13.Heidi Betts - Atrakcyjny kawaler

Heidi Betts Atrakcyjny kawaler

3

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Shannon Moriarty zerknęła na kartkę, którą trzyma­ ła w dłoni, i znów na numer budynku. Dobrze trafiła. I miała dokładnie trzy minuty, by dotrzeć na osiem­ naste piętro na spotkanie z szanownym Burkiem Ellisonem Bishopem, jednym z najbardziej rozchwytywa­ nych kawalerów w Chicago. Skinąwszy uprzejmie głową, odźwierny wpuścił ją do gmachu Bishop Heights i wskazał rząd wind, który­ mi mogła wjechać do biura pana Bishopa. Nie zamie­ rzała dać się onieśmielić złoceniom i marmurom ele­ ganckiego holu. Zarzuciła na ramię skórzany plecaczek i wkroczyła do jednej z kabin. Tylko spokojnie. Przeszłaś niejedną taką rozmowę w poszukiwaniu pracy, przykazała sobie w myślach. Ni­ gdy jednak nie starała się o taką posadę. Drzwi windy rozsunęły się na osiemnastym piętrze, ukazując hol wysłany łososiowym chodnikiem, maho­ niową ladę recepcji i olbrzymi napis złoconymi litera­ mi: „Bishop Industries, Incorporated". Wzięła głęboki

Heidi Betts

oddech i podeszła do sekretarki, której uśmiech stop­ niem promienności nieco przewyższał poziom .optymi­ zmu Shannon. - Czym mogę służyć? - spytała radosnym tonem. - Nazywam się Shannon Moriarty. Jestem umówiona na drugą z panem Bishopem. Atrakcyjna brunetka w średnim wieku natychmiast kiwnęła głową potwierdzająco. - Pan Bishop czeka na panią. Proszę za mną. Nie miała ani chwili na przygotowanie się - przy­ pudrowanie nosa czy przyczesanie rozwianych wiatrem włosów. Nagle poczuła zdenerwowanie i chętnie sko­ rzystałaby z toalety, lecz energiczna sekretarka już ru­ szyła długim, wyłożonym mahoniowymi panelami ko­ rytarzem do obszernego gabinetu Bishopa. Po przekroczeniu progu Shannon zamieniła się w słup soli. Bała się zrobić choćby krok ze strachu, by cze­ goś nie zniszczyć. Posadzka z czarnego marmuru lśniła jak dno głębokiego kanionu w świetle księżyca. Każdy gość musiał odnosić wrażenie, że będzie sunął w po­ wietrzu nad przepaścią. Jedną ze ścian zajmował po­ tężny przeszklony kredens, pełen różnokształtnych ka­ rafek wypełnionych likierem o barwie jesiennych liści. Przy drugiej ścianie stał szklany stolik do kawy i czarne skórzane fotele. Marmuru, chromu i szkła zużytego do urządzenia

Atrakcyjny kawaler

tego wnętrza wystarczyłoby na remont Kaplicy Sykstyńskiej. Biurko gospodarza również było ze szkła. Uwagę Shannon przykuło wysokie oparcie skórza­ nego fotela obracające się lekko w obie strony, jak gdy­ by ktoś siedzący do niej tyłem rytmicznie się poruszał, rozmawiając jednocześnie przez telefon. Ten ktoś bawił się sznurem aparatu, to zawijając go wokół palca wska­ zującego, to znów odwijając. O Boże! Burkę Bishop we własnej osobie. Najbogat­ szy człowiek w stanie Illinois, a może i w całej Amery­ ce. Mężczyzna, na którego polują wszystkie niezamęż­ ne kobiety ze śmietanki towarzyskiej Chicago, a także kilka kobiet stanu niecałkiem wolnego, lecz ignorują­ cych ten banalny fakt. Zanim Shannon rzuciła się w panice do ucieczki, a zaczęła rozważać taką opcję, Burkę Bishop odłożył słuchawkę i obrócił się z fotelem przodem do biurka. Szare oczy zmierzyły ją od stóp do głów. Shannon zaczerwieniła się po uszy, a serce zatrzepota­ ło jej w piersi jak spłoszony ptak. Liczne fotografie, które oglądała w prasie, nie oddawały nadzwyczajnej atrakcyj­ ności Bishopa. Miał czarne, krótko przycięte włosy, z któ­ rych tylko jeden niesforny kosmyk sterczał nad czołem. Elegancki garnitur od Armaniego koloru węgla drzewne­ go leżał na nim jak ulał. Całości obrazu dopełniał dosko­ nale dobrany, wielobarwny jedwabny krawat.

Heidi Betts

- Proszę usiąść, panno Moriarty. Brzmienie niskiego, ciepłego, budzącego zaufanie głosu sprawiło, że pod Shannon ugięfy się kolana. Osu­ nęła się na jeden z chromowanych czarnych foteli przed biurkiem, a plecak położyła na podłodze. - Cieszę się, że panią widzę. - Otworzył gruby skoro­ szyt leżący na blacie i przekartkował zawartość. - Po­ zwoli pani, że powrócę do kilku szczegółowych kwestii, które omawiała pani na spotkaniu z moimi lekarzami i radcami prawnymi. Przełknęła ślinę. Podczas pamiętnej długiej roz­ mowy musiała odpowiedzieć na setki pytań. Spodzie­ wała się, że spotkanie z Bishopem będzie wyglądać podobnie, więc skinieniem głowy wyraziła akcepta­ cję. - Ma pani dwadzieścia sześć lat. - Zgadza się - odpowiedziała, chociaż słowa biznes mena były stwierdzeniem, nie pytaniem. -Absolwentka liceum, obecnie studentka uniwer sytetu Northeastern Illinois na kierunku pedagogika wczesnodziecięca. - Tak. - Wzorowe wyniki badań lekarskich. Żadnych cho rób, oprócz typowych dolegliwości dziecięcych. -Tak. Najwyraźniej zadowolony z odpowiedzi odłożył skc

Atrakcyjny kawaler

roszyt i wbił przenikliwy wzrok w rozmówczynię, aż ścisnęło ją w żołądku. - Chciałbym zadać kilka pytań osobistych, jeśli się pani zgodzi. - Oczywiście. - Nie śmiałaby odmówić informacji przyszłemu pracodawcy. - Co panią skłoniło do zainteresowania się ogłoszeniem o poszukiwaniach matki zastępczej, panno Moriarty? Nie tego pytania oczekiwała, lecz postawiła na szczerość. - Potrzebuję pieniędzy. - Kiedy nawet nie mrugnął okiem, mówiła dalej: - Wiem, że to prozaiczny powód, ale z pewnością woli pan usłyszeć prawdę niż górno­ lotne kłamstwo. - Na co potrzebne są pani pieniądze? Wzięła głęboki oddech. - M o j a matka miała udar. Wyszła z tego, ale jest w o wiele gorszej kondycji zarówno fizycznej, jak i psy­ chicznej niż przed chorobą. Potrzebuje całodobowej opieki. Przez pewien czas mieszkała ze mną, ale nie mogę być przy niej dzień i noc. Mam przecież studia, pracę. Matka nie chciała być dla mnie ciężarem. Posta­ nowiła się przenieść do domu spokojnej starości, ale nie zdaje sobie sprawy, ile to kosztuje. - Prywatny pensjonat „Skowronek". - Bishop przy­ wołał z pamięci nazwę ośrodka. - Wspominała jej pa-

Heidi Betts

ni o problemach finansowych związanych z pobytem w takiej placówce? - Skądże! - stwierdziła stanowczo. - Matka sądzi, że płacę rachunki z jej oszczędności. Niestety, te pieniądze już się skończyły. Na razie jest tam na kredyt, a ja się sta­ ram wpłacać co miesiąc jak największą kwotę. Nie mogę jednak zamartwiać matki szczegółami naszej ciężkiej sytu­ acji finansowej. - Głos jej się załamał. Zamrugała powie­ kami, by powstrzymać łzy. - Wychowywała mnie przez tyle lat. Teraz na mnie kolej, żeby się nią zaopiekować. Pokiwał głową ze zrozumieniem. - Studiując, pracuje pani w dwóch miejscach: ja­ ko recepcjonistka w kancelarii prawnej Benson&Tate, a wieczorami jako kelnerka w restauracji „The Tavern". Wzięła pani dwuletni urlop dziekański, żeby zająć się matką po udarze. Spuściła wzrok. - Nalegała, żebym wróciła na uczelnię. Nie chce, że­ bym poświęciła dla niej całe swoje życie. -i gotowa jest pani przyjąć moją ofertę? W swoisty spo­ sób poświęcić się, by opłacić pobyt matki w „Skowronku"? Wyprostowała się w fotelu i z dumą uniosła pod­ bródek. - To moja matka. Zrobiłabym dla niej wszystko. Wydatne usta Bishopa ułożyły się w coś w rodzaju uśmiechu.

Atrakcyjny kawaler

- Zdaje sobie pani sprawę, że to zlecenie będzie wymagać sporego zaangażowania czasowego z pani strony? Zadowolona, że rozmowa odchodzi od wątku choro­ by matki, Shannon nieco się odprężyła, a nawet ośmie­ liła się podnieść wzrok, ze zdumieniem dostrzegając na obliczu milionera ślad ludzkich uczuć. - Owszem, ale poza obowiązkiem regularnych badań lekarskich zyskam możliwość powrotu do zajęć na stu­ diach. Nie wspomniała o cenie emocjonalnej, o wiele wyż­ szej niż fizyczna, którą musiałaby zapłacić za dopeł­ nienie warunków umowy. Gotowa była jednak wiele znieść w imię zdrowia i szczęścia matki. Zastanawiała się przez chwilę, zanim znów się odwa­ żyła spojrzeć Bishopowi w oczy. - Zamierzam ograniczyć liczbę godzin pracy i prze­ znaczyć ten czas na studia, ale nie ma mowy o zrezyg­ nowaniu z obu posad. Wszystkie pieniądze otrzymane od pana przeznaczę na opłacenie opieki dla matki. Po­ trafię sama się utrzymać. W pokoju zapadła cisza. Mężczyzna skupił się na przeanalizowaniu słów Shannon, a następnie powrócił do kwestii intymnych. - Proszę wybaczyć, że znów spytam o coś, co moi ludzie już dokładnie zbadali. Nie jest pani obecnie za-

Heidi Betts

angażowana w związek z żadnym mężczyzną, prawda? Nie prowadzi pani życia seksualnego? - Nie - odparła szybko. - O to nie musi się pan mar­ twić. - Zapomniała już o tej sferze, tak więc Bishop na­ prawdę nie miał powodów do niepokoju. Przyglądał jej się uważnie spod przymrużonych powiek. Nie była klasyczną pięknością, wymalowa­ ną, pewną siebie, taką jak dziesiątki kobiet, z którymi się umawiał na randki, zanim zarobił pierwszy milion. Stanowiła raczej przykład kobiety naturalnej, bezpre­ tensjonalnej, która nie katowała włosów wymyślnymi fryzurami i nosiła ubrania w stonowanych barwach, kierując się wygodą, a nie modą. Niesforne rude kędziory nasuwały Bishopowi miłe skojarzenia z wesołymi płomieniami w kominku, zaś piegowaty nosek aż się prosił, żeby go żartobliwie do­ tknąć koniuszkiem palca, a może nawet koniuszkiem języka, by sprawdzić, czy brązowe kropeczki smakują jak cynamon. Miała na sobie długą, wzorzystą bawełnianą spód­ nicę i oliwkowy sweter sięgający do pół uda. Strój za­ krywał zatem to, co dla każdego mężczyzny najbardziej interesujące, lecz mimo to Burkę nie powstrzymał się od kosmatych myśli o ponętnych kształtach ukrytych pod spodem. I tu powstał problem.

Atrakcyjny kawaler

Od rana zdążył odbyć spotkania z sześcioma kandy­ datkami na matki zastępcze, a na popołudnie umówio­ ny był z dwiema kolejnymi. Żadna z nich nie obudzi­ ła w nim instynktu erotycznego, i to już od momentu wkroczenia do gabinetu. Gdy tylko usłyszał dźwięk klamki, nie przerywając prowadzonej rozmowy telefonicznej, zerknął na drzwi i, wystraszony siłą własnej reakcji na pojawienie się panny Moriarty, natychmiast obrócił fotel oparciem do wejścia, dając sobie czas na ochłonięcie. Chociaż wśród wcześniejszych kandydatek pojawiły się sobowtóry Julii Roberts i Meg Ryan, pozostał obo­ jętny na ich wdzięki. Z Shannon Moriarty było inaczej. Bez trudu potrafił ją sobie wyobrazić jako matkę swo­ jego dziecka. Albo dzieci. Problem polegał na tym, że z taką kobietą wolałby je począć w tradycyjny sposób. Niedobrze. W jego życiu nie było teraz miejsca na kobietę. Na projekty biznesowe - owszem. Tak właśnie traktował to najnowsze przedsięwzięcie, jakim było po­ szukiwanie matki dla dziecka, któremu przekaże swoje geny. A po narodzinach potomka na pewien czas od­ pocznie od biznesu i wejdzie w rolę ojca, takiego, jakie­ go sam zawsze pragnął mieć, lecz nigdy nie miał. Związać się z kobietą? Mieć żonę? Nie, dziękuję. I oto Shannon właśnie wyznała, że interesuje ją tylko strona finansowa, podobnie jak inne kobiety, które po-

Heidi Betts

znał w życiu. Chciały wydusić jak najwięcej z portfela multimilionera, a najlepiej zdobyć najcenniejsze trofe­ u m - j e g o nazwisko. Shannon nie zależało na usidleniu najatrakcyjniej­ szego kawalera Chicago. Chciała jednak urodzić dzie­ cko tegoż kawalera, aby zapewnić opiekę słabowitej matce. Kierowały nią więc motywy szlachetniejsze niż w przypadku jej konkurentek, lecz Burkę postanowił skupić się na biznesowej stronie ich kontaktów i nie zaglądać w dekolt panny Moriarty... Odsunął fotel i wstał zza biurka. Shannon również się podniosła i zarzuciła plecak na ramię. Bishop mi­ mowolnie się uśmiechnął i z jego ust padło pytanie, którego nie zadał żadnej z pozostałych kandydatek. - Zje pani dzisiaj ze mną kolację? Po południu spotkał się z ostatnimi kandydatkami na liście, ale była to czysta formalność. Przeprowadza­ jąc rutynowe wywiady, błądził myślami wokół Shan­ non. Już wybrał matkę dla swojego dziecka. Przechadzał się wzdłuż czarnej limuzyny zaparko­ wanej pod domem Shannon. Poprosiła, żeby nie robił sobie kłopotu i nie przychodził po nią do mieszkania. Miała zejść o siódmej. O szóstej czterdzieści dziewięć Bishop gotów był pomknąć po schodach na górę. Jak na biznesmena byłoby to niezbyt profesjonalne zacho­ wanie.

Atrakcyjny kawaler

A przecież w interesach nigdy nie tracił zimnej krwi. Nigdy przed przejęciem innej firmy nie przemierzał nerwowo korytarza tam i z powrotem. Cieszył się re­ putacją twardego, chłodnego negocjatora. Nic nie bu­ rzyło jego równowagi. Zatrzymał się w pół kroku i zmarszczył czoło. Czym się tak ekscytował? I dlaczego nie potrafił powściągnąć emocji? Z rękami w kieszeniach granatowych spodni, w nie­ dbałej pozie, oparł się o karoserię. Swoje zdenerwo­ wanie przypisał faktowi, że teraz gdy wybrał zastępczą matkę, projekt biznesowy „Dziecko" zaczął nabierać re­ alnych kształtów. I w dodatku ta dziwnie silna reakcja na obecność Shannon... Nagle pojawiła się za przeszklonymi drzwiami, z tą samą torbą-plecakiem, z którą zdawała się nie rozsta­ wać. Ubrana była w bluzkę koloru kości słoniowej, marszczoną przy karczku i mankietach oraz wąską brązową spódnicę do pół łydki. Rudobrązowe pukle spięła złotą klamrą z tyłu głowy. Na widok Bishopa uśmiechnęła się, nie promiennie i nie od ucha od ucha, ale jednak w sposób, od którego zrobiło mu się cieplej na sercu i nie tylko. Odpowiedział uśmiechem i otworzył drzwi limuzyny. - Dziękuję. - Onieśmielona siadła na siedzeniu obi­ tym luksusową skórzaną tapicerką.

Heidi Betts

Wśliznął się za nią i zatrzasnął drzwi. Samochód ru­ szył niemal natychmiast. - Proszę się rozgościć. Jak się pani czuje? Zerknęła na niego trochę spłoszona. - W porządku. A pan? Kiwnął głową. - Ale chyba nie ma mi pani za złe tego zaproszenia? - zagadnął, przechodząc do sedna sprawy. Tą otwartością zbił ją z tropu, nie wiadomo zresztą dlaczego. Tylko ktoś tak bezpośredni mógł dać ogłosze­ nie o poszukiwaniu matki zastępczej dla swojego dzie­ cka. Wywnioskowała to na podstawie rozmów z praw­ nikami i lekarzami, a także z dociekliwych pytań, które jej zadał osobiście. Dopiero po chwili dotarł do niej sens słów Bishopa, a wtedy pokręciła głową. Nie zmieniła zdania. Chciała urodzić temu mężczyźnie dziecko na zamówienie. Zanim odpowiedziała na ogłoszenie, sama również zebrała informacje na temat „pracodawcy". Burkę Ellison Bishop uchodził za przyzwoitego człowieka. Jak się zorientowała, nie miał szczęśliwego dzieciństwa i być może chciał nadrobić te braki w następnym pokoleniu. Decyzja, żeby najpierw się postarać o dziecko zamiast o żonę wydawała się dość dziwna, lecz Shannon czuła, że Burkę będzie świetnym ojcem. Przeznaczał spore su­ my na akcje charytatywne na rzecz dzieci. Widziała na-

Atrakcyjny kawaler

wet w wiadomościach telewizyjnych, że sam brał udział w podobnych imprezach, bawił się z'dziećmi i nie uda­ wał radości, jaką mu to sprawia. Z drugiej zaś strony świadomość, że przeszła przez sito selekcyjne, budziła w niej niepokój. Gdyby nie od­ powiadała wymaganiom, Bishop nie zaprosiłby jej na kolację, prawda? Była bardzo zdenerwowana. Nigdy w życiu nie jechała limuzyną, ale stwierdziła, że szybko przywykłaby do wygodnych siedzeń i klimatyzacji. Po paru minutach zatrzymali się przed modną re­ stauracją „Le Cirque". Na strzeżonym parkingu stały sa­ me wystrzałowe samochody. Oczywiście słyszała o tym ekskluzywnym lokalu, nawet jednak nie śniła, że kiedy­ kolwiek się znajdzie wśród jego klienteli zamawiającej wyszukane potrawy w niebotycznych cenach. Burkę najwyraźniej nie przeżywał takich rozterek. Szofer otworzył drzwi i pomógł Shannon przy wysiada­ niu. Przez chwilę obserwowała eleganckich gości wcho­ dzących do restauracji. Nagle poczuła na plecach ciepłą dłoń. Zdobyła się na uśmiech. - Chyba jestem nieodpowiednio ubrana. Na tle mężczyzn w garniturach szytych na miarę i ko­ biet w wieczorowych sukniach czuła się jak Kopciuszek. - Skądże! - Minęli portiera. - A poza tym zamówi­ łem stolik w zacisznym miejscu i nikt nie będzie się nam przyglądał.

Heidi Betts

Mówiący z francuskim akcentem kierownik sali, zgię­ ty wpół, przeprowadził ich przez wypełnioną po brzegi gośćmi główną jadalnię do wydzielonego zakątka, w któ­ rym stał tylko jeden stolik nakryty dla dwóch osób. Mi­ mo początkowych oporów w atmosferze intymnego kąci­ ka Shannon poczuła się swobodniej. Usiadła plecami do ściany ozdobionej rzędem kwia­ tów doniczkowych i paproci. Wielkie skórzane okładki menu kryły listę dań, której nie powstydziłby się żaden festiwal kuchni z czterech stron świata. Gdy Burkę zaproponował, że ułoży jadłospis dla nich obojga, przy­ stała na to z nadzieją, że żadne egzotyczne paskudztwo nie wyląduje na jej talerzu. Kelner napełnił kieliszki czerwonym winem i zniknął z zamówieniem. - Ma pan jeszcze jakieś pytania? Shannon spróbowała szlachetnego trunku. - Sądzę, że mam pełny obraz pani stanu zdrowia i sy­ tuacji życiowej. - Wobec tego w jakim celu zaprosił mnie pan na ko­ lację? Na ustach mężczyzny pojawił się uśmiech. W zamy­ śleniu przesunął palcem po nóżce kieliszka z winem. - Bo chciałem. Czy z tego powodu odczuwa pani dys­ komfort? - Absolutnie - odparła szybko, po części wbrew so­ bie. Trudno było się cieszyć pobytem w eleganckim lo-

Atrakcyjny kawaler

kalu, kiedy nieustannie się obawiała, że popełni jakąś gafę. - Nie wiem tylko, jaki sens ma to zaproszenie, skoro nie zamierza pan kontynuować wywiadu. - Proszę zapomnieć o formalnościach. Dziś chciał­ bym, żeby się pani odprężyła. Porozmawiamy, pozna­ my się bliżej. Na początek proponuję, żebyśmy mówili sobie po imieniu. Roześmiała się cichutko i zawstydzona wbiła wzrok w śnieżnobiały obrus. - Czytał pan... czytałeś raporty wszystkich lekarzy i adwokatów, którzy mnie przepytywali i badali od stóp do głów. Cóż więcej mogę o sobie powiedzieć? - Moi ludzie są bardzo skrupulatni - przyznał ze szczyptą goryczy w głosie - ale to nie znaczy, że dzię­ ki nim dobrze cię poznałem. Znam tylko twoją grupę krwi, datę urodzenia i oceny szkolne od zerówki włącz­ nie. Dziś natomiast chciałbym się dowiedzieć kilku rze­ czy nieuwzględnionych w kwestionariuszach. - Mianowicie? - Twój ulubiony kolor, ulubiony smak lodów, pierw­ szy zawód miłosny. - Zgoda. - Nareszcie wiedziała, czego się spodziewać. - Ale pod warunkiem, że ty też odpowiesz na kilka py­ tań. Zawahał się, lecz w jego oczach błysnęło rozbawie­ nie.

Heidi Betts

- Umowa stoi. Na stół wjechały przystawki. W przerwach między pałaszowaniem przysmaków Shannon odpowiedziała na pierwsze trzy pytania. - Mój ulubiony kolor to zielony. We wszystkich od­ cieniach, od miętowego po khaki. Uwielbiam lody miętowo-czekoladowe, a na drugim miejscu czekoladowe z posypką orzechową. Po raz pierwszy złamał mi serce Tommy Scottoline, w drugiej klasie, kiedy zaczął spę­ dzać przerwy z Lucindą Merriweather. - Shannon po­ słała Bishopowi łobuzerski uśmiech. - Lucy lubiła się wspinać na ogrodzenie, gdy miała na sobie sukienkę. Tommy ubezpieczał ją, na wypadek gdyby zaczęła spa­ dać na ziemię. Teraz twoja kolej. - Mam odpowiedzieć na te same pytania czy na in­ ny zestaw?

-

- Te same. - Aha. Ulubiony kolor... chyba czarny. Za lodami nie przepadam, ale gdybym musiał wybierać to waniliowe. I nikt nigdy nie złamał mi serca. Zdumiona Shannon zastygła z widelcem w powie­ trzu. Powoli opuściła rękę. - Nigdy? - Nigdy. - Burkę nie przerwał jedzenia. - Jak to? - Zdrowy rozsądek nakazywał przerwać drą­ żenie tematu, ale kobieca ciekawość okazała się silniejsza.

Atrakcyjny kawaler

Preferencje kolorystyczne i smakowe rozmówcy nie zaskoczyły jej. Widziała przecież gabinet, w którym królowała czerń. Do drogich garniturów nie pasowały­ by też lody na patyku. Ale jak zdołał przejść przez życie bez żadnych urazów uczuciowych? Choćby zawiedzio­ nej sympatii do koleżanki z piaskownicy, która zabrała mu wiaderko? Wzruszył ramionami. - Nie sposób przeżyć zawodu miłosnego, jeśli się ni­ gdy nie było zakochanym. Nie mam czasu na takie ba­ nały. Shannon ledwie powstrzymała się od śmiechu. Nie bardzo wierzyła w szczerość tego wyznania. - Według ciebie miłość jest czymś banalnym? To siła napędowa losów świata! - Dolar napędza świat - stwierdził krótko - a miłość jest przereklamowana. Otworzyła szeroko oczy. - To dość cyniczny światopogląd. Nie wszystko ku­ pisz za pieniądze. Wydął ironicznie wargi. - Owszem, wszystko, jeśli mam ich tyle, ile mam. Po prostu uważam się za realistę. Właściwie miał rację. Zamierzał użyć części tych pie­ niędzy, aby kupić matkę dla swojego dziecka, a skoro było go stać na coś takiego, to na wszystko mógł so-

Haldl Betts

bie pozwolić. Swoją drogą zrobiło jej się go żal. Jakże puste było jego życie, jeśli nawet nie wierzył w miłość, podczas gdy ona zdążyła poznać potęgę najpiękniejsze­ go z uczuć. Istniało tyle typów miłości: między kobie­ tą i mężczyzną, między matką i dziećmi, między przy­ jaciółmi, do Boga, do ojczyzny... Shannon nie miała pojęcia, czy Burkę doświadczył którejś z tych odmian miłości, lecz była pewna, że jego sceptyczne nastawie­ nie radykalnie zmieni się w chwili, gdy weźmie na rę­ ce własne dziecko, bez względu na to, kim będzie jego matka. Wtedy Bishop odkryje znaczenie prawdziwej, bezwarunkowej miłości. - Powinnaś się cieszyć, że przedkładam kwestie finan­ sowe nad sferę tak płynną i nieokreśloną jak ludzkie uczu­ cia. Dzięki temu staniesz się bardzo bogata. Z trudem przełknęła ślinę. Nagle straciła apetyt. Od­ łożyła sztućce. - Czy to znaczy, że podjąłeś już decyzję? - spytała, nerwowo mnąc rąbek serwetki. - Podjąłem decyzję, zanim wyszłaś dziś rano z gabi­ netu. Chciałbym, żebyś to właśnie ty była matką zastęp­ czą dla mojego dziecka. Gratulacje, mamusiu.

ROZDZIAŁ DRUGI

Minęło kilka tygodni od obwieszczenia przez Bishopa pamiętnej decyzji o wyborze Shannon na matkę za­ stępczą dla swojego dziecka. W tym czasie widywała go rzadko i na krótko, aczkolwiek sekretarka dzwoniła wie­ le razy z zaproszeniem od pracodawcy na kolację. Shan­ non, pełna obaw o najbliższą przyszłość, odrzucała jed­ nak wszystkie propozycje Burkea i z ulgą przyjęła fakt, że nie wywierał na nią nacisków osobiście. Szczerze mówiąc, chciała z nim spędzać tylko tyle czasu, ile to konieczne. Najlepiej w towarzystwie osób trzecich. Gra szła o wielką stawkę: zdrowie matki, za­ pewnienie jej opieki, pieniądze obiecane za urodzenie dziecka i... może nie jej serce, lecz z pewnością rozsą­ dek i zdrowe zmysły. Musiała przyznać, że Burkę Ellison Bishop był dla niej zbyt przystojny. Raczej nie znajdowała się w orbi­ cie jego zainteresowań. Na pewno nie. Ale ich jedyną wspólną kolację Burkę zamienił bar­ dziej w randkę niż w spotkanie biznesowe. Nie dziwiła

Heldl Betts

się, że gazety i kolorowe tygodniki uważały go za jed­ ną z najlepszych partii w Chicago. Biły od niego czar i charyzma. Gdyby nie zachowała ostrożności, ten czar mógłby zadziałać i na nią. I wpadłaby w kłopoty. Kontrakt, który podpisała, w jednoznaczny sposób pozbawiał ją wszelkich praw do dziecka, które miała powić. Rozumiała potrzebę tak ścisłych obwarowań umowy i w pełni się z nimi zgadzała. Zgłębiła temat i wiedziała, że zrzeczenie się praw do maleńkiej istotki, która będzie dojrzewać w jej ciele przez dziewięć mie­ sięcy, będzie jednym z najtrudniejszych problemów w jej życiu. Podejrzewała wręcz, że rany w jej psychice nigdy się nie zabliźnią. Świadomość, że Burkę będzie dobrym ojcem i że zapewni dziecku wspaniałe warunki rozwoju, pomagała znosić ból. Gdyby dała się ponieść fascynacji urokiem Bishopa, miałaby większe kłopoty z przecięciem więzów łączących ją z dzieckiem, Wzdychając, poprawiła -szpitalną" koszulę, która wciąż zsuwała jej się z ramion. Siedziała na skraju ko­ zetki w gabinecie lekarskim, czekając, aż specjalista przyniesie probówkę z nasieniem Burke'a i nastąpi pró­ ba zapłodnienia. Lekarze ostrzegali, że pierwsza próba nie zawsze kończy się sukcesem, lecz Burkę się tym nie przejmował. Pieniądze nie stanowiły przeszkody i stać go było na każdą liczbę prób, aby osiągnąć cel. Shannon nigdy nie przepadała za corocznymi wizyta-

Atrakcyjny kawaler

mi kontrolnymi u ginekologa, lecz okazały się one bułką z masłem w porównaniu z tym, co musiała przejść w cią­ gu ostatnich kilku miesięcy. Na widok fotela ginekolo­ gicznego robiło jej się niedobrze. I kiedy już rozważała natychmiastową ucieczkę z ga­ binetu, wkroczył lekarz. - Dzień dobry, panno Moriarty. Gotowa na wielką chwilę? Wzięła głęboki oddech, aby zapanować nad dresz­ czem, który przeszył ją na myśl o sztucznym zapłod­ nieniu i o dziecku, które będzie się w niej rozwijało na sprzedaż obcemu mężczyźnie. - Zgłaszam pełną gotowość - stwierdziła z wymuszo­ nym uśmiechem. Uśmiech zamarł jej na ustach w momencie, gdy uj­ rzała Burke'a wchodzącego do gabinetu z pielęgniarką. Miał na sobie garnitur barwy węgla drzewnego i krawat w prążki. Przez ramię przewiesił płaszcz. Odruchowo zacisnęła uda. Czekający ją zabieg nie należał do najprzyjemniejszych, a cóż dopiero perspek­ tywa obecności przy tym Bishopa! Zostawił płaszcz na oparciu krzesła i zerknął na nią z zatroskaniem. - Chyba nie masz nic przeciwko temu, że będę śle­ dził przebieg zabiegu? Mogę zostać? Jej ciało pokryło się zimnym potem. W innych oko-

Heldl Betts

licznościach czar, prezencja i zachowanie Bishopa zro­ biłyby na niej wielkie wrażenie tak jak na każdej ko­ biecie stanu wolnego w Chicago i w całym Illinois. Czy uległaby pociągowi do tak atrakcyjnego mężczy­ zny, to inna kwestia. Była zapracowaną, znerwicowaną studentką, a Burkę, bogaty, wpływowy przedsiębiorca, nigdy nawet nie spojrzałby na kogoś takiego jak ona. Nie ulega jednak wątpliwości, że fascynacja erotyczna człowiekiem, z którym połączył ją związek biznesowy, znacznie skomplikowałaby sytuację. Mimo wszystko nie znalazła w sobie siły, by go po­ prosić o wyjście z gabinetu na czas dokonywania aktu poczęcia jego dziecka. Położyła się na fotelu ginekologicznym. Lekarz z pielęgniarką przygotowywali instrumenty. Czuła, że jest czerwona jak burak. Na szczęście podczas zabiegu Burkę stał u wezgłowia fotela. Była mu za to wdzięczna. W pokoju zapadła cisza przerywana tylko lakoniczny­ mi poleceniami lekarza. Po kilku minutach wyprosto­ wał się i odetchnął głęboko. - Zrobione. Jeśli szczęście nam dopisze, osiągniemy sukces za pierwszym razem i nie będziecie musieli tu wracać. - Dziękuję, doktorze. - Burkę zaczekał, aż lekarz zdejmie lateksowe rękawiczki, i uścisnął mu rękę. Ginekolog wygłosił krótką listę zaleceń. Wniosek był

Atrakcyjny kawaler

taki, że muszą się uzbroić w cierpliwość i zdać się na mądrość natury. Za miesiąc Shannon powinna się zgło­ sić na wizytę kontrolną i ewentualne powtórzenie za­ biegu, gdyby pierwsze podejście nie przyniosło rezulta­ tu. Do tego czasu mogła prowadzić dotychczasowy tryb życia i niczym się nie przejmować. Z kliniki wyszli razem. Na parkingu czekał samo­ chód Bishopa z szoferem. - Mam nadzieję, że nie przysporzyłem ci dyskomfor­ tu psychicznego podczas zabiegu. Podnosząc kołnierz ciepłego płaszcza, wzruszyła ra­ mionami i odwróciła wzrok. - Sądzę, że tego typu sytuacja zawsze jest nieprzy­ jemna, bez względu na to, kto przebywa w gabinecie. Poza tym przecież chodzi o twoje dziecko. - Mimowol­ nie położyła dłoń na brzuchu, choć oboje wiedzieli, że za wcześnie na wyrokowanie, czy zaszła w ciążę. - Za­ pewne - dodała z nutą ironii w głosie - miałeś prawo być obecny przy tej procedurze. - Być może, niemniej jednak bardzo ci dziękuję. Za­ chowywałaś się z wielką godnością - ciągnął wątek, nie krępując się obecnością szofera, który stał przy otwar­ tych drzwiach czarnego sedana w gotowości na sygnał pracodawcy. Po raz pierwszy odkąd wyszli z gabinetu, ośmieli­ ła się podnieść głowę i spojrzeć w szare oczy Bishopa.

Heidi Betts

I tak jak zawsze, kiedy to robiła, poczuła rozchodzące się po ciele dziwne ciepło. - Hojnie mi płacisz za godne zachowanie - stwier­ dziła cicho. Niezręcznie było jej mówić o pieniądzach, lecz w ten sposób, pomijając aspekt intymno-medyczny ich kon­ taktów, przypomniała im obojgu, a zwłaszcza sobie, że transakcja ma charakter biznesowy. Wielokrotnie wyobrażała sobie, jak Burkę wygląda nago. Pod koszulą krył się bez wątpienia szeroki, mu­ skularny tors. Kształt ust Bishopa pozwalał się spo­ dziewać namiętnych pocałunków. Jaki byłby dotyk je­ go dłoni na jej skórze? Delikatny czy szorstki jak papier ścierny? Raczej delikatny, chyba że spędzał weekendy w szkole drwali. Pot zrosił jej czoło. Teraz jednak nie był oznaką za­ wstydzenia. Odgarnęła z twarzy potargane wiatrem włosy i zarzuciła torbę na ramię. - Muszę iść. - Pozwól, że cię podwiozę do domu. Jeden gest i szofer otworzył tylne drzwi auta. Zerknęła kątem oka na luksusowe wnętrze. Wie­ działa, że przyjęcie propozycji Bishopa byłoby wielkim błędem. Sam na sam w zamkniętej przestrzeni przez nieokreślony czas? Nie, nie, nie. Ale jak wytrwać w tej decyzji?

Atrakcyjny kawaler

- Dzięki, ale spieszę się dó pracy. - Podrzucę cię - nalegał. Pokręciła głową i cofnęła się o krok. - Do restauracji mam dosłownie parę przecznic. Po­ radzę sobie. Nie dając mu szansy, odwróciła się na pięcie i żwawo ruszyła przed siebie. - Niedługo do ciebie zadzwonię! - zawołał na pożeg­ nanie. Pomachała mu przez ramię, a w myślach odpowie­ działa: Nie wątpię. Przechadzał się nerwowo wąskim przesmykiem mię­ dzy biurkiem a przeszkloną ścianą z widokiem na mia­ sto. Co chwila zerkał na zegarek. Od dwudziestu minut czekał na wiadomość od doktora Coksa. Czyżby Shannon nie przyszła na umówioną wizytę o drugiej? Go­ dzinę później miał być znany wynik testu ciążowego. Pal sześć przewidziane na to popołudnie spotkania biznesowe, które odwołał, aby czekać pod telefonem. Niecierpliwił się, ponieważ przywykł, że dostaje to, cze­ go chce i wtedy, kiedy chce. Nie pofatygował się oso­ biście do gabinetu ginekologa tylko dlatego, że chciał oszczędzić Shannon dodatkowego stresu. Do takich emocji nie był przyzwyczajony. Przecież chodziło o jego dziecko, krew z krwi i kość z kości. Je-

Heidi Betts

śli Shannon była w ciąży. Właściwie żałował, że nie to­ warzyszy jej przy badaniu. Dość tego. Przystanął gwałtownie przy telefonie i za­ dzwonił do kliniki. - Mówi Burke Bishop. Proszę mnie połączyć z Coksem - zażądał, ignorując grzeczne powitanie recepcjonistki. Kobieta nie dyskutowała. Nie zapytała nawet o cel rozmowy. Natychmiast wykonała polecenie. - Witaj, Burkę - rozległ się przyjazny głos lekarza. - Do diabła, czemu to tak długo trwa? Mówiłeś, że wyniki będą przed trzecią. Jest czternaście po trzeciej! - Uspokój się. Mamy lekkie komplikacje. - Jakie znowu komplikacje? - Daj mi możliwość wyjaśnienia. John Cox znał Bishopa od niepamiętnych czasów i wiedział, że pod bezceremonialnym zachowaniem kryją się prawdziwa troska i niepokój. - Zgoda - odparł biznesmen zimnym tonem. Wyjaśnij. - Panna Moriarty miała niegroźny wypadek i spóźni­ ła się na wizytę. Stąd to zamieszanie. Właśnie czeka na przeprowadzenie badania i gdybyś nam nie przeszko­ dził, pewnie już byłoby po wszystkim. Nie przyczyniaj się więc do zwiększenia poślizgu czasowego/Zaczekasz na telefon? Na wieść o wypadku twarz Burke'a stężała.

Atrakcyjny kawaler

- Co się stało? - Nic poważnego - zapewnił doktor. - Kilka guzów i siniaków. - Ale co dokładnie zaszło? - bezzwłocznie zażądał szczegółów. - Panna Moriarty nie opowiedziała nam przebiegu zdarzenia. Jak się zorientowałem, potrącił ją łyżworolkarz. -Kto? - Łyżworolkarz. Taki, co jeździ na łyżwach z kółkami po chodnikach, po asfalcie. - Przecież wiem! - parsknął oburzony. - Panna Moriarty była na terenie uniwersytetu. Właś­ nie wracała do domu po porannych wykładach, aż tu nagle wpadł na nią chłopak na rolkach. Burkę zamruczał wściekle pod nosem. - Nic jej się nie stało? - Jest cała i zdrowa. Troszkę się zdenerwowała, ale to zrozumiałe w tej sytuacji. - Zdenerwowała się? Ale nie uderzył jej mocno? Bishop był gotów natychmiast kazać sekretarce za­ wiadomić policję i ścigać pirata rolkowego. - Nie zdenerwowała się wypadkiem, tylko spodzie­ wanym wynikiem badań. Słusznie. Test ciążowy. Troska o zdrowie Shannon przesłoniła główny cel rozmowy z doktorem Coksem.

Heidi Betts

- N a pewno nic jej się nie stało? - Burkę chciał się jeszcze raz upewnić. - Nic poważnego. Czeka na mnie gotowa do bada­ nia, więc jeśli zakończyłeś śledztwo w sprawie przyczyn opóźnienia, chciałbym wrócić do pacjentki. - Czy ona zaczeka na wyniki? - Chyba o tym wspomniała, ale nie jestem pewien. - Powiedz, żeby poczekała na mnie. Już jadę. - Nie zamierzam brać zakładniczki - w głosie Johna zabrzmiała żartobliwa nuta - ale jeśli się pospieszysz, pewnie ją jeszcze zastaniesz. Jazda w korkach do kliniki mogła zabrać dobry kwa­ drans, toteż Burkę rozłączył się bez słowa i opuścił biu ro. Polecił sekretarce wezwać limuzynę, a sam zjechał windą do podziemnego garażu. Nie mógł się wprost doczekać wiadomości, czy zostanie ojcem. Shannon wyglądała na przygnębioną. Stanowczo zbyt wiele nieprzyjemności ją dziś spotkało: poranne nudności i zawroty głowy, zderzenie z kolegą szaleją­ cym na łyżworolkach, pobranie krwi, oddanie moczu do analizy i, na deser, badanie ginekologiczne. Dopraw dy, życie zapewniło jej pełen upokorzeń program dnia. Dzięki wrodzonej autoironii była w stanie znieść to wszystko, a nawet więcej. Wiedziała bowiem, że to nie koniec ciągu atrakcji. Lekarz poklepał ją po udzie i pozwolił usiąść.

Atrakcyjny kawaler

- Może się pani ubrać. Podam wyniki badań, kiedy tylko je otrzymam. Tymczasem proszę poczekać w ho­ lu recepcyjnym. Shannon doprowadziła się do porządku i wyszła do poczekalni pełnej pacjentek, wśród których domino­ wały kobiety w różnych stadiach ciąży. Znów czuła mdłości, lecz także swoistą ekscytację. Czy jej brzuszek też się zaokrągli? Może już niedługo? Zastanawiała się, czy nie iść od razu do domu i nie dowiedzieć się o- rezultat badań telefonicznie, ale gine­ kolog zapewnił, że to potrwa pięć minut. Ostatecznie tyle czasu mogła poświęcić, żeby się szybciej dowie­ dzieć, czy jej życie zmieni się nieodwracalnie. Wyjęła z torby jeden z podręczników i notatnik, że­ by się przygotować do jutrzejszych zajęć. Pogrążona w lekturze, nie od razu zauważyła dziwne zamieszanie w holu. Nagle umilkły wszelkie rozmowy i nawet sze­ lest przewracanych kartek kolorowych pism nie mącił ciszy. Podniosła głowę, szukając powodu tak dziwnej re­ akcji pacjentek. I wtedy go spostrzegła. Pochylony przy okienku rozmawiał zniżonym gło­ sem z recepcjonistką. Shannon poznałaby go choćby tylko po długim czarnym płaszczu, wypolerowanych butach i hebanowych włosach.

Heidi Batti

W tej sekundzie odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy jak tygrys szykujący się do ataku na upatrzony cel. Nagle zrozumiała, dlaczego wszyscy obecni zamil­ kli jak zaklęci. Jej również odebrało mowę. Nawet gdyby nie był osobą, której twarz praktycznie nie schodzi z okładek czasopism, robiłby piorunujące wrażenie. Wyglądał imponująco. Kiedy przemierzał hol w jej kierunku, przełknęła śli­ nę i mimowolnie wypuściła książkę z rąk. Chciała się schylić, by ją podnieść, lecz Burkę był szybszy. - Dziękuję. - Shannon z wysiłkiem podniosła wzrok. Bishop zdawał się nie przejmować faktem, że wzbu­ dził powszechne zaciekawienie i komentarze. Przywykł do roli osoby nieustannie obserwowanej. - Mogę usiąść? - zagadnął, wskazując wolne miejsce na ławce. - Proszę. Nie mogła przecież odmówić. Przestawiła torbę na podłogę. - Jak się czujesz? Tym pytaniem zbił ją z tropu. Zastanawiała się, czy doktor Cox wspomniał mu o porannych zawrotach głowy. - Dobrze - odparła, czerwieniąc się po uszy. - Nic sobie nie złamałaś, jak słyszałem.

Atrakcyjny kawaler

Zakłopotana zmarszczyła czoło, a jej policzki przy­ brały buraczkową barwę. Widocznie lekarz zrela­ cjonował szczegółowo jej stan zdrowia, włącznie z obrażeniami odniesionymi w wyniku zderzenia z łyżworolkarzem. - Żadnych złamań - przyznała, próbując odzyskać panowanie nad sobą. - Tylko posiniaczone ego. Nie doszłoby do wypadku, gdybym zeszła z chodnika, żeby zwymiotować. W okamgnieniu palce o wypielęgnowanych pa­ znokciach zacisnęły się na jej ramionach. W ciemnych oczach pojawiło się zatroskanie. -Wymiotowałaś? Aha. Doktor Cox nie powiedział jednak wszystkiego. - Trochę. Nudności już przeszły i teraz czuję się dobrze. - Mówiłaś lekarzowi? Co on na to? To niesłychane, ale denerwowała się obecnością Bishopa jeszcze bardziej niż zwykle. I nie tylko z powo­ du jego poważnej, zmartwionej miny czy kłopotliwych pytań burzących barierę intymności. Nie. Powodem był żar bijący z jego dłoni i przenikający przez żółty sweter, przez skórę, w głąb jej ciała. Jak to możliwe, że poczuła pożądanie do człowieka, który wynajął ją na matkę zastępczą dla swojego dziec­ ka? Dlaczego, na litość boską, nie poznała najatrakcyj-

Heidi Bett«

niejszego kawalera Chicago w innych okolicznościach? Mogłaby się przynajmniej poddać własnym reakcjom bez poczucia winy i ryzyka zerwania zawartej umowy. Wzięła głęboki oddech i spróbowała przerwać niema i hipnotyzujący krąg, którym otoczył ją Bishop. - Doktor Cox wie i nie uważa tych dolegliwości za coś poważnego. - Nie wolno niczego bagatelizować. Zwłaszcza w obec­ nej sytuacji - oświadczył surowo, z cieniem irytacji na twarzy. Westchnąwszy, uwolnił ramiona kobiety i przy­ warł plecami do oparcia ławki. - Może wreszcie sama mi opowiesz, co się stało? Od początku. - Przeżyłam już w życiu trudniejsze chwile - zapewniła. - Po wykładach, idąc do kliniki, poczułam zawroty głowy i mdłości. Powinnam była usiąść, opuścić głowę i czekać, aż objawy miną. - Uśmiechnęła się lekceważąco na myśl o swojej słabości. - Następnym razem tak zrobię. Brwi Burke'a uniosły się i wygięły w łuk, co wyraża­ ło rozbawienie. - Chcesz powiedzieć, że po prostu przystanęłaś na chodniku zgięta wpół? - Właśnie tak. Podniósł dłoń do ust, hamując śmiech. Cóż, w zasadzie zdarzenie wyglądało zabawnie. Mło­ dzieniec w jaskrawej kurtce i kasku na głowie najechał na nią i wyleciał w powietrze, podczas gdy ona runęła

Atrakcyjny kawaler

jak długa na chodnik, a grupka przechodzących studen­ tów oklaskami nagrodziła ten iście cyrkowy numer. - Nie jesteś ranna? - dopytywał Bishop. - To zadziwiające, ale wyszłam z tego zderzenia bez najmniejszego skaleczenia. Nie wiem, co z tym chłopa­ kiem. Mógł doznać urazu psychicznego na resztę życia. Burkę zachichotał. Zaskoczona Shannon zerwała się na równe nogi. Nigdy nie słyszała, jak Bishop się śmieje. Nawet uśmiechał się niechętnie. Był zawsze taki sztyw­ ny, oficjalny, ale lubiła te rzadkie chwile, kiedy kąciki je­ go ust, gdy był rozbawiony, wędrowały do góry. Może nawet za bardzo lubiła. Kiedy na progu gabinetu stanęła pielęgniarka i wy­ wołała jej nazwisko, Shannon odetchnęła z ulgą. Na­ reszcie mogła się oderwać od zdrożnych myśli. Chwy­ ciła torbę i ruszyła do drzwi. Burkę pospieszył za nią, kładąc dłoń na jej karku. Serce zabiło jej żywiej. Doktor Cox wskazał im dwa fotele, a sam zasiadł za biurkiem. Zapadła pełna napięcia cisza. Shannon na­ tychmiast zapomniała o sygnałach, które wysyłało jej ciało, i zamieniła się w słuch. - Są państwo gotowi na poznanie wyniku badań? Burkę zacisnął ręce na poręczach fotela. Spocone palce Shannon nerwowo mięły materiał spódnicy. - Proszę mówić. Natychmiast. Chłodny jak stal, kategoryczny ton głosu Bishopa

Heldl Betts

nie pozostawiał wątpliwości, gdzie tkwi przyczyna jego sukcesów w negocjacjach biznesowych. Ale doktor Cox nie sprawiał wrażenia przestraszone­ go. Uśmiechnął się szeroko i otworzył kartę pacjentki. Przejrzał kilka rubryk. Shannon była pewna, że jest to rodzaj przedstawienia teatralnego. - John! - warknął Burkę. - No dobrze. Długie palce Bishopa objęły jej dłoń. Zadrżała ni­ czym ofiara ukąszona przez węża. - Shannon, Burke. - Lekarz nie zamierzał się spie­ szyć. - Gratulacje. Jest pani w ciąży.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gdyby nie to, że siedziała w fotelu, pewnie osunęła­ by się bez sił na podłogę. Na tę wiadomość czekali nie­ cierpliwie, a jednak z początku nie mogli uwierzyć, że to prawda. Rosło w niej nowe życie. Dziecko Burke'a Bishopa. Podniosła głowę i ujrzała jego rozpromienioną twarz. Pokazał białe zęby w uśmiechu od ucha do ucha, a z je­ go oczu tryskał zachwyt. - To wyjaśnia przyczynę zawrotów głowy i nudności - odezwała się cicho. - Owszem - potwierdził doktor Cox. - Nie wszystkie kobiety tak samo odczuwają te dolegliwości. Niektóre pacjentki wymiotują właściwie od dnia poczęcia do porodu, a inne niemal w ogóle nie znają tych sensacji. Kiedy pani opisała objawy, spodziewałem się pozytyw­ nego wyniku badań, ale chciałem się upewnić. - Usta ginekologa wykrzywił grymas ironii. - Znam Burke'a od ćwierćwiecza i doskonale wiem, że dla niego wszyst­ ko musi być udokumentowane czarno na białym. Sło-

Heidi Betts

wem, nie ulega wątpliwości, że jest pani w ciąży. Ma pani szczęście, bo zapłodnienie nasieniem dawcy nie zawsze się udaje przy pierwszej próbie. Ale pani jest młoda, zdrowa jak rydz i zapewne stworzona do ro­ dzenia dzieci. - Wiedziałem, że wybieram odpowiednią kandy­ datkę. - Burkę złożył szarmancki pocałunek na dłoni Shannon. - I co teraz, doktorze? - Teraz pani Shannon wróci do domu. Do następnej wizyty, za trzy tygodnie, ma pani czas wolny. Proszę prowadzić dotychczasowy tryb życia, a gdyby się pani poczuła słabo lub wystąpiły nudności, proszę się poło­ żyć. To są typowe objawy pierwszego trymestru ciąży. Na poranne mdłości zalecam sucharki i kawę. Oczywi­ ście bezkofeinową. Będzie też pani częściej odczuwać zmęczenie, więc proszę nie walczyć z potrzebami orga­ nizmu i wcześniej kłaść się spać, ą w ciągu dnia uciąć sobie czasem drzemkę. Zrozumiano? Skinęła głową. Jeszcze nie doszła do siebie po rados­ nej nowinie. Najgorsze, że nie mogła się zdecydować, czy większe wrażenie zrobił na niej wynik badań, czy też dotyk ust Bishopa na skórze dłoni. - Przepiszę pani specjalny zestaw witamin, ale to nie zwalnia z konieczności prawidłowego odżywiania się. Dużo owoców, warzyw i produktów mlecznych. - Cox uśmiechnął się. - Przypuszczam, że ma pani sporo ru-

Atrakcyjny kawaler

chu, chociażby z racji chodzenia na wykłady, ale oprócz tego pielęgniarka da pani spis ćwiczeń do wykonywa­ nia w domu. Jakieś pytania? Mózg odmówił Shannon współpracy, a w żołądku coś bulgotało - tym razem bardziej z nerwów niż z po­ wodu ciąży. - Trudno mi zebrać myśli - wyznała, kręcąc głową. Zawczasu wypożyczyła z biblioteki kilka poradni­ ków dla kobiet w ciąży, mogła też w razie problemów zadzwonić do doktora Coksa. - A ty, Burkę? Masz pytania? W przeciwieństwie do Shannon, jego mózg funkcjo­ nował prawidłowo. Zareagował błyskawicznie, jakby trzymał to pytanie w zanadrzu. - Kiedy dziecko przyjdzie na świat? Ginekolog odpowiedział uśmiechem. - Piętnastego czerwca. To oczywiście termin orienta­ cyjny. Zawsze może być parę dni wcześniej lub później. Ponieważ jednak znamy dokładną datę poczęcia, może­ my określić termin porodu w miarę dokładnie. - Piętnastego czerwca - powtórzył jak echo przejęty Bishop. - Mój prywatny dzień ojca. Wkroczył do mieszkania, śmiejąc się do siebie. Idąc do salonu, cisnął płaszcz i marynarkę na opar­ cie sofy.

Heidi Betts

Shannon jest w ciąży! Nosi jego dziecko. Od chwi­ li kiedy lekarz obwieścił radosną nowinę, uśmiech nie schodził mu. z twarzy. Nie zgasł, nawet gdy Shannon nie skorzystała z propozycji odwiezienia do domu ani gdy powitał całusem portiera, który popatrzył na niego jak na uciekiniera z domu wariatów. Nic nie było w stanie popsuć mu dziś nastroju. Miał zostać ojcem. Tatusiem! Wprost nie mógł się już doczekać. Osiem najbliższych miesięcy wydawało się wiecz­ nością. Ale przecież nie spędzi ich sam. Jest Shannon, „współautorka" dziecka, które poczęli razem za pomocą nowoczesnej medycyny. Gwiżdżąc melodię jedynej kołysanki, jaką znał, wszedł do kuchni i otworzył lodówkę, szukając po­ mysłu na szybki i łatwy do przyrządzenia posiłek. Za­ zwyczaj jadał kolację poza domem lub prosił sekretar­ kę, żeby zamówiła coś na wynos. Ale Margaret dawno skończyła pracę, a on nie miał ochoty natknąć się na znajomych w którymś ze swoich ulubionych klubów. Jedyną osobą, którą naprawdę chciał zobaczyć, by­ ła Shannon. Niestety dała mu bardzo jasno do zrozumienia, że nie jest zainteresowana żadnymi kontaktami poza obo­ wiązkami wynikającymi z podpisanej umowy. Proponował podwiezienie w dowolne miejsce - od-

Atrakcyjny kawaler

mawiała. Zapraszał na kolację - odmawiała, wykręca­ jąc się pracą w restauracji lub przygotowywaniem do zajęć. Bufke wnet się zorientował, że unika wszelkich spotkań poza gabinetem doktora Coksa. A czegóż się spodziewał? Ich związek opierał się na kontrakcie prawnym, niczym więcej. Zgodziła się uro­ dzić mu dziecko, lecz do jej obowiązków nie należało towarzyszenie pracodawcy podczas kolacji. A jednak bardzo mu zależało, żeby przyjęła chociaż jedno z zaproszeń. Żeby spędzili trochę czasu razem nieformalnie. Szczerze mówiąc, nie miał nikogo, z kim mógłby się podzielić radością, poza Shannon, doktorem Coksem i Margaret. Mina nieco mu zrzedła, kiedy położył na blacie paczkę odtłuszczonej mielonki, chleb, główkę sałaty i majonez. Nieoceniona Margaret! Nie tylko kierowa­ ła sprawną pracą biura, lecz raz na tydzień wpadała do mieszkania szefa, aby zapełnić lodówkę. W przeciw­ nym razie nie miałby na podorędziu sałaty, a przynaj­ mniej - świeżej sałaty. Nie pierwszy raz boleśnie sobie uświadomił, że nie ma nikogo bliskiego: ani rodziny, ani przyjaciół. Rodzice stra­ wili wiele lat w nieszczęśliwym, pełnym kłótni związku. Burkę był ich jedynym dzieckiem, na które nie zwraca­ li zbytnio uwagi i traktowali jako nieplanowany, niemi-

Heidi Betts

ły dodatek do bezsensownego małżeństwa. Oboje już nie żyli. Ojciec zginął w wypadku samochodowym przed piętnastu laty, a matka po sześciu tygodniach żałoby zna­ lazła sobie drugiego męża do prawienia mu kazań. Zmar­ ła na marskość wątroby, która była skutkiem zbyt częste­ go topienia smutków w tanim winie. Poza paroma kolegami ze studiów nie miał też przyjaciół. Czasem ktoś ze znajomych wpadał do biura lub dzwonił, żeby pożyczyć pieniądze, ale prze­ cież to nie było oznaką przyjaźni. Podnosząc do ust kanapkę z szynką stwierdził w duchu, że wszyscy cze­ goś od niego chcą. Nawet Shannon. Ale ona przynaj­ mniej miała też dać mu coś, czego zawsze pragnął: dziecko. Mały chłopiec lub dziewczynka stworzą Bishopowi okazję pokazania światu, że będzie lepszym rodzicem niż jego ojciec i matka. Zyska szansę kochania i bycia kochanym. Powetuje sobie nieudane dzieciństwo i zo­ stawi po sobie ślad na ziemi. Ostatniego dnia października Shannon siedziała w tym samym gabinecie i na tym samym krześle co podczas pierwszej wizyty u doktora Coksa. I tak jak wtedy obok siedział Burkę. Tym razem nie zgodziła się, żeby jej towarzyszył podczas krępującego badania. Tro­ chę czuła się z tego powodu winna. Chodziło o jego

Atrakcyjny kawaler

dziecko, a ona była tylko matką zastępczą, ale od chwi­ li, gdy dowiedziała się o ciąży, coraz bardziej krępowała ją jego obecność. Właściwie nie zaczęło się to wraz z informacją 0 dziecku, lecz kiedy się zorientowała, że ojciec dzie­ cka pociąga ją seksualnie. Sytuacja stała się trudna, a oliwy do ognia dolewał fakt, że miała trwać jeszcze kilka miesięcy. Dokuczliwe objawy pierwszego trymestru ciąży nasiliły się. W drodze do kliniki Shannon pochłonę­ ła torbę kukurydzianych chrupek. Oprócz porannych nudności męczyły ją napady wilczego głodu.. Bóle 1 zawroty głowy, zmęczenie, nadwrażliwość piersi na to była przygotowana. Ale nie na ciągłe podjadanie! Nawet w tym momencie jej myśli krążyły wokół wielkiej pizzy z pepperoni, kiełbasą, oliwkami, anchois, cebulką, serem... Bezgłośnie wetchnęła, wiedząc, że nie zacznie wieczornej nauki, póki nie zapełni żołądka pysznym plackiem. Do gabinetu wkroczył lekarz, robiąc ostatnie notatki w karcie pacjentki. - Wszystko wygląda dobrze - oświadczył, siadając za biurkiem. - Dopóki czuje się pani dobrze, proszę pro­ wadzić dotychczasowy tryb życia. Kiwnęła głową, widząc w wyobraźni smakowitą pizzę.

Heidi Betts

- Czy utrzymują się bóle głowy i uczucie zmęczenia? Kątem oka spostrzegła, że Burkę zmarszczył brwi. - Owszem, ale ucinam sobie drzemki i jakoś daje się wytrzymać. - W razie konieczności proszę zażyć ibuprofen, jedną lub dwie tabletki. Pokręciła głową. - Wolałabym nie. Nie lubię przyjmować lekarstw, je­ śli nie muszę. Mina ginekologa wyrażała aprobatę. Wyznaczył na­ stępną wizytę za miesiąc. Tak jak ostatnio Burkę wy­ szedł z budynku razem z Shannon. Wspaniale wyglą­ dał w ciemnym garniturze i długim brązowym płaszczu z wielbłądziej wełny. Od chwili gdy się spotkali w po­ czekalni, zamienili zaledwie kilka słów. Shannon czuła się onieśmielona jego wykształceniem, pozycją i oby­ ciem. Na tle mężczyzny jak z okładki żurnala była szarą, zabieganą myszką, ubraną w burą workowatą spódnicę i rozciągnięty sweter. - Odwiozę cię do domu - zaproponował, przerywa­ jąc milczenie. - Nie trzeba. Mam wygodny dojazd metrem. Poprzednio udało jej się go przekonać, lecz teraz Bishop nie przyjął odmowy. Energicznie wziął ją pod ramię. - Nalegam.

Atrakcyjny kawaler

Zanim zdążyła zaprotestować, poprowadził ją do ot­ wartych drzwi limuzyny i zaczekał, aż wsiądzie, a po­ tem zajął miejsce obok. - Nie przejmuj się mną. Lubię chodzić. Zresztą po drodze zamierzałam wstąpić do pizzerii. - W Chicago bywa niebezpiecznie, zwłaszcza wie­ czorem - odparł, ignorując temat jedzenia. - Jeszcze nie ma piątej! Poza tym nie planuję spaceru po podejrzanej okolicy. Zmrużył oczy, puszczając mimo uszu jej argumen­ ty. - Nie powinnaś się szwendać samotnie po mieście. Od tej chwili dostaniesz samochód do dyspozycji. - Kupisz mi samochód? - jęknęła z wrażenia. - Oczywiście, że nie. Dam ci samochód z kierowcą. Omal nie wybuchnęła śmiechem. - Naprawdę nie musisz! - Wiem, że nie muszę, ale chcę. Samochód będzie czekał pod twoim domem codziennie rano. Powiedz tylko, o której. Byłaby jedyną studentką przywożoną na uczelnię przez szofera! - Wolę się poruszać pieszo. Burkę zamknął oczy i ciężko westchnął. - Samochód będzie czekał codziennie od ósmej. Je­ śli zechcesz się przejść, kierowca będzie jechał za to-

Heidi Betts

bą, tak żebyś w każdej chwili mogła skorzystać z mojej uprzejmości. W szarych oczach biznesmena pojawiła się nieustę­ pliwość. - Zawsze musisz postawić na swoim? - spytała, bez nadziei na odpowiedź. - Słyszałeś, co mówił lekarz? Polecał spacery. - Kupię ci bieżnię treningową. Cóż, dyskusja z Bishopem przypominała jazdę rowe­ rem na Mount Everest. - Świetnie. Samochód z kierowcą. Dziękuję. Wybuchnął zaraźliwym śmiechem. - Do usług, madame. - Czy twój kierowca wie, dokąd jechać? - Oczywiście. Shannon była głodna, ale znużenie okazało się sil­ niejsze. - Zdrzemnę się przez chwilkę - mruknęła, opierając kark na wygodnym skórzanym podgłówku. - Uczyłam się do późnej nocy. - Rozluźnij się - szepnął, otaczając ją opiekuńczym ramieniem. Wewnętrzny głos przestrzegał ją przed dotykiem Burke'a, przed przytulaniem policzka do jego miękkie­ go płaszcza, jednak nie potrafiła walczyć z potrzebami organizmu. Wdychając zapach eleganckiej męskiej wo-

Atrakcyjny kawaler

dy kolońskiej, zapadła w sen najgłębszy od wielu tygo­ dni. Obudziło ją lekkie szarpnięcie limuzyny i powiew chłodnego powietrza zza otwartych drzwi. Nie wie­ działa, ile trwała drzemka, ale raczej długo, skoro nie poznała okolicy, w której się znalazła. Burke'a nie było w samochodzie. Chciała wysiąść i go poszukać, ale do auta zajrzał właśnie jakiś młody człowiek w białym uniformie i czerwonej czapce. Po­ łożył na siedzeniu kilka płaskich kartonowych pudełek i zniknął, ale za to pojawił się Burkę. - Czy to jest to, o czym myślę? - zagadnęła, czując zapach unoszący się z kartonów. - Powiedziałaś, że masz ochotę na pizzę - odrzekł, kładąc jej na kolanach jedno z pudełek. - Nie wiem, ja­ kie dodatki do pizzy lubisz najbardziej, więc zamówi­ łem po trochu wszystkiego. - Poważnie? - Uniosła pokrywkę i wciągnęła w noz­ drza smakowity zapach. Zachwycony żołądek odegrał triumfalnego marsza na cześć hojności ofiarodawcy przysmaków. - Śmiało, spróbuj! - zachęcił rozbawiony Burkę. Dopiero po trzecim kawałku pizzy przerwała ucztę i poklepała się po brzuchu. - Bardzo dziękuję za troskę, jaką mnie otaczasz. Położyła dłoń na kolanie Bishopa, odruchowo, bez

Heidi Betts

żadnych intencji i bez zastanowienia, jak to może zo­ stać odczytane. I nie cofnęła jej, kiedy Burkę położył na niej swoją rękę. - Sprawia mi to przyjemność. Na pewno nie zjesz więcej? - Nie! - jęknęła. - Było pyszne. Nareszcie wysunęła palce spod jego ręki. - C z ę s t o miewasz takie napady apetytu? - spytał, przestawiając pudełka na inne siedzenie. Shannon przełknęła ślinę i wstrzymała oddech. Oba­ wiała się, że następnym krokiem Bishopa będzie przy­ sunięcie się do niej, ale gdy to nie nastąpiło, uspokoi­ ła się. Nie chciała wyjść w jego oczach na obżartucha, ale nie mogła też zatajać prawdy przed ojcem dziecka i swoim pracodawcą. -Sporadycznie - stwierdziła, sącząc wodę mineral­ ną z butelki. - Mianowicie? Opowieść o pochłanianiu chipsów bardzo go roz­ śmieszyła. - Trzymam też w lodówce sześć smaków lodów. A w torbie noszę to. - Pokazała paczuszkę różnobar­ wnych żelków. - Znasz kogoś powyżej szóstego roku życia, kto ma takie upodobania kulinarne? - To normalne dla kobiet w ciąży. - Poczęstował się Zelkiem. - I dla przyszłych ojców!

Atrakcyjny kawaler

Ciekawe, ile zapłaciłby każdy kolorowy tygodnik za zdjęcie najbogatszego kawalera w Chicago żują­ cego „miśka" w towarzystwie matki zastępczej swe­ go dziecka... - Niezłe - ocenił. - Może nie tak dobre jak żelki, które pamiętam z dzieciństwa, ale rozumiem, dlacze­ go za nimi przepadasz. Nie krępuj się i zawsze daj znać, jeśli na przykład o trzeciej rano zatęsknisz za lodami. Wzruszające było zaangażowanie, z jakim wcielał się w rolę przyszłego ojca. - Dzięki, ale m a m nadzieję, że do tego nie dojdzie ani teraz, ani w ciągu najbliższych siedmiu miesię­ cy - stwierdziła, gdy limuzyna zatrzymała się przed jej domem. Nie do wiary, była w ciąży! Od dwóch miesięcy nosiła pod sercem dziecko człowieka, którego prawie nie znała. Gdyby matka dowiedziała się o powodach tej decyzji... Postanowiła, że w czasie ciąży nie będzie odwiedzać matki, nie wspomni jej również o swoim stanie, chyba że będzie musiała. Matka nie zrozu­ miałaby jej motywów. Mogłaby też zażądać kontak­ tów z wnukiem. Umowa to umowa. Shannon od początku zdawa­ ła sobie sprawę, że oddanie dziecka, które w niej rosło, będzie ciężkim przeżyciem, wiedziała jednak, że odda

Heidi Betts

je pod opiekę dobrego ojca, podczas gdy jej, bez wzglę­ du na uczucia macierzyńskie^ nie byłoby stać na utrzy­ manie dziecka. Szofer pomógł jej wysiąść z samochodu, a Burkę za : jął się wyjmowaniem kartonowych pudeł. - Zaniosę ci to do mieszkania. - Przecież nie zjem tyle! - Wzrok Shannon padł na kierowcę. - Weźmie pan trochę, dobrze? Szofer zerknął na Bishopa, a kiedy ten wyraził mil­ czące przyzwolenie, zareagował entuzjazmem. Burkę, z uśmiechem błąkającym się na ustach, wy­ brał jedno z pudełek. - Resztę pizzy włóż z powrotem do samochodu, Da­ vis - polecił - a wieczorem nie zapomnij zabrać do do­ mu. Odprowadzę pannę Moriarty. Wyraz twarzy biznesmena nie dopuszczał dyskusji. Shannon poddała się bez walki. Była wciąż pod wra­ żeniem jego opiekuńczości. Przez całe życie musiała się sama o siebie troszczyć. Ojciec odszedł, kiedy była malutka. Matka harowała na dwóch etatach, a kiedy zachorowała, Shannon bez namysłu przejęła wszyst­ kie domowe obowiązki. Z determinacji, a także, nie ukrywała, z desperacji, została matką zastępczą. Otworzyła drzwi ciasnego mieszkania na dru­ gim piętrze. Burkę postawił karton z pizzą na blacie oddzielającym kącik

kuchenny od salonu-sypial-

Atrakcyjny kawaler

ni z rozkładaną sofą, biurkiem, starym telewizo­ rem i najtańszymi półkami na książki. Wstrzymała oddech, czekając na komentarz na temat jej warun­ ków bytowych, ale albo Burkę był zbyt grzeczny na krytykę, albo w ogóle niezainteresowany oglądaniem skromnego wnętrza. - Dziękuję raz jeszcze za kolację. Pizza to był strzał w dziesiątkę. - Cieszę się. - Pochylił się nad blatem, żeby coś za­ pisać na wizytówce. - Jeśli będziesz czegoś potrzebo­ wała, zadzwoń o dowolnej porze. Nie krępuj się. Tu są wszystkie telefony, pod którymi można mnie zastać. Wzięła wizytówkę. Nie zamierzała oczywiście żądać dostarczenia o świcie ogórków kiszonych i spaghetti, ale kontakt był potrzebny na wszelki wypadek. Nagle Burkę delikatnie dotknął dłonią jej policzka. Fala gorąca rozeszła się po jej ciele. Czuła, że nie wy­ trzyma następnych siedmiu miesięcy, jeśli jej praco­ dawca będzie sobie pozwalał na takie gesty. - Wspaniale, że sprawy układają się pomyślnie. Nie oczekiwałem, że zajdziesz w ciążę przy pierwszej próbie. - Ja też się cieszę. - Zdobyła się na cień uśmiechu. - Obiecujesz zadzwonić w razie potrzeby? Skinęła głową, zaciskając mimowolnie palce na wi­ zytówce. Pocałował ją lekko w policzek i wyszedł bez słowa.

Heidi Betts

Zamknęła zasuwę i oparła czoło o chłodną futrynę. Nigdy nie spotkała równie czarującego mężczyzny. Na obecność żadnego nie reagowała tak gwałtownie. Nosiła pod sercem jego dziecko. Wiązały ją warunki kontraktu. Jeszcze siedem miesięcy spotkań, rozmów, ryzyka dotyku. W sumie całkiem miła perspektywa, gdyby nie fakt, że zanim się rozejdą ich drogi, będzie miała złamane serce. Przez Bishopa.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Przeklinając pod nosem, Burkę z trzaskiem odłożył słuchawkę. Wciąż tylko sygnał. Od tygodnia usiłował się skontaktować z Shannon, ale nawet szofer, które­ go wysłał do jej dyspozycji, nie widział jej od zeszłego piątku, czyli od dnia, w którym przywiózł ją z wizyty u matki. Weszła do mieszkania i zniknęła. Trzeci miesiąc ciąży dobiegał końca i chociaż zda­ niem lekarza stan zdrowia pacjentki nie stwarzał naj­ mniejszych powodów do obaw, Bishop wolałby nie tra­ cić kontaktu z Shannon na tak długo. Nie podobało mu się to i już! Obdzwonił wszystkich, od doktora Coksa po dzie­ kana jej wydziału. Nikt od tygodnia jej nie widział. Za­ niepokojony i wściekły Burkę chwycił płaszcz i wybiegł z gabinetu. Rzucił przez ramię sekretarce, żeby wezwała limuzynę i odwołała spotkania zaplanowane na popo­ łudnie. Postanowił osobiście sprawdzić, co się dzieje. Samochód przysłany do stałej dyspozycji Shannon czekał pod domem. Kierowca rozwiązywał krzyżówkę.

Heidi Betts

Bishop ruszył do budynku i wbiegł po schodach, poko­ nując po dwa stopnie. Zastukał. Nic. Zastukał ponow­ nie. Bez rezultatu. Zaczął walić w drzwi pięściami i wo­ łać jej imię. Wreszcie zdecydował się na ostateczność - wyważył barkiem drzwi. - Shannon! - krzyknął zrozpaczony. W mieszkaniu panował chłód. Czyżby oszczędzała na ogrzewaniu? Leżała na rozłożonej sofie zwinięta w kłę­ bek pod kilkoma kocami. Widać było tylko czubek głowy we włóczkowym kapeluszu i nausznikach, spod których wystawały kosmyki włosów i niepokojąco czerwone uszy. Podłogę wokoło zaścielały chusteczki, leżały też pastyl­ ki na kaszel, tubka maści rozgrzewającej i stała szklanka z niedopitym sokiem... Przerażony padł na kolana przy posłaniu, ściągnął ręka­ wiczkę i dotknął dłonią zaróżowionych policzków dziew­ czyny. Z pewnością miała podwyższoną temperaturę. - Shannon, słyszysz mnie? Jęknęła, poruszyła głową na poduszce i uchyliła po­ wieki. Kiedy otworzyła usta, wydobył się z nich tylko suchy kaszel. Nie tracąc czasu, Burkę wziął ją razem z kokonem pledów na ręce i, znów nie zaczekawszy na windę, zaniósł prosto do limuzyny. - Jedź do najbliższego szpitala. Natychmiast! - Nie jestem aż tak chora - zaprotestowała chrapli­ wym szeptem.

Atrakcyjny kawaler

Burkę wyjął telefon komórkowy i zadzwonił do szo­ fera samochodu, który został pod domem Shannon. - Mówi Bishop. Idź na drugie piętro do mieszka­ nia numer 2G i spakuj rzeczy osobiste panny Moriarty. Weź tyle, ile zdołasz unieść. Potem zawieź je do mnie i załatw fachowców do naprawy drzwi i zamka. Następnie połączył się z doktorem Coksem. - Shannon jest chora. Ma gorączkę i stale kaszle. Je­ dziemy na izbę przyjęć. - Zaraz tam będę - zapewnił ginekolog. Burkę schował komórkę do kieszeni i odgarnął zmierzwione włosy z czoła chorej. - Wytrzymaj, kochanie. Zobaczysz, szybko wyzdro­ wiejesz. Czyż nie powinien przede wszystkim martwić się o dziecko? Płacił Shannon, żeby dała mu to, czego pragnął najbardziej na świecie. Teraz jednak, w sytua­ cji podbramkowej, mógł myśleć tylko o jej zdrowiu. W recepcji szpitala na hasło „Bishop" zostali nie­ zwłocznie skierowani do prywatnego pokoju badań. Burkę położył chorą na kozetce, a pielęgniarka wsunę­ ła jej na rękę identyfikator. - M u s z ę podłączyć kroplówkę. Czy można rozciąć ubranie? Shannon miała na sobie spraną różową flanelową pi­ żamę z nadrukiem w bawiące się kotki.

Heidi Betts

- Ona darzy tę piżamę wielkim sentymentem - wy­ raził głośno swój domysł. - Lepiej spróbujmy ją zdjąć bez rozcinania. Shannon została przebrana w szpitalną kwiecistą koszulę nocną. Burkę z trudem odwrócił wzrok od jej jędrnych piersi. Na szczęście obnażeniem dolnej połowy zgrabnego ciała pacjentki zajęła się pielęg­ niarka. W chwili zakładania kroplówki pojawił się doktor Cox. Poprosił o pobranie krwi i zmierzenie temperatu­ ry, a sam zbadał puls chorej, osłuchał płuca i serce. - Rozsądnie zrobiłeś, przywożąc ją tutaj, ale nie ma powodu do niepokoju. Najwyraźniej to tylko przezię­ bienie. Bishop odetchnął z ulgą. Nigdy nie przeżył takich chwil grozy. - A co z dzieckiem? Nagle spostrzegł, że przez cały czas badania trzymał Shannon za rękę. I nawet go nie obchodziło, czy ktoś to widzi. Najważniejsze, żeby wyzdrowiała. - Wszystko w porządku - zapewnił doktor, wypeł­ niając kartę pacjentki. - Żaden z podawanych leków nie zaszkodzi dziecku. Zatrzymamy ją tutaj kilka go­ dzin na obserwacji, nawodnimy, a potem odwieziesz ją do jej mieszkania lub. - Zawiozę ją do siebie.

Atrakcyjny kawaler

Stanowczy ton kolegi zdziwił ginekologa, lecz był na tyle inteligentny, by niczego nie komentować. Burkę wytrwale czuwał na niewygodnym krześle przy szpitalnym łóżku. Nagle Shannon zatrzepotała po­ wiekami i oblizała spieczone wargi, - Kochanie, obudziłaś się! - Nalał wody do szklanki i podał jej, troskliwie podtrzymując kark. - Lepiej? Kiwnęła lekko głową. - Gdzie ja jestem? - W szpitalu. Zdumiona uniosła brwi. Uprzedził jej dalsze pytania. - Kiedy przez tydzień się nie odzywałaś, pojechałem do twojego mieszkania i zastałem cię zwiniętą w kłę­ bek pod kocami i nieprzytomną. Wciąż kaszlałaś, więc zadzwoniłem do doktora Coksa. - Pogłaskał ją po wło­ sach i po policzku. - Sądziłam, że to zwykłe przeziębienie. Ogrzewanie nie działało. Nagle dostałam dreszczy i nie miałam na­ wet siły odebrać telefonu ani otworzyć drzwi. - Przyszedłem zatem w samą porę. A co się nadenerwowałem... Cóż, zabrałaś mi dziesięć lat życia. - Przepraszam. Przez twarz Shannon przemknął cień uśmiechu. - Najlepsze przeprosiny to twój powrót do zdrowia. Jak najszybszy. - Odwzajemnił uśmiech.

Heidi Betts

Po paru godzinach odłączono kroplówkę. Doktor Cox udzielił pacjentce ostatnich wskazówek i choć protestowa­ ła, została odwieziona na parking na wózku inwalidzkim, który Burkę sam prowadził. Była znów ubrana w piżamę w kotki i okutana w pledy. Bishop z uznaniem przyjął fakt, że Shannon, w przeciwieństwie do kobiet z jego środowi­ ska, nic sobie nie robiła ze swojego wyglądu i nie rzuciła się do robienia makijażu natychmiast po wstaniu z łóżka. - Niedługo będziemy w domu. Położysz się i zaśniesz, choćby i na tydzień - oznajmił, sadzając ją w limuzynie. - Kusząca perspektywa - rozmarzyła się i zmieniła temat. - Czy wszędzie wozi cię szofer? Nigdy nie sia­ dasz osobiście za kierownicą? - Owszem. Jeżdżę mercedesem i jaguarem kabrioletem, ale najczęściej podróżuję limuzyną, bo to wygodne. Za­ pewnia mi komfort prywatności i warunki do pracy. - Nigdy nie widziałam cię pracującego - stwierdziła niewinnym tonem, w którym wyczuł jednak żartobli­ wą nutkę. - Ty jesteś moją jedyną pracą. Wybuch śmiechu zamienił się w napad kaszlu. Burkę podał dziewczynie chusteczki, objął ją.i przytulił. - W takim razie - ciągnęła po chwili, kiedy przestała się krztusić - zasługujesz na podwyżkę. Przecież mia­ łam uczynić twoje życie przyjemniejszym i łatwiejszym, a przysparzam ci kłopotów.

Atrakcyjny kawaler

- Masz właśnie okazję się poprawić. Limuzyna wjechała do podziemnego garażu biu­ rowca Bishopa, który w tym samym budynku zajmo­ wał elegancki apartament na ostatnim piętrze. - Gdzie jesteśmy? - spytała podejrzliwie. - U mnie. - Co takiego? - Głos jej się załamał. - Po co mnie przywiozłeś do swojego mieszkania? - Bo twoje się nie nadaje do mieszkania. Z braku ogrzewania zachorowałaś. Nie masz tam nikogo, kto by się tobą zaopiekował. No i jeszcze trzeba naprawić drzwi. - A co się z nimi stało? - Nie otwierałaś, więc je wyważyłem. Przyjrzała mu się uważnie. Niespokojne godziny czu­ wania przy jej łóżku pozostawiły mu cienie pod oczami. W jego ramionach czuła się wygodnie i bezpiecznie. Jak mogłaby mu się odwdzięczyć za troskę? Podsunął jej pewien pomysł: mogłaby nie protestować przeciwko je­ go propozycji. I tak powinna zrobić. -Burkę... - Pewnie nie chcesz skorzystać z gościny u mnie, ale nie chciałabyś odmawiać, zgadza się? - Mam to wypisane na twarzy? - O, tak. — Roześmiał się. - Już trochę cię rozgryzłem, Shannon. Upór i niezależność to twoje główne cechy.

Heidi Betts

Wzruszyła ramionami. - To raczej nie są wady - mruknęła. - Oczywiście. Nie zaszkodzi jednak czasem pozwolić innym, żeby w czymś pomogli. Wziął ją na ręce i zaniósł do windy, którą wjechali do apartamentu. Prosty wystrój, dużo chromu i czerni, brak akcentów osobistych - wszystko to nasuwało sko­ jarzenia z wnętrzem biura lub pokoju hotelowego. Za­ tęskniła do swojego skromnego gniazdka, gdzie każdy przedmiot miał ciekawą historię i był bliski jej sercu. Z zajmujących całą ścianę okien salonu penthouseu roztaczał się wspaniały widok na jezioro Michigan. W tafli wody odbijały się migotliwe światła Chicago. - Wiesz, sam jestem człowiekiem niezależnym kontynuował, otwierając drzwi sypialni. - I odpowie­ dzialnym. Dlatego przez najbliższe siedem miesięcy bę­ dziesz dla mnie obowiązkiem numer jeden. Ostrożnie ułożył chorą na rozłożystym, wygodnym łóżku i poprawił poduszki, a potem cofnął się o krok, oparł dłonie na biodrach i podziwiał swoje „dzieło". - Czym mogę służyć? - Niczego mi nie trzeba. - Potrząsnęła głową. - Przecież jesteś w obcym mieszkaniu, pozbawiona na razie swoich rzeczy. Chciałbym sprawić, aby pierw­ sze godziny tutaj nie były dla ciebie udręką. Shannon nerwowo przełknęła ślinę. Nie wiedziała,

Atrakcyjny kawaler

czy spędzi tu kilka dni rekonwalescencji, czy też Bishop planuje ją przeprowadzić na siedem miesięcy. - Naprawdę niczego nie potrzebuję - powtórzyła nie­ pewnym tonem. - Chciałbym, żebyś się u mnie czuła jak w domu. Ogarnął ją strach. Co prawda ufała w dobre intencje Burke'a i czuła się wobec niego zobowiązana, lecz prze­ cież miała własne lokum! Miała pracę, studia i zamie­ rzała wrócić do codziennych zajęć, kiedy tylko wyleczy się z przeziębienia. Nie mogłaby mieszkać pod jed­ nym dachem z mężczyzną, który jej się podobał, który ją wręcz fascynował. Nie zmrużyłaby oka, wiedząc, że on śpi za ścianą. Wyobrażałaby sobie muskularne ciało, szeroki tors, płaski brzuch. Na samą myśl o tym pod­ skoczyła jej temperatura. - Nie zabawię tu długo - wydusiła z siebie protest. Lekarz mówił, że za parę dni wyzdrowieję. Nie ma sen­ su przenosić moich rzeczy na tak krótki czas. - Nie musisz się o to martwić - zapewnił, zdejmując krawat i rozpinając górę koszuli. - Mam nadzieję, że zostaniesz tu do końca ciąży.

ROZDZIAŁ PIĄTY

W szeroko otwartych zielonych oczach Shannon po­ jawiły się przerażenie i zdumienie. Burkę doszedł do wniosku, że nie powinien być tak kategoryczny. Nie chciał jej przypierać do muru ani urazić godności. - Nie rozmawiajmy teraz o tym - zaproponował. Zrobię ci grzankę i herbatę, a potem odpoczniesz. Liczył na to, że kiedy Shannon oswoi się z sytuacją, łatwiej mu będzie ją przekonać do swoich racji. Nie czekając na odpowiedź, zamknął drzwi sypialni i ruszył do nowocześnie wyposażonej kuchni, w której, szcze­ rze mówiąc, rzadko przyrządzał coś bardziej skompli­ kowanego niż jajecznica. Włączył czajnik i toster i poszedł do swojej sypial­ ni, która była tuż obok pokoju oddanego do dyspozycji Shannon. Przebrał się w znoszone dżinsy i batystową koszulę. Podwinął rękawy i, nie troszcząc się o kapcie czy skarpetki, na bosaka wrócił do kuchni. Na co dzień pił kawę, ale wiedział, że Margaret dba, żeby w kuchni nie brakowało podstawowych produktów. I rzeczywi-

Atrakcyjny kawaler

ście, w kącie półki znalazł puszkę wyśmienitej herba­ ty ziołowej. Delikatnie zapukał do drzwi sypialni. Shannon sie­ działa na łóżku wsparta o poduszki. - Oto herbata i tost - obwieścił, stawiając talerzyk na kołdrze i podając kubek. - Ostrożnie, gorąca. Podmuchała na parujący jasnobrązowy napój. - To rumianek - wyjaśnił. - Chyba odpowiedni dla osoby chorej. I bez kofeiny! We wszystkich poradni­ kach piszą, żeby kobiety ciężarne unikały kofeiny. - Na pewno dobrze mi zrobi. - Uśmiechnęła się za­ myślona. Patrzył, jak gryzie grzankę i sączy napar małymi łyczkami. Gorączkowe rumieńce ustąpiły i zdawała się odzyskiwać apetyt. - A może masz ochotę na miskę zupy? Albo kanap­ kę? Albo... coś innego? - To mi wystarczy. - Potrząsnęła głową. Najbardziej pragnęła teraz snu. Bishop zostawił na szafce nocnej to, czego według jego przypuszczeń mo­ głaby potrzebować: chusteczki, pastylki na kaszel, inha­ lator, butelkę wody i sok pomarańczowy. - W razie czego zawołaj mnie. Będę w pokoju obok. - Zmarszczył czoło. - Albo w gabinecie na drugim koń­ cu korytarza. Czasem do późna pracuję. Zerknęła na zgromadzone zapasy.

Heidi Betts

- Wygląda na to, że pomyślałeś o wszystkim. Jestem ci bardzo wdzięczna. - Dobranoc. - Niespiesznie wyszedł z sypialni. - Dobranoc. Po drodze do gabinetu wstąpił do kuchni po kieli­ szek wina i wrzucił do mikrofalówki porcję mrożonej zapiekanki. Oto znalazł się w sytuacji całkiem dla sie­ bie nowej: musiał się kimś opiekować. Co więcej, za siedem miesięcy miał objąć stałą opieką dziecko i,wy­ wiązywać się ze wszystkich obowiązków wobec niego: karmić, zmieniać pieluszki, pilnować terminów szcze­ pień... Ale perspektywa ojcostwa nie napawała go ta­ kim lękiem jak obecność Shannon pod tym samym da­ chem. Zaczynał żywić wobec niej uczucia, których nie przewidział. Wynajął matkę zastępczą właśnie po to, by się nie angażować emocjonalnie w związek z kobietą. Shan­ non sprawiła, że zaczął sobie wyobrażać, jak by to było założyć prawdziwą rodzinę, z kobietą, którą by pokochała. Dość tych mrzonek! Natychmiast po urodzeniu dzie­ cka Shannon pójdzie swoją drogą, a on o niej zapomni. To co do niej czuł, było wyłącznie następstwem faktu, że miał zostać ojcem. Miał siedem miesięcy, by przeko­ nać samego siebie do tej tezy. Obudziwszy się nazajutrz rano, Shannon czuła się

Atrakcyjny kawaler

o niebo lepiej. Minął ból głowy i senność, kaszel też już jej tak nie dokuczał. Boso podeszła do drzwi, uchyliła je i nasłuchiwała odgłosów obecności Burke'a. Uspokojona ciszą ruszy­ ła do kuchni, by zjeść coś na śniadanie. Nagle zamarła. Z holu dobiegał ściszony głos komenderujący dwójką ludzi w kombinezonach roboczych, którzy zdejmowali z metalowego wózka pół tuzina sporych pudeł. - Uważajcie. Tam mogą być kruche przedmioty. Głos należał do Bishopa. W niebieskiej sportowej koszuli i nienagannie skrojonych czarnych spodniach wyglądał jeszcze przystojniej niż zwykle, jeśli to możli­ we. Shannon doszła do wniosku, że chyba ciążę i zmia­ ny hormonalne powinna winić za erotyczną fascynację tym mężczyzną, podobnie jak za napady apetytu, nud­ ności czy nadwrażliwość piersi. - Dzień dobry. - Burkę wreszcie ją zauważył. - Mam nadzieję, że cię nie obudziliśmy. - Skądże. Sądziłam, że jesteś w pracy. - Nie chciałem zostawiać cię samej, dopóki się nie za­ domowisz. Właśnie przywieziono twoje rzeczy. Z chę­ cią zaniosę je do twojego pokoju i pomogę w rozpako­ waniu. Sądząc z liczby pudeł, musiały zawierać cały jej do­ bytek. A przecież na parę dni wystarczyłaby zmiana odzieży i szczoteczka do zębów.

Heidi Betts

- Zbędny trud. Nie zatrzymam się. tu na dłużej niż jeden, dwa dni. - Zobaczymy - stwierdził łagodnym tonem. Za tra­ garzami zamknęły się drzwi. - A teraz coś zjedzmy. Ra­ no poprosiłem Margaret, żeby kupiła najzdrowszą żyw­ ność, jaką zdoła znaleźć. Shannon była zbyt zmęczona i oszołomiona, by zaprotestować, kiedy posadził ją na taborecie w lśnią­ cej od czystości kuchni. Postawił przed nią szklankę mleka, szklankę soku pomarańczowego i talerz sałat­ ki owocowej. - Częstuj się. Ja już jadłem. Teraz podejmę pierwszą w życiu próbę przyrządzenia owsianki. Rozbawiona obserwowała, z jakim skupieniem Bur­ kę studiuje przepis na opakowaniu płatków owsianych, a następnie postępuje dokładnie według instrukcji. Nie miała serca powiedzieć mu, że gotowanie owsianki w mikrofalówce nie jest najszczęśliwszym pomysłem. Wyjął miskę z kuchenki i zamieszał parującą zawartość. - Mam nadzieję, że lubisz smak brzoskwiniowo-śmietankowy. Wydawał mi się zdrowszy niż cynamo­ nowy z cukrem trzcinowym. Zrozumiała, że Bishop w układaniu jadłospisu kie­ rował się dobrem dziecka. Mleko to wapń, sok poma­ rańczowy dostarcza kwasu foliowego, owoce i warzywa

Atrakcyjny kawaler

zawierają witaminy i cenne minerały. Nie zamierzała się sprzeciwiać. - Jakie masz plany na dziś? - zagadnęła, czekając, aż owsianka ostygnie. - Opiekować się tobą! - Wzruszył ramionami. - Nie wyglądasz jeszcze na okaz zdrowia. Zdrzemniesz się na kanapie, a ja rozpakuję twoje rzeczy. - Przyjąłeś pod swój dach strasznie kłopotliwego gościa. Unikając jej wzroku, przetarł blaty ściereczką i zabrał pustą szklankę po soku. - Mam nadzieję, że staniesz się tu domownikiem. Nie wiedziała co

odpowiedzieć.

Z rozmowy

poprzedniego wieczora zorientowała się, że Burkę ma nadzieję na jej dłuższy pobyt, nawet przez całą ciążę. Ale to niemożliwe. Nawet gdyby się nie mia­ ła gdzie zatrzymać, perspektywę spędzenia siedmiu miesięcy w apartamencie biznesmena uważałaby za chybiony pomysł. Będąc realistką, zdawała sobie sprawę, że męski urok Bishopa silnie na nią działa. Sądziła, że fascynacja zniknie, jeśli do minimum ograniczy kontakty z tym najatrakcyjniejszym kawalerem Chicago. Niestety za­ uroczenie wręcz przybrało na sile. Drętwiała na dźwięk dzwonka telefonu, gdyż brzmienie głosu Burkea wpra­ wiało jej serce w szaleńczy rytm. I chociaż rozmowa

Heidi Betts

ograniczała się do pytań o stan zdrowia i przebieg ciąży, Shannon mimowolnie doszukiwała się śladów zaintere­ sowania jej osobą nie tylko jako matką zastępczą. Ba­ ła się, że przy stałej obecności Bishopa jej hormony do reszty wymkną się spod kontroli. - Dokończ śniadanie, a ja tymczasem przeniosę pud­ ła do twojego pokoju. Wychyliła się na taborecie, aby obserwować, jak sprawnie transportuje kolejne kartony. Gdyby sytuacja wyglądała inaczej... Gdyby los obsadził ich w innych rolach niż jako pracodawcę i wynajętą matkę zastęp­ czą. .. Gdyby należała do tego kręgu kobiet, w którym obraca się Burkę... Z westchnieniem żalu ruszyła do sypialni. Nie było sensu spierać się z Burkiem o długość pobytu. W razie czego mogła z powrotem spakować rzeczy i poprosić o odesłanie do swojego mieszkania. Zajrzała do pierwszego pudła. Od razu było widać, że pakował je mężczyzna. Kobieta nigdy nie wrzuciłaby bezładnie spódnic i bluzek razem z butami. - Część z tych ubrań trzeba wyprasować, a niektóre też wyprać. Zerknął na pogniecioną bluzkę w jej rękach i skrzy­ wił się. - Bardzo mi przykro. Powinienem posłać profesjona­ listów, a nie zdawać się na szofera.

Atrakcyjny kawaler

- Nie szkodzi. Przecież nic się nie zniszczyło. Jeśli masz żelazko, mogłabym od razu doprowadzić garde­ robę do porządku. Zmrużył oczy, jakby zobaczył kosmitę. - Dopiero co wyszłaś ze szpitala. Na litość boską, nie powinnaś prać ani prasować! - Wyrwał jej bluzkę i po­ łożył na łóżku. - Wybierz rzeczy pogniecione lub brud­ ne, a ja się zajmę resztą. - To doprawdy zbyteczne... - Przerwała w pół zda­ nia, widząc jego minę. - Będę ci wdzięczna. Dziękuję. Posłusznie ułożyła stertę ubrań, starając się ograni­ czyć do rzeczy, których nie mogłaby sama uprać i upra­ sować po powrocie do domu. Nagle jęknęła i z wra­ żenia usiadła na skraju materaca. Właśnie trafiła na czarno-zielony uniform z restauracji „Tavern". Zapo­ mniała o pracy! W pierwszej chwili chciała zadzwonić i wymówić się chorobą. Ostatecznie miała zaświadczenie ze szpitalnej izby przyjęć. Wiedziała jednak, jak trudno jest znaleźć kelnerkę na niespodziewane zastępstwo. Poza tym bar­ dzo potrzebowała pieniędzy z napiwków z wyjątkowo korzystnego dyżuru w piątkowy wieczór. Postanowiła iść do pracy i zostać tak długo, jak jej zdrowie pozwoli. Może nawet wytrzymałaby całe pięć godzin? Koledzy z pewnością odciążyliby ją w obo­ wiązkach.

Heldl Betts

- To ubranie jest czyste, ale wymaga odświeżenia. Po­ wieszę je w łazience, kiedy będę brała prysznic, a para wodna wygładzi drobne zagniecenia. - Skąd ten pośpiech? - zainteresował się Burkę. Wskazał logo naszyte na kieszeni koszuli. - Dziś wieczorem muszę iść do pracy. Już za późno, żebym odwołała swój dyżur. Burkę z wyrazem niezadowolenia na twarzy opuścił wzrok i wsunął dłonie do kieszeni. - Co się tyczy tej sprawy - zaczął niepewnym tonem - rano, zanim wstałaś, dzwoniłem do „Tavern". Tylko się nie złość. Jesteś chora. Harujesz na studiach i w restau­ racji. Nawet gdybyś nie była w ciąży, to zbyt duże ob­ ciążenie dla organizmu. - Na co właściwie mam się nie złościć? - spytała peł­ na najgorszych przeczuć. Milczał, najwyraźniej obawiając się jej reakcji. - Powiedziałem twojemu szefowi, że nie możesz przyjść do pracy ani dziś wieczorem, ani w ciągu najbliższych wieczorów. Ze zdumienia uniosła brwi, aż ukryły się pod grzywką. - Złożyłeś wymówienie w moim imieniu?! - Tylko tymczasowo - zapewnił. - Traktuj to jak urlop bezpłatny. Oczywiście nie podałem szczegółów. Wyjaś­ niłem jedynie, że musisz przerwać pracę na kilka miesię-

Atrakcyjny kawaler

cy, a potem, czyli po urodzeniu dziecka, prawdopodob­ nie będziesz zainteresowana powrotem na stanowisko. Twój szef, Vinnie, zgodził się. Masz rok wolnego. Posada będzie na ciebie czekała. Vinnie nie robił najmniejszych problemów. Potrafię być bardzo przekonujący. - Owszem, potrafisz. W jej ustach nie zabrzmiało to jak komplement. Dar przekonywania okazał się w tym wypadku manipulacją, a Shannon się to nie podobało. Wcześniej przekonał ją do częstszych i bardziej zażyłych kontaktów, niż wyni­ kało to z warunków umowy. Przekonał ją też do pobytu w sypialni jego luksusowego apartamentu. - Przepraszam, jeśli przysporzyłem ci zmartwień. Podjąłem najsłuszniejszą według mnie decyzję. Na­ prawdę potrzebujesz paru dni solidnego wypoczynku. I aż do porodu nie możesz się tak obciążać pracą. Odruchowo zacisnęła pięści i oblała się rumieńcem. Tylko krok dzielił ją od wybuchu furii. Rozumiała mo­ tywy jego postępowania. Stan jej zdrowia bezpośrednio wpływał na dziecko. Gdyby nie przyjechał do niej i nie wyważył drzwi, przypuszczalnie dygotałaby nadal pod kocem, spocona, słaba, w gorączce, w nieogrzewanym mieszkaniu. - Na razie zostawię cię samą, a ty spokojnie rozpa­ kuj rzeczy - zaproponował, żeby zapobiec konfrontacji, a może nawet awanturze.

Heidi Betts

Problem polegał na tym, że ani on nie znał jej, ani ona jego. Różnili się od siebie jak dzień od nocy. Z trudem znajdowali kompromisowe rozwiązania dla dobra dziecka, które miało przyjść na świat. Gorzki wniosek do którego doszła, ugasił gniew Shannon. Popatrzyła na uniform leżący wciąż na kolanach i poczuła ucisk w żołądku. Targały nią sprzeczne uczucia. Z jednej strony pragnęła poznać lepiej Bishopa z drugiej - potrzebowała samotności, by wyciszyć emocje i pogodzić się ze zmianami w swoim życiu. - Tak będzie najlepiej - stwierdziła. Drzwi sypialni zamknęły się za Burkiem.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Burkę pluł sobie w brodę. Poszedł do gabinetu, bez sił opadł na fotel, zamknął oczy i schował głowę w dło­ niach. Wszystko zepsuł. Każdym krokiem odsuwał Shannon od siebie, a przecież pragnął czegoś wręcz przeciwnego - chciał się do niej zbliżyć i w sensie do­ słownym, i metaforycznym. Jak grzeczny chłopiec starał się zachowywać dystans fizyczny, by jej nie zrazić, lecz jednocześnie korzystał z każdej okazji, by jej dotknąć. Nie wystarczyło mu nie­ sienie jej na rękach do samochodu czy do izby przyjęć. Chciał ją tulić w ramionach, całować, głaskać, zanurzyć dłonie w miedzianej gęstwinie włosów. Czuł, że porusza się jak słoń w składzie porcela­ ny. Przeprowadził Shannon do swojego mieszkania ze względu na stan jej zdrowia. Miejsce, w którym miesz­ kała, nie stwarzało, według niego, warunków odpo­ wiednich dla kobiety oczekującej jego dziecka. Chciał móc rozmawiać z Shannon lub patrzeć na nią, kiedy miałby na to ochotę.

Heidi Betts

Oczywiście nie mógł jej o tym wszystkim powie­ dzieć. Gdyby poznała prawdę, uciekłaby z jego aparta­ mentu z prędkością odrzutowca. I pewnie nie zobaczył­ by jej aż do porodu. Powinien postępować ostrożnie. Szło mu to jak po grudzie, ponieważ przywykł do kontrolowania każdej sytuacji i do przejmowania inicjatywy. W sprawach bi­ znesowych nigdy nie prosił nikogo o pozwolenie i ni­ gdy nie przepraszał. Shannon nie była jednak posiadłością ziemską czy firmą do kupienia. Była kobietą, której zaczynał pożą­ dać, wbrew wcześniejszym planom i ustaleniom. Zaburczało mu w żołądku. Nerwy. Nic się nie ukła­ dało. Ale gotów był zmienić plany. Skoro nie mógł ciąg­ nąć za sznurki, mógł przynajmniej związać te sznurki na supeł. Przywiązać się do Shannon Moriarty. Dawniej uśmiałby się do rozpuku z takiego pomysłu. Dawniej, gdyby jakaś kobieta postawiła choćby stopę na jego terenie i naruszyła prywatność, przytrzasnąłby tę stopę drzwiami. I na tym polegał problem. Shannon nie należała do tego typu kobiet. Nie interesowały jej jego pieniądze i prestiż nazwi­ ska. Nie próbowała go usidlić, ani paść mu w ramiona, aby zyskać swoje pięć minut w prasie i telewizji. Wręcz przeciwnie, robiła wszystko, co w jej mocy, by trzymać się od niego ż daleka.

Atrakcyjny kawaler

Przez chwilę się zastanawiał, czy fascynacja osobą Shannon nie brała się stąd, że była jedyną kobietą; któ­ rej nie mógł mieć. Odrzucił tę hipotezę. Właściwie mógł ją mieć. I postanowił, że będzie miał. Ale nie dlatego, żeby podjąć wyzwanie losu. Nie był na­ stolatkiem biegnącym za pierwszą dziewczyną, która pokazała mu figę. Zresztą Shannon nie prowadziła żad­ nej gry. Była szczera i naturalna. Przypuszczał, że to właśnie pociągało go w niej naj­ bardziej. Zanim wkroczyła do jego gabinetu umówio­ na na spotkanie w sprawie ogłoszenia, starannie prze­ świetlił jej przeszłość. Ale nawet bez śledztwa sztabu prawników i prywatnych detektywów od razu zrozu­ miał, że ma do czynienia z kimś do głębi uczciwym i bezpretensjonalnym. Niewielu takich ludzi spotkał w życiu, nawet we własnej rodzinie. I to zrobiło na nim wielkie wrażenie. Oczywiście z przyjemnością też zauważył, że Shannon jest również zgrabna i ponętna. Nie miał zamiaru się do niej zalecać. Myślał, że dzwoniąc do restauracji i prosząc o kilkumiesięczny bezpłatny urlop dla Shannon, pomaga jej, lecz potem zdał sobie sprawę, że mogła odebrać te działania jako mieszanie się w jej życie prywatne. Pewnie teraz siedząc samotnie w sypialni, doszła do takiego wniosku. Musiał znaleźć sposób, by odzy-

Heidi Betts

skać jej zaufanie, przeprosić i zapewnić, że to się nigdy nie powtórzy. Ale czy byłby w stanie dotrzymać takiej obietnicy? Gdy chodziło o Shannon, poruszyłby góry, aby uczynić jej życie łatwiejszym. Przez większą część dnia Shannon udawało się unikać Burkea. Rozpakowała rzeczy, a po południu zdrzemnęła się. W porze obiadu zakradła się do kuch­ ni i podgrzała miskę zupy. Zza zamkniętych drzwi ga­ binetu dobiegało stukanie w klawisze komputera i stłu­ miony głos biznesmena rozmawiającego przez telefon. Długo analizowała motywy swojej niechęci do po­ sunięć Bishopa. Domyślała się, jaki cel mu przyświe­ cał, gdy dzwonił do Vinniego z restauracji „Tavern". Nie gniewała się już, zamierzała jednak negocjować z nim warunki, na jakich będzie mógł wkraczać w jej prywat­ ność. Musieli wytyczyć granice. Dla niego i dla niej. Nie powinien w jej imieniu składać rezygnacji z pracy ani bez konsultacji przenosić jej rzeczy, ona zaś nie powinna wzdragać się przed przyjęciem gościny w luksusowym darzą. Wzięła prysznic i przebrała się w wygodne, znoszo­ ne jasnobrązowe spodnie biodrówki i brzoskwiniowy top. Gdy włosy wyschły, związała je w kucyk.

Atrakcyjny kawaler

Słyszała, że Burkę krząta się w kuchni i w salonie. Otwierał też komuś drzwi. Z niepokojem oczekiwa­ ła spotkania, a jednocześnie dobrze wiedziała, że jak najszybciej muszą przeciąć ten wrzód pretensji i wąt­ pliwości. Zebrała się na odwagę, wzięła głęboki "oddech, ot­ worzyła drzwi i weszła do jaskini lwa. Lew wcale nie sprawiał wrażenia niebezpiecznej bestii szykującej się do ataku na niewdzięczną ofiarę. Właśnie ustawiał na stoliku do kawy kartonowe pojemniki z chińskimi da­ niami. Talerze, sztućce i kieliszki do wina już czekały na blacie. W marmurowym kominku buzował ogień. Gdy spostrzegł ją w progu, uśmiechnął się. - Mam nadzieję, że lubisz chińszczyznę. Kiwnęła głową, robiąc krok w stronę kanapy i foteli. - Świetnie. Nie wiedziałem, co lubisz najbardziej, więc zamówiłem wszystkiego po trochu. Wołowina z brokułami, kurczak z orzechami nerkowca, peking lo mein, ryż ze smażoną wieprzowiną... Zamówił chyba całe menu! Zauważyła na stole także krokiety z warzywami, pierożki won-ton i zupę jajecz­ ną, którą uwielbiała. - Siadaj - zaprosił, klepiąc czarną skórzaną podusz­ kę obok siebie. - Rozgość się i częstuj. Przygotuję coś do picia. Po chwili przyniósł dwa kieliszki... mleka.

Heidi Betts

- Jeszcze nigdy nie piłam mleka z kieliszków do wina - wyznała, próbując najzdrowszego z napojów. Odpowiedział szerokim uśmiechem. - To dobre dla dziecka. A skoro musisz się zdrowo odżywiać, warto zadbać też o piękną oprawę posiłków. Skinieniem głowy wyraziła aprobatę, podczas gdy Bishop wykładał na talerz lo mein - kluseczki z wa­ rzywami. - Ale ty nie jesteś w ciąży. Nie wolałbyś wina? - Nieee. Lubię mleko. Zachowałbym się nie fair, roz­ koszując się winem, gdy tobie nie wolno pić alkoholu. - Nie mam nic przeciwko temu. - Ale ja mam. Gdyby nie to, że siedziała wygodnie na kanapie,od przenikliwego spojrzenia jego szarych oczu ugięłyby sie pod nią kolana. Podał jej talerz ze sporymi porcjami wszystkich po traw. Wybrała pałeczki zamiast widelca i zaczęła degustację od krewetki w sosie słodko-kwaśnym. Kątem oka dostrzegła, że Burkę ją obserwuje. - Co tak patrzysz? Bardzo mlaskam? Wybuchnął śmiechem. - Skądże! Zastanawiałem się tylko, jak mam cię przprosić, żebyś się nie zdenerwowała powrotem do przykrego tematu. Masz rację, nie powinienem podejmować żadnych decyzji bez konsultacji z tobą.

Atrakcyjny kawaler

- Przyjmuję przeprosiny. Rozumiem, co tobą kiero­ wało. - Położyła dłoń na brzuchu. - To twoje dziecko i masz prawo niepokoić się o jego dobro. Wpatrywał się w jej pełne różowe usta, lecz gdy do­ tknęła brzucha, natychmiast przeniósł tam wzrok. Za­ pragnął położyć rękę na jej dłoni. Wiedział, że jest za wcześnie, by dziecko się poruszyło, ale chciał dzielić poczucie intymności z Shannon i dzieckiem, które dla niego nosiła w swym łonie. Wyciągnął rękę, lecz parę centymetrów od ciała Shannon zawahał się. Gdy spojrzał w jej szmaragdowe oczy, ledwie się powstrzymał od chwycenia jej w obję­ cia i całowania bez pamięci. - Mogę? - spytał ochrypłym szeptem. Odruchowo zwilżyła kącik ust koniuszkiem języka. Kiwnęła głową i odsunęła rękę. Silna męska dłoń pogła­ dziła cienki materiał bluzki okrywającej jej brzuch. - Za wcześnie, żeby... - Wiem. Mam nadzieję, że potem, kiedy dziecko za­ cznie się ruszać, pozwolisz mi się głaskać po brzuchu. - Oczywiście. Usłyszał nutę niepewności w jej głosie. Nie winił jej za to, że się obawiała dotyku. Szczerze mówiąc, sam był przerażony tą perspektywą. Lęk Shannon miał podłoże seksualne. Wydawało się, że jej ciało żąda rozładowania napięcia, swoistej rekom-

Heidi Betts

pensaty za fakt, że nie uczestniczyło w naturalnym ak­ cie poczęcia dziecka. Bishop żałował, że nie spotkał Shannon wcześniej i że wszystko nie przebiegło zwykłem rytmem: rand­ ki, stopniowe poznawanie się. Może nawet ożeniłby się i spłodził potomka tak jak większość ojców. Miał już dość czekania i powstrzymywania się. Zdjął talerz z kolan dziewczyny i odstawił na stolik. Nie dał jej czasu na protesty. Złożył na jej ustach długi namięt­ ny pocałunek, o jakim marzył od wielu tygodni. Jęknęła cichutko, a wtedy ujął w dłonie jej twarz, zmierzwił jedwabiste włosy, pogładził kark, zawędro­ wał nienasyconymi palcami pod bluzkę i w górę, ku piersiom. Przez cienką koronkę staniczka pieścił bro­ dawki, aż stwardniały. W miłosnym zapale nie słyszał, że Shannon powtarza jego imię, i dopiero gdy go ode­ pchnęła, powoli wrócił do rzeczywistości. - Przepraszam... Speszona i oszołomiona, potrząsnęła głową. - N i c się nie stało. Ja tylko... Nie powinniśmy... Podniosła się z kanapy i poprawiła top. - Pójdę już. Poszłaby dokądkolwiek, do sypialni czy swojego mieszkania, byle tylko nie patrzeć na Burke'a. Nagle zdała sobie sprawę, że on też jej pragnie, i ta prawda ją przeraziła. Bishop fascynował ją od dawna, lecz trzymała ten se-

Atrakcyjny kawaler

kret głęboko ukryty, aby się nigdy przed nim nie zdra­ dzić. To, co przed chwilą przeżyła, postawiło pod zna­ kiem zapytania jej dotychczasową ocenę sytuacji. Nie całowałby jej, gdyby go nie pociągała, co znaczyło, że łączy ich wzajemne zauroczenie. Właściwie powinna poczuć ulgę, rzucić się w jego ramiona i kochać się, spełniając najdziksze fantazje, które od dwóch miesięcy wypełniały jej wyobraźnię. Ale to oznaczałoby dalsze komplikacje w ich nietypo­ wym układzie. Nosiła pod sercem jego dziecko, ponie­ waż za to płacił. Zawarli umowę, na mocy której każda ze stron zyskiwała to, na czym jej zależało, bez dodat­ kowych zobowiązań. I oto zerwanie warunków umowy wisiało na wło­ sku. Najatrakcyjniejszy kawaler w Chicago jednym po­ całunkiem owinął sobie Shannon wokół palca. Gdyby nawet zlekceważyła wszelkie obawy i wątpliwości i spę­ dziła z nim noc, skończyłoby się na tej jednej nocy. Mo­ że dwóch, najwyżej trzech. Z pewnością byłyby to no­ ce warte grzechu, ale nie zmieniłyby faktu, że Bishopa i Shannon nie łączyło nic poza dzieckiem. Należeli do innych światów. Już widziała tytuły w gazetach: „Piękny i Bestia". Tak, to ona byłaby bestią niszczącą życie cza­ rującego, szanowanego, młodego biznesmena. - Dobranoc - westchnęła, zerknęła tęsknie przez ra­ mię i wróciła do sypialni.

Heidi Betts

Parę minut później usłyszała stukanie do drzwi. Za­ nim zdążyła odpowiedzieć, drzwi zaskrzypiały i do po­ koju wśliznął się Burkę, niosąc przed sobą talerz chińszczyzny. - Nie miałaś okazji dokończyć obiadu - stwierdził ci­ cho. - Nie chcę, żebyś była głodna. Z uśmiechem wzięła talerz, a Bishop postawił na szafce nocnej szklankę mleka. - Dziękuję. - Przepraszam, jeśli przeze mnie poczułaś się nie­ zręcznie - odezwał się półgłosem, wyraźnie zakło­ potany. - Mam nadzieję, że pozwolisz mi to jakoś zrekompensować. Có byś powiedziała na to, żebyśmy jutro odwiedzili twoją matkę W pensjonacie „Skowro­ nek"? - Naprawdę? - Shannon nie kryła podekscytowa­ nia. Ojciec odszedł, a właściwie uciekł, kiedy była ma­ ła, więc miała w życiu tylko matkę, a w niej - pomoc i oparcie na dobre i złe chwile. Shannon dzwoniła do niej co kilka dni, lecz od dawna jej nie odwiedzała, obawiając się, że nie zdoła dochować tajemnicy o ciąży, a przez to spowoduje pogorszenie jej stanu zdrowia. - Jeśli tylko będziesz się czuła na siłach. - Rano mam wykłady, ale potem z radością pojadę do matki.

Atrakcyjny kawaler

- Świetnie. Zostawimy limuzynę w garażu i weźmie­ my jeden z pozostałych samochodów. Zdaje się, że miałaś wątpliwości co do moich umiejętności jako kierowcy. Zaczerwieniła się na wspomnienie rozmowy w dro­ dze ze szpitala. - Nigdy nie jechałam mercedesem. Wybuchnął śmiechem. - To nadarzy się okazja. A jeśli ładnie poprosisz, to może nawet pozwolę ci usiąść za kierownicą... Po porannych zajęciach wracała do apartamentu Burke'a jak na skrzydłach, promiennie uśmiechnięta. W gardle wciąż ją drapało i wiedziała, że nie do końca wyzdrowiała, ale przecież Burkę zaproponował odwie­ dziny u matki i nie chciała, aby banalny katar jej w tym przeszkodził. Poza tym doktor Cox zapewniał, że orga­ nizm już prawie się pozbył infekcji. Burkę wziął kolejny wolny dzień, żeby ją zawieźć do pensjonatu „Skowronek". Wspaniały gest zapraco­ wanego biznesmena. Nie zdziwiłaby się, gdyby miała do czynienia z klasycznym pracoholikiem, który więk­ szość czasu spędzał w biurze, a zaraz po przyjściu do domu siadał przy laptopie. Odkąd go poznała, kilka razy z różnych powodów zwolnił się z pracy, na przykład z okazji wizyt u gineko­ loga. I nigdy się nie spieszył z powrotem do biura. Wo­ lała nie dociekać motywów tej nadzwyczajnej uprzej-

Heidi Betts

mości, bowiem trop mógł ją zaprowadzić do przyczyn, dla których Burkę ją pocałował. Czy to właśnie nie on nalegał na podpisanie umo­ wy obwarowanej setkami szczegółowych warunków? Umowy, która odbierała Shannon wszelkie prawa do dziecka z chwilą porodu i odbioru ostatniej raty wyna­ grodzenia. W ten sposób zabezpieczał się przed ewen­ tualnym przebudzeniem w kobiecie instynktu macierzyńskiego oraz szantażowaniem go w celu wyłudzenia większych pieniędzy. A ona skwapliwie się zgodziła na wszystkie warunki, gdyż nie zamierzała stwarzać prob­ lemów. Musiała jednak przyznać, że trudno będzie się roz­ stać z dzieckiem rosnącym w jej łonie. Nudności, któ­ re najbardziej dokuczały jej rano, a często i w ciągu dnia, nie pozwalały zapomnieć o ciąży. Ciało przypo­ minało o niej na różne sposoby: nadwrażliwość piersi, trudności z zasypianiem, wzmożony apetyt i dziwne zachcianki kulinarne. Zauważyła, że z niecierpliwoś­ cią czeka na dzień, kiedy dziecko poruszy się po raz pierwszy, chociaż wiedziała, że wówczas jeszcze sil­ niejsza, czyli bardziej niepożądana więź połączy ją z maleńką istotką. I oto doszła dodatkowa troska: musiała się zmagać z fascynacją ojcem dziecka. Niedorzeczna sytuacja. Szybko przebrała się z dżinsów i swetra w długą weł-

Atrakcyjny kawaler

nianą spódnicę, dopasowany kolorystycznie czekolado­ wy golf i botki na suwak. Każda kobieta na jej miejscu stanęłaby na głowie, żeby usidlić ojca swojego dziecka. W normalnym świecie Shannon zapewne zakochałaby się, zanimby zaszła w ciążę. W normalnym świecie... Dawno znalazła się poza je­ go nawiasem. Wszystko robiła na opak, nic więc dziw­ nego, że najpierw zgodziła się urodzić dziecko Burkea, a potem wskrzesiła w sobie romantyczne uczucie. Ale czy fakt, że zadurzyła się w Bishopie, napraw­ dę stanowił problem? Czyż nie był to typowy przy­ kład zauroczenia seksownym milionerem przez ubogie dziewczątko? Co prawda jej serce wyrywało się z pier­ si w obecności Burke'a, a w nocy śmiało fantazjowała na jego temat, lecz nad takimi objawami mogła zapa­ nować. Problem polegał na czym innym. Otóż, wedle wszel­ kiego prawdopodobieństwa, Burkę również czuł do niej pociąg. Bo dlaczego ją pocałował? O niebiosa, gdybyż mogła cofnąć czas! Nie dlatego, że jego pocałunek czy dotyk były jej niemiłe, lecz dla­ tego, że sprawy zbyt się skomplikowały. Jeśli nawet coś do niej czuł, miało to przypuszczalnie związek z dzie­ ckiem. Nie chciał pocałować jej jako Shannon, lecz ja­ ko kobietę spodziewającą się jego dziecka. Wydarzenia układały się w sensowny ciąg: najpierw dotykał brzu-

Heidi Betts

cha, w którym rosło dziecko, a dopiero potem prze­ szedł do pocałunku i pieszczot. Przynajmniej był dżentelmenem. Przerwał, kiedy o to poprosiła. I dlatego nie miała najmniejszych wąt­ pliwości, czy powinni pojechać razem w odwiedziny do jej matki. Pocałunek był błędem. Pewnie czasem zdarzały się Bishopowi takie chwile zapomnienia. Mógł też, podob­ nie jak Shannon, ulec sile iluzji „rodzinnej" atmosfery: mężczyzna, kobieta, dziecko w drodze, piękne miesz­ kanie, wygodna kanapa, ogień trzaskający w kominku. Trudno się oprzeć takiej scenerii. Kiedy się zorientował, co zrobił, pewnie ogarnęło go poczucie winy. Słowem - Shannon oczekiwała, że sytuacja się nie powtórzy. Starała się nie dopuszczać do siebie myśli o rozcza­ rowaniu. Już nigdy nie dotkną jej usta i dłonie Burke'a, więc powinna raczej czuć ulgę, a mimo to... Wmawiała sobie, że to sprawka rozregulowanej przez ciążę równo­ wagi hormonalnej organizmu. To dlatego obrzmiały jej piersi, a podbrzusze zalała fala żaru. Oby to rzeczywi­ ście chodziło tylko o hormony. - T u jesteś! W salonie pojawił się Burkę ubrany jak do pracy, w granatowym garniturze i czerwonym krawacie. Jego głos podziałał jak balsam na lęk i niepewność. - Gotowa do drogi, jak widzę. - Obejrzał ją od stóp

do głów, dłużej zatrzymując wzrok w okolicach piersi. - Wyglądasz wspaniale. - Dziękuję. Zaczerwieniła się po uszy. Niewinny komplement wywarł zdumiewający efekt. Jedno jego spojrzenie wystarczyło, by jej ciało pokryło się gęsią skórką. Je­ den uśmiech, a serce zabiło mocniej. Jeden pocałunek, a rozpłynęła się z zachwytu. Nie zamierzała się dłużej poddawać złudzeniom. Nie mogła obwiniać hormonów o wszystkie swoje nienor­ malne reakcje na obecność Burke'a, a zwłaszcza o fan­ tazje na temat wspólnych igraszek w jego łóżku. Cóż, po prostu pożądała go i żadne myślowe kombi­ nacje nie były w stanie tego zmienić. Uśmiechając się szeroko, wyciągnął rękę w geście za­ proszenia. - Jedziemy? Skinęła głową i podała mu dłoń. Bez słowa, zgrani w każdym geście i kroku, tak jakby robili to setki razy, ruszyli do drzwi. Shannon dziwiła się, że z ich splecio­ nych palców nie sypią się iskry. Pragnęła tego mężczyzny. Bała się, że zanim ich umowa wygaśnie, zdobędzie go.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Półgodzinna jazda do ośrodka opiekuńczego „Skowro­ nek" minęła w milczeniu. Shannon nie paliła się do roz­ mowy, zaś Bishop odniósł wrażenie, że przebywanie z nim w ograniczonej przestrzeni auta jest dla niej krępujące. Wszystkiemu winien pocałunek. Wiedział, zanim się pochylił nad jej ustami, że to błąd. Nie dlatego, że nie chciał jej pocałować, bo bardzo chciał, niemal od chwi­ li, kiedy się poznali, ale dlatego, że pocałunek zmienił relacje między nimi. Burkę nie potrafił jednak wzniecić w sobie żalu z po­ wodu tych pieszczot. Słodkie usta Shannon były dla niego łaskawe, a ciepła, delikatna skóra wręcz zapra­ szała, by ją gładzić. Bishop zapragnął znów ją pocało­ wać, zjechać na pobocze, chwycić ją w objęcia i poczuć smak jej warg. Czy wystraszyłaby się i uciekła? Wielce prawdopo­ dobne. Tak więc zacisnął palce na kierownicy, wyrów­ nał oddech i jechał dalej przed siebie, od czasu do czasu zerkając kątem oka na pasażerkę.

Atrakcyjny kawaler

- Naprawdę wyglądasz zdrowiej. Odzyskałaś rumień­ ce i chyba przestałaś już kaszleć. Czujesz się lepiej? - Tak, dziękuję - odpowiedziała z uśmiechem. - Nie dziękuj mnie - postanowił przelicytować ją w promienności uśmiechu - lecz doktorowi Coksowi. Nie paliła się do podtrzymania rozmowy, co zmar­ twiło Burke'a. Zastanawiał się, czy włączyć radio, ale to dałoby jej świetny pretekst, by zamilknąć na dobre. Niestety, do chwili gdy samochód skręcił na podjazd do pensjonatu, Shannon nie wypowiedziała ani słowa więcej. Białe okiennice budynku były otwarte. Na grząd­ kach wzdłuż wycementowanych ścieżek kwitły wie­ lobarwne kwiaty. Czuło się tu domową atmosferę. Z rozpoznania przeprowadzonego przez

Burke'a

wynikało, że „Skowronek" należał do najlepszych ośrodków tego typu w promieniu wielu kilometrów. Oczywiście istniało wiele tańszych domów opie­ ki, lecz Shannon nie oddałaby matki do placówki 0 niskim standardzie, nawet jeśli miałoby to ozna­ czać pracę ną dwóch posadach, zaciągnięcie kredy­ tu na studia i zgodę na urodzenie dziecka obcemu mężczyźnie. Zależało jej nie tylko na tym, żeby matka miała opiekę, lecz żeby miała dobrą opiekę. W oczach Bishopa zyskała za to dodatkowe punkty, a przecież 1 tak darzył ją wielkim szacunkiem.

Heidi Betts

Nie czekając, aż Burkę otworzy jej drzwi, wysiad­ ła z samochodu i poszła pierwsza w stronę budynku. Szybko ją dogonił i wziął pod rękę. Wyczuł, że natych­ miast się usztywniła, i w duchu przeklinał sam siebie za to, że znów umocnił mur między nimi. Shannon wesoło pogawędziła z recepcjonistką, wpi­ sała się do księgi gości i poprowadziła go do pokoju matki. Pod drzwiami zatrzymała się i zatroskana zmar­ szczyła czoło. -'Zanim wejdziemy, muszę cię uprzedzić... - Prze­ rwała, aby wziąć głęboki oddech. - Mojej matce cza­ sem mieszają się fakty. Rozpoznaje mnie, ale momen­ tami myśli, że jestem małą dziewczynką, albo zwraca się do mnie jak do mojego ojca. Nie mam pojęcia, jak na ciebie zareaguje. Pokiwał głową. - Rozumiem. - Z powodu zatoru lewa część jej ciała nie funkcjo­ nuje prawidłowo. - Shannon. - Zniżył głos i pogłaskał ją po ramieniu uspokajająco. - Nie martw się o nic. Jestem gotowy na spotkanie z twoją matką. Wyraźnie podbudowana jego słowami otworzyła drzwi. Matka siedziała przy oknie na fotelu z regulo­ wanym oparciem, z książką na kolanach, otulona wie­ lobarwnym wełnianym pledem.

Atrakcyjny kawaler

- Cześć, mamo. - Shannon pochyliła się i pocałowała ją w policzek. - Jak się czujesz? Na widok córki miła owalna twarz Eleanor Moriarty ożywiła się. - Shannon! Co tu robisz? Nie spodziewałam się cie­ bie dzisiaj. Burkę zauważył, że część twarzy Eleanor jest jakby lekko obwisła, lecz poza tym sprawiała wrażenie silnej i zdrowej. Nie garbiła się, patrzyła badawczo i gdyby nie to, że Shannon uklękła na jedno kolano przy porę­ czy fotela, może nawet poderwałaby się, żeby powitać córkę. - Sprawiłam ci niespodziankę. Bishop nie widział jeszcze Shannon tak radosnej, W jej oczach błyskały wesołe iskierki, twarz jaśniała, a kiedy wyciągnęła rękę, żeby zachęcić go do zbliżenia się, ogarnęło go dziwne uczucie. - Mamo, chcę ci kogoś przedstawić. Stanęła u boku Burke'a i ujęła go pod ramię. Po plecach przebiegł mu dreszcz. Wolałby być teraz z nią sam na sam i znów ją pocałować. Widok dziew­ czyny odwiedzającej ukochaną matkę wzruszył go do tego stopnia, że niemal ugięły się pod nim kolana. - To Burkę Bishop. Ostatnio pracuję u niego i był tak uprzejmy, że podwiózł mnie tu dzisiaj. Burkę, to moja matka, Eleanor Moriarty.

Heidi Betts

Z szacunkiem uścisnął dłoń starszej kobiety. - Miło mi panią poznać. Shannon dużo o pani opo­ wiadała. Jastrzębi wzrok przeszył go na wskroś. - Ja też z przyjemnością cię witam, młody człowieku. Chociaż, z drugiej strony, przykro mi, że córka nic mi o tobie nie wspominała. Roześmiał się cicho. Bystra staruszka! Shannon była do niej bardzo podobna, chociaż zachowywała się chy­ ba z większą powściągliwością. Ale z czasem, jak sądził, dorówna matce otwartością i śmiałością. - Przypuszczalnie krępowała się ujawnić, że coś nas łączy - mrugnął porozumiewawczo. - Życie Shannon nabrało rozpędu, odkąd ją przekonałem, żeby rzuciła dwie dotychczasowe posady i zaczęła pracować tylko w mojej firmie. - Ależ Shannon! - Matka załamała ręce. - Nie mó­ wiłaś, że przestałaś pracować w restauracji i kancelarii adwokackiej! - Nie było jeszcze ku temu okazji - wyjaśniła gład­ ko dziewczyna. - Praca u Burkę a to kwestia ostatnich tygodni. - A jaki rodzaj pracy wykonujesz? - dociekała Eleanor. Shannon rozpaczliwie zacisnęła palce na jego ramie­ niu. Zorientował się, że nie nawykła do lawirowania, a co dopiero dó jawnego oszukiwania matki.

Atrakcyjny kawaler

- Jest moją osobistą asystentką - pospieszył z odpo­ wiedzią. Niezbyt drastycznie minął się z prawdą, a jed­ nocześnie zaspokoił ciekawość pani Moriarty, przynaj­ mniej na razie. - Doświadczenie wyniesione z pracy w biurze i w restauracji uczyniło z Shannon idealną kandydatkę na to stanowisko. - Wspaniale. Nie musisz teraz tyle ganiać po mieście i możesz więcej czasu poświęcić na naukę. - Zgadza się. Przesunęła drewniane krzesło spod ściany w stro­ nę fotela matki, usiadła koło niej i zaczęła gawędzić o czytanej przez nią książce. Kiedy rozmowa zeszła na zajęcia Shannon na uczelni, a następnie na losy bliż­ szych i dalszych kuzynów, Burkę rozejrzał się po poko­ ju. Spostrzegł mnóstwo bibelotów, które zapewne mia­ ły dla Eleanor wielkie znaczenie jako pamiątki zbierane przez całe życie. Takich właśnie sentymentalnych drobiazgów brako-. wało w jego ekskluzywnym apartamencie: oprawionych w ramki fotografii ukochanych osób oraz przedmiotów utrwalających miłe chwile z przeszłości. Mieszkanie Shannon przypominało atmosferą pokój matki. Pełno w nim było książek, roślin doniczkowych, figurek, które budziły uśmiech i przywoływały wspo­ mnienia, a przede wszystkim zamieniały anonimową przestrzeń w prawdziwy dom.

Heidi Betts

Jego apartament urządzali zawodowi dekoratorzy wnętrz. Nie przewidzieli żadnych akcentów osobistych lub sentymentalnych, nie licząc laptopa, na którym pra­ cował, kiedy był poza biurem. Tak, żył w sterylnym świecie, wypełnionym przed­ miotami bez znaczenia. Gdzieś w głębi duszy zdawał sobie sprawę, że zawsze mu czegoś brakowało, ale do­ piero wyprawa do matki Shannon boleśnie mu to uświadomiła. Zadał sobie pytanie, co zrobić, żeby ten stan zmienić. Chociaż starał się nie podsłuchiwać, mimowolnie słyszał, że panie omawiają długość włosów Shannon, które zdaniem Eleanor urosły z pięć centymetrów od ostatniej wizyty. Usłyszała też chrypkę w jej głosie, ale Shannon zręcznie ominęła problem, żeby nie martwić matki. Zastanawiał się, co Shannon zrobi, kiedy jej ciąża stanie się widoczna. Czy powie matce prawdę? A mo­ że po prostu wstrzyma wizyty do momentu, aż urodzi dziecko i odzyska figurę? Ogarnęło go poczucie winy Co za egoista z niego! Co za hipokryta! Od początku nalegał na zachowanie absolutnej dyskrecji, a teraz żałował, że Shannon nie może wyznać matce, czyje dziecko nosi pod sercem. A przecież łączyło ich coś więcej niż oficjalna relacja szef - pracownik.

Atrakcyjny kawaler

Ciekawe, jak wszyscy zareagowaliby na wieść, że Shannon jest dla niego kimś więcej niż kobietą wyna­ jętą do zrealizowania jego planów. A ile dla niego zna­ czyła? Sam nie wiedział. On zaś zapewne znaczył dla niej jeszcze mniej. Sytuacja wymykała mu się spod kontroli i nie miał pomysłu, jak z tego wybrnąć. Sfrustrowany do granic możliwości, zwrócił uwagę na zdjęcie Shannon, gdy była dzieckiem, podczas kąpieli w zlewie kuchennym. Uśmiechnął się. Tak mogłoby wyglądać jego dziecko, chłopczyk lub dziewczynka. Po nim odziedziczyło­ by ciemne włosy, po Shannon - zielone jak mech oczy i cudowną radość życia. A kiedy wyobrażał sobie kąpiel dziecka w kuchen­ nym zlewie, widział Shannon podtrzymującą jego plecki, a w drugiej ręce dzierżącą ręcznik. Shannon uśmiechniętą od ucha do ucha na widok chlapiące­ go, gaworzącego malca. Shannon - matkę jego dzie­ cka. Jego dziecka. Przez chwilę zaparło mu dech w piersi. W ułamku sekundy stanęło mu przed oczami całe życie. Zrozu­ miał, jak jest przeraźliwie samotne i puste. Wyobraźnia podsunęła mu też obrazy przyszłości. Mogliby stworzyć z Shannon i dzieckiem prawdziwą rodzinę. Od tych marzeń zakręciło mu się w głowie.

Heidi Betts

Zacisnął pięści i wstrzymał oddech, aby jak najdłużej zatrzymać pod powiekami wspaniałą wizję. Do diabła, co robić? Obwiesić ściany fotografiami w ramkach? Podrzeć umowę z matką zastępczą? Przy­ znać się, że czuje wobec Shannon coś więcej niż żądzę? Wprawiło go to w stan odrętwienia. -Burkę? Aż podskoczył, czując na ramieniu dłoń dziewczyny i słysząc tuż przy uchu jej głos. Zdezorientowana jego reakcją, cofnęła rekę, a on przeklinał w duchu sam sie­ bie, że znów dał jej okazję do zakłopotania. - Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. - Nic się nie stało. Trochę się zamyśliłem. - Pokrę­ cił głową i spróbował nadać głosowi łagodniejszy ton. - Widzę, że jesteście z mamą w świetnej komitywie. Rozpromieniła się. - Od bardzo dawna nie rozmawiałyśmy i zebrało się sporo spraw do omówienia. Zbliża się pora obiadu. Moglibyśmy razem odprowadzić mamę do jadalni, co ty na to? - Oczywiście, z przyjemnością. - Szybko podszedł do Eleanor i zręcznie pomógł jej podnieść się z fote­ la. Shannon podtrzymała drugie ramię matki. - Nie­ często poruszam się pod eskortą aż dwóch pięknych dam, - Podoba mi się ten chłopak - stwierdziła starsza pa-

Atrakcyjny kawaler

ni scenicznym szeptem, powoli krocząc w stronę drzwi. - Postaraj się nie zniechęcić go do siebie. - Bardzo mi przykro - przepraszała Shannon, kiedy wsiadali do samochodu. - Matka myśli, że coś nas łączy, a ja nie mogłam wyprowadzać jej z błędu. Wybuchnął śmiechem. Gdyby Shannon wiedziała, jak bardzo odczucia matki pokrywają się z jego włas­ nymi. - Nie przejmuj się. Szczerze mówiąc, bardzo mi po­ chlebia, że twoja matka uznała mnie za odpowiedniego kandydata dla jedynej córki. Spodziewałbym się raczej, że będzie cię przede mną ostrzegać. - Skądże. Uważa cię za świetną partię. Przystojny, uprzejmy, bogaty. - Spojrzała na niego z niepewnym uśmiechem. - Obawiam się, że zna twoją twarz z gazet. - Sprytna bestyjka ta twoja matka. Mieliśmy szczęś­ cie, że nikt inny mnie nie rozpoznał, bo inaczej nie wyszlibyśmy stąd prędko. - Bycie sławnym to wieczna udręka - skwitowała żartem. - Owszem, czasami. Ale rozgłos ma też swoje plusy - odsłonił zęby w uśmiechu. I już zamierzał wyliczać zalety bycia sławnym, gdy zadzwonił telefon komórkowy. - Bishop. Cholera, zupełnie zapomniałem. Właśnie jedziemy z powrotem, ale... Poczekaj, oddzwonię.

Heidi Betts

Wyłączył telefon i zerknął na Shannon. - Mam do ciebie wielką prośbę. Dzwoniła Margaret z przypomnieniem, że obiecałem wziąć wieczo­ rem udział w imprezie dobroczynnej. Problem polega na tym, że nie mam osoby towarzyszącej, a jeśli pójdę sam, cały czas będę się opędzał od natrętnych łowczyń posagów. Czy uda mi się przekonać cię, żebyś mi towa­ rzyszyła? - Ależ nie! - Shannon natychmiast pokręciła głową. - To nie jest dobry pomysł. - Zgódź się. Nie prosiłbym, gdybym nie miał noża na gardle. Zobowiązałem się, że tam będę. Impreza ma szczytny cel. Podczas kolacji w ekskluzywnej restaura­ cji będą zbierane fundusze dla dzieci z zaniedbanych środowisk. Lubisz dzieci, prawda? - Użył małej mani­ pulacji, wiedząc, że jest o krok od złamania jej oporu. - Wolałabym nigdzie nie chodzić. Nie mam się w co ubrać. - To nie problem. - Z jedną ręką na kierownicy wy­ stukał numer Margaret. - Shannon zgodziła się towa­ rzyszyć mi wieczorem, więc harpie nie rzucą się dziś na mnie. Ale potrzebna jest odpowiednia kreacja. Buty i torebka chyba też. - Zwrócił się do Shannon. - Do­ brze mówię? Z wahaniem, z wątpliwościami wypisanymi na twa­ rzy, pokiwała głową.

Atrakcyjny kawaler

- Jaki rozmiar nosisz? - przekazał pytanie zadane przez Margaret. - Trzydzieści sześć. - Opuściła wzrok na brzuch. Tak było przed ciążą. - Trzydzieści sześć, ale to mogło się zmienić. - Prze­ rwał, słuchając odpowiedzi Margaret. - Świetnie. W cią­ gu godziny będziemy w moim mieszkaniu. - Schował telefon i znów zagadnął Shannon. - Margaret przynie­ sie ci ubrania do przymiarki. Grymas ust zdradzał, że nie jest zachwycona narzu­ coną jej rolą osoby towarzyszącej na gali dobroczynnej. Cóż, nie powinien się dziwić. Na sali będą fotografowie, a wszyscy obecni zaczną się gapić i zastanawiać, kim jest kobieta u jego boku oraz jakim sposobem zdołała się wkręcić na randkę. Niech mówią, co chcą, a Burkę i tak będzie się uważał za szczęściarza, mając przy so­ bie Shannon. Zjechał na pobocze i wyłączył silnik. - Czy poprawi ci się nastrój, jeśli na resztę drogi usią­ dziesz za kierownicą? Zaszokowana zacisnęła usta i uniosła brwi. - Poprowadzę mercedesa? Najwyraźniej była zainteresowana skorzystaniem z okazji pokierowania samochodem za dziewięćdziesiąt tysięcy dolarów. - Mhm.

Heidi Betts

Bez słowa odpięła pasy, wyskoczyła z auta i błyska­ wicznie stanęła przy drzwiach z drugiej strony. Bishop uznał to za ostateczne potwierdzenie, że ten wieczór spędzą razem. Jazda za kierownicą mercedesa warta była wciśnię­ cia się w najbardziej wyszukaną suknię wieczorową i spędzenia paru godzin w towarzystwie największych snobów Chicago. Boże, co za samochód! Shannon nie należała do osób zafascynowanych motoryzacją, ale mercedes był tak wygodny, elegancki i tak lekko się go prowadziło, że ogarnął ją zachwyt. Była pod wrażeniem wielkodusznego gestu Burkea. Na co dzień poruszała się autobusem lub metrem. Bur­ kę wiedział, że brakuje jej praktyki kierowcy, a mimo to obdarzył ją zaufaniem. Kiedy przyjechali na miejsce, Margaret już na nich czekała. Podłogę salonu zaścielały otwarte kartonowe pudełka, a na każdym oparciu krzesła lub fotela wisiały wystrzałowe kreacje. - Margaret, spisałaś się rewelacyjnie! - Burkę w na­ grodę cmoknął sekretarkę w policzek. - Pójdę do siebie przebrać się w smoking. Mijając Shannon, pocałował również i ją. - Margaret doskonale się tobą zaopiekuje - zapewnił szeptem. - Do zobaczenia za chwilkę. Shannon stała bez ruchu, oszołomiona efektami za-

Atrakcyjny kawaler

kupów Margaret. Tymczasem sekretarka zaczęła rozpi­ nać suwaki i przygotowywać ubrania do przymiarki. - Skąd pani zdobyła to wszystko? W tak krótkim czasie? - Dla kogoś, kto pracuje w firmie Burke'a Ellisona Bishopa, wiele drzwi jest otwartych o dowolnej porze. A te rzeczy, których pani nie będzie używać, po prostu odeślemy do sklepu. - Nawet biżuterię? - spytała Shannon na widok tu­ zina wyściełanych pluszem pudełeczek zawierających misterne dzieła jubilerskie. - O tak. Została tylko wypożyczona - Margaret uśmiechnęła się porozumiewawczo - w nadziei, że Burkę zdecyduje się na zakup któregoś z tych cen­ nych świecidełek. Podała dziewczynie długą wytworną suknię wieczo­ rową. - Proszę włożyć tę i pokazać, jak leży. Potem spraw­ dzimy następne. Shannon ostrożnie przełożyła suknię przez ramię, aby nie pozostawić zagnieceń na cieniutkim atłasie. Bez przekonania, jak robot, ruszyła do swojej sypialni. Czu­ ła się jak Kopciuszek zmuszony do pójścia na bal przez księcia i dobrą wróżkę. Stroje były wspaniałe, a biżuteria wprost olśniewają­ ca. Ale to nie jej styl, nie jej świat! Uwielbiała wygodne

Heidi Betts

wdzianka z wełny, bawełny i lnu. Najbardziej ekstrawa­ ganckim ubiorem w jej szafie była koktajlowa suknia w kolorze lawendy kupiona na ślub przyjaciółki. Spięła włosy, rozebrała się do bielizny i wśliznę­ ła w błękitną suknię ozdobioną cekinami. Sięgała ko­ stek i podkreślała biust, zdaniem Shannon, nadmier­ nie. Sądziła, że Burkę nie chciałby, aby jego towarzyszce sterczały z przodu dwie połówki melona, ale ponieważ dostała jasne polecenie, posłusznie wróciła do salonu i poddała się ocenie Margaret. - Za ciasna w biuście i niedopasowana w talii. Praw­ dopodobnie ze względu na ciążę. Chociaż w tym kolo­ rze jest pani bardzo do twarzy. - Podała następny wie­ szak. - Proszę teraz wypróbować tę. Przymierzyła jeszcze cztery suknie, zanim Margaret podjęła ostateczną decyzję i dobrała dodatki: panto­ fle, torebkę portfelową, naszyjnik i kolczyki. W sypial­ ni Shannon sama zrobiła makijaż i upięła włosy tak, by fryzura wyglądała na dzieło profesjonalnego stylisty. Dwadzieścia minut później nieśmiało przemknęła korytarzem do salonu z cichą nadzieją, że jej elegan­ ckie wcielenie zostanie zaakceptowane i nie przyniesie wstydu Burke'owi.

-

.

Zdyskwalifikowane suknie i akcesoria czekały już spakowane na odesłanie do sklepów. Margaret siedzia­ ła przy blacie kuchennym, sącząc herbatę. Burkę stał

Atrakcyjny kawaler

plecami do pokoju i poprawiał muchę i pas do smokin­ gu, przeglądając się w lustrze nad kominkiem. Słysząc brzęk filiżanki odstawianej na spodek i przeciągły jęk Margaret, podniósł wzrok i na widok odbicia Shannon obrócił się na pięcie. O niebiosa! Wyglądała zachwycająco. Wysoka, wiot­ ka, otoczona miękką tkaniną mieniącą się w łagodnym świetle lamp. Na czarnym materiale naszyto drobniut­ kie srebrne koraliki tworzące kształty liści i kiści wi­ nogron. Buty na ośmiocentymetrowych obcasach pa­ sowały do charakteru sukni. Szlachetny owal twarzy otaczała kaskada czerwonozłotych pukli. Wygląd Shannon zapierał dech w piersiach. Dosłow­ nie. Oszołomiony Burkę pragnął tylko jednego: zatrzy­ mać ten obraz w pamięci jak piętno. Chciał coś po­ wiedzieć, lecz głos uwiązł mu w gardle, a stopy tkwiły w miejscu jak wmurowane. Margaret nie poddała się paraliżującej magii. Zesko­ czyła z taboretu, podbiegła do dziewczyny i powitała ją matczynym uściskiem. - Moja droga, wyglądasz absolutnie rewelacyjnie! Wiedziałam, że ta suknia zdziała cuda. - Starła ślad szminki z policzka Shannon, rzuciła jej i Bishopowi po­ rozumiewawcze spojrzenie i, uśmiechnięta szeroko, ru­ szyła do wyjścia. - Na mnie pora. Bawcie się dobrze. Trzask zamykanych drzwi wyrwał Burke'a z odrę-

Heidi Betts

twienia. Zamrugał powiekami i napotkał pytający, nie­ pewny wzrok ciemnozielonych oczu. - Margaret

ma

rację.

Wyglądasz

rewelacyjnie.

Szkoda tylko, że nie zdążyłem tego powiedzieć jako pierwszy. - Jeśli mówisz szczerze, uznam twoje pierwszeństwo. Odruchowo dotknęła naszyjnika zdobiącego jej smu­ kłą szyję. Razem z diamentowymi kolczykami wart był pół miliona dolarów. Cóż, idealna jak najcieńsza por­ celana karnacja Shannon równie dobrze wyglądałaby w sztucznych świecidełkach dla dzieci. Nerwowo potarł policzek. - Mówię prawdę. Ciekawe, co by się stało, gdyby nagle chwycił ją na ręce i zaniósł na swoje łóżko. Do diabła z imprezą do­ broczynną. Do diabła ze wszystkim! Chciał się kochać z Shannon i raz na zawsze położyć kres męce, któ­ rą przeżywał od chwili, gdy przed dwoma miesiącami wkroczyła do jego gabinetu. Byli tak blisko siebie: Końce jego włosów dotykały czoła Shannon. Czuł jej oddech na twarzy. Pochylił się, by ją pocałować, lecz usta napotkały pustą przestrzeń. Otworzył oczy. Shannon niespokojnymi ruchami sprawdzała, czy nie zgubiła kolczyków i czy naszyjnik jest bezpiecznie zapięty. - Czy nie powinniśmy już iść? - spytała, udając, że

Atrakcyjny kawaler

to nie ona pomieszała szyki gotującemu się do poca­ łunku Bishopowi. Westchnął rozczarowany. - C h y b a tak. Wychodząc z mieszkania, wiedział na pewno, że je­ śli chodzi o Shannon, wpadł po uszy. Sprawy zaszły za daleko. Bezapelacyjnie.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Stwierdziła ze zdumieniem, że to był bardzo udany wieczór. W pierwszej chwili, gdy powitała ich oślepia­ jąca iluminacja lamp błyskowych aparatów fotograficz­ nych, Shannon pomyślała, że popełniła największy błąd w życiu. Kiedy jednak wkroczyli do sali balowej klubu „Cztery pory roku" i Burkę zaczął ją przedstawiać dzie­ siątkom gości, których nazwisk nie sposób było spa­ miętać, powoli się odprężyła i nawet dobrze bawiła. Czasem Burke'owi zadawano pytanie, gdzie ją po­ znał i czy łączy ich coś poważnego, lecz większość zna­ jomych z góry przyjmowała, że Shannon to tylko ko­ lejne ogniwo w łańcuszku podbojów atrakcyjnego kawalera. Zaliczenie w poczet wielu „dziewczyn Bishopa" nie było dla Shannon zbyt miłe, zważywszy na pocałunki i napięcie erotyczne pulsujące między nimi tuż przed wyjściem z mieszkania. Jednak rzeczywistość nie pozostawiała złudzeń. Była tylko osobą zatrudnio­ ną przez biznesmena na ściśle określonych warunkach. Miała urodzić mu dziecko.

Atrakcyjny kawaler

Gdyby ktokolwiek w wyelegantowanym tłumie od­ krył prawdę, zaszumiałoby od plotek, a media prześci­ gałyby się w spekulacjach. Oczywiście, dzięki krojowi sukienki wybranej przez Margaret, Shannon nie wy­ glądała na ciężarną. Fałdy miękkiej tkaniny maskowały obrzmiały biust i lekko poszerzoną talię. Menu okazało się wyśmienite, a Shannon z dumą zanotowała fakt, że do każdego dania wybrała odpo­ wiednie sztućce, szklanki i kieliszki. Właśnie podano deser i podczas gdy ona w milczeniu smakowała tiramisu, Burkę czarował siedzącą obok matronę opowieś­ cią o ostatnim pobycie w Toskanii. Toskania. Dopiero po paru minutach Shannon zorien­ towała się, że chodzi o urlop we Włoszech. Zadawała się z człowiekiem obytym w świecie. Z bogatym, znanym człowiekiem interesów, który spełniając chwilową za­ chciankę mógł polecieć w dowolny zakątek globu. A ona? Studentka, uboga, z trudem utrzymująca matkę i siebie, zalegająca z opłatami za studia... Nie wiedziała nawet, gdzie leży Toskania, ani jakie pejzaże powinna kojarzyć z tą krainą. I cóż z tego, że geogra­ fia nie należała nigdy do jej mocnych stron, skoro i tak nigdy nie będzie miała okazji do zwiedzenia Toskanii i jej zabytków. Przyszłość nie wyglądała różowo. Shannon chciała zrobić licencjat z pedagogiki wczesnodziecięcej, znaleźć

Heidi Betts

pracę nauczycielki w przedszkolu lub w zerówce i odłożyć trochę pieniędzy na zakup domu, w którym zamieszkała­ by z matką. Dość banalne plany na tle możliwości ludzi zgromadzonych w klubie „Cztery pory roku" którzy za­ płacili po tysiąc dolarów za kolację złożoną z siedmiu dań i sposobność do spotkania równych sobie. Shannon lubiła swoje małe marzenia i to jej wystarczało. Burkę otarł wargi serwetką i uśmiechnął się uwodzi­ cielsko. - Zatańcz ze mną. Wyrwana z rozmyślań spostrzegła nagle, że skupiła się na kształcie ust Bishopa, nie zaś na sensie wypowia­ danych słów. - Słucham? Ujął jej ręce i wstał z krzesła. - Zatańczmy. Podążyła za nim między rzędami gustownie nakry­ tych stolików na wypolerowany dębowy parkiet. Or­ kiestra grała klasyczną przeróbkę standardu jazzowego „Jestem w nastroju na miłość" i chociaż Shannon nie znała kroków odpowiadających rytmowi, zdała się na Burke'a. Pląsali i wirowali jak jeden organizm, sami na pustym parkiecie. - Czy ktoś już ci mówił, że jesteś piękna? Zmusiła się, by spojrzeć mu prosto w oczy. - To dzięki tej pięknej sukni.

Atrakcyjny kawaler

- O nie. Aczkolwiek ona też ma swój urok. Jednak o wiele większe wrażenie robi na mnie kobieta odzia­ na w tę suknię. Mocniej przycisnął dłoń do jej nagich pleców i przy­ tulił twarz do jej twarzy. Shannon wydało się to całkiem naturalnym gestem. Delikatnie potarła policzkiem o je­ go policzek, wyczuwając króciutki zarost. A przecież golił się przed wyjściem. Miękkie - twarde, gładkie szorstkie, kobieta - mężczyzna... To działo się napraw­ dę. Pragnęła zatrzymać ten moment, utrwalić w pamię­ ci na zawsze. Poczuła jego usta tuż przy uchu. - Zabiorę cię do domu. Nie udawała, że nie rozumie. Nie chciała. Już nie. Muzyka, atmosfera, bliskość Burke'a - wszystko to zdu­ siło w niej chęć oporu. Przestało ją obchodzić, czy za­ chowa dystans do pracodawcy i co się stanie jutro. Raz w życiu chciała pójść za głosem serca i przeżyć przygo­ dę z tym właśnie mężczyzną. Uśmiechnęła się nieśmiało i kiwnęła głową. - Bogu dzięki - mruknął i pociągnął ją za sobą. Jak lodołamacz przez morze kry, tak on twardo toro­ wał im drogę przez morze zaproszonych gości. Na uli­ cy udało mu się od razu przywołać limuzynę. Ledwo wsiedli, zasunął przyciemnianą szybę dzielącą ich od kierowcy i chwycił Shannon w ramiona.

Heidi Betts

Przywarła do niego całym ciałem. Czuła, jak budzi się jego męskość. - Shannon - dyszał tuż przy jej ustach. - Oszalałem dla ciebie. A ja dla ciebie, stwierdziła w myślach. Nie zamierza­ ła wyznać, jak silne targają nią emocje i jak łatwo się w nim zakochała. Zsunął ramiączka sukni, zaczął całować jej nagie ra­ miona, a potem piersi. Jęknęła. Nawet nie zauważyła, kiedy samochód zatrzymał się przed domem. Burkę okazał więcej przytomności. Zaklął pod nosem, dopro­ wadził jej suknię do porządku i otarł smużkę rozmaza­ nej pomadki z jej ust. - Wszystko w porządku? - zapytał zatroskany. - W porządku - zapewniła wbrew sobie. Jej ciało drgało jak szarpnięta struna. Umysł odmó­ wił współpracy. Resztką przytomności zauważyła ślad szminki na wardze Bishopa i starła go koniuszkiem palca. Kiedy drzwi windy zamknęły się za nimi, Burkę przyparł ją do ściany i całował. Wniósł ją na rękach do mieszkania, kierując się prosto do sypialni, gdzie po­ łożył ją na materacu, delikatnie jak dziecko, i odgarnął kosmyki włosów z jej twarzy. Zdjął z siebie smoking, muszkę, pas, koszulę, spodnie i buty. Pomyślała, że też powinna się rozebrać, lecz nie była w stanie się ruszyć

Atrakcyjny kawaler

porażona pięknem ciała mężczyzny, który jej pożądał. Właśnie jej - prostej, bezpretensjonalnej Shannon Moriarty. Położył się obok, opierając się na łokciu, aby móc się jej przyglądać. Nie wiedziała, co robić, co mówić. Nie­ często znajdowała się w łóżku z mężczyzną, zwłaszcza tak przystojnym i bogatym. A jeśli się spodziewał, że ma do czynienia z kimś doświadczonym w arkanach sztuki miłosnej? Nie przestając patrzeć prosto w oczy Shannon, zdjął spinki przytrzymujące jej fryzurę. - Chcesz przestać? - spytał cicho. - Jeśli tak, będę musiał wiele dni stać pod zimnym prysznicem, ale nie chciałbym cię nakłaniać do czegoś, na co nie jesteś go­ towa. Nie musimy się dalej posuwać. Dotyk palców rozczesujących jej włosy działał koją­ co i ośmielaj ąco. - Nie. Chcę dalej. Tylko że... nie robiłam tego zbyt często. - W porządku. Ja też nie tak często, jak mogłabyś przypuszczać. Tym bardziej przeżyjemy coś wspania­ łego. Między seriami pocałunków rozpiął suwak sukni i zsunął ją z Shannon. Pod spodem miała tylko skąpe koronkowe majteczki. Piersi zakryła dłońmi. Był taki silny, męski, a ona czuła się przy nim krucha

Heidi Betts

i mała. Jednocześnie dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Mężczyzna i kobieta. Ładnie brzmi. - Nie chowaj się przede mną. - Ułożył jej ręce wzdłuż dała. - Chcę podziwiać twoje piękno. Skuliła się pod jego badawczym wzrokiem i zacisnęła palce na prześcieradle. Musnął kciukiem jedną z sutek. - Odkąd cię poznałem, twoje piersi stały się pełniej­ sze - stwierdził, uśmiechając się szeroko. - Mam oko do takich szczegółów. - Przeciągnął dłonią po jej skó­ rze w dół, do linii bioder. - Nie mogę się już doczekać innych zmian, których ciąża dokona w twoim ciele. Ręka Burke'a dotarła do jej najintymniejszego miej­ sca. Shannon czuła, że dłużej nie wytrzyma napięcia. - Burkę - poprosiła zdyszanym szeptem. - Wejdź we mnie. Pochylił się nad nią. - Właśnie chcę to zrobić. Pokrył jej usta pocałunkami, a równocześnie powoli wśliznął się do jej wilgotnego wnętrza. Z żadnym męż­ czyzną nie zaznała tak intensywnych przeżyć. Cała pło­ nęła i drżała. Oplotła go ramionami i nogami. - Nie przerywaj - poleciła z uwodzicielskim uśmie­ chem. - Początek jest bardzo obiecujący. Rozkołysał ich oboje, aż, przywołując swe imiona, razem dotarli na szczyt rozkoszy.

Atrakcyjny kawaler

Nie wiedział, jak długo spoczywał na niej bez tchu. Kilka minut czy kilka godzin? Kiedy się wreszcie zo­ rientował, że przygniata ją ciężarem swojego musku­ larnego ciała, położył się obok. Natychmiast przywarła do jego boku, przytulając twarz do męskiej piersi. Po­ gładził jej ramię. - Jak się czujesz? W szmaragdowych oczach Shannon rozbłysły iskry, a w kącikach ust zabłąkał się uśmiech. - Lepiej niż dobrze. Przeciągnęła się leniwie, trącając kolanem jego czu­ ły narząd, co natychmiast rozbudziło w nim męski in­ stynkt. Naprowadził jej dłoń na to miejsce. - Co o tym sądzisz? Otoczyła palcami twardy kszałt. - Sądziłam, że mężczyźni muszą odpocząć między... aktami. Parsknął śmiechem. Odkąd poznał Shannon, niemal permanentnie był w stanie podniecenia. - Widocznie nie. Usiadła na udach Burkę a i oparła dłonie na jego torsie. - Powinniśmy rozwiązać ten problem, prawda? Jak zahipnotyzowany obserwował kobiece ręce piesz­ czące jego klatkę piersiową i brzuch. Kiedy burza mie­ dzianych włosów okryła jego podbrzusze, omal nie ze­ mdlał z wrażenia. Setki razy wyobrażał sobie tę chwilę.

Heidi Betts

- Kochanie - wydusił przez zaciśnięte zęby - nie mu­ sisz tego robić. Podniosła zdziwiony, choć nie zawstydzony wzrok. - Nie chcesz? - Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie. Nie chciał­ bym jednak, żebyś robiła coś, na co nie jesteś gotowa. Uśmiechnęła się niewinnie. - Skoro nie zgłaszasz sprzeciwu natury moralnej, mogę szczerze stwierdzić, że chcę to robić. Usta i język Shannon dokonały cudów. Na kilka se­ kund przed spełnieniem zdążył jednak zatrzymać jej pieszczoty i wśliznąć się w nią, by dokończyć dzieła. Wiedziała, że zbyt wiele ich dzieli i że ich związek nie ma przyszłości, lecz mimo to pragnęła zatrzymać ma­ gię tej chwili, czuć Burkea przy sobie, nad sobą, w so­ bie. I nie miała żadnych wyrzutów sumienia w związku z tym, na co się zdecydowała. Surowo przykazała sobie w myślach, że rano sytuacja wróci do stanu sprzed tej szalonej nocy. Nigdy więcej nie pozwoli własnej wyob­ raźni na snucie marzeń o miłości, małżeństwie i rodzi­ nie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Nigdy w życiu nie spała tak mocno. Sądząc z silnych promieni słońca sączących się przez zasłony w oknach sypialni, musiało być po dziesiątej. Już dawno powin­ na wstać, ale ciało odmawiało jej posłuszeństwa i za każdym razem, gdy próbowała się podnieść, Morfeusz znów porywał ją do krainy snu. Po pewnym czasie obudził ją zapach grzanek i świe­ żo zaparzonej kawy. Wiedziała, że nie może pić kawy, ale aromat mile drażnił nozdrza i wzywał do rozpo­ częcia dnia. Nagłe zorientowała się, że jest naga. Dobrą minutę zajęło jej odzyskiwanie wspomnień z poprzed­ niej nocy. Burkę. Rewelacyjny seks bez końca. Kąpiel w szampa­ nie czy w ptasim mleku nie mogłaby się równać z tym, jak Shannon się czuła w jego ramionach. Gdyby potrafiła za­ trzymać czas. .. Niestety, mogła co najwyżej nie marnotra­ wić go na próżne żale. Owszem, żałowała, że nie spotka­ li się wcześniej i że dzieliły ich różnice nie do pokonania, ale absolutnie nie żałowała nocy spędzonej z Bishopem.

Heidi Betts

Teraz musiała się postarać, aby ich relacje nie wykraczały poza warunki spisanej umowy. Z bólem, lecz była w sta­ nie tego dokonać. Naprawdę... Zaskrzypiały drzwi i do sypialni wkroczył boso, nie­ ogolony, w spranych dżinsach, mężczyzna z jej snów, niosąc bambusową tacę. - Dzień dobry. Dobrze spałaś? Shannon błyskawicznie podciągnęła kołdrę pod szy­ ję i chrząknęła zawstydzona. - Świetnie. A ty? Usiadł na skraju łóżka. Odruchowo odsunęła się i poprawiła poduszki. - Od dawna nie spędziłem tak udanej nocy. - Mus­ nął jej usta pocałunkiem i mrugnął porozumiewawczo. - Ale to nie ma nic wspólnego ze snem. Ostrożnie ustawił tacę na jej udach i podał jej ku­ bek. Wciągnęła w nozdrza ożywczą woń herbaty zioło­ wej, a zanim wypiła łyk, podmuchała na powierzchnię parującego napoju. - Nie wiedziałem, co lubisz jeść na śniadanie, więc postanowiłem zacząć od grzanek. Jeśli chcesz, przyrzą­ dzę coś innego. - Nie trzeba. Mniam! Pycha! Wetknął niesforny kosmyk za jej ucho. - Wczoraj na kolacji wyglądała cudownie, ale teraz jesteś po prostu zjawiskowa.

Atrakcyjny kawaler

Znieruchomiała. Jak się miała bronić przed takimi komplementami? Jak ignorować głos serca bijącego mocno w piersi na znak fascynacji mężczyzną, który przyniósł jej śniadanie do łóżka i nazwał zjawisko­ wą w chwili, kiedy jej fryzura przypominała zapewne gniazdo? - Wybierzmy się dziś na zakupy - zaproponował, nieświadomy burzy emocji, która rozszalała się w du­ szy Shannon. - Powinniśmy już pomyśleć o pokoju dla dziecka. - Położył dłoń na ledwie zarysowanej wypu­ kłości jej brzucha. - Mogłabyś mi coś doradzić przy urządzaniu wnętrza. Bardzo liczę na twoją pomoc, bo zupełnie nie wiem, jak się do tego zabrać. Urządzanie pokoju ich dziecka! Pobiegnie na te zakupy jak na skrzydłach. Czyż nie tak właśnie wyglądał następny etap jej wizji idealnej ro­ dziny, którą w wyobraźni tworzyła z Burkiem? Tylko jeden dzień wędrówki od sklepu do sklepu. Je­ den dzień konsultacji dla przyszłego ojca. Mogłaby mu pomóc w wyborze wózka i torby na akcesoria niemow­ lęce. Jeszcze tylko ten jeden dzień razem. Przełknęła ostatni kęs grzanki i kiwnęła głową. - Szybko się ubiorę i możemy iść. Wstając z łóżka, znów ją pocałował w policzek. - Już nie mogę się doczekać.

Heidi Betts

Lekkie śniadanie uchroniło ją przed napadem po­ rannych mdłości. Włożyła dżinsową spódnicę do pół łydki, bluzkę w jesienne liście i ciepłą kurtkę, odpo­ wiednią na tę porę roku. Burkę pracowicie stukał w klawiaturę laptopa. Kiedy stanęła w progu gabinetu, wyczuł jej obecność i pod­ niósł wzrok. . - Zaczekasz jeszcze minutkę! - spytał przepraszającym tonem. - Nie spieszy mi się. Zawróciła do kuchni. Nalała sobie szklankę soku po­ marańczowego i spostrzegła na blacie poranną gazetę. Postanowiła zajrzeć do rubryki z humorem i sprawdzić horoskop. Jej uwagę przykuł jednak artykuł opisują­ cy wczorajszą kolację. W miarę lektury coraz bardziej marszczyła czoło. Zamiast tekstu na temat szczytnego celu imprezy znalazła listę osób ze śmietanki towarzy­ skiej wraz z opisem ich kreacji wieczorowych. Na środ­ ku strony umieszczono dużą czarno-białą fotografię. Przedstawiała Burkea i Shannon na parkiecie, mocno przytulonych i wpatrzonych w siebie tak intensywnie, jakby świat wokół nich nie istniał. Podpis pod zdję­ ciem mówił, że multimilionerowi towarzyszyła tajem­ nicza kobieta, która bezlitośnie wykosiła wszystkie po­ tencjalne konkurentki w Chicago. Zamarła z wrażenia. Nie zauważyła na sali żadnego fo-

Atrakcyjny kawaler

toreportera, lecz najwyraźniej paparazzi nie zasypiali gru­ szek w popiele. Ukrywali się pod stołami? Za palmami w donicach? A może zaprosili ich organizatorzy? Oczywiście nie miało to znaczenia. Stało się. Jej zdję­ cie wylądowało w milionowym nakładzie gazety „Sun-Times". Poszła na tę kolację, czyniąc przysługę swemu pra­ codawcy, a także dlatego, że naprawdę chciała gdzieś wyjść z Burkiem. Jedna randka, jedna elegancka kola­ cja, jeden taniec. Przez jeden wieczór mogła udawać, że łączy ich coś więcej niż umowa biznesowa. Nie chciała, żeby ktoś ich obserwował, łączył w romantyczną parę lub nawet odkrył, że Shannon jest w ciąży i że nie stało się to w sposób tradycyjny. To oznaczałoby kłopoty dla nich obojga. Nachodziliby ją dziennikarze z pytaniami o Burke'a, jak się poznali, jak doszło do decyzji o zostaniu matką zastępczą potomka Bishopa, ile zarobi i jak sobie wyobraża oddanie włas­ nego dziecka - części swojego „ja". Za Burkiem snuliby się nieustannie reporterzy, wę­ sząc, dlaczego skorzystał z usług nieznajomej kobiety, skoro mnóstwo mieszkanek Chicago marzyło o poślu­ bieniu pana Bishopa i ofiarowaniu mu wszystkiego, cze­ go zapragnie. O całej sprawie dowiedziałaby się matka, koledzy i profesorowie Shannon, a jej życie zmieniłoby się nieodwracalnie.

Heidi Betts

Co gorsza, z czasem dziecko również poznałoby praw­ dę - z szeptanych komentarzy, ukradkowych spojrzeń. A wtedy poczułoby się opuszczone przez matkę, która z czekiem na okrągłą sumkę odpłynęła w siną dal. Zachwiała się na nogach. Cóż ona najlepszego zro­ biła? Nigdy do tej pory nie przyszło jej do głowy, że nie zdoła uchronić prywatności. Wzięła głęboki oddech, próbując uspokoić nerwy i na nowo przeanalizować sytuację. Raz jeszcze przyjrzała się fotografii, która wywróciła jej świat do góry nogami. Na podstawie gazetowego zdjęcia nikt by nie pomy­ ślał, że Shannon jest w ciąży. Gdyby się teraz ulotniła, nikt nigdy nie odkryłby jej sekretu. Eureka! Powinna zniknąć i to natychmiast, zanim następny fotoreporter złowi ją w obiektywie u boku Burkę a. Wróci do swojego mieszkanka i przeczeka medial­ ny zgiełk. Kiedy fala plotek opadnie, wróci na uczelnię i do jednego lub nawet dwóch z dotychczasowych za­ jęć zarobkowych. Jednego była pewna: musi się trzymać z daleka od Burke'a. Nie mogą się pokazywać razem. Odruchowo do­ tknęła delikatnie zaokrąglonego brzucha. Nie wolno jej było uczynić nic, co zaszkodziłoby życiu dojrzewającemu w jej wnętrzu, lecz powinna nabrać dystansu i do dzie­ cka, i do jego ojca. Zdusić wszelkie emocje, póki miała na to siłę.

Po cudownej nocy miał spędzić z Shannon dzień, W jej obecności czuł się weselszy, częściej się uśmie­ chał, nie myślał wciąż o pracy, a nawet wyobrażał sobie, że mogliby resztę życia przeżyć razem. Był jeden z wietrznych, chłodnych jesiennych dni, kie­ dy człowiek ma ochotę tylko na jedno: zaszyć się w domu, w fotelu, przy kominku. Bluzka Shannon miała barwę je­ siennych liści na beżowym tle, które zdawało się zlewać z bladością jej skóry. Nienaturalną bladością. Spostrzegł, że przycisnęła dłonie do brzucha i ciężko dyszy. Zaniepokoił się nie na żarty. Podbiegł do niej i chwycił za ramiona. - Źle się czujesz? W pierwszej chwili pomyślał o dziecku i o ewentu­ alnej konieczności wizyty w szpitalu. Na rzęsach Shan­ non błyszczały krople łez. - Widziałeś dzisiejszą gazetę? Do diabła, on się martwił o ciążę, a ona mówiła o ja­ kiejś gazecie i pukała palcem w niewyraźną fotografię w „Sun-Times"! Pochylił się nad zdjęciem, przeczytał podpis i przebiegł wzrokiem treść artykułu. Przywykł do takich materiałów prasowych i ignorował je lub wy­ śmiewał, nie rozumiał-więc, co właściwie wyprowadzi­ ło Shannon z równowagi. - No tak, powinienem cię ostrzec, że przed restaura­ cją i na sali pojawią się fotoreporterzy - przyznał spo­ kojnie. - Zdążyłem zobojętnieć na ich obecność.

Heidi Betts

- Całe Chicago pomyśli, że łączy nas romans. Nie ob chodzi cię to? - spytała surowym tonem. Nawinął kosmyk jej rudych włosów na palec. - Po wydarzeniach ostatniej nocy sądzę, że naprawdę łączy nas romans. A ty? Potrząsnęła głową i cofnęła się o krok. - Nie wiem... nie chcę, żeby ludzie traktowali nas jak parę, plotkowali o nas i... A jeśli się dowiedzą o dziecku? - Zniżyła głos do szeptu. - Chcesz, żeby wszyscy poznali historię pomysłu z wynajęciem mat­ ki zastępczej? Słowa Shannon dudniły mu w uszach jak fale sztor­ mowe. Czy obchodziło go, że ludzie się dowiedząo jego ojcostwie? Nie! Czy chciał, żeby świat poznał szczegóły jego umowy z panną Moriarty? Zdecydowanie nie. Ale tylko dlatego, że chciałby widzieć Shannon w roli ko­ goś znacznie ważniejszego niż matka zastępcza. Prag­ nął zatrzymać ją w swoim życiu na dłużej niż dziewięć miesięcy. - Masz rację - odezwał się po długim milczeniu. Niedobrze by się stało, gdyby wszyscy dookoła wiedzie­ li, w jaki sposób doszło do poczęcia dziecka. Nie dbam specjalnie o siebie, ale nie chcę, żeby ludzie wściubiali nos w twoje życie. Myślę, że powinnaś za mnie wyjść. Pod Shannon ugięły się nogi i gdyby jej nie podtrzy mał, runęłaby na podłogę.

Atrakcyjny kawaler

- Co powiedziałeś? - wydusiła zaszokowana z za­ schniętego gardła. - Myślę, że powinniśmy się pobrać - powtórzył ze stoickim spokojem. - To położy kres plotkom. Na­ wet jeśli ludzie połączą fakty i ustalą, że byłaś w ciąży przed ślubem, nikomu nie przyjdzie na myśl hipoteza ze sztucznym zapłodnieniem. Zmarszczyła czoło. - A co z zawartą umową? - Mój adwokat spali kontrakt. Nikt nigdy nie dowie się prawdy o poczęciu dziecka ani o tym, że z początku łączyły nas interesy, a nie miłość. Czas płynął, a oni wciąż stali pośrodku kuch­ ni. Twarz Burke'a wyrażała i nadzieję, i niepewność zarazem. Shannon doszła do wniosku, że Bishop nie chce jej poślubić. Chce mieć dziecko i chce ją uchronić przed wrzawą w mediach, lecz właściwie wcale nie chce jej jako żony. Przynajmniej nie tak, jak ona sobie wyobra­ żała małżeństwo. Uprzytomniła sobie nagle, jak silnie się zaangażowa­ ła w tę znajomość. Po prostu się zakochała. Małżeń­ stwo dla zmylenia opinii publicznej jej nie wystarczało. Chciała mieć wszystko albo nic. Lepiej odejść natychmiast. Oczywiście widywałaby go nadal podczas badań okresowych, porodu, a mo-

Heidi Betts

że też raz czy dwa po narodzinach dziecka, ale musi natychmiast rozerwać sieć emocjonalnego uzależnię nia od Bishopa i ugasić uczucia, które płonęłyby w jej sercu, gdyby została dłużej w jego domu lub, co gorszą gdyby wyszła za niego. - Przykro mi. Nie mogę się na to zgodzić - oświad czyła, z najwyższym wysiłkiem powstrzymując łzy. Zdumiony zamrugał powiekami. Przecież nikt nie śmiał mu niczego odmawiać. - Jak to? To jedyny sposób, aby przeciąć spekulacje na temat ciąży. - Nie. Jeśli odejdę i będziemy ściśle przestrzegać wa runków umowy, zniknie powód do plotek. Mięśnie twarzy Burke'a zadrżały, a w szarych oczach pojawiły się irytacja i determinacja. - Mój plan jest lepszy. Czuła, że oczekuje jej kapitulacji, ale się nie ugięła. - To nie są negocjacje biznesowe - przypomniała z roz brajającą otwartością. — Przykro mi, ale odchodzę. Obróciła się na pięcie i pokonując opór stóp, ruszyła do sypialni. Ignorując strugi łez płynące po policzkach zaczęła się pakować.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Następne kilka tygodni bez Shannon okazało się pie­ kłem. Snuł się po mieszkaniu jak widmo, naskakiwał na każdego, kto stanął mu na drodze, i wydawał polecenia współpracownikom za pomocą warknięć. Jedyną oso­ bą, której nie dotknęły skutki podłego nastroju Bishopa, była Margaret. Zastanawiał się wciąż, co takiego powiedział lub cze­ go nie powiedział, co kazało Shannon odejść. Czy ist­ niał sposób, by ją odzyskać? Dzwonił, nagrywał się na automatycznej sekretarce, zostawiał wiadomości na uczelni i w jej dawnych miejscach pracy. Posyłał kwia­ ty i słodycze, które wracały nierozpakowane. Gdyby nie zapewnienia doktora Coksa, że Shannon czuje się świetnie, co ocenił na podstawie rozmów telefonicz­ nych-z pacjentką, Burkę wpadłby w panikę. Zapisał so­ bie w kalendarzu czerwonym flamastrem datę najbliż­ szego badania kontrolnego i poprosił Margaret, aby na to popołudnie nie umawiała żadnych spotkań. Może Shannon nie chciała go widzieć, lecz on prag-

Heidi Betts

nął jej widoku jak kania dżdżu. I gdyby nawet nie mia­ ła ochoty na rozmowę, Burkę gotów był wygłosić długi monolog. Po raz pierwszy od miesiąca miała zobaczyć Burke'a. Ze zdenerwowania pociły jej się dłonie i nie mogła zła­ pać tchu. Wyszła z jego mieszkania z jedną walizką i chociaż potem Bishop przysłał resztę rzeczy, odmówi­ ła przyjęcia dodatkowych przesyłek, czyli kwiatów i po­ darunków. Nie zależało jej na jego pieniądzach i żadna ilość róż i czekoladek nie zmieniłaby jej zdania w kwe­ stii poślubienia człowieka, który jej nie kochał. Dziś wypadała czwarta od początku ciąży comie­ sięczna wizyta. Wiedziała, że Burkę też się wybiera do doktora Coksa. Mógł przeboleć, że Shannon nie odpo­ wiada na telefony i odsyła prezenty, ale nigdy w życiu nie zrezygnowałby z okazji, by się dowiedzieć o stan zdrowia dziecka. Zdawała sobie sprawę, że była to też dla niego sposobność, by skłonić ją do wysłuchania tego wszystkiego czego nie zawierały lakoniczne wiadomości zostawianej na sekretarce. Musiała się mieć na baczności i nie dać się namówić na coś równie szalonego jak wprowadzę nie się do niego z powrotem lub zadeklarowanie, że goj poślubi. Na dźwięk pukania do drzwi pokoju badań mimo

Atrakcyjny kawaler

wolnie złączyła kolana pod prześcieradłem przykrywa­ jącym ją od pasa w dół. Do gabinetu wkroczył doktor Cox, a tuż za nim Burkę, wysoki i barczysty, co pod­ kreślał dodatkowo krój marynarki od świetnego kraw­ ca. Posłał jej niepewny uśmiech spod ciemnej czupryny rozwianej przez wiatr, jakby wiedział, że jego widok nie wywoła jej entuzjazmu. I rzeczywiście. Napięła mięśnie i wbiła paznokcie w chłodną ceratę pokrywającą kozetkę. W myślach krzyczała bezgłpśnie: Co on tu robi? A przecież tęskni­ ła za nim! Minęły zaledwie trzy tygodnie od publikacji pamiętnej fotografii i od baśniowych dni spędzonych w domu Burke'a. Zbyt łatwo przystosowała się do jego stylu życia. Zbyt łatwo zapomniała, że jest dla niej pra­ codawcą, który wynajął ją do urodzenia dziecka. Zbyt łatwo wyobraziła sobie ich wspólną przyszłość. Pozwoliła sobie zakochać się w nim i poniosła ka­ rę. Chciała się trzymać od niego z daleka, a zarazem rozpaczliwie pragnęła jego obecności. Leżała sztywno pod prześcieradłem na kozetce, choć wolałaby radoś­ nie paść mu w ramiona. Bishop zamknął za sobą drzwi, powiesił płaszcz na wieszaku i stanął u wezgłowia kozetki. Doktor rozpo­ czął rutynowe oględziny. Okazywanie wstydu podczas badania po tym, jak robiła w łóżku o wiele śmielsze rzeczy, byłoby z jej strony głupotą.

Heidi Betts

Cox zapisał wyniki w karcie pacjentki i wycisnął na jej brzuch żel do badań ultrasonograficznych. Mi­ mowolnie jęknęła, gdy zimna substancja dotknęła jej ciepłego ciała. Burkę natychmiast chwycił ją za rękę i pochylił się zaniepokojony, że lekarz sprawił jej ból. Poczuła ciepło w sercu. W gruncie rzeczy był dobrym, wrażliwym człowiekiem, tyle że nie odwzajemniał jej uczucia. - Nie spodziewałam się, że ten żel jest taki zimny wyjaśniła z cieniem uśmiechu na twarzy. - Przepraszam - odezwał się ginekolog, głowicą apa­ ratu rozsmarowując substancję po powierzchni brzu­ cha. Potem ustawił, monitor tak, by oboje widzie­ li obraz. - Zdecydowaliście już, czy chcecie zawczasu poznać płeć dziecka? Shannon zawsze uważała, że płeć dziecka powinna być przez dziewięć miesięcy ekscytującą zagadką, ale w tym szczególnym przypadku decyzja o ujawnieniu płci nie należała tylko do niej. Właściwie w ogóle nie należała do niej. Obróciła głowę i zerknęła pytająco na Bishopa. - To zależy od ciebie. To twoje dziecko. - To nasze dziecko - stwierdził stanowczo, ściskając jej palce. - Osobiście wolałbym mieć niespodziankę, ale jeśli ty chcesz wiedzieć, ja też nabiorę ochoty. Znalazła się w niebezpieczeństwie. Urok Burke'a dzia-

Atrakcyjny kawaler

łał zniewalająco. Nie chciała, żeby ją czarował uprzejmoś­ cią, mówił o „ich" dziecku i przypisywał jej jakieś prawa do decydowania w kwestiach związanych z ciążą. Milczała, więc Burkę zwrócił się do doktora Coksa. - Chyba zaczekamy. Ale z pewnością chcemy wie­ dzieć, czy dziecko jest zdrowe i czy ma wszystkie pa­ luszki u rąk i stóp. Cox uśmiechnął się z zadowoleniem. Jeśli nawet za­ uważył coś dziwnego w reakcji rodziców dziecka, nie dał tego po sobie poznać. Powoli przesuwał głowicę po ciele ciężarnej, pokazując na ekranie poszczególne czę­ ści płodu: głowę, nogi, rączki ułożone tak, jakby ma­ leństwo ssało kciuk. Wyjaśnił, że dziecko jest jeszcze zbyt małe, lecz za kilka miesięcy uda się policzyć jego paluszki. Oczy Shannon zaszkliły się ze wzruszenia. Patrzy­ ła na swoje dziecko. Czarno-biały, niewyraźny obraz. Obraz jej dziecka. Było takie małe, niewinne, bez­ piecznie 1 schowane w łonie matki, całkiem zależne od jej organizmu. Czuła, jak rośnie, lecz aż do tej chwili nie wyobrażała sobie, jak wygląda ani jaki wpływ na jej chwiejny stan emocjonalny będzie miał obraz na mo­ nitorze USG. - Popatrz! - szepnął zachwycony Burkę. Zamrugała powiekami, aby nie dać poznać po sobie wielkiego wzruszenia na widok ich dziecka.

Heidi Betts

- Przypuszczam, że oboje chcecie mieć wydruk - zagad­ nął Cox, włączając odpowiedni przycisk ultrasonografu. Wręczył im po jednej kopii, a kiedy w skupieniu stu­ diowali układ szarych punkcików, papierowym ręczni­ kiem starł żel z brzucha Shannon. -1 to by było na tyle - obwieścił, klepiąc pacjentkę po kolanie. - Proszę się pokazać za sześć tygodni, ale gdyby miała pani jakieś pytania, proszę śmiało dzwonić. Lekarz wyszedł z gabinetu, a Shannon, podtrzymy­ wana przez Bishopa, wstała z kozetki, zasłaniając przód ciała koszulą szpitalną. Zdjął z wieszaka jej ubranie. - Czy mam wyjść, kiedy będziesz się ubierać? - Niekoniecznie - odparła cicho. Odwrócił się plecami, by zapewnić jej minimum pry­ watności. Prawdziwy dżentelmen, pomyślała, wkładając bieliznę i dzianinową sukienkę bez rękawów koloru kha­ ki. Kiedy napotkała na problem ze splątanymi rękawami pulowera, Burkę natychmiast pospieszył z pomocą. - Dobrze ci w tym stroju - mruknął, przeciągając chwilę kontaktu z jej ramionami. Dwie sekundy wystarczyły, by zalała ją fala gorąca, a serce zaczęło bić w piersi jak oszalałe. -1 ładnie podkreśla zaokrąglony brzuszek - mówił dalej, podając jej płaszcz. - Pewnie gadam jak jaskinio­ wiec, ale mam to gdzieś. Po prostu lubię patrzeć, jak ci rośnie brzuch za sprawą mojego dziecka.

Atrakcyjny kawaler

Przywarł do pleców Shannon i wyciągając ręce, za­ piął guziki jej płaszcza. Najdłużej trwało zapinanie gu­ zika na brzuchu. Bishop nie przepuścił okazji, by pogła­ skać uroczą wypukłość. - Jedź ze mną do domu - szepnął tuż przy jej uchu. Resztką sił odparła pokusę i chociaż nade wszystko pragnęła kochać się z nim do utraty tchu, potrząsnęła głową i przerwała magiczny krąg, którym ją otoczył. - Nie - wychrypiała przez zaschłe usta. - Przykro mi, ale to nie najlepszy pomysł. Westchnął ciężko i ruszył do drzwi. Nacisnął klamkę, lecz obejrzał się jeszcze i popatrzył jej prosto w oczy. - Skoro nie chcesz pojechać do mnie, może przynaj­ mniej pozwolisz się odwieźć do swojego mieszkania? Otworzyła usta, by odmówić, ale nie dopuścił jej do głosu. - Zgódź się, proszę. - Wyciągnął do niej dłoń. - Nie chcesz u mnie zostać, nie chcesz do mnie pojechać, nie pozwalasz się nawet dotknąć. Na litość boską, przyjmij chociaż drobną przysługę podwiezienia cię do domu. Nie wiedziała, czy w jego głosie była złość, czy raczej ból. Pewnie i jedno, i drugie. Uznała, że krótka prze­ jażdżka limuzyną nie stworzy dla niej niebezpieczeń­ stwa. Przecież w samochodzie będzie szofer, a ona mo­ że usiąść naprzeciwko Burkea, o metr od jego fotela. Bez słowa skinęła głową. Trzymając dłoń na jej kar-

Heidi Betts

ku, poprowadził ją przez recepcję na parking i polecił szoferowi jechać do domu panny Moriarty. Shannón usiadła jak najdalej od Bishopa, wyraźnie spięta, ^kulona w wełnianym płaszczu. Mężczyzna za­ chował odległość, którą bezwiednie wyznaczyła, mimo że bardzo chciał ją objąć i przytulić. - Jak się czujesz? - spytał, by zburzyć mur milcze­ nia. - Świetnie - odrzekła, nie patrząc na niego. Grzeczna i układna, a on nie tego od niej oczeki­ wał. Oczekiwał namiętności, gniewu, histerii - czego­ kolwiek, co świadczyłoby o temperaturze jej emocji, co udowodniłoby, że ich jedyna cudowna wspólna noc nie była nic nieznaczącym epizodem. - Poranne mdłości ustąpiły? - podsycał płomyk roz­ mowy. Nareszcie odwróciła głowę. W zielonych jak mech oczach wyczytał wątpliwości i ostrożność. - Prawie. Od czasu do czasu miewam lekkie mdłości, ale chyba lada dzień miną bez śladu. - Cieszę się. - Zapadła krótka cisza. - Potrzebujesz czegoś? Pieniędzy, witamin, ubrań ciążowych? Zmarszczyła czoło. Zrozumiał, że jego pytania obra­ cają się w kręgu kwestii finansowych, podczas gdy po­ łączyło ich coś więcej. Ale jak przekonać o tym Shan­ nón, która nawet nie chce z nim rozmawiać?

Atrakcyjny kawaler

- Mam wszystko, czego mi potrzeba - oświadczyła głosem zimnym jak lód. - Przepraszam - zapewnił żarliwie. - Nie chciałem, że­ by to zabrzmiało jak zarzut, że nie dbasz o siebie i dziecko, fa tylko... martwię się o ciebie, Shannon. Tęsknię za to­ bą - oświadczył, czując, że zaraz zabraknie mu odwagi do takich wyznań. - Źle mi z tym, że cię nie widuję i że nie wiem, jak sobie radzisz. Nie jest moim zamiarem kontro­ lowanie twoich czynów, ale muszę przyznać, że czułbym się lepiej, gdybyś się z powrotem wprowadziła do moje­ go mieszkania. Wtedy przynajmniej widywałbym cię co­ dziennie i byłbym na każde zawołanie. - Już to omówiliśmy, Burkę. - Jej oczy pociemniały od smutku. - Nie mogę z tobą zostać. Nie powinnam się z tobą spotykać nawet w gabinecie doktora Coksa, ponieważ ktoś mógłby odkryć tajemnicę i zamienić na­ sze życie w piekło. Limuzyna zahamowała przed domem Shannon i Burkę ugryzł się w język, by się nie wdawać w dal­ szą dyskusję. Wiedział, że na opór panny Moriarty nie ma sposobu. Położył dłoń na jej ramieniu i, o dziwo, nie odtrąciła jej i nie protestowała, gdy wszedł z nią po schodach. Mieszkanie Shannon miało najsolidniejsze i naj­ czystsze drzwi na całej klatce schodowej, bowiem bi­ znesmen przykazał ekipie wymieniającej je, by wybrała

najbezpieczniejszy i najlepszy model. Przekręciła klucz w zamku i stanęła na progu, blokując wejście. - Nie zaprosisz mnie? - nadał głosowi jak najbardziej niewinny ton. Po namyśle cofnęła się do przedpokoju, rzuciła torbę na blat kuchenny i zaczęła rozpinać płaszcz. - Tylko nie siedź za długo - ostrzegła. - Ktoś mógłby cię zobaczyć. Zresztą limuzyna pod domem jest jasnym sygnałem, że przyjechał tu ktoś ważny. - Już ci mówiłem, że nie dbam o to. - Wzruszył ra­ mionami, wieszając płaszcz z wielbłądziej wełny na oparciu krzesła. - A powinieneś. Chodzi nie tylko o ciebie, lecz o do­ bro dziecka. - Poprosiłem, żebyś za mnie wyszła. - Ujął jej dłoń i zaczął głaskać. - To położyłoby kres ewentualnym plotkom. - Wcale nie prosiłeś, żebym za ciebie wyszła. - Bez­ skutecznie próbowała uwolnić rękę. - Powiedziałeś, że powinniśmy się pobrać, ale nie sądzę, że złożenie przy­ sięgi małżeńskiej uchroni nas od niezdrowego zainteresowania mediów. Zapadła głucha cisza. Szare oczy mężczyzny ściemniały niemal do czerni. Wstrzymała oddech, uświadomiwszy sobie nagle że oczekuje od niego dramatycznej deklaracji miłości

Atrakcyjny kawaler

Gdyby przyznał, że chce się z nią ożenić nie jedynie po to, by chronić ją i dziecko przed wrzawą medialną, była gotowa zmienić zdanie. W miarę jak mijały sekundy, twarz Bishopa tężała, a Shannon traciła nadzieję. Wreszcie gdy napięcie zda­ wało się dochodzić do zenitu, pogłaskał ją po policzku. - Mamy lepszy powód, by się pobrać, niż tylko ucieczka przez wścibskimi dziennikarzami. Nie zaprze­ czysz, że dobrze nam razem. Lubię cię, Shannon. Lubię spędzać z tobą czas, lubię twoją obecność za ścianą lub choćby w zasięgu rozmowy telefonicznej. I myślę, że ty też mnie lubisz. Zanurzył palce w jej włosach. Jego dotyk uspokajał i dawał poczucie bezpieczeństwa. Zamknęła oczy. Jak dobrze byłoby się teraz wtulić w jego ciało, okryć nim jak ciepłym pledem. Zakochałaby się w nim, nawet gdyby nie łączyło ich dziecko. Broniła się ze wszystkich sił przed tym uczu­ ciem, lecz poniosła klęskę. Pragnęła być z nim, dotykać go, czuć go w sobie - jeszcze jeden, ostatni raz.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Objęła go mocno i jak ćma lecąca do płomienia świecy uległa słodkiej pokusie. Oderwał wargi od jej ust, chwycił ją na ręce i posadził na wąskim łóżku pod ścianą. Potem zaczął zdejmować garnitur. Patrzyła jak zahipnotyzowana. Miał ciało greckiego boga. I przez najbliższą godzinę należał do niej. Gdy rozpiął koszulę, wstała i jak dzika kotka prze­ sunęła paznokciami po jego torsie, żeby zobaczyć je­ go reakcję. Było warto. Zamruczał przez zaciśnięte zę­ by. Rozpięła guziki mankietów i uwolniła go od koszuli. Poradziła sobie też z klamrą paska i zanurkowała palcami w głąb spodni, od pępka do kępki szorstkich włosów i niżej. Obsypała pocałunkami jego szyję, ramiona i piersi. Kiedy kochali się po raz pierwszy, to Bishop grał pierwsze skrzypce. Teraz ona chciała być dyrygen­ tem, sterować jego reakcjami i prowadzić go na szczyp rozkoszy. Uklękła przed nim, pieściła muskularne łydki, uda, pośladki. Ocierała się policzkiem o koniuszek na

Atrakcyjny kawaler

brzmiałej męskości. Jej doświadczenia erotyczne były dość skromne, ale w obecności Burkea każdy gest sta­ wał się naturalny i oczywisty. Dotykając go, miała na­ dzieję, że choćby mała cząstka jego osobowości otwo­ rzy się i zaakceptuje ją nie tylko jako kochankę i nie tylko jako matkę zastępczą jego dziecka. W przeciwnym razie jej serce zamieni się w sopel lo­ du na zawsze. Już nigdy nikogo nie pokocha. Jeszcze nigdy nie był tak podniecony. Jeszcze żadna kobieta nie miała nad nim takiej władzy. Ale Shannon różniła się od wszystkich kobiet, które znał. Inteligen­ tna, niezależna, wkroczyła w jego życie jak burza. Nie mógł jej pozwolić odejść. Ale jak ją przekonać, żeby została? Przez mózg prze­ mknął mu tuzin scenariuszy, ale nie mógł przecież pla­ nować przyszłości w chwili, gdy palce i usta Shannon rozpalały jego żądzę do granic wytrzymałości. - Zaczekaj na mnie - poprosił ochrypłym szeptem, mając na myśli o wiele więcej niż przebieg aktu miłos­ nego. Chciał jej opowiedzieć o swoich najskrytszych marze­ niach, złożyć obietnice, co do których nie miał pewności, że zostaną spełnione, choć bardzo by tego pragnął. Teraz jednak nie potrafił już dłużej czekać. Musiał dotknąć jej nagiej skóry. Szybko zdjął z niej ubranie i położył ją na wąskim materacu, który wydał mu się

Heidi Betts

nagle łożem usłanym różami w najdroższym aparta­ mencie hotelu Ritz. Włosy rozsypane na poduszce tworzyły czerwonozłotą aureolę wokół twarzy Shannon. - Nawet nie wiesz, jaka jesteś piękna. Leżysz pode mną jak księżniczka z baśni. Kocham się z najcudow­ niejszą kobietą świata. W oczach Shannon zabłysły łzy. Z pewnością Burkę miał dziesiątki dziewczyn, ale nie wyobraża­ ła sobie, by wszystkim szeptał takie komplementy. Zresztą z iloma z nich spał na niewygodnym matera­ cu w obskurnym pokoiku? Musiał coś do niej czuć! Gdyby nic dla niego nie zna­ czyła i gdyby traktował ją tylko jako inkubator dla swo­ jego dziecka, nie traciłby czasu na romantyczne prze­ mowy. Serce Shannon zabiło żywiej, chociaż przykazała sobie w duchu, by nie robić sobie złudnych nadziei. Pa­ rę czułych słówek szepniętych na ucho nie oznaczało jeszcze wyznania dozgonnej miłości. Ale przecież wolno marzyć, prawda? Po raz pierw­ szy pojawiło się przypuszczenie, że Burkę mógłby ją pokochać. - Jeśli jestem księżniczką, to ty jesteś moim księciem. - Odgarnęła ciemny kosmyk z jego czoła. - Ale dlacze­ go nie kochasz się ze mną, a tylko torturujesz mnie us­ tami i...

Atrakcyjny kawaler

Dłoń Bishopa natychmiast zanurkowała między jej uda. Omal nie krzyknęła. - ...ręką - dokończyła, gdy odzyskała zdolność mowy. Uśmiechnął się łobuzersko. - Może powinienem pominąć wstęp i przejść od razu do głównej atrakcji? Nie oczekiwał odpowiedzi, a Shannon nie miała wy­ boru. Oplotła jego ciało ramionami i nogami, a on do­ prowadził ją na szczyt rozkoszy. Nie wiedziała, jak długo świat wirował w jej głowie. Łóżko było tak wąskie, że wyczerpany Burkę musiał się położyć na boku między nią a ścianą, - Myliłem się - stwierdził, muskając koniuszkami palców jej zaróżowiony policzek. - Myślałem, że naj­ piękniej wyglądasz w żarze namiętności, a okazuje się, że po fakcie jesteś jeszcze piękniejsza. Z trudem otworzyła oczy na tyle, aby zerknąć na niego poprzez szparki między powiekami. Zadrżała, gdy palce Bishopa przesunęły się po jej zmierzwionych włosach, ramionach i dalej, aż splotły się z jej palcami. Oglądał jej dłoń z fascynacją astronoma odkrywające­ go nowy gwiazdozbiór. - Ty też nieźle wyglądasz - wydusiła z zaschniętego, gardła.

Heidi Betts

Ledwo się powstrzymywała, żeby nie zasnąć, a cóż dopiero wstać z łóżka i pójść po szklankę wody. - Naprawdę? - zagadnął z przekornym uśmiechem. Nie potrafiła się oprzeć jego urokowi. Ułożyła się na boku i podparła na łokciu. - Wypompowany, ale seksowny. Powinieneś w takim stanie wybrać się do pracy. Żeńska część zarządu firmy przegłosowałaby każdy twój wniosek Od jego chichotu zatrzęsła się rama łóżka. - A może ty zajęłabyś się przekonywaniem mężczyzn z zarządu? - A jakże! Wszystkich powaliłby widok ciężarnej ko­ biety człapiącej nago do sali konferencyjnej. Delikatnie powiódł ich złączone dłonie po lekko za­ okrąglonym brzuszku dziewczyny. - Ja na pewno siedziałbym jak zamurowany. Kobie­ ty w ciąży podniecają mnie do szaleństwa. Oczywiście nie wszystkie. Przyszła matka musi mieć długie, krę­ cone, miedziane włosy porcelanową cerę i sześć drob­ niutkich cynamonowych piegów na nosku. - Pieszczot­ liwie dotknął każdej z kropek. - Czyżby podniecały cię kobiety cierpiące na obrzęki nóg i zgagę? Zboczeniec! - Mów, co chcesz, ale wprost nie mogę się doczekać, kiedy osiągniesz maksymalny obwód w talii. A jeśli bę-

.Atrakcyjny kawaler

dziesz miała zgagę, przyniosę ci szklankę mleka. Na obrzęki zastosuję własnoręczny masaż stóp. - I sam przyjąłbyś poród? - Oczywiście, gdybym umiał - odparł z powagą na twarzy. - Wiem - szepnęła z podziwem. - Ale nie musisz się martwić. Załatwiłem ci najlepszą opiekę w mieście. Gdyby coś, odpukać, poszło źle, wy­ ślę cię samolotem do dowolnej kliniki na kuli ziemskiej albo sprowadzę lekarzy tutaj. - Dziękuję. Od razu poczułam się bezpieczniej. Je­ stem jednak pewna, że nie okaże się to konieczne. Czu­ ję się świetnie, a doktor Cox zapewnia, że dziecko roz­ wija się prawidłowo. Oboje zamilkli. Shannon cieszyła się każdą chwi­ lą ich bliskości. Cudownie było przytulać się i prze­ komarzać po miłosnym spełnieniu. Chciałaby, aby był to pierwszy krok na drodze do stałego związ­ ku. Ale czy fascynacja Burke'a kobietami w błogo­ sławionym stanie przetrwa aż do ostatnich miesięcy ciąży? - Wynająłem dekoratorkę wnętrz - przerwał nagle ciszę. - Mogłaby przerobić pokój gościnny na dzie­ cinny. Powędrowała myślami do sypialni, w której spędzi­ ła kilka dni i nocy. Wyobraziła sobie pastelowe ściany

Heidi Betts

ozdobione postaciami klaunów i pluszowego misia sie dzącego w kąciku wiklinowego łóżeczka. A może wśród profesjonalnych dekoratorów minę ła moda na klaunów i misie? Może ostatnim hitem są zestawy abstrakcyjnych plastikowych kształtów wirując cych nad głową dziecka? - Obejrzała pokój, oszacowała koszty i przesłała faksem wstępny projekt. Tego samego dnia zrezygnowałem z jej usług. Nie chcę, żeby ktoś obcy urządzał pokój dla nasze go dziecka. Wolę, żebyś ty się tym zajęła. A ja mógłbym samodzielnie pomalować ściany i powiesić zasłony. - Za śmiał się. - Pewnie z rozpędu zamaluję okna albo wbiję sobie gwóźdź w palec, ale co mi tam! Po prostu chcę to zrobić. - Jego twarz spoważniała, a szare oczy ściemniały Ścisnął jej palce. - Shannon, jedź ze mną do domu. Wyjdź za mnie i wychowaj razem ze mną dziecko. Zdecydujmy się na więcej dzieci. Pomóż mi urządzić pokój dziecinny a potem kupić duży dom i psa. Głos jego brzmiał żarliwie i szczerze, ale Shannon nadal nie wiedziała, dlaczego jej to proponował. Roz pączliwie pragnęła usłyszeć, że Bishop ją kocha tak bardzo jak ona jego. - Pojadę do twojego mieszkania i wyjdę za ciebie powiedziała powoli, patrząc mu prosto w oczy - jeśli odpowiesz na jedno pytanie. I musisz odpowiedzieć szczerze.

Atrakcyjny kawaler

Na twarzy biznesmena pojawiło się zainteresowanie. Kiwnął głową. Chrząknęła zdenerwowana. Odpowiedź Burke'a mogła otworzyć przed nią raj na ziemi łub... wtrącić na wieczność w otchłań zwątpienia. Z sercem trzepoczącym jak ptak w klatce, z dłońmi mokrymi od potu, zebrała się na odwagę. - Kochasz mnie? Jego pusty wzrok i milczenie wystarczyły za odpo­ wiedź. Zanim się zorientował, że niezręczną reakcją sprawił jej ból, wyskoczyła z łóżka. - Shannon, zaczekaj! Nie posłuchała. Chwyciła pled, narzuciła na nagie ramiona i, nie oglądając się za siebie, pobiegła do ła­ zienki. Zerwał się i ruszył za nią. Zastukał w drzwi. - Shannon, wszystko ci wyjaśnię. Włożyła szlafrok frotte i wspierając się na chłod­ nej porcelanowej umywalce, patrzyła na swoje odbi­ cie w lustrze: potargane włosy, obrzmiałe powieki, podkrążone oczy. Gdyby ktoś ją teraz zobaczył, pomyślałby, że spędziła upojną noc. I to się zga­ dzało. Jednak przy dokładniejszym oglądzie dało się za­ uważyć bladość cery i pustkę w oczach. Cała się trzęsła i chwiała na nogach i gdyby się nie trzymała krawędzi umywalki, runęłaby na podłogę.

Heidi Betts

- Shannon - dobiegł zza drzwi stłumiony głos Burkę'a. - Proszę, wyjdź, porozmawiajmy.

.

Wydawało jej się, że krew zamarzła jej w żyłach. Szczękała zębami i nawet gdyby chciała, nie była w sta­ nie rozmawiać. Chciała po prostu, żeby Bishop sobie poszedł i zostawił ją samą z bólem, rozczarowaniem i świadomością końca marzeń. - W porządku. Bardzo mi przykro, jeśli sprawiłem ci przykrość - mówił dalej, a z każdego słowa przebijała frustracja. - Twoje pytanie zbiło mnie z tropu... cho­ ciaż raczej nie powinno. Powinienem zdawać sobie sprawę, że propozycja małżeństwa każe ci się zastano­ wić nad charakterem moich uczuć wobec ciebie. Ostrożnie cofnęła się o krok i, wciąż uczepiona umy­ walki, usiadła na pokrywie sedesu. - Chciałaś szczerej

odpowiedzi, więc starałem

się nie szafować deklaracjami. Nie wiem, Shannon. Nie wiem, czy cię kocham, bo nigdy wcześniej nie byłem zakochany. Nie m a m pojęcia, jakie to uczucie, jakie emocje. Naprawdę zależy mi na tobie i uwiel­ biam z tobą przebywać. Pragnę ciebie w moim życiu i w moim łóżku. Chcę, żebyśmy razem wychowywa­ li dziecko. Po jej policzkach popłynęły łzy. Musiała zakryć usta dłonią, aby pohamować szloch. Jego szczerość chwyciła ją za serce, ale to, co usłyszała, nie wystarczyło. Znała

Atrakcyjny kawaler

sens słowa „miłość" i nie potrafiłaby się zmusić do po­ ślubienia człowieka, który tego nie wiedział. A gdyby w jego uczuciach nastąpiła zmiana? Gdyby po latach poświęcania energii na budowanie związku i rodziny odkryła nagle, że on wcale jej nie kocha? Al­ bo, co gorsza, uczy się znaczenia słowa „miłość" w ra­ mionach innej kobiety? To by ją zmiażdżyło. Zabiło. Lepiej od razu przeciąć łączącą ich nić, wywiązać się z warunków umowy, co i tak przysporzy jej aż nadto cierpień, i spróbować zaleczyć rany w sercu. Otworzyła drzwi i, nie zważając na zalane łzami po­ liczki i zasmarkany nos, stanęła w progu. Burkę z us­ tami wygiętymi w podkowę i zmrużonymi oczami rów­ nież sprawiał wrażenie przybitego. Nieśmiało pogłaskał ją po ramieniu. - Dobrze się czujesz? Pokręciła głową. Spod powiek spłynęły nowe łzy. - Doceniam wszystko to, co powiedziałeś - odezwała się drżącym głosem - i jeśli sprawy potoczyłyby się ina­ czej, z radością wyszłabym za ciebie, zamieszkałabym z tobą i założyła rodzinę. Ale tak się złożyło, że zako­ chałam się w tobie, a ponieważ cię kocham, nie mogę się zadowolić namiastką uczucia z twojej strony. -Shannon... Nerwowo zacisnęła pięści w kieszeniach szlafroka,

Heidi Betts

aby powstrzymać się przed objęciem Bishopa za szyję. Zacisnęła powieki, wzięła głęboki oddech i pokonała ostatni, najtrudniejszy odcinek drogi. - Przestań, proszę. Nie komplikuj sytuacji. Chyba powinieneś po prostu pójść. Przez następną minutę stał w miejscu, głośno dy­ sząc. Potem odwrócił się na pięcie, błyskawicznie wło­ żył spodnie i buty, chwycił płaszcz i zatrzasnął za sobą drzwi. Shannon czuła się tak, jakby uleciała z niej dusza. Osunęła się na podłogę i utopiła złamane serce w po­ toku łez.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Każdy z ośmiu dni, które upłynęły od ich rozstania, wydawał się Bishopowi tysiącleciem. Po części rozu­ miał jej decyzję, by zachować dystans. Nie potrafił dać jej tego, czego pragnęła - wyznania wiecznej miłości. A przecież nie oczekiwała od niego niczego więcej. Miał tylko nadzieję, że zdawała sobie sprawę, że gdy­ by to leżało w jego mocy, powiedziałby jej to, co chcia­ ła usłyszeć. Mógł jej ofiarować pieniądze i biżuterię, sa­ mochody, ubrania, domy i wycieczki dookoła świata. Małżeństwo z nim dałoby jej prestiż i władzę. To, czego pragnęła, nie kosztowałoby go ani grosza. Dwa słowa. Skoro nie wiedział, co znaczą te dwa słowa, nie mógł ich wypowiedzieć w dobrej wierze. Z jego doświadczeń wynikało, że miłość to takie sa­ mo słowo jak tysiące innych w słowniku. Ludzie uży­ wają go bez ograniczeń, aby komuś pochlebić, kogoś do czegoś przekonać albo nawet kimś manipulować. Miłość między rodzicem a dzieckiem to coś szcze­ gólnego. Tej formie uczucia w większości wypadków

Heidi Betts

można zaufać. Chociaż sam nie doświadczył miłości od własnych rodziców, od razu bezwarunkowo poko­ chał dziecko, które Shannon nosiła pod sercem. Miał absolutną pewność, że każdego dnia swego życia dzie­ cko będzie czuło siłę tej miłości. Ale ludzie dorośli, a zwłaszcza kobiety, to inny problem. W przeszłości spotkał kilka kobiet, które powiedziały mu, że go kochają. Raz czy dwa nawet dał się nabrać na słodkie kłamstwa, dopóki się nie zorientował, że mówią mu to, co ich zdaniem chciał­ by usłyszeć, czyli to, dzięki czemu dostaną więcej kosztownych prezentów, kartę kredytową, a może nawet obrączkę. Od tych kobiet nauczył się, że „kocham cię" to zwrot gładko przechodzący przez gardło. Można nim zaspo­ koić próżność partnera lub sprytnie wykorzystać czyjąś łatwowierność. I dlatego nie mógł wyznać Shannon, że ją kocha. W krótkiej historii ich znajomości był wobec niej cał­ kowicie szczery. Chciał się z nią kochać, lecz nie chciał kłamać, że ją kocha. Odłożył długopis na stertę dokumentów zaściela­ jących biurko i przetarł zmęczone oczy. Czy w ogóle uwierzył w deklarację uczuć Shannon? Zanim go wy­ prosiła z mieszkania, oznajmiła, że go kocha. Poczuł ukłucie w sercu, lecz natychmiast odzyskał panowanie

Atrakcyjny kawaler

nad sobą, ubrał się i wyszedł, nie dając po sobie poznać, jak bardzo go dotknęła ta sytuacja. A później? Szydził z jej wyznania. Jak mogła oświad­ czyć, że go kocha i zaraz potem wyrzucić go na kory­ tarz? Jak mogła stwierdzić, że go kocha, a jednocześnie odrzucić wszystko, czego on całym sobą pragnął - ro­ dzinę, dziecko, wspólną przyszłość? Jego myśli zatoczyły krąg i wróciły do punktu wyj­ ścia. Ból w sercu stawał się nie do zniesienia. Nigdy jej nie okłamał i nie miał najmniejszych wątpliwości, że i ona nie kłamała. Jeśli powiedziała, że go kocha, to, do diabła, wysoce prawdopodobne było, że wcale nie prze­ sadzała. Powoli zaczynała dochodzić do niego prawda. Czy mógł ją pokochać? Czy ją kochał? Rozległo się natarczywe pukanie do drzwi. Niezapo­ wiedziane wejście Margaret przerwało jego gorączkową próbę porządkowania faktów. - Powiedziałem: nie przeszkadzać - burknął, mar­ szcząc czoło. Ostatnio wciąż warczał na wszyskich, którzy się od­ ważyli do niego zbliżyć. Dziwne, że jeszcze ktokolwiek chciał z nim pracować, a zwłaszcza Margaret, która nie znosiła grubiańskiego traktowania. - Po pierwsze, w tym tygodniu powiedziałeś wiele nieprzyjemnych rzeczy - wybuchnęła. - Nauczyłam się to ignorować. Po drugie, interesant umówiony na

Heidi Betts

drugą ma taką minę, że raczej nie będzie czekał do dru­ giej piętnaście. Zerknął na zegarek. Dziesięć po drugiej. Boże, co się z nim działo? Nigdy w życiu nie zaniedbywał inte­ resów tak jak w ciągu ostatnich kilku dni, kiedy wciąż myślał o Shannon. Tylko idiota przepuściłby koło nosa wspaniałą okazję, jaka właśnie się trafiła jego firmie. Cała dokumentacja spoczywała przed nim na biurku. Śmieszne. Przecież nigdy nie odzyska wewnętrznego spokoju, jeśli nie stanie twarzą w twarz z Shannon i nie rozliczy się z własnych uczuć. Energicznie odsunął fotel od biurka, chwycił płaszcz i ruszył do drzwi. - Muszę wyjść. Powiedz Petersonowi, że podwyższę ofertę o dziesięć procent, jeśli się zgodzi wrócić tu za tydzień. Usłyszał, jak Margaret mruczy pod nosem: - Rychło w czas. Pomachał ręką zirytowanemu Petersonowi i w parę sekund znalazł się w windzie. Dwadzieścia minut później ze spoconymi dłońmi za­ ciśniętymi na kierownicy mercedesa zaparkował przed budynkim wydziału, na którym studiowała Shannon. Zatarasował samochodem wjazd dla straży pożarnej, ale w tej chwili nie dbał o takie szczegóły. Szukał sali,

Atrakcyjny kawaler

w której niebawem powinna skończyć zajęcia z litera­ tury angielskiej. W ciągu paru miesięcy stała się centrum jego świata. Myślał o niej tuż po przebudzeniu i przed zaśnięciem. Wypełniała jego serce, umysł i duszę. Po prostu - nie chciał bez niej żyć. Nie wiedział, dlaczego tak długo trwało, zanim to sobie uświadomił, ale teraz, gdy już wszystko zrozumiał, chciał się dzielić radością z całym światem. Gdyby jeszcze zdołał przekonać Shannon, żeby dała mu następną szansę... Jęknęła niezadowolona, kiedy książki, które trzymała, wypadły jej z rąk na chodnik. Nie miała takich proble­ mów na początku ciąży. Kucnęła, by pozbierać podręcz­ niki. Natychmiast z pomocą pospieszyła jej para życzli­ wych rąk. Znajomych męskich rąk. Podniosła głowę i napotkała wzrok szarych oczu Burkea. Bez słowa pomógł jej wstać i otoczył opiekuń­ czym ramieniem. Mijający ich studenci patrzyli z zacieka­ wieniem, lecz biznesmen zdawał się na to nie zważać. Zanurzył palce w jej włosach, przycisnął usta do jej czoła i na chwilę zamknął oczy. - Tak się cieszę, że cię znalazłem. Musimy porozma­ wiać. Powinnaś się dowiedzieć o pewnej sprawie. Powaga w głosie Bishopa i jego nagłe pojawienie się na terenie uczelni wywołały niepokój Shannon.

Heidi Betts

- Coś z mamą? - szepnęła przestraszona. - Ależ nie, z mamą wszystko w porządku. Chodzi o nas. - Delikatnie ujął jej twarz w dłonie i spojrzał prosto w oczy. - Kocham cię. Całą wieczność trwało, zanim zrozumiałem, co to znaczy, ale teraz już wiem. Odkąd wyrzuciłaś mnie ze swojego mieszkania, prze­ myślałem mnóstwo problemów i na nowo określiłem uczucia, które się we mnie kłębią. I nagle dziś, w ga­ binecie, przy biurku, dopasowałem wszystkie elementy układanki. - Zacisnął palce na jej ramionach. - Idiota ze mnie! Już dawno powinienem się zorientować. Ale dopiero kiedy cię utraciłem, zrozumiałem, ile dla mnie znaczysz. Zrozumiałem, dlaczego nie możesz być ze mną, dopóki nie odwzajemnię twojej miłości. Z jego słów i wyrazu twarzy biła absolutna szczerość. Wzruszona Shannon chciała mu wierzyć, rzucić mu się w objęcia i spędzić z nim resztę życia. Ale w mózgu za­ paliło jej się ostrzegawcze światełko. Czy mówił prawdę, czy też tylko to, co chciała usłyszeć? -Burkę... - Nic nie mów. Niech skończę. A potem, jeśli bę­ dziesz chciała odejść, nie sprzeciwię się, chociaż w głębi duszy nigdy się z tym nie pogodzę. Wzięła głęboki oddech i kiwnęła głową. Bała się usły­ szeć resztę, lecz wiedziała, że tak trzeba. Jeśli naprawdę ją kocha, chciała usłyszeć i zapamiętać każde słowo. Ale

Atrakcyjny kawaler

najpierw musi mieć tę pewność, bo nie wiedziała, czy znajdzie siły, by po raz drugi od niego odejść. - Zawsze sądziłem, że powiedzenie komuś „kocham cię" to tylko narzędzie manipulacji, sterowania czyimś życiem i emocjami. Tylko takie m a m doświadczenia związane z tymi dwoma słowami, a rodzice nie nauczy­ li mnie, że może być inaczej. Teraz jednak zrozumia­ łem, że kochać to znaczy martwić się o kogoś, troszczyć, pragnąć czyjegoś szczęścia. Kocham cię nie dlatego, że nosisz moje dziecko, i nie dlatego, że chciałabyś coś ta­ kiego usłyszeć. Kocham cię za twoje piękno, wewnętrzn e i zewnętrzne. Za twoje poczucie humoru. Za opiekę nad matką. Za odwagę, z jaką odpowiedziałaś na mo­ je ogłoszenie i za śmiałość, z jaką wyznałaś mi miłość, nie wiedząc, co odpowiem. - Opuścił ręce i splótł pal­ ce z jej palcami. - Kocham cię, Shannon, i nic tego nie zmieni. Chcę cię poślubić i spędzić z tobą resztę życia. Chcę wychować to dziecko i tuzin następnych. Chcę, żebyś była moja żoną, partnerem, kochanką, przyjacie­ lem. Bez względu na to, co ludzie powiedzą i co napiszą w szmatławcach, przysięgam, że nigdy nie dam ci po­ wodów do zwątpienia w moją miłość. Puścił jej dłonie, cofnął się o krok i czekał w napię­ ciu. Shannon czuła, jak pod powiekami zbierają jej się łzy. Łzy szczęścia. Serce biło jej mocno, gotowe do ra­ dosnego lotu w chmury, za to stopy i dłonie nagle sta-

Heidi Betts

ły się ciężkie jak kamień. Jeśli to był sen, wolałaby się nigdy nie obudzić. Oto Burkę Bishop po ośmiu dniach rozmyślań i walki z samym sobą wyznał jej miłość. Padła mu w objęcia. - Ja też cię kocham. Bo jesteś inteligentny i przystoj­ ny. Bo zdecydowałeś się dać życie nowej istocie. Ko­ cham cię, mimo że jesteś bogaty i uważany za najatrak­ cyjniejszego kawalera w Chicago. Wybuchnął śmiechem, choć oczy powilgotniały mu ze wzruszenia. - Postaram się zmazać moje winy. - Mam nadzieję. - Odsłoniła zęby w uśmiechu. - Nie sprawdziłabym się w roli modnej żony. Chcę, żebyś był moim mężem, partnerem, kochankiem i przyjacielem. - Czy to znaczy, że wyjdziesz za mnie? - Oczywiście - oznajmiła rozpromieniona. Pogłaska­ ła lekko zaokrąglony brzuch. - Im prędzej, tym lepiej, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Położył dłoń na jej ręce i razem pogłaskali miejsce, w którym rosło ich dziecko. - Od miesiąca cię do tego zachęcam! Naprawdę cię ko­ cham, Shannon. Dzień, w którym wkroczyłaś do mojego gabinetu, był najszczęśliwszym dniem w moim życiu. -1 w moim. Pochylił się i przypieczętował ich zaręczyny poca­ łunkiem.

EPILOG

- Jeszcze raz zrób tę sztuczkę - zachęcił żartobliwie doktor Cox zza prześcieradła okrywającego ugięte no­ gi Shannon. Jęknęła, miotając głową po poduszce. Krople potu ściekały jej z czoła i wsiąkały w miedziane pukle. - Postaraj się, kochanie! - Burkę otarł twarz żony chłodnym ręcznikiem, a następnie chwycił ją za ramio­ na i podniósł do pozycji półsiedzącej. - Jeszcze jedno mocne parcie i zobaczymy dzidziusia, na którego cze­ kamy od tylu miesięcy. Chcesz zaraz przytulić synka lub córeczkę? - Nie - dysząc, wydęła usta jak wigilijny karp. - To ty chcesz mieć dziecko, a ja chcę do domu! - Wykluczone. Jesteś przecież gwiazdą tego przedsta­ wienia. Przyj i zaraz wracamy do domu. I możesz po­ tem spać choćby tydzień. - Naprawdę? - Obiecuję. Nabrała w płuca powietrza i zaczęła przeć. Ścisnę-

Heidi Betts

ła rękę męża, aż zachrzęściły kości, lecz zaaferowany Burkę prawie nic nie poczuł. Poród trwał już szesna­ ście godzin - najdłuższe szesnaście godzin w jego życiu. Nie mógł patrzeć na ból, który musiała znosić Shannon, zwłaszcza że sam był po części jego sprawcą. - Eureka! - zawołał Cox, kiedy w pokoju rozległo się przeraźliwe kwilenie. Rozpromieniona twarz leka­ rza błyszczała jak stuwatowa żarówka. - Dziewczynka! Świetnie się spisałaś, Shannon. Teraz możesz się poło­ żyć i odprężyć. Energia uszła z ciała rodzącej jak powietrze z prze­ kłutej opony. Opadła na poduszkę. - Jest zdrowa? - spytała ledwie słyszalnym szeptem. - Chcę ją zobaczyć. - Jest piękna - orzekł świeżo upieczony ojciec, ob­ serwując, jak pielęgniarka myje dziecko i zawija w nie­ bieski kocyk. Zawiniątko spoczęło na brzuchu matki i natych­ miast przestało płakać. Duże, iście sowie oczy patrzyły z zaciekawieniem na rodziców. Usteczka wyglądały jak pączek róży. Burkę nawet nie próbował powstrzymać łez wzrusze­ nia, kiedy podziwiał dwie najważniejsze osoby w swo­ im życiu: żonę i nowo narodzoną córeczkę. - Spójrz, jaka jest cudowna - szepnęła Shannon przez łzy, głaszcząc po kolei wszystkie maleńkie paluszki.

Atrakcyjny kawaler

- Obie jesteście cudowne. - Przytulił czoło do głowy żony i z zachwytem patrzył na dziewczynkę, którą miał się odtej chwili opiekować. - Dziękuję. - Proszę bardzo. Wydaje mi się jednak, że i ty przy­ czyniłeś się do narodzin tej istotki. - Tylko w fazie początkowej - odparł, uśmiechając się szeroko. Nagle spoważniał i pogładził potargane włosy Shannon. - Kocham cię. Podniosła wzrok i obdarzyła go anielskim uśmiechem. - Ja też cię kocham. Zawsze kiedy wypowiadała te słowa, Burkę nie­ zmiennie czuł ukłucie w sercu i po raz kolejny uświa­ damiał sobie, jak wielkie spotkało go szczęście i jak bli­ ski był jego utraty przez własną głupotę. Bogu dzięki, opamiętał się w porę. - Wybrałaś już imię dla dziecka? Pokręciła głową. - Podoba mi się Abby lub Allison, ale wiem, że ty byś wolał imię Sarah lub Lisa. - Chyba powinniśmy spytać Bena. Przedstawimy mu nową siostrzyczkę i pozwolimy zdecydować, jak ją nazwać. Shannon zapaliła się do tego pomysłu. - Oczywiście! Przyprowadź go. Wybiegł z sali porodowej. Na korytarzu czekała teś­ ciowa, pani Moriarty, która wprowadziła się do nich

Heidi Betts

wkrótce po ślubie, i niania wynajęta do pomocy w do­ mu na ostatnie tygodnie ciąży Shannon. Burkę wyrwał trzyletniego synka spod ich skrzydeł i wrócił do żony. -Mamusiu! - Witaj, skarbie. Chodź do mnie. - Wygładziła koł­ drę i obaj panowie usiedli na skraju łóżka. - To twoja siostrzyczka. - Pokazała maleństwo przytulone do pier­ si. - Mamusia i tatuś nie wiedzą, jakie jej dać imię. Po­ myśleliśmy, że nam pomożesz. Co byś powiedział na imię Sarah? Albo. - Molly! - krzyknął malec. - Molly? - Zdziwili się jednocześnie i jednocześnie stłumili śmiech. Imię Molly nosiła sympatyczna suczka, bohaterka ulubionej kreskówki Bena. Chłopczyk dotknął palcem czoła noworodka, nosa, buzi i brody. Dziewczynka wpa­ trywała się w niego z wyraźnym zainteresowaniem. - Chciałbym ją nazwać Molly. - W sumie, może być - mruknął Burkę po chwili. - Nieźle - zgodziła się Shannon. - Lepiej odziedzi­ czyć imię po rudym cocker-spanielu niż po rekinie ludojadzie. - A zatem ustalone. Molly. Dzięki, kolego. - Burkę pieszczotliwie zmierzwił ciemnobrązową czuprynkę syna. - Nigdy byśmy sami na to nie wpadli. Przez długą chwilę milczeli. Zadowolony Burkę sy-

Atrakcyjny kawaler

cił wzrok widokiem rodziny, starając się utrwalić w pa­ mięci każdy szczegół. Kiedy się pobierali i kiedy po raz pierwszy trzymał na rękach nowo narodzonego Bena, wydawało mu się, że nie można być szczęśliw­ szym. A jednak teraz musiał zmienić zdanie. Osiągnął to wszystko, co kiedyś uważał za niemożliwe. Osiągnął nawet więcej, niż sobie wymarzył, a wszystko to dzię­ ki Shannon. Wniosła w jego czarno-białą egzystencję radosny śmiech, namiętność i całą tęczę barw. Uwielbiał karmie­ nie o północy, zmienianie pieluch i dziecinne gaworze­ nie. Wywrócił swoje życie do góry nogami - dla żony i dla dzieci - i nigdy ani przez sekundę tego nie żałował. Przytulił mocniej Shannon i zamknął oczy. Bezpiecz­ nie ukrył pod powiekami cały świat.