2017-05-26 program Viva Opera

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Barbara Spitzer (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wiedniu. W swoim repertuarze ma Adelę z Zemsty nietoperza, Arsenę z Barona Cygańskiego, Hortensię z Der Opernball, Pepi z Wiener Blut i wiele innych. Występowała podczas Festiwalu Operowego w St. Margarethen w roli Papageny oraz jako Gretchen w operze Wildschutz a także Lortzinga w Niemczech i Szwajcarii, oraz jako Lucilla w La scala di seta Rossiniego. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka” F. Lehára. Współpracuje z Teatrem Muzycznym w Poznaniu i Gliwickim Teatrem Muzycznym. Na stałe związany z Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Przemysław Winnicki (fortepian) ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie. Artysta jest między innymi zdobywcą nagrody Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie „Competition For Music Teachers” w Warszawie, laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Rzymie „Roma 2011”, półfinalistą Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. I. J. Paderewskiego w Los Angeles. Wielokrotnie koncertował jako solista z orkiestrami w Polsce i za granicą. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.

www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble

prezentuje

VIVA OPERA GALA OPEROWO-OPERETKOWA

S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Barbara Spitzer Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl

sopran (Wrocław) sopran (Wiedeń) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Przemysław Winnicki (Berlin)

P ROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław)

PROGRAM 1. Ferenc Liszt: II. RAPSODIA WĘGIERSKA (Przemysław Winnicki)

2. Wolfgang Amadeus Mozart: CZARODZIEJSKI FLET – Kwintet « Hm! hm! hm!» I Dama (Agnieszka Drożdżewska) • II Dama (Anna Wilczyńska) • III Dama (Izabela Strzelecka) • Tamino (Tomasz Tracz) • Papageno (Ivo Michl)

3. Wolfgang Amadeus Mozart: CZARODZIEJSKI FLET – Duet «Pa- Pa- Pa-» Papagena (Barbara Spitzer) • Papageno (Ivo Michl)

4. Giacomo Puccini: TOSCA – Aria «Vissi d’arte, vissi d’amore» Tosca (Anna Wilczyńska)

5. Gioachino Rossini: LA CENERENTOLA – Kwartet «Zitto, zitto, piano, piano» Clorinda (Agnieszka Drożdżewska) • Tisbe (Izabela Strzelecka) • Don Ramiro (Tomasz Tracz) • Dandini (Ivo Michl)

6. Gioachino Rossini: LA CENERENTOLA – Sekstet «Questo è un nodo avviluppato» Clorinda (Agnieszka Drożdżewska) • Tisbe (Izabela Strzelecka) • Cenerentola (Anna Wilczyńska) • Don Ramiro (Tomasz Tracz) • Dandini (Ivo Michl)

7. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Aria «Les oiseaux dans la charmille» Olympia (Barbara Spitzer)

8. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

– PRZERWA –

9. Cesare Andrea Bixio: – Pieśń «Mamma, son tanto felice» (Tomasz Tracz)

10. Georges Bizet: CARMEN – ‘Chanson Bohème’

«Les tringles des sistres tintaient» Frasquita (Agnieszka Drożdżewska) • Mercedes (Anna Wilczyńska) • Carmen (Izabela Strzelecka)

11. Georges Bizet: CARMEN – Kwintet «Nous avons en tête une affaire!» Frasquita (Agnieszka Drożdżewska) • Mercedes (Anna Wilczyńska) • Carmen (Izabela Strzelecka) • El Remendado (Tomasz Tracz) • El Dancaïre (Ivo Michl)

12. Stanisław Moniuszko: HALKA – Aria «Gdyby rannym słonkiem» Halka (Anna Wilczyńska)

13. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Duettino «Là ci darem la mano»

Zerlina (Agnieszka Drożdżewska) • Don Giovanni (Ivo Michl)

14. Johann Strauss: ZEMSTA NIETOPERZA – Tercet «Ach, jakże mi serduszko drży!» Rosalinde (Anna Wilczyńska) • Adele (Barbara Spitzer) • Gabriel von Eisenstein (Tomasz Tracz)

15. George Gershwin: PORGY AND BESS – Duet «Bess, you is my woman now» Bess (Izabela Strzelecka) • Porgy (Ivo Michl)

16. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Scena zbiorowa «Jak bal, to bal!» Sylva (Agnieszka Drożdżewska) • Stasi (Izabela Strzelecka) • Edwin (Tomasz Tracz) • Boni (Ivo Michl) • chór (Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska) _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

Fledermaus Johanna Straussa to zabawna historia o temperamentnym, wiedeńskim finansiście Gabrielu von Eisenstein, który ma trafić do aresztu za uderzenie poborcy podatkowego i obrazę sądu. Tymczasem jego przyjaciel, Dr Falke organizuje wraz z młodym arystokratą – księciem Orlofskym bal. Jest to w rzeczywistości pretekst do ośmieszenia Eisensteina w ramach rewanżu za złośliwy żart swojego przyjaciela. Intryga polega na tym, że Falke wśród gości zaprasza w innych rolach domowników Eisensteina. Służąca będzie wytworną damą, żona pojawi się w masce i ma być przedstawiona jako węgierska księżna. Falkemu udaje się przekonać Eisensteina, by ten potajemnie wybrał się na bal, a w więzieniu stawił się rano. Zanim jednak hulaka von Eisenstein wyjdzie z domu śpiewa z żoną oraz służącą śmieszny tercet, w którym każdy oszukuje każdego mówiąc o tęsknocie i gorących uczuciach (nr 14). Rosalinda, żona Eisensteina, rozpoznaje w czasie balu prawdziwą naturę swojego męża. Wszystko jednak wyjaśnia się rano, na końcu operetki. Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 16). Do najsłynniejszych przebojów należą duet Edwina i Sylvii: Choć na świecie dziewcząt mnóstwo, duet Boniego i Feriego: Artystki z variété, stanowiący motyw przewodni całego utworu i duet Edwina i Sylvii z II aktu: W rytm walczyka serce śpiewa – kochaj mnie, stanowiący odpowiedź Kálmána na Serce milczy, dusza śpiewa z Wesołej wdówki. Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku...

Ferenc Liszt – II. Rapsodia węgierska (nr 1) – to najsłynniejsza kompozycja z cyklu niespełna 20 rapsodii, kompozycji opartych na węgierskich motywach ludowych. Elementy narodowe są obecne przede wszystkim w konstrukcji utworu, opartej na wojskowym tańcu „verbunkos”, przywołującym pobór Węgrów do armii cesarskiej. Na kanwie tego tańca oparty jest charakterystyczny, dwuczęściowy układ rapsodii – otwierający taniec „lassan” jest powolny i melancholijny, zaś następująca po nim „friska” dynamiczna i żywiołowa. W mistrzowski sposób połączył Liszt w tej kompozycji wielopłaszczyznowość kultury ludowej z karkołomną wirtuozerią pianistyczną, w której perliście pobrzękują wojskowe dzwoneczki oraz tradycyjne madziarskie cymbały. Miłość, magia, walka dobra ze złem, tajemnicze symbole przepełniają jedno z ostatnich dzieł Mozarta – operę Czarodziejski flet – Książę Tamino gotów jest natychmiast ruszać w drogę, by uratować córkę Królowej Nocy. Kłopot jest tylko z zakneblowanym Papagenem. Na szczęście pojawienie się Trzech Dam uwalnia ptasznika; rozkazują mu one zarazem towarzyszyć księciu w wyprawie. Perspektywa ta bynajmniej Papagena nie zachwyca, ale co począć? Na wszelki wypadek Damy wręczają wędrowcom czarodziejski flet i srebrne dzwoneczki. Drogę mają wskazać im Trzej Chłopcy o wielkiej mądrości. Trzy Damy żegnają przyszłych wybawicieli królewskiej córki (nr 2). Ptasznik Papageno z opery Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusa Mozarta z niedowierzaniem spotyka swoją towarzyszkę, bliźniaczo podobną Papagenę. Wspólnie snują plany o posiadaniu wielkiej ilości potomstwa – duet Pa-, pa-, pa- (nr 3). „Żyłam sztuką, żyłam miłością…” to jeden z najsłynniejszych operowych cytatów, wypowiadany przez Florię Toscę, słynną rzymską śpiewaczkę początków XIX wieku, jedną z najciekawszych postaci sportretowanych muzycznie przez Giacomo Pucciniego. Jej gorące uczucie do malarza Mario Cavaradossiego i knującego za ich plecami nieprzejednanego barona Scarpii to historia, która od czasów prapremiery w 1900 święci triumfy na całym świecie. Aria Vissi d’arte, vissi d’amore (nr 4) to przejmujący żal i skarga bohaterki na swój los, każący jej oddać swą godność i honor baronowi Scarpii za życie ukochanego. Doświadczony uwodziciel Don Giovanni po ostatnich perypetiach miłosnych nie czeka długo z kolejną przygodą. W napotkanym orszaku weselnym upatruje Zerlinę – widok tej pięknej wieśniaczki budzi jego zmysły. Obiecując małżeństwo próbuje uprowadzić ją do swoich komnat. Początkowo dziewczyna wzbrania się, lecz czułe zabiegi w końcu usuwają z jej pamięci obraz ukochanego Masetta (nr 13).

Słynna bajka o Kopciuszku była w XIX wieku wdzięcznym tematem wykorzystywanym w sztukach scenicznych. Historię ubogiej sieroty, służącej swym przyrodnim siostrom wykorzystał także Gioacchino Rossini w swej operze zatytułowanej La Cenerentola. Powstałe w zaledwie trzy tygodnie dzieło przeniesiono do włoskiej rzeczywistości pozbawiając go także elementów fantastycznych – m.in. słynny pantofelek zastąpiono bransoletą, jaką tytułowa Angelina zgubi na słynnym balu. Akcja rozpoczyna się, gdy ojczym dziewczyny – zubożały baron Don Magnifico pragnie wydać jedną ze swych rodzonych córek za księcia Ramira. Ten chcąc uniknąć wpadki, zamienia się rolami ze swoim lokajem Dandinim. Obie córki, Clorinda i Tisbe, traktują domniemanego służącego opryskliwie i lekceważąco, on sam zaś dostrzega dobroć i urodę Angeliny. Zabawny kwartet Zitto, zitto, piano, piano (nr 5) znakomicie oddaje kontrasty i dynamikę, charakterystyczną dla oper Rossiniego. Rozmawiający ze sobą ukradkiem Dandini (jako książę) i Don Ramiro (wciąż jako lokaj) opisują sytuację w domu Don Ramira „cichutko, w wielkiej tajemnicy”. Ich kryjówka okazała się jednak zbyt łatwa do odnalezienia przez wścibskie siostry, które nieustannie pragną tylko księcia, nie chcąc słyszeć o ubogim i nic nie wartym lokaju. Bohaterowie sami plączą się w swoich intrygach i zawiłościach historii, tracą zupełnie głowę – sekstet Questo è un nodo aviluppato (nr 6). Opowieści Hoffmanna to ostatnie, niedokończone dzieło Jacques’a Offenbacha (1819–1880), paryskiego mistrza żartobliwej muzy, autora operetek i muzycznych komedii. Pod koniec życia zapragnął stworzyć dzieło wyjątkowe: operę fantastyczną Opowieści Hoffmanna, opartą na modnych opowiadaniach Ernsta T. A. Hoffmanna. Opowieści są jedyną wybitną operą Offenbacha, znacznie przerastającą jego operetki wartościami artystycznymi. Autorzy libretta zastosowali niezwykle ciekawe rozwiązanie – nie tylko oparli pomysł na licznych opowiadaniach Hoffmanna, ale ponadto uczynili ich autora bohaterem opery, jednoczącym w całość poszczególne „opowieści“. Tak powstała najlepsza z jego muzycznych „opowieści”, z arią lalki Olimpii Les oiseaux dans la charmille (nr 7) o śpiewie ptaków, w której to zakochuje się po raz pierwszy główny bohater Hoffmann. Kompozytor nie ukończył niestety utworu i nie doczekał prapremiery, która miała miejsce 10 lutego 1881 r. w paryskiej Opéra Comique. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man I love (nr 8) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…”

Cesare Andrea Bixio (1896–1978) to włoski kompozytor urodzony w Neapolu. Był jednym z najbardziej popularnych włoskich kompozytorów w latach 30-tych, 40-tych i 50-tych XX wieku. Do jego największych przebojów jest m.in. Mamma. Autorem tekstów dla wielu jego przebojów był Bixio Cherubini. Cesare okazał się być kompozytorem niezwykle wszechstronnym i płodnym, tworząc chyba najlepsze piosenki sentymentalne, o typowo włoskim stylu. Pomimo zmieniającej się mody i upodobań, jego najbardziej znane utwory zostały przetłumaczone na wszystkie języki, i nadal żyją w interpretacji wielu śpiewaków. Piękny, sentymentalny klimat pieśni Mamma daje obraz dojrzałych uczuć dziecka (nr 9): Mamo, jestem bardzo szczęśliwy, ponieważ powracam do Ciebie. Moja pieśń tobie mówi, że jesteś najpiękniejszym znakiem dla mnie. Mamo, tylko dla Ciebie moja pieśń leci, mamo, będziesz ze mną, nie będziesz samotna… i już nigdy Cie nie opuszczę! Pracownice sewilskiej fabryki, w tym Carmen wraz z przyjaciółkami Frasquitą i Mercedes korzystają z obecności pobliskiego posterunku policji wkradając się w łaski pracujących tam oficerów. Jednego z nich – Zunigę i towarzyszących mu kompanów, zabawiają w pobliskim zajeździe u Pastii swym dynamicznym, entuzjastycznym śpiewem (Les tringles des sistres tintaient, nr 10). Więzienne i miłosne perypetie sprawiają, że przyjaciółki Carmen – Frasquita i Mercedes namawiają ją na dołączenie do grupy przemytników, przeprawiającej się ze swym towarem przez górskie przełęcze (kwintet Nous avons en tête une affaire! nr 11). Carmen nie jest jednak do tego pomysłu przekonana, a w zasadzie zmuszona jest zostać w Sevilli, gdyż obiecała schadzkę Don Josému. Ostatecznie jednak podejmuje wyzwanie, zauroczony nią zaś kochanek podąży za nią, powodując kolejne komplikacje i nieszczęścia. Z opery Halka Moniuszki zabrzmi aria głównej bohaterki Gdyby rannym słonkiem (nr 12). Młoda góralka daremnie wyczekuje przed zamkiem Stolnika, by spotkać się z ukochanym Januszem. Niewierny szlachcic bowiem, tylko zabawił się dziewczyną, pozostawiając ją bez opieki z jego dzieckiem. Porgy and Bess jest spełnieniem wielkiego marzenia kompozytorskiego G. Gershwina. Do napisanej w 1933 roku opery wprowadził elementy pierwotnego jazzu. Początkowo została ona przyjęta bardzo entuzjastycznie, jednak kiedy wystawiono ją w Nowym Jorku, została ostro skrytykowana. Powodem był fakt, iż bogatym, snobistycznym melomanom nie podobało się wykorzystanie na scenie „czarnej” muzyki, którą uważali za coś gorszego (nr 15).