściu. W czarnym szykownym kostiumie wyglądała olśniewająco. W pierwszym momencie w wymiętej sportowej marynarce, nieco wymaglowany przez transoceaniczną podróż, poczuł się nieswojo. Czy zasada „jak cię widzą, tak cię piszą" zadziała również w tym przypadku? Spięty jak nigdy wcześniej zrobił parę kroków do stojącej przed nim Ashley. Wcześniej wyobrażał sobie, jak będzie wyglądać ich spotkanie, ale teraz zdał się na intuicję. - Długo czekasz? - Długo! Już parę tygodni... - Hmm... Więcej nic nie powiedział, bo i nie było nic więcej do powiedzenia.