2017-05-24 program Viva Opera

Barbara Spitzer (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wiedniu. W swoim repertuarze ma Adelę z Zemsty nietoperza, Arsenę z Barona Cygańskiego, Hortensię z Der Opernball, Pepi z Wiener Blut i wiele innych. Występowała podczas Festiwalu Operowego w St. Margarethen w roli Papageny oraz jako Gretchen w operze Wildschutz a także Lortzinga w Niemczech i Szwajcarii, oraz jako Lucilla w La scala di seta Rossiniego. Anna Wilczyńska (sopran) ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu pod kierownictwem prof. Kazimierza Myrlaka. Uczestniczyła w kursach mistrzowskich Carol Richardson i Petera Harvey’a. Zdobywczyni Pucharu JM Rektora Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, I nagrody na IV Konkursie Moniuszkowskim „Pieśń Wieczorna” w Białymstoku, drugiej nagrody w Concorso Lirico Internazionale „Terre dei Fieschi” 2013. Koncertuje z agencjami w Paryżu, Brukseli, Londynie, Moskwie. Gościnna śpiewaczka Opery Piccola we Wiedniu. Izabela Strzelecka (mezzosopran) ukończyła Wrocławską Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Występuje głównie za granicą – w Austrii, Szwajcarii oraz Niemczech. W swoim repertuarze posiada opery Händla, Mozarta, Rossiniego, Verdiego, Masseneta, oraz Humperdincka. Współpracuje z agencjami zagranicznymi i krajowymi. W grudniu 2012 została laureatką 3. miejsca na międzynarodowym konkursie wokalnym Canto Lirico „Federico II” we Włoszech. Tomasz Tracz (tenor) absolwent Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, stypendysta Universität für Musik und darstellende Kunst w Graz. W swoim repertuarze posiada m. in. partie z takich oper i operetek jak: „Czarodziejski flet”, „Wesele Figara” W. A. Mozarta, „Napój miłosny” G. Donizettiego, „Traviata” G. Verdiego, „Zemsta Nietoperza” J. Straussa, „Wesoła wdówka” F. Lehára. Współpracuje z Teatrem Muzycznym w Poznaniu i Gliwickim Teatrem Muzycznym. Na stałe związany z Operą i Filharmonią Podlaską. Ivo Michl (baryton) absolwent Akademii Muzycznej we Pradze, członek zespołów barokowych Capella Regia, Hofmusici, współpracuje, m.in. z Harmonia delectabilis, Musica Florea. Brał udział w festiwalach w Polsce, Niemczech, na Węgrzech, we Francji i Hiszpanii. Laureat drugiej nagrody w młodszej kategorii Emma Destin International Singing Competition (2001). Obecnie gościnny solista Teatru Narodowego w Pradze, Opery w Ostravie oraz Piccola Opera we Wiedniu. Przemysław Winnicki (fortepian) ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Krakowie. Artysta jest między innymi zdobywcą nagrody Grand Prix na Międzynarodowym Konkursie „Competition For Music Teachers” w Warszawie, laureatem I nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Rzymie „Roma 2011”, półfinalistą Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. I. J. Paderewskiego w Los Angeles. Wielokrotnie koncertował jako solista z orkiestrami w Polsce i za granicą.

prezentuje

VIVA OPERA GALA OPEROWO-OPERETKOWA

S O L I ŚC I : Barbara Spitzer Anna Wilczyńska Izabela Strzelecka Tomasz Tracz Ivo Michl

sopran (Wiedeń) sopran (Wrocław) mezzosopran (Wrocław) tenor (Wrocław) baryton (Praga)

F ORTEPIAN : Przemysław Winnicki (Berlin) www.sonori.pl • www.facebook.com/sonori.ensemble

PROGRAM 1. Ferenc Liszt: II. RAPSODIA WĘGIERSKA (Przemysław Winnicki)

2. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Bo to jest miłość» Stasi (Anna Wilczyńska) • Boni (Tomasz Tracz)

3. Gaetano Donizetti: DON PASQUALE – Cantabile «Bella siccome un angelo» Dottor Malatesta (Ivo Michl)

4. Giacomo Puccini: MADAMA BUTTERFLY – Duetto «Tutti fior?» Cio-Cio-San (Anna Wilczyńska) • Suzuki (Izabela Strzelecka)

5. Giacomo Puccini: MADAMA BUTTERFLY – Trio «Che sia?» Suzuki (Izabela Strzelecka) • Pinkerton (Tomasz Tracz) • Sharpless (Ivo Michl)

6. George Gershwin: – Pieśń «The man I love» (Anna Wilczyńska, Izabela Strzelecka)

7. Imre Kálmán: GRÄFIN MARIZA – Duett «Komm mit nach Varasdin» Mariza (Barbara Spitzer) • Zsupán (Tomasz Tracz)

8. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Kwartet «Jak bal, to bal!» Sylva (Anna Wilczyńska) • Stasi (Izabela Strzelecka) • Edwin (Tomasz Tracz) • Boni (Ivo Michl)

9. Cesare Andrea Bixio: – Pieśń «Mamma, son tanto felice» (Tomasz Tracz)

10. Johann Strauss: ZEMSTA NIETOPERZA – Couplet «Mein Herr Marquis» Adele (Barbara Spitzer)

11. Stanisław Moniuszko: HALKA – Aria «Gdyby rannym słonkiem» Halka (Anna Wilczyńska)

12. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Duet «Artystki z variété» Boni (Tomasz Tracz) • Feri (Ivo Michl)

13. Wolfgang Amadeus Mozart: COSÌ FAN TUTTE – Duetto «Prenderò quel brunettino» Fiordiligi (Anna Wilczyńska) • Dorabella (Izabela Strzelecka)

14. Wolfgang Amadeus Mozart: DON GIOVANNI – Kwartet «Non ti fidar, o misera» Donna Anna (Anna Wilczyńska) • Donna Elvira (Izabela Strzelecka) • Don Ottavio (Tomasz Tracz) • Don Giovanni (Ivo Michl)

15. Imre Kálmán: KSIĘŻNICZKA CZARDASZA – Czardasz Sylvy «Czardasz! Czardasz!» Sylva (Anna Wilczyńska) • chór (Barbara Spitzer, Izabela Strzelecka, Tomasz Tracz, Ivo Michl)

16. Giuseppe Verdi: LA TRAVIATTA – Duet i chór «Libiamo ne’ lieti calici» Violetta (Anna Wilczyńska) • Alfred (Tomasz Tracz) • chór (Barbara Spitzer, Izabela Strzelecka, Ivo Michl)

– PRZERWA – _________________________________________________________ (Wykonawcy zastrzegają sobie możliwość zmian w programie.)

W kwartecie Non ti fidar, o misera (nr 14) Donna Elvira ostrzega Donnę Annę przed flirciarzem Don Giovannim, opowiadając o swoich zranionych uczuciach. Skrzywdzona kobieta radzi również, by nie wierzyć jego czułym słowom i spojrzeniom. Widząc to Don Giovanni, chce zakamuflować wcześniejsze szelmostwa, zaprzecza wszystkiemu i próbuje wykazać, że kobieta jest obłąkana; zaczyna też straszyć ją. Jednak zdesperowana oświadcza, że nie ma już w swym sercu cienia chęci ukrywania łajdactw kochanka. Początkowe powątpiewania narzeczonych zaczynają ustępować przekonaniu o prawdziwym obliczu Don Giovanniego. Utworem zamykającym koncert jest niezapomniany toast z opery La Traviata (wł. traviata – zabłąkana) Giuseppe Verdiego z 1853 roku, opartej na motywach Damy kameliowej A. Dumasa i napisanej pod wpływem osobistych przeżyć. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 r. i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Premiera wystawiona w Wenecji okazała się skandalem publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Autor jednak nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na Violetta i 6 maja 1854 r. wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa Traviatę za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworow Verdiego np. Aidy), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, ktora świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów jak duet i chór Libiamo ne’ lieti calici (nr 16).

Ferenc Liszt – II. Rapsodia węgierska (nr 1) – to najsłynniejsza kompozycja z cyklu niespełna 20 rapsodii, kompozycji opartych na węgierskich motywach ludowych. Elementy narodowe są obecne przede wszystkim w konstrukcji utworu, opartej na wojskowym tańcu „verbunkos”, przywołującym pobór Węgrów do armii cesarskiej. Na kanwie tego tańca oparty jest charakterystyczny, dwuczęściowy układ rapsodii – otwierający taniec „lassan” jest powolny i melancholijny, zaś następująca po nim „friska” dynamiczna i żywiołowa. W mistrzowski sposób połączył Liszt w tej kompozycji wielopłaszczyznowość kultury ludowej z karkołomną wirtuozerią pianistyczną, w której perliście pobrzękują wojskowe dzwoneczki oraz tradycyjne madziarskie cymbały. Księżniczka czardasza stanowi największy sukces kompozytorski Imre Kálmána. Jest przy tym jednym z najwybitniejszych dzieł II operetki wiedeńskiej (nr 2, 8, 12, 14). Operetka budzi podziw melodyczną inwencją Kálmána, łączącą atmosferę wiedeńskich salonów i węgierskich rytmów z nutą zaskakującej melancholii, która pojawia się wraz z wejściem na scenę Sylvii, a potem powraca w pierwszym duecie kochanków, w przejmującym solo Sylvii z finału I aktu: Ja, so ein Feufelsweib, aż po scenę zespołową w III akcie: Jaj, Maman. Podkreśla się zręczność kompozytora w tworzeniu efektownych scen świetnie wpisujących się w akcję. Jej nieprzemijająca wartość zdaniem Bernarda Grüna tkwi jednak w tym, że była również odbiciem epoki i jej społeczeństwa: całej przedwojennej ery, pustego światka nocnych lokali, lowelasów i szansonistek, światka, w którym kochanków i metresy zmieniano wraz z każdym programem, z nocy robiono dzień, wzywano notariusza do café chantant, by urzędowo poświadczył przyrzeczenie małżeństwa, a mimo to meldowano się na służbę w swoim pułku... Wystawiona po raz pierwszy w 1843 w paryskim Théâtre-Italien opera Don Pasquale Gaetano Donizettiego, to druga znakomita komedia w dorobku tego kompozytora, obok Napoju miłosnego. Klasyczne libretto oparte na kontrastach charakterów i serii zabawnych splotów akcji przedstawia bogatego, acz leciwego wdowca Don Pasquale. Chce on ożenić się, by wydziedziczyć swego kuzyna Ernesta, który bez jego zgody chce ożenić się z ubogą wdową – Noriną. O pomoc w małżeńskich zamiarach prosi swego wiernego przyjaciela Malatestę, który ma pomóc w poszukiwaniach żony. W arii Bella siccome un angelo (nr 3) kreśli obraz idealnej kandydatki na żonę, pięknej jak anioł, skromnej, szczerej i wiernej, która zupełnie przypadkiem okazuje się siostrą Malatesty. Tu rozpoczyna się komedia pełna intryg i pomyłek, gdy Norina podstępnie podszywa się pod owego „anioła” chcąc usidlić Don Pasquale dla majątku, uprzykrzyć mu życie i związać się ostatecznie z Ernestem.

Madama Butterfly – „Pani Motyl”, jedna z najsłynniejszych oper mistrza malarstwa muzycznego Giacomo Pucciniego, pełna przejmującego liryzmu i obfita w paletę uczuć i emocji, do dziś nieustannie porusza widzów na całym świecie. Jej osnowę stanowi historia nieszczęśliwej miłości młodziutkiej gejszy Cio-cio-san do młodego oficera marynarki Stanów Zjednoczonych – Pinkertona. Dziewczyna jest szczerze i głęboko zakochana, lecz szczęście nie trwa długo. Rozkochawszy w sobie Butterfly oficer powraca do swej ojczyzny, obiecując powrót i wieczne szczęście. W oczekiwaniu na przypływający statek, dziewczyna wraz ze swą służącą Suzuki przystrajają cały dom kwiatami – duet Tutti fior (nr 4). Zmęczona czekaniem zasypia, a przybywający do domu Pinkterton i jego przyjaciel Sharpless zastają czuwającą przy dziecku wierną Suzuki – tercet Che sia? (nr 5). Nadzieje młodej gejszy na wieczne szczęście okazały się płonne – Z pokładu statku Pinkterton nie schodzi sam, lecz ze swą prawdziwą, amerykańską żoną, doprowadzając do honorowej śmierci tytułowej bohaterki. Popularny standard jazzowy George’a Gershwina The man I love (nr 6) powstał w 1924 r. z myślą o musicalu Lady be good. Piosenka ta, pomimo że ostatecznie nie znalazła się w repertuarze tego spektaklu, rozpoczęła własny, niezależny żywot, wędrując po największych estradach muzyki rozrywkowej świata. Do jej popularności przyczynili się jej wielcy interpretatorzy, m.in. niezapomniana Ella Fitzgerald, co odzwierciedlają słowa Iry Gershwina, autora tekstu: „Nie zdawałem sobie sprawy, że nasze piosenki są tak dobre, dopóki nie zaśpiewała ich Ella…” Hrabina Maritza Imre Kalmana to jeden z największych przebojów operetkowych wszechczasów. Tytułowa hrabina, chcąc uchronić się przed natrętnymi zalotnikami, ogłasza swe zaręczyny z niejakim baronem Żupanem, postacią... przez nią samą zmyśloną, a inspirowaną straussowskim Baronem cygańskim. Jak wielkie jest zaskoczenie bohaterki, gdy Żupan materializuje się przed jej oczami, zachęcając ją do udania się z nim w rodzinne strony (słynny duet Komm mit nach Varasdin (nr 7). Dalsze perypetie pary pokażą jednak, że narzeczony był w istocie zasłoną do rodzącego się, szczęśliwego związku Maricy z jej zarządcą Tassilem. Zabawny kuplet Adeli Mein Herr Marquis (nr 10) z najsłynniejszej operetki Johanna Straussa syna – Zemsty nietoperza, w Polsce znany jest jako słynna aria „ze śmiechem”. Adela – pokojówka, pod przebraniem damy zostaje rozpoznana przez swego protektora, obraca jednak sytuację w żart, drwiąc z wątpliwych manier swojego towarzysza. W repertuarze Sonori Ensemble arię – kuplety Adeli wykonywana jest według oryginalnej tradycji wiedeńskiej, w języku niemieckim.

Cesare Andrea Bixio (1896–1978) to włoski kompozytor urodzony w Neapolu. Był jednym z najbardziej popularnych włoskich kompozytorów w latach 30-tych, 40-tych i 50-tych XX wieku. Do jego największych przebojów jest m.in. Mamma. Autorem tekstów dla wielu jego przebojów był Bixio Cherubini. Cesare okazał się być kompozytorem niezwykle wszechstronnym i płodnym, tworząc chyba najlepsze piosenki sentymentalne, o typowo włoskim stylu. Pomimo zmieniającej się mody i upodobań, jego najbardziej znane utwory zostały przetłumaczone na wszystkie języki, i nadal żyją w interpretacji wielu śpiewaków. Piękny, sentymentalny klimat pieśni Mamma daje obraz dojrzałych uczuć dziecka (nr 9): Mamo, jestem bardzo szczęśliwy, ponieważ powracam do Ciebie. Moja pieśń tobie mówi, że jesteś najpiękniejszym znakiem dla mnie. Mamo, tylko dla Ciebie moja pieśń leci, mamo, będziesz ze mną, nie będziesz samotna… i już nigdy Cie nie opuszczę! Wśród znanych śpiewaków, którzy wykonywali utwory Bixio byli m.in. Beniamino Gigli, Tito Schipa, Giuseppe Di Stefano i Luciano Pavarotti. Z opery Halka Moniuszki zabrzmi aria głównej bohaterki Gdyby rannym słonkiem (nr 11). Młoda góralka daremnie wyczekuje przed zamkiem Stolnika, by spotkać się z ukochanym Januszem. Niewierny szlachcic bowiem, tylko zabawił się dziewczyną, pozostawiając ją bez opieki z jego dzieckiem. Così fan tutte ossia la scuola degli amanti (Tak czynią wszystkie czyli szkoła kochanków) to jedna z czterech czołowych oper Wolfganga Amadeusa Mozarta, której bohaterowie – dwaj oficerowie sławią piękno i cnotę swych narzeczonych. Przysłuchujący się temu wiedeński arystokrata, zamierza wygrać zakład, dowodząc owym idealistom jak wątpliwa jest wierność kobiet. Dzięki przebraniom i innym intrygom, narzeczone gotowe były zmienić obiekt swych uczuć i ulec „nowym” adoratorom. Z całej intrygi pozostała więc gorzka prawda, iż „tak czynią wszystkie”... Dwie znudzone siostry, Fiordiligi i Dorabella, pragną rozrywki. Postanawiają, po długim czasie wierności swoim ukochanym mężczyznom, zabawić się z nawiedzającymi ich dom pięknymi Albańczykami – siostrom nie przychodzi jednak do głowy, że przybysze to przebrani Ferrando i Guglielmo. Jedna postanawia adorować bruneta, druga zaś blondyna. W uśmiechach już wyobrażają sobie westchnienia i czułe słówka – Prenderò quel brunettino (nr 13).