2016-03-04 program Opera in Love

Agnieszka Drożdżewska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Pracuje także naukowo jako muzykolog. Występowała podczas festiwali i koncertów w Polsce i za granicą (m.in. Berlin, Hamburg, Verona, Rzym, Praga). Laureatka konkursów m.in. Rzymie i Trnawie. W swoim repertuarze posiada opery Monteverdiego, Haendla, Haydna, Mozarta, Donizettiego i innych oraz operetki. Wykonuje także muzykę oratoryjną oraz pieśni różnych epok, w tym wiele kompozycji muzyków wrocławskich i śląskich XVIII-XX wieku. Barbara Spitzer (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wiedniu. W swoim repertuarze ma Adelę z Zemsty nietoperza, Arsenę z Barona Cygańskiego, Hortensię z Der Opernball, Pepi z Wiener Blut i wiele innych. Występowała podczas Festiwalu Operowego w St. Margarethen w roli Papageny oraz jako Gretchen w operze Wildschutz a także Lortzinga w Niemczech i Szwajcarii, oraz jako Lucilla w La scala di seta Rossiniego. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Radosław Rzepecki (baryton) absolwent Akademii Muzycznej im K. Lipińskiego we Wrocławiu, laureat i finalista wielu krajowych i zagranicznych konkursów wokalnych m.in.: I nagroda w Międzynar. konkursie „XXI Century Art” (Ukraina – Kijów, 2004r.), II nagroda w XIV Międzynar. Konkursie Wokalnym Iuventus Canti 2012 (Słowacja – Vrable, 2012r.), III nagroda w Międzynar. Konkursie Wokalnym im. A. Dvoraka (Czechy – Karlovy Vary, 2012r.). Jego repertuar obejmuje liczne dzieła liryki wokalnej a także wiele partii operowych, operetkowych i oratoryjno-kantatowych. Monika Kruk (fortepian) ukończyła studia w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Laureatka wielu nagród w międzynarodowych konkursach kameralnych i wokalnych. Jako pianista-korepetytor pracuje na Wydziale Wokalnym w PSM im. R. Bukowskiego we Wrocławiu oraz od lutego 2012 r. w macierzystej uczelni na Wydziale Instrumentalnym w klasie fletu oraz na Wydziale Wokalnym. Współpracuje ze śpiewakami podczas Zimowych Kursów Wokalnych w Dusznikach-Zdroju, Festiwalu Wratislavia Cantans oraz podczas wielu kursów interpretacyjnych. Martyna Witowska (prowadzenie koncertu) absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, filia we Wrocławiu. Poza rolami dramatycznymi, brała także udział w spektaklach muzycznych i recitalach wokalnych, zdobyła główną nagrodę nurtu off wraz zespołem „Sultan Hagavik” podczas 34. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Aktorka Teatru Ad Spectatores, nauczyciel-instruktor w Centrum Edukacji Kulturalnej Dzieci i Młodzieży we Wrocławiu i Uniwersytecie Dzieci.

www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble

prezentuje

OPERA IN LOVE GALA OPEROWO-OPERETKOWA

S O L I ŚC I : Agnieszka Drożdżewska Barbara Spitzer Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Ivo Michl Radosław Rzepecki

sopran (Wrocław) sopran (Wiedeń) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) baryton (Praga) baryton (Kraków)

F ORTEPIAN : Monika Kruk (Wrocław)

P ROWADZENIE KONCERTU : Martyna Witowska (Wrocław)

PROGRAM 1. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Anna Wilczyńska) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Barbara Spitzer, Izabela Strzelecka, Ivo Michl, Radosław Rzepecki)

2. Charles Gounod: ROMÉO ET JULIETTE – Aria «Je veux vivre» Juliette (Agnieszka Drożdżewska)

3. Giacomo Puccini: EDGAR – Aria «Questo amor, vergogna mia» Frank (Radosław Rzepecki)

4. Wolfgang Amadeus Mozart: CZARODZIEJSKI FLET – Duet «Pa- Pa- Pa-» Papagena (Barbara Spitzer) • Papageno (Ivo Michl)

5. Franz Lehár: WESOŁA WDÓWKA – Duet «Usta milczą, dusza śpiewa» Hanna (Agnieszka Drożdżewska) • Danilo (Radosław Rzepecki)

6. Georges Bizet: CARMEN – ‘Chanson Bohème’

«Les tringles des sistres tintaient»

Frasquita (Anna Wilczyńska) • Mercedes (Agnieszka Drożdżewska) • Carmen (Izabela Strzelecka)

7. Georges Bizet: CARMEN – Couplets «Votre toast, je peux vous le rendre» Escamillo (Radosław Rzepecki) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

8. Georges Bizet: CARMEN – Habanera «L’amour est un oiseau rebelle»

9. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Aria «Les oiseaux dans la charmille» Olympia (Barbara Spitzer)

10. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Duettino «Là ci darem la mano» Zerlina (Agnieszka Drożdżewska) • Don Giovanni (Ivo Michl)

11. Jacques Offenbach: OPOWIEŚCI HOFFMANNA – Barkarola «Belle nuit, ô nuit d’amour» Giulietta (Anna Wilczyńska) • Nicklausse (Izabela Strzelecka)

12. Gaetano Donizetti: DON PASQUALE – Cantabile «Bella siccome un angelo» Dottor Malatesta (Ivo Michl)

13. Gioachino Rossini: DUETTO BUFFO DI DUE GATTI – Duetto «Miau, miau, miau...» (Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska)

14. Giuseppe Verdi: NABUCCO – Coro di schiavi ebrei «Va’, pensiero» chór (Agnieszka Drożdżewska, Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka, Ivo Michl, Radosław Rzepecki)

15. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

16. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» (Agnieszka Drożdżewska, Anna Wilczyńska, Barbara Spitzer, Izabela Strzelecka, Ivo Michl, Radosław Rzepecki)

Carmen (Izabela Strzelecka) • chór (Agnieszka Drożdżewska, Barbara Spitzer, Anna Wilczyńska, Ivo Michl, Radosław Rzepecki)

– PRZERWA – _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

Miłośnicy muzyki Giuseppe Verdiego, zwłaszcza jego rodacy, szczególną czcią otaczają jedną z najsłynniejszych kompozycji włoskiego mistrza – chór niewolników Va’, pensiero z opery Nabucco (nr 14). To jeden z najsłynniejszych utworów muzyki operowej, który uchodzi jednocześnie za nieoficjalny hymn Włoch. Jest pieśnią żydowskich wygnańców, którzy w niewoli babilońskiej płaczą za utraconą ojczyzną i zburzoną Pierwszą Świątynią w Jerozolimie. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man I love (nr 15) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…” Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 16).

Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 1). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku...

Charles Gounod Romeo i Julia – Na balu z okazji urodzin Julii, córki Kapuleta, zjawia się zamaskowany Romeo z rodu Montecchich, zwaśnionego z gospodarzami. Gdy wchodzi Julia, jej opiekunka, Gertrude przypomina o rychłym zamęściu. Pełna dziecięcej wesołości i beztroski Julia ze swej strony protestuje, pragnąc jak najdłużej żyć w nierealnym świecie dziewczęcych marzeń i snów – arietta „Je veux vivre“ (nr 2). Romeo zakochuje się w niej w jednej chwili i oboje pojmują, że są sobie przeznaczeni. Jedna z najpiękniejszych lirycznych arii barytonowych Giacomo Pucciniego pochodzi z mniej popularnej opery Edgar, której akcja rozgrywa się wśród pasterzy, wieśniaków i cyganów na średniowiecznej wsi flandryjskiej. W spokojne, sielskie życie pary Edgara i młodej Fideli oraz jej brata Franka zamęt wprowadza cyganka Tigrana, do której obaj mężczyźni zapałali uczuciem. Jako pierwszy wyznaje je Frank w arii Questo amor, vergogna mia (nr 3), którego kobieta odrzuca chcąc związać się z Edgarem. Za jej obrazoburcze zachowanie wieś domaga się zemsty co spowoduje dalszy splot tragicznych wydarzeń, które życiem przypłacą nie główni bohaterowie, lecz niewinna i wiernie kochająca Fidela. Doświadczony uwodziciel Don Giovanni po ostatnich perypetiach miłosnych nie czeka długo z kolejną przygodą. W napotkanym orszaku weselnym upatruje Zerlinę – widok tej pięknej wieśniaczki budzi jego zmysły. Obiecując małżeństwo próbuje uprowadzić ją do swoich komnat. Początkowo dziewczyna wzbrania się, lecz czułe zabiegi w końcu usuwają z jej pamięci obraz ukochanego Masetta (nr 10).

Wesoła wdówka (Die lustige Witwe) Franza Lehára. Sztuka Meilhaca rozgrywała się w Paryżu w poselstwie nie istniejącego księstewka niemieckiego. Młoda i piękna wdówka z tego księstwa, Madeleine von Palmer, zamieszkała we Francji i istnieje obawa, że może tam wyjść za mąż. Książęcy poseł ma nie dopuścić do takiego małżeństwa i wyswatać Madeleine za rodaka, aby jej miliony pozostały w księstwie. Poseł, baron Scharpf zamierza wydać wdówkę za przystojnego hrabiego Prachsa, miłego światowca, attaché księstwa w Paryżu. Oboje młodzi zakochują się w sobie, kiedy jednak hrabia dowiaduje się o majątku ukochanej, honor nie pozwala mu na oświadczyny. Poseł przy pomocy Madeleine ostatecznie radzi sobie ze skrupułami młodego człowieka (nr 5). Najpopularniejsza opera francuska wszechczasów – Carmen Georgesa Bizeta to berwna i dynamiczna, choć niezwykle tragiczna opowieść o miłości i upadku pod wpływem fatalnego zauroczenia do kobiety. Osadzona w realiach południowej hiszpanii opera rozgrywa się w świecie pracowanic fabryki cygar, przemytników, żołnierzy z corridą w tle. Carmen z I aktu opery Bizeta pod tym samym tytułem – zaczyna się od słów L’amour est un oiseau rebelle (nr 8) (Miłość jest niesfornym ptakiem) , które napisał sam kompozytor. Jest ona najlepszą charakterystyką głównej bohaterki – niezdolnej do stałego uczucia, często zmieniającej kochanków, wręcz gardzącej mężczyznami. Pieśń świadczy o tym, że Carmen nie czuje się odpowiedzialna za krzywdę, którą wyrządza „usidlonym” przez siebie mężczyznom. Co ciekawe, muzyka Habanery, najsławniejszy fragment opery i jedna z najbardziej znanych melodii w ogóle nie jest kompozycją Bizeta, lecz zapożyczeniem z utworu El Arreglito baskijskiego kompozytora Sebastiána Iradiera, który Bizet wykorzystał, sądząc iż ma do czynienia z melodią ludową.

Ptasznik Papageno z opery Czarodziejski flet Wolfganga Amadeusa Mozarta z niedowierzaniem spotyka swoją towarzyszkę, bliźniaczo podobną Papagenę. Wspólnie snują plany o posiadaniu wielkiej ilości potomstwa – duet Pa-, pa-, pa- (nr 4). Opowieści Hoffmanna to ostatnie, niedokończone dzieło Jacques’a Offenbacha (1819–1880), paryskiego mistrza żartobliwej muzy, autora operetek i muzycznych komedii. Pod koniec życia zapragnął stworzyć dzieło wyjątkowe: operę fantastyczną Opowieści Hoffmanna, opartą na modnych opowiadaniach Ernsta T. A. Hoffmanna. Opowieści są jedyną wybitną operą Offenbacha, znacznie przerastającą jego operetki wartościami artystycznymi. Autorzy libretta zastosowali niezwykle ciekawe rozwiązanie – nie tylko oparli pomysł na licznych opowiadaniach Hoffmanna, ale ponadto uczynili ich autora bohaterem opery, jednoczącym w całość poszczególne „opowieści“. Tak powstała najlepsza z jego muzycznych „opowieści”, z arią lalki Olimpii Les oiseaux dans la charmille (nr 9) o śpiewie ptaków, w której to zakochuje się po raz pierwszy główny bohater Hoffmann, i z nieśmietelną barkarolą Belle nuit, ô nuit d’amour (nr 11). Kompozytor nie ukończył niestety utworu i nie doczekał prapremiery, która miała miejsce 10 lutego 1881 r. w paryskiej Opéra Comique.

Pracownice sewilskiej fabryki, w tym Carmen wraz z przyjaciółkami Frasquitą i Mercedes korzystają z obecności pobliskiego posterunku policji wkradając się w łaski pracujących tam oficerów. Jednego z nich – Zunigę i towarzyszących mu kompanów, zabawiają w pobliskim zajeździe u Pastii swym dynamicznym, entuzjastycznym śpiewem (Les tringles des sistres tintaient, nr 6).

Wystawiona po raz pierwszy w 1843 w paryskim Théâtre-Italien opera Don Pasquale Gaetano Donizettiego, to druga znakomita komedia w dorobku tego kompozytora, obok Napoju miłosnego. Klasyczne libretto oparte na kontrastach charakterów i serii zabawnych splotów akcji przedstawia bogatego, acz leciwego wdowca Don Pasquale. Chce on ożenić się, by wydziedziczyć swego kuzyna Ernesta, który bez jego zgody chce ożenić się z ubogą wdową – Noriną. O pomoc w małżeńskich zamiarach prosi swego wiernego przyjaciela Malatestę, który ma pomóc w poszukiwaniach żony. W arii Bella siccome un angelo (nr 12) kreśli obraz idealnej kandydatki na żonę, pięknej jak anioł, skromnej, szczerej i wiernej, która zupełnie przypadkiem okazuje się siostrą Malatesty. Tu rozpoczyna się komedia pełna intryg i pomyłek, gdy Norina podstępnie podszywa się pod owego „anioła” chcąc usidlić Don Pasquale dla majątku, uprzykrzyć mu życie i związać się ostatecznie z Ernestem.

W myśl śpiewanej przez siebie pieśni rozkochuje kolejnych mężczyzn – najpierw policjanta Don José, w drugim zaś akcie wielbionego przez tłumy toreadora Escamilla, który po kolejnym imponującym zwycięstwie w swym słynnym marszu-toaście (Votre toast, je peux vous le rendre, nr 7) opisuje uroki walki na arenie – igranie z niebezpieczeństwem, atmosferę panującą w cyrku, ale nade wszystko uwielbienie żeńskiej części publiczności.

Duetto buffo di due gatti (nr 13) to muzyczny żart Gioacchino Rossiniego, który pojawią się na największych galach operowych. Skomponowany przez starszego już artystę, który po triumfach swoich największych oper komponował „do szuflady” drobne utwory o wspólnej nazwie „Grzechy starości”. Tekstem utworu jest jedno słowo „miau” sylabizowane w różnoraki sposób w zależności od rytmu.