Alyson Noel (4) Mroczny plomien

Rozdział 1 -„ Co do cholery?” Haven upuściła swoje ciastko z różowym lukrem, czerwonymi wiórkami i srebrną podkładką. Jej oczy szukały mojego wzroku, udawałam, że tego nie zauważyłam i patrzyłam na plac. Natychmiast pożałowałam mojej decyzji, aby tu przyjechać. Byłam głupia myśląc, że zabranie jej do jej ulubionej cukierni pomoże jej odnaleźć się w tym wszystkim. Myślałam, że to małe truskawkowe ciasteczko osłodzi jej jakoś wiadomość. Ale teraz chciałam, żebyśmy pozostały w samochodzie. - „ Ciszej proszę.” Patrzę jak pochyla się do przodu waląc z hukiem za ucho i przekręca oczami. - „ Słucham? Mówisz poważnie? Właśnie zrzuciłaś na mnie jakby bombę, a twoim jedynym zmartwieniem jest to, że mówię za głośno? Żartujesz?” Potrząsnęłam głowa i rozejrzałam się w koło. Obniżyłam głos, gdy powiedziałam: „Nikt nie może wiedzieć. To musi pozostać tajemnicą. To konieczne.” Za późno zdałam sobie sprawę, że mówię do osoby, która nigdy nie potrafiła utrzymać niczyjego sekretu, a co dopiero swojego. Przewraca oczami i uderza z powrotem o swoje siedzenie mrucząc coś pod nosem. Gdy uważnie się jej przyjrzałam zauważyłam u niej pewne oznaki: jej skóra jest blada i gładka jakby z porcelany, jej włosy lśniły, były takie zdrowe. Nawet zęby stały się bielsze. Zastanawiałam się jak to możliwe, że po jednym łyku eliksiru wszystko potoczyło się tak szybko, gdy z kolei u mnie trwało to tak długo. Mój wzrok nadal uważnie ją studiował. Zdecydowałam się złamać własną obietnicę, że nigdy nie będę podsłuchiwać jej myśli, chciałam po prostu znać lepiej jej zamiary. Ale zamiast spokojnie wejść w jej umysł, napotkałam mur. Nawet, gdy dotknęłam jej ręką, nie miałam żadnego odczytu. Jej przyszłość i myśli były ukryte przede mną. - „ To jest tak…” Połyka ślinę patrząc na młodą mamę spacerującą z wózkiem, w którym było dziecko i krzycząc do swojego telefonu komórkowego, na grupę dziewczyn wychodzący ze sklepu z bielizną. Patrzyła na wszystko co się dało, tylko nie na mnie. - „ Wiem, że to trudne i jest tego bardzo dużo, ale wciąż…” Wzruszyłam ramionami nie wiedząc co dalej powiedzieć. - „ Jest dużo do zrobienia? Tak to widzisz?” Potrząsa głową i wali palcem o oparcie, a następnie patrzy na mnie. Wzdycham chcąc poradzić sobie z tym lepiej. Chciałam zrobić coś aby to zniknęło, ale było już za późno. Nie miałam wyboru i musiałam ogarnąć ten bałagan, który się zrobił przeze mnie. „Nie, ale mam nadzieję, że zobaczysz to w ten sposób. Wiem, szaleństwo.” Bierze głęboki oddech. Jej twarz jest nadal spokojna tak, że nie mogłam nic z niej wyczytać. Właśnie miałam ją za to wszystko przeprosić, gdy mówi: „Poważnie? Ty mnie zrobiłaś nieśmiertelną? Naprawdę?”

Skinęłam czując w żołądku zdenerwowanie. Usiadłam prosto i wyciągnęłam ramiona do tyłu. Wiedziałam, że zasłużyłam na najgorsze słowa z jej strony. - „ Jestem po prostu…” Przerywa mrugając kilka razy oczami. Jej aura była dla mnie niewidzialna, nie dawała mi żadnych wskazówek co do jej nastroju. „Jestem tylko w szoku. Nawet nie wiem co powiedzieć.” Zacisnęłam usta i opuściłam ręce dotykając mojej bransoletki w kształcie podkowy, która zawsze mi w takich chwilach pomagała. Uspokoiłam się i powiedziałam: „Haven tak mi przykro. Tak bardzo bardzo przepraszam. Nie masz pojęcia jak bardzo. Właśnie…” Potrząsnęłam głową wiedząc, że lepiej będzie jeżeli w tej chwili zamilknę. Ale chciałam jej wyjaśnić, że byłam zmuszona to zrobić, że nie miałam wyboru, ponieważ każdy jej oddech mógł być tym ostatnim. Ale zanim zdążyłam coś powiedzieć pochyla się do mnie z szeroko otwartymi oczami patrząc mi prosto w oczy i mówi: „Jesteś nienormalna?” Kręci głową. „ Przepraszam mnie, kiedy po prostu tu siedzę i myślę, że w życiu ci się za to nie odwdzięczę!” Że co? - „ To oznacza, że to jest tak pieprzenie dobre!” Uśmiecha się podskakując w górę i w dół na swoim siedzeniu. Jej twarz promienieje ze szczęścia jak żarówka, gdy mówi: „To najlepsza rzecz jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła. I to dzięki tobie!” Przełknęłam nerwowo rozglądając się nie wiedząc jak zareagować. To nie było to czego się spodziewałam. Nie to na co byłam przygotowana. Chociaż to dokładnie to przed czym ostrzegał mnie Damen. Damen – mój najlepszy przyjaciel, moja jedyna miłość. Mój niezwykle piękny, przystojny, seksowny, inteligentny, utalentowany chłopak, który to wszystko przewidział. Ale byłam zbyt uparta. Jestem tą która podała jej eliksir, więc powinnam też coś wyjaśnić. Tylko, że to nie było tak jak myślałam. Ani trochę. - „ To jak bycie wampirem tak? Odpada tylko picie krwi?” Jej błyszczące oczy chętnie wpatrują się moją twarz czekając na odpowiedź. - „ Och i bez wszystkich trumien i unikania srebra!” W jej głosie słychać było radość. - „ To jest tak niesamowite! Jak marzenie. Wszystko czego kiedykolwiek pragnęłam właśnie się spełniło. Jestem wampirem! Pięknym wampirem, bez skutków ubocznych!” - „ Nie jesteś wampirem.” Mówię głosem znudzonym, apatycznym. Zastanawiałam się jak doszła do takiego wniosku. „Nie ma czegoś takiego.” Żadnych wampirów, wilkołaków, elfów, wróżek, tylko nieśmiertelni, którzy się poszerzają dzięki Romanowi. - „ Jak możesz być tego pewna?” Pyta Haven.

- „ Ponieważ Damen siedzi w tym o wiele dłużej ode mnie. Legendy wampirów wywodzą się od nieśmiertelnych, tylko bez niektórych zakłóceń. Możemy wychodzić na słońce, nie pijemy krwi, nie jesteśmy uczuleni na czosnek.” Przybliżyłam się do niej. „To wszystko było dodatkiem, żeby było jeszcze bardziej dramatycznie.” - „ Ciekawe.” Kiwa głową choć jej umysł był zupełnie gdzie indziej. „Czy mogę jeść ciastka?” Wykonuje w ich stronę ruch. „Czy jest jeszcze coś co…” Jej oczy szeroko się otwierają i uderza w oparcie nie dając mi chwili na odpowiedzenie, gdy szybko dodaje: „O mój Boże, sok tak? Ten czerwony sok, który ty i Damen zawsze piliście! To to ? Na co więc czekasz? Daj mi go, nie mogę się doczekać aż zacznę!” - „ Nie przyniosłam go.” Mówię widząc na jej twarzy rozczarowanie, więc szybko dodaję: „Słuchaj wiem, że to wszystko brzmi naprawdę pięknie, w niektórych kwestiach tak jest. Na przykład nigdy się nie zestarzejesz, nigdy nie będziesz musiała pracować, a nawet nie przytyjesz. Ale muszę ci wyjaśnić inne rzeczy w celu…” Moje słowa zostały powstrzymane, ponieważ patrzyłam jak zeskakuje z siedzenia. Skacze z nogi na nogę mówiąc: „Proszę, co mam wiedzieć? Jeśli mogę skakać wyżej, biegać szybciej, nigdy się nie zestarzeje co jeszcze jest mi potrzebne? Już jestem gotowa by być w pełni nieśmiertelna!” Rozglądam się w koło chcąc uspokoić jej entuzjazm zanim powie coś co przykuje uwagę innych osób, a na to nie możemy sobie pozwolić. „Haven proszę usiądź. To jest poważne. Jest więcej do wyjaśnienia. O wiele więcej.” Szepnęłam ostrzej, ale bez żadnych rezultatów. Haven stała przede mną odmawiając jakiegokolwiek ruszenia się. - „ Wszystko jest dla ciebie poważne Ever. Co by nie powiedzieć i zrobić, każesz się uspokoić. Mam na myśli, że dajesz mi klucz do królestwa a potem każesz mi siedzieć i grzecznie słuchać. Może poinformuj mnie o mrocznej stronie? Jak szalone to jest?” Przewraca oczami. „ Pozwól mi kierować. Pojedziemy tylko do krawężnika przy bibliotece. Chciałabym się tylko sprawdzić..” Potrząsnęłam głową nie chcąc by na razie ryzykowała swoją telekinezą. Skoncentrowałam wzrok na krześle a potem na niej wysyłając do niej energię, która zmusiła ją do tego, że siadła na krześle. - „ Hej to boli!” Pociera nogę i ogląda ją uważnie. Ale ja po prostu się uśmiechnęłam. Jest nieśmiertelna, więc nie będzie miała dużych siniaków, o ile w ogóle będzie je miała. Poza tym jest dużo do wyjaśnienia i nie mamy dużo czasu. Patrzyłam na nią dopóki w pełni się nie skoncentrowała, kiedy powiedziałam: „Zaufaj mi nie możesz grać, jeżeli nie znasz w pełni obowiązujących zasad. A jeśli nie znasz zasad, ktoś zrobi ci krzywdę.”

Rozdział 2 Haven rzuca się do mojego samochodu opierając nogi na siedzeniu. Marszczy brwi i mamrocze coś pod nosem – pełnego skargi i litości, gdy wycofałam samochodem i znalazłyśmy się na ulicy. - „ Zasada numer jeden.” Patrzę na nią odgarniając moje długie, blond włosy z twarzy. Postanowiłam zignorować jej otwarcie, długie i wrogie spojrzenie. „Nie możesz powiedzieć nikomu.” Wstrzymałam pozwalając zawisnąć słowom w powietrzu, lecz po krótkiej przerwie dodałam: „Poważnie. Nie możesz powiedzieć nawet mamie, tacie czy twojemu bratu Austinowi…” - „ Proszę.” Zmienia swoją pozycję. „ Ledwie z nimi rozmawiam.” Skrzywiła się. „Poza tym powtarzasz się. Powiedziałaś już to raz i wyraźnie. Teraz w końcu mogę ich zostawić i zacząć nowe życie.” Z trudem przełknęłam patrząc na nią uważnie, gdy zatrzymałyśmy się na czerwonym świetle. Nie byłam pewna, czy w pełni zrozumiała to co powiedziałam, więc dodałam: „Obejmuje to również Milesa. Pod żadnym pozorem nie możesz mu powiedzieć.” Przekręciła oczami i zaczęłam się bawić swoim pierścionkiem przekręcając go w kółko. : Dobra nie powiem nikomu. Rozumiem. Następny proszę!” - „ Nadal możesz jeść prawdziwe jedzenie.” Minęłyśmy skrzyżowanie, więc mogłam przyspieszyć. „ Ale nie zawsze będziesz miała na nie ochotę, ponieważ eliksir tak jakby cię wypełni i dostarczy wszystkich potrzebnych składników odżywczych. Ale nadal ważne jest żeby zachować pozory, przeważnie w miejscach publicznych, więc musisz przynajmniej udawać, że jesz.” - „ Tak jak ty?” Patrzy na mnie uśmiechając się. „No wiesz jak siedzimy na lunchu rozrywasz zawsze kanapkę na strzępy, myślisz, że nie zauważyłam? To właśnie robiłaś przez cały czas? Utrzymywałaś pozory? Bo Miles i ja myśleliśmy, że masz zaburzenia odżywiania.” Wzięłam głęboki oddech i skupiłam się na prowadzeniu zachowując odpowiednią prędkość. Pomyślałam o Damenie i o jego rozumieniu karmy, która za wszystkie nasze złe działania karze nas. Jeżeli tak jest i jeżeli bym miała wybór nie zmieniłabym zdania i jeszcze raz podjęłabym tą samą decyzję. Bo nieważne jak niewygodne było to teraz dla mnie. Lepsze było to niż uczestniczenie w jej pogrzebie, albo zastanawianie się który dzień będzie tym ostatnim. - „ O mój Boże!” Patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami mówiąc wysokim i piskliwym głosem: „Myślę, że.. że słyszałam to.” Spojrzałam na nią szybko. Było mi zimno, mimo faktu, że słońce świeciło wprost na nas. To nie jest dobre. Nie dobrze. - „ Twoje myśli! Myślałam o tym, że jesteś zadowolona, że nie musiałaś iść na mój pogrzeb tak? To oznacza, że ja faktycznie usłyszałam twoje myśli! To super!” Natychmiast podniosłam tarczę nie pozwalając jej więcej zajrzeć do mojego umysłu. Byłam trochę przerażona faktem, że była w stanie odczytać moje myśli, podczas gdy ja jej myśli nie mogłam odczytać. Przez to nie miałam nawet szansy pokazać jej jak mogłaby stworzyć tarczę. - „ Więc nie żartowaliście o tej całej telepatii? Ty i Damen naprawdę czytaliście sobie w myślach.”

Kiwnęłam głową powoli i niechętnie patrząc jej prosto w oczy, który błyszczały bardziej niż zawsze. Jej oczy zawsze były ciemno brązowe, często ukryte pod soczewkami, ale teraz były niemal złote. To był kolejny efekt uboczny nieśmiertelności. - „ Zawsze wiedziałam, że jest w was coś dziwnego, ale to nabiera zupełnie innego sensu. I teraz mogę również to robić! Jezu jak ja bym chciała żeby Miles tu był!” Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową pracując nad swoją cierpliwością. Zastanawiałam się jak dużo razy będę musiała jej jeszcze powiedzieć, że nikt nie może o tym wiedzieć. Nacisnęłam hamulec, ponieważ zbliżyłyśmy się do przejścia dla pieszy i powiedziałam: „Ale nie możesz powiedzieć Milesowi pamiętasz? Mówiłyśmy już o tym.” Wzruszyłam ramionami patrząc na mnie i bawiąc się swoimi włosami. Uśmiechnęła się, gdy czarny Bentley zatrzymał się obok nas, a w środku były dzieciaki z naszej szkoły. - „ Dobrze. Świetnie! Poważnie nie powiem mu. Wyluzuj, już dobrze?” Zerka na naszych kolegów z klasy uśmiechając się i machając do nich flirciarsko. Posunęła się nawet tak daleko, że wysłała im kilka buziaków w powietrzu, a następnie śmiała się, gdy odwzajemnili je. „Tajemnica jest bezpieczna. Po prostu przyzwyczaiłam się mówiąc mu o wszystkich ekscytujących rzeczach, które dzieją się wkoło. Zawsze tak robiłam. Ale musisz przyznać, że to całkiem fajne prawda? Jak zareagowałaś, gdy po raz pierwszy się o tym dowiedziałaś? Nie zwariowałaś całkiem?” Patrzy na mnie uśmiechając się gdy dodaje: „ To tylko gra słów.” Skrzywiłam się dodając gazu tak nagle, przez co samochód wyrwał się do przodu zbyt gwałtownie. Wróciłam do pierwszego dnia lub przynajmniej do pierwszego razy gdy Damen próbował mi o tym powiedzieć na parkingu przy szkole. Ale nie byłam wtedy w stanie go słuchać. Było mi daleko do cieszenia się tym i nie byłam tym wcale podekscytowana a tym bardziej ucieszona. Następnie po raz drugi upierał się do wyjaśnienia naszej przeszłości przy bramie szkolnej. Z jednej strony myślałam, że to całkiem fajne, że możemy być w końcu razem po tych wszystkich latach. Ale z drugiej strony musiałam zrezygnować z wielu rzeczy, a to mnie przerastało. I choć na początku myślałam, że wybór należał tylko do mnie – że będę mogła nadal pić eliksir i jednocześnie prowadzić normalne życie, poddałam się potem temu zupełnie i teraz jest mi dobrze, ponieważ wiem dużo więcej. Teraz znam każdą stronę nieśmiertelności. Wiem o Shadowland. O nieskończonej pustce. Odwiecznej przepaści. Miejscu, w którym dusze nieśmiertelnych są izolowane, przez całą wieczność. To miejsce należy omijać. - „ Halo, ziemia do Ever?” Śmieje się.

Ale ja tylko wzruszyłam ramionami. To jest jedyna odpowiedź, którą mogłam jej dać. Odwróciła się do mnie i powiedziała: „Przepraszam, ale kompletnie cię nie rozumiem. To jest najlepszy dzień w moim życiu, a ty tylko mówisz o złych stronach. Heloł? Brak ograniczeń, wieczna młodość i życie to dla ciebie nic nie znaczy?” - „ Haven nie wszystko jest grą i zabawą. To jest…” - „ Tak, tak.” Przewraca oczami i z powrotem zakłada nogi na siedzenie podnosząc kolana do piersi i podpierając na nich podbródek. „Istnieją też minusy. „ Zmarszczyła brwi odgarniając włosy z twarzy. „ Ale Jezu nie jesteś już tym zmęczona? To twoje najlepsze życie! Jesteś wysoką, niebieskooką blondynką, szczupłą, utalentowaną, na dodatek tego wszystkiego najseksowniejszy facet na świecie okazuje się być w tobie zakochany.” Wzdycha zastanawiając się jak mogę być tak ślepa, żeby nie widzieć tego wszystkiego. „To znaczy nie oszukujmy się. Masz takie życie o którym niektórzy mogą tylko pomarzyć – a jednak narzekasz. I szczerze przykro mi to mówić, ale to jakieś szaleństwo. Bo prawda jest taka, że ja czuję się fantastycznie! Naładowana! Jakby piorun walnął w moje ciało, przez co moje ciało od dołu do góry dostało jakąś energię. I w żaden sposób nie zamierzam się tym martwić, ani smucić. I nie mam mowy żebym ukryła się pod dużą bluzą z kapturem i Spodem w uszach, oraz okularach przeciwsłonecznych. Ale teraz wiem przynajmniej dlaczego to robiłaś. Chciałaś uniknąć tych wszystkich głosów tak? Ale wciąż nie mogę uwierzyć w to, że tak żyję! Mam zamiar czerpać z tego nieograniczoną radość. Zamierzam także dać nauczkę Stacie, Honor i Craigowi jeżeli tylko spróbują obrazić moich przyjaciół.” Pochyliła się do przodu zwężając wzrok. „Kiedy myślę o tych wszystkich śmieciach, którzy cię skrzywdzili najchętniej wzięłabym ich w swoje ręce i…” Zamknęła usta. „ Nie łapię tego.” Patrzę na nią obniżając tarczę, tak żeby mogła usłyszeć w głowie moja odpowiedź, ale wiedziałam, że będzie dużo lepiej, jeżeli powiem to na głos: „Myślę, że dlatego, że zapłaciłam za to dużą cenę – utrata rodziców. Uciekałam do…” Zatrzymałam się nie całkiem gotowa do wyjaśnienia czym jest Summerland, że to mistyczny wymiar między wymiarami, lub most, który przeprowadza wszystkich śmiertelników na drugą stronę. Nie byłam gotowa przynajmniej teraz. Innym razem. „Zawsze tutaj będę. I nigdy nie będę mogła się dostać w miejsce, gdzie będę mogła zobaczyć moją rodzinę znowu.” Potrząsnęłam głową. „Czuję się dość ukarana za to.” Dotknęłam mojej ręki. Jej smutne spojrzenie opadło na moją twarz, a gdy na nią spojrzałam szybko odwróciła wzrok. - „ Przepraszam. Zapomniałam jak nie lubisz być dotykana.” Zmarszczyła się zakładając kosmyki włosów za ucho. - „ Nie nienawidzę być dotykana.” Uśmiechnęłam się. „To czasami pomaga mi usłyszeć co myślą inni.” - „ Ze mną też tak będzie?” Patrzę na nią nie mając pojęcia jak wielki byłby to dla niej prezent. Wypiła tylko jedną butelkę eliksiru i tak dużo potrafi, że kto wie co przyniesie następna? - „ Nie wiem. Ze mną stało się tak ponieważ umarłam i poszłam do…” Jej oczy się zwężały chcąc odczytać moje myśli, ale nie zdołała przez moją tarczę.

- „ No powiedzmy, że miałam bliski kontakt ze śmiercią. Ale decyzja się zmieniła.” Byłam już niedaleko jej ulicy. Patrzy na mnie intensywnie, dotykając swoich rozdartych legginsów, gdy mówi: „ Wydaje mi się, że dajesz mi tylko to co chcesz.” Unosi brew czekając na moje zaprzeczenie. Ale nie robię tego. Nie robię nic tylko zamykam oczy i skinęłam głową. Byłam już zmęczona ukrywaniem tego i ciągłymi kłamstwami. To dobrze przyznać się do kliku rzeczy dla odmiany. - „ Mogę zapytać dlaczego?” Wyprostowałam się i wzięłam głęboki wdech zmuszając się do spojrzenia na nią. „To dużo jak na jeden raz. Niektórych rzeczy musisz doświadczyć, aby zrozumieć, podczas gdy na inne rzeczy możesz poczekać. Choć jest kilka rzeczy, które musisz wiedzieć.” Zaparkowałam na jej podjeździe i grzebałam w mojej torbie wręczając jej małą torebeczkę z jedwabiu, taką jak kiedyś dał mi Damen. - „ Co to?” Rozciąga sznurki i wkłada palce do środka znajdując mały naszyjnik z kamieniami zawieszonymi na złotej nici. - „ To amulet. Ważne abyś nosiła go przez cały czas, zaczynając od teraz.” Przekręca oczami i odchyla go do przodu i do tyłu patrząc jak kamienie błyszczą w promieniach słońca. - „ Mam tez taki.” Podciągnęłam koszulkę i pokazałam jej swój. - „ Czemu mój jest inny?” Patrzy na mój i na swój porównując je, tak jakby rozważała, który jest lepszy. - „ Ponieważ nie ma dwóch takich samych. Wszyscy jesteśmy inni i mamy różne potrzeby. Pozwalają trzymać nas w bezpieczeństwie.” Patrzy na mnie. - „ Posiadają właściwości ochronne.” Brnęłam w temat z którym nie zgadzałam się z Damenem. Przechyla głową chcąc odczytać moje myśli, ale zdaje sobie sprawę, że ją powstrzymuję. : Chroni nas przed czym? Przecież jesteśmy nieśmiertelni. Co oznacza, że żyjemy wiecznie, jednak mówisz, że potrzebujemy ochrony. Aby być bezpiecznymi?” Kręci głową. „Niestety to nie ma sensu. Kto lub co mogłoby nas skrzywdzić?” Wzięłam głęboki oddech zapewniając siebie, że robię co trzeba, pomimo tego co myślał Damen. Miałam nadzieję, że mi wybaczy, gdy mówię: „Musisz być chroniona przed Romanem.” Kręci głową i krzyżuje ręce nie chcąc w to uwierzyć. - „ Przed Romanem? To śmieszne. On nigdy by mnie nie zranił.” Patrzę na nią nie wierząc własnym uszom, zwłaszcza po tym wszystkim co powiedziałam.

- „ Wybacz Ever, ale Roman jest moim przyjacielem. I jesteśmy na dobrej drodze do stania się kimś więcej niż przyjaciele. A ponieważ nie jest tajemnicą, że nienawidzisz go od pierwszego dnia, to naprawdę nie zaskakuje mnie to co mówisz teraz. Smutne, ale nie dziwne.” - „ Nie pogodzę się z tym.” Próbowałam być spokojna, ale nie mogłam. Wiedząc, że podnosząc głos, aby ją zmusić, by zobaczyła to co ja widzę nie zadziała na kogoś upartego tak jak ona. - „ Może masz rację nie lubię go, ale biorąc pod uwagę, że próbował cię zabić myślę, że to wystarczający powód. Mam nawet świadków, bo nie byłam tam sama!” Przekręciła oczami stukając paznokciami w drzwi, gdy powiedziała: „Dobra więc powiedz mi to wprost. Roman próbował mnie otruć herbatą z…” - „ Belladoną, znaną również jako wilczą jagodą.” - „ Cokolwiek. Chodzi o to, że twierdzisz, że starał się mnie zabić, ale zamiast zadzwonić na 911 przyszłaś by sama to zobaczyć na własne oczy? Nie potraktowałaś tego na poważnie, więc dlaczego ja miałabym?” - „ Starałam się, ale to zbyt skomplikowane.” Potrząsnęłam głową. „To był wybór pomiędzy czymś czego najbardziej potrzebuję a tobą. I jak widać wybrałam ciebie.” Patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami oceniając na ile mówię prawdę. - „ Roman obiecał mi dać to czego potrzebuję, jeżeli pozwolę ci umrzeć. Ale nie mogłam tego zrobić. A teraz jesteś nieśmiertelna.” Kręci głową koncentrując się na grupie dzieci z sąsiedztwa, które bawią się na ulicy. Prze chwilę trwała cisza, gdy się odezwała: „ Przykro mi, że nie udało ci się dostać to czego szukałaś. Ale mylisz się co do Romana. Z tego co powiedziałaś miał eliksir, ale był gotowy do współpracy niezależnie co byś wybrała. Poza tym myślę, że Roman wie lepiej jak bardzo byłam nieszczęśliwa z moją rodziną… . On chyba po prostu chciał żeby była nieśmiertelna, aby oszczędzić mi tego wszystkiego, ale za duża odpowiedzialność spadla na niego. Jestem całkowicie pewna, że jeżeli byś mi niepodana eliksiru on by to zrobił. Spójrzmy prawdzie w oczy Ever dokonałaś złego wyboru. To był tylko blef.” Zatkało mnie. Potrząsnęłam głową nie mogąc w to uwierzyć i zaczęłam od nowa: „ To nie jest tak, że… a nawet jeżeli by było..” Przestałam mówic, byłam zła ponieważ miała rację. Próbowałam ostrzec ją przed wszystkimi niebezpieczeństwami – a Damen nie może być zły na mnie za to co powiem jej. - „ Dobrze uwierzę w to co chcesz tylko zrób coś dla mnie. Jeśli masz zamiar spotkać się z Romanem noś ten amulet. To wszystko o co cię proszę. Poważnie nie zdejmuj go nigdy.” Patrzy na mnie otwierając drzwi, rozpaczliwie próbując się wydostać z samochodu, być daleko ode mnie. - „ Jeśli mówiłam poważnie by spłacić mi nieśmiertelność..” Spojrzała na mnie. –

„ Roman ma coś czego potrzebuję.”

Rozdział 3 –

- „ Jak poszło?”

–

Damen otwiera drzwi zanim zdążyłam zapukać. Jego wzrok był głęboki i intensywny. Poprowadził mnie do salonu, gdzie opadłam na kanapę podkładając pod siebie pluszowe poduszki i ściągając japonki. Chciałam uniknąć jego spojrzenia. Wylądował na miejscu tuż obok mnie, więc spojrzałam na niego. Patrzyłam na jego wysokie kości policzkowe, bujne usta zapraszające mnie, ciemne falowane włosy, grube rzęsy.

–

Dzisiaj wolałam jednak patrzeć gdzie indziej.

–

- „ Więc powiedziałaś jej?” Jego palce wędrują wzdłuż mojego policzka, ucha. Jego dotyk napawa mnie mrowieniem i ciepłem mimo energii, która unosi się między nami. „ Ciastko pomogło?” Jego usta powędrowały wzdłuż mojej szyi.

–

Oparłam się plecami o poduszki zamykając oczy w udanym ataku zmęczenia. Ale prawda jest taka, że nie chciałam by obserwował mnie z tak bliska. Nie chciałam aby wyczuł moje myśli, moją energię – te obce impulsy, które są we mnie od kilku dni.

–

- „ Prawie.” Wzdycham. „Ona bardzo dużo rzeczy ignoruje – bardzo jej się to teraz podoba.”

–

Studiuje mnie uważnie i intensywnie.

–

- „ Jakieś szczegóły?”

–

Spojrzałam w dół spowalniając swój oddech. „Jest tak… dalece zaawansowana. Ma już ten cały wygląd, wiesz? Ten niesamowity wygląd bez skazy. Ona nawet słyszała moje myśli, dopóki ich nie zablokowałam.” Skrzywiłam się i potrząsnęłam głową.

–

- „Niesamowity? To tak nas widzisz?” Oczywiście zmartwiły go moje słowa.

–

- „ Właściwie nie do końca niesamowity.” Zatrzymałam się zastanawiając się dlaczego to tak sformułowałam. „Coś bardziej… nienormalnego. Chodzi mi o to, że nawet modelki nie wyglądają tak idealnie. Nie wspominając o tym co zrobimy, gdy urośnie z dnia na dzień cztery cale tak jak ja? Jak to wyjaśnimy?”

–

- „ Tak samo jak zrobiliśmy z tobą.” Mówi patrząc na mnie uważnie. Widać, że bardziej był zainteresowany tym czego nie mówiłam, niż tym co mówiłam teraz. „ Nazwiemy to przyśpieszonym wzrostem. To nie jest rzadkością wśród śmiertelników.” Jego głos podnosi się w słabej próbie żartu, który nie zadziałał.

–

Odwróciłam wzrok patrząc na zawalone regały, obrazy olejne stojące z boku, które nie miały dla niego żadnego znaczeni, a dla mnie tak. Wie co się dzieje, ale miałam nadzieję, że nie może poczuć jak daleko to zaszło. Gdy powiedziałam te słowa przeanalizowałam wszystkie wnioski, nie zagłębiając się jakoś szczególnie w nie.

–

- „ Nienawidzi cię tak jak tego oczekiwałaś?” Pyta głosem głębokim, stałym.

–

Spojrzałam na niego, na tą wspaniała istotę, która lubi mnie przez ostatnie czterysta lat nie ważne jakie błędy robiłam i jak postępowałam.

–

Westchnęłam i zamknęłam oczy manifestując czerwonego tulipana, którego od razu mu dałam. To był nie tylko symbol naszej miłości, ale także symbol jego zwycięstwa.

–

- „ Masz rację, wygrałeś.” Potrząsnęłam głową przypominając sobie jak zareagowała gdy jej wszystko powiedziałam.

–

- „ Jest wstrząśnięta. Czuje się jak gwiazda rocka. Lepiej, jak wampirzyca, która jest gwiazdą rocka. Ale wiesz oprócz tego spania w trumnie i picia krwi.” Potrząsnęłam głową i uśmiechnęłam się powoli.

–

- „ Mityczny członek nieumarłych?” Pyta Damen. „Nie jestem pewien co powinienem o tym myśleć.”

–

- „ Och jestem pewna, że to tylko efekt uboczny z ostatnich faz bycie martwą. Dreszczyk emocji w końcu będzie słabnąć. Wiesz, zatonie się w rzeczywistości.”

–

- „ Tak było z tobą?” Pyta unosząc mój podbródek do góry bym na niego spojrzała. „Czy emocje gasną, a może nawet zgasły?” Jego spojrzenie jest głębokie. Wiedziałam, że był czujny na każdą zmianę mojego nastroju. „Czy dlatego tak trudno teraz ci na mnie spojrzeć?”

–

- „ Nie!” Potrząsnęłam głową w pełni świadoma, że dałam się złapać, więc chciałam to obalić. „Jestem po prostu zmęczona. Ostatnio tyle się działo, to wszystko.” Przytuliłam się do jego piersi. To było miłe uczucie po tym trudnym dniu.

–

- „ Dlaczego nie może być tak zawsze?” Mamroczę wiedząc co to oznacza: Dlaczego nie mogę się czuć tak?

–

Dlaczego wszystko się zmienia?

–

- „ Może. Naprawdę nie widzę żadnego powodu dlaczego nie miałoby tak być.”

–

Odciągnęłam się od niego i spojrzałam na niego. „Och mogę tylko pomyśleć o dwóch powodach.”

–

Skinęłam w kierunku Romy i Rayne, za które jesteśmy teraz odpowiedzialni, które schodziły ze schodów tak bardzo podobne do siebie. Miały tak samo czarne, długie i proste włosy, wielkie, ciemne oczy, bladą cerę, ale miały inne stroje. Romy miała na sobie różowy dres z pasującymi do niego klapkami. Rayne były bez butów i ubrana było na czarno. Ich czarny kot – Luna, siedział na jej ramieniu. Uśmiechnęły się ciepło do Damena. Jedyną rzeczą, która się nie zmieniła było to jak na mnie patrzyły.

–

- „ Będą nas tylko odwiedzać.” Mówi chcąc w to wierzyć i chcąc żebym ja również w to uwierzyła.

–

- „ Nie, nie będą.” Westchnęłam i zaczęłam zakładać japonki. „Ale nie jest tak ,że robią to bez powodu.” Wślizgnęłam się w buty i spojrzałam na niego.

–

- „ Idziesz już?”

–

Kiwnęłam głową unikając jego wzroku. „ Munoz ma przyjść do Sabine. Chce żebyśmy poznali się lepiej. Wiesz mniej stosunków nauczyciel – uczeń.” Zdałam sobie nagle sprawę, że powinnam go zaprosić. To byłoby bardzo niegrzeczne gdybym go nie zaprosiła. Ale obecność Damena przysporzy mi tylko zmartwienia odnośnie moich planów na wieczór. Może być trochę podejrzliwy, ale nie ma dowodów. Zwłaszcza po tym jak wyraźnie czuje mój udział w magii. „ Więc, wiesz…” Pozwoliłam, aby słowa zawisły między nami, ponieważ nie miałam pojęcia co powiedzieć dalej.

–

- „ o Romanie?”

–

Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na niego.

–

- „ Ostrzegłaś Haven? Powiedziałaś co jej zrobił?”

–

Skinęłam głową. Przywołałam słowa, które ćwiczyłam prze cała drogę w samochodzie, że Haven mogła być naszą jedyną szansą żebyśmy mogli zdobyć to czego chcemy. Miałam nadzieję, że to zrobiło na nim lepsze wrażenie, niż na mnie.

–

- „ I?”

–

Oczyściłam gardło.

–

Czekał aż zacznę mówić. Nauczył się być bardzo cierpliwym przez te sześćset lat, gdy otworzyłam usta chcąc coś powiedzieć, ale nie mogłam. Zna mnie zbyt dobrze. Więc zamiast tego po prostu podniosłam ramiona i westchnęłam wiedząc, że słowa są zbędne, a odpowiedź mógł zobaczyć w moich oczach.

–

- „ Rozumiem.” Mówi tonem gładkim, równym, bez śladu jakichkolwiek emocji, co musze przyznać, że mnie rozczarowało.

–

Sama siebie przez to oceniałam, więc dlaczego on tego nie robił?

–

- „ Ale to naprawdę nie tak jak myślisz. To nie jest tak, że nie próbowałam jej ostrzec. Ona nie chciała słuchać. Więc pomyślałam co do cholery. Jeśli ona będzie się nadal trzymać z Romanem, to co jest złego w tym, że będzie mogła nam pomóc znaleźć antidotum? Wiem, że to złe, naprawdę, ale pomyśl tylko, to wszystko jest jedną wielką transakcją.”

–

Patrzy na mnie, a jego twarz była spokojna, nie zdradzała na razie niczego.

–

- „ Poza tym nie mamy żadnych dowodów na to, że pozwoli jej umrzeć. Miał antidotum, wiedział co wybiorę. Ale nawet jakbym wybrała źle, skąd wiemy czy by nie dał nam eliksiru?” Biorę głęboki oddech nie wierząc, że argumentuje to tak samo jak Haven kilka chwil wcześniej. „ Może próbowałby to wszystko odwrócić! Wiesz, że byliśmy gotowi na to by pozwolić mu by ją zabił i obrócić wszystko przeciwko nam! Czy kiedykolwiek myślałeś o tym?”

–

- „ Nie. Nie myślałem.” Mówi a z jego twarzy zniknęły obawy.

–

- „ Ale to nie jest tak, że nie zamierzam monitorować calej sytuacji. Jestem pewna, że jest bezpieczna. Ona ma wolną wolę i nie możemy wybierać jej znajomych, więc pomyślałam, że wiesz o Romanie… i o wszystkim…”

–

- „ A co z uczuciem jakie Haven darzy Romana? Pomyślałaś o tym?”

–

Moje słowa zawierały przekonanie, którego właściwie nie czułam, gdy powiedziałam: „Ona kiedyś żywiła do ciebie takie uczucia, jak pamiętasz. I znudziło jej się to szybko. I nie zapominaj o Joshu. Była przekonana, że to jej bratnia dusza. Jestem pewna, że Roman starci urok i również znajdzie się na samym dole listy. Wiem, że to może jej się wydawac delikatne, ale to nie jest takie łatwe jak myślisz.”

–

Stoję dając mu do zrozumienia, że to już koniec tej rozmowy. Co się stało to się nie odstanie. Nie chciałam pokazać mu, że też się waham jeżeli chodzi o relacje jakie łączą Haven i Romana.

–

Waha się patrząc na mnie uważnie. A potem podszedł do mnie, wziął mnie za rękę i zaprowadził do drzwi, gdzie mnie pocałował. Pocałunek trwał bardzo długo, ponieważ żadne z nas nie chciało go przerwać.

–

Przybliżyłam się do niego. Chciałam by ten pocałunek pomógł mi odpędzić to zło, które otacza mnie każdego dnia.

–

- „ Powinnam już iść.” Pierwsza przerwałam tą chwilę świadoma ciepła jakie jest między nami.

–

Poszłam do swojego samochodu, a Damen poszedł do środka. Pojawiła się Rayne ze swoim kotem na ramieniu, a następnie pojawiła się Romy.

–

-„ Dzisiejszej nocy księżyc poruszać się będzie w nowej fazie.” Mówi mrużąc oczy. Jej mina była bardzo ponura. Wszystkie wiedziałyśmy co to dokładnie oznacza.

–

Kiwam głową i oparłam się o siedzenie, gotowa już by jechać, lecz w ostatniej chwili powiedziała: „Wiesz co robić prawda? Pamiętasz nasz plan?”

–

Skinęłam głową, czując nienawiść do sytuacji, w której się znalazłam.

–

Wyjechałam na ulicę, a ich myśli dotarły do mojej głowy: To źle używać magii dla egoistycznych powodów, to nikczemne. Wszystko co zrobiła wróci z trzykrotną siłą.

Rozdział 4 Pierwszą rzeczą jaką widzę, gdy podjechałam pod dom był srebrny Prius Munoza. Co szczerze mówiąc sprawiło, że miałam ochotę zawrócić i pojechać gdzie indziej. Ale nie robię tego. Westchnęłam i wjechałam do garażu. Wiedziałam, że nie mam wyboru, jak tylko stawić mu czoła. Stawiłam czoła temu, że moja ciotka spotykała się z moim nauczycielem historii. Wprawdzie lepiej było siedzieć z nim przy stole w trakcie kolacji niż w trakcie śniadania, co nastąpi jeżeli sprawy nadal będą rozwijać się w tak szybkim tempie i będzie tylko kwestią czasu, kiedy: do widzenia Panie Munoz, witaj wujku Poul! Widziałam to w swojej wizji. Teraz tylko mogłam czekać, jak to wszystko się rozwinie. Prześlizgnęłam się na palcach przez drzwi boczne. Chciałam wejść do mojego pokoju niezauważona, aby mieć trochę czasu dla siebie – czasy, którego potrzebuję, aby zrobić kilka prostych rzeczy. Byłam gotowa, by wejść na górę po schodach, gdy pojawiła się Sabine: „Oh tak myślałam, że słyszałam twój samochód w garażu. Za pół godziny będzie jedzenie, ale możesz przyjść do nas nieco wcześniej.” Wyjrzałam przez jej ramię w poszukiwaniu Munoza, ale dzięki ścianie, która oddziela korytarz od salonu, mogłam zobaczyć tylko parę sandałów ze sztucznej skóry siedzących na tureckiej kanapie, tak rozluźnionych jakby to był jego dom. Spojrzałam na nią, patrząc na jej blond włosy sięgający jej do ramion, zaróżowione policzki, musujące, niebieskie oczy i cieszyłam się, że jest szczęśliwa, mimo, że nie w taki sposób, który by mi odpowiadał. - „ Daj mi chwilę..” Mówię wymuszając uśmiech. „Muszę się umyć i zrobić kilka rzeczy…” Moje spojrzenie dryfuje z powrotem do Munoza nie mogąc oderwać wzroku przez ten niepokojący widok. - „ Dobrze, tylko niech nie zajmie ci to zbyt dużo czasu.” Odrzuca włosy za ramię i dodaje: „Oh i prawie bym zapomniała. Coś do ciebie przyszło.” Podaje mi kremową kopertę ze stołu. Był to list od Jude. Stałam i patrzyłam na niego, wiedząc, że nie muszę go otwierać, by wiedzieć co zawierał. Ale nie chciałam go dotykać, robić coś z czymś co było kiedyś moją pracą, albo należało do Juda, który jak się okazało odegrał znaczącą rolę w moim całym życiu. Pojawiając się znowu i znowu zawsze udawało mu się popsuć moje kontakty z Damenem. Odwieczny trójkąt miłosny, który zakończył się w dniu, w którym zauważyłam u niego tatuaż Ourboros. I choć Damen twierdzi, że wiele osób je ma – że jego znaczenie wcale nie musi być złe, nie mogłam ryzykować. Nie mogłam ryzykować, że Jude nie jest jednym z nich, gdyż uważałam, że jest. - „ Ever?” Sabine mówi wysyłając mi spojrzenie, które mówiło: Nie ważne jak dużo przeczytałam książek na ten temat, może wszystko się ułożyć. Uśmiechnęłam się słabo. Ręce mi drżały, ciało się pociło, gdy zawartość koperty okazała się być wypłatą, którą zarobiłam wraz z krótka notatką, a raczej prośbą żebym dała mu znać, czy wrócę, bo jeżeli nie to chciałby zatrudnić kogoś na moje miejsce.

To wszystko. Nie: co się do cholery stało? Albo: Dlaczego po tym jak się całowaliśmy rzuciłaś mnie na meble ogrodowe? On już wie. Wie od dawna. Może być teraz w samej czołówce tej gry, ale niewiele o tym wiem i zamierzałam to nadrobić. Wyrzuciłam kopertę do kosza, mój brak reakcji powinien być odpowiedzią. Nadszedł czas – aby zacząć wszystko od nowa (jedyna możliwość jak sądzą Romy i Rayne) złamać zaklęcie, które wypowiedziałam i nieświadomie wezwałam ciemne moce. Księżyc stawał się coraz większy, co oznacza, że bogini Hekate rośnie, którą błędnie wezwałam. Mam miesiąc, gdy to wszystko zatoczy koło. Sięgnęłam do pudełka biorąc świece, kryształy, zioła, olejek i kadzidło, których będę potrzebowała aby umieścić je w takiej kolejności jak poprzednio. Zrzuciłam moje ubranie i weszłam do wanny . Poczekałam, aż woda okryje moje ciało, a następnie wzięłam kilka jasnych kryształów z kwarcu i zaśpiewałam: Oczyszczam i odzyskuję moje ciało Więc moja magia może poprawnie się wiązać Mój duch odradza się gotowy do lotu Zezwalam mojej magii chwycić noc. Ale w przeciwieństwie do ostatniej próby nie przywołałam Romana. Nie chciałam go widzieć, dopóki nie będę gotowa i dopóki nie będzie to absolutnie konieczne. Dopóki nie odwrócę tego co zrobiłam. Nie mogę ryzykować, że wszystko będzie jak wcześniej. Nie mogłam ufać sobie do końca, tym bardziej, że marzyłam o nowych rzeczach. Pierwszej nocy obudziłam się zmarznięta, spocona, mająca w głowie obraz Romana. Byłam pewna, że to tylko skutek ostatnich wydarzeń – poznania prawdy o Judzie, danie Haven soku. Ale to wracało każdej nocy i nie tylko w moim snach, ale zaczęłam o tym marzyć, co jest dość dziwne, a na dodatek bije we mnie ten nieznany puls – co tylko przekonało mnie, że Romy i Rayne mają rację. Pomimo moich jak najlepszych odczuć tuż po rzuceniu zaklęcia, wszystko zaczęło się wyjaśniać i zrozumiałam co zrobiłam. Zamiast przywiązać Romana do siebie, ja przywiązałam się do niego. Zamiast moich planów, by szukał mnie – to ja beznadziejnie próbowałam go znaleźć. Damen nie może się o tym nigdy dowiedzieć. Nikt nie może wiedzieć. Przekonałam się na własnej skórze, że o skutkach bawienia się magią, a amatorzy którzy zanurzają się w nią zbyt szybko, cóż to może być ich koniec. Być może to ich ostatnia rzecz.

Wzięłam głęboki wdech i zanurzyłam się jeszcze głębiej, tak, że woda okrążała mi podbródek pochłaniając całą energię. Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, że wszystkiego się pozbędę. Gdy woda zaczęła stygnąć, czyściłam każdy centymetr swojego ciała chcąc zmyć nową, skażoną wersję mnie i odzyskać starą. Wydostałam się z wanny i zarzuciłam na siebie białe, jedwabne szaty. Przewiązałam przepaskę wokół pasa i udałam się do szafy wyjmując z niej nóż. Ten sam, który Romy i Rayne skrytykowały twierdząc, że jest zbyt ostry i do niczego się nie nadaje, a ja tylko pogorszyłam sprawę używając go i kazały mi stopić, a potem przekazać im, aby mogły dokończyć rytuał odpędzania, nie ufając tak początkującej osobie jak ja. Zgodziłam się to zrobić wprowadzając nóż w płomienie. Jeśli prawdziwym problemem jak twierdziły było moje zaklęcia, to co za różnica jakiego noża użyję? Tym razem, aby upewnić się, że wszystko będzie w porządku dodałam kila dodatkowych kamieni zdobiąc je w indiański sposób, aby mnie chroniły i zapewniły szczęście ( którego, jak były przekonane bliźniaczki będę potrzebować naprawdę dużo), krwawnika dla odwagi, siły i zwycięstwa (co było zawsze dobrym połączeniem) trochę turkusa dla uzdrowienia i aby wzmocnić zaklęcie. Następnie dodałam garść soli przed pojawieniem się białych płomieni. Wezwałam elementy ognia, powietrza, wody i ziemi odrzucając wszystko co złe i wzywając tylko dobro. Zaczęłam śpiewać, powtarzając to trzy razy zanim wezwałam największe moce. Tym razem byłam pewna, że wezwałam tylko dobrą stronę – zamiast Hekate przywołałam dobrą boginię. Uklękłam na podłodze na swoim świętym miejscu rysując na mojej dłoni linię życia a następnie przecinając ją nożem. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie Romana stojącego przede mną, kuszącego mnie, uśmiechającego się serdecznie i zapraszająco. Starałam się nie zwracać uwagi na jego hipnotyzujące piękno, jego niezaprzeczalny urok i na sznur zawiązany na jego szyi. Sznur nasączony moją krwią. Ten sam sznur umieściłam tam ostatnim razem, w czwartek wieczorem, kiedy próbowałam po raz pierwszy wykonać rytuał i myślałam, że mi się udało, ale wszystko poszło nie tak jak chciałam. Tym razem będzie inaczej. Moje zamiary są inne. Chcę z powrotem moją krew. Zamierzam się uwolnić. Zanim będzie mógł zniknąć zaczęłam śpiewać: Rozwiązuję ten węzeł Pozbywam się twojej magii Tam gdzie kiedyś był związany ten sznur mocno Odwracam to, by wszystko było jak należy Twój uścisk nie jest już silny, potrafię się z niego uwolnić Rozwiązuje ten sznur i będę wolna Żadne krzywdy mnie nie spotkają Od dziś wszystko się zmieni

To jest moja wola, moje słowo, moje życzenie – tak musi być! Zmrużyłam oczy czując powiew wiatru popychający mnie w stronę ściany. Usłyszałam grzmot nad głową i błysk. Moja prawa dłoń była podniesiona i otwarta – moje spojrzenie zablokowało się na nim. Psychicznie poluzowałam węzeł na jego szyi i wezwałam krew z powrotem do siebie. Wróciłam tam, gdzie to wszystko powstało. Powróciłam tam, gdzie to wszystko należało. Moje oczy były rozszerzone z emocji. Podniosłam rękę do rany na mojej szyi czekając, aż się w pełni zagoi i nie będzie żadnego śladu tego co zrobiłam. Tak jakby nigdy się to nie wydarzyło. Ale gdy byłam gotowa pozbyć się go na dobre, uwolnić siebie z jego rąk, ten dziwny, obcy puls przeszył moje wnętrze ze straszliwą siłą, tak, że nie mogłam go w ogóle zatrzymać. Potwór wewnątrz mnie był teraz w pełni obudzony, rósł w siłę z każdą sekundą. Był spragniony i domagał się zaspokojenia. Moje serce zaczęło szybciej bić, ciało drżeć i nie ważne jak bardzo bym walczyła, to i tak nie ma sensu. Jestem zakładniczką jego pragnienia, tęsknoty – ja się przestałam w ogóle liczyć, a tym bardziej konsekwencje tego. Moim jedynym celem jest zaspokojenie jego potrzeb. Oglądałam jak cykl powtarza się po raz kolejny. Moja krew spływająca z mojej dłoni, przewód zawiązany na szyi Romana - zwisający i nasiąknięty moją krwią, zwisający aż do jego piersi. Bez względu na to co robię, jak bardzo próbuję z tym walczyć i to powstrzymać, nic nie mogę zrobić. Nie zatrzymałam się, widząc zasadzkę w jego oczach. Nie zatrzymałam pociągu do niego. Nie powstrzymałam zaklęcia, które wiąże mnie z nim. Jego ciało jest jak magnes, które ma tylko mnie, zamykając niewielką przestrzeń między nami w niecała sekundę. A teraz tęsknota za nim jest nie do powstrzymania, nie do wytrzymania. Widzę tylko jego. Jest wszystkim czego potrzebuję. Mój cały świat ograniczał się teraz do niego. Jego usta były dla mnie takie kuszące, zapraszające. Ten dziwny puls wzywa mnie do przodu, chętny abym się z nim połączyła. Moje usta legną do niego coraz bliżej, gdzieś tam głęboko, gdzieś… Zupełnie nie mogłam sobie przypomnieć zapachu Damena, jego wizerunku. Miałam tylko krótki błysk światła, który za chwilę znikał, by przypomnieć mi kim jestem, czym jestem i jaki jest mój prawdziwy powód bycia tutaj. Wystarczająco mi się przypominał, aby uwolnić mnie od strasznego marzenia. Krzyknęłam z rozpaczy: „Nie!”

Odskoczyłam uwalniając siebie od niego, od tego. Wtedy Roman zniknął z moich oczu. Jedynym śladem tego, że tu był, jest straszliwy ból w środku mojego ciała, zakrwawione ubrania i nadal rozbrzmiewające słowa w moim gardle: -„ Nie, nie, nie, nie, nie. Boże proszę, nie!” - „ Ever?” Patrzę w kierunku szafy nerwowo ściskając swoje ubrania mając nadzieję, że ona po prostu odejdzie, da mi trochę czasu, spokoju, a przynajmniej wystarczająco dużo czasu, aby się dowiedzieć.. . - „ Ever, wszystko w porządku? Kolacja już jest gotowa, mogłabyś w końcu zejść na dół!” - „ Dobra!” Zamknęłam oczy szybko manifestując sukienkę. Nie miałam pojęcia co mam teraz zrobić, gdzie mam pójść. Choć jedno jest pewne – nie mogę powiedzieć Romy i Rayne – były świadkami mojej ostatniej fatalnej próby, a ja nie przeżyję tego ponownie. Poza tym za bardzo kochają Damena, by mi to wybaczyć. - „ Będę za sekundę, naprawdę!” Mówię wyczuwając jej energię z drugiej strony drzwi. - „ Pięć minut!” Oddala się dodając: „ Jeżeli do tej pory cię nie będzie, wrócę po ciebie!” Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową. Zadbałam o swój wygląd, by nikt niczego nie podejrzewał, ponieważ jeżeli zobaczą, że na zewnątrz wszystko jest dobrze, nie będą wiedzieli, że w środku dzieje się, aż tak źle.

Rozdział 5 Wymknęłam się boczną bramą i wyszłam na ulicę. Usłyszałam śmiejących się i żartujących Sabine i Munoza tuż przy basenie, a potem zaczęłam biec. Uważałam, aby złagodzić tempo, by nie biec zbyt szybko, ale też nie za wolno. Nie chciałam przyciągać niczyjej uwagi. Szczególnie złe by było tłumaczenie tego Sabine. Więc wzięłam wcześniej trochę piersi z kurczaka z grilla, sałatkę ziemniaczaną, całą kolbę kukurydzy i szklankę wody – udawałam, że mnie to interesuje byle tylko nie wzbudzić nowych podejrzeń. Jej głos był piskliwy i całkowicie wysoko, gdy mówiła: „ Teraz? Ale robi się ciemno, no i właśnie co zjadłaś!” Jej wzrok uważnie się mi przyglądał, wymyślając w głowie nowe rozwiązania tej sytuacji, takie jak bulimia! Po wykluczeniu anoreksji starała się wytłumaczyć moje dziwne zachowania, oraz moje dziwne nawyki żywnościowe bulimią. Chciałabym jej wyjaśnić, usadzić ją i jej powiedzieć: „ Wyluzuj. To nie to co myślisz. Jestem nieśmiertelna, a sok jest wszystkim czego potrzebuję, by przetrwać. Ale teraz mam mały problem – problem czarów, więc nie mogę czekać!” Ale to nigdy się nie zdarzy. Nie może się zdarzyć. Damen jasno mi powiedział, że muszę zatrzymać nasz sekret dla siebie. I po zobaczeniu co się z nim stało, gdy dostał się w niepowołane ręce, muszę powiedzieć, że zgadzam się z nim w stu procentach. Ale zachowanie tego w tajemnicy jest jednym z moich największych wyzwań. Jestem teraz oficjalnie osobą (przynajmniej dla Sabine, bo Munoza to już nie dotyczy) ubraną w T-shirt, trampki, szorty, która idzie pobiegać wieczorem. Łatwy i dobry pretekst do wyjścia z domu, z dala od Munoza, którego nigdy nie chciałam poznać z tej osobistej strony. Łatwy pretekst, aby uciec od ciotki, która jest dla mnie tak uprzejma i pomocna, a ja nie mogę dla niej nic zrobić i czuję się z tym jak najgorsza osoba na świecie, która powoduje wszelkie kłopoty. Łatwy i dobry pretekst, aby uciec od dwóch wspaniałych i dobrych ludzi, na dodatek wszystko prowadzi mnie do ciemnej obsesji. Od której nie mogę się uwolnić. Obsesji, którą jestem zdeterminowana pokonać. Skręciłam szybko w ulicę po lewej stronie patrząc na złote samochody, chodniki, na które padają ostatnie promienie słońca przez co wydają się miększe, cieplejsze. Moje mięśnie pracują szybciej, nogi poruszają się coraz wyżej i szybciej. Starałam się spowolnić, bo wiedziałam, że może to być zbyt ryzykowne, ale nie mogłam. Nie mogłam się zatrzymać. Już ktoś inny przejął nade mną kontrolę. Dążyłam do tego miejsca, jak strzała w kompasie pokazująca północ. Cała moja istota skoncentrowała się na tym jednym punkcie. Samochody, ludzie, wszystko wokół mnie było zredukowane do

rozmazującego się koloru pomarańczowego. Wszystko co mijałam stawało się jedynie plamą. Moje serce zaczęło bić mocniej, ale nie z biegu, czy wysiłku, tylko dlatego, że złamałam pewną barierę. Gdy byłam coraz bliżej czułam napięcie. Byłam blisko… Coraz bliżej… Prawie na miejscu. Biegłam jak szalona, ale dla mi nadal to nie wystarczało, biegłam za wolno. W momencie, gdy to zobaczyłam zatrzymałam się. Moje spojrzenie zwężało się, a wszystko wokół mnie przestało istnieć. Wpatrywałam się w drzwi Romana, jak jakaś bestia. Próbowałam przezwyciężyć ten dziwny, obcy puls we mnie i wejść tam i skończyć to wszystko raz na zawsze. Zmusiłam siebie na długie, głębokie oddechy wzywając siłę, której będę potrzebować. Zrobiłam pierwszy krok, gdy usłyszałam swoje imię wypowiedziane głosem, którego miałam nadzieję już nigdy nie spotkać. Szedł w moją stronę, unosząc się lekko jak letni wiatr. Jego lewa ręka była zabandażowana. Stanął naprzeciwko mnie patrząc na mnie uważnie, gdy powiedział: „Co robisz?” Z trudem przełknęłam czując jak mój puls zwalnia. Moją pierwszą myślą nie była ucieczka, zakończenie pracy, ani umieszczenie drugiej ręki w bandażu, ale żeby skłamać. Podać mu jakiekolwiek usprawiedliwienia, że potrafię wyjaśnić moją obecność koło sklepu Romana. - „ A co ty tu robisz?” Przekręciłam oczami . Wiedziałam, że trudno by mi było znaleźć go tu przypadkiem. Mimo wszystko jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, członkami tego samego plemienia – nieuczciwych nieśmiertelnych. „Oh, ładny rekwizyt, tak przy okazji.” Wskazałam na jego bandaż, który stanowi bardzo dobrą przykrywkę dla tych, którzy nie są wtajemniczeni. Ale ja byłam. Patrzy na mnie potrząsając głową. Jego głos był stały, pewny siebie, gdy mówi: „W porządku Ever? Nie wyglądasz zbyt dobrze…” Potrząsnęłam głową i przekręciłam oczami. „Niezła próba Jude, muszę to przyznać. Fałszywa troska o mnie, udawanie poszkodowanego. Jesteś gotowy, aby robić to cały czas, co nie?” Zmarszczył brwi przechylając głowę tak, że kilka dredów opadło mu za ramię sięgając niemal jego talii. Udawał przyjaznego i niewinnego, gdy powiedział: „Zaufaj mi, nie jestem fałszywy. Pamiętasz kiedy mnie uderzyłaś i wyrzuciłaś na meble?” Pokazuje swoją rękę. „To jest tego skutek. Stłuczenie, złamana kość promieniowa i wybicie niektórych palców, tak mi powiedział lekarz.” Wzdycham i potrząsam głową. Nie mam czasu na tę farsę. Muszę dostać się do Romana i pokazać mu, że nie może mnie kontrolować, nic nie znaczy dla mnie i pokazać mu kto tu rządzi. Oczywiste jest, że częściowo odpowiada za to co się ze mną dzieje i muszę przekonać go, by dał mi antidotum, aby położyć kres tej grze.

- „ Choć jestem pewna, że to wygląda bardo wiarygodnie dla większości ludzi, ja nie jestem większością. Wiem dużo więcej. A faktem jest, że dobrze o tym wiesz. Więc po prostu to zakończmy dobrze? Nie mogło cię to zranić. Przynajmniej nie na długo. Masz zdolności uzdrawiania, ale o tym już chyba wiesz, czyż nie?” Patrzy na mnie marszcząc brwi i robiąc krok wstecz. A prawda jest taka, że naprawdę wygląda na zakłopotanego. - „ Co ty mówisz?” Rozejrzał się dookoła. „ Leczenie? Mówisz poważnie?” Westchnęłam trzymając ręce na biodrach. „Heloł? Członek diabelskiego plemienia Romana? Nie udawaj, że nie jesteś jednym z nich, widziałam tatuaż.” Nadal patrzy na mnie zakłopotany. Pomyślałam: szkoda, że nie jest aktorem, bo naprawdę dobrze mu to wychodzi. - „ Heloł? Tatuaż Ouroboros? Na plecach?” Przekręciłam oczami. „Widziałam go, dobrze o tym wiesz. Prawdopodobnie chciałeś żebym go zobaczyła, więc przekonałeś mnie żebym weszła do jacuzzi z…” Potrząsnęłam głową. „Nieważne. Powiedzmy, że teraz wiem wszystko co musiałam wiedzieć. Wszystko najwyraźniej chciałeś mi przekazać. Dlatego mnie do tego wszystkiego zachęcałeś.” Stał przede mną pocierając dłonią brodę i patrząc na mnie uważnie. Jakby to miało mu w czymś pomóc. „Ever, mam ten tatuaż od wieków..” - „ Nie wątpię.” Kiwam głową nie pozwalając mu skończyć. „ Więc powiedz mi od jak dawna znasz Romana? Który to był wiek? XVIII czy może XIX? No dalej, możesz mi powiedzieć. Nawet jeżeli było to dawno temu, na pewno tego nie zapomniałeś.” Zacisnął wargi w sposób, który sprawił że na jego policzkach pojawiły się dołeczki, ale już mnie to nie rozpraszało. Nie tak jak kiedyś. - „ Słuchaj.” Mówi, starając się zachować spokój, choć jego aura powiedziała mi jak bardzo jest zły. „Szczerze mówiąc nie mam pojęcia o czym mówisz. Poważnie Ever, to jakieś szaleństwo. A prawda jest taka, że mimo wszystko…” Popatrzył na swoją zranioną rękę. „ Naprawdę chciałbym ci pomóc, ale… cóż.. traktujesz mnie jak jakiegoś łotra… „ Potrząsa swoje głową. „ Ale pozwól mi o to spytać… skoro mówisz, że Roman jest taki zły, to czemu czaisz się przed jego sklepem, czekając jak pies czeka na swojego właściciela?” Rzuciłam okiem na niego, a potem na drzwi od sklepu i na moich policzkach pojawił się rumieniec. Moje serce zabiło mocniej. Dałam się złapać na gorącym uczynku, ale nie chciałam dać tego po sobie poznać. - „ Nie czaję się..” Zacisnęłam usta zastanawiając się dlaczego się tłumaczę. „ Poza tym mogę zadać ci to samo pytanie.” Moje oczy krążyły po nim przyglądając się uważnie jego opaleniźnie, lekko krzywym przednim zębom – które pewnie miały zmylić ludzi – ludzi takich jak ja. I te oczy – niesamowite niebiesko zielone oczy – te same oczy, w które wpatrywałam się przez ostatnich czterysta lat. Ale nigdy więcej. Nie odkąd dowiedziałam się, że jest jednym z nich.

Wzrusza ramionami i pociera swój bandaż. „Nie mam wrogich zamiarów właśnie szedłem do sklepu. Nie wiem czy pamiętasz, ale w soboty zamykamy wcześniej.” Zwężyłam wzrok, nie dając się nabrać nawet na sekundę. Mimo, że to bardzo prawdopodobne. Prawie wiarygodne. Ale nie do końca. - „ Mieszkam na tamtej ulicy.” Pokazuje w kierunku jakiegoś nieznanego, oddalonego miejsca, które prawdopodobnie nawet nie istnieje. Ale nie podążyłam za jego ruchem. Moje spojrzenie nadal jest utkwione w nim. Nie mogę sobie pozwolić na utratę baczności. Nawet na chwilę. Mógł oszukiwać mnie wcześniej, ale teraz znam prawdę. Teraz wiem, kim jest. Podchodzi bliżej, ostrożnie, powoli, zachowując bezpieczny dystans między nami. „Może pójdziemy na kawę lub coś innego? Pójdziemy gdzieś, gdzie można by spokojnie usiąść i porozmawiać? Wyglądasz jakbyś miała zamiar pęknąć. Co ty na to?” Patrzę na niego nadal. Jest wytrwały, dam mu to czego chcę. „Jasne.” Kiwam głową uśmiechając się. „Z chęcią poszłabym w jakieś miłe, ciche miejsce, by napić się czegoś i długo rozmawiać, ale najpierw muszę ci coś udowodnić.” Jego ciało zrobiło się napięte, jego aura jest niepewna, wydaje się być oszołomiona, nie mogąca tego pojąć, ale nie dam się nabrać. - „ Potrzebuję dowodów, że nie jesteś jednym z nich.” Przekręca oczami, a na twarzy pojawia mu się grymas troski. „ Ever nie wiem, kim jesteś…” Jego słowa przerwał widok noża – athame, który pojawił się w mojej dłoni. Wysadzany był klejnotami, był idealną repliką noża, którego niedawno używałam do rytuału. - „ Jest tylko jeden sposób, aby to udowodnić.” Mówię niskim i spokojnym głosem, wpatrzona w niego. Zrobiłam mały krok w jego kierunku, a potem następny podchodząc coraz bliżej. „Wiem kiedy będziesz kłamać, więc nawet nie próbuj. Aha i chyba powinnam cię ostrzec – nie mogę być odpowiedzialna za to co się stanie, jeżeli skłamiesz. Ale nie martw się, dobrze wiesz, że będzie boleć tylko przez sekundę..” Szłam prosto na niego. Nieskutecznie próbował się odsunąć, bo jestem zbyt szybka i byłam tuż przy nim zanim zdążył zareagować. Drasnęłam nożem jego skórę, wiedząc, że to tylko kwestia czasu zanim się krew pojawi się, a rana się zagoi. Tylko kwestia czasu… - „ O Boże!” Szepnęłam szeroko otwierając oczy, czując suchość w gardle, patrząc jak on potyka się i prawie traci równowagę. Jego oczy patrzą to na mnie, to na jego bliznę na ramieniu. Patrzymy jak krew sączy się z rany tworząc na ulicy kałużę. „Oszalałaś?” Wrzeszczy. „Co ty do cholery wyrabiasz?”

- „ Ja…” Moje usta zamarły na skutek szoku, nie mogąc wymówić żadnych słów. Nie mogłam oderwać wzroku od rany i tego co zrobiłam. Dlaczego się nie uzdrawia? Dlaczego nadal krwawi? Cholera! - „ Przeprasza… mogę to wyjaśnić… ja..” Sięgnęłam do niego, ale on się odsuwa unikając mojego dotyku, nie chcąc być blisko mnie. - „ Słuchaj.” Mówi przyciskając ranę starając się ją zatamować, ale to tylko pogarsza sprawę. „Nie wiem w co się wmieszałaś i co się z tobą dzieje Ever, ale musisz stąd odejść natychmiast!” Potrząsnęłam głową. „ Pozwól mi zabrać cię do szpitala. Musimy tylko zjechać ulica w dół..” Zamknęłam oczy manifestując miękki ręcznik trzymany tuz przy ranie, dopóki nie uzyska pomocy. Widziałam jak bardzo był blady. Nie mieliśmy czasu do stracenia. Zignorowałam jego protesty i wsunęłam swoją rękę pod jego ramię prowadząc go do samochodu, który wymanifestowałam. Ten dziwny natarczywy puls uspokoił się teraz, ale zmusił mnie, by spojrzeć przez ramię aby zobaczyć Romana patrzącego na nas zza okna. Jego twarz rozpromieniona była przez uśmiech. Odwrócił się i zamienił tabliczkę z OTWARTE na ZAMKNIĘTE.

Rozdział 6 - „ Jak się ma?” Rzuciłam magazyn na stolik stojący obok mnie i wstałam. Rzuciłam ostrożne spojrzenie na pielęgniarkę, a następnie na dwie zabandażowane ręce Juda. Jego aura była czerwona ze wściekłości, a jego okrutne spojrzenie wyraźnie sugerowało mi, że nie chce mnie więcej widzieć. Pielęgniarka zatrzymała się. Jej wzrok wędrował po mnie, przez co zaczęłam czuć się niepewnie i zastanawiać się, co Jude jej powiedział. - „ Rana sięga, aż do kości, jest mocno poszarpana.” Mówi ostrym głosem. „Dostał antybiotyki. Pomimo tego nadal będzie go to bardzo boleć. Musi bardzo dużo odpoczywać. Powinien wyjść z tego wciągu kilku tygodni.” Jego spojrzenie przesunęło się w kierunku drzwi, podążyłam za nim. Zobaczyłam dwóch mężczyzn ubranych w mundury najlepszych w Laguna Beach. Ich wzrok wędruje na mnie i na Juda, a następnie na pielęgniarkę, która kiwa twierdząco. Zmroziło mnie. Nie mogłam przełknąć śliny, ponieważ w gardle miałam coś jakby w kształcie kamienia. Ich spojrzenia były wrogie. Wiedziałam, że na to zasługuję – na wyciągnięcie mnie stąd w kajdankach, ale wciąż nie byłam pewna, czy to zrobił. Nie sądziłam, by mogło do tego dojść. - „ Więc, co chcesz nam powiedzieć?” Stoją przede mną z szeroko rozwartymi nogami, trzymając ręce na biodrach i z oczami ukrytymi za okularami. Rzuciłam okiem na pielęgniarkę, na Juda i policjantów, wiedząc co to oznacza. I pomimo tego moją jedyną myślą było: Mogę wykonać jeden telefon? Nie, to nie jest tak, że mogę zadzwonić tak po prostu do Sabine by ją prosić o adwokata, czy do Damena. Oczywiście był to jeden z moich dylematów… Właśnie odchrząknęłam chcąc oczyścić swoje gardło, by móc coś powiedzieć, gdy Jude mówi: „Już jej powiedziałem…” Kiwa głową w kierunku pielęgniarki. „Naprawiałem dom i poszło coś nie tak. Nie znam swoich możliwości. Zdecydowanie powinienem zadzwonić po mechanika.” Zmusza się do uśmiechu i do spojrzenia na mnie. I mimo, że chciałam również się uśmiechnąć, byłam tak wstrząśnięta jego słowami w mojej obronie, że wszystko co mogłam zrobić to stać i gapić się na niego. Policjanci westchnęli oczywiście niezadowoleni. Podjęli ostatnią próbę, gdy patrzyli na Juda i powiedzieli: „Jesteś pewien? Jesteś pewien, że nie wydarzyło się nic więcej? To trochę szalone, że remont, mógł uszkodzić obie ręce…” Patrzyli na mnie znacząco. - „ Nie wiem co powiedzieć.” Jude wzrusza ramionami. „To może być szalone, ale stało się wyłącznie z mojej winy.” Zmarszczyli brwi i powiedzieli, że jeżeli zdecyduje się zmienić swoją historię w razie czego pozostawiają numer telefonu. W chwili gdy poszli pielęgniarka skrzywiła się patrząc na mnie i powiedziała: „Dałam mu coś od bólu.” Jej spojrzenie utkwiło na mnie, wyraźnie nie wierząc w to co powiedział Jude. Myślała, że jestem szalona i że w ataku furii go pocięłam. Kiwa głową w kierunku jego ramion wypełniając receptę. Przekazuje ją mnie, a następnie szarpie z powrotem. „Chcemy,

odeprzeć wszelkie szanse na zakażenie. Najlepiej będzie jeżeli wróci do domu i będzie odpoczywać. Będzie chciało mu się spać, więc najlepiej będzie jak zostawisz go w spokoju i pozwolisz odpocząć.” Marszczy na mnie brwi. - „ Dobrze.” Mówię, ale jestem tak przerażona tym co się stało, kontrolą policji, obroną Juda, że moje słowa brzmią jak pisk. Jej usta się wykrzywiają. Oczywiście niechętnie zostawia Juda pod moją opieką, ale ma niewielki wybór. Wyprowadziłam go na zewnątrz do mojego wymanifestowanego samochodu, który jest dokładną repliką tego, którym aktualne jeżdżę. Czułam się źle, ledwo mogłam spojrzeć mu w oczy. - „ Po prostu odjedź trochę i mnie wysadź.” Mówi głosem niskim, wycieńczonym. Wyobrażałam sobie, jak on może się czuć i co on o mnie myśli. I choć wydawało mi się, że jego aura trochę zmiękczała, nadal była czerwona. „ Możesz wysadzić mnie przy głównej plaży. Poradzę sobie.” - „ Nie zostawię cię tam.” Mówię hamując na czerwonym świetle. Mimo, że było bardzo ciemno widziałam na jego czole pot, który świadczył o tym jak bardzo musiał cierpieć dzięki mnie. - „ To niedorzeczne.” Potrząsam głową. „Po prostu powiedz mi gdzie mieszkasz i obiecuję, że bezpiecznie wrócisz do domu.” - „ Bezpiecznie?” Śmieje się ironicznie. „ Zabawne. Użyłaś tego słowa dwa razy w ciągu ostatnich pięciu minut, aby być porządną. Nie czuję nic poza bezpieczeństwem bycie koło ciebie.” Wzdycham wpatrując się w nocne niebo. Nacisnęłam lekko na gaz. „Posłuchaj.. przepraszam. Naprawdę, naprawdę przepraszam.” Patrzę na niego tak długo, aż kiwnął w stronę ulicy. - „ Korek uliczny?” Kręci głową. „ To też potrafisz zrobić?” Odwróciłam wzrok myśląc o tym co powiedzieć. - „ To tutaj po lewej stronie. Ten z zieloną bramą. Po prostu podjedź na podjazd i to wszystko.” Zrobiłam to co powiedział. Zahamowałam nieśmiało przy drzwiach garażu, które są równie zielone co brama. Zgasiłam silnik, a on powiedział: „ Oh nie.” Patrzy na mnie. „Nie ma takiej potrzeby. Nie musisz zostawać.” Wzruszyłam ramiona nachylając się nad nim, by otworzyć mu drzwi. Zobaczyłam jak się krzywi, gdyż byłam zbyt blisko niego. - „ Posłuchaj.” Mówię z powrotem się odchylając. „Wiem, że jesteś zmęczony i że chcesz być jak najdalej ode mnie jak tylko to możliwe i tak szybko jak to możliwe i nie mogę powiedzieć, że cię za to obwiniam. Gdybym była tobą też bym się tak czuła. Ale może znajdziesz dla mnie chwilę, ponieważ pragnę ci to wszystko wytłumaczyć. Naprawdę.” Mamrocze coś pod nosem, a potem odwraca się w moją stronę.

Wiedziałam, że muszę zacząć szybko, póki jest w stanie pozwolić mi mówić. „Słuchaj, wiem że brzmi to dziwnie, ale naprawdę nie mogę podać ci wszystkich szczegółów, ale musisz mi uwierzyć i zaufać, że miałam naprawdę dobry powód, by sądzić, że jesteś jednym z nich.” Zamknął oczy marszcząc brwi z bólu. Spojrzał na mnie i powiedział: „Łotry. Jasne. Punkt dla ciebie Ever. Bardzo dokładnie dałaś mi to do zrozumienia, pamiętasz?” Patrzy na swoją ranę. Potarłam nos i zacisnęłam usta. Wiedziałam, że to wszystko nie wygląda zbyt dobrze, więc szybko dodałam: „ Więc, dobrze … bo widzisz… jedynym powodem tego było to, że myślałam, że jesteś zły. Naprawdę. To był jedyny powód tego co zrobiłam. Chodzi mi o to, że widziałam twój tatuaż – i muszę przyznać, że był całkiem przekonujący pomijając to, że nie świecił i nie migał. A dokładając do tego dzwoniącą Ave i kilka innych rzeczy dało mi to do myślenia…” Potrząsnęłam głową. „ Skoro mnie tak bardzo teraz nienawidzisz i jesteś na mnie wściekły to dlaczego mi pomogłeś? Dlaczego skłamałeś policjantom i wziąłeś całą winę na siebie? Skrzywdziłam cię oboje to wiemy, ale oni o tym nie wiedzieli. Miałeś świetną okazję, by mnie wsypać, ale kłamałeś by mnie bronić. I szczerze mówiąc nie rozumiem tego.” Zamyka oczy ponownie i odchyla głowę do tyłu. Jego ból był tak namacalny, że byłam gotowa odwołać wszystko co powiedziałam i dać mu wejść do środka, aby mógł mieć spokój i mógł odpocząć. Patrzył na mnie swoimi niesamowitymi niebieskimi oczami, gdy powiedział: „Posłuchaj Ever powodem jest – który wydaje się być szalonym, że bardziej mnie interesuje jak to zrobiłaś niż co zrobiłaś.” Patrzę na niego zaciskając palce na kierownicy i nie mogąc mówić. - „ Jak rzuciłaś mnie na swoim podwórku…” Z trudem przełknęłam patrząc przed siebie i nie mówiąc ani słowa. - „ W jednej chwili stałaś przede mną z pustymi rękami, a w następnej trzymałaś nóż ozdobiony klejnotami. A przy okazji zniknęłaś zaraz po tym jak mnie zaatakowałaś, prawda?” Wzięłam głęboki oddech i skinęłam. Nie ma powodu już, by kłamać. - „ I jeszcze jakby tego było mało uruchomiłaś swój samochód nie używając kluczy, a z tego co wiem akurat ten model ich wymaga. I nie zapomnijmy o dniu, w którym po raz pierwszy zastałem cię w sklepie mimo, że drzwi były zamknięte i nie wspominając o tym, że bardzo szybko znalazłaś Księgę Cieni, która również została zabezpieczona zamkiem. Tak więc zapomnijmy o wszystkich innych sprawach. Zapomnijmy o przeprosinach i wyjaśnieniach i wszystkich tych bzdurach. Co się stało to się nie odstanie. Nie ma już odwrotu. Wszystko czego tylko chcę to to, żebyś mi wyjaśniła jak to zrobiłaś. Tym jestem zainteresowany.” Patrzyłam na niego z trudem przełykając. Byłam niepewna, nie wiedziałam co mam zrobić. Spróbowałam zażartować mówiąc: „Dobra, ale najpierw powiedz mi czy te leki jeszcze działają?” Zaśmiałam się mając nadzieję, że uda mi się go tym zarazić. - „ Słuchaj Ever, jeżeli kiedykolwiek zdecydujesz się na uczciwość, wiesz gdzie mnie szukać. W przeciwnym razie…” Otworzył drzwi i próbuje wysiąść, ale mając obie ręce w bandażu to nie jest takie łatwe, jak się wydaje.

Wyskoczyłam ze swojej strony do niego zanim jeszcze zdążył mignąć oczami. Miałam nadzieję, że to nie urazi jego męskości, gdy mówię: „Pozwól mi.” Ale on tylko siedzi patrząc się na mnie i po chwili mówi: „A następnie oczywiście…” Nasze oczy spotkały się i zaczęłam oddychać szybciej ze zdenerwowania. - „ Poruszasz się tak szybko i płynnie jak kot w dżungli.” Stoję nic nie mówiąc, niepewna co będzie dalej. - „ Więc, pomożesz mi czy nie?” Pyta unosząc brew. Kiwnęłam głową przechodząc przez kolejne etapy otwierania drzwi i oferuję wsparcie w postaci mojego ramienia. Poczułam jak bardzo jest osłabiony w chwili, gdy ciężar jego ciała przeniósł się na mnie. - „ Możesz otworzyć również drzwi frontowe?” - „ Jasne.” Powiedziałam patrząc na niego. „Tylko daj mi klucz.” Jego oczy skupione były na mnie. „ Od kiedy potrzebny ci klucz?” Westchnęłam idąc oświetloną drogą prowadzącą do jego drzwi. Zwróciłam uwagę na otaczające nas wkoło kwiaty. „ Nie miałam pojęcia, że tak je lubisz.” - „ Bo nie lubię. No niezupełnie. Lina wszystkie zasadziła. Tylko je utrzymuję. Trzymam tu większość ziół potrzebnych do sklepu.” Kieruje się w kierunku drzwi. Był tak zmęczony, że oczywiście tylko marzył, by skończyć z tym wszystkim. Zamknęłam oczy i otworzyłam drzwi zanim usłyszałam, że moja moc skierowała się w jego stronę. Stałam jak idiotka patrząc się na niego z przepraszającą miną. Niechętnie poruszyłam się nawet wtedy, gdy pokręcił głową i dał mi znak żebym się ruszyła. - „ Zaatakujesz mnie ponownie?” Jego spojrzenie wędruje na mnie wypełniając mnie ciepłem. - „ Tylko jeśli wymkniesz się spod kontroli.” Wzruszam ramionami. - „ Czy to gra słów?” Przekręca oczami a jego usta są lekko zakrzywione. Śmieję się mówiąc: „Tak, ale wyjdziesz na tym bardzo źle.” Opiera się o framugę patrząc na mnie uważnie, spokojnie, gdy mówi: „Słuchaj, nienawidzę przyznawać się do tego, ponieważ wystarczy mi wrażeń jak na jedno życie, ale potrzebuję trochę pomocy. Leki trochę dały mi kopa i nie byłem zbytnio dobry, gdy miałem zdrową jedną rękę, więc nie wiem jak sobie teraz poradzę w jedzeniu. To zajmie tylko minutę, dwie najwięcej. A potem wrócisz do Damena i swojego nocnego życia.” Skrzywiłam się zastanawiając się dlaczego to powiedział. Włączyłam światło i zamknęłam za sobą drzwi. Rozglądałam się po jego przytulnym mieszkaniu i byłam zaskoczona, że znalazłam go w Laguna Beach. Miał stare kominki z cegły i duże okna. Rzadko można było to zobaczyć.

„ Fajny, co nie?” Kiwa głową czytając w moich myślach. „ Został zbudowany w 1958 roku. Lina go kupiła bardzo dawno temu, zanim wydała pieniądze na podróże.” Skierowałam się do przesuwanych, szklanych drzwi, które prowadziły do drogi wykładanej kostką, a ta do urwiska na której były schody prowadzące prosto do oceanu. - „ Wynajmuje mi go tanio, ale moim marzeniem jego go kupić w przyszłości. Obiecała mi, że mi go sprzeda jeżeli nie zamienię go w kolejny zwykły domek w stylu toskańskim.” Śmieje się. Poszłam do kuchni i zaczęłam grzebać w szafkach, póki nie znalazłam kieliszków. Rozglądałam się wokół szukając butelki z wodą. Odwróciłam się i zobaczyłam, że stoi tak blisko mnie, że mogę zobaczyć każdy blask w jego oku, każdą zmianę. - „ Nie będzie łatwiej jeżeli to po prostu wymanifestujesz?” Mówi głosem grubym, niskim, głębokim. Patrzę na niego i zastanawiałam się co mi przeszkadza bardziej – jego intymna bliskość, tęsknota w głosie, czy też sposób w jaki mi dopiekał. - „ Ja.. Myślałam, że to po prostu staromodny sposób - czy to dobrze? Gwarantuję ci, że smakuje tak samo.” Przybrałam niezdarny wyraz na twarzy mając nadzieję, że leki jeszcze na niego działają i nie będzie w stanie zobaczyć jak bardzo jego bliskość wpływa na mnie. Nadal stał patrząc się na mnie. Jego głos był wycieńczony i głęboki, gdy powiedział: „Ever, kim jesteś?” Zmroziło mnie. Palce trzymałam mocno zaciśnięte na szklance, więc bałam się, że zaraz mi pęknie w dłoni. Skupiłam wzrok na kafelkach podłogowych, na kominku, stoliku – na wszystkim tylko nie na nim. Cisza wisiała między nami, gdy już nie mogłam jej znieść powiedziałam: „Nie mogę powiedzieć.” - „ To nie jest tak jak w przypadku Księgi, to coś innego.” Moje oczy spotkały się z jego. Zrobiłam błąd przyznając się, że nie jestem normalna. Wiedział, że dzieje się coś ze mną od pierwszego dnia, od kiedy mnie spotkał. - „ Dlaczego nie powiedziałeś mi, że Księga Cieni została napisana kodem?” Powiedziałam mrużąc oczy i sprawiając znowu, że to on musi się bronić. - „ Powiedziałem.” Odwraca wzrok i oddala się, a na jego twarzy widać było rozdrażnienie. - „ Nie, powiedziałeś mi , że była napisana w kodzie Tebańskim i że tylko intuicyjnie można ją odczytać. Ale nie wspomniałeś, że jest chroniona kodem – kodem, który musi być złamany, aby móc zobaczyć co tak naprawdę jest w środku. Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? Dość ważną informację opuściłeś, nie sądzisz?” Pochyla się nad kominkiem kręcąc głową, gdy mówi: „Przepraszam, ale czy ty znowu mnie atakujesz? Popraw mnie jeżeli się mylę, ale byłem pod wrażeniem, gdy udało ci się ją zdobyć. Byłaś bardzo zdeterminowana, gdy okazało się, że jednak jestem tym dobrym.” - „ Nie, nie byłam zdeterminowa dlatego, żeby myśleć, że jesteś zły. Nigdy nie powiedziałam, że jesteś dobry.” Patrzy na mnie chcąc się opanować, ale daleko mu do tego. „Ty też nie wspomniałeś skąd masz tą książkę i jak dostała się w twoje ręce!”

Wzruszył ramionami mierząc mnie wzrokiem zanim powiedział: „Powiedziałem ci już, że dostałem ją od znajomego kilka lat temu.” - „ A czy ten przyjaciel ma na imię Roman?” Śmieje się. W jego głosie było słychać irytację, gdy powiedział: „O widzę, że jesteś nadal przekonana, że jestem częścią tego jego plemienia. Wybacz mi Ever, ale myślałem, że mamy to za sobą?” Oparłam ręce na biodrach, dzięki czemu szklanka zwisała mi z palców. „Słuchaj Jude chciałabym ci zaufać, naprawdę bym chciała. Ale w nocy, gdy…” Przerwałam zdając sobie sprawę z tego, że nie mogę mu tego powiedzieć. „Roman powiedział mi kiedyś o książce, którą ma ktoś inny, a która należała kiedyś do niego i naprawdę może mnie zastanawiać jak ją zdobyłeś.” Podchodzi do mnie. „ Mój jedyny kontakt z Romane był za twoją sprawę. I nie wiem co ci jeszcze powiedzieć Ever.” Przekręciłam oczami kontrolując jego aurę, energię, język ciała. Podszedł do zlewu i zdałam sobie sprawę, że on naprawdę mówi prawdę. Odwróciłam się wiedząc, że na mnie patrzy. - „ Kran?” Pytam. „ Dawno nie widziała, by ktoś pił z kranu. Ostatnio jak byłam w Oregon.” - „ Jestem prostym facetem, co mogę powiedzieć?” Bierze duży łyk wody z kranu a potem kolejny. - „ Poważnie nie wiesz o Księdze?” Podążyłam za nim patrząc jak siada na starej, brązowej kanapie. - „ Szczerze mówiąc, wszystko to było dla mnie wielką tajemnicą. Nic z tego nie ma sensu. Normalnie miałbym wątpliwości przez te leki, ale pamiętam, że już wcześniej zaczęłaś mówić, jak szalona.” Opadłam na krzesło naprzeciwko niego i oparłam stopy na starych i pomalowanych drzwiach służących jako stolik do kawy. „ Chciałabym ci wszystko wyjaśnić, jestem to winna. Ale to zbyt skomplikowane. Rzeczy, który polegają..” - „ Na Romanie i Damenie?” Przekręciłam oczami zastanawiając się dlaczego znowu o nich wspomina. - „ Po prostu rzeczy.” Wzruszył ramionami. „ Ale sądząc po twojej twarzy udały się.” Zacisnęłam usta rozglądając się po pomieszczeniu. Zauważyłam stosy książek, obrazy, stereo, ale nie było telewizora. Nie potwierdzam, ani nie zaprzeczam, gdy mówię: „Mam te moce. Jak wiesz moce które wykraczają ponad wszelką logikę. I wiesz, że mogę przenosić różne rzeczy….” - „ Telekineza” Przytakuje zamykając oczy. - „ Mogę sprawić, że różne rzeczy się pojawią.” - „ Manifestacja, ale w twoim przypadku natychmiastowa.” Otwiera jedno oko patrząc na mnie. „ Co sprawia, że zastanawiałem się… dlaczego Księga ? Masz świat u swoich stóp. Jesteś piękna, mądra,

błogosławiona przez wszystkie te twoje dary. Zakładam, że twój chłopak ukrywa to wszystko dla siebie…” Spojrzałam na niego. Wspomniał o nim po raz trzeci w błędnej interpretacji, jak to miało miejsce za pierwszym razem. „Jaki masz interes do Damena?” Zapytałam. Przekręca się opierając głowę na poduszkach. „Co mogę powiedzieć? Nie lubię go. Jest coś z nim… Nie położę na nim nawet palca.” Odwrócił głowę i spojrzał na mnie dodając: „To nie była gra słów, gdybyś pytała. A jeśli coś jeszcze chcesz wiedzieć, możesz pytać teraz. Te leki działają na mnie, więc możesz mnie złapać dopóki przestaną działać i póki jestem w stanie mówić.” Potrząsnęłam głową, już dostałam odpowiedzi na wszystkie pytania, gdy zraniłam go na chodniku, kilka godzin wcześniej. Ale teraz, teraz mogłam zapytać o wszystko i wiedziałam, że powie mi prawdę. - „ Wiesz, jest powód dlaczego ty i Damen nie lubicie się nawzajem…” Ryzykowałam powiedzeniem tego. - „ Aha… więc to coś wspólnego.” Jego spojrzenie spotkało się z moim. Nie mówił nic przez jakiś czas, tylko na mnie patrzył, więc pierwsza odwróciłam wzrok. Patrzyłam na dywan u moich stóp, na stolik do kawy, gdy powiedział: „Nie martw się.” Starał się kopnąć koc leżący na jego nogach, ale niezbyt mu się to udało. „Nie trzeba nic wyjaśniać, nie musisz się martwić. To twój codzienny dzień, facet z ogrodem to tylko jego chwilowa odmiana. Wiesz, trwa konkurs, który odbywa się o jedną niesamowitą dziewczynę, o którą walczy dwóch facetów. A ponieważ tylko jeden z nas może wygrać – wybacz mi – od kiedy jeden z nas wygrał – chciałbym wrócić do swojego życia i być sam w swoim domu, gdzie będę mógł lizać swoje rany, tak, że nikt nie będzie widział.” Zamyka oczy, jego głos był cichszy, gdy dodaje: „Zaufaj mi Ever, wiem kiedy się wycofać, więc się nie martw. Nie bez powodu mam imię po patronie na cześć przegranych, spotkało mnie to już wiele razy…” Jego słowa jakby cisnęły mnie po twarzy. Wstałam z krzesła, chwyciłam koc leżący u jego stóp i otuliłam go nim całkowicie. - „ Powinieneś się trochę przespać.” Szepnęłam. „Pójdę jutro do apteki z receptą, więc nie musisz się o nic martwić. Po prostu odpoczywaj.” Wiedziałam, że już odpływa, ale chciałam i tak mu to powiedzieć, nie ważne czy mnie słyszy. Poprawiłam koc przy jego stopach, gdy powiedział: „Hej Ever, nie odpowiedziałaś na temat Księgi. Po co ci jest potrzebna skoro masz wszystko czego tylko zapragniesz?” Zmroziło mnie. Nagle patrzyłam na niego jak na faceta, którego znam od wieków, który miał tak dużo ludzkich wcieleń. Wiedziałam, że jest tego jakiś powód, że wszystko czego doświadczyłam nie jest przypadkowe. Ale nie znam żadnego powodu. W rzeczywistości nie wiem tak dużo, jak mogłoby się wydawać. Wiem tylko, że nie mogli różnić się tak bardzo. Obecność Juda mnie uspokajała, a Damena powodowała, że było mi gorąco i miałam mrowienia na całym ciele. Skończyłam go przykrywać kocem. Oddaliłam się do drzwi i czekałam, aż znowu odpłynie, a potem dodałam: „Ponieważ nie mam tego czego chcę. Żadnej z tych rzeczy.”

Rozdział 7

- „ Wiedziałam, że przez ten cały czas jest coś z wami nie tak. Zwłaszcza z tobą.” Patrzy wskazując na Damena. „ Przepraszam, ale nikt nie jest doskonały.” Damen uśmiecha się otwierając szerzej drzwi i ruchem ręki zapraszając nas do środka. Uścisnęłam go bardzo mocno, na co on telepatycznie wymanifestował bukiet czerwonych tulipanów, jako symbol siły i odwagi, której będziemy potrzebować. - „ Jak wiesz, widziałam to.” Mówi Haven mocno ściskając swój pierścionek. Damen patrzy na mnie unosząc brwi, ale ja tylko wzruszam ramionami. To dopiero początek niespodzianek Haven. Czytanie w myślach to dopiero początek. - „ Łał. Nie mogę uwierzyć, że żyjesz w ten sposób!” Rozgląda się dookoła patrząc uważnie na żyrandol z kryształów wiszący w korytarzu, perski dywan, bezcenne antyki, które były z nim zawsze. „Masz wszystkie strony świata właśnie tutaj!” Śmieje się. „Czy to część bycia nieśmiertelnym? Takie życie? Bo jeśli tak, to włącz mnie w to!” - „ Damen ma to od chwili…” Mówię chcąc wyjaśnić jego nagły przypływ miliona dolarów, ponieważ chciałam jeszcze powiedzieć jej o manifestacji, przypływie sztuki antycznej, a także wyjaśnić jej wszystkie jej prawa. - „ To wszystko co ma Roman, nie jest aż tak ładne jak to.” Damen i ja spojrzeliśmy na siebie, nie mogąc się skomunikować ze sobą telepatycznie, ponieważ Haven mogła wszystko usłyszeć. Postanowiłam nie poruszać tego tematu tak długo, jak będzie to tylko możliwe. Chciałam opóźnić dzień, w którym będę musiała jej wyznać całą prawdę, jak i to dlaczego jej dobra przyjaciółka Drina nagle zniknęła. Zaprowadziliśmy ją przez kuchnię do salonu, gdzie znaleźliśmy bliźniaczki siedzące na kanapie. Każda z nich czytała swój własny egzemplarz tej samej książki. Rayne jadła czekoladę, a Romy siedziała z miską popcornu na kolanach. - „ Więc, wy też jesteście nieśmiertelne?” Pyta, co spowodowało, że Rayne spojrzała na nią groźnie, a Romy przerywając swoją lekturę na sekundę, by na nią spojrzeć, wróciła do niej nic nie mówiąc. - „Nie, one są…” Rzuciłam okiem na Damena prosząc go o pomoc. Nie miałam pojęcia, jak wyjaśnić fakt, że mimo, że nie są one nieśmiertelne utknęły w naszym wymiarze, żyjąc już 300 lat w Shadowlandzie, a teraz dzięki mnie nie mogę się tam dostać. - „ Są rodziną.” Damen przytakuje, wysyłając mi spojrzenie abym mu zaufała i grała to co on. Haven stoi na środku pokoju, podnosząc brwi i oczywiście nie kupując tego. „Tak, starasz mi się powiedzieć, że utrzymujesz kontakt z rodziną przez…” Patrzy na niego, zwężając wzrok i próbując ustalić ile może mieć lat. „W każdym bądź razie, muszą to być bardzo interesujące spotkania…”

Patrzę na Damena, widząc, że jest w pełni przygotowane na jej słowa. Chcąc uratować sytuację, szybko powiedziałam: „On miał na myśli, że są dla niego jak rodzina. One są…” - „ Oh, proszę!” Rayne rzuciła książkę na stół i patrzy na mnie, na Haven, ale oczywiście nie na Damena. „Nie jesteśmy rodziną, ani nie jesteśmy nieśmiertelne, rozumiesz? Jesteśmy czarownicami. Uciekłyśmy z Salem. I nie zadawaj więcej pytań, bo nie będzie na nie odpowiedzi. To wszystko co musisz wiedzieć.” Haven patrzy na nas, szeroko otwierając oczy, patrząc na nas jak na maniaków, a następnie powiedziała: „Jezu. Czy może być jeszcze coś dziwniejszego?” Wzruszyłam ramionami, wymieniając spojrzenie z Rayne. Haven usiadła na krześle, niecierpliwie zerkając na nas, jakby przewidywała jakies poufne hasło, albo jakbyśmy tajnie przekazywali sobie informacje. Nawet nie próbowała ukryć rozczarowania, gdy Damen poszedł do kuchni i wrócił z eliksirem, który jej od razu wręczył. Zajrzała do pudełka przeglądając wszystkie butelki. „To wszystko? Siedem? Tylko na jeden tydzień? Chyba żartujecie, co? Jak mogę przeżyć tylko dzięki temu? Próbujesz mnie zabić zanim jeszcze wszystko zaczęłam?” - „ Boże, jesteś nieśmiertelna, nie mogą cię zabić.” Rayne potrząsa głową i przekręca oczami. - „ Boże, oczywiście że mogą. Dlatego Ever każe mi to nosić.” Haven wyciąga amulet spod swojej czarnej bluzki i pokazuje go Rayne. Ale Rayne tylko jęknęła, krzyżując swoje chude, blade ramiona na klatce piersiowej, kiedy mówi: „Proszę cię, wiem o tym wszystko. Zdejmiesz go to zostaniesz dosłownie upieczona. Noś go a będziesz żyła długo i szczęśliwie. To się nazywa nauką, wiesz?” - „ Jezu, czy ona zawsze jest taka zrzędliwa?” Haven pyta śmiejąc się i potrząsając głową. Właśnie gdy miałam powiedzieć, że cieszę się, że w końcu ktoś się ze mną zgadza w tej kwestii, Haven wstała z krzesła i usiadła obok Rayne czochrając jej włosy i łaskocząc ją w stopy, co wyglądało jakby stały się odtąd najlepszymi przyjaciółkami. Tak po prostu, znowu stałam się wyrzutkiem w tej sprawie. - „ Nie musisz tego pić codziennie.” Mówi Damen starając się to wszystko przywrócić na odpowiednie tory. „W rzeczywistości jeden łyk wydłuży Ci życie o 150 lat, może nawet i więcej, kto wie?” - „ Cóż, skoro tak jest, to czemu pijesz go tak jakby od niego zależało całe twoje życie?” Haven pyta usuwając Rayne ze swoich kolan. Damen wzrusza ramionami. „Myślę, że to już się po prostu robi. Mam to już bardzo długo.” - „ Jak długo?” Haven pochyla się z ciekawości do przodu, przez co jej platynowe włosy opadają jej na twarz. - „ Długo. W każdym bądź razie… chodzi o to, że…” - „ Poczekaj, żartujesz tak? Mam na myśli, że nie chcesz mi wyznać swojego prawdziwego wieku? Jesteś jedną z obób, które udają, że obchodzą 29 urodziny, a tak naprawdę mają ponad 80 lat?

Przepraszam Damen, ale jak stary jesteś?” Śmieje się i kręci głową. „Zaufaj mi kiedy będę stara tez będę tak świetnie wyglądać. Nie mogę się doczekać kiedy będę bardzo stara a będę miała skórę niczym porcelana.” - „ To nie jest starość, to praktyczność.” Damen przerwał jej. Zdałam sobie sprawę z tego, że jest trochę speszony, ponieważ Havne odkryła w nim nieco próżności. Podczas gdy chodził w modnych ciuchach, miał najlepsze samochody i zawsze był przystojny, jego próżność w jakimś stopniu pozostała. „Poza tym nie możesz nikomu powiedzieć. Myślałem, że Ever rozmawiała o tym z tobą?” - „ Rozmawiałyśmy.” Haven i ja odpowiadamy w tym samym czasie. - „ Więc nie powinno być żadnych pytań. Wystarczy się trzymać swojego, normalnego trybu życia utrzymując jak największe pozory i ściągać…” - „ Niepotrzebnie uwagę na siebie.” Haven potrząsa głowa i przekręca oczami w sposób najbardziej przesadzony. „Wierz mi, Ever powiedziała mi już wszystko, dała wszelkie wskazówki i ostrzeżenia o ciemnej stronie, potworami pod łóżkami oraz w szafie, nie wspominając o naszym ochroniarzu, który jest jak nasza gwiazda i nienawidzę tego, bo nie jestem tym w ogóle zainteresowana. Byłam przeciętna w całym moim życiu. Ignorowana, pomijana, praktycznie idealnie wpasowywałam się w ścianę, nie ważne jakie stroje nosiłam i jak bardzo próbowałam być szokująca. Mówię wam ten rodzaj anonimowości jest przereklamowany. Więc, jeżeli teraz mam naprawdę szansę wszystko odmienić – być naprawdę widoczna i wyróżniona, nie mam zamiaru się powstrzymywać. Mam zamiar to osiągnąć! Więc biorąc to pod uwagę myślę, że to trochę lepsze.” Postukała w pudełko. „No dalej, popraw mi humor. Mogę teraz dać wszystkim sok i zaczniemy nasze wieczne życie.” Damen patrzy na mnie przerażony, oniemiały. Rzuca mi spojrzenie mówiące: To twoje dzieło! Twój Frankenstein, zrób coś! Oczyściłam gardło i przybrałam na twarzy miły wyraz, mimo, że byłam tak samo przerażona jak on. „Haven proszę…” Uważałam, aby mój glos był stały i niski. „Rozmawiałyśmy o tym…” Ale ona nie pozwala mi dokończyć. „Pijesz to przez cały czas, więc dlaczego ja miałabym nie móc?” Kieruje palce w stronę pudełka i zwęża wzrok. Nie wiedziałam jak mam jej powiedzieć, że sok usprawnia moje siły, wzmacnia moją silną wolę. „Mimo, że może to się wydawać niezbędne, tak naprawdę nie potrzebuję tego. Nie tak jak Damen w każdym bądź razie. Piję, bo jestem do tego przyzwyczajona. I mimo, że wcale to nie smakuje najlepiej, ja już po prostu to polubiłam. Ale wierz mi, naprawdę nie musisz tego pić codziennie. Możesz to pić co tydzień, nawet co rok. Jak powiedział Damen możesz przeżyć ponad sto, może dwieście lat bez picia.” Skinęłam głową mając nadzieję, że to kupi. Nie chciałabym wiedzieć, jak ogromne mogłyby stać się jej moce, jej zdolności, gdyby piła go codziennie. To by tylko spowodowało, że chciałaby tego z każdym dniem coraz więcej. - „ Dobra.” Kiwa głową. „Chyba będę musiała go brać od Romana. I jestem pewna, że będzie szczęśliwy mogąc mi to dać.” Z trudem przełknęłam nie mówiąc ani słowa. Dobrze wiedziałam , że rzuca mi wyzwanie. Patrzyłam jak Luna wskakuje na jej kolana i zaczyna ją głaskać.

- „ Hej kotku, czy ty przypadkiem nie powinnaś być moja? Dlatego tu jesteś? Ponieważ wyczułaś swojego prawdziwego właściciela?” Podnosi ją wysoko i przytula się do niej. Nagle Romy zeskoczyła z drugiego końca kanapy i wyrwała jej go. „Spokojnie.” Haven się śmieje. „Nie miałam zamiaru jej ukraść.” - „ Nie możesz jej ukraść.” Romy patrzy na nią podsadzając Lunę na swoim ramieniu. „ Nie dostaniesz jej. To nie jest rzecz albo akcesoria, którą możesz wyrzucić, gdy ci się znudzi. Są żywe i potrafią czuć.” Patrzy na siostrę sygnalizując jej aby wyszły z pokoju. - „ Jezu… jakie przewrażliwione!” Haven ogląda się za ramię patrząc jak wychodzą z pokoju. Nie chciałam pozwolić jej wyjść, więc próbowałam wymyśleć jakiś temat, który ją zainteresuje. „Co u Romana?” Miałam nadzieję, że nikt nie zauważy, że mój głos drżał, gdy wypowiadałam jego imię. Wzruszyła ramionami . „ Dobrze, dzięki, że pytasz. Ale nie mam nic do zgłoszenia.” Spogląda na mnie i na Damena a jej usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu. Zachowywała się jakby to wszystko była gra. Skoncentrowała się na paznokciach, gdy powiedziała: „Jezu, czy twoje paznokcie rosną równie szybko co moje? Obcinałam je dzisiaj rano i są znowu długie! A moje włosy – przysięgam, że urosły przynajmniej pół cala w ciągu ostatnich kilku dni.” Damen i ja wymieniamy spojrzenia, które mówią: wszystko to tylko przez jedną butelkę?. Wiedziałam, że nie mam wyjścia i musiałam jej to powiedzieć mając nadzieję, że wyciągnie z tego odpowiednie wnioski. „ Posłuchaj.. chodzi o Romana..” Położyła ręce na kolanach i spojrzała na mnie. - „ Myślałam…” Zatrzymałam się, ponieważ czułam spojrzenie Damena wwiercające się w moją twarz. Nie rozmawiałam z nim o tym. Ale prawda jest taka, że właśnie mogłam być sama – a to co wydarzyło się w ciągu ostatnich 24 godzin – były to rzeczy straszne. „Myślę, że trzeba go unikać za wszelką cenę..” Mówię przypatrując się jej uważnie. „Poważnie. Jeśli potrzebne ci pieniądze, pomogę ci znaleźć inną pracę, ale nie sądzę być powinna tam pracować. To nie jest bezpieczne. I choć wiem, że mi nie wierzysz, że myślisz, że wszystko to źle odbieram, tak nie jest. „ Spojrzałam na Damena widząc, że nie jest zły i zgadza się ze mną. Haven miała twarz spokojną, pozbawioną emocji, jakbym nigdy tego nie powiedziała. „Nie mogę wyrazić tego dosadnie.” Próbowałam ją przekonać. „ Naprawdę on jest niebezpieczny. Jest całkowitym zagrożeniem. Nie wspominając o tym, że jest…” Zły, straszny, przerażający, nieodparty… Jego głos zawsze był w mojej głowie, nawet gdy spalam, nie mogłam się go pozbyć, nie ważne jak bardzo się starałam nie mogłam przestać o nim myśleć. „ Nie chciałabym żeby cię skrzywdził.” Z trudem przełknęłam moje ciało domagało się jego obecności. Impuls znowu brał nade mną górę. Ale kiedy patrzy na mnie unosi brew, jakby usłyszała te słowa w mojej głowie. Naprawdę zaczęłam panikować. Zaczęłam panikować do momentu, póki nie przypomniałam sobie, że przecież moja tarcza jest na miejscu. I nie ważne jak potężna była, jeżeli Damen nie mógł mnie usłyszeć, to tym bardziej ona nie mogła. - „ Słuchaj Ever, mówiłaś mi to już. A teraz jest to zupełnie zbędne. Słyszałam cię po raz pierwszy, tak jak i teraz cię słyszałam. A jeżeli pamiętasz zgodziłyśmy się nie zgadzać ze sobą. Poza tym w jaki sposób chcesz dostać to nie przytulając się do niego?” Spojrzała między nami mrużąc oczy jak kot.

- „ Zaufaj mi. Roman nie jest zagrożeniem, a przynajmniej nie dla mnie. Jest tak niesamowicie słodki i rzeczowy – w ogóle nie tak jak myślisz. Więc jeśli chcecie być razem…” Macha palcem między mną a Damenem. „ To prawdopodobnie będzie musiała być dla mnie dobra. Czy mogę powiedzieć, że jestem jedyną twoja nadzieję teraz?” Damen robi krok w przód. Jego oczy iskrzyły gniewem, gdy cicho powiedział: „Grasz w niebezpieczną grę. I choć zdaję sobie sprawę, że jesteś podekscytowana wszystkimi nowymi rzeczami, które potrafisz, to twoja nowa moc szybko uderzyła ci do głowy. Wiem, ponieważ kiedyś byłem taki sam jak ty. To było bardzo dawno temu, a pomimo to pamiętam to jakby to było wczoraj. Pamiętam również długą listę błędów, jakie wtedy popełniłem. Mój głód władzy zastąpił zdrowy rozsądek i ludzką przyzwoitość. Nie rób tego co ja Haven. Nie popełniaj tego samego błędu. I nawet nie próbuj zagrażać mi albo Ever w jakikolwiek sposób. Mamy sporo władzy, mocy, odpowiednich środków by nie potrzebować ciebie…” - „ Dosyć już!” Haven potrząsa głową, a jej oczy wędrują to na mnie to na Damena. „ Mam dosyć tego, że ciągle mnie lekceważycie. Czy kiedykolwiek pomyślicie, że może to ja mogłabym nauczyć was czegoś nowego o tej mocy?” Przekręca oczami i krzywi się odpowiadając na własne pytanie. „Oczywiście, że nie! To jest tak: ‘Haven zrób to, Haven zrób tamto, będziemy dawać ci eliksir bo ci nie ufamy’ Jeżeli sami mi nie ufacie, czemu ja miałabym wam ufać?” - „ To nie tak, że ci nie ufamy.” Mówię chcąc załagodzić atmosferę, zanim będzie jeszcze gorzej. „To Roman. Wiem, że nie widzisz tego, ale on cię wykorzystuje. Jesteś tylko pionkiem w jego grze. Widzi wszystkie twoje słabości i ciągnie nimi jak strunami.” - „ A czym są te słabości?” Bierze pudełko i chce wstać. Ale zanim może odejść Damen jest tuż obok niej. „ Nie chcemy z tobą walczyć. Staramy się chronic ciebie, dla twojego własnego dobra.” - „ Bo potrzebuję ochrony? Bo jestem zbyt głupia, aby wiedzieć co jest dla mnie dobre?” Jej spojrzenie spoczywa na mnie, a potem na Damenie. Damen wzdycha z frustracji, a jego spojrzenie jest oziębłe. Wtedy Haven kiwa głową, chwyta pudełko mocniej i mówi: „Chciałabym ci wierzyć Ever, ale nie potrafię. Ponieważ zawsze robisz coś co mnie hamuje. I choć nie wiem co to jest, jedno jest pewnie – jesteś zwyczajnie zazdrosna.” Jej wargi się wykrzywiły w lekkim uśmiechu. „Tak, wierzcie lub mnie, ale idealna Ever Bloom jest zazdrosna o Haven Turner.” Kręci głową. „ Jak to wszystko się zmienia?” Zesztywniałam stojąc tam i nie mówiąc ani słowa. - „ Jesteś przyzwyczajona, że zawsze ty jesteś w centrum uwagi. Najmądrzejsza, najładniejsza, najfajniejsza, doskonała, która ma doskonałego, mądrego i seksownego chłopaka.” Uśmiecha się, a kiedy spogląda na Damena i widzi, że nie odwzajemnia uśmiechu zaczyna się śmiać. „ A teraz jestem nieśmiertelna jak ty i to tylko kwestia czasu, aż będę tak idealna jak ty. A faktem jest, że nie możesz tego znieść. Nie możesz znieść myśli o tym. Ale zabawną i ironiczną stroną tego jest to, że w końcu możesz winić tylko siebie, ponieważ to ty mnie w to wplątałaś. I choć mówisz, że zrobiłabyś to znowu i znowu, to ciągle masz nadzieję, że będzie tak jak dawniej. Że wrócimy do czasów, gdy byłam żałosna, mała i niezauważana – że będę osobą, która ciągle tylko je babeczki i umawia się na kolejne anonimowe spotkania.” Wzrusza ramionami. Jej ramiona opadają z taką pewnością siebie i arogancją, że jestem pewna, że przede mną nie ma już tej samej dziewczyny, którą kiedyś tak dobrze znałam.

„ Nie waż się nawet zaprzeczać, wiem, że chodzi ci o te słabości. To oczywiste, że zawsze czułaś się lepsza od mnie i od Milesa. Jakbyś znalazła sobie rzeczy, od których możesz być lepsza…” - „ To nie prawda, jesteście moimi najlepszymi przyjaciółmi, moimi…” - „ Proszę.” Przekręca oczami, cmokając językiem o policzek w ten sam sposób, w jaki robi to Roman. „Oszczędź mi swoich szczerych deklaracji. W chwili gdy pojawił się włoski ogier…” Kiwa głową w stronę Damena. „Niewiele razy widzieliśmy cię, ponieważ zbyt doskonała para była zbyt zajęta swoim zbyt doskonałym życiem, a ich zbyt doskonała miłość była zbyt zajęta pokazywaniem nam tego. Byliśmy przegrani w związku z twoim zachowaniem, a pojawiałaś się tylko w przypadku gdybyś coś potrzebowała. Ale teraz wygląda na to, że będziesz samotna, bo Miles wyjechał do Florencji, a ja mam nowych przyjaciół, którzy nie boją się nowej mnie w najmniejszym stopniu.” –

„ Haven, to szaleństwo! Jak możesz nawet mówić takie rzeczy?” Pytam przypatrując się jej. Zauważyłam, że już trochę urosła. Wyglądała jak pantera, ponieważ była tak szczupła i na dodatek miała na sobie obcisłe legginsy ze skóry, koronkową czarną bluzkę i wysokie kolczaste buty. Zmieniła się, w tym momencie jest całkiem inna. Teraz jest niebezpieczna i dobrze o tym wie i jakby było mało tego, podoba jej się to.

–

„ Jak mogę to mówić?” Zadrwiła. „Bo to prawda.” Kieruje się w stronę drzwi, zatrzymując się na chwilę i dając Damenowi pudełko, dodając: „Możesz zachować swoje eliksiry. Mam własne źródła. I uwierz mi będzie bardzo szczęśliwy mogąc nauczyć mnie wszystkich nowych rzeczy.

Rozdział 8 Damen idzie w moją stronę. Jego kłopotliwe słowa płyną z jego mózgu do mojego. Ale ja tylko stałam w miejscu, nadal bardzo zaskoczona tym wszystkim. - „ Wiedziałem, że będą z nią problemy.” Potrząsa głową i siada na kanapie. „Ona jest byt krucha, nie będzie potrafiła poradzić sobie z tym. Nie będzie czekać na sprawdzenie swojej mocy, pozostało nam tylko czekać.” - „ Czekać?” Siadłam obok niego. „Mówisz poważnie? Czekać na co? Myślisz, że naprawdę może być jeszcze gorzej?” Kiwa głową starając się nie powiedzieć: a nie mówiłem. Ale w tym momencie to nie jest ważne. Oboje wiemy, że jestem jedyną osobą odpowiedzialną za całą tą sytuację. Wzdycham i przytuliłam się do niego. Wiedziałam, że muszę coś zrobić. Musiałam przejąć kontrolę nad całą sytuacją, zanim będzie jeszcze gorzej. Ale nie miałam pojęcia co robić. Każda decyzja jaką podejmowałam do tej pory, sprawiała, że było tylko gorzej. A ja byłam już tym wszystkim zmęczona. Marzyłam tylko żeby pójść spać, tak, by Roman nie mógł znowu pojawić się w moim śnie. Roman. Jego imię przeszło przez moją barierę i Damen je wyłapał. I zanim mogłam coś zrobić, było już za późno, wyczuł to. - „ Dlaczego zmieniłaś zdanie?” Patrzy na mnie uważnie, starając się wychwycić każdą zmianę w moim humorze, aurze. „ Dlaczego powiedziałaś jej, aby go unikała?” - „ Ponieważ miałeś rację.” Powiedziałam nienawidząc siebie za to kłamstwo, które właśnie miałam powiedzieć. „To było egoistyczne – umieścić ją obok Romana, po to żebym ja miała z tego korzyść.” Potrząsam głową pozwalając, aby włosy opadły mi na twarz, tak bym nie mogła na niego patrzeć. Prawda jest taka, że obawiam się, że nie zrobiłam tego dla niej. Bałam się. Chciałam trzymać ją z dala od Romana, by było więcej miejsca dla mnie. Siedziałam tak z zasłoniętą twarzą. Chciałam się wziąć w garść, stać się taka jak kiedyś. Wreszcie podniosłam głowę i spojrzałam na Damena, który marszczył czoło ze zmartwienia, a jego ręka zaciśnięta była na moim kolanie. - „ Hej, wyluzuj.” Mówi miękkim i niskim głosem. „Nie bądź dla siebie zbyt surowa. Przyznam, że trochę wyprowadziła nas w pole. Ale nadal mamy siebie i chyba to się liczy, prawda? To jest najważniejsze. Znajdziemy na wszystko sposób, obiecuję.” - „ My?” Patrzę na niego zdając sobie sprawę z tego co własnie powiedziałam. Nie chciałam, by zabrzmiało to jakbyśmy mieli byś osobno w tym. Miałam na myśli, że razem w tym będziemy. Patrzy na mnie, wyraźnie poruszony tymi słowami. „Myślałem, że to oczywiste. Myliłem się?”

Z trudem przełknęłam i sięgnęłam po jego dłoń patrząc jak cienki welon energii nas otacza. Nie powiedziałam nic dopóki nie upewniłam się, że mój głos jest wystarczający opanowany. „Nie mylisz się.” Szepnęłam. - „ Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu – jedyną która tak naprawdę się liczy.” Powtórzyłam słowa, które wiedziałam, że są prawdziwe. Chciałam czuć to w taki sposób, jak kiedyś. Ale Damen nie kupił tego. Znał mnie zbyt dobrze, był świadkiem wielu moich wahań nastroju. Mimo, że starałam się robić różne rzeczy, by tego uniknąć, wystarczyło, żeby na mnie spojrzał. - „ Ever, coś jest nie tak? Jesteś dziwna odkąd…” Patrzę na niego, a mój głos jest ostry, trochę sztuczny gdy mówię: „Odkąd dałam ci eliksir, który sprawił, że nie możemy być ze sobą?” Kręci głową. „Odkąd Haven stała się nieśmiertelna?” Kręci głową tym razem kładąc palec na moich ustach, uspokajając mnie, gdy mówi: „Nie chodzi mi o żadną z tych sytuacji. Podjęłaś najlepszą decyzję, jaką mogłaś podjąć w tamtych okolicznościach. Nie masz prawa się za to winić. Co miałem powiedzieć, to to, że zrobiłaś się dziwna odkąd zaczęłaś uczęszczać do szkoły magii Juda. Wydajesz się zaniepokojona, rozkojarzona, nigdy nie jesteś w pełni obecna. Martwię się o ciebie. Chciałbym zajrzeć w twój umysł, by ci pomóc.” Spojrzałam w jego oczy widząc tam wiele czułości, nadziei. Nie mogłam się przyznać do tego, że czułam coś do Romana. Ta myśl jest zbyt makabryczna. „ Przyznaję mam mały kłopot. Ale nie chciałabym zagłębiać się w szczegóły. Tak będzie po prostu lepiej. Romy i Rayne pokazały mi jak to wszystko cofnąć. Nie musisz się martwić.” Patrzy na mnie, jego obawy się pogłębiły, ale tylko kiwa głową i mówi: „Jeśli mówisz, żebym ci zaufał, tak zrobię. Ale daj mi znać, czy jest coś co mogę zrobić.” Przysunęłam się do niego – do mojego chłopaka, bratniej duszy, wielkiej miłości. Wiedziałam, że wszystko co teraz przechodzę to chwilowe trudności techniczne , małe potknięcie. Spojrzałam na niego i powiedziałam: „Co ty na to żebyśmy stąd poszli?” Patrzy na mnie, a na jego twarzy widać było zmiękczenie. Wiedziałam, że poprawi mu to humor. „Jakieś konkretne miejsce?” Pyta, nie mając pojęcia co mam na myśli, ale zgadzając się na to. Kiwam głową ściskając go za ręke. Cicho nakazałam mu, aby zamknął oczy i szepnęłam: „Pójdź za mną.”

Rozdział 9 W chwili, gdy oboje znaleźliśmy się na trawie, poczułam się lepiej. O milion, bilion, trylion razy lepiej. Wstałam i zaczęłam biegać po łące, wolna od tego strasznego impulsu, który się we mnie wdarł, a także od myśli o Romanie. Wszystko to stało się dla mnie nieważne, odległe. Czułam wielki optymizm, przez trawę, którą czułam pod stopami, a także za sprawą zapachu kwiatów. Spojrzałam przez ramię i dałam znak Damenowi, by do mnie dołączył. Moja twarz, emocje po raz pierwszy od dawna były prawdziwe. Byłam zregenerowana, odnowiona, mogłam zacząć wszystko od nowa. Podchodzi do mnie, zatrzymując się przy mnie nieśmiało. Zamknął oczy i błyskawicznie przekształcił łąkę w Pałac Wersalski. Umieścił nas w środku sali, tak pięknej i ogromnej, aż zaparło mi dech w piersiach. Podłogi zostały wykonane z polerowanego parkietu, ściany są w kolorze kremowym z błyszczącymi złotymi liśćmi. I te wysokie sufity – bogato ozdobione freskami, które są przerywane przez lśniące żyrandole, z których wisiały drobne kryształy lśniące od palących się świec. Wszystko to spowodowało, że sala była lekka, miękka. I kiedy pomyślałam, że nie może być nic lepszego w tle słychać było symfonię, a Damen stał przede mną wyciągając do mnie rękę i kłaniając się mi. Zniżyłam wzrok gnąc się szybko w ukłonie, a przy okazji rzuciłam okiem na moją sukienkę – jej dekolt był dość głęboki i długi, była wykonana z niebieskiego jedwabiu i dotykała samej podłogi. Podniosłam wzrok i patrzyłam jak Damen wyciąga pudełko ze swojego płaszcza, a jego twarz wyrażała wielkie podekscytowanie. Otwiera pudełko i moim oczom ukazuje się wspaniały, szafirowy naszyjnik wysadzany klejnotami, który zaczął zapinać na mojej szyi. Odwróciłam się patrząc na wielkie lustra znajdujące się na każdej ścianie, w których mogłam się nam przyjrzeć – Damen był w eleganckich spodniach, marynarce i butach, ja miałam bogato ozdobione włosy – skręcone i zwinięte w najbardziej skomplikowany kok – wiedziałam co robi – co zamierzał zrobić – chciał mi dać wszystko co powinno być moje, a co zabrała mi Drina. Patrzyłam po sali nie wierząc, że mogłabym być częścią świata – jego świata. Byłam niczym kopciuszek, miałam nawet szklane pantofle. Chciałabym być z nim na zawsze – to on zmienił mnie ze służącej w szczęśliwą i rozpromienioną kobietę, jaką teraz jestem. Ponad sto lat później, możemy tu razem tańczyć, spędzać ten piękny wieczór razem, ubrani w najlepsze i lśniące klejnoty, tuż obok Marii Antoniny i Ludwika XVI. Ale tak się nie stało. Zamiast tego Drina mnie zabiła, zmuszając Damena i mnie do ciągłego poszukiwania siebie nawzajem. Patrzę na niego mrugając oczami, ponieważ pojawiły się w nich łzy. Owinął ręce wokół mojej talii kręcąc mnie na parkiecie tanecznym. Moja sukienka wirowała wokół mnie, podnosząc się i opadając. Byłam wdzięczna za piękno jakie mi podarował. Przytuliłam się do niego mając usta blisko jego ucha i pytając się, czy jest więcej pokoi, które chciałby mi pokazać. I zanim się zorientowałam biegliśmy już między salami do najlepszej, najwspanialszej sypialni jaką kiedykolwiek widziałam.

- „ Przyznaję…” Uśmiecha się zatrzymując się w drzwiach i patrząc jak wszystko podziwiam. „… Może to nie jest apartament królewski Marii Antoniny, nigdy nie byłem tego tak blisko. Chociaż nie jest to dokładna replika pokoju, którego pamiętam po moich licznych wizytach, powiedz mi co o tym myślisz?” Patrzyłam na wielki, tkany dywan, krzesła pokryte jedwabiem, złote świece, bogato zdobione łoże z wielkim baldachimem, an którym usiadłam i poklepałam wolne miejsce obok siebie nie przejmując się niczym. Nie przejmowałam się niczym. Jestem teraz w Summerlandzie. Roman nie może do mnie dotrzeć. - „ Więc o czym myślisz?” Pochyla się nade mną, patrząc prosto w moje oczy. Uniosłam głowę do góry śledząc palcami jego kości policzkowe, ostrą linię szczęki, gdy mówię: „Co ja myślę?” Potrząsnęłam głową i lekko się zaśmiałam. Byłam radosna, że jestem tutaj z nim. „Myślę, że jesteś najbardziej niesamowitym chłopakiem na świecie. Nie, źle..” Patrzy na mnie udając niepokój. - „ Myślę, że jesteś najbardziej niesamowitym chłopakiem we wszechświecie!” Uśmiechnęłam się. „Poważnie, kto ma tak wspaniałe randki jak ja?” - „ Na pewno ci się podoba?” Pyta, przybliżając się do mnie. Podniosłam ręce zawieszając je mu na szyi i przyciągając go do siebie. Zdałam sobie sprawę z energii, zasłony, która jest między nami – nie mogliśmy sobie pozwolić na pełny pocałunek, ale i tak byłam zadowolona z tego co mam. - „ To było dawno temu.” Mówi odrywając się ode mnie i opierając głowę o swoje ramię, by mógł mnie lepiej widzieć. „ Chciałem tylko abyś tego doświadczyła, poczuła to co ja czułem. Tak mi przykro, że musiało cię to ominąć Ever. Mieliśmy się świetnie bawić. Mogłaś być na jednym z najpiękniejszych balów świata…” Przekręca oczami. „Nie, na najpiękniejszym balu na świecie. Marie tego nie lubiła..” śmieje się. - „ Dlaczego?” Pytam, a moje palce sięgają do jego, koszuli skradając się pod nią. „ Tworzyłeś dla niej, tak jak mówią? A było to przed czy po Hrabią Fersen?” Śmieje się. „Przed, w trakcie, po. To było miejsce… lub przynajmniej na jakiś czas.” Potrząsa głową. „I dla twojej wiadomości, byliśmy tylko dobrymi przyjaciółmi, nie uwodziła mnie, albo ja przynajmniej niczego nie zauważyłem. Myślałem raczej w kategoriach tego, jak piękne kobiety nie zawsze są zadowolone, kiedy inne wkraczają na scenę.” Patrzę na niego, podziwiając jego niesamowitą urodę i urok. Wiedziałam, że jest bardzo szlachetny, a to bardzo mu się podobało.

- „ Więc, co Maria Antonina myślała o Drinie?” Pytam przypominając sobie doskonale jej wygląd z najmniejszymi szczegółami. Zdałam sobie sprawę, że naprawdę mnie to ciekawiło – o byłej żonie Damena i nie czułam przy tym nawet najmniejszej zazdrości. Nie tylko przez magię Summerlandu. Ale dlatego, że jestem naprawdę spokojna, wyciszona. Ale Damen chyba nie jest świadomy mojej nowej perspektywy, o czym świadczą jego ponure usta i zwężone brwi. Zastanawiał się czy może o tym mówić bez żadnych konsekwencji. Ale ja tylko uśmiechnęłam się otwierając mój umysł, aby sam się o tym przekonał. Zapytałam o to tylko z czystej ciekawości. Nie mógł znaleźć nawet odrobiny zazdrości we mnie. - „ Drina i Marie nie bardzo obchodziły siebie nawzajem.” Patrzyłam na niego wyobrażając sobie wszystkie piękne kobiety, jakie musiały być w jego życiu, które uwodził, ale znowu nic nie poczułam. Jedyne co jest dla mnie ważne, to to, że mnie kocha. Od zawsze mnie kochał. Przez 400 lat mnie szukał. I myślę, że nareszcie przejrzałam na oczy. - „ Zostańmy tu na zawsze.” Szepnęłam ciągnąc go do siebie i całując go. „ Będziemy żyli w tym niesamowitym miejscu, a gdy nam się znudzi - jeżeli nam się znudzi to wymanifestujemy coś nowego, coś gdzie będziemy mogli znowu żyć na nowo.” - „ Możemy to zrobić w domu, wiesz.” Patrzy na mnie głęboko i intensywnie. „Możemy żyć gdziekolwiek chcemy, możemy mieć wszystko, ale najpierw musisz ukończyć szkołę i odejść od Sabine.” Śmieje się. I choć również się uśmiechnęłam wcale tak nie myślałam. Nie mogłam mieć tego w domu. Nie po tym jak wypowiedziałam zaklęcie. Dopóki nie znajdę antidotum jest to jedyne miejsce gdzie mogę czuć się w ten sposób. Magia przejmie nade mną kontrolę, jak tylko wrócę do normalnego życia. - „ Ale chyba nie ma żadnego najmniejszego powodu, by śpieszyć się z powrotem?” Uśmiecha się szeroko pochylając się w moją stronę i całując mnie. Naciska na mnie mocniej, przechylając mnie do tyłu i pieszcząc dłonią moje ciało. Pod jego dotykiem poczułam ciepło i mrowienie. Musieliśmy się kontrolować, musieliśmy to zaakceptować. Moje usta spoczęły przy jego uchu, kiedy szepnęłam: „Nie ma powodu, żeby o tym myśleć. Żadnego powodu.”

Rozdział 10 - „ Ever – Ever, obudź się! Musimy już wracać.” Przekręciłam się na plecy i wyciągnęłam ramiona przeciągając się. Poruszałam się wolno, spokojnie. Było mi ciepło i chciało mi się spać, więc przewróciłam się znowu na drugi bok. - „ Poważnie.” Damen śmieje się, kładąc usta na moich uchu i całując mnie w sposób, który sprawia, że chce mi się śmiać. - „ Już o tym mówiliśmy. Zgodziliśmy się, że musimy wrócić.” Podniosłam jedną powiekę, a następnie drugą. Czułam zapach jedwabiu, a złocone falbany koszuli Damena łaskotały mnie w czubek nosa – Nadal byliśmy w Wersalu? - „ Jak długo spałam?” Stłumiłam ziewnięcie, ale niezbyt skutecznie skoro Damen zauważając to zaczął się śmiać. - „ W Summerlandzie czas nie istnieje.” Uśmiecha się. „I wierz mi staram się nie brać tego do siebie, że po prostu ZASNĘŁAŚ.” Zesztywniałam przebudzając się szybko. „Moment, masz na myśli, że zasnęłam podczas gdy my, podczas..” Potrząsnęłam głową czując jak policzki mnie pieką. I rzeczywiście przypomniałam sobie, że zasnęłam gdy się całowaliśmy. Skinął głową, na szczęście patrząc na mnie bardziej rozbawiony niż wściekły. Ale wciąż chowam swoja twarz w dłoniach, przerażona tym co się stało. - „ To takie żenujące. Naprawdę, jestem tak..” Potrząsnęłam głową i skuliłam się. Nie chciałam mu wyjaśniać, że byłam tak strasznie wyczerpana przez to wszystko co działo się w ciągu ostatniego tygodnia. Wstał z łóżka, pomagając mi wstać i mówiąc: „Nie, nie przepraszaj i nie czuj się zakłopotana. Wiesz, w pewnym sensie było to urocze. Nie przypominam sobie takiej sytuacji od ponad stu lat.” Śmieje się, przyciągając mnie do siebie i owijając swoje ręce wokół mojej talii. „Czujesz się lepiej?” Skinęłam głową. To był mój pierwszy normalny sen, odkąd zaczęłam marzyć o Romanie. Czułam się silna i byłam gotowa wrócić do swojego życia i zmierzyć się ze wszystkimi demonami, a szczególnie z jednym. Zamknęłam oczy i zrobiłam zasłonę mówiąc: „Ale co z tym miejscem? Co się z nim stanie, gdy wyjedziemy?” Wzrusza ramionami. „Cóż, zawsze możemy oczywiście tu wrócić. Wiesz o tym prawda?” Patrzy na mnie dziwnie. I choć wiem, że będzie dla niego proste odtworzenie tego takim jakim jest, to chcę to wszystko zatrzymać. Chcę mieć miejsce, do którego będę mogła wrócić, gdy będę miała tylko taki kaprys, a nie takie które wymyślam w deszczowy, mglisty dzień.

Uśmiecha się kłaniając się głęboko, gdy usłyszał moje myśli. „I tak będzie.” Bierze mnie za rękę. „Wersal pozostanie.” - „ A to?” Uśmiechnęłam się, dotykając nitek, falban na jego kremowej koszuli. Zaczął się śmiać, tak głośno, że nie mogłam usłyszeć niczego innego jak tylko jego śmiech. - „ No cóż, myślałem, że powrót do domu działa w obie strony – podoba ci się to?” Uśmiechnęłam się i spojrzałam mu prosto w oczy mówiąc: „Lubię cię takim. Jesteś bardzo przystojny, elegancki – królewski. To sprawia, że gdy na ciebie patrzę zdaję sobie sprawę, że takim lubię cię najbardziej.” Wzruszył ramionami. „Lubiłem wszystkie swoje wcielenia mimo, że się od siebie różniły, ale każde miało coś do zaoferowania. I nawiasem mówiąc wyglądasz olśniewająco.” Kładzie dłoń na moim wisiorku ozdabianym klejnotami, a następnie sięga w dół do mojego stanika. „Ale jeżeli mamy wrócić do domu, zmiana kostiumów jest konieczna.” Przytaknęłam smutno. Nie chciałam żeby nasze wspaniałe kostiumy z XVIII wieku zamieniły się na zwykłe ubrania z Laguna Beach. - „ A teraz…” Kiwa głowa chowając mój amulet z powrotem pod moją sukienkę. „Co powiesz na… moje miejsce albo twoje?” - „ Ani jedno ani drugie.” Zacisnęłam wargi wiedząc, że to mu się nie spodoba, ale musiałam być z nim szczera, zasługiwał na to. „Muszę zobaczyć Juda.” Cofnął się. Widziałam mały, dziwny grymas na twarzy, mimo, że się oddalał mogłam go zobaczyć. I musi wiedzieć, to co teraz Jude wie : że nie ma konkurencji. Tak naprawdę nigdy nie miał. Damen zdobył moje serce wieki temu. I ma je do dzisiaj. - „ To był wypadek.” Starałam się zachować spokojny głos i trzymać się faktów, nie ważne jak makabryczne są. I choć mogłam mu pokazać to wszystko telepatycznie wolałam wszystko wyjaśnić, ponieważ widząc to w mojej głowie, mógł to źle odebrać. „I.. zaatakowałam go.” - „ Ever!” Krzyknął, a jego twarz była tak wstrząśnięta i zła, że wszystko co mogłam zrobić to odwrócić wzrok. - „ Wiem.” Potrząsnęłam głową próbując się skupić i wziąć głęboki wdech. „Wiem, jak to brzmi, ale to nie to co myślisz. Starałam się udowodnić, że był kłamcą, a gdy dowiedziałam się, że nie był, zawiozłam go na pogotowie.” - „ I nie powiedziałaś mi o tym, ponieważ…?” Patrzy na mnie ze wściekłością. Wzdycham patrząc na niego, gdy mówię: „Bo byłam zakłopotana. Zepsułam wszystko i nie chciałam żebyś stracił cierpliwość do mnie. To znaczy nie będę cię winić…” Wzruszyłam ramionami, drapiąc się po ręce, co było moim kolejnym nerwowym nawykiem. Kładzie ręce na moich ramionach i patrząc mi prosto w oczy mówi: „Moje uczucie do ciebie są bezwarunkowe. Nie chcę cię osądzać. Nie tracę do ciebie cierpliwości. Nie chcę cię ukarać. Po prostu cię kocham. To wszystko.” Jego oczy szukają mojego wzroku, a gdy na niego spojrzałam dodaje: „Nie

masz powodu żeby coś przede mnę ukrywać, jasne? I nie zamierzam odchodzić. Zawszę będę przy tobie. A jeżeli masz jakiś problem, chcesz porozmawiać, będziesz mieć kłopoty, zawsze ci pomogę.” Kiwam głowa czując upokorzenie za to co zrobiłam. Nie mogłam uwierzyć, że tak bardzo mnie kocha i nie byłam pewna, czy na to zasługuję. - „ Więc pójdziesz zadbać o przyjaciela, ja pobędę z bliźniaczkami i spotkamy się jutro, dobrze?” Pocałowałam go szybko i zamknęłam oczy, aby zrobić portal, który zaprowadzi mnie do domu. Wylądowałam przy drzwiach Juda, pukając kilka razy w drzwi. Gdy nie usłyszałam odpowiedzi, postanowiłam dać sobie spokój i weszłam nieproszona do środka. Szukałam go w pokojach, w garażu, na podwórku, aż zdecydowałam się pójść do sklepu. Ale po drodze mijałam Romana. I wystarczyło jego jedno spojrzenie w moim kierunku, aby ten dziwny puls, który był uśpiony w Summerlandzie powrócił ze zdwojoną siłą. Walczyłam, aby zawrócić, ale nie mogłam. Moje nogi nie chciały współpracować, a mój oddech był zbyt płytki i szybki. Nie mogłam uciec. Byłam uwięziona. Walczyłam z ta straszną potrzebą zobaczenia go, bycia z nim. Ten okrutny impuls przejął całkowicie nade mną kontrole. Bestia, która była we mnie znowu się obudziła. Starałam się wydostać z tego miejsca, ale było już za późno. Podszedł do mnie. - „ No cóż, tak myślałem, że cię tu znajdę.” Roman pochyla się w drzwiach uśmiechając się do mnie i wpatrując się we mnie swoimi niebieskimi oczami. „ Wyglądasz trochę na… rozgoryczoną. Wszystko dobrze?” Jego udawany brytyjski akcent normalnie wzbudzał we mnie złość, ale teraz podobał mi się. Kontynuowałam walkę z tym dziwnym impulsem, który był we mnie. Zaczął się śmiać odchylając głowę do tyłu i odsłaniając swój tatuaż na szyi – zwiniętego węża, jego oczy wyraźnie mnie szukały, a jego język zapraszał mnie do siebie. Mimo, że wiedziałam, że to złe, że Roman jest zły, podeszłam bliżej. Podeszłam jeszcze bliżej zatrzymując się na chwilę, a potem ponownie zrobiłam krok do przodu. Mój wzrok był w niego wpatrzony - wspaniale, chwalebnie. Wszystko co widziałam to on. Był wszystkim czego potrzebowałam. Małe iskierki mnie gdzieś tam w środku próbowały jeszcze walczyć, ale nie mogło to konkurować z chęcią bycia z nim. Wyszeptałam jego imię. Stałam tak blisko, że mogłam poczuć chłód, który emanował z jego skóry, widzieć te fioletowe iskierki w jego oczach. Kiedyś to wszystko było dla mnie wstrętne, ale nie dzisiaj. Teraz jest to miłe, wręcz domagałam się tego. - „ Zawsze wiedziałam, że do mnie przyjdziesz.” Jego wzrok był we mnie wpatrzony, a palcami dotykał moich włosów. „ Witaj po ciemnej stronie Ever. Mam nadzieję, że ci się spodoba.” Śmieje się głośno i okrutnie. „Nie zaskoczyło mnie, że zlekceważyłaś tą starą ciotę Damena. Jesteś już pewnie nim zmęczona. To ciągłe czekanie było męczące, straszne.” Potrząsa głową i krzywi się, jak gdyby sama

myśl o tym sprawiała mu ból. „ Nie wiem jak mogłaś tak długo wytrzymać. Co mogę powiedzieć? Nienawidzę łamać zasad kochanie, ale czeka cię za to nagroda jeżeli tu zostaniesz.” Przytupnął nogą. „Krwawa strata czasu, to jest to. To będzie bardzo przyjemne Ever. Rozkosz tak wielka, że nie będziesz mogła tego pojąć. Ale na szczęście dla ciebie, jestem typem człowieka, który jest bardzo wyrozumiały. Jestem więcej niż chętny, by służyć ci jako przewodnik. Więc powiedz mi gdzie powinniśmy zacząć kochanie, od ciebie czy ode mnie?” Jego palce dotykają moich policzków, następnie przechodzą do ramion i do dekoltu. Pochyliłam się i zanurzyłam się w jego dotyku. Nie chciałam aby przestał mnie dotykać. Była gotowa, aby posunął się dalej. - „ Ever? To ty? Czy ty kurwa żartujesz?” Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Haven stoi za nim. Jej oczy zwęziły się i płonęły gniewem. Patrzyła to na mnie to na Romana. Roman zaśmiał się odpychając mnie jakbym nic dla niego nie znaczyła. –

„ Powiedziałem ,że wróci kochanie.” Patrzy na mnie uważnie, a następnie przytula Haven do siebie, co mnie bardzo zabolało. Odwrócili się plecami do mnie i gdy wchodzili do środka Roman powiedział: „Wiesz Ever, ona po prostu nie może trzymać się z daleka.”

Rozdział 11 Biegłam. Mijałam rozmazujące się budynki, wszystko to działo się w ciągu kilku sekund. Ale nie dbałam o to. Nie obchodziło mnie co widzą ani co myślą ludzie. Zależało mi tylko na jednym – na pozbyciu się tego strasznego impulsu, intruza, chciałabym być taka jak kiedyś. Zniszczyłam drzwi, gdy właśnie Jude próbował je zamknąć. Mało go nie przewróciłam, gdy wpadłam do środka. - „Potrzebuję pomocy.” Stałam przed nim zdyszana, nie mogąc złapać tchu. „Nie wiedziałam, gdzie mogłam pójść.” Spojrzał na mnie mrużąc oczy z zaniepokojenia. Poprowadził mnie do sąsiedniego pokoju i wskazał ruchem dłoni, żebym usiadła. - „ Spokojnie.” Mówi. „Oddychaj głęboko. Cokolwiek to jest Ever, jestem pewien, że jest jakieś rozwiązanie.” Potrząsnęłam głowa i pochyliłam się w jego stronę, trzymając ręce na krześle i walcząc sama ze sobą, by nie powrócić do Romana. „Co będzie, jeżeli się mylisz?” Mówię wysokim i chwiejnym głosem. „Co jeżeli nie można tego pokonać? Co jeżeli… jeżeli już po mnie?” Podszedł do biurka i siadł na krześle obrotowym kręcąc się w kółko. Powoli patrzy na mnie, a jego twarz jest spokojna, nie wyraża żadnych emocji. Uspokajało mnie to. Rozsiadłam się wygodnie w fotelu i skupiłam się na jego dredach i obrazie Ganesh widniejącym na jego koszulce. - „ Posłuchaj.” Powiedziałam zaczynając czuć się lepiej, prawie jak człowiek. „Przepraszam za przybycie… w ten sposób. Chciałam ci to dać.” Sięgnęłam do torby i wyciągnęłam białe opakowanie, a następnie wręczyłam je jemu. Gdy oglądał zawartość, powiedziałam: „ To twoja recepta. Zrealizowałam ją i zapomniałam ci oddać.” Kiwa głową, milcząc przez chwilę i patrząc na mnie uważnie, gdy mówi: „ Ever, o co tak naprawdę chodzi? Nie przyszłaś chyba tutaj, żeby mówić o moich lekarstwach.” Odrzuca tabletki na bok, po czym dodaje: „ Nie mam zamiaru ich brać. Tabletki przeciwbólowe i ja –to niezbyt dobra mieszanka. Myślę, że już o tym wiesz.” Kiedy na niego spojrzałam byłam pewna, że wszystko pamięta. Wszystko. Wszystko o czym rozmawialiśmy. Zacisnęłam usta i spuściłam wzrok. „ Musisz wziąć antybiotyki, żeby zapobiec infekcji.” Opiera się z powrotem o fotel i kładzie nogi na biurku, a jego niesamowite, zielone oczy, wpatrzone są we mnie. „Co powiesz na pominięcie tego wszystkiego i przejście do… o co tak naprawdę ci chodzi?” Wzięłam głęboki oddech, wygładzając sukienkę nad kolanami, a następnie patrząc na niego, powiedziałam: „Naprawdę przyszłam tutaj, aby przynieść ci leki. Ale po drodze coś się stało i…” Spojrzałam na niego, wiedząc, że muszę przejść do sedna. „Myślę, że przypadkowo przywiązałam Romana do siebie.” Patrzy na mnie, starając się mi nie przerwać i być cierpliwym.

- „ Właściwie to przywiązałam siebie do Romana. Ale nie specjalnie, to był wypadek. Chciałam zrobić coś zupełnie przeciwnego, a gdy próbowałam to cofnąć, wszystko się pogorszyło. Jeżeli nie masz żadnego powodu, żeby mi pomóc, musisz wiedzieć, że nie mam do kogo się zwrócić.” - „ Nikogo? Jesteś pewna?” Marszczy brwi. Dobierałam słowa w głowie mając nadzieję, że uda mi się tym go przekonać, by mi pomógł. „Wiem co masz na myśli, ale zapomnij o tym. Nie mogę powiedzieć Damenowi – nigdy nie może się dowiedzieć, co zrobiłam. Nie uprawia magii – więc nigdy jej nie zaufa – więc nie może nic w tej sprawie zrobić. Ale ty jesteś inny. Masz inny punkt widzenia i znasz się na tym, więc pomyślałam, że możesz mi pokazać jak przywrócić wszystko do porządku.” - „Wygląda na to, że bardzo we mnie wierzysz.” Przerzuca dredy za ramię i opiera ręce na kolanach. - „ Może.” Wzruszyłam ramionami. „Ale wierzę, że to jest uzasadnione. To znaczy, że okazało się, że nie jesteś zły…” Wskazałam głowę na jego tatuaż na ramieniu. Przełknęłam z trudem i zniżyłam wzrok, przerażona, ale muszę się do tego przyznać. Wiedziałam, że to jedyne wyjście. „Mam obsesję na punkcie Romana.” Spojrzałam na niego i widziałam, jak walczy by mi przerwać, ale byłam mu wdzięczna, że pozwala mi dokończyć. „Wszystko kojarzy mi się tylko z nim. Tylko o nim myślę. Tylko o nim marzę. I nie ważne, co bym robiła, nie potrafię tego powstrzymać.” Kiwa wolno głową, zastanawiając się nad czymś. - „ To będzie trudne.” Bierze głęboki oddech, a następnie patrzy na mnie. „ I skomplikowane.” Skinęłam głową, trzymając ręce na kolanach. Wiedziałam, że to będzie trudne, ale i tak mi to sprawiło ból. - „ Wiara w czary…” Pociera podbródek. „Cóż, ci którzy w nie wierzą, nie zawsze mogą je cofnąć.” Pochyliłam się do przodu, starając się uspokoić. „Ale.. Myślałam, że wszystko da się cofnąć.. trzeba tylko mieć odpowiednie zaklęcie i wypowiedzieć je w odpowiednim czasie, tak?” Jego spojrzenie sprawiło, że żołądek mi się wywrócił. Spojrzał na mnie głęboko i powiedział: „Przykro mi, mówię tylko to czego nauczyłem się przez lata mojej nauki. Ale ty masz Księgę, masz do dyspozycji jej zaklęcia i porady… opowiedz mi.” Wzdycham, odchylając się do tyłu na oparcie fotelu. Moje palce spoczęły na mojej sukni, nerwowo w niej grzebiąc, gdy mówię: „Księga nie jest zbyt pomocna. Zrobiłam dokładnie to co powiedziały Romy i Rayne – używałam wszystkich tych samym elementów, ale..” Patrzy na mnie. „ Dokładnie tych samych?” - „ No tak.” Przytaknęłam. „ W większości. Chodzi o to, żeby odwrócić zaklęcie trzeba powtórzyć wszystko dokładnie… tak mówi Księga, Romy i Rayne mi to powiedziały.” Kiwnął głową. Nie powiedział ani słowa, tylko kiwnął głową. Jednak jego mina nie jest zbyt optymistyczna.

- „ Więc, nie mogę sobie wyobrazić co poszło nie tak. Myślałam, że wszystko się udało – powtarzałam wszystko tak jak było za pierwszym razem.” - „ Ever, wiem, że powtórzyłaś te same czynności, ale czy użyłaś tych samych narzędzi? Zioła, kryształy i wszystko inne były takie same?” - „ Niektóre tak, a niektóre nie.” Wzruszyłam ramionami, nie do końca go rozumiejąc. - „ Co było głównym narzędziem, którego używałaś podczas wypowiedzenia zaklęcia?” - „ Hmm… od razu po kąpieli…” Zwężyłam oczy i odpowiedź przychodzi od razu, sama. „Nóż athame.” Spojrzałam na niego i oboje w tym momencie wiedzieliśmy, że popełniłam ogromny błąd używając go. „Użyłam go do wymiany krwi i…” Jego oczy rozszerzają się, policzki bledną, a jego aura zaczyna drgać w sposób, który sprawia, że to wszystko robi się przerażające. „Użyłaś tego samego atheme na mnie?” Pyta, a jego obawy można było łatwo wyczuć w jego głosie. Potrząsnęłam głową i zobaczyłam jak na jego twarzy rodzi się ulga. „Nie, to była tylko replika. Prawdziwy sztylet został w moim domu.” Kiwa głową, oczywiście ciesząc się z tego, ale postanawia brnąć w to dalej. „Nienawidzę tego mówić, ale jest jedna rzecz, którą powinnaś zrobić od nowa. Musisz zaoferować Bogini coś nowego, czystego, nienaruszonego. Nie możesz jej służyć tymi samymi narzędziami, które były używane przez królową w świecie.” Oh. Patrzy na mnie smutnym wzrokiem, lekko próbując się uśmiechnąć, gdy dodaje: „Chciałbym ci pomóc, naprawdę chciałbym, ale tego typu rzeczy trochę mnie przewyższają. Może powinnaś skonsultować się z Romy i Rayne. Wydaje się, że będą wiedzieć co robić.” - „ Będą wiedziały?” Przekręcam oczami , niepewna dokąd mnie to by zaprowadziło. „Chodzi o to, że już ich posłuchałam. Zrobiłam wszystko co mówiły. Powiedziały mi, że muszę stopić ten nóż, a gdy odmówiłam po prostu odeszły. Nigdy mi nie powiedziały, że nie mogę użyć go ponownie, lub, że musiałam użyć cały szereg nowych narzędzi, aby odwrócić działanie zaklęcia. Jakoś nie bardzo potrafią się ze mną pogodzić i podzielić.” Nasze oczy się spotykają i oboje myślimy o tym samym. Dlaczego one to robią? Mają w tym jakiś cel? Czy naprawdę, aż tak mnie nie lubią? Jude odrzuca te myśli o wiele szybciej, niż ja. Ale on nie zna całej naszej historii. Historia ta jest tak skomplikowana, że nie mogę odrzucić tej myśli. - „ Posłuchaj, one są bardzo blisko Damena, kochają go, a mnie nienawidzą. Mówię prawdę.” Kiwam głową wiedząc, że to co własnie powiedziałam, ani trochę nie jest przesadą. Wszystko to jest w pełni prawdziwe. „ I pomimo faktu, że są podobno dobrymi czarownicami, nie mogę myśleć w ten sposób, może nawet starały się zachować Damena dla siebie. Kto wie, co sobie zaplanowały? Albo nawet jeżeli to wszystko nie było zaplanowane, jeżeli mimo wszystko popełniły błąd, nie mogę się do nich zbliżać. Bo jeżeli zrobiły to celowo, mogą powiedzieć o wszystkim Damenowi, a ja nie chcę go zranić.

Ale jeżeli nie, cóż to po prostu kolejny kawałek amunicji w moim arsenale za pomocą, którego będą miały mnie jak wyśmiać.” Jude pochyliła się w moją stronę, jego twarz była zdeterminowana, gdy mówił: „Ever, znam twój dylemat i naprawdę go rozumiem. Ale nie myślisz, że trochę wszystko wyolbrzymiasz?” Zwężyłam oczy i odchyliłam się do tyłu na krześle, zastanawiając się, czy on słyszał tylko pojedyncze słowa, które własnie powiedziałam. - „ To znaczy, najpierw oskarżasz mnie, że jestem jakimś zbrodniarzem. Nawiasem mówiąc, nadal nie wiem o co do cholery chodziło i że miałem coś wspólnego z Romanem, który nie tylko według ciebie nie jest dobry, ale prowadzi własne plemię złoczyńców, których również nie znosisz i poszukujesz jakiegoś zaklęcia. I chociaż nie możesz być pewna, że to możliwe utrzymujesz, że Romy i Rayne robią wszystko na przekór, tak byś nie mogła być z Damenem. A mówiąc o Damenie jesteś również przekonana, że nigdy ci nie przebaczy tego bałaganu, którego narobiłaś… i …” Kręci głową. „Wiesz o co mi chodzi?” Rozłożyłam ręce na znak dezaprobaty, odmawiając uznania tego, że wszystko to jest dla niego takie proste, ale dla mnie wszystko to było głębsze. - „ Eve, proszę cię, chcę ci naprawdę pomóc i chcę byś o tym wiedziała, ale chcę też zrobić dobry uczynek. Musisz pójść z tym do Damena. Jestem pewien, że zrozumie i…” - „ Małe wyjaśnienie.” Przerwałam mu. „On nie ufa magii i już mnie ostrzegał przed użyciem jej. Nie zniosę myśli, że będzie wiedział, jak nisko upadłam.” Jude odchyla się i patrzy na mnie uważnie, kiedy mówi: „ No tak, ale nie masz problemu z tym, żebym ja wiedział, tak?” Uśmiecha się nie do końca prawdziwie. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na niego, mówiąc prosto i otwarcie, jak tylko mogłam: „ Wierz mi, to również jest dla mnie nieprzyjemne, ale nie mam dokąd pójść. Ale jeżeli nie chcesz brać w tym udziału, wystarczy powiedzieć i ja…” Wstałam z krzesła, przygotowując się do wyjścia. Zatrzymałam się, gdy na niego spojrzałam. Jego oczy płonęły i nakazywały mi wręcz żebym znowu usiadła. Otwiera szufladę i szuka czegoś w niej, mówiąc: „Wygląda na to, że już jestem w to zaangażowany. Zobaczmy, co mogę zrobić.”

Rozdział 12 -„ A już myślałem, że będę musiał być zawsze we Florencji, nie mogąc się z wami pożegnać!” Miles przyciąga mnie do siebie. Spojrzał przez moje ramię na Damena i szepnął: „Cieszę się, że znów jesteście razem.” Wyrwałam się z jego uścisku i rzuciłam mu podejrzane spojrzenie. Ostatnio, gdy go widziałam namawiał mnie żebym rzuciła Damena i zajęła się Judem. Gdy na mnie spojrzał zrozumiał o co mi chodzi, jakby czytał w moich myślach i cicho powiedział: „Chcę widzieć cię szczęśliwą – czy to źle?” Odwraca się podając rękę Damenowi i dodaje: „Chce wiedzieć, że wszyscy jesteście szczęśliwi – i dlatego powinniście omijać każdy pokój w tym budynku, z wyjątkiem tego. No i obejmując jeszcze podwórko.” Ramię Damena zaciska się wokół mnie, przyciągając mnie do siebie. W jego głosie, było słychać trochę obawy, gdy mówi: „ Jest ktoś na liście gości, kto mógłby sprawić, że nie będziemy szczęśliwi?” Rzuciłam okiem na nich, znając odpowiedź. Wiedziałam, że powinniśmy natychmiast pójść do samochodu i odjechać stąd. W tym momencie obudziły się we mnie te dziwne impulsy, powiadamiając mnie o jedynej wiadomości, którą chcę znać: Roman jest tutaj. Reszta to już tylko szczegóły. Miles patrzy na mnie uważnie i przeczesuje palcami swoje włosy. „O nie, nie ma listy gości, są tylko losowo wybrane osoby . I tak wiem wszystko o Tobie i Haven, więc…” - „ Słucham?” Patrzyłam na niego uważnie, wpatrując się w jego aurę, jego zwykła aura jest normalnie żółta, teraz ma odcień szary. Patrzy na mnie kręcąc głową, gdy mówi: „Słuchaj, wiem o wszystkim. Powiedziała mi. I choć chciałbym pomóc wam się dogadać…” - „ Co ci powiedziała? Jakie były jej dokładne słowa?” Zapytałam patrząc na niego, przez co Damen zacisnął uścisk na mojej talii. Oboje byliśmy w stanie najwyższej gotowości. - „ O nie, nawet nie próbuj. Naprawdę, nigdy tego nie próbuj. Jestem totalnie neutralny. Nie chcę się w to angażować. Bo prawda jest taka, że naprawdę chciałbym wam jakoś pomóc. Nie mogę się doczekać, aż zostaniecie same i w końcu się dogadacie. I lepiej żebyście się dogadały bo nie chcę być zmuszony do wybrania strony. To znaczy, możesz mieć ten plus, przez to, że jeździłem z tobą do szkoły, ale znam Haven dość długo, a to też się liczy, prawda?” Zamyka oczy i kręci głową, jakby cały ten bałagan go przerastał. - „ Miles wiem, że to wszystko jest piękne i dobre, ale obawiam się, że bardzo istotne jest to, co ci Haven powiedziała.” Głos Damena jest niski, pilny, więc jeżeli Miles nie będzie chciał nam nic powiedzieć, obawiam się, że będziemy musieli złamać własne zasady i pogrzebać w jego głowie. „Ona nie musi o niczym wiedzieć, nie musisz się martwić, ale obawiam się, że musimy wiedzieć, co ci dokładnie powiedziała.”

Miles patrzy na niego, dramatycznie wzdychając i przewracając oczami, gdy mówi: „Na pewno Damen?” Mówi, wyraźnie niezadowolony z presji, jaką na nim wyparliśmy. „Dobrze powiem ci, ale tylko dlatego, że jutro mnie tu nie będzie – będę wygrzewał się na słońcu i żeglował. Ale pamiętaj nie ważne, jak bardzo źle to zabrzmi, sami chcieliście wiedzieć.” Patrzy na nas przybierając poważną minę i dodaje: „Powiedziała mi, że zrobicie wszystko, byle trzymać ją z daleko od Romana, ponieważ – od razu mówię, że to są jej słowa nie moje i nie miejcie do mnie pretensji – w zasadzie ona myśli, że jesteś zazdrosna o Romana. Myśli tak, ponieważ zawsze jej go wypominasz.” Odchrząkuje, by oczyścić głos. „ I nie możesz znieść faktu Ever, że ona jest wyjątkowa.” Przewraca oczami i kręci głową. I pomimo, że sprawia mi to przykrość, jestem z jednej strony zachwycona, że nie usłyszałam tego o czym myślałam. Może mnie nienawidzić, ale nadal udało jej się zachować jej nieśmiertelność dla siebie – przynajmniej na razie. Damen kiwa głową spokojnie i mogłam powiedzieć, że również odczuł ulgę. A ja po prostu patrzyłam na Milesa wzruszając ramionami niedbale i odpowiadając: „Łał. Bardzo mi przykro z tego powodu.” Prawda jest taka, że chciałam już pójść dalej. Ta dziwna mieszanina magii była we mnie, powodując, że moje serce zaczęło szybciej bić, dłonie się pocić, poczułam się niespokojna i nerwowa. Wszystko co chciałam zrobić to zostawić ich i pójść do Romana. Mam napad głosu, który musi być zaspokojony, bez względu na wszystko. Z trudem przełknęłam próbując oddychać wolniej i zapanować nad sobą. Uczepiłam się małego przebłysku zdrowego rozsądku, który nie poddawał się, gdzieś tam we mnie. - „ Więc, to wszystko. Dobre, staromodne walki dziewczyn.” Miles wzrusza ramionami. „Szkoda, że nie jestem typem człowieka, który docenia takie rzeczy – chociaż może...” Patrzy w kierunku Damena, ale on równie szybko to rozwiewa. „ Zapewniam was, rzeczy tego typu mam już dawno za sobą.” Kiwa głową, krótki błysk żalu przechodzi przez jego twarz – Drina i ja, ale równie szybko to znika, jak się pojawiło. Miles kiwa głową, zerkając między nami i dodając: „Chociaż on ma rację co do jednej rzeczy…” Damen stał koło mnie nerwowo, niespokojnie, chciałam żeby wrócił do mnie. - „ Dzisiaj naprawdę ładnie wygląda. Nie wiem, czy to jest jej nowy, postapokaliptyczny wizerunek, ale wygląda bardzo dobrze. Chyba w końcu odnalazła swój styl, mieści się w sobie, jak to ona mówi, wiecie? I po takim poczuciu zagubienia, to musi być dla niej naprawdę mocne i musi się czuć w końcu samodzielna, więc dajcie jej trochę luzu, okej? Przyjdzie tutaj niedługo. Ale teraz myślę, że powinniśmy usiąść i się odprężyć i nie brać tego wszystkiego do siebie. Albo przynajmniej wy powinniście, bo ja… ruszam do Florencji, wspomniałem o tym?” Kiwam głową automatycznie, mając nadzieję, że moja uśmiechnięta twarz zastąpi wszystkie słowa. Zamierzałam być przyjemna, miła, przyjazna i nie dać Haven żadnego powodu do satysfakcji, jeżeli chodzi o Romana. Nie. Nie ma mowy.

Ale nie powiedziałam tego. Nie powiedziałam ani słowa. I tylko wzruszyłam ramionami, jakby to w ogóle mnie nie obchodziło. Czekałam tylko, aż mój ulubiony, niebieskooki, opalony chłopak się pojawi. - „ Sądzę więc, że to co chcę powiedzieć, to to, że nieważne co będzie się działo pomiędzy wami, wszyscy jesteście tu mile widziani. Ale to nie oznacza, że zaprosiłem ją byście nie przyszli… Haven wymyśliła, że wszyscy przyjdą na własną rękę. Nie mówcie jej, że tak powiedziałem, ale Roman jest…” Marszczy brwi i patrzy gdzieś w przestrzeń szukając odpowiedniego słowa. „Dobra, nieważne… powiedzmy, że coś w rodzaju… czegoś… dziwnego. Nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale takie samo uczucie miałem w przypadku Driny.” Patrzy na nas szukając potwierdzenia, że ma rację, ale moją uwagę przyciąga coś innego. Damen i ja jesteśmy w tym zjednoczeni, staliśmy ramię w ramię. - „ Nieważne.” Wzrusza ramionami. „On sprawia, że jest szczęśliwa i to się liczy. I nie możemy tego powstrzymywać, prawda?” Ohh, nie masz o niczym pojęcia. Mój wzrok się zwężał, zacisnęłam usta, próbując się pohamować. - „ To znaczy, poważnie…” Miles coś mówił i skorzystałam z okazji, aby zajrzeć do jego głowy. Czułam podekscytowanie wędrując po jego głowie, przez jego niepokój co do Holta, absolutnie o niczym nie wiedział. „ …. Tak zasadniczo masz osiem tygodni, całe dwa miesiące, aby to wyjaśnić. I liczę na ciebie, ponieważ wszyscy wiemy, jak uparta może być Haven. Kocham ją, ale spójrzmy prawdzie w oczy, lubi być ponad wszystko i wszystkich i będę walczyć do śmierci mimo tego, aby ją bronić, nawet jeżeli postępuje źle.” Kiwam głową, wychodząc z jego głowy i obiecując sobie, że nie zrobię tego już nigdy. Patrzyłam jak Damen sięga do kieszeni i wyjmuje kartkę papieru złożoną w kwadrat – którą prawdopodobnie wymanifestował przed chwilą. „ Udało mi się zrobić listę o której rozmawialiśmy.” Kiwa głową odpowiadając na puste wyraz twarzy Milesa, kiedy dodaje: „Listę miejsc, które powinieneś zwiedzić we Florencji – miejsca, których nie można przegapić.” Westchnął. „Będziesz miał zajęcie przez następne kilka tygodni.” Patrzy na Milesa w sposób spokojny, pozbawiony jakichkolwiek wskazówek ukrytych motywów. Ale ja wiedziałam o co mu chodzi. Chciał go trzymać z dala od miejsc na liście, którą dał mu Roman – ale nie wiedziałam dlaczego. Ostatni raz, gdy o to zapytałam spochmurniał i nie chciał o tym rozmawiać. Wiem tylko, że Roman nakłaniał Milesa, aby odwiedził miejsca z jego listy, które jak twierdził były wypełnione rzadkimi antykami i to było to co martwiło Damena. Chociaż nie mogłam sobie wyobrazić dlaczego, ponieważ wszystkie jego obrazy zginęły w pożarze, który zniszczył wszystko, w tym całą jego determinację i życiowe cele. Miles ogląda ją powoli, następnie chowa do kieszeni w koszuli. „Zaufaj mi, po ciężkiej pracy, jaką mi zafundowali wczoraj na planie, będę bardzo szczęśliwy, jeżeli znajdę czas na sen. Stanowią one sporo wydatków, a u nas każdą wolną chwilę spędza się na warsztatach, a oczekiwałem trochę luzu.”

Damen przytakuje i zauważyłam odrobinę ulgi na jego twarzy, tak szybko, że można było ją przegapić, gdy się tylko mrugnęło oczami. Ale nie mrugnęłam. Widziałam to. Ale gdybym nie była zbyt zajęta myśleniem o Romanie, wzięłabym go na bok i zapytała się o co chodzi. Ale zamiast tego stałam w miejscu i czułam mrowienie i ciepło ogarniające moje ciało, przez ten obcy impuls, który był teraz we mnie. Impuls, przez który nie byłam w stanie zauważyć Juda podchodzącego do nas. Zatrzymuje się, krótko kiwając głową w moją stronę, a następnie skupiając się na Damenie. Ich ciała zrobiły się sztywne, wychylili piersi w sposób, tak prymitywny, że przypomniała mi się nasza rozmowa na temat walki o mnie. Dwoje pięknych, inteligentnych, utalentowanych chłopaków walczących o mnie. I wszystko o czym mogę myśleć, to chłopak znajdujący się w pokoju obok. Ten, którego chciałam mieć za przyjaciela. Ten, któremu nie mogłam się oprzeć. Damen dotknął obandażowanego ramienia Juda i powiedział: „To musiało boleć.” W sposób w jaki to powiedział był przegięciem, a wyraz jaki przybrał na twarzy zaczął zastanawiać mnie czy mówił o sensie fizycznym, czy emocjonalnym, ponieważ wszyscy wiemy, kto mu to zrobił. Jude wzruszył ramionami, ruszając głową, przez co dredy opadły mu w dół ramienia. Patrzy na mnie i mówi: „Czuję się już lepiej. Ale Ever robi wszystko, żeby to nadrobić.” Miles patrzy na nas, marszcząc brwi. „Czekaj, chcesz powiedzieć, że to sprawka Ever?” Patrzyłam na Juda, nie mając pojęcia co odpowie, a gdy zaczął kręcić głową i śmiać się, poczułam ulgę. - „ Pomaga mi to wszystko jakoś dźwignąć.” Wzrusza ramionami. „ To wszystko co miałem na myśli, nic złowrogiego, ani nic tak kłopotliwego, jak pobicie przez dziewczynę.” Tym razem to ja się zaśmiałam. Częściowo dlatego, że wszyscy byli cicho, a napięcie robiło się coraz gorsze, a częściowo dlatego, że jestem tak zdenerwowana, nerwowa, że musiałam zrobić coś innego niż ciągle myśleć o Romanie. Ale niestety mój śmiech był daleki od czegoś naturalnego. Głośny, krzykliwy, strasznie zdesperowany, na dodatek tylko pogorszyłam napięcie, które było między nami. Damen stał koło mnie, dziwnie się na mnie patrząc, zdeterminowany by zrobić cos dla nas – dla mnie, ale nie byłam pewna, co zamierza. Czułam się bardzo źle za spowodowanie tego całego bałaganu, jestem okropna, mając przy sobie takiego faceta, myślałam o innym, Z poczucia winy postanowiłam wysłać mu telepatycznie bukiet czerwonych tulipanów. Ale zamiast kwiatów zrobiłam coś w stylu uschniętych czerwonych kwiatów, z poszarpanymi liśćmi. Najgorszy bukiet, jaki kiedykolwiek powstał. Odwraca się do mnie, mrużąc oczy z niepokojem, w chwili gdy Jude mówi: „Słuchaj Miles, chodźmy…” Koncentruje się na Milesie, po chwili wracając do mnie. „A Ever…” Odwraca się do mnie, jego wzrok wpatrzony jest we mnie o kilka sekund za długo, ponieważ aż się skuliłam. Zastanawiałam się, czy zrobił to specjalnie, przez co Damen mógł się dowiedzieć, że wybrałam się do Juda po pomoc, a może jest tak dobrym kłamcą, że uda mu się ukryć nasze spotkanie. Spojrzałam na Damena, który patrzył na Juda w sposób, którego nie mogłam zrozumieć. Odwrócił od niego wzrok, tylko wtedy gdy Miles

wyprowadza go za drzwi. I to wystarczyło, aby przekonać mnie, że powinnam zrobić coś dobrego. Uścisnęłam Damena i tym sposobem zaakceptowałam pomoc jaką mi oferował. Ścisnęłam go za ramię i gdy nasze oczy się spotykają, byłam gotowa, by powiedzieć mu o wszystkim co się stało, ale nie mogło mi przejść to przez gardło. A kiedy Damen przyciąga mnie do siebie swoim ramieniem i pyta czy wszystko dobrze, wszystko co mogłam zrobić, to nie odpychać go ponownie. Wezwałam wszystkie swoje siły, aby się od niego nie odsunąć. Schyliłam głowę i zamknęłam oczy, czekając na wybuch. Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu. Potwór we mnie właśnie rósł, a nie mogłam pozwolić mu wedrzeć się pomiędzy mną a Damena. Miles zamyka drzwi za Judem i podchodzi do nas. „Nie, nie krępujcie się.” Patrzy na nas, wzdycha i kręci głową. Sięgnęłam do torby, gorączkowo w niej grzebiąc, póki nie znalazłam tego. Mała, rozsądna część mnie wiedziała, że nie należy odkładać tego na później i szybko wręczyć prezent, a następnie stąd wyjść, zanim będzie za późno i zanim bestia, która jest we mnie przejmie nade mną całkowicie kontrolę. Roman się zbliżał. Czułam, że jest coraz bliżej. Muszę się stąd wydostać, zanim będzie za późno. - „ Nie możemy zostać długo, ale chciałabym żebyś to miał.” Powiedziałam, mając nadzieję, że nie zauważył drżenia moich rąk, kiedy wręczałam mu dziennik odziany skórą. Skoncentrowałam się na podjęciu głębokich wdechów. Chciałam zatrzymać ten dziwny impuls, tak długo, jak tylko mi się uda. Próbowałam pozbyć się drżącego głosu, gdy powiedziała: „Wiem, że masz internetowy blog, ale to na wszelki wypadek, gdybyś nie miał do niego dostępu, lub chciałbyś zachować niektóre rzeczy tylko dla siebie, więc pomyślałam, że jeżeli chcesz będziesz mógł je wpisać tutaj.” Miles uśmiecha się, patrząc na mnie i mówiąc: „Najpierw impreza, a teraz prezent? Rozpieszczasz mnie Ever!” I choć mogłam odwzajemnić uśmiech, nie bardzo miałam na to ochotę. A powodem tego była obecność Romana. W chwili gdy go zobaczyłam, to coś co jest we mnie, właśnie zaczęło przejmować nade mną kontrolę i mimo, że udało mi się wcześniej to uśpić, teraz robiło się coraz bardziej natarczywe. Brzdękało dając mi do zrozumienia, że nie przestanie dopóki Roman i ja nie będziemy razem. Damen zacisnął mocniej ramię wokół mnie świadomy zmiany mojej energii, która była już na krawędzi. Nie byłam na nic gotowa, gdy Misa, Marco, Rafe żegnali się z Milesem. Zobaczyłam Haven w purpurowej, aksamitnej sukni. Była tak pewna siebie, bił od niej blask, którego dawno nie widziałam – wyglądała perfekcyjnie ze swoją bladą, gładką skórą. Patrzyła na mnie złowrogo, bawiąc się pierścionkiem na palcu, a następnie opierając ręce na biodrach. Przyjrzałam się jej aurze – była czerwona, a gdybym mogła jej dotknąć, mogłabym się oparzyć. Ale nie musiałam czytać w jej energii, żeby wiedzieć, jak się czuje i co myśli. Jest teraz dokładnie taka jak ja – nieśmiertelna – zaślepiona - wpatrzona tylko w Romana. Zrobiłaby wszystko byle tylko mieć go dla siebie.

Jej spojrzenie dryfuje po mnie. Jest zbyt pewna swoich nowych umiejętności. Szybko oddaliłam się, tylko wzruszając ramionami. Pochyliła się w kierunku Milesa darząc go krótkim uściskiem na pożegnanie, szybko go puszczając kiedy Roman pojawia się za jego ramieniem, mówiąc: „ Nie zapominaj o tym, że jak tylko będziesz na Ponte Vecchio idź aleją w dół, skręć w lewo dwa razy i to będą trzecie drzwi po lewej. Wielkie czerwone drzwi – nie możesz tego przegapić.” Oczy błyszczały mu, kiedy patrzył na Damena i widział jego minę. „Nie zapomnisz tego , będzie warto, uwierz mi.” Odwraca się znowu w kierunku Milesa i mówi: „ Cholera, zapytam Damena – na pewno się ze mną zgadzasz, prawda? Znasz to miejsce?” Damen patrzy na Romana z zaciśniętą szczęką, zwężając coraz bardziej oczy, próbując się uspokoić, gdy mówi: „Nie powiedziałbym.” Ale Roman tylko przekręca oczami mówiąc: „ Jesteś pewien, stary? Przyrzekłbym, że już tam kiedyś byłeś.” - „ Wątpię.” Damen mówi to twardo, ostatecznie, a w jego spojrzeniu wyraźnie było widać wyzwanie. Ale Roman tylko się śmieje, rozkładając ręce w kapitulacji i odwracając się w moją stronę, gdy mówi: „Ever.” A to wystarczyło. Samo wypowiedzenie mojego imienia przez niego sprawiło, że nogi mi miękły. Były niemal jak z waty. Chętne do pójścia za nim, gdziekolwiek by to było. Zrobiłam krok w jego stronę zwabiona jego stalowym spojrzeniem. Każdy mały krok przybliżał mnie do obrazów umieszczonych w mojej głowie – jesteśmy sami, wtuleni w siebie. Rzecz ta wcześniej mnie oburzała – ale teraz mogłabym mu się poddać. Ale muszę się wziąć w garść. Stałam tam rozgrzana i pozbawiona tchu, nie mogłam się tam dostać. Damen podszedł do mnie, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, próbując wysłać do mnie wiadomość, starając się z powrotem przyciągnąć mnie do siebie, ale to nie ma sensu. Jego myśli były pomieszanie, nie miały sensu. Nie interesowałam się tym co teraz do mnie mówił. Roman był jedyną osobą, która mnie interesowała. To moje gwiazdy, księżyc, słońce, a ja szczęśliwie mogłam krążyć koło niego. Zrobiłam kolejny krok, ręce mi drżały, ciało przeszywał ból, tęsknota za jego dotykiem. Nie obchodziło mnie, czy ktoś to widzi – chciałam nakarmić ten głód, który był we mnie.

I gdy miałam zrobić ostateczny krok, przechodzi obok mnie i wsiada do swojego samochodu, zostawiając mnie niepewną, bez tchu, bez żadnych wyjaśnień, zagubioną. Miles stał obok nie wiedząc co zrobić, a Damen patrzył na mnie z niepokojem. Po chwili odezwał się Damen: „Roman nie zna się na sztuce, idź w miejsca z mojej listy, a na pewno tego nie zapomnisz.” Próbował być spokojny, zrelaksowany, ale linia, która krążyła wokół niego, mówiła co innego. Impuls powoli zaczynał znikać, powoli mnie opuszczając. Ale ten moment był straszny, wszystko o czym mogłam myśleć, to był Roman. Gdzie jest? Jest z nim Haven? Co zrobić, aby ich zatrzymać? Miles spogląda na nas, chcąc załagodzić sytuację i skończyć z tym wszystkim. Nerwowo chrząknął, kiedy powiedział: „Więc, to wszystko, chcecie dołączyć do reszty osób? Są w pokoju gier i właśnie zaczynają próby do spektaklu.” Damen zaczyna kręcić przecząco głową, ale prześcignęłam go. Mimo, że nie chciałam wziąć udział w próbie, musiałam tu zostać. Ponieważ tu było bezpiecznie. Jeżeli wyjdę, pójdę za nim i nie będzie już odwrotu. Poza tym muszę się wziąć w garść, zapomnieć. Nie mogę znieść tego, jak Damen na mnie patrzył – swoim kwestionującym wzrokiem z bólem na twarzy. Potrzebowałam trochę czasu na uspokojenie siebie, żebym mogła w końcu wyjaśnić to co się ze mną dzieje. Ścisnęłam go mocno za rękę i poprowadziłam go na górę, wchodząc do Sali gier z uśmiechem. Pamiętałam o sekrecie, który wyznał mi Miles – o projekcie aktorskim… projekcie… projekcie… mając nadzieję, że publiczności się spodoba.

Rozdział 13 - „ Damen… ja…” Starałam się mu powiedzieć prawdę, ale żadne słowa nie chciały przejść przez moje gardło. Było ono gorące i gdy chciałam mu powiedzieć zwężało się. Jakby potwór, który jest we mnie znał moje zamiary i robił wszystko, byle tylko nie pozwolić mi na to. Damen patrzy na mnie, dało się teraz zauważyć jego wyraźną obawę. - „ Chodźmy do Summerlandu.” Powiedziałam zdziwiona, że mogłam mówić. „Wróćmy do Wersalu.” Skinęłam głową, kręcąc się nerwowo na fotelu. Gdy nasze spojrzenia się spotkały zaczęłam się głupio uśmiechać mając nadzieję, że uda mi się tym go przekonać do mojego pomysłu. - „ Teraz?” Zatrzymał się na światłach, patrząc na mnie uważnie. Jego oczy się zwęziły, czoło zmarszczyło z troski – to dało mi do zrozumienia, że wiedział, że coś się dzieje i próbował na własną rękę dowiedzieć się co. Zacisnęłam usta i wzruszyłam ramionami starając się wyglądać na spokojną, obojętną, jakby nic się nie działo i wszystko było w porządku. Prawda była taka, że byłam bardzo zdenerwowana od momentu, gdy wyszliśmy od Milesa, a jedyną rzeczą, która może mi pomóc jest dostanie się do Summerlandu i zaufanie Damena. Tutaj na ziemi, nie miałam nad sobą kontroli. - „ Myślałam, że ci się tam podoba.” Mówię, unikając jego wzroku. „ Tym bardziej po tym, że go stworzyłeś.” Kiwnął głową - w sposób, który oznaczał, że nie tylko stara się zachować cierpliwość, ale również ukryć swoje myśli. Nie mogłam tego wytrzymać, chciałam tam pojechać natychmiast. Zanim impuls przejmie nade mną kontrolę. - „ Podoba.” Mówi próbując się opanować. „Jak zauważyłaś, to ja to stworzyłem. I bardzo się cieszę, że tobie też się podoba.” Zrzuciłam włosy z twarzy, w pełni zirytowana. Nie miałam czasu, musiałam tam pojechać. - „ Ever…” Kieruje się w moją stronę, ale ja robię unik. To był mój kolejny nałóg, na który nie miałam żadnego wpływu. Właśnie dlatego musiałam się wydostać z tego miejsca. Potrząsa głowa i ponownie zaczyna mówić ze smutnym wyrazem na twarzy: „Co się z Tobą dzieje? Nie jesteś sobą od kilku dni. I właśnie teraz, gdy wrócił Miles…” Spogląda przez ramię zmieniając szybko pas. „Cóż, nienawidzę tego mówić, ale w chwili gdy zobaczyłaś Juda… powiedzmy, że zauważyłem u ciebie zdecydowaną zmianę energii, a potem znowu to samo w momencie, gdy Roman wszedł do pokoju.” Przełknął twardo i zacisnął szczękę próbując się opanować, gdy mówi: „Ever, co Ci się stało?” Schyliłam głowę, próbując mu wszystko powiedzieć, ale nie mogłam, bowiem impuls mnie blokował. Więc chciałam spróbować, zrobić wszystko, by nakłonić go żeby ze mną poszedł, to jedyne miejsce, w którym nie przejmie nade mną kontroli. - „ To śmieszne!” Mówię, nienawidząc samą siebie za to, ale z drugiej strony nie miałam wyjścia. „Naprawdę, nie wierzę, że to powiedziałeś! Jakbyś nie zauważył nie możemy poleżeć sobie na plaży

przez kilka chwil i poprzytulać się do siebie, więc wybacz mi, że próbuję przekonać cię do pójścia ze mną do Summerlandu, abyśmy mogli się sobą nacieszyć!” Potrząsnęłam głową i odwróciłam wzrok, krzyżując ręce jeszcze mocniej, ale głównie dlatego, żeby ukryć jak bardzo mi się trzęsą. Wiedziałam, że jestem niesprawiedliwa, że to co właśnie powiedziałam było całkowicie nieuzasadnione, ale chciałam żeby ze mną po prostu poszedł, żebym mogła mu wszystko wyjaśnić. Zdawałam sobie sprawy z tego, że przez cały ten czas patrzył na moje spuchnięte oczy, świeży trądzik obejmujący moją brodę, luźne i wiszące na mnie ubrania. Zastanawiałam się, jak mogło dojść do tego, że się tak zaniedbałam. Ale jego niepokój o mnie, przyprawiał mnie o ból serca. A kiedy jego wzrok zwęża się jeszcze bardziej, wiem, że próbował się dostać do mnie telepatycznie, skomunikować się w sposób, w jaki robiliśmy to kiedyś – ale dla niego ta opcja w tej chwili nie istnieje. Odkręciłam się w stronę okna, zdesperowana, aby osłonić go przed straszną prawdą, że już nie mogę go usłyszeć. Nie mam już dostępu do jego myśli, energii, a nawet mrowienia i ciepła jego dotyku. Wszystko to odeszło. Zostało zlikwidowane. To zwierzę, które jest we mnie, wszystko mi to zabrało. Ale tylko tutaj. W Summerlandzie, wszystko jest po staremu. A my dwoje możemy być razem. - „ Po prostu chodź ze mną.” Błagam go, ochrypłym i słabym głosem. „Mogę to wyjaśnić, ale tylko tam, nie tutaj. Proszę?” Patrzy na mnie i wzdycha. Był rozdarty między zrobieniem mi przyjemności, a zrobieniem tego co uważał za słuszne. - „ Nie.” Mówi w sposób, tak jednoznaczny, że mogłam od razu się domyśleć, że nie zmieni już zdania. Mówi „nie” nie tylko pomysłowi pójścia do Summerlandu, ale także mi. Mówi to jedynej rzeczy, której potrzebowałam. Kręci głową, na jego twarzy pojawia się żal, gdy mówi: „Przykro mi Ever, ale nie pójdziemy tam. Myślę, że będzie lepiej, jeżeli pojedziemy do mnie, gdzie będziemy mogli usiąść i spokojnie porozmawiać. Dowiem się co Ci jest naprawdę i spróbuję pomóc.” Widziałam po nim, że rozważał w głowie mój problem – ile się zmieniło i czy zmieniło się na dobre, czy na złe. Miałam zamiar pójść do Summerlandu z nim lub bez niego, nie mając w sumie innego wyboru. - „ Pijesz eliksir? Potrzebujesz nowej dostawy? Ever, proszę mów do mnie… o co chodzi?” Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową próbując się powstrzymać przed rozpłakaniem. Nie mogłam wyjaśnić mu w tym miejscu, co się dzieje, bo nie mogłam już o sobie decydować. Zwężył wzrok, próbując skomunikować się ze mną telepatycznie po raz kolejny, ale to nie miało sensu. Nie mogłam odczytać jego wiadomości, choćbym nie wiem jak chciała. - „ Nie możesz mnie już słyszeć, prawda?”

Zatrzymuje się na przejściu dla pieszych i patrzy na mnie głęboko. Spojrzałam na światła i szybko wyskoczyłam z samochodu. Moje ciało drżało, ale wiedziałam, że nie mam żadnego wyboru, musiałam go znaleźć - Romana. - „ Słuchaj…” Mówię drżącym głosem, zupełnie niepewnie, ale wiedziałam, że na rozliczenia przyjdzie czas później, teraz nie miałam wyboru. „ Postaram się to wyjaśnić, gdy tam dotrzemy, przysięgam. Ponieważ, to musi być tam, nie tutaj. Idziesz ze mną, czy nie?” Zacisnęłam szczękę, starając się, aby moje usta nie drżały. Przełyka z trudem, oczy były pełne smutku, a słowa wymagały dużo wysiłku, gdy mówi: „ Nie.” Powiedział to tak cicho, że prawie tego nie usłyszałam. Następnie dodaje: „Wolałbym zostać i tutaj ci pomóc.” Spojrzałam na niego z rozpaczą. Chciałam wejść z powrotem do samochodu i wtulić się w jego ramiona, których ciepło kiedyś czułam. Ale niestety to uczucie pochodzi od małej części mnie, mojego zdrowego rozsądku, ale to było zakazane i złe. Tak więc kiwnęłam tylko głową, widząc jego zdumienie, gdy zrobiłam portal. Krocząc przed siebie, w ostatniej chwili dodałam: „Cóż, chyba będę musiała sama tam pójść.”

Rozdział 14 Wylądowałam na tyłku. Wylądowałam prosto przed repliką XVIII wiecznego pałacu. Ale nie weszłam do środka. Mimo, że chciałam się znaleźć w tym miejscu, nie mogłam tam wejść bez Damena. To nasze miejsce. Nasze wspólne miejsce. Miejsce skąd będę mieć najpiękniejsze wspomnienia. I za nic, nie wejdę do niego sama. Otrzepałam się z kurzu i starałam się określić swoje położenie. Wiedziałam, że musiałam tylko wyobrazić sobie cel i już tam byłam, ale wolałam pospacerować po tej pięknej krainie, delektować się nią. Cieszyć się wolnością, mimo, że mogłam mieć ją tylko tutaj, a po powrocie wszystko wróci do normy. Ale teraz chciałam się tylko cieszyć, nie przejmować się niczym. Wyciągnęłam ręce przed siebie, badając czy nie ma niczego na mojej drodze, ponieważ była tak straszna mgła, że prawie nic nie mogłam zobaczyć. Uspokoiłam się dzięki chłodnemu powietrzu, które unosiło się wokół mojej skóry. Chciałam pójść w jakieś wspaniałe miejsce. To piękno Summerlandu – wszystkie drogi prowadzą do dobra. Zatrzymałam się, patrząc na strumień tęczy przecinający łąkę. Szybko wymanifestowałam lustro, aby sprawdzić swój wygląd. Uspokoiłam się, gdy zobaczyłam, że moje oczy powróciły do swojego normalnego koloru, włosy z powrotem błyszczały, a moja skóra jest prawie porcelanowo gładka i czysta, no i nie było już podkrążonych oczu. Zapragnęłam aby Damen mógł mnie zobaczyć, zobaczyć mnie taką jak byłam kiedyś. To smutne, że jego ostatnim wspomnieniem, gdy mnie widział – był potwór wyłaniający się ze mnie. Jeśli, by tylko się zgodził ze mną tu przyjść, wszystko mogłabym mu wyjaśnić. Spacerowałam po łące pełnej kwiatów i drzew, aż napotkałam betonową drogę prowadzącą do miasta i do Wielkiej Sali Nauki, gdzie zdecydowałam się spróbować szczęścia jeszcze raz. I mimo, że gdy ostatnio tam byłam i nie dostałam pomocy, ten nowy dzień zregenerował moje siły i miałam wszelkie powody, aby wierzyć, że tym razem będzie inaczej. Minęłam po drodze rząd modnych butików, kino, salon fryzjerski. Przeszłam przez ulicę tuż obok galerii sztuki, mijając faceta ze świecami, kwiatami, małymi drewnianymi zabawkami. Przechodziłam przez puste alejki, które poprowadziły mnie do małej uliczki, a ta do stromych schodów. Szybko zeszłam na dół. Stałam wpatrzona w imponujące frontowe drzwi, wiedząc, że muszę zrobić jeszcze jeden krok, by wszystko się udało. Stałam przed Salą, patrząc na jej piękne rzeźby, kolumny, spiczasty dach. Patrzyłam na świątynię zbudowaną wyłącznie z miłości, wiedzy i dobra. Czekałam aż zaczną mi się pojawiać obrazy, przekształcając się w następne, co będzie znakiem, że mogę wejść. Ale nic się nie pojawiało. Nic, oprócz imponującego budynku. Obrazy były dla mnie niedostępne. Jestem na czarnej liście. Wykluczona. Zakazano mi wchodzić do jedynego miejsca, które mogło mi pomóc. Nawet gdy sama odtwarzałam obrazy w głowie, to nic nie pomagało. Wielkie Sale nie dadzą się zwieść przez taką osobę, jak ja.

Ukryłam twarz w dłoniach, nie wierząc, że mogłam upaść tak nisko. - „ Sorki!” Zastanawiałam się dlaczego ten ktoś nie mógł przejść po prostu obok mnie. Chciałam być sama w tym miejscu, nie przyszłam tu po to, by nawiązywać nowe znajomości. Moja twarz nadal była ukryta w dłoniach, nie chciałam by jakiś intruz się do mnie zbliżał. Ale w pewnej chwili oniemiałam, gdy usłyszałam: - „ Czekaj… Ever?” Zmroziło mnie. Znałam ten głos. Znałam go zbyt dobrze. - „ Ever… Czy to naprawdę ty?” Opuściłam niechętnie dłonie, upewniając się, że słyszałam Avę. Sam widok jej grubych, kasztanowych włosów i dużych, brązowych oczu pobudził we mnie coś – coś czego zupełnie nie mogłam pojąć. Ona była ostatnią osobą, jaką chciałam dziś tu spotkać, lub kiedykolwiek spotkać. Ale dlaczego ona tu była? Nie zostałam już wystarczająco ukarana? - „ Napawasz się tym, co zdobyłaś?” Moje pytanie wręcz ociekało sarkazmem, a głos był chłodny. Z przerażeniem zdałam sobie sprawę, że odkąd zrobiła to, co zrobiła stałam się niższa od niej. Uklękła obok mnie, pochylając się do mnie i mówiąc: „ Wszystko w porządku?” Jej spojrzenie wędruje po mnie bardzo uważnie, prawie jakby to ją obchodziło. Ale Ava zawsze dbała tylko o jedną osobą – wyłącznie o siebie. Gdy w grę wchodzą jej plany, jest gotowa zrobić wszystko. Udowodniła to, gdy pozwoliła na to, że Damen prawie umarł. Patrzę na nią zaskoczona. Wyglądała inaczej, niż gdy uciekła z eliksirem, no ale w końcu zaczęła życie od nowa, więc mogła się trochę zmienić. - „ Czy wszystko ze mną dobrze?” Naśladowałam jej słodki, grzeczny ton. Uśmiechnęłam się kpiąco, a następnie dodałam: „Przypuszczam, że tak. Naprawdę, naprawdę w porządku. Właśnie myślałam o pewnych rzeczach, chociaż przypuszczam, że nie jest u mnie tak genialnie, jak u ciebie.” Wzruszyłam ramionami. „Kto będzie następny?” Moje oczy powędrowały w stronę jej szyi w poszukiwaniu tatuażu Ouroboros, lub innych znaków jej nieuczciwości. Jestem zaskoczona, gdy nie widzę żadnych śladów jej złej natury, ale także miała na sobie wielki, cytrynowy kamień, wiszący na prostym łańcuszku srebrnym .Zmrużyłam oczy starając się przypomnieć sobie, czego się nauczyłam na temat tego konkretnego kamienia – było coś o bogactwie i radości – a tak, chronił wszystkie z siedmiu czakr – nic dziwnego, że to nosi. Zacisnęłam usta i westchnęłam, wysyłając jej spojrzenie, po którym od razu będzie wiedzieć, co o niej w tej chwili myślę. „ Teraz masz cały świat u swoich stóp… nie ma lepszej osoby od ciebie, co? Więc powiedz mi Ava, jak to jest? Jak to jest być nowym, ulepszonym? Warto było zdradzać przyjaciół?” Patrzy na mnie, a jej mina spochmurniała. „Całkowicie się mylisz.” Mówi. „ To nie jest wcale tak, jak myślisz!”

Wstałam, czując drżenie, ale ukryłam przed nią swoje emocje. Chciałam zostawić ją za sobą, miałam dość słuchania tych kłamstw. - „ Nie wzięłam eliksiru… Ever!..” Odwróciłam się, czując, że w moim spojrzeniu gromadzi się cała złość. „Jesteś niesamowita! Oczywiście, że wzięłaś eliksir! Halo, wróciłam! Widzisz?” Podciągnęłam swój T- Shift, aby mogła lepiej widzieć. „ Jak wiesz Ava, nic nie poszło zgodnie z naszym planem. Pomyłka – nie poszło tak jak my planowaliśmy, ale tobie się udało. Zostawiłaś Damena słabego i bezbronnego, tak jak planowałaś od początku. Zostawiłaś go tam samotnie leżącego, umierającego, dokładnie tam, gdzie Roman mógł się do niego dobrać. I jakby tego było mało we wszystko wplątałaś Haven, podając jej coś do picia.” Potrząsnęłam głową zastanawiając się, dlaczego mam się z nią użerać. Jest już ode mnie wystarczająco daleko. Nie powinnam była jej w ogóle spotkać. Skierowałam się w stronę schodów. Nogi miałam ciężkie, odmawiały mi posłuszeństwa. Stawiałam jedną stopę po drugiej, gdy nagle się odezwała: „ Chciałabym żebyś tego nie robiła. Chciałabym żebyś dała mi szansę na wyjaśnienie.” Ale ja tylko wzruszyłam ramionami i szłam przed siebie. Odwróciłam się, gdy w końcu powiedziałam: „Nie zawsze możesz mieć to czego chcesz – pamiętasz tę piosenkę?” Stała za mną tak cicho, nie ruszając się, że spojrzałam na nią, aby zobaczyć co robi. Moje mięśnie się napięły i byłam gotowa na atak, ale byłam zaskoczona, gdy ukłoniła się mi i wyszeptała: „Namaste.” Patrzyła na mnie przez chwilę, a potem odwróciła się i poszła w stronę budynku, zostawiając mnie samą. Patrzyłam oniemiała, jak te wielkie drzwi otworzyły się przed nią, a ona weszła do środka.

Rozdział 15 - „ Hej.” Patrzę z zaskoczeniem na Juda stojącego naprzeciwko mnie. Byłam tak pochłonięta swoją pracą, że nawet nie usłyszałam, kiedy wszedł. - „ Jak ty to robisz?” Przekręciłam oczami, na jego aurę, która teraz była błękitna. - „ Co?” Opiera się o ladę i patrzy na mnie. - „ Zawsze udaje ci się mnie zaskoczyć?” Mój wzrok spoczywa na jego czarnej koszulce, która mnie bardzo zaciekawiła. „Co to?” Pokazuję w jej kierunku. Zamyka oczy i podnosi ręce, próbując dotknąć palcem wskazującym swojego kciuka, ale rezygnuje, gdy mu się to nie udaje i zaczyna śpiewać: „Ommmmmmmmm.” Dźwięk pochodził z głębi jego przepony. Patrzy na mnie uważnie i dodaje: „To dźwięk egzystencji – dźwięk wszechświata.” Patrzyłam na niego, nie mając pojęcia o co mu chodzi. - „ Wszechświat składa się z wibracji, energii, tak?” Przytakuje mówiąc: „Tak, z tego co wiem, to tak.” - „ Dobrze, więc Om jest uważany za dźwięk oddający wszelkie wibracje i energię kosmiczną. Nigdy nie słyszałaś tego wcześniej? Nie medytowałaś?” Wzruszyłam ramionami. Kiedyś medytowałam. Chciałam w ten sposób oczyścić aurę. Udawałam, że korzenie wyrastają spod moich stóp, a wszelkie zło idzie głęboko w ziemię, albo w inne, większe głupstwa. Nie mam czasu siedzieć, obserwować swojego oddechu, gdy cały świat mi się wali. - „ Naprawdę powinnaś do tego wrócić. To pomaga złapać równowagę i uzdrawia, nie mówiąc już o…” - „ To uzdrawia ciebie?” Patrzę ostentacyjnie na jego ramiona, wciąż zastanawiając się o złych i pozytywnych skutkach ostatniej nocy, wciąż nie mogłam podjąć odpowiedniej decyzji. - „ Mam umówioną wizytę u lekarza później, więc sądzę, że wszystkiego się dowiemy.” Wzrusza ramionami, oczy wędrują po moim ciele, gdy dodaje: „ A propos…” Nasz wzrok się spotyka. „Zastanawiałem się, czy będziesz mogła mnie podwieźć? Mógłbym pojechać autobusem, ale wtedy musiałbym skrócić trochę lekcje, a nie chcę tego robić.” - „ Lekcje?” Patrzę na niego zdziwiona. - „ No tak. Wiesz, rozwój metafizyczny z naciskiem na Wicca, pamiętasz?” Śmieje się. Skinęłam głową. Zeszłam ze stołka, robiąc mu wolne miejsce. „Nadal je prowadzisz?” Podeszłam do kasy oddając mu swoje miejsce. Kiwa głową. „ Wydaje się, że twoja przyjaciółka Honor ma do tego prawdziwy talent.” Zatrzymałam się. Wszystko stanęło w miejscu. W pełni skoncentrowałam się na nim. „Honor?”

- „ Tak, myślałem, że byłyście przyjaciółkami..” Potrząsnęłam głową, przypominając sobie ostatni dzień szkoły i plany Honor dotyczące zamachu na Stacie. - „ Chodzimy do tej samej klasy.” Wzruszam ramionami, napierając na ścianę, by mógł przejść. „ Nie jesteśmy ze sobą blisko. To jest inny rodzaj relacji.” Zatrzymuje się – zatrzymuje się w momencie, gdy powinien przejść. Zatrzymuje się w sposób, który sprawił, że stał za blisko, niemal się dotykaliśmy. Jego oczy uważnie obserwują moją twarz, patrzy na mnie w sposób, w który nigdy nie powinien był patrzeć – co dziwne sprawia, że po raz pierwszy dzisiaj poczułam się spokojna. Po raz pierwszy odkąd nie jestem w Summerlandzie. Po tym, jak wracałam z Summerlandu, mogłam myśleć tylko o jednym: Ava. I choć trwało to tylko przez chwilę, mimo, że oddala się ode mnie, aby usiąść na stołku, to uspokajające uczucie wciąż mi towarzyszy. - „ Albo ma na to bardzo dobry sposób, albo ma do tego naprawdę duży talent.” Mówi, chwytając w swoje palce pudełko, które szybko wylatuje mu z dłoni. „Wydaje się być dość jednolita, więc stawiam na to pierwsze.”

Przekręciłam oczami próbując sobie przypomnieć wszystko co wiem na temat Honor, ale poza jej pozycją w szkole i tym, że jest dziewczyną Craiga i należy do grupy Stacie, na nic więcej nie mogłam wpaść. Spojrzałam na Juda i zaczęłam się zastanawiać, czy powinnam mu powiedzieć o tym, że gdy zajrzałam w głowę Honor, okazało się, że jej intencje wcale nie są takie… honorowe. Ale Stacie mnie nie obchodziła, więc czemu miałabym się w to mieszać? - „ Więc, o której zaczynają się lekcje?” Zapytałam robiąc krok do tyłu. - „ W ciągu godziny. Czemu pytasz?” Patrzy na mnie przez ramię. - „ Będę na tyłach, jeżeli mnie będziesz potrzebować.” Mówię, kierując się w stronę biura i zamykając za sobą drzwi. Wzięłam Księgę i położyłam na stare, drewniane biurko. Wzięłam kilka głębokich oddechów zanim się uspokoiłam i zaczęłam ją dotykać zastanawiając się czy powinnam to zrobić. Ostatnim razem, gdy to zrobiłam, nie było tak kolorowo, jak myślałam, że będzie. Ale teraz wiem o związku Romana z tą Księgą – i nie jestem pewna, czy mogę jej ufać. Bo jeżeli on naprawdę jest odpowiedzialny za to wszystko, to będę ( po raz kolejny!) pionkiem w jego grze. Ale jeżeli naprawdę ma wpływa na tą Księgę, może wszystko jest w niej gdzieś głęboko ukryte i jest coś co pomoże mi pokonać go raz na zawsze i zakończyć tą grę. Być może podobnie jak w Summerlandzie kluczem do zwycięstwa jest odpowiednio sformułowane pytanie. Ale podczas, gdy w Summerlandzie trzeba tylko odpowiednio ułożyć pytanie i mieć dobre intencje, tak Księga wymaga odpowiedniego kodu i zakodowanego pytania, najlepiej jakby się rymowało.

Więc po cichu zaczęłam intonować wiersz, którego nauczyły mnie Romy i Rayne: W świecie magii – znajduje się ta Księga Od której chcę – powrotu do domu W świecie mistyków – w którym teraz jestem Pozwolono mi rzucić okiem na tę Księgę – i zobaczyć co jest w jej środku. Siedziałam tam i próbowałam wymyślić sprytne pytanie rymujące się do kodu Romana – ale mój umysł pozostawał pusty, a Księga nadal tylko tam leżała, a jej strony nie ujawniały niczego nowego. Wzdychnęłam i oparłam się o siedzenie, obracając się w kółko i przyglądając się pokojowi. Były tam różne książki, zdjęcia. Pokój posiadał wszystkie składniki potrzebne do jakiegokolwiek zaklęcia, a jednak żadne z nich mnie nie zainspirowały, ani nie pomogły. Nie miałam czasu do stracenia. Lato się kończy, musiałam coś wymyślić, ponieważ nie mogę w nieskończoność unikać Damena. Damen. Zasłoniłam twarz dłońmi, nie chcąc pozwolić spłynąć łzom. Oczyściłam gardło, tak żebym nie mogła czuć tego gorzkiego smaku. Nie widziałam go od dnia, gdy opuściliśmy Milesa i wyskoczyłam z jego samochodu, a potem udałam się do Summerlandu. Nie odpowiadałam na jego telefony, na wizyty w moim domu. Pewnego dnia mój pokój wypełnił się czerwonymi tulipanami. Wiedziałam, że na nie nie zasługuję, nie zasługuję na niego - a przynajmniej do czasu, gdy znajdę rozwiązanie – znajdę sposób, by mu o wszystkim powiedzieć, albo może poproszę Juda żeby mu coś przekazał. Ale za każdym razem, gdy próbowałam to zrobić – ta bestia, która jest we mnie mi w tym przeszkadzała, nie dopuszczała nic co mogło by stanąć między mną a Romanem. Nie tylko mój czas się kończy, ale nawet nie mogłam nic znaleźć. Jude próbował mi pomóc, ale to nic nie dawało. Wszystko co próbowałam zrobić do tej pory, odnosiło odwrotny skutek i kończyło się fatalnie. A jeżeli ostatnia noc będzie normą, to w końcu będzie tylko gorzej. Otworzyłam oczy w ciemnym pokoju, duża mgła przysłaniała księżyc. Wstałam z łóżka i boso wyszłam z domu, ubrana tylko w koszulę nocną z bawełny i miałam tylko jeden cel na uwadze. Szłam do domu Romana jak lunatyczka, jak zaślepiona narzeczona w filmie Dracula. Szłam szybko, bez wysiłku, ponieważ ulice wokół mnie były puste. Zatrzymałam się pod jego oknem i zajrzałam w nie. Natychmiast wyczułam jego obecność, wiedziałam, że gdzieś tam jest – cieszyłam się z faktu, że będzie mój. Zaczynałam odczuwać ból z powodu mojego pragnienia i napadu głodu. Besta szalała we mnie, wzywając mnie żebym przestała myśleć, a ruszyła się i weszła do środka – i zlikwidowała ją. I właśnie to miałam zamiar zrobić, ale mnie wyczuła. Podeszła do okna i skupiła na mnie wzrok, był on groźny, wściekły. Był to przebłysk zdrowego rozsądku – przypomniałam sobie kim jestem, kim jest ona i co mogę stracić jeżeli jeszcze raz dopuszczę do takiej sytuacji.

I zanim miałam okazję jeszcze raz to przemyśleć, zaczęłam biec. Biegłam całą drogę do domu i wróciłam do mojego łóżka, gdzie leżałam cała spocona, całe ciało mi drżało i wszystko o czym mogłam myśleć to, to jak mogę pozbyć się tego czegoś. Płomienia – lepszego każdego dnia i coraz bardziej silniejszego. Płomienia, tak nienasyconego, że pożera wszystko na swojej drodze – mój mały przebłysk zdrowego rozsądku. W momencie, gdy się oddaliłam, zdałam sobie sprawę, że najgorsze w tym wszystkim jest to, że to wszystko będzie dziać się tak szybko, że nawet nie zauważę, jak nisko upadłam.

____________________________ Jude wszedł do pokoju i opadł celowo na kanapę – głośno, tak by zauważono, że jest w pomieszczeniu. - „ Jak poszło?” Pytam, podnosząc głowę z nad biurka, na którym odpoczywałam przez ostatnie kilka godzin. Moje ręce ciągle drżały, nogi też wciąż drżały, wciąż walczyłam z tym okropnym uczuciem – pragnienia być blisko Romana. - „ Mógłbym zapytać o to samo.” Przygląda mi się dokładnie. „Jakieś postępy?” Wzruszyłam ramionami i jęknęłam. Jeżeli chodzi o mnie, powinna to być wystarczająca odpowiedź. Uważałam, by trzymać ręce na kolanach, tak by nie mógł widzieć, że przez cały czas drżą. - „ Wciąż próbujesz złamać kod?” Spojrzałam na niego na chwilę, a następnie zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową. Zawiodłam się na Księdze. Jeżeli chodzi o mnie, to spowodowała tylko jeszcze więcej szkód. - „ Nie udało mi się nic znaleźć, ale mimo to nadal się cieszę, że przyjmujesz moją pomoc.” Jednym słowem – tak, chcę i potrzebuję jego pomocy. Potrzebuję wszystkiego, co może mi pomóc. Ale teraz z tym dziwnym impulsem we mnie, te słowa nie mogą wypłynąć z moich ust. Gdy chcę to powiedzieć, moje gardło robi się gorące i wszystko w nim mnie swędzi, a zatrzymać to może jedynie cisza. - „ Masz już coś co się rymuje?” Pyta. Potrząsnęłam głową, wciąż nie mogąc mówić. Ale on tylko wzruszyła ramionami, nie obawiając się mojego braku odpowiedzi. „Jestem dobry w śpiewach, cóż przynajmniej tak mi się wydaje – całkiem dobrze rapuje, a przecież to o to chodzi, chcesz usłyszeć?” Zamknęłam oczy, chcąc by o zrobił.

- „ Mądra decyzja.” Uśmiecha się, nieświadomy tego, przez co w tej chwili przechodzę. Wyciera pot ze swojego czoła, a jego zabandażowana ręka przypomina mi tylko o tym, że miałam z nim pojechać do lekarza. Wyciera pot ze swojego czoła, a jego zabandażowana ręka przypomina mi tylko o tym, że miałam z nim pojechać do lekarza. Wstałam, spodziewając się, że on zrobi to samo, ale on nadal tam siedział, patrząc na mnie w sposób tak intensywny, więc zapytałam: „Co? Co jest? Riley tu jest?” Kręci głową, odgarniając dredy za ramię, a jego genialne zielono – niebieskie oczy patrzą gdzieś obok mnie. „Nie widziałem jej od jakiegoś czasu.” Mówi, przechylając głowę i koncentrując wzrok na mojej twarzy. „Przyznaję, staram się od czasu do czasu z nią skontaktować, ale nic mi się nie udaje.” Wzrusza ramionami. „Myślę, że w tej chwili ona nie chce być znaleziona.” Zmarszczyłam czoło, na pewno nie może to być prawda. Riley wysłała mi kiedyś tajemniczą wiadomość z informacją, że zawsze będzie do mojej dyspozycji. - „ Czy myślisz, że…” Przerwałam, nie chcąc zabrzmieć śmiesznie, ale wtedy o to nie dbałam. Ciągle się przed nim ośmieszałam, więc kolejny raz nic nie zmieni, prawda? „ Czy myślisz, że może to nie jest tak, że ona nie chce przyjść, ale, że po prostu nie może?” Patrzy na mnie, gdy podnoszę palec w górę mając na myśli Boga. „I nie mam na myśli, że to jest niewykonalne, ale że może nie może znaleźć na to żadnego sposobu? Może ktoś lub coś ją zatrzymuje?” - „ Możliwe.” Wzrusza ramionami w sposób dość niedbały i od niechcenia, przez co zaczęłam zastanawiać się, czy naprawdę tak myśli, czy powiedział to wyłącznie by mnie zadowolić. Może chciał oszczędzić mi wiadomości, że moja siostra ma dość moich ciągłych kłopotów i chce w końcu zająć się sobą i swoim pozagrobowym życiem? „ Nie pokazuje ci się w snach?” Pyta, a jego głos wydał się tym zainteresowany i mający małą nutkę nadziei. - „ Nie.” Mówię bez chwili zastanowienia. Nie chciałam mu mówić o niepokojącym mnie śnie, w którym Damen został uwięziony za szkłem, a Riley stała obok wzywając mnie abym zwróciła na to uwagę i nie przechodziła koło tego obojętnie. - „ Chcesz spróbować skomunikować się z nią teraz?” Patrzy na mnie z ciekawością. Ale potrząsnęłam głowa i westchnęłam. To znaczy, na pewno chciałabym do niej dotrzeć i to bardzo. Kto by nie chciał zobaczyć swojej martwej siostry? Ale kiedy myślę o swoim stanie, nie mogę tego zrobić. Nawet jeżeli mogłaby mi w jakiś sposób pomóc, w co wątpię, ale nadal gdyby mogła, muszę trzymać się teraz od niej z daleka. Nie chcę, by wiedziała, co zrobiłam. Czym się stałam. - „ To nie jest odpowiednia pora.” Mówię, oczyszczając wcześniej gardło. Jude siada na fotelu, opierając stopę o kolano. Jego wzrok jest nieubłagalny, ani razu nie spuścił ze mnie wzroku. „ Co dokładnie cię gryzie?” Pyta, marszcząc czoło. - „ Przez cały czas zajmujesz się tylko pracą.” Stawia nogę na podłogę i pochyla się w moją stronę, opierając rękę o biurko. „ Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, że mamy lato? Lato w Laguna Beach! Połowa ludności o tym marzy, a ty ledwo się tym cieszysz. Wierz mi, gdybym nie był w takim

stanie, wziąłbym deskę i cieszył się każdą wolną chwilą! Popraw mnie jeżeli się mylę, ale nie jest to twoje pierwsze lato tutaj?” Wzięłam głęboki oddech i przypomniałam sobie, jak rok temu leżałam ranna w szpitalu, osierocona i obarczona mocą i naiwnie myśląc, że jest aż tak źle, że nigdy nic podobnego mi się nie przydarzy. Trudno uwierzyć, że minął już rok, a moje życie tak diametralnie się zmieniło. - „ Poradzę sobie w sklepie. Ale proszę zrób sobie przysługę i daj sobie chwilę wolnego. Cały świat czeka, aż go odkryjesz! A to, że spędzasz całe dnie tutaj, nie wpływa dobrze na twoje zdrowie.” Stałam przed nim, ręce mi drżały, tak jak reszta ciała, oddech był ciężki. - „ Ever? Wszystko dobrze?” Pochyla się w moją stronę. Potrząsnęłam głowa nie mogąc mówić. Roman jest na zewnątrz. Czułam, że się zbliża. Wyszedł ze sklepu i spaceruje po ulicy kierując się w naszą stronę. I wiem, że to tylko kwestia czasu, może minuta, maksymalnie dwie, a zawładnie mną ta obca siła. Złapałam się nerwowo biurka. Byłam przerażona, musiałam stąd jak najszybciej uciec zanim będzie za późno… Prześlizgnęłam się obok biurka i obok Juda zanim zdążył zamrugać oczami. Oparłam się o ścianę i z trudem powiedziałam: „ Jeżeli chcesz bym cię zabrała, musimy już iść. To nie może czekać!” Zmagał się z tym czy zostać, czy iść ze mną, a na jego twarzy pojawiło się zmartwienie, gdy mówi: „Ever, bez obrazy, ale nie jestem pewien, czy chcę w tej chwili jechać z tobą samochodem. Wydajesz się co najmniej… niedysponowana – jednak to mało powiedziane.” Pociera wargi i patrzy na mnie czekając, aż odwzajemnię spojrzenie. Jestem zgubiona, prawie mnie już nie ma…. . „Naprawdę myślę, że powinnaś wyjść na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza i wziąć kilka głębokich oddechów. Naprawdę będziesz zaskoczona, jak o wiele lepiej się poczujesz.” I choć bardzo mi miło, że ma dobre intencje, to nie działa. Nie mogę wyjść na zewnątrz – to ostatnie miejsce gdzie w tej chwili powinnam być. To miejsce, gdzie Roman jest coraz bliżej i bliżej. Ponieważ nie było to dokładnie tym co miałam na myśli, gdy mówiłam, żeby poszedł ze mną. I mimo, że nie mogę przestać o tym myśleć, nie zdawałam sobie sprawy jakie mogą być tego konsekwencje zabrania go tam, muszę się tam dostać, ponieważ tam jest w tej chwili o wiele bezpieczniej niż tu. Moje serce pękało, tętno zaczęło przyspieszać, ponieważ Roman był już naprawdę blisko. Chwyciłam mocniej Juda. Miałam jeszcze swoją siłę, podczas, gdy wszystko inne mnie zawiodło. Miałam nadzieję, że uda nam się dotrzeć do jedynego miejsca, gdzie mogę być sobą. Widziałam jego zdumiony i zaniepokojony wzrok i wiedziałam, że jeżeli nie zrobię tego szybko, może być dla mnie za późno. Za późno dla nas. Będę chcieć tylko Romana.

A czarna magie przejmie nade mną kontrolę. Chwiejnym i niepewnym głosem powiedziałam: „Wiem, że to brzmi absurdalnie, ale musisz zamknąć oczy i wyobrazić sobie portal połyskująca złotym światłem. Skoncentruj się ze wszystkich sił i nie zadawaj żadnych pytać. Zaufaj mi, proszę.”

Rozdział 16 Przeszliśmy przez portal i wylądowaliśmy na trawie obok siebie. Pierwsze co zrobiłam to odwróciłam się w stronę Juda pokazując na jego ramię, gdy powiedziałam: „Zobacz!” Podąża za moim wzrokiem, a jego oczy rozszerzyły się w ogromnym zdziwieniu. Patrzył to na mnie, to na swoje ramię, nie wiedząc dokładnie jak to możliwe. - „ Na pewno w swoich badaniach musiałeś natknąć się na wzmiankę o Summerlandzie..” Uśmiechnęłam się, czując się szczęśliwa i wolna mogąc mieć nad sobą całkowitą kontrolę. Rozgląda się wkoło patrząc na otaczającą nas mgłę, drzewa pełne dojrzałych owoców, duże, kolorowe kwiaty i tęczę znikającą gdzieś za strumieniem. „ To jest to?” Pyta, a na jego twarzy pojawia się ewidentnie szacunek dla tego miejsca. „To naprawdę istnieje?” Kiwam głową, a moje wszelkie obawy co do jego reakcji właśnie zniknęły. To, że był to zły pomysł zabrania tutaj Avy, nie oznacza, że musi być tak samo w przypadku Juda. Są zupełnie inni. Jest o wiele dojrzalszy od Avy i więcej dla mnie znaczy. - „ Po co ja cię tutaj zabrałam?” Śmieję się, czytając w jego myślach, zanim zdążył zadać o pytanie. Wysłałam mu odpowiedź telepatycznie: Oczywiście, po to, by cię uzdrowić! Uważałam, by nie zdradzić innego powodu – żebym ja również mogła się uzdrowić. Myśli to energia, dodałam telepatycznie widząc zdziwiony wyraz jego twarzy. Możesz je wyczuć, usłyszeć, a nawet tworzyć nimi wiele rzeczy. Ale jeżeli wolisz wrócić do szpitala, to mogę stworzyć portal ponownie… Popatrzył na mnie, zmieniając zdanie i decydując się nie mówić nic, ale wysłać mi to za pomocą myśli. Zamknął oczy starając się jakby skoncentrować, a po chwili je otwiera wysyłając mi bez żadnych problemów myśli: Nie mogę uwierzyć, że zwlekałaś tak długo, by mnie tu przyprowadzić! Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłaś mi tak cierpieć! Zaśmiałam się, przytakując mu i chcąc pokazać mu, jak wiele rzeczy można tu robić. - „ Zamknij oczy.” Mówię, patrząc, jak bez wahania wykonuje moje polecenia, mając do mnie całkowite zaufanie, co wywołuje na mojej twarzy lekki rumieniec. „Teraz pomyśl o tym czego pragniesz… czego chcesz… czego naprawdę potrzebujesz, a w jednej chwili będzie to twoje, gotowy?” Ledwo zdążyłam dokończyć swoją wypowiedź, a już siedziałam na różowym piasku, obserwując rozprzestrzeniający się przede mną ocean z najlepszymi do surfowania falami. - „ Widzisz te fale?” Pyta, biorąc deskę w rękę i ruszając w ich stronę. - „ To niesamowite! Jesteś pewna, że nie śnię?” Uśmiechnęłam się, przypominając sobie moją pierwszą podróż do Summerlandu i to jak bardzo byłam nią oczarowana. I nie ważne ile razy będę wracać w to miejsce, manifestowanie różnych rzeczy nigdy mi się chyba nie znudzi. „To nie sen.” Uśmiecham się, patrząc jak zanurza się w wodzie. Nagle ogarnia

mnie nieziemski spokój czując jego bliskość, przez co szybko odwróciłam wzrok mówiąc: „Zaufaj mi to o wiele razy lepsze niż sen.” Pomyślałam, że to prawda, ponieważ moje ostatnie sny przypominały sceny niemal z horroru. Więc co dalej? Rzuca swoją deskę na piasek i patrzy na mnie. Wzruszyłam ramionami. To twoja chwila, więc to tak naprawdę zależy od ciebie. Cokolwiek będziesz chciał zobaczyć jako następne, zgadzam się. Starałam się mu pomóc, ale nie bezinteresownie, bowiem im dłużej chciał tu zostać, tym ja dłużej pozostawałam sobą i nie musiałam wracać na płaszczyznę Ziemi, gdzie czyhały na mnie same problemy. Wziął głęboki wdech i zamknął oczy, dzięki czemu ocean i plaża znikają, a ich miejsce pojawia się tor wyścigowy. Siedziałam wysoko na trybunach i oglądałam rywalizację. Następnie utworzył uroczą kawiarnię w porcie Sydney, z której widok rozprzestrzeniał się na most, wodę i teatr. Kiedy podnosił kieliszek do ust, powiedziałam: „Nigdy nie byłam w takim miejscu.” Uśmiechnął się i powiedział: „Trzeba korzystać, póki można.” Wzięłam łyk miodu znajdującego się w moim kieliszku, co spowodowało, że miałam jeszcze większą ochotę na eliksir. Patrzyłam jak widok nagle zmienia się z lśniących wód Australii do wiatraków, tulipanów, kanałów, co może oznaczać tylko jedno. - „ Amsterdam?” Gdy wymawiałam to słowo, głos mi drżał. Przypomniała mi się nasza wspólna przeszłość z czasów gdy był Bastianem de Kool, a ja byłam jego muzą. Nie mogłam się powstrzymać od zastanawiania się, czy w jakiś sposób wyczuwa to – naszą wspólną przeszłość. Słyszałam, że wspomnienia można w jakiś sposób przywrócić, choć nigdy nad tym nie pracowałam. Wzrusza ramionami zaskoczony moją reakcją. „ Nigdy tam nie byłem, pomyślałem, że będzie super. Ale jeśli nie chcesz, zrobię coś innego…” I zanim zdążyłam powiedzieć mu, żeby cieszył się tym widokiem, tak długo jak tylko sobie zapragnie, już siedziałam w gondoli w Wenecji, ubrana w suknię różowo – kremową, a na mojej szyi znajduje się naszyjnik z klejnotów. Siedziałam na czerwonej, aksamitnej poduszce, patrząc na wspaniałe budynki, które mijaliśmy po drodze. Ukradkiem patrzyłam od czasu do czasu na Juda ubranego w czarne spodnie, koszule w paski i tradycyjny kapelusz słomkowy weneckiego gondoliera. Patrzyłam, jak kierował nas przez spokojną, piękną wodę. - „ Hej, jesteś w tym naprawdę bardzo dobry.” Zaśmiałam się głośno, ciesząc się, że się tutaj znaleźliśmy. Zamknęłam oczy, aby poczuć najmniejszy podmuch wiatru, który zdmuchuje mu kapelusz z głowy prosto do wody. - „ To naturalne.” Mówi, natychmiast manifestując nowy kapelusz i wkładając go na głowę. „Musiałem to robić w poprzednim życiu – w jednym z tych, w których zostawiłem niedokończone sprawy.” Przestał wiosłować i pochylił się nad swoim wiosłem. „Jeśli rzeczywiście rodzimy się ponownie, aby poprawić nasze błędy z przeszłości i dążymy do oświecenia, to może, kiedyś.. bardzo dawno temu płynąłem z piękną kobietą, oczarowany jej pięknem wychyliłem się i wypadliśmy.”

- „ Kto wypadł?” Pytam głosem ostrym, o wiele bardziej poważniejszym niż zamierzałam. - „ Ja.” Wzdycha dramatycznie, a jednocześnie się śmiejąc. „ No co? Dziewczyna, jak się okazuje została szybko uratowana przez młodego, przystojnego szlachcica, który jak się znowu okazało posiadał większe łodzie. Wciągnął ją na pokład i okrył ręcznikami, a następnie wskrzesił za pomocą metody usta – usta, po czym zasypywał ją wieloma prezentami, do chwili, aż zgodzi się go poślubić. Wiesz jak to się kończy, prawda?” Potrząsnęłam głową, gardło miałam gorące i ostre, przez co odebrało mi mowę. Dobrze wiem, że jego umysł w tej chwili wymyśla tę historyjkę, ale gdyby wiedział, że to może znaczyć coś głębszego. - „ Cóż, cieszyli się długo luksusem i szczęśliwym życiem – aż oboje umarli ze starości i przeszli reinkarnację, aby mogli mieć szansę odnalezienia się po latach.” - „ A gondolier? Co mu się stało… tobie?” Pytam, niepewna czy chcę to usłyszeć. „ Na pewno nie cieszy się z takiego obrotu sprawy.” Wzruszył ramionami, odwracając wzrok i z powrotem zaczynając wiosłować. „Gondolier zmuszony jest przyzwyczaić się do powtarzania się tych żałosnych sytuacji. Zawsze oczywiście po wszystkim bardzo tęskni.” Zaczął się śmiać licząc na to, że przyłączę się do niego, ale odmówiłam wzięcia w tym udziału. Jest samotny, zbyt obciążony tą prawdą, przez co to wszystko nie zachęca nas do uśmiechnięcia się. Jego niesamowita historia idealnie odzwierciedla to co działo się z nami, ale nawet nie mogę o tym mówić. Moje spojrzenie błądzi po nim, zastanawiałam się czy powinnam mu o tym powiedzieć – o nas, ale co dobrego by to dało? Może Damen miał rację, gdy mówił, że nie możemy oznaczyć naszego życia, bo jest jak otwarta księga. Każdy z nas ma własną karmę, nasze własne przeszkody do pokonania i choć może się to podobać lub nie, moją jest Jude. Oczyściłam gardło, decydując się położyć kres temu wszystkiemu i przejść do trzeciego powodu dlaczego się tu znaleźliśmy. Nie myślałam o tym, aż do tej chwili. Miałam nadzieję, że to pomoże nam w pewnym sensie i modliłam się, żeby nie zrobić ogromnego błędu, gdy powiedziałam: „Co powiesz na to żebyśmy opuścili to miejsce? Jest coś jeszcze, co chciałabym ci pokazać.” - „ Jakieś lepsze miejsce od tego?” Wyciąga wiosła z wody i odkłada je na bok. Kiwam głową, zamykając oczy na chwilę. Przywróciłam nas z powrotem na ogromną, pachnącą łąkę, gdzie Jude wrócił do swojego normalnego ubioru, a moja suknia zamieniła się w spodenki i zwykłą bluzkę. Poprowadziłam go wzdłuż potoku, a potem drogą w dół alejki, gdzie w stronę Wielkiej Sali Wiedzy. Odwróciłam się w jego stronę i powiedziałam: „Muszę ci coś wyznać.” Patrzy na mnie podnosząc czoło ze zmartwienia. - „ Nie wzięłam cię tutaj, abyś mógł się uleczyć.” Zatrzymał się, patrząc na mnie w sposób, który sprawił, że również się zatrzymałam. Wzięłam głęboki oddech, wiedząc, że to moja ostatnia szansa i jedyne miejsce, gdzie będę mogła powiedzieć mu wszystko. „ Potrzebuję przysługi… chciałabym żebyś coś dla mnie zrobił.”

- „ Ookeej…” Przekręca oczami z niecierpliwości. - „ Bo widzisz… chodzi o to, że…” Z nerwów zaczęłam kręcić swoją bransoletką, ale po chwili zmusiłam się, by spojrzeć mu w oczy. „Więc, mówiłam ci ostatnio o magii.. o zaklęciach.. to wszystko pogarsza. Wszystko jest w porządku gdy jestem tutaj, ale gdy wracam z powrotem do domu, nie jestem sobą, staję się kimś innym. To jest jak choroba. Moje myśli krążą jedynie wokół Romana, a mój zewnętrzny wygląd zaczyna odzwierciedlać to co dzieje się wewnątrz mnie. Straciłam na wadze, nie mogę spać i tak w kółko – gdy jestem w domu, wszystko wydaje się gówniane. A gdy za każdym razem staram się zwierzyć Damenowi lub poprosić go o pomoc.. cholera, nawet gdy próbuję zapytać go czy chce mi pomóc – to jakieś zaklęcie mi nie pozwala – nie pozwala mi dojść do głosu. To tak jakby to coś co jest we mnie nie chciało, by coś stanęło między mną a Romanem. Ale tu w Summerlandzie nie może mnie zatrzymać. To jedyne miejsce gdzie mogę być sobą. I pomyślałam, że może gdy będziesz tutaj.. mógłbyś…” - „ Więc dlaczego po prostu nie przyjdziesz tu z Damenem? Nie rozumiem.” Przechyla głowę na bok i patrzy na mnie uważnie. - „ Bo on nie chce tu przyjść.” Wzdycham spuszczając wzrok i patrząc na swoje stopy. „On wie, że coś jest nie tak, że coś się ze mną dzieje, ale on uważa, że dlatego, że jestem uzależniona od tego miejsca, lub jakoś tak. Zresztą nie chce do mnie dołączyć, a ja jestem w stanie powiedzieć mu prawdę tylko tutaj. I z tego powodu od dawna go już nie widuję.” Mówię, przełykając twardo. Pod koniec mój głos zaczął się łamać. - „ Więc, czemu tu jestem?” Patrzy na mnie uważnie. „ Chcesz mnie z powrotem odesłać na ziemię, bym mógł powiedzieć wszystko Damenowi?” - „ Nie.” Powiedziałam prostując się, a następnie dodając: „A przynajmniej jeszcze nie teraz. Chciałabym cię gdzieś zabrać, jeżeli jesteś w stanie w ogóle się tam dostać.” Patrzę na niego, mając nadzieję, że może mu się uda. „ Chcę abyś poszukał pomocy w moim imieniu – znalazł rozwiązanie mojego problemu. Wiem, że zabrzmi to dziwnie, ale uwierz mi, że wszystko co musisz zrobić to naprawdę chcieć mi pomóc, a odpowiedź sama przyjdzie. Gdybym mogła zrobiłabym to sama – ale nie jestem tam mile widziana.” Przygląda mi się uważnie, z powrotem idąc obok mnie, gdy mówi: „Więc, gdzie jest to miejsce?” Pokazuje mu palcem piękny, stary budynek, a on tylko szepcze: „Więc to prawda!” Jego oczy się rozświetliły, gdy zaczyna biec po schodach w stronę świątyni. Zostałam z tyłu. Szczęka mi mało nie opadła, gdy zobaczyłam jak swobodnie wbiega do środka. Te same zamknięte dla mnie drzwi, otworzyły się dla niego bardzo szybko. Zeszłam po schodach zastanawiając się, jak długo będę musiała na niego czekać. Wiedziałam, że to może potrwać naprawdę długo, zwłaszcza jeżeli ktoś jest tam pierwszy raz. Zdecydowałam rozejrzeć się trochę wokół świątyni, może coś zwiedzić. Zawsze gdy tu przyjeżdżam robię to samo – wędruję.

Wiedziałam, że mogę podróżować każdą metodą, jaką tylko sobie zażyczę – metrem, samochodem – cholera nawet słoniem – ale w zamian wybrałam konia. Utworzyłam podobnego do tego, gdy byłam tu po raz pierwszy z Damenem, tylko, że mój był klaczą. Wsiadłam na niego i przeczesałam palcami jego grzywę. Wyruszyliśmy na spokojny spacer, bez konkretnego miejsca, gdzie chciałabym się udać. Przypomniałam sobie, co mi pewnego razu powiedziały bliźniaczki o Summerlandzie – że jest zbudowany z pragnień. Aby coś zobaczyć, należy najpierw tego zapragnąć. Zatrzymałam moją klacz i zamknęłam oczy, starając się znaleźć odpowiedź. Ale, jak się okazało, Summerland jest mądrzejszy, więc nic szczególnego się nie stało, oprócz tego, że mój koń zaczął się niecierpliwić i parskać, chrząkać i walić kopytem o ziemię. Wzięłam głęboki oddech i spróbowałam czegoś innego, nie myśląc o niczym co się tutaj znajduje. Co powinnam zobaczyć, a czego nie potrafiłam? Co naprawdę muszę wiedzieć? Zanim się zorientowałam mój koń zaczął galopować. Grzywa, ogon latały mu na wszystkie strony. Chwyciłam lejce i próbowałam go zatrzymać. Wszystko wokół mnie zaczęło się rozmywać. W pewnym momencie straciłam równowagę i upadłam na ziemię. Klacz stanęła nade mną na tylnych nogach, waląc kopytami o ziemię, parskając. Zaczęłam się powoli cofać, nie chcąc wystraszyć jej jeszcze bardziej. Nie wiedziałam jak postąpić, więc pokazałam w jej stronę palcem i nakazałam: „Stój” Patrzy na mnie, uszy ma wygięte do tyłu, a mój plan ewidentnie jej się nie podobał. Z trudem przełknęłam, przełknęłam swój strach, gdy powiedziałam: „Nie podchodź. Zostań tam gdzie jesteś.” Wiedziałam, że nie jestem w prawdziwym zagrożeniu, ale jednak byłam sama, umazana błotem. Spojrzałam w dół na moje spodnie całe w błocie. Zamknęłam oczy i spróbowałam je wymienić na nowe, wyczyścić je, ale manifestacja w tych częściach nie działa. Wzięłam głęboki oddech, chciałam wsiąść na konia i wrócić, ale wiedziałam, że zostałam tu wysłana z jakiegoś powodu, więc postanowiłam zostać tu trochę dłużej. Spojrzałam na krajobraz przede mną, ale niebo zamiast być lśniące, pogodne, było mroczne i szare. Zamiast lśniącej mgły, była ogromna ulewa, zamieniająca ziemię w błoto, drzewa są popękane i suche, tak jakby ktoś je niszczył przez wiele lat. Zrobiłam krok do przodu, postanowiłam dowiedzieć się dlaczego się tu znalazłam, ale gdy zobaczyłam, że błoto utrudnia mi swobodne chodzenie, sięgnęłam po konia i pozwoliłam, by mnie prowadził. Nie wiedziałam co mam mu powiedzieć do ucha, jakie komendy wydać. Ona miała jeden cel na uwadze – wrócić tam skąd przybyłyśmy, więc poddałam się jej zupełnie. Spojrzałam przez ramię na miejsce, które opuszczałyśmy i pamiętałam co bliźniaczki kiedyś powiedziały: „W Summerlandzie wszystko jest możliwe.” Zastanawiałam się, czy przez przypadek nie natknęłam się na tę drugą stronę Summerlandu.

Rozdział 17 - „ Co ci się stało?” Przekręciłam oczami, nie wiedząc na początku o co mu chodzi, ale potem podążyłam za jego palcem wskazującym błoto na moich nogach oraz na butach, które wcześniej były brązowe z odcieniem złota, a teraz są całe brudne i umazane. Skrzywiłam się i od razu wymieniłam je na te same tyle, że ładniejsze, nowsze, czystsze. Miło było wiedzieć, że jestem znowu w tej magicznej części Summerlandu, która jest znacznie lepsze od tej, w której byłam przed chwilą. Wymanifestowałam również nowy, liliowy sweterek, a następnie owinęłam go wokół siebie. „Miałam dość czekania. Nie wiedziałam jak długo jeszcze tam będziesz, więc udałam się w podróż, chodziłam trochę… uhmm.. po polu.” Wzruszyłam ramionami w sposób, który sprawiał, że to co zrobiłam przed chwilą było codziennością i nie było niczym wielkim, ani niepokojącym. Niestety Jude wiedział teraz jak osiągnąć to czego chce i był bardzo chętny, aby poznać więcej szczegółów. - „ Ale ważniejszy od tego co przydarzyło się mi, jest to co przydarzyło się tobie, prawda?” Spojrzałam na niego myśląc, że na zewnątrz nic się nie zmieniło – wyglądał tak samo, jak gdy go tu zostawiłam, ale wewnątrz na pewno musiało się coś zmienić. Jest zmiana w jego energii, w jego postawie. Z jednej strony wydaje się lżejszy, jaśniejszy, bardziej godzien zaufania, ale też wydaje się wyraźnie obojętny, jakby to wszystko nie miało dla niego większego znaczenia. - „ No.. było ciekawie.” Kiwnął głową, spotykając mój wzrok, lecz po chwili go odwracając. Nie mogę uwierzyć, że pomyślał, że mi z tym ucieknie. Zasługiwałam na coś więcej po tym, jak go tu przyprowadziłam. - „ Hmm, chcesz to jakoś rozwinąć?” Uniosłam brew. „ Jak dokładnie było to interesujące? Co widziałeś, słyszałeś? Co robiłeś od momentu, gdy wszedłeś do środka? Dostałeś odpowiedzi, których potrzebuję?” Wiedziałam, że jeżeli sam mi nie powie, zajrzę mu do głowy. Bierze głęboki oddech i odwraca się przechodząc kilka kroków, a następnie na mnie spoglądając mówi: „Nie jestem pewien, naprawdę chciałem się do tego dostać.. ale to wszystko trzeba najpierw zrozumieć. To dość skomplikowane.” Przekręciłam oczami i postanowiłam zobaczyć to na własne oczy. Jest dużo tajemnic w Summerlandzie, zwłaszcza dla osób, które są tu po raz pierwszy, ale ja wiem, jak mam jego magię wykorzystać. Akashic records. Przypomniało mi się, co Romy mi kiedyś powiedziała: Nie wszystkie myśli można odczytać, tylko te, które są dozwolone, dostępne, które możesz zobaczyć. Cokolwiek zobaczysz w Akashic records jest twoje i zobaczyć można je tylko wtedy, gdy ty na to wyrazisz zgodę.

Zwężyłam wzrok jeszcze bardziej, wiedziałam, że muszę wiedzieć więcej. Podeszłam bliżej, na tyle blisko, że poczułam ciepło i mrowienie. Odwróciłam się znajdując Damena idącego w dół po schodach. Zatrzymał się w momencie, gdy nasz wzrok się spotkał. Chciałam go zawołać, nakłonić go do przyłączenia się do mnie, wiedziałam, że mam teraz szansę, by wszystko wyjaśnić, ale kiedy zobaczyłam to co on widział – Juda i ja – razem cieszymy się, że jesteśmy w Summerlandzie – w miejscu, które jest szczególne dla mnie i dla Damena. Zanim mogłam coś zrobić, powiedzieć już go nie było. Wystarczyło, abym zamrugało oczami i już go nie było, tak jakby naprawdę nie istniał. Z wyjątkiem, że był tutaj. Wciąż czułam jego energię. Ciągle czułam ją na mojej skórze. Jedno spojrzenie na Juda wystarczyło mi, aby to potwierdzić. Widziałam, że jego oczy były szeroko otwarte ze zdziwienia, jego usta chciały coś powiedzieć, pocieszyć mnie, ale szybko się odsunęłam. Bolało mnie to co Damen mógł sobie pomyśleć, jak wyglądaliśmy w jego oczach. –

„ Powinieneś już iść.” Mówię odwracając się od niego. „Wystarczy, że zamkniesz oczy, zrobisz portal i sobie pójdziesz. Proszę.”

–

„ Ever…” Mówi sięgając do mnie ponownie, ale ja już zdążyłam od niego odejść, byłam już w innym miejscu.

Rozdział 18 Szłam. Szłam do momentu, gdy nie miałam pojęcia jak daleko zaszłam. Szłam tak długo, dopóki miałam pewność, że Damen mnie nie widzi. Szłam szybko, tak jakbym chciała zgubić wszystkie swoje problemy. W końcu zrozumiałam powiedzenie swojego nauczyciela od angielskiego: gdziekolwiek pójdziesz, tam będziesz. Nie można uciec od problemów. Nigdy nie można iść tak szybo, by im uciec. To tylko moja podróż, ale to nie tylko ucieczka. Nie ważne jak piękny był Summerland – jak słodki, musiałam w końcu powrócić do domu. Wędrowałam dalej, starając się zdecydować czy zatrzymać ten wspaniały teatr znajdujący się naprzeciwko mnie, czy pójść do Paryża, aby pospacerować wzdłuż Sekwany, albo nawet mogłam biegać po rzymskim Koloseum. Ale gdy tak szłam natknęłam się na domy, co sprawiło, że od razu się zatrzymałam. Z zewnątrz były one skromne, zbudowane z drewna, okna miały małe i uwydatnione, dachy były trójkątne, ale wbrew pozorów nie miały w sobie nic szczególnego, lecz kusiły mnie jedną rzeczą – świecąca ścieżka zachęcająca mnie abym nią szła. Nie miałam pojęcia dlaczego tu jestem, ale wciąż rozważałam pomysł wejścia do środka. - „ Nie widać ich od kilku tygodni.” Odwróciłam się i znalazłam starego człowieka na skraju drogi. Ubrany był w białą koszulę, czarny sweter, czarne spodnie. Miał kilka siwych włosów szczotkowanych na bok przez jego błyszczącą łysą głowę. Opierał się na bogato rzeźbionej trzcinie cukrowej, która bardziej świadczyła o jego miłości do rzemiosła niż do złego stanu fizycznego. Przekręciłam oczami nie wiedząc co powiedzieć. Nie wiedziałam dlaczego tu jestem, a tym bardziej nie wiedziałam o kim on mówi. - „ Dwie dziewczynki – z ciemnymi włosami. Bliźniaczki. Ledwo mogłem je rozróżniać. Jedna była miła – pamiętam, że bardzo lubiła czekoladę i różne słodycze.” Zaczyna się śmiać, przypominając sobie ją w pamięci. „A druga – cicha, uparta, ona chyba wolała bardziej popcorn, nigdy nie miała go dość. Ale tylko pieczony, nie taki wymanifestowany.” Kiwa głową patrząc na mnie. Był chyba nieco zaskoczony widząc mój nowoczesny wygląd w tej wiosce. „ Bardzo się martwiły o tych ludzi, opiekowały się nimi i litowały się nad nimi. Ale po tym wszystkim, nagle zniknęły nie mówiąc ani słowa.” Potrząsa głową, ale już się nie uśmiecha. Patrzy na mnie z nadzieją, że zrozumiem go. Z trudem przełknęłam patrząc na te wszystkie domy. Moje tętno przyśpieszył, serce zaczęło mi mocniej bić, dobrze wiedziałam gdzie są. A więc to tutaj mieszkały przez ostatnie trzysta kilka lat. Ale nadal potrzebowałam potwierdzenia, żeby mieć całkowitą pewność. „Czy powiedziałeś, że to były bliźniaczki?” Mój umysł przypominał sobie jak po raz pierwszy je spotkałam, jak znalazłam je w domu Avy, kiedy zobaczyłam historię ich życia. - „ Romy i Rayne.” Kiwa głową patrząc na mnie uważne. Policzki miał bardzo czerwone, nos bulwiasty, a oczy tak uprzejme, że wydają się niemal nieprawdziwe. Ale ponieważ do tej pory jeszcze nie zniknął,

nie uciekł, nadal stał przede mną z tym samym miłym uśmiechem, wiedziałam, że jest prawdziwy. Może żywy, może martwy – tego nie mogę być całkowicie pewna, ale na pewno był dobry. „To ich tutaj szukasz?” Kiwnęłam głową, choć nie byłam o tym zbyt przekonana. Czy aby na pewno ich tu szukałam? Dlatego tu jestem? Spojrzałam na niego i zaczęłam się nerwowo chichotać. Oczyściłam gardło, chcąc się uspokoić i powiedziałam: „Przykro mi słyszeć, że ich tu nie ma. Miałam nadzieję, że je tu zastanę.” Kiwnął głową, jakby wiedział o co mi chodzi i rozumiał moją sytuację. Pochylił się, trzymając obie ręce na lasce i mówiąc: „Wszyscy przybyliśmy tu w tym samym czasie. Nie mogliśmy się zdecydować czy w końcu zdecydowały się przejść przez most na drugą stronę. Co o tym myślisz?” Zacisnęłam usta i wzruszyłam ramionami, nie chcąc odpowiadać na to pytanie. Poczułam ulgę, gdy również kiwnął głową i uśmiechnął się do mnie. - „ Niektórzy mówią, że znudziło ich czekanie i postanowiły odejść. Ale ja mówię co innego. Rayne może już odeszła, ale nigdy nie uda jej się przekonać swojej siostry Romy – jest uparta i wszystko zawsze wie najlepiej.” Przekręciłam oczami pewna, że źle zrozumiałam. „Moment, chodziło ci o to, że Rayne jest uparta, tak? Romy jest dużo bardziej łagodniejsza.” Skinęłam głową czekając, aż zrobi to samo, ale on tylko na mnie patrzy i dziwnie ryje laską w błocie. „Powiedziałem to co miałem na myśli. Cóż, masz dzisiaj dobry dzień panienko.” Stałam i patrzyłam jak odchodzi. Głowę miał uniesioną do góry, ciało wyprostowane. Zastanawiałam się, czy moje pytanie w jakiś sposób go obraziło. Sposób w jaki to powiedział był bardzo pewny, przez co zaczęłam się zastanawiać, czy to co wiem nie jest kłamstwem. A może Rayne jest oschła tylko dla mnie. Miałam nadzieję, że mnie usłyszy, gdy zaczęłam mówić: „Proszę Pana… myśli Pan, że będzie w porządku jeżeli się trochę rozejrzę? Obiecuję, że niczego nie zepsuję.” Odwraca się i macha żwawo laską: „Jeżeli tylko chcesz. Nie ma tam nic, czego nie można by było zastąpić.” Odwróciłam się i popchnęłam drzwi wchodząc do środka. Pod moimi stopami rozpościerał się czerwony, stary, pleciony dywan, który sprawiał, że podłoga nie zaczęłam trzeszczeć pod moim ciężarem. Poczekałam chwilę, żeby moje oczy lepiej się dostosowały do półmroku panującego wewnątrz budynku, a potem rozejrzałam się. Były tam proste, drewniane krzesła z oparciem, średni stół i duży stół stojący przy kominku. Zdawałam sobie sprawę, że właśnie weszłam w życie Romy i Rayne, które w 1692 roku uciekły. Przeszłam przez pokój patrząc na ciężkie belki podpierające ściany i sufit. Stoły były zawalone książkami, a wszędzie było pełno świec i lamp naftowych mających rozjaśnić to pomieszczenie. Nie byłam pewna czy powinnam tu być, w końcu to było ich życie, ale coś sprawiało, że nie mogłam się oprzeć, by tu zajrzeć.

Z drugiej strony wiedziałam, że to nie przypadek, że tu jestem, że muszę coś znaleźć. Wiem dużo na temat Summerlandu i wiem, że wydarzenia, które się tu dzieją nie są wcale przypadkowe. Gdzieś w tych murach jest coś, co jest mi potrzebne, co muszę znaleźć. Weszłam do małej sypialni i od razu rozpoznałam ją, jako sypialnię ciotki, w której się ukrywały, aby się uratować. Łóżko było wąskie, wyglądało niekomfortowo, kwadratowy stół był wyłożony skórą, a na nim znajdowały się suszone kwiaty. W kącie stała szafa, nieco uchylona. W środku wisiała bawełniana suknia. Zastanawiałam się, czy Romy i Rayne objawiły kiedyś ciotkę do życia, jak ja kiedyś Damena. Ciekawa byłam, jak długo walczyły, wracały do normalnego życia – w końcu to wszystko było doskonałą repliką ich poprzedniego życia. Udałam się po krótkiej drabinie, która prowadziła na strych. Skrzywiłam się, gdy drewno pode mną lekko zajęczało. Szybko podeszłam do miejsca, gdzie znajdowały się dwa pojedyncze łóżka, a między nimi stał drewniany, okrągły stolik na którym były książki i lampa naftowa – prawie taka sama, jak ich ciotki. Ściany były pokryte różnymi plakatami, przez co od razu wiedziałam, że to sprawka Riley i jej zamiłowania do pop kultury. Na ścianach znajdowały się różne kreskówki Disneya, idole nastolatek. Zauważyłam kartkę papieru przyczepioną do drzwi. Była to kartka ze wszystkimi wydarzeniami ze szkoły z internatem. Mogła pochodzić tylko od mojej upiornej siostry.

1. Moda dla początkujących : Co nosić, a czego unikać. 2. Włosy 101: Podstawowe techniki stylizacji, na bazie do włosów 102 Przerwa – 10 minut: Na plotki i uwodzenie. 3. Podstawy sławy: Kto jest gorący, a kto nie, czego wymagają od ciebie inni. 4. Popularność: kurs – jak ją utrzymać bez zatracenia siebie. Lunch – 30 minut: Plotkowanie, uwodzenie, jedzenie jeżeli musisz. 5. Makijaż i błyszczyki: Wszystko co chciałyście wiedzieć o błyszczykach, ale bałyście się zapytać. 6. Całowanie 101: Co fajne, co chore i co musi być. Pełny zestaw obsesji Riley. Tego ostatniego punktu jestem pewna, że nigdy nie miała okazji przerobić. Właśnie miałam wychodzić, pewna, że już nie mam co oglądać, ale mój wzrok przykuły ramki znajdujące się na szafie. Stanęłam na palcach, by móc je ściągnąć. Wiedziałam, że nie mogą należeć do Romy i Rayne, ponieważ takie fotografie w czasach, w których żyły jeszcze nie istniały. Zatkało mnie, gdy zobaczyłam co jest na nich. Ja, Riley i nasz słodki pies.

Sam widok tego zdjęcia przywołał bolesne wspomnienia. Czułam się, jakby ktoś mnie walnął w brzuch. Usiadłam na podłodze i zaczęłam płakać. Strumienie łez ciekły po moich policzkach. Nie byłam już w stanie patrzeć na zdjęcie, wszystko przypominało mi się w głowie. Przypomniało mi się jak bawiłyśmy się w ogrodzie, a Maślanka biegała wokół nas i szczekała radośnie… Wszystko to było zaledwie kilka dni przed wypadkiem. To było ostatnie zdjęcie jakie sobie zrobiłyśmy. O zdjęciu zapomniałam, a Riley zmarła nie mając szansy na zobaczenie go. Rozejrzałam się po pokoju. Czułam się, jakbym patrzyła przez mgłę, z powodu moich łez. „Riley? Riley? Widzisz to?” Zastanawiałam się czy jest tutaj i czy wszystko to zaplanowała, a teraz siedzi gdzieś w kącie i mnie obserwuje. Skorzystałam z rąbka mojego swetra i wytarłam twarz. Ona odtworzyła ten obraz. Chciała mi przypomnieć jaka byłam kiedyś i kim byłam. Chciałam to wziąć do domu, ale wiedziałam, że to istnieje tylko tutaj, w Summerlandzie i nie przetrwa drogi powrotnej. Poza tym z jakiegoś dziwnego powodu lubię wiedzieć, że będzie tutaj. Zeszłam w dół po drabinie i przeszłam przez pokój. Teraz wiem, że widziałam wszystko, co powinnam zobaczyć. Byłam prawie przy drzwiach, gdy zauważyłam obraz. Miał zwykłą, czarną ramę, na której było kilka pasków. Był to porter pięknej kobiety, bardzo atrakcyjnej. Jej skóra była blada, wargi cienkie, a jej ciemnobrązowe włosy upięte w kok idealnie kontrastowały z twarzą. Wyglądała na poważną, ale w jej spojrzeniu było pewne światło, coś co sprawiało, że wiedziałam, że jest dobra. Im dłużej wpatrywałam się w twarz – tym bardziej byłam pewna, że to ja. Mimo, że starałam się przekonać samą siebie, że przecież to niemożliwe, ale wszystko tak idealnie do siebie pasowało, to co działo się przez te ostatnie tygodnie, nie mogłam tego zignorować. Uciekłam do drzwi i wróciłam z powrotem na płaszczyznę ziemi. Marzyłam by stąd uciec, ale przeszłość znowu zatoczyła krąg wokół mnie.

Rozdział 19 Nawet o tym nie myślałam. Nie zastanawiałam się nad tym. Po prostu zrobiłam portal, wylądowałam z powrotem na płaszczyźnie ziemi i skierowałam się w stronę Damena. Ale gdy byłam pod jego bramą, zaczęłam się nad tym zastanawiać. Bliźniaczki tam będą. Zawsze tam są. A to jest coś, co na pewno nie powinno być przedyskutowane w ich obecności. Gdy właśnie Sheila machała do mnie porozumiewawczo i chciała mi otworzyć bramę, zawróciłam i pojechałam do parku. Zaparkowałam mój samochód przy krawężniku i poszłam w stronę huśtawek. Usiadłam na jednej z nich i zaczęłam się huśtać z taką szybkością, że niemal zrobiłam pętle dookoła niej. Zamknęłam oczy i wykorzystując swoje moce przywołałam do siebie Damena, zanim potwór, który jest we mnie przejmie nade mną całkowitą kontrolę. Nie zdążyłam doliczyć do dziesięciu, a on już stał przede mną. Powietrze zmieniło się pod wpływem jego obecności. Jego wzrok sprawia, że poczułam ciepłe, przyjemne mrowienie na ciele. A kiedy otworzyła oczy i na niego spojrzałam, poczułam się jak wtedy na parkingu, gdy po raz pierwszy się spotkaliśmy – hipnotyzujący, magiczny, to był moment, w którym całkowicie byłam gotowa mu się oddać. Słońce znajdowało się za jego plecami, sprawiając, że wydawał się cały pomarańczowy, z domieszką złota i czerwieni. Wszystko to było tak genialne, że wydawało się, że to jego sprawka. Trzymałam się tej chwili kurczowo, tak długo jak tylko mogłam. Byłam świadoma, że to tylko kwestia czasu zanim on zniknie i zanim ja znowu będę nieczuła względem niego. Siada na huśtawce obok mnie i dostosowuje się do mojego tempa. Kiedy patrzy na mnie, wiedziałam, że go zawiodłam. Nie jestem tu z powodu, o którym on myśli. Wzięłam głęboki wdech i powiedziałam: „Posłuchaj.” Odwróciłam się w jego stronę. „Wiem, że to wszystko jest dość… napięte i dziwne…” Zatrzymałam się wiedząc, że trudno będzie to opisać, ale po chwili postanowiłam kontynuować. „Ale… no więc… po tym jak zniknąłeś, natknęłam się na coś tak niezwykłego, że przyszłam tu ci o tym powiedzieć. A jeżeli możemy na razie nie mówić o niczym innym poza tym, to myślę, że będziesz chciał o tym wiedzieć.” Spojrzał na mnie tak intensywnie, , głęboko, mrocznie, że nie byłam w stanie przez chwilę nic powiedzieć. Spuściłam wzrok chcąc się uspokoić i zaczęłam mówić: „ Wiem, że to będzie nieco szalone, tak szalone, że prawdopodobnie nie będziesz nawet chciał w to uwierzyć, ale muszę ci powiedzieć i nie ważne jak głupie może to być, widziałam to na własne oczy i jest to jak najbardziej realne.” Przestałam mówić i kątem oka na niego spojrzałam widząc, jak kiwa głową w sposób zachęcający mnie do mówienia. Oczyściłam gardło i zaczęłam od nowa, zastanawiając się dlaczego jestem tak zdenerwowana, skoro jest prawdopodobnie jedyną osobą, która może to zrozumieć. „Więc, pamiętasz

jak zawsze mi powtarzałeś, że oczy są oknem i lustrem do duszy przeszłości i przyszłości? I jak można rozpoznać kogoś z naszej przeszłości, przez patrzenie mu w oczy?” Skinął głową, bez pośpiechu, nie obawiając się niczego, jakby miał na to całe życie. - „ W każdym razie chodzi mi o to, że…” Wzięłam głęboki oddech mając nadzieję, że nie pomyśli, że jestem szalona, gdy zaczęłam mówić: „ Ava jest ciotką Romy i Rayne!” Wypowiedziałam to tak szybko, że musiałam się uspokoić, ale on nadal siedział patrząc na mnie zimno i spokojnie. - „ Pamiętasz jak mówiłam, że miałam wizję, w której ich życie się polepsza i widzę ich ciotkę? Cóż, jakkolwiek szalenie to brzmi, wygląda na to, że tą ciotką jest Ava. Zmarła podczas palenia czarownic w Salem i wróciła pod wcieleniem Avy.” Nie byłam pewna, jak to odbierze. Jego usta wykrzywiły się lekko, a jego spojrzenie się rozjaśniło, gdy zaczął się powoli huśtać. „Wiem.” Zmarszczyłam brwi, nie będąc pewna czy dobrze usłyszałam. Przysunął się w moją stronę, tak blisko, że nasze kolana niemal się dotykały. Patrząc na mnie powiedział: „Ava mi powiedziała.” Wyskoczyłam ze swojej huśtawki tak szybko, że łańcuch od niej zaczął się nerwowo kołysać i zaplątywać. Moje nogi stały się miękkie, niepewne. Zwężyłam wzrok i spojrzałam na niego zastanawiając się jak facet, który twierdzi, że kochał mnie przez całe życie i nadal kocha, mógł zaprzyjaźnić się z kobietą, która jest dla mnie zagrożeniem i jak mógł mnie zdradzić w ten sposób. Ale on tylko patrzył na mnie bez najmniejszego śladu niepokoju. „Ever, proszę.” Potrząsa głową. „To nie tak jak myślisz.” Zacisnęłam usta i unikałam jego wzroku, zastanawiając się gdzie już to wcześniej słyszałam. Oh racja, Ava. To jest jej ulubione i najczęściej powtarzane zdanie. Nie mogę uwierzyć, że robi to samo. - „ Widziała to podczas wizyty w Akashic Record. I dzisiaj, gdy znalazłem sposób, w jaki mogę ci pomóc, potwierdziłem to. Czeka na odpowiednią chwilę by im powiedzieć i choć jej uwierzyłem, nie byłem pewien co będzie dla nich najlepsze. Tak więc dzisiaj, gdy poprosiłem o kilka wskazówek, co należy zrobić dla nich, wszystko zostało ujawnione. Są teraz z nią.” - „ Więc to tak.” Patrzę na niego. „Ava już nie jest zła. Wróciła do bliźniaczek a my znowu mamy swoje życie.” Starałam się uśmiechnąć, ale mi to nie wyszło. - „Czyżby? Nasze wspólne życie wróciło?” Przechyla głowę na bok i patrzy na mnie intensywnie. Wzdycham, wiedząc, że nie mam wyboru, ale postanowiłam spróbować wyjaśnić to co mogłam. Usiadłam na huśtawce, zaciskając mocno palce na metalowych łańcuchach, a następnie spojrzałam na niego i powiedziałam: „Dzisiaj w Summerlandzie… mimo, że to dziwnie wyglądało, to nie tak. Zamierzałam to wyjaśnić… wyjaśnić wszystko co się dzieje… ale zniknąłeś tak szybko, że…” Zacisnęłam usta i odwróciłam wzrok. - „ Więc dlaczego nie wyjaśnisz mi tego teraz?” Pyta Damen spoglądając na mnie uważnie. „Jestem tutaj. Masz moją pełną uwagę.” Jego głos był tak sztywny i formalny, że czułam jak moje serce pęka na

kawałki. Po prostu rozpada się na milion małych sztuk, podczas gdy on siedzi obok mnie tak piękny, silny, mądry, chcąc zrobić jeden dobry uczynek, nie ważne ile by go to kosztowało. Chciałam wyciągnąć do niego rękę, przytulić go i znaleźć sposób, w jaki będę mogła to wyjaśnić. Ale nie mogę. Moje słowa są jakby zakładnikami. „ To.. to całkiem nie tak, nic się nie wydarzyło. Naprawdę. Zrobiłam to dla nas, nie ważne jak to wyglądało.” Damen patrzy na mnie z taką cierpliwością i miłością, że jeszcze bardziej poczułam się winna. „Więc powiesz mi co ty wyprawiasz dla nas?” Zadaje pytanie tak niejednoznaczne, że mogłam się tylko domyślać o co mu chodzi. Jego spojrzenie było tak ciemne, że postanowiłam odczekać chwilę zanim powiedziałam: „Wiesz, jak źle się czułam po tym jak go zaatakowałam, więc postanowiłam wziąć go do Summerlandu, żeby mógł wyzdrowieć i..” - „ I..?” Pyta głosem dość cierpliwym. Zastanawiałam się, czy jego cierpliwość i zaufanie do mnie kiedyś się skończą. - „ I…” Starałam się wyjaśnić mu co się ze mną dzieje, ale nie mogłam. Potrząsnęłam nerwowo głową i zacisnęłam mocno dłonie mówiąc: „I nic. Naprawdę chodziło o to. Miałam nadzieję, że się uzdrowi i faktycznie tak się stało.” Damen patrzy na mnie cierpliwie, spokojnie. Przez chwilę wydawało mi się, że mi wierzy, rozumie. Ale rzecz w tym, że nie rozumiał. - „ Więc, gdy już tam byliśmy pomyślałam, że chciałabym pokazać mu okolicę i w pewnej chwili zobaczył Świątynię i wszedł do środka… ale to już historia, jak to mówią.” Moje spojrzenie spotyka jego wzrok. - „ Dołączyłaś do niego w Świątyni?” Patrzy na mnie uważnie, zwężając oczy, jakby wiedział, że nie jestem już tam mile widziana, ale chce żebym sama mu to powiedziała. Chce usłyszeć w pełni jak mroczna, pogmatwana się zrobiłam. Wzięłam głęboki oddech. „Nie ja po prostu…” Wstrzymałam zastanawiając się, czy powinnam mu powiedzieć o mojej przejażdżce w mroczną część Summerlandu, ale szybko zdecydowałam, że lepiej nie. „ Ja… uhmm.. kręciłam się po okolicy i czekałam na niego.” Wzruszyłam ramionami. „Byłam trochę znudzona i pomyślałam, żeby już stamtąd pójść, ale chciałam się upewnić, że trafi do domu, więc poczekałam.” Kiwnęłam głową trochę zbyt agresywnie, przez co to co powiedziałam nie było ani trochę wiarygodne. Wymieniliśmy długie, mocne spojrzenia i oboje wiedzieliśmy, że kłamię. Dałam jeden z moich najgorszych występów w historii. Ale co najdziwniejsze on tylko wzrusza ramionami lekceważąco, chcąc żebym tylko wiedziała, że słyszał co mówię, przez co poczułam się trochę zraniona, zawiedziona. Nadal patrzył na mnie, więc odwróciłam się i powiedziałam: „Miło wiedzieć, że nadal odwiedzasz Summerland mimo, że nie chcesz robić tego ze mną.” Wiedziałam, że nie zasługuję by tak było. Łapie łańcuchy mojej huśtawki a następnie przyciąga mnie do siebie. „Ever, nie byłem tam dla siebie tylko dla ciebie!”

Chciałam odwrócić wzrok, ale byłam tak blisko niego, że nie mogłam uniknąć jego spojrzenia. - „ Starałem się znaleźć sposób, aby dotrzeć do ciebie, pomóc ci. Zawsze jesteś nieobecna, dawno już nie spędziliśmy wspólnie dnia. To oczywiste, że robisz wszystko byle tylko mnie unikać, nigdy już nie chcesz być ze mną, przynajmniej nie tutaj – na płaszczyźnie ziemi.” - „ To nie prawda!” Słowa wypowiedziałam zbyt szybko i zbyt chwiejnie, więc by nie były wątpliwe zaczęłam mówić: „Najwyraźniej nie zauważyłeś, ale ostatnio bardzo dużo pracuję. Pracuję dając odczyty jako Avalon. Więc co w tym dziwnego, że chcę uciec z tego świata i pójść gdzieś gdzie mam święty spokój i będę mogła od tego odpocząć?” Zacisnęłam usta i spojrzałam mu w oczy, wiedząc, że to co powiedziałam w dużej części jest prawdą. Zastanawiałam się, czy będzie domagał się wyjaśnienia części, które nie są prawdą. Ale on tylko kręci głową. „A teraz gdy uzdrowiłaś Juda, zastanawiam się jaką będziesz mieć kolejną wymówkę.” Byłam tym zaskoczona i nie wiedziałam co mam mu powiedzieć. Zrzuciłam mały kamyk z mojego buta i zastanawiałam się co innego mogę powiedzieć. - „ Kiedyś tutaj na płaszczyźnie ziemi byłaś jasna, błyszcząca tak samo jak w Summerlandzie.” Przełknęłam i schyliłam głowę nie wierząc własnym uszom, gdy mówi dalej: „Wiem o magii Ever.” Jego głos był cichy, ale dla mnie to było niemal jak krzyk. „Wiem, że nie jesteś sobą i chciałbym ci pomóc.” Zesztywniałam. Całe moje ciało zesztywniało, a serce mało mi nie wyskoczyło z piersi. - „ Wiem o objawach – drżeniu, kłamstwach, utraty masy ciała, zmienionym wyglądzie. Jesteś uzależniona Ever. Uzależniona od ciemnej strony magii. Jude nigdy nie powinien był cię zatrudniać.” Potrząsa głową, ani razu nie spuszczając ze mnie wzroku. „Ale im szybciej się przyznasz, tym szybciej będę mógł ci pomóc.” - „ To nie…” Staram się coś powiedzieć, ale słowa nie chcą przejść przez moje gardło. Głównie za sprawą tego co jest we mnie. „ To dlatego poszedłeś do Świątyni? Chciałeś mi pomóc?” Patrzę na niego, widząc, że moje słowa są dla niego niespodzianką. Ale to nie wystarcza, aby zatrzymać to zwierzę, które jest we mnie. To właśnie wychodzi ze mnie i ma jeszcze wiele do zrobienia. „Więc powiedz mi co widziałeś? Czym wszechmocny Akasic Record się z tobą podzielił?” - „ Niczym.” Mówi głosem zmęczonym, pełnym porażki. „NI nauczyłem się niczego. Najwyraźniej, gdy problem dotyczy innej osoby, dostęp do tego wszystkiego jest zablokowany. Nie mogłem ingerować w jakikolwiek sposób.” Wzrusza ramionami. „Ale jedno jest pewne Ever. Ostatniego czwartku… w nocy Roman zmienił zaklęcie. A gdy Jude dał ci Księgę, między nami wszystko się zmieniło.” Patrzy na mnie czekając na potwierdzenie, ale nie może ono przejść przez moje usta. „ Dzielicie wspólną, ale też skomplikowaną historię. I wiem, że magia zawsze będzie cię niszczyć, jeżeli nie będziesz ostrożna. Przeżyłem już to wcześniej.” Moje oczy szukały jego spojrzenia. Wiedziałam, że próbuje mi wysłać jakąś wiadomość, ale nie mogłam jej odebrać. Ta bestia mi na to nie pozwalała. Ciemny płomień osłabił moje siły i teraz już w ogóle nie jestem w stanie odbierać niczego od Damena – ani wiadomości, ani mrowienia.

Pochylił się w moją stronę, ściskając moje ramiona zanim zdążyłam zamrugać. Spojrzał mi w oczy z determinacją, chcąc w pełni raz na zawsze rozwiązać ten problem. Ale nie mogłam go wpuścić do mojego umysłu. W moich oczach pojawia się obrzydzenie, ale nie jest to moje obrzydzenie do niego, tylko bestii, która jest we mnie. Tylko, że on nie będzie widział różnicy. I mimo, że to może być jedyny sposób, na to by mi pomógł, by udowodnić, że ma rację, wstałam i udałam się do swojego samochodu zaparkowanego tuż przy krawężniku. W pewnym momencie odwróciłam się i powiedziałam: „Przykro mi Damen, ale się mylisz. To błąd. Jestem po prostu przepracowana i przemęczona, tak jak ci mówiłam wcześniej. I jeżeli kiedykolwiek się wyluzujesz, wiesz gdzie mnie szukać.”

Rozdział 20 Gdy szłam nawet nie zauważyłam, że nie ma mojego samochodu dopóki mój tyłek nie wylądował na chodniku. Oszołomiona, rozejrzałam się dookoła. Próbowałam ustalić co się dzieje, gdy Mercedes zawrócił i zaczął jechać wprost na mnie, nie używając hamulców. Gdy upadałam na ziemię, usłyszałam tylko przekleństwa rzucane w moją stronę. Wstałam i zamknęłam oczy chcąc wymanifestować nowy samochód – tym razem szybszy i mocniejszy. Wyobraziłam sobie jaskrawe, czerwone Lamborghini. Gdy otworzyłam oczy byłam bardzo zaskoczona, ponieważ go tam nie było. Wzięłam kilka głębokich oddechów i postanowiłam spróbować jeszcze raz. Na początku spróbowałam z Porsche, a następnie z Miata, ale to nadal nie działało, więc spróbowałam ze srebrnym Priusem, takim samym jak ma Munoz, potem znowu ze Smart Car – ale nic mi nie chciało wyjść. Zupełnie nic. Byłam tak zdesperowana, że spróbowałam wymanifestować skuter, a kiedy i to mi się nie udało, spróbowałam z rolkami. Wszystko co udało mi się zrobić to para butów ze skórzanymi sznurówkami. Pocieszyłam się myślą, że skoro to nie działa, mam jeszcze do dyspozycji swoją siłę i szybkość. Moje nogi z łatwością poruszały się po asfalcie. Biegłam intuicyjnie przed siebie, gdzieś gdzie będę mogła poczuć się lepiej. Gdzieś gdzie będę mogła mieć wszystko to czego potrzebuję. Biegłam coraz szybciej i szybciej, chcąc jak najszybciej dotrzeć do celu. Byłam tuż przed drzwiami Romana. Moje ciało drżało z tęsknoty i oczekiwania. Ciemny płomień tak bardzo się go domagał, że czułam niemal jak parzy mnie od środka. Zamknęłam oczy chcąc go wyczuć. Wyczułam go. Roman jest w środku. Wszystko co musiałam zrobić to przejść przez drzwi, a wtedy będzie mój. Jednym ruchem otworzyłam drzwi, które trzasnęły o ścianę z taką siłą, że wydawało mi się, że cały dom zadrżał. Znalazłam go w salonie, siedzącego na kanapie i wyglądającego tak jakby na mnie czekał. - „ Ever.” Kiwa głową, ani trochę nie będąc zaskoczony. „Naprawdę masz problem z drzwiami. To kolejne, które będę musiał wymienić?” Podeszłam do niego bez wahania, a całe moje ciało zaczęło drżeć, gdy szeptałam jego imię, a on patrzył na mnie chłodnym wzrokiem. Kiwa głową powoli, przemyślanie, jakby się w coś wsłuchiwał. W tej samej chwili, w której spojrzałam na jego tatuaż, powiedział: „Miło, że wpadłaś kochanie, ale prawdę mówiąc bardziej podobała mi się twoja ostatnia wizyta. No wiesz, gdy stałaś za moim oknem w samej koszuli nocnej, pamiętasz?” Jego wzrok wędruje po moim ciele, a usta wykrzywiają się w lekkim uśmiechu. Ostrożnie wypuścił powietrze i po chwili dodaje: „ W tej chwili… cóż, wcale nie jesteś w swoim najlepszym wydaniu. Szukasz czegoś… jesteś… głodna?”

Oblizałam wargi i przeczesałam palcami włosy. Kiedyś byłam bardzo dumna ze swoich włosów – były grube, mocne, lśniące – teraz są cienkie, łamliwe, a końcówki się rozdwajają. Powinnam włożyć trochę wysiłku w swój wygląd, zacząć używać perfum, korektora, kupić nowe ubrania. Bałam się sposobu w jaki na mnie patrzył. Uważnie przypatrywał się mojemu ciału, myśląc o tym co mam do zaoferowania. - „ Poważnie kochanie, musisz wyglądać bardziej reprezentacyjnie. Mam pewne standardy, wiesz o tym?” Zamknęłam oczy, gotowa zrobić wszystko czego tylko sobie zapragnie. A wiedziałam, że mi się uda, gdy tylko spojrzałam na jego twarz. - „ Drina!” Szepcze, wyjmując papierosa z ust i rzucając go na podłogę. Moja skóra była kremowa, usta różowe, czerwone włosy opadały na moje ramiona. Uklękłam przed nim i zgasiłam papierosa, a następnie położyłam dłonie na jego kolanach. - „ Mój Boże… to nie może być… to prawda?” Potrząsa głową i pociera oczy wpatrując się we mnie. Zamknęłam oczy ciesząc się z tego co zrobiłam. Przesunęłam ręce wyżej, aż do ud. Przemieszczałam się coraz wyżej, aż będę mogła osiągnąć to czego chcę. Coraz wyżej…. Haven była za mną. Jej oczy płonęły, dłonie zaciśnięte miała w pięści. Zastanawiałam się, jak długo się temu przyglądała skoro nawet nie poczułam kiedy weszła. Ale Haven nie miała w tej chwili dla mnie żadnego znaczenia. Irytowała mnie i była tylko przeszkodą na mojej drodze. Przeszkodą, której bardzo łatwo mogłam się pozbyć. - „ Co do cholery ty robisz Ever?” Podchodzi do mnie, patrząc na mnie surowym wzrokiem. Chciała mnie zastraszyć, ale jej się nie udało. - „ Ever?” Roman patrzy to na mnie to na Haven, nie widząc tego co widzi ona. „Co ty gadasz, to nie jest Ever to jest…” Ale on nie mógł mnie widzieć, widział tylko to co stworzyłam. - „Cholera jasna!” Krzyczy, odpychając mnie tak mocno, że przeleciałam przez pokój i wylądowałam na stole, tuż obok stojącej Haven. „ Co ty próbujesz osiągnąć?” Krzywi się wściekły, że pokonałam go jego własną bronią. Z trudem przełknęłam, ani razu nie spuściłam go z oczu. Haven podeszła do mnie i mnie spoliczkowała. „Nie powinnaś być gdzie indziej?” Pyta przez zaciśnięte zęby. „Damen wie, że tu jesteś?” Damen. Jego imię poruszyło coś we mnie… coś ukrytego bardzo głęboko. Coś co spowodowało, że zacisnęłam dłoń na amulecie i zaczęłam się cofać. Haven patrzy na mnie ze wściekłością i dodaje: „Nie masz tu czego szukać. Nie powinnaś była tu przychodzić. Nie chcę cię tu, Roman też nie chce cię tu – widzisz jaka się stałaś?”

Podchodzi do mnie, łapiąc mnie za podbródek i krzycząc: „Dlaczego po prostu nie odwrócisz się i nie wrócisz tam skąd przyszłaś? Mam teraz własne zasady. Nie dostaniesz tego do cholery, choćbyś nie wiem jak próbowała. Ciągle tylko wszystkich krzywdzisz, Ever!” Jej palce zaciskają się na moim nadgarstku, a jej wzrok ani razu nie opuszcza mojej twarzy. „Wyglądasz jak gówno. Jesteś totalnym wrakiem!” Potrząsa głową z odrazą. „Co się dzieje Ever? Damen zmienił zdanie co do spędzenia reszty życia z tobą i nie daje ci już eliksiru?” Otworzyłam usta chcąc coś powiedzieć, ale żadne słowa nie chcą przejść mi przez gardło. Spojrzałam na Romana z nadzieją, że mi pomoże, ale on tylko wzrusza ramionami, dając wolną drogę Haven. Teraz kiedy wie, że nie jestem Driną, zostałam sama. Pozbawiona wyboru, uniosłam rękę i odrzuciłam ją na tyle ile mogłam i tak szybko by nie mogła walczyć. Moje usta przechyliły się w kierunku jej ucha i wyszeptałam: „Przepraszam, ale ja po prostu nie będę tolerować tego typu rozmów.” Poczułam jak zaczęła mi się wyrywać, ale nic z tego, nikt nie może pokonać tego co jest we mnie, nikt nie ale… Mój wzrok wędruje do złotego lustra wiszącego naprzeciwko nas. Byłam zaskoczona tym co zobaczyłam. Mój wzrok był tak zły, tak bestialski, z trudem mogłam go rozpoznać. Wreszcie mogłam zobaczyć to co widzieli wszyscy przez ten cały czas. Totalna degradacja osoby jaką kiedyś byłam. Moje palce się rozluźniły, pozwoliły się jej uwolnić. Rzuciła się na mnie w ataku furii, celując we mnie pięścią. Ale zanim zdążyła mnie uderzyć, odeszłam. Pozostawiłam za sobą ogromny trzask, rzucając ją z ogromną siłą o ścianę. Wyszłam na ulicę i zaczęłam biec. Zapewniałam siebie, że nic jej nie będzie, będzie wszystko dobrze, przecież nieśmiertelni się uleczają. Ale nie byłam pewna, czy to samo będzie ze mną.

Rozdział 21 Kiedy dochodziłam do sklepu, spodziewałam się tam znaleźć Juda, ale sklep był nieczynny, a drzwi zamknięte. Spróbowałam otworzyć je za pomocą umysłu, ale nic z tego nie wyszło, więc zaczęłam szukać w torbie klucza. Gdy go znalazłam, upuściłam go jeszcze dwa razy, a gdy w końcu udało mi się otworzyć drzwi, szybko weszłam do środka. Przeszłam między regałami i stojakami na płyty CD tak szybko, że niechcący potrąciłam figurkę anioła, która spadła i roztrzaskała się na małe kawałki. Ale nie zatrzymałam się, by ją naprawić. Nawet na nią nie spojrzałam. Szłam do pokoju znajdującego się w tylnej części budynku, a gdy do niego weszłam szybko usiadłam na krześle za biurkiem. Oparłam głowę o biurku próbując się uspokoić i złapać oddech. Byłam przerażona tym co zrobiłam, jak nisko upadłam. Scena sprzed dziesięciu minut odtwarzała się w mojej głowie raz po raz. Siedziałam tak dopóki przestałam drżeć, a mój umysł znów robi się jasny, spokojny. Gdy podniosłam głowę zobaczyłam kalendarz zerwany ze ściany i leżący naprzeciwko mnie. Data dzisiejsza była zakreślona na czerwono wraz z wielkim znakiem zapytania. Moje imię jest podkreślone tuż obok znaku, a niechlujne pismo wskazywało, że to Jude. W tym momencie, w końcu zaczęłam to rozumieć. Czekałam na rozwiązanie bardzo długo, a dzięki Judowi jest w zasięgu mojej ręki. Nie mogłam uwierzyć, że nie pomyślałam o tym wcześniej. Gapiłam się na niechlujne koło Juda, które przedstawiało fazy księżyca. Oznaczało to, że dzisiaj księżyc będzie w fazie ciemni. Hecate przyjdzie ponownie. W tej chwili, wiedziałam co należy zrobić. Zamiast czekać na jasny księżyc i zwrócić się do bogini, aby anulować to co nakazały mi bliźniaczki (co nawiasem mówiąc służyło chyba tylko temu, żeby ją wkurzyć, a nie żeby mi pomóc) , będę czekać na ciemną stroną księżyca, wtedy będę mogła uczynić Hecate swoją sojuszniczką. Sięgnęłam do szuflady omijając Księgę Cieni i pogrzebałam w poszukiwaniu rzeczy, które będą mi potrzebne. Obiecałam sobie, że później pouzupełniam zapasy Judowi i szybko wzięłam kryształy, zioła, świece i schowałam je do torby, a następnie udałam się na plaże – miejsce, w którym będę mogła spokojnie wszystko przemyśleć i mieć trochę prywatności, ale też gdzie będę mogła zdobyć odpowiedni rodzaj wód potrzebnych mi do rytuału. Stałam na krawędzi urwiska patrząc na ocean, który mieszał się teraz z niebem. Przypomniałam sobie noc – miesiąc temu, kiedy siedziałam tu wraz z Damenem. Wiedziałam, że mogę mu powiedzieć wszystko, zwierzyć się. Byłam zupełnie nieświadoma tego, że będzie jeszcze gorzej. Szłam szlakiem w dół, chcąc wszystko zacząć. Szłam powoli, trzymając się skał. Wiedziałam, że muszę szybko coś zrobić, bo potwór, który jest we mnie niedługo się obudzi. Skierowałam się w stronę jaskini, mając nadzieję, że będzie pusta. Przypomniały mi się słowa Damena, który kiedyś powiedział mi: Ludzie rzadko widzą, to co jest przed nimi. I z pewnością nigdy tego nie dostrzegą na czas. Położyłam torbę na ziemię i utworzyłam ze świec mały stożek. Zabezpieczyłam je, tak by nie mogły zgasnąć i rozłożyłam koc, na który wyłożyłam wszystkie inne narzędzie. Potrzebowałam chwili, aby to wszystko uporządkować, a następnie zrzuciłam ubrania i usiadłam na nim.

Owinęłam ramiona wokół siebie, by uchronić się przed wiatrem. Zdecydowałam się nie przejmować się tym, że wystają mi kości, żebra – wmawiałam sobie, że to niedługo się zmieni, że znajdę na to lekarstwo. Nikt, nawet potwór mnie nie powstrzyma od jego uzyskania. Świece odbijały się na ścianach, powodując kolejne serie przemykających przez nie cieni. Oczyściłam swój athame i trzy razy machnęłam nim przez płomienie. Następnie klęknęłam w kole, które wcześniej zrobiłam. Trzymałam w jednej ręce kadzidło, w drugiej athame i zaczęłam rytuał: Wzywam Hecate – królową świata podziemnego, magii i najciemniejszego księżyca Proszę o wysłuchanie tego zaklęcia, poluzowanie pętli wokół mnie i uwolnienie od ciemnego płomienia, który się unosi Oh, wielka przywódczyni czarownic, ukochaną matkę, dziewczynę, kobietę To jest moje, moje, moje Niech się tak stanie! Patrzyłam jak wiatr nabiera na sile, czułam wokół siebie energię, impuls – pochodzący z gdzieś głęboka, agresywny, powiększający się , powodujący, że skały wokół mnie zaczynają się kruszyć. Wszystko upadło, rozkruszyło się dopóki nic nie pozostało. Klęczałam na górze gruzu, widząc przestrzeń nieba nad sobą. Pochyliłam się lekko i podziękowałam bogini. Przeczesałam dłońmi moje grube, błyszczące włosy, spojrzałam na czysty zestaw ubrań. Teraz nie miałam już żadnych wątpliwości, że moja prośba została wysłuchana.

Rozdział 22 - „ Długo jeszcze?” Moje palce powędrowały na miękką, jedwabistą opaskę Damena pokrywającą moje oczy. Trochę to głupie, bo oboje wiemy, że nie muszę widzieć, by to zobaczyć, ale chodzi o dotrzymanie tajemnicy. Zaczął się śmiać, tak melodyjnie, że moje serce się rozkołysało. Chwycił mnie za rękę, następnie przeniósł dłoń do mojej twarzy. Poczułam ciepło i mrowienie, które tak bardzo uwielbiałam i które tak bardzo teraz doceniałam, zwłaszcza po tym, że już wiem jakie to uczucie stracić to. - „ Gotowa?” Pyta, poruszając się ze mnę i uwalniając węzeł z tyłu mojej głowy. Pogładził mnie po włosach i stanął naprzeciwko mnie, mówiąc : „Wszystkiego najlepszego!” Uśmiechnęłam się – właściwie to uśmiechałam się już jak miałam opaskę na oczach. Byłam po prostu przekonana, że cokolwiek by to nie było i tak będzie świetne. W momencie gdy to zobaczyłam, westchnęłam i niemal opadła mi szczęka. Patrzyłam na scenę tak wspaniałą, że wydawało mi się niemożliwe, że mogłaby powstać nawet w samym Summerlandzie. - „ Kiedy to zrobiłeś?” Pytam, podziwiając wszystko. Patrzyłam na wspaniałą utopię – niekończące się pole tulipanowe z wykwintnym pawilonem na środku. „ Na pewno nie stworzyłeś tego przed chwilą?” Wzrusza ramionami i patrzy na mnie w sposób, który sprawia, że zrobiło mi się gorąco. „Planowałem to już od jakiegoś czasu, ale pawilon nie jest całkiem moją robotą. Ale tulipany stworzyłem specjalnie dla Ciebie.” Patrzy na mnie i przyciąga mnie do siebie, dodając: „Chciałem abyś zapamiętała to dobrze i abyśmy mogli cieszyć się sobą. Tylko my dwoje, wiesz?” Skinęłam głową, a przez jego spojrzenie zaczęłam się rumienić. „ Po prostu my?” Przechyliłam głowę i przytuliłam się do niego. „Mam na myśli to, że nie musimy się spieszyć na moje przyjęcie niespodziankę?” Damen skinął głową i zaczął się śmiać, prowadząc mnie przez pole tulipanów. „Obiecuję, że zatrzymamy się tu później, ale teraz o czym myślisz?” Zamrugałam oczami kilka razy, ponieważ chciało mi się płakać. Ale nie tutaj i nie teraz. Nie w tym wspaniałym miejscu, które odzwierciedla naszą miłość. Przełknęłam twardo i usunęłam guzek w gardle. „Myślę, myślę, że jesteś najbardziej niesamowitą osobą na świecie i mam wielkie szczęście mogąc cię znać – kochać cię – i myślę.. myślę, że nie wiem co bym bez ciebie zrobiła i jestem ci naprawdę wdzięczna, że nie postanowiłeś mnie porzucić.” - „ Nigdy cię nie zostawię.” Mówi nagle poważniejąc i szukając mojego wzroku. - „ Cóż byłeś bardzo kuszony.” Odwróciłam się przypominając sobie wszystkie mroczne rzeczy, jakie robiłam. Poczułam wielką wdzięczność do Hecate, za to, że mnie wysłuchała i mi pomogła. - „ Nie myślałem o tym nawet przez chwilę.” Mówi, odwracając mnie do siebie i kładąc dłoń na moim policzku. „Ani razu.” - „ Byłeś w porządku… wiesz o magii?” Zagryzłam wargi i spojrzałam na niego nieśmiało.

Kiwnął głową. - „ Ja… wypowiedziałam zaklęcie.. wiążące zaklęcie… i tak jakby odniosło ono odwrotny skutek, stało się coś czego nie oczekiwałam. Przypadkowo przywiązałam siebie do Romana.” Przełknęłam ślinę, patrząc na Damena, którego twarz nie ujawniała żadnych emocji. „Na początku nic nie mówiłam bo było mi wstyd. Miałam obsesję na jego punkcie i…” Potrząsnęłam głową przypominając sobie co robiłam i mówiłam. „W każdym razie jedynym miejscem, w którym mogłam być sobą był Summerland. Dlatego błagałam cię byś poszedł tam ze mną. A za każdym razem gdy chciałam ci to powiedzieć tutaj – na płaszczyźnie ziemi, potwór, który był we mnie nie pozwalał mi na to...” Damen pogładził mnie po policzku i powiedział : „Ever, już wszystko dobrze.” - „ Przepraszam.” Wyszeptałam, czując jak jego ramiona zaciskają się wokół mojej talii i przyciąga mnie do siebie. „Tak bardzo, bardzo jest mi przykro.” - „ A więc to już koniec? Wszystko naprawiłaś?” Odciąga mnie powoli od siebie i patrzy na mnie. - „Tak.” Kiwam głową wycierając oczy. „Wszystko jest dobrze. Czuję się lepiej i moja obsesja do Romana się skończyła. Pomyślałam, że powinieneś o tym wiedzieć. Nienawidziłam tego, że musiałam to przed tobą ukrywać.” Pochyla się ku mnie i całuje mnie w czoło, a następnie mówi: „A teraz co Panienka chciałaby zacząć robić?” Macha ręką i kłania mi się nisko. Uśmiechnęłam się szeroko, gdy chwyta mnie za dłoń i zaprowadza w stronę wspaniałego pawilonu. - „ Co to za miejsce?” Pytam, patrząc na wypolerowaną podłogę z białego marmuru, sufit pokryty oszałamiającymi freskami. Uśmiecha się dając mi znak abym usiadła na kremowej, wielkiej i miękkiej kanapie. „To twój prezent urodzinowy. I co jest bardzo niezwykłe, obchodzisz dzisiaj rocznicę.” Przekręciłam oczami próbując przypomnieć sobie wszystkie wydarzenia, które miały miejsce tej samej daty, ale natrafiłam na pustkę. Nie miałam naprawdę pojęcia co oznacza słowo „rocznica.” - „ Ósmy sierpnia.” Kiwa głową patrząc na moją twarz. „ Ósmy sierpnia o szesnastej lub osiemnastej spotkaliśmy się po raz pierwszy.” - „ Naprawdę?” Byłam zszokowana tą wiadomością. - „ Naprawdę.” Uśmiecha się opierając się o poduszki i przyciągając mnie do siebie. „Ale nie musisz tego słyszeć ode mnie, aby o tym wiedzieć. Sama możesz zobaczyć.” Wskazuje na duży ekran przed nami i mówi dalej: „W rzeczywistości nie jesteś ograniczona tylko do zobaczenia tego, możesz nawet sama tego doświadczyć jeżeli tylko chcesz. Wszystko zależy od ciebie.” Przekręciłam oczami nie mając pojęcia co robi, ani co się tutaj dzieje. - „ Pracowałem nad tym od kiedy tylko pamiętam i myślę, że w końcu skończyłem. To taki mój mały wynalazek. Taki, dzięki któremu możesz to wszystko zobaczyć lub nawet w tym uczestniczyć. Wybór należy do ciebie. Ale najpierw musisz wiedzieć kilka rzeczy. Po pierwsze nie możesz zmienić wydarzeń,

a po drugie…” Pochyla się w moją stronę gładząc mnie palcem po policzku. „Tutaj w Summerlandzie wszystko kończy się szczęśliwie. Wszystko co było tragiczne, lub wzbudzało niepokój zostało pominięte, więc nie musisz się niczym martwić. Możesz nawet być niektórymi rzeczami zaskoczona.” - „ Czy to wszystko jest prawdziwe czy tylko zrobione przez ciebie?” Przytuliłam się do niego. - „ Prawdziwe. Zupełnie i całkowicie prawdziwe. Moje wspomnienia jak wiesz sięgają daleko wstecz, więc niektóre rzeczy mogą być niewyraźne. Więc postanowiłem zrobić kilka badań w Świątyni i przypomniało mi się kilka rzeczy o których wcześniej zapomniałem.” - „ Takich jak…?” Patrzę na niego przez chwilę, a następnie pocałowałam go w szyję, od razu czując jego wspaniały zapach. - „ Takie jak ten.” Mówi szeptem, przenosząc obraz na ekran. Zobaczyłam nas tulących się do siebie, ale po chwili zmienia obraz na inne. Nagle zobaczyłam miasto pełne uliczek i od razu wiedziałam gdzie to jest. Były tam konie ciągnące wozy zamiast samochodów. Ludzie byli ubrani bardzo formalnie, był to wiek XVII. Spojrzałam na Damena pytająca, ale on tylko się uśmiecha i pomaga mi wstać. Na ekranie byłam głównie ja, wszystko przemykało mi tak szybko. W pewnej chwili Damen pochylił się w moją stronę i szepnął mi do ucha: „Uwierz.” Więc tak zrobiłam. Zaczęłam wierzyć w to bardzo głęboko. Nagle znaleźliśmy się w tamtym miejscu, ubrani adekwatnie do wieku i do naszych ról. Spojrzałam na moje dłonie zaskoczona ich szorstkością, ale od razu sobie przypomniałam moje paryskie życie, gdy byłam Evaline – pokorna służka. Spojrzałam na suknię, którą nosiłam. Była ona swędząca, bardzo skromna, w najmniejszym stopniu nie była pochlebna. Ale nadal była czysta i uprasowana, więc starałam się być dumna przynajmniej z tego. Moje blond włosy były splecione, poskręcane i opadały częściowo na twarz. Sprzedawca mówi do mnie po francusku i choć wiem, że to nie jest mój język rozumiem go i jestem w stanie nawet mu odpowiedzieć. Uznawał mnie chyba za swoją najbardziej wymagającą klientkę. Wręczył mi czerwone pomidory, jak twierdził były najlepsze jakie miał. Wzięłam je w dłoń i zaczęłam badać ich kolor, jędrność, twardość. Kiwnęłam głową potwierdzając ich kupno i zaczęłam pakować je do torby, gdy ktoś na mnie wpadł przez co warzywa wypadły mi z rąk i spadły na ziemię. Spojrzałam na dół, czując jak moje serce niemal tonie, gdy na ziemi nie było nic oprócz kupy bałaganu. Wiedziałam, że będzie to dla mnie wielkim kosztem, że obsługa kuchni nigdy nie zgodzi się na wymianę ich. Właśnie się odkręciłam w stronę tej osoby, słowa cisnęły mi się na usta, gdy zobaczyłam, że to on. Ma ciemne, błyszczące włosy, głębokie, lśniące spojrzenie, wspaniale dopasowane ubranie i oszałamiający powóz – lepszy miała tylko królowa. Nazywał się Damen – Damen Auguste.

Podniosłam spódnicę i uklękłam na ziemi mając nadzieję, że uda mi się uratować co tylko będę mogła. Ale zostałam zatrzymana przez jego rękę spoczywającą na moim ramieniu. Poczułam mrowienie, zrobiło mi się gorąco. - „ Pardon.” Mruczy kłaniając się przede mną i widząc, że sprzedawcę ani trochę nie obchodzi moja strata. Mimo, że byłam bardzo zaintrygowana, moje serce biło mocniej, mimo, że czułam mrowienie na ciele, odwróciłam się i odeszłam. Oczywiste było, że tylko ze mną igra, świadom, że nie należę do jego ligi. W pewnej chwili dogonił mnie i powiedział: „Evaline, zaczekaj!” Odwróciłam się i napotkałam jego wzrok wiedząc, że będziemy kontynuować tą grę w kotka i myszkę. Ale wiedziałam również, że jeżeli straci zainteresowanie, będę musiała się wycofać. Nie miałam co do tego wątpliwości. Uśmiecha się kładąc rękę na moim ramieniu i usłyszałam jego myśl: Tak właśnie zaczęliśmy i kontynuowaliśmy to przez jakiś czas. Mamy przejść do przodu do dobrych części? Skinęłam głową, a następnie stałam przed wielkim lustrem patrząc na swoje odbicie. Stwierdziłam, że mój brzydki strój został zamieniony na bogaty, miękki, jedwabisty. Miał niewielki dekolt, a na mojej szyi wisiały klejnoty – błyszczące i błyskotliwe, które od razu rzucały się w oczy. Stał za mną, przyglądając się mi i uśmiechając się do mnie. Zastanawiałam się jak to możliwe, że miałam tak wspaniałego, przystojnego, mądrego mężczyznę. To było niemal zbyt piękne, by było prawdziwe. Oferuje mi swoją dłoń i prowadzi mnie do stolika dla dwóch osób. Byłam bardzo przyzwyczajona, że zawsze kogoś obsługiwałam. Ale teraz Damen wszystko załatwiał. Widziałam, że jego ruchy były niepewne, nieśmiałe. Widać było, że prowadził wewnątrz siebie jakąś walkę. Gdy na mnie spojrzał wydawało się, że się nad czymś poważnie zastanawia. Zmarszczył brwi i wybrał butelkę czerwonego wina. Westchnęłam patrząc na niego z szeroko otwartymi oczami i nagle do mnie dotarło. Prawie to zrobiłeś! Byłeś tak blisko. Dlaczego przestałeś? Wiedziałam co robił – chciał zaserwować mi eliksir, od tego momentu wszystko by było inne. Wszystko. Drina nigdy by mnie nie zabiła, Roman już nigdy by mnie nie oszukał, Damen i ja żylibyśmy długo i szczęśliwie, dużo lepiej niż teraz. Jego oczy szukają moje spojrzenia. Potrząsa głową mocno i gwałtownie, gdy myśli: Nie byłem pewien – nie wiedziałem czy to zaakceptujesz, czy chcesz tego. Ale to nie dlatego cię tu sprowadziłem. Moim zamiarem było pokazanie ci paryskiego życia, jak trudno wtedy było. Mieliśmy dużo magicznych chwil, momentów takich jak ten i mogliśmy mieć więcej…

Nagle wszystko znika. Oboje wiemy jak to się kończy. Zanim nawet zdążyłam podnieść kieliszek do ust, już odprowadzał mnie do domu. Skierowaliśmy się do wejścia dla służby i zatrzymaliśmy się. Przyciągnął mnie do siebie i namiętnie pocałował. Całował mnie tak głęboko, natarczywo. Jego usta były ciepłe i zachęcające, było w tym coś znajomego, prawdziwego… Odciągnęłam go, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Dotknęłam swoich ust, a potem policzków. Nie było żadnej energii unoszącej się między nami. Nic, tylko wspaniałe uczucie jego skóry, dotyku. Uśmiechnął się, dotykając mojego policzka i przesuwając dłoń w dół do mojej twarzy, mojego obojczyka. Szybko zastąpił palce swoimi ustami. To prawdziwe, pomyślał. Nie ma tarczy. Nie ma niebezpieczeństwa. Spojrzałam na niego, mój umysł nie nadążał w zadawaniu pytań – Czy to naprawdę możliwe, że możemy być tutaj razem? Miałam ogromną nadzieję, że tak jest. Ale on tylko bierze głęboki oddech i bierze moją twarz w swoje dłonie. Dotyka mnie w sposób, którego nie mógł zrobić od wielu miesięcy. W pewnej chwili pomyślał: Obawiam się, że to jest jedyny teatr przeszłości. Można edytować skrypt, ale tobie nie wolno nic zmieniać, improwizować, dodawać czegoś czego nigdy nie było. Kiwnęłam głową, zasmucona tą wiadomością, ale chętna by to kontynuować. Naciska z powrotem na mnie i znajduje moje usta. Byłam szczęśliwa mimo, że nie wiedziałam ile to może trwać. I tak całowaliśmy się przed drzwiami dla służby – on w swoim eleganckim stroju, ja znowu w moim stroju dla służby. Następnie całowaliśmy się w stajni - on w angielskim stroju od polowań, a ja w napiętych bryczesach, dopasowanej, czerwonej kurtce i w czarnych błyszczących butach. Całowaliśmy się nad wodą - on w białej koszuli i czarnych spodniach, ja w rażącej sukience. Całowaliśmy się na polu tulipanowym, tak czerwonych, że idealnie pasowały do moich falujących włosów. On miał na sobie białą koszulę i luźne spodnie w kolorze jedwabiu. Od czasu do czasu przerywał, aby mógł na mnie spojrzeć, a potem znowu mnie do siebie przyciągał i całował. Wszystkie moje życia były tak różne, a jednak w podobnych okolicznościach i szybko spotykałam Damena. Postanowił on nigdy nie działać zbyt pochopnie, aby uzyskać moje pełne zaufanie i wahał się tak długo z podaniem mi eliksiru, że w końcu dopadała mnie Drina i zabijała mnie. Pomyślałam, że pewnie dlatego nie marnował czasu, gdy odszukał mnie po wypadku. Wtedy przytulił mnie do swojej klatki piersiowej i zobaczyłam z jego perspektywy jak to się stało, że znalazł mnie gdy miałam dziesięć lat ( dzięki małej pomocy Romy i Rayne) i jak czekał kolejne kilka lat, abym mogła podrosnąć i wtedy przeniósł się do Eugene w stanie Oregon. Po prostu przeniósł się do mojego liceum gdy zdarzył się wypadek, który popsuł wszystkie jego plany. Patrzyłam na niego, widząc jak bardzo był podenerwowany i prosił o wskazówki. W panice, że za chwile moja dusza opuści ciało nie zawahał się ani chwili i przycisnął butelkę do moich ust, zmuszając mnie do wypicia jej zawartości, co pozwoliło mi przeżyć i stać się nieśmiertelną.

Żałujesz? Patrzy na mnie, zachęcając mnie abym szczerze odpowiedziała. Ale ja tylko potrząsnęłam głową. Uśmiechnęłam się i przyciągnęłam go do siebie.

Rozdział 23 - „ Gotowa?” Pyta Damen pieszcząc palcami moje usta. Jestem skłonna zaciągnąć go z powrotem do Summerlandu i wszystko przeżyć na nowo. Tylko, że nie mogę. Nie możemy. Zobowiązaliśmy się już do czegoś. Chociaż nigdy nie będę mogła tego porównać do prezentu jaki mi sprawił Damen, wszyscy na nas czekają i nie ma już odwrotu. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na dom przed nami. Fasada była prosta, ale ciekawa, zrobiona w ciepły, przyjemny sposób mimo, że niedawno działy się tu dla mnie okropne sceny. - „ Chodźmy z powrotem do Paryża.” Mruczę w połowie żartując. „ Nawet nie musiałbyś zmieniać tych nieprzyjemnych chwil. Wolałabym chodzić w brązowej, sukni i siedzieć w latrynie niż zmierzyć się z tym co mnie tutaj czeka.” - „ Latryny?” Patrzy na mnie kręcąc głową i śmiejąc się, a w jego oczach mogłam zobaczyć błysk. „Niestety nie możemy. Ale wtedy nie było tez latryny. Brak toalet, łazienek, latryn. To był czas nocników, które były przechowywane w łóżku. I uwierz mi, że tego akurat nie chciałabyś ponownie przeżywać.” Skrzywiłam się myśląc o tym jak strasznie było korzystać z takiego urządzenia, a tym bardziej, że trzeba było go własnoręcznie opróżniać. Skrzywiłam się wyraźnie mówiąc: „Widzisz? Gdybym tylko mogła wyjaśnić Munozowi, że prawdziwym powodem dla którego nie jestem w jego klasie to to, że historia ma tendencję do utraty swojego uroku dla tych, którzy żyli bardzo dawno temu.” Damen śmieje się, tak bardzo i tak głośno, że jego szyja się napięła i stała się bardzo kusząca, przez co miałam ochotę się przez nią przebić. „Uwierz mi, wszyscy to przeżyliśmy. Większość z nas po prostu nie dostała szansy by to pamiętać.” Patrzy na mnie, a jego twarz stała się nagle poważna, gdy mówi : „Więc jesteś gotowa? Wiem, że to niezręczne i że przed wami jeszcze długa droga zanim sobie zaufacie ponownie, ale przynajmniej nie każ im czekać i daj im przyjemność wypowiedzenia Happy Birthday, dobrze?” Patrzy na mnie serdecznie i otwarcie i wiem, że jeżeli powiedziałabym „nie” nie sprawiał by mi żadnego oporu. Ale nie mogę. Prawda jest taka, że ma rację. Muszę w końcu się z nią spotkać. Nie wspominając już o tym jak bardzo chciałabym spojrzeć w jej oczy i usłyszeć jej wyjaśnienia na temat historii, która nie brzmi zbyt prawdziwie. Skinęłam głową, powoli, niechętnie. Ruszyłam w stronę drzwi, gdy Damen się odezwał: „Pamiętaj o zaskoczeniu.” Stanęłam w progu i usłyszałam oczywiście wiadomość, która mnie zaskoczyła : „Niespodzianka!” Damen prowadzi mnie przez korytarz do kuchni, gdzie znalazłam Ave ubraną w brązową suknię bez ramiączek i złote sandały i niby od niechcenia sączy sobie czerwonego drinka. - „ Sangria.” Mówi potrząsając głową i śmiejąc się, gdy dodaje: „Naprawdę Ever jak długo to potrwa byś zaufała mi jeszcze raz?”

Wzruszyłam ramionami mając wątpliwości, czy w ogóle będę w stanie zaufać jej ponownie mimo tego co powiedział mi Damen. Muszę to usłyszeć od niej, dopiero wtedy zdecyduję. - „ Wszyscy wrócili.” Kiwa głową, patrząc na mnie i dodaje: „Więc powiedz mi, byłaś zaskoczona?” - „ Tylko przez brak niespodzianek.” Uśmiechnęłam się lekko – to najlepsze co mogłam jej w tej chwili dać, ale wydawało się, że nawet to ją uszczęśliwiło. Uśmiech był bardziej spowodowany tym, że opiekowała się bliźniaczkami co pozwoliło mi i Damenowi odzyskać prywatność, niż tym jak się w tej chwili czułam. - „ Więc to nie zadziałało!” Śmieje się, a do niej przyłącza się Damen. „Doszliśmy do wniosku, że jedynym sposobem by to zadziałało jest zrobienie czegoś czego byś się nie spodziewała.” Zrobiłam krok w stronę patio widząc Romy i Rayne leżące na trawie i tworzących naszyjnik z dużych, błyszczących kryształów znajdujących się w miskach. Następnie spojrzałam w stronę pomnika Buddy, gdzie stał Jude z oczami zamkniętymi i głową nachyloną w stronę słońca. I choć wzrasta we mnie ciepło, miłość i poczucie bezpieczeństwa, gdy Damen pochylił się nad moim ramieniem i złapał mnie za rękę, poczułam się zasmucona patrząc na grupę moich rzekomych przyjaciół. Kobieta, której nie lubię i do której nie miałam zaufania; bliźniaczki, które otwarcie mi wszystko zarzucały i próbowały odbić mi swoją miłość, czyli Damena. Jedyną rzeczą, która sprawia, że czuję się lepiej jest Miles, oraz fakt, że gdyby nie było go we Florencji byłby tu teraz ze mną. Ale nie Haven. Po tym jak ponownie stałam się sobą, próbowałam jej wszystko wytłumaczyć, ale była zbyt poirytowana i tylko krzyczała. Nie miałam wyboru, jak tylko dać jej trochę czasu, poczekać aż sytuacja się uspokoi, aż ochłonie. Po prostu miałam nadzieję, że w końcu przejrzy na oczy i zobaczy jaki Roman jest naprawdę. Stałam tam, patrząc na moje smutne przyjęcie urodzinowe. Wiedziałam, że straciłam jej zaufanie i przyjaźń i nie wiem czy kiedykolwiek uda mi się to odzyskać. Teraz miałam z nią więcej wspólnego niż kiedykolwiek, nie musiałam już ukrywać tego kim jestem, a mimo to jest o wiele gorzej. Znam ją – wszystko zepsułam i ma mnie teraz za śmiertelnego wroga. Wzdycham pod nosem, na pewno nie mogąc czuć się gorzej, gdy Honor przeciska się przez drzwi i kieruje się w stronę Juda. Znalazła się koło niego, rozkładając suknię wygodnie i swobodnie, a wszystko co mogłam zrobić to stać i się patrzeć. Stałam z otwartymi ustami i gapiłam się na nich nie mogąc oderwać wzroku, aż w końcu odwróciła się w moją stronę i coś pokazała. Kiwnęłam głową, ledwo, niepostrzeżenie, nie mogąc zrozumieć sensu tej sceny. Czy to randka? A może spotykają się ze względu na magię? Czy on naprawdę nic nie zrozumiał, gdy wyjaśniałam mu, że nie jesteśmy przyjaciółkami i że tak naprawdę jesteśmy bardzo poróżnione? Patrzyłam na nich i nie mogłam w to uwierzyć. W końcu to nadeszło. Jestem tutaj prawie rok, starałam się jakoś poukładać swoje życie, a moim jedynym trwałym związkiem był i jest Damen, którego prawdę mówiąc udało mi się wcisnąć poza wszelkie możliwe granice.

Ava oczyściła gardło i próbowała podać nam coś do picia, co byłam pewna było próbą udawania normalności dla Honor i Juda, ponieważ oni są tu jedynymi, którzy nie znają prawdy o mnie i o Damenie – a przynajmniej nie całej. Ale ja tylko potrząsam głową odmawiając tego. Im mniej kontaktów nawiążę tym krócej będę musiała się żegnać. Mimo, że wiedziałam, że to było prawdą, nie pomaga mi to wypełnić pustej przestrzeni gdzieś we mnie. Odwróciłam się w stronę Damena, telepatycznie zapewniając go żeby się nie martwił i żeby zostali w miejscu, a ja wkrótce wrócę. Poszłam do łazienki i oblałam twarz zimną wodą starając się, aby moje dobre samopoczucie wróciło, ale kiedy zobaczyłam drzwi do „świętego miejsca” Avy i postanowiłam tam wejść. Byłam zaskoczona, gdy zamiast purpurowych ścian i drzwi indygo zobaczyłam pastelowe kolory przypominające oazę. Wiedziałam, że pewnie pokój należał do Romy i Rayne, ponieważ nikt inny by nie wpadł na taki pomysł. Usiadłam na krawędzi ich łóżka, palcami wygładziłam miękką, zieloną kołdrę. Spojrzałam na podłogę i przypomniałam sobie dni, dzięki którym wszystko się zmieniło. Dzień, w którym żegnałam się z Damenem, byłam wtedy na tyle głupia, by zaufać Avie i zostawić go pod jej opieką. Byłam przekonana, że robię dobrze przez co moje życie diametralnie się zmieniło, a to wydarzenie miało ogromny wpływ na całe moje życie. Wzięłam głęboki oddech i ukryłam twarz w dłoniach zachęcając siebie bym wstała i wróciła do gości, a następnie znalazła pretekst do odejścia. Potarłam oczy, a następnie przeczesałam włosy palcami i w tym momencie weszła Ava mówiąc: „Świetnie, miałam nadzieję, że będę mogła zostać z tobą sam na sam chociaż przez chwilę.” Zacisnęłam usta i odpędziłam od siebie myśl rzucenia się na nią i wyrwania jej wszystkich włosów. Zamiast tego czekałam aż zacznie mówić. - „ Masz rację co do mnie.” Kiwa głową, opierając się o kredens Romy i krzyżując nogi w kostkach. „ Uciekłam z eliksirem. Wyjechałam zostawiając Damena samego i bezbronnego.” Serce zaczęło bić mi mocniej. Wiedziałam o tym, ponieważ Damen mi wcześniej wszystko wyjaśnił, ale co innego było usłyszeć to od niej. - „ Ale zanim zaczniesz wyciągać wnioski, obawiam się, że jest tego trochę więcej. Wbrew temu, co możesz pomyśleć, nigdy nie byłam w zmowie z Romanem. Nie współpracowałam ani nie przyjaźniłam się z nim. Przyszedł po odczyty, gdy po raz pierwszy zaczynałam. Ale energia jego była taka odległa tak niepokojąca – dałam mu ciche błogosławieństwo i odesłałam go. Ale powodem dla którego nie mogłam opiekować się Damenem jest coś innego, coś skomplikowanego.” - „ Założę się.” Uniosłam brew i potrząsnęłam głową. Nie miałam zamiaru dać jej więcej luzu, czy siedzieć spokojnie. Skinęła głową, ale była niewzruszona moim wybuchem. „Na początku przyznaję wciągnęło mnie trochę to wszystko, te nowe możliwości, Summerland. Musisz zrozumieć, pracowałam nad tym bardzo długo i to na własną rękę, nikt mi nie pomagał…”

- „ Czy ty myślisz, że będzie mi ciebie żal? Bo jeżeli tak to się mylisz. To nie działa, już nie.” Potrząsnęłam głową i przekręciłam oczami. - „ Po prostu próbowałam cię od tego trzymać z daleka.” Wzrusza ramionami, wyciągając ręce przed siebie i zginając palce. „Tu nie chodzi o sympatię, uwierz mi. Myślę, że dostałam niezłą lekcję na temat brania odpowiedzialności za własne życie. Próbuję tylko wyjaśnić moją pierwszą reakcję na Summerland, jak bardzo byłam zachwycona mogąc coś wymanifestował i zrobić cokolwiek tylko chciałam. I wiem, że trochę przegięłam i jak bardzo cię zdenerwowałam. Ale po jakimś czasie, zdałam sobie sprawę, że mogłabym zbudować rezydencję w Summerlandzie pełną skarbów, ale i tak nie byłabym szczęśliwa – a może nie dopóki bym nie wróciła na płaszczyznę ziemi. I wtedy postanowiłam pójść nieco dalej, spróbować poprawić się w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie próbowałam. Oczywiście miałam swoje święte miejsce na moje rozważania, ale kiedy uzyskałam dostęp do wejścia do Świątyni, miałam okazję zrobić wszystko co planowałam przez ostatnie kilka lat. I tak właśnie zrobiłam i skoncentrowałam się wyłącznie na tym i nigdy nie oglądałam się za siebie.” Patrzę na nią mrużąc oczy. Brawo Ava, naprawdę ci gratuluję. - „ Wiem kim jesteś Ever oraz kim jest Damen. I choć nie zawsze mi to odpowiada, nie mogę w to ingerować.” - „ Dlatego próbowałaś go zabić? W taki sposób radzisz sobie z czymś czego nie akceptujesz? Dla mnie to brzmi jak przeszkoda.” Rzuciłam jej spojrzenie pełne nienawiści, chciałam wdeptać ją w dywan tak głęboko, jak tylko będę mogła. Potrząsnęła głową, mówiąc spokojnie: „Nie wiedziałam o tym, gdy zostawiłam Damena. Wtedy naprawdę wierzyłam, że wszystko będzie dobrze. Można było cofnąć się w czasie, a Damen i tak by wrócił. Nie byłam tylko pewna czym był eliksir, miałam pewne podejrzenia, ale wtedy z jakiegoś powodu nie zatrzymałam go. Myślę, że ogrom życia trafił do mnie. A to jest bardzo poważna rzecz, nie uważasz?” Wzruszyłam ramionami i przekręciłam oczami. Do tej pory nie powiedziała nic, co by pomogło jej zmienić moje zdanie na jej temat. - „ Więc w końcu rzuciłam to. Zrobiłam portal do Summerlandu i zaczęłam szukać tam odpowiedzi – pokoju.” - „ A czy znalazłaś jakieś?” Pytam zaznaczając moim tonem, że to tylko sarkazm. - „ Tak.” Uśmiecha się. „Uświadomiłam sobie, że każdy z nas odbywa podróż, ma własne przeznaczenie. A teraz w końcu znam swoje.” Patrzę na nią widząc jak jej twarz się rozjaśnia gdy dodaje: „Jestem tutaj, aby użyć swojego daru, aby pomóc tym, którzy go potrzebują, aby żyli bez strachu. Zawsze będę żyć w świadomości bliźniaczek w sposób, jakiego wcześniej nie udało mi się osiągnąć.” Uśmiecha się, wygląda jakby chciała mnie przytulić. „Przykro mi Ever, że tak się stało. Nigdy bym nie pomyślała, że to wszystko tak się skończy. Ale ja po prostu nie mogę osądzać waszego przeznaczenia. Mam swoją własną drogę do przebycia.”

- „ Tak? A co to niby jest?” Pytam, znajdując jej spojrzenie. Byłam zaskoczona tęsknotą jaka wydobywała się z moje głosu. Nadal nie miałam pojęcia po co tutaj jest. Ale Ava tylko wzruszyła ramionami i powiedziała: „Obawiam się, że musisz to odkryć na własną rękę. Ale uwierz mi, nie mam żadnych wątpliwości, że to będzie coś wielkiego.”

Rozdział 24 Gdy wróciłam do domu było już późno. Mimo, że Damen zaoferował mi pomoc w wniesieniu prezentów do mojego pokoju, pocałowałam go szybko w policzek i postanowiłam rozwiązać to sama. Czekałam tylko na to aż będę mogła rozłożyć się wygodnie na łóżku, aby mieć te ostatnie chwile moich urodzin tylko dla siebie. Szłam po schodach cicho, ostrożnie, tak by Sabine nie mogła mnie usłyszeć. Zwinęłam się w kłębek ze strachu, gdy nagle pojawiła się na korytarzu i zaczęła krzyczeć. - „ Wszystkiego najlepszego!” Uśmiechnęła się do mnie. Jej szlafrok koloru kremowego przypominał mi bitą śmietanę. Spojrzała na zegar na nocnym stoliku i mrużąc oczy powiedziała: „To wciąż twoje urodziny prawda?” - „ Siedemnaste.” Dodałam. „ I ani dnia dłużej.” Usiadła na brzegu mojego łóżka rzucając okiem na moje prezenty: kilka książek metafizycznych od Avy, które „przeczytałam” w momencie, gdy tylko je dotknęłam; amulet z geody od Juda, T-shirt z napisem NIGDY SIĘ TEGO NIE POZBĘDZIESZ od Rayne( ha -ha) i jeszcze jeden kolorowy symbol od Rayne, który prawdopodobnie pochodzi z tego samego sklepu Wicca, z którego pochodzi iTunes, podarowany od Honor, który dała mi mówiąc: „ Wydaje się, że naprawdę lubisz muzykę.” Oh i wazon czerwonych tulipanów, który musiał objawić Damen w momencie gdy odjeżdżał. - „ Zostałaś dość hojnie obdarowana.” Mówi patrząc na to wszystko. Próbowałam zobaczyć to wszystko jej oczami, ale nadal pamiętałam o osobach, których mi brakuje. Podeszłam do biurka i zdjęłam sandały wyczuwając, że jest tu w jakimś celu. Miałam tylko nadzieję, że się pośpieszy i w końcu przejdzie do sedna. - „ Nie chcę cię zatrzymywać na długo – jest dość późno, a ty pewnie jesteś zmęczona.” Mówi dokładnie odczytując mój nastrój. Mimo, że miałam zamiar z grzeczności zaprotestować, w końcu tego nie zrobiłam. W sumie mogłam z nią porozmawiać jutro, naprawdę chciałam przełożyć to na jutro. Po prostu jestem zbyt zmęczona by słuchać jej długich, wijących się wypowiedzi. Wzrok Sabine się zmniejszył gdy zaczęła mówić: „Więc jak leci? Jak praca, Damen? Prawię nigdy cię nie widuję.” Kiwnęłam głową zapewniając, że wszystko jest w porządku i uważałam by zamieścić trochę ommphh do słowa, tak by była bardziej przekonana. Kiwnęła głową, na jej twarzy pojawiła się ulga, gdy dodała: „Wyglądasz dobrze. Przez chwilę wyglądałaś tak krucho, że…” Marszczy brwi i kręci głową, a na jej twarzy pojawiła się przelotna troska. „Ale znowu wydajesz się całkowicie zdrowa. Twoja skóra jest tak czysta.. tak dobra..” Zacisnęła usta jakby wszystko dokładnie rozważała co ma powiedzieć. „Wiesz Ever to, że powiedziałam ci, że chciałabym abyś trochę popracowała w lecie, nie oznaczało byś pracowała tak ciężko. Chodziło mi o coś w rodzaju pracy na kilka godzin, ale sposób w jaki się angażujesz w to…” Zatrzymała się i zaczęła kręcić głową. „Cóż jestem prawie pewna, że pracujesz dłużej ode mnie. A zostało zaledwie kilka tygodni do rozpoczęcia roku szkolnego. Myślę, że powinnaś rozważyć

wypowiedzenie dzięki, któremu będziesz mogła odpocząć trochę na plaży, spędzić trochę czasu z przyjaciółmi.” - „ Jakimi przyjaciółmi?” Patrzę na nią twardo, czując, że coś przekręca mi się w żołądku. Ta prawda jest jednak tak bolesna, że nie mogłam zrobić nic więcej jak tylko wbić wzrok w podłogę. Odczekałam chwilę i ponownie spojrzałam w jej oczy. Sabine wskazała na stos prezentów i powiedziała: „No wybacz mi za to, ale to chyba najlepszy dowód.” Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową, wściekle pocierając policzki. Szybko się odwróciłam i pomyślałam tylko o jednym przyjacielu, którego na dodatek dzisiaj zabrakło, którego prawdopodobnie nigdy już nie będzie dzięki temu kim się stałam za sprawą potwora siedzącego we mnie. - „ Hej.. wszystko dobrze?” Sięga do mnie chcąc mnie pocieszyć, ale szybko się odsunęła wiedząc, że nie lubię gdy mnie dotykała. Wzięłam głęboki wdech i skinęłam głową wiedząc, że bardzo się o mnie martwi. Prawdą było, że nic mi nie jest. Jak powiedziała moje ubrania nie wiszą na mnie, moja skóra jest jasna, czysta, nie mam już huśtawki nastrojów, a tego strasznego impulsy, który był we mnie nie wiedziałam już od tamtej nocy na plaży. Mimo, że zawsze będzie we mnie ogromna pustka odkąd straciłam rodzinę, gdy będę musiała pożegnać się z Sabine pociesza mnie fakt, że zawsze będzie ze mną Damen. Jeśli nie zrezygnował ze mnie w ciągu ostatnich tygodni, jasne jest dla mnie, że traktuje nasz związek poważnie i jestem dla niego kimś ważnym. Nie ważne jak bardzo źle miały się sprawy, nie zrezygnował ze mnie. Patrzę na Sabine i przytaknęłam jej, tym razem bardziej energicznie i weselej. Postanowiłam nie patrzeć wstecz i iść do przodu, by zbliżyć się bardziej do życia nieśmiertelnych. - „Po prostu jestem trochę zmęczona.” Patrzę na nią i po chwili dodaję: „Na pewno znasz ten ból gdy się starzeje, prawda?” Uśmiecham się w sposób, który nie tylko pojawia się na moich ustach, ale także moje oczy się rozpromieniły przez co ona również zaczęła się uśmiechać. - „ Masz całkowitą rację.” Śmieje się. „Chociaż bardziej to przeżyjesz, gdy będziesz miała czterdzieści lat na karku.” Wstaje z łóżka i kieruje się do drzwi trzymając ręce głęboko w kieszeni, gdy nagle odwraca się i mówi: „Oh zapomniałabym. Zostawiłam dla ciebie kilka rzeczy, tam.” Kiwa głową wskazując mi ogólny kierunek. „ Jeden dla mnie… myślę, że będziesz zaskoczona gdy to zobaczysz. Przynajmniej ja byłam gdy to znalazłam. Mam również nadzieję, że znajdziesz dla mnie i czas i kiedyś wybierzemy się na obiad i na zakupy.” - „ Bardzo chętnie.”Po tym jak to powiedziałam, zadałam sobie sprawę, że naprawdę mam na to ochotę. Minęło trochę czasu odkąd spędziłyśmy wspólnie czas i dobrze się bawiłyśmy. - „ Oh a tak jedna paczka przyszła dzisiaj. Znalazłam ją wepchniętą pod drzwi gdy wróciłam do domu. Nie mam pojęcia kto ją podłożył, ale jest wyraźnie skierowana do ciebie.” Rzuciłam okiem na biurko patrząc na prostokątne opakowanie leżące obok prezentu zapakowanego na różowo. Od razu pomyślałam, że to nic dobrego. - „ W każdym bądź razie chciałam życzyć ci wszystkiego najlepszego. Masz jeszcze tylko kilka minut, więc musisz się nimi nacieszyć!”

W momencie gdy zamknęła za sobą drzwi, podeszłam do biurka i wzięłam paczkę. Jej treść ujawniła się od razu gdy tylko go dotknęłam. Oderwałam papier szybko, odrzuciłam podarte kawałki na podłogę i zobaczyłam niewielki, fioletowy album fotograficzny zawierający zdjęcia Riley, które widziałam w Summerlandzie. Zaczęłam się zastanawiać, czy możliwe jest, że mnie teraz widzi. Ale nie zaczęłam jej wołać, tak jak to zrobiłam w Summerlandzie, ponieważ moje słowa niczego nie załatwią. Rozpłakałam się, a gdy wytarłam łzy szepnęłam tylko „Dziękuję”. Położyłam album na moim nocnym stoliku. Chciałam aby był blisko mnie, gdzieś gdzie w każdej chwili będę mogła na niego spojrzeć. Następnie sięgnęłam po kopertę z moim nazwiskiem. Moje całe ciało zaczęło drżeć gdy domyśliłam się, że to od niego. Zaczęłam rozrywać papier chcąc mieć to już za sobą. Mój wzrok przeniósł się do lewego rogu kartki, w którym było napisane: Nadszedł czas aby sprawdzić czego pragniesz najbardziej Dzisiaj z powodu twoich urodzin, zawieszam broń Bądź w moim domu dzisiaj przed północą Kilka sekund za późno, a oferta wygaśnie Do zobaczenia wkrótce! Roman Buziaki.

Rozdział 25 W chwili gdy byłam pod domem Romana, do naszego spotkania zostało jeszcze tylko kilka minut. A dokładnie dwie. Miałam nadzieję, że jego zegar współgra z moim. Tym razem zamiast walić w drzwi jak to mam w zwyczaju, lekko zastukałam i czekałam aż mi ktoś otworzy. Bo jeżeli faktycznie chce zawrzeć rozejm, to dobre obyczaje nie zaszkodzą. Czekałam co chwilę spoglądając na zegarek. Usłyszałam szuranie stóp i wiedziałam, że ta chwila nadchodzi. Drzwi się otworzyły, a on stał przede mną obnażając swoje białe zęby w uśmiechu, lśniące niebieskie oczy. Miał na sobie czarne jedwabiste szaty, które bym nazwała marynarką. Wisiała luźno na jego barkach, tak samo jak wytarte dżinsy na jego biodrach. Znowu się zaczyna. Moje ciało na ten widok zaczyna drżeć, kolana zaczynają się uginać, puls mi przyśpiesza w sposób tak okropny, tak znajomy, że zaczyna mnie to wszystko przerażać. Potwór nie zniknął! Nie został wygnany! On tylko się wycofał, ukrył się dość głęboko, czekając na swój czas, na chwilę dzięki której będzie mógł ponownie się ożywić, odbudować… Z trudem przełknęłam i skinęłam głową jakby wszystko było w porządku. Zdałam sobie sprawę, że jest we mnie wpatrzony, nie tęskni za niczym ani niczego mu nie brakuje. Wiedziałam, że muszę być dzielna i przejść przez to wszystko, bez względu na to, że wszystko czego potrzebowałam było w zasięgu mojej ręki. Roman patrzy na mnie uważnie, a następnie mówi: „Cieszę się, że jesteś na czas. W sam raz.” Następnie zaprosił mnie do środka. Gdy szłam starałam się nie zwracać na niego uwagi, nie patrzeć na niego. Jednak w końcu odwróciłam się i zobaczyłam zadowolenie na jego twarzy, jakby dla niego to wszystko było rozrywką. Nie wytrzymałam i powiedziałam: „ W sam raz na co? O co chodzi?” - „ O twoje urodziny oczywiście!” Śmieje się spoglądając przez ramię i potrząsając głową. „Damen jest tak sentymentalną ciotą – jestem pewien, że zrobił wszystko aby ten dzień był wyjątkowy. Choć powiem, że nie tak wyjątkowy jak moje dzieło.” Stałam w miejscu patrząc się na niego. Ale mimo tego, że moje nogi są tak chwiejne, niepewne, czułam się trochę lepiej, jakby dano mi trochę wolności. Mój głos przynajmniej nadal był kontrolowany przeze mnie, był spokojny gdy się odezwałam: „Spełnij swoją obietnicę i daj mi to czego potrzebuję. Nie proponuj mi bym usiadła, czy się napiła, dlaczego po prostu nie damy sobie z tym spokój i każdy weźmie to czego potrzebuje?” Patrzy na mnie, a następnie wybucha śmiechem. „ Damen jest szczęściarzem.” Potrząsa głową i przeczesuje dłonią włosy. „Nic z tego, nie marnuj czasu na grę wstępną. Chcesz od razu przejść do dania głównego, ale kochanie niestety nie popieram twojego postępowania.” Moja twarz pozostaje pusta, obojętna na jego słowa mimo, że w środku mają one dla mnie wielkie znaczenie. Jestem świadoma tego bolesnego zatracania się przez jego obecność. - „ Mimo, że nie chcesz usiąść ani nie chcesz drinka, i tak ci to zaproponuję. A ponieważ jestem gospodarzem tego małego wieczoru obawiam się, że musisz mnie udobruchać.”

Podchodzi do baru i napełnia ciężki, kryształowy kielich czerwoną cieczą. Podnosi szklankę przed sobą i powoli nią rusza mieszając jej zawartość. Przypomniało mi się to co Haven powiedziała mi kiedyś na temat tego, że podobno jest to dużo silniejsze od tego co posiada Damen. Zastanawiałam się czy to prawda. Z jednej strony może mi to pomóc, ale z drugiej może sprawić, że stanę się tak szalona i niebezpieczna jak oni. Potarłam usta i skupiłam się na tym by nie zatracić reszty siebie. Moje palce były coraz bardziej niespokojne, nerwowe. Wiedziałam, że długo to nie potrwa i że w końcu przejmie to nade mną całkowitą kontrolę. - „ Tak mi przykro, że masz pewne kłopoty z Haven.” Roman patrzy na mnie, a następnie podnosi swój kielich i delektuje się jego zawartością. „Ale ludzie się zmieniają, nieprawdaż? Nie wszystkie przyjaźnie przetrwają do końca.” - „ Nie poddałam się.” Mówię z większą pewnością siebie niż naprawdę to czułam. „Jestem pewna, że uda nam się dogadać.” Dodaję, czując dziwny puls w sobie, kiedy Roman przechyla głowę na bok i widzę jego tatuaż znajdujący się na szyi. - „ Jesteś tego taka pewna, kochanie?” Mówi spokojnie, a jego wzrok przesuwa się po mnie powoli, zbyt intymnie. Zatrzymał swój wzrok na moim dekolcie w kształcie litery V. „ Mam na myśli, że to żadne przestępstwo, że tak bardzo się różnicie. Jeżeli dwie osoby chcą tego samego, sama wiesz najlepiej, że ktoś musi cierpieć.” Spojrzałam na niego twardo i powiedziałam: „Ale Haven i ja nie chcemy tego samego. Ona chce ciebie, a ja chcę zupełnie czegoś innego.” Patrzy na mnie znad krawędzi szkła. Jego wzrok jest stalowy, niebieski, twardy gdy mówi: „Oh tak, a co to jest kochanie?” - „ Przecież wiesz.” Wzruszam ramionami przesuwając rękę z mojego biodra i chowając ją za moimi plecami, tak by nie mógł zobaczyć jak bardzo drży. „Czy to nie dlatego mnie tu wezwałeś?” Skinął głową stawiając swojego drinka na szkło. „ Mimo to, chciałbym to usłyszeć. Usłyszeć słowa wypowiedziane z twoich ust tak głośno, by mogły dotrzeć do moich uszu.” Wzięłam głęboki oddech, spojrzałam na niego, na jego zapraszające usta, rozległą klatkę piersiową. Mój wzrok powędrował w dół jego klatki piersiowej i jeszcze niżej gdy mówię: „Antidotum.” Gdy słowa przeszły przez moje usta, zastanawiałam się czy przypadkiem nie prowadzi ze mną jakiejś bitwy. „Chcę antidotum.” Powtarzam tym razem bardziej pewniej. „O czym bardzo dobrze wiesz.” Zanim mogłam dokończyć swoją myśl, Roman stał tuż obok mnie. Twarz miał spokojną, zrelaksowaną, ręce wisiały luźno wzdłuż jego ciała. Czułam otaczający mnie chłód gdy był blisko. „Chcę żebyś wiedziała, że sprowadziłem cię tutaj w najczystszych intencjach. Po patrzeniu miesiącami na to jak cierpiałaś jestem skłonny dać ci to czego chcesz. Mimo, że mam przy tym sporo zabawy, lub przynajmniej miałem. Podobnie jak ty Ever, jestem gotów na pójście dalej. Chcę wrócić do Londynu. To miasto jest tak wyluzowane, jest w moim guście i dzieje się tam trochę więcej niż tutaj.” - „ Wyjeżdżasz?” Wypowiedziałam te słowa tak szybko, że już nie byłam pewna czy to ja je wypowiedziałam czy ktoś inny.

- „ Przeszkadza ci to?” Uśmiecha się, szukając mojego spojrzenia. - „ Raczej nie.” Spojrzałam na niego groźnie, a następnie odwróciłam wzrok. Miałam nadzieję, że nie zauważy, że mój głos drżał. - „ Postaram się nie brać tego do siebie.” Uśmiecha się ciągle na mnie patrząc. „Ale zanim odejdę, pomyślałem, że muszę zakończyć kilka spraw, a skoro są twoje urodziny chciałem zacząć od ciebie. Chcę ci dać to czego najbardziej pragniesz. Rzecz, której pragniesz bardziej niż wszystko inne na świecie. Żadna inna osoba, nic innego ci tego nie dała nie dał…” Jego palce wędrują po moim ramieniu powoli, lekko. Lecz po chwili odwrócił się i zrobił krok w przód. Wpatrywałam się w jego plecy. Wiedziałam, że nie mogę sobie pozwolić na potknięcie. Przypomniałam sobie smak ust Damena, kiedy to całował mnie na kilka godzin przed tą chwilą, to jak bardzo był blisko mnie, to, że ze mnie nie zrezygnował. Roman się odwrócił, zachęcając mnie palcem bym do niego podeszła, ale gdy widzi mój opór mówi: „Zaufaj mi kochanie, nie mam w planach zmuszenia cie albo skłonienia do pójścia ze mną do mojej sypialni.” Kręci głową i śmieje się. „ Będzie na to mnóstwo czasu później jeżeli chcesz tego. Ale teraz wolałbym zrobić coś innego. A propos czy kiedykolwiek byłaś badana na wykrywaczy kłamstw?” Zwężyłam wzrok nie mając pojęcia o co mu chodzi, ale byłam pewna, że to pułapka. Poszłam za nim do kuchni, a potem wyszliśmy przez tylne drzwi. Przeszliśmy obok jacuzzi, a potem skierowaliśmy się w stronę pokoju stojącego samotnie jakby był garażem. Od razu skojarzył mi się z laboratorium szalonego naukowca. - „ Nienawidzę tego mówić kochanie, ale uwierz mi, nie chodzi o żadne ubliżanie, ale będę wiedział kiedy kłamiesz dzięki temu urządzeniu. A ponieważ jestem uczciwym mężczyzną i obiecałem ci dać to czego pragniesz, myślę, że oboje się zgodzimy z tym, że to jest adekwatna zapłata za to. Najwyraźniej coś dziwnego dzieje się między tobą a mną. Chyba nie muszę ci przypominać jak się na mnie rzuciłaś gdy byłaś tu ostatnim razem?” - „ To nie…” Chciałam coś powiedzieć, ale on szybko podnosi dłoń pokazując mi bym zamilkła. - „ Proszę, oszczędź mi tych wymówek. Mam bardziej bezpośredni sposób uzyskania odpowiedzi na pytania, które chcę ci zadać.” Zacisnęłam usta z dezaprobatą. Widziałam ten przyrząd wiele razy w telewizji, ale nigdy na żywo. Poprowadził mnie w jego kierunku w pełni myśląc, że się na to zgodzę, ale się myli. - „ Zapomnij.” Mówię gotowa, aby w razie potrzeby stąd uciec. „ Będziesz musiał uwierzyć mi na słowo.” Tuż po dotarciu do drzwi, mówi: „No, możemy spróbować jeszcze czegoś innego.” Zatrzymałam się. - „ Uwierz mi nie ma sposobu by manipulować ludźmi takim jak my. Wszystko jest energią, którą jesteśmy tak oczarowani.”

Wzdycham głośno i głośno tupnęłam nogą o podłogę w nadziei, że część energii z tego budynku przejdzie na mnie, a Roman się pośpieszy. Ale nic nie dostałam. On nie dba o pośpiech, wszystko robi bardzo dokładnie i spokojnie. W pewnej chwili spogląda na mnie i mówi: „ Jak sama wiesz Ever, udowodnione jest naukowo, że prawda zawsze jest silniejsza niż kłamstwo. Prawda zawsze będzie zwycięzcą. Co o tym sądzisz?” Przekręcam oczami wyraźnie dając mu do zrozumienia co o tym myślę i o wszystkim co miało miejsce przed chwilą. Ale Roman pozostał tym niewzruszony i mówi: „A to jest bardzo łatwy sposób. Nie będzie sfałszowany, a wymaga tylko twojego dotyku. Masz ochotę spróbować?” Uh, nie do końca! Chciałam coś powiedzieć, ale potwór, który jest we mnie nie pozwala mi na to, przez co Roman poczuł się zachęcony do kontynuowania. - „ Zechciałabyś albo nie chciałabyś powiedzieć, że w naszej rasie wszyscy jesteśmy sobie równi? Nie ma żadnych różnic fizycznych w sile i szybkości między mężczyznami a kobietami, zgadzasz się ze mną?” Wzruszyłam ramionami. Tak naprawdę nigdy o tym nie myślałam. - „ Muszę przyznać, że chyba cię to zainteresowało. A tak na marginesie, zapewniam cię, że to nie jest żadna gra, zabawa i że nie zranię cię. Jestem szczery mówiąc ci, że dam ci to czego naprawdę chcesz i myślę, że jest to najlepszy sposób, aby ustalić co to tak naprawdę jest. Mogę nawet zacząć pierwszy byś mogła się przekonać sama, że w nic nie pogrywam.” Stoi przede mną unosząc ręce w górę, by mi pokazać, że nie ma nic co mogłoby mnie zranić. „Teraz podejdź, połóż swoje dwa palce na moim ramieniu, dotknij je, trochę zaciśnij uścisk. Zobaczysz sama, obiecuję.” Nasz wzrok się spotkał, widziałam wyzwanie w jego wzroku i wiedziałam, że nie mam wyboru jak tylko zrobić to co mi każe. Muszę dostosować się do jego gry. Wpatrywałam się w jego ramię znajdujące się przede mną, tak silne, opalone i proszące się by go dotknąć. Mimo, że wiedziałam, że nie powinnam tego robić, zacisnęłam zęby i spróbowałam. Zacisnęłam na nim palce, poczułam chłód jego skóry, co spowodowało, że ciemny płomień dawał mi o sobie znać. - „ Czujesz to?” Głos Romana był miękki, szeptał tuż przy moim uchu. Patrzę na niego nie świadoma niczego, jak tylko tego, że impuls będący we mnie napełnia moje ciało ciepłem. Ciepło, które wypiera chłód jego skóry, który daje mi ukojenie. - „ Dobrze, teraz chcę byś zadała mi pytanie, najlepiej proste i takie, na które znasz już odpowiedź. Daj mi chwilę bym mógł się skupić na odpowiedzi, zarówno mentalnie jak i ustnie, a następnie powtórzysz to co zrobiłaś przed chwilą.” Spojrzałam na swój zegarek i na niego wiedząc, że nie mam zbyt dużo czasu.

Ale on tylko kiwa głową, podnosząc ramię i zachęcając mnie abym na niego spojrzała. „Prawda wzmacnia, kłamstwo osłabia – teraz masz okazję aby wypróbować tę teorię na mnie, a potem możemy przejść do ciebie. To jedyny sposób żebyśmy mogli zobaczyć to czego naprawdę chcesz. Więc śmiało, zapytaj mnie o co tylko chcesz. Usunę nawet swoją tarczę, tak byś mogła odczytać moje myśli i zobaczyć, że nie jestem oszustem.” Patrzy na mnie. Jego wzrok sprawia, że serce zaczyna mi mocniej walić, tętno przyśpiesza. Nie mogę… nie mogę… - „ Zadaj mi pytanie Ever.” Patrzy na mnie uważnie. „Zapytaj mnie o co chcesz. Im szybciej skończymy ze mną, tym szybciej będziemy mogli zająć się tobą i ustalić czego tak naprawdę pożądasz.” Stałam obok niego, próbując walczyć, ale to nie ma sensu, nie mogę już w to grać. - „ A może wolisz żebyśmy od razu przeszli do ciebie?” Pyta patrząc na mnie znacząco. „Chcesz żebym od ciebie zaczął?” Czeka na moją odpowiedź, dając mi chwilę na wzięcie głębokiego oddechu. Poprosiłam w myślach Hecate, aby pomogła mi przez to przejść. Ale gdy ponownie spojrzałam na Romana, wiedziałam, że mnie opuściła, że jestem zdana tylko na siebie. - „ To antidotum pragniesz, tak?” Pyta będąc przy mnie tak blisko, że mogłam poczuć jego usta na moim policzku. Znajdowały się może centymetr od moich. „To jest jedyna rzecz, której przede wszystkim pragniesz?” Tak! Słowo to powtarza się co chwilę w moim umyśle. Jestem pewna, że normalnie mógłby to usłyszeć. Tylko, że nie teraz. Ponieważ nigdy nie zostanie wypowiedziane. To tylko pusty dźwięk, który odbija się w mojej głowie, aż w końcu gaśnie. A w chwili gdy mój wzrok spotyka się z jego, mnie już nie ma. Płomień wręcz domaga się jego bliskości, dotyku. - „ Ostrożnie kochanie.” Chwyta mnie za nadgarstki i przyciąga do siebie mrużąc oczy i oblizując wargi. „Nigdy nie byłem obojętny na znaki kierowane w moją stronę.” Odsuwa mnie trochę od siebie, a jego wzrok wędruje drapieżnie po moim ciele. „Ponadto nie będziemy mieć żadnego pożytku z tego nonsensu.” Śmieje się zrywając amulet z mojej szyi i rzuca go na drugą stronę pokoju. Ale nie dbam o to, nie dbam o nic. Czuję jego palce wędrujące po moich plecach. Sposób w jaki chowa twarz w moich włosach, naciska nosem na moją szyję, wdycha głęboko mój zapach sprawia, że robi mi się ciepło. Jego wzrok spoczywa na mojej twarzy, gdy bierze mnie w ramiona i kładzie na kanapie. Zrzuca z siebie kurtkę, a następnie rozpina spodnie. Moje ręce krążą po jego ciele ciesząc się jego dotykiem i pocałunkami.

Spojrzałam mu w oczy, gdy odsunął się trochę ode mnie usuwając moje ręce ze swojej szyi. „Spokojnie kochanie. Jesteś jedną z tych, które nie lubią gry wstępnej, pamiętasz? Będzie na to czas później, ale teraz musimy zrobić coś innego. Po tym wszystkim… jak czekałaś na to… ile? Czterysta lat, prawda?” Przyciągnęłam go z powrotem do siebie, czując niedosyt i pragnąc jego dotyku, chcąc go posmakować. Moje ciało wygina się chcąc spotkać się z jego skórą. Chciałam żeby miał mnie w sposób w jaki to jemu się podoba, chciałam zrobić wszystko aby go pocałować – ale wtedy przypomniałam sobie co to jest…. Wciska swoje kolana między moje nogi. Zrzuca dżinsy uwalniając swoje biodra. „To będzie boleć tylko przez chwilę, a następnie…” A potem patrzy na mnie i wszystko się zatrzymuje – jego oczy są przeszklone tęsknotą, usta otworzyły się ze zdumienia. W jego spojrzeniu było widać pragnienie. Patrzy na mnie dając mi do zrozumienia, że mnie potrzebuje w sposób w jaki ja potrzebuję jego. Przyciągnęłam go do siebie zdesperowana aby w końcu poczuć jego usta. Kiedy pochyla się, szepcze: „Drina.” Odsunęłam się mrużąc oczy z dezorientacją. Spojrzałam mu w oczy i zobaczyłam to co on widzi: płonące czerwienią włosy, porcelanową skórę, szmaragdowe oczy – odbicie, które nie należy do mnie. - „ Drina… Drina ja..” Szepcze. Mimo, że moje ciało nadal zachęcało go do dotknięcia mnie, do delikatnych pieszczot mojej skóry, moje serce się kurczy odmawiając pieszczot. Coś jest nie tak, coś poszło bardzo, bardzo źle. Coś po prostu nabiera innej formy niż powinno kiedy szarpie moją sukienkę. I kiedy patrzę w jego oczy wiem, że prawie to mam. Mój prezent urodzinowy – rzecz jaką chciałam mieć najbardziej, ma być teraz moja. Nie byłam świadoma, że od tego momentu nic już nie będzie takie jak kiedyś. Nic. Nigdy. Na zawsze. Porusza moje biodra przez co poczułam mały przebłysk tego bólu. Odwróciłam twarz w stronę lustra po drugiej stronie pokoju i widzę dziewczynę z czerwonymi włosami, z bladą skórą, szmaragdowymi oczami i dzikim uśmiechem, przez co od razu ją rozpoznałam. Ten sam obraz widzi Roman gdy patrzy na mnie. Tylko, że to nie jestem ja. To nie ja! - „ Gotowa kochanie?” Roman patrzy na mnie. A gdy kiwam twierdząco głową, a moje ciało przywiera do niego, to nie jestem tak naprawdę ja. Potwór może zawładnąć moim ciałem, ale nie ma nic wspólnego z moim sercem i moją duszą.

Podobnie jak Roman powiedział wcześniej: Prawda zawsze wygrywa. A szczęście dla mnie, moja dusza zna wynik. Zamknęłam oczy i skupiłam się na swojej sile i sercu, zachęcając siebie żebym powalczyła, żeby moja siła wzrosła, wzrosła… Roman szepcze moje imię, które naprawdę nie jest moje, tylko kogoś obcego. Nie wie, że za chwilę pokonam to, uda mi się wygrać. Zgięłam kolano i kopnęłam go w krocze. Moje uszy dobiegł bolesny dźwięk jego krzyku. Wymknęłam się spod niego. Wiedziałam, że mam tylko kilka sekund zanim się uzdrowi i będzie znowu w pełni sił. - „ Gdzie to ukryłeś?” Pytam gorączkowo szarpiąc się z ubraniem i zakładając amulet na szyję. Wiedziałam, że widzi mnie już sobą – jako blondynkę z niebieskimi oczami. „ Gdzie to jest??” Krzyczę, rozglądając się po laboratorium. Schyla głowę, uważnie kontrolując swój głos, gdy mówi: „Pieprzyć to, Ever…” Ale nie mam na to czasu. „Powiedz mi gdzie to jest!” Krzyczę, przyciskając amulet do piersi. - „ Oszalałaś? Odwaliłaś taką głupotę i chcesz żebym ci pomógł? Zapomnij o tym. Mogłaś wziąć antidotum, mogłaś odejść z nim dziesięć minut temu, ale dokonałaś wyboru, Ever. Uczciwego jak oboje wiemy. Byłem w pełni gotowy aby ci go oddać, ale nie, nie ma go tutaj. Więc nie przejmuj się plądrowaniem tego miejsca w poszukiwaniu go. Myślisz, że jestem taki głupi?” Zakłada ponownie marynarkę, jakby próbując mnie ponownie skusić. Ale mimo, że potwór we mnie wciąż się domaga jego bliskości, nie jestem już zainteresowana. Zwierzę może być silne i żywe, ale to moja dusza teraz tu rządzi. „Byłem gotów zaprowadzić cię do niego, ale postanowiłaś inaczej. Tylko dlatego, że w ostatniej chwili postanowiłaś…” Unosi brwi w sposób, który mi mówi, że nie zna siły mojego źródła. „To nic nie zmieni. Wybrałaś mnie, Ever. To mnie chcesz najbardziej. Ale teraz już tego nie dostaniesz… nie ma drugiej szansy po tym co zrobiłaś.” Stałam przed nim, a ciemny płomień rósł we mnie… - „ Nie” Mówię robiąc krok wstecz. „Nie chcę ciebie. Nigdy nie chciałam. To nie ja, to coś innego. To nie jest moja wina!” Zacisnęłam usta wiedząc, że jest tylko jeden sposób wyjścia stąd. Przycisnęłam mocniej amulet i spróbowałam się skoncentrować. Zrobiłam portal do Summerlandu, a kiedy chciałam się w niego zanurzyć, usłyszałam tylko: „Przykre Ever. Widzisz jakąś różnicę między sobą, a… potworem? Jesteś potworem. A to twoja ciemna strona, cień samej ciebie. Wszystko w końcu stało się jednością.”

Rozdział 26 Wylądowałam pośród ogromnego, pachnącego pola. Miałam poczucie winy, wiedziałam, że nie powinnam tego robić. Nie powinno mnie tu być, zwłaszcza z tego powodu. Nie powinnam pokazywać Romanowi gdzie jestem kiedy nie ma mnie na ziemi. Ale czy miałam jakiś wybór? To już na pewno koniec, pozwoliłam sobie w jego obecności na przejęcie kontroli nade mną przez potwora. Koniec wszystkiego nad czym tak długo pracowałam. Roman ma rację. Jedynym powodem dla, którego nie udało mi się zdobyć tego co chciałam jest to, że nie ma żadnej różnicy między mną a bestią. To tak jakbym wybrała się samochodem na przejażdżkę nie mając hamulców i nie mogąc wysiąść. Nie mam żadnych opcji wyboru. Nie mam pojęcia gdzie mam się zwrócić. Wiem tylko, że: Zaklęcie odwrócenia nie podziałało, tak samo jak proszenie o pomoc Hecate. A Damen, cóż on nie może mnie uratować. Nigdy nie może się dowiedzieć o tym co zaszło przed chwilą. Nie może spędzić kolejnych kilkuset lat na ocalaniu mnie. Upadłam tak głęboko, że już jest za późno na to bym mogła się podnieść. Moje życie już nie będzie takie jak kiedyś. W żaden sposób nie mogę wrócić na płaszczyznę ziemi i ryzykować ponownie. Więc wędruję nie mając żadnego celu i zastanawiam się co zrobić. Chodzę wzdłuż potoku, leniwie odrywając stopy od ziemi. Nawet nie zwróciłam uwagi na to, że minęłam potok, dopóki grunt pod moimi stopami nie stał się gąbczasty, mokry. Zauważyłam, że temperatura spadła o kilka stopni, a światło zostało przysłonięte przez co widoczność była osłabiona. A w chwili gdy to zobaczyłam, byłam w szoku. Uświadomiłam sobie, że jestem w miejscu gdzie mgła zawsze jest największa, skąd trudno się wydostać. Widziałam zarys desek połączonych ze sobą postrzępionymi linami. Nie miałam wątpliwości co to jest. Nie miałam wątpliwości, że droga prowadzi na drugą stronę. Most Dusz. Klęknęłam przed nim pogrążając kolana w głębokim błocie i zaczęłam się zastanawiać czy to jakiś znak. Może przywiedziono mnie tutaj, bym go w końcu przekroczyła. Co mam zrobić, gdy wcześniej odebrano mi szansę przekroczenia go, a teraz zaproponowano mi ją ponownie? Sięgnęłam poręczy, starego postrzępionego sznura. Mgła robiła się coraz większa, coraz gęstsza, coraz bardziej biała i owiana tajemnicą. Przypomniałam sobie, że jest to ten sam most, do którego przekroczenia namawiałam Riley. Po drugiej stronie są moimi rodzice i Maślanka. A co jeżeli byli w stanie przez niego przejść i wrócić jakby nigdy nic?

Co się stanie jeżeli ja go przekroczę? Co jeżeli to rozwiąże wszystkie moje problemy? Wystarczy zrobić jeden mały krok, a potem następny by pozbyć się potwora mieszkającego we mnie i aby zobaczyć ponownie rodziców. Kilka kroków, by zanurzyć się w ich ciepłych, przyjaznych ramionach. Kilka kroków dalej od Romana, bliźniaczek, Haven, Avy i całego tego bałaganu. Kilka kroków w stronę spokoju, którego szukam. Przecież to chyba nie zaboli, prawda? Na pewno gdy tam pójdę rodzina będzie na mnie czekać – tak jak mówią o tym w telewizji. Chwyciłam linę mocniej i wstałam. Nogi miałam chwiejne, niestabilne. Pochyliłam się lekko do przodu by móc wszystko lepiej i wyraźniej widzieć. Zastanawiam się jak daleko musiałabym pójść by nie móc wrócić. Pamiętałam, że Riley powiedziała kiedyś, że była w połowie drogi zanim odwróciła się i postanowiła poszukać mnie – tylko, że później nie mogła go znaleźć ponownie, a przynajmniej nie przez jakiś czas. Ale nawet jeżeli zdecyduję się pójść na drugą stronę, przekroczyć pewną barierę to czy wyląduję przy nich? Czy może znajdę się w wiecznej otchłani Shadowland? Wzięłam głęboki oddech i przesunęłam się do przodu czując, że ogarnia mnie fala ciepła i spokoju, co może oznaczać tylko jedno. Spokój mieszający się z mrowieniem, gdy Damen jest blisko. Ale jestem nieco zaskoczona, ponieważ gdy się odwróciłam zobaczyłam Juda. - „ Wiesz gdzie to prowadzi, prawda?” Podchodzi do mnie wolno. Wiedziałam, że starał się zachować spokój w głosie, ale można było wychwycić lekkie rozdrażnienie. - „ Wiem, gdzie prowadzi innych ludzi, chociaż nie mam pojęcia gdzie zaprowadzi mnie.” Mówię zerkając to na niego to na most. Przechyla głowę patrząc na mnie ostrożnie i równie ostrożnie idzie w moim kierunku. „Prowadzi na drugą stronę. Wszystkich. Nie ma żadnych różnic.” Wzruszam ramionami nieprzekonana. Jude nie wie tego co ja wiem. Nie widział tego co ja widziałam. Więc jak może wiedzieć czy ze mną stanie się to samo co z innymi ludźmi? - „ Tak.” Mówi wyczuwając moje myśli. „ Po prostu nie jestem pewien czy powinnaś brać to już pod uwagę. Życie jest za krótkie. Mimo, że chwilami są dni, które wydają się za długie. Ale wszystko się kiedyś kończy. To tylko taki błysk, punkt do wieczności, możesz mi wierzyć.” - „ Może dla ciebie, ale nie dla mnie.” Mówię spotykając jego wzrok tak uczciwy i otwarty, że jasne było dla mnie, że mówi to jak najbardziej szczerze. Gotowa byłam by się komuś w końcu zwierzyć, a wszystko co musiał zrobić to poprosić, a wyznanie było by jego. „Dla mnie to co nazywasz błyskiem jest o wiele trudniejsze.” Pociera podbródek i marszczy brwi wyraźne próbując zrozumieć sens moich słów.

Jego pragnienie by zrozumieć to i wszystko co się dzieje, rozpada się. Wszystko. Wszystko się rozpada. Słowa, które ze mnie wylatywały pozwoliły mi poczuć się wolną, nadchodziły tak szybko, że wszystko to nas niemal zjednoczyło. Wróciłam do pierwszego dnia – dnia, w którym miał miejsce wypadek, gdy Damen podał mi eliksir. Później pokazałam mu prawdę o Romanie – kim naprawdę jest, co zrobił żebym nigdy nie mogła być już z Damenem. Następnie przeszłam do Avy, bliźniaczek i do przeszłości jaka je łączyła. Pokazałam Haven – to jak zwróciła się przeciwko mnie, jak zawładnęła nią chęć władzy i większej mocy. Powiedziałam wszystko o Shadowlandzie, wiecznej otchłani gdzie wszyscy nieśmiertelni lądują - jedynej rzeczy, która trzyma mnie po tej stronie mostu. Słowa wypływały ze mnie tak szybko, że nie mogłam ich powstrzymać. Nawet nie próbowałam ich zatrzymać. Z ulgą obciążyłam siebie od tego wszystkiego, podpuszczona przez niego bym zachowała spokój. A kiedy przeszłam do części o Romanie, do mojego strasznego pociągu do niego i do tego w jak straszny, natarczywy sposób ,ciemny płomień siedzi we mnie i do tego jak bardzo przez niego się poniżyłam, Jude spojrzał na mnie i powiedział: „Ever, proszę zwolnij. Ledwo nadążam.” Skinęłam głową, serce mi waliło, na policzkach pojawił się rumieniec, szczelnie owinęłam ramiona wokół siebie, moje mokre i umazane błotem włosy opadały mi częściowo na twarz, a częściowo na plecy. W pewnej chwili zobaczyłam nowych ludzi maszerujących w stronę mostu, a po chwili przechodzących na drugą stronę. Z każdej osoby emitowało wspaniałe, jasne światło. - „ Słuchaj, możemy pójść gdzie indziej?” Jude kiwa głową w stronę ludzi, a ja zaczęłam zastanawiać się, czy może zdarzyła się jakaś katastrofa skoro jest ich tak wielu. „Dziwnie się czuję będąc tutaj.” - „ Przecież sam tu przyszedłeś.” Mówię chcąc się bronić przed wyrzutami sumienia. Potrząsnęłam głową i przekręciłam oczami. „ To nie jest tak, że cię tu zaprosiłam, sam to zrobiłeś.” Patrzy na mnie, w ogóle nie zwracając uwagi na moją huśtawkę nastroju, tylko lekko się uśmiechając mówi: „No, nie do końca…” Spojrzałam na niego zastanawiając się co to znaczy. - „ Słyszałem jak wzywałaś pomocy i przyszedłem to sprawdzić. Szukałem ciebie, a nie tego.” Zwężyłam wzrok chcąc to obalić, ale przypomniałam sobie moje pierwsze spotkanie z bliźniaczkami, które odbyło się tak samo. - „ Ale ja nie przeszłam..” Mówię czując jak na policzkach pojawia mi się rumieniec. „To znaczy rozważałam to przez jakąś sekundę, ale to nie było na serio, naprawdę nie. Byłam tylko ciekawa, to wszystko. Poza tym wiem ,że jest tam kilkoro ludzi, którzy za mną tęsknią.” - „ A więc pomyślałaś, że wpadniesz z wizytą?” Jego ton był lekki, ale wiedziałam doskonale o co mu chodzi. Słowa, jego słowa bolały, były ciężkie, mocne. Potrząsnęłam głową i spojrzałam na moje nogi pokryte błotem. - „ Więc co teraz? Co cię zatrzymało Ever? Ja?” Wzięłam głęboki wdech, a potem kolejny. Poczekałam chwilę i spojrzałam na niego.

- „ Ja.. nie miałam zamiaru tego robić. To znaczy, tak masz rację, miałam pewną pokusę, ale zatrzymałabym się w końcu z Tobą lub bez ciebie.” Wzruszam ramionami, szukając jego wzroku. „Częściowo dlatego, że nie mogłabym już się cofnąć i nie mogę przecież zostawić tego bałaganu, którego narobiłam, pozostawić wszystkich z moimi kłopotami, a z drugiej strony wiem gdzie potem lądują nieśmiertelni, wiem jaki jest ich koniec. Widziałam już tą drugą stronę, widziałam koniec, ale może widziałam tylko to co jest przeznaczone mnie. I przykro mi mówić, ale tamto miejsce.. tam jest moja rodzina. Obawiam się, że jeżeli będę chciała ich znowu zobaczyć, będę miała dużo więcej szczęścia od ciebie i zawsze będę musiała przejść przez ten most, nie wspominając o…” Jude spojrzał na mnie i czekał aż dokończę zdanie. Westchnęłam i uderzyłam stopą o ziemie. Postanowiłam podać mu prawdziwy powód dlaczego tu jestem, bez względu na to jak bardzo źle się poczuje. „Nie wspominając o tym, że nigdy nie mogę tego zrobić Damenowi.” Moje wzrok spotyka się z jego wzrokiem, zanim szybko go odwraca. „Nigdy nie mogę go opuścić w taki sposób, nie po…” Wstrzymałam, próbując to wszystko przełknąć. „Nie po tym wszystkim co zrobił dla mnie.” Potarłam ramiona, ponieważ zrobiło mi się zimno i dziwnie niekomfortowo. Ale Jude kiwnął tylko głowa, zapewniając mnie, że wszystko się ułoży. Jego dłoń spoczęła na moich plecach, kiedy spokojnie prowadził mnie z dala od mostu, szczęśliwy gdy znaleźliśmy się na płaszczyźnie ziemi.

Rozdział 27 - „ Więc o to co zrobisz.” Gasi silnik, a następnie odwraca się w moją stronę. „Po pierwsze, pójdziesz do środka i się trochę oczyścisz.” Podnosi palec w moją stronę uciszając mnie, gdy chciałam coś powiedzieć. „Pójdziesz i oczyścisz się. Mimo twoich wcześniejszych doświadczeń z nią, jesteś naprawdę w dobrych rękach. Naprawdę. Jest mądrzejsza niż myślisz i zajmuje się teraz tego typu rzeczami. A nie przypominam sobie żadnej osoby, która by teraz pomogła tak bezinteresownie.” - „ Skąd wiesz o jej dawnym życiu?” Pytam, czując nagły chłód na swojej skórze. „ To znaczy, że inne rzeczy też ci już powiedziałam?” Patrzy na mnie tak długo, że jestem prawie pewna, że wszystko zepsułam, ale w końcu odpowiada: „Byłem w Świątyni dość często, więc wiem już wszystko.” Kiwnęłam głową przełykając twardo i próbując nie spanikować. - „ A potem kiedy skończysz musisz pójść do Damena. Nie obchodzi mnie co mu powiesz, to twoja sprawa. Ale naprawdę musisz mu o wszystkim powiedzieć, nie ważne jak mogę się przez niego czuć…” Urywa zdanie i kręci głową. „Cóż, po prostu zrób to dobrze? Możesz udowodnić tej nocy, że nie trzymasz go z boku, a on ci pomoże. To musisz zrobić. I weź sobie trochę wolnego w pracy. Serio, dam sobie radę. Poza tym Honor oferowała mi pomoc, więc może dam jej szansę.” Skinęłam głową będąc pod wrażeniem, że jest taki szlachetny. Zmusza mnie żebym o wszystkim powiedziała Damenowi, bo on mi pomoże mimo, że przez ostatnie kilka set lat był jego rywalem. Trzymam nadal klamkę nie bardzo będąc pewna, że już skończyliśmy, gdy Jude kładzie rękę na moim kolanie, pochyla się w moja stronę i mówi: „Jest jeszcze coś.” Odwróciłam się widząc jego poważną minę i palce wbijające się w moje kolano. - „ Chociaż obiecałem nie ingerować w twoje relacje z Damenem, nie mam zamiaru się wycofać. Straciłam czterysta lat żyjąc bez dziewczyny moich marzeń, a nie zamierzam czekać i nic nie robić.” - „ Wiesz o tym?” Ledwo mogłam wypowiedzieć to zdanie. - „ Masz na myśli stajennego w Paryżu, brytyjskiego hrabiego , parafianina angielskiego a potem artystę znanego jako Bastiaana De Kool?” Gdy nasz wzrok się spotkał, zobaczyłam w jego oczach pragnienie i tęsknotę trwającą setki lat. „Tak. Wiem wszystko o tym i o innych rzeczach.” Potrząsa głową nie mając pojęcia co powiedzieć. Jego palce wędrują z mojego kolana w stronę mojego policzka. „Nie mów mi, że nie czujesz tego, wiem, że tak jest. Widzę to w twoim spojrzeniu, w sposobie w jaki reagujesz na mój dotyk. Cholera, nawet widziałem jak zareagowałaś kiedy widziałaś mnie z Honor wcześniej… dzisiaj?” Zagląda na swój nadgarstek, ale skoro nie nosi zegarka nie może powiedzieć kiedy to dokładnie było. „W każdym bądź razie nie jestem z Honor, a już nie tak jak myślisz. To tylko przyjaźń, nic więcej.” Przechyla głowę, a jego palce wciąż wędrują po moim policzku, tak kojąco, tak upragnienie, że nawet gdybym chciała nie mogłam się odwrócić. „ Z nikim mnie nic nie łączy. Jesteś tylko ty. Jeżeli nie możesz czuć tego samego teraz, chcę żebyś wiedziała, że nie ma żadnych ograniczeń, nic nas nie rozdzieli. Nic poza tobą. Jesteś jedyną osobą, która o tym zdecyduje.” Jego dotyk nadal jest dla mnie tak trwały, ciągle go pamiętam. Jego wzrok jest głęboko wpatrzony we

mnie, gdy mówi: „Ale cokolwiek postanowisz dostosuję się do tego.” Przybliża się do mnie coraz bardziej. Kiedy patrzy na mnie z głową przechyloną i umożliwiającą pocałunek, a jego obfite dredy opadają na jego ramię, gdy jego uśmiech zachęca mnie pokazując dołeczki, kiedy patrzy na mnie tak wyzywająco – nie mogę tego zrobić. Tak, czuję coś gdy się dotykamy. Tak, jest niezaprzeczalnie słodki, seksowny i mogę na niego liczyć. Tak, już wiele razy byłam przez niego kuszona. Ale po dodaniu tego wszystkiego, to nadal się nie równa z tym co czuję do Damena. Nigdy się nie równało. I nigdy nie będzie. Damen jest dla mnie najważniejszy. A ja muszę być szczera z Judem nie ważne jak bardzo go to zaboli… - „ Jude..” Chciałam coś powiedzieć, ale kładzie mi palce na ustach nie pozwalając dokończyć. - „ Wejdź do środka Ever.” Kiwa głową, odpychając włosy z mojej twarzy i chowając je za ucho. Jego palce niechętnie opuszczają moje usta. „Zmień zaklęcie, znajdź antidotum na antidotum czy cokolwiek to jest. Ponieważ bez względu na to co czujesz do mnie, bez względu na twój wybór, po prostu chcę byś była szczęśliwa. Ale chcę żebyś wiedziała, że nie poddałem się i nie planuję robić nic czego byś nie chciała. Siedzę w tym już czterysta lat, więc nauczyłem się zachować odpowiedni dystans. I mimo, że przez ostatnie kilka set lat nie mogłem walczyć, teraz przy pomocy Summerlandu mogę zdziałać trochę więcej. Nie będę nieśmiertelny, prawdopodobnie nigdy nie wybiorę tej drogi dla siebie, ale jak to mówią wiedza to potęga, tak?” Wzięłam głęboki wdech i wyszłam z samochodu kierując się w stronę domu. Gdy byłam przy drzwiach nawet nie zapukałam tylko od razu weszłam do środka. I mimo, że nie dałam jej znać, że wpadnę z wizytą, a tym bardziej Jude nic jej nie mówił, nie jestem zaskoczona gdy widzę ją w kuchni siedzącą przy stole i przygotowującą dla mnie herbatę i herbatniki. „Witaj Ever, czekałam na ciebie. Cieszę się, że to zrobiłaś.”

Rozdział 28 Bez zastanowienia i z przyzwyczajenia podsunęła mi talerz ciastek. Zaczęła się śmiać pod nosem próbując wyjąć jedno z samego dna, a gdy skończyła ja również się poczęstowałam. Miało kolor kremowo- beżowy, było okrągłe i udekorowane grubymi kostkami cukru. Ułamałam kawałek i umieściłam go w buzi pamiętając, że to był mój ulubiony smak i mimo, że nie cieszyłam się słodyczami, gdyż jedzenie nie było mi już potrzebne, to ciasteczko mogłabym jeść przez cały dzień. - „ Nie musisz ich jeść ze względu na mnie.” Mówi, podnosząc kubek z herbatą do ust i dmuchając w niego zimnym powietrzem. „ Bliźniaczki je bardzo lubią, więc nie będziemy obrażone gdy nie będziesz nimi zainteresowana.” Chciałam powiedzieć, że brakuje mi tego – normalnego kupowania i przyrządzania jedzenia, zamiast ciągłego manifestowania go tylko dlatego żeby zachować pozory. Dziwne, bo normalnie bym o tym nie pomyślała. Lecz zamiast to powiedzieć, spojrzałam na nią i powiedziałam w zamian co innego: „Więc co u bliźniaczek?” Wzięłam kolejny kęs ciasteczka przypominając sobie jak było słodkie, miękkie. Wiedziałam, że na pewno teraz było równie smaczne, ale niestety nie mogłam już tego poczuć. - „ Wiesz, to zabawne.” Stawia kubek na stole, następnie pochyla się w moją stronę. „Mamy wszystko czego potrzebujemy, jest nam dobrze i czujemy się jakbyśmy nigdy się nie rozłączyły. Kto by pomyślał, prawda?” Uśmiecha się i potrząsa głową w zdumieniu. „Wiem, że w reinkarnacji chodzi przede wszystkim o karmę i niedokończone sprawy, ale nigdy bym nie pomyślała, że skończy się to dla mnie tak… dosłownie.” - „ A czy odzyskały magię?” Wzięła głęboki oddech i sięgnęła ponownie po kubek. „Nie, jeszcze nie. Ale może nie jest tak źle.” Patrzyłam na nią zdezorientowana i zastanawiałam się co ma na myśli. - „ Cóż nie pomyślałaś, że to skończy się dla ciebie nienajlepiej, prawda?” Położyłam ręce na kolanach, nerwowo zaciskając palce. Sam mój widok mógł jej dać odpowiedź. - „ Cóż również praktykowałam magię.” Kreśli w powietrzu palcem jakby rzucała jakieś zaklęcia, a następnie wybucha głośnym śmiechem. „OHh, rozchmurz się.” Uśmiecha się szeroko odsłaniając zęby. „Nie ma sensu płakać, przeszłości nie zmienisz. Każdy krok prowadzi do następnego i takim to sposobem znalazłaś się tutaj. Ze względu na moje doświadczenia życiowe, to, że pomogłaś mi się dostać do Summerlandu gdzie ostatecznie dotarłam do Wielkiej Sali jestem w stanie o wiele bardziej zrozumieć to czego wcześniej mogłam się tylko domyślać.” - „ To znaczy?” Wiedziałam, że nie powinnam zadać tego pytanie tak agresywnie i ponownie na nią naskakiwać. Ale Ava oczywiście zdecydowała się to zignorować jakbym w ogóle tego nie powiedziała. - „ Nauczyłam się, że magia równie co manifestowanie jest tak naprawdę prostą manipulacją energii. Ale kiedy dostanie się w niepowołane ręce…” Zatrzymuje się i patrzy na mnie. Od razu pomyślałam, że

chodzi jej o mnie. „Cóż, jeżeli nie praktykuje jej się poprawnie, bez właściwych intencji, ma tendencję do manipulowania ludźmi i wtedy zaczynają się kłopoty.” - „ Bliźniaczki już mnie przed tym ostrzegały.” - „ Nie wspominały chyba o tym, ale chyba Damen tak.” Patrzy na mnie uważnie. „Ever, jeżeli przyszłaś tu prosić mnie o pomoc, a biorąc pod uwagę czas i okoliczności, jestem tego pewna to proszę pozwól mi działać. Nie ma żadnych wymówek, nie jestem tutaj też po to by cię osądzać. Popełniłaś błąd, nie jesteś pierwszą osobą, która to zrobiła i na pewno nie będziesz ostatnią. I choć jestem pewna, że uważasz, że twój błąd jest ogromny i nie do przejścia, nawet wbrew temu co myślisz, tego typu rzeczy zawsze można odkręcić, a często nie są tak poważne jak nam się wydaje.” - „ Więc teraz mam na to pozwolić?” Chciałam ją zaatakować, ale szybko się opanowałam. Nie chciałam by potwór znowu przejął nade mną kontrolę. „Wiesz, jak na kogoś kto często potrzebuje pomocy, pewnie myślisz, że mogłabym przyjąć ją o wiele łatwiej.” Przekręcam oczami, ale nie na nią, tylko na to jak się zachowuję. Wzrusza ramionami, następnie usuwa rodzynki z ciasteczka po to by je zjeść osobno. „To nigdy nie jest łatwe jeżeli ktoś nie jest do tego przekonany. Ale myślę, że obie tego teraz chcemy, prawda?” Kiwnęłam głową i widząc moją zgodę zaczyna mówić: „Chodzi o to Ever, że zarówno w manifestacji jak i w magii musimy myśleć o tym co jest najważniejsze – skupić się na rezultatach naszego działania. Twoje intencje powinny być najważniejszym narzędziem, jakie masz do dyspozycji. Znasz Prawo Przyciągania, tak? Cóż jest bardzo podobne. Jeżeli skupisz się na tym czego się boisz – istnieje większe prawdopodobieństwo ,że właśnie to nastąpi. Jeżeli skupisz się na czymś czego nie chce – przyciągniesz to. Jeżeli skupisz się na kontrolowaniu innych – sama możesz zostać kontrolowana. Twoje obawy są teraz częścią twojego życia. Narzucenie swojej woli na kogoś w celu by postępował tak jak chcesz, może zostać odbite i wrócić do ciebie jak bumerang, tak jak w twoim przypadku. Każde następne działanie przynosi ci same problemy i pogłębia to. No chyba, że nauczysz się kilka bardzo ważnych wniosków, jak…” Przestałam jej słuchać, bo mój umysł nadal tkwił w części o przyciąganiu i o bumerangu. Pamiętałam, że bliźniaczki powiedziały coś podobnego: Używanie magii dla własnej korzyści i z egoistycznych powodów jest bardzo złe. Jeśli zrobisz coś złego, może powrócić z trzykrotną siłą. Z trudem przełknęłam i sięgnęłam po herbatę. „Ever, musisz zrozumieć, że opierasz się w najgorszy sposób. Opierałaś się mi, kiedy próbowałam ci pomóc, Damenowi gdy też próbował pomóc, Romanowi..” Podnosi rękę widząc, że chce teraz obalić to stwierdzenie. „Skoro mowa o odporności, to ironia jest taka, że zawsze gdy poświęcałaś dużo energii i czasu temu czego się boisz, to wracało do ciebie z większą siłą.” Spojrzałam na nią, nie bardzo pewna czy się z tym zgadzam. Co miała na myśli mówiąc o Romanie? Czy ona nie wie co się stało? Właśnie miałam coś powiedzieć, gdy z powrotem zaczyna mówić: „Wszystko jest energią, prawda?” Słyszałam to już.

- „ Więc jeśli twoje myśli są energią, a energia przyciąga to myśląc o wszystkich tych rzeczach, których boisz się najbardziej – cóż, właściwie je przyciągnęłaś do siebie. Miałaś obsesję na tym punkcie. A jak to mówią alchemicy: Jak wyżej tak i na dole, jak wewnątrz tak i na zewnątrz.” - „ Czyli je umieściłam…” Potrząsnęłam głową. Mogłaby równie dobrze mówić jakimiś obcymi językami, bo nic z tego nie rozumiałam. Uśmiechnęła się do mnie i spojrzała na mnie uważnie. „To oznacza, że to co jest w środku, jest również na zewnątrz. To nasze wewnętrzne stany świadomości, myśli. To nad czym skupiamy się będzie zawsze odzwierciedlone na zewnątrz. Nie ma od tego ucieczki, Ever. Ale nie zdawałaś sobie sprawy z tego, że magia nie jest tam – nie jest w rękach bogini, tylko tutaj.” Przyciska dłoń do piersi. „Roman ma nad tobą władzę dlatego, że sama mu ją dałaś! Tak wiem, że cię oszukał i próbował rozdzielić z Damenem i że musi być niewyobrażalnie zły, ale jeżeli będziesz nadal się opierać, jeżeli przestaniesz się koncentrować na wszystkich świństwach, których dokonał, będziesz w stanie złamać tą straszną więź, która cię z nim łączy. I wkrótce po przyzwoitej medytacji i oczyszczeniu, nie będzie cię w stanie już niepokoić.” - „ Ale on nadal ma jeszcze antidotum, on nadal..” Zaczynam mówić, ale wiem, że to nie ma sensu, bo Ava tylko przekręca oczami. - „ Masz rację. On nadal ma antidotum i prawdopodobnie niechętnie ci go odda. Jednak nie możemy tego zmienić. Twoja obsesja na tym punkcie lub stosowanie czarów na niewiele się tu zda. W rzeczywistości to wszystko pogorszy. Robiąc to widzisz tylko jego, a uwierz mi on dobrze o tym wie. Pracuje ciężko byś się na nim tylko skupiła i na tym co on chce. Tak więc, jeżeli naprawdę chcesz rozwiązać ten problem i wyprostować swoje życie, po prostu przestań to robić. Przestań koncentrować swoją energię i uwagę na rzeczach, których się obawiasz. Przestań się koncentrować na Romanie. Wystarczy pójść dalej i zobaczysz gdzie cię to zaprowadzi.” Pochyla się w moją stronę, chowając swoje faliste, kasztanowe włosy za ucho. „Domyślam się, że bardzo się cieszy z takiego obrotu sprawy i z tego, że dostosowujesz swoje życie do niego, jednak jeżeli ty przestaniesz i jemu się to w końcu znudzi. A bestia jest w tobie, ponieważ sama ją tam umieściłaś. Ale uwierz mi, że możesz się jej pozbyć bardzo łatwo.” - „ Jak?” Dopiero teraz gdy mi to dokładnie wyjaśniła jestem w stanie wszystko zrozumieć. Wszystko co mówi ma naprawdę sens mimo, że trudno mi było na początku uwierzyć w to, że wystarczy skierować swoją energię i uwagę na coś innego. „Kiecy próbowałam wszystko odwrócić było jeszcze gorzej. Potem, kiedy zwróciłam się o pomoc do Hecate, przez pewien czas wszystko było dobrze, ale gdy zobaczyłam znowu Romana to wszystko znowu się zaczęło.” Na mojej twarzy pojawił się rumieniec, zrobiło mi się gorąco, gdy przypomniałam sobie co prawie zrobiłam. „ Cóż, powiedzmy, że ten impuls nie odszedł, siedzi we mnie i jest gotowy do ujawnienia się. A wszystko co muszę zrobić, to jak mówiłaś zmienić swoje myśli, poświęcić uwagę czemuś innemu i wszystko będzie dobrze. Tego wszystkiego żąda Hecate, nie ja i nie mam pojęcia jak temu zaradzić.” Ava spojrzała na mnie i prawie szepcząc powiedziała: „ I tu się mylisz. Hecate niczego ci nie narzuca, sama to robisz. I choć z niechęcią muszę to powiedzieć, bo wiem jak niechętnie ludzie to słyszą, potwór będący w tobie nie jest czymś obcym, to nie jest żaden jakiś diabeł – tylko ty. Potwór jest ciemną stroną ciebie.”

Oparłam się o oparcie krzesła i potrząsnęłam głową z niedowierzania. „ Świetnie, po prostu wspaniale. Więc mówisz, że mój pociąg do Romana jest prawdziwy? Naprawdę ci za to dziękuję.” Przekręciłam na nią oczami. - „ Mówiłam ci, że trudno to przyjąć.” Wzrusza ramionami dając mi do zrozumienia, że jest odporna na moją histerię i dramatyczne reakcje. „Ale musisz przyznać, że jakby się tak dobrze przyjrzeć jest on naprawdę bardzo przystojny…” Uśmiecha się, praktycznie prosząc mnie abym się z nią zgodziła. Ale gdy tylko patrzę na nią, ona tylko wzdycha i mówi: „Ale to nie o to mi chodziło. Słyszałaś o symbolu Yin Yang?” Skinęłam głową. „Okrąg reprezentujący wszystko. Czarno- białe części reprezentują dwie energie. Oh i każda z nich zawiera ziarnko…” Przerwałam, gdy nagle uświadomiłam sobie do czego zmierza, ale ja nie jestem pewna czy też tego chcę. - „ Dokładnie. I uwierz mi, ludzie nie są różni. Na przykład powiedzmy, że masz dziewczynę, a ona popełnia kilka błędów…” Nasze spojrzenia się spotkały. „Czuje, że nie zasłużyła na miłość i wsparcie swojego chłopaka i próbując zadośćuczynić mu wszystkie błędy, zaczyna mieć obsesję na punkcie swojego oprawcy. W końcu odcina się od wszystkich, przez co ma więcej czasu na skoncentrowaniu się na jedynej osobie, którą naprawdę gardzi, skupia całą uwagę na niej, aż do momentu… zresztą sama wiesz, bo mam na myśli ciebie. Chodzi mi o to, że każdy z nas ma swoją mroczną stronę, każdy z nas Ever i nie ma żadnych wyjątków. Ale kiedy tak mocno koncentrujesz się na niej.. dobrze, wróćmy do Prawa Przyciągania… znowu podobne przyciąga podobne, stąd twój pociąg do Romana.” - „ Ciemna strona?” Słyszałam coś podobnego kilka godzin wcześniej. „ Masz na myśli coś jakby, moją ciemną stronę?” - „ Więc teraz powołujesz się na Junga?” Śmieje się. A ja przekręciłam oczami, bo nie miałam pojęcia o co jej chodzi. - „ Dr. Carl Jung. Pisał o swojej ciemnej stronie. Mówił, że każdy ma swoją ciemną stronę i że próbujemy temu zaprzeczać. Słyszałaś już o tym?” - „ Tak, od Romana.” Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową. „On zawsze jest dziesięć kroków przede mną. Powiedział mi w zasadzie to samo co ty, że potwór jest tak naprawdę mną. To były jego ostatnie słowa zanim stamtąd uciekłam.” Kiwa głową, zaciskając palce. „Pozwól mi zobaczyć…” Następną rzeczą jaką zobaczyłam było to, że Ava trzymała w ręku starą książkę. - „ Jak ci się…?” Patrzę na nią z szeroko otwartymi oczami. Ale ona tylko się uśmiecha. „Wszystko co możesz robisz w Summerlandzie możesz zrobić i tutaj, wiesz? To właśnie nie ty mi o tym mówiłaś? Ale to nie był tak jak myślisz natychmiastowy przejaw telekinezy, wezwałam ją z mojej półki w drugim pokoju.” - „ Tak, ale jednak…” Patrzyłam na książkę zdumiona tym, że tak szybko zdołała ją przywołać. Byłam zaskoczona tym, że opanowała tak wiele rzeczy, a mimo to wciąż żyła tak normalnie. Zwężyłam wzrok, gdy spojrzałam na nią ponownie i dopiero teraz zobaczyłam stare łańcuszki zawieszone na jej szyi

mimo, że mogła mieć teraz co tylko by zechciała. Pomyślałam, że chyba faktycznie się zmieniła. Może już nie jest tą Avą jaką znałam kiedyś. Położyła książkę przed sobą i śledząc palcem litery, zaczęła czytać: „Każdy ma cień, a w mniejszości jest ukryty w naszej podświadomości w totalnym i głębokim…. Psychologiczna reguła mówi, że gdy nie jesteśmy tego świadomi wewnątrz, to może stać się na zewnątrz…. Stanowi nieprzytomny haczyk, zapobiega najlepszym intencjom… i tak dalej.” Zaskoczyła mnie gdy ją nagle zamknęła. „Tak twierdzi Dr. Carl Jung. A kim my jesteśmy by go obalać?” Uśmiechnęła się do mnie. „Ever, nie ważne czy osiągniemy nasz potencjał i spełnimy nasze prawdziwe przeznaczenie. Mamy własny wybór. Pamiętaj co powiedziałam wcześniej, jak wewnątrz tak i na zewnątrz, tak? To o czym myślimy i na czym się koncentrujemy ma swoje odzwierciedlenie na zewnątrz. Więc pytam się ciebie na czym chcesz się skoncentrować? Kim chcesz się stać w tym momencie? Jak chcesz rozwijać swoje przeznaczenie? Masz drogę, cel i choć nie mam pojęcia co to jest wiem, że to coś niesamowitego, potężnego i dużego. I choć już zboczyłaś trochę z kursu jeżeli mi pozwolisz, pomogę ci znów wrócić na właściwą drogę. Wszystko co musisz zrobić to tylko to powiedzieć.” Spojrzałam w dół na swoją filiżankę, okruchy ciasteczek i wiem, że wszystko co do tej pory robiłam było złe, haniebne, ale też doprowadziło mnie tutaj. Wróciłam do kuchni Avy, do ostatniego miejsca do którego się spodziewałam wrócić. Kreśliłam palcem na swoim talerzu jakieś wzorki, a potem spojrzałam na Ave, uśmiechnęłam się i powiedziałam: „Dobrze.”

Rozdział 29 Zanim zdążyłam zapukać, Damen już był przy drzwiach. Zawsze tam był – dosłownie i w przenośni. Czekał na mnie przez czterysta lat, tak samo jak czekał teraz na mnie boso, z potarganymi włosami, dzięki czemu był szalenie atrakcyjny. Patrzył na mnie sennie ale i uważnie. - „ Hej.” Mówi głosem grubym, szorstkim. - „ Hej.” Uśmiecham się, przechodząc obok niego. Gdy go mijałam, chwyciłam go za rękę i pociągnęłam za sobą. „Naprawdę nie żartowałeś mówiąc mi, że jesteś w stanie wyczuć mnie, gdy jestem w pobliżu?” Zacisnął palce wokół mojej twarzy, a potem przeczesał dłonią swoje włosy, próbując je ułożyć. Uśmiechnęłam się i przytuliłam się do niego. Rzadko miałam okazję zobaczyć go zaniedbanego, niechlujnego, sennego, ale przyznam, że podobał mi się ten widok. - „ Więc co się dzieje?” Poszliśmy do jego „specjalnego” pokoju, w którym znajdowały się jego różne, stare kolekcje. - „ Cóż, na początek powiem, że już mi lepiej.” Zaczęłam oglądać serię obrazów Picassa. Gdy zobaczyłam jego wymowne spojrzenie, szybko dodałam: „ Mam na myśli to, że wszystko podąża w odpowiednim kierunku. Jeśli będę trzymać się programu, to powinnam się z tym niedługo uporać.” - „ Programu?” Opiera się o starą aksamitną kanapę, a jego wzrok studiuje mnie tak uważnie i błądzi po mojej sukience tak intymnie, że moją pierwszą reakcją było skrzyżowanie rąk nad dekoltem. Od razu pomyślałam, że może powinnam wymanifestować coś bardziej odpowiedniego . Ale byłam tak bardzo zajęta rozmową z Avą i medytacją, że nie zdążyłam tego zrobić przed przyjazdem tutaj. No i nie mogłam czekać z opowiedzeniem Damenowi o wszystkim. Nie mogłam się doczekać momentu, gdy powiem mu, że znów możemy być ze sobą i żyć normalnie. - „ Ava dała mi coś w rodzaju… szybkiego oczyszczania. Tylko, że chodzi o sferę psychiczną, a nie o jakieś tam zielone herbatki. Powiedziała, że po tym zrobi mi się lepiej. Poczuję się lepiej i będę jakby nowo narodzona.” - „ Ale myślałem, że wczoraj czułaś się już lepiej? A przynajmniej tak mi powiedziałaś w Summerlandzie.” Skinęłam głową, postanowiłam skupić się na wyjeździe z nim, a nie na tej strasznej scenie z Romanem. „Tak, ale teraz czuję się lepiej, silniej, tak jak czułam się kiedyś.” - „ Ava powiedziała, że byłam uzależniona od złych rzeczy.” Przełknęłam ślinę i spojrzałam na niego zmuszając się, abym nie odwróciła wzroku. „Nie chodziło tylko o magię czy Romana. Według niej byłam uzależniona od myślenia o swoich obawach, o wszystkim co jest nie tak w moim życiu, o wszystkich moich złych decyzjach i późniejszych skutkach. I podobno gdy koncentrowałam się na tych wszystkich rzeczach, tak naprawdę przez ciągłe myślenie o nich, je przyciągałam – mam na myśli te wszystkie moje huśtawki nastroju, ciemność wokół mnie, Romana. Przez to odcięłam się od ludzi, których kocham, np. od ciebie.”

Z trudem przełknęłam i podeszłam do niego; część mojego mózgu niemal krzyczała: Powiedz mu! Powiedz mu, co tak naprawdę się stało – co się stało z Romanem – jak daleko pozwoliłaś temu zajść. Ale inna część mnie, podpowiadała mi: Powiedziałaś już wystarczająco dużo! Oszczędź mu tych obrzydliwych szczegółów. Damen podszedł do mnie, a następnie przyciągnął mnie do siebie. „Przebaczam ci, Ever. Zawsze ci wszystko wybaczę. Wiem, że przyznanie się do tego wszystkiego nie było łatwe i naprawdę to doceniam.” Z trudem przełknęłam wiedząc, że to moja najlepsza okazja i że będzie lepiej jeżeli usłyszy to ode mnie niż od Romana. Ale wtedy Damen zaczął gładzić mnie po plecach. Poczułam jego oddech na policzku, następnie poczułam jego usta na moim uchu. Towarzyszyło temu niesamowite uczucie ciepła i mrowienia, które przeszywało mnie od stóp aż po głowę. Jego usta w końcu spotkały się z moimi. - „ Chcesz iść do Summerlandu?” Szepcze do mojego ucha. „Możesz być muzą, a ja będę artystą i..” - „ I będziesz mnie całował w nieskończoność, nie zaczynając nigdy malować?” Uśmiechnęłam się i chciałam zrobić krok w tył by lepiej na niego móc patrzeć, ale on znowu przyciągnął mnie do siebie. - „ Ale, ja już ciebie namalowałem.” Uśmiecha się. „ Namalowałem twoją twarz. Wiesz to jest Getty jak to mówią.” - „ Ach tak.” Zaśmiałam się, przypominając sobie obraz na którym wyglądałam jak anioł, na co w ogóle nie zasługiwałam. „ Pewnie jest w jakimś podziemnym laboratorium, w jakimś bezpiecznym miejscu, gdzieś gdzie setki historycznych dzieł jest gromadzonych wyłącznie w celu studiowania ich w celu ustalenia skąd pochodzą i kto je namalował.” - „ Tak myślisz?” Patrzy w dal wyraźnie ciesząc się tym stwierdzeniem. - „ Tak.” Moje usta wędrują po jego twarzy gdy przyciągnęłam go do siebie bliżej. „ Kiedy możemy świętować twoje urodziny? I jak będę mogła ci się odwdzięczyć za prezent, który mi dałeś?” Kręci głową i wzdycha, i nie mam tu na myśli westchnienia z wysiłku fizycznego, ale raczej emocjonalnego. To westchnienie pełne smutku i żalu. To dźwięk melancholii. - „ Ever, nie musisz się martwić moimi urodzinami. Nie obchodzę urodzin odkąd …” Odkąd skończył dziesięć lat. No jasne! Ten dzień zaczął się tak dobrze, a zakończył się tak strasznie – zamordowaniem jego rodziców. Jak mogłam o tym zapomnieć? - „ Damen, ja…” Chciałam przeprosić, ale odwrócił się ode mnie i podszedł do portretu Velazqueza siedzącego okrakiem na swoim białym koniu. Damen zaczął poruszać ramami, jakby próbując je przestawić, wyprostować mimo, że tego nie wymagały. - „ Nie musisz przepraszać.” Mówi, nadal nie patrząc na mnie. „ Naprawdę. Ten rok nie był tak udany jak będą kolejne.” - „ Kolejne?” Pytam, nie dbając już o urodziny.

- „ Nie pozwolę by był taki dla ciebie.” Odwraca się w moją stronę i patrzy na mnie. „Każdy dzień będzie jak święto – tutaj lub tam. Obiecuję ci to.” Nawet jeżeli jest szczery, nawet jeżeli chce dla mnie jak najlepiej, mogłam tylko stać i potrząsać głową. Prawda jest taka, że zgodnie z zobowiązaniem jakie dałam Avie, że zawsze będę skupiać się na tym co dobre, życie to życie i nie wiadomo co się stanie. To wciąż trudne, skomplikowane i trochę bardziej niż brudne. Trzeba wyciągać wnioski z popełnionych błędów i przeradzać je w sukces. To stanie się codziennością, nie uciekniemy od problemów. Myślę, że w końcu to doskonale zrozumiałam. Z tego co wiem, nawet Summerland ma swoje ciemne strony, mały ciemny kąt. Patrzę na niego, zastanawiając się dlaczego wcześniej o tym mu nie powiedziałam i wiedziałam, że muszę to zrobić. Ale gdy już miałam coś powiedzieć, zadzwonił mój telefon. Spojrzeliśmy na siebie i oboje krzyknęliśmy w tym samym czasie: „Zgadnij!” - „Sabine!” Kiwam głową, zakładając, że obudziła się, znalazła moje puste łóżko, a teraz będzie chciała wiedzieć gdzie jestem i czy jestem tam z własnej woli. Ale kilka sekund po tym jak się odezwałam, Damen krzyczy: „Miles.” Ale jego głos wcale nie był radosny, był zmartwiony i mroczny. Wyciągnęłam telefon z torby i zobaczyłam na ekranie zdjęcie Milesa. - „ Hej Miles.” Mówię, słysząc w telefonie pewne zakłócenia. - „ Obudziłem cię?” Pyta nagle, podniesionym głosem. „Bo jeżeli nie, możesz być zadowolona, że nie jesteś mną. Mój zegar biologiczny był pod wpływem alkoholu przez kilka dni. Spałem, gdy powinienem jeść i jadłem gdy powinienem… w końcu to Włochy, a jedzenie jest naprawdę bardzo pyszne, więc się nie mogłem oprzeć. Nie wiem jak ci ludzie nadal wyglądają tak smukle. To nie w porządku. Jestem teraz niski i gruby, ale wiesz, kocham to! Tutaj jest niesamowicie! Ale która godzina jest u ciebie?” Rozejrzałam się po pokoju, ale nie znalazłam zegara. „Hmm.. jest jeszcze wcześnie. A u ciebie?” - „ Nie mam pojęcia, ale prawdopodobnie po południu. Poszedłem do wspaniałego klubu ubiegłej nocy. I wiesz co? Nie trzeba mieć nawet dwudziestu jeden lat by do niego wejść. Mówię ci, to się nazywa życie. CI włosi, naprawdę wiedzą jak żyć! W każdym razie, opowiem ci to wszystko gdy wrócę. Rachunki za rozmowę są koszmarnie wysokie, więc niedługo będę musiał kończyć. Możesz powiedzieć Damenowi, że zatrzymałem się w miejscu, które polecał mi Roman. Halo..? Słyszysz mnie..? Jesteś tam…?” - „ Tak, jestem. Trochę przerywało, ale już cię słyszę.” Przeszłam obok Damena i odwróciłam się do niego plecami, ponieważ nie chciałam, by zobaczył przerażenia na mojej twarzy. - „ Okej, tak czy owak, zatrzymałem się w jednym z tych miejsc, które polecał mi Roman i muszę ci powiedzieć, że znalazłem kilka dziwnych rzeczy. I to naprawdę dziwnych, Ever. Ktoś będzie musiał mi to wytłumaczyć, gdy wrócę.” - „ Dziwnych.. to znaczy?” Pytam, czując tuż za sobą energię Damena, która zmienia się z miłej i zrelaksowanej w bardzo uważną.

- „ Po prostu, dziwnych. To wszystko co o tym powiem, ale… bzdury… słyszysz mnie? Wysłałem kilka zdjęć za pośrednictwem poczty e-mail więc jakakolwiek będzie twoja reakcja, nie usuwaj ich. Musisz zobaczyć wszystkie, dobrze? Ever? Ever! Co za głupi telefon…” Z trudem przełknęłam i przerwałam połączenie. Czułam za swoim ramieniem Damena. „ Czego chciał?” - „ Wysłał mi kilka zdjęć.” Mówię cicho i powoli, nie spuszczając ani razu z niego wzroku. „ Chce żebyśmy coś zobaczyli.” Damen kiwa głową. Wyglądał jakby czekał na powrót Milesa, by zobaczyć jak wiele szkód i złego wyrządziłam. Zaczęłam klikać w telefonie szukając skrzynki e-mail. Wiadomość od Milesa już do mnie dotarła. Otworzyłam ją i w chwili gdy to zobaczyłam, kolana mi zmiękły. Zdjęcie. Albo raczej coś w rodzaju obrazu. Nie odkryto jeszcze wtedy aparatu, więc to musiał być obraz. Przede mną był mężczyzna. Oni. Nie miałam wątpliwości, że to był on. - „ Jak bardzo jest źle?” Pyta, patrząc na mnie uważnie. „ Jest tak źle jak się spodziewam?” Spojrzałam na niego na chwilę, a potem znowu na ekran, nie mogąc od niego oderwać wzroku. „Zależy czego się spodziewałeś.” Mówię, pamiętając jak się czułam tamtego dnia w Summerlandzie, gdy patrzyłam na jego przeszłość. Byłam chora z zazdrości, gdy zobaczyłam go z Driną. Ale tamto – to było co innego w porównaniu z tym. Nawet temu nie dorasta. Owszem, Drina była oszałamiająca, wspaniała, nawet jej najgorsze błędy zapierały dech w piersiach. Ale faktem jest, że Drina odeszła, więc nie czuję już zazdrości. Teraz niepokoił mnie Damen. Sposób w jaki stał, patrzył na artystę – jak próżny i arogancki był. Gdy coraz dłużej patrzyłam na nich – na Drinę siedzącą na krześle z oparciem, starannie założonymi rękami na kolanach, jej strój i wygląd zdobiło wiele klejnotów i wstążek. Damen stał za nią, jedną ręką opierał się o oparcie, druga wisiała z boku. Jego spojrzenie było bezlitosne, okrutne. Podobnie jak ona był gotów otrzymać wszystko czego chce, niezależnie od ceny. I choć słyszałam dużo już na temat tego kim był i jaki był kiedyś, co innego było to zobaczyć na własne oczy. Dalej były jeszcze trzy portrety, na które rzuciłam tylko okiem. Milesa bardzo intrygowało to, że Damen i Drina byli uchwyceni na portrecie ponad setki lat temu. I że na każdym mimo, że dzieliło je kilka lat, Drina się nie zmieniała. Dużo mniej martwił się Damenem, który stał tak dumny – mnie tylko to zaskoczyło. Wyciągnęłam rękę do Damena, widząc jak jego palce lekko drżały, gdy mi oddawał telefon. Jego głos był niski i stabilny, gdy powiedział: „ Już to przeżyłem i nie muszę patrzeć na to jeszcze raz.”

Skinęłam głową, chowając telefon ponownie do mojej torby. Robiłam wszystko by tylko uniknąć jego spojrzenia. - „ Więc teraz go widziałaś – potwora jakim kiedyś byłem.” Poczułam lekki ból w sercu, gdy to powiedział. Z trudem przełknęłam i upuściłam torbę na dywan. Jego dziwnie dobrane słowa, przypominały mi rozmowę z Avą – każdy ma potwora w sobie, swoją ciemną stronę i nie ma żadnych wyjątków. I mimo, że niektórzy próbują to ukryć, żyć lepiej, ktoś żyjący tak długo jak Damen, od czasu do czasu, będzie musiał się z tym zmierzyć. - „ Przykro mi.” Mówię, nagle zdając sobie sprawę, że faktycznie tak jest. Nie ważne co będzie, czy było. Ważne co jest teraz. „Nie spodziewałam się tego i byłam trochę zaskoczona. Naprawdę nigdy nie widziałam cię takiego.” - „ Nawet w Summerlandzie? Nawet w Wielkiej Sali Mądrości?” Patrzy na mnie twardo. Potrząsnęłam głową. „Nie, zwykle szybko oddalałam to od siebie. Nie mogłam patrzeć na ciebie i na Drinę razem.” - „ A teraz?” - „ A teraz…” Westchnęłam. „Nie martwię się o Drinę, tylko o ciebie.” Starałam się uśmiechnąć, chcąc poprawić mu nastrój, ale to nie podziałało. - „ Cóż, jeżeli się nie mylę, to co właśnie powiedziałaś, jest postępem.” Uśmiecha się, przyciągając mnie do siebie i przytulając. - „ A Miles?” Spojrzałam w jego oczy, potem na jego usta, a następnie na zarost, który był tam już od kilku dni. „Co mu powiemy? Jak to wyjaśnimy?” W tej chwili przestałam się martwić tym co zobaczyłam. Nasza przeszłość może nas kształtować, ale nie określa kim się staniemy. - „ Musimy powiedzieć mu prawdę. Kiedy nadejdzie czas, musimy powiedzieć mu prawdę. A wnioskując po tym co się dzieje, będzie to niedługo.”

Rozdział 30 - „ Okej, więc teraz chciałabym byś skupiła się na zasileniu swojej energii. Oczyść ją, wzmocnij, przyśpiesz, spraw by była lepsza. Możesz to zrobić?” Skinęłam głową, zamknęłam oczy i spróbowałam się skoncentrować. Przyśpieszenie zawsze było dla mnie najtrudniejszą z tych rzeczy. Pamiętałam, że Jude pomagał mi robić to samo, przez co udało mi się zobaczyć Riley. Ale nie ważne jak się starałam, moja energia zawsze grzęzła w miejscu i zawsze udawało mi się zobaczyć tylko zwykłe przedmioty, a nie to na czym mi naprawdę zależało. - „ Z każdym spożyciem oddechu, chcę byś wyobraziła sobie piękne, kojące, lśniące, białe światło napełniające cię i dryfujące po tobie od głowy aż po stopy. A potem z każdym wydechem, chcę byś wyobraziła sobie, że wszystkie negatywne rzeczy, pozostałości, opuszczają cię i zostaje tylko dobro. Wyobraź sobie gruby, ciemny strumień – tak przynajmniej zawsze ja sobie go wyobrażałam.” Zaśmiała się, a ja pomyślałam, że ma dobry humor. Kiwnęłam głową, a ponieważ miałam zamknięte oczy, mogłam sobie tylko wyobrazić, że bliźniaczki zrobiły to samo. Ich podejście do Avy jest niemal takie samo, jak podejście do Damena – są całkowicie gotowe zrobić co tylko im rozkaże. I choć nie były one zbyt podekscytowane Księgą Cieni i tym co zrobiłam, postanowiłam im wszystko opowiedzieć ku przestrodze. Chciałam by nigdy nie popełniły takiego błędu jak ja. Chciałabym by nigdy nie przyszło im do głowy, odprawiać rytuał przy księżycu i by nigdy nie próbowały manipulować drugim człowiekiem. Ale Ava była stanowcza, dlatego musiałyśmy szybko wrócić do medytacji. Miałam zamiar podążać zgodnie z planem i wyobrazić sobie białe światło. Oczywiście zauważyłam też, że bardzo mi to pomogło – mój wygląd znacznie się poprawił, mogłam już porozumiewać się telepatycznie z Damenem. Musiałam się skupić na medytacji, która raczej była tylko formą odprężenia, ale ciągle wracałam myślami do wczorajszego dnia, który spędziłam z Damenem na plaży. Rozłożyliśmy ręczniki obok siebie, na tyle blisko, że krawędzie się pokrywały. Koło mnie leżał stos nieprzeczytanych czasopism, nowa, wymanifestowana przez niego deska surfingowa ( ponieważ stara spadła z klifu i rozerwała się na kawałki ), kilka schłodzonych butelek eliksiru, iPod, którego głównie tylko ja słuchałam. Leżeliśmy tam i cieszyliśmy się latem. Byliśmy jak inne, otaczające nas pary. - „ Posurfujemy?” Powiedział wstając ze swojego ręcznika i chwytając deskę. Ale ja tylko pokręciłam głową. Jeżeli chodzi o surfowanie lepiej będzie dla wszystkich jeżeli będę się tylko przyglądać. I tak zrobiłam. Patrzyłam jak kieruje się w stronę wody. Podniosłam się i oparłam się o łokcie. Zastanawiałam się czy ktoś również był zauroczony tym widokiem równie mocno jak ja. Obserwowałam go gdy był już w oceanie i zaczął surfować. Zignorowałam wszystko wokół i patrzyłam tylko na niego, dopóki Stacia nie pojawiła się obok mnie. Zaczesała swoje długie włosy za ucho, swoją torbę zaprojektowaną specjalnie dla niej podniosła do góry, tak bym mogła ją lepiej widzieć. Zdjęła okulary i powiedziała: „Jezu, jesteś aż tak blada Ever?”

Przełknęłam ślinę, odetchnęłam i zamrugałam kilka razy. Postanowiłam nie pokazywać, że usłyszałam jej drobną uwagę. Byłam zdecydowana by ją ignorować, tak jakby była dla mnie niewidoczna i postanowiłam skoncentrować się tylko na Damenie. Stanęła obok mnie, usłyszałam z jej ust dźwięk obrzydzenia, a potem przeniosła się w inne miejsce, ale nadal na mnie patrzyła. I wtedy pozwoliłam to sobie zrobić. Podstroiłam swoją energię, na bardziej pozytywną i optymistyczną. Powtarzałam w głowie jej słowa i przekonałam się, że miała rację. Nawet jeżeli kilka minut wcześniej byłam zadowolona z tego jak wyglądam, byłam podekscytowana, że mój niezdrowy wygląd zniknął, faktem było, że ma rację – jestem strasznie biała, wyglądałam niemal jak pasta do zębów. A kiedy przyjrzeć się temu z bliska, to wcale nie wyglądało to pięknie. Wyglądałam niemal jak duch. A kiedy przypomniałam sobie tą negatywną opinię o mnie, musiałam się na nowo skupić. Ale mimo to nie chciałam całkowicie pozwolić temu odejść. Przypomniałam sobie, jak potem razem z Honor, szeptały coś o mnie. Honor ciągle tylko przekręcała na mnie oczami i kręciła głową, chcąc mi pokazać jak bardzo jest zniesmaczona tym, że musiała na mnie trafić. Mimo, że strasznie mnie korciło by dowiedzieć się co dokładnie mówiły, starałam się nie podsłuchiwać. Będę miała czas na rozszyfrowanie ich, gdy rok szkolny zacznie się ponownie. Zamiast tego, ponownie skupiłam się na Damenie, ciesząc się z jego świetnych manewrów na desce. Wyglądało na to, że już skończył, bo wyszedł z wody i szedł w moją stronę. Stacia ciągle na niego patrzyła, ale wyglądało na to, że on nie jest tym zainteresowany. Damen pochylił się nade mną i mnie pocałował. Postanowiłam zignorować jej wściekły wzrok, gdy Damen usiadł koło mnie i pocałował mnie jeszcze raz. Między nami oczywiście unosiła się osłona, ale one nie mogły tego zobaczyć. A przynajmniej tak mi się wydawało do momentu, gdy odwróciłam głowę w stronę Honor i zobaczyłam jak patrzy na Damena. Jej spojrzenie przypominało mi Stacia – marudzące, stęsknione, ale w jej przypadku wypełnione dużą wiedzą na mój temat. A kiedy nasze spojrzenia się spotkały, zobaczyłam uśmiech na jej twarzy, który równie szybko zniknął co się pojawił. Wtedy zaczęłam się zastanawiać czy naprawdę mogła to widzieć. Gdy odwróciłam się w stronę Damena, trochę mnie to zaniepokoiło. - „ Ever? Yoo-hoo?” Krzyczy Ava, a Romy i Rayne chichoczą pod nosami. „ Jesteś z nami? Ćwiczysz oddechy?” Przestałam o tym myśleć i skupiłam się na teraźniejszości. Potrząsnęłam głową i spojrzałam na nią. „Umm.. no, myślę, że jestem jeszcze trochę roztargniona.” - „ Zdarza się.” Mówi Ava. „ Możemy ci w czymś pomóc?” Spojrzałam na Romy i Rayne i potrząsnęłam głową. „Nie, dam sobie radę.” Patrzyłam jak Ava podnosi ręce do góry i rozciąga się. „ Co o tym myślisz? Chcesz spróbować?”

Zacisnęłam usta i wzruszyłam ramionami. Nie wiem czy jestem gotowa, ale chciałam spróbować. - „ Dobrze, myślę, że już czas.” Uśmiecha się. „ Chcesz zrobić to samodzielnie, czy ci pomóc?” Spojrzałam na bliźniaczki, które patrzyły to na siebie to na Avę, ale na mnie nie zwracały uwagi. Ostatnia próba, by je zabrać do Summerlandu się nie udała i nie chciałam ryzykować. „Jeżeli ci to nie przeszkadza, chciałabym zrobić to sama.” Ava patrzyła na mnie uważnie przez chwilę, następnie zniżyła głowę i powiedziała: „Szerokiej drogi, Ever. Powodzenia.” Jej słowa były już tylko echem w mojej głowie, ponieważ znalazłam się na pachnącej łące tuż przed Wielką Salą Mądrości. Wstałam i otrzepałam się z kurzu. Byłam na to całkowicie gotowa. Czułam się tak dobrze, lekko. Miałam nadzieję, że w końcu uda mi się tam wejść. Nie tracąc ani sekundy, wspięłam się po schodach. Patrzyłam na okazały budynek znajdujący się tuż przede mną. Przekształcił się w świątynię, a drzwi były otwarte. Weszłam! Znowu jestem sobą. Szłam lśniącą, marmurową podłogą. Obok znajdował się rząd długich stołów i ław. Zamknęłam oczy i pomyślałam: Przede wszystkim dziękuję za to, że mogłam tu ponownie wejść i za drugą szansę jaką mi dano. Wiem, że zawiodłam i zboczyłam z drogi, ale dzięki temu nauczyłam się kilku rzeczy i obiecuję, że już nic nigdy tak nie zepsuję i nie narobię takiego bałaganu. Ale prawda jest taka, że mimo tego, moje poszukiwania nie posunęły się naprzód. Wciąż potrzebuję antidotum Romana bym mogła być znowu z Damenem. A ponieważ Roman ma tylko do niego dostęp, muszę wiedzieć jak mam z nim postępować, ale nie chcę znowu używać manipulacji, czy zaklęcia. Więc, umm.. to co staram się powiedzieć, to.. to, że chciałabym wiedzieć jak mam się do niego dostać. Nie wiem gdzie mogłabym z tym pójść i chciałabym prosić o pewnego rodzaju wskazówkę, pokazanie mi co mogłabym zrobić, bym poradziła sobie z tym we właściwy sposób. Byłabym za to naprawdę wdzięczna. Wstrzymałam oddech i stałam nieruchomo. Czułam, że wokół mnie coś się dzieje. Otworzyłam oczy i zobaczyłam siebie ,znalazłam się w hali. Nie w tej samej, tylko w jakiejś na wzór hali koncertowej, czy stadionu. A kiedy się tam dostałam, kiedy przeszłam przez korytarz, zobaczyłam, że jestem w Koloseum. Usiadłam na kocu rozłożonym na ziemi. Patrzyłam na ściany i kolumny znajdujące się wokół mnie, tak kruche. Zastanawiałam się czy powinnam coś zrobić, ale przede mną pojawił się hologram. Podeszłam bliżej i zobaczyłam rodzinę – matka była blada, leżała płasko na plecach, widać było, że cierpi z powodu ogromnego bólu. Krzyczała w agonii, prosząc Boga, by przyjął ją. Nie zwracała uwagi na to, że urodziła syna. Ostatni raz westchnęła i odeszła. Jej dusza powędrowała w górę, a nowo narodzone dziecko zostało oczyszczone i przekazane ojcu, który jest zbyt zrozpaczony utratą żony, by się nim cieszyć.

Ojciec nigdy nie przestaje mieć żalu do syna, którego wini za śmierć żony. Ojciec ciągle pije by uśmierzyć ból, a jeżeli i to nie pomaga, staje się agresywny. Ojciec bije swojego syna do czasu gdy jest starszy. Ale w końcu trafia na kogoś silniejszego i większego. Tej walki nie mógł wygrać. Jest zmaltretowany, ciało jest pokryte krwią, ale uśmiecha się, gdy po raz ostatni oddycha. Dziecko zostaje oddane do kościoła. Dziecko ma gładką, oliwkową skórę, niebieskie oczy, złote loki, które mogły należeć tylko do Romana. To mógł być tylko mój Nemezis, mój wróg, wieczny antagonista, którego dłużej już nie mogę nienawidzić. Czuję do niego litość gdy widzę jak bardzo próbuję być zauważonym, kochanym, jak bardzo próbuje dopasować się do otoczenia, ale dalej jest pomijany, ignorowany, wykorzystywany jak jakiś pracownik i jest ulubionym chłopcem do bicia. Widzę jak Damen podaje mu eliksir i nakazuje mu go pić. Roman po raz ostatni go dostaje. Po tym jak zainteresował się Driną, jego szanse na dostanie eliksiru stały się zerowe. Mimo, że starałam się dostać do końca i patrzeć na trwającą setki lat niechęć do Damena, setki lat jego miłości do Driny, nawet jeżeli widzę jego całe życie – mam wrażenie, że tego nie potrzebuję. Jest zły od momentu, gdy jego ojciec zaczął go bić, gdy Damen pokrzyżował mu plany, kiedy Drina była zbyt młoda dla niego. Oczywiście mógł żyć lepiej, dokonać lepszego wyboru jeżeli tylko ktoś pokazałby mu inną drogę. Ale nie można było tego zrobić, skoro sobie tego nie życzył. Gdy hologram zniknął, światła zgasły, wiedziałam już co mam robić. Wiedziałam jak mam teraz postępować. Wstałam z miejsca, cicho skinęłam głową w geście podziękowania i wróciłam z powrotem na płaszczyznę ziemi.

Rozdział 31 Kiedy byłam już na podjeździe i zaparkowałam, czułam maleńki niepokój. Mój umysł ciągle się nad czymś zastanawiał: Czy na pewno powinnam to zrobić? Czy będę jeszcze miała okazję to zrobić? Albo może znowu będzie mną pomiatać, jak w zeszłym roku gdy była Emo? Zdawałam sobie oczywiście sprawę z tego, że muszę spróbować, by się tego dowiedzieć. Poczekałam chwilę, by się uspokoić i wezwałam do siebie promienne światło, w taki sam sposób jak nauczyła mnie Ava. Upewniłam się, że mam amulet pod bluzką. Wyskoczyłam z samochodu i poszłam w stronę drzwi. Nie miałam pojęcia czy ona jeszcze tu mieszka, czy może mając cały świat u stóp stwierdziła, że są lepsze miejsca. - „ Cześć.” Uśmiechnęłam się, spoglądając za ramię gospodyni. Zauważyłam, że wszystko wygląda tak samo tylko, że jest czyściej. „Jest Haven?” Zapytałam, mając nadzieję, że odpowie „tak”. Skinęła głową, otwierając drzwi jeszcze szerzej, przez co mogłam wejść na górę i skierować się do pokoju Haven. Stałam chwilę przed drzwiami, a następnie zapukałam dwa razy. - „ Kto tam?” Krzyczy, wyraźnie poirytowana, jakby ostatnią rzeczą, której teraz potrzebowała byli goście. Powiedziałam, że to ja i usłyszałam jak idzie w kierunku drzwi. - „ Proszę, proszę.” Otwiera drzwi, ale tak, że nie mogłam wejść. „Ostatni raz widziałam cię, kiedy próbowałaś…” - „ Zaatakować ciebie.” Zdecydowanie była zaskoczona tym, że tak otwarcie o tym mówię, bez żadnego wykręcania się. - „ Chodzi o to, że..” Zaczęłam mówić, ale Haven nie pozwoliła mi skończyć. - „ Właściwie miałam powiedzieć, że chciałaś uwieść mojego chłopaka. Ale tak, to nie była jedyna okoliczność.” Uśmiecha się, ale to nie jest radosny uśmiech, ani żaden przyjazny. „Więc powiedz mi Ever, co cię tu sprowadza? Chcesz dokończyć swoje dzieło?” Patrzyłam na nią, mając wzrok tak otwarty, szczery i bezpośredni, jak tylko mogłam gdy powiedziałam: „Nie, nie o to mi chodzi. Przyszłam tu z nadzieją, aby położyć kres temu, aby wyjaśnić wszystko i zawrzeć rozejm.” Skrzywiłam się po tym jak to powiedziałam, bo przypomniałam sobie jak ostatnio Roman proponował mi coś takiego. - „ Rozejm?” Unosi brew ze zdziwienia. „Ty? Ever Bloom? Dziewczyna, która udawała moją najlepszą przyjaciółkę, a potem mnie zmiażdżyła i ukradła mi.. Damena?” Potrząsnęła głową, nie mogąc uwierzyć, że w ogóle jej to zaproponowałam. „Jakbyś nie pamiętała, byłam nim zainteresowana na długo przed tobą, ale dla ciebie to nie był żaden problem by go zdobyć i mi go zabrać. A potem, po tym wszystkim, jeszcze było ci mało i chciałaś mi ukraść Romana, bo jeden nieśmiertelny ci już nie wystarcza. Aha i jesteś tak prostolinijna w tym co robisz. Chciałaś za wszelką cenę mi go zabrać, nawet jeżeli miało to oznaczać koniec naszej przyjaźni. A teraz, nagle przeszłaś przemianę i śmiesz do mnie przychodzić i prosić mnie o rozejm? To chyba jakieś kpiny. Czy to w ogóle się dzieje naprawdę?” - „ W zasadzie, ale jest tego o wiele więcej niż myślisz. Bo prawda jest taka, że byłam pod wpływem uroku Romana – zaklęcia, które miało dać mi nad nim kontrolę i dostać to czego chcę oraz trzymać go

z daleka ode mnie. Ale zaklęcie obróciło się przeciwko mnie i przywiązało mnie do niego. I tylko dlatego zrobiłam to co zrobiłam. Przysięgam. Magia przejęła nade mną kontrolę i nie byłam w pełni tego świadoma. To nie ja robiłam te wszystkie rzeczy – albo przynajmniej większość z nich. Wiem, że to brzmi dziwnie i że wcale nie jest łatwo to zrozumieć, ale byłam zmuszona jakby żyć w swoim własnym cieniu. To nie zależało ode mnie.” Spojrzałam na nią i zapragnęłam by mi uwierzyła. Spojrzała na mnie, a następnie powiedziała: „Urok? Myślisz, że ci w to uwierzę?” Skinęłam głową, ostrożnie na nią patrząc. Byłam skłonna przyznać się do moich wszystkich haniebnych czynów, aby zdobyć jej zaufanie. Ale nie tutaj. Nie w korytarzu. „Słuchaj, myślisz, że może mogłabym…?” Zrobiłam gest w kierunku pokoju. Zmarszczyła brwi, skupiła wzrok na mnie i zaczęła się nad tym zastanawiać. Otworzyła drzwi wystarczająco szeroko, by mnie przepuścić, a następnie powiedziała: „Dobrze, tylko ostrzegam cię, jeden fałszywy ruch, który mi się nie spodoba a niech cię Bóg tylko chroni. Nawet nie wiesz co potrafię..” - „ Spokojnie.” Mówię, siadając na jej łóżku, tak jak to miałyśmy w zwyczaju robić dawniej. „Dzisiaj jestem nastawiona bardziej pokojowo, możesz mi wierzyć. W rzeczywistości już i tak narobiłam sobie kłopotów, więc nie chcę mieć ich jeszcze więcej. Chcę tylko spokoju i tego żebyśmy się znowu przyjaźniły, ale jeżeli to się nie uda, wystarczy mi rozejm.” Haven oparła się o kredens i założyła ręce na piersi. Dopiero teraz zauważyłam, że miała na sobie czarną sukienkę koronkową, a na tym czarną marynarkę. „ Wybacz Ever, ale po tym wszystkim co przeszłyśmy, to nie będzie takie łatwe. Nie mam powodów, by ci ponownie zaufać i muszę mieć trochę więcej dowodów jeżeli mam to zrobić.” Wzięłam głęboki oddech i oparłam się rękoma o jej narzutę w kwiaty. Byłam zdziwiona, że jeszcze ją ma. „Zaufaj mi.” Mówię, patrząc na nią uważnie. „Rozumiem cię, ale Haven…” Wstrzymałam, potrząsając głową i zamierzając ponownie zacząć. „Nie mogę znieść tego kim się dla siebie stałyśmy. Tęsknię za tobą, za naszą przyjaźnią. I nienawidzę siebie za to, że to częściowo moja wina.” - „ Częściowo?” Przewraca oczami i kręci głową. „Hm, wybacz mi, że to mówię, ale nie sądzisz, że powinnaś wziąć całą winę na siebie?” Spojrzałam jej prosto w oczy, a następnie powiedziałam: „Dobrze, przyznaję się do większości, ale nie do wszystkiego. Haven chodzi o to, że ja nie lubię Romana i uwierz mi, ale nie chodzi o to, że to twój chłopak… i wiem, że nie zmienię twojego zdania na jego temat, więc nawet nie będę próbować. Wiem, że trudno w to uwierzyć, zwłaszcza po tym co ostatnio zobaczyłaś, ale to nie byłam naprawdę ja.” - „ Oh racja, to było złe zaklęcie.” Potrząsa głową i przewraca oczami, ale nie pozwalam sobie przerwać. - „ Słuchaj, wiem, że mi nie wierzysz i wiem, że to brzmi szalenie, ale myślę, że biorąc pod uwagę okoliczności można powiedzieć, że najbardziej absurdalne rzeczy mogą być prawdziwe.” Spojrzała na mnie, a jej usta lekko się wygięły, przez co mogłam stwierdzić, że albo mi trochę uwierzyła, albo zaczyna to wszystko rozpatrywać.

- „ Jesteśmy po tej samej stronie i mam nadzieję, że również to dostrzeżesz. Naprawdę nie próbuję stanąć na drodze do twojego szczęścia. I nigdy nie chciałam ukraść ci nikogo kogo byś pragnęła mimo, że wiem jak to wyglądało. Mam tylko nadzieję, że może kiedyś w jakiś sposób uda nam się naprawić naszą przyjaźń i zapomnieć o tym co się stało. Wiem, że to nie będzie już to samo i nie oczekuję tego od ciebie po tym co przeszłyśmy, i wiem, że jesteś bardzo zajęta swoją pracą, innymi nieśmiertelnymi…” Przerwałam, bo zapomniałam ich imion. - „ Rafa, Misa, Marco.” Mruczy Haven, wyraźnie zirytowana. - „ No właśnie, nimi. Szkoła zaczyna się za kilka tygodni, Miles niedługo wróci, więc pomyślałam, że jeżeli chcesz możemy się co jakiś czas wybrać na obiad. No wiesz, tak jak kiedyś.” - „ Więc pora obiadowa jest rozejmem?” Mówi, patrząc na mnie uważnie. - „ Nie.” Potrząsnęłam głową. „To rozejm na całe życie. Miałam po prostu nadzieję, że będziemy mogli się widywać na obiedzie.” Haven zmarszczyła brwi, a następnie zaczęła dłubać w swoich paznokciach, udając, że są zniszczone, choć obie wiemy, że są nieśmiertelne, tak jak wszystko w niej. Wiedziałam, że miało to jej dać trochę czasu, by przeanalizować moje słowa. - „ Już nie może być tak jak kiedyś.” Mówi, przerywając ciszę. „I nie chodzi o to co się stało z Romanem, co tak na marginesie bardzo mnie zawiodło. Jednak prawdziwym powodem, dla którego nie możemy znowu się przyjaźnić jest to, że jestem inna, zmieniłam się. Nie chcę wracać do przeszłości. Nie chcę żyć smutnie, żałośnie i ciągle przegrywać.” - „ Nigdy nie byłaś żałosna i nigdy nie przegrywałaś – czasami tylko byłaś smutna.” - „ Poza tym, tak wiele rzeczy się zmieniło, zbyt dużo… zresztą sama nie wiem, nie mogę tego wszystkiego zostawić.” Skinęłam głową. Zdawałam sobie z tego sprawę, ale miałam nadzieję, że jednak to zrobi. - „ Misa, Rafe, Marco są bardzo fajni. Nie zrozum mnie źle, ale nie mamy dużo wspólnego ze sobą, wiesz? Chodzi mi o to, że żyjemy w całkowicie innych środowiskach, mamy zupełnie inne odniesienia, ale nigdy nie słyszeli moich ulubionych zespołów, które tak bardzo wyrażają to kim jestem.” Skinęłam głową, całkowicie ją rozumiejąc. - „Nigdy nie czułam się tak jak ty, miałam wszystko co jest najzwyklejsze, czułam się gorsza od ciebie, wiesz? Nigdy niczego o mnie nie rozpowiadałaś, ale zaakceptowałaś mnie taką jaką jestem, nie osądzałaś mnie.” Zacisnęłam usta i czekałam, aż powie coś jeszcze, bo byłam niemal pewna, że to jeszcze nie koniec. - „ Ja również się za tobą stęskniłam.” Patrzy na mnie, wzruszając ramionami, a następnie dodaje: „Byłoby fajnie zatrzymać choć jednego przyjaciela przez wieczność. Ale czy nie mogłybyśmy wkręcić w to również Milesa?”

- „ Nie!” Krzyknęłam, ale po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że żartuje. - „Jezu, czy ty kiedykolwiek się wyluzujesz?” Zaśmiała się radośnie, a następnie usiadła na krześle. „Ale mógłby przynajmniej zostać jednym z najlepszych aktorów…” - „ Przez jaki czas wszystko będzie w porządku?” Pytam i patrzę na nią. „Zaufaj mi, ludzie zaczną w końcu zauważać to, że wiecznie będzie wyglądać jak osiemnastolatek.” - „ Nie byłby jak Dick Clark.” Przekręciłam oczami nie mając pojęcia kto to jest. - „ Najstarszy nastolatek Ameryki?” - „ Nieważne.” Kręci głową i śmieje się. „W każdym razie, mam pewną teorię, że wszystkie te super modelki, przystojni aktorzy i nigdy nie starzejące się gwiazdy, muszą o tym wiedzieć, nie sądzisz? Jak to inaczej wytłumaczyć?” Wzruszam ramionami. „Szczęście, dobre geny, chirurgia plastyczna i wiele Photoshopu.” Uśmiechnęłam się. „Tak to właśnie sobie tłumaczę.” - „ Cóż, Roman nie jest o tym jakoś szczególnie przekonany, ale trzyma to dla siebie.” Bez żartów. - „ Raz, gdy go zapytałam jak wiele osób jest takich jak my, odwrócił się, mruknął coś pod nosem, że chce ich odnaleźć, a reszta świata powinna o tym wiedzieć, czy coś takiego. Naprawdę tak powiedział. Powtarzał to w kółko, aż wstałam zła i wyszłam.” - „ Powiedział to wszystko?” Pytam, starając się zachować spokojny głos, ale nie bardzo mi się to udaje. „ Powiedział, że gdy sam się o tym przekona, to reszta świata też pozna prawdę?” Z trudem przełknęłam. Czułam, że do niczego dobrego to nie doprowadzi. Nie podoba mi się to. Widziałam po minie Haven, że próbowała wyjść z tej sytuacji, wycofać się, gdy zobaczyła moją zaniepokojoną minę. Ale było już za późno. Wiedziałam, że może nic mi już nie powiedzieć, bo chciała być lojalna wobec Romana. „ A może powiedział, że to ja się dowiem? Nie wiem w sumie co powiedział. Lepiej już nic nie będę mówić, ponieważ go kocham, a my jeżeli mamy się dalej przyjaźnić, nie rozmawiajmy o nim, dobrze? Będziemy musiały ustalić co wolno, a czego nie.” Nie rozmawiać o Romanie – jak miło! Ale to o czym myślę i co chcę powiedzieć, jest zupełnie inne. - „ Kochasz go?” Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, następnie pochyla głowę i mówi: „Tak, ja naprawdę go kocham.” - „ Ze wzajemnością?” Pytam, mając wątpliwości czy Roman jest w stanie wypowiedzieć słowo „kocham”, tym bardziej, że widziałam jego przeszłość i wiedziałam, że sam nie zaznał w życiu miłości. Trudno jest dać komuś coś czego sami nigdy nie doświadczyliśmy. Nawet to co czuł do Driny, tak naprawdę nie było miłością. To była bardziej obsesja, coś jak błyszczący, atrakcyjny obiekt, za którego dotykaniem się tęskni. Dokładnie to samo próbuje zrobić ze mną i z Damenem. Tylko, że z nami mu się

to nie uda. Z czy bez antidotum, nigdy nie wygra. Uczucie między mną, a Damenem jest znacznie głębsze. - „ Szczerze?” Spojrzała na mnie. „Naprawdę nie wiem. Ale gdybym miała zgadywać, to powiedziałabym nie – nie kocha mnie. A może po prostu trzyma to w tajemnicy, nie chce żebym o tym wiedziała. Czasami jest dziwny. Zamyka się w swoim pokoju, nie rozmawia z nikim i nie chce powiedzieć co tam robi. Mimo, że staram się to zrozumieć, dać mu trochę prywatności, to jestem tego bardzo ciekawa. Domyślam się jednak, że gdy pobędziemy ze sobą trochę dłużej, to zacznie mi ufać i wszystko się zmieni.” Patrzę na nią zdumiona pewnością jej słów i nadzieją, która według mnie zaprowadzi ją do nikąd. Haven spojrzała w dół, wygładzając dłonią swoje legginsy i sukienkę, a następnie dodaje: „ Wiesz Ever, w każdym związku zawsze znajdzie się ktoś kto kocha mocniej, prawda? Mam na myśli to, że gdy byłam z Joshem, to był on. Na pewno kochał mnie dużo bardziej niż ja jego. Wiesz, że napisał dla mnie nawet piosenkę po to by mnie odzyskać?” Unosi brew i kręci głową. „To było fajne, no i czułam się taka zaszczycona, ale było już za późno i byłam z Romanem, którego pokochałam bardziej. Zgodził się spędzać ze mną wolny czas, ale z tego co wiem, nie ma na razie żadnych innych dziewczyn. No, ale chodzi mi to, że nie ważne jak to może wyglądać, prawda jest taka, że w każdym związku ktoś kocha bardziej. Więc powiedz mi Ever, jak to jest z Tobą? Kto kocha bardziej? Ty czy Damen?” Pytanie mnie to nieco zaskoczyło, chociaż powinnam była się go spodziewać. Haven pochyliła się w moją stronę z ciekawości i cierpliwie czekała na odpowiedź. „No.. hm, nie wiem. Tak naprawdę nigdy o tym nie myślałam. Nawet nie pomyślałam, że może być taka sytuacja…” - „ Naprawdę?” Opiera się o poręcz i wpatruje w sufit. „Cóż, ja wiem.” Nasz wzrok się spotkał. „I myślę, że również o tym wiesz. To Damen, nie ty. On by zrobił dla ciebie wszystko. Dla ciebie to tylko pewien etap, odcinek.”

Rozdział 32 Chciałabym powiedzieć, że słowa Haven mnie nie zaniepokoiły. Ale nie byłam w stanie tego obalić, nie mogłam się powołać na nic co by zabrzmiało w miarę przekonująco. Prawda jest taka, że nic z tym nie zrobiłam, nic nawet nie odpowiedziałam. Tylko wzruszyłam ramionami i udawałam, że układam włosy, gdy ona włączyła swojego iPoda. Zaczęłyśmy robić to co kiedyś – czytać stosy magazynów. Jak za dawnych, dobrych czasów. A przynajmniej tak wyglądało to z zewnątrz. Gdy od niej wyszłam, zastanawiałam się nad jej słowami – nad tym kto w moim związku kocha bardziej. I szczerze mówiąc intrygowało mnie to przez cały dzień. Myślałam o tym podczas mojego śniadania z Sabine, w czasie gdy byłam w pracy, ciągle zadawałam sobie pytanie, czy to on czy ja? Nawet w trakcie odczytów nie mogłam się skupić i ciągle do tego wracałam. - „ Avalon.” Słowa te wyrwały mnie z zamyślenia. - „ Łał, to było…” Patrzy na mnie ze zdumieniem w oczach. „To było naprawdę niezwykłe.” Potrząsnęła głową i sięgnęła do torebki. Na jej twarzy widniała tęsknota, niepewność – coś co widziałam po każdym moim odczycie. Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się uprzejmie. Następnie wzięłam talię karota i rozłożyłam przed sobą. Zrobiłam to by zachować pozory, ponieważ tak naprawdę nie było mi to w niczym potrzebne. Po prostu łatwiej mi jest udawać „normalną” używając jakiegoś rekwizytu. Większość ludzi uznałoby mnie za wariatkę, gdybym powiedziała im, że potrafię odczytać ich myśli. - „ Jesteś dużo młodsza niż przypuszczałam. Jak długo się tym zajmujesz?” Pyta, zawieszając torebkę na ramieniu i patrząc na mnie z ciekawością. - „ Bycie medium to dar.” Mówię, mimo, że wcześniej Jude poprosił mnie bym nie mówiła tego, ponieważ odstrasza to klientów na jego kursy . Ale moim zdaniem, nie mogło to zrobić najmniejszych szkód. „Nie ma żadnych granic jeżeli chodzi o wiek.” Mówię, dając jej mentalnie znak żeby przestała mnie wypytywać i żebyśmy przeszły dalej. Miałam plan, musiałam jeszcze gdzieś iść. Mój wieczór był zaplanowany z dokładnością co do każdej minuty, a jeżeli ta wizyta przedłuży się, wszystko może pójść nie tak. Widząc jej sceptyczny wyraz twarzy, dodałam: „To dlatego, że dzieci są otwarte na wszystkie rzeczy, możliwości, są takie naturalne. Dopiero później gdy spotyka je krzywda ze strony społeczeństwa, mogą się zamknąć w sobie. A jak było z tobą, miałaś wyimaginowanego przyjaciela w dzieciństwie?” Spojrzałam na nią i wiedziałam, że odpowiedź brzmi „tak.” - „ Tommy!” Wciąga powietrze i z zaskoczenia zakrywa usta dłońmi. Uśmiecham się, znając jego imię zanim je wypowiedziała. „ Dla ciebie był prawdziwy, tak? Pomógł ci przejść przez jakiś trudny okres?” Spojrzała na mnie z szeroko otwartymi oczami i powiedziała: „Tak, gdy miałam koszmary.” Rozejrzała się wokół, jakby wstydziła się tego faktu. „Powróciły, gdy moi rodzice się rozwiedli. Przez ich rozwód mieliśmy niestabilną sytuację finansową, byłam strzępkiem nerwów i wtedy pojawił się Tommy.

Obiecał mi, że pomoże mi przez to przejść i uchroni mnie przed wszystkimi trudnościami. Myślę, że próbowałam go zatrzymać…” - „ Dziesiąta.” Wstałam z miejsca dając jej do zrozumienia, że sesja się zakończyła. - „ Jest trochę starszy niż powinien być, ale odszedł.” Kiwnęłam głową i otworzyłam drzwi dając jej do zrozumienia żeby wyszła i zapłaciła przy kasie. Tylko, że ona wcale tam nie szła. Zamiast tego, odwróciła się i powiedziała: „Musisz spotkać się z moją przyjaciółką, naprawdę. Wcale nie chce mi uwierzyć w te rzeczy, w rzeczywistości to wyśmiała mnie za to, że tu przyszłam.” Spojrzała na zegarek i uśmiechnęła się. „Powinna tu już być.” - „ Chciałabym, ale muszę coś jeszcze załatwić.” - „ Oh to ona! Jest tam.” Wzdycham i spojrzałam w dół na swoje nogi, chcąc wykorzystać teraz umiejętność manifestacji, by sprawić, że ludzie płacą i od razu znikają – przynajmniej ten jeden raz. Wiedziałam, że muszę przesunąć swoje plany na później, ale nie wiedziałam ile mi to zajmie czasu. Z zamyślenia wyrwał mnie jej krzyk: „Sabine! Tutaj! Musisz kogoś poznać.” Moje ciało przeszył chłód. Okropny puls zimna. Zanim mogę coś zrobić, zatrzymać ją, ona już szła w moim kierunku. Na początku mnie nie poznała, ale nie dlatego, że mam na sobie czarną perukę, ale dlatego, że jestem ostatnią osobą którą spodziewała się tu spotkać. Stała przede mną z Munozem i mrużyła oczy, przez co zaczęłam panikować. - „ Ever?” Sabine patrzy zdumiona, jakby ktoś obudził ją z głębokiego snu. „Co.. Co się tu dzieje? Nie rozumiem.” - „ Ever?” Jej przyjaciółka patrzy na mnie uważnie. „Ale, ale myślałam, że twoje imię to Avalon?” Wzięłam głęboki oddech, wiedziałam, że wszystko skończone. To jest konsekwencja mojego życia w ciągłym kłamstwie. „To Avalon.” Mówię, unikając wzroku Sabine. „Ale jest to też Ever – zależy.” - „ Zależy od czego?” Pyta moja klientka, jakby była urażona i pokrzywdzona. Jej aura nagle stała się chwiejna, pełna wątpliwości. „ Kim do cholery jesteś?” Mówi, patrząc na mnie oczekując pełnego sprawozdania. Ale w tym czasie odezwała się również Sabine. Jej głos był spokojny, opanowany. „Ever jest moją siostrzenicą. I ma dużo rzeczy do wyjaśnienia.” Właśnie miałam powiedzieć coś co by uspokoiło Sabine i wyciszyło jej obawy, ale nagle pojawia się Jude i mówi: „Wszystko w porządku z twoimi odczytami?” Spojrzałam na przyjaciółkę Sabine i pomyślałam, że mimo medytacji, których udziela mi Ava, nie udało mi się przewidzieć takiej sytuacji. Wiedziałam, że teraz nie będzie chętna do zapłacenia za odczyty, tym bardziej, że dowiedziała się, że jestem nieletnia i ukrywam się pod imieniem „Avalon.” Czytając jej w myślach, nie chciałam dopuścić ją do głosu i szybko powiedziałam: „Nie martwcie się, to jedna z

moim osobowości.” Jude przekręca oczami, ale ja tylko dodałam: „Naprawdę, nie ma się co przejmować. Jest to bardzo dobrze ukryte.” - „ Ever? Masz coś jeszcze do powiedzenia?” Pyta Sabine. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na nią. Tak, mam dużo do powiedzenia, ale nie tutaj i nie teraz. Muszę gdzieś pojechać! Chciałam właśnie powiedzieć coś, coś co ułagodzi sytuację, ale w tym samym czasie odzywa się Munoz: „Jestem pewien, że możecie porozmawiać o tym jutro, ale teraz musimy już iść. Nie chcemy ryzykować utraty naszej rezerwacji po tym jak trudno było nam ją dostać.” Uratował mnie! Sabine wzdycha przyznając rację Munozowi, ale nadal nie chce się za mną wstawić. Mówi tylko spokojnie: „Jutro rano, Ever. Spodziewam się zobaczyć cię z samego rana w kuchni.” Widząc mój wyraz twarzy dodaje: „Żadnych ale.” Kiwnęłam głową, mimo, że miałam w planach zrobić coś innego. Jeżeli wszystko jutro pójdzie zgodnie z planem, będę tak daleko naszej kuchni, jak tylko się da. Zamiast tego będę wygodnie leżeć w apartamencie w Montage, a tuż obok mnie będzie Damen. W końcu uda nam się zrealizować nasze wspólne plany… Ale tego nie mogłam jej powiedzieć, więc kiwnęłam głową i powiedziałam: „Okej, w porządku.” Dobrze wiedziałam, że Sabine będąca adwokatem domaga się odpowiedzi ustnej i to nie żadnej podejrzanej. Następnie nalegała bym przeprosiła jej przyjaciółkę, jakbym wyrządziła przeciwko niej jakieś przestępstwo. Ale mimo, że wiem, że zapłacę za to później, nie robię tego. Zamiast tego patrzę na nią i mówię: „Nic się nie zmieniło o tym co ci tam powiedziałam.” Pokazałam palcem w stronę pokoju. „Twoją przeszłością był Tommy, a przyszłością – to co ci tam powiedziałam. Sama wiesz zresztą co jest prawdą. Aha i nadal myślisz, że wszystko wymyśliłam? Jeżeli nie wątpisz we mnie, bądź tak mądra i posłuchaj mojej rady.” Spojrzałam na Sabine, widząc, że jej aura błyszczy od złości. Munoz jakby to wyczuwał, od raz objął ją wokół talii. Puścił mi oczko porozumiewawczo i skierowali się do drzwi. Gdy zniknęli mi z oczu, Jude spojrzał na mnie i powiedział: „ To był jakiś obłęd, że akurat tutaj musiała przyjść. Czuję, że powinienem wyczyścić to miejsce od zewnątrz za pomocą jakiejś szałwii.” Po chwili pokręcił głową. „A właściwie co to da? Myślałem, że jej powiedziałaś!” Spojrzałam na niego. „Żartujesz? Nie widziałeś co się przed chwilą stało? Właśnie tego chciałam uniknąć.” Jude wzruszył ramionami i zabrał się do liczenia gotówki. „No cóż, może poszłoby lepiej gdybyś wcześniej ją ostrzegła, gdyby przypadkiem natknęła się na ciebie.” Z dezaprobatą wyjęłam z portfela pieniądze i podałam je Judowi w zamian za to co się przed chwilą stało. - „ Na pewno chcesz pokryć straty?” Pyta, będąc gotowym odmówienia wzięcia pieniędzy.

- „ Nalegam.” Gdy widzę jego uniesioną brew, dodaję: „I potraktuj to jako zapłatę za moje wszystkie nieudane odczyty. No i musimy się liczyć z tym, że już nigdy nie będę dawać odczytów, więc to też na wszelki wypadek, gdyby były jakieś trudności finansowe przez to, no i straciliśmy klientkę.” - „ Nie jestem pewien czy ją stracisz.” Wkłada pieniądze do kasy, a następnie zabezpiecza je kodem. „Jeśli dałaś jej dobry odczyt, to na pewno do nas wróci i może nawet sprowadzi przyjaciół. Zobaczysz, trudno będzie się jej oprzeć. No wiesz, adwokat ciągle tylko pracuje, więc to będzie dla niej czysta przyjemność.” Wzruszam ramionami i spojrzałam w lusterko na to co przed chwilą było moim makijażem. „O żesz..” Jude od razu na mnie spojrzał. - „ Myślę, że moje dni jako Avalon właśnie dobiegły końca.” Wzdycha, wyraźnie rozczarowany. - „ Nie zrozum mnie źle, naprawdę mi się to podobało, czułam się naprawdę dobra robiąc to, no i udało mi się dotrzeć do wielu ludzi i im pomóc, ale teraz może nadszedł czas, aby Ava wróciła i zajęła moje miejsce. Poza tym szkoła się zaczyna i..” - „ Odchodzisz?” Mówi, wyraźnie niezadowolony z tego pomysłu. - „ Nie.” Potrząsam głową. „Nie, ja po prostu muszę się wycofać i nie chcę spowodować więcej problemów niż mam w tej chwili.” - „ Bez obaw.” Wzrusza ramionami. „Powiedziałem Avie już o tym. Przeczuwałem, że nie będziesz miała czasu. Pamiętaj jednak, że w każdej chwili będziesz mogła wrócić, klienci Cię kochają i ja… cóż…” Jego twarz się zarumieniła. „Byłem pod dużym wrażeniem twojej osoby, jako pracownika.” Podrapał się w nos, następnie westchnął. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc milczałam. Zastanawiałam się, które z nas jest bardziej speszoneja czy on. - „ Więc, wiesz już co jej powiesz jutro?” Pyta, równie zdesperowany co ja, aby przejść do czegoś innego. - „ Nie.” Wyjęłam z torby błyszczyk, a potem ponownie ją zamknęłam. „Nie mam zielonego pojęcia.” - „ Cóż, nie uważasz, że powinnaś to przemyśleć? Ułożyć jakiś plan? Nie chcesz chyba dać się złapać zanim nie zaczniesz jeszcze pić kawy, prawda?” - „ Nie pijam kawy.” - „ Dobrze, eliksiru, czegokolwiek.” Śmieje się. „Wiesz co mam na myśli.” Założyłam torebkę na ramię i spojrzałam na niego. „Słuchaj, nie zrozum mnie źle, kocham Sabine. Przygarnęła mnie, gdy straciłam wszystko, a ja w zamian nie dałam jej nic, tylko ciągle sprawiałam jej kłopoty. Wiem, że zasługuje na prawdę lub przynajmniej na coś zbliżonego do prawdy, ale to nie stanie się jutro rano. Nic z tych rzeczy.” Starałam się uśmiechnąć, ale nie mogłam. Kiedy myślę o moim planie, żołądek mi się wywraca.

Na razie cała moja energia, wszystkie moje intencje i całe moje skupienie – jak to powiedział kiedyś Jude, musi być skierowany w stronę Romana. Muszę przedłużyć moją miłość, pokój i życzliwość względem niego. Zbliżając się do niego w ten sposób, wygram. To jedyny właściwie sposób bym mogła wygrać. Zdobędę w ten sposób to co chcę. Jeżeli istnieje jedna rzeczy, której nauczyłam się przez ten cały czas, to, to, że nie należy stawiać oporu. Muszę to rozwiązać droga naturalną, a nie przez czary. Dlatego właśnie gdy poprosiłam o pomoc Hecate – wszystko uległo zmianie, ale na nie moją korzyść. Teraz już wiem, że to był błąd. A pokój między nami, da mi to czego teraz najbardziej potrzebuję – antidotum na antidotum. Tak więc, gdy pójdę do niego dzisiejszego wieczora, nie będę zachowywała się jak jego wróg, ale jak ktoś kto chce walczyć u jego boku, by zyskać to co chce. Zbliżę się do niego – ale już w mojej najlepszej i najczystszej postaci. I wtedy będę chciała pomóc mu podnieść się z samego dna, by mógł stać się kimś lepszym. Byłam tak zagłębiona w swoich myślach, planach, że dopiero po chwili usłyszałam co mówi do mnie Jude. „Gdzie idziesz?” Spogląda na mnie z ukosa, a jego czujność jest teraz postawiona na najwyższym stopniu. Próbowałam się uśmiechnąć, ale znowu nie mogłam. „Mam zamiar zrobić coś, co powinnam zrobić dawno temu.” Zatrzymałam się, gdy zobaczyłam zmianę w jego aurze. Chciałam zapewnić go, że wszystko będzie dobrze i nic złego się nie stanie. Ale nie miałam na to zbyt dużo czasu. Tak więc, zamiast tego, spojrzałam tylko na niego i powiedziałam: „Nie martw się. Tym razem wiem co robię. Tym razem wszystko będzie inne. Zobaczysz.” - „ Ever…” Podchodzi do mnie i wyciąga ręce w moim kierunku. Chciał mnie przytulić, ale w ostatniej chwili, jego ręce opadają wzdłuż jego ciała. - „ Nie martw się. Dokładnie wiem co mam robić. Teraz już wiem, jak mam postępować z Romanem.” Kiwnęłam głową, patrząc na jego grube dredy, które w ostatnich tygodniach pojaśniały na skutek częstego kontaktu ze słońcem. „ Wiem dokładnie jak mam to naprawić, co mam zrobić.” Dodałam, widząc, że nadal jest zaniepokojony i niezbyt przekonany. Musiałam to zignorować, jeżeli chciałam by mi się udało. Po raz pierwszy od dłuższego czasu czułam się silniejsza, pewniejsza siebie i nie pozwolę, by ktokolwiek zasiał we mnie ziarnko niepokoju, czy wątpliwości. „Byłam w Wielkiej Sali…” Zatrzymałam się wiedząc, że muszę wyrazić to bardziej pewnie. „I powiedzmy, że zostałam poprowadzona.” Poprawiłam torebkę na ramieniu i pomyślałam, że chyba powinnam już iść. Jude patrzył na mnie, pocierając dłonią swoją koszulkę. „Ever, nie jestem pewien, czy powinnaś znowu tam iść. Ostatnim razem gdy się z nim spotkałaś, nic dobrego z tego nie wynikło. Myślę, że za mało czasu minęło żebyś mogła próbować po raz kolejny. Wszystko dzieje się zbyt szybko.” Spojrzałam na niego, jego słowa nie mogą w żaden sposób zmienić mojej decyzji. Schowałam włosy za ucho i powiedziałam: „Robię to po raz ostatni. Tym razem się uda.” - „ Kiedy? Teraz? Mówisz poważnie?” Patrzy na mnie w sposób, który sprawia, że zaczynam się niepokoić.

Założyłam ręce na klatkę piersiową i patrzyłam na niego. „ A dlaczego nie? Spróbujesz pójść za mną albo mnie zatrzymać?” - „ Być może. Zrobię wszystko co trzeba.” - „ Wszystko.. to znaczy co?” - „ Ochronić cię. Trzymać cię od niego z daleka.” Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na niego, chodzi mi o to, że naprawdę na niego spojrzałam. Począwszy od góry aż po sam dół. „Dlaczego chcesz to zrobić?” Powiedziałam, z powrotem patrząc mu prosto w oczy. „ Dlaczego nie pomyślisz o tym, że kolidujesz z moim planem? Myślałam, że chcesz abym była szczęśliwa, nawet gdybym miała być z Damenem. A przynajmniej tak mi powiedziałeś.” Zobaczyłam jak jego wargi się zaciskają, jego wzrok jest nieswój, przez co zaczęłam żałować, że to powiedziałam. Tylko dlatego, że w przeszłości byliśmy ze sobą, nie oznacza, że miałam prawo kwestionować to, albo wykorzystywać to co mi powiedział. Nie oznacza to, że mam wymagać od niego odpowiedzi na pytanie, które go boli. Ale jednak coś w tym jest. Coś co sprawia, że chcę usłyszeć odpowiedź, chcę w końcu pozbyć się wątpliwości… Odwróciłam się i przeszłam przez drzwi, kierując się w stronę parkingu. Wiedziałam, że Jude idzie tuż za mną. - „ Mam później spotkanie z Honor… chcesz wpaść? Możesz zabrać ze sobą Damena, nie będę mieć niż przeciwko temu.” Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. - „ Będzie naprawdę miło.” - „ Więc spotykasz się z Honor?” Mówię, patrząc jak otwiera drzwi od strony kierowcy swojego starego, czarnego Jeepa i siada do środka. - „ Tak, no wiesz twoja koleżanka ze szkoły, ta sama, która wczoraj była na twoich urodzinach….” Chciałam mu powiedzieć, że ona nie jest moją przyjaciółką. Chciałam opowiedzieć o tym co stało się na plaży, ale gdy zobaczyłam jego minę, stwierdziłam, że lepiej będzie jeżeli zachowam to dla siebie. - „ Ona nie jest taka zła, wiesz?” Wkłada kluczyki do stacyjki i uruchamia silnik. „ Może powinnaś dać jej szansę?” Patrzyłam na niego i przypomniało mi się to co powiedziałam mu pierwszego dnia, gdy się spotkaliśmy. Coś, że zawsze popada na złe dziewczyny. Ale gdy widzę jak jego wzrok się zmienia, jak jego aura iskrzy i jaśnieje wiem, że ta dziewczyna teraz już jest tylko zła dla mnie. Honor jeszcze nie wie o wszystkim. Ale to co mnie denerwuje to, to, że niedługo pewnie dowie się o wszystkim. - „ Ever…” Jude patrzy na mnie w sposób, który sprawia, że ledwo mogę oddychać. Wiedziałam, że ma w sobie sprzeczne emocje. W końcu zaciska usta, a następnie mówi: „ Będzie dobrze? Na pewno wiesz co robisz?”

Kiwam głową i wsiadam do swojego samochodu. Poczułam się pewna, pewniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Ciemności już nie ma , jest teraz tylko światłość. Nie ma nic co by mogło mi popsuć plany. Zamknęłam oczy, a po chwili spojrzałam na Juda. „Nie martw się. Tym razem wiem co robię. Tym razem wszystko będzie inne. Zobaczysz.”

Rozdział 33 Kiedy byłam u Romana było spokojnie i cicho. Tak jak miałam nadzieję. Tak jak to było w moim planie. Kiedy Haven powiedziała mi, że idzie na koncert z Misą, Marco i Rafem, pomyślałam, że to doskonała okazja do złapania Romana. Mogłam przez to podejść do niego bardzo blisko i udawać, że to przypadek. Stałam przed drzwiami i zamknęłam oczy. Zajrzałam w głąb siebie, upewniając się, że nie ma tam choćby najmniejszego śladu potwora. Było tak jakby cała nienawiść i złość do Romana mnie opuściły, byłam pozbawiona ciemnego płomienia, co było jednym z warunków przetrwania. Zapukałam kilka razy i mimo, że nikt mi nie odpowiedział, dobrze wiedziałam, że jest w środku, ale nie dlatego, że jego czerwony Aston Martin był zaparkowany przed domem, ale dlatego, że ja go po prostu wyczuwałam, czułam, że jest w środku. Przeszłam przez korytarz i zajrzałam do kuchni, a gdy i tam go nie znalazłam, udałam się do jego sypialni, krzycząc po drodze jego imię o wiele głośniej niż było to konieczne. Wolałam nie ryzykować i nie zobaczyć w środku czegoś żenującego. Znalazłam go leżącego na środku dużego, wyszukanego, baldachimowego łóżka, które przypominało mi to, które tak bardzo polubiłam będąc z Damenem w Summerlandzie. Miał na sobie rozpiętą białą, lnianą koszulę, wytarte, stare dżinsy. Oczy miał zamknięte, z uszu wystawała para słuchawek, a na jego piersi leżało zdjęcie Driny. Zatrzymałam się. Właśnie miałam zamiar odwrócić się i przyjść innym razem, gdy usłyszałam: - „ Oh, nie mów mi, że znowu zapukałaś w te cholerne drzwi?” Usiadł, odrzucił słuchawki na bok i schował zdjęcie do szuflady znajdującego się obok stolika nocnego. Nie był ani trochę zmieszany, że został złapany podczas tak sentymentalnej chwili. „ Ten akt zaczyna się robić trochę zbyt przesadzony, nie uważasz?” Kręci głową i przeczesuje włosy, układając je z powrotem na swoje miejsce. „Poważnie, nie myślisz, że przydałoby mi się trochę prywatności? Między tobą, a Haven…” Wzdycha machając gołymi stopami nad podłogę, tak jakby chciał wstać, ale mimo to nadal siedzi. „ Cóż, czuję się trochę śledzony – wiesz co mam na myśli?” Spojrzałam na niego, myśląc, że nie powinnam tego robić, ale byłam zbyt ciekawska, by sobie odpuścić. „O czym myślałeś?” Przekręciłam oczami, nigdy nie próbowałam wyobrazić go sobie siedzącego i myślącego nad czymś głębokim. - „ Co robiłem?” Pociera czoło ręką, a następnie patrzy na mnie głęboko i mówi: „Jeżeli musisz wiedzieć, starałem się znaleźć Drinę. Wiesz, nie tylko ty masz takie umiejętności.” Z trudem przełknęłam znając odpowiedź na moje kolejne pytanie, ale mimo to postanowiłam zapytać. „A, widziałeś ją?” Zakładałam, że tak się nie stało.

Na jego twarzy pojawił się przelotny grymas bólu. „Nie, nie znalazłem. Zadowolona? Ale pewnego dnia znajdę. Nie możesz rozdzielić nas na zawsze, wiesz? Pomimo tego co zrobiłaś, mam zamiar ją odnaleźć.” Wzięłam głęboki oddech i pomyślałam: Oh, mam nadzieję, że nie. Nie znajdziesz się tam w ten sposób. Już raz go oszukałam, że jestem nią, mimo, że nie byłam do końca sobą. Nie powiedziałam mu jednak o tym. W rzeczywistości nic nie mówiłam. Nadal stałam zbierając swoje myśli, słowa i czekałam na odpowiedni moment, by zacząć. - „ Roman, posłuchaj…” Potrząsnęłam głową i zaczęłam od nowa, zbierając ponownie myśli. „To nie tak jak myślisz. Nie jestem tutaj by cię uwieść, albo grać z tobą w jakąś grę, wyśmiewać cię, lub starać się coś od ciebie wyciągnąć, a przynajmniej nie tak jak myślisz. Jestem tutaj, bo…” - „ Chcesz odzyskać antidotum.” Zabiera nogi z podłogi i z powrotem kładzie się na łóżku. Poprawił swój jedwabny zagłówek, a następnie założył ręce pod głowę. „Powiem ci jedno Ever, jesteś natrętna. Ile razy to planowałaś? Zawsze gdy masz nowy plan ataku, nowy program w pamięci, przychodzisz tutaj. Mimo to nie udaje ci się zdobyć to czego chcesz, chociaż miałaś wiele okazji by to zrobić. Zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle tego chcesz. Może tylko myślisz, że chcesz, a twoja podświadomość ci na to nie pozwala, bo zna prawdę. Twoja… ciemność, prawda?.” Zobaczyłam w jego oczach błysk i od razu wiedziałam, że dowiedział się o potworze, który był we mnie, a teraz się tym bawi. „Przepraszam kochanie, ale muszę zapytać, jak Damen przyjmuje twoje wizyty tutaj? Sądzę, że nie jest zadowolony z tego faktu ani z faktu, że Miles został wtajemniczony w jeden z jego sekretów. A ma ich wiele, jak sama dobrze wiesz. Ma dużo tajemnic, których nawet jeszcze nie odkryłaś, których nie możesz sobie nawet wyobrazić…” Kiwnęłam spokojnie głową, nie pozwalając sobie by jego słowa mnie rozproszyły. Już nie jestem tą samą dziewczyną. - „ Więc powiedz mi czy wie, że jesteś tu teraz ze mną?” - „ Nie, nie wie.” Pomyślałam o wiadomości, którą mu wysłałam zanim wysiadłam z samochodu i weszłam do domu Romana. Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu zanim do niego dotrze. Jak tylko wyjdzie z kina z bliźniaczkami i Avą, sprawdzi swoje wiadomości, zobaczy mój plan spotkania się z Romanem. Ale teraz, nie miał o tym pojęcia. - „ Proszę, proszę.” Kiwa głową i patrzy na mnie. „Przynajmniej nie traciłaś czasu i oczyściłaś się. Wyglądasz dużo lepiej Ever, promieniejesz. Powiedz mi Ever, jaki jest twój sekret?” - „ Medytacja.” Uśmiechnęłam się. „No wiesz, oczyszczanie, koncentrowanie się na pozytywnych rzeczach i takie tam.” Gdy to powiedziałam, Roman wybuchł niepohamowanym śmiechem. Jego napad śmiechu trochę przygasł, gdy powiedział: „To wszystko? Może zamierzacie się z Damenem wybrać w Himalaje, by poprawić kondycję?” Przechyla głowę i obserwuje mnie uważnie. „Ten facet nigdy się nie nauczy.” - „ Wybacz, ale ty nigdy nie próbowałeś medytować?”

- „ Nie w ten sposób kochanie. Widzisz, moja droga jest inna. Chcę tylko dotrzeć do jednej osoby, jest bardziej uniwersalna, nie jest żadnym nonsensem. Nie rozumiesz tego, Ever? To jest to, tu i teraz.” Klepie cieniutkie prześcieradło obok niego. „ To jest nasz raj, nasza nirwana, nasze Shangri – La – jakkolwiek chcesz to nazwać.” Unosi brwi, a następnie oblizuje usta. „To jest to. Zarówno w przenośni, jak i dosłownie. To wszystko co mamy, a ty marnujesz czas szukając czegoś innego. Przyznaj, że teraz masz sporo czasu do nadrobienia, dam ci to, ale wciąż to trochę wstyd widzieć sposób jaki wybrałaś na spędzenie go. Damen ma na ciebie zły wpływ, mówię ci.” Chwilę nad czymś myśli, a po chwili ponownie dodaje: „ Więc, co ty na to? Możemy spróbować jeszcze raz? Bardzo szybko leczę rany, więc jestem w stanie przebaczyć ci to co zrobiłaś. Tylko nie próbuj żadnych gwałtownych ruchów i ponownego stawania się Driną. Ostatnim razem, wyciągnęłaś na wierzch kilka dziwnych rzeczy. Zabawne, ale myślę, że to tylko sprawiło, że lubię cię jeszcze bardziej. Więc, co ty na to?” Uśmiecha się, odrzucając poduszkę na bok, aby zrobić miejsce dla mnie. Przechyla głowę, przez co mogłam zobaczyć jego migoczący tatuaż, a następnie posyła mi fascynujące spojrzenie. Zabawne, ale już to na mnie nie działa. Zrobiłam krok w jego stronę, ale nie z powodów, o których myślał. Zauważyłam, że od razu w jego oku pojawił się błysk. - „ Nie jestem tu dla tego.” Mówię i widzę jak wzrusza ramionami, jakby nie robiło mu to żadnej różnicy. Pochylił się do przodu oglądając swoje paznokcie i po jakimś czasie, mówi: „Więc po co? Śmiało, weź to czego chcesz, zrań Haven już ostatecznie gdy tylko koncert się skończy. Nie sądzę by każdemu z nas potrzebna była kolejna awantura.” - „ Nie zamierzam jej skrzywdzić. Nie chcę jej zranić. Jestem tutaj, by zaapelować do twojej wyższej i lepszej jaźni.” Patrzy na mnie jakbym właśnie opowiedziała mu dowcip. - „ Wiem, że ją masz. W rzeczywistości, to już wiem o tobie wszystko. Wiem wszystko na temat twojej przeszłości, o tym jak twoja matka zmarła, jak twój ojciec najpierw cię bił, a potem porzucił. Wiem to wszystko i…” - „ Cholera.” Jego niebieskie oczy się rozszerzyły, głos miał miękki, oszołomiony. „Nikt o tym nie wie. Skąd do cholery się o tym dowiedziałaś?” Wzruszyłam ramionami, jakie to ma znaczenie? „ Wiedząc to wszystko, uważam, że nie mogę cię dalej nienawidzić. Po prostu nie mogę. Nie jestem taka.” Patrzy na mnie ze sceptycyzmem. Powrócił do swojej zuchwałości, gdy się odezwał: „Oczywiście, że możesz, kochanie. Kochasz mnie nienawidzić. Tylko to robisz. Tak naprawdę bardzo mnie nienawidzisz, gdy tylko o mnie pomyślisz.” Uśmiecha się i kiwa głową, jakby ta wiadomość nie była dla niego nowością. Potrząsnęłam głową i usiadłam na krawędzi jego łóżka. „Mimo, że tak było, nie powtórzy się to nigdy więcej. Przyjechałam tu, by ci powiedzieć, że przykro mi z powodu tego co się stało, naprawdę mi przykro.”

Odwraca wzrok i zaciska mocno szczękę, waląc przy tym pięścią w kołdrę. „Kurwa, nie powinno tak być! Jest tylko jedna rzecz, której powinno ci być żal, kochanie – to co zrobiłaś Drinie. Cała reszta nie ma znaczenia. Nie jestem w najmniejszym stopniu zainteresowany twoją jałmużną, uściskaniem mnie, bo zostałem porzucony i jestem biedny. Nie potrzebuję twojej sympatii, kochanie. Gdybyś nie zauważyła, nie jestem już tamtym dzieckiem. Na pewno to zobaczysz Ever, tylko spójrz na mnie.” Uśmiecha się i rozciąga szeroko ramiona, zapraszając mnie bym na niego spojrzała i się o tym przekonała. „Jestem na samym początku mojej gry. Trwa całe wieki aż do teraz.” - „ I to jest właśnie to.” Nachyliłam się w jego stronę. „Patrzysz na to, jak na jeden wielki pojedynek zawsze musisz być trzy kroki przed innymi osobami. Nigdy nie pozwalasz, by ktoś cię zaskoczył, nie dajesz nikomu się do ciebie zbliżyć. Nie masz pojęcia jak to jest kochać i jak być kochanym, nigdy nie było ci dane kogoś pokochać. Może i dokonałeś różnych wyborów, co do tego nie mam wątpliwości, nadal trudno ci zaakceptować coś czego nie zaznałeś ani nie widziałeś, i właśnie dlatego ci wybaczam.” - „ Co to ma być?” Patrzy na mnie twardo. „Litościwa godzina? Zamierzasz wysłać mi rachunek po twoim śmiesznym przemówieniu i udzieleniu porad?” - „ Nie.” Mój głos był spokojny, przez cały czas patrzyłam tylko na niego. „Próbuję tylko powiedzieć, że to koniec. Nie chcę już z tobą walczyć. Wybieram miłość do ciebie, a nie nienawiść, czy tego chcesz czy nie.” - „ Pokaż mi.” Ponownie klepie miejsce obok siebie. „Dlaczego po prostu nie przyjdziesz tutaj i nie okażesz mi swojej miłości, Ever?” - „ To nie ten rodzaj miłości. To coś prawdziwego, bezwarunkowego, nieoceniającego. Nie chodzi o podtekst fizyczny. Kocham cię, jak duszę, która zamieszkuje tę samą planetę co ja. Kocham cię, jako mojego kolegę, nieśmiertelnego. Kocham cię, ponieważ jestem zmęczona nienawidzeniem ciebie i ciągłym odrzucaniem twojej osoby. Kocham cię, ponieważ w końcu zrozumiałam dlaczego taki jesteś. I jeżeli bym mogła, chciałabym to zmienić. Ale nie mogę – więc wybieram miłość do ciebie. I mam nadzieję, że moje zaakceptowanie ciebie, pobudzi cię na robienie czegoś dobrego, jeżeli nie… cóż, przynajmniej będę mogła powiedzieć, że próbowałam.” - „ Cholera.” Mówi, przekręcając oczami, jakby moje słowa nic nie robiły, tylko zadawały mu ból. „Ktoś tu się napił soku dostępnego tylko dla hipisów!” Kręci głową i śmieje się. „Dobra Ever, kochasz mnie i mi wybaczasz. Świetnie, dobra robota. Ale oto wiadomość dla ciebie – nie dostaniesz antidotum, jasne? Nadal będziesz mnie kochać? A może znowu mnie nienawidzisz? Jak głęboka jest twoja miłość, Ever… zacytowałem piosenkę z lat siedemdziesiątych, jestem pewien, że jej nie słyszałaś.” Kładzie ręce na kolanach, pozwalając się im rozluźnić. „Żal mi twojego pokolenia. Całej tej gównianej muzyki, której słuchacie. Powinnaś posłuchać zespołów Haven – The Mighty Hooligans? Chuja warte, nie?” Wzruszam ramionami. Wiem, że omijając kłótnie z nim i zachowując spokój, może uda mi się osiągnąć to czego chcę. „Twój wybór. Nie przyszłam tutaj, by cię o coś prosić.” - „ Więc co tu robisz? Jaki jest sens twojej wizyty? Według ciebie, nie szukasz antidotum, nie szukasz czegoś co ci pomoże, choć to bardzo oczywiste jak desperacko tego potrzebujesz. Po prostu wwaliłaś się tutaj, zakłócając moją prywatność, by mi powiedzieć, że mnie kochasz? Naprawdę o to ci chodzi, Ever? Jakoś trudno mi w to uwierzyć.”

- „ Oczywiście, że tak.” Mówię, całkiem niewzruszona. Prawie dokładnie tego oczekiwałam. Wszystko idzie zgodnie z planem. „Ale tylko dlatego, że nigdy wcześniej tego nie doświadczyłeś. Przez sześćset lat ani razu nie zaznałeś ani jednej chwili miłości – prawdziwej miłości. To smutne. Trochę też tragiczne. Ale to jednak twoja wina. Chcę byś wiedział jak to jest. Chcę byś wiedział, że mimo tego co zrobiłeś, wybaczam ci. Wybaczam ci, by się od ciebie uwolnić i byś nigdy już nie mógł mnie zranić. Jeśli nigdy nie dasz mi antidotum – dobrze, Damen i ja sobie poradzimy, to jest właśnie prawdziwa miłość. Mimo przeciwności losu, nikt ani nic jej nie złamie. Więc, jeżeli jesteś zdecydowany na kontynuowanie tego, chcę abyś wiedział, że nie będę stawiać żadnego oporu. Skończyłam z tym wszystkim. Mam przed sobą całe życie – a co z tobą?” Patrzy na mnie i przez krótką chwilę przemknęła mi myśl, że go mam. Widzę błysk w jego oku, zrozumienie, że gra już się skończyła. To wymaga dwóch graczy, a jeden przed chwilą odpadł. Ale potem, stary Roman wrócił. „Daj spokój kochanie – mówiłaś o tym na poważnie? To znaczy, że planujesz spędzić resztę swojego nieśmiertelnego życia na trzymaniu go za rękę? Cholera, nawet nie możesz tego zrobić – mimo tego, że używacie energii jako prezerwatywy – to nic prawdziwego, wiesz kochanie? Nic takiego.” Zanim się zorientowałam, był już przy mnie. Jego dłoń pieściła moją nogę. Patrzył na mnie intensywnie, głęboko. „Może nigdy nie zaznałem miłości, ale znam inne jej odmiany, takie jak ta.” Jego palce przesuwały się po mojej nodze coraz wyżej. „Mówię ci kochanie, nie ma nic lepszego. I nie mogę znieść myśli, że nie możesz tego zasmakować.” - „ Daj mi antidotum to nie przegapię tego.” Mówię, uśmiechając się słodko i próbując uwolnić swoje ciało spod jego dotyku. Chce bym to zrobiła. Chce bym mu się oddała. Ale nie tym razem. Tym razem mam zbyt wiele do udowodnienia. Poza tym muszę pokazać mu, że gra w pojedynkę jest bardzo nudna. - „ Lubisz to? Chcesz to wygrać?” - „ To zwycięstwo – nieprawdaż? Zrób coś miłego, coś co ci się spodoba. Ale nie ze mną te numery. Nie uda ci się to.” - „ Oh, może wróćmy do tego?” Przewraca oczami. „Muszę przyznać, że taki facet jak Damen robi pewnie dla ciebie jakieś numerki.” - „ Być może.” Uśmiecham się, odmawiając brania udziału w tym. „Albo i nie. Nigdy nie wiesz dopóki sam tego nie spróbujesz, prawda?” - „ Co? Myślisz, że nigdy nie zrobiłem nic miłego?” - „ Myślę, że była to tylko chwila. Jesteś teraz nieco… zardzewiały.” Śmieje się odrzucając do tyłu głowę, ale nadal nie odsuwa ode mnie swojej dłoni, ciągle trzyma ją na moim udzie. - „ Dobra Ever, teoretycznie rzecz biorąc, powiedzmy, że zrobię jedną małą rzecz dla ciebie. Powiedzmy, że dałem ci antidotum dzięki, któremu możesz być z Damenem. Co potem? Jak długo będę musiał czekać żeby dobra passa wróciła do mnie? Możesz mi powiedzieć?”

Wzruszyłam ramionami. „Z tego co wiem ,nie możesz zmusić do tego karmy. Ona działa na swoich własnych warunkach. Wiem tylko, że na pewno działa.” - „ Tak, więc mam oddać ci coś, coś czego bardzo pragniesz, mam ryzykować, że w zamian nie dostanę nic? To wcale nie wydaje się sprawiedliwe, kochanie. Więc może przemyślisz, co mogłabyś dać mi.” Uśmiecha się, przesuwając rękę wyżej, o wiele za wysoko. Patrzy na mnie, starając się zawładnąć moją głową, ale to już nie działa. Pozostałam nadal sobą. A ten jeden czyn, narodził w mojej głowie nowy pomysł. Chciałam, by zabrał mnie do Montage, gdzie miałam się spotkać z Damenem. - „ Cóż..” Przerywam, ponieważ jego palce znowu przesunęły się wyżej. „Jeżeli nie wierzysz w karmę, jesteś w stanie zaufać mi?” Gdy na mnie spojrzał, zauważyłam, że jego tatuaż zaczął migać. - „ Musimy gdzieś pójść, ponieważ chcę ci coś dać. Coś, co jestem pewna, że ci się spodoba. Coś, co tylko ja mogę ci dać.” - „ Otóż to.” Uśmiecha się. „Teraz możemy w końcu normalnie rozmawiać. Wiedziałem, że przyjdziesz w końcu do mnie, wiedziałem, że w końcu się ockniesz i zobaczysz światło.” Starałam się oddychać równomiernie, zachować świadomość i czuć w sobie światło. „To nie tak… to… to… to coś znacznie lepszego.” Roman przekręca oczami. „Ej, kochanie, teraz już nie będzie tak ciężko. Pierwszy raz zawsze boli. Obiecuję ci, że będziemy mieć sporo czasu na udoskonalenie twoich umiejętności.” Zaśmiał się, czekając aż również będę się śmiać, ale tego nie zrobiłam. Ciągle myślałam o tym co powiedziałam, o moim nowym planie, który ciągle się rozwijał w mojej głowie. Wiedziałam, że nie będzie to dokładnie to czego on ode mnie oczekuje i może spowodować, że będzie mnie nienawidzić jeszcze bardziej, ale jest to jedyny sposób, aby się skontaktować… skontaktować się z zaginioną duszą…. - „ Puść moją nogę.” Spojrzałam na niego. - „ Ah, faceci!” Potrząsa głową. „Widzisz, wiedziałem… nie musisz się ze mną tak droczyć, Ever…” - „ Puść moją nogę i chwyć mnie za rękę.” Powiedziałam, zachowując spokój. „Zaufaj mi, nie masz nic do stracenia, obiecuję ci to.” Waha się, ale tylko przez chwilę. Następnie robi to co mu każę. Siedzieliśmy obok siebie ze skrzyżowanymi nogami, moje kolana naciskały na jego kolana, jego ręce były złączone z moimi. Cała ta scena przypominała mi rytuał rzucania zaklęcia, które narobiło tego całego bałaganu. Tylko, że to nic takiego. To coś zupełnie innego.

Mam zamiar wierzyć jak nigdy dotąd. Mam zamiar cos udostępnić Romanowi, coś co sprawi, że będzie chciał oddać mi antidotum. Spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam: „Twoje argumenty są błędne.” Przekręcił oczami. - „ twoje argumenty. Są tam teraz. Naprawdę wierzyłeś, że to pomoże ci skontaktować się z Driną? Jeżeli naprawdę wierzysz, że nie ma nic poza płaszczyzną ziemi, miejscem gdzie siedzimy teraz, to z czym próbowałeś się skontaktować?” Patrzy na mnie speszony, gdy mówi: „Jej istota… jej…” Kręci głową starajac się puścić moją dłoń, ale zdążyłam w porę chwycić go mocniej. „Co to do cholery jest?” Pyta, wyraźnie niezadowolony. - „ To nie kończy się tutaj, Roman. Jest tego więcej, dużo więcej. Więcej niż możesz sobie wyobrazić. To wszystko co tu widzisz, to tylko malutki punkcik na wielkim ekranie. Ale mam wrażenie, że pomimo tego co mówisz, wiesz już o tym. I zastanawiam się, czy może moglibyśmy zawrzeć interes.” - „ Wiedziałem!” Śmieje się i kręci głową. „Wiedziałem, że się nie poddasz. Nigdy nie mów nigdy, prawda Ever?” Zignorowałam to i powiedziałam spokojnie: „Jeżeli cię zabiorę do Driny, jeżeli pokażę ci gdzie jest, dasz mi antidotum?” Odrzuca moje ręce, na jego twarzy pojawił się szok. Widziałam, że walczył ze sobą o zaufanie do mnie a chęć zobaczenia Driny. „Umieścisz mnie tam?” - „ Nie. Nie jestem taka. Nie zrobię tego, przysięgam.” - „ Dlaczego to robisz?” - „ Bo tylko to wydaje się sprawiedliwe. Ty dasz mi to co ja chcę najbardziej, a ja dam tobie, to czego ty chcesz najbardziej. Być może nie zobaczysz tego czego byś chciał i znienawidzisz mnie jeszcze bardziej, ale jestem skłonna podjąć ryzyko. I obiecuję, że dam ci wszystko, nie będę niczego ukrywać. Niczego dla siebie nie zatrzymam.” - „A… co jeżeli dasz mi to czego chcę, a ja nie dam ci antidotum? Co wtedy?” - „ Źle cię oceniłam. Odejdę z niczym. Ale nie będę cię nienawidzić ani cię nachodzić. Myślę jednak, że wierzysz w karmę i będziesz sam wiedział jakie będą skutki tego działania. Jesteś na to gotów?” Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, wahając się, biorąc pod uwagę różne opcje, aż w końcu kiwa głową. „Chcesz wiedzieć gdzie go trzymam?” Z trudem przełknęłam. Moje tętno przyśpieszyło. - „ Jest tutaj.” Sięga do swojego nocnego stolika, otwiera szufladę i wyciąga małe, pudełeczko wyłożone aksamitem. Otwiera je i wyciąga małą fiolkę wypełnioną płynem, który nie wygląda jak eliksir – jest zielony. Patrzyłam jak machał nim przed moimi oczami. Z trudem mogłam uwierzyć, że rozwiązanie moich wszystkich problemów jest tak blisko mnie, tuż na wyciągnięcie ręki.

- „ Myślałam, że mówiłeś, że go tu nie trzymasz.” Moje usta stały się suche, gdy patrzyłam na eliksir. –

„ Nie trzymałem do pewnej nocy. Wcześniej był w sklepie. Ale to jest to, kochanie – wszystko co ci jest potrzebne jest tutaj.” Przygląda mi się uważnie. „Więc, mamy umowę, tak? Pokaż mi, a ja ci to dam.” Uśmiecha się, chowając antidotum do kieszeni koszuli. „ Ale najpierw dotrzymaj słowa. Zabierz mnie do niej – a będziesz żyć długo i szczęśliwie.”

Rozdział 34 - „ Zamknij oczy.” Szepnęłam chwytając zimne dłonie Romana. Nasze twarzy znajdowały się tak blisko siebie, że mogłam poczuć jego zimny oddech na policzku. „Otwórz swój umysł. Pozbądź się wszystkich obcych i zbędnych myśli. Oddal je, pozwól im odejść. Już?” Skinął głową, ściskając moje palce jeszcze mocniej. Tak bardzo się na tym skupił – na tym gdzie w tej chwili jest Drina, że omal nie pękło mu serce z bólu. - „Teraz, chcę byś wszedł do mojego umysłu. Mam zamiar obniżyć moją tarczę i pozwolić ci wejść, ale ostrzegam cię Roman, przez to co zobaczysz możesz być na mnie bardzo zły, ale chcę byś dotrzymał swojej umowy, dobrze? Nigdy ci nie powiedziałam, że będziesz ją mieć, tylko że zabiorę cię do niej.” Otworzyłam jedno oko i zobaczyłam jak ponownie kiwa głową. „Okej, więc teraz… wchodź… powoli znajdź na to sposób… jesteś?” - „ Tak.” Szepcze. „Tak.. tu jest tak ciemno… nic nie widzę… spadam gdzieś… tak szybo… gdzie?” - „ To zaraz się skończy, trzymaj się.” Jego oddech przyśpiesza, jest coraz chłodniejszy. „Skończyło się… zatrzymałem się… ale wciąż jest ciemno… jestem jakby zawieszony… sam.. jestem sam… chociaż nie… ktoś tam jest… Boże… Drina… gdzie jesteś?” Chwyta moje dłonie mocniej, zbyt mocno, przez co o mało mi nie drętwieją. Jego oddech jest płytki, chłodny, jest cały przesiąknięty potem. Zwalił się na mnie i wciągnął mnie do swojej głowy – do otchłani Shadowlandu, wiecznego spoczynku wszystkich dusz nieśmiertelnych – w tym i naszych. Słyszałam tylko, że coś szepcze, jest niespokojny, drażliwy, unosi się w ciemności, chwyta mnie i jednocześnie rozpaczliwie szuka jej. Jego twarz przyciśnięta jest do mojej, usta znajdują się tuż przy moich, cała jego energia jest skupiona na niej. To wszystko widzi Jude. Roman i ja leżymy razem, spoceni, przyciśnięci do siebie, trzymamy się mocno, każdy z nas jest zagubiony w swojej wizji, nie słyszę go dopóki nie jest za późno. Za późno, by go powstrzymać. Za późno, by cofnąć to co zrobił. Za późno, by wycofać się i wrócić do tego co było wcześniej – gdy byłam tak blisko zdobycia tego co chcę. Zanim się zorientowałam, zostałam wyrwana z jego uścisku. Jude rzucił się na niego, zaczął okładać go pięściami, nie zważając na mój krzyk. - „ Nieeeee!” Krzyknęłam. Dźwięk ten rozchodził się po pokoju jak echo, tylko to jedno słowo powtarzałam w kółko. Wstałam, próbowałam go powstrzymać zanim będzie za późno – ale już było za późno. Nie mogłam go powstrzymać, było już za późno. Zostałam wyrzucona z własnej gry, a teraz Jude w niej był.

Był razem z Romanem. Okładał go pięściami. Uderzał w jego czakrę. Uderzał w jego piętę achillesową. Zawiść, zazdrość przejęła nad nim kontrolę. Wszystko to dopadło Romana za ostatnie sześćset lat. Natychmiast zamienił go ze wspaniałego, przystojnego chłopaka w stertę kurzu. Skoczyłam na Jude i złapałam go za ramiona. Rzuciłam go na drugą stronę pokoju i patrzyłam jak ląduje na stoliku, ale nie przeszkodziło mi to, by obejrzeć się za siebie. Skupiłam się tylko na jednej rzeczy – białej koszuli Romana mieniącej małe odłamki szkła, z której ciemnozielona plama rozprzestrzeniała się z przodu. Antidotum. Fiolka antidotum została rozbita, a moje nadzieje zostały zniszczone razem z nią. Roman odszedł, jego dusza kierowała się w stronę Shadowlandu. Nie było żadnej nadziei na odzyskanie tego. - „ Jak mogłeś?” Odwróciłam się i patrzyłam gniewnie w stronę Juda. „Jak mogłeś zrobić coś takiego? Wszystko zniszczyłeś. Wszystko! Byłam tak blisko – tak blisko uzyskania antidotum, a ty to zaprzepaściłeś. Na zawsze!” Jude patrzy na mnie, próbując złapać oddech. „Ever… nie chciałem… Musisz mi uwierzyć. Myślałem, że jesteś w tarapatach, wyglądałaś jakbyś potrzebowała pomocy! Nie widziałaś tego co ja widziałem – leżał na tobie…” Kręci głową. „ Wydawało mi się, że się szamoczesz – wewnętrznie. Myślałem, że nie możesz sobie poradzić, nie możesz go pokonać. Dlatego przyszedłem. To jedyny powód dla którego tu jestem. Wiedziałem gdzie idziesz po opuszczeniu sklepu i myślałem, że nie jesteś jeszcze na to gotowa. I kiedy już tu byłem – widziałem cię taką – nie chciałem tego tak zakończyć, więc…” - „ Więc go zabiłeś?” W moich oczach pojawił się gniew, niepohamowany gniew. „Użyłeś przeciwko mnie wszystkiego co ci powiedziałam i go zabiłeś?” Kręci głową, stojąc przede mną. Jego T-shirt został rozdarty gdy chwyciłam go i rzuciłam na drugi koniec pokoju, a jego aura była niczym płomień, gdy okładał pięściami Romana. „ Zawsze wiedziałaś jaki on był i jest zły i nie ważne jaki byś czar rzuciła, nie możesz go pokonać. Przyszłaś do mnie, by prosić mnie o pomoc. To mi się zwierzyłaś pierwszemu – nie Damenowi. Wybrałaś mnie Ever, czy tego chcesz czy nie! Wszystko co chciałem zrobić to uwolnić cię od Romana. Tylko to było moją intencją – by się tobą zaopiekować – by cię ochronić!” - „ Było?” Zwężyłam brwi, jego plan zaczyna nabierać kształtów. „To była naprawdę twoja jedyna intencja? Naprawdę?” - „ Co ty mówisz?” Przekręca oczami, wyciera wargi dłonią i próbuje rozszyfrować moje słowa.

- „Dokładnie wiesz o czym ja mówię.” Mówię, czując, że moje ciało drży ze wściekłości, oburzenia. Podeszłam do Romana i wskazałam na plamę na jego koszuli. „Zrobiłeś to celowo.” Spojrzałam na niego gniewnie. Nie miałam co prawda na to żadnych dowodów, ale gdy wypowiedziałam te słowa, wszystko zaczynało mi do siebie pasować. „ Zrobiłeś to celowo, to nie był przypadek. Wiedziałeś dokładnie co zrobić, gdy już tu byłeś. Tak jak wtedy, tak? W ten sposób chcesz dowieść, że wygrałeś grę, która toczyła się od czterystu lat? To miał być twój duży plan? Napaść na mnie, na dziewczynę, którą rzekomo kochasz, którą chciałbyś mieć? Zakładasz, że nigdy nie będę z Damenem? To jakaś gra, tak Jude? Szczerze myślałeś, że zrezygnuję z niego i wybiorę ciebie?” Potrząsnęłam głową i spojrzałam w dół na koszulkę Romana. Moje serce zamierało, gdy patrzyłam na plamę, a potem myślę o tym jakie życie miał Roman i co teraz czeka jego duszę. Byłam tak blisko, tak blisko, by zmienić go na lepsze, tak blisko, by mieć to czego potrzebuję. Wszystko to straciłam w mgnieniu oka. - „ Ever…” Jude błaga mnie, bym go wysłuchała. Czułam ból w jego głosie, w jego wzroku. Próbował podejść do mnie, dotknąć mnie, ale nie pozwalam mu na to. „Jak możesz tak mówić?” Pyta, ostatecznie zatrzymując się i przyznając do porażki. „Kocham cię. Wiesz o tym. Kochałem cię przez wszystkie te wieki, to prawda. Ale nie zrobiłem tego celowo, aby rozdzielić cię z Damenem, nie zrobiłbym tego w ten sposób. Znaczysz dla mnie o wiele więcej niż ci się wydaje, chcę twojego szczęścia. I kiedy w końcu dokonasz wyboru, będę wobec ciebie fair. Tym razem chcę to rozegrać uczciwie.” - „ Ale ja już wybrałam.” Mówię, prawie szepcząc. Nie musiałam już walczyć z tą decyzją. Gdy stałam nad Romanem, do pokoju weszła Haven. Jej oczy płonęły, gdy oceniała to co przed chwilą się tu wydarzyło. Wiedziałam o czym myśli, gdy zobaczyła jak trzymam w ręku koszulkę Romana. - „ Coś ty zrobiła?” Mówi cicho, groźnie, przez co poczułam chłód na mojej skórze. „Co ty do cholery zrobiłaś?” Wyrywa mi koszulkę, przyciska ją do piersi. Widziałam w jej oczach, że uważała mnie za winną. Zignorowałam Juda, gdy próbował wkroczyć i wziąć całą winę na siebie. - „ Powinnam była wiedzieć…” Potrząsa głową i mruży oczy. „Powinnam była wiedzieć od samego początku – kiedy przyszłaś do mojego domu, ładnie to rozegrałaś – to wszystko nie było w najmniejszym stopniu szczere – starałaś się wydobyć ze mnie informację, kiedy mnie nie będzie w domu, abyś mogła go dorwać, a następnie zabić.” - „ To nie tak jak myślisz!” Zaczęłam płakać. „To nie tak.” Niezależnie ile bym razy to powtórzyła i tak nic to nie pomoże. Ustaliła już wszystko – o mnie, o Judzie, o wszystkim co się wydarzyło. –

„ Oh, to jest dokładnie tak jak myślę.” Patrzy na mnie gniewnie. „Dokładnie wiem. I uwierz mi Ever, nie uciekniesz od tego. Nie tym razem. Byłaś gotowa wmieszać się w moje życie. Gotowa okraść mnie z ludzi, których najbardziej kochałam. To jest wojna, Ever. Prawdziwa wojna. Zamierzam uczynić twoje życie tak nieszczęśliwym, że jedynym problemem jaki będziesz chciała mieć, będzie niemoc dotknięcia Damena. To co ci zrobię, będzie gorsze, nigdy czegoś

takiego wcześniej nie doświadczyłaś ani nie widziałaś. I Jude?” Obraca się napięcie, po raz pierwszy zwracając na niego uwagę. „Będziesz żałować tego, że nie jesteś nieśmiertelny, bo po dzisiejszej nocy, nie ma mowy byś kiedykolwiek był w stanie stawić opór temu co cię czeka.”

Rozdział 35 - „ Więc, to zadziałało.” Głos Damena był miękki, ale odległy. „ To naprawdę istniało.” Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam w dół na moje kolana. Nogi miałam skulone na miękkim siedzeniu. Przypomniałam sobie, jak Damen znalazł mnie, gdy wychodziłam od Romana, podążając przy Judzie, a Haven stała w drzwiach i wykrzykiwała w moją stronę różne groźby. Nie przeszkadzało nam to, by zatrzymać się w Montage, tak jak wcześniej planowaliśmy. Skinęłam głową wpatrując się w mój dom i przypominając sobie ten triumfujący moment, gdy zobaczyłam antidotum. Teraz to wszystko się rozpadło. Nasze marzenia zostały nam wyrwane. Potrząsnęłam głową i westchnęłam wiedząc, że jutro rano będę musiała stawić czoła Sabine. Będę musiała się tłumaczyć ze wszystkiego – z mojej pracy, zdolności psychicznych, mojego drugiego życia jako Avalon – i pomyśleć, że kilka godzin wcześniej myślałam, że gorzej być już nie może. - „ To naprawdę działało.” Powiedziałam, próbując sprawić, że Damen na mnie spojrzy, nie tylko dlatego, że chciałam by w to uwierzył, ale dlatego, że tego potrzebowałam. „Miał antidotum, pokazał mi je. Było takie… małe… mała szklana fiolka wypełniona zieloną cieczą. A potem wsadził ją do kieszeni i…” Z trudem przełknęłam, nie chciałam przeżywać tego na nowo. A przynajmniej nie mówić o tym. Nie jest mi to potrzebne, ponieważ ta scena jest ciągle odtwarzana w mojej głowie. Damen zmarszczył brwi i przybrał wyraz twarzy, który teraz mógł zobaczyć również u mnie. „A potem Jude to zniszczył.” Wzdycha i potrząsa głową. Jego spojrzenie było ponure, szczęka zaciśnięta w sposób, którego nie widziałam nigdy wcześniej. „Dlaczego w ogóle mu zaufałaś? Dlaczego opowiedziałaś mu o naszych słabych stronach? Po co to zrobiłaś?” Po jego spojrzeniu wiedziałam, że nie rozumie mojego zachowania. Z trudem przełknęłam, nie mogłam nic mówić, ponieważ wielka gula znajdująca się w moim gardle odmawiała mi prawa mówienia, w zamian tego, pomyślałam: Cóż… w końcu zaczął mnie winić za wszystko. Oceniał mnie – ale tym razem, za coś więcej niż zrobiła Jude, za coś co zrobiłam ja. Ale gdy spojrzałam na niego ponownie, wiedziałam, że to nie to. On po prostu próbuje zrozumieć to wszystko. „To moja piąta czakra. Moje słabe ogniwo. Ciągle tylko ufam złym ludziom, zamiast zaufać tym, którzy naprawdę są przy mnie przez cały czas.”Spojrzałam na Damena, szukając u niego jakiejś reakcji. Wiedziałam, że zasługuje na dużo więcej, dlatego dodałam: „Prawda jest taka, że złapał mnie w trudnej chwili…” Wstrzymałam, pamiętając jak słaba byłam w tamtej chwili – jak bliska byłam przekroczenia mostu i znalezienia się po tamtej stronie. I choć wiedziałam, że Damen wie wszystko na temat magii, to zwróciłam się z tym do Juda, nie powiedziałam mu o wszystkim, ponieważ byłam zbyt zawstydzona. „To był bardzo słaby moment dla mnie. Co mogę powiedzieć?” Damen odwraca się w moją stronę. Skórzane siedzenie prze chwilę skrzypi pod jego ciężarem. „I tu miałem nadzieję, że nauczyłaś się mi ufać. gdy będziesz mieć problemy będziesz zwracać się do mnie, a nie do Juda.” Jego głos jest cichy, poważny. Serce mnie zabolało, gdy to usłyszałam.

Zamknęłam oczy i oparłam się o siedzenie czując, że łzy napływają mi do oczu. „Wiem. Powinnam była ci powiedzieć. Ale mimo twoich wszystkich zapewnień, nie mogłam w to uwierzyć. Nie sądziłam, że na to zasługuję. I Damen, jeżeli myślisz, że wiesz wszystko co najgorsze, przemyśl to. Są jeszcze gorsze rzeczy…” Odwróciłam się twarzą do niego i przycisnęłam dłoń do jego policzka. Zdawałam sobie sprawę z energii jaka jest teraz między nami – od razu pomyślałam o tym, że byliśmy tak blisko. Nie mam obecnie żadnych opcji –nie mamy żadnych opcji. Roman nie żyje, a wraz z jego śmiercią zniknęło antidotum. Zamknęłam oczy, wzięłam głęboki oddech i podzieliłam się z nim wszystkim. Wszystkie straszne, upokarzające doświadczenia z mojego życia, płynęły teraz do jego umysłu. Okropna noc z Romanem, kiedy prawie straciłam dziewictwo, scena z mostem, kiedy próbowałam przejść na drugą stronę. Wiedziałam, że zasługuje na poznanie prawdy o mnie – jaka byłam, co planowałam – i to jaka jestem teraz. Wszystkie brudy z mojego życia, właśnie przed nim odkrywałam. Kiedy wszystko dobiega końca, chwyta mnie za dłonie i mówi: „Nic z tych rzeczy nie sprawiło, że zmieniłem zdanie na twój temat. Ani jedna rzecz.” Skinęłam głową, wiedząc, że mówi prawdę. W końcu to wiedziałam. W końcu dowiedziałam się co to prawdziwa i bezwarunkowa miłość. - „ Ever… musisz przeformułować to jak widzisz siebie i wybory, których dokonałaś.” Przekręciłam oczami, nie do końca go rozumiejąc. - „ To co zobaczyłaś, te wszystkie rażące cię błędy, nie czynią wszystkiego straconym. Myślisz, że zrobiłaś coś strasznego podając mi antidotum Romana, a prawda jest taka, że uratowałaś mi życie! Wybawiłaś mnie z Shadowlandu! Jeżeli byś tego nie zrobiła, trwałbym tam mimo, że Romy i Rayne próbowały mnie uratować. Gdybyś nie zmusiła mnie do wypicia go, moja dusza byłaby stracona, zginąłbym, byłbym skazany na samotność już przez całą wieczność.” Spojrzałam na niego, nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. Byłam tak bardzo skoncentrowana na pokonaniu Romana i wzięcia od niego antidotum oraz tym, że nie możemy się dotykać, że nie pomyślałam o tym, że uratowałam jego duszą przed wieczną otchłanią. - „ I jeszcze jedno…” Jego palce przesuwają się w stronę mojego podbródka, przez co od razu poczułam ciepłe mrowienie. „ Rzeczywiście odkryłaś Romana! Nie dotarłaś do niego podstępem, ale powołałaś się na jego człowieczeństwo, na resztę człowieczeństwa, która w nim pozostała. Dostrzegłaś w nim coś, czego inni nie byli nawet świadomi. Widziałaś w nim przyszłość, której nikt z nas nie mógł dostrzec. Czy wiesz jak niesamowite to było – wiesz jak bardzo jestem z ciebie dumny?” - „ Ale co z Haven?” Szepnęłam, pamiętając o jej groźbach. - „ Czy nie byłaś taka sama, gdy ja cię ocaliłem?” Pyta, całując moje ucho. - „ Ale nie wiesz o Shadowlandzie. Ja wiem i na dodatek posłałam tam jej chłopaka.” Odepchnęłam go, bo chciałam spojrzeć na jego twarz.

Ale on tylko kręci głową i przyciąga mnie z powrotem do siebie. „ Wiem, że mówiłem ci coś innego, ale gdybym był na twoim miejscu, postąpiłbym tak samo. Gdzie jest życie tam i jest nadzieja, prawda? Takie było moje motto przez ostatnie sześćset lat.” Przytuliłam się do niego, zagłębiając głowę w jego ramieniu i spojrzałam w stronę domu. Zobaczyłam, jak światło w pokoju Sabine zgasło. Ścisnęłam rękę Damena i powiedziałam: „Romy i Rayne mają rację. Wiesz wszystko o magii. Karma, którą wykorzystuje się we własnym celu, wraca z potrójną siłą.” Odsunęliśmy się od siebie, a nasze spojrzenia zawisły ciężko w powietrzu. - „ Pierwsza była sytuacja, gdy przemieniłam Haven – zmieniając ją sprawiłam, że ciągle chce mnie zniszczyć. Drugą sytuacją był mój pociąg do Romana – ciemny płomień, który się we mnie palił. A teraz… a teraz… Roman nie żyje, a wraz z nim zostało zniszczone antidotum. To znaczy, że mam już trzy sytuacje, prawda? Bo mój pociąg do niego był moją winą, tak? Potwór wynurzający się z mojej ciemnej strony, który kiedyś istniał, nie oznacza, że pokonałam go na dobre, on wciąż tam gdzieś jest. Czeka na odpowiedni moment by wrócić, tak? Wtedy gdy nawet nie zdążymy zobaczyć, bo będzie za późno?” Walczyłam o to by złapać oddech. Nagle ogarnęła mnie panika, przeczucie, wrażenie, że to nie jest jeszcze koniec, że to dopiero początek. Poczułam jego silne ramiona owinięte wokół mojego ciała. Po tym wszystkim co przeszłam, wiedziałam, że gdy to nadejdzie będę jeszcze bardziej silniejsza. Poczułam ciepły oddech Damena na moim uchu. „Tak, czy inaczej przejdziemy przez to razem. Zawsze będziemy razem. Będzie dobrze, tylko nie możemy w siebie zwątpić.”

Koniec.