44. Patterson J. i Karp M. 2015 - NYPD Red 01. Scenariusz Mordercy

James Patterson i Marshall Karp NYPD Red Tom 1 Scenariusz Mordercy Tytuł oryginału: NYPD RED 1 Przekład Dorota Stadnik

Podziękowania dla Charlene Black, Donny Cucchiary, Joan Fitzgerald, Lei Marie Ripy, Mary Lou Venuto i Priscilli Weed – JP

Dla Howarda Schiffera i organizacji Vitamin Angels – ludziom, którzy odmienili moje życie – MK

PROLOG

KAMELEON

I

PRZENIKANIE Z CZERNI DO OBRAZU: WNĘTRZE KUCHNI – HOTEL REGENCY NOWY JORK – DZIEŃ

Poranny szczyt w słynnej sali restauracyjnej dla możnych tego świata. KAMELEON wślizguje się do gwarnej kuchni. Jego rudawozłote włosy są teraz ciemne, skóra ma odcień miedziany. Pasuje do reszty, jest kolejnym bezimiennym Portorykańczykiem w stroju pomocnika kelnera. Nikt nie zwraca na niego uwagi. Kameleon patrzył na te słowa w scenariuszu setki razy. Tego ranka miały się ziścić. Jego film w końcu wszedł w fazę zdjęciową. – Akcja – wyszeptał, wchodząc tylnym wejściem do kuchni hotelu Regency. Ktoś jednak zwrócił na niego uwagę. – Ej, ty! – wrzasnął jeden z kelnerów w muszce i białej marynarce. – Śmigaj na salę i zanieś kawę do dwunastki. Nie było to do końca zgodne ze scenariuszem, ale i tak wyszło lepiej, niż oczekiwał. Jak większość nowojorskich aktorów, Kameleon znał topografię restauracyjnej kuchni. Napełnił chromowaną karafkę zwykłą kawą, do drugiej nalał kawę bezkofeinową i wszedł przez drzwi wahadłowe na salę. Obsada filmu okazała się lepsza od spodziewanej. Dzisiaj Nowy Jork rozpoczynał tygodniową ofensywę, w wyniku której zamierzał wydrzeć Los Angeles całkiem spory kawałek tortu, jakim jest biznes filmowy. Dlatego oprócz pojawiających się tu każdego dnia gości, czyli wpływowych brokerów ze Wschodniego Wybrzeża, na wypełnionej po brzegi sali siedziały hollywoodzkie szuje ubijające wielomilionowe interesy przy śniadaniu kosztującym setki dolarów. Wśród nich przy stoliku dwunastym brylował sam Sid Roth. Gdyby ludzie szli do więzienia za rujnowanie karier, rozbijanie rodzin i łamanie dusz, Sid Roth

odsiadywałby wielokrotne dożywocie. Jednak w przemyśle filmowym opłacało się być bezdusznym sukinsynem. W ciągu trzydziestu lat Roth przemienił Mesa Films z rodzinnego interesiku w potężne studio. W świecie filmu był bogiem, a pozostali czterej mężczyźni siedzący z nim przy stoliku pławili się w blasku jego sławy. Kameleon zaczął nalewać kawę, gdy Roth, raczący swych kompanów opowieścią o jednej w hollywoodzkich wojenek, nakrył dłonią filiżankę i powiedział: – Podaj mi jeszcze jeden sok pomidorowy. – Oczywiście, proszę pana – odparł Kameleon. Jeden sok pomidorowy i pan Roth odegra epizodyczną rolę charakterystyczną, pomyślał. Niecałe trzy minuty później podał zamówiony sok. – Muchas gracias, amigo - powiedział Roth i opróżnił szklankę, nie patrząc już na kelnera. Vaya con Dios, uprzejmie pożegnał go w duchu Kameleon, po czym wrócił do kuchni i wyszedł tylnymi drzwiami. Miał dziesięć minut na zmianę kostiumu. Męska toaleta w hotelowym holu była elegancka i pusta. Ręczniki z materiału, orzechowe drzwi w każdej kabinie i oczywiście żadnych kamer. Po zużyciu kilku chusteczek do usuwania makijażu ze śniadego Latynosa stał się białym młodzieńcem o dziecięcej twarzy. Strój kelnera zamienił na parę spodni khaki i jasnoniebieski golf. Wrócił do holu i przystanął obok rzędu kabin telefonicznych, skąd mógł śledzić rozwój wydarzeń. Nie miał już na nie wpływu. Liczył tylko, że okażą się choćby w połowie tak ekscytujące jak w scenariuszu.

WNĘTRZE SALI RESTAURACYJNEJ W HOTELU REGENCY – DZIEŃ

Kamera kieruje się na OFIARĘ, która zaczyna odczuwać pierwsze oznaki działania fluorku sodu. Łapie się krawędzi stołu, chce wstać, ale nogi odmawiają posłuszeństwa. Czuje narastającą panikę, gdyż system nerwowy oszalał. Objawy są już pełne. OFIARA wymiotuje, macha rękami, w końcu pada twarzą w talerz z frittatą grzybowo-pomidorową. – Skąd wiesz, że zamówi frittatę? – zapytała Lexi po przeczytaniu skryptu. – Nieważne, co zamówi – odpowiedział Kameleon. – To tylko wypełniacz, coś musiałem napisać. – Owsianka byłaby lepsza – stwierdziła Lexi. – Z jagodami. Jest bardziej filmowa. Skąd wiesz, że akurat tak to będzie wyglądało?

– To ogólny zarys. Do ostatniej chwili nie wiem, kim jest ofiara. Większość to improwizacja. Chcemy tylko, żeby facet zmarł w mękach. Sid Roth nie zawiódł. Wszystko się zgadzało: wymiociny, panika w oczach, spastyczne ruchy. Tyle że zamiast upaść twarzą w talerz, zrobił kilka chwiejnych kroków, potknął się o sąsiedni stolik i padając na ziemię, rozbił sobie głowę o podstawę marmurowej kolumny. Wokół pojawiło się mnóstwo krwi – skromny bonus dla autora scenariusza. – Dzwońcie po pogotowie! – krzyknęła jakaś kobieta. – Cięcie – wyszeptał Kameleon. Fantastyczne przedstawienie. Zmierzając do metra, wysłał Lexi SMS-a: Scena wyszła idealnie. Jedno ujęcie. Kwadrans później jechał linią F i czytał „Variety”. Był jednym z wielu niebieskookich aktorów o jasnej karnacji walczących o utrzymanie się na powierzchni w Nowym Jorku. Właśnie zmierzał na kolejny występ o dziewiątej w Silvercup Studios.

II

Nowojorska branża filmowa potrzebuje kameleonów, a on był jednym z najlepszych. Jego zawodowy dorobek obejmował film Woody’ego Allena, serial „Prawo i porządek”, opery mydlane – w sumie co najmniej sto ról filmowych i przynajmniej dwa razy tyle występów w telewizji. Zawsze w tle. Bez słowa. Ani jednej roli pierwszoplanowej. Zamiast tego wtapianie się w tło. Nie dzisiaj. Miał dość funkcjonowania jako jedna z twarzy w tłumie. Dzisiaj był gwiazdą. Producentem, reżyserem i scenarzystą. To był jego film. Kamerę miał w głowie. Wyjął z kieszeni

kartki ze scenariuszem.

WNĘTRZE HALI ZDJĘCIOWEJ – SILVERCUP STUDIOS – DZIEŃ

Jesteśmy na planie kolejnej szmiry z IANEM STEWARTEM. Rzecz dzieje się na przyjęciu weselnym w latach czterdziestych dwudziestego wieku. Ian jest panem młodym. Pannę młodą gra DEVON WHITAKER. Zero talentu, tylko cycki. O połowę młodsza od Iana. Szczęśliwi nowożeńcy idą na parkiet. Setka GOŚCI WESELNYCH śledzi ich wzrokiem, siląc się na uśmiech. EDIE COBURN, grająca zazdrosną BYŁĄ ŻONĘ, wchodzi do sali. Jest wściekła. Goście są przerażeni. Kamera pokazuje zbliżenie jednego z nich. To prawdziwa gwiazda tej sceny. Kameleon. Poczuł wibracje komórki. Spojrzał na ekran. Dzwoniła Lexi. – Zgadnij, co się dzieje – wypaliła bez żadnych wstępów. – Lex, nie możesz dzwonić do mnie co pięć minut. Jestem w strefie wolnej od telefonów. Mają tu fioła na tym punkcie. – Wiem, ale musiałam zadzwonić. Internet huczy o śmierci Sida Rotha. – Skarbie, minęły trzy godziny. Faceci siedzący z nim przy stole na pewno wrzucili to na Twittera, zanim Roth padł na podłogę. – Piszą, że to najpewniej zawał serca, natomiast TMZ twierdzi, że został otruty. – TMZ to stek bzdur. Banda łowców taniej sensacji. Wszystko, co wrzucają na swoją stronę, to kłamstwo. – Przecież to prawda. – Tyle że oni o tym nie wiedzą – odwarknął. – I nie będą wiedzieli aż do sekcji zwłok. Ale im jest wszystko jedno. Wolą wypisywać brednie. – Nie chciałam cię zdenerwować. – To nie twoja wina. Po prostu psują mi scenariusz. Napisałem, że nikt nie może dowiedzieć się o otruciu do jutra. To dla mnie więcej warte niż te bzdety z Ianem Stewartem i Edie Coburn. – Właśnie, jak idzie? – Lexi, nie mogę teraz rozmawiać. Jestem na planie. – To nie w porządku – odpowiedziała urażonym tonem. – Skoro nie mogę być tam z tobą, chciałabym

chociaż, żebyś mnie informował. – Informuję. Wysłałem ci swoje zdjęcie z garderoby. – Świetnie. Będę miała wygaszasz ekranu z twoją fotką, na której przypominasz makaroniarza z „Ojca chrzestnego”. A ja nadal nie wiem, co się dzieje. – W tym problem, Lexi. Nic się nie dzieje, absolutnie nic. Setka statystów siedzi tu od dziewiątej, a oni jeszcze nie nakręcili ani jednego ujęcia. – Podali powód? – Nic nam nie mówią, choć słyszałem, jak Muhlenberg, no wiesz, reżyser, nadawał komuś przez telefon, że Edie nie chce wyjść z przyczepy. – Pewnie jest wkurzona na Iana. Na TMZ pisali, że ją zdradzał. Kameleon odetchnął głęboko. Owszem, Lexi jest bystra. Podczas czteroletnich studiów na Uniwersytecie Południowej Kalifornii była jedną z najlepszych na liście. Ale obsesyjne zainteresowanie bzdetami typu horoskopy, hollywoodzkie plotki i internetowe rewelacje stępiało jej umysł. – Nieważne, czy ją zdradza, czy nie – powiedział. – Jeśli Edie nie wyjdzie, Ian też nie. – Muszą wyjść. Tak jest w naszym scenariuszu – zaoponowała Lexi. Kameleon zaśmiał się krótko. – Myślę, że Muhlenberg właśnie siedzi w przyczepie Edie i tłumaczy jej, co jest w jego scenariuszu. – Hej, ty z komórką przy uchu! Kameleon spojrzał w kierunku, z którego dobiegał głos. To był wkurzony asystent reżysera. – Zakaz używania komórek na planie oznacza zakaz używania komórek na planie. – Przepraszam. Siedzę tu całą wieczność, zacząłem się nudzić. – Jesteś statystą – warknął asystent. – Płacą ci za nudę. Schowaj telefon albo wynocha. – Oczywiście, proszę pana. – Kameleon osłonił dłonią aparat i wyszeptał: – Lex, muszę kończyć. Nie dzwoń już, dobrze? – Cholera, skąd będę wiedziała, kiedy skończysz scenę? – Zapewniam cię, że internet będzie o tym huczał – odparł Kameleon.

CZĘŚĆ PIERWSZA

NIEZRÓWNANI LUDZIE SHOW-BIZNESU

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Obudziłem się wściekły jak diabli. W spowitym ciemnością pokoju widziałem tylko cyfry 3:14 na wyświetlaczu elektronicznego zegara. Chciałem pospać jeszcze ze trzy godziny, ale jedynym środkiem nasennym, który znajdował się w mieszkaniu, był naładowany rewolwer leżący na nocnej szafce. Wolałbym go raczej użyć przeciwko kretynowi, który sprawił, że mój partner wylądował w szpitalu. Włączyłem światło. Pod komodą leżała zwinięta fioletowa mata do jogi. Uznałem, że trzydzieści minut asan i pozycji psa z głową w dół pomoże mi w rozciągnięciu mięśni i zniwelowaniu stresu. Zadziałało. Kwadrans po czwartej, już wykąpany i ubrany, zasiadłem nad filiżanką zielonej herbaty. To nie był mój wybór. Erika, instruktorka jogi, zaklina się, że ten napój uleczy moje czakry i pomoże ciału znosić fizyczne oraz psychiczne trudy życia. Obiecałem jej, że spróbuję tej kuracji przez miesiąc, ale tylko za zamkniętymi drzwiami. Gdyby ktokolwiek w pracy wyczuł liście herbaty w moim oddechu,

ludzie zabiliby mnie śmiechem. Nazywam się Zach Jordan, jestem detektywem pierwszego stopnia w nowojorskiej policji. W Nowym Jorku pracuje trzydzieści pięć tysięcy gliniarzy, a ja należę do siedemdziesięciu pięciu szczęśliwców wyznaczonych do pracy w Zespole do spraw Przestępstw Przeciwko Znanym Ludziom. Zespół był pomysłem burmistrza. To facet o mentalności twardogłowego biznesmena, który uważa, że zarządzanie wielkim miastem przypomina zarządzanie linią lotniczą – najbardziej dbasz o stałych klientów z platynową kartą. W Nowym Jorku oznacza to persony nieprzyzwoicie bogate, wpływowe i sławne, czasem zresztą z niepojętych powodów. Codziennie dbam o bezpieczeństwo miliarderów z Wall Street, gwiazd sportu z siedmiocyfrowymi kontraktami i ludzi show-biznesu. Z tymi ostatnimi mamy najwięcej pracy. Pewnie dlatego, że ich atrakcyjność przyciąga stalkerów, majątek przyciąga złodziei, a podłość charakteru kusi morderców. Nazwa Zespół do spraw Przestępstw Przeciwko Znanym Ludziom wskazuje, że departament policji dysponuje oddziałem specjalnym oddelegowanym wyłącznie na potrzeby miejscowej śmietanki. Tak, właśnie tak, choć jest to zupełnie niepoprawne politycznie. Dlatego burmistrz poprosił, a tak naprawdę nakazał, żebyśmy tej nazwy nie używali. Dlatego mówi się o nas: NYPD Red[1]. Dla gliniarza w Nowym Jorku to najlepsza możliwa robota. Herbata ostygła, dodałem więc cukru i włożyłem kubek do mikrofalówki. Trzydzieści sekund później była cieplejsza i słodsza, co nie zmieniało faktu, że nadal była herbatą. Usiadłem przy komputerze i sprawdziłem pocztę. Był krótki mejl od Omara: Cześć, Zach, dziś WIELKI DZIEŃ. Połamania nóg. LOL. Omar. Kliknąłem „Odpowiedz” i napisałem: Cieszę się, że jeden z nas uważa to za zabawne. Omar Shanks jest, a raczej do ubiegłego tygodnia był moim partnerem. Policyjna drużyna softballowa grała z zespołem strażaków na dorocznym meczu charytatywnym, gdy jeden z zawziętych przeciwników usiłował powstrzymać Omara wślizgiem. W rezultacie złamał mu kostkę i zerwał więzadło krzyżowe przednie. Lekarze twierdzą, że leczenie Omara potrwa co najmniej cztery miesiące. Dzisiaj rano czeka mnie spotkanie z nowym partnerem, a ściślej mówiąc, z partnerką. Nazywa się Kylie MacDonald. Mamy coś, czego partnerzy zwykle nie mają. Wspólny bagaż. Przynajmniej na razie nie chcę się zagłębiać w szczegóły, ale ogólny zarys mogę przedstawić. To był mój pierwszy dzień w akademii policyjnej. Taksowałem wzrokiem innych rekrutów, gdy do sali weszła ona – opalona, złotowłosa bogini żywcem wyjęta z piosenki Beach Boys. Na ścianie wisiał defibrylator i miałem wrażenie, że za chwilę będę go potrzebował. Była zbyt piękna na policjantkę. O wiele lepiej pasowałaby na żonę gliniarza. Moją żonę.

Kilku innym musiała zaświtać w głowie ta sama myśl, ponieważ chwilę później zagarnął ją ocean testosteronu. Ignorowałem ją w myśl teorii, że dziewczynom takim jak Kylie bardziej podobają się faceci, którzy się nie przystawiają, nie ślinią na jej widok i nie obcinają pożądliwymi spojrzeniami. Po tygodniu zadziałało. – Jestem Kylie MacDonald – zagadnęła pewnego dnia po zajęciach. – Jeszcze nie mieliśmy okazji rozmawiać. – Tak, unikałem cię – burknąłem. – Dlaczego? – Z powodu koszulki. – Jakiej koszulki? – Tej, którą miałaś na sobie pierwszego dnia. Z logo Metsów. – Niech zgadnę… Jesteś fanem Jankesów. – Zdeklarowanym. Na śmierć i życie. – Szkoda, że nie wiedziałam. Włożyłabym koszulkę z logo Jankesów. Specjalnie dla ciebie. – Wątpię, żebyś ją miała. – Zakład o pięć dolców, że mam? – Zgoda. Wyjęła komórkę i zaczęła przeglądać zdjęcia. W końcu znalazła to, którego szukała, i podała mi telefon. Ujrzałem zdjęcie Kylie obejmowanej ramieniem przez skandalicznie przystojnego gościa w kapeluszu z logo Metsów na głowie. Kylie miała na sobie T-shirt z napisem „Jankesi”. Poniżej widniała dalsza jego część: „są do dupy”. – Płać – wyciągnęła rękę. Piękna i błyskotliwa. Jak mogłem się nie zakochać? Dałem jej pieniądze. To, co nastąpiło później, to długa historia pełna radości i łez, szczęścia i rozpaczy. Bagaż, który zachowałbym na inny moment. Mogę jednak powiedzieć, jak się skończyła. Uroczystym ślubem kościelnym Kylie ze Spence’em Harringtonem, gościem ze zdjęcia w telefonie komórkowym. To było prawie dziesięć lat temu. Teraz Kylie i ja mamy być partnerami. Niełatwo przyzwyczaić się

do nowego partnera i układać sobie z nim współpracę. Jeszcze trudniej, gdy nadal jest się w nim beznadziejnie zakochanym. Właśnie z tego powodu obudziłem się w środku nocy. Wylałem zieloną herbatę do zlewu. Do diabła z czakrami. Potrzebowałem kawy.

ROZDZIAŁ DRUGI

Bistro U Gerri znajduje się przy Lexington Avenue w niewielkiej odległości od dziewiętnastego komisariatu i dokładnie naprzeciwko Hunter College. O piątej rano nie ma tam ani jednego studenta, roi się za to od taksówkarzy, budowlańców i gliniarzy. Jeden z nich ma doktorat zamiast broni. Cheryl Robinson jest psychiatrą w wydziale. Prócz doskonałego zrozumienia ludzkich zachowań oraz umiejętności słuchania, doktor Robinson ma coś, co odróżnia ją od reszty specjalistów, z jakimi miałem do czynienia. Jest olśniewająco piękna. Choć przysięga, że w dziewięćdziesięciu procentach jest Irlandką, ma ciemnobrązowe oczy, kruczoczarne włosy i cudowną karmelową karnację po babci Latynosce. Spodobała mi się już na pierwszych zajęciach z negocjacji. Była jednak mężatką, co dla mnie oznacza kategorię „poza zasięgiem”. Ostatnio jej stan cywilny uległ zmianie, ale atrament na papierach rozwodowych jeszcze nie wysechł. Tego ranka siedziała sama w jednym z boksów. Sądząc z mowy ciała i smutku w oczach, nadal zmagała się z upiorami nieudanego związku. Dla niektórych mężczyzn oznacza to jawne zaproszenie. Widzą w takiej kobiecie łatwy cel, istotę gotową do wypełnienia pustki przelotnym seksem bez zobowiązań, ale ja do nich nie należę. Zresztą byliśmy już z Cheryl dobrymi przyjaciółmi, a ona wyglądała na kogoś, kto bardziej potrzebuje przyjaciela niż chwili zapomnienia. Kupiłem dwie kawy na wynos, jedną włożyłem do torby, drugą otworzyłem. – Mogę się przysiąść? – zapytałem, sadowiąc się naprzeciwko Cheryl. – Wyglądasz jak dama w opałach, a ja mam w sobie nadczynny gen księcia na białym koniu.

– Sądziłam, że wszyscy gliniarze mają ten problem, ale ty jesteś pierwszy, który chce mnie podnieść na duchu – odparła. – To dlatego, że cały czas widzą w tobie psychiatrę. Boją się, że jeśli usiądą i zaczną coś mówić, od razu będziesz ich analizować. – A co tu jest do analizowania? Są stuknięci, więc zostają policjantami. Zostali policjantami, więc są stuknięci. Przed nią leżały na stole otwarte saszetki z cukrem. Sięgnąłem po jedną. – Ponieważ w dzieciństwie przeczytałem wszystkie książki z serii „Hardy Boys”, zgaduję na podstawie ilości cukru, że siedzisz tu około czterdziestu minut. – Godzinę – uściśliła, zerkając na zegarek. – Wynika stąd, że nawet psychiatrzy mają problemy, które nie pozwalają im w nocy spać. – Problem jest jeden i ten sam. Fred. – Myślałem, że rozwiedliście się dwa tygodnie temu. Na mocy prawa obowiązującego w stanie Nowy Jork Fred przestał już być twoim problemem, czyż nie? – Wieczorem przysłał mi mejla. Jest zaręczony. – Hm – powiedziałem, z namysłem kiwając głową i gładząc nieistniejącą kozią bródkę. – Und jak się z tym czujesz? Zaśmiała się. – To najgorsza imitacja Freuda, jaką słyszałam. – Tak naprawdę to był doktor Phil, ale ty unikasz odpowiedzi na pytanie. – Nie obchodzi mnie, że drań ponownie się ożeni, ale lepiej bym się czuła, gdyby proces zapominania o mnie trwał nieco dłużej niż dwa tygodnie. – Ma pani rację, pani doktor. Mógłby się z tym wstrzymać, aż dojdziesz do siebie. O, widzę, że już doszłaś. Znowu się zaśmiała. – Miałam dość Freda już dwa lata przed rozwodem. – Teraz inna będzie cierpieć. Jest remis. – Dzięki. Moja kolej na wejście w rolę doktora. Dlaczego zerwałeś się dzisiaj tak wcześnie?

– Czeka mnie szalony tydzień. Do Nowego Jorku zwala się gromada ludzi z Hollywood. Chciałem się przygotować na ich przyjazd. – Rozumiem. I nie ma to nic wspólnego z tym, że dzisiaj zaczynasz pracę z nową partnerką, która jest twoją byłą dziewczyną. Cheryl Robinson znała moją historię z Kylie. Opowiedziałem jej o tym podczas przyjęcia z okazji przejścia na emeryturę jednego z policjantów. Cheryl umiała słuchać, a ja byłem dostatecznie pijany, by się przed nią otworzyć. I wcale tego nie żałowałem. To, że mogłem opowiedzieć o tym profesjonalistce w prywatnej rozmowie zadziałało terapeutycznie. – Chyba masz rację. Kylie zaczyna dzisiaj. Dotąd nie podziękowałem ci, że pomogłaś jej zdobyć tę pracę. Gdybym miał wymienić to, co absolutnie najpiękniejsze w Cheryl Robinson, to byłby to jej uśmiech. Zupełnie jakby uruchamiała go włącznikiem. W jednej chwili ciemne oczy rozjaśniały się, a pełne usta odsłaniały rząd białych zębów. Moja drobna złośliwa uwaga, na którą kto inny zareagowałby podobną złośliwością, u niej wywołała promienny uśmiech o mocy tysiąca megawatów. – Brawo, detektywie – powiedziała. – Myśl, co chcesz, ale nie pomogłam Kylie MacDonald zdobyć tej posady. Sama to sobie zawdzięcza. Kapitan Cates poprosiła, żebym nieoficjalnie zerknęła w jej profil. Robił wrażenie. Wasza przeszłość nie zaszkodziła jej w karierze. Wzniosłem kubek z kawą. – Mam nadzieję, że nie zaszkodzi też mojej. Cheryl nakryła dłonią moją dłoń. Omal nie upuściłem kubka. – Zach – powiedziała miękko – przestań użalać się nad sobą. Pozwól przeszłości odejść i zacznij od nowa. – Dobra rada, pani doktor – odparłem, kładąc rękę na jej dłoni. – Dobra dla nas obojga.

ROZDZIAŁ TRZECI

Zaniedbany budynek z czerwonej cegły ze zwieńczeniami z błękitnoszarego piaskowca i wykończeniami z terakoty, zlokalizowany przy Sześćdziesiątej Siódmej Ulicy między Trzecią Aleją i Lexington, jest siedzibą dziewiętnastego komisariatu od lat osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku. To solidna pięciopiętrowa budowla z miejscem dla więcej niż dwustu mundurowych i kilkudziesięciu oficerów śledczych, służących w rejonie Upper East Side. To także idealna lokalizacja dla NYPD Red, ponieważ w całości podlega jurysdykcji miasta. Zajmujemy trzecie piętro wzdłuż północnej ściany, poza głównym nurtem zdarzeń, ale w zasięgu świateł i syren, niedaleko od pięciu miejskich gmin, z okazjonalnym widokiem na budynek Chryslera, jak dla mnie najpiękniejszego i najbardziej okazałego spośród charakterystycznych obiektów Nowego Jorku. Siedziałem przy biurku, gdy usłyszałem ten głos: – Siema, Szósty! Poznałbym go na końcu świata. Okręciłem się na krześle i zobaczyłem ją: opadające na ramiona jasne włosy, błyszczące zielone oczy i irytującą złotą obrączkę na serdecznym palcu lewej ręki. Kylie MacDonald. – K. Mac – powiedziałem. – Co się dzieje, Szósty? Zapomniałeś mojego numeru? – zapytała. Podeszła bliżej i uściskała mnie na powitanie. – Długo jeszcze będziemy się bawić w tę głupią grę z numerami? – burknąłem, wciągając w nozdrza znajomy zapach szamponu rozmarynowo-miętowego. – Zgodnie z warunkami zakładu, do końca życia. A jeśli spotkamy się w piekle, to nawet dłużej. Co słychać, Szósty? Kylie i ja mamy rywalizację we krwi. Kilka dni po naszej pierwszej rozmowie, kiedy przegrałem z nią zakład o pięć dolarów, założyliśmy się o znacznie więcej. Kto uzyska lepszy wynik na koniec akademii, ma prawo nazywać to drugie numerem z listy absolwentów ułożonej według uzyskanych punktów. Wśród dwustu siedemdziesięciu pięciu osób ukończyłem akademię na miejscu szóstym. – Wszystko gra. A u ciebie, Pierwsza? – Więc jednak pamiętasz mój numer. – Chyba nigdy nie pozwolisz mi zapomnieć. – Skoro zostaliśmy partnerami, będę ci o tym przypominać codziennie. Taka jestem. Ciągle nie mogę uwierzyć, że wzięli mnie do NYPD Red.

– A ja wierzę. Masz na koncie aresztowanie, o którym gazety informowały na pierwszych stronach. – Gazety rozeszły się jak świeże bułeczki, ale góra się wkurzyła. – Posłała mi zabójczy uśmiech. – Nie udawaj, że nie znasz szczegółów, Zach. – Słyszałem to i owo. Jeśli obiecasz, że będziesz się do mnie zwracać po imieniu, nie zapytam, czy to prawda. – Wyduś to z siebie. Co słyszałeś? – Na własną rękę dorwałaś gwałciciela sześciu pielęgniarek. – To było w gazetach. Przestań udawać. – Nie wyznaczyli ciebie do tej sprawy. Zrobiłaś to samowolnie. Brudny Harry w spódnicy. Samotna wilczyca. Nieobliczalna i groźna. – Jego trzecią ofiarą była moja przyjaciółka Judy. Jest pielęgniarką w szpitalu na Coney Island. Skończyła zmianę o drugiej w nocy. Szła do metra, gdy ten facet zastąpił jej drogę, uderzył w twarz i zgwałcił. Nawet nie zadzwoniła pod dziewięćset jedenaście. Wybrała telefon do mnie. Zgłosiłam ten gwałt, a potem siedziałam z nią całą noc w szpitalu. Nazajutrz poprosiłam o przydzielenie mi tej sprawy. – A oni odmówili, ponieważ miałaś do niej osobisty stosunek. – Pokaż mi policjantkę pozbawioną uprzedzeń wobec seryjnego gwałciciela – odparowała. – Facet prowadzący śledztwo był stary, leniwy i głupi. Nigdy nie dorwałby tego zboka. – Więc Jedynka postanowiła działać na własną rękę. – To nie była skomplikowana sprawa. Drań nie zmieniał sposobu działania. Atakował na Brooklynie i chociaż zmieniał szpitale, zawsze wybierał taki, z którego prowadziła długa i ciemna droga do metra. – Przebrałaś się za pielęgniarkę i zaczęłaś chodzić ze szpitala do metra. Ile nocy spędziłaś na polowaniu? – Siedemnaście. Dorwałam go przy osiemnastej próbie. – Miałaś wsparcie? – Zach, nie miałam upoważnienia do tej akcji, więc wsparcia nie było. Miałam tylko broń i odznakę. I zadziałało. – Na szczęście dla ciebie. – Na szczęście dla wielu pielęgniarek. Samotna wilczyca czy nie, zrobiłam swoje. Złamałam parę

zasad, ale niczego nie żałuję. – Może dlatego przysłali cię do nas. My przez cały czas łamiemy zasady. – My, Detektywie Porządnicki? Znam cię, Zach. Ty nie należysz do ludzi łamiących zasady. Jesteś Koziorożcem w każdym calu. Zorganizowany, uwielbia jasne struktury, nie kieruje się impulsami, mistrz powściągliwości. – Nie wszyscy mogą być kowbojami. – Pewnie dlatego zrobili nas partnerami. Jin-jang, punkt i kontrapunkt… – Rozsądny glina i szalony glina – wszedłem jej w słowo. – Powiedz mi coś o swoim partnerze. – Omar Shanks nie jest tak ładny jak ty. Ani tak szalony. – Wiesz, o co mi chodzi. Co z jego kolanem? Jestem tu tylko na okresie próbnym. Po powrocie Omara będą chcieli mnie odesłać. Muszę wiedzieć, ile mam czasu, by zrobić wrażenie na kapitan Cates. Jeśli jej zaimponuję, może mnie zatrzyma. – Masz kilka miesięcy, ale musisz wiedzieć, że na Cates trudno zrobić wrażenie – odparłem. – A jeśli ją wkurzysz, wylecisz jeszcze przed lunchem. Podnieśliśmy głowy. Przed nami wyrosła nasza szefowa, kapitan Delia Cates. Kylie wyciągnęła dłoń na powitanie. – Detektyw Kylie MacDonald, pani kapitan. W tej samej chwili rozległ się sygnał komórki. Cates sprawdziła, kto dzwoni, i skomentowała: – Jeszcze nie ma ósmej, a zastępca burmistrza do spraw działania mi na nerwy dobija się do mnie już czwarty raz. – Wcisnęła zieloną słuchawkę. – Bill, daj mi chwilę, właśnie coś załatwiam. – Trąciła pięścią wyciągniętą rękę Kylie. – Witam w Red, pani detektyw. Poranna odprawa o dziesiątej. Jordan, bądź u mnie w biurze przed odprawą. Przycisnęła telefon do ucha i odeszła. Kylie patrzyła za nią bez słowa. Wiedziałem, jakie myśli chodzą jej po głowie. – Nie próbuj tego analizować – powiedziałem. – Cates jest rzeczowa do bólu, nie bawi się w uprzejmości. Jeśli spodziewałaś się herbatki i babskich pogawędek, to czym prędzej o tym zapomnij. Przywitałyście się, a teraz do roboty. I nie próbuj jej imponować. Cates sprawdziła twoją teczkę. Nie byłoby cię tutaj, gdyby nie uznała, że się do tego nadajesz.

– Bardzo mi pomogłeś. Dzięki – odparła Kylie. – Od tego są partnerzy.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Henry Muhlenberg mocno przycisnął dłoń do ust Edie Coburn. Wbiła mu zęby w skórę i gwałtownie odrzuciła głowę do tyłu, ale nie puścił. Ostatnia rzecz, jakiej teraz potrzebował, to przypadkowa para uszu, która usłyszy okrzyk rozkoszy dobiegający z przyczepy Edie. Jej ciałem wstrząsnęły dreszcze. Jeden, drugi, trzeci. Potem osunęła się bezwładnie w jego ramionach. Oderwał rękę od jej warg. – Daj mi papierosa. Są na kontuarze – powiedziała. Muhlenberg wstał z sofy i nagi przeszedł na drugi koniec przyczepy. Miał dwadzieścia osiem lat, był cudownym dzieckiem niemieckiego kina, kręcił ambitne filmy wychwalane przez krytyków i niezauważane przez widzów. Mając dość jeżdżenia dziesięcioletnim oplem i mieszkania w jednopokojowej klitce we Frankfurcie, sprzedał duszę za porsche 911, dom w Beverly Hills i kontrakt na trzy filmy. Pierwszy okazał się klapą, drugi zarobił sześć milionów – co dla wytwórni niezależnej jest świetnym wynikiem, ale dla dużej oznacza katastrofę. Jeśli trzeci film nie podbije multipleksów, Muhlenberga czekał powrót do Niemiec i kręcenie teledysków dla garażowych kapel. To była jego ostatnia szansa, a teraz ta suka Edie Coburn wycięła mu taki numer. Przyszedł do jej przyczepy, żeby wynegocjować rozejm między nią a jej mężem idiotą, Ianem Stewartem, który na nieszczęście partnerował jej w tym filmie. Wynegocjować? Raczej wybłagać, chowając dumę do kieszeni. – Edie, proszę – powiedział. – Cała ekipa w komplecie i stu statystów czeka w gotowości, a licznik

tyka. Każda minuta twojego uporu kosztuje studio tysiąc dolarów. – Ian powinien najpierw pomyśleć, zanim zaczął dymać tę tlenioną cizię z cyckami z silikonu. – Przecież nie wiadomo, czy to prawda. Plotka o Ianie i Devon to tylko plotka. Może puścił ją w obieg rzecznik prasowy studia, żeby podkręcić atmosferę przed premierą. – Nie wiem, jak jest w Niemczech, Herr Muhlenberg, ale w Nowym Jorku wszystkie plotki są prawdziwe. – Nie jestem terapeutą, nie zajmuję się małżeńskimi kłopotami. Wiem, że macie z Ianem problemy, ale wiem też, że jesteś profesjonalistką. Co cię skłoni do przebrania się i wyjścia na plan? Edie miała na sobie krótkie niebieskie kimono w barwne pawie i kwiaty. Szarpnęła pasek i kimono opadło na podłogę. Numerek w rewanżu. Muhlenberg spełnił jej wolę. Przy cenie tysiąca dolarów za minutę przestoju ten akt kosztował studio pięćdziesiąt cztery tysiące dolarów. Edie nie dorównywała nastoletniej gwiazdce grającej w jego ostatnim filmie, ale skoro dla ratowania kariery musiał przelecieć czterdziestosześcioletnią diwę… to cóż, mógł trafić o wiele gorzej. Zapalił jej papierosa. Zaciągnęła się i dmuchnęła mu dymem prosto w twarz. – Mam nadzieję, że nie czekasz na owację na stojąco. To był czysty biznes – powiedziała. – Jasne. W takim razie powiadomię Iana, że będziesz na planie za trzydzieści minut. – Tak, tylko nie zapomnij włożyć spodni.

ROZDZIAŁ PIĄTY

– Heil Hitler! – rzucił Ian na widok wchodzącego do przyczepy Muhlenberga i wyprostował prawe ramię w geście pozdrowienia. Nie było to zabawne ani za pierwszym razem, ani za setnym. Reżyser uśmiechnął się wymuszenie. Bez makijażu Ian Stewart wyglądał na swoje pięćdziesiąt sześć lat. Był porywczym niepoprawnym kobieciarzem o rozbuchanym ego. Jeden z brukowców nazwał go „Russellem Crowe’em bez uroku”. Cała kariera Muhlenberga wisiała właśnie na nim. – Odbyłem pogawędkę z Edie – zakomunikował Ianowi. – Pogawędkę? Siedziałeś w jej przyczepie prawie godzinę. Co musiałeś zrobić? – zapytał Stewart, znacząco oblizując wargi. – Daj spokój, Ian. To twoja wielka scena. Upierałeś się przy niej. Przez nią budżet filmu wzrósł o trzy miliony – przypomniał mu Henry. – Zrobiłem wszystko, co było trzeba. Edie jest gotowa. A teraz daj się ucharakteryzować, zanim twoja żona zmieni zdanie. – Ja, mein Direktor. Danke schön. - Ian trzasnął obcasami. Zdaniem Muhlenberga scena, którą mieli kręcić, była niepotrzebnym zawracaniem głowy. Eleganckie przyjęcie weselne. Ian jako pan młody. Devon Whitaker, dwudziestodwulatka, którą posuwał, jako panna młoda. Edie jako była żona wdziera się na wesele z bronią w ręku i strzela do szczęśliwych nowożeńców. Pozory mylą. To miała być sekwencja snu, więc ten afektowany kabotyn koncertowo umierał przed kamerą, by wrócić na resztę filmu. To wszystko zaciemniało i tak już mętny scenariusz pisany przez czterech różnych autorów. Jednak Ian nie mógł sobie odmówić tego efekciarskiego chwytu. Palant. – Słyszałeś, co się stało z Sidem Rothem? – zapytał Ian. – Tak. Ponoć zmarł podczas śniadania w Regency. Zawał serca. – Raczej otrucie, jeśli wierzyć plotkom. – Ian roześmiał się. – Jakoś mnie to nie zaskakuje. Sukinsyn miał mnóstwo wrogów. Aż dziw, że nikt nie ukatrupił go wcześniej. – Widzę, że jesteś zdruzgotany – skomentował kąśliwie Henry. – Jestem zachwycony. Po śmierci Rotha przesuwam się w górę na liście najbardziej znienawidzonych ludzi show-biznesu. Jeszcze trzech i wejdę do pierwszej dziesiątki. – Jeśli to dla ciebie jakieś pocieszenie, tutaj jesteś numerem jeden – rzucił Henry. – Heil Hitler.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Kapitan Delia Cates jest policjantką w każdym calu. Urodziła się i wychowała w Harlemie w rodzinie gliniarzy, a dotychczasowa ścieżka kariery czyni z niej najlepszą kandydatkę na pierwszą w historii komendantkę nowojorskiej policji. Ma za sobą studia na Uniwersytecie Columbia, cztery lata w piechocie morskiej i dyplom sądownictwa karnego w John Jay College. Przekroczyła czterdziestkę, jest dość atrakcyjna, ma ciemnobrązowe oczy, nieskazitelną kakaową cerę, ciepły serdeczny uśmiech i twardy charakter. Do tego jest urodzoną przywódczynią i najlepszą szefową, jaką miałem. Nie każdego dnia wzywa mnie na rozmowę w cztery oczy. Dzisiejszym zaproszeniem zaskoczyła mnie akurat w chwili, gdy straciłem czujność. Wszedłem do jej biura za pięć ósma. To było typowe dla Cates konkretne spotkanie. Wyjaśniła, czego chce, odpowiedziałem jej kilkoma wtrąconymi w odpowiednim momencie „uhm” i „pani kapitan” i wyszedłem na korytarz minutę później trochę bardziej rozdarty, niż kiedy wchodziłem. Ruszyłem do sali konferencyjnej i usiadłem z Kylie oraz jedenastoma innymi śledczymi. Cates weszła tam dokładnie o ósmej. – Dzień dobry, panie i panowie – zaczęła. – Jak wiecie, burmistrz rozwinął czerwony dywan długi na trzy tysiące mil popędzany nadzieją, że zdobędzie serca i portfele hollywoodzkich potentatów filmu. Nasze zadanie to zapewnić im spokój i bezpieczeństwo. Zasadniczo czeka nas to samo, co zwykle, tyle że w tym tygodniu mamy pod opieką pięć razy więcej ludzi. Większość wydarzeń będzie się toczyć za zamkniętymi drzwiami. Spotkania, lunche, objazdy po halach zdjęciowych i studiach montażowych, a wszystko to w ściśle nadzorowanym otoczeniu, najczęściej pod ochroną wynajętych przez nich ochroniarzy. – Rozejrzała się po nas. – Czeka nas jednak kilka publicznych imprez, a to zawsze przyciąga stalkerów, fanów, paparazzich i mnóstwo innych świrów. Największe przyjęcie odbędzie się dziś wieczorem w Radio City. Rozmawiałam z komisarzem z wydziału dochodzeniowośledczego w Midtown North. Ludzie już się gromadzą. Będziemy mieć co najmniej setkę mundurowych plus trzydzieścioro po cywilnemu, łącznie z wami. Mam dwie wiadomości, dobrą i złą. Zła jest taka, że to będzie bardzo długi i męczący dzień. Dobra, że burmistrz sypnął groszem i mamy w budżecie sporo pieniędzy za nadgodziny. – Przerwała na moment. – Na wtorek i środę zaplanowano mniej wydarzeń publicznych, ale znacie tych gości, lubią imprezować po ciężkim dniu, więc miejcie przy sobie telefon nawet w łazience. W czwartek… – Rozległ się sygnał jej komórki. –

Wiecie już, o czym mówię? Rozpoznaliśmy ten dzwonek. Cates nazywała go swoim „sygnalistą”. Każdemu, kto miał numer tego telefonu, przysługiwało absolutne pierwszeństwo przed wszystkimi innymi. – Kapitan Cates – rzuciła, a potem przez piętnaście sekund słuchała z kamienną twarzą. – Już jedziemy. – Rozłączyła się. – Zły początek – oznajmiła, znów ogarniając nas wzrokiem. – Mamy martwego producenta z Hollywood na podłodze sali restauracyjnej hotelu Regency przy Sześćdziesiątej Szóstej i Park. Możliwe zabójstwo. Jordan i MacDonald, zajmijcie się tym. Nie umiem wyjaśnić, co zdarzyło się potem. Kylie wstała i ruszyła do wyjścia, a ja siedziałem nieruchomo, zajęty myślami, które w nocy nie dawały mi spać. Kylie i ja byliśmy partnerami, a teraz czekało nas pierwsze wspólne śledztwo. Nie trwało to dłużej niż trzy sekundy, jednak dla Cates o trzy sekundy za długo. – Jordan, idź – ponagliła mnie. Poszedłem za Kylie. Cates kontynuowała odprawę: – Tych, którzy nie mieli okazji poznać jej wcześniej, informuję, że detektyw Kylie MacDonald jest nową partnerką Jordana. Dostała tymczasowy przydział do naszej grupy… Tymczasowy przydział. To były ostatnie słowa, które usłyszałem przed wyjściem. W tamtej chwili nie umiałbym nazwać towarzyszących mi uczuć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Hotel Regency znajdował się zaledwie pięć minut drogi od komisariatu. – Nie wierzę, że Cates już pierwszego dnia zleciła mi dochodzenie w sprawie zabójstwa – powiedziała Kylie, gdy wsiedliśmy do radiowozu. – Możliwego zabójstwa – poprawiłem ją. – A ja nie wierzę, że zaprosiliśmy do Nowego Jorku te

wszystkie grube ryby z Hollywood i jedna z nich straciła życie przed lunchem. – Czego chciała Cates, kiedy wezwała cię przed odprawą? – Nic ważnego. – Cates jest zbyt zajęta, żeby wzywać kogoś z nas w nieważnej sprawie. Jeśli nie chcesz powiedzieć, to nie mów, ale nie kręć. – Chciała wiedzieć, co z Omarem. Przekazałem jej najnowsze wieści – skłamałem nieudolnie. Kylie nie dała się nabrać. – Zach, jestem tu na okresie próbnym. Cates chce wiedzieć, czy się sprawdzę. A jak najlepiej się o tym przekonać? Kazać ci mieć na mnie oko i raportować. – Bzdura. Cates sama podejmuje decyzje. – Tak, ale to ty będziesz spędzał ze mną kilkanaście godzin dziennie. Na pewno zależy jej na twojej opinii. Właśnie w tym celu wezwała mnie do gabinetu. Kiedy stanęliśmy na czerwonym świetle przy Sześćdziesiątej Trzeciej i Park, odwróciłem się do Kylie. – Mam nadzieję, że nie będziesz rozmyślała o takich bzdurach przez kilkanaście godzin dziennie. – Zach, nie musisz mi nic mówić. Jeśli Cates cię o to prosiła, pewnie nakazała ci też milczenie. Jeśli ci to poprawi samopoczucie, mam nadzieję, że tak właśnie zrobiła. – Dlaczego? – Już wiesz, że jestem lepsza od ciebie, więc możesz raportować – odparła z uśmieszkiem. – Pod warunkiem, że Cates nie zapyta mojego męża. Spence nie chce, żebym pracowała tu na stałe. Spence wie, że nie zapomniałeś o Kylie. Stanowisz zagrożenie. On nie chce, żebyś spędzał z jego żoną sześćdziesiąt godzin tygodniowo, powiedział mój wewnętrzny głos. Choć znałem odpowiedź, chciałem ją usłyszeć od niej, więc spytałem: – Dlaczego Spence nie chce, żebyś tu została? – Pragnie mieć dziecko. Właściwie byłam już na to gotowa, ale kiedy pojawiła się szansa na Red, powiedziałam Spence’owi, że to moja wymarzona praca, i jeśli tam zakotwiczę, będziemy musieli odłożyć decyzję o dziecku na parę lat.

Spence nie rywalizuje z tobą, korygował mój wewnętrzny głos. On rywalizuje z pracą. Jeśli Kylie zostanie twoją partnerką, to nie zajdzie w ciążę. Co z tych spraw należy wyjawić Cates? Przed hotelem z miejscu zakazu parkowania stał sznur limuzyn. Musiałem dać trzy sygnały kogutem, by kierowca pierwszej w ogóle raczył na mnie spojrzeć, i dwa następne, by niechętnie odjechał. Wysiedliśmy z radiowozu. – Jakie są zasady? – zapytała Kylie. – Jesteś wyższy rangą. Mam trzymać się w cieniu czy mogę wskoczyć w temat obiema nogami? – Nie dzielimy partnerów na starszych i młodszych rangą – odparłem. – Jesteś tu, bo jesteś świetnym gliną. Poza tym Cates powiedziała, że ofiara to hollywoodzki producent, a ty jako żona faceta z branży rozumiesz, co tych ludzi nakręca. – Mam dla ciebie złe wieści, Szósty. – Kylie potrząsnęła głową. – Nikt nie wie, co ich nakręca.

ROZDZIAŁ ÓSMY

– Wszyscy na miejsca! – wrzasnął asystent reżysera. – Kręcimy. Henry Muhlenberg wziął głęboki oddech. W końcu odzyskał kontrolę na planie. Dziewięć metrów dalej elegancki Kameleon w stylowym smokingu z szalowym kołnierzem jakby wyjętym z „Casablanki” pomyślał to samo. – Klaps. Rozległ się trzask, a po nim okrzyk asystenta reżysera: – Akcja w tle. Kameleon i dziewięćdziesięciu dziewięciu pozostałych statystów weszli w rolę gości weselnych, gawędząc, śmiejąc się i pijąc – a wszystko to bezgłośnie.

– Akcja! – zawołał Muhlenberg. Nowożeńcy, czyli Devon Whitaker i Ian Stewart, weszli na parkiet. Zebrani goście przestali udawać, że rozmawiają, i zaczęli udawać oczarowanych tańcem szczęśliwej pary. Zespół udawał, że gra. Muzyka miała zostać dodana do ścieżki dźwiękowej na etapie postprodukcji. Ian i Devon wirowali na parkiecie. – Tańczymy, jeszcze, jeszcze – krzyknął do nich reżyser, czekając, aż aktorzy dotrą do oznaczeń na podłodze. – Teraz! Na plan weszła Edie Coburn w szerokich spodniach o wysokim stanie w stylu Katharine Hepburn i luźnej jedwabnej bluzce w kolorze czekolady. – Proszę, proszę! – zawołała, mierząc do nowożeńców z dziewięciomilimetrowego pistoletu sig pro. – Była pani Minetti w końcu spotyka obecną panią Minetti. Tłum zareagował z właściwym w tej sytuacji przerażeniem. Muhlenberg zerknął na ekran kamery pokazującej zbliżenie. Edie Coburn była na pozór spokojna i zimna, ale w środku gotowała się z wściekłości. Nie musi specjalnie się wysilać, żeby grać zazdrosną eksżonę, pomyślał. Była świetna. Ian odwrócił się w jej stronę bardziej zły niż przestraszony. – Opuść broń, Carla. Jeśli to kolejna z twoich głupich melodramatycznych… Edie strzeliła do panny młodej. Raz. Drugi. Koronkowy karczek sukni ślubnej zabarwiła krew. Devon osunęła się na ziemię. Ian wydał z siebie jęk i rzucił się ku Edie, która w tej samej chwili wystrzeliła ponownie. Na białej koszuli Iana pojawiła się rosnąca z każdą chwilą krwawa plama. Ian zachwiał się, a Edie strzeliła jeszcze raz. Jasnoczerwona krew tętnicza trysnęła na podłogę. Ian padł jak kłoda. To była widowiskowa filmowa śmierć. Henry utrwalił ją czterema kamerami z różnych ujęć. – Cięcie! – krzyknął. – Świetnie! Asystent reżysera pomógł wstać zakrwawionej pannie młodej. – Ian, pomóc ci? – zapytał. Ian Stewart nie odpowiedział. Dyszał ciężko, z jego tchawicy wydobył się bulgot, gdy buchająca z niej krew spłynęła na parkiet. Pierwszy zorientował się w sytuacji człowiek od efektów specjalnych. Pojemniczki ze sztuczną krwią umieszczone w ślubnym stroju eksplodowały jak należy, ale krew zalewająca Iana była jak najbardziej prawdziwa. – To ostra amunicja! – wrzasnął, skacząc ku Edie i wyrywając jej broń.

Henry Muhlenberg był tuż za nim. Kucnął i ujął w dłonie głowę Iana. Teraz krew sączyła się strużką. Ian miał wykrzywioną twarz, szeroko otwarte usta i szeroko otwarte, niewidzące już oczy. – Wezwijcie lekarza! – zawołał Muhlenberg, chociaż wiedział, że Ianowi nikt już nie zdoła pomóc. Statyści poderwali się z miejsc. Jedni zastygli w bezruchu, inni płakali, niektórzy przysunęli się bliżej w poszukiwaniu lepszego punktu obserwacyjnego. Kameleon stał wśród nich znieruchomiały. Był kolejną przerażoną twarzą w tłumie innych przerażonych twarzy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Kiedy weszliśmy z Kylie do holu Regency, rzuciło się w naszą stronę trzech mężczyzn. Byli to dyrektor hotelu, szef kuchni i przedstawiciel spółki. Dyrektor poinformował nas, że jeden z gości miał atak serca, a prawnik zadeklarował gotowość pomocy z ich strony. W minionej epoce śledczy uciąłby te okrągłe słowa stwierdzeniem „Bzdura, zależy wam tylko na tym, żeby gliniarze i nieboszczyk zniknęli stąd jak najszybciej, co pozwoli wam kontynuować lunch i udawać, że nic się nie stało”. Dzisiaj nowojorska policja jest inna. Praktykujemy zasadę UPS, czyli Uprzejmość, Profesjonalizm, Szacunek. Dlatego podziękowałem im za pomoc, wymieniłem się wizytówkami i grzecznie poprosiłem o cierpliwość na czas koniecznych oględzin zmarłego. – Mamy na sali defibrylator – powiedział dyrektor, jakby chodziło o próbę generalną dochodzenia w sprawie polisy ubezpieczeniowej – ale wygląda to na jeden z tych nagłych i śmiertelnych zawałów. Nie było czasu na ratowanie. – Nie zdziwiłbym się, gdyby zmarły okazał się nałogowym palaczem – powiedział oficjel, który wyglądał na faceta wyznaczonego do zatuszowania sprawy. Potem zapewnił, że hotel oddaje nam wszelkie, jak to ujął, „zasoby” do dyspozycji, by pomóc w jak najszybszym wyjaśnieniu tej tragedii.

Prócz wózka do przewożenia bagaży, na który można wrzucić ciało i ukryć je za kontuarem recepcji, nie mogłem sobie wyobrazić, o jakie zasoby mu chodzi. Nie miałem też pojęcia, jak opisują salę restauracyjną w prospektach reklamowych, ale ja nazwałbym ją Elegancją Starych Majątków. Pluszowe dywany, ciężkie kotary, jedwabne tkaniny na ścianach, tapicerowane krzesła – wszystko w różnych odcieniach złota. Jaskrawo z nimi kontrastowały brązowawoczerwona kałuża i leżące na ziemi ciało mężczyzny. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że ten gość definitywnie nie wróci do Los Angeles pierwszą klasą. – To Sidney Roth z Bell Air w Kalifornii, pięćdziesiąt trzy lata. Tę informację podał nam Chuck Dryden, technik kryminalistyki o bystrym oku, niezwykłych zdolnościach i świetnym wyczuciu. Konkretny do bólu, zawsze przechodził do sedna, nie wdając się w pogawędki. Przedstawiłem go Kylie, choć pewnie uznał to za stratę sześciu sekund swego cennego czasu. – Jaka jest przyczyna śmierci? – zapytałem. – Hotelowe szychy twierdzą, że to zawał serca. Według mnie ucieszą się z każdej zesłanej przez Boga przedwczesnej śmierci, która uwolni ich od konieczności wypłaty odszkodowania. – Ofiary zawału serca zwykle nie zanieczyszczają gaci – powiedział Dryden. – Podejrzewam otrucie, ale pewność zyskamy dopiero po sekcji i badaniu na zawartość toksyn. – Dzięki. Chuck skinął głową i wrócił do pracy. – Słyszałeś? – szepnęła Kylie. – Powiedział: otrucie. – Powiedział, że podejrzewa otrucie. – Oby miał rację. Jeszcze nigdy nie pracowałam nad zabójstwem z użyciem trucizny – oznajmiła podekscytowana. – Czy mogę dać ci radę? – Jasne. – Mnóstwo ludzi na nas patrzy. Spróbuj powściągnąć tę radość.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Nic tak dobrze nie wpływa na pozbycie się gości z pełnej restauracji, jak zakrwawione ciało. Powiedziano nam, że kiedy Roth upadł na podłogę, ktoś krzyknął: „Dzwońcie pod dziewięćset jedenaście!”. Potem wszyscy zgodnie zawołali: „Rachunek!”. Zanim zaczęliśmy przesłuchiwać dwóch pierwszych świadków, ubranych w uniformy pracowników hotelu, większość pozostałych potencjalnych świadków zdążyła już opuścić budynek. Na szczęście to był Regency, nie Starbucks, więc Philippe, uczynny i bardzo pomocny, chociaż sztywny kierownik sali, zajrzał do notatek z rezerwacjami i odtworzył rozmieszczenie gości przy stołach od chwili otwarcia do chwili śmierci Rotha. – Pan Roth siedział przy stole dwunastym z czterema innymi gośćmi – powiedział. – Dwóch z nich jest tu nadal. Wskazał dwóch mężczyzn po trzydziestce siedzących przy stole w rogu. Między nimi stały srebrna karafka i dwie filiżanki. Jeden z nich wyszczerzył zęby w uśmiechu i zamachał. – Nie wygląda na przejętego śmiercią Rotha – zauważyłem. – Do kogo tak macha? – Do mnie. Znam go. To kolega Spence’a – wyjaśniła Kylie. Gdy podeszliśmy do stołu, mężczyzna podniósł się z krzesła. – Kylie, wiedziałem, że jesteś gliną, ale nie sądziłem, że spotkamy się w takich okolicznościach. – To mój partner, detektyw Zach Jordan – powiedziała Kylie. – Zach, to Harold Scott. – Przyjaciele nazywają mnie Scotty. – Uścisnął mi dłoń. – A to jest Randy Pisane. Jedliśmy śniadanie z Sidem Rothem – dodał. – Dzięki, że zostaliście. Powiecie nam, co się stało? – Roth był w świetnej formie i zaczął nas raczyć opowieściami o hollywoodzkich potyczkach. Pracował ze wszystkimi, z Eastwoodem, Newmanem, Brando, z największymi z największych. Gdyby choć połowa tych historyjek była prawdziwa…

– Scotty – weszła mu w słowo Kylie – co się stało przy stoliku? – Krótko mówiąc, nagle wstaje, rzyga, dostaje ataku i pada na podłogę. Rozbija sobie głowę, krew jest wszędzie. To było straszne. Na filmach widzi się o wiele bardziej przerażające rzeczy, ale w prawdziwym życiu, to jest hm… rzeczywiste. Okropne. – Czy Roth złapał się za serce albo za ramię? – zapytała Kylie. – Nie wiem. – Scotty wzruszył ramionami. – To działo się zbyt szybko. A wymioty przyprawiły mnie o mdłości. – Chodzi ci o to, czy chwycił się za serce, jakby dostał zawału? – wtrącił Pisane. – Tak. – Nie, nic takiego nie zrobił. Nie jestem lekarzem, ale przez dwa sezony pracowałem przy „CSI: Kryminalne zagadki Miami”. To, co stało się z Rothem, wyglądało jak w odcinku, w którym gość został otruty. – Chodziło o zatrucie pokarmowe? – zapytałem. Pisane spojrzał na mnie jak na głupka. – Nie! O truciznę. Nie oglądasz „Kryminalnych zagadek Miami”? – Więc mówisz o zabójstwie. Czy Roth miał wrogów? Obaj zaśmiali się krótko. – Lista byłaby o wiele krótsza, gdybyś zapytał, czy miał przyjaciół – powiedział Scotty. – Scotty ma rację – przytaknął Pisane. – Wrzuć jego nazwisko do Google’a. Był z niego kawał skurczybyka, ale wszyscy chcieli z nim pracować, bo zarabiał kupę forsy. Podziękowaliśmy im i wróciliśmy do Drydena, który nadal obfotografowywał stolik numer dwanaście. – Jeden ze świadków potwierdza twoją teorię – oznajmiłem. – Twierdzi, że zaobserwował u Rotha symptomy wskazujące na otrucie. – Jest lekarzem? – zapytał rzeczowo Dryden. – Nie, pisze scenariusze do „Kryminalnych zagadek Miami”. – To bzdury, nigdy tego nie oglądaj. Philippe słusznie kazał wstrzymać się z uprzątnięciem stolika Rotha. Stało tam nadal pięć talerzy,

pięć filiżanek kawy, pięć szklanek z wodą i jedna pusta szklanka po soku. – To Rafe. – Skinął na pracownika restauracji. – Był kelnerem pana Rotha. – Gdzie siedział pan Roth? – zapytałem. Rafe bez słowa wskazał szklankę po soku. – Chuck – zwróciłem się do Drydena – powkładaj to do torebek i oznacz, ale kiedy zaczniesz sprawdzać w laboratorium, to proszę, zacznij od tej szklanki. – Możesz jeszcze sprawdzić wszystko w kuchni – dodała Kylie. – Na wypadek gdyby ktoś usiłował otruć wszystkich obecnych w restauracji, a Roth okazał się pierwszą ofiarą. Chuck skinął głową niemal niezauważalnie, co można było uznać za oznakę zgody. – Rafe, to ty przyniosłeś sok panu Rothowi? – zapytałem kelnera. – Nie. W kuchni był pomocnik kelnera. Jakiś nowy Latynos. Posłałem go do stolika, żeby nalał kawę. Kiedy tam poszedł, Roth kazał mu przynieść sok pomidorowy. Wrócił do kuchni po sok i podał go Rothowi. – Jak się nazywał? – Nie wiem. Jak mówiłem, był nowy – odpowiedział Rafe. – Gdzie jest teraz? – drążyłem. Rafe wzruszył ramionami. – Nie mam pojęcia. Nie ma go ani tutaj, ani w kuchni. Pewnie poszedł do domu. Odwróciłem się do Philippe’a, który pokręcił głową. – Dzisiaj nie było tu żadnego nowego pomocnika kelnera. To bardzo pracowity tydzień. Przy wzmożonym ruchu polegam tylko na zatrudnionych na stałe. Nie wiem, kto przyniósł sok. Zadzwoniła moja komórka. To była Cates. – Mów – rzuciła. – Jesteśmy w Regency. Podejrzewamy zabójstwo. Wygląda to na morderstwo pierwszego stopnia, ale musimy dać czas szczurom laboratoryjnym na sekcję. Wracamy na posterunek. – Nie – zaoponowała. – Jedźcie do Silvercup Studios. Tam jest kolejne ciało. Ian Stewart. Aktor. – Co się stało? – spytałem.

– Został zastrzelony. – Są świadkowie? – Co najmniej stu – odparła Cates. – A jeśli żaden z nich nie okaże się pomocny, mamy wszystko na nagraniu.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Dałem Philippe’owi mój adres mejlowy i poprosiłem o przesłanie listy wszystkich obecnych w sali restauracyjnej podczas zdarzenia. Na samym początku miał umieścić nazwiska dwóch pozostałych mężczyzn, którzy jedli śniadanie z Rothem i ulotnili się przed naszym przyjazdem. Poprosiłem też Rafe’a, by usiadł z policyjnym rysownikiem i z jego pomocą stworzył portret pamięciowy pomocnika kelnera, ale na widok gotowego szkicu wiedziałem, że była to strata czasu. Rozpowszechnianie portretu Portorykańczyka wyglądającego jak milion innych Latynosów od Williamsburga po hiszpański Harlem nie miało najmniejszego sensu. Podziękowałem Philippe’owi i gestem wskazałem Kylie wyjście. Przy drzwiach czekała hotelowa nieświęta trójca. – Macie kamery monitorujące w sali restauracyjnej? – zapytałem. Dyrektor przeszył mnie takim wzrokiem, jakbym spytał o wizjery w łazienkach dla gości. – To Regency – odparł. – Nasi goście cenią sobie dyskrecję i troskę o ich prywatność. – A co się dzieje na zapleczu? Obserwujecie personel kuchenny? – Obserwowaliśmy – dyrektor spojrzał na szefa kuchni – ale Etienne usunął kamery, kiedy zaczął tu pracę dwa lata temu. Krzepki szef kuchni machnął ręką w geście oznaczającym, że nie żałuje tej decyzji.

– Obecność kamer mnie obraża, poza tym przeszkadza w pracy – powiedział. Kiedyś skwitowałbym te słowa stwierdzeniem w rodzaju: „Bez kamer łatwiej napluć gościowi do talerza, jeśli kogoś wkurzy”, ale przypomniałem sobie nauki wyniesione z treningu wrażliwości i powiedziałem: – Będziemy potrzebować listy wszystkich, którzy dziś rano pracowali w kuchni. – Dobrze – odparł Etienne. Moja prośba nie spodobała się przedstawicielowi spółki. – Detektywie, czy to naprawdę konieczne? To przecież atak serca. – Prowadzimy policyjne dochodzenie. Teraz musimy już iść, ale jeszcze wrócimy, by porozmawiać. – Chwila! – zawołał Etienne. – Musimy szykować lunch. Jak długo jeszcze ten… ten… – Wskazał ciało leżące na dywanie. Jestem pewien, że widok martwego Rotha obrażał go i przeszkadzał równie mocno jak obecność kamer. – Przykro mi, że tyle to trwa. Ciało z pewnością zniknie za kilka minut. Dziękuję za okazaną cierpliwość – powiedziałem, stosując klasyczną formułkę, jaką kelnerzy raczą klientów, gdy zamówiona przed godziną kolacja nadal nie wyłania się z kuchni. Wątpię, czy szef kuchni Etienne docenił tę ironię w moim wydaniu.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Kylie odezwała się, dopiero gdy wsiedliśmy do radiowozu. – Jak na parę śledczych z wydziału zabójstw niewiele wyśledziliśmy – zauważyła.

– Z technicznego punktu widzenia na razie nie ma czego wykrywać. Jedyny świadek, który twierdzi, że to zabójstwo, żyje z pisania scenariuszy serialu kryminalnego. Chuck Dryden wie, że to trucizna, ale oficjalną wersję przedstawi dopiero po serii badań w laboratorium. – Daj spokój, Zach – zaoponowała Kylie. – Mógł to już zrobić na miejscu zdarzenia. Jeśli chcesz znać moje zdanie, to niektórzy gliniarze są zbyt drobiazgowi. – Zarzucasz mu drobiazgowość? Kylie, facet jest bardziej naukowcem niż policjantem. Jego praca polega na drobiazgowości. Posłała mi łobuzerski uśmiech, który po chwili zamienił się w głupawy chichot małolaty. – To cię złapałam – powiedziała. – Naprawdę sądzisz, że mam problem z gliniarzami, którzy ściśle trzymają się przepisów? – Wybacz, ale masz opinię takiej śledczej, która pracuje po wariacku. – Tak było kiedyś. Nowa ja jest wzorową skautką. Moim celem jest działanie według zasad, zaimponowanie kapitan Cates i praca z tobą przez parę następnych lat. I nie zajść w ciążę, dopowiedziałem w myślach. Skręciłem na wschód w Pięćdziesiątą Dziewiątą Ulicę, minąłem Bloomingdale’s i przeciąłem Trzecią Aleję. Przed sobą mieliśmy most prowadzący do Queens. – Widzę, że nie wracamy na posterunek – zauważyła Kylie. – Dzwoniła Cates. W Silvercup Studios była strzelanina. – Boże, Spence tam jest. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem zdjęcie Spence’a Harringtona w jej telefonie, zarabiał na życie pisaniem scenariuszy dla telewizji i był ekschłopakiem Kylie. Dziesięć lat później jest głównym producentem kręconego w Nowym Jorku serialowego hitu o policjantach. Chciałbym powiedzieć, że szczerze go nie znoszę, ale Spence jest porządnym facetem. Kylie rzuciła go przed laty, gdy zaczynała karierę jako stróż prawa, a on był uzależniony od kokainy. Spence jednak nie chciał jej stracić. Nie zdradzając się ani słowem, poszedł na odwyk. Dwadzieścia osiem dni później pojawił się czysty i zdesperowany. Poprosił Kylie o ostatnią szansę, którą dostał. Metamorfoza Spence’a była niezwykła, prawdziwa i zupełna. Rok później wzięli ślub. Kiedy tylko Kylie usłyszała o strzelaninie w Silvercup Studios, z twardej policjantki przemieniła się w zaniepokojoną żonę. – Wybacz – powiedziałem. – Ofiarą jest Ian Stewart. Nie wiedziałem, że Spence pracuje w Silvercup.

– Kręci nowy serial – wyjaśniła z widoczną ulgą. – Znowu policyjny i znowu cholernie dobry. Przygotowuje pilota serialu dla hollywoodzkiej śmietanki na środowy wieczór. A wszystko dlatego, że burmistrzowi zależy na przekonaniu grubych ryb, jaką radością jest filmowanie strzelanin w Nowym Jorku. – Burmistrz wdepnął w niezłe gówno. Przyjemność filmowania strzelanin w Nowym Jorku zyskała właśnie nowe znaczenie. Kylie wyjęła telefon i wcisnęła przycisk szybkiego wybierania. – Cześć, skarbie, to ja. Wszystko w porządku? Nawet nie będąc detektywem, domyśliłbym się, kogo nazywa skarbem. – Spence jest cały i zdrowy – zwróciła się do mnie. – Pozdrów go ode mnie. – Zach cię pozdrawia. Wiedziałeś, że w wytwórni była strzelanina? – Zamilkła, słuchając odpowiedzi. – Dlaczego nie zadzwoniłeś, żebym się nie martwiła? – Tu nastąpiła dłuższa pauza. – Och, nie sprawdzałam poczty. Następnym razem dzwoń. Zach nie będzie miał ci za złe. – Czego mam nie mieć za złe? – Spence nie dzwonił, ponieważ to mój pierwszy dzień, a on nie chciał zawracać nam głowy. – Żaden kłopot, Spence! – zawołałem. – Jesteśmy w radiowozie. Na moście. Dostaliśmy informację o zastrzeleniu Iana Stewarta. Nastąpiła długa pauza, podczas której Kylie słuchała Spence’a. – Słuszna uwaga. Dzięki. Ja też cię kocham. – Rozłączyła się. – Jaką słuszną uwagę usłyszałaś od Spence’a? – zapytałem. – Ludzie mówią, że to był wypadek, ale on w to nie wierzy. – Dlaczego nie? – Powiedział, że do takich dupków jak Ian Stewart nie strzela się ot tak, przypadkiem.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Zanim Silvercup Studios stały się centrum produkcji filmowej w Nowym Jorku, mieściła się tam piekarnia. Nie żartuję. Do początku lat osiemdziesiątych firma Silvercup White produkowała tu gąbczasty chleb tostowy wyrabiany z mąki, wody i powietrza, stanowiący podstawowy pokarm pokolenia moich rodziców. Jak napisał kiedyś pewien gazetowy kalamburzysta, ktoś w końcu się zorientował, że robienie filmów przynosi więcej kasy niż wyrabianie ciasta. Przynajmniej kiedyś było to takie proste wyliczenie, ale efekt jest taki, że po trzydziestu latach Silvercup stało się największym studiem filmowym i telewizyjnym w północno-wschodnich Stanach. Jedyną pozostałością z czasów świetności jest niezniszczalny napis „Silvercup”, który dominuje nad okolicą i rzuca się w oczy już na moście wiodącym do Queens. Wystarczyło usunąć słowo związane z pieczywem i zamienić je na „Studios”. Na zjeździe z mostu skręciłem w prawo i znalazłem się wśród magazynów, warsztatów samochodowych i całej reszty industrialnego szkaradztwa decydującego o charakterze Long Island City. Przed kompleksem budynków przy Dwudziestej Drugiej Ulicy stały już trzy radiowozy z posterunku sto ósmego. Jeden z mundurowych dał mi znak, żebym wjechał przez główną bramę. Bob Reitzfeld czekał na parkingu. Bob to emerytowany porucznik nowojorskiej policji, który uwielbia się chwalić, że jedyną rzeczą, jaka mu nie wyszła, to nicnierobienie. Odszedł na emeryturę z pełną pensją, próbował golfa, tenisa i wędkarstwa, a po trzech miesiącach uznał, że żadnego z tych zajęć nie polubi, i zatrudnił się jako ochroniarz w Silvercup za piętnaście dolarów za godzinę. Dwa lata później awansował na ochroniarza najważniejszego miejsca. Kiedy wysiadłem z samochodu, uścisnął mi dłoń na powitanie. – Zach, dobrze, że jesteś. Brakuje nam ludzi, a burmistrz naciska. – Na pewno nie jest zadowolony – powiedziałem. – Oględnie powiedziane. To pierwszy dzień Hollywood podczas Tygodnia nad rzeką Hudson. Burmistrz grozi, że zmieni nazwę na Zabójstwo nad rzeką Hudson – odparł Reitzfeld. – Jesteś pewien, że to zabójstwo? – Pewność mam tylko w jednej kwestii: że jesteśmy nad East River, nie nad Hudsonem, ale choćby

nie wiem co, nie zamierzam poprawiać naszego szanownego burmistrza, kiedy wkracza na wojenną ścieżkę. Gdy Kylie wysiadła z wozu, policyjny umysł Reitzfelda w drodze dedukcji szybko wysnuł pewien wniosek. – Słyszałem, że Omar jest na zwolnieniu. Nie mów mi, że to twoja nowa pomagierka. – Znacie się? – zapytałem. – Znam tę młodą damę jako żonę Spence’a Harringtona, ale wiele słyszałem o detektyw Kylie MacDonald – odparł. – Jak pani znajduje NYPD Red? – zwrócił się do niej. – To mój pierwszy dzień, ale już jest mnóstwo roboty. – Niech się pani szykuje na chrzest bojowy. Ciało leży w Studiu X. Dwie minuty marszu stąd. Wprowadzę was w sprawę. Ruszył w kierunku skrzydła budynku głównego studia od strony Czterdziestej Trzeciej Alei. Kylie i ja eskortowaliśmy go z obu stron. – Ofiara to Ian Stewart – mówił dalej. – Wszystko, co brukowce o nim piszą, to prawda. Zbliża się do sześćdziesiątki, powinien szykować się do ról dziadków, a ciągle uważa się amanta. Nie umie utrzymać fiuta w spodniach. Obraca wszystko, co młode. Plotka głosi, że nie ogranicza się do płci przeciwnej. Posuwał partnerującą mu w filmie Devon Whitaker, co wkurzyło Edie Coburn, jego drugą filmową partnerkę, która jest na dodatek jego ostatnią żoną. Dzisiaj rano Edie miała napad złości, zamknęła się w przyczepie i zatrzymała zdjęcia na kilka godzin. Reżyser w końcu wyciągnął ją stamtąd z użyciem lewara, a kiedy mówię „lewar”, to liczę, że zrozumiecie aluzję. – Kto jest reżyserem? – zapytała Kylie. – Młody zdolny z Niemiec. Nazywa się Henry Muhlenberg. Ma pseudonim Muł. Chodzą słuchy, że nie odnosi się do jego uporu, lecz cech anatomicznych. Parę godzin temu bzykał żonę ofiary, co automatycznie stawia go w kręgu podejrzanych. On wciąga, więc niczego się nie dowiecie, póki jest na haju. – Co wiadomo o samej strzelaninie? – spytałem. – Rusznikarz pracujący przy filmie jest doświadczonym fachowcem. To Dave West. Zajmuje się replikami broni od dwudziestu lat. Dał Edie sig pro kaliber dziewięć milimetrów, który miał być naładowany ślepakami. Strzeliła dwukrotnie do Whitaker i nic się nie stało. Dwa następne strzały oddała do Stewarta. Położyła trupem niewiernego męża dziwkarza i zarzeka się, że nie wiedziała o prawdziwych nabojach. – Sądzisz, że kłamie? – zapytała Kylie. – Nie. Przez cały ranek siedziała w przyczepie. Poza tym żadne pieniądze nie skłoniłyby gościa

takiego jak Dave West do naładowania broni prawdziwymi nabojami. Ktoś z ekipy mógł podmienić magazynki. – To możliwe? – Nie, jeśli Dave trzyma się procedur – wyjaśnił Reitzfeld. – Ale jego żona choruje i Dave czasem jest nieobecny myślami. W zeszłym miesiącu odkryłem, że nie zamknął szafki z bronią. Zaklinał się, że to się nie powtórzy, ale z powodu żony bywa roztargniony. Stanęliśmy przed wejściem do Studia X. – To wszystko moja wina – stwierdził Reitzfeld. – Gdybym lepiej pilnował Dave’a, to by się nie stało. – Tutaj kręcą się tysiące ludzi – zaoponowałem. – Nie możesz odpowiadać za wszystkich. Dlaczego się obwiniasz? – Zach, jestem szefem ochrony, a to obejmuje też nadzór nad bronią. Nieważne, czy sam się obwiniam, czy nie, i tak ktoś wytknie mi zaniedbanie. To show-biznes. Tu ciągle masz do czynienia z gównem.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Kulisy studia filmowego poznałem jako dziecko, bo moja mama była charakteryzatorką. Kiedy uznałem, że jestem już za duży na nianię, a mama twierdziła, że jeszcze za mały, by zostawać sam w domu, przez kilka lat po lekcjach szedłem do niej do pracy na plan wideoklipów, reklam czy filmów. Właśnie wtedy mama nauczyła mnie wszystkiego, co powinienem wiedzieć o ludziach show-biznesu. Kiedyś powiedziała: – Uważają, że ich kupa pachnie jak ciasteczka z lukrem. Nie pachnie, ale jeśli będziesz udawać, że jednak pachnie, poprawisz im samopoczucie.

Pracując dla NYPD Red, spotykam wielu ludzi głęboko przekonanych o tym, że są boskim darem dla świata. Wyczuwam ich gówno na milę, ale rada mamy czyni moją pracę o wiele łatwiejszą. Kylie, Bob i ja weszliśmy wejściem dla aktorów do Studia X, które ma rozmiar porównywalny z miejskim kwartałem. W Hollywood to rozmiar niespecjalnie imponujący, ale wyjątkowy jak na warunki nowojorskie. Za kamerą stało około czterdziestu ludzi. Wszyscy przypatrywali się nam uważnie, gdy kluczyliśmy między kablami, lampami i wózkami z mikrofonami. Zatrzymaliśmy się na skraju planu, sali bankietowej, gdzie stoły ustawione w półkole były zastawione porcelaną, kryształowymi kieliszkami i udekorowane egzotycznymi kwiatami. Przynajmniej tak to wygląda na filmie. W rzeczywistości wszystko było plastikowe. Pośrodku głównego stołu stał bogato udekorowany pięciowarstwowy tort. Wiedziałem, że jest ze styropianu, ponieważ prawdziwy krem nie utrzymałby się w wysokiej temperaturze emitowanej przez gorące żarówki lamp. – Poznajcie pana młodego – powiedział Bob. – Jest na parkiecie. Setka zajętych rozmowami statystów w smokingach i długich sukniach zniżyła głos do szeptu, gdy włożyliśmy na buty ochraniacze i zaczęliśmy stąpać ostrożnie między kałużami krwi. Ian Stewart leżał na plecach. Ostatnie myśli, jakie przeszły mu przez głowę, odbiły się na jego znieruchomiałej twarzy. Wyczytałem z niej „O mój Boże!” pomieszane z „Co jest, do cholery?!”. Być może dopatrzyłem się czegoś, czego tam nie było. Martwy człowiek to martwy człowiek, a Ian był martwy definitywnie. Czekał na nas inny technik kryminalistyki, młodszy, ładniejszy i o wiele przyjaźniejszy niż Chuck Dryden. Znałem Maggie Arnold z poprzednich spotkań na miejscach przestępstw, trochę z nią flirtowałem. Na mój widok rozjaśniła się w uśmiechu. Przedstawiłem ją Kylie i zapytałem o pierwsze ustalenia. – To łatwo stwierdzić – powiedziała. – Trafiony dwukrotnie, naboje kaliber dziewięć milimetrów, jeden strzał w pierś, drugi w szyję. Wykrwawił się bardzo szybko. – Rusznikarz twierdzi, że włożył do magazynka ślepe naboje – wtrąciła Kylie. – Wierzę mu – odparła Maggie. – Zdjęliśmy z broni odciski palców. Na powierzchni jest ich pełno. Pewnie pokryją się z odciskami, które pobraliśmy od niego i Edie Coburn. Ale magazynek i reszta nabojów zostały wytarte. Jeśli rusznikarz jako ostatni dotykał broni, na magazynku i nabojach także byłyby jego odciski. – Więc Dave mówi prawdę. Ktoś podmienił magazynki – stwierdził Bob. – I ten ktoś może nadal tu być. Jak szybko po strzelaninie zamknęliście studio? – zapytałem. – Nie od razu. Najpierw zapanował potworny chaos. Potem zadzwonili pod dziewięćset jedenaście. Dopiero dziesięć minut później dostałem sygnał na krótkofalówkę i zarządziłem zamknięcie studia.

Facet, którego szukamy, miał mnóstwo czasu, żeby się ulotnić. – Wątpię – rzuciła Kylie. – Dlaczego? – zapytałem. – Spójrz na to. – Zatoczyła ręką łuk, wskazując najpierw przystrojoną salę i setkę eleganckich statystów, a potem zalane krwią ciało. – Mamy do czynienia z klasycznym filmowym dramatyzmem. Zbyt spektakularne widowisko, żeby je stracić. Założę się o pięć dolców, że człowiek, który włożył do rewolweru prawdziwe naboje, został, by obejrzeć śmierć Stewarta. Nie chciałem się założyć. Doświadczenie minionych lat nauczyło mnie, że Kylie prawie zawsze wygrywa zakłady.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Dave West miał spojrzenie pełne dobroci. Dobiegał pięćdziesiątki. Był Afroamerykaninem z cienkim wąsikiem, resztką włosów na głowie, łagodną okrągłą twarzą oraz cieniem smutku i zdumienia w oczach. Mimo to przebijała z nich dobroć i życzliwość. Zaproponowałem Kylie, żeby przejęła inicjatywę, ale zrezygnowała. – Nie tutaj, nie teraz – powiedziała. West siedział przy stole na tyłach studia, przed nim stał kubek z nietkniętą kawą. Przedstawiliśmy mu się z Kylie. Usiadłem naprzeciwko niego, Kylie stanęła z boku. – Wiem, że jest pan zdenerwowany – zacząłem. – Możemy porozmawiać? – To moja wina. Schrzaniłem – odparł. – Dave! – zawołał Reitzfeld.

Rzuciłem mu groźne spojrzenie. Uniósł ręce w geście przeprosin. – Wybacz. Nie mogę pozwolić, żeby się oskarżał. – Panie West, proszę odpowiadać na pytania, jakie panu zadaję – powiedziałem. – Od jak dawna jest pan rusznikarzem? – Dostałem licencję dwadzieścia trzy lata temu. – Jaką licencję? – Na przerabianie broni ostrej. Są rekwizyty i prawdziwa broń. Rekwizyty nie wyrządzą krzywdy, ale nie są autentyczne. Dlatego większość reżyserów woli wykorzystywać prawdziwą broń, z której można strzelać ślepymi nabojami. – I pan dostarcza tę broń? – Czasem tak, czasem nie, ale nadzoruję wszelką broń na planie i to ja decyduję, która broń jest bezpieczna i której można użyć, a której nie. – Co się stało dzisiaj? – To był sig pro, kaliber dziewięć milimetrów. Film dzieje się w latach czterdziestych, więc potrzebowałem broni z tamtych czasów. To stary pistolet, ale w doskonałym stanie. Wyczyściłem go i nabiłem ślepymi nabojami. – Przepraszam, ale czy jest pan pewien, że to były ślepe naboje? – wszedłem mu w słowo. Na jego twarzy pojawił się smutny uśmiech. – Tak. Jak mówiłem, zajmuję się bronią od ponad dwudziestu lat. Trudno pomylić ślepaki z prawdziwymi nabojami. Jest pan policjantem, więc pan to wie. Ślepe naboje nie mają ołowiu. Te, których użyłem, miały w łuskach tampony z czerwonej bawełny. Taki nabój jest absolutnie bezpieczny, chyba że człowiek strzeli z bardzo bliska. Ale wiedziałem od reżysera, że Edie będzie stać trzy metry od Iana. – O której godzinie włożył pan ślepe naboje do magazynka? – zapytałem. – Około dziewiątej, może piętnaście po dziewiątej. Mieliśmy kręcić tę scenę o wpół do dziesiątej, ale coś się stało z Edie i musieliśmy czekać kilka godzin. – Gdzie był wtedy pistolet? West wyraźnie się zawahał. – Mamy specjalną skrytkę – powiedział po chwili.

– Zamknął ją pan? Westowi zadrżała dolna warga, oczy wezbrały łzami. – Położyłem broń na stole z rekwizytami. Myślałem, że lada chwila zaczną się zdjęcia. – Czy ktoś mógł tam wejść i majstrować przy broni? West z namysłem skinął głową. – Proszę się rozejrzeć. Nazywają to rekwizytornią, ale tu nie ma ścian ani drzwi. To otwarta przestrzeń, każdy mógł tu wejść i majstrować przy czymkolwiek, ale siedziałem tu… – urwał. Nietrudno było się domyślić powodu. – Czy spuścił pan broń z oka? – zapytałem. – Na dwie, trzy minuty… może pięć. – Ile czasu potrzeba do zamiany magazynków? – Pięć sekund. Tylko dlaczego ktoś miałby to zrobić? – Załóżmy, że tak było. Tylko skąd wiedziałby z wyprzedzeniem, jaki magazynek będzie potrzebny? – Z notatek. Wszystko, co robimy, jest dokumentowane na papierze i rozdawane na planie. Pistolet sig pro był na liście rekwizytów już na etapie przygotowań do produkcji. Każdy mógł to zobaczyć. – O której dał pan broń Edie Coburn? – Wydaje mi się, że o jedenastej trzydzieści. – Sprawdził pan, czy to właściwa broń? – Tak. Spojrzałem na numer seryjny, potem wyjąłem magazynek i też go sprawdziłem, ale… – Sięgnął po kubek z zimną kawą i pociągnął spory łyk. – Ale co? – ponagliłem. – W magazynku do sig pro widać tylko dwa naboje na samej górze. Zajrzałem i zobaczyłem dwa czerwone czubki. Skąd miałem wiedzieć, że reszta to ostra amunicja? Byłem głupi, zbyt ufny. – Co się stało, kiedy pani Coburn strzeliła? – Najpierw wycelowała do Devon Whitaker, czyli panny młodej. Tak było w scenariuszu. Trach, trach. Devon dostała ślepakami. Pojemniczki z krwią wybuchły, a ona upadła. Potem Edie strzeliła dwa razy do Iana. Na dźwięk wystrzału już wiedziałem. Ślepe naboje nie dają takiego odgłosu. Zamarłem na krześle. Na szczęście Alan, fachowiec od efektów specjalnych, podbiegł do Edie

i wyrwał jej pistolet, ale Ian już… – Dave West ukrył twarz w dłoniach. Jego ciałem wstrząsnął szloch. Jedno wiedziałem. Dave West nie był zabójcą. Stał się kozłem ofiarnym i miał wziąć na siebie winę sadystycznego zabójcy. Reitzfeld powiedział nam o chorobie żony Dave’a, jednak on ani razu o tym nie wspomniał, nie wykorzystał jako wymówki. Pozwolił sobie na chwilę nieuwagi w ryzykownej pracy, a teraz gotów był ponieść konsekwencje popełnionego błędu. Przestał łkać i spojrzał mi prosto w oczy. – Przykro mi – powiedziałem. – Niech pan czyni swoją powinność. – Założył ręce za plecami. – To pańska praca. – Panie West, aresztuję pana pod zarzutem nieumyślnego spowodowania śmierci Iana Stewarta. Przeczytałem mu jego prawa. Kylie i Bob Reitzfeld przyglądali się temu w milczeniu. Nigdy przedtem nie czułem się tak podle w trakcie aresztowania. W tej samej chwili uderzyła mnie myśl, która jeszcze pogorszyła mi samopoczucie. Kylie miała rację. Zastrzelenie Iana Stewarta było zbyt widowiskowe, by odmówić sobie obejrzenia tej sceny. Ktoś, kto zamienił ślepaki na śmiercionośne naboje, był obecny w hali i właśnie przyglądał się w milczeniu, jak skuwam kajdankami niewinnego człowieka.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Można by sądzić, że człowiek o pobudzonym umyśle i szeroko otwartych oczach, do tego wyjątkowo rozmowny, będzie idealnym świadkiem do przesłuchania. Tak nie jest, o ile jego hiperaktywność jest wywołana kokainą. Henry Muhlenberg, młody wzięty reżyser, okazał się bezużyteczny. Nawet gdybyśmy przegapili rozszerzone źrenice i cieknący nos, pierwsze pytanie wystarczyło, by wiedzieć, że facet jest zbyt naćpany, by nam pomóc.

Zapytaliśmy go: – Panie Muhlenberg, co się stało? – To się stało, że ktoś włożył prawdziwe naboje do pistoletu – odpowiedział z prędkością karabinu maszynowego. – Pif, paf! Edie strzela do Iana. Ian jest trupem. Ja jestem trupem. Rozumiecie, o co mi chodzi? Edie równie dobrze mogła wycelować we mnie, bo jestem skończony. Kaput. Usta mu się nie zamykały, więc posadziliśmy go na krześle i odeszliśmy na tyle daleko, by go nie słyszeć. – Nie był tak naćpany, kiedy się zjawiłem – powiedział Reitzfeld. – Pewnie postanowił pozbyć się resztek koki przed przyjazdem policji. A przecież szkoda spuścić ją w toalecie. – Zapomnijcie o nim. Nadchodzi prawdziwy szef – odezwała się Kylie. Do Studia X wkroczył Shelley Trager, przedstawiciel rzadkiego gatunku producentów, którzy odnieśli sukces w Nowym Jorku. Zadziorny chłopak z żydowskiej rodziny, który nauczył się używać pięści, dorastając w zdominowanej przez Irlandczyków dzielnicy Hell’s Kitchen, teraz kierował showbiznesem opartym na rywalizacji ludzi o rozbuchanym ego. Shelley Trager zwykł mawiać: – Te dwa światy różni tylko to, że w Hell’s Kitchen wbijają ci nóż w brzuch, a nie w plecy. W kwiecie wieku był nadzwyczaj przystojny. Teraz, zbliżając się do sześćdziesiątki, toczył nierówną walkę z przybywającymi kilogramami w pasie i ubywającymi włosami na głowie. Czas jednak umocnił jego pozycję w biznesie rozrywkowym. Firma Tragera o nazwie Noo Yawk Films dawała zatrudnienie tysiącom aktorów, scenarzystów i ludzi pracujących przy realizacji programów i filmów, którzy w przeciwnym razie kelnerowaliby w nowojorskich knajpach. Trager, jako wieloletni przyjaciel burmistrza, jest jednym z najbardziej zaangażowanych entuzjastów idei sprowadzenia większej części przemysłu filmowego z Los Angeles do Nowego Jorku. Ponieważ posiada część udziałów w Silvercup Studios, co jest dobre dla miasta, jest również dobre dla Shelleya. – Zach – powiedział na mój widok. Poznałem go przed rokiem, kiedy przymknąłem świra nękającego jedną z jego młodych gwiazd. Nic dziwnego, że mnie zapamiętał. Kylie, jakżeby inaczej, zna go osobiście. Nie było jednak żadnej wymiany uścisków ani cmoknięć na odległość. Powitanie ograniczyło się do skinienia głowy, po czym Trager natychmiast przystąpił do sedna. – Jak mogę pomóc? – zapytał.

– Rusznikarz twierdzi, że ktoś zamienił ślepe naboje na ostrą amunicję. Na początek potrzebujemy nazwisk wszystkich obecnych na planie. Wiem, że płacicie im za godziny, ale muszę prosić, żeby nikogo pan nie wypuszczał, póki nie zbierzemy zeznań od wszystkich. – Dobrze – odpowiedział bez zastanowienia. – Co jeszcze? – Wiemy, że scena strzelaniny została nagrana. Musimy ją obejrzeć – dodała Kylie. Tym razem czekaliśmy na odpowiedź dłużej. – Pod jednym warunkiem. Tylko policja i nikt więcej. Potem materiał filmowy zostanie zabezpieczony. Boże uchowaj, gdyby to miało znaleźć się na YouTubie. – Dziękuję – powiedziała Kylie. – Słyszałem, że aresztowaliście Dave’a Westa. Czy to konieczne? Biedny gość ma chorą żonę. – Musieliśmy. Wątpię, żeby prokurator wniósł oskarżenie, ale lepiej byłoby, gdyby West miał adwokata – odparłem. – Już go wynająłem. To Perry Keziah. Znasz go? Skinąłem głową. Wszyscy znali Perry’ego Keziaha. Był najlepszym z najlepszych. Z takim adwokatem Dave West przed kolacją będzie już w domu. – Przepraszam na chwilę – powiedział Trager. Wszedł na plan i stanął nad ciałem Iana Stewarta. Wszyscy obecni znieruchomieli i zamilkli. Ponad sto par oczu śledziło każdy jego ruch. Shelley Trager skłonił głowę i bezgłośnie wypowiedział słowa modlitwy, po czym na powrót stanął przed nami. – To straszna tragedia. Ale jeśli to, co mówią o śmierci Sida Rotha, jest prawdą… – Umilkł, jakby wypowiedzenie tych słów na głos miało potwierdzić prawdziwość domysłów. – Jeśli to prawda… – Teraz zniżył głos do szeptu. – Jeśli to prawda, to mamy do czynienia ze zmową.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Milczeliśmy z Kylie, będąc pod wrażeniem słów Tragera. Rano jeden z najważniejszych producentów pada martwy w hotelowej restauracji. Prawdopodobne zabójstwo. Kilka godzin później pierwszoplanowy aktor ginie zastrzelony. Prawdopodobne zabójstwo. To zadziwiający zbieg okoliczności, a śledczy z wydziału zabójstw nie wierzą w zbiegi okoliczności. – Trafiłem w sedno? – Trager przerwał ciszę. – Co masz na myśli? – Kylie zmierzyła go wzrokiem. – Marni z was pokerzyści. Widzę po waszych minach, że Sid Roth, dziesięć lat młodszy i w dziesięciokrotnie lepszej formie ode mnie, nie zasłabł nagle i nie zmarł na atak serca pierwszego dnia Hollywood nad rzeką Hudson. Plotki są prawdziwe. Został otruty, tak? – Wiesz, że nie możemy odpowiedzieć na to pytanie – stwierdziła Kylie. – W porządku, ale burmistrz może. To ja pomogłem mu ściągnąć do miasta tysiąc hollywoodzkich ważniaków. Do mnie pierwszego zadzwoni, jeśli uzna, że dziewięciuset dziewięćdziesięciu ośmiu pozostałym coś grozi. – Wyjął telefon. – Schowaj komórkę – powiedziała z naciskiem Kylie. – Czekamy na wyniki badań toksykologicznych, ale okoliczności wskazują na otrucie. – Sukinsyn – rzucił poruszony Trager. – Mówimy o seryjnym zabójcy? – Jeszcze nie – oznajmiłem. – Brak wzorca. Prócz tego, że i Roth, i Stewart pracowali w showbiznesie, nic ich nie łączy. Będziemy badać każdą sprawę osobno. – Co oznacza, że musimy przepytać Edie Coburn – dodała Kylie. – Dajcie jej spokój. Edie jest w szoku – zaoponował Shelley. – Tak się dzieje z ludźmi, którzy są świadkami zabójstwa – powiedziała Kylie. – Wiemy, jak z nią rozmawiać. – Jest w przyczepie. Zaprowadzę was tam. Edie Coburn nie była w tak wielkim szoku, jak przypuszczał Trager. Paliła papierosa i sączyła przezroczysty płyn z wysokiej szklanki. W duchu obstawiłem, że nie była to woda Evian. Shelley przedstawił nas jako detektywów z nowojorskiej policji, nie zdradził jednak swoich powiązań z Kylie poprzez osobę Spence’a Harringtona. Wyjaśnił, że zadamy jej kilka pytań w sprawie tego „nieszczęśliwego wypadku”.

– Nie wiedziałam, że broń jest naładowana – powiedziała Edie. Właściwie nie tyle powiedziała, ile wygłosiła. Zupełnie jakby przez całe popołudnie ćwiczyła tę kwestię, a kamera ruszyła w chwili, gdy na plan weszli policjanci. – Wiesz, że to fragment piosenki – zauważył Trager. Uśmiechnęła się. Oczywiście, że wiedziała. – Wyrazy współczucia z powodu tak wielkiej straty, pani Coburn. Może nam pani opowiedzieć, co się stało na planie? – zwróciłem się do niej. – Nie udawajmy – odparła. – Byłam niegrzeczna. Wstrzymałam rano produkcję, ponieważ byłam wściekła na Iana. Jest seryjnym cudzołożnikiem. Powinnam to wiedzieć. Kiedy pierwszy raz poszłam z nim do łóżka, był mężem innej kobiety. Wyszłam za niego świadoma tych skłonności. Kiedy mnie zdradzał, odwracałam wzrok, ale tym razem miarka się przebrała. Naprawdę musiał bzyknąć dziewczynę, z którą mieliśmy wspólną scenę? Co gorsza, ta suka wszystkim się pochwaliła. Pękała z dumy, jakby zaliczyła wielką zdobycz, jakby Ian był świętym Graalem. – Pociągnęła łyk ze szklanki. – Wiem, jak ważna była dla niego ta scena, więc pokazałam fochy gwiazdy i odmówiłam wyjścia z przyczepy. Chciałam, żeby trochę się podenerwował. – Co skłoniło panią do wyjścia na plan? – zapytała Kylie. – Och, jaka pani urocza. Nie pytałaby pani, gdyby już nie znała odpowiedzi. Do mojej przyczepy przyszedł reżyser. Powiedzmy, że ma dar przekonywania. I w końcu mnie przekonał. – Edie pociągnęła kolejny łyk. – Przekonał jak diabli. – Kiedy wyszła pani na plan, ciągle była pani zła na męża? – drążyła Kylie. – A jak pani sądzi? – Czuła pani dyskomfort w związku z tym, że mnóstwo ludzi obecnych na planie wiedziało o jego romansie z Devon Whitaker? – Nie, skarbie. Dyskomfort czuję, gdy rajstopy mi się podwijają. Kiedy na planie stanęłam przed rozplotkowanymi statystami, byłam zażenowana, ale to, co czułam, i to, co zrobiłam, to dwie różne sprawy. Rekwizytor podał mi broń. Nie wiedziałam, że w środku są prawdziwe naboje. Gdybym wiedziała, strzeliłabym ślepakami do Iana, a resztę magazynka wpakowałabym w Devon Whitaker. To ona opowiedziała aktorom i ekipie, co robiła z moim mężem. – Dziękujemy za rozmowę. Jeszcze raz wyrazy współczucia z powodu straty – powiedziałem. – Zadzwoniłam do Sebastiana, brata Iana. Mieszka w Londynie. Zgodził się na uroczystości pogrzebowe w Nowym Jorku dla fanów Iana. Potem jego ciało ma zostać przewiezione jak najszybciej do domu. – Lekarz sądowy zakończy sekcję jutro, najpóźniej w środę. Wtedy rodzina może odebrać ciało.

– Dziękuję. – Edie dopiła resztkę białego płynu. – Shelley, możesz ze mną zostać po wyjściu detektywów? Po tych słowach Kylie i ja grzecznie wyszliśmy z przyczepy. – Jeśli szukamy kogoś z motywem, to ona go ma, i to wielki – stwierdziłem. – To suka – skomentowała Kylie – ale jest niewinna. Ian Stewart był niepoprawnym kobieciarzem. Edie o tym wiedziała. Zdradzał ją wcześniej i była pewna, że będzie zdradzał. Na pewno chciała jakiejś rekompensaty, ale bardziej w postaci świecidełka od Tiffany’ego niż śmierci męża. Nie zrobiła tego. Nie zaaranżowała całej sytuacji. – Jesteś pewna? A powiedzenie „nie ma większej furii niż kobieta wzgardzona”? – W tej sytuacji nie ma zastosowania. Mnóstwo tych ludzi sypia z kim popadnie, ale cudzołóstwo w show-biznesie nie jest motywem morderstwa. To styl życia.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Kameleon miał ochotę krzyczeć. Wszystko szło doskonale, gdy nagle dwoje śledczych pokrzyżowało mu plany. Komórka mu zawibrowała. Przyszedł kolejny SMS od Lexi: Ian jest tematem nr 1 na Twitterze. Szacun. UR242. Mimo to nie był zadowolony. Zamienił magazynki w sig pro – jak w scenariuszu. Rusznikarz podał Edie Coburn naładowaną broń – jak w scenariuszu. Ian Stewart leżał w kałuży krwi – jak w scenariuszu. Na następną scenę czekał przez cały dzień. To był punkt zwrotny w jego scenariuszu. MIEJSCE: HALA ZDJĘCIOWA W SILVERCUP STUDIOS – DZIEŃ

Kameleon czeka na swoją kolej, podczas gdy detektywi przesłuchują statystów. Wie wszystko o elitarnej jednostce nazywanej NYPD Red. Czekał na konfrontację z nimi. Wiedział, że spróbują zbić go z tropu na sto sposobów. Byli sprytni, ale on był sprytniejszy. Pisząc scenariusz, Kameleon nie miał pojęcia, którzy detektywi pojawią się w Silvercup Studios. Wiedział jedno: na podłodze będzie leżał martwy człowiek, on jest zabójcą i stanie twarzą w twarz z dwoma najbystrzejszymi policjantami w Nowym Jorku. Zmusi ich do odwrócenia wzroku. Uchyli się od odpowiedzi na podchwytliwe pytania. To będzie wspaniały spektakl. A jednak plany wzięły w łeb. Para śledczych porozmawiała z naćpanym reżyserem, a potem wyszła z Shelleyem Tragerem. Wyszli. Chciał wołać za nimi: – To ja jestem zabójcą! Przemaglujcie mnie. Nabierzcie podejrzeń. Widownia będzie zachwycona. To spektakl, dupki! A oni po prostu opuścili studio i zmusili go do odpowiadania na głupie pytania zadawane przez bandę zwykłych palantów w niebieskich mundurach, którzy wrzucili go do jednego worka z dziewięćdziesięcioma dziewięcioma innymi statystami, niewartymi choćby dwóch sekund czasu ekranowego. Komórka znów zawibrowała. Przeczytał SMS-a: Mam chcicę na lody. Przynieś czekoladowe z bakaliami. Luv u. CU46. Uśmiechnął się. CU46, jego ulubiony skrót: „Spotkajmy się na seks”. Musiał się śpieszyć. Dotąd zdobył tylko dwa trafienia na dwie próby. Gdyby Lexi uważniej przeczytała scenariusz, wiedziałaby, że do końca dnia mierzył w trzy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

– Cały zespół NYPD Red pracuje dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ta zasada obowiązuje od

zaraz i aż do odwołania – zaanonsowała kapitan Cates. – Powtarzam: dwadzieścia cztery godziny na dobę. Prysznic możecie brać w siłowni. A jeśli będziecie potrzebować trochę snu, to na czwartym piętrze ustawimy łóżka polowe. Była piąta po południu. Zebraliśmy się wszyscy w sali odpraw, w której panował o wiele bardziej ponury nastrój niż dziewięć godzin temu. – Od rana popełniono dwa zabójstwa osób z show-biznesowego świecznika – ciągnęła Cates. – Sid Roth, producent z Los Angeles, gość Tygodnia Hollywood, zasłabł i zmarł podczas śniadania w hotelu Regency. W laboratorium wykryli ślady fluorooctanu sodu w szklance denata, a lekarz sądowy potwierdził, że w ciele Rotha znaleziono sporą ilość tej substancji. Mamy podejrzanego. To mężczyzna, Latynos, około trzydziestki, w uniformie pomocnika kelnera. To bardzo ogólny opis, a ponieważ podejrzany był w przebraniu, możliwe, że posłużył się teatralną charakteryzacją dla ukrycia białej skóry. Na karafkach podanych przez podejrzanego nie było odcisków palców. Jedyne odciski na szklance należą do ofiary. Rozejrzała się po sali, jakby sprawdzała, czy wszystko zanotowaliśmy w pamięci. – Kilka godzin po śmierci Rotha zginął Ian Stewart, zastrzelony w Silvercup Studios z broni, która miała być nabita ślepymi nabojami – mówiła dalej. – W hali zdjęciowej znajdowało się około stu pięćdziesięciu osób, każda z nich mogła podmienić ślepaki na ostrą amunicję. Sześćdziesiąt trzy z nich to kobiety, ale na razie nie wykluczam nikogo z racji wieku, rasy czy płci. Poza tym nie ma pewności, czy ktoś nie przyszedł do hali z innej części wytwórni. Jak dotąd zeznania aktorów i ekipy zebrane w Silvercup niczego nie wniosły. Jeśli ciekawi was, ilu spośród tych ludzi ma za sobą kelnerowanie, to odpowiadam: setka z nich to statyści, więc wszyscy. – Przerwała na moment. – Na razie nie widać oczywistego powiązania między Rothem a Stewartem. Nigdy nie współpracowali, ale biorąc pod uwagę teorię Kevina Bacona o sześciu stopniach oddalenia, nietrudno sobie wyobrazić, że ktoś pracował z nimi dwoma i zapałał taką nienawiścią, że postanowił ich zabić jednego dnia. Ale to tylko uzasadniona spekulacja – dodała z naciskiem. – Uzasadniona, powtarzam. To prawda, że na razie nie znaleźliśmy nic, co łączyłoby te zabójstwa, ale dwa ciała w pierwszym dniu Tygodnia Hollywood wystarczą, by nie dbać o to, że nie ma jakichś oczywistych powiązań. Działamy, jakby ktoś polował na znanych ludzi i nie zamierzał poprzestać na tych dwóch. Pozwoliła, by jej słowa wybrzmiały w sali. – Kilka minut temu zakomunikowałam burmistrzowi, że nasz zespół w żaden sposób nie mógł zapobiec dosypaniu trucizny do czyjegoś soku przez fałszywego pomocnika kelnera ani zamianie ślepaków na prawdziwe naboje – ciągnęła Cates. – Nie podobało mu się to, ale uznał moje racje. Od tej chwili jednak działamy w stanie najwyższego pogotowia. Musimy zapobiec dalszym atakom. Dzisiaj wieczorem w Radio City Music Hall jest oficjalne otwarcie Tygodnia. Mnóstwo celebrytów w jednym miejscu. Będzie burmistrz, gubernator, będą paparazzi, fani. I będziemy my. Znów popatrzyła po nas, jakby po każdym z osobna. – Już wcześniej uzgodniono, że będziemy obsługiwać te imprezy, ale w zaistniałej sytuacji musimy zastosować dodatkowe środki ostrożności. Przy każdym wejściu mamy wykrywacze metalu

i ochroniarzy, dodatkowo będzie brygada antyterrorystyczna z psami do wykrywania ładunków wybuchowych, wsparcie z powietrza, a na ulicach trzystu mundurowych. Detektyw Jordan kieruje centrum dowodzenia przy Szóstej Alei. Reszta wmiesza się w tłum po cywilnemu. Prócz detektyw MacDonald. Pani detektyw będzie obserwować wszystko od środka w stroju wytwornym. – Cates zwróciła się bezpośrednio do niej: – Zakładam, że i tak miałaś tam być. – Tak, pani kapitan. Mąż i ja zostaliśmy zaproszeni. – Świetnie. Wydział nie wykosztuje się na suknię. Słuchajcie! Po ulicach chodzi szaleniec. Znajdźcie go. Rozejść się.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Kameleon leżał z szeroko rozłożonymi nogami i rękami na wygniecionym prześcieradle. Ustawił stojący na podłodze wiatrak w takiej pozycji, by podmuchy powietrza delikatnie pieściły jego nagą skórę. Zamknął oczy i skupił się na oddychaniu. Robił głęboki wdech i powolny wydech, starając się powstrzymać umysł przed rozmyślaniem o nadchodzącej scenie. Medytacja nie była jego mocną stroną. Niemal osiągnął cel, kiedy zabrzęczała komórka leżąca na nocnej szafce z IKEI pokrytej brzozowym fornirem. Podparł się na łokciu i sięgnął po telefon. SMS brzmiał: 6 wuz gr8. Luv Lexi. Seks istotnie był fantastyczny. Kiedy Kameleon wyczerpany opadł na wznak, Lexi wyskoczyła z łóżka i nago poszła do kuchni, zabrawszy komórkę, by esemesować do niego z pomieszczenia odległego o kilka metrów. Właśnie dlatego ją uwielbiał. Była bystrzejsza niż wszystkie znane mu dotąd dziewczyny, a mimo to

nadal robiła cudowne głupstwa, jak chociażby wysyłanie mu SMS-ów z kuchni. Odpisał jej: 4me2. Gdzie moje lody? Kilka sekund później dostał odpowiedź: Nakładam. Leżał w łóżku, nie mógł jej obserwować przy nakładaniu. Poznali się właśnie przy nakładaniu, tyle że nie lodów, a popcornu. Lexi sprzedawała go w Paris Theatre, jednym z ostatnich jednosalowych kin w Nowym Jorku. – Jesteś chyba wielkim fanem Hilary Swank – zagadnęła go, lekceważąc napełnione już pojemniki i zanurzając łopatkę w świeżym gorącym popcornie. – Niezupełnie – odpowiedział. – Już trzeci raz w tym tygodniu przychodzisz na ten film. Przecież nie dla popcornu. Zaśmiał się. – Znasz tę scenę na początku, kiedy facet w barze przystawia się do niej, a ona go spławia? To ja. – Grasz w wyświetlanym tutaj filmie? Dostaniesz średni popcorn, a zapłacisz tylko za mały. – Dzięki. – Nie chciał nawet małej porcji. Nie znosił popcornu, ale kupował go, by mieć okazję porozmawiać z dziewczyną. – Jedno pytanie: dlaczego zostajesz na cały seans, skoro jesteś tylko na początku? – Moje nazwisko jest w napisach końcowych. „Kretyn w barze” – Gabe Benoit. To ja. – Miło cię poznać, Gabe. Jestem Lexi Carter, kretynka na stoisku z popcornem. Został i obejrzał film jeszcze dwa razy, póki Lexi nie skończyła pracy. Poszli razem do delikatesów Carnegie przy Siódmej Alei, gdzie kupili na spółkę jedną z kanapek z serii celebryckiej. Nosiła nazwę „Woody Allen” i była piętrową bombą kaloryczną z peklowaną wołowiną i pastrami. – Byłoby super, gdybyś stał się tak sławny, że nazwaliby kanapkę twoim imieniem – powiedziała Lexi. – Mam lepszy pomysł. Jedną połowę kanapki nazwą moim imieniem, a drugą twoim. Pojechali metrem do centrum i poszli do mieszkania Lexi na kawę. – Okłamałam cię – powiedziała po zamknięciu drzwi. – Nie mam kawy.

– A co masz? – zapytał. Zrzuciła T-shirt, wyskoczyła z dżinsów i stanęła przed nim naga. Była piękna. Należała do tych kobiet, które lepiej wyglądają bez ubrania. Miała gęste kasztanowe włosy, niebieskie oczy i mleczną skórę po same czubki perłoworóżowych paznokci u stóp. – Masz najwspanialsze ciało, jakie w życiu widziałem – powiedział. – Gadanie. – Nie, naprawdę tak myślę. – Dzięki. Większość facetów woli cycki rozmiaru piłki do siatkówki. Moje są raczej dla miłośników tenisa. – Są doskonałe. – Moja mama mawiała, że idealna pierś ma taki rozmiar, że można nią wypełnić kieliszek do szampana. Następnego wieczoru kupił jej w prezencie dwa kieliszki do szampana z kryształu Baccarat. Od tamtej chwili używała ich do wszystkiego – dietetycznej coli, czekoladek M&M’s, nasion słonecznika. Powiedziała mu, że to najpiękniejszy prezent, jaki w życiu dostała. Teraz w kieliszkach do szampana znalazły się lody. Lexi wyszła z kuchni tanecznym krokiem, trzymając je w obu dłoniach. Podała mu jeden kieliszek i klapnęła na łóżko obok niego. – Opowiadaj – powiedziała, zanurzając łyżeczkę w lodach. Na tym polegała część ich umowy. Pierwsze, co miał zrobić po powrocie do domu, to podzielić się z nią wrażeniami z tego dnia. Chłonęła wszystkie najbardziej obrzydliwe szczegóły. Potem zarzuciła go pytaniami: – Co Roth miał na sobie? – Marynarkę i żółtą koszulę bez krawata. – Co ostatecznie zamówił na śniadanie? – Półmisek z wędzonym łososiem i opiekanego bajgla. – Czy w Regency były jakieś gwiazdy filmowe? – Tylko ja. Po wyczerpaniu zasobów pytań kochali się jak szaleni. Potem Lexi ochoczo wysłuchała jego

narzekań na to, co poszło nie tak. – Zjawiło się dwoje detektywów z NYPD Red. To jasne, że ktoś, kto zamienił magazynki, powinien nadal być w studiu. Spodziewałem się pytań. Ale nie. Oni po prostu wyszli, a mnie przesłuchiwał jakiś młody chińsko-japońsko-koreański gliniarz. – Nie bądź rasistą, to nieładne – wtrąciła Lexi. – Ci ludzie to Azjaci. – Sądziłem, że Azjaci są bystrzy. A ten był idiotą. Zadawał pytania typu: „Czy podchodził pan do stołu z rekwizytami?”. Zupełnie jakby pytał: „Czy nabił pan broń prawdziwymi nabojami, żeby zabić Iana Stewarta?”. Oczywiście zaprzeczam. Rzucił mi jedno spojrzenie i uznał, że nie warto tracić na mnie czasu. Ocenił, że jestem nie dość dobry na zabójcę. Jesteś tylko statystą, który siedzi w tle i przez cały dzień udaje, że coś mówi za dwieście dwadzieścia pięć dolców. Lexi, to on jest przeklętym rasistą. – Nie przejmuj się – uspokoiła go. – Dziś wieczorem pokażesz im, kto jest prawdziwą gwiazdą. Wstrząśniesz nimi. Ubranie i charakteryzacja już gotowe. – Dzięki. – Gabe… Po sposobie, w jaki wypowiedziała jego imię, domyślił się ciągu dalszego. – Nie, wykluczone. Nie ta scena. To zbyt niebezpieczne. Nie możesz iść. – Proszę – nie dawała za wygraną. – To nic zabawnego siedzieć tu i czekać. – Masz telewizję. Włącz kanał E! i wszystkiego się dowiesz. – Ale ja chcę to zobaczyć z tobą. – Włącz nagrywanie. Kiedy wrócę, obejrzymy sobie razem. – To nie to samo. – Zrobiła nadąsaną minę. Zanurzył koniuszek palca w kieliszku Lexi, nabrał nieco lodów czekoladowych i łagodnie roztarł na jej sutku. Pochylił się i wolno powiódł językiem po jej piersi, aż dotarł do słodkiego centrum i wziął brodawkę w usta. Lexi wyślizgnęła się z jego objęć. – Obiecuję, że dostaniesz swoją scenę, ale ta jest zbyt ryzykowna – powiedział. – Obiecujesz? – Przysięgam. – Chcesz coś na kolację? – Pocałowała go.

– Przyniosę pizzę. Umyj tylko kieliszki. – Po co? – Na szampana – powiedział, całując drugą pierś. – Dzisiaj wieczorem napijemy się szampana.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Siedzieliśmy z Kylie w naszym biurze na trzecim piętrze. Biuro to szara otwarta przestrzeń o powierzchni połowy boiska futbolowego, wypełniona dwoma długimi rzędami jednakowych biurek, z niewieloma przepierzeniami i niemal zerową prywatnością. Bycie gliną ma wiele zalet, ale nigdy do nich nie należały luksusowe warunki pracy. – Będę w środku, ty na zewnątrz. Nie masz nic przeciwko temu rozdzieleniu? – zapytała Kylie. Przez chwilę myślałem, że żartuje, ale miała poważną minę. Byliśmy partnerami, co dla niej oznaczało pracę w bezpośredniej bliskości. – To ma sens. Wszystko będzie w porządku. – Nie mogę uwierzyć, że pierwszego dnia w NYPD Red będę pracować w stroju wieczorowym. – Lepiej nie mówmy Omarowi. Nie chcę, żeby stał się zazdrosny. – Zdajesz sobie sprawę, że będę musiała powiedzieć Spence’owi o podsłuchu. Nie mogę tak po prostu gadać sama do siebie. – Spence to dobra przykrywka. Będziesz nadawać do centrum dowodzenia, a ktoś z boku pomyśli, że właśnie prowadzicie normalną roz… Usłyszałem stukot wysokich obcasów na wyłożonej płytkami ceramicznymi podłodze. Cheryl Robinson zmierzała w stronę mojego biurka. Widziała, że ją dostrzegłem, i już drugi raz dzisiaj

posłała mi ten zabójczy uśmiech, który rozjaśniał każde pomieszczenie, nawet tak ponure jak nasze biuro. – Cześć, Zach – powiedziała. – To pewnie twoja nowa partnerka, detektyw MacDonald. Wyciągnęła rękę na powitanie. Uścisnęły sobie dłonie. Nie wiem dlaczego, ale poczułem się nieswojo i próbowałem ukryć ten stan ducha. – Cheryl Robinson, psycholog wydziału. – Kylie MacDonald, na okresie próbnym w NYPD Red. Mam nadzieję, że nie przyszłaś badać stanu mojego umysłu. W tej chwili jest przeładowany, poza tym muszę jechać do domu i upewnić się, że suknia, którą włożę na dzisiejszy wieczór, zakryje kaburę nad kostką. – Zgaduję, że będziesz obserwować tłum w Radio City – powiedziała Cheryl. – Będę częścią tego tłumu – uściśliła Kylie. – I tak miałam tam być. To jeden z bonusów, gdy się jest żoną producenta telewizyjnego. Teraz na dodatek za to mi płacą. Jeśli Zachowi i mnie się poszczęści, wspólnie złapiemy naszego pierwszego psychola. Miło mi cię poznać, Cheryl, ale muszę już lecieć do domu i się wyszykować. – Połamania nóg – pożegnała ją z uśmiechem. Patrzyliśmy za odchodzącą Kylie, potem powiedziałem: – Gdybyś jeszcze tego nie zauważyła, Kylie uwielbia policyjną robotę. – Gdy Cheryl tylko skinęła głową, dodałem: – Pani doktor, jeśli to wizyta domowa, potrzebuję czegoś więcej niż skinienia głową. – Jestem po pracy. Wstąpiłam tu specjalnie po to, by cię zobaczyć. – O! Hm… Stoję przed tobą. – Ciągle czułem się niezręcznie i nie wiedziałem dlaczego. – Kiedy rano piliśmy kawę, spodziewaliśmy się ciężkiego dnia. Z moim nieźle sobie poradziłam. Pomogłeś mi w tym. Chciałam ci po prostu podziękować za radę. – Była dobra. Szkoda, że sam jej nie wymyśliłem. – Wiem, że ja ci ją dałam, ale to ty pomogłeś mi ją usłyszeć. Wielkie dzięki. – Do usług. – Naprawdę wpadłam tylko po to, żeby ci podziękować, ale skoro już tu jestem, to zapytam, jak się mają sprawy z nową partnerką? – Mamy dwa zabójstwa w ciągu niecałych ośmiu godzin, więc nawet gdybym chciał rozpamiętywać przeszłość, nie znalazłbym na to czasu.

– Wszystko ma dobre strony – zauważyła Cheryl. – Może dzięki temu będziesz dobrze spał. – Dzisiaj wieczorem mamy stan pogotowia. Wziąwszy pod uwagę rozwój sytuacji, nie jestem pewien, czy w ogóle się dzisiaj położę. – W takim razie – powiedziała, posyłając mi kolejny uśmiech za milion dolarów – widzimy się jutro rano w bistro U Gerri.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Nowojorska policja dysponuje dziesiątkami mobilnych stanowisk dowodzenia. To zaparkowane na rogu Pięćdziesiątej Ulicy i Szóstej Alei jest największym i najbrzydszym z nich, efektem połączonej amerykańskiej, brytyjskiej i izraelskiej pomysłowości, wartym dwa miliony dolarów i długim na piętnaście metrów, zwanym pieszczotliwie Copzilla. – Nie do wiary, że potrzebujemy tyle sprzętu do złapania jednego gościa – powiedziała kapitan Cates. – O ile to naprawdę jeden facet – zauważyłem. Cates zmieniła ubranie cywilne na niebieską sukienkę i wstąpiła do nas po drodze do Radio City, gdzie miała spędzić resztę wieczoru w pobliżu burmistrza, który chciał – cytuję – „być informowany na bieżąco o każdym cholernym postępie cholernego śledztwa”. – Właśnie rozmawiałam z Mandy Sowter z Biura Informacji Publicznej – oznajmiła. – Ian Stewart zdominował wieczorne wiadomości. Media głównego nurtu nazywają to „tragicznym zdarzeniem, w sprawie którego trwa dochodzenie”, ale bulwarówki lansują wersję o zazdrosnej żonie, która strzela do niewiernego męża na oczach setek świadków. – Zasadniczo obie strony mają rację – stwierdziłem. – Wyniki sekcji Sida Rotha nie zostały jeszcze ujawnione, dlatego większość ludzi nie powiązała jeszcze sprawy Rotha ze śmiercią Iana Stewarta. Ale blogerzy podchwycili wersję TMZ o otruciu,

więc portale społecznościowe huczą od plotek o seryjnym zabójcy. Zdawać by się mogło, że morderca na wolności jest wystarczającym powodem, by trzymać się jak najdalej od czerwonego dywanu, ale spójrzcie na ten tłum. – Zagorzali fani. Jeśli ich ulubiony celebryta ma zostać zastrzelony, oni nie mogą tego przegapić – podsumowałem. – Nawet jeśli grozi im zabłąkana kula? – zapytała Cates. – Takich ludzi nic nie zniechęci. Kapitan Cates wyszła, a ja usiadłem przy konsoli z Jerrym Brainardem, cywilnym dyspozytorem, który znał Copzillę na wylot. – Moja partnerka powinna być w holu. Możesz ją pokazać? Brainard wybrał obraz z właściwej kamery i zrobił zbliżenie na Kylie. Miała na sobie olśniewającą suknię z kremowego jedwabiu, dopasowaną w talii i spływającą miękko do samej ziemi. Absolutnie konieczny fason dla kogoś, kto musi ukryć kaburę nad kostką. Nie znałem nazwiska projektanta, ale nie miałem wątpliwości, że przystojniak u jej boku to Spence Harrington. Włączyłem mikrofon. – Centrum do Yankee Jeden – powiedziałem. Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Potrząsnęła głową w geście sprzeciwu wobec kryptonimu, jaki jej nadałem. – Tu Yankee Jeden. – Co widzisz? – zapytałem. – Czuję się jak na zjeździe gliniarzy. Do tego wykrywacze metali, wykrywacze promieniowania i psy tropiące ładunki wybuchowe. Jeśli burmistrzowi zależało na bezpieczeństwie, to je dostał. – Gdyby nagradzali za najlepszą przykrywkę, wygralibyście w cuglach. Oboje wyglądacie bosko – powiedziałem. – Jak Spence radzi sobie z tą sytuacją? – Żartujesz? Produkuje serial policyjny. Teraz czuje, jakby sam w nim grał. – Pilnuj, żeby nie wywinął numeru własnego pomysłu. Bez odbioru. – Rozłączyłem się. – Pokaż mi tłum – zwróciłem się do Brainarda. Nasz wóz ma prawie cztery metry wysokości. Na dachu jest kamera umieszczona na ruchomym maszcie, który można wysunąć w górę na osiem metrów. Brainard powoli przesunął kamerę o trzysta sześćdziesiąt stopni. To było coś więcej niż pobieżny ruch omiatający obserwowany teren. Obiektyw miał taką moc, że w zbliżeniu umożliwiał dostrzeżenie tablic rejestracyjnych samochodów stojących

przecznicę dalej. Przyglądałem się twarzom. Fani pragnący dotknąć uwielbianej gwiazdy, paparazzi liczący na zdjęcie, za które media sowicie zapłacą, policjanci w mundurach i po cywilnemu – prawie stu wmieszanych w tłum – najlepsi w Nowym Jorku, dający z siebie wszystko. Nie miałem pojęcia, gdzie, jak i czy w ogóle zabójca uderzy, ale patrząc na ścianę monitorów, jedno wiedziałem na pewno. Byliśmy przygotowani, żeby go dorwać.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

MIEJSCE: PRZED GMACHEM RADIO CITY MUSIC HALL – WIECZÓR

Kameleon zna siłę munduru. W niebieskim uniformie, z plakietką przy koszuli, mija popularne wśród przechodniów wózki z jedzeniem przy Pięćdziesiątej Pierwszej Ulicy i kieruje się na czoło tłumu po zachodniej stronie Szóstej Alei. Jest teraz dwadzieścia lat starszy, ma starannie przyciętą kozią bródkę, siwe włosy wystające spod czapki. Nosi okulary w grubych rogowych oprawkach, soczewki mają bursztynowy odcień. Kartoflowaty sztuczny nos to jedyny element charakteryzacji, jakiego potrzebuje, by nikt, kto ujrzy jego zdjęcie w jutrzejszej gazecie, go nie rozpoznał. Zauważa go znudzony gliniarz przy policyjnym szlabanie, który marzy tylko o puszce piwa w domu przed telewizorem. Kameleon macha mu przed nosem identyfikatorem ze zdjęciem. Gliniarz podnosi szlaban i gestem nakazuje iść dalej.

Kameleon kiwa mu głową i rusza w kierunku kamery telewizyjnej na wysięgniku o wysokości dziewięciu metrów po drugiej stronie czerwonego dywanu. Niech zacznie się zabawa. Scena nie rozegrała się dokładnie według scenariusza. Wszystko poszło znacznie lepiej. Przy barierce stało dwoje gliniarzy: starszy biały facet i młoda Latynoska. – Co oznacza ten napis na identyfikatorze? – zapytała. – „Best Boy”? – To termin branżowy – wyjaśnił Kameleon. – Jestem pierwszym pomocnikiem głównego oświetleniowca. – Zabawne – wtrącił drugi gliniarz. – Zawsze widziałem to w napisach końcowych, ale nie wiedziałem, kogo dotyczy. – Następnym razem pomyśli pan o mnie, panie władzo. – Ciekawe, co się dzieje, kiedy pierwszym pomocnikiem jest kobieta – odezwała się policjantka. – Wtedy główny oświetleniowiec robi wszystko, co ona mu każe. – Kameleon posłał jej najbardziej czarujący ze swoich uśmiechów. Rozbawieni policjanci wprowadzili go za barierkę. Stacja E! rozstawiła kamery na trzech stanowiskach: jedną przy Pięćdziesiątej Ulicy, drugą przy Pięćdziesiątej Pierwszej i trzecią przy Szóstej Alei dokładnie naprzeciwko teatru. Pod platformą z kamerą było ciemno. Kameleon włączył latarkę. Zobaczył na ziemi kłębowisko kabli, ale transformator, w którym wszystkie się spotykały, był wyraźnie oznaczony. Znalazł dwa kable, których szukał, i pociągnął z całej siły. Gwar tłumu zagłuszał wszystko, ale Kameleon przysiągłby, że dziewięć metrów nad nim kamerzysta przeklina burzę. Wspiął się do trzech czwartych wysokości wysięgnika. – Kłopoty z zasilaniem? – zawołał do kamerzysty. – Tak. Nie mam obrazu. Ani dźwięku. Nic. – To na pewno tranzystor – krzyknął Kameleon. – Mogę to naprawić, ale potrzebuję trzeciej ręki. Użyczysz swojej? – To nie leży w moich kompetencjach, koleś.

– Wystarczy, że potrzymasz latarkę. Obiecuję, że nie doniosę do związku oświetleniowców. – Dobrze, już dobrze. Kamerzysta zszedł za Kameleonem do podstawy platformy. – Schyl się i poświeć prosto na tę skrzynkę – zarządził Kameleon, wskazując urządzenie czerpiące prąd z agregatu na ciężarówce. Kamerzysta wykonał polecenie, stękając ciężko. – Pośpiesz się, kolana mi trzasną od tego… Cios w skroń był szybki i dokładny. Kamerzysta padł jak kłoda. Stracił przytomność, ale nie na długo. – Teraz potrzebujesz odrobiny witaminy K – powiedział Kameleon, wbił mu w ramię igłę i wstrzyknął ketaminę. – Miłej drzemki. Idę na górę obsługiwać kamerę. – Podłączył dwa kable, by przywrócić wizję i fonię. Wspiął się na platformę i włożył słuchawki zwisające obok kamery. – Kamera trzecia – usłyszał głos pochodzący z wozu transmisyjnego stojącego przecznicę dalej. – Brian, jesteś? – Jestem – odezwał się Kameleon. – Straciliśmy cię na minutę. Wszystko w porządku? Kameleon poprawił czapkę z logo stacji E! i rozsiadł się wygodnie za kamerą. – W największym porządku – odparł. Jak w scenariuszu.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Lexi usiadła po turecku na sofie, wsparła łokcie na kolanach, brodę na otwartych dłoniach i wlepiła wzrok w ekran telewizora, by nie uronić żadnego szczegółu przekazywanego i komentowanego przez Ryana Seacresta. Była maniacką konsumentką nowinek z życia sław. Olśniewające czy odstręczające, wielkie czy marne, mądre czy głupie – wszystkie gwiazdy bez wyjątku budziły jej ciekawość. Nawet te, których nienawidziła. Nawet te, które chciała zabić. Na stoliku kawowym stał półmisek serów zabezpieczony folią spożywczą. Przyniosła do pokoju dwa kieliszki do szampana. Do swojego nalała piwa. Bąbelki chłodziły się w lodówce w oczekiwaniu na powrót Gabe’a. Komórka leżąca między jej nogami zawibrowała. Lexi chwyciła ją błyskawicznie. Treść SMS-a przyprawiła ją o zawrót głowy: Kamera 3 pozdrawia. DTB. Luv, G. DTB. Don’t text back. Mimo tak jasnego przekazu korciło ją, żeby jednak odpisać, ale to była jak dotąd największa scena Gabe’a, więc nie powinna go rozpraszać. Popijała piwo i patrzyła, jak Ryan żartuje z kolejnymi celebrytami wysiadającymi z limuzyn na czerwony dywan. Miał najlepszą pracę na świecie. Do tego zarabiał krocie. – Ja robiłabym to za darmo, Ryan – rzuciła w stronę ekranu. – Nawet bym ci zapłaciła, żebyś pozwolił mi to robić. Urodziła się i wychowała w Indianie. Jej rodzina nadal tam mieszkała. Teraz jednak Lexi czuła się nowojorczanką w każdym calu, więc uwielbiała słuchać, jak gwiazdy zachwalają możliwość kręcenia filmów i programów telewizyjnych w Nowym Jorku. Właśnie o to chodziło podczas Tygodnia Hollywood nad rzeką Hudson. Może i płacili im, żeby to mówili, ale jeśli chodziło o Lexi, nie uważała tego za zwykły szum medialny. Według niej Nowy Jork był niezrównanym miastem. – A teraz patrzcie uważnie! – Seacrest zwrócił się do swojej widowni. – Nadjeżdża człowiek, którego wyczyny są najczęstszym tematem artykułów, rozmów i wpisów na Twitterze, niegrzeczny chłopiec Hollywood. Wiecie, o kim mówię? Oto Braaaaaaaaaaaad Schuck!

Obraz przeskoczył z Seacresta na Szóstą Aleję, którą do wtóru klaksonu powoli sunął hummer w wersji luksusowej. Szyberdach był otwarty, wystawała z niego górna połowa Brada Schucka, który stał na tylnym siedzeniu. Na widok tłumu uniósł butelkę wódki, po czym przyłożył ją do ust i pociągnął cztery hausty. Tłum fanów zafalował, rozległ się ogłuszający wrzask. Kamera prowadziła Schucka, podczas gdy Seacrest zdawał relację na żywo: – Zapytam go o to, gdy wysiądzie, ale znając Brada Schucka, założę się o pięć dolców, że to nie była woda. Zaraz, zaraz, on podaje butelkę komuś w limuzynie. Schuck schylił się, a po chwili wyłonił się ponownie z długą przezroczystą rurą. – O rany! – Seacrest krzyknął zza kamery. – To działko do wystrzeliwania T-shirtów! A ponieważ niegrzeczny Brad ma na sobie swój firmowy T-shirt z napisem GET SCHUCKED, chyba już wiem, co będzie wystrzeliwał w tłum. Bum! Pierwszy T-shirt wzleciał w powietrze. Rozszalali fani walczyli między sobą o złapanie bezcennej pamiątki. Hummer przejechał wężykiem od jednego krawężnika do drugiego i Schuck strzelił znowu. – Burmistrz zaprosił wszystkich do kręcenia filmów w Nowym Jorku – komentował rozbawiony Seacrest – a szalony Brad strzela na jego cześć. Popatrzmy. Lexi wiedziała, co za chwilę nastąpi. Zerwała się z sofy. Zaczęła podskakiwać, klaskać w dłonie i potrząsać głową z ekscytacji. – Boże – krzyknęła – jak ja kocham Nowy Jork!

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

– Słyszałem, że ten Schuck to kompletny wariat. Teraz widzę, że to prawda – stwierdził Jerry Brainard. Rzucił obraz z kanału E! na wielki środkowy monitor i wraz z paroma milionami widzów patrzyliśmy, jak Brad Schuck wystrzeliwuje w tłum wielbicieli kolejne T-shirty. – Aresztujecie go? – zwrócił się do mnie Jerry. – Aresztować? Bardziej prawdopodobne, że burmistrz zaprosi go na lunch w Gracie Mansion – odparłem. – Pierwsze, co robisz w NYPD Red, to przyjmujesz do wiadomości, że jest czas i miejsce na ukrócenie gwiazdorskich błazeństw. Gmach Radio City w obecności tysięcy wielbicieli nie jest odpowiednim miejscem, a tydzień, w którym burmistrz zachęca takich palantów jak Schuck do kręcenia filmów w Nowym Jorku, absolutnie nie jest odpowiednim czasem. Poza tym pociski z Tshirtów nie są groźne. Są z baweł… Nie dokończyłem, ponieważ tylne drzwi centrum dowodzenia otworzyły się na oścież. Stanął w nich umundurowany policjant, z trudem podtrzymujący wyraźnie zdezorientowanego cywila. Brainard pomógł im obu wejść po schodkach do środka. Policjant łagodnie usadził cywila na podłodze. – Znalazłem go pod rusztowaniem z kamerą – oznajmił. – Obwąchałem, czy nie czuć od niego alkoholem. Nie jest pijany. Sądząc po sińcu z boku głowy, ktoś go ogłuszył potężnym ciosem. Wezwałem karetkę. Mężczyzna miał na sobie niebieską koszulę z logo kanału E! Plakietka przypięta do kieszonki była odwrócona tyłem na przód, więc musiałem ją przekręcić. – O cholera! Jerry, wracaj przed monitory – zarządziłem. – Znasz go? – zapytał Brainard, sadowiąc się na krześle. – Nie. Nigdy w życiu go nie widziałem. Ale to człowiek z ekipy telewizji E! Na jego plakietce jest napisane „kamerzysta”. – I co? Gram w szachy od siódmego roku życia. Gdzieś po drodze nauczyłem się przewidywać trzy, cztery, pięć ruchów naprzód. Nie miałem czasu wyjaśniać Jerry’emu, do czego zmierzam. – Daj mi obraz z kamery na maszcie i przybliż obraz stanowisk telewizji E! – poleciłem. Jerry przesunął kamerę po Pięćdziesiątej Ulicy i pokazał zbliżenie platformy. – To wygląda normalnie – stwierdziłem. – Pokaż następne. – Odwróciłem się do policjanta w mundurze. – Gdzie go znalazłeś? Pod którym rusztowaniem? – Na Szóstej Alei.

Jerry już wędrował ku stanowisku przy Pięćdziesiątej Pierwszej. – Zapomnij o tym! – wrzasnąłem. – Pokaż mi gościa w środku. Na Szóstej Alei. Jerry nacisnął przełącznik dwustabilny i kamera powoli zaczęła obracać się w przeciwnym kierunku. Czekałem w napięciu, jakbym patrzył na trudny manewr cumowania okrętu wojennego. – Przybliż kamerzystę. Jerry wykonał polecenie. W pierwszej chwili wszystko wyglądało najzupełniej normalnie, dlatego zacząłem wątpić w swój instynkt. Wtedy kamerzysta odsunął się od kamery. – Cofnij! – krzyknąłem. – Nie zgub go! Kamerzysta przesunął się ku krawędzi platformy. Trzymał coś w prawej ręce. Mocno odwiódł ramię niczym zawodnik szykujący się do ostatniego podania decydującego o wyniku meczu. – To szkło – powiedział Brainard, robiąc najazd na dłoń. – Wygląda na butelkę. Mężczyzna wykonał rzut. Kamera śledziła drogę butelki, kreślącej w powietrzu łuk nad Szóstą Aleją. Nie musiałem być szachistą, by wiedzieć, co nastąpi. Koktajl Mołotowa trafił w dach hummera Brada Schucka i eksplodował. Ekran rozświetlił się na pomarańczowo. Brainard odjechał z kamerą, by zyskać szerszy obraz. – Tu centrum – powiedziałem do mikrofonu. – Do wszystkich wolnych jednostek. Skierujcie się do platformy z kamerą przy Szóstej Alei między Pięć Zero i Pięć Jeden. Biały mężczyzna, pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat, nosi niebieski uniform stacji telewizyjnej E! To on rzucił bombę. Zatrzymajcie go. Prawdopodobnie zejdzie z platformy od północnej strony. Stąd go nie widzę. Wstałem i obserwowałem to, co mogłem zobaczyć. Ogarnięty płomieniami i wrzeszczący Brad Schuck wijący się na dachu limuzyny. Stoczył się z dachu na ziemię, wstał i zataczając się, ruszył w stronę teatru. Od jego ciała odrywały się drobiny płonącego napalmu. Zanim wpadł na Ryana Seacresta i przerażony tłum zgromadzony pod markizą przy wejściu, Brad Schuck na szczęście dla siebie stracił przytomność i zwalił się na czerwony dywan jak płonąca kłoda.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY

W jednej chwili patrzyłem na sprawcę podpalenia Brada Schucka, w następnej straciłem go z oczu. – Zniknął. Wie, gdzie jest nasza kamera, i schodzi z drugiej strony rusztowania. Nigdy wcześniej nie pracowałem z Jerrym Brainardem. Okazał się profesjonalistą w każdym calu, był nieporuszony nawet w takich okolicznościach. – Jasne, że zna położenie tej kamery. Wisi na wysokości ponad ośmiu metrów i jest zwrócona wprost na niego – skomentował. – Ciekawe, czy wie o tej. Przebiegł palcami po konsoli. Obraz się zmienił. Nagle na monitorze zobaczyliśmy sprawcę, który schodził z drugiej strony wieży telewizyjnej. – To kamera monitorująca ruch uliczny – wyjaśnił Brainard. – Zanim zaczęliśmy, zaprogramowałem wszystkie kamery w promieniu sześciu przecznic. Na wszelki wypadek. Obserwowany człowiek nie był głupi. Musiał zdawać sobie sprawę, że wkrótce zobaczymy go w innej kamerze. Kiedy dotknął stopami ziemi, zrozumiałem, dlaczego tak to zaplanował, by choćby kilka sekund być poza zasięgiem kamery. Jednym, niemal niedostrzegalnym ruchem zmienił niebieską koszulę kanału E! na T-shirt nierównomiernie zafarbowany na czerwono, pomarańczowo i złoto. – Zapięcie na rzepy – skonstatował Brainard. – Całkiem sprytne. Chwyciłem mikrofon. – Centrum do wszystkich jednostek. Podejrzany jest już na ziemi i ucieka. Zdjął uniform kanału E! Ma teraz na sobie dżinsy i T-shirt w kolorach czerwonym, pomarańczowym i złocistym w stylu lat sześćdziesiątych. Jest przed budynkiem Time-Life i kieruje się w stronę Pięćdziesiątej Pierwszej Zachodniej. Wydawać by się mogło, że stu policjantów z łatwością dopadnie jednego człowieka. Niestety, sprawa nie była taka prosta. Większość naszych ludzi znajdowała się przed barierkami, więc musieli przepchnąć się przez tłum, żeby włączyć się w poszukiwania. W normalnych okolicznościach mieszkańcy Nowego Jorku wprawdzie niechętnie, ale rozstąpiliby się

przed policjantem wrzeszczącym „Przejście, przejście!”. Jednak dzisiejszego wieczoru okoliczności nie były normalne. Kiedy koktajl Mołotowa trafił Brada Schucka, ludzie bezładnie rzucili się do ucieczki. Sytuację pogorszył fakt, że nie byli zgodni, w którą stronę uciekać, dlatego przepychali się jak w amoku, nie dbając, czy przewracają ciężarną kobietę, czy policjanta ścigającego szaleńca. Kilku z naszych przedostało się w końcu przez ciżbę i ruszyło z stronę Pięćdziesiątej Pierwszej Ulicy. – Facet nie ma szans – stwierdził Brainard. I wtedy nasz ekran zasnuł się fioletem. – Cholera, rzucił bombę dymną! Zadymiony ekran nie zdobyłby żadnej nagrody za efekty specjalne, ale swoje zadanie spełnił. Brainard musiał szukać szerszego ujęcia. – Jest – powiedziałem. Trójbarwny T-shirt przemieszczał się w kierunku labiryntu tworzonego przez wózki z jedzeniem, które opanowały południową stronę Pięćdziesiątej Pierwszej. – My mamy widok z lotu ptaka, ale nasi ludzie na ulicy widzą nie dalej niż na metr. – Mogą spojrzeć w górę – skwitowałem słuszną skądinąd uwagę Brainarda i wcisnąłem guzik przy mikrofonie. – Podejrzany wszedł między wózki z jedzeniem – zakomunikowałem. – Teraz jest między żółto-niebieskim parasolem z logo hot dogów Sabrett a czerwono-białym z napisem „Falafel”. Dym szybko opadał. Zobaczyłem kilku mundurowych, którzy energicznie przepychali się przez ciżbę w stronę opisanych przeze mnie parasoli. Policjant, który wysforował się na czoło grupy pościgowej, znajdował się jakieś trzy metry od celu, gdy stało się coś niespodziewanego. Między dwoma wózkami pojawił się motocykl, który z rykiem silnika ruszył Pięćdziesiątą Pierwszą na wschód. – Cholera, dobry jest – rzucił Brainard. – Nie tak jak my. Już nam nie zwieje. Centrum do wszystkich jednostek – powiedziałem do mikrofonu – zarządzam całkowitą blokadę ruchu kołowego między Czterdziestą Drugą a Pięćdziesiątą Siódmą Ulicą i między Dziewiątą a Trzecią Aleją. Podejrzany jedzie jasnozielonym kawasaki ninja. Człowiek na motocyklu z piskiem opon skręcił w prawo w Szóstą Aleję i na pełnym gazie ruszył prosto ku płonącej limuzynie. – Sukinsyn! – zawołał Brainard. – Gdzie on jedzie?

– Nieważne, pętla wokół niego się zaciska. Niemożliwe, żeby się wymknął. I wtedy na moich oczach drań dokonał niemożliwego.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY

Stojąc na rusztowaniu z koktajlem Mołotowa w ręku, Gabriel reżyser wygłosił krótką kwestię motywującą Gabriela gwiazdora: – To kosztowne ujęcie. Masz tylko jedno podejście. Dasz radę. Robiłeś to już tysiąc razy. Gabriel aktor przewrócił oczami. Tysiąc? Udało mu się tylko sześć razy. Sześć trafień na trzydzieści dwie próby. Celny rzut płonącą butelką w jadące auto nie jest tak łatwy, jak się ludziom wydaje. W ćwiczeniach pomagała mu Lexi. Tyle że nie podpalali butelki, a zamiast auta użyli wózka na zakupy zabranego z parkingu przy Pathmark. On sam uważał, że potrzebuje solidniejszego przygotowania, ale Lexi stanowczo się sprzeciwiła. – Przecież nie lubisz przesadzać z próbami – przypomniała. Napalm przygotowali w domu, co było śmiesznie łatwe. Wystarczyło zmieszać benzynę z rozdrobnionym styropianem i przelać miksturę do szklanej butelki. Oczywiście Lexi musiała to skomplikować. – Dodaj trochę wódki – poradziła. – Co to da? – Pewnie nic, ale scena nabierze filmowego symbolizmu. Brad Schuck, wódka, rozumiesz? A niech tam! Dodał trochę wódki Stolicznaja. Teraz zbliżało się przedstawienie. Hummer jechał Szóstą Aleją.

– Akcja! – zawołał reżyser. Już kiedy wypuścił butelkę z dłoni, wiedział, że ten trzydziesty trzeci rzut będzie majstersztykiem. Idealny zamach, idealna trajektoria, idealne lądowanie. Eksplozja była głośniejsza, jaśniejsza i bardziej widowiskowa, niż oczekiwał. Żałował, że nie może obejrzeć ostatniego przedstawienia Brada Schucka do końca, ale wieczorem to nadrobi. Zszedł z platformy i płynnie przeszedł od mdłego niebieskiego do trzech jaskrawych barw, a potem popędził po motor. Bombę dymną wymyśliła Lexi. Kolor dymu stał się powodem sporu. Kameleon twierdził, że czerwony skojarzy się z policjantami z NYPD Red. Lexi przypomniała mu, że istnieje także jednostka NYPD Blue. – Czerwony i niebieski dają fioletowy – powiedziała. – Idealny sposób, żeby to połączyć. Kameleon już się nauczył, że nie należy polemizować z logiką Lexi. Cieszył się, że w ogóle wpadła na ten pomysł. Dym uratował mu tyłek. Znał na pamięć wszystkie niezapomniane filmowe sceny z motocyklami w roli głównej. Schwarzenegger na harleyu fat boy w „Terminatorze 2”, triumph tr6 dosiadany przez Steve’a McQueena na w „Wielkiej ucieczce”. Teraz dołączył do nich on sam na kawasaki ninja. Wskoczył na siodełko i odjechał na pełnym gazie. Większość policjantów weszła za barierki, by opanować spanikowany tłum, więc Szósta Aleja stanowiła najlepszą drogę ucieczki. Miał niewiele czasu, zanim zorganizują blokadę w środku miasta od rzeki do rzeki. Na Czterdziestej Ósmej Ulicy uniósł się z siodełka, by odciążyć przednie koło, i skierował się w jedyne miejsce, o którego zamknięciu nie pomyśleli. Do metra. Zjechał po schodach do wejścia na stację linii D. Większość stacji byłaby w takim przypadku ślepą uliczką, ale rodzina Rockefellerów przemyślnie stworzyła pod kompleksem swoich drapaczy chmur ośmiohektarowy teren pełen sklepów, restauracji i galerii sztuki, łączący wszystkie biurowce stojące między Piątą a Szóstą Aleją oraz Czterdziestą Ósmą a Pięćdziesiątą Pierwszą Ulicą. To miejsce przyciągało turystów, było węzłem przesiadkowym dla tysięcy dojeżdżających do pracy ludzi i doskonałą drogą ucieczki dla motocyklisty usiłującego przechytrzyć policję. Na dole nie było ani jednego policjanta. Widział tylko turystów uśmiechających się na widok kawasaki wolno sunącego po marmurowych posadzkach i zblazowanych nowojorczyków, którzy jawnie mieli to gdzieś.

MIEJSCE: PODZIEMNY PLAC POD ROCKEFELLER CENTER – NOC

Kameleon prowadzi motor za niewidoczny dla monitoringu róg przy drogerii i zakrywa go brezentem. W końcu go znajdą, ale nie powiążą maszyny z nim. Tablice rejestracyjne są kradzione, a numery seryjne zostały wytrawione kwasem. Następny przystanek: męska toaleta w Starbucksie. Wychodzi stamtąd dwie minuty później. Wygląda jak student college’u. Ma potargane włosy, okularki ŕ la Harry Potter i T-shirt z napisem RATUJMY ZIEMIĘ. TO JEDYNA PLANETA, NA KTÓREJ JEST PIWO. Idzie do wejścia do metra, macha kartą i wchodzi na peron w chwili, w której nadjeżdża zatłoczony pociąg linii D. Kameleon stoi ściśnięty między innymi pasażerami – jeden z wielu nowojorczyków wracających do domu po pracowitym dniu. Wszystko poszło gładko z jednym wyjątkiem. Pociąg nie podjechał w chwili, gdy Kameleon wszedł na stację. Swobodnym krokiem skierował się więc na koniec peronu, bacznie przyglądając się współpasażerom. I wtedy ją zobaczył. Hilary Swank. Nie prawdziwą Hilary, lecz plakat reklamujący jej najnowszy film. Podszedł bliżej. – Cześć, Hilary – powiedział. – Pamiętasz mnie? Kretyna przy barze? Już nie, skarbie. Już nie. Nigdy więcej.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY

W centrum dowodzenia nie można było wetknąć szpilki. Prócz Kylie i Cates byli tam komendant policji, burmistrz oraz Irwin Diamond, zastępca burmistrza do spraw ograniczania szkód. – Zapraszam połowę Hollywood do obejrzenia infrastruktury filmowej w Nowym Jorku – powiedział burmistrz – i już pierwszego dnia mamy dwa trupy, a trzeci delikwent właśnie kona. Jak to możliwe? Jak Reitzfeld powiedział w Silvercup Studios, w tej branży ciągle ma się do czynienia z gównem. Komendant wziął na siebie odpowiedź na to pytanie. – Ten facet jest dobry, panie burmistrzu. To mistrz kamuflażu. Wie, jak się wtopić w tłum. Zaplanował każde zabójstwo i drogę ucieczki. Ma jaja. Szukała go setka policjantów, a on wjechał między nich na kawasaki i zwiał. – Gdybyście na Zachodnim Wybrzeżu to przegapili, będą o tym mówić w wiadomościach o jedenastej. A na YouTubie to zostanie na zawsze. – Burmistrz huknął pięścią w konsolę. – Jaki ma motyw? Dlaczego nam to robi? I mnie? Kylie nigdy nie bała się mówić i teraz to udowodniła: – On pracuje w tej branży, panie burmistrzu. Najwyraźniej żywi jakąś urazę. – Urazę? Nie, pani detektyw – zaoponował burmistrz. – Urazę można żywić do związku zawodowego. Ten facet to szaleniec. Postawił sobie za cel w pojedynkę wykopać Nowy Jork z biznesu filmowego. – Zwrócił się do swojego zastępcy: – Jak wybrnąć z tego gówna, Irwin? Diamond był znacznie starszy od szefa. Był też najstarszym wśród doradców burmistrza. Ci, którzy go znali, twierdzili, że jest też najmądrzejszy. A ci, którzy widzieli go w akcji, z szacunkiem mówili o sile spokoju. – Sądzę, Stan – zaczął Diamond – że detektyw MacDonald ma rację. Człowiek, który to zrobił, rzeczywiście musi mieć urazę. Jeśli nie lubisz tego słowa, możesz to nazwać „wkurwieniem”. Ale on nie jest wściekły na Nowy Jork. On nienawidzi tego całego gównianego Hollywood. Na nikim konkretnym nie wiesza psów, bo nie ma na kim. Nikt osobiście go nie skrzywdził. Jedyną winą ich wszystkich jest to, że został totalnie zignorowany. Odrzucony. I teraz on się mści. Zebrani zgodnie pokiwali głową. Słowa Diamonda miały sens. Po chwili ciszy komendant pierwszy zabrał głos: – Irwin ma rację, panie burmistrzu. Ten facet to nieudacznik przeżuty i wypluty przez obrzydliwy przemysł filmowy Los Angeles. Działa akurat w Nowym Jorku, ponieważ szczęśliwie dla niego na krótki czas zgromadziliśmy tu liczne pierwszorzędne cele na ograniczonej przestrzeni. Jemu chodzi o Hollywood.

Burmistrz przycisnął opuszki palców do skroni, analizując te słowa. – Taką wersję mamy przedstawiać prasie? Że szaleniec przyjechał do Nowego Jorku za ludźmi z Hollywood i że to nie nasza wina? Opinia publiczna tego nie kupi, Ben. Mieliśmy zapewnić im bezpieczeństwo, a pozwoliliśmy ich zabić. Komendant nie odpowiedział, ale Diamond uniósł dłoń. – Stan, ludzie ciągle umierają w szpitalach. Czy to wina szpitali? Przeżyliby, gdyby zostali w domu? – Nie wciągaj mnie w talmudyczne rozważania, Irwin – odparł burmistrz. – Nieważne, jak to przedstawisz, prasa i tak nie zostawi na nowojorskiej policji suchej nitki. Zwłaszcza „Los Angeles Times” i hollywoodzkie szmatławce. Nie cytuj mnie, ale najlepiej, jeśli ten wariat pojedzie za nimi do Kalifornii, wyeliminuje jeszcze paru ważniaków i w następnym tygodniu na policję w Los Angeles posypią się gromy. – Do tego nie dojdzie, panie burmistrzu – wtrąciła Kylie. – Twierdzi pani, że ten typ nie pojedzie do Los Angeles? Dlaczego? Ponieważ lubi zabijać tylko w Nowym Jorku? – odparował z przekąsem burmistrz. – Nie, panie burmistrzu – odparła niewzruszona Kylie. – Nie pojedzie do Los Angeles, bo złapiemy go, zanim opuści miasto. W ten sposób moja nowa partnerka pierwszego dnia pracy obiecała burmistrzowi, że przed upływem siedemdziesięciu dwóch godzin namierzymy i złapiemy najgroźniejszego od czasów Syna Sama seryjnego zabójcę terroryzującego Nowy Jork. Irwin Diamond zaśmiał się serdecznie i uniósł kciuki. – To się nazywa mieć jaja – powiedział.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY

Najpierw obejrzeli nagranie, zjedli pizzę i wypili szampana. Całą butelkę. A potem kochali się delikatnie i niewinnie, bardziej jak nastolatki zgłębiające tajniki seksu niż para bezwzględnych seryjnych zabójców. Po wszystkim leżeli nadzy ciasno objęci, grając w ulubioną grę. Odgrywali naszpikowane największymi banałami sceny filmowe, jakie mogli wymyślić. – Och, profesorze Cunningham – powiedziała Lexi z silnym południowym akcentem – nasza miłość jest zakazana. Co będzie, jeśli nas złapią? – Nie złapią nas, moja piękna – odpowiedział Gabriel z udawaną brytyjską powagą. – Chyba że… – Chyba że co, najdroższy? – zapytała z przejęciem. – Chyba że popełnię straszną głupotę i postawię ci piątkę z literatury osiemnastowiecznej. Ludzie dojdą wtedy do wniosku, że stary profesor posuwa pannę Pamelę Ward. Zaśmiali się, napełnili kieliszki piwem, ściszyli telewizor i zaczęli skakać po kanałach informacyjnych. – Ale numer – skomentował Gabriel. – CBS, NBC, ABC, Fox, CNN… Jesteśmy we wszystkich stacjach. Zobaczmy, czy na ESPN też. – Czekaj, pokazują burmistrza – powiedziała Lexi. Stacja ABC nadawała program „Eyewitness News”. Na ekranie pojawił się burmistrz. Stał na podeście przed budynkiem komendy głównej policji z komendantem po prawej ręce. – A ci za nimi to kto? – zapytała Lexi. – To jest ta dwójka gliniarzy z Silvercup Studios. Detektywi Jordan i MacDonald. Ci, którzy mnie zignorowali. Tej babki w czarnym mundurze nie znam. To pewnie ich szefowa. – Detektyw MacDonald wygląda na sukę, ale Jordan jest całkiem milutki. – Ciii… Chcesz posłuchać burmistrza czy nie? – Na ulicach naszego miasta popełniono straszliwą zbrodnię – zaczął burmistrz. – Łączymy się w bólu z rodziną i fanami Brada Schucka. Pan Schuck leży w szpitalu miejskim na oddziale oparzeń. Jego stan jest krytyczny. – Panie burmistrzu! – zawołał jeden z reporterów. – Dajcie mi skończyć – żachnął się burmistrz. – Najbardziej elitarna jednostka policji nowojorskiej już tropi odpowiedzialnych za ten potworny czyn. Ze smutkiem przyjęliśmy nie tylko napaść na pana Schucka, ale także fakt, że zmąciła uroczysty wieczór w Radio City, gdy Nowy Jork otwiera serca i drzwi dla przemysłu filmowego Hollywood.

– Co za bzdury – rzucił Gabe. – Zwracam się do naszych kolegów z Los Angeles – ciągnął burmistrz. – Popełniono zbrodnię z nienawiści przeciwko społeczności Hollywood, ale ponieważ zdarzyło się to na naszych oczach, miasto Nowy Jork i nowojorska policja nie spocznie, póki nie odda sprawców w ręce sprawiedliwości. Dziękuję za uwagę. – Lekko skinął głową i zszedł z mównicy. – Panie burmistrzu, panie burmistrzu! – rozległ się zgodny chór reporterów. – Nie czas teraz na pytania – upomniał ich. – Czy napaść na Brada Schucka ma związek z zastrzeleniem Iana Stewarta i nagłą podejrzaną śmiercią producenta Sida Rotha? Burmistrz przystanął, powiedział coś komendantowi i wrócił na mównicę. – Nowojorska policja jest w trakcie śledztwa. Nie możemy zdradzić dotychczasowych ustaleń ani spekulować, czy któreś z tych wydarzeń ma jakikolwiek związek z brutalnym atakiem na pana Schucka. Komendant policji zapewnił mnie, że wydział pracuje bez wytchnienia, by zapobiec dalszym aktom przemocy i doprowadzić do szybkiego wyjaśnienia tej tragedii. Zamiast oddawać się jałowym spekulacjom, powinniśmy modlić się za przeżycie Brada Schucka. Koniec pytań. Dziękuję i dobranoc. Tym razem burmistrz zszedł z mównicy na dobre, a towarzyszący mu ludzie poszli jego śladem. Gdy na ekranie znów pojawił się prezenter, Lexi ponownie wyłączyła fonię. – Pomodlimy się za przeżycie Brada Schucka? – zapytała. – Nie modlę się nago – powiedział Gabe, przewracając się na plecy. Usiadła na nim okrakiem, powoli opuściła się niżej i jęknęła, poczuwszy, jak w nią wchodzi. Pchnął miednicę do przodu, a Lexi wygięła się w łuk. Zaczynali wolnym tempem, nieśpiesznie, ale z kolejnymi poruszeniami w idealnie zgranym rytmie pożądanie w nich narastało. Gabe wyszeptał coś, a Lexi wykrzyczała jego imię. Położył dłonie na jej pośladkach. Tylko chwila dzieliła ich od jednoczesnego szczytowania, gdy rozległ się dzwonek telefonu. Gabe znieruchomiał. – Nie przestawaj – wydyszała błagalnie Lexi. Jej prośba nie poskutkowała. Gabe przestał. Telefon zadzwonił znowu.

Było już dobrze po północy. Nikt nie dzwonił do nich o tej porze. W sprawie kolejnych zleceń dla statystów agencja telefonowała najpóźniej o szóstej po południu. Po trzecim dzwonku Gabe odebrał. – Halo, kto mówi? – Twój fan – odezwał się ktoś po drugiej stronie słuchawki. – Właśnie obejrzałem konferencję prasową burmistrza. Gratuluję. – Czego mi gratulujesz? – Daj spokój, Gabe. Wiem, że ty za tym stoisz. Usiadł gwałtownie. Pożądanie minęło w ułamku sekundy. Lexi zeszła z Gabe’a, usiadła po turecku i próbowała pojąć, co się dzieje. – Za czym? – Skończ tę komedię – powiedział nieznajomy. – Co do Rotha i Stewarta miałem jeszcze wątpliwości, ale koktajl Mołotowa ostatecznie je rozwiał. Kameleon poczuł ściskanie w gardle. Narastająca panika odbierała mu oddech. Tego nie było w scenariuszu.

CZĘŚĆ DRUGA

POPRAWKI W SCENARIUSZU

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY

Kameleon zamknął oczy i próbował przypomnieć sobie głos po drugiej stronie słuchawki. – Kto mówi? – zapytał. Usłyszał chrypliwy śmiech. – Stary kumpel. – To nowy numer. Nikt ze starej ekipy go nie zna. – Mamy wspólnych przyjaciół, Gabrielu. Niektórzy nadal pracują w Silvercup. Twoje nazwisko było w zdjęciowym planie pracy przy filmie z Ianem Stewartem na dzisiaj. Przypuszczam, że widziałeś tę niewyobrażalną tragedię na własne oczy. – Rozległ się kolejny śmiech, jeszcze bardziej chrypliwy. Neurony w mózgu Kameleona eksplodowały niczym łańcuch tanich chińskich petard. Jeden z nich skupił się na irytującym śmiechu. I trafił. – Mickey? To ty? – zapytał. – Z radością potwierdzam, ale ty nie wydajesz się zadowolony, że mnie słyszysz. – Mick, już po północy. Moja dziewczyna i ja właśnie… – Co? Oglądaliście telewizję? Śledziliście na bieżąco wiadomości? – Spaliśmy. Czego chcesz? – Niczego, o czym moglibyśmy pogadać przez telefon. – Według ostatnich wieści, jakie o tobie krążyły, jesteś na przedłużonych wakacjach w Adirondack. To sześć godzin drogi stąd. Podaj mi termin odwiedzin, a może się tam wybiorę. – Dali mi wolne w nagrodę za dobre sprawowanie. Wróciłem do miasta w zeszłym tygodniu. Pamiętasz mój stary loft?

– Tak. Long Island City. Przy Skillman Avenue, w malowniczej części alei. Kolejny irytujący wybuch śmiechu. – Malowniczej… To mi się podoba. Może wpadniesz. Usiądziemy sobie na werandzie przy kawie i obejrzymy wschód słońca nad placem załadunkowym. – Chrzanić wschód słońca, Mickey – powiedział szybko Kameleon. – Przyjadę za godzinę. Rozłączył się i zaczął ubierać. Lexi nie ruszyła się z łóżka. – Co to było? – zapytała. – Problem z realizacją. Nieodłączna część produkcji filmowej. – Brednie – burknęła Lexi. – Jeśli nie chcesz, żebym obejrzała pokaz sztucznych ogni w Radio City, w porządku, przeżyję to. Ale jeśli w środku nocy wolisz jechać do Long Island City zamiast bzykać, to lepiej mi wyjaśnij, co jest grane. Nie jestem już dziewczyną ze stoiska z popcornem. Gabe, albo robimy to razem, albo zostaniesz z tym sam. Kameleon przysiadł na łóżku. – Wybacz, Lex. Ciągle się zamartwiasz z byle powodu, a ja chciałem ci tego oszczędzić. – Niepotrzebnie. Nie rób tego więcej. A teraz powiedz, co się dzieje. – Mówiłem ci kiedyś o Mickeyu Peltzu? – Nie. – Był jednym z najlepszych fachowców od efektów specjalnych w branży, zwłaszcza od materiałów wybuchowych. Świetnie mu szło wysadzanie różnych rzeczy, ale nieoficjalnie ciął koszty i wyprowadzał pieniądze z budżetu na film, nadwyżkę chowając do kieszeni. Kiedyś pracował przy filmie o napadzie na bank. Mieli wysadzić pojazd opancerzony. Mickey odpowiadał za wybuch. Zamiast drogiego i sprawdzonego materiału wybuchowego kupił jakieś tanie i niepewne badziewie. Bomba wybuchła przed czasem, kaskader stracił rękę, a Mickey dostał cztery lata odsiadki w więzieniu Adirondack w Ray Brook. – I? – Wygląda na to, że wyszedł przed terminem, zobaczył koktajl Mołotowa w telewizji i zorientował się, że to ja. – Jakim cudem?

– Koktajl, który rzuciłem, nie miał knota – wyjaśnił Kameleon. – Garstka ludzi w branży robi to w ten sposób. To był jeden z jego znaków rozpoznawczych. Nauczył mnie tego, a teraz po prostu skojarzył fakty. – Czego od ciebie chce? – zapytała Lexi. – Uwzględnienia go w czołówce filmu? – Według mnie chodzi o parę dolców. Dostanie je i obieca, że z nikim nie podzieli się swoimi teoriami. – Szantaż. – Nie użył tego słowa, ale o tym samym pomyślałem. – I to nie będzie parę dolców, prawda? – Szantażyści karmią się złudzeniami. Przypuszczam, że poda absurdalną kwotę, jaką podsunie mu jego chory umysł. – Mam jeszcze jedno pytanie – zaczęła Lexi. – A ja już znam odpowiedź. Nie, nie możesz jechać. Wiedziałaś to, zanim zapytałaś. Wyskoczyła z łóżka i wtuliła się w Gabe’a. Nadal była naga. W powietrzu ciągle unosił się zapach rozpalonych ciał. Otoczył ją ramionami i przyciągnął do siebie. – Dla ciebie szklanka jest zawsze w połowie pusta, dla mnie w połowie pełna – powiedziała. – To niedopowiedzenie. – Pocałował ją w kark. – Dla ciebie szklanka się przelewa. Do czego zmierzasz? – To najlepsze, co nam się mogło przytrafić – odparła z ożywieniem. – Twoja przejażdżka do loftu Mickeya może być fantastyczną sceną. Kolejnym zwrotem akcji. Nawet my tego nie przewidzieliśmy, a przecież sami napisaliśmy scenariusz. Zanim skończyła, Kameleon wiedział już, że Lexi ma rację. – Właśnie dlatego cię kocham – powiedział. – Sam tego nie widziałem, a ty od razu trafiłaś w sedno. Napiszmy tę scenę. – My? Razem? – A z kim innym miałbym ją napisać? – Przycisnął ją do siebie mocniej i zaczął całować włosy, nos, wargi. – Jesteśmy zespołem, prawda?

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY

W końcu mieliśmy punkt zaczepienia. Zdjęcia zabójcy. Wysłaliśmy do Bronksu dwujęzycznych detektywów, Ellen Dobrin i Jasona Garzę. Mieli wypytać Rafe’a, kelnera z hotelu Regency. Pokazali mu zdjęcie fałszywego kamerzysty z kanału E! i zapytali, czy w czymkolwiek przypomina pomocnika kelnera z dzisiejszego ranka. – To stary biały facet – odparł Rafe. – Już mówiłem tamtym gliniarzom, że pomocnik kelnera był młodym Latynosem. – Tak, ale niech pan sobie wyobrazi, że to tylko przebranie – zasugerowała Dobrin. – Uznajmy, że te siwe włosy to peruka. A teraz proszę sobie wyobrazić, że pomocnik kelnera także nosił przebranie. Widzi pan jakieś podobieństwo między nimi we wzroście, sylwetce, rysach twarzy? Rafe przyjrzał się dłużej fotografii. – Obaj są facetami – powiedział w końcu. Dobrin wysłała mi SMS-a: Pudło. Niuans nie jest silną stroną Rafe’a. Wtedy nasz technik kryminalny, Matt Smith, wrzucił zdjęcie zamachowca do programu rozpoznającego twarze. Nawet w przebraniu niełatwo człowiekowi zmienić rozstaw oczu, głębokość oczodołów, kształt kości policzkowych czy osiemdziesiąt innych charakterystycznych cech twarzy. Skompletowaliśmy zdjęcia wszystkich statystów i członków ekipy filmowej obecnych na planie filmu z Ianem Stewartem. Przygotowaliśmy też drugi zestaw zdjęć ludzi przypadkowo wybranych z internetu, użytych jako grupa kontrolna. Program używa magicznego algorytmu i porównuje każdą twarz z naszym sprawcą. – Gdyby to były „Kryminalne zagadki Miami”, komputer wyplułby zdjęcie człowieka, który tu pasuje – stwierdziła Kylie. Tyle że prawdziwa policja to nie telewizja. Komputer wytypował dwadzieścia trzy możliwości. Jedenastu statystów, w tym dwie kobiety, trzech członków ekipy i dziewięciu z grupy kontrolnej,

wśród nich Leonarda DiCaprio. – Ten program rozpoznawania twarzy nie jest tak niezawodny, jak ludziom się wydaje – zauważył Smith. – Mimo wszystko złóżmy Leo wizytę i sprawdźmy, czy ma alibi – wtrąciła Kylie. Poszedłem spać o drugiej w nocy. Piętnaście po czwartej zadzwoniła komórka. Włączyłem światło i spojrzałem na wyświetlacz. To była Kylie. – Oby to było coś ważnego, K. Mac – wymamrotałem. – To nie K. Mac – odezwał się ktoś po drugiej stronie. – Mówi Spence. Nazywając się Spencer Harrington, nie mogę mieć takiej superksywki jak K. Mac. Może Spennington? – Z Kylie wszystko w porządku? – Tak. Była bardzo zmęczona, nie chciałem jej budzić. Ja jestem nocnym markiem. Wtedy najlepiej mi się myśli. Znalazłem twój numer w jej komórce i postanowiłem zadzwonić na gorąco jak facet do faceta, bo coś mi przyszło do głowy. Byłem już rozbudzony, ale nadal nie wiedziałem, o co chodzi Spence’owi. – Dobrze, mów. – Wiesz, że nie jestem gliniarzem – zaczął. Gdy potwierdziłem to mruknięciem, mówił dalej: – Za to świetnie zarabiam na produkcji serialu policyjnego dla telewizji i mam pomysł, którym chcę się z tobą podzielić. – Pomysł na program telewizyjny? – Nie, Zach. Chodzi o te morderstwa. Powinieneś mnie zaprosić na naradę z burmistrzem. Może wpadłbym na to wcześniej, ale byłem na zewnątrz z resztą cywilów. – Spence, wybacz, że musiałeś czekać, ale… – Nie ma sprawy, Kylie mi to wyjaśniła. Chcesz poznać moją teorię? – Jasne, zamieniam się w słuch. – Czy miałem inne wyjście? – To na razie tylko luźne pomysły, ale posłuchaj. Nowy Jork chce przyciągnąć producenckie pieniądze z Los Angeles. Miasto zaprasza wszystkich kombinatorów z Hollywood i nagle ktoś ich sprząta. Kto korzysta na tych zabójstwach? Spałem tylko dwie godziny. Nawet jeśli istniała inteligentna odpowiedź na to pytanie, nie byłem

w stanie jej podać. – Poddaję się, Spence. Kto korzysta? – Miasto Aniołów. Wkurzające Los Angeles w Kalifornii. – Chyba nie nadążam. – Produkcja filmowa i telewizyjna to źródło utrzymania dla Los Angeles – zaczął wykład Spence. – Nie chcą tracić choćby kawałeczka na rzecz Nowego Jorku. Dlatego próbują pokazać, że nie jest to miasto bezpieczne dla filmowców. To już działa. W środę Shelley Trager organizuje przyjęcie na swoim jachcie w związku z premierą mojego nowego programu telewizyjnego. Wstęp tylko z zaproszeniami. Dzisiaj już sześć osób odwołało swój udział. Tłumaczyli, że muszą wracać do Los Angeles. Łgarze. Boją się Nowego Jorku i uciekają do mamusi. Wiem, że to może wydawać się naciągane, a nawet dziwaczne, ale wszystkie wielkie fabuły mają w sobie jakąś dziwaczność. Spójrz na „Zagubionych”. Pomysł był zwariowany, a serial trwał sześć sezonów. Ja rzucam tylko luźną myśl. Co ty na to? – Spence, wątpię, żeby miasto, nawet z dobrym motywem, stało za tymi zabójstwami. Za nimi kryje się jakiś człowiek. Zawęziłeś tę teorię do konkretnego podejrzanego rasy ludzkiej? – Nie, to twoja robota, twoja i K. Mac. Zacznijcie od oczywistych miejsc: Kalifornijskiej Komisji Filmowej oraz Izby Handlowej w Los Angeles. To może prowadzić do samego ratusza. – Intrygujący pomysł, Spence – powiedziałem. Może na program telewizyjny, dopowiedziałem w duchu. Trudno uwierzyć, żeby w prawdziwym życiu burmistrz Los Angeles zlecił zamordowanie trzech ludzi w Nowym Jorku. Podziękowałem Spence’owi, obiecałem omówić to rano z Kylie i rozłączyłem się. Pół godziny później ciągle nie spałem. Może dlatego, że przepuszczałem zdarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin przez swój odsiewacz nonsensów. A może dlatego, że starałem się nadać sens słowom Spence’a. Niewykluczone jednak, że powód mojej bezsenności był zupełnie inny. Cheryl Robinson siedziała już pewnie w bistro U Gerri nad drugim kubkiem kawy.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI

SCENA DOPISANA: WNĘTRZE LOFTU MICKEYA PELTZA – LONG ISLAND CITY – NOC

Kameleon wchodzi do środka. Sprawia wrażenie autentycznie uradowanego widokiem MICKEYA. Rozmawiają o starych czasach, o życiu w więzieniu, w końcu Peltz przechodzi do rzeczy. Ani razu nie używa słowa „szantaż”. Nazywa to „kasą na uciszenie” – drobiazgiem, który pomoże mu ponownie stanąć na nogi. Kameleon odpowiada, że część zapłaci mu teraz, resztę w ciągu dnia. Sięga do kieszeni po pieniądze, wyjmuje broń i strzela Mickeyowi między oczy.

MIEJSCE: POZA LOFTEM MICKEYA PELTZA – LONG ISLAND CITY – NOC

Kameleon stoi po drugiej stronie ulicy naprzeciw budynku, w którym mieszka Mickey. Nagle ciemną spokojną ulicę rozświetla błysk eksplozji. W lofcie wypadają okna, a wybuch obraca jego wnętrze w perzynę. – Jesteś pewien, że znajdziesz u niego coś do wysadzenia loftu? – zapytała Lexi, gdy skończyli pisać. Gabe wzruszył ramionami. – Dopiero co wyszedł z paki. Może nawet nie mieć kartonu mleka w lodówce. – Lepiej, żebyś zastrzelił go, gdy tylko otworzy drzwi. – Nie – zaprotestował Gabe. – Muszę mieć pewność, że nikomu o tym nie powiedział. Mickey jest gadatliwy. Tak go poznałem. Kręciliśmy denny film w stylu „terroryści w samolocie”. Byłem pasażerem. Mickey miał wysadzić drzwi do kokpitu. Spytałem, czy mogę popatrzeć, jak to robi, a on już po chwili zrobił mi wykład na temat efektów specjalnych. Zorientowałem się, że gość jest kopalnią wiedzy, która kiedyś może się przydać, i zaprzyjaźniłem się z nim. Zanim trafił do pierdla, zdążyłem go polubić. Miło będzie nadrobić zaległości.

– Nadrób je. Wybadaj, co wie. A potem zabij – powiedziała Lexi. – Zupełnie jakbyś czytała scenariusz. Pojechał tramwajem numer siedem do Flushing, wysiadł przy Trzydziestej Trzeciej Ulicy i pieszo ruszył na Skillman Avenue. Cieszył się, że ma broń. W tej okolicy napady nie należały do rzadkości. Nic się tu nie zmieniło od jego ostatniej wizyty. Ciekawiło go, jakim cudem Mickey mimo odsiadki zdołał utrzymać mieszkanie. Postanowił go o to zapytać podczas kurtuazyjnej części rozmowy. Nacisnął guzik domofonu, po chwili zameldował się przez głośnik i usłyszał brzęczyk. Pchnął drzwi i wszedł do środka. Parter cuchnął moczem. Gabe zaczekał, aż Mickey przyśle z góry windę. Jadąc na piąte piętro, pogładził niewielkiego walthera ppk wsuniętego do kieszeni kurtki. Drzwi windy otwierały się bezpośrednio na loft. – Jestem w warsztacie! – zawołał Mickey z drugiego końca. Dzieliło ich kilkanaście metrów. Gabe ruszył w jego kierunku. Peltz siedział na drewnianym stołku. W ciągu ostatnich czterech lat postarzał się o dziesięć. Przygarbił się, skóra i włosy miały barwę popiołu. – Jedno widać na pierwszy rzut oka. Dawno nie oglądałeś słońca – stwierdził Gabe. – Siadaj – rzucił Mickey. – Musisz coś zobaczyć. To świetna rzecz. Jedynym meblem do siedzenia był stary sfatygowany fotel. Gabe usadowił się na nim wygodnie. – Co muszę zobaczyć? – zapytał. – To – odparł Mickey, pokazując chromowy cylinder rozmiarów latarki kieszonkowej. – Urządzenie reagujące na zmianę nacisku. Spójrz, co się stanie, gdy tu nacisnę. – Wcisnął srebrny guzik i przytrzymał na nim kciuk. – Nic się nie stało. – Właśnie. Zgadnij, co się stanie, jeśli zwolnię przycisk? Gabe nie musiał zgadywać. Wiedział. Zaczął się podnosić. – Nie ruszaj się – przestrzegł Mickey. – W poduszce, na której siedzisz, jest C4. Kiedy zwolnię przycisk, wyślę twój tyłek na tamten świat.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI

– Mick, mówisz poważnie? – Śmiertelnie poważnie. – Peltz nawet nie drgnął, siedział nieruchomo. – Co jest grane? Dlaczego chcesz mnie wysadzić w powietrze? – Wcale tego nie chcę. Wolę pogadać o interesach. – Dobrze, mów. – Po pierwsze, pozbądź się broni – oznajmił Peltz. – Gdziekolwiek ją ukryłeś, wyjmij i połóż na podłodze. Jeśli mnie zastrzelisz, umrzesz chwilę po mnie. – Okay, wyluzuj. Nie, lepiej się nie rozluźniaj. Trzymaj kciuk mocno na guziku. – Sięgnął do wewnętrznej kieszeni wiatrówki, wyjął walthera i przesunął go po podłodze w stronę Peltza, który podniósł pistolet i położył na stole roboczym. – W porządku? – spytał Gabe. – Jak dotąd tak. – Dobrze, więc pogadajmy o interesach. – Nie zadzwoniłem do ciebie, żeby cię szantażować, Gabe. Bo tak właśnie myślisz, ale to nie w moim stylu. Kameleon skinął głową, ale milczał. – Mam świetną pamięć – ciągnął Peltz. – Osiem lat temu spotykaliśmy się na planie różnych odcinków „Rodziny Soprano”. Na plenerach w Jersey powiedziałeś mi kiedyś, że masz pomysł na film o facecie, który zaczyna zabijać dupków z branży filmowej. – Połowa ludzi pracujących w tym biznesie wpada na taki pomysł – zauważył Gabe. – W pace brakowało mi słońca, ale rozumu mi nie odjęło. Tamtego dnia wymienialiśmy się

ciekawymi pomysłami na sprzątnięcie ludzi. Jednym z nich była podmiana ślepych nabojów na prawdziwe w broni rekwizycie. Zabawne, że byłeś na planie akurat dzisiaj, kiedy Ian Stewart zginął właśnie w ten sposób. – Co wcale nie znaczy, że mam z tym coś wspólnego. Peltz skwitował te słowa znaczącym chrząknięciem. – Zabawne, że koktajl Mołotowa, którym oberwał Schuck, nie miał knota. Właśnie tak robił mój ojciec i tego mnie nauczył. A ja nauczyłem ciebie. Widząc cię znowu na żywo, przekonuję się, że masz podobne wymiary jak gość, który rzucił tę butelkę. – Jestem średniego wzrostu i średniej wagi jak milion facetów w tym mieście. – Założę się, że jesteś tym, który stoi za wyeliminowaniem tych trzech kutafonów. – Nie, Mick. Przysięgam. – Więc dlaczego tak szybko przygalopowałeś tu w środku nocy? Dlaczego wziąłeś broń? Mówiłem ci, że nie chodzi o szantaż. – W takim razie o co chodzi? – Chcę w to wejść – oznajmił Peltz. – Pamiętasz, jakie zakończenie zaproponowałem dla twojego filmu? Zebrać setkę tych idiotów w jednym miejscu i wysadzić ich w powietrze. Podobało ci się. Planujesz to? – Nawet gdybym stał za tymi zabójstwami, z tym bym sobie nie poradził. Akurat ty powinieneś to wiedzieć, Mickey. Za kontakt z materiałami wybuchowymi płaci się ręką i nogą. – Ręką i nogą. Bum! Dlatego cię lubię, Gabe. Siedzisz na bombie i nie boisz się dowcipkować z gościem, który trzyma palec na przycisku. – Żarty na bok, Mickey. C4 jest tani, jeżeli masz pozwolenie na legalny zakup. Ale na czarnym rynku trudno go kupić, a jeśli już go znajdziesz, to ceny są kosmiczne. – Nie, jeśli wiesz, gdzie kupować. Posłuchaj, Gabe, jeśli chcesz wielkiego wybuchu, będę twoim saperem. Wiem, gdzie dostać to, czego potrzebujesz, wiem, jak przygotować ładunki i gdzie je umieścić, żeby zwiększyć liczbę ofiar. Gabe wpatrywał się w chromowy cylinder w dłoni Peltza i czuł, jak pot spływa mu po twarzy. Mickey mógł go zabić, ale nie sprawiał wrażenia człowieka zdecydowanego na szantaż. – Dlaczego chcesz w to wejść? Po co ryzykować powrót do więzienia? – Ponieważ mogę to kupić śmiesznie tanio, odsprzedać ci drożej, zarobić parę dolców, a ty i tak oszczędzisz kupę forsy. I ponieważ spędziłem tysiąc dwieście osiemdziesiąt trzy noce na więziennej

pryczy, zastanawiając się, jak wyrównać rachunki z systemem, który mnie tam posłał. Albo zdradzisz mi swoją listę życzeń, albo wracaj do domu. Nie doniosę na ciebie. Siądę przed telewizorem i będę trzymał za ciebie kciuki. Gabe wyjął z kieszeni złożony kawałek papieru i podał go Mickeyowi. Peltz przebiegł tekst wzrokiem w niecałe trzydzieści sekund. – Kilka rzeczy bym zmienił, ale całość niezła jak na amatora. Dobrze cię wyuczyłem. – Ile tego potrzeba? – Trzydzieści kilo C4 powinno wystarczyć – stwierdził Mickey. – Dostatecznie dużo, żeby załatwić sprawę, i dostatecznie mało, żeby przenieść to w plecaku. – Załatwisz to? – To dla mnie pestka. – Szybko? Mickey zakrztusił się ze śmiechu. – Chcesz tanio i szybko? Może gdyby chodziło o wybuch w tunelu Lincolna, to dałoby się zrobić. Ale żyjemy w świecie po jedenastym września, Gabe. Szybka dostawa winduje cenę. – Ile za dostawę na jutro? Mickey nie zastanawiał się długo. – Dwadzieścia pięć tysięcy plus pięć ekstra za moje kontakty i doświadczenie. – Razem trzydzieści – skonstatował Gabe. – Gdyby to była regularna produkcja filmowa, trzydzieści kilo plus mój wkład pracy kosztowałyby dwa, może trzy razy więcej. Trzydzieści tysięcy to cena dla krewnych i przyjaciół. – Zerknij jeszcze raz na ten schemat. To ma sens? Takie rozmieszczenie ładunków spowoduje największe straty? – Już powiedziałem, że musiałbym wprowadzić poprawki, ale właśnie dlatego doliczyłem pięć tysięcy. Inkasuję za wysadzenie budy w powietrze, nie za szantaż. Wszystkiego trzydzieści patyków. Jeśli chcesz plastik na jutro, gotówkę muszę dostać dzisiaj. Masz ją? – Nie, ale wiem, skąd ją wytrzasnąć. – Więc ją wytrzaśnij.

– To robota dla dwóch osób. Jesteś zainteresowany? – Musiałbym zabrać ze sobą mojego kuratora sądowego – odparł Peltz. – Sukinsyn pilnuje mnie dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie możesz znaleźć kogoś innego? – Chyba znajdę. – Dobrze. Będę tu czekał. – Zwróć mi broń, jest mi potrzebna – powiedział Gabe. – Zastrzelisz mnie? – No co ty, ale nie cierpię chodzić po Skillman Avenue nieuzbrojony. Mickey sięgnął po walthera i oddał go Kameleonowi, komentując przy tym: – Widzisz, jak ci ufam? – Palec na przycisku sprzyja zaufaniu – z przekąsem skwitował Gabe. – Mówisz o tym? – Mickey oderwał kciuk od cylindra, zwalniając srebrny przycisk, a gdy Gabriel zerwał się z fotela, wykrzyknął: – Bum! – Ty draniu! – zawołał Gabe. – Blefowałeś. – Dla ciebie to blef… – Mickey zaśmiał się chrapliwie – a dla mnie efekty specjalne.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY

– Wysłałam ci dwadzieścia SMS-ów – oznajmiła zdenerwowana Lexi. – Odpowiedziałem ci na pierwszy – odparł Gabe.

– Boże, jeśli pytam: „Co się dzieje?”, nie możesz odpisywać: „Pogadamy, jak wrócę do domu”. To nie jest prawdziwa odpowiedź. – Czasem prawdziwe odpowiedzi trudno przełożyć na liścik w telefonie. – Niech ci będzie. Próbował cię szantażować? – Wręcz przeciwnie. Chce pomóc. – Pomóc?! Niby jak? – Pamiętasz pierwszą wersję zakończenia, które wymyśliliśmy do tego filmu? – Bum! – krzyknęła Lexi, wyrzucając w górę ramiona. – O to zakończenie ci chodzi? – Tak. – Jest najlepsze. Bardzo mi się podoba, ale stwierdziłeś, że budżet naszego filmu nie udźwignie takiego wydatku. Zapytałam wtedy, jak to się dzieje, że Wilusia E. Kojota stać na odkupienie TNT od Acme Dynamite Company, a nas nie stać na realizację naszych planów. – Mam dobre wieści. Znalazłem pana Wilusia E. Kojota. W naszym przypadku to Mickey Peltz. Zdobędzie dla nas to, czego potrzebujemy. Tanio. – Skąd wiesz, że możemy mu zaufać? – Lex, znam go. Pracowałem z nim. Nie okantuje nas. I ma dojścia do towaru, którego potrzebujemy. Myśl o nim jak o członku ekipy. – Ile chce? – Około trzydziestu tysięcy, z czego tylko pięć dla siebie. Reszta jest na C4. – Nie rozumiem, czemu tak się tym jarasz. To ciągle o trzydzieści tysięcy więcej, niż mamy. – Takiej okazji nie możemy przepuścić. Zdobędę tę kasę. – Jak? Napadniesz na bank? – Nie. Na studio filmowe. Lexi posłała mu surowe spojrzenie starej belferki, które zawsze go śmieszyło. Pochyliła głowę, zasznurowała wargi, przyciągnęła podbródek do klatki piersiowej i wskazującym palcem dotknęła grzbietu nosa, poprawiając wyimaginowane staroświeckie okulary. – Czyżby, młody człowieku? – zaczęła cienkim, lecz surowym głosem, plasującym się między Beą Arthur a Lisą Simpson. – Naprawdę sądzisz, że możesz w pojedynkę wejść na teren Paramount, Fox

czy MGM, zagrozić bronią i wyjść z torbą pełną banknotów? – Nie, proszę pani – odpowiedział z przesadzonym akcentem uczniaka z Arkansas. – To nie będzie żadna z wielkich wytwórni. Myślę o znacznie mniejszej. I nie w pojedynkę. Będę miał wspólnika. Lexi błyskawicznie wyszła z roli. Usiadła na brzegu łóżka urażona i przygnębiona. W jej oczach zalśniły łzy. -Ty i Mickey? On będzie teraz twoim wspólnikiem? – Nie, głuptasie. Mówię o nas.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY

Lexi zerwała się na równe nogi. – Ty i ja? Naprawdę? Nie żartujesz? – Mówiłem, że będziesz miała scenę do odegrania. Ten moment właśnie nadszedł. – Chcę znać szczegóły. Powiedz mi wszystko. – Pamiętasz, jak w zeszłym tygodniu statystowałem w dramacie sądowym? Byłem przysięgłym numer siedem. Zdjęcia kręcili przy Chambers Street. – Tak, pamiętam. – Poznałem tam kierownika produkcji, nazywa się Jimmy Fitzhugh. Spędziliśmy trochę czasu razem. Rozmawialiśmy o motocyklach. Ma nowiutkie suzuki boulevard. Świetne koła. Skoro muszę pozbyć się mojego kawasaki, to kiedy będzie już po wszystkim, też kupię sobie ten model. – Do rzeczy – upomniała go Lexi. – W tym tygodniu kręcą na Fordham University. Przyczepa produkcji parkuje przy Sześćdziesiątej

Drugiej Zachodniej. Codziennie Jimmy wskakuje na motor wcześnie rano i jedzie z Rockaway, żeby ominąć korki. – Gdzie w tym są pieniądze, Gabe? – Trzyma je w przyczepie. Lexi pokręciła głową. – Nie trzydzieści tysięcy. Już nie trzymają takiej gotówki na wypłaty. Teraz wypisują czeki, a konwoju z pieniędzmi pilnuje uzbrojona obstawa. – Myślisz, że o tym nie wiem? Już nie gram wsiowego uczniaka, Lexi. Nie mówię, że mamy stanąć murem przeciwko impulsywnym ochroniarzom. Jimmy Fitzhugh ma w przyczepie gotówkę, ale nie jest to kasa na wypłaty dla związkowców. – A na co? – Na kokę. – Bredzisz. – Szef Jimmy’ego ma forsy jak lodu – ciągnął niezrażony Gabe. – Lubi imprezować, a w menu zawsze jest koka. Szef jest zbyt znany i nie chce ryzykować, że go nakryją podczas transakcji. Jeśli szef produkcji chce dla niego pracować, to do jego obowiązków należy również rozliczanie towaru. Jimmy powiedział, że robi to od trzech lat. Nigdy nie miał żadnych problemów, a szef dopłaca mu za ryzyko. – Świetna organizacja pracy. Jak zdobędziemy pieniądze? – Jimmy pojawia się w przyczepie, a ja przystawiam mu broń do głowy. Wiem, że nie będzie się stawiał. To nie jego pieniądze. Założę się, że szef nawet nie zgłosi kradzieży, ponieważ gliniarze mogliby się zorientować, na co szła ta kasa. – A moja rola? – To twoja wielka szansa, skarbie. Tobie przypadnie rola mówiona. Jimmy mógłby rozpoznać mój głos, dlatego będę milczał. Ty każesz mu oddać pieniądze i włożyć je do torby. Kiedy dostaniemy gotówkę, zapłacę Mickeyowi, a potem… Wiesz, co będzie potem. – Tak. – Lexi uśmiechnęła się. – Wielkie bum!

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY

Zjawiłem się w bistro U Gerri kilka minut po piątej rano. W środku było sporo ludzi. Omiotłem wzrokiem wszystkie boksy, stoliki i stołki przy kontuarze, ale nigdzie nie dostrzegłem Cheryl. – Zjesz śniadanie, Zach? To była Gerri Gomperts we własnej osobie. Drobna na tyle, by zmieścić się w siedemdziesięciopięciolitrowym kotle na zupę, a jednocześnie tak twarda, że w pojedynkę rozprawiła się z ćpunem, który próbował okraść bistro usytuowane pod bokiem komisariatu policji. Gerri huknęła go w czoło gorącą łopatką. Najpierw założono nieszczęśnikowi czterdzieści szwów, dopiero potem został aresztowany. – Nie, Gerri. Dzięki. Wezmę tylko dużą kawę na wynos. – Kawa na wynos się skończyła. Mamy tylko taką do wypicia na miejscu. Spojrzałem na nią z niedowierzaniem. – Żartujesz, prawda? – Nie, Zach. Wtrącam się w twoje sprawy. Siądź w tamtym boksie w rogu i czekaj, aż ta zachwycająca psychiatra wyjdzie z toalety. Właśnie zamówiła śniadanie. Posłuchałem Gerri. Dwie minuty później z toalety wyszła pani psychiatra. Musiałem przyznać rację Gerri. Cheryl naprawdę była zachwycająca. – Znowu ty – powiedziała na mój widok i usiadła naprzeciw mnie. – Oglądałam wieczorną konferencję burmistrza. Nic dziwnego, że się nie wyspałeś. – To nie burmistrz obudził mnie o czwartej rano. – Nie mów mi, że nie śpisz przez swoją nową partnerkę. – Nie, tym razem przez jej męża. – Zreferowałem teorię Spence’a z najdrobniejszymi szczegółami, po czym dodałem: – Kiedy w końcu powiedziałem mu, że miasto Los Angeles nie może stać za tymi morderstwami, i zapytałem, czy ma jakiegoś konkretnego podejrzanego rasy ludzkiej, zgadnij, co usłyszałem?

Uśmiechnęła się. – Zaryzykuję wersję: „To twoje zadanie, detektywie Jordan”. Walnąłem dłonią w stół, aż zadźwięczały sztućce. – Właśnie to powiedział. Cholera, dobra jesteś. – Dzięki, ale to było proste. Przedstawiłeś to tak, że odpowiedź sama się nasuwała. – Jak się nazywa to, co robi Spence? – zapytałem. – Zachowanie pasywno-agresywne? – Nie sądzę. Wydaje się szczery i poważny. Według mnie on naprawdę chce pomóc. – Doceniam to, ale w Los Angeles żyją cztery miliony ludzi. Dlaczego nie zadzwoni dopiero wtedy, gdy zawęzi grono podejrzanych? – Cóż, widocznie jest już taki wyrywny – skomentowała z uśmieszkiem. – Burmistrz złożył wieczorem zwyczajową przy takich okazjach deklarację o pracy bez wytchnienia i szybkim wyjaśnieniu tej tragedii. Co wiecie? – Gówno wiemy. Mamy za mało danych, żeby poprosić cię o sporządzenie profilu. – Na pewno już domyśliliście się, że to człowiek z obrzeży show-biznesu, który nienawidzi zarówno całej branży, jak i tych wszystkich, którzy należą do wąskiego grona wybrańców – powiedziała Cheryl. – Co zawęża krąg podejrzanych do każdego aktora, scenarzysty i kelnera na obszarze trzech sąsiednich stanów. – Chyba że Spence ma rację – podchwyciłem – i sprawca został wypożyczony z Izby Handlowej w Los Angeles. – Mogę na chwilę zmienić temat? – zapytała. – Jasne. – Co myślisz o operze? – To brzmi jak jedno z arsenału podchwytliwych pytań psychiatry. Jeśli Zach jest gliną i lubi operę, to jego szanse na rozwiązanie tej sprawy są równe szansom znalezienia pitbulla wegetarianina. Tak trzymaj, a doczekasz się uśmiechu za milion dolarów. Doczekałem się. – Koleżanka musiała wyjechać z miasta i dała mi dwa bilety na „Traviatę” – powiedziała Cheryl. – Niech zgadnę: ty kochasz operę, a żadna z twoich przyjaciółek jej nie kocha. – Prawdę mówiąc, nie znoszę opery… Nie, cofam to. Byłam na operze tylko raz, dwanaście lat temu,

i wyszłam po trzech godzinach. Myślę, że przedstawienie trwało jeszcze siedemnaście i pół godziny. Ale dostałam te bilety i pomyślałam, że poszerzę swoje horyzonty kulturalne. To coś w rodzaju odrodzenia po Fredzie. – Doceniam propozycję, ale muszę być z tobą szczery. Nigdy nie byłem w operze. Znam stereotypy, na przykład to, że nie ma opery bez arii w wykonaniu grubej diwy, ale jestem kompletnie zielony. – Świetnie. Nie mogę zaprosić nikogo, kto kocha operę, bo nie chcę tam utknąć. Jeśli pójdziesz ze mną, umówimy się tak: kiedy jedno z nas uzna, że to niestrawne, zostaniemy jeszcze przez chwilę. Jeśli oboje nie będziemy w stanie tego znieść, damy nogę i pójdziemy na kręgle albo na zawody tractorpullingu. – Jeśli chodzi o mnie, to wyścigi traktorów znacznie by poszerzyły moje horyzonty kulturalne. Kiedy? – W sobotę wieczorem. – Jeśli nadal nie będę ganiał się z szaleńcami, to jesteśmy umówieni. Spędziliśmy jeszcze pół godziny na rozmowie. Wychodząc stamtąd, miałem pewność, że Cheryl Robinson jest gotowa na odrodzenie po Fredzie. Sam nie byłem jednak pewien, czy jestem gotowy na to, by stać się częścią tego jej odrodzenia.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY

Gabe był zdenerwowany. Każdą ważną dla filmu scenę reżyser zawsze nazywa kluczową i przypomina, że jej nakręcenie kosztuje. Ta scena naprawdę była kluczowa. Gabe nie mógł pozwolić sobie na fuszerkę. Od jej przebiegu zależało zakończenie filmu. Na szczęście dla nich przyczepa stała na dość spokojnej ulicy. Poza tym była dopiero szósta rano, a ruch pieszych zaczynał się tu około siódmej.

Niestety ulica leżała między Columbus Circle a Lincoln Center, oczywistymi celami ewentualnych ataków terrorystycznych, co oznaczało mnóstwo oczu – ludzkich i elektronicznych – na każdym kroku. Wziąwszy pod uwagę, że przybył na miejsce linią D, a jego wspólniczka była zupełną amatorką, musiał oszaleć, żeby porwać się na taki wyczyn. Szczęśliwie dla mnie jestem szalony, przypomniał sobie. Nie było czasu na wyszukane przebrania, zdecydowali się więc na kominiarki. Wysiedli na stacji Columbus Circle, wyjechali na powierzchnię, ruszyli Broadwayem w stronę Sześćdziesiątej Drugiej Ulicy, skręcili na zachód, przecięli Columbus Avenue i dotarli do trzech przyczep zaparkowanych w strefie objętej zakazem parkowania. Na drzwiach każdej przyczepy widniała nalepka z oficjalnym pozwoleniem na złamanie zakazu. – Nie zatrzymuj się – nakazał Gabe. Motoru Jimmy’ego jeszcze nie było. Skręcili za róg w Amsterdam Avenue i zamarli w oczekiwaniu. Niedługo potem w alei pojawił się Jimmy na suzuki. Skręcił w prawo w Sześćdziesiątą Drugą i zatrzymał się przy pierwszej przyczepie o pół przecznicy dalej. – Idziemy – zarządził Gabe. Jimmy przypiął motor łańcuchem do haka holowniczego przyczepy i ruszył ku schodom. – Kominiarki – rzucił Gabe. Z zamaskowanymi twarzami znaleźli się obok przyczepy, gdy Fitzhugh ją otwierał. Gabe wskoczył na schody i wepchnął go do środka. Lexi weszła za nimi i zatrzasnęła drzwi. Gabe nie mógł uwierzyć, że naprawdę im się udało. Wycelował broń w głowę Jimmy’ego. Zgodnie z przewidywaniami Jimmy nie stawiał oporu. – Mam pięćset dolców w kieszeni – powiedział. – Weźcie je sobie. Cisza. Gabe, nie przestając celować w Jimmy’ego, drugą ręką szturchnął Lexi. Mimo maski sprawiała wrażenie skamieniałej. Zamarłej w bezruchu. To była jej wielka scena, a ona zapomniała swojej kwestii.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY

Przez dziesięć sekund cała trójka stała bez słowa niczym żywy obraz. Gabe czekał, aż Lexi się odezwie. Lexi zapomniała języka w buzi. A Jimmy Fitzhugh usiłował złożyć te puzzle w całość. W końcu zdecydował. – Yo tengo dinero. Cinco. Cinco setek dolarów. No hablo espańol, ale mam pięćset dolców. Gabe wymownie wskazał pistoletem krzesło. – Mam usiąść? – zapytał Fitzhugh. Gdy Gabe skinął głową, Fitzhugh wykonał polecenie. Miał ponad czterdzieści lat i atletyczną budowę ciała, choć nie był tak potężny jak motocykliści widywani na autostradzie. Zapalony sportowiec, regularnie grywał w tenisa i squasha, uczestniczył w rozgrywkach broadwayowskiej ligi softballu. Gabe nie wątpił, że mając sposobność, Fitzhugh rzuciłby się na niego i błyskawicznie powalił na ziemię. Mierząc do niego z walthera, Gabe cofnął się ku Lexi i pochylił do jej ucha. – Powiedz swoją kwestię – szepnął. – Cholera – powiedziała. – Przepraszam. – Przeniosła wzrok na Jimmy’ego. – Chcemy pieniędzy. – Mówisz po angielsku? – Jasne, że tak. Co za głupie pytanie. Powtarzam: chcemy pieniędzy. Natychmiast. – W portfelu mam pięć stów. Możecie je wziąć. Sięgnę tylko do kieszeni i… – Myślisz, że przyjechaliśmy tu po twój portfel? Chcemy kasy z dragów. Otwórz sejf. Gabe’owi serce podeszło do gardła. Kwestia „otwórz sejf” była w scenariuszu. Kwestia „chcemy kasy z dragów” była inwencją Lexi.

– Kim jesteście? – wrzasnął Fitzhugh. – Pracujecie dla Monte’a? On was przysłał? – Pracujemy na własny rachunek! – odwrzasnęła Lexi. – Otwórz sejf! – Nie znam szyfru. Nic nie wiem o kasie z dragów. – Fitzhugh podniósł się z krzesła. – Najlepiej byłoby dla was, gdybyście… Nie zdążył dokończyć, bo Gabe uderzył go w twarz rękojeścią walthera. Fitzhugh opadł z powrotem na krzesło, przyciskając dłonie do zakrwawionego policzka. – Otwieraj sejf albo cię zabiję! – krzyknął Gabe i zamachał mu pistoletem przed nosem. Miał nadzieję, że pod wpływem bólu i strachu Fitzhugh nie rozpozna jego głosu. – Dobrze, dobrze. – Jęknął z bólu. – Błagam, nie strzelaj. Mam dwoje dzieci. – Opadł na kolana i wytarł zakrwawione dłonie w koszulę. – Obserwuj ulicę! – krzyknął Gabe do Lexi. Liczył na to, że te dwa dodatkowe słowa nie zdradzą jego tożsamości. Lexi podeszła do okna przyczepy i rozchyliła palcami żaluzje. – Na ulicy są ludzie – powiedziała. – Pośpiesz się. Fitzhugh otworzył sejf i się cofnął. Gabe zajrzał do środka. Żadnej broni. Nic prócz szarej metalowej kasetki. – Klucz jest w szufladzie mojego biurka – powiedział Fitzhugh. Gabe machnął bronią, gestem nakazując mu tam podejść. – Szybciej! – ponagliła Lexi, nerwowo przestępując z nogi na nogę. – Ktoś idzie. Fitzhugh wyjął z najwyższej szuflady mały kluczyk i sięgnął do sejfu po kasetkę. – Zawartość wystarczy na trzy transakcje – powiedział. – Dam ci radę. Jeśli weźmiesz część, przyrzekam, że nikt nie będzie was ścigać. Jeśli zabierzesz wszystko, Monte cię dorwie, zgwałci twoją kobietę, poderżnie jej gardło i włoży do trumny. Ona będzie miała szczęście, ponieważ ty wylądujesz w trumnie po niej, ale jeszcze żywy. Monte zakopie trumnę i zapomni, gdzie cię zostawił. – Otwórz – warknął Gabe. W tej chwili bardziej kierowała nim chęć jak najszybszego wyjścia z łupem niż obawa przed rozpoznaniem. Fitzhugh otworzył kasetkę i podniósł wieko. Gabe zobaczył trzy starannie ułożone pliki banknotów z setkami na wierzchu każdego z nich. Nie były grube, ale pliki z transakcji narkotykowych nie musiały być grube. Zawsze składały się ze studolarówek.

– Wierz mi – powiedział Fitzhugh – że nie powinieneś brać wszystkiego. Kameleon wziął jeden z plików i zawahał się. – Nie żartuję, Gabe, pośpiesz się! – krzyknęła Lexi histerycznie spod okna. – Przysięgam, że ktoś naprawdę tu idzie. Fitzhugh zerwał się na nogi. – Gabe? Ten statysta? Facet z kawasaki ninja? Odbiło ci? Naprawdę myślisz, że ujdzie ci to na sucho? Kameleon nie miał wyboru. Wycelował walthera w klatkę piersiową i nacisnął spust. – Jasna cholera! – wrzasnął, gdy Fitzhugh bezwładnie opadł na krzesło. Na ten widok Lexi straciła resztki opanowania. – Oszalałeś? Ludzie na ulicy słyszeli huk wystrzału. Dał ci pieniądze. Dlaczego go zastrzeliłeś? – Zwróciłaś się do mnie po imieniu! – wrzasnął. – Nie, przysięgam, że nie. Gabe złapał pozostałe pliki i wszystkie trzy upchnął w kieszeni wiatrówki. Chwycił Lexi za ramię i pociągnął do drzwi. – Kominiarka! – warknął. Zdjęli kominiarki i wyszli z przyczepy. Poszli na wschód Broadwayem. Dziesięć minut później siedzieli już w ostatnim wagonie metra linii D. – Przepraszam, Gabe. Tak mi przykro – kajała się Lexi. Łzy płynęły jej po policzkach. – Bądź tak dobra – wycedził przez zaciśnięte zęby – i zamknij się.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY

Na swoim biurku zobaczyłem wielki kubek z kawą i pudełko pączków z karteczką na wierzchu: Przepraszam za Spence’a. Chce dobrze. Xxx, K. Mac. Kylie siedziała za biurkiem, dojadając lukrowanego pączka. – Wzięłam jednego – oznajmiła, popijając go kawą. – Jedenaście pozostałych jest dla ciebie. – Doceniam ten gest, ale nie uważasz, że to zbyt oczywiste skojarzenie: gliniarze i pączki? – A tak między nami, to nie ja dałam Spence’owi twój numer telefonu. Znalazł go w mojej komórce – wyjaśniła. – Podzielił się z tobą swoją teorią czy ja mam to zrobić? – Zrobił to rano. Jakieś mroczne siły w Los Angeles wpadły na szatański plan sparaliżowania produkcji filmowej w Nowym Jorku. – Szatański i nikczemny – dopowiedziałem. – To scenariusz, w którym spodziewasz się Lexa Luthora. – Wiem, że to zwariowany pomysł, ale przynajmniej doceniłeś Spence’a za kreatywność. – Kreatywność? Nic dziwnego, że nie mogę rozgryźć tej sprawy. Jak idiota próbowałem powiązać fakty. – Na tym polega różnica między pracą w policji a branżą telewizyjną – skonstatowała Kylie. – Ludzie z telewizji uważają rzeczywistość za przereklamowaną. Nie pozwalają, by zakłócała im tok myślenia. – Dopiero wczoraj zaczęliśmy razem pracować – powiedziałem – ale mam już wyobrażenie o twoim mężu i dlatego ciekawi mnie, ile razy w tygodniu musiałaś kupować pączki swoim byłym partnerom. – Wierz albo nie, ale jesteś pierwszy, do którego Spence w ogóle zadzwonił. – Pochlebia mi to. Jestem niewyspany, ale zaszczycony. – Znasz Spence’a. Policjanci zawsze go fascynowali. Bardzo mu się podoba, że łączysz robotę policyjną z show-biznesem. Powiedział mi wczoraj wieczorem, że masz superpracę i gdyby tylko mógł, z radością zamieniłby się z tobą miejscami. Spence Harrington chce się zamienić ze mną miejscami? Nie wiedziałem, jak zareagować na to

oznajmienie Kylie. Na szczęście nie musiałem. – Zach! K. Mac! – W naszą stronę zmierzała kapitan Cates, wyrzucając z siebie krótkie komunikaty. – Rabunek i zabójstwo, Sześćdziesiąta Druga Zachodnia między Columbus a Amsterdam. Dobrze znałem ten rejon miasta. To była raczej spokojna dzielnica. – Co tam jest? – zapytałem. Cates zatrzymała się przed nami. Wyglądała, jakby miała za sobą nieprzespaną noc. – Przyczepa ekipy filmowej. Kierownik produkcji z kulą w klatce piersiowej.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY

Gabe i Lexi dopadli drzwi wejściowych. Lexi naparła na nie z takim impetem, że przewróciła mosiężny stojak na parasole, który kupiła na pchlim targu za dwanaście dolarów. Po drodze nie zamienili ze sobą ani słowa. Gabe gotował się ze złości, Lexi pochlipywała. Kiedy czekali na windę, stała zgarbiona, z opuszczoną głową i zaczerwienionymi oczami. W końcu przerwała milczenie: – Już nie będziesz mnie kochał, prawda? Pytała śmiertelnie poważnie. Znał jej psychikę. Schrzaniłeś coś, zasługujesz na odrzucenie. Taką zasadę wyznawali jej rodzice. – Nie bądź… – W porę ugryzł się w język, by nie powiedzieć „głupia”. – Nie mów takich rzeczy. Weszła do windy i stanęła w kącie z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała. Niewstrzymywane już łzy ciekły jej po policzkach. – Lexi – powiedział Gabe, wchodząc za nią – co się stało, to się nie odstanie. Trochę się wkurzyłem,

ale cię kocham. Zawsze będę cię kochał. Jeśli sądził, że te słowa przyniosą jej pocieszenie, to był w błędzie. Lexi trzęsła się cała, usiłując zapanować nad emocjami. Nigdy nie widział jej tak przybitej, a ten widok sprawiał mu ból. – Już dobrze – powiedział łagodnie, biorąc ją w ramiona. Ucałował czoło, oczy, słone od łez policzki, usiłując ją uspokoić. Uniosła głowę. Pochylił się i lekko dotknął ustami jej ust. Westchnęła, rozchyliła wargi, aż odnalazł jej język. Powędrował dłońmi ku pośladkom i ścisnął je mocno. Lexi zareagowała, przywierając biodrami do jego bioder. Poczuł, że twardnieje. Winda zatrzymała się na ich piętrze. Zataczając się, przeszli korytarzem pod drzwi mieszkania. Gabe niezdarnie wygrzebał z kieszeni klucze i w końcu trafił nimi do zamka. Lexi zdążyła zrzucić z siebie spodnie i majtki, zanim jeszcze drzwi zamknęły się za nimi. Złapała Gabe’a za pasek, zręcznie rozpięła mu dżinsy, podczas gdy on zerwał z siebie kurtkę i rzucił ją na ziemię. Do sypialni było za daleko. Lexi odwróciła się do niego plecami i oparła ręce na stole. Złapał ją za biodra i wszedł w nią od tyłu. – Przepraszam, przepraszam, przepraszam – szeptała przy każdym pchnięciu. – Ciii, już dobrze – powiedział. – Nic nie mów. To był żywiołowy, czysto pierwotny, nieokiełznany seks na adrenalinie po morderstwie. Tego właśnie potrzebował. Tego potrzebowali oboje. Orgazmy Lexi zawsze charakteryzowała szczególna ścieżka dźwiękowa. Wstrzymywał się, póki nie usłyszał pierwszego i jeszcze ściszonego charakterystycznego jęku. Kiedy ton i intensywność zaczęły narastać, dał się ponieść fali, tłumiąc jednak własny krzyk. Z zamglonymi oczami Lexi osunęła się w jego ramiona. Zaniósł ją do sypialni. Pozbyli się reszty ubrań i kochali się znowu, tym razem powoli, delikatnie, bez przepraszania. Po wszystkim Lexi przycisnęła poduszkę do piersi i zwinęła się w kłębek. Gabe wtulił się w jej plecy i naciągnął na siebie i Lexi kołdrę. Pieniądze, pomyślał. Pliki setek ciągle tkwiły w kieszeni jego wiatrówki. Nie miał pojęcia, ile tego było.

Liczenie mogło poczekać.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIERWSZY

– Szaleńcza jazda nie sprawi, że ofiara morderstwa będzie mniej martwa – zauważyła Kylie, gdy pędziłem łącznikiem między Central Park a Sześćdziesiątą Piątą. – Wiem – odparłem, nie zwalniając – ale to jak uzależnienie od kiepskiej opery mydlanej. Chcę wiedzieć, co będzie w następnym odcinku. – Ja też, ale nie na tyle, żeby zginąć w wypadku. Gwoli ścisłości, „kiepska opera mydlana” to masło maślane. Dojechaliśmy na Sześćdziesiątą Drugą w niecałe pięć minut. Na miejscu stał już radiowóz z komisariatu dwudziestego. Przed przyczepą czekał na nas Frank Rankin. Był w mundurze. – Przyjechałem z partnerką dwie minuty temu – oznajmił. – Z napisu na pozwoleniu wynika, że przyczepa należy do ekipy filmowej kręcącej w Fordham. Według faceta, który nas wezwał, ofiarą jest Jimmy Fitzhugh. – Wchodziliście do przyczepy? – Tylko ja, ale stanąłem przy drzwiach. Nie chciałem zadeptać śladów, ale musiałem się upewnić, czy faktycznie nie żyje. – I? – Strzał padł z bliskiej odległości. Technicy kryminalistyki jeszcze się nie zjawili, ale umiem rozpoznać martwych, i ten facet definitywnie nie żyje. W środku jest sejf. Otwarty na oścież. Nie oglądałem go dokładnie. Domyślam się jednak, że skoro został otwarty, to jego zawartość zniknęła. – Kto zadzwonił na numer alarmowy? – zapytała Kylie.

– Michael Jackman. Przedstawił się jako asystent reżysera. Nic nie widział, nic nie słyszał. Przyszedł na spotkanie z ofiarą i znalazł ciało. Siedzi w wozie z moją partnerką. – Na razie trzymajcie go tam. My obejrzymy miejsce zbrodni. Fitzhugh leżał na krześle przy biurku. Szary T-shirt pokrywała ciemnobrązowa plama sięgająca od szyi do pasa. Na prawym policzku miał świeżą ranę ciętą. – Od pistoletu – stwierdziła Kylie. Oświetliłem latarką wnętrze otwartego sejfu. – Rankin o nim mówił. Rzeczywiście jest pusty. – To zabójstwo nie przypomina tamtych, jedynym łączącym je ogniwem jest branża filmowa – zauważyła Kylie. – To samo pomyślałem. Pozostałe trzy były zaplanowane, wręcz błyskotliwe. To wygląda na rabunek, który poszedł nie tak. Ofiara siedzi przy biurku, sprawca wchodzi i każe otworzyć sejf. Fitzhugh odmawia, sprawca wymierza mu cios rękojeścią. Fitzhugh otwiera sejf, sprawca zgarnia gotówkę. – Rabunek się udał – zaoponowała Kylie. – Skoro Fitzhugh dał sprawcy pieniądze, dlaczego ten go zabił? Dlaczego posunął się od rabunku do zabójstwa? – Fitzhugh go rozpoznał – powiedziałem. – Jest drobny problem, Zach. Szukamy człowieka, który jest mistrzem kamuflażu. Mamy faceta na wideo i nie potrafimy go zidentyfikować. – Jeżeli nie można go rozpoznać, to dlaczego zabił? – Zadałam ci to samo pytanie. – W takim razie jesteśmy zgodni, że nic nie wiemy. Wyszliśmy z przyczepy i skierowaliśmy się do wozu patrolowego, w którym czekała na nas Robin Gallagher, partnerka Rankina. – Mike Jackman jest wstrząśnięty – powiedziała. – Ofiara była nie tylko jego współpracownikiem, ale i szwagrem. – Powiedział coś istotnego dla sprawy? – zapytała Kylie. – „Kto powiadomi moją siostrę i dzieci?”. Tego można się było spodziewać – odparła Gallagher. – I coś zaskakującego. – To znaczy? – spytałem.

– „Przeklęty Levinson”. Powtórzył to może sześć razy. – Wyjaśnił, kim jest ów przeklęty Levinson? – Nie. – Proszę poprosić pana Jackmana, żeby wysiadł z wozu. Chcemy zadać mu kilka pytań, jeśli będzie w stanie rozmawiać. Na ulicy pojawił się wóz sekcji techników kryminalistyki. Miałem nadzieję, że drugi raz z rzędu zobaczę ponętną Maggie Arnold. Szczęście mi jednak nie sprzyjało. Drzwi od strony kierowcy otworzyły się szeroko i z wozu wysiadł ponury Chuck Dryden. – Witaj ponownie, Chuck – rzuciłem. – Pamiętasz moją nową partnerkę, Kylie MacDonald? – Gdzie ciało? – zapytał. Kiedy wskazałem przyczepę, poczłapał ciężko w jej kierunku. – Ale palant – stwierdziła Kylie. – To jeszcze nic. Ciesz się, że nie poznałaś go, zanim wydział skierował go na kurs dobrych manier.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI

Kameleon spał trzy godziny. Kiedy się obudził, Lexi krzątała się w kuchni. – Co na śniadanie? – zawołał. – Za późno na śniadanie! – odkrzyknęła. – Zjemy brunch. Naleśniki. Prawdziwe, nie te gówniane

z zamrażarki. Kupiłam świeże maliny. Teraz nas stać. Podniósł się z łóżka i nagi przeszedł do kuchni. – Co to znaczy, że nas stać? – Policzyłam pieniądze. Mamy czterdzieści pięć tysięcy dolarów. Wyobrażasz sobie, że wszystko chciał dać dilerowi? Nienawidzę narkotyków. Nie rozumiem, dlaczego ludzie je biorą. – Jesteś pewna, że jest tego czterdzieści pięć tysięcy? – Trzy pliki Franklinów po piętnaście tysięcy każdy. Przeliczyłam dwa razy. Naleśniki będą za pięć minut. Kameleon wziął prysznic, zmieniając wodę od ciepłej przez gorącą niemal po wrzątek. Wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju. Wczoraj zabił dwie, może trzy osoby i powtórzyłby to dzisiaj bez mrugnięcia okiem. Ale Jimmy Fitzhugh był inny. Należał do gatunku porządnych ludzi. Błagam, nie strzelaj. Mam dwoje dzieci. Wiem, wiem. Tracy i Jima juniora. Ale co miałem zrobić, skoro Lexi zdradziła moje imię? Nie miałem wyboru. Cholera, Gabe, to nie ona pociągnęła za spust, ale ty. Ból spowodowany kontaktem z gorącą wodą trochę mu pomógł. Przykro mi, Jimmy. Tak mi przykro. Naleśniki były doskonałe – prawdziwe masło, świeże maliny, gruba warstwa syropu klonowego. Równie pyszna była gorąca kawa. Gdyby w swoim filmie potrzebował sceny domowej, tak właśnie mogłaby wyglądać. – Jesteś pewien, że zawołałam cię po imieniu? – zapytała Lexi. – Nawet jeśli tak, to nieświadomie. Przysięgam. – Krzyknęłaś „Gabe, pośpiesz się!”. To wystarczyło. – Fitzhugh powinien udać, że mnie nie usłyszał. Gdyby to zignorował, pomyślałbyś, że nie dosłyszał, i nie zabiłbyś go. W tym jest tyle samo mojej winy, co jego. – Nie – zaoponował Gabe. – Wina leży po mojej stronie. To ja jestem reżyserem i producentem. Wywarłem na tobie zbyt wielką presję. Powierzyłem ci za dużą rolę. Nie robiliśmy prób. Nie powinienem tak cię obciążać.

– To się nie powtórzy – powiedziała Lexi. – Obiecuję. – Na wszelki wypadek powinnaś przez jakiś czas trzymać się z boku. – Zwalniasz mnie? – Nie, wręcz przeciwnie. Chcę, żebyś została moją współproducentką. Mamy jedną, może dwie sceny do napisania. Teraz potrzebuję cię bardziej niż kiedykolwiek. – O jakiej scenie mówisz? – Jeszcze nie wiem, ale skoro zdobyliśmy czterdzieści pięć tysięcy, a potrzebujemy tylko trzydziestu, pomyślałem sobie, że moglibyśmy dopisać coś ekstra i kupić od Mickeya więcej fajerwerków. Mamy piętnaście tysięcy do wykorzystania. – Czternaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt cztery – sprostowała Lexi. – Maliny kosztowały sześć dolców.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY TRZECI

Mike Jackman był wysokim barczystym mężczyzną o ciepłych brązowych oczach i inteligentnej twarzy. W dobrym dniu byłby pewnie facetem, którego chciałoby się mieć w zespole. Tyle że dzisiaj był jego zły dzień i Mike wyglądał jak jelonek Bambi patrzący wprost w lufę strzelby. – Czy ta policjantka powiedziała wam, że Jimmy Fitzhugh jest moim szwagrem? – Tak. Proszę przyjąć wyrazy współczucia z powodu tej straty. Nazywam się Jordan, jestem detektywem, a to moja partnerka detektyw MacDonald. Z pańską pomocą możemy odnaleźć człowieka, który to zrobił. Co może nam pan powiedzieć? – Nic – odparł Jackman. – Fitz i ja spotykamy się codziennie rano i przeglądamy notatki dotyczące produkcji. Ja jestem asystentem reżysera, on kierownikiem produkcji. Zawsze przyjeżdża pierwszy, dlatego po dotarciu na miejsce od razu poszedłem do przyczepy. Sejf był otwarty. Fitz siedział

martwy na krześle. Zadzwoniłem na dziewięćset jedenaście. – Co było w sejfie? – zapytała Kylie. – To nie moja sprawa. – Byliście w dobrych stosunkach? – ciągnęła Kylie. – Byliśmy najlepszymi kumplami. Bardziej braćmi niż szwagrami. – I pański najlepszy przyjaciel, z którym codziennie rano wypijał pan kawę, nigdy nie wspomniał o tym, co trzyma w sejfie aż tak wartościowego, że zapłacił za to życiem? – Nie. – Może pańska siostra wie. Kiedy przekażemy jej informację o śmierci męża, zapytamy ją o to. – Nie. Ona nie ma pojęcia… – Brzmi, jakby pan miał – powiedziała Kylie. – Mike – zacząłem – wydaje się pan prawdziwym przyjacielem, który woli zachować coś dla siebie, żeby chronić Jimmy’ego. Ale tak naprawdę chroni pan zabójcę. Proszę nam powiedzieć, co pan wie. Nie wykorzystamy tego przeciwko Jimmy’emu. – Jimmy nie żyje. Nie o niego się martwię. – Jackman potrząsnął głową. – Jeśli to się rozniesie, ucierpią moja siostra i dzieci. – Nie jesteśmy tu, żeby niszczyć reputację Jimmy’ego – uspokoiła go Kylie. – Chcemy złapać zabójcę. Proszę nam pomóc. Jackman długo patrzył w oczy Kylie, po czym westchnął ciężko. – Proszę mi obiecać, że siostra nigdy nie dowie się tego, co ode mnie usłyszycie. – Obiecuję – powiedziała poważnie Kylie. – Dobrze. – Jackman skinął głową. – Fitz był… Nie wiem, jak nazwaliby go policjanci. Był kimś w rodzaju muła. – Muła narkotykowego? – podpowiedziała Kylie. – To chyba nie jest najwłaściwsze określenie. On był pośrednikiem między nabywcą a sprzedawcą. – Kto był sprzedawcą i co sprzedawał? – Monte. Nie znam jego nazwiska. Po prostu Monte. Sprzedawał kokę.

– Kto kupował? – Nasz szef, Bob Levinson. – Ten, którego pan przeklinał w radiowozie? – Robi świetne filmy, ale jest piekielnym szefem. Ma kupę forsy i mnóstwo kumpli w potrzebie. Kupuje na kilogramy, ale sam trzyma się z daleka od dilerów. Pośrednikami są zawsze kierownicy produkcji z jego ekipy. – A jeśli kierownik produkcji odmawia, wylatuje z zespołu, tak? – powiedziała Kylie. – Zgadza się. Levinson zawsze zatrudnia kierowników produkcji z pierwszej ligi. To ludzie, którzy mają rodziny i potrzebują pracy. I są czyści, nie figurują w kartotekach policyjnych, nie biorą narkotyków. – Ile według pana mogło być w sejfie? – Co miesiąc Levinson dawał Jimmy’emu cztery pliki po piętnaście tysięcy. Monte zjawiał się w każdy czwartek z kokainą, a Jimmy dawał mu jeden plik banknotów. Dzisiaj jest dziewiąty, więc w sejfie powinny być jeszcze trzy pliki. – Czy ktoś jeszcze z ekipy filmowej wie o tych narkotykowych transakcjach? – Ludzie gadają, krążą plotki. Pewnie coś wiedzieli, ale nie mam pojęcia, kto i co dokładnie. – Będzie nam potrzebna lista wszystkich osób związanych z tą produkcją: pracowników obsługi planu, oświetleniowców, kierowców firm kateringowych – powiedziała Kylie. – Oczywiście. Dam pani wydruk. – Zawahał się. – Jedno pytanie: aresztujecie Levinsona? – Aresztowalibyśmy, gdyby to było możliwe, ale nie mamy dowodów przeciwko niemu – wyjaśniłem. – Może to i lepiej. Reputacja Fitza nie ucierpi – powiedział Jackman i odszedł. – Macie chwilę? – usłyszeliśmy za plecami. Odwróciliśmy się oboje i stanęliśmy twarzą w twarz z ponurym Chuckiem Drydenem. – Znalazłeś coś? – zapytałem. Rzucił mi spojrzenie pod tytułem: Co za głupie pytanie. Tylko z jednego powodu gadam z detektywami na miejscu zbrodni. Jasne, że coś znalazłem. Gdy skinął w kierunku przyczepy, poszliśmy za nim.

– Spójrzcie na to. – Wskazał okno po lewej stronie. – Okno numer jeden. Żaluzje opuszczone. A teraz to. – Machnął ręką w drugim kierunku. – Okno numer dwa. Żaluzje opuszczone. Z wyjątkiem tych dwóch pasków. Tak jakby ktoś stał w tym miejscu i wyglądał przez okno. – Ktoś niewysoki – zauważyłem. – Szpara jest na wysokości około półtora metra. – Sądząc z kąta, pod jakim kula weszła w ciało ofiary, strzelający był wyższy przynajmniej o trzydzieści centymetrów – stwierdził Dryden. – Szukacie dwóch osób. Tej, która strzelała, i tej, która stała na czatach. – Dwóch osób – powtórzyła Kylie. – Nie możemy znaleźć jednej. Dryden wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że to nie jego problem.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY

Gabe świadomie wybrał walthera ppk, bo był to idealny poręczny pistolet, doskonale mieszczący się w kieszeni. Używał go sam James Bond. W tej chwili był jednak trefny, a Gabe nie miał zamiaru przewozić metrem czterdziestu pięciu tysięcy gotówką nieuzbrojony. Wyjął z szuflady glocka 23 kaliber czterdzieści. Był większy od walthera ppk, dlatego trudniejszy do ukrycia, ale gdyby przypadkiem zatrzymali go gliniarze, nie powiązaliby go z napadem i morderstwem przy Sześćdziesiątej Drugiej Zachodniej. Pojechał szóstką do Grand Central, tam przesiadł się do siódemki. Podróż minęła spokojnie, wręcz przyjemnie. Gabe nie przestawał myśleć o Lexi. Była genialna. Kiedy poprosił, żeby pomogła mu wymyślić sposób wykorzystania dodatkowych piętnastu tysięcy, po prostu chciał, by poczuła się potrzebna, i wcale nie oczekiwał wiele. Tymczasem wpadła na absolutnie fantastyczny pomysł, dzięki czemu scenariusz był o niebo lepszy. – Chcę zwiększyć zamówienie – oznajmił, gdy dotarł do Mickeya.

– O jakiej broni masowej zagłady myślałeś? Gabe przedstawił mu plan Lexi, posiłkując się notatkami. – Nie jestem pewien szczegółów, ale tak to wygląda w ogólnym zarysie. Co o tym sądzisz? – Czyje to miejsce? – zapytał Mickey. Kiedy usłyszał odpowiedź, gwizdnął przeciągle. – Masz jaja, Benoit – rzucił z uznaniem. – To pomysł mojej dziewczyny. Da się zrobić? – Mogę zdobyć tyle plastiku, ile potrzebujecie. O jakich detonatorach mówimy? – Jeszcze nie wiem, więc przygotuj różne rodzaje: zegarowe, zdalne, drut rozciągnięty tuż nad ziemią. Mają być łatwe i nieskomplikowane. Pamiętaj, że nie jestem profesjonalistą. – Masz kasę na dodatkowe wydatki? Gabe skinął głową. – Ile? – A ile dostanę za dodatkowych piętnaście tysięcy? Mickey otworzył szeroko oczy i zaniósł się chrapliwym śmiechem. – Rany, za piętnaście tysięcy dolarów możesz kupić mnóstwo hałasu. Gabriel wyjął z plecaka trzy pliki setek i położył je na stole. – Tu jest czterdzieści pięć tysięcy Mickey wziął do ręki jeden plik, powachlował się nim i odłożył z powrotem. – Zastanawiałem się, jaką kwotę Jimmy Fitzhugh trzymał w sejfie. Gabe zesztywniał. – A kto mówił o Jimmym? Mickey zapalił papierosa i posłał dym prosto w sufit. – Nikt. Dowiedziałem się z policyjnego radia. Napad i zabójstwo w jednej z przyczep ekipy filmowej Boba Levinsona na West Side. Dwóch sprawców. James Fitzhugh, producent, zastrzelony. Masz mnie za głupka? Powiedziałeś, że wiesz, skąd wziąć pieniądze, ale potrzebujesz wspólnika. Po

prostu wyciągnąłem wnioski. Kto ci pomagał? – Twoja matka. Okazała się kiepska – odparł Gabe. – Chcesz tej roboty czy wolisz się wtrącać w moje prywatne życie? – Spokojnie, Gabe. – Mickey uniósł rękę. – Nie wtrącam się. To pierwsza zasada, jakiej człowiek uczy się w Ray Brook. Chciałem tylko pogawędzić. Zapomnij o tym pytaniu. Pogadajmy o dostawie. – Powiedziałeś, że możesz dostarczyć towar jutro. – I to podtrzymuję. – Dobrze, ale nie później. Mam napięty plan produkcji. – Przyjdź jutro. Tutaj. Czterdzieści pięć patyków i wielkie bum się ziści. – W jednej z paczek brakuje stu dolców – przyznał Gabe. – Moja dziewczyna zrobiła zakupy. – Nic nie szkodzi. Powiedz swojej filigranowej kobiecie, że to było na mój koszt. Umowa stoi? – Stoi – odparł bez wahania Gabe. Zawarcie umowy przypieczętowali zgodnie ze starą uświęconą hollywoodzką tradycją. Uściskiem dłoni.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIĄTY

– Wreszcie jakiś konkret – stwierdziła Kylie. Mieliśmy dwie listy: jedną od Shelleya Tragera z nazwiskami wszystkich osób obecnych na planie, kiedy zginął Ian Stewart, i drugą od Mike’a Jackmana z danymi osób związanych z produkcją filmu Levinsona. W sumie ponad czterysta nazwisk. Dwanaście znalazło się na obu listach, wśród nich było ośmiu

mężczyzn. – Szybciej by nam poszło, gdybyśmy czterech z listy dali do sprawdzenia innemu zespołowi – powiedziałem. – Jeszcze szybciej byłoby, gdyby siedem innych zespołów sprawdziło pozostałych siedmiu. – Widzę, że moje pomysły na wzrost wydajności nie znajdują twojego uznania. – Absolutnie. Po pierwsze, tylko my widzieliśmy oba miejsca zbrodni i za dużo czasu zmitrężylibyśmy na wprowadzenie w sprawę innego zespołu. Po drugie, zżera mnie ambicja i nie dam sobie odebrać największej jak dotąd sprawy w mojej karierze. Teraz powiedz mi, którą z tych odpowiedzi jesteś skłonny przyjąć, a ja cię utwierdzę w jej słuszności. – Nie ma potrzeby – zaprotestowałem. – Sformułowanie „zżera mnie ambicja” nie wymaga objaśnień. – Dobrze. Nie zapomnij o tym w raporcie dla kapitan Cates. Nie sądzę, żeby miała mi to za złe. Późnym popołudniem mieliśmy na koncie pięć niecelnych trafień. Dwóch mężczyzn z listy było na planie filmu z Ianem Stewartem od siódmej rano, nie mogli więc otruć Sida Rotha w hotelu Regency. Dwóch pozostałych miało wiarygodne alibi na poniedziałkowy wieczór, gdy zaatakowano Brada Schucka przed Radio City. Piąty podejrzany okazał się czarny. Zaśmiał się, kiedy pojął sens naszych pytań. – Nie widzieliście nagrania, na którym widać atak? Ten facet był biały. Poprawcie kolory na monitorze – powiedział. Zawtórowaliśmy mu śmiechem, przeprosiliśmy i wyszliśmy. – Dokąd teraz? – zapytałem Kylie. – Middle Village w Queens. Furmanville Avenue przy Siedemdziesiątej Dziewiątej. Mam adres, a obok niego w nawiasie jest napisane „Rajski Ogród”. – Brzmi jak nazwa chińskiej restauracji – zauważyłem. – Albo salon masażu. Poszukam w Google’u. – Wyjęła iPhone’a. – O cholera! – wykrzyknęła po chwili. – Wygląda obiecująco. To centrum zdrowia psychicznego. – Zabawne, że dom wariatów to ostatnie miejsce, gdzie szuka się maniakalnego mordercy. Kylie podała mi dokładny adres. Mieliśmy jeszcze dwadzieścia minut drogi. Wjechałem na autostradę na Long Island. – Co o nim wiemy? – zapytałem.

– Wczoraj statystował w filmie z Ianem Stewartem, co oznacza, że jeden z naszych ludzi go przesłuchiwał. W zeszłym tygodniu pracował przez trzy dni jako statysta w filmie Levinsona, mógł więc dowiedzieć się o pieniądzach z narkotyków, które Fitzhugh ukrył w przyczepie. – Jak się nazywa? – Benoit. Gabriel Benoit.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SZÓSTY

Ta część Furmanville Avenue w Queens była spokojną robotniczą okolicą, w której przeważały jednopiętrowe domki z niewielkimi ogródkami oraz schizofreniczna mieszanka japońskich samochodów kompaktowych i wielkich paliwożernych SUV-ów. W takim otoczeniu stał czteropiętrowy budynek z białej cegły, wzniesiony w połowie lat sześćdziesiątych, który w założeniu miał być obiektem neutralnym estetycznie, a skończył jako architektoniczne szkaradztwo. Na rdzawoczerwonych markizach widniał napis RAJSKI OGRÓD. – Nowojorskie przepisy o podziale na strefy są na tyle elastyczne, że pozwalają na budowę domu wariatów w okolicy pełnej podatnej na wpływy młodzieży. Jak miło – zauważyła Kylie. – Proszę nie wyciągać pochopnych wniosków, pani detektyw – rzuciłem. – Może świry były tu pierwsze, a reszta powstała później. – Bywałam w takich miejscach. Znam te prywatne kliniki, domy opieki, szpitale psychiatryczne. Chcesz zadać tam kilka pytań, a personel jest bardziej niechętny niż adwokaci mafii. Zwykle pojawia się jakaś lizusowata gnida, która „naprawdę chce pomóc”, a potem powołuje się na tajemnicę lekarską i nie puści pary z ust bez oficjalnego wezwania do sądu. – Może postraszymy gnidę zapuszkowaniem za nieprawdziwą reklamę – zasugerowałem. – Popękany chodnik, zbrązowiała trawa, szkaradny budynek. Rajski ogród, nie ma co. W holu było ciepło i wilgotno. Jeśli pacjenci płacili za klimatyzację, to wyrzucali pieniądze w błoto.

Recepcjonistka była kobietą w średnim wieku. Na widok rudych włosów nabrałem podejrzeń, że farbę do włosów kupuje na litry. Przywitała nas szerokim uśmiechem. Początek był obiecujący. – Dzień dobry, czym mogę służyć? – zapytała z akcentem, który zdradzał jej lokalne pochodzenie. – Policja nowojorska. – Machnąłem jej przed oczami odznaką. – Szukamy Gabriela Benoit. – Kogo? – B-E-N-O-I-T. – Powtórzyłem nazwisko wolno i wyraźnie. – Aaa, Be-nu-a – powiedziała, kręcąc głową z politowaniem. Najwyraźniej miała zastrzeżenia do mojego akcentu. – Już go tu nie ma. – Gdzie możemy go znaleźć? – Musicie porozmawiać z szefową. To doktor Ben-David. Proszę usiąść i poczekać. W poczekalni stały wyściełane meble, które mogły uchodzić za eleganckie w czasach Trumana. Elegancja przeminęła, ustępując miejsca wrażeniu przygnębienia. – Założę się o pięć dolców, że jest zajadłym kibicem Metsów – powiedziała Kylie, sadowiąc się na kanapie. Już miałem zamiar odmówić zakładu, gdy usłyszeliśmy rozdzierający krzyk. Na oddziale psychiatrycznym krzyki to nie nowina, ten jednak brzmiał inaczej. Wydał go z siebie ktoś cierpiący męczarnie. Wiedzieliśmy o tym z Kylie i wiedziała recepcjonistka. – Mój Boże, to doktor Ben-David! – Puściła się pędem korytarzem.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY SIÓDMY

Pobiegliśmy z Kylie za recepcjonistką szerokim korytarzem, kiedyś pomalowanym na wesoły żółty

kolor, dzisiaj smętnie wyblakłym. Drzwi do gabinetu lekarskiego były otwarte. Wpadliśmy tam we troje jak burza. Doktor Laura Ben-David okazała się nadzwyczaj urodziwą kobietą po trzydziestce. Leżała na sofie. Była w zaawansowanej ciąży. – Pani doktor, dobrze się pani czuje? – zapytała recepcjonistka. Ben-David usiadła. – Wszystko w porządku, Doris. Przepraszam za ten krzyk, ale mały łobuziak pcha się na świat dwa tygodnie przed terminem – odparła, kładąc ręce na brzuchu. – Właśnie miałam potężny skurcz. – Pani rodzi? – spytała Kylie. – Nie da się ukryć. – Jesteśmy policjantami. Detektyw MacDonald, mój partner detektyw Jordan. Odwieźć panią do szpitala? – Nie, zadzwoniłam po męża. Będzie za kilka minut. – Pytali o Gabriela Benoit – poinformowała Doris. – Martwiłam się o niego – powiedziała lekarka. – Co z nim? – Nie wiemy. Jest pani w stanie odpowiedzieć na kilka pytań? – Chyba poradzę sobie z krótkim „tak” albo „nie”, ale nie wiem, czy dziecko pozwoli mi rozwinąć odpowiedzi. – Ben-David skrzywiła się z bólu. – Doris, wracaj na recepcję i odeślij Lawrence’a z powrotem, gdy tylko się pojawi. Po wyjściu recepcjonistki Kylie usiadła przy lekarce. – Doris powiedziała, że pana Benoit już u was nie ma. Z jakiego powodu tu był? – Wie pani, że tego zdradzić nie mogę. – A kiedy stąd wyszedł? – Kilka miesięcy temu. – Poda nam pani nazwisko lekarza, który go wypisał? – Gabriel Benoit sam się wypisał. – Ci ludzie mogą sami wyjść? – zdumiała się Kylie.

– „Ci ludzie”? – powtórzyła Ben-David. – Większość nie może, ale Gabriel został tu przyjęty na własną prośbę, mógł więc opuścić naszą placówkę w każdej chwili. – Zostawił jakiś adres do korespondencji? Ben-David zaśmiała się, po czym znowu złapała się za brzuch. – Au! Niech mnie pani nie rozśmiesza. Ludzie w takim stanie umysłu jak on nie zostawiają adresów. Boją się, że ktoś chce ich dorwać. – W tym przypadku ma rację – stwierdziła Kylie. Jakiś mężczyzna otworzył drzwi bez pukania, rzucił się w kierunku sofy i uklęknął przy lekarce. – Lauro, dobrze się czujesz? – zapytał. Jak na zawołanie Ben-David wydała z siebie okrzyk, szczęśliwie nie tak przeraźliwy jak kilka minut wcześniej, i wczepiła się palcami w ramię przybysza na całych trzydzieści sekund, bo tyle trwał kolejny skurcz. – Nic mi nie jest – powiedziała, gdy ból minął. – Detektyw MacDonald, detektywie Jordan, to mój mąż Lawrence. – Kochanie, o cokolwiek chodzi, to może zaczekać. Auto stoi na ulicy. Chodźmy – zarządził, pomagając jej wstać z sofy. Nasze najlepsze ogniwo łączące nas z potencjalnym zabójcą właśnie miało odjechać na oddział położniczy. Byliśmy zdesperowani. – Pani doktor – zaczęła Kylie – Gabriel Benoit jest podejrzany o serię brutalnych morderstw. Ben-David przystanęła. – Morderstwa – powtórzyła. – To straszne. – Znamy przepisy o ochronie prywatności, o poufności relacji lekarza z pacjentem, ale istnieje realne zagrożenie życia kolejnych niewinnych osób. Czy może pani powiedzieć coś, po prostu cokolwiek, co mogłoby nam pomóc? Ben-David zwróciła się do męża: – Lawrence, daj mi chwilę, proszę. Poczekaj na korytarzu. Zaraz wyjdę. – Na pewno, Lauro? – Zawahał się. – No dobrze. Masz minutę. Potem wracam i zabieram cię do szpitala. Wyszedł, trzaskając drzwiami.

– Pani detektyw – zaczęła lekarka – prawo zakazuje mi ujawniania jakichkolwiek informacji o pacjencie bez nakazu sądowego. – To nam nie pomoże – skwitowała Kylie. – Pani nie słucha. Proszę dać mi skończyć. Powtarzam: prawo zakazuje mi ujawniania informacji o pacjencie bez nakazu sądowego. To samo prawo dotyczy personelu. Do naszych obowiązków nie należy pomoc w ujęciu mordercy. Naszym obowiązkiem jest opieka nad stu osiemnastoma, powtarzam, stu osiemnastoma osobami, które tu przebywają i których to prawo nie dotyczy. – Ostatnie dwa słowa powiedziała z naciskiem. – Czy pani rozumie, o czym mówię? – Tak. – Kylie skinęła głową. – Większość naszych pacjentów – ciągnęła Ben-David – jest bardzo dociekliwa. Prawdę powiedziawszy, wręcz wścibska. I gadatliwa. Zwłaszcza J.J. Ale ci ludzie są też wrażliwi i delikatni, łatwo ich przestraszyć. Ale nie wolno, powtarzam, nie wolno ich przestraszyć. Rozumiemy się? – Tak, pani doktor. Dziękuję – odparła Kylie. – Przynajmniej tyle mogę zrobić – powiedziała Ben-David. – I niestety tylko tyle. Kylie uścisnęła ją delikatnie. – Życzę pani cudownego dziecka. Otworzyłem drzwi gabinetu. Lawrence ujął żonę pod ramię i poprowadził korytarzem do wyjścia.

– Miła kobieta – zauważyłem. – Żadna lizusowata gnida, jakiej się spodziewałaś.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY ÓSMY

Doris siedziała już z powrotem w recepcji. – Dziękujemy za pomoc – powiedziałem. – Pani doktor Ben-David pozwoliła nam rozejrzeć się po oddziale. – W takim razie może będziecie szukać mężczyzny w T-shircie z Freudem – odparła, unikając kontaktu wzrokowego. – Pokój dzienny jest tam. – Głową wskazała na prawo. Najwyraźniej była zorientowana w sytuacji. Nic dobitniej nie każe odczuwać ulgi, że nie jest się zamkniętym w takim miejscu, jak ogromna świetlica w zakładzie dla umysłowo chorych. W sali przebywało kilkadziesiąt kobiet i mężczyzn, pojedynczo i w grupkach. Jedni oglądali telewizję, drudzy patrzyli przed siebie, niektórzy rozmawiali, inni siedzieli na uboczu zajęci laptopem i grami komputerowymi. Takie same żywe obrazy widzi się w halach lotnisk. Tyle że siedzący w świetlicy ludzie nie mieli dokąd jechać. Widać to było w ich oczach. – T-shirt z Zygmuntem Freudem na jedenastej – zakomunikowała Kylie. Był to wysoki szczupły mężczyzna w moim wieku. Miał jasne przerzedzone włosy i okrągłe druciane okulary na nosie. Wyglądał przez okno. W lewej ręce trzymał dwa papierosy. – Pamiętaj, o czym mówiła lekarka – przypomniałem Kylie. – Jest wścibski i gadatliwy.

– Przede wszystkim wrażliwy. Bądź delikatna. – Znasz mnie, Szósty. Jestem delikatna jak kociak. Nie powiedziała tego w seksualnym kontekście, ale męski mózg nie potrzebuje takiego kontekstu, by zacząć myśleć o seksie. Natychmiast podsunął mi wspomnienia pierwszego miesiąca w akademii policyjnej. Przed pojawieniem się Spence’a. Kylie MacDonald była bardziej tygrysicą niż kociakiem. – Jak widzę, masz opory przed wykorzystywaniem umysłowo chorych – powiedziała. – Ja nie. Chodź za mną. Ruszyła w stronę Freuda, po czym zatrzymała się na tyle blisko, żeby mógł nas słyszeć. – Myślałam, że znajdę tu Gabriela – zaczęła. – Jakiego Gabriela? – zapytałem. – Tego reżysera. Jesteś tu nowy? Sądziłam, że wszyscy go znają. Freud odwrócił się od okna. – Przepraszam – zwrócił się do Kylie – szukasz Gabriela? Posłała mu radosny uśmiech, zadowolona, że spotkała pomocną duszę. – Tak. Cześć, jestem Kylie. – A ja J.J. Dlaczego szukasz Gabriela? – Jestem aktorką. On jest reżyserem. To chyba oczywiste. J.J. zaśmiał się. Szalony czy nie, był równie podatny na urok Kylie, jak cała reszta męskiego rodu. – Znam go. Grasz w jednym z jego filmów? – Chciałabym – odparła Kylie. – Szykuję się na casting. Poradzisz mi, jak zdobyć rolę? – Usiądźmy na werandzie, tam można palić – powiedział J.J. Wyszli przez drzwi balkonowe na wąską werandę z meblami ogrodowymi równie sfatygowanymi jak te w środku. J.J. zajął bujany fotel z wikliny, Kylie przysiadła na ławeczce naprzeciwko niego. Ja trzymałem się z tyłu. J.J. przełożył papierosy do prawej ręki, ale nawet nie próbował ich zapalić.

– Gabriel to trudny reżyser – zaczął. – Na przesłuchaniu nie próbuj niczego dodawać od siebie. Mówię poważnie. Odgrywaj dokładnie to, co jest w scenariuszu. On nie znosi, gdy ktoś chce go poprawiać. Kiedyś podczas kolacji okazało się, że zamiast pieczeni, która była w jadłospisie, dostaliśmy smażonego kurczaka. Wściekł się, wrzeszczał: „Kto zmienił tę scenę?”. – Wydaje się bardzo zaangażowany. – Nie, Kylie. Scorsese jest zaangażowany. Gabriel jest szalony. – Mimo wszystko chcę wziąć udział w przesłuchaniu. Gdzie jest Gabriel? – Wyszedł. Zniknął. Rozpłynął się w powietrzu. Jednego wieczoru przyszedł do świetlicy. Akurat oglądaliśmy program z japońskimi robotami. Znasz go? – Nie. Dobry jest? – Jeśli lubisz roboty, to tak. Więc Gabriel wchodzi do świetlicy i ogłasza, że w scenariuszu wykończył już wszystkich świrów. Mówi, że wszyscy jesteśmy gwiazdami, ale na razie nie może zdradzić, kto weźmie udział w ostatnim ujęciu, póki go nie poprawi. Rano już go nie było. – Widziałeś ten scenariusz? – Nie. Tylko Gabriel i Lexi mieli do niego dostęp. – Kim jest Lexi? – To jego dziewczyna. – Znasz jej nazwisko? J.J. pokręcił przecząco głową. – Nie. Używa tylko imienia, jakby była taka sławna, że nie potrzebuje nazwiska. Jak Oprah. Chociaż większość ludzi wie, że to Winfrey. – Czy Lexi jeszcze tu jest? – Nie. Nigdy tu nie mieszkała, ale założę się, że on jest z nią. Wszędzie chodzą razem. Wiesz, co myślę? – powiedział, machając ręką z papierosami. – Powiedz. – Myślę, że Gabriel nie musi siedzieć zamknięty w takim miejscu jak to. Moim zdaniem zjawił się tutaj, żeby nakręcić sceny do swojego filmu. – Dziwi mnie, że pozwolili mu wejść tu z kamerą.

J.J. spojrzał na nią jak na idiotkę. – Nie ma żadnej kamery – powiedział. – Wszystko jest tutaj. – Popukał się palcami w czoło. – Gabriel ma… – Kylie urwała, potrzebując chwili, by przetworzyć tę informację. – Gabriel ma film… w głowie? J.J. wzruszył ramionami. – Mówiłem ci przecież, że jest szalony.

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DZIEWIĄTY

Lexi znalazła jego skrytkę dawno temu. Mieściła się w biurku. Jedynym meblu, który przywiózł do niej. Szukała zszywacza. Zbyt gwałtownie otworzyła dolną szufladę i wyciągnęła ją w całości z prowadnic. Szuflada była o połowę krótsza od pozostałych. Miała podwójny tył. Listy leżały właśnie tam. Mnóstwo listów. Lexi przypuszczała, że to listy od innych kobiet. Gabe miał wcześniej dziewczyny. Wściekła się, że zachował tę korespondencję, a co gorsza, ukrył ją przed nią. Włożyła szufladę na miejsce. Te listy to nie jej sprawa. Przyrzekła sobie, że nigdy ich nie przeczyta. Wytrwała w tym postanowieniu dziesięć minut. Poszła sama ze sobą na kompromis. Postanowiła przeczytać dwa, góra trzy, by dowiedzieć się czegoś o tamtych dziewczynach. Może porównać się z nimi. To by jej wystarczyło. O ile żaden z listów nie został napisany, gdy ona i Gabe byli już parą. Gdyby było inaczej, zgotowałaby Gabe’owi piekło. Wyciągnęła szufladę i wyjęła koperty. To nie były listy od kobiet. To była korespondencja biznesowa. Ze studiów filmowych, stacji telewizyjnych, firm producenckich, od reżyserów, aktorów. Przeczytała sześć.

Szanowny Panie Benoit, dziękujemy za wyrażoną opinię. Z przykrością informujemy jednak, że w obecnej sytuacji… Niestety, pańska propozycja fabuły nie przystaje do polityki repertuarowej… Z żalem zawiadamiamy, że plan produkcji na następny sezon został już zatwierdzony… Wszystkie brzmiały podobnie. Dziękujemy, ale nie skorzystamy. Listy z odmową. Setki odmów, niektóre sprzed dziesięciu lat i więcej. Smutne. Przez długie miesiące Lexi nie dała niczego po sobie poznać. Chciała porozmawiać z Gabe’em o tych listach, poprawić mu nastrój, podnieść samoocenę, ale wtedy musiałaby przyznać, że je czytała. Lecz teraz to ona unieszczęśliwiła go jeszcze bardziej. Zepsuła mu scenę napadu. Bardzo chciała uczestniczyć w filmie Gabe’a, stać się jego częścią, a kiedy w końcu jej na to pozwolił, wszystko schrzaniła. Musiała mu to wynagrodzić. Nie mogła postąpić inaczej. Surfując po sieci i przeglądając najlepsze strony o hollywoodzkich skandalach i skandalikach, doznała olśnienia. Znalazła inspirację. Wymyśliła coś, co doskonale wpisze się w resztę filmu. Otworzyła nowy dokument w Wordzie i zaczęła pisać.

SCENA DOPISANA:

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY

Kapitan Delia Cates siedziała zamyślona, z prawym łokciem na oparciu krzesła, podbródkiem wspartym na kłykciach prawej dłoni. Od tej charakterystycznej pozy, znanej z rzeźby Rodina „Myśliciel”, wziął się najpopularniejszy przydomek, jaki nadali jej członkowie zespołu.

A kiedy szefowa jest w nastroju myślicielskim, wszyscy obecni w pomieszczeniu trzymają gęby na kłódkę i dają jej czas na namysł. Właśnie to robiliśmy z Kylie. – Kręci film – powtórzyła Cates po raz trzeci. – Bez kamery. – Kręci go w głowie – powtórzyłem również trzeci raz. – Trudno mi to sobie wyobrazić. To nie ma sensu. – Facet jest szurnięty, szefowo – powiedziałem. – Nie oczekujmy zdrowego rozsądku od gościa, którego ostatnim znanym adresem jest wariatkowo. – A zamordowanie Iana Stewarta i podpalenie Brada Schucka? To się nie stało w jego głowie. Wszystko jest nagrane. – Tak, ale zasadniczo u niego wszystko dzieje się na żywo. – To przedstawienie, Zach, nie film. – Po aresztowaniu z radością wytłumaczymy panu Benoit różnicę. – Kiedy to będzie? Macie jego nazwisko i zdjęcie, wpadliście na trop jego dziewczyny, ile czasu potrzebujecie, żeby go dopaść? – Pani kapitan, pracujemy bez wytchnienia, ale gość jest sprytny. – Nie, Zach. Miałeś rację, że to świr. Porozmawiaj z Cheryl Robinson, niech spróbuje ustalić, co może się dziać w jego głowie, gdzie może się ukrywać, gdzie uderzy kolejny raz. Podaj jej wszystkie informacje. – Dzwoniłem do biura i na komórkę. Zostawiłem jej wiadomość. Jeśli dzisiaj wieczorem nie oddzwoni, złapię ją jutro rano. Cates zwróciła się do Kylie: – Powiedz, co o tym myślisz. Siedzisz w tym biznesie. – Nie ja, tylko mój mąż – sprostowała Kylie. – Ale spotkałam setki ludzi całkowicie pochłoniętych swoją pracą. Większość cierpi na brak pewności siebie. Na każdym kroku czują się oceniani. I są oceniani, pani kapitan. – Wszyscy podlegamy ocenie – stwierdziła Cates. – Ale nie w takim stopniu. Przypuśćmy, że zarabia pani na życie, sprzedając samochody. Ktoś odbywa próbną jazdę, wraca i patrząc pani w oczy, mówi: „Kiepskie auto, nie kupię go”. To wcale nie znaczy, że pani nienawidzi. Po prostu nie podoba mu się auto. Ale w show-biznesie produkt, który sprzedaje większość ludzi z branży, to oni sami.

– To znaczy, że odmowę traktują osobiście – skonstatowała Cates. – Właśnie. A Gabriel Benoit od lat tkwi gdzieś na peryferiach tej branży, niezauważany, niedoceniany, ignorowany, lekceważony, odrzucany. Próbuje, ale nie udaje mu się przebić. – A teraz chce to sobie zrekompensować – powiedziała Cates. – Znajdźcie go. Kylie i ja odczytaliśmy to jako sygnał do wyjścia. Wstaliśmy jednocześnie, ale szefowa dała nam znak, żebyśmy usiedli. – Pomyślałam sobie – zaczęła Myślicielka – że może Benoit nie jest aż tak stuknięty. Może kręci film… – Zawiesiła głos. – Dobrze, nie kręci, lecz planuje. Pisze do niego scenariusz. Zyskał już miliony widzów. Jego fabuła ma dramatyzm i suspens, a widzowie z zapartym tchem czekają na zakończenie. Z dnia na dzień ten niezauważany, niedoceniany statysta z nieudacznika stał się sławnym na świecie seryjnym zabójcą. – Ale jest jedynym aktorem w tym filmie – zauważyła Kylie. – Na razie – stwierdziła Cates. – Kiedy nastąpi ostatni akt, nie uważasz, że każde studio na Wschodnim i Zachodnim Wybrzeżu będzie oferować miliony za prawo do sfilmowania tej historii? – Pani kapitan, on nie dostanie z tego ani centa. Zgodnie z prawem przestępca nie może czerpać zysków z… – Kylie urwała. – Cholera! Dlaczego wcześniej na to nie wpadliśmy? – Widzę, że detektyw MacDonald doznała olśnienia – z uśmiechem skomentowała Cates. – Chyba nadążam – powiedziałem. – Benoit nie zależy na forsie. Nie potrzebuje kamery. On tworzy scenariusz. Film zrobi ktoś inny. – Jego film – dodała Cates. – Z Bradem Pittem, Johnnym Deppem albo George’em Clooneyem w roli Gabriela Benoit. Wygląda na to, że jest coraz bliżej celu. – Pani kapitan – powiedziała Kylie – jeśli ma pani rację, jesteśmy w trakcie drugiego aktu. Założę się, że na zakończenie aktu trzeciego zaplanował coś bombowego. Ani Cates, ani ja nie podjęliśmy tego wyzwania.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY PIERWSZY

Zaszyłem się z Kylie w biurze, gdzie zaczęliśmy gromadzić informacje o Gabrielu Benoit. Akurat jedliśmy kanapki z bistro U Gerri, gdy doszły nas wieści, że Brad Schuck zmarł w szpitalu, nie odzyskawszy przytomności. Ta wiadomość niczego nie zmieniła. Uaktualniłem akta o tę informację i wróciłem do pracy. Cheryl Robinson oddzwoniła dopiero po dziewiątej wieczorem. – Zach, właśnie odsłuchałam twoją wiadomość – powiedziała głośniej niż zazwyczaj. W tle słyszałem gwar głosów. Rozbawionych głosów. – Jestem na kolacji, telefon miałam w torebce, nie usłyszałam dzwonka. Przepraszam. Co się dzieje? – Mamy podejrzanego. Kapitan Cates chce, żebyś zajrzała do jego umysłu. – Powiedz coś o nim. – Gabriel Benoit, trzydzieści cztery lata, jedynak urodzony w Stuttgarcie w Niemczech, ojciec był oficerem w wywiadzie wojskowym. Rodzina podróżowała. Mieszkali w Korei Południowej, Alabamie, Georgii, w końcu tatuś wylądował w Pentagonie. Gabriel chodził do szkoły średniej w północnej Wirginii. Uczył się na czwórkach, wykazywał szczególne zainteresowanie zajęciami filmowymi. Rzucił college na pierwszym roku. Nie wiemy dokładnie, czym się zajmował aż do czasu przyjazdu do Nowego Jorku, kiedy zaczyna pojawiać się w setkach filmów i programów telewizyjnych. Używa prawdziwego nazwiska i numeru ubezpieczenia. Dwa lata temu zmienił się jego adres korespondencyjny najpierw z mieszkania na skrytkę pocztową, potem na placówkę zdrowia psychicznego. Tam go namierzyliśmy, ale wyszedł parę miesięcy temu. – Dwa lata temu albo wpadł w paranoję i zaczął obsesyjnie chronić prywatność, albo zaczął planować te zabójstwa – powiedziała Cheryl. – Albo jedno i drugie – zasugerowałem. – Prześlij mi mejla ze wszystkimi informacjami na jego temat. Spróbuję wyciągnąć z nich coś sensownego po powrocie do domu. Zobaczymy się U Gerri jutro rano. Może być piąta? Nie za wcześnie? – Ta sprawa nie może czekać. Dzięki, pani doktor. Przepraszam, że przeszkadzam w kolacji. – Nie przepraszaj. On to rozumie. Też jest policjantem – powiedziała i rozłączyła się. On? Była na kolacji z facetem? Z policjantem? Niedługo szukała następcy Freda. Ciekawe, co sądził o operze.

Przepracowaliśmy z Kylie kolejne dwie godziny. Położyłem się o północy. Cztery godziny później obudził mnie dzwonek komórki. Na ekranie wyświetlił się numer Kylie, ale ja wiedziałem swoje. – Cześć, Spence – wymamrotałem. – To nie Spence – sprostowała Kylie. – Przywołałam go wczoraj do porządku. „Jeśli znów wpadniesz na jakiś genialny pomysł w środku nocy, nie budź Zacha, obudź mnie”. Tak mu powiedziałam. – Podziękuj mu, że mnie nie obudził – rzuciłem kąśliwie. – Słuchaj, bo mówię poważnie. Przyniosłam do domu kopię wideo, na którym Benoit rzuca koktajl Mołotowa. Oglądałam to kilkanaście razy. Spence kilka razy na to spojrzał. Dzisiaj w nocy budzi mnie i mówi: „Rozgryzłem to”. – I cóż wymyślił nasz samorodny talent detektywistyczny? – Zach, wiem, że przypisujesz Spence’owi… hm… bujną wyobraźnię. Ale tym razem on naprawdę może mieć rację. – Przepraszam. Mów. – Nie wiem, jak ty, ale ja, oglądając nagranie, patrzyłam tylko na Benoit. Natomiast Spence przyjrzał się na stop-klatce koktajlowi Mołotowa. Tam nie ma ani knota, ani tłustej szmatki, ani płomienia. – I? – Spence twierdzi, że to jeden z trików w branży. Jeśli butelka płonie, nie możesz pozwolić, by wziął ją do ręki sławny aktor ubezpieczony na miliony dolarów. Zamiast kaskadera, który zastąpi gwiazdę w takim ujęciu, przygotowuje się butelkę bez knota. Wiemy, że Benoit miał wspólnika podczas rabunku. Może tym partnerem jest fachowiec od efektów specjalnych? – Nie chcę kwestionować kolejnych nocnych objawień Spence’a, ale każde wredne dziecko dysponujące zestawem „Mały chemik” może zrobić prostą bombę zapalającą z tamponem jako knotem albo bez niego. Najprościej wziąć płyn hamulcowy i… – Tego nie zrobiło dziecko, Zach. Spence mówi, że to wygląda na robotę profesjonalisty. Cokolwiek o nim myślisz, nie możesz mu odmówić znajomości branży filmowej. – Nie kłóćmy się, Kylie. Oboje jesteśmy wykończeni. Przekaż Spence’owi, że doceniam jego uwagi. – Dał mi listę gości od efektów specjalnych, którzy według niego mogliby to zrobić. Jest ich tylko sześciu. Nawet jeśli wszyscy okażą się czyści, któryś z nich być może zauważy na filmie coś, co nakieruje nas na trop gościa, który zrobił tej koktajl. Wiem, że to chwytanie się brzytwy, ale czy mamy jakiś inny punkt zaczepienia? – Dobrze. Za godzinę mam spotkanie z Cheryl Robinson. Potem możemy namierzyć tych specjalistów

i pogadać z nimi. – Nie mówiłeś, że spotykasz się z profilerką – powiedziała Kylie. – O piątej rano. Myślałem, że o tej godzinie będziesz chciała jeszcze pospać. – Nie. Poza tym już nie śpię. Gdzie się spotykacie? – W bistro U Gerri przy Lex, niedaleko posterunku, zaraz za rogiem. – Świetnie. W takim razie do zobaczenia. Zamów mi kawę i grzankę – zaordynowała i skończyła rozmowę. Czekało mnie interesujące śniadanie w towarzystwie pięknej byłej dziewczyny, z której chciałem się wyleczyć, i pięknej nowej kobiety, która – im więcej o tym myślałem – mogła okazać się najlepszym lekiem na tę pierwszą. Usiadłem na podłodze i rozłożyłem matę do jogi.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DRUGI

Postanowiłem zjawić się w bistro spóźniony o dziesięć minut. Uznałem, że Cheryl i Kylie zyskają sposobność lepszego poznania się, a ja uniknę kłopotliwej sytuacji, chociaż chyba tylko dla mnie to potrójne spotkanie było źródłem skrępowania. Pomyliłem się. Kiedy tylko przekroczyłem próg bistro, Gerri Gomperts wyszła zza kontuaru i przyparła mnie do ściany. – Co się dzieje? – zapytała, wycierając ręce o fartuch noszący już ślady pracowitego poranka przy grillu. – Pani psychiatra czeka na ciebie, a ta druga wparowała do środka i przysiadła się do niej. – Ta druga to dla ciebie pani detektyw, moja nowa partnerka – oznajmiłem.

– Wszystko jedno, kim jest. Zdecyduj się na jedną – odparowała Gerri. – Trudna sprawa. Obie są mądre, piękne i zabawne. – Młody człowieku, posłuchaj mojej rady i wybierz tę bez obrączki. Zamówiłem kawę i bajgla i poszedłem do stolika. Kylie i Cheryl prowadziły ożywioną dyskusję. Nie rozumiem kobiet. Ledwie się znały, a przy pierwszej okazji już tworzyły więzi. – Właśnie przedstawiam Cheryl teorię kapitan Cates – oznajmiła Kylie. – Brzmi bardzo prawdopodobnie – dodała Cheryl. – Udało ci się przejrzeć informacje o rodzinie Benoit? – zapytałem ją. – Tak, nawet dwukrotnie. Ojciec wojskowy zawsze sygnalizuje kłopoty. Nie znoszę stereotypów, ale właśnie nimi posługują się profilerzy. Ojcowie wojskowi trzymają synów krótko. Ten syn prawdopodobnie miał niewielki wpływ na swoje życie, zwłaszcza jeśli tatuś stosował przemoc albo kontrolował go przesadnie. Gabriel zapewne kumulował w sobie wściekłość, którą musiał tłumić, by przetrwać. Dlatego stworzył sobie świat, który mógł kontrolować. To świat fantazji. – Myślałem, że wszystkie dzieci fantazjują – zauważyłem. – Owszem, wszyscy mieliśmy wymyślonych przyjaciół, ale w jego przypadku filmy, które tworzył w wyobraźni, stały się bardziej rzeczywistością niż fantazją. Był scenarzystą i reżyserem. Kontrolował wszystko. Jak myślę, poważny problem rozpoczął się wtedy, gdy Gabriel wkroczył w prawdziwy biznes filmowy. – W którym niczego nie dało się kontrolować – dorzuciła Kylie. – Właśnie. Jest statystą, zbędnym elementem. Ale to nie jego wina, że nie został gwiazdą. Odpowiedzialnością obarcza ludzi z Hollywood, zwłaszcza tych ze szczytu. Widzi w nich opresyjną siłę, która uniemożliwia mu odniesienie sukcesu. – W realnym życiu – wtrąciła Kylie – ci dranie rzucają wielu ludziom kłody pod nogi, uniemożliwiając odniesienie sukcesu. – I w realnym życiu uchodzi im to na sucho, ale w scenariuszu Benoit płacą za to życiem. – Masz jakieś przypuszczenia, gdzie teraz uderzy? – zapytałem. – Teoria Cates ma sens. Jeśli pani kapitan się nie myli, następna scena będzie spektakularna. Najpierw ciche otrucie, po nim broń palna, potem koktajl Mołotowa i barwna relacja Ryana Seacresta. Nasz podejrzany nie cofnie się do cichej trucizny wsypanej do soku pomidorowego czy kilku strzałów z pistoletu. Planuje coś widowiskowego, pełnego dramatyzmu, coś bardzo filmowego, z większą liczbą ofiar. W rozmowie z kolegami i koleżankami po fachu powiedziałabym, że Gabriel Benoit prawdopodobnie cierpi na psychogenną psychozę paranoidalną. Ale wam mówię jak

policjantka policjantom: to zabójca psychol owładnięty żądzą zemsty. Szykuje coś potwornego, więc dorwijcie go jak najszybciej. – Dorwijcie go jak najszybciej – powtórzyłem. – Zaczynasz mówić jak nasza szefowa. Rozległ się dzwonek telefonu Kylie. – To Karen Porcelli z Central Records – oznajmiła. – O tej porze? – zdumiałem się. – Zaraz po naszej nocnej rozmowie nagrałam się sierżant Porcelli, żeby jak najszybciej do mnie zadzwoniła. Chcę, żeby dowiedziała się czegoś więcej o facetach od efektów specjalnych, których nazwiska podał nam Spence. Zaraz wracam. Wyszła na zewnątrz, żeby odebrać telefon. – Oddana pracy – stwierdziła Cheryl. – Na dodatek świetna kobieta. – Tobie też niczego nie brakuje, pani doktor. Dziękuję za cenne uwagi. I przepraszam, że przeszkodziłem w kolacji. – Nie przepraszaj. W pracy żyję dla socjopatów. Usychający z miłości gliniarze to moja podstawa bytu – powiedziała żartobliwie. – Ty i MacDonald stworzycie świetny duet. Jeśli mogę ci jakoś pomóc w pozbyciu się bagażu przeszłości, który ci zawadza, po prostu zadzwoń. – Dobrze. Może zaczniemy terapię od opery.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY TRZECI

Gabriel gładził walthera ppk. Dobrze wiedział, że nie może użyć go ponownie, ale ten pistolet był niczym wysłużony pies myśliwski – za stary, żeby polować, i zbyt bliski sercu, żeby się go pozbyć. Odłożył walthera do szafki, a do plecaka włożył glocka.

– Dokąd idziesz? – zapytała Lexi, która leżała jeszcze w łóżku. – Wychodzę. – Potrzebujesz wspólnika? – Zawarliśmy umowę – odparł Gabriel. – Współproducenci pracują nad scenariuszem, nadzorują kostiumy i charakteryzację… – I sypiają z reżyserem – dodała. – Myślałam, że skoro seks był cudowny, to zmienisz zdanie. Gabe usiadł na brzegu łóżka, położył dłoń na piersi Lexi i delikatnie pocałował ją w usta. – Seks był świetny. Poza domem chcę myśleć o tobie, jak leżysz nago w łóżku. – Co za bajerant! Ale kocham cię za to. Kiedy wracasz? – Za kilka godzin. Doskonale, pomyślała. Im dłużej cię nie będzie, tym lepiej. Wyszedł i przekręcił klucz w zamku. Nasłuchiwała odgłosów z klatki schodowej. Przyjazd windy na piętro, rozsuwanie drzwi, zasuwanie drzwi, zjazd na parter. Wstała i na palcach podeszła do okna. Patrzyła, jak Gabe wychodzi na ulicę i kieruje się do stacji metra. Wiedziała, że nigdy nie pozwoliłby jej pójść z nim do Mickeya, mimo to musiała zapytać. Gdyby tego nie zrobiła, nabrałby podejrzeń. Przecież takie zachowanie leżało w jej naturze. Ale teraz, gdy wreszcie została sama, była gotowa przeistoczyć się w inną osobę. Nie potrafiła się zdecydować, jak siebie nazwać: Pandemonia czy Passionata, postanowiła więc użyć obu imion. Będzie Pandemonią Passionatą, piękną ukochaną Szatana. W sklepie z używanymi rzeczami przy Mulberry Street znalazła idealny strój: nudną zwiewną sukienkę z czarnego jedwabiu, wykończoną koronką i aksamitną wstążką. Miała przynajmniej pięćdziesiąt lat i kosztowała osiemnaście dolarów. Za kolejnych dwanaście dolarów kupiła czarne korale i nieduży czarny kapelusz z pawim piórkiem i czarną woalką. Upięła włosy, starannie nałożyła makijaż. Na końcu umalowała usta, wybrawszy najczerwieńszą szminkę, jaką udało jej się znaleźć. Bez niej cała scena byłaby czarno-biała. Zerknęła na zegarek. Nadal miała mnóstwo czasu na dojazd do centrum i znalezienie odpowiedniego miejsca. Spojrzała w lustro. Doskonale. Potrzebowała jeszcze rekwizytu. Podeszła do szafki Gabe’a i wyjęła z niej walthera.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY CZWARTY

Na posterunku zaczęliśmy głowić się z Kylie, gdzie Benoit może uderzyć kolejny raz. Trwał trzeci dzień Tygodnia Hollywood, a to oznaczało, że miasto jest pełne potencjalnych ofiar, które dopiero w piątek miały wracać na Zachodnie Wybrzeże. Zadzwoniliśmy do domu Mandy Sowter, pracowniczki biura informacyjnego. Poprosiliśmy ją o przefaksowanie pełnej listy zaproszonych gości i oznaczenie nazwisk osób o najwyższym statusie jako najbardziej zagrożonych oraz planu kolejnych imprez. – Zdajesz sobie chyba sprawę, że w biurze informacyjnym mają dostęp tylko do oficjalnego harmonogramu, który dostali od organizatorów – powiedziałem. – Pewnie odbędą się dziesiątki prywatnych spotkań, lunchów i koktajli, które nie zostały uwzględnione na liście Mandy. – Shelley Trager będzie wiedział o każdym. – Kylie wybrała numer Spence’a i poprosiła o nazwiska uczestników, czas i miejsce każdego, nawet najmniejszego wydarzenia, o którym był poinformowany Trager. Dziesięć minut później Spence oddzwonił. Słyszałem tylko, jak Kylie zakończyła rozmowę. – Dobrze, przekaż mu, że będziemy – powiedziała. – O co chodzi? – zapytałem. – Spence skontaktował się z Shelleyem. Trager chce pomóc, ale poprosił też Spence’a, żeby przypomniał nam o pogrzebie Iana Stewarta. To już dzisiaj rano. Shelley spodziewa się obecności policji. – To dobry pomysł – stwierdziłem. – Cieszę się, że się zgadzasz. Nawet gdybyś się nie zgodził, musiałabym tam pójść jako żona Spence’a Harringtona.

Kwadrans później zadzwoniła Karen Porcelli z Records. Kylie włączyła głośnik. Każdy, kto zajmuje się materiałami wybuchowymi, musi być zarejestrowany na policji, dlatego Porcelli nie miała kłopotu z namierzeniem sześciu mężczyzn z listy. – To was zainteresuje – powiedziała. – Jeden z nich właśnie wyszedł z więzienia Adirondack w Ray Brook. Nazywa się Mickey Peltz. – Za co tam siedział? – spytała Kylie. – Wyprowadził pieniądze ze studia filmowego przeznaczone na ładunki wybuchowe, kupił jakąś taniochę i ktoś stracił przez to rękę. Oskarżyli go o kradzież i spowodowanie uszkodzenia ciała, ale przyznał się tylko do zarzutu drugiego i dostał cztery lata. – Ma jakieś związki z Benoit? – Pracowali razem przy co najmniej kilku produkcjach. Benoit nie odwiedzał go w więzieniu. – Gdzie znajdziemy Peltza? – Sprawdziłam w Departamencie Więziennictwa. W rejestrze skazanych figuruje adres Skillman Avenue 33-87 w Long Island City. Piąte piętro. Prześlę wam mejlem namiar na jego kuratora i adresy pięciu pozostałych fachowców od efektów specjalnych. Wziąwszy pod uwagę przeszłość Peltza, umieściłabym go na pierwszym miejscu listy. – Dzięki, Karen. Będę twoją dłużniczką – powiedziała Kylie i zakończyła rozmowę. – A ja będę dłużnikiem Spence’a – stwierdziłem. – Pojedziemy do niego w drodze powrotnej z nabożeństwa żałobnego. Cates zjawiła się dopiero po ósmej, chociaż zwykle przychodziła punktualnie o szóstej. – Przepraszam za spóźnienie, ale musiałam w końcu zrobić sobie paznokcie – oznajmiła. Bzdura. Na pewno była na dywaniku u burmistrza albo u komendanta policji. – Co powiedziała Cheryl Robinson? – zapytała. – Uważa, że Benoit jest stuknięty, a ty bystra – odparłem. – Miło wiedzieć, że ktoś nie odmawia mi rozumu. Uzasadniła jakoś tę opinię? – Spodobała jej się twoja teoria o scenariuszu, który pisze Benoit, i że prawdopodobnie planuje coś spektakularnego. Mamy listę możliwych ofiar i miejsc. – Wpadliśmy na trop człowieka, który mógł pomóc Benoit w zrobieniu koktajlu Mołotowa – dodała Kylie.

Opowiedzieliśmy jej o Mickeyu Peltzu. – Zach i ja wybieramy się na nabożeństwo żałobne Iana Stewarta – powiedziała Kylie. – Potem pojedziemy do Long Island City i przywieziemy Peltza na przesłuchanie. – Lepiej nie tracić czasu – stwierdziła Cates. – Zaraz wyślę mundurowych po Peltza. – Nie trzeba. Pojedziemy po niego. To nie potrwa długo – odezwała się Kylie. – Spokojnie, detektyw MacDonald. Mundurowi przywiozą go tylko na posterunek. Nie pozwolę innemu zespołowi go przesłuchać. Przetrzymam go do waszego powrotu – oznajmiła Cates. – Przepraszam. – Kylie posłała szefowej półuśmiech. – Aż tak widać, że mam obsesję na punkcie tej sprawy i nie chcę, żeby cokolwiek mnie ominęło? – Tak, ale mając do wyboru policjanta zachłannego na sprawę i policjanta, który ma ją w dupie, zawsze wybiorę tego zachłannego – skwitowała Cates. – W takim razie, pani kapitan, mam dla pani dobrą wiadomość. – Kylie wyraźnie się ożywiła. – Detektyw MacDonald jest szaleńczo zachłanna.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY PIĄTY

Gabriel znowu siedział w pociągu linii numer siedem. W plecaku miał tylko nabitego glocka. Może powinien był wziąć taksówkę, ale szanse na to, że policja zatrzyma niebieskookiego i jasnowłosego białego chłopaka, by przeszukać mu plecak, były bardzo niewielkie. Poza tym lubił zgiełk i rytm nowojorskiego metra. Lekko zmrużył powieki. „Chciałbym podziękować członkom Akademii. Nagroda za najlepszy scenariusz, za najlepszą pierwszoplanową rolę męską, za najlepszą reżyserię, a teraz za najlepszy film. Dziękuję mojej wspaniałej dziewczynie, która wierzyła we mnie, kiedy nikt inny nie wierzył. Zdradziłbym wam jej imię, ale zaraz potem musiałbym was zabić”.

Gabriel zaśmiał się głośno i spod półprzymkniętych powiek zerknął na współpasażerów. Nikt nie zareagował, nikt nawet nie spojrzał w kierunku śmiejącego się do siebie dziwaka. Nowojorczycy wiedzieli swoje. – Rany, wyglądasz koszmarnie – wyrwało mu się, gdy Mickey otworzył drzwi. Wysoki tyczkowaty Peltz był przygrabiony, miał bladą, wymizerowaną twarz i rzadką brodę. – Zupełnie jak Kudłaty ze „Scooby Doo”, tyle że o osiemdziesiąt lat starszy. – Dzięki. Całą noc szykowałem dla ciebie towar – odparł Mickey. – Masz wszystko? – Mickey Peltz nigdy nie zawodzi. Poprowadził Gabriela do stołu warsztatowego, gdzie leżały starannie poukładane bloczki C4, szpulki przewodów, dwa pudełka detonatorów, cztery cyfrowe urządzenia zegarowe i cztery piloty. – Wszystko, czego potrzebujesz, a nawet więcej – oznajmił. – Potrzebuję szybkiego kursu obsługi – powiedział Gabe. – To łatwizna. – Mickey wziął do ręki bloczek C4 i z całej siły uderzył nim o kant stołu, na co Gabriel podskoczył nerwowo. – Zasada numer jeden: nie bój się tego. – Podał mu plastik. – Nie wybuchnie przypadkowo. Możesz go formować, ciąć, nawet strzelić do niego, a on nie wybuchnie. Do tego trzeba bardzo wysokiej temperatury oraz fali uderzeniowej. Właśnie po to są detonatory. Nadążasz? Gabriel próbnie walnął C4 o blat stołu. – Jak dotąd tak. Peltz był dobrym nauczycielem. Przez czterdzieści minut wyłożył Gabe’owi podstawy sztuki wysadzania w powietrze różnych obiektów. – To nie taka łatwizna, jak mówiłeś – podsumował Gabriel. – Trzeba zwracać uwagę na wiele rzeczy jednocześnie. – Mam rozwiązanie. Weź mnie ze sobą. Zrobię to za psie pieniądze. – Nie. – Dlaczego nie? – Działam ostrożnie, Mick, a ty jesteś na zwolnieniu warunkowym. Twój kurator może tu wparować w każdej chwili i wywrócić to miejsce do góry nogami bez nakazu. Pokażesz się na ulicy z workiem marynarskim i każdy glina może cię zatrzymać i przeszukać. Nie chcę, żeby mój ekspert od pirotechniki spędził dwadzieścia następnych lat w więzieniu.

– Nie mam dwudziestu lat. Mogę nie mieć nawet dwudziestu miesięcy. Prędzej wbiję zęby w detonator, niż tam wrócę. – Po co ryzykować? – Bo to mój zawód, a straciłem licencję i nie mogę robić tego legalnie. Przysięgam na Boga, Gabrielu, że od lat nie bawiłem się tak jak przez ostatnie dwa dni. Znowu robię, co kocham, i dalej chcę to robić. – Nie mogę – powiedział Gabe. – Przykro mi. Mickey zamknął oczy i głęboko odetchnął. – Mnie też. – Otworzył szufladę i wyjął z niej segregator. – Co to jest? – Bałem się, że mi odmówisz, ale pomyślałem sobie, że nawet jeśli z tobą nie pójdę, przynajmniej mogę coś zrobić. Zebrałem dla ciebie wszystkie informacje. Bez dodatkowej opłaty. Podał segregator Gabrielowi. Na pierwszej stronie widniał tytuł: „Sztuka wysadzania gówna w powietrze”. W środku znajdowały się ręcznie rysowane schematy na papierze milimetrowym. Przy każdej ilustracji Mickey zamieścił proste instrukcje pisane starannym charakterem pisma. „Co robić” – na czarno. „Czego nie robić” – na czerwono. Był to zbiór podstawowych wiadomości, które przekazał już Gabe’owi ustnie. Na końcu był jeszcze aneks: ponad sto stron szczegółowych informacji o materiałach wybuchowych, zebranych z czasopism naukowych, „Podstaw treningu saperskiego dla sił specjalnych”, stron internetowych, blogów i oczywiście niezbędnik dla każdego przyszłego rewolucjonisty, zatytułowany „Podręcznik anarchisty”. – Niesamowite – powiedział Gabe. – Zrobiłeś to specjalnie dla mnie? – Nie, kupiłem w księgarni dla pirotechników amatorów. – Mickey zaśmiał się chrapliwie. – Śmieszne, nie? Możesz wykorzystać tę kwestię w swoim filmie. Jasne, że dla ciebie, dupku. Mówiłem ci, że Mickey Peltz nigdy nie zawodzi. – Dzięki. Spakujmy te rzeczy. – To wszystko waży jakieś czterdzieści pięć kilo. Dasz radę unieść? W odpowiedzi Gabriel wysunął z plecaka ruchomą rączkę i kółka. – Będę ciągnąć – oznajmił. Pięć minut później wyszedł na ulicę, oparł bagaż o ścianę budynku i wyjął komórkę.

I wtedy zobaczył wóz policyjny, który skręcał w Skillman Avenue. Przycisnął telefon do ucha i udając, że rozmawia, obserwował jadący samochód. Patrolują ulicę. Rozglądają się za czarnymi charakterami, pomyślał. Odetchnął z ulgą, gdy minęli go i pojechali dalej. Gdybyście wiedzieli, co mam w torbie. Dziesięć metrów za budynkiem kierowca zahamował. Gabriel patrzył, jak zapalają się światła cofania i wóz rusza do tyłu. Kiedy znalazł się przy nim, kierowca opuścił okno. – Hej, kolego! – zawołał. – Nie ruszaj się stąd. Gabriel zamarł.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY SZÓSTY

Z wozu wysiadło dwóch policjantów. Gabriel otaksował ich wzrokiem. Jeden był młody i mocno zbudowany. Drugi, też młody, był jeszcze potężniejszy. I właśnie Potężny podszedł do niego, a Pierwszy wszedł do budynku. – To Skillman trzydzieści trzy-osiemdziesiąt siedem czy trzydzieści trzy-dziewięćdziesiąt siedem? – zagadnął. – Adres na budynku jest zatarty. – Nie jestem pewien – odpowiedział Gabe. – Nie mieszkam tutaj. Pierwszy wrócił do nich. – Danny, to tutaj. Nazwisko gościa jest obok guzika na domofonie. Piąte piętro.

– Mój partner wyjaśnił sprawę – powiedział Potężny. – Miłego dnia. – I wzajemnie, panie władzo. Patrzył, jak wsiadają do windy, po czym nieśpiesznym krokiem podszedł do wozu patrolowego. Na tylnym błotniku zobaczył niebiesko-biały napis: „Posterunek Dziewiętnasty”. Nic dziwnego, że mieli kłopot z trafieniem pod właściwy adres. Są z dziewiętnastki. Tam pracują Jordan i MacDonald. To nie jest zwykły patrol. Nie przyjechali tu denerwować Mickeya. Próbują powiązać go ze mną. Nie mógł teraz wrócić do domu. W tej chwili zawartość torby nie miała znaczenia. Przeszedł na drugą stronę Skillman Avenue i stanął obok świateł, skąd niezauważony mógł obserwować budynek Mickeya. Lexi czekała na niego w domu. Wybrał numer telefonu domowego. Nie odebrała. Zadzwonił na komórkę. Bez odzewu. Napisał SMS-a. Znowu nic. Niech to szlag. Najpierw zabija Jimmy’ego, teraz nie można jej złapać, a na dodatek gliny przyjechały po Mickeya. Serce waliło mu jak młot. Ponownie zadzwonił do Lexi. Tym razem odczekał, aż włączy się poczta głosowa. Powitanie brzmiało jak zwykle wesoło i beztrosko: – Cześć, tu Lexi. Właśnie zmieniam swoje życie. Jeśli nie oddzwonię, to znaczy, że jesteś częścią tych zmian. Pa! – Lexi, to ja. Sprawy się komplikują. Stoję przed domem Mickeya. Przyjechały gliny. Jestem pewien, że po niego. W torbie mam plastik wart czterdzieści pięć tysięcy i nie mogę ich powstrzymać. To tyle. Nie, jeszcze jedno. Gdzie się, kurwa, podziewasz? – wykrzyczał do słuchawki. Dziesięć minut później z budynku wyszli policjanci z Mickeyem. Nie był skuty. Nie jest aresztowany. Biorą go na przesłuchanie. Znam Mickeya, pomyślał Gabe. Będzie zgrywał głupka. Nie powie ani słowa. Ale potem zjawi się jego kurator i postawi ultimatum: – Powiedz, co wiesz, a ja nie oskarżę cię o złamanie warunków zwolnienia. Jeśli będziesz milczał, a ja dowiem się, że współpracowałeś z Benoit, na kolację będziesz już w Ray Brook. Mickey spanikuje. Woli umrzeć niż tam wrócić. Jeśli kurator go przyciśnie, wyda mnie bez mrugnięcia okiem.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY SIÓDMY

SCENA DOPISANA: MIEJSCE: PRZED DOMEM POGRZEBOWYM FRANKA E. CAMPBELLA, PRZY MADISON AVENUE I OSIEMDZIESIĄTEJ PIERWSZEJ – DZIEŃ

PANDEMONIA PASSIONATA wygląda pięknie w czarnej sukience. Czeka cierpliwie za policyjną barykadą zabezpieczającą miejsce, gdzie odbywało się nabożeństwo żałobne poświęcone Ianowi Stewartowi. Żałobnicy powoli wychodzą z kaplicy, ale ona ignoruje płotki. Czeka na Wielką Rybę. To jej wzniosła chwila. Czas zapłaty. Lexi miała ochotę krzyczeć. Łydki ją paliły, ściśnięte palce bolały, mięśnie krzyża były napięte. Od lat nie chodziła na wysokich obcasach. Cierpiała katusze w czarnych czółenkach na dziesięciocentymetrowych szpilkach. Buty kupione w sklepie z używanymi rzeczami były o pół rozmiaru za ciasne. Nie miała jednak wyboru. Nie tylko doskonale uzupełniały strój smutnej żałobnicy z Upper East Side, ale i dodawały wzrostu, koniecznego do obserwacji domu pogrzebowego. Okazało się, że doskonale wybrała punkt obserwacyjny. Policja rozstawiła metalowe barierki na chodniku po prawej stronie od wejścia do domu pogrzebowego. Lexi spodziewała się gęstego tłumu, a tymczasem zjawiło się zaledwie około trzydziestu fanów, nie miała więc kłopotów z zajęciem miejsca w pierwszym rzędzie.

Stała tam od półtorej godziny i nie była w stanie zliczyć telefonów i SMS-ów od Gabe’a. Chciała się odezwać, ale nie mogła. Musiała czekać do końca sceny. Szkoda, że nie miał ochoty zaglądać na strony TMZ. Wtedy byłby na bieżąco. Ale nic straconego, ona mu to wszystko opowie przy piwie i jakże przyjemnym masażu stóp. Swoim wyczynem uszczęśliwi Gabriela, który dzięki niej zapomni o tym, co stało się w przyczepie Jimmy’ego. W końcu dwuskrzydłowe drzwi domu pogrzebowego otworzyły się na oścież. Odźwierny w uniformie unieruchomił oba skrzydła. Pierwszy wyłonił się mistrz ceremonii. Szedł tyłem, płynnymi ruchami rąk dyktując tempo wynoszenia lśniącej mahoniowej trumny do czekającego już karawanu. Lexi znieruchomiała. Niemal w tej samej chwili jej komórka zawibrowała w torebce, powodując nerwowe wzdrygnięcie. Gabriel znowu próbował się z nią skontaktować. Nie mogła odebrać. Wyjęła z torebki chusteczkę i przyłożyła ją do oczu. Torebkę zostawiła otwartą. Roniąc łzy, wyglądała jak fanka oddająca hołd zmarłemu, który udaje się w ostatnią drogę. Za trumną wyszło kilka osób. Płotki, jak napisała w scenariuszu. Wreszcie pokazał się starszawy Żyd, Shelley Trager. Po jego lewej stronie kroczyła Edie Coburn, wdowa od stóp do głów spowita w szykowną czerń. Hipokrytka. Nienawidziła Iana Stewarta jak wszyscy inni. Po prawej stronie Tragera szedł Muhlenberg, młody reżyser. Lexi oglądała jego wczesne niezależne filmy i myślała z uznaniem o jego talencie. Niestety, odkąd znalazł się w pierwszej lidze branży filmowej, kręcił sam szajs. Cała trójka stanęła na progu niedaleko linii, którą Lexi wyznaczyła sobie jako czystą pozycję do strzału. Sięgnęła do torebki, zacisnęła dłoń na rękojeści broni Gabriela i czekała. I wtedy pojawiła się policjantka. Ta ładna, którą widziała w telewizji, MacDonald. Za nią szedł jej mąż, producent telewizyjny. Znała ich obydwoje z widzenia. W zasobach Google’a były setki zdjęć szczęśliwej pary. Planowała zastrzelić tylko Tragera. Teraz miała ich przed sobą pięcioro. Boże, ale by było, gdybym zabiła ich wszystkich. Gabriel oszalałby ze szczęścia. Wynagrodziłabym mu z nawiązką schrzaniony napad. Policjantka z mężem dołączyli do stojącego w drzwiach Tragera. Lexi nie wiedziała, o czym rozmawiają. Może o transporcie. Może umawiali się, kto z kim jedzie. To trwało zaledwie kilka sekund. Trager jako pierwszy ruszył na Madison Avenue, a reszta podążyła za nim. Pięcioro ludzi ramię w ramię zmierzało w jej kierunku. Nie wiedziała, ile kul jest w magazynku, ale założyłaby się, że przynajmniej pięć. Akcja, powiedziała w duchu.

Pandemonia Passionata wyciągnęła z torebki walthera ppk i otworzyła ogień.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY ÓSMY

Metro nie wchodziło w rachubę. Nie z wielką torbą pełną C4. Psy tresowane do wykrywania materiałów wybuchowych natychmiast by go wywąchały. Teraz, skoro policjanci już go widzieli, nawet jazda taksówką stanowiła ryzyko. Wszystkie żółte taksówki w mieście miały na tylnej szybie nalepkę z napisem: TEN POJAZD JEST WYPOSAŻONY W KAMERĘ MONITORUJĄCĄ. PASAŻEROWIE SĄ FOTOGRAFOWANI. Do diabła z tym, pomyślał. Dziesięć minut zabrało mu polowanie na taksówkę wożącą ludzi na lewo. Kierowca nie miał taksometru. Za kurs na Dolny Manhattan zażądał pięćdziesięciu dolarów. Gabe otworzył drzwi, wepchnął do środka bagaż i zajął miejsce na tylnym siedzeniu. Było pełne tłustych plam i posklejane srebrną taśmą. W innej sytuacji zacząłby się targować. Pięćdziesiąt dolców? Za co?! Za jazdę brudną i nagrzaną śmiertelną pułapką, w której śmierdzi sosnowym odświeżaczem powietrza i jakimś bliskowschodnim mięchem, które właśnie przeżuwasz? Pięćdziesiąt dolców za wysłuchiwanie, jak perorujesz przez komórkę z resztą swojej terrorystycznej siatki? Dam ci trzydzieści pięć i ciesz się, że nie jestem zamachowcem samobójcą, który wyśle twój tyłek do Mekki i z powrotem. To mogłaby być ciekawa scena. Niestety, nie dzisiaj. Dzisiaj miał ważniejsze sprawy do załatwienia. Przestał wydzwaniać do Lexi i zostawiać jej wiadomości. Gdziekolwiek była, najwyraźniej nie chciała, żeby wiedział, gdzie się podziewa. Tę kwestię zostawił sobie na później. Najpierw musiał załatwić sprawę z Mickeyem Peltzem. Wybrał numer jego komórki i usłyszał: – Słucham.

Nie wierzył. Mickey odebrał telefon. – Mick, gdzie jesteś? – Na Manhattanie. Gliniarze zgarnęli mnie na dziewiętnasty komisariat, posadzili w pokoju przesłuchań i kazali czekać na tych dwoje detektywów. – Jordana i MacDonald? Mickey gwizdnął przeciągle. – Stary, dobry jesteś. – To było łatwe. Tych dwoje szuka mnie. – Nie martw się, nie puszczę pary z ust. Nie jestem aresztowany. Chcą po prostu ze mną porozmawiać. Ale ja nie chcę z nimi gadać. – Skontaktowali się już z twoim kuratorem? – Dzwoniłem przy nich z loftu. Ma być obecny, gdy będę składał zeznania, ale do pierwszej jest na przesłuchaniu w Sing-Sing, więc siedzę tu, nudzę się niemiłosiernie i czekam na jego przyjazd. – Mickey, słabo cię słyszę – powiedział Gabe. – Są jakieś zakłócenia. – Mówiłem, że siedzę tu i czekam na kuratora… Gabe się rozłączył. Mickey był idiotą. Mógł zgrywać twardziela wobec glin, ale kurator szybko go zmiękczy. Gabe już pisał w głowie kolejną scenę:

WNĘTRZE 19. POSTERUNKU – NOWY JORK – DZIEŃ

Mickey Peltz siedzi w pokoju przesłuchań z DETEKTYWAMI JORDANEM I MACDONALD. Wchodzi jego KURATOR. KURATOR: Witaj, Mickey. Chcesz ze mną pograć? MICKEY: Jasne, trenerze. Zawsze i wszędzie. KURATOR: Futbol czy bejsbol? MICKEY: O czym pan mówi?

KURATOR: Futbol – wracasz do paki na sześć do dwunastu. Bejsbol – dwa do czterech. MICKEY: Wracać? Dlaczego? Nic nie zrobiłem. KURATOR: Słyszę, że miałeś konszachty z poszukiwanym przestępcą. Wielokrotnym mordercą. Z Gabrielem Benoit. MICKEY: Mówiłem już policjantom, że nie widziałem Gabe’a od lat i nie wiem, co się z nim dzieje. KURATOR: W takim razie jeśli przeszukam twój loft, jego DNA tam nie będzie. MICKEY: A jeśli będzie, to co? Bywał u mnie w starych czasach. A może włamał się pod moją nieobecność. To nie dowód, że się z nim spotkałem. KURATOR: Policja potrzebuje dowodów, Mickey, ja nie. Mnie potrzeba tylko uzasadnionego powodu, by uznać, że wróciłeś do swoich przestępczych nawyków i naruszyłeś warunki zwolnienia. Posłuchaj mnie uważnie, bo powiem to tylko raz. Powiedz, co planuje Gabriel Benoit, a ja będę zbyt zajęty, żeby szukać jego DNA w twoim lofcie. Chcę szczegółów, i to na złotej tacy, bo srebrna taca ze stołu już odjechała. W tym momencie Mickey skapituluje i sprzeda się jak tania dziwka na zjeździe drwali. Zadzwoniła komórka. Lexi. Niech to będzie Lexi. Sprawdził numer dzwoniącego. To był Mickey. Nie odebrał. Rozmowa z Mickeyem była stratą czasu. Teraz musiał go uciszyć. Miał na to czas do pierwszej.

ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY DZIEWIĄTY

Przekraczając próg mieszkania, Gabriel był mokry od potu. Torbę z materiałami wybuchowymi przeciągnął do sypialni, zrzucił ubranie, wziął szybki prysznic i zaczął się zastanawiać, co włożyć do następnej sceny. Lexi wiedziałaby najlepiej, ale jej akurat nie było. Pogrzebał w garderobie i skompletował ubiór, który według niego pasował do okoliczności. Była dziesiąta trzydzieści. Miał czas do przyjazdu kuratora Mickeya, ale najpierw musiał się napić. Z suszarki do naczyń wziął kieliszek do szampana i nalał sobie odrobinę wódki. Za mało, by się upić. W sam raz, by rozładować napięcie. Usiadł przed komputerem Lexi, włączył go i uruchomił przeglądarkę, by sprawdzić historię wyszukiwania i strony, które odwiedzała. Nic nowego. Jej ulubione bzdury: Perez Hilton, TMZ, horoskopy. Sprawdził jej pocztę. Może wysłała mejla, którego nie dostał na komórkę. Niczego takiego nie znalazł. Otworzył najnowszy folder. Na samej górze widniał plik o nazwie Dop.Scena.doc z wczorajszą datą. Dop.Scena? Lexi, co ci chodzi po głowie? Kliknął dwukrotnie myszką i otworzył plik. Na ekranie pojawił się tekst: SCENA DOPISANA:

MIEJSCE: PRZED DOMEM POGRZEBOWYM FRANKA E. CAMPBELLA, PRZY MADISON AVENUE I OSIEMDZIESIĄTEJ PIERWSZEJ – DZIEŃ

PANDEMONIA PASSIONATA wygląda pięknie w czarnej sukience. Czeka cierpliwie za policyjną barykadą, zabezpieczającą miejsce, gdzie odbywało się nabożeństwo żałobne poświęcone Ianowi Stewartowi. Żałobnicy powoli wychodzą z kaplicy, ale ona ignoruje płotki. Czeka na Wielką Rybę. To jej wzniosła chwila. Czas zapłaty. Kim, do diabła, jest Pandemonia Passionata? Czytał dalej. W połowie sceny wstał i rzucił się w stronę szafy. Walthera nie było.

Rzucił kieliszkiem o ścianę. – Niech to szlag! – krzyknął, tłukąc pięścią w drzwi szafy. To nie była złość. To była agonia.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY

Na miejscu było przynajmniej trzydziestu policjantów i żaden z nich nie zauważył broni. Ale na odgłos pierwszego strzału wiedziałem, z czym mamy do czynienia. „Strzelec aktywny – człowiek, który usiłuje zabić jak najwięcej osób w zatłoczonych miejscach lub obiektach użyteczności publicznej”. Nasze biuro do spraw przeciwdziałania terroryzmowi wydało publikację na ten temat. Czytałem ją trzykrotnie i zapamiętałem zwłaszcza informację, że „działania aktywnego strzelca są zdarzeniami dynamicznymi, a reakcja policji zależy od okoliczności, w jakich zdarzenie zaistniało”. Innymi słowy, kiedy wokoło zaczynają latać kule, nigdy nie wiadomo, co się stanie. Człowiek jest zdany sam na siebie. Pierwszy strzał dosięgnął Shelleya Tragera, który zatrzymał się gwałtownie i przycisnął dłonie do klatki piersiowej, a potem z twarzą wykrzywioną bólem osunął się na ziemię, przewracając jeden z dwóch kwiatów doniczkowych stojących przy drzwiach. Gapie rzucili się do ucieczki we wszystkich kierunkach i właśnie wtedy zobaczyłem strzelca. To była kobieta w czerni. Stała tuż za metalową barierką, z bronią wycelowaną w ludzi znajdujących się przed wejściem do domu pogrzebowego. Kobieta? Na stu aktywnych strzelców dziewięćdziesięciu sześciu to mężczyźni, dlatego z góry założyliśmy, że to mężczyzna. Wyjąłem broń i popędziłem Madison Avenue, gdy kobieta drugi raz pociągnęła za spust. Ewidentnie była amatorką, miała niewłaściwą pozycję, trzymała broń jedną ręką. Po strzale ręka jej odskoczyła.

Nie wiedziałem, do kogo mierzy, ale zobaczyłem, jak kula trafia Henry’ego Muhlenberga w głowę, z której tryska krew i tkanka mózgowa z fragmentami kości. Wybuchła panika. Garstka ludzi zamkniętych w przestrzeni między metalowymi barierami a domem pogrzebowym pobiegła ku Osiemdziesiątej Drugiej Ulicy, większość jednak ruszyła prosto na mnie. Desperatka, znajdująca się w niewielkiej odległości od Kylie i Spence’a, zwróciła broń w ich stronę. Stanąłem, by oddać czysty strzał. I wtedy upadłem na ziemię. Potężny mężczyzna w fioletowej bluzie sportowej rzucił się na mnie i obalił na ziemię, kopniakiem wytrącił mi broń z ręki, a potem przygwoździł własnym ciężarem. – Mam go, mam go! – wrzasnął. Usłyszałem kolejny strzał, potem drugi i trzeci, gdy więcej bohaterskich cywilów zwaliło mi się na plecy. Doliczyłem się pięciu strzałów. Potem zapadła cisza. Minęło pięć sekund. Siedem. Dziesięć. Strzelanina ustała. Biuro do spraw walki z terroryzmem miało rację. Każde zdarzenie z udziałem aktywnego strzelca jest inne. Nie wiedziałem, co nastąpi, a leżąc z twarzą wciśniętą w chodnik, nie miałem pojęcia, czym zakończyło się to, którego właśnie byłem świadkiem.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY PIERWSZY

Słyszałem wołanie kolegów: – Puśćcie go, to policjant!

– Ma broń! – wrzasnął z silnym południowym akcentem leżący mi na plecach grubas. – To policjant, idioto. Wszyscy mamy broń. Zejdź z niego. – Ona nie żyje – rozległ się inny głos, poważny, niemal urzędowy, dochodzący z odległości paru metrów. Kto nie żyje? Leżałem przygnieciony ciałami czterech, może pięciu facetów. Czułem, że ciężar zmniejsza się, w miarę jak funkcjonariusze w mundurach ściągali ze mnie jednego po drugim. W końcu uwolnili mnie od ponadstukilogramowego faceta, który mnie powalił. Okazał się trenerem futbolu z Batesville w Missisipi. Wyciągnął rękę, żeby pomóc mi wstać. – Przepraszam, panie władzo. Zobaczyłem, jak pan pędzi z bronią w stronę ludzi… Kto nie żyje? Kto?! Podniosłem się, otrzepałem i przepchnąłem się w stronę wejścia do domu pogrzebowego. – Znowu się obijasz? – usłyszałem. To była moja partnerka ze służbową bronią w ręku, z lekkim uśmieszkiem na wargach, a co najważniejsze, cała i zdrowa. – Wszystko w porządku? – zapytałem. – Nie, ale czuję się lepiej niż ona. Kobieta w czerni leżała na wznak na chodniku z dwiema dziurami po kulach w klatce piersiowej i jedną w głowie. – To twoje dzieło? Kylie skinęła głową. Doskonałe skupienie pocisków, pomyślałem z uznaniem. – Widziałem, jak Trager i Muhlenberg padają na ziemię. – Muhlenberg zginął na miejscu, Shelley ma kilka złamanych żeber, ale nic mu nie będzie – wyjaśniła. – Połamane żebra? Jakim cudem? Przecież dostał prosto w pierś. – Skurczybyk miał kamizelkę kuloodporną.

Trager leżał na Madison z marynarką pod głową. Kucnąłem przy nim. Uśmiechnął się do mnie. Nadal miał krzywe zęby dzieciaka, który wyrósł w biedzie. Teraz stać go było na tysiąc zabiegów ortodontycznych, ale zachował te zęby, by codziennie przypominały mu o jego korzeniach. Odwzajemniłem jego uśmiech. – Miał pan kamizelkę? – Żona mi kupiła. W Bloomingdale’s mieli doroczną wyprzedaż. – Żona kupiła panu kamizelkę kuloodporną? Naprawdę? – nie posiadałem się ze zdumienia. – Według niej zajmuję na tyle wysoką pozycję w łańcuchu pokarmowym, że jeśli jakiś meshuggeneh zabija ludzi z branży, zapewne jestem na liście tego szaleńca. Nie cierpię przyznawać jej racji, ale w tym wypadku zrobię wyjątek. – Szczęściarz z pana, panie Shelley – powiedziałem, podnosząc się z kucek. – Wiem, wiem. – Westchnął. – Żona nie da mi o tym zapomnieć. – Zach, pozwól tu. – Spence Harrington siedział na pierwszym stopniu schodów przed domem pogrzebowym. Gdy podszedłem do niego, dodał: – Widzisz to? – Wskazał kawałek piaskowca na fasadzie budynku, w który trafiła kula. – Pół sekundy i to byłaby moja głowa. Kylie mnie odepchnęła. Uratowała mi życie. – Uratowała wiele istnień – zauważyłem. – Masz świetną partnerkę – powiedział. – Ty też. Kylie podeszła do nas z torebką martwej zabójczyni w ręku. – To Alexis Carter, miała dwadzieścia osiem lat. – Alexis – powtórzyłem. – Lexi. Dziewczyna, o której mówił J.J. Gdzie mieszka? On ciągle może tam być. – Prawo jazdy jest z Indiany. Poza tym nie ma nic, co wiązałoby ją z jakimkolwiek adresem w Nowym Jorku. Cholera, Zach, nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby szukać kobiety. Zafiksowałam się na szukaniu mężczyzny. – Wszyscy szukaliśmy mężczyzny, Gabriela Benoit – powiedziałem. – I ciągle go szukamy. Trzeba odgrodzić miejsce strzelaniny. Niech mundurowi przepytają wszystkich

świadków. Nieważne, ile to potrwa… Zach, jej komórka wibruje. – Odbierz. Kylie wyjęła z torebki telefon Alexis Carter. – Wyświetla się „Gabe”. To on. Wcisnęła opcję „odbierz”. – Halo, słucham – powiedziała. – Kto mówi? – rozległ się z drugiej strony słuchawki męski głos. – Detektyw Kylie MacDonald z nowojorskiej policji. – Gdzie jest Lexi? Co z nią? – Mam lepsze pytanie. Gdzie ty jesteś? Połączenie zostało przerwane.

CZĘŚĆ TRZECIA

PRZEDSTAWIENIE MUSI TRWAĆ

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY DRUGI

Im poważniejsze przestępstwo, tym bardziej prawdopodobne, że zjawi się ktoś ważny, kto przeszkodzi policji w śledztwie. W naszym przypadku okazał się nim bliski przyjaciel Shelleya Tragera, będący jednocześnie burmistrzem Nowego Jorku. Leżącego na noszach Tragera sanitariusze przenosili właśnie do karetki, mającej odwieźć go do szpitala Lenox Hill, gdy na miejscu przestępstwa pojawił się burmistrz ze swoją świtą. Pogratulował przyjacielowi sprytnego posunięcia z kamizelką kuloodporną, po czym zwrócił się do Kylie. – Detektyw MacDonald – zaczął – czy to nie pani złożyła mi obietnicę, że złapiecie tego maniaka, zanim opuści miasto? Jeśli tak pani dotrzymuje obietnic, to czeka panią świetlana przyszłość. W polityce. – Stan! – zawołał Trager z noszy. – Gdyby nie MacDonald, przed domem pogrzebowym leżałoby teraz więcej martwych ciał niż w środku. To samo dotyczy detektywa Jordana. Masz świetnych policjantów, więc nie zachowuj się jak palant. Niech robią swoją robotę. – Dobrze – odparł zirytowany burmistrz. – A ja zrobię swoją. Odetnę dopływ środków na Tydzień Hollywood nad rzeką Hudson. Trager uniósł się na noszach i oparł na łokciu, krzywiąc się z bólu. – Wskakuj do karetki, Stan. Podrzucę cię do Bellevue. Potrzebujesz pomocy lekarskiej, bo tracisz rozum. Jaki komunikat chcesz wysłać do Hollywood? Że kiedy źle się dzieje, nowojorczycy dają za wygraną? A może taki: że mamy najsprawniejszą, najbystrzejszą i najdzielniejszą policję na świecie, i nikt nigdzie nie wspiera branży filmowej tak doskonale, jak NYPD Red? – Czyli chcesz powiedzieć, że jeśli się wycofamy, to terroryści wygrają? – Nie wiem, kto wygra – odparł Trager – ale mogę ci powiedzieć, kto przegra. Jeśli podkulisz ogon, w listopadzie zdobędziesz nie więcej niż pół tuzina głosów na Staten Island. Miej jaja, Stanley. – Dobrze. Daję wam jeszcze jeden dzień – oznajmił burmistrz. Potem zwrócił się do Kylie. Każdy, kto spodziewał się przeprosin za słowną napaść albo chociaż gratulacji za unieszkodliwienie

zabójczyni, zdecydowanie go przeceniał. – Kim jest zabita dziewczyna? – Gdy Kylie odpowiedziała, zadał następne pytanie: – Co teraz zamierzacie? – Sprawdzamy jej SMS-y i pocztę głosową. Tylko jeden stopień oddalenia dzieli ją od Gabriela Benoit, człowieka, którego szukamy. Jesteśmy coraz bliżej. – Zapytam jeszcze raz: nadal uważa pani, że go złapiecie? – Tak, panie burmistrzu – odpowiedziała bez wahania. – Oczywiście. Nie wiem, jak to możliwe, ale Kylie zabrzmiała bardziej przekonująco teraz niż dwa wieczory i cztery ofiary temu, gdy odpowiadała burmistrzowi na to samo pytanie.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY TRZECI

Delia Cates nie jest typem policjantki, która zjawia się na miejscu przestępstwa ze względu na obecność burmistrza. Jest na tyle mądra, że daje swojej ekipie wystarczająco dużo czasu na zebranie informacji i poskładanie ich w całość. Kiedy przyjechała dwadzieścia minut po odjeździe burmistrza, mieliśmy ich już bardzo wiele. Niektóre z nich były wręcz przerażające. – Co już wiadomo? – zapytała. – Strzelała dziewczyna Benoit, Alexis Carter vel Lexi. Jej telefon komórkowy to skarbnica wiedzy. Nie jest chroniony hasłem – zacząłem. – Z tego, co udało się ustalić na podstawie jej wymiany SMSów z Benoit, wiedziała, co planuje jej chłopak, ale nie była z nim, kiedy zabijał Rotha, Stewarta i Schucka. – Z nawiązką wynagrodziła sobie tę nieobecność teraz. – Wszystko za plecami Benoit. On nie miał pojęcia, co zamierza Lexi. Z ostatnich wiadomości wynika, że szukał jej jak oszalały. Miałaś rację. Konstruują fabułę filmu. W jej torebce znaleźliśmy skrypt tej sceny. Miała dwa zakończenia.

– Jedno, w którym udaje jej się uciec, i drugie, w którym ginie tragicznie? – dociekała Cates. – Nie. W jednym ucieka, w drugim wpada w ręce NYPD Red i stawia nam czoło, żeby chronić swojego chłopaka. – Z Tammy Wynette na ścieżce dźwiękowej? – W scenariuszu użyła nawet naszych imion – oznajmiła Kylie, rozprostowując kartkę, którą znaleźliśmy w torebce Lexi. – Swojej postaci dała imię Pandemonia Passionata. Przeczytam fragment dialogu: DETEKTYW JORDAN: Gdzie twój partner? Co planuje? PANDEMONIA: Nie trudź się, przystojniaczku. Niczego ze mnie nie wyciągniesz. DETEKTYW MACDONALD: Nie wie pani, w jakie kłopoty się wpakowała. PANDEMONIA: A wy nie wiecie, w jakie kłopoty wy się wpakowaliście. – Tak według niej to miało wyglądać? Albo wpadnie w nasze ręce, albo ucieknie? Nie napisała zakończenia najbardziej bliskiego rzeczywistości? – Nie. – Kylie potrząsnęła głową. – Do samego końca miała złudzenia. – Potrzebujemy reszty scenariusza. Macie pomysł, gdzie może być? – zapytała Cates. – Może w jej komputerze, ale Lexi miała prawo jazdy z innego stanu, a wszystkie jej poprzednie adresy w Nowym Jorku są już nieaktualne – wyjaśniłem. – Coś jednak mamy. Pamiętacie, jak Cheryl Robinson przewidywała, że Benoit planuje coś spektakularnego, coś o wiele większego niż wcześniejsze morderstwa? Posłuchajcie tego. – Uruchomiłem opcję odsłuchiwania wiadomości w komórce Lexi: Lexi, to ja. Sprawy się komplikują. Stoję przed domem Mickeya. Przyjechały gliny. Jestem pewien, że po niego. W torbie mam plastik wart czterdzieści pięć tysięcy i nie mogę ich powstrzymać. To tyle. Nie, jeszcze jedno. Gdzie się, kurwa, podziewasz? – Czterdzieści pięć tysięcy? To mnóstwo C4 – stwierdziła Cates. – Wystarczy, żeby wezwać speców od bezpieczeństwa narodowego i wszystkich, którzy pomogą nam go namierzyć – powiedziałem. – Nie chcę go namierzać. Chcę być trzy kroki przed nim. – Zach i ja mamy listę wszystkich wieczornych wydarzeń związanych z Tygodniem Hollywood. Odbywają się w hotelach, teatrach, restauracjach. Do tego dochodzą prywatne przyjęcia. Nie znajdziemy tylu szkolonych psów, żeby posłać patrole w każde miejsce.

– Czy Benoit może dokonać tego sam? – zapytała Cates. – Zrobić koktajl Mołotowa to jedno, ale tyle plastiku to inna sprawa. Do tego trzeba fachowca. Mamy Peltza w komisariacie. Możemy go zamknąć na siedemdziesiąt dwie godziny. – To go spowolni, ale raczej nie powstrzyma – oznajmiłem. – Benoit jest sprytny. Musiał wiedzieć, że złożymy wizytę specowi od materiałów wybuchowych, który właśnie wyszedł z paki. Dlatego nie zostawił ich u Peltza. Prawdopodobnie zamówił je u niego i odbył przyśpieszony kurs obchodzenia się z C4, co wcale nie jest trudne. – Jeśli Peltz nauczył Benoit, jak zrobić bombę, to powinien znać jego cele – zauważyła Cates. – Jak tylko tu skończycie, wracajcie na komisariat i postraszcie Peltza. – Ciągle czekamy na jego kuratora? – zapytała Kylie. – Takie są przepisy, prawda? – odparła Cates. – „Nie należy przesłuchiwać skazanego na zwolnieniu warunkowym pod nieobecność jego kuratora”. – Tak, pani kapitan. Takie są przepisy – zgodziła się Kylie. – Ale akurat pani, detektyw MacDonald, powinna wiedzieć, że niektóre przepisy są po to, by je łamać.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY CZWARTY

Dotarliśmy na komisariat pół godziny przed końcem zmiany. W środku roiło się od ludzi. Jedni wchodzili, drudzy wychodzili, inni czekali na rozmowę z oficerem dyżurnym. Dziewiętnastka to jeden z najbardziej ruchliwych komisariatów w mieście. Potrzeba starego wyjadacza, takiego jak Bob McGrath, żeby zapanować nad codziennym rozgardiaszem. Akurat rozmawiał z dwiema młodymi kobietami. Jedna z nich była olśniewająco piękną Latynoską. W strefie oczekiwania znajdowały się jeszcze cztery osoby.

Zbliżyliśmy się z Kylie do kontuaru. – Przepraszam, że przeszkadzam – zwróciłem się do McGratha – ale kapitan Cates wysłała wóz patrolowy po Mickeya Peltza w Queens. Przywieźli go? – Tak, detektywie. Gdzieś tutaj miałem jego papiery – powiedział McGrath. – Czy któreś z was zna hiszpański? – Ja habla un poco – zadeklarowała Kylie. – Niedobrze. Każdy gliniarz habla un poco. Ta kobieta jest Kolumbijką i nie zna angielskiego ni w ząb. A jej przyjaciółka nie mówi po hiszpańsku – powiedział McGrath. – Nie jestem jej przyjaciółką – sprostowała kobieta. – Mieszkała obok mnie, po prostu ją tu przywiozłam. Chciałam pomóc. Ktoś ukradł jej paszport i… – Niech pani tego nie powtarza – przerwał jej McGrath. – Anglojęzyczną część zeznań już spisałem. Za chwilę sprowadzę policjanta, który mówi po hiszpańsku. – Mogę wejść, panie sierżancie? To był dostawca pepsi pchający wózek pełen skrzynek z napojami gazowanymi do automatów. – Tylko niech twój dostawczak nie zastawia żadnego z radiowozów, Vernon – powiedział McGrath, dając przyzwalający znak ręką. – A twoi koledzy niech nie wrzucają żetonów do moich automatów – odgryzł się Vernon ze śmiechem. Machanie McGratha przeszło w środkowy palec skierowany wymownie w stronę dostawcy. Drugą ręką sierżant przerzucał stertę papierów na biurku w poszukiwaniu dokumentów dotyczących Peltza. – Przepraszam, ale za pół godziny muszę odebrać syna ze szkoły – oznajmiła kobieta, która przywiozła Kolumbijkę. – Rozumiem, proszę pani – powiedział McGrath, odwrócił głowę i wrzasnął: – Donna, zawiadomiłaś Rodrigueza i Moralesa? Ciągle potrzebuję tu tłumacza hiszpańskiego. Ubrana po cywilnemu kobieta siedząca w biurze o przeszkolonych ścianach podjechała krzesłem na kółkach pod drzwi i odkrzyknęła: – Obaj są zajęci, sierżancie! – Bzdura – skwitował McGrath, nie przerywając grzebania w papierach. – Poszli coś zjeść. Dzwoń do nich jeszcze raz i nie zapomnij opisać im młodej poszkodowanej. Niecierpliwiłem się coraz bardziej. Rzut oka na Kylie powiedział mi, że jest jeszcze bardziej

zirytowana ode mnie. Widziałem, jak zaciska szczęki, żeby nie wybuchnąć. McGrath wyczuł nasz nastrój. – Wybaczcie, ale Peltz jest tu od jakiegoś czasu. Jego dokumenty zginęły pod furą innych papierów. Szukał dalej, a tymczasem przez drzwi wahadłowe oddzielające recepcję od poczekalni wyszła grupka ludzi: trzech policjantów niosących wielkie worki marynarskie, Victor, który był dostawcą z bistro U Gerri, ksiądz i znużony starszy mężczyzna w wygniecionym niebieskim garniturze, uosobienie prawnika dla biedaków. McGrath raz po raz unosił głowę, taksując przychodzących i wychodzących uważnym spojrzeniem. W końcu wyszarpnął ze stosu niebieską kartkę. – Peltz, przecinek, Mickey – obwieścił triumfalnie. Na górze kartki widniała samoprzylepna żółta karteczka. McGrath zmrużył oczy. – Tu jest napisane, że jego kurator dzwonił pięć po pierwszej. Nadal jest w sądzie. Poprosił, żebyście się wstrzymali, póki nie przyjedzie. – Nie ma mowy – zaoponowała Kylie, biorąc od McGratha niebieską kartkę. – Nie po tym, co się wydarzyło rano. Gdzie jest Peltz? – Siema, sierżancie. Dónde está la hermosa mujer? To był oficer Morales. Spojrzeniem ciemnych oczu już lustrował piękną Kolumbijkę. Wciągnął brzuch i wypiął pierś, entuzjastycznie nastawiony do tłumaczenia. Tuż po nim zjawił się oficer Rodriguez. – Sierżancie, on jest Portorykańczykiem. Oni tam nie mówią prawdziwym hiszpańskim. Mój ojciec był Kolumbijczykiem. Ja z nią porozmawiam. – Morales był pierwszy, ale skoro nie masz zajęcia – zaczął McGrath, wyjmując z kieszeni dwa dolary i wręczając je Rodriguezowi – biegnij na górę i przynieś mi dietetyczną pepsi. – Sierżancie, mamy sytuację kryzysową – przypomniałem. – Gdzie jest Peltz? – Przepraszam, straszny młyn. Peltz jest… Nagle usłyszałem jakiś łoskot. Kolumbijka krzyknęła: – Dios mío! – i wskazała ręką na coś za moimi plecami. McGrath odwrócił głowę. – Co jest, kurwa? – zawołał. Okręciłem się na pięcie i zobaczyłem mężczyznę idącego w naszą stronę chwiejnym krokiem. Machał

rękami, drżał na całym ciele, obijał się o ściany i wymiotował. Trzy metry od kontuaru padł twarzą na ziemię. Oficer Rodriguez był przy nim pierwszy i sprawdził puls. – Peltz – powiedział McGrath. – Nie żyje – dodał Rodriguez. Obaj potwierdzili tylko to, co już wiedziałem. – Cholera! – McGrath huknął pięścią w biurko. A potem wskazał drzwi wejściowe i wrzasnął na całe gardło: – Niech ktoś zatrzyma tego księdza!

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY PIĄTY

Dotarcie do Mickeya okazało się proste, pomyślał Kameleon. Gliniarz w recepcji był zajęty. Zdumiewające, jak szybko można wylądować na czele kolejki, gdy człowiek ma na sobie czarną koszulę, koloratkę i złoty krzyż na piersi. – Jestem ksiądz McDougal – przedstawił się, przeczytawszy nazwisko McGratha umieszczone na naszywce munduru. – Wezwał mnie jeden z moich parafian, Mickey Peltz. Niedawno wyszedł z więzienia. Starał się iść uczciwą drogą, a teraz martwi się, że znowu będzie miał kłopoty. Mogę zapytać, co zrobił? – Z tego, co wiem, to nic, proszę księdza – odparł McGrath. – Nie jest aresztowany. Ma tylko odpowiedzieć na kilka pytań detektywów prowadzących śledztwo w pewnej sprawie. – Cóż za ulga. Mickey Peltz to bardzo dobry człowiek. Głęboko wierzę, że przeszłość zostawił za sobą. W więzieniu odnalazł Boga. – Wielu więźniów odnajduje Boga, proszę księdza.

– Jako duchowny pragnę zadbać, by ten kontakt z policją nie zachwiał jego wiarą. Czy mógłbym posiedzieć z nim przez chwilę, udzielić duchowego wsparcia i może podać coś do zaspokojenia pragnienia? – Gabriel uniósł plastikową butelkę Poland Spring. – Czy to woda święcona, proszę księdza? – Nie, ale przy cenie dwóch dolarów za półlitrową butelkę można pomyśleć, że osobiście poświęcił ją sam papież. Gliniarz zaśmiał się na całe gardło. Jaki Irlandczyk nie polubiłby dowcipnego kapłana? – Donna, zaprowadź księdza McDougala do pokoju numer dwa. Kameleon posłał McGrathowi swój najszczerszy chrześcijański uśmiech starannie wybrany z całego repertuaru uśmiechów. Zgoda na zabójstwo pana Peltza udzielona. Alleluja. Mickey oczywiście nie posiadał się z radości na jego widok. Zaklinał się, że nie piśnie nikomu ani słowa. – Nie skłamałbyś osobie duchownej, prawda, mój synu? – powiedział Gabe. Mickey wybuchnął swoim charakterystycznym śmiechem i jednym haustem wychylił połowę butelki Poland Spring. – Przyszedłem tu wesprzeć cię moralnie i powiedzieć, że gdybyś potrzebował adwokata, nie bierz żadnego marnego papugi z urzędu. Mam pieniądze, żeby ci wynająć porządnego prawnika. – Dzięki, Gabe, prawdziwy z ciebie kumpel. To były prawdopodobnie ostatnie słowa Mickeya Peltza. Wyjście z komisariatu było łatwe. Gabriel przykleił się do trzech gliniarzy. Idąc tuż za nimi, przemknął obok dyżurnego sierżanta i zniknął za frontowymi drzwiami. Niecałe trzydzieści sekund później odkleił starannie przyciętą kozią bródkę, zdjął księżowską koszulę i koloratkę, zwinął wszystko w kłębek razem z Biblią i krzyżem, który miał na piersi, i wyrzucił do pojemnika na śmieci. Na południowo-wschodnim rogu Trzeciej Alei i Sześćdziesiątej Siódmej Ulicy stał kram z okularami przeciwsłonecznymi, bateriami i szalami z „prawdziwego kaszmiru z jedwabiem” za jedyne pięć dolarów. Zdezelowana furgonetka sprzedawcy parkowała za straganem. Gabriel ustawił się tak, by widzieć komisariat, pozostając w ukryciu. Teraz miał na sobie czerwono-biały T-shirt z logo Rutgers University. Kiedy mierzył okulary przeciwsłoneczne, z komisariatu wypadła grupa policjantów. Na czele biegła MacDonald. Spojrzała w lewo, potem w prawo, przystanęła i uderzyła pięścią w otwartą dłoń, gdy zorientowała się, że zabójca zniknął. Ta suka zabiła Lexi. Prasa nie ujawniła jej danych, opisała ją jako „policjantkę w cywilu”, ale

Gabrielowi to wystarczyło. Przeszedł obok niej, prawie się o nią otarł. Chociaż mógł ją udusić na miejscu, powziął inny zamiar. Nadęta detektyw Kylie MacDonald będzie cierpiała tak samo jak on. To dla ciebie, Dziewczyno ze Stoiska z Popcornem.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SZÓSTY

Komisariat był teraz miejscem przestępstwa. Zgodnie z przepisami nie mogliśmy ruszyć Peltza bez oględzin ciała i dokumentacji fotograficznej. A ponieważ nic tak bardzo nie świadczy o nieudolności policji, jak martwy facet na podłodze komisariatu, szybko przykryliśmy go brezentem, by ukryć ten widok przed osobami postronnymi. – Gdyby to ode mnie zależało, zaciągnęłabym go z powrotem do pokoju przesłuchań – odezwała się Kylie. – Naprawdę potrzebujemy techników kryminalistyki, żeby usłyszeć od nich, co i tak już wiemy? Że to Benoit go otruł? Prawdopodobnie tą samą substancją, którą zabił Rotha. Kylie, ja, kapitan Cates, McGrath i jego bezpośredni przełożony porucznik Al Orton stłoczyliśmy się w biurze Donny Thorson, cywilnej pracownicy komisariatu. Było nam gorąco i niewygodnie. Kylie zwróciła się do McGratha: – Jak Benoit tu wszedł? McGrath jest krzepkim potężnym mężczyzną o gęstych siwiejących włosach i szerokim irlandzkim uśmiechu. Potrafi być serdeczny albo budzić strach, co bardzo się przydaje na recepcji. Stary wyjadacz spojrzał Kylie prosto w oczy. – Przedstawił się jako ksiądz – zaczął cichym spokojnym głosem. – Wyglądał jak ksiądz. Powiedział, że Peltz jest jego parafianinem. Zapytał, czy mógłby posiedzieć z nim przez chwilę i udzielić mu duchowego wsparcia. Z tego, co wiedziałem, Peltz nie był aresztowany. Nie przywieźli go na komisariat z powodu złamania warunków zwolnienia. Czekał tu całą wieczność na was i kuratora.

Odpowiadając na pani pytanie: Benoit tu wszedł, ponieważ go wpuściłem. To ja pilnuję wejścia i ja powiedziałem „tak”, ponieważ wedle mojego rozeznania nie miałem powodu powiedzieć „nie”. Jeśli chce pani kogoś obwinić, niech pani obwini mnie. W tym momencie włączył się Al Orton: – Zaczekaj, Bob. Pani detektyw, jest pani tu nowa. Dziewiętnastka współpracuje z NYPD Red, odkąd się tu wprowadzili, i w sumie wszystko działa jak należy. Mamy zasady postępowania. Począwszy od „służyć i chronić”. Nie nękamy cywilów. Nie obszukujemy ich i nie każemy zostawiać napojów przed tą linią. Nie jesteśmy służbą bezpieczeństwa transportu lotniczego. Sierżant McGrath pracuje w policji od osiemnastu lat, ma odznaczenie za służbę. Postąpił ściśle według procedur. To, co się stało, to nie jego… – To moja wina – weszła mu w słowo kapitan Cates. – Ja schrzaniłam sprawę. Nie chciałam gadania przez radio, więc nie poinformowałam policjantów, kim jest Peltz, i nie wyjaśniłam im powodu przywiezienia go na komisariat. Mieliśmy pecha. Benoit zobaczył pikapa. Kiedy się zorientowałam, powinnam była kazać zamknąć Peltza. Ale przez myśl mi nie przeszło, że Benoit zjawi się tutaj i zabije Peltza, żeby nie mógł mówić. – Mówić o czym? – zapytał Orton. – Benoit zgromadził tyle C4, że może spowodować wielkie szkody. – Wiemy gdzie? – Nie, ale jestem pewna, że Peltz to wiedział. Dlatego nie żyje. – Jeśli ma to związek z Tygodniem Hollywood, to ile miejsc wchodzi w rachubę? – spytał Orton. – Według ostatnich obliczeń sześćdziesiąt trzy – powiedziałem. – W tej chwili K-9 ma tylko osiemnaście psów. Bez Peltza, który wskazałby nam cel lub cele, nie damy rady sprawdzić choćby połowy z nich. – W takim razie trzeba uszeregować je według ważności – orzekła Cates. – Zacznijcie od imprez w hotelach i innych miejscach publicznych. – Bardziej prawdopodobne cele to moim zdaniem prywatne przyjęcia – odezwała się Kylie. – Wiem, że klub Friars jest… – Detektyw MacDonald – przerwała jej ostro Cates. – Zdaję sobie sprawę, że grube ryby są oczywistymi celami i że z niektórymi jest pani w bliskich stosunkach, ale my odpowiadamy przede wszystkim za bezpieczeństwo mieszkańców Nowego Jorku. Chcę, żeby patrole z psami skoncentrowały się na miejscach, gdzie choćby jeden z naszych płacących podatki obywateli może paść ofiarą zabójcy. Rozumie pani? – Tak, pani kapitan.

Cates już nie odpowiedziała. Wyszła szybkim krokiem i ruszyła schodami na górę do swojego gabinetu. Akt jej skruchy dobiegł końca. Znowu myślała wyłącznie o zadaniu.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SIÓDMY

Po czterdziestu pięciu minutach ćwiczeń siłowych, dwudziestu minutach na ergometrze i kolejnych czterdziestu pięciu na bieżni Spence Harrington ociekał potem. Zrzucił z siebie strój treningowy i uważnie obejrzał każdy fragment ciała przed lustrem zajmującym całą ścianę domowej siłowni. Jego wskaźnik masy ciała wynosił dwadzieścia. Spence trenował, by wartość BMI spadła poniżej tej wartości. Nieźle jak na mężczyznę, którego od czterdziestki dzieliło tylko kilka lat. Jednym z pozytywnych efektów porzucenia nałogu był fakt, że z tak wyrzeźbionym ciałem dobrze wyglądał nago. Nie był tylko pewien, kto bardziej lubił na nie patrzeć – on czy Kylie. Poszedł do łazienki, wrzucił mokry od potu strój treningowy do kosza na pranie, wziął prysznic, wytarł się do sucha i wpełznął pod pościel. Przygotował się do codziennej piętnastominutowej drzemki. Nastawił budzik w iPhonie na szesnaście minut. Zasnął przed upływem sześćdziesięciu sekund. Kwadrans później obudziły go znajome takty piosenki Sonny’ego i Cher „I Got You, Babe”, motywu przewodniego jego ulubionego filmu, „Dnia świstaka”. Termostaty trzypokojowego apartamentu były nastawione na osiemnaście stopni. Kiedy odrzucił kołdrę, chłodne powietrze musnęło rozgrzaną skórę. Spence znowu opadł na poduszkę i przesunął dłoń po ciele aż do podbrzusza. Wziął głęboki oddech. Nie kochał się z Kylie, odkąd zaczęła nową pracę. Zamknął oczy, wyobraził ją sobie, jak naga leży obok niego, i poczuł, że twardnieje. Nie ma jak ćwiczenia, gorący prysznic i drzemka, pomyślał, gdy oderwał rękę od podbrzusza, usiadł na brzegu łóżka i sięgnął po telefon, żeby zadzwonić do żony. – Co u ciebie? – zapytała. – Jestem wykąpany, nagi i napalony jak kozioł po podwójnej viagrze – powiedział. – A co u ciebie?

– Świetnie. Ostatnie dwie godziny spędziłam u masażystki. Zaraz, zaraz, to było raczej przesłuchanie w wydziale wewnętrznym. Po strzelaninie chcieli się przekonać, czy cierpię na zespół stresu pourazowego i czy nadal mogę pracować. – I? – Złe wieści, panie koźle. Pracuję, póki nie dorwiemy tego drania. Co z Shelleyem? – Nie posiada się ze szczęścia. Dostał środki przeciwbólowe i wrócił do biura. Zadzwonili do niego z Electronic Arts. To jedna z największych na świecie firm produkujących gry wideo. Po dzisiejszej strzelaninie nagle się nami zainteresowali. – Szybko poszło – zauważyła Kylie. – Taka jest branża gier. Zapytali, czy dzisiaj wieczorem mogą przysłać dwóch producentów gier, żeby obejrzeć wersję pilotażową. Wiesz, jak pracuje mózg Shelleya. Zgodził się, a zaraz potem zadzwonił do paru innych producentów, i teraz będziemy mieli też ludzi z Sony i Nintendo, więc… – Spence, Benoit ma materiały wybuchowe – wpadła mu w słowo. – Mamy za mało policjantów i psów, żeby zabezpieczyć wszystkie miejsca, a prywatne przyjęcie nie jest na liście naszych priorytetów. Zadbaj, żeby Shelley wynajął ochronę. – Już mu o tym mówiłem, ale on się nie obawia. – Strzelali do niego. Nie bierze pod uwagę, że to się może powtórzyć? – Nie. Jest przekonany, że dziewczyna chciała po prostu ostrzelać jakieś sławy i uznała pogrzeb Iana Stewarta za najlepszą okazję do realizacji planu. Dzisiaj wieczorem Shelley organizuje prywatne spotkanie z grupą nudnych biznesmenów, ale głośna muzyka i głośne nazwiska będą tam, gdzie blichtr i ostentacja, czyli w takich miejscach jak Kiss and Fly, 230 Fifth, Tenjune. Tam szukajcie celu tego maniaka. Zaczekaj chwilę, ktoś dzwoni do domofonu. Spence wcisnął guzik interkomu w telefonie. – Kto tam? – Panie Harrington, tu Trevor z działu korespondencji w Silvercup. Mam dla pana przesyłkę. Zdaje się, że zmiany w scenariuszu. – Przynieś na górę, Trev. Siódme piętro. Dzięki – powiedział Spence i przełączył się z powrotem na rozmowę z Kylie. – Kto to był? – zapytała. – Agencja towarzyska. Dzwoniłem do nich parę godzin temu. Zamówiłem panienkę. – Skąd wiedziałeś, że mnie nie będzie?

– Szczerze mówiąc, nie wiedziałem. Liczyłem na trójkącik. – Jesteś okropny. – Dlatego mnie kochasz. – Miłej zabawy z panienką i grami wideo – odgryzła się Kylie. – A ty uważaj na siebie, ścigając bandytów. Kocham cię. – Ja też cię kocham. Muszę kończyć. Zadźwięczał dzwonek. Kylie rozłączyła się, a Spence złapał poduszkę i trzymając ją przed sobą, podszedł do drzwi. – Trevor, nie jestem ubrany – zawołał. – Możesz wsunąć przesyłkę przez drzwi? – Jest za gruba, ale mogę zostawić ją pod drzwiami. – Świetnie. – Nie ma problemu, proszę pana. Miłego wieczoru. Spence przyłożył ucho do drzwi. Usłyszał, jak Trevor rzuca kopertę na dywan i idzie do windy. Stała już na siódmym piętrze, więc otworzyła się od razu. Potem drzwi się zasunęły i winda ruszyła na dół. Z poduszką przed sobą Spence wyjrzał na korytarz, pochylił się i sięgnął po przesyłkę. Kameleon, który przywarł do ściany przy drzwiach, wycelował pałkę elektryczną w prawe ramię i nacisnął spust. Milion woltów obezwładniło Spence’a Harringtona, który runął na ziemię. – Jak mówiłem, Spence, nastąpiła zmiana w scenariuszu. Twoja rola została znacznie rozbudowana.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY ÓSMY

– Zdumiewające, jak łatwo kupić taki paralizator – mówił Gabriel, ujmując Spence’a pod pachy i przeciągając za próg. – Przez internet tylko pięćdziesiąt dolców. Gorzej z przesyłką. Dasz wiarę, że pałki elektryczne są legalne w czterdziestu czterech stanach, a nie można ich wysyłać ani do przeklętego Nowego Jorku, ani do Jersey? Kopnięciem zamknął drzwi i wciągnął Spence’a do salonu. – Spodoba ci się, jak działają firmy handlujące tym w sieci. Na ich stronach rzuca się w oczy napis czerwoną czcionką: „Mieszkasz na obszarze objętym zakazem? Nie szkodzi. Podaj nam adres dostawy na obszarze dopuszczonym, a zamówiony towar wyślemy właśnie tam!”. Pojechałem więc do Connecticut, gdzie paralizatory są legalne, ale tylko do użytku w domu. Doszedłem do wniosku, że nie łamię prawa, skoro unieszkodliwiam cię w twoim domu. – Roześmiał się. – Wynająłem skrytkę w magazynie UPS w Stamford, wróciłem tam tydzień później, a przesyłka już na mnie czekała. „Zapakowana w sposób niezdradzający zawartości”, zgodnie z deklaracją na stronie. Upierdliwa procedura, ale stanowiła część preprodukcji. Ułożył Spence’a na podłodze, przyniósł z jadalni jedno z solidnych krzeseł i ustawił je w odległości trzech metrów od drzwi wejściowych. – Wiem, że nie możesz jeszcze mówić, ale mnie słyszysz. Musisz usiąść na tym krześle. Podniosę cię, ale potrzebuję twojej współpracy. Jeśli mi nie pomożesz, dostaniesz kolejną dawkę prądu. Sprytne urządzenie ten paralizator. Mały, a jaki skuteczny. Dwadzieścia cztery osoby na dwadzieścia osiem dały mu pięć gwiazdek. Już wiesz dlaczego. Znowu chwycił Spence’a pod pachy, stęknął ciężko i dźwignął go na krzesło. – Zabawne, że będziesz goły – ciągnął. – Tego w scenariuszu nie ma, ale taki obrót sprawy nawet mi się podoba. W kamerze zrobisz wrażenie bardziej bezbronnego. Ten film już ma kategorię „tylko dla dorosłych”, więc odrobina nagości niczego nie zmieni. Spence ocknął się po dziesięciu minutach. Kostki i łydki miał przymocowane srebrną taśmą do nóg krzesła, tułów do oparcia, ręce unieruchomione za plecami. Miał zaklejone usta. Kiedy otworzył oczy, zobaczył stojącego przed nim Gabriela. – Dzień dobry, Śpiąca Królewno. Twój książę nie mógł się doczekać. – Czubek paralizatora oparł na krześle między rozwartymi udami Spence’a. – Odsłonię ci usta. Jeśli krzykniesz, twój głos przejdzie w falset. Spence skinął głową, a potem skrzywił się, gdy Gabe gwałtownie zerwał taśmę. – Kim jesteś? – wyszeptał. – Kameleonem we własnej osobie. Spence popatrzył na niego z niedowierzaniem. – Nie rozumiem. To tytuł mojego nowego serialu, a Kameleon to nowa postać.

– Którą mi ukradłeś. Przedstawiłem ci ten pomysł dwa lata temu. To ja jestem Kameleonem. Ten człowiek był chory. Spence potrząsał głową, usiłując pojąć sens jego słów. – Okay, jesteś Kameleonem – zaczął. – Dzisiaj wieczorem pokazuję pilota serialu. Główny bohater to prywatny detektyw, mistrz charakteryzacji. Nazywają go Kameleonem. To zbieg okoliczności. Nigdy nie ukradłem… – Nieważne, czy zrobiłeś z niego detektywa, kierowcę autobusu czy astronautę – przerwał mu Gabriel, czując narastający gniew. – To nadal mój pomysł. Ja ci go przysłałem. Obdarzyłem zaufaniem. – Wierzę ci – powiedział Spence – ale ludzie codziennie przysyłają mi jakieś pomysły. Nie jestem w stanie nawet tego przejrzeć. Większość producentów telewizyjnych nigdy nie czyta niezamawianych materiałów, chyba że przyśle je agent, z którym współpracują. – Większość producentów kłamie w żywe oczy! – uniósł się Gabe. – Przysięgam, że mówię prawdę. Na pomysł z Kameleonem wpadłem cztery lata temu. Od tamtego czasu nad nim pracuję i w końcu… Co robisz? Kameleon sięgnął po plecak. – Spójrzmy, co tu mamy. Myślałeś, że nic gorszego niż paralizator cię nie spotka? A tymczasem mój film jest pełen niespodzianek. – Na pomoc! Ratunku! – krzyknął Spence. Gabriel trafił go pięścią prosto w nos. Krzyk ustąpił miejsca odgłosowi miażdżonej chrząstki. Gabe brutalnie odchylił głowę Spence’a i trzykrotnie okręcił mu usta taśmą. – Odebrałeś mi nie tylko pomysł – powiedział, trzymając w ręku przedmiot budzący przerażenie Spence’a. – Odebrałeś mi życie. I wiesz, co teraz, pięknisiu? Nadszedł czas zapłaty.

ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY DZIEWIĄTY

Jednostka specjalna K-9 dysponuje trzydziestoma sześcioma psami. Połowa z nich służy przy wykrywaniu narkotyków, druga połowa przy wykrywaniu ładunków wybuchowych. Kilka z nich zostało również przeszkolonych do wykrywania zwłok. W zwykły dzień nawet w mieście tak ogromnym jak Nowy Jork osiemnaście psów do wykrywania bomb wystarczyło w zupełności. Tyle że to nie był zwykły dzień. Zadzwoniłem do sierżanta Kyle’a Warrena, koordynatora działań K-9 w ramach całej nowojorskiej policji. Ma dopiero trzydzieści dwa lata, ale psy trenuje od dziesiątego roku życia. Pokrótce przedstawiłem mu sytuację, a on rzucił tylko: – Zrobi się. Dwie godziny później oddzwonił. Zebrał psy z jednostek policji stanowej Nowego Jorku, New Jersey, Connecticut oraz z leżącego dalej na północ hrabstwa Ulster. O piątej po południu mieliśmy trzydzieści dwa czworonogi. Na komisariacie wbijaliśmy z Kylie pinezki w plan miasta przypięty do tablicy korkowej. Ponieważ z braku odpowiedniej liczby psów nie mogliśmy zabezpieczyć wszystkich potencjalnych celów, musieliśmy zdecydować, gdzie zorganizować stały nadzór, a gdzie tylko przejść kontrolnie z psem i posłać go w następne miejsce z listy. – Spence ma rację – stwierdziła Kylie. – Zacząć trzeba od dzielnicy blichtru i ostentacji. Właśnie tam wybiera się większość grubych ryb z twojej listy. Powinniśmy posłać w ten rejon przynajmniej sześć psów. – Znając nazwiska gości, założę się, że gdybyśmy na dokładkę posłali tam dwa psy od narkotyków, to zgarniemy całą pulę. W tej samej chwili rozbrzmiała komórka Kylie, tyle że nie był to znany mi dzwonek. – Spence chyba oszalał. Dzwoni do mnie na Skype’a. Czy naprawdę sądzi, że nie mam lepszego zajęcia niż wideoczat z drogim mężusiem? – Szczęściara z ciebie. Do mnie dzwoni tylko w środku nocy – zażartowałem. Zalogowała się na Skype’a. – O Boże, Zach… Zajrzałem jej przez ramię. Na ekranie iPhone’a pojawił się Spence. Siedział na krześle kompletnie nagi, unieruchomiony taśmą, z zaklejonymi ustami. – Spence… – Kylie nie była w stanie wydusić z siebie nic więcej.

Wtedy naszym oczom ukazał się Gabriel Benoit. – Witam, detektyw MacDonald. Widzę, że jest też pani pomagier, detektyw Jordan. Nie wiem, czy znaleźliście już moje mieszkanie, ale ja znalazłem wasze. – Czego chcesz? – zapytała Kylie ze ściśniętym gardłem. – Chcę, żebyś cierpiała tak samo jak ja. Wiesz, kim była kobieta, którą zabiłaś dzisiaj rano? – Była bezwzględną morderczynią. Strzelała do bezbronnych ludzi. – Lexi była niewinna jak dziecko. Jeśli kogoś zabiła, to dlatego, że sobie na to zasłużył. – Czego chcesz? – powtórzyła Kylie. – Wiesz, jak boli strata osoby, którą kochasz? – zapytał Benoit, a gdy Kylie milczała, rzucił szyderczo: – Zaraz się dowiesz. Podniósł sporą bryłę C4 i zbliżył ją do kamerki. Zobaczyliśmy przyklejony do niej zegar cyfrowy z dwoma przewodami, białym i czerwonym, połączonymi z detonatorem wciśniętym głębiej w plastik. – Masz trzydzieści minut – oznajmił Benoit. – Potem odbiorę ci to, co kochasz, tak jak ty odebrałaś to mnie. Wcisnął guzik. Na cyfrowym zegarze wyświetliły się cyfry 29:59 i rozpoczęło się odliczanie. Przy 29:55 Benoit zniknął z naszego pola widzenia z ładunkiem, a my znowu mieliśmy przed sobą salon Kylie. Pięć sekund później Benoit się rozłączył. Ekran zgasł, ale ostatni obraz, jaki ujrzałem – Spence Harrington, nagi, bezbronny, skrępowany taśmą na krześle we własnym mieszkaniu, samotny i przerażony, czekający na śmierć – na zawsze wrył mi się w pamięć.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY

Kylie rzuciła się do drzwi. Złapałem radio i ruszyłem za nią. Przeskakiwaliśmy po dwa schody jednocześnie. Kylie dopadła recepcji i odepchnęła stojącego przy kontuarze cywila. – Potrzebny wóz patrolowy! – wrzasnęła do sierżanta McGratha. – Kod dwa-jeden-siedem. McGrath nie wahał się ani chwili. Jeśli żywił jakąś niechęć do nas po porannej odprawie, to natychmiast poszła ona w niepamięć. Kod dwa-jeden-siedem oznaczał napaść i usiłowanie zabójstwa, a Kylie była w tej chwili policjantką wykonującą zadanie. – Sześćdziesiąt cztery czterdzieści dwa – powiedział. – Chevrolet caprice na parkingu przed wejściem. Najszybszy, jaki mamy. Kluczyki w środku. Kylie wybiegła z komisariatu, dopadła chevroleta i otworzyła przednie drzwi. Złapałem ją za ramię. – Powinniśmy wezwać antyterrorystów – powiedziałem. Wyrwała ramię z uścisku i odepchnęła mnie. – Nie. Zanim się zbiorą, dojadą do mojego mieszkania i ustalą najbezpieczniejszy sposób rozbrojenia bomby, Spence zginie. Jadę tam sama albo jedziesz tam ze mną. Wchodzisz w to? Nie czekała na odpowiedź. Zajęła miejsce kierowcy i włączyła silnik. – Jadę! – Wskoczyłem na siedzenie obok niej. Ruszyła z piskiem opon i przejechała na czerwonym przez Lexington z migającymi światłami błyskowymi i włączonym kogutem. – Trzeba wezwać wsparcie – dodałem. – Nie, póki nie zorientujemy się w sytuacji – odparła, skręcając w Piątą Aleję. – Nie możemy dopuścić, żeby jakiś bojowo nastawiony nowicjusz zaczął zgrywać bohatera. – Wolisz wysłać bojowo nastawioną żonę zgrywającą bohaterkę? – Cholera, Zach, mamy dwadzieścia osiem minut. Wiem, gdzie jest Spence, i znam drogę. Nie mam czasu na streszczanie sprawy jednostce wsparcia i patrzenie im na ręce. Skręciła w prawo w Central Park South, przejechała elegancką część Pięćdziesiątej Dziewiątej Ulicy między Grand Army Plaza przy Piątej Alei a Columbus Circle przy Ósmej. Na ulicy stały dziesiątki dorożek, które czekały na turystów gotowych na dwudziestominutową przejażdżkę po parku za pięćdziesiąt dolarów plus napiwek. Kylie pogłośniła syrenę, przekroczyła podwójną żółtą linię

i wjechała w prowadzącą na wschód uliczkę, gdzie był o wiele mniejszy ruch. – Wzięliśmy pod uwagę wszystkie możliwe cele – powiedziała. – Dlaczego nie pomyśleliśmy o nim? – Szukaliśmy wielkiego filmowego finału, jednak Benoit uczynił z tego wendetę. Zabiłaś jego dziewczynę. – Racja… – Kylie skręciła w lewo w Siódmą Aleję, wjechała na pas dla straży pożarnej i wcisnęła gaz do dechy. – Jeśli Spence zginie, to będzie moja wina. Zadzwoniła moja komórka. Wyświetlił się numer kapitan Cates. – To Cates. McGrath musiał jej powiedzieć, że pojechaliśmy na kod dwa-jeden-siedem. – Nie odbieraj. – Oszalałaś? To nasza szefowa. – Tak, w tej chwili jestem kompletnie szalona. Jeśli jej powiemy, co się dzieje, może chcieć nas powstrzymać. Zach, wiem, że Spence niewiele dla ciebie znaczy, ale jeśli zależy ci na mnie, nie odbieraj. Błagam cię. Jeśli mi na niej zależy? Czy kiedykolwiek przestało mi zależeć? W tej chwili cały ten emocjonalny bagaż zagrażał mojej karierze, na której zależało mi równie mocno jak na Kylie. Telefon zadzwonił ponownie. Na ekranie znowu zobaczyłem „Cates”. Poniżej miałem dwa przyciski. Jeden zielony, drugi czerwony. Wybór między odbierz a odrzuć. Oba równie dobrze mogły oznaczać przegraną. Pewnie będę tego żałował do końca życia, pomyślałem, i wcisnąłem jeden z nich.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY PIERWSZY

MIEJSCE: PRZYSTAŃ PRZY SIEDEMNASTEJ ULICY, NOWY JORK – DZIEŃ

Kameleon zmienia kostium ostatni raz i wynajętym w Zipcar autem jedzie w stronę pirsu przy South Street. Jego zespół już czeka. Sześciu mężczyzn i trzy kobiety, wszyscy w jednakowych strojach: czarne spodnie, biała koszula, biały smoking i jaskrawoniebieska muszka. Pracuje z nimi od trzech miesięcy. Cieszą się na jego widok. – Armando! – zawołała jedna z kobiet, gdy biegł przez parking. – Już się bałam, że nie zdążysz na jacht. To była Adrienne Gomez-Bower, ładna kobieta o kruczoczarnych lokach, która miała do niego wyraźną słabość. Wątpił, czy takim samym zainteresowaniem obdarzyłaby Gabriela Benoit, ale Armando Savoy, śniady aktor urodzony w Buenos Aires, wychowany w Marsylii i próbujący zrobić karierę w Nowym Jorku, to całkiem coś innego. Straciła dla niego głowę. – Adrienne, ma chérie – powiedział, witając się z nią tradycyjnym francuskim faire la bise, pocałunkiem w oba policzki. – Przepraszam za spóźnienie. Dzwonili do mnie po castingu do nowej sztuki Mameta. Zostało nas trzech na placu boju. – Wielkie nieba, Armando, sztuka Davida Mameta? Byłoby cudownie. Przysięgam, że jeśli dostaniesz tę rolę, to podczas premiery będę siedziała w pierwszym rzędzie na środku, choćbym miała zarobić ciałem na bilety. W innej sytuacji cieszyłoby go wejście na wyższy poziom seksualnego napięcia. Lexi nie miałaby nic przeciwko temu. Wiedziała, że to część jego gry. Ale po jej odejściu przystawianie się do Adrienne byłoby nieuczciwością. – Tak czy siak, szefowo, przepraszam za spóźnienie. Adrienne rzeczywiście kierowała ich zespołem. – Dzisiaj przymknę na to oko – odparła z uśmiechem – ale następnym razem dobiorę ci się do skóry. Gabriel udał, że nie dostrzega podtekstu seksualnego zawartego w tych słowach, i wszedł do jednej z ciężarówek kateringu. – Kto urządza ten wieczór? – zapytał. – Shelley Trager – poinformowała Adrienne. – Nieprzyzwoicie bogaty producent telewizyjny. Widzisz ten jacht? Nie jest wynajęty. To jego własność. Ma stu dwudziestu siedmiu gości, większość jest z tej branży. Może któreś z nas zostanie odkryte. – Mam nadzieję, że ty – odparł Gabriel, popychając wózek pod osiem stojaków z butelkami wina.

Zdjął biały smoking i odłożył na najwyższy stojak. Smoking ważył trzydzieści sześć kilogramów. Lexi przyszyła od środka szesnaście kieszeni z nieprzemakalnego płótna. Każdą z nich Gabriel napełnił ponad dwoma kilogramami C4. W mieszkaniu Harringtona wykorzystał tylko dziewięć kilogramów, miał więc plastiku aż nadto. – Pochlebia mi, że tak uważasz – powiedziała Adrienne. – A co z tobą? Nie chciałbyś zostać odkryty? Gabriel przechylił wózek i zaczął pchać go na trap jachtu. – Nie dziś wieczorem, szefowo. Nie dziś.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY DRUGI

Wszyscy ustępowali nam miejsca, gdy gnaliśmy Siódmą Aleją z autostradową prędkością. – Dziękuję ci – rzuciła Kylie ze wzrokiem wlepionym w przednią szybę. Nie odpowiedziałem. – Przepraszam – dodała po chwili. – Za co? – wymamrotałem. – A jak myślisz? Daj spokój, Zach. Cates prosiła, żebyś mnie pilnował, a trzy dni później już uprawiasz samowolkę. To moja wina. – To ja zdecydowałem, że nie odbiorę telefonu. – Dobrze, ale i tak ci dziękuję. Mówię poważnie. Mam u ciebie wielki dług. Oboje ze Spence’em mamy u ciebie dług. – Świetnie. Spence pomoże mi znaleźć pracę ochroniarza w Silvercup.

Odwróciła się w moją stronę i posłała mi uśmiech, przy okazji omal nie taranując taksówki, która ledwie zdążyła zjechać nam z drogi. W normalnych okolicznościach dojazd do jej mieszkania trwałby dwadzieścia minut. Światła sygnalizacyjne, syrena i szalona kobieta za kierownicą sprawiły, że do dzielnicy Tribeca dotarliśmy w osiem i pół minuty. Wóz zatrzymał się z piskiem opon na rogu ulic Washington i Laight przed eleganckim ośmiopiętrowym budynkiem z cegły. Kiedyś mieściła się w nim fabryka mydła Pearline, a dziesiątki milionów dolarów później stał się symbolem szyku charakteryzującego Dolny Manhattan. Nikt z policyjną pensją nie mógłby sobie pozwolić na mieszkanie w takim miejscu. Dochody Spence’a najwyraźniej pozwalały na godziwe życie w Tribece. – Siódme piętro – zakomenderowała, gdy wbiegliśmy do holu. Winda stała na parterze, drzwi były szeroko otwarte, ale Kylie skierowała się na klatkę schodową. Pobiegłem za nią. – Winda jest za wolna. Schodami szybciej – wyjaśniła, uprzedzając moje wątpliwości. – Mamy plan? – zapytałem na piątym piętrze. – Nie. Tak. Nie wiem. Zach, w NYPD Red nie potrzebujemy planu na każdą okoliczność. Chcę wejść do środka, wyjść ze Spence’em, ostrzec sąsiadów i wybiec z budynku. Jeśli wybuchnie, to trudno. To miało sens. Wejść, wyjść, wybiec. Proste. Nie było czasu na rozbrajanie bomby. Z klatki schodowej wypadliśmy na korytarz na siódmym piętrze i skręciliśmy w prawo. Mieszkanie Kylie było jednym z dwóch na tym piętrze. Wyjęła z kieszeni klucz i włożyła go do zamka mieszkania 7A. Wejść, wyjść, wybiec, powtarzałem w myślach jak mantrę. Proste. Za proste. Kylie przekręciła klucz i w tym samym momencie coś zrozumiałem. Nic, co wymyślił zwichrowany umysł Gabriela Benoit, nie było proste. Rzuciłem się w jej kierunku i przewróciłem na ziemię. – Co jest, kurwa?! – wrzasnęła. – To ładunek pułapka – odpowiedziałem. W jej wzroku zobaczyłem niedowierzanie i zaprzeczenie. Rozbrojenie bomby pułapki wymaga czasu, a to działało na naszą niekorzyść. – Skąd wiesz? – zapytała.

– Nie wiem, ale znam Benoit. Dał nam nawet za dużo czasu na dotarcie tutaj. Chce, żebyśmy weszli drzwiami. – Musimy tam wejść. Spence jest w środku. – Cicho. – Stanąłem pod drzwiami i ryknąłem: – Spence! Odpowiedział serią tłumionych pisków. Pamiętałem ze Skype’a, że ma zaklejone usta. Nie mógł wydobyć z siebie słowa, ale z tonu i gwałtowności okrzyków wywnioskowałem, że nie woła o pomoc. On nas ostrzegał. – Spence, możemy bezpiecznie otworzyć drzwi? Chrząknij raz na tak, dwa razy na nie. Odpowiedź była głośna i wyraźna. Dwa stłumione, lecz oddzielone od siebie przenikliwe dźwięki. Nie. – Czy na drzwiach są kable? Pojedyncze chrząknięcie. Tak. Pewność siebie i odwaga opuściły Kylie. To ona nie chciała ani wsparcia, ani brygady antyterrorystycznej. Przypuściła szturm na własną rękę, a teraz wyglądało na to, że pomyliła się na całej linii. – Zach… – Tylko tyle wydusiła z siebie. Nigdy nie widziałem jej tak bezradnej i bezbronnej. Nagle okazało się, że ocalenie Spence’a spoczywa głównie w moich rękach. Zamknąłem oczy i usiłowałem wyobrazić sobie każde pole na szachownicy. – Mamy siedemnaście minut – przypomniała Kylie. Nie myśl za dużo, nie kombinuj, powtarzałem w duchu. – Spence! – krzyknąłem. – Mogę wejść przez okno? Jedno chrząknięcie. A potem… cisza. Tak. Na taką odpowiedź liczyłem. – Dostanę się do środka przez okno – oznajmiłem Kylie. Spojrzała na mnie. W jej oczach strach mieszał się z niedowierzaniem, rozczarowaniem i mnóstwem innych negatywnych emocji.

– Zach, jesteśmy na siódmym piętrze. Jakim cudem chcesz wejść do mieszkania przez okno?

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY TRZECI

Gabriel wybrał idealny moment. Obsługa kateringu kończyła załadunek, większość gości weszła już na pokład, a „Shell Game”, jacht Tragera, był gotów do wypłynięcia. Krzątał się po kambuzie, kunsztownie układając minitostady z krabami, łódeczki z wędzonym łososiem i krewetki w kokosowej panierce na czarnych tacach z laki. – Świetna robota, Armando – pochwaliła go Adrienne. – Mamet ma szczęście, że trafił na ciebie. – Jeszcze nie występuję – przypomniał jej. – Ale wystąpisz. A do tego czasu możesz karmić głodnych bogatych. Bufet będzie otwarty od siódmej. – Stanęła tuż za nim, klepnęła go w pośladek i wyszeptała mu do ucha: – Deser u mnie o północy. – Jeśli się nie mylę, w Ameryce nazywacie to seksualnym molestowaniem w pracy – powiedział Gabe. Uśmiechnęła się. – A jak nazywacie to w Argentynie? – Gra wstępna. Puścił do niej oko, wziął jedną z tac i ruszył do głównego salonu. Wolno manewrował w tłumie, rozdając przystawki i uprzejme uśmiechy. Goście stanowili typową show-biznesową mieszankę młodych i starych, hetero i homo obojga płci, połączonych wiedzą, co na siebie włożyć w ten rejs. Na ich tle wyróżniali się dwaj Latynosi w brązowych marynarkach, w krawatach z Kmarta i policyjnych butach.

Kameleon uśmiechnął się pod nosem. Jeśli tak Trager wyobraża sobie osobistą ochronę, to albo nie ma dla mnie szacunku, albo chce mi pomóc wysadzić swój jacht. Podszedł do jednego z ochroniarzy i podsunął mu tacę. Mężczyzna pokręcił głową. – Proszę się częstować. Nie wie pan, co traci. Dla tych krewetek można zabić – zachęcił Gabriel. Facet wzruszył ramionami, sięgnął po serwetkę, wziął krewetkę z tacy, rozejrzał się dookoła i złapał kolejne trzy. – Jeszcze tu wrócę – zapowiedział Gabriel. Krążąc między gośćmi, dotarł na drugi koniec salonu do przeszklonych drzwi w tekowej futrynie i wyszedł na główny pokład. Tam gości było o wiele mniej. Niemal wszyscy palili. Znalazł spokojny zakątek z widokiem na port, by zorientować się w sytuacji. Most Brookliński znajdował się za nim, co oznaczało, że popłyną na południe w stronę Governors Island i części Brooklynu zwanej Red Hook. Prezentacja pilota serialu miała nastąpić dopiero po zmroku. W związku z tym kapitan mógł dopłynąć do Sea Gate, a nawet do Breezy Point, zanim zawróci, by zdążyć na zachód słońca nad Liberty Island. Miał nieco ponad godzinę na rozmieszczenie ładunków. Znalazł drzwi z napisem WSTĘP WZBRONIONY, odstawił tacę na ziemię i otworzył drzwi. Zszedł po metalowych schodach dwa poziomy niżej do maszynowni. – Hej! – zawołał ktoś. – Stój, kolego. Gabriel znieruchomiał. Wołającym okazał się Afroamerykanin po sześćdziesiątce, w spodniach khaki i spłowiałej dżinsowej koszuli z logo jachtu na lewej kieszonce na piersi. – Witam – zagadnął Gabriel. – To ja witam – odparł miło mężczyzna. – Ile widzisz palców? – Trzy. – Zaliczyłeś badanie wzroku. Zakładam więc, że widziałeś na drzwiach napis WSTĘP WZBRONIONY. Wyjaśnię ci jego znaczenie. To miejsce zakazane. Będziesz tak uprzejmy i wrócisz na pokład, gdzie twoje miejsce? – Dobrze. Jestem z firmy kateringowej. Pan Trager przysłał mnie tutaj, żebym zebrał od załogi zamówienia na posiłek.

Mężczyzna zaśmiał się tubalnie. – Zamówienia na posiłek? Może dla gościa na mostku, ale pan Trager nie ma w zwyczaju serwowania kolacji w maszynowni. – Mój błąd – przyznał Gabriel. – Słuchaj, w kambuzie mamy mnóstwo jedzenia. Przynieść ci coś? Krewetki, kurczaka, wołowinę? Mężczyzna zmarszczył brwi. – Rozsądek mówi „nie”, ale żołądek woła „naprawdę możesz to zrobić?”. – Mogę i zrobię – zapewnił go Gabriel. – Ty i twoi kumple pracujecie najciężej na całym jachcie. Powiedz, co chcecie, a ja wam to przyniosę.

– Wszystkiego po trochu, ale najwięcej polędwicy wołowej, do tego zimne piwo. – Zrobi się. Ilu was tu pracuje? – Trzech. Ja, ja i ja – roześmiał się marynarz. – Nazywam się Charles Connor. – Panie Connor, wasze trio zasługuje na co najmniej dwa piwa na głowę. Może przyniosę cały sześciopak? – Dzięki, ale mam ograniczenia. – To duży jacht. Jak sobie radzisz ze sterowaniem w pojedynkę? – W ogóle tego nie robię. To kapitan Campion steruje z mostka komputerem. Podczas rejsu zwykle nikt nie siedzi w maszynowni, ale dzisiaj na pokładzie jest pełno ludzi i leje się alkohol, więc kapitan wysłał mnie na dół, żebym strzegł maszynowni przed niepożądanymi gośćmi. – Takimi, którzy nie potrafią przeczytać WSTĘP WZBRONIONY? – Bardziej przed napalonymi parkami. Zalane w pestkę widzą zakaz wstępu i wpadają na pomysł, że wślizgną się do środka i dołączą do klubu tych, którzy zaliczyli numerek na rzece Hudson. Taka odmiana nieoficjalnego klubu bzykających się w przestworzach. – Przyniosę ci kolację – powiedział Gabriel. – Co to za wielkie głośne urządzenie za tobą? Connor odwrócił się. – To silnik sterujący. Dzięki niemu statek… Drugi raz tego dnia Kameleon użył paralizatora. Milion woltów poraził system nerwowy niczego niepodejrzewającej ofiary. Marynarz osunął się bezwładnie na ziemię. – Kłamałem w sprawie kolacji – powiedział Gabriel, chowając paralizator i sięgając po nową rolkę srebrnej taśmy. Nie wiedział, ilu członków załogi tu zastanie, dlatego nie rozpisał tej sceny szczegółowo. Zważywszy na to, że była to czysta improwizacja, uznał, że wraz z Charlesem Connorem spisali się doskonale.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY CZWARTY

– Nie możemy wspiąć się na siódme piętro, ale możemy zjechać z ósmego – wyjaśniłem. – Kto tam mieszka? W oczach Kylie dostrzegłem błysk nadziei. – Dino Provenzano. Artysta. Pracuje w domu. – Odwróciła się do drzwi i krzyknęła do Spence’a: – Kocham cię. Idziemy po ciebie. Popędziliśmy z powrotem na klatkę schodową. – Dino pierwszy kupił tu mieszkanie – powiedziała Kylie, przeskakując po dwa schody. – Idealna lokalizacja. Ostatnie piętro od frontu z najlepszym światłem. Kilka sekund później łomotała już w drzwi mieszkania 8A. – Dino, tu Kylie! Otwórz. Nagły wypadek! – Nie było reakcji, ale Kylie nie przestawała łomotać i krzyczeć: – Dino! Coralei! Jesteście tam? Policja! Sytuacja zagrożenia! Dziesięć bezcennych sekund później Dino otworzył drzwi. Trzymał w dłoni poplamioną farbami ścierkę. – Dino, w moim mieszkaniu jest bomba – wyrzuciła z siebie Kylie i wparowała do środka. – Weź Coralei i wyjdźcie stąd. – Nie ma jej. Wyszła z psem. Mówiłaś, że co masz w mieszkaniu? – Bombę. – Jezu… – Dino, dzwoń do wszystkich drzwi po kolei. Ostrzeż sąsiadów i wyprowadź ich z budynku. Potem zadzwoń na dziewięćset jedenaście i przekaż, żeby zamknęli ulice i ewakuowali mieszkańców sąsiedniego domu. Powiedz im, że mają tylko czternaście minut. Masz komórkę? Dino poklepał się po kieszeni. – Tak. – Ruszył w głąb mieszkania. – Wezmę tylko swój laptop. – Wyjdź. Już! – Kylie wypchnęła go na korytarz i trzasnęła drzwiami.

Salon był przestronny, umeblowany monochromatycznie w odcieniach beżu i barwach ziemi. Przestrzeń ożywiały ściany. Trzy z nich pełne były kolorów. Wisiało na nich przynajmniej dwadzieścia obrazów. Jeśli namalował je Dino, to był świetny. Kylie podbiegła do czwartej ściany, którą tworzyły niemal same okna. Otworzyła drzwi rozsuwane, wyszła na typowy dla Nowego Jorku mały taras i wychyliła się przez balustradę. – Do naszego tarasu jest jakieś cztery i pół metra. Dam radę. O cholera… – Co? – Lina. Potrzebujemy liny. Rozejrzyj się. W salonie nie było ani zasłon, ani niczego innego, co mogłoby posłużyć za linę. – Sprawdź w kuchni, ja poszukam w pracowni – zarządziła Kylie. Rozbiegliśmy się w przeciwnych kierunkach. Z każdego kąta kuchni wyzierała stal nierdzewna, w oczy rzucał się nieskazitelny ład i porządek. W takim miejscu raczej nikt nie trzymałby kilkumetrowej liny. Już miałem zamiar zaglądać do szuflad i szafek, gdy usłyszałem wołanie Kylie. – Zach, mam! W sypialni. Pomóż mi. Podążyłem za jej głosem. Wyobrażałem sobie, że znajdę ją, jak ściąga pościel z łóżka i wiąże ją, żeby zrobić linę. Myliłem się. Klęczała na komodzie z rękami pod wiszącym na ścianie olbrzymim płaskim telewizorem o przekątnej co najmniej sześćdziesięciu cali. – Pomóż mi go zdjąć – rzuciła, chwytając telewizor z jednego końca. Wskoczyłem na komodę i złapałem telewizor z drugiego końca. Dźwignęliśmy go i zdjęliśmy ze ściany. Ważył co najmniej trzydzieści kilogramów. Kylie oparła go od swojej strony na komodzie i puściła bez ostrzeżenia. Straciłem równowagę. Nie dałem rady sam go utrzymać i telewizor runął z trzaskiem na podłogę z twardego drewna. Kylie to nie obeszło. Złapała kabel, który wystawał z tyłu telewizora. – Kabel koncentryczny – stwierdziła. – Wytrzymały. Miedź i plastik. Prawdopodobnie mocniejszy niż lina. – Prawdopodobnie mocniejszy? – Zaraz się przekonamy. Jest wszędzie, ale w ścianie. Pomóż mi go wyrwać. Szarpnęła z taką siłą, że ze ściany pokrytej masą szpachlową wyszedł gdzieś tak z metr kabla.

Chwyciłem końcówkę i pociągnęliśmy razem, znacząc na ścianach drogę od jednego końca sypialni do drugiego, przez sufit do następnego pokoju. – Daj mi nóż! – zarządziła Kylie. Wyjąłem z kieszeni niewielki szwajcarski scyzoryk. – Większy – powiedziała, szarpiąc gruby kabel. Pobiegłem do kuchni i wyjąłem wielki nóż Henckelsa z drewnianego stojaka na kontuarze. Kiedy wróciłem, Kylie miała już co najmniej dwanaście metrów wyrwanego ze ścian kabla. Przeciąłem go jednym ruchem. Popędziliśmy na taras i przywiązaliśmy go do metalowej balustrady. – Zostań i ubezpieczaj ten koniec – poleciła. – Schodzę. – Nie, ja zjadę. – Zach, ważę mniej od ciebie, poza tym chodzi o mojego męża. – Niech to szlag, Kylie! – straciłem panowanie nad sobą. – Nie możesz kontrolować każdej najmniejszej rzeczy! Wejdziesz do mieszkania i co? Masz pojęcie, jak rozbroić tę bombę? – Nie… ale pomyślałam, że mogę… – Byłaś na kursie saperskim w Quantico? – Nie. – Więc zamknij się i owiń mnie kablem. Ja tam zjadę.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY PIĄTY

Złożyliśmy kabel na pół, znaleźliśmy środek i czterokrotnie owinęliśmy nim balustradę. Kylie złapała jeden koniec, ja złapałem drugi i spletliśmy je razem. Włożyłem rękawice, które znalazłem w pracowni Dina. Chwyciliśmy razem koniec kabla, cofnęliśmy się do salonu i pociągnęliśmy z całych sił. Kabel wytrzymał. – Gotowy? – zapytała Kylie. W odpowiedzi przełożyłem nogę przez balustradę. – Mamy jedenaście minut. Startuj – powiedziała. Przełożyłem drugą nogę, wetknąłem palce w wąską przestrzeń między dolną barierką a tarasem i opuściłem kabel. Opadł co najmniej półtora metra poniżej tarasu Kylie. Złapałem go z całych sił, owinąłem nim sobie lewą stopę dla lepszej stabilności, spojrzałem w niebo i wyszeptałem ostatnie słowa modlitwy policjanta: – I nie opuszczaj mnie, Panie, w żadnych okolicznościach. Nie było czasu na namysł. Uniosłem prawą stopę i zrobiłem krok w pustkę. Kabel się naprężył, ale znowu mnie utrzymał. Wisiałem osiem pięter nad Dolnym Manhattanem, a moje życie zależało od umiejętności nabytych pod okiem trenera Coviella na zajęciach gimnastycznych dwadzieścia lat temu. Poluzowałem nieco kurczowy uścisk i zacząłem opuszczać się po kablu niczym małpa, z ugiętymi kolanami, przekładając ręce i blokując linę stopami, by chronić się przed ześlizgnięciem. Usłyszałem dobiegające z ulicy krzyki. A potem kolejny z góry. – Zach, nie patrz w dół! Skup się. Skupiłem się i spojrzałem przed siebie. Widziałem jedynie czerwone cegły. Poruszałem się wolno, ręka za ręką, cal po calu, cegła po cegle. W końcu zobaczyłem błysk szkła. Była to góra drzwi na taras w mieszkaniu Kylie. Jeszcze metr i widziałem już jej salon. W końcu lewa stopa znalazła solidne oparcie. Opuściłem prawą stopę i dołączyłem ją do lewej. Spojrzałem w dół. Stałem na balustradzie tarasu na siódmym piętrze. Wziąłem głęboki oddech, mocno wypuściłem powietrze i po bezpiecznej stronie balustrady obniżyłem się na taras. – Jestem – oznajmiłem, patrząc w górę na wychyloną Kylie.

– Schodzę – odpowiedziała. – Mamy dziewięć i pół minuty. Drzwi na taras były uchylone. Zdjąłem rękawiczki, otworzyłem je szerzej i ostrożnie wszedłem do salonu. Już obraz na ekranie iPhone’a Kylie był przerażający, ale znalezienie się w tym samym pomieszczeniu ze Spence’em – nagim, krwawiącym i przytwierdzonym do krzesła srebrną taśmą – było o wiele gorszym doświadczeniem. Nie wiedziałem, jak Kylie poradzi sobie z tą sytuacją, dlatego skłamałem o kursie w Quantico. – Spence, tu Zach – powiedziałem powoli. – Nie próbuj się odwracać. Odpowiedział mi przeciągłym jękiem. Stanąłem za nim i patrzyłem na drzwi wejściowe. Miałem rację co do bomby pułapki. Półtora metra od prawej strony ościeżnicy stał stół. Do jego nogi był przymocowany blok C4, połączony białym kablem z klamką drzwi. Jak wielu policjantów, po jedenastym września zaliczyłem kilkugodzinny kurs bombowy. Nie wiedziałem zbyt wiele, ale jednego byłem pewien: gdyby Kylie otworzyła drzwi, uruchomiłaby detonator, i cała nasza trójka wyleciałaby w powietrze. Spence nie mógł opuścić mieszkania, póki ktoś nie rozbroi ładunku. Miałem nadzieję, że uporam się z tym zadaniem, ponieważ Spence mógł liczyć tylko na mnie.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY SZÓSTY

Mickey miał rację. Uzbrajanie ładunków nie nastręczało trudności, choć z drugiej strony wcale nie była to bułka z masłem. Pot ściekał po twarzy Kameleona, a biała koszula pod kelnerskim uniformem lepiła się do pleców, gdy umieszczał zdalny zapalnik w bloku C4 na prawej burcie jachtu. – Jeden gotowy, jeszcze dwa – powiedział do półprzytomnego marynarza obwiązanego, zakneblowanego i przywiązanego do stalowej rury o średnicy piętnastu centymetrów. – Według

mojego przyjaciela Mickeya wystarczą trzy odpowiednio rozmieszczone ładunki, żeby błyskawicznie zatopić tę łajbę. Miejmy nadzieję, że się nie mylił. Niechaj spoczywa w pokoju. Connor szarpnął więzy. Na skroni i szyi wystąpiły mu żyły. – Nie rób tego – upomniał go Gabriel. – Dostaniesz udaru albo wylewu krwi do mózgu. Uspokój się. Poczekaj na fajerwerki. – Gdy przestał się szarpać, Kameleon skwitował: – Bardzo dobrze. Gdybyśmy spotkali się w innych okolicznościach, na przykład w barze, pewnie byśmy się zakumplowali. Mamy ze sobą wiele wspólnego. Siedzisz na dole w tym piekielnym pomieszczeniu, a wszystkie gwiazdy przechadzają się po pokładzie. Ciągle muszę to znosić. Jestem albo facetem czytającym gazetę na tylnym siedzeniu w autobusie, albo biznesmenem wychodzącym z windy, albo martwym żołnierzem na polu bitwy. Nigdy bohaterem. Nigdy gwiazdą. Wiesz, o czym mówię? Jedyną odpowiedzią Connora była łza, która spłynęła po taśmie zasłaniającej mu usta i spadła na ziemię. – Wiem – skomentował Kameleon. – To, jak nas traktują, woła o pomstę do nieba. Ale to się zmieni. Jutro ty i ja znajdziemy się na pierwszych stronach gazet.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY SIÓDMY

Spence oddychał z trudem. Jedno spojrzenie na jego zakrwawioną twarz wystarczyło, żeby zrozumieć powód. Usta miał ciasno oklejone taśmą, a nos zmasakrowany. Tym razem mój kieszonkowy scyzoryk wystarczył. Wyjąłem ostrze i przeciąłem trzy warstwy srebrnej taśmy z tyłu głowy Spence’a. Nie miałem czasu na subtelności. – Będzie bolało – ostrzegłem i mocno pociągnąłem taśmę, wyrywając przy okazji włosy i uszkadzając skórę. Spence gwałtownie wciągnął w płuca haust powietrza. – Bomba jest po prawej od drzwi wejściowych – wydyszał.

– Widzę. – Podszedłem tam. – Nie jest zbyt skomplikowana. – Zach, Spence, co się dzieje? – zza drzwi gorączkowo dopytywała się Kylie. – Ze Spence’em wszystko w porządku – odpowiedziałem, ewidentnie mijając się z prawdą. – Zaczekaj, próbuję rozbroić bombę. Właściwie to stań na klatce schodowej… Na wszelki wypadek. – Mówiłeś, że wiesz, co robisz. – Wiem – skłamałem. – To tylko środki ostrożności. A teraz cofnij się, do cholery. – Dobrze, idę. Pośpiesz się. Mamy mniej niż osiem minut. Twarz Spence’a była wykrzywiona bólem. Nie bardzo wiedziałem, jak mógłby mi pomóc, ale ponieważ sam czułem się niepewnie i mogłem zrobić coś, co zabiłoby nas obu, uznałem, że co dwie głowy, to nie jedna. – Spence, skup się, dobrze? Chcę, żebyś szedł za tokiem mojego myślenia. – Spróbuję. – Okay. Drzwi wejściowe są spustem. Kiedy zostaną otwarte, zahaczą o przewód rozciągnięty nad ziemią, a ten uruchomi zapalnik. – A my stracimy życie. To ma sens. – Logika podpowiada, że jeśli zacisnę palce na przewodzie i przetnę kawałek będący najbliżej drzwi… – Usuwasz drzwi z równania – dopowiedział Spence. – Spust znika. Ująłem przewód między kciuk a palec wskazujący. – Zrób to – ponaglił Spence. Przeciąłem kabel. Połowa opadła na podłogę. Puściłem palce i pozwoliłem opaść drugiej połowie. – Ciągle tu jesteśmy – skonstatował Spence. Otworzyłem drzwi i krzykiem przywołałem Kylie. Przebiegła korytarz i ostrożnie weszła do środka ze wzrokiem utkwionym w mężu. – Nie wchodź dalej – przestrzegłem. – Kiedy Benoit rozmawiał z nami przez Skype’a, trzymał w ręku blok C4 z urządzeniem zegarowym. Ten, który rozbroiłem, nie ma zegara. Tu musi być jeszcze druga bomba. – Nie mamy czasu na szukanie – stwierdziła Kylie. – Zabieramy Spence’a i wychodzimy.

– Nie możecie – powiedział Spence. – Możemy – upierała się Kylie. – Mamy sześć minut i dwanaście sekund. Wydostaniemy cię z tego budynku, choćby gołego i na krześle. Przez ciało Spence’a przebiegł dreszcz. – Nie możecie mnie stąd wyprowadzić – powtórzył. – Dlaczego? Spojrzenie Spence’a powędrowało ku stopom. – Dlatego. Poszedłem za jego wzrokiem. Wcześniej tego nie zauważyłem. Pewnie dlatego, że prawie nie było tam krwi, zaledwie dwie małe plamki w miejscu, gdzie stopy Spence’a zostały przybite gwoździami do podłogi.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY ÓSMY

– Boże – wyszeptała Kylie, klękając przy mężu. – Miał pistolet do gwoździ – powiedział Spence. – Musimy cię uwolnić. – Położyła dłoń na jego lewej stopie. Spence drgnął gwałtownie i wydał z siebie rozdzierający krzyk. – Nie dotykaj, proszę. – Spence, musimy wyciągnąć te gwoździe.

– Nie ma czasu – wyrzucił z siebie. W tonie jego głosu pobrzmiewał strach pomieszany z bólem. – Uciekajcie, póki możecie. – Wydawał się pogodzony z losem. Kylie i ja wręcz przeciwnie. – Spence, dokąd poszedł Benoit po włączeniu zegara? – zapytałem. – Do ku…chni – odpowiedział, z trudem łapiąc powietrze. Rzuciliśmy się tam z Kylie. Przeżyłem déjŕ vu. Kilka minut wcześniej zaglądałem do szafek w mieszkaniu Dina, teraz robiliśmy to samo u Kylie. – Ja sprawdzam górne – zarządziła – ty zajmij się dolnymi. Kucnąłem i zacząłem po kolei otwierać drzwiczki szafek. – Czysto, czysto, czysto, czysto – powtarzała Kylie za każdym razem, gdy po otwarciu kolejnej szafki niczego nie znajdowała. I wtedy to zobaczyłem. Głowę miałem na wysokości kuchennego blatu, gdy dostrzegłem czerwone światełko. Takie samo widziałem, gdy Benoit włączył odliczanie. Jarzyło się za szklanymi drzwiczkami eleganckiego stalowego opiekacza. – Kylie, mam – powiedziałem, wstając. – Zostały dwie minuty. Dasz radę to rozbroić? – Może gdybym miał dwa dni. Trochę przesadziłem z deklaracją o doświadczeniu z ładunkami – przyznałem. – Nie chcę nawet otwierać drzwiczek opiekacza, bo wszystko może wybuchnąć. Musimy się tego pozbyć w całości. – Przecież nie wyrzucimy przez okno – zaprotestowała Kylie. – Bóg jeden wie, ilu ludzi byśmy zabili. – Macie sejf? – zapytałem. – Mógłby osłabić impet wybuchu. Pokręciła głową. – A piwnica? – rzuciła. – Tam jest jak w bunkrze. – Nie mamy czasu. Nawet jeśli zdążymy zjechać tam windą, nie zdążymy stamtąd wyjść. – Nie potrzebujemy windy. Bierz to i chodź za mną. Opiekacz był wolno stojący, wielkości niedużej kuchenki mikrofalowej. I odłączony od prądu.

Złapałem go i poszedłem za Kylie. – Zsyp na śmieci – powiedziała, wybiegając z mieszkania. Pomieszczenie znajdowało się obok windy. Weszliśmy do środka i Kylie pociągnęła do siebie drzwi zsypu. W tej samej chwili zrozumieliśmy jej błąd. Drzwi były na dole umocowane na zawiasach, ograniczających ich otwarcie do sześćdziesięciu stopni. Plastikowe torby ze śmieciami można było ugnieść i wcisnąć do środka, ale stalowego opiekacza już nie. – Ciągnij z całej siły – poleciłem Kylie. – Wyrwij je ze ściany. Usiadła na ziemi, złapała uchwyt, zaparła się nogami i pociągnęła. – Ani drgną. Ta bomba jest za duża, nie zmieści się tutaj. Zerknąłem na czerwone światełko. Zostało nam dziewięćdziesiąt sekund.

ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY DZIEWIĄTY

– Przynieś duży młotek – powiedziałem. – Nie mam młotka, ale mam coś innego. Daj mi chwilę – odparła Kylie i pobiegła do mieszkania. – Daję ci siedemdziesiąt dwie sekundy – krzyknąłem za nią. – Potem zostaniemy upieczeni. Patrzyłem, jak zegar odlicza czas: 1:00, 0:59, 0:58 i zastanawiałem się, ile C4 Benoit wetknął do opiekacza. Trochę już o nim wiedząc, przypuszczałem, że nie żałował materiału. Kylie wróciła z dziesięciokilogramowymi hantlami. – Najlepsze, co było. Otwórz drzwi i przytrzymaj – poleciła.

Jestem zdecydowanie silniejszy od niej, ale nie miałem zamiaru dyskutować, które z nas powinno machać hantlami. Mieliśmy tylko trzydzieści siedem sekund. Wiedziałem, że braki w sile fizycznej Kylie nadrobi adrenaliną. Położyłem opiekacz na ziemi, otworzyłem drzwi zsypu, na ile pozwoliły zawiasy, i złapałem uchwyt, by przytrzymać drzwi w miejscu. – Mam nadzieję, że w celowaniu hantlami jesteś równie precyzyjna jak z glockiem – powiedziałem. – Postaraj się mnie nie trafić. Mamy trzydzieści sekund. Kiedy zostanie tylko dziesięć, biegniemy do mieszkania. Żeby tam umrzeć razem ze Spence’em, bo promień wybuchu będzie o wiele większy niż odległość do twojego salonu, dopowiedziałem w duchu. Kylie zamachnęła się i uderzyła. Drgania od uderzenia w stal poczułem w mięśniach ramienia, ale drzwi ani drgnęły. – Dwadzieścia pięć sekund – oznajmiłem. Uderzyła drugi raz. Drzwi nie puszczały. – Jeszcze raz. Do trzech razy sztuka. Miałem rację. Drzwi ustąpiły. Niewiele, ale ustąpiły. – Poluzowały się! – wrzasnąłem. – Jeszcze raz. Zamachnęła się i uderzyła. Tym razem kawałki pustaków posypały się na ziemię. – Jeszcze raz. Osiemnaście sekund. Kylie uniosła hantle nad głowę i opuściła ze stęknięciem godnym Sereny Williams. Stalowe drzwi z łomotem upadły na ziemię. Podniosłem opiekacz, podczas gdy Kylie raz za razem tłukła hantlami w ścianę z pustaków. W końcu je rozkruszyła. W miejscu, gdzie były drzwi, ział otwór w ścianie. Mogłem zobaczyć zsyp. Był okrągły i szeroki. – Z drogi! – ryknąłem. Ostatni raz spojrzałem na zegar i wrzuciłem elegancki stalowy opiekacz w otchłań zsypu. Czas na ucieczkę z pomieszczenia pułapki minął.

– Siedem sekund! – krzyknąłem. – Na ziemię! Kylie padła na ziemię. – Sześć. Co za ironia losu. Gdybyśmy z Kylie mogli pobiec do jej mieszkania, być może mielibyśmy szansę. Tutaj znajdowaliśmy się dokładnie nad strefą zero. – Pięć. Bomba eksploduje w piwnicy, kula ognia wystrzeli w górę zsypu niczym z armaty i pochłoną nas płomienie. Może jednak nie oboje. – Cztery. Prędzej czy później wszyscy umrzemy. Zawsze uważałem, że w moim przypadku to nastąpi później, ale jeśli koniec miał przyjść dzisiaj, powinienem być w tym miejscu i z tą osobą. Rzuciłem się na Kylie i przykryłem ją własnym ciałem. – Trzy, dwa, jeden.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY

– Bum! – Gabriel wrzasnął co sił w płucach. Półprzytomny Connor leżący na podłodze maszynowni drgnął przestraszony. – Słyszałeś, Charlie? – zapytał Gabriel. – To była eksplozja sprawiedliwości. Marynarz posłał mu pytające spojrzenie. – Trzy sekundy temu ta suka policjantka, która zabiła moją dziewczynę, i jej gnój mąż, który ukradł

moją tożsamość, usmażyli się w ogniu. Szkoda, że tego nie zobaczyłem, ale mam ważniejsze sprawy do załatwienia. Twoich kolesiów na górnym pokładzie. Connor usiłował coś powiedzieć przez taśmę, ale wydobył z siebie tylko przenikliwy jęk. – Chcesz roli mówionej? – zwrócił się do niego Gabriel. – Dobrze, ale ostrzegam. Jeśli podniesiesz głos, wsadzę ci ten paralizator w spodnie i usmażę wacka jak kiełbaskę. Kapujesz? – Gdy marynarz pokiwał głową, Gabriel zerwał mu taśmę z ust. Connor łapczywie złapał powietrze. – Dziękuję – wydyszał. – Nie dziękuj, Charlie. Za pół godziny i tak cię zabiję. – Dlaczego mnie? – Nie bierz tego do siebie. Wysadzę cały jacht. A ty po prostu się na nim znalazłeś. – Nie muszę na nim być. Przetnij taśmę i pozwól mi wyskoczyć. Zaryzykuję. Spróbuję dopłynąć do brzegu. Wypuść swojego, bracie. – Złe wieści, bracie. To charakteryzacja. Pod nią jestem biały jak Vanilla Ice. – Mimo to powiedziałeś, że mamy wiele wspólnego. Masz rację. Ci goście na górze nie są moimi kumplami. Haruję dla jednego z nich i nic z tego nie mam. Nie pozwól mi tu umrzeć. – Nic z tego, ale gratuluję argumentów. I dzięki, że nie bierzesz mnie na litość gadką o żonie i szóstce dzieci. To takie zgrane. – Nie mam dzieci, a moja była żona nawet nie zauważy mojej śmierci – odparł Connor. – Tylko Uliczne Koty odczują mój brak. – Przykro mi, ale muszę cię rozczarować. Koty nie mają uczuć. Connor wydał z siebie tłumiony śmiech. – Te koty mają. Uliczne Koty to nazwa mojej drużyny kręglarskiej. Jeśli nie chcesz mnie uwolnić ze względu na mnie, zrób to ze względu na nich. – Bierzesz mnie pod włos – stwierdził Gabriel. – Żałuję, że nie obejrzę całego przedstawienia, ale swoje już zrobiłem. – Odsunął się, by rzucić okiem na ostatni ładunek. – Nieźle jak na amatora. – Aktywowany telefonem komórkowym – skomentował Connor. – Powiedziałbym, że dwa oczka wyżej od amatora. – Uznanie należy się mojemu wspaniałemu nauczycielowi, Mickeyowi Peltzowi. Boli mnie, że

musiałem go zabić. To samo czułem, zabijając Adrienne, kobietę z firmy kateringowej. Ciebie też będzie mi szkoda. To straszne, że tacy dobrzy ludzie jak ty muszą umrzeć. – Jestem wzruszony. Twoje współczucie wiele dla mnie znaczy w ostatnich chwilach mojego życia. – Jeśli cię to pocieszy, umrzesz bezboleśnie. Mickey miał rację. Dwadzieścia siedem kilogramów to aż nadto, żeby zamienić tę łajbę w kupę zgliszczy. Zwłaszcza z ładunkiem, który przymocowałem do zbiornika paliwa. A właściwie ile się tu mieści? – Każdy ma pojemność pięciu tysięcy galonów. Wybuchnie jeden, a w powietrze wyleci cała reszta. – W takim razie zostaje mi dziewięć kilogramów, których na dole nie potrzebuję. Może wezmę je na górę i znajdę dla nich jakieś dobre miejsce w głównym salonie. – A może wepchniesz to sobie do tyłka i zadzwonisz do siebie – rzucił Connor. Gabriel zaśmiał się wesoło. – Charlie, nawet nie wiesz, ile wniosłeś do mojego filmu – powiedział, wkładając resztę C4 do kieszeni marynarki. – Kiedy wymyślałem tę scenę, wyobrażałem ją sobie jako dramat: spocony jak świnia ugniatam plastik i umieram ze strachu, że sam się wysadzę. Ale ty podsunąłeś mi element komediowy. Jakbyś był czarnym Quentinem Tarantino. – Wyjaśnij mi coś – powiedział Connor. – Kręcisz film? – Tak. – A gdzie kamera? – Gdy Gabriel popukał się palcem w głowę, zawołał: – O rany! I ja umieram w filmie, który masz w głowie? – To film akcji. Wielu ludzi w nim umiera. – Ty też? – O nie. Ja jestem bohaterem. Uciekam. – Jak? – To spoiler, Charlie, czyli przedwczesna informacja. Nie mogę zdradzić zakończenia. – Po pierwsze, nie jestem Charlie, tylko Charles. Po drugie, nie ma siły, żebyś stąd uciekł. Jeśli wybuch cię nie zabije, patrol portowy wyłowi cię z wody, zanim przepłyniesz dwadzieścia metrów. – Ucieknę. Tak jest w moim scenariuszu. Twój problem, Charlesie, polega na tym, że brak ci wyobraźni. – Mam jej sporo. Chcesz poznać mój scenariusz? Nie jesteś bohaterem. Jesteś jednym z tych

nawiedzonych zamachowców samobójców, którzy wierzą, że wylądują w raju z siedemdziesięcioma dwoma dziewicami. – Nie jestem jednym z nich! – krzyknął Gabriel, wyciągając pałkę elektryczną i kierując ją w stronę Connora. – Jestem gwiazdą tego filmu. – O tak. Nie ma bardziej wyrazistego „bohatera filmu akcji” niż młody biały człowiek, który używa paralizatora wobec starego czarnego faceta przyczepionego srebrną taśmą do rury. Gabriel schował pałkę i kucnął przy Connorze. – Zaufaj mi. To świetny film. I mam doskonałe zakończenie. – Już nie będę żył, więc tego nie zobaczę. Sprytnie pomyślane. – Uważasz, że kłamię? Scenę ucieczki mam w kieszeni. Zapiera dech w piersiach. – Pokaż mi ją. – Pokazać? Czytałeś kiedyś scenariusz filmu, staruszku? – zapytał Gabriel. – Pracuję dla Shelleya Tragera. Zostawia scenariusze w łazience. Wierz mi, że to odpowiednie miejsce dla wielu z nich. – Mój scenariusz to czyste złoto. – Udowodnij to. Daj mi przeczytać. Tu i teraz. Gabriel potrząsnął głową. – No nie wiem. Zwykle nikomu ich nie pokazuję. Prawdę mówiąc, widziała go tylko moja dziewczyna. – Ej, stary, nie jestem nikim. Jestem czarnym Quentinem Tarantino.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY PIERWSZY

Pomyliłem się. Było mi trochę głupio, ale to o wiele przyjemniejsze uczucie, niż pomylić się i zginąć. Wykazałem się brakiem wiedzy o materiałach wybuchowych i całkowicie nie doceniłem Nowojorskiego Wydziału Budownictwa. Jakimś cudem ktoś z armii biurokratów przewidział moje kłopoty i wywalczył przepis, że wszystkie zsypy na śmieci w Nowym Jorku muszą wystawać sto osiemdziesiąt centymetrów ponad dachem i być wyposażone w zawór bezpieczeństwa na wypadek eksplozji. Kula ognia, która miała nas zabić, wcale się nie pojawiła. Ogłuszający wybuch wstrząsnął budynkiem i wyzwolił falę ciśnieniową, która wypchnęła większość rozszerzających się gorących gazów przez dach. Część przepływu wstecznego buchnęła przez dziurę w ścianie, ale pomieszczenie zsypowe, w którym zostaliśmy uwięzieni, nie stało się płonącą trumną. Żadne z nas nie ruszyło się przez dobrych piętnaście sekund, gdy popiół, sadza i gorące śmieci spadały wokół nas. A potem nastąpiła cisza. Ustami dotykałem ucha Kylie. – Żyjesz? – wyszeptałem. – Nie – odpowiedziała. – Ja też nie. Stoczyłem się z niej na ziemię. Usiedliśmy oboje. Nie byliśmy jeszcze gotowi, żeby wstać. – Nie masz żadnego doświadczenia z bombami, prawda? – powiedziała Kylie, strzepując z włosów gipsowy pył. Chwiejnie wstałem na nogi i wyszczerzyłem zęby w szerokim uśmiechu idioty, który cieszy się, że przeżył. – Teraz już mam. Pomogłem jej wstać. Oplotła mnie ramionami, a ja objąłem ją w talii. Kiedy pył opadł, staliśmy naprzeciwko siebie i patrzyliśmy sobie w oczy. Pamiętam, kiedy ujrzałem ją pierwszy raz w akademii. Była wtedy zachwycająco piękna. Dzisiaj, po dziesięciu latach, z brudną twarzą i włosami pokrytymi szarym popiołem, Kylie MacDonald nadal była dla mnie najpiękniejszą kobietą ma świecie.

– Dziękuję – powiedziała łagodnie. – Gdybyś nie powstrzymał mnie przed otwarciem drzwi wejściowych, Spence i ja… i ty… wszyscy byśmy… Nie mogła dokończyć zdania albo uznała, że słowa nie wystarczą. Przysunęła się do mnie i pocałowała mnie lekko. Miała najbardziej miękkie i delikatne wargi, jakie kiedykolwiek całowałem. Ich dotyk przywołał wspomnienia czasów, kiedy pierwszy pocałunek był zaledwie wstępem do namiętnej nocy. To było dziesięć lat temu. Dobrze wiedziałem, że tu i teraz na tym jednym pocałunku wszystko się zacznie i skończy. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Wypuściłem ją z objęć. Odsunęła się i czar prysł. – Szkoda, że nie mogę zostać, ale muszę złapać maniakalnego zabójcę, a mój biedny mąż siedzi przygwożdżony do podłogi. – Ile to już razy słyszałem tę wymówkę? – rzuciłem kwaśno, idąc za nią korytarzem, aby pomóc temu szczęściarzowi ze stopami przybitymi do podłogi.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY DRUGI

Kiedy weszliśmy z Kylie do mieszkania, Spence wybuchnął płaczem. – Myślałem, że zginęliście – powiedział roztrzęsiony. – My też – odparła Kylie. Złapała leżący na sofie koc i okryła nim nogi Spence’a. Potem uklękła przy nim, objęła go

i pocałowała w czoło, w policzki, wreszcie w usta. Kucnąłem za nim i przeciąłem taśmę, którą był unieruchomiony. Oswobodzonymi ramionami uścisnął żonę z całych sił. Patrzyłem, jak Kylie w milczeniu kołysze go w przód i w tył. – Musicie powstrzymać Benoit – powiedział, raptownie uwalniając się z uścisku. – Powstrzymamy – odparła Kylie – ale najpierw zajmiemy się gwoździami w twoich stopach. Trzeba je wyciągnąć. Spence rozsiadł się wygodnie na krześle. – My nic nie musimy, Kylie. Kocham cię, ale do uwolnienia nie potrzebuję policjanta z łomem i młotkiem do wyciągania gwoździ. – Ja też cię kocham, ale nie mogę zostawić cię na środku salonu w takim stanie. W przyszły weekend przyjeżdża moja mama, a wiesz, jakiego ma hopla na punkcie porządku. Ich miłość była oczywista i widoczna jak na dłoni. Spence musiał cierpieć niewyobrażalny ból, ale sama jej obecność prowokowała go do uśmiechu. I do zniecierpliwienia. – Do licha, Kylie, posłuchaj mnie uważnie. Nic mi nie jest. Benoit nie uszkodził tętnicy. Nie wykrwawię się na śmierć. Mogę poczekać do przyjazdu strażaków. Wytną podłogę spod krzesła i zawiozą mnie do szpitala. Po wszystkim będę tylko potrzebował najlepszego chirurga w Nowym Jorku i tygodnia na plaży na Turks i Caicos. Masz ważniejsze sprawy niż trzymanie mnie za rękę. – Może coś przypuszczasz, dokąd Benoit mógł się wybierać? – zapytała. – To więcej niż przypuszczenie. Ma mnóstwo materiałów wybuchowych. Wybierał się na jacht Shelleya Tragera. Kylie była niemile zaskoczona. Przekonała samą siebie, że rejs Shelleya o zachodzie słońca jest drugorzędnym celem. – Dlaczego Shelley? – Nie on jeden. Shelley i ja. Benoit nazywa siebie Kameleonem. Uważa, że ukradliśmy jego postać i wykorzystaliśmy ją w moim serialu. – To chore – skwitowała Kylie. – Już ustaliliśmy, że ten facet jest psycholem – powiedział Spence. – Wie, że Shelley pokazuje dzisiaj na jachcie pilota serialu. Planuje wejść na pokład, zaczekać, aż wypłyną na otwarte wody, i wysadzić jacht.

– Przekonałeś Shelleya, żeby wynajął ochronę? – zapytała Kylie. – Wiesz, jaki z niego uparciuch. W końcu wynajął dwóch ochroniarzy, żebym przestał się czepiać. Wątpię, czy są lepsi od zwykłych strażników po elementarnym kursie. – Musimy ich ostrzec. Trzeba skontaktować się przez radio z kapitanem. – Poznałem go. Nazywa się Kirk Campion. Przed emeryturą pływał na statkach handlowych. Był pierwszym oficerem na jednym z kontenerowców koncernu Maersk. Wyobraźcie sobie, że to on podsunął mi pomysł na film o jachcie zaatakowanym przez somalijskich piratów, na którym kapitan i załoga stawili czoło napastnikom. Domyślacie się, co zrobi, jeśli zadzwonicie do niego i powiecie, że szaleniec poszukiwany w całym mieście jest na pokładzie jego jachtu? – Spence ma rację – powiedziałem. – Cywil kowboj to ostatnia rzecz, jakiej potrzebujemy. Musimy dostać się na ten jacht. Spence, gdzie cumuje i dokąd płynie? – South Street Seaport. Pirs siedemnasty. Która godzina? – Minęła szósta. – Już wypłynęli. Gdzieś pod pokładem Gabriel Benoit podkłada ładunki, żeby wysadzić jacht w drodze do Weehawken. – Jak stamtąd ucieknie? – zapytała Kylie. – Nie mam pojęcia – odparł Spence – ale po tym, jak zwiał połowie policji nowojorskiej w Radio City, założę się, że opracował świetny plan… Nie dokończył, ponieważ ktoś załomotał w drzwi mieszkania. – Policja. Otwierać! – dobiegł nas tubalny głos. Otworzyłem drzwi. Na korytarzu stało co najmniej dziesięć osób. Wszystkie w mundurach. Prócz jednej – kapitan Cates.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY TRZECI

– Pani kapitan – zacząłem – wiem, że powinienem odebrać telefon, ale… – Na tłumaczenia przyjdzie czas później, detektywie – powiedziała. – Teraz chcę usłyszeć krótką wersję tego, co zaszło. Streściłem jej wszystko w niecałą minutę. Kylie stała obok mnie i nie odezwała się ani słowem. – To pewne, że Benoit jest na jachcie? – zapytała Cates. – Prawie pewne, ale poprzednio już nas nabrał. Nie odwoływałbym żadnej jednostki pilnującej innych miejsc. – Dobrze – odparła Cates. – Czego potrzebujemy, żeby dorwać sukinsyna? – Jednostki pływającej – powiedziałem. – Kylie zna rozkład jachtu. Możemy rozpoznać Benoit. Dostarczcie nas tylko na pokład. Nas dwoje… – Troje – wpadła mi w słowo Cates. – Nie ruszycie się nigdzie bez pirotechnika. Już nie. – Zgoda, pani kapitan. – Zobaczysz C4 i natychmiast pokazujesz go technikowi. Raz ci się poszczęściło, ale raczej wyczerpałeś limit. Już nigdy nie będziesz, powtarzam: nie będziesz próbował rozbrajać żadnych ładunków. Twoim jedynym zadaniem jest unieszkodliwienie Benoit. Zrozumiałeś? – Tak, pani kapitan. Miałem wychodzić, gdy Cates uniosła rękę, z kamienną twarzą popatrzyła mi w oczy i niemal wycedziła: – Jordan… I miej włączoną komórkę.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY CZWARTY

Kilka minut później siedzieliśmy z Kylie w radiowozie i pędziliśmy ponad setką w stronę South Street Seaport. W NYPD Red służy zaledwie siedemdziesięciu pięciu policjantów, ale mieliśmy do pomocy trzydzieści pięć tysięcy mundurowych braci i sióstr. Kiedy wjechaliśmy w tunel pod Bartery Park, dwaj policjanci z drogówki już torowali nam drogę na motocyklach. – A niech mnie! Mamy eskortę! – zawołała Kylie. Kapitan Cates miała wpływy w policji. Po wyjeździe z tunelu zorientowaliśmy się, że nie zawahała się ich użyć. Droga Franklina D. Roosevelta, często zakorkowana, tym razem była zupełnie pusta. Rzut oka na drogę dojazdową wyjaśnił wszystko. Wozy patrolowe z migającymi światłami blokowały sznurom aut możliwość wjazdu. Zadzwoniła Cates. Włączyłem głośnik. – Mamy szczęście. Pirotechnicy są w różnych punktach miasta, a Jeff Ordway był w gotowości akurat niecały kilometr od Seaport. Sierżant Ordway to jeden z naszych najlepszych ludzi. Jim Rothlein z patrolu portowego czeka na was przy pirsie siedemnastym w nieoznakowanej łodzi z policjantami po cywilnemu. Będziecie mogli zbliżyć się do jachtu, nie budząc podejrzeń. Wywalczyłam nurków i brygadę antyterrorystyczną, ale pozostaną niewidoczni. Benoit nie może się zorientować, że ruszyła na niego cała armada. Obowiązuje procedura jak przy operacjach specjalnych. – A co z kapitanem jachtu? – zapytałem. – Spence mówił, że Campion marzy o pokonaniu pirata na morzu. Nie chcę, żeby bawił się w Stevena Seagala. – Rothlein rozmawiał z nim przez radio na naszych częstotliwościach i kazał mu przygotować się do waszego wejścia na pokład. Campion wie tyle: wykonujecie rutynowe czynności w związku ze strzelaniną w domu pogrzebowym i nie mogliście czekać, aż jacht przybije do portu. Nic, co mogłoby pobudzić jego kowbojskie geny. – MacDonald mówi, że na rufie jest platforma kąpielowa – oznajmiłem. – Może na pokład dostaniemy się tamtędy? – Rothlein uważa, że jest zbyt widoczna – odparła Cates. – Na prawej burcie są drzwi do ładowni. Trudniej je zobaczyć z górnego pokładu. Kiedy podpłyniecie, jacht zwolni, ale nie za bardzo, żeby Benoit nie nabrał podejrzeń. Dwóch członków załogi otworzy drzwi i wysunie kładkę. Przeskoczycie, gdy obie łodzie będą w ruchu. Przeskok na wąską kładkę z łodzi płynącej burta w burtę z jachtem był trudniejszy niż skok w przód

na niską, dwukrotnie szerszą platformę kąpielową, ale Cates miała rację. To była operacja specjalna. – Wejście na pokład nie będzie problemem – stwierdziłem. – Kiedy będziecie już na jachcie, Ordway musi wejść do maszynowni. Benoit jest sprytny. Wie, że właśnie tam można wyrządzić największe szkody. Prawdopodobnie planuje wyskoczyć z jachtu i zdetonować bomby zdalnie. Waszym zadaniem jest zatrzymać go na jachcie. Jeśli znajdzie się sto metrów od niego, wysadzi go w powietrze i będzie się śmiał, patrząc na swoje dzieło. Statki pożarnicze i jednostki ratunkowe będą się trzymały w pewnej odległości za wami, w pogotowiu są śmigłowce i ekipa pościgowa, ale tylko wy dwoje możecie powstrzymać go przed naciśnięciem guzika. – Damy radę, pani kapitan – zadeklarowałem. – Liczę na ciebie, Jordan. Ja i setka innych ludzi – powiedziała Cates. – Daj na chwilę MacDonald. Przysunąłem komórkę bliżej Kylie. – Już, pani kapitan. – Mam wiadomość od twojego męża. Strażacy wycięli go razem z podłogą. Jest w drodze do szpitala i cię kocha. – Proszę mu przekazać, że ja też go kocham. – Mam lepszy pomysł. Wróć w jednym kawałku i sama mu to powiedz.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY PIĄTY

MIEJSCE:

RZEKA HUDSON – NOWY JORK – ZMIERZCH

Ujęcie jachtu SHELLEYA TRAGERA z lotu ptaka. Jacht płynie w górę rzeki. W tle widać ją – wysoką, dumną, uwypukloną w promieniach zachodzącego słońca – STATUĘ WOLNOŚCI. PIERWSZE TAKTY MUZYKI: słychać ra-ta-ta-tam werbli, po nich waltornie, a potem rozlega się głos największego geniusza muzycznego wszech czasów – ŚWIĘTEJ PAMIĘCI RAYA CHARLESA – który śpiewa najlepszą wersję AMERICA THE BEAUTIFUL, jaką kiedykolwiek nagrano. RAY CHARLES (ŚCIEŻKA DŹWIĘKOWA) Wspaniała dzięki swym bohaterom, Herosom wyzwoleńczej wojny, Którzy bardziej niż siebie kochali ojczyznę, A miłosierdzie cenili nad życie. Najazd kamery na jacht. Widać rampę wolno opuszczaną z rufy niczym tylna klapa promu. Na kolejnym zbliżeniu Kameleon szykuje się do zejścia z płynącego jachtu. RAY CHARLES Ameryko, Ameryko, Niech Bóg swą aurą cię ozdobi. Niech każdy sukces będzie wzniosły, A każdy cel niech będzie boski. Kamera pokazuje, jak Kameleon odwiązuje jeden z zodiaków, pięciometrowych pontonów silnikowych, których Trager używa, kiedy rzuca kotwicę z dala od brzegu. RAY CHARLES Piękna bezkresnym niebem I bursztynowymi łanami zbóż, Kameleon zsuwa zodiaka po rampie na wodę. Wskakuje do pontonu i uruchamia silnik. RAY CHARLES Purpurą majestatycznych szczytów

Górujących nad żyznymi równinami. Zodiak powoli odsuwa się od jachtu. RAY CHARLES Ameryko, Ameryko, Bóg obdarzył cię swą łaską, Długie ujęcie, w którym kamera prowadzi ponton coraz bardziej oddalający się od skazanego na zagładę jachtu. RAY CHARLES Nagrodził hojnie Braterstwem Od morza do morza. Cięcie i zbliżenie na Statuę Wolności, która z aprobatą przygląda się scenie rozgrywającej się w dole. RAY CHARLES Wiesz, chciałbym, Żeby ktoś zaśpiewał ze mną. Dołącza do niego chór, muzyka staje się głośniejsza, narastają emocje. CHÓR Ameryko, Ameryko, RAY CHARLES Kocham cię, Ameryko, CHÓR Bóg obdarzył cię swą łaską. Cięcie i zbliżenie na Kameleona, który wyjmuje z kieszeni TELEFON KOMÓRKOWY. RAY CHARLES

Bóg obdarzył cię swą łaską, Cięcie i przejście do szerokiego ujęcia. Zodiak powoli znika z kadru. RAY CHARLES Nagrodził hojnie Braterstwem Cięcie i zbliżenie na Kameleona, który dzwoni z komórki. RAY CHARLES Od morza do morza Cięcie i przejście do szerokiego ujęcia. Statua Wolności, symbol wolności opromieniającej świat, dominuje w kadrze. Jacht, symbol chciwości, pieniędzy i niesprawiedliwości, jest przy niej niczym łupinka orzecha. CHÓR (MAJESTATYCZNY FINAŁ) …do morza. Ścieżkę dźwiękową wypełnia dźwięk kotłów i łoskot talerzy. Natężenie muzyki osiąga crescendo, a jacht EKSPLODUJE, zamieniając się w słup ognia. – I jak, Charles? Co o tym sądzisz? – zapytał Gabriel, ciągle klęcząc przy Connorze. – Wiedziałem, że możesz uciec z jachtu jednym z zodiaków, ale nie wiedziałem, że o tym wiesz – odparł Connor. Gabriel wstał i skłonił się lekko. – To kwestia dobrego poinformowania. Pytałem, co sądzisz o Statui Wolności i „America the Beautiful” jako kontrapunkcie do faceta, który wysadza setkę ludzi. – Podobałoby mi się o wiele bardziej, gdybym nie był jednym z tej setki. – Charles, zapytałeś, czy możesz to przeczytać. Złamałem zasady i pokazałem ci scenariusz. W zamian mógłbyś chociaż zapomnieć o własnym interesie i wygłosić bardziej profesjonalną opinię niż „nie chcę umierać”. – Dobrze. Przypuszczam, że miałeś coś wspólnego z bombą, która zabiła Brada Schucka przed Radio City. Mam rację? – Nie tylko coś, ale wszystko.

– Widziałem nagranie. Nieźle. Wybuch, ucieczka przed gliniarzami, to zadziałało. Ale twój scenariusz brzmi jak amatorszczyzna. Statua Wolności „symbolem wolności opromieniającej świat”? Jacht „symbolem chciwości, pieniędzy i niesprawiedliwości”? Zupełnie jakbyś miał pudło z banałami i próbował użyć ich wszystkich. – To didaskalia – wyjaśnił Gabriel. – Widzowie ich nie widzą. Pomagają producentowi zrozumieć zamysł scenarzysty. – Z tego scenariusza producent wyczyta, że albo masz go za głupka, albo nie możesz się zdecydować, czy chcesz kręcić czyste kino akcji z wybuchami i ciałami w strzępach, czy ambitny film do kin studyjnych, demaskujący i potępiający niegodziwości Hollywood. – No, no, masz jaja – skwitował Gabriel. – Spodziewałem się raczej, że będziesz chciał mnie urobić fałszywymi pochlebstwami w nadziei na uwolnienie. – Ty nie z takich. Wyczuwasz fałsz na kilometr. Z tobą należy wykładać kawę na ławę. – Dzięki. Mówiłem to od początku. Lubię takich gości jak ty. W innych okolicznościach zostalibyśmy najlepszymi kumplami. A Lexi… Ona by cię uwielbiała. – Mimo to chcesz mnie zabić. – Już o tym rozmawialiśmy. Przy poprzednich scenach byłem elastyczny, ale ta scena jest decydująca. Nie mogę już zmieniać scenariusza. Mam związane ręce. – To ja mam związane ręce, ale nie dzielmy włosa na czworo. Gabriel uśmiechnął się i schował kartki do kieszeni. – Nigdy cię nie zapomnę, Charlesie Connorze. – I wzajemnie – odparł Connor. – Odpowiedz mi jeszcze na ostatnie pytanie. – Proszę bardzo. – Twoim alter ego w filmie jest Kameleon. Jak się naprawdę nazywasz? – Gabriel. Gabriel Benoit. Dlaczego pytasz? – Ponieważ niedługo sam wylądujesz w piekle, Gabrielu. Chcę wiedzieć, kogo szukać. Kiedy się tam pojawisz, dam ci wpierdol. I tak będzie po wieczność.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY SZÓSTY

Wielu spostrzegawczych nowojorczyków potrafi rozpoznać nieoznakowany wóz policyjny. Głównie dlatego, że te brązowe auta przypominają niebiesko-białe radiowozy, tyle że pozbawione logo wydziału i wielkiego napisu NYPD na drzwiach. Nieoznakowane łodzie to zupełnie inna bajka. W pirsie siedemnastym czekał na nas wodny odpowiednik słynnego modelu Ferrari Testarossa. Piętnastometrowa łódź motorowa nazywała się „Kristina”, przypłynęła z Tenafly w New Jersey i zachwycała kształtną sylwetką. Wskoczyliśmy z Kylie na lśniący pokład. Przysiągłbym, że „Kristina” ruszyła, zanim dotknąłem stopami pokładu. Jim Rothlein, opalony blondyn, zbudowany jak jeden z robotów w „Transformerach”, uśmiechnął się szeroko na mój widok. – Zach, nie mówili, że to będziesz ty. Jim i ja pracowaliśmy razem dwukrotnie, przy zabójstwie i przy samobójstwie. Jego zespół wyciągnął oba ciała z rzeki. Przedstawiłem go Kylie. – Odkąd to pracujecie w policji rzecznej? – zapytał, gdy wdrapaliśmy się na mostek. – Dzisiaj pierwszy dzień. A odkąd to nasza policja ma fundusze na takie cudo? – Łódź jest wypożyczona z jednostki specjalnej kapitanatu portu. Należała do gościa z funduszu hedgingowego z Jersey. Kiedy rynek finansowy się załamał, facet postanowił dorobić na handlu kokainą. Nakryli go podczas pierwszej próby przemytu i skonfiskowali łódź. Możemy jej używać do czasu licytacji w przyszłym miesiącu. – Cates powiedziała ci, co się dzieje? – zapytałem. – Powiedziała wystarczająco, by stwierdzić, że jesteś szurnięty – skwitował Rothlein. – Wiecie coś o łodzi, na której będziecie ryzykować życie? – Byłam na niej trzy, może cztery razy – powiedziała Kylie. – A ile czasu podczas tych wizyt spędziłaś w maszynowni? Pytam, bo wątpię, żeby gość podłożył bombę w wiadrze z butelką szampana na pokładzie spacerowym.

– Zdziwiłbyś się, w jakich miejscach niektórzy podkładają bomby – wtrącił się ktoś. – Cześć, jestem Jeff Ordway. Patrząc na mój strój, domyślacie się pewnie, że tego wieczoru to ja jestem waszym pirotechnikiem. Ordway był wysokim szczupłym mężczyzną o przymilnym uśmiechu kontrastującym ze śmiertelnie poważnym spojrzeniem. Miał na sobie czarny mundur polowy i kamizelkę z mnóstwem akcesoriów, przebijającą bogactwem wyposażenia pas Batmana. Choć bardzo wypchana, zaskakiwała opływowym kształtem. – A gdzie twoja kamizelka kuloodporna? – Kapitan Cates powiedziała, że wasz zamachowiec jest amatorem. Uznałem, że nie ma sensu wkładanie na grzbiet dodatkowych kilogramów do bomby, którą rozbroiłbym we śnie. – Pokażę wam, czego macie szukać – włączył się Rothlein. Podprowadził nas do konsoli i włączył monitor. Na ekranie pojawił się obraz wielkiego pomieszczenia wypełnionego nowoczesnymi urządzeniami, które z powodzeniem można by przypisać do NASA, ale jak przypuszczałem, stanowiły wnętrze jachtu Shelleya Tragera. – Skąd to masz? – zapytałem. – Ze strony producenta – wyjaśnił Rothlein. – Każdy z tych jachtów jest robiony na indywidualne zamówienie, ale to dotyczy części mieszkalnej. Maszynownia się nie zmienia. – Jeśli nasz ścigany chce wysadzić jacht w powietrze, to umieści ładunki tutaj. – Ordway wskazał sześć najbardziej prawdopodobnych miejsc. – Zabiorę was na krótką wycieczkę po jachcie – oznajmił Rothlein. Pokazał nam szczegółowe plany wszystkich poziomów oraz umiejscowienie drzwi i schodów między nimi. – To bardzo duża dawka informacji jak na jeden raz. Na pewno nie chcecie kogoś z moich ludzi? To nasz chleb codzienny. – Jim, jeśli koleś zobaczy całą bandę podpływającą do jachtu, to odpali ładunki, zanim zdołacie go powstrzymać. Cates daje nam wolną rękę, żebyśmy zrobili to po swojemu. – Nie wiem, jak to wygląda po waszemu – odparł Rothlein – ale bądźcie tak dobrzy i nie róbcie tego w waszych butach. Dobiorę wam dwie pary obuwia pokładowego. – I radio – dodała Kylie. – Może jeszcze tabletki na chorobę morską – dopowiedziałem. – Kiepski ze mnie żeglarz. Z kokpitu dobiegł głos:

– Poruczniku, widać cel. Powiadomię przez radio kapitana i nakażę mu zwolnić. Dopłyniemy za trzy minuty. – Przeskakiwaliście kiedyś z łodzi na łódź? – zapytał Rothlein, gdy wkładałem buty żeglarskie, które mi dał. – To łatwiejsze, niż się wydaje. Jak wchodzenie na schody ruchome w Bloomingdale’s. Najtrudniejsze zadanie ma mój człowiek za sterem. Musi podpłynąć na tyle blisko, żebyście dali radę przeskoczyć, ale nie na tyle blisko, żebym musiał tłumaczyć się w kapitanacie portu z dziury w burcie tego cuda. – To mamy rzeczywiście łatwiej – skwitowała Kylie. – Musimy tylko powstrzymać Benoit przed zdetonowaniem ładunków i zabiciem setki gości Tragera.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY SIÓDMY

Trzy minuty później zwolniliśmy, mając kadłub „Shell Game” na wyciągnięcie ręki. Rothlein wywołał przez radio kapitana Campiona. – Zajęliśmy pozycję – zameldował. Część stalowego kadłuba otworzyła się niczym drzwi w kadłubie samolotu i wysunęła się teleskopowa aluminiowa rampa o długości niecałych dwóch metrów. – Dalej nie da się wysunąć? – zapytała Kylie. – Została zaprojektowana do opuszczania na nabrzeże, nie do zmiany koni pośrodku rzeki – wyjaśnił Rothlein. Z boku naszej łodzi wysunęła się jeszcze krótsza rampa. Stałem przy burcie w oczekiwaniu na ustawienie się obu ramp w jednej linii. – Zach, jeśli czekasz, aż przywrą do siebie jak klocki lego, to się nie doczekasz – oznajmił Rothlein. – Bliżej nie będzie.

Czekał mnie niespełna metrowy skok. Połowa mojego wzrostu. Łatwizna na suchym lądzie. O wiele trudniejsze zadanie, gdy punkt A i punkt B podskakują i chybocą się jak dwaj zawiani faceci próbujący przejść przez Broadway na czerwonym świetle. – Skacz – polecił. Obserwowałem obie rampy, mając nadzieję, że wychwycę powtarzalny rytm ruchów w pionie i poziomie. Na próżno. Woda była za bardzo wzburzona. – Nie myśl o tym, Szósty – usłyszałem za plecami znajomy drwiący głos. Skoczyłem akurat w chwili, gdy fala uderzyła w kadłub „Kristiny”. To, co zaczęło się jako pewny skok, skończyło się rozpaczliwym lądowaniem. Szczęśliwie znalazłem się na rampie obiema stopami jednocześnie, a dwóch członków załogi błyskawicznie mnie chwyciło. Wyhamowali mój pęd, złapali pod ramiona i opuścili na stalową podłogę ładowni. Kilka sekund później Kylie stanęła obok mnie. – Próbowałeś kiedyś dostać się na schody ruchome w Bloomie’s przed Bożym Narodzeniem? – zapytała z kpiarskim uśmieszkiem. – To było łatwiejsze. – Nienawidzę cię – warknąłem. Ordway stanął na krawędzi rampy, spojrzeniem zmierzył odstęp, cofnął się o kilka kroków i ruszył naprzód. Kiedy miał wybić się w powietrze, przeciwprąd przechylił „Kristinę” i koniec rampy wylądował w wodzie. Ordway nie miał szans. Upadł i uderzył klatką piersiową w twardą stal rampy jachtu, po czym zsunął się do wody. Walczył o utrzymanie się na powierzchni, ściągany pod wodę ciężarem swojego wyposażenia. – Zamknij przepustnicę! – krzyknął Rothlein. „Shell Game” przyśpieszył, zostawiając „Kristinę” za sobą. – Co z nim? – zapytałem Rothleina przez radio. – Jeden z moich ludzi skoczył za nim, gdy tylko Ordway wpadł do rzeki. Za dwie minuty podejmiemy go z wody. Jeśli będzie się czuł na siłach, zrobimy drugie podejście. To zajmie nie więcej niż pięć minut. Jeśli będzie czuł się na siłach? Pięć dodatkowych minut dla Benoit na opuszczenie jachtu? Kolejna szansa dla niego, że nas zauważy? Wcisnąłem przycisk mikrofonu.

– Nie. Trzymajcie się na uboczu. Odezwę się, kiedy dorwiemy Benoit. – Odwróciłem się do dwóch członków załogi i poleciłem: – Zamknijcie drzwi. Wciągnęli rampę, a ja rzuciłem ostatnie spojrzenie na oddalającą się „Kristinę”. Stalowe drzwi zamknęły się ze szczękiem. Kylie spojrzała na mnie. – Słuszne posunięcie, Zach. Znajdźmy Benoit – powiedziała.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY ÓSMY

Gabriel stał na głównym pokładzie wpatrzony w zachodnie niebo oblane czerwonym i pomarańczowym blaskiem. – Magiczna godzina – wyszeptał, używając tradycyjnego w świecie filmu określenia zarezerwowanego dla zachodów słońca równie malowniczych jak ten. Żaden reżyser nie mógł sobie wymarzyć lepszego światła. W oddali majaczyła gwiazda tej sceny. Była na razie szarym zarysem, ale już widział pochodnię trzymaną w wysoko uniesionej prawej ręce, witającą zmęczone, ubogie, stłoczone na statkach masy ludzi spragnionych wolności. – Rozczaruję cię – powiedział – ale będziesz musiała poprzestać na bogatych i chorobliwie chciwych ciemiężycielach. Jacht wykonał zwrot i wpłynął pod most Verrazano-Narrows, łączący Brooklyn ze Staten Island. Mniej więcej za dziesięć minut Panna Wolność pojawi się na planie w pełnej krasie. Miał mnóstwo czasu, by umieścić jeszcze bombę w kambuzie, zejść do zodiaka i nakręcić pożegnalne ujęcie. Stał przy relingu, podziwiając horyzont skąpany w zachodzącym słońcu, gdy poczuł pierwszą łzę

płynącą mu po policzku. Nie mogę płakać, tego nie ma w scenariuszu, powtarzał w duchu. Wszystko szło doskonale. Dokładnie według scenariusza, ale te łzy były dla niego zaskoczeniem. – Niech cię, Lexi. Rujnujesz moją charakteryzację. – Uśmiechnął się, wystawiając twarz na działanie ciepłej wieczornej bryzy. – Tęsknię za tobą, skarbie. Powinienem był powierzyć ci większą rolę. Może wtedy nie przyszłoby ci do głowy działać na własną rękę i… Co jest? Jego uwagę przykuła elegancka łódź. Na rzece roiło się od statków wycieczkowych i łodzi rybackich, ale ta jedna wyróżniała się, ponieważ płynęła prosto na nich. Bogaty palant za sterem był albo pijany, albo głupi, a może i pijany, i głupi jednocześnie. Łódź podpłynęła bliżej i Gabriel zobaczył, że sternik wcale nie jest pijany. Był zawodowcem. Wykonał manewr skrętu i ustawił się równolegle do burty jachtu. Gabriel rozejrzał się, by sprawdzić, czy ktokolwiek prócz niego to zauważył. Chyba otworzyli bufet, ponieważ na pokładzie było zaledwie kilkanaście osób, a wszystkie zbyt zajęte sobą, żeby zwracać uwagę na otoczenie. Łódź płynęła burta w burtę z jachtem z wojskową wręcz precyzją. Nagle z burty jachtu wysunęła się rampa. Znajdowała się tuż nad linią wody. Chwilę później mniejsza rampa wysunęła się z łodzi. Niemożliwe, pomyślał Gabriel na widok detektywa Zacha Jordana i detektyw Kylie MacDonald, wykonujących kaskaderski przeskok między prowizorycznymi mostkami i znikającymi w ładowni „Shell Game”. Niemożliwe, powtarzał w myślach. Mieli już nie żyć, a zjawili się tutaj. Po niego. Trzeci gliniarz w czarnym mundurze polowym i ciężkiej od wyposażenia kamizelce podszedł na skraj rampy. Matoł z brygady antyterrorystycznej, który chce zniweczyć mój wysiłek. Mężczyzna nie miał tyle szczęścia co detektywi. Kiedy miał skakać, łódź zachybotała się gwałtownie i spadł z rampy do wody. Jednego gliniarza mniej, pomyślał Gabriel. Jednak czasu na podłożenie dodatkowej bomby już nie miał. Zresztą trzy ładunki w maszynowni wystarczały na wysadzenie kilku takich łajb. Gabriel nie miał pojęcia, jakim cudem tych dwoje przeżyło wybuch i zdołało go namierzyć, ale teraz nie miało to już znaczenia. Zbiegł po metalowych schodach na niższy pokład.

– Witam państwa na pokładzie – powiedział, a łzy w jego oczach ustąpiły miejsca wściekłości. – Przed zachodem słońca zginiecie.

ROZDZIAŁ OSIEMDZIESIĄTY DZIEWIĄTY

– Maszynownia – rzuciłem do członków załogi, którzy pomogli nam wejść na pokład. – Zaprowadzimy was – zaproponował jeden z nich. – Pokażcie, gdzie jest, i znikajcie – odparłem. Byli nauczeni nie dyskutować ze stojącymi wyżej w hierarchii. Gestem wskazali lokalizację maszynowni i odeszli. – Pierwszy raz jestem na jachcie – zwróciłem się do Kylie. – Mam nadzieję, że nie oczekiwali napiwku. Wyciągnęliśmy broń i stanęliśmy pod metalowymi drzwiami z napisem zakazującym wstępu w pięciu językach. Maszynownia wyglądała dokładnie jak na zdjęciu, które pokazał nam Rothlein, jednak w środku było zdecydowanie ciszej, niż myślałem. Przygotowałem się na łoskot i huk, jaki zawsze słychać w filmach, ale jedynym dźwiękiem było ciche dudnienie przypominające odgłos silnika sportowego auta. Skierowaliśmy się do przedniej części pomieszczenia. Tam znaleźliśmy blok C4 przyklejony do kadłuba dokładnie w miejscu przewidzianym przez Ordwaya. Nosił jeszcze ślady dłoni Benoit. W plastiku tkwiły czerwone, białe, niebieskie i żółte przewody wraz z telefonem komórkowym, który miał zadziałać jako detonator po sygnale z komórki Benoit. – Jest uzbrojony – wyszeptałem. – Lepiej znajdźmy Benoit, zanim wyskoczy – powiedziała Kylie. – Rozdzielmy się. Pójdziesz na

górę, a ja… Donośny i wyraźny głuchy łomot nie pasował do miarowego rytmu silnika. Kylie niemal bezgłośnie poruszyła ustami – Benoit. Łomot rozbrzmiał ponownie. Maszynownie nie słyną z akustyki, dlatego nie byliśmy w stanie stwierdzić, skąd dochodzi ten odgłos. Poszedłem w lewo, Kylie poszła w prawo, i powoli posuwaliśmy się w stronę źródła dźwięku. Wtedy usłyszeliśmy nowy odgłos. Stłumiony, ale ewidentnie ludzki. Déjŕ vu. Ten sam dźwięk wydawał z siebie Spence zaledwie godzinę temu. Teraz jednak musiałem zachować ostrożność. Benoit był sprytny. Mógł zastawić pułapkę. Usłyszał, jak wchodzimy, i uznał, że wołanie o pomoc skłoni nas do wyjścia z ukrycia. Gestem nakazałem Kylie, żeby nie ruszała się z miejsca. – Policja! – wrzasnąłem. – Wyjdź z rękami za głową! W odpowiedzi usłyszałem głos rozpaczliwy i gniewny jednocześnie, lecz zupełnie niezrozumiały. Zwróciłem się z bronią w jego kierunku. I wtedy zobaczyłem starszego mężczyznę, najwyraźniej członka załogi, przymocowanego srebrną taśmą do rury. – Tutaj! – krzyknąłem do Kylie, kucnąłem i zerwałem taśmę z ust kolejnej ofiary Benoit. – Policja – powtórzyłem. – Mam nadzieję, że antyterroryści – powiedział mężczyzna. – Nie. – To niech mnie pan uwolni i zabierze stąd w cholerę. Matko boska, Kylie? Kylie Harrington? To ty? – Witaj, Charles. W tej chwili jestem detektyw MacDonald – odparła, gdy przecinałem taśmę na nogach i rękach mężczyzny. – Dobrze się czujesz? – Poczuję się dobrze, kiedy zejdę z tego jachtu. Tu, na dole, są trzy bomby, a gdzieś na górze jest maniak z telefonem komórkowym, który chce je zdetonować. – Benoit. Kiedy stąd wyszedł? – zapytałem. – Może pięć minut temu. To wariat. Myśli, że kręci film. Świrus nie ma kamery, a robi film. – Nie może zdetonować bomb, póki sam jest na pokładzie – zauważyłem. – Wie pan może, jak Benoit

planuje stąd uciec? – Ukradnie jeden z zodiaków, odpłynie na bezpieczną odległość i telefonem komórkowym zdetonuje ładunki, a nas wszystkich pośle na tamten świat. – Nie, jeśli go powstrzymamy – zaoponowała Kylie, pomagając mu wstać. Chwiał się na nogach, więc dla zachowania równowagi chwycił się chromowanej rury. – Charles, jesteś teraz zdany na siebie – oznajmiła Kylie. – Którędy najbliżej do zodiaków? – Schody D. Czerwone drzwi. Ruszyliśmy we wskazanym przez Charlesa kierunku. – Kylie, czekaj! – zawołał. – Powinniście jeszcze coś wiedzieć. – Gdy zamarliśmy w miejscu, wyjaśnił: – Benoit pokazał mi scenariusz. Chce wysadzić jacht, mając w kadrze Statuę Wolności. – Co to znaczy? – zapytała Kylie. – Kiedy znajdzie się na wodzie i zobaczy statuę w tle, już po nas.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY

Bogaci i wpływowi biznesmeni zawsze mają strategię ucieczki, pomyślał Gabriel, zbiegając po schodach na rufę. W przypadku Shelleya Tragera drogą ucieczki był zodiak, pięciometrowa łódź pomocnicza o czerwonym kadłubie z włókna szklanego i z zaburtowym silnikiem marki Yamaha o mocy czterdziestu koni. W cenie dwudziestu tysięcy dolarów za sztukę zodiak był pontonem dla bogaczy. Trager dysponował oczywiście niewielką flotą takich pontonów. Dwa czekały Gabriela przy platformie kąpielowej. Odczepił jeden, spuścił na wodę i wsiadł do niego, pilnując, by nie zamoczyć telefonu.

Wieczorne światło idealnie nadawało się do zdjęć. Promienie zachodzącego słońca skrzyły się na wodzie, barwiąc ślad zostawiany przez oddalający się jacht. Statua była jeszcze za daleko. Musiał podpłynąć bliżej. Uruchomił silnik zodiaka i ruszył za „Shell Game”, zachowując odległość około trzydziestu metrów. Przytknął dłoń do czoła, by osłonić oczy przed słońcem. Ze wzrokiem utkwionym w Statuę Wolności czekał na idealny moment. – O beautiful, for spacious skies – trochę zaśpiewał, trochę wyrecytował. Pochłonięty wizualną stroną ujęcia, nie zwracał uwagi na ścieżkę dźwiękową. Z zadumy wyrwał go pierwszy wystrzał, a potem trzask włókna szklanego, od którego odbiła się kula. – To łódź pneumatyczna, idioci – ryknął w stronę dwójki policjantów, stojących na platformie kąpielowej jachtu Tragera. – Myślicie, że możecie ją zatopić jak gumową tratwę? Kolejny strzał. I jeszcze jeden. Pochylił się i wykrzyczał znad górnej części nadburcia zodiaka: – Strzelajcie, dupki. Film będzie jeszcze lepszy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY PIERWSZY

Kiedy dotarliśmy do platformy kąpielowej, Benoit już płynął za jachtem w jednym z zodiaków. Był wystarczająco daleko, żeby przetrwać wybuch, a jednocześnie na tyle blisko, by otworzyć do niego ogień. – Mierz w pływaki – krzyknąłem do Kylie. – Zatopimy go. Nie zdetonuje bomb mokrym telefonem. Zodiak płynął na tyle szybko, że uniósł dziób. Ognistoczerwone tuby, które znalazły się tuż nad poziomem wody, stanowiły doskonały cel.

Strzeliliśmy oboje. Oboje trafiliśmy. I oboje spodziewaliśmy się, że z zodiaka ujdzie powietrze jak z przekłutego balonu. Okazało się, że wiemy o sprzęcie pływającym tyle, co o materiałach wybuchowych. Kule trafiły w cel, ale nic się nie działo. – Cholera, to sztywny kadłub – powiedziała Kylie. – Jakby strzelać do styropianu. Benoit usiadł i wrzasnął coś w naszym kierunku. Wyłapałem tylko słowo „dupki”. – Zwalnia – zauważyła Kylie, gdy jacht zaczął się oddalać od zodiaka. – Zaraz będzie poza zasięgiem. – Właśnie. – Odwiązałem drugiego zodiaka i zepchnąłem go na wodę. – Wsiadaj. Ja prowadzę. Wskoczyłem do łodzi, pociągnąłem za linkę rozrusznika i silnik ożył. Z prawą ręką na przepustnicy, lewą wyciągnąłem do Kylie, by pomóc jej wejść na pokład. To był klasyczny przypadek sytuacji „nie wie lewica, co czyni prawica”. Kiedy tylko odchyliłem się, prawą ręką poruszyłem przepustnicę. Zodiak szarpnął do przodu, a ja pociągnąłem Kylie do wody. Zniknęła pod powierzchnią. Wynurzyła się po kilku sekundach. – Straciłam broń – zakomunikowała, wypluwając wodę. Zatoczyłem koło i kiedy zbliżyłem się do Kylie, wyłączyłem silnik, by śruba nie poszatkowała jej na kawałki. Palce Kylie ześlizgiwały się z burty łodzi. Chciałem wciągnąć ją za ręce, ale nie dałem rady. Przechyliłem się więc przez burtę i złapałem ją pod pachami. – Na trzy – zarządziłem. – Ty się wynurzasz, ja ciągnę. Raz, dwa, trzy! Kylie machnęła nogami i wybiła się w górę, a ja z całej siły szarpnąłem się do tyłu. Przemoczone ubranie zwiększyło jej ciężar, ale jakimś cudem zdołałem wyciągnąć ją do połowy z wody. Trzymałem mocno, póki nie złapała się chromowanego uchwytu i sama nie wciągnęła się dalej. – Straciłam broń – powtórzyła. – To moja wina. Idiota ze mnie. Przepraszam. – Gdzie jest Benoit? – zapytała, odgarniając mokre włosy z oczu. Na jego miejscu każdy zawróciłby i próbował uciec. Ale nie Benoit. Wyłączył silnik i pozwolił zodiakowi dryfować. Dotąd przy każdym popełnionym morderstwie zajmował miejsce w pierwszym rzędzie, teraz też nie miał zamiaru rezygnować z obejrzenia wielkiego finału. Usiadł i podniósł telefon.

Niczym mim w kręgu światła na scenie wystawił środkowy palec drugiej ręki w szyderczym geście uświadamiającym nam, że nie możemy go powstrzymać. Potem opuścił palec i nacisnął jeden z przycisków klawiatury numerycznej. Nie byłem pewien, czy jesteśmy wystarczająco daleko od jachtu, by przeżyć wybuch. Padliśmy na dno zodiaka. Przetoczyłem się na Kylie, żeby osłonić ją własnym ciałem. – To już drugi raz dzisiaj – przypomniała. – Trudno się wyzbyć starych nawyków – szepnąłem jej do ucha. – Weź się w garść.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY DRUGI

Robili z jego filmu parodię. W innych okolicznościach Kameleon mógłby uznać, że to nawet zabawne. Chodziło jednak o kulminacyjną scenę filmu, a MacDonald i Jordan, zamiast działać jak godni przeciwnicy, plątali się na wodzie niczym policyjne łajzy z marnej komedii. Liberty Island była dalej, niż Kameleon chciał, ale wystarczająco blisko. Musiał działać teraz. Czekał, aż Jordan wciągnie MacDonald na zodiaka. Nie chciał, żeby oboje stracili tę ostatnią scenę. – Akcja! – wrzasnął. Uniósł telefon i ustawił go w takiej pozycji, by ekran odbił światło zachodzącego słońca. Zobaczyli ten gest i wiedzieli, co oznacza. Podniósł drugą rękę i pokazał im środkowy palec. Po chwili opuścił go i przytknął do jedynki na klawiszu szybkiego wybierania. Gliniarze dobrze wiedzieli, co teraz nastąpi. Padli na dno łodzi, szukając osłony, ale przestali już

Kameleona interesować. Spojrzał w stronę linii horyzontu. Było dokładnie tak, jak to sobie wyobrażali z Lexi: przeklęty jacht, wszechwiedząca statua, pomarańczowy blask słońca na wodzie. Kameleon wcisnął klawisz. Usłyszał dźwięk automatycznego wybierania, pojedynczy sygnał i… – Bum! Okrzykowi towarzyszył głęboki gardłowy śmiech. – Powiedziałem: bum – zadrwił głos po drugiej stronie słuchawki. – Wybacz, że nie zabrzmiało to głośniej, ale przeciąłem kable telefoniczne przy twoich detonatorach. Wszystkie trzy. Co jest, panie Kameleon? Zatkało pana? – Charles? – odezwał się w końcu Gabriel. – Zaskoczony? Nie widziałeś ostatnich zmian w scenariuszu? Zjawiła się kawaleria, uwolniła mnie z więzów i awansowała na bohatera. – Sukinsyny – powiedział Gabriel. – To show-biznes – stwierdził sentencjonalnie Connor. – Film nie zawsze wychodzi tak, jak byś chciał… – Mój film będzie wyjątkowy! – krzyknął Benoit i rozłączył się. Charles Connor był tylko statystą niewartym rozmowy. Kameleon kręcił film akcji i za chwilę miał posunąć tę akcję do przodu. Dodał gazu i wyciągnął glocka. – Alternatywna scena! – wrzasnął i otworzył ogień w stronę drugiego zodiaka.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY TRZECI

Leżeliśmy z Kylie rozpłaszczeni na dnie łodzi i czekaliśmy na to, co nieuniknione.

– Jeden-i-tysiąc, dwa-i-tysiąc, trzy-i-tysiąc… Przy piętnastu-i-tysiącu nieuniknione nadal nie następowało. – Coś poszło nie tak – zauważyła Kylie. – Zerknij, co się dzieje. Wychyliłem się nieco zza nadburcia. – Zmiana zasad gry – powiedziałem, chowając głowę. – Chyba nie może wysadzić jachtu. Rozmawia z kimś przez komórkę. – Może wzywa wsparcie techniczne. Nie możemy dać mu tej szansy. Trzeba go zgarnąć. Podniosłem się i wyciągnąłem rękę ku lince rozrusznika. Pierwsza kula przeszyła silnik. Padłem na podłogę. Trzy kolejne kule świsnęły nam nad głowami. Słyszałem, jak zodiak Benoit minął nas w pędzie. Przetoczyłem się po podłodze, złapałem broń i strzeliłem za nim. Spudłowałem. Benoit zawrócił i ruszył prosto na nas. Pociągnąłem linkę rozrusznika, ale ponieważ straciliśmy silnik po pierwszym strzale, nasz zodiak ani drgnął. Benoit otworzył ogień, a ja znowu rozpłaszczyłem się na dnie łodzi. – Zach, nie mam broni – przypomniała Kylie. – Mam zapasową. W kaburze na kostce. – Słysząc, jak Benoit się zbliża, dodałem: – Wyjmę, kiedy nas minie. Benoit nie minął nas, lecz staranował. Pod idealnym kątem trafił dziobem w przedni róg naszego zodiaka, który uniósł się i przechylił. Wyleciałem z łodzi plecami w dół i wpadłem do wody, uderzając w nią potylicą. Poczułem, jakby ktoś zdzielił mnie solidną kantówką. Zobaczyłem niebieskie plamki na czarnym tle, a potem poszedłem pod wodę. Nie jestem urodzonym pływakiem. Wydostałem się na powierzchnię stylem rozpaczliwym, krztusząc się i prychając. Rozejrzałem się na wszystkie strony w poszukiwaniu Kylie. Nasz zodiak zdołał się wyprostować i Kylie ciągle była w środku, ale dzieliło nas co najmniej dziesięć metrów. Benoit zrobił kolejny zwrot, dostrzegł ten odstęp i skierował zodiaka między nas. Strzelił do mnie. Udało mi się utrzymać broń nad wodą i otworzyłem ogień. Jego strzały były o wiele celniejsze. Kule siekły wodę po mojej prawej i lewej ręce, jedną dzieliło od mojej twarzy zaledwie trzydzieści centymetrów. Benoit przepłynął obok na pełnym gazie i zatoczył szeroki łuk, szykując się do następnej konfrontacji. Wiedziałem, że to tylko kwestia czasu. Byłem rybą w beczce, a Benoit miał zamiar mnie ustrzelić.

Wtedy ponad rykiem silnika dał się słyszeć krzyk Kylie: – Zach, udaj, że cię trafił! Zanurkuj! Benoit płynął prosto na mnie, ale o wiele wolniej, żeby dobrze przymierzyć się do strzału. Wystrzelił raz. Złapałem się za prawe ramię, przestałem przebierać nogami i zanurzyłem się cały. Ostatni obraz, który widziałem przed pójściem pod wodę, to Kylie klęcząca w pozycji strzeleckiej na kadłubie zodiaka i mierząca do Benoit. Mierzyła do Benoit, ale z czego? Od paru minut jej broń leżała na dnie rzeki Hudson.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY CZWARTY

Gabriel widział to w filmach setki razy. W scenie pościgu wóz policyjny wjeżdża w tylne koła uciekającego auta i powoduje, że prowadzący traci panowanie nad kierownicą. Właśnie tej samej techniki użył, by potrącić zodiaka gliniarzy i posłać Jordana do wody. Widok był przedni, Jordan wylądował na plecach. Zanim się zorientował w sytuacji, był już rozdzielony ze swoją partnerką. Teraz Gabriel mógł ich usunąć jedno po drugim. Postanowił najpierw zająć się Jordanem. Płynął w jego kierunku i strzelał. Rzeka była lekko wzburzona i wszystkie kule chybiły celu, chociaż padały blisko. Zwolnij, podpowiedział mu wewnętrzny głos. To był głos Gabriela-reżysera. Gabriel-bohater kina akcji zwolnił przepustnicę i okrążył drugiego zodiaka, gotując się do kolejnego

najazdu. Jeszcze nie, jeszcze nie, jeszcze nie, powtarzał reżyser. Teraz! Wystrzelił. Jordan złapał się za ramię i poszedł pod wodę. – Jeden załatwiony – powiedział do siebie Gabriel. Teraz skierował się w stronę Kylie MacDonald. Jej łódź musiała być uszkodzona, inaczej już by na niego ruszyła. Pani detektyw nie miała dokąd uciec. Zwolnił, podpłynął na odległość sześciu metrów i wyłączył silnik. Zmierzchało już, ale jej sylwetka odbijała się wyraźnie na tle nieba oświetlonego ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Detektyw klęczała w pozycji strzeleckiej. – Policja! – krzyknęła. – Rzuć broń i unieś ręce nad głowę. – Nie masz broni, suko! – wrzasnął. – Gdybyś miała, strzeliłabyś do mnie, zanim trafiłem twojego partnera. – To ostatnie ostrzeżenie! – zawołała. – Rzuć broń i podnieś wysoko ręce. – Zastrzel ją – powiedział jakiś głos. Tym razem nie był to głos reżysera. Mówiła to Lexi. Zjawiła się, by zobaczyć scenę finałową. Nie była zaproszona, a jednak przyszła. Zaśmiał się. Cała Lexi. Nigdy nie dała się okiełznać. – Zastrzel ją dla mnie, Gabe. Strzelaj. Pociągnął za spust. Trzask. I nic. Nie miał już naboi. – Staranuj ją. Rozjedź. Przetnij na pół. Zabij. Gabriel położył rękę na przepustnicy. Zodiak MacDonald znajdował się dokładnie naprzeciwko niego. Detektyw MacDonald nie przestawała do niego mierzyć. Wtedy na tle nieba dostrzegł ten przedmiot. Był pudełkowaty, miał kwadratowy przód, z jego boków zwisały żółte linki.

Detektyw MacDonald nacisnęła spust.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY PIĄTY

Wynurzyłem się na powierzchnię w chwili, w której Kylie i Benoit, oddaleni od siebie o sześć metrów, zamarli w bezruchu. I wtedy rzeka eksplodowała. Ogłuszający huk zakłócił ciszę Upper Bay i rozbrzmiał od Brooklynu do Bayonne. W ułamku sekundy świat objęły oślepiające pomarańczowe płomienie. Potem wystrzelił w górę gejzer gorącej wody, a w ślad za nim gęsty czarny dym, w którym unosiły się kawałki płonącego zodiaka i części ciała. Benoit, będący w centrum wybuchu, wyparował. Kylie znajdowała się zaledwie kilka metrów od niego. Podmuch uniósł jej łódź ponad wodę. W jednej chwili trzymała Benoit na muszce, w następnej kreśliła w powietrzu łuk. Wylądowała piętnaście metrów ode mnie i poszła pod wodę. Zawołałem ją i zacząłem płynąć między plamami oleju i płonącymi resztkami kadłuba z włókna szklanego. Czekałem, aż wynurzy głowę, ale na próżno. To oznaczało, że albo straciła przytomność, albo stało się najgorsze. Ubranie i buty ciągnęły mnie na dno. Miałem wrażenie, że pływam jak we śnie – macham rękami i nogami z całych sił, a ciągle tkwię w jednym miejscu. Kiedy wreszcie znalazłem się tam, gdzie spadła Kylie, zanurkowałem w ciemnej i mętnej wodzie. Jedyne, co mogłem zrobić, to szukać po omacku, wyciągając ręce przed siebie i na boki. Po paru chwilach wypłynąłem, nabrałem powietrza, zawołałem jej imię i rozejrzałem się we wszystkich kierunkach. Nic. Wtedy coś wyskoczyło na powierzchnię. But. Popłynąłem w jego stronę i zanurkowałem. Trzy metry.

Sześć metrów. Straciłem poczucie kierunku. Nie wiedziałem, gdzie jestem i gdzie Kylie wpadła do wody. W pewnej chwili to zobaczyłem. Falujące złote nitki. Jasne włosy. Machnąłem mocniej nogami i zderzyłem się z Kylie. Złapałem ją i zacząłem płynąć w górę. Już na powierzchni wziąłem oddech, przycisnąłem usta do jej ust i wdmuchnąłem jej powietrze do płuc. Odrzuciła głowę do tyłu i gwałtownie wciągnęła powietrze. Podtrzymywałem ją, gdy kasłała, usuwając z płuc połkniętą wodę. – Oddychaj – powiedziałem. Posłuchała i odetchnęła głęboko. – Nie przestawaj. I nie próbuj mówić. Nie posłuchała. – Co się stało? – zapytała. – Uratowałem ci życie. Drugi raz dzisiaj. – Nie pytam o siebie. Co z Benoit? – Wysadziłaś go w powietrze. Rozerwało go na strzępy. – Chciałam go tylko ogłuszyć. – Musiał mieć w kieszeni pełno C4. Nie dałoby się tego uaktywnić nawet bazooką, ale jeśli był tam detonator, wystarczyło użyć porządnego paralizatora. Usłyszałem wycie syren. Potem zobaczyłem płynące w naszą stronę patrole straży portowej, łodzie pożarowe, straż wybrzeża, a na czele „Kristinę” z Jimem Rothleinem na pokładzie. Ostatnie smugi słońca niknęły na wodzie. W pewnej odległości zobaczyłem Statuę Wolności skąpaną w purpurowo-różowej poświacie nowojorskiego zmierzchu. – Przypuszczam, że tak się kończy film Benoit – powiedziałem. Woda była zimna. Dygocząca Kylie przywarła do mnie całym ciałem. – Jak mówią w branży: „płynne przenikanie od obrazu do czerni”. Objąłem ją i trzymając mocno w ramionach, wyszeptałem jej do ucha: – A teraz napisy.

EPILOG

NAPISY KOŃCOWE

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY SZÓSTY

Mieszkańcy Nowego Jorku kochają bohaterów. W czwartkowy poranek mieli dwoje nowych. Na pierwszej stronie „Daily News” widniał nagłówek: DYNAMICZNY DUET POWSTRZYMUJE ZABÓJCĘ HOLLYWOOD Poniżej znalazło się zdjęcie Spence’a Harringtona na szpitalnym łóżku z Kylie u boku. Nagłówek artykułu na trzeciej stronie brzmiał: ZABÓJCA DOPADA PRODUCENTA. ŻONA PRODUCENTA DOPADA ZABÓJCĘ Artykuł ilustrowało zdjęcie Kylie w wieczorowej sukni i Spence’a w smokingu, zrobione kilka dni wcześniej przed Radio City. Gazeta zamieściła też moje zdjęcie, oficjalną fotografię służbową, podpisaną: Drugi partner Kylie MacDonald-Harrington – detektyw Zachary Jordan. Trudno było w to uwierzyć. W poniedziałek po przebudzeniu zastanawiałem się, czy połączenie z Kylie MacDonald w jeden zespół będzie dla mnie zawodowym samobójstwem. W czwartek ona była już bohaterką, a ja stałem się „drugim partnerem”. Na komisariat dotarłem o wpół do ósmej. Kylie już na mnie czekała.

– Zach, jestem zażenowana – przywitała mnie z gazetą w ręce. – Niepotrzebnie. Zdjęłaś Lexi, zdjęłaś Benoit, zasługujesz na sławę. – Przecież jesteśmy partnerami. Zrobiliśmy to razem. Pracujesz w NYPD Red od trzech lat, ja dołączyłam trzy dni temu. Nie wiem, co oni sobie wyobrażali, tak przedstawiając tę historię. – Uznali, że ty i Spence tworzycie idealną parę, a wasze zdjęcie na pierwszej stronie bardziej zwiększy sprzedaż niż moje, jak zwlekam się mokry z pokładu policyjnej łodzi. – Przepraszam. Mogę poprosić Spence’a, żeby zadzwonił do rzeczniczki studia i kazał jej sprostować… – Wykluczone – wpadłem jej w słowo. – Jestem gliniarzem. Nie mam rzecznika i nie chcę. – Mogę coś zrobić, żeby ci wynagrodzić tę niezręczność? – zapytała. – Skoro naprawdę chcesz… – Proś o wszystko. – Będę zaszczycony, jeśli ty i Spence złożycie swoje autografy na moim egzemplarzu „Daily News”. – Głupek. – Uderzyła mnie pięścią w ramię. – A tak, Spence. Skoro o nim mowa, to jak się dzisiaj czuje druga połowa „dynamicznego duetu”? – Bierze duże dawki antybiotyków. Zatrzymają go w szpitalu na kilka dni, ale chirurg mówi, że nic mu nie grozi. Przez jakiś czas będzie chodził o kulach, a za pół roku wszystko wróci do normy. Odezwała się moja komórka. Dzwoniła kapitan Cates. – Ty i MacDonald u mnie w biurze. Zaraz. Mamy niezałatwioną sprawę – oznajmiła sucho. Przyszedł czas zapłaty za niesubordynację. – Właśnie obejrzałam konferencję prasową burmistrza – oznajmiła Cates, gdy stanęliśmy przed nią. – Zwyczajowo mydlił oczy. Powiedział coś w stylu „wszędzie, gdzie strzelają, robi się gorąco, ale jeśli to się zdarza w Nowym Jorku, do akcji ruszają najszybsi, najinteligentniejsi i najdzielniejsi policjanci na świecie. Nikt tak dobrze nie zabezpiecza przemysłu filmowego jak jednostka NYPD Red”. – Właśnie to powiedział wczoraj Shelley Trager, gdy burmistrz rozważał odwołanie reszty Tygodnia Hollywood nad rzeką Hudson – wtrąciła Kylie. – Nikt nie twierdzi, że nasz burmistrz jest oryginalnym myślicielem. Nieważne, co powiedział. Wątpię, czy przekonał kogokolwiek z Los Angeles do zainwestowania w rozwój branży w Nowym

Jorku, ale miły pakiet podatkowy zaproponowany przez Irwina Diamonda na pewno zdziała cuda. Koniec końców burmistrz jest zadowolony. Komendant też. Kazał mi pogratulować wam „wyjątkowego bohaterstwa, jakim wykazaliście się w walce z uzbrojonym przeciwnikiem”. – Dziękuję – powiedziałem. – To jego słowa, nie moje – odparła Cates. – Ja nie jestem zadowolona. Mam kłopot z policjantami działającymi samowolnie. Coś ty sobie wyobrażał, kiedy się rozłączyłeś? Zanim zdążyłem wyjaśnić sprawę, wtrąciła się Kylie. – To nie Zach. Ja wyłączyłam telefon. – Dzwoniłam do Jordana, nie do ciebie – ofuknęła ją Cates. – Tak, ale wyrwałam mu telefon z ręki – ciągnęła Kylie, ściągając na siebie większe gromy, niż jej się należało. – Nie myślałam trzeźwo. Chodziło o życie mojego męża, a ja chciałam go ratować. – Uważasz, że bym cię powstrzymała? – zapytała gniewnie Cates. – Będę wspierać każdego podwładnego, który działa odważnie, ma instynkt i inicjatywę. Masz w tej jednostce posłuch i autorytet, ale tylko dlatego, że ci je dałam. Jeśli jeszcze raz to się powtórzy, jeśli znów nie powiadomicie mnie na bieżąco o swoich poczynaniach, to wywalę was z NYPD Red bez względu na to, w ilu gazetach zobaczę wasze zdjęcia na pierwszych stronach. Jasne? – Jasne – odpowiedzieliśmy z Kylie jednym głosem. – Powiedziałam, co miałam powiedzieć, a teraz nie mogę przemilczeć waszych dokonań. Unieszkodliwiliście seryjnego zabójcę, który miał zamiar wysadzić jacht pełen niewinnych ludzi. – Z pomocą człowieka na jachcie – wtrąciła Kylie. – Charliego Connora. – Pan Connor jest dzielny i elokwentny – stwierdziła Cates. – Na ile znam mechanizmy rządzące public relations, w następnych wiadomościach zobaczymy go na stopniach ratusza, gdzie burmistrz wręczy mu brązowy medal za obywatelską postawę. Nie łudźcie się. Connor by nie żył, gdyby nie wy. Jesteście bohaterami. Cała jednostka jest z was dumna. Jestem pewna, że detektyw Shanks po powrocie zrozumie, dlaczego zdecydowałam się połączyć was w stały zespół. – Nas? Na stałe? – powtórzyła Kylie z niedowierzaniem. – Na ile można mówić o stałości w tym wydziale – uściśliła Cates. – Sama zawsze czujnie się przyglądam, kto czyha na moje miejsce. O wiele łatwiej jest mieć jedną z kandydatek na oku. Gratulacje, pani detektyw i panie detektywie. Możecie odejść. Kiedy wyszliśmy z biura kapitan Cates, Kylie przybiła ze mną piątkę. – Słyszałeś, Zach? Zostaliśmy zespołem na stałe.

– Póki znowu jej nie wkurzysz – powiedziałem, czując wyrzuty sumienia na myśl o tym, że Omara nieuchronnie czeka nowy przydział. – Ja? To ty przerwałeś rozmowę z szefową. Popraw się, partnerze. – Znowu walnęła mnie w ramię, tym razem ze śmiechem. – Super, prawda? Na jej twarzy radość mieszała się z triumfem. Piękna, pewna siebie, nieprzewidywalna młoda słuchaczka akademii policyjnej, w której zakochałem się pierwszego dnia zajęć, była teraz piękną, pewną siebie, nieprzewidywalną superpolicjantką w NYPD Red, a do tego moją partnerką. Nadal się w niej kochałem. – Tak, super – potaknąłem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY SIÓDMY

Czwartek i piątek spędziliśmy z Kylie zakopani w papierach. Musieliśmy też poddać się ocenie psychologicznej. Kylie, która zabiła jedną osobę z broni służbowej, a drugą wysadziła w powietrze z użyciem paralizatora, spędziła więcej czasu z Cheryl Robinson niż ja, ale akurat ja liczyłem na to, że nasze spotkanie w najbliższy weekend będzie miało całkiem inny charakter. – Nadal masz ochotę wybrać się w sobotę na operę? – zapytała, gdy wpadłem na nią w komisariacie. – Jasne. Jak się trzeba ubrać do Metropolitan? – Smoking i cylinder. Możesz jeszcze przynieść lornetkę teatralną z rączką. Taką, jaką miał pan Thurston Howell III w serialu „Wyspa Gilligana”. – Nie wiesz nic na temat przepisowego stroju? Cheryl Robinson wzruszyła ramionami. – Włożę to, co wkładam do pracy. Planuję wieczór z Giuseppe Verdim i chińszczyzną. Spotkajmy się

o siódmej w restauracji Shun Lee przy Sześćdziesiątej Piątej naprzeciwko Lincoln Center. – Dobrze – powiedziałem. Niechaj zacznie się w końcu era „po Fredzie”. W sobotnie popołudnie poszedłem do mieszkania Kylie zobaczyć się ze Spence’em. Przy Laight i Washington stały furgonetki i ciężarówki. – Prowizoryczne naprawy – wyjaśnił Spence. Siedział na wózku inwalidzkim, złamany nos miał oklejony plastrem, a mimo to był wesoły i wyluzowany. – Prawdziwy remont zacznie się, dopiero gdy ubezpieczyciele ustalą, kto za co płaci. – Myślisz, że zapłacą sąsiadowi z góry za nowy telewizor? – zapytałem. – Jeśli nie, biorę to na siebie – oznajmiła Kylie. – Razem z nową ścianą w sypialni oraz kolacją dla Dina i Coralei w restauracji, którą wskażą. – Zach, mogę cię o coś zapytać? – To był Shelley Trager. Siedział u Kylie i Spence’a zaskakująco milczący. Niewątpliwie złamane żebra ciągle dawały mu się we znaki. – Właściwie wszystko już jasne, ale pytaj. – Benoit nie żyje, więc nikt nie ma praw autorskich do jego historii. To znaczy, że każdy może ją zekranizować. Spence chce zrobić z tego film. – To całkiem naturalne – wtrącił Spence. – Benoit mógłby zagrać Kevin Spacey. Nikt lepiej od niego nie gra szaleńców. – Ja stanowczo odmawiam – powiedział Trager. – Benoit zawsze chciał, żeby ktoś nakręcił film na podstawie jego scenariusza. Jeśli to zrobimy, on wygra. Co o tym sądzisz? – Wszystko zależy od tego, kto zagra mnie w tym filmie – rzuciłem żartobliwie. – Mówię poważnie – odparł Trager. – Shelley, nie jestem producentem, ale powiem ci jedno. Jeśli zrobisz ten film, mnóstwo ludzi będzie chciało go obejrzeć. Trager wzruszył ramionami. – Zgadza się. I? – spojrzał na mnie pytająco. – Mnie w tym gronie nie będzie. – Mnie też nie. – Uśmiechnął się. – Dzięki.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘĆDZIESIĄTY ÓSMY

Stwierdziłem, że szare spodnie, niebieska marynarka, koszula w drobną kratkę i żółty krawat są równie godne opery, co każde inne ubranie w mojej szafie. Pojechałem do Lincoln Center linią numer jeden metra i poszedłem do restauracji. Cheryl już czekała. Miała na sobie czarną sukienkę bez rękawów, odsłaniającą nieskazitelną karmelową skórę, i dekolt w szpic pokazujący akurat tyle rowka między piersiami, by każdego mężczyznę przyprawić o zawrót głowy. – Wyglądasz olśniewająco – powiedziałem. – Dzięki. A ty całkiem nieźle się ogarnąłeś – odparła. – Skłamałaś. Wcale nie ubierasz się tak do pracy. Gdybyś się tak ubierała, o wiele więcej gliniarzy zgłaszałoby się do ciebie po poradę. Restauracja Shun Lee jest idealna na kolację przed teatrem. Młode kelnerki krążą między stolikami, rozwożąc na wózkach lekkie przekąski w koszykach do gotowania na parze. Goście wybierają kilka, wózek jedzie dalej i w magiczny sposób pojawia się znowu, gdy jest się gotowym na kolejną porcję. – Pierożki z owocami morza są rewelacyjne – oznajmiła Cheryl. Wzięła pałeczkami jeden z nich, wyciągnęła do mnie rękę ponad stołem i włożyła mi pierożek do ust. Musiałem mocno się nachylić ku niej, żeby wypływające ze środka soki nie poplamiły mi brody i krawata. – Tamta starsza para przygląda się nam i uśmiecha. Chyba uważają, że jesteśmy cudowni – powiedziała. – Bo jesteśmy – zgodziłem się skwapliwie. Kiedy kelnerka położyła rachunek na stole, sięgnąłem po niego, ale Cheryl nakryła dłonią moją dłoń.

– Ja go biorę – zakomunikowała. – Ty kupiłaś bilety do opery. – Nie zapłaciłam za nie. To prezent. – Wszystko jedno, jestem staroświecki. Faceci płacą za kolację. – Mój tata jest facetem. On płaci. – Sądziłem, że tatusiowie przestają płacić za randki swoich córek, kiedy te kończą studia. – Założył się ze mną o sto dolców, że nigdy nie pójdziesz do opery. Przegrał, więc zapłacił. – Twój ojciec założył się, że nie przyjdę? Jakim cudem? Zawsze omawiasz swoje plany randkowe z rodzicami? – Kiedy zadzwoniłeś do mnie we wtorek, byłam na kolacji z tatą – wyjaśniła. – Powiedziałaś, że to gliniarz. – Tata był policjantem. Nie wiedziałeś? – Gdy potrząsnąłem przecząco głową, dodała: – Reprezentuje starą szkołę. Uważa, że gliniarz nie da rady spokojnie słuchać krzyków kobiety, tylko wskoczy na scenę i kogoś aresztuje. Powiedziałam mu, że jesteś bardziej światły. Kosztowało go to sto dolców. Zdjąłem rękę z rachunku. – Podziękuj mu za kolację i przekaż, jak mi przykro, że go zawiodłem. „Traviata” okazała się zachwycająca. – Naprawdę ci się podobało? – zapytała Cheryl po wyjściu z gmachu Metropolitan. – Żartujesz? To klasyczne love story. Chłopiec spotyka dziewczynę. Chłopiec traci dziewczynę. Chłopiec odnajduje dziewczynę. Dziewczyna umiera na suchoty w trzecim akcie. Jest coś bardziej romantycznego? Ujęła mnie pod ramię. Przeszliśmy przez plac i zatrzymaliśmy się obok fontanny Revsona, jednego z najbardziej rozpoznawalnych symboli miasta. – Odwróć się – powiedziała Cheryl. Okręciłem się na pięcie i stanąłem twarzą do gmachu opery. Z kryształowymi żyrandolami oświetlającymi malowidła ścienne Chagalla we wnętrzu i pięcioma łukowatymi oknami sięgającymi od podłogi do sufitu na zewnątrz przypominała katedrę. Fontanna odgrywała własne przedstawienie z wielobarwnymi efektami świetlnymi i doskonale zaaranżowanym baletem wodnym.

– Cofam, co powiedziałem. To jest nawet bardziej romantyczne od dziewczyny umierającej na suchoty. – Ludzie przyjeżdżają z całego świata, żeby stanąć w miejscu, w którym teraz jesteśmy – zauważyła Cheryl. Odwróciłem się do niej i objąłem ją w talii. – To może być najlepsze miejsce w Nowym Jorku na pierwszy pocałunek. Przysunęła się bliżej. – Może masz rację – szepnęła. Nasze wargi zetknęły się i zatrzymały w tej pozycji. Woda tańczyła wokół, spowijając nas drobną mgiełką. – Mieszkam niedaleko stąd, na Upper West Side – powiedziała Cheryl. – Można dojść na piechotę. – Chcesz mieć policyjną eskortę? – Zdecydowanie tak. Niektórzy miłośnicy opery wyglądają niepokojąco groźnie. Poszliśmy w stronę Lincoln Towers, rozległego kompleksu mieszkalnego złożonego z sześciu wieżowców przy West End Avenue. O zamieszkaniu w tej okolicy większość policjantów mogła tylko pomarzyć. – Ja dostałam mieszkanie, Fred dostał lalunię – wyjaśniła Cheryl, czytając mi w myślach. Stanęliśmy w cieniu, ukryci przed światłem jarzącym się w holu budynku, w którym mieszkała. Oplotłem ją ramionami. Miała zmysłową urodę, skórę miękką i ciepłą, a subtelna woń perfum podnosiła w moim ciele poziom męskich hormonów. Pocałowałem ją. Ten drugi pocałunek był dłuższy, słodszy i bardziej podniecający niż pierwszy. – Dziękuję – powiedziała, kiedy oderwaliśmy się od siebie. – Spędziłam cudowny wieczór. – Ja też. Prócz chwili, w której nie pozwoliłaś mi zapłacić za kolację. – W takim razie pozwolę ci jutro zafundować mi śniadanie. – Jutro? Jesteś pewna, że chcesz iść w niedzielę na East Side i zjeść śniadanie w bistro U Gerri z tłumem gliniarzy? – Nie – odpowiedziała, biorąc mnie za rękę i prowadząc w stronę wejścia. – Mam lepszy pomysł. Rzeczywiście miała lepszy pomysł. O wiele lepszy.

Ale to już zupełnie inna historia.

PODZIĘKOWANIA

Autorzy dziękują zastępcy szeryfa Frankowi Faluotico i Jerry’emu Brainardowi z hrabstwa Ulster w stanie Nowy Jork, wydziałowi policji, nowojorskiemu detektywowi Salowi Catapano, doktorowi Lawrence’owi Dresdale’owi, Michaelowi Jackmanowi, Jimowi Rothleinowi, Gerry Cuffe oraz Jasonowi Woodowi za pomoc w uprawdopodobnieniu tej fikcyjnej historii.

[1] NYPD RED: New York Police Department (ang.) – Departament Policji Nowego Jorku; red (ang.) – czerwony. (Przyp. red.).