2015-09-25 program Viva Bel Canto

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka” F. Lehára. Współpracuje z Teatrem Muzycznym w Poznaniu i Gliwickim Teatrem Muzycznym. Na stałe związany z Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Witold Janusz (fortepian) ukończył Wrocławską Akademię Muzyczną, w klasie fortepianu prof. Włodzimierza Obidowicza. Doskonalił swoje umiejętności na mistrzowskich kursach solistycznych i kameralnych (Duszniki Zdrój, Żagan). Brał udział w wielu koncertach jako pianista-kameralista zarówno w kraju, jak i za granicą (Bułgaria, Hiszpania, Szwajcaria, Słowacja). Jest laureatem nagród i wyróżnień dla pianistów akompaniatorów na ogólnopolskich konkursach wokalnych. W 2009 roku uzyskał tytuł doktora sztuki. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.

prezentuje

VIVA BEL CANTO GALA OPEROWO-OPERETKOWA

S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl

sopran (Wrocław) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Witold Janusz (Wrocław)

P ROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław) www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble

PROGRAM 1. Gioachino Rossini: LA CENERENTOLA – Kwartet «Zitto, zitto, piano, piano» Clorinda (Agnieszka Drożdżewska) • Tisbe (Izabela Strzelecka) • Don Ramiro (Tomasz Tracz) • Dandini (Ivo Michl)

2. Giacomo Puccini: TOSCA – Aria «Vissi d’arte, vissi d’amore» Tosca (Anna Wilczyńska)

3. Giacomo Puccini: MADAMA BUTTERFLY – Duetto «Tutti fior?» Cio-Cio-San (Anna Wilczyńska) • Suzuki (Izabela Strzelecka)

4. Giuseppe Verdi: DON CARLOS – Scena e Duetto «Dio, che nell’alma infondere» Don Carlos (Tomasz Tracz) • Rodrigo (Ivo Michl)

5. Giuseppe Verdi: RIGOLETTO – Aria «Gualtier Maldè!... Caro nome» Gilda (Agnieszka Drożdżewska)

6. Giacomo Puccini: MADAMA BUTTERFLY – Trio «Che sia?» Suzuki (Izabela Strzelecka) • Pinkerton (Tomasz Tracz) • Sharpless (Ivo Michl)

7. Luigi Denza: – Pieśń «Funiculì, funiculà» (Tomasz Tracz)

8. Giuseppe Verdi: DON CARLOS – Canzone del velo «Nel giardin del bello» Eboli (Izabela Strzelecka) • Tebaldo (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska)

9. Giuseppe Verdi: RIGOLETTO – Kwartet «Bella figlia dell’amore» Gilda (Agnieszka Drożdżewska) • Maddalena (Izabela Strzelecka) • Il Duca di Mantova (Tomasz Tracz) • Rigoletto (Ivo Michl)

– PRZERWA –

10. Gaetano Donizetti: NAPÓJ MIŁOSNY – Scena i Duet «Lallarallara... Esulti pur la barbara» Adina (Agnieszka Drożdżewska) • Nemorino (Tomasz Tracz)

11. Gaetano Donizetti: NAPÓJ MIŁOSNY – Kwartet «Adina credimi»

Adina (Agnieszka Drożdżewska) • Giannetta (Anna Wilczyńska) • Nemorino (Tomasz Tracz) • Belcore (Ivo Michl)

12. Giuseppe Verdi: DON CARLOS – Aria «Per me giunto è il dì supremo» Rodrigo (Ivo Michl)

13. Gioachino Rossini: LA CENERENTOLA – Sekstet «Questo è un nodo avviluppato» Clorinda (Agnieszka Drożdżewska) • Tisbe (Izabela Strzelecka) • Cenerentola (Anna Wilczyńska) • Don Ramiro (Tomasz Tracz) • Dandini (Ivo Michl)

14. Giacomo Puccini: GIANNI SCHICCHI – Aria «O mio babbino caro» Lauretta (Agnieszka Drożdżewska)

15. Giuseppe Verdi: DON CARLOS – Terzetto «Ed io... che tremava al suo aspetto!» Eboli (Izabela Strzelecka) • Don Carlos (Tomasz Tracz) • Rodrigo (Ivo Michl)

16. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero» chór (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

17. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» Violetta (Agnieszka Drożdżewska) • Alfred (Tomasz Tracz) • chór (Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl) _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 16). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie. Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata Giuseppe Verdiego, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem – publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych, jednak z czasem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się do kanonu najwięszych dzieł muzyki światowej. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak prezentowany dynamiczny i barwny toast Libiamo ne’ lieti calici (nr 17).

Słynna bajka o Kopciuszku była w XIX wieku wdzięcznym tematem wykorzystywanym w sztukach scenicznych. Historię ubogiej sieroty, służącej swym przyrodnim siostrom wykorzystał także Gioacchino Rossini w swej operze zatytułowanej La Cenerentola. Powstałe w zaledwie trzy tygodnie dzieło przeniesiono do włoskiej rzeczywistości pozbawiając go także elementów fantastycznych – m.in. słynny pantofelek zastąpiono bransoletą, jaką tytułowa Angelina zgubi na słynnym balu. Akcja rozpoczyna się, gdy ojczym dziewczyny – zubożały baron Don Magnifico pragnie wydać jedną ze swych rodzonych córek za księcia Ramira. Ten chcąc uniknąć wpadki, zamienia się rolami ze swoim lokajem Dandinim. Obie córki, Clorinda i Tisbe, traktują domniemanego służącego opryskliwie i lekceważąco, on sam zaś dostrzega dobroć i urodę Angeliny. Zabawny kwartet Zitto, zitto, piano, piano (nr 1) znakomicie oddaje kontrasty i dynamikę, charakterystyczną dla oper Rossiniego. Rozmawiający ze sobą ukradkiem Dandini (jako książę) i Don Ramiro (wciąż jako lokaj) opisują sytuację w domu Don Ramira „cichutko, w wielkiej tajemnicy”. Ich kryjówka okazała się jednak zbyt łatwa do odnalezienia przez wścibskie siostry, które nieustannie pragną tylko księcia, nie chcąc słyszeć o ubogim i nic nie wartym lokaju. Bohaterowie sami plączą się w swoich intrygach i zawiłościach historii, tracą zupełnie głowę – sekstet Questo è un nodo aviluppato (nr 13). „Żyłam sztuką, żyłam miłością…” to jeden z najsłynniejszych operowych cytatów, wypowiadany przez Florię Toscę, słynną rzymską śpiewaczkę początków XIX wieku, jedną z najciekawszych postaci sportretowanych muzycznie przez Giacomo Pucciniego. Jej gorące uczucie do malarza Mario Cavaradossiego i knującego za ich plecami nieprzejednanego barona Scarpii to historia, która od czasów prapremiery w 1900 święci triumfy na całym świecie. Aria Vissi d’arte, vissi d’amore (nr 2) to przejmujący żal i skarga bohaterki na swój los, każący jej oddać swą godność i honor baronowi Scarpii za życie ukochanego. Popularna pieśń neapolitańska Funiculì, funiculà (nr 7), której autorem jest Luigi Denza, została skomponowana w 1880 z okazji uruchomienia w Neapolu kolejki szynolinowej, wiodącej na szczyt Wezuwiusza. Uległa ona zniszczeniu w trakcie erupcji wulkanu w 1944, lecz popularność utworu, którego refren mówi wprost: Kolejka w górę, kolejka w doł! Trwa nieprzerwanie. Ponieważ tekst został napisany w dialekcie neapolitańskim, wielu ówczesnych kompozytorów, m.in. Richard Strauss, Arnold Schoenberg czy Mikołaj Rimski-Korsakow uznało ją za utwór tradycyjny, wykorzystując popularną melodię we własnych kompozycjach. Utwór na przestrzeni lat znalazł setki interpretatorów, wśród których wymienić można obok śpiewaków operowych także m.in. Annę German.

Książę Mantui – pozbawiony skrupułów młodzieniec, żądny jedynie rozkoszy i uciech życia rozkochuje w sobie Gildę, córkę własnego błazna, tytułowego bohatera opery Giuseppe Verdiego - Rigoletta. Niewinna dziewczyna, dopiero poznająca uroki życia, ukrywana przez ojca przed światem, wierzy że oddała swe serce biednemu studentowi, pod którego podszywa się książę – aria Gualtier Maldè!... Caro nome (nr 5). Jednak uczucia czystego dziewczęcego serca to niewystarczający powód do wierności. Ojciec chcąc uświadomić córce niegodziwość jej wybranka przyprowadza Gildę na miejsce schadzki księcia z siostrą bandyty, Magdaleną. Gorące słowa „Piękna córo miłości, niewolnikiem jestem twych wdzięków, jednym tylko słowem możesz moje cierpienia pocieszyć“ niestety nie są skierowane do Gildy. Głosy obu par: księcia i Maddaleny oraz Rigoletta i Gildy łączą się w mistrzowskim kwartecie Bella figlia dell’amore (nr 9). Don Carlos, mistrzowskie dzieło Giuseppe Verdiego miało swoją prapremierę w 1867 r. w Paryżu. Trudna i skomplikowana historia miłosna rozgrywa się na dworze hiszpańskim za panowania króla Filipa II, który wraz z postacią Wielkiego Inkwizytora tworzą monumentalne filary dzieła. Choć początkowo nie została przyjęta w Paryżu ciepło, głównie ze względu na tragiczne zakończenie, z czasem utorowała sobie drogę do miana jednej z oper wszechczasów. Opowiada skomplikowaną historię miłosną, z polityką w tle, w której Elżbieta, córka Heryka II Walezego pomimo miłości do hiszpańskiego infanta Don Carlosa, posłuszna woli ojca oddaje swą rękę królowi Filipowi II. Podejrzliwy król za własny honor gotów jest oddać swego syna w ręce inkwizycji, przed czym ratują go zakochana w nim księżniczka Eboli oraz wierny kompan Markiz Posa. Duet Infanta Dona Carlosa i Markiza Posy to scena pełna niepokoju, w której następca tronu zwierza się ze swej miłości do Elżbiety – obaj kompani przysięgają sobie wieczną przyjaźń i wsparcie – Dio, che nell’alma infondere (nr 4). Dramatu, jaki wkrótce ma się rozegrać w operze nie zapowiada jeszcze słynna aria księżniczki Eboli Nel giardin del bello (nr 8). Owa arystokratka, zamieszkująca jaka dama na dworze królowej, śpiewa pogodną, taneczną pieśń w królewskich ogrodach. Towarzyszą jej damy dworu i młody paź, akompaniujący na mandolinie. Już wkrótce Eboli uwikła się w intrygę, słysząc zapewnienia Don Carlosa o swej miłości, skierowane do Elżbiety. Posa, chcąc chronić przyjaciela i królową nakazuje kobiecie zachowanie wszystkiego, co słyszała w tajemnicy, ta zaś poprzysięga mu zemstę – tercet Ed io... che tremava al suo aspetto! (nr 15). Dowód swej wierności dał Posa swemu przyjacielowi biorąc na siebie winę za wywołanie powstania we Flandrii. Śpiewana przez niego aria Per me giunto è il dì supremo (Nadszedł dla mnie dzień ostatni) stanowi niepowtarzalny dowód miłości braterskiej, w której jeden z przyjaciół bierze na siebie winę drugiego, ratując mu tym samym życie (nr 12).

Madama Butterfly – „Pani Motyl”, jedna z najsłynniejszych oper mistrza malarstwa muzycznego Giacomo Pucciniego, pełna przejmującego liryzmu i obfita w paletę uczuć i emocji, do dziś nieustannie porusza widzów na całym świecie. Jej osnowę stanowi historia nieszczęśliwej miłości młodziutkiej gejszy Cio-cio-san do młodego oficera marynarki Stanów Zjednoczonych – Pinkertona. Dziewczyna jest szczerze i głęboko zakochana, lecz szczęście nie trwa długo. Rozkochawszy w sobie Butterfly oficer powraca do swej ojczyzny, obiecując powrót i wieczne szczęście. W oczekiwaniu na przypływający statek, dziewczyna wraz ze swą służącą Suzuki przystrajają cały dom kwiatami – duet Tutti fior (nr 3). Zmęczona czekaniem zasypia, a przybywający do domu Pinkterton i jego przyjaciel Sharpless zastają czuwającą przy dziecku wierną Suzuki – tercet Che sia? (nr 6). Nadzieje młodej gejszy na wieczne szczęście okazały się płonne – Z pokładu statku Pinkterton nie schodzi sam, lecz ze swą prawdziwą, amerykańską żoną, doprowadzając do honorowej śmierci tytułowej bohaterki. Najsłynniejsza opera Gaetano Donizettiego, pełna wdzięku i lekkich zabawnych postaci opowiada historię ubogiegi wieśniaka Nemorino kochającego bez wzajemności dziedziczkę Adinę. Odrzuca ona jednak jego zaloty, przyjmując natomiast awanse przybyłego do wsi wraz ze swym pułkiem sierżanta Belcore. Na drodze bohaterów staje zaś przebiegły Dulcamara, oferując Nemorinowi cudowny „napój miłosny”, dzięki któremu na dzień po jego wypiciu Adina zakocha się już następnego dnia. Cudowny medykament okazuje się... zwykłym winem, a po wypiciu butelki nieco podchmielony Nemorino swym lekkomyślnym zachowaniem i pewnością siebie rozwściecza Adinę – duet Lallarallara... Esulti pur la barbara (nr 10). Ta na złość młodzieńcowi przyjmuje oświadczyny Belcore i zgadza się zostać jego żoną „choćby dziś”. Zrozpaczony Nemorino błaga Adinę by zaczekała jeszcze jeden dzień, nie zważając na groźby ze strony Belcore – kwartet Adina credimi (nr 11). Cała historia kończy się jednak szczęśliwie. Gdy dziewczyna dowiaduje się, że Nemorino z miłości do niej zaciągnął się do wojska, nie ukrywa dłużej swego uczucia i zrywa zaręczyny z sierżantem Belcore. Nastrojowa aria O mio babbino caro (nr 14) to jeden z największych przebojów opery włoskiej przełomu XIX i XX wieku. Lauretta, zakochana w Rinuccio, prosi swego ojca, tytułowego Gianniego Schicchi o pomoc w pozyskaniu spadku po wuju swego ukochanego, który swój majątek zapisał na klasztor. Przebiegłe działania powodują w ostateczności przejście majątku na niego samego, który przeznacza spadek na zamążpójście uszczęśliwionej Lauretty.