03_Dzieci z Hollywood

JACKE COLLINS

DZIECI Z HOLLYWOOD Przełożyły

BARBARA CENDROWSKA MAŁGORZATA CENDROWSKA ANNA WIŚNIEWSKA-WALCZYK

Najlepszemu przyjacielowi Wiesz, że to o Ciebie chodzi. Z wyrazami wiecznej miłości i przyjaźni.

We wtorek rano Mężczyzna wyszedł z więzienia, trawiony zapiekłą, tłumioną od siedmiu lat żądzą zemsty. Miał trzydzieści sześć lat i na tyle wyglądał. W wychudłej, bladej twarzy błyszczały złowrogo wąsko osadzone jasnoszare oczy. Wydatna blizna przecinała jego prawy policzek - była to pamiątka z kryminału. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. Kiedyś był wątły, w więzieniu jednak znalazł dosyć czasu, by popracować nad swoim ciałem, teraz więc chlubił się muskułami jak ze stali i widoczną na pierwszy rzut oka tężyzną. W więzieniu Mężczyzna wiele się nauczył - przede wszystkim tego, że atak jest najlepszą obroną. Jeżeli sam nie możesz się obronić, kto za ciebie to zrobi? Nikt. Siedem lat to długi czas oderwania od prawdziwego świata. Wystarczy, by każdy, nawet najnormalniejszy człowiek postradał zmysły. Chyba że, oczywiście, już od samego początku byłeś szalony. Ale nigdy nie należy się poddawać, gdyż te skurwysyny nie zasługują na to, by poznały prawdę. Prawda zaś należała do niego. Tylko i wyłącznie. Na nieszczęście wszystkich, którzy usiłowali ją z niego wydobyć. Wolność natomiast oznaczała nieznane. Przyzywała - kusząc do popełnienia czynów, o których przez łata spędzone za kratami mógł jedynie marzyć. Zaczął od kobiet, dziwek bez twarzy, które przyszły na świat, aby oddawać się na jego rozkaz.

Wykorzystał je bez litości, płacąc im więcej, niż się należało, za to, czego nigdy nie było im dość. Kobiety bowiem, płatne czy nie, wszystkie są dziwkami: tej mądrości nauczył go ojciec. Kiedy już się nasycił, zajął się swoją listą. Lista ta, napisana schludnie na liniowanej kartce, była jedynym pozytywem jego życia. Bez niej nie mógłby dalej egzystować. Poddałby się i powiesił, jak jego pierwszy kumpel z celi. Lista napełniała go siłą i nadawała prawdziwy sens życiu. Jeśli te sukinsyny z Hollywood sądziły, że nigdy już o nim nie usłyszą, to grubo się pomyliły.

Rozdział 1 - Co za film! - Naprawdę wspaniały! - Jordan, stary przyjacielu! Nakręciłeś następny przebój! Ze wszystkich stron napływały słowa uznania. Jordan Levitt i jego poślubiona przed sześcioma miesiącami małżonka, Kim, upajali się nimi, stojąc w progu solidnych drzwi swojej posiadłości w Bel Air. Żegnali gości. Kolacja i prywatny pokaz filmowy u Levittów odbywały się zawsze co tydzień. Ale tym razem było to wydarzenie szczególne, gdyż Jordan, zasłużony producent filmowy, pokazywał swoje najnowsze dzieło. Kim ścisnęła ramię męża i popatrzyła na niego z niekłamanym uwielbieniem. Była piękną kobietą, miała delikatne rysy, puszyste rude włosy i ujmujący wdzięk. Dwudziestodwulatka, młodsza od jedynej córki Jordana. - Są zachwyceni - szeptała podekscytowana. - Ja także. Och, Jordanie, jesteś taki mądry. Jordan uśmiechnął się do swojej nowej żony. Był potężnie zbudowanym mężczyzną - miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, gęste, kędzierzawe, siwiejące włosy i twarz o ostrych rysach, mocno opaloną, pobrużdżoną zmarszczkami. Wkrótce kończył sześćdziesiąt dwa lata i podobnie jak Clintowi Eastwoodowi - ten wiek wyraźnie mu służył.

- Tego nigdy nie można wiedzieć na pewno - odparł skromnie. - Ależ ja to wiem - zapewniła Kim, nie, odrywając od niego wzroku. - To stuprocentowy hit. Jordan objął żonę ramieniem i odprowadził do domu. - Nieważne, co myślą sobie ci ludzie - oznajmił. - Decydujący głos ma zawsze publiczność. - Och, jesteś nie tylko mądry, ale i bystry - zamruczała Kim, przechylając głowę i patrząc na męża. - Szkoda, że brakuje mi czasu i nie mogę zapisywać wszystkiego, co mówisz. Zawsze potrafisz wyciągać właściwe wnioski. Z twarzy Jordana nie schodził uśmiech. Jeśli u jego boku będzie stała kobieta taka jak Kim, kobieta, która nieustannie go podbudowuje, nigdy się nie podda. - Co za paskudztwo! - Ale nuda! - Oczy mi się kleiły. - Tym razem Jordan naprawdę umoczył. Takie mniej więcej rozmowy prowadzili goście rozchodzący się do swoich wspaniałych samochodów, zaparkowanych na podjeździe Levittów. Szczególnie donośnie rozlegał się głos Sharleen Wynn Brooks. Trzydziestopięcioletnia gwiazda ekranu, o obfitych kształtach i puszystych rudych włosach, wyraźnie znajdowała przyjemność w

mieszaniu z błotem filmu byłego kochanka. Jej mąż, Mac Brooks, reżyser uhonorowany Oscarem, zaśmiewał się, gdy wsiadali do żółtego rollsa corniche. Miał czterdzieści trzy lata i był dość przystojnym kędzierzawym szatynem. Złamany nos świadczył o jego przeszłości - wiele lat temu walczył w Brooklynie w amatorskiej lidze boksu. - Powiedz, co naprawdę o tym sądzisz? - prowokował żonę, czule gładząc jej kolano. - Przy mnie nie musisz się hamować. Sharleen nie potrafiła opanować chichotu. - Kochanie, on znowu cię potrzebuje. - Ja na to nie pójdę - odparł stanowczo Mac. - Jordan ma bzika i chce na wszystkim trzymać łapę. Każdy musi podporządkować się jego woli. Po sfilmowaniu „Kontraktu” przysiągłem sobie, że nigdy więcej nie wejdę z nim w układy. - Za „Kontrakt” otrzymałeś Oscara - przypomniała Sharleen. - I przy tej właśnie okazji mnie poznałeś. - Coś mi się mgliście majaczy... Znowu zachichotała. - Ale z ciebie grubianin. - Jeżeli dobrze pamiętam, nawet nie pofatygowałaś się, by na mnie spojrzeć... byłaś zbyt zajęta tym kretynem, osiłkiem, który odwoził cię codziennie na plan. - To był mój instruktor - odparła.

- Akurat! - Ćwiczyliśmy razem trzy lata, no i zakochaliśmy się w sobie. Westchnęła z zadowoleniem. - Czyż nie jest to romantyczne? - Ależ tak, tak. Gdy samochód zjechał z podjazdu Levittów, przytuliła się do męża, ujęła jego dłoń i wsunęła ją pod swoją kosztowną suknię od Valentino. Kiedy jechali krętą drogą dojazdową, niewiele brakowało, by ich rolls zderzył się czołowo z pędzącym w przeciwnym kierunku białym porsche. Za kierownicą samochodu siedziała Jordanna, dwudziestoczteroletnia córka Jordana Levitta. Jordanna nacisnęła klakson i z piskiem opon zatrzymała samochód tuż obok rollsa. Opuściła okno i wychyliła się. - Nie zdążyłam na pokaz? - spytała, odrzucając w tył gęste ciemne włosy. - Co ty sobie wyobrażasz? - oburzył się Mac, ukradkiem wyjmując dłoń spod spódnicy żony. Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę. - Staruszek umoczył? - Przeżyje. Jordanna uśmiechnęła się do Maca. Gdy była nastolatką, on, wówczas trzydziestosześciolatek, został jej kochankiem, ale teraz nie łączyło ich nic poza przyjacielskimi kontaktami. - Miło mi to słyszeć - powiedziała i dodała ściszonym głosem: -

Albo i nie. Sharleen skinęła jej dłonią. Niespecjalnie lubiła Jordannę i wcale się z tym nie kryła. - Witaj, kochanie - odezwała się chłodno. Jordanna podzielała jej niechęć. - Cześć, Shar - odparła, zastanawiając się jednocześnie, co Mac, facet przecież tak pozbierany, mógł dostrzec w tej nadętej królowej ekranu. - Twój ojciec wściekał się na ciebie nie na żarty. - Jestem wstrząśnięta, Shar. Sharleen rzuciła okiem w głąb porsche. - A kim jest twój przyjaciel, kochanie? Można było mieć pewność, że Sharleen zawsze dojrzy przystojniaka na fotelu dla pasażera. Jordanna nie miała pojęcia, jak się ten facet nazywa - i szczerze mówiąc, guzik ją to obchodziło. W ciemnościach wszyscy byli identyczni. Nocni kowboje. Na tym właśnie polegało jej życie. - No to cześć! - włączyła silnik porsche i zniknęła na podjeździe. - Ta dziewucha to jeden wielki kłopot - oznajmiła Sharleen, wydymając skorygowane niedawno operacyjnie pulchne usteczka. Jordan powinien wyświadczyć sobie tę przysługę i wywalić ją na zbity pysk. - Nie denerwuj się - powiedział pojednawczo Mac. - Ona kiedyś z

tego wyrośnie. - Na miłość boską, przecież ma już dwadzieścia cztery lata. Kiedy ja byłam w jej wieku, urodziłam dziecko. - Sharleen przysunęła się i delikatnie dotknęła palcami uda męża. Mac wiedział, co nastąpi - i to miał być szczyt tego wieczoru. Sharleen miała bzika na punkcie uprawiania seksu w samochodzie, a on nie miał nic przeciwko temu. To jeszcze bardziej podsycało żar ich trwającego już od czterech lat małżeństwa. Gdy tylko Sharleen go dotknęła, poczuł, że mu twardnieje. No tak, Sharleen udawało się to za każdym razem. Była utalentowaną kobietą jemu zaś pochlebiały jej starania. Poznał ją w pracy. Reżyserowanie grą Sharleen okazało się nie byle jakim doświadczeniem. A pójście z nią do łóżka szybko skończyło się małżeństwem. Dla Maca Brooksa monogamia była czymś nowym. Przed Sharleen miał zwyczaj sypiania ze wszystkimi aktorkami grającymi u niego główne role, ale teraz obdarzona ogromnym temperamentem żona zbyt go zajmowała, aby mógł się uganiać za innymi spódniczkami. - Widzę, że Wielki Mały Człowiek jest gotowy do akcji - szepnęła Sharleen, rozpinając mu rozporek. Ten fragment gry Mac najbardziej lubił. Jechał w ciemnościach wśród wzgórz, a fiuta miał twardego jak kamień. Usiłował się skoncentrować. Miał nadzieję, że nie zatrzymają ich gliny - albo, co

gorsza, banda rabusiów w kominiarkach. Ale tego rodzaju obawy tylko wzmagały podniecenie. Sharleen pochyliła głowę i wprawnie lizała jego penisa w górę i w dół. Kiedy uznała, że jest już wystarczająco gotowy, podniosła się i zaczęła rozpinać jedwabną suknię, odsłaniając czarny koronkowy staniczek. Mac jednym okiem patrzył na drogę, a drugim na żonę. - Zdejmij to, kotku - wymruczał. - Naprawdę muszę? - Zrób to - powiedział z naciskiem, czując coraz silniejsze pożądanie. Wyśliznęła się z sukni i rozpięła biustonosz. Mogła poszczycić się najpiękniejszymi, nie tkniętymi chirurgią plastyczną piersiami w całym Hollywood: były pełne i jędrne, miały soczyste i twarde sutki. - Jezu! - jęknął Mac, skręcając na pobocze. Sharleen sprawiała rozkosz świadomość, że jej mąż jest aż tak uległy. - Jezus nie ma tu nic do roboty - wymruczała słodko. - Czy to była Sharleen Wynn? - spytał przystojniak, z trudem próbując nie okazywać nabożnego lęku. - Co takiego? - spytała niezbyt przytomnie Jordanna, z piskiem opon zajeżdżając na kraniec podjazdu i gwałtownie hamując. - Sharleen Wynn - powtórzył. Przypominał wyrzuconego z jakiejś

hałaśliwej kapeli perkusistę. Miał długie przetłuszczone włosy, wymięte ubranie i cuchnął taniochą. - Dziwię się, że w ogóle wiesz, kim jest Sharleen Wynn powiedziała Jordanna, wysiadając z samochodu. - Jasne, że wiem - zapewnił nieco rozzłoszczony podrywacz. - Mój tata chował w skrytce egzemplarz Playboya, na którego rozkładówkach były jej zdjęcia. Całymi miesiącami trzymał go przy łóżku. - Szczęściarz z niego. - Babka ma wspaniałe cycki. - Może odczepisz się od niej, a zajmiesz mną? - zaproponowała bezceremonialnie Jordanna i przytuliła się do niego. Zrozumiał i zaczął ją całować. Długo i namiętnie. Jordanna uznała, że będzie z niego miała pożytek. - Idziemy - zarządziła, ciągnąc go ścieżką prowadzącą do domku gościnnego. - Nie wejdziemy do rezydencji? - Chłopak sprawiał wrażenie rozczarowanego. - Moje pokoje znajdują się na tyłach. - Zaśmiała się niewesoło. Tam się jeszcze lepiej zabawimy, wierz mi. - Skoro tak sobie życzysz - zgodził się i złapał ją za pupę. - Więc okaż się grzecznym chłopczykiem i słuchaj mnie, a poszalejemy za wszystkie czasy. - Jestem przecież posłuszny.

Pewnie, pomyślała. Ładna dziewczyna. Wspaniały samochód. Imponująca rezydencja. Nie masz nic do stracenia. Poderwała go na balandze muzyków, jej uwagę przyciągnęły czarne dżinsy faceta. Fascynowali ją szczupli chłopcy w obcisłych dżinsach. Przypominało jej to czasy, kiedy miała dziesięć lat. Pojechała wtedy na któryś z planów filmowych ojca i poznała Teddy'ego Coste, rozchwytywanego wówczas młodego aktora z najlepszym tyłkiem w całym biznesie. Myśli o Teddym nie opuszczały jej przez cały okres dojrzewania, aż wreszcie, gdy skończyła piętnaście lat, zaszła do jego przyczepy - Jordan kręcił właśnie kolejny film - i go uwiodła. Teddy Costa odebrał jej dziewictwo i nigdy więcej się z nią nie skontaktował. Ale kto twierdzi, że życie to bajka? Jordanna

miała

metr

siedemdziesiąt.

Nie

pasowała

do

konwencjonalnych kanonów urody, miała jednak w sobie piękno, siłę i dzikość, którym większość mężczyzn nie potrafiła się oprzeć. Jej ciemne, przenikliwe oczy pod łukami wspaniale sklepionych brwi stanowiły dla nich wyzwanie. Nos Jordanny był odrobinę za długi, by można mówić o doskonałości, lecz wysokie kości policzkowe nadawały owalnej twarzy interesujący kształt. Wargi miała pełne i kuszące, podbródek wysunięty do przodu. Jej skóra lśniła opalenizną. Długie, kruczoczarne włosy opadały kaskadą na ramiona. Miała wysportowaną, smukłą i zmysłową sylwetkę. Bardziej przypominała Europejkę niż Amerykankę, urodę odziedziczyła po

rodzinie matki, cudownej Lillianne, pół Francuzki, pół Brazylijki. Była to mieszanka, która każdemu mogła ściąć krew w żyłach - Masz wspaniały tyłeczek - pochwalił ją kochanek na jedną noc. Mister Romantyczności. Mogła mieć tylko nadzieję, że chłopak wie, co należy robić w łóżku. Teraz tylu facetów się nie sprawdzało - pokaż im kondom, a zaraz więdną. W latach dziewięćdziesiątych w L.A, niełatwo żyło się samotnym dziewczynom. Prawdę mówiąc, samotnym dziewczynom nigdzie i nigdy nie było łatwo. Mężczyźni. Albo pedały, albo żądni przygód, niewierni mężowie, synkowie mamusi, narkomani, zboczeńcy, męskie prostytutki lub - a był to najgorszy gatunek - aktorzy. Kiedy tylko wspomnisz nazwisko Jordana Levitta, możesz mieć każdego aktora, którego zapragniesz. Tylko że ona najmniej chciałaby aktora. Egocentryczne dupki. Ja-ja-ja. Moje życie. Mój wygląd. Moja kariera. Gwałtownie otworzyła drzwi do swojego apartamentu. Za nią wszedł chłopak. W środku panował nieopisany bałagan. Jordanna nie zaliczała się do najporządniejszych dziewczyn pod słońcem. Nie zamierzała występować na rozkładówce jakiegoś magazynu typu „Piękny Dom”. Facet był napalony, gotowy do akcji; nic go nie obchodziło, jaką gospodynią jest Jordanna. Chwycił dziewczynę, przycisnął ją mocno do

siebie, dwukrotnie pocałował, a potem bez dalszych wstępów sięgnął pod jej podkoszulek. Zadzwonił telefon. Odezwała się automatyczna sekretarka, dźwięk nagranego głosu wypełnił pokój: „Cześć, nie marnuj mojego czasu, jak masz coś powiedzieć, to wal”. Pisnął brzęczyk, a potem rozległ się głos ojca: „Witaj, kurczaczku. Nie byłaś na filmie. Spodobał się. Gdzie jesteś?” Właśnie ktoś usiłuje mnie zerżnąć, tatuśku. I nie nazywaj mnie kurczaczkiem. Wiesz, że tego nienawidzę, nienawidzę prawie tak, jak twojej najnowszej żonki. Chryste! Czyżbyś zidiociał na stare lata? Ona jest najgorsza ze wszystkich, które miałeś do tej pory. Jest fałszywa. Zasypuje cię słodkimi słówkami. To przebiegła kurewka. - Hej... - odezwał się chłopak, zabierając się za suwak jej dżinsów. Nagle straciła całe zainteresowanie. - Już po wszystkim - oznajmiła, odpychając jego ręce. Nie wierzył własnym uszom. - Jak to „po wszystkim”? - spytał rozzłoszczony. - Skończył się nasz czas - wyjaśniła. - Hej, poczekaj chwilkę... - zaczął. Otworzyła przed nim drzwi. - Wynoś się - powiedziała stanowczo. Chłopak zamrugał oczami. - Zrobiłaś ze mnie balona.

- Mam czarny pas karate - skłamała, napinając mięśnie. - Chcesz się przekonać? Nie zamierzał podejmować wyzwania. - Ale jak ja mam wrócić do domu? - jęknął. - Znajdziesz sposób - zapewniła, wypychając go za drzwi. Boże, jak ona nie cierpiała mięczaków! Dlaczego żaden facet nie mógł się z nią równać? Jej wymaganiom potrafił sprostać tylko jeden mężczyzna, ale on już nie żył. Jamie, jej ukochany brat. Jedyny człowiek, który naprawdę potrafił ją zrozumieć. Tak wiele ich łączyło. Rola potomstwa sławnych rodziców wcale nie należała do przyjemności, ale przynajmniej mieli siebie, a to znaczyło wszystko - póki Jamie nie odmeldował się bez słowa pożegnania. W Nowym Jorku wyskoczył z okna wieżowca; miał wtedy dwadzieścia lat, a Jordanna szesnaście. Po dziś dzień nie potrafiła zmusić się do myślenia o samobójstwie brata. Jamie nie był jedynym człowiekiem, który wyszedł na spotkanie śmierci. Zrobiła to również jej najlepsza przyjaciółka, Fran. Jej ojciec był znanym aktorem komediowym. Wzrastały razem z Fran, bliskie sobie jak siostry. Kochały się serdecznie, mimo iż kłóciły się o wszystko - szczególnie o chłopaków. Fran włóczyła się z trzema włoskimi wyrostkami, którzy rżnęli ją po kolei. Dwóch z nich było marnymi statystami, trzeci - nie docenianym piosenkarzem. Fran - która zwykle uważała, że wszystko wie najlepiej -

sądziła, że to zabawne, świadczyć im wszystkim seksualne usługi. Gówniarze traktowali ją jak zwykłą dziwkę, co wściekało Jordannę, gdyż widziała, że Fran traci najlepsze lata. - I co ci z tego przyjdzie? - dopytywała się rozwścieczona. - Miłość. Czułość. Wspaniały seks. - A idź do diabła! - Jordanna, co z tobą? Jesteś zazdrosna? Jasne, zazdrosna o trzech tępych osiłków, ciągnących cię do łóżka przy każdej nadarzającej się okazji. Fran w siedemnaste urodziny przedawkowała. Z początku Jordanna nie mogła w to uwierzyć. Była jak ogłuszona jakby cały świat przestał nagle istnieć. A potem dotarła do niej rzeczywistość i zapragnęła zemsty, więc „pożyczyła sobie” broń ojca, wytropiła trzech Włochów w ich ulubionym klubie i omamiła tak, iż sądzili, że mają do czynienia z kolejną bogatą, tępą laleczką, która będzie podziwiać ich boskie ego. Kiedy znalazła się w mieszkaniu fagasów, wyciągnęła rewolwer, powiadomiła ich o samobójstwie Fran, i przeraziła śmiertelnie groźbą, że wszystkich zastrzeli. Natychmiast zapomnieli, że przecież pozują na twardzieli, i przeistoczyli się w zwyczajnych tchórzliwych dupków na nogach jak z waty. Z mężczyznami kłopot polegał na tym, że większość z nich nie miała jaj. Prócz jej ojca. Jordan Levitt miał jaja, którymi mógłby

obdzielić całą armię. Często rozmyślała o Jamiem i Fran, a także o matce, pięknej Lillianne, którą zamknięto w zakładzie dla nerwowo chorych, kiedy Jordanna miała sześć lat. Kilka tygodni później Lillianne podcięła sobie żyły i zmarła samotnie w straszliwym poniżeniu. Tato przez dobre trzy miesiące był pogrążony w żałobie, a potem poślubił pierwszą z czterech następnych żon. Kim była piątą. Dlaczego ojciec tak nieustępliwie dążył do małżeństwa? Czy chociaż przez chwilę nie mógł pobyć sam? Jordanna westchnęła. Skoro on mógł robić, co mu się podobało, to jego córka tym bardziej. Żadna siła na ziemi nie potrafiłaby jej powstrzymać. Zastanawiała się przez chwilę, czy nie oddzwonić do ojca, zdecydowała jednak, że nie. Doskonale wiedziała, co by powiedział. Wszystko w porządku, kurczaczku? Potrzebujesz pieniędzy? Kiedy cię zobaczymy? Nieodmiennie udzielała identycznych odpowiedzi: Tak, tato. Nie, tato. Wkrótce. Ale Jordan Levitt ją kochał. Na swój własny sposób. Chciała wierzyć, że tak jest. Bez tej miłości nic by jej już nie zostało. Sharleen, osiągając orgazm, wydała przenikliwy krzyk. Mac był zdumiony, że mieszkańcy domu, przed którym zaparkowali, nie wybiegli na dwór, by sprawdzić, co się dzieje. Mieliby dobry ubaw. Półnaga

gwiazda filmu i sławny reżyser. Enquirer dałby kupę forsy za takie zdjęcie! Kiedy było po wszystkim, Sharleen naciągnęła na siebie ubranie, a Mac z powrotem usiadł za kierownicą. Szybko ruszyli w kierunku domu w Pacific Palisades, gdzie mieszkali wspólnie z szesnastoletnią córką Sharleen i siedemnastoletnimi bliźniakami Maca z pierwszego małżeństwa. Gdy tylko wjechali na bulwar Zachodzącego Słońca, Mac przyśpieszył, ciągle zerkając we wsteczne lusterko. Upewnił się, czy nikt ich nie śledzi. Nie mógł bowiem zapomnieć o pewnym zdarzeniu. Dwa miesiące temu wysoki, zaćpany chłopak skoczył na niego na podziemnym parkingu, przytknął mu do brzucha pistolet i zażądał oddania złotego zegarka marki Rolex. Mac bez słowa protestu zsunął go z przegubu i oddał. Kiedy rabuś umknął, bardzo żałował, że nie zaczął z nim walczyć. Nigdy nie przyznał się do tego Sharleen, ale po tamtym wypadku czuł się jakby mniej męski. Kiedykolwiek opowiadał o tym przyjaciołom, obracał wszystko w żart, lecz w głębi ducha czuł się podle, że nie stawił chłopakowi czoła. Teraz jednak miał przy sobie nie zarejestrowaną broń i biada każdemu, kto by ośmielił się na niego napaść. Dawno temu, jeszcze w Brooklynie, naprawdę miał jaja. Czy to możliwe, aby tak go zmiękczyło dwadzieścia lat życia w Hollywood?

Czasami odnosił wrażenie, że całe jego życie to sen: zaczął jako uprawiający amatorsko boks chłopak, a teraz jest hollywoodzkim reżyserem, który zdobył Oscara. Cóż za przeskok. Z niewielką pomocą przyjaciół. Starał się nie wspominać dawnych dni - przeszłość została pogrzebana i nie chciał, aby ktokolwiek w niej gmerał. Tylko raz wyświadczył przysługę komuś ze swojej przeszłości, i skończyło się to katastrofą. Teraz więc stał się mistrzem w konkurencji unikania wszelkich rozmów na temat swoich młodych lat. Prawda wszystkimi by wstrząsnęła. Ostatnio poczuł nieodpartą ochotę, by pozbyć się żółtego rollsa i kupić jakiś mniej rzucający się w oczy samochód. Niestety Sharleen się nie zgodziła; ona pragnęła stale wywierać imponujące wrażenie i rolls najbardziej się do tego nadawał. Gdy podjechali pod dom, ujrzeli dwa policyjne samochody z włączonymi kogutami na dachach. - Jasna cholera! - mruknął Mac. Gliny zawsze oznaczały kłopoty - tę wiedzę wyniósł z brooklyńskich lat. - Co to? - zdumiała się Sharleen. - Dwa policyjne wozy przed domem. - Ale z jakiego powodu? - spytała Sharleen, sięgając po puderniczkę. - Powiedziałbym, gdybym wiedział - zapewnił. Sharleen uważnie obejrzała swą nienagannie umalowaną twarz w

lusterku puderniczki i poprawiła szminkę na wargach. - No to proponuję, abyś się dowiedział. Jego żona, piękna i seksowna, czasami wyprowadzała go z równowagi. - Kochanie - odezwał się, usiłując nie pokazywać po sobie zirytowania - to właśnie zamierzam zrobić.

Rozdział 2 Michael Scorsini przybył do L.A, w piątek wieczorem, zmęczony, złachany i gotów zacząć wszystko od nowa. Miał dosyć Nowego Jorku. Linie lotnicze zapodziały gdzieś jego bagaże i wyraźnie miały to w nosie. W końcu zdenerwowany wyciągnął policyjną legitymację i poinformował obsługę, że dobrze im radzi, niech lepiej się tym zainteresują, gdyż inaczej wszystkich wsadzi do mamra. Wtedy zaczęli zachowywać się tak, jakby im ktoś pod tyłki podłożył dynamit. Odnaleźli zaginiony bagaż w Chicago i zapewniali Michaela, że nazajutrz dostarczą go pod same drzwi. Świetnie. Więc w ciągu dwudziestu czterech godzin nie będzie mógł zmienić bielizny. Czy ich w ogóle cokolwiek obchodzi? Michael

Scorsini

był

wysoki,

miał

ciemnooliwkową

cerę

odziedziczoną po sycylijskich przodkach, muskulaturę jak atleta, gęste kruczoczarne włosy, przenikliwe spojrzenie ciemnych oczu i klasyczny nos. Był przystojny i jednocześnie w nieokreślony sposób groźny -

tworzyło to mieszankę, której trudno było się oprzeć. Kobiety wielbiły jego urodę, ale on traktował je podejrzliwie. Czy podrywały go tylko dlatego, że dobrze się prezentował, czy naprawdę podobała się im jego osobowość? Nigdy nie potrafił znaleźć na to odpowiedzi. I przypuszczalnie nigdy nie znajdzie. Poza tym nie trafił jeszcze na kobietę, która rzeczywiście by go zrozumiała. Rozejrzał się po lotnisku. Miał tu na niego czekać stary przyjaciel i dawny partner, Quincy Robbins, ale nie było go w zasięgu wzroku, a Quincy nie zaliczał się do osób, które można by przeoczyć: wielki i czarnoskóry, przypominał emerytowanego i trochę za tęgiego futbolistę. Michael odszukał budkę telefoniczną i połączył się z Amber, żoną Quincy'ego. Poinformowała go, że samochód męża rozkraczył się na autostradzie i w tej sytuacji nie ma mowy, żeby Quincy dotarł na lotnisko. - Nie kłopocz się o mnie, wezmę taksówkę - zapewnił Michael. - Tylko się pośpiesz - poprosiła Amber. No jasne, marzy o tym, by spędzić całe wieki w porcie lotniczym. Przywołał taksówkę, podał irlandzkiemu szoferowi adres Robbinsów, rozsiadł się wygodnie, zapalił i próbował się odprężyć. Komu by przyszło do głowy, że Michael Scorsini kiedyś przeniesie się do L.A.? Jemu samemu z pewnością nie. I z pewnością nie jego byłej żonie, Ricie. Ale to będzie dla niej wstrząs!

Ostatnie pół roku zdecydowanie odmieniło jego życie. Mieszkał w Nowym Jorku, wykonywał swoją pracę i całkiem nieźle mu się wiodło. Ale kiedyś wpakował się - kurewsko się wpakował - w nalot na handlarzy narkotyków. Przez wiele dni jego życie wisiało na włosku, gdyż kula trafiła niebezpiecznie blisko serca. Jednak niedostatecznie blisko. Zdołano go z tego wyciągnąć, przeżył i mógł złożyć zeznania. Rita nawet nie pofatygowała się, żeby zadzwonić. Gdy tylko wydobrzał, podsumował swoje życie. Miał córkę, której nie mógł widywać, gdyż eks-ślubna wyprowadziła się do L.A.; poza tym miał kilka przelotnych kochanek i rodzinę w Brooklynie, którą rzadko odwiedzał, jedyne bowiem, na co ją było stać, to wzajemne wypominanie sobie win. Teraz miał trzydzieści osiem lat i właśnie zdecydował się rozpocząć życie od nowa. Poprosił więc władze policyjne o roczny urlop. Sądził, że w ten sposób zyska dość czasu, by się pozbierać i zdecydować, czy chce w dalszym ciągu pracować jako detektyw. Ponieważ został ranny podczas strzelaniny, pozwolono mu na jakiś czas odejść. Quincy od ponad trzech lat mieszkał w L.A. Założył prywatną agencję detektywistyczną i przez ten cały czas zanudzał przyjaciela, by się do niego przyłączył. Michael jednak opierał się, absolutnie przekonany, że Nowy Jork to jedyne miejsce, w którym da się żyć. Ale po tamtej strzelaninie nie mógł

już się doczekać przeprowadzki. W L.A, znalazłby się blisko swojej czteroletniej córeczki, Belli. Nie widział jej od niemal roku, kiedy była żona, prawie bez pożegnania, wyniosła się z nią na Wybrzeże. Teraz Ritę spotka niemiła niespodzianka, gdyż tatuś Belli znowu pojawi się na horyzoncie, przepojony żądzą zemsty. Uśmiechnięta Amber Robbins otworzyła drzwi skromnego domku. Pod pachą trzymała niemowlę, drugi szkrab czepiał się jej spódnicy. Była czarnoskórą pięknością, miała olśniewająco białe zęby i lekką nadwagę jak na swoje metr sześćdziesiąt parę. Quincy poznał ją za pośrednictwem agencji towarzyskiej. Założył się kiedyś z kumplami, że się do takiej agencji zgłosi. Teraz przysięgał, że było to najlepiej zainwestowanych siedemdziesiąt pięć dolców w całym jego życiu, chociaż jego rodzinę nie bardzo bawił fakt, iż Amber pracowała niegdyś jako striptizerka. Quincy łatwo uporał się z tym problemem - po prostu wyprowadził się do Kalifornii. „Mam już czterdzieści siedem lat - zwierzył się pewnego razu Michaelowi - a moja matka wciąż traktuje mnie jak gówniarza!” - Michael! - Radość Amber była prawie tak promienna jak jej uśmiech. - No, no... Popatrzcie tylko na mamuśkę. - Michael wyszczerzył zęby i mocno przytulił do siebie żonę przyjaciela. - Przytyłam parę kilo - przyznała smętnie, odwzajemniła uścisk, a potem zapędziła go do domu.

- Znakomicie ci to służy - zapewnił, podając jej czarną torbę z zakupami od F.A.O. Schwarza. - Zawsze byłeś piekielnie przekonującym łgarzem - powiedziała, otwierając torbę i wyjmując z niej pluszową pandę i uroczego misia. - To dla mnie? - zapytała, uśmiechając się szeroko. - Nie, drobiazg dla dzieciaków. Pocałowała go w policzek. - Nie powinieneś, doprawdy, ale ogromnie ci dziękuję. Niemowlę zaczęło płakać, drugie dziecko niecierpliwie szarpało spódnicę matki. Michael odstąpił o krok i uniósł brwi. - Amber, aż dwójka? Nie mogłaś z tym trochę poczekać? Zaczerwieniła się. - Nie mówiłam ci? Mój mąż to dzika bestia i ja to uwielbiam! - Owszem jest dziką bestią - zgodził się Michael. - A gdzie ten dupek? Układając niemowlę w kołysce, Amber powiedziała przez ramię: - Telefonował. Holują jego samochód. - Założę się, że jest w znakomitym humorze - oświadczył Michael, przedzierając się przez niewielki, zagracony pokoik. O mały włos byłby nastąpił na jakąś ogromną pluszową zabawkę, leżącą na samym środku podłogi. Amber przeszła do kuchni. Dwulatek deptał jej po piętach.

- Znasz przecież Quincy'ego. To Mister Irytacji. - Tak, dobrze znam Q. - potwierdził, idąc za nią. Usadziła malca na wysokim krzesełku i odwróciła się do gościa. - Michael, chciałabym ci tylko powiedzieć, że wspaniale wyglądasz. Spodziewałam się... - Wraka... czyż tak? - Po tym postrzale i... - urwała, wyjmując z lodówki słoiczek z jedzeniem dla dziecka. Michael niespokojnie przemierzał kuchnię. - Czuję się świetnie - zapewnił ją. - A to, że się tutaj znalazłem, zrobiło mi jeszcze lepiej. - Znakomicie - odparła Amber, pakując łyżeczki przecieru jabłkowego w otwarte usta dziecka. - Bardzo chcemy, abyś czuł się tutaj jak u siebie w domu. - Wiesz, że tak będzie. - Niestety, możemy zaproponować ci tylko kanapę. - Na kanapie spędziłem najlepsze chwile swego życia. - Nie chcę nic słyszeć na temat twojego życia seksualnego powiedziała spoglądając na niego groźnie, wciąż jednak uśmiechnięta. - Na razie nie ma o nim mowy. Mam jednak nadzieję, że masz jakąś przyjaciółkę, która jest do ciebie podobna. - Pochlebca! Ale miło to słyszeć. - Mówię szczerą prawdę.

- Dziękuję. Możesz zatrzymać się u nas, jak długo zechcesz. Wiesz przecież, że Quincy kocha cię jak brata. - Tak. - Michael pokiwał głową, drapiąc się po zarośniętej brodzie. Ja czuję to samo wobec niego. Przez dłuższą chwilę rozmyślał o przyjacielu. Quincy był wspaniałym, wyjątkowym facetem, który go wiele nauczył. Dawnymi czasy, jeszcze w Nowym Jorku, przez sześć lat tworzyli zespół. Quincy traktował go jak młodszego brata i potrafił go utemperować, gdyż Michael

okazał

się

niezależnym

duchem;

był

obdarzony

temperamentem, nad którym nie zawsze umiał zapanować. Teraz już było lepiej, nie pił, a groźny postrzał potrafiłby uspokoić każdego. Mimo to wciąż dobrze było mieć przyszywanego brata... Szczególnie kiedy rodzony brat, Sal, był wypierdkiem i Michael wcale by nie miał pretensji do losu, gdyby już nigdy w życiu się z nim nie spotkał. Sal był łgarzem i oszustem, wciąż na bakier z prawem, ich matka zaś, Virginia, nadal wyobrażała sobie, że gdy Sal puszcza bąka, to pada promień słońca. Kiedy bracia dorastali, wybrała sobie Sala. Na Michaelu natomiast skrupiała się jej cała wściekłość, której nie mogła wyładować na ich ojcu, ulatniającym się zawsze, gdy zwietrzył kłopoty. A czego jak czego, ale kłopotów w domu Scorsinich nie brakowało. Gdy Michael miał dziewięć lat, ojciec zmył się na dobre zostawiając ich bez forsy i nie podając swojego adresu. Aby związać

koniec z końcem, Virginia musiała pracować na dwóch etatach. Całe dwa lata zajęło jej tropienie zaginionego małżonka. Ale nim się jej go udało odnaleźć, do domu wprowadził się facet, który został ojczymem Michaela - niejaki Eddie Kowlinski. Eddie okazał się twardym sukinsynem, zarabiał na życie prowadząc ciężarówkę przewożącą trunki, a dla rozrywki bijał Virginię i jej dwóch synów. Posturą przypominał niedźwiedzia, dłonie miał jak łopaty i wściekły charakter. Nie zwykł był również wylewać za kołnierz. Ojczym tłukł Michaela na kwaśne jabłko dopóty, dopóki chłopak nie ukończył szesnastu lat. Uciekł wtedy z domu, skłamał, ile ma lat i znalazł sobie w New Jersey posadę barmana. W domu pojawił się dopiero po półtora roku. Do tego czasu wyrósł, miał już ponad metr osiemdziesiąt, był silny i dobrze zbudowany. Wkrótce po jego powrocie Eddie schlał się i usiłował go zlać. Michael na cios odpowiedział ciosem, wskutek czego ojczym musiał pogodzić się z faktem, że ma złamany nos. Po tej awanturze Eddie już go nie tykał. Minęło kilka miesięcy i Michael wstąpił do Akademii Policyjnej, co Eddiego - nie wspominając już o Salu - doprowadziło do białej gorączki. Obaj bowiem uważali gliniarzy za najniższą formę życia. To jednak tylko dodało Michaelowi sił i utwierdziło go w powziętych zamiarach. W najszybszym możliwym terminie ukończył szkołę, błyskawicznie awansował i wreszcie - ku zdziwieniu Eddiego i Sala - został

detektywem. Wspomnienia o Eddiem wciąż dręczyły Michaela, nawet dzisiaj nie potrafił myśleć o nim spokojnie. Dlaczego o nim? Na nic zdawało się takie rozdrapywanie ran. Było to prawie równie złe, jak wspominanie rodzonego ojca, Deana, który od dwudziestu lat mieszkał na Florydzie z nową żoną i nową rodziną. Od czasu kiedy Dean ich opuścił, Michael widział go dwukrotnie były to dwa krótkie i okropne spotkania. Miał wrażenie, że koniecznie musi spróbować ojca poznać, mylił się jednak. Dean Scorsini oświadczył bez ogródek, że absolutnie nie interesuje się porzuconą rodziną. Syna potraktował jak obcą osobę, Michael więc po drugiej wizycie uznał, że na tym koniec. Samo życie. Ojciec, który wszystko olał. Matka, która z tym życiem nie potrafiła sobie poradzić, i ojczym - sadystyczny skurwysyn. On, Michael, zdołał jakimś cudem przeżyć. I tyle. - Może napijesz się piwa? - zaproponowała Amber, ścierając z brody synka kroplę jabłkowego soku. - A masz bezalkoholowe? - spytał. Tak go kusiło sięgnąć do lodówki, wyciągnąć puszkę schłodzonego millera i pociągnąć trzy solidne łyki. - Oj, kurczę, zapomniałam - zreflektowała się szybko. - Quincy mówił, że jesteś... hm... w, klubie AA. - Program - wyjaśnił sucho. - Dwanaście kroków do spokoju i

trzeźwości. Amber nie rozumiała, o czym mówi; tego zresztą nie rozumiał nikt, kto sam w tym nie uczestniczył. Program ocalił życie Michaela na długo przedtem, nim dał się postrzelić. Nie ocalił tylko jego małżeństwa - ale nic w świecie nie mogłoby go ocalić. - Kiedy Quincy wróci, poślę go do sklepu - odezwała się Amber. - Nie ma problemu. Napiję się seven-up. - Dietetycznego? - Nie. Prowadzę niebezpieczne życie, więc i to mi nie może zaszkodzić. - Poczęstuj się - powiedziała, gestem wskazując lodówkę. - Może zamiast tego zapalę - zadecydował. Pokazała kuchenne drzwi. - Ale na dworze, Mike. Nie pogniewasz się, prawda? My z Quincym rzuciliśmy palenie. Uśmiechnął się. - Czy zostały wam w takim razie jakieś wady? Amber także odpowiedziała uśmiechem. - Nigdy nic nie wiadomo. Michael wyszedł na podwórko, w myślach wyliczając sprawy, które musi jak najszybciej załatwić. Najpierw biuro wynajmu mieszkań, gdyż nie zamierzał spędzić zbyt wielu nocy na kanapie Robbinsów. Już wcześniej doszedł do wniosku, że mądrzej będzie nie kontaktować się z

Ritą, póki się nie zagospodaruje w L.A. Kiedy się do niej odezwie, powinna wiedzieć, iż ma własne mieszkanie i jest gotów spędzać tam czas z Bellą, nie życzy sobie natomiast mieć do czynienia z bagnem, w jakim tkwi jego eks-małżonka. Rita była ciężkim orzechem do zgryzienia. Poślubił ją, gdyż zaszła w ciążę - po raz pierwszy w życiu postąpił właściwie. Tak. Postąpił właściwie. Wkrótce po porodzie Rita okazała się pyskatą zołzą, o wszystko go oskarżała, od utraty dziewczęcej figury począwszy - tu się myliła: wciąż miała fantastyczne kształty - po zmarnowaną karierę. Jaką pieprzoną karierę? Kiedy Sal ich sobie przedstawił, Rita pracowała jako kelnerka, ale jak wiele urodziwych kobiet pragnęła zrobić karierę modelki lub aktorki. Aż zakipiała z wściekłości, gdy zorientowała się, że dziecko przykuje ją do domu. - Nie mogę rozwinąć skrzydeł - wyrzekała. - Duszę się tutaj. Michael nie potrafił zrozumieć, o co się tak piekli; jego zdaniem wolności miała aż nadto. W każdy weekend, kiedy nie pracował, pilnował córeczki, żona zaś buszowała po sklepach ze swoimi przyjaciółkami, szastając na lewo i na prawo jego ciężko zarobionymi pieniędzmi. Jak szalona korzystała z jego kart kredytowych. Kiedy napływały miesięczne rachunki, Michael dostawał białej gorączki. - Ile par butów możesz nosić? - pytał, straszliwie zirytowany.

- Ile mi się spodoba - odpowiadała, wykopując topór wojenny. Rita należała do rodu bojowych zawodniczek, miała płomiennorude włosy i odpowiedni do nich temperament. Uwielbiała również flirtować i doskonale wiedziała, co zrobić, aby facetowi na jej widok miękły nogi. Na początku działało to nawet na Michaela - kiedy jeszcze sądził, że jest zakochany. Gdy wyjechała z Nowego Jorku, poczuł ulgę - nie mógł jednak już widywać w weekendy Belli. Najpierw co niedziela rozmawiał z córeczką telefonicznie, ale kiedy oberwał od Rity, i ten kontakt się urwał. Gdy dzwonił, odpowiadała mu wyłącznie automatyczna sekretarka. Czuł się winny, lecz zdawał sobie sprawę, że należycie potrafi zająć się dzieckiem. On nigdy nie opuści Belli tak, jak jego opuścił ojciec. Będą z Bellą spędzać razem mnóstwo czasu, a jeśli to się Ricie nie spodoba, tym gorzej dla niej - zmusi ją, by się z tym pogodziła. Kochał córkę i ze wszystkich sił pragnął być dla niej dobrym ojcem. Nadszedł już czas, by tego dopełnić.

Rozdział 3 Kennedy Chase miała trzydzieści pięć lat i nie było jej stać na płacenie czynszu. Hm, właściwie mogłaby się na to zdobyć, gdyż dysponowała oszczędnościami, małym pakietem akcji i obligacji, paroma dobrze zainwestowanymi papierami wartościowymi i skromnym domkiem w Connecticut. Ale, cholera, wyznawała jedną złotą zasadę -

nigdy nie naruszać oszczędności, i reguły tej trzymała się z żelazną wytrwałością. Kłopoty z czynszem spowodowały, że musiała wejść w coś, czego usiłowała za wszelką cenę uniknąć - mianowicie zrobić wywiad z jakąś sławną osobistością. Nienawidziła sesji z egomaniakami, którzy uważali się za prawdziwe gwiazdy, gdyż Bóg obdarzył ich dobrymi genami i dodał do tego kilka łutów szczęścia. Brak bieżącej gotówki wynikał z tego, że ulegając coraz natarczywszym naleganiom swego agenta, rzuciła wszystko i na trzy miesiące zamknęła się w mieszkaniu, gorliwie pisząc powieść o miłości, seksie i stosunkach międzyludzkich w latach dziewięćdziesiątych. Napisała trzysta stron, z których większość podarła. Ostatecznie uznała, iż tworzenie fikcji nie jest jej najmocniejszą stroną: jeżeli ma napisać książkę, musi być ona oparta na faktach, gdyż tylko prawda się przebije. Gdy już podjęła decyzję, uświadomiła sobie, że musi zyskać więcej czasu. W tej sytuacji jedynym rozwiązaniem okazało się przyjęcie propozycji naczelnego redaktora magazynu ilustrowanego Style Wars, Masona Ridia, który próbował skaptować ją już od dłuższego czasu. Chciał, aby przeprowadziła sześć wywiadów ze sławami i napisała sześć artykułów na dowolnie przez siebie wybrany temat. W zamian miała otrzymać czek opiewający na zawrotną sumę, która pozwoliłaby jej utrzymać się przez cały następny rok.

Zastanawiała się na tym już od dwóch tygodni. Jeżeli przyjmie propozycję Masona, przez jakiś czas nie będzie musiała się martwić rachunkami, co dałoby jej chwilę wytchnienia. Zadzwoń do niego, ponaglał ją wewnętrzny głos. Jutro. Nie jutro. Dzisiaj. Wzięła głęboki oddech, chwyciła słuchawkę i połączyła się z nowojorskim biurem Style Wars. - Mason? - zapytała szybko, w obawie, że zaraz zmieni zdanie. - K.C.? Moja ulubiona dziennikarka - odezwał się Mason, wyraźnie zadowolony. Był białym heteroseksualistą, żonatym, miał czterdzieści osiem lat i bardzo chciał zaciągnąć Kennedy do łóżka. Jak do tej pory, potrafiła zachować ich wzajemne kontakty na czysto profesjonalnym poziomie, ale nie było to łatwe. Żonaci faceci zazwyczaj są bardziej namolni. Znowu głęboko odetchnęła. - W porządku, stawiaj mnie przed plutonem egzekucyjnym. - O co ci chodzi? - Mason, cała należę do ciebie. Parsknął śmiechem. - K.C., nic bardziej nie mogłoby mnie uszczęśliwić. Załatwię ci przelot pierwszą klasą linii American i zarezerwuję nam Apartament Orientalny w St Regis. Spędzimy niezapomniany weekend.

Westchnęła. - Bardzo zabawne, Mason. Przecież doskonale wiesz, o co mi chodzi. - Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wiele tracisz - zauważył ponuro. - Przyślij mi zaliczkę, bo mnie wyeksmitują. I podaj mi nazwisko pierwszej ofiary, żebym miała czas na zebranie asów przed tym wzniosłym momentem. - Witaj na pokładzie. - Przez całą drogę do banku będę salutować. Klamka zapadła. Nie ma odwrotu. Została pracownikiem Style Wars, o którym w Hollywood mówiono, że ma decydujący głos jako przewodnik po prawdziwym świecie - bądź tym, co uważano za „prawdziwy świat”. Hollywoodzka społeczność zachłystywała się owym modnym magazynem: „Hej, czytam Style Wars, więc jestem oczytany”. Prawdę powiedziawszy, nie było to wcale takie złe czasopismo; w porównaniu z popularnymi pismami dla pań i nudnymi poradnikami dla facetów zawierało pokaźny ładunek informacji. Przy okazji wywiadów ze sławami, przeglądu wydarzeń i cytowania modnych oświadczeń zwykle zamieszczano jeden wart czytania obszerny artykuł - o głośnym skandalu, w który zamieszani byli bogaci i potępieni. To właśnie taki reportaż ją kusił. Kiedy Mason po raz pierwszy zaproponował ubicie interesu, zapewniał, że może dostać wszystko,

czego zapragnie, a to właśnie jej odpowiadało. „Gorący” reportaż był jej mocną stroną - potrafiła opisać wszystko: od obsunięcia się ziemi na Anita Hill w Waszyngtonie po polityczne przepychanki, wojnę w Iranie i brudne gierki z Wall Street. Zazwyczaj lubiła być tam, gdzie coś się działo. Jej życiowe motto brzmiało: „Podróżuję i nie rozstaję się z długopisem”. Lecz kiedy pół roku temu jej ojciec poważnie zachorował, zdecydowała się osiąść w jednym miejscu przed jego nieuchronnym końcem. Ojciec miał osiemdziesiąt pięć lat i toczył walkę z rakiem płuc. Trzy lata wcześniej umarła jej matka. Utrata matki i choroba ojca bardzo przygnębiły Kennedy, mimo że nauczyła się radzić sobie z żałobą od czasu, kiedy po dwunastu latach małżeństwa jej mąż padł ofiarą zamachu terrorystów. Phil był cudowny, przystojny i seksowny. Poznali się na studiach, zakochali w sobie, razem objeździli cały świat i po sześciu pełnych szczęścia latach pobrali na statku płynącym po rojącej się od krokodyli afrykańskiej rzece. Oboje pragnęli przygody, jak narkoman pragnie największego haju - jeżeli cokolwiek działo się na świecie, oni musieli tam być. Phil znany był z umiejętności robienia znakomitych zdjęć, potrafił uchwycić najprawdziwszą rzeczywistość. Kennedy pisała reportaże ilustrujące jego zdjęcia. Tworzyli wspaniały zespół, ubiegały się o nich wszystkie gazety i ilustrowane magazyny. Phil zginął w Irlandii, fotografując toczącą się tam walkę. Towarzyszyłaby mu, ale od trzech miesięcy nosiła w sobie ich dziecko, a

po dwóch poronieniach lekarz zalecił jej spokój i unikanie wszelkich wysiłków. Ale dziecko i tak straciła. Po śmierci Phila jej życie na jakiś czas stanęło w miejscu. Niemal rok przesiedziała w ich małym domku w Connecticut, usiłując przedrzeć się przez ogromny, spowijający ją niczym całun żal. Niekiedy nawet zastanawiała się, czy nie popełnić samobójstwa, wiedziała jednak, że Phil uznałby to za tchórzliwą ucieczkę. Spodziewałby się po niej raczej, że osiągnie wszystko to, co wspólnie planowali, i zdawała sobie sprawę, że nie może go zawieść. Wreszcie odzyskała na tyle siły, by zebrać się w sobie i ponownie ruszyć w świat. Tyle że podróżowanie w pojedynkę nie było już takie fascynujące. Było bardziej trudne, niebezpieczne i... samotne. W końcu postanowiła założyć gdzieś bazę - nie w domku w Connecticut, gdyż z nim wiązało się tyle wspomnień, ale w Los Angeles. W ten sposób mogła być bliżej rodziców. Wkrótce po przeprowadzce do L.A, matka zachorowała i umarła. Potem przyszła kolej na ojca. Nie żałowała, że zadzwoniła do Masona. Prawdę mówiąc, nawet cieszyła się, że na cały rok zwiąże się z jednym czasopismem. Wywiady z gwiazdami to tylko drobnostka, choć irytująca, lecz musiała się z tym uporać. Skrzydeł dodawał jej ów obiecany wystrzałowy reportaż. Gdyby u jej boku stał Phil, miałaby tysiąc i jeden pomysłów. Phil jednak się odmeldował. Zostawił ją. Nie ze swojej winy, lecz czasami późną nocą, kiedy zdradziecko dopadała ją rzeczywistość - nie potrafiła

nie obarczać go winą za to. Czy naprawdę musiał jechać do Irlandii? Dlaczego ją zostawił? Nigdy później nie spotkała mężczyzny, który mógłby się równać z Philem. Jej najserdeczniejsza przyjaciółka, Rosa Alvarez, zapewniała, że po świecie kręci się mnóstwo wspaniałych facetów, lecz ona na nikogo takiego nie trafiła. - Jestem za stara i za cwana na takie gówno - poinformowała Rosę, która nie ustawała w wysiłkach, aby ją wyswatać. Rosa, czterdziestoletnia hiszpańska piękność, ciesząca się sławą najlepszej dziennikarki w lokalnej stacji TV, postanowiła na przekór wszystkiemu wciąż ingerować w uczuciowe sprawy przyjaciółki. - Jesteś ode mnie o pięć lat młodsza - karciła ją srogo. - Nie pozwolę, byś tkwiła w domu sama jak palec. Musi się znaleźć ktoś dla ciebie i zamierzam tego faceta wygrzebać choćby spod ziemi. - No dobra - odpowiadała znudzona Kennedy. - Nie mogę się wprost doczekać, kiedy pojawisz się z jakimś kolejnym Panem Nieudacznikiem. Zdawała sobie sprawę, że pociąga mężczyzn; już po pierwszym spojrzeniu usiłowali nawiązać z nią flirt. Była wysoka - miała prawie metr siedemdziesiąt

wzrostu

-

i

zgrabna.

Miała

sięgające

ramion

miodowoblond włosy i szczere zielone oczy. Była pięknością, która łączyła inteligencję z klasą. Od śmierci Phila tylko raz przeżyła wspaniały romans. Wbrew

rozsądkowi związała się z jednym z kolegów Rosy, meteorologiem o urodzie Kevina Costnera, dwa lata od niej młodszym. Niestety facet nie potrafiłby zdobyć palmy pierwszeństwa w konkurencji rozumu. Z seksem układało się jak najlepiej, lecz po sześciu miesiącach zaczęła podejrzewać, że facet nie jest jej wierny. I to wystarczyło, by go spławić. Odstawienie kochanka okazało się niełatwe; rozstali się trzy miesiące temu, a on wciąż co parę tygodni dzwonił, błagając Kennedy o zmianę decyzji. Ale ona wiedziała, że już nigdy więcej. Stanowczo wolała żyć w celibacie.

Rozdział 4 Bobby Rush co dzień uprawiał jogging. Wstawał o piątej rano, wkładał szorty i podkoszulek, wzuwał znoszone treningowe niki i ruszał, nie zważając na to, czy pada, czy świeci słońce. Ale w słonecznej Kalifornii rzadko trafiał się deszcz; przeważnie było aż nazbyt gorąco. Od kiedy przeprowadził się z Nowego Jorku do L.A., nie potrafił przywyknąć do morderczego upału. Trzydziestodwuletni Bobby chlubił się wspaniałym młodzieńczym wyglądem, miał długie jasne włosy i niebieskie oczy. Wygląd i talent odziedziczył po Jerrym Rushu, swoim sławnym ojcu, aktorze filmowym. Dzięki Bogu nie odziedziczył jednak jego osobowości, gdyż Jerry był kobieciarzem, chamem i alkoholikiem.

Teraz nareszcie, po latach, podczas których widziano w nim wyłącznie syna Jerry'ego, Bobby sam nakręcił przebojowy film. Hit jak jasna cholera! Nagle i niespodziewanie stał się główną gwiazdą rodziny, natomiast o Jerrym Rushu mówiono jako o jego ojcu! Co za zdumiewający triumf! Jego dwóch starszych przyrodnich braci, Lena i Stana, wcale ten fakt nie ucieszył. Już i tak źle się czuli z etykietką synów Jerry'ego Rusha, a teraz jeszcze musieli się pogodzić z rolą braci Bobby'ego Rusha. To bolało - zwłaszcza że obaj bez większego powodzenia usiłowali zostać aktorami. Byli synami Jerry'ego z pierwszego małżeństwa. Ich matka po rozwodzie poślubiła kardiochirurga i obecnie wiodła spokojne życie w Arizonie. Len był pijakiem, Stan - narkomanem. Jerry nadal ich utrzymywał, chociaż obaj mieli już żony i własne dzieci. Bobby od pięciu lat nie rozmawiał z ojcem. Zanim wyprowadził się do Nowego Jorku, pokłócili się i od tamtej pory ani razu się nie widzieli. Teraz wrócił, jego film okazał się kasowy, a Darla, pochodząca ze Szwecji macocha, zaaranżowała pojednawczą kolację. Bobby wbiegł na ścieżkę treningową kalifornijskiego uniwersytetu. Wynajmował niewielki dom na Hollywood Hills, ale szybko przekonał się, że jogging w tamtej okolicy jest niewdzięcznym zajęciem. Kiedy pierwszego dnia wybrał się na przebieżkę, natychmiast natknął się na otoczoną gorylami Madonnę.

Już od kilku tygodni znowu mieszkał w L.A. Uczestniczył w niezliczonych spotkaniach, omawiał plany nowego filmu w biurach Orpheus Studios, konferował ze scenarzystami i instalował się w nowym domu, toteż nie miał czasu na nic innego. Z nikim się więc nie skontaktował, nawet z braćmi. To Darla go wytropiła, gdyż była największą plotkarą w całym mieście. Znała wszystkich, o wszystkim wiedziała, a po przebojowym filmie Bobby'ego aż przestępowała z nogi na nogę, żeby pogodzić go z tatusiem. Jerry Rush. Święty. Legenda. Razem z Burtem, Kirkiem i Gregiem byli wielkimi gwiazdorami lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Jerry należał do samej śmietanki. Sława filmu akcji i przygody, kiedy akcja oznaczała jeszcze zabijanie złych facetów, a przygoda - niewinne pocałunki z partnerkami grającymi główne role. Obecnie Jerry rzadko pojawiał się na ekranie, chyba że w roli charakterystycznej, mimo iż wciąż cholernie dobrze się prezentował dzięki utalentowanemu chirurgowi plastycznemu, który przez lata dokonywał cudów. Ale dobiegał już siedemdziesiątki, a był to wiek mało łaskawy dla ekranowych herosów. Bobby zastanawiał się, co ojciec ma do powiedzenia o zdumiewającym sukcesie swego syna. Kontakty między nimi nigdy nie układały się najlepiej: gdy dorastał, traktowano go protekcjonalnie, jak gówniarza. Dotyczyło to także pozostałych synów. Bracia nigdy się z

tego nie otrząsnęli; znaleźli się w pułapce - w cieniu wielkiego Jerry'ego. Najwcześniejsze wspomnienia Bobby'ego zaprawione były goryczą. Pierwsza lekcja pływania: Jerry wrzucił go na głęboką wodę w basenie i spokojnie przyglądał się, jak syn walczy o życie. Pierwszy dzień w szkole: Jerry pojechał z nim i przechadzał się dumny jak paw, przedstawiając się nauczycielom, rozdając autografy i dając wszystkim poznać, czyim synem jest mały Bobby. Pierwsza dziewczyna przyprowadzona do domu: Jerry pocałował ją prosto w usta, a ona z błyszczącymi oczami cały wieczór mówiła tylko o tym, jak wspaniałego ojca ma Bobby. Pierwsza narzeczona: Jerry pieprzył się z nią regularnie przez całe dwa miesiące, póki Bobby któregoś dnia ich nie nakrył. Jerry tylko parsknął śmiechem: - To dziwka - powiedział. - Masz szczęście, że w porę się o tym przekonałeś. Po tym wydarzeniu Bobby wiedział już, że życie z ojcem oznacza ciągłą wojnę, i aby zwyciężyć, musi być równie przebiegły i chytry jak jego przeciwnik. Jerry nalegał, aby syn wstąpił do college'u w Kalifornii, lecz Bobby przy pomocy matki, która wiele od ojca wycierpiała, uciekł do Nowego Jorku, gdzie przez półtora roku uczęszczał na tamtejszy uniwersytet. Potem rzucił studia i usiłował zrobić aktorską karierę. Ojciec tego nie pochwalał i nigdy nie podał mu pomocnej dłoni. To zresztą było w

porządku, on sam wcale sobie tego nie życzył. Wieczorami zarabiał jako kelner, a w dzień grywał w telewizyjnych mydlanych operach. Przeszedł dobrą szkołę. Dwa lata później, kiedy matka zmarła na raka, wrócił do L.A. W dniu pogrzebu ojciec odciągnął go na bok i prosił, by został razem z nim. - Jestem taki samotny - skarżył się. - Twoi bracia są żonaci, a mój dom jest cholernie wielki. Może byś się do mnie wprowadził i dotrzymał towarzystwa swojemu staruszkowi? Chociaż rozsądek podpowiadał Bobby'emu co innego, zdecydował się przyjąć tę propozycję. I popełnił straszliwy błąd. Gdy już osiedlił się na dobre, Jerry znowu okazał się potworem - przystawiał się do każdej z jego dziewczyn i traktował syna jak uczniaka. Bobby zrozumiał, że ulubionym zajęciem jego ojca było dołowanie syna. Wyniósł się z domu, gdy w życie Jerry'ego wkroczyła Darla. Został jednak w L.A, i wynajął mieszkanie na Sherman Oaks. Zagrał kilka małych ról, potem dostał rolę w kolejnej mydlanej operze i zaczął spotykać się z dziewczynami, których nigdy nie przyprowadzał do domu tatusia. Gdy Jerry poślubił Darlę, macocha usiłowała zrobić z nich jedną wielką, szczęśliwą rodzinę. Z zerowym skutkiem. Boże Narodzenie 1989 roku... słynna kłótnia Jerry'ego z Bobbym. W rodzinnej posiadłości na Bedford Drive wydawano huczne przyjęcie.

Jerry chciał pójść na całość, nie szczędzono więc kosztów. Nad ogrodem rozciągnięto płachtę namiotową, dwa baseny zabudowano i zamieniono w kręgi taneczne, wynajęto Świętych Mikołajów oraz wróżki i siedmioosobową orkiestrę. Rozstawiono piętnaście okrągłych stołów, aby wygodnie pomieściły stu dwudziestu gości. Darla dopatrzyła każdego szczegółu - Jerry natomiast zajął się finansową stroną przedsięwzięcia. Bobby czuł niechętny podziw dla Darli. Tej Szwedce o niezłomnej woli powiodło się tam, gdzie wiele innych kobiet skazanych byłoby na porażkę. Prawie udało się jej utrzymać Jerry'ego w ryzach. Jednakże podczas tej bożonarodzeniowej uroczystości nikt nie mógłby okiełznać Jerry'ego. Zbyt wiele nie rozcieńczonego bourbona i mające się właśnie rozpocząć zdjęcia do nowego filmu sprawiły, że puszył się i nadymał bardziej niż ktokolwiek. Bobby popełnił błąd zabierając na przyjęcie swoją aktualną przyjaciółkę Lindę, kruchą blondynkę z odpowiednim dla Kalifornii ciałem i wspaniałymi niebieskimi oczami. Oczywiście gdy tylko przybyli, Jerry usiłował ją poderwać. Linda dzielnie dawała mu odpór, lecz później pijany Jerry przydybał ją, gdy wychodziła z toalety, zaczął ją całować i wepchnął spoconą dłoń za dekolt jej sukni. Linda, prawdziwa niewinna piękność z Minnesoty, przeraziła się nie na żarty. Wymierzyła Jerry'emu policzek i uciekła, by opowiedzieć o wszystkim Bobby'emu.

Bobby skorzystał z okazji. Nadszedł wreszcie czas, by położyć kres paskudnym postępkom Jerry'ego. Kiedy ojciec się pojawił, odezwał się przytłumionym, wściekłym głosem: - Lindzie należą się przeprosiny. - Co takiego? - zdziwił się Jerry. Chwiał się, trunek wylewał się przez brzegi jego szklaneczki. Bobby nie zamierzał się wycofywać. - Powiedz jej: „przepraszam”, ty zatwardziały sukinsynu. Jerry zaczął się śmiać, a był to paskudny śmiech. - Przepraszać... ją? Chyba żartujesz? Po raz pierwszy w życiu Bobby postawił się ojcu. - Zrób to - ponaglił Jerry'ego nie znoszącym sprzeciwu tonem. Zapadła grobowa cisza, choć wszyscy goście udawali, że nie zwracają uwagi na awanturę. - Daj spokój, synu, nie widzisz, że to dziwka? - wybełkotał Jerry. Masz parszywe szczęście, zawsze poderwiesz jakąś kurwę. Przestań kierować się fiutem, kieruj się sercem. Jak ja... miej w życiu klasę. Bobby'emu z wściekłości pociemniało w oczach, nie potrafił nad sobą zapanować. Strzelił Jerry'ego prosto w jaja, a potem chwycił Lindę i wynieśli się, jakby ich diabli ścigali. W następnym tygodniu Bobby wyprowadził się do Nowego Jorku, gdzie poświęcił się całą duszą robieniu własnej kariery. Wkrótce zorientował się, że nikt nie biegnie na wyprzódki, aby

załatwić pracę synowi Jerry'ego Rusha. Jednak on był zdeterminowany zwerbował dwóch kolegów z uczelni i zaczęli rozkręcać interes. Zamierzali zrobić kilka niskobudżetowych filmów. Stworzyli ciężko pracującą ekipę i mieli niezłe oko do biznesu. Kumpel z pokoju w akademiku, Gary Mann, zajmował się finansami, a Tyrone Houston, były zawodnik uczelnianej drużyny piłkarskiej, przeistoczył się w producenta. Bobby zagrał główną rolę i sprawował nad wszystkim pieczę. Szczęśliwie przedsięwzięcie wypaliło. Wspólnie się z tego cieszyli. Gary, o ujmującym sposobie bycia i na pozór niefrasobliwy, pod ciepłą powierzchownością krył chłodny umysł księgowego. Tyrone

-

czarnoskóry przystojniak nad przystojniaki, świetnie zbudowany, okazał się znakomitym producentem, który potrafił sobie poradzić z wszelkimi kłopotami. Bywało ciężko, ponuro, pracowali po siedemnaście godzin dziennie, ale z pewnością się opłaciło. Dzięki wspólnemu wysiłkowi, mimo prawie zerowych funduszy, wyprodukowali dwa filmy i zdołali zainteresować prawdziwych potentatów. Wtedy nakręcili „Gorzkie łzy”, historię gorącej miłości gliniarza i panienki na telefon. Trafili w dziesiątkę. Niespodziewanie Bobby Rush stał się gwiazdorem i podpisał bardzo korzystny kontrakt z Orpheus oczywiście wraz z Garym i Tyrone'em. Otrzymali z wytwórni kupę forsy i mogli kręcić to, co chcieli. Cała sztuka polegała na znalezieniu

odpowiedniego scenariusza, Bobby bowiem doskonale zdawał sobie sprawę, że w jego karierze drugi film będzie miał decydujące znaczenie. Obecnie pracował nad dwoma scenariuszami i będzie musiał zdecydować, który puścić do oceny. - Cześć, Bobby! - zawołała przebiegająca obok ładna dziewczyna w spodenkach po kolana i obcisłym podkoszulku. Ostatnio wszyscy się z nim witali; wyglądało na to, że w ciągu jednej nocy stał się osobą publiczną. Nieważne okazały się role w mydlanych operach; jeden wystrzałowy film - i to wystarczyło. Odruchowo odkłonił się dziewczynie, chociaż nie miał bladego pojęcia, kim ona jest. Zwiększył tempo. Jakież to cudowne uczucie, przestać być rozpoznawanym wyłącznie jako syn Jerry'ego Rusha. Tego niej potrafił zrozumieć nikt, kto czegoś podobnego sam nie przeżył. Dorastanie u boku sławnego rodzica to kalectwo na całe życie. Ale on, kurwa mać, wziął się za bary z tym kalectwem i wdeptał je w ziemię. Teraz zwyciężał na każdym polu. Mężczyzna wprowadził się do pokoju w wielkim, niemal pustym domu na Benedict Canyon. Dom należał do jego wuja, który pozwolił licznym krewnym i przyjaciołom tutaj pomieszkiwać, jeśli znaleźli się w potrzebie. W latach czterdziestych posesja należała do znanej jasnowłosej gwiazdy filmowej, która zamordowała kochanka rzeźnickim nożem, a potem popełniła samobójstwo, wieszając się na belce pod sufitem w ogromnym, posępnym salonie.

Eldessa, czarnoskóra kobieta doglądająca domostwa, opowiedziała mu tę historię w dniu, w którym się wprowadził. Mężczyzna słuchał niecierpliwie

paplaniny

stetryczałej

baby,

a

kiedy

skończyła,

poinstruował ją, by już nigdy go nie zaczepiała i nigdy - pod żadnym pozorem - nie ośmieliła się wchodzić do jego pokoju. Chciał mieć absolutną pewność, wezwał więc ślusarza i kazał zamontować w swoich drzwiach solidne zamki. Nikt nie miał prawa wtargnąć w jego prywatność. Osiedlił się tutaj, gdyż było mu wygodnie. Rodzina nie życzyła sobie, aby wracał do Nowego Jorku; sprawę postawili jasno. Ale nie mogli go całkowicie od siebie odciąć; był krwią z ich krwi, musieli więc mu pomóc. Oferowano mu zatem pokój w domu wuja i lichą pensyjkę. Czyżby naprawdę wyobrażali sobie, że pozbędą się go na zawsze? Za cholerę. Teraz jednak taki układ mu odpowiadał. Miał pewne sprawy do załatwienia, nim policzy się z rodziną. Mężczyzna sporządził listę - długą listę. I dokładnie wiedział, jak usunąć wszystkie widniejące na niej nazwiska. Zapłata. Zemsta. Skasować wszystkich, którzy go zdradzili. Niebawem przystąpi do dzieła...

Rozdział 5 Homebase Central należał do najmodniejszych klubów L.A. Położony na skraju Silverlake, był własnością Melindy Woodson, niegdysiejszej aktorki o końskiej twarzy, i Arniego Isaaka, byłego dziecięcego gwiazdora, który przeobraził się w dealera narkotyków. Oboje byli bliskimi przyjaciółmi innego gwiazdora ekranu, Charliego Dollara. To on wyłożył forsę na rozkręcenie interesu. Charlie chciał mieć po prostu miejsce, w którym będzie się mógł dobrze zabawić. Poza tym doszedł do wniosku, że kiedy da swoim nieobliczalnym

przyjaciołom

jakieś

zajęcie,

przestaną

wreszcie

wysiadywać w jego domu popalając trawkę, wdychając kokę i opijając go z alkoholu. Charliego Dollara trudno byłoby nazwać idolem kobiet. Był łysiejącym pięćdziesięciotrzylatkiem z wydatnym brzuszkiem. Jednak kiedy się uśmiechnął, cały świat padał na kolana, a kobietom trzęsły się nogi - natura bowiem obdarzyła Charliego zniewalającym czarem, któremu nie potrafiła się oprzeć żadna kobieta ani żaden mężczyzna. Przy tym wszystkie jego filmy zbijały ogromną kasę. Zawdzięczał to swojej pokrętnej urodzie i słynnym powiedzonkom. Miał zwyczaj naginania roli odgrywanego bohatera filmowego tak, aby jak najlepiej pasowała do jego charakteru. Niektórzy utrzymywali, że Charlie Dollar to geniusz, inni natomiast twierdzili, że po prostu usiłuje

za wszelką cenę przyciągnąć ku sobie uwagę. Nikt nie znał prawdziwej historii Charliego, chociaż krążyło o nim wiele plotek. Więzienie, narkotyki, objazdy z występami dla wojsk walczących w Wietnamie. Na ekranie pojawił się jako zużyty trzydziestopięciolatek w prywatnym filmiku o rock and rollu. Grał tam zwariowanego menedżera heavymetalowej kapeli. Po tej olśniewającej, szalonej roli nigdy już nie oglądał się na minione lata. Stał się idolem całej odjazdowej Ameryki. Pławił się w chwale, lecz udawał, że guzik go to obchodzi. W ten sposób życie okazywało się łatwiejsze. Poza tym człowiek nie musiał udawać, że posiada jakieś zasady moralne. Dzięki Charliemu Homebase Central natychmiast stało się modne. To właśnie było miejsce, w którym należało się pokazać. Wszyscy młodsi przedstawiciele branży filmowej w piątki i w soboty gremialnie zjeżdżali do Homebase Central; wiedzieli, że jest to miejsce, które może zaważyć na losach ich dalszej kariery. Wiedzieli, że albo złapią tu jakiś kontrakt, albo znajdą kogoś do łóżka. Oczywiście pójście z kimś do łóżka nie było żadnym problemem. W okolicy aż roiło się od pięknych dziewcząt. Dziewcząt, które miały fascynujące ciała i nic poza tym. Dziewcząt o wygłodniałych oczach. Dziewcząt, które oddałyby wszystko za jedną porządną szprycę. Charlie zawsze przesiadywał przy swoim stoliku. Niczym zadowolony kot uważnie obserwował rozgrywające się przed jego

oczami widowisko. Jordanna dojechała do klubu późnym sobotnim wieczorem. Znała tu wszystkich i wszyscy ją znali. Była przecież dzieckiem Hollywood, jedną z wybranych. Miała sławnego żyjącego ojca i sławną nieżyjącą matkę. Należała do hollywoodzkiej arystokracji. Arnie Isaak, który znakomicie czuł się w roli idealnego gospodarza, powitał ją serdecznie: - Hej, Levitt, ślicznie wyglądasz! Arnie był chudy i miał zmierzwioną brodę. Wyobrażał sobie, że żadna kobieta nie potrafi oprzeć się jego czarowi. Mylił się jednak bardzo. Ku irytacji Jordanny nieodmiennie usiłował ją podrywać, mimo iż raz na zawsze dała mu jasno do zrozumienia, że go nie cierpi. Jedynym sposobem uniknięcia jego awansów było unikanie irytujących spotkań. - Cześć, Arnie - odpowiedziała, mijając go szybko i podchodząc do swoich kumpli. Stawili się już wszyscy. Cheryl Landers była cyniczną rudowłosą dziewczyną o wścibskim spojrzeniu i długich nogach. Jej ojciec, Ethan, był właścicielem dużego studia, a matka, Estelle, potajemnie popijająca w zaciszu rezydencji Bel Air - pierwszą boginią L.A. Obok Cheryl siedział Grant Lennon junior, rozpustny syn Granta Lennona, piekielnie przystojnego amanta ekranu. Młody Grant, który pracował w Międzynarodowej Agencji Artystycznej, uważał się za

naczelnego

ogiera

miasta,

lecz

Jordanna podejrzewała,

że

w

przeciwieństwie do swojego sowicie wyposażonego przez naturę ojca nie potrafi dogadzać sobie tak często, jak by chciał. To właśnie było powodem, dla którego tak ogromnie się starał. Dalej

siedziała

marzycielskooka

Marjory

Sanderson,

córka

miliardera, telewizyjnego magnata. Była chuda jak patyk, miała długie, proste włosy i przeciętnej urody buzię. Kurowała się właśnie z anoreksji, toteż większość popołudni spędzała na kanapce u psychiatry. Wreszcie Shep Worth. Jedyny syn starzejącej się mamuśki, będącej niegdyś symbolem seksu. Shep na pozór wydawał się pomniejszoną kopią sławnej matki, Taureen Worth - kobiety o nieodmiennie wspaniałym ciele, chlubiącej się długą listą byłych mężów. Cała grupka dzieciaków wzrastała razem, szybko, zbyt szybko dzieląc się nabytymi doświadczeniami. W wieku lat szesnastu dostawali porsche. Plik kart kredytowych. Fundowano im wakacje w Europie. Najlepsze stoliki w najmodniejszych restauracjach. No i bywali na nie kończących się hucznych prywatkach. Jordanna ciężko opadła na krzesełko. - Muszę się napić - oznajmiła, biorąc pełną garść kukurydzianych chipsów i wpychając je do ust. - Miałaś ciężki dzień? - spytała Cheryl. - To kurewstwo, żeby się tak obijać - odparła z kamienną twarzą Jordanna.

Cheryl roześmiała się niewesoło. - Opowiedz - poprosiła sucho, choć doskonale wiedziała, co Jordanna ma na myśli. Cheryl, ku zazdrości przyjaciół, w wieku lat siedemnastu wyprowadziła się z rodzinnego domu. Starzy sprezentowali jej chatę w Westwood, nowiutkie BMW i podarowali karty kredytowe, z których mogła do woli korzystać. Gdy opuszczała domowe pielesze, byli wręcz zachwyceni. Od tamtej pory usiłowała poradzić sobie z własnym życiem, z niewielkim jednak powodzeniem. Nie miała bowiem żadnego celu. Córka Ethana i Estelle musiałaby bowiem sprostać ogromnym wymaganiom, toteż zwyczajnie nie zawracała sobie nimi głowy. Cheryl była ładna, choć nie można byłoby nazwać jej oszałamiającą pięknością. Nie zaliczano jej do księżniczek Hollywood, mimo iż uważano za atrakcyjną dziewczynę. W tym mieście, w którym roiło się od panienek o nieprzeciętnej urodzie, zyskałaby sześć punktów. W każdym innym dziesięć. Cheryl odkryła, że przyjaźń z Jordanną jest czymś, do czego obie powinny przywyknąć. Ale tak naprawdę zaprzyjaźniły się dopiero po samobójczej śmierci Fran - połączył je smutek, zbyt wiele łączyło je ze zmarłą dziewczyną. Z początku Cheryl nie potrafiła znieść Jordanny; uważała tę przebojową dziewczynę o okropnej reputacji za bolesny wrzód na dupie. Kiedy ją jednak lepiej poznała, pojęła, że Jordanna tak jak i ona pochodzi z bogatej rodziny o poplątanym życiorysie i po prostu

dokłada wszelkich starań, by przetrwać. Zaczęły się spotykać, dobierając do swojego kółka Shepa, Granta i Marjory. Wkrótce zaczęto o nich mówić jako o Hollywoodzkiej Piątce. Pasowało to do nich znakomicie, gdyż wszyscy nosili to samo piętno byli dziećmi rodziców zanadto przejętych zbijaniem majątku, dążeniem do sławy i sukcesu, aby zaprzątali sobie głowy własnym potomstwem. - Proponuję ci margeritę - powiedziała Cheryl, nawet nie podnosząc głowy. - Trzy maluchy, i zapomnisz o całej planecie! - Ty popróbujesz margerity, ja zaś tej piersiastej blondynki, która właśnie wchodzi. - Grant wstał od stolika. Był wysoki, chudy, miał pociągłą twarz, gęste, wygięte w łuk brwi i brązowe, zgarnięte w kucyk włosy. Był przystojny, ale nie tak przystojny jak jego sławny ojciec - i świadomość tego nieustannie go dręczyła. Jordanna zerknęła na jego przyszłą ofiarę. Dziewczyny tego typu nazywała Armią Laleczek. Najeżdżały regularnie Homebase Central, wszystkie w obcisłych strojach, o bujnych czuprynach i pulchnych, kuszących usteczkach - każda z nich była głupia i każdą z nich można było mieć na zawołanie. - Nie potrafię zrozumieć, jak wy, faceci, potraficie to robić westchnęła. - Nie nauczono was, że najpierw trzeba porozmawiać? - Daj spokój, Jordanna, spójrz prawdzie w oczy - odparł przygotowujący się do podboju Grant. - Chciałbym kiedyś podsłuchać twoje łóżkowe gadki.

- Odpieprz się, przyjacielu - poradziła łagodnie. Dołączył do nich Shep. Miał rozjaśnione promieniami słońca blond włosy i delikatne, chociaż wyraziste rysy. - No tak, Jordy - stwierdził oskarżycielskim tonem. - Przecież sama postępujesz dokładnie tak, jak Grant... bierzesz sobie na noc jakieś ciało i po paru godzinach mówisz facetowi „żegnaj, nie dzwoń do mnie, ja się z tobą skontaktuję”. - Ale moje ciała przynajmniej nie mają silikonowych cycków odpaliła ostro Jordanna. - I nie pokazują wszystkich swoich wdzięków w świerszczykach, unosząc do góry jedną nogę. Moje ciała nie oznajmiają wszem i wobec, że kochają zwierzątka i aż palą się do zbawienia świata. - Zdecydowałam się żyć w celibacie - poinformowała przyjaciół Cheryl. - Albo to, albo się skurwię. Tak mnie przeraża AIDS, że majtki same trzymają mi się na tyłku! - Mogę sprawdzić? - spytał Grant, łypiąc pożądliwie okiem. - Spieprzaj! - zgasiła go Cheryl. - Ty rzeczywiście masz nierówno pod sufitem. Grant dotknął ramienia dziewczyny. - Nie miałabyś powodów do narzekań. - Możesz tylko pomarzyć. Grant wstał i błyskawicznie podszedł do Miss Biustu, która wkroczyła do baru w obstawie podobnych do siebie dziewczyn. - Boże, mam nadzieję, że jej tutaj nie przyprowadzi - jęknęła

Jordanna. - Olej ją. I tak nie zwróci na ciebie uwagi - odezwała się Cheryl, wlewając w siebie czwartą margeritę. - To jedna z tych dziewczyn, które patrzą tylko na facetów. - Nie znoszę tych wszystkich niedoszłych gwiazdeczek - poskarżyła się Jordanna. - One naprawdę wierzą, że jeśli prześpią się z facetem, który ma cokolwiek wspólnego z branżą filmową, to on natychmiast załatwi im rolę. A wszyscy wiedzą, jaką rolę mogą otrzymać, taką, w której pograją jedynie na jego jajach! - Jesteś wulgarna! - oburzył się Shep. - Ale przynajmniej szczera - wtrąciła Cheryl. - Te panienki są takie tępe! - dodała Jordanna. - Nie każdy może poszczycić się twoim ilorazem inteligencji mruknął Shep. Jordanna odwróciła się do niego gwałtownie. - Coś dzisiaj taki czepliwy? Masz okres? - Do czego pijesz? - spytał rozwścieczony Shep. Na jego twarzy pojawił się rumieniec. Był gejem, lecz dotąd nikt o tym nie wiedział. To znaczy wszyscy wiedzieli, ale nie mówiło się o tym głośno. - On zawsze się piekli - mruknęła Cheryl, z takim tylko skutkiem, że i ją Shep spiorunował wzrokiem. Oczywiście Grant nie mógł się oprzeć i przyprowadził do ich stolika wystrzałowo zbudowaną blondynkę. Miała maślane oczy - jak gdyby

przed chwilą pozowała na rozkładówkę, pokazując całemu światu imponujący biust, lśniące zęby i lekko zezujące oczy. - Przedstawiam wam... to Sissy - powiedział Grant, zaborczo ogarniając nagie ramiona panienki. Sissy skupiła wzrok na Shepie, o wiele przystojniejszym od Granta. - Witaj - odezwała się świergotliwie głosikiem dziewczyny z Valley. - A kogo dokładnie mam przyjemność poznać? Świetnie, pomyślała Jordanna. Ta panienka chce ustalić obsadę stolika, nim się na kogoś zdecyduje. - Shep Worth - przedstawił się ochoczo chłopak. - A to Jordanna, Cheryl i Marjory - dodał Grant, nieodmiennie uprzejmy wprowadzający. - Tworzymy kapelę - podsunęła Jordanna. - Naprawdę? - To zaimponowało Sissy. - A co śpiewacie? Shep parsknął śmiechem. - Czy ona powiedziała coś zabawnego? - wściekł się Grant. - One wszystkie mówią zabawne rzeczy - mruknęła Cheryl. Grant złapał dłoń Sissy. - Chodź, zatańczymy. Wyraźnie była rozczarowana. - A nie posiedzimy z twoimi przyjaciółmi? - Później - warknął, ciągnąc ją w stronę niewielkiego, zatłoczonego parkietu, skąd dobiegał porywający głos Whitney Houston.

Jordanna zmrużyła oczy. - Jak sądzicie, czy Grant korzysta z gumy? - Byłby idiotą, gdyby tego nie robił - odparła Cheryl. - On przelatuje co najmniej dwie dziewczyny tygodniowo. Jordanna postukała paznokciami o blat stołu. - Tak... jak ci wszyscy macho. - Nieźle była oblatana w tym temacie. - Cokolwiek by się powiedziało, mężczyźni nie lubią prezerwatyw. Uważają, że to ich dołuje. - Chyba nie mówisz, mam nadzieję, że pozwalasz im nabrać się na takie bzdury - odezwała się poważnie Cheryl. - Czy wyglądam na idiotkę? - zirytowała się Jordanna, odgarniając w tył gęste, ciemne włosy. - Prezerwatywy kupuję na pęczki i trzymam w szklanym słoju na nocnym stoliku przy łóżku. Większość facetów natychmiast pojmuje, w czym rzecz, a jeśli okazują się tępi, wywalam ich za drzwi. Czyżby? Kogo chce ona oszukać? Już dwukrotnie w ciągu paru ostatnich tygodni wciągnęła do łóżka nie zabezpieczonego faceta, gdyż była zbyt zawiana, aby zachować ostrożność. Tak często uświadamiała sobie, że zjeżdża po równi pochyłej. Alkohol, narkotyki, seks z byle kim, anonimowi partnerzy. Kiedy przytomniała, przysięgała sobie, że nigdy więcej. Ale zawsze zdarzało się coś, co ją znowu popychało nad samą krawędź przepaści. Za ostatni odlot winiła żonę numer pięć. Ogromnie troszczyła się o

tatę, wiec tatuś zupełnie przestał interesować się córeczką. Oczywiście Jordanna rozumiała, iż musi wziąć się w garść i zdusić emocje. Jeśli się sama nie pozbiera, nikt za nią tego nie zrobi. Już teraz odstawiła prochy. Żadnej trawki. Ani uncji kokainy. Żadnych szalonych nocy. Oczyszczała się i było jej z tym dobrze. - Znowu dostałam anonim, w którym grożono mi śmiercią odezwała się Marjory po raz pierwszy tego wieczoru. Jordanna nachyliła się ku niej. - Co takiego dostałaś? - Ciągle przysyłają mi te listy - wyznała dziewczyna. - Jakie listy? - spytała Cheryl. Marjory zasznurowała usta. - Wolałabym o tym nie mówić. - Jak cholera, wolałabyś - rzuciła Cheryl, gestem nakazując ładniutkiej kelnerce, by przyniosła kolejnego drinka. Głos Marjory był niski i monotonny: - Ten ktoś pisze, że poderżnie mi gardło. - Na miłość boską! - zawołała Jordanna. - Skontaktowałaś się z FBI? Dziewczyna spojrzała na nią posępnym wzrokiem. - Nikomu jeszcze o tym nie mówiłam. - Nawet ojcu? - spytał Shep. - On i tak jest za bardzo zajęty - wyjaśniła Marjory. Wszyscy mogliby się podpisać pod takim zdaniem.

Jordanna wepchnęła do ust następną garść kukurydzianych chipsów i spytała Marjory, ile tych listów otrzymała. Ona jednak wolała nie drążyć tego tematu. - Z pewnością ktoś robi sobie głupie żarty - powiedziała, zamykając dyskusję. - To jakieś dowcipy kogoś chorego na umyśle - skomentowała Cheryl. - Pokaż te listy staruszkowi, ma przecież własnych ochroniarzy, którzy mogą je sprawdzić. - Tak, tak zrobię - zgodziła się Marjory. - Jeżeli uważasz, że muszę. - Jasne, że musisz - nalegała Cheryl. - Tylko nie stchórz - dodała poważnie Jordanna. Do ich stolika podszedł Arnie, szczerzący promiennie zęby. - Witaj, Levitt - odezwał się. Jordannę zawsze irytowało, że zwracał się do niej po nazwisku. Zmierzyła go spojrzeniem mówiącym: „odpieprz się”. - Czego chcesz, Arnie? - spytała, z całej duszy pragnąc, by się wreszcie od niej odczepił. Gospodarz najmodniejszego klubu w mieście - na jego jedno skinienie większość dziewczyn gotowa była tańczyć tak, jak im zagrał nie przyjmował do wiadomości faktu, że Jordanna wcale na niego nie leci. - Charlie dzisiaj wydaje tutaj przyjęcie. Już po zamknięciu lokalu. Chcesz się załapać?

- Z tobą? - Tak, ze mną. -

Arnie,

wolałabym

cię

nie

obrażać,

ale

już

wcześniej

wytłumaczyłam ci jasno: nie mam zamiaru umawiać się z tobą na randki. - To nie byłaby żadna randka. - Czyżby? Więc co w takim razie? Skrzywił się. - Levitt, masz jakieś problemy? Popatrzyła mu prosto w oczy. - Nie mam ochoty się z tobą pieprzyć, Arnie. I to jest twój problem, nie mój. - Ależ z ciebie suka, Levitt. - Nie. Po prostu jestem szczera. Dla ciebie to pewna odświeżająca odmiana, co? Fałszywy uśmiech nie schodził mu z twarzy. - Rozluźnij się. Kto może coś wiedzieć na pewno? Może ty i ja stworzymy w naszym pokoleniu parę taką jak Natalie i R.J.? - Jesteś kupą gówna - poinformowała go bez ogródek. - To właśnie w tobie lubię, Levitt: delikatność i opanowanie. - Wy dwoje, dajcie sobie na spocznij - ziewnęła Cheryl. Zaczynacie się kłócić jak stare małżeństwo. Jordanna poderwała się na równe nogi. - No właśnie. Zmywam się - powiedziała nerwowo.

- A gdzie idziesz? - spytał rozczarowany Arnie. - Sprawdzić, co robi konkurencja. - Dla nas nie ma żadnej konkurencji - wyrwał się buńczucznie. - Dam ci znać, jeśli mimo to jakąś znajdę - powiadomiła go lodowatym tonem. Kierując się w stronę drzwi zauważyła, że Charlie Dollar puszcza do niej oko. Mógłby być jej ojcem, ale wciąż dla wielu kobiet był symbolem seksu. Przez chwilę, bez większego zresztą zainteresowania, zastanawiała się, jaki jest w łóżku; na ten temat docierały do niej różne wieści. Kiedy znalazła się na parkingu, czekał już na nią jej porsche. Jordanna słynęła z hojnych napiwków - nauczyła się tego od ojca. „Wydasz na nie rocznie ekstra tysiąc dolców, ale jest to dobra inwestycja”, mawiał. Złote myśli wspaniałego Jordana Levitta. A on naprawdę potrafił być wspaniały - kiedy przyszła mu na to ochota. Kiedy był w formie. Kiedy któraś z bieżących żon nie zamąciła mu w głowie. Trzeba uderzać. Naprężyć się. Samo życie. Jordanem Levittem rządziła jego erekcja. Dorastanie w Hollywood. Przyglądanie się, jak tata zaciąga kolejne baby do łóżka. Cóż to za edukacja? Jordanna zachowała wiele wspaniałych wspomnień. Najżywsze pochodziło z czasów, kiedy przydybała ojca w domowym basenie akurat spuszczono z niego wodę - jak obsługiwał pulchną gwiazdę

filmową, podczas gdy szacowni małżonkowie tej pary krążyli wśród gości na przyjęciu wewnątrz posesji. Jordanna cały spektakl podziwiała z okna swojej sypialni. Nigdy nikomu, prócz Jamiego, nie przyznała się, że to ona zapaliła wszystkie światła nad basenem, ukazując w pełnej krasie obnażony tyłek ojca i trzęsące się, wielkie piersi gwiazdy. Krótko po tym wydarzeniu żona numer trzy opuściła ojca i Jordanna poczuła się usatysfakcjonowana. Spełniła swoją misję. Wyjechała na ulicę, a potem zajrzała do kilku klubów, w których teoretycznie - powinno się coś dziać. Niestety Arnie miał rację Homebase Central rzeczywiście było jedynym miejscem, którego warto się trzymać. Poza nim nic się nie działo. O drugiej nad ranem dotarła do domu. Sama. Kolejna iskrząca się noc w Mieście Aniołów. Pewnego dnia pozna kogoś, kto wyrwie ją z tej upiornej, bolesnej samotności, dręczącej dzień i noc. Pewnego dnia, już niedługo... Może...

Rozdział 6 Pięć dni spędzonych w domu Quincy'ego i Amber okazało się pięcioma dniami za długo. Michaela łupało w krzyżu i nabawił się permanentnego bólu głowy, gdyż niemowlę cały czas darło się wniebogłosy, a większy szkrab od samego świtu piszczał jak zarzynane prosię.

- Jak ty to wszystko wytrzymujesz? - spytał Michael Quincy'ego, kiedy niespiesznie przemierzali samochodem ulice Beverly Hills, przy których pyszniły się rezydencje hollywoodzkich bogaczy. Quincy chciał pokazać przyjacielowi całe miasto. - To „wszystko” nazywa się małżeństwem... Już zapomniałeś? Quincy parsknął śmiechem. Jasne, że nie zapomniał. Pamiętał aż nazbyt dobrze. Ritę nieustannie wyrzekającą, że Bella budzi ją w środku nocy. Smród przemoczonych pieluch. Podłogę zasłaną zabawkami i dziecinnymi ciuszkami. Lodówkę pełną odżywek. Ach, te wspomnienia... - Zamierzam się od was wynieść - wymamrotał, myśląc jednocześnie, że im szybciej, tym lepiej. Zdążył już obejrzeć kilka mieszkań. Niestety to, które mu się spodobało, było za drogie jak na jego kieszeń, a reszta okazała się jednym wielkim gównem. - Dlaczego? - zdziwił się Quincy. - Amber cię uwielbia... no i ja się cieszę, kiedy mam cię przy sobie. Jak za dawnych dobrych lat. Tyle że już nie popijamy piwa, prawda? - Prawda - zgodził się Michael, oglądając przez okno wielkie, kute w żelazie bramy, schludnie przystrzyżone trawniki, egzotyczne rośliny i starannie wypielęgnowane palmy. - Hej, Q., to miejsce wydaje się takie nierealne. Czyżby tutaj naprawdę mieszkali ludzie? Quincy roześmiał się. Był potężnym mężczyzną, balansującym na granicy nadwagi: miał łagodne, piwne oczy, kędzierzawe, gęste włosy i

wyjątkowo wielkie dłonie i stopy. Kiedy był podekscytowany, miał zwyczaj wymachiwania rękami. - Widziałeś przecież to wszystko na filmach. Teraz tylko musisz przywyknąć, że taka jest i rzeczywistość - mówił gestykulując. - Te dupki mają kupę szmalu i wydają go bez opamiętania. - Kto? Gwiazdy filmu? - Nie... No, może niektóre. Ale głównie hollywoodzcy producenci i decydenci, którzy zbijają na tym interesie największy szmal. Ci goście naprawdę tarzają się w wielkiej forsie. Nazywają to twórczą inwestycją. - A kim ty jesteś? Ekspertem od Hollywood? - spytał Michael, śmiejąc się i pocierając podbródek. Quincy jak mędrzec pokiwał głową. - Odwalam parę robótek dla kilku najsłynniejszych producentów. - Tak? Coś ciekawego? - Nie ma porównania z naszymi starymi nowojorskimi czasami. Ale tutaj przynajmniej nie wystawiam się na niebezpieczeństwo, że jakiś zaćpany dupek pociągnie za spust. Żyję sobie jak król i po królewsku mnie wynagradzają. Mówię ci, Mike, przyłącz się do mnie... zbijemy potężny szmal. Michael, nie przekonany, zauważył: - A nie jest to cokolwiek nudne? Rozumiesz, co mam na myśli. Cały czas świeci słońce, ludzie witają cię: „dzień dobry”... I wszyscy są uśmiechnięci.

- Zapominasz o zamieszkach ulicznych - przerwał mu Quincy. - O kradzieżach samochodów, trzęsieniach ziemi, obsunięciach gruntu, pożarach, strzelaninach na drodze i powodziach. To nie tylko bulwar Zachodzącego Słońca z wielkimi rezydencjami. Michael sięgnął po papierosa, zapalił i powiedział: - Miło tu, Q., ale niedługo zacznę tęsknić za ulicą. Pojmujesz, o co mi chodzi? - Gdybyś tutaj został, byłbyś bliżej swojego dziecka. - Dzwoniłem wczoraj - oświadczył Michael, zaciągając się głęboko dymem. - Wciąż to samo... cały czas łączę się tylko z tą cholerną automatyczną sekretarką. - To może podjedziemy do tego domu? Zróbmy im niespodziankę. Przecież nie możesz się już doczekać zobaczenia małej Belli. - Masz rację. Chciałbym jasno wytłumaczyć jedno Ricie, że zamierzam osiedlić się tutaj na stałe. Muszę więc mieć własne mieszkanie, wtedy mógłbym zabierać małą na weekendy. Poznalibyśmy się na nowo. - To dlaczego nie przywieziesz jej do nas? Amber będzie zachwycona: ona przeistoczyła się w prawdziwą mamuśkę. - Brzmi to kusząco. - Coś ci powiem - odezwał się Quincy, błyskawicznie podejmując decyzję. - Jeśli przyrzekniesz mi, że nie piśniesz słówkiem Amber, bo ona już zaczyna przezywać mnie od grubasów... Kupię nam pizzę i teraz,

zaraz, znienacka wpadniemy do Rity. Co ty na to? - Wiesz co? - odparł Michael, powoli kiwając głową. - To wcale nie taki zły pomysł. - Bobby Rush - powiedział Mason. Jego głos skrzeczał, gdyż połączenie było z Nowego Jorku. - A nie chodzi ci przypadkiem o Jerry'ego Rusha? - zdziwiła się Kennedy, przytrzymując brodą słuchawkę, gdyż właśnie sięgała po notatnik i długopis. - Jerry należy do przeszłości. Bobby natomiast jest jak najbardziej na czasie - odparł. Nienawidziła zadawania takich pytań, ale tym razem naprawdę była w kropce. - A kim jest ten cały Bobby Rush? Mason chrząknął z dezaprobatą. - Niekiedy potrafisz mnie zadziwić. - Nigdy o nim nie słyszałam. - Na miłość boską, Kennedy... Trzymaj rękę na pulsie, bo inaczej zacznę sądzić, że popełniłem okropną pomyłkę przyjmując cię do pracy. Naszkicowała w notatniku sztywną figurkę i dodała jej małe ostre różki. -

Gwiazdy filmu

nie

są

moją

specjalnością, Mason.

A

przypuszczam, że delikwent jest aktorem. - Zgadza się, to synalek Jerry'ego. Wyprodukował „Gorzkie łzy” i

zagrał w nich główną rolę. Ten film ma etykietkę „wartego sto milionów dolarów”. Chłopak, który rozbiera się na ekranie: to powinno przemówić do wyobraźni... Proponuję, abyś obejrzała ten film. Tymczasem podeślemy ci pocztą kurierską kilka wycinków z prasy i życiorys Bobby'ego z FBI. - Pasjonujące - powiedziała bez większego entuzjazmu. - Życzę sobie prowokującego artykułu. To będzie główny kawałek. Opisz Bobby'ego tak, żeby w oczach publiki wydawał się męskim odpowiednikiem Sharon Stone. - Co takiego...? To on też pokazuje cipkę? - Nie bądź ordynarna. - Miałam nadzieję, że każesz mi pisać o Clincie Eastwoodzie, Charliem Dollarze albo Jacku Nicholsonie. - Lubisz podstarzałych panów? - Lubię, kiedy jeszcze mają coś w głowie. - On ma. - A ty kim jesteś? Jego rzecznikiem? - Do zobaczenia. - Mason odłożył słuchawkę. Zadzwoniła do telewizji do Rosy. - Kim jest Bobby Rush? - Przystojniaczkiem - wyjaśniła Rosa. - Dlaczego pytasz? - Ponieważ nigdy o nim nie słyszałam - powtórzyła. - Raczej bym się tym nie chwaliła. On jest sławny.

- W takim razie obejrzę jeszcze raz E. T. i zacznę czytać magazyn People. - Może jednak od czasu do czasu pochodziłabyś do kina? - Nie zmusisz mnie. Wolę oglądać PBS. - Bobby Rush jest bardzo seksowny. Wieść gminna niesie, że potrafi się pieprzyć równie sprawnie jak króliki, na dodatek umie się przez jakieś półtorej godziny nie spuszczać. - Rosa, coś mi się zdaje, że ten facet jest w twoim guście. - Co ty? Jestem całkiem zadowolona ze swojego koszykarza, więc piękne dzięki. Może mój chłopak jest odrobinę przymłody, lecz ma w sobie jakąś siłę i... hm... inne przymioty, ale jestem zbyt dobrze wychowana, by je wymieniać. - No jasne! Rosa zachichotała. - Okay, okay... Jest prawdziwym ogierem i chyba się zakochałam. - Znowu? Obie parsknęły śmiechem. Miłosne perypetie Rosy przeszły już do legendy; wykorzystywała facetów w łóżku dokładnie tak, jak mężczyźni wykorzystują kobiety, i nigdy nie robiła z tego sekretu. - A dlaczego wypytujesz mnie tak o Bobby'ego Rusha? - zdziwiła się Rosa. Kennedy westchnęła. - Bo Mason... żąda ode mnie, abym napisała o nim artykuł. O

człowieku, o którym nigdy nie słyszałam. - No to jak najszybciej obejrzyj film i jeszcze raz do mnie zadzwoń. Mam przeczucie, że spodoba ci się to, co zobaczysz. - Dam ci znać. Godzinę później Kennedy siedziała już w ciemnej sali kinowej, oglądając Bobby'ego Rusha w akcji. Nie ulegało wątpliwości, że chłopak miał zadatki na gwiazdora - natura obdarzyła go regularnymi rysami, ciemnoblond włosami i wprost niewiarygodnie urzekającymi niebieskimi oczami. Szczycił się także wspaniałą sylwetką - wyglądał jak Richard Gere lat dziewięćdziesiątych. Były takie chwile, że film naprawdę powalał na kolana - momenty te były krótkie, lecz godne podziwu. Męska laleczka? - zadała sobie pytanie Kennedy. Piękny, ale głupi? Jeśli tak, to bez trudu przenicuje go od podszewki. Ale dlaczego miałabym to robić? - zastanowiła się. Ponieważ nie mam najmniejszego zamiaru wysmażyć kolejnego łzawego i pełnego uwielbienia kawałka, typowego dla dziennikarki płci żeńskiej, odparła sama sobie. Zadzwoniła do Masona. - Prześlij mi wszystko, co masz na jego temat... i na temat jego ojca. - Nie prosiłem cię o artykuł o relacjach ojciec-syn - przestrzegł ją Mason. - Pod tym względem jego rzecznicy prasowi są nieugięci. Zapanowała chwila milczenia. - Zresztą rób, co chcesz, tylko napisz coś naprawdę wystrzałowego.

- To właśnie jest moim zamiarem. Hollywoodzki blok mieszkalny, ochrzczony mianem Sunset View, absolutnie nie zasługiwał na swoją nazwę. Nie można było z niego podziwiać zachodzącego słońca, gdyż okna wychodziły nie na tę stronę świata; szczerze mówiąc, swoim mieszkańcom nie dostarczał żadnego widoku. Ot, niewielki budyneczek pełen lokatorskich mieszkań, usytuowany na zapuszczonej bocznej uliczce, z dala od bulwaru Hollywood. - Cholera! - mruknął Michael, kiedy Quincy zaparkował samochód pod domem. - Rita zapewniała mnie, że zamieszkały z Bellą w przyzwoitym miejscu. A to jakaś zapluta speluna. - Może w środku jest troszkę lepiej - pocieszył go Quincy, niepoprawny optymista. - Wątpię - powiedział ponurym głosem Michael, patrząc na piętrzące się przy klatce schodowej rupiecie, i sterty kartonowych pudeł. - Chodź, rozejrzymy się - zaproponował Quincy. Wysiedli z samochodu, odepchnęli jakiegoś zapijaczonego typka, który wpadł na nich i podśpiewując pod nosem poszedł sobie dalej. - To nie są warunki dla mojego dziecka - oświadczył Michael, wbiegając po schodach. - Nie na to płacę alimenty. - Uspokój się - Quincy deptał mu po piętach. - Od dawna nie widziałeś się z Ritą. Nie zaczynaj od awantury, wysłuchaj, co ona ma do powiedzenia.

Michael nacisnął dzwonek domofonu Rity Polone. Jasne, eks-ślubna musiała wrócić do panieńskiego nazwiska; Scorsini nie wydawało się jej dostatecznie dobre. Pragnęła lepszego życia, i aby je dostać, przyjechała do Hollywood. Proszę tylko, gdzie skończyła. Nikt nie otworzył drzwi, mimo natarczywego dzwonienia. Michael nacisnął więc domofon sąsiada. Minęło trochę czasu, nim z okna na piętrze wychyliła się głowa podstarzałej, tłustej baby. Jej twarz ociekała od makijażu, włosy podtrzymywała różowa opaska. Kiedy się odezwała, w ochrypłym głosie dały się słyszeć wrogie nuty: - Jak co sprzedajecie, ja nie kupuję. Jak kupujecie, to już od pięciu lat nie robię w biznesie, a skąd jakiś zasrany magazyn wydobył ten adres, to nie moje zmartwienie. Michael odstąpił kilka kroków i popatrzył w górę. - Usiłuję dodzwonić się do Rity Polone! - krzyknął. - Do kogo? - odwrzasnęła kobieta, przykładając dłonie do uszu. - Do Rity Polone. Mieszka pod panią, z małą dziewczynką. - A, pan do niej! - prychnęła. - To ta ruda dziwka. Nie wiem, co się z nią dzieje, i gówno mnie to obchodzi. - Potem wycofała się, zatrzaskując okno. - Miłe sąsiedztwo - zauważył pogodnie Quincy. - Chryste! - westchnął Michael. Z każdą minutą ogarniało go coraz głębsze przygnębienie.

Quincy usiłował go podnieść na duchu. - Może przyjedziemy tu jeszcze raz, kiedy Rita wróci do domu? zaproponował. - Nie - odparł stanowczo Michael. - Otworzymy drzwi siłą... Chcę się rozejrzeć. Quincy zrobił kwaśną minę. - To mogłoby podpaść pod włamanie, Michael. Znasz dobrze Ritę. Wolałbym nie być tutaj, kiedy wpadnie w furię. Michael popatrzył na niego podejrzliwie. - Co ci się porobiło w tej Kalifornii, Q.? Wymiękłeś? - No, no! - zdenerwował się Quincy, żywo gestykulując. - Muszę się trzymać prawa, w przeciwnym wypadku stracę licencję. - A pieprz to prawo i swoją licencję. Ja wchodzę. - Cholera! - jęknął Quincy. - Już niemal zapomniałem, jak to jest, gdy się z tobą pracuje. - Idziemy! - krzyknął zniecierpliwiony Michael, pstrykając palcami. - Cholera! - powtórzył Quincy, ale zaraz potem użył karty kredytowej od Searsa, aby otworzyć zamek drzwi Rity. Najpierw uderzył ich smród - zatęchłego powietrza, spleśniałego żarcia i wilgoci. - Jezu! - powiedział ponuro Michael, torując sobie drogę. - Co tutaj tak okropnie cuchnie? Za drzwiami piętrzył się stos nie otwartych broszur, listów, ulotek -

zwykły pocztowy śmietnik. Jednakże kiedy Michael zaczął go przerzucać, osłupiał, znalazłszy nie rozpieczętowane od dwóch miesięcy czeki, którymi spłacał alimenty. - Przykro mi to stwierdzić - odezwał się Quincy, idąc zatęchłym korytarzem - odnoszę jednak paskudne wrażenie, że tutaj już nikt nie mieszka.

Rozdział 7 - Zamierzam wziąć się za dziwkarski biznes - oznajmiła Cheryl nad kawą

cappuccino

i

ciastkiem.

Uważnie

obserwowała

reakcję

przyjaciółki. Jordanna aż uniosła umalowane prawie na czarno powieki. Z niedowierzaniem popatrzyła na przyjaciółkę. - Słucham? Siedziały przy kawiarnianym stoliku w Chin Chin na Sunset Plaza, obserwując przewalające się obok hordy turystów. - Przecież nie będę zajmować się ulicznymi dziewczynami tłumaczyła rozsądnym tonem Cheryl - tylko takimi, które zamawia się na przyjęcia wydawane przez wyższe sfery. Takimi, które dostają sowitą sumkę za to, co inne zwykle robią za darmo. Nazywają się dziewczynami do towarzystwa. Jordanna zmarszczyła brwi. Przywykła już do zwariowanych pomysłów Cheryl, ten jednak był wyjątkowo absurdalny.

- Kompletnie postradałaś rozum? - Zawsze twierdziłam, że byłaby ze mnie doskonała kobieta czynu odparła niewzruszenie Cheryl. - I teraz właśnie znalazłam swoją szansę. Mówię o Donnie Lacey. Ojciec wezwał ją z powrotem do Londynu, poprosiła mnie więc, bym w jej zastępstwie przejęła interes. - Wytłumacz mi dokładnie, na czym polega ten jej „interes”? - Jesteś głucha i ślepa? Musiałaś przecież słyszeć o Donnie. To córka angielskiego reżysera, która, na pewnych warunkach, dostarcza studiom filmowym dziewczyny.

Ma liczną klientelę: agentów,

producentów i całkiem pokaźne stadko gwiazdorów filmu. Jordanna, sącząc cappuccino, odezwała się, nie okazując większego zainteresowania: - Chyba widziałam ją kiedyś w Homebase, gdy węszyła tam, poszukując młodych talentów. Nie miałam pojęcia, że to twoja przyjaciółka. - Chodzimy do tego samego psychoanalityka i tam się dogadałyśmy. - Aha. Cheryl rozpaczliwie pragnęła, aby Jordanna zrozumiała, że to pierwszy legalny interes, w który wchodzi bez pomocy tatusia. Musiała jakoś odseparować się od rodziny - pokazać światu, że ma własną tożsamość. - Rzecz w tym, że ten dziwkarski interes jest doskonale kryty, gdyż Donnie zaufali faceci z samego świecznika. Podobnie jak ona, mam

znajomości, dlatego też uznała, że ja się najlepiej nadaję do przejęcia jej spraw. - Szczęściara z ciebie. Cheryl rozmyślnie zignorowała sarkastyczną nutę w głosie Jordanny. - Kapujesz przecież, wszyscy faceci są do siebie podobni wyjaśniała, coraz bardziej podekscytowana. - Albo mają ślubną małżonkę, której seks już dawno wywietrzał z głowy, albo szczuplutką gwiazdeczkę, która po roku małżeństwa zapomina, że przeznaczona jest wyłącznie do łóżka! Seks i małżeństwo nie idą ze sobą w parze. Dlatego też firma Donny znakomicie prosperuje. - Coś podobnego! - powiedziała autentycznie zdumiona Jordanna. - Z tego samego powodu faceci kupują najdroższe samochody, domy, ubrania. Ich status mierzony jest szmalem. Oni nie życzą sobie panienki na noc za pięćdziesiąt dolców. Oni chcą towaru pierwszej klasy, znanej modelki, mało używanej... i bardzo kosztownej. - Cheryl, zatraciłaś się - stwierdziła Jordanna, potrząsając głową. Dlaczego wpakowałaś się w to wszystko? - Aby zaznać przez chwilę prawdziwego życia. - Och, przecież tarzasz się w forsie. Twój ojciec jest właścicielem kilku studiów filmowych. Możesz mieć wszystko, czego dusza zapragnie. Cheryl błyszczącymi oczami popatrzyła na przyjaciółkę.

- Pierwszy raz w życiu chcę zrobić coś na własny rachunek. Uniezależnić się od rodziny. Jak na teraz, mogę poszczycić się tylko pójściem w szkole średniej na randkę z Erikiem Mendezem. No i właśnie stanęłam przed wielką szansą. Jordanna prychnęła drwiąco. - Jasne, ta szansa jest cholernie wielka! Prowadzenie agencji dziwek na telefon. - Nie sprowadzaj wszystkiego do parteru - broniła się Cheryl. - Te dziewczyny za jeden numerek biorą piętnaście setek, a ja miałabym z tego na czysto czterdzieści procent. Oczywiście dziesiątkę będę musiała odpalić Donnie, ale i tak jest to niezły interes. - Cheryl, staniesz się burdelmamą. Mogą cię wsadzić do kryminału za stręczycielstwo... Tak to się chyba nazywa? - Coś mi się wydaje, że oglądałaś za wiele filmów kręconych przez twojego ojca. Moje zajęcie to przywilej osoby należącej do hollywoodzkiej śmietanki. - Czyżby? Obok niespiesznie przejechała limuzyna, za której kierownicą siedział przystojny blondyn. Nacisnął klakson i pomachał dziewczynom. Jordanna automatycznie odwzajemniła jego gest. Cheryl wyprostowała się. - Kim jest ten gość? - spytała. - Skąd mam wiedzieć? I co to mnie obchodzi?

- Daj spokój, pomóż mi trochę. Może to jeden z moich przyszłych klientów. Jordanna popatrzyła na nią w zdumieniu. - Ty naprawdę nie żartujesz? Cheryl pokręciła głową, w promieniach stojącego w zenicie słońca błysnęły jej złote kolczyki. - Jasne, że nie. Należy wziąć los w swoje dłonie. Popatrz tylko na nas: co my zrobiłyśmy ze swoim życiem? Niestety Cheryl miała rację. Jordanna zdawała sobie sprawę, że w szkole średniej zmarnowała dany jej czas: dwa lata college'u wypełniły nieustanne prywatki; potem pół roku mieszkała w Paryżu, gdzie nauczyła się biegle języka i przeżyła gorący romans ze starszym od siebie o dwadzieścia lat żonatym francuskim gwiazdorem. Wreszcie powróciła do L.A., wprowadziła się do gościnnego domku w rezydencji ojca i rozbijała się po całym mieście, szastając hojnie wydzielaną jej co miesiąc pensją. Cheryl nie myliła się: cóż one w końcu robiły? Niekiedy Jordannie wydawało się, że może byłaby szczęśliwsza, gdyby znalazła sobie jakiś interesujące zajęcie, które zapełniłoby pustkę jej życia. Pytanie tylko, jakie? Kilka dobrych lat zastanawiała się, czyby nie zostać aktorką. Wszyscy wokoło zapewniali ją, że ma znakomitą prezencję. Możliwe też, że i talent po matce. Kiedy spytała o to ojca, roześmiał się jej w twarz. - Daruj to sobie, kurczaczku, Nie masz zielonego pojęcia, jaka to

ciężka praca... Zwłaszcza dla aktorek. - I zaczął ją przekonywać, że córka Jordana i Lillianne Levittów musiałaby ich przeskoczyć, a publika spodziewałaby się po niej, że zdobędzie Księżyc i pofrunie jeszcze dalej ku gwiazdom. No cóż, pokornie musiała się zgodzić ze słowami ojca, chociaż w skrytości ducha hołubiła marzenia o wejściu na scenę. Często zastanawiała się, czyby nie znaleźć innego zajęcia, lecz nic jej nie pociągało, toteż ostatecznie - jak Cheryl - zaczęła z nudów chadzać na obiadki z przyjaciółmi, włóczyć się po sklepach, wałęsać po mieście, wąchać prochy. I wpadła na dobre w ten narkotyczny tryb życia - który jednak nigdy nie dawał jej ani chwili zapomnienia, a i ojca z pewnością również nie uszczęśliwiał. Tamtego lata, po samobójczej śmierci Fran, ojciec zaprzyjaźnił się z Ethanem Landersem. Obaj postanowili, że marnotrawnym córkom należy się coś więcej niż przyjęcia dla zabicia wolnego czasu, wobec tego załatwili im pracę asystentek przy „Kontrakcie”, filmie przez Jordana firmowanym, a produkowanym w studio, którego właścicielem był Ethan. Obie z Cheryl znienawidziły każdą minutę pracy przy filmie, chociaż Jordanna zdołała się wplątać w romansik z reżyserem, Makiem Brooksem, a było to godne pamięci doświadczenie. Teraz zdawała sobie sprawę, że znalazła się na rozstaju dróg, lecz z całą pewnością nie zamierzała w ślad za przyjaciółką przeistoczyć się w burdelmamę. Cheryl z zadowoloną miną pokiwała głową. - Mam olśniewający pomysł - oznajmiła rozpłomieniona.

- Jaki? - spytała Jordanna, niezbyt ufając olśniewającym pomysłom przyjaciółki. - Chodzi o ciebie! - oznajmiła Cheryl. Jej oczy jaśniały. - Mogłabyś zarobić kupę szmalu. - Jakim sposobem? - Zostałabyś jedną z moich dziewczynek. - Uwielbiam twoje niezdrowe poczucie humoru. Masz jeszcze inne, równie wspaniałe propozycje? - Ależ ja mówię poważnie. - Cheryl, pohamuj się, dobrze? Nie mam najmniejszego zamiaru zostawać jedną z twoich dziewczynek. Nie zamierzam pakować się w bagno, w które ty zabrnęłaś. - Będziesz gorzko żałować - zadrwiła Cheryl. - Donna przekazała mi swój mały czarny notesik. Roi się w nim od ważnych nazwisk. Nie jesteś choć ciekawa, jak one brzmią? - Nie. - Jej notesik jest wart wszystkich skarbów świata. A ja go mam! chwaliła się Cheryl. - No to masz szczęście - oświadczyła doskonale obojętnym tonem Jordanna. - Teraz wiem już o wszystkim, co dzieje się w tym mieście ciągnęła bardzo z siebie zadowolona Cheryl. - Co jest grane... i tak dalej. Jakie dziewczyny lubią faceci i jakie mają. I wiem o wszystkich świrach

i zboczeńcach. Ależ to podniecające, odkryć, co oni wszyscy chowają za kołnierzem. - Jasne - zgodziła się Jordanna, zastanawiając się, czy Cheryl do reszty postradała zmysły. - Zawsze uważałam, że masz duszę odkrywcy. - Donna mnie świetnie wyposażyła. Pracowało u niej mnóstwo wspaniałych dziewcząt, a kiedy potrzebowała świeżej krwi, po prostu rekrutowała nowe panienki. - Toż to musiał być cały zastęp! Ale niełatwo było zbić Cheryl z tropu. - Dziewczyny wyszukiwała w Rodeo Drive, Melrose, w klubach odnowy biologicznej, w knajpach i na przyjęciach. Donna uważa, że cudowne dziewczyny są wszędzie, no i wszystkie można złowić na forsę. Mówię o wielkiej forsie. Jedna z panienek przed poznaniem Donny sprzedawała biżuterię u Pepe'a, a nazajutrz leciała już prywatnym odrzutowcem do Paryża. W portfelu miała pięć tysiączków, do tego jeden, dwa tysiące zaskórniaków. Wszystkie panienki, jak ta od Pepe'a, wyruszały w wielkie podróże. Niektóre kończyły swoją karierę małżeństwem z jakimś wyjątkowo bogatym Arabem. Cheryl przez całe życie robiła szalone rzeczy - ale to przedsięwzięcie przerastało wszystko. - Cieszę się, że wreszcie znalazłaś swoje powołanie - powiedziała chłodnym tonem Jordanna. - Ja chybabym się na coś takiego nie odważyła.

- Bo jesteś tchórzem. - A ty nie? - zapytała wyzywająco Jordanna. - Mam wrażenie, że pozbywasz się klasy. - Daj spokój! - odparła zgryźliwie Cheryl. - Burdelmamy klasa nie obowiązuje. - Mam na ten temat odmienne zdanie - mruknęła Jordanna. Pstryknęła na przystojnego kelnera i patrzyła, jak podchodzi. Jeszcze jeden bezrobotny aktor. Miała do takich słabość. Niemal odruchowo zastanowiła się, czy kiedyś go miała. Może w czasach, kiedy ogłuszała się prochami... - Wspaniale czułabyś się w roli dziwki. - Cheryl nie zamykała się buzia. - Pomyśl tylko o tym dreszczyku, jakiego dodawałaby nielegalność tego przedsięwzięcia. Jordanna potrząsnęła przecząco głową. - Nigdy nie widziałam, żebyś była aż tak podekscytowana. - Przekonasz się, przerosnę jeszcze swojego tatusia - oznajmiła radośnie Cheryl. Sharleen i Mac poróżnili się. Od prawie tygodnia nie rozmawiali ze sobą - od chwili, kiedy wróciwszy do domu po pokazie filmu Jordana Levitta, zastali na progu policję. Sharleen oskarżała o wszystko dwóch synów Maca. Mac natomiast był przekonany o winie szesnastoletniej córki Sharleen. Jednakże to, która z ich pociech ponosiła odpowiedzialność za tamto wydarzenie, nie

miało większego znaczenia. Fakty mówiły same za siebie: do ich domu zawitała policyjna brygada od narkotyków. Sharleen była śmiertelnie przerażona. - Opiszą nas we wszystkich ilustrowanych magazynach - jęczała. - Nie po raz pierwszy - zauważył Mac. Przypomniał żonie, że w czasach jego głośnego rozwodu przypięto jej etykietkę „tej trzeciej”. Wówczas był jeszcze mężem Willi, córki znanego reżysera, Williama Davidossa. Willa stanowiła dla Maca przepustkę do lepszego świata: zaczynał jako trzeci asystent w jednym z filmów Davidossa w Nowym Jorku, a skończył w Kalifornii jako małżonek jego córki. Dwa lata później - przy niewielkiej pomocy Williama - sam reżyserował swój pierwszy film. Kiedy opuścił Willę, wszystkie czasopisma oszalały, bo któryś z plotkarzy uczulił prasę na jego romans z Sharleen. Dopóki nie rozwiódł się z Willą i nie poślubił Sharleen, ich nazwiska przez całe miesiące nie schodziły z pierwszych stron gazet. Dzięki Bogu, żaden z magazynów nie dokopał się pochodzenia Maca, chociaż właściwie bardzo trudno byłoby odszukać coś na jego temat. Starannie zatarł za sobą wszelkie ślady. Sharleen nie dała się uspokoić. - To było wtedy, a teraz jest teraz. Muszę dbać o swoją reputację dodała afektowanym tonem. Kiedy Sharleen przemawiała w ten sposób, nigdy nie był do końca

pewien, o co jej naprawdę chodzi. Na miłość boską, była gwiazdą filmową. A po filmowych gwiazdach spodziewano się przecież „reputacji”! - Opanuj się - powiedział, jednocześnie próbując wywiedzieć się, co właściwie zdarzyło się w jego domu. Synowie, Kyle i Daniel, nabrali wody w usta. Suzy, córka Sharleen, naburmuszyła się i również nie chciała nic mówić. Cała trójka nie zdradziła się ani słówkiem, które z nich zaprosiło do domu handlarza narkotyków - dwudziestotrzyletniego bogatego dzieciaka. - To przyjaciel przyjaciela - wyznał wreszcie Kyle. - Nie mieliśmy pojęcia, że rozprowadza prochy. Jasne. Nie mieli pojęcia. Póki bogatego gnojka nie przyskrzynił tajniak udający szkolnego ćpuna, po tym jak tamten sprzedał gram kokainy najlepszej przyjaciółce Suzy, blondyneczce o anielskiej twarzy. - To twoja wina - powiadomiła Sharleen Maca. - Dlaczego zawsze wszystko jest moją winą? - spytał cierpliwie. - Bo nigdy nie potrafiłeś utrzymać w ryzach swoich chłopców. Na wszystko im pozwalasz. - Przecież to przyjaciółka Suzy kupiła to świństwo - przypomniał. - Zgadza się, ale zmieńmy już temat. Sharleen wymogła na nim, by na kilka tygodni wysłał synów do ich matki. Nie można powiedzieć - doskonała kara. Leniuchowanie na Hawajach, surfing i wylegiwanie się na słońcu.

Jego

eks-małżonka

przeprowadziła

się

tam

wkrótce

po

uprawomocnieniu się rozwodu. Jej ojciec dopilnował, aby wynajęła ostrego

jak

brzytwa

adwokata,

który

wyprocesował

dla

niej

astronomiczne odszkodowanie z ogromnymi alimentami; miała je dostawać do czasu ponownego zamążpójścia. Plus świadczenia na dzieci, póki chłopcy nie skończą szkół. Jakby ta forsa była jej potrzebna: Willa miała fundusz powierniczy, dzięki któremu opływała w dostatki. A Mac nie miał najmniejszej nadziei, że kiedykolwiek wyjdzie powtórnie za mąż. Wpadł po uszy. Gdy tylko przypieczętowano sprawy finansowe, do Willi wprowadziła się jej przyjaciółka, pulchna, ruda, o zamglonym spojrzeniu i miękkich dłoniach. Była pani Brooks okazała się bowiem lesbijką. W tej sytuacji Macowi nie pozostało nic innego, jak tylko ładować w nią przez resztę życia ogromny szmal. Zdołał natomiast przejąć prawną opiekę nad synami. To z kolei nie bardzo przypadło do gustu Sharleen. Dołożyła wszelkich starań, by poinformować wszystkich wkoło, że ci chłopcy to tylko jej pasierbowie. Mac nie czuł się dobrze w tych okolicznościach. Rozwód to jedno, ale rozwód, po którym eks-małżonka zakłada ognisko domowe z inną kobietą, było boleśnie upokarzający. Szczególnie kiedy właśnie on musiał płacić za ich przytulne gniazdko. Niekiedy wydawało mu się, że seksualne inklinacje Willi w jakiś sposób odbiły się także na nim samym. Czyżby nie potrafił dać żonie satysfakcji? Przecież wszystkie

kobiety powtarzały, że był niewiarygodnie dobrym kochankiem. - Kochanie, jesteś najlepszy - wykrzykiwała nieodmiennie Sharleen w łóżku. Kiedy chciała, potrafiła zachowywać się jak kobieta inteligentna. Tak więc Kyle'a i Daniela zesłano karnie na Hawaje, a Suzy raz na zawsze zabroniono widywać się z przyjaciółką o anielskiej buzi. Sprawę załatwiono i Mac mógł ponownie skupić się na swoim nowym projekcie. Umówił się na lunch z Bobbym Rushem; mieli podyskutować o nadesłanym mu przez tamtego scenariuszu. „Zabójcze oczy” wydawały się interesującym materiałem - był to psychoseksualny, trzymający w napięciu dreszczowiec, w którym czarnym charakterem okazywała się piękna, szalona młoda kobieta - ale publiczność oczywiście miała dowiedzieć się o tym dopiero na samym końcu. Macowi bardzo podobał się skrypt, mniej natomiast był przekonany do współpracy z Bobbym Rushem. Jeżeli chłopak nawet odrobinę przypominał ojca, oznaczało to potężne problemy. - Słyszałeś o ostatnim przedsięwzięciu Cheryl? - spytała Jordanna Shepa. Siedzieli na patio jego domu o dwu sypialniach na Hollywood Hills. Mieszkanie było prezentem, jaki zrobiła mu jego matka w przypływie szczodrości. - O agencji towarzyskiej? - upewnił się Shep. Jordanna uniosła brwi. - Zwariowała dziewczyna, no nie?

- Wszyscy wiemy, że ma bzika - skonstatował rzeczowo Shep. - Zdaję sobie z tego sprawę - odparła Jordanna. - Ale tym razem naprawdę przeciąga strunę. Shep nalał jej mrożonej herbaty. - Zwierzyła mi się, że jeśli ten interes z dziewczynami jej się powiedzie, to otworzy agencję dla żon. Jordanna niemal się zakrztusiła. - Co takiego? - Usługi młodych samców dla znudzonych mężatek. - Żartujesz sobie! - zawołała Jordanna, parskając śmiechem. - Mówiła całkiem poważnie. Nawet pytała, czy nie zechciałbym znaleźć się na liście jej pracowników. - Shep, daj spokój! - Naprawdę. - Właściwie to nie powinnam się już niczemu dziwić. Mnie również usiłowała zrekrutować. Twierdziła, że zbiłabym kupę forsy. - Bo to prawda. Popatrzyli na siebie i nie potrafili już dłużej zachować powagi. - Możesz to sobie wyobrazić?! - wykrzyknęła Jordanna. Chciałabym zobaczyć

minę któregoś z przyjaciół taty, kiedy

pojawiłabym się na progu jego domu w czarnej koronkowej kombinacji, z pejczem w dłoni. Pewnie na resztę życia zrobiłabym z niego impotenta. - A może nie. Pomyśl tylko, jakiej by doznał perwersyjnej

przyjemności. - Shep, jesteś niepoprawny. - Wszyscy mi to mówią - odparł krótko, odgarniając z czoła jasny lok. - Gdyby Cheryl zaczęła prowadzić agencję towarzyską z męskimi prostytutkami, najlepiej nadałby się Grant - ciągnęła rozbawiona Jordanna. - Byłby doskonały - zgodził się Shep. - Moja matka zawsze miała na niego oko. Jestem przekonany, że gdyby mogła mu płacić, nie miałaby takich wyrzutów sumienia. - A próbowała kiedykolwiek zaciągnąć go do łóżka? - Kiedy mieliśmy po piętnaście lat, któregoś dnia, po szkole, zaczęła go napastować. Nigdy ci o tym nie opowiadałem? - Nie, z całą pewnością nie. I co on na to? - Przez całe następne trzy lata stanowczo odmawiał odwiedzania mnie w domu! - No to musiał się śmiertelnie przerazić: twoja matka jest taka... zaborcza. - I potrzebująca. - Naprawdę? - Nie ma bardziej potrzebującej kobiety od starzejącego się symbolu seksu. - Biedna Taureen.

- Ma coraz młodszych mężów, jej samej przybywa lat, no i prawie nie otrzymuje już ról w filmach. - Jakie to smutne. - Ostatnio zaplątała się w paskudną aferę z eks-barmanem, który sądzi, że jest młodszym wydaniem Jamesa Deana. - Ile ma lat? - Niewiele więcej ode mnie. - Cóż... jeśli to ją uszczęśliwia. - Jordanna upiła łyk herbaty. Powiedz, jak teraz układają się wasze stosunki? - Po dziesięciu latach psychoterapii nauczyłem się akceptować matkę taką, jaka jest. - Ale czy ona ciebie zaakceptowała? Shep odwrócił się i nic nie odpowiedział. Jordanna z doświadczenia wiedziała, że nie należy dalej naciskać. Rodzice. Któż potrafiłby ich zrozumieć? I kto tego rzeczywiście pragnął?

Ona

sama

przez

całe

lata

chodziła

do

różnych

psychoanalityków, aż wreszcie zdecydowała, że nie potrzebuje żadnej pomocy. Sama potrafi poradzić sobie ze swoimi problemami. Ale czy rzeczywiście sobie radzę? - zastanowiła się niespokojnie. Owszem, uznała, w końcu zrobiłam pierwszy krok. Bobby Rush siedział w Le Dome przy stoliku numer siedem i rozglądał się po sali. Był to dla niego dobry dzień - dzień zwycięski. Kiedy czekał na Maca Brooksa, zatrzymywało się przy nim mnóstwo

osób. Ktoś mu powiedział, że już jest gwiazdą filmu, nikt więc nie powinien mu kazać na siebie czekać. Ale co w tym takiego strasznego? Woda sodowa nie uderzyła mu jeszcze do głowy. - Bobby! - Była to Taureen Worth. Teatralnie zatrzymała się przy wejściu do sali. Za nią w pewnej odległości szło dwóch niskich agentów. Jak na

kobietę

po pięćdziesiątce, prezentowała

się

naprawdę

oszałamiająco w białej sukni Montana i na wysokich szpilkach od Waltera Steigera. Bobby zerwał się na równe nogi i odpowiedział na jej entuzjastyczne powitanie - chociaż kiedy widzieli się po raz ostatni, grał dwuwierszową rólkę w którymś z jej filmów i ledwie zwracała na niego uwagę. - Wyglądasz cudownie! - powiedział. W jego głosie zabrzmiała stosowna do okoliczności szczerość. Z dawnych lat spędzonych w Hollywood pozostała mu wiedza, że kobiety zawsze należy obdarzać komplementami, a one ci zawsze uwierzą, bez względu na to, czy mówisz prawdę, czy nie. - Czuję się jak baba-jaga! - odparła Taureen, doskonale świadoma, iż rzeczywiście prezentuje się wspaniale. I tak być powinno - ciężko na to

zapracowała:

komputerowe

odsysanie

tłuszczu,

kosmetyczne

złuszczanie skóry, zastrzyki z kolagenu, mordercze ćwiczenia. Nie sięgnęła jeszcze tylko po operację plastyczną. - Bez przerwy pracuję. A sam wiesz, jakie to męczące.

Bobby skinął głową, zastanawiając się, nad czym ona właściwie pracuje. - Taka jestem z ciebie dumna! - wykrzyknęła Taureen, olśniewając go swoim pełnym dzikości uśmiechem: miała duże zęby i wypukłe szkarłatne wargi. - Pomyśleć tylko, że to ja ciebie odkryłam! O czym ta kobieta mówi? - No i co, Bobby? - Pochyliła się nad jego stolikiem tak, aby nie mógł nie zauważyć jej imponującego „firmowego” dekoltu. - Kiedy będziesz obsadzał swój następny film, nie zapominaj, że to dzięki mnie po raz pierwszy pojawiłeś się na planie. Ogromnie bym się cieszyła, gdybyśmy mogli znowu razem pracować. Ponownie skinął głową - zdawało się, że o to jej właśnie chodziło. Ocaliło go pojawienie się dwóch agentów. Taureen nie przedstawiła ich. Wydęła wargi i ruszyła w bój, zostawiając na policzkach Bobby'ego dwa lepkie od szminki pocałunki. - Do widzenia, kochanie - rzuciła odchodząc. - Wyglądasz bardzo... seksy. Majestatycznie przeszła do drugiej sali, a za nią pozostała smuga ciężkich perfum. Co za miasto! - myślał Bobby. Kiedy jesteś na fali, płyniesz. Kiedy toniesz, to leżysz na dnie i umierasz, dupku, i nikt nie odezwie się do ciebie ani słowem. Do stolika podszedł spiesznie, usprawiedliwiając się, Mac Brooks.

- Mam problemy z dzieciakami - wyznał ponurym głosem. - Bobby, jeżeli jesteś kawalerem, to nim pozostań. Z małżeństwa biorą się dzieci, a wtedy, jak wiesz, na zawsze koniec z normalnym życiem. Muszę się napić. - Zmarszczył nos. - Używasz jakiegoś cholernego płynu po goleniu. - Taureen Worth. - Więc teraz pozuje na Elizabeth Taylor? Bobby roześmiał się. - Jeszcze nie. Zatrzymała się przy moim stoliku. Jestem pewien, że tu wróci, gdy tylko się dowie, że przyszedłeś. - A więc słyszałeś o mnie i Taureen? To było takie pieprzenie na planie. Wiesz, jak to jest: sześć tygodni namiętności, a potem nawet nie pamiętasz imienia tej drugiej osoby. To najgorsza aktorka, z jaką kiedykolwiek pracowałem. Nigdy więcej. Bobby uznał, że czas przejść do bardziej bezpiecznych spraw. - Miło cię wreszcie poznać, Mac. Podziwiałem wszystkie twoje filmy, szczególnie „Kontrakt”. Mac skinął na kelnera. Naprawdę musiał się napić. Szkocka z lodem świetnie mu zrobi. - Mnie także miło, Bobby. Wyświetlono mi w studiu „Gorzkie łzy”... doskonała robota. Jako aktor dokonałeś interesujących wyborów. Grałeś jak znarkotyzowany. Spodobało mi się to. Utrzymuje publiczność w napięciu.

Bobby był poruszony. - Dziękuję - powiedział skromnie. - Pewnego razu omal nie współpracowałem z twoim ojcem. - Miałeś wiele szczęścia. Cóż, pomyślał Mac, mam wrażenie, że w tym punkcie obaj wiemy, na czym stoimy. Po chwili milczenia Bobby przeszedł do rzeczy: - Czy znalazłeś czas na przeczytanie scenariusza? - Tak. Bardzo mi się spodobał. Dlatego zresztą tu jestem. - Zainteresował cię? Mac parsknął śmiechem. - Nie zwykłeś tracić czasu, prawda? Bobby, zanim odpowiedział, znowu milczał przez chwilę. Od kilku dni rozmyślał nad tym spotkaniem. Mac Brooks miał za sobą wiele sukcesów, lecz od paru lat nie udało mu się nakręcić kasowego filmu. Toteż wybieranie go do tego projektu mogło okazać się ryzykowne. Z drugiej jednak strony Bobby był przekonany - prawdę powiedziawszy, nawet pewny - że w razie współpracy Mac okazałby się idealnym reżyserem jego filmu. - Wiesz co, Mac... - odezwał się powoli, ważąc słowa. Zmarnowałem już mnóstwo czasu, więc teraz zdecydowałem się przyśpieszyć. - Popatrzył uważnie na nagrodzonego Oscarem reżysera, jego niebieskie oczy jarzyły się intensywnym blaskiem. - Potrzebna mi

błyskawiczna odpowiedź, przestańmy więc owijać w bawełnę. Wchodzisz w to?

Rozdział 8 - Co jest grane? - spytała Amber, gdy Michael i Quincy z hałasem wpadli do domu. - Mam złe wieści - odparł pośpiesznie Quincy, odciągając ją na stronę, podczas gdy Michael podbiegł do telefonu. - Ani Rity, ani Belli nie było w domu. - Może wyjechały na wakacje? - spytała Amber, zastanawiając się, dlaczego obaj są tacy spięci. Quincy wzruszył ramionami i poszedł do kuchni. - Wątpię. Mieszkanie jest zapuszczone, jakby od kilku miesięcy nie było tam żywej duszy. Amber podążyła za nim. - Może się wyprowadziła? - Nie sądzę - odparł Quincy, mechanicznie sięgając do pudełka z ciasteczkami. - Wszystkie jej rzeczy tam zostały. Ubrania, zabawki, niczego nie zabrała. Gwałtownie wyrwała mu ciastko z ręki. - Ani mi się waż - rzekła stanowczo. - Amber! - błagał. - Jak Boga kocham, umieram z głodu! - Będziesz gruby jak beka! - odpaliła.

- Tylko jedno ciasteczko - dopominał się, obejmując ją w talii. Mamusiu, tylko jedno ciasteczko dla twojego głodomorka. Puściła to mimo uszu. - Czy zostawiła kosmetyki? - spytała. - A co to ma do rzeczy? - Jeśli zabrała kosmetyki, to znaczy, że wszystko w porządku. Kobieca logika. Quincy potrząsnął głową. - Nie wiem. Nie zrealizowała czeków na alimenty za ostatnie dwa miesiące. Nadal są w kopertach. - A co mówi Michael? - A co on może powiedzieć? Usiłuje się skontaktować z jej ciotką w Nowym Jorku. To jedyna krewna Rity. Może ona będzie wiedziała, co się z nimi dzieje. - Koniecznie sprawdź, czy wzięła kosmetyki - rzekła z naciskiem Amber. - Żadna kobieta nie ruszy się z domu na dłużej niż dzień bez kosmetyków. - Dobrze, sprawdzimy. Wrócimy do jej mieszkania i pogadamy z paroma znajomymi gliniarzami. Spróbujemy ich namówić, żeby uznali Ritę i małą za osoby zaginione. Michael z trzaskiem odłożył słuchawkę i pomaszerował do kuchni. - Muszę się napić - powiedział ponuro. - Może byś sobie jednak odpuścił? - mruknął Quincy, pamiętając, czym to się zwykle kończyło.

Michael uśmiechnął się kwaśno. - Powiedziałem, że muszę się napić, ale nie powiedziałem, czego. Wyjął z lodówki 7-Up i pociągnął potężny łyk. - W mieszkaniu ciotki nikt nie odbiera telefonu. - Mam przeczucie, że nic się z nimi złego nie dzieje - powiedziała uspokajająco Amber. Akurat dużo wie... - pomyślał Michael. Gdyby coś się przytrafiło jej dzieciakowi... Nie, w ogóle nie może o tym myśleć. Zabije każdego, kto skrzywdziłby Bellę - bez namysłu rozwali mu łeb. Zaczęło go ogarniać przytłaczające poczucie winy. Powinien był się domyślić, że coś jest nie tak, skoro jego telefony odbierała wyłącznie automatyczna sekretarka. W końcu jest detektywem, do cholery. Powinien był tam pogonić, gdy tylko znalazł się w Los Angeles, a nie czekać prawie cały tydzień. Pociągnął jeszcze dwa łyki i z trzaskiem odstawił puszkę na blat lodówki. - No dobra, Quincy, zabieramy się. Chcę jeszcze raz pogadać z tą babką z góry. Może coś zapamiętała. Quincy już stał przy nim. Zatrzymał się tylko, by cmoknąć Amber w policzek. - Lecimy. Do zobaczenia, skarbie. - Lily - oznajmił gruby babsztyl, po czym lekko sepleniąc dodał: Nazywam się Lily Langolla. Wyglądała cudacznie w poplamionym orientalnym kaftanie żółtej

barwy i niebieskich rannych pantoflach z pomponikami; w słomkowych włosach, skręconych mocną trwałą, radośnie sterczała różowa kokarda. - A więc, Lily - zaczął Quincy miłym, spokojnym głosem - kiedy po raz ostatni widziałaś Ritę Polone? - Na nikogo nie filuję - odparła z godnością Lily, rzucając swe potężne cielsko na stary purpurowy tapczan, z którego w sześciu różnych miejscach wyłaziła wyściółka. - Nikt nie mówi, że filujesz, po prostu wiesz, co się dzieje - rzekł Quincy, cały czas utrzymując się w roli równego, sympatycznego faceta. Michael wyjrzał przez okno. Jak zdążył się zorientować, kobieta miała tu pierwszorzędny punkt obserwacyjny. Gdy na ulicy dochodziło do jakiegoś zamieszania, widziała wszystko jak na dłoni. Odwrócił się do niej. - Lily, dlaczego nazwałaś Ritę dziwką? - Znajdziecie na mnie paragraf za to, że powiedziałam prawdę? spytała wojowniczo Lily. Michael postanowił posłużyć się swym męskim urokiem i skierował na nią spojrzenie ciemnych oczu. - Nie, Lily, taka szykowna dama jak ty nie złamałaby żadnego paragrafu. Żar jego oczu odniósł pożądany skutek. Lily dotknęła kokardy, uświadamiając sobie nagle, że może nie wygląda najlepiej. Wiedział już, że ją ma. Błyskawicznie wykorzystał sytuację, bombardując kobietę

pytaniami. - Robiła mnóstwo hałasu, co? Często wychodziła? Miała dużo gości? - Zgadza się - przyznała Lily. - Co się zgadza? Rumieńce wystąpiły na jej twarz, lecz teraz postanowiła pójść mężczyznom na rękę. - Faceci. Przyłazili o każdej porze. Michael poczuł ucisk w dołku, przeczucie tragedii przeszyło go jak nożem. - Ilu facetów, Lily? - zapytał, ze wszystkich sił starając się mówić spokojnie, gdyż dobrze wiedział, co Lily ma na myśli. - Jeden na noc? Dwóch? - Daj spokój, Mike, to jeszcze o niczym nie świadczy... - zaczął Quincy, lecz Michael uciszył go spojrzeniem. Lily z namysłem zmrużyła oczy. - Najpierw było paru różnych facetów, przyłazili w dzień i w nocy, o dowolnych porach - rzekła z namysłem, gmerając przy kokardzie we włosach. - Potem został tylko jeden. Odwiedzał ją regularnie przez kilka tygodni, aż pewnego wieczoru zabrał kobitkę i pojechali. Od tego czasu jej nie widziałam. - Czy była z nią mała dziewczynka? - zapytał cicho Michael. - Może i była.

- Co to ma znaczyć, do cholery: „może i była”?! - ryknął Michael, tracąc wszystko, co dotychczas zyskał. - Była czy nie była? - No już, już - rzekł Quincy, pośpiesznie stając między nimi, gdyż Lily skuliła się ze strachu. - Tylko spokojnie. Lily robi co może, żeby sobie wszystko przypomnieć, prawda, skarbie? Kobieta drżała. - Co mu jest? - spytała, wyciągając ku Michaelowi palec, ozdobiony tanimi pierścionkami. - Chodzi o jego dzieciaka, Lily - wyjaśnił Quincy. - Rozumiesz chyba, że może być trochę niespokojny? - To na pewno gliniarz? - spytała, podejrzliwie zerkając na Michaela. - Na sto procent, tak samo jak ja - gładko skłamał Quincy. - No, Lily, spróbuj jeszcze wysilić mózgownicę. Zagłębiając się w kartotekę Bobby'ego Rusha, Kennedy niebawem doszła do wniosku, że jest on pracoholikiem, starającym się ze wszystkich sił przezwyciężyć garb, jakim było dla niego posiadanie sławnego ojca. Zauważyła między innymi, że za każdym razem, gdy pojawiało się nazwisko Jerry'ego Rusha, Bobby reagował jak automat. Zawsze pojawiały się dokładnie te same odpowiedzi: Mój ojciec jest wspaniałym aktorem. Bardzo różnimy się od siebie. Nigdy mi nie pomógł.

Tak, widziałem wszystkie jego filmy. Dla domowników ich oglądanie było obowiązkowe. Zupełnie nie jesteśmy do siebie podobni. Nie wiem, czy Jerry widział „Gorzkie łzy”. Nie, nie mamy zamiaru wspólnie pracować. Hm, pomyślała Kennedy, ciekawe, jak psychiatra zinterpretowałby te wymowne uwagi. Właściwie to nawet niezły pomysł - opublikować wywiad i przepleść wypowiedzi Bobby'ego komentarzami wybitnego psychiatry. Efekt mógłby być interesujący. Właśnie miała podnieść słuchawkę, by skontaktować się z rzeczniczką Bobby'ego, gdy zadzwoniła Rosa. - Kochanie, zrobiłabyś coś dla mnie? - zapytała błagalnym głosem. Kennedy jęknęła. - Strzeż się przyjaciół, proszących o przysługi - powiedziała, zastanawiając się, czego też Rosa chce tym razem. - Nie mów tak, słonko. Naprawdę jesteś mi bardzo potrzebna - Rosa użyła swego najbardziej przekonującego tonu. - Do czego? - Zapraszam cię na kolację. - Z jakiego powodu? - spytała podejrzliwie Kennedy. - Bo najlepszy przyjaciel Ferdy'ego przyjeżdża z Atlanty i chcemy, żebyś zjadła z nami kolację. - Roso - powiedziała cierpliwie Kennedy - Ferdy ma dwadzieścia

pięć lat i jest czarną gwiazdą koszykówki, a choć przepadam za tobą, nie zamierzam iść na kolację z jego najlepszym przyjacielem. Nie lubię dzieci. - Obiecałam już Ferdy'emu, że przyjdziesz. - Głupio zrobiłaś. - Jeśli się nie pojawisz, pomyśli, że jesteś rasistką. - Bzdura! - Więc udowodnij to! - Nie, Roso, nie mam najmniejszego zamiaru. - Błagam! Nigdy cię o nic nie proszę. Było to kłamstwo, lecz Kennedy zmiękła. - No dobrze - zgodziła się, wiedząc, że popełnia błąd. - Jesteś fantastyczna! - zakrzyknęła Rosa. - W Ivy. O ósmej. Postaraj się wyglądać seksownie. On jest pierwszy raz w Los Angeles. - Roso... - zaczęła Kennedy, ale przyjaciółka już odłożyła słuchawkę. O Boże! Właściwie dlaczego się zgodziła? Bo jest samotna. Samotna, akurat. Samotność nigdy jej nie doskwierała. Uwielbiała samotnie spędzać czas, z przyjemnością chodziła na długie spacery po plaży, czytała lub w swojej corvette z 1986 roku jeździła po autostradzie, biegnącej wzdłuż wybrzeża Pacyfiku. Chodziła nawet sama do restauracji - czego większość jej znajomych nie zrobiłaby pod żadnym pozorem.

No dobrze, zje kolację o ósmej, a potem cześć. Zadzwoniła do rzeczniczki Bobby'ego Rusha. Magazyn zamówił już wywiad, Elspeth, rzeczniczka Bobby'ego, ustaliła podstawowe zasady. Kennedy musiała tylko umówić się co do czasu i miejsca. Elspeth mówiła krótkimi, urywanymi zdaniami: - Śniadanie. Cztery Pory Roku. Piątek. Ma tylko godzinę. Ależ nie - odparła grzecznie Kennedy. - To duży artykuł. Bobby pójdzie na okładkę. Muszę z nim spędzić cały dzień. Wywiad zajmie parę godzin, a potem będę za nim chodzić krok w krok, ale wtopię się w tło. - To nie zagra - warknęła Elspeth. - Na pewno zagra - rzekła Kennedy, zachowując spokój. - Przecież nam obu chodzi o to samo: żeby jak najwięcej napisać o pani kliencie, a to będzie możliwe tylko pod warunkiem, że spędzę z nim cały dzień. Proszę oddzwonić. Rozłączyła się, nim tamta zdążyła zaoponować. Przyjaciel Ferdy'ego, Nix, był wysokim, wspaniale zbudowanym Murzynem. Miał mocno skręcone włosy, łagodne spojrzenie i miły uśmiech. Mówił płynnie i inteligentnie. Był uprzejmy i czarujący. Wraz z Rosą i Ferdym spędzili wspaniały wieczór, a gdy kolacja dobiegła końca, Nix zlekceważył sprzeciw Ferdy'ego i zajął się rachunkiem. Na Kennedy zrobiło to spore wrażenie, które jeszcze się spotęgowało, gdy Nix bezapelacyjnie postanowił odwieźć ją do domu swym wynajętym

samochodem, by mieć pewność, że bezpiecznie dotrze na miejsce. Odruchowo zaprosiła go na kawę, przy której spędzili dwie godziny, a potem wylądowali w łóżku. Tego się nie spodziewała. Na pewno nie chciała, by wieczór ukoronował taki finał - Nix był od niej dziesięć lat młodszy. Okazało się jednak, że jest najczulszym kochankiem, jakiego dotąd miała. Tylko jej mąż mógł się z nim równać. Mistrzostwo Nixa zapierało dech. - Jestem koszykarzem - wyjaśnił z szerokim uśmiechem, gdy zapytała, jakim cudem stać go na takie wyczyny. - Mam doskonałą koordynację ciała i umysłu. - To fakt - stwierdziła w uniesieniu po dwóch fantastycznych orgazmach. Trzy miesiące minęły, odkąd pożegnała się ze swym ostatnim kochankiem, a Nix był właściwym człowiekiem, który pojawił się we właściwym czasie, wykazując właściwą postawę. Miał nawet własny zapas prezerwatyw. Obrócił ją i zaczął głaskać jej plecy leciutkimi pociągnięciami języka, co natychmiast roznamiętniło ją do szaleństwa. - Już więcej nie - wymruczała leniwie. - Nie mam twojej kondycji. - Ależ owszem - roześmiał się, kładąc się na niej. Czuła z tyłu nacisk jego twardego członka. I miał rację. Jej kondycja nagle poprawiła się, a gdy ujął jej piersi w swe duże dłonie i drażnił sutki, odwróciła się, rozgorączkowana, gotowa tak samo jak on. Nix miał znakomicie opanowaną technikę. Po orgazmie

numer trzy Kennedy mruczała z rozkoszy. Usnęli w końcu, a gdy rankiem obudził ją dźwięk telefonu, Nixa już nie było. - Halo - wymamrotała sennie, po omacku łapiąc za słuchawkę. - No i jak? - dopytywała się Rosa, umierająca z ciekawości. - Z czym? - Kennedy przeciągnęła się rozkosznie. - Szczegóły, moja droga. Przejdź do szczegółów. - Już dawno temu przestałam się całować i relacjonować, jak było. - Z tobą to żadna zabawa - poskarżyła się ponuro Rosa. Kennedy roześmiała się. - Nix tak nie uważa. - A więc został - stwierdziła triumfująco przyjaciółka. - Jest tam jeszcze? - Porozmawiamy później - rzekła Kennedy, odkładając słuchawkę. Gdy weszła do łazienki, znalazła karteczkę od Nixa, wetkniętą za lustro nad umywalką. Dzięki za pamiętną wycieczkę do Los Angeles. Mogę zadzwonić następnym razem? Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. To rzeczywiście pamiętna podróż - dla nich obojga. Ale nie będziemy powtarzać tego numeru. To historia na jedną noc - ani więcej, ani mniej. Po piętnastu minutach i długim, ciepłym prysznicu zadzwoniła do rzeczniczki Bobby'ego Rusha.

- Piątek - szorstko jak zwykle oznajmiła Elspeth. - Spotkamy się w jego biurze w wytwórni o dziesiątej. - I mogę spędzić z nim cały dzień? - Jest bardzo zajęty, ale jeśli mi pani przysięgnie, że nie będzie przeszkadzać... - Kiedy skończymy wywiad, nie zauważy nawet, że tam jestem. Mężczyzna wynajął czarny samochód podając fałszywe nazwisko. Żadnych szaleństw. Nic rzucającego się w oczy. Zwyczajny czarny ford, który pozwoli mu zachować całkowitą anonimowość. Zatrzymał się obok domu towarowego Searsa i zapłacił gotówką za parę czarnych spodni, ciemną koszulę z długimi rękawami i czarne sportowe buty. Potrzebne mu też były ciemne okulary, lecz tu próżność wzięła górę nad rozsądkiem i w końcu w sklepie Freda Segala w Santa Monica kupił kosztowne lustrzanki Armaniego. Gdy wrócił do domu, zamknął się na klucz w swoim pokoju i przymierzył nowe rzeczy. Był zadowolony. Odkąd wyszedł z więzienia, urosły mu włosy. Starannie odgarnął je do tyłu, posmarował żelem i związał gumką. Potem długo wpatrywał się w swe odbicie w lustrze, przybierając pozy karateki, po kilkakroć zdejmując i wkładając okulary. Doszedł do wniosku, że ma wiele wspólnego ze swoim filmowym bożyszczem, Stevenem Seagalem. W więzieniu na okrągło oglądał wszystkie jego fìlmy, a zwłaszcza ten o zemście.

Steven Seagal wie, jak wyrównywać rachunki. Steven Seagal to jest ktoś. Nie żeby ludzie budzili w Mężczyźnie szczególny podziw. Kult bohaterów nie był jego ulubionym zajęciem. Lepiej wszystkich nienawidzić, wtedy na pewno się nie podłożysz. Tę ważką wiedzę zyskał w bardzo młodym wieku. Niestety nie zawsze słuchał głosu własnego rozumu. To Dziewczyna była przyczyną jego upadku. Śliczna Dziewczyna o długich, jedwabistych, jasnych włosach, oczach jak bławatki i kapryśnym, zachęcającym uśmieszku. Dziewczyna

podpuszczała

Mężczyznę. Zachęcała

go,

kusiła

cienkimi, przejrzystymi sukienkami, przez które jej małe piersi kiwały ku niemu niczym boje. Uśmiechała się, flirtowała, przyjmowała prezenty lecz gdy przyszła pora, by się odwdzięczyć, zachowała się, jakby był wygłodzonym seksualnie, zupełnie obcym człowiekiem. Dziwka. Łajza. Wszystkie one takie same. Nie lubił wspominać o Dziewczynie, bo przez nią spędził ostatnie siedem lat swego życia w więzieniu. Gniewnie odpędził wszelkie myśli o niej. Dostała, na co zasłużyła. Czasami budził się w środku nocy i widział przed sobą jej twarz. Te nocne godziny wykańczały go, przywoływały lubieżne wspomnienia, aż

musiał sam rozładowywać napięcie. Nienawidził jej za to, co mu zrobiła. I kochał ją. Zawsze będzie ją kochał. Wyszedł z pokoju i zamknął drzwi na klucz. Czarna gospodyni też zajmowała tu pokój. Podejrzewał, że Murzynka go szpieguje. Jeśli nie przestanie, będzie zmuszony dopisać ją do swej listy. Wynajęty samochód zaparkował na końcu podjazdu. Ukradkiem zmienił tablice rejestracyjne i usiadł za kierownicą. Do Agoura Hills było daleko, a on nie zamierzał się spóźnić.

Rozdział 9 Siedziały obie w salonie piękności. Cheryl depilowała sobie nogi woskiem, a Jordanna chciała zrobić manicure. Był to cotygodniowy rytuał - trzeba przecież dbać o siebie. - Urządzam przyjęcie - oznajmiła Cheryl i dorzuciła niedbale: Przyjdź, jeśli masz ochotę. - Jakie przyjęcie? - spytała podejrzliwie Jordanna. Mniej więcej przed tygodniem Cheryl oznajmiła, że ma zamiar zostać pierwszą burdelmamą Hollywood i od tej chwili z nikim się jeszcze nie kontaktowała. - Taki spęd, na którym będzie kilka moich panienek i mnóstwo przyszłych klientów - rzuciła pogodnie Cheryl. - Przez cały tydzień

wisiałam na telefonie. - Dzięki za zaproszenie, ale chyba jednak nie przyjdę. - Będzie Grant. - Nie wątpię w to. - Myślałam, że mogę na ciebie liczyć. - Dlaczego? Popełniłyśmy razem parę szaleństw w swoim czasie, ale to już jest szczyt wszystkiego. Wyłożysz się na tym, Cheryl. - Dzięki za słowa otuchy. - Nie ma sprawy. - Mam pewne informacje, które mogłyby cię zainteresować oświadczyła tajemniczo Cheryl. Jordanna przyjrzała się swoim paznokciom. Były długie, mocne i lśniące. Co za szczęście, że wreszcie przestała je obgryzać. To takie jej małe zwycięstwo. - Jakie informacje? - spytała zaciekawiona. - Bardzo smakowite. - No to powiedz. - Nie tutaj. Czasami - ostatnio nawet przeważnie - Cheryl bywała cholernie upierdliwa. Odkąd poczuła nowe powołanie, stała się nie do zniesienia. - A o co chodzi? - spytała Jordanna. - O twoją najnowszą macochę. Jordanna stłumiła ziewnięcie.

- Co ona znowu zrobiła? - Nie chodzi o to, co zrobiła teraz - rzekła Cheryl, patrząc znacząco na Portorykankę, pokrywającą woskiem jej nogi. - Pomówimy o tym później, na osobności. Jordanna nie znosiła czekać na nic - a zwłaszcza na nowinki. - Nie certol się, Cheryl - powiedziała. - To nie jest wiadomość dla Enquirera - wycedziła Cheryl. - Naucz się cierpliwości. - To nie jest moja największa zaleta. - Wiem coś o tym. - A więc? - Gdzie twój ojciec poznał Kim? - Nie mam pojęcia. Życie miłosne ojca nie jest najważniejszym przedmiotem moich zainteresowań - odparła Jordanna, potrząsając głową. - Spróbuj ją zapytać - podsunęła Cheryl. - Zobacz, co powie. - Po co? - No, spróbuj. - A gdy już uzyskam tę istotną informację, powiesz mi wszystko? - Spotkajmy się jutro na lunchu w Cafe Roma. O wpół do drugiej. Ty płacisz. Przysięgam, że nie będziesz żałować. - Cześć, tato. Jordan Levitt ze zdumieniem uniósł wzrok znad biurka.

- Moja córka postanowiła mnie odwiedzić! Kto umarł? - Pomyślałam, że wpadnę i zobaczę, jak ci leci - odparła Jordanna, nie zwracając uwagi na sarkastyczny ton jego głosu, po czym opadła na jeden z ogromnych skórzanych foteli ustawionych przed masywnym, dębowym biurkiem. - Miło, że zdecydowałaś się na tak wyczerpującą wyprawę z domku gościnnego - rzekł Jordan, zdejmując okulary w rogowej oprawie i uśmiechając się szeroko. Boże, ale z niego przystojniak, pomyślała Jordanna. Jak on to robi? Nie starzeje się, tylko z roku na rok staje się jeszcze bardziej pociągający. - Pewnie jesteś niedoinwestowana - stwierdził, otwierając szufladę i wyjmując książeczkę czekową. - Ależ nie - odparła Jordanna. - Nie przychodzę do ciebie tylko po to, żeby cię naciągnąć. - Miło mi to słyszeć. - Rozłożył książeczkę na biurku i wyjął złote pióro. Jordanna wierciła się nerwowo w fotelu. - Ja... mm... chyba się za tobą stęskniłam. - Trudno jej było to wyrazić, lecz naprawdę chciała, by wiedział, co do niego czuje. Pragnęła jego miłości i czułości, jednak on całe swe serce oddał obecnej żonie. Gdybyż choć trochę zostawił dla niej! Jordan miał zadowoloną minę.

- Stęskniłaś się za mną, tak? - W końcu jesteś moim ojcem, a odkąd ponownie się ożeniłeś... urwała, niepewna, co właściwie chce powiedzieć. Po chwili zapytała: Gdzie poznałeś Kim? - Co za pytanie! - Całkiem zwyczajne. - Przedstawił nas sobie wspólny znajomy. - To urocze. - Odkąd ożeniłem się z Kim, wielokrotnie zapraszaliśmy cię do nas na kolację - odparł Jordan z przekąsem. - Nigdy się nie pokazałaś. - Byłam zajęta. Jego twarz przybrała surowy wyraz. - Czym? - Pisaniem - odparła ostrożnie. - Piszę książkę. - Może to nie całkiem była prawda, ale brzmiało nieźle. Zamurowało go. - Książkę? O czym? - O dorastaniu w Hollywood - wymyśliła w nagłym przebłysku natchnienia. Milczał przez chwilę. Gdy się wreszcie odezwał, mówił bardzo powoli, jakby upewniając się, że córka rozumie każde jego słowo: - Mam nadzieję, że nie o naszej rodzinie. Dlaczego wszystkie nasze spotkania kończą się kłótnią? - pomyślała

Jordanna. Bo ku temu zmierzała ta rozmowa, oboje o tym dobrze wiedzieli. Wysunęła szczękę, gotując się do boju. - A może. Jeśli mi się będzie podobało. - W jej głosie słychać było: „Nie będziesz mi mówił, co mam robić”. - Wykluczone, Jordanno - odparł ostro Levitt. Słowa te zabrzmiały dla niej jak wyzwanie. - Co jest wykluczone? - zapytała natychmiast. - Żadnych rewelacji o naszej rodzinie. Jasne? Chciała mu powiedzieć, żeby się odpieprzył. Powiedziałaby to każdemu z wyjątkiem własnego ojca, który wciąż jeszcze potrafił zamienić ją w rozdygotaną dwunastolatkę. - Podpisałam kontrakt - skłamała. - Z dużym wydawnictwem. Zaczęło mu drgać lewe oko - nieomylny znak, że był poważnie rozgniewany. - Z którym? - To moja sprawa - odparła, czując się jak mała, niegrzeczna dziewczynka. - Ile ci płacą? - Nieważne. - Może się okazać, że ważne. - Co to ma znaczyć? Podniósł się, mierząc ją wściekłym wzrokiem. - To znaczy, że będziesz musiała zarobić na swoje utrzymanie, bo

jeśli piszesz książkę o naszej rodzinie, wynoś się do cholery z mojego domu, moja droga. Z najwyższym wysiłkiem zdołała powstrzymać łzy, napływające jej do oczu. Nie może ich zobaczyć. Nie powinien wiedzieć, że ciągle jeszcze potrafi dotknąć ją do żywego. - W porządku - rzekła chłodno i wstała z fotela. - Idę się spakować. - Proszę bardzo - odparł szorstko. Niech cię szlag trafi, tato, wynoszę się. Wybiegła z pokoju, nie wypełniwszy swego zadania. Chciała się tylko dowiedzieć, gdzie poznał Kim, i proszę, jak to się skończyło pokłócili się jak zwykle. Kiedy się wreszcie nauczy, że kłótnie z ojcem prowadzą do sytuacji patowej? Teraz, gdy ją wyrzucił, nie ma się gdzie podziać. Wróciła do domku gościnnego i zadzwoniła do Shepa. - Szukam jakiegoś kąta - powiedziała pośpiesznie. Shep westchnął, nieraz już to słyszał. - Na jedną noc? Na dwie? - zapytał. - Tym razem na zawsze. Wynoszę się, dość mam tego całego gnoju. Już tu nie wrócę. - Jasne - mruknął Shep z niedowierzaniem w głosie. - Tym razem mówię serio. - Zawsze tak mówisz. - Więc mogę przyjechać czy nie?

- Chyba tak - odparł z umiarkowanym entuzjazmem. Załadowała samochód do granic możliwości, a potem wskoczyła do środka i z rykiem silnika ruszyła po długim podjeździe. Jordan obserwował ją z okna gabinetu. Taka piękna i taka niespokojna, tak podobna do matki. Do diabła, naprawdę pragnął coś dla niej zrobić, ale nie bardzo wiedział, czego Jordanna chce. Pod względem materialnym dał jej wszystko, co mógł: mieszkanie, co roku nowy samochód (markę pozostawiał do jej uznania), karty kredytowe i hojne kieszonkowe. Nigdy jej niczego nie odmówił. Zadumał się na chwilę. Myślał o Lillianne, swej pierwszej żonie, matce swoich dzieci i jedynej prawdziwej miłości swego życia. Umysłowo chora. Taka była powszechna opinia. Ze względu na jej bezpieczeństwo podpisał dokumenty, kierujące ją do prywatnej kliniki. Skąd mógł wiedzieć, że Lillianne podetnie sobie żyły i umrze żałosną śmiercią, zostawiając dwoje dzieci, które musiał samotnie wychować? Naturalnie niebawem przestał być samotny - wydawało mu się, że ponowny ożenek załatwi ten problem, lecz dzieci nie przywiązały się do żadnej z jego kolejnych żon. A potem, jakby nie dość miał kłopotów, popełnił samobójstwo jego jedyny syn - chłopiec, który miał wszystko. Policja twierdziła, że Jamie skoczył z okna nowojorskiego penthouse'u Jordana po zażyciu nadmiernej ilości narkotyków. Ojcu nie trafiło to do przekonania. Jamie nie ćpał, Jordan traktował śmierć syna jako tragiczny wypadek.

Bardzo mocno to przeżył. Prasa rzuciła się na niego, a Jordanna zachowywała się, jakby postradała zmysły - całe jego życie rodzinne legło w gruzach. Ale Jordan potrafił się pozbierać. W końcu jako szesnastolatek uciekł z domu do Hollywood, przybył tu w 1948 roku bez pieniędzy i żadnych widoków na przyszłość i od tego czasu zdołał wyrobić sobie oszałamiającą reputację. Parę nieszczęść nie powali Jordana Levitta. W ciągu kilku następnych miesięcy wysłał córkę do Paryża do szkoły z internatem, rozwiódł się z ówczesną żoną i wyprodukował dwa nowe filmy. Jego rozmyślania przerwała Kim, która właśnie weszła do gabinetu. Kim była najmłodszą spośród jego dotychczasowych żon i najbardziej kochającą. On był dla niej najważniejszy, a Jordanowi jej czułość dodawała sił do życia. Cóż z tego, że dzieliło ich ponad trzydzieści lat? Wiek nie ma znaczenia. - Próbki materiału na firanki - oznajmiła Kim, machając w powietrzu skrawkiem tkaniny. - Jak ci się podobają? Podniósł się i pochylił nad młodą żoną. - Chodź, maleńka - powiedział, otwierając ramiona. Kim rzuciła się w jego objęcia i stali tak, spleceni w uścisku. Tymczasem Jordanna pędziła po bulwarze Zachodzącego Słońca. Łzy strumieniem ciekły jej po twarzy, a z samochodowego magnetofonu na cały regulator rozbrzmiewał głos Jimiego Hendrixa.

Następnego dnia już zupełnie spokojna Jordanna Levitt wkroczyła do Cafe Roma - skinęła kilku znajomym, zbadała panujące wśród zebranych nastroje, zaledwie ułamek uwagi poświęcając zawsze tej samej grupce bezrobotnych włoskich aktorów, którzy zbierali się przy narożnym stoliku, by porównać swoje poziomy testosteronu, szanse na uzyskanie roli oraz liczbę dziewcząt, które przelecieli. Cheryl siedziała już nad filiżanką kawy i pracowicie notowała coś na arkuszu żółtego bloku o ogromnych rozmiarach. - Chyba się nie spóźniłam? - spytała Jordanna, rzucając szybkie spojrzenie na swój zegarek marki Cartier Panthère. - Nie - odparła Cheryl, odkładając pióro. - Przyszłam wcześniej. Musiałam obejrzeć jedną dziewczynę, fantastyczną blondynkę, która świeżo przybyła z Dallas. - Boże kochany! - wykrzyknęła Jordanna. - Zaczynasz już nawet mówić jak alfons. Przyjrzałaś się jej zębom? - Zęby ma rewelacyjne - Cheryl pozwoliła sobie na uśmieszek. - To miała być ironiczna uwaga - powiedziała surowo Jordanna. - W porządku. A poza tym co nowego? - spytała Cheryl, energicznie mieszając kawę, do której dosypała jeszcze nieco słodziku. Jordanna wzruszyła ramionami. - Nic specjalnego. Wyprowadziłam się. - Znowu? - Tym razem na serio.

- No cóż... - mruknęła Cheryl i dodała: - Mam dla ciebie bombę. - Co mianowicie? - spytała z niecierpliwością Jordanna. Cheryl wyjawiła swą nowinę bez zbytniego certolenia się. - Twoja macocha była kurwą - rzekła, rozkoszując się każdym słowem. Jordanna aż zamrugała. - Co takiego? - Właściwie nie mówimy o nich „kurwy” - ciągnęła nonszalancko Cheryl. - Oficjalna nazwa brzmi „dziewczynki do towarzystwa”. Jordanna zmarszczyła się gniewnie. - Robisz sobie jaja? - O co ty mnie posądzasz? - spytała niewinnie Cheryl. - Może rzeczywiście niesłusznie. To zbyt poważna sprawa, by robić sobie żarty. - Znalazłam ją w kartotece Donny... - zaczęła wyjaśniać Cheryl. Kimberly Anna Austin z San Diego. Pracowała dla Donny przez dobrych sześć miesięcy, a potem poznała twojego ojca i wycofała się, przeszła na emeryturkę. Jordanna była wstrząśnięta - było to zbyt niesamowite. - Jesteś pewna, że to o nią chodzi? - Absolutnie. Donna jest bardzo skrupulatna. Ma dokumentację dotyczącą każdej dziewczyny, która dla niej pracowała, łącznie ze zdjęciem.

- Mogę je obejrzeć? - zapytała Jordanna, bębniąc palcami po blacie. Cheryl wygrzebała z torebki błyszczącą fotografię i podała ją przyjaciółce. Jordanna wbiła w nią wzrok. Bez najmniejszych wątpliwości zdjęcie przedstawiało Kim. Uosobienie słodyczy i promienności. Ależ miała fart, że złapała takiego faceta jak Jordan Levitt. - Tak, to ona - stwierdziła. - Niech to szlag! Co tu robić... powiedzieć mu? - Znając twojego ojca, mam przeczucie, że by tego nie docenił odparła Cheryl. - To byłby cios dla jego męskiej dumy. - Nie mogę mu nie powiedzieć. - I tak się dowie... dojdzie to do niego w swoim czasie. Nie mieszaj się do tego, wprawisz go tylko w zakłopotanie. - Chyba masz rację - odparła Jordanna. Czuła się rozdarta, gdyż z jednej strony pragnęła ujawnić brudną zagrywkę Kim, z drugiej zaś nie chciała zranić ojca. Chociaż właściwie dlaczego nie? A dlaczego tak? Nigdy mnie umyślnie nie zranił, pomyślała. Ależ owszem, zranił cię. W gruncie rzeczy właśnie wyrzucił cię z domu. - Nie powiesz o tym nikomu, prawda? - upewniła się wiedząc, jak długi język ma Cheryl. - Prowadzę solidny interes - odparła Cheryl z godnością. - Moi

klienci mają zapewnioną pełną anonimowość i mogą polegać na mojej dyskrecji. - Mój ojciec nie jest twoim klientem - zauważyła Jordanna. - Może będzie - odparła Cheryl, dając do zrozumienia, że wie, co mówi. - Jak skończy z Kim. - I popijając kawę dodała: - Mam naprawdę fantastyczne dziewczyny. Jeśli trafisz na ewentualnych klientów, podeślij ich mnie. Odpalę ci prowizję. - Jesteś nieprawdopodobna! - Dzięki za komplement. Wczesnym rankiem Mac Brooks zadzwonił do Bobby'ego Rusha. Cały poprzedni wieczór kłócił się z Sharleen. Nie chciała, żeby rozmawiał bezpośrednio z Bobbym, wolała, by obleciał tysiąc agentów. Ale Mac nie miał zdrowia do tego tałatajstwa, zawalali połowę umów, a on chciał, by ta wypaliła na sto procent. Miał przeczucie, że „Zabójcze oczy” okażą się przebojowym filmem i postanowił je reżyserować. Agenci wejdą do akcji, gdy już zawrze ustną umowę - w ten sposób nie narobią wielu szkód. Bobby osobiście odebrał telefon - dobry znak, gdyż nie ma nic gorszego niż przedzieranie się przez obstawę gwiazdy, nim dotrze się do niej samej. - Hej, Bobby, z tej strony Mac Brooks. Pamiętasz naszą rozmowę? Postanowiłem, że wejdziemy w to razem, więc chciałbym wiedzieć, kiedy zaczynamy?

Rozdział 10 Michael nigdy w życiu nie czuł się tak bezradny, a to zupełnie wyprowadzało go z równowagi. Instynkt mówił mu, że z Bellą nic złego się nie dzieje, ale faktem jest, że nie mógł jej odnaleźć. Odchodził wręcz od zmysłów. Ciotka z Nowego Jorku, z którą się wreszcie skontaktował, o niczym nie wiedziała, miała tylko stary adres siostrzenicy. Nie utrzymywała z nią bliższych stosunków. - A jej przyjaciółki? - zapytał Michael, mając na myśli trzy bujne blondyny

z

Brooklynu

rygorystycznych

o

niewyparzonych

gębach

i

niezbyt

zasadach moralnych. Za nic nie mógł sobie

przypomnieć ich nazwisk. Ciotka Rity obiecała, że spróbuje je odszukać. Gdy dwa dni minęły bez żadnych wieści, wiedział, że musi coś przedsięwziąć, bo inaczej zwariuje. Ponownie odwiedził Lily, przynosząc jej bukiet kwiatów w nadziei, że jego względy pobudzą pamięć starej kokietki. Na próżno. Nadal nie mogła sobie nic przypomnieć. Zszedł do mieszkania Rity i przysiadł na chwilę na tapczanie. Przetrząsnął

dokładnie

każdy

kąt,

szukając

jakiegoś

śladu:

czegokolwiek, co pomogłoby mu ją odnaleźć. Przypomniał sobie, że gdy byli małżeństwem, chowała przed nim różne rzeczy - pieniądze, biżuterię, listy od byłych chłopaków, o których nie powinien był się dowiedzieć - i zawsze wybierała dziwaczne skrytki: obudowę kostki

żyrandola na suficie lub worki do odkurzacza. Przeszukał już wszystko od góry do dołu, lecz postanowił spróbować jeszcze raz. Zaczął od kuchni, po czym przeszedł do nędznej łazienki, metodycznie przeglądając każdą rzecz, łącznie z plastikową torbą wypełnioną brudami. Rita uwielbiała koronkową bieliznę i miała jej całe mnóstwo: staniki bez ramiączek, seksowne majteczki i rajstopy w najrozmaitszych kolorach. Gdy umówił się z nią po raz pierwszy, powinien był wyczuć, że ściąga sobie tylko kłopot na głowę, ale tak na niego działała, że zupełnie nie zważał na głos rozsądku, no i wpadł jak śliwka w kompot. Poślubił Ritę Polone w zimny grudniowy poranek na trzy tygodnie przed Bożym Narodzeniem. Panna młoda ubrana była w białą satynową suknię, ozdobioną sztucznymi diamentami. Dekolt z przodu stanowczo odsłaniał zbyt wiele. Michael miał ciemny garnitur i ogłupiały uśmiech. Rita była w czwartym miesiącu ciąży. On był pijany. Ponieważ Rita nie miała rodziny, krewni Michaela stawili się w pełnym składzie. Jego brat, Sal, głupio uśmiechnięty, usiłował załapać się na coś więcej niż tylko zapuszczanie żurawia w głąb przepastnego dekoltu panny młodej. Matka, Virginia, chuda nerwowa kobieta, zapalała jednego papierosa od drugiego. Tłusty i stary ojczym, Eddie, pojawił się również, choć połamał go artretyzm. Plus grono dalszych krewnych i

przyjaciół. Michael pamięta, że gorączkowo wsadził łapę między nogi panny młodej i zaczął jej dogadzać już w wynajętej limuzynie, w drodze do hotelu, gdzie mieli spędzić miodowy miesiąc. Byli z Ritą tak na siebie napaleni, że nie mogli czekać ani chwili. Kiedy mu już wychłódło, doszedł do wniosku, że pora spoważnieć. Rita już go tak nie brała. Teraz Rita zniknęła z jego dzieckiem, a Michael miał uczucie, że tonie. Najmniejszego śladu. Nie wiadomo, gdzie ich szukać. Gliniarze też byli bezradni. Zapaliwszy papierosa, puszczał kółka dymu ku sufitowi i usiłował się skupić. Rita uwielbiała taniec. W sobotnie wieczory stroiła się, wynajmowali opiekunkę do dziecka i ruszali w miasto. Gdy Michael sobie podpił, był całkiem niezły na parkiecie. Kiedy przestał pić, stracił dryg do tańca. -

Jeśli nie wyjdziesz ze mną, zabiorę się z dziewczynami - groziła

Rita, usiłując doprowadzić do kłótni. Ale on najchętniej zostawał w domu i oglądał mecze piłkarskie w telewizji, podczas gdy Bella spokojnie spała w sąsiednim pokoju. Czy Rita nadal lubi tańczyć w sobotnie wieczory? Jeśli żyje, na pewno chodzi na tańce. Myśl, że coś mogłoby się im przytrafić, zwłaszcza Belli, przejęła go dreszczem. Zrobi wszystko, by ją odnaleźć. Zgasił papierosa, rozejrzał się po raz ostatni i wrócił do mieszkania Robbinsów.

Kennedy przybyła dokładnie o umówionej godzinie. Dumna była ze swej punktualności. Bobby Rush spóźniał się. Elspeth, jego rzeczniczka prasowa, kanciasta ruda czterdziestolatka, przeraźliwie piegowata, o niekształtnym nosie, nie wdawała się w żadne wyjaśnienia. Kennedy siedziała na kanapie w sekretariacie. Im dalej przesuwały się wskazówki zegara, tym bardziej rosła jej wściekłość. - Czy na pewno się zjawi? - zapytała o jedenastej. - Mogę mu tylko zostawić wiadomość - odparła Elspeth niezbyt uprzejmym tonem. Przez większość czasu przyciszonym głosem prowadziła jakąś nie bardzo przyjemną rozmowę z mężem czy przyjacielem. - Może pani przecież odnaleźć go i zapytać - rzekła Kennedy. Elspeth wydała z siebie męczeńskie westchnienie i wykonała parę telefonów, po czym powiedziała: - Jego asystentka najwyraźniej uważała, że wywiad ma być w poniedziałek. Bobby jest w Palm Springs. - Wspaniale - oświadczyła Kennedy, czekając na słowa przeprosin. Ale Elspeth nie odezwała się już ani słowem. Chwyciła torebkę i pośpieszyła do drzwi. Kennedy podniosła się i podążyła za nią. - A więc to tak? Nie ma szans, że Bobby się pojawi? - Powiedziałam już - odparła zirytowana Elspeth. - Jest w Palm

Springs. Proszę przyjść w poniedziałek o dziesiątej. - Ściskając swą podrabianą torebkę od Chanel wyszła, nie czekając na odpowiedź. Co za nieprawdopodobne chamstwo, pomyślała Kennedy. Nie ma nic gorszego niż rzecznicy uważający się za równie ważnych jak gwiazdy, których interesy reprezentują. Jakiż głupiec z tego Bobby'ego Rusha, że zatrudnia taką wiedźmę. Nie miała nic zaplanowanego na resztę dnia, co przyprawiło ją o zdenerwowanie, gdyż szczyciła się swą umiejętnością organizowania sobie czasu. Phil nazywał ją Królową List, gdyż wszystko miała zawsze starannie wypisane. Mógł się śmiać z jej zdolności organizacyjnych, lecz bezsprzecznie wiele razem osiągnęli, przygotowując korespondencje z całego świata, a przy tym wspaniale się bawili. Teraz pozostały jej tylko wywiady z drugorzędnymi aktorami, których nie można było nawet nakłonić, by zechcieli w nich uczestniczyć. Przeklęty Mason - zamachał jej przed nosem przynętą i natychmiast pogoniła. Gdzie się podziała jej dziennikarska niezależność? Wściekła na siebie opuściła biuro, zdecydowana pogadać z Masonem i namówić go, by wywalił okładkę z Bobbym Rushem. Poszła korytarzem, nacisnęła przycisk windy i z niecierpliwością czekała na jej przyjazd. Po chwili uderzyła w drzwi, sygnalizując, że ktoś na drugim piętrze nie może czekać już ani sekundy dłużej. Mogłaby oczywiście zejść po schodach, ale niby dlaczego? Zresztą, sądząc po tym, jak jej się dzisiaj wiedzie, na pewno potknęłaby się i złamała kark.

Już miała ponownie zabębnić w drzwi, gdy winda wreszcie nadjechała. Wysiadł z niej młody mężczyzna w sportowych spodenkach, bawełnianej koszulce i czapeczce baseballowej. - Bardzo przepraszam. Musiała pani przeze mnie czekać powiedział. - Owszem - odparła gniewnie, wyładowując na nim swój zły humor. - Wie pani, jak to jest - rzekł, uśmiechając się rozbrajająco. - Jakiś gość zatrzymał mnie na dole, więc nie mogłem zamknąć drzwi. - Powinien był pan wysiąść - odparła zimno. Przy tych słowach drzwi znowu się zamknęły i winda odjechała. - Niech to szlag! - wykrzyknęła Kennedy. - Tak mi przykro - mruknął przepraszająco. - Spóźni się pani? - Mam dziś pechowy dzień - oświadczyła, ponuro potrząsając głową. - Byłam umówiona z Bobbym Rushem, a on się nie pojawił. - Przyszła pani na rozmowę? - Właśnie. - No to chodźmy, teraz porozmawiamy. - Pan Rush jest w Palm Springs - rzekła sarkastycznie. - Był zbyt zajęty, by mógł ze mną porozmawiać. - Hej - powiedział, uśmiechając się - pan Rush stoi tu właśnie przed panią, więc chodźmy, bo rozpaczliwie potrzebuję asystentki. Uniosła brwi. - To pan jest Bobbym Rushem?

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Przyznaję się do tego przestępstwa. - Nie poznałam pana - przyznała ze skruchą. Nie ulegało wątpliwości, że on również nie ma pojęcia, kim ona jest ani po co tu naprawdę przyszła. Kierował się już do swojego biura. Obrócił się i skinął na nią. - Chodźmy - rzekł, mrugając do niej zachęcająco. - Może zrobisz kawę, kiedy będę brał prysznic? Fantastycznie, mała kobietka robi kawę, a wielki samiec bierze prysznic, pomyślała Kennedy. Co za szowinista! Może jeszcze zacznie się do niej dobierać? Napastowanie seksualne stanowiłoby dodatkową atrakcję. - Dałem wszystkim wolne - wyjaśnił po drodze Bobby. - W poniedziałek zaczynamy pracę nad nowym filmem, następny wolny dzień dostaną, jak skończymy. - Co to za film? - spytała. - „Zabójcze oczy” - odparł. - Jeśli dostaniesz tę pracę, będziesz mogła przeczytać scenariusz. Ale ze mnie szczęściara, pomyślała przechodząc z biura do jego prywatnych apartamentów. - Kawa jest w lodówce, a ekspres tam - powiedział, wskazując gestem mały barek. - Piję czarną, bez cukru. Otworzył boczne drzwi i wszedł do łazienki, co na moment

pozwoliło Kennedy zerknąć do środka. Hmm... cóż może być lepszego niż robienie wywiadu z Bobbym Rushem, który sądzi, że to on prowadzi tę rozmowę? Rozejrzała się po jego biurze. Było jasne i przewiewne, wyposażone w niewiele mebli. Na ścianach wisiały plakaty, na biurku piętrzył się stos scenariuszy - poza tym nic godnego uwagi. Z małej lodówki wyjęła paczkę mielonej kawy i wrzuciła odpowiednią ilość do ekspresu. Poprzez szum prysznica usłyszała pukanie do drzwi biura. Przeszła do drugiego pokoju i otworzyła drzwi. Na progu stała młoda kobieta o poważnym wyrazie twarzy, w okrągłych okularkach. - Dzień dobry - powiedziała. - Nazywam się Jenny Scott. Jestem umówiona na rozmowę z panem Rushem. - Och, Jenny - rzekła Kennedy, mając poczucie winy (ale artykuł to artykuł, a ona była tu pierwsza) - pana Rusha dziś nie ma. Możesz przyjść w poniedziałek o dziesiątej? - Ach tak... - odparła Jenny bez emocji. - Ale powiedziano mi, że to dosyć pilne. - Nie tak bardzo - oświadczyła energicznie Kennedy. - Przyjdź w poniedziałek, wtedy pan Rush na pewno cię przyjmie. Młoda kobieta poszła sobie, a Kennedy podeszła do ekspresu, nalała dwa kubki czarnej kawy bez cukru i usiadła po drugiej stronie biurka o szklanym blacie, opartym na chromowanych nóżkach. Parę minut później pojawił się Bobby, ubrany w spłowiałe dżinsy i

bluzę. Uśmiechał się szeroko, mokre włosy zwinęły mu się w kędziory. - No, teraz znacznie lepiej - powiedział. - Jedyny problem w tym, że umieram z głodu. Może podejdziemy do kantyny? - Chętnie - odparła Kennedy, dochodząc do wniosku, że Bobby dużo lepiej wygląda w naturze niż na ekranie. Miał jasne, niebieskie oczy o przenikliwym spojrzeniu i tryskał energią. Zdecydowanie atrakcyjny seksualnie. Ale kogo to obchodzi? Może jej czytelników. - No to chodźmy - powiedział, będąc już za drzwiami. Wyszła za nim z budynku, ciekawa, jak też Bobby prezentuje się od tyłu. Miał pewny siebie krok i jędrne pośladki. Hmm... nieźle. Na dworze osłonił swoje niebieskie oczy ciemnymi okularami. Ona zrobiła to samo. - Prawdę mówiąc - odezwał się po drodze do kantyny spodziewałem się kogoś młodszego. Ta robota polega na ciągłej bieganinie, a ty chyba ten etap kariery masz już za sobą. - Zawsze to jakieś zajęcie - odparła. Uniósł okulary i wbił w nią intensywne spojrzenie. - Coś dla zabawy, tak? - Zgadza się - odparła, nie poddając się jego urokowi filmowego gwiazdora. - Jestem bardzo wymagający - rzekł, przypatrując się jej uważnie. - Nie wątpię. - Chcę wyjaśnić, że dla ciebie to może zabawa, ale zakładam, że moi

pracownicy są do dyspozycji o każdej porze dnia i nocy. - Dnia i nocy? - powtórzyła kpiąco. - Będziesz mogła się przespać w domu. - To już coś. - Gdzie ostatnio pracowałaś? - W redakcji magazynu ilustrowanego w Nowym Jorku. - Ooo! - zaczął się śmiać. - Ale nie uszczęśliwisz mnie swoim nie dokończonym scenariuszem? - O nie, panie Rush, z całą pewnością nie. - Mów mi Bobby. Weszli do kantyny. Przechodząc do wolnego stolika, Bobby pomachał kilku osobom. Gdy tylko usiedli, zaczęła koło nich skakać kelnerka w średnim wieku. - Jak się masz, Bobby! Jajka na bekonie czy coś z owoców? - Coś z owoców, skarbie - rzekł, głaszcząc się po płaskim jak deska brzuchu. - Muszę uważać na te fałdy tłuszczu. - Jeśli ty nie będziesz na nie uważał, zauważy je każda kobieta w Ameryce. - Kogo obchodzą inne kobiety, skoro ty jesteś w pobliżu powiedział Bobby, poklepując ją przyjacielsko po zadku. Kelnerka rozchichotała się, choć w tym wieku mogłaby już mieć więcej rozumu. Bobby wziął do ręki kartę dań. - Co dla ciebie? - zapytał Kennedy.

- Wystarczy sok pomarańczowy - odparła. - A może bułeczki? Jajka na bekonie? - Zawsze stawiasz śniadania swoim ewentualnym asystentkom? Teraz już zdecydowanie ją podrywał. - Tylko wtedy, gdy są tak piękne jak ty - rzekł, wbijając w nią niemowlęco błękitne oczy. - Więc właściwie jak masz na imię? W połowie drogi do domu Quincy'ego Michael uświadomił sobie, że nie dość dokładnie przeszukał brudną bieliznę Rity. Wywalił ją po prostu na podłogę, trochę w niej pogrzebał i wcisnął z powrotem do torby, lecz Rita była przebiegła, o czym doskonale wiedział. Coś mu powiedziało, żeby zawrócił i przejrzał wszystko jeszcze raz. Przy pierwszej sposobności zjechał z autostrady i pośpieszył z powrotem do jej mieszkania. Gdy przybył na miejsce, Lily wyglądała z okna. - Przypomniałaś sobie coś, Lily? - zawołał do niej. - Ciągle myślę, panie glino - odparła, zalotnie trzepocząc rzęsami. - Pamiętaj, jeśli cokolwiek ci zaświta, masz mój numer. W mieszkaniu Rity od razu podszedł do worka na brudną bieliznę, wyrzucił wszystko na podłogę i rozpoczął bardziej metodyczne poszukiwania. Gdy wziął do ręki parę czarnych rajstop, zauważył, że stopa jest czymś wypchana. Sięgnął do środka i znalazł tam trzy zdjęcia oraz skrawek papieru z nazwiskiem i numerem. Najpierw obejrzał zdjęcia. To cała Rita - zawsze lubiła bawić się

aparatem. Na pierwszym zdjęciu prezentowała uśmiech, koronkowy pasek do podwiązek i pończochy. Na drugim również była ona, plus uśmiech, minus pasek. Na trzecim obleśny facet wycelowywał wprost w obiektyw potężny, wyprężony członek. Michael pośpiesznie przeczytał bazgroły na skrawku papieru, bez wątpienia nagryzmolone ręką Rity. Heron Jones, napisała, klub Erotica. Wsunął karteluszek do kieszeni, wrzucił bieliznę z powrotem do worka na brudy i wypadł z mieszkania.

Rozdział 11 Bobby Rush czuł się doskonale. Śniadanie z piękną kobietą zawsze dobrze wpływało na jego samopoczucie. Cieszył się ze spotkania z Kennedy Chase. Choć nie takiej asystentki szukał, z pewnością miała klasę. Z kantyny odprowadził ją do samochodu. - To ty powinnaś była mówić, nie ja - powiedział uśmiechając się. - Naprawdę? - Tak to zazwyczaj wygląda. Ja miałem cię wypytać, a tymczasem ty zadawałaś właśnie pytania. - Bo lubię wiedzieć, w co się pakuję. - No i dowiedziałaś się. Chyba opowiedziałem ci cały mój życiorys. - Bardzo interesujący. - Hm... Kennedy, będę z tobą szczery. Masz o wiele za wysokie kwalifikacje do tej roboty.

- Nie masz pojęcia o moich kwalifikacjach. - Ale założę się, że są pierwszorzędne. Roześmiała się. - Zabrzmiało to jak taka końcowa kwestia, kiedy facet mówi: „Jesteś dla mnie za dobra, więc poszukam sobie kogoś nowego”. Teraz i on się roześmiał. - Przyznaję, że parę razy to wykorzystałem. - Więc mówisz kwestiami z filmów? - Wszyscy tak mówią. - Ja nie. - A więc jesteś wyjątkowa. Szykowna babka, pomyślał, kiedy odjechała. Odczeka dzień, pośle jej kwiaty, może umówi się na spotkanie, przeleci ją. No, no. Zaczyna myśleć jak jego ojciec. Uchowaj Boże! To już nie te czasy. Seks nie jest taki, jak dawniej. W dobie AIDS nie chodzi się do łóżka z pierwszą lepszą. Ale ta dzisiejsza nie była pierwszą lepszą. Miała klasę. Był podminowany. Dziś miała się odbyć wielka gala - kolacja z Jerrym. Darla nalegała, by spotkali się po latach w rezydencji rodzinnej w obecności dwóch braci Bobby'ego i ich żon. Dobrze się złożyło, akurat nie był z nikim umówiony. Może to i lepiej - w tej sytuacji ojciec nie będzie miał okazji podrywać jego aktualnej partnerki. Lękał się tego spotkania po tak długim niewidzeniu, choć w głębi

duszy miał nadzieję, że może Jerry się zmienił i powie synowi, że jest dumny z niego i wszystkich jego osiągnięć. Przyjemnie byłoby to usłyszeć. Ale nie ma o czym marzyć. Jerry to zadufek i sukinsyn. Zawsze był zadufanym sukinsynem. Dlaczego nagle miałby się zmienić? - Idziemy na imprezę do Cheryl? - spytał Shep, krzątając się po maleńkiej, schludnej kuchence. - Po co? - odparła Jordanna, która siedząc na stole przerzucała stronice L.A. Weekly. - Może być zabawnie. Jordanna odłożyła gazetę. - Uważasz, że to zabawne cisnąć się w tłumie ćpunów? Chyba nie za bardzo. - Ależ Jordanno, kiedyś lubiłaś poszaleć. - Idź, jeśli masz ochotę, ale dla mnie przyjęcie u Cheryl akurat teraz, kiedy stara się zostać pierwszą burdelmamą Hollywood, nie jest szczytem atrakcji. - No dobra, dobra - rzekł Shep. - Zobaczymy się później w Homebase. - Niech będzie - zgodziła się Jordanna. Cały dzień rozmyślała o rewelacjach Cheryl i zastanawiała się, czy powinna opowiedzieć o nich Jordanowi. W końcu, jeśli Kim była zawodową prostytutką, jej mąż ma prawo o tym wiedzieć.

Może mu powiedzieć. A może nie. Chcesz, żeby się jeszcze bardziej na ciebie wkurzył? Mam to gdzieś. Akurat. Zadzwoniła do znajomego aktora, w którego towarzystwie spędziła niejeden wesoły wieczór. Zawsze dysponował obfitymi zapasami trawki. - Oblecimy nocne kluby? - spytała z nadzieją. - Mam nową dziewczynę - odparł. - Weź ją też, mnie nie przeszkadza. - Tobie pewnie nie, ale jej prawdopodobnie tak. - Chyba nie przy kleiłeś się do którejś z tych małych zazdrosnych bździągw? - Owszem - powiedział urażony. - Trafiłaś w sedno. Odłożyła słuchawkę. Mężczyźni. Nie najlepsi z nich przyjaciele. Ale ona przecież nie potrzebuje chłopa do towarzystwa, przecież może się wypuścić sama. W gruncie rzeczy będzie miała więcej swobody. Gdy Shep wyszedł, obejrzała parę filmów w telewizji, zamówiła dużą pizzę pepperoni i tuż przed jedenastą wciągnęła swe najstarsze dżinsy, parę butów do jazdy na motocyklu, zbyt dużą męską koszulę i czarną skórzaną kurtkę. Była gotowa do wypadu w miasto. Gdy Bobby stanął przed rodzinnym domem w Bedford, opadły go wszystkie dawne złe wspomnienia. Poczuł się znowu jak dziecko, mały głupi dzieciak, którego ojciec ciągle usadza i powtarza mu, że się do

niczego nie nadaje. Dość tego mazgajstwa. Musi pamiętać, że nie jest już dzieckiem. Odniósł sukces jako człowiek interesu, producent, gwiazdor filmowy. Do diabła z Jerrym Rushem. Wkroczy do domu jako mężczyzna, któremu należy się szacunek. Drzwi otworzył czarny lokaj, który pracował w ich rodzinie od dwudziestu trzech lat. - Panicz Bobby! - wykrzyknął z uśmiechem na powitanie. - Miło panicza znowu widzieć po tylu latach. - Dzięki, Jimmy - mruknął Bobby. W domu poczuł się jak obcy. Darla zmieniła całe umeblowanie. Hollywoodzkie żony zajmują się głównie urządzaniem domu i wydawaniem przyjęć dobroczynnych, i Darla nie stanowiła tu wyjątku. Przeszedł przez hall, mijając z lewej znajomy obraz Picassa, a z prawej oszkloną szafkę, w której znajdowały się wyroby sztuki afrykańskiej, po czym wkroczył do głównego salonu, starając się zachowywać swobodnie. Jerry siedział w swym ulubionym fotelu, trzymając szklaneczkę szkockiej z lodem. Gdy tylko zobaczył Bobby'ego, odstawił drinka, podniósł się i rozwarł ramiona. - Witaj w domu, synu! - zawołał z emfazą, jakby zwracał się do słuchającej go publiczności. - Jak się masz, tato - powiedział z ociąganiem Bobby.

W pokoju zgromadziła się cała rodzina: Darla, ubrana w różowy kostium i gustowne brylanty, przyrodni brat Bobby'ego, Len, w towarzystwie nieznośnej żony Trixie, i drugi przyrodni brat, Stan, z żoną Laną, niegdysiejszym króliczkiem Playboya, która od czasów swej chwały przybrała na wadze z piętnaście kilo. Plotka głosiła, że Stan nadal z upodobaniem zażywa kokę, jego żona zaś jest wiecznie na prochach. - Jak się macie - powiedział Bobby, mając nadzieję, że jego głos nie odzwierciedla nieszczerości jego uczuć. - Bobby! - Darla poszybowała ku niemu, witając pasierba wylewnie. - Tak się cieszę, że jesteś tu z nami. Przez pokój śmignęła Trixie. Miała szczuplutką buzię o oczkach małych jak paciorki i bardzo piegowatym nosie. - Czy zechciałbyś wystąpić na lunchu mojego kółka pań? - spytała. Trzeba przyznać, że nie ociągała się. - Spotykamy się raz w miesiącu, żeby podyskutować o polityce i problemach światowych. Wszystkie panie są na poziomie i byłybyśmy szczęśliwe, gdybyś zechciał przyjść. Zrobisz to dla mnie? - Mój kalendarz jest ściśle wypełniony, Trixie. Wykrzywiła usta. - Za wielki z ciebie ważniak, żeby poświęcić trochę czasu dla rodziny, co? - spytała gniewnie. Zaczęło się, pomyślał.

- Nie, Trixie, po prostu jestem strasznie zajęty. Odsunął się od swej irytującej szwagierki, ale zaraz podszedł Len i położył mu rękę na ramieniu. - Nieźle ci idzie, braciszku. - Tak, jakoś mi się ułożyło. - Może coś z tego da się wykroić i dla mnie? Chryste Panie! Ledwo wszedł, a już go zaatakowali. Czy można sobie wyobrazić milsze powitanie? - A więc, Bobby - zadudnił głos Jerry'ego - kiedy wreszcie wyprodukujesz film, w którym twój staruszek zagra główną rolę, co? Chyba już najwyższa pora. Wieczór zapowiadał się jeszcze gorzej, niż Bobby się spodziewał. Gdy Jordanna dotarła do Homebase Central, była już lekko naćpana. Zajrzała do paru innych klubów, pogawędziła z przyjaciółmi, trochę potańczyła, poplotkowała, popaliła trawki. Myślałam, że skończyłaś z ćpaniem. Owszem. To tylko tak, dla zabawy. Gówno prawda. Tuż przed nią stanął Arnie, witając ją niedbałymi pocałunkami w oba policzki. - Jak leci, Levitt? Westchnęła. - Jeśli już w ogóle się do mnie zwracasz, mów mi Jordanna. Tak

mam na imię. - Dobra, dobra - odparł ponuro. - Nie wściekaj się na mnie. - Niby dlaczego mam się wściekać? - Znam twoje humory. Nie, nie znasz. - Czy wszyscy już przyszli? - spytała nerwowo. - Nie, twojej paczki jeszcze nie ma. - Ale pewnie zaraz będzie. Arnie przysunął się bliżej i zniżając głos, powiedział jej prosto do ucha: - O ile wiem, Cheryl rozkręca interes, prosiła mnie, żebym jej powynajdywał dziewczyny. - Chyba nie będziesz miał z tym kłopotów. - Zażądam prowizji. - Nie mam co do tego wątpliwości, Arnie. - Mogę ci postawić drinka? - Może innym razem. Wymknęła mu się i zaczęła wędrować między stolikami, szukając kogoś znajomego lub przynajmniej osoby, z którą chętnie spędziłaby czas. Wybór był niewielki. Charlie Dollar pomachał do niej, gdy przechodziła obok jego stolika. - Hej, posiedź ze starszym panem.

- Takiemu zaproszeniu nie można się oprzeć - odparła, podchodząc bliżej. - Zawsze dokądś gonisz - powiedział z krzywym uśmieszkiem. - Lepiej gonić niż wlec się z tyłu - odparła chłodno. Przesunął się na obitej skórą ławeczce, wskazując jej dłonią miejsce obok siebie. - Znam twojego ojca - oznajmił. - Wszyscy znają Jordana - mruknęła i usiadła obok niego, gdyż nie miała nic lepszego do roboty. - Znałem też twoją matkę. - Więc jesteś starym przyjacielem rodziny. - Obserwowałem cię - rzekł, wpatrując się w nią oczyma zamroczonymi narkotykami. - A to dlaczego? - spytała. - Bo jesteś inna. - Czyżby? - Czyżby. I tak,, ni z tego, ni z owego, zaczęła flirt z Charliem Dollarem, człowiekiem, który mógłby być jej ojcem. O Boże, Jordanno, co ty wyprawiasz? To naprawdę wpieprzy tatusia. Kolacja była jednym wielkim koszmarem. Bobby nie miał pojęcia, jak zdołał przez nią przebrnąć. Wyrósł ze swej rodziny i nie musi już wysłuchiwać ich ględzenia. Takie jest życie.

Darla starała się, jak mogła, by wszystko wypadło możliwie najlepiej, lecz niewiele zdołała osiągnąć. Jerry nie przeprosił za przeszłość - nie przeprosił za nic. Siedział przy stole na honorowym miejscu, żłopiąc whisky i wygłaszając opinie na temat przemysłu filmowego, który upada, gdyż wszyscy pragną zatrudniać tylko młode talenty. - Dzisiejsze kino - głosił z namaszczeniem - pozbawione jest idei. O nic im nie chodzi. Pokazują wyłącznie stare pudła trzęsące cyckami i tłumy umięśnionych młodych dupków, którzy grają jak na szkolnej akademii. Jezu, dzięki, tato, chciał powiedzieć Bobby. Nagle jednak uświadomił sobie, że to nie ma znaczenia. Mie potrzebował już słów uznania od ojca. - Nie mówię o twoim filmie - oświadczył Jerry, bekając głośno. - Co prawda nie widziałem go, ale słyszałem, że jest całkiem niezły. Odpieprz się, tato. Jak to możliwe, że cała Ameryka zdążyła go obejrzeć, a ty nie? - Myślałem, że mi go pokażesz - ciągnął Jerry. - Mogę przyjść do wytwórni. No jasne. Przywiozę cię do siebie i puszczę ci film, pomyślał Bobby. Za cholerę. - Przyślę ci kopię - powiedział. - Będziesz go mógł obejrzeć w swojej sali projekcyjnej.

- Nie używamy już sali projekcyjnej - odparł Jerry. - Za dużo kosztuje. Czyżby wielki Jerry Rush miał zamiar starać się o świadectwo ubóstwa? - Nie żartuj - przerwała mężowi podenerwowana Darla. - Zadzwonię po operatora. Jerry rzucił jej mordercze spojrzenie. - Nie będę płacił jakiemuś cholernemu operatorowi, żeby przychodził do tego cholernego domu i brał forsę za puszczenie filmu, który mogę obejrzeć w wytwórni w sali projekcyjnej mojego syna. - Mamy własną salę projekcyjną, więc dlaczego jej nie wykorzystać? - zapytała Darla. - Brakuje ci naszych pokazów, co? - mruknął kpiąco Jerry. - I tych twoich przyjaciół, którzy zabawiali się u nas za friko? - Jerry, proszę cię! Ale nie można go już było powstrzymać. - Ile osób zwalało się nam na łeb w każdy weekend? - zawołał. Karmiliśmy ich, pokazywaliśmy film, a oni wypijali naszą wódkę i obgadywali mnie za plecami! A kiedy moja cholerna kariera się skończyła, wystawili nas do wiatru. - To nieprawda. - Na twarz Darli wystąpiły rumieńce. - Przecież nadal masz powodzenie. Jerry roześmiał się.

- Nie ma to jak lojalna żona. - Proszę cię, Jerry. Nie zaczynaj od początku. - Darlo, nikt nas już nie zaprasza. - Mogę ci pokazać stos zaproszeń - odparła Darla. - Na bale dobroczynne, gdzie trzeba bulić. Fantastyczny interes. Jerry uniósł szklaneczkę, pociągnął łyk i wymamrotał: - Nie potrzebuję ich gównianych zaproszeń. Niech się odpieprzą. Wszyscy to mają gdzieś, tylko ty się tym podniecasz. Darla zignorowała to i wzięła Bobby'ego na stronę. - Twój ojciec się starzeje - wyjaśniła. - Nie lubi już nigdzie wychodzić. Ma kłopoty z biodrem. Na pewno nic ci nie mówił, ale gdyby się pogorszyło, może trzeba mu będzie zainstalować protezę stawu biodrowego. Nie mów mu, że ci o tym po widniałam. O Jezu, czy ona chce, żebym się rozczulał nad staruszkiem? pomyślał Bobby. - Przyznaję, że trochę nam brakuje gotówki - dodała Darla. - Ale mamy bardzo dobry portfel akcji i obligacji. O co jej teraz chodzi? Chce go naciągnąć na pożyczkę? - Gdyby to ode mnie zależało, sprzedałabym dom i przenieślibyśmy się do zwykłego mieszkania w Wilshire. Po co nam tyle miejsca, skoro wszyscy chłopcy już się wyprowadzili? Chciał jej powiedzieć, żeby robiła, co chce. Jego to nie dotyczy. Wyskoczył do przodu. Już się nie musi z nimi liczyć.

Zanim zdołał się wymknąć niepostrzeżenie, osaczyli go Stan i Len, nalegając, by im załatwił pracę. Usiłował być miły. - To nie wypali - powiedział. - Rodzina nie powinna pracować razem. - Dobrze ci mówić, Bobby - oświadczył Stan. - Masz teraz mnóstwo forsy. Jesteś grubą rybą, ale nie chcesz nam pomóc, co? Mieli krótką pamięć. Zawsze traktowali go jak worek treningowy, nigdy nie okazali braterskich uczuć, nie dodali otuchy, zostawiali bez pomocy. Niech ich wszystkich szlag trafi. Podziękował Darli za kolację, pośpiesznie się pożegnał, wskoczył do swego samochodu i z rykiem silnika odjechał w noc, na spotkanie z Garym w Homebase Central. - Dlaczego nigdy nie przychodzisz na moje przyjęcia? - spytał Charlie

Dollar,

uważnie

przypatrując

się

Jordannie.

-

Arnie

zaproponował przecież, że przywiezie cię do mnie do domu. - Właśnie dlatego - odparła Jordanna, sącząc dla towarzystwa jacka danielsa, choć właściwie wcale jej nie smakował. - Nie lubisz Arniego, co? - zachichotał Charlie. - A ty byś lubił, gdyby ciebie podrywał? - Dziecino, jesteś wystrzałowa - powiedział Charlie, wciąż przypatrując się jej spod półprzymkniętych powiek.

- Dzięki. - Masz w sobie szczyptę szaleństwa matki i jaja ojca. Zabójcze połączenie. A do tego jesteś piękna... to też się liczy. - Proponujesz mi pracę czy mnie podrywasz? - A jak ci się wydaje? - zaśmiał się. - Chyba mnie podrywasz. - Jesteś aktorką? Rozejrzała się niespokojnie dokoła, zastanawiając się, gdzie się szwenda Shep. - Chciałam zostać aktorką, ale ojcu to się nie spodobało. - Ma rację, szkoda zachodu, aktorstwo to gówniany zawód. - Ty jesteś aktorem - zauważyła. - i nieźle ci idzie. Przyglądał się jej z namysłem, przesuwając językiem po zębach. - Jak już powiedziałem, to gówniany zawód. Jestem w tej szczęśliwej sytuacji, że mogę wybierać sobie role, ale większość aktorów i aktorek musi grać w jakichś głupotach, użerać się z durnymi urzędasami, nie mówiąc już o oszołomach, zarozumialcach i cholernych ignorantach, nazywających siebie agentami i dyrektorami. Czasami nawet ja muszę włazić im w dupę. - Ciekawe, jak wyglądasz w tej roli - mruknęła. - Robię to tylko wtedy, kiedy nie mam innego wyjścia - odparł, uśmiechając się szelmowsko. - A jak często ci się to zdarza?

Odchylił się na ławeczce z jeszcze szerszym uśmiechem. - Nieczęsto, dziecino, nieczęsto. - No myślę. - Słyszałem - powiedział po chwili - że lubisz poszaleć. - Kto ci to powiedział? - Chodzą słuchy. - Ty też nie jesteś całkiem bez skazy. - Takiemu staruszkowi jak ja prawie wszystko uchodzi na sucho. Popatrzył na nią tym swoim bezczelnym spojrzeniem spod półprzymkniętych powiek. - Chcesz pojechać do mnie dziś wieczorem? - spytał po chwili. - Będzie impreza? - Owszem, na dwie osoby. Dobrze wiedziała, co zrobi. - Na dwie osoby, tak? - spytała chłodno. - Właśnie. - Mogłabym zaryzykować. - Nie będziesz żałować. Bobby stracił już nadzieję, że kiedykolwiek dotrze do Homebase Central, i wtedy właśnie ujrzał nie rzucającą się w oczy tabliczkę, która skierowała go we właściwą stronę. Zatrzymał się tuż obok faceta z obsługi. - Myślałem, że nigdy tu nie trafię - mruknął wysiadając.

- Niektórym sprawia to trudności - przyznał tamten, wręczając mu kwitek. - Pan tu pierwszy raz? Bobby skinął głową. - Mam nadzieję, że zna pan tu kogoś - powiedział facet. - Nie każdego wpuszczają. - Jakoś sobie poradzę - odparł sucho Bobby. Zanim zdążył sforsować wejście, wezwano Arniego Isaaka, który zdążył w samą porę, by go powitać. - Bobby! - wykrzyknął, jakby byli starymi przyjaciółmi. - Czy my się znamy? - Arnie. Arnie Isaak. - Ach tak, oczywiście - odparł Bobby, mgliście przypominając sobie nazwisko, lecz nie twarz. - Witamy w Homebase - powiedział Arnie, doskonale się czując w roli jowialnego gospodarza. - Dosiądziesz się do mojego stolika? - Hm... - Bobby rozejrzał się dookoła. Lokal był zatłoczony, muzyka niemal ogłuszała i nigdzie nie było śladu Gary'ego. - Jestem umówiony z Garym Mannem. Arnie zmarszczył brwi. - Gary Mann, Gary Mann... Nie przypominam sobie. Ale może wskażę ci stolik, przyniosę drinka... - Przysunął się bokiem, zniżając głos do sugestywnego szeptu: - ...i wszystko, co potrzeba. - Szybkie mrugnięcie. - Wiesz, o co mi chodzi?

- Nie jestem zainteresowany - odparł Bobby, wiedząc dokładnie, o co mu chodzi. - Znajdź Gary'ego, to mi zupełnie wystarczy. Arnie lubił, by gwiazdorzy mieli u niego długi wdzięczności. - Na pewno, Bobby? - Na pewno. W tym momencie minął ich Charlie w towarzystwie Jordanny. Arniego zamurowało. - Dokąd idziesz, Charlie? - zaskomlił z nie ukrywaną irytacją. Charlie zignorował go, całą uwagę poświęcając Bobby'emu. - Hej, Bobby, dawno się nie widzieliśmy. - Sześć lat - powiedział Bobby. - W „Głównej ulicy” miałem siedem linijek tekstu i jedno zbliżenie. - Pamiętam. Ale już wtedy wyczułem, że daleko zajdziesz. Bobby roześmiał się z przymusem. - Nie zaszedłem. Charlie poklepał go po ramieniu. - Pozwól, że ci pogratuluję. Zrobiłeś dobrą robotę. Podobał mi się twój film. - To duży komplement, skoro pochodzi od ciebie. - Prawię komplementy tylko wtedy, gdy są zasłużone. Zadzwoń do mnie, Bobby. Umówimy się na lunch. - Będę pamiętał. Charlie otoczył ramieniem talię Jordanny i popchnął ją do przodu.

- Czy wy się znacie? - zapytał. Bobby popatrzył na dziewczynę o długich, czarnych włosach i szalonym spojrzeniu. Była bardzo piękna. - Nie, nie przypominam sobie. - Ale na pewno znasz jej ojca - oświadczył Charlie. - To Jordan Levitt. - Oczywiście, że znam Jordana - powiedział szybko Bobby. - A ja znam Jerry'ego Rusha - wtrąciła Jordanna, wściekła, że Charlie robi jej taką reklamę. Bobby wyczuł jej gniew. - Chwileczkę... - zaczął, próbując ułagodzić dziewczynę. Ale ona przerwała mu. - A jak się panu to podoba: Bobby Rush, syn Jerry'ego. Wypisze pan to sobie na czole? - Nie miałem zamiaru pani rozgniewać. Charlie zachichotał. - Co to... konkurs, kto ma sławniejszego ojca? Nikogo to nie obchodzi. - Ciebie najwyraźniej tak - burknęła Jordanna ze złością. - Daj spokój, skarbie - rzekł Charlie, ciaśniej oplatając ramieniem jej talię. - Miło było cię spotkać, Bobby. Nie zapomnij do mnie zadzwonić. Chodź, dziecino, zabieramy się stąd. Arnie nie mógł uwierzyć, że Charlie wychodzi z największą

miłością jego życia. - Wydajesz dziś przyjęcie, Charlie? - zapytał z nadzieją. - Nie przypominam sobie, żebyś był na liście gości. - Może wpadnę później? - Nie ma mowy. - To niemożliwe - wymamrotał Arnie, patrząc w ślad za nimi. - Co? - spytał Bobby. - Charlie i Jordanna. - Chyba jest troszkę dla niego za młoda. - Nikt nie jest zbyt młody dla Charliego - stwierdził gorzko Arnie. - Pierwszorzędna dziewczyna - rzucił Bobby. - Pierwszorzędna i zupełnie zwariowana - powiedział kwaśno Arnie. - Na diabła jej Charlie? Niespodziewanie pojawił się Gary, ciągnąc za sobą śliczną dziewczynę. - Bobby! Myślałem, że już nigdy nie przyjdziesz. Jak wypadła kolacja? - To była udręka - odparł Bobby, odsuwając się od Arniego. - Jedna wielka udręka. Charlie mieszkał na szczycie Miller Drive, w ogromnym domu, wokół którego rozciągały się rozległe otwarte tereny. Znajdował się na nich ogromny basen pływacki i kort tenisowy dla zawodowców. Jordanna jak zawsze pojechała własnym samochodem - dawało jej to

swobodę ruchów. Nie chciała w razie czego znaleźć się w pułapce bez możliwości ucieczki. Krętym podjazdem podążała za rollsem Charliego w swoim porsche. - To nie pasuje do twojego wizerunku - powiedziała, gdy wysiedli z samochodów i stanęli obok siebie pośrodku ogromnego podwórca. - A jakiż to wizerunek? - No wiesz... skłócony z życiem buntownik. Ktoś taki raczej nie siada za kółkiem rollsa. - Wygodę cenię nade wszystko, dziecino. Zrozumiesz to, gdy dorośniesz. - Może i coś w tym jest... Przybiegły przywitać pana dwa duże psy: czekoladowy labrador i czarny doberman. - Boisz się? - zapytał, jakby tajemnie tego pragnął. - Ja? - prychnęła Jordanna z pogardą. - Niczego się nie boję. Pochyliła się, by pogłaskać zwierzaki, drapała je po karku, tak jak to psy lubią. - Wiesz co? Coraz bardziej mi się podobasz - rzekł Charlie, wprowadzając ją do dużego salonu. Większość miejsca zajmowały dwie olbrzymie kanapy, obite brązową skórą, na wszystkich ścianach wisiały kolorowe obrazy. Charlie podszedł prosto do baru, nalał dwie potężne porcje jacka danielsa i wrzucił do nich lód.

- No i co powiesz? Chcesz skręta? - Właśnie o tym myślałam - odparła, rzucając okiem na dwa Oscary, niedbale ustawione na półce z książkami. - Nie było mnie na świecie w latach sześćdziesiątych, ale cieszę się, że trawka wróciła. Zaśmiał się. - No cóż, dziecino, ja byłem i ode mnie trawka nigdy nie odeszła. Ze srebrnego puzderka wyjął gotowego już skręta, wziął paczkę zapałek, zapalił go, zaciągnął się głęboko i podał Jordannie. - Pierwszorzędne. Aż rozkosz to palić. - Co za zaskoczenie - rzekła z nutką sarkazmu w głosie. - A ja myślałam, że będziesz miał jakiś kiepski towar. - Bardzo zabawne. Jordanna zaciągnęła się głęboko, wolno wdychając dym. Trawka nie rąbie tak jak koka, ale gdyby zaproponował kokę, też by na to poszła. Przecież postanowiłam się poprawić, do cholery! - pomyślała. Jutro, jutro. - Chcesz obejrzeć resztę domu? - zapytał leniwie Charlie. - Uwielbiam wycieczki. Wyciągnął rękę i lekko dotknął jej długich czarnych włosów. - Naprawdę cię lubię - powiedział. - Jestem zaszczycona - mruknęła, stanowczo postanawiając, że nie będzie zachowywać się jak przygłupia dupa wielkiego gwiazdora. Ujął ją za rękę i krętymi schodami poprowadził do sypialni.

Panował tu potworny bałagan - na podłodze leżały porozrzucane gazety, a na każdym skrawku wolnego miejsca piętrzyły się stosy pism ilustrowanych, lecz widok z okna był wspaniały. Pośrodku stało ogromne łoże, zarzucone futrzakami. - Co za luksusy - rzekła, mimo iż nieład był porażający. - Możesz puścić jakąś muzykę? - zapytała. - Chcesz słuchać muzyki? - Tak. Otworzył szafkę, odsłaniając kosztowny sprzęt stereo. Gdy nacisnął parę klawiszy, pokój wypełniły tony Mozarta. - Nie przepadam za klasyką - powiedziała. Ponownie dotknął jej włosów. - A co lubisz? - Madonnę. Prince'a. Bobby'ego Browna. Johna Coltrane'a. - Niezła kombinacja. - Masz „Złą dziewczynę” Madonny? - Czujesz z nią pokrewieństwo duchowe? - Jasne. Przyjrzał się jej z ciekawością. - Dziwna z ciebie dziewczyna. - Dziwna? Nikt tak o mnie nie mówił. - Zawsze jest ten pierwszy raz. - Tak, Charlie, zawsze jest ten pierwszy raz - odparła, strząsając z

siebie czarną skórzaną kurtkę. - Ile masz lat? - Jestem na tyle dorosła, że mogłabym być twoją córką. - Dwadzieścia? - Dwadzieścia cztery. - I niejedno już w życiu widziałaś? - Właśnie. Podniósł słuchawkę wewnętrznego telefonu. - Czy ktoś z was ma płyty Madonny, Prince'a albo Bobby'ego Browna? Tylko szybko. - Czyżbyś miał personel składający się z niewidzialnych wielbicieli muzyki rozrywkowej, którzy czuwają całą noc? Uśmiechnął się niewyraźnie. - Coś w tym rodzaju. - A Coltrane? Wskazał na szafkę w rogu, wypełnioną płytami kompaktowymi. - Zobacz tam, może będziemy mieli szczęście. O, ty na pewno masz szczęście, pomyślała, czując wyraźne podniecenie. Przeszukała cały zbiór jego płyt, lecz nie znalazła niczego atrakcyjnego. Potem zaczęła się zastanawiać, jak wygląda jego ciało. Był już stary, co najmniej po pięćdziesiątce, a starsi panowie nie bardzo lubią ćwiczyć, by utrzymać się w formie. - Masz tu salę gimnastyczną? - spytała niedbale.

Dobrze wiedział, do czego zmierza. - Nie - odparł. - Ale mam parę kawałków mięska w średnim wieku, które może ci smakować. Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. - Wiesz, na co wziąć dziewczynę. - Prawdę mówiąc, dziecino, nigdy nie miałem z tym kłopotów. - No myślę. Usiadł na brzegu łóżka i poklepał dłonią miejsce obok siebie. - Chodź no tu. Podeszła z wolna, całkowicie opanowana, i stanęła przed nim. Otoczył rękami jej talię i przyciągnął Jordannę do siebie, po czym rozpiął dziewczynie koszulę i zaczął lizać jej nagi brzuch, aż wreszcie wsunął język w jej pępek. O dziwo, było to niewiarygodnie podniecające. Strząsnęła z siebie koszulę, rzucając ją na podłogę. - Smakujesz jak miód - powiedział, przerywając na chwilę pieszczotę. - Słodki, słodziutki miód. Nie znalazła na to złośliwej riposty. Połączenie jacka danielsa, trawki i Charliego Dollara rozłożyło ją zupełnie. Dotknął jej piersi i niezgrabnymi paluchami zaczął drażnić sutki. - Panie D., Madonna i Prince są przed drzwiami - zadudnił na cały pokój bezcielesny głos. - Cholera! - krzyknęła Jordanna, podskakując ze strachu.

- Spokojnie - rzekł Charlie. - To tylko wewnętrzny telefon. Chyba przynieśli dla ciebie płyty. - O raju! To dopiero obsługa! - Dziecino, jeszcze nic nie widziałaś. Gdy głos Madonny na stereo śpiewał „Złą dziewczynę”, Jordanna zapragnęła zatańczyć rock and rolla. Charlie zapalał kolejnego skręta. Ona była już gotowa do odlotu - czego więcej trzeba? Błądziła półnaga po pokoju, kołysząc się w takt muzyki i podśpiewując. Madonna pisała fantastyczne teksty - że też dotychczas nie dostrzegła tej strony jej talentu! - Naprawdę ci się to podoba? - spytał Charlie. Nie wiedziała, czy chodzi mu o trawkę, czy o Madonnę. - Uwielbiam to wszystko - odparła, zabezpieczając się na obu frontach. Wpatrywał się w nią długo i intensywnie, głęboko zaciągając się skrętem. - Rozbierz się do końca - powiedział. - Nie - zaprotestowała. - Ty się rozbierz. - To nie będzie zbyt ładny widok. - Zgaś światło. Podał jej skręta. Wciągnęła dym aż po pępek, po czym rzuciła się na łóżko. - Dobrze mi - oświadczyła, wydmuchując cienką siną smużkę.

- Za chwilę będzie ci jeszcze lepiej - powiedział, kładąc się na niej. Westchnęła. Już to nieraz słyszała. - Nie składaj czczych obietnic, Charlie. Wydawał się rozbawiony. - Czy to wyzwanie, dziecino? - spytał, gmerając przy guzikach jej dżinsów. - Żadna się dotychczas nie skarżyła. - Jesteś pewien, że dasz radę? - spytała drwiąco. - Ależ masz niewyparzoną gębę. Okaż trochę szacunku wielkiemu gwiazdorowi - mruknął Charlie. Wytoczyła się spod niego, ściągnęła buty i dżinsy. - Nie nosisz bielizny, co? - spytał, unosząc krzaczaste brwi. - Przeszkadza mi - odparła, klękając na łóżku zupełnie naga i patrząc na niego. - Twoja kolej. Zaczął się śmiać. - Masz wspaniałe ciało, dziecino. - Dzięki, panie gwiazdorze - rzekła, wprawnie rozpinając mu pasek. - Czy ten pociąg ruszy? - Jeszcze nikt go nie odstawił na bocznicę. - A może prezerwatywa? - A może nie lubię brać prysznica w butach? - A może bezpieczny seks? - A może właśnie się przebadałem i jestem czysty? - A może zobaczę wyniki?

- A może się zamkniesz? Niech będzie. Wierzyła mu. Poza tym była zbyt naćpana i zbyt podniecona, by się spierać. O dziwo, Charlie Dollar okazał się dobrym kochankiem. Nie miał nadzwyczajnej formy, ale nie był też kompletnym łamagą. Znał wszystkie te same sztuczki co ona i jeszcze potrafił ją zadziwić. Umiał zatrzymać się na sekundy przed punktem, od którego nie ma już odwrotu. Kochali się długo, a gdy doszli do punktu kulminacyjnego, spełnienie przyniosło im tak wielką rozkosz, że Jordanna krzyknęła, co jej się nigdy nie zdarzało. Charlie zachowywał się jeszcze głośniej. Jednak niemal natychmiast potem zasnął. I chrapał. Ogłuszająco. Jordanna podniosła się z łóżka, pozbierała ubranie i poszła do łazienki. Łazienka Charliego przypominała dobrze zaopatrzoną aptekę: stały tam rzędy buteleczek wypełnionych pastylkami na każdą chorobę, słoje witamin we wszelkich połączeniach, najrozmaitsze mikstury, zasypki, kremy i rozpuszczalniki. Jordanna zdecydowała, że jest to odpowiednie miejsce, by zwymiotować. Wzięła prysznic, pośpiesznie ubrała się i weszła do sypialni. Charlie nadal chrapał. Wyniosła się, nie budząc go.

Rozdział 12 - Gdzie jesteś? - spytał Quincy zaniepokojonym głosem. - Naprzeciwko klubu Erotica na bulwarze Hollywood - odparł Michael, gasząc papierosa. Był w budce telefonicznej. - Co się dzieje? - Mam już jakiś punkt zaczepienia - rzekł Michael. - Rita zostawiła zdjęcia. - Jakie zdjęcia? - Przestań zadawać pytania, tylko rusz tyłek i przyjedź tu. - A muszę? - Zrób to dla mnie, Q. - No dobra, dobra. Jadę. - Klub Erotica. Spotkamy się w barze - powiedział Michael, po czym odłożył słuchawkę i przeszedł na drugą stronę ulicy. Gburowaty facet strzegący drzwi oznajmił, że wstęp do klubu Erotica będzie go kosztował trzydzieści dolców. Niechętnie rozstał się z nimi i wszedł do klubu. O tak, to miejsce w stylu Rity, jak najbardziej, pomyślał. Mroczne, zapewniające intymność, pełne oszołomów w dziwacznych strojach. Z licznych głośników dobiegał pulsujący rytm muzyki, która mogła ogłuszyć nie przyzwyczajonego gościa. Kobieta, która do niego podeszła, miała na sobie maseczkę pawia i

niewiele więcej. - Jak chce się pan zabawić? - spytała głębokim, namiętnym głosem. - Słucham? - W którym pokoju chce pan mieć przyjemność? Jedna osoba czy grupa? Może orgietka? Nagle zaświtało mu, że to przecież seks-klub. Cholera! Był przekonany, że seks-kluby skończyły się w latach siedemdziesiątych. - Chcę się tylko napić - powiedział. - Jest tu gdzieś bar? - Przy barze się wybiera. - Co takiego? - Pan tu pierwszy raz? - Zgadła pani. - Dobrze, skarbie. Usiądź przy barze i rozejrzyj się. Jeśli znajdziesz kogoś, z kim chciałbyś spędzić czas, zabierzesz go do odpowiedniego pokoju. - A ile ta przyjemność kosztuje? - Nie jesteśmy jakąś speluną, gdzie obdziera się gości ze skóry odparła z oburzeniem. - Opłata przy wejściu pokrywa wszelkie koszty, chyba że chcesz jakichś specjalnych usług. - Żadnych specjalnych usług. - Więc wybieraj. Bar jest tam. Znalazł bar, wszedł do środka i usiadł na wysokim stołku. Podeszła do niego barmanka, ubrana w czarną skórzaną tunikę, ledwie

przykrywającą obfity biust i potężny zadek. - Koktajl? - spytała, mierząc go wzrokiem. - Mogę ci podać specjalność klubu Erotica. - A co to takiego? - zapytał. - Wódka, rum i sok pomarańczowy z odrobiną cointreau. - Zrobiła do niego oko. - Gwarantuję, że po tym będzie ci chodził motorek. - A masz piwo bezalkoholowe? - Mogę poszukać. - To poszukaj - odparł, rozglądając się po lokalu. Przy barze zebrało się kilka kobiet, najwyraźniej w poszukiwaniu odpowiedniego partnera. Przy jednym z małych okrągłych stolików, ustawionych w przeciwległym krańcu baru, siedział tłusty biznesmen w towarzystwie pulchnej blondynki, a dwóch młodych mężczyzn, ubranych tylko w koszule i dżinsy, niezdecydowanie wierciło się w kącie. Och Rito, Rito - cóż cię przywiodło w takie miejsce? - pomyślał i zaraz sam sobie odpowiedział: poszukiwanie przygody. Rita uwielbiała, gdy coś się działo, a on nie mógł zaspokoić jej tęsknot. Wróciła kobieta w czarnej skórzanej tunice i postawiła przed nim piwo. - Chciałbym się czegoś dowiedzieć - rzekł Michael. Oparła łokcie na stole, a jej duże piersi uniosły się ku niemu. - Ja też - mruknęła.

- Ty pierwsza - powiedział, pociągając łyk swego bezalkoholowego napitku. - Co taki przystojniak jak ty robi w takim miejscu? - Szukam kogoś. Znasz faceta o nazwisku Heron Jones? - To jakaś zgrywa, tak? - Żadna zgrywa. - Wszyscy znają Herona. - Mogłabyś mnie oświecić? Oblizała wargi, przypatrując mu się z namysłem. - Jesteś gliniarzem? - A dlaczego pytasz? - Bo śmierdzisz gliną - odparła, uśmiechając się z przymusem, jakby wiedziała o czymś, o czym on nie miał pojęcia. - Nie zrozum mnie źle dodała. - Bardzo mnie bierze ten zapach gliniarzy. - Jak to jest, że wszyscy znają Herona Jonesa? - zapytał Michael, ignorując jej odpowiedź. - Bo jest sławny. - To dlaczego nigdy o nim nie słyszałem? Ze śmiechem odrzuciła głowę do tyłu. - Heron Jones ma największego ptaszka na uwięzi. Przynosi go tu trzy razy w tygodniu i pokazuje w ustronnym miejscu. Każdy, kto chce skorzystać z jego usług, musi zabulić. Ale ty, złotko, nie wyglądasz na takiego, co potrzebuje usług facetów.

Michael wyciągnął fotografię Rity - nie tę, którą znalazł pośród jej brudnej bielizny, lecz zdjęcie portretowe, zrobione przez niego podczas ich miodowego miesiąca. - Widziałaś tu kiedyś tę kobietę? - zapytał. Barmanka wzięła fotkę i przez chwilę się w nią wpatrywała. - Wiesz, złotko, szczerze mówiąc, nie pamiętam ich wszystkich, chyba że są takie jak Heron i mogą zaproponować coś niezwykłego. Rozejrzyj się dookoła... przychodzą, wychodzą, kogo to obchodzi? - Więc jej nie poznajesz? - Może się tu kręciła. - Jak dawno temu? - To twoja dziewczyna? - Była żona. - Może parę miesięcy temu, nie jestem pewna. Pokazał jej zdjęcie mężczyzny. - To jest Heron Jones? - O, złotko, mogą cię przymknąć za noszenie przy sobie czegoś takiego. - Spojrzała na fotografię i zaczęła chichotać. - Tak, to Heron, bez dwóch zdań. Ma monstrualny aparat. Natura dobrze go wyposażyła, nie można powiedzieć. - Jest tu dzisiaj? - Możesz go złapać w prywatnym pokoju. Mówię ci, jest na co popatrzeć.

Wzdłuż baru sunęła ku niemu ze zdecydowanym wyrazem twarzy jakaś kobieta. Dotarła wreszcie do celu. - Wybieram ciebie - oznajmiła, opierając staranie wymanikiurowaną dłoń na jego ramieniu. - Co takiego? - spytał, cofając się odruchowo. - Dziś wieczór. Ty, ja... bardzo seksowne przeżycie - wymruczała. - Jestem na zwolnieniu warunkowym - powiedział, podnosząc się ze swego stołka. Zmieszała się. - Co? - To bardzo skomplikowane. Lepiej podłap sobie kogoś innego. Quincy zaparkował przed klubem Erotica, zastanawiając się, w co tym razem wpuścił go Michael. Amber nie była zachwycona. Właśnie zaczynali się do siebie czulić przy akompaniamencie Luthera Vandrossa na stereo, gdy zadzwonił. - Muszę lecieć - oświadczył Quincy żonie, odłożywszy słuchawkę. - A to dlaczego? - spytała Amber. - Bo Michael mnie potrzebuje. - Czy on niczego nie może zrobić samodzielnie? - Ależ kochanie - Quincy starał się mówić tonem możliwie najbardziej przekonującym... - Michael to stary kumpel. Zaginął jego dzieciak. Okaż mu troszkę zrozumienia. A gdyby zaginęło któreś z naszych smarkaczy?

Amber była uległym stworzeniem, dała się więc przekonać. Quincy pocałował ją i wyszedł. A teraz stał przed tą ohydną speluną. Dupek przy wejściu nie chciał go wpuścić, dopóki nie wręczył mu trzydziestu dolarów gotówką. Trzydzieści cholernych dolców! Miał nadzieję, że przynajmniej za tę forsę Mike zapewni mu niezapomniane wrażenia. Gdy już dostał się do środka, poszedł prosto do baru, lecz nie znalazł tam Mike'a. Zwrócił się do amazonki w czarnej skórze, która wydawała drinki: - Czy ktoś zostawił dla mnie wiadomość? - Brunetka, blondynka? - Facet. Taki przystojniak. - Cholera - mruknęła. - Ty też jesteś gliną? Jak to się dzieje, że zawsze rozpoznają Michaela? - Gdzie on jest? - zapytał. - W toalecie. - Dzięki. Wkroczył do kibla akurat wtedy, gdy Michael zaciągał zamek w spodniach. - Ależ to zapluta nora! - jęknął Quincy. - Co jest grane? - Znalazłem parę zdjęć i notatkę. Rita zapisała nazwę tego klubu i nazwisko faceta. Mam przeczucie, że gdzieś tu jest. - Ty i te twoje przeczucia... zawsze są z tego kłopoty - powiedział

Quincy, potrząsając głową. - Muszę odnaleźć moje dziecko, Q. - Wiem. - Rita się w coś wpakowała. Nie chcę, żeby Bella w tym uczestniczyła. - Więc po co tu siedzimy? - Czekamy, aż Heron Jones skończy. - Co skończy? - Załatwiać kolejkę babek. To jest seks-klub. Quincy gwizdnął przeciągle. - Jezu! Gdyby Amber się o tym dowiedziała, chybaby oszalała. - Nie dowie się, jeśli zatrzymasz to przy sobie. - Nie mamy przed sobą sekretów. - Może już czas zacząć... Quincy zmarszczył nos. - Więc kim jest Heron Jones? - zapytał. - Męską kurwą? - Coś w tym rodzaju. Klub płaci mu za występy na miejscu. Obsługuje wszystkie kobiety, które mogą zapłacić sto dolców za przyjemność z nim. - To jakiś superman? - Tak jakby. - I musimy tu kiblować, póki nie skończy swoich „występów”? - Właśnie.

- Do diabła, Mike, z tobą nigdy nie ma lekko. Gdy Heron Jones wyłonił się wreszcie z tylnego wyjścia, było już po północy. Michael i Quincy czekali na parkingu. Wykorzystując zaskoczenie, dopadli go z obu stron. - Powinniśmy pogadać - powiedział Michael. Heron zlustrował ich wzrokiem, zastanawiając się, czy dać nogę, czy też lepiej nie ryzykować. Ale nie miał żadnych szans. Byłem pewien, że to gliniarze, wyglądali na tych skurwieli. Wyprostował się i postanowił grać niewiniątko. - Panowie, nie wiem, w co mnie chcecie wrobić, ale ja tego nie zrobiłem, jasne? Mam was na karku za każdym razem, gdy obrabują kogoś w okolicy. Jednak teraz jestem czysty. Pierdolę, żeby zarobić na życie... czego jeszcze chcecie? - Może podejdziemy tam, do światła - rzekł Michael, chwytając go za ramię i popychając w kierunku latarni. - Czego się mnie czepiacie? - burczał Heron, bezskutecznie usiłując strząsnąć z siebie rękę Michaela. - Nie narozrabiałem. Spytajcie, kogo chcecie. Michael przysunął mu do twarzy jedno ze zdjęć znalezionych w mieszkaniu Rity. - Znasz tę kobietę? - zapytał. Heron rzucił na nie okiem. - Po ciemku wszystkie wyglądają tak samo. - Spójrz jeszcze raz - powiedział Michael z groźbą w głosie. -

Poznajesz ją, czy nie? - A bo ja wiem? - Tak czy nie? - rzekł Michael, żelaznym uściskiem przygważdżając mu rękę na plecach. - No dobra, znam ją - odparł ponuro Heron. - No i co z tego? - Kim ona jest? - To taka laska, co przychodziła do klubu. - Co się z nią stało? - A bo co? - zapytał Heron, wykrzywiając usta w szyderczym uśmiechu. - Ktoś wykończył tę dupę? Michael obrócił go dokoła. - Wiesz coś, o czym my nie wiemy? Heron gwałtownie uniósł ręce do góry. - Dobra, dobra, wiem tylko tyle, że załatwiłem tej lalce robotę w filmie. - W jakim filmie? - No przecież nie takim dla grzecznych dzieci. - Czy mówimy o pornusach? - wtrącił się Quincy. - Do niczego jej nie zmuszałem - powiedział Heron. - Ta łajza sama się do tego rwała. Michael grzmotnął nim o ceglany mur. - Gdzie ona teraz jest? - Człowieku, to boli - poskarżył się Heron.

- Gdzie ona jest, do cholery? - Nie mam pojęcia - zaskomlił Heron. - Kogo to obchodzi? Ja nie... Zanim zdążył skończyć, Michael z całej siły rąbnął go w twarz. - Och, słodki Jezu! - jęknął Quincy. - Teraz jesteś bardziej skłonny do rozmowy? - dopytywał się Michael Herona. Tamten ostrożnie dotknął twarzy. - Żyje z jednym producentem... ale ja ci tego nie powiedziałem. - Jak on się nazywa? - To jakiś staruszek. Daly Forrest. - Gdzie mieszka? - Zobacz w książce telefonicznej. Są tam nazwiska tych wszystkich filmowych dupków. Niech to cholera, chyba mi złamałeś ząb. - Mam nadzieję, że ona tam będzie, gdy go znajdziemy - oświadczył Michael z groźbą w głosie. - Bo jeśli nie, to wrócimy tu do ciebie i stracisz coś więcej niż ząb. A teraz zejdź mi z oczu. Heron pobiegł do swej furgonetki nie oglądając się za siebie. Może i był wspaniałym samcem w łóżku, ale poza nim nie sprawiał się najlepiej. - Wpakujesz nas w poważne kłopoty - powiedział Quincy ze znużeniem. - Nie możemy się tak ciskać, udając gliniarzy. Jestem prywatnym detektywem i muszę pilnować swojego interesu. - Czego się łamiesz? Myślisz, że facet złoży skargę? - Nie, Mike. Mówię tylko, że powinniśmy trochę uważać.

- Muszę odnaleźć moje dziecko. Nic innego mnie nie interesuje. - Wiem. - No dobra, więc bierzmy się do roboty. Sprawdź w Centralnej Kartotece, kto to jest ten Daly Forrest, i wyciągnij jego adres. - Masz to jak w banku, Mike. - A potem złożymy mu wizytę. Daly Forrest mieszkał w eleganckim wieżowcu na Wilshire. Portier w recepcji zatrzymał ich i zapytał, do kogo się udają. - Do Daly'ego Forresta - powiedział Michael, błyskając policyjną odznaką. Na portierze wywarło to odpowiednie wrażenie. - Czternaste piętro. Apartament tysiąc czterysta trzy. - Dzięki - rzekł Michael i dodał po chwili: - Pod żadnym pozorem niech pan nie uprzedza o naszej wizycie. Portier usłużnie obiecał spełnić polecenie. - Dostaniemy za to po tyłkach - burczał Quincy, przemierzając wyłożone marmurem foyer. - Mówię ci, Mike, nie ujdzie nam to na sucho. Schowaj tę twoją cholerną odznakę, bo tu jest nielegalna. - W Nowym Jorku też jest nielegalna, i co z tego? Tam też z niej korzystałem. Jechali windą w towarzystwie elegancko ubranej damy, ściskającej pod pachą maleńkiego pekińczyka. Przesłała im łaskawy uśmiech. Wąskie szkarłatne wargi, biała napięta skóra, lakierowane zęby.

Opuściła ich na dziesiątym piętrze. - Dlaczego kobiety zawsze się do ciebie uśmiechają? - spytał Quincy, dłubiąc wykałaczką w zębach. - Powiedział ci ktoś, że zadajesz głupie pytania? - Pewnie dlatego, że jesteś takim przystojnym skurwysynem wymamrotał z zazdrością Quincy. - Ja na przykład mam osobowość, a ty jesteś przystojniak. Szczęśliwy dupek. Na czternastym piętrze znajdowały się tylko dwa apartamenty. Drzwi prowadzące do mieszkania Daly'ego Forresta były polakierowane na czerwono i miały lśniącą mosiężną kołatkę. - Chyba lubi, żeby wszystko dookoła wyglądało luksusowo zauważył Quincy, pocierając kciukiem drzwi, by się przekonać, czy farba odejdzie. Michael nacisnął dzwonek, odczekał parę minut, po czym znowu zadzwonił. Gdy Daly Forrest wreszcie się pojawił, wyglądał inaczej, niż się spodziewali. Był to starszy, dystyngowany mężczyzna z grzywą siwych włosów, siwą kozią bródką i w drucianych okularach. Miał na sobie wzorzysty jedwabny szlafrok, przepasany zdobną chwaścikami szarfą, i czarne ranne pantofle z wyszytym monogramem. Nie wyglądał na producenta filmów pornograficznych. - Czym mogę służyć? - zapytał z angielskim akcentem, ucinając końcówki.

- Pan Daly Forrest? - upewnił się Michael. - Zgadza się. Jeszcze raz pytam, czym mogę służyć? - Prowadzimy dochodzenie. - Czy coś się stało w tym budynku? - Owszem - powiedział Michael. - Szukamy świadków. - Cały wieczór spędziłem w domu - odparł Daly Forrest. - Wątpię, czy będę mógł pomóc. - A pańska towarzyszka? - spytał Michael, usiłując zajrzeć do środka. - Jaka towarzyszka? - wycedził Daly, twardo stojąc u drzwi. - Rita Polone. - Panny Polone tu nie ma - oświadczył Daly, gładząc swoją kozią bródkę. - Zresztą wcale tu nie mieszka. Co skłoniło pana do takiego przypuszczenia? - Sprawa, którą prowadzimy - powiedział powoli Michael - dotyczy również panny Polone. - W jakim sensie? - zapytał Daly, niezadowolony, że zakłócają mu spokój w środku nocy. - Musimy z nią porozmawiać - odparł Michael. Ten człowiek coraz mniej mu się podobał. Daly zmierzył ich wzrokiem lodowatym jak arktyczna zima. - Powtarzam: nie ma jej tu. - Trzymał rękę na drzwiach, gotów w każdej chwili je zamknąć.

- Wobec tego weźmiemy tylko jej adres i już się stąd zabieramy stwierdził Quincy, czując, że ten czubek może przysporzyć im kłopotów. - Chciałbym zobaczyć wasze identyfikatory - oświadczył Daly, nagle robiąc się nieprzyjemny. Michael nawet nie mrugnął. - Proszę bardzo - rzekł, sięgając do kieszeni kurtki i machając mu przed nosem odznaką. Ale Daly Forrest nie dał się nabrać. - To odznaka policyjna z Nowego Jorku - powiedział ostro. - Owszem. Zasięg śledztwa wykracza poza granice stanowe - odparł Michael, nie dając się zbić z tropu. - Chcę to potwierdzić u waszego przełożonego... proszę mi podać jego numer - zażądał Daly, mierząc go zimnym wzrokiem spoza drucianych okularów. Quincy zaczął tracić zimną krew. - Przyjdziemy tu jeszcze raz - rzekł, trzaskając kłykciami. Ten przejaw nerwowości doprowadzał Michaela do szału. Daly spojrzał na nich gniewnie. - Nie radzę - powiedział i zamknął im drzwi przed nosem. - Niech to szlag! - zaklął rozwścieczony Michael. - Wynośmy się stąd - zaproponował Quincy - zanim wezwie prawdziwych gliniarzy. - Wie, gdzie ona jest - wymamrotał Michael tak cicho, że ledwo go

było słychać. - Owszem, ale nam nie powie. - Powie. - Nie teraz. - Zobaczymy. - Mike - przekonywał Quincy - spróbujemy jutro. Michael gniewnie odwrócił się do niego. - Przestań pieprzyć. Michael powrócił na Wilshire wczesnym rankiem bez Quincy'ego, który zajęty był sprawą szantażowania głównego szefa wytwórni. Zaparkował po drugiej stronie ulicy, skąd mógł obserwować wszystkich ludzi kręcących się wokół budynku, w którym mieszkał Daly. Często budził się w nocy, pewien, że dziś wreszcie dowie się, gdzie przebywa Rita. Jakże jej nienawidził za to, że zabrała mu dziecko i naraziła na te wszystkie przejścia. Gdy tylko ją znajdzie, poradzi się prawnika, czy może przejąć całkowitą opiekę nad Bella. Zaraz, zaraz, a kto za to zapłaci? Musiałby wynająć mieszkanie, zatrudnić opiekunkę do dziecka i Bóg wie co jeszcze. Przede wszystkim musi znaleźć stałą pracę. Quincy proponował, by został jego wspólnikiem w agencji detektywistycznej. Nie był to zły pomysł. Stanowili zgrany zespół, a Quincy zapewniał go, że obsługa wytwórni filmowych to robota łatwa i przyjemna - nie będzie musiał nadstawiać karku, jak to bywało za dawnych czasów, gdy razem tyrali w

Nowym Jorku. Musi się nad tym zastanowić. W końcu ma jeszcze rok do namysłu, czy chce wrócić do Nowego Jorku, czy też pozostać w Los Angeles. Muszę się napić. Myśl ta kołatała się w jego podświadomości i niemal natychmiast poczuł suchość w gardle oraz dojmujące pragnienie, by łyknąć coś zimnego i wysokoprocentowego. Chryste! To przecież kompletny bezsens. Nie pił już od czterech lat i nie powinien się nad tym w ogóle zastanawiać. Ale przechodziło mu to przez myśl od czasu do czasu. Gdy sprawy przybierały zły obrót, wiedział, że łatwo mógłby sobie ulżyć. Na szczęście podczas kuracji przekonano go, że to złe rozwiązanie, które może go zniszczyć, jeśli po nie sięgnie. Trzeźwość nie przyszła łatwo i nie miał zamiaru teraz wszystkiego zniweczyć - choćby pokusa była nie wiem jak silna. Zapaliwszy papierosa, usiłował powściągnąć podświadomość, starając się myśleć pozytywnie. Znowu musi zastosować się do programu. Od miesięcy nie przychodził na spotkania, ale teraz potrzebuje wsparcia. Daly Forrest pojawił się za kwadrans jedenasta i wsiadł do lexusa, którego prowadził szofer. Ruszyli przez Wilshire ku centrum, a Michael za nimi. Wczesnym rankiem przyjaciel Michaela z nowojorskiej policji przekazał mu parę informacji dotyczących Forresta. Daly był

sześćdziesięciotrzyletnim naturalizowanym Amerykaninem, od piętnastu lat zamieszkałym w Los Angeles. Wyprodukował w tym czasie mnóstwo filmów, oscylujących na granicy pornografii. Pisał też do nich scenariusze. Do ostrej pornografii zabrał się trzy lata temu. Nie łamał prawa, lecz niebezpiecznie zbliżył się do jego granicy. Przed dwoma laty został aresztowany w dramatycznej sprawie związanej z importowanym filmem pornograficznym, lecz nie zebrano wystarczających dowodów przeciw niemu i zdołał się z tego wywinąć. Daly Forrest nie miał żony ani żadnej rodziny i był bogaty. Tylko tyle Michael o nim wiedział, lecz to wystarczyło, by wzbudzić jego obawy. Rita była zupełnie nieobliczalna, taki człowiek mógł ją nakłonić do wszystkiego. Jechał za lexusem aż do Hancock Park i zwolnił, gdy ujrzał, że samochód Forresta wjeżdża na podjazd dużego domu na cichej bocznej ulicy. Daly wysiadł, przez chwilę mówił coś do szofera, po czym odesłał samochód. Otworzył drzwi kluczem, wszedł do środka i zatrzasnął je za sobą. Michael zaparkował po drugiej stronie ulicy. Po pięciu minutach wysiadł i podszedł do domu. Ranek był piękny, w powietrzu rozlegał się śpiew ptaków. Frontową werandę porastały pnącza efektownie zakomponowanej purpurowej i pomarańczowej bugenwilli. Chudy kot przemknął za rogiem i zniknął.

Zamiast podejść do frontowych drzwi, Michael postanowił w ślad za kotem zajrzeć na tyły domu, cały czas uważając, czy ktoś go nie śledzi. Znowu gnębiło go przeczucie, że za chwilę przydarzy się coś, nad czym nie będzie w stanie zapanować. To samo wrażenie miał owej nocy, gdy został postrzelony. Zwykła zasadzka na handlarzy narkotyków omal nie zakończyła się jego śmiercią. Tej nocy nigdy nie zapomni. Skradając się dotarł do dużego, starannie zaprojektowanego ogrodu. Kilka kołyszących się palm skryło go w swym cieniu. Nagle przez otwarte drzwi do kuchni usłyszał głos dziecka i serce zabiło mu z radości. Był pewien, że to szczebiot Belli. Trzymając się możliwie najbliżej ściany, podszedł do otwartych drzwi. Wydawało mu się, że ujrzał plecy dziewczynki. Przepełniło go uczucie ogromnej ulgi. Odnalazł swą córeczkę i nic ich już nie rozdzieli. Gdy zrobił następny krok do przodu, coś uderzyło go w głowę i zapadł w ciemność. Ostatnim dźwiękiem, jaki dobiegł jego uszu, był krzyk dziecka. Mężczyzna założył zeszyt, w którym zbierał wycinki prasowe. Co jakiś czas wyciągał go i uzupełniał kolejną notatką. W magazynie Thrifty's kupił nożyczki oraz podwójną taśmę i skwapliwie wklejał każdy nowy wycinek do swej kolekcji. Kobiecie z Agoura Hills prasa nie poświęciła tyle miejsca, ile się spodziewał, co doprowadziło go do furii. Wiedział, że aby zyskać takie

zainteresowanie, jakiego pragnął, będzie musiał porządnie nimi wstrząsnąć, by wiedzieli, z kim mają do czynienia. Zastanawiał się nad tym całymi dniami. Co zrobiłby Steven Seagal? Jak z taką sprawą poradziłby sobie ten fantastyczny gwiazdor filmowy? Zupełnie nie wiedział, jak ma teraz zadziałać. Któregoś wieczoru kobieta mieszkająca w tym samym domu usiłowała nawiązać z nim rozmowę. Natychmiast przerwał tę bezmyślną paplaninę, lecz jej wcale to nie przeszkodziło nagabywać go przy każdej następnej okazji. - Jestem aktorką - poinformowała go. - A pan czym się zajmuje? - Piszę - odparł, nie patrząc jej w oczy. Stali w przejściu we frontowym holu. - A co pan pisze? - spytała. Odszedł bez odpowiedzi. Ten brak uprzejmości wcale jej nie zniechęcił, gdyż ilekroć go spotykała, zachowywała się, jakby byli starymi znajomymi. Wczoraj zatrzymała go, gdy szedł do samochodu. - Zabawne - powiedziała uśmiechając się - mieszkamy w tym samym domu, a nie znam nawet pańskiego imienia. - John - skłamał gładko. - John co? - John Seagal - odparł. - A pan nie jest ciekaw, jak się nazywam? - zapytała kokieteryjnie.

Wcale nie był tym zainteresowany, ale i tak mu powiedziała. - Mam na imię Shelley. Kiedy będę sławna, może się pan chwalić, że znał mnie pan, gdy jeszcze nikt o mnie nie słyszał. Niedoszłe aktorki. Pełno ich było w Hollywood. Więcej niż śmieci na ulicach. Gromadziły się w klubach, jeździły po autostradach. Ich wygłodniałe oczy patrzyły... pragnęły... czekały. Przez taką właśnie pieprzoną aktorkę, która uwodziła go swym prowokacyjnym uśmiechem, sprężynującymi cyckami i długimi jasnymi włosami, stracił siedem lat życia. Uchyliwszy zasłonę, która szczelnie okrywała jego okna, wyjrzał na dwór. Przyglądał się gospodyni, która ze znużeniem dreptała ścieżką, targając ciężki wór ze śmieciami. Teraz już trzymała się od niego z daleka. Przyuczył ją, by nie zbliżała się do jego pokoju. Samotność odpowiadała mu, póki miał wszystko, czego człowiekowi potrzeba. Łóżko, telewizor, wideo i stos kaset oraz marzenia o przyszłości. Świat będzie lepszy, gdy wreszcie rozprawi się z hołotą, która go tak głupio zdradziła. Kobiecą hołotą. Muszą dostać nauczkę. Może będzie bolesna, ale nie ma innego wyjścia. Czas wykreślić drugie imię z listy. W sumie było sześć kobiet. Pozostało jeszcze pięć. Była to ekscytująca gra, a on prowadził ją z przyjemnością.

Rozdział 13 - Nie, Roso, nie ma mowy - rzekła Kennedy, przytrzymując słuchawkę podbródkiem. - Ani jednej randki w ciemno więcej. - Ależ, moja droga - nalegała Rosa głosem, w którym dało się słyszeć: „Musisz mi wyświadczyć tę przysługę”. - Pamiętasz, jak było ostatnim razem? W końcu naprawdę dobrze się zabawiłaś. I co w tym złego? To prawda. Ta jedna noc z Nixem zapadła jej w pamięć, ale nie chciała już tego powtarzać. - Nic - odparła. - Po prostu nie chcę tego więcej robić. A poza tym mam robotę. - Jaką robotę? - Piszę taki kawałek o Bobbym Rushu dla Style Wars. - Przeprowadziłaś z nim wywiad?! - zawołała zaintrygowana Rose. - Coś w tym rodzaju. - I jaki on jest? - W porządku. W gruncie rzeczy jak na aktora to całkiem miły facet. - Ma dziewczynę? - naciskała Rosa, dysząc żądzą dowiedzenia się wszystkiego. - Nie zajmowaliśmy się jego życiem prywatnym. Rosa była rozczarowana. - Dlaczego? Przecież to interesuje wszystkie twoje czytelniczki.

- Roso - rzekła cierpliwie Kennedy - ty podajesz wiadomości na swój sposób, a ja przeprowadzam wywiady tak, jak wydaje mi się to właściwe. - Więc nie pójdziesz z nami jutro wieczorem? - Nie. Capiche? - Twoja strata. - Zawsze tak mówisz. Pozbywszy się Rosy, Kennedy zadzwoniła do ojca, który przebywał w domu dla przewlekle chorych. Był pogodny jak zawsze. W wieku osiemdziesięciu pięciu lat, zżerany rakiem, zawsze jeszcze potrafił poprawić jej samopoczucie. - Przyjadę do ciebie w niedzielę, tato - obiecała. - Potrzebujesz czegoś? - Tylko zobaczyć twojego słodkiego buziaka - odparł. - I dobrą hawanę, jeśli zdołasz przeszmuglować ją przez kordon tych diabelskich pielęgniarek. - Polecę na Kubę. - W takim razie zadowolę się dunhillami. Z uśmiechem odłożyła słuchawkę. Podczas długiej jazdy do sanatorium w Agoura Hills Kennedy miała dużo czasu na zastanawianie się. Skoro jej tekst na temat Bobby'ego Rusha dzięki poczcie kurierskiej był już w drodze do Nowego Jorku, mogła się skupić na swym pierwszym dużym artykule, jaki zamierzała

napisać dla Style Wars. Kuszącym tematem był przemysł filmowy. Wypowiedzi kobiet na temat filmu. Kobiety i przemoc. Kobiety w Hollywood. Równość czy upośledzenie z powodu płci? Kto jest górą? Myślała o kobietach mających władzę w Hollywood. Najbardziej chciałaby przeprowadzić wywiad z Sherry Lansing, szefową wytwórni Paramount, oraz z Lucy Santangelo, która była właścicielką i dyrektorką Panther Studios. Za rządów Lucy wytwórnia wyprodukowała parę interesujących filmów, ukazujących prawdziwe sylwetki różnych kobiet. Kennedy wiedziała, że może potraktować ten temat po swojemu. O wojnie między obydwiema płciami pisano już wielokrotnie, lecz nigdy tak, jak ona chciałaby to przedstawić. Gdyby jej artykuł wywarł odpowiednie wrażenie, mogłaby wpłynąć na kilku hollywoodzkich władców, by przestali zachowywać się jak męscy szowiniści. Ale były to tylko pobożne życzenia. Postanowiła zadzwonić rankiem do Masona i omówić to z nim. Mason miał dobre wyczucie, a Kennedy bardzo zależało, by jej pierwszy poważny artykuł w Style Wars zwrócił na siebie uwagę. W recepcji powitała ją siostra Linford, Murzynka o ogromnym biuście i szelmowskim uśmiechu, która miała wyraźną słabość do ojca Kennedy. - Twój tata to niepoprawny flirciarz - rzekła. - Ale muszę przyznać, że lubię towarzystwo tego nicponia!

Kennedy nigdy nie uważała ojca ani za nicponia, ani za flirciarza. Widocznie nie poznała zbyt dokładnie owego rozmiłowanego w nauce profesora literatury, który ją wychował. Zawsze był wspaniałym, troskliwym ojcem, a choć nie miała rodzeństwa, rodzice zadbali, by nigdy nie czuła się samotna. Każdego lata wiele podróżowali, zwiedzając Europę i ukazując córce różnorodność kultur. Gdy miała dziewięć lat, czytała Dickensa, w wieku lat dwunastu Trollope'a i Dostojewskiego, a jako czternastolatka poznawała Henry'go Millera i Anaîs Nin. Bez wątpienia uzyskała wszechstronną edukację. Siostra Linford wprowadziła ją do pokoju ojca. Uśmiechnięty, siedział na łóżku, z notatnikiem na kolanach, trzymając pióro w powietrzu. Obok, na stoliku, piętrzył się stos książek. Ojciec ciągle robił notatki do kolejnego dzieła. Wydał już trzy prace naukowe i właśnie przygotowywał czwartą. Kennedy uścisnęła go i ucałowała. - Jak ci leci, tato? - spytała serdecznie, zauważając jednocześnie, że jest chudszy i bardziej wymizerowany niż wtedy, gdy go ostatnio widziała. - A jak by tobie leciało, gdybyś musiała tkwić w domu dla przewlekle chorych? - odparł gniewnym głosem, choć tak naprawdę wcale nie czuł irytacji. Już dawno pogodził się ze swym losem. - Nie tak dobrze jak tobie - odrzekła.

- Nie zwracaj uwagi na te pojękiwania - powiedziała siostra Linford. - Staruszek ma ochotę sobie dzisiaj pozrzędzić. - Nigdy nie narzekam - oświadczył z oburzeniem ojciec. - Gdybym lubił jęczeć, ty pierwsza byś to usłyszała. - Z całą pewnością - odparła siostra Linford, poprawiając mu kołdrę. Po chwili dodała: - A może przejdzie się pan z córką po ogrodzie? Piękną mamy dzisiaj pogodę. - Wspaniały pomysł, siostro - zgodził się. Nie był przykuty do łóżka, lecz dręczyły go takie bóle, że przez większość czasu podłączony był do kroplówki z morfiną. - Przygotuję panu przenośny zasilacz - rzekła pielęgniarka, krzątając się koło niego i pomagając mu podnieść się z łóżka. - To pana na jakiś czas podtrzyma. - Pani mnie podtrzymuje, siostro - stwierdził, mrugając do niej i wyprostowując się. W nagrodę siostra Linford przesłała mu szelmowski uśmiech. - I tak trzymać! - powiedziała. Kiedy Kennedy spacerowała pod rękę z ojcem po sanatoryjnym parku, zapytał: - Powiedz mi, kochanie, co porabiasz? -

Rzuciłam książkę, nad

którą pracowałam.

A ponieważ

potrzebowałam pieniędzy, piszę dla Style Wars, no wiesz, tego magazynu ilustrowanego.

- Oczywiście, że znam ten magazyn - odparł z irytacją. - Co prawda jestem w zakładzie, ale jeszcze żyję. - Myślałam, że nie lubisz literatury tego rodzaju. - Lubię wszelką literaturę - rzekł opryskliwie. - Dzięki temu wszystko się kręci. - Wbijałeś mi to do głowy, gdy miałam pięć lat. - Cieszę się, że pamiętasz - powiedział. Przez jego twarz przemknął błysk uśmiechu. - Teraz mam do opracowania sześć sylwetek słynnych osób, a oprócz tego sześć innych kawałków na dowolny temat - oznajmiła Kennedy. - To ambitne zadanie. - Właśnie dlatego się go podjęłam. Zastanawiam się nad artykułem, jak mężczyźni traktują kobiety w przemyśle filmowym. Co o tym sądzisz? - Jeśli wymyślisz coś odkrywczego... - Zaufaj mi, tato, przedstawię to po nowemu. Uścisnął mocno jej rękę. - Nie mam co do tego wątpliwości, kochanie. Jeśli coś postanowisz, dopniesz swego. Zawsze miała świadomość, że rodzice w nią wierzą. Dobrze przygotowali ją do życia - wyrabiając w niej ambicję, przedsiębiorczość, energię i pewność siebie. Nie mogli obdarzyć jej cenniejszym darem.

- A tak w ogóle co słychać? - spytała. - Siostra Linford nadal na ciebie dybie? - Siostra Linford poszła na kurs samoobrony - rzekł z uśmiechem. - Żeby móc się bronić przed tobą? Jego wymizerowana twarz posmutniała. - To poważna sprawa. Niedawno w sąsiedztwie popełniono morderstwo. Uduszono kobietę przed jej własnym domem. - Miałam wrażenie, że ta okolica jest stosunkowo bezpieczna. - Do tej pory tak było, dlatego wszyscy są zaniepokojeni. Wszystkie pielęgniarki przechodzą kurs samoobrony. - Nie mogę sobie wyobrazić, by ktoś usiłował zaatakować siostrę Linford. Rozgniotłaby go jak robaka. Zaśmiał się niewesoło. - Bez wątpienia. P zystanął na chwilę, po czym dodał: - Chyba powinnaś o tym napisać. - O czym? O siostrze Linford i jej zdumiewającej sile? - Nie, kochanie. O tej zamordowanej kobiecie. - To nie jest interesująca wiadomość. Mój magazyn tego nie kupi. Ojciec spiorunował ją wzrokiem. - Będę udawać, że w ogóle tego nie słyszałem. To nie jest interesująca wiadomość! Kobieta uduszona przed własnym domem. Co jeszcze powinno się jej przytrafić, by stała się interesująca dla mediów?

- Masz rację - odparła szybko, czując, że słusznie została skarcona. - Cieszę się, że tak uważasz. Powinnaś pisać o zwykłych ludziach, a nie tylko o bogatych i sławnych. Uścisnęła kościstą rękę ojca. - Dobrze mi z tobą, tato. Jak zawsze. - A więc korzystaj, póki czas, kochanie. Gdy już nie będę mógł się utrzymać na tych starych nogach, wyniosę się stąd. W niedzielny poranek Bobby wytoczył się z łóżka i używając całej swej siły woli zdołał się ubrać i wyjść, by pobiegać. Spał tylko kilka godzin, gdyż w Homebase Central siedział do trzeciej nad ranem. Parę pięknych dziewczyn usiłowało go przekonać, że tylko z nimi będzie mógł spędzić pełną namiętnych uniesień noc. Do końca bronił się przed ich zakusami. Gary starał się go zachęcić. - Nie bądź taki cnotliwy - nalegał. - Zawsze trzeba korzystać z okazji. - Nie interesuje mnie jednorazowa laska - powiedział. I rzeczywiście tak uważał. Etap seksu błyskawicznego miał już za sobą. Pragnął, by połączyła go głęboka więź z kobietą, która niczego nie odgrywa. Większość aktorek była koszmarna - pozbawiona poczucia bezpieczeństwa, zapatrzona we własny pępek, wiecznie niezadowolona, z byle powodu wpadająca w rozpacz. Ostatnio dwukrotnie zaangażował się w związki z aktorkami. Nigdy więcej.

Gdy skończył biegi, po powrocie do domu dał nura do basenu, przepłynął pięćdziesiąt długości, wyszedł, wycisnął sobie szklankę świeżego soku pomarańczowego, chwycił egzemplarz L.A. Times i położył się obok basenu na wygodnym leżaku. Przyszło mu do głowy, że może warto byłoby zadzwonić do kobiety, która zgłosiła się do niego na rozmowę. Jak też się ona nazywała? Aha, Kennedy coś tam. Ach tak, Kennedy Chase. Szykowna, ponętna, ma dużą klasę. Uświadomił sobie, że nie ma jej telefonu, zadzwonił więc do mieszkania swej sekretarki. - Beth, przeprowadzałaś wstępną rozmowę kwalifikacyjną z Kennedy Chase? - zapytał. Zapanowało dłuższe milczenie. - No... nie - odparła w końcu Beth ze zdziwieniem. - A miałam? - Oczywiście, że tak. Jaki jest jej numer? - Nie mam go. - Dlaczego? - Bobby, to Elspeth odpowiada za kontakty z prasą, jest twoją rzeczniczką. - A co Elspeth ma z tym wspólnego? - Termin rozmowy z Kennedy Chase został przesunięty na poniedziałek na dziesiątą rano. - Beth, nic z tego nie rozumiem. Rozmawiałem z nią w piątek.

- Ty przeprowadziłeś z nią rozmowę? - Chyba tak to ustaliłaś, nie? - Nie. - Jeśli nie ty to ustalałaś, to kto, na miłość boską? - zapytał zniecierpliwiony. - Bobby, to chyba jakieś nieporozumienie. Kennedy Chase jest dziennikarką ze Style Wars. Pisze o tobie duży artykuł. Twoje zdjęcie będzie na okładce. - Do jasnej cholery! - Według ostatnich ustaleń ma przeprowadzić z tobą wywiad w poniedziałek o dziesiątej rano. Elspeth obiecała jej, że będzie się mogła kręcić w pobliżu cały dzień, żeby się przyjrzeć, jak pracujesz. Wydawało mi się, że wyraziłeś zgodę. - Chyba tak - wymamrotał, widząc, że wystrychnięto go na dudka. - Nadal chcesz jej numer? Zadzwonię do Elspeth, ona musi go mieć. - Nie rób sobie kłopotu - odparł i odłożył słuchawkę. No jasne. Teraz wszystko pasowało. Pomylił osoby, a Kennedy niewątpliwie dobra dziennikarka - w pełni wykorzystała sytuację. Nie mógł się doczekać jutrzejszego poranka. Teraz jego kolej. Już on jej pokaże. Kennedy wracała do domu, myśląc o morderstwie, starzeniu się, chorobie i bólu. Sama rozkosz. Gdy przyjechała, zapragnęła zadzwonić do Rosy i krzyknąć w słuchawkę: „Tak! Tak! Wychodzę z tobą! Nie

obchodzi mnie, kim on jest! Przyprowadź mi go - nagiego i napalonego!” Rozsądek jednak zwyciężył i zamiast spędzić szaloną noc, grzecznie podgrzała puszkę zupy jarzynowej, powoli ją wysączyła, wzięła długą kąpiel i poszła do łóżka z najnowszą powieścią Elmore'a Leonarda miała słabość do jego kryminałów, tak żywo przemawiających do wyobraźni. Odprężona, zapadła w sen, w którym występowali skazańcy z Florydy i barwne postacie wyrzutków. Rankiem poczuła się lepiej. Nie miała zamiaru iść na spotkanie z Bobbym Rushem, ponieważ skończyła już swój artykuł i odesłała go Masonowi. Ani jej było w głowie zawiadamiać o tym opryskliwą rzeczniczkę Rusha - niech ma nauczkę. O pół do jedenastej zaczął dzwonić jej telefon. Odebrała go automatyczna sekretarka, a Kennedy tylko się przysłuchiwała. Dzwoniła zdesperowana rzeczniczka Bobby'ego. No i bardzo dobrze. Wydzwaniała czterokrotnie między pół do jedenastej a dwunastą. Wreszcie zrezygnowała. Kennedy postanowiła iść na plażę. W końcu to Kalifornia, a dzień był wspaniały. Opuściła mieszkanie w doskonałym nastroju. Zsunąwszy dach corvette, krętym bulwarem Zachodzącego Słońca pojechała nad ocean. Gdy wróciła koło czwartej, jej automatyczna sekretarka zarejestrowała

cztery telefony. Zadzwoniła oczywiście Rosa, Bobby Rush - tego się nie spodziewała, Mason chciał z nią porozmawiać o artykule, a na koniec usłyszała smutny głos siostry Linford: „Kochanie... nie wiem, jak ci to powiedzieć. Twój ojciec... zmarł dziś późnym popołudniem. Strasznie mi przykro. Naprawdę”. Kennedy pustym wzrokiem spojrzała na automatyczną sekretarkę i opadła na fotel. Łzy wypełniły jej oczy i spłynęły po policzkach. Została teraz zupełnie, absolutnie sama.

Rozdział 14 - Pieprzyłaś się z Charliem Dollarem? - wykrzyknęła z niedowierzaniem Cheryl. Przechadzały się właśnie po magazynie Freda Segala, oglądając nowe kolekcje Gaultiera i Montany. - To nic trudnego - rzekła Jordanna z rozdrażnieniem. - W końcu jest mężczyzną. - Figuruje też na liście klientów Donny - powiedziała Cheryl, rozkoszując się swą sekretną wiedzą. - Od czasu do czasu życzy sobie, by odstawić mu małe przedstawienie. Jordanna zaniepokoiła się. - Jak to? - Dwie dziewczyny. Zawsze blondynki. Pan Gwiazdor lubi sobie popatrzeć. Cheryl uważała się teraz za znawczynię życia seksualnego

hollywoodzkiej elity, co w Jordannie budziło głęboką niechęć. Żałowała, że opowiedziała przyjaciółce o swej jedynej nocy z Charliem. - No więc... jaki jest w łóżku? - spytała z zaciekawieniem Cheryl, ściągając z wieszaka czarny skórzany gorset i przykładając go do siebie. - Zapytaj którejś z twoich blondynek - odparła opryskliwie Jordanna. - Mm... zazdrosna? - naigrawała się z niej Cheryl, przyglądając się swej sylwetce w lustrze. Oczy Jordanny zwęziły się. - To ci nie pasuje. - A do ciebie nie pasują wybuchy zazdrości - odpaliła Cheryl, rzucając gorset. - Nie jestem zazdrosna - mruknęła Jordanna, wściekła, że Cheryl coś takiego mogło w ogóle przyjść do głowy. - Charlie może sypiać, z kim mu się podoba. Nie zamierzam więcej się z nim widywać. Po twarzy Cheryl przemknął złośliwy uśmieszek. - Nie zadzwonił czy był do niczego? - Ani jedno, ani drugie - ucięła Jordanna, przechodząc do działu obuwia. Wzięła czarny zamszowy botek od Chanel i udając, że mu się przygląda, myślała o Charliem. Co do niego czuje? Z pewnością nie zakochała się w nim do szaleństwa, choć tak wydawało się Cheryl. Ale mężczyzna, który lubi patrzeć, jak kobiety robią to ze sobą... uu... nie

działa szczególnie podniecająco. A ona tak po prostu poszła z nim do łóżka. O Boże, pewnie uważa ją za jeszcze jedną głupią dupę, która poleciała na gwiazdora. Jakie to upokarzające. Ani razu nie zadzwonił, choć minął już tydzień. Ale przecież nie dała mu swego numeru. Niech szlag trafi Charliego Dollara. Romans z gwiazdorem filmowym to ostatnia rzecz, jakiej jej potrzeba. - Masz jakieś wieści od ojca? - spytała Cheryl, biorąc do ręki pantofelek wieczorowy od Waltera Steigera. - Nie. - Nadal daje ci na utrzymanie? - Chyba tak, bo nie dostałam żadnego pisma z banku. Gdybym wystawiała czeki bez pokrycia, na pewno wpadliby w szał. - Cóż... gdybyś szukała fantastycznie płatnej pracy, wiesz, do kogo się zgłosić. Na myśl o tym Jordanna stłumiła chichot. Jordanna Levitt, dziwka wysokiej klasy. Tato nie powinien zanadto się wściekać, w końcu z jedną taką się ożenił. Gdy wróciła do mieszkania Shepa, gospodarz był wyraźnie rozzłoszczony. - Kiedy się wyprowadzasz? - wycedził z gniewnym grymasem na przystojnej twarzy. - A co? Przeszkadzam ci? - najeżyła się. - Bo jeśli tak, to pakuję się i

już mnie nie ma. - Zapewniałaś mnie, że to tylko na parę dni - przypomniał. - Powiedziałam już - mogę się zaraz wynieść. - Straszna z ciebie bałaganiara - oświadczył Shep, wskazując gestem ilustrowane pisma, którymi zasłana była cała podłoga, porozrzucane wszędzie ubrania i zapełnione popielniczki na każdym skrawku wolnego miejsca. - Bardzo mi przykro - odparła opryskliwie. - Nie miałam pojęcia, że wprowadziłam się do Idealnego Pana Domu. Shep pochylił się, by podnieść jakiś magazyn. - Moja sprzątaczka przychodzi tylko dwa razy w tygodniu powiedział oskarżycielskim tonem. - Zamiast uprasować mi koszule i zadbać o moje rzeczy, musi sprzątać po tobie. Miała dość tego zrzędzenia. - Dobra, dobra. Zrozumiałam. Wynoszę się stąd - rzekła pragnąc, by się zamknął i zostawił ją w spokoju. - Możesz wrócić do siebie - poradził jej życzliwie, podnosząc kolejny magazyn, niedbale rzucony na podłogę. - Jordan na pewno z radością przyjmie cię z powrotem. Nie znosiła, gdy ktoś jej mówił, co ma robić - zwłaszcza Shep, zajęty przeważnie ciemnymi interesikami, nie miał prawa udzielać jej rad. Bez słowa poszła do małego gościnnego pokoiku i zaczęła upychać w walizce swoje rzeczy.

Shep stanął w drzwiach i przyglądał się jej. - Nie musisz już dziś się wyprowadzać - odezwał się, usiłując sprawić wrażenie, że jest mu przykro. Najpierw mówi, żeby się wyniosła, a potem usiłuje odgrywać troskliwego przyjaciela. - Dzięki, ale tak będzie lepiej - wycedziła. Shep nie chciał zwady. - Jordy, nie wściekaj się na mnie - rzekł pojednawczo. - Nie wściekam się - odparła, nadal upychając rzeczy w walizce. Właściwie to właśnie miałam ci powiedzieć. - Co miałaś mi powiedzieć? - spytał z niepokojem. Właśnie, co miała mu powiedzieć? Przez chwilę wytężała umysł. Już wie. - Charlie Dollar poprosił, bym się do niego wprowadziła - skłamała. W Shepa jakby piorun strzelił. - Charlie Dollar...? - Właśnie. Siedziała teraz w samochodzie, nie mając gdzie spędzić nocy. Stanowczo nie chciała jechać do domu, nie powróci do domku gościnnego w charakterze marnotrawnej córy - nie da ojcu tej satysfakcji. Szybko rozważyła inne możliwości. Wolałaby nie zatrzymywać się u Cheryl, skoro ta zajmuje się stręczycielstwem. Marjorie właśnie wprowadziła się z powrotem do ojca,

przerażona przychodzącymi do niej listami z pogróżkami. Nie wiadomo, w jakim humorze będzie Grant po nocy spędzonej na uganianiu się za dziewczętami. Oczywiście zawsze może przenocować w hotelu - ale czułaby się taka samotna. Ruszyła w kierunku posiadłości Charliego Dollara. Była siódma i Mac wiedział, że już czas wracać do domu, gdyż Sharleen poinformowała go rankiem, że wieczorem koniecznie muszą wziąć udział w ważnej imprezie dobroczynnej. Prawdę mówiąc, najchętniej pozostałby w biurze. Był absolutnie szczęśliwy, gdy z Bobbym, Garym i Tyrone'em omawiali zmiany scenariusza, obsadę, plenery oraz wszystko, co należało przygotować w okresie poprzedzającym kręcenie filmu, który w tym przypadku ograniczony był do sześciu tygodni, ponieważ plan zdjęć był bardzo napięty. Sprawę o pierwszorzędnym znaczeniu stanowiła właściwa obsada. Mac pragnął, by każda rola była zagrana doskonale, od głównego gwiazdora po statystów, toteż wszyscy aktorzy musieli być idealnie dobrani. Cieszył się, że Bobby ma do tego dokładnie taki sam stosunek. Zależało mu też, by w zdjęciach wziął udział jego stały zespół ludzie, którzy pracowali z nim przy większości filmów. Jego operator i pierwszy asystent byli do dyspozycji, ulubiony scenografi specjalista od plenerów również. Wkrótce cały zespół będzie na stanowiskach, łącznie z fachmanami od rekwizytów i kostiumów.

Dowiedział się, że kobietę, która zazwyczaj kierowała zespołem charakteryzatorów, zamordowano nie opodal własnego domu, gdzieś w pobliżu Agoura Hills. Chryste Panie! Rozmiary przemocy na ulicach przekraczają wszelkie wyobrażenia. Będzie mu brakowało Margarity, pracowała z nim przy czterech filmach. Posłał olbrzymi biały wieniec, lecz nie wziął udziału w pogrzebie. Nie uważał, by pogrzeby miały jakiekolwiek znaczenie - gdy ktoś umiera, to wszystko się kończy, pozostają tylko miłe wspomnienia. Był przyjemnie zaskoczony współpracą z Bobbym: wiedział, że tamten zna swój zawód, lecz nie przypuszczał, że już po tygodniu tak bardzo go polubi. Z Garym i Tyrone'em również wspaniale się pracowało. Nic nie może sprawić człowiekowi większej przyjemności niż praca przy produkcji filmu. Po co mu życie rodzinne, skoro wytwórnia pochłania cały jego czas i energię? Zadzwonił telefon i Gary wręczył Macowi słuchawkę. Była to oczywiście Sharleen. - Gdzie jesteś? - jęknęła, najwyraźniej zdenerwowana. - Dobrze wiesz, gdzie jestem - odparł cierpliwie. - Musimy wyjechać za dwadzieścia minut. - Zdążę. - Obowiązują stroje wieczorowe. Przypominałam ci dziś rano. - I co w związku z tym?

- To znaczy, że musisz wpaść do domu i się przebrać, nim po mnie przyjedziesz. - Wiem. Jej urok osobisty słabo na niego działał. - Ty sukinsynu! To znaczy, że nie przyjedziesz? - warknęła. - Przyjadę, jeśli się wyrobię - powiedział, choć ani mu to było w głowie. Sharleen z trzaskiem rzuciła słuchawkę. Chryste Panie! Te baby! - Jakieś kłopoty? - spytał niedbale Bobby. - Poradzę sobie - odparł Mac. - Byłeś kiedyś żonaty, Bobby? Bobby uśmiechnął się szeroko. - Może jestem aktorem, ale na pewno nie idiotą! - oświadczył. Kiedy Charlie Dollar nie kręcił filmu, folgował sobie, robiąc dokładnie to, na co miał ochotę. Czasami nie wstawał z łóżka do południa, a gdy wreszcie opuszczał sypialnię, snuł się po domu w czarnej jedwabnej piżamie i getrach, bawił się piłką z psem, czytał książki, pochłaniał kanapki z tuńczykiem i oglądał na wideo klasykę filmową albo „Taksówkarza” - swój ulubiony film. Koło piątej często przyjmował gości. Zazwyczaj wpadali przyjaciele i zostawali po parę godzin, paląc trawkę i wypijając niezliczone ilości koktajli.

Charlie,

niczym

udzielny

książę,

przemawiał

do

zgromadzonych, przedstawiając swoje teorie na różne tematy każdemu, kto tylko chciał go słuchać.

Oczywiście słuchali go wszyscy, gdyż był Charliem Dollarem, wielką gwiazdą, a to było Hollywood. Jeśli człowiek miał szczęście należeć do kręgu znajomych wielkiego człowieka, zawsze chętnie go wysłuchiwał. Jordanna pojawiła się w trakcie jednego z takich zebrań towarzyskich. Gospodyni, pani Willet, energiczna Walijka, otworzyła drzwi i sądząc, że ma do czynienia z jedną z wielbicielek, usiłowała ją odprawić. - Przepraszam - powiedziała Jordanna, odsuwając ją z determinacją. - Pan Dollar mnie oczekuje. - Naprawdę? - zapytała pani Willet. - Zaraz się przekonamy, panienko. - Pozwoli pani, że odświeżę jej pamięć... - rzekła Jordanna. Madonna, Prince. Przed drzwiami sypialni Charliego w środku nocy. Pani Willet wiedziała, kiedy należy się wycofać. Prychając pogardliwie, odeszła z godnością. - Stara wiedźma - wymamrotała Jordanna, otwierając drzwi do salonu i śmiało wchodząc do środka. Charlie leżał rozwalony na kanapie, paląc skręta. Arnie Isaak stał za barem, mieszając koktajle. Melinda Woodson, partnerka Arniego, w czarnej skórze i ciemnych okularach, wyciągnęła się na podłodze z kwaśną jak zawsze miną. Podbiegły psy, by przywitać się z Jordanną, obwąchały jej krocze i

szybko wycofały się, gdy Charlie strzelił palcami. - Dziecino! - wykrzyknął rozpromieniony. - Nie uważasz, że wypadałoby oddzwonić? Dzwoniłem do ciebie trzy razy. Podniósł się i obrzucił ją swym lekko zezującym, szalonym spojrzeniem. - Gwiazdy filmowe nie lubią, gdy się je odrzuca. Nie jesteśmy do tego przyzwyczajeni. To nas trochę wkurza. - Nie wiedziałam, że dzwoniłeś - odparła, uświadamiając sobie, że odkąd wyprowadziła się z domku gościnnego, nie sprawdzała automatycznej sekretarki. Arnie przysłuchiwał się tej wymianie zdań z gorzkim wyrazem twarzy. Miłość jego życia znowu wkraczała w życie Charliego. Wyszedł zza baru i powiedział: - Hej, Levitt. Wyglądasz na zmęczoną. Ledwo spojrzała w jego kierunku. - Dzięki, Arnie. Wiesz, jak sprawić dziewczynie przyjemność. Gospodarz wyczuł, że w powietrzu się iskrzy, i postanowił jakoś temu zaradzić. - Arnie i Melinda właśnie wychodzą - oznajmił. Oboje popatrzyli na niego ze zdumieniem - była to dla nich nowina. Charlie ujął Jordannę za rękę. - Chodź do sypialni, dziecino. Pokażę ci coś, co ci się spodoba. Melinda i Arnie wymienili spojrzenia. Charliemu rzadko zdarzało

się okazywać kobiecie takie zainteresowanie. - Myślałem, że wybierasz się dziś wieczór do klubu, Charlie zaskomlał Arnie. - Może nie - odparł enigmatycznie Charlie i poprowadził Jordannę na górę. Pochlebiało jej to, lecz czuła się zarazem zmieszana - a bardzo rzadko doznawała któregokolwiek z tych uczuć. Zupełnie nie spodziewała się, że Charlie aż tak bardzo uraduje się jej przybyciem. - Jak ci leciało, dziecinko? - zapytał, gdy trzymając się za ręce weszli do jego sypialni, gdzie panował gigantyczny bałagan. - Niespecjalnie - odparła. - A to czemu? Wzruszyła ramionami. - Nieważne. Obrócił ją twarzą do siebie. - Ważne, jeśli cię to dręczy. No, śmiało. Jestem dobrym słuchaczem. Jasne. Wróciła do niego, a pierwsza rzecz, jaką zrobił, to zaciągnął ją do sypialni. Wcale nie chodzi mu o rozmowę. - To naprawdę nic ważnego. Pochylił się i wręczył jej dwie torby, które leżały wepchnięte w kąt. - Prezenty - oświadczył z szerokim uśmiechem. - Obawiałem się, że wyrzuciłem pieniądze w błoto, ale oto jesteś we własnej osobie. Zobacz, czy się do czegoś nadają.

Zerknęła do pierwszej torby, wypchanej wszystkimi taśmami i kasetami, jakie Madonna i Prince nagrali w ciągu całej swej kariery. W drugiej były nagrania Bobby'ego Browna i Coltrane'a. Na moment zaparło jej dech w piersiach. Troskliwy drań. Nie była przyzwyczajona, by ktokolwiek tak się o nią troszczył, i zrobiło jej się ciepło na sercu. - Dzięki, Charlie - powiedziała miękko. - Ale muszę ściągnąć mój odtwarzacz. - Skąd? - Z gościnnego domku ojca. Odeszłam wreszcie z domu. - Dobre posunięcie. - Nie bardzo. Wprowadziłam się do przyjaciela, który uznał, że jestem flejtuchem, i wyrzucił mnie. Uniósł krzaczaste brwi. - Flejtuchem? - Taak. - Uśmiechnęła się i szerokim gestem ogarnęła panujący w pokoju bałagan. - Coś tak jak ty. - Nie masz gdzie mieszkać? - No cóż... - zawahała się. - Pokoi gościnnych mam do cholery i trochę. Możesz się tu wprowadzić. - Chcę wynająć mieszkanie - odparła szybko. - Ale chyba najpierw muszę znaleźć pracę. Więc jeśli mogłabym zatrzymać się tu na parę dni...

- Na parę dni, na parę miesięcy... nieważne, bylebyś nie zawracała mi głowy. - Obiecuję, że nie będę wchodzić ci w drogę. Pochwycił ją i wycisnął na jej ustach gorący, wilgotny pocałunek. - Nie przesadzaj z tym, dziecino. Nie nudziliśmy się tamtej nocy. - Dla mnie była niezapomniana. - Więc dlaczego wymknęłaś się, zanim się obudziłem? Może spodziewałem się wspaniałych recenzji? - Nie chciałam robić zamieszania. - Hej... - Wcisnął sobie jej rękę między nogi. - Czujesz, jakie tu robisz zamieszanie? I to jest fantastyczne. Naprawdę fantastyczne. - Nie jestem blondynką, Charlie. Zmarszczył brwi. - Co takiego? - Nic - wymamrotała, osuwając się na kolana. Wiedziała, czego od niej oczekuje, i nie miała nic przeciw temu, by te oczekiwania spełnić.

Rozdział 15 Przez ponad tydzień Michael leżał na szpitalnym łóżku, tylko czasami na krótko odzyskując przytomność. Gdy wreszcie otworzył oczy na dłuższą chwilę, nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Usiłując zebrać myśli zorientował się, że jest podłączony do różnych

rurek, że w głowie łupie mu jak cholera i że nieprawdopodobnie chce mu się pić. I nagle wszystko stało się jasne. Został postrzelony. Musiał zdrowo oberwać. Stopniowo zaczęło mu się układać w głowie. Chcieli przyskrzynić handlarzy narkotyków. Dwóch facetów. Jeden z nich próbował dać nogę. Michael wiedział, że coś jest nie tak, odwrócił się, by zobaczyć, co jest grane, i omal nie rozerwało go na strzępy. Jęknął. Miał wrażenie, że głowa zaraz mu się rozpadnie, i gotów był dać wszystko za szklankę wody. - Jest tu kto? - zaskrzeczał. Przy łóżku pojawiła się pielęgniarka, małe, przejęte stworzenie o krótko obciętych włosach i błyszczących oczkach. - Chyba na dobre odzyskał pan przytomność, panie Scorsini. - Zostałem postrzelony - wymamrotał. - Ależ skąd - powiedziała łagodnie, uspokajająco poklepując go po ramieniu. - Ależ tak, na pewno zostałem postrzelony - upierał się. - Nie, panie Scorsini - odparła, kładąc mu chłodną rękę na czole. - Mogę dostać wody? - zapytał z wysiłkiem. - Oczywiście. Ale proszę obiecać, że będzie pan pił powoli. Przyniosła papierowy kubeczek, do połowy napełniony wodą, i przytknęła mu go do ust. Wysączył ją wolno, rozkoszując się każdą kroplą.

- Muszę teraz zawołać pana Robbinsa - rzekła, zabierając kubeczek. - Zawiadomiłam też lekarza. Zaraz do pana przyjdzie. - Quincy jest tu, w Nowym Jorku? - Jesteśmy w Los Angeles, panie Scorsini. Akurat, co ona może wiedzieć? Czuł, że w miejscu głowy ma płytę wyrzutni rakietowej, z której zaraz wystartuje pojazd kosmiczny. Ostrożnie dotknął ramienia w miejscu, gdzie, jak pamiętał, został postrzelony. Nie znalazł tam jednak bandaży. Do diabła, wcale o niego nie dbają. Musi się wydostać z tego szpitala. Po paru minutach pielęgniarka znowu pojawiła się przy jego łóżku. - Pan Robbins jest w drodze - powiedziała. - Bardzo się ucieszył, że już się pan obudził. - Gdzie są moje bandaże? - Jakie bandaże? - Mówiłem już... zostałem postrzelony. - Nie, panie Scorsini, miał pan wypadek samochodowy. Spróbował usiąść, lecz nie do końca mu się to udało. Opadając na poduszki, wymamrotał: - Wiem, kto to zrobił. Pracowałem nad tą sprawą od miesięcy. Gdzie jest kapitan? Muszę z nim porozmawiać. - Niech się pan uspokoi. Zaciskając powieki, usiłował przypomnieć sobie coś więcej. Tak,

wspólnie z partnerem rozpracowywali ten przypadek jako tajni agenci i niespodziewanie wszystko pieprznęło. Spotkali się w magazynie na Czterdziestej Drugiej Ulicy i wszystko powinno było pójść jak po maśle. Ale okazało się, że ten sukinsyn Portorykańczyk coś zwąchał i gdzieś zniknął. Krzyknął wtedy do partnera, by go osłaniał, i zaczął szukać gnojka. Zaraz potem padł strzał i kula wdarła się w jego ciało, rozrywając je na strzępy. A później ten niewiarygodny ból. Pamiętał, jak upadł, jazdę karetką do szpitala i pochylające się nad nim rozgorączkowane twarze. Potem przypomniał sobie, jak się obudził i ktoś mu powiedział, że wyjęto kulę. Więc dlaczego wciąż jest w szpitalu? - Cieszę się, że się pan obudził, panie Scorsini. Skierował wzrok na doktora, niskiego łysego mężczyznę o oczach jak paciorki. - Gdzie ja jestem? - spytał. - W szpitalu. - W Nowym Jorku, tak? - Nie. W Los Angeles. - Zostałem postrzelony... - Nie. - Powiada pan, że nie zostałem postrzelony? - Nie, panie Scorsini. Jest pan oszołomiony, to się zdarza w wyniku wstrząsu. Ponad tydzień był pan nieprzytomny.

- Naprawdę? - Tak. Ale myślę, że kryzys już minął. - Niech pan wyjmie ze mnie te rurki, doktorze. Mam alergię na szpitale. - Wszystko w swoim czasie - odparł lekarz, pochylając się nad nim i świecąc mu w oczy cienką jak ołówek latarką. - Ma pan szczęście stwierdził. - Żadnych złamań, tylko mnóstwo siniaków. I mocno oberwał pan po głowie. Bella. Wspomnienie głosu córki wstrząsnęło Michaelem jak porażenie prądem. Nagle wszystko wskoczyło na swoje miejsca. Rita. Fotografie. Klub Erotica. Daly Forrest. Postrzelenie to dawna sprawa. Teraz śledził Daly'ego Forresta i otrzymał cios w głowę. Znajdował się na tyłach domu w Hancock Park, usłyszał głos Belli, a potem... ciemność. Ponownie spróbował usiąść. - Muszę iść - wymamrotał z determinacją. - Jest pan zbyt słaby - oświadczył lekarz. - Musimy potrzymać pana na obserwacji jeszcze co najmniej przez czterdzieści osiem godzin. - Nic mnie to nie obchodzi, doktorze. Muszę wyjść. - Nie dzisiaj - odparł lekarz stanowczo. Gdy wyszedł, wróciła pielęgniarka i odłączyła Michaela od rurek. - Musimy pana podtuczyć - rzekła pogodnie. - Przyniosę trochę pożywnego rosołku. Dzisiaj podajemy tylko płyny, ale za to jutro

dostanie pan na śniadanie jajecznicę. Miał gdzieś jajecznicę. Gdy zjawił się Quincy, gotów już był opuścić szpital. Z każdą minutą przybywało mu sił. - Co się stało? Jak się tu znalazłem? - dopytywał się niecierpliwie. - Mnie się pytasz? - mruknął Quincy, machając rękami. Spodziewałem się, że ty mi to wytłumaczysz. Twój samochód zarzucił na Mulholland i wyleciałeś na zewnątrz. Znaleźli cię w połowie wzniesienia. Masz szczęście, że przeżyłeś. - Nie byłem wcale w pobliżu Mulholland. Pojechałem za Dalym Forrestem do jego domu w Hancock Park. On wszedł do środka, a ja zaszedłem od tyłu. Wtedy usłyszałem głos Belli. Już miałem do niej iść, kiedy oberwałem po łbie. - Jesteś pewien? - spytał sceptycznie Quincy. - Jasne, że tak. - Więc dlaczego masz rozwalony samochód? - Chcieli się mnie pozbyć. Sfingowali wypadek. Quincy podrapał się w podbródek. - Jacy oni? I po co zadawaliby sobie tyle trudu? - Tego się dowiemy, gdy mnie stąd wydostaniesz - powiedział Michael, podnosząc się z łóżka. - Nie wypuszczą cię jeszcze. Już pytałem. - Przynieś mi ubranie. I broń. - Musisz złożyć zeznanie na policji.

- I co im powiem? Że jechałem Mulholland i przez pomyłkę stoczyłem się za krawężnik? - Właśnie, bo jak wyjedziesz z tą drugą historią, nikt ci nie uwierzy. - Przynieś mi ubranie, Q. Powiedziałem już, że się stąd zabieramy. Quincy wiedział, że dalszy sprzeciw nie ma sensu. Portier domu, w którym znajdował się apartament Daly'ego Forresta, przepuścił ich bez najmniejszych trudności - zdążyli się już zaprzyjaźnić. Quincy szedł za Michaelem, wyrzekając przez cały czas. - Niech to szlag! Powinniśmy poczekać do rana, może sprowadzić gliny. Jezu, Mike, w ogóle nie wolno nam się tu kręcić. Po coś ty się tu w ogóle zwalił? Żyłem sobie spokojnie... - Zamkniesz się wreszcie? - przerwał mu Michael. - Muszę się zorientować, co tu się dzieje. Budzę się w szpitalu po jakimś zbujanym wypadku samochodowym, ukradli mi broń, a ten sukinkot Daly chce mnie wykończyć. Niestety, nie wyszło mu... wygrzebałem się. Dziś wieczór przekonamy się, co jest grane. Otworzył zamek frontowych drzwi mieszkania Daly'ego Forresta. - No, wspaniale - jęknął Quincy. - Teraz włamujemy się i wchodzimy bez zezwolenia. Odlotowo! Wślizgnęli się do holu o marmurowych podłogach i lustrzanych ścianach. Michael przystanął na chwilę, by zorientować się w rozkładzie mieszkania, po czym skradając się ruszył korytarzem. Quincy niechętnie powlókł się za nim.

Michael miał w sobie coś z kota: umiał widzieć w ciemności, toteż od razu trafił do sypialni. Światła były pogaszone, mrok rozjaśniała tylko poświata płynąca z ekranu włączonego telewizora. Szedł właśnie jakiś film, lecz dźwięk był przykręcony. W łóżku leżało dwoje ludzi - kobieta i mężczyzna. Sprawiali wrażenie śpiących. Michael stojąc w drzwiach przyglądał się im dłuższą chwilę, po czym przekręcił włącznik i zaciemniony pokój zalało światło. Mężczyzną w łóżku był Daly Forrest. Obok niego leżała jego eks-małżonka, Rita. Oboje zostali zabici strzałami w głowę.

Rozdział 16 Mason Rich przyleciał z Nowego Jorku, by podtrzymać na duchu Kennedy podczas pogrzebu jej ojca. Była to skromna uroczystość, gdyż większość przyjaciół jej rodziców już nie żyła. Siostra Linford głośno szlochała, gdy opuszczano trumnę do grobu. - Mój ojciec bardzo cię lubił - powiedziała Kennedy, usiłując ją pocieszyć. - Często mi to mówił. - Kochałam go - odparła pielęgniarka. Łzy spływały jej po policzkach. - Wiem - rzekła ze smutkiem Kennedy. - Wszystkim nam go będzie brakowało. Mason nalegał, by po pogrzebie Kennedy zjadła z nim spóźniony

lunch. - Nie mogę nic jeść - oznajmiła apatycznie, gdy kelner prowadził ich do stolika. - Możesz i zjesz - powiedział stanowczo. - Ale najpierw musisz wypić coś mocniejszego. Grzebała widelcem w sałatce, podczas gdy on opowiadał jej drobne ploteczki o Nowym Jorku i wspólnych znajomych. - Weź pod uwagę - powiedział - że skoro twój ojciec cierpiał, lepiej się stało, jak się stało. Sączyła wódkę, którą dla niej zamówił, i wpatrywała się w niego. Mason miał wyraziste rysy i piękne, lśniące włosy, które wielu ludzi uważało za perukę. Ubierał się tak, jakby miał zamiar pozować do rozkładówki magazynu poświęconego modzie męskiej. Nie widziała w nim nic pociągającego, lecz wiedziała, że jej pożądał, choć był żonaty. - To banał, Mason - stwierdziła beznamiętnie. - A co mam powiedzieć przy takiej okazji? - Nie mam pojęcia... - Urwała na chwilę. - Gdy umiera drugie z rodziców, człowiek bardzo dojmująco uświadamia sobie, że również jest śmiertelny. To przerażające. Czuję się bardzo samotna. Mason dał znak kelnerowi, by przyniósł jeszcze jednego drinka. - Twój ojciec był już stary. Pamiętaj też, że miał ciekawe życie. Jeśli człowiek żyje długo i szczęśliwie, w wielu kulturach śmierć staje się świętem.

- Wiem. Ale czuję, że jestem następna w kolejce. To mnie bardzo przygnębia. - Masz trzydzieści pięć lat i jeszcze tak zaraz nie odejdziesz roześmiał się sucho Mason. - Może i tak. - Wyjrzała przez okno, potem znowu zerknęła na niego. - Dziękuję, że przyjechałeś. Ścisnął jej rękę. - Od czego są przyjaciele? Zdobyła się na słaby uśmiech. - Czy to nie tytuł piosenki? - No, przynajmniej się uśmiechnęłaś - powiedział, a kelner tymczasem przyniósł mu drugie martini. - Mam propozycję - dodał. Weź parę tygodni urlopu, poleć na Hawaje, wyleż się w słońcu i zapomnij o wszystkim. - Wiesz, że to nie w moim stylu. - Musisz odbyć żałobę, K.C. To ci pomoże wrócić do równowagi. - Nie - rzekła potrząsając głową. - Muszę zabrać się do pracy. Chciałam porozmawiać z tobą o moim pierwszym artykule. - Chyba coś wspominałaś, że masz zamiar napisać o kobietach w Hollywood. - Zmieniłam zdanie. Zastanawiałam się nad artykułem o zwyczajnej kobiecie, która zostaje zamordowana przed własnym domem. - Słyszałem o niej?

- Nie, i nie jestem nawet pewna, czy o tym napiszę. Muszę dokładnie zbadać tę sprawę. Wciąż chodzi o przemoc wobec kobiet, lecz czy zawsze musimy pisać o kimś znanym? - Kto będzie chciał czytać o jakiejś szarej myszy? - Zobaczysz, że sam będziesz zdziwiony. - Skoro rozmawiamy o pracy, może pomówimy o twoim kawałku na temat Bobby'ego Rusha? - powiedział, bębniąc palcami w stół. - A o czym tu mówić? - Jest za słodki. Bobby wychodzi w nim strasznie milutko. - Bo naprawdę jest miły. - Możliwe. Ale przydałoby się coś ostrzejszego. Myślałem, że poświęcisz trochę miejsca jego stosunkom z ojcem, pokażesz konflikt... - Powiedziałeś, że nie będziemy tego tykać. Mason nie dał jednak za wygraną. - Napisz to jeszcze raz - naciskał. - Ukaż nepotyzm Hollywood, ulotność sławy i tak dalej. No i chciałbym wiedzieć, z kim żyje. Kennedy z trudem powściągnęła gniew. - Znajdź sobie innego pismaka - mruknęła. - Nie krytykuję twojego stylu - powiedział szybko Mason. - Ta historyjka była dobrze napisana i podobała mi się intryga z pomyleniem tożsamości. - O co ci właściwie chodzi? Nie chcesz tego drukować? - Zrób z tego coś bardziej krwistego, K.C.

- Opisałam Bobby'ego Rusha, jak go widziałam. - No dobrze, dobrze, ale nie rozczulaj się tak nad następną znakomitością. Prawie na pewno załatwiliśmy ci Charliego Dollara. To ją zainteresowało. - Naprawdę? - Jest producentem swego nowego filmu, toteż zależy mu na reklamie. Zazwyczaj nie udziela wywiadów, ale duży artykuł w Style Wars z jego zdjęciem na okładce to jest coś. - Pstryknął palcami na kelnera. - Muszę już jechać na lotnisko. Na pewno dasz sobie radę? - Na pewno, Mason. I jeszcze raz ci dziękuję, że przyjechałeś. To mi bardzo pomogło. - Zawsze możesz na mnie liczyć, K.C. Wiesz, że nikogo tak nie lubię, jak ciebie - rzekł, wyciskając pocałunek na jej policzku. Rosa, która zaraz po pogrzebie musiała pędzić do studia, zjawiła się w jej mieszkaniu wczesnym wieczorem. - Zostaję na noc - oznajmiła, rzucając w holu ciężką torbę podróżną. - Nie ma mowy - oświadczyła stanowczo Kennedy. - Ależ owszem - odparła równie stanowczo Rosa. - Pogadamy, zjemy coś, urządzimy sobie babski wieczór. - Nie nadajesz się na babski wieczór. Jeśli w pobliżu nie ma jakiegoś chłopa, natychmiast zapadasz w sen. Rosa spojrzała na nią z wyrzutem. - Jest ci ciężko, a ja tu przyszłam ze względu na ciebie. Po to są

przyjaciele. - Jezu! - wykrzyknęła Kennedy, przewracając oczami. - Co jest z tą kurewską piosenką! W sumie była zadowolona z obecności Rosy, gdyż samotność nie sprawiała jej przyjemności. Usadowiły się w maleńkiej kuchence, zamówiły potrawy z chińskiej restauracji i przegadały całą noc, poruszając wszelkie tematy, choć Rosa przy każdej sposobności usiłowała skierować rozmowę na Ferdy'ego. - Może zupełnie zwariowałam - zastanawiała się, obgryzając żeberko. - Jest ode mnie młodszy, nie tego koloru co należy, a jednak czuję, że będzie nam ze sobą wspaniale. - Mówisz tak chyba o każdym facecie, z którym śpisz. - Może dlatego, że w to wierzę. - Wierz sobie dalej, a ja nie będę już miała najmniejszych wątpliwości, że coś jest z tobą nie tak. Rosa wzruszyła ramionami, oblizując palce. - Właściwie na co mi faceci? Czasami wydaje mi się, że chodzi wyłącznie o dobry seks, bo szczerze mówiąc, wcale nie chcę za nich wychodzić i rodzić im dzieci. - Na pewno? - Dwa razy wychodziłam za mąż i nic z tego nie wyszło. Nie jestem typem macierzyńskim, moja praca liczy się przede wszystkim. A zresztą gdzie jest napisane, że każdy musi mieć dzieci?

- Coś w tym jest - przyznała Kennedy, choć gdyby Phil nie umarł, chciałaby mieć mnóstwo dzieci, a przy tym pracować zawodowo. - Sęk w tym - dumała Rosa - że Ferdy chce mieć dzieci. To taka męska ambicja. Kennedy podniosła się i zaczęła zbierać naczynia. - Masz zamiar za niego wyjść? - Nie. - Więc w czym problem? Rosa aż podskoczyła. - Właśnie za to cię lubię, Kennedy - powiedziała. - Zawsze wszystko ustawisz we właściwym świetle. Rankiem kręciła się jak w ukropie. Zawładnęła łazienką, robiąc sobie makijaż, potem wykonała sześć pilnych telefonów i wypadła z mieszkania. - Zadzwonię później - zawołała i machnąwszy ręką na pożegnanie, pobiegła do samochodu. - Oglądaj mnie w wiadomościach o szóstej i zwróć uwagę na faceta, który zapowiada pogodę. Podobno jest do wzięcia. Ależ z niej zapamiętała swatka, pomyślała Kennedy. Akurat w tej chwili najbardziej potrzebny jest jej mężczyzna! Potrzebowała czasu i przestrzeni. Chciała zagłębić się w pracy. Z tym zamiarem poszła do biblioteki i przeczytała wszelkie możliwe materiały na temat kobiety zamordowanej w Agoura Hills. Ojciec miał

rację - po co skupiać się na hollywoodzkich sławach, skoro co dzień dzieje się coś, co dotyka ludzi w sposób bardziej bezpośredni. Prasa nie poświęciła wiele uwagi tej gwałtownej śmierci - ukazały się

tylko

dwie

krótkie

wzmianki.

Pierwsza

zwracała

uwagę

dramatycznym nagłówkiem. Kennedy przeczytała: KOBIETA ZAMORDOWANA PRZED WŁASNYM DOMEM

Dziś wczesnym rankiem znaleziono zwłoki Margarity Lyndy, lat 37. Kobieta została uduszona obok swego samochodu, stojącego przed jej domem. Nie było śladów rabunku, nie podejrzewa

się

też

próby

gwałtu.

Policję

zawiadomił

przechodzień, który zauważył ciało o 7.40. Lynda,

mieszkanka

Agoura

Hills,

była

rozwiedziona

i

bezdzietna. Z zawodu charakteryzatorka, ostatnio pracowała przy filmie Granta Lennona. Dochodzenie prowadzi biuro szeryfa. Druga wzmianka była jeszcze krótsza. Hmm... nie bardzo jest się na czym oprzeć, myślała Kennedy. Lecz jej dziennikarski umysł już zaczął pracować. Dlaczego zamordowano tę kobietę? Jaki był motyw zbrodni? Musi znaleźć odpowiedź na te pytania. Winna jest to pamięci ojca.

Mężczyzna przez cały dzień chodził za swą przyszłą ofiarą. Nie miała pojęcia, że mógł śledzić każdy jej ruch, i to właśnie sprawiało mu perwersyjną przyjemność. Znał swą ofiarę. Wiedział o niej mnóstwo. Po pierwsze, była lesbijką. Po drugie, mieszkała z matką. Po trzecie, miała dwa koty i małego psa. Tego dnia ani chwili nie próżnowała. Pojechała do pralni chemicznej, do sklepu z przyborami fotograficznymi, zjadła lunch z przyjaciółką, a potem obie wybrały się do kina. Nie był to film, który zainteresowałby Mężczyznę - jakaś idiotyczna historyjka miłosna. Ale i tak wszedł na salę - siedział dwa rzędy za swą ofiarą, która przyszła w towarzystwie przyjaciółki, nieco młodszej kobiety w żółtym swetrze i luźnych spodniach. Zboczone, pomyślał Mężczyzna. Nie rozumiał, jak kobiety mogą czuć pociąg do siebie. To po prostu nienormalne. Po wyjściu z kina wypiły wspólnie kawę i rozeszły się - każda w swoją stronę. Mężczyzna ruszył za swą ofiarą do domu. Chciał ją załatwić, nim wejdzie do środka, lecz na dworze było jeszcze jasno, więc wolał nie ryzykować. Nie zamierzał pozwolić, by go złapali. Za nic w świecie nie wróci już do więzienia. Zaparkował samochód w miejscu, gdzie nie mógł przyciągnąć

niczyjej uwagi. Czekał cierpliwie wiedząc, że o dziewiątej, jak co wieczór, jego ofiara wyjdzie z psem na spacer. Tak też się stało. Wysiadł z samochodu i zaczął iść za nią krok w krok po cichej, bocznej uliczce zachodniego Hollywood. Niebawem kobieta wyczula, że ktoś postępuje z tyłu, i obejrzała się. Mężczyzna nie wahał się; śmiało do niej podszedł. - Czy może mi pani powiedzieć, która jest godzina? - zapytał uprzejmie. Spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Czy ja pana już gdzieś... Mężczyzna skinął głową. - Owszem, widziała mnie pani - rzekł, nie pozwalając jej dokończyć zdania. Korzystając z zaskoczenia, jednym potężnym uderzeniem powalił ją na ziemię. Upadła bez jęku. Piesek zaczął szczekać i warczeć. Mężczyzna z wściekłością kopnął go mocno i zwierzę skomląc czmychnęło ulicą. Przykucnął przy swej ofierze, objął rękami jej szyję, po czym wolno i metodycznie zaczął ją ściskać. Szarpnęła się raz, jej ciało drgnęło spazmatycznie i już było po wszystkim. Pozostała do zrobienia jeszcze jedna rzecz. Mężczyzna sięgnął do wewnętrznej kieszeni i wyciągnął cienki pasek tekturki, do której przykleił literki wycięte z gazety. Układały się one w napis: ŚMIERĆ

ZDRAJCOM. Umieścił pasek na piersi ofiary, po raz ostatni rozejrzał się dookoła i wrócił do samochodu. Po chwili odjechał, nucąc pod nosem jakąś melodyjkę. Ofiara numer dwa załatwiona. Pozostały jeszcze cztery. Był mistrzem w tej grze.

Rozdział 17 U Charliego Dollara Jordanna znalazła wymarzoną przystań. Był absolutnie niewymagający, nie miał żadnych ciągot do komenderowania i nie przeszkadzało mu jej bałaganiarstwo. Pełną harmonię zakłócała tylko surowa gospodyni, która wciąż przypatrywała się dziewczynie nieufnie, jakby w obawie, że ta w każdej chwili może podłożyć ogień pod dom. - Nie przejmuj się tą starą wiedźmą - powiedział Charlie z charakterystycznym dla siebie, szalonym chichotem. - Jest u mnie już od piętnastu lat. Księżna Diana też by jej nie odpowiadała. - Ale nie spuszcza ze mnie wzroku. Jakbym zaraz miała coś ukraść. - A masz taki zamiar? Jordanna pokazała mu język. - Odpieprz się, do cholery. - Czy ktoś ci już mówił, że wyrażasz się jak najgorszy żul? - Owszem, nieraz. - Więc zmień trochę słownictwo, dziecino - rzekł dobrodusznie. - To

bardzo nieelegancko. Najważniejsze w ich wzajemnych stosunkach było to, że pasowali do siebie, choć Charlie był od niej o trzydzieści lat starszy. Jordanna szczerze lubiła jego towarzystwo, było jej z nim dużo przyjemniej niż z jakimś „wspaniałym samcem” o wielkich jajach i małym móżdżku - a zaliczyła ich już tylu, że starczyłoby na najbliższych sto lat. Niewiele wiedziała o jego poprzednich miłościach i nie bardzo ją to obchodziło. Słyszała, że jeszcze do niedawna żył z jakąś aktorką i ma z nią trzyletnie dziecko, które od czasu do czasu widuje. Ale o nic go nie wypytywała - to nie było w jej stylu. Charlie powie jej tyle, ile będzie uważał za stosowne. Na razie miała wrażenie, że stanowią parę, i to dawało jej miłe poczucie bezpieczeństwa. Jednak niektóre jego nawyki doprowadzały ją do szału. Puszczał na stereo Sinatrę i Tony'ego Bennetta na cały regulator. W środku nocy chrupał w łóżku płatki kukurydziane. Był zawsze naćpany. I ciągle domagał się, by zaspokajała go ustami. Po paru dniach postanowiła, że przyniesie jeszcze trochę swoich rzeczy z gościnnego domku ojca. Chociaż przeważnie spędzała noce z Charliem w jego sypialni, ulokowała się w ładnym narożnym pokoju, który był tak przestronny, że mogła się tam wygodnie rozlokować. - Powiesz swojemu staruszkowi, że się do mnie wprowadziłaś? spytał Charlie ze złośliwym błyskiem w oku. - A po co? - odparła chłodno, nie chcąc wdawać się w rozmowy o

ojcu. - Na pewno jest ciekaw, gdzie się podziewasz. - Jordan troszczy się wyłącznie o swą nową żonę - mruknęła, wzruszając ramionami. - Ja go nie obchodzę. Charlie pokiwał głową. - I owszem, ruszy go, gdy usłyszy, że żyjesz ze mną - rzekł z przekonaniem. Czyżby chciał, by Jordan się dowiedział, czy tylko tak się jej wydawało? - Ty wiesz swoje, a ja swoje - mruknęła myśląc, że nie powie ojcu o niczym. Przy odrobinie szczęścia wślizgnie się do domku gościnnego, zabierze swoje rzeczy i wymknie się, nim ktokolwiek wpadnie na jej ślad. Niestety nie tak to się odbyło. Gdy przyjechała do domku, natknęła się na Kim, która stała w drzwiach, nadzorując dwie sprzątaczki oraz dwóch pracowników firmy załatwiającej przeprowadzki. Jordanna ze zdumieniem patrzyła, jak wynoszą jej ulubiony tapczan. - Co tu się dzieje, do cholery? - spytała wściekła. Kim ledwo spojrzała w jej kierunku. - A, to ty. - Tak, to ja. Co ty, do cholery, robisz z moimi rzeczami? - Miałam wrażenie, że się wyprowadziłaś - odparła tamta. - Tak mi powiedział Jordan.

- Nieważne, czy się wyprowadziłam, nie masz prawa ruszać moich rzeczy. - Chcemy to wszystko gdzieś zmagazynować - powiedziała niedbale Kim. - Potrzebujemy miejsca. - Macie dość miejsca, żeby pomieścić całą kurewską drużynę piłkarską - warknęła wściekle Jordanna. - Potrzebujemy jeszcze więcej - odparła Kim ze sztywnym uśmieszkiem. - Po co? Kim wydała z siebie głębokie westchnienie. - I tak niedługo o wszystkim się dowiesz, więc chyba mogę ci powiedzieć... będziemy mieli dziecko z twoim ojcem. Ta dziwka jest w ciąży? Nie ma mowy. Jordannie zaparło dech w piersiach, rozpaczliwie usiłowała zapanować nad sobą. - Czy Jordan wie? - zapytała bez sensu. Kim rzuciła jej miażdżące spojrzenie. - Oczywiście, że wie. - Nie mówię o ciąży - odparła ostro Jordanna, zdecydowana zyskać przewagę nad rywalką o względy ojca. - Więc o czym mówisz? Jordanna wyłożyła swego asa. - Pamiętasz Donnę? - Jaką Donnę? - spytała Kim z kamiennym wyrazem ładnej twarzy.

Pora na ostateczny cios. - Donnę Lacey. - Spotkałam ją raz czy dwa. - Na twarzy Kim nie drgnął ani jeden mięsień. - A dlaczego pytasz? - Bo ona ciebie z pewnością pamięta... - Jordanna urwała na chwilę, po czym podjęła: - Powiedz no, Kim, czy Jordan wie o twojej przeszłości? - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Chyba masz - naciskała dalej Jordanna. - Dlaczego nie zostawisz nas w spokoju? - Głos Kim stał się niski i pełen złości. - Czy nie dość, że mając tyle lat ciągle bierzesz od niego pieniądze? - To nie twój interes - rzekła z furią Jordanna. - Teraz będzie również mój. Zmierzyły się wściekłym wzrokiem. - Twój ojciec miał bardzo ciężkie życie - odezwała się w końcu Kim. - Nie musi słuchać twoich kłamstw na mój temat. - Akurat, ciężkie życie - prychnęła Jordanna. - Co ty możesz o tym wiedzieć? - Wiem wszystko o moim mężu... nawet o tym, jak go rozczarowałaś. Słowa te zabolały Jordannę jak ukłucie. Czy naprawdę ojciec jest nią rozczarowany, czy też Kim wymyśliła to naprędce, by ją dotknąć?

- A ja wiem, że uwielbiasz być panią Levitt - odpaliła. - Na głowie stanęłaś, żeby go poderwać, co? - Owszem - odparła wojowniczo Kim - i nie uda ci się tego zepsuć. - Spróbuję. - Nie masz dowodów. Nigdy ci nie uwierzy. - Zdobędę dowody. - Urodzę mu dziecko - rzekła triumfalnie Kim. - Nie masz najmniejszej szansy. - Zobaczymy. - Rób, co chcesz - powiedziała Kim, wzdychając z irytacją. - Ale to wybór między tobą i mną, a wiem, kogo Jordan wybierze. Odwróciwszy się, pomaszerowała ścieżką w kierunku rezydencji. - Nie bądź taka pewna! - krzyknęła za nią Jordanna. Kim nie odwróciła się. Jordanna pobiegła do domku gościnnego. Dwie Latynoamerykanki pośpiesznie ładowały do pudeł jej rzeczy. - Co wy wyprawiacie? - spytała, wyszarpując jednej z nich stos taśm. - Pani Levitt kazała nam wszystko spakować - powiedziała niższa z kobiet, której szeroka twarz pozbawiona była wszelkiego wyrazu. - Proszę się stąd zabierać - rzekła Jordanna ze znużeniem. - Sama się tym zajmę. Kobiety wymieniły spojrzenia i wyszły.

A więc tatuś naprawdę chce, by wyniosła się stąd na zawsze. No cóż, w porządku. Na pewno nie będzie tkwić tam, gdzie jej nie chcą, i w żadnym razie nie przyjmie już od niego pieniędzy. Z informacji telefonicznej uzyskała numer firmy dokonującej przeprowadzek. Obiecali przysłać furgonetkę w ciągu godziny. O piątej była już spakowana i gotowa do odjazdu. Zastanawiała się, czy powinna iść się pożegnać z ojcem i mimochodem rzucić w rozmowie, że mieszka z Charliem Dollarem? Dlaczego nie? Oleje go. Gdy jednak weszła do rezydencji, spotkał ją zawód. Nie zastała tam nikogo prócz Kim, która wyłoniła się z kuchni. - O co chodzi? - burknęła. - Gdzie jest ojciec? - Nie mówiłam ci, że pojechał obejrzeć plenery? - spytała słodko Kim. - Chyba będziesz musiała odłożyć rozmowę z nim na później. - To może poczekać. Jak go zobaczysz, powiedz mu, że może mnie złapać u Charliego Dollara. - Naprawdę? - Kim uniosła brwi. - Tak, naprawdę. Kim oblizała różowe usteczka, na których ukazał się złośliwy uśmieszek. - Pozdrów Charliego ode mnie - powiedziała. - Jesteśmy starymi przyjaciółmi.

Jordanna wracała do domu Charliego, pilotując furgonetkę ze swymi rzeczami. Przez cały czas zastanawiała się, skąd ten triumf w oczach Kim. Pozdrów Charliego ode mnie. Ha! Czyżby macocha była jedną z blondynek, których podpatrywanie, jak twierdziła Cheryl, tak go podniecało? Nietrudno będzie się dowiedzieć. Zadzwoniła do Cheryl z samochodu. - Gdzie byłaś? - dopytywała się przyjaciółka. - W ogóle nie dzwonisz. - Później ci powiem. Teraz chcę cię o coś zapytać. - O co? - Pamiętasz, jak mi opowiadałaś, że Charlie Dollar lubił podglądać pieszczotki blondynek? - Wiedziałam, że będziesz zazdrosna - zaskrzeczała Cheryl. - Po prostu jestem ciekawa. Czy Kim była jedną z nich? - Muszę zajrzeć do kartoteki. - Zrobisz to dla mnie? - Dalej mieszkasz u Shepa? - Oddzwonię. - Strasznie jesteś tajemnicza. - Wszystko ci powiem w swoim czasie. Gospodyni Charliego rzuciła tylko okiem na furgonetkę z rzeczami Jordanny i natychmiast pośpieszyła do swego chlebodawcy.

Jordanna kierowała tragarzami wyładowującymi jej dobytek. Po paru minutach przed dom wyszedł Charlie, wtykając koszulę w spodnie. Stanął na najwyższym stopniu i przyglądał się rozładunkowi. - Widzę, że się wprowadzasz - powiedział wreszcie. - Pozwoliłeś mi tu zostać. - Nie wiedziałem, że przywieziesz całą furgonetkę gratów. Miała nadzieję, że nie będzie robił trudności. - Masz coś przeciwko, Charlie? - Nie. W gruncie rzeczy jestem nawet zadowolony. - Naprawdę? - Powiedziałem, żebyś czuła się jak u siebie w domu. - Dzięki. - Sęk w tym, dziecino, że co prawda przez jakiś czas będziemy się dobrze bawić, ale w końcu będziesz musiała znaleźć własny kąt. I, jak powiedziałem, znajdź sobie pracę. Bo tak się składa, że nie jestem twoim tatusiem i sama musisz na siebie zarobić. Oczy jej się zwęziły. Więc wydaje mu się, że ona leci na jego zasraną forsę? - Czy kiedykolwiek prosiłam cię o pieniądze, Charlie? - Nie, ale niedługo będziesz potrzebowała paru dolców, toteż przedstawiam ci fantastyczną ofertę specjalną Charliego Dollara. - Jaką ofertę? - Załatwiłem ci robotę, dzidzia.

- Robotę? - Tak. Umówiłem się na lunch z Bobbym Rushem i wyobraź sobie, z rozmowy wyszło, że szuka asystentki. Powiedziałem, że ty będziesz w sam raz. - Dzięki - rzekła, niezbyt zachwycona perspektywą pracy dla Bobby'ego Rusha. - Coś się nie podoba? - Pracowałam już jako asystentka. To straszne nudy. - Jeśli się nie mylę, to chyba ty sama powiedziałaś mi, że chcesz grać? - A co to ma z tym wspólnego? - Od czegoś trzeba zacząć, dziecino. Musisz się uczyć. Pokręcisz się koło ekipy, przyjrzysz się ich pracy. To ci się przyda. - Byłam na planie od urodzenia - odparła, zła, że usiłuje ją ustawić nie pytając jej o zdanie. - Więc zaczniesz jeszcze raz. Ja rozpoczynałem od przesuwania dekoracji. Zanim stanąłem przed kamerą, byłem już oblatany. To mi dało duże fory. - Charlie... Teraz on rzucał Jordannie wyzwanie. Przypatrywał się jej uważnie, lecz w jego wzroku było także rozbawienie. - Nie dasz sobie rady z taką robotą? - spytał. - Poradziłabym sobie - broniła się. - Po prostu nie chcę tego brać.

- Może raz wreszcie zarobisz na siebie? To wzbudziło w niej pewne zainteresowanie. - Ile? Charlie zachichotał. - Ja się za ciebie potarguję, dziecino. Jestem specem od niewiarygodnych transakcji. Cheryl przejrzała kartoteki. Dla oznaczenia ważnych figur Donna posługiwała się kodem, który objaśniła jej przed wyjazdem z miasta. Gwiazdorzy filmowi zarejestrowani byli pod przydomkami. Cheryl sprawdziła nazwisko Charliego Dollara i stwierdziła, że jest on znany jako Gruba Forsa. Sprawdziła następnie upodobania Grubej Forsy. Nieczęsto im folgował, lecz jeśli już się na to zdecydował, miał bardzo szczególne wymagania. Dwie blondyny z dużymi biustami, długimi włosami i bez zahamowań. Przeglądając nazwiska dziewczyn, które mu usługiwały, stwierdziła, że Kim istotnie należała do ich grona. Natychmiast zadzwoniła do Shepa. - Gdzie jest Jordy? - spytała. - Skąd mam wiedzieć? - To ona nie mieszka u ciebie? - Wyprowadziła się przed paroma dniami. - Dlaczego? - Powiedziała, że przenosi się do Charliego Dollara. Od tej pory nie

miałem z nią kontaktu. - Do Charliego Dollara? Jesteś pewien? - Tak mi powiedziała. - Hm... znowu daje za darmo - rzekła Cheryl z dezaprobatą. - U mnie mogłaby zrobić majątek. - Jesteś obrzydliwa. - A to dlaczego, kochanie? - Zdajesz sobie sprawę z tego, co robisz? - Zaspokajam pewną potrzebę. Której ty bez wątpienia nie odczuwasz. - Co takiego? - Nie udawaj. Wszyscy znają twoje upodobania. Zapadło długie milczenie, a potem Shep warknął: - Dziwka! - I wzajemnie - odcięła się Cheryl. Właśnie miała zadzwonić do Arniego, by wziąć od niego numer Charliego, gdy zjawiła się dziewczyna umówiona na rozmowę kwalifikacyjną. To jest interes. Wybrać najładniejsze, posłać je do roboty i zachapać czterdzieści procent ich wynagrodzenia. Dziewczyn nie brakowało, przybywały gromadnie z polecenia przyjaciół i znajomych. A ponieważ było to Hollywood, przeważnie miały ładne buzie i ponętne ciała. Zamierzały zostać aktorkami, piosenkarkami lub modelkami, lecz przedtem chciały trochę zarobić.

Dzisiejsza dziewczyna była zmysłową dziewiętnastoletnią brunetką przypominającą Cindy Crawford. Byłaby prześliczna, gdyby nie krzywy przedni ząb. Cheryl uwielbiała swoje zajęcie. Jego atrakcyjność polegała na tym, że dawało poczucie władzy, a ponadto umożliwiało robienie dużej forsy oraz szczególne stosunki, jakie zaczęła nawiązywać z klientami. Ach, klienci - cóż to była za kolekcja! Donna przestrzegła ją przed niektórymi ich upodobaniami, ale - Jezu, niektórzy z tych facetów to naprawdę potężne świry. Jeden z klientów żądał, by dziewczyny przebierały się za zakonnice, inny domagał się, by miały wygolony każdy, nawet najmniejszy włosek na ciele, pewien arabski książę zamawiał dziesiątki butelek cristalu i niezliczone ilości rosyjskiego kawioru, by jeść i pić z ciała wybranej partnerki. Ulubieńcem Cheryl był gwiazdor filmów przygodowych, który podniecał się, gdy go poniżano, a trzy dziewczyny, ubrane w kostiumy elfów z zielonej skóry, prowadziły go wokół pokoju na kolczatce. Po raz pierwszy w życiu Cheryl poczuła smak prawdziwej władzy. Panowała nad swym życiem tak dalece, że zaprzestała wizyt u psychoanalityka, którego przedtem odwiedzała dwa razy w tygodniu. Rola burdelmamy lepiej jej robiła niż wszelkie terapie. Nareszcie doznała zaspokojenia. Czasami zastanawiała się, co by się stało, gdyby jej powszechnie

szanowani i mający wysoką pozycję towarzyską rodzice dowiedzieli się o profesji córy. Bez dwóch zdań, powiesiliby się pośrodku wielkiego domu towarowego. Jej matka - w typie Nancy Reagan, zawsze na miejscu, jeśli akurat nie szlajała się gdzieś, kompletnie zalana. I ojciec, Ethan, Właściciel Wielkiej Wytwórni, mający dwie kochanki, od dziesięciu lat ulokowane w identycznych mieszkaniach na dwu przeciwległych krańcach miasta. Jakiż z niego dwulicowy facet. Cheryl była zdumiona, że nie znalazła go na liście klientów w grubej czarnej księdze Donny. Szczęściem nie musi już szukać uznania w ich oczach: potrafiła samodzielnie się wybić. Leniwie zastanawiała się, czy Shep ma rację i czy Jordanna rzeczywiście wprowadziła się do Charliego Dollara. Dawanie dupy rozpustnemu gwiazdorowi, który mógłby być jej ojcem, to zagrywka akurat w jej stylu. - Ile mogę zarobić tygodniowo? Siedząca na wprost niej śliczna dziewczyna z krzywym przednim zębem przywołała Cheryl z powrotem do rzeczywistości. - No... to zależy - odparła. - Jeśli klient cię polubi, wpływy mogą być całkiem spore. - Robię to tylko dlatego, że potrzebuję pieniędzy - rzekła dziewczyna. - Poza tym przyjaciółka powiedziała mi, że mogę poznać mężczyzn, którzy pomogą mi zrobić karierę. Cheryl skinęła głową. Jakież te dziewczyny są naiwne. Naprawdę

wierzą, że ktokolwiek im pomoże? Prawda wyglądała tak, że przez rok czy dwa dawały dupy na prawo i lewo, zarabiały furę pieniędzy, po czym, jak dobrze poszło, wracały do swego miasteczka i wychodziły za mąż za chłopca z sąsiedztwa. - Musisz doprowadzić do porządku ząb - walnęła prosto z mostu. Dziewczyna szybko zakryła ręką usta. - Nie stać mnie na to - wymamrotała z przykrością. - Dam ci zaliczkę, a potem potrącę z wypłaty. Po piętnastominutowej rozmowie dziewczyna poszła do dentysty. Jeszcze tego samego wieczoru miała umówione spotkanie z Grantem. Grant grał pierwsze skrzypce w tym interesie, gdyż spał z każdą nową dziewczyną, by ją wypróbować, po czym składał Cheryl dokładne sprawozdanie, aby wiedziała, co która jest warta. Usługi te wykonywał za darmo. Nie wyświadczał tym wielkiej łaski, gdyż seks był głównym motorem jego życia, usiłował bowiem dorównać legendarnej reputacji swego ojca. Cheryl było trochę przykro, że Grant gotów jest to robić, ale lubiła, by zawsze był w pobliżu. Zadźwięczał telefon. Dzwonił szef działu rozwoju jednej z większych wytwórni. Po wymianie uprzejmości przedstawił prawdziwy powód rozmowy: - Mamy w mieście francuskiego aktora, kompletnie szurniętego. Domaga się dwóch dziewczyn... Azjatki i dobrej amerykańskiej dziwki. Leci na dziewczyny w typie Guess, z wielkimi silikonowymi cyckami i

włosami jak słoma. W jego hotelu, dziś wieczorem o ósmej. Po krótkiej pauzie dodał: - Aha, kochanie, i niech przyniosą kokę. Mój dostawca się zaćpał. - Nie ma sprawy - spokojnie odparła Cheryl, choć nigdy przedtem nie proszono jej o dostarczenie narkotyków i nie miała czasu zastanowić się, czy w ogóle chce się w to mieszać. Po skończeniu rozmowy zadzwoniła do Granta z pytaniem, czy mógłby jej pomóc w tej sytuacji. Grant bez namysłu zgodził się dostarczyć dowolny towar. - Mój dostawca z sąsiedztwa jest bardzo sympatyczny i chętny do usług - powiedział. - O nic się nie martw. Interes rozkręcał się szybciej, niż to sobie wyobrażała. Może za szybko? O, nie. W żadnym razie.

Rozdział 18 Mijały tygodnie, a Michael nie mógł natrafić na żaden ślad. Odchodził wprost od zmysłów. Gdzieś tam była jego córka, a nikt nie wiedział, gdzie... Wyglądało to trochę tak, jakby Bella nigdy nie istniała. Rita nie żyje. Została zamordowana. Podobnie jak Daly Forrest. Na kochankach dokonano czegoś w rodzaju egzekucji, a do tego za pomocą broni Michaela. Broń, której Quincy nie mógł odnaleźć, gdy wychodzili ze szpitala, pojawiła się w apartamencie Daly'ego Forresta, więc Michael

natychmiast został podejrzanym numer jeden. Teraz był pewien, że został w to wrobiony. Ogłuszyli go, zabrali broń i posłużyli się nią do popełnienia podwójnego morderstwa. W dodatku nie miał pojęcia, kim byli ci „oni”. Policja bez kłopotu trafiła na ślad prawdziwego właściciela. Michael nabył ją zaraz po przybyciu do Kalifornii, uzyskał legalne pozwolenie - a teraz taka historia. Inspektor prowadzący śledztwo przymknął go na czas przesłuchania i wypuścił dopiero wtedy, gdy ustalono, że od momentu opuszczenia szpitala cały czas przebywał w towarzystwie Quincy'ego, a zatem nie mógł popełnić tej zbrodni. W ciągu paru godzin na tę sprawę rzuciły się media. To była prawdziwa sensacja. Zwłoki rudowłosej piękności i bogatego starszego mężczyzny znalezione razem w łóżku w luksusowym apartamencie! On był producentem filmów pornograficznych. Ona zagrała w jednym z nich. A ciała odnalazł były mąż. Gratka nie lada. Ekipy wiadomości telewizyjnych ruszyły w miasto. Policjant prowadzący śledztwo podał informację o zagubionym dziecku i poszukującym je ojcu. Nagle Michael stał się łakomym kąskiem dla prasy i reporterzy zaczęli deptać mu po piętach. Ku wściekłości Amber zbierali się przed domem Robbinsów, gotowi do ataku. Po czterdziestu ośmiu godzinach takiego oblężenia Michael wyprowadził się i ukrył w hotelu. Dziennikarze wytropili go. Przeniósł

się do innego hotelu, lecz po paru godzinach znów zajęli pozycje na zewnątrz, nękając go prośbami o wywiad. - Chyba powinieneś coś zrobić - powiedział Quincy. - Któryś z gapiów może wiedzieć, gdzie jest Bella. Porozmawiaj z Rosą Alvarez z miejscowej stacji telewizyjnej. Mój kumpel zna jej chłopaka, więc spróbujemy was umówić i postarać się, by Rosa wzięła sobie tę sprawę do serca. Michael skinął głową. Zaczynał już wpadać w rozpacz. - Dobra, załatw to. W końcu nie miał nic do stracenia. Wydarzenia ostatnich tygodni pamiętał mgliście, jakby jego mózg spowijał jakiś mroczny opar. Gdy wreszcie przekonał policję, że nie ma nic wspólnego z tymi morderstwami, zaczął dociekać prawdy na własną rękę. Nikt nie przypominał sobie Belli, choć wszyscy pamiętali Ritę robiła wrażenie. Ponownie odwiedził dom w Hancock Park, dokąd pojechał przedtem w ślad za Dalym Forrestem. Drzwi otworzył mu wiekowy stróż, który poinformował go, że dom od paru lat jest nie zamieszkany. Michael nie uwierzył mu, ale cóż miał począć. Przeszukał ogród za domem i przez okno zajrzał do kuchni. Była pokryta kurzem i wyglądała na nie używaną. Może więc staruszek mówił prawdę, a on trafił do niewłaściwego domu? Od czasu tamtego wypadku nękały go silne bóle głowy. Chryste Panie, a jeśli, do kurwy nędzy, traci

pamięć? Postanowił skontaktować się z Heronem Jonesem, lecz dowiedział się jedynie, że tamten wyjechał, nie pozostawiając adresu. Przetrwał ten okres w jakim takim stanie dzięki pomocy Quincy'ego i Amber. - Znajdziemy Bellę - zapewniał go codziennie Quincy. Gdziekolwiek jest, znajdziemy ją. Michael chwytał się każdej szansy, ale donikąd to go nie doprowadziło. Rozmawiał z biznesmenami, którzy znali Daly'ego Forresta, i z jego pracownikami, wytropił też kilku członków ekipy filmowej, która pracowała z Ritą. Obejrzał nawet film, w którym pokazała się Rita. Było to właściwe słowo. Ten pornus należał jeszcze do kategorii stosunkowo łagodnych, ale Rita, grająca małą rólkę, rzeczywiście „pokazała się” - pokazała wszystko, co miała. Smutno zrobiło mu się na myśl, że Rita miała nadzieję, iż udział w takiej produkcji do czegokolwiek ją doprowadzi. Policja uznała Bellę za osobę zaginioną, powiadamiając Michaela, że jest to wszystko, co mogą zrobić. Tymczasem śledztwo dotyczące morderstwa Daly'ego i Rity utknęło w ślepym zaułku. Podejrzewano osoby związane z przemysłem pornograficznym, jednak niczego konkretnego nie znaleziono. Było to przygnębiające, lecz Michael nie poddawał się. Rosa Alvarez przybyła do jego hotelu wraz z zespołem. Była

życzliwa i sympatyczna. - Tak mi przykro, Michaelu, z powodu twojej córeczki powiedziała, ściskając mu rękę. - Czuję się trochę głupio, ale chciałbym wystąpić z tym przed kamerą. A nuż ktoś coś wie? Pokaże pani zdjęcie Belli? - Opowiedz mi wszystko - rzekła Rosa kojąco - a na pewno coś z tego wyniknie. - Niewiele jest tu do opowiadania - wzruszył ramionami. - Ktoś musi coś wiedzieć - stwierdziła Rosa, rzucając szybkie spojrzenie w lusterko i poprawiając włosy. - Może ten wywiad nakłoni tego kogoś, by podzielił się z nami swą wiedzą. - No, może... - powiedział, nadal nie do końca przekonany, że postępuje słusznie. - Michaelu, postaraj się teraz rozluźnić - uspokajała go Rosa, siadając na krześle. - Udawajmy, że rozmawiamy tylko we dwoje. - Kiedy słucham pani, wszystko wydaje się takie proste. - Nie będzie żadnych kłopotów, jeśli zabierzemy się do tego powolutku. Dźwiękowiec zaczął przyczepiać mały mikrofonik do klapy jego sportowej kurtki. Na myśl o czekającym go występie Michael omal nie narobił w portki ze strachu. Michael Scorsini, który patrzył w lufy rewolwerów, stawiał czoło handlarzom narkotyków i Bóg wie komu jeszcze, był przerażony, ale powoli zaczęła budzić się w nim nadzieja.

Na początku rozmowy zaschło mu w gardle i ledwo zdołał coś wymamrotać. Rosa jednak znała swoją robotę i zdołała wyciągnąć z niego całkiem składną opowieść. Gdy już było po wszystkim, miała zadowoloną minę. Wręczyła mu swoją wizytówkę. - Zadzwoń do mnie. Na pewno odezwie się sporo widzów. Schował wizytówkę do kieszeni. - Dzięki. Jestem pani bardzo wdzięczny. - Chciałabym zrobić też drugą część... gdzieś za parę tygodni. Może będziemy mieli dobre wieści. Co ty na to? - Co ja na to? Myślę, że odnajdę córkę. - Znalazłam ci pierwszorzędnego faceta - oznajmiła triumfalnie Rosa, ćwicząca razem z Kennedy w siłowni. Kennedy tuptała po mechanicznym kieracie, kończąc wyczerpującą trzydziestominutową sesję. - Ile razy mam ci powtarzać - rzekła niemal bez tchu - że Nix był moją ostatnią randką w ciemno? - Nie, nie - odparła Rosa, podnosząc ciężarki. - Nic nie rozumiesz. - Ależ rozumiem doskonale. - Ten facet to jest to - oświadczyła Rosa, ćwicząc mięśnie ramion. A do tego jest przystojny. Wygląda jak gwiazdor filmowy. Gdybym nie była z Ferdym, wzięłabym go dla siebie, ale ponieważ jestem twoją dobrą przyjaciółką, przekazuję go tobie.

Kennedy zwolniła tempo. - Serdeczne dzięki, ale nie - mruknęła. - Opowiem ci coś o nim - rzekła Rosa, tryskając entuzjazmem. - Jest byłym detektywem z Nowego Jorku. Ostatnio zrobiło się wokół niego wiele szumu. Wiesz, to ten, któremu zaginęło dziecko. - Fantastycznie. Mało mam swoich zmartwień, do szczęścia brakuje mi tylko faceta z problemami. - Nie bój się, ten problem się rozwiąże. Nie wiem, co z tego wyniknie, ale kto wie? Milczała przez chwilę, po czym dodała: - W Michaelu coś jest. Oszalejesz, jak go zobaczysz. Kennedy zeszła z kieratu, chwyciła ręcznik i zawiesiła go sobie na szyi. - Nie oszaleję, bo nie mam zamiaru się z nim spotykać. Rosa odłożyła ciężarki i postanowiła chwilę odetchnąć. - Widziałaś mój wywiad z nim? Odzew był niesamowity. Dostaliśmy trzysta listów od kobiet... uwierzyłabyś? A co więcej, czterdzieści trzy z nich chcą za niego wyjść. - Świetnie. Niech sobie znajdzie ładną żonkę, wyjedzie gdzieś i żyje długo i szczęśliwie. - Co się z tobą dzieje? Nie masz serca? Proponuję ci nieprawdopodobnie przystojnego faceta, którego czterdzieści trzy kobiety chciałyby mieć za męża, a ty go odtrącasz?

- Roso, rozmawiamy w twoim języku ojczystym, prawda? - Owszem. - Więc dlaczego nie możesz mnie zrozumieć? Nie chcę się w nic wplątywać. - Kiedyś chętnie podejmowałaś ryzyko. - I dalej to robię, ale tylko w pracy. - Więc zamierzasz zostać zakonnicą? Kennedy zignorowała tę uszczypliwą uwagę i powiedziała: - Chciałam cię zapytać, czy wiesz coś o kobiecie, którą przed paroma tygodniami zamordowano w zachodnim Hollywood? - Jakiej kobiecie? - Nazywała się Stephanie Wolff. Uduszono ją, tak samo jak Margaritę Lyndę. - Poważnie? - Dwie kobiety, uduszone bez wyraźnych powodów, żadna nie została zgwałcona ani obrabowana. - Hmm... Poproszę, żeby zajęła się tym redakcja wiadomości. - Byłabym ci wdzięczna. Próbowałam dowiedzieć się na policji, czy oba morderstwa są w jakiś sposób ze sobą związane, ale nic nie uzyskałam. Rosa przeciągnęła się i ponownie podniosła ciężarki. - Ale po co w ogóle pisać o tych kobietach? Nie są sławne. Kennedy zaśmiała się sucho.

- Mówisz jak mój naczelny. Czy ofiara morderstwa musi być sławna, by poświęcono jej uwagę? - Myślałam, że interesują cię wyłącznie wywiady ze sławnymi osobistościami. Kiedy ukaże się twój kawałek o Bobbym Rushu? - Magazyn będzie w kioskach w tym tygodniu. - Miałaś z nim jakiś kontakt po przeprowadzeniu wywiadu? - Nie. Dzwonił do mnie parokrotnie, ale nigdy nie oddzwaniałam. - Dlaczego? - Bo nie chciałam się tłumaczyć. Niech lepiej przeczyta wywiad. Myślę, że mu się spodoba. - Z pewnością - rzekła wzdychając Rosa. - Ale jeśli mu się spodoba i zadzwoni do ciebie, to umówisz się z nim? - Nie. - Nie? - Rosa potrząsnęła głową. - Dziwaczka. Amber odstawiła dzieciaki do przyjaciółki, a sama dwa dni krążyła po mieście, aż znalazła Michaelowi mieszkanie na Riverside Drive ładnie umeblowane, z jedną sypialnią. - Nie wiem, co bym bez ciebie zrobił - powiedział jej z wdzięcznością, gdy pomagała mu się urządzić. - Myślę, że świetnie dałbyś sobie radę - odparła Amber, rozstawiając naczynia w szafkach małej kuchenki. - Wszystko przetrzymasz. Ciągle to udowadniasz. Objął ją serdecznie.

- To dlatego, że mam dobrych przyjaciół, na których zawsze mogę liczyć. Przez chwilę patrzyła na niego, z jej oczu biła życzliwość. - Bardzo cię lubimy, Michaelu. Udajesz twardziela, ale w gruncie rzeczy jesteś bardzo oddanym przyjacielem. Jej słowa go wzruszyły, lecz to nie wystarczyło, by wyrwać go z głębokiej depresji. Gdy wyszła, usiadł w swym nowym mieszkaniu na wynajętym tapczanie i poczuł ochotę na drinka. Podwójną szkocką. Z lodem. O Chryste, jakżeż ona pachnie! Prawie czuł, jak mocny trunek pali mu gardło. Ciągnie mnie do alkoholu. I nie mogę nad tym zapanować. Dlaczego nie? - zapytał sam siebie. Dlaczego, kurwa, nie? Dlatego, że musi odnaleźć córkę. Nie będzie na to najmniejszej szansy, jeśli straci głowę. A tak właśnie działał na niego alkohol. Zmieniał go w szaleńca. Zachowywał się wówczas jak jego cholerny ojczym. Jak furiat. Nigdy nie zapomni nocy poprzedzającej dzień, w którym postanowił z tym skończyć. Akurat był wtedy w fatalnym humorze. Kłócili się z Ritą - jak zwykle o pieniądze i jej niesłychaną rozrzutność. Wrzasnęła, że Mike do niczego się nie nadaje, tak samo jak jego prawdziwy ojciec. - Nie znasz mojego prawdziwego ojca! - ryknął. - Wcale nie muszę! - krzyknęła w odpowiedzi. - Sal mi o nim

opowiadał, a ty jesteś takim samym gagatkiem. Zawsze przegrany. Wielkie nic. Leń i obibok! Wypadł z domu i poszedł do baru, gdzie po dwóch godzinach zapamiętałego chlania dał się poderwać wysokiej, seksownej blondynce w minispódniczce i obcisłym sweterku. Picie było jego przekleństwem: gdy się zalał, stawał się innym człowiekiem - facetem, którego nienawidził, lecz gdy zaczął, nie mógł przestać. Blondynka stawała się coraz bardziej natarczywa, a on się nie opierał; wylądowali w końcu w tanim hoteliku na bocznej uliczce od Times Square, z butelką tequili, obmacując się łapczywie. Ona chwyciła go za fiuta, on ją za cycki. Do tego momentu miał mętne wspomnienia, lecz nigdy nie zapomni, co się stało potem. Widział ostro i wyraźnie, jak blondynka zrzuciła krótką spódniczkę i koronkowe majteczki, odsłaniając penis i jądra. Niech to szlag trafi! Była kurewską transwestytką! Przyłożył „temu” tak, że jego (jej) krzyki dały się słyszeć na całej ulicy. Potem wyciągnął spluwę i chciał rozwalić ten zboczony łeb. Na szczęście gliniarze zjawili się, nim zdążył załatwić sukinsyna. A zrobiłby to. O tak, bez dwóch zdań. Następnego dnia Quincy na cztery ciężkie tygodnie wsadził go na odwyk. Potem Michael zaczął uczęszczać na spotkania Anonimowych Alkoholików.

Nigdy nie wracał myślą do przeszłości. Była zbyt straszna. Teraz zdał sobie sprawę, że musi na nowo podjąć rehabilitację i chodzić na spotkania, zanim będzie za późno. Boże, daj mi cierpliwość, bym znosił rzeczy, których nie mogę zmienić, odwagę, bym zmienił to, co zmienić mogę, oraz mądrość, bym odróżnił jedno od drugiego. Kiedy

przypomniał

sobie

tę

„Modlitwę

o

cierpliwość”

Anonimowych Alkoholików, natychmiast poczuł się spokojniejszy. W istocie znalazł się w dołku dlatego, że zupełnie nie miał pojęcia, co dalej robić. Na miłość boską, był detektywem, wiedział, jak prowadzić sprawy kryminalne - ale nie potrafił odnaleźć własnej córki i to go zupełnie wykańczało. Niegdyś kochał Ritę, gdyż była matką jego dziecka, lecz teraz nie mógł wzbudzić w sobie ani odrobiny smutku z powodu jej śmierci - czuł tylko złość, że zabrała mu jego dziewczynkę. Quincy zajęty był szukaniem autora serii listów z pogróżkami, które otrzymywała córka magnata telewizyjnego. Początkowo, gdy tylko mógł, pomagał Michaelowi w sprawie morderstwa Rity i zniknięcia Belli, lecz jego własna praca nagliła, a gdy żaden ze śladów donikąd ich nie doprowadził, musiał się w końcu wycofać. Tego dnia, gdy Michael się wyprowadził, zadzwonił Quincy zapraszając go na kolację. Po drodze do nich poszedł na zebranie A.A. Okazało się to bardzo potrzebne i bardzo go uspokoiło.

Amber upiekła pieczeń, zrobiła kartoflane purée i chrupką, smażoną cebulę. Fantastyczna wyżerka. Siedzieli przy kuchennym stole, ciesząc się wzajemnie swą obecnością. W pewnym momencie Amber doszła do wniosku, że potrzebne mu jest towarzystwo kobiety. Quincy namawiał Michaela, by przespał się z jakąś ładną babką. Roztrząsali jego sytuację tak długo, że w końcu zgodził się umówić ze znajomą Amber z kółka tanecznego, gdzie uczyła się salsy. - Nie znam jej dobrze - powiedziała Amber - ale jest śliczna. Pokazałam jej twoje zdjęcie i bardzo chce się z tobą spotkać. - Problem tylko w tym, że zamierza zostać aktorką - przerwał Quincy, uśmiechając się złośliwie. - Przyjrzałem się jej któregoś dnia, gdy poszedłem po Amber do klubu. Ale ma ładne nogi: wsadź ją do wora, a nogi owiń sobie wokół szyi... Od razu zrobi ci się lepiej! Amber cmoknęła z dezaprobatą. - Czy ty potrafisz myśleć tylko o seksie? W takiej chwili Mike po prostu potrzebuje towarzystwa. Quincy uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Oczywiście, kochanie, towarzystwa i ładnego kociaka, z którym mógłby się pobawić. - Jesteś taki prostacki - burknęła gniewnie Amber. - To część mojego uroku, skarbie - powiedział Quincy, rzucając Michaelowi porozumiewawcze spojrzenie.

Spotkali się w barze hotelu Hyatt Universal. - Shelia? - Michael? Krążyli wokół siebie jak czujni żołnierze po przeciwnych stronach pola bitwy. Odznaczała się typową kalifornijską urodą: miała wspaniałe, gibkie,

opalone

ciało,

piersi

jak

baby

wielkanocne,

dobrze

wyeksponowane dzięki głębokiemu dekoltowi sukienki, oraz długie, seksowne nogi. - Pójdziemy do restauracji? - spytał Michael, przyglądając się jej ukradkiem. - Dobry pomysł - odparła. Zsuwając się z barowego stołka, odsłoniła niebezpiecznie duży fragment uda o kremowej karnacji. Hostessa poprowadziła ich do stolika. Michael jak zwykle zamówił piwo bezalkoholowe, Shelia zdecydowała się na wódkę z tonikiem. Gdy przyniesiono jej drinka, sugestywnie bawiła się nóżką kieliszka. - Amber mówiła, że ty i Quincy byliście detektywami w Nowym Jorku - powiedziała. Opuścił wzrok na jej piersi. - A mnie mówiła, że jesteś aktorką. - Grałam w jednym odcinku „Mordu jej autorstwa”, miałam dwie linijki tekstu w filmie Clinta Eastwooda, a oprócz tego wystąpiłam w siedmiu filmach reklamowych. Mój agent powiada, że już niedługo powinnam się wybić. Ostatnio zastanawiałam się, czyby nie wynająć

menedżera, to się przeważnie opłaca. Usiłował okazać jej zainteresowanie. - Naprawdę? - Moja dietetyczka ma klientkę, która wynajęła menedżera i natychmiast zaczęła być znana. Warto zapłacić te dziesięć procent. - Tak uważasz? - Oczywiście, Michaelu. Orientujesz się w show-biznesie? Jej długie palce nadal pocierały nóżkę kieliszka. Jezu! Czy zdawała sobie sprawę, że go tym podnieca? - Nie bardzo. - Uważam, że muszę wynająć menedżera albo rzucić to wszystko dla Playboya. Tam rzeczywiście można zwrócić na siebie uwagę. Kim Basinger pozowała dla nich i nigdy tego nie żałowała. Tak samo Joan Severance. - A kto to jest Joan Severance? - Też aktorka - odparła, marszcząc brwi. - W sumie nie pomogło jej to aż tak bardzo, jak się spodziewała, ale i tak często występuje w telewizji. Michael zapomniał już, jak to jest na randkach. Dwoje ludzi, z których każde usiłuje przechytrzyć partnera. To nie dla niego. - Zrobiłam już nawet trochę próbnych zdjęć dla Playboya oznajmiła Shelia. - Tak?

- Zachwycili się moim ciałem. Powiedzieli, że mam idealne piersi oświadczyła z dumą. Pociągała go kobieta, która potrafiła rozebrać się do naga dla jakiegoś zwariowanego pisma. Shelia najwyraźniej nie miała pojęcia o podwójnym morderstwie i jego zaginionym dziecku. Dobrze się złożyło, gdyż nie chciał rozmawiać o tym z obcą osobą - a zwłaszcza z tą dziewczyną. Obiad ciągnął się w nieskończoność. Shelia monotonnym głosem paplała o swej karierze, a on słuchał, usiłując skupić się na jej słowach, lecz ciągle wracał myślą do swojej córeczki, zastanawiając się, gdzie też może się teraz znajdować. Sprawa Belli pochłaniała go niemal bez reszty. I tak będzie, póki jej nie odnajdzie. Shelia wsunęła potężny posiłek, na który złożyła się sałatka z krewetek, duży stek i ogromna szarlotka. Po obiedzie zamówiła brandy i wreszcie okazała pewne zainteresowanie życiem Mike'a. Zwięźle odpowiadał na jej pytania. Nie umówił się na tę randkę w ciemno, by nawiązać nową znajomość. Quincy miał rację - po prostu chciał się z kimś przespać. Kropka. Nie powinno to być zbyt trudne. Nigdy nie miał kłopotów z dziewczynami - same pchały mu się do łóżka. Kobiety lecą na przystojniaków jak muchy do miodu - wystarczy jedno spojrzenie, i już są gotowe. Czasami go to przygnębiało. Czy jego osobowość zupełnie się nie liczy? Przedstawiał sobą coś więcej poza efektowną powierzchownością. Miał tak bogate życie emocjonalne, że

dotąd żadna kobieta nie zdołała zaspokoić jego tęsknot. Po wyjściu z restauracji Shelia wypowiedziała rytualną kwestię: - Mogę cię zaprosić do siebie na kawę? Miało to oczywiście znaczyć: „Pójdziemy do łóżka?” - Owszem, bardzo chętnie - odparł Michael. Zajmowała na Fountain Avenue małe mieszkanko z jedną sypialnią. Kwaterowały tam również dwa koty o gniewnym wyglądzie, Arnold i Sly, które nerwowo biegały po całym mieszkaniu, obrzucając Michaela wściekłym spojrzeniem zimnych, podłużnych oczu. - Niedawno zerwałam długotrwałą znajomość. A ty? - spytała Shelia, wręczając mu rozpuszczalną kawę w kolorowym kubku z wizerunkiem Supermana. - Rozwiedziony - odparł, biorąc od niej kawę i siadając na tapczanie. Usiadła obok niego. Wypił łyk gorącego płynu, odstawił kubek na stolik, po czym otoczył ją ramieniem, przyciągnął do siebie i zatonęli w długim pocałunku. Całowali się łapczywie przez parę chwil, a potem Shelia wstała i bez słowa zaprowadziła go do sypialni. Gdy spleceni w gorącym uścisku opadli na łóżko i rozpiął dziewczynie stanik, przekonał się, że jej wspaniałe piersi zawdzięczają swój kształt silikonowym wszczepom. Nietrudno było to poznać - w dotyku przypominały parę twardych, plastikowych piłek, jakimi bawią się plażowicze. Gdyby nie był tak napalony, na pewno już by mu się odechciało. Ale ponieważ od miesięcy nie miał kobiety, nic nie mogło

go teraz powstrzymać. Wepchnęła mu do ust twardy sutek. Ssał przez chwilę, po czym sięgnął do portfela i wyjął prezerwatywę, którą nosił przy sobie od jakiegoś czasu. Shelia sięgnęła do jego zamka błyskawicznego i rozpięła go wprawnym ruchem. Wręczył jej gumę. - Proszę, kochanie, nałóż mi ją - rzekł zachęcająco. Ku jego zdziwieniu beztrosko odrzuciła paczuszkę na bok. - Nienawidzę tego. Oboje jesteśmy w porządku. Na co to komu? Niech to szlag! Ten szum wokół AIDS przyprawiał go jednak o zdenerwowanie. - No... czułbym się lepiej - wymamrotał. - Wiem, co zrobić, żebyś czuł się lepiej, kochanie - zagruchała, a potem wpiła się w niego ustami z siłą dentystycznego aparatu odsysającego. Chryste! Nie dała mu szans, by mógł przeżyć choć chwilę rozkoszy. Spuścił się tak szybko, że czuł się jak uczniak. Chciał się wynieść od razu, gdy było po wszystkim, lecz Shelia miała inny pomysł. Zrzuciła resztę ubrania i rozłożywszy ręce i nogi, zakomenderowała głosem nie znoszącym sprzeciwu: - Jedz mnie, kotku, jedz mnie! Spojrzał na jej futerko, mały paseczek starannie podgolonych brązowych włosów łonowych. Gdzie się podziały dawne, wspaniałe

gęste trójkąty? - Ale te... krewetki - powiedział niejasno. - Chyba mi nie posłużyły. - Co takiego? Michael zapinał już spodnie i wstawał z łóżka. - Skończymy to kiedy indziej. Niezbyt dobrze się czuję. Nie była zachwycona. Szczerze mówiąc, była wściekła. Wypadł na ulicę i przez chwilę siedział w samochodzie z rękami na kierownicy. Czasami rozumiał, dlaczego ludzie chcą za to płacić. Nie trzeba wtedy zapraszać na kolację, wysłuchiwać tej całej paplaniny, a już na pewno nie trzeba ich podniecać. A co ważniejsze, żadna dziwka na świecie nie powie słowa, jeśli się będzie chciało nałożyć prezerwatywę.

Rozdział 19 Bobby otrzymał egzemplarz sygnalny Style Wars. Jego fotografia na okładce

zapierała

dech

w

piersiach.

Pozwolił

ich

najlepszej

fotograficzce, by zrobiła mu zdjęcie, jak wychodzi spod prysznica - choć oczywiście nie było widać niczego smakowitego, gdyż wyłaniał się zza drzwi z matowego szkła i najciekawsze kawałki były ukryte. Niemniej nie ulegało wątpliwości, że jest goły jak święty turecki. Namówiła go do tego fotograficzka - szalony rudzielec o mocno skręconych włosach i uwodzicielskim spojrzeniu. Nalegała tak bardzo i miała w sobie tyle żaru, że wreszcie się zgodził.

W końcu Sly pozował nago na okładkę Vanity Fair, a Demi Moore robi to regularnie. Chciał, by to zdjęcie coś wyrażało. I wyrażało, Boże drogi! Omal nie wybuchnął śmiechem - tego się nie spodziewał. Ale przynajmniej ciało miał sprawne i muskularne; bieganie i ćwiczenia w sumie się opłacają. Podpis na okładce głosił tłustym, czerwonym drukiem: BOBBY RUSH - SYLWETKA ROKU. I niżej, drobniejszymi literami: „Wkracza Bobby Rush, spychając tatusia ze sceny. Napisała Kennedy Chase”. To mu nie sprawiło przyjemności. Rzeczniczka zapewniła go, że w artykule nie wspomni się słowem o ojcu. Przez wewnętrzny telefon zadzwonił do sekretarki. - Beth, daj mi Elspeth - powiedział, niecierpliwie bębniąc palcami o biurko. - Była wcześniej. Wywołać ją pagerem? - Tak. I niech od razu przyjedzie do mojego biura. - Już się robi. Z lekkim drżeniem serca otworzył magazyn i zabrał się do artykułu. W środku było jeszcze sześć jego zdjęć. Obejrzał je najpierw, zbierając się w sobie, by przejść do tekstu, miał bowiem przeczucie, że nie będzie pochlebny. Wywiady dla prasy również w najlepszych okresach wiązały się z dużym ryzykiem, lecz ta przebiegła dama sprawiła, zdaje się, że położył głowę pod topór.

No dobrze. A więc teraz to przeczyta. Weźmie głęboki oddech, przebrnie przez nagłówki i przekona się, co też Kennedy Chase ma do powiedzenia.

Bobby Rush - bledsza odbitka Wielkiego Ojca, Jerry'ego przekonany o swym geniuszu, dumny jak paw krąży po wytwórni, zachowując się tak, jakby grał w niej pierwsze skrzypce. I jest to jedyna sytuacja, w której gra, bo skądinąd jako aktor stawia na pełną naturalność, całkowite obnażenie się, co widzimy na okładce. To dopiero dupek. Tatuś byłby z niego dumny. Dalej było jeszcze gorzej.

Dlaczego Bobby Rush został gwiazdą? Czyżby Wielki Ojciec użył swych niemałych wpływów w mieście tak podatnym na twórczy nepotyzm, by pomóc Bobby'emu wspiąć się na szczyt? Jęknąwszy, cisnął magazyn w przeciwległy kąt pokoju akurat w chwili, gdy Beth wetknęła głowę przez drzwi. - Czy coś się stało, Bobby? Próbował podejść do tego z humorem, choć w środku cały się pienił. - Nie. Po prostu zrobiono ze mnie dupka roku, więc chyba nie ma problemu. Beth okazała należne współczucie. - Strasznie mi przykro.

- Przykro ci... A gdzie do cholery jest Elspeth? - Jedzie już tutaj. To niesprawiedliwe. Cały wywiad był bezpodstawnym atakiem na jego niezależność jako aktora i jako człowieka. Kennedy Chase dała wszystkim do zrozumienia, że doszedł do sławy tylko dzięki znakomitemu ojcu. W tekście przez cały czas przewijało się imię Jerry'ego, nie było końca zachwytom nad tym cholernym bożyszczem tłumów. Powinna była poznać prawdę. Że on, Bobby Rush, zawdzięcza sukces wyłącznie swojej ciężkiej pracy. Ze Jerry byłby dużo bardziej zadowolony, gdyby Bobby na zawsze pozostał w jego cieniu. Ale nie. Kennedy Chase nie chciała poznać prawdy. Podstępem przeprowadziła wywiad, nie dając swemu rozmówcy najmniejszej szansy. Czuł, że go zdradzono. Zachowywał się w stosunku do tej kobiety bardzo przyzwoicie, a ona mimo to zmieszała go z błotem. Elspeth wkroczyła do jego gabinetu z zaciśniętymi wargami. Zamachała mu przed nosem egzemplarzem Style Wars. - Przeczytałam to - oznajmiła, nim zdążył powiedzieć choć jedno słowo. - Już nigdy nie będę współpracować z tym magazynem. Jestem wściekła! Ona była wściekła! A co dopiero on ma powiedzieć? Podobno jest tu gwiazdą. - Elspeth - powiedział nie podnosząc głosu - jak mogło do tego

dojść? O ile mi wiadomo, zapewniono nas, że w artykule nie będzie słowa na temat mojego ojca. Dlatego zgodziłem się na zdjęcia i poświęciłem im dzień mojego cennego czasu. - Skąd mogę wiedzieć? - odparła Elspeth, jakby nie miało to z nią nic wspólnego. - Widziałeś, co ta dziwka naopowiadała o mnie? Napisała, że się nie znam na robocie. - Gówno mnie obchodzi, co napisała o tobie - warknął. - Ty masz zajmować się prasą. Co tu zaszło? - Znam się na swojej robocie - oświadczyła zapalczywie Elspeth. Myślisz, że mogę ją zaskarżyć? - Skup się na aktualnym temacie, to znaczy na mnie - zwrócił jej uwagę. - Całe miasto czyta ten magazyn. Wyszedłem na kompletnego idiotę. - To nie moja wina - Elspeth pokiwała głową, jakby sama siebie chciała o tym przekonać. - Umówiłam cię na pierwszy wywiad, a ty się nie pokazałeś. - Nie pokazałem się, bo mnie nie zawiadomiłaś. - Tak czy tak - powiedziała niejasno Elspeth - Kennedy Chase miała tu wrócić i spędzić z tobą cały dzień. - Mówiłem ci, co się stało. Powinnaś była wszystkiego dopilnować, jak było ustalone. Wiedziałem, że zrobi jakieś draństwo, skoro nie odbierała moich telefonów. - Skontaktowałam się z redakcją - usprawiedliwiała się Elspeth. -

Zapewnili mnie, że ma wszystkie potrzebne informacje. - Jasne, że tak - odparł gorzko. - Przeczytała moje wycinki prasowe, wyciągnęła wszystko co najgorsze i postanowiła skoncentrować się na powiązaniach rodzinnych. - Teraz już przepadło - rzekła apatycznie Elspeth. - Za późno, by cokolwiek zmienić. - Czy tylko tyle masz do powiedzenia? - Nie zawsze możesz mieć dobrą prasę, Bobby. Jednak on stracił już cierpliwość. - Chyba się nie rozumiemy. Zaufałem ci, a ty mnie zawiodłaś. - To się już więcej nie powtórzy - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Poczuł ochotę, by ją zwolnić, ale nie nauczył się jeszcze bezwzględności, choć jego ojciec wielokrotnie dawał jej przykłady. Wyrzucanie ludzi podniecało wielkiego Jerry'ego Rusha. Wylej go - to dupek. Zapłać tej głupiej dziwce za dwa tygodnie i żebym jej tu nie widział. To buc - pozbądź się go. Tak... jego ojciec był mistrzem w wywalaniu pracowników. Bobby zamknął magazyn i odsunął go na brzeg biurka. - No cóż, Elspeth, chyba nic już nie poradzę. - Chyba nie - odparła apatycznie. Chciał, by zniknęła mu z oczu, nim wyjdzie z równowagi. Nic jej to nie obchodziło, liczyło się tylko to, w jaki sposób ona została

przedstawiona. Miał za sobą męczący dzień. Rankiem pojechał obejrzeć plenery, po południu odbyli zebranie na temat spraw technicznych, a potem przez dwie godziny ustalali ostateczny skład obsady. Ustalanie obsady zawsze go wyczerpywało - chciałby dać rolę wszystkim, którzy się zgłosili, ponieważ sam aż nazbyt dobrze pamiętał, jak to jest, gdy się człowieka odrzuca po przesłuchaniu. Boże, to było najgorsze! Wchodziło się do pokoju pełnego ludzi, lustrujących kandydata zmęczonym wzrokiem, gdyż przez cały dzień oceniali innych aktorów. Potem ta niezręczna chwila milczenia, kiedy odczytywano nazwisko delikwenta. A potem trzyminutowa rozmowa, podczas której trzeba było zrobić wrażenie. Kompletna paranoja. Niestety nie mógł zapewnić pracy wszystkim aktorom, musiał wybierać. Ale on i Mac mieli podobne upodobania, toteż wspólnie skompletowali mistrzowski zespół. Zdjęcia zaczynały się za tydzień, więc nie powinno być żadnych niedociągnięć. Całe szczęście, że praca z Makiem to prawdziwa przyjemność. Nie została jednak jeszcze obsadzona rola Sienny, choć na ich liście znajdowało się kilka aktorek. Mac chciał ją zaproponować Winonie Ryder bądź Julii Roberts, lecz obie miały w tym czasie inne zobowiązania. Bobby'emu nikt nie wydawał się odpowiedni, a ponieważ zostało mało czasu, rola zaś miała kluczowe znaczenie, zaczynał się denerwować.

Powiedział kierownikowi produkcji, by pierwsze zdjęcia z Sienną odsunął możliwie jak najdalej. Może jeszcze trafi na kogoś odpowiedniego. Ten film był dla niego bardzo ważny, toteż każdy szczegół musiał być dopracowany. Magazyn Style Wars pojawi się w sprzedaży za kilka dni. Gdyby zdjęciom towarzyszył przyzwoity artykuł, jakoś by to wszystko przeżył, lecz w obecnej sytuacji wyszedł na ostatniego głupka, którego panna Chase dotkliwie wychłostała. A niby kim ona jest? Beth zapukała i wsadziła głowę przez drzwi. - Chciałam ci przypomnieć o spotkaniu z Makiem i jego żoną. Dziś wieczór o ósmej u Mortona. Ja już wychodzę. - Hej! - zawołał za nią. - Dzięki. Beth pracowała z nim już prawie od dwóch lat. Była lojalna i sprawna. Życzyłby sobie, by jego asystentka na planie była równie bystra. Ale dziewczyna, którą zatrudnił, chodziła za nim jak posłuszny piesek. Musiał jej wszystko mówić, była pozbawiona wszelkiej inicjatywy. Wiedział, że gdy zaczną się zdjęcia, ten układ przestanie funkcjonować. Miał jednak jeszcze w odwodzie Jordannę Levitt. No, to dopiero będzie zabawa. Rozpaskudzona hollywoodzka szczeniara, której się wydaje, że świat do niej należy. Znał ten typ doskonale - sam wzrastał w takim otoczeniu. Zatrudnił Jordannę ze względu na Charliego Dollara. Któż mógłby

odmówić Charliemu? Był najlepszym aktorem swego pokolenia prawdziwy unikat. Toteż Charlie dostawał wszystko, czego zapragnął. Gdy poprosił Bobby'ego, by dał Jordannie pracę, ten natychmiast się zgodził. Zatrudnił Jordannę, lecz jeszcze jej nie widział. Wtrynił ją Gary'emu, który przydzielił dziewczynie maleńki pokoik w biurach na parterze, by pomagała tam we wszelkich pracach związanych z obsadą. W przypływie wielkoduszności Bobby załatwił też pracę obu swoim braciom - Lenowi w dziale rozwoju, a Stanowi w księgowości. Jeśli coś skrewią, wylecą, lecz przynajmniej dał im szansę - a to więcej, niż kiedykolwiek ofiarował synowi Jerry. Mimo wszystko nie powinien się skarżyć. Całkowity brak zainteresowania ze strony ojca zahartował go i napełnił nieprzepartym pragnieniem sukcesu. Wziął tę przeszkodę. Zdobył dokładnie taką pozycję, do jakiej dążył. U Mortona jak zwykle były tłumy. Zawsze ten sam zestaw szefów wytwórni, gwiazd, producentów i agentów. Ci, którzy mogli tylko marzyć o ich statusie, krążyli wokół baru, wiedząc, że za żadną cenę nie zdobędą miejsca w pobliżu wejścia do tej ekskluzywnej restauracji. Maître d'hôtel usadzał gości z niezmąconym spokojem. Bobby'ego zaprowadził do bocznego stolika - naturalnie w pobliżu wejścia - gdzie czekali Sharleen i Mac. Sharleen postanowiła rzucić producentów na kolana: ożywiona, efektownie zrobiona, dyszała zmysłowością. Miała na sobie obcisłą

suknię z niebezpiecznie głębokim dekoltem, a jasnorude włosy upięła niedbale na czubku głowy. Parę loków wysunęło się spod szpilek, opadając na śliczną twarzyczkę. - Bobby - odezwała się niskim, chrypliwym głosem - jak miło cię znowu widzieć. - Ja też się cieszę, że cię widzę, Sharleen. Wyglądasz rewelacyjnie. Wyprostowała się nieco, przesyłając mu olśniewający uśmiech i ukazując całą głębię swego dekoltu. - Dzięki, Bobby. - Hej - rzekł Mac, machając do niego na powitanie - nie wiem jak ty, ale ja jestem wykończony. - Ja również - potwierdził Bobby. Sharleen odęła wargi. - Widzę, że w waszym towarzystwie czeka mnie szampański wieczór. Zdaje się, że sama będę się musiała zabawiać. - To dopiero będzie atrakcja - rzekł Mac z lekkim uśmieszkiem, już snując wyuzdane wizje jazdy do domu. - Słyszałam - powiedziała Sharleen, uśmiechając się promiennie do Bobby'ego - że macie kłopoty z obsadzeniem roli Sienny. - Znajdziemy kogoś - wtrącił szybko Mac, pragnąc, by się przymknęła. Cały dzień zajmował się filmem, wieczorem chciał się oderwać i o wszystkim zapomnieć. Sharleen jednak nie dała za wygraną.

- Scenariusz bardzo mi się podoba - rzekła, wpatrując się w Bobby'ego pełnymi żaru migdałowymi oczyma. - Czytam ich tyle, lecz od tego nie mogłam się oderwać. Postacie są wspaniale nakreślone, pełne gniewu, bólu i prawdziwej zmysłowości. Jest bardzo... europejski. - Tak, to dobry scenariusz - zgodził się Bobby. - Mało, że dobry. Oszałamiający - oświadczyła z entuzjazmem Sharleen. - I wpadłam na pomysł, jak by go jeszcze ulepszyć. Mac zdziwił się. - Naprawdę? - powiedział, zastanawiając się, co też mu szykuje tym razem. - Owszem - odparła, nadal intensywnie wpatrując się w Bobby'ego. Bobby pomachał do znajomych agentów na drugim końcu sali. - Co to za pomysł, Sharleen? - spytał niedbale. Nachyliła się ku niemu, eksponując swój imponujący biust. - Ile masz lat, Bobby? - spytała, przesuwając językiem po wargach. Roześmiał się. - Ile mam lat? Odchyliła się do tyłu. - To proste pytanie. - Trzydzieści dwa. - Hmm... jesteśmy w tym samym wieku. Akurat, pomyślał Mac. Jego kochana żoneczka miała trzydzieści pięć lat, a niedługo skończy trzydzieści sześć. Ale jest aktorką. Nie

będzie tortu ze zdradzieckimi świeczkami. - Naprawdę? - powiedział uprzejmie Bobby. - Owszem - odparła Sharleen. - I razem wyglądamy całkiem nieźle. Maca oblał zimny pot na myśl o tym, co teraz usłyszy. Nie pomylił się. - Bobby - rzekła z przejęciem Sharleen - co powiesz na to, żebym ja zagrała Siennę? Doskonale się nadaję do tej roli, a ponadto wezmę ją również dlatego, że jestem zachwycona scenariuszem, chociaż Spielberg chce, żebym wystąpiła w jego następnym filmie. Mac miał ochotę ją trzasnąć. Jakże może stawiać go w takiej sytuacji? - Sharleen, do jasnej cholery... - zaczął. - Ależ w porządku - powiedział z niezmąconym spokojem Bobby. Sharleen ma rację, świetnie wyglądalibyśmy razem na ekranie i może kiedyś wymyślimy scenariusz specjalnie dla nas. Najlepiej komedię. Na pewno w komedii byłabyś fantastyczna. Sharleen uświadomiła sobie, że jakimś sposobem rozmowa przybrała niewłaściwy obrót. - Może i tak, Bobby... zawsze chciałam zagrać w komedii, jak Marilyn Monroe, mamy ten sam dryg komediowy. Ale co do „Zabójczych oczu”... - Nic z tego - powiedział stanowczo Bobby. - Sienna może mieć najwyżej dwadzieścia parę lat, inaczej cała intryga nie ma sensu.

- Ale myślałam... - A więc nadam to scenarzystom, Sharleen - rzekł gładko, przerywając jej. - Wspólnie zagramy w komedii. To będzie bomba. Pstryknął palcami na kelnera. - Możemy dostać kartę dań? Umieram z głodu. Jechali w milczeniu, potężny rolls mimo dużej szybkości miękko brał zakręty wijącego się bulwaru. Mac nie mógł już dłużej wytrzymać, niech się dzieje, co chce, musi powiedzieć, co mu leży na wątrobie. - Wykręciłaś mi niezły numer. - Jaki numer? - Sharleen udawała niewiniątko. - To pieprzenie, że wspaniale razem wyglądacie i jesteście w tym samym wieku. W tym samym wieku, niech mnie! - Jestem od niego tylko trzy lata starsza, to się w ogóle nie liczy. - Ja jestem reżyserem „Zabójczych oczu” - rzekł ostro Mac. Rozumiesz to, do jasnej cholery? Jak to wygląda, gdy moja żona zaczyna nagabywać producenta i głównego gwiazdora, żeby jej dał główną rolę, a ja siedzę jak jakiś Muppet? - Strasznie mi przykro - rzekła Sharleen, choć wcale nie było jej przykro. - Ale wiedziałam, że ty w ogóle nie będziesz chciał ze mną o tym gadać. - Święta racja. - Więc nie możesz mieć do mnie pretensji, że robię, co mogę. To wspaniała rola, na pograniczu psychozy. Byłabym w niej fantastyczna.

- I przynajmniej dziesięć lat za stara. - Bzdura. Parę drobnych poprawek w scenariuszu i po sprawie. - Po sprawie, Sharleen? Nie wydaje mi się. Cały scenariusz opiera się na tym, że dziewczyna jest taka młoda. Oblizała ponętne wargi. - Robisz problemy, Mac. Nie chcesz, żebym grała w tym filmie, bo jestem twoją żoną. - Nie miałbym nic przeciwko, gdybyś się do tej roli nadawała. - Nie wierzę ci. - Dlaczego? - Bo nie chciałbyś patrzeć, jak leżę naga w łóżku z Bobbym Rushem. - Jestem zawodowcem, Sharleen. Gdy znajduję się na planie, liczy się tylko film i nic więcej. - Łatwo ci to mówić - szydziła, nadal mówiąc niskim, zmysłowym głosem - skoro wcale nie zamierzasz mnie zaangażować do tej roli. - Zaangażowałbym cię, gdybyś się nadawała. - To pasjonujący scenariusz. Te wszystkie gorące sceny miłosne, seks, nagość... i zakończenie jest takie poruszające. Nie - z namysłem potrząsnęła głową - nie wytrzymałbyś tego. - Ależ Sharleen, owszem. - Wypróbuj mnie. Popatrzmy, jak to wyjdzie. - Położyła mu rękę na udzie i bardzo wolno zaczęła posuwać ją w kierunku krocza.

O, tak. Natychmiast mu stanął. Tak działo się za każdym razem. - I co powiesz, najdroższy? - wyszeptała, rozpinając mu rozporek. - Myślę... że... jesteś... bardzo... podniecającą... kobietą. - Świetnie. Bo właśnie mam zamiar podniecić cię jak wszyscy diabli. - Mówiąc to, wyswobodziła go z ubrania i pochyliła głowę. Marzenia czasami się spełniają. Bulwar Zachodzącego Słońca. Sharleen robi to pierwsza klasa. Ależ z niego szczęściarz. Już miał się spuścić, gdy z tyłu zahuczała syrena policyjna, błysnęły światła, a przez głośnik zadudnił głęboki męski głos: - Zjechać na bok. Ale już! Kurwa mać! Zamiast eksplozji zaledwie syk i klapa. To się nazywa pech! Klnąc pod nosem, skręcił rollsem do krawężnika, gdy tymczasem Sharleen usiadła, wyjęła puderniczkę i zaczęła nakładać świeżą szminkę. Nic nie mogło wyprowadzić jego żony z równowagi. Za nimi zatrzymał się samochód patrolowy, z którego wysiadł przystojny policjant. Wszyscy w Los Angeles są przystojni, myślał kwaśno Mac, wciskając się w spodnie. Każdy przyjeżdża tu z zamiarem zostania gwiazdą filmową. Szkoda, że prawie nikomu to się nie udaje. Przystojny policjant podszedł sztywnym krokiem i zaświecił latarką w twarz Maca, prawie zupełnie go oślepiając. - Proszę wysiąść z samochodu. I pani również. - Chwileczkę - powiedział Mac, starając się przybrać władczy ton,

choć nadal miał rozpięte spodnie i czuł się nieco niepewnie. - Czy może nam pan powiedzieć, o co chodzi? - Jechał pan równocześnie dwoma pasami - cedził policjant. Samochód robił zygzaki po całej szosie. Musi pan dmuchnąć w balonik. Proszę opuścić pojazd. Sharleen włączyła się dopiero wtedy, gdy uznała, że jej makijażowi niczego nie można zarzucić. - Panie władzo - wymruczała. - Jestem Sharleen Wynn. W świetle latarki policjant dokładnie przyjrzał się jej twarzy. - To nasza rocznica ślubu - ciągnęła Sharleen tym samym zmysłowym tonem. - Może nie powinnam być niedyskretna, ale chciałam dać memu mężowi... jak by tu powiedzieć... prezent... nieco wcześniej. Tak mi przykro, że mnie poniosło... No i on też się zapomniał. Następnym razem powstrzymamy się aż do powrotu do domu. Przyrzekam. Policjant był wniebowzięty. Będzie miał co opowiadać chłopakom! - Hm, no cóż, pani Wynn... - zaczął niepewnie. - Nie należy się tak... zachowywać. - Wiem, panie władzo - rzekła, trzepocząc rzęsami. - To się nie powtórzy, daję słowo. Czy możemy już jechać? - Chwileczkę, panno Wynn... a czy mogę poprosić panią o autograf? - Ależ oczywiście - odparła, ujęła pióro i wspaniałomyślnie złożyła szeroki podpis na odwrocie jego notatnika. - Dzięki za wyrozumiałość.

Naprawdę jestem bardzo wdzięczna. - Nie ma o czym mówić. Ale teraz proszę uważać. - Och, oczywiście. Mac zapuścił silnik i odjechali. - Skręć w Stone Canyon - zakomenderowała po chwili Sharleen. - Tamtędy nie dojedziemy... - Skręcaj! Zastosował się do jej życzenia. - Zatrzymaj się tu. Na tym ciemnym podjeździe - rozkazała. - Sharleen... Usłyszał szelest jedwabiu, gdy pozbywała się ubrania. Uwielbiał tę szaloną dziwkę! Pośpiesznie wjechał w ciemny podjazd i zatrzymał samochód. - Chodź na tył - wyszeptała, ściągając rajstopy. Nie musiała tego powtarzać. Gdy przeszli na tylne siedzenie, Sharleen była kompletnie naga i rzucili się na siebie jak para napalonych nastolatków. - Ooch, Mac, jesteś najlepszy... crème de la crème, absolutnie odlotowy - szeptała rozgorączkowana, przesuwając rękami po jego piersiach. Umiała znaleźć właściwe słowa we właściwym momencie. Potem wspięła się na niego i zaczęła ujeżdżać go jak ogiera; na twarzy czuł jej wspaniałe piersi, a całe ciało przesycone miał piżmową wonią. Tym

razem w szczytowym momencie rzeczywiście sięgnęli szczytów. Małżeństwo z Sharleen nigdy mu się nie będzie dłużyć.

Rozdział 20 - To jakiś nonsens, Charlie - skarżyła się Jordanna. - W ogóle nie widuję Bobby'ego Rusha. Jak mam być jego osobistą asystentką, skoro utknęłam w dziale obsady i całe dnie przeglądam nudne życiorysy i zdjęcia aktorów? Charlie ziewnął i przeciągnął się. - Dziecino, przynajmniej masz jakąś pracę. Zdajesz sobie sprawę, ilu nieszczęsnych frajerów jest na bezrobociu? - Odpuść mi tę gadkę - burknęła, wyskakując z łóżka, zła, że Charlie nie traktuje jej poważnie. - Wracaj tu - powiedział pół żarłem, pół serio. - Tak mi stwardniał, że mógłbym kruszyć lód. - To sobie krusz - rzuciła przez ramię, zdążając do łazienki. - Nie mogę się spóźnić do pracy. Weszła do łazienki zupełnie naga i przejrzała się w dużym lustrze, odbijającym całą jej sylwetkę. Ostatnio cierpiała na kompleks blondynki z dużymi cyckami. Zazwyczaj nie miała zastrzeżeń co do swej wiotkiej, oryginalnej urody, lecz w tych dniach nawiedzały ją tłumy piersiastych blondynek, włóczących się po biurze, w którym ustalano obsadę, niczym stado konkursowych krów. Szkoda, że nie było tam Cheryl, pomyślała -

miałaby w czym wybierać! Drażniło ją, że została zatrudniona jako osobista asystentka Bobby'ego Rusha, a jednak nigdy go nie widywała. Celowo trzymał ją na dystans, zlecając na odczepnego jakieś błahe zajęcia, jakby była chłopcem na posyłki, a to coraz mniej się jej podobało. Ponieważ

wzrastała

w

Hollywood,

znała

największych

i

najlepszych. Bobby Rush nie zrobił na niej najlepszego wrażenia, lecz jego dwóch partnerów było w porządku. Wyczuła, że jeden z nich, Tyrone Houston, ma ochotę zaprosić ją na kolację, najwyraźniej nie mając pojęcia o jej związku z Charliem Dollarem. Tyrone był bardzo czarny i bardzo seksowny. Być może miałaby na niego chętkę - ale tylko chętkę, ponieważ zamierzała utrzymać swój monogamiczny związek z Charliem. Naturalnie jego pewnie nic by to nie obeszło - taki już był. Gdy wczoraj wróciła do domu, zastała tam byłą przyjaciółkę Charliego i jego trzyletniego syna. - Znasz Dahlię, prawda, dziecino? - zapytał, naćpany jak zwykle. Potem gestem wskazał syna. - A to jest Sport. Zatrzymają się tu przez parę tygodni, na czas remontu ich mieszkania. Nie, nie znała Dahlii osobiście, lecz wiele o niej słyszała. Dahlia Summers była czterdziestoletnią utalentowaną aktorką o królewskim spojrzeniu, długich prostych włosach i surowym wyrazie twarzy. Plotka głosiła, że od dziesięciu lat rozchodzili się z Charliem i schodzili na

nowo, a gdy go zaczęła naciskać, by się z nią ożenił, kupił jej dom i kazał się wynosić. - Jak się masz? - spytała Dahlia obojętnie. - Witaj - odparła Jordanna, myśląc, że sytuacja jest dziwaczna, ale jakoś sobie poradzi. Zjedli razem kolację w dużej, mrocznej jadalni. Był to niecodzienny układ, toteż nikt nie czuł się swobodnie. Jeśli Dahlia zostanie dłużej niż dwa tygodnie, pomyślała Jordanna, mogą mi puścić nerwy. - Może zjesz śniadanie? - krzyknął Charlie z sypialni. - Zamawiam bekon i parówki. Chcesz trochę? - Nie! - odkrzyknęła. - Nie jadam świńskiego mięsa. Charlie zarechotał. Jedno musiała mu przyznać: był całkowicie pozbawiony miłości własnej. W wytwórni siedziała w swej norze, przeglądając niezliczone zdjęcia i życiorysy i przekładając je z jednej kupki na drugą. Z nudów zaczęła już zezować. W południe przyszła do niej Florrie Fisher, asystentka Nanette Lipsky, nadzorująca sprawy obsady w Rush Productions. Pulchna i pogodna Florrie, choć była po trzydziestce, nosiła aparat ortodontyczny, na który zdecydowała się co najmniej trzydzieści lat za późno. Nie przeszkadzało jej to napalać się na każdego spotkanego faceta. - Wzywają cię - powiedziała. - Muszę lecieć do dentysty, bo

strasznie rozbolał mnie ząb, a na dziś po południu umówionych jest piętnastu aktorów, więc Nanette przyda się wszelka pomoc. - Jaka pomoc? - spytała zaniepokojona Jordanna. - Będziesz robiła to, co ja. Wywołujesz nazwisko i witasz się z jego właścicielem. Potem podczas przesłuchania podrzucasz im tekst, chyba że wystarczy ich obejrzeć. - Jak to obejrzeć? To znaczy, że co mam robić? - No wiesz - tłumaczyła Florrie z lekkim zniecierpliwieniem musisz rzucić okiem, czy nie postarzeli się o dziesięć lat albo nie przytyli o dziesięć kilo. Aha, i uważaj na sceny miłosne, niektórych aktorów ponosi, to może być trochę kłopotliwe. Kiedyś jeden prawie wpełzł mi pod spódnicę. - Muszę to robić? - jęknęła Jordanna, niezbyt zachwycona taką perspektywą. - Owszem - odparła Florrie. - W sumie to dosyć zabawne i przynajmniej będziesz w jednym pokoju z Bobbym. Narzekałaś, że nigdy go nie oglądasz, no to teraz możesz wywrzeć na nim wrażenie. Wywrzeć wrażenie. Nie ma mowy. Nanette Lipsky siedziała w tej robocie od wieków i znała wszystko na wylot. Miała rzedniejące włosy koloru marchewki, stały tik w lewym oku, a w jej spierzchniętych wargach wiecznie dyndał papieros. - Mam nadzieję, że wiesz, co robić - zaskrzeczała do Jordanny, gdy wchodziły na górę do pokoju, w którym odbywały się przesłuchania.

- Oczywiście - przytaknęła Jordanna zastanawiając się, czy ktokolwiek z obecnych wie, że jest córką Jordana Levitta. Bobby'emu pewnie nie chciało się o tym wspomnieć - co jej akurat odpowiadało. Anonimowość dzieli tylko krok od boskości. - Bobby i Mac są bardzo wymagający - mówiła dalej Nanette, zaciągając się papierosem. - Nie lubią czekać, więc pilnuj, żeby był ruch w interesie. Wprowadź kandydata i zaraz po przesłuchaniu wyprowadź. Żadnych pogaduszek, ktokolwiek by to był. Jasne? - Myślę, że sobie poradzę. Gdybyż Nanette wiedziała, ilu aktorów robiło ruch w jej interesie, pomyślała i stłumiła chichot. - Powiedziałam coś zabawnego? - spytała Nanette, nie mogąc opanować drgania w lewym oku. - Ależ nie - odparła Jordanna, myśląc, że ma podwójnego pecha: nie, dość, że znajdzie się twarzą w twarz z Bobbym, to jeszcze spotka Maca. Pamiętała, że był fantastyczny w łóżku, choć ona sama miała wówczas zaledwie siedemnaście lat i nie posiadła jeszcze nawet ułamka dzisiejszego doświadczenia. Jordanna Levitt. Znawczyni mężczyzn. Tłumiąc kolejny chichot, poszła za Nanette na górę. Po dwóch godzinach weszła już w swoją rolę. Czuła się ważna i użyteczna, a przede wszystkim wspaniale się bawiła, choć nie była naćpana. Tworzyli zgrany zespół. Bobby, Mac, Nanette i ona. Mieli

ostatecznie ustalić obsadę „Zabójczych oczu”, poza tym nic się nie liczyło. Jordanna wprowadzała kandydatów, czytała z nimi, w zależności od potrzeb, jedną czy dwie sceny, a potem odprowadzała ich do wyjścia. Szybko chwyciła, jak to robić, by nie zranić niczyich uczuć. Najtrudniej było ruszyć z miejsca aktorki w średnim wieku zwłaszcza jeżeli nie miały nazwiska. Straszliwie się ciskały, odsłaniając najlepiej zachowane fragmenty anatomii, i nieodmiennie witały Bobby'ego lub Maca namiętnym pocałunkiem. Jordanna szybko wpadła na pomysł, jak uniemożliwić im te czułości. Stawała między kanapą, na której ulokowali się Bobby i Mac, a krzesłem na środku pokoju, gdzie siadały kandydatki. Nie ruszała się, dopóki wszyscy nie zajęli swoich miejsc. - Bardzo sprytne - rzekł Mac z podziwem, gdy powtórzyła to parę razy. - Szybko się uczysz. Wyczuła, że po kwadransie zwróciła na siebie uwagę Bobby'ego. Dobrze. Czas już, by uświadomił sobie jej istnienie. Czytanie scen z aktorkami i aktorami sprawiało jej ogromną frajdę. Musiała odgrywać różnorodne postacie, męskie i kobiece. Żałowała tylko, że wcześniej nie przestudiowała scenariusza. Zapowiadał się bardzo interesująco - ale przecież Mac potrafi dokonać właściwego wyboru, ma do tego szczególny dar. Nie wszystkie jego filmy odnosiły sukcesy finansowe, zawsze jednak zaciekawiały i nigdy nie przechodziły

bez echa. Ostatnim kandydatem był młody długowłosy aktor w poszarpanych dżinsach i kowbojskich butach. Próbował niewielką rolę strażnika. W scenie tej oprócz niego pojawiała się postać Sienny. Był to krótki fragment, w którym aktorzy mieli zaprezentować umiejętność uwodzenia. Jordanna podeszła do tego zadania z całym zaangażowaniem, doceniając dowcip i celność błyskotliwego dialogu. Gdy skończyli, Mac i Bobby naradzali się przez parę minut, po czym poprosili o ponowne odczytanie tej sceny. Jordanna i aktor wypełnili polecenie. Jeszcze jedna narada i ponowna powtórka. Musiał się im spodobać, pomyślała Jordanna, rzucając jeszcze jedno spojrzenie na młodego aktora. Niewątpliwie miał swoisty męski urok. Gdy wyprowadziła go z pokoju, tryskał wprost nerwową energią. Zmierzyła go wzrokiem. - Zadowolony, co? Trzasnął kłykciami. - Jasne! Kazali mi to czytać trzy razy, więc na pewno uważają, że jestem dobry. - Chyba tak. - Chyba? To nie wiesz? - Jestem tu nowa. - A może byś się dowiedziała, co powiedzieli? Spotkalibyśmy się w

kawiarni naprzeciwko. Co ma do stracenia? Nie śpieszy się jej do domu, skoro bawią tam goście Charliego. - W porządku - powiedziała. - Będę tam za kwadrans. - Zaczekam - odparł, błyskając uśmiechem Nocnego Kowboja. Ładne zęby. I jeszcze lepszy tyłek. Pośpieszyła do pokoju przesłuchań. - To już koniec - oznajmiła. - Ten był ostatni. Bobby, Mac i Nanette wpatrywali się w nią uważnie. - Co ja takiego zrobiłam? - spytała niespokojnie, pewna, że musiała potężnie coś sknocić. - Jordanno... - odezwał się wreszcie Mac. - Myślałaś kiedyś o rozpoczęciu kariery aktorskiej? „Nigdy nic z ciebie nie będzie. Rozumiesz? Jesteś jedno wielkie nic karaluch - gorzej niż karaluch - jesteś pierdolonym łajnem karalucha. Rozumiesz, co do ciebie mówię?” Tak. Rozumiał, co mówi do niego ojciec. Miał dziesięć lat i pojmował, że zasłużył na wieczysty ojcowski gniew. Nie znał co prawda jego powodu, ale uznał, że takie po prostu jest życie. Widocznie tak musi być. Matka nigdy nie stawała w jego obronie. Kiwała jedynie smętnie głową, jakby każde słowo padające z ust ojca było prawdą i tylko prawdą. Przytakiwała mu i wpatrywała się w męża żałosnym wzrokiem.

A gdy wychodził, przytulała syna do piersi i cichym, drżącym głosem śpiewała mu stare pieśni miłosne. Nim poślubiła ojca, występowała w Las Vegas i żyła wspomnieniami tamtego życia. Opowiadała czasem o swych licznych podbojach sercowych - jawiła się mu wówczas niczym Marilyn Monroe. Ale Mężczyzna nie znał się na uczuciach. Wiedział tyle tylko, że kobiety to łajzy. Łajzy i suki. Kiedyś ojciec powiedział mu o kobietach: „Nigdy nie pozwól im się omotać. Zawsze pamiętaj, że wszystkie to tanie dziwki, bo jeśli ci to wyjdzie z głowy, wpieprzą cię przedwcześnie do grobu i zostawią twoje serce między pieprzonymi wstążkami. Mają szminkę na gębach i złe czary w zdradzieckich dupach. Pamiętaj, co ci powiedziałem, synu, a nigdy nie zbłądzisz”. Tak, tato. I ojciec miał rację. Kobiety to zdrajczynie. Powinna dosięgnąć je kara. A on robił wspaniałą rzecz, wymierzając im tę karę. Teraz jechał autostradą do swojej trzeciej ofiary. Gdyby słuchał ojca, w ogóle nie wplątałby się w tę historię z Dziewczyną. Wabiła go błękitnymi oczami i niewinnym, kapryśnym uśmieszkiem, przyciągała coraz bliżej, kusiła go, zachęcała. Aż któregoś dnia, na wyraźne zaproszenie, zgodził się ją uwieść... No i pokazał jej. Wszystkim pokazał. Czasami zastanawiał się, dlaczego ukarano go za to, co zrobiłby

każdy mężczyzna przy zdrowych zmysłach. Otoczył rękami jej miękką białą szyję i zadławił. Ściskał mocno, póki nie opadła w jego ramionach jak bezużyteczna szmaciana lalka. Zasługiwała na to. Suka. Dziwka. Z lewej minęła go biała furgonetka, którą prowadził chudy młodzieniec. Wymizerowana blondynka wprost pokładała się na nim. Przechyliła się i nacisnęła sygnał, po czym furgonetka wyskoczyła przed samochód Mężczyzny, tak że musiał z całej siły nacisnąć na hamulce. Furgonetka przyśpieszyła i odjechała. Zobaczył jeszcze, jak chudy młodzieniec i jego towarzyszka zwijają się ze śmiechu. Nie nosił broni. A może powinien... Mógłby wówczas powybijać takie szumowiny jak tych dwoje w furgonetce. Rozwaliłby im łby. Wysłałby ich tam, gdzie przebywa Dziewczyna, pokutująca za swe grzechy. Ba! Gdyby miał broń, mógłby zrobić niejedno. Umieścił ją na liście zakupów. Drogowskaz przy zjeździe z autostrady uświadomił mu, że jest już blisko celu. Pasadena. Spokojne miasteczko. Gdy już skreśli ze swej listy wszystkie nazwiska, osiedli się w jakimś przyzwoitym miejscu. Pasadena nie byłaby zła. Szerokie, wysadzane drzewami ulice sprawiały całkiem przyjemne wrażenie. Mógłby tu zamieszkać.

Jechał ulicą, całkowicie opanowany, bo dobrze wiedział, co robi. Już wcześniej odnalazł dom, w którym na parterze mieszkała jego ofiara. Wszedł nawet do środka i zdążył spokojnie się rozejrzeć, gdy wyszła do pracy. Była urzędniczką w banku. Porzuciła marzenia o Hollywood i karierze aktorskiej, zostawiła ten interes siedem lat temu, tuż po rozprawie. Rozsądna dziewczyna. Hollywood to tania nora, wypełniona podrzędnymi talentami. Gnojówka, w której pławią się rozbuchani egotyści. Doskonale wiedział, co się tam dzieje. Przed siedmioma laty mógłby zostać gwiazdorem, gdyby wszystko poszło zgodnie z planem. Byłby teraz tak wielki jak Steven Seagal. Tak się jednak nie stalo. Zepsuła wszystko Dziewczyna z pomocą otaczających ją zdrajców. Ale zapłacą za swe niecne czyny. Wszyscy.

Rozdział 21 - Chciałbym, żebyś włączył się do jednej sprawy - powiedział Quincy, gdy biegli przez park. - Mam dużo roboty - odparł nerwowo Michael. - Muszę pogadać z różnymi ludźmi. - Jasne, masz dużo roboty. A z czego zamierzasz zapłacić komorne? Słuchaj, Mike, jeśli do mnie nie dołączysz, będę musiał wynająć kogoś innego.

Wiedział, że Quincy ma rację - musi wziąć się do roboty, choćby po to, by oderwać myśli od Belli. - Więc co proponujesz? Udział w twojej firmie? Quincy zamachał rękami. - Nie tak zaraz. Najpierw popracuj ze mną parę tygodni, zobacz, jak ci się to spodoba. Potem możemy pomówić o udziałach. - Nic mi się nie spodoba, póki nie znajdę dziecka. - Wiem - wysapał Quincy, któremu brakowało już tchu. - Zrobimy, co się da. - Omal się nie potknął. - Jezu, możemy przystanąć? Bebechy mi pękną. - Nie masz formy, Q. - Jestem od ciebie starszy. - To żadne usprawiedliwienie. - Niedługo skończę pięćdziesiątkę! - Tym bardziej powinieneś dbać o kondycję. Odpoczywali, oparci o drzewo. Quincy zgiął się wpół, jęcząc i z trudem łapiąc oddech. - No dobra, wchodzę w to - mruknął Michael, podejmując szybką decyzję. Quincy wyprostował się. - Jezu! Najwyższa pora, żebyś się zgodził. - Opowiedz mi o tej sprawie. - Chodzi o córkę strasznie grubej ryby, miliardera Franklyna

Sandersona. Jest właścicielem stacji telewizyjnych w całym kraju. Pewnie o nim słyszałeś. - Wiem, o kogo chodzi. - No więc ta dziewczyna, Marjory, otrzymała serię listów z pogróżkami. Straszą ją poderżnięciem gardła albo inną paskudną śmiercią. - Ile listów dostała? - Przez ostatnich kilka miesięcy jeden, dwa tygodniowo. - Czy Sanderson zawiadomił policję? - Nie chce żadnego szumu. Nikt się o tym nie może dowiedzieć. Dlatego skontaktował się ze mną. - I co masz? - Niewiele. Listy mają stemple ze wszystkich dzielnic miasta. Dziewczyna jest przerażona. - Jest w tych listach coś szczególnego? - Słuchaj, mam się z nią dzisiaj zobaczyć. Wprowadziła się z powrotem do ojca. Pojedź ze mną, chciałbym, żebyś się temu wszystkiemu przyjrzał. Michael zgodził się. Musiał mieć jakieś zajęcie. Posiadłość Sandersona, położona w pobliżu bulwaru Zachodzącego Słońca, robiła duże wrażenie. Dwóch strażników pilnowało ciężkiej, ozdobnej bramy, a trzy groźnie wyglądające rottweilery patrolowały teren. Quincy został wpuszczony po zatrzymaniu samochodu i

sprawdzeniu tożsamości. - Wygląda to jak pieprzony Fort Knox - zauważył Michael, gdy długim, krętym podjazdem jechali przez rozległe, idealnie utrzymane tereny. Minęli elegancką fontannę na dziedzińcu i zatrzymali się przed domem,

przypominającym

pomniejszoną

wersję

okazałego

europejskiego pałacu. Służący doprowadził ich od samochodu do drzwi rezydencji. Czekał tam już przepisowo ubrany kamerdyner. - Pozwoli pan tędy - powiedział z wyraźnym brytyjskim akcentem. Wchodząc do środka Michael starał się zachować swobodę, lecz nie mógł powstrzymać myśli, które same cisnęły się do głowy. Kurwa mać! Gdyby go mogli teraz zobaczyć chłopcy z sąsiedztwa. W Kalifornii to jest życie! Kamerdyner zaprowadził ich do ogromnego salonu, gustownie umeblowanego stylowymi francuskimi meblami i ozdobnymi antykami. - Proszę usiąść - powiedział, patrząc na nich z lekceważeniem. Michael rozejrzał się wokół, obejmując wzrokiem salon i podziwiając bijące zewsząd bogactwo. - To jest coś! - gwizdnął cicho. - Za jakiś czas się przyzwyczaisz - mruknął Quincy. - Większość grubych ryb tak mieszka. - Naprawdę? - W przemyśle filmowym i telewizyjnym nie robi się za friko.

- Nie wyobrażam sobie, że mógłbym tak mieszkać. - Na szczęście, przyjacielu, nigdy nie będziesz musiał. - Dzięki, że mi o tym przypomniałeś. Do salonu weszła chuda, nieładna dziewczyna. Ubrana cała na biało, miała długie jasne włosy i spuszczony wzrok. Quincy podniósł się i podszedł, by się z nią przywitać. - Jak się dziś czujesz, Marjory? - Dostałam następny list - oznajmiła ledwo słyszalnym głosem. - Masz go przy sobie? - Kto to? - Marjory spojrzała nerwowo na Michaela. - Mój kolega. Michael Scorsini. Pomaga mi w tej sprawie. Dziewczyna nie spuszczała z Michaela bladoniebieskich oczu. - Czy tata wie? - Rozmawiałem z nim, mówiłem, że chcę jeszcze kogoś wciągnąć do współpracy. Michael i ja byliśmy partnerami w Nowym Jorku. Marjory podała Quincy'emu skrawek papieru. - To jest ostatni - powiedziała. Michael przyglądał się jej uważnie. O rany, ale była spięta. Nie mogła spokojnie usiedzieć, ciągle czegoś dotykała: włosów, sukienki, czegokolwiek, czym tylko mogła zająć ręce. Quincy przeczytał list, nabazgrany czerwonym atramentem na poliniowanej kartce, wydartej ze szkolnego zeszytu. Pismo z trudem dawało się odczytać. Wręczył go Michaelowi, który szybko przesunął po

nim wzrok.

Bogata księżniczko, wkrótce umrzesz. Pieniądze cię nie uratują. - Gdzie jest koperta? - spytał Quincy. - Tu ją mam - odparła Marjory, niespokojnym wzrokiem obiegając pokój. Zanurzyła rękę w kieszeni sukienki, po czym wyciągnęła z niej pogniecioną kopertę. Quincy przez chwilę ważył ją w ręce. - Ojciec jest dziś w domu? Potrząsnęła głową. - Tata wyjechał. - Więc jesteś sama? - Na terenie jest ośmiu służących i dwóch strażników - powiedziała apatycznie. To jest życie, pomyślał Michael, wpatrując się w chudziutkie stworzenie. Nic dziwnego, że jest przerażona, najwyraźniej nie wzrastała w prawdziwym świecie, i takie listy mogły nią wstrząsnąć do głębi. - Jak pan myśli, kiedy odnajdziecie tego człowieka? - spytała drżącym głosem. - Pracujemy nad tym - odparł Quincy. - Usiłujemy jak najwięcej się o nim dowiedzieć. No wiesz, analiza charakteru pisma, spis wszystkich miejsc, skąd wysyłano listy, takie rzeczy. Trochę to potrwa, ale w końcu

przyszpilimy tego skurwysyna. Na szczęście, póki tu siedzisz, jesteś bezpieczna. A jeśli będziesz czegoś potrzebować, wystarczy do mnie zadzwonić. - Dzięki, panie Robbins. Będę się czuła spokojniejsza. Później Michael spotkał się z Rosą. Zadzwoniła i zaprosiła go do gmachu telewizji, by przejrzeć listy, które nadeszły po jego występie. - Proszę, zobacz - rzekła, wprowadzając go do swego gabinetu i wskazując pokaźny wór listów. - Poczta od wielbicielek. Myślałam, że może chciałbyś ją przejrzeć. - Poczta od wielbicielek? - zapytał ze zdumieniem. - Mówiłam ci, że mieliśmy fantastyczny odzew. - Jest tam coś ważnego? - Naprawdę nie wiem. Czyta je para stażystów. Ty musisz zdecydować, czy coś z tego da się wykorzystać. Michael poczuł się przytłoczony tym worem listów. - Zabiorę je do domu - postanowił. - Wiesz, przyszło mi do głowy - powiedziała Rosa, okrążając biurko - czy nie pora już, żebyś się trochę rozerwał? Zaśmiał się sucho. - Mówisz jak moi przyjaciele. Też mnie ciągle do tego namawiają. - Mam pomysł. Moja przyjaciółka, Kennedy Chase, jest inteligentna, atrakcyjna i do wzięcia. Pisze dla magazynu ilustrowanego i pomyślałam sobie, że byłaby z was ciekawa para. Może was umówię?

- A może nie? - Dlaczego? - Nie lubię randek w ciemno. W gruncie rzeczy teraz w ogóle nie jestem w nastroju do randek. - To nie będzie randka tak zupełnie w ciemno. Powiedziałam ci przecież coś niecoś o Kennedy. - Dzięki, ale na razie raczej nie. - Hmm - mruknęła Rosa z namysłem. - To już byłoby was dwoje. - Jak to? - Jej również opowiadałam o tobie... i też nie chce się umówić. Roześmiał się. - Więc co usiłujesz załatwić? - Najwyraźniej nic - odparła i również się roześmiała. - Jestem ci wdzięczny za tyle troski - powiedział myśląc jednocześnie, że Rosa jest bardzo atrakcyjną kobietą. - Gdybym była sama, okazałabym ci coś więcej niż troskę. - Jesteś mężatką? - zapytał lekkim tonem. - Nie, ale już jestem zajęta - mówiąc to, zapragnęła przez moment, by tak nie było. - To brzmi poważnie. - Mam nadzieję. Uśmiechnęli się do siebie i Rosa po raz kolejny uznała, że Kennedy popełnia okropny błąd, odrzucając takiego faceta. Na pewno byłby

fantastyczny w łóżku. A jego usta: pełne... zmysłowe... - Pora zrobić drugą część tego programu, póki widzowie jeszcze go pamiętają - rzekła, biorąc się w garść. - Weź te listy do domu, przejrzyj je i zadzwoń do mnie pod koniec tygodnia, a wtedy umówimy się na następny występ. Nie był przekonany. - Skoro uważasz, że to coś da... - Na pewno - odparła zdecydowanie. - Ludzie uwielbiają prawdziwe dramaty, a twoja historia jest niezwykle poruszająca. Im więcej szumu możemy wokół niej zrobić, tym lepiej. Masz wielkie szczęście, że udało ci się trafić do telewizji. Właściwie - dodała żartobliwie - powinieneś całować mnie po rękach... i nie tylko. - Roso, gdybym był w lepszym nastroju, o niczym innym bym nie marzył. Znowu wymienili uśmiechy, po czym Michael wyszedł. Po drodze do domu wpadł jeszcze do małej włoskiej restauracji, gdzie często jadał. Usiadł na zewnątrz przy jednoosobowym stoliku i zamówił talerz zwykłego makaronu. - Znowu sam, Michaelu? - spytała ładna kelnerka z wyraźną prowokacją w głosie. - Tak najbardziej lubię - odparł. Nie miał teraz ochoty na dziewczyny. Doświadczenie z Shelią uświadomiło mu, że nie warto spotykać się z kobietami, które nie liczą

się w jego życiu. Ale czy cokolwiek może się dla niego liczyć, póki nie znajdzie Belli? Albo jej ciała... Prześladowała go myśl, że jego córka być może już nie żyje. Nie mógł odpędzić tego przeczucia, które czaiło się w głębi jego duszy. Zjadł makaron i pojechał do domu, wstępując tylko do supermarketu, by kupić karton mleka i dwie butelki świeżego soku pomarańczowego. Gdy już znalazł się w mieszkaniu, wysypał wszystkie listy na podłogę, przyglądał się im przez chwilę, po czym zaczął starannie układać je na kupki. Może gdzieś, pośród stosu kopert, znajdzie się jakaś informacja? O siódmej pogrążony był już w lekturze.

Rozdział 22 Jordanna była oszołomiona i wstrząśnięta. Mac Brooks i Bobby Rush całkiem poważnie zastanawiali się, czy nie powinna próbować roli Sienny w „Zabójczych oczach”. Spełniło się jedno z jej szalonych marzeń. Nigdy nie zapomni wyrazu ich twarzy, gdy z powrotem weszła do pokoju. Siedzieli tam we trójkę, gapiąc się na nią: Bobby, Mac i Nanette. A potem Mac wypowiedział znamienne słowa: „Jordanno, czy kiedykolwiek myślałaś o rozpoczęciu kariery aktorskiej?” - Kto, ja? Skądże - odparła nonszalancko jak zwykle, choć

oczywiście myślała. - Jesteś dobra - rzekł Bobby. - Jesteś naprawdę dobra. Ledwo spojrzała w jego kierunku. - Pomagałam tylko aktorom - mruknęła, zbierając fotosy i życiorysy. Starała się udawać, że nic jej to nie obchodzi. - Jordanno - zaczął Mac - szukamy kogoś, kto mógłby zagrać Sienne. To trudna rola i jak dotąd nie znaleźliśmy odpowiedniej aktorki. Może ty byś się nadała? - Ja bym się nadała? - Nadałabyś się. - Myśleliśmy - włączył się Bobby - że mogłabyś spróbować. - Spróbować? Ja? - Nie widzę tu nikogo innego. - A tak, oczywiście - rzekła, starając się, by zabrzmiało to niedbale, choć już poczuła sensacje żołądkowe. Niech to szlag. Na pewno wyjdzie na kompletną idiotkę. Co Bobby ma w sobie takiego, pomyślała, że zupełnie się przy nim zatraca? Mac z powagą pokiwał głową. - Warto spróbować. W końcu pochodzisz z utalentowanej rodziny. Jej utalentowana rodzina... na tym polegał problem. Jordan zawsze miał wątpliwości, czy córka zdoła zyskać sławę, dorównującą wspaniałej reputacji Levittów. Jej matka, Lillianne, na ekranie promieniowała swą osobowością. Była też bardzo piękna i miała niezwykły talent.

- Ee... Muszę się zastanowić - wymamrotała. - My też - powiedział Mac. Opuściła biuro przy pierwszej sposobności, miotana mieszanymi uczuciami. Niemal wyszedł jej z pamięci Nocny Kowboj, który czekał po drugiej stronie ulicy, lecz on nie zapomniał. Machnął do niej nerwowo, gdy tylko wyjechała z bramy wytwórni. - No i co o mnie powiedzieli? - zapytał. - No... ee... bardzo im się podobałeś. - Uważają, że jestem dobry? A jak im się podobała interpretacja tekstu? - Byli zachwyceni - skłamała, nie chcąc mu zdradzić, że to jej osoba wzbudziła zainteresowanie. Aż zachłystywał się z podniecenia. - Dostałem tę rolę? - zapytał. - Wiem, że to niewielka rólka, lecz Mac Brooks jest pierwszorzędnym reżyserem, a gra z Bobbym Rushem to murowany start do kariery. Kto zagra dziewczynę? - Nie mam pojęcia - odparła. Pijąc z nim kawę, zastanawiała się, czy powinna powiedzieć o tym Charliemu. Albo ojcu? A jeśli przesłuchanie wypadnie fatalnie i nie będą mogli wprost na nią patrzeć? O Boże, w co ona się wpakowała? To zupełny bezsens. Nocny Kowboj był w swoim żywiole, nawijając cały czas o sobie. Opowiadał Jordannie, że przybył do Kalifornii przed czterema laty,

pracował trochę jako model, grywał niewielkie rólki. Oświadczył, że chce być tak sławny jak Clint Eastwood. - I będę - oznajmił z przekonaniem. - Niedługo się przekonasz. Jasne, pomyślała. A Clinton zasadzi ci kwiatki na dupie i zatańczy na głównej ulicy. Na koniec zaproponował, żeby z nim poszła. Normalnie zgodziłaby się, bo był naprawdę seksowny i miał wspaniały, jędrny tyłek. Ale przecież ma zamiar się poprawić. Dość przesypiania się z aktorami. Zwłaszcza z brygadą pancernych tyłków. Zapisała jego numer telefonu, powiedziała, że zadzwoni, i pojechała do Charliego. W domu było gwarno. Charlie właśnie przyjmował gości. Otoczony wielbicielami, siedział pośrodku starej brązowej kanapy, paląc skręta. U jego stóp przycupnął trzyletni Sport, bawiąc się kolejką elektryczną. Dahlia tkwiła przy barze, sącząc perrier. Jej twarz miała ponury wyraz. - Nie wiedziałam, że urządzasz dziś przyjęcie - powiedziała Jordanna oskarżycielskim tonem. - Mogłeś mnie powiadomić. Charlie uśmiechnął się z rozmarzeniem. Widać było, że niebawem nastąpi odlot. - Ależ dziecino, to tylko mała uroczystość na cześć Sporta. - On ma trzy lata, Charlie - zauważyła. - Czy goście nie powinni być nieco młodsi? Zachichotał i podsunął jej skręta. Odmówiła. Umierała z chęci podzielenia się z nim wielką nowiną, a

on był tak naćpany, że nic go nie obchodziło. - Idę do siebie - powiedziała. Jakby go to interesowało. Teraz grał jowialnego gospodarza, podejmującego tłum półprzytomnych ćpunów, którzy przyszli zabawić się tu za friko. Gdy znalazła się już w swoim pokoju, zatrzasnęła drzwi, nastawiła płytę ze „Złą dziewczyną” Madonny i usiadła na łóżku. Okazja puka do drzwi. Czy ma je otworzyć? Wzięła scenariusz „Zabójczych oczu” i zaczęła się w niego wczytywać. Rola Sienny była szalona. W gruncie rzeczy, gdyby tamta pod koniec nie okazała się psychopatyczną morderczynią, bardzo przypominałaby ją samą. Z żółtym pisakiem w ręce ponownie przejrzała scenariusz, zakreślając niektóre fragmenty, wypowiadając słowa na głos, i usiłując jak najgłębiej wczuć się w postać głównej bohaterki. Z żalem myślała, że miło byłoby przeczytać to z Charliem, ale był zbyt zajęty gośćmi, a ona nie miała ochoty dołączyć do ich grona. Madonna ustąpiła Prince'owi, śpiewającemu „Cream”. Muzyka zagłuszała dochodzący z dołu hałas. Wyjrzawszy przez okno Jordanna zorientowała się, że przybywają następni goście. Obsługa wskazywała miejsca do parkowania coraz to nowym samochodom, z boku stały dwie furgonetki dostawcze. Charlie powinien był jej powiedzieć, że planuje przyjęcie. W końcu

przecież Jordanna tu mieszka. Koło północy postanowiła zaryzykować zejście na dół, by zobaczyć, co się tam dzieje. Wszędzie były tłumy, goście wylewali się na taras, tłoczyli w barze, włóczyli wokół basenu. W powietrzu wisiał ciężki odór trawki. Chuda dziewczyna - gwiazda telewizyjnego serialu komediowego - siedziała ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, łykając prochy, a znany wykonawca muzyki country, w wysokich butach z wężowej skóry i takiejż kamizelce, wąchał kokainę przy bocznym stoliku. Dziewczyny wykonujące taniec brzucha wmieszały się w tłum, czyniąc swoje wygibasy. Wszędzie panował ogłuszający hałas. Nie znała nikogo z wyjątkiem Cheryl, która królowała na wielkiej skórzanej kanapie w otoczeniu dwu wulgarnych blondynek, rudej małolaty i kilku wpatrzonych w nią mężczyzn. Nigdzie nie było śladu Charliego. Podeszła bliżej. - Co ty tu robisz? - Jak się masz - odparła niezdecydowanie Cheryl. - Zastanawiałam się, gdzie cię szukać. - Interesiki? - spytała Jordanna, wskazując na otaczające Cheryl dziewczęta. - Prowadzę życie towarzyskie - mruknęła Cheryl, pociągając tequilę z lodem. - Nawiązuję nowe znajomości.

- Właśnie widzę. - To prawda, że tu teraz mieszkasz? - Tak. - Dzięki, że mnie zawiadomiłaś. Musiałam dowiadywać się od Shepa. - Straciłyśmy kontakt, Cheryl, zawsze jesteś zbyt zajęta. - Interes przede wszystkim. - Domyślam się, że kwitnie. - W tym mieście zawsze - rzekła Cheryl i przywołała kelnera. Jeszcze jedna tequila z lodem - rzuciła krótko, po czym znowu odwróciła się do przyjaciółki. - Widziałaś Granta? - To on też tu jest? - Przy barze. Jordanna nie miała zamiaru tkwić przy Cheryl i jej gromadce wesołych kurewek, toteż przedarła się do baru, gdzie Grant przyciskał do ściany jakąś Chinkę. Trzymał język w jej ustach, a ona wyświadczała mu podobną przyjemność. Kiedy Jordanna poklepała go po ramieniu, spojrzał na nią zamglonym wzrokiem. - Pamiętasz mnie? - zapytała sarkastycznie. Na jego twarz wypłynął głupawy uśmieszek. - Aa, Jordy... Jak leci? Naćpany był do nieprzytomności, a gdy Grant był naćpany, wróżyło

to kłopoty. Przed paroma laty miał poważne problemy z powodu heroiny. Dowiedział się o tym jego ojciec i zmusił go do kuracji odwykowej. Gdy Grant opuścił ośrodek, przez jakiś czas trzymał się z dala od narkotyków. Ale widać znowu wskoczył na tę karuzelę. Chinka z powrotem przyciągnęła go do siebie i przesunęła po jego twarzy koniuszkiem języka. - Chodź, kochany, widzisz, jak dobrze? - zakwiliła. Jordanna zostawiła ich i zaczęła krążyć wśród tłumu gości, szukając Charliego. Gdzie on się chowa, do diabła? I na co mu tylu ćpunów w domu? Wetknęła głowę do kuchni. Pośród kosmicznego bałaganu rządziła się

tam

wynajęta

obsługa.

Nie

było

śladu

pani

Willet,

najprawdopodobniej zabrała się stąd z chwilą przybycia pierwszych gości. Zeszła z powrotem do frontowego holu akurat w chwili, gdy przybył Arnie z kolejną wesołą kompanią. - Levitt! - wykrzyknął, nie mogąc uwierzyć swemu szczęściu. - Jak się masz - odparła chłodno. - Gdzie gospodarz? - Gdzieś tu krąży. - Nie widywałem cię ostatnio w klubie. Straciłaś kilka czadowych imprez. - Pracuję. - Ty? - zakrztusił się ze śmiechu. - Pracujesz? Nie wierzę.

- Pieprzę cię, Arnie. Arnie odwrócił się do swoich kompanów. - Widzicie? - rzekł z dumą. - Kocha mnie. Jordanna odwróciła się i poszła na górę. Zamierzała udać się do swego pokoju, lecz zmieniła zdanie i postanowiła zaczekać na Charliego w jego sypialni. W końcu kiedyś do toczy się na górę i wówczas będzie mogła pogadać z nim o przesłuchaniu, a może nawet przeczytają razem parę scen. Jeśli, rzecz jasna, będzie jeszcze w miarę przytomny. Weszła do dużej sypialni, gdzie jak zwykle panował bałagan. Było ciemno, lecz usłyszała jakieś dźwięki. - Charlie? - zapytała, zapalając światło. Trzymał głowę między nogami Dahlii, wylizując ją z taką zachłannością,

jakby przechodził

głodówkę.

Uniósł głowę,

by

zaczerpnąć powietrza, zupełnie nie zmieszany. Dahlia leżała bez ruchu. - Uuaa - Charlie rozdziawił usta w swoim szalonym uśmiechu. Zdaje się, że nakryłaś mnie, jak wyjadam ciasteczka z pudełka. Jordanna przez chwilę wpatrywała się w tych dwoje. Serce jej biło mocno, ale zdołała zachować spokój. - Tak, chyba tak - rzekła cicho. - Chcesz się przyłączyć, dziecino? - spytał, unosząc krzaczastą brew. Potrząsnęła głową. - Nie, dzięki, Charlie. Zgasiła światło i wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Stanowczo pora się wynosić. Jej telefon zbudził Nocnego Kowboja o pierwszej w nocy. - Kto mówi? - wymamrotał. - Jordanna. Pamiętasz mnie? Czytałam wczoraj z tobą tekst na przesłuchaniu. - A, tak... Czy dostałem rolę? - Nie dzwoniłabym o pierwszej w nocy, żeby ci powiedzieć, że dostałeś rolę - odparła z rozdrażnieniem. - Dałam ci dobrą opinię, to wszystko, co mogłam zrobić. - Więc o co chodzi? - Pomyślałam, że może wpadnę. - Teraz? - Nie, jutro rano. - Dobrze, dobrze, przyjedź teraz. W porządku. - Gdzie mieszkasz? - W Wenecji. - Cholera! Muszę jechać aż do Wenecji? - Nic nie musisz. - Dobra, powiedz, jak się tam dostać. Wrzuciła parę rzeczy do podręcznej torby i wyniosła się. Jechała przez Wilshire ku wybrzeżu i rozmyślała. Czuła się zraniona i zawiedziona. Nie była naiwna, wiedziała, że jej związek z Charliem nie może długo trwać, nie spodziewała się jednak, że kochanek pójdzie do

łóżka ze swą byłą przyjaciółką, gdy ona znajdowała się pod jego dachem. Mężczyźni. Zawsze zawodzili jej zaufanie. Dlatego najlepsze są historie na jedną noc. Bang, i w nogi. Następne partie rozegra na swoich warunkach. Nigdy nie zostawaj tak długo, by mężczyzna zdążył cię zranić - to pierwsza zasada. Nocny Kowboj mieszkał w walącym się domu w złej dzielnicy, w pobliżu deptaka. Jordanna zostawiła samochód na ulicy, mając nadzieję, że nikt go nie zniszczy ani nie ukradnie. Gdy weszła, chłopak był w samych levisach. Fantastyczne ciało. Seks z nim też był fantastyczny. I do tego Kowboj nie miał nic przeciwko prezerwatywie. Przynajmniej w tym względzie postanowiła usłuchać głosu rozsądku. Rano porsche stało na swoim miejscu, nie tknięte ręką wandala. Wróciła do domu Charliego, wzięła prysznic i przebrała się. Pani Willet popijała herbatę w kuchni. - Wyprowadzasz się, kotku? - spytała, tym razem pogodnie. - Jeszcze się nie zdecydowałam - odparła Jordanna, biorąc jabłko z patery. - Przykro mi, że panią rozczarowałam. - Sądziłam, że skoro panna Dahlia i Sport wprowadzają się z powrotem... - To tymczasowy układ. - Nie - zaprzeczyła pani Willet. - Pan Dollar zapewnił mnie, że

zamieszkają tu na stałe. - No i dobrze - odparła Jordanna, odgryzając kawałek jabłka i zmierzając do drzwi. - Wie pani co, pani W.? Jeśli wreszcie zdecyduję się wyprowadzić, panią zawiadomię na końcu. Twarz gospodyni przybrała wściekły wyraz. W wytwórni czekała na Jordannę wiadomość, że ma się zgłosić do Bobby'ego. Najpierw dłuższą chwilę spędziła w damskiej toalecie, przyglądając się swemu odbiciu w lustrze. Prezentowała się dobrze. Promienny wzrok. Może zanadto tryska entuzjazmem? Nie. Nigdy nie dość entuzjazmu, gdy chodzi o rolę w ważnym filmie. Bobby Rush pozbawiał ją pewności siebie. Wydawało jej się, że zna wszystkie jej sekrety. Miał te same doświadczenia, a jednak wyszedł z nich bez szwanku. Było to denerwujące. On sam również był denerwujący. Nie potrafiła go przejrzeć: wydawał się tak spokojny i pewny siebie, a przecież Jordanna - lepiej niż ktokolwiek inny wiedziała, jak trudne musiało być dzieciństwo i wczesna młodość chłopca, którego ojcem był Jerry Rush. Uznała, że Bobby jest bezsprzecznie atrakcyjny, choć nie w jej typie. O nie, ani trochę. Lubiła, by byli młodzi i wygłodniali - albo starzy, u szczytu powodzenia. Bobby nie podpadał pod żadną z tych kategorii. Gdy weszła do gabinetu, czekali już na nią. Bobby siedział za biurkiem, a Mac krążył po pokoju.

- Siadaj - rzekł Mac. - I, na miłość boską, odpręż się. Łatwo mu mówić. Była niespokojna, podniecona, cała drżąca. - A więc - zaczął Mac - zastanawiałaś się nad naszą propozycją? - Owszem - odparła, starając się sprawiać wrażenie chłodnej i opanowanej. - Jeśli nadal chcecie, żebym spróbowała, jestem gotowa. - Wspomniałaś o tym ojcu? - spytał Mac, obgryzając paznokieć kciuka i patrząc na nią uważnie. - A niby dlaczego? - warknęła. - Myślałem... Przerwała mu: - Już nawet nie mieszkam u Jordana, więc dlaczego miałabym mu o tym mówić? Bobby podniósł się, obszedł biurko dookoła i stanął przed nią. - Twoja matka była aktorką, prawda? - Owszem - odparła, czując się coraz bardziej nieswojo. - Dlaczego nigdy przedtem nie chciałaś spróbować? Postanowiła powiedzieć prawdę. - Bo oboje ustawili poprzeczkę tak wysoko, że nigdy jej nie przeskoczę. Tak przynajmniej twierdzi ojciec. Wybuchnął śmiechem. - Dokładnie to samo słyszałem od mojego staruszka i proszę, jak wylądowałem. Aha, jak wylądowałeś... Widziałam ostatni numer Style Wars,

chciała powiedzieć, ale pierwszy raz w życiu ugryzła się w język. Ma okazję dokonania czegoś, o czym zawsze marzyła, i nie zamierza zaprzepaścić tej szansy. - Spróbujemy dzisiaj - rzekł Mac. - Bobby będzie z tobą czytał. - Kiedy? - spytała nerwowo. - Dziś po południu. Żołądek podskoczył jej do gardła. - Nie mogę tak zaraz. - Dlaczego nie? - zapytał zdziwiony. - Bo... bo potrzebuję jeszcze trochę czasu - wyjąkała, gdyż żadna lepsza wymówka nie przychodziła jej do głowy. - Nie przejmuj się - uspokajał ją Bobby poklepując po ramieniu w sposób, jak się jej zdawało, bardzo protekcjonalny. - Idź teraz do garderoby, a potem usiądziemy i przeczytamy parę scen. - Popatrzył na nią swymi niewiarygodnie błękitnymi oczami i dodał: - Jordanno, zaufaj mi. Wszystko będzie dobrze. Jasne. Jemu będzie dobrze, ale dla niej to koszmar. Zeszła na dół oszołomiona. Dobra wiadomość polegała na tym, że będzie próbować rolę. Zła że wszyscy wiedzą, kim jest. Jakimś sposobem to się rozniosło. Florrie wykrzywiła się na jej widok. - Dlaczego nam nie powiedziałaś, kim jesteś? - spytała ostro. - A co miałam robić? Dać ogłoszenia w prasie? - odpaliła Jordanna.

- Nie - rzekła urażona Florrie - ale mnie mogłaś się zwierzyć. O tak, z równym powodzeniem mogłaby wykupić ogłoszenie na całą stronę w Variety. Zauważyła, że zaczęto się do niej inaczej odnosić. Ludzie z personelu pomocniczego, przedtem tak mili i przyjaźni, unikali jej teraz albo się przed nią płaszczyli. Nanette zawołała ją do swego biura ze szczerym zamiarem dodania debiutantce animuszu. - Wiesz, kochanie - powiedziała robiąc zeza i łapczywie zaciągając się papierosem - może ci się udać, a możesz to przerżnąć. Kamera jednych uwielbia, innych nie znosi. Nigdy nie wiadomo, jak kto wypadnie,

póki

przed

nią

nie

stanie.

-

Wydmuchnęła

kłąb

śmiercionośnego dymu w twarz Jordanny i dodała: - Wiesz pewnie, że chcieli do tej roli Winonę Ryder? Wspaniale, naprawdę dodałaś mi otuchy, pomyślała Jordanna. W

garderobie

apodyktyczna

kobieta

w

źle

dopasowanym

kombinezonie usiłowała wmówić jej, by na przesłuchanie włożyła krótką, głęboko wyciętą sukienkę. - Nie - zaprotestowała Jordanna, kierując się instynktem. - Wygląda zbyt tandetnie, moja bohaterka by tego nie włożyła. - Wiem lepiej niż ty, co włożyłaby twoja bohaterka - powiedziała zaczepnie garderobiana. Jordanna nie dała się przekonać. - Nie pójdę na przesłuchanie w tej sukience - oznajmiła i zaczęła

przeglądać stojaki z ubraniami. Natknęła się na prosty, biały jedwabny kostium. - Sienna nie pyszni się swymi wdziękami, jest bardziej subtelna - tłumaczyła, przykładając kostium do siebie. - To będzie idealne. Garderobiana skrzywiła się i niechętnie przyznała Jordannie rację. Czytanie scenariusza z Bobbym było przykre. Okropnie chciało jej się zapalić skręta. Poszłoby lepiej, gdyby była naćpana. A jeszcze lepiej, gdyby jej tu w ogóle nie było. Och, Charlie, dlaczego cię nie ma, kiedy mi jesteś potrzebny? Bobby był sympatyczny, lecz tracił cierpliwość, gdy robiła coś nie tak, jak on to widział, więc czuła się coraz bardziej rozdrażniona. Wczytując się w rolę, wyczuła charakter Sienny. Znam tę dziewczynę, myślała. Znam ją bardzo dobrze. Jest kompletnie popieprzona. I gdyby nie to, że ja jednak dałam sobie radę, mogłaby być mną. - O czym myślisz? - spytał Bobby, odkładając swój scenariusz na stół. - O mojej bohaterce i jej problemach - odparła po chwili wahania. Rozumiem jej psychikę. Jest trochę zwariowana, jak ja. Uniósł brwi. - Jesteś trochę zwariowana, Jordanno? - spytał, drocząc się z nią. - Dobrze wiesz, o co mi chodzi, Bobby. Ty pewnie też nie miałeś łatwego życia. Ich oczy spotkały się i przez moment poczuli, że łączy ich silna więź.

- No dobrze - powiedział Bobby, odrywając od niej wzrok i ponownie biorąc scenariusz. - Przeczytajmy jeszcze raz drugą scenę. Dwie wybrane przez Bobby'ego sceny były zupełnie odmienne. Jedna rozgrywała się na początku filmu, gdy Sienna była jeszcze naiwna i niewinna. Druga pod sam koniec, gdy ujawnił się obłęd bohaterki. Jordannie najlepiej szło czytanie drugiej sceny - odgrywanie psychopatki nie sprawiało jej trudności. Poczytali jeszcze trochę, po czym Bobby podniósł się i powiedział: - Wystarczy. Teraz już działasz na własną rękę. Zrób sobie fryzurę i makijaż. Zobaczymy się na planie. - Uścisnął jej rękę. - Powodzenia. Nie przyszła jej do głowy żadna złośliwa riposta. Co się z nią dzieje? - Dzięki... - powiedziała niepewnym głosem. - Postaram się jak najlepiej.

Rozdział 23 Gdy Kennedy dostała sygnalny egzemplarz Style Wars, wpadła w szał. Jej artykuł o Bobbym Rushu został całkowicie przerobiony, redakcja dodała spory tekst o jego ojcu i związanych z nim problemach syna, wszystko, czego domagał się Mason. I ona firmowała to swoim nazwiskiem! Swoim nazwiskiem! Zadzwoniła do Masona, zionąc wściekłością. Zwalił winę na nadgorliwego redaktora. Powiedziała mu dokładnie, co może zrobić z

taką robotą. Nigdy jeszcze nie znalazła się w takiej sytuacji i czuła się oszukana. Przyjechała Rosa i próbowała ją uspokoić. - Potrzebujesz dobrego prawnika - mówiła. - Nie rzucaj pracy, lecz zażądaj prawomocnego dokumentu, stwierdzającego, że nie wolno im zmienić ani słowa w twoich tekstach, bo w przeciwnym razie zaskarżysz ich do sądu. Po co od razu rezygnować z dobrej posady? Choć Kennedy nadal była zła, przyznała, że to dobre rozwiązanie. Rosa usiadła na dywanie w salonie, ćwicząc mięśnie nóg. - Popełniono następne morderstwo - powiedziała. Kennedy natychmiast zamieniła się w słuch. - Kiedy? - spytała. - Parę tygodni temu, w Pasadenie. - Kim była ofiara? - Kolejna kobieta, uduszona tym razem we własnym mieszkaniu. Normalnie mieszkała ze swoim chłopakiem, ale akurat wyjechał odparła Rosa i wyciągnęła nogi. - Wszystko dokładnie tak, jak przy poprzednich zabójstwach. Nie została zgwałcona ani obrabowana, a morderca zostawił na jej ciele pasek tektury z napisem: „Śmierć zdrajcom”. Nie podano tego do publicznej wiadomości, lecz jeden z naszych reporterów ma znajomości w biurze miejscowego szeryfa, zajmującego się tą sprawą. Taki sam pasek tektury z identycznym napisem znaleziono

przy kobiecie zamordowanej w zachodnim Hollywood. - A co mówi policja? - Nie podali żadnego komunikatu. - Więc mamy już trzy kobiety uduszone w ciągu dwóch miesięcy. - Właśnie. - A ta ostatnia czym się zajmowała? - Była urzędniczką w banku. - Hm... - mruknęła Kennedy. - Czy wiesz, że dwie poprzednie pracowały

w

wytwórniach

filmowych?

Margarita

była

charakteryzatorką, a Stephanie Wolff sekretarką planu. - To może być zbieg okoliczności. Chyba za mało, żeby połączyć te sprawy. - Wiem. Ale oprócz mnie chyba jeszcze ktoś się tym zajmuje? - Na pewno. - Kto prowadzi śledztwo? - Problem polega na tym, że te morderstwa wydarzyły się w różnych okręgach, zajmuje się nimi wielu ludzi. Ale spróbuję się czegoś dowiedzieć. - Postaraj się - poprosiła Kennedy. Następnego dnia usiłowała dodzwonić się do Bobby'ego Rusha, by go przeprosić. Nie dziwiła się, że nie odbierał jej telefonów. Napisała do niego list wyjaśniający, co zaszło. Przynajmniej samopoczucie trochę się jej poprawiło.

Detektyw Carlyle był otyłym gburem, który obżerał się pączkami na śniadanie, palił tanie cygara i zbierał pieniądze na przeszczep włosów. Służył w policji tak długo, że nic go już zbytnio nie obchodziło - miał za dużo osobistych kłopotów. Po pierwsze, z żoną: chciała, by przeszedł na emeryturę i by razem przenieśli się do Montany. Po drugie, z kochanką, która wierciła mu dziurę w brzuchu, żeby wziął rozwód i wprowadził się do niej. Zazwyczaj był zadowolony, jeśli udało mu się spokojnie przebrnąć od rana do wieczora. Nie zgodził się na rozmowę z Kennedy Chase. Ale ona najwyraźniej miała znajomości, gdyż godzinę później wezwał go kapitan i polecił, by Carlyle jednak ją przyjął. - Po co mam gadać z jakimiś pismakami? - zapytał zrzędliwie. - Chase pisze artykuł o tej uduszonej kobiecie. Postaraj się, żeby nasze biuro dobrze wypadło. - Dobra, dobra - zgodził się niechętnie. Gdy Kennedy wkroczyła do jego biura, doznał wstrząsu - nie spodziewał się takiej szykownej blond cizi o wspaniałym ciele. - Co mogę dla ciebie zrobić, złotko? - zapytał z uśmiechem, mówiącym: „Ale ze mnie ogier”. - Na początek może pan przestać mówić do mnie „złotko” powiedziała, zajmując miejsce naprzeciw jego biurka i zakładając jedną wspaniałą nogę na drugą.

Jeszcze jedna zwariowana feministka. Gdzie te czasy, kiedy można było powiedzieć komplement kobiecie, nie narażając się na ostrą reprymendę? - A więc czym mogę służyć szanownej pani? - zapytał niechętnie. Kennedy postanowiła nie zwracać uwagi na jego nastawienie. - Piszę artykuł na temat trzech kobiet, które w ciągu ostatnich dwóch miesięcy zostały uduszone w Los Angeles. - A tak, tak - mruknął lekceważąco. - Ale ja zajmuję się tylko tą z zachodniego Hollywood. - Dlaczego? - Bo tylko to morderstwo miało miejsce w moim rejonie. - Ale czy te morderstwa nie są ze sobą powiązane? - Skąd pani o tym wiadomo? - zapytał ostrożnie. - Nieważne, skąd mi o tym wiadomo. - Dla mnie ważne. - Chciałabym uzyskać wszelkie informacje, jakie policja posiada na ten temat. Odchrząknął. Zasmarkana dziewucha - wydaje się jej, że jest nie wiadomo kim. - Mogę udzielić tylko takiej informacji, że na razie policja nie ma żadnych dowodów na nic. - Jak pan może mówić coś podobnego? - powiedziała wzburzona Kennedy. Ten facet zdradza wyraźne objawy kretynizmu, pomyślała. -

Przy dwóch ofiarach morderca pozostawił tabliczkę z napisem „Śmierć zdrajcom”. To chyba świadczy o jakimś związku. Carlyle wiercił się na krześle: chciało mu się pierdnąć, ale ta upiorna baba o kapralskim zacięciu na pewno to zauważy. - Może pani być pewna, że robimy wszystko, co do nas należy rzekł, mając dość tej specjalistki od wymuszania zeznań. Kennedy podniosła się. - Proszę mnie zawiadomić, jeśli się czegoś dowiecie. Podała mu swoją wizytówkę i wyszła. Kiedy

wróciła

do

domu,

przejrzała

swoją

dokumentację.

Rozmawiała z paroma osobami, które znały pierwszą ofiarę, Margaritę Lyndę. Wszyscy wyrażali się o niej bardzo pochlebnie. Wedle opinii sąsiadów była oddana pracy i miała mnóstwo przyjaciół. Dowiedziała się też, że Margarita była rozwiedziona, mieszkała samotnie i aktualnie nie miała przyjaciela. Jej były mąż nie mógł być zaliczony do grona podejrzanych - przed sześcioma miesiącami zginął w wypadku samochodowym. Jak opowiadała jej najlepsza przyjaciółka, sobotnie wieczory Margarita chętnie spędzała w klubach, grających muzykę country and western. Był to ciekawy ślad. Może kogoś tam spotkała: mężczyznę, który poszedł za nią do domu... mordercę, polującego na samotne kobiety. Druga ofiara, Stephanie Wolff, była zupełnie inna. Lesbijka, mająca

wąskie grono przyjaciół, mieszkająca ze starą matką. Interesowała ją tylko praca. Jedynym czynnikiem łączącym obie kobiety była praca w przemyśle filmowym. Trzecia ofiara, Gerda Hemsley, zupełnie do nich nie pasowała. Kennedy nie rozmawiała jeszcze z nikim o Gerdzie, lecz zamierzała to zrobić w najbliższym czasie. Wieczorem zadzwoniła do Rosy. - Może któregoś dnia pójdziemy na tańce ludowe? Rosa zawyła ze śmiechu. - Tańce ludowe? - Spodobają ci się - zapewniła Kennedy przyjaciółkę. - Będą tam jacyś mężczyźni? - Kowboje. - W porządku, możesz na mnie liczyć. - Wiedziałam. - A przy okazji - dodała Rosa - ciągle zapominam ci powiedzieć... - O czym? - Rozmawiałam niedawno z Michaelem. - Z Michaelem? - No wiesz, z tym nieprawdopodobnie przystojnym eks-detektywem, o którym ci mówiłam. - A tak, jedna z tych twoich bajecznych randek w ciemno. - Dowcip polega na tym, że on też nie chce się z tobą umówić.

- Ojej - rzekła sucho Kennedy. - Złamałaś mi serce. Rosa zaśmiała się. - Hm... Cóż ci mogę powiedzieć... Uważam, że idealnie do siebie pasujecie. - Szkoda, że nie będziemy mieli okazji się przekonać.

Rozdział 24 Jordanna nigdy dotąd nie przeżywała takiego uczucia. Stała przed kamerą, zespół obserwował każdy jej ruch, była w centrum uwagi, a przy tym musiała wcielić się w inną postać. Oszałamiające, dziwne, niezwykłe doznanie. Po raz pierwszy w życiu czuła się ważna naprawdę ważna. Co prawda wychowała się na planie, w domu również otaczały ją gwiazdy filmowe, lecz to było prawdziwe kino, to była magia. Bobby i Mac wyglądali na zadowolonych z jej gry. Zrobili kilka ujęć obu scen, a potem, zbyt szybko, już było po wszystkim. - I co teraz? - spytała Maca, gdy schodzili z planu. Objął ją ramieniem. - Zobaczymy, jak wypadłaś, a jeśli wszystko wyjdzie dobrze, pokażemy próbne zdjęcia facetom z wytwórni, którzy podejmą ostateczną decyzję. - A jak się tobie wydaje? - spytała z nadzieją. - Mam szansę? - Sprawiasz wrażenie bardzo wrażliwej dziewczyny - odparł

przyjaźnie. - Jestem wrażliwa - stwierdziła z powagą. - Dlaczego uważasz, że nie? - Bo zawsze znałem cię od innej strony. Ostra żyleta, zmieniająca chłopaków jak rękawiczki. - Chcę odmienić swoje życie, Mac - rzekła z niezwykłą u niej szczerością. - Wyprowadziłam się z domu. Nie biorę już pieniędzy od Jordana. Chcę wreszcie wziąć swoje sprawy w swoje ręce. - Miło mi to słyszeć, Jordanno. Wiesz, że zawsze miałem do ciebie słabość. Spróbowała żartobliwie z nim poflirtować. - Na tyle dużą, że załatwisz mi tę rolę? Potrząsnął głową i roześmiał się. - Wiesz dobrze, że to nie ode mnie zależy. Wyszła z wytwórni oszołomiona. Pragnęła zachować spokój, lecz przepełniały ją wielkie marzenia. Boże! Ale się wszyscy zdziwią, jeśli dostanie rolę. Jordan, Charlie, jej przyjaciele, legion Nocnych Kowbojów o jędrnych tyłkach i wygłodniałych oczach. O rany! Szlag ich wszystkich trafi. A jeśli to rzeczywiście się uda, jej życie nabierze sensu. Zyska wspaniały zawód, będzie miała po co rano wstawać z łóżka. Stanie się kimś, nie będzie tylko córką Jordana Levitta. Przyszło jej do głowy, że skoro jest jego córką, mogą nie traktować

jej poważnie. Nie. Powinna myśleć pozytywnie. Ma sporą szansę. A Bridget Fonda, Laura Dern, Anjelica Huston? Tylu dzieciakom Hollywood się udało. Trzeba tylko ciężej popracować, by dowieść swej wartości. Była gotowa się na to porwać. Naprawdę była gotowa. - Hej, dziecino - Charlie z zadowoloną miną siedział przed ogromnym ekranem telewizora w swoim pokoju. U jego stóp Sport bawił się żołnierzykami. Nigdzie nie było widać Dahlii. - Jak się masz - rzekła Jordanna, zastanawiając się, czy Charlie żywi choćby najmniejsze poczucie winy po ostatnim incydencie. Rzucił jej kpiące spojrzenie. - Pani W. powiada, że nie spędziłaś tu nocy. - Zgadza się. Jakby to słysząc, pani Willet wparowała do pokoju. - Czas, żeby ten dżentelmen zjadł kolację - powiedziała i wzięła Sporta za rękę. - Słusznie - rzekł Charlie i odczekawszy, aż pani Willet wyjdzie z małym, ponownie popatrzył na Jordannę. - Gdzie byłaś? - spytał, wyłączając pilotem telewizor. - Miałam randkę z seksem. Zachichotał. - Niezły z ciebie numerek... To ktoś, kogo znam? - Nie z twojego rocznika, Charlie.

Podrapał się po głowie. - Jakiś młody szczeniak? Chciała go zranić równie boleśnie, jak on zranił ją. - Jędrny tyłek, twardy fiut. Musiałam sobie przypomnieć, jak to jest. - Przykro mi, jeśli czujesz się urażona, ale nigdy nie przyrzekałem ci wierności. - Wiem. - To dlaczego się wściekasz? - Bo... bo... - Rzeczywiście, dlaczego się wścieka? Czy to możliwe, że oczekiwała od niego czegoś, czego nie mógł jej ofiarować? Czy może właśnie oczekiwała wierności? - Bo myślałam... - Tak? - Że łączy nas coś wyjątkowego. - I tak jest. - A co to takiego? - spytała z ironią. - Przyjaźń. Lubię cię, Jordanno. A ty mnie nie lubisz? - Owszem, Charlie. - Więc daj spokój. Dahlia wróciła. Nie ma nic przeciwko temu, że tu jesteś. Czy nie możesz traktować jej tak samo, jak ona ciebie? - Nie - powiedziała uczciwie. - Bardzo żałuję. - Wyprowadzam się. - Dokąd?

- Coś sobie znajdę. - Potrzebujesz pieniędzy? Prędzej pracowałaby dla Cheryl, niż wzięła od niego pieniądze. - Dziękuję, dam sobie radę. - No cóż, dziecino, wiesz, że zawsze możesz tu wrócić. Moje drzwi są dla ciebie otwarte w dzień i w nocy. Kopnij je i wejdź, kiedy tylko będziesz miała ochotę. Nie wiedziała, dokąd pójdzie, ale stąd na pewno musi odejść. Nie może już wrócić do domu, do ojca. Shep raczej nie przyjmie jej już pod swój dach, Cheryl pewnie po uszy zajęta jest dziewczynami, a Granta trzeba spisać na straty. Wynika z tego, że pozostaje jej tylko Marjory. Posiadłość Sandersonów była większa niż niejeden hotel, a Franklyn Sanderson większość czasu spędzał w prywatnym odrzutowcu. Tak, ten pomysł wyglądał obiecująco, poszła więc na górę i zadzwoniła do przyjaciółki. Marjory była uszczęśliwiona jej telefonem i nalegała, by od razu do niej przyjechała. Jordanna spakowała zatem parę toreb i zostawiła dla pani Willet karteczkę z wiadomością, że resztę rzeczy zabierze później. Musi jak najszybciej znaleźć sobie własne mieszkanie, obecny stan rzeczy jest nie do przyjęcia. Może gdyby dostała rolę w filmie... Nawet o tym nie myśl, powiedziała sobie surowo. Nie wyobrażaj sobie Bóg wie czego...

Marjory wydawała się bardzo ożywiona. - Co to się stało, że znowu wróciłaś do domu? - spytała Jordanna, wprowadzając się do jednego z luksusowych apartamentów gościnnych. - Tata nalegał - powiedziała Marjory, pociągając za skraj różowego kaszmirowego swetra. - Z powodu tych listów. Jordanna zmarszczyła brwi. - Ale już ich nie dostajesz? - Owszem, regularnie. - Dokąd on je wysyła? - Przedtem przychodziły do mojego mieszkania - odparła Marjory, nawijając na palec kosmyk długich słomkowych włosów. - Ale teraz przysyła je tutaj. Jordanna wrzuciła parę bawełnianych koszulek do szuflady komody. - Aż skóra cierpnie - powiedziała. - To tak, jakby cię cały czas podglądał. - Właśnie - przyznała Marjory. - A co twój ojciec robi w tej sprawie? - Wynajął prywatnego detektywa. - Musisz na siebie uważać. - Uważam. Przez chwilę Jordanna chciała zwierzyć się przyjaciółce ze swych filmowych planów, ale zmieniła zdanie. Poczekaj jeszcze, ostrzegł ją cichy głosik. Nie rozgłaszaj czegoś, co może się nie spełnić.

Zasypiała tęskniąc za Charliem, przekonana jednak, że postąpiła właściwie. Charlie był wspaniałym człowiekiem, lecz w intymnych stosunkach wykazywał absolutny brak wrażliwości. Rankiem zgłosiła się do pracy, mając nadzieję, że dowie się czegoś czegokolwiek. Nawet zła wiadomość byłaby lepsza od tej dręczącej niepewności. Nikt jednak nie pisnął ani słowa. Siedziała jak zwykle w swej kabince, porządkując fotosy, jakby nic się nie stało. Podczas przerwy na lunch przyszła do niej Florrie, przycupnęła na brzegu biurka i wygłosiła wymuszone przeprosiny. - Chyba miałaś rację, trzymając w tajemnicy swoje nazwisko powiedziała, żując miętową gumę. - Przepraszam, że to wypaplałam. - Nie trzymałam tego w tajemnicy - wyjaśniła spokojnie Jordanna. Po prostu nie rozgłaszałam na prawo i lewo, kim jestem. - Dlaczego pracujesz? - wypytywała ją Florrie. - Musisz mieć przecież furę pieniędzy. - To nie moje pieniądze, tylko ojca. - Czy to nie to samo? Jordanna uznała, że dalsza rozmowa na ten temat nie ma sensu. - Ee... Słuchaj, Florrie - rzekła, usiłując nadać głosowi swobodne brzmienie. - Co się dzieje na górze? - Zawsze to samo - odparła tamta, najwyraźniej reagując na sytuację z wrażliwością drewnianego słupa. - Aktorzy kręcą się jak zwykle. Aha, przyszła ta piękność z telewizji... Barbara Barr. Grała w takim znanym

filmie reklamowym. Zawsze jest na pierwszych stronach tych wszystkich brukowców. Próbowała rolę Sienny. Serce Jordanny zamarło. - I jak wypadła? - Będą ją oglądać na wideo po lunchu. - Naprawdę? - powiedziała, udając, że nic jej to nie obchodzi. Po chwili zapytała: - Słyszałaś coś o moich zdjęciach? - Nie - odparła Florrie, obskubując lakier. - Ale to chyba nie ma dla ciebie znaczenia. W końcu nie jesteś żadną aktorką. Pewnie byli w sytuacji bez wyjścia, kiedy ci je zaproponowali. Po południu przychodzą jeszcze dwie Sienny, mamy też nagrane na wideo trzy aktorki z Nowego Jorku. Jordannie udało się wysłuchać tej paplaniny z niewzruszonym wyrazem twarzy. Florrie nie była złośliwa ani wredna, lecz po prostu bezmyślna. Wszystkim się wydaje, że posiadanie słynnego rodzica załatwia wszystko, że niczego więcej człowiekowi nie potrzeba - a już na pewno nie pracy. W pewnym sensie rozumiała radość Cheryl, gdy zyskała pozycję pierwszej burdelmamy Hollywood - przynajmniej sama do tego doszła, nie oglądając się na tatusia i jego wytwórnię. - Nie jem dziś lunchu - zwierzyła się Florrie, zabierając swój wielki tyłek z biurka Jordanny. - Do soboty muszę schudnąć półtora kilo. Mam randkę z rewelacyjnym facetem z działu reklamy, tym, który ma nowy model Acury Legend.

Półtora kilo niczego nie załatwi, pomyślała Jordanna. Spróbuj schudnąć dziesięć. Florrie poszła sobie, a Jordanna przez chwilę siedziała nieruchomo, zastanawiając się nad następnym posunięciem. Czy powinna pójść i podręczyć Maca, czy też siedzieć cicho i czekać, co będzie dalej? Siedź cicho. Nie trać głowy. Nie wpadaj w panikę. Ale ja już jestem spanikowana. Pragnę tej roli bardziej niż czegokolwiek na świecie. Weź się w garść. Po południu do biura zadzwonił Nocny Kowboj. - Masz jakieś wieści? - zapytał, najwyraźniej podenerwowany nie mniej od niej. Przez ułamek sekundy myślała, że pyta o nią, lecz potem przypomniała sobie, że nie mówiła mu nic o próbnych zdjęciach. - Ee... nie. Ale jeśli coś będzie, dyrektor do spraw obsady skontaktuje się z twoim agentem. - Cholera, nie znoszę tego cholernego czekania. - Dobrze wiem, jak się czujesz. - Cholera! - powtórzył z pretensją w głosie, jakby to była jej wina. A nie możesz pójść i zapytać? Miło było usłyszeć, że spędził z nią cudowną noc, że z nikim nie było mu tak wspaniale. Miło, że jest tak troskliwy, uroczy i czuły. Gdyby wiedział, że miała próbne zdjęcia do roli Sienny, wpadłby w

szał. Już miała zamiar mu o tym powiedzieć, ale zmieniła zdanie. - Muszę pędzić - powiedziała. - Robota czeka. - Zadzwonisz do mnie, jak się czegoś dowiesz? Możesz nie czekać z zapartym tchem. Reszta dnia ciągnęła się w nieskończoność. Jordanna w przelocie zauważyła Marcy Bolton, kolejną młodą aktorkę, która w towarzystwie swego menedżera przyszła próbować rolę Sienny. Jest za niska. Ma ostre rysy, przypomina łasiczkę. I za mocno się maluje. Gdy szła z sali prób do łazienki, natknęła się na Florrie. - I jak wypadła? - spytała. - Kto jak wypadł? - spytała niepewnie Florrie. - Marcy Bolton. Czytała? Dobra była? Jak ją ocenili? - Mac był zachwycony. - A Bobby? - Nie miał zastrzeżeń. Powiedz mi, że była fatalna, Florrie. Powiedz, że nie mogli na nią patrzeć! - Czy jeszcze ktoś będzie miał próby do tej roli? - Nie wiem. Oglądają teraz taśmy z Nowego Jorku. Jordanna najbardziej pragnęła siedzieć teraz w sali prób i przyglądać się wraz z nimi, oceniać swoje konkurentki. - A jak twój ząb? - spytała w nadziei, że może Florrie będzie

musiała iść do dentystki. - W porządku - odparła Florrie, przesuwając językiem w ustach. Gdybyś kiedykolwiek potrzebowała dobrego dentysty... Nie,

Florrie,

nie

potrzebuję

dobrego

dentysty.

Potrzebuję

odpowiedzi, i to zaraz! Mac zszedł do niej o pół do szóstej. Spojrzała na niego wyczekująco, w nadziei, że przynosi dobre wieści. Odchrząknął. - A więc? - spytała. - Jaki werdykt? - Przykro mi - powiedział, pocierając grzbiet nosa. - Walczyłem o ciebie, ale wytwórnia nie chciała się zgodzić. Powiadają, że nie masz żadnego doświadczenia, co niestety jest prawdą, choć według mnie można byłoby to wykorzystać. - Poklepał ją po ramieniu. - Na pociechę powiem ci, że moim zdaniem wypadłaś rewelacyjnie. Rozczarowanie tak ją przytłoczyło, że ledwo mogła oddychać. - A kto dostanie tę rolę? - zapytała drżącym głosem. - Barbara Barr. Ależ ona jest do niczego. Czy nikt tego nie widzi? - Czy Bobby'emu się podoba? - Między nami mówiąc, nie jest nią zachwycony... za bardzo kojarzy się z telewizją. Ale to dla niego ważny film, toteż chce mieć dobre stosunki z wytwórnią. Doszli do wniosku, że skoro jest zbyt późno, by znaleźć kogoś lepszego, Barbara będzie całkiem odpowiednia. Ma ogromną widownię telewizyjną, a gazety piszą o niej na pierwszych

stronach. Uważają, że to strzał w dziesiątkę. - A ty? - Nie zgodziłbym się na nią, gdybym był innego zdania. A więc to tak. Wielką szansę diabli wzięli. Normalnie po czymś takim poszłaby w tango. Alkohol, narkotyki, Nocni Kowboje. Ale teraz potrafiła wziąć się w garść, pojęła już, że w ten sposób nie rozwiąże swoich problemów, tylko je pogłębi. Musi przerwać to błędne koło. Jakoś z tego wybrnę, powiedziała sobie. Jeszcze im pokażę. Dała sobie radę, gdy Charlie puścił ją kantem. Schroniła się u aktora w Wenecji. Wielkie rzeczy! Nie dała się wykończyć nerwowo, no i zabezpieczyła się. Jeden punkt dla niej na nowej drodze życia. Wreszcie zdała sobie sprawę, iż jest odpowiedzialna za swoje życie. Nie będzie już medytować o Jordanie i serii jego żon, to sprawa ojca, nie jej. Przynajmniej to stało się jasne. Dość karania siebie za cudze grzechy. - A więc to koniec mojej błyskotliwej kariery - stwierdziła ponuro. - Dobrze to zniosłaś - rzekł Mac z wyraźną ulgą. - Jestem już dużą dziewczynką - powiedziała z udaną brawurą. Już wcześniej nauczyła się, że przeżyć da się jedynie ukrywając swoje prawdziwe uczucia. - I mądrą - dodał Mac. - Bobby chce cię zaangażować na próbę w charakterze osobistej asystentki. Chce, żebyś poszła na górę do jego biura.

W jednej chwili z gwiazdy filmowej do osobistej asystentki. To ci kariera. - Oczywiście, zaraz tam pójdę. - Aha, jeszcze jedno, Jordanno... - Tak? - Będziemy się dobrze bawić na planie tego filmu. Masz na to moje słowo. Uśmiechnęła się słabo, wciąż usiłując ukryć rozczarowanie. - Świetnie, Mac, skoro tak mówisz. „Dzień dobry, panie Prezydencie”. Mężczyzna odchrząknął i spróbował jeszcze raz, niskim, chrapliwym głosem prawdziwego macho: „Dzień dobry, panie Prezydencie”. Wpatrywał się w odbicie swego nagiego ciała w lustrze, jeszcze dwukrotnie powtarzając swoją kwestię. W innych okolicznościach mógłby zostać prezydentem Stanów Zjednoczonych. To było całkiem możliwe. Wielkie amerykańskie marzenie zawsze jest osiągalne. Wystarczy popatrzeć na facetów, którym się to udało. Carter - hodowca orzeszków ziemnych. Reagan - aktor. Kennedy - kobieciarz. Ach, jakież to musiało być życie za czasów Kennedy'ego, gdy reporterzy nie wtykali wszędzie nosa. Prezydentowi uszło na sucho wiele romansów. Postanowił dołączyć prezydenta Kennedy'ego do listy ludzi, których

podziwiał. Oczywiście Kennedy nie odbierze pierwszego miejsca Stevenowi Seagalowi, gdyż to Steven Seagal jest prawdziwym bohaterem. Niezwyciężonym bohaterem. Nadal przyglądał się swemu odbiciu w lustrze. ,,Dzień dobry, panie Prezydencie” - wyszeptał głosem Marilyn Monroe. „Jak się pan ma, panie Prezydencie?” Przyszło mu do głowy, że jest pewne podobieństwo między Monroe, śpiewającą „Sto lat” prezydentowi Kennedy'emu, i Barbrą Streisand, wykonującą jedną z tych swoich smutnych piosenek miłosnych dla prezydenta Clintona. Wszyscy prezydenci to dziwkarze. Wiedział o tym. Wiedziała o tym cała Ameryka, i nikt się nie przejmował. W Ameryce wygląd przesądza o wszystkim, a najwięksi przystojniacy zgarniają całą pulę. Jestem bardzo przystojny - myślał Mężczyzna z zadowoleniem. Jestem bardzo przystojny. Gdyby sprawy inaczej się potoczyły, mógłbym zostać słynnym gwiazdorem. Przeraziło go niespodziewane pukanie do drzwi. Kto śmie mu przeszkadzać? Że też ośmielają się zakłócać jego samotność, która tak wiele dla niego znaczy. - Kto tam? - zawołał. - Shelley. Shelley? Nie znał nikogo o tym imieniu. Co prawda w ogóle nikogo nic znał, i to mu właśnie odpowiadało.

- Musi mnie pan pamiętać - powiedziała nieśmiało Shelley. Mieszkam w tym domu. Czasami się widujemy. Matka przysłała mi placek owocowy domowej roboty i chciałam nim pana poczęstować. - Nie - odparł szorstko. - Ależ proszę - wdzięczyła się. - Wczoraj były moje urodziny. Nie chciał wzbudzać jej podejrzeń, więc burknął, że zaraz przyjdzie. - Proszę przyjść do mojego pokoju. Tam przy basenie - powiedziała. Zastanawiał się, czyjego sąsiadka chce, by ją przeleciał. Prawie wszystkie do tego dążą. Prawie wszystkie z wyjątkiem Dziewczyny, która go podpuszczała, a gdy chciał skonsumować ich związek, potraktowała go jak obcego. W sumie dobrze się stało, że ją zabił, choć musiał ponieść surową i niesprawiedliwą karę. A inne zginą dlatego, że sprzymierzyły się przeciw niemu. Każda baba to suka i dziwka, co do jednej. Przypomniał sobie, jak po raz pierwszy ujrzał Dziewczynę. Była tak śliczna i pełna wdzięku, że nie mógł się w niej nie zakochać. Ale popełniła jeden fatalny błąd - odrzuciła go. Nie powinna była tego robić. Ubrał się szybko, otworzył drzwi z klucza, zamknął je za sobą i poszedł szukać Shelley. Znalazł ją w dużym pokoju, którego okna wychodziły na stary basen kąpielowy. Choć drzwi były otwarte, nie wszedł od razu, lecz stal wahając się na progu. - Nareszcie - rzekła podbiegając, by go przywitać. - Myślałam, że już nigdy nie przyjdziesz.

Wszedł do pokoju i zatrzymał się na środku, niezgrabnie przestępując z nogi na nogę. - Napijesz się herbaty ziołowej, soku jabłkowego czy wina? - Niczego. - Wiesz, John... nie masz nic przeciwko temu, że będę mówiła do ciebie John? John? No tak, powiedział jej przecież, że nazywa się John Seagal, co naturalnie było kłamstwem. - Oczywiście, że nie - odparł. - Co porabiasz w ciągu dnia? - spytała z zaciekawieniem. - Nigdy cię nie widuję. Wydajesz się taki... samotny. - Powiedziałem ci już. Jestem pisarzem. - Piszesz scenariusze? - spytała podekscytowana. Zauważył, że ma włosy tego samego koloru co Dziewczyna. Naturalny blond, nie farbowane, jak u większości tych lasek z Hollywood. - Książki - powiedział. Zrobiło to na niej jeszcze większe wrażenie. - To jest coś. Jakie książki? - O wendecie. - O wendecie...? - O zemście. Jeśli ktoś cię skrzywdzi, musisz dopilnować, żeby tego pożałował.

- Aha, to coś takiego jak zaklinanie. Uwielbiam filmy, w których Charles Bronson rozwala łby tym wszystkim złym facetom. Dlaczego nie napiszesz takiego scenariusza? - Mówiłem ci już, że nie piszę scenariuszy. - Szkoda. Mógłbyś napisać jeden dla mnie, a gdy zostanę gwiazdą, pisałbyś je do wszystkich moich filmów. Wtedy mogłabym mówić: „Niestety, występuję tylko w fumach Johna Seagala. To mój najbliższy przyjaciel”. - Zawahała się przez moment, po czym pośpiesznie dorzuciła: - I naprawdę tak jest, bo nie mam żadnych przyjaciół w Los Angeles. Prawie nikogo nie znam. Trudno mu było uwierzyć, że taka ładna dziewczyna jak Shelley prawie nikogo nie zna. Przyszło mu do głowy, że być może matka i wuj specjalnie ją tu umieścili, by miała na niego oko. Nie zdziwiłby się - byli do tego zdolni. Jeśli go szpieguje, będzie musiał ją zabić. Trzeba to przemyśleć. - Jak tu trafiłaś? - Przyjaciółka pożyczyła to mieszkanie od swojej przyjaciółki, a ona przekazała je mnie. - Powiedziałaś, że nie masz żadnych przyjaciół - rzekł oskarży cielsko. - To znajoma ze szkoły aktorskiej. - Chodzisz do szkoły? - Tak.

On też chciałby chodzić do szkoły aktorskiej, lecz było to niemożliwe. Musi trzymać się na uboczu. Wszyscy ludzie to zdrajcy, im mniej ma z nimi wspólnego, tym lepiej. - Niedługo się wyprowadzam - powiedziała Shelley. - Mój nauczyciel gry aktorskiej wyjeżdża na trzy miesiące do Europy i poprosił mnie, żebym u niego zamieszkała. - Dokąd się przenosisz? - zapytał, choć właściwie nie był tym zainteresowany. - Za Laurel Canyon - odparła. - To śliczny mały domek na zupełnym odludziu. Może mnie tam odwiedzisz? Skinął głową. - Pozwól, że nałożę ci kawałek ciasta - rzekła, przechodząc przez pokój. - Jestem z Utah - rzuciła przez ramię. - A ty skąd przyjechałeś? Chyba może jej powiedzieć. - Z Nowego Jorku. - Nie uwierzysz, ale nigdy nie byłam w Nowym Jorku - powiedziała. Miała na sobie szorty i kusą koszulkę, a gdy z powrotem szła ku niemu z talerzykiem, widział, jak pod cienkim materiałem podskakują jej nieduże piersi. Od dłuższego czasu nie miał kobiety. Po wyjściu z więzienia gorączkowo rzucił się na kurwy, co zaspokoiło jego seksualne apetyty, lecz teraz... Co będzie, jeśli dojdzie do wniosku, że chce przelecieć tę dziewczynę?

Czy Shelley mu pozwoli? A jeśli zareaguje jak ta z żółtymi włosami i zacznie krzyczeć i wrzeszczeć, aż będzie musiał objąć dłońmi jej miękkie białe gardło i ściskać mocno, póki krzyk nie ucichnie? Shelley podała mu kawałek owocowego placka na niebieskim plastikowym talerzyku. - Spróbuj - powiedziała oblizując palce. - Pyszne. - Zamilkła na chwilę, po czym zebrała się na odwagę i zapytała: - A może któregoś wieczoru wybralibyśmy się do kina? Przez moment zastanawiał się nad jej zaproszeniem. - Nie - zdecydował. - Dlaczego nie? - Niedługo muszę oddać tekst. - To dlatego zawsze siedzisz zamknięty w swoim pokoju? - Właśnie. - Nigdy nie słyszałam, żebyś pisał na maszynie. - Piszę ręcznie. Zrobiło to na niej wrażenie. - Och, więc jesteś prawdziwym pisarzem... - powiedziała. Po chwili dodała: - Jeśli poczujesz się samotny, po prostu zapukaj do mnie. Możemy posłuchać razem muzyki. Mężczyzna skosztował ciasta. Było lepkie i słodkie. Wyobraził sobie Shelley bez ubrania. Skóra miękka... słodka... lepka... Wiedział, że musi natychmiast wyjść. Nie powinna zauważyć, że

się podniecił. Ugryzł jeszcze jeden kęs i podszedł do drzwi. - Już idziesz? - zapytała rozczarowana Shelley. - Muszę. - Pamiętaj - przypomniała z nadzieją w głosie. - Możesz wpaść, kiedy zechcesz. - Będę pamiętał. Wrócił do swojego pokoju, zamknął drzwi na klucz, zdjął ubranie i przybrał przed lustrem tę samą pozę, co poprzednio. Teraz już mógł sobie pofolgować. Wpatrywał się w siebie tak długo i intensywnie, że własne odbicie wróciło do niego i poczuł się, jakby zatopił wzrok w duszy innej istoty. Było to dziwaczne uczucie. Po chwili zaczął się głaskać i pieścić, aż przyszła wreszcie chwila spełnienia i w końcu się spuścił, wpychając pięść do ust, by nie wymknął się z nich żaden dźwięk. Nocą cichcem wymknął się z pokoju. Pora zająć się numerem czwartym.

Rozdział 25 Przyjaciel ostatniej ofiary,

Gerdy

Hemsley,

był

potężnym

mężczyzną o nieregularnych rysach, krótko przystrzyżonym rudym wąsiku i zmartwionym wyrazie twarzy. Prowadził sklep z artykułami

sportowymi. Kennedy poszła porozmawiać z nim w pracy. Nie był uradowany, gdy przedstawiła mu się i powiedziała, że pisze artykuł na temat zabójstw. - Chciałbym o tym zapomnieć - powiedział rozglądając się nerwowo. - Gerda była wspaniałą kobietą. Mieszkaliśmy razem od roku i nagle...

to. Teraz wszystko się

pokręciło. Wczoraj

musiałem

wyprowadzić się z naszego mieszkania. Nie mogę tam pozostać bez niej. Kennedy poddała go błyskawicznej ocenie i skreśliła z listy podejrzanych. W kontaktach z ludźmi zawsze polegała na pierwszym wrażeniu, a tu miała przed sobą normalnego człowieka, który został wplątany w paskudną sytuację. - Czy przesłuchiwała pana policja? - spytała. - Owszem - odparł ponuro. - Jakby mieli do tego prawo. Nie dość, że jakiś drań zamordował mi przyjaciółkę, to jeszcze mnie uważają za podejrzanego. Czy pani widzi, co się dzieje w tym kraju? - Co? - Cackają się z przestępcami - odparł gniewnie - a niewinny człowiek nie ma żadnych praw. Skinęła głową. - Bezsprzecznie ma pan rację. - Wiem, że mam rację - rzekł z przekonaniem. Podszedł do niego urzędnik z działu sprzedaży z prośbą, by podpisał się na czeku. Kiedy to uczynił, Kennedy wyjęła notatnik.

- Mogę zapytać, gdzie po raz pierwszy spotkał pan Gerdę? Zmarszczył brwi. - Pani też mnie przesłuchuje? Uważa pani, że jestem podejrzany? - Oczywiście, że nie - powiedziała uświadamiając sobie, w jakim napięciu musiał ostatnio żyć. - Piszę o kilku innych kobietach, które zostały zamordowane w ten sam sposób. Dwie z nich pracowały w przemyśle filmowym, a Gerda w banku. Nie wie pan, co robiła przedtem? - Była księgową. - A jeszcze wcześniej? - Jej matka mogłaby pani powiedzieć. - Ma pan przypadkiem jej numer? Napisał numer na odwrocie paragonu i wręczył Kennedy. - Dzięki - rzekła. - Teraz już sobie pójdę, bo widzę, że jest pan zajęty. Energicznie skinął głową i wrócił do kasy. Kennedy wyszła przed sklep i chwilę przed nim postała, po czym poszła na parking. Zdążył do niej podbiec, nim dotarła do swego samochodu. - Przepraszam panią - wysapał - ale proszę mnie zrozumieć. Przeżywam teraz ciężkie chwile. - Rozumiem - powiedziała ze współczuciem. - Widzi pani... - Zawahał się, mówienie przychodziło mu z

trudnością. - Cieszę się, że usiłuje pani coś zrobić w tej sprawie. Nie ma pani pojęcia, co się czuje, kiedy zostaje zamordowany ktoś bliski. Zamilkł na chwilę, starając się powściągnąć emocje. - Jeśli złapią faceta, który to zrobił, osobiście powieszę go za jaja. Kennedy ze zrozumieniem pokiwała głową. - Gdybym tylko mogła, postarałabym się to panu umożliwić. Z samochodu zadzwoniła do matki Gerdy. Ponieważ telefon odebrała automatyczna sekretarka, Kennedy przedstawiła się, podała swój numer , i poprosiła o kontakt. Następnie pojechała na lunch z Rosą. W restauracji panował tłok. Rosa była podniecona, jej piwne oczy błyszczały. - Słuchaj, Kennedy - powiedziała - chcę ci coś zaproponować, a ty musisz się zgodzić, bo to fantastyczny pomysł. O Boże, ona nigdy nie zrezygnuje, pomyślała Kennedy. - Jeśli chodzi ci o jakiegoś faceta... - zaczęła. - Nie - przerwała szybko Rosa. - Nie chodzi o faceta. To sprawa czysto zawodowa. Kennedy westchnęła. - No dobrze, w czym problem? - zapytała. Postukując długimi, szkarłatnymi paznokciami o blat stołu, Rosa powiedziała: - Morderstwa popełniane na kobietach stają się coraz częstsze, a ponieważ policja nie działa zbyt energicznie, moja stacja telewizyjna

postanowiła zająć się tym tematem. Jesteśmy bardzo podekscytowani. A ja wpadłam na świetny pomysł. Pojawisz się przed kamerami i opowiesz o tym w wieczornych wiadomościach. Kennedy omal nie roześmiała się w głos. Tym razem Rosa przeszła samą siebie. - Ja? W telewizji? Chyba żartujesz. Ja nawet nie oglądam telewizji, nie mówiąc już o pokazywaniu się w niej. - Nie żartuję. Wystąpisz - rzekła Rosa z błyskiem w oku. - A niby dlaczego? - Mówię ci, gdzieś tu grasuje seryjny morderca. Czas, by policja powołała specjalny oddział, który by się tym zajął. My możemy ich do tego zmusić. Telewizja to potęga. Przekonasz się. - Przykro mi, ale absolutnie nie zamierzam tego robić. Rosa wcale jej nie słuchała. - Nie przejmuj się, na pewno wypadniesz fantastycznie. - Co ty powiesz? - Kierownik redakcji wiadomości dołączy do nas na kawę. Jeśli nie zgodzisz się do tego czasu, już on potrafi cię namówić. Tylko się nie podniecaj... on nie jest do wzięcia. Kennedy zaczęła się śmiać. - Nareszcie ktoś, kto nie jest do wzięcia. I ten właśnie na pewno mi się spodoba, tak? Rosa również się roześmiała.

- Owszem, zgadza się. Kennedy była pełna obaw. To wszystko działo się tak szybko. Na zdrowy rozum, powinna była odmówić, lecz Rosa i szef działu wiadomości mówili bardzo przekonująco. Napisała tekst swego wystąpienia i pokazała go naczelnemu. Odniósł się do niego entuzjastycznie. Rosa poinstruowała ją, jak ma się zachowywać przed kamerami. - Po prostu siedź spokojnie i wpatruj się w obiektyw. Gdy monitor obróci się, zobaczysz swój tekst na teleprompterze i musisz go przeczytać. Będzie to wyglądało tak, jakbyś mówiła do widzów. - Jesteś pewna, że to zadziała? - spytała, pełna wątpliwości. - Na mur. - A dlaczego ty tego nie zrobisz? - Bo do mnie są przyzwyczajeni. Co wieczór oglądają mnie w wiadomościach. Ty jesteś znaną dziennikarką. Widzom się to spodoba. - Naprawdę? - Na niby. Twój artykuł o Bobbym Rushu w Style Wars stał się bardzo głośny. Pisali o nim w USA Today. Wszyscy o tobie teraz mówią, więc wykorzystamy to, by zwiększyć oglądalność. - Nie mam nic wspólnego z tym artykułem. - Pomyśl o tym w ten sposób: zrobisz coś pożytecznego. Jeśli uda się nam skłonić szefa policji do powołania oddziału specjalnego, odwalimy kawał dobrej roboty. Pamiętasz dusiciela z Hillside? To się

zapowiada równie paskudnie. - Dobra, dobra, postaram się jak najlepiej. Zrobiły próbę. Co za męka! Kennedy jąkała się i zacinała i cały czas miała

wrażenie,

że

wychodzi

na

idiotkę.

Kiedy

poszła

do

charakteryzatorni, nałożyli jej zbyt dużo różu oraz cień na powieki w kolorze ciemnej zieleni, której nienawidziła. - Ten makijaż jest okropny - wyrzekała. - Oświetlenie sprawia, że ludzie wyglądają bezbarwnie. Zwłaszcza blondynki - tłumaczyła Rosa. - W ten sposób twoje rysy staną się bardziej wyraziste. Potem fryzjer natapirował jej włosy i spryskał je lakierem. - O Boże! Wyglądam jak Barbie - jęknęła, zerkając w lusterko. - Co ty opowiadasz. Wyglądasz wspaniale. Przestań wariować. Gdy ponownie stanęła przed kamerą, poczuła, że puszczają jej nerwy. Ekipa wiadomości zajęła swoje miejsca. Rosa i towarzyszący jej prezenter - Murzyn o kręconych włosach i głębokim, spokojnym głosie usiedli pośrodku łukowatego biurka, a inni uczestnicy programu zgromadzili się wokół nich. Kennedy tak wyschło w gardle, że nie wiedziała, czy będzie w stanie wykrztusić choć słowo. Po co jej to wszystko? Nareszcie włączono kamery. Gdy ujrzała, jak Rosa gładko wchodzi w rolę prezenterki, nabrała trochę pewności siebie. Jeśli Rosa potrafi,

uda się i jej. Kiedy kierownik studia dał jej znak, by zaczęła mówić, czuła się jak chart w bloku startowym - da z siebie wszystko, by wygrać. Głęboko zaczerpnąwszy powietrza, zaczęła mówić. - A więc - oświadczyła po programie, czując się dumna z siebie - ja swoje zrobiłam, teraz twoja kolej: idziemy na tańce. - Jesteś pewna, ze to dobry pomysł? - spytała niepewnie Rosa, gdy wychodziły ze studia. Kennedy usiadła za kierownicą swojej corvette. - Dobry czy nie, idziemy - powiedziała. - Może powinnyśmy wziąć ze sobą Ferdy'ego? - Mam wrażenie, że trochę by się rzucał w oczy - odparła sucho Kennedy. - Nie jestem pewna, czy w tych knajpach jest wielu dwumetrowych czarnych koszykarzy. Rosa przyznała jej rację. - Rzeczywiście, trudno go nie zauważyć. Pojechały do Boots, na Pico Boulevard, zatrzymały się na dużym parkingu i wysiadły. Rosa natychmiast zaczęła się zastanawiać, czy aby wygląda jak należy. - Nie mam za dużego dupska na te dżinsy? - spytała niespokojnie. Na pewno wszyscy zaczną pokazywać mnie palcami. „O, to ta prezenterka z wielkim tłustym zadem” - powiedzą. - Naturalnie, przecież po to tu przyszli: żeby obejrzeć znane

osobistości z dużymi tyłkami. - Śmiejesz się? To jest Hollywood, dziecinko. Wszystkim tylko o to chodzi, żeby wypatrzyć kogoś znanego. - Mylisz się. Ludzie przychodzą tu po to, żeby nauczyć się tańców Dzikiego Zachodu. Interesuje ich cały ten kowbojski folklor. - Gówno prawda - odparła Rosa. - Przychodzą tu po to, żeby sobie kogoś poderwać. - Margarita nie była taka. - Każda kobieta jest taka, jeśli akurat ma potrzebę. - Chyba jednak nie. Popatrz choćby na mnie. - Ty nie jesteś całkiem normalna. - Wielkie dzięki. W knajpie panował tłok. Pełno w niej było podrobionych kowbojów, otaczających ogromny okrągły bar, który zajmował cały środek przestronnej tancbudy. Przy ścianach stało parę stolików, na których można było postawić drinka i popatrzeć, co dzieje się na dużym parkiecie, gdzie ludzie tańczyli tradycyjne tańce Dzikiego Zachodu. - Jezu! - wykrzyknęła Rosa. - Gdzie też mnie zaniosło! To czysto jankeska impreza. Jestem tu chyba jedyną Hiszpano-Amerykanką. Na pewno pobiją mnie na parkingu. - Uspokój się - powiedziała Kennedy. - Wypijemy drinka, rozejrzymy się i wyniesiemy stąd. - Nie wierzę tym facetom! - zawołała Rosa, robiąc przegląd

znajdujących się w lokalu mężczyzn. - Zobacz tylko. Wieczorami robią za kowbojów, a w dzień pracują jako księgowi. - Skąd wiesz? - Myślisz, że prawdziwi kowboje spacerowaliby w takich ogromniastych kapeluszach i zachowywali się tak bezczelnie? Mogę się założyć, że to amatorszczyzna. - A więc teraz jesteś ekspertem od kowbojów? Myślałam, że całą uwagę skupiłaś na koszykarzach. - Wyświadcz mi jedną przysługę: postaw mi drinka i spadajmy stąd. Podeszły do baru. - Jak się macie, dziewuszki - przywitał je barman. - Przypuszczam, że martini nie wchodzi w rachubę? - powiedziała Rosa, siadając na barowym stołku. Zachichotał. - Dwa piwa - poprosiła Kennedy. - Pierwszy raz tutaj? - spytał barman z obleśnym uśmiechem, odsłaniającym braki w uzębieniu. - Jak pan na to wpadł? - odpaliła sarkastycznie Rosa. - Możecie się tu naprawdę zabawić, jeśli swoje kłopoty zostawicie za drzwiami. Rosa uniosła brwi. - To z przepowiedni Nostradamusa? - Czego? - zapytał z głupią miną.

- Nieważne. - Macie tu dużo stałych klientów? - spytała Kennedy, opierając łokcie na kontuarze. - Sporo. Przychodzą regularnie jak w zegarku. Potańczą przez cztery czy pięć godzin i wracają do domu zadowoleni. To nasze motto: uśmiech na twarzy i dryg w nogach. - O rany - wymamrotała Rosa. - Zamknij się - wyszeptała Kennedy. - Usiłuję zdobyć jego zaufanie. - Akurat - burknęła Rosa. - O, ten tutaj jest niezły. - Jej uwagę zwrócił dobrze zbudowany blondyn w koszuli w kratkę, dżinsach i brązowym stetsonie. Ich oczy spotkały się i zaraz potem facet zaatakował. - Czy mogę panią prosić? - spytał uprzejmie. - Czemu nie? - odparła Rosa, mrugając do Kennedy. - Ta dziewuszka tu pasuje - zauważył barman, gdy Rosa i jej przystojniak stanęli na parkiecie. - Przychodziła tu moja przyjaciółka, Margarita - powiedziała Kennedy, pokazując mu fotografię. - Przypomina ją pan sobie? - Widuję tu mnóstwo ludzi, ale nie mam pamięci do nazwisk. Zerknął na zdjęcie. - Nie, tej nie pamiętam. - Może pan o niej czytał - ciągnęła Kennedy. - Zamordowano ją parę miesięcy temu. - Tutaj? - spytał rzeczowo.

- Jak to „tutaj”? - Nie powinienem o tym mówić... - Pochylił się nad kontuarem i powiedział cicho: - Było parę gwałtów na parkingu. - Naprawdę? Kiedy? - Ostatni zdarzył się przed paroma tygodniami. Naturalnie wzmocniono ochronę. - Margarity nie zgwałcono, została uduszona. Może ktoś poszedł za nią stąd do domu? - Naprawdę? - zapytał. - Pani jest jakąś krewną? - Nie, jestem dziennikarką - odparła, wręczając mu wizytówkę. Proszę dać mi znać, gdyby pan coś sobie przypomniał. Zerknął na wizytówkę. - Kennedy. To dziwne imię dla dziewczyny. - A jak pan ma na imię? - Brick. - To znacznie rozsądniejsze imię... dla chłopaka. Zanim zdążył coś powiedzieć, wzięła butelkę z piwem, odeszła od baru,

stanęła

na

skraju

parkietu

tanecznego

i

patrzyła

na

nieprawdopodobne wygłupy Rosy, która usiłowała tańczyć polkę z potężnym, namiętnie ją obmacującym chłopiskiem. Ta to umie wykorzystać sytuację. - No dobra, kochani! Teraz trochę tańców Dzikiego Zachodu! ogłosił konferansjer przez mikrofon. - Najpierw Tumbleweed, potem

seksowny Black Velvet, a potem zaszalejemy z Achy Breaky. Rozległy się okrzyki i oklaski. Wieczorny kowboj przyprowadził Rosę z parkietu. - Idziemy poćwiczyć - oświadczyła. Jej policzki płonęły. - Billy uczy mnie tańców ludowych. - Stale tu przychodzisz? - spytała Kennedy Billy'ego, nim zdążył porwać Rosę. - Tak, proszę pani. Wyciągnęła fotografię Margarity. - Znasz ją? Zsunąwszy kapelusz na tył głowy, przyjrzał się zdjęciu. - Nie bardzo sobie przypominam. - Przychodziła tu co tydzień. - Może w inne wieczory niż ja. - Może i tak - przyznała Kennedy. - Lepiej niech pani spyta któregoś z bramkarzy. Oni wiedzą o wszystkim, co się tu dzieje. - Dobra myśl. Dzięki. Zauważyła, że po knajpie krąży kilku mężczyzn ubranych w czarne kowbojskie kapelusze, czarne koszule i obcisłe niebieskie dżinsy. Podeszła do faceta stojącego przy drzwiach, na którego koszuli błyszczała srebrna gwiazda szeryfa. - Przypomina pan sobie tę kobietę? - spytała, pokazując mu zdjęcie

Margarity. Rzucił okiem na fotografię. - A jeśli tak, to co z tego będę miał? - A co pan chce? - zaryzykowała. Nie trafiła na nieśmiałego. - Umówić się - powiedział. - Obawiam się, że mój mąż nie byłby zachwycony. - A niech to szlag! Wszystkie co lepsze są już zajęte. - A tę pamięta pan? - Owszem. Ładna babka. Przychodziła tu w każdy sobotni wieczór. Nieźle wywijała. - Przyjaźniła się z kimś bliżej? - Nie. Czasami przychodziła z koleżankami, ale nigdy nie widziałem, żeby wyszła z facetem. - Ma pan wspaniałą pamięć. - Skrzywienie zawodowe. Była zdziwiona, że na końcu zdania nie dodawał „kochanie”. To by do niego pasowało. - No dobrze, dziękuję - powiedziała, przygładzając włosy. - Szkoda, że pani już zajęta - rzekł, mrugając znacząco. Straciła nadzieję na szybki sukces. Rozejrzała się za Rosą i znalazła ją w miejscu, gdzie tancerze mogli ćwiczyć. Pod uważnym okiem Billy'ego opanowywała właśnie jakąś bardzo skomplikowaną figurę. O

Boże, gdyby Ferdy mógł ją teraz widzieć! - Idziemy! - zawołała do przyjaciółki. - Już? - Przykro mi, że cię stąd wyciągam. Rosa pomachała do swojej nowej zdobyczy. - Do zobaczenia, kowboju. Blondyn dotknął skraju kapelusza. - Do zobaczenia, ślicznotko. - Przestań podrywać dzieciaki, masz już jednego małolata w domu, to ci nie wystarczy? - Może jestem zajęta, ale nie sztywna - zachichotała Rosa.

Rozdział 26 Mac Brooks nie mógł zasnąć. Coś go nurtowało i w żaden sposób nie mógł się z tego otrząsnąć. Oglądał przez chwilę wieczorne wiadomości, póki Sharleen nie zaczęła się skarżyć, że przeszkadza jej blask padający z ekranu. - Muszę się wyspać, kochanie - wymamrotała. - Jeśli tego nie zgasisz, będę miała worki pod oczami. Wyłączył telewizor i leżał nieruchomo w ciemności, lecz wciąż nękały go niespokojne myśli. Gdy dowiedział się o morderstwie Margarity Lyndy, pomyślał, że to pojedynczy przypadek przemocy, jedno z wielu niebezpieczeństw życia

w Los Angeles. Ale kiedy niedawno doniesiono mu o zgonie Stephanie Wolff, nie miał najmniejszych wątpliwości, że te zbrodnie są ze sobą powiązane. A dziś, we wczesnych wiadomościach, usłyszał o brutalnym zamordowaniu aktorki Pameli March. Zmroziło go. Wiedział z całkowitą pewnością, kto popełnia te morderstwa. Po obiedzie poszedł do swego gabinetu w nadziei, że znajdzie tam chwilę ciszy i spokoju, by przemyśleć ostatnie wypadki i zdecydować się na podjęcie jakichś kroków. Sharleen poszła za nim, przechyliła się przez oparcie krzesła i zaczęła rozwichrzać mu włosy. - Chodźmy do kina w Westwood - zaproponowała. - A jeśli chłopczyk będzie baldzo, baldzo gzecny, pobawimy się w tylnych rzędach. - Nie dziś, złotko. Ale ona była w nastroju do flirtu. - A to czemu, kotku? - spytała pieszcząc jego ucho. - Obiecuję, że nie będziesz żałował. - Nie mam ochoty. - Jesteś taki nudny, kiedy pracujesz - prychnęła. - Ty też - zrewanżował się. - Mogłabym grać w tym filmie - rzekła z rozdrażnieniem. Fantastycznie się z Bobbym wyczuwamy, i ty o tym wiesz. Ta twoja

zazdrość jest idiotyczna... - Sharleen, powiedziałem ci już raz, że nie jestem zazdrosny. - Owszem, jesteś. - Nie! - Oliver Stone chce się ze mną umówić... - Świetnie. Mam nadzieję, że się z tobą spotka, będzie zachwycony i zaangażuje cię. Parę miesięcy w Wietnamie doskonale ci zrobi. - Nie robi kolejnego filmu o Wietnamie. - Wszystko jedno - uciął. Chciał, by zostawiła go wreszcie w spokoju. Leżał teraz w łóżku, nie mogąc zasnąć. Obok siebie słyszał równy oddech Sharleen, która miała zamknięte oczy, a zmysłowe usta lekko rozchylone. Jego myśli zaprzątała wyłącznie sprawa morderstw kobiet. Ile czasu upłynie, nim policja połączy te zbrodnie? Kiedy zorientują się, że wszystkie trzy kobiety pracowały przy kręceniu „Kontraktu”? Wiedział, że powinien włączyć się do tej sprawy, lecz jeśli to uczyni, cały ten koszmar znowu powróci na pierwsze strony gazet. Przed siedmioma laty na planie filmowym popełniono morderstwo. Piękną, młodą aktorkę, Ingrid Floris, zamordował aktor grający jej byłego chłopaka. Na oczach kilku świadków wyciągnął ją z przyczepy i po gwałtownej walce udusił. Margarita Lynda z krzykiem pobiegła po pomoc, a Stephanie Wolff

i Pamela March przerażone i bezradne krążyły po parkingu. Jordanna Levitt, Cheryl Landers i Gerda Hemsley widziały wszystko z okien przyczepy kierownictwa produkcji. Gdy Margarita wróciła z kilkoma krzepkimi kierowcami, było już za późno, by uratować Ingrid. Dziewczyna nie żyła. Wszystkie sześć kobiet wezwano na świadków podczas rozprawy. Ich zeznania przyczyniły się do skazania mordercy. Nazwisko aktora brzmiało Zane Marion Ricca. Był siostrzeńcem chrzestnego ojca Maca, choć nikt o tym nie wiedział - nawet sam Zane był przekonany, że tak ciekawą rolę w ważnym filmie zawdzięcza wyłącznie swej szczęśliwej gwieździe. Ale Mac wiedział, jak było naprawdę. Wyświadczył przysługę swemu chrzestnemu ojcu, gdyż wiadomo było, że nie należy mu odmawiać. Nikt nie odmawiał Luce Carlottiemu. Mac uświadomił sobie, że Zane musiał już wyjść z więzienia. I wedle wszelkiego prawdopodobieństwa systematycznie zabija kobiety, które przeciwko niemu zeznawały. Ale nie zabił jeszcze Jordanny, Cheryl i Gerdy. Może one są następne w kolejności? Wyprostował się nagle na łóżku, z czoła ściekały mu kropelki potu. - Co się stało? - wymamrotała przez sen Sharleen, obejmując go ramieniem. - Śpij, dziecinko - powiedział, zdziwiony, że jego głos zabrzmiał tak

łagodnie i spokojnie. Gdy Sharleen się obróciła, ujrzał bujną wypukłość jej piersi, rysujących się pod jedwabną nocną koszulą. Szkoda, że nie jest w lepszym nastroju, choć rzadko kochali się w sypialni - dla Sharleen było to zbyt banalne. Wyśliznął się z łóżka i poszedł do garderoby, nałożył sprinterskie spodenki, bluzę, skarpetki i sportowe buty, po czym zszedł na dół. Wiedział, że już nie uśnie, a problem sam się nie rozwiąże. Pośpieszył do swego gabinetu i zamknął za sobą drzwi. Zasłony były podniesione, odsłaniając widok na patio, toteż spuścił je. Następnie przeszedł przez pokój i zdjął ze ściany sąsiadującej z kominkiem mały obrazek Picassa. Kosztowne malowidło skrywało osadzony w ścianie sejf. Gdy

nastawił

odpowiednią

kombinację,

stalowe

drzwiczki

otworzyły się z trzaskiem. Był to tylko jego sejf, Sharleen miała własny. Odczekał dłuższą chwilę, nim opróżnił skrytkę z jej zawartości. Nieczęsto odbywał tę podróż w niezbyt szczęśliwą przeszłość - o niektórych rzeczach lepiej nie pamiętać. Najpierw wyciągnął dużą, brązową kopertę. Otworzył ją, wyjął ze środka fotografie i rozłożył wszystkie na biurku. Opadły go wspomnienia. Mac Brooks w wieku trzech lat, siedzący na ramionach ojca, wysokiego kościstego mężczyzny o kasztanowych, kręconych włosach i beztroskim wyrazie twarzy; sześcioletni Mac z

matką, Priscilla, olśniewającą blondynką w szortach i staniku; Mac jako dwunastoletni utytłany nicpoń o krzywym uśmiechu i złodziejskich zamiłowaniach; Mac w wieku szesnastu lat obok swego ojca chrzestnego, Luki Carlottiego. Bacznie wpatrywał się w ostatnie zdjęcie. Luca Carlotti, niski mężczyzna

o

głęboko

osadzonych

oczach

Rudolfa

Valentino,

przykrytych ciężkimi powiekami, miał pełne usta i zaczesane do tyłu włosy, przypominające lakierowaną skórę. Nosił zawsze doskonale uszyte garnitury, ale jego uśmiech przywodził na myśl gotową do ataku kobrę. Luki Carlottiego cała okolica lękała się bardziej niż kogokolwiek. I cała okolica kochała go jak nikogo innego. Luca Carlotti mógł spełnić marzenia swych bliźnich lub zgnieść ich jak robaki. Stanowił potęgę, a ojciec Maca był jego prawą ręką. Gdy Mac dorósł, zrozumiał, dlaczego wielki Luca Carlotti został jego ojcem chrzestnym. Dlatego, że spał z jego matką, a ojciec nie miał dość siły, by się temu sprzeciwić. Luca Carlotti i jego rodzice wszędzie chodzili razem - aż do owego wieczoru, kiedy to odwiedzili całonocny klub w Harlemie, by posłuchać słynnego pieśniarza jazzowego. Wychodzili już po drugiej w nocy. Ojciec Maca wyszedł pierwszy, by wezwać kierowcę. Gdy podjechała ich lśniąca limuzyna, z klubu wyszli Luca i Priscilla. Samochód zbliżał się z wolna. Carlotti przystanął na moment i

właśnie w tej chwili dosięgnął ich grad kul. Luca padł na ziemię, pociągając za sobą Priscillę, a przeznaczona dla niego kula przeszyła serce ojca Maca. Carlotti nie okazał się niewdzięcznikiem. Od tego dnia czuwał nad tym, by Mac miał wszystko, czego tylko zapragnął. Chciał być bokserem. Luca opłacił trenera i zorganizował amatorski turniej pięściarski. Chciał dostać samochód. Luca kupił mu czerwonego mustanga. Chciał zostać reżyserem filmowym. Luca umożliwił mu uczęszczanie do szkoły filmowej. Chciał, by zatrudniono go na planie prawdziwego filmu. Luca załatwił mu pracę trzeciego asystenta w „Nocach w Nowym Jorku”, w który paru jego przyjaciół zainwestowało pieniądze. To ostatnie przeżycie było dla Maca elektryzujące. Wiedział, że odnalazł swe prawdziwe powołanie. Reżyserem „Nocy w Nowym Jorku” był William Davidoss, mężczyzna o gwałtownym usposobieniu, donośnym głosie i kwiecistym języku. Jego córka Willa stanowiła klucz do złotej przyszłości Maca. Wkrótce po ukończeniu pracy nad filmem Mac i Willa uciekli do Las Vegas i pobrali się. Po trzech latach Mac reżyserował swój pierwszy film. Gdy przeniósł się do Hollywood, Luca Carlotti i matka życzyli mu szczęścia. Uszanowali jego chęć odcięcia się od nowojorskich koneksji.

Luca rozumiał takie rzeczy - był bardzo wyrozumiałym człowiekiem. Zadzwonił do niego dopiero po latach, gdy Mac przygotowywał się do nakręcenia „Kontraktu”. - Chciałem cię prosić o przysługę, synu - powiedział, jakby rozstali się wczoraj. Mac nie znosił, gdy Luca nazywał go „synem”. Nie miał do tego prawa, choć nadal sypiał z jego matką. - Czego tylko sobie życzysz - odparł natychmiast, gdyż wygodniej było utrzymywać dobre stosunki z ojcem chrzestnym. - Mam takiego siostrzeńca, co chce być aktorem. Nawet niebrzydki chłopak. Daj mu rolę w jakimś swoim filmie. Obiecałem już siostrze. - To nie będzie główna rola - mruknął Mac. - Parę scenek, tylko o to mi chodzi. - Zrobione. Dobrze pamiętał tę rozmowę. A potem przypomniał sobie Zane'a Mariona Riccę. Gdy tylko ujrzał Zane'a, opadły go złe przeczucia. Chłopakowi woda sodowa uderzyła do głowy - wydawało mu się, że rólka w ważnym filmie od razu pasuje go na gwiazdę, i tak się też zachowywał. Mac nie tolerował fumów na planie swoich filmów. Wymagał wzajemnego szacunku i współpracy, lecz przy Zanie nie udało się stworzyć takiej atmosfery. Z powodu obietnicy danej Luce nie mógł się pozbyć tego świra.

Chwilę z nim porozmawiał, dał mu do przeczytania małą, lecz ważną rolę dawnego chłopaka głównej bohaterki i zatrudnił go mimo protestów Nanette Lipsky, szefowej do spraw obsady. - Brakuje mu doświadczenia - oświadczyła Nanette. - Co on ma w sobie takiego? Zazwyczaj jesteś bardziej wymagający. - Ma buźkę do tej roli - rzekł z uporem Mac. - W sam raz do tej postaci. Zane rzeczywiście miał trefną buźkę. Szare, pozbawione wyrazu oczy, blada, chuda twarz, nie ujawniająca żadnych uczuć. Czarne, posmarowane brylantyną włosy sczesywał do tyłu, jak jego wuj. Nie był przystojny, nie był brzydki, był... nijaki. Jego nijakość nada roli nowy wymiar. Mac sądził, że sobie z tym poradzi. Mylił się jednak. Zane był najbardziej upierdliwym facetem, z jakim kiedykolwiek miał do czynienia. Wkroczył na plan, jakby był Tomem Cruise'em. Z miejsca obraził charakteryzatorkę. Margarita rozpłakała się i przybiegła do Maca ze skargą. A potem zraził do siebie każdego, z kim się tylko zetknął. Mac był bezradny. Cóż mógł zrobić? Każdego innego aktora dawno by wyrzucił. Ale przyrzekł Luce, że wyświadczy mu tę przysługę, i czuł się związany obietnicą. Ingrid Floris była promienną pięknością, młodą i niewinną, urzekającą czystym, dziewiczym wdziękiem. Mac nie miał wątpliwości, że czeka ją wielka kariera. Dał jej małą rólkę w poprzednim filmie, a

teraz większą w „Kontrakcie”. Nie sprawiła mu zawodu, grała tak, jak trzeba. Miała w sobie coś szczególnego, przywodziła na myśl młodą Grace Kelly. Na Macu zrobiła takie wrażenie, że nawet nie usiłował jej podrywać, jak to miał w zwyczaju. Zresztą byłoby mu trudno to zrobić, gdyż w tym czasie był jeszcze mężem Willi, a do tego sypiał z siedemnastoletnią Jordanną. Poczucie winy z powodu romansu z tak młodą dziewczyną nękało go nie więcej niż pięć minut. Jordanna odznaczała się niezwykłą stanowczością: jeśli czegoś chciała, sięgała po to. A chciała jego - nie można było powiedzieć, żeby to on się za nią uganiał. Żył w strachu, że ojciec Jordanny - jego przyjaciel - dowie się, co ich łączy, i zabije go. Ale Jordanna wyśmiała kochanka, gdy podzielił się z nią swymi obawami. - Jordana nie obchodzi, co robię - rzekła beztrosko. - Za bardzo jest zajęty swoimi kolejnymi małżeństwami. - Niedługo staniesz się fascynującą kobietą - powiedział. - A niby kim jestem teraz? Psem? - Właśnie... słodkim kundelkiem. Ich romans trwał dokładnie sześć tygodni, po czym znudzona Jordanna obdarzyła swymi względami jednego ze statystów, który miał harleya i uprawiał surfing. Mac odczuł ulgę - jej temperament wyczerpywał wszystkie jego zapasy energii. Sceny, które Ingrid miała kręcić z Zane'em, przypadły na sam koniec

jej pracy w tym filmie. Młoda aktorka była tak pełna uroku i roztaczała wokół siebie tak miłą atmosferę, że nawet Zane zaczął się przyzwoicie zachowywać. Wszyscy odetchnęli z ulgą, gdyż nikt na planie nie mógł już go znieść. Sceny z Ingrid i Zane'em robiły wrażenie. Facet miał co prawda potężnego świra, lecz przydało mu się to w tej roli, gdyż eks-chłopak filmowej bohaterki również był zdrowo rąbnięty. Mac nie miał pojęcia, że po zdjęciach Zane ciągle nachodzi Ingrid, składa jej najrozmaitsze propozycje, chce się z nią umawiać, bombarduje prezentami i kwiatami. Jego starania nie spotkały się z życzliwym przyjęciem, bo dziewczyna miała chłopaka. Powiedziała o tym Zane'owi, ale on odmówił przyjęcia tego do wiadomości i nadal nie dawał jej spokoju. W dniu, w którym mieli kręcić scenę gwałtu, Ingrid była bardzo zdenerwowana.

Podczas

charakteryzowania

powiedziała

o

tym

Margaricie. - Chcesz, żebym porozmawiała z Makiem? - spytała Margarita. Chętnie z nim pogadam, jeśli dzięki temu będziesz się czuła spokojniejsza. Ingrid potrząsnęła głową. - Zane z pewnością nie ma nic złego na myśli - odparła. - Po prostu wszystko mu się poplątało, chyba uważa, że jestem postacią, którą odgrywam, a on naprawdę jest moim byłym chłopakiem. Ale może tak

mu się lepiej gra. - Nie przejmuj się, będziemy na planie i przypilnujemy, żeby wszystko było w porządku. Sceny gwałtu zawsze trudno było kręcić nawet przy najlepszej atmosferze, ale z Zane'em szło to jeszcze trudniej niż zazwyczaj. Wyładowywał na Ingrid wszystkie swoje frustracje, traktując ją szorstko na próbach, mimo ostrzeżeń Maca, by się hamował. Gdy nadszedł czas, by kręcić pierwsze ujęcie, Zane'a naprawdę poniosło. Leżał na Ingrid, rozgniatając jej wargi swoimi ustami i zdzierając z niej ubranie. - Stop! - wrzasnął Mac. Ale Zane robił swoje. - Ty cholerny skurwysynu! - krzyknął Mac, podbiegając i odciągając Zane'a od Ingrid, która skamieniała z przerażenia. - Ty durny skurwielu! Co ty wyprawiasz, gnoju jeden! Zane miał zimne i pozbawione wyrazu oczy. - Gram - powiedział. - Czy nie o to panu chodzi? - Jak mówię „stop”, masz przestać. To mój film, mój plan i masz się mnie słuchać. A teraz spierdalaj. - Pomógł Ingrid podnieść się na nogi. Wszystko w porządku, kochanie? - zapytał. Skinęła głową, uśmiechając się słabo. - To ujęcie chyba wystarczy? - powiedziała z nadzieją w głosie. - Oczywiście - rzekł Mac. - Nie będę cię więcej narażał na coś

podobnego. Później tego samego dnia Zane poszedł do przyczepy Ingrid. Wpuściła go, myśląc, że chce ją przeprosić. Zaczęła się kłótnia, a gdy Zane spróbował wziąć ją siłą - twierdząc, że Ingrid go prowokuje doszło do prawdziwej walki, aż oboje, zmagając się zawzięcie, wypadli z przyczepy. To wszystko zdarzyło się tak szybko. Szarpali się przez chwilę i zaraz potem Ingrid leżała martwa na ziemi. Mac czuł się za to całkowicie odpowiedzialny. - Co robisz, kochanie? - Sharleen stała w drzwiach jego gabinetu, okryta bladobrzoskwiniowym peniuarem, przez który przebijał zarys jej bujnych piersi. - Wracaj do łóżka - powiedział. - Jest trzecia rano. - Wiem - odparła i weszła do pokoju. - O to mi właśnie chodzi... - Czytam scenariusz - oznajmił. - Wcale nie. - Owszem, tak. - Chodź do łóżka - kusiła. - Czuję się taka samotna. - Nie rób mi tego, kochanie. Muszę trochę pomyśleć. Zauważyła leżące na biurku fotografie i zanim zdążył ją powstrzymać, wzięła jedną z nich. Ukazywała go w wieku lat piętnastu, jak stał obok Luki Carlottiego. - Kto to? - spytała z zaciekawieniem. - Nie twój ojciec?

- Nie, to nie mój ojciec. - Więc kto? - Przyjaciel rodziny. Sharleen wpatrzyła się w fotografię. - Wygląda okropnie... gangstersko. Mac roześmiał się z przymusem, okrążając biurko i zabierając zdjęcia z zasięgu jej ręki. - Gangstersko? A co to za słowo? Sięgnęła znowu po fotografię. - Chcę spojrzeć jeszcze raz. Powiedz mi, jakim cudem... Chwycił ją lekko za nadgarstki i uciszył, przyciskając usta do jej warg. Potem ściągnął z niej peniuar, oparł ją plecami o skraj biurka i uniósł dół nocnej koszuli. - Kochanie - wyszeptała ochryple. - Dzieci... Mogą wejść. - Wszyscy śpią - zapewnił ją, dotykając puszystego trójkąta na jej podbrzuszu. - Zresztą zdawało mi się, że lubisz ryzyko. Gdy to powiedział, wsunął się w nią. Nie była jeszcze całkiem gotowa, co tym bardziej go podnieciło. Objąwszy dłońmi jej piersi, zaczął się z nią kochać. Sharleen odrzuciła głowę do tyłu i głęboko westchnęła. Niebawem poruszali się już zgodnym rytmem.

Rozdział 27 Praca dla Quincy'ego pochłaniała Michaelowi mnóstwo czasu. Prócz sprawy Marjory Sanderson Quincy zajmował się jeszcze kilkoma innymi: na zlecenie zazdrosnej żony miał odszukać męża, który odszedł w siną dal, oraz rekompensować szkody, jakie wyrządzała gwiazda telewizyjna w stanie narkotycznego oszołomienia. - Musimy pilnować, żeby nie dostała się do gazet - powiedział Quincy. - Więc za każdym razem, gdy dziewuszka wychodzi, naćpa się, potrąci kogoś albo urządzi awanturę w klubie, trzeba zapłacić poszkodowanym i zrobić wszystko, by szmatławce, zajmujące się skandalami, niczego nie zwąchały. - To chyba robota na pełny etat - mruknął Michael, pociągając łyk bezalkoholowego piwa z butelki. - Przez cały czas chodzi za nią goryl. Co rano zdaje mi raport. Jeśli narozrabia, ja się tym zajmuję i dostaję za to grubą forsę. - A kto płaci rachunki? - Wytwórnia Orpheus. Panienka pracuje dla ich oddziału TV. Zdziwiłbyś się, gdybym ci powiedział, za co Orpheus płaci rachunki. Siedzieli w mieszkaniu Quincy'ego, jednym okiem oglądając mecz piłki nożnej. Amber przygotowała im kolację, składającą się z pieczonego kurczaka i purèe kartoflanego, po czym poszła spać, gdyż rankiem następnego dnia cała rodzina wyjeżdżała na narty do Big Bear,

gdzie mieli spędzić weekend. Michael podjął się pilnowania domu. - Pamiętasz Rosę, tę reporterkę telewizyjną? - spytał, sadowiąc się wygodnie na kanapie. - Kiedy ją spotkałem któregoś dnia, wręczyła mi wór listów, w większości od kobiet. Przeczytałem je. - Tak? - Quincy nie odrywał wzroku od telewizora. - I co piszą? Michael wzruszył ramionami i wytrząsnął jednego papierosa z paczki. - No wiesz - powiedział, lekko zakłopotany. - Chcą za mnie wyjść, zająć się mną, mieć ze mną dzieci... Quincy roześmiał się. - Chcą się zająć twoimi jajami, tak? - Bardzo śmieszne - rzekł Michael, zapalając papierosa. - Ale prawdziwe, co? - Było parę ciekawych listów, może warto pójść ich śladem. - Dlaczego tak uważasz? - Wiem, że to pewnie psu na budę, ale muszę coś robić. Gliny nie mają absolutnie nic... dzwonię do nich codziennie. - Z kieszeni kurtki wyjął dwa listy i wręczył je Quincy'emu. - Rzuć na to okiem. Pierwszy list napisano na pachnącym papierze, ozdobionym kwietnym ornamentem. Quincy szybko przebiegł go wzrokiem.

Szanowny panie Scorsini Widziałam pana w telewizji. Mogę być bardzo pomocna. Jeśli chce się pan ze mną skontaktować, proszę zamieścić ogłoszenie

w dziale ogłoszeń osobistych w 213, cotygodniowym magazynie wychodzącym w Beverly Hills. Informacja będzie pana kosztować dziesięć tysięcy dolarów. Pańskie dziecko jest chyba warte tej sumy. Przyjaciółka - Co o tym sądzisz? - Ktoś cię usiłuje wydoić. - Myślisz? - mruknął Michael, wydmuchując kłąb dymu. - Jasne - rzekł Quincy, kręcąc się niespokojnie na kanapie. - Jezu, Mike, jeśli Amber zobaczy, że tu kurzysz, dostanie szału. - Ostatni raz się zaciągnę, i szlus. - Mam nadzieję. A drugi list? - Sam przeczytaj. Quincy wyjął z koperty kartkę zwykłego papieru, na której nabazgrano dwa zdania:

Heron Jones jest w Las Vegas. Wie, gdzie jest pańskie dziecko. Podpisu nie było. - Co masz zamiar zrobić? - zapytał Quincy, odkładając list. Popędzisz do Vegas, żeby odszukać Herona Jonesa? - Rosa Alvares chce ze mną przeprowadzić następny wywiad. Może to coś da.

- Im częściej pokazujesz się w telewizji, tym lepiej. Wiesz, jak mówią w Hollywood: każda reklama jest dobra. - Jezu Chryste, Q., nie przypuszczałem, że kiedykolwiek w życiu będziesz cytował hollywoodzkie powiedzonka. - Kiedy wejdziesz między wrony... - Świr. - Dzięki. - Quincy uśmiechnął się, wstał z kanapy, poszedł do kuchni i przyniósł sobie następną puszkę heinekena. - Masz numer, pod którym możesz nas złapać? - zapytał, wracając do saloniku. - Tak, tak. - Jeśli coś się wydarzy... - Zadzwonię. - Powinieneś pojechać z nami, ale nie, ty musisz tu siedzieć i się zamartwiać. - Tak mówisz, jakby mi to sprawiało przyjemność. Nie mogę się niczym zająć, póki nie odnajdę Belli. - Słuchaj, jeśli zadzwoni Marjory Sanderson, poradzisz sobie z nią? - Daj spokój, Q. - Wiesz, nic z tego nie rozumiem... ten facet nie zadzwonił ani nie usiłował się z nią widzieć. Nie ma go jak dopaść. Listy przychodzą nieregularnie, z różnych miejsc. Możemy tylko mieć oko na wszystko, pilnować, żeby dziewczynie nic się nie stało. Ona jest trochę... nerwowa. - Zauważyłem.

- To by chyba było na tyle. Aha, miałem telefon z wytwórni Orpheus, żebym spotkał się Macem Brooksem, wiesz, tym reżyserem. - Czego on chce? - Dowiemy się, jak z nim pogadamy. Pójdziemy go odwiedzić w poniedziałek z samego rana. - I zobaczę, jak się kręci prawdziwy film? - Podniecające, co? Spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem. Quincy, Amber i dzieciaki wyjechali wczesnym rankiem. Michael zwlókł się z łóżka i postanowił zadzwonić do matki. Od czasu morderstwa Rity rozmawiał z nią dwukrotnie. Opowiedział jej oczywiście o zniknięciu Belli, lecz ani razu nie zadzwoniła, by się dowiedzieć, czy nie zaszło coś nowego, albo zapytać, jak sobie radzi. To cała ona. Odebrała po pierwszym sygnale, co przyjął z ulgą, gdyż oszczędziło mu to rozmowy z Eddiem. - Hej, mamo, co słychać? - spytał z udaną wesołością. - Zawsze to samo, Mikey - odparła z pełnym znużenia westchnieniem. - Zawsze to samo. - To dobrze. - Nie wracasz przypadkiem do domu? - Nie, mamo. Nie mogę. Muszę tu zostać, póki nie znajdę Belli. - Słusznie, musisz tam zostać - powtórzyła matka, najwyraźniej

niezbyt przejęta. - A jak ty się miewasz? - zapytał. - Eddie trzyma ręce przy sobie? - Eddie jest w porządku, Mikey. Ciężko pracuje. Zawsze go obmawiasz, a on robi tylko to, co powinien. Dzięki temu jakoś ciągnie. Akurat, jakoś ciągnie, pomyślał z niesmakiem Michael. - Jest już stary, Michaelu - ciągnęła Virginia drżącym głosem. - I ja też jestem stara. - Wcale nie, mamo. - Mam kołatanie serca, ciśnienie mi skacze. - Daj spokój, wszystkich nas przeżyjesz. - Wcale nie chcę - rzekła kwaśno. - Dosyć już przeszłam. - Potrzebujesz pieniędzy, mamo? - Sam nie miał zbyt wiele, lecz zostawiał sobie tyle, by starczyło na czynsz i skromne życie, a resztę chętnie jej posyłał. Wyraźnie poweselała. - Przydałoby się trochę, Mikey. Muszę teraz brać tabletki, a to dużo kosztuje. Mogłabym też nająć jakąś pomoc. Dlaczego chce od niego pieniędzy? Od znajomego z sąsiedztwa słyszał, że jego brat Sal jest teraz przy dużej forsie. Najwyraźniej zbiera haracz od drobnych kupców i przedsiębiorców. Rozjeżdża się szykownym złotym cadillakiem. Wozi nim swą żonę, Pandi, blondynkę o szczupłej twarzy i ostrych rysach. Poślubił ją półtora roku temu, wcześniej prowadziła agencję towarzyską. Kupił też dom - widać

naprawdę dobrze mu idzie. Ostatnio Michael widział brata na jego ślubie z Pandi, pokłócili się wówczas okropnie o Ritę. - Rita jest fantastyczna, dlaczego ją tak źle traktujesz? - zapytał Sal, choć nie powinno go to obchodzić. - Nie ucz mnie, jak mam traktować własną żonę - odparł Michael, tłumiąc morderczą żądzę walnięcia brata w wielki, tłusty pysk. - Nie wiedziałbyś, co zrobić z kobietą, nawet gdybyś się o nią potknął w ciemnej uliczce - szydził Sal. - Rita to królowa, a ty ją tak puszczasz. Brak ci piątej klepki? - Rita przenosi się do Kalifornii, bo tak się jej podoba. Bierzemy rozwód. - Wiesz, kto ty jesteś, Mikey? - powiedział Sal. - Głupi, pierdolony gliniarz. I wyżej w życiu nie podskoczysz. Omal nie wdali się w bójkę, czemu zapobiegł Eddie, rozdzielając ich swym grubym cielskiem. Wyrzekał, że zabijają w ten sposób ich nieszczęsną matkę, jakby to nie on tłukł ją za każdym razem, gdy uważał, że ujdzie mu to na sucho. Słowa Sala rozwścieczyły Michaela. Przywołały wszystkie złe wspomnienia dzieciństwa. Eddie grzmocił go, wrzeszcząc mu w ucho: „Jesteś gnojek, Mikey, wrodziłeś się w swojego starego, on też był gnojek. Jeden wart drugiego”. Co dzień powtarzał mu, że się do niczego nie nadaje. Co dzień, póki nie wyniósł się w cholerę.

Po pyskówce na ślubie postanowił unikać spotkań z bratem. Sal najwyraźniej doszedł do tego samego wniosku, gdyż nawet nie odwiedził Michaela w szpitalu. - Przyślę, ile będę mógł - powiedział Michael, czekając, by jego matka powiedziała coś miłego, coś, co by świadczyło o tym, że choć trochę się o niego troszczy. Nic. Ani słowa. A więc wszystko po staremu. Przyjemnie było spędzać weekend w domu Robbinsów, czuło się, że stanowili dobrą rodzinę. Michael zastanawiał się często, jak by to było, gdyby z Ritą wszystko ułożyło się dobrze. Próbował. Gdy przestał pić, naprawdę się starał, ale było już za późno, choć Rita jeszcze usiłowała ratować ich małżeństwo; zaciągnęła go do poradni rodzinnej, gdzie siedzieli przez dwie godziny w gabinecie kompletnie obcego człowieka, a ona wyrzekała na męża. Jest egoistą. Nigdy nie okazuje czułości ani nie mówi mi nic miłego. Nigdy go nie ma w domu. Nie wspomniała, że Michael płaci za wszystko i pracuje non stop, żeby jej niczego nie brakowało. Tuż przed wyjściem z poradni powiedziała coś, co do tej pory go dręczyło: - Wiem, że miał trudne dzieciństwo... ale komu było łatwo? W takich samych warunkach wzrastał jego brat, Sal, a to fantastyczny facet.

Przeraziły go jej słowa. Odkąd to Rita uważa, że Sal jest takim fantastycznym facetem? Zapytał ją o to, gdy siedzieli już w samochodzie. - Co to za gadka, że mój brat jest taki fantastyczny? Od kiedy tak dobrze się znacie? - Przecież on nas ze sobą poznał - przypomniała. - Powinnam była wyjść za niego, nie za ciebie. Oczywiście zapoczątkowało to kolejną kłótnię. Ale pamiętał nie tylko złe czasy. Czasami wspominał miłe chwile, które wspólnie spędzali na początku ich znajomości. Tak bardzo lubiła się bawić, była taka pełna życia, a teraz stanowi wyłącznie pozycję w statystykach przestępczości. Śliczna dziewczyna, pragnąca zrobić wielką karierę, skończyła w kostnicy. Spał niespokojnie; najpierw śniła mu się Rita i Bella, a potem obudził się i leżąc w łóżku rozmyślał o dwu listach, które pokazał Quincy'emu. Zastanawiał się, czy powinien coś w związku z nimi przedsięwziąć. Czy odnajdzie Herona Jonesa, jeśli tamten jest w Las Vegas? Chyba nie powinno to być trudne, nadal przecież działa w branży. Postanowił, że w następny weekend wskoczy do samolotu i uda się na małą wycieczkę. Warto sprawdzić każdy trop. Następnego dnia wstał późno, usmażył sobie jajka na bekonie i przez cały dzień, nie niepokojony przez nikogo, oglądał mecze piłki

nożnej. To była prawdziwa rozkosz. O wpół do ósmej zamówił pizzę, po czym usadowił się na kanapie w saloniku z zamiarem obejrzenia pierwszej części „Ojca chrzestnego”. Na ostatnie urodziny Amber kupiła Quincy'emu w prezencie całą trylogię i jeśli Michael będzie miał szczęście, obejrzy sobie wszystkie trzy części. Co za uczta! Al Pacino, James Caan, Marlon Brando, Robert Duvall każdy lepszy od drugiego. Był tak pochłonięty oglądaniem filmu, że ledwo usłyszał dzwonek telefonu. Chwycił słuchawkę w ostatniej chwili. - Tak? Kobiecy głos wyszeptał: - Czy mogę prosić pana Quincy'ego? - A kto mówi? - Marjory Sanderson. - Jak się masz, Marjory... - Pilotem zatrzymał wideo. - Tu Michael Scorsini, wspólnik. Quincy wyjechał na weekend, ale gdybyś czegoś potrzebowała, ja go zastąpię. O co chodzi? - Jestem... bardzo niespokojna - wyjąkała. - Z jakiegoś konkretnego powodu? Czy coś się stało? - Nie. Siedzę w domu, są strażnicy i psy... ale mam złe przeczucia. - Chcesz, żebym coś dla ciebie zrobił? - Czy mógłby pan przyjechać? Zawahał się. Ostatnią rzeczą, na jaką w tej chwili miał ochotę, był

wyjazd do Bel Air. - Oczywiście, Marjory, jeśli uważasz, że to konieczne. - Proszę. - Dobrze, zaraz wyjeżdżam. A niech to szlag! Właśnie miał obejrzeć najlepszą scenę: kiedy Al Pacino sam jeden strzeże w szpitalu Marlona Brando. Zastanawiał się przez chwilę, czyby nie zadzwonić do Quincy'ego, ale w końcu postanowił nie zawracać mu głowy w czasie weekendu. Sam potrafi uspokoić Marjory. Miał na sobie dżinsy i zwyczajną koszulę, ale niby dlaczego ma się przebierać? W końcu to sobota wieczór. Dziewczyna nie spodziewa się chyba, że przyjedzie w garniturze. A jeśli nawet tak, to trudno. Zgasił telewizor i ruszył w drogę. Strażnicy przy bramie do posiadłości przepuścili go bez kłopotu. Nie wiedział, czy zostali powiadomieni o tym, co się dzieje, toteż nie zatrzymał się, by omówić z nimi sytuację. Potem podjechał do głównego budynku i zaparkował przed frontowymi drzwiami z masywnego dębu. Kamerdyner wprowadził go do wymyślnie umeblowanego salonu. Michael usiadł i czekał. Nikt jednak nie przychodził. Po trzydziestu pięciu minutach pojawiła się Marjory. - Bardzo przepraszam - powiedziała. - Rozmawiałam z ojcem. Michael nie przywykł do stosunków panujących w Hollywood. Był wściekły i wcale tego nie ukrywał.

- W tym pokoju nie ma nic do czytania - oświadczył. - Nie lubię tak bezczynnie siedzieć i czekać. Dziewczyna nerwowo krążyła po pokoju. Czy mu się zdaje, czy też jest naga pod przejrzystą suknią? Dostrzegał zarys jej naprężonych ciemnych sutek oraz słaby cień kępki włosów na łonie. - Może drinka, panie Scorsini? - zaproponowała z rumieńcem na chudziutkiej buzi. - Mów mi Michael - powiedział, odwracając wzrok od jej wdzięków, które najwyraźniej chciała mu zademonstrować. - Dobrze... Michaelu - odparła prawie szeptem. - Mogę ci coś podać? - Dziękuję, nie piję. - Co za zbieg okoliczności. Ja też nie. Okropnie działała mu na nerwy. Przyjechał tu, gdyż sprawiała wrażenie zdenerwowanej i przerażonej, a ona teraz spokojnie proponuje mu drinka, jakby nic się nie działo. - To nie jest wizyta towarzyska, Marjory - rzekł ostro. Przyjechałem tu, bo mnie prosiłaś. Mówiłaś, że jesteś zdenerwowana. Może więc powiesz mi, co się stało? Spuściła wzrok. - Zadzwonił. - Po raz pierwszy? - Tak. Nigdy przedtem nie dzwonił.

- Co mówił? - To samo, o czym pisał w listach. Że mnie zabije... - urwała, zbyt przygnębiona, by mówić dalej. - A jaki miał głos? Stłumiony? Młody czy stary? - Taki... stłumiony. - Możesz określić, w jakim jest wieku? - Chyba... chyba około trzydziestki. - Doskonale, Marjory. To już coś. Murzyn, biały, z Ameryki Południowej? Jak myślisz? - Amerykanin. - Więc gdy odłożył słuchawkę, zadzwoniłaś do ojca, tak? - Nie... zadzwoniłam do ciebie. I zaraz potem zadzwonił ojciec, żeby zapytać, czy wszystko w porządku. - Dlaczego? Czy wiedział o tym telefonie? - Nie, prawie zawsze dzwoni wieczorem. Powiedziałam, że jesteś w drodze. Był zadowolony. - Dobrze, Marjory. Zainstaluję przy twojej linii telefonicznej magnetofon. Będzie nagrywał wszystkie twoje rozmowy, tak że jeśli ten facet zadzwoni jeszcze raz, poddamy analizie jego głos, a może nawet uda się nam go namierzyć. - Będzie nagrywał moje prywatne rozmowy? - Pokażę ci, jak włączać taśmę. Jeśli rozmowa będzie prywatna, po prostu wyłączysz całe urządzenie.

- Rozumiem. - Zainstaluję je w poniedziałek, kiedy dostanę cały sprzęt. Tymczasem... czy masz przyjaciółkę, która mogłaby u ciebie zanocować? - Moja przyjaciółka mieszka tu teraz ze mną. - Dobrze. Gdzie ona jest? - Pracuje w filmie. Wróci później. - Wiesz, o której? Marjory potrząsnęła głową. - Jest aktorką? - Nie. Jest asystentką Bobby'ego Rusha. - Pewnie się dobrze bawi. - Myślisz? - Tak, chyba wszystko, co się wiąże z filmem, jest przyjemne. Zastanawiał się, czy może zapalić papierosa w tym mauzoleum. - A ty, Marjory, pracujesz gdzieś? - Pomagam w komitetach dobroczynnych. To zajmuje mnóstwo czasu. - Wyobrażam sobie - powiedział, ani trochę jej nie wierząc. Tej dziewczynie pilnie potrzebna była konfrontacja z rzeczywistością. - No dobra - mruknął, gotów już do wyjścia. - Masz strażników, w razie potrzeby możesz do mnie zadzwonić, masz także tego kamerdynera... on tu mieszka, tak?

- Nie w głównym budynku, ma mieszkanie w domu dla służby. - A nie mógłby się tu przenieść na jedną noc? - Nie czułabym się bezpiecznie - odparła nerwowo. - Wolałabym, żebyś ty został. To coś nowego. - Chcesz, żebym ja został? - zapytał zdumiony. - Tak. Quincy powiedział, że w razie potrzeby zawsze może tu przenocować. Dobrze Quincy'emu mówić, skoro wziął dupę w troki i wyjechał na narty. - Tak powiedział? - Tak. - Nie wziąłem swoich rzeczy... - Nasze pokoje gościnne wyposażone są we wszystko, co tylko może ci być potrzebne. Będziesz spać obok mnie. - Trochę to niewygodne. Utkwiła w nim oskarżycielskie spojrzenie bladoniebieskich oczu. - Ten facet groził, że mnie zabije. Nie mogę tu sama zostać. Michael westchnął, na to nie miał już argumentu. - No tak - powiedział kwaśno, pocierając zarośnięty podbródek. Cóż, Marjory, chyba zostanę, jeśli ma ci to poprawić samopoczucie. Dziewczyna spojrzała na niego z wdzięcznością. - Dzięki.

- Nie ma o czym mówić. - Jadłeś coś? - zapytała. - Pizzę. Gdy zadzwoniłaś, oglądałem „Ojca chrzestnego” na wideo... to jest dopiero film. - Mój ojciec ma tu zbiór wszystkich filmów, ten na pewno też, jeśli chcesz dalej oglądać. - Niezły pomysł. - Obejrzę z tobą. Niezupełnie o to mu chodziło, ale nie mógł odmówić. - Chodźmy - oświadczyła. - Pokażę ci naszą bibliotekę. Poszedł z nią przestronnym korytarzem do wielkiego, wyłożonego boazerią pokoju. Na półkach, piętrzących się od podłogi do sufitu, poukładane

były

chyba

wszystkie

filmy,

jakie

kiedykolwiek

wyprodukowano. - Popatrzmy - powiedziała. - Będzie albo pod „O” albo pod nazwiskiem reżysera. „Ojca chrzestnego” reżyserował Scorsese? - Nie. - Wiem - oznajmiła po chwili namysłu. - Francis Ford Coppolla. - Właśnie. Zaczęła szukać między taśmami, aż wreszcie znalazła właściwą. - Możemy go obejrzeć w sali projekcyjnej. Jest tam sprzęt wideo. Michael wzruszył ramionami. - Może być.

- A potem poślę strażników po pizzę. - Nie powiedziałem, że chcę pizzę, mówiłem, że już ją zjadłem. - Jak chcesz... Michaelu. Poczuł się nieswojo. Coś mu tu nie grało. Czy ta mała na niego leci? O Boże, tylko nie to. Jak to wytłumaczy Quincy'emu?

Rozdział 28 Przypatrywanie się Bobby'emu Rushowi w akcji było nie lada przeżyciem. Jordanna czuła się oszołomiona jego niespożytą energią nigdy nie ustawał. Nie dość, że grał główną rolę w „Zabójczych oczach”, był także ich producentem, więc jeśli sam nie występował przed kamerą, przypatrywał się pracy Maca albo konferował z Garym lub Tyrone'em na temat budżetu i harmonogramów. Praca na planie wyzwoliła energię Jordanny. Bobby działał niezwykle dynamicznie i prawdziwym wyzwaniem było uprzedzanie jego życzeń, nim je sam wyrazi. Nie miała zamiaru przez całe życie być dziewczyną do wszystkiego słynnego gwiazdora, lecz było to interesujące i, jak zapowiedział Charlie, zabawne i bardzo kształcące. Kiedy

pracowała

siedemnastoletnim

przy

dzieciakiem,

kręceniu zatrudnionym

„Kontraktu”, dzięki

była

ojcowskiej

protekcji, toteż nie miała wiele roboty. Tym razem towarzyszyła Bobby'emu jak cień. Mac miał rację - kręcenie filmu to rzeczywiście

wspaniała zabawa. Bobby zachowywał się wobec niej przyjaźnie, lecz bez żadnych poufałości. Ona miała do niego podobny stosunek. Nie chciała, by myślał o niej jako o córce Jordana Levitta. Pragnęła pokazać mu, co jest warta, i udowodnić, że słusznie zrobił, zatrudniając ją u siebie. Jego sekretarka i rzeczniczka prasowa co dzień pojawiały się na planie. Jordanna nie mogła nie zauważyć, jak obie wokół niego skaczą. Wkurzało ją to okropnie. Bobby Rush, wielka gwiazda. Po trzech dniach zdjęciowych powiedział do niej: - Wiesz, Jordanno, jestem trochę zdziwiony. - Dlaczego, Bobby? - Z początku byłem przekonany, że wyrzucę cię zaraz pierwszego dnia. - Serdeczne dzięki! - No wiesz, to ciężka robota. Ale muszę stwierdzić, że doskonale sobie radzisz. - Czy to komplement? Uśmiechnął się leniwie. - Chyba tak. Miał najbardziej niebieskie oczy, jakie w życiu widziała, i rewelacyjne ciało. Może nie aż takie jak Nocny Kowboj, lecz również fantastyczne. Jedynym obszarem, na którym Jordanna czuła się pewnie, były

stosunki z mężczyznami. Seks jest prosty. Od wczesnych lat wiedziała, że może mieć każdego, kogo zapragnie. Ale Bobby był inny. Gdy wyobrażała sobie z nim seks, czuła dziwną nieśmiałość. Wprawiało ją to w takie zmieszanie, że nie mogła się nawet zdobyć na próbę flirtu. Idiotyzm. A jednak... dlaczego ciągle o nim myśli? Oczywiście, że o nim myślę. Pracuję dla niego. Jestem z nim siedemnaście godzin na dobę. Dlaczego miałabym o nim nie myśleć? Czy to miłość? W żadnym razie. Ani Mac, ani Bobby nie jedli z zespołem. Zabierali posiłki do swoich przyczep, a czasem spożywali je we dwójkę, prowadząc przy tym ożywione dyskusje. Bobby był wegetarianinem, choć niekiedy jadał kurczaka. - Nigdy nie masz ochoty na wielki, soczysty stek? - zapytała go kiedyś Jordanna. - Nie. - Nie mogłabym obyć się bez mięsa - powiedziała. - Zabiorę cię któregoś dnia do rzeźni... może zmienisz zdanie. - Daj spokój, Bobby. Nosisz skórzane buty? Kurtki i rękawiczki? - Ale ich nie zjadam. Na tym polega różnica. Zazwyczaj przynosiła mu ze stołówki talerz warzyw lub makaronu, lecz w sobotni wieczór postanowił zjeść kolację z całym zespołem.

Podszedł do przyczepy, w której mieściła się stołówka, i stanął w kolejce za parą statystów. Jordanna stanęła za nim. - Jak się miewa Charlie? - zapytał. - Charlie? - powtórzyła obojętnie. - Charlie Dollar. - A, Charlie... No... chyba dobrze. Nie widziałam go od dłuższego czasu. - Nie? - To była przelotna znajomość. - Naprawdę? - Tak, naprawdę. - Hmm... - Co to ma znaczyć? - Odniosłem wrażenie... - Że ze sobą spaliśmy? - zapytała obcesowo. - Owszem, zgadza się, tak było, dopóki nie wprowadziła się do niego z powrotem jego była przyjaciółka. Zadowolony? Czy właśnie to chciałeś wiedzieć? Roześmiał się, co ją rozwścieczyło. - Spokojnie - powiedział, wciąż się śmiejąc. - Nie reprezentuję tygodnika „Detektyw”, nie obchodzi mnie, co robisz. Teraz poczuła się naprawdę głupio. Po co z tym wszystkim wyjeżdżała? - Jeśli ci nic nie potrzeba, zrobię sobie krótką przerwę - rzekła

sztywno. - Baw się dobrze. Umknąwszy z linii ognia, zastanawiała się przez chwilę, czy nie zajrzeć do przyczepy Maca, ale jej dawny kochanek przez cały dzień był w dziwnym nastroju, toteż nie chciała zawracać mu głowy. Skręciła, by pójść do przyczepy charakteryzatorek, ale wpadła na Tyrone'a. Chwycił ją za rękę. - Hej - powiedział. - Taka jesteś zapracowana, że nie miałem okazji ci powiedzieć, jak wspaniale wypadłaś na przesłuchaniu. Gdyby to ode mnie zależało, z miejsca bym cię zaangażował. - Poważnie? - Jasne. - Dzięki - odparła, uśmiechając się. Nic lepiej niż takie rzeczy nie wprawiało jej w dobry nastrój. - Jesz w przyczepie, czy wpadniemy do tej chińskiej restauracyjki za rogiem? - To brzmi zachęcająco - powiedziała, myśląc, że Tyrone przypomina Denzela Washingtona, a zbudowany jest niczym Magic Johnson - nie najgorsza kombinacja. - No to chodźmy - przynaglił. - Hmm... może powinnam powiedzieć Bobby'emu... na wypadek gdyby czegoś potrzebował. - Co za gorliwość! To mi się podoba w kobietach.

Bobby siedział przy prowizorycznym stole, otoczony gronem wielbicielek. - Porywam Jordannę - oznajmił Tyrone. - Zwrócę ją za godzinę. Bobby ledwo podniósł wzrok. - Tylko się nie spóźnij - rzekł - bo potrącę jej z pensji. Tyrone roześmiał się, Jordanna nie - usiłowała dojść, kim są zgromadzone wokół Bobby'ego kobiety. Dwie należały do zespołu, ale trzech pozostałych nie potrafiła zidentyfikować. - Kto zajmuje się kompletowaniem obsady kobiecej? - spytała niedbale, gdy wsiedli już do samochodu Tyrone'a. - Słucham...? - Chodzi mi o te wszystkie kobiety, które kręcą się wokół Bobby'ego. Wygląda na to, że podróżuje za nim klub wielbicielek. - Zgadza się. Jeżdżą za nim wszędzie, wciskają mu numery swoich telefonów, opowiadają, jak bardzo im się podobał jego ostatni film... albo jaki był okropny. Byleby tylko zwrócić na siebie jego uwagę. Tyrone sprawiał wrażenie miłego chłopaka. Ale Jordanna nie chciała poddać się jego urokowi. Nie ma zamiaru wskoczyć mu do łóżka. Koniec z miłostkami na jedną noc. Nieźle byłoby zapalić skręta, brakowało jej wypadów do klubu i fantastycznych odlotów, postanowiła jednak z tym skończyć. Tamto to była dawna Jordanna. Musi teraz stworzyć swój całkiem nowy wizerunek. Jordanna Levitt, młoda kobieta, całkowicie oddana

swej pracy. Mogła zostać aktorką, ale nie wyszło. Gdy wrócili na plan, Bobby pochłonięty był rozmową z Barbarą Barr. - Co ona tu robi? - spytała podenerwowana Jordanna Tyrone'a. Zaczyna przecież dopiero pod koniec przyszłego tygodnia. Tyrone wzruszył ramionami. - Najprawdopodobniej wpadła, by poznać wszystkich ludzi z ekipy. Bobby lubi, żeby w zespole panowała rodzinna atmosfera. - Ale ona wcale nie przyszła pogadać z zespołem - powiedziała Jordanna, nie mogąc ukryć niezadowolenia. Tyrone rzucił jej zaciekawione spojrzenie. - Chyba nie interesuje cię Bobby, co? Bo jeśli tak, daj mi znać, wycofam się. - Kto, ja? - odparła z oburzeniem. - Interesuję się Bobbym? Chyba żartujesz. - Pytałem tylko. Nie lubię być na drugim miejscu. - Nie ma o co pytać, bo to zupełny absurd. Pracuję dla niego i szanuję jego pracę, ale chodzić z nim? Daj spokój. - No dobrze, nie chcesz z nim chodzić. A ze mną? Może poszlibyśmy gdzieś razem? -

Przecież

właśnie

wróciliśmy.

Ta

chińska

knajpka

była

fantastyczna. - Mogę zaoferować ci coś więcej niż posiłek w chińskiej restauracji.

- Tak? A co na przykład? Na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Chyba nic takiego, czego już wcześniej nie widziałaś. - A cóż to takiego? - Momencik - rzekł. - Pracujemy przez cały weekend, a potem mamy wolny wtorek. Kolacja we wtorek? - Umowa stoi. Barbara Barr pozostała w studiu o wiele za długo, co naprawdę wkurzyło Jordannę, obserwującą ją z oddali. Ani trochę nie nadawała się do tego filmu, do roli Sienny, dyskwalifikowała ją lalkowata uroda. Długie, krucze włosy, najwyraźniej farbowane, nie pasowały do żółtawej cery. Poza tym była za niska i miała zbyt blisko osadzone oczy. Bobby jednakże wydawał się absolutnie oczarowany - jak typowy samiec - chyba dlatego, że Barbara poświęcała mu całą uwagę, jakby był jedynym mężczyzną na świecie. Głupi kogut. Posadził Barbarę w swym reżyserskim krześle, gawędził z nią między ujęciami i w ogóle na nikogo innego nie zwracał uwagi. Jordanna wypełniała wszystkie jego polecenia, przynosiła, wynosiła i zamiatała. Ale nagle praca straciła dla niej cały urok. Czuła, że jest taką trochę lepszą dziewczyną na posyłki. Barbara nie zwracała na nią uwagi, co jej raczej odpowiadało. Odnosiła się do niej podobnie. Mac był w podłym nastroju. Nigdy nie traktował aktorów

niegrzecznie, ale dziś do wszystkich odzywał się wyjątkowo lakonicznie. Ogólnie biorąc, nie była to upojna noc, toteż Jordanna z radością przywitała koniec pracy o pierwszej. Wskoczyła w porsche i pojechała do Bel Air, puściwszy na cały regulator Shabba Ranks na swoim stereo. Przemknęła obok strażników przy bramie posiadłości Marjory, zaparkowała za szarym fordem i weszła do domu, gdzie ze zdumieniem ujrzała kamerdynera, stojącego w holu. - To pan jeszcze nie śpi? - spytała. - Panna Marjory jest w sali projekcyjnej ze... znajomym powiedział z dezaprobatą. - Co to za znajomy? - Detektyw. - Oglądają film? - Nie wiem, panno Levitt. Czy przynieść pani drinka albo coś do zjedzenia? O Boże, czuła się tu jak w luksusowym hotelu z całodobową obsługą. - Nie, dziękuję, zajrzę tam tylko i powiem dobranoc. - Jak pani sobie życzy, panno Levitt. Jordanna otworzyła drzwi do sali projekcyjnej i stanęła z tyłu, oglądając

ostatnią

scenę

„Ojca

chrzestnego”.

Patrzyła

jak

zahipnotyzowana aż do ukazania się końcowych napisów, po czym zawołała:

- Uwielbiam ten film! Staram się go obejrzeć przynajmniej raz do roku. Gdy Marjory zapaliła światło, Michael odwrócił się. Ujrzał piękną młodą kobietę o ciemnych, potarganych włosach i zniewalającym uśmiechu, ubraną w podniszczoną skórzaną kurtkę, spłowiałe dżinsy i glany. Jordanna

zobaczyła

bardzo

przystojnego

mężczyznę

koło

trzydziestki, o gęstych, czarnych jak smoła włosach i przenikliwym spojrzeniu. Był atletycznej budowy i budził przeświadczenie, że lepiej z nim nie zaczynać. - Hej - powiedziała z przyjaznym uśmiechem. - To pan jest naszym Aniołem Stróżem? - Michael Scorsini - odparł podnosząc się. - Miły włoski chłopak, co? - powiedziała, nadal się uśmiechając. - Włoski tak. A czy miły, to rzecz dyskusji. Jordanna roześmiała się. Marjory była wyraźnie niezadowolona. - Co tak wcześnie? - spytała. - Myślałam, że kręcicie nocne zdjęcia. Jordanna zerknęła na zegarek. - Jest prawie druga w nocy. Dla ciebie to wcześnie? Marjory przysunęła się bliżej do Michaela. - Czas szybko przeleciał - rzekła, zaborczym gestem kładąc mu rękę na ramieniu. - Michael wspaniale się mną opiekuje.

- Świetnie - odparła Jordanna, czując, że jej obecność nie jest pożądana. - W takim razie zostawiam was. - Hej - rzekł Michael, zwracając się do Marjory. - Skoro twoja przyjaciółka wróciła, chyba nie muszę już zostawać na noc. - Obiecałeś - powiedziała Marjory, rzucając mu spojrzenie zranionej sarny. - O co chodzi? - spytała Jordanna, popatrując to na jedno, to na drugie. - Miałam dziś telefon od tego czubka - rzekła Marjory. - Tego, który przysyła mi listy. Groził, że mnie zabije w nocy. - No to wspaniale. Czuję, że będę świetnie spała - stwierdziła Jordanna. - Zostanę, jeśli ma to wam poprawić samopoczucie - zadeklarował się Michael. - Ma pan wielką armatę? - przekomarzała się Jordanna. - Wystarczającą. - A więc niech pan zostanie. - W porządku - odparł, myśląc jednocześnie, że Jordanna to niezła sztuka, ale wielkimi czerwonymi literami ma na czole wypisane: „Kłopoty”. Przyjaciółka Marjory przechyliła głowę. - Czyżbym słyszała nowojorski akcent? - Brooklyński.

- A co Brooklyn porabia w Bel Air? Wzruszył ramionami i skrzywił się. - Nie mam pojęcia. Marjory była coraz bardziej niezadowolona. - Przepraszam, Jordanno - powiedziała. - Mogę zamienić z tobą słówko? - Jasne. O co chodzi? Marjory zaciągnęła ją do korytarza przed salą projekcyjną. - On jest mój - syknęła z zaczerwienioną twarzą. - Co takiego? - spytała zdziwiona Jordanna. - Jest mój - powtórzyła Marjory. - Siedzi tu dla mnie, nie dla ciebie. - O czym ty mówisz? - O Michaelu. Mówię o Michaelu. Flirtujesz z nim. Flirtujesz ze wszystkimi. Wydaje ci się, że możesz mieć każdego, kogo zechcesz, ale ten jeden jest mój. Jordanna uniosła ręce do góry. - Och, przepraszam... Nie wiedziałam, że wkroczyłam na twoje terytorium. Myślałam, że to twój detektyw, nie kochanek. A nawiasem mówiąc, co ty masz na sobie? Zdajesz sobie sprawę, że to prześwituje? Twarz Marjory oblała się jeszcze ciemniejszym rumieńcem, jej policzki płonęły. - Michaelowi tak się podoba - odparła. - Nie wiedziałam, że to zaszło aż tak daleko. Dlaczego nigdy

przedtem o nim nie mówiłaś? - Nie wiesz o mnie wszystkiego. To prawda, pomyślała Jordanna. Choć dorastały razem, Marjory zawsze była samotnicą - trzymała się na uboczu, nie rozrabiała razem z Cheryl i Jordanna. Grant uważał, że jest bezpłciowa, a Shep utrzymywał, że ma trochę nie po kolei, ale przecież należała do Hollywoodzkiej Piątki. - Wiesz co - powiedziała Jordanna ziewając - jestem zmęczona. Miałam ciężki dzień i mogę ci dać słowo honoru, że nie zamierzam podrywać ci faceta. Idę spać. Do zobaczenia rano. - Dzięki - rzekła sztywno Marjory. Jordanna, już na końcu korytarza, odwróciła się jeszcze. - Mam nadzieję, że z nim śpisz. Już najwyższa pora! - zawołała i zanim przyjaciółka zdobyła się na odpowiedź, zniknęła jej z oczu. Marjory wróciła do sali projekcyjnej. Michael udał ziewnięcie. - Jestem wykończony. Chyba na dziś wystarczy. - Och - powiedziała Marjory z rozczarowaniem w głosie. Myślałam, że obejrzymy też drugą część „Ojca chrzestnego”. - Kusząca propozycja, ale muszę trochę się zdrzemnąć. I ty też. - Chyba tak - odparła niechętnie. - Nie denerwuj się, gdybyś czegoś potrzebowała, jestem tuż obok. - Dobrze, Michaelu... Nie wolno mi dopuścić do żadnych czułości, pomyślał. Dziewczyna

łatwo może się rozkleić, a on nie ma zamiaru wysłuchiwać jej histerycznych wynurzeń. Od momentu wyjścia z więzienia zabił cztery kobiety. Pięć, jeśli liczyć również Dziewczynę, od której się to zaczęło. To wszystko przez nią. On nie czuje się winny. Ale musiał przyznać, że pozbywanie się tych stworzeń sprawiało mu nieopisaną rozkosz. Cały czas myślał o ich szyjach, o miękkich, białych gardłach. Uduszenie to bardzo cywilizowany sposób zabójstwa. Na jego liście są jeszcze dwie kobiety, które muszą zostać ukarane. Cheryl Landers i Jordanna Levitt. Celowo zostawił je na koniec, gdyż z nimi może nie pójść tak łatwo, jak z poprzednią czwórką. Prowadziły zupełnie inny tryb życia. Gdy grał w „Kontrakcie”, nikt nie traktował poważnie Cheryl ani Jordanny. Ot, dwie nastolatki, mające bogatych ojców, lecz bez żadnego doświadczenia. A jednak miały odwagę stawić się wraz z innymi przed sądem i oskarżyć go. Miały odwagę zeznać, że widziały, jak zabił Dziewczynę. Na szczęście jego wujek miał znajomości. Wynajął najlepszych prawników, dzięki czemu odpowiadał tylko za zabójstwo w afekcie. Gdyby to zależało od sześciu kobiet, które przeciw niemu zeznawały, do końca życia nie wyszedłby z więzienia - mógłby nawet dostać czapę. Każdą ze swych ofiar wytropił bez trudu. Nadal miał listę członków zespołu, który nakręcił ,,Kontrakt”, oraz grających w nim aktorów.

Margarita Lynda i Stephanie Wolff wciąż mieszkały pod tymi samymi adresami. Trudniej było odnaleźć Gerdę Hemsley, ale i z tym sobie poradził. A nowy adres Pameli March uzyskał na poczcie. Miał też adresy domowe Jordanny Levitt i Cheryl Landers. W ciągu najbliższych dni zamierzał sprawdzić, czy nadal pod nimi zamieszkują. Nie wiedział tylko, którą zająć się najpierw. Pamiętał, że Cheryl miała zawsze kwaśną minę i bez przerwy narzekała, a Jordanna nie mogła usiedzieć na miejscu. Nienawidził ich obu. Nienawidził ich o wiele bardziej niż pozostałych czterech kobiet, gdyż Jordanna i Cheryl cieszyły się przywilejami, z których on również chciałby korzystać. I za to zostaną ukarane. Dziś zacznie je tropić. Siedzenie ofiary na jakiś czas przed końcowym wydarzeniem jest niemal równie podniecające, jak sam finał. Miał swoje plany wobec Cheryl i Jordanny. Samo uduszenie było zbyt łatwe, powinny cierpieć tak, jak i on cierpiał. Rozłożywszy na stole listy członków zespołu i obsady, uważnie je przeczytał. Cheryl Landers mieszkała w Bel Air. Dom Jordanny Levitt znajdował się w Beverly Hills. Bel Air czy Beverly Hills - gdzie tu zacząć? Uświadomił sobie, że nie będzie to takie proste. Wszystkie te eleganckie posiadłości mają systemy zabezpieczające i strażników.

Trudno będzie je sforsować. Ale jego nikt nie przechytrzy. Odsiedział swoje w więzieniu. Wycierpiał niezliczone poniżenia i nie skarżył się - doznane upokorzenia tylko go zahartowały. Jest silniejszy od większości ludzi. Rzucił monetę, by zdecydować, gdzie zacznie. Bel Air czy Beverly Hills? Które z nich?

Rozdział 29 Michael wymknął się z posiadłości Sandersonów mówiąc, że ma robotę - co akurat było prawdą. Gdy Marjory ujrzała, że wychodzi, zapytała żałośnie: - A jeśli znowu zadzwoni? - Wrócę, gdy tylko załatwię sprzęt - obiecał. - Wychodząc porozmawiam ze strażnikami, powiem im, co się dzieje. - Nie - odparła gwałtownie. - Tata nie pozwala nikomu o tym mówić. Byłoby bardzo źle, gdyby prasa się o czymś dowiedziała. - A to dlaczego? - Tata unika rozgłosu... zwłaszcza jeśli o mnie chodzi. Zawsze się bał, że ktoś może mnie porwać. - Strażnicy powinni zachować szczególne środki ostrożności. - Zawsze zachowują szczególne środki ostrożności. - Więc nie masz się czym przejmować - rzekł, nakazując sobie w myśli, by zapytać Quincy'ego, czy rozmawiał z jej ojcem, gdyż jego

zdaniem było szaleństwem, że strażnicy nie zostali poinformowani o sytuacji. W domu Robbinsów czekało na niego kilka wiadomości. Włączył automatyczną sekretarkę i słuchał, jednocześnie robiąc sobie kawę. Pierwsza wiadomość pochodziła od ochroniarza młodej gwiazdy telewizyjnej. - Są kłopoty - powiedział ochroniarz. - Parę dni temu pobiła inną dziewczynę przed klubem Sirocco. Zabrałem ją stamtąd w samą porę, ale ktoś musi pogadać z bramkarzem, bo podobno chce sprzedać tę historię. Druga pochodziła od matki Quincy'ego, która chciała wiedzieć, jak się miewają jej wnuki. Trzecia była długimi wyrzekaniami koleżanki Amber, Shelii. Michael słuchał ich z rozbawieniem. „Cześć, mówi Shelia. Powiem od razu, o co chodzi. Umówiłam się z tym twoim znajomym, Michaelem. Od tamtej pory nie miałam z nim żadnego kontaktu. Mężczyźni to okropne świntuchy: zapraszają dziewczynę, ciągną ją do łóżka, a potem rozpływają się we mgle. Ale mimo to chętnie jeszcze raz bym się z nim spotkała... naprawdę był słodki. Zadzwoń do mnie”. Ostatnia wiadomość pochodziła od Quincy'ego, który wyraźnie był bardzo zdenerwowany: „Nie uwierzysz. Nawiązałem intymną znajomość z drzewem - skończyło się to złamaniem ręki. Nie wrócę jutro. Gdzie ty się podziewasz? Fantastycznie pilnujesz domu”. Michael natychmiast do niego zadzwonił.

- Prowadzę jednoosobową firmę, Mike. Jak sobie teraz poradzę? zaczął narzekać Quincy. - Już nie jest jednoosobowa - przypomniał mu Michael. - Wziąłeś mnie na wspólnika. - Dasz sobie radę, póki nie wrócę? - Tak, już się przyzwyczaiłem. Spędziłem noc w domu Marjory Sanderson. Zapomniałeś mi powiedzieć, że opiekujemy się również dziećmi. Aha, jest jeszcze wiadomość od faceta, który zajmuje się twoją niegrzeczną gwiazdą telewizyjną. - Jakieś kłopoty? - Poradził sobie. - Zobaczysz się jutro z Makiem Brooksem? - Tak. - Wracamy we wtorek. Wszystkie numery telefonów znajdziesz w czerwonym notesie na biurku. Są tam centrale wytwórni i wszystkich moich klientów. - Odpręż się. I następnym razem bardziej uważaj. - Uważać? Czy myślisz, że zrobiłem to umyślnie? - Właśnie. - Kretyn. - Łamaga. Bobby Rush wiedział, że popełnił błąd. Po niedzielnych zdjęciach, które zakończyły się późną nocą, zabrał swą przyszłą partnerkę do domu

i do łóżka, gdzie przez dwie godziny z upodobaniem oddawali się miłości. Teraz, w poniedziałek o szóstej rano, pluł sobie w brodę z powodu tego idiotycznego wyskoku. Barbara zacznie zdjęcia dopiero za dwa tygodnie, a on już zdążył się skompromitować. Owszem, jest ładna, utalentowana i ma seksowne ciało, ale wiązanie się z przyszłą partnerką z planu to błąd, który zawsze ściąga kłopoty na głowę. Ponadto Barbara była niezwykle wymagająca. Nie wiedział jeszcze, co tu nie gra, ale w głowie już dźwięczały mu ostrzegawcze dzwonki. Nie wiedział także teraz, czy powinien ją obudzić i odesłać do domu, czy pójść do wytwórni i zostawić ją u siebie? Miał tu dokumenty i rzeczy osobiste, a Barbary prawie nie znał. Postanowił ją obudzić. - Która godzina? - zapytała, przeciągając się leniwie. - Już późno - skłamał. - Pora wstawać. Przeturlała się po łóżku. - Dobry byłeś dzisiaj w nocy. Masz parę jak cholera. Recenzje zawsze go interesowały. - Naprawdę? - zapytał. Gdy usiadła, kołdra zsunęła się, odsłaniając bujne piersi o sterczących sutkach. - Nie mówiłabym tego, gdyby tak nie było - wymamrotała, obejmując go ramionami i przyciągając do siebie. - Żadnego faceta nie

było tak fajnie obciągać jak ciebie. Twój ptaszek naprawdę mnie rajcuje. Znowu poczuł, że ma erekcję, co sprawiło, że natychmiastowy wyjazd do studia nie wydał mu się tak konieczny. Koniuszkami palców zaczął dotykać jej sutków. - Nie rób tego, jeśli nie chcesz iść na całość - jęknęła. - Nie mogę przez cały dzień myśleć o twoim kutasie. Rozpięła mu spodnie. Zapomniał o swoich zastrzeżeniach i zwalił się na nią. Rozchyliła nogi, a on zaczął rąbać ją szybko i brutalnie, tak jak to chyba lubiła. Był to prymitywny seks, bardzo nieokrzesany. - Jesteś największym ogierem, jakiego miałam w życiu! - zawołała po hałaśliwym orgazmie. Niezupełnie taki swój wizerunek pieścił w duszy - z jednej strony było to pochlebne, ale z drugiej... Kim on jest, jej zdaniem - maszyną do pieprzenia, pozbawioną wszelkich uczuć? Teraz, gdy już było po wszystkim, znowu zaczął żałować, że uległ Barbarze. Zerknąwszy ukradkiem na zegarek uznał, że czas wziąć następny prysznic, a potem musi się szybko zbierać, jeśli nie chce się spóźnić do wytwórni. Barbara poszła za nim pod prysznic, naga i spocona. - Dość! - rzekł stanowczo, gdy stanęła przy nim, ociekając wodą, i znowu sięgnęła po jego fiuta. - Nigdy nie mam dość - odparła, osuwając się na kolana. Opierając się o szklane drzwi, sięgnął po ręcznik.

- Masz jakieś pieprzone problemy? - zapytała. Ty jesteś moim pieprzonym problemem, chciał odpowiedzieć. Gdy wyszła spod prysznica, ponad godzinę się ubierała. - Podrzucę cię do domu - rzekł, kiedy wreszcie była gotowa. - Wspaniale - odparła radośnie. - Będę miała czas, żeby się przebrać i zjeść śniadanie, nim spotkamy się na lunchu. Kto ją zaprosił na lunch? Bo przecież nie on. - Dziś mam straszny zapieprz - powiedział szybko. - Nie będę miał czasu na lunch. - Więc posiedzę i popatrzę. - Ee... nie przepadam, jak ludzie siedzą na planie, kiedy kręcę ważną scenę. To mnie rozprasza. Przyjrzała mu się chłodno. - Masz mnie dość? Jezu, dlaczego zawsze pakuje się w takie głupie sytuacje? - Zwariowałaś? - zapytał spokojnie. - Nie cierpię, jak mi ktoś odmawia. To mnie wyprowadza z równowagi. Kiedy zatrzymał się przed jej domem, zaproponowała: - Może ugotuję ci kolację i zaczekam, aż wrócisz? Dasz mi swój klucz? Nie, nie dam ci klucza. - Jestem już umówiony na kolację - powiedział, starając się, by w

jego głosie zabrzmiało należyte rozczarowanie. Rzuciła mu przenikliwe spojrzenie. - Zastanawiam się, czy przypadkiem nie żałujesz tego, co robiliśmy w nocy i dziś rano. Odpowiedź przyszła mu gładko. - Jakże mógłbym żałować, że byłem z tobą? Nawet w jego własnych uszach zabrzmiało to fałszywie. Może to właśnie wychwyciła Kennedy Chase? Może jest tylko czarującym czubkiem, z wdziękiem pieprzącym głupoty? Wspaniale - nie ma to, jak zgnoić się samemu na dzień dobry. - Kiedy się zobaczymy? - zapytała Barbara. - Zadzwonię później - obiecał. - Radzę, żebyś nie zapomniał - rzekła. - Bo naprawdę dam ci popalić. Wysiadła z samochodu, a on patrzył, jak wchodzi do budynku. Czy nigdy już się nie nauczy? Żadnych aktorek. Tego dnia kręcili zdjęcia w hotelu Ambasador. Nastawiwszy na stereo Sade'a, by ukoić nerwy, pojechał tam. Gdy dotarł na miejsce, zobaczył Maca stojącego obok furgonetki dostawczej i biorącego sobie śniadanie. - Dzień dobry - powiedział Bobby. - Jak ci się spało? - Spało? - powtórzył z przekąsem Mac. - Skończyliśmy o pierwszej. Bobby ziewnął.

- Tak, masz rację, to była ciężka noc. Ale dobrze nam poszło, nie uważasz? Nie mogę się doczekać, żeby obejrzeć wczorajszy materiał. - Jesz coś? - zapytał Mac. - Nie, idę od razu do charakteryzacji. Zobaczymy się na planie. Usiadł w przyczepie, gdzie mieściła się charakteryzatornia, i wpatrzył się w swoje odbicie. Powszechnie wiadomo było, że Jerry Rush dmuchał każdą swą partnerkę. Czyżby upodabniał się do ojca? Nie chciał być znany jako Bobby Rush, gwiazdor filmowy i buhaj czempion. Ale co w tym złego, że przeleciał dziewuszkę, skoro miał na to ochotę? Jest aktorką, ostrzegł go wewnętrzny głos. No dobra, ja też jestem aktorem - i co z tego? Jordanna odnalazła go w przyczepie i podała mu kubek z kawą. - Widać, że miałeś długą i ciężką noc - powiedziała. - Masz takie wory pod oczami, że mogłabym w nie zapakować ubrania. Spojrzał na nią wściekle. - Gdy będę ciekaw twego zdania, sam zapytam. - Tak, proszę pana. - Gdzie mój scenariusz? - spytał ze złością. - W twojej przyczepie. - Możesz go przynieść? - Ależ oczywiście, proszę pana. Miała ostry język, ale to mu się podobało. Będzie dobrą asystentką,

jeśli tylko zdoła znieść jej bezczelność. - Przynieś mi jeszcze z łaski swojej przenośny telefon! - zawołał w jej stronę. Pośpieszyła do jego przyczepy i wzięła stamtąd scenariusz i telefon. W drodze powrotnej natknęła się na Maca. - Dobrze się czujesz? - zapytała, zatrzymując się na chwilę. Czy ona coś wie? Zawsze miała niesamowitą intuicję. - Dlaczego? Czy źle wyglądam? - spytał ostrożnie. - Zawsze dobrze wyglądasz, Mac... jak na takiego staruszka. - Bardzo zabawne. - Usiłuję cię rozśmieszyć, Mac. Od jakiegoś czasu w ogóle się nie uśmiechasz. - Mam kłopoty osobiste. - Z Sharleen? - Nie, nie z Sharleen - odparł, starannie ważąc każde słowo. Jesteśmy oboje z żoną bardzo szczęśliwi. - Niezmiernie mnie to cieszy. - Straszna z ciebie mądrala. - Ciągle mi to mówią. - Więc przestań się tak zachowywać. - Wiesz, na czym polega problem, Mac? Że mówię to, co myślę. Więc jeśli dlatego uważasz, że jestem mądralą, to trudno. Potrząsnął głową i odszedł. Nie był w nastroju do wysłuchiwania

paplaniny Jordanny, zbyt martwił się Zane'em i tym, co ten psychol może narobić. Zastanawiał się, czy powinien ostrzec dziewczynę. Gdyby coś jej się stało, nigdy by sobie tego nie wybaczył... Nie, Jordannie nic się nie stanie. A poza tym później jest umówiony z prywatnym detektywem, który wszystkim się zajmie. Kiedy Jordanna i Cheryl zostały wezwane na świadków w sprawie Zane'a, Jordan Levitt i Ethan Landers próbowali tak to załatwić, by dziewczęta nie musiały zjawiać się w sądzie. Ale obie były wojowniczego ducha i stanowczo obstawały przy tym, by osobiście złożyć zeznania. Niemądra decyzja. W owym czasie Mac był w stałym kontakcie z Lucą Carlottim. - W żadnym wypadku nie mogą skojarzyć mnie z Zane'em oznajmił swemu ojcu chrzestnemu. - Muszę trzymać się od tego z daleka. Dałem po prostu aktorowi pracę, to wszystko. Na szczęście Luca zgadzał się z nim. - Zane nie ma pojęcia, kim jesteś - powiedział. - Nigdy mu nie wspomniałem, że się znamy. - To dobrze. I tak powinno zostać. - Osobiście - myślał głośno Luca, a jego słowa mroziły krew w żyłach - najchętniej wykończyłbym tego głupiego sukinsyna. Trzeba być kompletnie rąbniętym skurwielem, żeby zrobić coś podobnego. W dodatku przy świadkach. - To twój siostrzeniec, nie mój.

Mac zawsze żywił przekonanie, że Zane'a należało posłać do komory gazowej. Szkoda, że tak się nie stało. Teraz musi się dowiedzieć, czy Zane jest na wolności. Mógłby zadzwonić do Luki, ale wolał tego nie robić. Im mniej będzie miał z nim do czynienia, tym lepiej. Asystentka produkcji zatrzymała Jordannę wracającą do Bobby'ego i dała jej kilka nowych kartek do scenariusza. Jordanna zaniosła je aktorowi, który przejrzał uzupełnienia i poprosił, by dołączyła je do całości. Usiadła w kącie, zamierzając się tym zająć, a Bobby tymczasem uruchamiał bezprzewodowy telefon. Udawała, że nie słucha, lecz naturalnie podsłuchiwała. Zadzwonił do Barbary - musiał jakoś wybrnąć z sytuacji, w którą się wpakował. Najlepiej powiedzieć jej prawdę: że wspólnie spędzona noc była pomyłką. - Absolutnie nie chciałem cię dziś rano popędzać - powiedział, trzymając usta tuż przy mikrofonie. Pauza. - Tak, ja też się dobrze bawiłem. Jutro na lunch? - Następna pauza. - Dobrze, akurat mam wolny dzień. Lunch to dobry pomysł. Przy okazji będzie ją mógł przekonać, że nie powinni wiązać się ze sobą. Gdy tylko odłożył słuchawkę, u jego boku pojawiła się Jordanna. - Zamówić ci stolik w Le Dome albo w Cicadzie? - spytała z niewinną miną.

- Beth się tym zajmie - odparł krótko. To znaczy, że nie chce, żebym wiedziała, pomyślała Jordanna. To znaczy, że idzie na lunch z Barbarą Barr. To znaczy, że wczorajszej nocy zabrał

Barbarę

do

siebie

i

prawdopodobnie

wypieprzył

do

nieprzytomności. Chyba oszalał. Pierwszy lepszy idiota wie, że Barbara Barr ma wściekliznę macicy. Jordannę przepełniło obce jej uczucie konsternacji. Czyżby była zazdrosna? Wykluczone. Dlaczego miałabym być zazdrosna o Barbarę Barr? Bo lubisz Bobby'ego. Nie lubię! O, jeszcze jak! Z przyczepy, gdzie mieściła się charakteryzatornia, pobiegła do kantyny, gdzie pochłonęła trzy oblane lukrem pączki i dwie puszki 7-Up. Potem zrobiło się jej niedobrze. Zadowolona, kochanie? Idź do cholery. Michael usiłował udawać, że nie robi to na nim wrażenia, lecz nigdy przedtem nie był na planie filmowym. Oczywiście setki razy widział, jak kręcono filmy na ulicach Nowego Jorku, teraz jednak był w Hollywood, w samym sercu filmowego świata. Nie da się ukryć, że czuł się podekscytowany. Niestety, nie kręcili w studiu, lecz w hotelu Ambasador na Wilshire

Boulevard. Michael wjechał na parking i postawił samochód obok rzędu przyczep, po czym podszedł do strażnika i zapytał, gdzie znajduje się ekipa. - Wszyscy są w wielkiej sali balowej - poinformował strażnik, machając gazetą w kierunku hotelu. Krocząc przez przestronne pomieszczenia, Michael podziwiał stary hotel - to naprawdę było coś. Czytał, że zamieszkiwały w nim wszystkie wielkie gwiazdy lat trzydziestych i czterdziestych: Clark Gable, Joan Crawford, Lana Turner. Cóż to musiały być za czasy! Gdy dotarł na plan, byli właśnie w trakcie kręcenia kolejnej sceny. Michael trzymał się na uboczu, zafascynowany tym, co się wokół niego działo. Rozpoznał Maca Brooksa ze zdjęć, na których oglądał go wraz z żoną, Sharleen Wynn Brooks, bardzo seksowną gwiazdą filmową. Szczęściarz z niego. Gdy tylko Mac ogłosił koniec ujęcia, Michael podążył w jego kierunku. Drogę zagrodziła mu asystentka kierownika produkcji, młoda Murzynka o długich włosach. - Czy mogę w czymś pomóc? - spytała oficjalnym, suchym tonem. - Mam spotkanie z Makiem Brooksem. - Jest pan umówiony? - Tak. - Pana nazwisko? - Scorsini... Michael Scorsini... z agencji Robbinsa.

- Proszę zaczekać, zobaczę, czy pan Brooks jest osiągalny. Poszła i zaczęła naradzać się z Makiem, który, ujrzawszy Michaela, machnął do niego ręką. Gdy niebawem wróciła, zachowywała się nieco sympatyczniej. - Za chwilę będzie wolny. Niech pan weźmie jakieś krzesło i zaczeka... o, tam jest kilka wolnych. Zasiadł w brezentowym reżyserskim krześle z wysokim oparciem, zastanawiając się, co czuje taki aktor. Skupia na sobie tyle uwagi. Ma tyle forsy. I taką władzę. Nie żeby kiedykolwiek przejawiał jakieś ambicje w tym kierunku, choć w szkole średniej nauczyciel gry aktorskiej ciągle go namawiał, by został członkiem ich zespołu. Bobby Rush zachowywał się na planie jak na wielkiego gwiazdora przystało. Wokół niego kręciło się mnóstwo ludzi. Michael natychmiast rozpoznał ciemnowłosą dziewczynę, którą poznał u Marjory. Gdy asystenci zaczęli się tłoczyć wokół aktora, Michael wstał, podszedł bliżej i poklepał ją po ramieniu. - Pamiętasz mnie? Odwróciła się i spojrzała na niego ze zdumieniem. - Hej, Brooklyn! - Hej, Bel Air - odparł. - Co ty tu robisz? - Mam spotkanie z Makiem Brooksem.

Uśmiechnęła się. - Widzę, że przeżyłeś jakoś tę noc w mauzoleum. - Czujesz się w tym domu tak samo jak ja. - Zatrzymałam się tam tylko na jakiś czas, póki nie znajdę czegoś własnego. Marjory jest moją starą przyjaciółką. Chodziłyśmy razem do szkoły. - Sprawia wrażenie... neurotyczki. - Nie chciałam tego mówić, ale zawsze uważałam, że jest trochę rąbnięta. - Co sądzisz o listach, które dostaje? - Sama nie wiem. A co ty o tym myślisz? - Nie mam wyrobionego zdania. - Skoro jej ojciec płaci, możesz trzymać się tej chałtury. Marjory lubi twoje towarzystwo, więc wykorzystaj to. - Co to ma znaczyć? - No, Brooklyn... zejdź na ziemię. Jesteś przystojniak, a Marjory wszystko odziedziczy, gdy tatuś opuści ten padół. Wszystko samo wchodzi ci w ręce. Popatrzył na nią z urazą. - Pracuję dla niej - rzekł sztywno. - To wszystko. - Przepraszam - powiedziała ze skruchą. - Nie mówmy już o tym. Przez chwilę stali w milczeniu, przyglądając się próbie. - No dobra, Brooklyn - mruknęła Jordanna, szczerze zaintrygowana.

- Puść farbę. Po co umówiłeś się z Makiem? - To prywatna sprawa. - Chyba wiem... Odkrył, że Sharleen ma romans, i chce, żebyś ją śledził. - Masz bujną wyobraźnię. - Pewnie jesteś jak ci prywatni detektywi z czarnych kryminałów Raymonda Chandlera. Zaskakujesz ludzi znienacka i wymachujesz im przed nosem polaroidem, gdy są w łóżku, co? - Nie jesteś na bieżąco. Gdyby mi o to chodziło, zainstalowałbym elektroniczną kamerę w suficie. - Ho, ho, jaka nowoczesność. - Proszę o ciszę! - krzyknął pierwszy asystent. - Robimy ujęcie. Wszyscy na miejsca. Michael przyglądał się nakręcaniu sceny z Bobbym i Cedrikiem Farrellem, aktorem grającym ojca głównego bohatera. Powtarzali ją pięciokrotnie, dopóki reżyser nie był zupełnie zadowolony. Kiedy skończyli, Mac pogadał jeszcze z kamerzystą, a potem podszedł do Michaela. - Wspaniale, że jesteś, Michaelu. Quincy cieszy się świetną opinią. A gdzie on sam? - Miał wypadek na nartach. - Więc jesteście wspólnikami? - Tak, w Nowym Jorku byliśmy detektywami w policji. Teraz

znowu pracujemy razem. - To, co mam do powiedzenia, jest ściśle poufne - rzekł Mac. Bardzo mi zależy na dyskrecji. Nie chcę czytać o sobie w Enquirerze. - Obowiązuje nas tajemnica zawodowa. Może nam pan zaufać. - Dobrze. Chodźmy do mojej przyczepy. Zeszli z planu, przemierzyli opustoszały hotel i weszli do luksusowo urządzonej przyczepy Maca. - Proszę usiąść - powiedział Mac. Michael zajął miejsce na wbudowanej w ścianę kanapie. - A więc - odezwał się - na czym polega problem? - Jestem już od dawna w branży - zaczął Mac, krążąc po pomieszczeniu. - Zrobiłem mnóstwo filmów. - Wiem. Większość widziałem. Robi pan fantastyczne rzeczy. - Znasz „Kontrakt”? - zapytał Mac. - Owszem. Wspaniały film. Pod koniec naprawdę mnie wzięło. Ledwie mogłem usiedzieć z wrażenia. - Pamiętasz historię, o której rozpisywała się prasa, gdy kręciłem ten film? - Hmm... chyba nie przypominam sobie. - Popełniono morderstwo. Jeden z aktorów, grających w tym filmie, udusił młodą aktorkę. Usiłowaliśmy nie nadawać sprawie rozgłosu, niemniej trafiła do gazet. - Teraz coś mi świta...

- Zmieniłem obsadę obu ról. Ani Ingrid, ani ten aktor nie pojawili się w filmie. Odbyła się rozprawa i mordercę skazano na karę więzienia. Podczas rozprawy zeznawało przeciwko niemu sześć kobiet. Wszystkie były świadkami morderstwa. - Rozumiem. I co dalej? - W ciągu ostatnich dwu miesięcy trzy z nich zostały zamordowane. - Co takiego? - Dobrze słyszałeś. Trzy zostały zamordowane. - Czy ten aktor nadal siedzi? - Chcę, żebyś się właśnie tego dowiedział. To Zane Marion Ricca. Dostał czternaście lat za zabójstwo. - Przed czternastoma laty? - Nie, przed siedmioma. Ale jestem prawie pewien, że już jest na wolności. - To by się zgadzało. W Kalifornii automatycznie skraca się wyroki o połowę. Zawiadomił pan policję? - A jak myślisz, po co ciebie wzywałem? Żadnej prasy. Nie mogę zostać w to wmieszany. Dowiedz się, czy go wypuszczono, a skoro tak... będziemy musieli zapewnić ochronę trzem pozostałym kobietom. Bo jeśli ma listę członków zespołu, to z całą pewnością je namierzył.

Rozdział 30 Ostatnią

rzeczą,

na

jaką

Kennedy

miała

ochotę,

było

przeprowadzenie kolejnego wywiadu. Irytowało ją to przede wszystkim dlatego, że popełniono nowe morderstwo i chciała poznać wszelkie towarzyszące mu okoliczności. Jej występ w telewizji wywołał żywą reakcję. - Trochę nimi potrząsnęłyśmy - stwierdziła Rosa. - Słyszałam, że komendant policji i biuro burmistrza wreszcie się do tego biorą. Zmuszamy ich do działania. Niebawem będą musieli wydać jakiś komunikat, bo inaczej podniesie się straszny krzyk. - Świetnie - skwitowała to Kennedy, zadowolona, że wreszcie coś się dzieje. - Mój szef działu informacyjnego chce, żebyś znowu wystąpiła. Ma zamiar zrobić z tego cykliczną audycję. Uważa, że powinnaś pokazywać się co tydzień, póki nie złapią tego szaleńca. Kennedy wyraziła zgodę. Zrobi wszystko, żeby przyskrzynili mordercę. Wiedziała, że gdzieś tam z góry przypatrują się jej Phil i ojciec. Chyba są dumni, że pracuje nad czymś naprawdę ważnym. Ale tymczasem musi odbębnić jeszcze jeden wywiad z gwiazdorem filmowym. Tym razem jej ofiarą okazał się Charlie Dollar, który osobiście odebrał telefon. Umówiła się na spotkanie bezpośrednio z nim, co już samo w sobie było ewenementem. Charlie poinformował

Kennedy, którędy ma do niego jechać, i powiedział, że oczekuje jej w południe. Gdy przybyła, osobiście otworzył drzwi. - Hej, pani dziennikarko, proszę wejść - przywitał ją ciepło. Dwa duże psy zerwały się czujnie. - Proszę nie zwracać uwagi na te bestie rzekł, prowadząc ją do salonu. - Są wyszkolone: gryzą tylko innych aktorów. Miał najbardziej zwariowany uśmiech, jaki widziała w życiu, i błyszczące oczy. Wyczytała z nich, że jest naćpany. Choć lekko łysiał i zarysowywały mu się początki brzuszka, wyglądał całkiem atrakcyjnie w swojej kolorowej hawajskiej koszuli, jasnobeżowych drelichowych spodniach, które pamiętały lepsze czasy, i postrzępionych białych tenisówkach. Nie miał na nogach skarpetek. - Proszę usiąść - powiedział, wskazując gestem kanapę. Rozejrzawszy się wokół stwierdziła, że dom robi przyjemne wrażenie, jest przytulny i wygodny. Najwyraźniej Charlie otaczał się przedmiotami, które lubił. Stara kanapa, pokryta brązową skórą, była zniszczona, lecz miało się ochotę zapaść w nią, na ścianach wisiały interesujące obrazy, psy wałęsały się swobodnie, jakby dom do nich należał. - Zboczmy z utartych szlaków i porozmawiajmy zupełnie prywatnie - rzekł Charlie z ujmującym uśmiechem. - Doskonale - zgodziła się.

- Korci mnie, żeby sztachnąć się skrętem, ale nie zapalę, jeśli ci to przeszkadza. Aha, tylko cię proszę... nie wspominaj o tym w swoim artykule. Czyż nie zdawał sobie sprawy, że wkracza na niebezpieczny teren? Aż się prosi, żeby o tym napisać. - Mogę ci wierzyć, Kennedy? - zapytał, wbijając w nią oczy, „które już niejedno widziały”. - Chyba tak - odparła niechętnie. - Dzięki - mruknął, zapalił skręta i głęboko się zaciągnął. To coś nowego - aktor, który nie boi się narkotyzować na oczach dziennikarza. Ma facet jaja. - Nieźle się przejechałaś po Bobbym Rushu - zauważył po chwili, wyciągając skręta w jej kierunku. Potrząsnęła głową. - To nie ja, ale muszę wziąć winę na siebie. Charlie ponownie głęboko się zaciągnął. - A co się stało? - Zmienili mój tekst, poza tym redakcja sporo dopisała od siebie. Głupio się czuję. Ale to się już nigdy nie powtórzy. - Mam nadzieję. - Na pewno. Zabezpieczyłam się. Mam teraz umowę, która zabrania im zmienić choćby jedno słowo. - Bobby jest w porządku - rzekł Charlie przez chmurę dymu. -

Dorastanie w tym mieście to okropna sprawa, jeśli się ma sławnego rodzica. Ale on dobrze sobie radzi. - Sławny rodzic chyba ułatwia życie. Pieniądze, przywileje... wszystko, czego się tylko chce. - Nigdy nie sprzeciwiam się dziennikarkom, ale tu się mylisz. Postanowiła zmienić temat. - Masz synka, prawda? Na twarz Charliego wypłynął szczęśliwy uśmiech. - Owszem. Na imię mu Sport i jest najwspanialszym dzieckiem na świecie. - A teraz do wiadomości naszych czytelników: ożenisz się z jego matką? Charlie ponownie zachichotał. - Lepiej zapytaj Dahlię, czy ona chce się ze mną ożenić. Ja tylko robię, co mi każą. Jeśli udaje mi się dotrwać do końca dnia, uważam, że jestem bardzo szczęśliwym człowiekiem. Miał subtelnie uwodzicielski, niefrasobliwy sposób bycia, trudno było oprzeć się jego urokowi. - Mogę korzystać z magnetofonu? - spytała, wyjmując mały magnetofon kasetowy Sony. - Pokaż mi swój, ja pokażę ci mój - odparł z uśmiechem. - Ty chcesz nagrywać mnie? - Niedobrze byłoby, gdyby któreś z nas przekręciło jakieś słowo.

Podniósł się i wrócił z przenośnym magnetofonem firmy Panasonic, który postawił przed sobą na stole. - Teraz mamy równe szanse - oznajmił. - Hmm - mruknęła Kennedy. - Nigdy nie sądziłabym, że jesteś podejrzliwy. Wymienili długie spojrzenia. - Ładna z ciebie laska - odezwał się w końcu Charlie. - Laska? - zapytała z mieszaniną rozbawienia i pogardy. - Ho, ho, czuję w pokoju feministkę. Uśmiechnęła się chłodno. - Komplementami niczego u mnie nie osiągniesz. - Puściła w ruch magnetofon. - Możemy porozmawiać o twoim filmie? Pochylił się i włączył swój sprzęt. - Byłoby mi bardzo miło. Ludzi zazwyczaj interesuje moje życie prywatne... - urwał, a potem uczynił dramatyczny gest, przybierając pozę szekspirowskiego tragika. - Kogo pieprzę: oto jest pytanie zadeklamował. - Ludzi nie interesuje dusza aktora, tylko jego sprawy łóżkowe. Tylko to, co da się upchnąć w brukowcu, taka jest dzisiejsza Ameryka. - O tobie też czytałam w brukowcach. - Nie da się tego uniknąć. - Więc pomówmy o tym. Co sądzisz o tekstach na twój temat? - Same bujdy. - Prychnął pogardliwie. - Ale tak się nieszczęśliwie

składa, że ludzie w nie wierzą. - Naprawdę tak uważasz? - Zapytaj, kogo chcesz. Przychodzą do mnie, wymachując mi tymi szmatławcami przed nosem, i pytają: „Widziałeś, co zrobił Michael Jackson? Albo Marlon Brando? Albo Jack Nicholson?” Są święcie przekonani, że to wszystko prawda. - Czy brukowce wypisują same kłamstwa? - Czasami jest w nich źdźbło prawdy. Ale te pismaki muszą co tydzień wypełnić kolumnę, więc wymyślają sobie różne rzeczy. A jeśli nie zmyślają, to „upiększają”. Miał wyraźną skłonność do dygresji. Próbowała nakłonić go do powrotu do pierwotnego wątku. - Porozmawiajmy o twoim filmie - rzekła. - Dlaczego zdecydowałeś się zostać jego producentem? Uniósł brwi. - Skoro kręcę film, chcę sam podejmować wszystkie decyzje. A ty byś nie chciała? - Czy w przyszłości masz zamiar być producentem wszystkich swoich filmów? - Jeszcze się nie zdecydowałem. Milczał przez dłuższą chwilę, po czym powiedział: - Więc byłaś żoną Philipa Chase'a. Drgnęła przerażona.

- No... tak. Skąd wiesz? - Bo interesowałem się jego pracami. Twoimi też. Podobał mi się ten kawałek o Anicie Hill. Wspaniały był też wasz artykuł o administracji Busha. Ale najbardziej przypadło mi do gustu to, co wspólnie przygotowywaliście dla National Geographic. Phil robił znakomite zdjęcia. Zjeździliście kawałek świata. - Owszem - odparła cicho. - Z przykrością dowiedziałem się, że nie żyje. Nieoczekiwanie w oczach Kennedy pojawiły się łzy. Charlie zauważył to natychmiast. - Mam pomysł - powiedział, podnosząc się żwawo. - Pojedźmy na lunch nad morze. Zapraszam cię na kraby i egzotycznego drinka. Będziemy udawać, że jesteśmy na wakacjach. Co ty na to? Zabrzmiało to nieźle. Dlaczego miałaby mu odmawiać? - Jeśli masz ochotę... - wymamrotała, czując się dziwnie roztrzęsiona. Chwycił ją za ręce i pomógł wstać z kanapy. - Chodź, słodka zielonooka, zabieramy się stąd. Nikt tak jak ja nie umie leczyć smutków i cieszyć się życiem. Zobaczysz, jak to się robi! Cheryl Landers upajała się poczuciem władzy. Jej agencja przyciągnęła uwagę najbardziej wpływowych ludzi w mieście. Nagle stała się jedną z najważniejszych figur. Nie uważano jej już wyłącznie za córkę Ethana, nareszcie uzyskała niezależność. A do tego robi grubą forsę. To

jest dopiero odlot! Jej dziewczyny były najlepsze. Gdy przejęła listę Donny, pozbyła się narkomanek i rozrabiaczek, zatrudniając na ich miejsce prawdziwe młode talenty. Pierwszorzędna obsługa na całej linii - tak brzmiało jej motto. Płacisz fantastyczną forsę i dostajesz fantastycznego kociaka. Wszyscy byli szczęśliwi. Zwłaszcza Grant, który nie tylko wypróbowywał nowe dziewczyny i dostarczał narkotyki, o co prosiło wielu klientów, ale jeszcze wykonywał wspaniałą robotę jako naganiacz, niemal codziennie dostarczając jej świeży towar. Cheryl czuła się wspaniale jako Pierwsza Burdelmama Hollywood. Wszyscy zabiegali o jej względy, a ona mogła dyrygować nimi, jak chciała. W sobotnie wieczory zaczęli wraz z Grantem wydawać przyjęcia, na których chciał bywać każdy, kto cokolwiek w Hollywood znaczył. Listę gości sporządzano niezwykle starannie. Oczywiście zawsze były na nich piękne dziewczyny, którym płacono za ich usługi, oraz jurni, wpływowi mężczyźni, których podniecało pozbywanie się dużych pieniędzy. Do stałych bywalców należało kilka gwiazd filmowych, pewien angielski supergwiazdor rockowy, który przelatywał dziewczyny taśmowo, producenci, dyrektorzy wytwórni i trochę europejskiego śmiecia. Klientela arabska była przyjmowana oddzielnie. Sami płacili za swoje przyjęcia, i Cheryl pilnowała, by stawka była podwójna. Grant poważnie się zastanawiał, czyby nie zrezygnować z pracy

agenta i nie zostać wspólnikiem Cheryl. - Cały ten biznes można powiększyć i postawić na wyższym poziomie - przekonywał ją. - Będziemy rozsyłać dziewczyny po całym świecie.

Może

nawet

załatwimy

koncesje.

Możliwości

są

nieograniczone. Cheryl płaciła mu prowizję od przyprowadzanych dziewczyn, a ponieważ interes szedł dobrze, sądziła, że mógłby do niego przystąpić nie jako pełnoprawny wspólnik, ale na przykład na procent. Na pewno miałaby z niego pożytek, jeśli nie byłby akurat za bardzo naćpany. Przejąłby część jej obowiązków, a ona miałaby czas na rozwijanie interesu. Ale Grant spochmurniał, gdy przedstawiła mu swój plan; domagał się pięćdziesięciu procent jej dochodu. - W porządku, nie było rozmowy - oświadczyła. Zgodził się na trzydzieści procent i zrezygnował z funkcji agenta. Cheryl była wniebowzięta. Nikt - nawet Jordanna - nie miał pojęcia, że od lat czuła silny pociąg do Granta. Zaczęło się to w wieku dojrzewania i trwało do tej pory. Nikomu o tym nie mówiła, gdyż jego wybrankami były głównie dziwki. Granta fascynowały duże cyce, długie włosy i gruby, wulgarny makijaż. Cheryl nie miała u niego szans - nie była dość ładna, miała za małe piersi, a ponadto zawsze traktował ją jak kumpla i choć wesoło spędzali razem czas, nigdy nie posunął się dalej.

Przez całe lata patrzyła i czekała. Teraz jednak sytuacja się zmieniła: miała być jego szefową, w jej ręku skupiona była cała władza. Doszła do wniosku, że jeśli się czegoś bardzo chce, to się to zdobędzie. Czekała prawie dwanaście lat - chyba wystarczy. Charlie był interesującym mężczyzną - nie próbował czarować, ale oczarowywał. Nie przywiązywał też wagi do swej sławy, co czyniło go jeszcze atrakcyjniejszym. Ludzie go uwielbiali. Machali do niego z samochodów, gdy gnał autostradą, siedząc za kierownicą czarnego rollsa. Szczerzył zęby w swoim szalonym uśmiechu, puszczał Sinatrę i pociągał z flaszki coś, co wedle jego zapewnień było wodą destylowaną, choć Kennedy podejrzewała, że to czysta wódka. - Nie spodziewałam się, że masz taki samochód - powiedziała, muskając palcami kosztowne skórzane obicia. Podniósł brwi, szczerze zdziwiony. - Dlaczego ludzie zawsze o to pytają? Zrobiła nieokreślony gest. - To dla ciebie... za dorosłe. Zachichotał. - Powiem ci dowcip: jestem dorosły. - A ile masz lat? - zapytała. Gazety różnie podawały jego wiek, od czterdziestu dziewięciu do pięćdziesięciu pięciu.

- Pod względem umysłowym dwanaście. Fizycznym sto dwanaście. Duchowo pięćdziesiąt trzy. Dno, ale i tak lepsze to niż alternatywa... - To znaczy? - Śmierć - odparł. - Straciłem mnóstwo dobrych kumpli w Wietnamie. - Byłeś tam? Ściszył Sinatrę. - Jasne, że byłem. A niby gdzie nauczyłem się, że aby dobrnąć do wieczora, trzeba się rano naćpać? - W college'u? - spytała żartobliwie. Roześmiał się. - Nie. Nigdy tam nie chodziłem. Rzuciłem szkołę, jak miałem piętnaście lat, i poszedłem w świat. Tam też można zdobyć wyższe wykształcenie. - Nie wątpię. - A ty, zielonooka? Opowiedz o sobie. - Liceum. Studia. Wszystko po bożemu. - To dość konwencjonalne. - Poznałam Phila w college'u, pobraliśmy się i razem jeździliśmy po świecie. Był niezwykłym człowiekiem. - Czy to nie świństwo, że najlepsi odchodzą pierwsi? Musi ci go bardzo brakować. Nie wiedziała, co powiedzieć. Jak wyrazić ból, spowodowany utratą

bliskiej istoty? Nie da się tego ująć w słowa. - Bardzo - odparła cicho. Charlie skręcił w poprzek trzech rzędów pędzących samochodów i udało mu się trafić na zjazd do Santa Monica. - Chyba nie jesteś urodzonym rajdowcem - wykrztusiła Kennedy, kurczowo trzymając się tablicy rozdzielczej. - Dowcip polega na tym - rzekł z perwersyjnym uśmiechem - by w nic nie uderzyć i nie dopuścić do tego, by ktoś rąbnął w ciebie. Taka jest moja filozofia. Zastanów się nad tym. W moim przypadku to działa. Lunch upłynął im bardzo miło. Kennedy już od dawna tak dobrze się nie czuła. Ale za beztroskim sposobem bycia Charliego kryło się coś głębszego, poważniejszego. Okazał się niezwykle skomplikowanym i bardzo interesującym człowiekiem. Gdy zaproponował, by następnego wieczoru spotkali się na kolacji, chętnie na to przystała. Po lunchu zawiózł ją pod swój dom. Przesiadła się do swojego samochodu i pojechała wprost do studia. Rosa i szef działu wiadomości już na nią czekali. Przez całe popołudnie przeglądali materiały do wieczornego występu. Zapoznała się z faktami dotyczącymi ostatniej ofiary, Pameli March. Uduszono ją w piątek późnym wieczorem w zachodnim Hollywood, na terytorium detektywa Carlyle'a. Aktorka, licząca sobie trzydzieści jeden lat, grająca małe rólki, rozwiedziona i bezdzietna. Została zaatakowana podczas spaceru z psem. Morderstwa dokonano w podobny sposób, jak

w przypadku Stephanie Wolff, nie zostawiono jednak przy ciele tabliczki z napisem „Śmierć zdrajcom”. - To ten sam morderca, prawda? - spytała Kennedy, przeglądając nadesłane informacje. - Chyba tak. Ale może ktoś się pod niego podszywa - odparła Rosa. - To się czasami zdarza. Tym razem Kennedy nie

poddała się potulnie

zabiegom

charakteryzatorki i fryzjerki. Przekonała je, że sama sobie poradzi. Nałożyła szarobrązowy cień na powieki i umalowała usta ciemniejszą szminką. Starannie wyszczotkowane włosy barwy miodu miękkimi puklami okalały jej twarz. Przeglądając materiały, czuła spokój. Tekst jej wystąpienia brzmiał dobrze, była zadowolona z tego, co napisała. Przed programem weszła do zielonej sali i zaczęła pojadać czekoladowe ciasteczko. Po paru minutach pojawiła się Rosa. - Wszystko w porządku? - zapytała. - To pewniak - odparła Kennedy bez śladu zdenerwowania. - Chyba zaczynam się przyzwyczajać. - Z czasem zaczniesz uwielbiać tę robotę! - zawołała Rosa. Chwyciła butelkę evian i skierowała się do wyjścia. - Aha, i przy okazji, jeśli spotkasz Michaela, bądź tak miła i postaraj się go nie obrazić. - Jakiego Michaela? - Scorsini. Tego nowojorskiego detektywa, któremu porwano

dziecko. Pamiętasz? Ma dziś występ. - Cóż za zbieg okoliczności - mruknęła Kennedy, potrząsając głową. - Mówiłam ci, że nie masz się czego obawiać. Nie umawia się z nikim i nie ma na to najmniejszej ochoty, tak samo jak ty. - Jasne. Rosa roześmiała się. - Naprawdę - powiedziała. - Kiedyś wreszcie przekonasz się, że można mi wierzyć - dodała i zniknęła w drzwiach. Kennedy przysiadła na brzegu kanapy i ponownie przejrzała notatki. Cztery kobiety. Brutalnie zamordowane. Po mieście grasuje dusiciel, a ona musi doprowadzić do tego, by go zatrzymano, nim uśmierci piątą ofiarę.

Rozdział 31 Po rozmowie z Makiem Michael podjechał do klubu Sirocco, gdzie pogadał z odźwiernym na temat niesfornej gwiazdy telewizyjnej, lecz jego myśli zaprzątała zupełnie inna sprawa. Tak naprawdę dręczyła go rozmowa z Makiem Brooksem. Ginęły kobiety, Mac sądził, że wie, kto je morduje, i dopiero teraz zdecydował się pisnąć słówko! Czy ci ludzie z Hollywood w ogóle nie mają sumienia? Ze studia zadzwonił do znajomego z policji w Los Angeles z prośbą, by sprawdził kartotekę Zane'a Mariona Ricci. Gdy zatelefonował do niego po godzinie, dowiedział się, że Zane'a wypuszczono z więzienia

przed trzema miesiącami. W bibliotece głównej przeczytał wycinki prasowe, dotyczące zamordowanych kobiet. Kiedy natrafił na czwartą ofiarę, Gerdę Hemsley, zaczął się zastanawiać, czy ona również pracowała przy filmie Maca. Nie mógł uwierzyć, że tamten świr szaleje teraz na swobodzie i nikt nawet palcem nie kiwnie. Zadzwonił do Maca na plan. - Mam wiadomość - rzekł krótko. - Pamiętaj, że rozmawiam przez telefon komórkowy - ostrzegł go Mac. - Dookoła jest pełno ludzi. Czy tylko to go obchodzi? Że ktoś go może podsłuchać? - Człowiek, o którym rozmawialiśmy, jest na wolności. Co mam w związku z tym zrobić? Mac wpadł w panikę. Muszę powiedzieć o wszystkim Luce, pomyślał. - Nic - odparł. - Nic? - powtórzył ze zdziwieniem Michael. - Na razie nic. - Trudno - odparł Michael. - A przy okazji: czy mówi coś panu nazwisko Gerdy Hemsley? - Owszem. Dlaczego? - Niech pan ją wpisze na listę. Została uduszona przed dwoma tygodniami.

Mac był w bardzo złym humorze, który wszystkim się udzielał. Po skończeniu ujęcia Bobby podszedł do niego i zapytał: - O co chodzi? - Sprawy osobiste - mruknął Mac. - Coś nie w porządku z Sharleen? Dlaczego wszystkim zawsze przychodzi na myśl jego żona? - Z Sharleen wszystko dobrze - odparł z irytacją. - Nie masz się czym przejmować. Bobby wpatrywał się w niego przez chwilę, zastanawiając się, czy dalej go indagować. - No dobrze, to nie moja sprawa - powiedział wreszcie. - Ale postaraj się nie wyładowywać na zespole, bo dojdzie do buntu, jeśli tak będziesz wszystkich rozstawiał po kątach. Podczas przerwy na lunch Mac zamknął się w przyczepie, by zadzwonić do Luki. Kiedy jednak wziął telefon do ręki, zaczął się wahać. Luki może nie być w domu. Na pewno jest zajęty. Nierozsądne wydaje się też przeprowadzanie tej właśnie rozmowy przez telefon komórkowy. Ludzie podsłuchują dla zabawy, może ściągnąć sobie niebezpieczeństwo na głowę. Wyszedł z przyczepy i wrócił do hotelu, kierując się do biura, gdzie ładna sekretarka spytała, w czym może mu pomóc. - Jestem Mac Brooks, reżyser „Zabójczych oczu” - rzekł, by się

odpowiednio zareklamować. - Czy mógłbym skądś tutaj przeprowadzić prywatną rozmowę? - Oczywiście, panie Brooks - odparła dziewczyna. Poszedł za nią do pustego gabinetu, gdzie, jak go zapewniła, będzie miał absolutny spokój. Zaczekał, aż zamknie drzwi, po czym wcisnął numer Luki. Po drugiej stronie odezwał się ostrożny męski głos: - Słucham? - Chciałbym mówić z panem Lucą Carlottim - powiedział cicho Mac, na wypadek gdyby sekretarka podsłuchiwała. - Kto mówi? - Niech pan powie, że Brooks z Kalifornii. Luca będzie wiedział, o kogo chodzi. - Proszę zaczekać. Mac zaczął obgryzać strzępek naskórka obok paznokcia, aż poczuł pulsowanie skaleczonej skóry. Na jego czole pojawiły się kropelki potu. Dlaczego ten telefon wprawia go w tak straszne zdenerwowanie? Bo w każdej chwili grozi mu, że zostanie zdemaskowany jako chrzestny syn Luki Carlottiego, a gdyby prawda wyszła na jaw, jego kariera ległaby w gruzach. Nawet Sharleen nie miała o niczym pojęcia. Zastanawiał się przez chwilę, co by powiedziała, gdyby jej wszystko wyznał. Hej, Sharleen, skarbie, coś przed tobą ukrywałem. Mój ojciec chrzestny to jeden z najgorszych bandziorów w Nowym Jorku. Co ty na

to? Ale Sharleen z pewnością odpowiedziałaby: „No i co z tego?” Najprawdopodobniej nie zrozumie całego tego układu. Dobiegł go charakterystyczny, chrapliwy głos Luki. - Mac? - Hej, jak leci? - Mimo woli zaczął mówić dawnym brooklyńskim akcentem. - Nieźle - odparł Luca. - Au ciebie wszystko gra? Dalej robisz na Wybrzeżu? Mac odchrząknął. - Mam kłopot - powiedział. Luca zaśmiał się. - Wielka nowina. Ja jestem od problemów. - To również i twój problem. - Wal. - Dzieciak twojej siostry wyszedł. - Owszem - rzekł spokojnie Luca. - To nic nowego. Mac był zdumiony. - Wiesz o tym? - Gówniarz jest na wolności już od trzech miesięcy. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - A dlaczego mam ci się spowiadać? Mac czuł, jak wzbiera w nim furia. Luca odnosił się do niego bez

szacunku, a potrzeba szacunku była jedyną rzeczą, jaką wpoił mu ojciec. Jeśli ludzie będą cię szanować, zawsze będziesz mężczyzną - mawiał. Jasne. Luca szanował go jak cholera, kiedy pieprzył jego matkę. Nigdy mu tego nie wybaczy. - Powinieneś mi o tym powiedzieć - rzekł ze złością. - Powinieneś mi, kurwa, powiedzieć. Głos Luki stwardniał. - Powinienem zrobić to, co uważałem za słuszne, i zrobiłem to. Załatwiłem, żeby ten pierdolony sukinsyn nie ruszył dupy z Zachodniego Wybrzeża. Posłałem mu forsę i dałem mu mieszkanie. Ten dupek nic mnie nie obchodzi, póki nie wpieprza się w moje życie. Mac nie posiadał się ze zdziwienia. - I uznałeś, że to załatwi sprawę? Że weźmie forsę i będzie cicho siedział? - Byłoby tak lepiej dla niego, chyba że jest kompletnym debilem. - No to mam dla ciebie niespodziankę... jest kompletnym debilem. I do tego niebezpiecznym. Sądzę, że zamierza zamordować wszystkie kobiety, które przeciw niemu zeznawały. Cztery z nich już nie żyją. Zapadła długa, złowieszcza cisza. Mac czekał, by Luca coś powiedział. Nie chciał się w to mieszać, ale nieszczęście już się stało i teraz było za późno, by temu zaradzić. Wreszcie Luca odezwał się. - Jesteś pewien? - zapytał.

- A kto inny mógł to zrobić? - odparł Mac. - Cztery kobiety w ciągu ostatnich dwu miesięcy. Uduszone w ten sam sposób, co Ingrid. Zeznania składały jeszcze dwie kobiety... mogą być następne w kolejce. - Czy gliny wiedzą? - W końcu się zorientują. - Jasna cholera! - zaklął z wściekłością Luca. - Pierdolony sukinsyn! - A gdzie on jest? - W gruncie rzeczy Maca niewiele to obchodziło, lecz nie mógł się powstrzymać przed zadaniem tego pytania. - W Los Angeles. - To wiem, ale dokładnie? Luca zignorował pytanie Maca. - Sam się tym zajmę, synu - powiedział. - Jutro rano przylatuję pierwszym samolotem. Nie mów do mnie „synu”, chciał wrzasnąć Mac. - Co to znaczy, że sam się tym zajmiesz? - zapytał. - Nie przez telefon. Pogadamy na miejscu. - A te dziewczyny? Może należałoby je ostrzec? - Kiedy wydarzyło się ostatnie morderstwo? - Przed paroma dniami. - A poprzednie? Ile czasu upływało między poszczególnymi wypadkami? - Parę tygodni. Nie jestem pewien. - Wygląda na to, że działa według jakiegoś planu. Są bezpieczne.

- Skąd możesz wiedzieć, że są bezpieczne?! - wybuchnął Mac. Luca nie tolerował takiego zachowania wobec własnej osoby. - Chcesz, żebym ci pomógł, czy nie? - zapytał zimno. - Bo równie dobrze można wezwać gliny i rozgłosić całą sprawę. - Tak, potrzebuję twojej pomocy - odparł Mac już spokojniejszym głosem. - Wobec tego zobaczymy się jutro i pogadamy. Mac opuścił gabinet z ciężkim sercem. - Czy mogę jeszcze coś dla pana zrobić, panie Brooks? - zapytała sekretarka z promiennym uśmiechem, mówiącym: „Ja też mogę być gwiazdą”. - Nie, nie... Rachunek za telefon proszę przesłać do wytwórni. - Nie ma o czym mówić, panie Brooks. Miło nam, że zechciał pan skorzystać z naszego biura. A gdyby przypadkiem szukał pan kogoś do roli sekretarki, może najlepsza byłaby osoba, która naprawdę się tym zajmuje? Mac myśli zajęte miał czym innym. - A, tak... oczywiście - odparł w roztargnieniu. Luca Carlotti był zawsze nienagannie ubrany. Najchętniej nosił garnitury w drobne paski, szyte na miarę przez najlepszego angielskiego krawca, który co dwa miesiące przylatywał do niego z Londynu na specjalną sesję. Jego buty również były ręcznej roboty. Pochodziły z ekskluzywnego londyńskiego sklepu, który mieścił się na Jermyn Street.

Koszule miał z najcieńszego jedwabiu, a swetry i płaszcze z czystego kaszmiru. Co dwa tygodnie robił sobie maseczkę, by jego sześćdziesięcioczteroletnia skóra pozostała gładka. Najchętniej używał produktów Erny Laszlo. Co drugi dzień stosował masaż całego ciała, a raz na tydzień brał kąpiel błotną. Jeden pokój przekształcił w solarium, i zawsze miał wspaniałą opaleniznę. Uważał, że należy dbać o siebie, i prezentował się jeszcze całkiem nieźle. Telefon Maca wytrącił go z równowagi. Skretyniały siostrzeniec był zmorą jego życia. Powinien był kazać go załatwić, gdy gówniarz siedział w pierdlu, lecz z dobroci serca nie uczynił tego. Wielki błąd. - Nie ma mowy, żeby wrócił do Nowego Jorku - ostrzegł swą siostrę Phyllis, gdy Zane'a wypuszczono z więzienia. - Ale to moje dziecko... - jęknęła Phyllis. - Żadne dziecko, to morderca, i ma siedzieć w Kalifornii, z dala od rodziny. Załatwię mu mieszkanie. Nie martw się, podeślę mu pieniądze. Phyllis nie protestowała zbyt gwałtownie. Niedawno rozwiodła się z pierwszym mężem, który siedział w więzieniu, a teraz wyszła za mąż po raz drugi, za faceta o nazwisku Petey Borosin. Petey był od niej piętnaście lat młodszy i Luca nie mógł znieść widoku tego punka, lecz przynajmniej siostra była szczęśliwa. Ale teraz, jeśli wierzyć temu, co mówił Mac, jego pierdolniętemu siostrzeńcowi zupełnie odbiło i zaczął wykańczać jakieś babki.

Luca postanowił nic nie mówić Phyllis, lepiej niech nie wie. Kobiety to straszne gaduły, wszystkie informacje wyciekają z nich jak z sita. Zadzwonił do swego osobistego agenta i zarezerwował bilet na poranny lot do Los Angeles. Michael wziął urządzenie do nagrywania rozmów, które chciał podłączyć do telefonu Marjory, i późnym popołudniem pojechał do rezydencji Sandersonów. Marjory powitała go niczym zmartwiona żona. - Obiecałeś, że przyjedziesz dziś rano - rzekła, przygryzając nerwowo dolną wargę. - W ogóle nie wspominałem, o której będę - odparł Michael, instalując urządzenie nagrywające przy jej telefonie. - Czuję się taka... samotna - wyrzekała, załamując ręce. Jeszcze jedna histeryczka, pomyślał. - Nie jesteś samotna, Marjory. Przecież przyjechałem. - Możesz zostać? Upewnił się, że wszystko jest zamocowane jak należy. - Nie, mam za dużo roboty - odparł. - A jeśli dostanę następny telefon z pogróżkami? - To mało prawdopodobne. Ten facet przysyła ci listy już od paru miesięcy. Pierwszy raz zadzwonił w sobotę, tak szybko tego nie powtórzy. - Skąd możesz wiedzieć? - spytała oskarżycielskim tonem.

- Jeśli ponownie zadzwoni, zawiadomisz mnie i natychmiast przyjadę. Tym razem będziemy go mieli na taśmie. Pokażę ci, jak to działa. Gdy już się upewnił, że Marjory umie się posługiwać urządzeniem podsłuchowym, powiedział: - Muszę zadzwonić. Gdzie mogę być sam? - Czy to ma coś wspólnego ze mną? - Nie, chodzi o inną sprawę, którą się zajmuję. Zacisnęła usta. - No dobrze - powiedziała. - Możesz skorzystać z tego telefonu. - Dzięki - odparł i czekał, aż sobie pójdzie, ale ona wciąż stała obok i wpatrywała się w niego. - Ee... Marjory, to prywatna rozmowa - mruknął. - Nie będę podsłuchiwać. - Nie wątpię. Ale czy chciałabyś rozmawiać o swoich sprawach w obecności innych ludzi? - W takim razie wychodzę - oznajmiła i sztywno wymaszerowała z pokoju. Złapał Maca na planie. - Zdecydował pan, co mam zrobić? - zapytał. - Powiedziałem: na razie nic. - Najrozsądniej byłoby powiedzieć o wszystkim glinom. Zaczną polować na Zane'a i najprawdopodobniej będą go mieli w ciągu

dwudziestu czterech godzin. - Muszę się nad tym zastanowić. - Kiedy pan się będzie zastanawiał, pozostałe dwie kobiety mogą znaleźć się w niebezpieczeństwie. - To nie potrwa długo. Czy mógłby pan tymczasem zapewnić ochronę Jordannie Levitt i Cheryl Landers? - Chodzi panu o goryli? - Nie, to chyba za ostro. Nie chciałbym ich niepokoić. Może dałoby się obserwować je z pewnej odległości, tak, by się nie zorientowały? - Jordanna Levitt... czy to nie jest ta asystentka Bobby'ego Rusha? - Owszem. Skąd pan wie? - Mieszka u Marjory Sanderson, a ponieważ akurat pracuję na zlecenie ojca Marjory, bez trudu mogę mieć na nią oko. Jutro wraca mój kolega, zajmie się Cheryl Landers. Musimy tylko mieć jej adres. Odłożył słuchawkę, nadal czując się nieswojo. Gdyby to od niego zależało,

poszedłby

prosto

na

policję,

ale

zanim

cokolwiek

przedsięweźmie, musi porozumieć się z Makiem Brooksem. Wredna sytuacja, a on nie wiedział, jak z niej wybrnąć. W pokoju przylegającym do biblioteki Marjory wysłuchała z telefonu wewnętrznego całej rozmowy Michaela z Makiem, po czym pośpiesznie odłożyła słuchawkę. Co się dzieje? Rozmówca Michaela sprawiał wrażenie zmartwionego. I kim jest ten Zane? Była podniecona, czuła, że znajduje się w środku jakichś wydarzeń.

Gdyby tylko Michael chciał się jej zwierzyć. Niepokoiło ją, że w jakiś sposób wplątana jest w to wszystko Jordanna i Michael musi ją ochraniać. Ale przynajmniej będzie więcej tu przebywał. Choć Marjory wzrastała wespół z Jordanną i Cheryl, zawsze czuła się trochę na uboczu. Wiedziała, że w porównaniu z nimi wypada blado i nieinteresująco - mimo że przyjaciółki włączały ją we wszystkie swoje przedsięwzięcia, razem z Grantem i Shepem, zawsze niknęła na ich tle. Gdyby udało jej się złapać takiego przystojniaka jak Michael, dopiero by im wszystkim pokazała. Wprawdzie jest tylko detektywem i ojciec na pewno będzie się strasznie rzucał, ale co z tego? Jest pełnoletnia i może robić, co jej się żywnie podoba. Gdy wyszła z pokoju, Michael kierował się właśnie do frontowych drzwi. - Muszę lecieć - powiedział. - Spóźnię się do studia. - Jakiego studia? - Mam dziś występ w telewizji. - W jakim charakterze? - Moja czteroletnia córka zaginęła. Zwracam się do widzów z prośbą o pomoc. Ma córkę! Czy to znaczy, że jest żonaty? Spojrzała na jego lewą rękę, ale nie miał obrączki. - Och, Michaelu... nic o tym nie wiedziałam. Czy żona wystąpi razem z tobą?

- Moja żona nie żyje. - Och... Może chciałbyś, żebym z tobą poszła? - Nie, nie ma potrzeby - odparł, spoglądając na zegarek. Robiło się późno, a Rosa prosiła, by przybył punktualnie. - Kiedy wróci Jordanna? - zapytał już w drzwiach. - Nie mam pojęcia. Mogą pracować do późna. - Hmm... w takim razie pewnie wrócę tu na noc. Przyjadę po występie. - Cieszę się, Michaelu - powiedziała, dotykając lekko jego ramienia. - Co byś zjadł? Cofnął się. - Nie rozumiem. - Chciałabym ci coś ugotować na kolację. - W żadnym wypadku. Wystarczy mi pizza. - Zamówię w Spago. - Gdzie? - Nieważne. Będzie ci smakowała. Michaelowi udało się przyjechać do studia w samą porę. Asystentka produkcji złapała go przy drzwiach i pośpiesznie zaprowadziła do charakteryzatorni. - Nie znoszę tego - skarżył się, niechętnie zasiadając przed lustrem, gdy charakteryzatorka zabierała się do pracy. - Tylko odrobina pudru, żeby pan nie błyszczał - powiedziała, lekko

dotykając jego twarzy puszystym pędzlem. - Zaraz skończymy. Atmosfera studia wprawiała Michaela w zdenerwowanie. Ostatnim razem Rosa przeprowadzała z nim wywiad w jego mieszkaniu, dzięki czemu czuł się znacznie spokojniejszy. - Mamy dziś bardzo napięty program - poinformowała go asystentka produkcji. - Znowu wystąpi Kennedy Chase. Zna ją pan? Nazwisko to obiło mu się już o uszy. - Kim ona jest? - zapytał. - Dziennikarką. Pisała o tym dusicielu z Los Angeles. Nasza wytwórnia usiłuje nakłonić szefa policji do stworzenia specjalnego oddziału, który ma się zająć tymi morderstwami. Kennedy wystąpi za chwilę. Może ją pan oglądać w poczekalni. Kiedy go tam zaprowadziła, zasiadł z kubkiem kawy przed telewizorem. Kamera pokazywała Rosę, podającą informacje o katastrofie samolotowej. Gdy skończyła, zwróciła się do Murzyna o łagodnej twarzy, prowadzącego wraz z nią program. Wymienili kilka słów, po czym on opowiedział o rabunku z bronią w ręku, który miał miejsce w Orange Country. Gdy kamera z powrotem skierowała się na Rosę, przywołała na usta najlepszy ze swych zawodowych uśmiechów i zaczęła mówić: - W zeszłym tygodniu dziennikarka Kennedy Chase opowiedziała państwu o kilku morderstwach kobiet, popełnionych w Los Angeles podczas ostatnich dwu miesięcy. Przykro mi, ale muszę poinformować

państwa, że policja nie przedsięwzięła dotychczas żadnych szczególnych kroków. Niedawno jeszcze jedną kobietę spotkała śmierć z rąk sadystycznego dusiciela. Wszystkie jesteśmy zagrożone. A teraz oddaję głos pani Chase - zakończyła. Kamera skierowała się na Kennedy. Zainteresowanie Michaela natychmiast wzrosło. Dziennikarka z powagą spojrzała w kamerę i zaczęła mówić. - Dobry wieczór - powiedziała. - Ale czy rzeczywiście dobry? Ile kobiet musi jeszcze postradać życie, zanim szef policji i burmistrz zdecydują się działać? Ile jeszcze trzeba ofiar, by władze doszły do wniosku, że stoimy w obliczu wyjątkowego zagrożenia? Michael nie mógł oderwać od niej wzroku. Mówiła przekonująco i klarownie. Była też bardzo atrakcyjna. Czy to z nią usiłowała umówić go Rosa? Wówczas nie zgodził się, lecz teraz ta kobieta wzbudziła jego zainteresowanie. Kennedy nadal mówiła z przejęciem. Najwyraźniej wiele o tych morderstwach wiedziała. Może niebawem odkryje, że przed siedmioma laty wszystkie ofiary pracowały przy nakręcaniu tego samego filmu filmu Maca? I że morderca znajdował się między nimi? Nim skończyła, do pokoju weszła kobieta z obsługi technicznej, żeby

założyć

Michaelowi

mikrofon.

Podniósł

przymocować mu zasilacz do paska. - Nie denerwuje się pan, prawda? - spytała.

się,

by

mogła

- Nie, to już drugi raz. - Widziałam pański pierwszy wywiad. Był bardzo wzruszający. - Dziękuję - powiedział i odetchnął głęboko, przygotowując się do występu przed kamerą. Za każdym razem, gdy myślał o Belli, czuł przygnębienie i bezradność. Zdawał sobie sprawę, że może już nie żyć albo jest wykorzystywana w pornografii dziecięcej. Obie te ewentualności przyprawiały go o wewnętrzny paraliż. Wychodząc z poczekalni, wpadł na Kennedy, która właśnie opuszczała studio. - Mówiła pani bardzo sugestywnie - rzekł, zatrzymując się. - Dziękuję - powiedziała, ledwo rzucając okiem w jego stronę. - Jestem Michael Scorsini. - Miło mi cię poznać - odparła i odwróciła się, by porozmawiać z jednym z zastępców kierownika produkcji. Przyzwyczajony był do życzliwszych reakcji kobiecych, ale ona najwyraźniej zaprzątnięta była innymi sprawami i chyba się dokądś śpieszyła. - Rosa wspominała ci chyba o mnie - dodał, zdecydowany jednak zwrócić jej uwagę. - Usiłowała nas umówić. Kennedy obróciła się ku niemu. - Ach... ta Rosa i jej konszachty... - powiedziała z rozbawieniem. Zawsze usiłuje mnie z kimś umówić, ale ja nigdy na to nie idę. Tak samo

usiłuje uszczęśliwić ciebie? Podrapał się w podbródek. - Otóż to. - Rosa ma bzika na punkcie randek. Nie zwracaj na nią uwagi. - Nie zwracałem. Ale skoro już się spotkaliśmy, chętnie pomówiłbym z tobą o tych morderstwach. Nareszcie przyciągnął jej uwagę. - Masz jakieś informacje? - spytała, mierząc go poważnym spojrzeniem zielonych oczu. - Byłem detektywem w Nowym Jorku. Rozpracowywałem parę przypadków seryjnych morderstw. Może później pójdziemy na drinka i porozmawiamy o tym? - Wracam już do domu. - A kiedy indziej? - Owszem, jeśli będziesz miał coś nowego. Rosa poda ci mój telefon. - Hej, Michaelu, już pora! - zawołał zastępca kierownika produkcji. - Czekają na ciebie. - Wezmę twój numer od Rosy - rzekł. - Wkrótce zadzwonię. Kennedy patrzyła, jak w towarzystwie członków ekipy telewizyjnej odchodzi korytarzem. W jednym musiała przyznać Rosie rację: Michael Scorsini to nieprawdopodobny przystojniak. Ale nie miała teraz głowy do przystojniaków. Nie miała głowy do nikogo.

Mimo to postanowiła zostać i obejrzeć wywiad z Michaelem. Sprawiał wrażenie szczerego i sympatycznego. Gdy usłyszała jego historię, naprawdę mu współczuła. Co za koszmarna sytuacja - nie wiedzieć, gdzie znajduje się własne dziecko! Gdy wrócił do poczekalni, Kennedy była tam jeszcze. - Zmieniłam zdanie - rzekła niedbale. - Chyba napiję się czegoś. Uśmiechnął się smutno. - Zrobiło się pani żal, co? Ich oczy spotkały się. - Właśnie - odparła. - Czy jest tam Michael Scorsini? - zawołał ktoś z pokoju redakcyjnego. - To ja. - Telefon do pana. Niech pan naciśnie trójkę i mówi. Podszedł szybko do telefonu i przysiadł na stojącym obok krzesełku. - Tak? - Michael Scorsini? - zapytał stłumiony głos kobiecy. - Przy telefonie. - Widziałam pana w telewizji. - Tak? - Mogę panu pomóc odnaleźć dzieciaka, ale to będzie kosztować. - A kto mówi? - zapytał niespokojnie. - Nieważne. Niech pan słucha... wiem, gdzie jest pańska córka, i

jeśli chce ją pan jeszcze zobaczyć, niech pan przygotuje dziesięć kawałków gotówką. Jeszcze zadzwonię. - Chwileczkę. Możemy pogadać o forsie, ale najpierw muszę mieć pewność, że Bella żyje... W odpowiedzi usłyszał odgłosy szarpaniny, a potem dziecięcy głosik: „Tatusiu! Tatusiu!” O Jezu, zupełnie tak samo, jak ostatnim razem. Był prawie pewien, że to Bella. - To wystarczy? - zapytała kobieta.

Rozdział 32 Siedzieli w barze, znajdującym się naprzeciwko stacji telewizyjnej. Kennedy sączyła martini z wódką, a przed Michaelem jak zwykle stało piwo bezalkoholowe, choć bardzo chciało mu się czegoś mocniejszego. - Marny ze mnie kompan dziś wieczór - powiedział, pocierając podbródek i myśląc, jak szalenie podoba mu się ta kobieta. Jej twarz promieniowała spokojnym pięknem i była taka subtelna. - Nie dziwię się - odparła Kennedy, zastanawiając się, dlaczego ją tak pociąga ten mężczyzna, którego dopiero co poznała. Czy to tylko kwestia współczucia, czy naprawdę jej się podoba? - Gdybym była na twoim miejscu, odchodziłabym od zmysłów - powiedziała po chwili. - To ta niepewność tak mnie wykańcza. Myślę o Belli cały czas. Zastanawiam się, gdzie teraz jest, co robi... albo czy w ogóle żyje. Bo

jeśli nie, wolałbym wiedzieć. - To napięcie musi być nie do zniesienia. - I jest. Żadnych poszlak. Nie wiadomo, kto zabił moją żonę i jej przyjaciela. Co dzień dzwonię do detektywów, którzy prowadzą tę sprawę, ale nadal nic nie mają. A potem dostaję taki telefon i wydaje mi się, że słyszę jej głos... Kennedy odruchowo położyła dłoń na jego ręce. - Nie masz pewności, że to ona. Może po prostu ktoś usiłuje wyciągnąć od ciebie pieniądze? - Jeśli tak, to się pomylił! Skąd wytrzasnę dziesięć kawałków? - Michaelu, naprawdę nie wiem, co powiedzieć. - Wystarczy, że rozmawiamy. To już coś. Mój partner, Quincy, akurat wyjechał... - urwał. - A z tobą wspaniale się rozmawia. Cofnęła rękę i uśmiechnęła się. - Chyba minęłam się z powołaniem. Może powinnam była zostać psychologiem. - Wzięła swojego drinka i zaczęła go powoli sączyć. - A gdzie jest twoja rodzina, Michaelu? - W Nowym Jorku. Mam brata-pechowca i matkę. Ale ona ma własne problemy. - A twój ojciec? - Zostawił nas, jak byłem mały. Wychowywał mnie ojczym, Eddie Kowlinski. Kawał drania. - Często się z nimi widujesz?

Zaśmiał się niewesoło. - Tylko wtedy, kiedy muszę. - To niezupełnie „Domek na prerii”? - Muszę powiedzieć, że dobra w tym jesteś. - W czym? - Umiesz zadawać pytania. Wyciągnęłaś ze mnie wszystko. - Na tym polega moja praca. - Mogę zapalić? - Jeśli nie będziesz dmuchał mi w twarz, to tak. Zapalił papierosa i zmrużył oczy. - Zauważyłem obrączkę. Jesteś mężatką, Kennedy? - zapytał. - Mój mąż umarł - odparła cicho. - Przykro mi. - Był wspaniałym człowiekiem. - Na pewno, skoro za niego wyszłaś - powiedział, mierząc ją poważnym spojrzeniem. - Czy to nie zabawne, że tak sobie siedzimy w barze, a ja nawet nie piję? - Nigdy nie pijesz? - Kiedyś sobie pozwalałem. Uratowało mnie stowarzyszenie Anonimowych Alkoholików. Od kilku lat nie biorę alkoholu do ust. - Ja piję dla towarzystwa - rzekła. - Jeśli ktoś zaproponuje mi kieliszek wina, chętnie się napiję, a jeśli nie, to nie muszę. - Masz szczęście. Mnie już jeden drink może załatwić.

- Cieszę się, że udaje ci się tego uniknąć, Michaelu. - A ja się cieszę, że tu razem siedzimy. Uśmiechnęła się. - Ależ Rosa miałaby minę, gdyby nas zobaczyła. Odwzajemnił jej uśmiech. - Wprawdzie to nie randka, ale chyba byłaby zadowolona. - Byłaby wniebowzięta! Nic jej nie mówmy. - W porządku. Zaciągnął się dymem. - Więc jak to się stało, że zajęłaś się dochodzeniem w sprawie tych morderstw? - zapytał. - Musiałam znaleźć jakiś temat do artykułu. Niedaleko szpitala, w którym leżał mój ojciec, zamordowano kobietę. Tuż przed śmiercią ojciec powiedział mi, że powinnam pisać o zwykłych ludziach, nie tylko o tych sławnych i bogatych. I wiesz co? Miał rację. Zaczęłam zbierać dane o tym pierwszym morderstwie, a przy okazji zorientowałam się, że może mieć związek z innymi. Policji nic to nie obchodziło, więc Rosa namówiła mnie, żebym wystąpiła w telewizji i narobiła szumu wokół tej sprawy. - Ona to potrafi - mruknął Michael. - Wspominałeś, że rozpracowywałeś kilka przypadków seryjnych morderstw w Nowym Jorku. Co sądzisz o tej historii? Cóż miał jej na to odpowiedzieć? Że wie, kto popełnia te zbrodnie?

Że w tej chwili nic nie może poradzić? Nie pogłaskałaby go za to po głowie. - Prawdę mówiąc, niezbyt się nimi interesowałem - odparł, unikając jej wzroku. - Może powinieneś. Rady fachowca mogłyby okazać się bardzo cenne. Dał znak kelnerowi, że chce zapłacić. - Już późno, muszę iść. Pracuję nad pewną sprawą. Ktoś grozi bogatej dziewczynie... - Może to ma jakiś związek z tymi morderstwami... - Wątpię. Ale dam ci znać, jeśli się coś wydarzy. - Dzięki. Liczę na to. - Może przećwiczymy to kiedyś jeszcze raz? Uśmiechnęła się kwaśno. - Co? Opowieści o naszych kłopotach? - A gdybyśmy tak zjedli jutro razem kolację? - Jutro jestem zajęta. - Ale mogę do ciebie zadzwonić? Spojrzała mu prosto w oczy. - Byłoby mi bardzo miło - odparła. Bobby obudził się we wtorek z rana zły, że dał się namówić Barbarze Barr na wspólny lunch. Gdy poprzedniego wieczoru wrócił do domu ze zdjęć, czekała w jego łóżku. Sypialnię wypełniał zapach kadzidła, w szklanej misie

piętrzył się kawior, a na nocnym stoliku leżała kokaina. Był wściekły. - Jak się tu dostałaś? - spytał ze złością. - Włamałam się - zachichotała. Wyskoczyła z łóżka nagusieńka i otoczyła go ramionami. - Wiedziałam, że będziesz głodny, więc przyniosłam kawior. To prezent. Tak samo jak koka. - Nie biorę narkotyków, Barbaro - odparł, usiłując wyrwać się z jej kurczowego uścisku. - Nie? Dlaczego? - Bo od tego ma się pieprznik we łbie. Ubierz się, zabieraj kokę i wynoś się z mojego domu. - Przepraszam - mruknęła, wykrzywiając usta. - Nie wiedziałam, że mam do czynienia z takim świętym młodziankiem. - Nie jestem zachwycony tą twoją nie zapowiedzianą wizytą. Jej oczy błyszczały wyzywająco. - Mogłabym cię wyssać. Albo porządnie wypieprzyć. Co ty na to, Bobby? Powiedziała to w taki sposób, że Bobby się przeraził. Z Barbarą Barr było coś nie tak. - Pogadamy jutro w czasie lunchu - powiedział, usiłując zachować spokój. - A teraz chcę iść spać. Udało mu się jakoś wyekspediować ją z domu i wsadzić do samochodu.

Ponieważ jednak miała grać jedną z głównych ról w jego filmie, poczuł się jak w potrzasku. Przed lunchem poprosił Beth, by sprawdziła, jaką Barbara ma prasę, a ona pokazała mu stos sensacyjnych nagłówków w najrozmaitszych brukowcach. Zrobiło mu się głupio - powinien był wiedzieć, że Barbara Barr to bomba z opóźnionym zapłonem. Przy lunchu raczyła go opowieściami o swoich wyczynach. - Mówią, że jestem trząchnięta - oświadczyła z nieopanowanym chichotem. - Królowa szmatławców! Nie rozumiem, dlaczego. Jeśli ktoś mnie obraża, jak ta dziwka wtedy przed klubem, muszę wydrapać oczy takiemu czupiradłu. Każdy by tak zrobił. - Nie, Barbaro. Za to mogą cię pozwać do sądu. - Nikt mnie nie pozwie, możemy się założyć - odparła buńczucznie. - Mam dwu braci. Załatwią wszystkich tych, którzy będą próbowali mi zaszkodzić. No to się wpakowałem, pomyślał Bobby. - Zjemy dziś razem kolację? - spytała Barbara, bawiąc się srebrnym krzyżem, który miała na szyi. - Nie. Zmarszczyła czoło. - Dlaczego? - To nie jest dobry pomysł. - Czemu? - spytała wydymając wargi. - Barbaro, musimy z tym skończyć...

- Co to znaczy? - spytała podniesionym głosem. - Mam to odpuścić? Co się z tobą dzieje, Bobby? Nie jestem dziwką, którą możesz wypieprzyć, a potem wyrzucić z łóżka. - Ja tego nie powiedziałem. - To dobrze. - Jej oczy błyszczały groźnie. - I będzie dobrze, dopóki będziemy się rozumieć. Bobby chciał wymknąć się jak najszybciej. Zdawał sobie sprawę, że obsadzenie Barbary w roli Sienny to duży błąd, i że jest tylko jedno wyjście. Musi pogłówkować, jak wyplątać się z umowy i wyślizgać tę wariatkę z filmu, zanim będzie za późno. Luca Carlotti przyleciał do Kalifornii z dwoma swoimi specjalistami od mokrej roboty, Renem Luchesim i Boskiem Nannim. Obydwaj byli porządnymi facetami. Obydwu mógł ufać. Zaufanie i lojalność Luca stawiał najwyżej. Człowiek nielojalny i nie cieszący się zaufaniem zasługiwał jego zdaniem na śmierć. Reno Luchesi miał zostać następcą Luki. Był dobiegającym czterdziestki wysokim i przystojnym mężczyzną o jasnokasztanowych włosach niedbale opadających na czoło, długich gęstych rzęsach i niewinnym wyrazie twarzy, który zadawał kłam jego prawdziwej naturze - naturze mordercy. Bosco Nanni stanowił jego przeciwieństwo: był niskim, tęgim faciem o wyłupiastych oczach i owłosionych rękach, całkowicie pozbawionym podbródka. Przezywano go Świntuchem z powodu jego

wyczynów seksualnych. Nigdy nie miał dość dziewczyn, a z racji swego dalekiego od doskonałości wyglądu tym bardziej starał się w łóżku. Dawało to znakomite efekty. Kobiety, które z nim spały, zazwyczaj twierdziły, że z nikim nie było im tak dobrze. Tworzyli dziwne trio, lecz zdaniem Luki doskonale do siebie pasowali. Przelot do Los Angeles minął bez żadnych incydentów, jeśli nie liczyć tego, że Bosco przeleciał stewardesę w ciasnej toalecie. - Czego chcecie - powiedział wzruszając ramionami, gdy z szelmowskim uśmieszkiem powrócił na miejsce. - To dziewczyna z sąsiedztwa. Winien jej byłem przysługę. Przylecieli we wtorek tuż przed południem. Na lotnisku czekała na nich limuzyna ze specjalnie wybranym kierowcą. Pojechali prosto do hotelu St James's, gdzie Luca zarezerwował trzy oddzielne apartamenty. Gdy tylko Luca się rozlokował, kazał sobie zrobić manikiur, pedikiur i masaż. Dopiero po skończeniu tych wszystkich zabiegów zadzwonił do Maca. Zastał go w domu. - Spotkajmy się - zaproponował. - Dawno się nie widzieliśmy. Wpadnij do hotelu. - Jeśli uważasz, że to konieczne... - odparł sztywno Mac. Jego odpowiedź nie spodobała się Luce. - Umówiliśmy się, że będziesz żył na swój rachunek - oświadczył. Ale muszę ci powiedzieć, że twoja postawa mnie dziwi.

- Nie jestem dzieckiem - odparł wzburzony Mac, czując się jak skarcony smarkacz. - Nie traktuj mnie jak jakiegoś cholernego bachora. - Bądź tu o czwartej - warknął Luca. Bosco telefonował już z apartamentu szefa, by dowiedzieć się, gdzie odbywają się najlepsze balangi. - W Los Angeles są najładniejsze dupy na świecie - poinformował Lucę. - Lepsze niż w Vegas. - Dupy w Vegas są do dupy - mruknął Luca, przyglądając się swoim paznokciom. - Nie mają klasy. - Nie masz racji - odparł Bosco, gotów wdać się w dłuższą dyskusję. - Kiedyś o mało nie ożeniłem się z tancerką z Vegas. Żadna inna tak mi nie umiała obciągnąć. - Nie poznałbyś się na dobrej dupie, nawet gdyby ci usiadła na ryju zadrwił Reno, biorąc garść orzeszków i wrzucając je sobie po jednym do ust. Bosco posłał w jego stronę zdegustowane spojrzenie. - Ja nigdy nie musiałem za to płacić - chwalił się Reno, wygładzając zmarszczkę na spodniach. Miał ambicję dorównania Luce w zakresie krawieckiej doskonałości jego strojów, brakowało mu jednak wyczucia. - Nie wiesz, co tracisz - powiedział Bosco, mrugając do Luki. Bierzesz sobie szykowną laskę, płacisz jej za swoje zachcianki, a najlepsze jest to, że dziewczyna nie ma potem żadnych pretensji. Nie musisz jej nic fundować - ani obiadu, ani żadnego kurewskiego drinka.

Wypieprzy cię do nieprzytomności i zabiera się w cholerę. Reno potrząsnął głową. - Nigdy za to nie płaciłem - powtórzył. - I nie będę płacił. Luca zaczął się śmiać. Reno i Bosco byli tak od siebie odmienni. Słuchając ich rozmów miał wrażenie, że ma do dyspozycji swój prywatny kanał rozrywkowy. - Dowiedziałem się, że otworzyli jakiś nowy interes, gdzie mają najlepsze dziewczyny na telefon - oznajmił Bosco. - Luca, zamówić ci jakąś? Luca zaczął się zastanawiać. Skoro ma zająć się Zane'em, na pewno przyda mu się trochę rozrywki. - Czemu nie - powiedział. - Załatw mi jakąś małą z dużymi cyckami, rudą, w stroju pielęgniarki. - W stroju pielęgniarki? - zdziwił się Reno. - Co ty, chory jesteś? - Nie opowiadałem ci o tym, jak byłem w szpitalu, kiedy miałem szesnaście lat? - spytał Luca. - Jakiś cholerny sukinsyn rozwalił mi nogę kijem od baseballu. Zajmowała się tam mną jedna siostra, fantastyczna babka... obsłużyła mnie wspaniale. Tak, ściągnij tę pieprzoną pielęgniarkę. Wszyscy się roześmieli. Jordanna siedziała przy basenie, pogrążona w lekturze Variety. Jej wzrok zatrzymał się na kolumnie prowadzonej przez Army Archerd, gdyż zauważyła tam nazwisko Jordana. Przeczytała kilka wierszy i serce

w niej zamarło.

Przyjaciele

Jordana

Levitta

z

zadowoleniem

przyjmą

wiadomość, że bóle brzucha, na które ostatnio cierpiał, nie były sygnałem żadnej poważnej choroby. Po spędzeniu nocy w szpitalu Cedars znany producent powrócił do domu. Jordanna przeczytała tę notatkę dwukrotnie, wściekła, że nikt do niej nie zadzwonił. Potem uświadomiła sobie, że ani Kim, ani Jordan nie mają jej adresu. Chyba już pora, by zawrzeć pokój. A jeżeli Jordanowi coś się stanie? Odkąd wyprowadziła się od Charliego i podjęła pracę, jej samopoczucie bardzo się polepszyło. Przynajmniej na tyle, że gotowa była zapomnieć o nieporozumieniach z Kim i pogodzić się z ojcem. Tak, postanowiła, zdecydowanie nadszedł już czas, by dojść do porozumienia z Jordanem. Cokolwiek ojciec uczynił w przeszłości, było to jego życie, a ona ma swoje. Nawet jeśli Kim była dziewczyną na telefon, to co z tego? Przynajmniej Jordan jest z nią szczęśliwy. Może tylko to się liczy? Podjechała do ojcowskiego domu. Wiedziała, że zastanie Jordana, gdyż jego bentley zaparkowany był na zewnątrz. Wyskoczyła z samochodu i podbiegła do frontowych drzwi. - Dzień dobry - przywitała filipińskiego służącego, który ją wpuścił. - Jest ojciec? - W swoim gabinecie, panno Levitt - odparł Filipińczyk.

- Dziękuję - mruknęła i ruszyła prosto do gabinetu ojca. Niespodzianka! - zawołała, gwałtownie otwierając drzwi. Jordan uniósł wzrok zza biurka. - Gdzieś ty się, do diabła, podziewała? - burknął. Zmarszczyła nos. - Miłe powitanie. Słyszałam, że podobno byłeś chory. - Gdzieś ty była? - powtórzył. - Myślisz, że się o ciebie nie martwiłem? Zabierasz rzeczy i wynosisz się, nie zostawiając adresu. Nie podoba mi się takie zachowanie. - Nie jestem małą dziewczynką, tato. - Ale zachowujesz się jak smarkata. O Boże, czy te wieczne kłótnie to jakieś przekleństwo losu? - Słuchaj - powiedziała spokojnie - przyszłam tu dzisiaj, bo chciałam ci powiedzieć, że znalazłam pracę, szukam mieszkania i nie muszę już brać od ciebie pieniędzy... sama zarabiam na siebie. Miałam nadzieję, że będziesz ze mnie dumny. Ale on nadal miał zagniewany wyraz twarzy. - Jesteś ze mnie dumny? - dopytywała się Jordanna. - Słyszałem różne plotki - mruknął. - Mówiono mi, że podobno żyjesz z Charliem Dollarem, ale wiem, że to nie może być prawda, na miłość boską, ten facet jest w tym samym wieku, co ja. - Oczywiście, że nie żyję z Charliem - odparła, dodając w duchu: „już nie”.

Jordan podniósł się. - Kamień spadł mi z serca. - Mnie też - powiedziała. - Przeczytałam w gazecie, że jesteś w szpitalu. - Wzdęło mnie. - Urocze! - Jedno pierdnięcie, i było po wszystkim. Zachichotała. - W każdym razie przyszłam ci pogratulować... słyszałam o dziecku. - Kto ci powiedział? - Kim, kiedy zabierałam swoje rzeczy. Naprawdę szczerze wam obojgu gratuluję. Zastanawiał się, z czym za chwilę wyskoczy, ale ona z niczym nie wyskoczyła. - Potrzebne ci pieniądze? - spytał podejrzliwie. - Nie, mówiłam ci... mam pracę. I nie piszę już tej książki. Pracuję przy nowym filmie Maca Brooksa jako asystentka Bobby'ego Rusha. Uczę się zawodu od podstaw, jak mi zawsze radziłeś. Może któregoś dnia sama zostanę producentką, tak jak ty? - Jordanno, na pewno dobrze się czujesz? - Nigdy nie czułam się tak dobrze. Chyba niezależność mi służy. Rozpostarł ramiona. - Chodź tu, chudzino.

- Nie nazywaj mnie tak - mruknęła. - No, chodź tu - powtórzył Jordan. Podeszła do niego, a on zamknął ją w serdecznym uścisku. - Tęskniłem za tobą - powiedział, przytulając ją mocno. - Ja też za tobą tęskniłam - odparła, czując nagły przypływ tkliwości. - Tak się zmartwiłam, gdy przeczytałam, że jesteś w szpitalu. W tym momencie do pokoju weszła Kim. - Co się stało? - zapytała. -

Świętujemy

powrót

córy

marnotrawnej

-

oświadczył

rozpromieniony Jordan. - Witaj, moja droga - rzekła przyjaźnie Jordanna. - Jak się czujesz? - Dobrze - odparła nieswoim głosem Kim, spodziewając się awantury. - Cieszę się. - A więc mam przy sobie obie moje dziewczyny - powiedział wesoło Jordan, nie wyczuwając napięcia. - Chodźmy na uroczysty lunch, żeby to uczcić. Jego żona przygryzła dolną wargę. - Naprawdę będziemy świętować? - spytała, patrząc nieufnie na Jordannę. - Owszem, Kim - rzekła cicho Jordanna. - Jak w rodzinie. - Dobrze, że udało ci się dotrzeć z powrotem - powiedział Michael, witając Quincy'ego w drzwiach.

- To się w głowie nie mieści - oświadczyła Amber. Trzymała jedno dziecko na ręku, a drugi berbeć dreptał za nią, uczepiony jej spódnicy. Mówiłam mu, że jest marnym narciarzem. Ale czy mnie posłuchał? O nie, czempion Robbins powiada tylko: „Nie masz się czym martwić, kochanie”... i zaraz potem pakuje się na drzewo. - Nie widziałem tego drzewa, kotku - mruknął Quincy. - Jakoś tak nagle wyskoczyło. - Tylko nie mów do mnie „kotku”! - ofuknęła go. - Kładę teraz dzieci do łóżka i nie licz, że będzie obiad, bo nie mam zamiaru nic pitrasić. - Miałem wypadek - powiedział żałośnie Quincy. - Potrzebuję czułości i współczucia. - Postaraj się o nie u Michaela, bo mój sklepik jest zamknięty. Zabrała dzieci i poszła na górę. - Czy małżeństwo nie jest wspaniałą instytucją? - westchnął Quincy, przechodząc do saloniku i opadając na kanapę. - Zdaje się, że Amber jest trochę wkurzona - stwierdził Michael. - Nie rozumiem, dlaczego. Przecież to ja złamałem rękę. - Jasne - odparł Michael. - Ale pomówmy poważnie. Mnóstwo rzeczy się zdarzyło, kiedy ciebie nie było. - Więc dlaczego nie zadzwoniłeś? - Uważałem, że może to poczekać do twego powrotu. Jak długo będziesz w gipsie?

- Lekarz mówi, że około sześciu tygodni. - Jezu! Aż tak długo? - Niestety. Bądź tak dobry i przynieś mi piwo z kuchni. Michael poszedł do kuchni i wziął puszkę piwa z lodówki. Wciąż miał przed oczami Kennedy. Nigdy przedtem nie spotkał takiej kobiety. Piękna i inteligentna - zabójcze połączenie. - Co z tym piwem? - zawołał Quincy. - Już idę. Przyniósł Quincy'emu piwo, usiadł obok niego na kanapie i zaczął go wprowadzać w ostatnie wydarzenia. Po lunchu Bobby podjechał do wytwórni. Akurat zdążył, by w sali projekcyjnej obejrzeć wraz z Makiem nakręcony tego dnia materiał. Gdy zabłysły światła, odwrócił się do niego, oczekując pochwały. Ale Mac zerknął na zegarek i wymamrotał pośpiesznie: - Muszę lecieć. - Co sądzisz o tych scenach? - spytał Bobby. - Naprawdę dobre. Cedric Farrell świetnie wypada jako twój ojciec. To prawdziwy fachman. Właśnie do tego tęskni każdy aktor - do tego, by usłyszeć komplementy pod adresem innego aktora. Bobby poczuł się urażony. On też potrzebował pochwał. - Musimy pogadać - oświadczył. - Niebawem możemy mieć poważne problemy.

Mac rzucił mu przenikliwe spojrzenie. Czyżby Bobby wiedział? Ale jak to możliwe? - Później - burknął i skierował się do drzwi. - Mam teraz spotkanie. - To ważna sprawa, Mac. - Podobnie jak i moje spotkanie. - Więc przyjdź potem do biura producenta. - Spróbuję - odparł Mac. Bobby poszedł do swojego gabinetu. Pierwszą osobą, na którą się natknął po drodze, był jego brat Stan, pracujący teraz w księgowości. - Bobby! - wykrzyknął radośnie Stan. - Hej, jak leci? - zapytał Bobby, mając nadzieję, że zdoła się szybko wywinąć. - Lepiej nie można - odparł Stan. - Wszystko gra. - Świetnie - rzekł Bobby. - I tak trzymać. Stan jeszcze pracował w firmie, lecz Len wyleciał, gdyż przez trzy dni z rzędu przychodził pijany. Żona Lena, Trixie, usiłowała złapać Bobby'ego, by się poskarżyć na sposób, w jaki potraktowano jej męża, ale jak dotąd udało mu się uniknąć tej rozmowy. Pośpiesznie umknął po schodach do swego biura - w obecności Stana czuł się nieswojo. Beth powitała go ze spuszczonymi oczami. - Zdarzyła się bardzo przykra rzecz - powiedziała. - Co takiego?

- Właśnie dzwoniła żona Cedrica Farrella. Miał atak serca. - O Boże! Jest w Cedars? - Nie - odparła cicho Beth. - Zmarł przed godziną. - Jezu, to straszne. - Tak. Ale miał siedemdziesiąt dwa lata... - Możemy coś zrobić? - Żona zawiadomi nas o wszystkim. Była to wstrząsająca wiadomość. Jeszcze przed chwilą Cedric był wśród nich, absolutnie zdrowy, a nim się obejrzeli, już nie żył. Bobby nie mógł w to uwierzyć. Gdy już trochę ochłonął, doszedł do wniosku, że znaleźli się w kryzysowej sytuacji. Cedric występował w niemal każdym ujęciu, które nakręcili w ciągu ostatnich dwu dni, więc teraz trzeba będzie robić nowe zdjęcia z innym aktorem. Opóźni to pracę nad filmem i nadweręży budżet. - Spróbuj skontaktować się z Makiem - polecił, myśląc intensywnie. - Będzie nam pilnie potrzebny. I natychmiast zadzwoń do Nanette Lipsky. Niech się tu zbierze cały zespół. Beth nie mogła zawiadomić Maca, gdyż nie zostawił numeru telefonu, pod którym można by go znaleźć, lecz z całą resztą udało się jej skontaktować. Zbiegli się wszyscy: Nanette i Florrie, Gary, Tyrone i kilka osób z działu produkcji. Usiedli w gabinecie, usiłując wymyślić jakieś rozwiązanie.

- Mam, Bobby - odezwała się wreszcie Nanette Lipsky, strącając na podłogę słupek popiołu z papierosa. - To fantastyczny pomysł, ale pewnie na to nie pójdziesz... - No, ciekawe - powiedział Bobby. - Wal. Nanette jeszcze raz przyssała się do papierosa, zaciągnęła głęboko i rzekła: - Twój stary. - Mój stary? - powtórzył tępo Bobby. - Jerry Rush. Naprawdę jest twoim ojcem, więc cóż lepszego można wymyślić? - Jezu - wymamrotał Bobby, uderzając się w czoło. - Nawet o tym nie wspominaj. Ale ziarno zostało zasiane. W głębi duszy Bobby był przekonany, że Jerry idealnie nadaje się do tej roli. W jakiś sposób wydostało się to z pokoju i dotarło do szefów wytwórni. Jeden z nich zadzwonił z gratulacjami. - Bobby, to rewelacyjny pomysł. Ale czy Jerry się zgodzi? - Jeszcze nie podjęliśmy decyzji - rzekł ze zdenerwowaniem Bobby. Muszę pogadać z Makiem, a on jest w tej chwili nieosiągalny. - Nagle przyszła mu do głowy świetna myśl. - Słuchaj - powiedział - jeśli dam Jerry'emu rolę ojca, czy moglibyśmy się jakoś wyplątać z umowy z Barbarą Barr? Wydaje mi się, że ona nie nadaje się do tej roli, popełniliśmy błąd w obsadzie. A do tego mam silne przeczucie, że będziemy mieli przez

nią same kłopoty. - Czytałeś już o tej awanturze? - O jakiej awanturze? - Pobiła się przed klubem z jakąś dziewczyną, a teraz tamta żąda dziesięciu milionów odszkodowania. - Więc sam widzisz. Jeśli uda się nam z nią dogadać i elegancko się rozstać, tylko lepiej na tym wyjdziemy. - A więc umowa stoi, Bobby. Ty nam załatwiasz Jerry'ego, a my ci dajemy wolną rękę w obsadzeniu roli Sienny. - W porządku. Mężczyzna był bardzo zajęty. Wytropienie Cheryl Landers nie było łatwym zadaniem. Najpierw pojechał pod jej adres do Bel Air. Obserwował to miejsce i czekał przez dwa dni, lecz bez rezultatu. Trzeciego dnia przyjechała w porze lunchu srebrzystym BMW. Niebawem znowu odjechała - razem z kobietą, która mogłaby być jej matką. Udał się w ślad za nimi do Bistro Gardens nad Canon, gdzie zjadły lunch. Następnie wybrały się na zakupy. Pojechał za nimi do Saksa i Magnino. Bogate kobiety, próżnujące przez całe popołudnie - jakże ich obu nienawidził. W końcu Cheryl wróciła do mieszkania w Bel Air. Zostawiła tam swoją towarzyszkę i odjechała w stronę Beverly Hills.

Mężczyzna jechał tuż za nią. Zatrzymała się przed Thrifty’s na Canon Drive. Zaparkował i wszedł jej śladem do dużej drogerii. Jego oczy zakrywały ciemne szkła od Armaniego, włosy miał zebrane w schludną kitkę. Cheryl nigdy by go nie rozpoznała. Nawet gdyby gdzieś w przejściu stanęli twarzą w twarz, nie wiedziałaby, kim jest. Cieszyło go to, dawało mu poczucie władzy. Zdołał pozostać całkowicie anonimowy, mimo iż dziewczyna wiedziała, kim jest. Wrzuciwszy do koszyka kilka drobiazgów, chodził za Cheryl po całej drogerii. Dziewczyna wzięła wózek, do którego włożyła kilka opakowań papierowych

chusteczek,

parę

paczek

cukierków,

stos

pism

ilustrowanych, prezerwatywy i puszkę środka przeciw insektom w aerozolu. Potem podjechała do działu alkoholowego i dołożyła do swoich zakupów trzy wielkie butle koktajlu Margarita i dwie butelki tequili. Stojąc za nią w kolejce do kasy, mężczyzna widział, jak płaciła złotą kartą kredytową. Potem poszedł za nią na parking i patrzył, jak ładuje wszystko do samochodu. Jedź do domu, suko! - popędzał ją w myślach. Jedź do domu, żebym mógł się dowiedzieć, gdzie mieszkasz. Gdy ruszyła, trzymał się tuż za nią na Benedict Canyon, a także i potem, gdy skręciła w Beverly Grove Park Road. Podjechała na wzgórza i skręciła na prywatny podjazd. Zaparkował

i odczekał parę minut, po czym wysiadł i ruszył podjazdem na piechotę. Cheryl stała przy frontowych drzwiach budynku, zbudowanego w stylu domów z Dzikiego Zachodu, i wyjmowała z samochodu zakupy razem z meksykańską służącą. Teraz już wiedział, gdzie mieszka. Postanowił, że Cheryl Landers nie będzie miała lekko. Powinna cierpieć, zanim zostanie ostatecznie oczyszczona - tak jak on cierpiał w więzieniu. Niebawem będzie musiał wyprowadzić się z mieszkania. Ostatni czek, który otrzymał od jednego z kompanów Luki, był na sześć tysięcy dolarów. Starannie dopisał zero, po czym przelał sześćdziesiąt tysięcy dolarów na rachunek, który założył pod fałszywym nazwiskiem. Za kilka dni podejmie gotówkę. Musi się śpieszyć, bo gdy wuj dowie się o tej operacji, będzie chciał go dopaść. Zaczął już czynić przygotowania na przyszłość. Przed tygodniem kupił kilka sztuk broni - między innymi automat Uzi i spory zapas nabojów. Miał teraz broń i pieniądze. Czuł się niezwyciężony. Już nigdy nikt nie zdoła go skrzywdzić. Gdy wracał do domu, ogarnęły go złe przeczucia. Coś było nie tak. W więzieniu nauczył się wyczuwać kłopoty i nigdy nie zawiódł się na tej swojej umiejętności. Nie wjechał na podjazd, lecz zaparkował na ulicy i podszedł do domu na piechotę, trzymając się blisko krzewów.

Przed wejściem do budynku stała zaparkowana długa czarna limuzyna. Opierał się o nią Bosco Nanni, jeden z towarzyszy jego wuja, paląc grube cygaro. Przeszył go dreszcz strachu. Czy to znaczy, że Luca jest gdzieś w pobliżu? Może już wie o czeku? Było to bardzo prawdopodobne. Wycofał się skrajem podjazdu i wsiadł do samochodu, w którym poczuł się w miarę bezpiecznie. Potem odjechał jeden blok dalej i zaparkował, cały czas obserwując wejście do domu. Był zły na siebie. Już dawno temu powinien był się przeprowadzić. Źle to sobie wyliczył. Zaczeka, póki nie odjadą, zabierze swoje rzeczy i nigdy już nie wróci. Potrafi przechytrzyć wuja. Przed paroma dniami znalazł w drzwiach liścik od Shelley. Napisała, że się przeprowadziła i zaprasza go do siebie. Podała adres nowego mieszkania. Wyciągnął z kieszeni koszuli zmięty karteluszek i ponownie go przeczytał. Shelley będzie miała gościa.

Rozdział 33 Kiedy Quincy usłyszał o Macu Brooksie, chciał natychmiast przystąpić do działania. - Musimy coś zrobić z tymi pozostałymi dziewczynami, które były świadkami - powiedział. Michael był tego samego zdania.

- Ty obserwuj pannę Levitt - rzekł Quincy - a ja będę pilnował Cheryl Landers. - Jak zmierzasz to zrobić? - spytał Michael, strząsając popiół ze zgasłego papierosa. - Przypominam ci, że masz rękę w gipsie. - Dam sobie radę - oświadczył Quincy. - Podjadę pod jej dom i będę siedział w samochodzie. Jutro postawię tam któregoś z chłopaków. Michael ponownie przypalił papierosa i zaciągnął się dymem. - Co będzie, jeśli ktoś cię napadnie? - Spokojnie, to tylko lewa ręka. Poza tym jestem w formie. I wyrzuć tego papierocha, wiesz, że Amber na to nie pozwala. Michael jeszcze raz się zaciągnął i poszukał popielniczki. -

Sprytnym

posunięciem

byłoby

ostrzeżenie

inspektora

prowadzącego tę sprawę - mruknął. - Nie ma mowy - powiedział ostrym tonem Quincy. - Prywatny detektyw otrzymuje od swoich klientów poufne informacje, tak samo jak psychoterapeuta od swoich pacjentów. Nie możemy złamać tajemnicy zawodowej. Nasza robota byłaby gówno warta, gdybyśmy to robili. - Mamy więc siedzieć na dupie nie kiwnąwszy palcem w tej sprawie? - Jeśli to, co mówiłeś mi o Kennedy Chase, jest prawdą, gliny niebawem same na to wpadną. Wyjaśnią sprawę bez naszej pomocy. - Mam nadzieję. - Weź mój biper i podaj jego numer Marjory oraz pannie Levitt.

Powiedz Jordannie, że może będzie musiała skontaktować się z tobą ze względu na Marjory. Kiedy Michael wrócił do domu Sandersona, Marjory wręczyła mu ładnie opakowaną paczuszkę. - Co to? - spytał zaniepokojonym głosem. - Drobny prezent w podzięce za troskliwą opiekę. Zmarszczył brwi. - Marjory, nie mogę go przyjąć. - Dlaczego? - Bo płacą mi za to, że się tobą opiekuję. - Wiem. Ale mogę sprawić ci jakąś przyjemność, no nie? Otworzył paczkę. Zawierała komplet kaset ze wszystkimi częściami filmu „Ojciec chrzestny”. - To bardzo ładnie z twojej strony - powiedział ostrożnie. - Ale mówiłem, nie mogę tego przyjąć. - Owszem, możesz - nalegała. - I mam nadzieję, że zjesz dzisiaj ze mną kolację. Pomyślał o Kennedy. Powiedziała, że wieczorem będzie zajęta, ale i tak postanowił do niej zadzwonić. - O której wraca Jordanna? - spytał zmieniając temat i nie dziękując jej nawet za zaproszenie na kolację. - Ciągle mnie pytasz o Jordannę - mruknęła niezadowolona. - Odkąd tu mieszka, muszę wiedzieć o każdym jej kroku - wyjaśnił.

- Nie mam pojęcia, i szczerze mówiąc, wcale mnie to nie obchodzi. - Pracują dzisiaj? - Nie jestem kierownikiem produkcji. Bardzo mu pomogła. - Wiesz co? Przyjdę później - powiedział, i ku jej ogromnemu zdziwieniu wyszedł. Luca od wielu lat nie odwiedzał swego domu w Kalifornii. Kupił go dwadzieścia pięć lat temu, by móc się spotykać potajemnie z pewną hollywoodzką aktorką, która była wtedy jego kochanką. Mieszkała tam, dopóki nie nakrył jej w łóżku z muskularnym kaskaderem, kiedy pewnego dnia przyjechał niespodziewanie na Zachodnie Wybrzeże. Najpierw ich pobił, a później wyrzucił za drzwi. Po tym incydencie dom stał pusty, dopóki przyjaciel Luki, który wyjeżdżał do Los Angeles, nie spytał go, czy mógłby zająć jeden z pokoi. Luca powiedział, że tak. Potem ten przyjaciel zapytał, czy jego znajomy mógłby tam zamieszkać. Luca wyraził zgodę. I jakoś tak się stało, że przez następne lata służył za metę dla przyjaciół i znajomych. Luca od dawna zamierzał coś z nim zrobić, ale zawsze brakowało mu na to czasu. A kiedy Zane wyszedł z więzienia, wydawało się, że będzie to dla niego idealne schronienie. Widok wchodzącego na teren posiadłości Luki śmiertelnie przestraszył starego japońskiego ogrodnika. - Pan Carlotti! - wykrzyknął, wytrzeszczając oczy ze zdziwienia. -

Pamięta mnie pan? Luca spojrzał na zasuszonego staruszka. Mógłby przysiąc, że nigdy w życiu go nie widział. - Tak, tak - powiedział serdecznie. Zawsze należy być miłym dla prostych ludzi; nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać. - Juan... czy Chico? - Tiko, panie Carlotti - odparł ogrodnik z promiennym uśmiechem na pomarszczonej twarzy, podekscytowany wizytą właściciela. - No tak, rzeczywiście. Rozejrzę się tu trochę, Tako, i sprawdzę, czy dobrze wykonujesz swoją robotę. - Pracuję dla pana najlepiej, jak potrafię, panie Carlotti - powiedział stary ogrodnik. - Zawsze się starałem. - Miło to słyszeć, Toko. Ile osób teraz tu mieszka? - Tylko jedna, panie Carlotti. Była jeszcze pewna młoda dama, ale wyjechała parę dni temu. - Tylko jedna, tak? - spytał Luca. - A gdzie jest Zane? Ogrodnik wskazał ręką budynek. - W pokoju w głębi domu. Luca kiwnął głową i wszedł do środka. Reno sunął tuż za nim. - Chcesz, żebym z miejsca załatwił skurwiela? - spytał niecierpliwie trzaskając palcami. - Nie, nie tutaj - odparł Luca. - Nie w moim domu. Zabierzemy go na przejażdżkę.

- Będzie się stawiał? - spytał Reno. - Nie ma prawa - odparł Luca. - Bo to ja dałem mu forsę, to ja utrzymuję tego kutasa. W ich stronę szła Eldessa, wlokąc za sobą staromodny odkurzacz. Zatrzymała się, gdy tylko ich zobaczyła. - Gdzie ten facet mieszka? - spytał Luca. Kobieta wskazała na znajdujący się parę stóp dalej pokój Zane'a. - Jest zamknięty - powiedziała. - Nikomu nie pozwala tam wchodzić. - Masz klucz? - Nie, proszę pana. - To mój dom - oświadczył Luca. - Wiesz o tym, prawda? - Płaci mi pan od dwudziestu pięciu lat. Wyjął z kieszeni studolarowy banknot i wsunął go jej do ręki. - Nie było mnie tu dzisiaj. - Nikogo nie widziałam - powiedziała odchodząc. Luca odwrócił się do Reno. - Wyważ te pieprzone drzwi. Reno przyjrzał się badawczym wzrokiem framudze. - Potrzebne mi narzędzia - mruknął. - To diabelnie mocny zamek. - Cholera! - wściekł się Luca. - Gdybym miał narzędzia, poradziłbym sobie. Przeszli przez hall, znaleźli boczne drzwi i wyszli na dwór.

Z ogrodu Luca zajrzał do pokoju Zane'a. W oknach były kraty uniemożliwiające dostanie się do środka. - W każdym razie przydupasa nie ma w domu - mruknął Luca, odwrócił się na pięcie i podszedł do basenu. Przyjrzał się swemu odbiciu w wodzie. - To ładny dom - stwierdził. - Myślę, że powinienem go odnowić i wystawić na sprzedaż. Po co ma stać pusty? Reno przytaknął kiwnięciem głowy. - Chodźmy - zdecydował Luca. - Jutro tu wrócimy. Wychodząc zatrzymał się, by zamienić parę słów z ogrodnikiem i wsunąć mu w rękę sto dolców. - Nie było mnie tutaj. Nic nie widziałeś - burknął. Staruszek kiwnął głową chowając pieniądze do kieszeni. Luca wsiadł do samochodu. Miło mieć lojalnych pracowników. Mac nie kwapił się do złożenia wizyty Luce. Ostatnio widział go trzy lata temu, kiedy poleciał na pogrzeb matki do Nowego Jorku. Wtedy myślał, że już nigdy nie będzie musiał się z nim widzieć. Zawsze wściekał się na Lucę, że nie uczynił z jego matki uczciwej kobiety. Byli razem tak długo. Kiedy dziesięć lat temu umarła żona Luki, Mac oczekiwał, że w końcu się pobiorą. Ale oni w dalszym ciągu mieszkali oddzielnie. Priscilla została w luksusowym apartamencie przy Park Avenue, a Luca w swej rezydencji na Long Island. Maca przestało to w końcu obchodzić. Z wiekiem utwierdził się w

przekonaniu, że nigdy nie będzie w centrum uwagi matki. Hall hotelu St James's był utrzymany w stylu art deco. Dziwny wybór jak na Luca, ale on zawsze był pełen niespodzianek. Mac przystanął niezdecydowany. Miał ciemne okulary, ale recepcjonistka i tak go rozpoznała. - Dobry wieczór, panie Brooks - powiedziała z szacunkiem należnym sławnym reżyserom filmowym. - Czym możemy służyć? - Jestem umówiony z panem Carlottim - wymamrotał Mac, niezadowolony, że został rozpoznany. Recepcjonistka zadzwoniła do Luca do pokoju i skierowała gościa do windy. - Pan Carlotti zajmuje apartament na najwyższym piętrze. Bardzo mi się podobał pański ostatni film, panie Brooks. - Dziękuję. Wjechał windą na górę. Luca przywitał go w drzwiach, wyglądając dziarsko jak zawsze. - Mac, cieszę się, że cię widzę - powiedział, poklepując go po ramieniu i wprowadzając do luksusowego apartamentu. - Ile to już lat się nie widzieliśmy? Dwa? Trzy? - Od pogrzebu mojej matki - odparł surowym tonem Mac. - Ach, tak. Od pogrzebu Priscilli... niech spoczywa w spokoju. Była wielką damą. Prawie jej nie znałem, chciał powiedzieć Mac. Nigdy nie miała dla

mnie czasu. Zawsze poświęcała go tobie. Ty byłeś dla niej pępkiem świata. Byłeś dla niej wszystkim. Nawet mój ojciec został zepchnięty na drugi plan. - Czego się napijesz? - spytał Luca, zapraszając go szerokim gestem do barku. - Whisky z lodem - odparł Mac, czując się dość niezręcznie. - Częstuj się. Mac nalał sobie solidną porcję szkockiej i wrzucił do szklaneczki parę kostek lodu. - Myślę - powiedział siadając na kanapie - że to spotkanie nie było konieczne. Luca nie obraził się. - Co... nie chciałeś się ze mną spotkać? - spytał dobrodusznie. - Kiedy przyjechałem do Hollywood, postanowiliśmy nie wchodzić sobie w drogę. Ta sytuacja jest dla mnie krępująca. - Och, jest dla ciebie krępująca, tak? Ale nie byłeś skrępowany, kiedy zadzwoniłeś do mnie w sprawie Zane'a. Mac wypił łyk szkockiej. - Powiedziałem ci o tym, ponieważ uważałem, że jestem ci to winien. - Kostki lodu zabrzęczały w szklaneczce. - Nie gadaj bzdur - warknął Luca. - Powiedziałeś, że nie chcesz, by się wydało, iż jesteś odpowiedzialny za jego udział w twoim zasranym filmie.

- Ja nie byłem odpowiedzialny - rzucił ostrym tonem Mac. - Ty byłeś. - Masz do tego dziwne podejście - odparł Luca. - Wcale mi się to nie podoba. Mac tak mocno ścisnął szklaneczkę, że o mały włos nie pękła mu w ręce. - Jeśli ci się nie podoba, to mogę wyjść. - Nie, kurwa, nie możesz wyjść - powiedział Luca, patrząc na niego wściekle spod przymrużonych powiek. - Bo muszę ci coś powiedzieć. Coś, co powinienem ci powiedzieć dawno temu, tylko twoja matka mi nie pozwoliła. - Co? - Nie spodoba ci się to. A może spodoba. Pokój wypełniał mocny zapach płynu po goleniu; Luca od dwudziestu pięciu lat używał tego samego zapachu. Macowi kojarzył się on z tragicznym dniem, w którym zastrzelono jego ojca. Dokładnie pamięta tamten dzień. Luca, przytulając go mocno do siebie, powiedział mu wtedy: Dzieciaku, twój stary odszedł, ale pewnie do lepszego świata”. Tylko tyle. Odtąd zapach płynu po goleniu Luki przyprawiał go o mdłości. Jestem dorosłym mężczyzną, pomyślał. Reżyserem o światowej sławie. Otrzymałem Oscara. Nie muszę siedzieć w tym pokoju i słuchać

gróźb ludzi takich jak Luca Carlotti. - Więc - zaczął Luca - sprawa tak wygląda, synu... - Wyświadcz mi przysługę - przerwał mu ostrym tonem Mac. - Nie nazywaj mnie synem. - Po raz pierwszy powiedział to głośno i od razu poczuł się lepiej. Luca spochmurniał. - Zawsze się tobą opiekowałem, nieprawdaż? - zapytał. - Zawsze zapewniałem ci to, co najlepsze. Mac kiwnął głową. Musiał przyznać, że Luca robił wszystko, co w jego mocy. Tylko czasami nawet wszystko nie wystarczało. - Zawsze dostawałeś to, o co prosiłeś - mówił dalej Luca, rozkładając ręce. - Czy jest coś, czego dla ciebie nie zrobiłem? Pieprzyłeś nawet moją matkę, chciał powiedzieć Mac, ale ugryzł się w język. - Nie, Luca, zawsze byłeś dla mnie dobry - powiedział ugodowo. Nie mam ci nic do zarzucenia. Po prostu nasze drogi się rozeszły i wraz z upływem lat zacząłem rozumieć, że nigdy nie będę mógł zapomnieć, iż mój ojciec zginął od kuli przeznaczonej dla ciebie. Luca zaczął chodzić tam i z powrotem. - Zdaję sobie z tego sprawę - rzekł. - I właśnie dlatego przyszła pora, byś dowiedział się prawdy. - Jakiej prawdy? - Niełatwo mi to wyznać - rzekł Luca, zatrzymując się na środku

pokoju. - Powiem więc prosto z mostu... Twój staruszek nie był twoim ojcem. Ja jestem twoim prawdziwym ojcem. Trzymana przez Maca szklaneczka rozpadła się na kawałki, rozcinając skórę między kciukiem i palcem wskazującym. Krew bryznęła na zalane alkoholem spodnie. Luca bez słowa poszedł do łazienki i przyniósł ręcznik. Mac owinął nim zranioną rękę. Był oszołomiony. - Nie... nie wierzę ci... - wyjąkał w końcu. - Nie obchodzi mnie, czy wierzysz, czy nie - powiedział Luca. Jego śniada twarz przybrała kamienny wyraz. - Tyle lat trzymałem to w tajemnicy przez szacunek dla twojej matki. Wiesz, że zawsze łączyła nas miłość, kochaliśmy się z Priscillą od dziecka. - Więc dlaczego się z nią nie ożeniłeś? - Bo toczyliśmy cichą wojnę i nie rozmawialiśmy ze sobą przez kilka lat. W tym czasie ożeniłem się z bogatą babką, której ojciec pomógł mi stanąć na nogi... wprowadził mnie w interes, że tak powiem. Kiedy znowu zeszliśmy się z Priscillą, też już była mężatką. Zrobiliśmy wszystko, co się dało w tej sytuacji. Zatrudniłem jej męża... człowieka, którego uważałeś za swego ojca... i zaczęliśmy spędzać mnóstwo czasu we troje. Moja żona była chorowita, głównie siedziała w domu. Zamilkł i dopiero po dłuższej chwili podjął opowieść: - Kiedy twoja matka zaszła w ciążę, już od ponad roku nie spała ze swoim mężem. Nie interesował go seks - nie z nią, w każdym razie.

- Co to znaczy? - Chcesz, żebym nazwał rzecz po imieniu? To znaczy, że był pedałem. Ciotą. Ślicznym chłoptasiem. Macowi odebrało mowę ze zdziwienia. - Dlaczego mi to teraz mówisz? - wykrztusił w końcu. - Bo jestem bogatym, wpływowym człowiekiem. Mam siostrę głupią jak but. Jej dzieciak jest podłym skurwielem. Jedynym członkiem rodziny, którego mogę poważnie traktować, jesteś ty. - Westchnął. Mac, mam sześćdziesiąt cztery lata. Jeśli nic mi się nie przytrafi, to cały majątek jest twój. - Nie chcę go - powiedział gwałtownie Mac. Chichot Luca wcale nie był wesoły. - Chcesz czy nie, i tak go dostaniesz, synu. Och, taak... dostaniesz wszystko, co do centa. Kiedy Jordanna pożegnała się z ojcem i Kim, poczuła radosną ulgę, że sprawy tak dobrze się ułożyły. Nareszcie go zrozumiała i dzięki temu zaakceptowała. To wszystko było takie proste. Postanowiła zajrzeć do biura kierownika produkcji i zobaczyć, co się dzieje, zanim wróci do domu, żeby przygotować się do randki z Tyrone'em. W biurze ujrzała Florrie biegającą z kąta w kąt z dzikim spojrzeniem w oku i stosem zdjęć pod pachą. - Co się dzieje? - spytała Jordanna. - Myślałam, że mamy dzisiaj

wolne. - Pilne zebranie - rzuciła Florrie z ważną miną. - Nie przekazano ci wiadomości? - Nie, nie byłam w domu. Co się stało? - Cedric Farrell umarł. Miał zawał. - To straszne. - Musimy natychmiast znaleźć zastępstwo. - Wszyscy są na górze? - Nie, zebranie właśnie się skończyło. Przesłuchamy jutro paru aktorów, ale może uda się zaangażować Jerry'ego, ojca Bobby'ego. - Bobby zgodzi się na to? - Nie mam pojęcia, ale zrobiłoby to filmowi niezłą reklamę. Jordanna pobiegła na górę. Bobby siedział za swoim biurkiem; wyglądał na wykończonego. Poczuła gorące pragnienie, by otoczyć go ramieniem i przytulić mocno do siebie, ale zapanowała nad sobą. - Przykro mi, Bobby - powiedziała cicho. - Dopiero przed chwilą usłyszałam, co się stało. - Cześć... musimy się z tym pogodzić. - Cedric był taki miły. Wszyscy go lubili. - Tak, będzie go nam brakowało. - Chyba jesteś potwornie zmęczony. Może ci w czymś pomóc? - Na przykład w stworzeniu nowego życia? - zapytał z ironią. Uśmiechając się smutno odparła:

- Jestem dobra w robieniu wielu rzeczy, ale z tworzeniem nowego życia może być problem. Bębniąc palcami o blat biurka powiedział: - Chyba słyszałaś nowiny? Chcą, żebym zatrudnił Jerry'ego Rusha. - Florrie wspomniała coś na ten temat. Zamierzasz to zrobić? - Nie chcę, ale zdaję sobie sprawę, że byłoby to z korzyścią dla filmu. Zgarnęła do tyłu swoje długie czarne włosy. - Bobby, co jest ważniejsze? Twoje uczucia czy film? Potrząsnął głową. - Teraz mnie zażyłaś. - Zgadnij, gdzie byłam? - zapytała. - Nie jestem w nastroju do zgadywanek. - Odwiedziłam ojca. Zawarliśmy pokój. - Nie do wiary, naprawdę? - Przeczytałam, że leży w szpitalu - nic poważnego, ale bardzo się zdenerwowałam i poszłam go odwiedzić. - Przerwała na chwilę. - Wiesz, Bobby,

nigdy

nie

rozmawialiśmy

na

ten

temat,

ale

oboje

wychowywaliśmy się w Hollywood u boku sławnych, wpływowych ojców, więc myślę, że częściowo mieliśmy podobne problemy. Ja postanowiłam swoje rozwiązać. - I udało ci się? - Dzisiaj spotkałam się z Jordanem i po raz pierwszy nic od niego

nie chciałam. Boże, jakie to przyjemne uczucie! - Dlaczego mi o tym mówisz? - Bo powinieneś zrobić to samo. - Od dawna niczego nie chcę od mojego starego. - Na pewno? Dobrze to przemyśl. Miłość. Akceptacja. Szacunek. Nie wszystko obraca się wokół forsy. - Za dużo czasu spędzasz u swojego psychoterapeuty. - Nie chodzę już do psychiatry - odparła. - To moje własne przemyślenia. Przez całe lata siedziałam w domku gościnnym mojego ojca... nie płaciłam komornego i dostawałam kieszonkowe, uważając, że mi się to należy. A potem obraziłam się na niego. Sądziłam, że wszystko, co robi, jest wymierzone przeciwko mnie. Każde jego małżeństwo odbierałam jako policzek. Ale dzisiaj przejrzałam na oczy i zrozumiałam, że oboje żyjemy własnym życiem. On swoim, ja swoim. To cholernie proste. A teraz powiedz, dlaczego ty jesteś taki cięty na swojego ojca? Obrzucił ją figlarnym spojrzeniem. - Masz parę tygodni, żeby pogadać na ten temat? - Bobby - powiedziała z naciskiem - chciałabym, żebyś zrozumiał. Może twój ojciec jest obrzydliwym skurwielem, ale to nie ma nic wspólnego z tobą. Jesteś dorosły, już nie musisz go słuchać, pokazałeś, na co cię stać. I jeśli będzie to z korzyścią dla filmu, to dlaczego masz go nie zaangażować?

Mówiła rozsądnie, ale nie był jeszcze gotów przyznać jej racji. - Myślałaś kiedyś, by wystąpić w TV i przygotować jeden z tych programów dodających ludziom otuchy? - zapytał wesoło. - Byłabyś rewelacyjna, twoje argumenty są nie do zbicia. Wyszczerzyła zęby. - Dzięki. Zawsze chciałam uprzyjemniać ludziom życie. - Dobra, przekonałaś mnie. Zobaczę się z Jerrym. - Chcesz, żeby z tobą poszła? - Uważasz, że potrzebuję podpory? - Może. - Umowa stoi. Jeśli dojdę do wniosku, że słabnę na duchu, poproszę cię o wsparcie. - Jestem do twojej dyspozycji. Wstał. - Najpierw muszę skontaktować się z Makiem. Bez niego nie mogę podjąć tej decyzji. Nie ma także pewności, że Jerry przystanie na moją propozycję. - Daj spokój, Bobby. Kiedy grał ostatnio? - Jerry był wielkim gwiazdorem. - Każda gwiazda przygasa. Teraz ty jesteś wielkim gwiazdorem w rodzinie. Jerry będzie szczęśliwy, uwierz mi. Okrążywszy biurko stanął obok niej. - Masz mnóstwo do powiedzenia, prawda?

- Teraz tak... bo naprawdę chciałabym cię na to namówić. - Czyżby? Zwarli się wzrokiem, obserwując nawzajem, dopóki Bobby nie odwrócił spojrzenia, wracając z powrotem za biurko. - Och... Beth już od paru godzin usiłuje znaleźć Maca. Może dobrze by było, gdybyś ty się tym zajęła. Kiwnęła głową. - Jasne. Zaraz zacznę go szukać. - Więc zobaczymy się później. - Dobrze, Bobby. Zbiegła na dół i zadzwoniła do Maca do domu. - Ludzie, ile razy mam wam powtarzać! - wybuchnęła Sharleen. Maca nie ma w domu. Kiedy wróci, powiem mu, żeby do was zadzwonił. - To ważne. - Domyślam się. Ledwo Jordanna zdążyła odwiesić słuchawkę, w drzwiach stanął Tyrone. Popukał palcem w zegarek. - Mam przyjechać po ciebie za pół godziny. Co tu jeszcze robisz? O Boże, kompletnie zapomniała, że umówiła się z nim na kolację. - Przykro mi, Tyrone - powiedziała z zakłopotaniem. - Dzisiaj nie dam rady. - Dzisiaj nie dasz rady - powtórzył tępo.

- Nie - rzekła, mając nadzieję, że zbytnio się nie wściekł. - To fatalnie. - Przepraszam. - Jestem bardzo rozczarowany. Wszystko dokładnie zaplanowałem. - Co zaplanowałeś? - To tajemnica, dowiesz się następnym razem. - Będę czekała z utęsknieniem. Potrząsnął głową. - Twarda z ciebie sztuka. Uśmiechnęła się zwycięsko. - Dzięki temu życie jest ciekawsze, prawda?

Rozdział 34 Mac wracał do domu w takiej mgle, że o mały włos nie najechał na skrzyżowaniu na volvo. Dręczyło go wiele pytań, na które nikt nie mógł mu udzielić odpowiedzi. Dlaczego matka okłamywała go przez te wszystkie lata? Dlaczego po śmierci jego ojca nie powiedzieli mu prawdy i nie wychowali jak własnego syna? Wściekły i zdezorientowany wszedł do domu. Panował w nim okropny harmider. Jego dwaj synowie wraz z kilkoma przyjaciółmi grali w bilard w sali gier. Z głośników stereo dochodziła wrzaskliwa muzyka zespołu Guns N' Roses, zagłuszająca wszystko dokoła.

Suzy, córka Sharleen, siedziała w kuchni z gromadą dziewcząt, oglądając na video Melrose Place. Dziewczyny malowały paznokcie, opychając się kanapkami z masłem orzechowym i galaretką, ciasteczkami i lodami Haagen-Dazs. Kuchnia wyglądała, jakby przeszedł przez nią huragan. - Gdzie jest twoja matka? - spytał gwałtownie. Suzy pomachała do niego. - Och, cześć, Mac. - Och, cześć, Mac - zawtórowały jej dziewczęta. W przyciasnych, obciętych jak najkrócej szortach, odsłaniających o wiele za dużo gołego ciała, wszystkie wyglądały, jakby się urwały z planu filmowego jakiegoś pornusa. - Cześć, dziewczyny - powiedział, czując się przy nich jak staruszek. - Suzy, gdzie jest twoja matka? - Na sali gimnastycznej ze swoim trenerem - odparła Suzy, liżąc w dwuznaczny sposób loda. - Lepiej zapukaj przed wejściem. Widziałeś go? Przystojniak. Wspaniałe ciało! Co za muskuły! Dziewczyny uznały to za bardzo zabawne i o mało nie popękały ze śmiechu. Mac przeszedł na tył domu, gdzie ogromną sypialnię przekształcono w doskonale wyposażoną salę gimnastyczną. Drzwi były zamknięte. Rozważył w myślach ostrzegawcze słowa Suzy, wszedł jednak bez pukania, bo miał do Sharleen zaufanie.

Leżała na podłodze w białych, głęboko wyciętych trykotach, z uniesioną jedną nogą, którą podtrzymywał w górze Chip czy Chuck, czy jak tam miał na imię jej trener. Zdaniem Maca facet był przeciętnym, dwudziestopięcioletnim, muskularnym kutasem. Na pewno mu nie zagrażał. - Cześć, kotku - rzuciła Sharleen na powitanie, przesyłając mu w powietrzu pocałunek. - Chcesz się przyłączyć? - Nie, dzięki. Gram w squasha i uprawiam jogging. To wystarczy. Kiedy skończysz? - Nie wiem. - Spojrzała błagalnie na Chipa. - Jak długo zamierzasz mnie dzisiaj torturować? Chip uśmiechnął się szeroko, odsłaniając rząd oszałamiająco białych zębów i demonstrując wspaniały dołek w podbródku. - No, no, pani Brooks - powiedział mrugając w irytujący sposób żadnego skracania zajęć. - Ile jeszcze? - spytał szorstko Mac, czując niechęć do tego opalonego, muskularnego faceta. - Jakieś piętnaście minut, sir - rzekł Chip, pomagając Sharleen wyprostować nogę wysoko w górze. Co za dupek, jeszcze mówi do niego „sir”. - Proszę się pośpieszyć - warknął. - Muszę porozmawiać z żoną. - Kochanie, czy coś się stało? - spytała z troską w głosie Sharleen. - Dlaczego miałoby się coś stać?

- Jesteś blady jak papier. Czego chcieli od ciebie w studiu? - Nie wiem, o czym mówisz. - Dzwonili kilkanaście razy. Ta kobieta mogła doprowadzić człowieka do szału. - Sharleen - powiedział, uzbroiwszy się w cierpliwość. - Skąd mam wiedzieć, że dzwonili tyle razy, skoro wcześniej nic mi o tym nie mówiłaś? Chip podciągnął jej nogę jeszcze wyżej. - Teraz ci mówię, kochanie - rzekła, dzieląc uwagę między jego i Chipa. - Dzięki - powiedział ostrym tonem. - Zaraz się dowiem, o co im chodzi. Poszedł do swojego gabinetu i zatrzasnął za sobą drzwi, usiłując uciec od uporczywego jazgotu Guns N' Roses. Potem zrobił sobie dużą whisky z lodem i usiadł przy biurku. Dłoń - wciąż owinięta ręcznikiem zaczynała pulsować z bólu. Chyba nikt nie zauważył, że się skaleczył. Nikogo, cholera, nic nie obchodzi - włącznie z jego własną rodziną. A dlaczego niby ma ich obchodzić, skoro płaci za nich rachunki? Nie zamierzał dzwonić do kierownika produkcji, ale telefon zabrzęczał, podniósł więc słuchawkę. - Mac? - Tak. - Mówi Bobby. Gdzie się podziewałeś?

- Mam złożyć raport w tej sprawie? - Nie chciałem cię denerwować - powiedział Bobby, nie zwracając uwagi na sarkazm w jego słowach. - Po prostu usiłuję cię złapać od trzech godzin. Mamy poważny problem. Zawsze był jakiś pieprzony problem. Jego życie polegało na rozwiązywaniu jednego ważnego problemu za drugim. - O co znowu chodzi? - spytał krótko. - Cedric Farrell umarł. - O Chryste! - Zawał. - Przykro mi to słyszeć. Był miłym facetem. - Słuchaj, Mac, teraz najważniejszą dla nas sprawą jest obsadzenie roli Cedrica. Cały czas zastanawiam się, co zrobić. Nasunął mi się pewien pomysł, który chciałbym z tobą obgadać. Wpadniesz tu, czy ja mam przyjechać do ciebie? - Bobby, cholernie boli mnie głowa. Zdradź się ze swoimi zamiarami, a ja ci powiem, co o nich myślę. - Właściwie to nie jest mój pomysł. Studio wystąpiło z tą propozycją, i chyba wszystkim się spodobała. Podejrzewam, że byłby to dobry sposób na pozbycie się Barbary. Gdyby udało nam się ją spłacić, mielibyśmy świetny pretekst, żeby jej podziękować za współpracę. - Więc usiłujesz mi powiedzieć, że chcesz zwolnić aktorkę grającą główną rolę i nie masz nikogo, kto zastąpiłby Cedrica, zgadza się?

- Nie, to nie tak, Mac. Znaleźliśmy kogoś. - Bobby zabębnił palcami w blat. - Namawiają mnie, żebym zatrudnił Jerry'ego. - Jerry'ego? - Jerry'ego Rusha. Zaplanowali już kampanię reklamową. - A co ty o tym myślisz? - Sam nie wiem. Doszedłem do wniosku, że jeśli spodoba ci się ten pomysł, to możemy spróbować. - Zgadzam się, o ile ty nie będziesz miał kłopotów z tego powodu. - W takim razie wpadnę do niego i obgadam sprawę. Jeśli będziemy chcieli zawrzeć umowę przez jego agenta, stracimy na to pół roku. - Masz rację. - Jeszcze do ciebie zadzwonię. - Czekam na telefon - powiedział Mac i odłożył słuchawkę. Wypiwszy dwa duże łyki szkockiej, oparł głowę o biurko, i w takiej pozie zastała go Sharleen, kiedy parę minut później weszła do gabinetu. - Kochanie, co się stało? - spytała podbiegając do niego. - Coś złego? O co chodzi? Spojrzał na nią nabiegłymi krwią oczami. - Czy zawsze musi się coś stać, żeby świat się walił? Zaniepokojona słuchała go z szeroko otwartymi oczami. - Co? - Sharleen... - Potrząsnął głową. - Mam ci tyle do powiedzenia... Teraz przestraszyła się nie na żarty.

- Kotku, wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko. Zanim zdążył się odezwać, wpadł do gabinetu ich syn Kyle - metr dziewięćdziesiąt wzrostu, sama skóra i kości. - Tato, możemy pogadać? Musimy porozmawiać o samochodzie. Bo ten rzęch, którym każesz mi jeździć, naprawdę do niczego się nie nadaje. Sharleen wlepiła w niego wzrok. - Nie widzisz, że rozmawiamy? Nie słyszałeś nigdy o pukaniu? - Chcę tylko pogadać z tatą - wymamrotał ze złością chłopak. Wielka rzecz. - Jutro porozmawiamy o twoim samochodzie - powiedział Mac, prostując się. - Jutro muszę wcześnie wyjść - jęknął Kyle. - Przykro mi, że nie znajdziesz dla mnie chwili czasu - zadrwił z niego Mac. - Przestań chrzanić, tato. Kiedy byłem na Hawajach, mama sama słyszała, że jazda tym modelem samochodu nie jest bezpieczna. Powiedziała, że natychmiast kupicie mi nowy. - Gówno mnie obchodzi, co powiedziała twoja matka! - wściekł się Mac, odzyskując równowagę. - Teraz spływaj. A następnym razem, jeśli będziesz chciał ze mną porozmawiać, to zapukaj, zanim władujesz się do środka. Kyle wycofał się. - Jesteś w gównianym nastroju - wymamrotał, trzaskając za sobą

drzwiami. - Sharleen, nie wytrzymam tu dzisiaj - powiedział Mac, potrząsając głową. - Wynajmijmy pokój w hotelu. Jej twarz ożywiła się. O niczym innym nie marzyła. Grant przyjął telefon od Bosca Nanniego i zapisał, o jakie dziewczyny tamtemu chodzi - o dorodną blondynę i niską rudowłosą z wielkim biustem. - Późno się zdecydowałeś - powiedział, dobrze się czując w swej nowej roli superalfonsa. - Ale obawiam się, że będzie cię to kosztowało. - Ile? - spytał Bosco. - Patola? Dwa? - Mamy tylko najlepszy towar. Pięć tysięcy za sztukę. Bosco gwizdnął przeciągle. - Pięć pieprzonych kawałków! - Są tego warte - zapewnił go Grant. - Uwierz mi. - Gówno prawda - burknął tamten, jednak nie odwołał dziewczyn. Omówili szczegóły i Grant odłożył słuchawkę, po czym szybko przejrzał prowadzoną przez Cheryl kartotekę, żeby zobaczyć, która z dziewcząt jest wolna. Sissy nadaje się na blondynę; wszystkiego ją nauczył wystarczająco dobrze zna swój fach jak na potrzeby amatora. Wprawdzie nie jest szczególnie dorodna, ale nigdy nie mieli na nią żadnych skarg. Trudniej było znaleźć rudowłosą - mieli tylko trzy w swoim spisie, i wszystkie były zamówione na wieczór. Niech to szlag trafi! Właśnie

załatwił rekordowe wynagrodzenie, a teraz nie ma rudej, którą mógłby podesłać klientowi. Cheryl była w salonie piękności. Zadzwonił tam, ale recepcjonistka poinformowała go, że Cheryl już wyszła. Czekał na nią niecierpliwie, myśląc o tym, co by było, gdyby jego sławny tatuś dowiedział się, czym on się teraz zajmuje: gwiazdorzy filmowi nienawidzili skandali, chyba że pomagały im w karierze. Ale co to właściwie obchodzi jego rodziców? Czasami Grantowi wydawało się, że pojawił się na tym świecie tylko po to, żeby można było się z nim fotografować. Wspomnienia z dzieciństwa. Słodki głos matki. Tatusiowi robią zdjęcia do Life'a. Tatuś będzie na okładce Time'a. Tatusiowi robią zdjęcia do Newsweeka. Często proszono, aby mały Grant był na zdjęciu z tatusiem, żeby pokazać światu, jakim cudownym, dbającym o rodzinę człowiekiem jest Grant Lennon senior. Miało to stanowić przeciwwagę dla doniesień plotkarskich

czasopism,

które

wciąż

ukazywały Lennona jako

największego ogiera w mieście. Bycie kimś sławnym w Hollywood oznaczało tworzenie iluzji, i publiczność chciała, żeby ten świat iluzji pozostał nie zmieniony. Grant Lennon senior był wielkim złudzeniem. Gówno! Jedno wielkie gówno! Dlatego Grant zadaje się z Cheryl, Jordanną i Shepem. Mają taki

sam stosunek do świata. Wychowali się w rodzinach, które żyły w identycznym stylu. A nie było to życie najspokojniejsze pod słońcem, choć Grant stawał na głowie, żeby stworzyć takie pozory. Niełatwo było mieć Granta Lennona seniora za ojca. Niełatwo było nosić to samo nazwisko. Alkohol i dające odprężenie narkotyki na ogół koiły ból, ale czasem nie można było zapomnieć o rzeczywistości. A w rzeczywistości Grant Lennon junior był tylko cieniem swego sławnego ojca i samodzielnie niczego nie osiągnął. Kiedy Cheryl wróciła do domu, obrzucił ją szybkim spojrzeniem i nagle zaświtała mu głowie genialna myśl, nieoczekiwanie znalazł sposób rozwiązania trapiącego go problemu. Jej rude włosy robiły piorunujące wrażenie, z pewnością były jej największym atutem. Wyglądała niewątpliwie ponętnie. - Nigdy byś nie zgadła... - zaczął. - Że co? - przerwała mu, rzucając na stół torebkę. - Napij się. - A muszę? - Może - powiedział podchodząc do barku. Klapnęła na fotel i zrzuciwszy z nóg buty, poruszyła palcami w jedną i w drugą stronę. - Miło mieć cię przy sobie, Grant. Nie wiem, jak dawałam sobie radę bez ciebie. - A co z twoją żądzą przygód? - spytał, nalewając jej kieliszek

wódki. - W porządku. A z twoją? Podał jej kieliszek. - Chcesz trochę koki? - Czemu nie - powiedziała ochoczo. - Ile masz wzrostu? - spytał, wysypując kokę na szklany blat stoliczka do kawy. - Metr sześćdziesiąt dwa. Dlaczego pytasz? - Niektórzy mogą uznać, że jesteś niska, prawda? Wypiła łyk wódki i czekała na swoją działkę. - Dzięki. - Nie obrażaj się. - Wcale się nie obrażam. Grant zręcznie podzielił biały proszek

na porcje, zwinął

dwudziestodolarowy banknot w rurkę i podał go Cheryl. Dziewczyna pochyliła się nad stołem i przysunąwszy banknot do lewego nozdrza, wciągnęła kokę. Niemal natychmiast ogarnęło ją uczucie spokoju, siły i podniecenia - same przyjemne doznania. - Coś się działo, kiedy wyszłam z domu? - spytała, rozsiadając się wygodnie w fotelu. Grant krążył nad nią myślami niczym sęp. Miała rude włosy. Była raczej niska. Jej piersi nie były ogromne, ale można było to ukryć pod odpowiednio dobranym strojem. Wiedział, że nadawała się do tej roli.

Musiał ją tylko przekonać, że to dobry pomysł. - Cheryl... - zaczął, kucając obok niej. - Tak, Grant? - Och, nic... nieważne. - Co jest nieważne? - Nie zrobiłabyś tego. - Czego bym nie zrobiła? - spytała zaniepokojona. - Wpadłem na pewien szalony pomysł... ale to czysty absurd... nie będę ci nawet mówił, o co chodzi. - Grant - powiedziała powoli Cheryl - jak długo się znamy? - Całe wieki. - No właśnie. A odkąd to nie dzielisz się ze mną swoimi szalonymi pomysłami? Wciągnął nosem trochę koki i dolał Cheryl wódki. - Czy mówiłem ci kiedyś, że jesteś bardzo seksowna? - Nie, nigdy mi tego nie mówiłeś - odparła. - A powinienem był. Czyżby wreszcie nadeszła chwila, na którą czekała przez te wszystkie lata? Czy Grant zaczyna coś do niej czuć? - Ty też nie jesteś zły - wymamrotała. Przysunąwszy się do niej, otoczył ją ramieniem. - Mam propozycję - powiedział. - I jeśli choć w połowie jesteś taka, jak myślę, to ją przyjmiesz.

- Po co to robimy? - spytał Bobby, wjeżdżając samochodem na bulwar Zachodzącego Słońca. - Bo chcesz go mieć w swoim filmie - odparła rozsądnie Jordanna. - Taak, ale dlaczego jedziemy tam razem? - spytał. - Jak to się dzieje, że włóczysz się za mną, choć nikt cię o to nie prosi? - Potrzebujesz duchowego wsparcia - powiedziała krótko. - Czyli mnie. Nie zapominaj, że jestem twoją osobistą asystentką. Powinnam tu być. Zmrużył swoje niebieskie oczy. - Naprawdę? - Tak. Doszedł do wniosku, że dobra z niej dziewczyna, i mimo swych wcześniejszych obaw naprawdę zaczynał ją lubić. - Jest coś, przed czym chciałbym cię ostrzec - powiedział, myśląc o obleśnym zachowaniu Jerry'ego. - O co chodzi? - No... może Jerry jest staruszkiem, ale cholernie jurnym staruszkiem. Jest gotów rzucić się na ciebie. To ją rozbawiło. - Serio? Może rzucić się na mnie? - Poradzisz sobie? - Bobby, jeśli potrafiłam dawać sobie z czymkolwiek radę w życiu, to właśnie z obłapianiem przez lubieżnych staruszków.

- Przyjaciół twojego ojca, tak? - Odkąd skończyłam dwanaście lat. - I nie zapominajmy o Charliem Dollarze. - Ja potrafię o nim zapomnieć. A ty? - To zupełnie inny temat. - Na pewno? - Zastanawiała się, dlaczego Bobby ciągle zahacza o Charliego. Czyżby był w nim choćby cień zazdrości? - Tak czy owak dodała - mam nadzieję, że Jerry przystąpi do ataku. - A to dlaczego? - Bo chętnie podejmę jego grę. - Nie spławiaj go. Pamiętaj, że jedziemy, by go pozyskać dla filmu. - Bobby, posłuchaj... on wdrapie się na Empire State Building, żebyś go tylko zaangażował. Musisz zdać sobie sprawę ze swojej pozycji. Przerwała na chwilę, po czym dodała: - Jesteś wyjątkowym człowiekiem. Obrzucił ją szybkim spojrzeniem, chcąc się zorientować, co naprawdę ma na myśli. Jeszcze nikt mu nie powiedział, że jest kimś wyjątkowym. No oczywiście, odkąd stał się gwiazdorem filmowym, otrzymywał mnóstwo listów od swoich wielbicielek, które pisały, że jest przystojny, seksowny, cudowny, fantastyczny itd. Ale nikt nigdy mu nie powiedział, że jest wyjątkowy. - Coś ty, wcale nie jestem taki wyjątkowy - mruknął oczekując, że wycofa się z tego, co powiedziała.

Spojrzała na niego. - Owszem, jesteś. - Dlaczego? - Bo ja tak twierdzę. Zapadła wieloznaczna cisza, ale już po chwili samochód zatrzymał się przed domem w Bedford i czar prysł. Wysiedli z wozu i przeszli przez podjazd. Bobby uprzedził telefonicznie Darlę, że przyjedzie omówić coś z Jerrym. Teraz byli na miejscu i nie mieli odwrotu. Nacisnął dzwonek i Darla otworzyła drzwi. Nie była tak zadbana jak zawsze. Miała nalaną twarz, niestarannie ułożone włosy, a jej strój nie spełniał podstawowych wymogów mody. - Bobby! - Wydawało się, że powitała go z ulgą. - Cześć, Darla - powiedział i mechanicznie dodał: - Świetnie wyglądasz. - Dzięki, Bobby. Ty też. - Aha... to jest Jordanna Levitt. Darla szybko skojarzyła, o kogo chodzi. - Córka Jordana Levitta? - Owszem, Jordan jest moim ojcem - odparła z przekąsem Jordanna. Darla zmarszczyła brwi, nie bardzo rozumiejąc jej sarkazm. - Jerry nie może się doczekać spotkania z tobą - rzekła, biorąc Bobby'ego za rękę. - Ostatnio nie czuł się zbyt dobrze. - Chyba nie jest chory?

- Nie, po prostu niewiele się dzieje, a wiesz, jaki jest twój ojciec... lubi ruch wokół siebie. - Zniżyła głos do szeptu. - Prawda jest taka, że za dużo pije. - To coś nowego? - spytał z goryczą. - Przez całe życie pił za dużo. Darla wyglądała na zmartwioną. - Bobby, nie bądź niedobry. On potrzebuje naszej pomocy. - Dlatego tu jestem. Poprowadziła ich przez hall do salonu, gdzie Jerry siedział dokładnie w tym samym fotelu, w którym Bobby widział go ostatnim razem, trzymając w ręku dokładnie taką samą - jak mu się wydawało szklaneczkę z whisky. Tylko tym razem nie zawracał sobie głowy wstawaniem. - Cześć, tato - wykrztusił Bobby. - Mój syn, gwiazdor filmowy - wybełkotał Jerry. Czy choć raz nie mógłby być trzeźwy? - pomyślał Bobby. - Poznaj Jordannę - powiedział. - Jordannę Levitt - wyjaśniła Darla, i chcąc mieć pewność, że Jerry ją zrozumiał, dodała: - Córkę Jordana. Bobby i Jordanna wymienili spojrzenia. Dziewczyna potrząsnęła głową, jakby chciała powiedzieć: „Kogo to obchodzi?” Jerry ożywił się na widok Jordanny. Każda młoda, piękna samica stawała się obiektem jego pożądliwych spojrzeń. - Witaj w moim domu, piękne, maleńkie stworzenie - wymamrotał,

unosząc nieco szklaneczkę. - Panie Rush - powiedziała Jordanna opryskliwym tonem. - Nie jestem maleńka i z pewnością nie jestem stworzeniem. - Rozumiem - odparł, parskając rubasznym śmiechem. - Jesteś jedną z tych ponętnych feministek, którym nie należy prawić komplementów, zgadza się? Odkąd Anita Hill znalazła włos łonowy w butelce z colą... - Panie Rush - przerwała mu - naprawdę jest pan... - Jordanno - wtrącił szybko Bobby, rzucając jej ostrzegawcze spojrzenie. - Pamiętasz, po co tu przyjechaliśmy? - Dobrze, dobrze - burknęła i zamilkła, choć marzyła tylko o tym, by nawymyślać Jerry'emu. Darla ruszyła do boju. - Może napijecie się drinka? - spytała, pełniąc jak zawsze wzorowo honory pani domu. - Nie, dzięki - odparła Jordanna. - Ja też dziękuję - rzekł Bobby. Jerry czknął głośno. - Jeśli przyjechaliście pożyczyć pieniądze, to nie macie szczęścia oświadczył. - Według mojej ukochanej żony jesteśmy zrujnowani. - Nie jesteśmy zrujnowani, Jerry - powiedziała Darla, czerwieniąc się z gniewu. - Przeżywamy trudny okres, ale damy sobie radę. I proszę, nie omawiaj naszych kłopotów finansowych w obecności córki Jordana Levitta.

- Ma na imię Jordanna - wtrącił Bobby. - Więc o co chodzi? - spytał Jerry, wypijając jeszcze trochę whisky. - Jesteście kochankami? Jordan ma mnóstwo forsy... ta mała to niezła zdobycz. - Pracuję dla Bobby'ego - wyjaśniła Jordanna, próbując zapanować nad sobą. - Jestem jego osobistą asystentką. Jerry zaśmiał się w obrzydliwy sposób. - Jasne, kotku. Osobista asystentka, która godziny urzędowania spędza ze swoim szefem pod biurkiem. Co za niewyżyta świnia! - pomyślała Jordanna. Co za skurwiel! On i Bob są do siebie zupełnie niepodobni. Dzięki Bogu! - Panie Rush - powiedziała mierząc go gniewnym wzrokiem gdybym miała asystenta, nie chciałabym, żeby siedział pod moim biurkiem, i nikt nie oczekuje tego od żadnej asystentki. To staroświecki sposób na seks. A pan nie chciałby uchodzić za człowieka staroświeckiego, prawda? - Co ona mówi? - spytał Jerry, zwijając dłoń w trąbkę, jakby źle słyszał. - Wrócimy jutro - rzekł Bobby, dochodząc do wniosku, że ta wizyta to poroniony pomysł. - Nie jesteś w nastroju do wysłuchania tego, co mam ci do powiedzenia. - Owszem, jest - powiedziała z drżeniem w głosie Darla. - On zawsze tak się zachowuje.

Bobby zastanawiał się, co tu w ogóle robi. Przyjechał, by zaproponować temu człowiekowi pracę, ale nie może zapomnieć, że ma przed sobą kogoś, kogo nie znosi. Jego najgorętszym pragnieniem było opuszczenie tego domu. Jordanna obrzuciła Bobby'ego szybkim spojrzeniem i zrozumiała, że jest bliski rezygnacji. - Może dać mu trochę kawy? - zaproponowała. - Niech to szlag trafi! - wrzasnął Jerry, wykrzywiając twarz we wściekłym grymasie. - Mówisz o mnie tak, jakby mnie tu w ogóle nie było. Chryste! Jordanna rzuciła Bobby'emu jeszcze jedno szybkie spojrzenie. - Wyjaśnij mu, o co chodzi, i pożegnajmy się. Bobby zrozumiał, że jego asystentka ma rację; przyjechał tu załatwić konkretną sprawę, a nie nawiązać przyjaźń ze swoim ojcem. - W porządku - powiedział zdecydowanym tonem. - Aktor grający rolę mojego filmowego ojca zmarł dziś rano. Zawalimy terminy i przekroczymy budżet, jeśli natychmiast nie znajdziemy zastępstwa. - Mówisz jak prawdziwy producent - zakpił Jerry. - Trzeba zastąpić biednego kutasa, zanim zrobi się sztywny. - Tak czy owak - kontynuował Bobby, nie chcąc pozwolić Jerry'emu na dalsze złośliwości - proponuję ci tę rolę, ale pod warunkiem, że nie będziesz przychodził pijany na plan. Pojawisz się w bardzo krótkim epizodzie, którego nakręcenie zajmie pięć dni zdjęciowych. Nie ma

czasu na szarpaninę z agentami, wykłócanie się o pieniądze i umowy... zaręczam ci jednak, że otrzymasz wszystko, czego będziesz potrzebował. - Chcesz, żebym wystąpił w epizodycznej roli w twoim pieprzonym filmie? - zapytał pogardliwie Jerry, jakby to była najbardziej absurdalna propozycja, jaką w życiu usłyszał. Darla podeszła do niego szybkim krokiem. - Jerry - powiedziała uspokajającym tonem. - Pamiętaj, że potrzebujemy pieniędzy. - Cholera jasna, czy on myśli, że spełnia miłosierny uczynek? wybuchnął Jerry. Bobby wziął Jordannę za rękę i poprowadził do drzwi. - Przemyśl to. Musisz szybko dać mi odpowiedź - rzucił. - Dlaczego, cholera, mam się nad tym zastanawiać? - wrzasnął Jerry. Bobby zatrzymał się przy drzwiach. - To zwykła propozycja pracy - powiedział. - Możesz ją przyjąć lub odrzucić. Decyzja należy do ciebie. Darla wyszła razem z nimi z domu. - Nie zwracajcie na niego uwagi - poprosiła. - Cały dzień pił... Jeśli zobaczy scenariusz, na pewno zagra w tym filmie. - Darlo, nie chcę, żeby wyświadczał mi przysługę - mruknął Bobby. - Nie, nic nie rozumiesz. To ty oddajesz mu przysługę. Kiedy dotarli do samochodu, wręczył Darli scenariusz. - Daj mu go. Później zadzwonię, żeby się dowiedzieć, jaką decyzję

podjął. W samochodzie Jordanna nie mogła powstrzymać się od śmiechu. - Możesz mi powiedzieć, z czego się śmiejesz? - zapytał Bobby z irytacją. - Z ciebie. Jednak udało mu się wyprowadzić cię z równowagi. - Wcale nie - mruknął. - Owszem, tak. Wściekłeś się, że kpi z twoich sukcesów. - Nie widzisz, jaki z niego skurwysyn? - Jasne, ale musisz się z tym pogodzić, Bobby. Wiesz, o co mi chodzi? Nie bierz tego sobie do serca. - Tak po prostu? - zapytał. - Zastanów się. Gdyby nie był twoim ojcem, byłby tylko jakimś starym aktorem, który pije za dużo. Ale on jest twoim ojcem, więc musisz inaczej na niego patrzeć. Wiem, że nie wyrażam się zbyt jasno, ale zaufaj mi, to sprawdzony sposób. - Skąd ty to wszystko wiesz? - Z autopsji. - Tak? - Tak. Milczeli dłuższą chwilę, patrząc sobie w oczy. Jordanna drżała, jakby poraził ją prąd. Bobby miał niemożliwie niebieskie oczy, uwielbiała też ten kosmyk włosów, który wciąż opadał mu na czoło, a jego ciało było...

- Zjemy razem kolację? - spytał obojętnym tonem. - A co Barbara robi wieczorem? - Co Barbara ma do tego? - Myślałam, że jesteście ze sobą. - Kto ci to powiedział? - Sama mam oczy. Westchnął. - Wiesz, Jordanno, miałem cholernie ciężki dzień. Jemy kolację, czy nie? Uśmiechnęła się. - Chcesz się wyładować na pizzy? - Jesteś bardzo miła - odparł. - Wszyscy mi to mówią.

Rozdział 35

Kennedy siedziała przy komputerze, sprawdzając swoje notatki. Większość dnia spędziła na pisaniu artykułu o Charliem Dollarze; była zadowolona, że tak to się skończyło, i pewna, że trochę z jego uroku przeszło na nią - bo tego jednego Charlie miał w nadmiarze: umiejętności czarowania i popisywania się, które wykorzystywał w każdej granej przez siebie roli. Zamierzali zjeść dzisiaj razem kolację, i chociaż bardzo chciała

spędzić cały wieczór w jego towarzystwie, musiała spotkać się jeszcze z Michaelem Scorsinim. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, ale kiedy rozmawiała z Michaelem wczoraj wieczorem, nieoczekiwanie poczuła, że są sobie naprawdę bliscy. Boże, Rosa byłaby zachwycona, gdyby dowiedziała się o tym! Zadzwonił telefon i Kennedy podniosła słuchawkę. Odezwał się kobiecy głos: - Panna Chase? - Tak. - Jestem matką Gerdy Hemsley. Otrzymałam pani wiadomość. - Och, pani Hemsley, miałam nadzieję, że pani zadzwoni. Tak mi przykro z powodu pani córki... to straszna tragedia. Proszę przyjąć najgłębsze wyrazy współczucia. - Wiem, że pani robiła wszystko, co mogła, panno Chase. Widziałam panią w telewizji. Świadomość, że ktoś się o nas troszczy, jest bardzo pocieszająca. Kennedy sięgnęła po notes i długopis. - Koniecznie chciałam z panią porozmawiać, pani Hemsley, bo muszę się dowiedzieć, co Gerda robiła, zanim zaczęła pracować w banku. - Współpracowała z firmą zatrudniającą księgowych. - Czy przypadkiem nie była kiedyś związana z przemysłem filmowym?

- Owszem, kilka lat temu pracowała jako księgowa przy produkcji paru filmów. - Naprawdę? A może pamięta pani ich tytuły? - Nie... nie pamiętam. Chociaż, oczywiście, był ten głośny... - Głośny? - No ten, który przysporzył jej tyle zmartwień. - Dlaczego? - Była wtedy świadkiem morderstwa. Kennedy zadrżała na myśl o tym, co może jeszcze usłyszeć. - Morderstwa? Co się stało? - Chodziło o aktorkę z filmu „Kontrakt”. Gerda była w przyczepie szefów produkcji i widziała, jak popełniono zbrodnię. - Kogo zamordowano? - Młodą aktorkę. Została uduszona przez jednego z aktorów. - Jak się nazywała? - Nie pamiętam, ale Gerda wszystko widziała. Była świadkiem oskarżenia. - Jedynym? - Nie, byli jeszcze inni. - Pamięta pani, kto? - Tak na poczekaniu pani nie powiem. Ale gdybym przejrzała notatki Gerdy, może mogłabym dostarczyć pani więcej informacji. - Mówi coś pani nazwisko Pamela March albo Margarita Lynda?

- Wydaje mi się, że już je słyszałam, ale nie mam pewności. - Pani Hemsley, czy może mi pani powiedzieć, kiedy dokładnie to się wydarzyło? - Niech pomyślę... gdzieś na początku osiemdziesiątego ósmego. - Bardzo dziękuję. Ogromnie mi pani pomogła - odparła Kennedy. Huczało jej w głowie. To jest to! Na pewno! Miała numer telefonu do wuja Margarity Lyndy. Natychmiast do niego zadzwoniła. - Kennedy Chase - powiedziała krótko. - Rozmawialiśmy o Margaricie parę tygodni temu. - Tak, pamiętam - odparł mężczyzna. - Może mógłby mi pan pomóc w ustaleniu paru szczegółów. Pamięta pan, czy Margarita pracowała przy filmie zatytułowanym „Kontrakt”? Czy była świadkiem morderstwa? - Tak. Teraz, kiedy pani wspomniała o tym, wydaje mi się, że tak. To przykra sprawa. Bardzo się tym martwiła. Strzał w dziesiątkę! - Dziękuję panu - z wdzięcznością w głosie powiedziała Kennedy. To wszystko, czego chciałam się dowiedzieć. Teraz naprawdę wpadła w popłoch. Musi się dowiedzieć, czy Stephanie Wolff i Pamela March również pracowały przy tym filmie. Instynkt podpowiadał jej, że tak; była pewna, że znalazła brakujące ogniwo.

Znowu zadzwonił telefon. Podniosła z irytacją słuchawkę. - Cześć... Kennedy? Mówi Michael Scorsini... pamiętasz mnie? Miałaś ochotę się ze mną spotkać, gdyby Rosa spuściła mnie z oka. Była zbyt zaabsorbowana własnymi myślami, by wdawać się z nim w dłuższą rozmowę. - Michael, jestem w połowie ważnej roboty - powiedziała. - Mogę do ciebie oddzwonić? - Chcesz mnie spławić w ten uprzejmy sposób? - spytał zgryźliwym tonem. - Ależ skąd! - zapewniła go. - W porządku, wierzę ci. Aha... wiesz, zaraz wychodzę, ale dam ci numer mojego pagera. - Podał go jej wraz z numerem telefonu dò domu. - Odezwę się do ciebie... za dziesięć minut - obiecała, notując pośpiesznie numery. - Mam nadzieję. - Słowo daję. Michael czuł się jak uczniak, ale nie dawał za wygraną. - Więc... dzisiaj nie możesz iść ze mną na kolację? - Mówiłam ci, że mam umówione spotkanie. - A jutro wieczorem? - Z przyjemnością - powiedziała miękko. - Świetnie. A więc postanowione. Zadzwoń jeszcze, ale jutrzejszy wieczór należy do mnie.

- Masz to jak w banku - obiecała. Odłożywszy słuchawkę, zaczęła przeglądać notes, szukając jakichś namiarów na Stephanie Wolff i Pamelę March. Dźwięk dzwonka do drzwi wejściowych przerwał jej rozmyślania. - Kto tam? - krzyknęła poirytowanym głosem. - Rosa. Otwieraj. Szybko. - Dobrze, dobrze, już idę. Rosa wpadła do środka, wymachując butelką szampana. - Zgadnij, co się stało - obwieściła triumfalnie. - Sama mi powiedz. Nigdy nie widziała Rosy w stanie takiego podniecenia. - Szef policji i burmistrz zwołują konferencję prasową jutro rano. Zaczęli działać. I to wszystko dzięki wiadomościom podanym przez naszą stację oraz dzięki tobie. Razem pójdziemy na tę konferencję, a po niej mój producent prosił, żebyś natychmiast pojechała nakręcić plenery. Zgadzasz się? - Zgadzam? Jestem zachwycona! - wykrzyknęła Kennedy. Rosa kiwnęła głową. - Tak, czyż to nie wspaniale? Znajdą tego skurwysyna i po części stanie się to dzięki nam! Mimo iż minęła godzina, Kennedy nie zadała sobie trudu, żeby zadzwonić do Michaela. Był rozczarowany, ale nie zdziwiony - wiedział, że ta dziewczyna różni się od innych. Nie szła od razu do łóżka i w pewnym sensie było to podniecające, choć nie interesowało go

prowadzenie miłosnych gierek. Cóż, przynajmniej umówili się na randkę jutro wieczorem; nie mógł się już jej doczekać. Wstąpił do biura kierownika produkcji i dowiedział się, że Jordanna pojechała gdzieś z Bobbym Rushem. Potem wrócił do swojego apartamentu, zrzucił z siebie ubranie i stał pod prysznicem przez dziesięć minut. Bella. Gdzie jest Bella? Kiedy ją odnajdzie? Nagle znowu ogarnęło go to uczucie. Miał tak sucho w ustach, że pomyślał, iż nic by się nie stało, gdyby wypił łyk szkockiej. Przeraził się, bo wiedział, że pewnego dnia może ulec pokusie i wszystko zacznie się od nowa. Musi pójść na spotkanie w klubie AA. Musi znów poddać się dyscyplinie, przypomnieć sobie, że każdy dzień oznacza walkę, którą może wygrać. Kiedy skończył brać prysznic, okręcił ręcznik wokół bioder, poszedł do salonu i włączył automatyczną sekretarkę. Pierwszą wiadomość zostawiła Amber - zapraszała go na kolację jutro wieczorem i pytała, czy ma zaprosić także Shelię. Odpada, Amber. Druga wiadomość pochodziła od kobiety mówiącej zdławionym głosem, która dzwoniła już do niego do studia. „Masz forsę? - spytała tym samym bezbarwnym głosem. - Czas ucieka”.

Odtworzył jej nagranie kilka razy, zastanawiając się, jak zdobyła jego domowy numer i czy rzeczywiście coś wie. Głos Belli wrzeszczącej: „Tato! Tato!” - wciąż brzmiał mu w uszach. Ale czy to była Bella? Szlag by trafił! Wyłączywszy sekretarkę, poszedł się ubrać. Musi odnaleźć swojego dzieciaka. To nie może tak trwać. Gdzieś znajdowała się odpowiedź, i on musi się dowiedzieć, gdzie. - To absurdalne - powiedziała Cheryl, przypatrując się odbiciu w ogromnym

lustrze,

zafascynowana

swoim

nowym,

wspaniałym

wyglądem. - Wcale nie. To zabawa - stwierdził stojący za nią Grant. Był odurzony narkotykami, ale i tak wyglądał fantastycznie; rozwiązłe życie nie odbiło się na jego urodzie. - Pamiętasz, jak się zabawialiśmy, kiedy byliśmy w szkole? - spytał. - Ryzykowaliśmy i dzięki temu udało nam się jakoś przetrwać ten wszawy okres. - Jak mogłabym zapomnieć? - powiedziała zastanawiając się, dlaczego zgodziła się uczestniczyć w tej dziwnej grze. To było szaleństwo, ale gdyby teraz się wycofała, Grant pomyślałby, że stchórzyła, a do tego nie może dopuścić. Kiedy mieli po piętnaście lat, kradli dla zabawy u Saksa. Żeby zwyciężyć, trzeba było ukraść rozmaitych towarów za ponad pięćset dolarów. Cheryl doszła do czterystu pięćdziesięciu, zanim złapał ją

ochroniarz. Jej ojciec wpadł wtedy w szał. - Jeśli potrzebowałaś pieniędzy, trzeba było mnie poprosić! wrzasnął i natychmiast podniósł jej kieszonkowe. Ale pieniądze nic dla niej nie znaczyły. Zależało jej tylko na pokazaniu Grantowi, że jest zdolna do dokonania kradzieży. Ile dziewczyn podjęłoby takie wyzwanie? Na szczęście również była trochę odurzona narkotykami. Nie miała pewności, czy zdobyłaby się na ten czyn, będąc w pełni świadoma tego, co robi. - Musisz przyznać, że jesteś piękna - wymruczał Grant, obejmując ją w talii. Więc dlaczego nie idziesz ze mną do łóżka? - pomyślała. Dlaczego wysyłasz mnie do obcego faceta i namawiasz, żebym się z nim przespała? - Naprawdę? - zapytała obojętnym tonem, wiedząc, że dobrze się prezentuje. Przynajmniej raz w życiu była szczupła. Wszystko grało. Czarne przewiewne spodnie i szpilki na bardzo wysokich obcasach. Zgrabne nogi i wspaniałe włosy były jej głównym atutem. Biustonosz od Victorii Secret i krótka sukienka od Azzedine Alaīa. Świeżo ułożone, błyszczące rude włosy. I mocniejszy niż zazwyczaj makijaż. - Wyglądasz bardzo seksownie - stwierdził Grant, obejmując ją

jeszcze mocniej. - Chyba powinniśmy przeprowadzić próbę. Potraktowała to jak żart, modląc się w duchu, by mówił serio. Nigdy nie daj mu odczuć, że ci na nim zależy. - Och, proszę cię, Grant - powiedziała, odsuwając się od niego. - Nie traktuj mnie jak jednej z tych twoich naćpanych wielbicielek. - Nie podnieca cię to? - spytał. - Bo mnie tak. - Może chciałbyś przyjść i popatrzeć - zaproponowała szorstko, czekając na jego reakcję. - Ha! Jestem pewien, że klient byłby z tego zadowolony. - Ale kim jest ten klient? - zapytała go po raz trzeci. - Mówiłem ci. Jakiś handlarz narkotyków spoza miasta. Jesteś całkowicie bezpieczna. - Łatwo ci mówić. - Zapytaj w recepcji o pana Nanniego. Pamiętaj, żeby użył prezerwatywy i nie całuj go w usta. - Dzięki za radę - powiedziała, odwracając się od lustra i wysuwając z jego objęć. - W porządku, jestem gotowa. Chodźmy. - Jesteś pewna? Nie. Nie jestem. Dlaczego mnie nie zatrzymasz, do cholery? - Jasne, że tak. - A zatem do roboty. - Uwielbiam hotele - wyznała Sharleen, podskakując na olbrzymim łóżku.

- Musiałem wyrwać się z domu - powiedział z napięciem w głosie Mac. - Te dzieciaki doprowadzają mnie do szaleństwa. Nie dają mi chwili spokoju, ciągle o coś proszą. Sharleen przeciągnęła się z lubością. - Za dużo im dajesz. - Nie więcej niż ty swojej córce. - Ona to przynajmniej docenia. - Sharleen, pamięć cię zawodzi. Kochana, niewinna mała Suzy sprowadziła handlarza narkotyków do naszego domu. - Nie wiedziała, co to za facet. - Bzdury. - Chyba nie będziemy się kłócić, prawda? - spytała Sharleen, głaszcząc go po policzku. - Nie po tym, co dzisiaj przeżyłem - powiedział ponurym głosem. - Miałeś ciężki dzień, najdroższy? - wymamrotała, przesuwając rękę coraz niżej, wkradając się palcami pod koszulę. - Nie masz pojęcia, jak ciężki. Zaczęła szczypać brodawki jego piersi. - Nie chcesz mi o tym opowiedzieć? Może mogłabym ci pomóc. O Boże, ta kobieta potrafi go podniecić bez względu na to, w jakim jest nastroju. - To długa historia - wykrztusił. Rozpięła mu pasek.

- Potrafię słuchać. - Wtedy, kiedy masz na to ochotę. - Och... - wyszeptała, zapuszczając się coraz niżej. - Mam ochotę. Zamknął oczy, odgradzając się od rzeczywistości. Otoczyły go zręczne dłonie Sharleen, a potem jeszcze zręczniejsze usta, i wszystko inne przestało się liczyć. - Jesteś myślami zupełnie gdzie indziej - powiedział Charlie. - Nie jestem - broniła się Kennedy. - Owszem, jesteś. - No więc zgoda, jestem. - Zechcesz mi powiedzieć, co tak absorbuje twoją uwagę? Siedzieli w restauracji Melrose. Kennedy nie udało się trafić na ślad Stephanie Wolff ani Pameli March i rzeczywiście była roztargniona, bo zastanawiała się, jak zdobyć potrzebne jej informacje. Rosa próbowała jej pomóc. Umówiły się, że pogadają później. - Myślę o tej historii, nad którą pracuję - przyznała. - O tych morderstwach? - spytał Charlie. - Słyszałeś coś na ten temat? Spojrzał na nią spod przymrużonych powiek. - Hej, zielonooka, a jak myślisz, co robię, kiedy mam wolne? Oglądam TV. Jestem prawdziwym telemanem. Widziałem cię wczoraj wieczorem. Masz klasę, charakter, jesteś nie do pokonania. Wiesz, naprawdę mnie podniecasz.

- Miło mi to słyszeć. Kelner przyniósł im drinki - dwa egzotyczne koktajle z rumu, soku cytrynowego, brzoskwini, cukru i lodu. Charliemu podano dodatkowo kieliszek rumu, który wypił jednym haustem. - Podoba ci się tutaj? - spytał rozglądając się po sali. - Bardzo. - Poczekaj, aż spróbujesz żeberek. To dopiero rozkosz dla podniebienia. - Nie mogę się doczekać - powiedziała podnosząc kieliszek. Poszedł w jej ślady; trącili się kieliszkami. - Twoje zdrowie, zielonooka - wzniósł toast. - Można mieć wszystko, wystarczy tylko chcieć. - Naprawdę? - To moje powiedzenie. Żyję zgodnie z tą zasadą i proszę, dokąd doszedłem... jestem cholernie sławny. - Tylko tego chcesz? - spytała z powagą. - Sławy? - Dzięki niej mam uśmiech na twarzy. I smutek w sercu, chciała dodać, ale nie zrobiła tego. Charlie miał swoje sekrety, prześladowały go złe duchy. Ukrywał swój niepokój pod maską luzu, w osiąganiu którego pomagał mu alkohol. Ale Kennedy znała Charliego, rozumiała jego ból. Czy chciała się z nim związać? Oto pytanie. Nie.

Więc dlaczego jest tutaj? Bo przedtem wydawało jej się, że to dobry pomysł, a poza tym, kiedy umawiała się na randkę z Charliem, nie znała jeszcze Michaela Scorsiniego. A Michael? Cóż... nie mogła przestać o nim myśleć. Miał coś w sobie i nie chodziło tylko o to, że był przystojny. Natychmiast wyczuła, że ma wrażliwą naturę. Choć był szalenie męski i sprawiał wrażenie bardzo pewnego siebie, wiedziała, że pod tą maską kryje się subtelny mężczyzna, którego chciała lepiej poznać. Nie zadzwoniła do niego, bo ledwo Rosa wyszła, w progu ukazał się Charlie. Pewnie lepiej by było, gdyby spojrzała prawdzie w oczy. Wtedy zrozumiałaby, że boi się zaangażować uczuciowo. Zgodziła się pójść z Michaelem na kolację jutro wieczorem, ale kto wie, do czego może to doprowadzić? - O kim myślisz? - zaatakował ją Charlie. - Jak ma na imię? I czego może dać ci więcej niż ja? - Charlie, ty chyba mnie podrywasz? - powiedziała kokieteryjnie. - Skądże znowu, zielonooka, nie zacznę zalecać się do ciebie, dopóki sama nie będziesz tego chciała. A właściwie - rzekł, wyprostowując się na krześle - dopóki mnie o to nie poprosisz. Jestem do twoich usług, tylko że ty nie czujesz jeszcze tego samego, co ja. - Dokąd jedziemy? - spytała Jordanna, kiedy samochód Bobby'ego pędził przez Melrose. - Mam szaloną ochotę na pieczonego kurczaka. A ty?

- Sama nie wiem... - Dobrze się czujesz? - Świetnie - powiedziała z zadowoleniem w głosie. Nie przywykła, żeby ktoś się o nią troszczył; była to miła odmiana. Czuła się niemal tak, jakby była na prawdziwej randce, choć miała pewność, że Bobby wcale nie uważa tego za randkę. Chyba sądził, że stawia jej kolację, bo pojechała z nim do jego ojca, więc ma wobec niej dług wdzięczności. - Co myślisz o Jerrym? - spytał, nie odrywając oczu od drogi. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. - Że jest irytujący i lekkomyślny, tak jak mówiłeś - odparła. Wyżywa się na tobie, bo odniosłeś sukces. Wydaje mu się, że jest stary i skończony, a w tobie widzi siebie sprzed lat. - Jesteś bardzo bystra. - Starym aktorom niełatwo jest tu żyć. Nie mogą się pogodzić z faktem, że jeszcze niedawno byli u szczytu sławy, a teraz poszli w odstawkę

i

goszczą

tylko

we

wspomnieniowych

programach

telewizyjnych. Lubił Jordannę; mówiła dokładnie to, co myślała - była to rzadko spotykana cecha w tym mieście pełnym zakłamania. - Czy mnie też to czeka? - spytał rozbawiony. - Mniej więcej za trzydzieści lat. - Postaram się przyjemnie je przeżyć. - Powinieneś.

Zatrzymawszy samochód przed restauracją, oddał kluczyki boyowi. Brad Johnson, jeden z właścicieli, powitał ich przy wejściu. - Gdzie się pani podziewała? - spytał Jordannę. - Brakowało nam pani. - Pracowałam - powiedziała. - Może pan w to uwierzyć? - Nie mogę - odparł Brad, wprowadzając ich do zatłoczonej restauracji. - Witamy z powrotem. Ze swojego miejsca Charlie doskonale widział wejście. - Nigdy nie zgadniesz, kto idzie w naszą stronę - wycedził. - Jeden z twoich osobistych ulubieńców. - Kto? - spytała Kennedy. - Bobby Rush. - O Boże - jęknęła. - Nie powinnaś była go krytykować - skarcił ją dobrodusznie. Czuję złe prądy. - Mówiłam ci, że wcale tego nie zrobiłam. - A jemu też to powiedziałaś? - Nie odebrałby telefonu ode mnie, więc wyjaśniłam mu to listownie. - Nie chcesz go przeprosić? - drażnił się z nią Charlie. - Powiedzieć, że ci przykro, jak grzeczna dziewczynka? - Chyba nie mówisz serio? - mruknęła, ogromnie zakłopotana tą sytuacją.

- Tylko pytam - powiedział, odsuwając krzesło i wstając. - Witaj! wykrzyknął, obejmując czule Jordannę. - Cześć, Bobby. Ładna z was para! - Nie jesteśmy parą - poprawiła go szybko Jordanna. - Nie bój się - uspokoił ją Charlie. - Nie piszę artykułu do Enquirera. Nie w tym tygodniu w każdym razie. - Charlie, muszę ci podziękować - rzekł Bobby. - Jordanna jest prawdziwym skarbem. - Do usług... Chyba znacie Kennedy Chase. Bobby odwrócił się powoli, zdziwiony, że do tej pory jej nie zauważył. Siedziała przy stoliku, zachowując kamienną obojętność, jakby to nie ona zadała mu tak druzgocący cios. - Owszem - powiedział, biorąc Jordannę pod ramię i odciągając ją od stolika. - To ta kurwa, która napisała o mnie w Style Wars wymamrotał. - Naprawdę? - spytała Jordanna, kiedy usiedli już przy stoliku. Chcesz, żebym rzuciła w nią kieliszkiem z czerwonym winem? - Zrobiłabyś to dla mnie? - Pracuję dla ciebie, Bobby. Zrobię to, jeśli mnie poprosisz. Znowu doprowadziła go do śmiechu. - Założę się, że byłabyś do tego zdolna. - Oczywiście - zapewniła go. - Jestem bardzo lojalna. - Lojalna?

- Gdy kogoś lubię - powiedziała śmiało, patrząc w jego zadziwiająco niebieskie oczy. Jeśli tym razem nie zrozumiał, to albo jest tępy, albo zupełnie nią nie zainteresowany. - Jordanno... - zaczął. - Tak? - spytała z przejęciem. - Bardzo cię lubię, ale... Musiał przerwać, bo przy ich stoliku pojawił się Tyrone przystojny, wysoki i potwornie wściekły. - Co ty tu robisz, do cholery? - spytał, jakby była jego własnością. Nie ulegało wątpliwości, że wypił za dużo. Jordanna zamrugała. - Słucham? - Pytałem, co tu robisz? - Ej... chwileczkę - wtrącił się Bobby. Ale Tyrone nie dał się powstrzymać. - Odwołałaś randkę ze mną, żeby pójść z innym facetem na kolację. - Wyciągnąwszy rękę, pokazał palcem Bobby'ego. - A gdzie twoje dobre wychowanie? Nie wiesz, że nie można kłamać? - Tyrone, przykro mi... To wyniknęło tak niespodziewanie. Nie... - Nie mogłaś odmówić gwiazdorowi filmowemu, tak? - szydził. - Hej, kolego, zachowujesz się niegrzecznie - wystąpił w obronie swojej towarzyszki Bobby. - To nie było zaplanowane. My... - Gówno mnie obchodzi, czy było zaplanowane, czy nie - przerwał

mu Tyrone, chwytając Jordannę za ramię. - Nie próbuj ze mną żadnych sztuczek. Ty... Wyszarpnęła się z jego uścisku; straciwszy oparcie dla ręki, Tyrone zatoczył się niebezpiecznie. Bobby wstał. - Najwyższa pora, żeby ktoś odwiózł cię do domu. - Wypchaj się - warknął Tyrone. - Nie jesteśmy w biurze. Bobby otoczył go ramieniem. - Pozwól, że... W tym momencie Tyrone odwrócił się niespodziewanie i uderzył Bobby'ego. Aktor o mało nie upadł. Jordanna poderwała się na równe nogi. - Ty idioto! - wrzasnęła rozwścieczona. - Jak mogłeś to zrobić? Tyrone znowu uderzył Bobby'ego. Jordanna rzuciła się, by ich rozdzielić, ale pięści były już w robocie i czyjś mocny cios trafił ją przypadkowo w szczękę. Upadła jak długa; po chwili ogarnęła ją ciemność.

Rozdział 36 - Przedstawienie się skończyło - stwierdził Charlie. - Nie ulega wątpliwości, że nie otrzymał mojego listu - powiedziała Kennedy. - Jakiego listu? - Mówiłam ci... napisałam list do Bobby'ego, wyjaśniając, że to nie

był mój artykuł. - Fatalna sprawa. - Co mogę zrobić? - Zapomnij o tym. To już przeszłość. Może pojedziemy do mnie na drinka? - Przykro mi - odparła stanowczym głosem. - Jutro rano mam konferencję prasową. Powinnam już iść do domu. Charlie poprosił o rachunek. - Konferencję prasową, tak? - Tak, szef policji chce złożyć oświadczenie. Mają utworzyć specjalny zespół, który zająłby się sprawą tych morderstw. - Dałaś im się we znaki, zgadza się? - W końcu i tak by to zrobili, czybym się tym zajmowała, czy nie. - Ale dałaś im szturchańca? - Mam nadzieję, że przyczyniłam się do podjęcia przez nich tej decyzji. - A zatem nie wypijemy szklaneczki czegoś mocniejszego przed pójściem spać. Chciałem cię zabrać do Homebase Central. Należy do mnie. - Oczywiście, że tak, Charlie. - Jak mam to rozumieć? - zapytał. - Jestem pewna, że możesz mieć wszystko, czego zapragniesz. Obdarzył ją przewrotnym uśmiechem.

- Tak myślisz? - Nie mylę się, prawda? - Nie, i jesteś kuta na cztery nogi. Kiedy znowu się zobaczymy? - Masz dziesiątki dziewczyn. Mieszkasz z Dahlią Summers. Dlaczego chcesz spędzić ze mną jeszcze jeden wieczór? - Czyżby dręczyła cię niepewność? - Przykro mi, ale muszę cię rozczarować. Pytam jedynie z ciekawości. Przyniesiono rachunek. Włożywszy przyciemnione okulary, Charlie rzucił na niego okiem, po czym podpisał zamaszystym ruchem. - Rzecz w tym - powiedział zdejmując okulary - że ja nie uznaję życia w monogamii. - Nie? - To nie ma sensu. Mamy tylko jedno życie... dlaczego rezygnować z drobnych przyjemności? - Jesteś niepoprawny - powiedziała potrząsając głową. - Żeby w czasach AIDS mówić takie rzeczy. Założę się, że nie używasz nawet prezerwatywy. Uśmiech samozadowolenia rozjaśnił mu twarz. - To nie w moim stylu. - Zatem definitywnie wypadasz z mojej listy. Uniósł brew. - Masz jakąś listę?

- Charlie, naprawdę lubię przebywać w twoim towarzystwie, mam więc nadzieję, że wierzysz w platoniczną przyjaźń. Intuicja mi mówi, że byłby to fantastyczny związek. - Wiesz, co ci powiem, zielonooka? Najpierw zobaczę, co o mnie napiszesz. - Czekaj zatem. Grant wysadził Cheryl przed hotelem, przypominając jej, by zadzwoniła do niego, kiedy będzie już wolna. Spojrzała na niego. - Co twoim zdaniem mam robić? Siedzieć w hallu i czekać na ciebie? Będę wyglądała jak idiotka. - Przyjadę w ciągu pięciu minut. Albo lepiej wezwij taksówkę. - Tak, to właśnie zrobię - powiedziała z tłumioną złością. - Przestań się wściekać. - Nie wściekam się. - Owszem, tak. Wciąż patrzyła na niego, pragnąc, by ją zatrzymał. - Nawet nie wiem, dlaczego to robię. - Bo to szalenie podniecające - odparł zachęcająco. - Może dla ciebie, ale nie ty masz to zrobić. - Musisz opowiedzieć mi wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. Nigdy by mu się do tego nie przyznała, ale była potwornie zdenerwowana. To było nie w porządku; nie po to weszła w ten interes,

żeby zostać jedną z dziewcząt. Dlaczego to robi? Tylko po to, żeby zaimponować Grantowi? Jeszcze raz przeczytała nazwisko zapisane na kartce, którą dał jej Grant: Bosco Nanni. Co za kretyńskie nazwisko! Wysiadła z samochodu, trzasnęła za sobą drzwiami i stukając obcasami weszła z wysoko podniesioną głową do hotelu. Wiedziała, że Grant nie spuszcza z niej oka. Niech go szlag trafi; gówno go obchodziły jej uczucia. Podeszła odważnie do recepcji. - Proszę mnie zaanonsować panu Nanniemu - powiedziała pewnym głosem. - Oczekuje mnie. - Pan Nanni prosi, żeby pani przyszła do jego apartamentu poinformował ją recepcjonista. - Ostatnie piętro, tam jest winda wskazał ręką. - Dziękuję. - O Boże - stęknęła Jordanna. - Gdzie ja jestem? - Na zapleczu restauracji - odparł Bobby, uspokojony, że dziewczyna wciąż jest wśród żywych. - Co się stało? - spytała słabym głosem. - Na nieszczęście podłożyłaś się pod czyjąś pięść. - Nie mogę uwierzyć, że doszło do bójki - powiedziała, masując bolącą szczękę. - Ale to prawda. Tyrone zupełnie się zatracił. Wyprowadziłaś go z

równowagi. - Jasne - mruknęła siadając ostrożnie. - Działam tak na wszystkich facetów. - Serio, nigdy nie widziałem go tak pijanego. Co mu zrobiłaś? - Właściwie to nic. - Hmm... - On mnie uderzył, Bobby, czy ty? - To stało się tak szybko... myślę, że on. - Jasne, chciałbyś, żeby tak było. - Hej, jeśli to ja, to nie przyznaję się do tego. - Jaki święty! - Daj spokój, odwiozę cię do domu - powiedział pomagając jej wstać. - Czuję się okropnie - poskarżyła się. - Co będzie, jeśli mam złamaną szczękę? - Nie masz. - Dobrze ci mówić - wymamrotała gniewnie. - To nie ciebie powalono na ziemię. - To był przypadek. - Tak? - spytała wojowniczo. - Zamierzam wnieść oskarżenie. - Przeciw komu? - Przeciw tobie, Bobby - powiedziała uśmiechając się przebiegle. Jesteś bogatym aktorem... stać cię na odszkodowanie.

- Przynajmniej masz dobry humor. - To dlatego, że zamierzam zdobyć kupę szmalu! Pomógł jej wyjść z lokalu i wsiąść do samochodu. - A co z moim pieczonym kurczakiem? - jęknęła. - Bardzo cię proszę, nie zapominaj, że umieram z głodu. Muszę coś zjeść. - Poprosiłem o zapakowanie jedzenia. Sądziłem, że nie będziesz chciała wracać do restauracji. Zjemy u ciebie albo u mnie. - Mieszkam w domu Sandersona. Ale tam jest okropnie przygnębiająca atmosfera. Lepiej jedźmy do ciebie. - Najpierw zadzwonię do Jerry'ego - powiedział i sięgnął po słuchawkę zainstalowanego w samochodzie telefonu. - Dowiem się, co postanowił. Połączył się z Darlą, która wyraźnie się ucieszyła. - Jerry z radością wystąpi w twoim filmie - oświadczyła. Bobby był zaskoczony, że Jerry zgodził się tak szybko, ale zachował swój urzędowy ton. - Dobrze. Jutro z samego rana zacznę wszystko załatwiać. - Dziękuję, Bobby. - Nie, to ja tobie dziękuję. Tylko nie pozwól mu pić, bardzo cię proszę. - No i...? - spytała Jordanna, gdy odłożył słuchawkę. - Chyba zagra w moim filmie. - Przestań się tak przejmować, zobaczysz, będziesz zadowolony.

- Darla powiedziała dokładnie to samo. - No widzisz. Ja zawsze mam rację. - Cóż za skromność. - Pierdolę skromność. - Zawsze się wyrażasz jak kierowca ciężarówki? - Nauki pobierałam u tatusia na kolanach. - Włączywszy radio, zmieniała stacje, dopóki nie złapała En Vogue. - Gdzie mieszkasz? spytała. - Wynajmuję dom w Hollywood Hills. - Ja też powinnam wynająć dom, ale nie mogę sobie pozwolić na płacenie takiej ciężkiej forsy jak ty. - Możliwe, że powiększysz swój kapitał. - Niby jak? - Cóż, nigdy nie wiadomo. Może coś się urodzi. - Na przykład co? - spytała. - Jeśli ci powiem, to musisz przysiąc, że nikomu nie piśniesz słówka. Podniosła dwa palce. - Słowo honoru. - No więc... chciałem ci powiedzieć, że popełniłem wielki błąd zatrudniając Barbarę Barr. - Och, wreszcie to zrozumiałeś. Nigdy nie nadawała się do roli Sienny.

- Tylko nie wyjeżdżaj z tekstami w rodzaju: „A nie mówiłam ci?” - Przecież nic nie mówię. - Owszem, mówisz. - Daj spokój, lepiej powiedz, co teraz będzie. - Business Affairs przygotowuje umowę, dzięki której będzie można pozbyć się Barbary. Chłopcy w studiu przyrzekli mi, że jeśli zaangażuję Jerry'ego, będę mógł obsadzić w tej roli tego, kogo zechcę. - Naprawdę? - Tak, naprawdę. Starała się nie okazać swego podekscytowania. - I kim jest ta szczęściara? - spytała niedbałym tonem. - Ktoś, kogo świetnie znasz. Nie mogła już dłużej udawać kamiennej obojętności. - Bobby, nie rób mi tego! - zawołała podniecona. - Mówisz serio? - Oczywiście, że tak - przytaknął, ciesząc się z jej radości. - O Boże! Będę zarabiała więcej, niż wynosi ta nędzna pensja, którą mi teraz płacisz? - Zgadza się. Możesz wynająć dom w Hollywood Hills. - Po raz pierwszy w życiu nie wiem, co powiedzieć. - Jordanno, masz ogromny talent - oznajmił poważnym tonem. Próbne zdjęcia wypadły wspaniale. Zrobiły na mnie wrażenie, a jestem surowym krytykiem. - To dlaczego od razu nie zaproponowałeś mi tej roli? - spytała

wstrzymując oddech. - Uległem naciskom. Kierownictwo studia chciało iść w zupełnie innym kierunku. - Zatrzymał się przed swoim domem. - Tylko nie daj się zbytnio ponieść euforii - ostrzegł ją. - Zawsze trzeba brać pod uwagę możliwość, że to nie wypali. - Wypali - powiedziała żarliwie. - Wiem, że wypali. - Jesteśmy na miejscu - oznajmił. - Na pewno dobrze się czujesz? - Czuję się fantastycznie! Wiesz, doszłam do wniosku, że jednak nie wniosę na ciebie skargi. - Zbytek łaski - mruknął wysiadając z auta. - Jestem wspaniałomyślna. Okrążywszy samochód, otworzył drzwiczki od strony pasażera i pomógł jej wysiąść. Kierowana impulsem rzuciła mu się na szyję. - Dzięki, Bobby. Nie pożałujesz tego. Odsunął ją delikatnie. - Jeszcze nie masz tej roli. Co się dzieje z tym facetem? Czy obraziła go swoim uściskiem? Przecież nie chodzi jej o to, żeby go uwieść. Może kiedyś... ale teraz jest tą zupełnie inną, całkowicie opanowaną Jordanną. Wcale nie myśli o seksie. A może jednak? - Jestem pewna, że ją dostanę - oświadczyła.

- Wierzysz w siłę pozytywnego myślenia, tak? - Pomaga przezwyciężyć negatywną postawę wobec świata. Poszli w kierunku domu. - Nigdy nie zamykasz drzwi wejściowych? - zapytała. - Zamykam. - Są otwarte na oścież. Masz broń? - Po co mi ona? - Bo w Los Angeles każdy powinien mieć broń - powiedziała. - To podstawowa zasada przetrwania w tym mieście. - A ty masz? - odparował. - Nie, bo na pewno bałabym się jej użyć. - Rozumiem. - Co zrobimy, jeśli ktoś jest w środku? Wzruszył ramionami. - Prawdopodobnie zapomniałem zamknąć drzwi wychodząc z domu. - Może tam być banda naćpanych narkomanów, uzbrojonych w noże i broń... - zawiesiła dramatycznie głos. - Kiedy wejdziemy do środka, rzucą się na nas i zabiorą nam wszystko, co mamy... czyli nic, jeśli o mnie chodzi. Powinniśmy wezwać policję. Spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Tylko dlatego, że zostawiłem otwarte drzwi? - Tak. - Już mi się to zdarzało.

- W porządku, więc wejdź. Ja tu poczekam. - Dzięki. Doceniam twoją pomoc. - Słuchaj, Bobby, dzisiaj spotkałam się z ojcem, kolacja przeszła mi koło nosa, i w dodatku dostałam po buzi. Jeśli zebrać to wszystko do kupy, to uważam, że miałam wystarczająco dużo wrażeń. Nie chciałabym dopisywać do tej listy napadu. Wziął ją za rękę. - Daj spokój, Jordanno, w życiu potrzebny jest dreszczyk emocji powiedział i wepchnął ją do domu. - Cholera! - krzyknął, ogarniając wzrokiem wnętrze. Jego dom był kompletnie zdemolowany. Drzwi do hotelowego apartamentu otworzył tłuścioch o nabiegłych krwią oczach i owłosionych rękach. Za nim stał drugi facet, wyższy od niego. Żołądek podszedł Cheryl do gardła. Co ona najlepszego robi? Bosco obejrzał ją od stóp do głów i kiwnął głową z aprobatą. - Tam - powiedział, wskazując drogę ręką. - Niezła - stwierdził Reno, kiedy Cheryl minęła go i weszła do dużego salonu. Stanęła twarzą w twarz z niskim, ciemnowłosym mężczyzną, który zbliżał się do sześćdziesiątki. Miał usztywnione lakierem włosy, ciemną opaleniznę i przysłonięte powiekami oczy. - Cześć - powiedziała głosem bardzo kosztownej prostytutki. Jestem... Bambi. - To imię zupełnie nagle przyszło jej do głowy.

Luca

zamrugał oczami. Nie

takiej dziewczyny oczekiwał.

Wprawdzie miała rude włosy i duży biust, ale brakowało jej spojrzenia rasowej kurwy. Miała jednak pewną klasę, i to mu się podobało. - Bambi, tak? - spytał odchrząkując. - Chodź, kotku. Rozgość się. Cheryl stała na środku pokoju, nie bardzo wiedząc, co ma robić. Jak zachowują się prostytutki po wejściu do domu klienta? Łapią go za kutasa i od razu przystępują do rzeczy, czy też z chłodną obojętnością czekają, aż on zrobi pierwszy krok? - Po raz pierwszy w Los Angeles? - spytała. Głupie pytanie. - Nie, już tu byłem - odparł. Głupia odpowiedź. - Cieszę się, że mogę pana poznać - powiedziała, ściszając uwodzicielsko głos. Luca wolał, żeby uważała go za pana Nanniego; nie chciał jej straszyć swoim prawdziwym nazwiskiem. - Ja także, Bambi - powiedział. - Chcesz drinka? Och tak, rozpaczliwie potrzebuję kieliszka alkoholu, pomyślała. - Owszem, chętnie się napiję - odparła, wygładzając krótką sukienkę. - Szkockiej? - Wódki. Podał jej napełniony kieliszek i stanął tuż obok. Czuła silny zapach jego płynu po goleniu.

- Masz piękne włosy - rzekł wyciągając rękę, by ich dotknąć. - To twój naturalny kolor, kotku? - Taki, jak pan sobie życzył - powiedziała cicho, starając się mówić ponętnie i zmysłowo. - Masz strój pielęgniarki? - Jaki strój pielęgniarki? - Mówiłem im, że tego właśnie chcę. - Nic o tym nie wiedziałam. - Cholera! - Przykro mi. - Trudno - mruknął i znowu pomyślał, że wprawdzie dziewczyna nie jest olśniewającą pięknością, ale ma styl. I naprawdę podniecały go jej rude błyszczące włosy. - Założyłaś pas z podwiązkami? - zapytał. - A miałam? - Rany! Płacę za ciebie kupę forsy. Czy twój szef nic ci nie mówił? - Nie przypominam sobie. Przynajmniej była szczera. Wyjął jej kieliszek z ręki i postawił go na stole. - Odwróć się, kotku - zażądał. - Teraz rozepnę ci wolniutko sukienkę, a potem chcę, żebyś stała i nic nie robiła. Rozumiesz? Cheryl przeszył dreszcz podniecenia. To było tak inne, tak daleko wykraczało poza jej dotychczasowe doświadczenia. Zrobiła to, o co prosił, i uczuła na plecach jego zimne dłonie, kiedy rozpinał zamek.

Sukienka opadła na podłogę; odrzuciła ją od siebie czubkiem pantofla. - Hmm... - rzekł z uznaniem, patrząc na nią spod przymrużonych powiek. - Teraz przejdź się po pokoju. Ponownie spełniła jego prośbę, paradując przed nim w czarnych, wykończonych

koronką,

skąpych

majtkach

i

prześwitującym,

ozdobionym haftami biustonoszu. To było szaleństwo, ale stawała się coraz bardziej podniecona. - Masz seksowne nogi, Bambi - powiedział oblizując wargi. Jego pełne zachwytu słowa podnieciły Cheryl jeszcze bardziej. Brodawki jej piersi stwardniały, kiedy powolnym krokiem przechadzała się po pokoju czując, że jest wspaniała i całkowicie opanowana. - To, co najlepsze, mam pod spodem - wymruczała namiętnie. Grantowi spodobałby się ten tekst, pomyślała. - Zdejmij biustonosz - powiedział schrypniętym głosem. - Tylko zrób to bardzo wolno. Rozpięła biustonosz, wciąż trawiona pożądaniem. Nie miała dużego biustu, ale była z niego dumna - nie zdarzyło się, by ktoś miał do niego jakieś zastrzeżenia. Wpatrywał się wygłodniałym wzrokiem w jej nagie piersi. - Niezłe - mruknął, zdejmując marynarkę i rozluźniając krawat. Oczekiwałem wprawdzie czegoś innego, ale jesteś wystarczająco dobra. - Kogo pan się spodziewał? - Prawdziwej miejscowej kurwy z wielkimi cycami i tępą twarzą. Ty

jesteś inna. Trochę podobna do mojej kochanki. - Nie byłabym zadowolona, gdybym przypominała panu pańską żonę. - Nie mam już żony. - Przykro mi. - Niepotrzebnie. Nie mam także kochanki. Obie mnie rzuciły. Adrenalina coraz mocniej pulsowała jej w żyłach. To było naprawdę podniecające: stała na wpół naga przed całkiem obcym mężczyzną i prowadziła dziwaczną rozmowę. Jordanna nie wierzyłaby własnym oczom, gdyby tu była. - Chodź tu - zażądał. Ruszyła wolnym krokiem, starając się jak najbardziej przedłużyć tę chwilę. Kiedy podeszła do niego, ujął jej piersi w ręce, jakby chciał sprawdzić, ile ważą. - Idealne - stwierdził. - Mieszczą się w dłoniach... właśnie takie lubię. Poczuła miękkość w nogach. Puścił jej piersi. - Zdejmij ten pasek - burknął. - A majtki? - Też. Pozbyła się majtek, robiąc z tego prawdziwe przedstawienie; w końcu stanęła przed nim zupełnie naga. Nigdy w życiu nie czuła się tak

bardzo obnażona i narażona na atak. Ale to wciąż było podniecające. - Gdzie pan chce to zrobić? - spytała jak grzeczna, dobrze wychowana prostytutka. - Nie śpiesz się tak. Płacę za ciebie grubą forsę. - Czy ma pan jakieś szczególne życzenia? - Przejdź się jeszcze raz po pokoju. Zapłaciłem za patrzenie na ciebie. Zaczęła iść powoli. Nie znalazła takiego uznania w oczach żadnego mężczyzny. Może minęła się z powołaniem? Mogłaby być doskonałą striptizerką. - Jak długo się tym zajmujesz, Bambi? - Wystarczająco długo, żeby wiedzieć, jak sprawić panu przyjemność. - Widzę. Ile masz lat? - Dwadzieścia cztery. - Dobry wiek na wycofanie się z interesu. Znajdź sobie porządnego chłopaka z kupą szmalu i załóż rodzinę. - A pan ile ma lat, panie Nanni? - Powiedzmy, że dwadzieścia cztery z hakiem. - Rozpiąwszy zamek w spodniach, przywołał ją ruchem głowy. - Uklęknij, skarbie. Pokaż, co potrafi twój wspaniały język. Jakie to proste, pomyślała Cheryl. Klient dostaje to, co chce, a ja dostaję mnóstwo pieniędzy.

Nie zamierzała jednak przyzwyczajać się do tego. Teraz zrobiła to dla Granta, ale ten jeden raz wystarczy aż nadto. Kennedy spacerowała niespokojnie po swoim apartamencie. Denerwowała się jutrzejszym dniem, a do tego czuła zamęt w głowie. Co ma zrobić ze świeżo zdobytą informacją? Czy po konferencji prasowej powinna złapać szefa policji i powiedzieć mu o swoim odkryciu? Choć pewnie nie doceni faktu, że to ona przekazuje mu tę wiadomość, i tak musi komuś się zwierzyć. Pomyślała

o

Michaelu

Scorsinim.

Może

właśnie

on

jest

odpowiednią osobą? W końcu kiedyś był detektywem, więc potrafi jej coś doradzić. Postanowiła zadzwonić do niego. Po kilku dzwonkach odezwała się automatyczna sekretarka. - Cześć, mówi Kennedy - powiedziała. - Przepraszam, że nie zatelefonowałam wcześniej, ale musiałam wyjść z domu. Chciałabym, żebyś wiedział, że nie zapomniałam. Gdzie jest Rosa? Obiecała, że zadzwoni, a nie dała znaku życia. Ponownie zerknęła na ekran komputera. Widniały na nim nazwiska czterech ofiar. Rano przejrzy wycinki prasowe dotyczące filmu „Kontrakt” i pozna dokładnie całą tę historię. Ociągając się poszła do łóżka. Jutro musi mieć trzeźwy umysł, skoro chce wszystko wyjaśnić.

Mężczyzna siedział przez jakiś czas w samochodzie. Patrzył, jak wuj Luca odjeżdża ze swoją obstawą długą czarną limuzyną. Potem czekał, żeby zaczęło się ściemniać. Kiedy uznał, że jest już wystarczająco bezpieczny, podjechał pod dom i zaparkował w tym samym, co zawsze, ustronnym miejscu. Nie ma Shelley, nikt nie będzie go teraz dręczył. Gospodyni była w swoim pokoju na tyłach domu; słyszał hałaśliwe dźwięki dochodzące z jej telewizora. Zastanawiał się, co ta stara kurwa powiedziała jego wujowi. Miał nadzieję, że nic, bo w przeciwnym razie będzie musiał zamknąć jej mordę raz na zawsze. Na szczęście nie udało im się dostać do jego pokoju. Zamki, które zainstalował, okazały się trafioną inwestycją. Wyjąwszy klucze otworzył drzwi i pośpiesznie wszedł do środka. Spakował się tak szybko, jak to było możliwe, wrzucił wszystko do bagażnika i odjechał. Znalazł na mapie miejscowość, w której mieszkała teraz Shelley. Jej dom usytuowany był gdzieś na zboczu kanionu Laurel. Wjechał wolno na górę, skręcił w boczną drogę i przejechał jeszcze kawałek, dopóki nie zobaczył wbitej w ziemię drewnianej skrzynki na listy. Numer zgadzał się z adresem domu, którego szukał. Skręcił w inną, biegnącą przez pustkowie drogę na wzgórze. Kiedy odnalazł w końcu dom Shelley, stwierdził z radością, że leży na zupełnym odludziu. Marzył o odludnym miejscu, i teraz je znalazł. To tak, jakby bogowie mu powiedzieli: ,,Znajdziemy ci miejsce, w którym będziesz mógł dokonać swojej zemsty. Pomożemy ci”.

Samochodu Shelley nigdzie nie było widać, nie paliły się też żadne światła. Na pewno była poza domem, co bardzo mu odpowiadało. Zostawiwszy samochód pod drzewami w ciemnościach, pieszo okrążył cały budynek. Z tyłu znalazł oszklone drzwi prowadzące do salonu. Nigdzie nie widać było alarmu ani złych psów. W ciągu paru sekund wyważył drzwi i włamał się do środka. Jak matka mogła tak się podlizywać wujowi! - pomyślał. Strasznie się przed nim płaszczyła. Zrobiłaby wszystko, o co tylko by poprosił... wszystko. Kiedy skończy z tymi ludźmi z Kalifornii, musi zająć się wujem Lukiem. I swoją matką. I jej nowym mężem. Oni wszyscy zasługują na śmierć. Dom był jednopiętrowy. Zobaczywszy drzwi do piwnicy, zszedł ostrożnie po rozklekotanych drewnianych schodach do ciemnego pomieszczenia bez okien. Nie mógł uwierzyć, że wszystko tak idealnie pasuje do jego planów. Po obejrzeniu piwnicy sprawdził resztę domu. Dwie sypialnie i łazienka. Kuchnia i salonik. Włączył telewizor i trafił na wiadomości czytane przez tę kurwę Rosę Alvarez.

Kiedy

skończyła,

w

dzienniku

powtórzono

zapowiedź

poniedziałkowego występu Kennedy Chase. Jeszcze jedna dziwka. Jeszcze jedna o-wiele-za-mądra kurwa. Nie powinien zostawiać żadnych śladów. Niech sami szukają rozwiązania. Ale oni byli strasznie głupi, szczególnie policjanci. Wszedł do sypialni i otworzył szufladę komody. Leżały w niej

porządnie ułożone rzeczy Shelley - podkoszulki, bielizna, pończochy i skarpetki. Wziął do ręki jej majtki i powąchał, mając nadzieję, że poczuje zapach jej ciała. Ku jego ogromnemu rozczarowaniu pachniały jedynie proszkiem do prania. Co powie Shelley, kiedy go tu zastanie? Wcale go to nie obchodziło. Wiedział, co musi zrobić.

Rozdział 37 Bobby nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Ktoś zdemolował mu dom z czystej nienawiści. Meble były pocięte, wszystkie szuflady i szafki pootwierane, a ich zawartość wyrzucona na podłogę. Po całym domu rozsypano mąkę i kawę, wszystko posmarowano dżemem. Sypialnię doprowadzono do ruiny, a w garderobie znalazł pocięte na strzępy

ubrania.

Na

łazienkowym

lustrze

ktoś

nabazgrał

jaskrawoczerwoną szminką: TY SKURWYSYNIE, MYŚLISZ, ŻE JESTEŚ TAKI WAŻNY, ŻE MOŻESZ DRĘCZYĆ LUDZI? Od razu się domyślił, że to sprawka Barbary Barr. Najwidoczniej Business Affairs nie zwlekało z powiadomieniem agenta aktorki. To była jej słodka zemsta. - Masz miłych znajomych - zauważyła Jordanna, podnosząc połowę

marynarki od Armaniego i rzucając ją na łóżko. Bobby rozłożył bezradnie ręce. Meble i ubrania można wymienić, ale Barbara wyładowała swoją złość także na jego papierach, drąc scenariusze oraz prywatne listy i fotografie, które wiele dla niego znaczyły. - To Barbara Barr, prawda? - spytała Jordanna, jakby czytając w jego myślach. - Nie zachęcałem jej do tego - rzekł znużonym głosem. - Rżnąłeś ją - powiedziała prosto z mostu Jordanna. - A potem wykopałeś ze swojego filmu. Jeśli nie chciałeś się angażować, nie trzeba było puszczać w ruch kutasa. Rany boskie, ależ ona potrafi być przykra! - Zawsze mówisz to, co myślisz? - Prawie zawsze. Wezwał gliniarzy, którzy przyjechali, ocenili straty, zapytali, czy wie, kto to zrobił, i czy chce złożyć skargę. Odparł, że nie wie i nie będzie składał skargi. - Nie? - wyszeptała Jordanna odciągnąwszy go na bok. - Dlaczego? Wiesz przecież, że to ona. - Myślisz, że chcę, aby ta historia nie schodziła z pierwszej strony National Enquirer przez parę tygodni lub miesięcy? - Więc zamierzasz puścić jej to płazem? - A cóż mi pozostaje?

- Niech ją aresztują i wsadzą do więzienia. - Jak na mój gust, jesteś za bardzo zasadnicza, Jordanno. Wiesz, jacy są dziennikarze. Skończy się na tym, że uznają mnie za nicponia. - Niech to cholera - mruknęła, oceniając wzrokiem zniszczenia. - Dzisiejszą noc spędzę w hotelu. - Nie ma mowy. Przenocujesz u Marjory. Ma osiem tysięcy pokoi gościnnych. - Nie znam Marjory. - Za to z pewnością znasz jej ojca, Franklyna Sandersona. - Niezbyt dobrze. - I tak wyjechał. Marjory przyjmie cię z otwartymi ramionami. - Obdarujemy ją pieczonym kurczakiem? - spytał, starając się obrócić wszystko w żart. - I twoim szampańskim humorem - odparła. - Zadzwonię do niej... oczywiście jeśli telefon nie został porąbany na kawałki. Bobby przeszedł się po domu, sprawdzając, jakie poniósł szkody. Były ogromne. Wystarczy pójść do łóżka z niewłaściwą dziewczyną, i oto, co się dzieje. Jordanna miała rację - nie powinien puszczać w ruch swego kutasa. Kiedy się wreszcie tego nauczy? - Marjory jest zachwycona - powiedziała Jordanna wracając do salonu. - Nie wątpię. - Mam podkoszulek, w którym możesz spać, pożyczę ci też

szczoteczkę do zębów. - Nigdy nie przestajesz żartować? Przechyliła głowę. - Trzeba się śmiać ze wszystkiego, Bobby, bo inaczej będzie się płakać. Przed wyjściem jeszcze raz rozejrzał się dokoła. Kiedy mknęli jego samochodem przez bulwar Zachodzącego Słońca, Jordanna powiedziała: - Każdy pokój gościnny w domu Sandersona jest doskonale wyposażony - na wypadek, gdyby komuś przydarzyło się to, co tobie. Możesz nawet pożyczyć sobie jedną z czarnych jedwabnych piżam Franklyna. - Skąd wiesz, że nosi czarne jedwabne piżamy? - Nie czytałeś wywiadu w Playboyu! - I naśladując męski głos powiedziała: - Najbardziej lubię czarne jedwabne piżamy, długie cienkie cygara i wysokie szczupłe kobiety. To cytat. Jordan przynajmniej nigdy nie udzieliłby wywiadu Playboyowi. A przy okazji, wspominałam ci już, że żona Jordana jest w ciąży? - Nie. - Będę miała brata albo siostrę. Czyż to nie wspaniałe? - Martwisz się tym? - Nie. - Milczała przez chwilę. - Opowiadałam ci o moim bracie? - Nie wiedziałem, że masz brata.

Długo się zastanawiała, zanim odparła: - Jamiego już nie ma. Skoczył z dachu wieżowca. Wtedy to był modny sposób przenoszenia się na tamten świat. - Przykro mi. - Mnie też. - Kiedy to się stało? - Osiem lat temu - wyjaśniła rzeczowo, starając się ukryć uczucie bólu i osamotnienia, które od tamtej pory nigdy jej nie opuszczało. Miałam szesnaście lat. Bobby zerknął na nią. - Musiało ci być bardzo ciężko. Kiwnęła głową, z trudem opanowując wzruszenie. - Nie wiem, dlaczego teraz ci o tym mówię - wymamrotała. Zażywał nałogowo narkotyki. Amfetaminę. LSD... wszystko. - Ile miał lat? - Dwadzieścia. Był najprzystojniejszym facetem pod słońcem. Bobby wziął jej rękę i mocno uścisnął. Przytuliła się do niego i od razu poczuła się lepiej. Do domu Sandersona przyjechali jednocześnie z Michaelem. - Cześć, Brooklyn! - powitała go Jordanna, przywołując uśmiech na twarz. - Nie możesz trzymać się od niej z daleka? - Wykonuję tylko swoją pracę. - Marjory mówi co innego.

- Mam nadzieję, że żartujesz. - Jordanna ciągle żartuje - powiedział Bobby, dołączając do nich. - Bobby, to jest ochroniarz Marjory, Michael Scorsini, inaczej Brooklyn. Michael, poznaj mojego szefa, Bobby'ego Rusha. - Wczoraj obserwowałem pana podczas zdjęć - rzekł Michael. Świetnie pan grał. - Owszem - odparł ze smutkiem Bobby. - Tak dobrze, że zabiłem swego partnera. - Słucham...? - Cedric Farrell zmarł wczoraj na atak serca - wyjaśniła Jordanna. Oczywiście nie przez Bobby'ego. Marjory, powitawszy ich w drzwiach, natychmiast stanęła u boku Michaela. Niewątpliwie chciała, by wszyscy myśleli, że są kochankami. Obserwując ich, Jordanna współczuła obojgu - Michaelowi, bo był w trudnej sytuacji, i Marjory, bo tak bardzo potrzebowała mężczyzny. Bobby ziewnął i przeciągnął się. - Jestem wykończony - oświadczył. - To był nie byle jaki wieczór. - Rzeczywiście miał w sobie coś z „Przygód w Hollywood” stwierdziła Jordanna. - Gdybyście tylko wiedzieli, przez co musieliśmy przejść. - Możesz im wszystko opowiedzieć - mruknął Bobby. - Przecież opowiadam. A tak na marginesie, gdzie jest nasz pieczony kurczak? Umieram z głodu.

- Pieczony kurczak? Czy ja dobrze słyszę? - spytał Michael, uświadamiając sobie, że nie miał nic w ustach przez cały dzień. - To moja ulubiona potrawa. - Nigdy mi o tym nie mówiłeś - powiedziała Marjory oskarżycielskim tonem, jakby uważała, że nie powinien mieć przed nią żadnych sekretów. - Zróbmy sobie piknik - zaproponowała Jordanna. - Chodźmy do kuchni. Nagle odezwał się biper Michaela. Przeprosiwszy wszystkich, pośpieszył do biblioteki i zatelefonował pod wskazany numer. To Quincy dzwonił z samochodu. - Mam już dość - poskarżył się. - Cały czas siedzę przed hotelem, obserwując wchodzących i wychodzących turystów. - Po co tam sterczysz? - Bo Cheryl Landers tu jest. Sprawdziłem w recepcji... poszła do jakiegoś faceta. Mam jego nazwisko: Bosco Nanni. - Kto to? - Nie wiem. Marzę tylko o tym, żeby się przespać. - Z ręką w porządku? - Jakoś się trzymam. Jutro rano szef policji i burmistrz zwołują konferencję prasową. Znajomy handlarz narkotyków usłyszał, że są gotowi zaaresztowć tego faceta tak szybko, jak to będzie możliwe. - To dobre wieści. Więc nic nie musimy robić?

- Nie. Gdy tylko wpuszczą dane Zane'a do komputera, zaraz go znajdą. - Wspaniale. - A co u ciebie? Masz oko na Jordannę Levitt? - Jest bezpieczna. Nie martw się o nią. - To dobrze. Zadzwonię później. Spotkamy się rano? - Jasne. Czekam na telefon. Przed powrotem do kuchni Michael włączył automatyczną sekretarkę i ze zdziwieniem i radością usłyszał głos Kennedy. W pierwszej chwili chciał do niej zadzwonić, ale potem zorientował się, że pora może być zbyt późna. Zanim się zdecydował, czy warto ryzykować obudzenie jej, biper znowu się odezwał. Natychmiast oddzwonił. - Masz już pieniądze? - zapytał stłumiony kobiecy głos. - Dlaczego mam mieć pieniądze, jeśli nie możesz powiedzieć mi niczego konkretnego? - Przed drzwiami twojego apartamentu leży paczka. Jeśli chcesz, żeby twoja córka wyszła z tego cała i zdrowa, zdobądź gotówkę do jutrzejszego popołudnia. Połączenie przerwano. Cheryl ubrała się i była gotowa do wyjścia. - Kobitka z ciebie, jak się patrzy - oświadczył z uznaniem mężczyzna. Zrozumiała, że miał to być komplement.

- Dzięki - odparła zdawkowo. - Tak, kotku, naprawdę nadajesz się do tego. Hmm... miło wiedzieć, że jest się doskonałą prostytutką, pomyślała. Podał jej grubą kopertę wypełnioną pieniędzmi. - Nigdy nie ufaj czekom - powiedział. - W środku jest napiwek dla ciebie. Pamiętaj, nie musisz się nim dzielić ze swoim szefem. Chcesz przeliczyć? Wziąwszy kopertę, wsunęła ją do torebki. - Wierzę panu - odparła i pomyślała, że Grant będzie szczęśliwy. - Może przyjdziesz jutro? - zaproponował. - Strój pielęgniarki, czarny pas z podwiązkami, żadnych majtek. O tej samej porze w tym samym miejscu. - No... nie wiem. - Dlaczego? Już ktoś cię zamówił? - Może... - Powiedz swojemu szefowi, że płacę podwójnie. Gdy chodzi o przyjemności, pieniądze nic dla mnie nie znaczą. - Jeśli nie będę mogła, to przyślą inną rudą dziewczynę powiedziała Cheryl, nie zapominając o interesach. - Kotku, ty chyba nie rozumiesz... ja chcę ciebie. Nikogo innego. - Mnie? - Tak, ciebie. Oszołomiona wyszła z hotelu. Portier wezwał dla niej taksówkę i

wróciła do siebie do domu. Grant spał. Siadła na brzegu kanapy i potrząsnęła nim, by się obudził. - Cześć, jak poszło? - spytał na wpół rozbudzony. Ciekawa była, czy sprowadził sobie dziewczynę. Na stoliczku do kawy leżała nie dojedzona pizza, a obok stały dwa opróżnione do połowy kieliszki z winem. Niech to szlag trafi! - Otrzymałam propozycję ponownego zatrudnienia - powiedziała, mając nadzieję, że wzbudzi w nim zazdrość. - Co? - spytał nieprzytomnym głosem. - Mój klient chce, żebym jutro też przyszła. Wybuchnął śmiechem. - Zgrywasz się? - Myślisz, że to zabawne? - spytała z goryczą. Podrapał się po brzuchu. - Cóż takiego niezwykłego zrobiłaś? - Tajemnica zawodowa. - Nie zamierzasz mi powiedzieć? - Czego? - No... czy sprawiło ci to przyjemność? Podnieciło cię? Opowiedz mi wszystko ze szczegółami. - Nie jestem w nastroju do rozmowy na ten temat. Zwlókł się z kanapy.

- Więc chyba pójdę do domu - mruknął. - Idź - powiedziała wchodząc do łazienki i zatrzaskując za sobą drzwi. Z całego serca pragnęła z kimś porozmawiać, ale na pewno nie z Grantem. Jak śmiał wysłać ją do klienta, a potem zabawiać się z jakąś dziewuchą w jej domu? Chciałaby wiedzieć, gdzie jest Jordanna. Nagle przypomniała sobie, że Shep wspomniał, iż mieszka teraz u Marjory. Zadzwoniła tam, ale musiała poczekać, aż jeden z ochroniarzy ją połączy. O Boże, Jordanna będzie wstrząśnięta, kiedy się dowie. Wreszcie przyjaciółka podniosła słuchawkę. - Jordy? To ja, Cheryl - powiedziała z ożywieniem. - Jak mnie znalazłaś? - To nie było proste. Ciągle się gdzieś przenosisz. - Co się stało? - Wolałabym nie mówić przez telefon. Czy jutro możesz zjeść ze mną lunch? - Poczekaj chwilkę, dowiem się. - Zakrywając ręką słuchawkę, Jordanna zwróciła się do Bobby'ego, który chrupał kurczaka: - Będę mogła wyjść jutro podczas lunchu na godzinkę? - Kiwnął głową. Odsłoniła słuchawkę. - Zgoda, Cheryl. Gdzie i kiedy? - W Ivy, o pierwszej. - W porządku, będę tam.

- Mam ci mnóstwo do opowiedzenia. - Ja tobie też. - Zatem do jutra. - Na razie. - Muszę wyjść - oświadczył Michael wchodząc do kuchni. - Dokąd? - spytała Marjory, jakby miała prawo go kontrolować. - Sprawy zawodowe - odparł zwięźle. - A co się stanie, jeśli znowu do mnie zadzwonią? - Posłuchaj, Marjory - powiedział Michael - tu chodzi o moją córkę. Nie zostawiam cię samej. Masz przy sobie Bobby'ego i Jordannę, poza tym dom jest strzeżony przez strażników i tresowane psy. - Mój ojciec płaci ci za to, żebyś tu był - mruknęła niezadowolona. - Nie płaci mi za pilnowanie cię przez dwadzieścia cztery godziny na dobę - odparł szorstko i wyszedł. Ruszył szybko w drogę i jadąc jak szaleniec dotarł wkrótce do swego mieszkania na wzgórzu. Zgodnie z tym, co powiedziała tamta kobieta, przed drzwiami leżała paczka. Odwinął papier i otworzył pudełko. W środku był miś Belli kupił jej go, gdy miała dwa latka - i niebieski sweterek; pod kołnierzykiem wszyty był kawałek materiału z jej imieniem i nazwiskiem. Znajdowała się tam także brązowa koperta, na której nic nie było napisane. Rozerwawszy ją, przeczytał zostawioną mu w środku wiadomość:

Jutro dziesiąta rano. Budka telefoniczna na stacji benzynowej przy skrzyżowaniu bulwaru Zachodzącego Słońca i San Vincente. Serce waliło mu jak młotem. Jeśli wyrządzili krzywdę jego córce, zabije skurwysynów. Teraz potrzebował pieniędzy - ale skąd miał wziąć dziesięć tysięcy dolarów? Znał odpowiedź: od Marjory Sanderson. Quincy pojechał za taksówką, do której wsiadła Cheryl. Kiedy zobaczył, że dziewczyna weszła do domu, zaparkował na końcu podjazdu i usadowił się wygodnie, gotów do spędzenia tu nocy. Postanowił sobie, że będzie czuwał, ale zanim zdążył się zorientować, zamknął oczy i zapadł w głęboki, smaczny sen. Michael pojechał z powrotem do posiadłości Sandersonów. Gdy przybył na miejsce, poprosił Marjory przez interkom. Odezwała się natychmiast. - Obudziłem cię? - spytał. - Nie, Michaelu, nie mogę spać. - Teraz już możesz, jestem tu - powiedział. - Było to takie ważne, że musiałeś pojechać? - spytała drżącym głosem. - Bardzo ważne, Marjory. Powiedziałem ci przecież, że tu chodzi o moją córkę. Słuchaj... jest pewna sprawa nie cierpiąca zwłoki, o której

chciałem z tobą porozmawiać. Możesz zejść na dół? - Nie. Przyjdź do mojej sypialni. Wolałby spotkać się z nią na neutralnym gruncie, ale nie miał wyboru, wbiegł więc po schodach na górę i zapukał do drzwi jej pokoju. - Wejdź! - zawołała. Leżała pośrodku ozdobionego białym baldachimem łoża, podparta kilkoma poduszkami. Cienkie jedwabne prześcieradło ledwo zakrywało jej piersi. - Usiądź przy mnie - powiedziała. Usiadł w najdalszym rogu łóżka. - Jak mogę ci pomóc? - spytała słodko. - No... chodzi o Bellę, moją małą córeczkę. - Piękne imię. - Zaginęła parę miesięcy temu. - Wiem, mówiłeś mi o tym. - Co jakiś czas odzywa się do mnie kobieta, która twierdzi, że wie, gdzie jest Bella. Dzisiaj przed drzwiami mojego mieszkania znalazłem paczkę, w której były jej rzeczy. Ktoś ją przetrzymuje, Marjory. - To dobre wieści, prawda? - Żądają pieniędzy. Ogromnych pieniędzy. - Ile? Jezu, jakie to trudne, ale musi jej powiedzieć. - Dziesięć tysięcy dolarów.

Wysłuchała go z obojętną miną. - Rzeczywiście dużo. - Dla mnie to cholerna fortuna... ale dla ciebie to nic... Odsunęła kosmyk włosów z twarzy. - Michael, prosisz mnie o pieniądze? - spytała z sarkazmem. - Proszę o pożyczkę. - Dziesięciu tysięcy dolarów... - Powiedziałem ci, na co. - Nie powinieneś zwrócić się z tym do policji? - Nie rozumiesz - odparł, czując narastające przygnębienie. Mówimy o moim dziecku. Mojej małej dziewczynce. Nie mogę ryzykować, że gliny wszystko popsują. Muszę sam się tym zająć. - Mój ojciec zawsze mnie przestrzegał, że gdy pożycza się pieniądze, to traci się przyjaciół. - Marjory - rzekł wbijając w nią wzrok - pomożesz mi, czy nie? Zwrócę wszystko co do grosza. - Chyba mogłabym ci je pożyczyć, gdybym chciała - powiedziała powoli. Zorientował się, że chce coś w zamian, i chyba wiedział, o co jej chodzi. Czekała na jakiś przejaw zaangażowania uczuciowego z jego strony. - Wiele by to dla mnie znaczyło - mruknął. - A czy ja coś dla ciebie znaczę? - spytała płaczliwie. - Czy jestem

tylko twoją klientką? - Oczywiście, że nie jesteś mi obojętna. - Szczerze? - Tak - skłamał. - Gdyby nie płacono ci za przebywanie tutaj, czy nadal byśmy się widywali? - Chciałabyś tego? Spojrzała na niego poważnym wzrokiem. - Tak, Michaelu. Chciałabym, żebyśmy spędzali razem więcej czasu. Wiedział, że nie ma wyboru, jeśli chce dostać forsę. - Dobrze, Marjory, skoro cię to uszczęśliwi. Jeszcze chwila i interes zostanie ubity, pomyślał z sarkazmem. - Potrzebuję tych dziesięciu tysięcy wcześnie rano - powiedział po chwili. - O której? - Najpóźniej o dziewiątej trzydzieści. - Pójdziemy razem do banku. Podejmę pieniądze i dam ci je. Zamilkła, a potem spytała: - Zjemy kolację jutro wieczorem? - Nie chcę dawać obietnic, których nie mogę dotrzymać. Jeśli odzyskam córeczkę... - To możesz ją tu przywieźć - przerwała mu, wyciągając do niego ręce. Prześcieradło zsunęło się z jej małych piersi. - Nie pocałujesz mnie na dobranoc, Michaelu?

Podszedł bliżej, pochylił się i pocałował ją w policzek. Objęła go za szyję, poszukała ustami jego ust i wpiła się w nie z namiętnością, która trochę go przestraszyła. Po paru sekundach zdołał uwolnić się z jej uścisku. - Muszę się przespać - wymamrotał. Oczy Marjory błyszczały. - Nie martw się, Michaelu. Razem wszystkim się zajmiemy. - Jej policzki pałały, piersi wciąż miała odsłonięte, kiedy odprowadzała go wzrokiem. - Możesz zostać, jeśli chcesz - wyszeptała. - Nie dzisiaj - odparł, podchodząc do drzwi. - Innym razem? - Jeśli tego chcesz. - Tak, Michaelu, właśnie tego chcę.

Rozdział 38 Kennedy nie zmrużyła oka przez całą noc. Rano szybko wzięła prysznic, ubrała się pośpiesznie i pojechała do biblioteki, gdzie przeczytała uważnie każdą relację prasową dotyczącą morderstwa, które popełniono podczas kręcenia filmu „Kontrakt”. Ciekawy materiał. Wszystko zaczynało układać się w jedną całość. Parę artykułów skopiowała, zrobiła trochę notatek, wróciła do domu i kiedy Rosa przyjechała, żeby zabrać ją na konferencję, czekała już na nią na dole w hallu.

Gdy tylko wsiadła do samochodu, podzieliła się z Rosą nowiną. - Miałam rację - powiedziała krótko. - Wszystkie cztery kobiety pracowały przy tym filmie. I teraz są systematycznie eliminowane. - Przez kogo? - spytała Rosa, manewrując z trudem między samochodami. - Przez Zane'a Mariona Riccę, aktora z Nowego Jorku, który przyjechał do Los Angeles, otrzymał rolę w filmie „Kontrakt” i tak znienawidził swoją partnerkę, że ją udusił. To jakiś psychopata. Sześć kobiet świadczyło przeciwko niemu. Zabił cztery z nich. - Kim są dwie pozostałe przy życiu? - Dziećmi Hollywood. Bogatymi, ustosunkowanymi i chronionymi. - Co masz na myśli, mówiąc: „dzieci Hollywood”? - spytała Rosa. - To dwie bardzo młode, bogate dziewczyny, które pracowały przy tym filmie tylko dlatego, że ich ojcowie chcieli, by latem miały jakieś zajęcie. Jedna to Jordanna Levitt, córka Jordana Levitta, producenta „Kontraktu”. Druga to Cheryl Landers. Jej ojciec jest właścicielem studia. - Zatem Zane postanowił zabić te, do których miał łatwiejszy dostęp. - Może zamierza zabić je wszystkie, tylko nie dotarł jeszcze do Jordanny i Cheryl. - Możliwe - zgodziła się Rosa. - Musimy przekazać te informacje detektywowi prowadzącemu sprawę - powiedziała Kennedy. - Prosiłam już o rozmowę.

Wpatrywała się w zdjęcie Zane'a, które powtarzało się w wielu wycinkach prasowych. Miał zimne, obojętne oczy, które przyprawiały o dreszcz grozy. Oczy mordercy. Wyjęła z torebki notes i zaczęła pisać. - Co robisz? - spytała Rosa, ledwie unikając wjechania na ciężarówkę. - Notuję sobie, co powinnam powiedzieć. - Dobrze. Im wcześniej złapią tego faceta, tym lepiej. Luca siedział przy stoliku na tarasie przylegającym do jego hotelowego apartamentu, jedząc jajecznicę na bekonie. Przy swoim wysokim poziomie cholesterolu powinien unikać takich dań, ale któż zawracałby sobie tym głowę. Przed jego oczami rozpościerał się widok na Los Angeles. Z uśmiechem na twarzy wspominał noc spędzoną z Bambi - ta kobieta potrafiła go rozpalić. Była inna niż wszystkie. Nie zachowywała się jak prostytutka. Młoda i nerwowa - dokładnie taka, jak lubił. Miał wielką ochotę znowu ją zobaczyć, zwłaszcza gdyby włożyła strój pielęgniarki, o który prosił. Tak, strój pielęgniarki i koronkowy pas z podwiązkami zamiast majtek. Kiedy Reno i Bosco przybyli pięć minut później, Luca wciąż się uśmiechał. - Co się z tobą dzieje? - spytał Bosco, biorąc palcami kawałek bekonu i wkładając go sobie do ust.

- Bambi... - mruknął Luca. - Wspaniała dziewczyna. Biorąc sobie następny kawałek bekonu, Bosco powiedział: - Tak? Ma wprawę? - Dziś wieczorem znowu przyjdzie. Bosco parsknął śmiechem. - Co to... prawdziwa miłość? - Dobry z niej dzieciak. - I kosztowny - podkreślił Reno. Nagle Luca zmienił temat. - A ty co robiłeś wczoraj wieczorem? - Byłem na kolacji ze starą znajomą - odparł Reno. - Dała ci dupy? - bezceremonialnie zapytał Bosco. - Bez względu na to, co mi dała, nie musiałem za to płacić odparował. - Pozwólcie, że powiem wam coś o płaceniu za przyjemności wtrącił Luca. - Jeśli się płaci, dostaje się to, co najlepsze. I ostatniej nocy właśnie to dostałem. Dobra kurwa zrobi wszystko, czego zażądasz. Każda kobieta powinna być taka. I jeszcze jedna ważna rzecz: dziwka nie otwiera buzi, chyba że ją o to poprosisz. - Powinieneś zobaczyć babkę, z którą byłem wczoraj - pochwalił się Bosco. - Blondyna z dużymi cyckami i takim tyłkiem, że człowiek zapomina o całym świecie. Luca odsunął krzesło.

- Już pora. Chodźmy zająć się tym głupim skurwysynem, póki jestem w dobrym nastroju. Bosco i Reno natychmiast poderwali się na równe nogi. Kiedy Bobby wszedł do biura, czekał już tam na niego okropnie zakłopotany Tyrone. - Jezu - rzekł przewracając oczami. - Nie wiem, co powiedzieć. Za dużo wypiłem i chyba straciłem panowanie nad sobą. Bobby pokiwał głową. - To prawda. Co, u diabła, strzeliło ci do głowy? Tyrone wzruszył ramionami. - Wiesz, że zazwyczaj nie piję. Czuję się jak głupi palant. - To dobrze - mruknął Bobby przeglądając korespondencję. - Możemy o tym zapomnieć? - Jeśli się poprawisz. - W jaki sposób? - Przygotowując umowę dla Jerry'ego Rusha. Zgodził się zagrać, ale dzisiaj musimy wszystko ostatecznie załatwić. Wypłać mu pieniądze, których żąda, zapewnij mu reklamę, o jaką prosi... tylko nie angażuj mnie do tego. Jeśli uda nam się zmienić harmonogram, chciałbym wznowić kręcenie zdjęć tak szybko, jak to będzie możliwe. - Załatwione - powiedział z wdzięcznością Tyrone. Bobby przesunął papiery na stole. - A tak na marginesie, co jest między tobą a Jordanną? - spytał.

- Lubię ją. Nie wiedziałem, że ty też. Umówiliśmy się na randkę, ale odwołała ją. Byłem wściekły. - Między nami nic nie ma - wyjaśnił Bobby, wciąż przesuwając papiery. - Pomagała mi załatwiać sprawy na mieście. Zaprosiłem ją na kolację, bo zrobiło się późno, a byliśmy głodni. To wszystko. Tyrone podniósł ręce. - Już nie zbliżę się do niej - oświadczył uroczyście. - Mnie tam wszystko jedno - obojętnym tonem odparł Bobby. Po wyjściu Tyrone'a Bobby zadzwonił do swego przedstawiciela w Business Affairs. - Jak wygląda sprawa z Barbarą Barr? - Jej agent cholernie się wścieka, ale wszystko będzie załatwione. - W porządku. Dzięki. - Rozłączył się i zadzwonił do Maca do studia. - Jerry zagra w tym filmie - powiedział. - Barbara Barr została wylana, więc jeśli się zgodzisz, chciałbym zaangażować Jordannę. Sądzę, że się sprawdzi. - Świetnie - ucieszył się Mac. - Zawsze uważałem, że potrafi to zagrać. Następnie Bobby zatelefonował do agenta Barbary Barr. Facet uważał się za wielkiego cwaniaka i zachowywał się arogancko nawet wtedy, gdy wszystko szło po jego myśli. Teraz był wściekły. - Nie możecie traktować aktorów w ten sposób - oświadczył podniesionym głosem. - Barbara dostała tę rolę. Ludzie, co się z wami

dzieje? Jak możecie ją wyrzucać, zanim zdążyła cokolwiek pokazać? Bobby zachował spokój. - Nie wyrzucamy jej, została spłacona. To zasadnicza różnica. - Zasadnicza różnica, psiakość. - Przecież dostaniesz swoją prowizję. - Prowizja gówno znaczy, jeśli ma się do czynienia z nieszczęśliwą klientką. - Daj spokój! - warknął Bobby. Agent spytał z sarkazmem: - W jakiej sprawie dzwonisz, Bobby? Chcesz zaangażować jeszcze innych moich klientów, po to by ich zwolnić następnego dnia? - Barbara zdemolowała mi dom wczoraj w nocy. - Co zrobiła? - Twoja klientka włamała się do mojego domu, pocięła mi ubrania na kawałki, zniszczyła meble i wszystko, co się dało. - Och, nie wydaje mi się, żeby to była ona. - Ale mnie się wydaje. - Dlaczego mi o tym mówisz? - Chcę, żebyś z nią pogadał. Nie składam na nią oskarżenia, bo nie zależy mi na opisaniu całej historii w Hard Copy. Ale jeśli kiedykolwiek zbliży się do mnie, będzie miała masę kłopotów. Nie zapomnij przekazać jej tej wiadomości. Michael zadzwonił do Quincy'ego i powiedział, że nie może się z

nim spotkać. Quincy zmartwił się. - Dlaczego? - Chodzi o Bellę - wyjaśnił Michael. - Coś zaczyna się dziać. - Mogę ci w czymś pomóc? - Nie. Skontaktuję się z tobą. Parę minut później spotkał się w hallu z Marjory, ubraną elegancko w czerwony szykowny kostium i uczesaną w kok. - Zadzwoniłam do banku - oznajmiła. - Specjalnie dla mnie wcześniej go otwierają. Wypłacą mi pieniądze gotówką. - Świetnie - odparł. Miał poczucie winy, ale cóż mógł zrobić? - Co wolisz - spytała czepiając się jego ramienia - zjeść kolację w domu, czy mam zarezerwować stolik w restauracji? Nie wiedział, co jest gorsze, siedzenie z Marjory w tym ponurym domu czy wyjście z nią do miasta. - Lepiej chodźmy gdzieś - mruknął w końcu. - Masz ulubioną knajpę? - Znam tylko Hamburger Hamlet. - Wybiorę jakieś miłe miejsce - oświadczyła, wciąż trzymając się jego ramienia. - Tak się cieszę, że zwróciłeś się do mnie o pomoc. Nic na to nie odpowiedział. Teraz interesowało go wyłącznie odnalezienie Belli. Do banku pojechali dwoma samochodami, spotkali się na zewnątrz i

razem weszli do środka. Marjory przyjęto z takimi honorami, jakby była członkiem rodziny królewskiej. Urzędnik bankowy przeliczył studolarowe banknoty, o jakie prosiła, po czym włożył je do koperty. Odebrawszy pieniądze, natychmiast przekazała je Michaelowi, który wsunął kopertę do wewnętrznej kieszeni marynarki. - Czy wszystko w porządku, panno Sanderson? - spytał urzędnik, patrząc wymownie na Michaela. - Jak najbardziej - odparła z arogancką miną. - Dziękuję panu. Wyszli z banku i przystanęli na chwilę na ulicy. - Powodzenia - powiedziała wspinając się na palce, by pocałować go w usta. - Zadzwoń, jak tylko czegoś się dowiesz. - Oczywiście - obiecał. Pojechał prosto na stację benzynową i stanął przy budce telefonicznej. Zapalając papierosa, zbadał wzrokiem okolicę. Telefon zadzwonił punktualnie o dziesiątej. Michael rzucił niedopałek na ziemię i chwycił słuchawkę. Odezwał się kobiecy głos: - Michael Scorsini? - Tak. - Masz to? - Mam. - Wsiądź do auta i pojedź do Century City.

- Dokąd dokładnie? - Zaparkujesz samochód i pójdziesz do księgarni Brentana. Pamiętaj, że cały czas jesteś obserwowany. Jeśli ktoś cię śledzi, to zapomnij o naszej umowie. - Nikt mnie nie śledzi. Gdzie Bella? - Informacja w zamian za pieniądze. - Chcę odzyskać moją córkę. - Wróci do ciebie, jeśli będziesz z nami współpracował. - Skąd mogę wiedzieć, że jest w waszych rękach? - Musisz zaryzykować. - Co mam robić w tej księgarni? - Pokręć się trochę po niej. Znajdziemy cię. Połączenie przerwano. Przez chwilę stał przy telefonie, rozważając wszelkie możliwości. Co będzie, jeśli da im pieniądze i znikną bez słowa? Co będzie, jeśli nie zwrócą mu Belli? Co będzie, jeśli to wszystko jest jednym wielkim oszustwem? Może powinien powiadomić gliny? Nie, to zbyt ryzykowne. Bez względu na to, jak doświadczonych mają tajniaków, coś mogłoby nie wypalić, a wtedy całą umowę szlag trafi. Sam musi się tym zająć. Nigdy nie czuł się tak bezsilny. Jedyne, co mógł teraz zrobić, to wykonać ich polecenie.

Na konferencję prasową do Parker Center przyszedł tłum dziennikarzy. - Fascynujące, co? - wyszeptała Rosa. - Rzeczywiście - przytaknęła Kennedy. - Jak tylko się skończy, nakręcimy trochę zdjęć na zewnątrz. Kennedy kiwnęła głową. - Jestem gotowa. Szef policji i burmistrz, każdy ze swoją świtą, weszli na salę. Kennedy usiadła wygodnie, gotowa wysłuchać tego, co mają do powiedzenia. Wybierając się po raz drugi do domu Luki, Reno zapakował do dużej płóciennej torby łom, którym miał zamiar wyważyć zamki w drzwiach pokoju Zane'a. - Nie będzie żadnych kłopotów - powiedział Luca. - Tym razem przyszpilimy faceta. - Przeróbmy to jeszcze raz - zaproponował Bosco. - Powiesz mu, by pojechał z nami na przejażdżkę, bo chcemy pogadać o przyszłości, tak? - Zgadza się. - A co ze służącą i z ogrodnikiem? - Myślisz, że będą za nim tęsknili? On ich nic nie obchodzi. Kiedy wsiądzie do samochodu, pojedziemy na pustynię i tam załatwimy go na dobre.

Słońce świeciło i ptaki śpiewały, kiedy dotarli do domu Luki. - Niezłe miejsce - stwierdził Luca, przyglądając się spod przymrużonych oczu swojej posiadłości. - Mógłby tu być prawdziwy pałac rozpusty. Ona na pewno chętnie by tu zamieszkała. - Kto? - spytał Bosco. - Bambi. Reno roześmiał się z niedowierzaniem. - Chcesz zainstalować kurwę w swoim domu? - Jeśli będzie należała wyłącznie do mnie, to dlaczego ma się pieprzyć z innymi facetami? - Chcesz powiedzieć, że dasz jej ten dom? - spytał Reno, wybałuszając oczy ze zdumienia. - Nic jej nie dam. Ukryję ją tutaj i będę przyjeżdżał, kiedy będzie mi wygodnie i kiedy będę miał na to ochotę. Może powinienem spędzać tu więcej czasu. - Jeśli naprawdę zamierzasz to zrobić, musisz zacząć inaczej się ubierać - zauważył Reno. - Nie podoba ci się to, w czym chodzę? - Podoba, ale jedwabny garnitur nie pasuje do Los Angeles. Powinieneś się ubierać bardziej niedbale. Musimy się przejść po Rodeo Drive i wpaść do paru luksusowych butików, w których wybulisz pięćset dolców za krawat. - Pięć paczek za głupi krawat? - wykrzyknął Bosco, potrząsając z

niedowierzaniem głową. - To straszne! - Takie są ceny na Rodeo - stwierdził Reno z miną znawcy. - Dobra, później tym się zajmiemy... jak załatwimy tego skurwiela zdecydował Luca. Weszli do domu i po chwili stanęli przed drzwiami pokoju Zane'a. - Najpierw zapukaj. Jeśli nie otworzy, włam się - rozkazał Luca cofając się. - Dobra - odparł Reno i zapukał głośno. Nie było żadnej odpowiedzi. Jeszcze raz zapukał. Nadal cisza. - Nie ma go - mruknął Bosco. - Jest czy nie, wchodzimy do środka - ostrym tonem powiedział Luca. Reno zaczął majstrować przy zamkach. Po chwili drzwi otwarły się szeroko i wszyscy trzej weszli do pokoju. - Kurewski smród! - poskarżył się Luca, marszcząc nos na widok nie posłanego łóżka, śmieci na podłodze i karalucha biegnącego po papierowej torbie z Big Maca. - Cholera, tu nikt nie mieszka. - Zwiał - powiedział Reno. - Rozejrzyjcie się po pokoju - dodał. Nie ma żadnych jego rzeczy. - Ktoś musiał mu donieść, że byliśmy u niego z wizytą - stwierdził Bosco. - Kurwa! - wybuchnął Luca. - Teraz będę musiał szukać tego wariata! Rany boskie!

- Powinniśmy wczoraj tu zostać - wtrącił Reno - i poczekać, aż wróci. - To dlaczego wczoraj nie otworzyłeś gęby? - warknął Luca. Poszli do kuchni porozmawiać z Eldessą. - Gdzie on jest? - spytał Luca. Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Był tu wczoraj. Musiał wrócić i spakować się, kiedy byłam czymś zajęta... nie widziałam, jak wyjeżdżał. - Domyślasz się, dokąd pojechał? - Nie. Nigdy nic mi nie mówił. - Jakim samochodem jeździ? - Czarnym fordem - odparła. - Znasz numer rejestracyjny? Pokręciła przecząco głową. Luca wyjął z kieszeni spięte złotym uchwytem banknoty, wyciągnął studolarówkę i wsunął jej w rękę. - Gdyby wrócił, dowiedz się, gdzie mieszka. Zrobisz to, dostaniesz jeszcze więcej. - Tak, proszę pana! - Bosco, daj jej numer telefonu do naszego hotelu. Bosco zapisał pośpiesznie numer i podał kartkę gospodyni. - Idziemy - powiedział Luca. - Zmarnowaliśmy wystarczająco dużo czasu.

Shelley nie wróciła na noc. Mężczyzna włóczył się po całym domu, czując narastającą z każdą godziną wściekłość. Jak ta kurwa śmiała zostać u kogoś na noc? Jak śmiała mu to zrobić? Przespała się z kimś. Jest dziwką, tak jak przypuszczał. Baby zawsze puszczały go kantem. Taki już jego los. Kiedy zaczęło świtać, a Shelley wciąż nie było, ogarnęła go jeszcze większa złość. Pokrzyżowała mu plany. Poszedł do niewielkiej kuchni, zagotował wodę w imbryku i zrobił sobie filiżankę czarnej kawy. Nie wolno mu usnąć. Shelley nie może go zaskoczyć. Zresztą nie potrzebował zbyt wiele snu. Nocą nigdy nie odpoczywał dłużej niż trzy, cztery godziny. Wziął krzesło, ustawił je naprzeciw drzwi frontowych, po czym usiadł i czekał. Kiedy w końcu wróciła i weszła do domu, był gotów. Shelley otworzyła oczy i natychmiast uświadomiła sobie trzy rzeczy. Po pierwsze, nie była sama. Po drugie, nie leżała we własnym łóżku. Po trzecie, była naga. Wtedy przypomniała sobie wydarzenia poprzedniej nocy. Poszła na lekcję sztuki aktorskiej i spotkała sprawiającego miłe wrażenie faceta, który zaprosił ją wraz z paroma przyjaciółmi do siebie do domu na pizzę. Siedzieli, rozmawiali, pili wino, potem jego przyjaciele wyszli, oni jeszcze trochę pogadali, ona się

upiła - i była to ostatnia rzecz, jaką pamiętała. Głowa pękała jej z bólu. Wyślizgnęła się cicho z łóżka, zebrała wszystkie części swojej garderoby leżące na podłodze i wymknęła się do łazienki. Ubrała się szybko, mając poczucie winy. To było takie niepodobne do niej, żeby spędzić noc poza domem. Przed przybyciem do Hollywood miała tylko jednego chłopaka - ukochanego z liceum. Od przyjazdu do Los Angeles nie miała nikogo. Jedynym mężczyzną, którego zaczynała trochę lubić, był John Seagal, ale jakoś dziwnie się zachowywał; w żaden sposób nie dawał jej odczuć, że chciałby się zaangażować, choć zachęcała go do tego. Kiedy się ubrała, poczuła się pewniej. Stojąc w łazience zastanawiała się, czy pójść bez słowa do domu, czy może lepiej obudzić najpierw nowego przyjaciela. Czuła się zakłopotana, bo nie pamiętała, czy się kochali; w gruncie rzeczy nie znała nawet jego imienia. Wróciła do sypialni i wpatrywała się w mężczyznę, usiłując coś sobie przypomnieć. Poruszył się, otworzył oczy i usiadł na łóżku. - Wstałaś - mruknął, przeciągając się. Uśmiechnęła

się

nerwowo.

Miał

długie

brązowe

włosy,

niesamowicie owłosioną pierś i muskularne ramiona. - Zrobić ci kawy? - zaproponowała. - No... chętnie bym się napił - powiedział, ruszając nago do łazienki.

Shelley poszła do malutkiej kuchenki i zagotowała wodę. - Nie zamierzałam zostać na noc! - krzyknęła do niego. - W porządku - odparł głośno. - Chodzi o to, że ja... chyba za dużo wypiłam. - Oboje za bardzo sobie daliśmy. - Chyba wypiję kawę i pójdę do domu. - Dobra - powiedział, wychodząc z łazienki. Nie zaproponuje, żeby znowu się spotkali? - Pijesz słodką, z mlekiem? - Z mlekiem, bez cukru - poprosił, wciągając levisy. Podała mu kubek z kawą. - Skąd jesteś? - spytała, szukając tematu do rozmowy. - Z Arkansas - odparł, upijając łyk gorącej kawy. - Jak długo chodzisz na lekcje sztuki aktorskiej? Włożył kraciastą koszulę. - Co to... przesłuchanie? - Nie, tylko spędziliśmy razem noc, a ja nic o tobie nie wiem. Zaśmiał się kpiąco. - Czy mamy opowiedzieć sobie życiorysy tylko dlatego, że było nam dobrze w łóżku? - Nie, ale byłoby to miłe, skoro spędziliśmy razem noc. - Słuchaj, skarbie - powiedział odstawiając kubek. - Nie chciałbym być nieuprzejmy, ale to ty chciałaś zostać, a moja dziewczyna wraca dziś

rano, więc musisz uciekać. - Twoja dziewczyna? - spytała oszołomiona. - Tak, moja dziewczyna - odparł wojowniczo. - Nie podoba się? - Dlaczego spędziłam z tobą noc? - spytała czując, że została wykorzystana i upokorzona. - Bo chciałaś, dziecino. Cholernie tego chciałaś. - Nie mówiłeś, że masz dziewczynę - oskarżyła go. - Wiesz co, zrób mi przysługę: rozstańmy się, zanim wybuchnie awantura - powiedział wchodząc z powrotem do łazienki i trzaskając drzwiami. Wybiegła z jego mieszkania, wsiadła do samochodu i wybuchnęła płaczem. Nie najlepszy początek dnia. Mężczyznę zmorzył sen. Poderwał się gwałtownie, słysząc trzaśniecie drzwi w samochodzie. Usiadł, zamieniając się w słuch. Ta kurwa jest w domu, więc musi ją powitać. Kiedy Shelley przekroczyła próg domu, wciąż była zmartwiona swoim nocnym wyskokiem. W pierwszej chwili nie zauważyła siedzącego w środku Zane'a. - O mój Boże! John! - krzyknęła, kiedy go zobaczyła. - Co ty tu robisz?

Wstał. - Przyjechałem w odwiedziny. Zaprosiłaś mnie, prawda? Była zaskoczona. - Oczywiście, że tak, ale... jak tu wszedłeś? - Przyjechałem w nocy. Nie było cię, więc sam sobie otworzyłem. - Chcesz powiedzieć, że spędziłeś noc w tym domu? - spytała marszcząc brwi. Choć ucieszyła się na jego widok, nie była pewna, czy powinien tu przebywać bez jej pozwolenia. Nie był to przecież jej dom, a jego właścicielka, nauczycielka sztuki aktorskiej, wyraźnie zaznaczyła, że nie życzy sobie, by goście zostawali na dłużej niż parę godzin. - Gdzie byłaś przez całą noc? - spytał obojętnym tonem. Mocniej zmarszczyła brwi. - Słucham? - Pytam, co robiłaś przez całą noc. - Myślę, że to nie twoja sprawa, John. - Od tej chwili moja. Była skonsternowana. Mężczyzna, którego przez parę miesięcy usiłowała poderwać, zachowywał się jak zazdrosny chłopak. Gdyby nie zdenerwowały jej tak bardzo wydarzenia ostatniej nocy, wiedziałaby, jak ma postąpić. - Nie rozumiem twojego zachowania - powiedziała zdziwiona i zaniepokojona. - Chyba będzie lepiej, jeśli sobie pójdziesz.

- Nie - zaprotestował ostro. - Zaprosiłaś mnie tutaj. Latałaś za mną przez parę miesięcy. Zaczerwieniła się ze złości. Miała dosyć mężczyzn jak na jeden dzień. - Nieprawda - zaprzeczyła gwałtownie. - Owszem, prawda. Zapraszałaś mnie do swojego pokoju, zwierzałaś się, że jesteś samotna, opowiadałaś mi wszystko o sobie. Więc teraz tu jestem. - Nie chcę, żebyś tu był. - Tego już nie da się uniknąć, Shelley. - Czego? - Tego, że będziemy razem. Ty i ja. Zaczęła się go bać. - Wezwę policję, jeśli się stąd nie wyniesiesz - ostrzegła go, ruszając w kierunku telefonu stojącego na stoliku w hallu. Dogonił ją szybko i chwycił za ramię. - Sprawiasz mi ból - powiedziała, próbując mu się wyrwać. - Nie podoba mi się twoje zachowanie - rzekł surowym głosem. Nie podoba mi się, że wychodzisz z domu na całą noc. Byłaś z jakimś facetem? - Nie twój interes - wybuchnęła w końcu. - Odczep się ode mnie! - Byłaś? - powtórzył. Spróbowała mu się wyrwać, ale on chwycił ją mocno za nadgarstki i

przytrzymał jej ręce przy ścianie. - Dowiem się, czy byłaś z facetem - mruknął złowieszczo. - Dowiem się, kiedy będziemy się kochali. Shelley zrozumiała, że jest w poważnych tarapatach. Ogarnął ją strach. - Proszę - wyszeptała. - Puść mnie. O nic cię nie oskarżę, nikomu nie powiem, że tu byłeś. - Komu miałabyś to powiedzieć? Mojemu wujowi? Rozmawiałaś z nim? - Nie - odparła szybko. - Nie znam twojego wuja. - Przestraszyłaś mnie. Zagroziłaś, że komuś powiesz. - Nie zrozumiałeś mnie. Bolała go głowa. Nie planował jej śmierci, ale teraz wydawało mu się, że nie ma wyjścia. Ta dziwka wiedziała coś, do czego nie chciała się przyznać. Była w zmowie z jego wujem, i jeśli jej się nie pozbędzie, wyda go. Poza tym - i to był prawdziwy powód, dla którego musiał ją wyeliminować - potrzebował bezpiecznego miejsca, w które mógłby przywieźć Cheryl i Jordannę. Już pora.

Rozdział 39 Brentano nie było zatłoczone. Michael pokręcił się po księgarni, a potem stanął przy stojaku z czasopismami i wziąwszy do ręki egzemplarz magazynu Rolling Stones zaczął przerzucać strony nie widzącym wzrokiem. Miał mnóstwo czasu, żeby zastanowić się nad tym, co zrobi. Mnóstwo czasu na obmyślenie planu działania. Nikomu nie przekaże pieniędzy, dopóki nie nabierze pewności, że oddadzą mu Bellę. Odłożywszy magazyn na miejsce, przeszedł do działu z kasetami magnetofonowymi. Po chwili poczuł, że ktoś za nim stoi. - Nie odwracaj się - wyszeptał mu do ucha kobiecy głos. - Gdzie Bella? - spytał patrząc prosto przed siebie, choć miał ochotę odwrócić się, złapać tę kobietę i sprać ją na kwaśne jabłko. Bał się, że nie zdoła zdusić w sobie złości. - To bardziej skomplikowane, niż myślisz. Nie wolno mi jej uderzyć, pomyślał. Muszę zachować spokój. - Gdzie jest moja córka? - powtórzył cichym, gniewnym głosem. - Musimy sobie nawzajem ufać - powiedziała. - Powiem ci, gdzie jest, ale najpierw pieniądze. - Nie ma mowy. - Połóż pieniądze na półce, która jest przed tobą, i odejdź stąd ze mną. Mój partner je zabierze. Kiedy da mi znak, że suma się zgadza,

porozmawiamy. - Skąd mogę wiedzieć, że masz mi coś do powiedzenia? - Robiłabym to, gdybym nic nie wiedziała? Jesteś dużym, silnym mężczyzną. Nie narażałabym się na ryzyko. Nie mógł się zdecydować, co robić. Różne myśli przychodziły mu do głowy. W końcu doszedł do wniosku, że nie ma wyboru. Sięgnąwszy do kieszeni, wyciągnął kopertę z pieniędzmi i położył ją na półce obok kasety z nagraniami Toma Clancy'ego. Potem natychmiast się odwrócił i szybko chwycił kobietę za ramię, by nie zdążyła mu uciec. Gdy już ją mocno trzymał, przyjrzał się jej dokładnie. Miała trzydzieści parę lat, krótkie tlenione włosy i opaloną twarz, ukrytą za dużymi okularami przeciwsłonecznymi. Ubrana była w niebieski podkoszulek, krótką, płócienną spódniczkę i białe buciki z cholewką za kostkę. Miała niezłe ciało i ładną, choć nieco wulgarną twarz. Zauważył, że jest bardzo niespokojna: poruszała się nerwowo i drżała jej dolna warga. - Kim jesteś? - spytał, prowadząc ją do wyjścia. - To nie ma znaczenia - odparła szorstko. - Dla mnie ma. - Nie pytaj o to, bo nic nie powiem. Ale za to dobrze wiem, gdzie jest twoja córka. - Muszę wiedzieć, kim jesteś. - Znajomą Rity - powiedziała nieoczekiwanie. - Pracowałyśmy

razem, kiedy przyjechała tu z Nowego Jorku. Po wyjściu na ulicę wskazała na kawiarniany ogródek. - Gdy tylko dostanę sygnał, że suma się zgadza, porozmawiamy. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego paznokcie wbijają się w ciało kobiety, ale nie rozluźnił uścisku, bo nie zamierzał dać jej okazji do ucieczki. - Dlaczego tak zwlekałaś z załatwieniem tej sprawy? - spytał, badając wzrokiem najbliższe otoczenie, by zobaczyć, czy nie uda mu się rozpoznać jej wspólnika. - Widziałam cię w telewizji - powiedziała. - Współczułam ci. Ale nie na tyle, żeby dostarczyć ci informacji za darmo. - Wzruszyła ramionami i dodała: - Moja siostra wymaga leczenia... te pieniądze są przeznaczone na jej operację. - Zaraz się rozpłaczę. - To po co tu przyjechałeś? - Ze względu na moje dziecko. Czy Bella dobrze się czuje? - Jest zdrowa jak ryba - powiedziała, wyciągając papierosa z białej tandetnej torebki ze skaju. Miał ochotę również zapalić, ale bał się ją puścić. - Usiądźmy tutaj - wskazała stolik stojący pod gołym niebem. - Nie. Tam w rogu - powiedział ostro. - I oprzyj się plecami o ścianę. - Nigdzie się nie wybieram.

- Ufam ci na tyle, na ile ty mi ufasz. Usiedli. - Ufam ci - oświadczyła. - Nikt za tobą nie szedł. Zobaczył swoje odbicie w szkłach jej okularów. - Skąd wiesz, że nie mam ze sobą magnetofonu? Dlaczego sądzisz, że nie nagrywam naszej rozmowy i nie wsadzą cię do więzienia za wymuszanie okupu? - Bo chcesz zobaczyć swoją córkę - powiedziała, obserwując zza okularów mijających ich ludzi. - Więc na co czekamy? - spytał niecierpliwie. Paląc nerwowo papierosa oświadczyła: - Muszę wiedzieć, że nie brakuje ani centa. Minęło jeszcze parę minut, zanim otrzymała umówiony sygnał. - W porządku - rzekła. - Jesteś gotów? Kiwnął wolno głową. - Tak - odparł. - Jestem. - To nie jest to, czego oczekujesz... Będziesz zszokowany. - Czy Bellę wykorzystywano do kręcenia filmów pornograficznych? - Nie, nic w tym stylu - wymamrotała, zaciągając się głęboko dymem. - Zacznę od początku... - Tak będzie najlepiej - rzekł ze ściśniętym gardłem. - Kiedy Rita tu przyjechała, przez jakiś czas pracowałyśmy razem. - Gdzie?

- W barze niedaleko lotniska. Dziewczyny obsługiwały gości w stroju topless, dzięki czemu zarabiały mnóstwo pieniędzy. - Zdjęła z zęba okruszek tytoniu. - Nasi klienci bardzo lubili Ritę. Ona też okazywała im sympatię, i wszyscy byli zadowoleni. Miałam wtedy małe mieszkanie i szukałam współlokatorki. Rita mieszkała z dzieckiem w hotelu, więc obie przeniosły się do mnie. Pochylił się do przodu, chłonąc każde słowo. - Wiodło nam się dobrze, dopóki facet prowadzący bar nie narobił długów. Wtedy bar padł, a my straciłyśmy pracę, więc zaczęłyśmy sprowadzać facetów do domu: dzięki temu miałyśmy komorne z głowy. Znałyśmy wystarczająco dużo mężczyzn, którzy płacili z ochotą. Zrobiło mu się niedobrze. - A co z Bellą? - spytał. - Była w domu, kiedy to się działo? - Nic nie widziała. Rita nigdy nie przyprowadzała klientów, dopóki Bella nie usnęła. Była dobrą matką, jeśli o to chodzi. - Czy twoim zdaniem na tym polega rola dobrej matki? - spytał ostrym tonem. - Żeby nie pieprzyć się z facetem, kiedy dziecko nie śpi? - Robiłyśmy to, żeby przeżyć - powiedziała wzruszając ramionami. Niełatwo jest, kiedy ma się dziecko na utrzymaniu. Nie przysyłałeś jej pieniędzy. - Do diabła! - wściekł się. - Dostawała ode mnie alimenty przez cały czas. - Cóż... Rita nie była najbardziej prawdomówną osobą na świecie.

- Mów dalej. - Pewnego dnia odeszła. Nie powiedziała, że się wynosi, lecz po prostu się spakowała i wyprowadziła. - Czy wtedy właśnie przeniosła się do apartamentu przy Sunset View? - Zgadza się. Jakiś facet opłacał jej komorne. Potem poznała Herona Jonesa, a on spiknął ją z Dalym Forrestem. W ten sposób wkręciła się w pornobiznes. Miło by było, gdyby i dla mnie znalazła jakąś robotę, ale ona nie miała zwyczaju pomagać swoim przyjaciołom. - Co z tego wynika? - spytał ponuro. - Parę miesięcy po tym, jak się wyprowadziła, pojechałam do niej z wizytą. Była mi winna pieniądze, a ja ich właśnie potrzebowałam. Nie wpadła w zachwyt na mój widok, ale cóż mogła zrobić. Wiedziałam, że jest przy forsie, bo wtedy pracowała dość regularnie. - Zwróciła ci dług? - Tak. I kiedy tam byłam, zauważyłam, że dziecka nie ma w domu, spytałam więc, co się z nim dzieje. Rita odparła, że mała jest ze swoim ojcem. Powiedziałam: „Wydawało mi się, że go nienawidzisz” - bo nie wyrażała się o tobie szczególnie pochlebnie. „Michael nie jest jej ojcem wyjaśniła. - Jest nim Sal”. „Kim jest Sal?” - spytałam. A ona powiedziała, że twoim bratem. Michael poczuł w sercu przejmujący ból. Jezus Maria! Czy to może być prawda? Nie, cholera, nie ma mowy. A jednak... Słuchał dalej.

- Więc wtedy zaczęła mi tłumaczyć, że była w ciąży, kiedy się pobraliście - ciągnęła kobieta. - Ale to było dziecko Sala, tylko że on nie chciał ożenić się z nią i zaaranżował wasze spotkanie. Powiedział jej, że ty na pewno zachowasz się jak należy, i tak się stało. Po jakimś czasie przeniosła się do Los Angeles, poznała Daly'ego i doszła do wniosku, że Bella jest dla niej zbyt dużym ciężarem. Była w stałym kontakcie z Salem i kiedy dowiedziała się, że jego żona jest bezpłodna, powiedziała mu, że może zabrać Bellę. Spytałam, czy wiesz o tym. „Nigdy się nie dowie. Jego córka gówno go obchodzi”. Wtedy powiedziałam: „Cóż, jeśli będzie w Nowym Jorku, to się dowie”. A ona odparła: „Jego rodzina też go gówno obchodzi”. Michael z trudem przełknął te informacje. Ta kobieta powiedziała mu, że Bella nie jest jego córką, że to Sal ją spłodził, i że przez cały czas, kiedy on odchodził od zmysłów ze zmartwienia, mała była bezpieczna z jego bratem w Nowym Jorku. Wezbrała w nim taka wściekłość, że omal nie wybuchnął. - Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? - spytał. - Myślisz, że sama wymyśliłam tę piekielną historię? - mruknęła, wydmuchując kółeczka dymu. - A niby skąd znałabym te wszystkie szczegóły? Czuł się tak, jakby otrzymał potężny cios w żołądek. Za dużo już było tego wszystkiego. - Kto zamordował Ritę? - zdołał zapytać. - Wiesz?

- Daly Forrest miał porachunki z mafią. Grozili mu, bo był im winien pieniądze... to miało coś wspólnego z dystrybucją jego filmów porno. Po zamordowaniu Rity milczałam, bo nie chciałam budzić niczyich podejrzeń. - A co z taśmą, na której nagrany był głos Belli? - To było dziecko mojej kuzynki. Wszystkie dzieci w tym wieku mają podobne głosy - wyjaśniła, biorąc do ręki swoją tandetną torebkę i gasząc papierosa. - Muszę już iść. - Nie - zaprotestował i chwycił ją za ramię. - Najpierw musisz mi powiedzieć, kim jesteś. - Nic nie muszę mówić. Jedź do Nowego Jorku... tam jest Bella. Tylko czy teraz ma to jeszcze jakieś znaczenie? Nie jest nawet twoją córką, prawda? Czuł straszliwy zamęt w głowie. Czuł, że kobieta mówi prawdę. To wszystko brzmiało sensownie. Rita i Sal. Idealna para. Jakże musieli naśmiewać się z niego za jego plecami! Przyszło mu do głowy, że jego matka wiedziała o wszystkim od samego początku, a mimo to pozwoliła, by cierpiał przez tyle miesięcy. Co do Sala, tego tłustego, śmierdzącego skurwysyna... zabije go. Kobieta wstała od stolika i zaczęła się oddalać. Nie zatrzymywał jej; już go nie obchodziła. Siedział tam jeszcze długo, podtrzymując głowę rękami i starając się uporządkować myśli. W końcu wstał, poszedł do samochodu i pojechał prosto na lotnisko.

Z dworca zadzwonił do Quincy'ego. Telefon odebrała Amber i poinformowała go, że Quincy wyszedł. - Amber, słuchaj uważnie - oświadczył z naciskiem. - Dowiedziałem się czegoś ważnego o Belli i muszę polecieć do Nowego Jorku. Powiedz Quincy'emu, że to pilne. - Znalazłeś ją? - spytała z niepokojem Amber. - Dobrze się czuje? - Chyba tak - powiedział ostrożnie. - Michael, tak się cieszę. Ale wiem, że Quincy będzie chciał z tobą porozmawiać. Zatrzymasz się u rodziny? - Nie. Powiedz, żeby tam do mnie nie dzwonił, dobra? Skontaktuję się z wami. Nie martwcie się, wszystko będzie w porządku. Samolot Pan Amu odlatywał za pół godziny. Kupił bilet do Nowego Jorku i poszedł do poczekalni.

Rozdział 40 Detektyw Carlyle posyłał Kennedy spojrzenia pełne nienawiści. Przyszła na spotkanie ze swoją przyjaciółką, dziennikarką telewizyjną, i zarzuciła go masą szczegółowych informacji, co doprowadziło go do furii. Robiła z niego idiotę, i to mu się nie podobało. Jakim prawem wtrąca się w jego sprawę, udając, że wszystko wie? Jego zdaniem były to bezczelne baby, które chciały go poniżyć snując jakieś dziwne teorie o Dusicielu z Los Angeles. Zresztą i tak zjawiły się za późno, bo, na nieszczęście dla detektywa Carlyle'a,

trzydziestoparoletni cwaniak, starszy śledczy Boyd Keller, wyznaczony do kierowania nowo utworzonym oddziałem specjalnym, zdobył już te same informacje. W gruncie rzeczy posunął nawet sprawę do przodu, bo kazał sprawdzić odciski palców i DNA Zane'a Mariona Rikki, więc można będzie udowodnić, że ten człowiek jest właśnie tym, kogo szukają. Wszyscy byli przekonani, że w ciągu dwudziestu czterech godzin za Zane'em Marionem Riccą zostaną rozesłane listy gończe. Swoją drogą, co to za nazwisko - Zane Marion Ricca? Detektyw Carlyle czknął niezbyt dyskretnie. Kennedy spiorunowała go wzrokiem. Pomyślał, że zdecydowanie potrzebuje faceta, który trzymałby ją w karbach. Ta druga tak samo. Chętnie byłby milszy dla tej Hiszpanki - miała fantastyczne ciało, które naprawdę go podniecało, błyszczące oczy i pełne, prowokujące usta. Natomiast Kennedy w ogóle na niego nie działała - była zimna jak lód; jaja opadały na jej widok. Chciałby, żeby Kennedy Chase i jej przyjaciółka poszły sobie w diabły. Najbardziej na świecie nienawidził, kiedy robiono z niego idiotę; a to właśnie robiły te dwie baby, informując go o faktach, które sam powinien znać - w końcu dwa z tych morderstw miały miejsce w jego rejonie. Fatalnie. Traci czas na rozmyślanie o dziwkach. Wystarczy - nie jest maniakiem seksualnym.

Kennedy wstała; ta druga też. Ładne cycki. Przy innej okazji lepiej by im się przyjrzał, ale teraz był zbyt wściekły. Obie kobiety skierowały się ku drzwiom. W samą porę. Kiedy Kennedy i Rosa wyszły na dwór, spojrzały na siebie i wybuchnęły śmiechem. - Widziałaś mordy tych facetów? - spytała Rosa. - Co za żałosna banda kutasów! - Owszem - zgodziła się Kennedy. - A jeśli chodzi o tego twojego detektywa Carlyle'a... - On nie jest żadnym moim detektywem - zaprotestowała oburzona Kennedy. - Kiedy po raz pierwszy przeprowadzałam z nim wywiad, zorientowałam się, że to idiota. Powinien zdawać sobie sprawę, że te morderstwa coś ze sobą łączy, ale kiedy zwróciłam mu na to uwagę, nie chciał słuchać. Jaki z niego detektyw, skoro nie dochodzi prawdy? - Głupi detektyw. - Właśnie. Ruszyły w kierunku samochodu Rosy. - Nie mogę przestać myśleć, że gdyby wtedy ktoś coś zrobił, może ocalono by którejś z tych kobiet życie - powiedziała Kennedy. Rosa kiwnęła głową. - Przynajmniej starszy śledczy chyba wie, co robi. Znał fakty, zanim mu je przedstawiłyśmy. - Dzięki Bogu.

- Jest bardzo seksowny, co? - Kto? - Boyd Keller. - Rosa, daj spokój... przecież jesteś już prawie zaręczona. - Ale nie martwa - odparła Rosa, puszczając oko. - Zauważyłaś, jaki ma tyłek? - Nie - mruknęła Kennedy. Dotarły do samochodu i wsiadły do środka. - Muszę przyznać - rzekła Rosa - że twój komentarz po konferencji prasowej był po prostu świetny. Powinnaś poważnie się zastanowić nad przejściem do telewizji na pełny etat. - Nie, dzięki. Mam już pracę, którą lubię. Właśnie idę do domu napisać artykuł, o który mnie proszono. - To znaczy? - Historię Zane'a Mariona Rikki. Chciałabym wyjaśnić, kim jest ten facet. Nikt o nim nic nie wie - poza tym, że przyjechał tu z Nowego Jorku i dostał rolę w filmie „Kontrakt”. Nawet podczas procesu podano niewiele informacji na jego temat. Miał bardzo dobrych i bardzo kosztownych adwokatów. Kto ich opłacił? I dlaczego? Myślę, że warto przyjrzeć się bliżej historii jego życia. - Ty naprawdę lubisz to robić - stwierdziła Rosa, zapalając silnik. To cię bardziej podnieca niż jakiś mężczyzna, nieprawdaż? - W przeciwieństwie do ciebie.

- Zostaniesz zakonnicą, zobaczysz. - Muszę ci coś wyznać - powiedziała z pewnym zakłopotaniem Kennedy. - Co? - Pamiętasz, jak zawsze swatałaś mnie z Michaelem Scorsinim? - Hmm... nie wykorzystałaś życiowej szansy. On jest wspaniały. Kennedy uśmiechnęła się. - Przedwczoraj wieczorem poszliśmy na drinka i muszę przyznać, że w pewnym sensie było to... ciekawe. Rosa o mały włos nie uderzyła w wyjeżdżającego z parkingu cadillaca. - Nie wierzę własnym uszom! - wykrzyknęła. - To prawda - zapewniła ją Kennedy, wciąż się uśmiechając. Miałaś rację, sprawia wrażenie interesującego mężczyzny. - No to świetnie - ucieszyła się Rosa. - Kiedy następna randka? - Dziś jemy razem kolację. - Naprawdę czuję się jak swatka! - Nie wychodzę za mąż za niego - powiedziała Kennedy. - Idziemy tylko na kolację. Opowiem ci, jak było. - A wiesz, jak powinno być? - zapytała Rosa ze złośliwym uśmiechem. - Jak? - Szalona noc, wypełniona dzikim, wyuzdanym seksem.

- Czy ty wyłącznie o tym myślisz? - Tylko wtedy, gdy jestem napalona. Bobby mógł wreszcie wyjść z biura i pojechać na plan. Mimo iż nie grał, chciał być na miejscu, by mieć oko na Maca, choć pewnie doprowadzał go tym do szału. Po drodze zatrzymał go Tyrone. - Zrobione - oświadczył. - Ustaliłem warunki kontraktu z Jerrym i jego agentem. Udało mi się zmienić harmonogram. Przy odrobinie szczęścia już jutro będziemy mogli nakręcić parę scen z twoim starym. Jest na to przygotowany. Już jadą do niego do domu, żeby przymierzyć kostiumy. Bobby kiwnął głową. Świetnie. Teraz ma na głowie Jerry'ego. W głębi serca miał nadzieję, że ojciec będzie piętrzył trudności i nie dojdzie do podpisania umowy. - Szybko to załatwiłeś. Jestem pod wrażeniem - powiedział. Tyrone wzruszył ramionami i zrobił ponurą minę. - Myślałem, że muszę dać ci rekompensatę za wczorajszą noc. - Z pewnością ci się to udało. Czego Jerry zażądał? Dużej forsy, czy tylko należnych mu honorów? - Był dość rozsądny, biorąc pod uwagę sytuację. Wypłacimy mu okrągłą sumkę, zrobimy odpowiednią reklamę, i już jest gotów grać. - Więc jutro jest wielki dzień? - Rozważyliśmy wszystko wspólnie z Garym. Jeśli Jerry nauczy się roli i nie będzie się opieprzał, to może uda nam się nadgonić stracony

czas. Pomyślałem także, że możemy zaoszczędzić jeden dzień zdjęciowy kręcąc dwie sceny w jednym miejscu. - Jesteś dobry w tym, co robisz. - Staram się. - To zobacz, czy dasz sobie radę z kontraktem Jordanny. Już wiadomo na sto procent, że obsadzimy ją w roli Sienny. - Tak, całe studio aż się trzęsie od plotek. Kto jest jej agentem? - Nie ma agenta. Chcę, żeby został nim Freddie Leon. - Freddie Leon? - Tyrone gwizdnął przeciągle. - On nie zajmuje się niedoświadczonymi aktorami. - Mam przeczucie, że Jordanną się zajmie - powiedział Bobby. Freddie lubi podejmować wyzwania. Wychodząc zatrzymał się jeszcze przed maleńkim biurem Jordanny. - Dzień dobry - rzekł. - Lepiej się czujesz? - Mam wrażenie, że dostałam młotkiem w głowę. Ale poza tym czuję się doskonale. Co słychać? Zamknął za sobą drzwi i oparł się o biurko. - Rozmawiałem z Makiem i kierownikami studia; wszyscy się zgodzili. - Na co? - spytała bawiąc się ołówkiem. Zrobił długą, znaczącą przerwę, zanim przekazał jej dobrą nowinę. - Masz tę rolę. Patrzyła na niego przez chwilę, nie mogąc wydobyć głosu. Potem jej

twarz się rozpromieniła. - Och, Bobby... nie wiem, co powiedzieć. To fantastycznie! - Nic nie mów. - Nie mogę ci nawet podziękować? - Najpierw musimy podpisać z tobą kontrakt. Chcę, żeby Freddie Leon wziął cię pod swoje skrzydła. - Freddie się nie zgodzi - odparła szybko. - Nie mam ani jednej roli na swoim koncie. - Freddie to mój dobry przyjaciel. Spotykamy się dziś po południu. - Naprawdę? - Chcesz się założyć? Drżąca i szczęśliwa wstała zza biurka. - Właśnie szłam na lunch. Mam go odwołać? - Nie. Idź i baw się dobrze. Na razie nie mów nikomu o filmie. Złożymy oświadczenie w odpowiednim czasie. Dziś po południu spotkasz się z kostiumologiem i zaczniesz wybierać stroje. Potem razem przeczytamy scenariusz. - To wszystko dzieje się naprawdę? - zapytała rozmarzonym głosem. - Oczywiście. - Nie mogę w to uwierzyć. - Uwierzysz. Uśmiechnęła się. - Chyba tak.

- Dzisiaj w moim domu szaleją sprzątaczki, ale powinny skończyć do wieczora. Może zjedlibyśmy u mnie kolację? Przechyliła na bok głowę. - Ty i ja? - Nie. Ty, ja i pani do sprzątania - zażartował. - Bobby... - Tak, ty i ja, Jordanno. Chyba że nie chcesz? - Jasne, że chcę. - To świetnie. Przyjedź na plan po lunchu. Będę tam przez całe popołudnie. Oszołomiona wyszła z biura i pojechała prosto do Ivy. Czuła się podniecona, lecz jednocześnie przerażona faktem, że jej marzenie wreszcie się ziszcza. Bobby pokładał w niej tyle nadziei. Czy naprawdę da sobie radę? Czy będzie wystarczająco dobra? Czy nie nadszarpnie dobrej sławy, jaką cieszy się nazwisko Levitt? Cheryl była już w restauracji. Siedziała przy stoliku na ozdobionym kwiatami patio. Jordanna pomachała do niej i szybko podeszła. - Cześć - powiedziała zziajana. - Wyglądasz wspaniale - stwierdziła Cheryl, kiwając z uznaniem głową. - Wszystko świetnie zharmonizowane. - Ty też wspaniale wyglądasz - odparła Jordanna siadając na krześle. Uśmiechnęły się do siebie i od razu dobrze się poczuły w swoim

towarzystwie. - Bananowe daiquiri? - spytała Cheryl. - Muszę jeszcze wrócić do pracy - odparła z wahaniem Jordanna. Ale czemu nie? Cheryl przywołała kelnera. - Jeszcze jedno bananowe daiquiri - powiedziała. - I dwa razy kraby w cieście. - Jak idzie burdel-biznes? - zapytała Jordana. - Przynosi niezłe zyski - pochwaliła się Cheryl. - Grant ze mną pracuje. - Co robi? - Opiekuje się dziewczętami, przyjmuje zlecenia, jednym słowem, zajmuje się sprawami organizacyjnymi. - Myślałam, że jest agentem. - Rzucił tę robotę. - Po to, żeby pracować z tobą? - Mówię ci, Jordy, robimy takie pieniądze, że to aż śmieszne. Faceci wprost prześcigają się w płaceniu za te przyjemności. - To wzruszające. Ale Cheryl nie była w nastroju do słuchania wymówek. - A jak się miewa Marjory? - spytała, zmieniając szybko temat. - Napaliła się na detektywa, który jej pilnuje. To beznadziejne. - Może nie tak bardzo. Patty Hearst wyszła za swojego goryla.

- Wiesz, że Marjory na gwałt potrzebuje chłopa. A ten jest bardzo przystojnym facetem, ale okazuje jej zero zainteresowania. Cheryl wypiła łyk koktajlu. - Musisz się dobrze bawić mieszkając u Sandersonów. - Przeprowadzam się do własnego mieszkania. - Jak ci się pracuje dla Bobby'ego Rusha? - Cheryl znów zmieniła temat. - Rewelacyjnie! - odparła Jordanna, umierając z chęci podzielenia się z przyjaciółką dobrą nowiną. - Z tego, co przeczytałam o nim w Style Wars, wynika, że to straszny skurwiel. - Nic podobnego. Autorka tego artykułu wcale go nie zna. - A jak się miewa Jordan? Powiedziałaś mu, że jego żona była kiedyś dziwką? - Po co mam go ranić? Jeśli się dowie, to jego sprawa. Poza tym ona jest w ciąży. Więc zapomnijmy o jej przeszłości, zgoda? - Jordy - powiedziała z wahaniem Cheryl - jest coś, o czym muszę z tobą porozmawiać. - Mów śmiało. - No... ostatniej nocy zrobiłam coś szalonego. - Też mi nowina. - Kiedy to naprawdę było szaleństwo. Grant namówił mnie na to, ale... w końcu mi się to spodobało.

- O Boże - jęknęła Jordanna. - Coś ty zrobiła? - Wzięłam robotę. - Co to znaczy? - Jestem niska i ruda, więc Grant doszedł do wniosku, że to dobry pomysł. Płacili takie ogromne pieniądze... Ale ja zrobiłam to dla zabawy. Poszłam do klienta. - Co... chcesz powiedzieć, że pieprzyłaś się z nim? - Właściwie to nie. Chodziłam nago po jego hotelowym apartamencie, obciągnęłam mu druta i rozmawiałam z nim jak prawdziwa kurwa. Najdziwniejsze, że to mi się podobało. - To niedobrze - powiedziała surowo Jordanna. - Lepiej wróć do swojego psychoanalityka. - Jemu też się to podobało. - Komu? Twojemu psychiatrze? - Idiotka! Klientowi. - Kto to był? - Jakiś podstarzały facet z Nowego Jorku. Ale na swój sposób był bardzo miły. - Cheryl bawiła się kieliszkiem. - Chce się ze mną znowu zobaczyć. - Wrócisz na żądanie publiczności, tak? - Chyba właśnie to mnie tak bierze. - Posłuchaj, jestem ostatnią osobą, która by ci mówiła, co masz robić, ale na pewno wiesz, że poruszasz się po bardzo niebezpiecznym

terenie. - Też mi się tak wydaje. - Tak ci się wydaje? Cheryl, spójrz prawdzie w oczy i przestań zachowywać się jak idiotka, bo naprawdę ktoś cię zerżnie. - Pomyślę o tym. - Koniecznie. I to jak najszybciej. Quincy był wściekły, że Michael zostawił wszystko na jego głowie. Miał już wystarczająco dużo zajęć i nie spodziewał się, że jego wspólnik wyjedzie bez słowa. Z drugiej strony, jeśli - jak powiedziała Amber miało to coś wspólnego z Bellą, doskonale rozumiał, dlaczego to zrobił, jego przyjaciel przeżył ciężkie chwile i chwała mu za to, że nie załamał się nerwowo i nie wrócił do picia. Jechał do studia, gdzie miał się spotkać z Makiem Brooksem na planie. Słyszał, że lada dzień roześlą listy gończe za Zane'em Ricca. Jeśli to prawda, gliny wezmą pod obserwację Jordannę Levitt oraz Cheryl Landers i wszyscy będą mogli poczuć się lepiej. Kiedy zrelacjonował sprawę Macowi, ten stwierdził z ulgą: - Przynajmniej nie musimy już się martwić o dziewczęta. - Racja - zgodził się Quincy. - Gliny będą z nimi gadać i wszystko załatwią. - Wolałbym, żeby moje nazwisko nie padło w tych rozmowach. -

„Kontrakt”

był

twoim

filmem

-

zauważył

Quincy.

-

Prawdopodobnie ktoś wymieni twoje nazwisko. Cholera, pomyślał Mac. - Zobacz, może uda ci się temu zapobiec - powiedział zastanawiając się, gdzie się podziewa drugi detektyw. - Spróbuję - odparł Quincy. Mac kiwnął głową. Martwił się, że w końcu ktoś zbierze wystarczająco dużo informacji, by powiązać go z tą sprawą. Nie była to przyjemna świadomość. Chociaż kiedy wyjawił prawdę Sharleen, nie była nią przerażona, okazała rozsądek i wyrozumiałość. - Nie masz się czego wstydzić - powiedziała uspokajającym tonem. Co z tego, że Luca Carlotti jest twoim ojcem? Wiem, że ta wiadomość musiała tobą wstrząsnąć, ale pamiętaj, że osiągnąłeś w życiu ogromny sukces i nawet jeśli ta sprawa dostanie się do gazet, w żaden sposób nie odbije się to na tobie. Czasami Sharleen była mądrzejsza, niż na to wyglądała. Nie powiedział jej o Zanie i ich pokrewieństwie. Jedna nowina na razie wystarczy. Stojąc przed Ivy i czekając niecierpliwie na swój samochód, Jordanna zastanawiała się, dlaczego to zawsze tak długo trwa. Cheryl poszła jeszcze do toalety. Prawdę mówiąc, Jordanna martwiła się o przyjaciółkę. Wyszukiwanie utalentowanych dziewczyn to jedno, ale zabawianie się w dziwkę to już zupełnie coś innego. Na pewno Grant ma na nią taki zły wpływ. Cheryl zawsze się nim interesowała; wprawdzie

otwarcie się do tego nie przyznawała, ale Jordanna i tak wiedziała. Jakiś znajomy wyszedł z restauracji i pomachał do niej. Odmachała mu, po czym odwróciła się, by zobaczyć, czy podstawiono już jej porsche. W tym samym momencie minął ją z ogromną prędkością jeep cherokee. Barbara Barr, wychylając się z okna od strony pasażera, rzuciła w nią puszką z farbą. Puszka trafiła prosto w Jordannę, o mały włos nie obalając jej na ziemię. Jeep szybko odjechał, ale Jordanna usłyszała jeszcze wrzaskliwy śmiech Barbary. Co za pieprzona maniaczka! Ludzie patrzyli na nią ze zdziwieniem, kiedy tak stała ociekając czerwoną farbą. Cheryl zbiegła pośpiesznie po schodach, żeby zobaczyć, co to za zamieszanie. - O Boże! - wykrzyknęła. - Co ci się, u diabła, stało? Spędziła piętnaście minut pod prysznicem, zanim owinęła się ręcznikiem i zadzwoniła do Bobby'ego na plan. - Twoja dziewczyna rzuciła we mnie puszką z farbą - oznajmiła. - Słucham? - zapytał Bobby, sądząc, że się przesłyszał. - Barbara Barr przejechała obok restauracji, kiedy czekałam na samochód, i oblała mnie czerwoną farbą. Siedzę teraz w domu i usiłuję ją z siebie zdrapać. Zapłacisz za pralnię. Ona też zapłaci, tylko w inny sposób. Możesz mi wierzyć. - Jezu, Jordanno, bardzo mi przykro.

- To nie twoja wina. Ale wolałabym, żebyś zwracał baczniejszą uwagę na to, z kim idziesz do łóżka. - Zaraz będę u ciebie. - Nie, dzięki - powiedziała szybko. - Przyjadę do was, jak tylko będę mogła. - Spotykamy się z Freddiem o czwartej. - Świetnie - odparła sucho. - Mam nadzieję, że zechce lansować dziewczynę o typowo amerykańskiej urodzie. Grant leżał na kanapie oglądając telewizję - co chwila na innym kanale - i pijąc powoli wódkę, kiedy Cheryl weszła do domu. - Dzwonił twój chłopak - powiedział ściszając dźwięk pilotem. - Jaki chłopak? - spytała zrzucając buty. - Pan Nanni. Chce, żebyś była u niego w hotelu o siódmej. Zeskoczył z kanapy. - Pójdziesz? - spytał nie patrząc na nią. - A myślisz, że powinnam? Pochylił się nad barkiem, żeby nalać sobie następny kieliszek wódki. - To zależy od ciebie - odparł wymijająco. - Może pójdę - mruknęła, wciąż jednak czekając, by ją poprosił, żeby nie szła. - Baw się dobrze - powiedział napełniając kieliszek. - Właśnie to zamierzam zrobić - oznajmiła szorstko. - Jak wypadł lunch z Jordanną? - spytał, kładąc się z powrotem na

kanapie z kieliszkiem w ręku. - Świetnie. Pominąwszy fakt, że wylano na nią kubeł farby przed restauracją. - O kurwa! - Było na co popatrzeć. - Kto to zrobił? - Barbara Barr. Nasza miejscowa psychopatka. - Kiedyś poszedłem z nią na randkę. To wariatka. Cheryl popatrzyła na niego z rozbawieniem. - Myślałam, że umawiałeś się wyłącznie z chętnymi do zabawy blondynkami o dużych biustach. Nie podobała mu się ta uwaga. - Nie wiesz o mnie wszystkiego - warknął. - Owszem, wiem - wycedziła przez zęby. - Nie, nie wiesz. - Wiem, że pijesz za dużo, bierzesz za dużo koki i jesteś kompletną ruiną. - Tak samo jak ty. Wymienili nienawistne spojrzenia. Grant doprowadzał Cheryl do furii. Dlaczego nie chce zrozumieć, że jej naprawdę na nim zależy? - Wychodzę - oznajmiła. - Dokąd znowu? - spytał, pijąc wódkę wielkimi łykami. Ciekawe, czy to go ruszy?

- Muszę kupić strój pielęgniarki na spotkanie z Nannim powiedziała, wciąż mając nadzieję, że ją powstrzyma. - I czarny koronkowy pas z podwiązkami. - Myślałem, że opowiesz mi wszystko ze szczegółami. Wiedziała jednak, że w gruncie rzeczy nic go to nie obchodziło. - To zbyt intymne - odparła przełykając rozczarowanie. - Cześć. Pięć godzin spędzonych w samolocie wydało się Michaelowi najdłuższymi pięcioma godzinami w życiu. Cały jego świat legł w gruzach i sam już nie wiedział, co teraz jest dla niego najważniejsze w życiu. Jeszcze do niedawna był ojcem szukającym swego dziecka, i w jednej chwili stracił wszystko. Przepełniało go uczucie smutku połączonego z ulgą, że przynajmniej mała Bella jest bezpieczna. Może nie jest jego córką, ale zawsze będzie ją kochał, bez względu na to, co się stanie. Jednego był pewien - musi wyjaśnić wszystko z bratem, jeśli ma o tym zapomnieć. Czy Sal naprawdę myślał, że on wyjechał na zawsze? Co za głupi skurwysyn. Przecież musiał liczyć się z tym, że pewnego dnia Michael wróci do Nowego Jorku i odkryje prawdę. A co, do diabła, wyobrażała sobie jego matka? Czy było jej tak obojętne, co on czuje, że w ogóle nie zawracała sobie tym głowy? Tak. To fakt. Nie obchodził jej. Nigdy nie troszczyła się o niego. Ładniutka stewardesa zatrzymała się przy jego siedzeniu. Podrywała go od początku lotu i teraz podjęła kolejną próbę.

- Może drinka? - zaproponowała, uśmiechając się promiennie. Właśnie, może drinka? Chętnie by wypił podwójną szkocką z lodem. Dwie podwójne szkockie. A może trzy. Zapije się na śmierć, jeśli będzie chciał: to jego własne życie. Nie mógł oprzeć się pokusie. - Poproszę szkocką - mruknął. - Zaraz przyniosę - powiedziała dziewczyna, wciąż promiennie uśmiechnięta. Michael czuł już w ustach cholerny smak whisky. Kiedyś, gdy Mężczyzna był bardzo młody, jego matka pocałowała go w dziwny sposób - tak, jak zawsze całowała jego ojca. Nigdy tego nie zapomniał. Ten pocałunek był wyrazem bliskości między nim a matką, bliskości, o jakiej nawet nie marzył. Po tym zdarzeniu uznał ojca za swego wroga, i tak go odtąd traktował. Jego ojciec był potężnym mężczyzną, sprawiającym wrażenie twardziela, choć przy chodzeniu powłóczył nogą. Przewyższał we wszystkim syna i uważał go za kogoś gorszego. Potem pojawił się wuj Luca. Nie odwiedzał ich zbyt często, ale kiedy już przychodził, zawsze była ku temu jakaś okazja. Jego matka biegała wtedy po całym domu upewniając się, że wszystko jest w idealnym porządku. Gdy miał szesnaście lat, zapytał matkę o wuja. - Co on robi? - Twój wuj jest bardzo znaną osobą. - Dlaczego nigdy nie byliśmy u niego w domu?

- Bo on nas odwiedza od czasu do czasu, i to wystarcza. Podejrzewał, że matka darzy wuja nie tylko siostrzanym uczuciem. - Kiedy będziesz wystarczająco dorosły, da ci pracę w jednej ze swoich firm - powiedziała. - Czym on się zajmuje? - zapytał powtórnie. - Handlem - odparła wymijająco. Spojrzał na nią. Nie był głupcem i doskonale wiedział, że wuj jest gangsterem. Kiedy kończył szkołę średnią, jego ojciec siedział w więzieniu za napad z bronią i oszustwo. Ojciec był gorszą odmianą wuja Luki, więc chłopak wcale nie martwił się, że nie mieszka razem z nimi. Pod nieobecność ojca matka obwołała go głową rodziny i zażądała, by ją utrzymywał. Stosunki między nimi stały się bardzo napięte, toteż z prawdziwą ulgą wyjechał na uczelnię - wuj pokrył koszty nauki. Kiedy skończył studia, matka nalegała, by pracował dla wuja. Odmówił i poinformował ją, że chce zostać aktorem. Zaprotestowała ostro, kiedy powiedział, że zamierza pojechać do Hollywood i grać w filmach. Mimo jej protestów trwał nieugięcie przy swoim postanowieniu uczył się prywatnie sztuki aktorskiej, zagrał niewielką rolę w sztuce offbroadwayowskiej i w końcu wmówił matce, że jest urodzonym aktorem. Poprosiła wtedy wuja Lucę o pomoc. Dzięki niemu pojechał do Hollywood, dostał rolę w filmie

„Kontrakt” i spotkał Dziewczynę. A potem udusił dziwkę, bo nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Udusił ją, bo była uosobieniem zła tkwiącego w kobietach. Teraz wydawało mu się, że to wszystko zdarzyło się bardzo dawno temu. Shelley przypominała mu w pewien sposób Dziewczynę. Było mu jej żal. Nawet kiedy ją związał, rozebrał i zmusił do uprawiania seksu, trochę jej współczuł. Kiedy objął rękami jej szczupłą białą szyję i wycisnął z niej życie, upewnił się, że umarła szybko. Była zbyt przerażona, żeby krzyczeć. Wpatrywała się w niego osłupiałym wzrokiem, nie odzywając się ani słowem. Nie był zadowolony. To nie było normalne. Zabicie jej nie sprawiło mu oczekiwanej przyjemności. Spędził popołudnie na kopaniu głębokiego dołu na podwórku, a kiedy skończył, wyniósł Shelley z domu i złożył do grobu, ostrożnie krzyżując jej ręce na piersiach. Wydawała się całkiem spokojna, kiedy zasypywał ją ziemią. Teraz miał cały dom dla siebie. Miał swoje zacisze. Miał bezpieczną przystań, miejsce, do którego mógł przywieźć, kogo tylko chciał. A chciał Cheryl i Jordanny. Nadeszła pora, by je obie ukarać.

Rozdział 41 Spotkanie z Freddiem Leonem przebiegało wspaniale. Przynajmniej Jordannie tak się wydawało, chociaż naprawdę niewiele mogła na ten temat powiedzieć, bo Freddie nie okazywał żadnych emocji - miał twarz pokerzysty, uśmiechał się uprzejmie i był serdeczny dla wszystkich. Jego przezwisko „Wąż” sugerowało, że potrafi wywinąć się z każdej niekorzystnej umowy. Nikt jednak nigdy nie nazwał go Wężem w bezpośredniej rozmowie. - Nie pożałujesz tego, Freddie - powiedział Bobby. - Jordanna będzie drugą Julią Roberts. - Nie mam zamiaru naśladować żadnej aktorki - oświadczyła. Autentyczna Jordanna Levitt będzie wystarczająco dobra, dziękuję. Freddiemu to się spodobało. - Autentyczna, tak? - zapytał z uśmiechem. - Zgadza się. - No cóż, Jordanno... może spróbujemy popracować razem? - Zostań moim agentem, a osiągniemy sukces - powiedziała odważnie. Nie onieśmielali jej uzdolnieni ludzie; w końcu od dziecka obcowała z największymi talentami. - Kiedy rozważam możliwość podpisania umowy z klientem, zawsze dokładnie go sprawdzam - rzekł Freddie, głaszcząc się po policzku.

- A czego dowiedziałeś się na mój temat? - spytała Jordanna, rozglądając się po jego kosztownie urządzonym biurze. - Że lubisz chodzić do klubów, że tak naprawdę nie masz określonego celu w życiu i że nie jesteś blisko ze swoim ojcem. - Bzdury - powiedziała. - Jesteśmy bardzo blisko z Jordanem. Freddie roześmiał się. - Bobby, miałeś rację: ona rzeczywiście jest pięknym wyzwaniem, ale lepiej, żeby była także utalentowana. Zajmę się nią. Bobby ucieszył się. - Nie pożałujesz tego. - Ale ty możesz pożałować - zauważył Freddie. - Teraz, kiedy reprezentuję jej interesy, będę walczył o jak najlepszy kontrakt. - Znowu chcesz wydusić z nas pieniądze? - zaoponował Bobby. Freddie odpowiedział krótkim, ostrym śmiechem. - To, co wywalczyłem pierwszym razem, w pełni mnie satysfakcjonuje. - Zwrócił się do Jordanny: - Wygląda na to, że możemy zacząć działać - oznajmił. - Przygotuję kontrakt i przywiozę ci go domu wieczorem. Gdzie mieszkasz? - U Marjory Sanderson - odparła. - Ale wkrótce zamierzam przenieść się do własnego mieszkania. - Uśmiechnęła się chytrze. - Jeśli załatwi mi pan naprawdę dobry kontrakt, znajdę sobie naprawdę ładne mieszkanko. Freddie wstał, dając im do zrozumienia, że spotkanie uważa za

zakończone. - Dostaniesz naprawdę dobry kontrakt. Obiecuję - powiedział, odprowadzając ich do drzwi. - Polubił cię - oświadczył Bobby, kiedy jechali samochodem do studia. Pod wpływem impulsu przechyliła się i pocałowała go w policzek. - Dzięki, Bobby - powiedziała radośnie. - Za co? - Za wszystko. Patrzył prosto przed siebie, skoncentrowany na prowadzeniu samochodu. Za żadne skarby nie powinien wdawać się w romans z tą dziewczyną. Byli przyjaciółmi, nic więcej. - Podwiozę cię do studia. Masz iść do garderoby. Pamiętaj, że Sienna musi wyglądać oszałamiająco. - Zrobię, co będę mogła. - Wpadniesz do mnie wieczorem, tak? - Bobby... - rzekła poważnym głosem. - Wiem, że ciągle się powtarzam, ale naprawdę jestem ci wdzięczna. - Gdybym nie miał pewności, że dasz sobie radę, nie chciałbym, żebyś grała w tym filmie. - Wiem. - Wyjrzała przez okno, a potem znowu popatrzyła na niego. - Nie czujesz, że mamy ze sobą tak wiele wspólnego, iż prawdopodobnie musieliśmy się już kiedyś spotkać? Może w poprzednich wcieleniach?

- Nie. Nie odpowiedział zgodnie z jej oczekiwaniami. - A ja tak - zapewniła go. - Myślę, że jesteśmy bratnimi duszami. Uśmiechnął się lekko, nie traktując jej słów poważnie. - Tak myślisz? - Oboje musieliśmy wyczyniać rozmaite kretynizmy, bo byliśmy dziećmi sławnych ludzi. Ty Jerry'ego, ja Jordana. Czuję bliską więź między nami. Trudno to wyjaśnić, ale wiem, że coś takiego istnieje. - Nie potrafię się z nikim zbliżyć - powiedział. Dlaczego utrudnia jej tę rozmowę, skoro ona usiłuje być otwarta i szczera? - Ja też mogłabym tak powiedzieć - ciągnęła nie zrażona. - Byłam blisko ze swoją matką... popełniła samobójstwo. Byłam blisko ze swoim bratem... zginął. Dopiero niedawno zaczęłam sobie uświadamiać, że to nie była moja wina, że nie ponoszę odpowiedzialności za ich śmierć. Przez chwilę patrzył na nią - Powinniśmy porozmawiać na ten temat, Jordanno, ale teraz nie pora na to. Zajmiemy się tymi wszystkimi sprawami wieczorem. - Chciałabym - powiedziała. - Bardzo bym tego chciała. Ich spojrzenia spotkały się. Oboje wiedzieli, że są na dobrej drodze do ściągnięcia na siebie nieszczęścia, ale żadne z nich nie miało ochoty walczyć z tym, co i tak było nieuniknione.

- Naprawdę idziesz tam po raz drugi? - spytał Grant, kiedy Cheryl wróciła do domu. - W kółko mnie o to pytasz. Odpowiedź brzmi: tak - odparła, rozchylając przed nim poły płaszcza. - Co powiesz na ten strój? Przyjrzał się jej uważnie. Miała czarny skąpy biustonosz, cienkie czarne pończochy, seksowny czarny pas z podwiązkami i biały wykrochmalony fartuch pielęgniarki. - Nie sądziłem, że zrobisz to dwa razy - wymamrotał z goryczą, odwracając głowę. Grała dalej, pragnąc za wszelką cenę skupić na sobie jego uwagę. - Lubisz pieniądze, prawda? Płacą mi więcej, niż którejkolwiek z naszych dziewcząt, więc musiałam odstawić cholernie dobry numer, skoro chce mnie jeszcze raz. - Chryste, przestań gadać w ten sposób. Zaczynasz zachowywać się jak rasowa prostytutka. - A nie chcesz, żebym tak się zachowywała, Grant? W końcu sam mnie w to wpakowałeś. - Prosiłem, żebyś zrobiła to raz, dla zabawy. Nie przypuszczałem, że wejdzie ci to w krew. Pozwoliła sobie na chwilę słabości. - Jeśli powiesz, żebym nie szła, nie pójdę - rzekła błagając go w duchu, by ją zatrzymał. - To nie moja sprawa - burknął.

- Aha... teraz to nie twoja sprawa? Zdecyduj się na coś. - Zejdź ze mnie, Cheryl. - Lepiej mnie zawieź do hotelu. - Nie będę cię woził do tego pieprzonego hotelu. - Świetnie. Wezmę swój wóz. - Bardzo proszę. Jeszcze raz wymienili wrogie spojrzenia. Nienawidziła go - och, jakże go nienawidziła! Jak mógł jej na to pozwolić? Ściągając płaszcz paskiem, wyszła szybko z domu. - Nawet nie tknął pan whisky - powiedziała stewardesa, stając obok Michaela. Zerknął na nią. - Rzeczywiście - przyznał. Koniuszkiem języka przejechała po pokrytych różową szminką ustach. - Za dużo lodu? - zapytała. - Po prostu nie miałem ochoty... wydawało mi się tylko, że chcę się napić. - Niedługo lądujemy. Muszę zabrać szklaneczkę. - Proszę bardzo - powiedział cicho, przepełniony uczuciem triumfu. Przez ostatnie czterdzieści pięć minut miał przed sobą szklaneczkę whisky i nie wypił nawet jednego łyka. To było jego zwycięstwo. Może okaże się tylko chwilowe, ale na razie czuł się z tego powodu ogromnie

szczęśliwy. Gdy tylko wróci do Los Angeles, umówi się na spotkanie w klubie A.A. Zapinając pasy, wyjrzał przez okno. Według słów pilota w Nowym Jorku padał śnieg i panowało lodowate zimno. Zaczął obmyślać plan działania. Złapie taksówkę na lotnisku i pojedzie prosto do Sala. Pogada ze skurwysynem i po raz ostatni zobaczy się z Bellą. Narastał w nim smutek i nie wiedział, jak sobie z nim poradzić. Fakt, że nie jest ojcem i nigdy nim nie był, zaczynał stopniowo docierać do jego świadomości. Była to prawda trudna do zaakceptowania. Pamiętał tę noc, kiedy urodziła się Bella - o północy jechał na pełnym gazie do szpitala, z Ritą wrzeszczącą przez całą drogę. Chciał być przy żonie podczas porodu, ale odepchnęła go od siebie, wykrzykując słowa, jakich żadna przyszła matka nie powinna mówić. Pierwszego dnia po urodzeniu Belli trzymał ją w ramionach, nie mogąc się nadziwić, że dał życie tak delikatnej, doskonałej istocie. To było niezwykłe przeżycie, którego nigdy nie zapomniał. Kiedy Rita wróciła ze szpitala, popadła w głęboką depresję i po trzech bezsennych nocach odmówiła dalszego karmienia dziecka piersią. Wtedy sam przygotował zgodnie z recepturą mieszankę i dał małej butelkę. Od tej pory - jeśli tylko był w domu - karmił dziecko o północy, pozwalając Ricie spać. Nie tylko nie przeszkadzało mu to, ale sprawiało ogromną przyjemność. Chwile spędzone sam na sam z dzieckiem - z własną córką, jak mu się wydawało - były zupełnie wyjątkowym

doświadczeniem w jego życiu. Teraz - przez własnego brata oszusta - te chwile przestały cokolwiek dla niego znaczyć. Pieprzony Sal. Najgorszy z najgorszych. Szmata bez sumienia. Wiedział jednak, że jeśli chce doprowadzić sprawę do końca, musi trzymać nerwy na wodzy. Przyjdzie mu to z trudem, bo nie będzie miał obok siebie Quincy'ego, który zazwyczaj temperował jego gniew, ale potrafi się opanować. Dworzec lotniczy był jak zawsze zatłoczony. Michael nie miał jednak bagażu, wyszedł więc szybko na zewnątrz, złapał taksówkę i wskoczył do środka. - Dokąd? - spytał kierowca, Arab mówiący z amerykańskim akcentem i bez przerwy żujący gumę. Zawahał się. Może najpierw powinien pojechać do swojej matki i zabrać ją na przejażdżkę? Nie. Wciągając ją w to, nic nie zyska. Podał kierowcy adres Sala i rozsiadł się wygodnie. Wkrótce wszystko zostanie załatwione. Mężczyzna widział, jak Cheryl wychodzi z domu. Mógł ją od razu dorwać, ale to nie była odpowiednia pora. Na wszystko w życiu przychodzi pora. Nauczył się tego będąc aktorem. Steven Seagal wszystko robił we właściwym czasie. Wspinał się w swojej karierze ze szczebla na szczebel, grając wytrwale w kolejnych

filmach, z których każdy przynosił mu coraz większą popularność. To właśnie Mężczyzna nazywał idealną koordynacją działania. Cheryl pojechała szybko krętą drogą prowadzącą w dół zbocza. Mężczyzna wcisnął się tuż za nią w sznur samochodów. Nie śpieszyło mu się. Miał przed sobą całą noc. Wiedział, że odpowiedni moment nadejdzie wtedy, gdy będzie mógł rzucić się na nią i ją złapać - wtedy będzie jego. Po co się śpieszyć? Dojechawszy do bulwaru Zachodzącego Słońca, Cheryl skręciła ostro w lewo i w końcu zatrzymała się przed hotelem St James's. Wysiadając z samochodu, podała kluczyki boyowi. Mężczyzna zaparkował na ulicy. Poczeka. Poczeka tak długo, jak to będzie konieczne. Siedząc w samochodzie, zaczął myśleć o swojej matce i jej nowym mężu. Wyszła ponownie za mąż, kiedy był w więzieniu. Nie mógł w to uwierzyć. Nie dlatego, żeby przepadał za ojcem, ale dlatego, że matka na swojego nowego partnera wybrała mężczyznę, który co najwyżej mógł jej czyścić buty. Faceta piętnaście łat młodszego od siebie i, według przyjaciół rodziny, jeszcze większego zbira niż jej pierwszy mąż, z którym się rozwiodła. Przez całe życie przysparzała mu jedynie kłopotów i obrzydzała inne kobiety. Była prawdziwą jędzą. Kochał ją. Nienawidził jej.

Czasami nie mógł się zdecydować, co naprawdę do niej czuje. Ale to nie miało znaczenia, bo wkrótce - kiedy załatwi sprawę w Kalifornii ściśnie rękami jej białą szyję i będzie świętował, gdy uleci z niej życie. Jednego był pewien: ma prawo popełnić ten czyn - wymierzał w ten sposób sprawiedliwość. Ona dała mu życie. On zada jej śmierć. Uczciwa wymiana.

Rozdział 42 Jordanna z radością spędziła całe popołudnie na wybieraniu z kostiumologiem strojów do filmu. Potem wróciła do domu Sandersona, gdzie zastała zasępioną Marjory. - O co chodzi? - spytała. - O Michaela Scorsiniego - poskarżyła się Marjory. - Pożyczyłam mu pieniądze i zaraz zniknął. - Jak to zniknął? - Miał tu wrócić na kolację. Widziałaś go? - Nie. Ale na pewno wróci - pocieszyła ją Jordanna. - A tak na marginesie, dlaczego pożyczyłaś mu pieniądze? - Bo ich potrzebował. Im szybciej wyniosę się z domu Sandersona, tym lepiej, pomyślała. Humory Marjory stają się nudne.

Zastanawiała się, czy Bobby ją poprosi, by została na noc. Na wszelki wypadek wrzuciła do torebki szczoteczkę do zębów, lecz natychmiast ją wyjęła. Zbyt nachalne. Może nie będzie chciał, żeby została. Może nawet nie jest nią zainteresowany. A gdyby tak trochę go zachęcić, bawiąc się w uwodzicielkę? Była w tym przecież dobra. Nie, z Bobbym to się nie uda. On różni się od Nocnych Kowbojów. On jest wyjątkowy. Jadąc do Bobby'ego cały czas myślała o Cheryl. Jej przyjaciółka nie była w dobrej formie; z pewnością brała kokainę i Bóg wie co jeszcze. Nie ulegało wątpliwości, że Grant ma na nią nie najlepszy wpływ. Bobby powitał ją w drzwiach. Świetnie wyglądał w dżinsach i drelichowej koszuli. Jordanna obeszła cały dom. - Hmm - powiedziała. - Wygląda na to, że wszystko zostało pięknie doprowadzone do porządku. - Ty też. - Słucham? - No, farba, którą oblała cię Barbara. Nie ma po niej śladu. - Myślałam o wniesieniu przeciw niej skargi, ale po co jej robić reklamę? Ma w sobie tyle zła, że w końcu sama się zniszczy. - Widzę, że panna Levitt jest nie tylko ładna, ale i mądra - rzekł biorąc ją za rękę. - Chodź ze mną. Przygotowuję kolację. - Naprawdę uważasz, że jestem mądra? - spytała zmieszana, kiedy

prowadził ją do kuchni. - Jasne. - Szkoda, że nie widziałeś, jakie szaleństwa popełniałam. - Kiedy? - Parę tygodni temu. - Wtedy byłaś z Charliem, zgadza się? - Tak naprawdę to nigdy nie byłam z Charliem. - Ale spałaś z nim. - Spanie z kimś kojarzy się z czymś miłym i przytulnym. Utkwiwszy w niej swe nieprawdopodobnie niebieskie oczy, zapytał: - Robiłaś to? - Co mianowicie? - spytała, choć doskonale wiedziała, o co mu chodzi. - Przespałaś się z nim? - Chyba tak... mniej więcej wtedy, kiedy ty poszedłeś do łóżka z Barbarą. - Byłem z nią dwa razy - przyznał. - To najbardziej przypadkowy z przypadkowych kontaktów seksualnych. Zrzuciła z ramion skórzaną kurtkę. Pod spodem miała biały podkoszulek i sprane dżinsy. - Była dobra? - spytała udając, że jej to w ogóle nie obchodzi. Wyjął z lodówki pomidory, sałatę oraz ogórek i położył wszystko na desce do krojenia.

- A Charlie? - odparował, wybierając ostry nóż. Nie mogła powstrzymać się od śmiechu. - Co to: zawody? Przekroił na pół główkę sałaty. - Chcesz się licytować? - Nie, wcale nie - odparła, wkładając do ust kawałek pomidora. Pomóc ci? - Dzięki, panuję nad sytuacją. Może pójdziesz do mojego gabinetu, weźmiesz scenariusz i zaczniesz go czytać? A ciebie nie mogę wziąć? - miała ochotę zapytać. A jeszcze lepiej by było, gdybyś ty mnie wziął. Bardzo pragnęła tego mężczyzny, lecz mimo to z jakiegoś niezrozumiałego powodu nie potrafiła zrobić pierwszego kroku. - Nie wiedziałam, że gotujesz - powiedziała w nadziei, że wreszcie zwróci na nią większą uwagę. - Hamburgery zapiekane z serem i sałata - oznajmił. - Nic wielkiego, ale smaczne. Poszła do jego gabinetu i dokładnie obejrzała cały pokój. Nie ze wścibstwa; po prostu pragnęła jak najwięcej wiedzieć o tym człowieku. Wszystkie porozdzierane fotografie leżały ułożone starannie na środku biurka. Wzięła do ręki zdjęcie Bobby'ego z Jerrym, zrobione, gdy Bobby był małym chłopcem. I to ślicznym małym chłopcem - z długimi jasnymi włosami i dużymi niebieskimi oczami. Obejrzała fotografię,

ostrożnie odłożyła ją na miejsce, po czym, pod wpływem impulsu, wepchnęła do torebki. Po prostu ukradła. - Kolacja! - zawołał Bobby. - Zjemy na patio, dobrze? Usiedli przy stoliku stojącym obok niewielkiego basenu wyłożonego czarnymi kafelkami. - Umm, pyszne - skłamała, wkłuwając się widelcem w hamburgera o dziwnym smaku, pragnąc gorąco, by na jego miejscu znalazł się wielki soczysty stek. - Zajrzałaś do scenariusza? - spytał nalewając jej kieliszek białego wina. - Nie musiałam. Znam go na pamięć. Zdziwił się. - Naprawdę? - Kiedy miałam zdjęcia próbne, nauczyłam się całej roli. - Więc gdy Barbara ją dostała, musiałaś być rozczarowana. Wypiła łyk wina. - Całkowicie zmiażdżona. - Zmiażdżona? - Zniszczona psychicznie. - Wybijesz się dzięki tej roli. Myślisz, że dasz sobie z tym radę? - A dlaczego miałabym sobie nie poradzić? - Bo kiedy człowiek staje się znany, wiele rzeczy się zmienia powiedział z zadumą.

Przechyliła głowę. - Co na przykład? - Na przykład sposób, w jaki ludzie cię traktują. Jeśli chcesz być gwiazdą filmową, bierzesz na siebie ogromną odpowiedzialność. Każdy ma wobec ciebie inne oczekiwania, ty zaś musisz tak żyć, żeby je wszystkie spełnić. - A ty? - Co ja? - Żyjesz zgodnie z tym, czego inni od ciebie oczekują? - Staram się. Założę się, że tak żyjesz, miała ochotę powiedzieć. Założę się, że na każdym kroku kierujesz się tą dewizą. - To daje mi poczucie własnej wartości - ciągnął Bobby z powagą. Zanim zdobyłem sławę, wszędzie znano mnie wyłącznie jako syna Jerry'ego Rusha. To nie najlepiej wpływało na moje ego. - Mnie to mówisz? - Westchnęła. - W szkole nigdy nie konkurowaliśmy ze sobą stopniami; liczyło się tylko to, czyj ojciec zrobił najbardziej kasowy film i czyjej matki zdjęcie ukazało się na okładce People. Kiwnął głową. - Wiem, o co ci chodzi. Pamiętam pewien rok na uczelni, kiedy Jerry położył film. To był jego pierwszy film, który zrobił klapę. Rany, ale był wściekły! Musiałem okłamywać jednego chłopaka, którego

ojciec był najlepszym graczem pierwszoligowej drużyny baseballowej... bo ten chłopak był królem szkoły, a ja zwykłym zerem z powodu wpadki Jerry'ego. - Ale były chyba w twoim życiu także jakieś miłe chwile? - spytała. - Tak... urodziny. Zamiast zwyczajnych przyjęć zawsze miałem słonie i tygrysy. Prawie całe pieprzone zoo lądowało wtedy na naszym trawniku. To było przyjemne, owszem. - U mnie w domu zawsze musiało być coś ekstra. Na moje szesnaste urodziny Jordan wynajął orkiestrę uniwersytecką, która defilowała po całej posiadłości. A w każdy piątek pozwalano mi zapraszać wszystkich przyjaciół na projekcję nowego filmu. Oglądaliśmy go, zanim jeszcze wszedł na ekrany. - Hej... ktoś tu mówił o jakichś zawodach! - Czy teraz jesteś szczęśliwy? Popatrzył na nią uważnie. - Co to znaczy „szczęśliwy”, Jordanno? Wzruszyła ramionami. - Nie wiem. Ale nigdy w życiu nie czułam się tak szczęśliwa jak w ciągu paru ostatnich tygodni - powiedziała cicho i zaraz tego pożałowała. Po co się wygadała? Lepiej, żeby nie wiedział, iż jej uczucia dalekie są od obojętności. - Miło to słyszeć - odparł spokojnym tonem. Ich oczy się spotkały i żadne z nich nie odwróciło wzroku. Było to

tak, jakby jakaś siła, której nie mogli się oprzeć, zmuszała ich do patrzenia na siebie. Po chwili Jordanna złożyła sztućce. - Czy moja kuchnia ci nie odpowiada? - zapytał Bobby. - Nie przepadam za tym serem - wymamrotała. Pochylił się nad stołem i położył rękę na jej dłoniach. - Jordanno, nie chcę żadnych kłopotów. - O co ci chodzi? - spytała niewinnym głosem, choć doskonale wiedziała, co ma na myśli. - Zagrasz w moim filmie. Codziennie będziemy razem pracowali. Popełniłem straszny błąd z Barbarą. Zostańmy po prostu przyjaciółmi, dobrze? Była to ostatnia rzecz, jakiej pragnęła, ale kiwnęła głową, jakby to był najlepszy pomysł. - Nie widzę przeszkód - oświadczyła. - Zatem jeśli Charlie... mój idol... przyjdzie z wizytą na plan, nie będę szalał z zazdrości - zażartował. - Czemu gadasz takie bzdury? - spytała. - Dlaczego ciągle nagabujesz mnie o Charliego? Chcesz wiedzieć, jaki jest w łóżku? O to ci chodzi? - Nie. - Owszem, tak - drażniła się z nim. - Mylisz się. - Był znośnym kochankiem, ale okropnie egoistycznym.

- Jest tak stary, że mógłby być twoim dziadkiem. - Ojcem, nie dziadkiem. - Wygląda o wiele starzej. - Hej, raz jest twoim idolem, a po chwili jest tak stary, że może być moim dziadkiem. Zdecyduj się na coś. Wstał od stołu i wszedł do domu. - Masz ochotę na lody? - krzyknął przez ramię. - To wszystko, co możesz mi zaproponować? - spytała, zbierając talerze i idąc za nim do środka. - Podrywasz mnie? - Spojrzał na nią figlarnie. Serce waliło jej jak młotem; ten facet wyprowadzał ją z równowagi. - Tak - odparła śmiało. - Czyż przed chwilą nie uzgodniliśmy, że to zły pomysł? Zgarnęła do tyłu swoje długie czarne włosy. - Ty powiedziałeś, że to zły pomysł. Ja niczego z tobą nie uzgadniałam. - Hej, Jordanno - rzekł otwierając lodówkę. - Na pewno mam rację. - Hej, Bobby - odparła, odzyskując wreszcie kontenans. - Myliłeś się. - Dobry wieczór, panie Nanni. - Jak leci, Bambi? - zapytał Luca myśląc, że nadeszła pora, by wyjawić swe prawdziwe imię. - Całkiem nieźle, panie Nanni.

- Może będziesz mówiła do mnie Luca? - zaproponował. - Wolałabym utrzymać bardziej oficjalny charakter tych spotkań. - Naprawdę? - Dzisiaj chciałabym dostać pieniądze z góry - powiedziała Cheryl, przechodząc od razu do rzeczy. Luca pogłaskał się po sczesanych gładko do tyłu, usztywnionych lakierem włosach. - Nie ufasz mi? - Oczywiście, że ufam, ale po prostu byłoby miło mieć forsę w kieszeni, zanim pan zobaczy, co dzisiaj mam na sobie. - Skąd mam już teraz wiedzieć, jak duży napiwek będę chciał ci dać? - spytał przebiegle. - To już zależy tylko od pana. Kiwnął głową, postanawiając dać jej tyle, ile chce, plus hojny napiwek. Zniknął na chwilę w sypialni, po czym wrócił z kopertą wypchaną pieniędzmi. Wsunął ją dziewczynie do kieszeni. - Możesz już zdjąć płaszcz - powiedział oblizując wargi. - Zdejmę, kiedy zrobi się trochę cieplej - odparła. Zaśmiał się cicho. Podobała mu się ta gra. - Czego się napijesz? - Likieru Pernod. - Nie mam go. - Więc proszę zamówić - oświadczyła rozkazującym tonem. - Kiedy

będzie pan składał zamówienie, zjem trochę kawioru. - Dzisiaj jesteś wymagająca. - Nie przeszkadza to panu, prawda? - Nie. Wiesz, mam pewien pomysł, który chciałbym z tobą przedyskutować... - Jaki pomysł? - Zdejmij ten cholerny płaszcz i pogadajmy. - Jeśli pan nie chce, żebym go miała na sobie - powiedziała kokieteryjnie - to proszę go ze mnie zdjąć. Podszedł do niej i pociągnął za pasek. Kiedy płaszcz spadł jej z ramion, gwizdnął przez zęby, ujrzawszy prowokacyjny strój, jaki miała pod spodem. - O Jezu, ale z ciebie seksowna kobitka! - zawołał. - Ubrałam się tak specjalnie dla pana - odparła i znów obudziło się w niej poczucie siły, poczucie ogromnej władzy nad tym człowiekiem. - Przejdź się po pokoju, dziecinko - poprosił, sadowiąc się wygodnie na kanapie. - Pokaż mi, co tam masz. - Tak, panie Nanni - powiedziała chłodnym tonem. - Wszystko, czego pan sobie życzy. Zerknąwszy na zegarek, Kennedy stwierdziła ze zdziwieniem, że jest

już

po

ósmej.

Spodziewała

się

telefonu

od

Michaela

potwierdzającego zaproszenie na kolację, ale nie zadzwonił i czuła się rozczarowana.

Przez ostatnie parę godzin pracowała przy komputerze, pisząc dla Style Wars artykuł o morderstwach popełnionych przez Zane'a Mariona Riccę. Potrzebowała więcej informacji na jego temat; wciąż niewiele wiedziała o przeszłości tego człowieka. W Nowym Jorku zbierano już dla niej materiały. Pomyślała, że mogłaby zadzwonić do Michaela, dowiedzieć się, co się stało, że nie zadzwonił. Puścił cię kantem, poinformował ją cichy głos. Nieprawda. Ależ owszem, prawda. Nie zamierzała zachowywać się jak nastolatka. Przecież nie była głupiutką uczennicą, która nie może doczekać się swojej pierwszej randki. Mimo to podniosła słuchawkę i wykręciła numer Michaela; odezwała się automatyczna sekretarka. Przez chwilę wahała się, czy zostawić wiadomość. - Och... cześć - powiedziała w końcu. - Mówi Kennedy Chase. Jest piętnaście po ósmej i do tej pory nie dałeś znaku życia, więc... no... myślę, że z dzisiejszego wieczoru nici. Czy powinna jeszcze coś powiedzieć? Nie. Następny ruch należy do niego, a jeśli go nie zrobi - no to trudno. Dobrze, że nie zaprzątała sobie nim zbytnio głowy. Wprawdzie umyła włosy i wzięła długą aromatyczną kąpiel, zanim usiadła do komputera - ale to był jedynie relaks przed pracą.

Telefon zadzwonił i rzuciła się, by go odebrać. - Mówi Kennedy. - Tu Nix. - Kto? - Masz krótką pamięć. - Ach... Nix. - Pamięta go, w porządku. Wysoki, dobrze zbudowany i ma dwadzieścia cztery lata. O wiele za młody, ale sympatyczny. - Zostaję tu tylko na jedną noc, więc pomyślałem, że jeśli jesteś wolna... - Nie jestem - stwierdziła krótko, przerywając mu w pół zdania. - Zadzwoniłbym wcześniej, ale nie wiedziałem, że zatrzymam się w Los Angeles. To wypadło całkiem niespodziewanie. - Wierzę - powiedziała. Chociaż kilka miesięcy wcześniej spędzili ze sobą namiętną noc, ani razu do niej nie zadzwonił. Nie przejęła się tym, ale fakt, że facet myślał, iż znowu na niego poleci, sprawił jej przykrość. Pozbyła się go szybko. Mężczyźni. Komu byli potrzebni? Większość z nich nie potrafiła nawet rozmawiać przez telefon nie żując gumy. Ojciec zwykle ją w ten sposób pocieszał, kiedy była nastolatką i chłopak ją rozczarował. Kochany staruszek. Tęskniła za nim. Nagle okazało się, że ma przed sobą cały wieczór, z którym nie wie, co zrobić - na wszystko straciła ochotę.

Michael Scorsini. Niech go szlag trafi; rozbudził w niej uczucia, do których, jak sądziła, już nie była zdolna. Nie mogła tak siedzieć i myśleć o nim. Pod wpływem impulsu zadzwoniła do Charliego. Ucieszył się usłyszawszy jej głos. - Dzięki za ostatni wieczór - powiedziała. - Świetnie się bawiłam. - Powinniśmy byli wpaść do mojego klubu - rzekł cedząc słowa. Dopiero tam działy się naprawdę ciekawe rzeczy. - Mogę postawić ci dziś kolację? Roześmiał się, nie mając złudzeń, skąd wzięła się ta propozycja. - Dobrze, zielonooka, podziel się ze mną tą radosną nowiną: kto cię puścił kantem? - Nikt. - Co ty powiesz! - Idziesz czy nie? - Jasne. Ale skoro ty zapraszasz, to musisz po mnie przyjechać. Dziewiąta ci odpowiada? - Będę na dole. - Zostaw smutki w domu. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Zachichotał chytrze. - Jasne, kotku. Nigdy nie okłamuj łgarza, który więcej przeżył, niż ci się wydaje. Na razie.

Może to Charlie Dollar był tym mężczyzną, którego potrzebowała. A może nie. - Myślę o czymś - rzekł Luca. Ja też, chciała powiedzieć Cheryl. Chyba to wcale nie był taki dobry pomysł, jak jej się wydawało. Uczucie siły, całkowitej kontroli minęło wraz z seksem. A seks z Lucą był raczej nudny. Szczególną przyjemność sprawiało mu patrzenie na nią. Musiała paradować po pokoju, dopóki nie podniecił się na tyle, że ustami mogła go doprowadzić do orgazmu. Dwa razy wystarczyły jej w zupełności. Dlaczego Grant pozwolił, by przeszła przez to wszystko? Była wściekła na niego. Najwyższa pora, by spojrzała prawdzie w oczy i przyznała, że to egoista i samobójca. - Słuchasz mnie? - burknął zniecierpliwiony Luca. - Tak, słucham - odparła. - W porządku... właśnie w tym rzecz, kotku. Urządzę cię. Mam tu duży, luksusowy dom, w którym zamieszkasz. Koniec z prostytucją, Bambi. Nie będziesz musiała już tego robić, bo zamierzam zająć się tobą na stałe. Jego głos przywołał Cheryl do rzeczywistości. - Mówi pan poważnie? - Oczywiście. Wprowadzisz się do mojego domu, pozwolę ci go urządzić, wynająć dekoratora wnętrz... i tak dalej. Będę ci płacił pensję i

będziesz należała wyłącznie do mnie. Co ty na to? - Nie jestem na sprzedaż - odparła ostro. - Mówi pan tak, jakby chciał mnie kupić. - Przecież teraz właśnie to robię. - Może mnie pan wynająć na godzinę czy dwie, ale nie na całe życie. - Chcesz przez całe życie być kurwą? To nie jest zajęcie dla takiej dziewczyny jak ty. Mogę ci dać o wiele więcej. - Nigdy nie brałam pod uwagę możliwości zostania czyjąś... utrzymanką, chyba można to tak nazwać. - Masz chłopaka? - Nie. - Gdybyś była mądra, szalałabyś z radości. Jego propozycja była taka dziwaczna, że miała ochotę się roześmiać, ale powstrzymała się. Na pewno poczułby się urażony. Ha! Ciekawe, co zrobi Grant, gdy mu powie, że ten dziadyga stracił dla niej głowę do tego stopnia, iż chce urządzić ją w swoim domu i dawać jej pieniądze, by należała wyłącznie do niego. Wow! To naprawdę sukces. - Zastanowię się, panie Nanni. - Zgarnęła płaszcz, głęboko przekonana, że najwyższa pora skończyć z tym raz na zawsze. - Tylko szybko - powiedział z niecierpliwością. Wyszła z apartamentu, obiecując zadzwonić następnego dnia rano i

powiadomić go o swojej decyzji. Jakby było się nad czym zastanawiać! W chwilę po jej wyjściu Luca wezwał Bosca i kazał mu ją śledzić. - Jestem w połowie... - zaczął narzekać Bosco. - Zapomnij o tym - powiedział ostro Luca. - Ruszcie z Reno dupy, weźcie samochód i jeźdźcie za nią. Doszedł do wniosku, że najwyższa pora dowiedzieć się wszystkiego o Bambi. W końcu, czy dziewczyna chce tego czy nie, będzie jego, a on nie lubi niespodzianek. Kiedy Luca czegoś chciał, tylko nieliczni mu odmawiali.

Rozdział 43 Michael zapomniał już, jakim koszmarem może być jazda nowojorską taksówką. W drodze do miasta myślał wyłącznie o tym, jak ujść z życiem. - Jezu, zwolnij pan trochę! - zawołał w pewnym momencie, pukając w kuloodporną szybę. - Jak zapłacisz moje rachunki, człowieku, to będziemy mogli robić pięć kilometrów na godzinę - rzucił kierowca wojowniczym tonem. Głupi skurwiel, pomyślał Michael. Dochodziła szósta czasu nowojorskiego, kiedy taksówka zatrzymała się przed domem Sala. Stał tam zaparkowany złocisty cadillac, o którym Michael tyle słyszał. Widać Salowi naprawdę dobrze się powodziło.

Zdenerwował się myśląc o swoim nikczemnym bracie. Najwyższa pora rozprawić się z tym obleśnym kutasem. Skuć mu mordę. Musi zrobić cokolwiek, żeby odzyskać spokój ducha. - Może pan poczeka? - zaproponował kierowcy. - Muszę wrócić na lotnisko. - Nie da rady - powiedział kierowca, strzelając niecierpliwie palcami. - Wynagrodzę to panu. - Człowieku, jadę do domu. - Myślałem, że brakuje panu forsy na zapłacenie rachunków. - Człowieku, niech mnie pan nie męczy. Powiedziałem: nie mogę czekać. - Dobrze, dobrze - mruknął Michael i wręczył tamtemu pieniądze. Taksówka odjechała, a on stał przez chwilę na krawężniku, przyglądając się domowi. W środku była Bella. Czy pamięta go jeszcze jako swego ojca? Może zrobili wszystko, by o nim zapomniała? Nacisnął dzwonek. Po paru sekundach drzwi otwarły się na oścież i na progu stanęła Pandi, ubrana w jasnozielony kostium do ćwiczeń i białe pantofle bez pięt; w uszach miała długie kolczyki ze sztucznymi diamentami. Jej tlenione włosy były upięte na czubku głowy, a twarz starannie umalowana. Przypominała podstarzałą lalkę Barbie. - Michael? - krzyknęła, blednąc pod grubą warstwą makijażu. - Tak, to ja.

- O mój Boże, Mikey! Czy Sal wie, że tu jesteś? - Nie, jednak na pewno się ucieszy. Prawda, Pandi? Natychmiast wpadła w panikę. - Och... no, nie spodziewaliśmy się ciebie. - Wiem. Ale jesteśmy rodziną. Miło zrobić sobie niespodziankę od czasu do czasu, no nie? Z wyrazu jej twarzy wyczytał, że nie, niespodzianki nie są miłe niespodzianki są cholernie kłopotliwe. - Czy... czy twoja matka wie, że jesteś w mieście? - wyjąkała. - Nie. Pomyślałem, że zabawniej będzie, jeśli najpierw zjawię się tutaj. Przyjechałem zobaczyć wasz nowy dom, nowy samochód i... no właśnie, słyszałem, że macie córkę. - Kto ci to powiedział? - spytała zakłopotana, wciąż przytrzymując mocno drzwi. - Ktoś wspomniał, że macie dzieciaka, małą dziewczynkę. Zaadoptowaliście ją? Ale Pandi nie była głupia. - Lepiej pogadaj z Salem - powiedziała, mrugając nerwowo oczami. - Gdzie on jest? - Wyszedł - skłamała. - Przyjdź kiedy indziej. - Będę w mieście tylko przez parę godzin, Pandi. Muszę teraz się z nim zobaczyć. Odzyskała nieco zimnej krwi.

- Powiedziałam ci przecież - powtórzyła. - Sala nie ma. Musimy się umówić innym razem - oświadczyła, próbując jednocześnie zatrzasnąć mu drzwi przed nosem. Zablokował je stopą. - Skończ z tymi bzdurami, Pandi - powiedział ostro. - Chcę widzieć się z Salem, i to natychmiast. - Nie masz prawa wdzierać się tu siłą. - Mam prawo tu wejść, i dobrze o tym wiesz. - Sal! - wrzasnęła widząc, że sprawy przybierają zły obrót. - Mamy kłopot. Michael wepchnął się do środka, zatrzaskując nogą drzwi. Pandi cofnęła się. - Nie mam z tym nic wspólnego - zaczęła się bronić. - To wszystko zdarzyło się, zanim ja się pojawiłam; nie wiń mnie za to. - Za co mam cię winić? - Pogadaj ze swoim bratem. Sal zszedł ociężałym krokiem na dół, wpychając pogniecioną niebieską koszulę w workowate spodnie. - Co tu, do diabła, robisz? - spytał stając w rozkroku. - Składam braterską wizytę - odparł Michael. - Masz coś przeciw? Sal i Pandi wymienili spojrzenia. Kobieta potrząsnęła głową, jakby chciała mu powiedzieć, że nie pisnęła ani słowa. - Mama wie, że tu jesteś? - spytał Sal, wpatrując się w Michaela

podejrzliwie. - Dlaczego tak się troszczysz o mamę? - Bo najpierw jej powinieneś złożyć wizytę. - Naprawdę? A to dlaczego? - Na Boga, jest twoją matką. Troszczy się o ciebie. - Jasne. Tak samo się troszczy jak ty, podły skurwielu. - Chwileczkę... - Myślałeś, że długo uda ci się to utrzymać w tajemnicy przede mną? - Co utrzymać w tajemnicy? - zdziwił się Sal, nagle udając, że nie wie, o co chodzi. - Przestań chrzanić. Sal zwrócił się do żony. - Gdzie dziecko? - spytał nagle. - U koleżanki - odparła, przygryzając dolną wargę. - Dopilnuj, żeby tam została. - Nie bój się, Sal - powiedział Michael, wciąż panując nad sobą, choć przepełniała go nienawiść. - Nie przyjechałem jej zabrać. - To po co przyjechałeś? - Może po to, żeby dać ci w mordę. Sal obrzucił go wrogim spojrzeniem. Był grubszy niż zwykle, ważył ponad sto kilogramów i wstydził się samego siebie. - Zamierzasz mnie pobić? - zaśmiał się. - Myślisz, że umieram ze

strachu? - Nie chcę żadnych bójek w domu - postawiła się ostro Pandi. - Dlaczego to zrobiłeś, Sal? - zapytał Michael potrząsając głową. Dlaczego kazałeś mi przez to przejść? - Chodzi tylko o ciebie, tak? Nie pomyślałeś o Ricie? Ta biedna dziwka skończyła z kulą w głowie, a ty myślisz wyłącznie o sobie. - To nie ma nic wspólnego z Ritą... ona od dawna nie żyje. Chodzi o ciebie i o mnie, Sal. Odebrałeś mi dziecko. - Nie jest twoje. - Jeśli nie jest, powinieneś mieć odwagę powiedzieć mi o tym, a nie zabierać ją cichcem niczym złodziej. Jesteś parszywym tchórzem. - Wynoś się stąd, ty gnoju. - Nie wyjdę, dopóki nie zobaczę się z Bellą. - Ona już nie nazywa się Bella - wtrąciła się Pandi. - Ma nowe imię i nowe życie. Zostaw ją w spokoju. Jest z nami szczęśliwa. - Zamknij się - powiedział Sal piorunując ją wzrokiem. - Nie mów mi, żebym się zamknęła - warknęła, unosząc z wściekłością umalowane brwi. - Nie przyjechałem, żeby wysłuchiwać waszych kłótni - rzekł Michael, wciąż trzymając nerwy na wodzy. - Chcę jeszcze raz zobaczyć się z Bellą, potem sobie pójdę. - Masz cholernie wygórowane żądania - prychnął Sal. - Ciesz się, że ci nie obiłem mordy.

- Co ty powiesz? - zadrwił z niego Sal. - Tylko facet z jajami może komuś dokopać. Tobie to nigdy nie wyszło. - On nie może się z nią spotkać - przerwała mu Pandi, wpadając w histerię. - Tylko ją zdenerwuje. Z dzieckiem nie wolno tak postępować. Sal znów spiorunował ją wzrokiem. - Ile razy mam ci powtarzać? Stul mordę. Michaelowi było przykro, że Bella wychowuje się w takiej rodzinie, ale wiedział, że nic nie może na to poradzić. Pandi pobiegła do kuchni, nie przestając mamrotać pod nosem. - Sal, dlaczego mi to zrobiłeś? - powtórzył swoje pytanie Michael. Sal wzruszył ramionami, nie mógł zrozumieć, o co to całe zamieszanie. - O co ci, kurwa, chodzi? Rita truła mi głowę, żebym się z nią ożenił. Nie chciałem się ładować w takie gówno... wtedy jeszcze nie. Ale byłeś ty: taki śliczny chłoptaś zawsze chętny do dymania. Więc pomyślałem sobie, że jeśli ty się z nią ożenisz, dzieciak zostanie w rodzinie. Kiedy Rita przyjechała do Los Angeles, zaczęła ją świerzbić dupa. Myślała tylko o tym, żeby zostać gwiazdą filmową, a nie zajmować się dzieckiem. Zrobiliśmy ci więc wielką przysługę. - Jesteś parszywym ścierwem, wiesz o tym? - Nie, Mikey, to ty jesteś ścierwem. Jesteś pierdolonym moczymordą i pierdolonym gliną, i nigdy nikim innym nie byłeś. - Mylisz się, Sal. Zawsze byłem alkoholikiem, ale przynajmniej

przyznawałem się do tego. I kiedy rano się budzę, mam czyste sumienie. A ty co masz? - Wszystko - pochwalił się Sal. - Czyste sumienie też. - A sprzedawanie narkotyków dzieciakom i starym babom? A stręczycielstwo? Jak rano możesz patrzeć na swoją gębę w lustrze? - Spierdalaj z mojego domu. - Powiedziałem ci, że się nie ruszę, dopóki nie zobaczę Belli. - Sam cię wyrzucę. - Spróbuj. Stanęli naprzeciw siebie. Często ze sobą walczyli jako mali chłopcy i Sal zazwyczaj wygrywał, bo był większy. Teraz Michael był lepiej przygotowany do walki z bratem. Sal spróbował zadać mu cios w szczękę, ale Michael zablokował uderzenie, chwycił Sala za rękę i wykręcił mu ją do tyłu, jednocześnie miażdżąc bratu jądra kolanem. - O kurwa! - zawył Sal, zwijając się wpół. - Co robisz, do cholery? Z kuchni przybiegła Pandi. - Zadzwoniłam do domu. Twoja matka i Eddie już do nas jadą powiedziała. - Ty głupia dziwko - jęknął Sal, siadając gwałtownie na najniższym schodku. - Po co mają wścibiać swoje trzy grosze? Michael próbował powściągnąć gniew. - Mogłem kazać cię zabić - groźnie burknął Sal. - Wiesz o tym,

Mikey, prawda? Mogłem cię, kurwa, zlikwidować. Chryste, ależ to kawał drania, pomyślał Michael. - Myślisz, że boję się ciebie i twoich wesołych koleżków z pukawkami? - spytał lodowatym głosem. - Powinieneś. - Mogłem kazać cię aresztować. - Za co? - warknął wojowniczo Sal. - Za to, że wziąłem do siebie mojego dzieciaka? - Przestańcie wreszcie! - wrzasnęła Pandi. Michael spojrzał na nią z pogardą. - Chyba się domyślasz, co czułem przez te ostatnie miesiące... nie wiedząc, czy Bella żyje, czy nie. Co z ciebie za suka! Nieczuła dziwka! - Pozwolisz mu wygadywać takie rzeczy?! - krzyknęła Pandi na Sala. - Pozwolisz, żeby mnie obrażał? - Zamknij jadaczkę - wymamrotał Sal, wciąż trzymając się za bolące jądra. Parę minut później przyjechał Eddie. Za nim weszła Virginia; była stara i zniszczona. Michaelowi zrobiło się jej żal, ale musiał myśleć o sobie. Jeśli chodzi o niego i matkę, to wszystko między nimi skończone. - Mikey, co ty tu robisz? - spytała drżącym głosem. - Dlaczego nie zadzwoniłeś? Powinieneś był nas uprzedzić o swoim przyjeździe. Spojrzał z obrzydzeniem na swoją rodzinę, swoją kochającą, troskliwą rodzinę.

- Wszyscy o tym wiedzieliście - powiedział ostro. - Dlaczego nikt mi nie powiedział? Eddie wzruszył ramionami, jakby to nie była żadna sprawa. - Nie uważaliśmy tego za konieczne. Miałbyś tylko więcej kłopotów. - Nie jestem już członkiem tej rodziny - oświadczył Michael, odczuwając niewiarygodny spokój. - Gdy tylko pożegnam się z Bellą, wracam do Kalifornii i żadne z was już więcej o mnie nie usłyszy. Zwrócił się do matki. - Ciebie to też dotyczy. - Nie bądź taki, Mikey - zajęczała. - Robiłam tylko to, co Sal uważał za słuszne. - Jasne... stara śpiewka. Sal pierwszy, ja drugi. Tylko wiesz co, mamo? Jestem już dużym chłopcem. Nie chcę być ciągle na drugim miejscu. - Zawsze byłeś tak samo ważny - powiedziała bez przekonania. Skorzystał z okazji, by wyrzucić z pamięci parę przykrych wspomnień. - Pamiętasz, jak przyglądałaś się Eddiemu, kiedy mnie bił w dzieciństwie? Nigdy go nie powstrzymałaś... stałaś obok i nie reagowałaś. I co teraz powiesz, mamo? - To nie była moja wina. - Owszem, była. Bo nawet nie spróbowałaś stanąć w mojej obronie. Virginia chwyciła go za rękaw.

- Jestem twoją matką, Mikey. Zawsze byłam po twojej stronie. Potrząsnął smutno głową. - Nie. Prawda jest taka, że nigdy nie byłaś i nigdy nie będziesz po mojej stronie. Wreszcie to zrozumiałem. Mężczyzna widział, jak Cheryl wychodziła z hotelu. Obserwował ją, kiedy czekała na swój samochód. Dziwka! Bogata, zepsuta dziwka! Pomogła wtrącić go do więzienia pełnego zbrodniarzy, zboczeńców i wariatów. Zasługuje na wszystko, co ją wkrótce spotka. Pragnął nie myśleć o minionych latach, rozpaczliwie usiłował zepchnąć je w najdalsze zakamarki umysłu, ale czasami tamte wydarzenia stawały mu przed oczami i nie mógł nic poradzić na to, że przypominały mu się upokorzenia, jakie musiał codziennie znosić, bicie do utraty przytomności i brutalny więzienny seks. Pewnego dnia wyrzuci z pamięci te wszystkie znienawidzone wspomnienia. Pewnego dnia, kiedy wszystkie kobiety, które posłały go za kratki, odejdą z tego świata. Kiedy zostaną uduszone jego rękami i zakopane w ziemi. Cheryl dala parkingowemu napiwek, wsiadła do swego srebrzystego BMW i odjechała. Mężczyzna jechał za nią, zachowując odpowiednią odległość. Wiedział, że niedługo zabraknie jej paliwa. Bez trudu spuścił benzynę z baku jej wozu, kiedy parkingowych nie było w pobliżu. Zastanawiał się,

czy zauważy, że ma pusty bak. Pewnie nie. Kobiety nigdy nie zawracają sobie głowy takimi duperelami. A jeśli zauważy, będzie musiała zatrzymać się na stacji benzynowej, i wtedy przeprowadzi drugi wariant swojego planu. Cheryl pojechała bulwarem Zachodzącego Słońca, potem skręciła w górę, wjeżdżając w Lexington. Dwie przecznice dalej jej samochód raptownie stanął. Mężczyzna zatrzymał się za nią. Na wszelki wypadek założył okulary przeciwsłoneczne, ale i tak by go nie rozpoznała, bo miał inną fryzurę, a poza tym było już ciemno. Podszedł do jej samochodu i zastukał w okno. - Ma pani jakieś kłopoty? - spytał uprzejmie. Ledwo na niego spojrzała. - O Boże, chyba benzyna mi się skończyła - jęknęła. - Mam w aucie pusty kanister. Mogę panią podrzucić do najbliższej stacji i przywieźć z powrotem, jeśli to mogłoby pomóc. - To miło z pana strony, ale nie chciałabym sprawiać kłopotu. Po prostu

zadzwonię.

-

Podniosła

słuchawkę

zainstalowanego

w

samochodzie telefonu. Nie działał, upewnił się co do tego na parkingu. - Może zechce pani skorzystać z mojego telefonu? - zaproponował uprzejmie. Jedyne, czego Cheryl pragnęła, to znaleźć się w domu; pusty bak był przykrą niespodzianką, której z pewnością nie miała w planach.

- Dzięki - powiedziała, wysiadając z samochodu, kompletnie zapominając o tym, że powinna zachować ostrożność. Mężczyzna poszedł za nią i otworzył drzwiczki od strony pasażera. - Gdzie jest telefon? - spytała, kiedy już wsiadła do jego samochodu. - To przenośny aparat - wyjaśnił. - Nie trzymam go na widoku. Za dużo złodziei kręci się wokół. Chwileczkę. - Obszedł samochód, usiadł za kierownicą i natychmiast uruchomił automatyczną blokadę zamków, którą sam zainstalował. Teraz ją ma. Jest jego więźniem, tylko jeszcze o tym nie wie. Owładnęło nim uczucie triumfu. - Telefon? - powtórzyła. Mężczyzna był bardzo spokojny. - Ma pani przystawiony do skroni pistolet - powiedział cichym, monotonnym głosem. - Proszę nie krzyczeć. Pojedziemy na przejażdżkę. Obiecuję, że nigdy jej pani nie zapomni.

Rozdział 44 Cheryl długo już nie było w domu, kiedy zadzwoniły gliny. - Chcielibyśmy mówić z panną Landers. - Może ja w czymś pomogę? - zaproponował Grant. - Kim pan jest? - Jej współpracownikiem. A pan? - Detektyw Carlyle.

Na parę sekund zaległa cisza. Grant musiał mieć czas na przetrawienie tej informacji. Taki telefon mógł oznaczać tylko kłopoty. A ostatnią rzeczą, jakiej potrzebował Grant, było wplątanie się w jakiś skandal. - Teraz jej nie ma - powiedział w końcu. - Może przekazać jakąś wiadomość? - Musimy z nią porozmawiać w związku ze sprawą, którą obecnie prowadzimy. Czy pan jest jej mężem? - Nie, nie, po prostu przyjacielem - szybko powiedział Grant. - A mógłby się pan przedstawić? - Shep - skłamał, głęboko przekonany, że podawanie własnego nazwiska byłoby nierozsądne. - Nie wie pan, gdzie mógłbym ją teraz znaleźć? - Nie. - A o której wróci? - Dziesiąta, jedenasta, dokładnie nie wiem. - No cóż, panie Shep, wobec tego proszę jej powiedzieć, żeby do mnie zadzwoniła, kiedy wróci do domu. Proszę jej przekazać, że to bardzo ważne. - Podał mu swój numer telefonu. Grant odłożył słuchawkę zastanawiając się, czego chce ten detektyw. Jeśli policja zamierza zgarnąć Cheryl, to nie ma powodu, żeby zatrzymali również i jego. Nie chcąc być narażonym na niespodzianki, wstał z kanapy i szybko

wyjął z szuflady pojemniczek z marihuaną. Lepiej zabrać wszystko z domu Cheryl i wrócić do siebie. Na stole w kuchni zostawił kartkę, na której nagryzmolił:

Zadzwoń do mnie do domu, kiedy wrócisz. G. Jezu! Wyobraził sobie minę ojca, gdyby policja jednak go przymknęła. I te nagłówki w gazetach: ARESZTOWANO SYNA SŁAWNEGO AKTORA. NARKOMAN ZA KRATKAMI. Prasa szalałaby z radości. Powinien pozostać agentem, ale stręczycielstwo było o wiele zabawniejsze. Jeszcze raz rozejrzał się po domu, chcąc mieć pewność, że zabrał wszystkie swoje rzeczy, a potem wsiadł do samochodu i szybko pojechał do własnego mieszkania. Charlie

Dollar

otworzył

drzwi

swojego

oryginalnie

zaprojektowanego domu i teatralnym gestem zaprosił Kennedy do środka. - Może napijesz się czegoś? - zaproponował. - Albo zapalisz trawkę? - Zarezerwowałam stolik w Orso - powiedziała. - Pomyślałam, że możemy zjeść kolację na świeżym powietrzu. - Czy to znaczy, że ty płacisz? - spytał uśmiechając się złośliwie.

- Oczywiście. - Wspólna kolacja dwa razy pod rząd - skomentował. - Coś mi się zdaje, że będziesz musiała się zrewanżować. - Niekoniecznie - odparła dobrodusznie. - Nie zapominaj, że to ja płacę. Zachichotał. - Czy to znaczy, że ja będę musiał się zrewanżować? - Och, Charlie, Charlie - powiedziała wzdychając. - Nie zawsze chodzi o seks. Myślałam, że łączy nas bezinteresowna sympatia. - Nie tego chcesz, Kennedy. Jakiś facet zapomniał o randce z tobą, więc natychmiast umówiłaś się ze mną, żeby się na nim odegrać. Rozumiem. Byłem pod ręką. - Cóż za spostrzegawczość! - Kim on jest? - Mógłby być - powiedziała wymijająco. - Kim mógłby być? - Mógłby być częścią mego życia, gdyby spełnił moje oczekiwania, ale ich nie spełnił. - Nam byłoby dobrze ze sobą, bo jesteś wyrozumiała, a z taką kobietą gotów jestem dzielić życie. - W twoim życiu jest już jedna wyrozumiała kobieta... matka twojego dziecka, pamiętasz? - Wiesz, najbardziej odpowiada mi organizacja prymitywnych

plemion: facet ma trzy lub cztery żony i wszyscy żyją w zgodzie, nikt się nie wścieka. Tak to powinno wyglądać. - Widzę, że w głębi duszy jesteś miłym, staroświeckim facetem. - Rozszyfrowałaś mnie. Co ja teraz zrobię? - Możemy już iść? Wziął ją pod ramię i poprowadził do wyjścia. - Hej, zielonooka - powiedział, ściskając ją za łokieć - napisałaś już o mnie ten artykuł dla Style Wars? - Tak. - Będzie mi się podobał? - Zależy ci na tym? - Nieszczególnie. - Opisałam cię jako nieobliczalnego seksownego ekscentryka. Czy to ci odpowiada? - Dodałaś, że jestem spragniony miłości? - Nie. - Wiedźma! Nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Ten mężczyzna zawsze potrafił ją rozbawić. Zaprowadził ją do zaparkowanego na podjeździe rollsa, ale ona pociągnęła go do swojego samochodu. - Ja zaproponowałam tę randkę, więc ja prowadzę - oświadczyła. Zaśmiał się tym swoim szalonym, nieco chrypliwym śmiechem. - Na pewno nie chcesz zostać i poddać się memu filmowemu

czarowi? - zapytał. - Szczerze mówiąc, nie to było moim celem. - W porządku. Ale w takim razie muszę cię ostrzec: nie jestem łatwym facetem. Nie robię minety w samochodzie i partnerki traktuję z góry. - Z pewnością wiesz, jak wzbudzić zainteresowanie dziewczyny powiedziała chłodno. - Dzięki, słodka dziennikareczko. Kiedy kobieta zaczyna mnie komplementować, od razu mam ochotę ją uwieść. - Nie napalaj się tak - mruknęła. Ich pocałunki były gorące i powolne, gwałtowne i podniecające. Całowanie się od dawna nie sprawiało im takiej przyjemności. Bobby nie chciał nawet myśleć, w co się pakuje. Było mu dobrze i nic więcej się nie liczyło. Jordanna uświadomiła sobie, że jeszcze do żadnego chłopaka ani mężczyzny nie czuła tego, co teraz czuła do Bobby'ego. Naprawdę jej na nim zależało. Nie dało się tego logicznie wytłumaczyć - po prostu coś ich do siebie ciągnęło i żadne z nich nie potrafiło temu przeciwdziałać. Leżeli na kanapie pieszcząc się jak para nastolatków, którzy zostali na chwilę sami w domu, i było im tak dobrze, że wcale nie zamierzali przestać się całować. Po jakimś czasie pieszczoty Bobby'ego stały się bardziej namiętne i Jordanna, wiedząc doskonale, dokąd mogą zaprowadzić, odepchnęła go

od siebie ostatkiem sił. Ale on był już gotów iść na całość. Zauważywszy nagłą zmianę w zachowaniu dziewczyny, poczuł się zakłopotany. - Co się stało? - spytał. - Myślałem, że tego chcesz. - Chcę - wydyszała, próbując nad sobą zapanować. - Ale najpierw musimy porozmawiać. - Jezu, Jordanno. O czym chcesz rozmawiać? - O bezpiecznym seksie - powiedziała wstając. Zaczął się śmiać. - Rozmawiać o bezpiecznym seksie...? - Tak, wiem, że to śmieszne, ale ponieważ ostatnio oboje mieliśmy partnerów z grupy wysokiego ryzyka... - Mówisz jak lekarz - mruknął nieco ogłupiały. - Próbuję zachowywać się odpowiedzialnie. - Trudno myśleć racjonalnie, kiedy się ma erekcję - zażartował. - To poważna sprawa - oświadczyła marszcząc brwi. - A swoją drogą, co to takiego bezpieczny seks? Czy ty wiesz? - Wstrzemięźliwość i asekuracja. - Och, więc uważasz, że możesz mnie dotykać tylko przez gumę? - Cóż... prezerwatywa gwarantuje bezpieczeństwo. - Masz ją? - Nie. A ty? - Zostawiłam u Marjory.

- Wspaniale. Skoczę do apteki. - Nastrój pryśnie. - Już i tak popsułaś nastrój - powiedział łagodnie. - Myślisz, że jestem głupia? - Nie, jesteś mądrą dziewczyną - odparł wstając i wyciągając ku niej ramiona. - Chodź tutaj. Wsunęła się w jego objęcia, jakby od dawna należała do niego, i poczuła się całkowicie spokojna. Przytulił ją mocno do siebie. - Wiesz co? Może znaleźliśmy to, czego tak długo szukaliśmy. Nasz związek... - Tak - przerwała mu z kwaśną miną. - Naprawdę wspaniały związek: ty, ja i pudło prezerwatyw! Wybuchnęli śmiechem, doskonale się rozumiejąc. - Zawiozę cię do domu - zaproponował. - Nie! - sprzeciwiła się gwałtownie. - Tak. Jutro wstaję o szóstej. To mój pierwszy dzień pracy z Jerrym, więc muszę być w dobrej formie. - Ale, Bobby... - Hej - mruknął. - Jutro zaczniemy się kochać wczesnym wieczorem, a skończymy późną nocą. I kondomy będą mi wychodziły uszami! - Wcale nie o twoje uszy się martwię! Wziął ją za rękę i poprowadził do drzwi. - Kiedy zaczniemy, zrobimy to jak należy.

- Wiem - powiedziała cicho. - Właśnie tego pragnę. - To dobrze. Stanęli przy drzwiach i znowu zaczęli się całować, przytulając się do siebie coraz mocniej i czując coraz większe podniecenie. - Czy ktoś już ci mówił, że jesteś diabelnie seksowny? - wysapała odchylając głowę do tyłu i zastanawiając się, czemu go poprzednio powstrzymała. - Nie - odparł z uśmiechem. - Na pewno nie? Nie powtarza ci tego każda kobieta w Ameryce? I nie dostajesz miliona listów tygodniowo od swoich wielbicielek? - One widzą wyimaginowany ideał. - A ja kogo? - Mnie. Takiego, jakim naprawdę jestem - powiedział poważnym tonem. - Nie mogę się już doczekać tego prawdziwego faceta. Ciekawa jestem każdego milimetra jego ciała. - Czy to znaczy, że pójdziesz do łóżka z centymetrem? - zażartował. - Mam to zrobić? - spytała. - Tak. - Muszę to zrobić? - Nie - odparł i znowu ją pocałował. - Chodź, szalona dziewczyno, odwiozę cię do domu. - Nie musisz. Mam tu samochód.

- Sama nie pojedziesz. - Hej, Bobby, zastanów się, do kogo mówisz. Ja naprawdę potrafię bezpiecznie przejechać z jednego miejsca w drugie. Robię to już od dłuższego czasu. - Nie wątpię. - Zadzwonię, gdy tylko dojadę do tego grobowca. - Przyjedziesz jutro na plan w porze lunchu? - Jasne. - Będę czekał - powiedział, przygarniając ją do siebie tak mocno, że z trudem mogła oddychać. - Hej, Jordanno... - Tak? - Nie potrafię powiedzieć nic mądrego... - Ja też nie - przerwała mu. Czuła się potwornie oszołomiona. - ...ale intuicja mi podpowiada, że miałaś rację: to było nam przeznaczone. Czekam z niecierpliwością na jutrzejszy wieczór. - Ja też. - Nie tak bardzo jak ja. - Chcesz się założyć? - spytała uśmiechając się promiennie. Jechała do domu w euforii. Miłość przyszła tak niespodziewanie całkowicie ją zaskoczyła. A najdziwniejsze było to, że ta miłość nie miała nic wspólnego z seksem: seks będzie ukoronowaniem ich uczucia i z pewnością będzie wspaniałym przeżyciem.

Włożyła kasetę do magnetofonu i zawtórowała Salt 'N'Pepa, śpiewając namiętnie „Co za facet”. Potem przycisnęła pedał gazu i ruszyła swoim porsche do domu najszybciej jak mogła. Mężczyzna nie miał pojęcia, o której Jordanna wróci do domu Sandersona, pozostało mu więc tylko czekać. Z nią może nie pójść tak łatwo, jak z tą drugą. Pamiętał, że Jordanna była odważniejsza, silniejsza i bardziej uparta. Ale miał nad nią jedną przewagę - działał przez zaskoczenie. Cheryl nie sprawiała kłopotów. Gdy wsiadła do jego samochodu i zorientowała się, że wpadła w pułapkę, przestała się odzywać. Na początku myślała, że chce ją porwać dla okupu. - Niech pan nie robi mi krzywdy - poprosiła. - Mój ojciec zapłaci każdą sumę. - Nie obchodzi mnie twój ojciec - odparł pogardliwie. - Nie obchodzi mnie nic poza tym, żeby cię ukarać za to, co mi zrobiłaś. - Co panu zrobiłam? - zapytała zdziwiona. - Nigdy nie widziałam pana na oczy. - Tak szybko można mnie zapomnieć? - spytał lodowatym tonem. Posłałaś mnie za kratki, a teraz nie pamiętasz, kim jestem? - Zane? - wyjąkała. - Mądra dziewczynka - odparł. - O mój Boże! Zrozumiawszy wreszcie, kim jest porywacz, rozpaczliwie próbowała

wydostać się z samochodu. Ale blokada działała; Cheryl była w pułapce, tak jak Mężczyzna sobie zaplanował. Zawiózł ją do domu znajdującego się na końcu kanionu Laurel, samotnego, stojącego na odludziu domu, gdzie nikt nie mógł go obserwować. Kiedy dotarli na miejsce, zaciągnął ją do środka i brutalnie posadził na kanapie. Na stole stal przygotowany wcześniej kubek z herbatą, w której rozpuścił silną dawkę proszków nasennych. - Wypij to - rozkazał. - Niczego nie wypiję. - Pij, bo pożałujesz. Popatrzyła na niego przerażonym wzrokiem i niechętnie wypiła herbatę. Obserwował ją, dopóki nie zapadła w narkotyczny sen, a potem wziął na ręce, zaniósł do piwnicy i położył nieprzytomną na kocu w kącie. Pod płaszczem, który rozchylił się podczas drogi, zobaczył, że jest dość niekompletnie ubrana. Popatrzył na jej piersi, z których czarny biustonosz zsunął się prawie zupełnie. Dotknął wewnętrznej strony jej ud i poczuł pożądanie. Ale ulegając własnej słabości tylko opóźni realizację planu. Później będzie czas na przyjemności. Założył Cheryl kupione w sex-shopie kajdanki, przykuwając jej ręce do grubej rury biegnącej wzdłuż ściany. Potem mocnym sznurem związał jej nogi w kostkach.

Zastanawiał się nad zakneblowaniem dziewczynie ust, ale doszedł do wniosku, że to niepotrzebne. Nikt nie usłyszy jej krzyków. A po proszkach i tak będzie spała do rana. Zsunął poły płaszcza, by zakryć jej dziwny strój, i wyszedł zostawiając ją samą w ciemnej, ociekającej wilgocią piwnicy. Teraz, kiedy czekał na Jordannę, nie potrafił opanować uczucia zadowolenia. Przez te wszystkie spędzone w więzieniu lata myślał o tym, co zrobi po wyjściu na wolność, i w krótkim czasie udało mu się załatwić cztery kobiety. Zdrajczynie. Dziwki. Kiedy rozprawi się jeszcze z tymi dwiema, będzie mógł wrócić do Nowego Jorku i pozbyć się wszystkich, którzy usiłowali zniszczyć mu życie. Tak bardzo cieszył się na myśl, że udusi matkę własnymi rękami, iż z trudem mógł usiedzieć na miejscu. Ona jest kobietą. A wszyscy wiedzą, że kobiety - te nędzne ścierwa - tylko kłamią, oszukują i zdradzają. Pozwalając sobie na chwilę wspomnień, przypomniał sobie zdarzenie, do jakiego doszło wkrótce po aresztowaniu jego ojca. Miał wtedy szesnaście lat i kochał się w koleżance ze szkoły. Ona była o rok starsza i nie chciała go znać. Wrócił ze szkoły i poszedł prosto do swojego pokoju, żeby się uczyć.O ósmej w drzwiach sypialni stanęła jego matka, ubrana w

różowy, prześwitujący szlafroczek; ledwo trzymała się na nogach - była pijana i podniecona. - Musisz mi pomóc, pieseczku - oznajmiła. - Odrabiam lekcje, mamo. - Chodź ze mną, pieseczku. Mamusia cię potrzebuje. Poszedł za nią niechętnie do sypialni, w której zawsze czuł się nieswojo. W pokoju pełno było obszytych koronkami poduszek, czasopism filmowych, gałgankowych zabawek i toreb z ubraniami, które kupowała, raz na siebie wkładała i potem zwracała. Usiadła na środku łóżka. - Pieseczku, chodź do mamusi - przymilała się. - Usiądź tu na brzeżku i porozmawiaj z mamusią. Nie cierpiał, kiedy nazywała go pieseczkiem. Nienawidził, kiedy domagała się, żeby poświęcał jej czas. Wyciągnęła do niego swe chude ramiona. - Mamusia miała zły dzień - westchnęła. - Mamusia jest nieszczęśliwa. - Dlaczego? - spytał, podchodząc do niej wbrew własnej woli. - Dostałam list od twojego ojca. Pisze podłe rzeczy. Okrutne rzeczy. - Cóż... - zaczął, próbując ją pocieszyć. Kiedy podszedł do łóżka, zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła do siebie, całując mocno w usta. Czuł zapach alkoholu przemieszany z dymem papierosowym i

słodkimi, duszącymi perfumami. Jej język wślizgnął się do jego ust, zagłębiając się coraz dalej, coraz gwałtowniej... Nagle jej ręka wkradła się między jego uda. Choć czuł wzgardę dla samego siebie, wiedział, że ma erekcję, a kiedy rozpięła mu zamek u spodni.... Mężczyzna cały zlany potem ocknął się gwałtownie z zamyślenia, nie chcąc już dłużej wspominać. To, co matka robiła z nim tamtej nocy, nie było w porządku. Mimo to jednak nie uciekł. Pozwalał jej robić wszystko, co chciała. A chciała wszystkiego. Zobaczył światła samochodu wjeżdżającego na wzgórze. Swoje auto ustawił niezbyt daleko od wejścia do domu Sandersona, ale nie na tyle blisko, żeby dostrzegł go ktoś z ochrony. Nadjeżdżała Jordanna. Bezbłędnie rozpoznał w świetle księżyca jej białe porsche. Następna bogata dziwka! Niedługo będzie jego. Niełatwo było się dowiedzieć, gdzie dziewczyna mieszka, ale udało mu się i teraz jest tutaj. Odczuwał coraz większe podniecenie, bo wiedział, że wkrótce będzie miał ją w swoich rękach. Zapalił silnik. Gdy podjechała wystarczająco blisko, przycisnął gaz, wyjechał raptownie z ciemności i uderzył w bok jej wozu. Jordanna Levitt wkrótce będzie z Cheryl, dokładnie tam, gdzie powinna. A on będzie królem. I będzie miał władzę.

Rozdział 45 Siedząc w biurze przed telewizorem, Mac oglądał Rosę Alvarez, która mówiła o tym, jak ważną sprawą jest utworzenie specjalnego oddziału policji, mającego zająć się odnalezieniem dusiciela z Los Angeles. Słuchając Rosy miało się wrażenie, że jej stacja jest odpowiedzialna za powodzenie tej akcji. Mac czekał niecierpliwie, żeby wymieniła nazwisko Zane'a Mariona Rikki, ale nie zrobiła tego i nie mógł zrozumieć dlaczego. Podniósł słuchawkę i zadzwonił do Quincy'ego. - Co się dzieje? - spytał. - Przecież mówiłeś, że dziś podadzą jego nazwisko. - Pewnie znajdzie się w jutrzejszym serwisie informacyjnym wyjaśnił Quincy. - Mieli to puścić w APB, ale czasami proszą o niewymienianie nazwiska podejrzanego. - Cholera! - zdenerwował się Mac. - Co z dziewczętami? Czy gliny je ostrzegły? - Na pewno. - Są więc bezpieczne? - Rozmawiałem z detektywem Carlyle'em dziś po południu. Zapewnił mnie, że wszystkim się zajmie. - To dobrze - mruknął Mac, wciąż jednak odczuwał lęk. Chciał, żeby Zane'a złapali, zaaresztowali i wsadzili do więzienia.

Dopiero wtedy odzyska spokój. Na myśl o tym, że płynie w nim ta sama krew, robiło mu się niedobrze. Zdenerwowany zastanawiał się, czy nie powinien zadzwonić do Luki. Może byłoby dobrze dowiedzieć się od niego, co się dzieje, bo Luca na pewno wie, czy złapano już Zane'a, jeśli powierzył to zadanie swoim ludziom. Mac zawsze uważał się za przyzwoitego człowieka, ale teraz naprawdę miał nadzieję, że Luca załatwił to po swojemu. Chciał, żeby jego ojciec znalazł tego skurwysyna i zakopał go dwa metry pod ziemią. Jezu! On rzeczywiście jest synem Luki Carlottiego. Ta myśl go przerażała. - No więc jechaliśmy za Bambi - mówił Bosco - ale ona nagle zatrzymała samochód na poboczu i ten facet stanął zaraz za nią... miałem wrażenie, że też ją śledził. W każdym razie wysiadł i podszedł do niej. Luca zmarszczył brwi. - Jaki facet? - Nie wiem. Musieli być razem, bo potem ona wysiadła ze swojego samochodu, zostawiła go przy drodze i wsiadła do jego wozu. Odjechali tacy zadowoleni, jakby się odnaleźli w korcu maku. - A wy co robiliście przez cały czas? - Zaparkowaliśmy trochę dalej i patrzyliśmy, co się dzieje. - A później? - Śledziliśmy ich. Ruszyli pełnym gazem, dojechali do bulwaru

Zachodzącego Słońca, skręcili w kanion Laurel, a później pojechali boczną drogą prowadzącą na szczyt wzgórza. Trzymaliśmy się ich tak blisko, jak to tylko było możliwe bez wzbudzania podejrzeń. - Wiecie, dokąd pojechała? - Tak. Do jakiejś odludnej chałupy na wzgórzu. - Czy to był jej chłopak? Bosco wzruszył ramionami. - Skąd mam wiedzieć? - Wyglądało, że się kochają? - Pytasz o to niewłaściwą osobę. - Dobra, dobra - zniecierpliwił się Luca. - Macie adres? - Nie. Wiemy tylko, gdzie to jest. - Jutro pojedziecie tam jeszcze raz i sprawdzicie dokładnie. Lecąc samolotem do Los Angeles, Michael czuł się tak, jakby wracał do domu, i było to przyjemne uczucie. Kiedy wyszedł od Sala, odetchnął z ulgą. Pozwolili mu w końcu zobaczyć się z Bellą, ale dziewczynka prawie go nie poznała. Nie była już jego dzieckiem; musieli zrobić jej niezłe pranie mózgu. Przyprowadziła ją Pandi. - To jest twój wujek Mikey - oświadczyła. - Wujek Mikey powtórzyła z naciskiem. - Cześć, wujku - powiedziała Bella, tuląc do siebie pluszowego

misia i patrząc na mężczyznę ogromnymi niebieskimi oczami. Oczami Rity. - Kochanie, pamiętasz mnie? - spytał pochylając się nad nią. - Nie - przyznała zawstydzona. - Mieszkaliśmy razem, kiedy byłaś malutka. - Nie - powtórzyła kręcąc misiem. - Coś ci powiem - rzekł, ściskając mocno jej rączkę. - I chcę, żebyś uważnie mnie wysłuchała. Jeśli kiedykolwiek będziesz czegokolwiek potrzebowała, zawsze możesz przyjść z tym do mnie. Zapamiętasz? - Tak, tak - powiedziała, wydmuchując balonik z gumy. - Tak, wujku Mikey. - Objęła go rączkami za szyję i pocałowała mocno. Serce mu się krajało. Ale co mógł zrobić? Jeśli chciałby załatwić to zgodnie z prawem, nie miał żadnych szans. Posiedział jeszcze parę minut z Bellą, a potem uścisnął ją mocno i wyszedł nie oglądając się za siebie. Teraz musi patrzeć w przyszłość, rozpocząć nowe życie w Kalifornii. Złapał taksówkę i pojechał na lotnisko, skąd zadzwonił do Quincy'ego. - Co się dzieje? - spytał. - Jezus Maria! - Quincy rozzłościł się nie na żarty. - Mnie pytasz, co się dzieje? Gadaj prędko, co u ciebie. Odnalazłeś ją? Jest zdrowa? - To długa historia. Opowiem ci, jak wrócę. - Przyjedziesz z małą? Amber przygotowała już dla niej łóżko.

- Nie, ona nie wraca. Zostaje u mojej rodziny. - Zawiozłeś ją tam? - Wszystko ci wyjaśnię po powrocie. Siedząc w samolocie nagle przypomniał sobie, że nie poszedł na randkę z Kennedy. Marjory także go oczekiwała, a znając Marjory był pewien, że się wściekła, tym bardziej że rano pożyczyła mu dziesięć tysięcy dolarów. Musi znaleźć jakiś sposób, żeby spłacić tę pożyczkę - i to szybko. Z zainstalowanego na pokładzie telefonu zadzwonił do Kennedy. Odezwała się automatyczna sekretarka, zostawił więc wiadomość. Potem zatelefonował do Marjory. Lokaj poinformował go, że pani wyszła. Załatwiwszy telefony zapadł w niespokojną drzemkę, budząc się co chwila, śniąc o Belli, Ricie, swojej matce i Salu. Był dumny, że nie uderzył brata w twarz. Miło było wiedzieć, że potrafi już panować nad nerwami - gdyby nie zerwał z piciem, na pewno sprałby Sala na kwaśne jabłko. Ale tamten okres minął bezpowrotnie. Teraz jest mądrzejszy, bardziej odpowiedzialny. - Ty głupi kretynie! - wrzasnęła Jordanna, wyskakując z samochodu i dając upust złości. - Patrz, co zrobiłeś! Rozwaliłeś mi samochód! To nie do wiary! Co ci się stało? Z wściekłością zaczęła oceniać szkody. Zane działał szybko. Wysiadł z samochodu i podbiegł do niej, jakby był równie zmartwiony.

- Jesteś pijany? - jęknęła, rzucając mu wrogie spojrzenie. - Wezwę policję. - Tak mi przykro - wymamrotał, udając głupka. Pochyliła się, by podnieść z ziemi jakiś wygięty przedmiot. Błyskawicznie zaszedł ją od tyłu. - To już, cholera, do niczego... - zaczęła mówić, biorąc do ręki potłuczone lusterko. Zdławił następne słowa, ściskając ją rękami za gardło i przykładając do nosa i ust nasączoną chloroformem chusteczkę, którą wcześniej przygotował. Broniła się jak szalona, kopiąc go z niespodziewaną siłą. Szybko zareagowała. Nie poszło z nią tak łatwo jak z tamtą. Jedyne co mógł zrobić, to trzymać chusteczkę na właściwym miejscu. Walczyła jak dzikie zwierzę, ale on był silny, silniejszy od niej, i jej wysiłki poszły na marne. Kiedy po paru sekundach padła nieprzytomna na ziemię, Mężczyzna na wpół zaniósł, na wpół zaciągnął ją do samochodu. Potem otworzył bagażnik i wrzuciwszy ją bezceremonialnie do środka, szybko go zamknął. Rozejrzał się dokoła. Na pogrążonej w ciemności ulicy nie było żywego ducha. Wyjął latarkę i zbadał przód swego wypożyczonego samochodu; był tylko lekko wgnieciony, podczas gdy porsche miało całkowicie skasowany bok. Dobrze. Z przyjemnością rąbnął w tę dziwkę.

Usiadł za kierownicą i ruszył pełnym gazem. Jadąc bulwarem Zachodzącego Słońca w kierunku kanionu Laurel starał się zachowywać przepisową prędkość i nie rozglądać nerwowo na boki. Na którymś skrzyżowaniu obok jego wozu przed światłami stanął samochód policyjny. Mężczyzna patrzył prosto przed siebie, jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Kiedy dojechał do domu i otworzył bagażnik, na wpół przytomna Jordanna mamrotała coś niezrozumiale pod nosem. Podniósł ją, przerzucił sobie przez ramię i zaniósł do środka. Jedną ręką otworzył drzwi do piwnicy i zszedł na dół. Poświecił latarką na Cheryl. Leżała dokładnie w tym samym miejscu, w którym ją zostawił, przykuta do rury, wciąż pogrążona w głębokim śnie. Piwnica była mała - miała dokładnie dwa i pół na dwa i pół metra wilgotna i przeraźliwie ciemna. Mężczyzna rzucił Jordonne na podłogę i przykuł ją do tej samej rury, co Cheryl. Potem mocno związał jej nogi w kostkach. Upewniwszy się, że żadna nie ucieknie, zostawił je i poszedł na górę. Jordanna zaczęła jęczeć. - Co... co się dzieje? - wystękała. - Gdzie Bobby? Bobby... Otworzywszy oczy zorientowała się, że nic nie widzi. Przez chwilę myślała, że jest w szpitalu. Ktoś uderzył w jej porsche i teraz jest w jakimś cholernym szpitalu!

Spróbowała usiąść, ale nagle pojęła, że ręce ma przykute do ściany. O Boże! W przebłysku świadomości wszystko zrozumiała - została porwana! Ogarnął ją potworny strach. Najgorszy koszmar, który prześladował ją w snach, teraz się urzeczywistnił. Bogate dziecko z Hollywood, ojciec zapłaci wysoki okup. O Jezu! Poczuła zapach chloroformu. Kichając, gwałtownie potrząsnęła głową, by się rozbudzić. Usłyszała czyjś płytki oddech i zrozumiała, że nie jest sama. Ale było zbyt ciemno, żeby mogła zobaczyć, kto leży obok. - Kto tam? - krzyknęła starając się, by w jej głosie nie słychać było paniki. - Kto tu jest, do cholery? Żadnej odpowiedzi. Opierając się plecami o ścianę, próbowała przyzwyczaić wzrok do ciemności. Mimo że miała związane nogi, mogła nimi poruszać, popchnęła więc stopą ciało leżące w kącie. Szturchając je, szeptała gorączkowo: - Obudź się! Obudź się, do diabła! Odpowiedziała jej cisza. Otaczała ją absolutna czerń. A ona od maleńkości bała się przebywać samotnie w ciemnościach. Muszę zacząć jasno myśleć, nakazała sobie surowo. Naprawdę muszę zacząć jasno myśleć, jeśli mam się stąd wydostać. Przeanalizowała sytuację. Porwano ją, wsadzono do piwnicy, skuto kajdankami i związano. Ale postanowiła się nie bać. Wyjdzie z tego, i

wyjdzie żywa. Powziąwszy tę decyzję, podciągnęła kolana pod brodę, oparła na nich głowę i przygotowała się do spędzenia długiej nocy w zimnej, ciemnej piwnicy. W połowie wieczoru Kennedy zorientowała się, że popełniła błąd: Charlie Dollar właściwie jej nie interesował. Jak zwykle był oszałamiający i czarujący, ale miała go dosyć. Nie powinna była umawiać się z pierwszym lepszym mężczyzną tylko dlatego, że zirytowała się na Michaela. Takie randki do niczego nie prowadzą. A najgorsze było to, że Charlie sądził, iż ma u niej jakieś szanse. - Wiesz co, Charlie? - powiedziała. - Okropnie boli mnie głowa. Pozwolisz, że podziękuję za kawę i pojadę do domu? - Dzisiaj występujesz w roli kierowcy - przypomniał jej unosząc brew. - I masz randkę ze mną. - Nie zapomnę o swoich obowiązkach - odparła, starając się potraktować całą sprawę lekko. - Najpierw odwiozę cię do domu, więc nie będziesz miał powodu do narzekań. - Myślałem, że wpadniemy dzisiaj do Homebase - mruknął zawiedziony. - Idź sam. Nie jestem w nastroju. Wciąż pracuję nad sprawą Dusiciela z Los Angeles, pomagają mi w tym koledzy z Nowego Jorku, którzy cały czas przesyłają informacje na ten temat. Na pewno w komputerze czeka już na mnie sporo materiału. Wiesz, jak to jest, kiedy

przygotowujesz się do nowej roli... założę się, że obsesyjnie o niej myślisz. Ja zachowuję się tak samo, gdy przygotowuję jakiś artykuł. Charlie skrzywił się. - Tak, tak, dobrze zrozumiałem bolesną wymowę twoich słów. To się nazywa odrzucenie aktora. Coś, z czym rzadko się spotykam. - Z pewnością - powiedziała w nadziei, że po tych słowach wstanie, on jednak siedział dalej. - Więc nie chcesz mi powiedzieć, kim jest ten facet? - spytał. - A może chciałabyś posłuchać mojej rady? Mam szalenie bogate, wręcz nieprawdopodobne doświadczenie. - To nie jest żaden facet. - Daj spokój, zielonooka, wyłóż wreszcie karty. Westchnęła. - No dobra, poznałam kogoś. Wypiliśmy razem drinka i mieliśmy iść na kolację dziś wieczorem. Nie zadzwonił. Koniec opowieści. - W czym jest lepszy ode mnie? - Nie wiem. I szczerze mówiąc, wcale mnie to nie obchodzi. Nie jestem już nim zainteresowana. Charlie przewrócił oczami. - Kobiety! - Słucham? - Kochanie, przecież wiesz, że nigdy nie dzwonimy, jeśli obiecamy, że to zrobimy. To taka męska cecha.

Nie miała nastroju do wysłuchiwania opowieści Charliego o relacjach męsko-damskich, ale on mówił dalej: - Wiele kobiet nie zwróciłoby na mnie uwagi, gdybym nie był aktorem. Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale to prawda. - Dlatego postanowiłeś nim zostać? - spytała dając znak kelnerowi, żeby przyniósł rachunek. - Cóż... tak wyszło. Gwiazdorzy rocka twierdzą, że uprawiają swój zawód z miłości do muzyki. To nieprawda. Zostali muzykami, żeby mieć wzięcie u kobiet. Tak samo jest z aktorami. Jak myślisz, dlaczego w szkole średniej każdy jurny młodzieniec zapisuje się do kółka teatralnego? Żeby zaliczać panienki, oczywiście. - Chcesz mi wmówić, że sir Lawrence Olivier właśnie dlatego postanowił zostać aktorem? - zapytała z nutą ironii w głosie. - Noo... Anglicy są inni. Nianie i dyrektorki internatów tak ich ćwiczą, że nawet nie myślą o seksie. - Bardzo ciekawe spostrzeżenia. - Tak to widzę. Kelner przyniósł rachunek i Kennedy podała mu swoją kartę kredytową. Charliemu chyba w ogóle nie przeszkadzało, że to ona płaci. - Więc po to zostałeś aktorem, żeby chodzić z dziewczynami do łóżka? Uśmiechnął się. - Najpierw robiłem mnóstwo innych rzeczy.

- Ale nie miałeś powodzenia? - Nie. Dopiero kiedy się jest gwiazdorem filmowym, można liczyć, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent kobiet się zgodzi. Tylko nieliczne odmawiają. Ty jesteś jedną z nich. - To mi chyba pochlebia? - Nie... wiele tracisz. - Prędzej zostanę twoją przyjaciółką niż kochanką - stwierdziła podpisując rachunek. - Możesz być jedną i drugą. Wstała od stołu. - Dzięki za propozycję, ale chyba nie skorzystam. Kiedy odwoziła go do domu, nie dawał za wygraną. Namawiał ją, żeby wpadła do niego wypić kieliszek czegoś mocniejszego przed snem albo zapalić trawkę. Podziękowała za jedno i drugie. - W porządku, zielonooka, ale jeszcze będziesz moja - obiecał, grożąc jej palcem. - Czekaj cierpliwie, Charlie. Znów się uśmiechnął. - Nie omieszkam. Stał na schodkach patrząc, jak odjeżdża, a ona zastanawiała się, czy Dahlia grzeje mu już łóżko. Po powrocie do domu natychmiast zadzwoniła do Rosy. - Prawdopodobnie jutro podadzą nazwisko Zane'a Rikki do

publicznej wiadomości - oświadczyła Rosa. - Porównali odciski palców. Nie ma już wątpliwości, że to on jest mordercą. - Wiedzą, gdzie go szukać? - Nie za bardzo. Może jutro pokażą jego zdjęcie. Jeśli tak, to wkrótce na pewno ktoś go rozpozna. Producent chce, żebyś zrobiła o tym cały program. No wiesz, pokazywanie ludziom tego zdjęcia, pytanie ich, czy go widzieli. Zrekonstruowanie jednej ze zbrodni przy pomocy aktorów. Takie widowiska to prawdziwy postrach przestępców. - Nie, Roso. Nie chcę robić z tego sensacji w telewizji. - Nawet gdyby to miało pomóc w odnalezieniu Zane'a? - Nie ja mam go szukać. - Dobra, dobra - gniewnie powiedziała Rosa. - Może sama się tym zajmę. Kennedy puściła automatyczną sekretarkę i z radością odebrała wiadomość od Michaela, przekazaną z pokładu samolotu. To dlatego się nie odezwał. Oczywiście mógł zadzwonić wcześniej, ale mimo wszystko było jej miło, że nie puścił jej kantem. Włączyła komputer, by sprawdzić, jakie informacje przesłali jej koledzy z Nowego Jorku. Przeglądając świeżo nadesłane materiały pomyślała, że sumiennie wykonali swoje zadanie. ZANE MARION RICCA Urodzony 10 stycznia 1958 Szpital w Nowym Jorku

Ojciec - Bruno Ricca (obecnie odsiaduje dwudziestoletni wyrok za napad z bronią w ręku) Matka - Phyllis Ricca (siostra Luki Carlottiego). O, to ciekawe. Szybko przejrzała pozostałe informacje: szkoły, miejsca pracy, przebyte choroby - nic godnego uwagi. Nazwisko Luki Carlottiego rozpaliło jej ciekawość. Mówiono, że Luca Carlotti - choć nie działa na terenie Nowego Jorku - to gruba ryba w świecie przestępczym, człowiek, z którym trzeba się liczyć. A teraz się okazuje, że Zane Marion Ricca jest jego siostrzeńcem! Nic dziwnego, że Zane'a reprezentowali najdrożsi prawnicy w mieście - na pewno wujek Luca im zapłacił. Kennedy czuła, że jej historia staje się coraz obszerniejsza i ciekawsza. Zasiadła do pracy.

Rozdział 46 Hubert Potter pracował w ochronie posiadłości Sandersona prawie od ośmiu lat. To była dobra posada; właściwie nic się nie działo, poza tym że czasami przychodziły listy z pogróżkami, turyści podjeżdżali pod bramę i zadawali głupie pytania, a dwa razy do roku wydawano wielkie przyjęcia i to wszystko. Hubert kończył pracę o siódmej rano. Właśnie wsiadł do swego

starego DeSoto i myśląc o własnych sprawach zaczął wolno zjeżdżać długim, krętym podjazdem. Parę minut po opuszczeniu terenu posiadłości zobaczył ze zdziwieniem, że na drodze stoi rozbite porsche. Zahamował gwałtownie, wysiadł z auta i poszedł obejrzeć uszkodzenia. Kiedy podszedł bliżej, zorientował się, że to porsche Jordanny Levitt. Teraz ona ma kłopoty, pomyślał. Ciągle gdzieś jeździ, prowadzi za szybko, puszcza muzykę na cały regulator. I proszę, co zrobiła rozwaliła wóz. Zastanawiał się, jak to możliwe, że nie zauważył, kiedy wróciła wczoraj w nocy. Miał służbę, ale czasami powieki tak ciążą, że mógł przysnąć na moment. Jednak na pewno by ją zobaczył. Obszedł białe porsche i stwierdził, że zostało bardzo zniszczone. Otworzył szarpnięciem drzwi od strony pasażera i ze zdumieniem ujrzał damską torebkę leżącą na siedzeniu, co wydało mu się dziwne, bo kobiety zawsze zabierają torebki ze sobą. Wziął ją do ręki, rozsunął zamek i przejrzał portfel w poszukiwaniu prawa jazdy. Nie było wątpliwości, dokument należał do Jordanny. Przez ułamek sekundy miał ochotę odłożyć torebkę na miejsce, wsiąść do swojego samochodu i pojechać do domu. Ale wrodzona uczciwość mu na to nie pozwoliła. Praca to praca, musi zbadać, co się stało. Wsunął torebkę Jordanny pod ramię, wrócił do swojego samochodu,

wykręcił i pojechał z powrotem do domu Sandersona. Michael wyskoczył z łóżka o siódmej trzydzieści, po sześciu godzinach snu. Jego samolot wylądował po północy, więc kiedy dojechał do domu, dochodziła już pierwsza trzydzieści. Cieszył się, że znów jest w Los Angeles. Zwłaszcza że był to jeden z tych pogodnych poranków, które tak lubił. Spotkanie

z

rodziną

wkrótce

będzie

już

tylko

odległym

wspomnieniem. Jedynym pozytywnym aspektem tej wizyty była świadomość, że Bella jest zupełnie zadowolona z życia. Może Sal i Pandi mimo wszystko okażą się dobrymi rodzicami. Pozostało mu tylko mieć nadzieję i modlić się o to. Dzisiaj zaczynam nowe życie, pomyślał. Koniec z wracaniem do przeszłości. Choć na telefon do Kennedy było jeszcze za wcześnie, podniósł słuchawkę i zadzwonił. W drodze do studia Bobby rozmyślał nad ostatnią nocą. Cudownie się bawił z Jordanną - była fascynująca i zupełnie niepodobna do innych dziewcząt - ale w ostrym świetle poranka zaczął się zastanawiać, czy to rozsądne, żeby się ze sobą wiązali właśnie teraz, kiedy ma zagrać w jego filmie. Popełnił błąd wdając się w romans z Barbarą Barr i nie chciałby go powtórzyć. Wprawdzie Jordanna w niczym nie przypominała tamtej, ale wolał uważać. Rozzłościł się, że Jordanna nie zadzwoniła po powrocie do domu. W

końcu sam zatelefonował, ale lokaj powiedział, że wszyscy śpią, i spytał, czy naprawdę chce niepokoić pannę Levitt. Powiedział, że nie, nie chce jej niepokoić. Więc zapomniała zadzwonić do niego. Wielka sprawa - spotkają się podczas lunchu. Trochę się denerwował, bo dziś po raz pierwszy jako dorosły mężczyzna miał pracować ze swoim ojcem. Ostatni raz wystąpił w filmie Jerry'ego jako ośmiolatek, grając Jerry'ego-chłopca. To był koszmar - cała ekipa przezywała go „małym Jerrym” i naśmiewała się ze wszystkiego, co robił. Włącznie z Jerrym - który poniżał swego syna dla zabawy. Cóż, nie jest już „małym Jerrym” i czeka go ciekawe doświadczenie, bo tym razem to jego film i on ustala reguły. Jeśli ktoś zostanie upokorzony, to z pewnością nie on. George Randall zawsze rozpoczynał dzień od joggingu. Choć wiedział, że bieganie jest dobre dla zdrowia, nienawidził każdego metra swojej trasy. Robił to wyłącznie dla żony. Miała dwadzieścia sześć lat. On wkrótce skończy pięćdziesiąt sześć. Ale cóż w Hollywood znaczyło trzydzieści lat różnicy między partnerami? Nikt

nigdy

nie

wypomniał

mu

wieku,

ale

George

był

przewrażliwiony na tym punkcie, szczególnie że sam zajmował się odmładzaniem ludzi. Był bardzo zdolnym i niezwykle cenionym chirurgiem plastycznym.

Zbiegając z podjazdu na Lexington, otworzył pilotem bramę, i kiedy wypadł na ulicę, zobaczył ze złością, że wjazd do jego domu, wartego trzy miliony dolarów, blokuje częściowo srebrzyste BMW. Co to ma znaczyć? Jak za godzinę wyjedzie swoim rollsem do pracy? Postanowił zrezygnować z biegania. Musi natychmiast wrócić do domu i wezwać policję. Zawsze błyskawicznie się zjawiali, żeby wlepić mu mandat, gdy nieprawidłowo zaparkował. Zobaczymy, jak szybko usuną samochód z jego prywatnej drogi. Kennedy chciała czegoś więcej. Zawsze chciała więcej. Sprawdzała każdą

otrzymaną

informację,

pracowicie

szukając

czegoś,

co

poruszyłoby czytelników. Wiadomość, że Marion Ricca jest siostrzeńcem Luki Carlottiego, miała ogromną wartość. Możliwe, że tylko ona i jej informator wiedzą o tym. Jak bliski kontakt utrzymywał Carlotti ze swoim siostrzeńcem? Dobre pytanie. Teraz

rozpracowywała

znajomości

Zane'a

w

Hollywood.

Zastanawiała się, jak w ogóle trafił do Hollywood i kto dał mu rolę w „Kontrakcie”. Mało prawdopodobne, żeby zaangażowali człowieka z ulicy - nowojorskiego aktora o małym dorobku. Czy to możliwe, żeby Luca Carlotti miał powiązania z przemysłem filmowym? Dowiedziała się, że w „Kontrakcie”, filmie wyreżyserowanym przez Maca Brooksa, kierowniczką obsady była Nannette Lipsky. Obecnie Nanette pracowała przy „Zabójczych oczach”. Kennedy zamierzała z nią

porozmawiać. Chciała zobaczyć sceny nakręcone z Zane'em i zamordowaną aktorką. Zostały wprawdzie wycięte z filmu - nakręcono je powtórnie w innej obsadzie - ale przecież ktoś musi mieć ich pierwszą wersję. Chętnie porozmawiałaby także z Makiem Brooksem, choć mogło się to okazać dość trudne, gdyż Bobby Rush był producentem „Zabójczych oczu”, grał też w nich jedną z głównych ról i nietrudno sobie wyobrazić, jak zareaguje, kiedy się dowie, że ona znowu próbuje przeprowadzić wywiad. Tak czy owak, musi pogadać z Brooksem - wytłumaczy mu, że pisze artykuł dla Style Wars, i zobaczy, co tamten powie. W najgorszym razie spotka się z odmową. Luca zupełnie zapomniał, po co przyjechał do Los Angeles. Był tak zaabsorbowany Bambi, że pozwolił Zane'owi wymknąć się spod kurateli; teraz jednak musi złapać i zlikwidować swego głupiego siostrzeńca, zanim znowu narobi kłopotu. Bambi podbiła jego serce. Może to i dziwka, ale przynajmniej ma klasę, i gotów był zapomnieć o jej przeszłości - pod warunkiem, że zgodzi się być tylko z nim. Przynajmniej dopóty, dopóki on sam nie powie, że wszystko między nimi skończone. Od śmierci Priscilli był sam. Miał wiele kobiet, jednak żadna nie rozpalała go tak, jak Bambi. Może powinna być trochę starsza, ale na pewno jest kobietą dla niego. Jeszcze nawet jej nie przeleciał. Zamierza

sprowadzić do Los Angeles swojego lekarza, kazać mu ją przebadać, upewnić się, że nie jest chora - i dopiero wtedy ją weźmie. Czeka go wspaniała zabawa. Teraz jednak musiał się skoncentrować na odnalezieniu Zane'a i wykluczeniu go z gry; dopiero potem będzie mógł poświęcić całą uwagę Bambi. Wiedział, że dziewczyna przyjmie jego propozycję. Prawdę mówiąc, nie zostawił jej wyboru. Kiedy Luca czegoś chciał, nie ulegało wątpliwości, że to dostanie. Detektyw Carlyle miał zły dzień. Musiał zajmować się tymi cholernymi morderstwami, a Boyd Keller, ten pieprzony cwaniaczek kierujący oddziałem specjalnym, wcale mu nie pomagał. Punkt dowodzenia utworzono w obwodzie Carlyle'a, więc teraz podlegał Kellerowi. Wczoraj nowy szef kazał mu skontaktować się z dwiema dziewczynami, które zeznawały na procesie przeciwko Zane'owi Marionowi Ricce, ostrzec je przed nim i zaproponować ochronę policyjną. Oczywiście próbował. Najpierw zostawił wiadomość dla Cheryl Landers u niej w domu, później dla Jordanny Levitt u jej kierownika produkcji. Żadnej nie chciało się oddzwonić. Teraz musiał ruszyć dupę i osobiście poszukać tych małych idiotek. Doprowadzało go to do szału. Wydawało się, że jeśli policjant zostawia ważną wiadomość, ludzie powinni odezwać się jak najszybciej. Jeśli którejś z tych kretynek coś się stanie, same będą sobie winne.

Doskonale jednak wiedział, że jeśli coś się stanie, wszyscy będą winili tylko jego. Odkąd utworzono oddział specjalny, jego życie zmieniło się w koszmar. Boyd Keller skrytykował go w obecności kolegów. - Te dwa morderstwa zdarzyły się w pańskim rejonie - warknął na niego jak jakiś pieprzony sierżant podczas musztry. - Nie przyszło panu do głowy, że coś je ze sobą łączy? Odpieprz się, chciał powiedzieć Carlyle. Myślisz, że kim jestem jakimś cholernym Perrym Masonem? Co do tych dwóch dziewczyn, to jak miał je umieścić w bezpiecznym miejscu, skoro nie mógł ich zmusić nawet do tego, żeby do niego zadzwoniły? Niech to szlag! Pozostawało mu tylko jedno do zrobienia - odwiedzić je obie dziś rano. Wsiadł do samochodu i włączył radio. Może znajdzie jeszcze chwilę czasu, żeby wpaść na kawę i ciastko. W knajpie przy Trzeciej Alei jest nowa kelnerka, która zawsze mruga do niego w prowokujący sposób. Do diabła - człowiek musi mieć trochę radości w życiu.

Rozdział 47 Jordanna budziła się co chwila, nie mogąc doczekać się świtu. Dopiero około szóstej nad ranem pierwsze promienie światła przedarły się przez małą kratkę umocowaną wysoko w ścianie. I właśnie wtedy zorientowała się, że drugą osobą, uwięzioną razem z nią w piwnicy, jest

Cheryl. Czując niewysłowioną ulgę, że nie jest sama, przysunęła się do przyjaciółki tak blisko, jak to było możliwe, i z całej siły szturchnęła ją stopą. - Obudź się - powiedziała szybko. - To ja, Jordy. No już, obudź się, weź się w garść. Wpadłyśmy w niezłe tarapaty. Cheryl poruszyła się lekko. - No dalej, obudź się, no, obudź się - ponaglała ją Jordanna. - O Jezu! - jęknęła Cheryl próbując się poruszyć. - Czuję się fatalnie. Chyba się zatrułam. - Nie wpadaj w panikę - powiedziała cicho Jordanna. - Jesteśmy skute i uwięzione w piwnicy. Chyba zostałyśmy porwane. - Chodzi o coś gorszego - słabym głosem oświadczyła Cheryl, przypominając sobie wydarzenia z poprzedniej nocy. - O czym ty mówisz? - Pamiętasz, jak składałyśmy zeznania przeciwko temu aktorowi, który zamordował Ingrid Floris? Jordanna poczuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. Wiedziała, że nie spodoba jej się to, co usłyszy. - Tak. - To on. Zane Ricca. O Boże, więc naprawdę są w tarapatach. - Skąd wiesz?

- Sam mi powiedział - odparła Cheryl nieco mocniejszym głosem. To nie jest zwykłe porwanie. On zamierza zrobić nam coś złego. - Nie da rady - mruknęła Jordanna, nie chcąc uwierzyć w najgorsze. - My jesteśmy dwie, a on jeden. Wydostaniemy się stąd. - Dobrze ci mówić. Ale jak? - Cheryl, nie możesz dawać za wygraną. Przede wszystkim musimy być silne. - Jak damy mu radę, skoro jesteśmy skute i związane? Nie mamy żadnych szans. - W jaki sposób cię tu sprowadził? - Jechałam do domu... benzyna mi się skończyła. Wsiadłam do jego samochodu, żeby skorzystać z telefonu. Postraszył mnie bronią, przywiózł tutaj i kazał coś wypić... myślę, że dał mi jakiś narkotyk. To wszystko, co pamiętam. A jak było z tobą? - Władował się w moje porsche. Wysiadłam, żeby obejrzeć uszkodzenia, i wtedy uśpił mnie chloroformem. - Nie ulega wątpliwości, że to zaplanował - podsumowała Cheryl. - Wszystko będzie dobrze - odparła Jordanna, myśląc intensywnie. W końcu musi wypuścić nas do łazienki i dać nam coś do zjedzenia. To będzie dobra okazja, żeby go oszukać. Chodziłaś kiedyś na kursy samoobrony? - Nie. - Ja byłam parę razy. Nauczono mnie, że w sytuacji zagrożenia

najważniejsze jest, żeby zachować spokój i czekać na odpowiednią okazję. - To znaczy? - Trzeba szukać słabych punktów. Na przykład w przypadku gwałtu mężczyzna musi rozpiąć pasek i na chwilę traci kontrolę nad tobą. Właśnie wtedy atakujesz. - O Boże... - jęknęła Cheryl. - Chyba puszczę pawia. Jordanna mówiła dalej. - Jego najczulsze miejsca to oczy i jądra. Trzeba celować albo w to, albo w to. - Na pewno mnie podtruł - wymamrotała Cheryl, próbując usiąść. Wrzasnęła ze strachu, kiedy karaluch przebiegł jej po nodze. - Kiedy się jest porwanym dla okupu albo trzymanym jako zakładnik - kontynuowała swój wykład Jordanna - to najważniejszą rzeczą jest zaprzyjaźnienie się ze swoim prześladowcą. Nawiązanie z nim normalnego kontaktu. Musimy zmusić go do mówienia, udawać, że jesteśmy jego przyjaciółkami. - Przyjaciółkami?! - wykrzyknęła Cheryl. - Chyba żartujesz. - Zastanów się - powiedziała Jordanna. - Trudniej jest zrobić krzywdę komuś, kogo się zna. - Sama się z nim zaprzyjaźniaj - odparła Cheryl, dygocząc na całym ciele. - Ja chcę się tylko stąd wydostać. - Poły jej płaszcza rozsunęły się, odsłaniając seksowny strój.

- Cóż ty, u diabła, masz na sobie? - spytała Jordanna. - Przestań się gapić - mruknęła zakłopotana Cheryl. - To mój strój do pracy. Jordanna potrząsnęła głową. Gdyby sytuacja nie była tak dramatyczna, wybuchnęłaby śmiechem. - A to dobre. Ubranko w sam raz na porwanie. - Dzięki. Kiedy to wkładałam, nie przewidywałam, że zostanę porwana - odparła Cheryl, odzyskując stopniowo poczucie humoru. - Oto, co zrobimy... - zarządziła Jordanna zerkając na zegarek. - Jest jeszcze wcześnie, pewnie zejdzie na dół dopiero o siódmej czy ósmej. Teraz powinnyśmy się przespać, żeby odzyskać siły. Kiedy tu przyjdzie i zdejmie nam z rąk kajdanki, rzucimy się na niego. Pamiętaj: walimy po oczach i po jajach. Musimy to zrobić razem. Nie mamy szans, jeśli nie będziemy się wspierały. - Fatalnie się czuję - jęknęła Cheryl. - Nie wiem, co on mi dał, ale czuję się jak trup. - To zwykła reakcja alergiczna. - Sama nie wiem... Nigdy nie czułam się aż tak źle... - Hej, głowa do góry, wydostaniemy się stąd - pocieszała ją Jordanna. - Nie martw się. Sprawiała wrażenie silnej i pewnej siebie, ale w głębi duszy była śmiertelnie przerażona.

Mężczyzna spał nieprzerwanie przez siedem godzin. Wiedział, że odpoczynek jest bardzo ważny; matka go tego nauczyła. Nauczyła go także mnóstwa innych rzeczy, o których w większości chciałby zapomnieć. Teraz, kiedy miał te dwie dziewczyny pod kluczem, nie bardzo wiedział, co z nimi zrobić. W końcu je zabije, ale najpierw miał ochotę trochę się z nimi zabawić. Chciał, żeby cierpiały, tak jak on cierpiał przez ostatnie siedem łat. O tak, przyjemnie będzie patrzeć, jak drżą ze strachu i na kolanach błagają go o litość. Nie zdecydował jeszcze, jak to zrobi. Prawdopodobnie w zupełności wystarczy, jeśli potrzyma je związane w piwnicy. Cały czas będą oczekiwały, że coś zrobi. A jeśli on nic nie zrobi? Będzie je tylko trzymał skute jak dzikie zwierzęta, dopóki nie umrą powoli, w mękach. Ten pomysł przypadł mu do gustu. Władza uderzyła mu do głowy. Grant nigdy nie zwlekał się z łóżka przed dwunastą, a kiedy już udało mu się wstać, zazwyczaj męczył go potworny kac. We wtorek rano obudził się przed dziesiątą i leżał w łóżku, próbując jeszcze zasnąć. Przypomniał sobie, że choć zostawił Cheryl kartkę z prośbą o telefon, nie zadzwoniła do niego. Rezygnując z dalszego spania, podniósł słuchawkę i wykręcił jej numer. Odebrała automatyczna sekretarka. Nienawidził automatów i nigdy

nie zostawiał wiadomości. Niech to szlag! - pomyślał rozzłoszczony. Powinna była do niego zadzwonić po powrocie, skoro zadał sobie tyle trudu, żeby zostawić jej kartkę. Chciał ją ostrzec, że szuka jej pewien detektyw, bo jeśli toczy się jakieś śledztwo, to może przekona kogo trzeba, by nie mieszano jej do tej sprawy. Cheryl miała znajomości, a przynajmniej jej ojciec je miał. O wiele większe niż jego staruszek, który był tylko znakomitym aktorem. Jeszcze raz spróbował zadzwonić. Chyba nie była na tyle głupia, żeby zostać z klientem na noc? Nie, nawet ona tego by nie zrobiła. Często igrali z ogniem, ale nigdy nie ryzykowali aż do tego stopnia. Pomyślał, że nie powinien jej pozwolić iść na to spotkanie. Ale i ona też nie jest bez winy: w końcu wcale nie musiała tego robić. Wyskoczył z łóżka, przejrzał się w lustrze w łazience, odgarnął do tyłu włosy i postanowił wpaść do niej, po prostu po to, by się przekonać, że wszystko z nią w porządku. - Mogę przyjechać? - spytał Michael. - Słucham? - spytała Kennedy. - Mówi Michael. Pamiętasz mnie? Chciałbym przyjechać i przywieźć ci śniadanie. - Nie jadam śniadań. - Zrób wyjątek. - Jest potwornie wcześnie. - Ale już wstałaś, prawda? Nie obudziłem cię.

- To dlatego, że pracuję nad artykułem. - Jakim artykułem? - O Zanie Marionie Riccy. Dusicielu z Los Angeles. Wkrótce roześlą za nim listy gończe. - Skąd to wiesz? - Wzięłam go pod lupę. Chyba ma ciekawych krewnych. - Może opowiesz mi o tym, kiedy przyjadę? - Michael, czy ty słuchasz, co mówię? Ja nie jadam śniadań. - A może nazwiemy to wczesnym lunchem? - Jesteś okropnie uparty. Miał nadzieję, że jego głos brzmi tak szczerze, jak szczere były jego uczucia. - Kennedy, tęskniłem za tobą wczoraj w nocy. Wiem, nie zadzwoniłem, ale musiałem polecieć do Nowego Jorku... chodziło o moją córkę. - Znalazłeś ją? Dobrze się czuje? - Tak, wszystko z nią w porządku. - To wspaniała wiadomość. - Muszę koniecznie z kimś porozmawiać... - urwał i dodał po chwili: - ...a ty jesteś znacznie ładniejsza od Quincy'ego. Roześmiała się. - Prawiąc mi komplementy daleko nie zajedziesz, ale chętnie porozmawiam z tobą o panu Ricce, więc możesz wpaść.

- Dobrze by było znać adres. - O rany - westchnęła. - Naprawdę go chcesz? - Nie mam wyjścia. Jerry

Rush

wkroczył

na

plan

jak

prawdziwy

gwiazdor.

Towarzyszyła mu Darla - idealna hollywoodzka żona, jak zawsze starannie ubrana i uczesana. Za nią szedł osobisty fryzjer Jerry'ego fachowiec od maskowania łysin u starzejących się aktorów. Pochód zamykała osobista charakteryzatorka, piękna dziewczyna o dużym biuście. Bobby przyglądał się uważnie temu widowisku, mając nadzieję, że uda mu się wyjść ze współpracy z Jerrym bez szwanku. Co do jednego miał pewność: nie będzie to łatwe. Mac chciał robić próby przed nakręceniem każdej sceny. Kiedy powiedział o tym Jerry'emu, stary aktor wybuchnął śmiechem. - Próby? Jakie próby? To nie teatr. - Taki mam styl pracy - spokojnie wyjaśnił Mac. - Naprawdę? - Tak, zawsze tak robi - powiedział Bobby, podchodząc do nich szybko. Obaj czekali w napięciu na reakcję Jerry'ego. Jerry miał ochotę zrobić awanturę, ale Darla obserwowała każdy jego gest. Potrafiła być bardzo zjadliwa, a on nie był w nastroju do kłótni. Poza tym rozporządzała jego pieniędzmi. Dzięki temu miała nad

nim pełną kontrolę, ale co z tego? Był już za stary, żeby romansować na prawo i lewo. - Dobra, możemy próbować - mruknął wspaniałomyślnie. - Znam scenariusz, znam rolę i nic nie piłem. - Klepnął Bobby'ego po ramieniu. Odpręż się. Wszystko będzie dobrze. Bobby zerknął na Maca, który kiwnął uspokajająco głową. - W porządku - rzekł Bobby. - Próbujmy. Bardzo chciał, żeby Jordanna przyjechała wcześniej. Przyzwyczaił się już, że zawsze jest pod ręką, i teraz koniecznie potrzebował jej wsparcia, bo miał przeczucie, że czeka go ciężki dzień. Z początku zupełnie nie mógł wczuć się w rolę, Jerry również, ale już po paru chwilach doskonale się ze sobą zgrali. Po trzykrotnym powtórzeniu sceny Mac powiedział: - Mnie się podoba. A wam, chłopcy? Jerry kiwnął głową i zwrócił się do Bobby'ego: - Jesteś dobry. Wiesz o tym? Bobby nie wierzył własnym uszom. Komplement? W ustach jego ojca? Tego jeszcze nie było. - Och... dzięki - wymamrotał. - Ty też. Jerry uśmiechnął się obrzydliwym, złośliwym uśmiechem. - No, to rozumie się samo przez się - odparł. Nagle Bobby pojął, że to jednak nie będzie takie trudne. Musi przyznać Jerry'emu, że jest prawdziwym profesjonalistą: dokładnie wie,

co ma robić, i robi to wyjątkowo dobrze. Powoli zaczął się odprężać. Wczesnym

rankiem

Luca

przyjechał

do

swojego

domu;

towarzyszyli mu jak zwykle Bosco i Reno. - Widziałaś Zane'a? A może miałaś od niego jakieś wiadomości? spytał gospodynię, która pracowicie zamiatała hall. Przerwała sprzątanie i potrząsnęła głową. - Przypomnij mi, jak masz na imię - mruknął Luca, stukając niecierpliwie obcasami swych zrobionych na zamówienie butów. - Eldessa, panie Carlotti. - W porządku, Eldesso. Dam dużą nagrodę każdemu, kto powie mi, gdzie jest mój siostrzeniec. W grę wchodzi prawdziwa forsa. Pięć tysięcy dolców. Każdy, kto przyjdzie z tą informacją, dostanie taką nagrodę. Gotówką. Rozumiesz? Eldessa spróbowała sobie wyobrazić, co zrobiłaby z pięcioma tysiącami dolarów. - Tak, panie Carlotti - odparła. - Jak długo dla mnie pracujesz? - Od wielu lat, panie Carlotti. - To dobrze, na pewno wiesz, na czym polega lojalność. - Wiem, może pan na mnie liczyć - powiedziała kiwając głową. Luca zwrócił się do Bosca: - Rozejrzyj się jeszcze raz po jego pokoju. I znajdź go, kurwa. Już

najwyższa pora. - Znajdę - zapewnił go Bosco, choć nie miał pojęcia, gdzie zacząć poszukiwania. Razem z Reno przetrząsnęli pokój, właściwie nic w nim nie znajdując. Parę magazynów filmowych - w większości ze Stevenem Seagalem na okładce; kwit ze sklepu z towarami żelaznymi w Santa Monica; parę starych, brudnych białych tenisówek, i to w zasadzie wszystko. Luca wiedział, że Zane nie mógł uciec daleko, bo miał mało pieniędzy. Krótko go trzymał - od czasu do czasu przesyłał mu czek na niewielką sumę. Zane mógł zdobyć grubszą forsę jedynie popełniając przestępstwo. Ale do tego trzeba było mieć jaja. Zabicie bezbronnej kobiety to jedno, a napad z bronią w ręku to zupełnie co innego. Kiedy Luca wrócił do hotelu, czekała na niego wiadomość od Maca. Zadzwonił do niego na plan. - Rozmawiam przez telefon komórkowy - powiedział szybko Mac, zanim zaczęli rozmowę. - To co? - Nie wiem jak w Nowym Jorku, ale w Los Angeles podsłuchują. - Kapuję. - Zająłeś się już naszym wspólnym przyjacielem? - Nasz wspólny przyjaciel był łaskaw zniknąć. - Myślałem, że kontrolujesz sytuację.

- Ja też tak myślałem. - Kiedy możemy pogadać? - Wpadnę do ciebie na plan. Nigdy nie widziałem, jak kręci się zdjęcia do filmu. - Zły pomysł. - Więc zajrzyj do mnie do hotelu, kiedy skończysz. - Będę koło siódmej. Luca nie był zainteresowany spotkaniem z Makiem. Oczekiwał bardziej entuzjastycznej reakcji, kiedy powiedział mu o łączących ich więzach krwi, jednak Mac Brooks z kurewską obojętnością podchodził do spraw rodziny. Niech go szlag trafi, pomyślał. Rozczarował się co do Maca, ale teraz ma Bambi. Może jej zostawi swój majątek? To była myśl. Musi wszystko z nią ustalić, urządzić ją w swoim domu i wypłacać jej stałą pensję. Ta głupia dziwka powinna całować go po jajach zamiast mówić, że się zastanowi. Ale poradzi sobie z tą jej niezależnością. Wkrótce będzie jego. Musi się jednak z tym pośpieszyć, nie może wiecznie tkwić w Los Angeles. W Nowym Jorku ma interes do zrobienia. Ogromny interes.

Rozdział 48 Siedzieli przy stole w kuchni, kiedy nagle Michael odchylił się do tyłu, przeciągnął i powiedział: - Za dużo gadam.

Kennedy, sącząc z dużej szklanki sok pomarańczowy, przyglądała się Michaelowi. Rzeczywiście dużo mówił, ale jej to nie przeszkadzało mimo że przez godzinę gadał bez przerwy, opowiadając o sprawie Belli, o kłopotach z rodziną, a w końcu o swoim piciu, które już chyba potrafił kontrolować. Widziała wyraźnie, że cały czas walczył i nigdy nie zaznał prawdziwego szczęścia, i nagle poczuła ochotę, by zmienić jego życie na lepsze. - Musiałeś się przed kimś wygadać - stwierdziła. - Cieszę się, że to byłam ja. Michael wiedział, że skoro raz zaczął, musi wszystko z siebie wyrzucić, tym bardziej że Kennedy była cudowną słuchaczką, uważną i pełną zrozumienia. - Kochałem Bellę - rzekł. - I nadal ją kocham, ale masz rację: muszę zostawić ją w spokoju i przestać roztrząsać tę sprawę. - Tak, Michael. Uważam, że zachowałeś się wspaniale. - Naprawdę tak myślisz? - Oczywiście. - Twoje zdanie wiele dla mnie znaczy - mruknął wstając, by dolać sobie kawy. - Mogę zapalić? - zapytał. - Jasne. Znów usiadł przy stole, zapalił papierosa i mówił dalej: - Mój brat zawsze robił mi świństwa, ale nigdy nie sądziłem, że posunie się do takiego draństwa. A co do mojej matki... - Przerwał na

chwilę, przypominając sobie, jak go zraniła. - Wiesz, ona nigdy nie stanęła w mojej obronie. Pozwalała mojemu ojczymowi, by mnie lał, gdy tylko przyszła mu na to ochota. A często mu przychodziła. Kiedy byłem mały, zdarzało się, że budził mnie w nocy, by na mnie nawrzeszczeć za jakieś rzekome przewinienie, wyciągał z łóżka i bił. - Musiało być ci ciężko. - Gdy dorosłem, szukałem zapomnienia w piciu. Przez jakiś czas nawet mi się to udawało. - Zaśmiał się gorzko. - Więc... miałem porąbane dzieciństwo i pewnie dlatego trudno mi zaangażować się w jakiś związek. - Twoje uczucia zostały zranione, odepchnięto cię - powiedziała ze zrozumieniem. - Trzeba czasu, żebyś się z tym uporał. - Co mam robić? - spytał, opierając się łokciami o stół i przyglądając się badawczo jej twarzy. Pomyślał, że jest nie tylko piękna i ma najbardziej uwodzicielskie usta pod słońcem - ma także współczujące serce. - Powinieneś utrzymywać bliższy kontakt z ludźmi. Musisz uwierzyć, że jesteś dobrym człowiekiem i potrafisz dzielić uczucia... miłości, przyjaźni, sympatii. Nie wszyscy są tacy jak twoja matka i ojczym. Pewnego dnia spotkasz kogoś i zrozumiesz, że istnieją dobre związki. Spojrzał jej prosto w oczy. - Może już spotkałem kogoś takiego.

Próbowała nie zwracać uwagi na jego wymowne spojrzenia, które ją peszyły. - Cóż - powiedziała uśmiechając się. - Śniadanie było bardzo oryginalne. Banany, croissanty i ciasto. Przez cały dzień nie będę mogła wziąć do ust ani odrobiny cukru! - Przyniosłem to z przyzwyczajenia - odparł zakłopotany. - Podczas inwigilacji nigdy nic innego nie jadamy. - Bardzo niezdrowo. - Powinnaś zobaczyć mojego partnera, Quincy'ego. Jego żona ciągle mu każe przestrzegać diety. Tyle że on wcale jej nie słucha. Kennedy po raz kolejny doszła do wniosku, że Michael jest szalenie przystojny. Pewnie mnóstwo kobiet leci na niego. Za żadne skarby nie będzie jedną z nich. - Hmm... - wymamrotała zastanawiając się, dlaczego nagle straciła zainteresowanie swoim artykułem. - Chciałbym, żebyś poznała Amber i Quincy'ego. To normalni ludzie, polubisz ich. - Znam paru normalnych ludzi - stwierdziła obrażonym tonem. Uśmiechnął się gasząc papierosa. - Nie chciałem cię urazić. - Wiem. Znowu spojrzeli na siebie. Kennedy, nie mogąc dłużej wytrzymać jego wzroku, wstała od stołu. Zaczynała tracić kontrolę nad sytuacją;

musi wrócić do pracy. - Michael, mówiłam ci o tej sprawie, nad którą teraz pracuję, prawda? Niedawno wpadłam na ciekawe powiązania. - Opowiedz mi wszystko dokładnie - poprosił, idąc za nią do salonu. - Dowiedziałam się, że wujem Zane'a Mariona Rikki jest Luca Carlotti. Słyszałeś o nim? - Może moje życie osobiste jest do niczego, ale naprawdę wiem, co się dzieje dookoła - odparł zastanawiając się, dlaczego Mac Brooks zachował dla siebie tę informację. - Miło mi to słyszeć. - Policja wie o tym? Podeszła do komputera. - Nie mam pojęcia. Powinnam się z nimi skontaktować? Stanął tuż za nią. - Jeśli go szukają, może szybciej dotrą do niego przez Lucę. Odwróciła się. - L.A. Times chce jutro wydrukować mój artykuł - powiedziała. - To znaczy, że nawet jeśli przekażę tę informację policji, i tak zdążę opublikować całą historię, zanim inni się dowiedzą. Znowu badał ją wzrokiem. - Więc to jest dla ciebie najważniejsze? Ten dreszcz emocji, czy przekażesz tę wiadomość jako pierwsza? - Można to i tak ująć.

Przysunął się trochę bliżej. - To podniecające, prawda? Jej zielone oczy napotkały w końcu jego spojrzenie i nie odwróciła już wzroku. - Tak, Michael, to bardzo podniecające. Przysuwał się coraz bliżej. - Więc jesteś, Kennedy, więc jesteś... - wyszeptał. Gdy się pocałowali, był to najbardziej naturalny odruch na świecie. Kiedy Grant wszedł do domu Cheryl, natychmiast się zorientował, że nie wróciła na noc. Panował tam taki sam porządek, jaki zostawił przed wyjściem, łóżko było nie tknięte. Przeszedł się po mieszkaniu, nie bardzo wiedząc, co robić. Czyżby rzeczywiście straciła głowę i została na noc u klienta? Nie, nawet Cheryl nie zdecydowałaby się na tak szalony krok. Chociaż ostatnio była w dziwnym nastroju; kto wie, co jej mogło strzelić do głowy. Najwyższa pora, by ktoś przemówił tej wariatce do rozsądku. Niechętnie pomyślał, że sam będzie musiał to zrobić. Oczywiście nigdy go nie słuchała, ale teraz zmusi ją do tego. Nalał sobie kieliszek wódki, rozsiadł się na kanapie, włączył telewizor i postanowił czekać na jej powrót. - Chyba słyszę jego kroki - wyszeptała Jordanna. - Bądź w pogotowiu. Staraj się pamiętać o wszystkim, co ci mówiłam.

- Nic nie możemy zrobić - powiedziała Cheryl płaczliwym głosem. Ma nas w swoich łapach, Jordy. Nigdy się stąd nie wydostaniemy. - Nie wygaduj takich rzeczy - wycedziła Jordanna przez zaciśnięte zęby. - Przeżyjemy. Nie zamierzam być czyjąś pieprzoną ofiarą. Drzwi nad schodami otworzyły się i rozległy się kroki schodzącego mężczyzny. Jordanna powtarzała sobie w duchu, co ma robić. Nie okazywać słabości. Nawiązać kontakt wzrokowy. Zmusić Zane'a do mówienia. Traktować go jak normalnego człowieka. To było więcej, niż on dla nich zrobił. Wciąż były skute, związane i zamknięte w ciemnej piwnicy. Musiała iść do łazienki i potwornie chciało jej się pić. Cheryl na pewno miała takie same potrzeby, ale Jordanna wiedziała, że nie mogą go o nic prosić. Postanowiła za wszelką cenę panować nad sytuacją. Zane Ricca. Dobrze go pamięta. Widziała, jak udusił Ingrid Flores i nie miała wątpliwości, że nie odczuwał z tego powodu wyrzutów sumienia. Obie z Cheryl musiały długo przekonywać swoich ojców, by pozwolili im wystąpić w sądzie jako świadkowie oskarżenia, tłumacząc, że dzięki nim Zane Ricca dostanie wyższy wyrok.. Teraz - po tylu latach - wyszedł z więzienia i znowu jest w Beverly Hills.

Z początku go nie poznała. Może Cheryl się pomyliła? Zane Ricca był typem słabeusza. Mężczyzna, który wszedł do piwnicy, wyglądał na silnego i twardego faceta. Miał długie, ściągnięte w kucyk włosy, bezlitosną twarz i muskularne ciało. A jednak to on. Ma te same oczy. Obojętne, całkowicie pozbawione wyrazu. Nigdy nie zapomni tych przerażających oczu. Mężczyzna zatrzymał się na najniższym stopniu i popatrzył na nie zimno. Jordanna stłumiła w sobie chęć obrzucenia go wyzwiskami. Mimo strachu udało się jej zachować obojętność. Trzymając się własnych postanowień, od razu spróbowała nawiązać z nim kontakt. - Nie wiem... nie wiem, dlaczego tu jesteśmy - powiedziała zdumiewająco spokojnym głosem. - Ale to nie ma znaczenia, na pewno dojdziemy do porozumienia - dodała. Odpowiedziała jej cisza. - Proszę cię, posłuchaj - zaczęła przekonywać Zane'a. - Może zdejmiesz nam kajdanki i pogadamy. Żadnej reakcji. - W porządku, odłóżmy rozmowę na później, ale teraz musimy iść do łazienki. Trupie oczy mężczyzny nie wyrażały żadnych emocji. - Muszę się czegoś napić - słabym głosem odezwała się Cheryl. Zupełnie zaschło mi w gardle... Źle się czuję. Proszę... Zane odwrócił się do nich plecami, wszedł wolno na górę i

zatrzasnął za sobą drzwi. - O Jezu! - wybuchnęła Jordanna. - To naprawdę jakiś pieprzony psychopata. - Mówiłam ci - rzekła zrozpaczona Cheryl. - Nic nie możemy zrobić. - Owszem, możemy - warknęła wściekle Jordanna. - Wydostaniemy się stąd. Obiecuję. Zmuszenie policji do odholowania srebrzystego BMW nie było łatwe, ale George Randall użalał się tak długo i tak płaczliwie, że w końcu obiecali się tym zająć, po prostu po to, by wreszcie się wyłączył. Randall triumfował. - Nie wiem o co tyle zamieszania - zauważyła jego śliczna młoda żona. - Mogliśmy przecież skorzystać z drugiej bramy. Była zbyt prostoduszna, by zrozumieć satysfakcję, jaką przepełniła go świadomość, iż zmusił gliniarzy do zrobienia czegoś, czym sami nigdy by się nie zajęli. Doszedł do wniosku, że skoro i tak jest spóźniony, a jego spotkanie z pięćdziesięcioparoletnią Taureen Worth - która kiedyś była symbolem seksu i teraz znowu chciała wyglądać na dwadzieścia dwa lata - szlag trafił, to może spokojnie zjeść śniadanie z uroczą żoną. - Zabieram cię na półwysep na szampana i sok pomarańczowy oświadczył, wyobrażając sobie romantyczny ranek, który mógłby się przeciągnąć w jeszcze bardziej romantyczne popołudnie.

- Wybacz, kochanie... - powiedziała powoli, gorączkowo usiłując wymyślić jakąś zręczną wymówkę, która uratowałaby jej randkę z dziewiętnastoletnim ekspedientem sklepowym - ale jestem już spóźniona do mojego psychoanalityka. - Twojego psychoanalityka! - wrzasnął. Zanim jednak zdążył rozwinąć ten temat, zobaczył podjeżdżający pod dom samochód do holowania. Dumny z siebie zbiegł na podjazd, by obserwować usuwanie zawalidrogi. To stało się tak naturalnie, że oboje byli zaskoczeni. Ani Kennedy, ani Michael nie spodziewali się, że wylądują razem w łóżku, ale właśnie w nim byli - dając się unieść nastrojowi chwili, ciesząc się każdą sekundą wzajemnej bliskości. Całowali się bardzo długo, dopóki nie ogarnęło ich takie podniecenie, że nie mogli już nad sobą zapanować. Bez słowa poszli do sypialni, rozbierając się po drodze. Namiętności, jaka nimi zawładnęła, nie można już było powstrzymać. Kennedy łaknęła dotyku Michaela, pragnęła poczuć go w sobie, a on dzięki jakiemuś szóstemu zmysłowi wiedział, że ta kobieta jest jego przeznaczeniem. Kochali się tak namiętnie, że ich samych wprawiło to w zdumienie. Ale Michael czuł, że chodzi nie tylko o wspaniały seks; przeżywał coś wyjątkowego i chciał, by trwało to wiecznie. Wiedział, że nareszcie jest tak, jak być powinno.

Kennedy miała podobne odczucia. Nie zamierzała iść do łóżka z Michaelem Scorsinim, ale kiedy już się to stało, po raz pierwszy od śmierci Phila nie przeprowadzała w duchu porównań; zapominając o całym świecie dała się unieść fali namiętności i bez żadnych zahamowań czerpała przyjemność z fizycznego zespolenia. Michael okazał się wspaniałym kochankiem, dał jej wszystko, o czym kiedykolwiek marzyła. Kiedy przeżywali długi, trwający wieki orgazm, jęczała głośno z podniecenia, rozkoszując się każdą chwilą. - To istne szaleństwo - powiedziała wzdychając z rozmarzeniem, kiedy było już po wszystkim. - Owszem, szaleństwo - przytaknął, zsuwając się z niej i kładąc obok. - Ale bardzo miłe szaleństwo... - Bardzo miłe, Kennedy? - Potrząsnął głową uśmiechając się szeroko. - Ona mówi, że bardzo miłe! A może niesamowite? A może zdumiewające? A może... - Dobrze, już dobrze - zgodziła się ze śmiechem. - Przyznaję, że nie tylko miłe. - Ona jest taka oziębła - poskarżył się, przebiegając palcami po jej nodze. - Prawdziwa dama. - Przed chwilą też taka byłam? - spytała. - Byłaś jeszcze kimś. - Pokażę ci, kim jeszcze - powiedziała siadając.

- Hej... poczekaj chwilę! Daj mi czas na... - Nie potrzebujesz czasu - odparła uwodzicielskim głosem i schyliła głowę, by polizać wewnętrzną stronę jego ud. Gdy tylko poczuł jej język, obiecujący mu chwile niewysłowionej ekstazy, natychmiast znowu był gotów. Położył ręce na jej złotoblond włosach i zepchnął ją nieco niżej. - Mówiłam ci - wymamrotała. - Naprawdę musisz nauczyć się mnie słuchać, Michael. Uwięzienie

dwóch

dziewcząt

w

piwnicy

było

najbardziej

podniecającym doświadczeniem w życiu Mężczyzny. Miał całkowitą i nieograniczoną władzę nad ich życiem. Mógł zrobić z nimi wszystko, na co miał ochotę - absolutnie wszystko. Żałował, że to nie jego matka jest na dole. Tak, jego matka, która zawsze lubiła otaczać się ładnymi, przyjemnymi przedmiotami. Znienawidzona kurwa, która nazywała go pieseczkiem i popsuła mu każdy dzień jego pieprzonego życia. Chciałby zobaczyć, jak siedzi w piwnicy przykuta do ściany, a szczury gryzą jej chude kostki, biegają po pałąkowatych nogach i szarpią jej ciało. Na myśl o tym tak się podniecił, że zastanawiał się, czy się nie rozebrać i nie doprowadzić do orgazmu. Ale zawsze może to zrobić później: ma teraz mnóstwo czasu. Ciekaw był, czy w piwnicy są szczury. Nagle przyszło mu na myśl, że wcale nie musi czekać, by się o tym przekonać - sam może się tym zająć.

Kobiety okropnie boją się tych gryzoni. Jeśli ustawi magnetofon na szczycie schodów, to nagra pełne przerażenia wrzaski obu dziewczyn. Powziąwszy ten pomysł, poczuł się szczęśliwy i usatysfakcjonowany. Zabił cztery kobiety, które go zdradziły. A teraz więzi dwie następne. Wkrótce jego misja w Kalifornii zostanie zakończona i będzie mógł wrócić do Nowego Jorku, by rozprawić się z kobietą, która najbardziej ze wszystkich zasługuje na śmierć.

Rozdział 49 Carlyle zadzwonił do drzwi domu Cheryl. Grant usłyszał dźwięk dzwonka, ale nie ruszył się sprzed telewizora. Detektyw przycisnął mocno palec do brzęczyka. W końcu Grant podszedł ociężale do drzwi. - Taak? - wymamrotał, wciąż trzymając w ręce kieliszek z wódką. - Przyszedłem zobaczyć się z Cheryl Landers. - Nie ma jej. - Dzwoniłem wczoraj. Nie odpowiedziała na mój telefon. - Kim pan jest? - Detektyw Carlyle. Czy to z panem rozmawiałem? - Nie - zaprzeczył szybko Grant. - Orientuje się pan, gdzie ona jest albo kiedy wróci? Grant przeciągnął ręką po nie uczesanych włosach. - A może mnie pan powie, o co chodzi?

- Jest pan kimś z jej rodziny? - zapytał detektyw. - Tak, jestem jej bratem - skłamał Grant. - To lepiej niech pan ją nakłoni, żeby skontaktowała się ze mną jak najszybciej. - Dlaczego? Carlyle oparł się o framugę drzwi. - Parę lat temu zeznawała w procesie o morderstwo. Mężczyzna, którego pomogła wsadzić do kicia, jest na wolności. Staram się ostrzec pannę Landers, żeby miała się na baczności. - Grozi jej niebezpieczeństwo? - Tak. Tamten mężczyzna może jej szukać. - Dlaczego pan sądzi, że mógłby to zrobić? - Bo szukał czterech innych kobiet, które wtedy zeznawały... i znalazł je. Wszystkie cztery nie żyją. - Jezu! - wykrzyknął Grant. - Dlaczego wcześniej jej nie uprzedzono? - Dopiero teraz na to wpadliśmy. - Nie rozumiem. Ja... - Gdyby chciała dostać ochronę, niech przyjdzie do nas porozmawiać - przerwał mu Carlyle. - Każę jej do was zadzwonić, gdy tylko ją znajdę. - Znajdzie ją pan...? - zdziwił się detektyw. - Och... no, jest gdzieś w mieście.

Carlyle wręczył Grantowi swoją wizytówkę. - Proszę tego koniecznie dopilnować. Grant nie mógł się doczekać, kiedy policjant wreszcie sobie pójdzie. Ale przynajmniej dowiedział się, że nie wsadzą ich za sutenerstwo i stręczycielstwo. Gdy tylko pozbył się Carlyle'a, zaczął przeglądać swoje zapiski, starając się ustalić nazwisko klienta, którego Cheryl odwiedziła w hotelu St James's. Przekopawszy się przez stertę papierów na biurku, znalazł je w końcu nagryzmolone na żółtej aktówce. Bosco Nanni. Tak, tak się nazywał. Natychmiast zadzwonił do hotelu, ale poinformowano go, że telefon w pokoju pana Nanniego nie odpowiada. Zaczął się denerwować nie na żarty. To niepodobne do Cheryl, nie spędzała nocy poza domem. Na dodatek ten detektyw powiedział, że jakiś maniak poszukuje kobiet, które świadczyły przeciw niemu... A jeśli złapał Cheryl? Oczywiście było to nie do pomyślenia, ale jeśli tak się stało? Doszedł do wniosku, że najlepsze, co może zrobić, to pojechać do hotelu i sprawdzić, czy Cheryl tam jeszcze jest. Eldessa skończyła codzienną pracę i usiadła przy stole w kuchni, dając odpocząć nogom. Nie było wiele do roboty w tym ogromnym domu, szczególnie teraz, gdy wszyscy się wynieśli, ale cały czas utrzymywała czystość i porządek, bo Luca Carlotti mógł przyjechać w

każdej chwili - tak jak ostatnio. Pan Carlotti był wspaniałym człowiekiem i choć przed ostatnie lata rzadko się tu pojawiał, wciąż była pełna nabożnego szacunku dla niego. Już pewnie o tym zapomniał, że została zaangażowana tu do pracy przez pewną aktorkę, która wtedy była jego kochanką. Często wspominała tę noc, kiedy pan

Carlotti przyleciał

niespodziewanie z Nowego Jorku i nakrył swoją dziewczynę w łóżku z młodym chłopakiem - kaskaderem. Pamięta, że doszło do strasznej awantury, a potem pan Carlotti sprał oboje na kwaśne jabłko i wyrzucił z domu. Po tym ekscytującym wydarzeniu dom przez jakiś czas stał pusty. Ale ona ciągle u niego pracowała, patrzyła, jak ludzie przychodzą i odchodzą, obserwowała wszystko, zawsze jednak była lojalna w stosunku do pana Carlottiego, bo był jej szefem. Kiedy Zane tu zamieszkał, wiedziała, że jest siostrzeńcem pana Carlottiego. Potrafiła poznać różne sekrety. Niestety nie miała pojęcia, dokąd się wyniósł, choć przyszło jej na myśl, że Shelley może to wiedzieć, bo widziała, jak latała za nim przez cały czas. Powinna była ostrzec tę dziewczynę, że Zane to dobre ziółko. Przynosi nieszczęście. Eldessa miała nosa do złych ludzi. Nie powiedziała jej tego jednak. To nie był jej dom i jej sprawa. Poza tym... te dzisiejsze dziewczyny... nic im nie można powiedzieć myślą, że wszystko wiedzą. Shelley wyjeżdżając zostawiła Eldessie swój nowy adres i kazała jej

przyrzec, że ją odwiedzi. Eldessa obiecała. Teraz, gdy pan Carlotti wspomniał o wielkiej nagrodzie, postanowiła pojechać autobusem na bulwar Zachodzącego Słońca i złożyć Shelley wizytę - może dziewczyna rzeczywiście wie, dokąd Zane wyjechał. W końcu nie ma nic do stracenia, a wszystko do zyskania. Później tego ranka Luca Carlotti dowiedział się od swego księgowego z Nowego Jorku, że Zane podrobił czek wypisany na sześć tysięcy dolarów, zmieniając sumę na sześćdziesiąt tysięcy. Luca się wściekł. Natychmiast wezwał do swego apartamentu Bosca i Rena. - Dosyć już tego opieprzania się - warknął. - Zjeżdżajcie stąd i odszukajcie tego skurwysyna, słyszycie? I nie wracajcie, dopóki go nie znajdziecie. - Gdzie mamy go szukać? - spytał Bosco, wybałuszając na niego oczy. - To wasze zmartwienie, nie moje. Bosco szurając nogami ruszył do wyjścia. - Co chcesz, żebym najpierw zrobił? - spytał. - Wytropił Bambi czy znalazł Zane'a? Luca odparł zimno: - Znajdź Zane'a przed glinami, bo chcę osobiście rozwalić mu ten złodziejski łeb i rzucić jego szczątki kojotom na pożarcie. Bambi zajmiesz się później.

Między lokajem Sandersonów a Hubertem Potterem doszło do kłótni. Lokaj upierał się, że Jordanna śpi w swoim pokoju i nie należy jej przeszkadzać, Hubert zaś równie stanowczo twierdził, że trzeba ją obudzić, bo on musi się dowiedzieć, dlaczego zostawiła rozbity samochód na środku drogi. Lokaj stracił nadzieję na spokojny ranek. Ochroniarz działał mu na nerwy. W ogóle nie pochwalał zatrudniania goryli - praca w domu pełnym tych gburów była poniżej jego godności. Kiedyś, gdy był bardzo młody, pracował w Buckingham Palace. Praca dla amerykańskiego multimilionera nie umywała się do służenia Jej Królewskiej Mości. Niechętnie zadzwonił do pokoju Jordanny. Zgodnie z jego przypuszczeniami nikt nie odebrał. - Panna Levitt jeszcze śpi - powiedział, nie mogąc ukryć nuty triumfu w głosie. - Nie widziałem, żeby wracała do domu - upierał się Hubert. Powiedziałaby mi o samochodzie. Coś tu nie gra. - Zapewniam pana, że wszystko jest w porządku - mruknął lokaj patrząc na niego wyniośle. - Zatem porozmawiam z panną Sanderson - oświadczył ochroniarz. Ale lokaj był nieugięty. - Panny Sanderson także nie można niepokoić - powiedział. Hubert podrapał się po głowie, nie bardzo wiedząc, co ma teraz zrobić. Od konieczności podjęcia decyzji uwolnił go dzwonek do drzwi.

Kiedy lokaj je otworzył, stanął w nich detektyw Carlyle. - Czym mogę panu służyć? - spytał lokaj. - O ile się nie mylę, mieszka tu Jordanna Levitt. - Pannie Levitt nie można teraz przeszkadzać - powiedział lokaj. Mogę spytać o pana godność? - Detektyw Carlyle. A pannie Levitt można przeszkodzić. - Carlyle miał dosyć jak na jeden ranek. Włóczenie się po mieście, by odnaleźć i ostrzec jakieś dzieciuchy z Beverly Hills, nie należało do jego obowiązków. - Proszę jej powiedzieć, że tu jestem. Hubert przyglądał się temu z zadowoleniem. Ten policjant nie mógł przybyć w bardziej odpowiednim momencie. Po chwili wahania lokaj poszedł po Jordannę. - Rozwaliła samochód - zauważył Hubert rozkładając ręce. - Słucham? - zainteresował się Carlyle. - Stoi pośrodku drogi. Nie zauważył go pan jadąc tutaj? - Białe porsche? - Zgadza się. - Jak to się stało? - Prowadzi jak wariatka - autorytatywnie stwierdził Hubert. - W jakiej sprawie chce pan się z nią widzieć? - To pana nie dotyczy. Hubert nadął się. - Chyba zmieni pan zdanie. Pracuję tu jako ochroniarz.

- Ochroniarz? - Jestem u pana Sandersona od ośmiu lat. - To ta ważna osobistość z telewizji? - Zgadza się. - Łatwa praca? - Lepsza być nie może. I doskonale płatna. Carlyle westchnął. - Czasami mam wrażenie, że tracę czas na jakieś gówna. Powinienem znaleźć sobie jakąś prywatną robotę w ochronie, tak jak pan. Lokaj wrócił z kamiennym wyrazem twarzy. - Panny Levitt nie ma w domu. - Mówiłem przecież - triumfował Hubert. Carlyle podciągnął spodnie. - Więc gdzie jest? - spytał. - Może w studiu. - Czy nie wspominał pan, że jej samochód stoi na ulicy? - zwrócił się detektyw do Huberta. - Owszem. To na pewno jej samochód - odparł ochroniarz. - W środku leżała jej torebka. Nie znam kobiety, która nie wzięłaby ze sobą torebki. A co więcej, nie widziałem, żeby przechodziła obok mnie. - Czy spała w swoim łóżku? - cierpliwie indagował dalej Carlyle, choć ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę, była uprzejmość.

- Nie - odparł lokaj. Detektyw Carlyle miał niemiłe przeczucie, że wkrótce odkryje coś, o czym wcale nie chce wiedzieć. - Która godzina? - wymamrotała Cheryl. Jordanna spojrzała na zegarek. - Dochodzi jedenasta. Jak się czujesz? - Fatalnie. Jakby ktoś mi wypalał wnętrzności. - Nie poddawaj się. - Ile czasu minęło, odkąd zszedł na dół? - Prawie trzy godziny. - Myślisz, że już ktoś zauważył naszą nieobecność? - Znajdą mój rozbity samochód. Gdzie zostawiłaś swój? - Na Lexington. Blokuje wjazd do czyjegoś domu. - Kiedy znajdą nasze samochody, zorientują się, że coś nie gra. Pewnie już nas szukają. Cheryl, to jest porwanie. Na pewno włączy się FBI. Wkrótce zostaniemy uwolnione. - Chciałabym, żeby żołądek przestał mnie boleć - pożaliła się Cheryl. - Marzę tylko o tym, żeby zamknąć oczy i udawać, że to zły sen. - To naprawdę tylko zły sen. Wszystko będzie dobrze. - Nawet nie wypuścił nas do łazienki ani nie dał nic do picia. Potwornie zaschło mi w gardle. Wszystko bym oddała za łyk wody. Co zrobimy? - Nie wiem - wyznała szczerze Jordanna. - Na pewno coś się

wydarzy. Jeszcze będziemy miały okazję zrealizować nasz plan. Najpierw musimy spróbować pozbyć się kajdanek. - To niemożliwe - powiedziała apatycznie Cheryl. - Trzeba mieć klucz. - Czekaj, coś słyszę. Znowu schodzi na dół. - Jordanna wstrzymała oddech i wytężyła słuch. Drzwi otworzyły się. Przez parę sekund panowała cisza, a potem coś z hałasem zaczęło staczać się ze schodów. - Hej, Zane, muszę z tobą porozmawiać! - zawołała Jordanna. - To ważne. Żadnej odpowiedzi. Próbuj dalej - nakazała sobie. Przyciągnij jego uwagę. Zmuś skurwiela do rozmowy. - Wiesz, że Ingrid mówiła o tobie przez cały czas?! - krzyknęła. Ingrid opowiedziała mi masę różnych rzeczy. Niektóre chciałabym ci powtórzyć. Drzwi zatrzasnęły się. W tym samym momencie usłyszały dziwne piski. - Co to? - spytała przerażona Cheryl. Zanim Jordanna zdążyła odpowiedzieć, skoczyły na nie dwa szczury - i, przerażone, zaczęły biegać jak oszalałe po małej piwnicy. Jeden z nich ugryzł Cheryl w kostkę. Wydała mrożący krew w żyłach wrzask.

- O Jezu! O mój Boże! Jordy, zrób coś! - Kop je, Cheryl - poradziła Jordanna przyjaciółce. - Musisz je mocno kopać. Zabijemy je. Uda się nam, zobaczysz. - Cofnęła nogi i kopnęła z całej siły. Jeden ze szczurów zaskowyczał głośno, gdy cisnęła nim o ścianę. - Nie mogę - płakała Cheryl. - Nie mogę, Jordy, jestem zbyt słaba. Mówię ci, że czymś mnie podtruł. - Owszem, możesz - skarciła ją ostro Jordanna. - Musisz. Po prostu kop te małe skurwysyny. Cheryl przesunęła się w kąt piwnicy i wstrząsana skurczami żołądka zwijała się z bólu. - O Boże - jęknęła. - Chyba umieram. Mężczyzna kucnął przy drzwiach do piwnicy, przysłuchując się dobiegającym z dołu wrzaskom. Pewnego razu, kiedy był za kratkami, dwaj więźniowie siłą wepchnęli mu żywego szczura w spodnie. Pogryzł mu jądra i uda - ból był nie do wytrzymania. Strażnicy zawlekli go do szpitala więziennego, gdzie dostał zastrzyk przeciw wściekliźnie. Ból towarzyszący temu zastrzykowi był gorszy niż ukąszenia szczura. Współwięźniowie byli bardzo zadowoleni ze swego dowcipu. Ale on się zemścił. Wsypał trutkę na szczury do gulaszu, kiedy miał dyżur w kuchni, i połowa więźniów chorowała przez wiele dni. Stosowna kara.

Nie zamierzał rozmawiać z żadną z dziewcząt; nie zasługują na to. Zaciekawiła go jednak wzmianka o Ingrid. Czy naprawdę o nim opowiadała? Jeśli tak, to co dokładnie mówiła? Chciał znać każde jej słowo, ale żeby się czegoś dowiedzieć, musiał zapytać. Miał już dość wrzasków tych dziwek. Mógł przecież puszczać sobie nagraną taśmę, gdy tylko przyjdzie mu na to ochota. Ponownie otworzył drzwi do piwnicy. Jeden ze szczurów wbiegł szybko po schodach i jak szalony uciekł w głąb domu. Oświetlił latarką piwnicę. Cheryl leżała zwinięta w kłębek, Jordanna siedziała wyprostowana czujnie. Gdy tylko go ujrzała, zaczęła: - Chcesz usłyszeć, co Ingrid o tobie mówiła? Powinniśmy porozmawiać na ten temat... to naprawdę ciekawe. Zobaczył, że związanymi nogami skopała na śmierć drugiego szczura. I jeszcze miała ochotę na rozmowę - naprawdę była twarda. Wahał się przez chwilę, ale pokusa, by dowiedzieć się, co Ingrid o nim powiedziała, była nie do zwalczenia. Powoli zszedł po schodach. Bobby właśnie nakręcił kluczową scenę z Jerrym, kiedy Mac odciągnął go na bok. - Detektyw Carlyle - powiedział, przedstawiając mu krępego policjanta. - Jeśli chodzi o zdemolowanie mi domu przez Barbarę Barr, to nie

wnoszę oskarżenia - rzekł Bobby, dziwiąc się, dlaczego Mac się tym zajmuje. - Obawiam się, że chodzi o coś znacznie poważniejszego - odparł Mac ze zmartwioną miną. - Widziałeś dzisiaj Jordannę? - Niedługo tu będzie. - Widział się pan z nią ostatniej nocy? - spytał Carlyle myśląc, że jego dziewczyna miałaby orgazm, gdyby dowiedziała się, że właśnie rozmawia z Bobbym Rushem, jej idolem. Chociaż według niego gwiazdor wyglądał jak każdy inny trzydziestoparoletni aktor. Kevin Costner, Dennis Quaid, Michael Douglas - wszyscy byli do niego podobni. - Tak, spotkałem się z nią. Co z tego? - Nie wiem, jak to powiedzieć, ale wygląda na to, że ona... zaginęła. Michael leżał w łóżku, z rękami pod głową i szeroko otwartymi oczami. Był szczęśliwy i całkowicie spokojny. Kennedy spała z głową na jego piersi. Zachwycał się zapachem jej ciała. Zaczął ją delikatnie głaskać po włosach. Czy można zakochać się w dziewczynie w tak krótkim czasie? Tak, można. On sam jest tego najlepszym dowodem. Miał mnóstwo kobiet w życiu - panienek na jedną noc, krótkotrwałych romansów - ale nigdy nie spotkał nikogo takiego jak Kennedy. Zaspokajała wszystkie jego potrzeby, fizyczne i psychiczne, i według niego idealnie do siebie pasowali, choć wywodzili się z zupełnie

innych środowisk. Bawił się jej włosami, dopóki się nie obudziła. - Nie spałaś przez całą noc, tak? - spytał. - Nie miałam czasu - przyznała, przeciągając się jak kotka. Pracowałam nad artykułem. - Jesteś pracoholiczką. - Pewnie tak - przyznała. - Chyba powinnam wrócić do pisania powiedziała z niechęcią. - Dobrze - ustąpił. - Myślę, że najwyższa pora skontaktować się z Quincym. - Cóż... - wymruczała. - Obawiam się, że oboje mamy robotę. - Quincy będzie się zastanawiał, co się ze mną stało. Pogłaskała go po karku, po czym zanurzyła palce w jego gęstych włosach. - Podniecasz mnie - mruknął. - O to mi chodzi - odparła. - Naprawdę? - Naprawdę. - Myślałem, że wstajemy. - Nie, Michael, to ty wstajesz - drażniła się z nim. Potarł delikatnie brodawki jej piersi. - O niczym innym nie marzyłem. - Wiem. - Nie myślałem o tym przychodząc tutaj.

- Och tak, myślałeś. Uśmiechnął się szeroko. - Och tak, myślałem. Zaczął terkotać telefon. Wyłączyła go. - Nikt nie będzie dzwonił - wyszeptała. - Nikt nie będzie nam przeszkadzał. Gdy tylko zaczął całować jej usta, oboje zapomnieli o pracy, rozpoczynając kolejną pełną uniesień wędrówkę.

Rozdział 50 - Musimy znaleźć tego skurwiela, zanim Luca straci cierpliwość – powiedział Reno. - A niewiele mu do tego brakuje. - Wiem - zgodził się Bosco. - Od czego zaczniemy? - Jeszcze raz pojedziemy do tego domu i przetrząśniemy jego pokój centymetr po centymetrze. - Już to zrobiliśmy. - Tym razem będziemy szukali moją metodą. Pojechali limuzyną do domu Luki, kazali kierowcy poczekać na dworze, a sami poszli do pokoju Zane'a. - Teraz zrobimy to dokładnie - rzekł Reno. - Potnij materac, zedrzyj tapetę ze ściany i poodrywaj deski podłogowe. Cholera, nie po to przyjechałem do Los Angeles, żeby zajmować się ściganiem tego skurwysyna. Chciałem zrobić sobie urlop. Ale tym razem go

przydybiemy. Zabrali się do pracy. Bobby, Mac i detektyw Carlyle stali na końcu hali zdjęciowej. - Jeśli tego człowieka wypuszczono z więzienia, to czy nie należało natychmiast powiadomić o tym Jordanny i Cheryl? - spytał Bobby z oburzeniem. - Nie wiedzieliśmy, że to on - wyjaśnił Carlyle. - To wyszło na jaw dopiero w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. - Chce mi pan powiedzieć, że te cztery kobiety zostały zamordowane i nie wiedzieliście, że to on jest sprawcą? Minęło tyle czasu i nikt nie powiązał ze sobą tych morderstw? - Bobby wściekły zwrócił się do Maca. - Możesz w to uwierzyć? Mac wpatrywał się w czubki swoich butów. Prześladujący go po nocach koszmar stawał się rzeczywistością. Powinien był od razu iść na policję, zamiast łudzić się nadzieją, że Luca wszystkim się zajmie. - Musimy odnaleźć Jordannę - ponurym głosem powiedział Bobby. Co robicie w tej sprawie? - Wszystko, co tylko możliwe - odparł Carlyle zastanawiając się, dlaczego im się wydaje, że mają prawo obwiniać właśnie jego. - A gdzie Cheryl? - spytał Mac. - Wpadłem do niej do domu - powiedział Carlyle. - Ale zastałem tylko jej brata. - Ona nie ma brata - rzekł ponuro Mac. - Może to był Zane.

- Nie, mam zdjęcie Zane'a. To nie był on. - Co ten skurwiel teraz zrobi? - spytał Bobby. - Zażąda okupu? - Jeśli chodzi mu o pieniądze, to pewnie skontaktuje się z jej ojcem. - Jordan wie, co się dzieje? - Właśnie wybieram się do niego. - Jadę z tobą - oświadczył Bobby. - Nie możesz zejść z planu - zaoponował Mac. - Koniec pracy na dzisiaj - stwierdził stanowczo Bobby. - Jordannie grozi niebezpieczeństwo, zamierzam więc zrobić wszystko, by ją odnaleźć. Grant przeszedł się po hallu hotelu St James's. Kiedy wcześniej spytał recepcjonistkę o pana Nanniego, powiedziała mu, że wyszedł. Pogadał z chłopcami z parkingu i dowiedział się, że nie ma na nim samochodu Cheryl. Potem jeden z nich przypomniał sobie, że Cheryl odebrała swój wóz i opuściła teren hotelu poprzedniej nocy około dziesiątej. Po raz pierwszy w życiu Grant troszczył się o kogoś bardziej niż o siebie. Zawsze byli blisko z Cheryl; myśl, że dziewczyna może znajdować się w niebezpieczeństwie, napawała go przerażeniem. Wziął do ręki wizytówkę detektywa Carlyle'a i dokładnie ją przestudiował. Jeśli zadzwoni do niego i powie, że Cheryl zaginęła, prawdopodobnie będzie musiał wyjawić, iż poprzedniej nocy była u klienta.

Co z tego? Będzie się o to martwił, kiedy przyjdzie pora. Skoro w grę wchodzi jej bezpieczeństwo, powinien zaryzykować. - Jeśli mamy rozmawiać, to najpierw musisz nas wypuścić do łazienki - upierała się Jordanna. - I nie widzisz, że Cheryl jest chora? Zatruła się tym świństwem, które kazałeś jej wypić. To jakaś reakcja alergiczna. Dlaczego jej nie wypuścisz? Musisz ją tylko zawieźć pod szpital i tam zostawić. Nikomu nie powie, gdzie jesteś, bo sama nie wie. A i tak będziesz miał mnie. Zignorował jej prośby. - Co Ingrid o mnie mówiła? - spytał. - Bardzo chcę ci to powiedzieć, Zane, naprawdę, ale jestem w trudnej sytuacji. Przynajmniej daj Cheryl coś do picia, potem wszystko ci opowiem. Obiecuję. Zżerała go ciekawość, choć nie chciał się do tego przyznać. - Co tu jest do opowiadania? - Ingrid dużo o tobie mówiła. Naprawdę cię lubiła. To, co się stało, jest straszne, ale wiem, że to był wypadek. - Nie sil się na kłamstwa. Między innymi przez ciebie znalazłem się za kratkami. - Nie miałam wyboru. Ojciec mnie zmusił, żebym zeznawała przeciw tobie. - Ojciec do niczego cię nie zmuszał. Zrobiłaś to, bo jesteś zepsutą, bogatą dziwką.

- Nie, Zane, mylisz się. Ingrid mi się zwierzyła. - Z czego? - spytał podejrzliwie. - Jeśli zaraz mi nie powiesz, zostawię cię tu, w ciemności. Myślisz, że szczury były straszne? Poczekaj trochę, a zobaczysz, co jeszcze mam w zanadrzu. Cheryl jęknęła. Chociaż Jordanna martwiła się o nią, pragnęła, żeby się nie odzywała, bo instynkt jej podpowiadał, że Zane nie ugnie się przed słabością; trzeba okazać siłę, by go zastraszyć. - Ingrid uważała cię za przystojnego faceta - skłamała zdając sobie sprawę, że nie wystarczy rozbudzić jego ciekawości. - Zawsze mi to powtarzała. Prawdę powiedziawszy, Ingrid nic o nim nie mówiła, poza tym że jest najdziwaczniejszym facetem, jakiego w życiu spotkała. - Serio? - zapytał zaciekawiony. Na razie jej wierzy. - Och, tak - odparła kiwając głową. Zane usiadł na schodach i przyglądał się jej spod przymrużonych powiek. - Kiedy to powiedziała? Jordanna milczała. - Spytałem, kiedy ci to powiedziała - powtórzył z wściekłością. Milczała dalej. Teraz zachowywała się dokładnie tak, jak on zachowywał się jeszcze parę minut temu, i widziała, że wcale mu się to nie podoba.

- Nie próbuj ze mną żadnych sztuczek, ty kurwo - powiedział zimnym głosem. - Bo pożałujesz. - Dlaczego mnie wyzywasz? - spytała, obierając nową taktykę. Ingrid mówiła, że jesteś miłym facetem. Naprawdę cię lubiła i szanowała. Gdyby wiedziała, co z nami wyprawiasz, bardzo by się zmartwiła. - Ingrid zrobiła ze mnie idiotę - warknął. - Nie rozumiałeś jej, ale ona ciebie rozumiała... - Jordanna przerwała na chwilę, oceniając jego reakcję. Połknął haczyk, ale musi być ostrożna, w przeciwnym razie wymknie się jej. - Niektóre rzeczy, które o tobie opowiadała, są tak ciekawe... Zamrugał oczami. - Co na przykład? - Nie daj się prosić - nalegała. - Bądź miłym facetem i wypuść Cheryl, wtedy ci powiem. - Cheryl zostanie. - To przynajmniej daj jej trochę wody. - Nie muszę nic robić. - Wiem, ale... - Mogłem zabić was obie. Zaległa długa, pełna napięcia cisza; mężczyzna zastanawiał się, co ma teraz zrobić. Jordanna namawiała go w duchu, żeby zrobił coś dobrego. Zawsze

wierzyła w siłę pozytywnego myślenia. Gdyby tylko mogła narzucić mu ten swój sposób rozumowania... - Michael? - Tak mam na imię. - To wszystko stało się tak szybko. Nie jestem przyzwyczajona chodzić z facetami do łóżka o poranku, bo o tej porze powinnam pracować. Rozbawiony uniósł brew. - Z facetami, Kennedy? Uśmiechnęła się. - Z tobą. - Dzięki. - Bardzo proszę. - Jesteś niezadowolona? - Cóż... nie chcę, żeby to była banalna przygoda. - Tak to odbierasz? - Nie... ale pośpieszyliśmy się z seksem. Czy najpierw nie powinniśmy... - Chciałabyś, żebym umówił się z tobą na randkę i zaprosił na kolację? - spytał uśmiechając się pod nosem. - Czemu nie? - W porządku, jeśli tego chcesz - rzekł siadając i biorąc papierosa. Pójdziemy na podwójną randkę z Amber i Quincym. Co ty na to?

Usiadła

obok

niego,

zakrywając

piersi

pogniecionym

prześcieradłem. - Chcesz powiedzieć, że powinnam poprzebywać trochę z normalnymi ludźmi? - spytała. - Bardzo śmieszne. - Przynajmniej potrafię doprowadzić cię do śmiechu. - Nie tylko do tego potrafisz mnie doprowadzić. - Naprawdę? - drażniła się z nim. - Opowiedz mi o tym. Objął ją rozbawiony. - A może ci pokażę? Wysunęła się z jego objęć. - A może zrobimy przerwę? - Jesteś trudną kobietą, Kennedy. - Ty za to zbyt dużo palisz. Zaciągnął się głęboko i zgasił papierosa. - Więc idziemy na prawdziwą randkę, tak? - podsumował. - Kiedy? - A kiedy byś chciała? - Szczerze mówiąc - mruknęła przeciągając się - w ogóle nie chciałabym wychodzić z tego łóżka... dopóki ty w nim jesteś. - Zupełnie jak ja - powiedział, patrząc na jej piękną twarz. - Wiesz, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, wiedziałem, że to tak się skończy. - Serio?

- Chciałem tego jak wszyscy diabli, ale najpierw musiałem uporządkować swoje życie. Chyba mi się to udało, no i teraz zrobiliśmy to, na co mieliśmy ochotę. - Hmm... no właśnie. - Westchnęła. - Chyba nie żałujesz, prawda? - Nie, Michaelu - wymruczała. - Nie żałuję. A ty? - Chyba żartujesz. Jesteś największym szczęściem, jakie mnie w życiu spotkało. - Pochylił się i pocałował ją. Odsunęła go delikatnie od siebie. - Przykro mi, ale muszę spytać, która godzina? Zerknął na zegarek. - Rany! Wpół do dwunastej. Quincy będzie się wściekał, że go zostawiłem na lodzie. - Wstawajmy więc. - No to jazda! Żadne z nich się nie ruszyło. - Musimy pilnować Marjory Sanderson - powiedział Michael. Twierdzi, że jakiś facet grozi, iż ją zabije. - Naprawdę ktoś jej grozi? - Sam nie wiem, czy jej wierzę - mruknął. - Muszę ci coś powiedzieć o Marjory - dodał po chwili. - Mów, jestem w nastroju do słuchania. - Musiałem pożyczyć od niej pieniądze.

- Ile? - Dziesięć tysięcy kawałków. - Dlaczego? - Informacja w zamian za gotówkę. To był warunek odnalezienia Belli. - Dziesięć tysięcy dolarów to kupa forsy. - Zgadza się. Muszę je jak najszybciej zwrócić. - W jaki sposób zamierzasz to zrobić? - Nie wiem... mógłbym dorabiać jako prywatny ochroniarz, wypruwać z siebie flaki, sprzedawać swoje ciało... - Michael! - skarciła go. - Chyba że ty masz ochotę zapłacić. Udała, że się zastanawia. - Dolar wystarczy? - zapytała. - Albo dziesięć kawałków, albo nie ma o czym mówić - zażartował. - Co dostanę za dziesięć kawałków? - Proszę się przysunąć, to pani pokażę. - Znowu? - Gdybym miał siedemnaście lat... - Objął ją i przytulił mocno do siebie. Cudownie się z nim czuła. - Wiesz - powiedziała cicho - po śmierci Phila myślałam, że nie spotkam nikogo, kto mógłby zająć jego miejsce. No i proszę... ty jesteś

przy mnie. - Jestem. - Wkroczyłeś w moje życie niczym burza. - Wodziła palcami po jego twarzy. - Mam nadzieję, że zamieszkasz gdzieś w pobliżu. - W pobliżu? - powiedział ze zdziwieniem. - Kochanie, wprowadzam się do ciebie. - Kto ci pozwolił? - spytała z uśmiechem. - Kennedy, spójrz prawdzie w oczy: jesteśmy razem i tak już zostanie. Chyba że tego nie chcesz. Przytuliła się do niego jeszcze mocniej. - Chcę. Czy to możliwe, żeby szczęście tak szybko uśmiechnęło się do niego? Kennedy była ideałem. - Wiesz co? - mruknął. - Co? - Otworzyłem przed tobą serce... i już tylko ty w nim królujesz. - Coś takiego! Okazuje się, że pod maską twardego detektywa kryje się prawdziwy romantyk. - Przy tobie mogę być, kim tylko zechcesz - powiedział uśmiechając się swawolnie. Zaczęli się całować, jakby dopiero rozpoczynali grę miłosną. Eldessa wysiadła z autobusu prawie na końcu kanionu Laurel. Ściskając torebkę pod pachą, zaczęła długą wspinaczkę stromym

zboczem. Była przyzwyczajona do chodzenia. Jej samochód zepsuł się rok temu i nawet nie próbowała oddać go do naprawy. To był i tak stary wóz, z którym miała więcej kłopotów, niż to było warte. Idąc pod górę myślała o swojej rodzinie. Pięcioro dzieci, każde mieszkało gdzie indziej. Nie widywała ich często - przyjeżdżali tylko od czasu do czasu po pieniądze. Pomagała im, jak mogła. Pięć tysięcy dolarów to prawdziwa fortuna. Gdyby miała taką forsę, mogłaby przejść na emeryturę, zamieszkać z kuzynką nad morzem - w Santa Monica - i po latach sprzątania w cudzych domach wreszcie odpocząć. Uważała, że ma szansę je zdobyć: Była prawie pewna, że Shelley wie, dokąd Zane pojechał. Dla tych pieniędzy warto było wspinać się pod górę. Warte były każdego kroku. - Spójrz na to - rzekł Reno trzaskając palcami. - Co znalazłeś? - spytał Bosco, pocąc się obficie w panującym w Los Angeles upale. - Dokumenty samochodu, który wynajął. Schował je pod materacem. Mówiłem ci: jeśli przetrząsasz pokój, musisz robić to dokładnie. - Fajnie, teraz mamy numer jego prawa jazdy. - Nie rozumiesz: skoro mamy to, mamy i jego. Spadamy.

Rozdział 51 Bobby oglądał elegancko urządzony gabinet Jordana Levitta, słuchając, jak detektyw Carlyle przedstawia gospodarzowi sytuację. Jordan Levitt był wysokim, przystojnym mężczyzną. Musiał okropnie onieśmielać Jordannę, kiedy była dzieckiem, pomyślał Bobby. W pewien sposób przypominał mu Jerry'ego. Zachowywał się, jakby chciał powiedzieć: „Jestem wielkim aktorem - proszę traktować mnie z szacunkiem”. Kiedy Jordan się w końcu odezwał, w jego tubalnym głosie słychać było ledwo hamowaną wściekłość. - Dlaczego moja córka nie została ostrzeżona? - krzyknął piorunując detektywa wzrokiem. - Dlaczego nie umieszczono jej w bezpiecznym miejscu? - Spytałem dokładnie o to samo - wtrącił Bobby. Detektyw Carlyle kręcił się niespokojnie. Wreszcie poznaje wielkich hollywoodzkich aktorów i co go spotyka? Same cholerne oskarżenia, jakby zniknięcie Jordanny Levitt było jego winą. Gdyby odpowiedziała na jego pierwszy telefon, nigdy by do tego nie doszło. - Próbowaliśmy ją ostrzec... - zaczął. - Bzdury! - wrzasnął Jordan, waląc pięścią w stół. - Zawaliliście sprawę i pan dobrze o tym wie. Proszę mnie połączyć z pańskim przełożonym. Chcę, żeby zaczęto coś robić, i to natychmiast.

- Chyba ktoś dzwoni do drzwi - powiedział Michael. - Powiedz, żeby sobie poszedł - odparła Kennedy. - Musimy wreszcie wstać. Już po dwunastej. Najwyższy czas wstawać. Westchnęła. - Jeśli tak uważasz... - Chcesz, żebym ja otworzył? - Weź prysznic. Sama zobaczę, kto przyszedł. Pocałował ją i wyskoczył z łóżka. - Spotkamy się pod prysznicem za minutę. Będę się niecierpliwił, jeśli nie przyjdziesz. - Jeśli przyjdę, nigdy nie zabierzemy się do żadnej pracy. Uśmiechnął się. - Kto tu musi pracować? - My oboje - stwierdziła, sięgając po szlafrok. - Dobrze, dobrze, już znikam - powiedziała podnosząc ręce. - Kto tam? - Kennedy? Rozpoznawszy głos Rosy, niechętnie uchyliła drzwi. - O, cześć - powiedziała. - Co tu robisz? - Co tu robię?! - wściekła się Rosa. - Od dwóch godzin próbuję się do ciebie dodzwonić. Gdzie byłaś? - Pracowałam - powiedziała Kennedy wymijająco.

- Wpuścisz mnie czy nie? - No, chyba tak. - Chyba? Co się z tobą dzieje, do diabła? I dlaczego jesteś nie ubrana? Kennedy z ociąganiem otworzyła drzwi na oścież i wpuściła Rosę do mieszkania. - Jeszcze raz cię pytam - rzekła Rosa - dlaczego wciąż jesteś w szlafroku? - Siedziałam przy komputerze. Cofnąwszy się, przyjaciółka obrzuciła ją zaciekawionym wzrokiem. - Jesteś taka rozogniona, jakbyś przed chwilą przestała się kochać oświadczyła oskarżycielskim tonem. - Słucham...? - Dobrze słyszałaś. - Pracuję nad artykułem. Całą noc byłam na nogach. - Tak, tak, kotku. Chyba zapomniałaś, z kim rozmawiasz. Kto jest u ciebie? - Nikt. - Wydaje mi się, że słyszę szum prysznica. - Właśnie szłam się myć. - Och... wybacz - mruknęła Rosa schylając się, by podnieść z podłogi jakąś część garderoby. - Czyje to gatki? Kennedy odwróciła się.

- Jesteś szpiegiem czy co? - burknęła. - Hej, nie obrażaj się. Bardzo się cieszę, skarbie. Kto to jest? - Michael. - O rany! Jesteś szybsza nawet ode mnie. Jedna randka ci wystarczyła? - Roso, on jest niesamowity - powiedziała Kennedy, uśmiechając się z rozmarzeniem. - To niepodobne do ciebie! Cieszę się, że okazałaś się jednak kobietą z krwi i kości. - Dobra, dobra. Jeśli już dowiedziałaś się wszystkiego, to czy mogłabyś zrobić mi tę uprzejmość i wyjść? - Nie, nie mogłabym. Wydarzyło się coś nowego. Kennedy pomyślała, że życie toczy się dalej i najwyższa pora powrócić do rzeczywistości. - W porządku, mów, o co chodzi - westchnęła z rezygnacją. - Nie podano tego do wiadomości publicznej, ale krążą plotki, że Jordanna Levitt zaginęła. - O mój Boże! Skąd wiesz? - Odnaleziono jej samochód... był uszkodzony, a w środku znajdowała się jej torebka. Ostatni raz widziano ją wczoraj w nocy. - A co z Cheryl Landers? - Nic nie słyszałam na jej temat. - Ja też odkryłam mnóstwo rzeczy - oznajmiła Kennedy, znowu

dając się wciągnąć w wir wydarzeń. - Czy wiedziałaś, że sławny Luca Carlotti, król świata przestępczego, jest wujem Zane'a Rikki? - Chcesz powiedzieć, że ma to związek z tymi morderstwami? - Kto wie? Ja tak to widzę: wuj załatwił mu rolę w „Kontrakcie”. Zane przyjechał tu, zamordował Ingrid, poszedł siedzieć, a teraz jest na wolności i mści się na wszystkich kobietach, które zeznawały przeciw niemu. - Próbowałaś skontaktować się z Lucą Carlottim? - Kto, ja? Skądże znowu. - Ktoś powinien. Musimy przekazać tę informację glinom. - Zamierzałam ich powiadomić, ale czuję się tak, jakbym dostała po łbie. Sama nie wiem, Roso. Nie zwracaj na mnie uwagi... jestem rozkojarzona. - Zauważyłam - mruknęła Rosa. - Cała ta sprawa nie wydaje mi się już taka ważna. - Kotku, kiedy człowiek się zakocha - powiedziała Rosa, kiwając głową z mądrą miną - wszystko staje się nieważne. - Kto tu mówi o miłości? - Spójrz w lustro. Swoim uśmiechem mogłabyś oświetlić Cleveland! - Bzdury. - Jasne. - Muszę powiedzieć Michaelowi, co się dzieje. Zrób sobie kawy. Zaraz wracam.

- Nie chcesz, żebym z tobą poszła? - Roso, nie jesteś wystarczająco odporna, by oglądać Michaela pod prysznicem. Mówię ci, co za widok! - Mój Boże, zaczynasz gadać jak ja. - Skądże znowu! Zane rozwiązał Cheryl, zdjął jej kajdanki, zaprowadził na górę, pozwolił skorzystać z toalety i dał szklankę wody. Kiedy przywlókł ją z powrotem do piwnicy, ledwo szła. Jordanna czuła, że serce wali jej jak młotem. Jej przyjaciółka była w tarapatach, a ona nic nie była w stanie zrobić, by jej pomóc; mogła tylko patrzeć bezradnie, jak Zane znowu związuje Cheryl nogi w kostkach. Gdy zaczął z powrotem zakładać jej kajdanki, Jordanna nie wytrzymała. - Nie musisz jej skuwać - powiedziała. - Spójrz na nią... jest nieprzytomna. Potrzebuje opieki lekarskiej. - Za dużo gadasz - odparł zimno. - Myślałam, że chcesz, bym ci powtórzyła te wszystkie rzeczy, jakie Ingrid mówiła o tobie. Odwrócił się do niej. - To znaczy jakie? - zapytał. - Bardzo szczególne. Wiele wyjaśniają. Zostawił leżącą na podłodze Cheryl, podszedł do Jordanny i znowu usiadł na najniższym stopniu. Zauważyła, że nie założył jej przyjaciółce kajdanek. To już coś.

- Ingrid źle mnie traktowała - powiedział z urazą. - Nie darzyła mnie szacunkiem. Każdy, kto na nas patrzył, od razu to zauważał. - Wiem - zgodziła się Jordanna. - Wzbudziła we mnie przekonanie, że będziemy razem. Okłamała mnie. - Na Ingrid wywierano naciski, o których nie wiesz - rzekła Jordanna, zmyślając na poczekaniu. - Kto? - spytał, pocierając źle zagojoną bliznę na policzku. Muszę wymyślić jakąś naprawdę dobrą historyjkę, pomyślała w popłochu. - Mac Brooks, reżyser - powiedziała szybko. - On... on kochał się w Ingrid. Miał ją w swoich rękach. Ale jakimś cudem dowiedział się, że ona cię lubi, i zabronił jej afiszować się z sympatią do ciebie. Więc widzisz, że to nie była wina Ingrid. Mężczyzna pienił się z wściekłości. Czy to rzeczywiście prawda? Czy Mac Brooks jest odpowiedzialny za to, że Ingrid go odrzuciła? Popatrzył wrogo na Jordannę, nienawidził jej i nienawidził tej drugiej, która rozchorowała się za szybko. Nie będzie miał żadnej przyjemności z patrzenia, jak umiera. Jordanna była przeciwieństwem tamtej - okazała się o wiele za silna. Trzeba by ją nauczyć pokory. Ta dziwka wcale się go nie bała.

Może powinien ją udusić już teraz. Chwycić mocno za szyję i wpatrując się w jej ciemne oczy patrzeć, jak ucieka z niej życie. Nie. To nie jest właściwa pora. Musi dowiedzieć się jeszcze czegoś. Musi dowiedzieć się wszystkiego. Z czoła Eldessy, która uparcie szła pod górę, spływały kropelki potu. Shelley podając jej swój adres nie wspomniała, że dom znajduje się na szczycie wzgórza. Eldessa zatrzymała się na chwilę, wyjęła z torebki starannie złożoną chusteczkę i otarła nią czoło. Pomyślała, że jest za stara, żeby krążyć wokół Los Angeles i robić z siebie wariatkę. Shelley może nic nie wiedzieć i jak ona będzie wtedy wyglądała? Mrucząc pod nosem, znowu ruszyła ciężkim krokiem. Miała szansę zgarnąć pięć tysięcy dolarów. Warto było się trochę potrudzić. - Zobaczymy się później - powiedział Michael, ujmując w dłonie twarz Kennedy i całując ją w usta. - Spotkam się z Quincym i zajmę się tym. A ty nie zapomnij zadzwonić na policję i powiedzieć, co odkryłaś. - Jeśli są w miarę dobrzy, sami powinni już to wiedzieć - zauważyła Rosa. - Zasada numer jeden - pouczył ją Michael - zawsze zakładać, że nikt o niczym nie wie. Gdy tylko wyszedł, Rosa gwizdnęła przeciągle. - Co za przystojny skurwiel. I nawet nie jest aktorem. Ale masz

szczęście! - Mógł być twój. - Niezupełnie - wyznała szczerze Rosa. - Nigdy się mną nie interesował. Słowo. Kennedy westchnęła uszczęśliwiona. - Jest fantastyczny, prawda? - Posłuchajcie jej tylko! Gadasz jak zakochana nastolatka! - Bo chyba się zakochałam. - Tylko głupcy śpieszą się do... - Nie jestem głupia. Michael jest inny. Rosa rozpromieniła się widząc, że jej przyjaciółka jest naprawdę szczęśliwa. - Dostanę nagrodę za znalezienie takiego faceta? - Dostaniesz. Będziesz druhną na naszym ślubie. Rosa uniosła brwi. - Na ślubie! Poprosił cię o rękę? - Żartowałam - powiedziała Kennedy potrząsając głową i uśmiechając się. - Stajesz się sentymentalna - jęknęła Rosa. - To mi się nie podoba. - Przesadzasz - odparła Kennedy. - Daj mi się ubrać, to pójdziemy zobaczyć się z dowódcą oddziału specjalnego. Chcę go rzucić na kolana. - Gdzie byłeś, do diabła? - spytał ze złością Quincy. - W bardzo szczególnym miejscu - odparł Michael, nie mogąc

zgasić uśmiechu na twarzy. Quincy był zaskoczony. - Co w nim takiego szczególnego? - spytał drapiąc się po głowie. - Poznasz ją. - Poznam ją, tak? - wściekł się Quincy. - Chcesz mi powiedzieć, że kiedy ja wypruwam z siebie flaki, ty zabawiasz się z jakąś dziwką? - Nie - odparł Michael. - Nie byłem na dziwkach. - Więc o co do cholery chodzi? - Możemy pogadać o tym trochę później? Mac Brooks zapomniał powiedzieć nam o czymś, i teraz musimy złożyć mu wizytę. Zane Ricca ma wuja. Jest nim Luca Carlotti. - No to jedźmy - zgodził się Quincy. - Prowadź, wodzu. Reno miał przyjaciół w Los Angeles. Poszperał tu i tam, aż w końcu znalazł zamówienie na samochód Zane'a. Zadowolony rozsiadł się wygodnie na patio przy basenie w hotelu St James's. - Dorwiemy go przed północą - obiecał Luce. - Na sto procent. - Skąd ta pewność? - spytał Luca. Miał na sobie szorty od Versace'a, dopasowaną do nich koszulę, a na nogach pantofle od Gucciego ze złotymi ozdóbkami. Jego włosy były gładko zaczesane do tyłu. - Chcesz się założyć? - spytał Reno, bawiąc się okularami przeciwsłonecznymi; był pewny swego. Luca wierzył mu. Jeśli Reno powiedział, że sprawę załatwi, to Luca

wiedział, że dotrzyma słowa. Podszedł do nich ciężkim krokiem Bosco, pocąc się obficie z upału. - A, jesteś - mruknął Luca. - Jestem - odparł Bosco. - Dobra, powiem ci, co masz zrobić - poinformował go Luca. Weźmiesz samochód, pojedziesz do Cartiera w Beverly Hills i wybierzesz prezent dla Bambi, diamentową bransoletkę. Każesz ją ładnie zapakować, dołączysz do niej karteczkę z moim imieniem... wyłącznie imieniem, nie chcę jej przestraszyć. Potem zawieziesz prezent do domu, do którego dojechaliście wczoraj śledząc dziewczynę. Wręczysz go jej do rąk własnych i powiesz, że czekam na nią o ósmej. - Podał mu kopertę. - Zapłać gotówką. Bosco schował kopertę do kieszeni. - Reno ze mną nie jedzie? - Nie. Będzie siedział przy telefonie. - Mogę najpierw zjeść lunch? - spytał Bosco, łykając ślinkę na samą myśl o jedzeniu. - Nie ma mowy, kurwa. Robisz się wygodny na starość. - Kogo nazywasz starym? Mogliby dalej pożartować, ale przecież Bosco wiedział, kto tu jest szefem. Grant czuł, że nie ma wyboru - musi powiadomić detektywa Carlyle'a o zaginięciu Cheryl. Kręcił się wokół posterunku policji,

dopóki nie zobaczył, że detektyw wchodzi do środka; wtedy podszedł do niego. Powiedział, że Cheryl odwiedziła przyjaciela w St James's i opuściła hotel około dziesiątej wieczorem. Od tej pory nikt jej nie widział. - Dlaczego wcześniej pan mi o tym nie powiedział? - spytał Carlyle. - Myślałem, że została na noc w hotelu u... hm... swego przyjaciela. Detektyw Carlyle przypatrywał mu się podejrzliwie. - Pan podał się za jej brata, prawda? - Tak, zgadza się. - Wiem, że Cheryl Landers nie ma brata. - Formalnie nie - odparł natychmiast Grant. - Chodziło mi to, że jesteśmy dla siebie jak brat i siostra. Wychowywaliśmy się razem. Carlyle nadal przyglądał mu się podejrzliwie. - Kim pan jest? Czasami dobrze było nosić znane nazwisko. - Grant Lennon, junior. Detektyw wyprostował się gwałtownie. - Grant Lennon jest pańskim ojcem? - Zgadza się. Próbując nie okazywać, jakie to na nim zrobiło wrażenie, Carlyle powiedział: - Proszę podać mi markę i numery jej samochodu. Sprawdzę w rejestrze. Potrzebne mi także nazwisko przyjaciela, którego odwiedziła.

Grant podał mu te informacje, poprosił detektywa, by kontaktował się z nim na bieżąco, zapisał mu swój numer telefonu i wrócił do domu Cheryl.

Rozdział 52 Jordanna kłamała jak najęta i w końcu udało jej się przyciągnąć uwagę Zane'a. Był zachwycony, słuchał chciwie jej opowieści o Ingrid i o tym, co rzekomo o nim mówiła. Ona zaś upiększała fakty, wymyślała rozmaite historyjki o życiu młodej aktorki, której prawie nie znała. Mówiła przekonywająco, co chwila dorzucając kolejny zmyślony szczegół. W jej opowieści Mac był czarnym charakterem, Ingrid księżniczką, a Zane pechowym konkurentem, który nigdy nie miał możliwości okazać swojej ukochanej, jak wiele dla niego znaczy. - Kochałem ją całym sercem - wyznał, szczerze przejęty bajeczką Jordanny. - Wiem - powiedziała współczującym tonem. - Mam jeszcze coś... dodała. - Muszę dowiedzieć się wszystkiego - oświadczył, a jego martwe oczy ożywiły się na chwilę. - Zasługujesz na to - uspokoiła go. - Ale najpierw zaprowadź mnie na górę. Teraz moja kolej, żeby iść do łazienki i czegoś się napić. Wyczuła jego wahanie.

- Proszę - rzekła cicho, patrząc na niego błagalnie. - Nie będę próbowała uciekać. Dobrze mi się z tobą rozmawia. Ta dziwka Levitt nie jest jednak taką straszną dziwką, pomyślał Mężczyzna. W gruncie rzeczy jest pierwszą kobietą, która mówi mu prawdę. Wszystko, co powiedziała, ma sens. Ingrid cały czas go kochała. Nie udawała. Naprawdę była w nim zakochana. Tak wiele kobiet okłamało go w życiu. Łamały mu serce, dopóki się nie nauczył, że musi je karać, by przezwyciężyć ból. Przed Ingrid były inne - pierwsza, kiedy miał siedemnaście łat. Piękna dziewczyna o imieniu Sally, która wiele mu obiecywała i żadnej obietnicy nie dotrzymała. Nikt nigdy nie odkrył, że to on spowodował, iż w jej samochodzie nagłe przestały działać hamulce. Po Sally była jasnowłosa Dunka, która niedługo potem utopiła się podczas letniego pikniku. Ta młoda dama gorzko go rozczarowała, więc musiała zostać ukarana. Nigdy nie żałował, że zginęły; zasłużyły na śmierć. To było takie łatwe: mścił się i nigdy nie został złapany... dopóki nie zabił Ingrid. Przez te wszystkie spędzone w więzieniu lata myśl, że dostanie w swoje łapy sześć kobiet, które posłały go za kratki, doprowadzała go do orgazmu. Pomyślał o Ingrid i o tym, że Mac Brooks nie pozwolił im być razem. Mac Brooks także umrze.

Zane rozwiązał Jordannę i podciągnął ją brutalnie do góry. Przez chwilę nie mogła stanąć na zdrętwiałych nogach. Omal się nie przewróciła, lecz natychmiast odzyskała równowagę. Rzuciła okiem na Cheryl, która nadal leżała zwinięta w kłębek w kącie piwnicy. Zane otworzył przytwierdzone do rury kajdanki, wsunął je sobie na rękę i zamknął. Teraz byli skuci ze sobą. Nie miała żadnej szansy ucieczki. Ale przynajmniej wyjdzie z piwnicy. Może na górze będzie w stanie coś zrobić - na przykład zacząć krzyczeć, żeby zaalarmować sąsiadów. Wszystko było lepsze od przymusowego siedzenia w tej ciemnej norze. Mężczyzna wszedł po schodach ciągnąc ją za sobą. Jordanna nie zdawała sobie sprawy, jaka jest głodna i spragniona. Oblizując spieczone wargi, próbowała myśleć wyłącznie o tym, jak oswoić Zane'a. Tak. To właśnie musi zrobić - postarać się wzbudzić w nim zaufanie. To była jej jedyna szansa przeżycia. Kiedy znaleźli się na górze, zatrzasnął drzwi do piwnicy i wąskim korytarzem zaprowadził ją do małej łazienki. - No, dalej - burknął wskazując sedes. - Nie przy tobie - powiedziała przerażona. - Zdejmij mi kajdanki i poczekaj na zewnątrz. Nie zamierzał jej puścić. Była pod jego kontrolą, i tak miało pozostać. Cały czas będzie ją kontrolował, jak psa. Tak, była z nim szczera - jak na razie - ale kobietom nie można

wierzyć. Wie o tym każdy kretyn. Kiedy siedziała na sedesie, cały czas patrzył na nią. Wiedział, że ją upokarza, i sprawiało mu to ogromną satysfakcję. Ta długo poczeka na swój koniec. Lubił ją mieć koło siebie szczególnie gdy opowiadała o Ingrid i o jej miłości do niego. Tak, Jordanna Levitt będzie umierała powoli. Gdyby miała pistolet, zabiłaby go. Strzeliłaby mu między oczy, i tak już martwe. Ty zboczony skurwysynu, morderco! - chciała krzyknąć. Odebrał jej wolność i jest zabójcą - nie zasługuje na litość. Skończyła siusiać i podciągnęła spodnie najszybciej, jak mogła. Czy Bobby już zauważył jej zniknięcie? Czy zaczął jej szukać? A Jordan? Czy wie? Czy przejął się tym? Na pewno znaleźli już jej samochód i zorientowali się, że stało się coś złego. - Mogę dostać coś do picia? - spytała pokornie, mając nadzieję, że w ten sposób uśpi jego czujność. Chrząknął i zaprowadził ją do kuchni. Gdzie znajduje się ten dom? Zerknąwszy przez okno, zobaczyła drzewa i zieleń. Dużo jej to dało. Mogli być wszędzie pomiędzy Malibu a Valley. Podprowadziwszy ją do zbiornika z wodą, napełnił papierowy kubek i podał go jej.

Wypiła wodę jednym haustem. - Jeszcze - poprosiła, nadal czując pragnienie. - Nie. - Dlaczego? - Bo nie będę cię drugi raz przyprowadzał do łazienki. - Dlaczego nie? - Za dużo gadasz. I tak nie usłyszał wszystkiego, pomyślała. - Dostanę coś do jedzenia? - spytała. - Nie. - A Cheryl? Przestałaby się skręcać z bólu. - Nie - powtórzył ostrym tonem i zaczął ją ciągnąć z powrotem do drzwi. Jeszcze raz zerknęła przez okno. Wolność. Nigdy nie odczuwała jej braku, dopóki jej nie straciła. O Boże! Co zrobić, żeby się stąd wydostać? I wtedy ukazał się jej oczom widok, który przejął ją radością i podsycił w niej nadzieję. Cheryl była na dworze - potykając się, uciekała co sił w nogach. Miały więc jednak jakąś szansę przeżycia.

Rozdział 53 Quincy zauważył wyjeżdżającego ze studia Maca i błyskawicznie zawrócił samochód. Michael wyskoczył z wozu, dał Macowi znak, żeby się zatrzymał, podbiegł do rollsa i zapukał w szybę. - Dlaczego nie pisnąłeś słowa, że Luca Carlotti jest wujem Zane'a Rikki? - spytał gniewnie. - Nie wiedziałeś? Mac milczał przez chwilę. Czy powinien bluffować, czy lepiej wyjawić prawdę? Jordanna zaginęła. Musi powiedzieć prawdę. - Wiedziałem - przyznał w końcu. - Więc dlaczego nie... - Słuchaj - przerwał mu Mac. - Co się stało, to się nie odstanie. Najważniejsze, żebyśmy odnaleźli Jordannę. Luca jest w Los Angeles. Właśnie jadę do niego. - Czy on wie, gdzie jest Zane? - Kiedy rozmawialiśmy ostatnim razem, nie wiedział. Ale jest bardzo prawdopodobne, że znajdzie go szybciej niż gliny. - Jedziemy z tobą. - Nie sądzę, żeby Luca się ucieszył. - Co cię to obchodzi? - Cóż... - Pracujemy dla ciebie, Mac. Jesteśmy fachowcami. Nasza pomoc

może się przydać. - Dobra. Jedźcie za mną. - Dokąd? - Na bulwar Zachodzącego Słońca. Do hotelu St James's. Kiedy Kennedy i Rosa przyszły na spotkanie z dowódcą oddziału specjalnego, było już wiadomo, że zaginęła nie tylko Jordanna Levitt, ale także Cheryl Landers. Jej srebrzyste BMW - porzucone na Lexington odnaleziono na parkingu policyjnym. Detektyw Carlyle był wściekły. Dzięki Jordannie Levitt ze wszystkich stron sypały się na jego głowę gromy, bo teraz góra naciskała na Boyda Kellera, więc ten cwaniaczek musiał znaleźć sobie kozła ofiarnego. I właśnie on, Carlyle, miał szczęście nim zostać. Szczytem wszystkiego były te dwie kastrujące feministki, Rosa Alvarez i Kennedy Chase, które przychodziły bez przerwy z nowymi informacjami. Rosa coraz bardziej spoufalała się z Boydem - a jemu to się podobało. Co do Kennedy, to posyłała mu tylko mordercze spojrzenia - tak jakby właśnie on ponosił winę za zaginięcie dziewcząt. Jednak niejasne podejrzenie, że może rzeczywiście ponosi za to winę, wkradło się do jego duszy. Gdyby powiązał ze sobą wcześniejsze fakty, bardziej przyłożył się do śledztwa... Nie, powiedział sobie stanowczo, to nie jego wina. Był przeciążony pracą. Morderstwa, pobicia, pchnięcia nożem, strzelaniny, sutenerzy, prostytutki, narkotyki, pornografia, porzucenia dzieci, ucieczki, oszustwa

samochodowe, kradzieże, gwałty - ciągle coś miał na głowie. Ze swojego nowego gabinetu wypadł jak burza Boyd Keller i skinął na niego. - Proszę do mnie, Carlyle - powiedział nieprzyjemnym tonem. Detektyw westchnął. Marzyło mu się, by rzucić tę robotę i zatrudnić się w prywatnej agencji ochroniarskiej. On też miał prawo do życia. Bosco wszedł do Cartiera na Rodeo Road z taką miną, jakby był właścicielem sklepu. Starał się naśladować Lucę, przed którym ludzie stawali na baczność. Nigdy mu to jednak nie wychodziło - mimo że jeździł limuzyną i miał mnóstwo pieniędzy. Brakowało mu władczej natury Luki. Kiedy sprzedawczyni podeszła do niego, wielkopańskim gestem wskazał leżącą w środkowej gablocie diamentową bransoletkę. - Te mi pani pokaże - powiedział. - Ładna, nie? - Wszystkie nasze bransoletki z diamentami są ładne - nieco protekcjonalnym tonem odparła sprzedawczyni. - Pani mi parę pokaże - mruknął. Luca nie powiedział mu, ile zamierza wydać na ten prezent, ale Bosco wiedział, że kiedy szef chciał zrobić przyjemność kobiecie, pieniądze nie miały znaczenia. Sprzedawczyni dyskretnie się upewniła, czy strażnicy obserwują klienta, po czym otworzyła kasetkę i wyjęła dwie przepiękne diamentowe bransolety. Położyła je ostrożnie na czarnych aksamitnych

poduszeczkach. Bosco z miną znawcy obejrzał dokładnie bransoletki. W końcu wskazał tę, w której, jego zdaniem, były większe diamenty. - Wezmę to cacko - oświadczył mrugając wesoło. - Płatne gotówką czy czekiem? - spytała sprzedawczyni, zachowując kamienną obojętność. - Gotówką. - Bosco zaśmiał się rubasznie. - A niby jak? Po twarzy sprzedawczyni nie przemknął nawet cień uśmiechu. Niewyżyta baba, pomyślał Bosco; zaraz by się rozchmurzyła, gdyby wiedziała, na co go stać w łóżku. Może nie jest Melem Gibsonem, ale potrafi doprowadzić kobietę do ekstazy. - Ten drobiazg trzeba ładnie zapakować - rzekł, wyciągając kopertę pełną studolarowych banknotów. - Oczywiście, proszę pana - odparła. - Zechce pan poczekać czy później przyśle pan kierowcę? Przynajmniej zauważyła, że przyjechał limuzyną. - Poczekam - odparł, obdarowując ją jeszcze jednym mrugnięciem. Ale proszę się pośpieszyć. Kiedy jechali za Makiem bulwarem Zachodzącego Słońca, Michael opowiedział Quincy'emu o swojej podróży do Nowego Jorku. - Słusznie postąpiłeś - podsumował Quincy. - Odniosłeś nad nimi zwycięstwo. Michael kiwnął głową.

- Wiem. Jednak to wciąż boli. - Na pewno - powiedział Quincy przejeżdżając skrzyżowanie na czerwonym świetle w pogoni za Makiem. - Ale czas leczy rany. Michael sięgnął po papierosa. - Niewesoło to wszystko wygląda - mruknął. - Jeśli obie dziewczyny wpadły w łapy tego psychopaty... Cholera! Wiedziałem, że powinniśmy byli zrobić coś w tej sprawie... - Zrobiliśmy - ponurym głosem stwierdził Quincy. - Gliny miały zająć się resztą. - Spieprzyli sprawę. - Niestety - zgodził się Quincy, skręcając w bok, by wyminąć przechodnia, który niespodziewanie wyskoczył na jezdnię. - St James's powiedział w zamyśleniu. - Przed tym hotelem czekałem na Cheryl Landers. - Mało prawdopodobne, żeby przyszła tu z wizytą do Luki Carlottiego - mruknął Michael tłumiąc ziewnięcie. Quincy zerknął na niego. - Ciężka noc? - Nie, ciężki ranek. Noc spędziłem w samolocie. - Ciężki ranek, tak? Co takiego ważnego robiłeś, że nie mogłeś skontaktować się ze mną wcześniej? Stary, jesteśmy wspólnikami i mamy mnóstwo roboty. - Mam mówić prawdę czy kłamać?

- Może spróbuj powiedzieć prawdę. - Poznałem kogoś. - Gdzie? W samolocie? Na lotnisku? Podała ci drinka, o to chodzi? - Dlaczego myślisz, że piłem? - Bo wyglądasz na cholernie zadowolonego z siebie. - No wiesz, gdybym się napił, to na pewno nie wyglądałbym na zadowolonego. - Niech to szlag! - krzyknął Quincy, próbując dogonić Maca, który po raz drugi przeskoczył skrzyżowanie na czerwonym świetle. - Ten facet to wariat. - Czego się spodziewasz? Ma rollsa. - Tak, tak, wiem... takie samochody nie zatrzymują się na światłach. - Myślałem, że pójdziemy razem na kolację. - My, to znaczy kto? - No, ty z Amber, ja i Kennedy. - Prezydent Kennedy nie żyje. - Mówię o kobiecie, którą niedawno poznałem. Jest dziennikarką. - To niebezpieczne. - Spodoba ci się, Q. Jest mądra, inteligentna i piękna. - Zakochałeś się, tak? - Wiesz, że byłem z wieloma kobietami. Czy słyszałeś, żebym kiedyś opowiadał takie rzeczy? - Tak, w dniu ślubu z Ritą.

- Kiedy żeniłem się z Ritą, byłem pijany i napalony. Ktoś powinien był mnie powstrzymać. - Usiłowałeś kiedyś powstrzymać faceta, który jest uparty jak osioł? - Mogłeś chociaż spróbować. - Hej... - Dobra, dobra. Chciałbym, żebyście razem z Amber poznali Kennedy. Pójdziemy na kolację. Ja stawiam. - O rany, ale musisz być zakochany! Eldessa skręciła z kanionu w boczną drogę. Była zgrzana i zmęczona, a do tego rozbolały ją stopy. Zatrzymała się, by popatrzeć na zgniecioną kartkę papieru, na której była narysowana przez Shelley mała mapka. Nie mogła nic odczytać, więc założyła swoje stare okulary. O ile mogła się zorientować, szła w dobrym kierunku, tylko miała jeszcze przed sobą spory kawałek drogi, a nie najlepiej się czuła. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zrezygnować z odwiedzin i nie wrócić do domu. Ale to wydało jej się bezsensowne; na pewno wkrótce dotrze na miejsce. Poza tym kusiła ją perspektywa otrzymania pięciu tysięcy dolarów. Cheryl biegła na oślep, bezładne myśli plątały jej się po głowie. Dobrze, już dobrze. Uda mi się, musi mi się udać. To nasza jedyna szansa. Kiedy Zane wyprowadził Jordannę z piwnicy, Cheryl zaczęła

działać. Nie mając kajdanek mogła rozwiązać sobie nogi, wejść po schodach, otworzyć drzwi frontowe i uciec. Choć skręcała się z bólu żołądka, zdawała sobie sprawę, że musi zdobyć się na maksymalny wysiłek. Wiedziała, że Zane ruszy w pościg, gdy tylko odkryje jej zniknięcie. Nieważne, że źle się czuła. Wszystko było nieważne poza tym, żeby wezwać pomoc. Dobiegła do końca małego podjazdu i znalazła się na przecinającej wzgórze polnej drodze - na nierównym terenie porośniętym krzakami, drzewami i wysoką trawą. Rozejrzała się z rozpaczą dokoła, szukając wzrokiem jakichś domów, ale nigdzie ich nie dostrzegła. Dobywając resztek sił, zaczęła zbiegać zarośniętą ścieżką - wciąż oglądając się za siebie, w obawie że Zane ją goni. Serce podchodziło jej do gardła. Kiedy odbiegła kilkaset metrów od drogi, otuliwszy się mocno płaszczem skoczyła w krzaki. Muszę się ukryć, pomyślała. Zane będzie tu za chwilę. Kto wie, co zrobi, jeśli mnie złapie. Nie miała pojęcia, gdzie się znajduje ani dokąd idzie. Wiedziała tylko, że musi zniknąć stąd jak najszybciej. Bobby chodził niespokojnie w tę i z powrotem po gabinecie Jordana Levitta. - Nie przeszkadza ci, że tu siedzę? - spytał. - Jeśli zażądają okupu, pierwszy się o tym dowiesz. - Nie ma sprawy - odparł Jordan. - Napij się czegoś. Bobby podszedł do małego barku i nalał sobie czystej wódki. Musiał

się napić, żeby zabić uczucie bezradności, które zżerało go od środka. - Podać ci coś? - spytał gospodarza. Tamten kiwnął głową. - Szkocką. Pokój zaległa cisza. Bobby nalał Jordanowi whisky i podał mu szklaneczkę. Levitt odchrząknął. - Widujecie się z Jordanną? - zapytał. - Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi - ostrożnie odpowiedział Bobby. - Właśnie ma zagrać w moim filmie. Jordan uniósł brwi. - Jordanną nie jest aktorką. - Miała zdjęcia próbne. Muszę ci powiedzieć, że gra wspaniale. - Jestem zaskoczony - mruknął gospodarz. - Zaskoczony? - Zaskoczony i uradowany - powiedział Jordan wypiwszy łyk szkockiej. - Zupełnie nie wiem, co powiedzieć... Nie zawsze byłem najlepszym ojcem na świecie. Kiedy w końcu pogodziła się ze mną, zamierzałem wszystko zmienić. - Kocha cię - rzekł Bobby. - Mówi o tobie przez cały czas. Kamienna twarz Levitta rozpromieniła się. - Naprawdę? - Wiem, że macie problemy. Ale znasz swoją córkę... jest

inteligentna i przez te wszystkie lata nauczyła się ciebie rozumieć. Możesz mi wierzyć, jest szczęśliwa, że twoja żona spodziewa się dziecka. - Podniosłeś mnie na duchu, Bobby. - Cieszę się. - Po śmierci matki Jordanny przeżywałem ciężkie chwile. A potem, kiedy mój syn... - Levitt nie był w stanie mówić dalej. - Wszystko będzie dobrze - pocieszył go Bobby pijąc wódkę dużymi łykami, jakby to była woda. Chciałby mieć wewnętrzną pewność, że jego słowa się sprawdzą. Myśl, że Jordanna jest w łapach jakiegoś szaleńca... - Na pewno możemy coś zrobić - powiedział zdenerwowany. - A gdybyśmy pojechali na posterunek...? Co o tym myślisz? Jordan kiwnął głową. - Dobrze, jedźmy. Każę przełączać tam wszystkie rozmowy. Przynajmniej będziemy na miejscu, jeśli coś się wydarzy. Reno flirtował w marzeniach z piegowatą kobietą w wielkim białym kapeluszu i letniej sukience, która siedziała pod kolorowym parasolem, jedząc powoli cienko pokrojonego melona. - To jest prawdziwa kobita - powiedział z uznaniem. - Nie - mruknął Luca. - To dama. - Nie - obstawał przy swoim Reno. - Kobita. Taka w sam raz dla mnie. - Chcesz ją, weź ją - powiedział Luca, tak jakby mógł dysponować

nieznajomą. - Może to zrobię - odparł Reno. - Ale najpierw chcę zobaczyć, czy zje całego melona. Jeśli tak, to znaczy, że jest prosiakiem. Jeśli trochę zostawi... wtedy zobaczymy. Luca zachichotał. - To jest twoje kryterium? - Nie mam żadnych kryteriów - obruszył się Reno i dodał zniżając głos: - Zobacz, kto idzie w naszym kierunku. - Kto? - Mac Brooks. I to nie sam. Luca skierował spojrzenie na Maca, odruchowo przygładzając włosy. - Ci faceci, którzy mu towarzyszą, to gliny - rzekł marszcząc brwi. - Skąd wiesz? - Wyczuję gliniarza na kilometr - powiedział Luca nie spuszczając wzroku z Maca. - Tak, to gliny - wymamrotał prostując się w fotelu. - Po co ten skurwiel ich tu przyprowadził? - Ten skurwiel jest twoim synem - uprzejmie poinformował go Reno, po czym wrócił do obserwowania piegowatej kobiety, która wciąż jadła melona. Rozparty na tylnym siedzeniu limuzyny Bosco myślał o tym, co zje po powrocie do hotelu. Może hamburgera. Albo stek. Na pewno nie zamówi żadnej sałatki warzywnej - ulubionego dania mieszkańców Los

Angeles. Jak, do cholery, jedzenie góry trawy polanej jakimś dziwacznym sosem może sprawiać przyjemność? Tak, zamówi smaczny soczysty stek, kieliszek czerwonego wina i ogromny kawał tortu czekoladowego. Jeśli zostaną w Los Angeles na jeszcze jedną noc, sprowadzi sobie pierwszorzędną dziwkę. Ta blondynka, którą przysłali mu poprzedniej nocy, była do chrzanu - typowa Kalifornijka z beznadziejnymi zębami i cyckami. Teraz spróbuje się zabawić z jakąś bardziej egzotyczną kurewką - Chinką albo Malajką: drobną kobietką, która spełni każde jego życzenie. Położył sobie na dłoni paczuszkę od Cartiera. Ta kurwa Bambi to ma szczęście; od dawna nie widział, żeby Luca tak koło kogoś tańczył. Limuzyna skręciła z kanionu Laurel w boczną drogę, która prowadziła przez bezludną okolicę na wzgórze. - Jesteś pewien, że dobrze jedziemy? - spytał Bosco, pochylając się do przodu, by porozmawiać z kierowcą. - Tędy jechaliśmy za tamtym samochodem wczoraj w nocy - odparł kierowca. - W porządku - burknął Bosco, wyobrażając sobie, jak Bambi się zdziwi, kiedy go zobaczy i dostanie prezent od Luki. Luca wie, jak wzbudzić zainteresowanie kobiety, pomyślał. Ale przecież on także to potrafił.

Rozdział 54 Zane ciągnął Jordannę w kierunku drzwi do piwnicy. Wiedziała, że musi zyskać na czasie, zrobić coś, co przeszkodziłoby mu w odkryciu ucieczki Cheryl. Skoczyła nagle do przodu i udając, że się potknęła, upadła na podłogę. - O rany, moja kostka! - wrzasnęła symulując ból. - Chyba skręciłam nogę. Zatrzymał się gwałtownie. - Wstawaj - polecił jej szorstkim tonem. - Nie mogę. - No już! - Wstałabym, gdybym mogła, ale nie mogę. - Nie dam się złapać na twoje sztuczki. - To żadna sztuczka, naprawdę - odparła. - Chcę być twoją przyjaciółką... Ingrid byłaby z tego zadowolona. - Ingrid tu nie ma - powiedział dziwnym głosem. - Spotkało ją to, na co zasłużyła. Ciebie spotka dokładnie to samo. - Mogła być z was taka wspaniała para - mówiła szybko Jordanna, ignorując jego ostatnie słowa. - Jej wcale nie chodziło o to, by się z tobą zabawić... chciała wyjść za ciebie, mieć z tobą dzieci... - Kłamiesz. - Po co miałabym kłamać? - spytała patrząc mu w oczy.

- Bo wszystkie kobiety kłamią - odparł, ciągnąc brutalnie za kajdanki. - Dlaczego tak trudno ci uwierzyć, że Ingrid cię kochała? Jesteś atrakcyjnym mężczyzną. Przypominasz mi... - Kogo? - przystanął i spojrzał na nią. Jest czuły na tym punkcie, pomyślała. O Boże, jest czuły na tym punkcie. Teraz musi brnąć dalej. Połechtać jego próżność. - Och... hmm... no... gwiazdora filmowego - strzeliła. - Którego? - Któregoś o silnej osobowości - powiedziała czując, że jest na dobrej drodze. - Bohatera filmów akcji? - Właśnie. Przypominasz mi... Stevena Seagala. Powiedz, że Stevena Seagala, ty dziwko! Patrzył na nią nienawistnym wzrokiem pragnąc, by to powiedziała. Oczywiście jest przystojniejszy od Stevena Seagala, ale musiała zauważyć podobieństwo między nimi. - Jean-Claude'a Van Damme'a - powiedziała w końcu. Nie była tak inteligentna, jak myślał, ale przecież nikt nie był tak inteligentny jak on. - Stevena Seagala - poinformował ją lodowatym głosem. Stevena Seagala, dziwko. - Właśnie jego miałam na myśli - powiedziała strzelając palcami.

- Mogłem być tak sławny jak on - rzekł. - Gdyby okoliczności mi na to pozwoliły. - Przyjechałeś do Hollywood po to, żeby zostać aktorem? - Przyjechałem, bo mnie wezwano. - Kto cię wezwał? - Mac Brooks. Chciał, żebym zagrał w jego filmie. - Chyba nie przypuszczał, że Ingrid będzie za tobą szalała. - Kobiety zawsze za mną szaleją - oświadczył, bacznie obserwując jej reakcję. - Nawet kiedy je zabijam... widzę to ich oczach. Shelley mnie pragnęła. Latała za mną całymi tygodniami. Ale ona wcale nie zareagowała tak, jak tego oczekiwał. Niełatwo zastraszyć Jordannę Levitt. - Kim jest Shelley? - Nieważne. - Mój ojciec jest producentem - powiedziała. - Na pewno chętnie zaangażuje aktora takiego jak ty. Szukają nowego bohatera filmów przygodowych. Arnold i Sly są już za starzy, a Bruce chyba woli grać w filmach gangsterskich. Zastanawiałeś się nad powrotem do pracy? Nie był pewien, czy mówi serio. Może tak. Może nie. Wiedział, kto jest jej ojcem - znany producent Jordan Levitt. Jasne, byłby rewelacyjny jako bohater filmów akcji, ale fakt, że siedział w więzieniu, mógłby przemawiać przeciwko niemu. - Muszę pozostać w cieniu - powiedział tajemniczo.

- Nie ma ku temu żadnego powodu. Możesz być sławnym aktorem, jeśli chcesz. Ta dziewczyna zdecydowanie za dużo gada. Chociaż czasami nawet z sensem. Dziwiło go, że nie umiera ze strachu, tak jak tamta druga. Szarpnął za kajdanki, zmuszając Jordannę do wstania z podłogi. - Wracamy na dół - warknął. - Moja kostka - zaprotestowała. - Albo sama pójdziesz, albo cię zaciągnę. Otworzył drzwi i zaczęli schodzić do tonącej w ciemnościach piwnicy. Jordanna wstrzymała oddech czekając, aż mężczyzna się zorientuje, że Cheryl uciekła. Z początku to do niego nie dotarło. Rozejrzał się dokoła, potem poświecił sobie latarką, jeszcze raz rozglądając się po ciemnej piwnicy, nie mogąc uwierzyć, że Cheryl tu nie ma. - Gdzie ona jest? - spytał wreszcie. - Ja... ja nie wiem - wymamrotała Jordanna. - Oszukałaś mnie! - wrzasnął, tracąc panowanie nad sobą. Zanim zdążyła zaprzeczyć, uderzył ją w twarz. Krew pociekła z rozciętej wargi Jordanny. Usiłowała podnieść ręce, by zasłonić się przed następnym uderzeniem, ale nie mogła, bo wciąż była z nim skuta. Rozzłoszczony walnął ją jeszcze raz. Spróbowała kopnąć go w jądra, ale usunął się szybko i znowu zdzielił ją pięścią w twarz.

Przez chwilę była zamroczona. Wykorzystał okazję, by uwolnić rękę z kajdanek. Oprzytomniała i znowu usiłowała go kopnąć. - Nie bądź taka cwana! - wrzasnął. - Myślisz, że jesteś taka cholernie cwana? - Wyciągnął pistolet i wycelował go prosto w jej głowę. Odmówiła w duchu modlitwę, sądząc, że to już koniec - za chwilę palnie jej w łeb. Nic nie może zrobić, by go powstrzymać. Nie strzelił jednak. Stał i wpatrywał się w nią martwymi oczami nie opuszczając pistoletu. Jordanna oblizała wargi i poczuła smak krwi. Była przerażona, ale nie zamierzała błagać go o litość - nie chciała dać mu tej satysfakcji. Wpatrując się w nią przez cały czas, odbezpieczył broń. Śmiało odpowiedziała na jego spojrzenie. Jeśli to miało się stać w taki sposób, była gotowa. Po paru sekundach opuścił pistolet. - Muszę ją znaleźć - wymamrotał pod nosem. Nie odezwała się ani słowem; wiedziała, kiedy należy milczeć. Zaczął wpychać pistolet za pasek. Wykorzystać szansę - przypomniała sobie Jordanna. Wykorzystała. Unosząc skute ręce, walnęła go w podbródek. Kiedy zaskoczony upadł na ziemię, kopnęła go z całej siły w głowę i pognała na schody. On jednak był szybszy. Złapał ją za kostkę, boleśnie wykręcając jej nogę. Jordanna upadła z głuchym jękiem.

- Dziwka! - wrzasnął. - Cholerna, zepsuta dziwka! Spróbowała wstać, ale zanim zdążyła się poruszyć, zwalił się na nią, przygniatając ją swoim ciałem. Zacisnął ręce na jej szyi i zaczął dusić. Był bardzo silny. Jordanna czuła się całkowicie bezradna uwięziona pod nim, nie mogła nic zrobić. Nie jest dobrze, pomyślała. Czuła, że kręci jej się w głowie. Nie... jest... dobrze... Wciąż ją dusił. Powoli przestawała reagować, aż w końcu ogarnęła ją całkowita ciemność i straciła przytomność.

Rozdział 55 - Sądziłem, że umówiliśmy się o siódmej - powiedział z irytacją Luca, gdy Mac podszedł do jego stolika. - Jeśli się nie mylę, to jeszcze nie ta pora. - Przyjechałem wcześniej, bo musieliśmy przerwać kręcenie zdjęć rzekł Mac. - Dlaczego? - Jordanna Levitt i Cheryl Landers zaginęły. - Co to za jedne? - Obie zeznawały przeciwko Zane'owi podczas procesu. Pewnie wpadły w jego łapy. - Niech to szlag! - wymamrotał Luca, uderzając pięścią w dłoń. Potem spojrzał na Quincy'ego i Michaela. - Zechcesz mi przedstawić swoich przyjaciół?

- To prywatni detektywi, pracują dla mnie. - Po co ich tu przyprowadziłeś? - Bo musimy pogadać. A oni mogą się przydać. Michael przyglądał się uważnie sławnemu gangsterowi; facet wyglądał tak, jak każdy inny podstarzały zbir, który ogromnie dba o swój wygląd. - Gliny już wiedzą albo wkrótce się dowiedzą, że jest pan wujem Zane'a - zakomunikował. - Naprawdę? Skąd o tym wiesz? - spytał wojowniczym tonem Luca. - Moja przyjaciółka jest dziennikarką, zbiera materiały o Zanie. Właśnie dostała tę informację i postanowiła przekazać ją glinom. - A niech to! - zmartwił się Luca. - Cała prasa będzie o tym trąbiła! - Wpadł pan na trop Zane'a? - spytał Michael nie tracąc czasu. - Będę gadał tylko z policją - zastrzegł się Luca. - Ma pan do tego prawo - rzekł Michael. - Na razie to sprawa między nami. Ale gliny będą tu lada chwila. - Skąd wiedzą, że tu jestem? - Dowiedzą się. To nie tajemnica. Do rozmowy włączył się Quincy. - Kim jest Bosco Nanni? - zapytał. - Bo co? - najeżył się Luca. - Cheryl Landers odwiedziła go w tym hotelu dwa dni temu. - Odwiedziła Bosca?

Quincy kiwnął głową. - Zgadza się. Luca zarechotał. - Bosco miał tylko jednego gościa. Prostytutkę. - Więc pan go zna? - I co z tego? - burknął Luca. - Możemy z nim porozmawiać? - spytał Michael. - Nie ma go tutaj. - A gdzie jest? - Musiał pojechać coś dla mnie załatwić. - Wobec tego poczekamy. Bobby i Jordan przybyli na posterunek jednocześnie z Ethanem i Estelle Landersami, rodzicami Cheryl. Estelle podbiegła do Jordana; drżała jej dolna warga. - Moja mała dziewczynka! - krzyknęła dramatycznie. - Porwali moją małą dziewczynkę. Zawsze się bałam, że kiedyś do tego dojdzie. - Miejmy nadzieję, że wszystko dobrze się skończy - ponurym głosem powiedział Jordan, cofając się przed cuchnącą skwaśniałym winem Estelle. Ethan Landers podszedł do niego, by się przywitać. Mężczyźni objęli się teatralnym gestem - jakby szukali u siebie pocieszenia. Ethan, o charakterystycznych rudych włosach i rudych krzaczastych brwiach, grywał czarne charaktery. On i Jordan byli odwiecznymi wrogami.

- Co wiesz na ten temat? - zapytał. Jordan potrząsnął głową. - Niewiele. Chyba podejrzewają tego aktora, przeciw któremu dziewczęta składały zeznania. Wyszedł z więzienia i podobno zamordował cztery inne kobiety, które go oskarżały. Bóg jeden wie, co zrobi z naszymi córkami, jeśli rzeczywiście je porwał. Bóg jeden wie. Bobby podał rękę pani Landers. Znał ją od dziecka, bo Landersowie przyjaźnili się z Jerrym. - Bobby Rush - przypomniał się. Zamroczona alkoholem kobieta spojrzała na niego mętnym wzrokiem. - Och, mój drogi, co ty tu robisz? - Jordanna jest moją serdeczną przyjaciółką. - To takie straszne - powiedziała Estelle, załamując swoje wypielęgnowane ręce. Cholera, nie można się poddawać, pomyślał Bobby. Trzeba działać. I znowu ogarnęło go przykre uczucie bezsilności, bo nie mógł absolutnie nic zrobić. Policja przygotowała specjalny pokój dla krewnych i przyjaciół zaginionych dziewczyn. Należeli do hollywoodzkiej elity i mieli być traktowani jak członkowie rodziny królewskiej. Ethan Landers rzucił okiem na wystawione zakąski - nieapetyczną górę chipsów i parę puszek ciepłej coli - i posłał do Nate-n-Ala po lunch. - Musimy tu siedzieć? - płaczliwym głosem spytała Estelle, tęskniąc

do wygód Bel Air i butelki dżinu, z którego mogłaby sobie przyrządzić pyszny koktajl. - Na razie tak - odparł Ethan, marząc tylko o tym, by wsadzić ją do limuzyny i odesłać do domu. Estelle nie sprawdzała się w trudnych sytuacjach. On zresztą także nie. W południe lokaj znalazł nieprzytomną Marjory, leżącą na podłodze w łazience. Podcięła sobie żyły - na szczęście tępą żyletką. Natychmiast wezwano prywatnego lekarza Sandersona, człowieka bardzo dyskretnego, który zabrał ją prywatnym ambulansem do mało znanej ekskluzywnej kliniki, gdzie zaopiekowano się nią bez nadawania sprawie rozgłosu. Marjory Sanderson zdarzało się to już wiele razy. - Spójrz no tam - powiedziała Rosa, kiedy wychodziły z budynku. - Na co mam patrzeć? - Na Bobby'ego Rusha, Jordana Levitta i Landersów. - Ten Bobby Rush wciąż depcze mi po piętach - jęknęła Kennedy. Jest wszędzie tam, gdzie ja. - Co on tu robi? Oj, czuję pismo nosem... - Daj spokój, Rosa. Mam co innego na głowie. - Chcesz przeprowadzić wywiad z pogrążonymi w żalu rodzicami? - Chyba zwariowałaś - obruszyła się Kennedy. - Jeszcze nie mają powodu do rozpaczy. I mam nadzieję, że nie będą go mieli.

- Ale na pewno można postawić ich przed kamerą i wypytać dokładnie, co teraz czują. - To samo, co każdy rodzic w podobnej sytuacji. Zostaw ich w spokoju. - Coś ty, wrócę tu z ekipą - powiedziała Rosa. - Trafia nam się nie lada gratka. Nie przepuszczę jej tak łatwo. - Dlaczego nie dołączysz do zespołu Hard Copy? - zapytała Kennedy. - Przyjmą cię z otwartymi ramionami. - Temat to temat. Nie zgrywaj się na taką świętą. Kennedy potrząsnęła głową. - Pewnych rzeczy się nie robi. Przeprowadzanie wywiadu z rodzicami dziewcząt, które mogą zostać bestialsko zamordowane, zdecydowanie należy do tej kategorii. Rosa westchnęła. - Naprawdę nie cierpię, kiedy jesteś zakochana. Kierowca limuzyny doszedł w pewnym momencie do wniosku, że się zgubił, i zatrzymał samochód pośrodku porytej koleinami drogi, by się zorientować, gdzie się znajduje. Za wielkim samochodem wlokła się pod górę Eldessa, z trudem poruszając obolałymi nogami. Cheryl, obserwując oszalałym z przerażenia wzrokiem drogę zza krzaków, ujrzała limuzynę, ale nie mogła się zdecydować, czy poprosić o pomoc. Samochód mógł należeć do Zane'a. Lepiej zostać w ukryciu.

Eldessa wciąż szła pod górę patrząc prosto przed siebie. Minęła limuzynę, ale Bosco poznał gospodynię szefa. Otworzył drzwiczki i wysiadł. - Hej! - wrzasnął. - Nie jesteś służącą u pana Carlottiego? Eldessa stanęła, zastanawiając się nad odpowiedzią. Czy znaleźli już Zane'a? Czy był u Shelley? Jeśli tak, nie dostanie nagrody i jej długa wędrówka pójdzie na marne. Spojrzała z nienawiścią na grubasa. - Chciałam zadzwonić do pana Carlottiego, kiedy będę pewna powiedziała z pretensją w głosie. - Pewna czego? - zdziwionym głosem spytał Bosco. Co służąca Luki robi na tym odludziu? - Że jest u Shelley - odparła Eldessa. Bosco nie miał pojęcia, o czym ona mówi. Właśnie miał zapytać, o co jej chodzi, kiedy zobaczył idącego drogą Zane'a, który wyglądał jak terrorysta - ubrany był na czarno i trzymał wycelowany w nich karabin maszynowy. Bosco poczuł, że żołądek podchodzi mu do gardła. - Cholera! - wymamrotał. - Kurwa jego mać! Ale na wszystko było już za późno.

Rozdział 56 Jordanna na przemian odzyskiwała i traciła świadomość, starając się za wszelką cenę wrócić do przytomności. Kiedy jej się to wreszcie udało, otworzyła oczy i zaczęła wymiotować, niemal się dławiąc własnymi wymiocinami. Najważniejsze, że żyje; miała jeszcze jedną szansę i chciała ją wykorzystać. Cholera, musi ją wykorzystać, inaczej nigdy już nie zobaczy Bobby'ego. Ani ojca. I nie będzie przy narodzinach swego przyrodniego brata lub siostry. Wstań! - krzyczał jakiś wewnętrzny głos. Wstań i wyjdź. Rusz się natychmiast! No, zrób to! Niepewnie stanęła na nogach. Nie miała kajdanek, sznur nie krępował jej nóg. Zaświtało jej w głowie, że zostawił ją, by umarła. Ten tchórzliwy skurwiel myślał, że ją wykończył. Wciąż czuła, jak jego ręce zaciskają się na jej szyi - coraz mocniej... coraz mocniej... coraz mocniej, odbierając jej powoli życie. Zane Ricca, popełniłeś ogromny błąd, pomyślała. Nie umarłam. Jestem tutaj. I zapłacisz za wszystko, co zrobiłeś mnie i tamtym czterem kobietom. Choć kręciło jej się w głowie, zaczęła wchodzić po schodach, jednak kiedy dotarła na górę, stwierdziła z przerażeniem, że drzwi są zamknięte na klucz.

Ogarnęła ją rozpacz, lecz po chwili wzięła się w garść. Coś wymyśli. W końcu naprawdę żyje, i tylko to się liczy. Niech szlag trafi Stevena Seagala. Ja jestem królem. Ja jestem najlepszy - myślał z dumą Mężczyzna, mierząc z karabinu maszynowego w trójkę ludzi. Trzy szczury złapane w pułapkę. Lepiej, żeby traktowali go z szacunkiem, bo ich zabije. Nigdy dotąd nikogo nie zastrzelił. Duszenie kobiet wydawało mu się szalenie eleganckim sposobem oczyszczania świata ze ścierwa. Nagle zobaczył, że Bosco sięgnął po coś, co wyglądało jak broń. Otworzył ogień i nafaszerował go ołowiem. Bosco stał przez chwilę, patrząc ze zdziwieniem, jak krew wypływa z jego podziurawionego ciała, a potem upadł. Kierowca limuzyny rzucił się do ucieczki. Mężczyźnie to się spodobało. Szczur wiejący z tonącego okrętu. Biegnij, szczurze. Biegnij, zającu. Biegnij, skurwielu, biegnij. Wycelował i władował biegnącemu kierowcy cały magazynek w plecy. Eldessa stała jak zamurowana, ściskając zdeformowanymi palcami drewniany krzyżyk, który wisiał na jej zwiędłej szyi. Pamiętał tę kobietę i nienawidził jej. Stara wścibska kurwa. Ciągle go podglądała i robiła wszystko, by wślizgnąć się do jego pokoju. Położył karabin na ziemi, wyciągnął zza pasa pistolet, zrobił parę kroków do przodu i strzelił jej prosto w głowę. Runęła jak kłoda.

Co teraz? Był skonsternowany. Nie wyszedł na poszukiwania tych trzech osób, ale by odnaleźć Cheryl i przyprowadzić ją tam, gdzie być powinna. Dziwka! Do czego go zmusiła! Jordannie wydawało się, że usłyszała strzały w oddali. Muszę go zrozumieć, pomyślała. Wejść w jego skórę. Wiedzieć, co zamierza zrobić. Pewnie sądzi, że ją zabił, więc może już nie wrócić. Ale może też wrócić, by zakopać jej ciało. Przeszły ją ciarki. Mimo wszystko wolała, żeby wrócił, bo inaczej będzie musiała siedzieć w tej piwnicy, pozbawiona możliwości ucieczki, i jeśli nikt jej nie znajdzie... Na myśl o tym, że będzie tu zamknięta do końca życia, zrobiło jej się zimno. Ale przecież w końcu ktoś ją tu znajdzie. Ile dni można wytrzymać bez jedzenia i picia? Pięć, sześć? Przez ten czas Cheryl sprowadzi pomoc, pomyślała z przekonaniem. Chyba że... Cheryl... nie żyje. O Boże. To niemożliwe. A może to prawda? Słyszała strzały. Może złapał Cheryl i zastrzelił jak psa, nie dając jej najmniejszej szansy. Nie wolno myśleć w ten sposób, skarciła samą siebie. Trzeba wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Trzeba wykazać hart ducha. Siłą pozytywnego myślenia można pokonać wszystkie przeciwności losu. Powinna się zastanowić, co zrobi, jeśli on tu wróci. Jak może się

obronić? Z desperacją zaczęła w ciemnej małej piwnicy szukać czegoś, czego mogłaby użyć jako broni, i w końcu znalazła długą drewnianą deskę wciśniętą pod termę. Wyciągnęła ją z trudem. Nie było to dużo, ale zawsze lepsze niż nic. Mężczyzna przeciągnął ciała na pobocze drogi i ułożył je obok siebie. Była to męcząca, brudna robota. Wkrótce jego ubranie przesiąkło krwią, ale nie zwracał na to uwagi. Kiedyś, gdy miał dwanaście lat, obdarł ze skóry żywego kota i schował swoje zakrwawione ubranie, by móc je wyjmować i wąchać. To było przyjemniejsze od oglądania pism porno, które zbierał jego ojciec pism, w których roiło się od zdjęć kobiet, leżących z rozrzuconymi rękami i nogami, prezentujących ogolone cipy i bezmyślne uśmiechy. Ciężka fizyczna praca, upał i zapach krwi podziałały na niego. Był podniecony jak jurny byczek. Przerwał robotę i pomyślał o Jordannie, swojej ostatniej ofierze... o jej jeszcze ciepłym ciele. Cheryl sprowadzi tu pomoc, miał to jak w banku. Musi uciekać, ale najpierw Jordanna... Jordanna urządziła zasadzkę na Zane'a. Z obrzydzeniem podniosła martwego szczura i położyła go na środkowym schodku, mając nadzieję, że mężczyzna potknie się, spadnie ze schodów i złamie sobie kark. Następnie zebrała ziemię z podłogi i włożyła ją do zardzewiałej puszki,

którą postawiła tam, gdzie sama poprzednio leżała. Potem przyniosła deskę i położyła się na niej. Była gotowa na powrót swego prześladowcy.

Rozdział 57 Cheryl cały czas szła w dół w kierunku hałaśliwej szosy. Bojąc się wyjść na drogę, przedzierała się przez krzaki. Miała poranioną twarz i szyję, podarte pończochy - buty zgubiła już dawno. Czuła coraz większe palenie w żołądku, ale nie zatrzymywała się, cały czas miała przed oczami Zane'a, ubranego na czarno jak morderca ninja, o oczach zasnutych mgłą, strzelającego do tamtych ludzi jak do kaczek. Nie ulegało wątpliwości, że jest szalony, i to przerażało Cheryl najbardziej. Choć raz w życiu Grant był trzeźwy jak ryba. Siedział w domu Cheryl, próbując zająć się pracą, ale nie mógł się na niczym skoncentrować. Nie interesowało go organizowanie spotkań dla armii swoich kosztownych prostytutek. Zignorował umówionych klientów także i tych stałych - i powiedział dziewczynom, żeby zrobiły sobie wolne. Niektóre z nich były wściekłe; przyzwyczaiły się już do dodatkowych dochodów, uzupełniających ich zarobki aktorek czy modelek. Kilka panienek zagroziło, że odejdą i będą pracować na innym terenie. „Wolna droga” - powiedział im obojętnie.

W końcu włączył automatyczną sekretarkę i pojechał na posterunek policji. Do diabła z biznesem. Tak naprawdę liczy się tylko bezpieczeństwo Cheryl. Luca wrócił do swojego apartamentu razem z Makiem, prywatnymi detektywami i Reno. Zamknął się w łazience i zadzwonił do Cartiera. Sprzedawczyni zapewniła go, że Bosco kupił bransoletkę z diamentami i wyszedł ze sklepu ponad godzinę temu. Był szczerze zdziwiony. Dlaczego Cheryl Landers - bogata dziewczyna z Hollywood - odwiedza kogoś takiego jak Bosco? Luca skrzywił się; nie lubił, gdy ktoś przed nim coś ukrywał. Działy się jakieś dziwne rzeczy, a ponieważ nie mógł tego rozgryźć, wściekł się nie na żarty. To wszystko miało chyba związek z tym jego pieprzonym siostrzeńcem. Kiedy znajdzie Zane'a, z największą przyjemnością osobiście się nim zajmie. Ale gdzie się podziewa ten gnojek Bosco? Wrócił do salonu tuż przed przybyciem detektywa Carlyle'a. Co za fatalna sprawa! Gdyby przyjechał tu dzień wcześniej, przyszpiliłby swego cholernego siostrzeńca i nie miałby do czynienia z prywatnymi detektywami, głupim gliną i swoim synem - reżyserem filmowym - który panicznie się bał, że ktoś odkryje ich pokrewieństwo. Jeśli człowiek nie trzyma się ustalonego planu, to później wszystko źle idzie.

Michael zadzwonił do Kennedy z hotelu. - Gdzie jesteś? - spytała. Kiedy jej powiedział, milczała przez chwilę, a potem mruknęła: - Hmm... Michael, chyba coś mi umknęło. Nie miałam pojęcia, że jesteś tak blisko tej sprawy. - Pracujemy dla Maca Brooksa - wyjaśnił, czując się winny, że nie wspomniał o tym wcześniej. - Przywiózł nas do Carlottiego. W jej głowie zapaliło się czerwone światełko. Jej dziennikarski instynkt podpowiadał, że kroi się coś interesującego. - Nad czym pracujecie? - spytała zaciekawiona. - Hm... to poufna sprawa. I to mówi jej mężczyzna, z którym rano była w łóżku! - Mac Brooks jest reżyserem filmu, w którym grał Zane - rzekła. Czy wiedział, że Zane wyszedł z więzienia i popełnił kolejne morderstwa? I co go łączy z Carlottim? - Możemy pogadać później? Nienawidziła, kiedy ktoś odpowiadał pytaniem na pytanie. - Nie, porozmawiajmy teraz. Czy Carlotti wie, gdzie jest jego siostrzeniec? - Chyba nie. Podniosła głos. - Chyba nie? Michael, tu chodzi o życie dwóch dziewczyn! - Zdaję sobie z tego sprawę, możesz mi wierzyć.

- Wiesz, mam wrażenie, że rozmawiam z jakimś obcym facetem. - Kennedy, znam Jordannę i bardzo mi zależy na jej odnalezieniu, więc nie zawracaj sobie tym głowy. To moja sprawa. - Nie wiedziałam, że to twoja sprawa. Zadzwonił, żeby powiedzieć, że za nią tęskni, a teraz zbiera cięgi; nie będzie dłużej tego słuchać. - Muszę... - zaczął. - Informuj mnie o wszystkim - przykazała mu, myśląc o swoim artykule. - Wracam na posterunek. - Kennedy... - Tak? - Nie... już nic. Kennedy odłożyła słuchawkę, czując się upokorzona i zła. Dlaczego Michael nie chce jej wszystkiego powiedzieć? Jeśli utrzyma te informacje w tajemnicy, mogą zginąć jeszcze dwie kobiety. Nie. Michael nie zrobiłby tego. A może jednak? Uświadomiła sobie nagle, że właściwie zupełnie nie zna Michaela. - Chcę widzieć zdjęcia obu dziewczyn w każdym dzienniku telewizyjnym, w każdej gazecie - mówił Boyd Keller na odprawie oficerów. - Nie znaleźliśmy jeszcze ciał. Jeśli dziewczyny żyją, ludzie pomogą nam je odszukać. Liczy się każda pomoc. Perry - dodał celując palcem w młodego, energicznego detektywa - zanieś zdjęcia Carlyle'owi

do hotelu St James's. Czeka na nie. Po odprawie wyszedł z gabinetu i przyjrzał się swoim bardzo ważnym gościom przez specjalną szybę, przez którą oni go nie widzieli. Zgromadzili się w sali konferencyjnej. Producenci, gwiazdy kina, sami sławni ludzie. Ta sprawa może go pogrążyć; musi zrobić wszystko, by ustalić miejsce pobytu tych dziewczyn. Ale nie miał zbyt wielkiej nadziei na odnalezienie ich żywych. Detektyw Carlyle kręcił się niespokojnie na pluszowej kanapie w apartamencie Luki Carlottiego. Wyciągnięcie jakichkolwiek informacji od nowojorskiego gangstera było trudnym zadaniem. - Nie widziałem tego dzieciaka, odkąd wyszedł z pudła - powiedział Luca, oburzony tym, że musi odpowiadać na pytania. - Gdzie Zane zatrzymał się w Los Angeles? - spytał Carlyle niezbyt miłym tonem. - Co to za idiotyczne przesłuchanie? - Luca stracił nagle panowanie nad sobą. - Nie odpowiem na żadne pytania, dopóki nie przyjedzie tu mój adwokat. - Po co panu adwokat? - Bo znam swoje prawa i nie będę z nikim gadał. Do rozmowy włączył się Michael, co rozzłościło Carlyle'a, który lubił grać pierwsze skrzypce. - Panie Carlotti - powiedział - chodzi nam tylko o to, żeby odnaleźć

te dwie dziewczyny, zanim pański siostrzeniec wyrządzi im jakąś krzywdę. Więc jeśli wie pan cokolwiek na jego temat, lepiej niech pan przekaże te informacje policji. Oni tylko proszą pana o pomoc. - Czy myślisz, że gdybym coś wiedział, pozwoliłbym temu głupiemu skurwielowi robić to, co robi? Nie jestem dumny ze swojego siostrzeńca. Rozległo się pukanie. Kiedy Reno otworzył drzwi, do pokoju wszedł Perry i wręczył Carlyle'owi dużą kopertę. - Co to? Wezwanie sądowe? - ostrym tonem spytał Luca. - Bo jeśli nie, to wynoście się stąd, do cholery. Nie odpowiem na żadne pytanie. Carlyle żałował, że nie może przymknąć Carlottiego i nauczyć go rozumu. Nienawidził ludzi, którzy nie czuli respektu przed policją i nie okazywali mu należnego szacunku. Rozerwał kopertę i wręczył Luce zdjęcia obu dziewcząt. - Jordanna Levitt i Cheryl Landers - powiedział, starając się zachować spokój. Luca spojrzał niechętnie na dwie fotografie. - To nie jest Cheryl Landers - rzekł marszcząc brwi. - Ta jedna to Bambi. - Kim jest Bambi? - spytał Mac, żałując, że nie jest w jakimś innym miejscu. - Moją przyjaciółką - wyjaśnił niechętnie Luca. - Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o twojej przyjaciółce, bo

tą dziewczyną jest Cheryl Landers - powiedział Carlyle. - Hej, Reno! - zawołał Luca przywołując swojego goryla kiwnięciem ręki. - Spójrz na to zdjęcie i powiedz, kto na nim jest. Reno przyjrzał się dokładnie fotografii. - Bambi - powiedział. - Na sto procent. To było przygnębiające. Odkąd Bobby na dobre rozstał się z ojcem, przyzwyczaił się działać samodzielnie i teraz nie mógł znieść bezczynnego siedzenia na posterunku policji. Grant Lennon junior miał mdłości. Siedział zgarbiony w kącie, wyglądając na bardzo chorego. - Nie mamy tu nic do roboty - stwierdził Ethan Landers podchodząc do Bobby'ego. - Jestem w stałym kontakcie z szefem policji. Zawiadomi mnie, jeśli coś się wydarzy. Jedziemy do domu. Powinieneś zrobić to samo. - Nie - odparł Bobby. - Zostanę tutaj. Jordan też został. Bez względu na to, co Jordanna o nim mówiła, nie ulegało wątpliwości, że szczerze kocha swoją córkę. Bobby przysiadł się do niego. - Dlaczego nie jedziesz do domu? - zapytał. - Będę cię o wszystkim informował. Jordan potrząsnął głową. - Wolę tu zostać. - Jak się czuje twoja żona? Nie powinieneś być przy niej? - Nie, powinienem być właśnie tutaj - mruknął Jordan.

Bardzo się zdziwili, kiedy pojawił się Charlie Dollar, a z nim dwaj pomocnicy niosący tace pełne kanapek i zakąsek. - Wpadłem zobaczyć, czy mogę w czymś pomóc - powiedział Charlie. - Wiecie, że mam dar przewidywania, i mówię wam, że wszystko będzie dobrze. Bobby kiwnął głową. Chciał w to wierzyć, ale nie potrafił. Dziewczyny zostały porwane w nocy prawie dwa dni temu; teraz dochodziła druga po południu. Szanse na ich ocalenie zmniejszały się z każdą minutą. Cheryl usiadła na ziemi, by chwilę odpocząć - kręciło jej się w głowie i miała potworne mdłości. Nie ośmieliła się wyjść na drogę; wolała kryć się w gęstych krzakach. Jordanna. Muszę sprowadzić pomoc dla Jordanny, pomyślała. Wstała i poszła dalej. Im niżej schodziła z góry, tym wyraźniej słyszała warkot

samochodów.

Dzięki

Bogu,

wreszcie

zbliża

się

do

cywilizowanego świata. Próbowała się uspokoić. Ważne, by wytrwała do końca, dopóki nie opowie wszystkiego policji. Kennedy nie mogła się powstrzymać, żeby nie wrócić na posterunek. Cały czas myślała o Michaelu i o tym, że prawdopodobnie coś przed nią ukrywa. Kiedy spotkali się po raz pierwszy, wiedział, że ona interesuje się tą historią, ale mimo to nawet nie wspomniał o swojej

roli w tej sprawie. Wszędzie pełno było dziennikarzy. Rosie udało się wepchnąć ją do środka, choć wszystkie ekipy telewizyjne czekały na zewnątrz. - Z Boydem Kellerem łączą mnie szczególne więzy przyjaźni powiedziała, mrugając porozumiewawczo. - A co z Ferdym? - Nawet dobrzy gracze w końcu dostają kosza. - Czy to znaczy, że z nim skończyłaś? - Na razie odesłałam go na ławkę rezerwowych. Detektyw Carlyle szybko zaczął kojarzyć fakty. Kiedy musiał, potrafił logicznie rozumować. Luca Carlotti myślał, że Cheryl Landers to Bambi. Bambi jest dziwką. Czy to możliwe, żeby Cheryl Landers i jej chłopak, Grant Lennon junior, prowadzili agencję towarzyską? I że Cheryl sama dorabiała na boku? Zadzwonił do Boyda Kellera i powiadomił go o swoim odkryciu. Boyd wezwał Granta do swego gabinetu i zaczął go wypytywać. Grant opowiedział mu o wszystkim. Luca, zdając sobie sprawę, że BambiCheryl jest w niebezpieczeństwie, wyznał, że Bosco i Reno śledzili ją tamtej nocy, kiedy została uprowadzona. Jeśli Bambi jest w rzeczywistości Cheryl - a Bosco i Reno pojechali za Bambi do domu - to mężczyzną, którego wzięli za jej chłopaka, może być Zane. Luca opadł na fotel. Był w szoku. Nic dziwnego, że spodobała mu się ta dziewczyna: była bogatym dzieciakiem z Hollywood. A on myślał,

że jest zwykłą prostytutką. Co za oszustka! Ale kogoś, kto potrafi tak udawać, powinno się szanować. - Potrafi pan odszukać ten dom? - zwrócił się detektyw Carlyle do Reno. - Było ciemno - odparł Reno. - Ale wiem, gdzie to jest. - Wobec tego chodźmy - rzekł Carlyle. - Ściągnę posiłki. Rosa pierwsza poznała nowiny. Ani na krok nie odstępowała Boyda Kellera, któremu to chyba wcale nie przeszkadzało. Wiedziała, że coś się dzieje, zanim reszta dziennikarzy na to wpadła. Kiedy Boyd wyszedł z budynku i wskoczył do nie oznakowanego wozu policyjnego, Rosa była już z Kennedy i całą ekipą w samochodzie telewizyjnym. - Jedź za tym wozem - poleciła kierowcy. - Będzie co kręcić. Miejmy nadzieję, że sfilmujemy szczęśliwe zakończenie całej historii.

Rozdział 58 Mężczyzna czuł się silny i szczęśliwy. Wznosił się na wyżyny - jak orzeł. Był mścicielem. Prawdziwym bohaterem. Bohaterem filmów akcji. Maszerował do domu środkiem drogi, bo nie musiał się przed nikim chować. Minęły już dni, kiedy wolał pozostawać w ukryciu. Teraz był Panem Miasta. Steven Seagal... Arnold Sly, oni wszyscy... w porównaniu z nim

każdy z nich jest zerem. Wkrótce cały świat to zrozumie. Wszedł do domu, zamknął drzwi frontowe na dwa spusty i kopnięciem otworzył drzwi do piwnicy. Tam, na dole, czekała ta dziwka. Czekała, żeby ją zakopał. Buńczucznym krokiem zaczął schodzić po schodach, wymachując karabinem

maszynowym,

z

pistoletem

zatkniętym

za

pasek

przesiąkniętych krwią spodni. Co jego matka by powiedziała, gdyby go teraz zobaczyła? Byłaby szczęśliwa? Byłaby z niego dumna? Teraz nie nazwałaby go pieseczkiem. Nie ośmieliłaby się. Jestem najpotężniejszym człowiekiem na świecie, powiedział sobie. Jestem niepokonany i już nikt nigdy mnie nie tknie. Jordanna usłyszała, że Zane kopnął w drzwi od piwnicy. Jej serce biło jak rozkołysany dzwon. Chociaż potwornie się bała, nie dopuściła do tego, by strach ją sparaliżował. Leżała na ziemi, w tym samym miejscu, w którym ją zostawił, ukrywając pod sobą deskę. Teraz, kiedy ma broń, może walczyć. Lada chwila mężczyzna potknie się o martwego szczura, którego położyła na schodach. Ściskała mocno kawałek drewna, gotowa do akcji. Miała plan działania: najpierw zaatakuje jego oczy, potem rąbnie go w twarz i będzie waliła tak długo, aż jej oprawca straci przytomność. Była okropnie przerażona; zaschło jej w gardle i bała się, że do

końca życia będzie nosiła ślady jego palców na szyi. Ale wiedziała, że musi to zrobić - musi wygrać tę walkę o życie. Usłyszała, że Zane potknął się i upadł, dokładnie tak, jak chciała. Karabin wypadł mu z ręki i uderzył z trzaskiem o twardą podłogę. Czy zdąży go podnieść? Nie była pewna. Powinna zachować ostrożność - nie wolno jej ryzykować. To był sprawdzian jej psychicznej wytrzymałości. Musi przejść go pomyślnie, bo Bobby na nią czeka, a ona nie zamierza go zawieść. Bobby Rush jest jej przyszłością, i nie pozwoli, żeby jakiś psychopata ją tego pozbawił. Starała się leżeć w całkowitym bezruchu. Zane wstał, klnąc pod nosem. Słyszała, jak się zbliża. Wkrótce poczuła, że stoi nad nią. Teraz nadszedł właściwy moment. Teraz, teraz, teraz. Ścisnąwszy mocno kawał drewna, przekręciła się i z całej siły walnęła mężczyznę. Drewniana deska trafiła go w czaszkę, pękając z głuchym odgłosem. Jordanna zerwała się na nogi, chwyciła puszkę z ziemią i pognała na schody. Zane rzucił się za nią z wściekłym wrzaskiem, krew spływała mu z czoła do oczu. Wyciągnąwszy rękę, złapał ją mocno za nogę w kostce. Obróciła się i sypnęła mu w twarz ziemią z puszki. Zawył i upadł. Serce waliło jej jak miotem, gdy wdrapywała się na górę. Wpadła

jak bomba do hallu i pognała do drzwi frontowych. Zamknął je. Ten skurwysyn je zamknął! Uspokój się, nakazała sobie. Przestań panikować. Wyjdziesz z tego cało. Pobiegła do kuchni i chwyciwszy krzesło, uderzyła nim w szybę. Nie udało się. Zrozpaczona spróbowała jeszcze raz. Szyba rozleciała się w kawałki, ale z framugi sterczało zbyt wiele ostrych odłamków, żeby mogła tędy wyjść. Odwróciła się. Zane stał w drzwiach kuchni, krew płynęła mu po wykrzywionej złością i gniewem twarzy. - Ty cholerna dziwko! - wrzasnął. - Ty cholerna, pieprzona dziwko! Teraz cię załatwię. Jordanna zaczęła krzyczeć, ogarnięta paniką. Rzuciła w niego krzesłem i pobiegła w kierunku drzwi kuchennych, próbując mu się wymknąć. Złapał ją jednak i powalił na podłogę. Zaczęli walczyć. Wbiła mu paznokcie w oczy i z całej siły walnęła go kolanem w jądra. Nic to nie dało. Unieruchomił jej ręce i odwróciwszy ją przodem do siebie, usiłował przycisnąć wargi do jej ust. Sytuacja była zupełnie groteskowa. Krew Zane'a kapała Jordannie na twarz, a na udzie czuła jego nabrzmiewającą męskość. Ogarnęło ją przerażenie i wstręt.

- Ty skurwysynu! - wrzasnęła, starając się zrzucić go z siebie. - Ty cholerny skurwysynu! - Nie masz dokąd uciec - mruknął z triumfem. - Tak samo, jak ja nie miałem dokąd uciec w więzieniu. - Odpierdol się! - wrzasnęła. - Odpierdol się! Zaczął rozpinać jej dżinsy. Trzepnęła go w twarz i spróbowała jeszcze raz przyłożyć mu kolanem w jądra. Uderzył ją tak mocno, że prawie straciła przytomność. Przez chwilę leżała nieruchomo, usiłując przypomnieć sobie wszystko, czego nauczyła się podczas kursu samoobrony. Wykorzystać szansę! Wykorzystać szansę! Te słowa zadźwięczały jej w głowie, kiedy zobaczyła, że mężczyzna zabiera się do zdejmowania spodni. Ale najpierw będzie musiał wyjąć pistolet zza paska. Patrzyła, jak wziął pistolet do ręki, chcąc położyć go na ziemi i rozpiąć spodnie. Wykorzystać szansę! Zaatakować skurwiela! Usiadła gwałtownie, waląc go głową w podbródek tak mocno, że aż jęknął z bólu. Wykorzystując zaskoczenie, zdołała wyrwać mu pistolet z ręki i przystawić go do jego głowy. - Nie odważysz się strzelić - naigrawał się z niej.

- Mylisz się - powiedziała i odbezpieczyła broń. Teraz ona była górą i w każdej chwili mogła go zabić. Ale zastanawiała się o sekundę za długo. Mężczyzna wykorzystał tę chwilę wahania i wytrącił jej pistolet z rąk. Oboje obrócili się na podłodze, rzucając się na broń. Pistolet znalazł się między ich ciałami, które zwarły się ze sobą w walce na śmierć i życie. I wtedy nagle wystrzelił. Jeden głośny strzał, po którym zaległa głęboka, martwa cisza.

Rozdział 59 Bobby pociągał colę z puszki i nagle zobaczył, że Boyd Keller biegnie do drzwi. Natychmiast się domyślił, że coś się dzieje. Chwycił detektywa za rękę i powiedział: - Jadę z panem, bez względu na to, dokąd pan jedzie. - Nie ma mowy. Przepisy na to nie pozwalają. - Gówno mnie obchodzą przepisy. - Będę pana o wszystkim informował. Jeśli coś się wydarzy, natychmiast pan się o tym dowie. - Mam to gdzieś - ostrym tonem odparł Bobby. - Jeśli pan chce, żebym tu siedział, musi mnie pan zaaresztować. Boyd wzruszył ramionami. Czasami przepisy tworzono po to, żeby je łamać, a poza tym szef policji kazał mu spełniać wszystkie życzenia tych

ludzi. - Dobrze - zgodził się niechętnie. - Ale pod warunkiem, że nie będzie pan wchodził mi w drogę. - Załatwione. Cheryl chwiejnym krokiem wyszła na skraj jezdni i rozpaczliwie próbowała zatrzymać jakiś samochód. Kanionem Laurel płynął strumień samochodów, jednak żaden się nie zatrzymał. Wymachiwała rękami jak szalona. Kierowcy odwracali oczy i jechali dalej. O Boże, sądzą, że jestem pijana albo bezdomna, pomyślała idąc niepewnym krokiem wzdłuż drogi. Przyszedł jej do głowy szalony pomysł, żeby rzucić się na jezdnię przed jakimś samochodem, ale doszła do wniosku, że pewnie przejechaliby po niej i pomknęli dalej. Czy ludzi już nic nie obchodzi? Czuła się bardzo słaba, ale zmusiła się do dalszego marszu; w końcu dotarła do małego sklepu samoobsługowego. Potykając się podeszła do kasy i z trudem wydusiła z siebie parę słów. - Niech pani wezwie... wezwie policję - zwróciła się do kasjerki. Proszę się... pośpieszyć. - Kochanie, co z panią? - przerażonym głosem zapytała kobieta. Zgwałcono panią? Co się stało? Cheryl osunęła się na podłogę.

Samochody wiozące detektywa Carlyle'a, Lucę, Rena, Maca, Michaela i Quincy'ego spotkały się na dole kanionu Laurel z trzema nie oznakowanymi wozami policyjnymi. Boyd Keller i Bobby przesiedli się do pierwszego auta, którym jechali Carlyle, Luca i Reno, po czym kawalkada samochodów ruszyła pod górę. Tuż za nimi telewizyjną furgonetką jechała Rosa ze swoją ekipą oraz Kennedy w charakterze pasażerki. Reno siedział z przodu i instruował kierowcę, jak ma jechać. Kiedy dojechali do zakrętu, powiedział: - Tędy. Cały czas pod górę. To będzie gdzieś na końcu tej drogi. - Pamięta pan numer domu? - spytał Keller. - Nie, ale tam był tylko jeden. Po chwili wjechali na nierówny, górzysty teren. - Jest pan pewien, że tu stoi jakiś dom? - Oczywiście - odparł Reno. - Ostatnie zabudowania minęliśmy pięć minut temu. - Powtarzam panu: dobrze jedziemy. - Michael jest w którymś z tych samochodów - powiedziała Rosa. - Skąd wiesz? - spytała Kennedy. - Bo byłam w gabinecie Boyda, kiedy to wszystko się zaczęło odparła Rosa; jej piękna twarz płonęła z podniecenia. - Jest tam Mac Brooks, Luca Carlotti... i chyba zabrali także ze sobą Bobby'ego Rusha. To ci dopiero historia! A my będziemy na miejscu przed innymi

ekipami. Kennedy kiwnęła głową. Nie potrafiła przestać myśleć o tym, co mogło spotkać tamte dwie dziewczyny. Jeśli okaże się, że przytrafiło im się coś złego, nie będzie pisać o tej historii. Zostawi ją dziennikarzom żądnym sensacji. Chodzi o ludzkie życie. To prawdziwy dramat, a nie rozrywka dla mas. Pierwszy samochód zwolnił. - Jakiś wóz blokuje drogę - zauważył Carlyle. - Podobny do naszej limuzyny - mruknął Reno, wyglądając przez okno. Gdy samochód zahamował, Carlyle wyjął pistolet. - Jak daleko stąd do tego domu? - spytał. Reno wzruszył ramionami. - Już blisko. Luca poczuł, że mu się włosy jeżą na karku; wiedział, że będą kłopoty. - Zostańcie w samochodzie - przykazał im Carlyle otwierając drzwi. Pieprzone bzdury. Luca wysiadł, zanim ktokolwiek się zorientował. - Co się dzieje? - spytał Michael, gdy samochód się zatrzymał. - Coś zauważyli - odparł Quincy. - Idę zobaczyć. - Michael wyskoczył z samochodu i podszedł do Reno. - Gdzie jest ten dom? - spytał.

- Na samym wzgórzu. - Dzięki - odparł Michael i szybko pobiegł wyboistą drogą. Sami sobie poradzą z blokującą drogę limuzyną; miał przeczucie, że to, co się dzieje w domu, jest o wiele ważniejsze. - O Jezu - westchnął ze smutkiem Luca, kiedy zobaczył na skraju drogi trzy leżące obok siebie ciała. - Co za draństwo. Detektyw Carlyle starał się go stamtąd odciągnąć, ale Luca nie chciał odejść. Pochylił się, by dotknąć Bosca i upewnić się, że naprawdę nie żyje. - Proszę tego nie robić - warknął Boyd, po czym zwrócił się do Carlyle'a: - Natychmiast otoczyć ten teren kordonem. To miejsce zbrodni, a nie jakiś pieprzony piknik. Rosa, członkowie jej ekipy oraz Kennedy wyskoczyli z furgonetki. Rosa dała sygnał operatorowi, by zaczął kręcić zdjęcia, a sama poszła się rozejrzeć. - Niech pan się wynosi z tą kamerą - wściekłym głosem zawołał Boyd Keller. Michael zobaczył dom, wyciągnął pistolet i podszedł bliżej. Najpierw spróbował otworzyć drzwi frontowe: były zamknięte, więc zaczął obchodzić budynek, aż doszedł do tylnego wejścia. Okno kuchenne było zbite, wszędzie leżało potłuczone szkło.

Wydawało się, że wszystko zastygło w bezruchu. Upał i cisza, nic więcej. Michael przeraził się, usłyszawszy koło ucha bzyczenie muchy. Był zdenerwowany; zmienił się po tym, jak poczęstowano go kulką. Nie był już supermanem wkraczającym śmiało do akcji. Jeszcze rok temu wskoczyłby do środka przez kuchenne okno, teraz jednak szukał najbardziej bezpiecznego wejścia - bo już nigdy w życiu nie chciał odczuwać bólu rozrywanego kulą ciała. Przechodząc obok okna zauważył, że tuż za nim znajdują się drzwi. Wystarczyło jedno silne kopnięcie i znalazł się w środku. Tu także panowała cisza. Michael pocił się tak bardzo, że z trudem mógł utrzymać pistolet. Ostrożnie wszedł do kuchni. Wszędzie krew i bałagan. Na środku podłogi zobaczył rozciągnięte ciało. Nagle usłyszał jakiś hałas i podniósł pistolet, czując jak pot spływa mu po karku. W drzwiach do hallu stała Jordanna. Była posiniaczona i pokrwawiona, ale żyła. - Zabiłam go - powiedziała cicho. - Nie żyje.

Epilog Ta historia stała się prawdziwą sensacją. Wałkowano ją w prasie, radiu i telewizji. Hollywoodzka księżniczka porwana i pobita! Jedna z ofiar to burdelmama! A do tego okazało się, że morderca-psychopata to siostrzeniec jednego z szefów świata przestępczego. Przemysł filmowy, zbrodnia, seks i Hollywood - taka piorunująca mieszanka musiała budzić ludzką ciekawość. Kennedy napisała dla Style Wars wstrząsający artykuł na temat przemocy i psychopatii. Wzbudził wiele kontrowersji. Rosa wykorzystała szansę i pokazała materiał nakręcony na miejscu zbrodni. Dostała ostrą reprymendę od szefa, ale jej notowania wzrosły. Wkrótce potem zerwała z Ferdym i wdała się w romans z Boydem Kellerem. Mówiła, że z nikim nie było jej tak dobrze w łóżku. Po próbie popełnienia samobójstwa Marjory Sanderson została wysłana przez ojca do kliniki psychiatrycznej w Szwajcarii, gdzie za radą lekarza przyznała się w końcu do tego, że sama pisała listy z pogróżkami, bo chciała zwrócić na siebie uwagę. Jej lekarzem był czterdziestoośmioletni Niemiec z blond włosami i wielkimi zębami. Ku ogromnemu niezadowoleniu ojca Marjory

potajemnie wyszła za mąż za swego psychoterapeutę i przywiozła go do Hollywood. Wreszcie była szczęśliwa. Miała mężczyznę wyłącznie dla siebie, a na dodatek mąż darzył ją prawdziwą miłością. Shep przestał wreszcie ukrywać swój związek z hrabią, który przyjechał z Europy i zajmował się projektowaniem mody kobiecej. Taureen Worth omal nie dostała zawału. Była wystarczająco nieszczęśliwa, że jej syn skończył już dwadzieścia cztery lata. Ale żeby do tego był pedałem? Wytwarzało to złą aurę wokół byłej królowej seksu. Opłaciła Shepowi i jego partnerowi wakacje w Portofino i miała nadzieję, iż tak im się tam spodoba, że nigdy nie wrócą. Luca wrócił do Nowego Jorku, ale najpierw odwiedził BambiCheryl w szpitalu, gdzie dochodziła do siebie po ciężkich przejściach. - Moja propozycja jest wciąż aktualna - powiedział, krążąc po szpitalnych pokoju. - Jesteś cholernie odważną kobietą! - Tak myślisz? - spytała słabym głosem. Mrugnął do niej. - Ja to wiem. Podziękowała mu, ale odrzuciła jego propozycję. - Będę na ciebie czekał - rzekł. - Na wypadek gdybyś zmieniła zdanie. - Wręczył jej wizytówkę. - Tu mnie znajdziesz, jeśli będziesz

chciała, dziecinko. Grant był przy niej przez cały czas. Chyba się nieco utemperował, bo stwierdził, że szkoda ich energii na prowadzenie burdelu i powinni zająć się jakimś legalnym interesem. Czy to jest ten sam Grant, którego znała i kochała? - zastanawiała się Cheryl. Nie, to jakiś inny, poważniejszy Grant, człowiek, który rozmyśla nad przyszłością. Przyjrzała mu się uważnie i doszła do wniosku, że pora kogoś poderwać. Wyzwoliła się spod uroku Granta; była gotowa związać się z kimś, kto będzie ją prawdziwie kochał. Może to będzie Grant. Może nie... Po prostu musi poczekać i zobaczyć. Jej sławni, ustosunkowani rodzice wściekli się na wieść, że była burdelmamą. Estelle po prostu nie chciała w to uwierzyć. A Ethan poczęstował ją swoją starą śpiewką: „Jeśli potrzebowałaś więcej pieniędzy, dlaczego mi o tym nie powiedziałaś?” Na szczęście Donna Lacey, córka angielskiego reżysera, wróciła z Londynu i Cheryl z ulgą oddała jej mały czarny notes. Macowi Brooksowi udało się utrzymać swój sekret. Żadnych powiązań. Żadnego rozgłosu. Sharleen zasugerowała, że to może być dobry temat na film. - Bohaterką niech będzie kobieta, nie mężczyzna - powiedziała,

zapalając się coraz bardziej do tego pomysłu. - Mogę zagrać główną rolę - dodała. - Pomyśl, jak byśmy się zabawiali w naszej przyczepie podczas przerw na lunch. Mac po namyśle doszedł do wniosku, że Sharleen ma rację. Bo przecież gdzie lepiej niż w Hollywood można zamienić prawdę w fikcję? Detektyw Carlyle odszedł od żony. A raczej to ona go porzuciła. Wprowadził się do swojej dziewczyny. Jednak po dwóch tygodniach zrozumiał, że woli być z żoną. Błagał ją, by do niego wróciła, ale odmówiła. Skończyło się tym, że zamieszkał z kelnerką z małej knajpki, w której często jadał śniadania. Smażyła pyszne jajka. Piąta żona Jordana Levitta urodziła mu chłopca. Jordan chciał dać mu na imię Jordan Jr, ale Jordanna i Kim ostro się temu sprzeciwiły, twierdząc, że to najgorszy pomysł pod słońcem, i w końcu zgodził na Sama. Jordanna była szczęśliwa, że znowu ma brata. Charlie Dollar pewnej fatalnej nocy spotkał w Homebase Central Barbarę Barr. Jedna szalona noc i Barbara była w ciąży. Wprowadziła się do jego domu sześć tygodni później.

Był zbyt wielkim tchórzem, żeby ją przed tym powstrzymać. Ich kłótnie stanowiły wymarzony materiał dla każdego szmatławca. W trzy miesiące po dramatycznych wydarzeniach w kanionie Lauren Quincy i Amber wydali przyjęcie. - Michael, pomóż mi - powiedziała Amber, wychodząc na podwórze z tacą pełną surowych hamburgerów i dużą miską sałaty. - Już się robi. Wyglądają wspaniale - powiedział, biorąc od niej tacę. Do grobowej deski będzie wdzięczny Quincy'emu i Amber. Wysupłali ze swoich oszczędności dziesięć tysięcy dolarów, dzięki czemu mógł zwrócić Marjory dług. - Nazwijmy to zaliczką - powiedział Quincy. - Będę ci ją potrącał z twoich zarobków. Na szczęście interes szedł dobrze. Za rok, może dwa nie będzie już miał długów. - Och, ten Quincy i jego bar-be-cue - westchnęła Amber. - Ja odwalam całą robotę, a on zbiera pochwały. - To jego urodziny - przypomniał jej Michael. - Dzisiaj nie wolno ci gderać. - Pięćdziesięcioletni grubas - burknęła. - Od jutra ten facet przechodzi na dietę albo ja się stąd wynoszę. - Ale naprawdę to nigdy go nie porzucisz, prawda, Amber? Uśmiechnęła się. - Nie, nawet gdyby ważył dwieście kilo. Ale tego mu nie powiemy,

dobra, Michael? - Nie pisnę ani słowa! Wyszli na podwórze, na którym zgromadziło się dwudziestu gości; Quincy odkrywał właśnie przed Kennedy sekret swego słynnego sosu do barbecue. Michael odstawił tacę i otoczył ramieniem smukłą kibić Kennedy. - Wyglądasz dziś zabójczo - wyszeptał jej do ucha. - Co nie znaczy, że w pozostałe dni prezentujesz się gorzej. - Bardzo się starałam - wymruczała. - W końcu nie co dzień spotykam normalnych ludzi. - Och, daj spokój - powiedział uśmiechając się z zakłopotaniem. Nigdy mi nie wybaczysz, że to powiedziałem? Teraz ona się uśmiechnęła. - Nie. Przygarnął ją czule do siebie i pocałował namiętnie. Wtuliła się w jego ramiona. Byli razem dwanaście tygodni i jeden dzień i z każdą godziną kochała go coraz bardziej. Sześć tygodni temu zamieszkali razem. Było im ze sobą wspaniale. Po tamtej tragedii nie spotykali się przez jakiś czas, bo Kennedy uważała, że Michael powinien opowiedzieć jej o wszystkim, kiedy dowiedział się, że pisze artykuł na temat tych morderstw. - Kennedy, nawet cię wtedy dobrze nie znałem - wyjaśnił. Musiałem być lojalny wobec klienta.

Niechętnie przyznała mu rację. - Chcę, byś mi przyrzekł, że już nigdy w życiu mnie nie okłamiesz powiedziała. - Przysięgam na wszystko, co jest mi drogie. Co miała z nim zrobić? Pokochała go. Jordanna i Bobby przybyli późno. Jordanna wyglądała olśniewająco w krótkiej białej sukience, z białymi kwiatami wpiętymi w długie czarne włosy. Bobby był w dżinsach, podkoszulku i sportowej marynarce od Armaniego; jego kręcone ciemnoblond włosy opadały na kark. Trzymali się za ręce i szeptali do siebie, jakby byli sami na świecie. Po Jordannie nie było widać ciężkich przeżyć; rany, które nie zdołały się zabliźnić, nosiła w duszy. Nigdy nie zapomni Zane'a Rikki jego tępych, martwych oczu, obojętności wobec cierpienia innych i wrodzonego okrucieństwa. Nigdy nie zapomni chwili, kiedy kula przebiła jego ciało i krew buchnęła mu z piersi, zalewając wszystko wokół niej. Wspomnienia. Nie tędy droga. Wyrzuć je z pamięci i zacznij żyć od nowa, powiedziała sobie. Nie wniesiono przeciw niej oskarżenia. Był to ewidentny przypadek działania w obronie własnej. Żądni sensacji dziennikarze przez jakiś czas szaleli, chodząc za nią

krok w krok. Ale w końcu wybuchł nowy skandal - odkryto, że Barbara Barr zdradza Charliego Dollara z żonatym senatorem - i sprawa śmierci Zane'a zeszła z pierwszych stron gazet. Jordanna zaczęła grać w filmie Bobby'ego i szybko uświadomiła sobie, że po raz pierwszy w życiu robi coś, co naprawdę lubi. Aktorstwo miała we krwi. Wynajęła mieszkanie i z radością przeniosła się do niego. Bobby nie zamieszkał u niej - choć miał na to szaloną ochotę. Po prostu czuł, że Jordanna potrzebuje trochę czasu, żeby dojść do siebie, i był gotów poczekać. Kiedy Michael zadzwonił i zaprosił ją na urodziny Quincy'ego, od razu się zgodziła. Michael wiele razy dodawał jej otuchy, traktował ją jak starszy brat. Była parę razy na kolacji z nim i z Kennedy i bardzo ich oboje lubiła. - Chcesz już iść? - spytała Bobby'ego. - Zaraz tu będzie Kennedy Chase... Jest bardzo miła. I przysięgała, że ten artykuł nie wyszedł spod jej pióra. - Jasne - powiedział. - Chętnie znowu stanę twarzą w twarz z tą... - Bobby! Pociągnęła go na spotkanie z Kennedy i zanim zdążył się odezwać, Kennedy powiedziała: - Bobby, jestem ci winna przeprosiny. To, co zrobił mój magazyn, było głupie i nieprofesjonalne. Ja tego nie napisałam. Oni całkowicie

zmienili mój tekst. Więc... proszę, wybacz mi. Nic nie może bardziej zbić mężczyzny z pantałyku niż szczere przeprosiny. - Zapomnijmy o tym - mruknął potrząsając głową. - Chyba naprawdę nie wiedziałaś, że ja... - Nie wiedziałam! - wykrzyknęła. - I następnym razem... - Nie będzie żadnego następnego razu. - Zaśmiał się. - Trzymajcie się ode mnie z daleka, ty i twoje pióro! - Jasna sprawa! - odparła wesoło. Barbecue było prawdziwym sukcesem kulinarnym. Sos Quincy'ego został obwołany królem wieczoru. Kiedy wszyscy się najedli, w małym ogródku na tyłach domu zaczęły się tańce. Michael przytulił Kennedy do siebie i spytał, co jej zdaniem przyniesie im przyszłość. - Zobaczymy, Michael, zobaczymy... - wymamrotała. Ale oboje wiedzieli, co stanie się w przyszłości, i cieszyli się z tego. Bobby i Jordanna wkrótce potem wyszli. Stali przed domem i oparci o jego samochód całowali się namiętnie. - Cudownie całujesz - wyszeptała Jordanna, z trudem łapiąc oddech i zastanawiając się, jak to się dzieje, że przy Bobbym czuje się taka szczęśliwa. - Hej... powinnaś zobaczyć, co jeszcze potrafię robić - zażartował.

- Może rzeczywiście już na to pora - wymamrotała. - W takim razie... - Co? - Mam dla ciebie prezent. Coś, co trzymałem właśnie na taką okazję! Otworzył bagażnik i podał jej dużą, starannie zapakowaną paczkę. - Co to jest? - spytała podekscytowana. - Otwórz i zobacz. - Lepiej, żeby to było coś fajnego. - Jest... możesz mi wierzyć. Rozerwała papier, zdjęła pokrywkę z pudełka i ujrzała trzydzieści pięć różnych rodzajów kondomów. - Och, nie! - wybuchnęła histerycznym śmiechem. - Bobby, jesteś niemożliwy! Przytulił ją do siebie. - Jak to się dzieje, że tak cudownie reagujesz i tak cudownie pachniesz? Jak to się dzieje, że cały czas o tobie myślę? - Naprawdę? - Nie mogę przestać ani na chwilę. - Zupełnie jak ja. Pocałował ją delikatnie. - I jak to się dzieje, że cały czas chodzę z głupim uśmiechem na twarzy i nie mogę przestać się uśmiechać?

- Ja też... - powiedziała, wodząc palcami po jego twarzy. - Tak samo głupio się uśmiechasz? - No, mnie to tak nie szpeci. - Mówisz jak prawdziwa aktorka. - Cóż... - drażniła się z nim. - Sam mnie wprowadziłeś w ten biznes. - Wiesz co? Jedźmy stąd - zaproponował. - Teraz? - Natychmiast. - Jak pan sobie życzy, panie Rush. Wsiedli do samochodu i pomknęli w noc. Jordanna wiedziała, że znalazła bratnią duszę i że już nigdy nie będzie sama. Było to wspaniałe uczucie.