30.Greene Jennifer - Lawendowe pola

Jennifer Greene

Dzikość serca Tytuł oryginału Wild in the Field

0

ROZDZIAŁ PIERWSZY Raz w miesiącu Pete MacDougal nastawiał się psychicznie na wybuch rebelii, a potem rzeczywiście musiał stawić jej czoło. Zmieniały się jedynie rodzaje broni i metody walki przeciwnika. Miny na twarzach jego czternastoletnich synów zawsze były podobne. „Nigdy się nie poddamy", mówiły ich oczy, lekko uniesione podbródki wyrażały upór, a z całej postawy biła zadziorna nieustępliwość. Ciężko jest mieszkać pod jednym dachem z nastolatkami,

S R

szczególnie gdy są to bliźniacy. Ale najgorsze było to, że synowie wdali się w niego. To naprawdę nie fair.

- Posłuchaj, tato. Ty nic nie rozumiesz. Nie masz pojęcia, ile zalet ma mieszkanie bez kobiety. Powinniśmy być wolni. - Dobra, dobra - mruknął Pete zajmujący strategiczną pozycję w holu. Zdecydowanym ruchem podał Simonowi wiadro i mopa. Drugi pomagier, Sean, którego odróżniał od brata jedynie niesforny kosmyk na czole, próbował oddalić się od odkurzacza.

- Daj spokój, tato. Pamiętasz jeszcze, co to znaczy być wolnym? Mamy prawo być sobą. Nie jeść warzyw. Nie zmywać, dopóki starcza czystych naczyń. Chodzić w butach po domu. Żyć tak, jak nam się podoba. Rura odkurzacza wylądowała w rękach Seana, ale Simon nie dawał za wygraną:

1

- Zawsze mówisz, że powinniśmy mieć swoje zdanie, prawda? Otóż myślę, że skoro wreszcie udało nam się mieć wolne i nie chodzić do szkoły, bo jest śnieżyca, to sprzątanie jest ostatnią rzeczą, na jaką powinniśmy wykorzystać ten czas. Sean niby to niechcący upuścił rurę od odkurzacza. - A w ogóle, po co to wszystko? - spytał filozoficznie. - Ledwie posprzątasz, a znowu jest brudno. Zresztą, cóż złego jest w brudzie? Ja lubię brud. Simon też. No, a dziadzio to już w ogóle uwielbia. Tylko ty... - Jak jest brud, to nie ma kobitek, prawda, tato? A jak się je jabłka, to się nie choruje...

S R

- Dość tego - warknął Pete. Wiedział, że zaraz szlag go trafi. Jak co miesiąc. Kwestią otwartą pozostawało tylko, w którym momencie to nastąpi. - Koniec dyskusji. Jeśli nie chcecie mieć szlabanu na wyjścia z domu do końca życia, macie natychmiast wymyć podłogi i odkurzyć dywany. No i łazienki - inspektor sanitarny zabroniłby z nich korzystać. Tam po prostu śmierdzi. No, jazda, ruszać się. - Ja nie sprzątam łazienki - burknął Sean do brata. - Ja też nie... -Obie łazienki na górze - przerwał Pete podniesionym głosem. A wszystkie brudne ręczniki i łachy macie znieść do pralni... - Pete zobaczył, jak wiadro ląduje na głowie Simona, a mop wali w Seana. Potem rozległy się dzikie wrzaski, przypominające odgłosy walki ulicznych kocurów. Po wrzaskach nastąpiły kolejne ciosy, piski i chichoty.

2

- Nie wykręcicie się od pracy, choćby nie wiem co! - wołał za nimi Pete. - Nie obchodzi mnie, ile wam to zajmie. Możecie pracować nawet do północy. Dom ma być czysty. Spokój! Bo chwycę was za łby i walnę jednym w drugi! Chłopcy wiedzieli, że nigdy tego nie zrobił i nie zrobi, ale zwykle ta pogróżka była skuteczna. Tym razem jednak pech chciał, że właśnie w tej chwili ukazał się stary pan MacDougal, przechylony przez poręcz schodów. Ian, wsparty na lasce, wyglądał wprawdzie dość słabowicie, ale udzielił silnego poparcia młodzieńcom, negatywnie wypowiadając się na temat sprzątania i wychwalając uroki życia bez kobiet, Ian

S R

MacDougal był bez wątpienia dziadkiem, który postępował niewychowawczo. Chłopcy go za to uwielbiali. Teraz też zaczęli go błagać, by wziął ich stronę w zmaganiach ż okrutnym poganiaczem niewolników, który uważał się za ich ojca.

- Mam dość tego użerania się co miesiąc. Chyba zaraz rozwalę ze złości jakąś ścianę. To nie dom, ale jakiś chlew! Dość gadania na dzisiaj i ciebie to też dotyczy, tato. No, jazda, chłopcy, do roboty! Wreszcie chłopcy powlekli się po schodach na górę, robiąc możliwie jak najwięcej hałasu dźwiganym sprzętem, a Pete zaczął się zastanawiać, czy stary dom na farmie zostanie posprzątany, czy raczej zrujnowany. Gdy tylko synowie zniknęli z pola widzenia, nastąpiła seria dramatycznych odgłosów. Źródło tych dźwięków było tajemnicą, ale całość można by było zinterpretować jako połączenie trąbienia słoni z wyciem kojotów i okrzykami bratobójczej walki.

3

Wyło stereo oraz telewizor - oba z podkręconą maksymalnie głośnością, ze względu na warkot odkurzacza. Cud, że Pete usłyszał dzwonek u drzwi. Właściwie to ledwie go rozpoznał. Mało kto w White Hills w stanie Vermont używał dzwonka, przynajmniej w domu MacDougalów. A już szczególnie w taką marcową śnieżycę, kiedy najśmielszy farmer nie wytyka nosa z domu. Gdy otworzył drzwi, wiatr sypnął mu śniegiem w oczy, co wcale go nie zaskoczyło, w przeciwieństwie do gościa. - Pete, muszę cię prosić o przysługę. - Jasne, wejdź.

S R

Campbellowie byli sąsiadami z najbliższej farmy. A tak w ogóle MacDougalowie i Campbellowie przypłynęli prawdopodobnie na tym samym statku ze Szkocji ileś tam pokoleń wstecz. Na pewno na długo przed wojną secesyjną. MacDougalowie zwykle mieli synów, a Campbellowie woleli wyraźnie mieć córki. Pete dorastał wraz z trzema siostrami Campbell, a z Violet chodził do klasy. - Kto przyszedł, tato?! - rozległ się wrzask Seana, po czym on sam, we własnej osobie, zbiegł do połowy schodów. - Dzień dobry, pani Campbell - powiedział już na normalnym poziomie decybeli. - Cześć, Sean. Sean zniknął. Ucichł odkurzacz. Zamilkło stereo. Telewizja również. Było cicho jak makiem zasiał. Wszyscy się bali Violet Campbell. Violet była... Cóż, Pete sam nie wiedział, jak wytłumaczyć chłopcom, dlaczego Violet jest taka, jaka jest.

4

W szkole średniej wydawała się całkiem normalna, ale kilka lat temu wróciła do domu po rozwodzie nieźle zbzikowana. Na przykład teraz, w dzień zimniejszy niż serce czarownicy, była bez czapki, a rozpuszczone blond włosy opadały jej na plecy. Miała na nogach frymuśne pantofelki, kolczyki wielkie jak koła młyńskie i śliczne fioletowe paletko, w którym nawet gęś by się nie ogrzała. Była jedną wielką ozdóbką, a na jej widok wszyscy MacDougalowie wpadali w popłoch. No, może wszyscy oprócz Pete'a. Czyż można bać się kogoś, z kim się chodziło do klasy? To przecież prawie jak siostra. Nieważne, że jest dziwaczką. Pete automatycznym ruchem zamknął drzwi i

S R

patrzył wyczekująco na swego gościa.

- Zdejmij płaszcz. Chcesz kawy? O tej porze dnia jest już pewnie gęsta jak błoto, ale przynajmniej ciepła - zagaił uprzejmie, ale gdy tylko przyjrzał się jej twarzy, spytał: - Coś się stało? - Dziękuję za kawę, nie zabawię długo - odparła, ściągając rękawiczki i ukazując po pięć pierścionków na każdej dłoni. Natychmiast zaczęła wymachiwać rękami, przypominającymi kanarki, które uciekły z klatki. - Owszem, tak, stało się, a chodzi o moją siostrę Camille - wyjaśniła. - Muszę wyskoczyć na parę dni do Bostonu. Pete poczuł się tak, jakby ktoś walnął go znienacka w splot słoneczny. Wystarczyło, że usłyszał imię Camille. Violet mogła być sobie jego przyszywaną siostrą, ale Camille na pewno nie. - Cholera. A słyszałem, że Cam doszła już do siebie. Jest chora? Coś jej się stało? Jak mogę pomóc? Violet pokręciła głową.

5

- Sama nie wiem, co można zrobić. I boję się jechać w taką pogodę, ale muszę. Muszę ją przywieźć do domu, a przekonanie jej może mi zająć trochę czasu. Chodzi jednak o to, że zostawiam dom, szklarnie, koty... - Nie ma sprawy, zajmę się wszystkim... - Temperatura w szklarniach... - Violet, przecież już się tym wcześniej zajmowałem, wiem, co i jak... - Rozzłościło go, że robi z tego problem. MacDougalowie od lat pomagali Campbellom i vice versa. Tak było w Wbite Hills. Gdy już wszyscy przestali się kłócić o seks, religię i politykę, pomagali swoim sąsiadom. Pete wiedział doskonale,

S R

w której szklarni jaka ma być temperatura, więc nie zamierzał tracić czasu na gadanie o tym.

- No więc, co z tą Camille? Myślałem, że już wszystko w porządku. To znaczy, ma za sobą straszne przeżycia, ale już tyle miesięcy minęło od śmierci jej męża...

Violet rozpięła płaszczyk i zaczerpnęła tchu. - Wiem. Wszyscy myśleliśmy, że najgorsze ma już za sobą. Przecież straciła Roberta zaledwie w rok po ślubie, w przypadkowej ulicznej napaści. A tak go kochała... -Oczy Violet się zaszkliły. - Tak, słyszałem - powiedział szybko Pete na widok jej łez. Wiedział, że powinien natychmiast coś zrobić, żeby naprawdę się nie rozpłakała, ale nic nie przychodziło mu do głowy, bo jego myśli zaabsorbowała niepodzielnie Camille. Cam była cztery lata młodsza od niego, więc w latach szkolnych w ogóle go nie interesowała. Ale pamiętał dobrze jej ślub. Wtedy już

6

nie była dla niego za młoda. Wyglądała jak podarunek Boga na noc poślubną. Radosna, zakochana w panu młodym, uśmiechająca się do niego obiecująco, wpatrzona weń miłośnie tymi cudownymi ciemnymi oczami. Prawdę mówiąc, zawsze się Pete'owi bardzo podobała. Ale najpierw była za młoda, a potem została żoną innego faceta. Jednak gdy usłyszał o tym, że została wraz z mężem napadnięta przez jakichś bandziorów, odczuł ogromną ulgę, że to nie ona została zabita. - Wszyscy sąsiedzi mówili, że Cam już doszła do siebie zagadnął Violet. - To był niemal cud. Rehabilitacja trwała wiele miesięcy.

S R

Mnóstwo czasu spędziła w szpitalu. Jej twarz była taka poharatana, miała pogruchotane żebra, złamaną nogę...

- No właśnie o tym mówię. Słyszałem, że wreszcie czuje się dobrze. Więc co się stało? Nastąpił jakiś nawrót? - Wyciągnięcie z Violet konkretnej informacji było równie trudne, jak zmotywowanie muła do wygrania wyścigów konnych.

Violet wyrzuciła ręce w górę i wykonała kilka tych swoich dziwnych trzepoczących ruchów dłoni. - To wszystko jest bardzo skomplikowane - zaczęła. -Camille zawsze dzwoni do mnie kilka razy w tygodniu. I nagle przestaje dzwonić. Próbuję się z nią skontaktować i dowiaduję się, że ma odłączony telefon. No to dzwonię do jej sąsiadki, Twilli. Ta mi mówi, że Camille straciła pracę i od dwóch tygodni nie wychodzi z domu. Skrzynka pęka w szwach od poczty, gazety leżą pod drzwiami, śmieci nie wyniesione. Ta sąsiadka stukała do niej, myśląc, że może Cam jest

7

chora, pytała, czy czegoś nie potrzeba, ale Camille podobno ją zbluzgała. - Co ty mówisz? Camille zawsze była radosną, spokojną dziewczyną, która nie miewała humorów ani tym bardziej napadów furii. - Sama nie wiem, co o tym myśleć - westchnęła Violet, obejmując się ramionami. - Twilla powiedziała, że Camille zrobiła się strasznie wredna i agresywna. - To niemożliwe. - Myślę, że to przez ten proces, Pete, Proces tych trzech bandytów.

S R

- Tych, co ich napadli? Akurat wyjechałem z chłopcami na ferie, kiedy się skończył proces, ale myślałem, że wszyscy dostali wyroki skazujące...

- Owszem, ale bardzo niskie. Zabójca Roberta dostał siedem lat i może wyjść po trzech za dobre sprawowanie. Pozostali dwaj dostali niższe wyroki. Za dwa lata będą mogli spokojnie grasować po ulicach. - No coś ty? Zabili faceta, prawie zatłukli Camille i dostali po kilka lat? Oczy Violet znowu zaszły łzami. - No właśnie. Sędzia wziął pod uwagę to, że wcześniej nie byli karani, a za okoliczność łagodzącą uznał fakt, że chociaż świadomie wzięli narkotyki, nie wiedzieli, że są zmieszane z jakimś świństwem, które powoduje objawy psychozy. Tak więc sędzia uznał, że byli częściowo niepoczytalni. Wyrok zapadł dopiero miesiąc temu. To był długi proces, a ja dokładnie śledziłam jego przebieg, jak wszyscy w

8

rodzinie. Camille zadzwoniła, kiedy poznała werdykt, ale to wszystko. Oczywiście była bardzo przygnębiona. Potem już się z nikim nie kontaktowała... -Violet chwyciła rękawiczki, zbyt poruszona, by stać spokojnie i rozmawiać. - Przywieź ją do domu - powiedział Pete. - Właśnie to zamierzam zrobić. Pojechać tam, spakować jej rzeczy i przywieźć ją tutaj. - Jak nie będzie chciała jechać, zadzwoń do mnie. Przyjadę ci pomóc. - Jeśli prawdą jest to, co mówi sąsiadka, będę miała szczęście, jak mnie wpuści do środka. Ale jak będzie naprawdę źle, mogę poprosić o pomoc Daisy.

S R

- To twoja siostra nie mieszka już we Francji? - Pete był coraz bardziej skołowany.

- Mieszka, ale przyleci natychmiast, jeśli ją o to poproszę. Przyleciała zaraz po napadzie, jak Cam była w szpitalu. Rodzice oczywiście też. Ale teraz chcę się najpierw sama zorientować, o co chodzi, zanim wezwę na pomoc kawalerię. - Violet otworzyła drzwi wejściowe i nie zważając na to, że wiatr wwiewa do środka tumany śniegu, kontynuowała: - Bo Daisy jest jak kawaleria. Lubi przejmować dowództwo i wszystkim rządzić... Pete znał Daisy. Wiedział też, że jak Violet się nakręci, trudno ją zatrzymać, więc postarał się naprowadzić ją na konkrety. Dała mu klucze do domu i szklarni, po czym zaczęła trajkotać o zabezpieczeniach, temperaturach, wrażliwości sadzonek lawendy, o

9

kotach, kaprysach pieca, kiedy temperatura spadała poniżej zera, a nawet wtrąciła parę słów o zacinaniu się tylnych drzwi. Zanim wyszła, w holu zebrała się spora zaspa śniegu. Pete zamknął drzwi i patrzył przez boczne okienko, jak Violet wycofuje z podjazdu swój samochód obklejony kalkomanią w kwiatki i jedzie przez zaspy, nie rozglądając się na boki. Miał wątpliwości, czy podjazd i skrzynka na listy pozostaną nienaruszone po tych wyczynach, ale tak naprawdę myślał teraz o najmłodszej z sióstr Campbell. Przeczesał palcami włosy, żałując, że nie był bardziej stanowczy wobec Violet i nie zadał więcej konkretnych pytań. Jednak wiedział,

S R

że nie jest upoważniony do wtrącania się w sprawy Cam. Zresztą, był dość miękki wobec kobiet, sądząc po tym, że była żona przed odejściem zabrała mu wszystko oprócz zlewu i... synów. Synowie byli dość absorbujący, nie miał więc teraz czasu, by zamartwiać się problemami Camille. Po prostu zrobiło mu się na chwilę smutno na myśl o tym, że ktoś tak pełen życia i tak młody jak Cam przeżył tragedię.

- Psst, tato... - łobuz przechylony do połowy przez poręcz na piętrze ryzykował oczywiście życie albo złamanie nogi. - Czy pani Campbell już sobie poszła? Można bezpiecznie zejść na dół? - Tak, już poszła. Za poręczą ukazała się kopia pierwszego łobuza. - Tato, źle się czujesz? Już na nas nie krzyczysz... - Zaraz zacznę - obiecał z roztargnieniem Pete, ale gdy nie przystąpił natychmiast do działania, chłopcy wpadli w popłoch.

10

- Wcale nie sprzątamy - oświadczył buńczucznie Sean. - Tak, ogłaszamy strajk - dodał Simon. - Dziadzio się do nas przyłącza, więc jest trzech na jednego. Być może zawiódł swoją byłą żonę, ale nigdy nie sprawił zawodu synom. Ponieważ spodziewali się, że będzie na nich wrzeszczał, zmusił się, by przestać myśleć o Camille, i ruszył po schodach na górę - palnąć mówkę, której oczekiwano.

S R 11

ROZDZIAŁ DRUGI Gdy Camille usłyszała pukanie do drzwi, serce zaczęło jej walić jak oszalałe, ale była to tylko głupia, automatyczna reakcja, która została jej po napadzie. A przecież była teraz w domu na rodzinnej farmie, gdzie siłą sprowadziła ją Violet trzy tygodnie wcześniej. Była bezpieczna. Niby o tym wiedziała, ale choć od napaści minęło wiele miesięcy, nagłe odgłosy i cienie wciąż jeszcze sprawiały, że ściskało ją w dołku. Ktoś znowu zapukał, a ona to zignorowała. Na walenie w drzwi

S R

też nie zareagowała. Potem jednak rozległ się głos jej siostry, nawołujący ją po imieniu.

Camille nie ruszyła się ze starego bujanego fotela stojącego w kącie salonu, a słuchając, jak Violet wykrzykuje jej imię, przypomniała sobie, jak w gruncie rzeczy go nie lubi. Matka dała wszystkim trzem córkom imiona pochodzące od nazw kwiatów, ale ona nie została fiołkiem ani stokrotką, nie, ona musiała być kamelią. Należało chyba w związku z tym oczekiwać, że będzie ciemnowłosa, ciemnooka i niezwykle romantyczna. To ostatnie się nie sprawdziło. W ostatnich miesiącach zrobiła się poza tym antypatyczna. Nie tylko nieprzystępna, ale wręcz gburowata i opryskliwa. - No dobrze, Cam, kochanie... - Nie doczekawszy się odpowiedzi, Violet zaczęła przemawiać głosem tak pełnym cierpliwości, że Cam miała ochotę otworzyć drzwi tylko po to, by jej przyłożyć. - Zostawię lunch na stole o dwunastej, możesz go zabrać,

12

ale chcę, byś zjawiła się na obiad. Nie musisz nic mówić. Nic nie musisz robić. Ale jeśli nie przyjdziesz o szóstej i nie zobaczę na własne oczy, jak jesz - dzwonię do Daisy i mamy. Camille raptownie otworzyła oczy. Poczuła przypływ jakiegoś uczucia... chyba niepokój. Nie żeby przejmowała się czymkolwiek czy kimkolwiek. Jednak groźba sprowadzenia matki i najstarszej siostry sprawiła, że oblała się zimnym potem. Panie Campbell zjednoczone w ataku wycisnęłyby zimny pot nawet z kamienia. Nie miała siły się z nimi użerać. Z westchnieniem dźwignęła się z fotela, by zrobić sobie drinka. Deszcz bębnił w brudne szyby i w pokoju panował półmrok, ale

S R

ona nie zapaliła światła. Ostatnie tygodnie przeżyła jakby we mgle. Przypominała sobie mętnie, jak Violet wparowała do jej mieszkania w Bostonie, znalazła ją zwiniętą w kłębek na łóżku, potrząsnęła nią, ochrzaniła i spakowała jej rzeczy. Pamiętała, że wracały do Vermont w czasie śnieżycy. Potem odmówiła zamieszkania w ciepłym, przytulnym dużym domu rodzinnym na farmie i kłóciła się z Violet o to, czy w starej chacie da się w ogóle wytrzymać, zwłaszcza o tej porze roku. W tej chacie nie bardzo można było mieszkać, ale z Violet też nie, więc koniec końców wszystko ułożyło się jak należy. Teraz chodziła po swym nowym domu, potykając się o walizki i pudła. Nie rozpakowała żadnych rzeczy z Bostonu. Bo i po co. Nie chciała niczego stamtąd. Teraz umieściła płaski neseser na zniszczonym dębowym biurku. Nacisnęła na zamki i zajrzała do środka. Kiedyś, dawno temu, przechowywała tu kolorowe wycinki z

13

gazet, projekty reklamowe i materiały marketingowe. Teraz walizeczka była wypełniona małymi buteleczkami z alkoholem, takimi, jakie dostaje się w samolocie. Para z kolekcji wyjściowej brakowało, ale nie aż tylu, ile planowała. Nie porzuciła jeszcze zamiaru zostania alkoholiczką, ale zadanie było trudniejsze, niż się spodziewała. Skrzywiła się i zaczęła gmerać w swej uszczuplonej kolekcji. Creme de cocoa nie wchodził w rachubę - już nigdy nie weźmie do ust tego świństwa. To samo z wódką. No i ze szkocką. I dżinem, Przyjrzała się podejrzliwie buteleczce z Kahlua. Odkręciła korek, wypiła łyczek i otworzyła usta, by zionąć alkoholem.

S R

- O rany! - Do oczu napłynęły jej łzy, drapało w gardle. Choć usilnie próbowała zniszczyć swe życie za pomocą alkoholu, niezbyt jej to szło. Odłożyła buteleczkę z niezłomnym zamiarem opróżnienia jej nieco później.

Usiadła w trzeszczącym fotelu bujanym i przymknęła oczy. Z piciem jej nie szło, ale z resztą to i owszem.

Do niedawna trwała w błędnym przekonaniu, że pragnie śmierci. Potem odkryła, że coś w niej jest wciąż żywe, i to bardzo. Mianowicie wściekłość. Wciąż dawała tego dowody swemu otoczeniu. Na przykład gdy Violet próbowała dać jej telefon, natychmiast go roztrzaskała o podłogę. Mały dom za stodołą został wybudowany dla prababci, która chciała mieszkać osobno. Nie był pozbawiony swoistego uroku. Miał jeden pokój, od frontu, sypialnię i kuchnię, ale okna się już wypaczyły, a sufit w sypialni był trochę krzywy. W saloniku

14

znajdował się wielki kominek z piaskowca z siedziskiem koło paleniska. Ale ona nie paliła w kominku, nawet na niego nie patrzyła. Spała na twardym materacu, na poduszce bez powłoczki. W rogach pokojów wisiały pajęczyny, podłogi były nie zamiecione, a kredens świecił pustkami. Nie pamiętała, kiedy ostatnio czesała włosy albo zmieniała ubranie. Trzeba było z tym wreszcie skończyć. Zdawała sobie z tego sprawę intelektualnie, ale jej emocje były zdominowane przez złość. Miała ochotę wyłącznie napawać się tą złością. Strata Roberta była dla niej czymś potwornym. Obudziła się w szpitalnym łóżku z twarzą tak pobitą, że nie mogła rozpoznać swego

S R

odbicia w lustrze. Sińce i zadrapania bolały tak, że nie mogła ich dotknąć, usta jej spuchły i nie mogła mówić... a to wszystko było, zanim dowiedziała się, że Robert nie żyje. Ból zmiótł ją jak cyklon. A potem nastąpił proces. Była przekonana, że rozprawa przyniesie jej przynajmniej jakąś ulgę i poczucie zadośćuczynienia. Gdy tylko zamykała oczy, widziała ciemną ulicę, słyszała śmiech Roberta i swoje narzekania na wysokie obcasy, w których tak niewygodnie było wracać w środku nocy z przyjęcia. A potem pojawiali się oni. Nawaleni narkotykami dranie. Bili ją i straszyli wyłącznie dla zabawy. Przecież od razu oddali im z Robertem wszystkie pieniądze. Ale nie o pieniądze im chodziło. Mąż próbował jej bronić, dlatego jego potraktowali jeszcze agresywniej. Dlatego go zatłukli na śmierć. W sądzie wszyscy trzej robili wrażenie schludnych młodzieńców, którymi w istocie byli. Płakali jak bobry, co też zrobiło

15

wrażenie na ławie przysięgłych. Pochodzili z dobrych rodzin, nie byli wcześniej karani, nie brali narkotyków. Popełnili tylko jeden błąd chcieli zaeksperymentować i kupili jakiś zanieczyszczony towar, który wywołał reakcje psychotyczne. Ich adwokat traktował sprawę jako nieszczęśliwy wypadek. Sędzia zawyrokował najniższy z możliwych wymiar kary. To właśnie wtedy owładnęła nią wściekłość. Pamiętała dobrze ten dzień w sądzie, gdy niby fala gorąca zalało ją powoli ogromne niedowierzanie. Za kilka lat ci ludzie wyjdą z więzienia! To takie proste. Nie stracili swej bratniej duszy. Zmarnują jedynie kilka lat życia, a jej odebrano wszystko. Jej życie zostało całkowicie,

S R

nieodwracalnie, beznadziejnie zniszczone.

Gapiła się bezmyślnie w sufit pokryty spękanymi sztukateriami, wsłuchiwała w bębnienie deszczu. W swym wnętrzu słyszała własny skowyt. Z każdym dniem nie było lepiej, a wręcz gorzej. Próbowała trwać w bezruchu, przez wiele dni. Głodowała. Niszczyła różne przedmioty. Milczała. Próbowała - i nadal zamierzała - upijać się. Nic nie pomagało. Wściekłość wciąż w niej tkwiła.

Wstała i dokończyła buteleczkę Kahlua. Jednak już wkrótce musiała ponownie zerwać się z fotela i biec do łazienki. Kahlua podziałała jak wszystkie inne trunki - nie chciała pozostać w jej organizmie. Wyglądało na to, że skończy jako pierwsza w historii kandydatka na alkoholiczkę, którą wykończyła alergia na alkohol. Pomyślała, że może warto spróbować się zdrzemnąć, i skierowała się do sypialni, gdy usłyszała stukanie do drzwi.

16

- Daj spokój, Violet! - zawołała opryskliwie. - Przyjdę na kolację, ale teraz odczep się ode mnie. - To nie Violet, to ja. Twój sąsiad, Pete MacDougal. Poczuła się tak, jakby prąd ją kopnął. Pete nie musiał się przedstawiać, od razu poznała go po głosie. Był czas, że ten głos mógł ją pocieszyć, bo należał do jej dzieciństwa. Był znajomy jak ogrodzenie z szyn, domek na klonie albo górka do jeżdżenia na sankach pomiędzy posiadłościami MacDougalów i Campbellów. Nigdy nie bawiła się z Pete'em, bo był starszy, ale przez całe lata łaziła za nim jak szczeniak. Przesadzał ją przez płot, żeby nie musiała chodzić dookoła, wciągał jej saneczki na górkę, a nawet pozwalał

S R

wchodzić do domku na drzewie, podczas gdy inne dzieci twierdziły, że jest na to za mała.

Pete był nie tylko bohaterem jej dzieciństwa, później, ze względu na różnicę wieku stał się też nieosiągalnym obiektem westchnień. A było do czego wzdychać - miał szerokie ramiona, gęste czarne włosy, ciemnoniebieskie oczy. Był najstarszym z trójki braci, a ona najmłodsza z trzech sióstr, co w jej pojęciu jakoś ich zbliżało do siebie. Wspomnienia związane z Pete'em były miłe, czasem trochę zawstydzające, zawsze jednak zabawne, ale teraz nie miała ochoty na spotkania z nikim, kogo kiedyś lubiła. Głos Pete'a działał na nią szczególnie drażniąco - był tak pełen życia, męski, seksowny. Nie był to jednak głos Roberta. W ogóle go nie przypominał. Jednak ten silny męski tenor przypomniał jej o wszystkim, co straciła. A ponieważ poczuła się zraniona, zaatakowała.

17

- Idź do diabła! - krzyknęła. Zastukał znowu, jakby jej nie słyszał. - Możesz tylko na chwilę otworzyć drzwi? - spytał jak gdyby nigdy nic. - Nie! Znów zastukał. - Spadaj, Pete, nie chcę żadnych odwiedzin. Nie potrzebuję współczucia, nie chcę pomocy. Nie chcę z nikim rozmawiać. Chcę tylko, żeby mnie zostawiono w spokoju. Wynoś się! Gdy zastukał po raz kolejny, otworzyła drzwi na oścież po prostu z wściekłości. Skoro jedynym sposobem pozbycia się go jest

S R

cios w nos, miała zamiar nieźle mu przyłożyć, chociaż był prawie o głowę od niej wyższy.

Otworzywszy drzwi, ujrzała jego wysoką postać tuż przed sobą. Był w czarno-białej wełnianej koszuli, miał wilgotne włosy, wciąż to mroczne, seksowne spojrzenie i wyraziste rysy. Wsadził but między framugę a drzwi, zanim zdążyła mu je zatrzasnąć przed nosem. On też zlustrował ją błyskawicznym spojrzeniem, ale nie widać było po nim, że zauważył jej stare ciuchy, rozczochrane włosy i bladą jak u mima twarz. W ogóle nie wyglądało na to, aby potraktował ją jakoś osobiście. Rzucił tylko: - Mam ci coś do powiedzenia o twojej siostrze. - To mów i spadaj. - Właśnie próbuję. - Nie wpychał się do środka, po prostu trzymał swoją wielką stopę w drzwiach. Oparł się ramieniem o

18

framugę, dzięki czemu mógł zajrzeć do domu. Jeśli nawet dojrzał stosy pudeł w ponurym wnętrzu, nie skomentował tego ani słowem. - Chodzi mi o Violet. Nie wiem, co się z nią dzieje, ale naprawdę coś niedobrego. - Widziałam ją dzisiaj. Nic jej nie jest. - Niby tak - ciągnął niezrażony. - Chodzi mi o to, że gdy wróciła tutaj po rozwodzie, zaczęła wyprawiać różne dziwne rzeczy w szklarni. Na przedwiośniu w zeszłym roku założyła nową szklarnię i rozkręciła ten swój ziołowy biznes. Na wiosnę z kolei zwolniła Filberta Greena - wiesz, tego faceta, którego wynajął twój ojciec po przejściu na emeryturę, żeby zajął się pracą na farmie.

S R

- Co cię to obchodzi, Pete? - przerwała.

Deszcz szumiał na podwórzu, lał się z okapu. Do domu wkradała się wilgoć, ale on wcale na to nie zważał. Wyglądało na to, że zamierza sterczeć w tych drzwiach w nieskończoność. - Mnie nic, ale ciebie powinno. Czy rozejrzałaś się po farmie po powrocie do domu?

- Nie. A niby po co? Nie mam nic wspólnego z farmą. Violet może sobie z nią robić, co jej się żywnie podoba - wycedziła, patrząc ze złością na natręta, który nie spuszczał z niej wzroku. - Camille, pamiętasz, jak wasza matka zawsze uprawiała grządkę lawendy. Kobiety z waszej rodziny tak ją lubiły... - Pete, do jasnej cholery, streszczaj się! - Twoja siostra uprawia wiele gatunków lawendy... - No i co z tego? Westchnął i potarł ręką podbródek.

19

- Chcesz, żebym przeszedł do sedna sprawy, ale to nie takie proste. Zupełnie jej odbiło z tymi szklarniami. Wyjrzyj tylko przez okno, przejdź się wokół, to zobaczysz. Ona ma chyba ze dwadzieścia akrów obsianych samą tylko lawendą. - To jakieś wariactwo. Nie zamierzał się z nią spierać w tej kwestii. - Myślę, że sam sklep, ta jej cała „Ziołowa Oaza", to był strzał w dziesiątkę - ciągnął dalej. - Wali tam mnóstwo świrów, dziwaków i innych new age'owców. Ale nawet jeśli Violet wyrobi się ze sprzedażą w sklepie i pracą w szklarniach, to nie da sobie rady z uprawą na polu. Nigdy się tym nie zajmowała, nie zna się na tym i

S R

sprawy wymkną jej się spod kontroli. Ona ma kłopoty. - Moja siostra nie ma żadnych kłopotów - oświadczyła stanowczo Camille.

- Dobra. Nie przyszedłem tu, żeby się z tobą kłócić. I powiedziałem już wszystko, co chciałem ci powiedzieć. - Wysunął nogę i starannie zamknął drzwi.

Usłyszała tupot jego butów na ganku, które umilkły, gdy szedł przez podwórze do swojej białej furgonetki. Patrzyła za nim przez brudne okno - choć wcale nie zamierzała tego robić. Nic jej nie obchodził Pete MacDougal i jego opinie. Violet wcale nie miała kłopotów. Cam widywała ją codziennie. Ubierała się wprawdzie jak modelka z katalogu dla Cyganów, zaskakiwała tymi swoimi powiewającymi szalami, dziwnie ułożonymi włosami i całą resztą, ale ona zawsze była takim kobieciątkiem. Prawdopodobnie tuż po urodzeniu poprosiła mamę o kartę kredytową i spytała, jak trafić do

20

najbliższego centrum handlowego. Teraz może już trochę przesadzała z ozdóbkami, ale wciąż była tą samą Violet co zawsze. Camille jeszcze przez chwilę stała w drzwiach, a potem z uczuciem przegranej, wycieńczona powlokła się do sypialni. W samej rzeczy, nawet jeśli Violet naprawdę miała kłopoty - ale tak przecież nie jest - Camille nie potrafiłaby wykrzesać z siebie wystarczająco dużo energii, by jej pomóc. Teraz nie potrafiła przecież pomóc nawet sobie samej. Na krótką chwilę Pete wzniecił w niej pewne niespodziewane doznanie, które teraz już minęło. Na powrót zapadła się w otchłań pustki. Cztery dni później wciąż lało. W tym roku kwietniowe deszcze

S R

były chłodne i nieprzyjemne - dlatego Camille spędziła aż dwie godziny na włóczeniu się po okolicy. Pogoda doskonale wpisywała się w jej nastrój.

Nie przejmowała się tym, co powiedział jej Pete MacDougal, a nawet starała się wymazać rozmowę z pamięci. Krople deszczu smagały ją po policzkach, ale łaziła po polach, aż rozbolały ją nogi, całkiem przemarzła i przemokła. Gdy wtarabaniła się do kuchni siostry, było już po szóstej. Przedtem zdjęła w korytarzu kalosze, starą roboczą kurtkę ojca i zniszczoną czapkę. Nie dawały zbyt dobrej ochrony przed zimnem. Z koniuszków ciemnych włosów Camille ściekała woda, dżinsy miała uwalane błotem i cała się trzęsła z zimna. Oczywiście siostra dorwała ją, nim zdążyła zanurzyć dla rozgrzewki ręce w gorącej wodzie. - Rany, Camille! Zaziębisz się na śmierć. Chodź tu szybko i się ogrzej, głupolu. - Violet zawsze nią komenderowała.

21

Teraz wepchnęła młodszą siostrę do kuchni, gdzie ciepłe żółte światło padało na stare oszklone szafki, pękatą kuchenkę i okrągły dębowy stół. Na płycie pyrkało jedzenie w garnkach. Na blatach stało pełno naczyń. Powietrze było przesycone aromatem potraw. Camille uznała, że zapowiada się kolejny koszmarny posiłek. I rzeczywiście. Uchylając pokrywki, zajrzała do garnków. Głównym daniem okazał się dorsz nadziewany szpinakiem. Do tego była sałatka z jakiegoś zielska, którego zapach wskazywał na to, że potrafi na stałe wprawić w ruch system trawienny. Do picia przygotowano jakiś ziołowy napar w czajniku. Violet nie serwowała normalnych posiłków, od kiedy Camille sięgała pamięcią.

S R

- Zaczniemy dziś od normandzkiej zupy rybnej - oznajmiła Violet. - Musisz się wzmocnić, Cam. Jesteś chuda, te dżinsy po prostu z ciebie spadają.

Cam przeszła do istotniejszej kwestii.

- Co jest w tej zupie? - spytała rzeczowo.

- Och, różne takie... Seler, cebula, marchewka, cytryna, zioła, przyprawy. I oczywiście rybie łebki.

Camille zaklęła cicho pod nosem. Violet, udając, że nic nie usłyszała, zaczęła z uśmiechem krzątać się po kuchni. Tego wieczoru miała na sobie zwiewną bluzkę w tureckie wzory, włosy przewiązała chustką. - Pracowałam cały dzień w szklarniach. Wiem, że teraz trudno w to uwierzyć, ale za parę tygodni zaczną się upały. - Zerknęła na siostrę i dodała ostrożnie: - Widziałam, jak spacerujesz. Camille wzięła sztućce i naczynia, żeby nakryć do stołu.

22

- Pierwszy raz wyszłaś z domu - oprócz przychodzenia na posiłki, oczywiście. Już zaczynałam się o ciebie martwić, Cam. - Nie ma potrzeby - rzuciła szorstko i nabrała głęboko powietrza. - Nie zamierzam wisieć na tobie w nieskończoność. Wiem, że nic nie zarabiam. Nie chcę być dla ciebie ciężarem, ale... - Wcale nie jesteś, głuptasie. Ta farma jest tak samo twoja jak moja i Daisy. Możesz tu zostać na zawsze. Jest mnóstwo miejsca, nawet tu, w domu, dobrze o tym wiesz. - Nie. Nie mogła tutaj zostać. Jej przodkowie przypłynęli aż ze Szkocji, tu się osiedlili. Solidny dom, który zbudowali, przetrwał

S R

wiele pokoleń. Podłogi z desek były wypastowane do połysku. Obok pękatej kuchenki stał na szmacianym chodniczku wiklinowy fotel bujany. Violet dodała perkalową tapicerkę, zasłonki z falbankami, makatki z krzepiącymi napisami. Wszędzie wokół wygrzewały się koty. Kuchnia kiedyś była biało-niebieska, teraz dominowała w niej biel i czerwień, na parapecie okna nad zlewem stały doniczki z ziołami.

Tak jak wtedy, gdy były dziećmi, Violet trajkotała jak najęta. - Dzwonili rodzice... Camille natychmiast zesztywniała. - Powiedziałam im, że czujesz się świetnie. Uff, co za ulga, pomyślała Camille. - Ale potem zadzwoniła Daisy. Powiedziałam jej to samo. Ale znasz Daisy. Zaczęła perorować, z tym swoim nowym francuskim akcentem, i oświadczyła stanowczo, że jeśli w ciągu najbliższych

23

kilku dni do niej nie zadzwonisz, wsiada do samolotu. Myślę, że naprawdę może przylecieć, więc lepiej porozmawiaj z nią osobiście. - Nie zamierzam - burknęła Camille. Violet co prawda czasem nią dyrygowała, ale ogólnie rzecz biorąc, wyznawała zasadę „żyj i pozwól żyć innym". Daisy była niczym koszmar senny. - Po prostu powtarzaj jej, że mam się świetnie. - Dobra. Camille wbiła widelec w kawałek dorsza i zaczęła jeździć nim po talerzu. - Słuchaj, Vi... ta ziemia za stodołą, na wschodnim zboczu, gdzie wszystko zawsze ojcu wymarzało... co tam uprawiasz?

S R

Violet się rozpromieniła.

- Camille! Zadałaś mi pytanie! To pierwsza próba nawiązania rozmowy, jaką podjęłaś po powrocie do domu! Wiedziałam, że ci się poprawi! Pete powiedział...

- Jaki Pete? MacDougal? Co on tu ma do rzeczy? - Nic, absolutnie nic! - zawołała szybko Violet. Camille machnęła ręką ze zniecierpliwieniem. Coś było z nią nie tak. Przez ostatnie cztery dni Pete ciągle powracał w jej myślach, a nawet w snach. Oczywiście nie chciała się do tego przed sobą przyznać. - No dobra, zapomnijmy o MacDougalu, nie o niego mi chodzi. Chciałabym się tylko dowiedzieć, dlaczego zasadziłaś aż tyle lawendy. Co zamierzasz z tym wszystkim zrobić? - No tak. Wiesz, że mama zawsze hodowała trochę lawendy. Pierwsze szczepy były sprowadzone z Francji...

24

- Owszem, wiem - przerwała niecierpliwie Camille. -Ale ona miała jedną grządkę w ogrodzie kwiatowym. Twoją lawendą będzie można zasypać cały stan Vermont. Starsza siostra zachichotała. - Nie zamierzałam wyhodować tego aż tyle... Po prostu zawsze tak lubiłam lawendę... jej zapach, kolor, wygląd, wszystko rozmarzyła się Vi. - Zaraz po rozwodzie, gdy Simpson zażądał domu, bo chciał w nim zamieszkać z tą swoją lalunią, a ja nie miałam siły się z nim użerać... - Vi, przecież wiem to wszystko. Moja propozycja uduszenia Simpsona jest wciąż aktualna. Wiem, o co chodzi. Chciałaś zacząć

S R

wszystko od nowa, więc się stamtąd wyprowadziłaś i wróciłaś do domu...

- Tak. Ale gdy tu zamieszkałam, nie miałam właściwie nic do roboty. Dom po wyjeździe rodziców na Florydę wyglądał jak opustoszałe muzeum. Przez jakiś czas ten spokój tutaj mi odpowiadał. Nie musiałam od razu szukać pracy, bo po podziale majątku dostałam przyzwoitą forsę, ale musiałam coś zrobić ze swoim czasem. Zaczęłam więc kombinować z nasionami, bulwami i szczepami różnych roślin. Violet mogłaby przez pięć godzin opowiadać o czymś, co komuś innemu zajęłoby zaledwie pięć minut, więc Camille znowu jej przerwała. - Wiem. Założyłaś „Ziołową Oazę". - Sklep był klaustrofobiczną norą obwieszoną pękami ziół, zastawioną koszami pełnymi świeczek, kadzidełek, przypraw, olejków ziołowych. Camille nie chciała nawet

25

słuchać o tym koszmarnym miejscu. - Ale takiej ilości lawendy nie sprzedasz w sklepie. - Chyba nie... - Violet uśmiechnęła się beztrosko i wpakowała łyżkę ziołowego świństwa, mającego rzekomo uchodzić za sałatkę, na talerz siostry. - To po prostu jakoś tak samo... wystrzeliło. Zaczęłam od oryginalnych szczepów mamy, skrzyżowałam je z tymi przysłanymi przez Daisy, dodałam jeszcze swoje. To było jak tworzenie kwiatowego kalejdoskopu. Odporność jednego gatunku, kolor drugiego, faktura trzeciego. Świetna zabawa! Jednak uprawy trochę wymknęły mi się spod kontroli... - Trochę? Dwadzieścia akrów to dla ciebie „trochę"?

S R

- Nie sądziłam, że na tym kamienistym wschodnim zboczu coś w ogóle wyrośnie - żachnęła się Violet. - Zresztą, ten kawałek ziemi i tak był nieużytkiem. A ja tyle się naeksperymentowałam w szklarniach i musiałam coś z tym wszystkim zrobić. Ale zapomniałam...

Gdy siostra przerwała, by włożyć kęs jedzenia do ust, Camille spytała niecierpliwie: - No, o czym? - Zapomniałam o naturze lawendy. Wygląda delikatnie, ale to bardzo mocna roślina. Wcale nie rośnie dobrze, jak za bardzo się z nią cackać. Oczywiście potrzebuje dużo słońca, ale najlepiej czuje się, gdy ją zostawić w spokoju. No i ten suchy, kamienisty kawałek gruntu okazał się idealny pod uprawę. - Violet, chodzi o to, że ona jest wszędzie. - No tak, chyba masz rację. Smakuje ci sałatka ziemniaczana?

26

- Słucham? - No, ta sałatka. - Violet wskazała na salaterkę. - Są w niej suszone pączki lawendy. To przepis z bardzo starej książki kucharskiej. - Sałatka jest w porządku - rzuciła obojętnie Camille. - Ale wcale nie chcę, żebyś dla mnie gotowała. I zajmowała się mną. Nienawidzę tego. - I tak gotuję. Lubię gotować. To żaden kłopot. - Nie o to chodzi. Rzecz w tym, że ja nie jestem twoim problemem, i w ogóle niczyim. - Odgarnęła włosy do tyłu i wycedziła wolno, ze złością: - Na razie nie mogę jeszcze pracować, Violet, ale

S R

wkrótce zacznę. Doprowadza mnie do szału to, że wiszę na tobie, ale...

- Och, zamknij się. Ile razy mam to powtarzać? Ziemia należy do nas trzech. Wiesz, że tak postanowili rodzice. Tata wciąż wierzy, że jedna z nas osiądzie tu w końcu na stałe. Zawsze się o ciebie dopytuje. Pytał, czy wciąż mówisz o Robercie...

- Nie - Camille usłyszała ostry ton w swoim głosie, ale nic nie mogła na to poradzić. - No dobrze, już dobrze! - Violet poderwała się na nogi i powróciła z jeszcze jednym półmiskiem. Prawdopodobnie było to kolejne danie rybne. - Potrzebujesz forsy? - Nie. - Ale przecież każdy na coś wydaje, każdy potrzebuje forsy...

27

- Nie potrzebuję ani nie chcę niczego! - Na dźwięk silnika furgonetki skoczyła na równe nogi. Ktoś podjeżdżał pod dom. Pobiegła do holu po kurtkę i czapkę. - Camille, nie uciekaj... - Nie uciekam. Ja tylko... - Oddychała z trudem, mocno waliło jej serce. Nie zamierzała być niemiła dla Violet ani dla nikogo innego. Chciała po prostu być sama i nie zadręczać innych swymi nastrojami. Nie miała siły męczyć się, starając się być miła. Wsunęła stopy w wilgotne kalosze i skoczyła do tylnych drzwi, ale gdy je otworzyła, wpadła na kogoś, kto chciał nimi wejść. - Hej, Cam! Uważaj - powiedział Pete, podtrzymując ją, by nie upadła.

S R

Przez chwilę chciała pozostać w tych ramionach, chciała, by uniosły ją gdzieś, z dala od jej złości. Ale wariacki impuls szybko zniknął.

Bez słowa minęła Pete'a i wybiegła z domu. Zawołał coś za nią, ale go zignorowała. Pobiegła przez pole do swojej samotni, uciekając przed Violet, przed Pete'em, przed życiem. Tego właśnie pragnęła.

28

ROZDZIAŁ TRZECI Pete wyszedł ze swego gabinetu i, przeciągając się, zerknął na zegar kuchenny. Myślał, że jest około drugiej, tymczasem dochodziła już trzecia. Chłopcy wkrótce wrócą ze szkoły, a ponieważ kwiecień dobiegał już końca, dzieciaki wyraźnie poczuły wiosnę. Pete wiedział dokładnie, jak zapowiada się to popołudnie. Sean zaraz po przyjściu do domu rozpocznie na nowo swoją kampanię na rzecz posiadania konia. Nie było takiego zwierzęcia na świecie, którego ten chłopak nie

S R

chciałby hodować - najchętniej w domu. Simon włączy na cały regulator koszmarną muzykę, a starszy pan MacDougal zacznie narzekać, tym bardziej że tego dnia w ogóle wstał lewą nogą. Uzbierało się pranie z całego tygodnia, a do tego w zlewie tkwią naczynia z poprzedniego dnia.

Im dłużej Pete analizował sytuację, tym bardziej oczywiste wydawało mu się to, co powinien zrobić. Jeśli natychmiast nie ucieknie, może stracić tę jedyną szansę. Błyskawicznie zdjął kurtkę z wieszaka i wybiegł z domu. Gdy nabrał w płuca świeżego powietrza, poczuł, jakby jego duszę obsypały diamenty. Ostatnie dni były deszczowe i wietrzne, ale teraz wreszcie nadeszła cudowna wiosna. Wonny wietrzyk owiewał skórę, słońce zdawało się miękkie, jakby lało się z niego płynne ciepło. Wszystko wokół się zieleniło, w lesie kwitły fiołki i zawilce, przy płotach pojawiały się żonkile.

29

Nie zdawał sobie sprawy, że wędruje w stronę zachodniego płotu, który odgraniczał posiadłości MacDougalów i Campbellów, dopóki jej nie zauważył. Właściwie nie widział dokładnie, kto stoi przy tym koszmarnym poletku lawendy na wschodnim zboczu, ale się domyślił. Rozbitek życiowy. Otworzył furtkę i zatrzymał się na chwilę. Ód lat nikt nie chwycił go tak za serce. Biedna dziewczyna tak straciła na wadze, że dżinsy dosłownie na niej wisiały, a brzegi nogawek były uwalane w błocie. Miała na sobie czerwoną koszulę i starą kurtkę, którą bardzo lubił jej ojciec. Jej zmierzwione, czarne włosy lśniły w słońcu, ale chyba nawet owce były lepiej ostrzyżone. Pete domyślił się, że po

S R

tragedii wzięła nożyczki i ciachnęła swoje długie sploty. Jej wygląd mówił wszystko. Morze bólu, z którym nie wiadomo, co począć. Jednak problemy Camille nie były jego problemami - powtarzał to sobie od tygodni. I tak było. Miał dość własnych. Od czasu, jak Debbie odeszła, z trudem radził sobie z chłopcami. Dziadek rozpuszczał ich ponad miarę. Tłumaczenia, jakie robił dla agencji rządowych, zaczęły przynosić o wiele lepsze dochody, niż się spodziewał, ale wraz z nadejściem wiosny czekało go wiele dodatkowej pracy na polach i w sadach. Rzadko udawało mu się wygospodarować choć chwilę wolnego czasu. Bez wątpienia nie potrzebował dodatkowych stresów. Ale te jej oczy były głębokie jak rzeka. Stała z rękami na biodrach, wpatrzona w dziko rosnącą lawendę. Pete mógłby przysiąc, że chciał odwrócić się i odejść, zanim Camille go zauważy, ale sam nie wiedział, dlaczego otworzył furtkę i

30

ruszył w jej kierunku. Wzdrygnęła się ze zdziwienia, kiedy nagle stanął obok niej. - Tylko nie zaczynaj znowu o mojej siostrze... - rzuciła ostrzegawczo. - Już chyba wyczerpaliśmy temat. Zawsze bardzo lubiłem całą twoją rodzinę, włącznie z Violet. Teraz, gdy jej trochę odbiło, lubię ją tak samo. Chociaż nie odróżnia pietruszki od pokrzywy. - Nieprawda. - Jak myślisz, może trochę tego wybielacza do włosów przeciekło jej niechcący do mózgu? Podniosła nogę, żeby mu przykopać, ale gdy uświadomiła sobie,

S R

że dała się wciągnąć w przekomarzania, natychmiast spoważniała. - Odejdź, Pete - powiedziała cicho, wzdychając. Jednak on tego nie zrobił. Sam nie wiedział dlaczego.

Może chodziło o ziemię. Nie mógł patrzeć na to krzewiące się bez dozoru zielsko.

- Nie znam się na lawendzie - zagaił niezobowiązującym tonem ale nawet ptasi móżdżek jest w stanie pojąć, że wkrótce trudno będzie zapanować nad tą dżunglą... - To nie twój problem. - Może jest jeszcze czas, by wszystko naprawić. Tylko trzeba działać natychmiast. To oznacza, że około poniedziałku trzeba zacząć tu zasuwać, ale nie ma chętnych do roboty. Nie odwracając się w jego stronę, uniosła do góry jeden palec. Pete uwielbiał kobiety, które umieją porozumiewać się bez słów, więc

31

szeroko się uśmiechnął. Jednak uśmiech zniknął z jego ust na widok jej pełnego determinacji spojrzenia, jakim omiatała lawendowe pole. - Ejże, nawet o tym nie myśl, Cam. Nie dasz sobie rady sama. To niewykonalne. Odwróciła się i spojrzała na niego tymi swoimi przepastnymi oczyma. - Czy odniosłeś wrażenie, że oczekuję twojej rady? - spytała ironicznym tonem. Miał ochotę ją pocałować. Nie po przyjacielsku, cmoknąć w policzek. Chciał ją pocałować tak, aby przedrzeć się przez jej złość, dotrzeć do tych głęboko ukrytych pokładów samotności. On też

S R

poczułby się lepiej, bo nie mógł patrzeć, jak śliczna Camille cierpi, a on nie może jej pomóc. Impuls był silny, ale jakoś zdołał go opanować. Pete zwykle kierował się rozsądkiem. Gdy tylko mógł wydobyć z siebie głos, poruszył konkretny temat: - No dobrze, Cam, powiedz, co wiesz o uprawie lawendy. - Wszyscy w mojej rodzinie trochę się na tym znają, bo mama ją uwielbia. Zawsze hodowała trochę, a potem wkładała do saszetek, dodawała do mydła, kompozycji kwiatowych. Violet z kolei zna mnóstwo dziwnych przepisów na dania z lawendą. Daisy, która od lat żyje we Francji, wie najwięcej z nas, bo mieszka w Prowansji, gdzie olejek lawendowy wykorzystuje się w przemyśle perfumeryjnym i tak dalej. Ja o lawendzie nie wiem prawie nic. - Więc wiesz wystarczająco dużo, by nie brać się za to poletko. Chciał się upewnić, że nie zamierza wyczyniać jakichś szaleństw. Właściwie mógłby już odejść, ale musiał najpierw opanować kolejny

32

impuls, który pchał go ku niej, zwalczyć przemożną chęć pocałowania Camille. - Pete, czy naprawdę nie masz nic lepszego do roboty, tylko stać tutaj i mi się naprzykrzać? Czy przypadkiem nie masz kilkuset akrów sadów, w których jest mnóstwo roboty? - Owszem, mam sady. Mam też synów bliźniaków, których samotnie wychowuję. I chociaż wszyscy w White Hills uważają mnie za farmera, od sześciu lat pracuję na pełnym etacie jako tłumacz dla agencji. No i mam jeszcze na głowie ojca, który od śmierci mamy jest mniej więcej tak miły jak jeżozwierz. - Nie sądził, aby miała ochotę tego wysłuchiwać, ale on nabrał chęci, by opisać jej pokrótce swoje

S R

życie. Zależało mu na tym, by nie traktowała go jak obcego. - To wszystko oznacza, że mam na co dzień wokół siebie wystarczająco dużo osób, które są wobec mnie kąśliwe, więc proszę, powróćmy do normalnej rozmowy.

- Ale to nie jest żadna rozmowa.

- Ależ jest. Rozmawiamy właśnie o tym, jak poradzić sobie z uprawą lawendy, która zajmuje dwadzieścia akrów gruntu. Pierwsza możliwość - najprostsza - to buldożer. Nie wiem, czy znasz Hala Wolske... - Nie potrzebuję buldożera. Ani żadnej pomocy. Przypomniał sobie o szkockim pochodzeniu, które zapewniało mu niewyczerpane pokłady uporu. - Dobra. Skoro nie chcesz się tego pozbyć, musisz znaleźć jakiś sposób na to, by uprawa była opłacalna. Wątpię, czy twoja siostra odróżnia przód traktora od tyłu...

33

- Odczep się wreszcie od mojej siostry! - Wiem, że twój ojciec trzymał w szopie dwa traktory. Farmer, którego wynajął po przejściu na emeryturę - Filbert Green - dbał o ich stan techniczny, to znaczy do czasu, aż twoja siostra go wykopała. Jeśli chcesz, żebym je sprawdził... - Nie chcę. - No tak, same traktory nie rozwiążą problemu, będzie mnóstwo pracy, którą trzeba wykonać ręcznie. Mam ekipę, która podcina mi gałęzie, za jakieś dwa tygodnie powinni skończyć pracę. No i trzeba by ich przyuczyć do tej lawendy. Nie mają o niej pojęcia, ale są solidni, wywiązują się z obowiązków. Więc jakbyś szukała pracowników...

S R

- Nie chcę żadnych obcych na farmie. Nie chcę twojej ekipy. Ani żadnej innej. Nie chcę niczyjej rady ani pomocy. Cholera jasna, Pete, przestań być dla mnie taki miły!

Odwróciła się na pięcie, żeby odejść, ale potknęła się o przydługą nogawkę, więc nie udało jej się tego zrobić tak szybko, jak zamierzała. Pete nawet się nie zaśmiał, nie było nic zabawnego w żałosnym stanie tej kobiety. Stał w tym samym miejscu, pocierając w zamyśleniu policzek. Camille uważała zapewne, że jest namolnym kretynem. Nie chciała żadnej pomocy. To było oczywiste. Nie chciała przyjaciela, to też było oczywiste. Ale przynajmniej otrząsnęła się z odrętwienia na tyle, by z nim rozmawiać, nawet jeśli w nieprzyjemny sposób. Zdaniem jej siostry, to i tak był ogromny postęp.

34

Gdy mężczyzna znajduje przy drodze rannego jelenia, nie odjeżdża, zostawiając go na pastwę losu. Przynajmniej MacDougal tego nie robił. Ta kobieta była tak głęboko zraniona, że nie panowała nad swoimi słowami, złością, smutkiem. Wprawdzie jej problemy nie były jego problemami, lecz upłynęło tak wiele czasu, od kiedy jakaś kobieta poruszyła jego serce, że Pete jeszcze przez długą chwilę stał, patrząc za odchodzącą. Camille obudziła się z mokrą poduszką, piekącymi oczyma, wciąż pamiętając koszmarne obrazy ze snu -ciemna ulica, jej własny krzyk, Robert cały we krwi, trzy twarze oszalałych od narkotyków chłopaków, mdlące uczucie przerażenia. Ten sam stary koszmar.

S R

Wygramoliła się z łóżka i powlokła do łazienki. Gdy obmywała twarz zimną wodą, usłyszała dziwny odgłos dobiegający z werandy. Skomlenie?

Gdy dźwięk się nie powtórzył, doszła do wniosku, że musiała się przesłyszeć. Jednak gdy naciągnęła już dżinsy i bluzę i wyjrzała przez brudne okno, omal nie upuściła skarpetki, którą właśnie miała włożyć. Niemal wskoczyła w buty i wybiegła z domu.

Na podwórzu był pies, przywiązany sznurkiem do klonu. Gdy tylko ją zobaczył, zaczął wściekle ujadać, skacząc i szczerząc zęby. Camille była przekonana, że gdyby nie był na uwięzi, rzuciłby jej się do gardła. Zważywszy na to, że bała się teraz wszystkiego, zdziwiło ją, że w ogóle nie wystraszyła się tego psa. Może dlatego, że nieszczęśnik prezentował się doprawdy żałośnie. Wyglądał na rasowego wilczura, ale na pewno pamiętał lepsze czasy. Był tak wychudzony, że sterczały

35

mu żebra, miał naderwane prawe ucho, zaropiałe oczy, sierść zmierzwioną, posklejaną błotem. - Spokojnie, spokojnie... - powiedziała Camille, ale pies rozszczekał się jeszcze bardziej. - Skąd się tu wziąłeś? Kto cię przywiązał do mojego drzewa? - pytała bezradnie. Trudno jej było pozbierać myśli, pies ujadał zbyt głośno i agresywnie. Camille weszła do domu, zamknęła za sobą drzwi i wyjrzała przez brudne okno. Gdy zniknęła mu z oczu, pies zamilkł i usiadł. Zauważyła, że jest zraniony koło prawej łopatki. Rana nie wyglądała na poważną, ale wskazywała na to, że pies jest po przejściach.

S R

Niestety, ten ktoś, kto przywiązał go do jej drzewa, zapewnił zwierzęciu sporo miejsca do biegania, ale nie zostawił nic do jedzenia ani do picia. Nie miała pojęcia, jak temu komuś udało się podejść do domu i przywiązać zwierzę, ale ta zagadka musiała poczekać na rozwiązanie. Przetrząsnąwszy szafki w kuchni, znalazła jakąś zniszczoną, dużą miskę i nalała do niej wody.

Gdy tylko otworzyła drzwi, pies rozszczekał się na nowo. Po chwili wahania Camille zbliżyła się do niego, ale wciąż skakał i szczekał, szczerząc zęby, więc nie mogła podejść na tyle blisko, by móc postawić mu miskę. I co teraz, pomyślała. Nie mogła uwolnić zwierzęcia, nie ryzykując życia. Nie mogła też zostawić psa bez picia i jedzenia. W tej sytuacji pobiegła do domu Violet, ale nie znalazła jej ani na piętrze, ani na dole, ani w piwnicy. Wreszcie wytropiła ją na tyłach drugiej szklarni. Była po łokcie uwalana ziemią, obstawiona

36

sadzonkami i bulwami. Wyglądałaby jak personifikacja Matki Ziemi, gdyby nie pół kilo złotych bransoletek i wymyślna fryzura. Powietrze w szklarni było przesycone różnymi zapachami, wilgocią, a rośliny rozrastały się we wszystkich kierunkach. - Cam! - zawołała z zachwytem Violet na widok siostry. - Nigdy tu wcześniej nie zachodziłaś. Nie przypuszczałam, że zajrzysz, by zobaczyć, co robię... - Bo nie po to przyszłam - burknęła Camille. - Przyszłam z powodu psa. - Jakiego psa? Camille westchnęła. Żeby to ona wiedziała.

S R

- Masz jakieś jedzenie dla psa? I gazety z ostatnich dni? Zadawanie pytań Violet było grubą pomyłką. Kiedy się dowiedziała, o co chodzi, natychmiast chciała rzucić wszystko i biec na pomoc. Na szczęście zjawił się jakiś klient i siostra musiała się nim zająć, a Camille mogła swobodnie przeszukać kuchnię. Vi miała tyle kociego żarcia, że starczyłoby dla całego zoo, były też gazety z ostatnich trzech dni. W żadnej jednak nie zamieszczono ogłoszenia o zaginięciu psa. Camille wyszła z domu Violet z ogromną torbą pełną jedzenia dla kotów i wielką salaterką. Dlaczego ten pies miał być jej problemem? Przecież w ogóle go nie znała. Podsunięcie miski wilczurowi było niewykonalne, bo nadal wyglądało na to, że woli ją zagryźć niż coś zjeść. Camille pobiegła znów do kuchni Violet i podgrzała jakieś mięso na hamburgery, a potem zmieszała je z kocim żarciem.

37

Gdy pies wyczuł wołowinę, przestał szczekać. Nie machał wprawdzie ogonem, miał zjeżoną sierść i groźne spojrzenie, ale przynajmniej pozwolił podsunąć sobie miskę. Rzucił się na nią, jakby nie jadł od tygodnia, co chwilę tylko łypał groźnie i warczał, by potem łykać jedzenie, niemal się dławiąc. Camille udało się też powoli postawić w jego zasięgu ciężką miskę z wodą. Sama nie wiedziała, po co się tak stara. Pies był żałosny. Zbyt wściekły, by go pokochać, zbyt szpetny, by ktoś chciał się nim zająć, na pewno nie powinna się nim przejmować. Ale było go jej tak żal. Nie zamierzała wchodzić do środka i myć okien. Jak dotąd nie kiwnęła palcem, aby zrobić cokolwiek dla uprzyjemnienia sobie

S R

mieszkania w tym starym domu, i nadal nie zamierzała tego robić. Jednak ponieważ musiała mieć oko na psa, przeszkadzało jej, że okno jest brudne. Gdy wytarła sobie kółeczko do wyglądania, reszta okna wyglądała ohydnie. A gdy umyła jedno okno, pozostałe straszyły swoim wyglądem.

Gdy kończyła drugą rolkę ręczników papierowych, nagle aż podskoczyła, słysząc wściekłe ujadanie psa, który, przez jakiś czas był cicho. Ujrzała Pete'a, który stał przewieszony przez płot, na którym oparł jedną z nóg. Miał na sobie dżinsy i rozpiętą koszulę, jak przystało na piękny wiosenny dzień. Gapił się na psa i nie wyglądało na to, żeby się przejmował jego ujadaniem. Przez chwilę odczuła coś jakby lęk, chęć ukrycia się przed tym człowiekiem. W jego oczach było coś, co sprawiało, że czuła rozdrażnienie i niepokój. Nie mogła znieść jego powolnego, leniwego

38

chodu, rosłego wzrostu, drażniących uśmieszków. Czyżby pociągał ją jako mężczyzna? To niemożliwe. Nie chciała już nikogo, do końca życia. Szybko otrząsnęła się z tych głupich myśli. To jakiś absurd, żeby czuła się nieswojo, w obecności Pete'a. Był przecież jej sąsiadem. Owszem, wtrącał się w nie swoje sprawy i lubił się szarogęsić, ale nie należało się tym przejmować. Camille szybko wyszła z domu. Gdy tylko Pete ją zauważył, skinął w kierunku wilczura. - Widzę, że udało ci się nakarmić naszego ulubieńca. - Naszego ulubieńca? - powtórzyła i nagle uświadomiła sobie, że

S R

Pete zna tego psa. - MacDougal! Ty mi to zrobiłeś? - Co takiego?

- Ty podrzuciłeś mi tego psa? To ty przywiązałeś to wstrętne, niebezpieczne zwierzę do mego drzewa? Dlaczego mi to zrobiłeś? Uśmiechnął się, jakby na niego nie krzyczała, ale mówiła coś miłego.

- Ma na imię Darby. Kiedyś był psem wystawowym, choć dziś trudno w to uwierzyć. Ale to czystej krwi owczarek alzacki, z bardzo dobrym rodowodem. Dzieciaki kiedyś lubiły się z nim bawić, był taki słodki i łagodny. Podeszła do płotu, rozglądając się za jakimś kijem, którym mogłaby mu porządnie przywalić. - Należał do Arthura Chapmana - ciągnął niezrażony Pete. Pamiętasz go, prawda? Taki spokojny facet, mieszkał za Cooper Street, po drugiej stronie strumienia, w domu po lewej za mostem.

39

Dobry człowiek, wielbiciel psów. Ale zachorował na Alzheimera. Ludzie oczywiście zauważyli, że zachowuje się dość dziwnie, ale wiesz, jacy tolerancyjni są mieszkańcy White Hills. Nikt jednak nie wiedział, że Art głodzi psa i się nad nim znęca. Był chory, nie wiedział, co robi. W każdym razie... Nie mogła znaleźć żadnego kija. Same patyczki, nic solidnego. - W końcu sąsiedzi zorientowali się, że Arthur sobie sam nie radzi. Wezwali gliny, a ci z kolei opiekę społeczną i tak dalej. Nikt się nie spodziewał, że jest w aż tak złej kondycji. - Natychmiast zabieraj stąd tego psa! - Ani myślę. Ale jak go nie chcesz, możesz zadzwonić do schroniska.

S R

- Oczywiście, że go nie chcę!

- Oczywiście oni natychmiast go uśpią - zapewnił pogodnie Pete. - Nie mają czasu ani środków na cackanie się z nim. Sam bym tak chyba zrobił.

- Ty psubracie, zabieraj mi stąd tego psa! Nie mogę wprost w to uwierzyć! Zostawiłeś mnie przecież na pastwę tego wściekłego potwora! - Dobra, dam ci numer do schroniska, jeśli chcesz, by przyjechali i go zabili. - Przestań to powtarzać! - Co? - Że oni zabiją tego cholernego psa! - Słuchaj, Cam. Tak właśnie jest. Pomyślałem sobie, że Darby ma jeszcze tylko jedną szansę. To znaczy, jeśli ty mu ją dasz. Był

40

takim wspaniałym psem, więc zasługuje na tę jedną jedyną szansę. Ale co tam... - Pete oderwał się od płotu. - Kogo to obchodzi, prawda? Idę do domu po ten telefon do schroniska. Kij był dla niego o wiele za dobry. Przeskoczyła przez płot, zdecydowana mu ostro przyłożyć. Nie bardzo wiedziała, jak to zrobić, ale była wściekła jak rój szerszeni i nawet się nad tym nie zastanawiała. Pobiegła za nim, złapała za koszulę i... sama nie wiedziała, kiedy znalazła się w jego ramionach. To wszystko było bez sensu. A Pete nigdy nie dał jej do zrozumienia, że jest dla niego pociągająca. A jednak jego wargi odnalazły jej usta tak szybko, jakby na to od dawna czekały. Jego

S R

ramiona objęły ją mocno w talii. Nic nie widziała, bo mocne słońce świeciło jej wprost w oczy, więc zamknęła je i poddała się pocałunkom. Słyszała poranne gruchanie synogarlicy, czuła wilgotną ziemię pod stopami, ciepły powiew wiatru, który mierzwił jej włosy na karku. Czuła bicie serca Pete'a i czuła też, jak jej własne się ściska. Powoli uniósł głowę i omiótł wzrokiem jej twarz. Jego spojrzenie było uważne, intensywne. Pogładził ją lekko palcem wskazującym po policzku. Gdy się odezwał, głos miał zachrypnięty i pełen czułości. - Wiedziałem, że ono tam jest. Twoje miękkie, dobre serce. Nie mogę patrzeć na to, jak cierpisz, Cam. Nie opuścił ręki zbyt szybko, nie odwrócił się i nie odszedł zbyt gwałtownie. Ale nawet gdy odszedł już kilkadziesiąt kroków w stronę swej posiadłości, stała milcząca, jakby skamieniała.

41

Od samego początku po powrocie do domu widziała, że Pete stara się do mej wyciągnąć rękę. Ale myślała, że to tylko dobrosąsiedzki gest. Nie spodziewała się... pocałunków. Nie oczekiwała, że poczuje bicie jego serca, ujrzy błysk pożądania w jego oczach. Pete jej pragnął. Gdy patrzyła w zamyśleniu za odchodzącym, przypomniał jej się Robert. Elegancki, smukły Robert, ze swoim chłopięcym uśmiechem i miastowymi upodobaniami. Uwielbiał miejskie światła. W piątkowe wieczory włóczyli się po klubach, ona wkładała buty na najwyższych obcasach i czarną, obcisłą sukienkę. Ruszali w miasto. Znał wszystkie modne miejsca, w których wypadało się pokazywać.

S R

Camille nie sądziła, aby takie miejsca mogły zainteresować Pete'a. On i Robert byli jak dzień i noc.

Pete był też szczupły, ale gdy mężczyzna jest taki wysoki, tak rosły jak on, nigdy nie jest... elegancki. Ramiona miał szerokie jak tur, skórę ogorzałą od przebywania na świeżym powietrzu, włosy jakby nigdy nieczesane. Wrzeszczał, gdy był wściekły, a cały się trząsł ze śmiechu, gdy było mu wesoło. Pete niczego się nie bal. Był żywiołowy, dziki, pierwotny. Jak wilczy samiec alfa. Przy takim mężczyźnie kobieta instynktownie zaczynała być ostrożna. Nie z powodu strachu, że może ją skrzywdzić, lecz że dostanie się we władzę kogoś silniejszego, kogoś, kto potrafi rządzić uczuciami, sterować pożądaniem. Camille zadrżała, a potem natychmiast się skrzywiła.

42

Jaki tam samiec alfa? Ten drań zostawił ją z psem, którego nikt nie chce, i na chwilę odwrócił jej uwagę, obezwładniając ją pocałunkiem. Cóż, gdy spotka go po raz kolejny, nie będzie żadnego całowania i innych bzdur. Odwróciła się i ujrzała Killera alias Darby'ego węszącego w cieniu pod klonem.

S R 43

ROZDZIAŁ CZWARTY Kiedy kobiety są całowane, poprawia im się nastrój, pomyślała ponuro Camille. Przynajmniej, jeśli pocałunek był dobry. A pocałunek Pete mógłby otrzymać najwyższą notę. Gdy szła na pole lawendy, niosąc sekator z długimi rączkami, czuła wszystkie obolałe mięśnie. Przez ostatnie trzy dni bez przerwy pracowała na polu. Chociaż zaharowywała się do nieprzytomności, nie mogła zapomnieć Pete'a. Ale przynajmniej dobrze spała i częściowo chociaż zarabiała na swoje utrzymanie. Praca przy

S R

lawendzie była niewdzięczna, beznadziejna, idiotyczna, ale nawet pasowała do jej nastroju. Odpowiadało jej takie ogłupiające, męczące zajęcie, dzięki któremu nie miała już koszmarnych snów. Kiedy doszła na szczyt wzgórza, popołudniowe słońce było tak oślepiająco mocne, że dopiero po kilku sekundach zorientowała się, że nie jest sama. Na polu było dwóch chłopców. Obaj, schyleni nad uprawą, pracowali na skraju pola, a sekatory mieli o wiele lepsze niż ona.

Domyśliła się, że to synowie Pete'a. Byli w wieku, gdy chłopcy potykają się o własne nogi i wydaje się, że mają ręce do samej ziemi. Jednak dostrzegała podobieństwo do Pete'a - byli równie wysocy, grubokościści, ogorzali i mieli takie same ciemne włosy, które lekko rudziały w słońcu. Camille podeszła bliżej, szykując się do konfrontacji. Była przekonana, że to Pete ich tutaj przysłał, choć przecież wcale nie

44

prosiła o pomoc. Zamieniła się wprawdzie w opryskliwą wiedźmę - i była z tego dumna - ale nawet wiedźmy mają pewne zasady. Nie pozwoli tym chłopaczkom harować na tych beznadziejnych dwudziestu akrach. - Chłopcy! Hej! - zawołała, gdy znaleźli się na odległość głosu. Mogła natychmiast ich stąd wyrzucić. Obaj się wyprostowali. - Dzień dobry, pani Campbell. Byli identyczni. Różnili się tylko tym, że jeden z nich miał kogucika na głowie - ten, który wystąpił naprzód i oblewając się purpurowym rumieńcem, powiedział:

S R

- Dzień dobry, pani Campbell. Widziałem psa na pani podwórku. Nadal zamierzała wyrzucić ich ze swej posiadłości, ale po tej uwadze uznała, że najpierw musi zatroszczyć się o ich bezpieczeństwo.

- Chyba nie podchodziliście do Killera, chłopcy? - Nie - odparł ten nieśmiały. - Chciałem tylko powiedzieć, że widziałem, co zrobiła pani z faszyną. Ta zagroda dla niego jest świetna. Może sobie pobiegać i nie musi być uwiązany. Camille wzięła się pod boki. Nie potrzebowała pochwały od jakiegoś dzieciaka za to, że przytargała pięć ton faszyny, żeby zrobić jakieś kretyńskie ogrodzenie dla wściekłego psa, który nienawidził jej i wszystkich wokół. Potrzebowała raczej kogoś, kto zdzieli ją po głowie za to, że robi coś tak głupiego. Lecz zanim zdążyła skorygować błędną opinię chłopca o niej samej, jego brat wystąpił do

45

przodu. Był tak samo urodziwy i niezdarny, tylko nie miał kogucika na głowie ani rumieńca na policzkach. - Przede wszystkim powinniśmy się przedstawić. Ja jestem Simon, a to mój brat Sean. To właśnie on znalazł Darby'ego. Tata mówi, że on zawsze znajduje kłopoty. - Wcale nie. - A właśnie że tak. - Simon szturchnął go i mówił dalej. - Widzi pani, dowiedzieliśmy, że pana Chapmana zabrano do domu opieki. Ale nikt nie pamiętał, że on miał psa, dopóki Sean sobie o tym nie przypomniał. Pani Gaff wpuściła nas do domu. Sean odnalazł Darby'ego na tyłach domu. Siedział w brudzie, bez jedzenia i bez

S R

wody. Zupełnie zdziczał. Myślałem, że zagryzie Seana. Wprawdzie nie byłoby to takie złe...

Sean szturchnął go, a brat odpowiedział mu tym samym. Camille potarła palcami skronie, zastanawiając się, jak wywali ich z tego pola, skoro nie może nawet wtrącić słowa do rozmowy. Sean nie przerwał swojej przemowy, chociaż brat go poszturchiwał.

- W schronisku pożyczyli nam tę specjalną smycz,której używa się do łapania chorych albo agresywnych zwierząt. Jest na kiju, więc pies nie może ugryźć. No i Sean przyprowadził Darby'ego do domu... Seanowi wreszcie udało się włączyć do rozmowy. - Simon chciał teraz powiedzieć, że tata się na mnie wściekł. I rzeczywiście tak było. Ojciec zawsze się złości, gdy przyprowadzam do domu jakieś zwierzę. Ale chodzi przede wszystkim o to, że tata od razu wiedział, że pani jest idealną osobą do zaadaptowania Darby'ego.

46

- Co takiego? - wydusiła Camille. - Powiedział, że pani jest jedyną osobą, która może go uratować. To znaczy, ja też bym mógł. Ale my mamy już psy, koty, szopy pracze, oswojone gołębie i takie tam inne, a Darby jest zbyt konfliktowy, by żyć wśród innych zwierząt. Tak więc nie mogliśmy go u nas zostawić. I wtedy tata powiedział, że pani idealnie się do tego nadaje. Bo pani jest jedyną istotą w White Hills, która jest jeszcze bardziej wściekła niż Darby. - Słucham?!! - Niezłe, co? Nie byłem przekonany, bo przecież jest pani kobietą, ale tata wyjaśnił, że pani wcale nie jest podobna do innych kobiet.

S R

Tym razem jej głos podniósł się o całą oktawę. - Co chcesz przez to powiedzieć?!

Bracia spojrzeli po sobie, jakby nagle dotarło do nich, że nie jest zachwycona tym, co wygadują. Simon był chyba zwykle typowany do prowadzenia trudnych rozmów z dorosłymi, więc tym razem to on się odezwał.

- Tata powiedział, że pani jest w porządku. Ale proszę na siebie spojrzeć. Ubiera się pani jak facet. Ma pani brudne buty. Rozczochrane włosy. Jest pani konfliktowa. Właściwie jest pani taka jak my. Sean skwapliwie przytaknął i dodał, w obawie, że Camille może się obrazić: - Bo widzi pani, jak mama odeszła, powiedzieliśmy sobie, a co tam, nie potrzebujemy i nie chcemy kobiet w naszym życiu. Bo tata

47

był załamany. Teraz jest już dobrze. Po prostu trzeba trzymać się z dala od kobiet. Simon dokończył wyjaśnienia: - Teraz już pani rozumie? Gdyby pani była jak inne kobiety, nie powierzylibyśmy pani Darby'ego. - Rozumiem. Właściwie to Camille nic nie rozumiała, ale zauważyła, że zerwał się chłodny wiatr, zbliża się pora kolacji, ona jeszcze nie tknęła żadnej pracy i musi dokonać przekładu dziwnego wywodu czternastolatków na język dorosłych. Przekaz był taki, że ten cholerny pies jest nagrodą. Według nich. A ona jest zbyt zaniedbana i

S R

konfliktowa, by być „jak inne kobiety". Co za wspaniały komplement. - No tak. Ale czas brać się do pracy... Chłopcy odwrócili się i podnieśli sekatory.

- Zaraz, zaraz - powstrzymała ich.

- Wszystko dobrze, pani Campbell, wiemy, co mamy robić. Tata zadzwonił do okręgowego wydziału rolniczego i ten facet stamtąd wszystko nam wytłumaczył.

- Wiemy, że lawenda to kwiat i nie chcieliśmy zajmować się czymś tak obciachowym, ale w końcu to nie pani wina, że siostra sfiksowała. - Zamknij się, Simon, obrażasz pani rodzinę. - Przepraszam, nie miałem nic złego na myśli. Po prostu bardzo pani współczuję. Strasznie się boimy pani siostry, a pani musi przecież ciągle się z nią zadawać. To musi być trudne.

48

- W każdym razie - Sean zaczął ciąć w powietrzu sekatorem, gdy mówił - dowiedzieliśmy się różnych tam bzdur. Chociaż to nawet było ciekawe - że jest angielska lawenda i francuska, i hiszpańska. Tutaj są chyba same krzyżówki. - Musimy teraz ściąć mniej więcej jedną trzecią od czubka i po bokach. - Simon spojrzał na jej sekator i pokręcił głową. - Pani sekator się do tego nie nadaje, musi być naprawdę dobry. Ale musimy wracać do pracy. Trzeba ściąć łodyżki tuż nad zdrewniałą częścią. O tak, widzi pani? - zademonstrował, gdy niechętnie podeszła bliżej i pochyliła się, by zobaczyć, jak on to robi, po czym ciągnął dalej: - Ta uprawa jest zupełnie zaniedbana. Facet z poradni okręgowej

S R

powiedział, że dopiero za trzy lata coś z tego będzie i że tylko jak się będzie cały czas przycinać, to wyżyje. - Wyżyje?

- Odżyje - poprawił z niesmakiem Sean. - Ma najgorszą ocenę z angielskiego, to tuman. - Wcale nie.

- Niestety tak. W każdym razie, pani Campbell, naprawdę ma pani mnóstwo tej lawendy. Machnęła ręką, jakby rozpaczliwie liczyła na to, że w ten sposób zdoła się ich pozbyć. - Wiem, ale naprawdę was tu nie potrzebuję, chłopcy! Zamarli w bezruchu, ale wyglądali na przybitych. - Tata nam płaci za pracę, pani Campbell, więc pani nie musi. A jak nie będziemy tu pracować, będziemy musieli myć łazienki i zmywać naczynia. Naprawdę dobrze pracujemy i możemy zaczynać

49

prawie codziennie po trzeciej. Proszę nas nie wyrzucać, lecz chociaż dać nam szansę. Miała ochotę przegnać ich natychmiast, ale jak tu się wściekać na dwóch smarkaczy pozbawionych matki. - Nie dacie rady we dwóch wystrzyc całego pola. Czasami możecie popracować z godzinkę po południu. Jeśli chcecie. I tylko pod warunkiem, że nie przeszkodzi wam to w odrabianiu cholernych lekcji. Chłopcy gorliwie pokiwali głowami. - I wcale nie powiedziałam „cholernych". Znowu skwapliwe potakiwanie. Miała ochotę przyczesać

S R

kogucika na głowie Seana i pobiec do domu po ciasteczka dla tych smarkaczy.

Odeszła przekonana, że zostawienie chłopców na polu jest bezsensowne, ale Pete to wszystko nakręcił i to do niego trzeba było się udać, by z tym skończyć. A to oznaczało, że trzeba się z nim spotkać. Nie obawiała się, że znów będzie chciał ją pocałować. Zważywszy, że uważał ją za zaniedbaną, brzydką, bezpłciową istotę, dziwne, że w ogóle to zrobił choć raz. Camille opiekowała się psem przez kolejne trzy dni, ale w sobotę po południu miała już dość jego smrodu. Ponieważ było bardzo ciepło, włożyła postrzępione szorty z obciętych dżinsów, czarną podkoszulkę, po czym wyniosła na zewnątrz wiadro, szampon przeciwpchelny, szmaty i szlauch. Killer alias Darby pozwalał jej dawać sobie wodę i jedzenie, szczególnie gdy było w nim mięso, i przestał na nią warczeć. Jednak

50

podejść do niego i dotknąć, to było coś zupełnie innego. Gdy zbliżyła się na odległość kilku kroków, znowu obnażył kły. - Słuchaj no - powiedziała, zatrzymując się na chwilę. Śmierdzisz. I to tak potwornie, że czuć cię przez okno. Jeśli myślisz, że mnie wystraszysz, to się grubo mylisz. Wykąpię cię i koniec. Gdy pies zawarczał w odpowiedzi, Camille odgarnęła włosy do tyłu, wzięła się pod boki i zrobiła to samo. Potem pochyliła się wolno i zanurzyła szmatę w wiadrze, do którego wlała szampon. Killer przestał warczeć, ale gdy zrobiła kolejny krok w jego stronę, znowu wyszczerzył zęby. - Mam tego dość. Spróbuj tylko mnie ugryźć, to zobaczysz.

S R

Myślisz, że życie źle cię potraktowało? Też coś. Ja naprawdę straciłam wszystko. - Gdy pies przestał warczeć, zrobiła kolejny krok w jego stronę.

- Mówisz, że twój właściciel stał się wstrętny i już nikomu nie ufasz? Wiem, to jest okropne, naprawdę straszne - zrobiła kolejny krok. - Ale wyobraź sobie, że bandyci zabili faceta, którego kochałam. Sąd ledwie dał im po łapach. Już nigdy nie poczuję się bezpieczna. Straciłam dosłownie wszystko - pracę, męża, swoje życie, siebie samą. - Powoli, spokojnie namydliła szyję i boki psa. Zwierzę zastygło w bezruchu, ale wpatrywało się w nią groźnie. - Więc przestań się na mnie wściekać. Jestem już tym zmęczona. Myślisz, że życie jest nie fair? Zgoda. Myślisz, że nie warto żyć? To prawda. Chcesz, żeby cię zostawić w spokoju? Też to rozumiem. I zrobię to, ale teraz muszę cię umyć, bo śpię pod tym oknem i dłużej już tego smrodu nie wytrzymam.

51

Wcale nie mówiła do niego przymilnym tonem, ale jej głos wyraźnie działał na zwierzę uspokajająco. Stał potulnie i pozwalał jej się myć. Może sam też miał już dość tego brudu? Serce Camille waliło jak oszalałe. Nie było łatwo opanować lęk przed zwierzęciem, które w każdej chwili mogło się na nią rzucić. Najgorsza była wściekłość w jego oczach. - No, już, jeszcze tylko cię opłuczę - przemawiała do psa. Potem już zostawię cię w spokoju. Myślałam, że jesteś czarny, ale ty jesteś po bokach cały złocisty, ty wścieklico... Usłyszała skrzypnięcie furtki za plecami, a potem kroki na ganku.

S R

- Do diabła, Killer! - wrzasnęła nagle, bo pies, choć dobrze go trzymała, szarpnął się nagle, a jej ręka ześlizgnęła się po mokrym futrze.

Pies wywrócił wiadro, oblewając ją mydlinami, a potem zafundował jej jeszcze dodatkowy prysznic, biegając wokół i otrząsając się z wody. Potem stanął i patrzył na nią z wywieszonym jęzorem, machając ogonem, jakby byli najlepszymi przyjaciółmi. Wtedy usłyszała parsknięcie za swoimi plecami. Pete z trudem powstrzymywał śmiech. - Co pana tak śmieszy, panie MacDougal? - Ty. Widziałem raz kota, który wpadł do studni. Wyglądasz podobnie. Kłamał. Owszem, była mokra, ale wyglądała ślicznie z nastroszonymi włosami i zaróżowionymi z wysiłku policzkami. Poza tym wzruszyła go tym, co wyjawiła na swój temat, przemawiając do

52

psa. Wzruszało go też, że wciąż próbowała udawać, że jest twarda, choć tak naprawdę była w rozsypce. - Cholera jasna, MacDougal! Dosyć już mam tego nabijania się ze mnie! - Ależ ja wcale się z ciebie nie nabijam. Przecież naprawdę jesteś bardziej mokra od tego psa. - Dobra, teraz się nie nabijasz, ale obgadywałeś mnie przed swoimi synami! Minęła go tak szybko, że zdążył tylko wydać z siebie pomruk zdumienia. Ponieważ nie zakazała mu wchodzenia do domu, podążył za nią.

S R

Ostatnio był w środku wiele lat temu. Prababcia mieszkała tu przez wiele lat, pamiętał, jak przychodził do niej z innymi dzieciakami w Halloween i dostawał cukierki. W środku było trochę ciasno, ale bardzo kolorowo i przytulnie.

Obecnie cała ściana przy kominku była aż pod sufit zasłonięta pudłami. Camille najwyraźniej jeszcze się nie rozpakowała po przyjeździe z Bostonu. Okna były wprawdzie umyte, ale reszta wyglądała gorzej niż w pokojach jego synów. Zauważył mnóstwo pudełek z różnymi urządzeniami kuchennymi typu nowoczesny ekspres do kawy czy opiekacz do pieczywa, wszystko nietknięte. Przez staroświeckie uchylone drzwi zauważył poobijany nierdzewny dzbanek do kawy stojący na starej kuchni, ale był w zbyt żałosnym stanie, by można go było uznać za antyk. A więc nadal żyła jak na biwaku. Nie mieszkała nigdzie na stałe. Przynajmniej emocjonalnie.

53

Pete przejechał ręką przez włosy, czekając, aż pokaże się Camille, która znikła w sypialni. Przez półotwarte drzwi słyszał, jak mamrocze coś do siebie pod nosem, a potem zauważył mokre łachy rzucane ze złością na podłogę. Gdy Cam wyszła z sypialni, była bosa, lecz przynajmniej sucha. Miała na sobie spłowiałe dżinsy i błękitną koszulę, która musiała chyba kiedyś należeć do jej ojca, bo była bardzo sprana. Nie wiedział, czy starała się wyglądać jak najgorzej, czy podświadomie wybierała rzeczy, w których czuła się bezpiecznie - na przykład stare ubrania swojego ojca. Pete mógłby ją zapewnić, że wszelkie wysiłki zmierzające do

S R

oszpecenia się idą na marne. Widok jej ciemnych oczu, bladej cery i miękkich, delikatnych ust za każdym razem zapierał mu dech w piersi. Przypuszczenie, że Cam nosiła rzeczy po ojcu, bo przynosiło jej to pocieszenie, przypomniało mu samego Colina Campbella. Miły był z niego facet. Pete uważał go za kogoś w rodzaju honorowego wujka i bardzo go lubił. Nie widział go jednak od czasu, jak Campbellowie wynieśli się na południe. Colin był zawsze dobrym, opiekuńczym ojcem. Pete zastanawiał się, czy wie teraz, jak bardzo cierpi jego najmłodsza córka. Oczywiście, nie jest łatwo być dla niej miłym, bo może człowiekowi łeb urwać. Dlatego gdy wyszła wreszcie ze swego pokoju, rzucił obojętnym tonem: - O co ci chodzi z moimi synami? Co ci nagadali? Że źle o tobie mówiłem?

54

- Niezupełnie. Nieważne - rzuciła spokojnie, co można było uznać za pewien postęp. Poza tym miała w ręku szczotkę, co również wydawało się krzepiące, jeśli wziąć pod uwagę, w jakim stanie były jej krótkie, zmierzwione włosy. Niestety, idąc do kuchni, potrząsnęła nią groźnie w kierunku Pete'a. - Nie chcę, by twoi synowie pomagali mi przy lawendzie rzuciła. - Nie lubisz moich chłopców? - spytał, natychmiast sztywniejąc. - Nikogo nie lubię, więc nie bierz tego do siebie. Są wspaniali. Chociaż na twoim miejscu kupiłabym Seanowi konia, zanim zamęczy

S R

cię na śmierć swoimi prośbami. A Simonowi radzę nie powierzać żadnych sekretów, bo wszystko rozgada.

- Tak, słyszałem już, że karmisz ich smakołykami, jakich nigdy nie widzieli w domu.

- Bzdura. Przyniosłam im parę kanapek, bo ciężko pracowali zapewniła. -I ponieważ są czternastoletnimi chłopcami, czyli są wiecznie głodni.

Najwyraźniej uważała, że oskarża ją o to, że była zbyt miła, bo czajnik wylądował z hukiem w zlewie, a gdy został napełniony, ha kuchence. Potem Cam energicznie postawiła kubek na stole. Trudno było nie zauważyć, że tylko jeden. - Nie głodzę swoich dzieci, przysięgam, bez względu na to, co ci nagadały. Przewróciła oczami.

55

- Chodzi mi tylko o to, że nie chcę, by pracowały na farmie. To nie jest w porządku, bo nie stać mnie na to, by im płacić. - Ja im płacę. - Wiem, i to jeszcze pogarsza całą sprawę. Nie chcę twego miłosierdzia, a ta lawendowa afera ciebie nie dotyczy. - Dobra, wiem, jak rozwiązać ten problem - odezwał się Pete pojednawczo. - Zwrócę się do twojej siostry... Jak się tego spodziewał, pobladła, a nawet upuściła łyżeczkę. - Daj spokój. Nie nasyłaj na mnie Violet. To nie fair. Pete w zamyśleniu podrapał się po brodzie. - No to mamy problem - powiedział. - Muszę porozmawiać z

S R

którąś z was. Trzeba podjąć pewne decyzje w związku z lawendą. Muszę spytać którąś, zanim się zabiorę do roboty. - Coś ty znowu wymyślił? - spytała z rozdrażnieniem w głosie. Musiała być całkiem wytrącona z równowagi, bo nawet postawiła przed nim kubek, a gdy woda się zagotowała, zrobiła dla nich dwojga kawę rozpuszczalną.

Wypił mały łyczek. Jej kawa była niemal tak samo wstrętna jak ta, którą sam przyrządzał. - No cóż, trzeba zrobić trzy rzeczy. Po pierwsze, zainwestować w mierzwę, bo system odwadniający nie jest odpowiedni dla lawendy. Potem, zakładając, że w ogóle chcecie to ciągnąć, potrzebujecie gleby o pH około 6,5. Nie sprawdzałem nigdy waszej ziemi. Jednak znając swoją, która graniczy z waszym polem lawendy, sądzę, że będzie trzeba dostarczyć roślinom trochę wapna.

56

Patrzył, jak Camille opada na podrapane krzesło po drugiej stronie stołu. Violet wybałuszyłaby na niego oczy przy pierwszej wzmiance o pH gleby i wapnie. Ale nie Camille. Ona znała się na ziemi i miała wyczucie o wiele większe od sióstr. Jednak było jasne, że nie zamierza zajmować się tą piekielną lawendą na stałe. - Mogę to wszystko zrobić sama. - Czyżby? - Uważał, że Camille może obłożyć mierzwą dwadzieścia akrów tak jak krowa może latać. - Naprawdę, Pete. - Tak, jasne. - Kiedyś ta kuchnia była taka przytulna, myślał. Teraz zlew straszył plamami rdzy, farba obłaziła ze ścian, a podłoga

S R

wymagała cyklinowania i lakierowania.

- Sądzisz, że ojciec niczego mnie nie nauczył? Minęło wprawdzie sporo lat, od kiedy zajmowałam się tym ostatnio, ale umiem okładać rośliny ściółką i je nawozić. Nie wiedziałam po prostu...

- Że lawenda wymaga takich zabiegów. Twoja siostra tym bardziej nie miała o tym pojęcia. I tu zaczyna się nasz problem... - Żaden „nasz", MacDougal. - Nie zareagował, tylko spokojnie upił trochę kawy, więc spytała już nieco spokojniej: - No więc, jaki to problem? - Muszę wiedzieć, co ona zamierza zrobić z tą całą lawendą, skoro hoduje ją na skalę przemysłową. O ile nie zamierza zaopatrywać wszystkich florystów na półkuli północnej, to chyba myśli o produkcji olejku, który we Francji jest wykorzystywany przede wszystkim w przemyśle perfumeryjnym. Tylko że nie

57

widziałem żadnych urządzeń do ekstrahowania olejków. Nie mam nawet pojęcia, czy zrobiła jakieś rozpoznanie na rynku. Można inwestować w ten interes tylko pod warunkiem, że... - Przycisnę Violet i o wszystko ją wypytam - przerwała mu Camille. - Kiedy cię zostawiła, Pete? - dodała niespodziewanie. - Słucham? - Twoja była żona. Chyba niedawno, bo uraza wygląda na świeżą. Chłopcy wciąż mówią, że za nią nie tęsknią, że jej nie kochają, i udają, że wszystko to nic ich nie obchodzi. Pete z irytacją odstawił kubek z kawą. Nie przyszedł tu, by rozmawiać o swoim rozwodzie.

S R

- Prawie trzy lata temu. To mój ojciec faszeruje chłopców tą antykobiecą gadką, wmawia im, jak to fajnie żyć po kawalersku, nie potrzebować kobiet i tak dalej. Znasz mojego tatę. - Kiedyś znałam.

- Więc pewnie pamiętasz, jak uwielbiał moją mamę. Nie ma nic do kobiet, nie wiem, po co wpaja chłopcom takie nastawienie. Chyba myśli, że wszyscy będziemy mniej cierpieć, jak wmówimy sobie, że nie potrzebujemy kobiet w swoim życiu. - Oni wyglądają na dobrych chłopaków, Pete. - Tacy są. Ale mają silny uraz, bo mama ich zostawiła. Myślą, że widocznie ich nie kochała, skoro odeszła, nie oglądając się za siebie. A tak naprawdę, zostawiła przecież nie ich, lecz mnie. Ale dzieciaki nie rozumieją takich rzeczy. - Pete zmarszczył brwi i zamilkł. Sam nie wiedział, dlaczego jej to wszystko mówi. Nie pamiętał, żeby od rozwodu rozmawiał z kimś na temat Debbie.

58

- Właściwie to nie moja sprawa - powiedziała niechętnie Camille. - To prawda. Zerwała się gwałtownie na nogi. - Nic mnie to wszystko nie obchodzi. Zaczęłam tę rozmowę tylko po to, by ci powiedzieć, że nie potrzebuję żadnej pomocy, ani twojej, ani twoich synów. On wstał także, myśląc, że ta kobieta jest bardziej zmienna niż letni wiatr. Nie zastanawiając się nad tym, powiedział całkiem spontanicznie: - Czasami poznaję w tobie tę dawną Camille.

S R

Nie trzeba było tego mówić. Jej policzki natychmiast spurpurowiały i odparła ze złością:

- Cóż, nie jestem już tamtą osobą. Ta dziewczyna odeszła i nigdy nie wróci, więc jeśli myślisz...

- Nic nie myślę - przerwał znużonym głosem. - Cam, rozumiem twoją wściekłość. Gdyby mnie spotkało to, co ciebie, pewnie bym zdzierał zębami korę z drzew. Bardzo ci współczuję, że przeszłaś taką tragedię. Ale ja nie miałem w tym żadnego udziału. Jestem tylko starym przyjacielem, który ma czas i środki, by ci pomóc z. tą cholerną lawendą. I mam dwóch synów, którzy są nastolatkami, co znaczy, że są potwornie egoistyczni i dobrze im zrobi, jak poświęcą trochę czasu dla innych. Przestań więc się na mnie dąsać. Pete miał nadzieję, że rozbroi ją tymi szczerymi słowami, ale ona za wszelką cenę nie chciała okazać, że choć trochę zważa na to, co on mówi. Że zależy jej na nim. Dlatego oświadczyła cierpko:

59

- Nie zatrzymam tego psa. - Nie? - Nie - powtórzyła zdecydowanie. - Owszem, opiekowałam się nim. Ale robiłam to tylko dlatego, że nie chciałam, by go uśpiono. Teraz jest już z nim lepiej, więc poszukam mu jakiegoś domu i pozbędę się go wreszcie. - Dobra, zrób to. Pokaż, jaka jesteś wredna. - Jestem wredna. Ta rozmowa była tak głupia, że nie zamierzał jej ciągnąć. Zamiast tego chwycił ją w ramiona i zaczął całować. Bo co miał zrobić? Stała tak, z rękami wspartymi na biodrach i patrzyła na niego wyzywająco.

S R

Zatopił ręce w jej bujnej, wilgotnej czuprynie, przyciągnął ją mocno do siebie. Oddawała mu pocałunki tak, jakby była najbardziej samotną istotą na ziemi. Jakby robiła to po raz pierwszy. Jakby umierała z pragnienia, by ktoś ją dotykał, przytulał. Pomyślał, że to nie chodzi o niego. Po prostu była zbyt długo sama. Zagubiona i nieszczęśliwa po śmierci męża. A jego pocałunki i pożądanie, które czuła, jakby otwierały drzwi zatrzaśnięte przez ból i cierpienie. Jednak, choć wiedział to wszystko, przez tę krótką chwilę napawał się tymi pocałunkami, zapachem jej skóry, westchnieniami rozkoszy. Aż do chwili, gdy ukąsiła go w szyję. - Ugryzłaś mnie - powiedział, otwierając raptownie oczy i patrząc na nią ze zdziwieniem. - Cóż. Nie jadłam lunchu.

60

- Ugryzłaś mnie, i to całkiem mocno. - Chcesz powiedzieć, MacDougal, że nie doświadczyłeś nigdy miłosnych ukąszeń? - Campbell, ty ze mną flirtujesz! Przecież od czasu, jak wróciłaś do domu, tylko się na mnie wściekałaś! - Tak jak na wszystkich, nie bierz tego do siebie. Tymczasem jednak myślę tylko o tym, by cię schrupać na lunch. Nie stracił poczucia rzeczywistości. Delikatne promienie słońca wlewały się przez okna. Widać było cały kurz w pokoju. Ptaki za oknem śpiewały. Czuć było zapach kiepskiej kawy i świeży aromat migdałowca dolatujący zza okna. Jednak Pete widział tylko

S R

zmierzwione włosy, smutne oczy, usta obrzmiałe od pocałunków. Wpatrywała się w niego w napięciu.

- O co chodzi? - spytał łagodnie. - Może próbuję cię odstraszyć. - I myślisz, że ci się uda?

Milczała. Potem dotknęła palcem jego policzka. - Tak, Pete. Nie wiem, dlaczego wciąż mnie całujesz. Nie wiem, dlaczego starasz się mi pomóc. Musisz wiedzieć, że jestem chodzącą katastrofą. Nie pasuję do twojego życia, nie ma dla mnie miejsca w życiu twoich synów. Nie jestem gotowa na żaden związek. Zresztą w ogóle do niczego się nie nadaję. - I co z tego? Na jej ustach pojawił się uśmiech, chyba pierwszy spontaniczny, jaki u niej widział.

61

- Nie żartuj sobie ze mnie. Mówię poważnie. Jeżeli nie zrezygnujesz, możesz mieć kłopoty. Więc następnym razem dobrze się zastanów, nim znów będziesz chciał mnie pocałować. Powoli wyswobodziła się z jego ramion, odwróciła się i po prostu wyszła z domu. Siatkowe drzwi cicho zatrzasnęły się za nią. Stał ogłupiały, nie wiedząc, co ma ze sobą począć.

S R 62

ROZDZIAŁ PIĄTY Wszystko szło źle przez okrągły tydzień i Camille była przekonana, że to przez Pete'a. Wyprowadził ją z równowagi. Nie dość, że jej idol z dzieciństwa przemienił się w mężczyznę, który był nią wyraźnie zainteresowany, to jeszcze fascynacja okazała się wzajemna. Była przekonana, że to nic poważnego. Musiała się tylko od niego zdystansować. Dlatego próbowała kryć się w domu, jak robiła przez pierwsze tygodnie po powrocie, ale teraz trudno było tak

S R

postępować. Nieszczęsny pies wymagał opieki i trzeba było mu poświęcać dużo czasu. Lawenda też nie mogła rosnąć tak, jak sama chciała. A synowie Pete'a wciąż przychodzili, by jej pomagać. Camille szła drogą prowadzącą z domu siostry do jej sklepu „Ziołowa Oaza". Chmury zaczęły się zbierać już przed południem, a teraz gnały po niebie, zapowiadając deszcz. Ponieważ Camille musiała zejść z pola w obawie przed burzą, uznała, że to dobra pora, by poszukać siostry i rozmówić się z nią.

Miała nadzieję, że zastanie Violet samą, ale gdy wetknęła głowę przez drzwi, zauważyła co najmniej trzy osoby rozglądające się po królestwie siostry, nie mówiąc już o licznych kotach. Na dźwięk obcych głosów natychmiast się wycofała i skierowała do szklarni, ale niestety podążyły za nią dwa persy, które domagały się pieszczot, ocierając się o jej nogi. Wreszcie pochyliła się, by je pogłaskać, i mruknęła pod nosem:

63

- Killer, przecież jesteś psem. Dlaczego nie pogonisz tych cholernych kotów? Nie musiała oglądać się za siebie, by wiedzieć, że wilczur jest tuż za nią. Killer wciąż warczał na wszystko i wszystkich z nią włącznie, ale od kilku dni chodził za nią krok w krok. Nie opuszczał jej, gdy szła do łazienki, do kuchni, do sypialni. Siedział sobie cierpliwie i czekał, aż skończy robić to, co właśnie robiła, tak jak teraz, gdy patrzył, jak głaszcze dwa namolne koty. Gdy futrzaki się wreszcie odczepiły, Camille wsunęła ręce w kieszenie dżinsów i zaczęła przechadzać się po pierwszej szklarni. Zbudowali ją jeszcze jej rodzice. Nie była taka nowoczesna jak ta

S R

druga, należąca do Violet, ale pełno w niej było wciąż śladów mamy sekator Margaux, schludny zlew i blat służący do przygotowywania rozsad, stary francuski fartuch, który nosiła.

Camille ze wzruszeniem przełknęła ślinę. Margaux uwielbiała hodować kwiaty, tak jak Violet. I jak Daisy. Tylko Cam się wyrodziła, chciała mieć stresującą pracę w mieście, nigdy nie przepadała za romantycznymi koronkami i wszelkimi frymuśnymi ozdóbkami. Jednak tutaj,w wilgotnym powietrzu szklarni, czasem wyobrażała sobie, że czuje delikatną smugę perfum matki, w której dominowała lawenda i jaśmin. Oczywiście, to wszystko były bzdury. Tak naprawdę w szklarni cuchnęło ziemią i nawozem, a ona przecież wcale nie tęskniła za swoją matką. Dawno już była dorosłą kobietą!

64

Zaczęła kręcić się po szklarni, sprawdzała ziemię, wąchała kwiaty, czytała etykiety. Gdy usłyszała wołanie Violet, zdążyła już w połowie obejrzeć drugą szklarnię. - Cam, gdzie ty się podziewasz! - zawołała Violet, omijając Killera, który warknął na nią ostrzegawczo, ale go zignorowała. Miała na sobie jeden ze swych malowniczych słomkowych kapeluszy, prostą bluzkę i cygańską spódnicę we wszystkich możliwych i niemożliwych barwach. - Trzeba było zajrzeć do sklepu. - Miałaś klientów. A mnie się nie spieszy. - A więc wciąż unikasz ludzi. Czy od powrotu do domu byłaś choć raz w mieście? - Vi spojrzała na siostrę i szybko dodała: -

S R

Nieważne. Cieszę się, że wpadłaś. Widziałaś moje peonie? Violet zaczęła latać jak motylek od roślinki do roślinki i zasypywać siostrę informacjami.

- No dobrze - przerwała jej w końcu Camille. - Rozejrzałam się wokół. Wszystko, co tutaj robisz, jest bardzo ciekawe i tak dalej, ale czy zadbałaś o to, żeby to wszystko sprzedać? Szklarnie pękają w szwach.

- Tak, rzeczywiście - przyznała Violet z roztargnieniem, spryskując jednocześnie rośliny i zrywając tu i ówdzie pożółkłe listki. - Muszę przyznać, że jak dotąd nie przejmowałam się zbytnio obrotami. Nie miałam czasu na analizowanie ksiąg rachunkowych. Zresztą żyłam z pieniędzy, które dostałam po rozwodzie. - Wiem, że ten drań wypłacił ci niezłą sumkę, ale myślałam, że zamierzasz ją sobie odłożyć na czarną godzinę,

65

- Pewnie powinnam. Ale po rozwodzie musiałam zrobić coś pozytywnego. Zbudować coś, zamiast rozwalać. A gdy zajęłam się hodowlą tych roślin, patrzyłam, jak się rozwijają, kiełkują... to było takie cudowne... - To jest cudowne, Violet - powiedziała ostrożnie Camille. Czuła, że musi postępować z siostrą delikatnie, bo dzieje się z nią coś, czego sama nie rozumie. - Ale jeśli chodzi o lawendę... czy zdawałaś sobie sprawę z tego, ile jej jest? - Nie do końca. - Violet, tą lawendą mogłabyś zasypać całe wschodnie wybrzeże. Nawet małej części zbiorów z tego pola nie sprzedasz w

S R

„Ziołowej Oazie". Sprawdziłaś potencjalny rynek zbytu? Dla producentów olejku? Albo florystów?

- Zajmę się tym, Cam - zapewniła siostra i obdarzyła ją mocnym uściskiem. - Nie przejmuj się tą głupią lawendą, wszystko załatwię. Najbardziej mi zależy na tym, żebyś ty jakoś doszła do siebie. Czujesz się troszkę lepiej, prawda?

- Czuję się dobrze, zawsze czułam się dobrze - odparła ze zniecierpliwieniem Camille. - Świetnie. W takim razie dziś wieczór jedziemy na kolację do White Hills. Camille poczuła przypływ paniki. - Nie, ja... - Daj spokój, Cam. Zrobimy sobie wypad. Pamiętasz, jak kiedyś jeździłyśmy we trójkę z Daisy do miasta, chodziłyśmy na zakupy, do

66

knajpy i tak dobrze się bawiłyśmy? Objemy się jakimiś świństwami, kupimy sobie czekoladę, wino. A może skoczymy do kina? - Nie! Nie ma mowy! - Odwróciła się na pięcie i ruszyła do drzwi, a Killer podreptał za nią. Violet westchnęła. - Cam, kocham cię, ale albo pojedziesz ze mną, albo zastosuję inne środki perswazji. - Ani mi się waż dzwonić do mamy! - Nie, do tego się nie posunę, ale... Camille zignorowała siostrę i wyszła ze szklarni. Wiedziała, że Violet nie będzie chciała martwić matki, a Daisy na szczęście

S R

mieszkała bardzo daleko i jej na pewno też Vi nie zechce niepokoić. Gdy przeszła szybka burza, Cam wzięła sekator i ruszyła na lawendowe pole, a Killer podążył za nią jak cień. Camille zaczęła metodycznie pracować, co przychodziło jej łatwiej niż rano, gdyż teraz się ochłodziło po deszczu. Wprawdzie, zmuszając się do tak wielkiego wysiłku, odczuwała bóle w miejscach, które miała naruszone podczas pobicia - bolały ją żebra, kostki u nóg, ale praca była dokładnie tym, czego potrzebowała. Na dźwięk silnika samochodowego gwałtownie się wyprostowała. Drogą jechała biała furgonetka, którą Camille oczywiście rozpoznała, a oprócz bliźniaków ujrzała w niej również ich ojca. Nie wysiadł z samochodu, lecz siedział tam z łokciem wspartym o otwarte okno. Wyglądał świetnie w koszuli rozpiętej pod szyją, ze świeżo ogoloną twarzą i uczesanymi włosami. Chłopcy wyskoczyli z

67

wozu i ruszyli biegiem w jej stronę. Wyglądali, jakby właśnie uciekli z domu poprawczego - rozczochrani, w opadających spodniach. - Cześć, Camille! - darli się, wyraźnie ucieszeni na jej widok, choć przecież zawsze odnosiła się do nich cierpko. Killer otworzył oczy, ale postanowił nie marnować energii na szczekanie. - Musisz pojechać z nami! - wydusił zasapany Sean, który pierwszy do niej dopadł. - Tak, idziemy na kolację i do kina, ale pod warunkiem, że wybierzesz się z nami - dodał jego brat, który tymczasem zdążył też dobiec.

S R

Camille pomyślała, że musi udusić Violet. Nie spodziewała się po niej czegoś takiego. Donos złożony matce albo Daisy byłby rzeczą haniebną, ale posługiwanie się Pete'em do własnych celów to świństwo i tyle.

- Zapraszamy cię do kina - powiedział Simon. -I zjemy coś razem na mieście.

- To bardzo miła propozycja, ale jedźcie beze mnie. - O nie, tata powiedział, że pojedziemy pod warunkiem, że wybierzesz się z nami. W przeciwnym razie musimy wracać do domu, odrabiać lekcje i zmywać. - No właśnie. Camille, prosimy! Nie udusi Violet, ale da ją żywcem na pożarcie czerwonym mrówkom. A wcześniej wysmaruje miodem. Ze zniecierpliwieniem odgarnęła włosy z czoła.

68

- Słuchajcie, chłopaki. Rozumiem waszą sytuację. Zmywanie to koszmar. Ale nigdzie z wami nie pojadę. Nie potrzebujecie wcale mojego towarzystwa. Pracowałam w polu. Mam brudne ręce. Cały dzień chodzę w tych dżinsach... - No i co z tego? - spytał zdziwiony Sean. Kobiecie nie musiałaby tego tłumaczyć. - Więc nie mogę się pokazywać ludziom w tym stanie. - Bzdura - oświadczył Simon. - Podoba nam się twój wygląd. Wyglądasz tak jak my. Nie skomentowała tego komplementu, ale chłopcy nie dawali za wygraną.

S R

- Obiecujemy, że będziemy się zachowywać zupełnie inaczej niż zwykle. Nie urządzimy nawet żadnego konkursu puszczania bąków ani bekania - zapewnił, a gdy zauważył psa, dodał: - Ej, Darby wygląda naprawdę świetnie.

- Teraz reaguje na imię Killer.

- Może być. O właśnie, może potraktowałabyś zaproszenie do kina jako nasze podziękowanie za to, że uratowałaś mu życie. A poza tym pewnie lubisz McDonalda, co? Chyba nie objadasz się tymi świństwami z tofu jak twoja siostra? Camille poczuła, że jej opór słabnie. Nie brała pod uwagę, że wyprawa do miasta będzie również okazją do uniknięcia kolejnego zdrowego, ziołowo-warzywnego posiłku. Wyobraziła sobie górę frytek, sowicie posolonych i polanych keczupem. Westchnęła.

69

- Cholera! Ale nie. Naprawdę, nie. Widzicie, moja siostra gotuje. Nie mogę tak po prostu zerwać się z kolacji, skoro zadaje sobie tyle trudu z myślą o mnie. - Ale ona powiedziała, że nie ma sprawy. Właściwie to zadzwoniła do taty. Stąd dowiedzieliśmy się, że możesz jechać. Powiedziała, że urządza spotkanie, na którym będzie pokaz makijażu, a chyba nie chcesz mieć nic wspólnego z czymś takim, prawda, Camille? Już miała powiedzieć coś uszczypliwego w odpowiedzi na kolejny wątpliwy komplement, ale poczuła na sobie wzrok Pete'a i powróciło wspomnienie ich niedawnego tête-à-tête. - Cam, prosimy!

S R

- No dobrze - westchnęła.

Chłopcy zaczęli skakać wokół niej i pokrzykiwać z radości, a potem ciągnąć ją w stronę samochodu. Killer pobiegł za nimi. Camille wsiadła na tylne siedzenie auta, a Pete otworzył psu klapę za siedzeniem. Wyglądało na to, że zwierzakowi bardzo się tam podoba. Pete wypuścił psa na jej podwórzu i zamknął go w ogrodzeniu. Killer zaczął żałośnie skomleć. - Cicho bądź. Przywiozę ją za kilka godzin - obiecał Pete. - Nie mogę słuchać, jak tak piszczy - jęknął Sean. - Może byśmy go zabrali? - Do knajpy? - Kupilibyśmy mu hamburgera. - A potem siedziałby w samochodzie przez dwie godziny, jak będziemy oglądać film?

70

Sean, który nie miał już więcej argumentów, zamilkł, ale po krótkiej jeździe zaczął marudzić, jak to on marzy o koniu. Najlepiej rasy Morgan. Morgany nadają się do pracy, pod siodło, do wszystkiego. Morgany są piękne. Camille słuchała w milczeniu nagabywania Seana i spokojnych kontrargumentów jego ojca, zadowolona, że nie musi brać udziału w rozmowie. Jednak tak silnie odczuwała obecność Pete'a, jakby byli sam na sam. Co chwila napotykała jego wzrok we wstecznym lusterku. Zdawało się, że próbuje coś jej przekazać oczami, ale nie wiedziała co. Oczywiście, zdawała sobie sprawę, że chodzi między innymi o seks. Po tych namiętnych pocałunkach trudno było nie

S R

zauważyć, że coś między nimi iskrzy. Jednak nie rozumiała, dlaczego Pete miałby szukać zbliżenia z kobietą, która jest wredna jak grzechotnik, a do tego neurotyczna.

Postanowiła, że nie będzie się nad tym wszystkim zastanawiać i spróbuje się zrelaksować. Przyszło jej to nadspodziewanie łatwo. Jazda do miasta była czymś tak dobrze znanym jak bicie własnego serca.

Zdążyła już zapomnieć, jak wąska droga malowniczo wije się pomiędzy wzgórzami i wjeżdża w dolinki. Minęli Firefly Hollow, gdzie przyjeżdżały się zabawić wszystkie nastolatki z hrabstwa. Potem przejechali obok stawu Swishera -w okolicy było pełno stawów, ale nad tym rosło wybujałe drzewo z wielkim poziomym konarem, z którego świetnie się skakało do wody. Pete wściekł się, gdy na jakiś czas zablokował ich na drodze traktor, ale taki był koloryt lokalny Vermont. Wszyscy hippisi, którzy zjechali tu w latach

71

sześćdziesiątych, zostali na zawsze. Potomkowie przybyszów sprzed trzystu lat byli tak samo niezależni jak ich przodkowie. Mijali stodoły z czerwonej cegły i ogrodzone pola, jakiś pagórek cały porośnięty czerwoną koniczyną i żółtymi jaskrami. Przez jakiś czas jechali w cieniu rozłożystych wiązów i klonów, a potem nagle wyjechali w słońce. Po lewej stronie drogi iskrzyło się jezioro, po prawej widać było mostek na rzeczce, a potem, gdy minęli jeszcze jeden zakręt, ukazało się White Hills. Camille nagle poczuła, że jest jej lekko na sercu. Pomyślała, że wyprawa będzie udana. Poczuła, że Pete patrzy na nią we wstecznym lusterku, choć nadal rozmawia z Seanem o koniach.

S R

- W porządku? - spytał, gdy ich spojrzenia się skrzyżowały. - Myślę, że powinieneś kupić Seanowi konia - odparła. Chłopak krzyknął z radości, uszczęśliwiony, że ma sojuszniczkę, a Pete zgromił ją wzrokiem.

Nie chciała, by na nią patrzył. Nie chciała czuć tego ciepłego ucisku w brzuchu, gdy się do niej uśmiechał, próbował się z nią skomunikować.

Potem pochłonął ją widok zapomnianego miasta. White Hills zawdzięczało swą nazwę złożom marmuru i piaskowca, które odcinały się bielą na tle szmaragdowej zieleni. W mieście pełno było stuletnich drzew, które rzucały cień na fasady domów z czerwonej cegły i brukowane ulice. Wszystko pozostało takie, jak Camille zapamiętała - zielone okiennice, białe płoty obrośnięte bluszczem, biały kościółek z wysoką iglicą.

72

Miłe wspomnienia z dzieciństwa dały jej poczucie bezpieczeństwa. W przeciwieństwie do większości miejsc, White Hills nie dążyło do tego, by się powiększać. Niechętnie zgodziło się na McDonalda i inne fast foody, ale pod warunkiem, że nie będą się zbytnio rzucać w oczy i zakłócać piękna zabytkowej architektury. - Dobra, mamy tylko dwadzieścia minut do filmu, więc bierzemy coś na wynos. Nikt nie dostanie nic zdrowego, więc nie próbujcie błagać mnie o warzywa i sałatki. - Pete wyskoczył z samochodu, a po chwili wrócił obładowany pakunkami z jedzeniem. Camille, siedząca pomiędzy bliźniakami, broniła zajadle dostępu

S R

do swoich frytek z keczupem, a hamburgera pożarła z takim apetytem, jakby od miesięcy nic nie miała w ustach.

To było jej miasteczko. Przypomniała sobie, jak w dzieciństwie łaziła po Main Street, kłóciła się z siostrami o lody, kupowała prezenty gwiazdkowe, zabawki, sukienki, całowała się z Billym Websterem przed księgarnią, wjechała samochodem taty w zaspę i bała się, że będzie na nią zły, ale nie był.

Miała wtedy poczucie, że świat należy do niej, że wszystko jest możliwe i nic jej nie grozi. Gdy dorastała, wierzyła nawet, że może zmienić świat na lepszy - nawet jeśli zwymiotowała przed salonem fryzjerskim Ruby, mając czternaście lat, a potem przez jakiś czas trwała w przekonaniu, że nie przeżyje tej hańby. - Żartujesz? Wyrzygałaś się na ulicy? - spytał z niedowierzaniem Simon.

73

- W godzinie szczytu, gdy widziało mnie całe miasto. Zamierzałam nie pokazywać się światu przez resztę życia, ale po para dniach matka wykopała mnie z łóżka i kazała iść do szkoły. Mama była wyrozumiała, gdy chodziło o różne histerie, ale wiedziała, kiedy powiedzieć „dość". Chłopcy słuchali jej historyjek z przeszłości z wielkim zainteresowaniem, gdyż wszystkie były obrzydliwe albo koszmarne. Camille sama była zdziwiona, że tak się rozgadała. Pete zaparkował parę ulic od kina, bo trudno było znaleźć miejsce parkingowe w pobliżu. Idąc Main Street, Camille rozglądała się, ciekawa, jakie zmiany zaszły w rodzinnym miasteczku. W sumie było prawie takie samo, jak w przeszłości.

S R

- Czyżbym zobaczył uśmiech? - spytał z niedowierzaniem Pete. - Dobra, przyznaję, że wyjazd na parę godzin do miasta był świetnym pomysłem - powiedziała. - Ale wciąż czuję się winna, że Violet wrobiła cię w moje towarzystwo, skoro zaplanowaliście sobie rodzinny wypad.

- Pójście do kina z nastolatkami nazywasz wypadem rodzinnym? Ten film to komedia, a to oznacza, że będą przez cały seans rżeli i wydawali inne koszmarne odgłosy. Zaproponowałem ci po prostu uczestniczenie w torturach. To nie wypad, ale wpadka! Camille aż zakrztusiła się ze śmiechu, a Pete nagrodził ją za to pocałunkiem w czoło. Nikt tego chyba nie zauważył i już po chwili Pete pchał ją przed sobą do kina. Kazał jej kupić dwa wiadra pop cornu i mnóstwo coli, a sam poszedł po bilety. Chłopcy nie pofatygowali się, by jej pomóc - czy nastolatki kiedykolwiek robią to

74

dobrowolnie? Pete zjawił się po chwili z biletami i uwolnił Camille od części pojemników. Chłopcy garściami podbierali pop corn z wiaderek. Gdy Pete pochwycił zgorszone spojrzenie jakiegoś faceta, wskazał wolną ręką na Cam i powiedział: - To jej dzieci. - No, no. Na sali kinowej zgaszono już światła, leciały reklamy. Widownia świeciła pustkami - jak to w środku tygodnia, ale obsada aktorska była znana i chyba popularna wśród nastolatków, sądząc po większości widzów. Bliźniacy, nie pytając nikogo o zdanie, poszli do pierwszego rzędu.

S R

- Nie mogę siedzieć tak blisko - szepnął Pete. - Ja też nie. Nic nie widzę i boli mnie kark, jak się tak wykrzywiam.

- To wybierz jakieś miejsca.

Wszystko jest dobrze, uspokoiła się w myślach Camille. Była zażenowana tym, że tak zdziczała, że czuje się tak nieswojo w miejscu publicznym. Wybrała miejsca na górze sali, gdzie nikt nie zasłaniał im ekranu. Postawili między sobą colę i pop corn. Czuła dotyk ramienia Pete'a, zapach jego mydła, skóry, czuła, jak silnie działa na nią jego bliskość. Ale było jej dobrze. Przynajmniej przez jakiś czas. Może jakieś piętnaście minut. Zmiana nie zaszła raptownie, ale po jakimś czasie wszystko zaczęło się psuć. Komedia była bardzo pospolita - miejskie realia, dwóch durnych gliniarzy pakujących się ciągle w kłopoty. Cała widownia trzęsła się ze śmiechu. Camille też się śmiała. Aż nagle

75

uświadomiła sobie, jak ciemno jest wokół. Nagle akcja filmu przeniosła się na małą uliczkę, kropelki deszczu lśniły na drzewach i ulicznych latarniach. Tak jak tamtej nocy. Tak jak wtedy, gdy wracała roześmiana z Robertem, narzekając na wysokie obcasy. Camille zamrugała, próbując skoncentrować się na filmie. Jednak poczuła przypływ paniki, której nie mogła opanować, bo zamiast tego, co działo się na ekranie, przelatywały jej przed oczyma tamte straszne wspomnienia. Czuła swój przyspieszony puls, oblała się zimnym potem. - Cam? Camille, co się dzieje? - Pete odwrócił się ku niej, pełen niepokoju.

S R

- Nic takiego, muszę tylko wyjść na chwilę. Wstała i, przeciskając się między fotelami, ruszyła niezdarnie w stronę schodów. Z trudem chwytała powietrze, miała mdłości. Potknęła się i omal nie wywróciła na dole schodów, a potem ruszyła biegiem przez jasno oświetlony hol, pchnęła ciężkie metalowe drzwi i wypadła na dwór. Dopiero gdy owiało ją chłodne powietrze, ochłonęła nieco i poczuła, że Pete jest przy niej.

76

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gdy tylko Pete się zorientował, że z Cam dzieje się coś niedobrego, popędził za nią, ale nie było łatwo ją dogonić. Wybiegła z ciemnej sali tak prędko, że nie wiedział, w którym kierunku biec. Ponieważ we wszystkich salach trwały seanse, gdy Pete usłyszał trzask metalowych drzwi na końcu jednego z korytarzy, skierował się tam natychmiast. Błysnęło mu coś czerwonego - rękaw jej koszuli, zanim drzwi się zatrzasnęły. Tylne wyjście z kina prowadziło na parking otoczony drzewami

S R

i krzewami. Czerwona kula słońca zachodziła szybko za ścianę zieleni. Prawdziwy świat był na wyciągnięcie ręki, Pete słyszał odgłosy ruchu ulicznego, stłumione głosy, ale tutaj było pusto i odludnie. Powietrze przenikał wieczorny chłód.

Cam siedziała na krawężniku, otoczywszy ramionami kolana i kiwała się uspokajająco z zaciśniętymi powiekami. Nie otwierając oczu, powiedziała, zanim zdążył się odezwać:

- Pete, nic mi nie jest. Wracaj do chłopców. Ja też zaraz przyjdę. Potrzebowałam trochę powietrza. Nie patrząc, odgadła jego obecność, a on nie potrafił przewidzieć, jak ten film może na nią podziałać. Był zły na siebie za taką gruboskórność. Chłopcy namawiali go na ten film, mówili, że to komedia. Gdyby choć zapytał, o czym jest, dowiedziałby się, że akcja toczy się w mieście i chodzi o jakieś przestępstwa. - No, idź już! - Machnęła ze zniecierpliwieniem ręką.

77

Zamiast tego, podszedł jeszcze bliżej. W ułamku sekundy zrozumiał nagle, że zakochał się w niej bez pamięci i sam już nie wie, co robi. Oczywiście od jakiegoś czasu czuł, jak Cam na niego działa, ale nie wiedział, że wpadł z kretesem. To wszystko przez ten jej wygląd. Ta jej krótka czuprynka, która nadawała jej wygląd chochlika o wielkich, piwnych oczach. Teraz w tych oczach odbijała się otchłań bólu, a jej skóra była bielsza niż kreda. Ściskała ręce, na próżno starając się opanować ich drżenie, skuliła się, przez co wyglądała tak krucho, bezbronnie. Nie mógł na to patrzeć. - Miałaś atak paniki. - Tak. Jeśli nigdy czegoś takiego nie widziałeś, nie przejmuj się.

S R

Zdarza mi się to kilka razy w tygodniu. Muszę ćwiczyć, żeby nie wyjść z wprawy. Za chwilę mi przejdzie.

Jej próba zbagatelizowania ataku jeszcze bardziej go przygnębiła. Usiadł obok Cam na krawężniku. - To wszystko przez ten film, prawda?

- Nie wiem. To samo przychodzi. Czasem wystarczy jakiś dźwięk, zupełnie neutralny, a ja nagle oblewam się zimnym potem i zachowuję jak idiotka. To naprawę żenujące. Mógłbyś wrócić do kina? Proszę. Czuję się okropnie i nie chcę, by ktoś mnie widział w tym stanie. Zresztą, jak mnie zostawisz, prędzej się opanuję. Inni ludzie nie mogą mi w takich razach pomóc. Z trudem powstrzymał wielką chęć, by ją objąć. Jednak jakiś wewnętrzny głos podpowiedział mu, by tego nie robił. Poprzednio nie zbliżyło to ich wcale do siebie, a wręcz przeciwnie, jakby się potem

78

od niego odsuwała. Jednak chciał przynajmniej lepiej zrozumieć, co ona przeżywa. - Ten film... nie wiedziałem. Myślałem, że to komedia. - Wiem, nie obwiniaj się, Pete. Chciałeś dobrze. Sama powinnam pomyśleć, że nie ma sensu jechać do miasta. - To brzmi bezsensownie. Chyba że zamierzasz już na zawsze pozostać w domu. - Nie, oczywiście, że nie. Muszę przecież zacząć zarabiać na siebie. Znaleźć jakąś pracę. Potrzebuję po prostu jeszcze trochę czasu. I proszę cię - powiedziała, podnosząc na niego wzrok - nie radź mi, żebym poszła do psychiatry.

S R

- Wcale nie zamierzałem.

- Nie potrzebuję żadnego cholernego psychiatry, by mówił mi, że zachowuję się jak wariatka. Albo dlaczego tak robię. Nie jestem głupia.

- Czy mówiłem coś takiego? - Ach, to jej zaczepne zadzieranie brody, ten ból w oczach, ta miękka skóra. Powtarzał w myślach, niby jakąś mantrę: Pozwól mi się kochać. Pozwól sobie pomóc. Pozwól się sobą zaopiekować, aby nikt cię już nigdy nie skrzywdził. Ale nie ośmielił się powiedzieć tego głośno. - Potrafię sobie poradzić ze swoim życiem, Pete. Mam przejściowe kłopoty, ale to nie znaczy, że tak będzie zawsze. Camille mówiła tak zapalczywie, jakby ją atakował. Ale widać było, że tego potrzebuje. - Chodzi o poczucie mocy - wyjaśniła. - Mocy? - spytał, chcąc ją zachęcić do dalszych zwierzeń. Skinęła głową.

79

- Rodzice wychowali mnie w przekonaniu, że jestem silna. Naprawdę. Dorastałam, wierząc, że mam władzę nad własnym życiem. Mam wpływ na to, kim będę i co będę robić. Większości ludzi brakuje pewności siebie. Ja do nich nie należałam. Uważałam, że mogę zdobyć świat, wystarczy, że będę ciężko pracować, postępować uczciwie, nie odpuszczać sobie w sprawach, które mają dla mnie znaczenie. - Właśnie tak staram się wychowywać synów - powiedział, otaczając ramionami kolana. - Więc nie rób tego, bo jak coś się stanie, coś takiego, jak ja przeżyłam, wtedy cios jest podwójny. Nigdy wcześniej nie czułam się

S R

bezsilna, bezbronna. Jest tak, jakby ci trzej faceci zabrali mi wszystko. Nie tylko Roberta, tamto moje życie, ale jakby zabrali mnie samą. Znów z trudem opanował chęć przytulenia jej, ale wiedział, że ta kobieta nie znosi, jak ktoś okazuje jej współczucie. - Więc masz zamiar chować się w nieskończoność na farmie zamiast zmierzyć się z prawdziwym życiem? -spytał. - Słucham? - Spiorunowała go wzrokiem.

- Przecież to właśnie powiedziałaś. Że nawet pójście do kina przekracza na razie twoją wytrzymałość. Że nie dajesz sobie rady w zwykłych sytuacjach... - Daję sobie radę! - Siedzisz tu i cała się trzęsiesz, nie nazwałbym tego „dawaniem sobie rady". - Zobaczył, że te słowa bardzo ją zabolały, więc naumyślnie ciągnął dalej. - Gdybyś nie użalała się tak nad sobą, wróciłabyś na salę kinową i pokazała, że to rzeczywiście nic takiego.

80

- Bo to rzeczywiście „nic takiego" - odparła ze złością. Powiedziałam ci, że chciałam tylko trochę się przewietrzyć. Skoczyła na równe nogi. - To, że widziałeś, jak przez chwilę trzęsą mi się ręce, nie znaczy jeszcze, że jestem jakimś żałosnym mazgajem. Owszem, zdarzają mi się chwile słabości, ale coraz rzadziej. Mam się całkiem nieźle. - Skoro tak twierdzisz... - Tak właśnie twierdzę! - Rzuciła się do drzwi, które od tej strony były oczywiście zamknięte, więc musieli obejść kino, by wrócić na salę. Nie odzywała się do niego do końca seansu. I przez całą drogę do domu.

S R

Chłopcy w ogóle nie zauważyli, że coś jest nie tak. W drodze powrotnej wspominali film, zaśmiewając się z najlepszych fragmentów.

Pete zastanawiał się, co jego synowie sądzą o Camille. Wyglądało na to, że ją zaakceptowali, co było zaskakujące, zważywszy na uraz, jaki mieli do kobiet po odejściu matki. Nie próbowała im matkować, pouczać ich ani „traktować jak dorosłych". Patrzył na nich teraz i widział, że czują się całkiem swobodnie w jej obecności. Ale między nim a nią wyrósł mur. Wiedział, że ją zranił. Nie spodziewała się, że może powiedzieć jej coś złośliwego czy jakoś ją skrytykować. Ale nie miał wyboru. Próbował do niej dotrzeć na wszystkie sposoby, ale zawodziły. Dlatego tym razem spróbował inaczej.

81

Gdy znaleźli się na jej podjeździe, pies zaczął gorączkowo ujadać, a Camille wyskoczyła z samochodu, powiedziała chłopcom „dobranoc", na Pete'a nie zwracając najmniejszej uwagi. Gdy światła samochodu zniknęły w oddali, Camille weszła do chaty, poszperała w różnych miejscach i wyszła po chwili ze smyczą. Killer wciąż ujadał jak szalony. - Cicho bądź, głupku. Nikogo tu nie ma. Wiem, że nie lubisz smyczy, ale nie mogę cię wziąć na spacer bez niej, bo jeszcze kogoś pogryziesz. - Wreszcie udało jej się po omacku nałożyć psu smycz. Killer niespodziewanie polizał ją po policzku. - Wcale cię nie kocham, więc nie myśl, że mi na tym zależy.

S R

Wyszli za furtkę, a pies skakał obok niej, rozradowany, a potem zaczął iść ładnie przy nodze.

Długie nocne spacery odbywała ostatnio regularnie. Od kiedy pracowała w polu, sypiała lepiej, choć bolały ją plecy, ale gdy była rozdygotana jak dzisiaj, musiała się przejść. Czasem potykała się w ciemności, ale zdążyła już poznać drogę biegnącą do lawendowego pola, zresztą Killer znał ją jeszcze lepiej, więc spacer był całkiem przyjemny. Gdy nikogo nie było w pobliżu, miała zwyczaj mówić do psa. Wydawało się to zdrowsze niż mówienie do siebie, a Killer nie zważał nawet na to, że mówi mu coś nieprzyjemnego. Wręcz przeciwnie, wyglądało na to, że uwielbia dźwięk jej głosu. Jednak tej nocy szła szybko i w milczeniu, a pies karnie biegł przy nodze, czasem tylko zatrzymując się, by podnieść nogę przy jakimś krzaku.

82

Szybki spacer pozwolił jej się uspokoić. Była naprawdę wściekła i rozżalona na Pete'a. Po raz pierwszy od wielu tygodni próbowała komuś powiedzieć coś o sobie, o swoich uczuciach, a on zarzucił jej, że cacka się ze sobą i brak jej odwagi! Naprawdę ją to wkurzyło. Wszyscy byli dla niej tacy cholernie mili po wypadku. Wszyscy dawali wyraz temu, że rozumieją, jak straszna rzecz ją spotkała. Ale ledwie rozkleiła się trochę w obecności Pete'a, a ten zarzucił jej, że jest mięczakiem. Potknęła się w ciemności o jakiś kamień i o mało się nie przewróciła. Jednak głównie dlatego, że spojrzawszy na dom, ujrzała Pete'a na ganku. Stał tuż pod lampą, jakby wiedząc, że Cam może się

S R

przestraszyć postaci w ciemności. Killer oczywiście zaczął szczekać, a ponieważ szarpnął się niespodziewanie, wyrwał smycz z ręki Camille i rzucił się do Pete'a jak psia wersja Sylvestra Stallone w roli Rambo. - Zamknij się, Darby - rzucił lekceważąco Pete. Pies natychmiast usiadł, a potem położył się na ganku, wywieszając język. Camille pokręciła głową, zdumiona potulnością wilczura, ale szybko przestała zwracać uwagę na Killera. Wpiła wzrok w Pete'a. - Co ty tu robisz? - spytała niechętnie. - Czekam na ciebie. - Właśnie widzę, ale po co? - Ponieważ wierzę w to, co mi powiedziałaś. Że dajesz sobie z tym wszystkim radę. I odniosłem wrażenie, że masz już dość ludzi, którzy traktują cię, jakbyś miała się za chwilę załamać. - To prawda - przyznała cicho. - Mam powyżej uszu ludzi, którzy chodzą przy mnie na palcach i traktują, jakbym była ze szkła.

83

- Mogę ci udowodnić, że ja do nich nie należę - zapewnił i nagle mocno ją objął. Sama nie wiedziała, kiedy zaczął ją całować, a ten namiętny pocałunek trwał i trwał, aż siatkowe drzwi zatrzasnęły się za nimi, a Pete zgasił światło na ganku. I potem nie odrywał już od niej rąk, i dalej całował, prowadząc ją w objęciach w stronę sypialni. W domu panował mrok, który rozświetlała tylko poświata księżyca, wlewająca się przez pozbawione firanek okna. Czuła się tak, jakby po raz pierwszy w życiu posmakowała szampana, który właśnie uderzył jej do głowy. Czuła, że owładnęła nią jakaś dzika, nieznana siła. - Pete...

S R

- Jeśli chcesz powiedzieć „nie", zrób to teraz. Jeśli chodzi o coś innego, porozmawiamy o tym później.

Zamierzała powiedzieć, żeby się zatrzymał, że zupełnie traci głowę, ale zamiast tego, z zupełnie niezrozumiałych powodów, wspięła się na palce i objęła go mocno za szyję. Zobaczyła, że światło księżyca wyostrza rysy jego twarzy, pogłębia ciepłe spojrzenie oczu. Ściągnął jej przez głowę koszulę, to samo zrobił ze swoją. Chyba tylko tornado albo trzęsienie ziemi mogłoby im teraz przerwać. Dwa razy zaklął pod nosem, próbując dojść wreszcie do sypialni. Pudła stały wciąż nierozpakowane, więc się o nie potykał i trudno było mu trafić do jej łóżka. Gdy wreszcie się tam znaleźli, jego ręce i usta bez trudu znalazły drogę do wszystkich sekretnych miejsc, w których budziła się rozkosz.

84

Przez tyle miesięcy była rozdarta. Samotna. Nie miała pojęcia, jak poskładać swoje rozsypane na kawałki życie w jedną całość. Nie wiedziała, czy jej się to kiedykolwiek uda. A teraz Pete zabrał ją w jakieś tajemne miejsce, gdzie nie istniało nic poza ich wzajemnym pożądaniem. Jego niespokojne, głodne usta, przekorne oczy, niesforne dłonie, namawiające ją do robienia rzeczy, których nigdy przedtem nie robiła, które były dla niej nie do pomyślenia, które sprawiały, że stawała się kimś innym. Była jego kochanką. Niepohamowaną, nienasyconą kochanką, nikim więcej. Po pierwszym wybuchu rozkoszy poczuła następny, a potem

S R

leżała długo, bez tchu, w ramionach Pete'a. Czuła bicie jego serca i dotyk dłoni głaszczącej ją po ramionach i plecach. Cudownie było tak leżeć przy nim, uczucie seksualnego i emocjonalnego zaspokojenia było niczym zew życia i nadziei, których nie zaznała od miesięcy. Gdy nagle uniosła głowę, napotkała w ciemności wyczekujące spojrzenie Pete'a.

- Czułem, że będzie nam ze sobą dobrze, ale nie wiedziałem, że aż tak - szepnął. - Ja też - odpowiedziała cicho. - Przez ostatnie miesiące czułam się, jakbym była martwa Nie wierzyłam, że jeszcze mogę coś czuć. A tym bardziej coś takiego. - To zrozumiałe, że potrzebujesz czasu, by się po tym wszystkim otrząsnąć.

85

Dotknęła jego policzka, odgarnęła mu włosy z czoła. Bez względu na to, jak się sprawy potoczą, nie żałowała tego, co przed chwilą zrobiła. Dzięki niemu poczuła, że wraca do życia. Pamiętała jednak o tym, że Pete ma dwóch synów, dwóch chłopców opuszczonych przez matkę. Pete nie mógł tak po prostu wprowadzić jakiejś pani do swego życia. I nie wyobrażała sobie bardziej nieodpowiedniej kobiety niż ona sama w roli odpowiedzialnej, zdrowej psychicznie opiekunki dzieci. Sama nie wiedziała, co się z nią dzieje i co będzie jutro. - Jak to nazwiemy, MacDougal? - spytała cicho. - Może w ogóle tego nie róbmy. Nie potrzebuję etykietek.

S R

- Ja też nie... - Przełknęła nerwowo ślinę. - Ale nie chciałabym cię zranić.

- Jestem już dużym chłopcem.

- Zauważyłam. Ale chodzi mi o to, że... nie wiem, dokąd nas to doprowadzi.

- Tam, gdzie będziemy chcieli.

- Wszystko jest dobrze, dopóki żadne z nas nie ma nierealistycznych oczekiwań. Milczał przez chwilę i wpatrywał się pytająco w jej oczy. - Co cię martwi, Cam? Powiedz wprost. Martwiło ją to, że tak bardzo go potrzebuje. Że może niechcący zranić kogoś, kto jest dla niej dobry. Że zawiedzie mężczyznę, który na to nie zasługuje. - Nie będę cię okłamywać. Kochałam Roberta. I nadal go kocham. Nie potrafię odciąć się od tego uczucia.

86

- Nikt tego od ciebie nie oczekuje - powiedział ostro, po czym natychmiast przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Tej nocy przebudziła się tylko raz, ledwie zaczęło jej się śnić coś okropnego, ale uspokoiła się, czując bezpieczny uścisk ramion Pete'a. Następnym razem, gdy otworzyła oczy, właśnie świtało. Pete'a nie było już przy niej.

S R 87

ROZDZIAŁ SIÓDMY Przez kolejne trzy dni rodzina narzekała, że Pete jest zły jak jeżozwierz. Tego ranka, ledwie posłyszał odgłosy życia dobiegające z góry, szybko wypił kubek kawy i przywołał na usta głupkowaty, miluchny uśmiech. Zanim dobiegły go z góry odgłosy walki pomiędzy bliźniakami, zdążył już przygotować w salaterce jajka na jajecznicę, a zanim usłyszał postukiwanie laski ojca na schodach, wsadził tosty do opiekacza. Ojciec już od progu rzucił mu uważne spojrzenie.

S R

- Zapowiadają na dziś niezły upał - oświadczył, wchodząc do kuchni. - Nie pamiętam tak gorącego maja.

- Tak - mruknął Pete, po czym natychmiast dodał bardziej dziarsko: - Ciekawe, ile będzie stopni.

Ojciec spojrzał na niego ze zdziwieniem, a potem nalał sobie kawy i usiadł przy stole. Ponieważ Pete krzątał się w milczeniu, starszy pan ponownie zagaił:

- Spałeś trochę tej nocy? Od trzech nocy słyszę, jak się kręcisz i nie śpisz. Źle się czujesz? - Wszystko w porządku - odparł rześko Pete. - A ty, jak się dziś czujesz, tato? Iana aż zatkało ze zdziwienia. Pete nigdy nie pytał go o samopoczucie - nie dlatego, że nie kochał ojca, lecz dlatego, że Ian opowiadał mu z detalami o wszelkich bolączkach, Ian lubił się ze sobą cackać, a Pete uważał, że nie należy mu na to pozwalać. Tego ranka

88

Ian ze zdziwienia nie odpowiedział na pytanie o stan zdrowia, tylko w milczeniu patrzył, jak syn podaje mu jajecznicę z tostami i sokiem pomarańczowym. - Podajesz mi śniadanie - powiedział takim tonem, jakby komentował pojawienie się tańczącego Elvisa na stole. - Pomyślałem sobie, że wszystkim nam dobrze zrobi pożywny posiłek. - Nie narzekam - odparł szybko Ian, a korzystając z dobrego nastroju syna, zagadnął: - Zauważyłem, że wczoraj dostałeś jakąś przesyłkę. Nowa praca? - Tak.

S R

Zazwyczaj nowe zlecenie powodowało u niego ożywienie, szczególnie gdy chodziło o artykuły naukowe, które dotyczyły różnorodnej tematyki i były bardzo stymulujące dla jego umysłu. Jednak teraz interesowało go tylko jedno tłumaczenie - tłumaczenie słów i gestów Camille, zrozumienie, jak można do niej dotrzeć. Chłopcy zbiegli na dół. Jajecznica wylądowała na talerzach, Ian włączył telewizję. Przez okna wlewał się blask słońca. Jednak gdy Pete wyjrzał na zewnątrz, nie widział zalanej blaskiem słonecznym trawy ani rosy lśniącej na listkach jabłoni. Widział tylko ją. Widział twarz Cam w świetle księżyca, jej czarowne spojrzenie, jedwabistą, białą skórę. Pamiętał, jak zbudziła się przy nim do życia, dała się ponieść zmysłom. Nie zraniła go swą szczerością. Wyznanie mówiące o miłości do męża wcale go nie zaskoczyło. Nie dała mu nigdy powodu, by oczekiwał czegoś innego. Musiałby być idiotą, by nie zdawać sobie

89

sprawy, że tragedia wciąż wisi nad jej życiem. Camille nie była taka jak Debbie. Gdy kochała, to kochała naprawdę. Nie przeżywałaby tak śmierci Roberta, gdyby jej uczucie nie było silne. Ktoś wylał sok ze szklanki. Ojciec marudził coś o wizycie u okulisty. Chłopcom zostało jeszcze tylko kilka tygodni szkoły i mieli już plany wakacyjne. - Tato, nie chcę cię zamęczać znowu prośbami o konia, chciałbym tylko powiedzieć... - Zgoda. - Chcesz powiedzieć, że się zgadzasz? Pete wychylił się przez okno, opierając się na łokciach.

S R

Nie kochał się z nią, bo oczekiwał czegoś w zamian. Bardzo go pociągała, więc jego decyzja była w dużej mierze egoistyczna. Ale chodziło też o to, że nie mógł już patrzeć, jak odcina się od świata. Nie chciał też, by wpadła w łapy jakiegoś faceta, który ją zrani - a był pewien, że on sam tego nigdy nie zrobi. Chciał pomóc jej ozdrowieć. A w tym nie było przecież nic złego.

Żółty szkolny autobus zatrzymał się na końcu podjazdu. Drzwi trzasnęły dwa razy i chłopcy pobiegli w jego kierunku. - Simon chyba zniszczył pilota do telewizora. Nie chciałem cię wcześniej denerwować, ale wygląda na to, że jakimś sposobem wylądował w wannie. - Jasne - powiedział Pete. Ian zaniósł naczynia ze śniadania do zlewu. To był jego maksymalny udział w utrzymywaniu porządku.

90

- Nie mogę uwierzyć, że obiecałeś mu tego konia. Jeśli chcesz znać moje zdanie, kompletnie ci chyba odbiło. Ale skoro zgadzasz się na konia, ja mogę chyba kupić chłopcom choćby ciężarówkę. Zgadzasz się? - Pewnie. - To może jeszcze wybiorę się z nimi w przyszłym tygodniu na Alaskę? - Zgoda. - Zamierzasz teraz popracować w gabinecie czy wybierasz się do sadu? Pete otrząsnął się z zamyślenia, odszedł od okna.

S R

- Popracuję jakąś godzinkę, a potem dopilnuję brygady, która ma wozić ciężarówką mierzwę.

- A, do lawendy Camille. - Starszy pan zachichotał tak głośno, że Pete aż spojrzał nań ze zdziwieniem. - Co cię tak śmieszy?

- Bo myślę, że to naprawdę zabawne. Mogę wygadywać niestworzone rzeczy, a ty nie zwracasz na to uwagi, ale wystarczy wspomnieć o czymś, co dotyczy Camille, a cały zamieniasz się w słuch. - Nie wiem, o czym mówisz. - Choć jestem stary, nie zapomniałem jeszcze, jak to jest być młodym. We wtorek po raz pierwszy od rozwodu nie wróciłeś na noc. Jestem pewien, że nie grałeś wtedy w domino. Pete już otworzył usta, by zaprzeczyć, choć nie miał na podorędziu żadnego kłamstewka, ale jego ojciec - który utwierdzał

91

rodzinę w przekonaniu, że bez pomocy nie daje rady przejść przez pokój - zniknął mu z oczu, błyskawicznie wynosząc się z kuchni. Cam zobaczyła samochody zaparkowane przed „Ziołową Oazą", ale i tak weszła do środka. Przez ostatnie trzy dni wściekała się w samotności, zamiast skonfrontować się z siostrą. Oczywiście nie zamierzała robić awantur przy klientach, ale chciała ostro porozmawiać z Violet. Zauważyła ją od razu i pomachała do niej, a potem zaczęła przechadzać się między półkami, czekając, aż obsłuży klienta. Chciał kupić prezent dla żony - coś, co „kosztuje około pięćdziesięciu dolarów, ładnie pachnie i będzie się podobało".

S R

- Nie ma sprawy, Jacob, zaraz coś wymyślę - zapewniła Violet. Dziś miała na sobie kolejny kapelusz ze swej kolekcji, z dużym opadającym rondem. Włożyła też sznurowane buciki na obcasach, koronkową bluzkę w stylu retro i kolczyki sięgające ramion. Camille nie ubrałaby się w coś takiego nawet do trumny, ale przez krótką chwilę poczuła się przy siostrze jak coś, co kot przywlókł z deszczu. Jeszcze niedawno tak lubiła swoje szykowne stroje i wydawała krocie na buty i biżuterię. Jednak w przeciwieństwie do siostry, zawsze lubiła prostotę, choć nosiła wyłącznie drogie, markowe ciuchy. Nigdy nie odnosiła się tak obojętnie do swego wyglądu jak teraz. Rzuciła przelotne spojrzenie w lustro i ujrzała swoje ogorzałe od słońca i wiatru policzki, zmierzwione włosy, i nieświadomie dotknęła policzka. Camille musiała zaczekać jeszcze chwilę, nim Vi obsłuży pozostałych klientów. Wreszcie sklep opustoszał.

92

- No, cześć - odezwała się wesoło Vi. - Zdrajczyni - syknęła Camille. - Nasłałaś na mnie Pete'a. Jak mogłaś? - Co? - Trzy dni temu. Kiedy powiedziałam, że zostaję w domu. Nastraszyłaś mnie, że jak nie ruszę się z farmy, to coś wymyślisz. Ale sądziłam, że zamierzasz zrobić coś wstrętnego - na przykład zadzwonić do mamy. - Po cóż miałabym ją martwić? - No właśnie, też tak pomyślałam. Ale wtedy przyszło mi do głowy, że pewnie chcesz zadzwonić do Daisy.

S R

Violet wślizgnęła się za kontuar, gdzie przygotowywała suche bukiety. Na blacie leżało pełno liści, roślin i kwiatów. - Owszem, zadzwoniłam do niej - przyznała. - Obgadywałaś mnie z Daisy? - Camille nie mogła w to uwierzyć.

- A jakże. Sięgnij, proszę, na tę półkę za tobą i podaj mi wstążki. Potrzebuję czerwonej i złotej. Tak, gadałam z Daisy o tym, jak wyciągnąć cię z domu. - Sama bym pojechała do miasta, gdybym już czuła się na to gotowa! - Być może. Ale to przyspieszyło sprawę. Wiedziałam, że Pete'owi uda się ciebie namówić. Zresztą pomyślałam, że i jemu dobrze to zrobi. Podaj mi jeszcze tę szmaragdową, dobra? I odetnij po mniej więcej takim kawałku.

93

- Nie przyszłam tu po to, by ci przycinać jakieś cholerne wstążki - warknęła Cam, ale posłusznie złapała za nożyczki. - Co masz na myśli, mówiąc: "jemu dobrze to zrobi?" - No wiesz... - Łodygi, liście i kwiaty leciały we wszystkie strony. - Pete wciąż nie może dojść do siebie po rozwodzie. Pamiętasz przecież, jaki był w szkole... - Tak, chodziłam tam razem z wami... - przerwała jej niecierpliwie Cam. - No właśnie. A Debbie poznał w college'u. Na początku byli ponoć całkiem udaną parą. Była bardzo towarzyska, cały czas balowała. I jemu się to podobało. Przynajmniej tak słyszałam. Pobrali

S R

się, urodzili się bliźniacy, a w rok później zmarła jego mama. - Violet pokręciła głową. - Zaczęło się prawdziwe życie. Tylko że Pete wydoroślał, a ona nie. - Co masz na myśli? - Przycięłaś mi wstążki?

To było jak szantaż. Musiała wysłuchiwać tej rozwlekłej gadaniny i jeszcze pomagać jej w pracy. Ale chciała dowiedzieć się jak najwięcej. - Ci chłopcy... jak tylko się urodzili, Pete dostał bzika na ich punkcie. Wszyscy tak mówią. Podobno wstawał do nich w nocy, zabierał ich do lekarza na szczepienia, chodził z nimi na spacery, bawił się z nimi. Debbie podobno chciała mieć dziecko, przynajmniej w teorii, ale chyba nie zdawała sobie sprawy, ile jest przy tym roboty. A tu jeszcze w dodatku były bliźniaki.

94

- Dlaczego nigdy o tym nie słyszałam? - spytała niecierpliwie Camille. - Wszyscy wiedzieli. - Ja nie. Violet wzięła kupę ziół, wstążki, jakiś papier, a gdy ułożyła to wszystko w wazonie, wyglądało to jak droga kompozycja florystyczna, której przygotowanie trwało parę godzin. - Cam, byłaś wtedy w college'u, a potem dostałaś tę świetną pracę w marketingu, a potem byłaś zajęta Robertem. Nie ciekawiło cię, co dzieje się w rodzinnych stronach. Zresztą tak samo jak mnie, kiedy byłam z Simpsonem. Tak czy siak, Pete nie osiedlił się tutaj

S R

zaraz po przyjściu na świat chłopców. Wrócił do White Hills, kiedy jego ojciec potrzebował pomocy po śmierci mamy. Debbie dostawała tu szału. Ciągle narzekała na nudne wiejskie życie. Nie wiem, czy Pete zamierzał zostać na stałe. Raczej tylko na jakiś czas, dopóki ojciec się nie pozbiera. - Ale?

- Ale spodobało mu się takie życie. A przede wszystkim chłopcom. A potem dostał tę pracę, nie wiem dokładnie, co to jest, ale może ją wykonywać w domu. I to chyba zadecydowało. Mógł zarabiać na utrzymanie, a do tego jeszcze zająć się dziećmi. Bo Debbie niespecjalnie się udzielała. Obie podniosły głowy, gdy drzwi się otworzyły, ale to tylko Killer wetknął nos w drzwi, szukając Camille. Trzy koty szybko schroniły się na półkach.

95

- Pete chyba wiedział, że przyprawia mu rogi, zanim odeszła na dobre - powiedziała cicho Violet. Camille zignorowała Killera, nie zwróciła uwagi na koty ani wstążki. - Nie mogę wprost uwierzyć, że jakaś kobieta mogłaby mu coś takiego zrobić! - Ani ja. - Violet skończyła kolejną oszałamiającą kompozycję. Oczywiście tak nabałaganiła, że śmieci można by wywozić ciężarówką, ale liczył się efekt końcowy. - Między mną a Pete'em nigdy nic nie zaiskrzyło, ale i tak zawsze uważałam, że niezła z niego sztuka. Nie tylko dlatego, że jest przystojny, wiesz? Po prostu niektórzy mężczyźni...

S R

- To mężczyźni przez duże M - dokończyła Camille. - No właśnie. Wystarczy spojrzeć i od razu wiadomo, który facet będzie dobrym kochankiem. Mają to w oczach. W sposobie poruszania się. Po prostu od razu widać, którzy lubią seks. - No wiesz, Vi, seks to lubią wszyscy faceci. - No tak, jasne - uśmiechnęła się Violet. - Ale chodzi mi o to, że niektórzy potrafią docenić przyjemność płynącą z dotykania i tak dalej, a nie tylko ten teges. Ale ja mam złe doświadczenia po Simpsonie. Nieważne. - Nieważne - powtórzyła jak echo Camille. - W każdym razie, Pete po odejściu Debbie zupełnie się zmienił. To znaczy, nie ma w tym nic złego. Gra z chłopakami w piłkę, udziela się w organizacji skautowskiej i włącza we wszystkie inicjatywy, które mają coś wspólnego z dziećmi. Ale jak go zaprosić na przyjęcie,

96

to nigdy nie pójdzie. Podobno wiele babek usiłowało go poderwać, ale żadnej się nie udało. Chyba stracił zainteresowanie kobietami, wiesz? Nie, nic jej o tym nie było wiadomo. Jednak wracając do domu, znowu robiła sobie wyrzuty, że poszła z nim do łóżka. Co innego robić coś szalonego pod wpływem impulsu, zmysłów, a co innego skrzywdzić kogoś. Opowieść Violet sprawiła, że Camille ujrzała Pete'a w zupełnie innym świetle. Zaczął wydawać jej się o wiele bardziej podatny na zranienie, niż dawał po sobie poznać. Na pewno nie potrzebował w swoim życiu kobiety, na której może się zawieść. Gdy zbliżała się do domu, usłyszała ryk silników. Killer

S R

zupełnie go zignorował, był do takich odgłosów przyzwyczajony. Camille zresztą też - ale nie na swoich polach, a zwłaszcza nie tym lawendowym.

Pognała na szczyt pagórka, skąd mogła ocenić sytuację. Na końcu pola dostrzegła połyskującą w słońcu białą furgonetkę Pete'a. Po polu kręcili się jacyś obcy faceci. Wyładowywano właśnie trzy ciężarówki mierzwy, która następnie była rozrzucana wzdłuż rzędów roślin przez ludzi na traktorach, a robotnicy z widłami obrzucali nią poszczególne rośliny. Nie dostała na ten widok szoku tylko dlatego, że znała już Pete'a na tyle, by wiedzieć, że potrafi się wtrącać w cudze sprawy i to dość spektakularnie. Jednak wściekła zbiegła ze swym groźnym psem z pagórka, mamrocząc pod nosem przekleństwa. Gdy dotarła do niego, stał właśnie tyłem, rozmawiając po hiszpańsku z facetem w kraciastej koszuli, który najwyraźniej dla

97

niego pracował. Gdy ten niski facecik ją zauważył, zrobił gest, który skłonił Pete'a do obejrzenia się. - Cześć, Cam... Camille. To jest Duży Al. Kieruje pracami na mojej farmie już od wielu lat. Al, to Camille Campbell. - Miło mi cię poznać, Al. - Potrząsnęła jego ręką, a potem zwróciła się do Pete'a. - Chciałabym z tobą porozmawiać. - Jasne... - Teraz... Wraz z Killerem odprowadzili Pete'a za duży klon i skryli się w jego cieniu, bo Camille uznała, że zamordowanie Pete'a na oczach łudzi byłoby niewłaściwe. Jednak rzeczywiście miała ochotę rzucić

S R

się na niego z pięściami, zwłaszcza kiedy się do niej uśmiechnął. - Co ty wyprawiasz? - spytała, dźgając go palcem wskazującym w tors.

- Miałem nadzieję, że się domyśliłaś. Nigdy nie widziałaś mierzwy?

- Przestań się ze mnie nabijać, MacDougal - syknęła, zmrużywszy oczy.

Pete postanowił udzielić jej konkretnych wyjaśnień. - Kilka dni temu sprawdziłem pH gleby. Na razie jest w porządku, ale na jesieni dobrze będzie dostarczyć jej trochę wapna. Jednak mierzwa była konieczna natychmiast. Na czwartek zapowiadane są wielkie opady deszczu. Oczywiście, normalnie nie nawozi się ściółki, gdy rośliny wypuszczają już pączki, poza tym wciąż je przycinasz, ale masz szansę na tegoroczne zbiory tylko pod warunkiem, że teraz zrobisz drenaż.

98

- MacDougal, wiem, co to jest mierzwa. Wiem, do czego służy. I wiem, że ta cholerna lawenda potrzebuje jej mnóstwo. Niestety obecnie mnie na nią nie stać. - Ja płacę. - O nie! - Owszem, twoja siostra się zgodziła. Camille odgarnęła dłonią włosy i już spokojniej spytała: - Violet zgodziła się, żebyś za to zapłacił? - Zgodziła się, żebym wam pomógł poradzić sobie z tym całym pasztetem. Ty wykonujesz przecież lwią część roboty. Ale są rzeczy, których po prostu nie dasz rady zrobić sama. - Podrapał się po

S R

brodzie. - Mam chyba déjà vu. Czy przypadkiem nie odbyliśmy już kiedyś podobnej rozmowy?

- Pete, powinieneś powiedzieć, co zamierzasz zrobić, a nie zjawiać się tu z robotnikami.

Pete wyjrzał zza drzewa, by sprawdzić, jak postępują prace, a potem wciągnął Cam jeszcze głębiej w cień drzewa. - Cam, powiedziałem o tym Violet. Nie zjawiłbym się tu bez zapowiedzi. Wiem, że twoim zdaniem się szarogęszę, ale pospieszyłem się ze względu na pogodę. Jeśli prognoza się sprawdzi, ten deszcz mógłby zrujnować całe zbiory. - A więc powiedziałeś Violet - powtórzyła, przytupując z irytacją nogą. - Tak. Ponieważ, jak ustaliliśmy, trzeba się dowiedzieć, jakie Violet ma plany. Postanowiła, że spłaci mnie, gdy zarobi na tej lawendzie, więc moja działalność nie jest charytatywna.

99

- MacDougal, nie dziel skóry na niedźwiedziu. Moja siostra nie ma zielonego pojęcia, jak zebrać rośliny z pola ani co potem z nimi zrobić. - Istotnie, odniosłem podobne wrażenie. Gadała w kółko, jak to ona uwielbia lawendę, ale wydobycie z niej jakiegoś rozsądnego planu zakrawa na cud. - Tylko nie zaczynaj znowu krytykować mojej siostry! - Próbuję tylko być z tobą szczery. Chodzi o to, że ty się zaharowujesz na tym polu i szkoda ten wysiłek zmarnować. A jak się zrobi porządek, potem, jak przyjdą żniwa, coś się wymyśli. Cam, słuchając argumentacji Pete'a, doznała nagle wrażenia, że

S R

oto powraca do normalnego życia. Spierali się o konkretne sprawy. Cały otaczający ją świat stał się na powrót realny. Po porannym niebie pędziły chmury. Czuła na skórze powiew wiosennego wietrzyku, zapach wzruszanej przez maszyny ziemi. Robotnicy pracowali miarowo widłami, rozrzucając mierzwę pod roślinami, dobiegał ją ich śmiech i stłumiony odgłos rozmów, warkot maszyn. Wszędzie wokół roznosił się zapach ziemi. A cała ta piękna lawenda... wciąż wyglądała potwornie. Camille nie była nawet w połowie tej beznadziejnej pracy, a ponieważ wiosna nastała w całym rozkwicie, nie łudziła się, że zdąży na czas z przycinką. Jednak widać było, jak roślinki wyciągają się do słońca, próbują nadrobić zaniedbanie, wypuszczają pączki. Camille spojrzała na Pete'a, a potem nie mogła od niego oderwać oczu. Miał na sobie bojówki, wysokie skórzane buty, koszulkę z krótkim rękawem. Jego włosy były zmierzwione przez wiatr.

100

Przyglądała się zmarszczkom mimicznym, które wyryło dawne życie, również tym, które miał od uśmiechu, wokół ust. Przypomniała sobie, jak całują te usta, i nagle strach ścisnął ją za gardło. - Nic nie poradzę na to, że wciąż kocham Roberta - wydusiła niespodziewanie dla siebie samej. - Czy ktoś mówił ci, że mu to przeszkadza? - spytał Pete, przyjmując zmianę tematu jako coś oczywistego. - Nie zrobiłeś tego, ale boję się ciebie zranić, Pete. - Nie rozmawiasz z małym chłopcem. Jestem dorosłym mężczyzną i umiem poradzić sobie ze swoim życiem.

S R

Camille podjęła jeszcze jedną próbę wytłumaczenia mu, co czuje.

- Ludzie zachęcają mnie, żebym rozpoczęła nowe życie. Sama bardzo bym tego chciała. Ale od czasu procesu... czuję się tak, jakby wewnątrz mnie zatrzasnęły się jakieś drzwi. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła kogoś jeszcze pokochać. Nie chodzi o to, że nie chcę. Ale nie wyobrażam sobie, że mogłabym przeżyć jeszcze utratę kogoś. Nie potrafię już chyba nikogo pokochać. - Czy ktoś cię o to prosił? - spytał spokojnie Pete. Spojrzała mu w oczy. Pomyślała, że on potrzebuje miłości, zasługuje na nią. Sądziła wcześniej, że szuka jej u niej. Ale teraz rozmawiał z nią z takim rozdrażnieniem, że nie wiedziała, czy to prawda. - Chciałam tylko, żeby wszystko było jasne...

101

- Po prostu poszliśmy do łóżka i było nam bardzo dobrze. Nie pamiętam, żeby było mi aż tak dobrze. Jeśli żałujesz tego... - Nie żałuję. - Jeśli chcesz jeszcze czegoś ode mnie... Poczuła, jak przechodzą ją ciarki. - Niczego od ciebie nie chcę! I nie ma nic złego w tym, że „po prostu poszliśmy do łóżka"! Nie wszystko musi przecież prowadzić do poważnego, skomplikowanego związku! - Więc o co chodzi? - Nie ma żadnego problemu! I nie zapominaj o tym. - Zanim zdążył wtrącić choć słowo, odwróciła się na pięcie i odeszła.

S R

Wiedziała, że powinna wrócić na pole i włączyć się do pracy przy swojej lawendzie. I zamierzała tak zrobić. Ale teraz musiała zanurzyć głowę w kuble z zimną wodą, żeby się ochłodzić. Próbowała być miła dla tego faceta, i co? Nie chciał, żeby się nim przejmowała. Dobra, w porządku.

Ona też nie chciała, żeby wtrącał się w jej życie. Szła tak szybko, że aż dostała kolki w boku. Zdawało jej się, że kłuje ją w samym sercu, jakby użądliła ją tam osa.

102

ROZDZIAŁ ÓSMY Camille poszła na kolację tylko z tego powodu, że w przeciwnym razie Violet zrobiłaby jej awanturę. Nałożyła nawet szminkę i trochę różu, nie z próżności, lecz w nadziei, że makijaż zamaskuje przed siostrą zły nastrój, który odbijał się na jej twarzy. Jednak, gdy weszła na podwórze przed domem, czuła, jak ciężko jej na sercu. Myślała, że w ciągu ostatnich tygodni otrząsnęła się z najgorszych koszmarów, ale po porannej sprzeczce z Pete'em znowu wpadła w depresję.

S R

Cokolwiek by zrobiła, nie udawało się. Wciąż żyła jak dzieciak na biwaku. Nie wyobrażała sobie, że może podjąć jakąś stałą pracę, a już tym bardziej znowu zajmować się marketingiem, choć kiedyś tak to lubiła. Przespała się z facetem, którego kiedyś bardzo zraniła kobieta, a do tego jeszcze miał synów. Jeżeli natychmiast nie opanuje sytuacji, istnieje niebezpieczeństwo, że oni także mogą zostać zranieni. A przecież chciała i musiała pomóc siostrze, choć nie wiedziała, jak ma sobie z tym poradzić samodzielnie. - Ojej, czy coś się stało? - spytała z niepokojem Violet, gdy tylko Camille weszła do domu. - Nie, nic. Czuję się świetnie. Pomówmy lepiej o tobie. Ale z Violet nie było tak łatwo. Jak już coś sobie wbiła do głowy, nie sposób było się od niej odczepić. Teraz też zaczęła swoją dyżurną gadkę:

103

- Nie przejmuj się. Musisz dać sobie trochę czasu. Jak człowiek przechodzi ciężką operację, to następnego dnia nie leci do pracy, prawda? - Violet, nie musisz się starać być dla mnie miła. Dostaję szału, ilekroć sobie pomyślę, jakim jestem dla ciebie ciężarem. - Nie jesteś żadnym ciężarem. Musisz się tylko trochę wzmocnić. Przygotowałam ten posiłek specjalnie z myślą o tobie. Violet nakryła do stołu. Pojawiły się na nim paszteciki z soczewicy i ryżu. Jakaś ryba w sosie szpinakowym. Rzepa z lawendowym masłem i chlebek cytrynowo-lawendowy. Słodkie ziemniaki.

S R

Camille wymieniła spojrzenia z Killerem, który pociągnąwszy nosem, położył się na podłodze i przymknął oczy. - I zrobiłam specjalny tonik na te twoje bóle głowy. - dodała rześko Violet. - Dziękuję bardzo.

- Szczególnie ważne są słodkie ziemniaki. Mają naturalny estrogen. W szpinaku i soczewicy jest z kolei dużo żelaza, więc koniecznie musisz wziąć dokładkę. Camille rzuciła jeszcze jedno zdesperowane spojrzenie na Killera, który spojrzał na nią przelotnie, jakby mówił: „Nie patrz tak na mnie. To twoja rodzina, nie moja". Gdy kolacja dobiegła końca, Camille była tak głodna, że mogłaby żuć konopną linę. Nie dość, że nic w menu nie nadawało się do jedzenia, to jeszcze Violet trajkotała bez przerwy, że zrobi jej masaż albo pokaże ćwiczenia relaksacyjne, albo proponowała, że

104

przygotuje gorącą kąpiel z lawendowymi solami kąpielowymi. Gdy tylko Camille pozmywała, dała nogę razem ze swym psem. Miała ochotę pojechać do miasta i najeść się jakichś pączków i hamburgerów, ale gdy tylko wróciła do swego domku, zmieniła zdanie. Spojrzała na pudła, którymi zastawiony był cały salon. Były widomym dowodem na to, jak długo pogrążała się już w swym nieszczęściu. Wiedziała, że musi przejść na drugą stronę tej tragedii. Iść do przodu. Otworzyła pierwsze pudło. Były w niej płyty Roberta. Ta, którą wybrał, gdy po raz pierwszy się kochali, te, które nastawiał, gdy szykowali się do wyjścia na miasto. I ta, której słuchali, malując

S R

razem kuchnię. Camille odepchnęła je jak oparzona. Próbowała trzeźwo przypomnieć samej sobie, że tak naprawdę nigdy nie przepadała za muzyką Roberta, tak samo jak on nie gustował w jej płytach. Ale przecież chodziło o wspomnienia.

Odsunęła pudło z CD na bok i otworzyła kolejne. W tym były różne urządzenia kuchenne - ale nie praktyczny zestaw talerzy i innych naczyń, lecz prezenty ślubne. Posrebrzane patery do ciast i kociołki do fondue, podgrzewacz do masła, gofrownica - wszystko tak nowe, jak wtedy, gdy rozpakowywali prezenty, by potem zapewnić ofiarodawców, że są cudowne i będą używane przez cale małżeńskie pożycie. Tak, to było kolejne pudło, po którego otworzeniu ściskało w gardle. Camille twardo sięgnęła po kolejne. Zawartość tego kartonu nie budziła żadnych bolesnych wspomnień, bo były w nim tylko zimowe ubrania, jej własne, żadnych rzeczy Roberta. Tylko niestety

105

na samym wierzchu leżał zielony sweter, który kupił jej na ostatnie urodziny. Pamięta, jak rozpakowała sweter i zawołała: „O, jaki śliczny! Kochany jesteś!". Pamiętała też jednak zdradliwą myśl, która nasunęła jej się wówczas, że Robert wcale jej nie zna, skoro sądzi, że włoży coś w tak ohydnym kolorze. Camille odsunęła głośno również to pudło, aż przebudzony Killer podskoczył w miejscu. - Jutro wywalimy te wszystkie rzeczy - powiedziała do psa. A ponieważ nie wyglądał na specjalnie przekonanego, dodała: - Dziś już jest za późno, żeby się do tego zabierać. - Jednak widząc powątpiewające spojrzenie Killera, zaklęła pod nosem i wzięła się do

S R

rozpakowywania kolejnych kartonów.

Nie mogła ich tak po prostu wywalić bez zaglądania do środka, bo w niektórych znajdowały się rzeczy, których potrzebowała, by móc wrócić do normalnego życia. Tak więc wzięła się do sortowania, po czym ładowała kolejne pudła do bagażnika. Zrobiła dwa kursy i wywiozła wszystko na śmietnisko. Gdy wracała, była już północ, wiał chłodny wiatr i panowały kompletne ciemności. Idąc do sypialni, zdjęła po drodze buty i ubranie, po czym po prostu rzuciła się do łóżka, przekonana, że zapadnie w kamienny sen. Niestety zaczęły ją dręczyć sny, w których powróciły wspomnienia. Najpierw były migawki z jej ślubu. Jej mama, Margaux, układała jej włosy, poprawiała sukienkę, mierzyła uważnym matczynym spojrzeniem. Gdy zostały same, dała jej oszałamiająco seksowny komplet francuskiej bielizny. Powiedziała też potem:

106

„Nigdy jeszcze nie widziałam tak pięknej panny młodej, kochanie, ale jeśli nie jesteś pewna, w każdej chwili możemy przerwać ślub". Nagle we śnie pojawił się też ojciec, Colin, o przenikliwych, niebieskich oczach i z fajką, z którą wymykał się swojej żonie. Zawsze był zachwycony wszystkim, co robiła jego najmłodsza córeczka, ale tym razem, gdy objął ją mocno, szepnął jej do ucha: „Nigdy nie sądziłem, że znajdziesz sobie chłopaka z miasta, ale skoro chcesz właśnie jego, pokocham go. Tylko pamiętaj, że jak nie będzie dla ciebie dobry, to go zastrzelę". Cam zaczęła się niespokojnie wiercić w pościeli, bo poczuła gwałtowny przypływ tęsknoty za rodzicami. Znów chciała być małą

S R

dziewczynką, bezpieczną w ich objęciach.

Potem we śnie powróciła Daisy, która zawsze w porównaniu z siostrami była taka egzotyczna, seksowna i oszałamiająca. „Nie jedź do Bostonu - powiedziała. - On jest miły, ale nie wytrzymasz z nim długo. Wybierz sobie mężczyznę, który otworzy ci świat. Nie jedz do Bostonu".

Potem sen stał się mroczny. Ślub zamienił się w burzę, piękna biała suknia w czarną jak smoła chmurę, która zaczęła ją dławić, dusić. Nagle powrócił ból, gdy pięść wylądowała na jej twarzy. Słyszała krzyki Roberta wijącego się z bólu, potem obudziła się w szpitalu, obolała, przerażona. Wciąż mdliło ją na wspomnienie śmiechu napastników w ciemności... - Uspokój się, nie jesteś sama. - Choć był to tylko sen, rozpoznała natychmiast głos Pete'a. Jakimś cudem zjawił się w chwili, gdy najbardziej go potrzebowała.

107

Objęła go mocno za szyję i szepnęła: - Mam dość tego koszmaru. - Jestem przy tobie. Zaraz go przegonimy - powiedział łagodnie. Pocałunek wydawał się zbyt realny jak na marzenia senne. Poczuła zapach skóry Pete'a, dotyk miękkiej flaneli jego koszuli, ciężar jego ciała na łóżku obok siebie. Przez okno wpadał powiew chłodnego powietrza Killer mruknął z niezadowoleniem i zeskoczył z łóżka. Zadziwiające, jak do złudzenia realistyczne potrafią być sny. Przyjemna była świadomość, że może robić i mówić rzeczy, których nie robiłaby w prawdziwym życiu.

S R

- Boję się, Pete - wyszeptała. - Nic dziwnego.

- I wciąż czuję się... winna. Że on umarł, a ja nie. Że bronił mnie przed nimi, a ja nie zdołałam go obronić...

- Nie będziemy już o nim mówić - powiedział Pete i znów ją pocałował.

Oczywiście miewała wcześniej erotyczne sny - któż ich nie ma? - ale nigdy nie były takie jak ten. Znów obsypał ją pocałunkami - które były jak prezenty, każdy w innym opakowaniu. Każdy z nich był niespodzianką - niektóre okazały się śliczne i czułe, inne miękkie i błyszczące, jeszcze inne tak erotyczne i egzotyczne, że aż zapierało jej dech. Jedyną rzeczą, która nie pozwalała jej całkiem zatracić się w tym śnie, było sumienie. Z bólem uświadomiła sobie, że nigdy nie czuła się tak z Robertem. Tak pociągająca, tak podniecona. Jakby mogła

108

latać, wznosić się w powietrzu dzięki rozpierającemu ją uczuciu, że pożąda i jest pożądana, że kocha i jest kochana. - Zapomnij o wszystkim, Cam - szepnął Pete. - Po prostu bądź. I pozwól mi się kochać. Obudziło ją słońce wlewające się cienkimi smużkami przez żaluzje. Czuła ciepło swojej skóry, miała niezwykłe poczucie bezpieczeństwa, była cudownie odprężona. Killer stał przy łóżku i patrzył na nią wyczekująco. - Chyba chcesz wyjść? - spytała. - A kto ci w ogóle pozwolił spać w mojej sypialni? Pies polizał ją po ręce.

S R

- Nie zostajesz u mnie, pamiętasz? Nie należysz do mnie, Killer, nic do mnie nie należy, więc się nie przywiązuj. Pies zaskomlał i polizał ją po twarzy. Camille natychmiast wyskoczyła z łóżka. Wypuściła go na zewnątrz, wróciła do sypialni i przysiadła zaspana na brzegu łóżka.

To wszystko na pewno jej się przyśniło, pomyślała. W prawdziwym życiu nigdy nie robiła takich rzeczy i nie czuła nic takiego. Głupio byłoby czuć się winną z powodu snu. Choć z drugiej strony, wszystko zdawało się takie realne... I nie chodziło tylko o sam seks, który był taki cudowny, ale przede wszystkim o to, co czuła w owym śnie do Pete'a, i o uczucia, jakie on jej okazywał. O czułość i troskę, które miał dla niej. Oczywiście to wszystko tylko fantazmaty. Cudowne, ale powstałe w jej bujnej wyobraźni.

109

Nagle zauważyła skarpetkę leżącą na podłodze. Nie było w tym nic dziwnego, bo w domu panował straszny bałagan, szczególnie po wczorajszym przeglądzie rzeczy. Jednak ta wielka skarpetka na pewno nie należała do niej. Camille nie mogła już dłużej udawać, szczególnie przed sobą samą, że miała po prostu piękny sen. Skończyła przycinanie całego rządka lawendy w rekordowym czasie - miała wystarczająco wiele pęcherzy na rękach na potwierdzenie swoich wysiłków. Rozejrzała się po polu. Nie przypominało już tego zarośniętego uroczyska sprzed paru tygodni. Oczywiście pole nie było doskonałe.

S R

Trudno było doprowadzić je w tak krótkim czasie do wzorowego stanu. Jednak po nawiezieniu mierzwy rzędy roślin wyglądały bardzo schludnie, szczególnie tych, które zostały już przycięte. Krzaczki jeszcze nie pokryły się fioletowymi kwiatkami, ale unosiła się już nad nimi jakby obietnica koloru i cień zapachu.

Zostało do przycięcia tylko kilka rzędów na polu. Ale były bardzo długie. Camille westchnęła. Tego popołudnia odwaliła dwa razy więcej pracy niż zwykle. Zaletą złego nastroju było to, że pracowała dwa razy szybciej. Niestety były też wady - bąble na rękach, ból pleców i obolała lewa kostka, która była poważnie uszkodzona w czasie napadu. Camille potrząsnęła dłońmi, jakby powiew wiatru mógł je uleczyć, i wtedy zauważyła w oddali bliźniaków zbiegających z pagórka. Mieli na sobie jak zwykle workowate spodnie, a w rękach trzymali wyśmienite sekatory.

110

- Cześć, Camille! - Powitali ją jednocześnie, z takimi samymi minami. - Nie potrzebuję dziś pomocy - oświadczyła. - Tak, zawsze to mówisz - rzucił lekceważąco Simon. - Przestań się z nami kłócić. Mieliśmy zły dzień. Nie zapytała dlaczego. To nie był jej problem, dlaczego chłopcy są nie w humorze. Ona musiała zastanowić się nad tym, dlaczego ich ojciec wkradł się do niej przez okno i kochał się z nią tak, że była teraz nieprzytomna. Killer, zdrajca, skakał uradowany od chłopca do chłopca, jakby drań sądził, że jest przez wszystkich kochany. Sean zazwyczaj długo

S R

głaskał psa i bawił się z nim, a i Simon nie szczędził mu pieszczot, jednak dziś chłopcy tylko się z nim przywitali i z ponurymi minami przystąpili do pracy.

Camille wzięła się do ostatniego rządka, ale ponieważ nie miała plastrów na pęcherze, każde naciśnięcie sekatora wywoływało na jej twarzy skurcz bólu. Sean wkrótce zrównał się z nią, pracując w drugim rzędzie.

- Tata kupi mi konia - powiedział. - Myślałam, że się nie zgadza. - Teraz zmienił zdanie. Nie wiem tylko, kiedy to będzie, pewnie dopiero wtedy, jak się skończy szkoła. W każdym razie ona wczoraj zadzwoniła. Ostatnie zdanie zostało wypowiedziane takim tonem, jakby logicznie łączyło się z poprzednią wypowiedzią. Camille wyczuła, że powinna teraz zamilknąć, ale niestety wyrwało jej się to pytanie.

111

- Kto? - Mama - powiedział to z niesmakiem i złością, pochyliwszy głowę. - Nie wiem, dlaczego tata nie odebrała telefonu. Pewnie nie słyszał, bo siedział do późna w gabinecie. A dziadek to już w ogóle nie słyszy telefonów. - Nie? Sean obejrzał się za siebie, patrząc, gdzie jest Simon. - On też z nią rozmawiał. Tak jakbyśmy w ogóle! chcieli z nią gadać po tak długim czasie! Przycinał ze złością rośliny, pakując suche gałązki do kosza, głowę miał wciąż pochyloną, jakby się chronił przed wiatrem.

S R

- To niesamowite. Najpierw nas zostawia, bo wcale jej na nas nie zależy, a teraz dzwoni i myśli, że wszystko będzie fajnie. Camille przestała udawać, że pracuje.

- Mówi, że potrzebowała przestrzeni. Czuła ,że się dusi. Bała się, że dostanie jakiegoś załamania, jak posiedzi na wsi jeszcze dłużej. Dlatego nas zostawiła, bo nie chciała, żebyśmy widzieli, jak dostaje fioła. Nie chciała nas zranić. Słyszałaś kiedyś takie pieprzenie? Simon, który pracował na drugim końcu pola wyrósł jakimś cudem tuż obok brata. - Nie mów „pieprzenie" przy Camille. - Dlaczego? Jej to nie przeszkadza, jest taka jak my. -Nie przeszkadza mi to - przyznała. - Widzisz, ona nie jest typem dziewczyńskim. Ona jest taka jak my. - Wykonał kilka szybkich ruchów sekatorem. - Wiesz, co powiedziałem mamie?

112

- Nie .Co? - Ona chciała, żebyśmy jej powiedzieli, że nie ma sprawy, wszystko w porządku. Ale to nie jest w porządku. - Sean na chwilę podniósł głowę, w oczach miał wściekłość. - Więc powiedzieliśmy jej to samo, co ona powiedziała nam wtrącił się Simon. - Powiedzieliśmy jej, że potrzebowaliśmy przestrzeni. Że czuliśmy się, jakbyśmy się dusili, mieszkając z matką. Że może dalej dobrze się bawić ze swoim chłopakiem, bo wcale jej nie potrzebujemy. I tata też jej nie potrzebuje, ani żadnej innej kobiety. Na jakiś czas zaległo milczenie, słychać było tylko miarowe odgłosy przycinania.

S R

- Nie wchodziliśmy do taty, bo chyba spał, i powiedzieliśmy mu dziś rano.

- Ale był wściekły - westchnął Simon. - Na was?

Sean i Simon wzruszyli jednocześnie ramionami. - Powiedział, że powinniśmy być milsi. Ze nieważne, co zrobiła, ale nadal jest naszą matką. Powiedział, że ten telefon oznacza przynajmniej tyle, że jej przykro. Ja mu na to, że to głupie. - Ja też. - Wtedy ojciec wściekł się jeszcze bardziej. - Myślisz, że miał rację? - Dlaczego mnie o to pytacie? To sprawa pomiędzy wami a ojcem. Moje zdanie tu się nie liczy.

113

- Dla nas się liczy - zapewnił Sean. - My uważamy, że ojciec powinien być po naszej stronie. I nie mamy pojęcia, dlaczego niby mielibyśmy być mili. Co to za wytłumaczenie, że potrzebowała przestrzeni? - Żadne - przyznała Camille. - Nie zostawia się tych, których się kocha, kiedy jest ciężko. Właśnie wtedy trzeba zostać i trzymać się razem. Tata zawsze to powtarza. Mama nas zostawiła, bo tak jej się zachciało. Kropka. Miała nas w nosie. I tyle. - Dlaczego więc mamy być mili? — spytał znowu Sean. Obaj zamilkli i patrzyli na nią wyczekująco.

S R

- Słuchajcie, chłopcy, jestem ostatnią osobą na świecie, którą powinniście pytać o cokolwiek. Nie mam dla nikogo żadnych odpowiedzi.

- Dlatego właśnie ciebie pytamy. Jesteś jedyną osobą, która nie mówi nam bez przerwy, co powinniśmy robić. -W słowach Seana było tyle wyrzutu, że Camille czuła się zobowiązana powiedzieć cokolwiek.

- Cóż, myślę, że już najwyższy czas, by mama usiłowała wam wyjaśnić swoje postępowanie. Osobiście nie widzę nic złego w tym, że jesteście z nią szczerzy. Macie prawo być na nią wściekli oraz ją o tym poinformować. Teraz ona musi się zastanowić, co z tym fantem zrobić. - Widzisz - mruknął Simon do Seana. - Wiedziałem, że Camille weźmie naszą stronę.

114

- Chwileczkę. Nie myślcie, że ojciec nie jest po waszej stronie. Jemu zależy po prostu na tym, żebyście spojrzeli na wszystko z dystansem. Nie chcecie postępować tak jak wasza matka, prawda? Uciekać od czegoś, co jest trudne? - Ale my wcale nie uciekamy - zaprotestował Simon. - Nie boimy się z nią rozmawiać i w ogóle - dodał Sean. - To dobrze. Bo pewnie właśnie o to chodzi waszemu tacie. Wasza mama popełniła błąd. Nic, co ona powie czy zrobi, tego nie wymaże. Być może teraz nie możecie jej tego wybaczyć ani zrozumieć. Ale jak nie będziecie z nią rozmawiać, nie ma szans na to, że kiedykolwiek się dogadacie.

S R

- A po co mamy się dogadywać? Wcale jej nie potrzebujemy rzucił Sean.

-W ogóle nie potrzebujemy kobiet - uściślił Simon. - Oprócz ciebie. Ty nie jesteś taka jak inne, Cam - dodał ciepło. - Jasne - dodał brat i klepnął ją w plecy z taką siłą, że o mało nie padła na twarz.

- Jesteś jedną z nas. Nigdy nie będziemy traktować cię jak kobietę. Wiemy, że można ci zaufać. Zamarła. Synowie Pete'a ją polubili. Polegali na niej. A przecież nie mogła być dla nich żadnym autorytetem, skoro nie potrafiła uporządkować własnego życia!

115

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Następnego ranka Camille wniosła do domu siostry dwa stosy brudnej bielizny, a Violet ją na tym przyłapała. - Ej, co się z tobą dzieje? - spytała zdziwiona. - Przecież od kiedy tu jestem, zawsze robię u ciebie pranie. - No tak, ale nagle porządkujesz rzeczy, pierzesz pościel co dwa dni, umyłaś okna. Czyżbyś wracała do społeczeństwa? - Niechętnie. Rzecz w tym, że dużo pracuję w polu i koło domu, więc wszystko się szybciej brudzi.

S R

- Ach, więc nie chodzi o pewnego faceta, który u ciebie pomieszkuje?

- Pete wcale u mnie nie pomieszkuje.

- Czy wspominałam coś właśnie o nim? - Violet uniosła brwi ze zdziwieniem.

Na podwórko zajechali jacyś klienci. Vi wyjrzała na zewnątrz, po czym w lansadach wybiegła na dwór, by ich powitać. Camille zebrała wyprane i wysuszone rzeczy do kosza na bieliznę i pomaszerowała do swego domku. Zamierzała jeszcze przed lunchem zacząć pracę na lawendowym polu. Dała sobie jeszcze tydzień na dokończenie przycinki. W ten sposób odpłaci się siostrze za to, że ją utrzymuje. A co Violet zrobi z lawendą, która wyrośnie potem na polu - to już jej problem. Camille coraz trudniej było poradzić sobie z tym, co czuła do Pete'a i co myślała o ich wzajemnej relacji. Ponieważ nie mogła nad

116

tym zapanować, postanowiła wziąć się za rzeczy, nad którymi miała kontrolę. Pierwszą z nich było pole lawendy. Drugą - jej domek. Zamierzała zrobić w nim porządek - wyrzucić wszystkie rzeczy ze swego starego życia, wysprzątać porządnie cały dom, a potem podjąć jakieś życiowe decyzje. Nawet jeśli nie wiedziała dokładnie, do czego zmierza, to postanowiła przynajmniej przestać się ze sobą cackać. Zanim dotarła do chaty, rozbolały ją ramiona od niesionego ciężaru. Otworzyła łokciem siatkowe drzwi, ale wtedy usłyszała głośne miauczenie dobiegające z salonu. Killer też je usłyszał i zaczął głośno szczekać. - Zamknij się! - krzyknęła.

S R

Czasami nawet jej słuchał, Ale teraz nie zamierzał, więc przekupiła go ciasteczkiem dla psów i wywabiła na zewnątrz, zamykając potem drzwi. Gdy się odwróciła, ujrzała na podłodze klatkę przykrytą ręcznikiem.

Gdy ostrożnie zdjęła ręcznik, ujrzała przerażonego kota. Właściwie domyśliła się, że to kot, bo wyglądał jak dynia przejechana przez ciężarówkę, miał rozerwane ucho i pyszczek, który mógł się podobać chyba tylko jego mamie. - O nie! - jęknęła. To nie może dziać się naprawdę. Kot zatoczył kółko w klatce, wciąż przeraźliwie miaucząc. Camille pobiegła do kuchni, z wściekłością walnęła miską o blat i zajrzała do lodówki. Oczywiście świeciła pustkami, ale walały się w niej jakieś kawałki sera i resztki kanapki z poprzedniego dnia. Gdy wróciła do kota, warknęła:

117

- Nakarmię cię, bo jesteś głodny, ale nie zostajesz tutaj. Wystarczy, że mam już psa, którego też nie zamierzam zatrzymać. Gdy tylko wypuściła kota z klatki, zaczął się o nią ocierać i natarczywie domagać pieszczot. - Nie lubię kotów - uprzedziła Camille, siadając na krześle i głaszcząc zwierzaka, który tymczasem wspiął się na jej kolana i mrucząc, ugniatał jej uda łapami z rozczapierzonymi pazurami. Był bardzo duży i puszysty, ale okropnie wychudzony. - Nie lubiłam kotów, nawet gdy byłam miłą osobą - powtórzyła. - Nie zostajesz tutaj. Możesz coś zjeść i się przekimać, a potem jazda. - Zdjęła kota z kolan i położyła na krześle, a sama chwyciła kluczyki, wybiegła na

S R

zewnątrz i wskoczyła do samochodu.

Zachwycony Killer, gdy tylko go przywołała, radośnie wskoczył na siedzenie dla pasażera.

Jeszcze wjeżdżając na podjazd Pete'a, rzucała pod nosem różne przekleństwa pod jego adresem. Z Killerem u boku pomaszerowała do tylnych drzwi jak żołnierz na misji specjalnej. Walnęła kilkakrotnie pięścią w drzwi, gdy nikt nie odpowiadał, weszła do środka i zawołała coś na powitanie. Po chwili usłyszała głos Iana, który wkrótce pojawił się w drzwiach, podpierając się na lasce, z szerokim uśmiechem na ustach. - Witaj, Camille. Od wieków cię nie widziałem. Napijesz się kawy? - Nie przyjechałam na... - nie dokończyła, bo do kuchni wpadli pędem chłopcy.

118

- Cześć, Camille! Jeszcze nigdy nie przyjechałaś do nas w odwiedziny! - Zanim zdążyła wyjaśnić, że tym razem też nie, Sean poklepał ją po plecach, a potem to samo zrobił jego brat. Na stole wylądowało pudełko z ciastkami, do połowy opróżnione, ale jego zawartość wyglądała na całkiem świeżą. Trochę kawy wylało się z kubka. - Nie przejmujemy się zbytnio porządkami - wyjaśnił Ian, wycierając jednak stół. - Papierowe ręczniki są rów- nie dobre jak serwetki. Ale ty też nigdy nie przejmowałaś się takimi rzeczami. - Nie, oczywiście. - Mówiliśmy ci, dziadku, ona nie jest jak inne kobiety.

S R

Camille przyłożyła rękę do czoła, myśląc, że jak jeszcze raz usłyszy ten podejrzany komplement, zacznie krzyczeć. - Panie MacDougal, miło mi pana widzieć, ale przyjechałam w sprawie kota - Camille udało się wreszcie wtrącić jedno zdanie. - Jakiego znowu kota?

- Ciekawe, gdzie jest tata? - wtrącił szybko Sean. - Dziadku, musisz zobaczyć, co zrobiła z Darbym, jest teraz taki cudowny jak dawniej. - Chodzi mi o kota - powtórzyła stanowczo Camille. - Poszukamy taty - powiedział Simon, wymieniwszy szybkie spojrzenie z bratem. - Dziadku, pogadaj przez chwilę z Cam. Poczęstuj ją ciasteczkami i w ogóle... - Dobrze! - Ian uśmiechnął się do Camille, jakby od lat czekał na tę jej wizytę. - Pamiętam cię, od kiedy sięgałaś mi do kolan powiedział z rozrzewnieniem. - Pete nosił cię na barana...

119

- Naprawdę? - spytała, jednocześnie usiłując coś wyłowić z wrzawy dobiegającej zza drzwi. Wkrótce pojawił się Pete, z synami po obu bokach. Wszyscy mieli na sobie flanelowe koszule, luźne dżinsy i byli boso. Na widok Pete'a Camille poczuła znowu, jak wali jej serce. - MacDougal! - wrzasnęła. - Nie chcę tego kota! - Jakiego kota? - spytał spokojnie. - Dobrze wiesz, jakiego! - Może przedyskutujemy tę sprawę na osobności. - Świetnie! Gdy wyszli z domu, zaproponował:

S R

- Pojedźmy gdzieś, gdzie nie będą nas podsłuchiwać trzy pary uszu.

- Najlepiej do mnie, to od razu zabierzesz tego cholernego kota. - Brzmi rozsądnie.

Ale wcale tak nie myślał. Wyciągnął do Camille rękę po kluczyki, a ona mu je wręczyła, niejako automatycznie, zakładając, że jest jednym z tych facetów, którzy muszą prowadzić. Była to zresztą prawda, ale tym razem chodziło mu głównie o to, żeby pojechać tam, gdzie zamierza. Przede wszystkim chciał znaleźć się z dala od synów i ojca, ale jak poradzić sobie dalej - nie wiedział. Włączył silnik i usłyszał, że się trochę dławi. Ugryzł się w język, bo już miał rzucić uwagę, że Cam potrzebuje nowych opon i przeglądu silnika. Tylko facet, który dzieliłby z nią życie, miałby prawo do takich uwag. I do opieki nad nią. - Ej, Pete, ominąłeś skręt do domu - odezwała się nagle Camille.

120

- Wiem. Chciałbym na chwilę wyskoczyć w jakieś ciche miejsce. Nie na długo, ale chodzi mi o to, żeby nikt nam nie przeszkadzał. - Ach tak - wyglądało na to, że zamierza zaprotestować, a potem z tego zrezygnowała. Widział jednak, że jest wściekła. Siedziała z rękami skrzyżowanymi na piersiach, w milczeniu wpatrzona przed siebie. Wiedział od samego początku, że długo nie może się między nimi układać tak jak teraz. Mógł raz czy nawet dwa wślizgnąć się do jej sypialni, ale takie romantyczne pomysły to jedno, a otwartość w pewnych sprawach to już co innego. Wiedział, że musi w końcu dojść

S R

do konfrontacji między nimi, choć właściwie jeszcze nie był na nią gotów.

Objechał pole lawendy, potem swoje sady i las porasta jacy wzgórze. U jego stóp skrzył się w słońcu staw, do którego wpadał strumień. Chłopcy MacDougalów i dziewczyny Campbellów każdej zimy zjeżdżali z górki nad stawem na sankach. Dziewczyny wykorzystywały wszystkie znane dziewczyńskie triki, by nakłonić chłopców do wciągania saneczek na górę. Zwykle im się udawało. Camille mimowolnie się uśmiechnęła do tych wspomnień. - Tak - Pete odwzajemnił jej uśmiech, wysiadając z samochodu. - Pamiętam te wszystkie zimy, jak byliśmy dzieciakami. Przypominam sobie, jak Daisy błagała zawsze mojego najstarszego brata, by wciągał jej tobogan, a on nigdy nie potrafił jej odmówić i jeszcze czerwienił się jak burak i jąkał, kiedy się do niego zwracała.

121

- Daisy działała tak na wszystkich chłopaków. Jak ja uwielbiałam te zimy! Byłam z was najmłodsza i z trudem za wami nadążałam, ale to wszystko było takie cudowne. Ślizgawka na stawie. Saneczkowanie z górki. Przez chwilę zdawała się nie pamiętać, jaka jest wściekła. Szła obok niego w stronę stawu. Było ciepło, wietrzyk poruszał liście, między którymi igrały promienie słońca. Zając przebiegł im drogę. Potem za zakrętem ścieżki spłoszyli sarnę z młodym. Powietrze było przesycone wiosennymi zapachami, a staw skrzył się, jakby ktoś rozsypał na nim diamenty. Naprawdę trudno było się złościć w taki poranek. Pete rzucił przelotne spojrzenie na Camille. Pomyślał, że jest

S R

związana z tą ziemią tak samo jak on.

Łudziłby się jednak, sądząc, że może należeć do niego. - Słuchaj, Pete. Nie chcę tego cholernego kota. - Camille otrząsnęła się z chwilowego oczarowania. - Nie?

- Nie! Nie chcę kota. I nie chcę psa. Nie chcę, żeby twoi synowie myśleli, że my...

- Tak, wiem - wpadł jej w słowo. - Próbowali nas swatać. Myślał, że szczerość będzie najlepszą taktyką, ale Camille wyglądała na jeszcze bardziej zdenerwowaną niż poprzednio. Brnął jednak dalej. - Jak się domyślasz, to Sean przywlókł do domu tego kota. Przynosi wszystkie nieszczęsne stworzenia z okolicy. Wiedział, że nie pozwolę go zatrzymać, ale obaj z bratem zaczęli mnie namawiać, żebym dał kota tobie. - Mogłeś po prostu powiedzieć: Nie, nie dawajcie go Camille.

122

- Niby tak, ale sam uważałem, że to świetny pomysł. - Ciekawe dlaczego? Zignorował pytanie i wyjaśniał dalej: - Chłopcy bez przerwy gadają o tym, że moglibyśmy być ze sobą. Mój ojciec zresztą też. Jesteś chyba jedyną kobietą, którą biorą pod uwagę, jedyną, której ufają i do której chcą się zbliżyć od czasu, jak odeszła ich matka. - To jakieś wariactwo, Pete. Nie zrobiłam nic, żeby sobie zasłużyć na ich sympatię ani zaufanie. Pete wzniósł oczy do nieba. - W ogóle nie dostrzegasz swoich zalet i myślisz o sobie jak najgorzej. Oczywiście nie wiesz też, dlaczego poszedłem z tobą do łóżka.

S R

- Oczywiście, że wiem. Dla seksu.

- Camille - powiedział, zniżając głos. - Naprawdę innie denerwujesz. I przestań się wreszcie oszukiwać. - Oszukiwać? - syknęła i z wściekłością dziabnęła go palcem wskazującym w tors. - Ja nigdy nie kłamię. Jestem najuczciwszą osobą, jaką znasz, MacDougal.

- Akurat! Gdy wróciłaś tu po wypadku, byłaś kompletnie zdruzgotana. Byłaś jak ta lawenda, wynędzniała, wyjałowiona. Rozumiem to, Cam. Też byłem zraniony. Ale kilka tygodni temu zaczęłaś się zmieniać. - Czyżby? Zamierzasz wmawiać mi, że wiesz lepiej ode mnie, co czuję? - Nie, ale powiem ci, Co robisz. Kłamiesz. Udajesz, że ci nie zależy. Na niczym i na nikim. Przepadasz za psami.

123

- Wcale nie! - I tak samo pokochasz tego kota. Zawsze umiałaś obchodzić się ze zwierzętami, umiałaś wywabić z kryjówki przestraszonego kota, uspokoić rannego psa, nawet wtedy, gdy byłaś mała. Być może tego nie pamiętasz, ale ja tak. Musisz mieć coś, co kochasz, albo ci odbija. - Tere-fere. Nie zamierzam zajmować się tym głupim kotem! A psa oddam, jak tylko znajdę mu dom. - A krowy będą latać. Poza tym uwielbiasz moich synów. Dlaczego nie chcesz się do tego przyznać? I w ogóle przyznać się, że znowu ci zaczęło zależeć na życiu. - Wcale nie!

S R

- I nic nie czujesz, tak? Do nikogo? - Właśnie!

Kłótnia z nią była po prostu stratą czasu. Miał ochotę ją pocałować, ale zwalczył tę chęć i zamiast tego postanowił zrobić coś drastycznego. Złapał ją wpół, uniósł w górę, i nie zważając na jej wrzaski, zakręcił się wokół i wrzucił ją do stawu. Znał dobrze ten staw. Wiedział, że przy samym brzegu jest od razu głęboko. W tym stawie cudownie się pływało w upalne dni, bo wpływał do niego strumień i woda była krystalicznie czysta i zimna. Wypłynęła, parskając wodą i klnąc z wściekłości. Nie wiedział, że ktoś potrafi kląć tak jak on. Zabawnie było też obserwować taką wściekłość u osoby, która twierdzi, że nic nie czuje. Pete bez namysłu ściągnął buty i skoczył do stawu za swoją ofiarą. Szok spowodowany zimną wodą był naprawdę silny. Podpłynął do Camille, która natychmiast opryskała go wodą tak, że

124

ledwie mógł złapać oddech. Potem rzuciła się ku niemu z wyraźnym zamiarem utopienia. Gdy chwyciła go za ramiona, wybił się mocno nogami i trzymając ją w objęciach, przepłynął wraz z nią na płytszą wodę. Gdy tylko poczuł grunt pod nogami, wyciągnął Camille z wody, stanął i powstrzymał kolejny potok wyzwisk, zamykając jej usta pocałunkiem. Był tak namiętny, że od razu zrobiło mu się gorąco, a ona też nie drżała z zimna w jego ramionach. - Pokaż mi jeszcze raz, jak bardzo nic nie czujesz. Jak ci na niczym nie zależy - powiedział, odrywając się na chwilę od niej, po czym, nie przerywając całowania, wyprowadził ją na trawiasty brzeg. Ubrania, sztywne i zimne, przykleiły im się do ciał, lecz nie zważając na to, wciąż się całowali.

S R

Gdy przerwali na chwilę dla nabrania oddechu, otworzyła oczy. Jej spojrzenie, zasnute seksowną mgiełką, natychmiast nabrało trzeźwości, jakby przypomniała sobie, jaka jest wściekła. Skierowała pięść w jego twarz z taką miną, że natychmiast musiał znowu zacząć ją całować. I zdjąć z niej to mokre ubranie. I z siebie również. Słońce nagrzało już młodą trawę i gdy runęli w nią razem, poczuli to ciepło, a także miłe łaskotanie, gdy tarzali się nago w soczystej zieloności, a promienie słońca oślepiały co chwila to z nich, które było akurat na dole. - Więc mówisz, że nic nie czujesz, Cam? - spytał, przerywając dość zaawansowane pieszczoty. - Ani zimna, ani ciepła. I nic nie czujesz do mnie, prawda? Tylko niewielki pociąg. Ale nie chcesz mieć nic wspólnego z realnym życiem, prawda? - MacDougal...

125

- Co? - Zamknij się i dalej mnie całuj. Chciał sprawić jej więcej rozkoszy, niż kiedykolwiek zrobił to jej mąż. Chciał, żeby zapamiętała mężczyznę, który kochał ją pomimo wszystkich przeszkód i podszeptów rozsądku, w słoneczny poranek na łące nad stawem, oszołomiony miłością, pragnący dać jej z siebie jak najwięcej, pokazać, że warto żyć. Rozumiał, że ona na zawsze zachowa w pamięci mężczyznę, który dla niej zginął. Ale chciał też, by zrozumiała, że istnieje mężczyzna, które chce żyć po to, by ją kochać.

S R 126

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Tydzień później Camille obudziła się o świcie z bijącym sercem i spoconymi dłońmi. Szybko wstała z łóżka i poszła do kuchni. Wieczorem zostawiła okna i drzwi otwarte. Jak na drugi tydzień czerwca było niesamowicie gorąco i wilgotno. Kręcąc się po kuchni, myślała sobie, że ta pogoda jest bardzo niespokojna, burzowa. Czuło się napięcie wiszące w powietrzu, jakby coś miało się stać. Aż podskoczyła, gdy jakiś porwany wiatrem patyczek uderzył cicho w siatkowe drzwi. Sama przed sobą musiała

S R

przyznać, że denerwuje się nie z powodu nadciągającej burzy, lecz Pete'a.

Z kubkiem kawy w ręku zaczęła rozmrażać na patelni mieloną wołowinę. Dźgała ją widelcem, by jak najszybciej przygotować jedzenie dla zwierzaków.

Było jej ciężko na sercu. Widywała Pete'a codziennie przez cały tydzień. Jednak chłopcy mieli teraz wakacje i nie odstępowali ojca na krok. We trzech pomagali jej dokończyć przycinanie lawendy. Pete nie wspomniał słowem o szalonym poranku nad stawem. Ona też nie. Bo nie było okazji do rozmowy, jak wciąż sobie powtarzała. - Gotowe, ale musi przestygnąć - zawołała, ale gdy się obejrzała, nie było koło niej nikogo. Było bardzo wcześnie, ale sądziła, że zapach mięsa przywabi zwierzaki. Nałożyła dużą porcję mięsa do miski Killera i małą do kociej.

127

Jak każdy normalny człowiek, kupiła gotowe żarcie dla kotów, ale panna Grymaśna odwracała się z pogardą nawet od najdroższych chrupek. Skoro musiała karmić wynędzniałego kota hamburgerami, nie mogła przecież traktować gorzej psa, więc teraz gotowała dla nich obojga. - Śniadanie! - zawołała Camille, po czym zaczęła szukać zwierzaków w ich ulubionych miejscach do spania. W końcu znalazła je śpiące obok siebie na swoim łóżku. Znowu. - Wiecie, że nie wolno wam tu być - powiedziała zrzędliwie, po czym od razu położyła się między nimi. Panna Grymaśna nie raczyła otworzyć oczu, ale od razu zaczęła

S R

mruczeć. Killer, gdy tylko zorientował się, że nie na nim skupiona jest cała uwaga, odwrócił się brzuchem do góry i ziewnął. Camille rzuciła okiem w lustro nad komodą, w którym odbijała się cała ich trójka. Zwierzaki były tak wypielęgnowane, jakby miały wkrótce wziąć udział w wystawach, tylko ona sprawiała wrażenie kompletnie zaniedbanej. Bo taka właśnie była.

Wciąż powracały do niej słowa Pete'a wypowiedziane tamtego ranka: „Pokaż mi jeszcze raz, jak bardzo nic nie czujesz". Przez wiele miesięcy naprawdę wierzyła, że jest emocjonalnie martwa, wypalona. I że nielojalnością wobec Roberta byłoby uczucie do innego mężczyzny. Potem, gdy Pete wyrwał ją z marazmu, było jeszcze gorzej. Nie tylko zaczęła czuć, ale jeszcze przeżywała coś, czego nie zaznała nigdy z Robertem, i nie wiedziała, że kobiecie może to w ogóle być dane.

128

Teraz rzuciła jeszcze jedno spojrzenie w lustro i wyskoczyła z łóżka. Zwierzaki popatrzyły na nią z wyrzutem. - Śniadanie macie w kuchni, na pewno już wystygło. Killer, wiesz, jak otwierać drzwi siatkowe, a ty, kocie, wiesz, gdzie jest kuweta. Za parę godzin wracam. Ubrała się, chwyciła torebkę i popędziła do samochodu. Zajechała do miasta, zanim jeszcze pootwierano sklepy i punkty usługowe, ale miała dzięki temu czas na obmyślenie planu. Z wybiciem dziewiątej stała przed zakładem fryzjerskim. Bała się, że mogą jej nie przyjąć bez uprzedniego umówienia, ale gdy fryzjerki ją zobaczyły, natychmiast wciągnęły do środka. Po wyjściu

S R

od fryzjera odbyła rundę po sklepach z kartą kredytową w ręku. Wiedziała, że będzie musiała nadszarpnąć swoje skromne oszczędności, ale kobieta musi czasem zainwestować w swoją przyszłość. Uświadomiła sobie, że dawno już powinna była to zrobić. Przed wizytą u Pete'a zamierzała odwiedzić jeszcze jedno miejsce, a po drodze tam musiała się jeszcze dobrze namyślić. Potem przesunęła wszystkie paczki z zakupami w róg bagażnika, by na tylnym siedzeniu zrobić miejsce na pewien wyjątkowy prezent. Nie wybrałaby go dla byle kogo. Właściwie nie dałaby go najgorszemu wrogowi. Jednak teraz okoliczności były wyjątkowe. Dojeżdżając już do domu Pete'a, denerwowała się coraz bardziej. Przypominała sobie teraz wszystkie sygnały, które jej dawał, a ona była zbyt skupiona na sobie, by móc je odczytać. Myślał pewnie, że toleruje go tylko ze względu na seks, traktuje instrumentalnie. Nie miał pojęcia, jak bardzo go ceni, co tak naprawdę do niego czuje.

129

Teraz, gdy sama przed sobą się do tego wreszcie przyznała, mogło być już za późno. Miał uraz po odejściu żony i być może udało jej się go wreszcie zrazić do siebie. Gdy Camille zajechała pod dom Pete'a, modląc się w duchu, by to on zjawił się jako pierwszy, nie zastała na podwórzu nikogo. Domyśliła się, że po lunchu wszyscy rozeszli się do jakichś zajęć. Wysiadła i ostrożnie otworzyła drzwi bagażnika. Posokowiec zajmował prawie całe tylne siedzenie. Była to młoda suka, niespełna dwuletnia. Chociaż otworzyła swe smutne oczy, gdy Camille pochyliła się nad nią, nie wykonała żadnego ruchu. - Część, Camille! - zawołał Simon, który zauważył ją, gdy

S R

wyjrzał ze stodoły, i natychmiast do niej przybiegł. Nagle stanął jak wryty. - O Boże! Co ci się stało?! -krzyknął, a zorientowawszy się, że mógł jej zrobić przykrość, dodał szybko: - Nie martw się, odrosną. Jak ojciec prowadzi nas do fryzjera po wakacjach, też się potem strasznie czujemy.

Poklepał ją na pocieszenie po plecach. Camille uznała, że wizyta u fryzjera przyniosła widoczny efekt. Nagle Simon zauważył otwarte tylne drzwi i zajrzał do środka. - O rany? A co to? - zapytał ze zdumieniem. - Gdzie twój tata? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. - Pojechał z Seanem do tej stadniny, w której sprzedają Morgany. Wrócą przed kolacją. A dziadek jest w mieście, bo dziś po południu mierzą mu ciśnienie.

130

Cóż, nawet najbardziej desperackie plany wymagają pewnej elastyczności. Na razie musiała częściowo wtajemniczyć w swój Simona. - To jest Hortense, Simon. Ma depresję. - Och, to widać. - Właściwie to myślę, że wszystkie posokowce wyglądają, jakby miały depresję. Ale ten ma naprawdę. Straciła swego pana jakiś miesiąc temu - to był Jerry Abrahams, pamiętasz? Uwielbiał ją, a ona jego. I teraz nie może się otrząsnąć. - Naprawdę? - Simon pogłaskał sukę po gładkich uszach. Hortense otworzyła oczy i westchnęła głęboko, ale się nie poruszyła. Jest świetna.

S R

- Myślę, że twój tata potrzebuje tego psa.

- Co? - Simon wytrzeszczył oczy, w których po chwili pojawił się błysk zrozumienia. - A, chodzi o zemstę.

- Nie, nie. Nigdy nie wykorzystywałabym w tym celu niewinnego zwierzęcia. To uczciwe zagranie. Byłam u weterynarza kilka dni temu na szczepieniach panny Grymaśnej. Wtedy dowiedziałam się o Hortense. Ten pies słabnie coraz bardziej. Nie ma ochoty do życia. Albo ktoś jej pomoże otrząsnąć się z rozpaczy, albo zginie. A twój tata będzie potrafił jej w tym pomóc jak mało kto. - No, no - powiedział Simon z podziwem, wkładając ręce do kieszeni dżinsów. - Naprawdę chcesz wpakować tacie tego psa? - Tak, z twoją pomocą. Chciałabym przenieść ją do środka, gdzie jest chłodniej, i dać jej miskę wody. - Jasne.

131

- Słuchaj, jeśli twój tata nie będzie chciał jej zatrzymać, powiedz, żeby odwiózł mi tego psa. I przekaż mu jeszcze, jeśli możesz, że przygotuję kolację na siódmą. Nie musi przychodzić. Ale na wszelki wypadek, gdyby chciał pogadać, nakryję też dla niego... Po powrocie do domu Camille najpierw musiała przeprosić marudzące zwierzaki za długą nieobecność. Gdy już je wygłaskała i wyprzytulała, pobiegła do domu Violet. Na szczęście siostra była zajęta w sklepie, więc mogła niezauważalnie wynieść z kuchni mnóstwo produktów. W kuchni przygotowała do duszenia mięso z warzywami i odrobiną lawendy według francuskiego przepisu. Było za wcześnie na sałatkę ze świeżych warzyw, ale przygotowała truskawki i sos czekoladowy.

S R

Zegar pędził tak szybko. Wystawiła stół przed dom, gdzie wieczorem można było liczyć na przyjemny chłodek. Wygrzebała z kredensu niebiesko-białą serwetę, dwa komplety platerowych sztućców matki i srebrne świeczniki po babci. Na koniec ustawiła w kuchni, salonie i na stole bukiety kwiatów.

Sprawdziła, jak dusi się potrawka, spojrzała na zegarek i pobiegła wziąć kąpiel. Zwierzaki najwyraźniej uważały, że potrzebuje towarzystwa, bo nie odstępowały jej na krok. Nadzorowały całą kąpiel, od maseczki po golenie nóg. Zachowały zdrowy dystans, gdy robiła sobie manicure i pedicure, ale były bardzo zainteresowane, którą kreację z szeleszczących toreb ostatecznie wybierze. Na koniec został makijaż - a kiedyś Camille była w tym naprawdę dobra. Kocica przysiadła na umywalce, by móc dokładnie wszystko obserwować, a znudzony Killer chrapał w sypialni.

132

- On może wcale nie przyjść - powiedziała do kota, oceniając w lustrze efekt końcowy swych wysiłków. Kobieta patrząca z lustra wyglądała prawie jak dawna Camille. Kusa czerwona sukienka odsłaniała zgrabne nogi. Na ustach lśniła ciemnoczerwona szminka, czarne, stylowo wycieniowane włosy sprawiały szykowne wrażenie. Była o wiele szczuplejsza niż kiedyś, ale ostatnio nabrała ciała i sukienka ładnie to podkreślała. Dawna Camille już nie wróci. Ale teraz wydoroślała. Obecna Camille była o wiele głębsza. Widziała przed sobą więcej możliwości. I oczy wiście czuła większe ryzyko poniesienia straty. W jej ciemnych oczach, podkreślonych delikatnie cieniem i

S R

tuszem, czaił się lęk. Bała się, że nie pokochała

Pete'a tak, jak na to zasługiwał. I że może już za późno, by to naprawić.

133

ROZDZIAŁ JEDENASTY Gdy Pete wreszcie zajechał przed dom, Sean siedział milczący i naburmuszony na siedzeniu obok. - No, przestań, Sean. Myślę, że moja propozycją jest rozsądna. Wolałbym, żebyś pracował na farmie ze mną i bratem. Wiesz, ile jest roboty tego lata. Jednak pozwolę ci zajmować się końmi przez miesiąc. Jeśli potem nadal będziesz chciał tego Morgana, to ci go kupię. - Tak, tak.

S R

- Zupełnie nie wiem, dlaczego się tak zachowujesz. Wiesz przecież, ile będzie kosztował ten koń. - Wiem.

- Kochasz wszystkie zwierzęta, ale nikt z nas się nie zna na koniach. Proponuję rozsądne rozwiązanie - popracujesz przy koniach, zorientujesz się, ile trzeba mu poświęcić czasu i uwagi, a potem zdecydujesz, czy nadal chcesz go mieć.

- Tato, czasami mam dosyć tego twojego rozsądku. Ze wszystkim się zgadzam, ale chciałem mieć konia już teraz, więc pozwól mi przynajmniej się trochę posmucić. - Simon wyskoczył z samochodu i odszedł, trzasnąwszy drzwiami. Pete patrzył za nim, kręcąc głową. Ach, te nastolatki, pomyślał. - Hej, tato! - Simon wyskoczył z domu podekscytowany, a za nim cudem odmieniony, równie radosny brat. - O co chodzi? - spytał podejrzliwe Pete.

134

- Chcemy ci coś pokazać, chodź szybko do kuchni! Pete ruszył w stronę kuchni, zastanawiając się, jaka tym razem czeka go niespodzianka, bo nie raz prezentowano mu entuzjastycznie jakieś „coś". Zupełnie nie był przygotowany na kupkę nieszczęścia na podłodze w kuchni. Pete kucnął, podniósł psu powieki. Oczy wyglądały normalnie, a pies zamrugał na dowód, że żyje. Potem cicho zaskomlał, ale się nie poruszył. - Kto nam wykręcił ten numer? Simon postanowił skonstruować własną wersję odpowiedzi. - Nazywa się Hortense - zagaił. - Ma depresję, bo należała do jednego faceta, który umarł. Jest w żałobie i potrzebuje miłości. Potrzebuje nas. I ciebie.

S R

- Kto nam ją podrzucił? - spytał Pete, ignorując potok wymowy syna.

- Powiedziała, że Hortense potrzebuje właśnie ciebie, bo potrafisz pomóc wyjść z żałoby. Możemy ją zatrzymać, tato? Pete uniósł głowę psa, spojrzał w jego senne oczy i pokręcił głową.

- Nie macie pojęcia, chłopcy, jakie te posokowce są uparte. - Ona powiedziała, że ty wiesz, jak radzić sobie z upartymi samicami. I jeszcze coś tam mówiła, ale to chyba może zaczekać... - Zaraz, zaraz... - Jak nastolatek ociąga się z powiedzeniem czegoś, to znaczy, że powinno się to natychmiast z niego wyciągnąć. Mów szybko! - Camille... powiedziała, że możesz odwieźć jej tego psa, jeśli go nie chcesz. Tak około siódmej. Na kolację. Ale ja zapewniłem, że na

135

pewno zgodzisz się zatrzymać psa. Żeby się nie martwiła. Przecież nie może wziąć jeszcze jednego zwierzęcia, skoro wpakowaliśmy jej Darby'ego i kota. - Aha, czyli mam tam pojechać o siódmej tylko wtedy, jeśli chcę oddać psa? - Przekaz od syna był dość mętny. - Właściwie to chyba chciała, żebyś przyjechał na kolację, żeby porozmawiać. O siódmej. Z psem albo bez. Był już kwadrans przed siódmą, więc Pete szybko wziął prysznic, ogolił się i włożył czyste ubranie, ale wciąż nie mógł się zdecydować, czy jechać. Przez cały tydzień jej unikał, choć przecież spotykali się przy pracy na polu. Ale nigdy nie był z nią sam na sam.

S R

Czasami facet ma siłę przyjąć cios, a czasem nie. A on spodziewał się po tej rozmowie najgorszego.

Minutę przed siódmą wsiadł do furgonetki. Dom Cam był po sąsiedzku, więc droga zajęła mu kilka minut. Gdy zaparkował przed domem, zachodzące słońce przeświecało przez gałęzie drzew. Ganek był zacieniony i bardzo cichy. Pies i kot drzemali na stopniach. Nawet nie drgnęli,żeby go przepuścić, kot tylko otworzył na chwilę swoje żółte ślepia. - Cam? - Zastukał we framugę, zaglądając przez siatkowe drzwi, przez które nic nie widział. Gdy je otworzyła, zamarło mu serce. Nie była już rozbitkiem życiowym, który schronił się na odludziu, by jak pies lizać w ukryciu rany. Kobieta stojąca w drzwiach była bosa, a jej długie nogi nosiły ślady opalenizny. Miała na sobie szkarłatnoczerwoną kieckę na dwóch cieniutkich ramiączkach i najwyraźniej nic pod spodem. Przylegający

136

materiał sukienki ładnie podkreślał okrągłości biustu i bioder. Jeszcze kilka tygodni temu miała tylko skórę i kości. Ładna fryzurka podkreślała piękno jej dużych oczu. Wyglądała niesamowicie seksownie. Teraz każdy facet śliniłby się na jej widok, a na nim i wcześniej robiła piorunujące wrażenie. - Spóźniłeś się - powiedziała, oparłszy się zalotnie o framugę. - Wiem, przepraszam - odparł, wręczając jej butelkę wina. Bliźniaki i dziadek oświadczyli stanowczo, że nie idzie się na kolację do kobiety bez wina. - Pewnie nieodpowiednie... - Bardzo dobre. Zanim zaczniesz mówić o posokowcu... Bardzo lubił psy, ale teraz nie odróżniłby pudla od pona. Nie

S R

mógł od niej oderwać oczu. Tak się zmieniła i to właśnie w sposób, jakiego pragnął - poradziła sobie z żałobą. Wyleczyła się. Była znów pełna życia. Gotowa, by je odbudować.

- Pete? - Zbliżyła się do niego i zajrzała w oczy. -Wiem, że Hortense była dla ciebie zaskoczeniem...

Sam nie wiedział, dlaczego przemiana Camille budzi w nim taki niepokój. Może dlatego, że gdy była rozbitkiem życiowym, to go potrzebowała. A teraz? Przypadkowo spojrzał ponad jej ramieniem. Jego spojrzenie powędrowało przez otwarte drzwi, przez kuchnię, z której tylne drzwi wychodziły na trawnik za domem. Nie widział dokładnie, ale zdawało mu się, że palą się tam świece, na stole jest serweta i chyba ładne nakrycia. Spojrzał na nią zmieszany. - Co się dzieje? - Kolacja, najlepiej siądźmy już do stołu, i wtedy ci wytłumaczę, co z tym psem. - Poprowadziła go do stołu, gdzie usiedli naprzeciwko

137

siebie. Nalała wino i nałożyła potrawkę na talerze. Co chwila rzucała mu niepewne spojrzenia. Po drżeniu rąk i głosu widać było, że jest tak samo zdenerwowana jak on. - Spacerowałam wczoraj po polu lawendy. To były dla mnie naprawdę przełomowe chwile. Napawałam się tym, jaka jest teraz piękna, wkrótce wszystko zakwitnie. Moja siostra naprawdę będzie miała pełne ręce roboty przy żniwach. - A ciebie tu wtedy nie będzie? - spytał czujnie. Kęs jedzenia prawie stanął mu w gardle. - Nie. Lawenda to od tej pory sprawa Violet. Niech ona podejmuje decyzje. Ja muszę się zająć własnym życiem i również

S R

podjąć pewne decyzje. Kiedy chodziłam po tym polu, myślałam, jak bardzo lawenda różni się od róż. Róże trzeba starannie pielęgnować, pieścić się z nimi, nawozić, opryskiwać. Lawendzie wystarczyło dać trochę ziemi, mierzwy, przyciąć ją, a ona jakby zmartwychwstała. Lawenda kwitnie, gdy okazuje się jej miłość w szorstki sposób. Ale ty wiesz to wszystko, prawda?

Bardzo miłe były te wszystkie refleksje, ale on myślał tylko o jednej sprawie: - Gdzie zamierzasz być, skoro nie tutaj? - spytał przez ściśnięte gardło. Podniosła palec do góry, dając znać, że musi dokończyć żucie, po czym powiedziała spokojnie: - Z tobą. - Słucham?

138

- Myślałam, że odgadłeś moje intencje, gdy dałam ci tego posokowca. Gdy zaprosiłam cię na kolację. Oczywiście nie wiedziałam, czy przyjmiesz zaproszenie - dodała cicho i odłożyła sztućce na brzeg talerza. - Wiem, że o mało wszystkiego nie popsułam. Przez całą wiosnę obnosiłam się ze swoim bólem. - Miałaś do tego prawo. - Tak, i wszyscy mi pobłażali oprócz ciebie. Chyba jestem jak ta lawenda, Pete. Jak za bardzo się ze mną cackać, cała się rozklejam. Ale jak ktoś da mi szansę, bym pokazała swą siłę, potrafię być silna. - Czy mogłabyś zrezygnować z tych wszystkich pięknych metafor i powiedzieć, co to znaczy, że będziesz ze mną?

S R

- Zaraz do tego dojdziemy - powiedziała i podała mu bułeczkę. Odłożył ją na brzeg talerza. Nie mógłby teraz nic przełknąć. - Przywróciłeś mnie do życia. A ja byłam taka samolubna. Nie zauważyłam, że ty także cierpisz, musisz się uporać ze stratą, tylko nie pokazujesz tego po sobie ze względu na chłopców i ojca. - To nieważne.

- Pete, tak mi przykro, że od razu cię nie doceniłam. - Przerwała na chwilę, jakby musiała nabrać sił do dalszych wyznań. - Kochałam Roberta. Zawsze czułam, że to akceptujesz, i jestem ci za to wdzięczna, bo ta miłość była dobrą częścią mego życia. Ale teraz, gdy poznałam ciebie, gdy znalazłam w tobie oparcie w tak trudnym czasie... kiedy akceptowałeś mnie wtedy, gdy nawet ja sama nie mogłam ze sobą wytrzymać... to głębsza miłość niż ta, którą znałam do tej pory. Nie wiedziałam nawet, że taka istnieje. To miłość, jakiej teraz pragnę i będę o nią walczyć.

139

Zerwała się od stołu i podeszła do niego, ale potem na chwilę się zawahała, jakby niepewna, jak on na to zareaguje. Kiedy jednak zapraszająco odsunął się od stołu, usiadła mu na kolanach i zarzuciła ręce na szyję, a on natychmiast ciasno ją objął. - Czy nie zamierzasz mnie pocałować, MacDougal? - spytała kokieteryjnie. - Zamierzam zrobić o wiele więcej - zapewnił. - Ale na razie muszę ochłonąć po tym, co usłyszałem. Aż trudno mi w to uwierzyć. Bo przestałem już wierzyć w miłość, Cam. - Ja też, więc zemsta jest słodka. Nie chciałam już nikogo pokochać. Ale ty wszystko zmieniłeś, Pete.

S R

- Kocham cię - szepnął namiętnie.

- Wiem. I powinnam się tego domyślić już dawno. Jak na mnie krzyczałeś. I kiedy dałeś mi tego psa.

- Tego, którego nie zatrzymasz u siebie?

- Zatrzymam. I kota też. I chłopców. I twego tatę. Nawet Hortense. Ale przede wszystkim zatrzymam ciebie, MacDougal. Na zawsze.

Pocałowała go, czule i namiętnie zarazem. Kto by pomyślał, że ich smutna przeszłość otworzy im drogę do pełnej szczęścia przyszłości? - Czy nie będziesz tu się męczyć? - spytał, gdy się od niego oderwała. - Przecież tak lubiłaś tę swoją pracę w mieście. Dotknęła z czułością jego policzka. - Tak. Ale ludzie się zmieniają. Ziemię też kocham. I myślę o założeniu tutaj schroniska dla zwierząt...

140

- Nie zrobisz tego! - Spojrzał na nią przerażony. - Ach, MacDougal - szepnęła mu do ucha. - Nie masz pojęcia, ile jeszcze strasznych i cudownych rzeczy wymyślę...

S R 141

Jennifer Greene

Księżycowa sonata Tytuł oryginału Wild, in the Moonlight

0

ROZDZIAŁ PIERWSZY Właśnie w chwili gdy Violet Campbell dokuśtykała do kuchni, usłyszała, że ktoś dzwoni do frontowych drzwi. Zwyczajnie go zignorowała. Prawdę mówiąc, nie miała wielkiego wyboru. Krzywiąc się z bólu, ze łzami płynącymi z oczu, doskakała do zlewu na jednej nodze. Po paru godzinach spędzonych w ostrym vermonckim słońcu kuchnia wydawała się jej ciemna niczym grób. Ktoś nacisnął dzwonek po raz drugi.

S R

- Słuchaj no! - wrzasnęła Violet niecierpliwie. -Nie mogę podejść do drzwi, bo właśnie umieram, więc okaż trochę cierpliwości! W White Hills wszyscy ją znali i gdyby czegoś potrzebowali, nie czekaliby na oficjalne zaproszenie - bez względu na porę dnia lub nocy.

Ostrożnie siadła na blacie z czerwonych płytek, zsunęła sandał i bardzo delikatnie włożyła stopę do zlewu, podwijając spódnicę. Odkąd otworzyła „Ziołową Oazę", chętnie nosiła staroświeckie stroje - przez co, zdaniem jej starszej siostry, wyglądała, jakby zamawiała ubrania w katalogu dla Cyganów. Pusty kubek po kawie gruchnął o podłogę, łyżeczka potoczyła się z brzękiem. Któryś z kotów - Zaraza? Licho? - uznał, że jego pani przyszła do kuchni jedynie po to, by go pogłaskać. Violet rzeczywiście pogładziła kota, lecz potem stanowczo go odsunęła. Musi natychmiast umyć stopę, a potem wyciągnąć żądło.

1

Była święcie przekonana, że nadal tkwi w ranie. Tylko to mogło tłumaczyć ostry, dotkliwy ból. Prawdę mówiąc, istniało jeszcze jedno wyjaśnienie. Przyjaciele i rodzina nie mieli pojęcia, jak wielkim stała się tchórzem. Przed trzema laty odkryła jedną jedyną fantastyczną korzyść płynącą z bycia samotną rozwódką: mogła się nad sobą roztkliwiać, kiedy tylko jej przyszła ochota. A teraz z całą pewnością miała na to wielką ochotę. Odkręciła kran i omal nie zemdlała, kiedy letnia woda spłynęła jej po skórze. Chyba trochę przesadza, ale co tam. To takie niesprawiedliwe: wygląda, jakby wszystko wokół rozmnażało się radośnie i bujnie: rośliny, koty, skarpetki w suszarce. Wyglądało, jakby nawet kulki

S R

kurzu pod łóżkiem mnożyły się, ledwie wyłączała światło. Wszyscy wokół na okrągło uprawiali seks i mieli dzieci. Dotyczyło to również pszczół. Ostatnio na każdym kroku natykała się na nowy rój. Istniała niejaka możliwość, że dwadzieścia akrów rozkwitającej właśnie lawendy skusiło parę dodatkowych sztuk. Ale przecież wcale nie zbliżała się do lawendy. Poza tym jej własne pszczoły były milutkie. Lubiły ją, a ona lubiła je. Bydlę, które ją użądliło, najwyraźniej nie czuło do niej sympatii. Czy trutnie przypadkiem nie giną po użądleniu? Miała nadzieję, że tak, i że śmierć tego, który ją zaatakował, była długa i bolesna. Dzwonek odezwał się znowu. - Do jasnej Anielki, zostawisz wreszcie w spokoju ten dzwonek? Nie mogę otworzyć, więc albo wejdź do środka, albo się wynoś! Dzielnie zagryzła wargi i przemyła ranę mydłem antybakteryjnym, a potem znowu wsunęła stopę pod strumień wody.

2

W szafce za swoimi plecami trzymała pudełko pełne leków, lecz kiedy próbowała po nie sięgnąć, ból odezwał się znowu. Na skraju zlewu znajdowały się już dwa koty. Oba wiedziały doskonale, że nie wolno im chodzić po szafkach. Siedziały nieruchomo, przyglądając się jej nieudolnym wysiłkom. Skraj spódnicy mókł coraz bardziej, na czole wystąpiły krople potu i co najgorsze, obłuszczył się jej lakier na środkowym palcu u nogi. Nienawidziła tego. - Allo? Poderwała głowę niczym królik, który zwęszył na swoim terytorium jaguara. W jej kuchni jaguary nie miały czego szukać. Po rozwodzie wprowadziła się do tego domu przede wszystkim dlatego,

S R

że był wolny - mama z tatą właśnie przenieśli się na Florydę, pozostawiając starą siedzibę w Vermont pustą. Jednak gdy tylko Simpson wyniósł się ze swoją płodną jak królica lalunią, natychmiast stworzyła tu sobie bezpieczne gniazdko. Staroświeckie szafki pełne były ozdobnego szkła, przy kominku stał wyplatany bujany fotel i zabytkowa kanapka obita różowym pluszem - zajęte obecnie przez kolejne koty. W oknach wychodzących na ogromny klon na podwórzu wisiały zasłonki z czerwono-białego kretonu. Na każdej powierzchni tłoczyły się kwiaty w doniczkach, okrągły stolik zdobiło haftowane serce. Wszystko w porządku... tyle tylko, że w tym momencie usłyszała zbliżające się korytarzem ciężkie, pośpieszne kroki. Właściwie nie obawiała się nieznajomych. W White Hills nikt długo nie pozostawał obcy, a seryjni zabójcy zwykle nie pytają, czy można wejść. Nie rozumiała tylko, czemu ktoś mówi „allo" zamiast

3

„cześć". I ten głos, dziwnie... korzenny? Trochę zbyt seksowny i egzotyczny jak na senne vermonckie popołudnie. Poczuła, że miękną jej kolana. Z drugiej strony, wiedziała, że ma skłonności do dramatyzowania, więc nie do końca ufała własnemu instynktowi. Zresztą akurat w tej chwili nie miała cierpliwości do dalszych komplikacji. Nie podnosząc nawet wzroku, burknęła: - Cholera, mało nie umarłam ze strachu. Bez względu na to, kim jesteś, czy mógłbyś sięgnąć do tej szafki za moimi plecami? Potrzebuję pęsety, kremu do dezynfekcji i tego paskudztwa na ukąszenia. I buteleczki z tym czymś fioletowym, czym się maluje rany, no wiesz. Albo wody utlenionej.

S R

Do licha, podaj mi po prostu całe pudełko.

Nieznajomy przerwał jej tym swoim spokojnym, niebezpiecznym głosem:

- Przede wszystkim, gdzie się skaleczyłaś? Jakby miała czas na pogaduszki.

- Nie skaleczyłam się. Konam z bólu. Zawsze sobie powtarzam, żeby zrobić zapas narkotyków i środków przeciwbólowych, tylko, cholera, nikt mi ich nie chce przepisać. Nie masz przypadkiem morfiny? - Eee, nie. - Pewnie uważasz, że to idiotyczne zwracać się w taki sposób do obcego. Ale jeśli zamierzasz mnie okraść, to proszę bardzo, czuj się jak u siebie w domu. Tylko mi podaj to pudełko, dobrze?

4

Umilkli oboje. Wyobrażać sobie, że wcale się nie boisz obcych, to jedno, a zupełnie co innego oglądać obcego między swoimi nogami, i to zanim zostaliście sobie przedstawieni. Przełknęła ślinę. Z bliska nieznajomy wyglądał tak, że każdej kobiecie podskoczyłby poziom estrogenów. Wysoki i smukły, o imponująco szerokich ramionach i mięśniach ramion wyglądających, jakby je wyrzeźbiono z hikorowego drewna. Włosy ciemnoblond, nieporządne i dość długie, jakby spędzał wiele czasu na otwartej przestrzeni. Twarzy nie widziała wyraźnie - zauważyła jedynie wydatny nos i ciemną opaleniznę. Praktyczna koszula khaki, płócienne spodnie i solidne buty zniszczone od pracy. Choć nie był bardzo masywny,

S R

wyglądał na dość silnego, by zarabiać na życie rozwalaniem ścian. Kiedy wreszcie spojrzał jej w twarz, zobaczyła jasnobłękitne oczy i wąskie wargi, jakby zdecydowane się nie uśmiechać. - Tyle krzyku z powodu byle użądlenia? - spytał. - Hej, to nie żadne byle użądlenie. Nie widziałeś tej pszczoły. Była wielka jak krowa, a właściwie to większa od słonia. I... - Jesteś uczulona na jad?

- Nie. Coś ty, skąd. Jestem zdrowa jak koń. Ale mówię ci, to było wielkie bydlę, i żądło zostało w ranie. - Widzę. Znowu podniósł głowę i poczuła na swojej twarzy rozbawione spojrzenie. Tym razem przyjrzała mu się uważniej. Jasne włosy okalały pociągłą twarz, która mogłaby wyjść spod dłuta jakiegoś francuskiego rzeźbiarza. Gdyby właśnie nie umierała z bólu, przeszedłby ją dreszcz. I nawet mimo bólu była święcie przekonana,

5

że taki egzemplarz nie kręciłby się normalnie po White Hills... ani żadnym innym prowincjonalnym miasteczku. - Dla ścisłości - odezwała się - zabłądziłeś. - Tak sądzisz? Wyjął z szafki pudełko z lekarstwami, z którego wysypywały się niemal rozmaite ziołowe, naturalne i tradycyjne leki, których zapas udało się jej zgromadzić przez ostatnie trzy lata. Najpierw znalazł pęsetę. Violet zaniepokoił sposób, w jaki trzymał narzędzie. A może coś innego? W każdym razie poważnie się zdenerwowała. - Zabłądziłeś - powtórzyła. - Nazywam się Violet Campbell i

S R

jestem właścicielką „Ziołowej Oazy", tych budynków i szklarni po drugiej stronie podwórza. To mój dom. Powiedz, kogo szukasz, a chętnie ci... auuuu!

Podniósł pęsetę, żeby pokazać swoją zdobycz. - Wygląda na żądło zwyczajnej pszczoły.

Violet zmarszczyła czoło. Kolejną korzyścią płynącą z bycia rozwódką - oprócz faktu, że pozbyła się tamtego łajdaka ze swojego życia - było to, że nie musiała znosić głupich męskich dowcipów. - Kogo szukasz? - powtórzyła. - Ciebie. Odkręcił buteleczkę z wodą utlenioną i zręcznie przemył ranę. W normalnych warunkach Violet wrzasnęłaby na całe gardło, lecz nieznajomy wypowiedział słowo „ciebie" z takim seksownym, egzotycznym akcentem, że zdołała jedynie sapnąć.

6

- Widzisz, nie było tak źle. Teraz pewnie będziesz chciała zrobić sobie okład z lodu i... - Nie możesz mnie szukać - przerwała. I znowu zmarszczyła brwi. Zwykle lubiła towarzystwo, zamieszanie, a nawet sporą dawkę chaosu w swoim życiu. Lecz w towarzystwie niektórych mężczyzn nie czuła się dobrze. Ten zdecydowanie do nich należał. Czuła się przy nim naga - dość zabawne, biorąc pod uwagę, że miała na sobie strój niemal z ubiegłego stulecia. Celowo nie nosiła ubrań przyciągających mężczyzn. Tak chciała. Lubiła mężczyzn od zawsze, lecz sparzyła się i miała ich dość na jakiś czas. A może na całe życie. Normalni

S R

mężczyźni na widok jej strojów natychmiast dochodzili do wniosku, że jest trochę stuknięta, i trzymali się z dala. Bóg jeden wie, co było nie tak z tym nieznajomym. Z pewnością zauważył długą do ziemi spódnicę i staroświecką bluzkę, lecz nadal patrzył na nią wzrokiem, jakim łakomczuch spogląda na bezę.

Mężczyzna znienacka zaczął przetrząsać pudełko, aż wyciągnął z niego maść przeciw ukąszeniom. I jak gdyby znajdowali się w samym środku uprzejmej konwersacji, oświadczył: - Spodziewałaś się mojego przybycia. - Wcale nie, możesz mi wierzyć. - Zostanę tu parę tygodni. Syknęła, kiedy maść zapiekła. Mimo to odparła przytomnie: - Oczywiście, że tu nie zostaniesz. Nawet cię nie znam. Ale już dochodzę do wniosku, że zachowujesz się jak wariat...

7

Prawdę mówiąc, wcale nie obawiała się wariatów. Sama uważała za powód do dumy, że niekiedy zachowuje się jak obłąkana. Ale stanowczo nie była w nastroju, żeby sobie fundować emocjonalną huśtawkę z nieznajomym - nawet jeśli był przystojny i seksowny. Mężczyzna zgarnął medykamenty do pudełka, po czym ruszył w stronę zamrażarki po lód. - Nazywam się Cameron Lachlan. - Śliczne nazwisko. Uśmiechnął się, poszukał woreczka do lodu i go napełnił. - Z pewnością doszło do nieporozumienia. Masz siostrę, która się nazywa Daisy Cameron, prawda?

S R

Nagle żołądek skurczył się jej boleśnie.

- Tak, mam. Ściśle rzecz biorąc, mam dwie siostry... - Ale to Daisy mieszka we Francji. - Tak, już od paru lat i...

- No więc twoja siostra obiecała wystąpić w roli pośrednika. Tak zrozumiałem. Ponieważ mnie zna i wie, czym się zajmuję, więc nie jestem dla ciebie zupełnie obcy. Miałaś mnie oczekiwać. I miałaś wiedzieć, że przyjadę dzisiaj lub jutro. - O Boże! Ty jesteś Cameron Lachlan? Podrapał się w brodę. - Przysiągłbym, że o tym wspominałem. Nagłe zakręciło się jej w głowie, żołądek ścisnął się jeszcze bardziej, oczy przesłoniła zielonkawa mgła.

8

Prawda, była mazgajem i tchórzem - ale zwykle miała strusi żołądek. Teraz jednak, kiedy zsunęła się z szafki i stanęła o własnych siłach, nagle zrobiło się jej niedobrze. - Nie traktuj tego osobiście, dobrze? - poprosiła. - Cieszę się, że cię widzę, ale na moment muszę wyjść.

S R 9

ROZDZIAŁ DRUGI Kiedy tylko Violet zniknęła mu z oczu - jak się zdaje, by znaleźć najbliższą łazienkę - Cameron oparł się o blat kuchennego stołu i przeczesał palcami włosy. To się nazywa wpadka. Co powinien teraz zrobić, do cholery? Zwykle nic nie było w stanie go poruszyć. Normalni ludzie zdobywali wyższe wykształcenie, żeby więcej zarabiać. On zrobił doktorat po to, by wieść swobodne, wędrowne życie. Przywykł do długich lotów samolotem. Nie miał kłopotów z ludźmi wychowanymi

S R

w innej kulturze czy środowisku.

Tymczasem w towarzystwie tej blondynki z jego pulsem działo się coś dziwnego.

- Uważaj na moją siostrę - ostrzegała Daisy, co wtedy go zdziwiło.

Violet interesowała Camerona jedynie ze względów zawodowych. Mimo to Daisy opowiedziała mu o siostrze wystarczająco dużo, by zrozumiał, czemu tak bardzo się o nią niepokoi. Violet, jak się zdaje, wyszła za wyjątkowego łajdaka. - W ostatnim roku małżeństwa coś się wydarzyło, coś bardzo złego. Do tej pory nie mogę z niej wydobyć, o co poszło - opowiadała Daisy. - Widzisz, Violet zawsze była strasznie zdolna, w szkole i w życiu, i tak dalej. Od rozwodu stała się... jakaś dziwna. Drażliwa i nerwowa w obecności mężczyzn.

10

Wtedy nie przywiązywał do tej rozmowy znaczenia i prawie o niej zapomniał. Tyle tylko, że wyobraził sobie Violet Cameron jako nieśmiałą, cichą kobietę. Teraz zastanawiał się, czy na pewno trafił we właściwe miejsce, bowiem opis Daisy nijak się miał do rzeczywistości. Violet była równie nieśmiała jak tablica reklamowa, równie nerwowa jak lwica, a co do jej inteligencji... no cóż, być może coś się kryło pod tymi pokładami roztrzepania. Usłyszał, jak drzwi się otwierają, i mimo woli napiął mięśnie. Chwilę później Violet weszła do kuchni. Drgnęła na jego widok. Zawsze miał powodzenie u kobiet, więc widok Violet, wybiegającej przez niego do łazienki, stanowił potężny cios dla jego

S R

dumy. Nie spodziewał się jednak, że w zaawansowanym wieku lat trzydziestu siedmiu sam poczuje w obecności kobiety równie wielkie wzburzenie.

Stary vermoncki dom wydawał się solidny i poważny; od pierwszej chwili budził zaufanie. W przeciwieństwie do właścicielki. Kiedy tak stała, ze światłem padającym zza jej pleców, wydawała się wróżką z baśni. Pierwszym, co zauważał każdy normalny mężczyzna, były naturalnie włosy. Jasnoblond, nawet przewiązane jedwabną chustką opadały jej do połowy pleców. Co oznaczało, że rozpuszczone sięgałyby pośladków. Twarz w kształcie serca, orzechowe oczy, muśnięte słońcem policzki i nos usiany garścią piegów. Właściwie nie była ładna, miała jedynie to coś, kwintesencję kobiecości. Tego typu kobietę niełatwo zdobyć - jeszcze trudniej zrozumieć. Nie miała w sobie nic ostentacyjnego ani seksownego,

11

lecz była zmysłowa, począwszy od tych bladozłotych włosów, poprzez delikatne usta, po krągłe piersi. Nosiła strój jakby z ubiegłej epoki: długą, barwną spódnicę, bluzkę z niewielkim dekoltem, kryształowe klipsy opadające niemal do ramion. Nie miał w sobie nic prowokującego, jeśli już, wydawał się zbyt ciężki jak na trzydziestostopniowy upał. I pachniała. Mężczyzna nie powinien zwracać uwagi na takie rzeczy, lecz Cameron zajmował się zapachami profesjonalnie - i z niezłym skutkiem finansowym. Nie używała tradycyjnych perfum, lecz wokół jej nadgarstków i szyi unosił się aromat świeżych kwiatów, bzu albo konwalii.

S R

Skupił się na zapachach, co pozwoliło mu zapomnieć o wściekle pomarańczowych figach, które również zauważył. Zwykle mijało nieco więcej czasu, zanim dowiadywał się o takich szczegółach jak kolor bielizny, lecz kiedy zobaczył Violet po raz pierwszy, siedziała nad zlewem z podwiniętą spódnicą.

Cholera. Wcale nie chciał jej zaskakiwać, ale trudno, żeby czekał spokojnie na ganku, kiedy kobieta woła, że umiera. Zmarszczyła brwi. - Zdaje się, że znaleźliśmy się w głupiej sytuacji - stwierdziła. Niezupełnie tak by to określił, ale nie protestował. - Z żołądkiem już wszystko dobrze? Chciał od razu przejść do najważniejszej sprawy, lecz ponieważ oświadczyła otwarcie, że jest płaksą i ma zajęcze serce, postanowił działać ostrożnie. Nie chciał, żeby mu zemdlała.

12

- Mniejsza o mój żołądek. Musimy coś zdecydować w sprawie twojego pobytu tutaj i tego, co z tobą zrobimy. - Mhm. Chcesz coś do picia? - Tak, chętnie. Rozsiadła się przy stole, najwyraźniej zakładając, że mężczyzna sam znajdzie szklanki i napoje. Nie pomyliła się. Chociaż zwykle nie grzebał po szafkach w obcych domach. Przebywając z nią w jednym pomieszczeniu, czuł się ze wszystkich stron atakowany przez kobiecość. Nie chodziło tylko o nią, lecz o wszystko wokół. Na każdej wolnej powierzchni siedział kot: jeden na lodówce, dragi na blacie, trzeci - czarny w białe łaty -

S R

najwyraźniej postanowił mu się owinąć wokół nóg. Na ścianach pełno było najrozmaitszych ozdób: wieńców, tabliczek z sentencjami, miedzianych rondli i tak dalej. W takim miejscu można sączyć wino, lecz Boże uchowaj wypić porządne piwo.

Lodówka była wypchana taką ilością jedzenia, że ślinka napłynęła mu do ust.

- Chyba powinniśmy zacząć jeszcze raz od początku zasugerował. - Skoro kojarzysz moje nazwisko, powinnaś też pamiętać, że jestem agrochemikiem z Jeunnesse? Violet skinęła głową, słysząc nazwę francuskiej firmy kosmetycznej, więc Cameron nareszcie zyskał potwierdzenie, że kobieta utrzymuje jakiś kontakt z rzeczywistością. Tylko nie wiadomo czemu wydawała się teraz jeszcze bardziej przerażona. - Nie mogę w to uwierzyć. Naprawdę wiedziałam, że pan przyjedzie, panie Lachlan.

13

- Cameron. Albo Cam. - Więc Cameron. Masz świętą rację. Siostra pisała mi o tobie kilka razy. - Wzięła od niego szklankę z lemoniadą. - Tylko z powodu nawału zajęć o wszystkim zapomniałam. - Masz dwadzieścia akrów lawendy prawie gotowych do zbioru, tak? - Eee, tak. Cameron upił długi łyk lemoniady. Wydawało mu się, że w normalnych okolicznościach dość trudno zapomnieć o tego rodzaju fakcie. - Rzekomo byłem ci potrzebny - dodał taktownie.

S R

- To prawda, po prostu o tym zapomniałam. -Uniosła rękę. - To znaczy, nie zapomniałam. Miałam straszne urwanie głowy. Moja młodsza siostra, Camille, wyszła za mąż parę tygodni temu. Całą wiosnę pracowała ze mną na plantacji. Wyjechała na miesiąc miodowy, ale potem wróciła po dzieci. To znaczy, nie jej dzieci. Jej nowy mąż ma z pierwszego małżeństwa parę bliźniaków. A ponieważ Camille traktuje chłopców jak własnych, chyba mogę ich nazywać jej synami, nie sądzisz? Cameron odetchnął głęboko. Wiadomość, choć niezwykle interesująca, była kompletnie nie na temat. - Lawenda - podsunął łagodnie. - Właśnie próbuję ci to wyjaśnić. Otworzyłam „Ziołową Oazę" trzy lata temu, jak się tu wprowadziłam, i wszystko szło całkiem nieźle, ale naprawdę wypaliło dopiero tej wiosny. Uwijałam się jak w ukropie, najęłam pomocników, ale i tak się nie wyrabiam. A potem

14

Camille poprosiła, żebym się zajęła jej zwierzakami... to znaczy, spędzili parę dni tylko we dwoje, ale potem zaprosiła dzieciaki i ojca jej męża, uwierzysz? No i jeszcze ta stara farma, którą próbuję utrzymać. I szklarnie. I Daisy... no, cóż, znasz moją siostrę, więc wiesz, że najwyraźniej jest spokrewniona z lokomotywą. Nareszcie powiedziała coś do rzeczy. Cameron znał Daisy tylko na płaszczyźnie zawodowej, lecz był przekonany, że najstarsza siostra Campbell bez większego wysiłku potrafiłaby rządzić połową świata. - W każdym razie Daisy czasem paple bez opamiętania. - Daisy paple bez opamiętania? - zdziwił się Cameron. W jego opinii Daisy, jeśli chodzi o umiejętność mówienia rozwlekle i bez

S R

przerwy, nie umywała się do młodszej siostrzyczki. Violet skinęła głową.

- Więc czasem niezbyt uważnie jej słucham. Zawsze ma tysiąc pomysłów i poucza Camille i mnie. Dawno temu dałyśmy sobie spokój z awanturami. Jak się ma do czynienia z takim upartym osłem, najlepiej po prostu zostawić go w spokoju i niech sobie robi, co chce. Nie żebym tu gdzieś miała osła.

- Lawenda - powtórzył Cameron, tym razem bardziej stanowczo. - Próbuję tylko wyjaśnić, czemu nie pamiętałam dokładnego terminu twojego przyjazdu. - Zawahała się. -I chyba zapomniałam też, co dokładnie zamierzasz robić. Zanim zdążył odpowiedzieć, ktoś zastukał do drzwi. Violet natychmiast zerwała się z miejsca i pokuśtykała otworzyć. Wróciła z naręczem poczty.

15

- To był Frank, listonosz. Zwykle zostawia listy w skrzynce, ale o tej porze roku przychodzi ich taka masa, że... Większej liczby informacji nie był zdolny przyswoić. Zanim jednak zdążył kolejny raz przypomnieć o lawendzie, odezwał się telefon. Ściśle rzecz biorąc, pół tuzina telefonów. Musiała ich mieć sporo, bo Cameron słyszał echo niosące się przez cały korytarz. Odebrała w kuchni - dzięki czemu mogła równocześnie głaskać dwa koty. Najwyraźniej prowadziła hodowlę; nie zauważył wcześniej tych długowłosych okazów w kolorze karmelu. Rozmówczyni miała na imię Mabel i jak się zdaje, uważała, że Violet zna jakiś ziołowy specyfik na uderzenia gorąca.

S R

Zajęło to trochę czasu. Cameron skończył jedną szklankę lemoniady i nalał sobie następną, a przy okazji usłyszał o menopauzie więcej, niż chciał wiedzieć przez całe życie - i więcej niż sądził, że może o tym wiedzieć kobieta w wieku Violet. Ile miała lat? Trzydzieści? Trzydzieści jeden? I co to jest, na Boga, żeński korzeń i olej konopny?

Właśnie kiedy odłożyła słuchawkę i obróciła się w jego stronę, przeklęty telefon zadzwonił znowu. Tym razem rozmówca miał na imię Bartholomew. Chociaż rozmowa brzmiała raczej jak kłótnia, Violet nie wyglądała na zirytowaną; w trakcie przejrzała pocztę, poklepała kolejnego kota i włożyła naczynia do zmywarki. Nie mogła być taka znowu roztrzepana, skoro potrafiła robić kilka rzeczy jednocześnie, prawda? Potem odłożyła słuchawkę i znowu zaczęła mówić.

16

- Widzisz? - spytała, jakby to było coś oczywistego. - Dlatego właśnie nie możesz tu zostać. Bartholomew Radcliffe remontuje dach chaty. To tam miałeś zamieszkać po przyjeździe w lipcu. - Właśnie jest lipiec - zaprotestował. Machnęła ręką, jakby nie miało to większego znaczenia. Dla Violet Campbell pewne rzeczy najwyraźniej były nieistotne: daty, fakty, umowy i zapewne wszystko, co się odnosi do racjonalnej rzeczywistości. - O to właśnie chodzi. Dach miał być już gotowy. Chata jest niewielka. Ile może trwać pokrycie jej na nowo? Bartholomew obiecał, że zajmie to najwyżej dwa tygodnie, i zaczął jeszcze na

S R

początku czerwca. Tylko że ja nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z dekarzami.

- A czemu to takie ważne?

- Bo nie wiedziałam, jak z nimi jest. Dzisiaj nie przyszedł, bo rzekomo idzie deszcz. - Wskazała bezchmurne niebo. - W piątki nie przychodzi, bo to podobno nie jest dzień roboczy. A w dni, kiedy ryby dobrze biorą, wychodzi wcześniej. Widzisz?

Widział tylko tyle, że Violet Campbell jest zmysłową, seksowną, fascynującą kobietą o pięknych oczach, jedwabistych blond włosach i piersiach, z którymi bardzo chętnie zawarłby bliższą znajomość. Jedynym problemem zdawało się to, że miała siano w głowie. Prawdopodobnie gdyby złożyła podanie do domu wariatów, trudno byłoby stwierdzić, czy szuka miejsca jako pacjentka, czy pracownica. - Widzę, że nie masz najmniejszej ochoty rozmawiać o lawendzie.

17

Powinien był się zorientować, że Violet nie da się skłonić, zachęcić ani przekupić, by mówiła na temat. - Ależ chcę. W zasadzie. To znaczy, pomyślałam, że kiedy i jeśli przyjedziesz, zamieszkasz w chacie. Jest miła, wygodna i zapewnia prywatność. Ale teraz wygląda okropnie, bo zdjęli dach i kładą nowy. Więc wszędzie jest pełno pyłu i gwoździ. I smoły, gorącej i cuchnącej. Po prostu nie da się tam mieszkać. Będzie... prawdę mówiąc, jestem pewna, że to potrwa niewiele dłużej niż tydzień. - Jeśli ryby nie będą brały, naturalnie. - No, właśnie. - Rozumiem cię doskonale, chere, ale byłoby mi trochę trudno

S R

wracać do Francji i czekać, aż Bartholomew upora się z robotą. I w dodatku muszę być na miejscu, kiedy lawenda rozkwitnie. - To prawda, ale nie mam z tobą co zrobić, póki remont się nie skończy.

Może to przez zmęczenie długim lotem, a może w podeszłym wieku trzydziestu siedmiu lat nie był już tym niedbałym, wolnym włóczęgą co kiedyś. Może zarwane noce i twarde łóżka dały mu nareszcie w kość... ale wydało mu się oczywiste, że Violet nie może być aż tak roztrzepana. Z jakiegoś powodu obawiała się jego towarzystwa. Nie miał pojęcia dlaczego, skoro zaakceptowała go jej starsza siostra. Nie - przegnał tę myśl, gdy tylko się pojawiła. Nie wszystkie kobiety go lubiły, ale umiał się dogadać z większością z nich. A te, z którymi utrzymywał intymne kontakty, obawiały się co najwyżej, że ulotni się rankiem bez pożegnania.

18

Wolno odstawił więc szklankę i nachylił się do przodu, patrząc jej w oczy. Nie po to, by ją uwieść, lecz by zachęcić do szczerości. - Violet... - zaczął wolno i spokojnie. - Co? - Daj spokój z tymi bzdurami. - Jakimi bzdurami? - Znalezienie dla mnie kąta do spania to nie problem. Mogę nocować na zewnątrz. Właściwie nawet to lubię. A jeśli zacznie padać, przeniosę się do hotelu w miasteczku. Więc dlaczego naprawdę mnie tutaj nie chcesz? - Wielkie nieba, oczywiście, że...

S R

Znowu powtórzył wolno i wyraźnie:

- Zdajesz sobie sprawę, że jeśli moje testy wypadną dobrze, zarobisz tysiące dolarów? A może setki tysięcy? Na moment zacisnęła powieki, a kiedy znowu otwarła oczy, wyczytał w nich prawdziwe przerażenie.

- O Boże - szepnęła. - Chyba znowu zwymiotuję.

19

ROZDZIAŁ TRZECI - Nic podobnego - odparł z naciskiem. Spojrzała mu w oczy. - Masz rację. Nie zwymiotuję - odparła i wzięła głęboki oddech. Musi się wziąć w garść. Właściwie nie miała mdłości, czuła się tylko roztrzęsiona. Noga okropnie ją bolała w miejscu użądlenia - to było rzeczywiste. Cały dzień pracowała na słońcu - to też było rzeczywiste. Zwykle nie zachowywała się w obecności mężczyzn jak roztrzepana wariatka - istniały jednak wyjątki. Męskie typy o szelmowskim spojrzeniu i długich, smukłych kończynach stanowiły wyjątek.

S R

Odetchnęła głęboko jeszcze raz. Większość blondynek nie znosiła dowcipów o blondynkach, ona jednak należała do wyjątków. Wiedziała doskonale, jak na nią reaguje większość mężczyzn. Gość, któremu się wydawało, że ma do czynienia z rozkojarzoną, bezmyślną blondyną, wiał zwykle gdzie pieprz rośnie, albo przynajmniej trzymał się na dystans - i Violet bardzo to odpowiadało.

Czasem tylko trudno było utrzymać maskę blond idiotki. Chociażby dlatego, że niekiedy naprawdę czuła się rozmyślna i bezkojarzona... to znaczy, rozkojarzona i bezmyślna. To znaczy... och, mniejsza. Facet miał oczy błękitne jak jezioro. Znacznie lepiej radziła sobie ze starymi i brzydkimi. A już najlepiej z dziećmi. Nie żeby teraz w czymś jej to mogło pomóc.

20

Poczuła jednak, że dochodzi do siebie. Głębokie oddechy rzeczywiście pomagały. - Mam pomysł - zwróciła się do Camerona. - Jechałeś kawał drogi. Musisz być głodny i zmęczony, a ja mam popołudnie a la koniec świata. Chciałbyś może... odpocząć przez jakąś godzinkę? Czuj się jak u siebie. Obejrzyj gospodarstwo albo się prześpij. Ja muszę iść do sklepu, powiedzieć pracownikom, co robić, załatwić parę spraw i tak dalej. - Może ci w czymś pomóc? - Nie trzeba, naprawdę. Potrzebuję godziny, żeby zapanować nad tym wszystkim... a potem zjemy kolację. Nie gwarantuję, że ci to

S R

przejdzie przez gardło, ale z pewnością będziemy wtedy mogli spokojnie pogadać...

- Brzmi doskonale. Gdybyś czegoś potrzebowała, daj znać. - To nie zajmie długo.

Poszło doskonale. Nie mogła się skoncentrować, mając na głowie tyle spraw czekających na załatwienie i na dodatek pętającego się pod nogami niemożliwie przystojnego faceta. Pół godziny później, nucąc półgłosem, była znowu w kuchni. Stała z nogą wspartą na stołeczku, ściskając w dłoni tasak, który wzbudziłby zawiść seryjnego mordercy. Spojrzała przez ramię na gościa. Trudno powiedzieć, kiedy Cameron postanowił przysiąść chwilę na kanapie, lecz okazało się to jego zgubą. Spał jak kamień. Głowę wtulił w różową poduszkę, jedną nogę przewiesił przez poręcz. Był naprawdę długi. Jeden z kotów -

21

Szekspir albo Dickens - siedział na oparciu, pilnując, by nikt mu nie przeszkodził w drzemce. Zabrała się z powrotem do siekania. Gotowanie stanowiło jedną z jej ulubionych rozrywek - i tajemnicę, bo stanowczo sobie nie życzyła, by ktoś wpadł na przerażający pomysł, że lubi domowe zajęcia i jest praktyczna. Dzisiaj nie miała szans na wykazanie się wielką kreatywnością, bo należało wykorzystać resztki z poprzedniego dnia.. Nadal było zbyt gorąco na coś solidniejszego, więc główne danie stanowiła bruschetta z grillowanymi krewetkami. Pokroiła papryczki chili, posiekała palczatkę i czosnek, starła imbir, po czym wymieszała

S R

to wszystko z ciepłym miodem i oliwą z oliwek. Pewnie nie będzie chciał tego tknąć, pomyślała. Mężczyźni zwykle nie znosili wymyślnych potraw, lecz jeśli chodzi o Violet, uważała za kolejną zaletę bycia rozwódką to, że mogła gotować najdziwaczniejsze potrawy i sypać do nich tyle czosnku, ile sobie zamarzyła.

Z chęcią zaśpiewałaby jakiś przebój - fałszywie i na cały głos obawiała się jednak zbudzić gościa. Z nim też sobie poradzi. W ciągu ostatniej godziny skopała parę tyłków, dokończyła księgować wpływy i wydatki za ostatni tydzień, zrealizowała cztery zamówienia na przyjęcia urodzinowe i przywiozła z miasta ciężarówkę doniczek i skrzynek. Nawet nie licząc użądlenia przez pszczołę, było to sporo roboty jak na kogoś, kto chciał uchodzić za rozkojarzoną blondynkę, lecz przecież nikt nie patrzył, więc nie musiała się mieć na baczności.

22

Siostry sądziły, że po rozstaniu z Simpsonem boi się ponownego zranienia. To prawda, że jej eks okazał się idiotą, nigdy jednak nie przenosiła tego na pozostałych mężczyzn. Nie starała się ich unikać starała się im pomóc, by to oni unikali jej - i przez trzy lata świetnie jej się to udawało. Wciąż sobie podśpiewywała, gdy zadzwonił telefon - naturalnie w chwili, kiedy wkładała krewetki do sosu. Przytrzymała słuchawkę ramieniem. - Darlene! Och, przepraszam, zapomniałam od-dzwonić... tak, mówiłaś, że jest spod znaku Lwa. Jasne. Spróbuj fritatty z kwiatami...mogą być nagietki... mówię ci, to świetny afrodyzjak... i

S R

włóż tę przezroczystą pomarańczową bluzkę... mhm... mhm... Kiedy tylko uporała się z Darlene Webster, umyła ręce i zaczęła nadziewać krewetki na drewniane szpikulce. Znowu rozległ się dzwonek. Georgia z klubu karcianego.

- Oczywiście, że możecie przyjść tutaj, to żaden problem. U ciebie spotkamy się następnym razem. Jak nowy dywan? Potem zadzwonił Jim White z pytaniem, czy może pożyczyć trochę czarnego lakieru. A na koniec odezwała się Boobla, żeby się dowiedzieć, czy jest jakaś szansa, by Violet przyjęła do pomocy na lato jej przyjaciółkę Kari, bo Kari nigdzie nie może znaleźć pracy. Boobla potrafiłaby przekonać niedźwiedzia do zdjęcia skóry, więc Violet w końcu musiała jej przerwać. - Okej, okej. Mam robotę dla jeszcze jednej osoby, ale nic nie obiecuję, póki jej nie zobaczę. Przyprowadź ją w poniedziałek rano, dobrze?

23

Właśnie odłożyła słuchawkę i pomyślała, że to cud, że nie ochrypła od tego całego gadania, kiedy nagle zobaczyła stojącego w drzwiach Camerona. Pewność siebie ulotniła się jak sen złoty. To niesprawiedliwe. Spał jak suseł, więc po obudzeniu powinien być półprzytomny. On tymczasem oglądał ją bystro i z zainteresowaniem, począwszy od rozplecionego warkocza po bose stopy. - Jesteś strasznie zajętą kobietą - stwierdził niemal oskarżycielsko, jak gdyby wprowadziła go w błąd, udając kogoś zbyt roztrzepanego, by sobie radzić z prawdziwym życiem. - Przykro mi, że telefony cię obudziły. Po powrocie myślałam,

S R

że oszaleję: wszyscy mnie znali. -I dodała szybko: - Jesteś głodny? Muszę tylko wrzucić krewetki na grill i jedzenie gotowe. - Ja to zrobię, ty usiądź wreszcie.

Zawsze kiedy ona się budziła, miała całą twarz w czerwonych zagnieceniach, rozczochrane włosy i okropny humor. On najwyraźniej budził się rześki jak skowronek. Nie mogłaby polubić mężczyzny, mającego tak poważną wadę. Co gorsza, należał też do tych typów, co to z każdym umieją się zaprzyjaźnić i wszędzie czują się u siebie. Bez trudu rozpalił grill (z którym ona miała zawsze masę kłopotu), potem znalazł szufladę ze sztućcami i bez pytania nakrył do stołu. Jasne, to nie problem wydedukować, gdzie są widelce i noże, ale kto widział faceta, który robi coś w kuchni, nie domagając się pochwał co pół minuty? Bardzo podejrzane. Gdzieś musi być haczyk. - Co zwykle pijesz do obiadu?

24

- Jest wino, jeśli masz ochotę. Niezbyt drogie, ale ujdzie. Ja dziękuję; i tak kręci mi się w głowie od tego szaleństwa. Uśmiechnął się. Uśmiech przeobraził jego twarz, odmłodził ją i dodał jej uroku. - Więc napijesz się...? - Mrożonej herbaty - oświadczyła stanowczo. -To był wyczerpujący dzień. Telefon odezwał się po raz setny - zwyczajna sprawa, nic wielkiego - więc Violet ściszyła dzwonek i włączyła automatyczną sekretarkę..Dość zbawiania całego świata, pora się zająć lawendą. Ledwie jednak usiedli do stołu, stało się jasne, że jeszcze przez

S R

jakiś czas nie porozmawiają o interesach.

- Ile czasu nie jadłeś? Tydzień? - zapytała taktownie. - Prawdziwego jedzenia? Bardzo długo.

Nie mógł nie oblizać palców po wyśmienitych, pikantnych krewetkach. A kiedy je oblizał, spojrzał jej głęboko w oczy. - Wyjdziesz za mnie? Przewróciła oczami.

- Założę się, że mówisz to każdej dziewczynie. - Nigdy i żadnej. Bardzo dawno temu, po bardzo nieudanym małżeństwie, doszedłem do wniosku, że nie nadaję się na męża. Ale z chęcią zrobię dla ciebie wyjątek. - Bardzo dziękuję - odparła uprzejmie - ale powiedziałabym „tak" tylko najgorszemu wrogowi, a nie znam cię na tyle, by mieć pewność, że się kwalifikujesz.

25

Z całą pewnością żartował, teraz jednak zawahał się, w zamyśleniu mrużąc oczy. Przestał nawet jeść - na całych piętnaście sekund. - Ciekawe. Więc uważasz, że tak trudno z tobą wytrzymać w małżeństwie? - Nie uważam. Wiem. Nie zamierzała zaczynać poważnej rozmowy. To była jego wina. Kiedy tylko powiedział, że nie interesuje go małżeństwo, odprężyła się mimowolnie. Teraz jednak szybko wróciła do żartobliwego tonu. - Nieważne. Ale powinieneś uważać, komu składasz taką propozycję.

S R

- W normalnych okolicznościach tak. Ale jeśli chodzi o ciebie, wiem wszystko, co trzeba. Nie jadłem podobnych wspaniałości od... cholera. Chyba nigdy. Gdzie się nauczyłaś gotować? - Od mamy. Wielu jej krewnych pochodziło z Francji. Ona sama też lubiła gotować i nas do tego zachęcała. Daisy została świetną kucharką, a ja po prostu lubię się bawić w przyrządzanie różnych dziwnych rzeczy.

- Znam się na gotowaniu i nawet lubię to robić w wolnych chwilach. Ale nigdy nie umiałbym przyrządzić czegoś podobnego. Uznała, że dość tych komplementów. Wokół stołu zebrały się koty, czekając niecierpliwie na resztki krewetek. Zapadał wieczór. Świerszcze nie zaczęły jeszcze serenady, ale ptaki i wiatr już ucichły. Cameron wymiótł talerz i nałożył sobie kolejną porcję. - Niewiele widziałem po drodze, ale zdaje się, że masz tu ładny kawałek ziemi - zauważył.

26

- To prawda. Należy do rodziny od osiemnastego wieku. Czasem mówisz z francuskim akcentem - dodała po chwili. - Chociaż nie cały czas. Mieszkasz na stałe we Francji? - Tak i nie. Pracuję dla Jeunnesse od piętnastu lat. Lubię tę robotę, ale zawsze najbardziej zależało mi na włóczeniu się po świecie. Mam małe mieszkanko w Prowansji, zachowałem też amerykańskie obywatelstwo i kupiłem chatę na północy stanu Nowy Jork. Ale tak naprawdę mieszkam tam, gdzie mnie pośle firma. - Więc nie ma miejsca, które nazywałbyś domem? - Nie. Chyba taki się już urodziłem. - Powiedział to z naciskiem, jakby chciał się upewnić, że Violet przyjmie ten fakt do wiadomości. -

S R

A ty wręcz przeciwnie, prawda? - Tak.

Podejrzewała, że wiele kobiet próbowało go złowić. Cóż za ironia losu. Była tak bardzo zakorzeniona w miejscu, jak to tylko możliwe; zawsze marzyła jedynie o tym, by mieć męża i dzieci. Mimo to, gdy odkryła, jak bardzo się różnią, uspokoiła się całkowicie, że nie dojdzie między nimi do żadnego osobistego zbliżenia. - Nigdy nie chciałeś mieć dzieci? - spytała. - Mam dzieci. Dwie córki, Mirandę i Kate. Dolał sobie wina. - Moja żona nadal mieszka pod Nowym Jorkiem. Dlatego kupiłem chatę w tej okolicy, żebym mógł odwiedzać dziewczynki parę razy w roku. Chociaż ostatnio to one częściej do mnie przyjeżdżają. - Nie żal ci, że nie widziałeś, jak dorastają?

27

Wstał i nałożył sobie sorbetu z grejpfruta; było to jedyne danie, którego jeszcze nić spróbował. - Żal. Ale mało nie oszalałem, kiedy w początkach małżeństwa próbowałem znaleźć stałą pracę. W końcu żona wyrzuciła mnie z domu, mówiąc że jestem nieodpowiedzialny. To nie była prawda. - Nie? - Nigdy nie opuściłem roboty, co miesiąc przynosiłem do domu wypłatę. Cóż, nie wszyscy muszą lubić to samo. Zgadzała się z tym, lecz podejrzewała, że kryje się za tym coś więcej. Być może należał do tych mężczyzn, którzy nie znoszą żadnych więzów. A może stał się taki z jakiegoś powodu.

S R

Wstała i zebrała talerze ze stołu. Nie miała prawa wtrącać się w jego życie.

- Wrzucę naczynia do zmywarki, a potem pogadamy na werandzie.

- Nic z tego. - On też się podniósł. - To ja wrzucę naczynia do zmywarki, a ty zaczekasz na mnie na werandzie. Nie protestowała.

- Koty też mogę wrzucić do zmywarki? - zawołał z wnętrza domu. - Ani się waż, jeśli ci życie miłe! - krzyknęła w odpowiedzi. Hałasował jeszcze przez chwilę, potem wyszedł na zewnątrz, niosąc w ręce dzbanek z herbatą i dwie szklanki. Violet siedziała na szerokiej bujanej ławce, Cameron przysunął sobie wyplatany fotel.

28

- Herbata z lodem, bez alkoholu - powiedział, podając jej pełną szklankę. - Doskonale. Jeden z kotów wskoczył mu na kolana; mężczyzna zaczął go gładzić, lecz kiedy spojrzał na Violet, oczy miał chłodne i uważne. - Myślisz, że dostatecznie się ze sobą oswoiliśmy? - Na tyle, żeby porozmawiać - zgodziła się. -Miałeś długą podróż, a teraz za późno szukać hotelu w White Hills. Możesz tu przenocować, bez względu na to, co ustalimy. - Prześpię się na dworze - odparł. - Dobrze.

S R

Nie robiła z tego wielkiej sprawy, co oznaczało, że zyskał odrobinę jej zaufania.

- Ale wolałabym usłyszeć coś więcej na temat twoich planów związanych z moją lawendą.

- W porządku. Podobno wyhodowałaś parę nowych odmian. Ponad rok temu wysłałaś swojej siostrze próbkę, którą uważasz za szczególnie udaną.

- Pamiętam. Wspomniała wtedy, że dała ją komuś z Jeunnesse. - To byłem ja. Jeunnesse zajmuje się produkcją perfum od ponad stu lat. Mają tysiące zakontraktowanych akrów. Prowansja zawsze słynęła ze swoich lawendowych pól. Violet skinęła głową. - Widziałam je, kiedy byłam mała. Moja matka pochodzi z tych okolic. Zawsze uprawiała w ogródku parę krzewów; dlatego wpadłam na pomysł, żeby z nimi poeksperymentować.

29

Kocica siedząca mu na kolanach przekręciła się i wystawiła brzuch do pogłaskania. Cameron przesunął po nim długimi, smukłymi palcami. - Dla ciebie może i była to zabawa, ale dla Jeunnesse to wielka sprawa. Hodowcy z okolic Prowansji mają poważny problem. Nie z ziemią - tę zawsze można wzbogacić o potrzebne związki chemiczne. Ale jeśli na tym samym terenie uprawia się przez wiele lat jedną odmianę, atakują ją pasożyty i choroby. Teraz więc firma chce zawrzeć długoterminowe kontrakty z hodowcami z całego świata. - Cameron - przerwała niecierpliwie ten wykład. - Nie jestem aż taka głupia. Wiem to wszystko.

S R

Już drugi raz zapomniała, że ma sprawiać wrażenie zagubionej istoty, nie mającej kontaktu z rzeczywistością. On jednak ciągnął dalej bez mrugnięcia okiem:

- Więc wiesz także, że lawenda nie jest trudna w uprawie. W samej Europie i obu Amerykach istnieją setki odmian. Wiedziała, lecz tym razem nie ośmieliła się odezwać. - Więc... dochodzimy do mojej roli w tym wszystkim. Jestem jednym z agrochemików pracujących dla Jeunnesse. Moim zadaniem jest zbadać nowe odmiany i ocenić, na ile się nadają do produkcji perfum. Prawdę mówiąc, spędziłem nad twoją odmianą ładnych parę miesięcy. - I...? - I jest niezrównana. Odporna i o mocnym zapachu. Lecz co najważniejsze, ma w sobie magię. - Magię?

30

Cameron uniósł dłonie. - Nie wiem, jak inaczej to nazwać. Istnieje jakiś związek chemiczny sprawiający, że ta a nie inna odmiana nadaje się do stworzenia niezwykłych perfum. I nie zapach jest najważniejszy, lecz to, w jaki sposób oddziaływuje z innymi składnikami. W dużym uproszczeniu nazwałbym to „stałością". Kiedyś mogę ci to dokładniej wyjaśnić. Rzecz w tym, że jak się zdaje, twoja lawenda to ma. Violet nigdy nie tworzyła nowych krzyżówek z myślą o zysku, o sprzedaży czy ich wartości rynkowej. Zaczęła zaglądać do szklarni po rozwodzie, chcąc się uporać z gniewem i poczuciem straty. Tworzenie czegoś nowego uspokajało. Lecz gdy teraz słuchała Camerona,

S R

widziała wpatrzone w siebie skupione, spokojne oczy, poczuła dreszcz podniecenia i ciekawości. - Dobrze.

- Na początek Jeunnesse chce kupić samą lawendę. Mogę albo pomóc ci w zbiorze, albo sam zająć się wszystkim, jak wolisz. Naturalnie twoich dwadzieścia akrów to niewiele, na uncję olejku lawendowego potrzeba ponad dwieście kilogramów kwiatów. Ale wystarczy, żebym mógł wyekstrahować z nich trochę olejku własną metodą i na własne potrzeby; żebym wiedział, co tu masz. - A potem? - spytała. - Potem, pod koniec zbioru, podejmiemy decyzję. Jeśli twoja odmiana jest tak niezwykła, jak mi się wydaje, możesz zrobić parę rzeczy. Przede wszystkim jednak musisz ją opatentować. Potem, jeśli będziesz ją chciała sama uprawiać, Jeunnesse zaoferuje ci długoterminowy kontrakt. Możesz też sprzedać firmie prawa na kilka

31

lat. Chodzi o wielkie pieniądze, ale najpierw trzeba sprawdzić, ile jest warta ta twoja tajemnicza krzyżówka. Violet nie oczekiwała obietnic od nikogo. Przestała wierzyć w szczęście - i w zaufanie - w dniu, kiedy przyłapała Simpsona w łóżku z jego rozkoszną przyjaciółeczką. Teraz jednak poczuła, jak dawno zapomniane emocje ożywają w jakimś okrytym pajęczynami zakątku jej serca. Może z lawendą się uda, pomyślała. Nie wierzyła naprawdę, że stanie się bogata z powodu paru krzyżówek stworzonych w wolnej chwili. Ale nie było też powodu sprzeciwiać się planom Camerona. Nieważne, czy się wzbogaci, czy nie. Nie miała nic do stracenia, za to mogła przeżyć wiele ciekawych chwil.

S R

Lawendzie była gotowa dać szansę. Mężczyźnie - nie. Ale nie sądziła, że Cameron Lachlan może być dla niej niebezpieczny, więc nie było się czym niepokoić.

32

ROZDZIAŁ CZWARTY Bezksiężycowa noc była jak milcząca obietnica. Cameron leżał na plecach w rozsuniętym śpiworze, starając się nie roztrząsać, czemu czuje się tak niespokojny i przybity. Powinien być szczęśliwy. Z zachodu nadciągały chmury, przynosząc podmuchy chłodniejszego powietrza. Czuł się zmęczony, a kiedy zamykał oczy, dobiegał go słodki zapach letniej trawy, odległego pola lawendy i kwiatów rosnących w ogrodzie Violet. Godzinę temu w sypialni na piętrze zgasło światło. Vi powiedziała mu, że może spać w domu, w pokoju dla gości, na

S R

kanapie w salonie, na ganku - gdzie tylko ma ochotę. Wyczuł jednak, że jego obecność ją krępuje, więc postanowił przenocować poza domem.

W innych okolicznościach taka noc by go zachwyciła. Natarł dziką miętą szyję i ramiona, by odpędzić komary. Nie było rosy, trawa pozostała ciepła i sucha. Słyszał pohukiwanie sowy, granie świerszczy. Świetliki tańczyły nad trawnikiem, jakby to była ich prywatna sala balowa.

Zawsze uwielbiał takie noce. Lecz nie dziś. To nie miało sensu. Kochał wolność, nigdy nie czuł się samotny. Ostatnio jednak zdawało się, że coś z nim jest nie tak. Wieczorem obszedł farmę. Piękny kawałek ziemi - ale widywał takie i wcześniej, a nigdy nie chciał na nich osiąść. Już dawno uświadomił sobie, że nie chce być przy wiązany do miejsc ani rzeczy. Ojciec Camerona zgromadził miliony, budując firmę, która

33

pochłaniała każdą chwilę jego życia. Peter Lachlan zmarł w wieku pięćdziesięciu pięciu lat, pozostawiając syna, który go nigdy nie poznał, żonę, która przez większą część lat w małżeństwie sypiała sama, i masę cennych antyków, które tylko gromadziły kurz. Już wtedy Cameron postanowił, że nie będzie tak żył. Dopiero tej nocy ogarnął go dziwny niepokój. Nagły powiew wiatru zmierzwił mu włosy. Koty, do tej pory leżące wokół, śmignęły w kierunku domu. Chmury sunęły szybko po czarnym niebie, świetliki zniknęły. Poczuł na twarzy pierwszą kroplę deszczu, lecz leżał dalej. Jeśli zacznie mocno padać, przeniesie się na ganek. Zapachy farmy

S R

napływały falą. Cameron powtarzał sobie, że patrzy na starą stodołę, kamienne ogrodzenie i spadziste zbocze, lecz jego wzrok wciąż zbaczał w stronę domu. I nie po to, by podziwiać jego architekturę. Patrzył w okna na piętrze.

Szczególnie w okno od wschodniej strony, gdzie światło zgasło godzinę temu. Widział przez nie, jak Violet rozplata warkocz i potrząsa głową, by włosy spłynęły swobodnie. Potem sięgnęła do tyłu, by rozpiąć staroświecką bluzkę i, niech to diabli, odsunęła się w kąt pokoju, by zdjąć resztę ubrań. Nie mógł jej rozgryźć. Jak na wariatkę była niezwykle bystra. Gotowała lepiej niż profesjonalny szef kuchni. Zajmowała się większą liczbą spraw, niż zdołałby opanować zwykły śmiertelnik: farma, dom, szklarnie, sklep z kwiatami i ziołami. Wydawała się spełniona pod każdym względem, nawet jeśli ubierała się jak stara panna sprzed stulecia. I wydawało się, że koniecznie chce uchodzić za postrzeloną,

34

niepozbieraną słabą kobietkę. Chociaż jego zdaniem uwielbiała adrenalinę. Co najgorsze, w jego obecności zachowywała się jak niewinne dziewczę, nie mające pojęcia o tym, co się dzieje między mężczyzną i kobietą. Na miłość boską, przecież miała męża i z pewnością mogła się przekonać setki razy, w jaki sposób działa na mężczyzn. Jego też pociągała. Cholera, była zmysłowa po czubki palców, posiadała złożoną osobowość i charakter, a jego zawsze pociągały takie kobiety. Miał jednak z nią pracować, a od pierwszej chwili wyczuł jej obawę. Starał się więc nie wysyłać żadnych sygnałów. Nigdy w życiu nie zbliżyłby się do kobiety, która dawała jasno do

S R

zrozumienia, że nie jest zainteresowana.

Fascynowała go pod każdym względem.

Kolejnych parę kropel wylądowało mu na czole, a potem nagle lunął potop. Zerwał się z miejsca, a kiedy sięgał po śpiwór, niebo przecięła błyskawica i rozległ się grzmot. Niemal równocześnie drzwi domu otwarły się z hukiem.

- Cholera! Chodź do środka!

Musiał się uśmiechnąć. Wrzask bez wątpienia dobiegał z ust jego delikatnej jak kwiat gospodyni. Tej, która kochała się w strojach z minionych epok i sprawiała wrażenie, że jest zbyt słaba, by dokończyć zaczęte zdanie. Zapaliła światło na ganku. Stała bosa, w podkoszulku i bokserkach o zupełnie niestaroświeckim wyglądzie. Widok jej wspaniałych piersi sprawił, że Cameron stanął jak wryty z podziwu.

35

- Czyś ty zwariował? Nie słyszałeś, że idzie burza? Czekam i czekam, kiedy się wreszcie zdecydujesz schować pod dach. - Już idę. - Zanim dojdziesz, oboje nas szlag trafi. Może mi się nie podobał pomysł, żebyś spał w domu, nie znam cię przecież, do jasnej Anielki. Ale burza to burza. Na miłość boską... - Do jasnej Anielki, na miłość boską... zaczynam się w tym gubić... - Lachlan! Ruszże tyłek! No cóż, miał to w planach, tymczasem jednak stali oboje na deszczu i jej podkoszulek i szorty przemakały coraz bardziej.

S R

Podobnie jak srebrzysta kurtyna blond włosów.

Może i miał trzydzieści siedem lat, ale wierzył, że nigdy nie zestarzeje się aż tak, by nie doceniać kobiecego piękna. Z drugiej strony, gdyby trafił go piorun, straciłby na to wszelkie szanse, więc ruszył za Violet w stronę domu. Gdy tylko otwarła drzwi, nie wiadomo skąd pojawiły się cztery koty i pierwsze wpadły do środka. W tym samym momencie zgasło światło. - No i wysiadł prąd - mruknęła. Instynktownie chciał przejąć dowodzenie. Tak został wychowany - nie przez wiecznie nieobecnego ojca, ale przez matkę, która oczekiwała od syna, że jej pomoże w domowych kłopotach. Tym razem jednak nie miał na to szans. Violet krążyła po ciemku, jak się zdaje, zbierając świece - nie te śliczne, ozdobne, rozstawione w każdym kącie, lecz zwyczajne, przygotowane na taką okoliczność. Zapaliła dwie i postawiła je na

36

dębowym stole, jedną wstawiła do sztormówki, którą umieściła w łazience, po czym przyniosła jeszcze całą garść do salonu. Długi i wąski salon z wysokimi oknami stanowił, jak Cameron zauważył wcześniej, najstarszą część domu. Violet zastawiła go najrozmaitszymi bibelotami w kolorze różowym - chyba na wypadek, gdyby ktoś ją podejrzewał o brak kobiecości. Wystarczyło jednak przebrnąć przez potop kobiecości, by dotrzeć do ogromnego ceglanego kominka, w którym bez trudu można by upiec dzika albo dwa. - Teraz lepiej? - spytała, ustawiając kolejne cztery świece na obramowaniu.

S R

- Bez trudu mógłbym czytać - odparł, choć nie do końca była to prawda.

Świece nie rozpraszały mroku, za to wydobywały z cienia ją samą. Ciemne, tajemnicze oczy spojrzały mu w twarz, lecz miał wrażenie, że naprawdę go nie zauważa, zbyt zdenerwowana, by zauważyć nawet to, że mokry podkoszulek oblepił jej piersi. - Obawiam się, że do rana nie mamy światła ani wody stwierdziła. - To straszne. A ja myślałem, że przepędzisz burzę -i raz-dwa naprawisz prąd. Próbował ją rozweselić, lecz bez powodzenia. - Chodzi o to... że nie będzie wody w toalecie i telefon nie działa. - Cholera, nie będę mógł wyrwać ze snu żadnego z przyjaciół.

37

- Lachlan, przestań być taki cholernie uprzejmy! Nie rozumiał jej. Krzątała się po pokoju, zapalając wciąż nowe świece bez żadnego powodu. Był środek nocy. A co do burzy, to dom wyglądał na solidny. - Chcesz, żebym się wyniósł do miasteczka? Niepokoisz się z mojego powodu? - spytał. - Jeśli to dla ciebie problem, nie ma sprawy, znajdę jakiś motel... - Nie bądź śmieszny - burknęła ze złością. - Nie będziesz urządzał rajdów w środku nocy i w deszczu. Nigdy w życiu nie słyszałam czegoś głupszego. Cholera, musi znaleźć jakiś sposób, żeby się z nią wreszcie dogadać. Musi jakoś sprawić, żeby się opanowała.

S R

Złapał ją za rękę, gdy przebiegała obok - Bóg wie dokąd tym razem, pewnie przynieść więcej świec, chociaż salon już teraz przypominał jaskinię czarownicy. Znieruchomiała w momencie, gdy jej dotknął.

- Co ty wyprawiasz? - spytała.

Nie krzyknęła, nie wyszeptała. Tylko zapytała. Czuł jej szybko bijący puls, ciepło skóry. Czuł jej wzrok na swojej twarzy. - Nie rozumiem, o co ci chodzi. Boisz się burzy? - Nie, coś ty. Urodziłam się tutaj. Zadymki zimą, nawałnice latem. Prawdę mówiąc, uwielbiam deszcz. Jak zwykle powiedziała bardzo dużo, przekazując bardzo niewiele informacji. - Więc to tylko z mojego powodu tak się denerwujesz? - Zawsze się denerwuję i zawsze jestem rozkojarzona zapewniła pośpiesznie. - Spytaj, kogo chcesz.

38

Opanował śmiech. Gdyby się roześmiał, naturalnie odciągnęłaby go od tematu. Zastanowił się, czy to dlatego udawała roztrzepaną: bo była to znakomita obrona. - Więc spytam ciebie. Jeśli wolisz, żebym się wyniósł, powiedz tylko słowo. - Zostajesz tutaj, chyba że boisz się spać pod jednym dachem z wariatką. - Nie jesteś wariatką. - Nie znasz mnie. Ja wiem lepiej i jeśli mówię, że jestem wariatką, to jestem. Boże, przypominało to dyskusję z papugą. Tylko że ona w

S R

niczym nie przypominała papugi. Włosy miała jak srebro, żyła na szyi pulsowała jej silnie. Jej skóra, jej usta były takie delikatne. I te oczy... wciąż szukała jego spojrzenia. Nie było w nich nic rozkojarzonego, tylko pragnienie kobiety wobec mężczyzny, tak gorące, że stopiłoby Arktykę.

Nie zamierzał jej całować. Możliwe, że ona dopiero się domyślała ich wzajemnego przyciągania, lecz on zdawał sobie z niego sprawę od pierwszej chwili. Nie da się wytłumaczyć, co przyciąga do siebie daną kobietę i mężczyznę - szczególnie jeśli różnią się od siebie tak bardzo jak ich dwoje - lecz Cameron nie łamał sobie głowy nad problemami, których nie da się rozwiązać. Skoro istnieje między nimi chemia, to tak jest. Nie ma co kłamać, nie ma co udawać. Trzeba jedynie stawić czoło prawdzie. A prawda była taka, że nie obchodziła go żadna chemia i wcale nie zamierzał jej całować.

39

Lecz nagle to robił. Chciał zrzucić winę na blask księżyca... tylko że księżyca nie było. W mrocznym, oświetlonym świecami pokoju, przy pomrukach grzmotu i szumie deszczu za oknem, zdawali się jedynymi żywymi istotami. Czuł tylko zapach jej delikatnej skóry, aromat kwiatów unoszący się z jej włosów. Słyszał tylko niecierpliwe bicie własnego serca. Nie wiedział, w jaki sposób jego ręce odnalazły jej krągłe ramiona, zsunęły się w dół pleców i przygarnęły ją do niego. Czuł jednak dokładnie chwilę, gdy jej ręce objęły go za szyję. Przysiągłby, że wcześniej go odpychała, dawała do zrozumienia, że nie jest

S R

zainteresowana - a jednak zachowywała się, jakby pragnęła tylko tego, by ją całował.

Jeszcze przez moment pamiętał, dlaczego to taki zły pomysł, lecz gdy znalazła się bliżej, zapomniał o wszystkim. Wiele czasu minęło, odkąd całował się z kobietą. A w taki sposób nie całował kobiety od wielu lat. Nie chciał. Sądził, że to już za nim. To pragnienie, to zadziwienie, to szaleństwo. Nie wiedział, czemu to właśnie ona - i nie dbał o to. Smakowała słodko, delikatnie, tajemniczo. Jasno-blond włosy przesypywały mu się przez palce. Odchylił głowę, przyjmując pocałunek, zachęcając ją bardziej. Pierwszy nieśmiały pocałunek zmienił się w następny, silniejszy, bogatszy, a potem stracili poczucie czasu i przestrzeni. Nagle jej serce biło szybko, nerwowo, tuż przy jego sercu. Jej ramiona objęły mocniej

40

jego szyję, jego ręce zsunęły się niżej po jej plecach, przycisnął ją silniej. Świece migotały, cienie szeptały o samotności, dawnych ranach, pragnieniu. Nie powiedziała jednak na głos ani słowa, tylko odwzajemniła pocałunek -namiętnie, swobodnie, zmysłowo. Cameron myślał o sobie, że nie boi się ryzyka, lecz Violet okazała się odważniej sza, odsłaniając się tak bardzo. Coś w głębi jej duszy zawołało. Coś w głębi jego duszy odpowiedziało falą uczucia, której istnienia nigdy nawet nie podejrzewał. Nagle uniósł głowę, niespokojny, zaskoczony. Otwarła błyszczące oczy i spojrzała na niego; usta miała drżące i wilgotne.

S R

- Nie chciałem... - zaczął. Odetchnęła. -W porządku. - To przez burzę. - Wiem. - I księżyc. - Wiem.

- Chcę, byś wiedziała, że możesz mi zaufać. Żebyś się nie obawiała że... - Nie obawiam się. Mam trzydzieści cztery lata, Cameron. Zbyt wiele, bym ufała komuś, kogo ledwie znam. Ale też zbyt wiele, żebym sobie wyobrażała nie wiadomo co po byle pocałunku. - Masz rację, to był tylko pocałunek - zgodził się. - Właśnie— potwierdziła stanowczo. - Uznamy to za moment szaleństwa i zapomnimy o tym.

41

ROZDZIAŁ PIĄTY Telefon przy łóżku Violet zadzwonił tuż po piątej rano. Zerwała się gwałtownie. Kiedy macała w poszukiwaniu słuchawki, przez głowę przelatywały jej obrazy rodziców i sióstr w kałuży krwi. Nikt nie dzwonił o takiej porze, jeśli nie zdarzyło się jakieś nieszczęście chyba że miał wrażliwość wołu. Przysunęła słuchawkę do ucha i dobiegł ją głos Simpsona. Puls gwałtownie zwolnił. Jej eks, podobnie jak deszcz i parę innych rzeczy, zjawiał się w jej życiu zawsze nie w porę. Na drugie imię powinien mieć „Tępak".

S R

- Spałaś? - spytał radośnie. - Ja? Skąd.

Po co mu mówić prawdę? I tak na nią nie zasługuje. - Dobrze, bo nie chciałem cię obudzić. Livie właśnie urodziła dziecko.

Violet odruchowo oparła się o ścianę, jak gdyby ktoś ją uderzył. - Gratulacje.

- Tym razem to chłopiec. Damy mu na imię John Edward, ale Livie chce na niego mówić Ed, po mnie. - Więc masz swojego syna. - Tak - w jego głosie brzmiała duma. Z niej nigdy nie był taki dumny. - Prawie pięć kilo. Pięćdziesiąt pięć centymetrów. - Zanim się obejrzysz, zacznie grać w piłkę.

42

- Prawdę mówiąc... - Mam nadzieję, że Livie czuje się dobrze, i cieszę się, że masz syna, Ed. Odłożyła słuchawkę, zanim zdążył coś powiedzieć. Przez chwilę nie mogła złapać tchu. Na dworze wstawał świt, niebo było blade jak dym, słońce jeszcze nie wynurzyło się zza horyzontu. Przypomniała sobie burzę, a zaraz potem to, co śniło się jej tuż przed tym, zanim dzwonek wyrwał ją ze snu. Obrazy były wciąż żywe w jej pamięci: całowała się namiętnie z jakimś Szkotem imieniem Lachlan, biegła naga i wolna przez wysłany mchem las, a Lachlan ją gonił.

S R

Odsunęła prześcieradło i wstała, nie rozbudzona jeszcze, lecz wiedząc, że po takim telefonie nie zaśnie. Na palcach krzątała się po pokoju i nie zapalając światła, zbierała ubranie. Nie chciała zbudzić Camerona.

Nawet w półmroku nietrudno było znaleźć wszystko, co potrzebne. W odróżnieniu od reszty domu, pełnej kobiecych drobiazgów, urządziła dwie sypialnie na piętrze w zupełnie innym stylu. Jedną przerobiła na biuro, do drugiej wstawiła proste drewniane łóżko i toaletkę, pomalowała ściany na biało, a na podłodze rozłożyła biały dywan i uznała sprawę za zakończoną. Lubiła swój zwariowany styl, lecz po rozwodzie pusty pokój stał się jej potrzebny z powodów, których nigdy nie próbowała nikomu wyjaśnić. Zwykle gdy wstawała tak wcześnie, koty nie zwracały na nią uwagi, dziś jednak kręciły się pod nogami. Może wyczuły, jak bardzo

43

czuje się rozdygotana -czy to z powodu nieoczekiwanego pocałunku wczorajszego wieczoru, czy to z powodu telefonu od Simpsona. Ed nie dzwonił z podłości. Już dawno zrozumiała, że ma zbyt mało wyobraźni, by ją celowo ranić. Z pewnością wierzył, że Violet chce się dowiedzieć o narodzinach syna, którego tak bardzo chciał mieć. Na parterze wszędzie paliły się światła - zapomniała je pogasić poprzedniego dnia. Włożyła kalosze, lekką kolorową kurtkę na długą dżinsową spódnicę. Włosy spadały jej na plecy splątaną falą, lecz nie dbała o to. Potrzebowała powietrza, chłodu poranka - czegoś, co pozwoli jej się uspokoić. Zanim Ed zadzwonił, pocałunki Camerona

S R

nie budziły w niej takiego żalu.

Teraz nie mogła opanować wzburzenia. Spod jej nóg zerwał się wystraszony królik. Nie wiedział, że jej kocia eskorta jest zbyt leniwa, by za nim gonić.

Zmierzała w stronę sklepiku „Ziołowa Oaza", potem jednak zmieniła zdanie i ruszyła do szklarni. Było ich dwie; drugą dobudowała sama. Wszędzie tłoczyły się rośliny przygotowane albo do przesadzenia, albo na sprzedaż. Pierwszą szklarnię zbudowała jej mama. Violet pamiętała, jak bawiły się tam z siostrami, podczas gdy Margaux przesadzała i szczepiła rośliny. Siostry często wypuszczały się z ojcem na pola, Violet nie. Uwielbiała towarzyszyć matce, patrzeć, jak pieści każdy kwiat, każde zioło i tworzy z nich artystyczne wieńce i bukiety. Margaux kochała życie, była nieuleczalną romantyczką, kobietą do szpiku

44

kości. I jako jedyna wiedziała, czemu naprawdę Violet rozwiodła się z Simpsonem. Oczywiście, gdyby Violet zaczęła sobie teraz przypominać tamtą straszną chwilę, kiedy Margaux trzymała ją w ramionach, próbując pocieszyć, ukoić ból - wybuchnęłaby płaczem. Nie przeszkadzało jej to. Płakała regularnie, ale było za wcześnie na tego rodzaju ponure emocje, więc zakasała rękawy i wzięła się do roboty. Oberwała suche liście, powąchała ziemię i właśnie zabierała się do spryskiwania roślin, kiedy usłyszała, jak otwierają się drzwi. Stanął w nich Cameron -równie uwodzicielski i seksowny jak ubiegłego wieczoru. Choć ranek był chłodny, miał rozpiętą koszulę.

S R

- Cholera, zbudziłam cię? Próbowałam się zachowywać jak najciszej. Spodziewałam się, że po wczorajszej podróży będziesz chciał pospać dłużej.

- To nie ty mnie zbudziłaś, tylko telefon. O tej porze zwykle oznacza kłopoty. Wszystko w porządku? - Idealnym - zapewniła.

Zaraz jednak musiała pociągnąć nosem. Do oczu napłynęły jej łzy. W dzieciństwie nie znosiła swojej impulsywności, teraz jednak doceniała jej siłę. Mężczyźni byli wstrząśnięci na widok łez i unikali jak mogli płaczących kobiet. Zwykle skutkowało to fantastycznie. -Hej. Zobaczył łzy, ale zamiast się zmieszać jak każdy normalny facet, wolno podszedł bliżej. - Co jest grane? Złe wieści, kiepski ranek, o co chodzi? - O idiotyczny nastrój, to wszystko.

45

- Ktoś umarł? - Nie. - Jakiś idiota cię rzucił? - Boże, nie. - Skaleczyłaś się? Znowu jakaś pszczoła? - Nie, nic się nie stało. - Ale ktoś dzwonił - powtórzył uparcie. - Tak. Mój były mąż. Żeby powiedzieć, że jego nowa żona urodziła drugie dziecko. Są strasznie szczęśliwi i ja też się cieszę ze względu na nich. Łzy popłynęły znowu. Ktoś, kto twierdzi, że jest szczęśliwy, i

S R

zarazem płacze, z pewnością ma nierówno pod sufitem. Cameron bez wątpienia tak pomyśli.

On jednak, jak gdyby wcale nie zastanawiając się nad sensownością jej postępowania, wszedł do środka. Mijając Violet, ścisnął ją lekko za ramiona, po czym zaczął się rozglądać wokół. Zaglądał do doniczek, wąchał ziemię, a w pewnej chwili nawet jej spróbował.

Jak mogło jej to nie zaciekawić? - Często jesz ziemię? - Aha. Próbowałem najróżniejszych wyrafinowanych testów, ale czasami zmysły zdradzają to, co najważniejsze. Smak powie mi, czy ziemia jest kwaśna, czy nie. To też twoje eksperymenty z lawendą? - Nie tylko z lawendą. Ponieważ wciąż jeszcze czuła się roztrzęsiona, nie do końca umiała pohamować wylewność.

46

- Kiedy tu przyjechałam po rozwodzie, nie bardzo wiedziałam, co ze sobą zrobić. Mama i tato przenieśli się na południe, dom stał pusty i czekał na którąś z nas. Więc miałam gdzie mieszkać... i nie musiałam od razu szukać pracy, bo zostało mi sporo pieniędzy po rozwodzie. Simpson chciał dostać nasz dom, ja nie, więc mnie spłacił. Nieważne. W każdym razie uznałam to za dowód, że czuje się winny. - Był? - Jeszcze jak. W każdym razie przyjechałam tutaj i nagle przypomniało mi się dzieciństwo, jak się kręciłam obok mamy, z jaką przyjemnością sadziłyśmy różne rzeczy. Nie wiedziałam, co chcę robić do końca życia, ale prowadzenie „Ziołowej Oazy" wydało mi się

S R

sensownym pomysłem na parę lat. Rozwód to jakby zniszczenie czegoś... więc dla odmiany chciałam coś zbudować. - Świetnie ci idzie - zauważył.

- Fakt. Jest taki rodzinny dowcip, że wszystko, czego się dotknę, mnoży się dziesięciokrotnie. - Znowu poczuła napływające do oczu łzy. - Pokażę ci lawendę.

- Najpierw zrobię ci śniadanie. - Słucham?

- Śniadanie. Nic nie jadłaś. Ja też nie. A ponieważ pozwalasz mi u siebie mieszkać, ja zajmę się gotowaniem. Zrobił naleśniki z jagodami. Siedziała przy stole, pozwalając się obsługiwać. Kolejna rzecz, której się nauczyła po rozwodzie: nie płaszczyła się przed mężczyznami, zachowywała się jak księżniczka. Wszyscy normalni faceci, a przynajmniej wszyscy vermontczycy,

47

obchodzili damy szerokim łukiem, tymczasem Cameron... po prostu nie wydawał się normalny. Jeśli pamiętał wczorajsze namiętne pocałunki i jeśli coś dla niego znaczyły, to nie dawał tego po sobie poznać. Jeśli dziwił go widok kobiety noszącej długie ozdobne klipsy, barwną kurtkę, a do tego kalosze i na dodatek okropnie rozczochranej, też się z tym nie zdradził. - Potrzebuję jakiegoś kąta, żeby rozstawić laboratorium. Mogę się zainstalować w starej szklarni. Ma wodę i długi stół - wszystko, czego mi potrzeba. - Będzie ci za gorąco - zaprotestowała. - Nie szkodzi.

S R

- Ciągle ci będę przeszkadzać... - Mogę pracować w hałasie.

- Nie ma nawet wygodnego krzesła.

- Nie potrzebuję, żeby wszystko było idealne. Prawdę mówiąc, doskonałość mnie okropnie nudzi. Życie staje się dużo ciekawsze, kiedy się wybiera mniej uczęszczaną ścieżkę, prawda? Czy to nie vermontczyk to powiedział? Tak, ale Robert Frost szczęśliwie nie żył od dawna, w przeciwieństwie do Camerona. Chociaż mówił o pracy, nie wiadomo czemu przyglądał się Violet. Patrzył na jej oczy, splątane włosy, usta bez śladu szminki. Jak gdyby dawał do zrozumienia, że lubi skomplikowane kobiety. Skomplikowane, trudne, namiętne kobiety. Jak gdyby ją uznał za kogoś, kto jest niedoskonały, a zatem bardziej interesujący.

48

- Rób, jak chcesz - burknęła z irytacją. Spojrzała na zegar i zerwała się z miejsca. - Dzięki za śniadanie, ale naprawdę muszę iść. Sklep powinien być otwarty od dobrych paru minut. Zobaczymy się później... Obracała się do wyjścia, gdy nagle wypowiedział jej imię bardzo cicho, bardzo łagodnie. - Co? - Chciałem się tylko upewnić, że wszystko jasne. Że ci nie przeszkadza, że będę tu pracował i mieszkał przez jakiś czas. - Nie ma sprawy - zapewniła. - Musimy podpisać umowę. Machnęła ręką lekceważąco. - Nie dbam o papierki.

S R

- Dbasz. Bo chodzi o możliwe pieniądze dla ciebie i ochronę twoich praw. - Teraz nie mam czasu.

Wyszła, zostawiając mu na głowie zmywanie naczyń i cały dom. I z pewnością sprawiając wrażenie nieuporządkowanej, łatwo ulegającej emocjom kobiety, z którą nie chciałby mieć do czynienia. Od początku twierdził, że nie szuka trwałego związku. Lecz tamte pocałunki... nie ufała im. Postanowiła, że musi stworzyć między sobą i Cameronem jak największy dystans emocjonalny. Więc dalszych pocałunków nie będzie. Nie tylko ze względu na niego. Ze względu na nią. Bo mężczyzna taki jak on przypominał jej o wszystkim, czego nie mogła mieć.

49

Cam zawsze miał wrażenie, że małe miasteczka w Vermont są ciche, spokojne i sielskie. Farma Violet była równie spokojna jak lotnisko międzynarodowe Kennedy'ego w pierwszy dzień wakacji. Odbył krótką wyprawę na pole lawendy, lecz szybko wrócił na podwórze. Czuł, że zwariuje, mając przed sobą pole, na które może tylko popatrzeć. Widok zapierał dech w piersi. Rośliny były bliskie zbioru, pierwsze kwiaty zaczynały już rozkwitać. Za parę dni będą się idealnie nadawać do testów. Uważał jednak, że nie ma prawa nawet ich tknąć, póki nie podpisze z Violet formalnej umowy. Mogła ufać, że jej nie oszuka, lecz nie mogła tego wiedzieć na pewno.

S R

Będzie ją musiał po prostu złapać w wolnej chwili, wyjaśnić jej zasady kontraktu i zmusić do podpisania dokumentów. Tymczasem rozstawił sprzęt. Kiedy go wypakowywał z samochodu, jego wzrok wciąż błądził po podwórzu i zabudowaniach. Dziwne. Zwykle nie dbał o otoczenie. Każde nowe miejsce było ciekawe i stawiało inne wymagania. To jednak zdawało się inne ziemia, budynki, atmosfera budziły najdziwniejsze uczucia. Nigdy nie czuł się związany z żadną okolicą, częściowo dlatego, że nie chciał się uzależniać od rzeczy. Do diabła z tym. Niektóre zabudowania zdawały się stare i zniszczone, lecz wszystkie były dobrze utrzymane. Wciąż miał wrażenie, że tutaj potrafiłby znaleźć swoje miejsce, czuć się, jakby tu przynależał. Nigdy wcześniej nie miał takiego wrażenia. Nigdy go nawet nie pragnął. Pewnie złapał jakiegoś wirusa, który teraz miesza mu w mózgu. Zabrał się do pracy.

50

Niestety, zawsze musiał ze sobą wozić sporo sprzętu. Jego ubrania zmieściłyby się w torbie, lecz potrzebował wielu odczynników i urządzeń. I chociaż nigdy by się do tego nie przyznał, był na ich punkcie trochę przewrażliwiony. Sam mikroskop kosztował fortunę - i był jej wart. Nie mógł ze sobą wozić całego zestawu do destylacji, ale zbudował mały, wydajny destylator parowy do ekstrakcji olejku lawendowego. Widząc, w jakim stylu się ubiera, wielu ludzi sądziło, że Cameron ma swobodny stosunek do życia. I była to prawda, sam w to wierzył przez wiele lat. Jedyny wyjątek stanowiła praca: tutaj pozwalał sobie być perfekcjonistą.

S R

Rozstawianie sprzętu zwykle nie sprawiało mu najmniejszych kłopotów, tego ranka jednak najwyraźniej uwziął się na niego pech. Po pierwsze, koty Violet z jakiegoś sobie tylko wiadomego powodu postanowiły mu dotrzymać towarzystwa. Stara szklarnia wyglądała bardzo stylowo ze swoją ceglaną podłogą i cementowym stołem. Jednak miejsce wokół zlewu zajęło sześć wielkich, kudłatych potworów, obserwujących każdy jego ruch. Co gorsza, ciągle chciały pić. Musiał odkręcić kran i patrzeć, jak kolejno podstawiają pyszczki pod cienki strumień wody. O dziesiątej nadal był z robotą w lesie. Podniósł wzrok i zobaczył stojącą w wejściu dziewczynkę. Mogła mieć jakieś czternaście lat, wielkie oczy i brązowe włosy. - Cześć, podobno gdzieś tu jest sznurek. Wskazała szafki nad zlewem.

51

- Bierz śmiało - zachęcił. Ona jednak nie ruszyła się z miejsca. Podeszła trochę bliżej, ciągnąc się za ucho i przestępując z nogi na nogę, i przyglądała się, co Cameron robi. - Jestem Boobla. Tak naprawdę mam na imię Barbara i nie cierpię tego przezwiska, ale wszyscy tak na mnie wołają. Mój braciszek tak mnie nazwał, jak był mały, i od tej pory zostało. - Doskonale, więc będę cię nazywał Barbarą -obiecał. - Pracuję dla Violet. Jestem jej asystentką. Cameron nie podniósł brwi, chociaż wydawało mu się mało prawdopodobne, by dziewczynka pełniła tak odpowiedzialną funkcję.

S R

- Zajmuję się wszystkim, kiedy Violet nie ma czasu - mówiła dalej. - Czyli prawie zawsze. Mamy mnóstwo klientów. Mówiła, że zostaniesz tutaj parę tygodni. - Taki mam plan.

- Pewnie zatrudnimy moją koleżankę Kari, bo nie wyrabiamy się z robotą. Ale i tak mogę ci pomagać. Jakbyś czegoś potrzebował, po prostu wrzaśnij w stronę sklepu.

- To bardzo miło z twojej strony. - Violet mówiła, że jesteś chemikiem. Pewnie musiałeś się strasznie długo uczyć, co? Okej, więc tego dnia nie będzie mu sądzone nic zrobić. Mała w końcu sobie poszła, ale na podwórze wciąż wjeżdżały nowe ciężarówki; słyszał telefon dzwoniący w domu i w sklepie. Za każdym razem, kiedy szedł po coś do wozu, ktoś go zaczepiał, żeby porozmawiać. Listonosz, sąsiad, jakiś klient, który chciał się

52

dowiedzieć, czy Violet sprzedaje „yerba mate", cokolwiek to było. Najwyraźniej w tym miejscu wszyscy uważali przyjazne pogawędki za rzecz naturalną. Słońce wzniosło się w górę, rozgrzewając powietrze. Koty zrobiły się senne, w powietrzu unosił się kuszący zapach lawendy z pobliskich pól. Mimo to Cameron próbował się skupić. Tylko że nagle zobaczył Violet wychodzącą ze sklepiku i zmierzającą w jego stronę. Nie wiadomo czemu serce nagle podskoczyło mu w piersi. Była ubrana równie dziwacznie jak poprzedniego dnia. Dziś miała na sobie sandały i letnią sukienkę w wielkie drukowane słoneczniki, której nie zaakceptowano by jako stroju do pracy w

S R

żadnej firmie. Włożyła do tego długie klipsy i pierścionek ze słonecznikami. Włosy splotła dla ochłody w nieporządny węzeł, policzki miała zarumienione od gorąca i blasku. I oczy też. A może to dlatego, że na jej widok wzrok nagle mu się zamglił. Stanęły mu przed oczyma pocałunki o północy. Tego ranka nie miała na ustach szminki. Pełne, wilgotne wargi aż się prosiły o pocałunek. Orzechowe oczy rzucały mu wyzwanie, by ją spróbował zrozumieć. Złożona, pełna sprzeczności kobieta, pomyślał. Wszystko go ostrzegało, że pakuje się w wielkie tarapaty. Po pierwsze, na wszystkie sposoby dawała do zrozumienia, że ceni sobie ognisko domowe i stabilizację, co znaczyło, że nie miał jej nic do zaoferowania. Po drugie, nie rozumiał, jak to możliwe, że tak piękna kobieta nikogo nie ma. Na dodatek czasem zachowywała się jak ktoś kompletnie pozbawiony rozumu, by chwilę potem dać dowody błyskotliwej inteligencji. Cokolwiek przed nim ukrywała, było jasne,

53

że nie będzie tracić czasu na faceta, który nie ma poważnych zamiarów. Zbyt wiele było bezbronności w tych wielkich oczach. I w pocałunkach. Powinien omijać ją z daleka, tym bardziej że przyjechał na krótko. - Masz parę minut, Cam? Udało mi się wyrwać na pół godziny, jeśli chcesz obejrzeć lawendę. - Idę - odparł. Jednak w momencie, kiedy podeszła bliżej, poczuł, jak świat się poruszył. To nie miało sensu. Znał tysiące kobiet, które na niego działały. Lubił to, do cholery. Ale te oczy, te włosy, ten uśmiech.

S R

Uważaj, ostrzegło go serce.

Co zdawało się najbardziej idiotyczne ze wszystkiego, bo Cam nigdy, przenigdy nie był nieostrożny.

54

ROZDZIAŁ SZÓSTY Violet zrozumiała, że nie może w nieskończoność odwlekać rozmowy na temat lawendy - lecz właśnie w tym momencie nadeszło wybawienie. Barbara krzyknęła od drzwi „Ziołowej Oazy", że ktoś dzwoni z zagranicy. Znaczyło to, że odezwała się Daisy, a Violet za skarby świata nie zrezygnowałaby z rozmowy z siostrą. Posłała Camerona do domu po lunch, by nie podsłuchiwał. Żeby ruszyć faceta z miejsca, starczy wspomnieć o jedzeniu. Zamknęła się w swoim biurze w „Ziołowej Oazie", niewiele większym od schowka

S R

na szczotki, i podniosła słuchawkę.

- Więc dotarł na miejsce. Jak ci się podoba? Violet odsunęła słuchawkę od ucha, po czym przysunęła ją znowu. - Chwileczkę. Co to ma znaczyć? - A o co chodzi?

- Dobrze wiesz, o co. To, jak mi się Cameron podoba, nie ma nic wspólnego z lawendą. Podobno przyjechał z powodu olejku. Swoją drogą te prawnicze klauzule to istny koszmar.

- Fakt - przytaknęła Daisy radośnie. - Ale nie przejmuj się tym. Zostaw to Cameronowi. Jest uczciwy do szpiku kości. Przy odrobinie szczęścia zbijesz fortunę, dziecino. A tymczasem będziesz miała okazję zapomnieć o tamtym palancie, z którym się nareszcie rozwiodłaś. Violet zamknęła oczy i pomodliła się o opanowanie. Kochała swoje siostry, chociaż obie potrafiły zaleźć za skórę. Camille była

55

młodsza, więc łatwiej nią było kierować. Powściągnięcie zapędów Daisy stanowiło znacznie większe wyzwanie. Daisy była rodzinną ślicznotką. Bóg wie, czemu matka dała jej imię po tak pospolitej roślinie jak stokrotka. Z urody i charakteru przypominała raczej jakiś rzadki, tropikalny kwiat. Daisy miała też sporą siłę przebicia - wyjechała do Francji i prowadziła tam szalone, wolne życie, o jakim wszyscy marzą, lecz którego nikt nie odważa się spróbować. Nikt w domu nie potrafił okiełznać jej stanowczego, władczego sposobu bycia. - Coś mi się tu bardzo nie podoba - mruknęła Violet groźnie. Od jak dawna to knułaś? Przysłałaś tu Camerona nie tylko z powodu

S R

lawendy. Chciałaś mnie wrobić. Niech cię licho porwie. Pomyślałaś, że na niego polecę, przyznaj się.

- Daj spokój. Czy nie jest słodki?

- Ma mnóstwo zalet, ale słodki z pewnością nie jest. Jest przystojny, fakt. Zdecydowany. Niezależny. Ma fantastyczne oczy. „Słodki" może być mały chłopczyk.

- Słusznie. Nie potrzebujesz więcej chłopczyków. Pora na prawdziwego mężczyznę. - Co takiego? - Nie mam pojęcia, i Camille też nie, co ci zrobił tamten palant. Ale obie wiemy, że przed rozwodem stało się coś złego. Złamane kości zrastają się w sześć tygodni, złamane serca trochę dłużej. Jesteś stworzona do małżeństwa, Vi. Pora na kolejną próbę. - Odbiło ci. Wszystko powiem mamie. - Żartujesz? Mama o wszystkim wie.

56

- Jesteś podła żmija. Uważałam cię za moją ulubioną siostrę, ale koniec z tym. - Mhm. Daisy ziewnęła. Wszystkie trzy siostry regularnie wykorzystywały ten chwyt, by sobą nawzajem manipulować. W tym momencie jednak coś się zdarzyło. Violet miała wrażenie, jakby siostra zakryła na chwilę mikrofon, a kiedy odezwała się znowu, mówiła zupełnie innym tonem. Jej żartobliwość wydawała się teraz udawana. - Słuchaj, teraz twoja kolej na parę szczęśliwych chwil. Nie musisz mi tłumaczyć, co się zdarzyło przed rozwodem...

S R

- Co się stało? - spytała Violet. - Nic.

Violet nie bez przyczyny pełniła w rodzinie funkcję zastępczej matki - tej, która opatrywała skaleczenia pozostałych sióstr i wysłuchiwała ich zwierzeń, jakimi nie mogły się podzielić z Margaux. - Od jakiegoś czasu kiedy dzwonisz, masz zmieniony głos. Znudził ci się romans z panem Picassem? Masz dość Francji? - Skądże. Piękne okolice, gorące letnie słońce, powiew znad Morza Śródziemnego, wolność, mężczyźni, którzy umieją docenić kobietę... Teraz Violet zaczęła się poważnie martwić. - Daj spokój z tymi bzdurami. Skrzywdził cię? - Nie. I zostaw ten temat w spokoju. Mówimy o tobie: tobie i miłości, tobie i seksie, tobie i Cameronie. Pomyśl o tym, dobra? On nie szuka żony, ale poza tym to porządny facet. Uczciwy i w sam raz

57

dla ciebie. Żebyś się mogła bezpiecznie zabawić, zanim się znowu rzucisz na głęboką wodę. A przy tym naprawdę się zna na lawendzie. Violet odłożyła słuchawkę. To, co jest ze mną nie tak, nie ma żadnego związku z lawendą, pomyślała. I nie da się naprawić. Szybko ruszyła do domu, żeby coś zjeść, ale znowu nie miała okazji porozmawiać z Cameronem. Tym razem to do niego ktoś zadzwonił. Któraś z córek trzymała go przy telefonie prawie pół godziny. Violet umierała z pragnienia, by go wypytać o tę pogawędkę, lecz właśnie kiedy kończył, zobaczyła wjeżdżającą na podwórze półciężarówkę dekarza.

S R

Znowu się spóźnił, więc rzuciła się w tym kierunku, by go zwymyślać.

A kiedy ponownie próbowała wyśledzić gościa, nie wiadomo skąd wyskoczyła dziennikarka z „White Hills Gazette" ze swoją opaloną w solarium twarzą i identyfikatorem - Violet pamięta o wywiadzie, prawda? „Nie, nie pamiętała i nie miała czasu nawet się umalować, lecz reklama „Ziołowej Oazy" była sprawą zbyt ważną, by odmawiać. Godzinę później zobaczyła Camerona w drzwiach. Przysłuchiwał się, gdy wyliczała imprezy, produkt i kursy zaplanowane na lato. Pokazał jej coś, co wyglądało jak ciasteczko owsiane z rodzynkami. Dzięki Bogu. Jeszcze chwila, a zemdlałaby z głodu i niedoboru cukru.

58

Po wywiadzie rzuciła się na ciasteczka, lecz Camerona nigdzie nie było już widać. Ruszyła na poszukiwania i w końcu go przydybała na ganku na tyłach domu, gawędzącego z Filbertem Greenem. Filbert był farmerem, którego ojciec najął do opieki nad gospodarstwem, kiedy sam przenosił się na Florydę. Jego zadaniem miało być uprawianie ziemi, do czasu gdy któraś z sióstr zdecyduje się objąć dziedzictwo. Camille właśnie wyszła za mąż, lecz nie zamierzała osiąść na wsi, a nikt nie wiedział, czy i kiedy Daisy wróci z Francji. Więc kiedy zjawiła się Violet, wszyscy się ucieszyli, że przejmie rodzinną schedę. Zrezygnowała z pomocy Filberta. Teraz jednak zobaczyła, jak obaj

S R

mężczyźni dyskutują o czymś, rysując plany na ziemi. Rozmawiali o jej lawendzie i o zbiorach. Co trzeba zrobić, kto się tego podejmie i w jaki sposób. Chciała się do nich przyłączyć, wziąć czynny udział w rozmowie, lecz w tej chwili pojawiła się kolejna przeszkoda. Przeszkoda nazywała się Kari. W momencie gdy Violet ją zobaczyła, uświadomiła sobie, że dziewczynka snuje się za nią już od dłuższego czasu. Rozmowa o pracy, przypomniała sobie. Roboty było tyle, że ledwie sobie radziła. Mała co prawda ledwie wyrosła z pieluszek, ale umiała opowiadać o bazach danych jak stary komputerowiec. - Okej. Zasady są następujące. Nie obchodzi mnie, w co się ubierasz, o ile nie przychodzisz do pracy goła. Nie obchodzi mnie, czy się zjawisz za wcześnie, czy za późno, o ile robisz swoje. Ale musisz lubić koty. I masz być dokładna. Nie mogę pracować z kimś, kto nie umie liczyć. Odpowiada?

59

Dziewczę o nieśmiałym uśmiechu i bezbronnych niebieskich oczach nagle zmieniło się w nieustępliwego negocjatora. - Ile mi zapłacisz? - A ile chcesz? - Dziesięć dolców za godzinę. Zasługuję na to. - To twoja pierwsza praca. Nie sądzisz, że domagasz się trochę za dużo? - Poddaję się. Tato kazał mi tyle powiedzieć, tak na wariata. - Okej, więc dostaniesz tyle, tak na wariata. Lubię dziewczyny z charakterem. Kiedy się z tym uporała, jakimś cudem złapała

S R

trzydziestosekundową przerwę. W tym czasie przypomniała sobie pocałunki Camerona i zastanowiła się, czyby nie pofantazjować o uprawianiu z nim seksu.

Cholera, od rana ledwie miała czas wyskoczyć na siusiu, więc rozmyślanie o romansach wydawało się czystym szaleństwem. Lecz telefon od siostry obudził w niej dziwne apetyty. Daisy zwróciła uwagę, że Cameron ma jedną cechę idealnego kochanka: nie zamierza osiąść na stałe. Inna kobieta uznałaby to za wadę. Lecz Violet... Już od trzech lat bała się, że przyciągnie do siebie mężczyznę pragnącego normalnego, ustabilizowanego życia w małżeństwie. Cameron był pierwszym facetem, co do którego mogła być pewna, że nie będzie od niej oczekiwał czegoś, czego nie mogłaby mu ofiarować. W dodatku nie pamiętała, by kiedykolwiek czuła tak silną fascynację i pożądanie wobec kogoś, kogo znała tak krótko. Ten

60

mężczyzna miał w sobie coś niebezpiecznego, szalonego. Coś, co kazało jej marzyć o głupich rzeczach, których nie mogła mieć. Szalony dzień nie zamierzał się kończyć. Więcej trzydziestosekundowych przerw nie miała. Około czwartej wypiła dwie szklanki wody, by nie paść z gorąca, przypomniała sobie, że okropnie cierpi od użądlenia, więc posmarowała rankę miodem i nagle usłyszała dobiegające ze sklepu podniesione głosy. Zastała tam Booblę bliską łez oraz rozgniewaną klientkę. Wilhelmena potrzebowała lekarstwa na starość. Coś takiego nie istniało. Jak się zdaje, parę tygodni temu kupiła trochę rumianku, koniczyny, mięty, pietruszki i pierwiosnka, przekonana, że to

S R

wygładzi jej zmarszczki i nawilży suchą skórę, a teraz żądała zwrotu pieniędzy, bo kuracja nie zadziałała.

Violet spokojnie wystąpiła naprzód.

- To odpowiednie zioła dla suchej skóry, ale nie wiem, skąd pani przyszło do głowy, że zlikwidują zmarszczki. - Ta mała tak twierdziła.

Violet nie musiała pytać Boobli, by wiedzieć, że to nieprawda. - Jeśli nie chce pani zatrzymać produktów, proszę je przynieść. Otrzyma pani częściowy zwrot pieniędzy. - To mi nie wystarczy. Violet zmrużyła oczy. Dobrze znała Wilhelmenę. Cholera, znali ją sprzedawcy w trzech okręgach. - Obawiam się, że w takim razie będzie mnie pani musiała podać do sądu, bo nic więcej nie mogę dla pani zrobić.

61

Kobieta spierała się jeszcze chwilę. Violet potrafiła być miła, ale nie w takim wypadku. Poza tym musiała bronić swoich pracowników. Boobla była jeszcze dzieckiem. Violet nie pozwoli, żeby ktoś skrzywdził małą. Przychodzili następni klienci, poza tym trzeba było realizować zamówienia, podlać rośliny, skosić trawę. Nawet po zamknięciu dzwonił telefon i podjeżdżały samochody dostawcze. Kiedy Violet podniosła wzrok kolejny raz, jakimś cudem było już dobrze po siódmej. Obie dziewczynki poszły do domu, w oknie wisiała tabliczka „zamknięte", a Cameron stał w wejściu, mając za plecami zachodzące słońce.

S R

- Co za szatański interes prowadzisz, chere? -spytał cicho. - To znaczy?

- To znaczy, że wykonujesz pracę jakichś czterech ludzi. Ledwie miałaś czas połknąć w biegu kanapkę na lunch, a potem parę ciastek. Jadłaś coś poważniejszego od śniadania?

Kto to wie? Kogo to obchodzi? Nie miała pojęcia, od jak dawna stał w tym miejscu, lecz cisza nagle oplotła jej nerwy jak aksamit. Wyglądał tak fantastycznie, otoczony ziołami i kwiatami, jego szerokie ramiona niemal wypełniały wejście. Kiedy spojrzała mu w oczy, wrażenie jeszcze się nasiliło. Czuła, że prócz niej, Camerona i złotego blasku nie ma tu nikogo. W tym momencie jednak przypomniała sobie jego pytanie. Zabrzmiało, jakby ją oskarżał o to, że bardzo efektywnie wszystkim kieruje, więc instynktownie zaczęła się bronić.

62

- Wcale nie pracuję ciężko. Kręcę się tylko w kółko, żeby ludziom się wydawało, że mam głowę do interesów. Wpadłabym w niezłe tarapaty, gdyby klienci się zorientowali, że nie bardzo wiem, co robię. - Jasne - mruknął Cam z szelmowskim błyskiem w oku. Miała niemiłe wrażenie, że przejrzał jej grę - głupia obawa, biorąc pod uwagę, że wszyscy faceci w okolicy od lat uważali ją za stukniętą. Naraz podniósł do góry papierową torbę i potrząsnął nią lekko. Violet pociągnęła nosem. - Jedzenie?

S R

- Nie rób sobie zbyt wielkich nadziei. Nie umiem gotować tak dobrze jak ty, ale byłem w White Hills i kupiłem parę kanapek, coś do picia i deser. Po południu dotarło do mnie, że nie ma mowy, żebym cię ściągnął na plantację, jeśli cię czymś nie wywabię z biura. Pomyślałem, że o tej porze będziesz już pewnie głodna. Nie była. Póki nie spojrzała na niego. I wtedy zdała sobie sprawę z pustki ziejącej w jej wnętrzu, z tęsknoty, którą czuła od dawna. - Mam niewiele czasu - ostrzegła. Skinął głową, jakby się tego spodziewał, i znowu poruszył torbą. W powietrzu rozniósł się zapach szczypiorku, wołowiny i żytniego chleba. - Zwykle nie jem czerwonego mięsa - stwierdziła dwadzieścia minut później, pochłaniając drugą kanapkę. - Widzę, że nie bardzo je lubisz. - I nigdy nie kupuję frytek. Są strasznie niezdrowe.

63

- Mhm - przytaknął. Otworzył drugą paczkę frytek i wysypał je na serwetkę. Nie wiedziała, jakim cudem udało mu się ją wyciągnąć na ten piknik. Zdaje się, że metodą Flecisty z Hammeln: szedł przed nią z torbą jedzenia, a ona po prostu pozwoliła się zaprowadzić cudownej woni do samochodu. Zanim zdążył rozłożyć obrus na szczycie wzgórza obok pola lawendy, ona już jadła. Musiała przyznać, że jest miły. Nie powiedział ani słowa, gdy zmiatała drugą porcję frytek. Miała okropne wyrzuty sumienia - tyle tłuszczu i soli - ale smakowały wspaniałe. - Nigdy nie jem tak dużo. Pewnie myślisz, że jestem żarłoczna jak prosię.

S R

- Fakt. Zawsze podziwiałem żarłoczne kobiety. I skąpe. A ty jesteś okropnie skąpa. Przyglądałem się, jak traktujesz te dziewczynki, które dla ciebie pracują. Patrzą w ciebie jak w obraz. - Nabijasz się ze mnie?

- Skądże. Podziwiam cię, chere.

Kiedy uznał, że się najadła, znowu otworzył torbę. - Ciasteczka migdałowe. I jeszcze trochę herbaty malinowej. Obawiam się, że kupiłem za mało. Było jej tak dobrze w jego towarzystwie, że musiała się roześmiać. Zaraz jednak wróciła do rzeczywistości. Nie powinna się czuć swobodnie. Nie tutaj. Nieraz przychodziła w to miejsce. Ostatecznie przez ubiegłe trzy lata posadziła tu dwadzieścia akrów lawendy. Lecz o uprawę dbała

64

Camille, odkąd kiedyś przyjechała wczesną wiosną i zobaczyła, jak bardzo zaniedbane jest pole. Zwymyślała wtedy Violet od wariatek. To było chore. Oczywiście Violet zdawała sobie sprawę, że będzie musiała przyjść tu z Cameronem; musieli omówić kwestię zbiorów. Poza tym jednak zapominała na długie okresy, jak bolesne skojarzenia budzi w niej lawenda. Ścisnęło ją w gardle, gdy patrzyła na równe rzędy niskich kęp. Zanim zjawiła się Camille, stanowiły splątaną masę nieporządnych pędów. Nadal nie wyglądały idealnie. Violet, która zawsze troszczyła się o wszystko, po prostu rzuciła nasiona na ziemię i zostawiła je własnemu losowi.

S R

- Powiedz, co zamierzałaś z tym zrobić? - spytał Cameron cicho. Jego głos był łagodny, poważny, lecz nie potrafiła wydusić słowa - nie w tym momencie.

Zapach lawendy przesycał ciepłe powietrze. Pączki dopiero się rozwijały, bo była to późna odmiana. Będą kwitły przez cały sierpień; pod koniec lata zapach stanie się nie do zniesienia, przemknie wszystko.

Kwiaty miały barwę bladofioletową, zapach był jeszcze lekki, niepodobny do niczego: czysty i świeży. Żaden inny kwiat, żadne inne zioło nie pachnie podobnie. - Violet? Nie patrząc na niego, wskazała gestem pole. - Nasza mama... na imię jej Margaux... zawsze uprawiała lawendę koło domu. To ona wszystkiego mnie nauczyła. Istnieje wiele odmian lawendy, ale z grubsza można je podzielić na dwa

65

podstawowe typy. Pierwszy to lawenda „angielska", chociaż naprawdę nie pochodzi z Anglii. Drugi spotyka się zwykle we Francji i Hiszpanii. Cameron siadł wygodniej. - Mów dalej. - Okej. Rzecz w tym, że najlepszy olejek do produkcji perfum otrzymuje się z odmiany angielskiej. O czym pewnie wiesz, tak? - Coś tam słyszałem, ale nie przerywaj. Chcę wiedzieć, jak to zrobiłaś, jak otrzymałaś swoją krzyżówkę. Ucisk w gardle zelżał. Cameron z pewnością wiedział to wszystko, skoro był chemikiem, ale mówiąc, mogła się opanować.

S R

- No więc... wiedziałam od mamy, że każda odmiana ma swoje zalety. Właściwie nie interesował mnie olejek, bo już wtedy wiedziałam, że potrzeba mnóstwo kwiatów, około dwustu pięćdziesięciu kilogramów, na parę mililitrów. Lecz niektóre linie mają mocniejszy zapach i kolor. Niektóre są odporniejsze na warunki środowiska.

Nie chciała myśleć o dzieciach. Chciała mówić tak długo, aż się opanuje i znowu będzie mogła spojrzeć na Camerona z uśmiechem. - Po rozwodzie miałam sporo wolnego czasu. A Daisy przysłała mi parę interesujących odmian, więc dla zabawy zaczęłam robić różne eksperymenty w szklarni. Pozbierałam rozmaite okazy z okolicy i ulubione odmiany matki. Chciałam zobaczyć, czy uda mi się połączyć najlepsze cechy moich ulubionych odmian. - Po co? - Dla przyjemności. Żeby zobaczyć, czy to potrafię. I...

66

Urwała. Kłamała. Obrazy napływały jeden po drugim. Mężczyzna, którego kiedyś poślubiła, wierząc, że to miłość na całe życie. Wszystkiego, co wiedziała o seksie, nauczyła się od Simpsona - wszystkich niewłaściwych rzeczy. Że facet zawsze musi osiągnąć orgazm, inaczej cierpi. Że nie może zaczekać. Że Prawdziwa Kobieta zawsze szczytuje. I na koniec, że Prawdziwa Kobieta zawsze zachodzi w ciążę, jeśli tylko facet jest płodny, a nasienie Simpsona zrobił sobie testy - było pierwsza klasa. To ona miała za wąskie jajowody. - Violet, co się dzieje? - zapytał Cameron cicho. Wpatrywała się

S R

w lawendowe pole, aż mgła zniknęła.

- Po rozwodzie... po prostu chciałam coś hodować. Rozmnażać. Wszyscy mówili, że jestem nienormalna, skoro pozwoliłam polu tak zarosnąć. Mieli rację. Ale prawda jest taka, Cam, że mnie to wcale nie obchodziło. - W porządku.

- Było moje, mogłam z nim robić, co chcę. Wcale bym się nie zmartwiła, gdyby wszystko się zmarnowało, gdybym nie zarobiła ani centa. Naprawdę nie dbam o to, czy ktoś mnie uzna za wariatkę, czy nie. - Wszystko w porządku - powtórzył łagodnie: Powiedz mu, szepnęło jej serce. Po prostu mu powiedz otwarcie. Będziesz wiedzieć, czy to ma dla niego znaczenie.

67

Rozumiała jednak, że to nie takie proste. Co z tego, że Cameron ma rodzinę i być może nie chce więcej dzieci. Zdaniem wielu mężczyzn niepłodna kobieta nie jest w pełni kobietą. - Chciałam coś wyhodować. Sama. Chciałam, żeby coś wyrosło na ziemi, która zdawała się jałowa. Więc to było wyzwanie. Stworzyć coś, co nie istniało wcześniej. Nie chodziło o pieniądze. Chodziło o... - Hej - szepnął Cameron i objął ją ramionami, jak gdyby miał do czynienia z jakąś kruchą kobietką na skraju wielkiego, hałaśliwego ataku histerii.

S R 68

ROZDZIAŁ SIÓDMY Ostatnie, co Cameron zamierzał zrobić, to wziąć Violet w ramiona. Fakt, zaciągnął ją na pole lawendy i przyniósł jedzenie, ale to tylko dlatego, że w końcu wszystko zrozumiał. Cały ten lawendowy biznes to była szaleńcza krzątanina. Jeśli nie zabierze jej w jakiś sposób od telefonu, sąsiadów i reszty bałaganu, nigdy nie zdoła z nią omówić warunków kontraktu. A sprawa była ważna. Z powodu ciepłej pogody lawendowe żniwa należało zacząć za parę dni.

S R

Zawiózł ją więc w jedyne miejsce, gdzie mógł z nią spokojnie porozmawiać, nie uwodząc jej przy tym. Przez myśl mu nawet nie przeszło, żeby jej dotknąć. I do niczego by nie doszło, gdyby nagle nie zaczęła dygotać.

Nie mógł tego znieść. Violet tryskała energią. Bez dwóch zdań potrafiła człowiekiem manipulować i zwodzić w wielu sprawach. Była uparta, niezależna do granic rozsądku i wiedziała, czego chce. Była twarda - nawet jeśli nie chciała, by ktoś się tego domyślał. I właśnie dlatego nie mógł znieść jej widoku, wyrazu jej oczu pełnych łez, pełnych smutku i bólu. Musiał ją objąć. Nie w głowie mu były romanse, po prostu chciał ją ochronić, pocieszyć. Tylko że ułamek sekundy później jego szlachetne, rycerskie zamiary wzięły w łeb. W momencie kiedy dotknął ustami jej ust, przeklęta kobieta odwzajemniła pocałunek. Wargi miała ciepłe jak słoneczny blask,

69

delikatne jak płatki róż. Odchyliła głowę, przyjmując z rozkoszą dotyk jego warg, pierwszy pocałunek... więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko pocałować ją drugi, a potem trzeci raz. Zatrzepotała rzęsami, zawahała się przez moment, a potem wolno wyciągnęła ramiona i objęła go za szyję. Kiedy poczuł jej ciepłe, giętkie ciało tuż przy swoim... coś się stało. Gdzieś w głębi jego ciała rozległ się cichy świst i cała reszta świata gdzieś znikła. Tylko ona była rzeczywista. Ona i uczucia, jakie w nim budziła. Przytulił ją mocniej. Odpowiedziała uściskiem i nagle te długie, srebrzyste włosy przelewały mu się przez dłonie. Jej bransoletki

S R

zadzwoniły, but zsunął się ze stopy i potoczył w dół zbocza, lecz nie otworzyła oczu, jakby nic prócz niego się nie liczyło -i ofiarowała mu jeszcze więcej słodkich, niebezpiecznych, swawolnych pocałunków. Może czuł się winny, że pocałował ją pierwszy. Może wiedział, że nie powinien był tego robić, że pakuje się w kłopoty. Skąd jednak miał wiedzieć, w jak wielkie? Całował ją wcześniej. Było niezwykle, lecz nie tak jak teraz. Miał wrażenie, jakby uwolnił coś, co trwało od dawna uwięzione w jej duszy. Nie tylko odpowiadała pocałunkami, lecz rozpalała zmysły. Nie tylko ulegała, lecz szukała sama. Nie tylko go dotykała, lecz pragnęła, domagała się jego dotyku. Czuł pieszczotę ciepłej, miękkiej skóry. Czuł zapach jej włosów, herbaty malinowej, jej skóry. Zapadła noc, księżyc wyszedł na niebo i nagle wydało się, jakby całe pole lawendy rozkwitło. Zapach unosił

70

się wokół, przesycał powietrze i ich zmysły. Był taki jak ona - świeży, dziki i nieuchwytny. - Cam - szepnęła ledwie słyszalnie, z zachwytem. Ogarnięty tym samym zachwytem pocałował ją znowu. Przesunął dłoń niżej, po jej szyi, ku piersi i tam się na chwilę zatrzymał. Nieważne, jak delikatnie jej dotykał, jego ciało wołało, że to nie dość. Bez wysiłku zsunął jej bluzkę. Myślał, że nie nosi biustonosza, lecz nie była to prawda. Rozpiął go i już obejmował szorstką od pracy dłonią nieskończenie delikatną pierś - lecz to także mu nie wystarczyło. Jęknęła z twarzą przy jego

S R

ustach, więc schylił się i zaczął całować jej szyję, piersi - coraz szybciej, coraz namiętniej.

Wciąż gdzieś w głębi jego duszy odzywało się. sumienie - trochę zamroczone, lecz czujne. Wiedział, że nie rozumie Violet. Że kobieta ukrywa przed światem jakieś mroczne tajemnice. Że jest istnym labiryntem sprzeczności.

Był świadkiem jej rzekomego rozkojarzenia, lecz także energii i zdecydowania. Słyszał nieraz, jak mówiła, że nie zależy jej na lawendzie, lecz nikt przecież nie eksperymentuje z czymś, na czym mu nie zależy. I jeszcze jej obłędnie kobiecy dom i surowa, pozbawiona ozdób sypialnia, do której zajrzał przypadkiem. W jej obecności nie mógł być pewien niczego -z wyjątkiem jednej rzeczy. Przyjechał tu w sprawie lawendy. A żeby prowadzić

71

interesy, musieli sobie ufać. Gdyby ją wcześniej uwiódł, wystawiłby całe przedsięwzięcie na ryzyko. Nigdy nie był lekkomyślny. Niezależny - tak. Samolubny jeszcze jak! Lecz nie głupi. - Cam - szepnęła. Rozpięła mu koszulę i zsunęła ją z ramion, a potem przyciągnęła go do siebie, tak by jej naga skóra dotknęła jego skóry. W głowie zakręciło mu się od głupich myśli, głupich uczuć. Była tylko ona: jej smak, jej profil w świetle księżyca, jej pachnąca lawendą skóra, spragnione usta. Musiał wrócić po więcej. Musiał zaspokoić to pragnienie. To, co

S R

czuł do niej, do tej ziemi, do wszystkiego tutaj, było zupełnie obce dla Camerona Lachlana, jakiego dotąd znał. Przysięgał, że nigdy nie stanie się jak jego ojciec, nie da się przykuć do miejsca. Przysięgał, że żadne miejsce nie zdobędzie nad nim władzy.

A jednak Violet miała w sobie coś, pod wpływem czego budziło się w nim to okropne, zawstydzające, głupie poczucie przynależności. Czuł się, jakby go potrzebowała.

Jak gdyby on jej potrzebował. Jak gdyby pragnęła jego - tylko jego, nie pierwszego lepszego mężczyzny, lecz właśnie jego. I on pragnął jej - nie pierwszej lepszej kobiety, by z nią uprawiać seks. Chciał czegoś więcej. Wciąż miał irytujące, niepokojące wrażenie, że pragnie jej tak, jak nie pragnął nikogo. Że ona jedna umiałaby wypełnić pustkę, której istnienia dotąd nawet się nie domyślał.

72

Zapadały coraz głębsze ciemności, przesycone zapachami kwitnącej ziemi. Wiedział, że to bez sensu, lecz zdawało się, że krew pulsująca mu w żyłach powtarza jedną myśl: że straci coś bezpowrotnie, jeśli nie będzie się z nią kochał teraz, tutaj, natychmiast. Leżąc na plecach na piknikowym obrusie, przyciągnęła go do siebie; dała znać, jak bardzo pragnie tego samego. Jego. Nagiego. Już. Nie wiadomo czemu wydawało się to najwłaściwszą rzeczą pod słońcem. Jego koszula sfrunęła z ramion równie lekko jak jej spódnica. Jęknęła niecierpliwie, uniosła się nieco i zdjęła dźwięczące

S R

bransoletki i klipsy, po czym z powrotem wtuliła się w niego; czuł dotyk jej miękkiej, lekko spoconej skóry. Nie mógł się oprzeć, by nie zacząć jej znowu całować. Na tle białego płótna jej skóra wydawała się złota, oczy lśniły, splątane jedwabiste włosy oplotły go niczym sieć.

Nawet w ciemności widział, że Violet oddycha gwałtownie; widział puls bijący na jej szyi, pragnienie w oczach. Gdy nie dzieliło ich już nic prócz oczekiwania, odezwała się nagle, natarczywie: - Cam... Cameron, muszę ci coś powiedzieć... - Kontrola urodzeń. Potrzebujesz zabezpieczenia? Przez moment milczała, potem jednak odparła z całkowitą pewnością: - Z tym nie mam problemu. - Więc lepiej podaj mi bardzo szybko bardzo poważny powód, chere, bo na razie jestem przekonany, że chcesz tego równie mocno jak ja.

73

Znowu zawahała się na ułamek sekundy, ale kiedy odpowiedziała, mówiła z głębokim przekonaniem: - Nie chcę przestawać, nie dzisiaj, nie z tobą. Weź mnie, Cam. Niech wszystko inne zniknie. Niech ta noc należy tylko do nas. Cholera. Brzmiało to jak wielkie wyzwanie dla kochanka. Ale nie ma zysku bez ryzyka. Więc postarał się mu podołać. Wkładał całą duszę w każdy pocałunek, w każdą pieszczotę. Był delikatny, był szorstki. Pieścił ją z naglącym pośpiechem i leniwą, uwodzicielską powolnością. Księżyc oblewał jej skórę srebrnym blaskiem. W pobliżu pohukiwała sowa, jedyny świadek. Zapach lawendy przesycał powietrze.

S R

Objęła go długimi, smukłymi nogami, kiedy sprawdzał, czy jest gotowa - jak gdyby nie dała mu poznać tysiąc razy, że go pragnie. Ich wargi spotkały się i przywarły do siebie, kiedy w nią wchodził, z początku starając się być delikatny. Lecz szepnęła jego imię z szaloną porywczością, domagając się, by wszedł głębiej, silniej. Więc to zrobił, zanurzając dłonie w jej włosach, przywierając ustami do jej warg. To było szalone, zupełnie obłąkane, lecz miał wrażenie, że należy do niej w jakimś niezwykłym sensie. Nie wiedział, że coś takiego w ogóle jest możliwe. To tylko seks, powtarzał sobie. Najlepszy seks, jakiego zaznał w życiu, lecz tylko seks. Sam nie wierzył w to kłamstwo. To coś wstrząsnęło posadami jego świata.

74

Czy raczej zrobiła to ona. Odpowiadała pieszczotą na pieszczotę, biciem serca na bicie serca; jej smukłe ciało zadrżało w tym samym momencie co jego. Posiadła go w tej chwili. A może to on posiadł ją. Niech go diabli, jeśli potrafił dostrzec różnicę - i nie dbał o to. Niebo otwarło się w deszczu gwiazd, a może to tylko poczuł, jakby szybował z nią razem ponad księżycem. Przez mgnienie żałował, że używała antykoncepcji, tak silne było owo obłąkane pragnienie przynależności. Chciał, żeby nosiła w sobie ich dziecko. Lecz ta myśl, podobnie jak wszystkie inne, tylko przemknęła mu przez głowę. Razem osiągnęli szczyt i razem opadli, tuląc się w ramionach.

S R

Później... minuty później, godziny później Cameron otworzył oczy. Księżyc wciąż świecił na niebie. Lawenda i trawy nadal pachniały, gdzieś nawoływała sowa. Violet leżała przytulona do niego, z policzkiem w zagłębieniu jego ramienia, jej miękkie włosy łaskotały go w policzek. -Cholera. Podniosła głowę.

- Ojojoj. Mówisz jak facet targany wyrzutami sumienia. - Pudło. Nie wyrzekłbym się tego, co było między nami, choćby zależało od tego moje życie. Nie mógł być w niej zakochany. Nie tylko dlatego, że ledwie ją znał, lecz ponieważ przyciąganie między nimi nie miało sensu. Dwa razy prawie się rozpłakała. Co by zrobił z taką płaksą? Na co mu tyle kotów? Oglądał w życiu Alpy i ocean, więc jak może go pociągać

75

kawałek kamienistego gruntu i parę czerwonych stodół? Co się z nim dzieje? - Cameron? Poruszyła się w jego ramionach, odsuwając się tylko na tyle, by mogła mu spojrzeć w twarz. Ujęła jego dłoń i splotła palce z jego palcami. - Opowiedz mi o swoich córkach. Spojrzał na ich złączone ręce. Cholera. Cholera. W taki sposób trzymają się za ręce nastolatki, a nie dorośli ludzie, którzy leżą nago w blasku księżyca. Lecz Violet najwyraźniej to odpowiadało - i jemu też.

S R

Pytanie padło dość nieoczekiwanie, lecz odpowiedział z chęcią. Rozmowa była znacznie lepsza od rozmyślania o tym, że chętnie kochałby się z nią znowu. Więc zaczai opowiadać. - Miranda ma piętnaście lat, Kate szesnaście. -Zawahał się. Przez długi czas było zupełnie oczywiste, że należą do swojej mamy. To nie znaczy, że nie chciałem brać udziału w ich wychowaniu. Zawsze chciałem i zawsze próbowałem to robić. Tylko wciąż byłem w drodze. Dzwoniłem do nich dwa razy w tygodniu, wszystkie wakacje spędzaliśmy razem. Dopiero niedawno... - Co? - No, cóż, ostatnio nie mogą znaleźć z matką wspólnego języka. Po większej części to zwykłe nastoletnie boje matki z córkami. Kłótnie o zasady, o role. Ale czasem ona ma dość i wtedy sobie myślę... myślę sobie, że gdybym gdzieś osiadł na dłużej, chętnie bym zabrał dziewczynki do siebie. Jakoś wcale mnie nie przerażają ich

76

nastoletnie humory. Jeśli już, mam wrażenie, że teraz potrafiłbym być dla nich lepszym ojcem niż dawniej. Okej, odsłonił przed nią serce, więc teraz jej kolej. - A twój eks? Puściła jego dłoń, położyła się na plecach i spojrzała w gwiazdy. - Hm... nazywa się Ed. Simpson. Jeszcze w college'u wiedziałam, że to moja pierwsza i jedyna wielka miłość. Ciepły, rodzinny facet z poczuciem humoru. Rzuciłam szkołę na ostatnim roku, żeby mu pomóc w pisaniu pracy magisterskiej. Był pracownikiem społecznym. - Święty człowiek - zauważył Cam. Chętnie zacząłby pluć jadem

S R

i orać pazurami ziemię, lecz naturalnie był na to zbyt dojrzały. - Niezupełnie - odparła sucho. - Teraz ma inną. Ściśle rzecz biorąc, ich pierwsze dziecko urodziło się pięć miesięcy po ślubie. Nie wzięłabym go z powrotem za skarby świata. Ale jemu z jakiegoś powodu wydaje się, że jesteśmy przyjaciółmi. - To prawda? - Nie.

- Więc czemu pozwalasz mu do siebie dzwonić? - Bo tak. - Uniosła dłoń. - Och, kurczę, nie wiem czemu. Z początku udawałam miłą z dumy, bo nie chciałam, żeby wiedział, jak bardzo mnie zranił. A potem nie wiedziałam, jak z nim zerwać kontakt. Żal mi go, bo było im naprawdę ciężko, kiedy rodzina się powiększyła.

77

- Myślałem, że jest bogaty. Wspominałaś, że po rozwodzie dostałaś niezłe pieniądze. Że starczyło na budowę szklarni i eksperymenty z lawendą. - Och. To prawda, ale nie dlatego, że Simpson dał mi coś za darmo. Mieliśmy dom do spółki, a ponieważ chciał w nim zostać, musiał mnie spłacić. Tylko że... Bez trudu dokończył za nią zdanie: - ...chciałaś się pozbyć tych pieniędzy, bo w jakiś sposób zdawały się brudne. - Właśnie. Wiem, że to przesąd. - Fakt. Ale ja też miałem takie wrażenie po rozwodzie. W moim

S R

wypadku nie chodziło o pieniądze, ale meble, obrazy. Chciałem się pozbyć wszystkiego.

- Czemu się rozwiodłeś?

- Mówiłem ci. Bo nie umiałbym osiąść na miejscu. I nie byłem dość dojrzały, nie nadawałem się na męża. A ty? Pogładziła go stopą po łydce. Dotykali się nieustannie jak małe dzieci. - Co ja? Najwyraźniej zapomniała, o co ją zapytał. Cholera, on też. - Dlaczego się rozwiodłaś? Zdradzał cię? Przestałaś go kochać? Milczała długą chwilę, a na koniec zaśmiała się bardzo cicho, ze smutkiem. - Mamy problem, Lachlan. - Jaki?

78

- Chciałabym odpowiedzieć na twoje pytanie. Mam przerażające wrażenie, że mogłabym ci naprawdę zaufać. Dziwne, nie? - Dziwne? Zwykle nie ufasz ludziom? Podparła głowę na łokciu. Blask księżyca obrysował jej krągłe ramię, jedną ciężką, pełną pierś, słodką krzywiznę biodra i uda. - Nie udawaj, Cameron. Ty też nikomu nie ufasz. Jesteś samotnikiem jak ja. Nie wiedział, co odpowiedzieć prócz tego, że nie wyglądała mu na samotnicę z prawdziwego zdarzenia. Była jak matka ziemia, ciepła i kobieca, troszcząca się o wszystkich i wszystko wokół. - Rozumiem, że potrzebujesz trochę czasu, żeby dojść do siebie

S R

po rozwodzie - odparł szczerze. - Ale na dłuższą metę nie wyobrażam sobie ciebie żyjącej samotnie.

- Nie wpakuję się w następny poważny związek - oświadczyła stanowczo.

Nie wierzył jej, lecz odpowiedział:

- To dla mnie duża ulga, bo nie chciałbym cię skrzywdzić. A z pewnością nie zamierzam cię okłamywać. Wiesz, że niedługo stąd wyjadę i tak musi być. Uśmiechnęła się w chwili, w której żadna inna kobieta by się nie uśmiechnęła. - A ja zostanę tutaj. Bo tak musi być. Więc oboje jesteśmy bezpieczni. Ty nie chcesz wstrząsnąć moim światem ani ja twoim. - Owszem - zgodził się.

79

- Ale musimy uważać. Interesuje mnie tylko przelotny romans. Jeśli zaczniemy sobie za bardzo ufać, sprawy się skomplikują. Więc spróbujmy tego uniknąć, dobrze? Wstała. Nie od razu zrozumiał, że rozmowa - i pieszczoty skończone. Właściwie powinni byli skończyć wcześniej. Noc robiła się chłodna i nie wiadomo skąd wyroiły się setki żądnych krwi komarów. Mimo to kręcił głową z niedowierzaniem, zbierając rzeczy. Kobieta, w której coraz bardziej się zakochiwał - bardzo szybko, bardzo nieodpowiedzialnie, bardzo mocno - szła w stronę samochodu zupełnie naga w świetle księżyca. Zdawało się, że nie widzi w tym nic niezwykłego. Zdawało się, że nie widzi też nic niezwykłego w

S R

sypianiu z facetem, który nie zamierzał z nią zostać. Nie dawało mu to spokoju.

Większość mężczyzn byłaby szczęśliwa, słysząc, że kobieta ma ochotę na krótki, namiętny romans. On sam jeszcze tydzień temu nie posiadałby się z radości na taką wiadomość.

Tylko kiedy mu powiedziała, że chodzi jej o przelotny romans i nie zamierza mu ufać, nie wiedzieć czemu go to zirytowało. Zasługiwała na coś lepszego. Powinna żądać od mężczyzny więcej. I niech to diabli, on też chciał dla niej być kimś więcej. Poczuł, jak mocno wali mu serce, i odetchnął głęboko, żeby się uspokoić. Wszystko przez księżyc. Nigdy w życiu nie myślał o poważnym związku. Jutro, w świetle dnia, znowu będzie sobą. Na pewno.

80

ROZDZIAŁ ÓSMY Gdy Violet wyszła przed dom, świat okrywała mgła, prześwietlona różowymi promieniami słońca. Zroszone kwiaty i trawa przesycały świat barwami i zapachem. Takie poranki lubiła najbardziej. Mimo to ruszyła w kierunku „Ziołowej Oazy" ciężkim krokiem i z marsem na czole. Już drugi raz dzisiaj złapała ją czkawka, żołądek nie mógł się uspokoić. Na parkingu przed sklepem stały cztery samochody, choć była

S R

dopiero siódma. Uczestnicy kursu czekali. W środy przed otwarciem sklepu prowadziła zajęcia z produkcji ziołowych kosmetyków. Zawsze uwielbiała to robić, dziś jednak myślami była daleko. Nigdy dotąd nie przeżyła romansu bez zobowiązań. Nie z własnej winy. Zakochała się w Simpsonie bardzo wcześnie i nigdy nie miała szansy spróbować. Teraz była całkowicie gotowa zapomnieć o zasadach, tylko że to wszystko wydawało się takie skomplikowane. Wczoraj wieczorem pierwsza ruszyła w stronę sypialni, ale zakładała, że Cameron przyjdzie tam za nią. Zamiast tego nocował w pokoju dla gości. Jakie tu są zasady, do cholery? Skoro było im razem fantastycznie, powinien chyba przyjść do niej na noc? A wydawało się to takie proste: kochać kogoś i nie martwić się, co będzie dalej.

81

Tylko że na razie w ogóle to nie działało. Seks był odjazdowy. Za to potem nie spała całą noc, czekając na Camerona, a potem zadręczając się, czemu śpi w gościnnym. I był jeszcze jeden problem. Oszalała na punkcie tego faceta. Bardziej nawet niż na punkcie Simpsona. Cam był czuły i zabawny, i interesujący, i uczciwy, i mądry i w ogóle miał wszystkie zalety, jakich szukała u mężczyzny nie wspominając o tym, jaki był w łóżku. Słowo „miłość" chodziło jej po głowie, zanim jeszcze To zrobili. A To jedynie pogorszyło sprawę. A wiedziała doskonale, że od słowa „miłość" należy się trzymać z daleka. W ponurym nastroju otworzyła drzwi „Ziołowej Oazy". Światła

S R

już się paliły, cztery kobiety siedziały na blacie drewnianego stołu, paplały wszystkie naraz i popijały jej najlepszą kawę. Wiedziały, gdzie jest klucz i imbryk, znały całą procedurę. Betsy i Harriet były żonami farmerów, Roberta - świeżo rozwiedzioną nauczycielką, a Dina - pełną energii studentką na wakacjach. Miały ze sobą tylko tyle wspólnego, że wszystkie mieszkały w White Hills i chciały się nauczyć sporządzania naturalnych kosmetyków. - Dzisiaj robimy krem nawilżający, płyn po goleniu i piankę do kąpieli, tak? Violet zdjęła kalosze, uśmiechnęła się z wysiłkiem i zabrała do pracy. Praca pomoże jej oderwać myśli od Camerona. - Słyszałyście, dziewczyny, że Dora Ritter jest w ciąży? Ludzie gadają, że z Tomem Johnsonem i że jego żona też chodzi z brzuchem. - Niemożliwe! — wykrzyknęła Betsy z zachwytem i oburzeniem.

82

Zajęcia zostały rozpoczęte: Rozdano fartuchy, wyjęto miski, garnki i menzurki, a potem przyniesiono potrzebne składniki: lanolinę, wosk pszczeli, olejek migdałowy. Violet zaczęła od przyrządzenia ziołowego wyciągu; każda z kobiet mogła wybrać swój ulubiony zapach: lawendowy, różany, miętowy, cytrynowy. W pomieszczeniu zapachniało. Violet pilnowała, by plotki i praca nie ustawały ani na chwilę, lecz myślami wciąż wracała do Camerona. Chcę tego faceta, myślała. Chcę z nim spać, kochać się z nim i śmiać. Czemu nie miałabym tego robić? Cóż w tym złego, że dwoje dorosłych ludzi po prostu pragnie ze sobą spędzić trochę czasu?

S R

- Jak długo to trzeba gotować? - spytała Betsy. Violet zajrzała do garnka.

- Tego się nie gotuje. Chodzi tylko o to, żeby wosk i lanolina stopiły się i połączyły. Potem dodajesz olejek. - Jasne.

- Jak to zrobisz, to mnie zawołaj, pokażę ci, jak dodać do tego wyciąg z ziół. Twój był cytrynowy, tak? - Tak; Harriet wybrała miętę. - Okej. Myślała dalej: Mogę się zmienić. Nie muszę być matką i żoną. Mogę być niemoralną, beztroską kochanką, która żyje tylko dniem dzisiejszym. Im dłużej się zastanawiała, tym jaśniej widziała, jak bardzo pozwoliła się przytłoczyć swojemu nieszczęściu. Co z tego, że była zrozpaczona, kiedy się dowiedziała, że być może nigdy nie zajdzie w

83

ciążę? Co z tego, że dobiło ją, gdy Simpson pędem poszukał innej płodnej - kobiety na jej miejsce? Mogę to zrobić, pomyślała. Jasne, trzeba będzie nad tym popracować. Poznać zasady. Znaleźć kogoś, kto też chce być niemoralny - takiego jak Cameron. Ściśle rzecz biorąc, samego Camerona, bo nigdy dotąd nie spotkała nikogo, z kim lub dla kogo chciałaby być niemoralna. Rozwiązałoby to tyle problemów. Mogłaby traktować mężczyzn jak perfumy, zmieniać ich, kiedy się znudzą. Liczyć, że facet będzie przy niej tkwił do końca życia, bo obiecał ją kochać, to obłęd. Znacznie łatwiej nie angażować się na dłużej i dzięki temu nie

S R

przejmować się własną niedoskonałością.

- Hej, Violet! Zobacz, jak mi wyszło!

Skupiła uwagę na tym, co się dzieje wokół. Betsy nakładała na twarz grubą warstwę świeżo sporządzonego kremu. Miała na sobie bejsbolówkę, podkoszulek z logo Jacka Danielsa i ulubione tenisówki z cekinami. Obok stała Harriet, farmerka z pięćdziesięcioletnim stażem w małżeństwie. Trzy pierwsze warstwy kremu przepadły bez śladu wśród jej głębokich zmarszczek. Roberta zaczęła przychodzić na zajęcia po rozwodzie - z grubą warstwą makijażu, w biustonoszu podnoszącym biust i paznokciami pomalowanymi na wściekłą czerwień. No i jeszcze Dina. - Hurra! - zawołała właśnie ta ostatnia. - Chyba skończyłam płyn po goleniu. Fajny, tylko nie wiem teraz, co z nim zrobić. Ani jak. - Wiedziałam, że jedyna dziewica w tym towarzystwie na pewno zrobi coś dla faceta - prychnęła Harriet.

84

- Kto mówi, że jestem dziewicą? - Musimy poszukać kogoś, żeby na nim przetestować ten płyn, zanim go dasz w prezencie swojemu wybrańcowi. Któraś ma może owłosione nogi? I chce się do tego przyznać? Betsy wybuchnęła swoim zaraźliwym śmiechem i po chwili wszystkie trzymały się za brzuchy, ocierały łzy i krztusiły się kawą. Nagle zapadła cisza: w drzwiach zjawił się Cameron. Violet uświadomiła sobie jego obecność po zmianie rytmu własnego serca. Obróciła się i zobaczyła go, z kubkiem w jednej ręce i plikiem papierów w drugiej, zaspanego i seksownego. Spojrzał jej prosto w oczy, jakby w pokoju nie było nikogo innego. Przypomniała się jej

S R

nagle ubiegła noc: fala pożądania, namiętności, czułości, jakiej nie doznała wobec żadnego innego mężczyzny. Nigdy nie oddała się tak łatwo, tak do końca.

Nagle nie była już wcale pewna, czy potrafiłaby być tak rozwiązła, jak sobie wyobrażała. Nagle poczuła, że z Cameronem gotowa byłaby zaryzykować więcej niż z kimkolwiek. Więc musi uważać, bardzo uważać.

Pozostałe kobiety rzuciły się na niego z zupełnie innych powodów. - Świetnie się nada na królika doświadczalnego! - zawołała z zachwytem Dina. Cameron, spłoszony, oderwał oczy od Violet. Natychmiast się zorientował, że jest w niebezpieczeństwie. - Nie! - zaprotestował.

85

- Spokojnie, nie ma się czego obawiać, kochaniutki. Posmarujemy ci tylko policzek. Nie będzie bolało. To mieszanka soku z leszczyny, octu winnego, lawendy, szałwii... - O Boże. Nie. Violet - spojrzał na nią z rozpaczą. - Musimy pogadać o interesach... - Doskonale - ucieszyła się Harriet. - Siądź tu sobie i gadaj z nią o interesach, a my tymczasem przetestujemy na tobie nasz specyfik. Nie bój się... Cameron zniknął jak zdmuchnięty. Przez kilka godzin nawet nie próbowała go szukać. Musiała skończyć zajęcia, sprzątnąć, potem przyjechały dziewczynki i sklep

S R

został oficjalnie otwarty. Dopiero po dziesiątej udało się jej znaleźć wolne pięć minut, kiedy telefon nie dzwonił i nikt niczego od niej nie chciał.

Wtedy jednak nie mogła go znaleźć. Zajrzała do domu, na podwórze, do szklarni. Jego wóz stał wciąż zaparkowany obok stodoły, więc na pewno był gdzieś w pobliżu. Znalazła go przy starym domku po babci.

Zbudowano go wiele lat temu, żeby dać staruszce poczucie niezależności. Po jej śmierci długo nikt tam nie mieszkał, aż do zeszłego roku, kiedy przyjechała Camille. Wtedy go odnowiono z wyjątkiem dachu. Dekarz miał się dzisiaj znowu pojawić i znowu nie dał znaku życia. Na dachu siedział Cameron z młotkiem w ręce i pudełkiem gwoździ. Wszystkie sześć kotów kręciło się dokoła - część próbowała

86

mu pomagać, inne tylko się przyglądały najseksowniejszemu facetowi w trzech okręgach. Rozumiała je doskonale, lecz nie dała tego po sobie poznać. - Widzę, że postanowiłeś zrobić karierę jako dekarz? - zawołała, opierając ręce na biodrach. Otarł ręką spocone czoło. - Prędzej jako specjalista od ucieczek. Te straszne kobiety poszły sobie wreszcie? Chociaż wczorajsza noc tkwiła między nimi niczym słoń w salonie, Violet musiała się uśmiechnąć. - Tak, jesteś bezpieczny. Nie musisz się niczego bać.

S R

- Wcale się nie boję - odparł oburzony. - Twoje koty mnie tu przyprowadziły. - Mam w to uwierzyć?

- Słuchaj, to z pewnością miłe kobiety. Szczególnie ta z... pokazał gestem -.. .piersiami pod nosem. I ta, która wygląda, jakby miała więcej zmarszczek niż shar pei.

Niech go diabli. Wczoraj wieczorem posunęli się za daleko. A mimo to doskonale się czuła się w jego towarzystwie. Spojrzał na nią uważnie i zniżył głos. - Wiesz, chere, mało nie umarłem wczoraj, kiedy musiałem spać tak daleko od ciebie. Jej puls nagle przyśpieszył. Kto mógł się spodziewać, że Cameron poruszy ten temat tak otwarcie? Wzięła głęboki oddech. - Więc czemu to zrobiłeś?

87

- Bo dopóki nie podpiszemy umowy, jestem przedstawicielem Jeunnesse. To żaden problem, po prostu nie chcę, żebyś miała jakiekolwiek obawy. -Podniósł leżący obok na dachu plik papierów. Masz piętnaście minut, żeby na to spojrzeć? - Cameron, nie znoszę prawniczego bełkotu. Serce nadal biło jej mocno. Więc nie dlatego do niej nie przyszedł, że jej nie pragnął. Z całą pewnością patrzył na nią jak kot na śmietanę. - Szybko pójdzie, obiecuję. Nikt nas tutaj nie znajdzie, więc razdwa się z tym uporamy. - Nie mam za dużo czasu. Nie mogę zostawić dziewczynek... Wysłuchał jej protestów, lecz mimo to nakłonił ją, by z nim

S R

usiadła na ganku, i zaczął tłumaczyć techniczne szczegóły. Violet jednak nie mogła się skupić. Jego kolano dotykało jej kolana. Nie była pewna, czy dotknięcie jest przypadkowe; nigdy też dotąd nie wiedziała, że kolana to taka ważna sfera erogenna. - .. .patent? - zapytał. - Taak?

- Patent, Violet. Mówimy o patencie na swoją odmianę lawendy. - Okej. Westchnął. - To nie jest odpowiedź. Pytałem, czy już występowałaś o patent? - Mmm, chyba nie. - Czyli nie. W porządku. Teraz posłuchaj uważnie jedną minutę, dobrze? Musisz to wiedzieć. Powinnaś opatentować i produkt, i proces wytwarzania. To dwie różne rzeczy. Więc wystąpię w twoim

88

imieniu o dwa patenty. To trwa strasznie długo, ale będziesz przynajmniej miała jakąś ochronę prawną. Poczuła się winna. - Cam, nie musisz tego robić. Ja się tym zajmę, obiecuję. - Nie wierzę. Ziewałaś cały czas, kiedy ci tłumaczyłem. Obiecaj mi tylko, że się nie zgodzisz, gdyby ktoś jeszcze ci to proponował, dobrze? Nie możesz ufać wszystkim wokół. - Wcale się nie boję, że mnie oszukasz. - A powinnaś - odparł surowo. - No, dobrze. Próbowała wyglądać na bardziej zainteresowaną, lecz bez większego sukcesu. Jego opiekuńczość była taka urocza. Rzęsy miał

S R

jasne, długie i piękne, lecz widziało się to dopiero z bliska. I te oczy... - Musisz jakoś nazwać swoją odmianę. Pewnie nie masz żadnego pomysłu?

- Jasne, że mam! - Nareszcie pytanie, na które potrafi odpowiedzieć. - Blask Księżyca. Umilkł na chwilę. - Tak ją chcesz nazwać?

Nie powiedział jednak nic więcej, zatknął ołówek za ucho i tłumaczył dalej. I dalej. I dalej. Poważne terminy sypały się z jego ust. Jak Jeunnesse będzie przetwarzać lawendę. Na co Violet powinna się zgodzić, a na co nie. Co Cameron zrobi w ciągu najbliższych trzech tygodni i potem, po żniwach. Ile Violet na tym zarobi, jakie są jej prawa, kogo powinna się radzić. - W porządku - oznajmił nareszcie. - Jeszcze jedna rzecz i mogę się brać do roboty.

89

- Strzelaj - odparła, myśląc, że gdyby tłumaczył jeszcze chwilę dłużej, zwinęłaby mu się na podołku i zasnęła słodko. - Muszę się tylko upewnić. Wiesz, jak stworzyłaś swoją odmianę? Potrafisz to powtórzyć? Podniosła ręce. - Tu mnie masz. Nie mam pojęcia. - Vi. - Co? - Przestań udawać durną blondynkę. Dałem się na to nabrać tylko pierwszego dnia. Znasz się na tym lepiej od niejednego chemika. Przysięgam, że nikomu nie zdradzę, jaka jesteś błyskotliwa. Więc

S R

odpowiedz jasno. Potrafisz w innym laboratorium powtórzyć krzyżówkę, czy będziemy musieli klonować to, co wyrosło na polu? Zaczynało ją to irytować. Bez trudu udało się jej oszukać wszystkich facetów w okolicy. I nie tylko w okolicy. Więc czemu Cameron ją przejrzał?

- Odpowiem na to pytanie, jeśli ty odpowiesz na moje. - Okej.

- Więc tak, potrafię to zrobić. Musiałam pracować z czterema różnymi odmianami i użyć paru specyficznych technik i warunków, ale to nie był przypadek. Zaplanowałam eksperymenty i wiem, co robię. Teraz twoja kolej. - Słucham. - Czy naprawdę z powodu jakiejś głupiej etyki zawodowej spałeś wczoraj w pokoju gościnnym?

90

- Głupiej... Co mam powiedzieć? Przykro mi. Traktuję etykę bardzo poważnie. To wada, z której nigdy nie udało mi się wyleczyć. - Aha. Podpisaliśmy umowę. Więc czy będziemy sypiać razem przez resztę twojego pobytu tutaj, czy nie? - Tak. Zdecydowanie tak - zapewnił, jakby pytanie zupełnie go nie zdziwiło. Mówił cicho i bardzo, bardzo stanowczo. I tak też na nią patrzył. - I to już bardzo niedługo.

S R 91

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Dzień dobry paniom. Cameron wszedł do kuchni. Tym razem włożył przynajmniej Tshirt, lecz po pięciu tygodniach spędzonych na słońcu jego opalona skóra nadal budziła zachwyt pięciu kobiet. - Cześć, Cameron! - Jak leci? - Miło cię znowu widzieć! Violet przewróciła oczami. Dwa tygodnie temu Cam oblewał się

S R

potem na widok czterech kobiet popijających wino przy kuchennym stole w szlafrokach i z różową maseczką na twarzach. Teraz radośnie odpowiedział na powitania, wyjął z lodówki wodę gazowaną i zemknął na zewnątrz.

Damy siedzące wokół stołu wydały zbiorowe westchnienie. Raz w miesiącu Violet urządzała „dzień dla siebie" - nie dlatego, by brakowało jej zajęć, lecz ponieważ sprzedawane przez nią produkty przyciągały wciąż nowych klientów. Tego dnia w planach była maseczka z płatków owsianych i lawendy, kąpiel dla stóp i balsam na zniszczone włosy. Ten ostatni według jej prywatnego przepisu, z geranium, lawendą, drzewem sandałowym i różanym, rozpuszczonymi w oleju. Należało tym natrzeć włosy i trzymać owinięte ręcznikiem przez dwie godziny. W chwili obecnej wszystkie cztery uczestniczki siedziały z maseczką na twarzach i głowami owiniętymi ręcznikami. Violet

92

zamierzała im podać herbatę ziołową, lecz Maud Thrumble - jak to ona - przemyciła dwie butelki wina. - Co za artykuł! - rzuciła z zachwytem. - Towar, nie artykuł - poprawiła ją Mary Bell. - Nie udawaj luzary, jak nie znasz młodzieżowego języka. Jesteś taka stara, że za twoich czasów mówiło się pewnie „czaruś". - Nieważne. - Maud i Mary niezbyt się lubiły. -Ważne, że dla kogoś takiego dałabym się zabić. Gdybym tylko nie była mężatką od czterdziestu lat, nie zostawiłabym go w spokoju. Pozostałe kobiety powitały tę wieść tak gorąco, że trochę lawendowo-owsianej mazi wylądowało na stole. Violet rozejrzała się za ścierką.

S R

- Daj spokój. Potem wszystko sprzątniemy. - To żaden wysiłek - odparła Violet. Sally Williams spojrzała na nią uważnie.

- Całe popołudnie zdajesz się milcząca i jakaś nie w sosie. Co się stało?

- Nic. Wszystko jest genialnie, fantastycznie, odlotowo. Prawdę mówiąc, gdyby sprawy ułożyły się jeszcze trochę lepiej, zaczęłaby walić głową w ścianę. Zła jak osa, starła plamę z blatu. Wszędzie wokół stały brudne naczynia, porcelanowe i szklane słoiki z ziołami, leżały kwiaty, liście i łodygi. - Cóż za piękny dzień. Życie jest wspaniałe... - Dość tego - przerwała Maud. - Chodzi o tego gościa, tak? - Jakiego gościa?

93

Nigdy nie byłam równie szczęśliwa, powtarzała sobie Violet. Ostatnich parę tygodni przypominało bajkę. Codziennie świeciło słońce, w „Ziołowej Oazie" panował ruch jak w ulu. Cameron, z pomocą Filberta Greena, wziął na siebie wszystkie sprawy związane ze zbiorem lawendy. Życie rodzinne układało się równie gładko: dzwoniła Camille, zachwycając się urokami miesiąca miodowego w towarzystwie nastolatków. Mama dała znać, że wybierali się z ojcem do Maine, ale gdzieś chyba źle skręcili, więc trafili na Nową Zelandię. Daisy natomiast nie dzwoniła, co było bardzo dobrą wiadomością, bo przy najbliższej okazji Violet zamierzała ją udusić. Daisy bardzo chętnie

S R

urządzała życie siostrom, lecz jeśli chodzi o nią samą, znikała gdzieś bez śladu, zapewne na plaży nudystów na Riwierze. Violet otwarła lodówkę, położyła ścierkę na górnej półce i zamknęła drzwi. Kiedy się obróciła, znajome wpatrywały się w nią szeroko otwartymi oczami. - O co chodzi?

- Vi, nie jesteś dzisiaj sobą - odpada Sally. -Usiądź i napij się wina, dziewczyno. - Jest czwarta po południu. Jeśli to zrobię, jeszcze przed kolacją zasnę zwinięta w kłębek na podłodze. - Więc coś mocniejszego. Co powiesz na wiśniowe daiquiri? Mary Bell nie wiadomo skąd wyciągnęła srebrną butelkę. Sally migiem wyjęła z kredensu kieliszek, po czym zdjęła wilgotne ręczniki z krzesła, żeby Violet miała gdzie usiąść. - Skoro już mowa o alkoholu...

94

- Nie miałam zamiaru o tym rozmawiać. Jej uwaga została zignorowana. - Zdaje się, że twój gość pędzi coś nielegalnego. W każdym razie za czasów mojego taty takiej aparatury używało się do produkcji księżycówki. - To olejek lawendowy... bardzo czysty. Trochę trudno wyjaśnić ten proces. - Popatrzyła na kieliszek, po czym pomyślała „a, co tam" i upiła łyczek. - Najpierw trzeba zebrać kwiaty, kiedy są niezupełnie rozwinięte, a potem... hm, właściwie proces destylacji jest podobny jak w wypadku alkoholu. Umieszcza się wodę w jednej kolbie, a kwiaty w drugiej. Podgrzewa się wodę, aż zacznie parować, i

S R

przepuszcza pod dużym ciśnieniem przez masę roślinną. Para pozwala wyizolować olejek, to znaczy olejek zawsze...

- Dobry Boże! - wykrzyknęła Maud. - W głowie mi się kręci od tych mądrości. Nic nas to nie obchodzi, po prostu chciałyśmy, żebyś zaczęła gadać. Od rozwodu nie miałaś żadnego faceta, a tu nagle zamieszkał z tobą pod jednym dachem taki fantastyczny artykuł... - Towar - poprawiła Mary Bell.

- Rzecz w tym, że gdyby tu była twoja matka, z pewnością miałaby nadzieję, że wykorzystasz sytuację. Violet upiła następny łyk daiquiri. Poczuła się osaczona. Koty stłoczyły się na lodówce, jak najdalej od coraz bardziej hałaśliwych pijaczek. - On tylko tu mieszka... póki nie skończą remontować dachu na domku babci. Już od dwóch miesięcy nie mogę zmusić Bartholomew, żeby to wreszcie skończył.

95

- Tacy już są dekarze, moja droga. Wiem, bo przez dwadzieścia lat byłam żoną jednego z nich. Tylko dwa razy zjawił się na obiad w porę, niech spoczywa w pokoju. - Anne Blayton nie odzywała się prawie nigdy, ale teraz była po dwóch kieliszkach. - Chociaż w łóżku bardzo go sobie chwaliłam. - Miałaś tylu mężów, że z pewnością wiesz, co mówisz - odparła słodko Mary Bell. - Nieważne, gdzie on sypia, tylko co robi, kiedy zgasną światła. Czy ty jesteś głucha i ślepa, Violet? Jedyne, co mi pozwoliło przetrwać ten straszny upał w zeszłym tygodniu, to widok jego nagiego torsu. Uau!

S R

- Nie zwróciłam uwagi. - Violet dolała sobie wina do kieliszka. - Violet, skarbie, właśnie wymieszałaś wino z daiquiri zauważyła życzliwie Mary Bell. - Nie jesteś dzisiaj sobą. - Jestem sobą za bardzo.

Drzwi wejściowe otwarły się znowu.

- Cześć, dziewczyny. Widzę, że dobrze się bawicie. Cameron uśmiechnął się do zgromadzonych, pogładził trzy koty i poszedł do pokoju. Cztery kobiety wydały kolejne zbiorowe westchnienie. - Zdecydowanie pora, żebyście sobie poszły - oznajmiła Violet stanowczo. Tego popołudnia Cameron zajrzał do nich co najmniej trzy razy. Trzy razy żartował i śmiał się z jej znajomymi. A jeszcze niedawno omijał je szerokim łukiem. Nie uciekał już. Nie wydawał się też zdziwiony, jeśli wczesnym popołudniem zastawał w kuchni gromadę

96

kobiet w szlafrokach, z maseczkami na twarzy i moczących nogi w wiadrach. To po prostu nie było normalne. Wydawał się kimś więcej niż zwykłym ideałem faceta - pomagał jej w pracach domowych, zajął się zbiorem lawendy, sam prał swoje rzeczy, nigdy nie zabierał pilota od telewizora i chodził po zakupy. Zostawił w spokoju dach, ale to tylko dlatego, że nie miał ani jednej wolnej chwili. Normalni mężczyźni pomagali tylko wtedy, jeśli zostali do tego zmuszeni, nakłonieni szantażem lub skuszeni obietnicą seksu. Wszyscy o tym wiedzieli. Co jeszcze gorsze, akceptował bez problemów jej życie, jak gdyby było niezwykle pasjonujące, a nie wyglądało jak koszmarny sen prawdziwego mężczyzny.

S R

To ona miewała przez niego koszmary.

Kiedy tylko goście sobie poszli, wstawiła naczynia do zlewu, dodała płynu i włączyła zmywarkę. Chwilę później uświadomiła sobie, że maszyna jest pusta. Pewnie za dużo wypiła. Albo za bardzo tęskniła za Cameronem.

Rozejrzała się nerwowo za ścierką, która gdzieś wyparowała. Dwa tygodnie temu oznajmił, że chce z nią sypiać. Że zamierza natychmiast zacząć z nią sypiać. Tylko że tego nie zrobił. Całowali się regularnie: przy śniadaniu, przed lunchem. Jeśli znalazł ją w środku dnia, wtulał twarz w jej szyję albo gładził ją po biodrze. Spacerował z nią w blasku księżyca. Ocierali się o siebie, wkładając naczynia do zmywarki po kolacji, tulili w przejściu, zasypiali przytuleni na kanapie przed telewizorem.

97

Tylko że przeklęty typ ani razu nie spróbował na serio jej uwieść. Była wolna! Była chętna! Miała piersi! Nie prosiła go o nic! Więc co z nim było nie tak? Usłyszała, jak na piętrze szumią rury. Cameron brał prysznic. Zajrzała po coś do lodówki i znalazła ścierkę do naczyń. Przyłożyła chłodny materiał do czoła. Przez tego faceta czuła się jak wrak. Musi odzyskać własne życie. Nie pamiętała, gdzie są jej buty, kluczyki, ścierki do naczyń. Naprawdę stawała się roztrzepana. Dość tego. Skoro Mahomet nie chce przyjść do góry, góra przyjdzie do Mahometa. Cameron wszedł do kuchni i stanął jak wryty. Po bałaganie

S R

spowodowanym przez znajome Violet nie zostało śladu. Kuchnia lśniła, na starym dębowym stole leżały białe płócienne podkładki pod talerze, misa pełna róż, druga z interesująco pachnącą sałatką, świeżo upieczone bułeczki.

Violet śmigała jak fryga.

- Zrobiłam coś, co nazywam „skrzydełkami z Bahamów. To kurze skrzydełka bez kości, bardzo pikantne. Trochę soku z limetki, rum, miód, papryka... pewnie powinnam cię wcześniej spytać, ale lubisz jeść na ostro, prawda? - Jasne. Poziom adrenaliny gwałtownie mu podskoczył. Coś było nie tak, bardzo nie tak. Uśmiech Violet podnosił temperaturę w kuchni o dwadzieścia stopni.

98

Wszędzie, gdzie spojrzał, czaiły się pułapki. A im dłużej im się przyglądał, tym jaśniej widział, jak wiele trudu sobie zadała, by je zastawić. Była boso, w lekkiej, powiewnej bluzce odsłaniającej brzuch. Długie włosy spięła w luźny kok na karku. Użyła też perfum - nie zwyczajnego mydła cytrynowego, z całą pewnością, lecz jakichś uwodzicielskich perfum. Na pewno zawierały narkotyk. Nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. Wargi pociągnęła czymś błyszczącym. Pod bluzkę włożyła podkoszulek wielkości chusteczki do nosa, tak cienki, że bez trudu widział miękkie krągłości piersi z wypukłymi brodawkami.

S R

- Naprawdę dziś gorąco, prawda? - spytała z uśmiechem. Cameron poczuł kolejną fazę adrenaliny. Słusznie podejrzewał, że cierpliwość - i wstrzemięźliwość -w końcu się opłacą. Lecz Violet była zwykle tak ciepła i opiekuńcza, że nie podejrzewał, iż potrafi być także uwodzicielska. Żeby nie powiedzieć: rozwiązła. - Sądziłem, że wychodzisz na kolację. Inaczej bym ci pomógł. - Drobiazg - odparła słodko. - Pracowałeś tak ciężko. Postanowiłam, że dla odmiany przydałby się nam spokojny wieczór i coś dobrego do jedzenia. - Spokojny? - powtórzył, myśląc, że bynajmniej nie czuje się uspokojony. Wręcz przeciwnie. Mimo trzydziestostopniowego upału i dziesięciu godzin ciężkiej fizycznej pracy był napięty, gotowy i drżał z niecierpliwości. Jednak nie po to zacisnął zęby i spał sam przez ostatnie dwa tygodnie, by tak łatwo teraz ustąpić. Fakt, był gotów całować jej stopy

99

- i całą resztę. Lecz trzymając się na dystans, miał swoje powody. Dlatego uśmiechnął się, jakby krew wcale nie pulsowała mu w żyłach, podszedł do niej od tyłu i pocałował ją delikatnie w kark. - Co mam zrobić? Zadrżała w odpowiedzi, lecz opanowała się bardzo szybko. - Usiąść do stołu i jeść. Albo... może nalej wina. Czerwonego. Wiem, że do kurczaka podaje się białe, ale mi się skończyło. Poza tym czerwone ma w sobie więcej mocy, nie sądzisz? Kolejny zmysłowy uśmiech, spojrzenie spod rzęs. Będę miał szczęście, jeśli uda mi się przełknąć cokolwiek, zanim się na nią rzucę i zacznę się z nią kochać na środku stołu, pomyślał.

S R

- Ja też wolę czerwone. Hej... - Tak?

Musiał w jakiś sposób zyskać na czasie. Ustąpiłby jej z największą przyjemnością, najpierw jednak chciał zrozumieć, co nią kieruje. Pomyślał, że parę minut niezobowiązującej rozmowy to dobry pomysł.

- To dziwne, że jestem tu tyle czasu, a nigdy nie zapytałem, kim jesteś z zawodu. To znaczy, wiem, że po rozwodzie zajęłaś się ziołami. Ale co robiłaś wcześniej? - Co robiłam? - Pytanie w oczywisty sposób ją przestraszyło, bo natychmiast zapomniała o zmysłowych uśmiechach i kuszących spojrzeniach. - No, jak zarabiałaś na życie. Zajmowałaś się wcześniej czymś innym?

100

Posłała mu ostatni prowokujący uśmiech, zakołysała kusząco biodrami. Wcale nie przestała wyglądać cholernie seksownie, jedynie przestała to robić z wyrachowaniem. Podała mu talerze; ustawiał je kolejno na stole. Chwilę potem usiedli do posiłku, a pół godziny później kończyli deser i dopijali po drugim kieliszku wina. - Byłam fizykoterapeutką - powiedziała. - Nie miałam formalnej specjalności ani nic podobnego, ale pracowałam głównie z dziećmi. Ofiarami wypadków, które straciły kończynę albo władzę w kończynie. To ciężka praca przygotować do życia takiego malucha po urazie fizycznym i psychicznym.

S R

Cameron pokręcił głową. Fascynowało go wszystko, co mówiła. - Niesamowite. Nie mieści mi się w głowie, że nigdy wcześniej o tym nie wspomniałaś.

- Nie było powodu. Stare dzieje.

Zawahał się. Widział z jej twarzy, że chodzi tu o coś więcej. Wyczuł, że Violet zachowuje to „więcej" dla siebie z powodów, których nie rozumiał. Pytał więc dalej.

- Zrezygnowałaś z powodu wypalenia? - Nie. Niezupełnie. Dzieci nienawidzą fizykoterapii. Zresztą dorośli też nie. To żadna przyjemność, tylko ciężka, bolesna praca. Szczególnie dzieci, których życie gwałtownie się zmieniło po wypadku, pełne są gniewu z powodu tego, co je spotkało. Gniewu, lęku, frustracji. Nie umiem tego wyjaśnić, ale właśnie dlatego kochałam tę pracę - wtedy. Jeszcze parę skrzydełek?

101

- Dzięki, ale nie dam rady. Więc naprawdę lubiłaś pracować z dziećmi, tak? Pstryknęła palcami i zerwała się z miejsca. - Założę się, że na jedną rzecz się skusisz. Co powiesz na odrobinę lodów waniliowych? Z sosem rumowo-malinowym? - Sprostam każdemu wyzwaniu, któremu ty dasz radę odpowiedział. Popatrzyła na niego. Słońce zachodziło; wierzchołki drzew stały się aksamitnie zielone, niebo przypominało jedwabisty lazur. Któryś z kotów otworzył jedno oko na dźwięk słowa „lody", lecz reszta stada drzemała nadal, zbyt rozleniwiona, by sobie zadać trud i poprosić.

S R

- Doskonale, skarbie, dostaniesz więc wielką porcję kłopotów obiecała.

Jak gdyby nie robiła tego od chwili, kiedy ją poznał. W tej chwili jednak nie chciał zmieniać tematu.

- Więc... czemu nie zajmujesz się fizykoterapią? Nieznacznie napięła ramiona.

- Bo po powrocie do domu otworzyłam „Ziołową Oazę". To nie była odpowiedź na jego pytanie. - I świetnie na tym wyszłaś - odparł gładko. - Nie chciałaś szukać pracy jako fizykoterapeutka w White Hills? - Nie. W White Hills jest klinika, tylko... - Co tylko? Uśmiechnął się i nalał jej kolejny kieliszek wina. - Pomyślałam, że na jakiś czas powinnam dać sobie spokój z pracą z dziećmi. Wszyscy zmieniają pracę.

102

- Nic podobnego. Chociaż nigdy nie rozumiałem, czemu się uważa, że należy robić karierę tylko w jednej dziedzinie. - No właśnie. Każdy ma wiele marzeń - odparła. - Jasne - przytaknął. A jednak był prawie pewien, że Vi nadal marzy o tym, żeby pracować z dziećmi. Nie dlatego, że posiadał jakieś nadnaturalne zdolności, lecz ponieważ widział, z jakim żalem i tęsknotą o tym opowiada. - Zmiany są przyjemne - zgodziła się. - Pozwalają uniknąć rutyny. - To prawda, chociaż, cholera, nie umiałbym sobie wyobrazić

S R

ciebie wpadającej w rutynę. Wydaje się, jakbyś w każdym zajęciu potrafiła znaleźć coś fascynującego.

Rozpromieniła się na moment, i zaraz potem znowu zerwała się z miejsca.

- Okej, dość tych komplementów. Czas porozmawiać o tobie. Ciągle się zastanawiam...

- Nie - powiedział spokojnie, reagując nie na jej słowa, lecz działania. Violet najwyraźniej zamierzała zacząć hałasować garnkami, co skutecznie przerwałoby dalszą rozmowę. - Zostaw te naczynia i zjedzmy deser na ganku. Usłuchała chętnie i chwilę potem wyniosła przed dom wielkie puchary z lodami. Zapach rumu był oszałamiająco silny, mieszał się ze słodkimi woniami wieczoru. Roześmiała się, kiedy Cameron westchnął z zachwytu. Potem nagle odstawiła swój puchar.

103

Nim zdążył jej zadać następne osobiste pytanie, wyjęła mu z ręki również jego pucharek i usiadła mu na kolanach. Mościła się przez chwilę, jakby chcąc znaleźć pozycję, która zrobi na nim największe wrażenie. Nie musiała szukać długo. Zanim zdążył odetchnąć, objęła go za szyję - i mimo poprzedniej impulsywności bardzo delikatnie musnęła wargami. - Hej, co się dzieje? - szepnął. - Nie chcesz, żebym cię całowała? - Jasne, że chcę. Wszystkie jego zabezpieczenia diabli wzięli. Czekał tak długo, by posmakować jej znowu, i oto była tu, ciepła i chętna, niemal naga,

S R

zapraszała, by wziął to, za czym tęsknił przez ostatnie dwa tygodnie. Pozwolił więc jeszcze na jeden lekki, prowokujący pocałunek, i jeszcze jeden, zupełnie już inny. Nie chciał jej warg, odrobiny słodyczy: pragnął całych jej ust, fali namiętności, bicia jej serca. Chciał widzieć na jej twarzy zrozumienie i niepokój - nie zły niepokój, lecz bardzo chciał, by raz na zawsze zrozumiała, że nigdy nie będzie przy nim bezpieczna. I on przy niej też nie. Dostał wszystko, czego pragnął. Kiedy otwarła oczy, wyglądała na oszołomioną i głęboko wstrząśniętą. - Hm - szepnęła ledwie słyszalnie - zdaje się, że bardzo chciałeś się ze mną całować. Nie miał ochoty zadowalać się dłużej miłymi uśmiechami. - Naprawdę sądziłaś, że mógłbym tego nie chcieć? - Tak spokojnie szedłeś do siebie co wieczór. Nawet nie próbowałeś...

104

- Uwieść cię? - Mnie nie trzeba uwodzić, Lachlan. Jestem dorosłą kobietą. Tylko nie rozumiałam, o co ci chodzi. - Ja też nie, chere. Odsunął jej z twarzy pasmo włosów. - Wiedziałem, że cię pragnę i że ty chcesz się ze mną kochać. Wciąż jednak miałem wrażenie, że będziesz tego żałować. Drgnęła zaniepokojona. - Czemu miałabym żałować tego, że się z tobą przespałam? Nigdy nie mówiłam... - Wiem, że nigdy nie powiedziałaś tego wprost.

S R

Ale powiedziałaś, że chcesz się ze mną kochać dopiero wtedy, kiedy uznałaś mnie za faceta, który nie chce się wiązać na dłużej. - A kiedy poruszyła się nerwowo i zaczęła gestykulować, ujął ją delikatnie za nadgarstek. - Prawda jest taka, że mi na tobie zależy. A twoje zachowanie nie przekonało mnie, że mówiłaś prawdę. Gdyby ci naprawdę zależało na krótkim romansie, Vi, z chęcią bym na to poszedł. Tylko że ja w to nie wierzę. Że prześpisz się ze mną, a potem wstaniesz radosna jak skowronek i wrócisz do swoich spraw. Odetchnęła głęboko, potem odepchnęła jego ręce i wstała. Podniósł się również. Jak gdyby na ganku zrobiło się jej nagle za ciasno, zbiegła po stopniach i ruszyła szybko przed siebie. Cameron poszedł za nią. Dotarła do wielkiego klonu i zwróciła się twarzą do mężczyzny.

105

- Chcesz wiedzieć, o co w tym chodzi, Lachlan? Mam wąskie jajowody. To wszystko. Wszystko. Szansa, że urodzę dziecko, jest bliska zeru. Och, cholera. W chwili gdy to powiedziała, Cameron miał ochotę kopnąć się w tyłek. Nie rozumiał, jakim cudem udało mu się tego nie domyślić, bo dawała mu setki wskazówek. Jej szaleństwo na punkcie rozmnażania roślin. Wielkie stado kotów. To, że rzuciła pracę z dziećmi. To, w jaki sposób odnosiła się do pracujących dla niej dziewczynek. Przypomniał sobie nawet wyraz dziwnego rozbawienia na jej twarzy, kiedy wspomniała, że nie potrzebuje zabezpieczenia. - To wielka niesprawiedliwość, chere - powiedział cicho.

S R

- Fakt. Nigdy nie tęskniłam do niezwykłych rzeczy. Bogactwa, kosztownej biżuterii i tak dalej. Chciałam jedynie mieć dom, dzieci i faceta, którego mogłabym kochać. - Gwałtownie uniosła głowę, oczy jej lśniły. - A ty się dziwisz, co to ma wspólnego z naszym pójściem do łóżka?

- Nie. Nie dziwiłem się niczemu. Po prostu żal mi cię. - Tak, pewnie. Rzecz w tym... może dawniej nie podobałby mi się seks bez zobowiązań. Ale teraz wszystko się zmieniło. Jestem sama od rozwodu, czyli od trzech łat. - Hej - powiedział cicho. Cholera, znowu się rozpłakała. Wiedział oczywiście, że Violet potrafi się zalewać łzami z byle powodu, ale teraz miała powód. Cholernie wielki i poważny powód. Przytulił ją mocno, gładził po plecach, czując, jak ona drży od szlochów. Zdawało się, że nigdy nie przestanie.

106

- Nie chcę mieć męża - stwierdziła na koniec stanowczo. - Nie musisz mieć męża. - Od trzech lat udawało mi się przepłoszyć każdego faceta. - Świetnie potrafisz robić z siebie idiotkę - zapewnił. - Ale może niepotrzebnie się aż tak starasz. Nie każdy facet chce mieć dzieci... - Wiem. Ale miałam męża, który mnie zostawił w chwili, kiedy się dowiedział, że jestem... niepełno-wartościowa. Fakt, chciał mieć dzieci. Ja też. Ale mogliśmy zaadoptować dziecko albo wziąć jakieś na wychowanie. Wtedy do mnie dotarło, że nie chodzi tylko o dzieci. Chodzi o to, że inni uważają mnie za mniej kobiecą. I ja sama tak myślę.

S R

- Chwileczkę. A co to znowu za bzdura?

- Żadna bzdura, Lachlan. Spytałeś, o co chodzi, więc ci mówię. Zależy mi na krótkim romansie. Z tobą. Chcę wiedzieć na pewno, że się rozstaniemy. Żebym się nie musiała zastanawiać, co myślisz o mnie jako kobiecie. Jak...

Prędzej go szlag trafi, nim pozwoli jej dokończyć kolejne idiotyczne zdanie. Dość tego.

107

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Violet była kompletnie zaskoczona, kiedy Cameron nagle ją objął. Próbowała z nim porozmawiać poważnie. Była wytrącona z równowagi i wściekła, że sprawa jej zwichniętej fizjologii wyszła na światło dzienne. Nie chciała, żeby Cam się dowiedział. Było dobrze, jak było. Myślał o niej jako o prawdziwej, seksownej kobiecie wiedziała o tym. Nie chciała, żeby zaczął na nią patrzeć inaczej, a obawiała się, że tak się stanie, jeśli pozna prawdę. Tymczasem nagle jego ramiona zamknęły ją w ciasnym uścisku,

S R

a usta przywarły do jej ust. Po chwili pocałunki stały się delikatniejsze, zachęcające, kuszące. A potem znowu górę wzięła namiętność, paląca potrzeba. Wplótł dłonie w jej włosy. Poczuła, jak jego smukłe, twarde ciało napiera na nią, i nagle zaczęła drżeć. Chciał się z nią kochać. Podpowiedział jej to instynkt w nagłej chwili jasności, fali pożądania i podniecenia. Tu i teraz, w głębokim, mrocznym cieniu klonu. W pobliżu nie było nikogo i robiło się coraz ciemniej, ale sąsiedzi i znajomi kręcili się tu o każdej porze. Wydawało się, że zupełnie go to nie obchodzi. I jej też nie obchodziło. Nigdy nie przeżyła czegoś podobnego. Jako młoda dziewczyna marzyła o księciu, który ją odnajdzie i odda jej swoje serce, będzie dla niej zabijał smoki. Potem dorosła. Przestała myśleć o bajkach i zatęskniła do zwykłego mężczyzny z krwi i kości, nie żadnego księcia. Lecz Cameron... och, Cameron...

108

Zdejmował z niej ubranie, rozpinał guziki i zatrzaski. Zrzucił buty, uniósł ją bosą w powietrze. Wydawało się, jakby nie mógł żyć, nie czując jej oddechu, dotyku jej ciała. Wpatrywał się w nią w skupieniu. Lecz jego usta wciąż odnajdywały ją na nowo, gdy kładł ją na prowizorycznym posłaniu z ubrań. Obok przejechał samochód. Pogańskie pocałunki następowały jeden po drugim, każdy gwałtowniejszy i bardziej szalony od poprzedniego. Trawa łaskotała, jej włosy - przeklęte włosy - splątały się, lecz to wszystko nie miało znaczenia. Liczył się tylko Cam. I to, co się działo między nimi. Gdy nagle uniósł głowę, chciała mu coś powiedzieć, lecz jego

S R

spojrzenie zamknęło jej usta. Serce zaczęło jej nagle walić w piersi. - Kocham cię - powiedział szorstko. - Kocham, Vi. Słyszysz? Znowu próbowała odpowiedzieć, ale był zbyt szybki. W jednej chwili pieścił jej usta, w następnej obrócił się - nagi i opalony - i całował jej stopę. Zaczął od wielkiego palca u nogi i stopniowo posuwał się w górę, przesunął wargami po podbiciu, potem łydce, wewnętrznej części uda. Kiedy doszedł do karku, obrócił ją twarzą do siebie i znowu zaczął całować w usta. Mocno objęła go udami. Nagle zbudziło się pożądanie. Zapragnęła go silnie, boleśnie. Chęć spełnienia, lecz także coś więcej: pragnienie miłości. - Razem - szepnął. Słońce opadało szybko, jakby rozumiejąc, że chcą być sami, lecz w ciemności kryli się podglądacze: świerszcze, żaby, świetliki, koty. I księżyc. Ich księżyc.

109

Zobaczyła nad sobą twarz Camerona - pełną uniesienia i uczucia - i poczuła, że traci resztki kontroli nad sobą. Miłość pulsowała w jej żyłach, przepełniała jej zmysły i serce. - Teraz, Vi - powiedział. Doszła razem z nim, czując, jak gdyby spadała ze szczytu nieba. Lecz nie sama. Nawet po minutach, po godzinach, nie mogła się otrząsnąć z radosnego wrażenia, że stała się całością. Pełnią. Jak gdyby była najpotężniejszą kobietą w dziejach; jaką zawsze pragnęła być. Jego kobietą. W tej chwili nie potrafiłaby sobie wyobrazić innego uczucia.

S R

Cameron nie mógł zasnąć.

Musiało być dobrze po drugiej nad ranem. Przenieśli się do jej sypialni, zdrzemnęli chwilę, zbudzili i kochali się raz jeszcze. Teraz czuł się całkowicie rozbudzony. Violet spała w jego ramionach, ciepła i delikatna, opleciona wokół niego - czy może to on oplatał ją? Jakie to ma znaczenie, kto się na kim udrapował, jak długo dotykał jej każdym fragmentem skóry?

Oczy przywykły mu do ciemności. Wpatrywał się w srebrny blask księżyca wpadający przez otwarte okno. - Vi-szepnął. - Hm? Domyślał się, że ona nie śpi. Głos miała senny, spokojny, zadowolony - lecz przytomny. - Chere, jesteś całkowicie pewna, że nie możesz mieć dzieci?

110

Leżała odprężona, wiedział więc, że teraz gotowa jest z nim rozmawiać na ten temat. Ufała mu. - Ujmijmy to w ten sposób - zaczęła z wisielczym humorem. Wszystkiego o seksie dowiedziałam się od Simpsona, co znaczy, że miałam w głowie niezły bigos. Sądziłam, że facet nie może czekać, bo okropnie cierpi. Że kobiety czasem przeżywają orgazm, a czasem nie, lecz Prawdziwe Kobiety za każdym razem. - Tak jakby to była wina kobiety, że nie ma orgazmu? - Mhm. Nie pojmuję, jak mogłam uwierzyć w podobne bzdury. Ale jeśli chodzi o dzieci, do pewnego stopnia miał rację. To ze mną było coś nie w porządku. - Przytuliła się mocniej. - Wiesz co? - Co?

S R

- Nie chciałam ci o tym mówić, ale... teraz to do mnie dotarło. Wydaje mi się oczywiste, dlaczego zajęłam się lawendą. Chciałam stworzyć coś, co byłoby tylko moje, co pochodziłoby ode mnie. I chyba dałam się trochę ponieść entuzjazmowi. - Trochę?

Usłyszał w ciemności jej cichy śmieszek.

- Okej. Kompletnie zwariowałam na tym punkcie. Rzecz w tym, że nie wierzyłam, by z moich eksperymentów coś wyszło. Czemu miałyby się udać? Nie byłam specjalistką, raczej niedzielną ogrodniczką. Wyglądało na zwykły łut szczęścia, że wszystko, czego się dotknęłam, zaczynało się mnożyć jak szalone. Cóż za ironia losu. - W jakim sensie?

111

Gładził ją po długich, rozpuszczonych włosach. Violet będzie się rano wściekać, że ich nie związała, ale on uwielbiał, gdy opadały swobodnie. - W takim, że jedyne, czego było trzeba, to żebym je kochała i opiekowała się nimi. I rozkwitały. - Westchnęła. - Tak samo było z kotami. Trzy lata temu wzięłam do domu dzikusa, który mieszkał w stodole. Był ledwie żywy i okaleczony. Sądziłam, że nic z niego nie będzie, a on tymczasem błyskawicznie doszedł do siebie, po czym okazał się kotką i wkrótce miałam całą gromadkę małych. Pogładziła go po szyi, instynktownie wyczuwając, w którym miejscu dotyk sprawi mu największą przyjemność.

S R

- Moja mama twierdziła, że każdy człowiek ma szczególny dar. Trzeba się tylko wsłuchać w siebie i go rozwinąć. Ja zawsze sądziłam, że moim jest bycie matką. Opiekować się, troszczyć i wychowywać. Dlatego tak ciężko było mi się pogodzić z faktem, że nigdy nie będę miała dzieci.

Cameron zawahał się. Wcześniej nigdy się nie obawiał trudnych tematów, teraz jednak ze wszystkich sił chciał powiedzieć to, co właściwe. Niewiele wiedział o bezpłodności i nie znał żadnego sposobu, żeby złagodzić ból jej straty. A jednak musiał ją jakoś pocieszyć. Ten idiota, za którego wyszła, wmówił jej, że jest mniej kobieca z powodu problemu z płodnością. - Chère, twoja matka miała rację. Urodziłaś się, by się troszczyć o innych. I nie chodzi tylko o dzieci, lecz o wszystko i wszystkich wokół ciebie. Nic tego nie zmieni. Chociaż... - Chociaż co?

112

- Chociaż istnieje duże prawdopodobieństwo, że pewnego dnia te twoje koty opanują cały dom. - Udało mu się skłonić ją do uśmiechu. - Co prawda gdybyś zaczęła hodowlę słoni... hm, sama rozumiesz. Teraz roześmiała się na cały głos. Podniesiony na duchu tym sukcesem, przeszedł do poważniejszych spraw. - Bardzo się cieszę, że się z nim rozwiodłaś -mruknął i pocałował ją w czoło. - Przykro mi, że ten palant cię skrzywdził, ale gdyby nie jego głupie pomysły, kto wie, może byś nadal przy nim tkwiła. I wtedy nigdy bym cię nie poznał. - Myślisz, że to było przeznaczenie, kiedy się spotkaliśmy? -

S R

spytała sennym głosem, wtulając policzek w jego ramię. - Nie przeznaczenie - powiedział cicho, z całkowitą szczerością. - Miłość, która wyzwoliła nas oboje. To znaczy, oboje nie mamy zobowiązań wobec nikogo. Nic nas nie powstrzyma. Violet milczała, kiedy wypowiedział słowo „miłość". Chwilę później uświadomił sobie, że zasnęła.

Nic się nie stało, powiedział sobie. Chciał ją tylko upewnić, że kocha ją dla niej samej. Może i miał nadzieję usłyszeć od niej, że pragnęłaby, by nadal pozostał w jej życiu. Lecz chwilę wcześniej otworzyła przed nim serce. Pewnie potrzebowała czasu, żeby się z tym oswoić. Mieli czas. Ciągle jeszcze mieli czas. - Dziewczęta, czy możecie przez chwilę być cicho?

113

Obie dziewczynki spojrzały, zaskoczone jej ostrym tonem. Violet nigdy na nikogo nie krzyczała, lecz gorący sierpniowy wiatr doprowadzał ją do pasji. Na dodatek parę dni wcześniej zatruła się czymś i ciągle nie mogła dojść do siebie. Koty plątały się pod nogami, ona nie mogła spać, a dziewczynki godzinami trajkotały o zaczynającej się wkrótce szkole, chłopcach, strojach, chłopcach, i chłopcach raz jeszcze. - Trzeba zrobić więcej płynu przeciw owadom. Pamiętacie przepis? Dziesięć części lawendy, dziesięć geranium, pięć części goździków... - Tak, tak, pamiętamy.

S R

- Okej. Jak przygotujecie dwa tuziny takich fiolek... Nie dokończyła. Nagle zapach „Ziołowej Oazy" zakręcił jej w nosie. Zawsze dotąd go uwielbiała, teraz jednak zasłoniła dłonią usta i pobiegła do łazienki na tyłach.

Dwadzieścia minut później doszła do wniosku, że jednak nie umrze, i zabrała się do mycia zębów, patrząc na siebie w lustrze. Policzki miała zaróżowione, oczy błyszczące, włosy rozczochrane, ale niewątpliwie zdrowe i lśniące. A jednak przez ostatni tydzień co chwila płakała albo złościła się bez powodu. Naturalnie, płacz to dla niej nic nowego. Zawsze zalewała się łzami, słysząc hymn narodowy i oglądając reklamy jedzenia dla psów. Żołądek jednak zawsze miała strusi. Ubiegłego wieczoru mieli rybę z sosem szpinakowym i słodkie ziemniaki. Nic co zjadłby normalny mężczyzna, lecz Cameron, jak to on, poprosił o dokładkę. Jeśli chodzi

114

o Violet, była to jej ulubiona potrawa - z pewnością nic, co mogłoby wywołać rozstrój żołądka. Gdyby nie bezpłodność, wystraszyłaby się, że jest w ciąży. - Hej, Violet. - Barbara zastukała w drzwi łazienki. Pomyślałyśmy, żebyś poszła odpocząć do domu. Damy sobie radę ze wszystkim. - Chcecie po prostu spokojnie pogadać o chłopcach. - No to co? Idź, połóż się albo coś. Nie chciała iść do domu. W domu Cameron pakował swoje rzeczy. Miał wyjechać dopiero za kilka dni, lecz zbiór lawendy się skończył. Na dodatek promienny wygląd, spóźniający się okres i

S R

problemy z żołądkiem sprawiały, że słowo „ciąża" wciąż jej chodziło po głowie. Lecz problemy z jajowodami nie znikają tak sobie, więc doszła do wniosku, że to po prostu niepokój związany z wyjazdem Camerona.

- Nigdzie nie pójdę - oświadczyła stanowczo. Barbara otwarła drzwi.

- Pójdziesz, Jest za gorąco. Napij się jakiejś lemoniady albo co. Violet skrzywiła się. - Nie wymawiaj przy mnie słowa „lemoniada". I nawet o nim nie myśl. Zwyczajnie ją wypychały. Upał jednak był nie do zniesienia, więc powlokła się do domu. Drzwi były otwarte, telefon dzwonił, ale co z tego - dzwonił na okrągło. Otworzyła lodówkę i z westchnieniem wystawiła twarz na zimne powietrze. - Pozwól mi też zmarnować trochę prądu.

115

Cameron wyszedł nagle z jadalni, boso i bez koszuli, tylko w luźnych szortach khaki. Podszedł i delikatnie, przeciągle pocałował Violet w usta. - Mmm. Pasta do zębów. Co za afrodyzjak... - Przykro mi to mówić, Lachlan, ale uznałbyś za afrodyzjak nawet smugę kurzu. Już ten lekki pocałunek wystarczył, by natychmiast poczuła się lepiej i jej puls przyśpieszył. Tak bardzo zmieniła się pod jego wpływem. Uleczył ją. Sprawił, że znowu poczuła się prawdziwą kobietą. A wszystko przez te długie, szalone noce i namiętne pocałunki. Przez to, że ją kochał.

S R

I przez to, że ona kochała jego.

- Byłaś obejrzeć lawendę? Stary Filbert i jego ludzie skończyli przed godziną. Wszystko jest pięknie przycięte i związane. Niedobrze. Violet zamknęła lodówkę - wcześniej nabrała pełny kubek lodu - i poszła położyć się na sofie w salonie. Było zbyt gorąco, żeby stać albo wysłuchiwać złych wieści. - Dzwoniłeś do Jeunnesse?

- Mhm. - Usiadł na starej otomanie naprzeciw. -Zrobiłem wszystko, co dało się zrobić na miejscu. Teraz trzeba przeprowadzić testy w dużym laboratorium. - Wiem. - To zajmie trochę czasu. Perfumy mają trzy nuty: głowy, serca i nutę podstawową. Lawendy używa się do wszystkich trzech. Nuta głowy jest najbardziej ulotna, za to podstawowa utrzymuje się przez wiele godzin.

116

Tłumaczył jej, jakby nie wiedziała tego wszystkiego. Jak gdyby uważał za potrzebne raz jeszcze jej o tym powiedzieć. I patrzył na nią niczym na cenny skarb. Wpatrywał się uważnie w jej twarz, chociaż nie powiedziała mu - i nigdy tego nie zrobi - o swojej dziwnej chorobie. - W nucie serca najbardziej liczy się trwałość: to, czy zapach się utrzyma. A to zależy przede wszystkim od użycia właściwej odmiany lawendy. Mamy nadzieję, że twoja okaże się właściwa. Violet nie rozumiała, czemu Cam jej to wszystko mówi. A jednak za każdym razem, gdy to robił, myślała tylko o jednym: co jest z nią nie tak. Nie potrafiła zatrzymać przy sobie żadnego mężczyzny.

S R

Nie tylko Simpson ją zostawił.

Teraz miał ją opuścić także Cameron.

Simpsona tylko kochała. Lecz Cameron miał ze sobą zabrać jej duszę i serce. Z pewnością musiała mieć w sobie jakąś skazę; przyciągała mężczyzn, którzy nie zamierzali zostać na dłużej. Od trzech lat winą za to obarczała bezpłodność, lecz Cam dowiódł, że niesłusznie, bo nie zależało mu na dzieciach.

- Vi, muszę pojechać do Francji, do laboratorium. - Oczywiście. - A ponieważ jej głos zabrzmiał głucho, dodała z większym zdecydowaniem: - Wiedziałam o tym od początku. - Mają tam dobrych chemików, ale ja znam twoją lawendę. Muszę nimi pokierować. - Po co to wszystko mówisz? Wiedziałam od początku, że zostaniesz tylko parę tygodni. Oboje o tym wiedzieliśmy.

117

- Chcę, żebyś zrozumiała... nie zamierzam cię opuścić. Chodzi tylko o pracę. Czekał, jakby miał nadzieję, że go o coś zapyta, że coś powie. Violet wiedziała dokładnie, co on chce usłyszeć. Dlatego uśmiechnęła się najpromienniej jak umiała i czule dotknęła jego policzka. - Przecież mówiłam, że nie chcę się wiązać na stałe, prawda? — oznajmiła dziarsko. - Kocham cię, Cameron. Takim, jakim jesteś. Za nic w świecie nie oddałabym ani jednej sekundy spędzonej z tobą tego lata. Zobaczyła, jak zacisnął szczęki i jego oczy przygasły, lecz nie

S R

miała pojęcia, co jeszcze mogłaby dodać.

- Możemy się nadal widywać - powiedział. - Mam nadzieję. Ale nie chcę, żebyś się tym zadręczał. Nie będzie próbowała go do siebie przywiązać. Taki już był wolny wędrowiec, kochanek i uzdrowiciel kobiet. Próbował małżeństwa i czuł się w nim głęboko nieszczęśliwy. A jeśli istniało coś, czego Violet chciała od tego mężczyzny, który stał się jej całym światem, to by pozwolił się kochać. Nie mogła go prosić o nic, czego jej sam nie ofiarował. - O której wyjeżdżasz? - zapytała. Przełknął ślinę, jakby coś tkwiło mu w gardle. - Jutro o świcie. Dłużej nie mogę czekać. Cóż, pomyślała Violet. Więc już znam godzinę, o której pęknie mi serce.

118

ROZDZIAŁ JEDENASTY Cameron patrzył, jak dżip jego córki odjeżdża w strugach deszczu. Wrzesień okazał się deszczowy: lało od pięciu dni. Żwirowy podjazd przemienił się w wielką kałużę. Mężczyzna raz jeszcze pomachał Mirandzie i Kate na pożegnanie. Dziewczęta były zachwycone, kiedy rzucił pracę w Jeunnesse i przeniósł się na dobre do Stanów. Obie chciały z nim zamieszkać - co miało nastąpić, gdy zgodzi się ich matka. Na razie odwiedzały go w każdej wolnej chwili.

S R

Gdy wóz zniknął za zakrętem, Cameron wsunął ręce do kieszeni i ruszył w stronę domu. Okoliczne lasy zaczynały zmieniać kolor; pojawiało się coraz więcej żółci, szkarłatu i brązu. Potok wyznaczający granicę jego posiadłości lśnił w słońcu. Cameron zaczerpnął głęboko powietrza. Chciał się tu poczuć u siebie. Lecz nie potrafił.

Naprawdę tego pragnął, odkąd kupił to miejsce. Przyjechał tu, kiedy tylko skończył testy dla Violet i miał pewność, że wszystko potoczy się dalej szczęśliwie. Nie zamierzał dalej pracować dla Jeunnesse. Lubił swoje zajęcie, lecz teraz chciał się zająć w życiu czymś zupełnie innym. Wierzył - być może naiwnie - że uda mu się odnaleźć wrażenie, jakie miał, mieszkając u Violet: poczucie przynależności. Zatęsknił do tego, by mieć czerwoną stodołę i kamienne murki, by żyć wśród zwariowanych sąsiadów. By znaleźć miejsce na tyle własne, w którym

119

mógłby się kochać w blasku księżyca z kobietą, do której należy jego serce. Wszedł na ganek i pchnął drzwi wejściowe, rozmyślając ponuro, że pragnie kobiety, która płakałaby z byle powodu, która przyrządzałaby dziwaczne potrawy, hodowała stado kotów i nosiła wiktoriańskie koronki, a do tego pomarańczowe bokserki. W domu przywitała go cisza. Zabawne, lecz wracał do kraju z głową pełną idiotycznych rojeń. Oczywiście nie oczekiwał, że Violet będzie chciała rozmawiać o tak szalonych, nienormalnych rzeczach jak małżeństwo. Ale sądził, że łatwiej będzie się z nią spotykać, rozmawiać, spędzać razem czas.

S R

Planował napastować ją nieustępliwie staroświeckimi zalotami. Nie przyszło mu do głowy, że nie będzie odpowiadać na jego listy i telefony.

Nalał sobie kawy z dzbanka. Od rana napar stał się gęsty jak smoła, lecz Cameron nie dbał o to.

Dziewczęta zostawiły na stole plik kolorowych magazynów dla nastolatków, lecz poza tym wokół panował idealny porządek. Trudno się było pogodzić z tym, jak błędnie interpretował własne pragnienia. Wydawało mu się, że nareszcie gotowy jest osiąść na stałe, że uporał się z dziedzictwem swego ojca: strachem, by nie stać się niewolnikiem tego, co się posiada. Odkrył tymczasem, że jego niechęć do posiadania domu nie miała z tym nic wspólnego. Przez te wszystkie lata szukał po prostu kobiety, do której chciałby należeć.

120

Znalazł ją teraz. Znalazł to wszystko. I nie umiał się pogodzić z faktem, że po tym, gdy osiągnął tak wiele, tyle wycierpiał, odnalazł siebie - i odnalazł ją - będzie ją musiał utracić. Zadzwonił telefon - nagły dźwięk sprawił, że Cameron wzdrygnął się, rozlewając kawę. Sięgnął po słuchawkę. - Cameron Lachlan? Gdy tylko usłyszał gniewny kobiecy głos, natychmiast rozpoznał Daisy Campbell, siostrę Violet. Zawsze ją lubił. Zapierająca dech, egzotyczna piękność, gwałtowna i niezależna, pani samej siebie. Zawsze dobrze się z nią dogadywał, więc jej wściekły ton dobiegający zza oceanu całkowicie go zaskoczył.

S R

- Lachlan, ostrzegałam, że cię zabiję, jeśli złamiesz serce mojej siostrze! - Co takiego?

- Mówiłam, że jest wrażliwa. Mówiłam, że masz być dla niej dobry albo zostawić ją w spokoju. Uważałam cię za porządnego faceta! - Przysięgam, że...

- Więc słuchaj, właśnie wyjeżdżam z Prowansji i wracam na stałe do kraju. A jak tylko tam dotrę, dopadnę cię i zabiję. Nie wiem jak, bo nigdy jeszcze nikogo nie zabiłam. Ale tam, gdzie się wychowałam, faceci nie robili kobiecie dziecka tylko po to, żeby następnego dnia zniknąć. - Co takiego? - Cameron podnosił właśnie kubek do ust. Nie doniósł. Gęsta, gorąca kawa rozprysnęła się wokół, ceramiczny kubek pękł na tysiąc kawałków. - Co powiedziałaś?

121

- Zamknij się, Lachlan! Nie obchodzi mnie, czy ci o tym powiedziała, czy nie. Jeśli się nie zabezpieczyłeś, wiedziałeś, co ryzykujesz. Wiesz, do cholery, skąd się biorą dzieci! - Ale twoja siostra... Nie mógł złapać tchu, nie mógł jasno myśleć. - Co moja siostra? Otworzył usta, by odpowiedzieć, lecz nagle uświadomił sobie, że Violet nie powiedziała siostrom o swojej bezpłodności, o tym, jak ją traktował były mąż, o niczym. Kochała je, opowiadała o nich cały czas. Więc tamto musiało być dla niej zbyt trudne, by mogła o tym rozmawiać nawet z nimi. Lecz jemu powiedziała.

S R

Był dla niej na tyle ważny, że jemu powiedziała. Uświadomił to sobie, lecz nadal nie mógł się skoncentrować. Daisy nadawała w dalszym ciągu. Ślicznotka czy nie, potrafiła wrzeszczeć jak sierżant. - Nawet nie próbuj ze mną tych głupich gierek, Lachlan. Słyszałam wszystkie wykręty, do jakich są zdolni nieodpowiedzialni faceci. Uprzedzałam, że moja siostra jest bardzo wrażliwa. Prosiłam, żebyś był wobec niej uczciwy, miły, w porządku. Jeśli wylądowaliście w łóżku... nie ma sprawy, podejrzewałam, że się polubicie. Romans był Vi potrzebny. Ale zrobić jej dziecko, ty łajdaku, ty draniu, ty palancie, ty nieczuły, odrażający, nieodpowiedzialny... Cameron, czemu się nie odzywasz, do cholery? - Daisy, zrób dla mnie jedną rzecz: nie mów swojej siostrze, że do mnie dzwoniłaś.

122

Pierwszy raz od początku rozmowy Daisy przestała ciskać gromy. Zaskoczenie uciszyło ją - lecz nie na długo: - Zrobić coś dla ciebie? Dla ciebie? Przed tym, jak cię zamorduję, czy potem? Wcale nie chciał odkładać słuchawki w trakcie rozmowy. Po prostu zapomniał, że Daisy znajduje się po drugiej stronie. Violet jest z nim w ciąży? Myśli w jego głowie wirowały z coraz większą szybkością. Znajduje się na północy stanu Nowy Jork, nie w Vermoncie. Ma lodówkę pełną jedzenia, włączony imbryk z kawą, pralkę pełną brudnych rzeczy, niezapłacone rachunki, za dwa dni jest umówiony na

S R

wizytę do dentysty. Nie może tak po prostu wyjechać. Piętnaście minut później zapalał silnik wozu. Jeśli wszystko pójdzie dobrze - żadnych postojów na kawę, żadnych robót drogowych - dotrze na miejsce w cztery godziny. Oczywiście napotkał roboty drogowe i pomniejszą stłuczkę. Raz zatrzymał się na szybką kawę. Nawet teraz, w początkach jesieni, wcześnie robiło się ciemno. Nim dotarł do granicy Vermontu, zapadł zmrok. Wkrótce widział przed sobą tylko czarną wstęgę szosy. Pamiętał łagodne pagórki, kamienne murki, biały kościół w Wbite Hills. Czerwone stodoły i kręte drogi. Każdy znajomy widok powiększał jego podniecenie i niepokój. Wjechał na podwórze około dziewiątej. Aż do tej chwili nie zdawał sobie sprawy, że serce wali mu jak młotem, a hamburger pochłonięty po drodze nadal tkwi mu w żołądku niczym lepka kula. Przez okna domu padało żółte światło. Na ganku stał strach na wróble

123

zrobiony z łodyg kukurydzy, a obok niego dwa koty i dwie olbrzymie dynie. Jednym skokiem znalazł się na ganku, w mgnieniu oka wygładził ubranie, wyprostował się. Cholera, włosy ma rozczochrane i powinien się ogolić, przypomniał sobie nagle. Ale skoro dotarł tak daleko... zresztą Violet widywała go w gorszym stanie. Więc zapukał. Cisza. Zapukał znowu, tym razem głośniej. Nadal nikt nie odpowiadał, otworzył więc drzwi i wsunął głowę do środka. Natychmiast otoczyły go zapachy pieczonych jabłek, cynamonu i goździków. W miedzianym wiadrze stały wysokie trawy i

S R

trzciny. Z belek zwieszały się pęczki lawendy. Dwa koty spostrzegły go, poznały i zbliżyły się po należną porcję pieszczot. Violet nadal nigdzie nie było widać, a tylko słychać. Jej śpiew dobiegał z góry - o ile podobne odgłosy można nazwać śpiewem. Daisy potrafi się wydzierać jak przekupka, pomyślał Cameron z czułością, za to „śpiew" Violet przypomina zgrzyt stali przeciąganej po szkle.

- Violet? - Musiał ją uprzedzić, że to on, nie chciał jej wystraszyć. - Vi? Zawodzenie ucichło. Niepewny głos spytał: - Cameron? - Po czym dodał natychmiast: -Nie odpowiadaj. Jasne, że nie możesz być Cameronem. Och, Boże. Poczuł się, jakby wrócił do domu. Tylko jego zwariowana Violet była zdolna do podobnych irracjonalnych komentarzy. Być może stracił rozum, być może ryzykował swoje

124

życie i serce, ale wbiegł na górę po trzy stopnie i pędem przebiegł korytarz. Nie odgadłby, skąd dobiega głos, gdyby nie kłęby pary unoszące się z łazienki. Obiema rękami chwycił się futryny, czekając, aż mu wróci oddech. Prawie natychmiast jednak uświadomił sobie, że to mało prawdopodobne, bo serce zupełnie przestało mu bić. Violet brała kąpiel. Nie śpiewała już bluesa, zanurzyła się w wodzie po piersi, długie włosy upięła wysoko, by nie przeszkadzały.. Na krawędzi wanny pełniły straż dwa koty. Woda była przezroczysta, bez piany, i Cameron widział wyraźnie pod powierzchnią jej bladą skórę, długie smukłe nogi, krągłe biodra i piersi. I zaokrąglony brzuch.

S R

Na ten widok serce Camerona zatrzymało się znowu. - Cześć - przywitała go Violet, jakby regularnie przyjmowała nieznajomych mężczyzn w wannie.

Teraz jednak znał ją dobrze. Udawała nieprzewidywalną, roztrzepaną, nieprzytomną, żeby się bronić przed mężczyznami, którzy chcieliby się zanadto do niej zbliżyć. Cameron nie dał się już, na to nabrać. Słyszał niepewność w jej głosie, widział całą gamę emocji w oczach: ból, tęsknotę. Miłość. Jak mógł jej wcześniej nie spostrzec? - Pięknie pachnie - zauważył. - Jasne. To moja prywatna receptura na kąpiel podnoszącą na duchu w każdej sytuacji. Trochę lawendy, trochę majeranku, trochę mięty i inne tajemne składniki, których nie zdradzę nikomu.

125

Spojrzała na niego jasnymi, bezbronnymi oczami i westchnęła głęboko. - Oprócz ciebie, Cam. Tobie powiem. Dodaję odrobinę konwalii i jaśminu. To cały sekret. - Aha - odparł. - Zdjął prawy but, potem lewy. Czarny sweter sfrunął z niego w cudowny sposób. Musiał to być cud, bo Cameron palce miał sztywne jak z drewna. - Podoba mi się twój brzuszek. Violet popatrzyła w dół. - Przesadziłam z koktajlami mlecznymi. - Nie sądzę, żeby to była przyczyna. - Nie? - Wciągnęła powietrze, gdy zdjął czarne sztruksy i

S R

bokserki. - Hm, Cameron. Będziesz pachniał konwaliami, jeśli tu wejdziesz.

- Przejmowałem się takimi rzeczami, jak byłem smarkaczem. Teraz jestem dorosłym facetem, który zawsze robi to, co powinien. Koty odskoczyły na boki, gdy fala wody przelała się na podłogę. Violet nie zwróciła na to uwagi. Patrzyła tylko na niego, podciągnęła kolana pod brodę.

- Nie znalazłeś łazienki bliżej domu? - W tym problem, chère. Dopiero teraz do mnie dotarło, że mój dom jest tutaj. Na moment zapadło milczenie. Usiadł naprzeciw niej, kolano w kolano, i wyciągnął do niej rękę. Splotła palce z jego palcami. - Myślałam, że nie potrzebujesz domu.

126

- Nie pamiętam, czy ci opowiadałem o moim ojcu. Kochałem go. Nie był zły, nic z tych rzeczy. Ale całe swoje życie zbudował wokół rzeczy, które posiadał. Nigdy nie miał dla nas czasu. - Przykro mi. - Niepotrzebnie. Chciałem tylko, żebyś zrozumiała, czemu zostałem włóczęgą. Nie chciałem, żeby spotkało mnie to samo. Chciałem, żeby ważni byli dla mnie ludzie, a nie rzeczy. I chciałem kochać ludzi, a nie rzeczy. - Zaczął ją gładzić po stopach i łydkach, bo były najbliżej. - A potem poznałem ciebie. I straciłem cię. I zrozumiałem, że popełniam dokładnie taki sam błąd jak mój ojciec. Stwarzam barierę między sobą i tymi, których kocham. Których potrzebuję.

S R

Przesunął dłońmi po jej zgrabnych, smukłych udach. Zadzwonił telefon. Zdawało się to miarą tego, jak dobrze się znali, bo żadne nie zrobiło najmniejszego ruchu, by odebrać. W tym domu telefon dzwonił zawsze. Nie pali się.

- Zwolniłem się z Jeunnesse. Wróciłem do Nowego Jorku, spotkałem się z dziewczynkami. Ale cały czas myślałem o tym, że chciałbym żyć zupełnie inaczej. Mam pieniądze; kupię pole i zasadzę całych pięćset akrów lawendy. To będzie wyzwanie, przygoda. Ciężka praca, ale i dużo czasu zimą, żeby wędrować swobodnie. Żeby robić to, na co nam przyjdzie ochota. Oczywiście trzeba będzie znaleźć kogoś do opieki nad kotami. - Więc... wróciłeś ze względu na ziemię, tak? - Nie.

127

Zobaczył, jak z jej oczu znika niepokój. Nie cofnęła się przed nim, ale też nie przytuliła do niego. - Zawsze tak stanowczo powtarzałeś, że nie chcesz się osiedlić. - Nie chcę się osiedlić. Chcę zamieszkać z tobą i być twoim kochankiem. Na zawsze. Nie chcę ustalać niczego raz na zawsze. Chcę żyć tak, jak to będzie odpowiadało nam obojgu - a może trojgu albo czworgu, gdyby z jakichś powodów rodzina się powiększyła. Violet znowu umilkła, zdawało się, że przestała nawet oddychać. - Daisy dzwoniła do ciebie, prawda? Nie odpowiedział wprost, bo nie chodziło o to, co powiedziała jej siostra. Chodziło o nich oboje. Żeby się upewnić, że Violet

S R

wysłucha go uważnie, ujął jej mokre, śliskie dłonie. - Nie wydaje mi się, że to dobry pomysł wychodzić za faceta, który ma prawie dorosłe dzieci... przynajmniej dopóki ich nie poznałaś. Jestem święcie przekonany, że od razu się polubicie, ale to są nastolatki, co oznacza, że przez całe noce knują, jak by utrudnić życie dorosłym. Co do mnie, to zawsze lubiłem dzieci. Grzeczne, niegrzeczne, trudne, to bez znaczenia. I chętnie miałbym ich więcej. - Lachlan, wcześniej mówiłeś zupełnie co innego. - Wiem. Nie kłamałem wtedy. Próbowałem cię przekonać, że kocham cię dla ciebie samej. Że ty jesteś dla mnie najważniejsza, z dziećmi czy bez. Że kocham przede wszystkim ciebie. Łzy zaszkliły się w jej oczach, więc zaczął mówić szybciej: - Violet, jesteś pewnie z dziesięć razy bardziej kobieca od innych kobiet, ale jakoś dam sobie radę. I chcę, byś wiedziała, że kocham cię niezależnie od wszystkich dzieci świata. Jeśli chcesz, możemy kilkoro

128

zaadoptować albo spróbować cię leczyć, albo po prostu wziąć jeszcze parę kotów. Cokolwiek. Chcę jedynie, żebyśmy poszukali rozwiązania, które będzie odpowiadało nam obojgu. Violet z drżeniem wciągnęła powietrze. - Istnieje możliwość, że mój brzuszek to nie efekt łakomstwa. - Sądziłem, że niedrożne jajowody to poważny problem. - Ja też. Każdy lekarz mi powtarzał, że w moim stanie szanse na poczęcie są minimalne. - Pogładziła go po dłoni, patrząc mu w oczy. Twoje plemniki muszą być strasznie uparte, Lachlan. - Wolę myśleć, że są sprytne i potrafią zdobyć to, czego chcą. Chciał ją wziąć w ramiona - teraz, natychmiast. Mieli całe życie

S R

na dokończenie tej rozmowy, a staroświecka wanna była duża, lecz niewystarczająco duża jak na to, co zaplanował na tę noc. Musiał tylko powiedzieć jeszcze jedno:

- Powinnaś była mi powiedzieć, że jesteś w ciąży, chere. - Chciałam i zrobiłabym to. Musiałam tylko wymyślić jak. Nie chciałam, żebyś się czuł złapany w pułapkę. Kocham cię i chcę, żebyś był najszczęśliwszy ze wszystkich ludzi na świecie. Chcę, żebyś miał w życiu wszystko, czego pragniesz. Przyciągnął ją do siebie. Ciepła woda chlusnęła na podłogę, lecz nareszcie dotykała go całym ciałem: pierś przy piersi, brzuch przy brzuchu, serce przy sercu. - To proste, bo chcę tylko ciebie. Do końca życia. - Ja też cię kocham. Do końca życia - szepnęła i pocałowała go z zamkniętymi oczyma, nie zważając na to, że mogą się utopić. Kiedy

129

przerwali pocałunek, by zaczerpnąć powietrza, jej oczy były suche, za to w jego oczach błyszczały łzy. To by dopiero było, gdyby pod jej wpływem stał się uczuciowym facetem. Chemicy to rzekomo chłodne, racjonalne typy, lecz Cameronowi nie wiadomo czemu zdawało się, że w jego wypadku może się to zmienić. Zawsze się pilnował, by nie dać sobą zawładnąć niczemu. A jednak Violet zawładnęła jego sercem -i było to najlepsze, co go spotkało w życiu. A był to zaledwie początek. Mieli całe życie, by odkryć, co to znaczy: być razem.

S R 130

Jennifer Greene

Szaleństwo chwili Tytuł oryginału Wild in the Moment

0

ROZDZIAŁ PIERWSZY Kiedy wóz Daisy Campbell natrafił na pierwszy spłacheć czarnego lodu, miała ochotę wrzasnąć z przerażenia na całe gardło. Nie zrobiła tego, oczywiście. Jeśli ubiegłych jedenaście lat czegoś ją nauczyło, to tego, że należy panować nad emocjami i trzymać buzię na kłódkę - a jednak w głębi duszy stanowczo miała ochotę wrzasnąć. Styczeń w stanie Vermont nie był dla niej niespodzianką. Wściekłe wiatry, zamiecie śnieżne i ślizgawki na szosie zdarzały się tu z nużącą regularnością powtórek w telewizji. Między innymi z tego

S R

powodu opuściła White Hills, nie zamierzając wracać nigdy więcej. Obecna chwila - gdy samochód wirował w śmiertelnie groźnym poślizgu - nie wydawała się jednak najszczęśliwszym momentem na wspomnienia. Tani sedan wypożyczony na lotnisku bardzo się różnił od czerwonego ferrari, jakim jeździła na Riwierze, ale samochód to samochód. Wóz wykonał pełny obrót, niebezpiecznie zbliżając się do krawędzi szosy. Dalej był nieprzyjemny spadek. Tak nieprzyjemny, że jeśli koła nie złapią tarcia bardzo szybko, może nie wyjść z tego żywa. Na szczęście złapały. Przez parę przerażających chwil wóz stał na środku przeciwnego pasa ruchu, nim Daisy udało się zawrócić. Dzięki śnieżycy ruch praktycznie zamarł - i tylko dlatego nikt na nią nie wjechał. Właściwie więc nic się nie stało - tyle tylko, że krew ogłuszająco pulsowała jej w uszach, ale w tym nie było nic niezwykłego. Jej eksmąż potrafił ją doprowadzić do takiego stanu znacznie skuteczniej niż byle nędzna vermoncka śnieżyca.

1

Wszystko przez to, że jest odrobinę zmęczona. Ostatnie dwa miesiące na Riwierze przypominały raczej senny koszmar niż wakacje. Ostatnie dwa dni w podróży z lotniska na lotnisko stanowiły niekończące się pasmo awantur. A ostatnie dwie godziny spędziła na przebijaniu się przez coraz upiorniejszą pogodę. Zegar w samochodzie pokazywał trzecią po południu, lecz równie dobrze mogłaby być północ. Po niebie sunęły niskie czarne chmury, wycieraczki ledwie nadążały odgarniać zacinający śnieg. Na płotach i dachach siedziały wielkie czapy śniegu, lecz szosę wiatr wymiótł do czysta. Zmęczona czy nie, nie ma czasu na odpoczynek. Jeszcze pięć

S R

minut i będzie w domu - chociaż od dziesięciu lat nie nazywała farmy Campbellów domem. Nie mogła zobaczyć Firefly Hollow, gdzie nastolatki z całego hrabstwa spędzały wieczory, ale wiedziała, że tam jest. Nie widziała Stawu Starego Swishera, ale dawniej moczyła się w nim tyle godzin, że odgadywała jego położenie. Ziewnęła rozdzierająco. Jeszcze kawałek i będzie bezpieczna w domu. Tylko że właśnie w tym momencie, sto metrów od wjazdu na farmę, samochód wpadł na kolejną połać lodu. Równie dobrze mogłaby próbować okiełznać tygrysa. Zrobiła wszystko, co należy, ale samochodzik i tak wpadł w korkociąg, a potem zarył w rów. Istnieją chwile, kiedy należy nad sobą panować, i takie, kiedy kobieta ma prawo się wkurzyć. Daisy wyłączyła silnik cholernego grata, złapała cholerną torbę i z trudem otworzyła cholerne drzwi. Jej eleganckie włoskie buty natychmiast zapadły się pół metra w śnieg.

2

Naturalnie się przewróciła. Wsadziła dumę do kieszeni i na kolanach wyczołgała się z cholernego rowu na cholerną szosę. W ciągu tych paru chwil nos i palce u stóp przemarzły jej na kość. Czerwony kaszmirowy płaszcz i futrzana czapa były francuskie, torby i rękawiczki - szwajcarskie. W tej chwili z chęcią by je oddała za porządną, praktyczną amerykańską kurtkę. Taką, jaką nosiła dawniej. I jakiej przysięgała nie włożyć nigdy więcej. Mrużąc oczy przed zacinającym śniegiem, powlokła się w stronę domu. Jestem wkurzona, powiedziała sobie. Nie wystraszona. Daisy Campbell-Rochard-i-znowu-Campbell zwyczajnie nie bywa wystraszona. Tchórzostwo a rozsądek to dwie różne rzeczy.

S R

Wiedziała, jak niebezpieczna potrafi być vermoncka zadymka. W tej samej chwili - mimo wyjącego wiatru i tumanów śniegu - zobaczyła płot, a potem znajomą górkę i wielki stary klon. I wreszcie sam dom. Fundamenty pamiętały pierwszego Campbella, który przypłynął ze Szkocji - zaraz po „Mayflower", upierał się zawsze tato. Z czasem dobudowano nowe pokoje, lecz dom pozostał tą samą krzepką budowlą z białymi framugami i łupkowym dachem. Na mgnienie zalały ją żywe, wspaniałe wspomnienia innych powrotów: dym unoszący się z komina, światła we wszystkich oknach, Colin i Margaux wybiegający na powitanie najstarszej córki, roześmiane Violet i Camille. Niemal natychmiast jednak oklapła. Bez świateł, bez znaku życia, dom wcale nie przypominał domu. Wydawał się odpychający i okropnie samotny. Od tygodni nikt nie odśnieżał drogi. Głupia jesteś, powiedziała sobie. Wiedziałaś doskonale, że nikt nie będzie na ciebie

3

czekał. Mama i tato opalają się w Arizonie, w uroczym pensjonacie dla emerytów, który im znalazłaś. Camille, najmłodsza, spędziła tu parę miesięcy ubiegłego lata, by się otrząsnąć z osobistej tragedii - lecz Daisy wkroczyła również i w tym wypadku i zabawiła się w swatkę, dzięki czemu siostra, jej świeżo poślubiony mąż - oraz jego dzieci i ojciec - spędzali półroczne wakacje w Australii. Violet, średnia siostra, mieszkała tu najdłużej - chyba dwa lub trzy lata po rozwodzie z Największym Dupkiem na Świecie. Odstraszała facetów - i mieszkałaby do dziś dnia, gdyby Daisy nie podesłała jej kogoś na tyle odważnego, by jej stawił czoło. Niedawno

S R

Vi wyszła za mąż i jeśli nie jest jeszcze wielka jak szafa, to stanie się taka za parę miesięcy. Mieszkała gdzieś na północy stanu Nowy Jork. Daisy świetnie potrafiła urządzać życie wszystkim wokół. Tylko z własnym jakoś jej nie wychodziło - chociaż, trzeba przyznać, uczyła się na błędach. Gdyby stanął jej teraz na drodze Najprzystojniejszy Facet Świata, nie spojrzałaby na niego, choćby jej dawali milion dolarów.

O ile jednak problem z facetami można było łatwo rozwiązać dając sobie z nimi spokój raz na zawsze -o tyle obecna sytuacja wymagała więcej wysiłku. Musi natychmiast schować się przed przenikliwym wiatrem i lodowatym zimnem, zanim zrobi się ciemniej i zimniej. Niebezpiecznie szybko traciła czucie w dłoniach i stopach. Kapelusz gdzieś pofrunął, włosy smagały ją po twarzy. Dotarła do kuchennych drzwi, z trudem wygrzebała z torebki klucz zgrabiałymi palcami. Po chwili szamotaniny drzwi ustąpiły.

4

Zalała ją fala ulgi. Tylko tego jej było trzeba: domu; miejsca, gdzie można się ukryć na jakiś czas. Wycie wiatru zostało na zewnątrz. Wewnątrz panował przenikliwy ziąb, naturalnie, lecz zaraz włączy piec, zrobi sobie herbaty, może zje coś ciepłego. Wszystko będzie dobrze. Rzuciła torby na ziemię, zdjęła rękawiczki i podeszła do termostatu. Nacisnęła przełącznik, spodziewając się usłyszeć ciche brrrum włączającego się ogrzewania. Nie rozległ się jednak żaden dźwięk. Zmarszczyła brwi i sięgnęła do kontaktu. Światło nie zapaliło się. Telefon także nie działał - czego można się było spodziewać w

S R

opuszczonym od dawna domu. Komórki nie zdążyła sobie jeszcze kupić. Przez chwilę rozglądała się bezmyślnie po kuchni. Ostatnim razem, gdy ją widziała, kuchnia była biało-niebieska. Teraz wszędzie królowała czerwień i dziewczęce ozdóbki - bez wątpienia robota Violet. Nie przeszkadzało jej to. Puls bił krzepiąco: dom, dom, dom. Tylko że nie mogła tu zostać. Raz jeszcze desperacko pokręciła termostatem, modląc się, by zaskoczył. Bez skutku. Okej, powiedziała do siebie, okej, tylko bez paniki, zaraz coś wymyślę. Lecz w głowie miała pustkę. Przemknęła jej zdradziecka myśl, że ten jeden raz w życiu przydałby się jej bohater. Ktoś, kto dla odmiany zaopiekowałby się nią. Na kim mogłaby polegać. Lecz myśl ta była tak głupia, że Daisy natychmiast ją porzuciła. Zawsze przyciągała mężczyzn - problem w tym, że niewłaściwych. Takich, którymi to ona musiała się opiekować.

5

Których nigdy nie było, kiedy ich potrzebowała. Wiedziała, że tego nie zmieni; nie ma sensu rozczulać się nad sobą - ani panikować. Metaforycznie kopnęła się w tyłek i zabrała do roboty. Jej rzeczy jeszcze nie dotarły z Europy, miała jednak ze sobą podręczne drobiazgi. W szafie koło kuchni na pewno znajdzie stare kurtki taty, buty mamy. Na półce leżały zawsze rękawiczki i czapki. Większość była znoszona i starsza niż okoliczne wzgórza, ale kogo to obchodzi? Musi się opatulić, ile się da, i iść do najbliższego sąsiada. Nieważne, jaką reputacją cieszyła się w przeszłości -w okolicy każdy pomoże Campbellowi, podobnie jak ona pomogłaby każdemu z sąsiadów. Po stronie zachodniej leżała farma Cunninghamów. Byli

S R

starzy, musieli już mieć po siedemdziesiątce, z pewnością ją jednak przenocują i nakarmią.

Z trudem ściągnęła piękne - i nieodwracalnie zniszczone - buty. Zesztywniały od mrozu i prawie przymarzły jej do nóg. Stopy i palce były zaczerwienione, szczypały boleśnie. Niedobrze. Strach skradał się podstępnie, grożąc, że ją pochłonie, jeśli go do siebie dopuści. Włożyła grube wełniane skarpetki taty, jego stare buty, grubą kurtę narzuciła wprost na kaszmirowy płaszcz. Zrobiło się jej odrobinę cieplej, ale nadal wyjście na zewnątrz pociągało ją w równym stopniu jak konfrontacja z plutonem egzekucyjnym. Wiedziała, że naraża się na niebezpieczeństwo. Mimo to owinęła twarz i szyję długim wełnianym szalem, naciągnęła drugą parę rękawie i sięgnęła po torbę. Nie myśl, powiedziała sobie, po prostu to zrób.

6

Kiedy otwarła drzwi, wiatr brutalnie smagnął ją po twarzy, próbując zastraszyć, lecz zmusiła się, by ruszyć przed siebie. Jeśli tylko nie straci głowy, wszystko będzie dobrze. Nadal pamięta doskonale, gdzie leży dom Cunninghamów. Bóg wie, ile czasu zabrało jej pokonanie niespełna pół kilometra - godzinę? dłużej? W końcu jednak zobaczyła światła. Dodały jej otuchy - świadczyły nie tylko, że gospodarze są w domu, ale i mają generator. A generator oznacza ciepło, światło, jedzenie. Łzy ulgi stanęły jej w oczach, kiedy podeszła do drzwi i zastukała w nie dłonią w grubej ojcowskiej rękawicy. Cisza.

S R

Byli w domu. Na podjeździe stał zasypany śniegiem pickup. Szybciej, szybciej, pomyślała zdesperowana. Właściwie nie potrzeba mi wielkiego bohatera. Mały w zupełności wystarczy. Tylko raz, tylko ten jeden raz; jutro znowu będę twarda.

Zastukała znowu, głośniej. Wciąż żadnej odpowiedzi. Zniecierpliwiona nacisnęła klamkę i odkryła z ulgą, że drzwi nie są zamknięte.

- Pani Cunningham? Panie Cunningham? Zrobiła krok do wnętrza i natychmiast poczuła falę rozkosznego gorąca. Żadna siła nie zdołałaby jej teraz wypchnąć na zewnątrz. Zatrzasnęła drzwi wejściowe, nawołując w dalszym ciągu: - Halo, halo, to tylko ja, Daisy Campbell. Pamiętają państwo, córka Margaux i Colina. Jest tu kto?

7

Coś usłyszała: Jęk. Jęk mężczyzny. Dźwięk był tak niepokojący i nieoczekiwany, że instynktownie rzuciła się w tym kierunku. Ktoś był ranny, poważnie ranny. Bywała wcześniej w tym domu, ale przed wieloma laty. Napraszała się o cukierki w Halloween, sprzedawała gazety, czasem przynosiła kosz jabłek z ogrodu taty. Nigdy nie zaszła na piętro, ale wiedziała, że z holu wejściowego idzie się do salonu, a dalej jest jadalnia i wielka, staroświecka kuchnia. Jak się zdawało, jęk dobiegał właśnie stamtąd. W czasach dzieciństwa Daisy szafki były zielone, a tapety w wielkie pomarańczowe i zielone kleksy - w stylu lat 60. czy 70.,

S R

wtedy mało ją to obchodziło. Teraz najwyraźniej przeprowadzano tu remont. Środek pomieszczenia zajmował kozioł, elektryczne narzędzia i imponująca liczba kabli. Podłoga była zasypana trocinami, wokół stały szafki, z których część zawieszono już na ścianach. Z sufitu zwieszał się kabel od lampy. A poniżej, pod przewróconą drabiną, leżał mężczyzna.

Daisy nie zdążyła zauważyć wiele w ułamku sekundy spostrzegła tylko, że to nie pan Cunningham. Nieznajomy był młodszy, miał około trzydziestki. Ciemnowłosy, smukły, szeroki w ramionach. Ubrany do pracy, w dżinsy i podkoszulek z długimi rękawami, na biodrach miał zapięty pas z narzędziami. Leżał na plecach, z zamkniętymi oczami, na zakurzonej, zaśmieconej podłodze. Jedna noga wciąż była zaczepiona o szczebel, wokół głowy widniała niewielka kałuża krwi.

8

Jack Larson nie przepadał szczególnie za aniołami. Nic osobistego - po prostu za bardzo, lubił seks, grzech i kłopoty, żeby marnować czas na jakieś świętoszkowate dziewice. Z drugiej strony, nigdy wcześniej nie planował umrzeć - a doszedł do wniosku, że umarł. Po pierwsze, takiego bólu głowy nie da się przeżyć. A po drugie, nagle stanęła przed nim jakaś kobieta. Wyglądała tak cholernie pięknie, że gotów był jej wybaczyć -nawet to, że jest anielicą - kiedy tylko przestanie go boleć głowa. Jeśli przestanie. Fakt, że jego osobista, wystrzałowa anielica klęła dość głośno, by zbudzić wszystkich innych umarłych, bynajmniej nie pomagał. - Cholera. Cholera. Cholera. Czy nikomu nigdy nie przyjdzie do

S R

głowy, że czasem to ja bym chciała, by mi ktoś pomógł? Nie. Czy kiedykolwiek o coś prosiłam? Nie. Czy urządziłam życie siostrom, zajęłam się rodzicami, pomagałam wszystkim dokoła? Tak. Ale na miłość boską, dzisiaj mam dość. Jedyne czego nie potrzebuję, to ktoś taki jak ty. Jeśli umrzesz, przysięgam, uduszę cię, poważnie! Nie chciałbyś mnie zobaczyć w furii, wierz mi. Ockniesz się i wszystko będzie z tobą okej albo przysięgam, pożałujesz! Ściśle rzecz biorąc, nie zwracała się do niego. Zaniknął znowu oczy, marząc, żeby pokój przestał wirować, żeby głowa bolała go trochę mniej - żeby mógł zrozumieć, co tu się dzieje. Niestety, pamięć powoli mu wracała. Przed oczyma stanęły mu niewyraźne obrazy chwiejącej się drabiny, potem głośny i bolesny upadek. Odrażające wspomnienia, ponieważ przedstawiały historię gościa, który próbuje wykonać robotę za dwóch. Historię jego życia. Nadmiar dumy,

9

niechęć wobec kompromisów. Nigdy nie lubił wspólnych zabaw w piaskownicy. Jego osobista anielica nagle odsunęła drabinę, urażając go w nogę. Do tej pory nie uświadamiał sobie, że kostka boli go jeszcze bardziej niż głowa. Już lepiej było, kiedy sądził, że nie żyje. Kobieta zmusiła go do powrotu do rzeczywistości. Wszystko zepsuła. Chociaż miało to też pewne dobre strony. Przyglądał się, jak nieznajoma zdejmuje idiotyczny farmerski kapelusz, za dużą kurtę i toporne buciory. Gdyby miał więcej sił, z pewnością westchnąłby głęboko z podziwu dla tej cudownej przemiany. Zauważył już jej piękną twarz, lecz to, co kryło się pod kurtką, wyglądało jak wcielenie najskrytszych marzeń każdego faceta. Ostrożnie przesunęła dłonią po jego udzie, wyraźnie chcąc sięgnąć do kieszeni. Robiła to delikatnie, ale wyraźnie się śpieszyła, jakby koniecznie chciała położyć -rękę na wiadomo czym. Okej, teraz wiedział na pewno, że nie umarł. Już sam jej widok wystarczał, by zachował przytomność bez względu na ból. Kiedy się nad nim pochyliła, zauważył masę gęstych ciemnych włosów. Pod niedorzeczną farmerską kurtą nosiła czerwony płaszcz — taki jakie się widuje na zdjęciach w kolorowych babskich magazynach - ale na szczęście zaraz go zdjęła. Robiła dla niego striptiz. Jack powiedział sobie, że w głowie mu się mąci z bólu - ale zdjęła kurtkę i płaszcz, prawda? I wciąż go dotykała. Lubił myśleć, że potrafi wzbudzić w kobiecie namiętność nigdy wcześniej jednak nie zrobił aż tak piorunującego wrażenia na nieznajomej. Gdyby nie był półżywy i półprzytomny, nie posiadałby

10

się ze szczęścia. I tak się nie posiadał. Miał tylko niewyraźne przeczucie, że z jego głową coś jest nie w porządku. Z drugiej strony, po co komu szara rzeczywistość? Kiedy się nad nim pochyliła, zobaczył w wycięciu czarnego swetra spory fragment pełnych, sprężystych piersi. Pięknych, obfitych piersi, owianych zapachem egzotycznych perfum. A kiedy przesunęła się nieznacznie, zauważył długie smukłe nogi w czarnych spodniach. I dziarski tyłeczek. Nogi wyglądały w porządku, ale ten tyłeczek to była najseksowniejsza rzecz, jaką widział od wielu miesięcy. Może nawet lat. Przedtem rzucił tylko okiem na jej twarz, teraz mógł się jej

S R

przyjrzeć dokładniej. Nawet fantazje nie były tak doskonałe. Skórę miała gładką jak dziecko, zarumienioną od wiatru. Wysokie kości policzkowe, wygięte brwi okalające wielkie, łagodne oczy o barwie koniaku, a usta...

Naraz zapomniał o jej wyglądzie, ponieważ jej palce sięgnęły naprawdę głęboko do jego kieszeni. Zamiast jednak ująć jego najlepszego przyjaciela, schwyciły komórkę.

- No, szybciej - mruknęła. - Zgłoś się, 911, ho, szybciej... Okej, chyba jednak nie był nią aż tak zachwycony, jak mu się zdawało. I życiem też nie. Zamknął oczy, zapadł w oszołomienie. Słyszał jej głos, ale na granicy świadomości. - Szeryfie, mówi Daisy Campbell... tak, najstarsza córka Margaux i Colina... George Webster? Ty jesteś szeryfem? Bomba, ale posłuchaj, ja... Przeczesała splątane włosy dłonią o czerwonych paznokciach.

11

- Tak, wróciłam z Francji. Tak, na południu jest pięknie. Słuchaj, ja... Zerwała się na nogi i zaczęła przechadzać nerwowo, mówiąc szybko i z coraz większym zdenerwowaniem: - Tak, zmieniłam nazwisko z powrotem na Campbell. Masz rację, małżeństwo to nie dla mnie. Wszyscy zawsze mówili, że się nie ustatkuję... - Jeszcze parę razy próbowała mu przerwać, na koniec wybuchnęła: - Posłuchasz mnie wreszcie? Jestem u Cunninghamów. Nie ma ich w domu... Szeryf musiał znowu zacząć opowiadać, bo przerwała mu kolejny raz:

S R

- To miło wiedzieć, że są na wakacjach w Pittsburghu, ale kłopot w tym, że jest tu obcy facet... Jack Larson, tak? Tak, tak. Rzeczywiście wygląda na cieślę albo elektryka, ale kłopot w tym, że jest chyba ranny. Poważnie ranny. Nie, nie zamierzam się nie przejmować. Wiem, że jest zadymka, ale...

Jack chciał słuchać dalej, ale znowu zrobiło mu się słabo. Po jakimś czasie - nie wiedział, jak długim - ponownie poczuł jej dłonie. Odpięła mu pas z narzędziami, potem chłodnymi palcami dotknęła nadgarstka i szyi. W końcu przyłożyła głowę do jego piersi - ciemne kręcone włosy połaskotały go w nos. Znowu sięgnęła po telefon. - Nie czuję pulsu. Nie jestem pielęgniarką, do jasnej cholery. Tak, zdaje się, że serce bije mocno, ale nie wiem, z czym to porównać... Co to znaczy „dni"! Wiem, że jest śnieżyca. Nic mnie to nie obchodzi. Masz przysłać karetkę natychmiast!

12

Okej. Skoro ona znowu zamierza wrzeszczeć, to on lepiej zemdleje. Anielica czy nie, trochę za bardzo to boli. Gdyby go znowu pogłaskała, może by się ocknął, ale tak nie ma się co wysilać. - Cholera, mówię ci, że może być poważnie ranny! Mógł sobie coś złamać. I krwawi. Okej, okej, dobra... Znowu zakręciło mu się w głowie. Kiedy usłyszał ponownie jej głos, zdawała się spokojniejsza. W każdym razie przestała kląć szeryfa, na czym świat stoi. - Tak zrobiłam. Aha, to też mogę zrobić. I tak, mogę naładować jego komórkę, jeśli prąd nie siądzie. Ale musisz przysiąc, że zjawisz

S R

się najszybciej, jak to możliwe. Będę składać raporty co parę godzin, ale jak tylko będziesz miał wolną karetkę, masz natychmiast... Jack nie słyszał reszty. Kiedy się obudził następnym razem, zrobiło się ciemniej. Wiatr na zewnątrz wył jak wilk, lecz w kuchni panowała- absolutna cisza. Lampką nad zlewem świeciła mu prosto w twarz - niedługo jednak. Naraz przesłoniły ją wielkie, piękne ciemne oczy. Znowu ona. Więc jednak była realna. Kto by pomyślał? I wtedy usłyszał jej głos - nie wściekły, lecz cichy jak głos seksownej śpiewaczki bluesowej, jak namiętne obietnice składane w środku nocy. - Merde - szepnęła z żarem.

13

ROZDZIAŁ DRUGI Pech Daisy, jeśli chodzi o mężczyzn, był powszechnie znany, ale to przekraczało wszelkie granice. - Nawet Jean-Luc nie wrobił mnie w coś podobnego - mruknęła. - Do końca życia nie spojrzę na żadnego faceta. Kupię sobie pas cnoty i wyrzucę klucz, zacznę brać pigułki przeciwestrogenowe. Albo zostanę lesbijką... Cholera, padała z nóg. Oczy ją piekły, stopy bolały, serce ciążyło w piersi. Nie miała ani grama siły, ale musiała poczynić

S R

konieczne przygotowania. Przytknęła zapałkę do gałęzi w kominku i w myślach wyliczyła wszystko, co jeszcze zostało. Przyniosła świece ze spiżarni, znalazła zapałki, trzy latarki i metalową tacę, na której to wszystko ułożyła. Odszukała w piwnicy generator, bo kto wie, jak długo jeszcze będzie prąd? Lecz to oczywiście tylko wierzchołek góry lodowej.

Każdy vermontczyk od urodzenia przechodził trening na wypadek śnieżycy. Przyniosła cztery naręcza drewna z garażu i rzuciła obok kominka. Przetrząsnęła wszystkie szafy w poszukiwaniu swetrów, poduszek i koców. Zaciągnęła zasłony i zamknęła wszystkie drzwi prowadzące do salonu, pod okna i drzwi podłożyła zwinięte ręczniki, żeby ciepło nie uciekało. Sądząc z umeblowania, salon odnawiano później niż kuchnię. Daisy uznała go za najcieplejsze pomieszczenie w domu, dlatego zniosła tu wszystko, co potrzebne. Tak brzmiało pierwsze przykazanie

14

w czasie zamieci: oszczędzaj energię. Oszczędzaj zasoby. Nie wspominając już o tym, że nie chciała węszyć po cudzym domu. Powinna pamiętać o wszystkim, tymczasem od dawna jechała na rezerwie. Przynajmniej rozgrzała się od ruchu, ale mało brakowało, by zasnęła na stojąco - a wciąż jeszcze pozostały rzeczy, które absolutnie należało zrobić. Musiała napełnić wanny, żeby mieć zapas wody. Po drugie, jedzenie. Musi koniecznie coś zjeść - choćby zupę i jeszcze ostatni problem. Ogień chwycił, drobne płomyki zaczęły lizać ułożone kłody. Otrzepała ręce i ze zmarszczonym czołem ruszyła do kuchni. To nieznajomy facet był ostatnim problemem. W jakiś sposób musiała go

S R

przetransportować - ciekawe tylko jak. Ważył pewnie dwa razy więcej od niej.

Podeszła do niego z rękami na biodrach. Już przedtem poczyniła pewne przygotowania. Przetrząsnęła szafki Cunninghamów, aż znalazła apteczkę. Potem szybko podłożyła mu ręcznik pod głowę i przemyła ranę, zdjęła buty. Jęknął i drgnął gwałtownie, kiedy dotknęła prawej stopy. Okazała się spuchnięta jak balon.

Pięknie. Owinęła kostkę bandażem - nie miała pojęcia, jak należy opatrzyć nogę, jeśli jest złamana. Ale uznała,że lepiej zrobić cokolwiek niż nic, więc obłożyła spuchnięte miejsce lodem i przykryła mężczyznę kocem. Długą chwilę siedziała nad nim w kucki, zamartwiając się, co będzie, jeśli nieznajomy umrze - po czym doszła do wniosku, że zachowuje się jak głupia gęś. Poprawianie koca po raz setny nic nie pomoże. Powinna wziąć się w garść. Nie można go zostawić na twardej, zimnej, brudnej

15

podłodze. Tylko jak go przenieść, nie urażając głowy ani kostki? Jak go w ogóle podnieść? Zastanowiła się, po czym ruszyła na piętro. Pani Cunningham musi mieć gdzieś komodę z pościelą. Daisy znalazła komodę i wzięła prześcieradło z dolnej półki - miała nadzieję, że tam leżą te gorsze. Wymyśliła, że jakoś przetoczy mężczyznę na prześcieradło, a potem przeciągnie go po podłodze. Jeśli się nie uda... Odsunęła od siebie tę myśl. Musi się udać. Nie miała innego pomysłu. Przetoczyła go ostrożnie na rozłożone prześcieradło. Zajęło to chwilę, częściowo dlatego, że bardzo się obawiała go urazić, a częściowo ponieważ wciąż na niego zerkała

S R

Nie mogła się na niego napatrzyć - musiała to przyznać. Miał urodę tego rodzaju, która naprawdę robiła na niej wrażenie. Wydatna szczęka z lekkim zarostem. Gęste, niesforne włosy, które nigdy nie dają się ułożyć porządnie, nie za krótkie, nieszczególnie starannie ostrzyżone... tak jak się jemu podoba. Ramiona, które nie dałyby się upchnąć w przeciętnej koszuli. Znoszone dżinsy, świadczące wszem i wobec, że własny wygląd mało go obchodzi.

Typ fizyczny, pomyślała bez emocji. Łatwo potrafiła go sobie wyobrazić napalonego i spoconego, jak rzuca kobietę na łóżko, a potem sam nurkuje za nią. Żądny seksu, żądny życia i wszystkiego innego. Uparciuch. Tacy zawsze są uparci. Im grubszy kark, tym większy upór. Im większe stopy, tym większy... zresztą, co ją to obchodzi. Była odporna. Mogła na niego patrzeć z przyjemnością - w każdym razie, jak długo gość pozostanie wśród żywych. Wiedziała

16

już, że to nie dla niej. Choć jeszcze nie wiedziała, z jakiego powodu. Może miał żonę albo nie pojmował, co znaczy słowo „wierność". A może wynalazł własny, oryginalny sposób na złamanie kobiecie serca. Szczegóły nie miały znaczenia. Prawda była taka, że nigdy, ani razu, nie udało się jej zakochać we właściwym facecie. To z nią, nie z nimi było coś nie w porządku. Z wiekiem nauczyła się sobie z tym radzić. To znaczy, kiedy jakiś facet jej się podobał, po prostu wiała, gdzie pieprz rośnie. Teraz jednak nic jej nie obchodziło, czy się w nim zakocha. Interesowało ją tylko jedno: zawlec olbrzyma do salonu, zanim sama padnie z: 1. wyczerpania, 2. głodu, 3. nadwerężonego kręgosłupa, 4.

S R

wszystkiego co powyżej. Kurczę, ależ był ciężki. Pot ściekał jej po karku. Ciągnęła ze wszystkich sił, jęcząc, by dodać sobie sił, a i tak przesunęła go tylko o parę centymetrów.

Jean-Luc, jej eks, miał charakter podlejszy niż boa dusiciel, ale przynajmniej był względnie lekki. Nawet jak się zalał w trupa, dał się ruszyć. Ten facet...

Kiedy na niego spojrzała, wspomniany facet przyglądał się jej nie tylko przytomny, ale i najwyraźniej zaciekawiony. - Nie żeby mi przeszkadzało, jak mnie noszą - mruknął - ale czy nie byłoby łatwiej, gdybym po prostu wstał i przeszedł? Nie mogła go zabić. Bez względu na to, jak była wściekła, nie mogła po prostu zamordować gościa, który już był ranny. Ale jeszcze godzinę później czuła się wkurzona. I dopiero wtedy znalazła chwilę czasu, żeby się skontaktować z szeryfem.

17

- Słyszę cię, George - powiedziała. - I miałeś rację. Żyje i nawet nie wygląda, jakby miał z powrotem zapaść w śpiączkę. Ale i tak nie mogę stwierdzić, czy jest poważnie ranny. Potrzebuję karetki. Albo helikoptera, albo śnieżnego skutera. Słuchając, mełła pieprz do zupy. Kuchenka i lodówka na szczęście były podłączone do prądu, ale to wszystko. Nie było zlewu ani bieżącej wody. Garnki, talerze i tym podobne gdzieś pochowano. Daisy uważała się za eksperta, jeśli chodzi o przyrządzanie czegoś z niczego - nauczyło ją tego życie z Jean-Lukiem. Poza tym zawsze towarzyszyła mamie w kuchni. Zaczęła więc od puszki z kartoflanką znalezionej w piwnicy, potem znalazła przyprawy i sztućce w jadalni,

S R

następnie przetrząsnęła lodówkę i uradowana wyciągnęła skwarki oraz przyzwoity kawałek cheddara. Pieprz i szczypior nie były tak świeże, jakby sobie życzyła, ale i tak dało się przyrządzić znośną zupę. Jeśli zdoła się pozbyć niefortunnego inwalidy, może nawet trochę się odpręży.

- Tak, George, słyszę, jak wieje. I sypie też niezgorzej. Alę na takie właśnie okazje macie pługi śnieżne, prawda? Żeby ratować ludzi w każdych warunkach. Wcale nie przesadzam! Potrzebuje co najmniej prześwietlenia. I jakichś antybiotyków... cholera jasna! - Z niedowierzaniem spojrzała na komórkę. - Nie, nie umówię się z tobą, jak śnieżyca się skończy, ty... ty głupi canard! Des clous! Francuskie przekleństwa nie zrobiły na nim wrażenia, tylko się roześmiał. I to ma być szeryf! Ktoś, czyim obowiązkiem jest pomagać w każdej sprawie!

18

Zupa była gotowa. Daisy zgasiła światło w kuchni, wzięła łyżkę i serwetkę i zaniosła parującą miskę do salonu. Ogień buzował wesoło. Będzie musiała w nocy dołożyć drewna - inaczej całe ciepło ucieknie kominem. Zignorowała zawodzącą wichurę z równą łatwością jak podłużny, owinięty kocem kształt na kanapie. Ha, zasłużyła na coś dobrego. Już zaczynało się jej kręcić w głowie ze zmęczenia, zdenerwowania i głodu. Rozsiadła się w wielkim fotelu - zapewne ulubionym meblu pana Cunninghama, sądząc z magazynów łowieckich ułożonych obok - i sięgnęła po łyżkę. Z głębokiego cienia zalegającego wokół kanapy odezwał się

S R

seksowny głos - żałosny, słaby, lecz niewątpliwie seksowny: - Czy mógłbym też trochę dostać?

- Nie. Upłynęło parę chwil, po czym ten sam głos odezwał się znowu; tym razem oprócz żałości i słabości brzmiało w nim błaganie: - Pachnie bardzo apetycznie.

- Trudno. Nie dostaniesz nic do jedzenia. Tym razem milczał; w końcu uległa.

- Słuchaj, nie jem przy tobie, żeby cię dręczyć. W kuchni nie ma gdzie usiąść, lecę z nóg, a to jedyny ciepły pokój w tym domu. A szczerze mówiąc, po uderzeniu w głowę nie powinieneś nic jeść. Mógłbyś zwymiotować. Szeryf kazał, żebym sprawdzała, czy jesteś przytomny, co jakiś czas oglądała twoje źrenice i nie dawała nic jeść do jutra rano.

19

Nabrała kolejną łyżkę zupy, nadal na niego nie patrząc. Wciąż pamiętała, jak jej waliło serce, kiedy na wpół niosła zwalistego typa to pokoju. I kontakt fizyczny, kiedy go sadowiła na kanapie. Na tym polegał jej problem z facetami. Jeśli patrzyli na nią w pewien szczególny sposób, musiała im ulec. Ten też należał do tej kategorii, czuła to doskonale. Na razie przynajmniej był ranny, ale nie miała zamiaru ryzykować kolejnych palpitacji. - Proszę...-jęknął czarująco. Przełknęła zupę, warknęła jakieś przekleństwo, po czym pomaszerowała do kuchni i nalała zupy do drugiej miski. Małej miski. Przyniosła mu ze zmarszczonym czołem. - Tylko parę łyżek. - Okej,

S R

- Jak zjesz, pogadamy. Ale nie życzę sobie żadnego skomlenia ani przekupstwa.

- Nie skomleć. Nie przekupywać. Tak jest - obiecał. Jasne. Głęboki baryton przyrzekający nie skomleć;równie dobrze niedźwiedź mógłby obiecać, że nie będzie ryczał. Siadła obok chorego z miską. - Nie próbuj siadać. Tylko trochę się podnieś. - Chyba dałbym radę zjeść sam. - I wsunąłbyś całą miskę. Ja ci na to nie pozwolę. - Ach. Arogancka, władcza kobieta, tak? - Nie. Wystraszona. Jeśli umrzesz albo twój stan się pogorszy, będę przy tobie tkwić do końca śnieżycy.

20

Podniosła łyżkę, mężczyzna posłusznie otworzył usta. Znowu przypomniała sobie, że jest ranny. Tylko jakim cudem ranny gość mógł mieć taki szelmowski wyraz oczu? - Będziemy tu spać razem? - Westchnęła, po czym wepchnęła mu do ust kolejną łyżkę zupy. - Kiedy ja jestem chora - odparła znacząco - staram się być szczególnie miła dla ludzi, którzy się mną opiekują. - No, cóż, skoro nie chcesz ze mną spać, to może weźmiemy razem prysznic? Cały jestem w trocinach. Chciałbym się umyć. - Żadnych pryszniców. Żadnych kąpieli. Co będzie, jak się przewrócisz? Chociaż przydałoby się upewnić, czy do tej rany na głowie nie dostał się brud.

S R

- Właśnie o tym myślałem. I nie przewrócę się, jeśli weźmiesz prysznic ze mną. Może powinniśmy się sobie oficjalnie przedstawić? Jestem Jack Larson...

- Wiem. Szeryf mi powiedział. A ja jestem Daisy Campbell. Możesz mi mówić Daisy. Spróbuję ci jakoś umyć ręce, a jutro pogadamy o prysznicu. Samotnym. Ale dzisiaj wieczorem trzymamy się tego, co szeryf mówił o wstrząsie mózgu. - Nie mam wstrząsu mózgu. - Spadłeś i straciłeś przytomność. Możesz mieć wstrząs mózgu poprawiła. - Spadłem, bo ryzykowałem jak idiota, chociaż nie powinienem. Ale głowę mam twardą, każdy ci to powie. Zostało jeszcze trochę zupy? Albo czegoś solidniejszego?

21

- Kuchnia wygląda jak po przejściu tajfunu, o czym powinieneś wiedzieć, bo sam ją doprowadziłeś do takiego stanu. I nie dostaniesz nic do jedzenia, nie ma się co tak gapić. - Jak gapić? Dała mu jeszcze jedną łyżkę zupy, potem ignorując cierpiętnicze spojrzenie, odniosła naczynia do łazienki. To było ostatnie zadanie na ten dzień. Powinna zrobić jeszcze parę rzeczy na wypadek awarii prądu, ale zdecydowała, że awarii nie będzie. Zasypiała na stojąco. Po powrocie do pokoju przyniosła choremu szklankę wody i zmoczony ręcznik do wytarcia rąk, dołożyła ze dwie kłody do ognia i zamierzała zapaść w niepamięć na co najmniej dwanaście godzin.

S R

- Rozmawiałaś z szeryfem, jakbyś go dobrze znała. Jack, niech go szlag, zdawał się zupełnie przytomny.

- George Webster? Chodziłam z nim do szkoły. - Odwiesiła pogrzebacz. - Cały ostatni rok łaził za mną z wywieszonym językiem. No właśnie, skłonił ją do uśmiechu. Wodził za nią wzrokiem, kiedy zdejmowała buty i rozkładała koc. - Założę się, że nie on jeden.

- Fakt - przyznała. - Teraz nie mieści mi się w głowie, jaka byłam niedojrzała. Chciałam, żeby faceci mnie lubili. Chciałam mieć opinię szalonej i zabawnej. A miałam dwie młodsze siostry i powinnam była im dawać przykład. Zamiast tego... - Co zamiast tego? Zwinęła się na fotelu i przykryła kocem. Licho wie, czemu zebrało się jej na zwierzenia. Pewnie dlatego, że jest za bardzo zmęczona, by jasno myśleć.

22

- ...myślałam jedynie, jak się stąd wyrwać i zająć czymś ciekawym. Nigdy nie narobiłam sobie poważnych kłopotów, ale matka sporo się nasłuchała. A to miałam za krótką spódnicę, a to zbyt „oryginalny" makijaż. Teraz widzę, że próbowałam pokazać, jaka się czuję stłamszona w małym miasteczku i jak bardzo chcę wyjechać. - A teraz wróciłaś, - Tylko na trochę. Złapać oddech przed dalszą drogą. Chociaż oczy jej się zamykały, dosłyszała, stanowczą nutę w swoim głosie. Nie zostanie za nic w świecie. Parę godzin w White Hills i już ma na głowie śnieżycę i problem z facetem. To znak. Nie powinna była wracać do domu nawet na miesiąc. Nawet pomimo rozpaczliwej sytuacji.

S R

- Jeśli mogę spytać, jak trafiłaś na południe Francji? Oprzytomniała - chociaż tylko chwilowo. Przesunęła dłońmi po twarzy.

- Zakochałam się w artyście. Spotkałam go na wystawie w Bostonie, nie pamiętam nawet, co tam robiłam... ale pamiętam, że zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Wyszłam za niego zaraz po skończeniu liceum. - Rozumiem, że był Francuzem? - Tak, był Francuzem i chciał mieszkać w Aixen-Provenće, gdzie Cezanne studiował z Emilem Zolą. A potem w RemyenProvence, gdzie Van Gogh spędził długi czas. A potem na Lazurowym Wybrzeżu, bo światło jest tam takie niezwykłe... - Hm. Brzmi fascynująco.

23

- I było fascynujące - odparła, bo zawsze tak wszystkim mówiła. Myśleli, że nie posiada się ze szczęścia, że ma wspaniałe życie, jak z bajki. Nikt nawet się nie domyślał prawdy - z wyjątkiem matki, lecz Margaux posiadała niepokojącą umiejętność czytania w myślach. - I... dalej jesteś jego żoną? - Nie. Trudno dostać rozwód, jak każda ze stron ma inne obywatelstwo, ale się udało. Nie wiem jeszcze, co będę robić dalej, ale pewne, że nie ruszę się na krok z własnego kraju. Otwarła oczy; nawet teraz uważała, że powinna powiedzieć coś na obronę swojego eksmęża. - Mój eks był i jest niezłym malarzem. Znają go na całym

S R

świecie: Jean-Luc Rochard. Może widziałeś jego obrazy? - Ja? W życiu. Jedyne obrazki, jakie mam w domu, to kolorowanki.

Cholera. Znowu się uśmiechnęła. - Na każdej ścianie, tak?

- Jedna została wolna. - Poczuła, że przygląda jej się w blasku płomieni. - Więc... co się stało? - Z czym? - Czemu wzięłaś z nim rozwód? Opowiadasz o gościu, jakim to był ideałem, jakie miałaś fantastyczne życie. Coś musiało być nie tak, inaczej byś z nim została. - Nic z tego. Wychlapałam wszystko, co mogłam wy-chlapać w jeden wieczór. Teraz twoja kolej. Jeśli ta śnieżyca potrwa jeszcze trochę, będziemy mieć mnóstwo czasu, żeby się nagadać. Pewnie

24

więcej, niżbyśmy chcieli. A co do najbliższej przyszłości: czy zamierzasz zwiedzić łazienkę, tylko wstydzisz się o tym powiedzieć?. - Pójdę ją obejrzeć, jak zaśniesz. - I tu mamy problem, panie Larson - odparła cierpliwie - bo lecę z nóg. A jak zasnę, to na dobre i żadna siła mnie nie zbudzi. Więc jeśli pan czegoś chce, musimy to zrobić teraz. - Nie potrzebuję pomocy. - Oczywiście, że potrzebujesz. Ale nie będę cię zmuszać. Uprzedzam, że to ostatnia okazja. Ziewnęła, jakby dla podkreślenia, jaka jest zmęczona. I to była ostatnia rzecz, jaką pamiętała.

S R 25

ROZDZIAŁ TRZECI Jack musiał się uśmiechnąć. Kiedy ta kobieta spała, robiła to na poważnie. W pół słowa zamknęła oczy i opadła na oparcie fotela. Chwilę później już chrapała. Nie głośno jak facet, tylko cichutko i delikatnie. Jak ktoś kompletnie wyczerpany. Uznał, że to doskonały moment, by udać się wreszcie do łazienki. Wcale się nie krępował. Ostatecznie był dorosłym facetem. Niestety, okazało się, że może tam dotrzeć tylko na czworakach. Głowa nadal go bolała, ale nie na tym polegał największy problem:

S R

jeśli poruszał się wolno - i nie śmiał za bardzo - wszystko było w porządku. Znacznie bardziej dawała mu się we znaki kostka. Przynajmniej tego wieczoru nie było mowy, by na niej stanął. Parę razy w życiu zdarzyło mu się poprosić o pomoc. Był tego niemal pewien, chociaż nie mógł sobie przypomnieć konkretnej sytuacji. Ale z pewnością nie prosił o pomoc kobiety niczym jakaś oferma.

Więc powlókł się do łazienki, co zajęło wieczność. A potem siedział dłuższą chwilę na podłodze, aż przestało mu się kręcić w głowie. W końcu jednak zrobił, co trzeba, umył zęby, a nawet w miarę porządnie umył się gąbką, i poczołgał z powrotem do salonu. Wiatr zawodził głośniej niż dotąd, a może zdawało się tak z powodu ciemności. Rozlegały się dziwaczne trzaski i szmery. Jack zawahał się obok kanapy, po czym cisnął poduszkę i koc na podłogę

26

obok kominka. Uznał, że łatwiej mu będzie dokładać do ognia, jeśli ulokuje się w pobliżu. Oparł bolącą nogę na przysuniętej kłodzie i ułożył się wygodnie. Pozycja zdawała się idealna, gdy sobie uświadomił, że nie widzi twarzy Daisy. Musiał więc przesunąć całe posłanie w inne miejsce. Kiedy tego wreszcie dokonał, wszystko go bolało, ale dopiął swego. Skoro już miał cierpieć, widok Daisy stanowił najlepszą pociechę, jaką sobie można wyobrazić. Miała ciemne kręgi pod oczami, ale to nieważne. Wyglądałaby fantastycznie nawet śmiertelnie chora na grypę. Żaden facet nie przeszedłby obojętnie obok Daisy Campbell.

S R

I zupełnie nie była taka, jak mówiła. Jak na kogoś wyrzekającego non stop, że musi niańczyć nieznajomego faceta, opiekowała się nim wspaniale i patrzyła na niego ze szczerą troską. Jak na kogoś, kto wyglądał, jakby zszedł ze stronic kolorowego pisma, potrafiła ugotować wyśmienitą zupę. I chociaż zachowywała się, jakby przywykła dyrygować zastępem służby, wykazała niemało zdrowego rozsądku w przygotowaniach do śnieżycy. Nie mógł jej rozgryźć. Było w tym coś dziwnego, naprawdę dziwnego. Jack nie lubił niespodzianek. Nie przeszkadzało mu, że Daisy go pociąga - cholera, nawet gdyby przeszkadzało, niewiele by na to poradził. Ale rozum podpowiadał, że trzeba uważać. Ona sama powiedziała jasno i wyraźnie, że nie zamierza nigdzie osiąść na stałe. Już kiedyś zakochał się w kimś takim. I nie było powodu znowu nadstawiać karku. Ale co szkodzi, jeśli trochę sobie

27

popatrzy na tę fascynującą twarz? To była jedna z ulubionych męskich fantazji: znaleźć się odciętym od świata z piękną kobietą. Chociaż mało prawdopodobne, by się do siebie zbliżyli. Cholera, nie umiał sobie nawet wyobrazić, że jej dotyka jednym palcem. Nie mógł zasnąć: wiatr wył potępieńczo, całe ciało bolało go nieznośnie. Nagle jednak szeroko otworzył oczy, bo znienacka poczuł, jak przytula się do niego kobiece ciało - to właśnie, którego dotykania jednym palcem nie mógł sobie wyobrazić. - Nie śpisz, Jack? To tylko ja. Może i w pokoju było ciemno, nie licząc słabego poblasku od kominka, ale doskonale wiedział, kto go odwiedził.

S R

- Prąd wysiadł. Rano, jak się zrobi jaśniej, pójdę do piwnicy i spróbuję odpalić generator. Kominek nie wystarczy do ogrzania pokoju, więc na razie powinniśmy się położyć obok siebie i przykryć razem kocem, żeby nie tracić ciepła. - Okej.

- Najpóźniej za parę dni ktoś po ciebie przyjedzie. Mamy jedzenie, wodę i zapas drewna. Pewnie zmarzniemy, ale damy sobie radę. Wszystko będzie dobrze. W twojej sytuacji pewnie trudniej to znieść. Ale ja pół życia spędziłam w Vermoncie i umiem sobie poradzić. Nie martw się. - Nie martwię się. - Wiem, że to musi być dla ciebie krępujące... Nie zwracając uwagi na bolącą głowę i pulsującą kostkę, przyciągnął ją do siebie i pocałował. Nie próbował zamknąć jej ust. Nie miał nic przeciwko temu, żeby gadała całą noc, nie dając im

28

zasnąć. Ale nie życzył sobie być traktowanym jak smarkacz, któremu ciągle trzeba dodawać odwagi. Pocałunek może i był impulsywny, ale wydawał się rozsądnym, logicznym sposobem, by dać jej do zrozumienia, że jest mężczyzną, nie chłopcem. I była to jego ostatnia rozsądna, logiczna myśl na długi czas. Sekundy, minuty, może nawet godziny. Była zmarznięta. Licho wie od jak dawna zamarzała na tym fotelu, ale wargi miała zimne jak lód, dłonie jeszcze zimniejsze. W chwili kiedy dotknął wargami jej ust, zamarła bez ruchu. Zdawało się, że nawet przestała oddychać. Tylko nagle otwarła szeroko oczy. W półmroku przyglądali się sobie ze ściągniętymi brwiami.

S R

Jack przyznawał, że istniało wiele powodów do namysłu, bo prawie zupełnie się nie znali i żadne nie spodziewało się takiego zbliżenia. W każdym razie on na pewno się nie spodziewał - teraz jednak czuł, że musi ją pocałować znowu.

Smakowała snem, jej szyja pachniała leciutko. Nie perfumami, lecz czymś czystym, naturalnym i delikatnym... lawendą, pomyślał. Powiew wiosennej świeżości w noc, która nie mogła być ciemniejsza ani zimniejsza. Oboje zalała fala żaru. Ledwie się mogli poruszać pod kocami, co było niemal zabawne, bo żadne i tak nie potrzebowało okrycia. To nie był on - ten mężczyzna, który całował ją gwałtownie, przesuwając dłońmi po jej smukłym, gibkim ciele. To nie mógł być on. On nie był szalony ani impulsywny. Przywiązywał wagę do każdego detalu, wszystko robił gruntownie. Ale co tam. W tej chwili

29

było tylko ich dwoje w zimowej pustce. Jaskiniowiec, który przywlókł swoją wybrankę na legowisko ze skór. Jej smak, jej dotyk oszałamiały. Nigdy nie reagował tak na kobietę. Parę pocałunków nigdy nie robiło na nim takiego piorunującego wrażenia. A seks - ten rodzaj seksu, który się liczy zdarzał się tylko z kobietami, które znał cholernie dobrze. Jej nie znał zupełnie. Chociaż czuł, jakby było inaczej. Może jego reakcję dało się wytłumaczyć: odcięci od świata, w nietypowych okolicznościach, ale miał wrażenie... miał wrażenie, jakby żadna kobieta nigdy tak go nie dotykała. Daisy jęknęła, kiedy poczuła znowu jego usta.

S R

Jej wspaniałe gęste włosy przesypywały mu się przez palce, kiedy tulił jej głowę. Oplotła go ramionami, przylgnęła do niego, jakby chciała go do siebie przywiązać na zawsze. Przez grubą warstwę koców i ubrań nadal czuł jej piersi. Nadal czuł dotyk długich smukłych nóg, żar, pragnienie, poczucie jedności, którego żadne z nich nie chciało przerwać. Nikt nie całował tak jak ona i wiedział, że nikt nigdy nie będzie go tak całował.

Ogień zamigotał i zgasł. Cienie tańczyły po ścianach. Koce splątały się, krępowały ruchy. Głowa i kostka bolały. A mimo to nigdy nie czuł większego pożądania. Nawet przez chwilę nie podejrzewał, że Daisy zareaguje tak, jak zareagowała: dziko, bez zahamowań. Tylko nagie pragnienie, jawna tęsknota, bo żadne z nich nie sądziło, że powinno się z nią kryć - nie tej nocy. Przeszła przez piekło. Nie powiedziała tego, ale to było widać w jej oczach, jej dotyku, natarczywym „weź mnie, żebym mogła

30

zapomnieć o bólu". Znał to uczucie. Kiedy człowiek zostanie zraniony, kuli się w sobie do czasu, kiedy rany się zabliźnią. Trzeba być szalonym, by ryzykować nowe, zanim dawne się zaleczą... a przecież samotność odczuwa się najdotkliwiej w cierpieniu. Kiedy się wątpi, czy ktoś nas jeszcze pokocha. Kiedy się rozmyśla, co takiego w nas było, że ktoś, komu oddaliśmy wszystko, nie odpowiedział równą miłością. Cholera, dobrze znał to uczucie. I w miarę, jak coraz lepiej uświadamiał sobie jej bezbronność, zaczynał sobie także zdawać sprawę z własnej. Oderwał usta od jej ust, nabrał powietrza. - Daisy...

S R

- Wiem. To szaleństwo... - Dyszała równie ciężko jak on, patrząc w oszołomieniu. - Zupełnie się tego nie spodziewałam. - Ja też nie.

- Zawsze tak całujesz, czy to ja wydobyłam z ciebie talent? - Hm, coś mi mówi, że nie ma sposobu, bym odpowiedział na to pytanie i nie dostał po głowie.

Delikatne palce dotknęły jego policzka.

- Nie uderzyłabym cię w głowę, cher, kiedy jesteś ranny. Najwyżej walnęłabym cię w brzuch. I traktuj to jako obietnicę. - Dzięki. - Wygląda na to, że wraca nam rozsądek. - Fakt - przyznał z żalem. - Często bywam impulsywna. Ale chyba... trochę przesadziłam. - Wiem. - Ale nadal w jego głosie brzmiał zawód. - Ja nigdy nie robię głupich rzeczy.

31

- Nie? Ja zrobiłam ich tyle, że mogłabym prowadzić kursy. - Od ciebie chętnie bym się uczył. Zachichotała uwodzicielsko. - A jeśli ci przyrzeknę, Jack, że jeszcze w trakcie tej śnieżycy... Czekał, aż dokończy. A kiedy nie powiedziała nic więcej, przyjrzał się jej uważnie. Oczy miała zamknięte, z rozchylonych ust znowu rozlegało się cichutkie pochrapywanie. Zasnęła. Tak po prostu. Zostawiając go w takim stanie! Miał nadzieję, że to nie omen. Daisy mgliście zdała sobie sprawę, że dzwoni komórka. Z wyczerpania zasnęła tak głęboko, że zdawało się niemożliwością oprzytomnieć w parę chwil. Było zimno. I jasno.

S R

Stopniowo kolejne fakty wdzierały się do jej mózgu, wyrywając ją z oszołomienia. Jest u Cunninghamów. Całowała się z nieznajomym. Trwa śnieżyca. Cholera, nigdy dotąd nie całowała się z nieznajomym. Ogień płonie dziarsko, ktoś - z pewnością nie ona dołożył drewna. Nie tylko całowała się z nieznajomym - rzuciła się na niego jak wygłodniała lwica. Jej rodzina wyjechała z miasta, jest biedna jak mysz kościelna, jej życie to katastrofa. I wygląda na to, że nadal leżą z Jackiem jak przyklejeni do siebie. Odrzuciła koce, poczuła lodowate zimno i uznała, że starczy jej tyle rzeczywistości. - Tak - prychnęła, kiedy wreszcie dopadła komórki Jacka w kuchni. - Wiem doskonale, że prąd wysiadł, George. Spróbuję włączyć generator Cunninghamów. Nie, nie wiem, jak się miewa mój pacjent...

32

Bla, bla, bla. Siedemdziesiąt centymetrów śniegu, silny wiatr, wielkie zaspy. Miasto stanęło. Wielkie mi nowiny. Ziewnęła, czekając, by wtrącić słowo. - Okej, okej. To nie poród i nie atak serca. Ale Jack naprawdę mocno się uderzył w głowę. I zrobił sobie coś w kostkę. Więc pamiętaj o nas, okej? Tak, zamelduję trochę później, jak nam leci. W drodze powrotnej do salonu przypomniała sobie, że powinna w miarę szybko skontaktować się z rodzicami i siostrami. Nie wiedzieli, że przyjechała do White Hills. Nie opowiedziała im też wszystkiego o rozwodzie z Jean-Lukiem, ale to inna historia. Przeczesała palcami splątane włosy, rozmyślając o tysiącu

S R

różnych spraw. I nagle stanęła jak wryta. Podobnie jak Jack.

Z jakiegoś niepojętego powodu czaił się na czworakach za kanapą.

Daisy nie drgnęła, ale puls zaczął jej bić szybko - zupełnie jak zeszłej nocy, kiedy go dotknęła. Kiedy bardzo rozsądnie wczołgała się pod koc obok niego, żeby się ogrzać. I bardzo nierozsądnie zaczęła go pieścić. Czuła, jakby ktoś obcy zyskał nad nią kontrolę. Tylko w ten sposób mogła wyjaśnić, czemu ten cholerny typ wprawiał jej hormony w taki taniec. - Co robimy? - spytała taktownie, bo nadał nie ruszał się z miejsca. - Szukałem czegoś. - Ach, tak.

33

- Wypadło mi coś z kieszeni. Klucz. Nie potrzebuję go w tej chwili, ale pomyślałem, że na wszelki wypadek lepiej go poszukam, zanim zapomnę... Nie zamierzała bawić się w kotka i myszkę. - Noga tak bardzo cię boli? Spojrzał na nią spode łba. Nie mógł wiedzieć, że okłamywali ją najlepsi. - Mogę chodzić - odparł z irytacją. - Mam propozycję. Poczołgaj się do łazienki, ale żadnych pryszniców, póki nie włączą prądu. Spróbuję ci skombinować jakąś laskę i coś od bólu. A jak wrócisz, połóż się na kanapie, to ci zrobię okład z lodu. - Sam sobie dam radę.

S R

Powtarzał to w kółko przez cały dzień. Daisy wściekłaby się, gdyby nie to, że z każdą godziną stawał się coraz słodszy. Za każdym razem, kiedy się zabierała do jakiejś roboty, wlókł się za nią, starając się pomóc albo ją wyręczyć. Po kilkunastu latach spędzonych z najbardziej zależnym facetem na świecie sprzeczki z Jackiem to była czysta rozkosz. - Potrafię włączyć generator - zapewnił. - Nie wątpię. A ja widziałam, jak się to robi, kiedy byłam mała. I nie wiem, czy wszystko pamiętam. Ale to nie zmienia faktu, że generator jest w piwnicy. - Więc? - Więc nie dostaniesz się tam z chorą kostką. Ja pójdę. Siadaj na kanapie.

34

- Siądę na schodach, jakbyś miała jakieś pytania. Zrobiła mu laskę z kija od szczotki, przyniosła więcej drewna, dołożyła do ognia. Dwa razy bez efektu spróbowała włączyć generator. Będą więc marzli. Na szczęście mają ogień i zapas drewna. - Mogę iść do piwnicy - zaczął swoje Jack. - Jasne. Ale co będzie, jak upadniesz? Nie wniosę cię z powrotem na górę. - Nie upadnę. Tylko facet mógł powiedzieć coś równie idiotycznego. Do tej pory zdążyła przygotować obiad. - Jedz - poleciła, żeby go czymś zająć. Podziałało. Przy każdej

S R

okazji oglądała ranę na jego głowie - co nie było łatwe, bo upierał się, że wszystko w porządku. Kłamał. Rana miała dobrych siedem centymetrów długości, obok widniał spory guz. Z drugiej strony, pomyślała, gdyby naprawdę czuł się źle, nie rzuciłby się na jedzenie jak wilk.

- Nie rozumiem, w jaki sposób udało ci się to ugotować w nieistniejącej kuchni.

- Na tym polega cała zabawa. Trzeba użyć wyobraźni, zamiast po prostu otworzyć puszkę i podgrzać ją w mikrofali. Wychwalał ją do przesady. Nie zrobiła nic wielkiego: przyrządziła steki znalezione w zamrażarce Cunninghamów z czosnkiem, estragonem i paroma innymi przyprawami, upiekła kilka ziemniaków w folii. Sekret polegał na tym, że przy kominku wszystko smakuje świetnie.

35

- Byłoby ci łatwiej, gdybym uruchomił generator. Wiem, że dałbym... Ten znowu swoje. Spróbowała znowu go od tego odciągnąć. - Więc jak to się stało, że zająłeś się rozbiórkami? - Rozbiórkami? - Tak. No, remonty kuchni, burzenie ścian, używanie elektrycznych narzędzi, robienie wielkiego hałasu i nieporządku. Czujesz, że to twoje powołanie, czy po prostu nigdy nie dorosłeś? Omal się nie zakrztusił - ale Jack nie pozwoliłby się zmarnować kawałkowi porządnego steku, nawet jeśli musiał w tym celu opanować śmiech.

S R

- Od dziecka lubiłem robić w drewnie. Nie przestawało mnie to bawić z wiekiem, więc postanowiłem tym zarabiać na życie. Ta robota dla Cunninghamów to właściwie przysługa, a nie zlecenie. Najczęściej zajmuję się renowacją. Wymiana spróchniałych belek, nierównych podłóg, tego rodzaju rzeczy.

Słyszała rosnącą radość w jego głosie.

- Tylko nie dostań orgazmu. Wyszczerzył zęby. - Nic na to nie poradzę, że ta robota mnie kręci. Poszedłem do college'u, żeby zostać prawnikiem. Nienawidziłem tego, więc rzuciłem szkołę i poszedłem na praktykę do mistrza ciesielskiego. - Aha. To czemu pracujesz sam i jak utknąłeś w White Hills? - Czemu sądzisz, że tu utknąłem? - Bo nie jesteś stąd. Znałabym cię ze szkoły. Albo tak mi się zdaje. Ile masz lat? - Trzydzieści cztery.

36

- Trochę więcej ode mnie. Co znaczy, że na pewno bym cię znała, bo znałam wszystkich kilka lat starszych interesujących chłopaków. A sądząc z tego, jak wyglądasz teraz, w szkole musiałeś być słodki. Omal nie udławił się jedzeniem po raz drugi. - Campbell, jesteś zła do szpiku kości. Zawsze się tak drażnisz? - Rany, nie. Tylko jak z kimś siedzę w zamknięciu. Szczególnie jeśli nie wiem, jak długo to potrwa. A skoro już siedzimy razem zamknięci, to równie dobrze możemy się tym bawić. Co znaczy, że powinieneś mi powiedzieć, czemu wybrałeś taką wieś jak White Hills, żeby w niej zamieszkać.

S R

- Hej, tu jest całkiem sporo domów. Domów, sklepów, kościołów. I tego, co lubię najbardziej, czyli rzeczy do odnowienia. Niekoniecznie przywracam im dawny wygląd, czasem biorę po prostu coś, co zbrzydło ze starości, i przywracam do życia. - Bardzo fajnie. Ale czemu nie poszukałeś ciekawszego miejsca niż White Hills? - Może nie chciałem.

- Może ukrywasz jakąś mroczną tajemnicę - zasugerowała. Wydawał się rozbawiony jej wścibstwem. - Oficjalnie dlatego, że zarabiam masę forsy w tej waszej mieścinie. - Bardzo się cieszę. Ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie. - Kiedyś dostałem tu zlecenie i mi się spodobało. A odkąd się tu przeprowadziłem, mam tyle roboty, że nie mogę się opędzić. Jedyne, co mi przeszkadza, to brak zmysłu artystycznego.

37

Przechyliła głowę. - Potrzeba mieć zmysł artystyczny, żeby być cieślą? - Nie zawsze. To znaczy, pokaż mi kuchnię albo pusty pokój, a narysuję ci plan, jak wykorzystać ich wszystkie zalety. Uwielbiam tego rodzaju robotę. Ale teraz jak ludzie wynajmują kogoś od remontu, to chcą mieć wszystkich specjalistów naraz. Ja znam się na drewnie, ale jak mi każą wybrać kolor ścian, klamki do drzwi albo meble... cholera, nie rozumiem, czemu mam być jeszcze dekoratorem wnętrz. Gdybym chciał rozwijać biznes, musiałbym coś na to poradzić. Ale nie chcę. Chociaż czasem mi to przeszkadza. - Wynajmij dekoratora. - To nie wypali.

S R

- Ach, tak. - Zatarła ręce. - Czyżbym odkryła prawdziwy powód, czemu się zaszyłeś w zapomnianym przez Boga kącie? Miałeś romans z dekoratorką?

- Ktoś ci już mówił, że jesteś wścibska?

- Tylko matka. No, śmiało, przyznaj się. Co za pożytek mieć sekrety, jak się ich nikomu nie zdradza? - To nie sekret - zaprotestował. - Świetnie, w takim razie na pewno mi opowiesz tę historię odparła bezczelnie, aż się roześmiał. Ściślej, poddał. - Zaczynałem w Raleigh w Karolinie Północnej. Tam dorastałem, nadal mam tam rodzinę. Byłem zaręczony, jeszcze kiedy planowałem być prawnikiem, ale nie spodobało jej się, że chcę zostać fizycznym. - Więc była głupia. Całe szczęście, że ją rzuciłeś -wtrąciła Daisy.

38

- Hm, ściśle rzecz biorąc, to ona mnie rzuciła... - Tak czy inaczej, uniknąłeś losu gorszego od śmierci. Co było dalej? - Potem poznałem Jima Farringtona, najlepszego cieślę, jakiego spotkałem w życiu. Zostałem jego uczniem. Był uparty jak osioł, ale fantastycznie się znał na robocie. Miał młodszą siostrę. - Aha. - No właśnie. Raz na nią spojrzałem i wpadłem po uszy. Chciałem z nią brać ślub na pierwszej randce, ale sensowniej było się postarać, żeby Jim zrobił mnie wspólnikiem. Na małżeństwo potrzeba pieniędzy. Poza tym ona nie chciała jeszcze rezygnować z wolności.

S R

Więc byliśmy ze sobą parę lat, tylko nigdy tego nie zalegalizowaliśmy. To znaczy, formalnie.

- Wcale mnie nie interesuje, co robiliście nieformalnie. - Okej. W każdym razie pojawił się pewien problem. - Mianowicie?

- Hm... Jim to wspaniały gość. Rewelacyjnie zna się na robocie. Dlatego byłem taki pewien, że opłaca się z nim wejść w spółkę. On myślał to samo o mnie. Tylko z jakiegoś powodu zawsze mu się zdawało, że ma rację. - A miał? - Cholera, nie. To ja zawsze miałem racje. - Zaczynam rozumieć. - Nie mogliśmy się dogadać. On mówił jedno, ja drugie. Z początku kłóciliśmy się tylko między sobą, ale potem zaczęliśmy w to

39

wciągać klientów. Gdyby nie był taki cholernie zadufany w sobie i nieustępliwy... - Jak ty? - Na tym właśnie polegał problem. Byliśmy podobni do siebie jak bliźniaki. Tak czy inaczej, trzeba było się rozstać. Wcześniej rozstałem się z jego siostrą. Trudno jej było znieść tę sytuację, ale też chyba wiedzieliśmy już wtedy oboje, że z naszego związku nic nie będzie. Jim mniej więcej w tym czasie otworzył własny interes, więc uznałem, że powinienem wyjechać, żeby mu nie robić konkurencji. Zresztą chciałem wyjechać gdzieś, gdzie będę mógł pracować na własny rachunek. Gdzie znajdę dość roboty dla siebie, ale nie tak

S R

dużo, bym musiał szukać pomocnika.

- I nie musiał się obawiać, że ktoś odkryje, jaki z ciebie charakternik i maruda przekonany o własnej nieomylności? - Wcale nie jestem...

Nagle urwał i uniósł brew. W pierwszej chwili nie wiedziała, o co mu chodzi, zaraz jednak też to usłyszała: ciszę. Ogień trzaskał w kominku, lecz wycie wiatru umilkło. Równocześnie rzucili się do okna, Jack podpierając się kijem. Daisy odsunęła zasłony. Żadne nie patrzyło na zegarek - po co, skoro i tak trwa zamieć? Teraz jednak się przekonali, że zapadł wczesny wieczór. Po wielu godzinach nieustannego wiatru i zacinającego śniegu nagle ujrzeli przed sobą zaczarowany świat. Wiatr ustał, jakby go nigdy nie było. Księżyc oświetlał dziewiczy, pusty krajobraz. Wyglądał jak zrobiony z bitej śmietany: wieże i wiry, zaspy większe od domów połyskiwały jak cukrowe

40

ozdoby, a mimo to wydawały się miękkie i puszyste. Żadnych śladów stóp, żadnych świateł, żadnych oznak cywilizacji. Daisy poczuła ukłucie w sercu. Wyjechała z Vermontu, nigdy nie chciała tu wracać, nie chciała oglądać ani jednej śnieżycy więcej. Ale zapomniała o jednym: kiedy zamieć się kończy, cały świat zmienia się do niepoznaki. Za każdym razem inaczej, bo nie ma dwóch podobnych śnieżyc. Ogarnęło ją wzruszenie, głęboki zachwyt otaczającym pięknem. Obróciła głowę i zobaczyła, że Jack przygląda się jej zamiast widokowi za oknem. - To takie... takie niezwykłe - szepnęła bezradnie.

S R

- Ty jesteś niezwykła - odparł i przyciągnął ją do siebie.

41

ROZDZIAŁ CZWARTY Okej, okej, Daisy wiedziała od zawsze, że jest bezbronna wobec cudownych widoków... i mężczyzn. Właśnie dlatego stała się taka cyniczna. I ostrożna w stosunku do facetów. Ale Jack podszedł ją nieczysto. Najpierw ją rozbawił, a potem ni stąd, ni zowąd nazwał niezwykłą - kiedy od dawna nikt jej taką nie nazywał. A potem, kiedy ją objął... Stopniała jak lody w słońcu. Uległa jak pierwsza lepsza głupia gęś.

S R

Wypuścił z rąk laskę i ujął jej twarz w obie dłonie, przyciągnął do siebie i pocałował w usta. Żeby się nie przewrócić, musiała objąć go w pasie. Nie znała go wcale, on nie znał jej, lecz zamiast się poczuć jak idiotka, słyszała w głębi serca cichy głosik mówiący, że tym razem jest inaczej. Że naprawdę nigdy nie przeżyła takiej chwili. Wydawał się taki... ciepły. Taki spragniony. W tej chwili rozpaczliwie nie chciała utracić tego wrażenia. Nagle zapomniała, że od jedenastu lat spychała własne problemy na drugi plan. Nie straciła głowy. Wiedziała, że bardzo niedługo przyjdzie jej za to drogo zapłacić. Ale minęło tyle lat. Zapomniała już, jak to jest... po prostu czuć się z kimś dobrze, czuć to podniecenie, musujące między dwojgiem ludzi jak szampan. Ulegać mężczyźnie, nie martwiąc się, ile ją to będzie kosztować. - O kurczę - szepnął Jack - jak się bierzesz do dzieła, to na poważnie.

42

- Właśnie miałam to samo powiedzieć o tobie. - Przechyliła głowę. - Idziemy na całość... czy próbujemy się z tego jakoś sprytnie wycofać? - Ja jestem za całością. - Naprawdę chcesz być lekkomyślny i nieodpowiedzialny? - Tak. O, tak. - Zawahał się. - Jak tylko znajdę prezerwatywę. - Nie obawiasz się, że będziesz tego żałował? To znaczy, że za szybko to poszło? - Oczywiście, że oboje będziemy tego żałować. I oczywiście to idzie za szybko. - Wciąż próbował ją pocałować. - Wiesz doskonale, że nie należy za wcześnie wskakiwać do łóżka.

S R

- Wiem doskonale. - Przyłapała się na tym, że wpatruje się w jego usta.

- Ja też wiem. Więc jeśli chcesz, żebyśmy dali spokój, daj znać. Tylko, gdybyś mogła, postaraj się to zrobić w ciągu najbliższej minuty, okej?

- Skąd ci strzeliło do głowy, że chcę, byśmy dali spokój? spytała.

Uśmiechnął się i znowu ją pocałował - wolno, leniwie, przeciągle. Już wcześniej dali się ponieść podnieceniu, ale nie tak, nie do tego stopnia. Zdawało się, że żar między nimi jest większy niż ciepło ognia. Przywykła do namiętności i lubiła ją - aż za bardzo. Zawsze lubiła tę lekkomyślność, smak ryzyka, kiedy ulegała silniejszemu mężczyźnie. Tyle tylko, że zawsze trafiała na drani. Nie mogła już tego znieść. Mogła się pogodzić z tym, że źle osądza facetów, ale nie

43

zniosłaby, gdyby kolejny raz któryś złamał jej serce. Musi być twardsza i trzymać się z dala od drani. Tylko że tym razem coś zdawało się inne. - Jack - szepnęła z wahaniem, chociaż nigdy nie brakowało jej zdecydowania. Do tej chwili zdjął jej sweter i cisnął go gdzieś w ciemność. Dużymi, szorstkimi dłońmi objął jej pośladki, zsunął do kostek czarne spodnie. Potem - pewnie dlatego, że trudno mu było stać na bolącej nodze, opadł na kanapę. Równocześnie jednak przesunął wargami po jej piersiach, brzuchu do pępka, równocześnie gładząc ją po plecach. Miała na sobie francuskie koronkowe figi - i właśnie na ich granicy

S R

zatrzymały się jego wargi. Przesuwał wargami po delikatnej satynie, nie dotykając nagiej skóry. Jęknęła z rozkoszy. Wyciągnęła rękę, pogładziła jego muskularne plecy. Kiedy znowu przywarł ustami do jej ust, zsunęła mu koszulę i rozpięła spodnie. W pewnym momencie opadli na ziemię, szorstki dywan drapał ją w nagie plecy, podczas gdy Jack wciąż ją całował, napierając na nią biodrami, by wiedziała, jak bardzo jej pragnie.

Chmura iskier wzbiła się nagle z paleniska. Do tej pory mogli wytrzymać w pokoju, jeśli mieli na sobie wiele warstw ubrań - teraz leżeli niemal nadzy i mimo to było im ciepło. Cholera, mogłabym siedzieć po szyję w śniegu i jeszcze by mi było za gorąco, pomyślała przelotnie. Seks był taki przyjemny, sprawiał, że czuła się żywa, czuła się ważna, czuła, że ma władzę. Żeby tylko nie to złamane serce. Nie była dzieckiem, znała życie. Od

44

dawna nie wierzyła w bajki. Ale cholera, ta tęsknota, która pulsowała jej w żyłach, choć niepokojąca, była taka... przyjemna. Jack otwarł nagle oczy, spojrzał na nią w skupieniu. - Gotowa? - spytał. - Och, tak. Dziesięć razy tak. - Jak skakać z dachu świata, to razem. - Tak. - Nie obchodzi mnie jutro. Tej nocy jesteś moja. - Tak. A ty mój. - Cholera, masz rację. A potem wszedł w nią. Puls na szyi bił mu równie mocno jak jej.

S R

A potem było właśnie tak, jak powiedział. Skoczyła z dachu świata - z nim, w niego.

Obudził ją koszmar. W jednej chwili spała w ciepłym, bezpiecznym kokonie, w następnej żołądek ścisnął się jej w kulę i serce biło szaleńczo ze strachu.

Oprzytomniała w jednej chwili. Ubiegłego ranka zbudził ją dźwięk komórki i teraz też skądś dobiegał dzwonek. Wszystko poza tym było zupełnie inne. Przez szpary w zasłonach wpadały promienie słońca, wszystkie światła były zapalone, zewsząd dobiegały dźwięki: lodówka, radio w sąsiednim pokoju, szum w rurach z gorącą wodą. Jakiś facet leżał owinięty wokół niej, jak dziecko wokół gwiazdkowego prezentu. W mgnieniu oka dotarło do niej, że włączyli prąd i śnieżyca naprawdę się skończyła. Ale ten mężczyzna, tulący ją, jakby ją chciał obronić przed światem... to właśnie był koszmar.

45

Wyrzuty sumienia przytłoczyły ją jak wielki głaz. Pierwszej nocy obudziła się obok Jacka, ale do niczego między nimi nie doszło. Za to wczoraj wieczorem... Wczoraj wieczorem kochała się z nim, chociaż go prawie nie znała. Nigdy wcześniej nie zrobiła czegoś podobnego. Bywała szalona, zdarzało się jej podejmować nieodpowiedzialne decyzje, ale nigdy wcześniej nie zachowała się jak kompletna idiotka. - Mam odebrać komórkę? - odezwał się senny baryton. - Nie, ja odbiorę. To pewnie szeryf. Miała rację. Niestety, przekonała się o tym na pewno, dopiero kiedy golusieńka wyskoczyła spod koca. Komórka znajdowała się w

S R

kuchni, nie do końca naładowana, więc połączenie się rwało. - Daisy Campbell, jeszcze chwila i dostałbym ataku serca. Myślałem, że coś się wam stało!

- Wszystko w porządku, George. - Zdesperowana rozejrzała się po kuchni, szukając czegoś do okrycia. Jedyne, co zobaczyła, to zniszczony ciesielski fartuch. Wystarczający, żeby się zakryć z przodu. Odrobinę. - Nie mogłam odebrać od razu, ale poza tym wszystko w porządku. - To dobrze. Pługi wyruszyły dobre trzy godziny temu, więc za jakąś godzinkę będziemy u was. Więcej nie mogę obiecać. Najpierw trzeba odśnieżyć miasto. Rozumiem, że pacjent przeżył noc? Pacjent z rozbitą głową i skręconą kostką. Z którym kochała się namiętnie przez większą część nocy. - Zdaje się, że nie jest z nim tak źle, jak sądziłam.

46

- Doskonale. Mimo to zawieziemy go na badania do szpitala. Jak wrócisz do siebie... - W domu rodziców nie działa ogrzewanie. Dlatego w ogóle przyszłam do Cunninghamów. - Okej. Zaraz spróbuję... George mówił coś jeszcze, ale nie miała pojęcia co. Nie zdawała sobie sprawy, kiedy wyłączyła telefon i odłożyła go, bo nagle Jack stanął w drzwiach w prawie zapiętych dżinsach, przyglądając się jej uważnie. Fartuch zakrywał w pewnym stopniu strategiczne punkty i nie było już tak lodowato zimno jak dotychczas, a jednak pod jego spojrzeniem zaszczekała zębami.

S R

Wszystko w jego wyglądzie przypominało o ostatniej nocy: rozczochrane włosy, przez które przesuwała dłońmi, przyciągając go do siebie, domagając się kolejnych pocałunków. Pamiętała smak wąskich warg. Pamiętała dokładnie moment, kiedy pieszczotliwie ugryzła go w lewe ramię. Pamiętała nawet jego stopy... jak pisnęła, kiedy ją dotknął zimnymi palcami, a potem wybuchnęła śmiechem. W nocy był jej kochankiem... w dzień nieznajomym mężczyzną. Nieznajomym, z którym czuła się bliżej... bliżej niż z własnym mężem. Nigdy nie brakowało jej odwagi w stosunku do mężczyzn. Nigdy - do dzisiaj. Co gorsza, łajdak po ciemku wyglądał cholernie przystojnie, ale w świetle dnia prezentował się wręcz odjazdowo. Jej żołądek nagle wykonał fikołka. Spokojnie, powiedziała sobie. To nie miłość. Okazała się na tyle lekkomyślna, żeby się przespać z nieznajomym, ale przecież się w nim nie zakochała. Z błędem potrafiła sobie

47

poradzić, miała w tym długi trening. Ale wcale nie była pewna, czy przetrwa kolejną miłość do niewłaściwego faceta. Kiedy tak stał, patrząc na nią, widać było, że znowu ma na nią ochotę. Oparty na kiju od szczotki powinien się wydawać biedny i bezradny, tymczasem drań jakimś sposobem spoglądał na nią z grzeszną, lekkomyślną obietnicą w tych swoich sennych oczach. A na dodatek w jakimś zakątku jej serca zbudził się idiotyczny zachwyt tą obietnicą. Chciała się z nim znowu kochać. Chciała zapomnieć się w szaleństwie. Cholera, zdawało się, jakby jej rozum zrobił sobie wycieczkę na biegun północny i nie zamierzał wracać. - Za niecałą godzinę przyjadą nas uratować - oznajmiła

S R

stanowczo. Nie zamierzała się uśmiechnąć. Postanowiła być twarda. Przeszkadza ci, że zjesz jak człowiek i będziesz mógł wrócić do własnego łóżka? Podszedł bliżej.

- Przeszkadza mi, że dziś w nocy nie będę z tobą odcięty od świata. Chętnie bym z tobą został jeszcze z pięć czy sześć dni. Minimum.

Jej serce znowu zabiło szybciej. I nie było to tylko pożądanie, ale śmiertelnie niebezpieczne uczucie. Dotknął tego wrażliwego miejsca, do którego nie dopuszczała nikogo. Uderz w mur, nie ma sprawy. Ale uderz w to miejsce i zranisz bardzo dotkliwie. Potrafiła się otoczyć murem.. Cholera, wiedziała doskonale, jak obronić własne serce, żeby znowu go ktoś nie zranił.

48

- Nic z tego - odparła lekko. - Przygoda to przygoda, ale za parę dni skończyłyby się nam kondomy i jedzenie, a ty byś się zaczaj obawiać, że grozi nam „związek" albo coś równie okropnego. - Myślisz, że bym się tym zmartwił, tak? Wyglądało na to, że w żaden sposób nie zgasi tego niebezpiecznego błysku w jego oczach, więc sięgnęła po najpewniejszą broń: prawdę. - Nic by z tego nie wyszło, Jack. Ale nie zamierzam żałować ostatniej nocy i mam nadzieję, że ty też nie. - Nie.. Zawahała się. Chciała - musiała - być ostrożna, ale nie chciała też go zranić w żaden sposób.

S R

- Wczoraj... - powiedział miękko - mam wrażenie, że to było coś... wiekopomnego.

Nie spuszczał z niej skupionego spojrzenia. - Podoba mi się to określenie. Wiekopomne. Nieczęsto zdarza mi się coś takiego. Nie aż takiego.

- Mnie też nie. Ale nie zostanę długo w White Hills. - Uśmiechnęła się dziarsko. - Kurczę, musimy się ubrać. Zegar tyka, za parę minut zaczną się dobijać do drzwi. A jednak kiedy podeszła do drzwi, nie ruszył się z miejsca. Nie dotknął jej - Jack nie wydawał się facetem, który dotknąłby kobiety bez specjalnego zaproszenia. Ale nagle poczuła się śmiesznie w skąpym fartuchu. Ubiegłej nocy chciała być naga dla niego, z nim. - Daisy... naprawdę tak bardzo nienawidzisz White Hills? Zapytał poważnie, więc odparła w podobnym duchu.

49

- Prawdę mówiąc, zawsze uwielbiałam to miejsce, przynajmniej kiedy mieszkała tu moja rodzina. Ale życie w małym mieście... Pokręciła głową. - Znudziło cię? - Nie... ale zawsze miałam wrażenie, jakbym żyła w akwarium. Wszyscy wszystko o tobie wiedzą. Nie można popełnić błędu, być innym... anonimowym. Największą rozrywką w sobotni wieczór jest patrzeć na przejeżdżające traktory albo mecz licealistów. Kobiety wywieszają pranie, faceci myją samochody. - To takie złe? - Nie złe, przynajmniej nie dla większości. - Z wysiłkiem

S R

próbowała mu wyjaśnić. - Moja mama zawsze powtarza, że dała mi niewłaściwe imię. Daisy, stokrotka. Taki zwyczajny kwiat. A we mnie nie ma nic zwykłego. Zdaje mi się, jakbym urodziła się po to, by przetańczyć całą noc. Tylko nie miałam z kim.

- Naprawdę musiałaś nie znosić tego miejsca. - Wcale nie. Kochałam moich rodziców i siostry, zawsze świetnie się dogadywałyśmy. I lubiłam to miasteczko. Tylko ono nie lubiło mnie - wyznała szczerze i uśmiechnęła się. - Ty też mnie znielubisz, jak mnie lepiej poznasz. Spojrzał wyzywająco. - Wydajesz się bardzo pewna siebie. - Jestem pewna siebie. Kiedy przejeżdżałam w pobliżu, sąsiadki wołały swoich synków pod dach, by ich ochronić przed wpływem „tej szalonej Daisy Campbell". - Ale mnie wystraszyłaś - rzucił drwiąco.

50

Oboje się roześmiali - po czym popędzili się ubrać. Daisy wiedziała doskonale, że go nie odstraszyła, ale miała wielką nadzieję, że zrozumiał, o co jej chodzi. Nie nadawała się na żonę dla miłego, przeciętnego faceta, który chciał się ustatkować i zamieszkać we własnym domku z dziećmi oraz koszem do koszykówki na drzwiach garażu. Była kobietą, z którą przeciętny facet chciał przeżyć romans. Tak jak oni ubiegłej nocy. Z miłymi facetami nigdy nie wychodziło nic więcej, więc postarała się ostrzec Jacka, zanim będzie za późno i któreś z nich zostanie poważnie zranione. Tym bardziej że utknęła w White Hills na jakiś czas.

S R

Dla jego dobra - i własnego - zamierzała się trzymać z dala od Jacka Larsona.

51

ROZDZIAŁ PIĄTY Jack szedł niespiesznie po Main Street. Od zamieci przed dwoma tygodniami nie padało, ale mróz trzymał nadal. Zaspy z odgarniętego śniegu sięgały tak wysoko, że trudno było zaparkować wóz - dlatego musiał iść na piechotę trzy przecznice. Zwykle lubił zimę, ale w tym roku trwała za długo. Święta minęły dawno, klienci siedzieli w domu, więc miejscowi kupcy byli na krawędzi bankructwa. Tylko on zarabiał więcej, niż mógł wydać. Ludzie zamknięci w

S R

czterech ścianach zaczynali uważniej przyglądać się otoczeniu, dostrzegać niedostatki. Do Jacka zgłosiło się pół miasteczka, domagając się gruntownego remontu przed końcem zimy. I całe szczęście - bo to pomagało mu nie myśleć o Daisy Campbell. Z rękami w kieszeniach minął księgarnię, potem fryzjera. Przeszedł na drugą stronę ulicy, odruchowo złapał małego Tommiego Williamsa, żeby ten nie upadł - dzieciak wciąż uciekał matce, a chodnik był śliski.

Musiała wciąż być w White Hills, bo na każdym kroku - na stacji benzynowej, w sklepie spożywczym i żelaznym - wszyscy plotkowali o pięknej marnotrawnej córce, która wróciła do domu. Ale farma była opuszczona, a telefon odłączony - sprawdzał wiele razy. Wcale nie był pewien, czy coś z tego będzie. I wcale nie wpatrywał się godzinami w telefon, czekając, aż Daisy zadzwoni. Chciał się tylko dowiedzieć, czy zupełnym przypadkiem nie miałaby

52

ochoty jeszcze kiedyś w tym stuleciu zafundować mu paru odjazdowych nocy. Wiatr smagnął go po twarzy. Tak właśnie się czuł: jakby dostał po gębie. Najwyraźniej dla niej tamta noc nie była niczym niezwykłym. A ponieważ zawsze uważał się za samotnika, nie rozumiał, czemu ma wrażenie, jakby ktoś obdarł ze skóry jego serce. Uszy marzły mu, bo znowu zapomniał czapki - zawsze zapominał czapki. Zmierzał do Inner Connections, sklepu z materiałami do aranżacji wnętrz. Nigdy dotąd nie przekroczył progu podobnego przybytku i wcale za tym nie tęsknił. Ale miał zrobić okno wykuszowe u Johna Cochrana, a jego żona, która niedawno przeszła

S R

operację i nie mogła wychodzić z domu, zażyczyła sobie próbek. Jack nie miał pojęcia, co to takiego, ale podobno dało się je dostać u Karen Black. Coraz trudniej było mu się wykręcić od podobnych zleceń. Klienci życzyli sobie, żeby po przebudowie umiał także dobrać meble i kolory obić.

Minął pralnię. Na najbliższym rogu znajdowała się Marble Bridge Café. Wiosną i latem wystawiano stoliki na zewnątrz, żeby miejscowi - w bardzo vermonckim stylu - mogli sączyć piwo i kłócić się o politykę. Jack chętnie by wpadł na szybką kawę dla rozgrzewki, ale chciał mieć straszną wizytę za sobą. Może potem. Jeśli ktoś mu wyjaśni, co to za próbki. Jeśli... Stanął jak wryty, potem cofnął się o trzy kroki. Coś tu się nie zgadzało. O tej porze w Marble Bridge Cafe George powinien popijać kawę przy barze, zawiesiwszy kapelusz szeryfa przy wejściu. W okolicy powinien się roznosić swąd spalenizny, bo Harry Mackay -właściciel od czterdziestu lat - zawsze

53

zostawiał coś na gazie i zapominał o tym. Zresztą i tak klienci przychodzili tu na śniadanie i lunch, a po południu Harry miał otwarte tylko dlatego, że nie chciało mu się siedzieć w domu. Tymczasem teraz co najmniej połowa stolików była zajęta. Czyżby Harry wprowadził promocję na przypalone dania? Jack ruszyłby dalej, gdyby nie spojrzał na kobietę za barem. Nie była to Janelle ani druga z kelnerek Harry'ego. Natychmiast pchnął drzwi i wszedł do wnętrza. Z różnych stron odezwały się powitania; odpowiadał lub kiwał głową, ale nie spuszczał oczu z kobiety. Stała do niego plecami, ale i tak było jasne, że to nie ktoś miejscowy. Miała lśniące ciemne włosy

S R

do ramion, tańczące wokół jej twarzy, gdy się poruszała. Jack nie poznałby markowych ubrań, choćby ugryzły go w tyłek, ale domyślił się, że błękitna jedwabna bluzka i luźne spodnie kosztowały tyle, co lot na Księżyc i z powrotem. Poznałby te włosy i ten tyłeczek na końcu świata.

Znajdował się w połowie drogi do baru, kiedy nagle się odwróciła. Trzymała talerz ciasteczek, ktoś z kuchni mówił coś do niej przez otwarte okienko, lecz ona tylko patrzyła na niego. Jack wiedział, jak zraniona duma potrafi podziałać na wyobraźnię mężczyzny, ale dałby głowę, że na jego widok policzki Daisy leciutko poróżowiały, a w jej oczach pojawił się tęskny błysk. Wyraźnie się ucieszyła - choć także zaniepokoiła. I nadal stała nieruchomo jak posąg. Szeryf i Harry spojrzeli na nowo przybyłego.

54

- Cześć, Jack - przywitał go właściciel. - Nieczęsto wpadasz po południu. - Witaj, Jack. - Cześć, szeryfie. Kiedy zdjął kurtkę i witał się ze znajomymi, Daisy zniknęła z powrotem w kuchni - czy miała ważny powód, czy chciała go uniknąć - nie wiedział. Tak czy inaczej zyskał chwilę, żeby przeanalizować sytuację. Im dłużej się rozglądał wokół, tym bardziej dochodził do wniosku, że trafił do wszechświata równoległego. Zamiast woni starego tłuszczu i przypalenizny w powietrzu roznosiły się aromaty, od których mężczyźnie robi się lekko na duchu: świeży chleb, muffiny

S R

jagodowe, paszteciki, ciasteczka. Ale największym zaskoczeniem był widok Daisy. Pasowała do tego miejsca jak Monet do składu żelastwa. Nosiła kozaczki na wysokich obcasach, na jej nadgarstkach połyskiwały srebrne bransolety. Osławiony egzotyczny kwiat jako kucharka w taniej knajpie? Pani Campbell w butach za pięć tysięcy podająca kawę i hamburgery?

- Zimno - stwierdził szeryf.

Był to jego ulubiony sposób rozpoczynania rozmowy. Ponieważ w miasteczku przestępczość praktycznie nie istniała, mógł sobie pozwolić na przesiadywanie w kawiarni, tyjąc od ciastek i spoglądając tęsknie na Daisy. Za to z pewnością był doskonałym źródłem informacji. - Nie widziałem tu nigdy tyle ludzi. Co się stało? - Kuchnia francuska Daisy, to się stało. Tydzień temu Harry wpuścił ją do kuchni i od tej pory pojawiły się smakołyki, o jakich

55

nikt tu nie słyszał. Lepiej zamów biszkopt lawendowy, póki jeszcze jest. Wiem, wiem, brzmi jak jakieś nie wiadomo co, ale przysięgam, wcale nie czuć, żeby tam były jakieś głupie kwiatki. Ktoś zagadnął szeryfa; w tym samym momencie do stolika podszedł Harry. - Na co masz ochotę, Jack? - Wpadłem tylko na chwilę, poproszę o kawę. I kawałek. .. Chciał zamówić biszkopt, ale zauważył, że talerz na barze jest pusty. Tylko kawę. Zaraz potem grzał dłonie o kubek wściekle mocnej kawy, ale Daisy nadal kryła się w kuchni. Słyszał jej głos - pewnie rozmawiała z

S R

bratem Harry'ego, Jasonem. Upił łyk, sparzył sobie gardło, łyknął znowu. W głowie kręciło mu się od pytań. Wszystko wskazywało na to, że Daisy tu pracuje, ale to po prostu zdawało się niemożliwe. Po co szukała takiej roboty, w dodatku marnie płatnej, skoro same jej ubrania kosztowały pewnie więcej niż większość zaparkowanych przed kawiarnią wozów? I skoro obijała się po White Hills przez ostatnie dwa tygodnie, czemu nie dała znaku życia? Czemu go unikała? Harry wcisnął za stolik swoje wielkie brzuszysko, najwyraźniej mając ochotę na dłuższą pogawędkę, lecz w tej chwili Jack podniósł się z miejsca, rzucił na bar parę monet, złapał kurtkę i skierował się do wyjścia. Nie może za nią biegać na oczach wszystkich: - zjawi się w bardziej sprzyjającym, spokojniejszym czasie. Gdzieś jednak między ostatnim stolikiem a drzwiami zmienił zamiar i obrócił się na pięcie. Minął kasę, bar, podwójne drzwi prowadzące do kuchni. Harry nie

56

próbował go powstrzymać. Szeryf nie próbował go powstrzymać. Cholera, nikt go nie próbował powstrzymać! Pchnął drzwi tak mocno, że z hukiem uderzyły o ścianę. - Daisy! - zawołał na cały głos. Z kąta przy chłodni wyjrzały dwie głowy. Jedna -mniejsza, z wielkimi oczami i o pełnych, miękkich ustach - niewątpliwie należała do niej. Druga kropka w kropkę przypominała Harry'ego - i zaraz na powrót zniknęła. Daisy podeszła bliżej. Jack nie był pewien, co chce powiedzieć. Coś w rodzaju: „Kobieto, nie przywykłem do tego, że się z kimś kocham, a potem moja partnerka znika jak sen złoty". Albo:"Daisy,

S R

czemu mi nie dałaś znać, że cały czas jesteś w mieście?". Albo: „Daisy, na miłość boską, co ty tu robisz?".

Wyczuł jednak bezbronność w tych łagodnych ciemnych oczach. Wiedział, że zachowuje się jak wariat. Odkąd się z nią kochał, zachowywał się jak wariat. Daisy była inteligentna i potrafiła się znaleźć w każdej sytuacji - widział, jak sobie radziła podczas zamieci, chociaż z pewnością nie chciała, by ją nazywano zaradną i praktyczną. Więc pewnie tylko sobie wyobraził tę bezbronność. Ale i tak coś poszło źle. Groźna mina i ton były w porządku, lecz w słowach brzmiała sama łagodność. - Czy wiesz może, co to są próbki? - Próbki? - powtórzyła, nie rozumiejąc. - Tak. Próbki. Żeby można było dobrać obicia albo zasłony, albo coś. - Ach, próbki materiału?

57

- Chyba tak. - Jasne. - Bogu dzięki. Wyjaśnisz mi to przy kolacji? - Okej - odparła, jakby nawet na chwilę nie zniknęła z jego życia i jakby wspólna kolacja nie była niczym niezwykłym. - O siódmej? - naciskał. - Okej. - Gdzie po ciebie przyjechać? - Może spotkajmy się tutaj, przed kawiarnią? Załatwione. Nim Daisy zdąży zmienić zdanie - i ignorując zaciekawione spojrzenia gości - wyszedł szybko na zewnątrz. Powiew

S R

lodowatego wiatru próbował go nieco otrzeźwić, ale bez większego sukcesu. W głowie wciąż mu się kręciło. Czy wyobraził sobie to wszystko? Tamtą niewiarygodną noc, niezwykłe spotkanie, zjednoczenie, jakiego nigdy z nikim nie przeżył, falę podniecenia, chociaż tylko ze sobą rozmawiali?

Czy Daisy była rzeczywista - a może po prostu za mocno uderzył się w głowę?

Nie dość, że dygotała ze zdenerwowania przed spotkaniem z Jackiem, to jeszcze wyglądało na to, że się spóźni. Właśnie kiedy wkładała sweter z szerokim golfem, zadzwoniła jej nowa komórka. Odebrała zniecierpliwiona. - Nareszcie - odezwał się zrzędny kobiecy głos. - Dotarła do mnie wiadomość, że zmieniłaś numer, ale nie powiedziałaś, gdzie jesteś. Zastrzelę cię, jeśli jeszcze raz zrobisz coś takiego!

58

Zniecierpliwiona czy nie, Daisy musiała się roześmiać. Jej mała siostrzyczka mówiła tak stanowczo. Ostatnich kilka lat było dla Camille prawdziwym piekłem: jej ukochany zginął i ona omal nie zginęła również. Trzeba było długiego czasu - i miłości fantastycznego faceta - żeby odzyskała tę swoją arogancką pewność siebie. - Zadzwoniłam do mamy i taty, i ciebie, i Violet, żeby wszyscy znali mój numer telefonu... - Ale nagrałaś się tylko na pocztę i nikt nie miał szansy z tobą pogadać! Nikt nie wie, gdzie jesteś! - W domu. W White Hills. W każdym razie w tej chwili. Z

S R

komórką przy uchu wsunęła na nogi czarne buty od Manola Blahnika, potem włożyła banknot do torebki od Kate Spade.

- Ale nikogo tam nie ma! Wiesz, że Violet zamknęła dom na całą zimę, a ja jestem na wakacjach z Pete'em i chłopcami. Mimo całej miłości do siostry Daisy zerknęła na zegarek i nadal się krzątała; schwyciła najpierw szczotkę do włosów, potem szminkę. - To moja wina, że się rozjechaliście w różne strony? Nie mówiąc już o tym, że ty jedna z całej rodziny mieszkasz na stałe w White Hills, ale zamiast siedzieć na miejscu z nowym mężem i dziećmi. - I psami. I teściem. - No właśnie. Potrafisz sobie urządzić miesiąc miodowy, skarbie.

59

- Nie zmieniaj tematu - odparła Camille. - Ostatnie, co o tobie słyszałam, to że jesteś we Francji. Obie z Violet domyślałyśmy się, że ci się nie układa z Jean-Lukiem, ale oczywiście nie zdradziłaś, o co chodzi. I nagle ni z tego, ni z owego dostaję wiadomość, że zmieniłaś numer, wróciłaś do Stanów i nazywasz się znowu Campbell. - No właśnie - przytaknęła Daisy, uważając temat za wyczerpany. - Rozwiodłaś się? Nie mogła równie lekko odpowiedzieć na to pytanie. - Tak. I opowiem wam o tym. Ale w tej chwili się śpieszę... błagam, tylko nic nie mów mamie i tacie, dopóki wcześniej nie

S R

wyjaśnię wszystkiego tobie i Violet, okej?

- Nie, nie okej. Najpierw chcę się dowiedzieć... - Camille, nie mogę teraz rozmawiać, szczerze. Przysięgam, że nie unikam tematu. Po prostu jestem umówiona, a wyjaśnienie, co się stało, wymaga więcej niż paru chwil. - Okej, ale...

Daisy rozłączyła się. Było już dziesięć po siódmej. Dziesięć minut to niewiele, ale kazała czekać Jackowi na zewnątrz, na trzaskającym mrozie. Włożyła płaszcz, zamknęła drzwi i popędziła w dół po schodach. Starannie przemyślała każdy element stroju, od swetra i luźnych spodni od St. Johna, po makijaż Cle Peau. Nie sądziła, żeby Jack miał choćby mgliste pojęcie o istnieniu takich firm - ale nie zdawał też sobie sprawy, że te głupie, niepraktyczne stroje są wszystkim, co Daisy posiada. Starała się wyglądać jak ktoś zamożny, by stworzyć

60

większy dystans. Nie chciała, by uważał ją za zwykłą kobietę zamierzającą zostać w White Hills - ani sądził, że ich znajomość ma szanse zmienić się w coś więcej. Tak było w teorii. Liczyła też, że sobie zaplanuje, jak się zachowywać podczas spotkania, tymczasem jej myśli były w stanie kompletnego chaosu. Drzwi na dole prowadziły do holu Marble Bridge Cafe, następne wychodziły na ulicę, gdzie czekał już wysoki ciemnowłosy mężczyzna w kożuchu, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Słysząc trzask zamka, obrócił się i na jej widok wrósł w ziemię. Światło lamp ulicznych oświetlało jego zarumienioną od mrozu

S R

twarz i przyprószone śniegiem włosy, lecz spoglądał na nią z błyskiem w oczach. Lodowata noc nagle ocieplała. Kogoś, kto tak długo był samotny, kusiło... kusiłoby, poprawiła się Daisy, żeby zaufać obietnicy kryjącej się w tych seksownych, czułych oczach. Nie zamierzała powtarzać dawnych błędów. Nie można się zakochać od pierwszego wejrzenia - czy raczej od pierwszej nocy miłością, z której coś mogłoby wyniknąć. Nieważne, co jej podpowiada serce. Już parę razy fatalnie się pomyliło. - Sądziłem, że kawiarnia jest już zamknięta. Nie wiedziałem, że Harry ma otwarte tak długo. - Jest zamknięta. Mieszkam nad nią. Podniósł wzrok. - Nawet nie wiedziałem, że tam jest mieszkanie. Otworzył usta, jakby chciał spytać o coś jeszcze, potem jednak spojrzał na nią znowu. Naprawdę spojrzał. Miała wrażenie, jakby wchłaniał w siebie każdy najdrobniejszy szczegół jej wyglądu.

61

- Wyglądasz fantastycznie. Zorientowała się, dokąd ją wiezie - do McCutcheon's, najdroższej kawiarni w mieście - i zamiast tego namówiła go na najbliższy fast food. Wyglądał na zmęczonego - pełnego energii i zdolnego narobić jej masę kłopotów, ale mimo wszystko zmęczonego. - Głowa już się zagoiła? - spytała nieco później, podkradając mu kolejną frytkę. Pierwszy raz widzę go w normalnym ubraniu, przemknęło jej przez myśl. Podczas śnieżycy nie cały czas chodził nago, ale kiedy go znalazła, miał na sobie strój do pracy. Dziś wieczór włożył czarne sztruksy i czarny sweter w norweski wzór. Zwyczajne, praktyczne

S R

ubranie, lecz prezentował się w nim doskonale. Daisy nie umiałaby znaleźć w swojej garderobie jednej sztuki odzieży, którą można by nazwać praktyczną, co nie znaczy, że nie potrafiła tego docenić u innych.

- Szeryf uparł się, bym poszedł do lekarza, a ten mi wmawiał, że mam wstrząs mózgu. Jakby to miało znaczenie, że się wymyśli nową nazwę dla bólu głowy. - A kostka? - Nie ma o czym mówić. Bandażuję ją, ale to dlatego, bo jestem mazgaj. - Przepraszam. - Podniosła się z miejsca. - Trzeba to ogłosić całemu światu: jakiś facet nareszcie przyznał, że jest mazgajem. Uśmiechnął się tylko i rzucił w nią frytką. - Więc ją skręciłeś? - Troszeczkę.

62

- To i tak okropnie boli. - Skąd wiesz? - Wypadłam kiedyś z łódki. Jeden z moich popisowych numerów. - Masz może zdjęcie? Bo nie uwierzę, że umiesz być niezgrabna. Przestała na chwilę jeść. Potrafiła rozpoznać komplement. Ale w głosie Jacka nie było fałszu, tylko łagodność i szczerość. Poczuła ukłucie w sercu. Na szczęście nic więcej. Da sobie z tym radę. Czego nie była pewna, to czy wytrzyma poważną rozmowę, ale zacisnęła zęby, zebrała całą odwagę i postanowiła wytrwać. - Jack, dziwiłeś się, co robię w kawiarni...

S R

- Właściwie to miałem nadzieję, że mi pomożesz z tymi próbkami.

Daisy zawahała się. Sądziła, że to żart - wymówka, by ją zaprosić na kolację. Czekała, kiedy Jack zacznie się domagać wyjaśnień, czemu zniknęła bez słowa i nie starała się z nim skontaktować. Tak naprawdę chciała zadzwonić. Bardzo. Musiała ze sobą walczyć każdego dnia, prawić sobie kazania, ćwiczyć siłę woli. Nie może zaczynać z żadnym facetem, szczególnie z White Hills. Już raz oszukała samą siebie. Nie powinna sobie obiecywać zbyt wiele po jednej nocy. Uległa szaleństwu, ale to wszystko. Tak sobie mówiła. Lecz kiedy patrzyła na niego teraz, śmiejąc się z nim razem nad frytkami z keczupem, wiedziała, czemu naprawdę się ukryła. Obawiała się go znowu spotkać. Bała się, że znowu poczuje się tak jak wtedy: szczęśliwa, beztroska, podniecona tylko dlatego, że znalazła się obok niego.

63

- Próbki? - No. A może byś pojechała ze mną do Cochranów i obejrzała projekt, nad którym właśnie pracuję? - Pojechała z tobą? - powtórzyła bezmyślnie jak papuga. - To w mieście, trzy przecznice stąd. Załatwimy to w dziesięć minut. Już miała odmówić, ale uznała, że to głupie i tchórzliwe. Co może zaszkodzić jeszcze parę minut spędzonych razem, w dodatku na jakiejś rozgrzebanej budowie? - Okej - zgodziła się.

S R 64

ROZDZIAŁ SZÓSTY Jack podrzucił ją pod ganek Cochranów, nim zdążyła zmienić zdanie - choć miała na to ochotę. - Nie możemy tak po prostu wpakować się do czyjegoś domu. - Nie wpakujemy się tak po prostu. Zastukał głośno do drzwi, zadzwonił, potem wsunął klucz do zamka i dla pewności jeszcze głośno zawołał. - Jack... - Wiedzą, że przychodzę o najróżniejszych porach. Chcą mieć

S R

remont, więc dali mi klucz. Zaczekaj tylko chwilę, powiem im, że tym razem mam pomocnika.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, pobiegł po schodach na piętro. Stała więc skrępowana w przedpokoju, chociaż znała Cochranów od dzieciństwa.

Jack był łatwy w kontakcie. Zbyt łatwy. Nie zapytał, czemu Daisy mieszka nad kawiarnią, czemu nie zadzwoniła do niego. Ale z pewnością wcześniej czy później zacznie zadawać niewygodne pytania. Zbiegł z łomotem po schodach, niosąc kurtkę w ręce. - Są w domu, bardzo się cieszą, że przyszliśmy, i jeszcze bardziej, że przyprowadziłem specjalistę. - Specjalistę od próbek? - Właśnie. Chodź, zobaczysz moje dzieło.

65

Poprowadził ją korytarzem w głąb domu. Kiedy zobaczyła, czego już dokonał, z wrażenia wstrzymała oddech. Zanim jeszcze zapalił światło, spostrzegła ściany o barwie łupku, kominek z białego marmuru i podłogę z lśniących ciemnych płytek. Nigdy nie widziała czegoś podobnego - pokój nie był ani w prostym wiejskim stylu, ani przesadnie, po miejsku elegancki, za to niezwykły i oryginalny. - Wcześniej mieli tu dwa małe pokoiki z beżową wykładziną. Podoba ci się? - Nie zamierzam cię komplementować za to, że jesteś genialny. Łatwo ci przewrócić w głowie - odparła. Zachichotał.

S R

- Okej, więc ci się podoba. Ale teraz widzisz, na czym polega problem.

Gestem wskazał dwa duże, nowe wykuszowe okna. Od zachodu wychodziły na las, od wschodu na rozległą łąkę. - Pani Cochran nie będzie chciała firanek - rzuciła w zamyśleniu. - Nie?

- Pewnie po to jej były próbki: uznała, że przydałyby się jakieś draperie czy zasłony. Próbki to małe kawałki różnych materiałów, żeby można zobaczyć, jak rozmaite wzory pasują do wnętrza. Ale nie potrzeba zasłaniać tych okien. Od tej strony nie ma żadnych sąsiadów, a widok nadaje charakter całemu wnętrzu. - Daisy rozejrzała się wokół. - Pewnie się tylko obawia, żeby pokój nie wydawał się zimny. - Tak? - Tak. I ma rację. Ale temu można zaradzić, dobierając odpowiednie meble. Żadnego drewna, same obicia. Miękkie

66

materiały, jak mikrofibra. I odważne, ciepłe kolory. Żółty albo czerwony. Albo wzory w tych barwach. I dywanik, tylko jeden, okrągły. Też o wyraźnej fakturze, na przykład owcza skóra albo sztuczne futro... coś ciepłego. Niemal to widziała. Palce swędziały ją, by przejrzeć próbki, wnieść życie do tego wnętrza. - Mhm, powiedziałabyś pani Cochran to wszystko? Podniosła wzrok zaskoczona. - Nie wierzę, żeby chciała słuchać rad kogoś obcego. - Zaufaj mi, właśnie to chciała usłyszeć. Tylko ja nie umiałem jej tego powiedzieć. Znam się na przebudowach, wiem, jak

S R

wyeksponować kominek i tak dalej. Cholera, uwielbiam tego rodzaju problemy.

- I świetnie ci to wychodzi. Gdybym to ja tu mieszkała, nie wychodziłabym z tego pokoju.

Przesadziła z pochwałami. Jack cofnął się o krok, raz jeszcze rozejrzał po pokoju.

- Podoba mi się, chociaż to jeszcze nie najlepsza moja robota. Najbardziej lubię oglądać dom, zastanawiać się, co by pasowało do jego charakteru, jak zrobić z niego coś niepowtarzalnego. Każda robota jest inna. Tylko... - Tylko? - Tylko nie radzę sobie z wystrojem. Rozbawiło ją jego przerażenie. - Jak to? Boisz się byle zasłony? Taki duży chłopiec? Obrócił się, spojrzał jej prosto w oczy spokojnie, ze skupieniem.

67

- A ty czego się boisz, Daisy? Nie odpowiedziała od razu - nie musiała. Oboje usłyszeli zbliżające się kroki, a chwilę później weszli Cochranowie. Już po chwili Daisy opowiadała właścicielce o swoich pomysłach. Wychodzili godzinę później - choć gospodarze nalegali, by zostali na jeszcze jeden kieliszek wina. Temperatura spadła do dobrych dwunastu stopni poniżej zera, śnieg lśnił w powietrzu. Daisy było ciepło, lecz Jack skulił się w swojej kurtce. - Gdzie podziałeś czapkę? - spytała. - Udekorowałem nimi całe miasto. Nie lubię czapek, więc ciągle ich zapominam. - Zamarzniesz.

S R

Objęła go ramieniem. Zachowujemy się jak brat i siostra, powiedziała sobie. Nie umiała się oszukiwać długo. Z Jackiem nie czuła się jak siostra. I on nie patrzył na nią jak brat. Wkrótce dotarli do kawiarni; w świetle ulicznej latarni znalazła klucze, spojrzała na niego i zawahała się.

- Masz ochotę wejść na chwilę? - Wyraz jego twarzy zmienił się tak szybko, że dodała pośpiesznie: - Nie po to, co myślisz. - Obawiasz się, że rzucę się na ciebie, jak tylko przekroczymy próg? - Wręcz przeciwnie. Obawiam się, że to ja się na ciebie rzucę. Widziała, że podoba mu się takie przekomarzanie, lecz kiedy prowadziła go po schodach na górę, serce biło jej mocno. Traktował ją ze swobodną życzliwością. Nie zadał ani jednego pytania. Nie robił żadnych aluzji do wspólnie spędzonej szalonej nocy.

68

To nienaturalne, by facet był taki miły. Prawdę mówiąc, było to tak nienaturalne, że aż działało na nerwy. Oczywiście nie musiała mu opowiadać całego życia tylko dlatego, że się ze sobą przespali. Ale miał w sobie coś, co sprawiało, że chciała z nim być szczera. Otwarła drzwi, zanim jednak zapaliła światło, obróciła się i powiedziała poważnie: - Sądzę, że to wiele wyjaśni, jeśli zobaczysz, jak mieszkam. Nacisnęła włącznik. Nie patrząc na niego, zdjęła płaszcz i szalik, rzuciła torebkę na krzesło i poszła po wino. Każdy, kto widział jej obecny „dom", potrzebował łyka alkoholu, żeby dojść do siebie po szoku.

S R

Chwilę później podała mu kieliszek merlota. Niezbyt dobrego i z pewnością nie francuskiego.

- Cholera, jak tu wyglądało, zanim się wprowadziłaś? - Coś w rodzaju składziku na strychu. Niewątpliwie dlatego Harry zgodził mi się go wynająć za darmo - odparła sucho. Przyglądała mu się, kiedy rozglądał się wokół. Zdjął kurtkę, ale nie usiadł. Wprowadziła się tutaj tydzień po zamieci, kiedy się przekonała, że piec w rodzinnym domu wymaga poważnej naprawy. I właśnie wtedy zobaczyła w oknie kawiarni ogłoszenie: „Poszukiwana pomoc". Ten pokój... no cóż, szorowała go przez tydzień, zanim zaczął się nadawać do zamieszkania. Kiedy jej rzeczy przyjechały z Francji, przejrzała je i przekonała się, że ma mnóstwo przedmiotów - za to żadnych pieniędzy. Tak więc nad sofą bez sprężyn zawisł oryginalny obraz olejny. Stare żelazne łóżko okrywał kilim haftowany przez

69

zakonnice, a dziurę w ścianie zasłaniała pięknie udrapowana bluzka od Versacego. Na łuszczących się stolikach leżały apaszki - od Hermesa, Diora, Chanel. - Gdybym komuś o tym opowiedział, wyśmialiby mnie stwierdził Jack. - Tak... no cóż, tak wygląda prawda. Jestem kompletnym bankrutem. - Nie o to mi chodziło. Zrobiłaś coś oryginalnego z... z kompletnej ruiny. - Bez przesady. - Ależ tak. Te wszystkie kolory, szale, te wszystkie rzeczy... -

S R

Ściągnęła brwi zmieszana.

- Okej, okej - odparł. - Chcesz, żebym to potraktował poważnie. Jesteś kompletnym bankrutem.

- Jack - zawahała się. - Nie przeszkadza mi, że się dowiedziałeś. Ale gdybyś mógł o tym nie rozpowiadać w mieście, bo moi rodzice i siostry wciąż mają kontakt z wieloma ludźmi stąd... Wiedzą oczywiście o rozwodzie, ale nie o braku pieniędzy... nie wiedzieli, że byłam nieszczęśliwa. Siedzieli naprzeciw siebie, Jack na sofie, ona na skraju łóżka, bawiąc się kieliszkiem. - Czemu im nie powiedziałaś, że jesteś nieszczęśliwa. .. i nie masz pieniędzy? - spytał wprost. Zrobiła nieokreślony gest. - Kiedy się zorientowałam, że małżeństwo się sypie, rodzice właśnie przechodzili na emeryturę. Zmartwiliby się. A siostry...

70

Jestem najstarsza. To do mnie zwracają się po radę. Prawdę mówiąc, częściowo dzięki mnie obie mają teraz fajnych facetów. I obie są szczęśliwe... Jack właściwie jej nie przerwał, ale zrobił taką minę, jakby szczęście pozostałych członków rodziny niewiele go obchodziło. - Rozumiem, że nie chcesz im powiedzieć przez dumę. Zmarszczyła brwi. - Okej, mam niewielki problem z dumą. - Niewielki? - Okej, duży. Cholera, wcale nie chciała się do tego przyznawać. A jednak

S R

kiedy to zrobiła, poczuła ulgę. Jack mógł zacząć ją pouczać. Zamiast tego -wchłaniał jedynie informacje niczym gąbka. - Duma nie ma znaczenia, groszku. Ważne jest to, co zamierzasz dalej.

- No, cóż, jak ci mówiłam, mieszkam tu za darmo, jedzenie mam za darmo... czasem trochę mi brakuje czterech kółek. - Miałaś samochód - zauważył.

- Wynajęty na lotnisku. Zresztą nie zamierzam tu zostać długo, więc właściwie go nie potrzebuję. Otwieram i zamykam kawiarnię za Harry'ego, czasem coś upiekę. Powiedział, że mogę spróbować, i po tygodniu już widać, że to chyba dobry pomysł. - Ale nie może cię zatrudnić na cały etat? - Nie - przyznała. - Z drugiej strony, niewiele mi trzeba. Jak tylko odłożę na używany samochód, wyjadę gdzieś, gdzie jest praca.

71

- Ale teraz przydałoby ci się trochę forsy? Popatrzyła na niego. Spokojny, skupiony wyraz twarzy - czasem bardzo trudno było odczytać jego uczucia. Nie była do końca pewna, o co mu chodzi. Zanim jednak zdążyła wyciągnąć błędne wnioski, wyjaśnił: - Mówiłem ci, że potrzebuję pomocy. Właśnie takiej, jakiej ty mi możesz udzielić. Nie radzę sobie z aranżacją wnętrz. Gdybyś chciała, przez jakiś czas mogłabyś pracować jako moja konsultantka. A jeszcze lepiej, żebyś pracowała, kiedy będziesz miała wolną chwilę. I nie robię ci łaski. Wstała i zaczęła się przechadzać po ciasnej przestrzeni. - Daj spokój. Powiedziałeś otwarcie, że nie umiesz pracować z

S R

innymi ludźmi. Mówiłeś, że dlatego osiadłeś w White Hills, żebyś mógł robić wszystko sam. Mówiłeś, że zawsze chcesz wszystkim rządzić. Mówiłeś...

- Tak, tak, pamiętam. I to prawda. Jestem marudny, uparty i się rządzę. I zawsze mam rację.

Musiała się uśmiechnąć na taką arogancję. - Ale to co innego - dokończył.

- Jasne. Ponieważ się przyznałam, że nie mam ani centa, uznałeś, że potrzebuję rycerza na białym koniu. To nieprawda. I nie potrzebuję łaski. - Wcale nie robię ci łaski - powtórzył. Teraz on też zaczął się przechadzać. Nagle w jego oczach pojawił się czujny błysk - jak gdyby Daisy nie powinna była wspominać o rycerzach, jak gdyby ta informacja była dla niego tym,

72

czym szyfr do sejfu dla włamywacza. Nic jednak nie powiedział, o nic nie pytał. Zaczął argumentować: - Potrzebuję pomocy. - Jasne. - Poważnie. Mówiłem, że nie lubię pracować z innymi. Ale ta sytuacja jest inna. Wiem, że nie zostaniesz w White Hills długo. A poza tym nie masz pojęcia o ciesielstwie, więc nie będziesz się ze mną wykłócać, czemu coś robię tak, a nie inaczej. Mnie z kolei nie interesuje aranżacja wnętrz. Pewnie się trochę upiła, bo jej też ten pomysł zaczął się wydawać całkiem niezły. Oczywiście już wcześniej dawała się

S R

przekonać facetom i miała dość rozumu, żeby nie ufać ślepo swojemu instynktowi.

- To się i tak nie uda. Nie mam samochodu, Jack. Jak dotrę do twoich klientów?

Odstawił prawie pełny kieliszek. Chyba niezbyt lubił wino. Za to tak jak ona najwyraźniej miał zwyczaj chodzić, kiedy się nad czymś zastanawiał.

- Hm... No, tak. Ja mam dwa. A potrzebuję tylko jednego. - Słyszę jakieś „ale" w twoim głosie. Zmarszczył czoło. - Fakt. Bo to jest golf GTi. Nigdy nie słyszała o takim modelu, ale znała facetów i ich zabawki. - Aha. Twój skarb.

73

- To nie stary jaguar ani nic drogiego. Kupiłem go w zeszłym roku za bezcen. Ale to wersja MK1. Z alufelgami i dźwignią zmiany biegów w kształcie piłki golfowej... Daisy przerwała mu ze zrozumieniem: - I po prostu nie możesz go nikomu pożyczyć. Nie odpowiedział od razu. Kiedy odstawiał kieliszek, najwyraźniej wypadł z rytmu, w jakim oboje się poruszali, wskutek czego znaleźli się twarzą w twarz tuż obok sofy, nie mogąc się wyminąć. Mogła się wycofać. On też. Ale nagle stali o parę centymetrów od siebie. Blisko. Tak blisko, jak tamtej nocy podczas zamieci. I

S R

chociaż teraz oboje byli ubrani, Daisy poczuła to samo co wtedy. Jakby w całym wszechświecie byli tylko oni.

Zobaczyła, jak Jack unosi rękę, jak w jego oczach zapalają się ogniki. Wiedziała, że zamierza jej dotknąć, zanim jeszcze on zdał sobie z tego sprawę, i miała mnóstwo czasu, żeby się wycofać. Zamiast tego zarzuciła mu ramiona na szyję w tym samym momencie, kiedy on ją objął. Ich usta spotkały się w pół drogi. W mgnieniu oka ogarnęło ich pożądanie. Wiedziała, że to nie jest właściwy facet dla niej. Zapomniała tylko czemu. Pocałunek Jacka obudził w niej grzeszne nadzieje. Przylgnęła do niego biodrami. Trwało to wieczność. Nic nie widziała, nie mogła myśleć. Nieważne, co Jack sobie myślał - nigdy nie sypiała z nieznajomymi. I nieważne, co myśleli wszyscy, nigdy nie była szaloną dziewczyną. Nigdy nie była nawet tak odważna, jak chciała.

74

Tylko przy nim. Coś sprawiało, że przy nim przychodziły jej do głowy bardzo nieprzyzwoite myśli. Oderwał się od niej na chwilę... pewnie dlatego, że oboje zaczęli się dusić. Spojrzał jej w oczy - z miłością, z pragnieniem i napięciem... lecz jego głos był leniwy jak letni poranek. - No dobrze, dobrze. Możesz prowadzić mojego golfa GTi. Ale to wielkie poświęcenie z mojej strony. I nie myśl sobie, że będę ci za każdym razem ustępował, bo tak cholernie cię pragnę. Próbowała się opanować równie szybko, próbowała się roześmiać, ale kolana pod nią drżały, a serce waliło jak szalone. - Chcesz powiedzieć, że pocałunki są wliczone w kontrakt?

S R

- Cholera, nie. Zresztą jeśli mamy ze sobą pracować, nie zamierzam wykładać wszystkich kart na stół. - W sprawach seksu też tak robisz?

Uniósł brew i prawie mu się udało wyglądać, jakby znowu oddychał normalnie... nawet jeśli biodrami wciąż dotykał jej bioder. - Znasz kogoś, kto byłby całkowicie szczery w tych sprawach? - Tak. Ja - odparła. Zaśmiał się.

- Ja też. Ale chodzi o to... nie wiem, jak można coś obiecywać na pewno w kwestii tak skomplikowanej jak związek dwojga ludzi. Jeśli chodzi o mnie, to chcę się z tobą kochać. Prawdę mówiąc, marzę o kolejnej dwutygodniowej śnieżycy tylko z tobą. A najchętniej spędziłbym z tobą w łóżku najbliższą pięciolatkę. Ale kto wie, jakie jest twoje zdanie w tej sprawie? - Przestań mnie wkurzać, Jack.

75

Przestał się uśmiechać. Delikatnie pogładził ją kciukiem po policzku. - Jakoś nie wierzę, żeby faceci często cię wkurzali. Może to dla ciebie zdrowe, byś się czasem zdenerwowała. Wyczuła, że on czeka na ripostę. I chciała flirtować, chciała grać dalej w tę grę, chciała jego. Ale nie mógł wiedzieć, że dla niej to nie żart. Że po prostu nie pozwoli się wyprowadzić z równowagi żadnemu facetowi.

S R 76

ROZDZIAŁ SIÓDMY Trzy dni później Jack szedł w stronę kawiarni rozdrażniony jak jeżozwierz cierpiący na świąd. Skończył robotę u Cochranów i w tym tygodniu rozpoczynał kolejne dwa projekty. Daisy miała z nim pojechać do obu klientów, najpierw jednak należało ustalić parę spraw związanych z wozem. Zadzwonił drobnymi w kieszeni. Może oszalał, zakochując się w niej, skoro zamierzała wyjechać z White Hills. Inaczej niż on, przywykła do ciekawszego życia. Z drugiej strony, akceptował u siebie pewien poziom szaleństwa.

S R

Była tak niezwykła, że gotów był zaryzykować miłość. Ale pozwalać jej prowadzić swój samochód - w zimie - to zupełnie co innego. Pożyczyć wóz to jak pożyczyć szczoteczkę do zębów. To trudne, naprawdę trudne.

Pchnął drzwi kawiarni, czując, jak z każdą chwilą strach coraz mocniej ściska go za gardło. Daisy potrzebuje wozu. On ma dwa. Tylko że... po prostu nie powinien tego robić. Nie powinien testować związku tak kruchego jak ich w równie ryzykowny sposób. Powiedziała, że będzie wolna o pierwszej. Teraz było dziesięć po pierwszej, lecz kiedy wszedł do wnętrza, przekonał się, że kawiarnia pęka w szwach... choć jak świat światem, w środku zimy w White Hills żadne miejsce nie pękało w szwach. Zobaczył ją natychmiast rozmawiającą przy barze z paroma stałymi klientami. Włosy upięła do góry; pojedyncze pasma, które wyrwały się na wolność, otaczały twarz. Policzki miała zarumienione, jakby przed

77

chwilą wyjmowała ciastka z pieca. Chyba się nie umalowała, tylko w uszach zawiesiła kolczyki z niebieskimi kamieniami. Włożyła bluzkę z głębokim dekoltem, który niemal ukazywał zagłębienie między piersiami. - Taaak, macie rację. Jean-Luc to jest ktoś - mówiła właśnie do śliniącego się tria. - To naprawdę wspaniały, utalentowany malarz. - Myślałem, że trzeba umrzeć, żeby zbić fortunę na obrazach odezwał się jeden z typów. - No, cóż, przez ostatnich parę lat zarabiał naprawdę nieźle, a mogę przysiąc na wszystkie świętości, że był żywy. Mężczyźni wybuchnęli śmiechem.

S R

- To czemu się z nim rozwiodłaś? Myśleliśmy tutaj, że masz słodkie życie, jeździsz sobie po świecie i tak dalej. Że robisz wszystko, o czym marzyłaś.

Dobre pytanie, pomyślał Jack, zdejmując kurtkę i sadowiąc się cicho z boku, bo wciąż go nie zauważyła. Chciał usłyszeć odpowiedź. To po prostu nie miało sensu. Skoro ten jej Jean-Luc jest taki bogaty, jakim cudem jej nie stać nawet na używany samochód? Wiele mu opowiedziała ubiegłej nocy... ale nie wspomniała o przyczynach rozwodu. Musiał zrozumieć, czemu Daisy ma te wszystkie drogie ubrania, a mimo to jest biedna. Bardzo biedna. Nawet bez ubezpieczenia. Fala zapachów popłynęła w jego stronę. Lista potraw wzbogaciła się o kilka niezwykłych punktów. Ciasteczka lawendowe. Pierniczki z lawendową bitą śmietaną. Biszkopt cytrynowolawendowy. Na tablicy z daniami obiadowymi pojawiła się pieczeń

78

wieprzowa z rozmarynem i lawendą - zwykle Harry miał do zaoferowania tylko hot dogi. Zresztą cała kawiarnia zmieniła wygląd. Zapach przypalonego tłuszczu wywietrzał, zrobiło się czyściej, a stare biało-czerwone zasłony w oknach podpięto wstążkami. Ponieważ Harry nie zadał sobie trudu, żeby to zrobić przez ostatnich trzydzieści lat, było jasne, że i teraz to nie jego dzieło - ani dwóch kelnerek, które pracowały tu od zawsze. Więc to Daisy tak odmieniła to miejsce. Ciekawe, gdzie kobieta twierdząca, że jest zepsuta i rozpieszczona, nauczyła się tak pracować. W gwarze trudno mu było dosłyszeć, co Daisy mówi, lecz kiedy przysunął się bliżej, złowił kilka komentarzy.

S R

- Masz rację, Ted, bardzo lubię pieniądze, a Jean-Luc miał ich masę. Ale to prawda, co o mnie mówili w miasteczku: ja po prostu nie umiem się ustatkować.

- Założę się, że mieszkałaś w fajnych miejscach. - Jasne. Bardzo lubiłam Aixen-Provence. To miasto artystów, z brukowanymi uliczkami i niewielkimi placami, i mnóstwem fontann. Albo Bonnieux. Jest tam hotel, gdzie dają najlepsze jedzenie, jakiego próbowałam... stoliki są w ogródku, przystrojone kwiatami. Zauważyła Jacka i podniosła dłoń z rozsuniętymi palcami. Pięć minut? Skinął głową. Widział, że mimo swobodnej rozmowy Daisy jest zajęta rozkładaniem ciastek i zbieraniem pustych talerzy. - No i piękna okolica wokół Fragonard i Molinard, gdzie uprawiają lawendę i róże, goździki, fiołki, jaśmin... Jeszcze kawałek sernika, Moore? Głupie pytanie, pomyślał Jack. Moore zjadłby z jej rąk truciznę.

79

- Całe miesiące spędzaliśmy na jachcie na Riwierze. Jean-Luc zawsze dostawał zaproszenia od... - Przysunęła się do niego i szepnęła: - Przepraszam! Nie chciałam się spóźnić, ale Harry wyskoczył po coś na chwilę i miał wrócić pięć minut temu. Wyjdę, jak tylko się zjawi, okej? - Nie ma sprawy. Choć o to nie prosił, przyniosła mu ciasteczko i kubek świeżo zaparzonej kawy migdałowej, nie przerywając rozmowy z klientami i przyjmując inne zamówienia. Jack zastanawiał się, czy w ogóle zauważyli, że Daisy nieustannie się krząta. Czarowała ich głosem, opowiadając o plażach nudystów i Riwierze, o kobietach

S R

obwieszonych biżuterią, długich jachtach i bogatym, leniwym życiu. Dziesięć minut później chwyciła płaszcz. - Ciastko było ekstra - pochwalił.

- E, tam. Po prostu mam dobry przepis. Harry kupił ten pomysł z lawendą. Był dość sceptyczny, ale powiedział, że gotów jest spróbować wszystkiego, żeby ściągnąć klientów o tej porze roku. A moja siostra przez lata prowadziła plantację, więc mam dostęp do najlepszego źródła surowca na świecie. Zatrzymał ją na środku ulicy, pociągnął lekko za rękaw. Natychmiast spojrzała na niego - czysta cera, szczere oczy, delikatne wargi. Uderzająco, niepokojąco piękna -tak, lecz tamta egzotyczna, zepsuta dama gdzieś zniknęła. Pocałował ją, tak na próbę. Żeby się upewnić, że to ona, a nie tamta obca kobieta z kawiarni. - Hej - mruknęła, kiedy uniósł głowę. - O co chodzi?

80

- Nie chciałem cię całować - zapewnił. - Tylko sprawdzałem, czy umiałbym być kieszonkowcem. - Co takiego? - Wsunęła dłonie do kieszeni płaszcza. W prawej znalazła kwadratowe pudełeczko. W środku znajdowała się kostka przezroczystej żywicy z zatopioną czterolistną koniczyną. Spojrzała na niego wzruszona. Nie patrzyła tak nawet wtedy, kiedy leżeli obok siebie nadzy. - To dla mnie? Kupiłeś to dla mnie? - Nie. Nie kupiłem. Wyglądała, jakby lada chwila miała się rozpłakać. Wiedział, że przywykła do najdroższej biżuterii, więc nie było sensu się wysilać na

S R

coś drogiego. Prawdę mówiąc, strasznie się bał coś jej podarować... ale bardzo chciał.

- Więc jak... hej, przestań mnie ciągnąć!

- Spóźnimy się, bo najpierw musimy podjechać do mnie. Żebyś się oswoiła z samochodem. Potem pojedziemy do Shillingów w dwa wozy, ty za mną.

- Jack. To jest piękne, naprawdę piękne. Takie oryginalne i osobiste... - Aha, mnie też się podoba. Pędził przed siebie, mimo to Daisy zdołała go wyprzedzić i spojrzeć mu w oczy. - Naprawdę go nie kupiłeś? - Nie. - Więc go zrobiłeś? - Może.

81

Nie zamierzał się przyznawać do niczego więcej - przynajmniej póki nie zobaczy, jak Daisy prowadzi. Shillingowie spodziewali się ich około drugiej, ale mieszkali tuż obok. Kiedy biały pikap pokonywał kolejne zakręty, spoglądała na przemian na wisiorek, na Jacka - i na drogę. Cholera, czyżby nigdy nie dostała czegoś tak od serca? - Nie byłam tu od lat - powiedziała cicho. Pikap minął niewysokie wzgórze i objechał pole Starego Swishera, gdzie znajdował się staw. - Większość farmerów w okolicy ma stawy, ale przychodziliśmy się kąpać tutaj, bo tylko tu rośnie wielka topola, z której można skakać do wody.

S R

- Aha... masz same okropne wspomnienia z White Hills, tak? Uniosła brwi.

- Wcale nie. Wspaniale było tu dorastać. Tylko... Nie dokończyła. Mijali czerwone stodoły i białe płoty,pagórki, które latem pokrywały się koniczyną i kaczeńcami. Kępy wiązów i wielkich klonów cukrowych. Skręcił w pierwszy podjazd za czerwonym krytym mostem. - Wóz jest w garażu. Mam kluczyki. - Co takiego? Nie wejdziemy do środka? - zaprotestowała. - Teraz? Za parę minut mamy być u Shillingów. - Ale nie pokazałeś mi, jak mieszkasz. Patrzyła ciekawie na kamienny bungalow z białymi okiennicami.

82

- Innym razem. - Dostanie ataku serca, jeśli zaraz nie rozstrzygną tej sprawy z samochodem. - Umiesz prowadzić wozy ze zwykłą skrzynią biegów? - Jack, wychowałam się na farmie. Jasne, że umiem. Ooojej! Kiedy otworzył garaże zobaczyła jego skarb. Jack sądził, że na kimś, kto nic nie wiedział o volkswagenie golfie GTi, wóz nie ma szans zrobić wielkiego wrażenia. Za to był czysty i zadbany. - Ślicznotka - zachwycała się Daisy. - Nic dziwnego, że się w niej zakochałeś. Odprężył się. Odrobinę. - Podoba ci się?

S R

- Jasne! Ani jednego zadrapania.

- Ani jednego - przytaknął. - Masz ważne prawo jazdy, prawda? Daisy zaśmiała mu się w twarz i wyciągnęła rękę po kluczyki. - Miejmy za sobą jazdę próbną, Larson, zanim dostaniesz zawału. Spróbuj się nie martwić, okej? Zawsze się możesz wycofać. - Chcę ci pożyczyć wóz. Tylko wolałbym ci powiedzieć o paru rzeczach, zanim do niego wsiądziesz.

Wspomniał o paru z nich. Może trochę więcej niż paru. Cholera, może odrobinkę przesadził. W pewnym momencie zdał sobie sprawę, że Daisy zagryza wargi, wyraźnie starając się powstrzymać od śmiechu. - To nie jest śmieszne - burknął z irytacją. - Silnik chodzi idealnie, ale stare modele golfa mają z tyłu standardowe hamulce bębnowe. Co znaczy, że ślicznie przyśpiesza, ale nie tak chętnie zwalnia. A skrzynia biegów...

83

- Już wspominałeś. Dwa razy. I zaczynam powoli rozumieć, jaki ważny jest ten test. Jeśli go przejdziemy, czy raczej jeśli ja go przejdę, będziemy się mogli jeszcze kiedyś kochać, tak? W przeciwnym razie wszystko skończone. - Hm, nie posuwałbym się tak daleko... Ale myślał o tym. Czas spędzony z nią po pierwszym rozstaniu okazał się jeszcze niezwyklejszy niż pierwszy raz, więc nie mógł się uwolnić od myśli, żeby zacząć z nią sypiać. Zacząć się z nią kochać. Zanim jednak zacznie snuć śmiałe fantazje na temat bliższego związku, musi sprawdzić, czy Daisy zaakceptuje jego nawyki. Wiedział, że umie być dobry dla ludzi - ale nie zawsze dobrze sobie

S R

radzi w codziennych kontaktach. Nigdy nie zamierzał żyć samotnie. Zawsze sądził, że w tym wieku będzie miał żonę i dzieci. Zamiast tego przez swój ośli upór zniszczył parę związków z kobietami i zerwał świetną spółkę.

Wspomniał o tym Daisy, ale nie zrozumiała tego do końca, dopóki nie zobaczyła go przy samochodzie. To był symbol. Nie zdawała sobie sprawy, jak wiele go kosztowało, żeby pozwolić jej wsiąść do wozu. - Zapnij pasy, tygrysie - poleciła cicho. Usłuchał. Błyskawicznie wrzuciła wsteczny bieg i jak rakieta wypruła tyłem z podjazdu. Pot wystąpił mu na czoło. Pierwszy zakręt wzięła na wszystkich czterech kołach, ale nie zdążyła się jeszcze rozpędzić. Zaraz za następnym zakrętem spostrzegł pług śnieżny wlokący się trzydziestką. Vermonccy kierowcy nigdy nie patrzyli we wsteczne lusterko - i tak zawsze robili

84

to, na co mieli ochotę. Daisy wyminęła pług. Na zakręcie. Z podwójną ciągłą linią. Mniej więcej osiemdziesiątką. Poczuł, jak strumyczek potu spływa mu po karku. Miał wrażenie, że w samochodzie zrobiło się duszno. Nie mógł mówić, prawą stopą nacisnął hamulec. Tylko że po jego stronie nie było hamulca. - Nieźle ciągnie, co nie? Zauważył niebieskiego buicka, stary model, a przed nim hondę civic. Daisy wyprzedziła oba wozy na najbliższej prostej. Szybkościometr wskazywał sto dwadzieścia kilometrów. Tylko przez chwilę, ale jednak. Dopiero na następnym krętym zjeździe nieco

S R

zwolniła. Jakiś czas potem - Jack zdążył się dorobić trzech wrzodów wjechała z powrotem na podjazd, dając dobrą szkołę hamulcom. - Okej, tygrysie - oznajmiła radośnie. - Zobaczmy, czy zdołasz puścić fotel.

- Wszystko w porządku - zapewnił. - Jasne.

Odpięła pasy i oddała mu kluczyki. - I? - Co i? Nabrał głęboko powietrza.

- Zdałam? Wiem, że tak. Na pewno sobie pomyślałeś, że szaleję jak więzień na zwolnieniu warunkowym, ale chciałam być z tobą szczera. Skoro to miał być test... I co, jak brzmi werdykt? Straciłeś całe zainteresowanie moją osobą? Postanowiłeś, że już nigdy się ze mną nie prześpisz?

85

To go ocuciło. Spojrzał na nią. - Jeśli próbowałaś mnie zniechęcić do sypiania z tobą, skarbie, to zupełnie ci się nie udało. - Podoba ci się, jak prowadzę? - Uniosła brwi. Podobało mu się. Byle to nie był jego wóz. A mimo to odpowiedział, jasne", jak gdyby wszystko było w porządku; jak gdyby nie widział, co wyprawiała z jego ukochanym samochodem; jak gdyby nie był osobowością dominującą, która wszystko musi mieć pod kontrolą. - No to do Shillingów - rzucił krótko. Pojechali oboje jego pikapem, bo nie było sensu zabierać dwóch wozów. Daisy miała zabrać golfa w drodze powrotnej. Shillingowie

S R

mieszkali na skraju White Hills w uroczym piętrowym domu z czerwonej cegły liczącym sobie dobrych sto lat. Susan uwielbiała historię i urządzała go z wielką radością, póki nie straciła stopy w wypadku samochodowym. Pieniądze z ubezpieczenia wydała na budowę windy i radziła sobie prawie równie dobrze jak dawniej. Tylko w kuchni nie umiała się odnaleźć.

- Specjaliści od rehabilitacji pokazali mi różne plany i modelową kuchnię w szpitalu, ale... - ...ale to były standardowe rozwiązania. Nie dla ciebie dokończył Jack. - No właśnie. Ja chcę robić wszystko po swojemu. Po pierwsze, łatwiej mi pracować w fotelu na kółkach niż o kulach, więc wszystko okazuje się za wysoko. Chciałabym piec, ale z fotela nie mogę sięgnąć po formy. I nie mogę zagnieść ciasta ani przesiać mąki.

86

- Masz też problem ze sprzątaniem, prawda? - spytała Daisy. Krążyła po kuchni ze zmarszczonym czołem, pogrążona w myślach. - Ogromny. Sięgnę do kubła, ale potrzebuję miejsca do pracy, które mogłabym sama sprzątnąć. - Spojrzała na Jacka. - Nie wiem, czy uda się coś na to poradzić... - Och z pewnością - zapewniła Daisy. Jack zamrugał. Wtedy ostatni raz miał szansę się odezwać. Później obie kobiety zaczęły z szaloną szybkością wymieniać rzeczy, które mógłby zrobić. Wysuwane półki, odsuwane drzwi do spiżarni, kuchenka obniżona o trzydzieści centymetrów, niski długi stół do pracy z podwyższoną krawędzią, żeby nic nie spadało, wyposażony w kółka. Daisy chciała, by wszystko było na kółkach.

S R

- Spokojnie, moje panie - przerwał przy pierwszej okazji. Najpierw musimy pogadać o budżecie.

- Och, pieniądze to nie kłopot - zapewniła Susan. -Nie potrzebuję nie wiadomo czego, ale Donald wie, jak lubię gotować, więc obiecał zapłacić za wszystko. -I już mówiła znowu do Daisy: Myślisz, że mogłabym mieć drugi zlew na kółkach? - Na pewno, Jack się tym zajmie. - Jack nie zrobi zlewu na kółkach - wtrącił się Jack. - Po pierwsze, Jack nie jest hydraulikiem. Poza tym, do zlewu potrzebne są sztywne rury. Nie można... Ale one go nie słuchały. Za to kiedy wychodzili pół godziny później, Susan była równie podniecona jak Daisy. - Ona potrzebuje też innego oświetlenia. Lampy na suficie są w porządku, ale...

87

Wsiadła do szoferki jak urodzona wiejska dziewczyna. Kiedy tylko zapięła pas, nachylił się i ją pocałował. Zrobił to impulsywnie, lecz puls natychmiast mu przyśpieszył. Na niej też musiało to zrobić podobne wrażenie, bo umilkła pierwszy raz od godziny. Nie na długo jednak. - Czemu to zrobiłeś? - spytała. - Nie wiem. Może dlatego, że się tak wymądrzasz. Weszłaś tam i z miejsca zaczęłaś się rządzić. Zawsze lubiłem takie kobiety. Chociaż nigdy nie przypuszczał, że mógłby pracować z kimś równie upartym jak on sam. Ciągle nie mogło mu się pomieścić w głowie, że bawiło go to, czego był świadkiem przez ostatnią godzinę. Dodał więc szybko:

S R

- Ale musimy porozmawiać o tym, co cieśla może, a czego nie może zrobić. Mam licencję generalnego wykonawcy, ale zwykle nie tykam hydrauliki ani elektryczności. Są pewne przepisy. - A, przepisy. - Wymówiła to słowo, jakby było niezwykle interesujące, jakby wzięła je sobie poważnie do serca, po czym podjęła: - Moglibyśmy bardzo zmienić jej życie na lepsze. I... gdybyś potrzebował pomocy... potrafię więcej, niż tylko wybierać kolor zasłon i tak dalej. Umiem wbijać gwoździe i malować, używać wiertarki i piły... nie elektrycznej, ale... Nadal była podniecona, kiedy dojeżdżali do jego domu. Do tego czasu ustalili program działania - przy niektórych projektach będzie pracował sam. Wiedział jednak, że może jej zaproponować dwadzieścia godzin tygodniowo, gdyby chciała. Chciała. I napełniło ją

88

to nowym entuzjazmem. Ciągle jeszcze mówiła, wysiadając z wozu i idąc prosto w kierunku jego domu. - Hej, myślałem, że musisz zamknąć kawiarnię? Że przyszliśmy tu tylko po wóz? - Taki był plan, wiem, i do siódmej rzeczywiście muszę zamknąć interes. Ale to jeszcze mnóstwo czasu; mogłabym skorzystać z łazienki? - Koniecznie chcesz obejrzeć dom, tak? Uśmiechnęła się szeroko. - Tak. Wpadła kuchennym wejściem i zaczęła śmigać po wszystkich

S R

kątach niczym szalony nietoperz. Jack rzucił pocztę i klucze na stół w kuchni, zdjął kurtkę i nastawił wodę.

Nagle bardzo zatęsknił do papierosa, ale rzucił palenie dziesięć lat wcześniej. Równie dobrze zrobiłby mu łyk whisky, gdyby nie to, że przy Daisy potrzebował być w formie. Kobieta, która w kawiarni snuła poetyczne opowieści o życiu na jachtach, teraz z wielkim zapałem zabrała się do planowania kuchni dla przykutej do wózka klientki. Kobieta, która regularnie i bezwstydnie nosiła kaszmirowe swetry, chwaliła się, że umie używać piły. Kobieta, która przekonałaby każdego, że jest zepsutą primadonna, wstawała o piątej rano i zasuwała w kuchni w trzeciorzędnej knajpie w miasteczku, którego rzekomo nie znosiła. - Miałeś kiedyś psa, prawda? Jej twarz pojawiła się na moment w drzwiach kuchni, zniknęła znowu.

89

- Tak. Nie wchodź tam. Ruszył za nią. Dom podobał mu się, kiedy się tu wprowadzał Jack szukał samotności, oddalenia od sąsiadów i dużo wolnej przestrzeni, żeby pies miał się gdzie wybiegać. Pogodził się z faktem, że nikt nie wytrzyma w jego towarzystwie, i postanowił zadbać o własne potrzeby. Zawsze uważał, że kuchnia jest w porządku. Stołu używał do wszystkiego prócz jedzenia - zalegały na nim stosy listów, projektów, rzeczy, których nie miał czasu odłożyć na miejsce, jak prezenty świąteczne od matki. Zlew i blaty szafek były czyste i puste. Lodówka mieściła podstawowe produkty: soki, lody i batony lodowe, jajka i musztardę. Jakoś wyleciało mu z głowy, że tapety są zielonopomarańczowe. Po wprowadzeniu zamierzał je zmienić, ale potem zapomniał. Teraz spojrzał na nie oczami Daisy. Niedobrze. Salon mówił o nim więcej. Przynajmniej Jackowi tak się zdawało. Czujnie wpatrywał się w twarz Daisy, gdy rozglądała się wokół. Kominek - z poważnym, wielkim paleniskiem - był obudowany drewnem. Z boku siedział półmetrowy mosiężny lew. Nie było prawie żadnych mebli, tylko olbrzymie poduszki. Część salonu położona o jeden stopień wyżej była bardziej tradycyjna, z regałami na książki, kanapą i zestawem kina domowego. Oraz ogromnym fotelem. Daisy raz na niego spojrzała i natychmiast się w nim zagłębiła, zamknęła oczy i jęknęła rozkosznie. Jack wydał na mebel mnóstwo pieniędzy, potem jednak jakoś go nie używał. Widząc jednak jej zachwyt, poczuł, że każdy dolar został dobrze wydany. Przemknęło

90

mu przez myśl, że mógłby na nią patrzeć całymi godzinami i nigdy się nie znudzić. To było jak czekolada: im więcej zjesz, tym większą masz ochotę na jeszcze. - Co to za drewno? - spytała, spoglądając na panele na ścianach. - Dzika wiśnia. - Rewelacyjna. - No. Uwielbiał szlachetne drewno - zresztą Daisy już o tym wiedziała. Naraz zerwała się z fotela i ruszyła do holu. - Twój pies był czarno-biały, prawda? - Skąd wiesz?

S R

- Włosy na krzesłach, na dywanie, na kanapie. Szedł za nią krok w krok; zajrzała do łazienki, zapaliła światło, spojrzała na zielone i białe kafelki.

- Był okropnie rozbisurmaniony - zauważyła. -Wszędzie właził. Niezła dodatkowa sypialnia - rzuciła mimochodem. Cholera, tak się przez nią zdenerwował, że zaczął paplać o głupotach. Zwykle używa tego pokoju jako gabinetu, chyba że przyjeżdżają rodzice albo młodsza siostra. Pokój ma własną małą łazienkę. Żadnych ręczników na podłodze, żadnych śladów pasty w zlewie. - Skąd sprowadzałeś drewno wiśniowe? - Z Georgii. Na pewno chcesz tu zajrzeć? - Daj spokój, widziałam w życiu rozgrzebane łóżko. Uśmiechnęła się i otworzyła drzwi jego sypialni. Zbudował ramę na wielki, twardy materac, bo czasem bolały go plecy. Na wierzchu

91

leżał duży puszysty koc - jak u maminsynka - ale, kurczę, zimy w Vermoncie bywają surowe. Szczególnie jak się sypia samotnie. - Słuchaj, wiem, że na komodzie jest straszny bałagan, ale przysięgam, nigdy nic na niej nie położyłem. Graty po prostu wspinają się na nią w nocy, inaczej nie umiem tego wyjaśnić. Tego młotka nigdy tu nie przynosiłem, podobnie widelca, nie wspominając już o skarpetkach. W życiu nie zostawiłem skarpetki... - Wierzę - zaśmiała się. - Uff. - To była dziewczynka, prawda? - Kto?

S R

- Twój zwierzak. To była suczka - wyjaśniła, wskazując gestem różową obrożę na komodzie. - Ojojoj. Straciłeś ją niedawno. I bardzo ją lubiłeś. - Zwykły kundel. - To nie ma znaczenia.

Jej głos był miękki jak słoneczne światło, delikatny jak samo współczucie. Czy Jack potrzebował współczucia? Jasne, jak kulki w głowie. Mogła się czepiać o bałagan i kolor tapet w kuchni. Mogła skomentować leżące na podłodze ręczniki. Zamiast tego... cholera, naprawdę uwielbiał swoją sunię. - Jak miała na imię? Wołał na nią Hussy; chodziła z nim do pracy i nigdy nie zawadzała. - Wcale nie chciałem mieć psa. Po prostu kiedyś znalazłem ją w rowie. Samochód ją potrącił.

92

Była jeszcze szczeniakiem, krwawiącym, zbyt bliskim śmierci, żeby skomlić. Zresztą nigdy nie hałasowała. Nie nadawała się na stróża. - Współczuję - mruknęła cicho. Jak jej się udało trafić w jego słaby punkt - od razu, od pierwszej chwili? Tak mu zależało, by tego nie odkryła. - Wiesz co - burknął zirytowany - chyba pora, żebyś wyjaśniła parę rzeczy. - Na przykład? - Na przykład, o co w tym wszystkim chodzi. Czemu opowiadasz naokoło, jakim to skarbem był twój eks. Bogaty, sławny,

S R

fascynujący. A ty siedzisz tutaj i nie masz z czego żyć. Rozumiem dumę. Ale nie rozumiem, czemu robisz z tego taki sekret przed ludźmi, którym na tobie zależy.

Nie chciał być wścibski. Sądził, że dowie się z czasem. Ludzi nie ma sensu naciskać, sami powiedzą, jak będą chcieli. Ale Daisy... przypominała mu Hussy. Wtykała wszędzie nos i patrzyła na niego tymi czułymi, zatroskanymi, pięknymi oczami.

Teraz nie tylko patrzyła, ale i szła w jego kierunku. Sądził, że chce opuścić sypialnię, i usunął się na bok, tylko że ona stanęła wprost przed nim. - Jeśli chcesz, opowiem ci o Jean-Lucu - powiedziała - ale nie teraz. Teraz myślę tylko o jednym. - A mianowicie... ? - O tobie, tygrysie. Tylko o tobie. I zarzuciła mu ręce na szyję.

93

ROZDZIAŁ ÓSMY Daisy wiedziała, że nie spodziewał się pocałunku. I że czuł się niepewnie w jej obecności. Ale nie objęła go dlatego, że chciała to zrobić. Jasne jak słońce, że nigdy w życiu nie rzuciłaby się na mężczyznę z zamkniętymi oczami i nie zaczęła go całować namiętnie w same usta, gdyby miała jakiś wybór. - Daisy... - Cśśś! - Postarała się, żeby nie miał szansy nabrać znowu powietrza. W każdym razie przez długą chwilę. Poprowadziła go

S R

tyłem przez hol, obok salonu i łazienki. Szła na ślepo, przytulona do niego, z palcami wplecionymi w jego włosy.

Poczuła niepokój i wyrzuty sumienia. To nie był dobry pomysł. Po śnieżycy unikała Jacka z oczywistego powodu: wiedziała, że ten mężczyzna może ją skrzywdzić, a nie zamierzała się pakować w kolejny nieudany związek.

Zresztą, do diabła z tym. Zaczęła całować Jacka znowu - mocno, delikatnie, zdecydowanie, namiętnie, wypuszczając go z objęć tylko po to, by sięgnąć guzików jego koszuli. A kiedy je rozpięła, zdjęła sweter - choć w momencie, kiedy ich usta się rozłączyły, znowu spróbował się odezwać. - Psst. Miała teraz przed sobą jego nagą pierś, pochyłe ramiona. Umięśnione ręce, wydatne jabłko Adama - skarby, które odkryła już wcześniej.

94

To jego wina. Nie powinien wspominać o psie. Mało nie pękło jej serce, kiedy zobaczyła, jak bardzo go lubił. Udawał twardziela, ale przecież zachował obrożę, różowego pluszowego misia z obgryzionym nosem. W salonie pod meblami kryły się piłki do tenisa, a na szafce stała czysta miska z napisem „Hussy", jakby wciąż jeszcze nie zdecydował się jej wyrzucić. Tak ją to wzruszyło, że omal się" nie rozpłakała. Wystraszyła się, że mogłaby się rozpłakać. Musiała go pocałować. Prawdę mówiąc, jeśli chodzi o nią, musiała się też z nim kochać. Zaraz, natychmiast. - Daisy...

S R

Chyba mu nie przeszkadzało, że rozpina mu spodnie, lecz nagle objął jej twarz dużymi, szorstkimi od pracy dłońmi. - Nie wiem, co cię tak nakręciło... - Ty.

- Mhm. Okej. Cieszę się. Ale przysiągłbym, że miałaś być w kawiarni...

- Wiem. Trzeba się będzie pośpieszyć.

- To, hm, nie problem. Skoro tego chcesz, nie ma sprawy. Ale... - Żadnych ale, tygrysie. - Spojrzała mu w oczy. -Chyba że nie chcesz się kochać? - Wierz mi. Chcę. Chcę ciebie. Na stałe, w wolnych chwilach, wolno, szybko - jak tylko sobie życzysz. Przesunął rękami po jej plecach, zaczął pieścić pośladki, nie przestając jej całować. Chciała zaprotestować. To ona nadaje ton, nie Jack. Postanowiła mu o tym przypomnieć... za minutę lub dwie.

95

Spodnie zaplątały się jej wokół nóg i próbowały ją przewrócić, więc je zrzuciła. Jack wykorzystał okazję i podniósł ją w powietrze - na tyle wysoko, by mógł pieścić językiem jej piersi - najpierw jedną, potem drugą - bez pośpiechu... cholera, facet miał siłę... a,potem położył ją na łóżku. Kto by pomyślał, że pokonali całą odległość do jego sypialni? Wydawało się rzeczą prawie niemożliwą zdjąć mu dżinsy, kiedy na niej leżał, ale była bardzo zdeterminowana. Jego łóżko było drugim powodem, dla którego musiała podjąć tę radykalną decyzję. Cały dom wyglądał męsko. Drewno i kamień, samotny słoik musztardy zajmujący całą półkę w lodówce.

S R

Zaśmiecona komoda i materac twardy jak kamień. I wtedy zobaczyła ten miękki, puszysty koc. Teraz czuła go również pod swoją nagą skórą, tak delikatny, że miała wrażenie, jakby się zapadała w chmurę... czy może raczej w Jacka, który zdaje się, zapomniał o porze dnia, godzinie, telefonie dzwoniącym gdzieś w głębi domu. Pled i pies to były jedyne dwa słabe punkty Jacka, jakie znalazła. Jedyne dowody, że czuł się samotny, że miał potrzeby i tęsknoty... Cholera, ona też. Pokonał ją - nie umiała inaczej tego nazwać. Starała się być podła, odstraszyć go. Dlatego prowadziła jego wóz jak szalona. Rządziła nim w obecności klientki. Grała nieczysto. A on wciąż był dla niej dobry. I wciąż chyba jej pragnął. I umiał ją poruszyć głębiej niż wszyscy inni faceci, jakich znała. Wreszcie zdobyła jego dżinsy. I jedną skarpetkę. Cienie w sypialni zdawały się gęste jak dym, lecz ona czuła ogarniający ją

96

płomień. Dotykała go - prosząco, nalegająco, władczo. Krew pulsowała jej ogłuszająco w żyłach, gdy odpowiadał żywo na. każdy jej gest. I wciąż dawał, dawał i dawał. Uniosła głowę z oczami zamglonymi z pożądania. - Jack... ja cię nie kocham - szepnęła gwałtownie. Usta miał wilgotne od pocałunków, oczy równie ciemne i nieprzytomne jak ona, a jednak odpowiedział swobodnie, jakby się spodziewał jej słów: - Tak sądzisz? - Okej. Może i kocham. Ale tylko w tej chwili. Bo jest nam razem tak dobrze. Ale to nie oznacza, że jesteśmy ze sobą albo będziemy na stałe.

S R

- Wiem. Zamierzasz stąd wyjechać. - Tak. - Jak najszybciej. - Tak.

- Idealnie, nie sądzisz? Dokładnie tak jak chcesz. Możemy się kochać i kochać, i kochać. A potem wyjedziesz i zapomnisz o mnie. Znowu chciała przytaknąć, tylko że wcale się z nim nie zgadzała. Zmarszczyła brwi, a później nie miała już szansy odpowiedzieć. Objął ją znowu, zaczął całować szyję, piersi, pieścić brzuch i pępek... Coraz wolniej, coraz bardziej namiętnie. Poczuła rozpalającą się w niej potrzebę, oślepiająco jaskrawe płomienie ogarnęły jej świadomość. Próbowała to pohamować, ukryć, lecz pożądanie wciąż rosło, aż sięgnęło szczytu. Uśmiechnął się do niej szelmowsko w ciemnościach. Uniósł jej nogi, oplótł sobie wokół pasa

97

i wolno w nią wszedł. Nagle poczuła pragnienie, by zostać tak na zawsze - z nim razem, na zawsze, ale oczywiście to był tylko głos serca. Jak jednak miała zachować chłodny umysł? Szeptał jej szalone słowa, tulił do siebie, tak że nawet gdyby chciała, nie mogłaby nie ulec pożądaniu kolejny raz. Każdy mięsień w jej ciele naprężył się w oczekiwaniu... i nagle już leciała, wolna i swobodna, ze srebrnym wiatrem, przez płomienne niebo... prosto w jego ramiona. - O, tak - wyszeptał, jakby tego właśnie oczekiwał cały czas. Jak gdyby zawsze świat mu się poruszał, kiedy się kochał. Jak gdyby świat każdej kobiety, z którą się kochał, walił się w gruzy. Jak gdyby ją kochał.

S R

Po jakimś czasie zaczęła znowu oddychać. Później nawet otworzyła oczy. Wydawało się, że leży opleciona wokół Jacka ciaśniej niż papier wokół gwiazdkowego prezentu. Chciała się poruszyć, unieść głowę i popatrzeć na niego. Kochała się już wcześniej z mężczyzną, lubiła seks. Ale Jack... Kochali się podczas śnieżycy i była taka pewna, że to tylko jednorazowa przygoda. Teraz jednak chciała się dowiedzieć, gdzie się nauczył tych wszystkich rzeczy, jak to zrobił, że znalazła się w miejscu, do którego nie dotarła nigdy wcześniej. Ale nie spojrzała na niego ani go nie zapytała. Jeszcze przez moment chciała być tu, gdzie teraz, wtulona w jego ramiona, nie myśląc o rzeczywistości. Lecz oczywiście przed rzeczywistością nie udało się uciec. Tuż nad jej głową tykał zegar. - Muszę już iść, żeby zamknąć kawiarnię.

98

- Wiem.. Ale wcześniej obiecałaś mi opowiedzieć o swoim eks. - Teraz? Zaśmiał się leniwie. - Myślisz, że mnie się chce gadać o innym facecie po tym, jak się kochaliśmy? Ale z drugiej strony rzadko bywasz równie otwarta jak w tej chwili, więc muszę to wykorzystać. - Idiota - mruknęła z uczuciem. - Obiecałam, że ci powiem, jak... - No właśnie. Więc zaczynaj. Czemu nie masz pieniędzy, skoro twój eks jest podobno taki bogaty i sławny. Czemu nie chcesz, żeby pomogła ci rodzina. I czemu się rozwiodłaś. - Kurczę. A możemy po jednym pytaniu?

S R

- Nie. Miejmy to wreszcie za sobą.

Westchnęła, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w smugi księżycowego światła wpadające przez okna. Szron pokrył szyby diamentami - fałszywymi diamentami, które znikają, gdy się ich dotknie. Całe życie wybierała niewłaściwy rodzaj diamentów, lecz jak miała to wyjaśnić?

- Nie wiem, od czego zacząć... Widzisz, zawsze wpadałam w panikę na myśl, że mogłabym być przeciętna. - Mamy niewiele czasu, więc odpuść mi to, co już wiem. Musiała się uśmiechnąć. - Mówię o prawdziwej panice, Jack. Przysięgam, że zaczęło się to już w przedszkolu. Chciałam być inna niż wszyscy, zobaczyć świat, prowadzić niezwykłe życie. - No i?

99

- I zdawało mi się, że to wszystko znalazłam, kiedy poznałam Jean-Luca. Zdawało mi się, że jest egzotyczny, romantyczny i wspaniały. - I był? - O, tak. Pamiętam, jak pierwszy raz zapłacili mu naprawdę dużo za obraz, ponad sto tysięcy. Wynajął jacht z załogą, przez cztery dni żeglowaliśmy z przyjaciółmi. I kupił mi torebkę od Hermesa. - Brzmi bardzo romantycznie i wspaniałomyślnie. - Właśnie. Tylko że zanim wróciliśmy do domu, wydał wszystko co do centa. Nie mieliśmy pieniędzy na czynsz,nie mówiąc już o jedzeniu. Samochód już nam zabrali, zresztą nie po raz pierwszy. -

S R

Popatrzyła na niego. - Nic nie mówisz. Zaczynasz rozumieć? Bo to wierzchołek góry lodowej. - Niedobrze.

- Niedobrze - powtórzyła cicho. - W walizach, które tu przywiozłam, jest pełno rzeczy. Mogłabym je sprzedać, ale niewiele bym za nie dostała: rozumiesz, trudno sprzedać używany biustonosz od Natoriego. Albo otwarte perfumy LaMer, które kosztują ponad tysiąc dolarów za uncję. Więc noszę eleganckie stroje nie dlatego, że chcę zrobić wrażenie, tylko nie mam nic innego. - Ale chcesz robić wrażenie, że ci się udało - zauważył. Nie odpowiedziała. Wiedziała od dawna, że ma więcej dumy niż rozumu. Poza tym obiecała opowiedzieć wszystko - i chciała to mieć za sobą. - Dużo rzeczy sprzedałam, kiedy małżeństwo jeszcze trwało. Żółte brylanty, czarne perły z Polinezji. Zmywałam też naczynia w knajpie, żeby zarobić na czynsz, sprzątałam niewyobrażalny bałagan

100

po przyjęciach. Kiedy Jean-Luc miał pieniądze, uwielbiał się nimi dzielić z całym światem. Nikt nie powie, że nie był hojny. - Wydaje się praktyczny jak kłoda pod nogami. Znowu musiała się uśmiechnąć. Przesiewał sobie przez palce jej włosy. Przytuliła się do niego, zwinięta w kłębek. - No... a najgorsze, że ja nigdy nie chciałam być praktyczna. Chciałam być szalona i impulsywna. Wszyscy w White Hills o tym wiedzieli. - Jesteś szalona, dziecino. Zamknęła oczy, świadoma, jak bardzo się zmieniła z upływem lat. I nadal chciała mu opowiedzieć wszystko.

S R

- Jean-Luc jest naprawdę zdolnym artystą zasługującym na sławę, którą zdobył. Ale potrzebuje całego haremu, żeby się nim opiekował. Co najmniej trzech pokojówek; kogoś, kto by na niego pracował, kupował jedzenie i zarabiał na życie. Ochroniarza, żeby odsyłał ludzi domagających się pieniędzy - bo sam Jean-Luc na pewno by im je dał.

- Fajnie się z nim żyło - rzucił ironicznie. - Żebyś wiedział - szepnęła.

I nagle wstała z łóżka. Chciała się ubrać, znaleźć się z powrotem w tej rzeczywistości, od której jeszcze parę chwil temu zamierzała uciec. Nie chciała patrzeć na Jacka, przynajmniej póki się nie opanuje. Z jakiegoś głupiego powodu chciało się jej płakać. - Zostałaś z nim tak długo, bo go kochałaś? Nie bez powodu urodziła się w Vermoncie.

101

- Nie - odparła szorstko i zdecydowanie. - Na początku byłam w nim szaleńczo zakochana, bez dwóch zdań. Ale miłość zaczęła słabnąć od pierwszego dnia, kiedy zbudziłam się głodna. Na serio głodna. Przeprowadzaliśmy się tak często, że nie mogłam znaleźć pracy, żeby nam zapewnić jaką taką stabilność finansową. Włóczyliśmy się cały czas, więc... - Więc? - ponaglił ją, kiedy nie dokończyła od razu. W ciemności trudno było znaleźć wszystkie części ubrania, ale nie chciała, żeby ją widział nie w pełni ubraną. - Więc jednego dnia dał mi żółte brylanty, a następnego musiałam je zastawić. To był dla mnie punkt zwrotny. Nie chodziło o

S R

biżuterię. Po prostu dotarło do mnie, że nie jestem równie impulsywna i lekkomyślna jak on. Wiedział, że nie może sobie pozwolić na gest. Wiedział, że mają nam odciąć prąd. Myślał po prostu, że zamydli mi oczy jak poprzednio. Kochał mnie w taki sam sposób. Jednego dnia usychał z miłości, a drugiego gotów był mnie wyrzucić z domu. Jack nadal nie podnosił się z łóżka. - Ale z nim zostałaś.

- Tak. Z idiotycznej dumy. Tak bardzo się wstydziłam przyznać. Moja rodzina myślała, że świetnie mi się wiedzie. Siostry brały ze mnie przykład, szukały u mnie rady. Były dumne, że żyję po swojemu, inaczej niż wszyscy. Znałam sławnych ludzi, ubierałam się u najlepszych projektantów, jeździłam po świecie... - Przeczesała dłonią włosy. - Kiedyś ukradłam z głodu chleb. Pamiętam, myślałam sobie, jak by się wstydzili moi rodzice, gdyby się o tym dowiedzieli.

102

Jak na kogoś, kto leżał sennie wyciągnięty na łóżku, podniósł się zdumiewająco szybko i w paru krokach, zupełnie nagi, podszedł w jej kierunku. Nagle stał parę centymetrów od niej, uniósł jej podbródek. Zanim zdążyła zaprotestować, pocałował ją stanowczo w same usta. - Daj sobie spokój z poczuciem winy - mruknął. -Ludzie ze strachu robią różne rzeczy. To był tylko chleb. - To nie jest usprawiedliwienie. Próbowała mu zajrzeć w oczy w mrocznym pokoju, nadal czuła ciepło jego pocałunku i ciepło jego ciała. - Nie wiem, czemu ci o tym wszystkim mówię. Nie odpowiedział, tylko delikatnie gładził ją palcem po policzku.

S R

- Chyba próbuję wyjaśnić... czemu ukrywałam to przed rodziną. Nienawidzę wracać z podkulonym ogonem. Nienawidzę, kiedy ludzie mają mnie za ofiarę losu. Tym bardziej że zawsze uważali mnie za nieodpowiedzialną i czekali, kiedy dostanę po nosie. Długo po tym, gdy odjechała jego cennym golfem, Jack stał przy frontowym oknie. W głowie mu wirowało. Nigdy nie sądził, że jej eks był takim cholernym, niedojrzałym egoistą. To zmieniało wszystko. Do tej pory wierzył, że Daisy nie chce zostać w White Hills. Teraz nie był tego pewien. Nie brakowało jej zaradności. Poradziła sobie w czasie śnieżycy, przez lata zmagała się z taką ofermą jak Jean-Luc. Wyglądało na to, że przeciwności tylko dodają jej energii. Zakasała rękawy i zabrała się do pracy: znalazła zajęcie jako kucharka, przystosowała do życia ten okropny strych.

103

Nie rozumiał, czemu nie chce, żeby ludzie uważali ją za praktyczną i odpowiedzialną. Ale wiedział, że kluczem do niej jest duma. Chciała czuć szacunek do samej siebie. I chciała się czuć szalona, niezwykła. W miarę jak powtarzał to sobie w duchu, w jego głowie rodził się pewien plan. Może niezbyt mądry, ale każdy plan jest lepszy od poczucia bezradności. Jack rozumiał, że Daisy zamierza wyjechać, kiedy tylko zbierze dość pieniędzy i kupi samochód. Co oznaczało, że on sam musi się cholernie śpieszyć. Bo bardzo się obawiał, że tym razem wpadł. Raz a dobrze. Wiedział, że na ich drodze stoi wiele przeszkód - ale facet nieczęsto w

S R

życiu spotyka taką miłość - jeżeli spotykają w ogóle. Gotów był wiele zaryzykować, by Daisy uznała samą siebie za tak niezwykłą i wspaniałą, za jaką on ją uważał.

104

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Daisy nigdy nie poświęcała wielu myśli walentynkom, lecz przez ostatni tydzień pamiętała o nich dniem i nocą. Chciała dać Jackowi prezent. Nie miała pieniędzy, ale to, co mu chciała podarować, nie kosztowało wiele. Musiała tylko poszukać właśnie tego, czego trzeba, a walentynki były świetną okazją, by mu to podarować. Tego ranka stała w kuchni z kubkiem kawy w jednej ręce i drewnianą warząchwią w drugiej, kiedy nagle ogarnęła ją panika. Tak

S R

naturalnie było myśleć o Jacku jako o jej kochanku. I o tym, by mu dać prezent - taki, który naprawdę go ucieszy.

Panika spadła na nią całkiem nieoczekiwanie. Jasna cholera, kiedy to się stało? Jak mogła być taką idiotką, żeby się w nim zakochać ze wszystkich sił?

Wyłącznik pieca zapiszczał, sprowadzając ją na ziemię. Na zewnątrz było jeszcze zupełnie ciemno, padał śnieg z deszczem, zapowiadając pochmurny dzień, kiedy szybko wyjmowała ciasto z pieca. Wymieszała lawendę, skórkę pomarańczową i szalotki, po czym podeszła do lodówki po mielone mięso. Ponieważ po południu miała pracować z Jackiem, wstała przed świtem, żeby uporać się z pracą w kawiarni. Naraz serce znowu się jej ścisnęło, w myślach znowu pojawiło się słowo „miłość". Okej, okej, był świetny w łóżku. I łatwo się z nim rozmawiało - mogła mu powiedzieć o rzeczach, których nie zdradziła

105

nikomu innemu. I uwielbiała z nim pracować, przekomarzać się z nim, być z nim. Ale to za mało, by uwierzyć, że może się im udać. W White Hills czuła się dobrze jak kot na słońcu, chociaż nie mogła tu zostać. Dopiero teraz uświadomiła sobie, od jak dawna to trwa. Kiedy myślała o Jacku, zaczynała robić idiotyczne rzeczy: śpiewała na cały głos, tańczyła po kuchni, wymyślała śmieszne historyjki, żeby go zabawić. Wymyślała dla niego prezenty. Musi się wziąć w garść. - Rany, a to co znowu? Harry zawsze zjawiał się w kawiarni przed wschodem słońca,

S R

robił sobie kawę i znikał w swoim kantorku z gazetą - lecz zwykle nie zwracał uwagi na to, co Daisy robi. Uśmiechnęła się na widok jego podejrzliwej miny.

- Bitoque z mielonego mięsa, przecież ci mówiłam. Wprowadzam parę nowych dań obiadowych, na pewno chwycą. - Wiem, że ludzie lubą paszteciki, ale nie zjedzą jakichś dziwacznych potraw.

- Harry, ile osób było wczoraj na lunchu? - Nie czekała na odpowiedź. - Zresztą Jason uznał, że to świetny pomysł. W rzeczywistości Jason powiedział tylko: „Okej", lecz Harry'emu to wystarczyło. Żaden z braci nie zmienił ani jednego punktu w menu przez ostatnich dziesięć lat. - Zdradzę ci sekret, Harry. Bitoque to taki hamburger, tylko po francusku. Z paroma dodatkami. - A to drugie?

106

Próbował wcisnąć swój tłusty brzuch między szafki, żeby zajrzeć do miski. - Zwykły kurczak. - Zwykłego kurczaka rzuca się na grill. - Tego też Jason wrzuci na grill w porze lunchu. A teraz mięso będzie się marynować z przyprawami. Zapewniam cię, że wszystkim posmakuje. Przykryła miski folią i niecierpliwym gestem kazała szefowi się odsunąć, żeby je mogła wstawić do lodówki. Kiedy zamykała drzwiczki, stał nadal w przejściu, patrząc na nią z tępym, zmartwionym wyrazem twarzy, na który wszyscy się nabierali.

S R

- Niepokoję się o ciebie. Jesteś młoda, ładna. Nosisz drogie ubrania. I pracujesz w mojej knajpie. Nie rozumiem, o co tu chodzi. - Tłumaczyłam ci już, Harry. Robię to, bo lubię. Zawsze traktowałam to jako hobby, a teraz mogę spróbować na poważnie. - Tak, tak, słyszałem już tę bajeczkę. - W kantorze zadzwonił telefon. Harry przechylił głowę. - Odbierz. Na pewno do ciebie. Szansa na to była jak jeden do miliona, lecz Daisy szybko otrzepała dłonie z mąki i pobiegła do kantorka. Jack czasem rzeczywiście do niej dzwonił, zwykle jednak na komórkę. Harry po prostu chciał uniknąć rozmowy ze swoją eksżoną. Sięgnęła po słuchawkę. - Marble Bridge Cafe - zaczęła, lecz siostra nie czekała na dalszy ciąg.

107

- Och, Daisy, to ja. Chciałam zaczekać do jakiejś normalniejszej godziny, ale i tak nie mogłam spać. Zrobiłam sobie USG, to dziewczynka. Przez ostatnich parę tygodni Daisy miała okazję rozmawiać z mamą i Camille, lecz Violet zawsze była zajęta. Teraz uśmiechnęła się na dźwięk głosu siostry. Ze słuchawką przy uchu wróciła do kuchni. Nie można gotować jedną ręką, ale zawsze się znajdzie jakaś miska do umycia. - Tak się cieszę. Nadal dobrze się czujesz? - Więcej niż dobrze. Jestem wielka jak hipopotam, ale to nic. Czuję się taka szczęśliwa. I taka przerażona.

S R

- Nie bój się. Zasługujesz na to.

Usłyszała, jak Violet pociąga nosem i choć to głupie, sama miała ochotę się rozpłakać. To Margaux i Violet zawsze okazywały uczucia, ona była twarda, ale co tam. Violet przez wiele lat sądziła, że nie może mieć dzieci. Teraz nie posiadała się ze szczęścia. - Dbasz o siebie?

- Hej, znasz mnie przecież. Oczywiście. A jak ci idzie gotowanie? - Fantastycznie. Sypię twoją lawendę do wszystkiego. Wypróbowałam wszystkie przepisy mamy. Kiedy urządzasz balangę? - Nie wiem jeszcze. A na razie... - Violet odkaszlnęła. - A teraz posłuchaj, Daisy... - Ojejej, nic dobrego nie wynika z „posłuchaj, Daisy".

108

- Chciałam tylko powiedzieć... Wiem, rozpowiadasz na prawo i lewo, że z rozwodem wszystko doskonale, ale ja przez to przechodziłam. Więc gdybyś potrzebowała jakiejś pomocy, to po prostu powiedz. Mama i tato o niczym się nie dowiedzą. Nikt się nie dowie, przysięgam... - Nic mi nie trzeba, skarbie. Ale miło z twojej strony. Jak dasz na imię małej? - Ciągle się kłócimy z Cameronem. Nie chcę, żeby się nazywała od kwiatu, tak jak my, ale Cam... ogromnie mu się podoba Rose. A przy okazji, masz jakiegoś faceta na oku? Serce Daisy zabiło mocniej. Upuściła ścierkę do naczyń i ulubioną drewnianą łyżkę.

S R

- Musiałabym być chora na umyśle, żeby się z kimś wiązać, zanim wyjdę na prostą, nie sądzisz?

- Pewnie tak. ale smutno mi pomyśleć, że jesteś sama. - Nie boję się samotności. - Przynajmniej to była prawdą. - Z niewłaściwym człowiekiem można się czuć bardziej samotnie niż bez nikogo. Zresztą teraz jestem zajęta... - jakimś sposobem udało się jej strącić na ziemię pojemnik na serwetki - .. .rozsyłaniem cv. Próbuję ułożyć sobie życie, wybrać poważną karierę. - Brzmi nieźle. O jakiej pracy myślałaś? Daisy przyklękła, żeby pozbierać serwetki. W rzeczywistości nie wysłała ani jednego podania, nie zrobiła nic, by się wydostać z White Hills. Odkąd kochała się z Jackiem, zarzuciła wszelkie plany. Ścisnęło ją w gardle; nie dlatego, że okłamywała siostrę, lecz ponieważ powinna była szukać pracy.

109

- Miło mi było wrócić do domu na jakiś czas - wyznała siostrze. - Prawdę mówiąc, przyjechałam dość przybita. Ale wiesz, jaki ze mnie włóczykij. Zastanawiałam się nad jakąś pracą związaną z podróżami. Mogłabym być kurierem w firmie jubilerskiej albo ubezpieczać nieruchomości. Musi istnieć coś odpowiedniego dla zepsutej i leniwej kobiety. Violet wybuchnęła śmiechem. Kiedy Daisy odłożyła słuchawkę, Harry siedział nadal w kantorku nad tą samą stroną gazety. Zerknął na nią krótko. - Z kimkolwiek rozmawiałaś - mruknął - nie rób tego więcej. - Czemu?

S R

- Bo wyglądasz, jakby ci ktoś umarł.

- Dzwoniła moja siostra z wielkimi nowinami. Spodziewa się dziecka. - Daisy wskazała gazetę. - Jeśli skończyłeś czytać, mogę pożyczyć stronę z ogłoszeniami? - Jeszcze ci mało pracy?

- Nie szukam pracy, Harry! Muszę przejrzeć ogłoszenia o zgubionych rzeczach. - Co zgubiłaś? Rozum, pomyślała ponuro. Jednak kiedy jechała o pierwszej na obecne miejsce pracy - do domu jakichś nieobecnych klientów, u których Jack robił boazerię z czerwonego drewna - odzyskała humor. Znalazła dokładnie taki prezent, jaki chciała - choć jeszcze przez parę dni nie będzie mogła go obejrzeć. Jej myśli znowu popłynęły do mężczyzny; zaczęła analizować swoje uczucia.

110

Obawiała się go pokochać. Bała się zaufać własnej ocenie. I miała powody się bać, biorąc pod uwagę historię jej dotychczasowych relacji. Obawiała się też, że nie uda się im zbudować razem związku. Jednak kiedy parkowała cennego golfa pod domem klientów, pomyślała, że teraz nie jest zupełnie bezbronna. Tym razem była ze sobą szczera. I co więcej, Jack różnił się od wszystkich mężczyzn, jakich dotąd znała. Ta miłość była tak nowa, tak niezwykła, tak wspaniała, że nie mogła od niej uciekać. Nie mogła z niej zrezygnować. Po prostu nie mogła. Podbudowana zdecydowaniem, minęła zaśnieżony podjazd i

S R

zastukała do drzwi. Tym razem nie chodziło o aranżację. Jack obiecał, że zapłaci jej za pomoc w bejcowaniu drewna, dzięki czemu będzie mógł szybciej skończyć zlecenie.

Prawie natychmiast nacisnęła klamkę i zawołała głośno. Jack wybiegł na powitanie z głębi domu. Tak szybko, że niemal zapomniała o swoich obawach, o ostrożności i wszystkich lekcjach, jakie otrzymała w życiu.

Uśmiechnął się promiennie. Pocałował ją, jakby była śniadaniem, a on umierał z głodu od tygodni, po czym zapytał: - Gdzieś ty się włóczyła? - Kazałeś mi być o pierwszej, a jest za dziesięć. - Czekam na ciebie od wczoraj. Pocałował ją znowu, zsunął jej z ramion płaszcz i zaczął popychać w stronę pokoju. W połowie korytarza spojrzał na jej ubranie i przewrócił oczami.

111

- Jedwabna bluzka! Ty to nazywasz strojem do pracy? - Jest stara. Zresztą nie mam nic innego. - Poszukamy ci czegoś lepszego. Jego pomysł polegał na tym, żeby rozebrać ją do rosołu, kochać się z nią na bladoróżowym dywanie w przedpokoju u obcych ludzi, a na koniec pożyczyć jej własną koszulę. Mniej więcej godzinę później trzymała w ręce irchę. - Potrzebujesz jeszcze jednej szmatki? - zapytał. - Nawet do mnie nie podchodź! Jeżeli będę potrzebowała, sama sobie wezmę. Jeśli się do mnie zbliżysz, znowu zapomnimy o robocie. W tym tempie nie skończymy do 2020 roku.

S R

Zrobił przerażoną minę, więc musiała do niego podejść i pocałować go. W pępek. W ramię. Pod brodą. Potem pomknęła na swoją stronę pokoju.

- Uwielbiam, jak robisz zeza stwierdziła. - Bo jesteś złą kobietą.

- Nie próbuj mi prawić komplementów. Obiecałeś mnie zaprosić na obiad.

- Jak mogłem się tak wpakować? Ty dostajesz wypłatę, a to ja muszę cię podejmować obiadem. Kto widział podobne porządki? - Mnie się podobają. - Ja myślę. Nie pojmuję, jak mogłem dać się wrobić w taki układ. Daisy nie wiedziała, jak minęły te trzy godziny. Jack pokazał jej, co ma robić. Drewno było już przygotowane, trzeba było tylko równo wetrzeć w nie barwnik. Rozmawiali cały czas. Opowiadała mu o

112

dorastaniu w Vermoncie, o zimach, jeździe na sankach i łyżwach z chłopcami od MacDougalów; o tym, jak ojciec woził je po polach saniami zaprzężonymi w konia. On opowiadał o swoich rodzicach jak to mama była uparciuchem w rodzinie, a on odziedziczył po niej charakter. - Tato miał świętą cierpliwość, że wytrzymał z nami dwojgiem. Moja siostra Riley była prawdziwym aniołkiem. A ja ciągle miałem kłopoty. - Ty? - zapytała z fałszywym zdziwieniem. - Trudno w to uwierzyć, wiem. Ale co i rusz mnie zawieszali za pyskowanie do nauczycieli. A ja chciałem ich tylko poprawić.

S R

- I zawsze wszystko wiedziałeś lepiej?

- Jasne. Moja mama też. Czasem się kłóciliśmy. - Zamyślił się. Teraz też nam się zdarza. Jak wchodzimy do pokoju, innych natychmiast wymiata.

- Krzyczysz na swoją matkę?

- To ona na mnie krzyczy. Im głośniejsza kłótnia, tym większa frajda.

- Tato nie próbował cię wziąć w karby? - Nie. Oboje są bardzo wyrozumiali. Żadnej dyscypliny. Zachęcali mnie i Riley do wszelkich szaleństw. Tato namawiał mnie nawet do awantur, bo mówił, że to uczy myślenia. Mama naprawdę mnie wkurzała. Stawiała na niezależność. Jak mnie wylali z budy za pyskowanie, tylko się śmiała. Jak tato nie chciał mi pozwolić na samotną jazdę po kraju, ona mnie podburzała. W każdej złej sprawię dawała mi wolną rękę.

113

Daisy uwielbiała go słuchać. Tak miło było, kiedy opowiadał o swoich rodzicach. Jacy byli dobrzy, jak miło się z nimi mieszkało. Opowiadał d wspólnych świętach,o wędrówkach po Appalachach, o historycznej wyprawie na narty, obejmującej bardzo dużo picia w schronisku i bardzo niewiele jazdy na nartach. Znał niezliczoną ilość opowieści. Wciąż ją rozśmieszał. Nie wspomniał tylko o swoich dziewczynach. Zamierzała o to zapytać, gdy nagle podszedł do niej z rękami na biodrach i pokręcił głową. - Jasny gwint, ale z ciebie brudas! Powiedział to z takim zachwytem, że aż zamrugała i spojrzała w dół. Koszula, którą jej pożyczył, była dokładnie pokryta plamami.

S R

Daisy nic na to nie mogła poradzić. Praca nad drewnem wymagała skupienia; wkładała w nią całą duszę - i całą koszulę. Jack znowu pokręcił głową.

- Bawiłaś się w błocie, jak byłaś mała?

- Żartujesz? Byłam największą elegantką w szkole. Zawsze się ładnie ubierałam.

- Nikt by tego teraz nie zgadł. Chodź.

- Nigdzie nie idę. Jeszcze nie skończyłam. Kiedy jednak podniosła wzrok, przekonała się, że słońce dawno zaszło, na zewnątrz panują ciemności i sypie gęsty śnieg. - Jest po szóstej. Wiem, że nie musisz dzisiaj zamykać kawiarni, ale oboje potrzebujemy prysznica. Muszę się zabrać do obiadu, a przede wszystkim trzeba ci kupić coś eleganckiego do ubrania, zanim zamkną sklep.

114

- Jack - pomachała ręką, żeby zwrócić jego uwagę. - Gdybyś zapomniał, mam całą szafę eleganckich ubrań. - Ale nie od tego projektanta, o którym myślę. Zawlókł ją do jednego z tych staroświeckich składów na Main Street, gdzie można kupić obrączki, podkowy, proszki od bólu głowy i znaczki - wszystko naraz. W głębi, na półkach, znajdowały się ubrania z dżinsu tak sztywnego, że można go było postawić. - Chcesz tego użyć jak pasa cnoty? - spytała z przekąsem. - Nie wyobrażam sobie, jak można się w to ubrać albo zdjąć o własnych siłach. - O tej zalecie nie pomyślałem - odparł z zadowoleniem.

S R

Wymierzyła mu kuksańca. Ale i tak kupił jej komplet dżinsów, flanelowych koszul, rękawic i wełnianych skarpetek. - Jesteś pewien, że da się w tym zgiąć nogę? - upewniła się. Aż sapnęła, kiedy zobaczyła cenę.

- Jasna cholera, za te pieniądze mogłabym mieć coś naprawdę porządnego.

- Ale czy wyglądałabyś w tym równie słodko? A teraz pora na obiad. Nie zdawała sobie sprawy, jaka jest zmęczona - ale wstała przed świtem, gotowała i piekła, a i potem się nie oszczędzała, pracując z Jackiem. Kiedy dotarli do jego domu, rozpalił ogień i usadził ją na poduszkach przed kominkiem. - To będzie piknik. I żadnego zaglądania do garnków.

115

Wyciągnęła się wygodnie, czując zmęczenie we wszystkich mięśniach - lecz jakże różne od zmęczenia stresem. To był wspaniały dzień, nie żałowała ani jednej minuty. - A kuku! - zawołał od progu, wchodząc z tacą, na której stała zapalona świeca. Podniosła się do pozycji siedzącej i musiała się roześmiać. Świeczkę ustawił w bardzo wytwornym kryształowym świeczniku. Obok leżały dwa niebieskie talerze od kompletu z porządnie złożonymi serwetkami i stały kieliszki oraz butelka wina. Sama kolacja składała się po prostu z masła orzechowego, grzanek z bekonem i frytek.

S R

- Na deser są batoniki lodowe, jeśli nie zostawisz nic na talerzu. Są tu wszystkie konieczne składniki odżywcze.

- Jeżeli batony są w czekoladzie. Wiesz, że czekolada to jeden z produktów niezbędnych dla zdrowia? Spojrzał urażony.

- Nie urodziłem się wczoraj. Nigdy nie zapominam o czekoladzie. Brakowało mi owoców - dodał - ale przyszło mi do głowy, że wino jest z winogron. - Słusznie. - A co do witaminy D, to jutro wystawię cię na słońce. - Zdumiewające, jak bardzo dbasz o prawidłowe odżywianie. - Wielu rzeczy o mnie nie wiesz. Przekomarzali się cały dzień, teraz jednak umilkli i zapatrzyli się w trzaskający ogień. Tak łatwo było z nim spędzać czas. Jeśli chciał od niej czegoś więcej niż jej czasu, towarzystwa, wspólnej pracy -

116

seksu - nie dał tego po sobie poznać. Odkąd się kochali rano, ani razu nie dotknął jej z pożądaniem, a przecież było ono wciąż obecne między nimi. W pulsowaniu krwi. W biciu serca. Wolno odsunął tacę i wyciągnął do niej rękę. Ujęła ją, patrząc mu prosto w oczy. Rozumiała pytanie, choć go nie wypowiedział. I odpowiedziała, obejmując go za szyję i całując bez pośpiechu. Wolno, centymetr za centymetrem, podciągnął jej bluzkę, pieszcząc każdy fragment skóry. Płomień popłynął w jej żyłach. Zawsze była niespokojna, pragnęła przygód. Pierwszy raz przyszło jej do głowy, że to jego szukała. Tylko jego. Myśl pojawiła się i zniknęła. Sprawił, że jej ubranie gdzieś

S R

zniknęło, więc teraz postanowiła dokonać tej samej magicznej sztuczki z jego ubraniem. I znów się połączyli, ich ramiona, brzuchy, biodra poruszały się w tym samym rytmie, do jakiejś pierwotnej muzyki. Uniósł głowę i spojrzał z jednym z tych irytujących męskich uśmieszków - jesteś moja, dziecino. Okej. Może i tak, ale on też do niej należał - co zaraz mu pokazała bardzo szczegółowo. Obudziła się po północy. Obsypywał pocałunkami jej twarz i szyję. - Coś się stało? - mruknęła sennie. - Nie byłem pewien, czy chcesz spać tutaj, czy wracasz do siebie. Wolałbym, żebyś została. Ale wtedy musiałabyś okropnie wcześnie wstać do pracy. - Zaczynam o wpół do szóstej. - No, właśnie... - Kolejne pocałunki. - Mogę cię odwieźć o piątej rano albo teraz. Jak wolisz.

117

Zastanowiła się. - Też nie chcę jeszcze iść, ale rzeczywiście byłoby lepiej, gdybym spała u siebie. I ty nie musiałbyś się zrywać o piątej. - Nie przeszkadza mi to. - Ale mnie tak. Co nie znaczy, że nie możemy spędzić ze sobą całej nocy innym razem. - Nagle coś sobie przypomniała. - Wcale nie musisz mnie odwozić. Mam twój wóz. - Wiem. Ale nie pozwolę, żebyś jechała sama po tym, jak się ze mną kochałaś. Głupi typ, uparł się przy tym. Ubrali się więc - zabrała też nowe rzeczy - i odstawił ją pod same drzwi. Na Main Street nie było żywej

S R

duszy, z rzadka w powietrzu unosił się płatek śniegu. Cienkie jak pajęczyna chmury otaczały księżyc. Pożegnalny pocałunek zmienił się w dwa, potem w cztery.

Wreszcie wypuściła go z objęć. Słowo „miłość" wibrowało w jej pulsie, kiedy otwierała drzwi i biegła po schodach na górę. Zrzuciła buty, cisnęła paczki na krzesło i zapaliła światło. Szeroki, nieprzytomny uśmiech zamarł jej na twarzy.

Na środku podłogi - licho wie, skąd się wzięło - leżało wielkie, metrowe czekoladowe serce owinięte w czerwony papier. „Z okazji walentynek", brzmiał napis na bileciku. „To dopiero przygrywka. Za cztery dni prawdziwy prezent". Serce było niezwykłe. Romantyczne. Oryginalne. A na dodatek Daisy uwielbiała czekoladę. A jednak dreszcz przebiegł jej po plecach.

118

Prezent był piękny, lecz bardzo w stylu Jean-Luca. Nagle poczuła lęk.

S R 119

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Daisy podeszła do okienka oddzielającego kuchnię od wnętrza kawiarni. Nie było jeszcze ósmej, a klienci wlewali się do środka szeroką strugą. Jej ciasteczka lawendowo-cytrynowe były dobre, ale chyba nie aż tak. Rankiem przychodzili zwykle miłośnicy kawy, ludzie dojeżdżający do pracy i emeryci zbierający się na poranną dyskusję o polityce. Dzisiaj byli tu chyba wszyscy, w każdym wieku. - Jeszcze ciastek, Daisy! - zawołał Harry.

S R

- Już niosę! - odkrzyknęła dziarsko.

Wcale nie czuła się dziarska. Nie spała pół nocy, martwiąc się z powodu Jacka, i wstała półprzytomna. I w dodatku zupełnie nie była przygotowana na pieczenie cztery razy większej ilości ciasteczek niż zwykle.

Fala zimnego powietrza dała jej znać, że przyszli kolejni klienci; Daisy pokręciła głową. Nie rozumiała, czemu przypisać tak wielki popyt na poranną kawę akurat dzisiaj. W wejściu stanął Harry. - Jeśli możesz zostać, chętnie zatrzymałbym cię trochę dłużej. Cholera, Daisy, nie spodziewałem się czegoś podobnego, kiedy cię zatrudniałem na pół etatu. Wyjrzała znowu przez okienko. Wszystkie miejsca siedzące były zajęte, drzwi znowu się otwarły. - Skąd się ich tylu wzięło? - spytała zdesperowana.

120

- Co nas to obchodzi, jak długo kupują? Chociaż muszę przyznać, że nie przywykłem tak ciężko pracować - westchnął Harry. - Szkoda, że dałem wolne Jasonowi, a Janelle ledwie sobie radzi sama. - Widzę. Czyżby zamknęli szkołę? A może zapomniałam o rocznicy urodzin jakiejś sławnej osobistości? Harry przewrócił oczami. - Daj spokój, Daisy. Dobrze wiesz, czemu przyszli. Nie wiedziała. Od rana zwijała się jak w ukropie. - Nie mam pojęcia - powtórzyła. - Wiedzą o sercu. O wielkim, metrowym czekoladowym sercu. I chcą się dowiedzieć, co z tym zrobisz. I co zrobi Jack. Nie sądzisz

S R

chyba, że dało się to utrzymać w tajemnicy? Całe miasto obserwuje wasze randki.

Przełknęła ślinę. Więc to całe zamieszanie z jej powodu? Ktoś zawołał Harry'ego; ze ściśniętym sercem wróciła do swoich ciastek: wyjmowania z pieca croissantów, cynamonowych świderków, chlebków lawendowych i wszelkich innych odmian. Wczoraj wieczorem dzwoniła do Jacka, bo z pewnością byłoby mu przykro, gdyby tego nie zrobiła. Najwyraźniej spał, bo nie odebrał telefonu. Zostawiła wiadomość na sekretarce, starając się sprawiać wrażenie uszczęśliwionej. Teraz jednak... Dręczyła ją niepewność. Wczoraj wieczorem przeżyła jedno déjà vu, dzisiaj - drugie, jeszcze bardziej niepokojące. Jak każda kobieta chciała otrzymywać niezwykłe, romantyczne podarunki od ukochanego. Lecz przypominały jej Jean-Luca i to, jak starał się jej zamydlić oczy. Przez cztery lata nauczyła się tego na pamięć: prezent,

121

przykrość. Kiedy coś dostajesz, miej się na baczności, bo niedługo spotka cię coś bardzo nieprzyjemnego. Wiedziała, że Jack nie przypomina jej eksmęża. Wiedziała to. I z pewnością nie z winy Jacka ich związek stał się sprawą publiczną. Zapewne nie zdawał sobie sprawy, jak przykro jej się znajdować w centrum uwagi. Kiedyś, dawno temu, lubiła błyszczeć, lecz od czasu związku z Jean-Lukiem wszystko się zmieniło. W najboleśniejszy sposób nauczyła się, że kiedy mężczyzna uważa za konieczne pokazać całemu światu, jak bardzo kocha daną kobietę... zwykle nie kocha jej wcale. Usłyszała donośny głos szeryfa i zobaczyła, jak George we

S R

własnej osobie sadowi się na zwykłym miejscu przy barze. Harry i Janelle krążyli wśród gości, więc Daisy zaniosła mu kubek kawy i talerzyk świeżo upieczonych ciasteczek, lecz w głębi duszy aż się skuliła. To, że George będzie flirtował, było równie pewne jak to, że wzejdzie słońce.

- Widzę, że znalazłaś sobie absztyfikanta - zaczął z miejsca. - Absztyfikanta? Zdaje się, że tak mówiono przed wojną domową? George tylko wyszczerzył zęby. - Rzeczywiście to przestarzała nazwa. A co powiesz na „ofiarę"? Jesteś w miasteczku niecałe trzy tygodnie i już zdążyłaś komuś złamać serce. To, że nawiązywał do jej dawnej reputacji, jeszcze bardziej ją zraniło. Może i bawiła się chłopcami w czasach licealnych, ale z tego

122

wyrosła. Tak całkowicie, że sama myśl, iż mogłaby skrzywdzić Jacka, sprawiła jej wielką przykrość. - Słuchaj, George, to serce to taki żart. Pracowałam dla Jacka i przyznałam się, jak bardzo lubię czekoladę. - Jasne. Moja żona też lubi, ale nigdy jej nie sprawiłem metrowego serca. To sporo kosztuje. A Jack był dotąd najbardziej praktycznym gościem w tym mieście. Praktycznym, poważnym i samotnym. Oj, dziecino, zalazłaś mu za skórę. Daisy ściągnęła brwi. Uświadomiła sobie, jak niewiele miejscowi wiedzą o prawdziwym Jacku. Z pewnością był poważny i praktyczny, ale zwykle wcale nie unikał ludzi. Miał też wiele innych

S R

cech, do których się nie przyznawał. To dlatego zaopiekował się poranionym kundlem, wysłuchiwał zwierzeń pechowej rozwódki czyli jej samej -i ukrywał przed przykutą do wózka klientką koszt remontu, żeby mogła sobie na niego pozwolić.

Siwowłosa dama we flanelowej koszuli przysiadła się do szeryfa, wyraźnie chcąc złowić parę plotek.

- Jack robił u mnie podłogę parę lat temu. Myślałam, że może mu wpadnie w oko moja wnuczka, ale nic z tego nie wyszło. Powiedział, że raz się sparzył na małżeństwie i wie, że to nie dla niego. Żadna z nim nie wytrzyma... - Co pani podać? - przerwała jej Daisy. - Ciasteczko cytrynowe, kochaniutka. Więc jak usłyszałam o tym czekoladowym sercu, mało nie umarłam...

123

Daisy nie słyszała dalszych szczegółów, bo popędziła do kuchni po następną tacę ciastek. Gdy wróciła, leciwa dama jak gdyby nigdy nic ciągnęła opowieść. - Więc mówię do Sue Ellen: jakaś dziewczyna musiała go bardzo zranić. Mężczyzna powinien mieć charakter, więc z pewnością nie o to naprawdę poszło. Na pewno się nieszczęśliwie zakochał i przez to stracił pewność siebie... Daisy zamrugała, otwarła usta i zamknęła je z powrotem. Zerknęła na George'a, który ledwie zachowywał powagę. - ...nieważne, co mu zrobiła. Ważne, że nareszcie się pozbierał i zwrócił uwagę na ciebie. Teraz lepiej się szybko zwijaj, bo jak się

S R

inne dziewczyny domyśla, że jest do wzięcia, nie będziesz miała łatwo.

- Dzięki za radę. Może kawy?

- Och, nie, nie przy moim cholesterolu. - Staruszka nałożyła sobie jeszcze jedno maślane ciasteczko. - Myślisz, że ci się oświadczy?

- No, właśnie - przyłączył się George.

Po okropnym ranku nastąpiło okropne popołudnie, a potem wcale nie było lepiej. Około drugiej Daisy zaczęła wydzwaniać do Jacka. Zwykle nosił ze sobą komórkę - dziś chyba zapomniał ją zabrać. Nie udało się z nim Skontaktować ani o drugiej, ani o wpół do trzeciej, ani o trzeciej, ani o wpół do czwartej. Poczty głosowej nie miał. Cholera, gdzie on się podziewa? - Osobiście nie mam nic przeciwko twojemu pomysłowi, ale chyba powinieneś uzyskać pozwolenie od innego urzędu.

124

Jack westchnął. Burmistrz, Peter Strunk, pełnił swój urząd zaledwie od listopada. Mieszkańcy, uważając, że władza do niczego im nie jest potrzebna, wybrali na ten urząd człowieka, który nie będzie im w niczym przeszkadzał. Niestety, problem z niezdecydowanymi ludźmi polega na tym, że są... jak by to powiedzieć, niezdecydowani. - Chcę tylko wywiesić parę bannerów na Main Street na parę godzin. Nawet nie na cały dzień. Sam je wywieszę i sam zdejmę. - Rozumiem. Pomysł jest bardzo sympatyczny i nieszkodliwy... - Więc potrzebuję tylko pańskiej zgody. - Ale... burmistrz nie jest od tego rodzaju spraw. - Pytałem już wszystkich - odparł Jack cierpliwie. -Policjant

S R

odesłał mnie do szeryfa, u szeryfa odesłali mnie do sądu, a tam powiedzieli, że wydają pozwolenia tylko na zbiorowe parady. Więc został tylko pan.

- Ale nie jestem pewien.... Jack wstał.

- Wiem o tym. - Włożył kurtkę: kto się mógł spodziewać, że spędzi tu całe dwie godziny? - Skoro nikt nie może mi wydać pozwolenia, to nikt też nie może tego zabronić. Gdyby się okazało, że to poważne przestępstwo, proszę mnie wsadzić do pudła - ale dopiero w sobotę, okej? - Odpowiednie przepisy bhp z pewnością... - Z pewnością. Ale nie będę marnował kolejnego dnia, żeby je poznać. Miłego dnia, Pete. Przeklęta biurokracja. Człowiek miał ochotę wyprowadzić się na Alaskę. Jack zbiegł po stopniach rządowego budynku i wsunął ręce do

125

kieszeni. Prognozy zapowiadały pogodny, bezwietrzny dzień, więc naturalnie sypał śnieg i wiało. Stracił całe popołudnie, ale uznał, że to nadrobi, pracując dłużej wieczorem. Teraz miał jeszcze całą godzinę do zmierzchu. Zaparkował wóz na końcu Main Street, tam gdzie mieściła się większość urzędów. W White Hills nie istniała godzina szczytu, lecz przy krawężnikach obok latarni stały zaparkowane liczne samochody. Kiedy wyciągnął z pickupa drabinę, parę osób zawołało coś na powitanie, lecz poza tym nikt nie zwrócił na niego większej uwagi. Ulicę oświetlały staroświeckie latarnie, przystrojone jeszcze poświątecznymi wieńcami. Jednemu człowiekowi niełatwo było

S R

zawiesić banner w poprzek ulicy, tym bardziej jeśli musiał w tym celu zatrzymywać ruch. Ale co tam. Dla właściwej kobiety warto zaryzykować nawet skręcenie karku. A Daisy z pewnością była tego warta.

Wiedział, że go lubi... lecz chyba nie kocha. Nie zdobył jeszcze jej serca. I to był problem. Z drugiej strony, zdążył ją trochę poznać. Obawiała się być przeciętna - musiał więc jej pokazać, że nigdy nie będzie jej uważał za przeciętną, choćby przeżyli razem milion lat. Obawiała się, że życie w White Hills ją znudzi - więc należy ją przekonać, że w małej mieścinie wcale nie musi być nudno. Nagle zatrąbił jakiś wóz; dwa pikapy zaparkowały przy krawężniku. Z jednego wysiadł barczysty typ w futrzanej czapie, sprawiający wrażenie, że zaraz rzuci się do bitki. - Jack, co ty wyrabiasz, do cholery? Chcesz się zabić? - Cześć, Shaunessy. Nie, mam drobny kłopot z...

126

- Drobny? Tamujesz ruch, pracujesz na drabinie na wietrze... Okej, cokolwiek to jest, skończmy to szybko i zbierajmy się do domu. - Właśnie - poparł go stojący obok facet z brodą. Dołączyło do nich paru innych mieszkańców. Jasne,wielu z nich Jack robił remonty. Vermontczycy potrafią być uparci i niezależni, ale zawsze pomogą bliźniemu w kłopocie. Co nie znaczy, że Jack nie poradziłby sobie sam, gdyby musiał. Choć możliwe, że wywieszenie trzech bannerów nad Main Street zabrałoby mu całą noc. Kiedy miejscowi zauważyli napisy na bannerach, wielu wywracało oczami i uśmiechało się ironicznie, lecz mimo to pomagali. W ciągu dwóch godzin wszystko było gotowe. Teraz

S R

pozostawało zaczekać, aż Daisy zbudzi się rankiem i zobaczy efekt jego wysiłków.

Następnego ranka, kiedy Daisy otwarła piec, buchnął swąd spalenizny. Cała taca croissantów okazała się czarna jak ziemia. Zirytowana postawiła je na blacie i zaczęła machać ścierką, by rozwiać dym.

Zdarzały się jej niewielkie katastrofy, ale co innego mieć jeden zły dzień, a co innego dwa takie dni z rzędu. Oczywiście wszystko przez Jacka. Odkąd nawiązali kontakt po śnieżycy, rozmawiali ze sobą prawie codziennie. I teraz nagle nie mogła go złapać w żaden sposób. Wczoraj wieczorem skończyła pracę przed obiadem i pojechała na wieś obejrzeć prezent. Uśmiechnęła się na samą myśl - zaraz jednak obawy powróciły. Coś było nie tak.

127

- Daisy! - zawołał Harry. - Jeszcze jeden! Wybiegła z kuchni i zobaczyła przy kontuarze kolejną rozpromienioną twarz, a obok niewielką biało-niebieską paczuszkę. - To tylko drobiazg dla ciebie, kochana! - oświadczyła starsza pani w kraciastym żakiecie. - To bardzo miło... - odparła Daisy zmieszana. W ciągu ostatniej godziny troje innych klientów przyniosło jej podarunki. Znała wszystkich z widzenia, nawet jeśli bliżej się z nimi nie przyjaźniła. Tylko że pierwszy prezent okazał się mydłem z wiciokrzewu, a następny waniliowym płynem pod prysznic. Starsza pani uszczęśliwiła ją wielką gąbką. Daisy nie mogła pojąć, czemu

S R

wszyscy uznali, że potrzebuje produktów do kąpieli. - Tak bardzo się cieszymy, że mamy cię z powrotem w White Hills - ciągnęła staruszka. - A ponieważ cała twoja rodzina się rozjechała, pomyślałam, że miło ci będzie dostać prezent właśnie dzisiaj.

- Dzisiaj? - powtórzyła Daisy. Starsza pani poklepała ją po ręce. - Wszyscy wiemy - szepnęła i ruszyła do wyjścia. Daisy chętnie by ją wypytała, o czym to „wszyscy wiemy", ale w kuchni zapiszczał piec. Zapiekanka z jabłek z wanilią, kardamonem i winem po prostu nie mogła się nie udać - a tymczasem gorąca masa wykipiała z formy i zapaćkała całą podłogę. W wejściu stanął Harry. - Telefon do ciebie. Jeżeli to potrwa jeszcze trochę dłużej, przysięgam, ściągnę brata z wakacji. Nie będę pracował tak ciężko, to wbrew moim zasadom. - Zaraz ci pomogę, przysięgam.

128

Lecz myślami była zupełnie gdzie indziej. To z pewnością Jack. Okej, czuła się zaniepokojona i zirytowana, bo przez dwa ostatnie dni był nieuchwytny, ale skoro sam zadzwonił... nie udobruchała się jeszcze do końca, ale zdecydowanie miała ochotę zostać udobruchana. Uświadomiła sobie, że zwilgotniały jej dłonie i że jest mu gotowa wybaczyć wszystko. Przekonała się, że wystarczyły dwa dni, by nie mogła spać, nie mogła myśleć, nie mogła żyć. Nigdy wcześniej nie przeżyła czegoś podobnego. Bywała szalona, ale taką już miała naturę. Człowiek nie ryzykuje, jeśli robi coś, co jest dla niego naturalne - na przykład wychodzi za mąż za artystę i wyjeżdża za granicę.

S R

Tym razem czuła, że ryzykuje. Tym razem miała wrażenie, że się zakochała. Chwyciła słuchawkę, czując, że jej serce galopuje na złamanie karku.

- Jack? - spytała bez tchu.

- Nie, Daisy, mówi tato. Kto to jest Jack?

Zamknęła oczy, odetchnęła, głęboko ukryła rozczarowanie - i kolejny raz uświadomiła sobie, że jest zakochana. Miłość była czymś przerażającym. Jak to możliwe, że jej siostry czują się szczęśliwe w takim stanie? To nic zabawnego. Bała się tak bardzo, że ledwie mogła oddychać. - Daisy, jesteś tam? - Tak, tato, i to cudownie cię słyszeć. Naprawdę za tobą tęskniłam! W tym momencie niezupełnie była to prawda, ale Daisy nie kłamała. Uwielbiała ojca. Pozostałe siostry trzymały raczej z mamą,

129

ona była córeczką tatusia. Pochwalał jej energię, jej niezależność, nawet kiedy ją beształ załamanie reguł. - Wszystko u was w porządku? - Jasne. Ale mam ci coś za złe. - Strzelaj. Harry gestem nakazał jej kończyć, lecz Daisy rozsiadła się na rogu biurka. Istnieją priorytety. Skoro tato chce z nią porozmawiać, nic więcej się nie liczy. - Daisy, powiedziałaś o rozwodzie mamie i siostrom. Tylko mnie nie wspomniałaś ani słówkiem. Poczuła wyrzuty sumienia.

S R

- Nie chciałam cię martwić...

- Skoro nic układało ci się z Jean-Lukiem, czemu się nie przyznałaś? Wiem, że nie zdecydowałabyś się na rozwód, gdyby sytuacja dała się inaczej rozwiązać. Nie znam nikogo, kto byłby za stary na to, by potrzebować wsparcia ze strony rodziny. Czemu nie zadzwoniłaś? - Przepraszam.

Pomyślała, że dzięki Jackowi pokonała w znacznej mierze dumę, ale nie wyzwoliła się od niej do końca. Nie umiała prosić o pomoc, przyznać się do błędu czy zagubienia. - Teraz już wszystko dobrze? - Jasne - zapewniła, zaraz jednak przyznała szczerze: Niezupełnie. Spotkałam faceta, na którym mi zależy. Wcale go nie szukałam, chciałam najpierw poukładać sobie życie, trochę zarobić... - Kochasz go? - spytał wprost.

130

Równie swobodnie, równie otwarcie odparła: - Tak. - Zamknęła oczy. - Tato, nie chciałam nic mówić wcześniej, bo wszyscy tak dobrze sobie radzicie z życiem, nawet jeśli spotyka was coś strasznego. Tylko ja was rozczarowałam. - Nie mogłabyś mnie rozczarować, gąsko. A potem zaczął jej opowiadać o rodzinnych sprawach. Mama założyła ogródek, Camille świetnie się czuje w roli przybranej matki pary bliźniaków, a Violet nie potrafi mówić o niczym prócz dziecka. Kiedy Daisy odkładała słuchawkę, uśmiechała się. Z pieca buchały kłęby dymu, Harry rwał włosy z głowy i nikt nie obsługiwał zniecierpliwionych klientów tłoczących się przy barze. A mimo to

S R

czuła się ogromnie szczęśliwa.

Bała się wchodzić w nowy związek, ale wiedziała, że Jack jest inny. Wiedziała, że ma szczere serce, mocne zasady i potrafi kochać.

Wypadła na salę restauracyjną, żeby stawić czoło klientom siedmioosobowa rodzina przy stoliku pod oknem wyglądała na mocno rozwścieczoną długim czekaniem - i nagle stanęła jak wryta. Okno wychodziło na Main Street. Może i zerkała przez nie wcześniej, lecz wtedy było jeszcze ciemno. Teraz blade słońce wspięło się nad horyzont i trzy bannery prezentowały się w całej okazałości. WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Z OKAZJI URODZIN, DAISY! Latarnie przybrano stokrotkami. Kiedy zobaczyła bannery, wszyscy nagle umilkli. Nawet zniecierpliwiona siedmioosobowa rodzina przyglądała się jej z uśmiechem. Teraz zrozumiała, skąd te

131

wszystkie prezenty. Na chwilę zaparło jej dech. Kolejny impulsywny, uroczy, romantyczny gest. Powinna znowu poczuć obawę. Zamiast tego nabrała tchu i zajęła się gośćmi, a kiedy tylko znalazła wolną chwilę, zadzwoniła do Jacka. Nic dziwnego, że nie odebrał- ani komórki, ani stacjonarnego telefonu w domu. Tym razem jednak nagrała się na sekretarkę. „Mówi Daisy. Albo do mnie zadzwoń, albo cię uduszę gołymi rękami. Masz moje słowo".

S R 132

ROZDZIAŁ JEDENASTY Jack zaparkował przy krawężniku i otworzył okno. Zimne powietrze nie otrzeźwiło go tak, jak chciał, więc trzepnął się parę razy po twarzy. Powinien się przespać. Cały tydzień pracował na okrągło i miał po temu powody. Jeszcze jeden projekt i będzie mógł paść na nos. Musi to skończyć, bo jutro wypadają walentynki. Mimo zmęczenia miął doskonały nastrój. Taki prezent musi ją poruszyć, pomyślał. -Może nie był romantyczny w tradycyjnym znaczeniu, ale świadczył o jego uczuciach. Był spory i nikt nie

S R

ośmieliłby się go nazwać przeciętnym. Oraz przydatny. Daisy miała masę biżuterii i podobnych śmieci. Obawiała się tego rodzaju podarunków. Jack musiał więc znaleźć coś, co naprawdę ją zaskoczy a wcale niełatwo zaskoczyć kobietę, która prowadziła życie, jakiego on nie umiałby sobie nawet wyobrazić.

Tuż przed czwartą dotarł na wielki parking. Barbara Vanhorn już na niego czekała. Miała wielką natapirowaną fryzurę, skłonność do noszenia bardzo obcisłych spódnic - i jak nikt znała się na interesach. - Myślałam, że już się nie zjawisz. - Nie chciałem się spóźnić, ale się nie wyrobiłem. Masz wszystkie papiery? - Jasne, chodź do biura. Znalazłabym ci coś lepszego. Ty potrzebujesz czegoś bardziej seksownego, z większą klasą. - Ten odpowiada mi w sam raz. - Jak chcesz, skarbie. W razie czego starczy zadzwonić.

133

- Okej. - Wypełnienie pięćdziesięciu tysięcy formularzy zajęło parę minut. - Chcę, żeby go dostarczono na miejsce z samego rana, gdzieś koło ósmej. Przed Marble Bridge Cafe, dla Daisy Campbell. I za skarby świata nie wolno ci powiedzieć, od kogo. - Mówiłeś już wczoraj. Nie ma sprawy. - Trzymam cię za słowo. Powiem jej później sam. Ryzykował wszystko, co zyskał - i dobrze o tym wiedział. Kiedy tylko Daisy zbierze wystarczająco dużo pieniędzy, wyjedzie - taki miała plan. Chyba że uzna Jacka za lepszą alternatywę. Był tak skonany, że mało nie zapomniał zamknąć drzwi wozu. Jakoś zdołał dotrzeć do domu - wiedział o tym, bo słyszał dzwoniący

S R

telefon. Chyba dowlókł się do łóżka i chyba nie zdjął butów, ale nic go to nie obchodziło. Podobnie jak hałasujący uporczywie telefon. Podejrzewał, że to Daisy. Dzwoniła już wcześniej, zostawiając wiadomości pełne rosnącej irytacji.

Po prostu nie miał siły oddzwonić - z powodu nawału pracy i korowodów z prezentem walentynkowym. Zresztą był tchórzem. Jeśli jej nie przekona, że życie z nim nie będzie nudne ani przeciętne, Daisy go opuści. Nie umiał się z tym pogodzić. I z pewnością nie miał zamiaru stawiać temu czoła, póki nie będzie musiał. Nie odebrał więc. Nawet nie otworzył oczu. Zdawało mu się, że słyszy jej głos. Przez ostatnie dni tęsknił za nią dotkliwie. Za wspólną pracą, rozmowami, seksem. Tęsknił za jej szpanerskimi ubraniami i tym, jak unosiła prawą brew, kiedy się z nim przekomarzała. Nawet we śnie nie opuszczała go świadomość, że nie wyobraża sobie życia bez niej.

134

Daisy odebrała komórkę tylko dlatego, że ktoś dzwonił trzeci raz z rzędu. Była zajęta. - Co jest? - warknęła do słuchawki. - Daisy, musisz natychmiast przyjść do restauracji! - Daj spokój, Harry. Dałeś mi wolne, Jason wrócił, nie potrzebujesz... - Nie chodzi o pracę. Po prostu przyjdź. Miała pełne ręce prezentu dla Jacka, ale żeby ułagodzić Harry'ego, zbiegła na dół. Zobaczyła tłumek zebrany przy drzwiach wejściowych. Wyglądało, że znalazła się tu większa część mieszkańców White Hills. Wszyscy gapili się na nią wyczekująco.

S R

Zanim zdążyła uciec na górę, z tłumu wynurzył się Harry i złapał ją za rękę. Sądziła, że chce jej pokazać coś w restauracji, lecz powlókł ją na zewnątrz.

Przy krawężniku czekała jakaś kobieta w bardzo krótkiej minii z bardzo szerokim uśmiechem. Obok niej czaiło się dwóch smarkaczy z aparatem - przedstawiciele miejscowej prasy. Najwyraźniej wszyscy spodziewali się po Daisy jakiejś widowiskowej reakcji, lecz przez chwilę nie miała pojęcia, na co miałaby zareagować. I wtedy zobaczyła. Za kobietą z szerokim uśmiechem stał dziwny, pokraczny wóz - z takich, jakimi jeździ się na wojnie. Używany hummer pomalowany na żółto, z wielką walentynkową kokardą na kierownicy. Daisy na sekundę zamknęła oczy, myśląc sobie: to niemożliwe. Wydawało się jej, że kocha Jacka, była o tym przekonana. Ale po tym... po tym był skreślony.

135

Jack wiedział, że śni. Zdawało mu się, że jest jasno niemożliwe, skoro położył się spać w kompletnych ciemnościach ledwie przed chwilą. Ale miewał sny tylko wtedy, kiedy był kompletnie wypompowany, więc nie bardzo się zdziwił. Ten sen jednak wydawał się szczególny, bardziej sugestywny niż zwykle. Czy była to kwestia symbolizmu, pobożnych życzeń czy zwyczajnych potrzeb - nie wiadomo, lecz Jack czuł obecność Daisy. Usłyszał, jak szepcze do niego: „Jack? Jack!" tym swoim niskim, egzotycznym głosem. Poczuł zapach jej perfum. Oczywiście wcale się nie zdziwił. Wiedział, że to z powodu hummera. Chciał jej pokazać, że ją kocha, i to w sposób możliwie

S R

oryginalny. Uznał bannery z okazji urodzin za dobry pomysł, bo dzięki temu mogła się przekonać, jak mili ludzie mieszkają w White Hills. Przyjemnie żyć w miejscu, gdzie wszyscy cię znają i wiedzą o tobie wszystko. Zbyt długo obracała się wśród obcych, na których nie można liczyć.

Doszły go słuchy, że banner narobił szumu, i dobrze, Jack wiedział jednak, że potrzeba czegoś więcej. Daisy z pewnością zebrała już dość pieniędzy na samochód... stąd hummer. Nie był to może elegancki sportowy wóz, do jakich przywykła we Francji, ale za to solidny model, który potrafił się wydostać z każdego błota i wjechać na każdą górę. Kłopot w tym, że jego Daisy wcale nie była egzotycznym kwiatem, za jaki chciała uchodzić. Była praktyczna do szpiku kości, uwielbiała konkretną robotę i najlepiej się czuła, stawiając czoło wyzwaniom. Jack nie wyobrażał sobie, jak jej to powiedzieć w oczy:

136

że jej marzenia wcale do niej nie pasują. Ale w głębi duszy był przekonany, że hummer to dla niej idealny wóz. Będzie mogła wszędzie dotrzeć w czasie zamieci albo sztormu, wozić w nim narzędzia albo torty na ślub. A przy tym wóz nie był przeciętny. Jack uśmiechnął się przez sen. Cholera, trudno nie czuć satysfakcji. Daisy umilkła. Uśmiechnął się szeroko, czując jej ciepłe ciało moszczące się tuż obok niego. Potem dotyk ciepłego, miękkiego języka na policzku, na nosie, na wargach. Zaraz, zaraz, coś tu się nie zgadza: naraz poczuł na szyi zimny, wilgotny nos. Daisy z pewnością nie miała zimnego, wilgotnego nosa.

S R

Gwałtownie otworzył oczy. Światło wpadające przez okna niemal go oślepiło; w powietrzu unosił się zapach świeżej kawy. A czułe ciało leżące obok nie należało do Daisy, lecz do jakiegoś psa. Młodego kudłatego kundla o czarno-białym futrze i brązowych oczach, z pewnością nie mogącego się pochwalić rodowodem - czy wręcz przeciwnie, mogącego się pochwalić bardzo wieloma rodowodami. Widząc, że Jack się zbudził, pies zaczął szaleńczo machać długim puszystym ogonem. Obok łóżka ktoś postawił psi koszyk pełen prezentów: niebieska obroża, smycz, piłki, zabawki, produkty do czyszczenia dywanu. .. oraz niebieska miska z napisem Hussy II. - Co jest, kurczę? - mruknął mężczyzna nieprzytomnie, na co psiak zareagował z szaleńczym entuzjazmem, liżąc go po całej twarzy. - Spokojnie, skarbie, tylko spokojnie.

137

Tylko jedna osoba na całym świecie mogła mu podarować psa imieniem Hussy. Natychmiast zapomniał o psie, kiedy stanęła w drzwiach. Niektórzy mężczyźni marzą o kobietach w gorsetach i koronkach. Jego kobieta marzeń miała na sobie kombinezon roboczy, grube skarpetki i włosy związane w kucyk. Przez chwilę nie mógł wydobyć słowa - tak była piękna. Dzisiaj jednak widział w. niej coś więcej niż to wspaniałe ciało, pełne usta i piękne, seksowne oczy. Widział też bezbronność, niepokój, którego nie umiała ukryć - choć bardzo się starała. - Wpadłeś po uszy w kłopoty, Larson - odezwała się na przywitanie.

S R

- Ja wpadłem w kłopoty? Ja? A co tu robi ten pies?! - To prezent na urodziny.

- Mam urodziny dopiero w październiku. Wysunęła do przodu stopę.

- A co to ma do rzeczy? Wywiesiłeś na Main Street bannery z życzeniami urodzinowymi dla mnie, a ja mam urodziny w sierpniu. - Którego?

- Trzydziestego pierwszego. - Zmarszczyła czoło. -Nie zmieniaj tematu rozmowy: Zabierzesz ten samochód. - Dobra - odparł pogodnie. - A tak przy okazji, pies jest nauczony czystości? - W schronisku twierdzili, że tak, ale... Kiedy uchyliła drzwi balkonowe, szczeniak śmignął na zewnątrz, tylko raz potykając się o własne nogi.

138

- Nikt nie będzie mi dawał samochodów, Jack. Nie chcę nic zawdzięczać nikomu. Wiesz, że nie tarzam się w pieniądzach, ale odkładam każdego centa i niedługo coś sobie kupię. Nie potrzebuję łaski. - Jasne, że nie. Ale ja nie jestem taki jak Jean-Luc. Wiesz, że nie próbowałbym cię przekupić, żebyś mnie pokochała, prawda? - Jasne, ale... Boże, jak dobrze było to usłyszeć. Ciągnął więc dalej: - Więc rozumiesz, że nie zrobiłbym nic, by zranić tę twoją wściekłą dumę. Tylko pomyślałem sobie, że rzeczywiście będziesz potrzebowała własnego wózka, gdybyśmy się mieli pobrać.

S R

Bezbronny wyraz w jej oczach stał się jeszcze wyraźniejszy. Wciągnęła oddech, a potem opadła na skraj łóżka. - Nie chcesz się żenić, pamiętasz? Sam powiedziałeś, że nie umiesz się dogadać z innymi. Że dałeś sobie spokój ze związkami. Że wcale nie chcesz być samotny, ale uznałeś, że ponieważ nikt by z tobą nie wytrzymał...

- Tak, pamiętam, co mówiłem. - Przywołał ją gestem ręki. - Ale nie zauważyłaś? Pracowaliśmy razem i było nieźle, całkiem nieźle, prawda? - Czy ja wiem? Kręciłam tobą jak Cygan słońcem w obecności klientki... - Fakt. Nie mogłem się nadziwić, jak bardzo mi się to podoba. Kto by pomyślał, że praca we dwoje może dawać tyle przyjemności? Ponieważ ja jestem podły jak zawsze, więc to wszystko dzięki tobie. I pomyślałem, że skoro potrafisz pracować z takim upartym osłem jak

139

ja, to małżeństwo będzie przy tym kaszką z mleczkiem. Spodobałoby ci się. Moglibyśmy się kochać parę razy dziennie. Moglibyśmy razem jeść, razem pracować i razem się kłócić. Nauczyłbym cię używać piły łańcuchowej. A ty mogłabyś mnie zabierać raz w roku na Riwierę na plażę nudystów. Moglibyśmy mieć dzieci i zapraszać nasze rodziny na święta. Czy to nie brzmi dobrze? Jego Daisy nie płakała. Nigdy. Lecz nagle oczy zalśniły jej tak mocno, że nie miał już najmniejszych wątpliwości, że jej także plan się podoba. Znowu zaczął swobodniej oddychać. I poczuł się odrobinę mniej przerażony. - Ale mówiłeś...

S R

- Pomówmy o tym, co ty mówiłaś.

Ponieważ wyglądało, że przyrosła do miejsca, przyciągnął ją bliżej, otulił kocem i przytulił do siebie. A kiedy już leżała tuż obok na poduszce, pocałował ją najpierw w lewą skroń, potem w lewe ucho, potem w lewy policzek. .. bardzo, bardzo delikatnie. - Mówiłaś, że dusisz się w White Hills.

- Bo kiedyś to była prawda - potwierdziła.

- Więc jeśli to dalej prawda, nie mam nic przeciwko temu, żebyśmy się wyprowadzili do Timbuktu. - Myślę, że tutaj, w White Hills, będzie w sam raz - odparła i zamknęła oczy, bo skończył całować lewą część jej twarzy i skupił się na ustach. Musiał się tu chwilę zatrzymać, by się otrząsnąć z lęku, że mógłby jej już nigdy nie trzymać w ramionach, że mogłaby go opuścić. - Nie będziesz się tu nudzić?

140

- Nie nudziłam się ani przez moment. Przeciągnęła palcem po jego szczęce i chociaż roznosiło go z nadziei, przysiągłby, że w jej oczach zauważył zarazem ciekawość i pożądanie. - Wiesz, zawsze myślałam, że to od miejsca zależy, czy gdzieś jest ciekawie. Ale to nieprawda. To dzięki tobie, Larson. I muszę ci zdradzić pewną tajemnicę. Kiedy nachylił się, żeby lepiej słyszeć, usiadła na nim i zaczęła go całować po swojemu. Całowała go i całowała, namiętnie, przewrotnie, delikatnie. - Kochasz mnie - szepnęła.

S R

- Zdaje ci się, że to tajemnica? Cholera, ja to wiem od stu lat. Zaczął rozpinać jej kombinezon. - Uwielbiam cię, Daisy. To, jaka jesteś oryginalna i praktyczna. Twoją elegancję i zdrowy rozsądek. Energię. Dumę. Dobre serce. I przysięgam, że całe życie będę cię chronił.

- Mogę ci zdradzić jeszcze jeden sekret? - A musimy dalej rozmawiać?

- Tylko chwilkę - przyrzekła. - Chciałam ci tylko powiedzieć... że cię kocham. Nigdy nie sądziłam, że znajdę faceta, z którym będę szczera. Który nie będzie chciał, by kobieta trzymała się w cieniu. Myślałam, że zawsze będę musiała ukrywać to, jaka naprawdę jestem. Przerwał jej - nie dlatego, że nie chciał jej dłużej słuchać, tylko ponieważ powiedziała już to najważniejsze. Znała go, naprawdę go znała. Wiedziała o psie, o jego wadach, o paru rzeczach, o których nie wspomniał nikomu - i mimo to go kochała. I to jej chciał dać na

141

zawsze: to zaufanie, świadomość, że jest z nim bezpieczna, że może być przy nim sobą. I zaraz potem pomyślał, że nie powinna się czuć zbyt bezpieczna. Przyda się jej odrobina niebezpieczeństwa, trochę ryzyka. I kiedy tylko zdjął z niej resztę ubrań, postanowił jej dać odrobinę ryzyka - razem z tym szalonym słowem: miłość.

S R 142

EPILOG Daisy na palcach zakradła się na piętro, gdzie w dawnym pokoju dziecinnym umieszczono maleństwo jej siostry. Rose nie spała - więc można ją było wziąć na ręce. - Nareszcie cię znalazłam samą, co, malutka? Skąd będziesz wiedzieć, że jestem twoją ulubioną ciocią, skoro ciągle mi cię ktoś zabiera? Na dole rodzinne przyjęcie trwało w najlepsze. Daisy twierdziła, że zjazd odbywa się na jej cześć - był ostatni dzień sierpnia - ale

S R

termin stanowił jedynie pretekst.

Cameron i Pete, jej dwaj szwagrowie, z przerażeniem w oczach przyrządzali barbecue. Bliźniacy Pete'a dopadli gumowego węża i ganiali się, przemoczeni do nitki,a za nimi biegało stado psów. Koty Violet obserwowały przyjęcie z góry, usadowione na drzewach. Spojrzenie Daisy złagodniało, kiedy zerknęła na rodziców. Margaux wynosiła na stół kolejną misę sałatki -i bardzo dobrze, skoro nic z grilla nie nadawało się do jedzenia. Colin objął ją ramieniem. Popatrzyli na siebie w taki sposób, jak zawsze, kiedy sądzili, że córki ich nie widzą. Po tylu latach ich miłość płonęła jasno jak zawsze cicha, gorąca, uzdrawiająca. Usłyszała za sobą kroki i spojrzała przez ramię. - Zastanawiałem się, gdzie zniknęłaś - rzucił Jack. -Nietrudno się domyślić.

143

Nie można jej posądzać o brak obiektywizmu, ale jej mąż był najprzystojniejszy z całej trójki, z szelmowskim błyskiem w oczach i seksownym uśmiechem. Uśmiechnęła się, kiedy się nachylił, żeby ją pocałować. - Jak wytrzymujesz z moją rodzinką? - Są fantastyczni. - Ha. Mój tato spojrzał na ciebie raz i powiedział, że nareszcie znalazłam sobie możliwego faceta. I to prawda. Zamierzam pana zatrzymać, panie Larson, bez dwóch zdań. - Zamierzam panią zatrzymać, pani Larson, bez dwóch zdań. Uśmiechnęła się. Dziecko pisnęło obrażone, że nikt nie zwraca na nie uwagi.

S R

- Chcesz potrzymać moją siostrzenicę? - Niekoniecznie. Jak są takie małe...

Nie dała mu wyboru, po prostu włożyła mu Rose w ramiona. Przez parę sekund wyglądał na przerażonego, lecz zaraz odruchowo przytulił dziecko. Rose otworzyła oczy i puściła bańkę ze śliny. - Zakochałem się - wyznał Jack. - Jeśli nasze będzie w połowie takie ładne, będę szczęśliwy. - Nasze? - powtórzyła Daisy. Spojrzał jej w oczy. - Sądziłaś, że się nie domyślę? - Sama jeszcze nie jestem pewna - odparła. - Nie zrobiłam testów, nie byłam u lekarza. - A ja jestem pewien. I strasznie się cieszę. Odrobinę mam stracha, ale niczego w życiu nie pragnę bardziej niż dziecka z tobą.

144

Znowu się nachylił i tym razem pocałował ją dłużej, uważniej. Przerwał im dźwięk zbliżających się kroków. - Hej, wy dwoje, dość tych czułości. Kurczę, gdzie się człowiek nie obejrzy, ktoś się całuje - poskarżyła się Camille. Dostała zadyszki po wejściu po schodach, ale nic dziwnego - do porodu zostały tylko dwa miesiące. - Oddawajcie moją siostrzenicę. - Ona nie chce iść do ciebie. Chce zostać u swojej ulubionej ciotki - odparła Daisy. - Ale ja potrzebuję poćwiczyć opiekę nad dzieckiem. A poza tym jestem najmłodsza i powinnyście mi ustępować.

S R

- Ze wszystkich idiotycznych, bzdurnych argumentów... zaczęła Daisy, lecz przerwała jej Violet, która właśnie weszła do pokoju.

- Zaraz się przez was rozpłaczę. Kiedy ostatni raz się tak kłóciłyśmy?

Roześmiały się, chociaż oczy miały zamglone. Violet wzięła córeczkę i zaczęła ją kołysać.

- Jest taka piękna — szepnęła cicho Daisy. - Wiem. Miałam tyle szczęścia. - Wszystkie miałyśmy. Pięć lat temu zdawało się, że żadna z nas nie wyjdzie na prostą. Camille położyła rękę na brzuchu. - Ale nawet w najgorszych chwilach wiedziałam, że mogę na was liczyć. I kiedy teraz o tym myślę, widzę, jak wiele nauczyłyśmy się o miłości, prawdziwej miłości, od mamy i taty.

145

- To prawda - zgodziła się Violet. - Nie zdawałam sobie z tego sprawy, póki nie poznałam Camerona. Daisy siedziała na parapecie, a szczęśliwy uśmiech za nic nie chciał zniknąć jej z twarzy. Tak wspaniale było mieć wokół siebie bliskich. Widzieć siostry tak bardzo zakochane. Ona też była zakochana. Jack gdzieś zniknął, zostawiając ją na chwilę samą z siostrami. Zobaczyła go, jak idzie z jej rodzicami w stronę starych krzewów lawendy, zasadzonych przez mamę w pierwszych latach małżeństwa. Nie przerywając rozmowy z nimi, podniósł wzrok i spojrzał na nią. Tylko spojrzał. A ona odwzajemniła spojrzenie. Jej serce wezbrało tak wielką miłością, że ledwie mogła to znieść.

S R

Byli w domu. Nie mogło być lepiej.

146