Alyson Noel (6) Na zawsze

1

Noël Alyson Nieśmiertelni 06 Na zawsze

Ever i Damen musieli zmierzyć się z najpotężniejszymi wrogami, walczyć ze złem, zazdrością i zdradą. Teraz, by na zawsze być razem, muszą wrócić do samego początku i podważyć wszystko, w co wierzą. Czy przetrwają tę najpoważniejszą próbę miłości?

2

ROZDZIAŁ PIERWSZY - Ever, zaczekaj! Damen wyciąga rękę, chwyta mnie za ramię i próbuje zatrzymać przy sobie, ale ja gnam dalej. Muszę się spieszyć. Zwłaszcza teraz, kiedy jesteśmy tak blisko celu. Bardzo się niepokoi. Tak bardzo, że mam wrażenie, jakby troska wręcz skraplała mu się na skórze. Przyspiesza kroku, dogania mnie i splata swoje palce z moimi. - Powinniśmy wracać. To na pewno nie tutaj. Tu jest zupełnie inaczej. - Spogląda na niepokojący krajobraz, a potem na mnie. - Tak. Jest inaczej. - Pochylam się, mój oddech przyspiesza, a serce mocno bije. Przez chwilę rozglądam się dookoła, potem ruszam dalej. Brnę krok za krokiem, aż w końcu moje stopy zupełnie znikają w błocie. Wiedziałam - szepczę ledwo słyszalnie, chociaż właściwie do Damena nie muszę mówić, wystarczy, że coś pomyślę. - To wszystko widziałam we śnie. To... On patrzy wyczekująco. - ...wygląda właśnie tak, jak się spodziewałam. - Patrzymy na siebie, ja błękitnymi, on ciemnobrązowymi oczyma. Długo nie odwracam wzroku, bo chcę, żeby dokładnie przyjrzał się temu, co widzę. - Mam wrażenie, że to wszystko zmienia się... z mojej winy. Damen klęka obok, kładzie mi na plecach otwartą dłoń i powoli przesuwa ją w górę i w dół kręgosłupa. Pewnie chciałby mnie uspokoić, wyjaśnić, że jestem w błędzie, ale zamiast tego milczy. Nieważne, co powie, jak dobre argumenty przedstawi. Wie aż nazbyt dobrze, że nie dam się przekonać. Oboje pamiętamy, co powiedziała staruszka. Widzieliśmy jej oskarżycielsko wyciągnięty palec, świdrujące spojrzenie.

3

Słyszeliśmy jej ponurą pieśń o tajemniczych słowach i melodii, która głęboko wryła nam się w pamięć. Było to ostrzeżenie. Przeznaczone specjalnie dla mnie. A teraz jeszcze to. Wzdycham i patrzę na grób Haven... Jeśli można to tak nazwać. To tutaj parę tygodni temu zakopałam ubranie, które miała na sobie, gdy wysłałam jej duszę do Shadowlandu. Wszystko, co po niej pozostało. Miejsce, które uważałam za święte, teraz jest całkowicie odmienione. Żyzna dawniej ziemia stała się błotnistym bajorem, kwiaty, które unaoczniłam, zniknęły. Ani śladu życia; tylko ja i Damen mamy ochotę się tu zapuszczać. Powietrze już nie migocze magicznym blaskiem wygląda tak samo ponuro jak ciemna część Summerlandu, którą widziałam wcześniej. Jakby zwiastowało coś złego. Ptaki omijające to miejsce oraz obumarła trawa utwierdzają mnie w przekonaniu, że dzieje się coś niepokojącego. Coś, co sama sprowokowałam. Wszystkie nieśmiertelne dusze, które wysłałam do Shadowlandu, zbrukały tę piękną niegdyś krainę - niczym toksyny wylane na trawę. Mroczna i nieprzyjazna okolica, na którą patrzymy, stała się jakby przeciwieństwem Summerlandu. Teraz nie ma tu miejsca na magię i unaocznianie. - Nie podoba mi się to. - W głosie Damena słychać podenerwowanie, a jego oczy są niespokojne. Mnie też się to nie podoba, ja także marzę o tym, żeby odwrócić się na pięcie i po prostu odejść. Ale to nie takie proste. Od ostatniej mojej wizyty tutaj minęło dopiero kilka dni. Niby rozumiem, że zrobiłam, co do mnie należało - musiałam zabić Haven, moją byłą przyjaciółkę. Ale wewnętrzny głos kazał mi wrócić i prosić o przebaczenie. Za to, co zrobiłam i co zrobiła Haven. W ciągu zaledwie kilku dni światło przeobraziło się w ponury, jałowy cień. Do mnie należy teraz uratowanie Summerlandu. Zanim stanie się jeszcze gorzej.

4

- Co dokładnie ci się przyśniło? - pyta Damen łagodnym głosem i patrzy na mnie uważnie. Nabieram powietrza i przysiadam głębiej w błocie. Brudzę sobie przy tym moje stare, znoszone dżinsy, ale wcale mnie to nie martwi. Kiedy tylko stąd wyjdziemy, unaocznię sobie nowe. Ciuchy są teraz moim najmniejszym zmartwieniem. - Śniło mi się to już któryś raz. - Odwracam się i napotykam jego zdziwione spojrzenie. - Miałam podobny sen dawno temu. Zanim mnie zostawiłeś, żebym wybrała między tobą a Judeem. - Damen głośno przełyka ślinę i wzdryga się lekko. Głupio mi, nie chciałam sprawić mu przykrości. - Wtedy myślałam, że to Riley zesłała mi ten sen. Pojawiła się w nim i wyglądała jakby... żyła. - Kręcę głową. - No cóż, może to i była ona. Może zobaczyłam ją dlatego, że tak za nią tęskniłam. Ale zaraz potem okazało się, że to c i e b i e chciała mi pokazać. To był sen o tobie. Damen patrzy na mnie ze zdziwieniem. - No i? - przynagla, zaciskając szczękę jakby w oczekiwaniu na najgorsze. - No i... byłeś uwięziony w wysokiej klatce ze szkła. Z całych sił starałeś się wydostać, ale wszystko na nic - nie mogłeś uciec. Nawet kiedy próbowałam ci pokazać, że chcę pomóc, ty jakbyś mnie nie widział. Byłam dla ciebie niewidzialna, chociaż stałam po drugiej stronie szyby. Damen potakuje z ulgą i już widzę, że górę bierze jego zamiłowanie do prostych, logicznych rozwiązań. - Typowy sen freudowski. - Unosi brew. - Najwyraźniej uważasz, że nie poświęcam ci wystarczająco dużo uwagi, że cię nie słucham, a może nawet... Przerywam, zanim zdąży dokończyć. - Wierz mi, to nie był sen, jaki można znaleźć w pierwszym lepszym senniku. Tej nocy śniło mi się to samo co poprzednio. Kiedy zdałeś sobie sprawę, że nigdy się nie wydostaniesz, po prostu się poddałeś. Opuściłeś pięści, zamknąłeś oczy i osunąłeś się do Shadowlandu.

5

Damen z trudem przełyka ślinę. Udaje niewzruszonego, ale jest równie wstrząśnięty co ja. - A zaraz potem wszystko zniknęło. Naprawdę wszystko: ty, szklana klatka, krajobraz dookoła... wszystko. Został tylko kwadrat ponurej, błotnistej ziemi. Coś jak to tutaj. - Zaciskam usta. Oczyma wyobraźni widzę owo miejsce tak dokładnie, jakbym się tam znajdowała. - Tej ostatniej części nie było w pierwszym śnie. Ale mimo to obudziłam się z przeświadczeniem, że oba sny są nie tylko powiązane ze sobą, ale mają również coś wspólnego z tym fragmentem Summerlandu. Czułam, że muszę tu przyjść i sprawdzić. Przykro mi, że zaciągnęłam cię tu ze sobą. Przyglądam mu się. Z przyjemnością przesuwam wzrok po jego rozczochranych włosach, miękkiej, pogniecionej koszulce, wytartych dżinsach - ubraniach zgarniętych w pośpiechu, na kilka sekund przed tym, zanim unaoczniłam lśniący złoty welon, przez który dostaliśmy się tutaj. Damen obejmuje mnie swoimi mocnymi ramionami. Ich ciepło przypomina mi, że kilka godzin wcześniej zanurzyliśmy się oboje w pościeli, bardzo mocno przytuliliśmy i pogrążyliśmy we śnie. Wtedy naszym największym zmartwieniem było to, jak Sabine przeżyje kolejny tydzień, w którym nie zjawię się w domu. I jak przełknie to, że całkiem dosłownie potraktowałam jej ostrzeżenie, żebym nie wracała, dopóki nie znajdę pomocy, jakiej - jej zdaniem - potrzebuję. Rzeczywiście, potrzebuję pomocy, zwłaszcza w kwestii ponurej plamy, która rozpełza się po Summerlandzie; ale to nie o takiej pomocy mówiła Sabine. W tym nie pomoże mi żadne lekarstwo, kozetka psychiatry ani nawet najnowszy poradnik psychologiczny. Potrzeba znacznie więcej. W milczeniu patrzymy na grób Haven. Myśli Damena splatają się z moimi. Przypomina mi, że choćby nie wiem co nas czekało, on zawsze będzie przy mnie. Nie mogę się obwiniać.

6

Zabijając Haven, uratowałam Milesa. I siebie. Moc zwyczajnie ją przerosła. Złamała wszystkie zakazy. Nieśmiertelność ujawniła jej nową, zaskakującą stronę. Tylko że tu właśnie różnimy się z Damenem w opinii. Ja zgadzam się raczej z tym, co powiedział Miles, kiedy uratowałam mu życie: że w zachowaniu Haven koniec końców nie było nic zaskakującego. Wiele razy udowadniała, że ma skłonność do niepokojących zachowań. My jednak udawaliśmy, że tego nie dostrzegamy, bo była naszą przyjaciółką. Widzieliśmy tylko jej zalety Jednak tamtej nocy, kiedy zobaczyłam w jej oczach ten zwycięski błysk, gdy rzuciła w ogień koszulę Romano ostatnią nadzieję, że kiedykolwiek będziemy z Damenem naprawdę razem - wtedy zrozumiałam, że jej ciemna strona całkowicie zdominowała jasną. Jeżeli chodzi o śmierć Driny, była to walka o przetrwanie. Albo ona, albo ja. Z Romano doszło do tragicznego nieporozumienia; teraz widzę, że był to zwyczajny wypadek. W głębi duszy jestem przekonana, że Jude wmieszał się w to w dobrej wierze, po prostu w mojej obronie. Widziałam, jak pomysł rodzi się w jego myślach. Wstajemy z Damenem powoli. Nastrój jest poważny. Musimy pogodzić się z tym, że nie znajdziemy tu odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Najlepiej zrobimy, idąc do Wielkich Sal Mądrości. Może tam zagadka się wyjaśni. Zbieramy się już do drogi, kiedy nagle słyszymy tę niepokojącą pieśń. Zamieramy. Podniesie się z bagien Pod same niebiosa, Tak jak i ty-ty-ty się uniesiesz... Damen ściska mnie za rękę, przyciąga do siebie i razem zwracamy się ku staruszce. Dookoła jej sędziwej, pomarszczonej twarzy unoszą się niczym srebrna aureola długie pasma włosów, które wysunęły się z opadającego na plecy warkocza. Kobieta

7

wbija we mnie spojrzenie załzawionych, zasnutych bielmem oczu i śpiewa dalej: Z mrocznych głębin Przedostać się chce do światła, Pragnąc tylko jednego: Prawdy! Prawdy o swym istnieniu. Ale czy na to pozwolisz? Pozwolisz mu wznieść się i rozwinąć? Czy skażesz na wieczne ciemności? Czy każesz umęczonej duszy zginąć? Powtarza pieśń, końcówkę każdego wersu akcentując wysokim tonem: bagien - niebiosa - uniesiesz - głębin - światła - jednego - prawdy - istnieniu - pozwolisz - rozwinąć - ciemności - zginąć - zginąć - zginąć... Potem tylko powtarza ostatni wers. Przez cały czas mierzy mnie czujnie wzrokiem, mimo że jej oczy wydają się ślepe. Unosi przed sobą sękate, przykurczone dłonie, a gdy otwiera powoli palce, wylatuje spomiędzy nich chmura pyłu. Damen ściska mocniej moją rękę i rzuca staruszce ostrzegawcze spojrzenie. - Zostań tam, gdzie jesteś - mówi i występuje krok przede mnie. Zatrzymaj się. Nie podchodź. - W jego stanowczym głosie brzmi oczywista groźba. Nawet jeśli stara kobieta usłyszała Damena, nie zwraca na niego uwagi. Nie spuszcza ze mnie świdrującego wzroku. Jej stopy nieuchronnie drepczą do przodu, a usta układają się w słowa pieśni. Zatrzymuje się tuż przed nami, na granicy ciemnej plamy, w miejscu, gdzie kończy się trawa, a zaczyna błoto. Nagle zniża głos i mówi: - Czekaliśmy na ciebie. Kłania się nisko przede mną, zaskakująco zgrabnie i lekko jak na kogoś tak sędziwego.

8

- Wspominała pani - odpowiadam ku przerażeniu Damena. „Nie rozmawiaj z nią!" - ostrzega mnie telepatycznie. „Po prostu rób to co ja. Jakoś nas stąd wydostanę". Jestem pewna, że usłyszała jego myśli, bo przesuwa na niego wzrok. - Damen. - Wywraca oczy tak, że jej wypłowiałe, błękitne tęczówki prawie znikają. On sztywnieje na dźwięk swojego imienia. Mentalnie i fizycznie przygotowuje się na najgorsze, ale i tak jest zaskoczony jej słowami. - Damen. Augustus. Notte. Esposito. To ty jesteś przyczyną wszystkiego. - Jej cieniutkie włosy tańczą w podmuchach unaocznionego wiatru. - A Adelina jest rozwiązaniem. - Składa dłonie jak do modlitwy i przewierca mnie spojrzeniem. Zerkam to na jedno, to na drugie. Sama nie wiem, co jest bardziej niepokojące: to, że ona wie, jak Damen się nazywa (co więcej, zna nazwisko, którego nawet ja nie słyszałam, a to, które znam, wymawia jakoś dziwacznie), czy też to, że na dźwięk jej słów Damen cały blednie i zastyga. No i przede wszystkim: kim, do cholery, jest Adelina? W myślach Damena krystalizują się odpowiedzi, ale zanim zdąży ubrać je w słowa, ona intonuje śpiewnie: - Osiem. Osiem. Trzynaście. Zero. Osiem. To klucz, którego potrzebujesz. Spoglądam na nią, potem na niego. Damen mruży oczy, zaciska zęby i mamrocze coś niezrozumiale. Wreszcie chwyta mnie mocniej za rękę i próbuje wyrwać z błota, odciągnąć jak najdalej od niej. Ostrzega mnie, żebym na nią nie patrzyła, ale bezskutecznie. Odwracam się przez ramię i spoglądam prosto w załzawione oczy. Jej skóra jest tak cienka i przezroczysta, że wygląda, jakby była podświetlona od spodu. Staruszka otwiera usta i powtarza wyliczankę:

9

- Osiem, osiem, trzynaście, zero, osiem. Taki jest początek. Początek końca. Tylko ty możesz otworzyć. Tylko ty... ty... ty... Adelino... Jej słowa rozbrzmiewają echem w naszych uszach na długo po powrocie na ziemię.

10

ROZDZIAŁ DRUGI - Nie możemy udawać, że nic się nie stało. - Odwracam się do niego. Coś mi mówi, że będzie miał inne zdanie. - Jasne, że możemy. Nie mam zamiaru poświęcać temu ani minuty. Brzmi to trochę szorstko, więc szybko przesyła mi przeprosiny, które w jego dłoni rozkwitają czerwonym tulipanem z wygiętą zieloną łodygą. Biorę kwiat, przysuwam go do nosa i wdycham subtelny, stworzony tylko dla mnie zapach. Miękkie płatki muskają mi usta. Damen przechadza się od łóżka do okna. Jego bose stopy przemierzają to kamienną posadzkę, to puszysty dywan. Wiem, że w jego głowie aż huczy od myśli, więc postanawiam go uprzedzić i szybko przedstawić swoje racje. - Nie można po prostu udawać, że coś nie istnieje, tylko dlatego, że jest dziwne, nieznane albo, tak jak teraz, niewygodne. Damen, mam co do niej takie same odczucia jak ty. Ale to niemożliwe, żebyśmy ją spotkali kilka razy zupełnie przypadkiem. Wiesz doskonale, że takie zbiegi okoliczności nie istnieją. To musi mieć znaczenie. Od wielu tygodni próbuje mi przekazać jakąś wiadomość. Tą swoją pieśnią, przeszywającym spojrzeniem... - Drżę mimo woli. Wolałabym, żeby tego nie widział. Wskakuję na łóżko i trę dłońmi pokryte gęsią skórką ramiona. - Najwyraźniej chce nam coś powiedzieć, dać jakąś wskazówkę. I myślę, że powinniśmy przynajmniej spróbować zgadnąć, o co jej chodzi. Prawda? - Milknę, żeby odpowiedział, ale on siedzi uparcie twarzą do okna, tyłem do mnie, i nie mówi nic. Widzę tylko jego pochylone plecy i uniesioną głowę. Ciągnę więc: - Co by się takiego stało, gdybyśmy spróbowali? Jeżeli to faktycznie

11

stara wariatka z demencją, to dobra, trudno, nic wielkiego. Przecież stracimy najwyżej parę dni, a możemy zyskać całą wieczność. No a jeśli się okaże, że ona jednak nie jest szalona, to... - Przerywam, bo Damen odwraca się z twarzą tak ponurą, że aż się wzdrygam. -Co by si ę stało?! - Patrzy mi prosto w oczy. Usta ma zacięte. Naprawdę o to pytasz? Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy? Czubkiem buta kopię dywan. Jestem w poważnym nastroju, ale nie chcę dać tego po sobie poznać. Podskórnie czuję, że to, czego właśnie byliśmy świadkami, ma znacznie większe znaczenie, niż Damen jest gotów przyznać. Wszechświatem nie rządzi wyłącznie przypadek. Wszystko ma jakąś przyczynę. I mogłabym przysiąc, że ta pozornie szalona, ślepa staruszka daje nam wskazówkę. Muszę się tylko dowiedzieć, czego ta wskazówka dotyczy. Niestety, nie mam pojęcia, jak przekonać do mojego planu Damena. - Właśnie tak chcesz spędzić całe ferie? Na tropieniu zagadek jakiejś zgrzybiałej dziwaczki? Moim zdaniem doszukujesz się w tym wszystkim sensu, który nie istnieje. „A jaki mam wybór?" - myślę. Pamiętam wyraz twarzy Sabinę, kiedy wróciłam do domu dopiero nad ranem - zaraz po tym, jak wysłałam moją byłą przyjaciółkę do Shadowlandu, a później spontanicznie zorganizowaliśmy jej w Summerlandzie pogrzeb. Sabinę... Owinięta ciasno szlafrokiem, z bladymi i wykrzywionymi ponuro ustami. Ale najgorsze były błękitne oczy, które wpatrywały się we mnie przepełnione jednocześnie gniewem i strachem; podkrążone, z ciemnofioletowymi sińcami. Oświadczyła zachrypłym głosem, używając ułożonych wcześniej słów, że muszę wybrać: albo znajdę pomoc, jakiej - jej zdaniem - potrzebuję, albo się wyprowadzę. Kiwnęłam głową, obróciłam się na pięcie i wyszłam. Od tamtej pory mieszkam u Damena.

12

Odsuwam te myśli na bok, w miejsce, do którego wrócę kiedy indziej. Zdaję sobie sprawę, że prędzej czy później będziemy musieli to przedyskutować, ale na razie zdecydowanie ważniejsze są ciemne plamy w Summerlandzie. Chcę zapytać Damena o coś jeszcze. Miał nadzieję, że nie poruszę tego tematu - przez jego twarz przebiega grymas niechęci, ale wzrusza ramionami, starając się zbagatelizować problem. - Skąd wiedziała, jak się nazywasz? - Snuje się po Summerlandzie, a tam wiedza leży na ziemi, wystarczy się schylić. - Unosi brew i uśmiecha się półgębkiem. - Założę się, że w Wielkich Salach Mądrości każdy mógłby z łatwością sprawdzić, jak się nazywam. - Wcale nie każdy, tylko wtajemniczeni. - Całkiem niedawno przekonałam się, jak to jest być niewtajemniczonym. Wielkie Sale Mądrości nie chciały się dla mnie otworzyć, dopóki się nie pozbieram i nie będę miała znowu „pozytywnej fazy", jak pewnie określiłby to Jude. Chciałabym zapomnieć o tych okropnych chwilach. Damen patrzy na mnie. Nie zamierza się poddawać, ale widzę, że szuka kompromisu. Ja jednak jestem przekonana, że chowając głowę w piasek, niczego nie zdziałamy. Musimy wziąć sprawy w swoje ręce. Potrzebujemy planu działania. - Wiedziała, że nazywałeś się Esposito. - Uważnie mu się przyglądam, ciekawa, jak się z tego wywinie. - To twoje nazwisko z dzieciństwa. - Tak go nazwano, gdy był jeszcze śmiertelny, po tym, jak rodzice Damena zostali zamordowani, a jego oddano do sierocińca. - Tak jak mówiłem - odpowiada bez namysłu - w Summerlandzie bardzo łatwo zdobyć informacje na różne tematy. A to tylko niewesołe wspomnienia z dalekiej przeszłości, do których wolę nie wracać. Kończy zdanie westchnieniem. Najwyraźniej nie ma już ochoty do sprzeczki. - Mówiła też, że nazywałeś się jeszcze inaczej. Notte. - Patrzę na niego stanowczo, dając mu do zrozumienia, że nie

13

dam się zbyć tak łatwo. Chcę usłyszeć odpowiedź. Prawdziwą. Wzruszenie ramion i zmarszczenie brwi nie wystarczy. Odwraca się na chwilę, ale zaraz patrzy z powrotem na mnie. Jego ramiona opadają z rezygnacją, a twarz się rozluźnia. Dłonie wbija głęboko w kieszenie. Przez chwilę jest mi głupio, że tak go naciskam. Zaraz jednak zwycięża ciekawość. Splatam ramiona, zakładam nogę na nogę i czekam. - Notte. - Kiwa głową. Nadaje słowu piękny włoski akcent. Ja bym tak nie potrafiła. - To moje nazwisko. Jedno z wielu. Spoglądam na niego bez mrugnięcia. Nie chcę czegoś przegapić. Obserwuję jego smukłe ciało. Damen przełyka ślinę, pociera brodę, krzyżuje nogi w kostkach i opiera się o parapet. Bawi się chwilę żaluzjami, wygląda przez okno na basen i ocean oświetlony blaskiem księżyca. Potem zamyka okno i odwraca się ku mnie. - Wspomniała też nazwisko Augustus. Kiedyś było to moje drugie imię. Nie istniał wówczas zwyczaj nadawania dzieciom drugich imion, ale mojej matce bardzo na tym zależało. Poza tym pierwszy raz spotkaliśmy się właśnie w sierpniu*, dokładnie ósmego sierpnia. Pomyślałem, że musi to być jakiś znak. Nazwisko łączy mnie z tobą. Przełykam gulę w gardle i obracam w palcach wysadzaną kryształkami bransoletkę, którą dał mi tamtego dnia na wyścigach. Ogarnia mnie nieoczekiwane wzruszenie. - Ever, musisz zrozumieć, że jestem na świecie już bardzo, bardzo długo. Musiałem co jakiś czas zmieniać tożsamość. Inaczej ktoś by się zorientował, że nie umieram. Mógłby odkryć.. . moją naturę. Kiwam głową. Do tej pory wszystko, co powiedział, brzmi najzupełniej rozsądnie. Ale zostało wiele do wyjaśnienia i Damen zdaje sobie z tego sprawę. * Gra słów, po angielsku 'August' znaczy sierpień (przyp. tłum.).

14

- To kiedy miałeś na nazwisko Notte? - pytam. Damen zamyka oczy i trze powieki. - Od samego początku. To moje prawdziwe nazwisko. Uspokajam oddech. Staram się opanować, mimo że w głowie huczy mi od pytań. Przede wszystkim: „Jakim cudem ta kobieta je znała?". I jeszcze: „Jakim cudem je znała, skoro nawet ja nie miałam o nim pojęcia?". - Nie było powodu, żeby ci o tym wspominać - odpowiada na moje niewypowiedziane pytanie. - Przeszłość to przeszłość. Koniec. Nie ma sensu jej rozpamiętywać. Wolę skupić się na teraźniejszości, na właśnie tej, a nie innej chwili. - Unosi twarz i patrzy na mnie ciemnymi, ale rozświetlonymi oczyma. Zaczyna wstawać; chce do mnie podejść i odwrócić moją uwagę od niewygodnego tematu. - W pawilonie jakoś nie masz nic przeciwko powrotom do przeszłości - mówię. Damen nieruchomieje. Widzę, że trafiłam w czuły punkt, i głupio mi, że stosuję chwyty poniżej pasa. Pawilon, wspaniały prezent od niego na siedemnaste urodziny, to jedyne miejsce, gdzie naprawdę jesteśmy razem - oczywiście w granicach ówczesnych konwenansów. Tylko tam możemy się przytulać bez obaw, że dotyk mojej skóry go uśmierci. Nie musimy bać się klątwy DNA, która rozdziela nas tu, na ziemi. Wybieramy dowolną chwilę z naszych minionych istnień, przenosimy się do niej i rozkoszujemy jej słodyczą. Uwielbiam pawilon, tak samo jak Damen. - Przepraszam, nie chciałam... Jednak on gestem nie pozwala mi dokończyć. Wraca pod okno. - To co powinienem według ciebie zrobić, Ever? - Patrzy na mnie z czułością, której brakuje jego słowom. - Czego ode mnie oczekujesz? Opowiem ci o mojej przeszłości wszystko, czego sobie zażyczysz. Przygotuję ci listę moich nazwisk, łącznie z wyjaśnieniem, dlaczego je wybrałem. Nie potrzebujemy do tego

15

jakiejś szurniętej staruszki. Nie zamierzam nic przed tobą ukrywać. Nie przedyskutowaliśmy tego wcześniej, bo wydawało mi się to niepotrzebne. Zdecydowanie wolę patrzeć w przyszłość niż w przeszłość. Zapada cisza. Damen trze oczy i maskuje ziewnięcie. Zerkam na budzik i już wiem dlaczego - jest środek nocy. Nie pozwalam mu wypocząć. Wysuwam ku niemu rękę i przyciągam go do siebie, do łóżka. Uśmiecham się, bo pierwszy raz, odkąd obudziłam go szamotaniną wywołaną koszmarem sennym, jego oczy błyszczą z zadowolenia. Jak zawsze, kiedy jest blisko, czuję ciepłe mrowienie. Damen obejmuje mnie i popycha do tyłu. Opadamy na zmiętą pościel, poduszki i koce. Muska ustami linię mojego obojczyka i kark. Ja całuję i lekko przygryzam jego ucho. - Masz rację - szepczę ledwo słyszalnie - to może poczekać do rana. W tej chwili liczy się tylko tu i teraz.

16

ROZDZIAŁ TRZECI Można by pomyśleć, że po dwóch tygodniach budzenia się w łóżku Damena, w jego ramionach, przyzwyczaiłam się do tego. Ale nie. Nic z tych rzeczy. Chociaż nie miałabym nic przeciwko. Chciałabym się przyzwyczaić. Do pewności, jaką daje jego ciało przytulone do mojego, do ciepła oddechu, jaki czuję na uchu... Ale na razie to ciągle jest nowe. Zaraz po przebudzeniu jestem zwykle lekko skołowana. Trochę trwa, zanim wszystko sobie ułożę, przypomnę, w jakiej sytuacji się znajduję, gdzie jestem i jak właściwie się tu znalazłam. To, jak się tu znalazłam, przypomina mi się na końcu. Wtedy markotnieję. Nie najlepszy sposób, by zacząć nowy dzień. - Buongiorno - szepcze zachrypnięty Damen. Wtula twarz w zasłonę moich jasnych, spływających po szyi włosów i wdycha mój zapach. Każdego ranka wita mnie w jednym z języków, które zna. Dzisiaj - w ojczystym włoskim. - Nawzajem. Buongiorno. - Mój głos jest stłumiony, bo mówię prosto w wypełnioną puchem poduszkę. - Jak ci się spało? Przewracam się na plecy, odgarniam włosy z oczu i dłuższą chwilę po prostu przypatruję mu się z przyjemnością. To kolejna rzecz, do jakiej się jeszcze nie przyzwyczaiłam: oglądanie Damena. Jest tak niesamowicie przystojny, że aż zapiera dech.

17

- Dobrze. - Zamykam oczy i ukradkiem unaoczniam świeży, miętowy oddech. Dopiero wtedy mówię dalej: - To znaczy... nie pamiętam, co mi się śniło. To chyba dobrze, prawda? Damen przewraca się na bok i opiera głowę na dłoni, żeby lepiej mnie widzieć. - Nic nie pamiętasz? Zero? - pyta z zabawną nadzieją w głosie. - Hm, zastanówmy się... - Udaję, że się namyślam, i stukam palcem w brodę. - Pamiętam, jak zgasiłeś światło i położyłeś się obok... - Zerkam na niego. - Pamiętam, jak mnie dotykałeś... a właściwie, jak mnie prawie dotykałeś... - Po jego rozmarzonej minie poznaję, że on też to pamięta. - I wydaje mi się, że przypominam sobie, jak mnie prawie całowałeś... ale nie jestem do końca pewna, czy mi się nie przywidziało... - Nie jesteś pewna? - Jego spojrzenie i uśmiech zdradzają, ile by dał, żeby odświeżyć mi pamięć. Też się uśmiecham. - Aha, i jeszcze pamiętam jakąś spontaniczną wyprawę do Summerlandu w środku nocy i starszą, lekko szaloną kobietę, którą spotkaliśmy koło miejsca, gdzie zakopaliśmy rzeczy Haven. Przypominam sobie, że co prawda niechętnie, ale jednak zgodziłeś się pomóc mi rozszyfrować, co chciała nam przekazać... Dobry nastrój Damena szybko znika. Patrzę mu w oczy i - co za niespodzianka! - ma dokładnie taką minę, jakiej się spodziewałam: jakbym wylała mu na głowę wiadro zimnej wody. Przewraca się z powrotem na plecy i pogrążony w myślach gapi się w sufit. Po chwili siada, zrzuca nogi z łóżka i usiłuje wyplątać się z kołdry. - Damen... - Nie jestem pewna, co chcę powiedzieć. Damen wchodzi mi w słowo: - Miałem nadzieję, że w ferie będziemy zajmować się czym innym. Podchodzi do okna i rzuca mi spojrzenie. - Czym? - Mrużę oczy, zastanawiając się, co ma na myśli.

18

- Na początek przydałoby się uregulować sytuację z Sabinę, nie sądzisz? Sięgam po jego poduszkę i chowam w niej twarz. Nie jest to ani skuteczna, ani dojrzała metoda rozwiązywania problemów, ale teraz w ogóle mnie to nie obchodzi. W końcu jeżeli nie chcę nawet myśleć o Sabinę, to chyba jasne, że nie chcę o niej też mówić, prawda? Ale proszę bardzo, Damen jak gdyby nigdy nic włazi w sam środek mojego tabu numer jeden. - Ever... - Usiłuje odciągnąć poduszkę, ale trzymam ją mocno. - Nie możesz tego tak zostawić. Tak się nie robi. Prędzej czy później będziesz musiała się z tym zmierzyć. - Jeszcze raz bezskutecznie próbuje odsłonić moją twarz, potem wzdycha i wraca na miejsce przy oknie. - Wyrzucasz mnie? - Przesuwam poduszkę na brzuch, obracam się na bok i otulam ją ramionami, jakby stanowiła tarczę przed potencjalnym niebezpieczeństwem. - Nie! - Pospiesznie kręci głową. Przeczesuje rozczochrane włosy palcami i nadaje im schludny wygląd. - Dlaczego miałbym cię wyrzucać? - Spogląda na mnie z bezgranicznym zdumieniem i kładzie dłoń z powrotem przy swojej nodze. - Uwielbiam z tobą spać i uwielbiam się z tobą budzić. Myślałem, że wiesz. - Na pewno? - Patrzę na jego zakłopotaną minę. - Czy to nie jest frustrujące? No wiesz, niby śpimy w jednym łóżku, ale nie śpimy... ze sobą. - Zaciskam usta i czuję, jak płoną mi policzki. - Wiesz, co jest frustrujące? To, że chowasz się za poduszką, żeby uniknąć rozmowy o Sabinę. Zamykam oczy i odruchowo skubię szew poduszki. Ja i Damen jesteśmy w coraz bardziej odmiennych humorach. Obyśmy zachowali zdolność komunikacji. - Bo nie ma o czym rozmawiać. Sabinę uważa, że zwariowałam. Ja się z tym nie zgadzam. No, może i zwariowałam, ale nie tak, jak ona myśli. Zerkam na Damena. Chciałabym trochę rozluźnić atmosferę, ale moje wysiłki idą na marne. Jest w grobowym nastroju. - Obstaje przy swoim. Ja mogę albo się z nią

19

zgodzić, albo odejść. Takie dała mi ultimatum. Owszem, to bardzo, bardzo trudne i przykre, ale myślę sobie, że kto wie, może i lepiej, że tak się stało. Rozumiesz, o czym mówię? Mruży oczy z namysłem. Splata ręce na piersi, napina i rozluźnia mięśnie. - Nie, nie rozumiem. Wytłumacz mi. - Ty zawsze powtarzasz, że prędzej czy później trzeba się pożegnać. I lepiej prędzej niż później. Mówiłeś, że tak to już jest, prawda? No więc po co mam się z nią godzić, skoro za parę miesięcy i tak będę musiała zniknąć? Sabinę wkrótce zaczęłaby coś podejrzewać. Byłoby widać jak na dłoni, że coś jest nie tak. Jak wyjaśnić, że żadne z nas się ani trochę nie starzeje? A Sabinę jest osobą, która lubi rozsądne, logiczne wyjaśnienia. Chyba nie muszę dodawać, co to oznacza. Patrzymy na siebie. Mimo że użyłam wszystkich najważniejszych argumentów, nawet tych, które pochodzą od samego Damena, widzę, że go nie przekonałam. Nadal uważa, że powinnam teraz wstać z łóżka, pomaszerować do Sabinę i się z nią pogodzić. Czyli albo on jest niewiarygodnie uparty, albo ja nie wyjaśniłam wystarczająco dobrze, o co mi chodzi. Albo i to, i to. - Po co odwlekać to, co nieuniknione? - Przełykam ślinę i przytulam mocniej poduszkę. - Niewykluczone, że to wszystko wydarzyło się nieprzypadkowo. Sam wiesz, jak się bałam pożegnania. A teraz nie muszę się żegnać. Może tak będzie łatwiej. Takiego rozwiązania szukałam i... dostałam je w pewnym sensie w prezencie od wszechświata. - Słowa płyną tak szybko, że muszę zamilknąć, żeby zaczerpnąć powietrza. Niestety, jedno spojrzenie w oczy Damena uświadamia mi, że nadal jest innego zdania. Postanawiam więc zaatakować z drugiej strony. Mam nadzieję, że nowa taktyka okaże się skuteczna. - Powiedz, tylko szczerze. Czy podczas twoich pożegnań ani razu nie użyłeś kłótni jako pretekstu do odejścia? - Jasne, że tak. - Unika mojego wzroku i skubie gumkę czarnych bawełnianych bokserek. - I to nie raz. Ale to nie znaczy, że zrobiłem dobrze.

20

Milczę, bo nie mam nic do dodania. Damen odwraca się, żeby otworzyć żaluzje. Mrużę oczy w nikłym szarym grudniowym świetle. - Może i masz rację. - Przygląda się widokowi za oknem. - Może rzeczywiście tak będzie najrozsądniej. Nawet gdybyś powiedziała Sabine prawdę, dolałabyś oliwy do ognia. Nie uwierzyłaby. A jeśliby jakimś cudem uwierzyła, na pewno od razu by to potępiła. I, co gorsza, miałaby rację. To, co zrobiłem i czym cię uczyniłem... to wbrew naturze. Wbrew wszystkim jej prawom. - Przerywa i odwraca się w moją stronę. Oczy zamglił mu żal. - Jednego jestem pewien. Nasze życie przebiega niezgodnie z pierwotnym planem. Nasze ciała są nieśmiertelne, ale nasze dusze nie. Igramy z najbardziej podstawowymi zasadami rządzącymi światem. Jesteśmy przeciwieństwem tego, czym powinniśmy być. Chcę coś powiedzieć, chociażby dlatego, że strasznie przykro oglądać go w takim stanie. Ale nie dopuszcza mnie do słowa. Jeszcze nie skończył, zostało mu coś ważnego do przekazania. - Pobyt w Shadowlandzie utwierdził mnie w tym przekonaniu. Byłaś tam dwa razy, Ever. Za pierwszym razem za moim pośrednictwem, a niedawno z winy Haven. Zaprzeczysz temu, co powiedziałem wcześniej? Możesz z ręką na sercu stwierdzić, że to nieprawda? Nabieram głęboko powietrza i przypominam sobie ten okropny dzień, kiedy Haven wbiła mi pięść w gardło, w mój najsłabszy punkt - piątą czakrę. Wszystko z powodu złej oceny sytuacji i zaufania zupełnie niewłaściwym osobom. Żeby mnie zabić, wystarczyło jedno porządne uderzenie. Wepchnęła mnie w przerażającą, czarną otchłań zapomnienia, dom nieśmiertelnych dusz. Pamiętam, jak wirując, spadałam w głąb ciemności, zagubiona w pustce i dręczona niezliczonymi obrazami z moich poprzednich istnień. Musiałam przeżyć jeszcze raz wszystkie popełnione błędy, wszystkie niewłaściwe decyzje i zło, jakie wyrządziłam. Na własnej skórze odczuwałam ból innych. Ale

21

wyswobodziłam się z więzienia wiecznej samotności, kiedy poznałam prawdę - że Damen jest tym jedynym. Miłością na całą wieczność. Moją bratnią duszą. Nagle olśniła mnie prawda na temat naszego związku i jednocześnie całą sobą zdecydowałam, że pragnę być z nim na zawsze. Tylko dzięki temu wróciłam. Przyjęcie tej miłości wyzwoliło mnie od brzemienia słabej czakry. Dlatego mogę teraz być tu, gdzie jestem. Przytakuję ruchem głowy. Nie mam nic do dodania. Damen wie, co zobaczyłam i czego doświadczyłam, jakby sam przez to przeszedł. - Tylko ty i ja, Ever. Mamy tylko siebie. Pewnie ja cieszę się z tego bardziej niż ty, bo zdążyłem przywyknąć do samotniczego życia. - Jest jeszcze Miles. - Szybko przypominam Damenowi, że Miles również został wtajemniczony w nasz sekret nieśmiertelności. - No i Jude. - Nagle ściska mnie w gardle. Czuję się nieswojo, wspominając mu o Judzie, chociaż postanowili przecież zakopać topór wojenny. - Czyli mamy jednak jakichś znajomych, prawda? Jednak Damen tylko wzrusza ramionami. Najwyraźniej myśli o tym, co pominęłam milczeniem, bo było zbyt bolesne. Pewnego dnia Miles i Jude staną się starszymi, siwymi panami, chodzącymi wcześnie spać i ekscytującymi się partią warcabów, podczas gdy ja i Damen zupełnie się nie zmienimy. - Po prostu przykro mi, że rozstajecie się z Sabine w gniewie - mówi w końcu i patrzy na mnie, jakby chciał westchnąć. - Ale może masz rację, jest to jakiś sposób na rozstanie. Skoro to i tak nieuniknione. Odrzucam poduszkę i wyciągam ku niemu rękę. Nie znoszę, kiedy się smuci i o wszystko obwinia. Najchętniej całkiem zmieniłabym temat. Jednak on już się odwrócił i nie zauważa mojej ręki. Opuszczam ją więc i zaczynam skubać kołdrę.

22

- No dobra, a poza fajką pokoju, którą miałabym wypalić z Sabine, co miałeś na myśli, mówiąc o zajęciach na ferie? - pytam z nadzieją, że rozwieję burzowe chmury. Nie od razu udaje mi się go rozweselić, ale po chwili widzę, że trud się opłacił. Uśmiech rozświetlający mu twarz natychmiast wypogadza szarobury dzień. - Tak sobie myślałem, że fajnie byłoby zrobić coś spontanicznego, może nawet trochę szalonego. Wreszcie mieć coś z życia. Pamiętasz w ogóle, jak to jest mieć coś z życia? - Jak przez mgłę - odpowiadam, podejmując jego grę. - Moglibyśmy gdzieś wyjechać... - Zerka na mnie tajemniczo, po czym podchodzi do stojącego po drugiej stronie pokoju pokrytego kremową skórą szezlonga. Sięga po ciemny jedwabny szlafrok, który rzucił w nocy na podłokietnik, i zakłada go zwinnym, płynnym ruchem. Przyglądam mu się uważnie. Ciekawe, czy zaplanował to wszystko wcześniej, czy też stara się odwrócić moją uwagę czymś wymyślonym naprędce. - Ale... - Przerywa i zawiązuje szlafrok w taki sposób, że pasek zwisa luźno na biodrach, a poły rozchylają się, demonstrując spory kawałek nagiej klatki piersiowej i umięśnionego brzucha. Siadam na łóżku, opieram się o wezgłowie i naciągam kołdrę pod brodę. Widząc Damena prawie nagiego, uświadamiam sobie, że sama jestem skąpo ubrana. Wciąż nie przyzwyczaiłam się, że mieszkamy razem i oglądamy się w intymnych sytuacjach. Rano zwykle czuję się onieśmielona. - Ever, przecież wiem, jak bardzo ci zależy, żeby jak najszybciej uporać się z problemami, które cię trapią. I powtórzę to, co powiedziałem w nocy: jak najbardziej chcę ci pomóc... - W jego spojrzeniu widzę, że przygotował argumenty nie do odparcia. Czeka mnie frontalny atak jego imponujących umiejętności oratorskich. - ...więc zgadzam się poświęcić na to tydzień. Siedem pełnych dni wyłącznie na rozpracowanie zagadki szalonej babci.

23

Ale jeżeli okaże się, że w ciągu tygodnia do niczego nie dojdziemy, to proszę cię o jedno: pogódź się z porażką. Wtedy przejdziemy do planu B. Będziemy się dobrze bawić. Co ty na to? Przygryzam policzek i przez chwilę zastanawiam się, co odpowiedzieć. - To zależy. Damen patrzy na mnie i zmienia pozycję, a pasek szlafroka opada jeszcze niżej. I pokazuje jeszcze więcej. To nie fair. - Zależy od tego, jaki jest plan B - ciągnę. Staram się patrzeć mu w oczy. - Muszę wiedzieć, co mnie czeka, dokąd chcesz mnie zabrać. Nie kupię kota w worku. Wiesz, że mam swoje zasady. - Nie wytrzymuję widoku jego cudownego odsłoniętego ciała, więc przenoszę wzrok na skórki przy moich paznokciach. Serce podskakuje mi z radości, gdy słyszę jego głęboki, serdeczny śmiech wypełniający pokój. Cieszę się, że chandrę mamy już za sobą. Damen odwraca się i idzie do łazienki. Na odchodnym rzuca jeszcze przez ramię: - Ever, zabiorę cię na porządne, zasłużone wakacje. Tylko ty i ja w jakimś wspaniałym, egzotycznym miejscu. Z daleka od wszystkich i wszystkiego. Ja wybiorę, dokąd pojedziemy. Ty musisz się tylko zgodzić. Uśmiecham się w duchu na samą myśl o tej cudownej wizji, ale nie mogę dopuścić, żeby wiedział, jak się cieszę. - Zobaczymy. - Moje słowa zagłusza już szum tryskającej z prysznica wody w przestronnej kabinie. - Zobaczymy - szepczę. Czuję pokusę, żeby do niego dołączyć. Doskonale wiem, że właśnie tego chce. Mam jednak tylko tydzień na rozszyfrowanie słów staruszki. Zamiast pod prysznic idę więc po laptop Damena.

24

ROZDZIAŁ CZWARTY - Znalazłaś coś? - Damen wyciera mokre włosy, potem odrzuca ręcznik na bok i szybko przeczesuje czuprynę palcami. Odjeżdżam od biurka i odwracam się w jego stronę. Kołyszę się na krześle obrotowym w tył i w przód i kręcę się na boki. - Wrzuciłam w wyszukiwarkę liczby, jakie podała. Pomyślałam, że to może jakaś data, kod albo numer psalmu, wiersz czy coś w tym rodzaju. Wzruszam ramionami. - Szukałam też po imieniu „Adelina", ale żadnych sensownych wyników. Potem wpisałam imię razem z liczbami, nadal nic. A przynajmniej nic, co miałoby jakikolwiek związek z nami. Damen kiwa głową, znika na chwilę w garderobie i wraca ubrany w czyste dżinsy i czarny wełniany sweter. Ja idę na łatwiznę: unaoczniam na sobie ubrania. Zestaw jest podobny, też dżinsy i sweter. Tyle że mój sweter jest niebieski. Damen lubi mnie w niebieskich ciuchach. Mówi, że podkreślają kolor moich oczu. - To od czego zaczynamy? - Siada na szezlongu i wsuwa na stopy czarne tenisówki marki TOMS. Większość ubrań sobie unaocznia, ale TOMS-y kupuje, bo część pieniędzy ze sprzedaży idzie na cele charytatywne. Kiedy się poznaliśmy, nosił ręcznie szyte czarne motocyklowe buty z włoskiej skóry. Teraz zastąpiły je gumowe klapki latem, a TOMS-y zimą. Z luksusów może się pochwalić ogromną, superekskluzywną, wartą wiele milionów dolarów willą oraz czarnym, lśniącym, w pełni wyposażonym bmw m6 coupe, które stoi w garażu (niemalże zmusiłam go, żeby je sobie z powrotem unaocznił). Jego nowa filozofia życiowa to

25

prostota i wyrzeczenie się dóbr materialnych. I chyba już zawsze tak będzie. - Przez cały ten tydzień jestem do twojej dyspozycji. - Wstaje i porusza nogami, żeby dżinsy dobrze się ułożyły. - A później już nie? - Stoję przed opartym o ścianę dużym lustrem w ramie i próbuję przekonać moje włosy, żeby nie leżały tak płasko. Unaoczniam loki i fale, ale wyglądam okropnie, więc szybko wracam do poprzedniej fryzury. W końcu czeszę się w luźny kucyk. - Co prawda żyjemy wiecznie, ale na t e n twój projekt mamy tylko tydzień. Pamiętasz, prawda? To od czego zaczynamy? - Patrzy na mnie w oczekiwaniu. Zerkam na swój profil i wygładzam dłońmi uparcie odstające po bokach włoski. Nie jestem całkiem zadowolona z tego, co widzę w lustrze. Zastanawiam się, czy nie zmienić uczesania, ale w końcu biorę głęboki wdech i postanawiam zostawić, jak jest, chociaż nie przychodzi mi to łatwo. Kiedy patrzę na siebie, dostrzegam tylko to, co chciałabym zmienić. Ale kiedy patrzy na mnie Damen, widzi cudowny dar od losu. Prawda leży gdzieś pośrodku. - Chodź. - Odwracam wzrok od lustra i patrzę na Damena. Dobrze wiem, że nie ma czasu do stracenia. Zaplanowałam intensywny tydzień. Boję się, że minie w mgnieniu oka. Ściskam dłoń Damena. Stajemy obok siebie, a ja unaoczniam portal lśniący złoty welon, który zaprowadzi nas do Summerlandu. Tym razem nie lądujemy na niekończącej się pachnącej łące, porosłej drżącymi drzewami i pulsującymi kwiatami, tylko od razu u stóp szerokich schodów prowadzących do Wielkich Sal Mądrości. Na chwilę przystajemy, wyciszamy myśli i szeroko otwartymi oczyma przyglądamy się budynkowi. Widok aż zapiera dech.

26

Kunsztowne rzeźbienia, wielki pochyły dach, okazałe kolumny, imponujące wrota - wszystkie części budynku nieustannie przeistaczają się w inne, przypominając to piramidy w Gizie, to Świątynię Lotosu, to Tadż Mahal... i tak bez końca. Budynek stale zmienia swój kształt, żeby przedstawić największe cuda świata. Wejść do niego mogą tylko ci, którzy rozumieją, czym jest: wspaniałym miejscem stworzonym po to, by szerzyć wiedzę, dobro i miłość. Wrota otwierają się przed nami. Wchodzimy szybko po schodach do przestronnego, rozświetlonego ciepłym blaskiem holu. Blask ten wypełnia cały Summerland, dociera do każdej szczeliny, we wszystkie kąty i zakamarki, nie dopuszczając tu ani kapki ciemności (jedyną plamą cienia jest ta powstała z mojej winy), a jednocześnie nie ma żadnego wyraźnego źródła. Idziemy wzdłuż białych marmurowych kolumn, które wyglądają jak przeniesione ze starożytnej Grecji. Pomiędzy kolumnami stoją długie, wyrzeźbione z drewna stoły i ławki. Siedzą tam księża, kapłani, rabini, mnisi, szamani, wszelkiego rodzaju poszukiwacze prawdy, a wśród nich dostrzegam... Judea. Gdy tylko jego imię pojawia się w moich myślach, Jude podnosi głowę i spogląda prosto na mnie. W Summerlandzie każdy może usłyszeć myśli każdego, bo są stworzone z najczystszej energii. - Ever... - Przesuwa dłonią po czole i nasadzie włosów, potem odgarnia z twarzy burzę złotobrązowych dredów. - I Damen... - Jego twarz pozostaje obojętna, ale udawany chłód sporo go kosztuje. Wstaje z lekkim ociąganiem, lecz kiedy Damen podchodzi do niego z promiennym uśmiechem, odpowiada tym samym, aż na twarzy pokazują mu się dołeczki. Męski rytuał powitania - klepanie po plecach, przybijanie piątki obserwuję z pewnej odległości. Zastanawiam się, co oznaczają zaczerwienione policzki i cień goryczy w lazurowych oczach Judea.

27

Owszem, ogłosili z Damenem rozejm. Jude jest wtajemniczony we wszystkie nasze najważniejsze sekrety i nie zamierza ich zdradzić. Potrafi koncertowo pokrzyżować mi plany, ale to jakaś siła wyższa każe mu pojawiać się zawsze w najbardziej niefortunnym momencie. Jestem całkowicie przekonana, że chęci ma dobre. Jednak z jakiegoś powodu nie potrafię się przemóc i podejść do niego jak gdyby nigdy nic. Mimo wszystko się waham. Ale po chwili dociera do mnie, z czego wynika moje wahanie. To wyrzuty sumienia. Ni mniej, ni więcej. Stare dobre wyrzuty sumienia. Mamy za sobą długą, zagmatwaną historię. Na przestrzeni kolejnych istnień czasem łączyło nas coś więcej. A jednak, choćby nie wiem jak Jude się starał, zawsze w końcu wybierałam Damena. Ostatnio znowu. Stąd biorą się moje wyrzuty sumienia. Jestem pewna, że mój wybór był słuszny. Damen to ten jedyn y. Poza tym czuję instynktownie, że prędzej czy później Jude spotka kogoś znacznie dla siebie odpowiedniejszego niż ja. Tylko że Jude widzi to inaczej. Spogląda to na mnie, to na Damena, w końcu zatrzymuje wzrok na mnie. Przez moje ciało przepływa fala spokoju - czegoś takiego doświadczam tylko z nim, w tym życiu, jak i we wszystkich poprzednich. Chociaż Jude udaje obojętność i stara się trzymać na dystans, nie sposób nie zauważyć, że nadal mu zależy. W jego oczach przez krótką chwilę dostrzegam wciąż żarzącą się iskierkę nadziei. Zaraz ukrywa ją pod maską nonszalancji, ale ja unaoczniam nad jego głową świecącą mocno gwiazdę. Oby niedługo znalazł dziewczynę przeznaczoną właśnie dla niego, z którą będzie o wiele szczęśliwszy, niż kiedykolwiek byłby ze mną. Szybko sprawiam, żeby gwiazda znikła, zanim ją zobaczą. - Co za spotkanie! Co tu robisz? - Układam usta w uśmiech, z początku wymuszony, po chwili zupełnie szczery.

28

Jude przestępuje z nogi na nogę, zaczyna kołysać się na obcasach i wsuwa palce w szlufki dżinsów. Najwyraźniej zastanawia się, co będzie lepsze: odkryć całą prawdę czy tylko jej część. Decyduje się na to pierwsze. - Po prostu mi się tu podoba. Nic na to nie poradzę. Ava co prawda ostrzegła mnie, żebym zachował umiar, ale coś mnie tu ciągnie. - Tak to już jest z Summerlandem. - Damen kiwa głową, jak gdyby rozumiał, co czuje Jude, jakby sam kiedyś przez to przechodził. Kto wie, może tak było, tylko jeszcze nie nadarzyła się okazja, żeby o tym porozmawiać. - Pokusa jest wielka. Niełatwo się powstrzymać. - Szukasz czegoś konkretnego? - Staram się nadać głosowi lekki, pozornie obojętny ton, ale jednocześnie staję na palcach, żeby podejrzeć, co Jude czytał, zanim tu przyszliśmy. Ale on nie daje się przechytrzyć i szybko wyciera tabliczkę. Dlatego właśnie jestem tak zdziwiona, kiedy mówi: - Tak właściwie to szukałem czegoś na twój temat. - Wbija we mnie wzrok. Damen przygląda mu się podejrzliwie, zachodząc w głowę, jak rozumieć te słowa. Patrzę to na jednego, to na drugiego, gorączkowo zastanawiając się, co powinnam odpowiedzieć, jednak Jude jest szybszy: - Próbowałem dowiedzieć się, dlaczego zawsze psuję ci szyki. Cała sztywnieję. W gardle zupełnie mi wysycha i muszę odchrząknąć. - I co, dowiedziałeś się? - Zamieniam się w jeden wielki znak zapytania. Jude kręci przecząco głową i wzrokiem prosi o wybaczenie. - Nie. A przynajmniej niczego sensownego. Spuszczam głowę i wzdycham ciężko. Byłoby wspaniale, gdyby Jude wykonał za mnie całą pracę, ale niestety, nie ma tak dobrze. - Chociaż jest coś... Skupia sto procent mojej uwagi. Z tego, co widzę, Damena także.

29

- Nie zobaczyłem tego wzrokiem, tylko jakby... poczułem. To było jak natarczywa myśl. - Tak działa Summerland. - Kiwam głową nieco zbyt energicznie. - A przynajmniej Wielkie Sale Mądrości. Wiedza nie zawsze przybiera postać materialną. Niekoniecznie da się ją odczytać albo zobaczyć. Czasami przychodzi w formie intensywnej myśli, która bombarduje cię, dopóki się nią nie zajmiesz. Jude potakuje, zaczepia kciuki o szlufki i spogląda na nas. - No dobra. Nie chcę nikogo oceniać, chyba już się zorientowałaś, że nie widzę nic złego w tym, co robicie. Ale wydaje mi się, że wszystkie problemy i... przeszkody, jakie napotykasz... no... że one mają związek z twoją nieśmiertelnością. - Jude i ja zerkamy na Damena. Wiemy, że to on jest odpowiedzialny za naszą sytuację. Wiemy też, że doskonale zdaje sobie z tego sprawę. - To znaczy, ta cała afera z eliksirem... czy co wy tam pijecie, nie jestem do końca zorientowany... Chcę powiedzieć, że to jest jakby... wbrew naturze. Normalna jest nieśmiertelność duszy, a nie ciała. Jeśli dobrze rozumiem, dusza nigdy nie umiera, bez przerwy się odradza. Powinniśmy próbować wyjść poza fizyczny wymiar świata, a nie zamykać się w nim na zawsze... - Marszczy brwi, ale musi dokończyć, co zaczął. Poza tym i tak słyszymy jego myśli. - Nie można trzymać się kurczowo świata namacalnego, jakby nic poza nim nie istniało. Milczę. Damen także. Jesteśmy wstrząśnięci tym, jak bardzo słowa Judea, przypominają to, co niedawno powiedział Damen. A ja zachodzę w głowę, czy kryje się w tym jakiś sens, tajne przesłanie, które muszę rozszyfrować. Może dzięki temu udałoby mi się zaradzić narastającym problemom. Chyba powinnam poważnie zastanowić się nad tym, co powiedzieli Jude i Damen, zamiast jak zwykle zamykać uszy na to, co niewygodne. Jude marszczy brwi i mruży powieki; widać tylko dwie intensywnie lazurowe szparki, skrawki kuszącego oceanu, w który tak przyjemnie byłoby się zanurzyć.

30

- No i... tak sobie myślę... karma, którą zgromadziłaś, kiedy podjęłaś tamtą decyzję... nie pozwala ci doświadczać... - Niespokojnie przestępuje z nogi na nogę, aż wreszcie wykrztusza: - ...doświadczać szczęścia. Prawdziwej radości. Nie wiem, czy mnie rozumiesz. Tak, myślę, że rozumiem. Wzdycham. Damen też. Brzmi to jak chór rozgoryczenia. - Coś jeszcze? - Unoszę brew, bo moje słowa zadźwięczały znacznie ostrzej, niż zamierzałam. Dodaję więc pospiesznie: - To znaczy, dowiedziałeś się, jak sobie z tym poradzić? Jude zaciska wargi, a wokół jego ust zarysowuje się biała linia odcinająca się od jego śniadej skóry. Wokół ust, które całowałam. Raz albo dwa razy, nie jestem pewna, w tylu istnieniach spotykała się nasza trójka. - Nie. To wszystko - odpowiada prostolinijnie. - No, to ja was chyba zostawię... Rusza z miejsca, najwyraźniej chcąc zamknąć temat i zająć się swoimi sprawami. Damen jakby go nie słyszał; nadal tkwi w ciemnej chmurze poczucia winy. Ja natomiast wyciągam rękę, chwytam Judea za ramię i zaskakująco silnym ruchem przyciągam go z powrotem. Rzucam mu błagalne spojrzenie i mimochodem, zanim zdążę nad sobą zapanować, krzyczę w myślach: Me odchodź! Damen patrzy na mnie, wytrącony z zadumy tą dziwną i żenującą myślą, jaka pojawiła się w mojej głowie i rozbrzmiała w całym pomieszczeniu. - Yyy, to znaczy... nie musisz stąd iść z naszego powodu. Damen obserwuje mnie bacznie z przymrużonymi oczyma. Tak samo Jude. Dwie pary uniesionych brwi - jedne przecięte blizną, drugie idealnie wykrojone - i dwie pary utkwionych we mnie oczu. Rozumiem, że muszę jak najszybciej się z tego wytłumaczyć, zanim obaj dojdą do jakichś strasznych wniosków. Nie chcę, żebyśmy znaleźli się w punkcie wyjścia.

31

- Chodziło mi o to, czy naprawdę musisz już iść. Uch. Co, do cholery, jest ze mną nie tak? Wpadłam z deszczu pod rynnę. Niestety, najwyraźniej Jude też tak uważa. - Pomyślałem, że zostawię was samych i zwiedzę okolicę albo spotkam się z Romy, Rayne i Avą. - Wzrusza ramionami. Widać, jak niekomfortowo czuje się w tej sytuacji. - Są tutaj? - Rozglądam się, mimo że nie spodziewam się ich tu zobaczyć. Próbuję zyskać na czasie, żeby oprzytomnieć. Jude patrzy na mnie zdziwiony. - Nie, wróciły na ziemię, dlaczego pytasz? - Marszczy czoło. - Ever, co jest grane? Czuję wibrującą obok energię Damena. Wiem, że chciałby zapytać o to samo. Nabieram powietrza i przez chwilę patrzę każdemu w oczy. - Słuchaj, Jude, pracuję nad takim... yyy... projektem... - Mówienie sporo mnie kosztuje. - I mam tylko tydzień, żeby się z nim uporać. - Zerkam na Damena. - Pomyślałam, że byłoby super, gdybyś mógł mi... to znaczy nam... - Patrzę Damenowi w oczy, błagając go spojrzeniem, żeby mi zaufał. - Mamy mało czasu, a ty dotarłeś do ważnych informacji. Może mógłbyś nas wesprzeć? Twój punkt widzenia wiele by wniósł. Ale, oczywiście, to zależy od ciebie... Jude patrzy na nas z namysłem. - Dobrze. Spróbuję - mówi do mnie. - Może w ten sposób wynagrodzę ci to, że skopałem tę sprawę z Haven. I wiele innych rzeczy. To od czego zaczynamy?

32

ROZDZIAŁ PIĄTY Siadam obok Damena i dotykam lewym kolanem jego prawego. Siedzący naprzeciwko Jude tego nie widzi, bo nasze nogi są schowane pod grubym drewnianym blatem. Nie chcę go jeszcze bardziej dobijać; jest wystarczająco przygnębiony. Wstaje pod pretekstem wypróbowania nowego pomysłu, który właśnie przyszedł mu do głowy, ale widać jak na dłoni, że po prostu czuje się nieswojo w obecności nas dwojga. Zaglądam w dużą kryształową kulę wirującą w powietrzu przed Damenem i próbuję rozszyfrować, co pokazuje, ale pod tym kątem widzę tylko rozmazane kolorowe plamy. Żeby cokolwiek zobaczyć, powinnam usiąść naprzeciwko. Ale z miny Damena, jego coraz bardziej zgarbionych ramion, lekko pochylonej głowy i regularnego oddechu zgaduję, że w kuli nie ma nic specjalnie ciekawego czy przydatnego. Prawdę mówiąc, Damen chyba przysypia. Ze zmarszczonymi brwiami spoglądam na tabliczkę przed sobą. Jest równie bezużyteczna, co kula Damena. Odsuwam ją z irytacją i rozglądam się dookoła. Wiele oddałabym za jakąkolwiek podpowiedź wszystko jedno czyją, nie będę wybrzydzać. Ale znikąd pomocy. Nikt nie zwraca na mnie uwagi, wszyscy są zajęci własnymi sprawami. Zamykam oczy i formuję myśli w wyraźne, głośne wołanie o pomoc. Zwykle Wielkie Sale Mądrości przenoszą mnie od razu do właściwego pokoju, jednak dzisiaj są głuche na wezwania. Wielkie Sale Mądrości ograniczyły się tylko do wpuszczenia mnie do środka. Poza tym kompletnie mnie ignorują. Usiłuję siedzieć spokojnie, wyciszyć się i skoncentrować na szukaniu odpowiedzi. Niestety, jestem zbyt rozkojarzona

33

i podenerwowana. W głowie huczy mi od czarnych myśli. Niby jak mam się rozluźnić i skupić na oddechu, skoro ciągle towarzyszy mi wrażenie, że nad moją głową tykają nieubłagane wskazówki zegara niczym nieustające przypomnienie o powoli wyczerpującym się czasie? Znowu zerkam na kulę naprzeciwko Damena. Czuję się przybita i pokonana. Moje myśli mimo woli szybują do miejsca, które wolałabym ominąć. Do miejsca pełnego wątpliwości. Wahania. Niepewności, czy dobrze robię. Chociaż jakaś część mnie nadal chce wierzyć, że te poszukiwania mają sens. Zastanawiam się, co byłoby gorsze: gdyby moje przeczucie okazało się słuszne czy gdybym kompletnie się myliła? Lepiej wziąć na siebie całą odpowiedzialność za ciemne miejsca w Summerlandzie i przyznać, że ta dziwna staruszka adresowała swoje słowa właśnie do mnie? Czy raczej wolałabym, by okazało się, że to moja paranoja, że błądzę jak dziecko we mgle? Wtedy w zasadzie zostałabym uwolniona od tego okropnego ciężaru odpowiedzialności. Może staruszka ma po prostu nie po kolei w głowie, tak jak uważa Damen? Może sen, który według mnie pochodził od Riley, rzeczywiście ma podłoże psychologiczne i świadczy o tym, że czuję się zaniedbywana przez Damena? Może zwyczajnie marnuję czas? Przecież ten tydzień moglibyśmy spędzić na czymś o niebo ciekawszym. Co gorsza, egoistycznie wciągam w to wszystko Judea, a przecież gołym okiem widać, jak cierpi w naszym towarzystwie. Przełykam gulę w gardle i zerkam na Damena. Czuję, że czas skapitulować i unaocznić wreszcie torbę wypchaną rzeczami podróżnymi, a potem zabrać się stąd jak najszybciej i ruszyć tam, gdzie zaplanował. Co prawda mamy dla siebie całą wieczność, ale

34

nie oznacza to, że zamierzam lekką ręką roztrwonić choćby kilka dni. Ale wcześniej chcę jeszcze tylko sprawdzić ostatnią rzecz. Potrzebuję do tego pawilonu. Damen odwraca się w moją stronę i przygląda mi się ciemnymi, ocienionymi rzęsami oczyma o kształcie migdałów. Na widok jego rozchylonych ust przysuwam się i kładę mu rękę na ramieniu. - Poddaję się - wzdycham. Jego kula nieruchomieje i znika. Wygląda na to, że Damenowi ulżyło. - Pójdź, proszę, po Judea i powiedz mu, żeby dał sobie spokój, dobrze? Zmieniłam zdanie. Nie chcę go dłużej męczyć. Ja tymczasem poczekam na ciebie w pawilonie. - W pawilonie? - Oczy błyszczą Damenowi ochoczo. Kiwam głową. Całuję go w czoło, nos i usta, a potem odsuwam się i mówię: - Tylko się pospiesz!

35

ROZDZIAŁ SZÓSTY Rzeczywiście się pospieszył. Widać to po nim. Zazwyczaj, niezależnie od sytuacji, jest wręcz podręcznikowym przykładem spokoju i opanowania. Teraz jednak stoi przede mną z zaróżowioną twarzą, włosami opadającymi na oczy i ubraniem w lekkim nieładzie - u innych nic wielkiego, ale u Damena jest to oznaka wielkiego entuzjazmu. - No, tego się nie spodziewałem. Cieszę się. I to bardzo. Kompletnie mnie zaskoczyłaś. Z wysiłkiem unoszę się z wielkiej kremowobiałej kanapy, na której się rozłożyłam. Siadam prosto, usuwam z twarzy wyraz rozczarowania i usiłuję wprawić się w równie radosny nastrój, ale przychodzi mi to z trudem. Jestem przybita, bo mój plan spalił na panewce. Ale cóż, było, minęło. Zmuszam się do uśmiechu. Po chwili w dłoni Damena wykwita świeży tulipan. Dopiero wtedy mój uśmiech staje się szczery. Damen też się uśmiecha, w miarę jak do mnie podchodzi - coraz szerzej. Dystans, jaki nas dzieli, pokonuje kilkoma susami; tak szybko, że rozmywa się w ciemną smugę. Kładzie mi na kolanach tulipan, sadowi się koło mnie i zerka na pilota, którego wciąż ściskam w dłoni. - Znalazłeś Judea? - Zanim zanurzymy się w przeszłości, chcę omówić najważniejsze sprawy. Damen potakuje, przysuwa się bliżej i obejmuje mnie. - I co? Udało mu się? W odpowiedzi otrzymuję przeczące potrząśnięcie głową. To mi wystarcza.

36

Co prawda czuję się trochę zawiedziona (no dobrze, więcej niż trochę), ale nawet nie wzdycham. Nie daję po sobie poznać, jak bardzo mnie to przygnębiło. W zasadzie rozumiem, że tak jest lepiej. Teraz, kiedy wreszcie możemy się sobą cieszyć, kiedy Damen zabiera mnie na cudowne romantyczne wakacje (choć nadal nie wiem dokąd), naprawdę nie chciałabym psuć naszego szczęścia. Zwłaszcza po tym wszystkim, co przeszliśmy. Nie mam zamiaru puszczać się w pogoń za mrzonkami, z uporem maniaka ignorując ewidentne wskazówki, że kompletnie się mylę. Na szczęście to jedna z tych sytuacji, gdy lepiej jest być w błędzie. Gdybym miała rację, mogłoby się to dla nas źle skończyć. Niby tak. Jednak jakaś cząstka mnie się z tym nie zgadza. Ale cóż, ta cząstka będzie musiała pogodzić się z porażką. - Dokąd tym razem? - Damen wyjmuje mi pilota z rąk. Mrużę oczy i udaję, że się dąsam. Kiedyś Damenowi nie udało się go przejąć tak szybko. Ponaciskałam różne guziki i odkryłam coś, co chciał przede mną ukryć: że byłam niewolnicą. - To nie dlatego - wyjaśnia i wyciąga pilota w moją stronę. Chce mi dać do zrozumienia, że widziałam już absolutnie wszystkie swoje istnienia, nawet te najgorsze. Nie ma żadnych sekretów. Ja jednak cieszę się, że przejął dowodzenie. Moje dotychczasowe decyzje nie przyniosły zbyt dobrych rezultatów. Podnoszę na niego wzrok. - Może Londyn? - Nie potrafię powstrzymać rumieńców. Byłam wtedy naprawdę zepsuta i nieprzyzwoita, a mimo to bardzo lubię tamto życie: pięknej ciemnowłosej córki właściciela ziemskiego. Pewnie dlatego, że było beztroskie. Jedynym ciemnym punktem była przedwczesna śmierć z rąk Driny. Damen mruży oczy. Palec trzyma uniesiony nad guzikami. - Na pewno? Nie Amsterdam? - Patrzy na mnie jak smutny piesek.

37

Uśmiecham się lekko. Damen zawsze wybiera Amsterdam. Twierdzi, że to ze względu na zawód: był wtedy malarzem (kocha malarstwo prawie tak jak mnie). Ja jednak dobrze wiem, że po prostu chce zobaczyć, jak pozuję mu w negliżu. Byłam jego kokieteryjną, bezwstydną muzą o tycjanowskich włosach. Przytakuję. Przynajmniej tak mogę wynagrodzić mu godziny nudy spędzone w Wielkich Salach Mądrości. Kilka sekund później ekran się rozjaśnia, a Damen chwyta mnie za rękę, wstaje z kanapy i prowadzi nas w tamtą stronę. Jak zwykle zatrzymuję się gwałtownie tuż przed samym ekranem. Pomysł, że mogę przeniknąć przez coś tak twardego i jednolitego, wydaje się niemądry. Rozsądek podpowiada, że co najwyżej huknę w ekran z całym impetem i prawdopodobnie nabawię się poważnej kontuzji. I jak zwykle Damen patrzy na mnie i mówi: - Musisz uwierzyć. A więc wierzę. Nabieram powietrza i zamykam oczy, jak przed skokiem do bardzo głębokiego basenu. Przyciskam się do ekranu i powoli przechodzimy na drugą stronę, wtapiamy się w jedną ze scen z naszych poprzednich istnień. Od razu zanurzam dłonie we włosach i przeczesuję je palcami. Uśmiecham się, czując, jakie są miękkie i jedwabiste. Uwielbiam je. Zdaję sobie sprawę, że to próżność, ale po prostu je uwielbiam i tyle. Są ognistorude, ich odcień przywodzi na myśl intensywny, złotawy zachód słońca. Spoglądam na sukienkę, jeśli można tak nazwać ten skąpy kawałek kremowego jedwabiu, który mnie spowija. Trzyma się dzięki luźnemu węzłowi związanemu na karku. Jak zawsze zadziwia mnie, że odważyłam się pozować w czymś takim. Ale ani trochę się nie wstydzę. Właściwie nie jestem już siedemnastoletnią Ever, tylko Fleur, dziewiętnastoletnią Holenderką, niezwykle pewną swojej urody. I pewną bezkresnej miłości bijącej z oczu tego przystojnego bruneta, który stoi przy sztaludze i maluje mój portret.

38

Pełnym wdzięku i swobody krokiem ruszam przez pole tulipanów. Czuję, jak muskają mnie ich płatki. Ustawiam się tak, jak mnie poprosił Damen, i odwracam w jego stronę. Mój wzrok błądzi po kwiatach i smugach chmur na niebie. Udaję, że zajmuje mnie piękno bujnej przyrody dookoła, podczas gdy tak naprawdę czekam tylko, aż zostawi pracę i podejdzie do mnie. Patrzę mu w oczy. Na widok drżenia jego pędzla uśmiecham się ledwo dostrzegalnie. Już za kilka sekund porzuci dopieszczanie obrazu i zacznie pieścić swoją modelkę. Jego spojrzenie powoli rozświetla płomień pożądania. Chwilę później odkłada pędzel i zbliża się ku mnie powolnym, opanowanym krokiem. Każdy ruch jest przemyślany. Ogień w jego oczach jarzy się tak, że czuję jego ciepło aż tutaj, a moje ciało ogarnia lekkie mrowienie. Udaję, że jestem pochłonięta pozowaniem i nie zauważam jego nadejścia. Oboje lubimy tę miłosną grę. Jednak zamiast wziąć mnie w ramiona, Damen zatrzymuje się z niepewną miną. Drżącą nieco dłonią sięga do kieszeni po swoją srebrną buteleczkę, tę z dziwnym czerwonym płynem, który często popija. Nadal wbija we mnie wzrok, ale teraz oprócz pożądania pojawia się tam coś jeszcze. Coś nie do przeoczenia, ale trudnego do zidentyfikowania. Kiedy podaje mi buteleczkę, ciągle trzęsie mu się ręka. Niby zachęca mnie, żebym się napiła, ale zbolałe spojrzenie mówi zupełnie co innego. Zdradza wewnętrzną walkę, aż w końcu zwycięża nieokreślony lęk. Na twarzy Damena widać, że powziął jakieś gorzkie postanowienie. Wsuwa buteleczkę z powrotem do kieszeni i zwraca się ku mnie. Otula mnie ramionami i przyciska mocno do siebie. Wiem, jak bardzo mnie kocha i szanuje. Kiedy tak mnie obejmuje i całuje, zatracam się w upojnej świadomości, że jesteśmy razem. Zamykam oczy i wtulam się w jego ciało. To jest trochę jak szybowanie wśród chmur ponad tęczą łamiemy prawo grawitacji,

39

nic nie może nas zatrzymać. Nasz niekończący się pocałunek płynie z głębi duszy. Nie wiem, czy zdołamy wrócić na ziemię. Całujemy się znacznie namiętniej, znacznie mocniej, niż możemy w domu, niestety ogranicza nas jednak to, co się wtedy wydarzyło. Palce Damena pną się w górę i rozwiązują luźny supeł, który mam na karku. Chce wyzwolić mnie z jedwabnej materii. Już prawie mu się udało, kiedy ona - ja! - mruczy cicho w proteście i odpycha go. Jestem na nią wściekła. Głupia Fleur. Głupia dziewczyna, którą kiedyś byłam. Po co kokietuje i pokazuje taką cholerną pewność siebie, skoro ucieka, gdy przychodzi co do czego? Kiedy już mieli... Irytuje mnie, że decyzje, które kiedyś podjęłam, mają na mnie wpływ nawet dzisiaj. Nie mogę się przecież posunąć dalej niż wtedy. Jestem ograniczona swoim ówczesnym zachowaniem. Wściekam się. Tak bardzo, że zanim się obejrzę, stoję obok. Coś wyrzuciło mnie z roli. Nie jestem już Fleur, tylko z powrotem Ever. Szeroko otwieram oczy i dyszę ciężko. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu nadal znajduję się w tym samym miejscu, tylko że stoję z boku. Przyglądam się temu, co dzieje się przede mną, ale tym razem nie gram głównej roli! Nie miałam pojęcia, że jestem w stanie zrobić coś podobnego - stać się biernym obserwatorem wydarzeń. Nie wiedziałam, że to w ogóle możliwe. Stoję i gapię się, zachwycona nowym odkryciem, lecz Damen nie ma o niczym pojęcia. Jest zbyt zajęty, żeby cokolwiek zauważyć. Na przykład to, że dziewczyna, z której usiłuje zdjąć kawałek jedwabiu, jest w pewnym sensie... pusta. Skorupa bez duszy. - Damen - szepczę, ale on jakby mnie nie słyszał. - Damen - powtarzam, tym razem ostrzej. Trudno się dziwić, że jestem lekko zdenerwowana. To trochę tak, jakbym patrzyła, jak migdali

40

się z obcą dziewczyną, mimo że w gruncie rzeczy to ja. Bardzo, bardzo dziwne uczucie. Niechętnie odrywa się od jej ust i zwraca ku mnie, całkowicie zadziwiony. Gdy zdaje sobie sprawę, że przez ostatnie kilka sekund całował się z manekinem, niczym nastolatka ćwicząca pocałunki, jego policzki i szyja przybierają odcień purpury. Zerka to na mnie, żywą, oddychającą, prawd zi wą wersję mnie, to na stojącą przy nim pustą i nieco przezroczystą Fleur. Ona nadal jest niesamowicie pociągająca - ma przymrużone oczy, usta ułożone w dzióbek i zmierzwione włosy - tylko że w stopklatce wygląda trochę głupio. Śmieję się, ale Damen jakoś nie podziela mojej wesołości. - Co się dzieje? - Krzywi się i poprawia luźną bawełnianą koszulę, którą miał wówczas na sobie. - Przepraszam... po prostu... - Rozglądam się i ze wszystkich sił staram zamaskować śmiech. Damen i bez tego czuje się wystarczająco głupio. Po prostu... - Wzruszam ramionami. - Nie jestem pewna, co się stało. Całowaliśmy się i wszystko było dobrze aż do momentu, kiedy tak się na nią zezłościłam, bo cię odepchnęła, że mój gniew jak gdyby wyrzucił mnie z jej ciała. - Kiedy to się stało? Długo tak stoisz i mi się przyglądasz? - Mógłby jeszcze dodać: „Jak bardzo się skompromitowałem?". - Tylko chwilę, naprawdę. - Energicznie kiwam głową w nadziei, że mi uwierzy. On też kiwa głową, a ciemny rumieniec znika. Wyraźnie mu ulżyło. Łapie mnie za rękę. - Ever, przykro mi. Okropnie mi przykro. Staję na głowie, ale nie potrafię znaleźć antidotum Romano. Wszystkie moje próby zawiodły. Patrzy na mnie z miną pokonanego. - Dopóki czegoś nie wymyślę, lepiej nie będzie. Ale jeżeli frustruje cię ta sytuacja, to może lepiej, żebyśmy przestali tu przychodzić, przynajmniej na jakiś czas. Jak myślisz? - Nie! - Kręcę głową. Zupełnie nie o to mi chodziło. - Słuchaj, mnie też było cudownie się z tobą całować. Lubię

41

odgrywać tę scenę i jestem równie jak ty zaskoczona tym, co się stało. Już wcześniej zdarzało mi się pomyśleć coś, co nie zgadzało się z zachowaniem postaci, ale żeby przez to wypaść z roli? Nie. Nie wiedziałam nawet, że to w ogóle możliwe. A ty? Patrzy na mnie i wzrusza ramionami. Był zbyt zajęty, żeby się nad tym zastanawiać. - A skoro już o tym mowa... - Zastanawiam się, czy powinnam teraz wyciągać ten temat, ale dochodzę do wniosku, że nie mam nic do stracenia. - Chciałabym cię o coś zapytać. Niedawno przyszło mi to do głowy. Damen czeka, aż wreszcie skończę wstęp i przejdę do sedna. Zaciskam usta i rozglądam się, porządkując myśli i dobierając właściwe słowa. Nie planowałam tej rozmowy, a jednak kiedy na niego patrzę, słowa płyną właściwie same. - Nie wiem, jak to powiedzieć, ale... tak się zastanawiałam. Zawsze, kiedy tu przychodzimy, odwiedzamy któreś z moich istnień. Damen spokojnie kiwa głową, ale jego oczy zdradzają niecierpliwość. - Tylko dlaczego zawsze m oj e, nigdy twoje? Zakładamy, że Damen Augustus Notte Esposito to twoje pierwsze wcielenie. Może niesłusznie? Wcześniej byłabym gotowa się założyć, że spróbuje jakoś zyskać na czasie: będzie uciekał wzrokiem, zacznie coś mamrotać, grzebać w kieszeniach, wiercić się niespokojnie. Tymczasem on stoi, jak stał, z twarzą bez żadnego wyrazu, wypłukaną z emocji, jak gdyby nie miał żadnych refleksji na ten temat. Jakbym mówiła w obcym języku, jednym z tych, których nie zna. - Zanim się tu pojawiłeś, wcisnęłam na pilocie numery podane przez tę starą kobietę. Wiesz, osiem, osiem, trzynaście, zero, osiem. Pomyślałam, że to może jakaś ważna data odnosząca się do naszej wspólnej historii. Co prawda niczego się nie dowiedziałam,

42

ale nadal uważam, że coś może się za tym kryć. Oboje wiemy, że byłam paryską służącą o imieniu Evaline, prawda? I Abigail, córką purytanina. Zepsutą londyńską damą, Chloe. Muzą artysty - wskazuję na nią palcem - Fleur. Młodą niewolnicą Emalą. A czy ty zawsze byłeś Damenem? Być może dawno, dawno temu też miałeś inną tożsamość. Może ty także doświadczyłeś reinkarnacji. Ostatniego zdania nie wypowiadam głośno, ale on i tak je słyszy. Słowa wirują wokół nas. Nie da się ich zignorować, chociaż po Damenie od razu widać, że miałby na to ochotę. Jego ramiona sztywnieją, wzrok się nachmurzą. Stanowi teraz całkowite przeciwieństwo mnie - moja twarz jaśnieje entuzjazmem, ciało lekko drga. Staram się, co prawda, okiełznać wesołość, ale bezskutecznie. Nie potrafię zamaskować radości z nowego pomysłu, nowej możliwości. Radości tak silnej, że nieomal rozświetla powietrze dookoła. Nieśmiertelni nie mają aury, ale gdybym ją miała, wyglądałaby teraz najpiękniej na świecie, tego jestem pewna. Byłaby fioletowa z mnóstwem złocistych drobinek. Bo właśnie tak się czuję. Jestem p e w n a, że się nie mylę. Ale Damen wcale nie jest tego pewien. Ze zgrozą patrzę, jak odwraca się na pięcie i bez słowa pożegnania odchodzi, zostawiając mnie samą pośród pola czerwonych tulipanów. Natychmiast opuszczam Summerland i pojawiam się z powrotem u Damena, który ze skwaszoną miną opada na kanapę. Spoglądam na siebie. Kremowy jedwab w jednej chwili zamienił się w dżinsy i niebieski sweter. A białą, zwiewną koszulę Damena i jego czarne spodnie zastępuje ubranie, które włożył rano. Ciuchy są inne, ale humor pozostaje niestety ten sam. Lustruję jego twarz w poszukiwaniu iskierki serdeczności, gotowości do rozmowy, lecz w odpowiedzi dostaję tylko ponure spojrzenie. Opieram się więc o najbliższą ścianę i obiecuję sobie, że będę tak stała dopóty, dopóki on nie zrobi pierwszego kroku. Nie

43

jestem pewna, co go bardziej rozzłościło: to, że przerwałam pocałunek, czy pomysł, że miał jakieś wcześniejsze życie. Cokolwiek to było, obudziło w nim wewnętrznego demona. - Myślałem, że mamy to za sobą - mówi w końcu. Zerka na mnie, po czym zaczyna krążyć po pokoju. - Byłem przekonany, że zgodziłaś się odpuścić sobie ten temat i wyluzować. Przecież do niczego cię te poszukiwania nie doprowadziły. To chyba jasne: pomyliłaś się co do ciemnych plam w Summerlandzie i co do bredzenia tej kobiety. Sądziłem, że chcesz tylko na chwilę wpaść do pawilonu i przeżyć jeszcze raz jakiś piękny moment z przeszłości, zanim wyjedziemy na wakacje. A tymczasem kiedy tylko zaczynamy dobrze się bawić, ty nagle zmieniasz zdanie. No cóż, Ever, jestem trochę rozczarowany. Obejmuję się ramionami, jak gdyby nie chcąc dopuścić do siebie jego słów. Nie chciałam go rozczarować. Bardzo żałuję, że tak się stało. Jestem jednak wewnętrznie przekonana, że jeśli rozszyfrujemy zagadkę staruszki, w przyszłości będziemy szczęśliwsi. A właśnie tego chcę. On także, mimo że teraz zachowuje się tak okropnie. Ale swoje myśli zostawiam dla siebie. Przede wszystkim ze względu na Damena, miłość wszystkich moich istnień, moją bratnią duszę. Kiedy ja wpadam w dołek, on zawsze pomaga mi się z niego wydostać. Teraz mogę mu się odwdzięczyć. Patrzy na mnie, ciągle naburmuszony. Rozluźniam więc ciało, wyciągam przed siebie otwarte dłonie w pokojowym geście i staram się nadać głosowi miękki, łagodny ton. - Jesteś zły, bo zatrzymałam scenę pocałunku i wyszłam z ciała Fleur? Czy z powodu sugestii, że to nie było twoje pierwsze życie? A może i to, i to? Jeśli tak, to co złości cię bardziej? Czekam, aż odpowie. Jestem przygotowana na najgorsze, a jednak i tak udaje mu się mnie zaskoczyć. - To wszystko jest po prostu śmieszne. To nie było moje pierwsze życie? Dajże spokój, Ever. Żyję od ponad sześciuset lat. Czy to nie wystarczająco długo?

44

- No dobrze... - Wiem, że dalej muszę mówić z największą ostrożnością. Trafiłam w jego czuły punkt. - A ja mam za sobą czterysta lat... przynajmniej z tego, co wiemy. - Pewnie nie w smak mu to, co słyszy, ale musiałam to powiedzieć. - Z tego, co w i e m y? - Patrzy mi w oczy. Wziął to do siebie. Myślisz, że jeszcze coś przed tobą ukrywam? Jeszcze jedno życie niewolnicy? - Nie. - Pospiesznie zaprzeczam ruchem głowy. - Nie, nie. Zastanawiałam się raczej, czy nie mamy za sobą jakichś istnień, o których nie wie żadne z nas. Damen, przecież to jest logiczne, sam pomyśl. Co, wydaje ci się, że świat w cudowny sposób powstał w dniu, kiedy przyszedłeś na świat jako Damen Augustus Notte? Że byłeś nowiutką, świeżo wyklutą duszą bez żadnej złej karmy? - Przykro mi, Ever. - Oczy mu ciemnieją, a brwi się marszczą, ale głos jest spokojny. - Przykro mi, że muszę ci popsuć humor, ale prawda jest jednoznaczna. Każda dusza ma jakiś początek, wykluwa się, jak to określiłaś. Moja po prostu powstała równocześnie z moimi narodzinami. Gdybym żył wcześniej, już bym się o tym dowiedział. Zobaczyłbym to w Shadowlandzie. - Czyli nie zobaczyłeś? - Nie mam zamiaru odpuścić, chociaż przedstawił mi niezbite fakty. Mam wrażenie, że ulatuje ze mnie cały entuzjazm. - Nie zobaczyłem - mówi stanowczo i z powagą. Nie zamierza chełpić się zwycięstwem w dyskusji. Wzdycham, zamykam oczy i wciskam dłonie w kieszenie. Przypominam sobie własną wizytę w Shadowlandzie i wirujące dookoła rozmazane obrazy z poprzednich moich istnień. Rzeczywiście, nie było tam niczego, co wiązałoby się z jakimś innym, nieznanym mi życiem. Żadnej wcześniejszej wersji mnie o imieniu Adelina. Nic, co działoby się w roku tysiąc trzysta ósmym. Unoszę powieki. Damen stoi tuż przy mnie i patrzy czule. Wkłada mi w dłoń wiązkę tulipanów. Między nami wisi w powietrzu fioletowy, pełen zawijasów napis „Przepraszam".

45

„Ja też", piszę pod spodem. „Nie chciałam cię rozczarować". - Wiem - szepcze i obejmuje mnie. Zamykam oczy i wtulam się w niego, ciesząc się dotykiem jego ciała. - I wiem, że będę tego żałował, ale możesz wykorzystać swój tydzień, jeśli masz ochotę. Naprawdę. Szukaj, ile chcesz. Ja ci pomogę. Ale kiedy tydzień minie, jesteś moja, Ever. Już zacząłem planować nasz wyjazd.

46

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Kiedy obiecałem ci pomóc, myślałem, że będziemy szukać w Wielkich Salach Mądrości. Co zamierzasz robić tutaj? Rozbić obóz na następne sześć dni? - Patrzy na mnie przerażony na samą myśl. Był pewien, że ma już za sobą życie w przedpotopowych warunkach, bez magii, unaoczniania, no i łazienki w domu - czyli wszystkiego, do czego się przyzwyczaił. - A jeśli nie wróci? - Siada koło mnie na plandece, może nieco zbyt zamaszyście, a przynajmniej tak mi się wydaje. Plandeka ugina się pod jego ciężarem, a pod spodem miękka ziemia bulgocze i mlaszcze nieprzyjemnie. Chichoczę, słysząc ten zabawny dźwięk, ale Damen tylko kręci głową i przewraca oczami. W ogóle go to nie bawi. Jesteśmy w tej części Summerlandu, gdzie magia nie działa. Na szczęście pomyślałam o tym, żeby zawczasu unaocznić kilka przydatnych drobiazgów, w tym dwie duże plandeki - jedną do siedzenia, drugą do ochrony przed strugami deszczu. Trochę żałuję, że nie mamy ze sobą na przykład samochodu ze świetnie wyposażoną przyczepą, ale i tak zamierzam cierpliwie czekać, aż zjawi się staruszka. Oby przyszła, bo inaczej Damen nigdy mi tego nie zapomni. Przy każdym, nawet najlżejszym ruchu błotnista ziemia zapada się nieco. Na dźwięk bulgotania znowu mam ochotę się roześmiać, ale nakazuję sobie powagę i koncentruję się na Damenie. - Zamiast się zamartwiać, co się stanie, jeśli nie przyjdzie, pomyśl lepiej, co zrobimy, kiedy przyjdzie. W końcu po to tu jesteśmy.

47

Damen patrzy na mnie i odgarnia włosy z czoła. - Szczerze mówiąc, ja jestem tu po to, żebyś była zadowolona. W końcu ślubowałem ci na wieczność. Mówi się „na dobre i na złe", prawda? To jest chyba właśnie „na złe". Czyli może być tylko lepiej. Zerkam na niego. Mam ochotę zakpić, że przecież nic mi nie ślubował, bo nie mamy ślubu, ale dochodzę do wniosku, że lepiej nie przeginać, bo jeszcze zmieni zdanie. - To co zamierzasz? Jeżeli przyjdzie? - Damen odchyla się i spogląda na plandekę nad naszymi głowami. Bez magii i unaoczniania wyraźnie się nudzi. - Poproszę ją, żeby jasno powiedziała, o co jej chodzi. Żeby... Damen patrzy na mnie w oczekiwaniu, ale ja nie mam już nic do dodania. To mój cały plan. W milczeniu splatam dłonie na kolanach. - No dobra, a zanim przyjdzie? - Unosi brew. Patrzę na niego zdezorientowana, aż w końcu przypominam sobie torbę, którą wcześniej unaoczniłam. Biegnę po nią i rzucam ją na ziemię przed Damenem. On prostuje się, zagląda do środka i grzebie w niej. Są tam gazety, książki, talia kart, parę gier planszowych i kilka schłodzonych butelek eliksiru. - Nie rozumiem. - Jest najwyraźniej zaskoczony zawartością torby. Po co to wszystko? - To zestaw do miłego spędzania czasu w niesprzyjających okolicznościach. - Kiwam głową i wstrzymuję oddech. Damen przez chwilę się waha, ale potem stwierdza, że pomysł mu się podoba. Sadowię się koło niego, otwieram pudełko z grą planszową i zabieram się do jej rozkładania. Wyciągam nogi, aż sięgają prawie tam, gdzie Damen ma swoje. Rozglądam się w poszukiwaniu staruszki, ale dookoła widać tylko szare niebo, błoto i uporczywy deszcz. Modlę się w duchu, żeby się zjawiła, i to najlepiej jak najszybciej. Potem zwracam się w stronę Damena i wskazuję dłonią, żeby zrobił pierwszy ruch.

48

ROZDZIAŁ ÓSMY Trzy partie, jedna drzemka (Damena) oraz dwie i pół butelki eliksiru później ona wreszcie się pojawia. Dosłownie „pojawia się". Siedzimy sobie zupełnie sami, a chwilę potem ona stoi tuż obok, jak zwykle przewiercając mnie wzrokiem. - Damen! On porusza się we śnie i zaczyna przewracać na plecy. Szarpię go za nogę. - Wstawaj! Przyszła! Mówię to tak radosnym tonem, jakby sama jej obecność rozwiązywała wszystkie nasze problemy. Jakbym wypatrzyła świętego Mikołaja na latających saniach pełnych prezentów. Damen momentalnie siada. Przeciera dłonią oczy, usuwając z nich sen. Potem wyciąga rękę w moją stronę, ale jest zbyt powolny. Zdążyłam już wstać i ruszyć w stronę staruszki. Nie mam pojęcia, co powiedzieć, ale już tak długo siedziałam w deszczu, że teraz nie pozwolę jej odejść. - Ty... - zaczyna, a jej palec wyciąga się w moją stronę. Ja jednak nie mam zamiaru wysłuchiwać tej pieśni kolejny raz. - Chwileczkę - przerywam jej. Stoję w bezpiecznej odległości, chociaż ze względu na wiek raczej nie dałaby rady wyrządzić mi krzywdy. - Tę pieśń słyszałam już wiele razy. Słowa znam na pamięć. Z całym szacunkiem, ale czy mogłybyśmy przejść na normalny j ęzyk? Zrozumiały? Przyglądam się siwym pasmom jej włosów, niepokojącym oczom, skórze tak cienkiej i delikatnej, jakby zaraz miała się pokruszyć. Czekam na jakiś znak, że moje słowa do niej dotarły,

49

może nawet ją rozgniewały, jednak jedyną reakcją jest spojrzenie załzawionych oczu. Po chwili staje przy mnie Damen; wtedy staruszka przenosi wzrok na niego. Jest wyprostowany, stopy ma rozstawione szeroko, nogi mocno wspierają się o ziemię. Najwyraźniej przygotowuje się, by stanąć w mojej obronie, jeśli będzie trzeba. Myśl, że ona miałaby mnie zaatakować, wydaje mi się zupełnie absurdalna. Gdyby nie powaga sytuacji, chyba wybuchnęłabym śmiechem. Wspinam się na palce, na ile to możliwe z nogami po kolana w biocie, i zerkam za staruszkę. Kiedyś zza jej pleców wyskoczyli Misa i Marco. Tym razem jednak nikogo z tyłu nie widać. Czyli stoimy tu tylko we trójkę. Ona nie wygląda na zaskoczoną naszą obecnością. Chciałabym się upewnić, że to ja mam rację, a nie Damen. Męczy mnie myśl, że całkowicie się mylę, bo to przecież niemożliwe, żebyśmy oboje żyli wcześniej. Już mam się odezwać, by przejść wreszcie do sedna, kiedy ona spogląda na mnie i mówi: - Adelina. Po prostu „Adelina" Potem przymyka lekko oczy i kłania mi się nieznacznie, przyciskając dłonie do piersi. Zupełnie jakbym była jakąś boginią. - Tylko że ja... - zaczynam niepewnie. Zamierzam zbyć jej dziwny gest i przejść do rzeczy. - Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. Nazywam się Ever, a to jest Damen. - Damen nie jest zachwycony, że go w to wciągam. Zerka na mnie z przerażeniem, ale ja odwzajemniam spojrzenie, marszczę brwi i przewracam oczyma, po czym zwracam się znów do niej: - Jak już pani wie. - Jeszcze jedno zerknięcie na Damena, żeby przypomnieć mu, że staruszka doskonale zna jego imię. I nazwisko. Wygląda na to, że wie o nim bardzo dużo. - Nigdy nie słyszałam o żadnej Adelinie i nie rozumiem, jaki to może mieć związek ze mną. Może mnie pani oświeci? - Nazywam się Lotos - szepcze, wbijając we mnie wzrok.

50

Nie do końca o to pytałam, ale dobre i tyle. - To wszystko przez Damena. - Zwraca ku niemu głowę. - Twoja miłość jest objawem. - Patrzy to na niego, to na mnie. - Ale ty, Adelino, jesteś rozwiązaniem. - Zatrzymuje wzrok na mnie. O rany. Mam ochotę westchnąć. Znowu to samo. Zagadkowy bełkot, który prowadzi donikąd. - Proszę posłuchać. Nazywam się Ever, nie Adelina. Nigdy nie nazywałam się Adelina. Evaline, Abigail, Fleur, Chloe, Emala - owszem. Ale nie Adelina. Z kimś mnie pani pomyliła. Wzdycham i odwracam się od niej. Jestem trochę znużona tą rozmową. W spojrzeniu Damena wyczytuję ulgę. Nie na długo - zaraz robi gniewną minę, bo stara kobieta podchodzi i chwyta mnie za rękaw. - Chwila! - rzuca ostro Damen, ale Lotos go jakby nie słyszy. Zaciska dłoń na moim ramieniu i wwierca się we mnie wzrokiem. - Proszę. Tak długo czekaliśmy na ciebie, Adeline Musisz wrócić. Musisz wyruszyć w tę podróż. Znajdź prawdę. Tylko tak ich uwolnisz. I mnie. - Gdzie Misa i Marco? - pytam ni stąd, ni zowąd. Pewnie dlatego, że są realnymi, konkretnymi postaciami w tym nierzeczywistym krajobrazie. - Wielu na ciebie czeka. Tylko ty możesz odbyć tę podróż. Tylko ty. Sama. - Jaką znowu podróż? - pytam drżącym, płaczliwym głosem. - To wszystko jest bez sensu. Jeżeli rzeczywiście to takie ważne, pomimo że nie jestem Adeliną, to może mi pani jasno powie, co mam zrobić, zamiast bawić się w zagadki? - Podróż powrotna. - Znowu pochyla głowę pokrytą plątaniną siwych włosów. - Dokąd mam wrócić? - Na twarzy czuję rumieniec. Jestem na granicy histerii. Muszę zwolnić.

51

- Do samego początku. Do zarania. Do miejsca, którego jeszcze nie widziałaś. Musisz je zobaczyć, poznać, zrozumieć. Ale stoisz dopiero u progu. Droga jest długa i męcząca, ale czeka cię wielka nagroda. Prawda daje początek szczęściu, jednak doświadczyć go mogą tylko ci o szczerym sercu. - Patrzy na Damena. - To twoja i tylko twoja podróż. Musisz iść sama, bez Damena. Damen nie zamierza słuchać tego bezczynnie. - Proszę posłuchać, nie wiem, co pani kombinuje, ale... Staruszka unosi dłoń i przyciska ją do policzka Damena, który milknie zaskoczony. Przed sekundą dzieliło ich ponad pół metra, a teraz ona stoi tuż przy nim. Wbija w niego spojrzenie załzawionych oczu. Mam wrażenie, że coś mu przekazuje, jakąś ukrytą wiadomość albo wspomnienie znane tylko im dwojgu. Przyglądam się zadziwiona i zachodzę w głowę, co się między nimi dzieje. Staruszka lśni dziwnym, złocistym blaskiem, który pochodzi chyba z jej wnętrza. Za to Damen - przeciwnie. Jakby kurczył się i blakł. W końcu wygląda jak cień dawnego siebie. - Damen Augustus Notte Esposito... - odzywa się ona. - Dlaczego mi wszystko utrudniasz, Damenie? Jest zbity z tropu, nic nie odpowiada. Nie potrafi wykrztusić słowa, a co dopiero wyrwać się spod uroku, który najwyraźniej na niego rzuciła. Już mam ruszyć na pomoc, kiedy on potrząsa głową, prostuje się i wyswobadza z czaru. - Masz fioła. I mylisz się. Nie mam pojęcia, co usiłujesz tu zdziałać, ale wiem jedno: musisz trzymać się z dala od Ever, jasne? Bo nie ręczę za siebie. Nie obchodzi mnie, że jesteś stara. Jeżeli oczekiwał, że staruszka ucieknie przestraszona, to zdziwił się tak samo jak ja. Jej twarz rozjaśnia się w uśmiechu, policzki unoszą się, a wargi rozciągają, ukazując wyszczerbiony rząd pożółkłych zębów. Kobieta podchodzi do mnie i ujmuje moją dłoń w swoją, suchą i pomarszczoną.

52

- Rozwiązaniem jest jego miłość - mówi jasnym, pewnym głosem. Patrzę na nią i wyswobadzam się z uścisku. - Myślałam, że to Adelina jest rozwiązaniem. - To jedno i to samo. - Przytakuje swoim dziwacznym słowom. Proszę. Ruszaj w podróż. Tylko tak mnie uwolnisz. I siebie. - Podróż do samego początku, tak? - mówię kąśliwie. - A gdzie ona się właściwie zaczyna? I gdzie kończy? Zauważam, że nadal otacza ją promieniejąca z wnętrza aura. - Zaczyna się tutaj. Wskazuje na wilgotną ziemię pod naszymi stopami. Jestem jeszcze bardziej zdezorientowana. Jednak gdy patrzę jej w oczy, pojmuję, że powinnam rozumieć wskazówkę dosłownie: podróż zaczyna się w tym błocie, na którym stoimy. - A kończy na prawdzie. Zanim udaje mi się otworzyć usta, żeby poprosić o wyjaśnienie, Damen obejmuje mnie w pasie i odciąga od staruszki. - Nigdzie się nie wybieramy. Daj nam spokój - rzuca przez ramię.

53

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Co to może znaczyć? - Ava odgarnia kasztanowe loki na plecy i wbija we mnie spojrzenie brązowych oczu. Siada na jednym ze starych, plastikowych krzeseł, które Jude rozstawił w biurze dla wszystkich uczestników tej zaimprowizowanej narady. - Rozumiesz coś z tego? Zerkam na Damena. Stoi, oparty o ścianę, ze skrzyżowanymi ramionami i miną, która mówi: Myślałem, że wszystko załatwione. Przecież powiedziałem jej, żeby dała nam spokój. A ty miałaś tylko zgarnąć kilka książek i być gotowa do wyjazdu. Odpowiadam mu spojrzeniem: Obiecałeś mi tydzień. Nie zamierzam z niego rezygnować. No chyba że mi powiesz, co pokazała ci staruszka. Damen marszczy brwi i odwraca wzrok. Wiedziałam. - Nic a nic - odpowiadam Avie. Udaję, że nie słyszę, jak Damen wzdycha, mimo że zrobił to bardzo głośno. Jude bada nas wzrokiem. Wyczuwa napięcie i marzy, żeby wycofać się rakiem z konfliktu. Ale tak się składa, że on też obiecał mi pomoc. Siada za biurkiem, odchyla się na krześle i gapi w przestrzeń. Udaje zamyślonego, ale ja wiem, że po prostu chciałby być teraz gdzie indziej. Pewnie w Summerlandzie. - Uważa, że nazywasz się Adelina. Albo że kiedyś się tak nazywałaś. Albo... - Miles marszczy czoło i stuka piórem o notes w skórzanej oprawie, który dostał ode mnie przed wyjazdem do Florencji. Pilnie coś notuje, a ja przyglądam mu się uważnie. Z przyciętymi włosami wygląda trochę jak dawny Miles, który był dla mnie taki miły pierwszego dnia szkoły. Ale tłuszczyku na obozie aktorskim we Włoszech pozbył się na dobre i niepokojąco wyprzystojniał.

54

- Tak. - Ciągle nie mogę się oswoić, że tak otwarcie o tym rozmawiamy. Zwłaszcza z Milesem. Miles przeszedł przyspieszone wtajemniczenie dzięki działaniom Romano oraz dzięki temu, że był na miejscu tej nocy, kiedy zabiłam Haven. Wpadł w jej zasadzkę i już byłaby go udusiła, gdyby nie moja pomoc. Zabiłam ją, żeby uratować Milesa, ale przy okazji straciłam ostatnią szansę na zdobycie antidotum. A jednak jestem pewna, że dobrze zrobiłam. To mój przyjaciel. Niczym nie zasłużył sobie na śmierć z rąk Haven. - Nie mam pojęcia, kto to jest. - Marszczę brwi. - Przedstawiła się imieniem Lotos. Twierdzi, że nazywam się Adelina - mamroczę na wpół zatopiona we własnych myślach. - Zacznijmy od początku. - Z zamyślenia wyrywają mnie głosy Romy i Rayne. Patrzę na nie zdezorientowana, ale zanim udaje mi się coś powiedzieć, one podrywają się z krzeseł i biegną korytarzem do sklepu. Chwilę później wracają na swoje miejsca z książką, którą otwierają na kolanach Romy. Rayne pochyla się nad bliźniaczką i czyta coś swoimi ogromnymi, brązowymi oczyma, które otwierają się coraz bardziej pod ciemną, krzywą grzywką. - Mówisz, że nazywa się Lotos? - Jej głos przerywa ciszę. Potakuję. - Tutaj jest napisane, że lotos rośnie na mokrym, bagnistym podłożu. Przebija się przez błoto w stronę światła, a na powierzchni rozwija w przepiękny kwiat. Nabieram powietrza. Nareszcie jakiś postęp. Błoto, bagno, stara kobieta o imieniu Lotos - wszystko się zgadza, ale jaki to ma sens? - To symbol przebudzenia - odzywa się Ava, wchodząc w słowo Rayne. - Przebudzenia duchowego. - Ale może też symbolizować życie - dopowiada Jude. Przysuwa krzesło do biurka i opiera na nim łokcie, po czym odgarnia z oczu dredy i patrzy na nas. - No wiecie, przezwyciężanie

55

życiowych przeciwności prowadzi do odnalezienia prawdziwej, pięknej cząstki siebie. Spogląda na mnie znacząco, a ja się rumienię. Doskonale znam wszystkie życiowe przeciwności, jakie musiał przezwyciężyć Jude. Zobaczyłam je tego dnia, kiedy dotknęłam jego dłoni pod pretekstem czytania mu z ręki. Musiałam udowodnić swoje nadprzyrodzone moce i załatwić sobie posadę w jego sklepie. Różne momenty jego życia dostrzegłam tak wyraźnie, jakbym w nich uczestniczyła. Jude od małego przejawiał paranormalne zdolności, ale rodzice tego nie akceptowali. Bardzo wcześnie stracił mamę, a załamany tata niedługo później się zastrzelił. Jude wylądował w kilku fatalnych rodzinach zastępczych, aż wreszcie ulica okazała się najlepszą alternatywą dla niekończącej się spirali przemocy. Na szczęście pewnego dnia znalazła go Lina. Przekonała go, że nie jest dziwadłem, tylko kimś wyjątkowym i obdarowanym niepowtarzalnymi zdolnościami, a krzywdzące sądy innych nie powinny mieć wpływu na to, kim jest i kim będzie. Ale Lina też odeszła. Zaciskam usta i patrzę mu w oczy. Zastanawiam się, jak sobie radzi po śmierci Liny. Czy dlatego tyle czasu spędza w Summerlandzie? Czy raczej z mojego powodu? Jude odwzajemnia spojrzenie. Patrzymy sobie w oczy tylko przez chwilę, ale to wystarcza, żebym pożałowała, że nie umiem go pokochać. Jude zasługuje na miłość. Moje serce należy jednak do Damena. Jesteśmy sobie przeznaczeni. O dzielącej nas teraz małej różnicy zdań zapomnimy w mgnieniu oka. - Ludzie często tatuują sobie kwiat lotosu - ciągnie Jude. - Ci, którzy przeżyli ciężki okres, przedarli się przez błoto, że tak powiem. To znak, że wyszli cało z kłopotów. - Masz tatuaż? - pyta Rayne z szeroko otwartymi oczyma. Z wrażenia nieomal spada z krzesła. - Tak, dwa. - Na twarzy Judea błąka się uśmiech. Rayne siedzi osłupiała, ale ku jej zdziwieniu Jude nie rozwija tematu. - Jakie?

56

- Jeden to Uroboros. Na lędźwiach. Czuję, że spojrzenie Judea wędruje ku mnie, ale ja patrzę w przeciwną stronę. Widziałam Uroborosa. Trudno było nie zauważyć. - Uroboros? - Rayne zerka na swoją siostrę. Są identyczne pod każdym względem z wyjątkiem ubrania. Romy uwielbia różowy, a Rayne ubiera się na czarno. Kiedy nie słyszą, nazywam je czasem HariboBerries. Damena to bawi. - Myślałam, że to coś złego. - Wcale nie. - Damen postanawia włączyć się do rozmowy, skoro i tak musi tu siedzieć. - To stary alchemiczny symbol życia, śmierci, cykliczności... nieśmiertelności. - Rozgląda się po pokoju, ale nie zatrzymuje na nikim wzroku. - Na przestrzeni wieków mnóstwo kultur uznało go na swój znak. Każda kolejna przypisywała mu trochę inne znaczenie, ale nigdy nie był czymś negatywnym. To, że przyjęli go też Romano i spółka, nie oznacza, że sam w sobie jest zły. Damen kiwa głową i wraca pod ścianę. Na razie skończył. - No dobra... - Na twarzy Rayne pojawia się uśmieszek. - Jeżeli kiedyś będę musiała napisać o tym pracę semestralną, poproszę cię o konsultację. Na razie wróćmy do tatuaży. - Potrząsa głową. Gdyby nie to, że ubóstwia Damena, pewnie wywróciłaby oczami. - A ten drugi? - Zwraca się do Judea. - To japoński symbol kwiatu lotosu. Uznałem, że sam kwiat byłby zbyt... dziewczyński. Rayne patrzy na niego z uniesioną brwią. - Byłem młody i niedojrzały, okej? - Jude wzrusza ramionami i przesuwa ręką po dredach. - Gdzie go masz? - dopytuje się Rayne, ale Jude unosi dłoń i kręci głową, bezdyskusyjnie ucinając temat. Rayne patrzy pytająco na Avę, ale ona tylko się śmieje. Rayne mruży oczy, rozzłoszczona. Z myśli krążących między nimi wyłuskuję, że Rayne od kilku tygodni marzy o tatuażu i nie może zrozumieć, dlaczego musi z tym czekać do osiemnastki. Przecież żyje już od trzech stuleci, z czego większość czasu spędziła

57

w Summerlandzie jako uciekinierka przed procesami czarownic z Salem. Nie rozumie, dlaczego tamte lata się nie liczą. Ale to nie moja sprawa. Szybko wycofuję się z ich sprzeczki i wracam do rozmowy. - Co z tą pieśnią? - pyta Miles. - Jak to szło? - Podniesie się z bagien pod same niebiosa, tak jak i ty-ty-ty się uniesiesz... - śpiewam usłyszaną w Summerlandzie melodię. - To chyba znaczy, że jesteś jak lotos - zauważa Romy. Jej siostra nadal dąsa się z powodu tatuażu. Poza tym nigdy za mną nie przepadała; jedyny wyraz sympatii z jej strony to przytulenie po tym, jak pokonałam Haven. Teraz osuwa się na krześle i wbija we mnie stalowe spojrzenie. Najwyraźniej jest po stronie Damena; uważa to wszystko za bzdurę. Staruszka musi być wariatką, skoro pokłada we mnie taką nadzieję. - A dalej? - chce wiedzieć Miles. - Z mrocznych głębin przedostać się chce do światła... - Znowu o lotosie. - Zadowolona z siebie Romy stuka pola-kierowanym na różowo paznokciem w otwartą książkę. - Pragnąc tylko jednego: prawdy! Prawdy o swym istnieniu. - Chodzi o twoje przeznaczenie. - Ava przytakuje. - Jakiekolwiek jest. - No dobrze, a dalej? - Miles kiwa głową, a jego pióro sunie przez kartkę, zapisując słowa pieśni. - Jak to szło?... - Przez chwilę się zastanawiam. - Aha. Ale czy na to pozwolisz? Pozwolisz mu wznieść się i rozwinąć? Czy skażesz na wieczne ciemności? Czy każesz umęczonej duszy zginąć? - Czyli ty jesteś kwiatem lotosu, a przynajmniej kimś, kto ten kwiat hoduje. Albo pozwolisz, żeby przeznaczenie się wypełniło i kwiat zakwitł, albo wszystko spieprzysz. - Rayne! - napomina ją Ava. - No co? Tak mówi pieśń. - Rayne wzrusza ramionami. Ava się chmurzy. - Wiesz doskonale, że nie wolno ci przeklinać.

58

- Przepraszam - mamrocze Rayne, patrząc na mnie, ale przeprosiny kieruje do Avy. - Wiecie, co mi to przypomina? - mówi nagle Damen. Wszyscy patrzymy na niego zdziwieni, że się odezwał. - Kiedy w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym ósmym roku Beatlesi po powrocie z Indii wydali The White Album, w tekstach piosenek wszyscy doszukiwali się ukrytego sensu. Okazało się, że wiele osób pomyliło się w interpretacji. W niektórych wypadkach skończyło się to tragicznie. - Charles Manson. - Jude przytakuje, znowu odchyla się na krześle i skubie znak Majów na swojej koszulce. - Odczytał całą płytę jako tajemniczy, apokaliptyczny przekaz nawołujący jego sektę do wojny międzyrasowej. Usprawiedliwiał tym mordowanie bogaczy. Mimowolnie się wzdrygam. To po prostu ohydne. Damen chyba nie uważa, że upodabniamy się do „Rodziny" Mansona? - Wtedy to było nieporozumienie - mówię, unikając jego wzroku - ale w naszej pieśni istnieje jakiś przekaz. Zgodnie z tym, co powiedziała Lotos, tylko ja mogę wyruszyć w tę podróż. -1 ku zaskoczeniu wszystkich zwracam się do Judea: - Czy w Summerlandzie natknąłeś się na jakieś moje wcześniejsze, nieznane mi życie? W którym nazywałabym się Adelina? Wstrzymuję oddech. - Niestety nie. - No dobra. - Damen odrywa się od ściany i jednym gestem zamyka naradę. - Chyba omówiliśmy już wszystko, co? Mam ochotę zaprotestować, ale kiwam głową i rezygnuję z walki. Wiem, że robi to, co uważa za słuszne. Chroni mnie przed Lotos i ciemną częścią Summerlandu, a może nawet przede mną samą. W zasadzie niewykluczone, że ma rację. Więcej tu nie zdziałamy. Niechętnie to przyznaję, ale może rzeczywiście omówiliśmy już wszystko. Przynajmniej na razie. Co do reszty - zobaczę, co przyniesie podróż.

59

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - Wchodzisz? Damen stoi tak blisko mnie, że czuję jego gorąco. Omiata mój policzek ciepłym oddechem. - Nie - szepczę. - Nie mogę. - Przełykam ciężko ślinę i obejmuję się ramionami. Czuję się jak najgorszy z podglądaczy; stoję w ciemności i zaglądam do środka, do Sabine i Munoza, zamiast podejść do domu od frontu i normalnie, po ludzku zapukać do drzwi. Ale ja nie jestem normalna. Ani trochę. Właśnie dlatego siedzę tutaj, skulona pod jej oknem po niewłaściwej stronie szyby. Jeżeli nie zamierzasz wejść, to powiedz mi przynajmniej, co tu robimy. Damen nie wypowiada tych słów na głos, bo ktoś mógłby nas usłyszeć. Wzdycham. Zegnam się. Przygotowuję na życie bez niej. Nie widzę twarzy Damena, bo patrzę w przeciwną stronę, ale czuję, jak pod wpływem emocji jego pole energii poszerza się, aż obejmuje nas obydwoje. Otula mnie cudowne ciepło, a zaraz potem Damen kładzie mi ręce na talii. - Ever... - szepcze. Rozsuwa kurtynę moich włosów i całuje mnie w policzek. Spodziewam się, że nastąpi coś więcej, ale Damen się odsuwa. Pocałunkiem wyraził więcej, niż zdołałby słowami. Przytuleni obserwujemy przez okno szczęśliwą parę. Właśnie kończą obiad. Nakłaniają się wzajemnie do zjedzenia

60

ostatniego kawałka pizzy. W końcu Sabine wskazuje Munozowi talerz, a sama sięga po kieliszek z winem. On śmieje się i rzuca na pizzę. Sprawiają wrażenie zadowolonych, ale ja dostrzegam na twarzy Sabine cień smutku i porażki. Widać, że nie daje jej spokoju ultimatum, jakie mi postawiła, i klęska poniesiona w tak ważnej dla niej dziedzinie życia. Jest mi tak przykro, że już prawie wstaję z miejsca i biegnę do niej z zapewnieniem, że wszystko jest w porządku, że jej wybaczyłam. Prawie. Patrzę przez szybę na ich wspólny wieczór. Sabine jest w eleganckim kostiumie. Najwyraźniej dopiero co wróciła z pracy - to dlatego jedzą pizzę. Munoz ma na sobie znacznie bardziej nonszalancki strój: podarte dżinsy i białą koszulkę z długimi rękawami podwiniętymi prawie do łokci. Wykorzystuje ferie do pracy nad książką. A już miał z niej zrezygnować. To ja zdradziłam mu, że kiedyś zostanie wydana. Moje nadprzyrodzone zdolności wprawdzie nie przypadły do gustu Sabine, ale przynajmniej Munozowi się przysłużyły. Dzięki nim realizuje swoje marzenie. Jestem całkowicie pogrążona w rozmyślaniach, a Damen całą uwagę poświęca pocieszaniu mnie. Gdy z tylnych drzwi wyłania się nagle Munoz z przepełnionym workiem na śmieci, zupełnie nas to zaskakuje. - Ever? - Staje jak wryty. W jednej ręce kołysze mu się ciężki worek. Mruży powieki, jak gdyby nie dowierzał własnym oczom. Unoszę dłoń i robię błagalną minę, prosząc bezgłośnie, żeby jak gdyby nigdy nic poszedł dalej do śmietnika. Jednak trudno oczekiwać, żeby minął nas obojętnie. W końcu tak długo mnie szukali. Wrzuca worek do kubła i jak po sznurku wraca do nas. - Gdzie ty się podziewałaś?

61

Jestem zaskoczona, bo w jego głosie prawie nie słyszę gniewu, raczej ulgę. - Mieszkam u Damena. - Tak jakby to coś wyjaśniało. - Sabinę doskonale o tym wie, bo do niej dzwonił. - Na twarzy Damena dostrzegam zdziwienie; nie miał pojęcia, że wiedziałam. - Sabinę umiera z niepokoju. Natychmiast wchodź do środka, żeby zobaczyła, że nic ci nie jest. - Munoz patrzy na nas. Nadal nie potrafi oswoić się z tym, co widzi. - Nie mogę - odpowiadam beznamiętnym tonem. - Wie pan dlaczego. Wie pan o wiele więcej, niż powinien. Nie chciałam zdradzić aż tyle. Wzdycham i kręcę głową. Pamiętam tamten dzień, zaledwie parę tygodni temu, gdy przed samym nosem Munoza unaoczniłam bukiet żonkili i czarne bmw, zupełnie nieświadoma, że wszystko zmierza ku katastrofie. Wcześniej Munoz był przekonany, że mam po prostu zdolności telepatyczne, ale pokazałam mu, że moje dziwne moce sięgają o wiele dalej. Widział, że biegam niczym wiatr i stwarzam rzeczy z niczego. Założę się, że kiedy tylko otrząsnął się z szoku, zaczął się zastanawiać, co jeszcze potrafię. Ja na jego miejscu właśnie tak bym zrobiła. - Maczałeś w tym palce? - Munoz zwraca się do Damena, najwyraźniej szukając winnego. - To wszystko przeze mnie - rzuca Damen bez namysłu. Otwieram szeroko usta. Jego odpowiedź pokrywa się z tym, co mówiła Lotos. Zastanawiam się, czy naśladował ją świadomie. Munoz waży jego słowa. Teraz musi dostosować się do nowej sytuacji, bo swoją odpowiedzią Damen trochę pokrzyżował mu szyki. - Zawsze uważałem, że jest w tobie coś dziwnego - mówi w końcu niskim, spokojnym głosem. Damen przytakuje z kamienną twarzą, z której trudno mi wyczytać, jak to przyjął. - Jakbyś nie był z teraźniejszości - ciągnie Munoz trochę w zamyśleniu.

62

- Bo nie jestem. - Damen spogląda mu w oczy. Zapiera mi dech. Zupełnie nie spodziewałam się takiej bezpośredniej, a jednocześnie prawdziwej odpowiedzi. Munoz kiwa głową. Nie daje się wytrącić z równowagi. - To z jakich czasów jesteś? - Z pana ulubionych. - Damen leciutko wygina usta w uśmiechu. - Z włoskiego renesansu. Munoz ciężko przełyka ślinę, potakuje i rozgląda się, jakby między roślinami w ogrodzie, w basenie albo w popiele stojącego obok grilla spodziewał się znaleźć wyjaśnienie. Trzeba powiedzieć, że zachowuje niezwykły spokój. Wydaje się zupełnie nie-poruszony naszą dziwną rozmową. - Czyli alchemia istnieje? - W przeciwieństwie do większości osób Munoz od razu trafia w sedno. Kiedy ja starałam się rozszyfrować sekret Damena, obstawiałam, że jest wampirem. Miles zresztą też. Ale najwyraźniej Munoz nie jest pod takim wpływem popkultury. - Istnieje od wieków. - Twarz Damena maskuje emocje, a jego głos jest opanowany. Domyślam się jednak, ile go to kosztuje. Damen ukrywał swój sekret przez sześćset lat, ale ostatnio - z mojego powodu - ta jego starannie utkana tajemnica pruje się niczym nadjedzony przez mole sweter. - Istnieje - tak, ale nie zawsze przynosi rezultaty, prawda? - Munoz przygląda się Damenowi z namysłem, zupełnie inaczej niż dotychczas. Damen potakuje. - A ty, Ever? - Munoz patrzy na mnie z ciekawością, lecz nie da się ukryć, że ja jestem w stu procentach dzieckiem swoich czasów. Potrząsam przecząco głową i unoszę ramiona. To wystarczy za odpowiedź. - Niesamowite. Jest tyle rzeczy, o które chciałbym cię zapytać. Z niepokojem zerkam na Damena. Boję się lawiny pytań, na które będzie zmuszony odpowiedzieć.

63

Ale tym razem dopisuje nam szczęście. Z domu dobiega wołanie Sabinę: - Paul, wszystko w porządku? Munoz nabiera głęboko powietrza i patrzy na nas z niepokojem. Nie mogę ryzykować, że Sabinę usłyszy przez okno mój głos, rzucam więc nauczycielowi błagalne spojrzenie i przecząco kręcę głową. v - Tak, tylko... wyszedłem na chwilę pooddychać świeżym powietrzem. Jak zwykle patrzę w niebo i szukam Kasjopei. Zaraz wracam. Oddycham z ulgą. - Dołączyć do ciebie? - rzuca Sabinę niskim, uwodzicielskim głosem. Wolałabym jednak nie być świadkiem ich gry wstępnej - Nie, zimno jest. Zaraz przyjdę. Munoz mierzy nas wzrokiem. Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale ja znów kręcę głową, zamykam oczy i szybko unaoczniam bukiet żonkili dla Sabinę. - Co mam jej powiedzieć? - szepcze i rzuca niespokojne spojrzenie w stronę okna. - Najlepiej nic. Proszę w ogóle o nas nie wspominać. Ale jeżeli już pan musi, to proszę powiedzieć, że ją kocham i przykro mi, ze sprawiłam tyle kłopotów. Niech nie czuje się winna za rzeczy, które powiedziała w gniewie. Nigdy więcej się nie zobaczymy. Wiem, że wyglądam na bezduszną egoistkę, ale proszę mi zaufać, tak jest lepiej. Ona by tego nie zrozumiała. A ja nie potrafiłabym wytłumaczyć. Zanim Munoz zdąży w jakikolwiek sposób odpowiedzieć Damen ściska moją dłoń, ciągnie mnie kamienistą ścieżką i wyprowadza przez furtkę. Po chwili znikamy z pola widzenia Munoza i zanurzamy sie w mroku. Nie odwracamy się. Dobrze wiemy, że lepiej patrzeć w przyszłość, niz rozpamiętywać minioną nieodwołalnie przeszłość.

64

ROZDZIAŁ JEDENASTY To nasza ostatnia wspólna noc. A przynajmniej ostatnia przed nie wiadomo jak długą przerwą. Zamierzam jakoś to uczcić. Zrobić coś wyjątkowego. Coś, co Damen będzie mógł wspominać z uśmiechem. Chociaż może nie powinnam przesadzać, bo jeszcze się zorientuje, że coś przed nim ukrywam. Od razu po opuszczeniu Summerlandu zdecydowałam, że wyruszę w podróż, do jakiej namawiała mnie Lotos. Damen jednak nie jest do końca wtajemniczony w ten mój plan. A wtajemniczenie go bez wątpienia doprowadzi do jakiejś gigantycznej awantury, dlatego zamierzam zwlekać do ostatniej chwili. Damen myje zęby i szykuje się do snu, a ja wchodzę pod kołdrę i próbuję wymyślić dla niego jakąś niespodziankę. Jednak kiedy chwilę później staje w drzwiach niczym młody bóg owinięty w niebieski jedwab, jestem w stanie tylko przełknąć ślinę, wbić w niego wzrok i unaocznić szybujący w jego kierunku czerwony tulipan. Damen uśmiecha się, kilkoma susami przebywa drogę do łóżka i wsuwa się pod kołdrę. Muska palcami moje czoło, odgarniając mi włosy z twarzy. Obejmuje mnie i mocno przytula. Gdy zamykam oczy i przyciskam policzek do jego klatki piersiowej, słyszę, jak bije mu serce. Palce Damena przesuwają się po mojej skórze; nieomal czuję jego pocałunek. Zaplatam swoją nogę o jego i delektuję się bliskością. Pragnę wyryć tę chwilę w pamięci na zawsze. Chciałabym powiedzieć coś ważnego, słowami wynagrodzić mu niedawne nieporozumienia. Jednak jego dłonie głaszczą

65

mnie do snu tak łagodnie, a usta mruczą nad uchem tak cicho, że niebawem zapadam w głęboki sen bez snów. Dopiero późnym rankiem zdradzam, co planuję. Umyci i ubrani siedzimy przy stole w kuchni. Sączymy z butelek schłodzony eliksir, a Damen przegląda gazety. Czekam do ostatniej chwili, kiedy naprawdę nie mam już wyjścia. Tchórzowskie rozwiązanie, ale trudno. - Który to już dzień z twojego tygodnia poszukiwań? Drugi, trzeci? Podnosi na mnie wzrok, składa gazetę na pół i z czarującym uśmiechem bierze łyk z butelki. - Chyba straciłem rachubę. - Ociera usta dłonią i kładzie rękę na kolanie. Marszczę brwi i kołyszę butelką. Mieniący się eliksir chlupocze. Przygryzam wargę i nerwowo zastanawiam się, od czego zacząć. Decyduję się powiedzieć wszystko od razu, kawa na ławę. Nie ma sensu lawirować, skoro to i tak nieuniknione. Rezygnuję ze wstępu w rodzaju „Tylko się nie złość" albo „Pozwól mi dokończyć, zanim coś powiesz". - Zdecydowałam się na tę podróż. Damen patrzy na mnie z twarzą rozjaśnioną radością i nadzieją. Ogarnia mnie uczucie ulgi, ale niestety krótkotrwałe. Po chwili dociera do mnie, że się nie zrozumieliśmy - on sądzi, że mam na myśli nasz wspólny wyjazd. - Nie, nie, nie o to mi chodzi - wyjaśniam cicho. Kiedy widzę, jak rzednie mu mina, mam ochotę zapaść się pod ziemię. - Mówiłam o podróży, do której namawiała mnie Lotos. Ale jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, to na nasz wyjazd też nie zabraknie czasu. - Nerwowo gestykuluję i usiłuję zmusić się do uśmiechu, ale niespecjalnie mi się to udaje. Oboje wiemy, że to zła strategia. Damen patrzy w drugą stronę. Wygląda, jakby odebrało mu mowę. Ale kiedy dostrzegam, jak kurczowo trzyma butelkę i raz po raz zaciska szczękę, rozumiem, że cierpi raczej na nadmiar

66

słów niż ich brak. Teraz usiłuje dobrać te najwłaściwsze. W końcu spogląda na mnie. - Mówisz poważnie. - To nie pytanie czy oskarżenie, tylko stwierdzenie faktu. Pospiesznie potakuję. - Przykro mi. Wiem, że pewnie niespecjalnie cię to cieszy. Zerka na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Rzeczywiście, niespecjalnie - mówi powściągliwym, spokojnym tonem. Jego głos jest niezwykle opanowany, ale otaczająca go energia zdradza wielkie wzburzenie. Czuję, jak przyspiesza mu tętno. Zamierza coś dodać, ale ja jestem szybsza. Unoszę dłoń i zaczynam mówić: - Doskonale wiem, co chcesz powiedzieć. Będziesz mnie przekonywał, że to niebezpieczne, że ta staruszka to wariatka i nie powinnam zwracać na nią uwagi. Poprosisz o jeszcze trochę czasu na znalezienie antidotum. - Robię pauzę, ale nie na tyle długą, by dopuścić go do głosu. - Tylko że tutaj nie chodzi o nas. Chodzi o mnie, o moje przeznaczenie. Chcę się dowiedzieć, co znaczy moje życie, dlaczego wciąż rodzę się na nowo. Nie mam wyboru, muszę ruszyć w podróż. Zdaję sobie sprawę, że będziesz niezadowolony niezależnie od argumentów, jakie przedstawię. Ale wystarczy mi, że zaakceptujesz moją decyzję, choćby niechętnie. Zadowolę się minimum z twojej strony. Wiesz, Damen, bardzo możliwe, że to wariatka. Owszem. Lecz jeśli jest choćby cień prawdopodobieństwa, że mówi prawdę, muszę to sprawdzić. W głębi serca czuję, że to mój obowiązek. Nie, wróć: w głębi duszy czuję, że to moje przeznaczenie. Tylko ja mogę wypełnić swój los. Bardzo bym chciała zabrać cię ze sobą. O niczym innym nie marzę. Jednak powiedziała jasno, że mam iść b ez ciebie. I... - Przełykam gorącą gulę, która utknęła mi w gardle. - I mam nadzieję, że zaakceptujesz mój wybór. Nawet jeśli nie będziesz mnie wspierał.

67

Damen kiwa głową i przez chwilę zastanawia się nad odpowiedzią. Wyciąga nogi przed siebie i krzyżuje je w kostkach. Palcami wodzi po otworze butelki. - Jednym słowem, nie mogę nic zrobić, żeby cię powstrzymać? Opuszczam wzrok. Niby jestem zadowolona, że nie skończyło się na karczemnej awanturze, jakiej się spodziewałam, a jednak ze zdziwieniem odkrywam, że właściwie tak jest gorzej. Z kłótnią łatwiej się uporać, bo po pewnym czasie gniew mija. Ale niechętna akceptacja, o jaką prosiłam, okazuje się trudniejsza. Czuję się smutna, samotna i całkowicie przygnębiona. - To kiedy ruszasz? - Niedługo. - Zmuszam się, żeby na niego spojrzeć. - Właściwie to zaraz. Nie ma czasu do stracenia. Damen za wszelką cenę stara się na mnie nie patrzeć. Opiera twarz na dłoniach i palcami trze powieki. W końcu podnosi wzrok i zawiesza spojrzenie gdzieś daleko w przestrzeni, poza zadbanym ogrodem, poza basenem i nawet oceanem, w jakimś niepokojącym, tylko jemu wiadomym miejscu. - Źle, że tam idziesz. - Jego słowa są proste, ale płyną z serca. Kiwam głową. - Ale skoro się upierasz, to ja upieram się, żeby pójść z tobą. - Patrzy mi w oczy. - To niebezpieczne. - Marszczy się i odgarnia włosy z twarzy. - Nie wiadomo, co cię tam spotka. Nie mogę cię puścić samej w to bagno. Nie rozumiesz? Jesteś dla mnie całym światem! Nie pozwolę ci samotnie gonić za fantazjami jakieś walniętej kobiety! W jego oczach widzę, jak bardzo jest zdeterminowany. Jednak nie zamierzam ustępować. Zalecenie Lotos było jasne jak słońce. Tylko ja mogę ruszyć w tę podróż. Muszę iść sama, bez Damena. Z pewnością istnieje jakaś przyczyna tego nakazu. Może tym razem to ja mam go chronić. Już zamierzam to wszystko powiedzieć, gdy Damen sięga przez stół i bierze mnie za rękę.

68

- Ever... - Głos mu się załamuje, więc przełyka ślinę, kaszle i zaczyna jeszcze raz. - Ever, a jeśli nie wrócisz? - Jasne, że wrócę! - Przesuwam się ku niemu na krześle tak bardzo, że prawie spadam. Nie mogę uwierzyć, że wymyślił coś podobnego. Damen, nigdy cię nie opuszczę! Jak możesz tak myśleć!? To cię tak zmartwiło? - Nie - odpowiada już pewniejszym głosem. - Chodziło mi raczej o to, że n i e będziesz w stanie wrócić. Możesz utknąć w tym bagnie na zawsze. Albo nie znajdziesz drogi powrotnej. - Patrzy na mnie zbolałym wzrokiem. Siedzę tuż przed nim, a on wyobraża sobie, że mógłby mnie stracić. Oczywiście rozumiem go doskonale. Utracił mnie w minionych stuleciach już tyle razy, że truchleje na samą myśl, że może stracić mnie znowu. Teraz, kiedy już prawie ma mnie na zawsze. Jestem tak poruszona intensywnością jego uczuć, że aż zapiera mi dech. Chciałabym go pocieszyć, ale nie wiem jak. - Na pewno wrócę - mówię w końcu. Mam nadzieję, że mi uwierzy. Jesteśmy sobie pisani. Jestem tego na sto procent pewna. Nie mam pojęcia, co mnie czeka, ale jedno mogę ci obiecać: zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby do ciebie wrócić. Nic nas nie rozdzieli. A przynajmniej nie na zawsze. Ale teraz czas już na mnie. I muszę iść sama. Lotos powiedziała to wyraźnie. Bardzo cię proszę, nie zatrzymuj mnie. Chcę zobaczyć, co się za tym wszystkim kryje. Jej słowa nie dają mi spokoju. Wiem, że to będzie cię sporo kosztować, ale chciałabym, żebyś spróbował mnie zrozumieć. Albo przynajmniej pokaż, że jesteś po mojej stronie. Dobrze? Mimo mojego niemal błagalnego tonu on dalej milczy, zanurzony we własnych myślach. - Damen, wiem, jak się czujesz - ciągnę w nadziei, że uda mi się do niego dotrzeć. - Naprawdę. Ale wydaje mi się, że jest jakaś część naszego istnienia, o której nie mamy pojęcia. Być może to tam znajduje się rozwiązanie, jak to określiła Lotos. Rozwiązanie

69

zagadki, dlaczego od stuleci napotykamy tyle przeciwności losu, łącznie z tym, co dzieje się teraz. Niestety, trafiam kulą w płot. Damen wstaje z krzesła, odchodzi kilka kroków i spogląda na mnie beznamiętnie. - To chyba tyle - mówi zimno, jakby był gdzieś bardzo daleko. Podjęłaś decyzję. W takim razie życzę ci wszystkiego dobrego i czekam, aż wrócisz.

70

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Może jednak wejdziesz? Kręcę przecząco głową. Patrzę na Judea, a potem na sterczące wzdłuż ścieżki wyschnięte łodygi, na których w sezonie kwitły różowe i fioletowe piwonie. - Czyli naprawdę chcesz spróbować? Potakuję. Pewnie przynajmniej na jedno z pytań powinnam odpowiedzieć słowami, ale gardło mam tak ściśnięte, że nie udałoby mi się wydobyć głosu. Przed oczyma nadal mam scenę pożegnania z Damenem. Doskonale pamiętam jego strach o to, że nie będę w stanie wrócić, że nie znajdę drogi powrotnej. Pamiętam też jego ostatnie słowa oraz to, jak zaraz potem prawie wymaszerował wściekły z pokoju, ale jednak nie wytrzymał - zawrócił i przytulił mnie mocno. Jakby ciało działało wbrew jego woli. Uścisk Damena był niezwykle ciepły i przepełniony miłością. Całkowite przeciwieństwo jego słów, zimnych i lakonicznych. Wyczuwałam jego wewnętrzną walkę. Rozumiałam, że stara się zdystansować od mojej decyzji, której skutkiem - jego zdaniem - będzie złamane serce. A jednak oczekiwałam od niego czegoś więcej. Owszem, w podróż muszę wyruszyć samotnie. Ale spodziewałam się, że przynajmniej odprowadzi mnie do Summerlandu. Odsuwam te myśli od siebie i koncentruję się na tu i teraz, gdzie ja i Jude patrzymy na siebie przez próg jego domu. - A Damen? - Zerka w puste miejsce obok mnie, a potem czujnie mi się przygląda. - Idzie z tobą, prawda? Zniżam wzrok. Coś ściska mnie za gardło, a oczy zaczynają niepokojąco szczypać. To zwykle oznacza, że zaraz wyleje się

71

potok łez, ale tym razem przywołuję się do porządku. Nie zamierzam płakać. Nie tutaj. Nie przy Judzie. Nie z powodu mojej własnej decyzji. Biorę się w garść. - Nie, muszę iść sama. Lotos wiele razy to podkreślała. - Wzruszam ramionami, jakby nie było to nic wielkiego. Mam nadzieję, że Jude mi uwierzy. Z rękami wciśniętymi w kieszenie opiera się o framugę. Jeden rzut oka na jego uniesioną brew i lekko wykrzywione usta wystarcza, żebym zrozumiała, że nie dał się nabrać. Zachodzi w głowę, co dzieje się między mną a Damenem. Ale nie po to tu przyszłam. Gestem ręki pokazuję, że to nieistotne. - Słuchaj, wpadłam tylko na chwilę. Chcę ci podziękować. - Patrzę mu w oczy. - Za to, że mnie wspierasz. Przez tyle... istnień. Jesteś fantastycznym przyjacielem. Jude marszczy czoło i wydaje z siebie dziwny dźwięk - coś pomiędzy mknięciem a pomrukiem. Ponad moim ramieniem spogląda na ulicę. - Ever, lepiej podziękuj komuś, kto na to zasługuje. Ja w niczym ci nie pomogłem. Wręcz przeciwnie, co i rusz coś knocę. Gdzie się nie zjawię, tam ściągam katastrofę. Nie ma sensu wmawiać mu, że się myli. - Ale to nie twoja wina - dodaję szybko. - Myślę, że takie było przeznaczenie. Przekrzywia głowę i pociera podbródek pokryty kilkudniowym zarostem. - Moim przeznaczeniem jest spaprać ci życie? - Patrzy na mnie z powątpiewaniem. - Niezbyt mnie to cieszy. - Nie, to na pewno nie wszystko. Założę się, że czeka cię jeszcze mnóstwo fantastycznych rzeczy. Niezwiązanych ze mną. Chodziło mi o to, że może takie jest nasze wspólne przeznaczenie. Może

72

nie bez przyczyny od kilkuset lat ciągle się spotykamy. - Badam go wzrokiem, ale on przekrzywia głowę w taki sposób, że kilka dredów opada mu na twarz, maskując emocje. - Mam nadzieję... - Jest mi coraz bardziej głupio, że tu przyszłam. - .. .że moja podróż to wyjaśni. I nie tylko to. - Czyli wyruszasz? - Odgarnia włosy i patrzy na mnie swoimi egzotycznymi, lazurowymi oczami. - Na to wygląda. - Zmuszam się do niemrawego uśmiechu. Jude kiwa głową. Wydaje mi się, że jego ciało drgnęło lekko, jakby powstrzymywał jakieś słowa. Widać, że toczy wewnętrzną walkę. Ostatecznie zwycięża rozsądek. - W takim razie szerokiej drogi. Podchodzi do mnie, jak gdyby chciał mnie objąć, ale w ostatniej chwili zmienia zdanie i opuszcza luźno ręce. Zanim atmosfera stanie się nie do zniesienia niezręczna, podchodzę do niego i mocno go przytulam. Mam wrażenie, kiedy pozostaję w jego uścisku, że czas staje w miejscu. Po chwili się odsuwam. Przepływa przeze mnie spokojna fala energii, która zawsze ogarnia mnie przy Judzie. Z ociąganiem kieruję się do samochodu. Przede mną kolejne pożegnania. Milesa niestety nie zastaję. U Avy i bliźniaczek też udaje mi się jedynie pocałować klamkę. Potem podjeżdżam pod dom, w którym Haven mieszkała kiedyś z mamą, tatą i młodszym bratem Austinem. Parkuję na ulicy i przyglądam się wbitej w trawnik tablicy z napisem „Na sprzedaż". Dom stoi otworem, a grupki gapiów stale wchodzą i wychodzą. Zastanawiam się, czy rodzice zauważyli, że jej nie ma. Zdają sobie sprawę z tego, że już do nich nie wróci, czy też jak zwykle traktują ją jak powietrze? Skoro i tak jestem w ponurym nastroju, postanawiam przejechać pod domem Sabine. Tylko przejechać. Nie zatrzymuję się. Nie wchodzę do środka. Wczorajsze pożegnanie wystarczy.

73

Nie ma powodu do dalszej zwłoki. Zakręcam w następną przecznicę, parkuję na krawężniku i z zamkniętymi powiekami stwarzam portal do Summerlandu. Ląduję na wonnej łące porośniętej pulsującymi kwiatami i drżącymi drzewami. Łąka jest przesycona miłością i wszystkim, co dobre. Przez chwilę po prostu stoję i podziwiam czyste, niczym nieskażone piękno. Potem kieruję się do miejsca, które jest absolutnym jego przeciwieństwem - tam, gdzie nie działa magia ani unaocznianie, a nieliczne rośliny są wyschnięte i obumarłe. Jest dokładnie tak, jak się obawiałam. Mój wzrok pada na cienkie pasmo błota biegnące od grobu Haven aż do znanej mi ciemnej strony Summerlandu. Mroczna plama rośnie. Rozlewa się coraz bardziej. Nie jestem tym zaskoczona, ale nie mam bladego pojęcia, co robić. Jak powinnam zareagować, skoro już tu przyszłam? Nagle widzę coś, co przechodzi wszelkie moje oczekiwania, mimo że próbowałam przygotować się na każdą ewentualność. Otwieram szeroko oczy, a szczęka opada mi mniej więcej do kolan. Przede mną stoją Jude, Ava, Romy, Rayne i... Miles! Do pełnego składu brakuje tylko Damena. - Jak wy...? - Głos mi zamiera. Wpatruję się w Milesa z niedowierzaniem. - Nie było łatwo, udało się dopiero za którymś razem. Nasza czwórka zmobilizowała całą energię, a do tego doszło jeszcze gorące pragnienie Milesa, żeby cię zobaczyć, zanim wyruszysz... I w końcu jakoś się przedostaliśmy. - Mam nadzieję, że najpierw pokazaliście mu ładniejsze miejsca. - To byłoby okropne przedostać się przez zachwycający złoty welon tylko po to, żeby wylądować na tym burym, jałowym pustkowiu. - Pójdziemy tam później - odpowiada Ava. - Teraz spieszyliśmy się, żeby cię złapać.

74

- Ale... dlaczego? - Zerkam na Judea. To na pewno on obdzwonił wszystkich po rozstaniu ze mną i namówił ich do przyjścia tutaj. - Bo zasługujesz na porządne pożegnanie - mówi Romy i dźga swoją siostrę łokciem w żebra, a ta niechętnie przytakuje. - Nie wiem, co powiedzieć. - Przełykam gulę, jaka utknęła mi w gardle. Zakazuję sobie płakać w ich obecności. - Nic nie musisz mówić. - Miles się uśmiecha. - Z chęcią będę gadał za nas dwoje. - O, nie wątpię! - Śmieję się. Nadal nie mogę się oswoić z jego obecnością w Summerlandzie. - Aha, mamy prezenty. - Ava radośnie kiwa głową. Udaję, że się cieszę, ale tak naprawdę nie mam pojęcia, co potem z nimi zrobię. Nie wiem, czy będę mogła je wziąć ze sobą tam, dokąd idę. Gdziekolwiek to jest. Ale szybko zapominam o tym problemie, bo podchodzi do mnie Rayne. Gestem każe mi zniżyć głowę i zakłada mi na szyję rzemyk z niewielkim srebrnym wisiorkiem. Ujmuję figurkę między palec wskazujący a kciuk i podnoszę, żeby jej się lepiej przyjrzeć. - Uroboros? - pytam ostrym głosem i unoszę brew. Nie jestem pewna, jak to rozumieć, zwłaszcza że prezent jest od Rayne. - To ode mnie i od Romy. - Oczy ma szeroko otwarte, pełne powagi. Będzie cię chronić. Okazało się, że Damen miał rację. To wcale nie jest negatywny symbol. Niech ci przypomina, gdzie zaczęłaś podróż i gdzie, mam nadzieję, ją zakończysz. - Czyli gdzie? - pytam, patrząc na nią bacznie. - Tutaj. Z nami wszystkimi - odpowiada z absolutną szczerością. Rayne bywa zmienna; czasem zachowuje się względem mnie niechętnie, innym razem po niechęci nie ma śladu. Dlatego tak trudno mi ją rozgryźć. Przypominam sobie spotkanego w Summerlandzie staruszka, który uważał, że bliźniaczki tak naprawdę są zupełnie inne, niż to okazują. Twierdził, że w głębi

75

duszy to Rayne jest cicha, a Romy uparta. Ciekawa jestem, jak często się w to bawią. Nie zdążyłam jeszcze odpowiedzieć, a już Ava podchodzi do mnie i wręcza mi błyszczący, lekko przezroczysty kamień, turkusowy jak oczy Judea. - To cavansyt - wyjaśnia, bacznie mi się przyglądając. - Wzmacnia intuicję i moc uzdrawiania. Sprzyja głębokiej refleksji, otwiera umysł na nowe pomysły, pomaga wyzbyć się błędnych przekonań i ułatwia przywoływanie wspomnień z poprzednich istnień. Posyła mi znaczące spojrzenie i przez chwilę patrzymy sobie prosto w oczy. Szkoda, że Damen tego nie słyszał. Kiwam potakująco głową, wsuwam kamień do kieszeni i zwracam się w stronę Judea. Nie dlatego, że czegoś od niego chcę, po prostu wiem, że ma mi coś do powiedzenia, wyczuwam to z jego falującej aury. - Idę z tobą - oznajmia. Mrużę oczy, niepewna, czy się nie przesłyszałam. - Naprawdę. To mój prezent. Wyruszam w podróż z tobą. Nie powinnaś iść sama. Nie chcę, żebyś szła sama. - Ale... nie możesz. - Słowa wydobywają mi się z ust, zanim zdążę pomyśleć. Ale, o dziwo, brzmią sensownie. Jeżeli Damen nie może mi towarzyszyć, to Jude także. Nie ma potrzeby jeszcze bardziej go w to mieszać. - Bardzo ci dziękuję za miły gest, naprawdę, ale Lotos jasno powiedziała, że muszę iść sama. Bez ciebie, bez Damena, po prostu sama. Muszę polegać wyłącznie na sobie. Takie jest moje przeznaczenie. - Sama mówiłaś, że nasze przeznaczenie się splata. Przez chwilę milczę. Nie jestem pewna, co odpowiedzieć. Zerkam na bliźniaczki, Milesa, Avę i z powrotem na Judea. Zamierzam jeszcze raz podkreślić, że muszę wyruszyć samotnie, gdy nagle wyczuwam j ej obecność. Lotos. Jest tutaj.

76

Odwracam się. Od razu zauważam, że wygląda na jeszcze starszą, bardziej kruchą i delikatniejszą niż ostatnio. I jakby słabszą. Porusza się z wolna, choć stanowczo. Jej wątła sylwetka jest nieco przygarbiona, a cieniutkie włosy, zazwyczaj splecione w warkocz, teraz opadają na ramiona długimi pasmami i tworzą wokół jej głowy falującą koronę. I włosy, i twarz są białe, przez co jej intensywnie błękitne oczy jeszcze bardziej przykuwają uwagę. Wyglądają niczym dwa kawałki akwamarynu upuszczone w śnieg. Pierwszy raz widzę ją też opartą o rzeźbioną drewnianą laskę, na której wygiętej rączce zaciska zbielałe, pokryte zgrubieniami i powyginane artretyzmem palce. Lotos podchodzi do mnie, unosząc twarz. Spojrzenie jej załzawionych oczu przeszywa mnie, a usta wyginają się w uśmiechu. - Adelino. - Kłania mi się i zatrzymuje zaledwie dwa metry przede mną. Wpatruje się we mnie uporczywie, jakby zupełnie nie dostrzegając moich przyjaciół. - Jesteś gotowa wyruszyć, żeby mnie uwolnić? - A taki jest cel tej wyprawy? - Przyglądam się jej uważnie. Czuję ukłucie wątpliwości. Czy na pewno podjęłam właściwą decyzję? - Tak długo na ciebie czekaliśmy. Tylko ty możesz wyruszyć w podróż i dotrzeć do prawdy. - Dlaczego tylko ja? W dodatku sama? Czemu nie mogę zabrać Damena? Albo Judea? - Proszę - mówi niskim, gardłowym głosem. Przyciska lewą dłoń do serca i kłania mi się. Cienka złota obrączka na jej serdecznym palcu błyszczy jaskrawo. Próbuję sobie przypomnieć, czy zawsze ją nosiła i dlaczego nigdy przedtem jej nie zauważyłam. - Musisz uwierzyć. Po raz pierwszy od jej przybycia odwracam się do przyjaciół. Ku mojemu zdziwieniu wpatrują się w staruszkę z takim podziwem i zachwytem, że zastanawiam się, czy czegoś nie przeoczyłam.

77

Ale kiedy z powrotem na nią patrzę, rozumiem, co zobaczyli. Kobietę spowija piękna, złocista poświata, która rozszerza się coraz bardziej, aż wreszcie obejmuje całą jej postać. - Jesteś gotowa? - Patrzy na mnie z twarzą tak cudownie rozświetloną, że nie potrafię odmówić. Przytakuję. Na to ona unosi sękaty palec i każe mi iść za sobą w stronę mojego niezbadanego przeznaczenia. Odwracam się, żeby pomachać przyjaciołom na pożegnanie. Miles, Ava i bliźniaczki machają do mnie ze swoich miejsc, ale Jude staje tuż za mną. Już zamierzam po raz kolejny wytłumaczyć mu, dlaczego nie może mi towarzyszyć, gdy Lotos przystaje, ogląda się i patrzy na Judea. Sposób, w jaki przesuwa po nim wzrok, sugeruje, że kogoś jej przypomina albo gdzieś już go widziała. Ku mojemu bezgranicznemu zdziwieniu zaprasza go gestem dłoni, żeby się do nas przyłączył. - To także twoje przeznaczenie. Odpowiedzi na nurtujące cię pytania masz w zasięgu ręki. - Jej głos brzmi uczenie. Patrzę to na nią, to na Jude a. Co to, u licha, mogło znaczyć? Ale zanim zdążę zapytać, Lotos się odwraca. Jude ma minę równie zaskoczoną jak ja. Kobieta prowadzi nas przez błota i las spalonych drzew z posępnymi, suchymi gałęziami, które nie pokrywają się liśćmi mimo ciągłego deszczu. Lotos stawia kroki z zadziwiającą pewnością. Ciężko mi nadążyć. Wpatruję się w tył jej głowy, żeby nie stracić jej z oczu. Za sobą słyszę miarowe kroki Judea. Cieszę się, że nie jestem sama, ale mimowolnie myślę, że na miejscu Judea powinien być Damen. To Damen powinien mi towarzyszyć. Zaproponował co prawda, że ze mną pójdzie i będzie mnie bronił przed niebezpieczeństwami, ale przede wszystkim odradzał mi przyjście tutaj. Czuję się nieswojo z Judeem na miejscu Damena. Droga ciągnie się i ciągnie. Już mam zapytać, jak długo jeszcze, gdy docieramy na miejsce. 78

Od razu wiem, że to tutaj. Krajobraz jest tak samo ponury jak wcześniej - ziemia wciąż błotnista, z nieba nadal leje się deszcz, dookoła rozciąga się spalony las. Ale w powietrzu czuć zmianę. Jest chłodniej. Aż żałuję, że mam na sobie tylko stare dżinsy i koszulkę z długim rękawem. Jeszcze dziwniejsza jest migocząca poświata, którą widzimy przed sobą. Nie wygląda jak portal do Summerlandu, kojarzy się raczej z jakąś zmianą w gęstości powietrza. Poświata sprawia, że wszystko, co jest za nią, widzimy zatarte i niewyraźne. Rozpoznajemy tylko zagadkowe, rozmyte kształty. Lotos przystaje, unosi dłoń do czoła i rozgląda się po okolicy. My dwoje stoimy obok. Zastanawiam się, czy Jude nadal będzie się upierał, żeby mi towarzyszyć. Odwracam się do Lotos w oczekiwaniu na jakąś wskazówkę, radę, ostrzeżenie... Ucieszyłoby mnie jakiekolwiek słowo wsparcia. Ona jednak tylko wskazuje tajemniczą chmurę i nakłania, żebym w nią weszła. Od wielkiej niewiadomej ukrytej za poświatą dzieli mnie zaledwie krok. - Co mam zrobić, kiedy już będę na miejscu? - pytam niemal błagalnym tonem. Zamiast odpowiedzieć mnie, Lotos zwraca się do Judea: - Wejdź. Ucz się. Będziesz wiedział, kiedy wrócić. - Przecież cały czas będę z Ever... Prawda? - Jude zerka na nas. Oboje jesteśmy zdezorientowani. Lotos niecierpliwie wyciąga przed siebie sękaty palec. Patrzę w kierunku, który wskazuje, i chociaż mrugam raz po raz, dostrzegam tylko rozmytą plamę. Niepewny miraż, który równie dobrze może być wioską pełną ludzi, jak i czymś zupełnie innym. - Tu zaczyna się twoja podróż. Sama odkryjesz, gdzie się kończy. Jude chwyta mnie za rękę, żeby pokazać, że mnie nie opuszcza, że idzie ze mną. Ja jednak potrzebuję jeszcze chwili. Bardzo lubię Judea, ale moje serce należy do Damena. To jego wolałabym mieć za towarzysza podróży - tej i każdej innej.

79

Lotos dotyka mojego ramienia, wciska mi w dłoń mały jedwabny woreczek i zamyka na nim moje palce. - Tutaj jest wszystko, czego myślisz, że potrzebujesz. Sama zdecyduj, co to znaczy. - Ale jak? Skąd mam to wiedzieć? Jak mam... - Urywam. W głowie huczy mi od pytań. Lotos patrzy na mnie. - Zaufanie. Wiara. To jedyny sposób - mówi, po czym z zaskakującą siłą popycha mnie do przodu. Nie potrafię się powstrzymać, żeby po raz ostatni nie obejrzeć się w poszukiwaniu Damena. Łudzę się, że w jakiś magiczny sposób przyciągnie go tutaj moja tęsknota. Niestety, nigdzie go nie ma. Prostuję się, unoszę podbródek i robię pierwszy krok. Idący za mną Jude ściska mnie za rękę. Podchodzimy do tej migoczącej niewiadomej. Z początku ostrożnie, ale im jesteśmy bliżej, tym bardziej czujemy, że ciągnie nas tam jakaś przemożna masa energii. Jak gdyby wsysał nas wir. Już mam dać mu się porwać, gdy nagle czuję... Doskonale znajome ciepłe mrowienie. Zaraz potem słyszę, jak Damen tęsknym głosem woła moje imię. Odwracam się. Na widok Judea u mojego boku oczy Damena napełniają się goryczą. Myśli, że zastąpiłam go kimś innym. Puszczam dłoń Judea. Wir połyka go od razu. Ja przez chwilę walczę, by utrzymać się na granicy dwóch światów. Ze wszystkich sił wyciągam dłoń w stronę Damena, który pędzi jak wiatr, ale to na nic. Nasze palce ledwo muskają się w przelocie, udaje nam się jeszcze tylko spojrzeć sobie w oczy. I koniec. Jesteśmy zbyt daleko. Potężna siła wciąga mnie do wiru. Przenoszę się do nieznanego mi miejsca, w inne czasy. Czuję, że Damen jest blisko, ale już poza polem mojego widzenia. Rozpoczynam podróż do początku. Do samego początku. Tam, gdzie wszystko się zaczęło. 80

ROZDZIAŁ TRZYNASTY - Adelino! - Ktoś woła mnie ściszonym, ostrożnym głosem, jakby w obawie, by nie usłyszały go niepowołane uszy. - Słodka Adelino, powiedz, że do mnie przyszłaś! Wychodzę z ciemnego kąta i wstępuję w niewyraźną smugę światła. - Przyszłam do ciebie, Alriku - odpowiadam, z trudem zachowując spokojny ton. Kłaniam mu się z dłońmi ukrytymi w fałdach sukni, żeby ukryć ich drżenie. Nie chcę, by zauważył, jak bardzo jestem podekscytowana. Gram przed nim wyważoną, spokojną damę. Unoszę głowę i napotykam spojrzenie jego brązowych, ocienionych długimi rzęsami oczu. Giną pod grzywą ciemnych, falistych włosów okalających twarz i spadających po obu stronach jego pięknie ukształtowanych kości policzkowych i prostego nosa. Gdy tylko widzę w drzwiach jego wysmukłą sylwetkę, cały mój spokój znika. Oczy błyszczą mi z radości, policzki płoną, a usta drżą i rozciągają się w nieśmiałym uśmiechu. Nie potrafię ukryć, jak niesamowitą radością napełnia mnie jego widok. I jeśli dobrze odczytuję jego mimikę, on czuje to samo. Zamiera w progu i unosi pochodnię, żeby oświetlić mnie od góry do dołu. Wprost pożera mnie spojrzeniem. Po jego ciężkim oddechu, mocno zaciśniętych szczękach i rozmytym pożądaniem wzroku poznaję, że działam na niego tak samo jak on na mnie. W kilka kroków przemierza dzielącą nas odległość i przyciska mnie mocno do siebie. Obsypuje moją twarz pocałunkami, aż

81

w końcu całuje mnie prosto w usta. Nasze wargi badają się, pieszczą, łączą w jedno. Wszelkie moje wątpliwości znikają. Liczy się tylko to. Tutaj. Teraz. Cały mój świat kurczy się do tego jednego miejsca. Nic innego nie istnieje - tylko napór jego ust, ciepło jego skóry i gorące mrowienie, które czuję zawsze, gdy jest blisko. Nie chcę myśleć o tym, że przyszłość niesie rozłąkę. O bezlitosnym świecie, którym rządzą przede wszystkim pozycja społeczna, konwenans oraz przypadek decydujący o kolejności narodzin. Odsuwam od siebie świadomość, że mimo głębi naszej miłości jesteśmy skazani na rozłąkę. Nasz los został przypieczętowany na długo, zanim mieliśmy szansę się poznać. Przyszłość ułożyli za nas inni ludzie. Pomimo że się kochamy, nigdy nie staniemy przed ołtarzem. To niemożliwe. On jako dziecko został przyobiecany innej. Dziewczynie z domu znacznie bogatszego niż mój. Mojej kuzynce Esme. - Adelino - szepcze moje imię niczym słowa modlitwy. - Och, najdroższa, powiedz, że tęskniłaś za mną równie mocno jak ja za tobą. - Tak, panie. - Odsuwam się gwałtownie. Cudowną chwilę naszego pocałunku zmąciła smutna rzeczywistość. Przypomniałam sobie, kim jestem: daleką, ubogą krewną kobiety, którą poślubi. Przypomniałam sobie, kim jest on: przyszłym królem naszego maleńkiego miasta-państwa. Przypomniałam sobie też, gdzie się znajdujemy: w pustym, ciemnym boksie w jego stajni. Powietrze jest przesiąknięte zapachem koni i siana. Pod stopami mamy świeżą warstwę słomy. - „Panie"? - Opuszcza brew. Omiata moją twarz spojrzeniem, po czym spogląda mi prosto w oczy. Zastanawiam się, czy

82

w moich błękitnych źrenicach dostrzega to samo, co ja w jego ciemnobrązowych: rozczarowanie, powątpiewanie i gorące, lecz próżne pragnienie zmiany naszej sytuacji. - Tym właśnie jestem dla ciebie? „Panem"? - Przecież w zasadzie jesteś. Droczę się z nim, ale jednocześnie zdaję sobie sprawę, że to prawda. Wiem, że właśnie to we mnie lubi: prawdomówność i bezpośredniość. Nie bawię się w konwencjonalne miłosne gierki. Nie mam w sobie nic z głupiutkiej, słodkiej kokietki, czasami zachowuję się wręcz jak chłopczyca. Staram się żyć tak, by niczego nie żałować. Alrik ujmuje moją twarz w dłonie, przesuwa palcem od skroni w dół twarzy i unosi mi podbródek, żebym na niego spojrzała. - Po co ten oficjalny ton? Odnosisz się do mnie tak, jakbyśmy dopiero co się poznali. Zresztą nawet wtedy, z tego, co pamiętam, zachowywałaś się dość swobodnie: wepchnęłaś mnie twarzą prosto w błoto. Na manierach ci nie zbywało, ale wrażenie zrobiłaś oszałamiające. Jestem pewien, że już w tamtej chwili cię pokochałem. Kiedy tak stałem cały w błocie, zrozumiałem, ze moje życie zmieniło się na zawsze. Nie potrafię powstrzymać uśmiechu. Pamiętam tamten dzień doskonale. Miałam dziesięć lat, on trzynaście. Pomieszkiwałam wtedy u bogatych krewnych. Pewnego dnia odwiedziłam go razem z moją rozpuszczoną kuzynką. Ona uwielbiała przechwalać się swoim majątkiem i wyśmiewać z moich sukienek, które wyglądały jak łachy w porównaniu z jej eleganckimi strojami. Bez końca rozwodziła się nad tym, jak niezwykle przystojny i bogaty jest jej przyszły mąż, i powtarzała, że kiedy już zostanie królową, ja będę musiała całować jej stopy. Ciężko było z nią wytrzymać. Miałam tego tak serdecznie dość, że podeszłam do Bogu ducha winnego Alrika i wepchnęłam go do stawu. Potem odwróciłam się do niej i zapytałam: „I co, jak ci się teraz podoba twój narzeczony?" a Esme z płaczem i krzykiem pobiegła się poskarżyć.

83

- To był staw. - Patrzę mu prosto w oczy. - Wyjątkowo błotnisty staw. - Kiwa głową. - Nie udało się doprać moich ubrań. Ciągłe przechowuję tamtą zaplamioną koszulę. - A ja, jeśli mnie pamięć nie myli, zostałam później surowo ukarana. Natychmiast odesłano mnie do domu, a Esme już nigdy mnie nie zaprosiła. Chociaż właściwie to nic strasznego, prawda? - Ale udało ci się do mnie wrócić. - Obejmuje mnie w pasie i wodzi palcami po moim kręgosłupie. Jest mi tak błogo, że muszę się skupić, żeby nie stracić wątku i nie poddać się jego czarowi. - Tak - mruczę ledwie słyszalnie. - Cieszysz się? - Wiem, że się cieszy, ale miło jest to usłyszeć. - Czy się cieszę? - Roześmiany odrzuca głowę do tyłu, eksponując swoją zachwycającą, umięśnioną szyję. Mam ochotę ją pocałować. Mam ci pokazać, jak bardzo? Znowu mnie całuje. Najpierw deszczem leciutkich, figlarnych muśnięć, potem zdecydowanie bardziej namiętnie. Staram się odpowiadać mu na pieszczoty tak żywiołowo jak zwykle, ale coś jest nie tak. On też to wyczuwa. - Co się stało? Jesteś jakaś inna. Czy twoje uczucie przygasło? Uciekam wzrokiem. Brakuje mi tchu. Zamierzam użyć słów, które przygotowałam sobie wcześniej, ale nie potrafię nic z siebie wykrztusić. - Adelino! Proszę, powiedz, czy już mnie nie kochasz? - Ależ nie! Nic podobnego! Jak mogłeś tak pomyśleć? - A więc co jest powodem twojego chłodu? Na próżno usiłuję ułożyć myśli w słowa i zmusić się, by je wypowiedzieć. Wiem, że powinnam, ale nie jestem w stanie. W końcu decyduję się na rozwiązanie tchórzowskie i do mnie niepodobne: spuszczam wzrok. - Chodzi o Rhysa? Znowu cię prześladuje? - Jego szczęki zaciskają się, a wzrok rozmywa z wściekłości. Pospiesznie zaprzeczam, zanim zdąży się naprawdę rozgniewać.

84

Brat Alrika, Rhys, jest niezwykle przystojny, ma jasną karnację i złote włosy, ale jego aparycja skrywa duszę mroczną i ponurą. Życiem Rhysa rządzi silna i niemożliwa do opanowania zawiść. Jest drugi w kolejce i do korony po swoim ojcu, królu małego iberyjskiego państewka, i do ojcowskich uczuć. A dziewczyna jego marzeń - moja rozpuszczona kuzynka Esme - została obiecana Alrikowi, który - według niego - dostaje od losu o wiele więcej, niż na to zasługuje. Starałam się zrozumieć Rhysa, a nawet mu współczuć. Choćby dlatego, że jesteśmy w podobnej sytuacji: obojgu nam życie odmawia prawa do szczęścia, a z powodu bezsensownej polityki dynastycznej nigdy nie zakosztujemy spełnionej miłości. Lecz przez swoje podłe zachowanie i okrucieństwo względem mnie Rhys szybko stracił całą moją sympatię. Jakby moją winą było, że Alrik jest zaręczony z kobietą, którą kocha Rhys. I jakbym nie chciała tego zmienić. Przecież gdybym tylko mogła na to wpłynąć, odwróciłabym kolejność dziedziczenia, tak żebym ja mogła żyć długo i szczęśliwie z Alrikiem, a on z Esme. Najlepiej jak najdalej od siebie. Ale to niemożliwe. Po pierwsze, Esme wcale nie jest zainteresowana Rhysem. Kocha Alrika i nie może się doczekać ślubu. Po drugie, chociaż wierzę w gorącą miłość Alrika, to czuję, że jednak trochę mija się z prawdą, gdy mówi, że bez żalu zrezygnuje z korony. Jest w końcu praworządnym następcą ojca. Jako pierworodny syn od dziecka był przeznaczony na tron. Podważyć ten porządek byłoby niemal świętokradztwem. - Adelino, proszę, uśmiechnij się. - Usta Alrika muskają moją twarz. Usiłuje choć trochę mnie rozchmurzyć. - Mam dla ciebie najcudowniejszą niespodziankę pod słońcem.

85

Patrzę pod nogi i w duchu dodaję sobie odwagi. Powtarzam sobie, że jestem na to gotowa. Potem spoglądam mu prosto w oczy. - A ja dla ciebie. Biorę głęboki oddech. Niełatwo jest ofiarować komuś dziewictwo bez najmniejszych szans na małżeństwo. Gdyby się to wydało, byłabym skończona. Ale wszystko mi jedno. Nie obchodzą mnie konwenanse głuche na porywy serca. Nie obchodzi mnie przyszłość. Jest tak odległa, że nawet nie umiem jej sobie wyobrazić. Pewna jestem jedynie tego, że Alrik ożeni się z Esme, a i ja też wezmę kiedyś ślub. Już proszono o moją rękę. Propozycje były całkiem korzystne, jednak mimo błagań rodziców bezdyskusyjnie je odrzucałam. Rozumiem, że ślub jest nieunikniony. Mam nadzieję, że mój małżonek będzie porządnym, dobrym człowiekiem, ale wiem, że nigdy nie pokocham go tak jak Alrika. Takiej miłości można doświadczyć tylko raz w życiu. A niektórym w ogóle nie jest to dane. Dlatego właśnie zamierzam postawić wszystko na jedną kartę. Chcę dotrzeć do sedna miłości, poczuć ją w najczystszej formie. Tylko to nada sens mojemu istnieniu. - Ty pierwsza. - Oczy Alrika błyszczą w oczekiwaniu. Chwyta mnie za dłonie. Unoszę podbródek, obejmuję go za szyję i splatam palce na jego karku. - Chcę... - Patrzę prosto w jego ciemne oczy. - Chcę oddać ci się całkowicie. Tak postanowiłam. Marszczy brwi, z początku nie rozumiejąc, co mam na myśli. Gdy w końcu dociera do niego sens moich słów, reaguje zupełnie inaczej, niż się spodziewałam. Wyobrażałam sobie tę rozmowę niezliczoną ilość razy, lecz nigdy nie przypuszczałam, że on ni stąd, ni zowąd wybuchnie serdecznym, głośnym śmiechem. Tak głośnym, że obawiam się, czy ktoś nas nie usłyszy.

86

Po czym przytula mnie i obsypuje moją twarz delikatnymi pocałunkami. - Najdroższa Adelino, nie musisz kłaść na szali swojego dziewictwa. Wkrótce będziesz już oficjalnie moja. Odsuwam się i patrzę na niego z niedowierzaniem, lecz na jego twarzy maluje się stanowczość. - Nnnie rozumiem... - dukam. - Bierzemy ślub. - Uśmiecha się. - Nasze marzenie wreszcie się spełni. Wszystko już zorganizowałem. Tylko ty, ja i kapłan. Przykro mi, że nie będzie wystawnego wesela na miarę królowej mojego serca i że nie możemy zaprosić twojej rodziny. Rozumiesz jednak, że potrzebna jest całkowita dyskrecja. Ale już niebawem, kiedy tylko ojciec dowie się o wszystkim i będzie zmuszony zaakceptować nasz związek, wyprawimy najwspanialszą ucztę, jaką kiedykolwiek widziałaś. Ojciec nie będzie miał wyjścia. Musi się zgodzić, by obaj jego synowie ułożyli sobie życie z kobietami, które kochają. Lustruję twarz Alrika. Nie do końca podzielam jego euforię; mam zbyt wiele wątpliwości. - Jak masz zamiar tego dokonać? Gdzie mielibyśmy się pobrać? Przecież ojciec cię zabije! Ale Alrik tylko się śmieje. Najwyraźniej nic sobie nie robi z moich obaw. - Zabić pierworodnego? Nigdy. Ojciec pogodzi się z faktami. Kiedy tylko pozna cię tak dobrze jak ja, na pewno podbijesz jego serce. Zobaczysz. Byłoby wspaniale uwierzyć w te słowa, rozumuję jednak bardziej trzeźwo. Nie byłam - jak Alrik - uprzywilejowana od dziecka, więc znam smak życiowych niepowodzeń. Nagle naszą rozmowę przerywa odgłos czyichś kroków na piaszczystej alejce biegnącej między boksami. Kroki zatrzymują się przed naszymi drzwiami i dobiega nas energiczne pukanie, a potem głęboki, męski głos: - Alriku, jesteś tam?

87

- Tak. - Alrik pokrywa moją twarz setką pocałunków i schodzi niżej, w kierunku głębokiego dekoltu sukni. - Wejdź, jeśli chcesz. Ale ostrzegam, że zażywam właśnie chwili na osobności z moją narzeczoną. Jestem przerażona, że nasza tajemnica wyjdzie na jaw, i zaczynam cofać się w stronę ciemnego kąta. Alrik jednak przyciąga mnie do siebie i obejmuje ciasno w talii. Do boksu wchodzi Heath. Kłania się nisko i mówi ze wzrokiem wbitym w ziemię: - Panie! Esme! - Lecz gdy się prostuje i jego spojrzenie pada na nas, na twarzy Heatha widać konsternację. - Och, Adelino... Przepraszam. Pomyliłem się. Myślałem... - urywa zmieszany. Policzki płoną mu jak ogień. Niestety, co się stało, to się już nie odstanie. Sytuację pogarsza jeszcze fakt, że nie tak dawno Heath - wieloletni przyjaciel Alrika i najcenniejszy rycerz jego ojca - poprosił o moją rękę, a ja, ku irytacji rodziców, stanowczo ją odrzuciłam. Wie o tym tylko nasza czwórka: rodzice, Heath i ja. Alrik na szczęście niczego się nie domyśla, w przeciwnym razie raczej nie witałby Heatha z taką serdecznością. Przyglądam się Heathowi - jego gęstej, złotobrązowej czuprynie, intensywnie lazurowym oczom i szczupłej, umięśnionej sylwetce. Przykro mi, że zastał nas w takiej sytuacji. Życie byłoby o wiele prostsze, gdybym potrafiła odwzajemnić jego uczucia. Ale to tak, jakby powiedzieć, że gdyby nie istniało słońce, zadowolilibyśmy się deszczem. Serce to nie mózg. Nie uznaje logiki. Alrik przyćmiewa wszystkich. Heath jest przystojny, miły i bardzo się stara, jednak przy Alriku staje się niemal przezroczysty. Taka jest bezlitosna prawda. - To głupstwo, przyjacielu! - Alrik najwyraźniej nie przejmuje się okropną gafą Heatha. -Wejdź. Posłałem po ciebie, żeby z tobą pierwszym podzielić się radosną nowiną. Adelina i ja zamierzamy się pobrać!

88

- Panie. - Heath kłania się z szacunkiem; ukrywa w ten sposób zmieszanie. Gdy się prostuje, panuje już nad emocjami, lecz nadal unika mojego wzroku. - Ufam, że utrzymasz sekret, dopóki nie doprowadzimy planu do końca. - A kiedy to nastąpi? - Przed ołtarzem stajemy jutro. Pojutrze oznajmię nowinę królestwu. Na razie jednak wzywają mnie obowiązki. Muszę dopilnować przygotowań. Czy mogę prosić cię, byś odprowadził moją narzeczoną bezpiecznie do domu? - Oczywiście, panie. - Heath znowu się kłania. Kiedy odrywam się od ust Alrika, przyłapuję Heatha na tym, że przygląda mi się z zagadkową miną. Mimo że szybko przybiera bardziej powściągliwy wyraz twarzy, zachodzę w głowę, co mogło oznaczać tamto spojrzenie. Kiedy wychodzimy ze stajni w ostatnie promienie dziennego światła, dalej się nad tym zastanawiam. Jego spojrzenie było tak uporczywe, że czuję się nieswojo.

89

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Jedziemy w milczeniu. A raczej ja jadę, Heath idzie obok konia, trzymając lejce luźno w dłoni. Oboje jesteśmy pogrążeni w myślach. Było mnóstwo okazji, żeby się do mnie odezwał, ale robi to dopiero wtedy, gdy jesteśmy już prawie na miejscu. - Kochasz go? - pyta prosto z mostu, jakby wynikało to z jakiejś wcześniejszej rozmowy. Bezskutecznie usiłuje ukryć cierpienie, jakie towarzyszy tym słowom. Wyczuwam je z daleka. Zaciskam usta i patrzę przed siebie. Jak większość kobiet, najchętniej nie odpowiadałabym na tego rodzaju pytanie. Nie znosimy, kiedy narusza się naszą intymność, dyskutuje o naszych uczuciach, wypytuje o sprawy sercowe. Ale ja przecież nie jestem jak większość kobiet. Nie znoszę kokieterii. Poza tym Heath jest miłym, porządnym człowiekiem. Jestem mu winna uczciwą odpowiedź, nawet jeśli będzie to bolesne. W końcu wymieniliśmy pocałunek. A właściwie - całą serię pocałunków. Jeden za drugim. Później okazało się, że te pocałunki dla niego znaczyły o wiele więcej niż dla mnie. Ja tylko przeprowadzałam eksperyment. Chciałam sprawdzić, czy potrafię sterować swoim sercem. I przekonać się, czy inne pocałunki smakują tak samo jak Alrika, bo dotychczas tylko z nim się całowałam. Owszem, pocałunki Heatha były przyjemne. Czułam się zrelaksowana, jakbym dryfowała na wygodnej tratwie po cudownym, błękitnym oceanie. Jednak daleko im było do tego gorącego dreszczu, którego doświadczam z Alrikiem.

90

Niestety, dopiero pod koniec eksperymentu zorientowałam się, że motywy Heatha całkowicie różnią się od moich. On niczego nie wypróbowywał, tylko pokazywał, że mu na mnie zależy. Moje życie bez wątpienia byłoby o niebo łatwiejsze, gdybym potrafiła odwzajemnić jego uczucia, ale nie potrafię i już. Okrucieństwem byłoby udawać zainteresowanie. Nabieram głęboko powietrza. Heath zdejmuje mnie z konia i delikatnie stawia naprzeciwko siebie. Nasze twarze dzieli zaledwie kilkanaście centymetrów, jego dłonie nadal spoczywają na mojej talii. Czuję falę chłodnego spokoju - jak zwykle przy nim. - Tak. - Próbuję wypowiedzieć to słowo najłagodniej, jak potrafię, lecz dla niego zapewne i tak jest ostre niczym sztylet. - Kocham go. - Wzdycham. Powinnam się jakoś usprawiedliwić. - Nic na to nie poradzę. To jedna z tych rzeczy, których nie da się wytłumaczyć. - Nie musisz nic mówić. Naprawdę. Nie oczekuję żadnego wyjaśnienia. - Uporczywe spojrzenie przeczy jego słowom. Domyślam się, że bardzo chciałby zrozumieć, co się tu dzieje, dlaczego wybrałam właśnie Alrika. Uśmiecham się blado. - Chyba jednak powinnam - odpowiadam cicho, niepewnie. - Czuję, że jestem ci coś winna. Jego dłonie stają się cieplejsze, a spojrzenie jeszcze bardziej intensywne. Ku mojemu zaskoczeniu nagle się odsuwa. - Adelino - mówi niskim, słodkim głosem, pełnym czci zarezerwowanej wyłącznie dla mnie. - Zdajesz sobie sprawę, co do ciebie czuję, więc nie będę cię tym zanudzał. Jako twój przyjaciel powiem tylko jedno: obawiam się, że wasz plan doprowadzi do katastrofy. Mam ochotę zauważyć, że to wcale nie jest nasz plan, tylko Alrika. Ja nie mam z tym nic wspólnego. To prawda, nie zaprotestowałam, nie powiedziałam „nie". Ale nie przypominam sobie też, żebym mówiła „tak". Właściwie zanim wkroczył Heath,

91

niewiele zdążyłam powiedzieć. Postanawiam jednak zachować te rozważania dla siebie. - Po pierwsze, król będzie wściekły. Wszyscy to chyba wiemy. Ślub Alrika z Esme był zaplanowany od dawna. Nikt przecież nie uważa, że pobierają się z miłości. No, może z wyjątkiem Esme... - Zamyśla się na chwilę. - Stawka jest duża. Rodzina Alrika dramatycznie potrzebuje pieniędzy, inaczej nie będzie w stanie utrzymać tronu. Z kolei rodzice Esme chętnie ofiarują spory posag, żeby ich córka któregoś dnia została królową. Nie znam zbyt dobrze samej Esme, spotkaliśmy się zaledwie parę razy, ale chyba nie przesadzę, jeśli powiem, że kiedy się dowie, co zrobiliście, wpadnie w furię. Coś czuję, że jej gniew może być nawet bardziej niebezpieczny niż gniew króla. Jest w niej coś gwałtownego. Kręci głową i mnie rąbek ubrania. - No i jeszcze Rhys. On na pewno będzie zachwycony. Czy to samo w sobie nie jest w pewnym sensie przerażające? - Patrzy na mnie z kamienną twarzą, bez śladu uśmiechu. Wreszcie będzie mógł zalecać się do Esme, ale to tylko podziała na nerwy jej siostrze. Jak z pewnością wiesz, Fiona od dawna podkochuje się w Rhysie. Patrzę na Heatha, mrugając powiekami. Usiłuję sobie to wszystko poukładać. W zasadzie miałam świadomość, w jak okropnej plątaninie uczuć się znalazłam, ale kiedy Heath wyłożył mi to wszystko naraz, czuję się dosyć oszołomiona. - Miłość jest skomplikowana - szepczę właściwie do siebie. Potem podnoszę wzrok na Heatha. - A więc co proponujesz? - Proponuję, byś wybrała mnie. - Wzdycha i patrzy ze smutkiem. Rozumiem, że nigdy nie pokochasz mnie tak jak Alrika. Godzę się z tym. Ale mogę ci obiecać, że całe twoje życie ze mną będzie usłane różami. - Heath... - Potrząsam głową. Żałuję, że to powiedział. - Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybym cię nie ostrzegł. Moim zdaniem to wszystko skończy się bardzo źle. Chciałem ci pokazać, że istnieje alternatywa.

92

Przytakuję. Jego słowa dźwięczą mi w uszach. Najgorsze jest to, że nie sposób odmówić mu racji. Mam identyczne obawy. Spoglądam mu w oczy. - A co teraz, kiedy już mnie ostrzegłeś? - Teraz cię żegnam i życzę wszystkiego dobrego. - Kłania mi się nisko. Zanim zdąży się wyprostować, całuję go lekko w czubek głowy i oddalam w stronę drzwi. Mówię sobie w duchu, że cokolwiek się stanie, od jutra inaczej będę patrzeć na świat - na mój dom, moje życie, na Heatha. Wszystko stanie się inne. Gdy wspinam się po schodach i przekraczam próg, nadal czuję na plecach spojrzenie Heatha i strumień jego pełnej spokoju energii.

93

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Budzi mnie uderzenie kamyczka w okno. Głośne stuknięcie, potem następne. Po chwili jestem już zupełnie rozbudzona. Otulam się ciasno koszulą i szybko wygładzam dłonią włosy, po czym ruszam do okna, ciekawa, kto mnie woła. Spodziewałabym się każdego, tylko nie jego. - Rhys? - Oniemiała przyglądam się jego ciemnoniebieskim oczom i złotym włosom. - Co się dzieje? - Serce bije mi trzy razy szybciej niż zwykle. Oczyma wyobraźni widzę coraz to czarniejsze scenariusze. Alrik miał wypadek. Alrik zachorował. Alrik się rozmyślił... Wreszcie biorę się w garść i pytam: - Chodzi o Alrika? Coś mu się stało? Rhys wybucha śmiechem, który rozjaśnia mu całą twarz. Tym śmiechem, któremu nie potrafi się oprzeć żadna kobieta niezależnie od wieku czy pozycji: matrona, księżniczka, zwykła dziewka pokojowa. Żadna poza mną, ma się rozumieć. - Spokojnie, twojemu najdroższemu Alrikowi nic nie grozi. Tęskni za tobą, jakbyś była suką w rui. Dlatego przysłał mnie po ciebie. - Nie wierzę ci - odparowuję bez zastanowienia. Ani trochę nie żałuję, że zabrzmiało to szorstko. - Alrik nigdy by cię do mnie nie przysłał. A przynajmniej nie po to, żebyś mnie gdzieś zabierał. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jaki bywasz okrutny i jak okropnie się wobec mnie zachowujesz. Rhys uśmiecha się i przeczesuje ręką złote włosy. Niebieskie oczy błyszczą w ciemności. - Nie zamierzam ani zaprzeczać, ani przepraszać. Uważam, że mój brat jest kretynem, skoro wybrał ciebie zamiast cudownej

94

Esme. Ale okazuje się, że kretynizm mojego brata akurat w tym wypadku działa na moją korzyść. Dzięki tej jego dziwnej skłonności do ciebie ja mogę zająć się zdobywaniem Esme, mojej ognistowłosej bogini. Postanowiliśmy więc z bratem chwilowo zawiesić broń. Ponieważ on sam jest teraz zajęty, po ciebie wysłał mnie. Chodź, ślub czeka. Nie każ mi budzić całego domu. - Teraz? - Mrugam, wpatrując się w ciemność z niedowierzaniem. - Tak, teraz. Uważaj, intryga jest w stu procentach tajna. Ubierz się i weź, co tam potrzebujesz. Mój koń czeka na tyłach. Wbrew poleceniu nie ruszam się jednak z miejsca. Nie zamierzam wierzyć na słowo podstępnemu Rhysowi. Gdyby Alrik naprawdę chciał kogoś po mnie posłać, poprosiłby Heatha, a nie znienawidzonego i niegodnego zaufania brata. Rhys wzdycha i kręcąc głową, sięga do kieszeni płaszcza. - Dobrze, proszę bardzo. Czytaj, byle szybko. Chciałbym jeszcze tej nocy dotrzeć do łóżka. Czeka tam na mnie apetyczna mleczareczka. Mam wielką ochotę przewrócić oczami, ale się powstrzymuję. Rhys wspina się po sztachetach pod moim oknem zręcznie niczym kot. Przysiada na parapecie i wręcza mi zwitek papieru. Odsuwam się i otulam szczelniej koszulą, a moje długie, jasne włosy przerzucam przez ramię do przodu. Usiłuję osłonić się przed jego bezczelnym spojrzeniem, który nie przystoi dżentelmenowi; pożera mnie wzrokiem i nawet nie próbuje tego ukryć. Rozpoznaję czerwony wosk, którym Alrik pieczętuje zawsze swoje niezliczone listy do mnie. Otwieram list, wygładzam zagniecenia i czytam. Najdroższa Adelino! Jeżeli czytasz te słowa, to znaczy, że nie uwierzyłaś Rhysowi. I bardzo dobrze! Po raz kolejny napawasz mnie dumę. Jednak tym razem proszę Cię, byś mu - w drodze wyjątku - zaufała. Doszliśmy z bratem do

95

pewnego porozumienia. Teraz działamy razem - dla naszego wspólnego dobra, jeśli mogę tak powiedzieć. Dlatego też śmiało wysyłam go po Ciebie. Heath gdzieś przepadł, dlatego postanowiłem zwrócić się o pomoc do Rhysa. Słusznie sądziłem, że będzie zachwycony nowiną o naszym potajemnym ślubie, czy-jak to sam ujął - „beznadziejnie romantycznej, durnej brawurze". Ale kto się śmieje, ten się śmieje ostatni. On nigdy nie doświadczy takiej miłości, jaka nam przypadła w udziale. Jest na tyle rezolutny, by zrozumieć, że nasze małżeństwo otwiera mu drogę do Esme, do korony, a prawdopodobnie także do miana ulubionego syna i następcy ojca, które wcześniej należało do mnie. To wszystko jednak wydaje się bezwartościowe w porównaniu z tym, że mogę urzeczywistnić marzenie o życiu z Tobą. A więc czekam na Ciebie, najdroższa narzeczono... Żono! Spiesz się! Twój na wieki Alrik - To jak? Prawda czy fałsz? - Rhys rozsiadł się na parapecie. Jedna jego noga zwisa w pokoju, a drugą podkulił i oparł na niej dłonie. Zerkam to na niego, to na list. List, który ewidentnie został napisany ręką Alrika, raczej nikt mu go nie podyktował. Nabieram powietrza i przytakuję. - Świetnie. - Rhys przechyla się w moją stronę i zabiera mi list, uważnie go składa i wsuwa głęboko do kieszeni. Każe mi się pospieszyć, przesadza parapet i już go nie ma.

96

ROZDZIAŁ SZESNASTY - Wsiadaj. Patrzę na niego ze zmarszczonym czołem. - Mam jechać z tobą? - Chyba że wolisz iść piechotą. - Wzrusza ramionami, jakby w ogóle go nie obchodziło, co wybiorę. - A może ty się przespacerujesz, co? - Ujmuję się pod boki i obiecuję sobie, że opowiem o tym Alrikowi. - Nie ma mowy. - Kręci głową. - Po pierwsze, jest ciemno. Po drugie, zimno. A po trzecie... - Zawiesza głos, stopniując napięcie. - Mam gdzieś maniery i dżentelmeńskie zachowanie. Zwłaszcza jeżeli nic na tym nie zyskuję. Mógłbym poudawać dżentelmena, gdybym wiedział, że czeka mnie nagroda... Zadzieram głowę i przyglądam się jego błyszczącym, niebieskim oczom, kształtnie wysklepionym łukom brwiowym, zębom lśniącym biało w mroku nocy. Większość dziewczyn na moim miejscu omdlewałaby na jego widok. Czułyby słabość i przemożną chęć ulegnięcia wszystkim jego zachciankom. Mnie jednak robi się po prostu niedobrze. - Właśnie tak flirtujesz z Esme? - Wiem, że dałam się sprowokować, ale co mi tam. - W takim razie nie rozumiem, dlaczego wybrała twojego brata. Powiedz, Rhys, pokazałeś jej, jaki potrafisz być uroczy? Spodziewam się, że odpowie mi jakąś arogancką i uszczypliwą uwagą na temat mojego wyglądu, niskiego urodzenia albo ubóstwa. Tymczasem on po prostu śmieje się szeroko. - Nie, przy Esme zachowuję się zawsze kurtuazyjnie i rycersko. Taką dziewczynę trzeba odpowiednio rozpracować. Jest

97

chciwa, próżna i płytka. Myślisz, że dlaczego bierze ślub z moim bratem? Bo on ma coś, co wkrótce będzie moje: władzę, koronę. Esme i ja jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Zostaliśmy dla siebie stworzeni. Kiedyś to zrozumie. Patrzę na niego w zdumieniu, gorączkowo szukając jakiejś ciętej odpowiedzi, ale w końcu nie mówię nic. Uderza mnie prawdziwość jego słów. Rzeczywiście oboje są płytcy, próżni i zapatrzeni w siebie. Zdumiewa mnie, że Rhys jest tego świadom. Nie przypuszczałam, że jest zdolny do samooceny. - Długo jeszcze będziesz tak stać? - pyta znudzonym głosem i bębni palcami o przód siodła. - Dlaczego nie wziąłeś powozu? - Niechętnie myślę 0 wspólnej jeździe, ale wygląda na to, że nie mam wyboru. Rhys wzdycha głęboko i zeskakuje na ziemię. Dzieli nas zaledwie kilkanaście centymetrów. - Bo powóz o tej porze zwracałby uwagę. To ma być sekret. Pewnie niespecjalnie chciałabyś wtajemniczyć rodziców w swoje ślubne plany, nawet jeśli to ślub z arystokratą. Ale jeżeli dalej będziesz się tak chandryczyć, to gwarantuję, że nici z sekretu. Całą wieś będziemy mieć za świadków. To jak, Adelino? Zamierzasz się kłócić czy grzecznie zrobisz, o co proszę? Wskakuj. Alrik czeka. Ciężko przełykam ślinę, dumę chowam do kieszeni i kiwam głową. Najeżam się, gdy Rhys ujmuje mnie w pasie i sadza na siodle. Po chwili sam wskakuje i ostrzega, żebym się mocno trzymała, bo inaczej spadnę; ta myśl podejrzanie go cieszy. Staram się o tym nie myśleć. Jedziemy i jedziemy bez końca. W którymś momencie pozwalam sobie na drzemkę. Budzi mnie dopiero cichy i zaskakująco miły głos Rhysa przy moim uchu: - Adelino, obudź się. Jesteśmy na miejscu. Podnoszę się z jego ramienia, przesuwam dłonią po twarzy i poprawiam włosy. Rozglądam się. Próbuję odgadnąć, gdzie jesteśmy, ale nie rozpoznaję tego miejsca.

98

- To domek myśliwski. - Usta Rhysa niemal muskają moje ucho. - Mój i Alrika. Nie jest może tak wytworny jak pałac, ale całkiem tu przyjemnie. Myślę, że ci się spodoba, tak jak podobał się całym zastępom moich panienek. Dawny Rhys powrócił. - Gdzie Alrik? - Odsuwam się. Ledwie zdążyłam wymówić te słowa, gdy w ciemności rozlega się szept: - Jestem tutaj. Ześlizguję się z konia, a Alrik ostrożnie chwyta mnie w ramiona. Ciepło jego ciała jest tak przyjemne, że na chwilę zapominam o istnieniu okropnego brata. Po chwili jednak Alrik przerywa uścisk. - Dziękuję, Rhysie. Mam wobec ciebie dług wdzięczności. Rhys wybucha śmiechem i obraca konia do odjazdu. - Nie ma sprawy - rzuca przez ramię. - Królestwo za narzeczoną... Kręci głową. - Obawiam się, bracie, że to ja mam dług wobec ciebie. Z pewnością to sobie uświadomisz, kiedy tylko minie upojny miesiąc miodowy. Mam nadzieję, że się nie rozmyślisz, kiedy będzie już za późno. Życzę wam dużo szczęścia, zdrowia i tak dalej, ale teraz muszę was opuścić, bo słodka Sophie z pewnością już za mną tęskni. - Ciągle sypiasz z pokojówkami? - woła Alrik. - Mleczarkami, braciszku, mleczarkami. Widzę, że nie nadążasz! Tętent kopyt jego konia oddala się, w końcu całkiem cichnie. Alrik zaprasza mnie gestem do środka. - Przepraszam za niego. - Muska ustami mój policzek. - Miałem nadzieję, że oszczędzi ci tego rodzaju bezczelności, ale najwyraźniej byłem naiwny. Najważniejsze, że cię do mnie przywiózł całą i zdrową. Patrzy na mnie z taką miłością i oddaniem, że postanawiam przemilczeć impertynenckie uwagi Rhysa. Nie chcę smucić Alrika. - Większość drogi przespałam, głównie po to, żeby go nie słyszeć.

99

Alrik się śmieje. - Czyli nie jesteś zmęczona? Nie chcesz się położyć? - Patrzy na mnie błyszczącymi oczyma. Zerkam to na niego, to na ciemne, rozgwieżdżone niebo, to na drzwi, które przede mną uchylił. Prowadzą do niewyszukanego, lecz wygodnego wnętrza. - Jestem wypoczęta. - Uśmiecham się. - Ale do łóżka położę się chętnie.

100

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Po dwóch godzinach przytulania się, śmiania i szeptania o naszych planach na wspólną przyszłość Alrik i ja zasypiamy. On nadal jest w ubraniu (buty oczywiście zostawił na podłodze), ja zdjęłam suknię, w której przyjechałam, i włożyłam koszulę, w której rozmawiałam z jego bratem. Leżymy na boku, Alrik obejmuje mnie w talii. Nasze ciała przylegają do siebie tak ściśle, że czuję na plecach bicie jego serca, a na uchu - jego oddech. Chciałabym zatopić się w jego ramionach i zapomnieć o wszelkich zmartwieniach czy lękach. Nie mogę się doczekać jutrzejszego popołudnia. Po przysiędze będzie nam już wolno żyć razem, przestaniemy się kryć po pustych stajniach czy odludnych polanach w lesie koło domu moich rodziców. Nie będziemy musieli powstrzymywać się za każdym razem, gdy chwila staje się naprawdę namiętna. Nie mogę się tego doczekać. Takim rozmyślaniom oddaję się na jawie. Jednak kiedy tylko zamykam oczy i zapadam w sen, ujawniają się wszystkie moje obawy. Przybierają niezrozumiałe kształty właściwe snom. Oto znajduję się w jakimś ponurym, nieznanym mi miejscu. Alrika nigdzie nie ma. Goni mnie jakaś zakapturzona postać. Pędzę przez krzaki i zarośla jeżyn. Walczę o życie. Krzywię się, gdy ostre kolce kaleczą mi skórę i drą ubranie. Jestem cała poraniona, ale gnam dalej. Choć biegnę ile sił w nogach, to i tak jestem zbyt wolna. Nie daję rady uciec. Postać w kapturze powoli mnie dogania.

101

Rzuca się na mnie. Dusi mnie. Uśmierca... Mój sen przerywa potworny krzyk. Gwałtownie siadam na łóżku. Dopiero kiedy Alrik budzi się i mocno mnie przytula, zdaję sobie sprawę, że to ja tak okropnie krzyczałam. - Adelino! Najdroższa, słodka Adelino, co się stało? Ktoś tu był? Proszę, odezwij się! - Ujmuje moją twarz w dłonie, zwraca ją ku sobie i zagląda w moje rozszerzone przerażeniem oczy. - Ja... - Mrugam nerwowo. Odsuwam się nieco i rozglądam po pokoju, żeby ochłonąć i przypomnieć sobie, kim jestem i co tu robię. Okropna wizja nadal nie daje mi spokoju, jakby sen wcale się nie skończył. Alrik wyskakuje z łóżka, chwyta za pochodnię i po kolei oświetla każdy kąt. Wraca do mnie upewniony, że nie ma tu nikogo poza nami. - Kochana Adelino, nie ma powodu do niepokoju. To tylko sen. Szepcze mi do ucha słodkie słówka: obietnice, wyznania miłości, zapewnienia, że mój sen nic nie znaczył, że jestem całkowicie bezpieczna. Aleja wiem swoje. Nie ma czegoś takiego jak „tylko sen". Moje sny są inne niż sny reszty ludzi. Mają pewną osobliwą właściwość - sprawdzają się. Matka nazywa je proroczymi. Od małego uczyła mnie, żebym nikomu o nich nie mówiła. Powtarzała, że powinnam jak najszybciej wymazywać je z pamięci, bo na takie zdolności jak moje ludzie patrzą bardzo nieufnie. Podobne sny mogą zrujnować mi życie. Ale teraz muszę opowiedzieć wszystko Alrikowi. Chcę go ostrzec. Ten sen pojawia się, odkąd pamiętam, ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, co oznacza. Wybiła moja godzina.

102

Wtulam się w ciepłe ramiona Alrika. Tu czuję się bezpieczna. Ze smutkiem przyglądam się jego twarzy. - Nigdy się nie pobierzemy. - Mówię cicho, niemal szeptem. Zerkam na niego, upewniając się, czy rozumie, że mój łagodny ton nie oznacza błahej treści. - Nie dożyję ślubu. Alrik wzdryga się i potrząsa głową w sprzeciwie. - To niedorzeczne! To był tylko głupi koszmar senny, który nic, ale to nic nie znaczy. Zwykły, absolutnie normalny przedślubny stres. Czeka nas ogromna zmiana. Przed nami życie, o jakim zawsze marzyliśmy. Wiem, że bardzo się cieszysz, ale podejrzewam też, że troszeczkę się boisz, bo nie jesteś pewna, jak wszystko się ułoży. Twój sen był przejawem tego lęku. Ale najdroższa, cudowna Adelino, naprawdę nie masz się czym martwić! Nie pozwolę, żeby stało ci się coś złego. Ani teraz, ani później. Zawsze będziesz przy mnie bezpieczna. Przytakuję i przełykam gulę w gardle. Ze wszystkich sił pragnę mu uwierzyć. Ale w głębi duszy wiem, że nie mogę. To nieprawda. Bardzo się myli. Nie widział tego, co ja. Nic nie wie. Nie czuł na ciele zimnych, upartych palców śmierci. - Pocałuj mnie. Jego twarz się rozluźnia. Jest pewien, że już po wszystkim. - Pocałuj. Chcę o tym zapomnieć. - Czuję, że nadeszła odpowiednia chwila, by doświadczyć naszej miłości w najczystszej, najgłębszej, najprawdziwszej formie. Jeżeli teraz go nie przekonam, nigdy nie dowiem się, jak naprawdę smakuje. - Pocałuj mnie, jakbyśmy już ślubowali. Jak mąż. Zsuwam z siebie koszulę i patrzę na Alrika. On gwałtownie łapie powietrze, zaciska szczękę i otwiera szeroko oczy. Przygląda mi się oniemiały, jakby nigdy w życiu nie widział niczego podobnego.

103

Chociaż wiem, że widział. Słyszałam różne plotki na jego temat. Zdaję sobie sprawę, że miewał przede mną dziewczyny. Nie jest może takim kobieciarzem jak jego brat, ale to żadna tajemnica, że miał sporo kochanek. A jednak w ogóle mi to nie przeszkadza. Może to wręcz i lepiej. Spośród wszystkich tych dziewczyn, z którymi był i z którymi mógłby być w przyszłości, wybrał właśnie mnie. Będziemy razem do końca. Nieważne, że najprawdopodobniej zostało mi niewiele czasu. Nie mam cienia wątpliwości, że Alrik zawsze będzie uważał mnie za królową swojego serca. - Adelino, jesteś pewna? Moje palce pną się po jego koszuli. Chcę zedrzeć ją z niego jak najszybciej. Jego oddech przyspiesza. Stara się pokazać mi furtkę bezpieczeństwa. Powstrzymać przed czymś, czego - jego zdaniem - mogę żałować. Próbuje być rycerski i szlachetny, ale widzę, że ma na to wielką ochotę, tak jak ja. Przyciskam palec do jego ust i po chwili całuję go. - Byłeś moim mężem tego dnia, kiedy wepchnęłam cię do stawu. Byłeś nim wtedy, kiedy w odpowiedzi przysłałeś mi bukiet czerwonych tulipanów. Kto by pomyślał? - Uśmiecham się. Muskam ustami koniuszek jego ucha, jego szyję, a dłońmi przesuwam po obnażonej klatce piersiowej. Popycha mnie do tyłu, z powrotem na poduszki, i całuje każdy centymetr nagiej skóry, nawet najbardziej niespodziewane miejsca. Zręcznie przebiega palcami po moim ciele i zdejmuje dzielący nas jeszcze materiał. Kiedy zadanie jest wykonane, zamiera na chwilę. - Adelino? Kiwam głową. Nigdy nie czułam się bardziej pewna. Pocałunek. Westchnienie. I nie ma już odwrotu.

104

Zrobiłam to. Zrobiliśmy to razem. Nasze ciała falują, zespolone w jedno. Jest tak cudownie, jak sobie wyobrażałam. A może nawet jeszcze lepiej.

105

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY - Najdroższa - szepcze Alrik. Przewraca się na bok i patrzy na mnie. Ciemności rozświetla światło wpadające przez okna i sączące się spod drzwi. - Wyspałaś się? W odpowiedzi mruczę coś niezrozumiałego. Nie chcę się przyznać, że nie zmrużyłam oka. Postanowiłam nie zmarnować tej cudownej, pełnej miłości nocy na kolejny przerażający koszmar wieszczący mój bliski koniec. - Jak się czujesz? Nie żałujesz? - Zerka na mnie zmartwiony. - Żałować? - Kręcę głową i uśmiecham się. Przyciskam usta do miejsca między jego brwiami. Ujmuję w palce jego niesforny kosmyk i odgarniam go, żeby lepiej widzieć jego twarz. - Czego miałabym żałować? Masz na myśli drugi raz? A może trzeci? On uśmiecha się i przesuwa z powrotem na mnie. - Raczej czwarty. - Czwarty? - Marszczę brwi, jakby wytężając pamięć. - Chyba nie pamiętam czwartego razu. Czy to możliwe, żebym go przespała? - Trzepoczę zalotnie rzęsami. Jego rozgrzewające dłonie już działają. Obejmuję go za szyję i przyciągam do siebie. - Może odświeżysz mi pamięć... - szepczę uwodzicielsko. Kiedy jest już po wszystkim, Alrik pokazuje mi, gdzie mogę się umyć i ubrać. Garderobę wypełniają suknie, które kupił specjalnie dla mnie. Na dzisiejszą uroczystość mogę sobie wybrać, którą chcę. Jak przystało na toalety jego przyszłej żony, wszystkie są tak samo piękne i kunsztownie wykonane. Alrik obiecuje wrócić jak najszybciej, kiedy tylko załatwi ostatnie sprawy związane z przygotowaniami do ślubu. Na razie przyśle służącą, która

106

pomoże mi się ubrać. Potem mój ukochany wychodzi, wsiada na konia i odjeżdża w galopie. Myję się niespiesznie. Uderza mnie to, że z zewnątrz wyglądam zupełnie tak samo, podczas gdy wewnątrz wszystko zmieniło się nieodwracalnie. Niezależnie od tego, co się ze mną stanie, przynajmniej teraz już wiem, co to znaczy być w pełni, skończenie kochaną. Mam wrażenie, że wzmocniła mnie siła naszej miłości. Poza tym ciepła kąpiel jest tak przyjemna, a słońce świeci tak radośnie. Głupio mi, że uwierzyłam w nocny koszmar. Alrik ma rację. Zbytnio ufam przeczuciom. Sen na pewno był tylko odzwierciedleniem głęboko ukrytych lęków. Ale ani przez minutę nie żałuję decyzji, by oddać się Alrikowi. Nie mogę się doczekać kolejnego razu, już jako jego żona. Ciekawe, czy będzie inaczej. Pluskam się w oczekiwaniu na służącą. Wypucowałam się już od stóp do głów, ale jej nadal nie ma; palce pomarszczyły mi się od wody i wyglądają jak suszone śliwki. Postanawiam więc wyjść sama. Wycieram się i próbuję różne kremy i pudry, które zostawił dla mnie Alrik. Potem znowu wkładam koszulę i zastanawiam się, w co się ubrać na uroczystość. Na pewno nie uda mi się samej dopiąć na sobie tych wszystkich warstw materiału i niesamowicie ciasno sznurowanych sukni. Rozczesuję poplątane pasma włosów i przyglądam się swojej fryzurze. Alrikowi podobam się we włosach rozpuszczonych, spływających złotymi falami aż po pas, ale na uroczystość ślubną wypadałoby je upiąć albo jakoś wymyślnie zapleść. Wtem rozlega się pukanie do drzwi. Szybko biegnę otworzyć, w nadziei, że to służąca. Oby tylko potrafiła ładnie układać włosy. Ledwie zdążyłam odejść od toaletki, gdy drzwi się otwierają. Widzę, że weszła sama. I nie jest to żadna służąca, tylko moja kuzynka Esme. - No, proszę. - Przewierca mnie jaskrawozielonym spojrzeniem, tak przetrawionym gniewem i nienawiścią, że potrzebuję chwili, by się pozbierać. - A więc to prawda. Ty w bieliźnie, co za

107

uroczy obrazek. - Cmoka z niesmakiem. - Naprawdę zamierzasz za niego wyjść, co? - Skąd wiesz? - Nie ma sensu zaprzeczać; widzi przecież, jak jest. - Czy to ważne? - Unosi brew i zaczyna przechadzać się po pokoju z taką nonszalancją, jakby była u siebie. Przystaje przed obrazem i poprawia przekrzywioną ramę. Wreszcie przysiada na oparciu rozgrzebanego łóżka i wykrzywia ze złością różowe usteczka. - Ważne. Zwłaszcza dla Alrika. Na pewno chętnie się dowie, kto go zdradził. Przez chwilę przygląda się pościeli, potem zwraca wzrok na mnie. - No dobrze. Fiona. - Wzrusza ramionami. Łatwo przychodzi jej wydać swoją siostrę. - Wiesz, że od jakiegoś czasu ma na oku panicza Rhysa. Żeby ułatwić sobie zadanie, zaprzyjaźniła się z jego najnowszym podbojem. Jakąś durną mleczarką. Trzeba powiedzieć, że Fiona całkiem nieźle dała sobie radę. Wszystko z niej wyciągnęła. - Unosi kącik ust, jakby to wszystko wyjątkowo ją bawiło, ale nie na tyle, by zajmować się tym zbyt długo. - Najwyraźniej nasz drogi Rhys mówi przez sen. Tak przynajmniej twierdzi mleczarką. Fiona, jako przykładna siostra, z radością podzieliła się ze mną wspaniałą nowiną. Chociaż na początku jej nie uwierzyłam. Wybacz, Adelino, ale sama pomyśl: ty i Alrik? Przecież to śmieszne. Spogląda na mnie, jakby oczekiwała, że jej przytaknę. Ja jednak tylko stoję z wrogą miną, zwężonymi oczami i założonymi ramionami. Esme wzdycha. - Zaklinała się, że to prawda. Postanowiłam więc sama sprawdzić. Ale widzę tu tylko niezaścielone łóżko i smutną, bardzo naiwną dziewczynkę, która dała się nabrać na najstarszy numer świata. - Kręci głową i znów cmoka z dezaprobatą. - Adelino, jesteś po prostu żałosna. Dałaś się pozbawić dziewictwa za marną obietnicę pierścionka. Tak naprawdę Alrik

108

nigdy nie chciał się z tobą ożenić. - Przygląda mi się zmrużonymi oczyma. - Niezbyt mądry ruch, kuzynko. Raz na zawsze zrujnowałaś sobie życie. Jesteś... zużyta. Kiedy wszyscy się dowiedzą, nie znajdziesz już męża. Nawet usychający z miłości Heath nie będzie chciał się z tobą zadawać. Nikt nie lubi wybrakowanego towaru, kuzynko. - Wyjdź. - Prostuję się. Mam dosyć jej zniewag. Nie chcę, żeby Alrik nas tak zastał; nie mam pojęcia, do czego mógłby się posunąć. Jednak Esme nigdzie się nie wybiera. Siedzi na brzegu łóżka, uśmiecha się szyderczo i posyła mi kpiące spojrzenie. - Wyjdź natychmiast. Zanim przyjdą służąca i Alrik. - Mam nadzieję, że to ją przekona. - Nie sądzę - prycha. Ogląda sobie paznokcie i przesuwa ręką po rudych puklach. - Służąca nieprędko się tu zjawi. Podobno w drodze coś jej się przydarzyło. Co do Alrika... Z trudem przełykam ślinę i wstrzymuję oddech. Czekam. Mam okropne przeczucie. Wiem, że zrobiła coś złego, coś, co pokrzyżuje nam plany. Jej słowa potwierdzają moje najgorsze przypuszczenia. - Podejrzewam, że właśnie teraz król udziela mu surowej reprymendy. Przykro mi to mówić, Adelino, ale twój sekret się wydał, a małżeństwo, cóż... rozpadło się, zanim na dobre się zaczęło. Odwracam się i oddycham ciężko. Nie mam pojęcia, jak zareagować. Powinnam była to przewidzieć. To zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Mogłam się domyślić, że Esme udaremni nasz plan. Z tego przecież słynie. - Pozostaje pytanie, co zrobimy z tobą. - Wstaje i patrzy mi prosto w oczy. Jej spojrzenie zdradza zamiary. Nie zastanawia się, nie waży za i przeciw. Od początku wiedziała, po co tu przyszła. Nie zamierza wyjść, dopóki nie dopnie swego. Jej oczy błyszczą i zwężają się. Unosi ramiona, sięga do tyłu i zarzuca na głowę czarny aksamitny kaptur.

109

Taki sam, jaki widziałam we śnie. Do tej pory sądziłam, że po prostu symbolizuje śmierć. Nie przypuszczałam, że powinnam odczytać przepowiednię tak dosłownie. Ani że będzie to ostatnia rzecz, jaką zobaczę, zanim cały świat usunie mi się spod nóg.

110

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Zimno mi. Boli. Jedyne ciepło pochodzi ze strużki czegoś lepkiego spływającego mi po twarzy. Pieką od tego oczy, a na języku czuję metaliczny posmak. Krew. Moja. Musi być moja. Ona nie uroniła ani kropli. Była szybka jak błyskawic, Pewna, co robi. Skupiona. A ja beznadziejnie nieprzygotowana na jej atak. Nie miałam szans. Pomimo ostrzeżenia we śnie. Nie podejrzewałam, że to ona przyniesie mi śmierć. Po wszystkim upozorowała wypadek i wyszła. A ja leżę i coraz głębiej zapadam się w czarną otchłań. W oddali słyszę jego głos. jest zniekształcony, jak gdyby dobiegał z morskich głębin, z trudem przedzierając się ku powierzchni, ku mnie. Ze wszystkich sil chciałabym pokiwać głową i pomachać na znak, że go słyszę. Pragnę wykrzyczeć na całe gardło, ze czuję jego obecność. Niestety, nie jestem w stanie. Nic nie widzę. Nie mogę się poruszyć ani odezwać. Jakbym była pogrzebana żywcem. Jestem świadoma, co dzieje się naokoło, ale nie mogę w żaden sposób reagować Całą wolę skupiam na jego osobie, jego słowach. Usiłuję się z nim porozumieć, zanim odejdę na zawsze. Alrik jest zdruzgotany. Szaleje z rozpaczy.

111

- Kto to zrobił? Zabiję! - krzyczy. Potem wyrzuca z siebie litanię gróźb przeplatających się to z błaganiami Boga o okazanie litości, to z pytaniami, dlaczego Bóg dopuścił do tego, co się stało, i pozbawił go jednej, jedynej szansy na prawdziwą miłość. - To mi wygląda na wypadek - odzywa się Rhys. Wzdrygam się wewnętrznie, gdy na czole czuję dotyk ręki, która prawdopodobnie należy właśnie do niego. - Zostaw ją! Jak śmiesz jej dotykać? - grzmi Alrik. - To twoja wina! Gdybyś umiał trzymać język za zębami... Do diabła, zobacz, co zrobiłeś! - Co zrobiłem? - Rhys śmieje się szyderczo. - Jak, twoim zdaniem, tego dokonałem? Przecież dopiero co przyszedłem! Nadstawiam uszu. Zastanawiam się, czy Alrik domyśla się prawdy: że sprawczynią zbrodni jest jego narzeczona Esme. Niestety, moja nadzieja zostaje starta na proch. - Gdyby nie to, że powiedziałeś o nas ojcu, przyszedłbym tutaj szybciej. Zdążyłbym uratować ją przed tym... tym... upadkiem. Dygocze, a jego oddech brzmi jak szloch. - Gdyby nie ty, wszystko byłoby inaczej. - Bracie, weźże się w garść. Po co miałbym mówić ojcu, skoro i mnie zależało na tym, żebyście się pobrali? - Głos Rhysa jest trzeźwy, opanowany, przez co jeszcze bardziej daje się odczuć, jak załamany i głęboko nieszczęśliwy jest jego brat. - Ty niczego nie straciłeś - odpowiada Alrik ledwo słyszalnie. Korona należy do ciebie. Ja jej nie chcę. Możesz także poślubić Esme. Nie byłbym teraz w stanie na nią spojrzeć. To ja straciłem wszystko. Wszystko, co miało dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Adelinę - szepcze. Przesuwa palcami po mojej skroni i policzku. Zatrzymuje palce na szyi i ciągnie błagalnym tonem: - Adelino, dlaczego? Czy to się musiało stać? Czemu mnie opuszczasz? Chcę odpowiedzieć: To z powodu snu - ale moje usta pozostają zamknięte. Próbuję więc przekazać mu wiadomość myślami: Ostrzegałam cię, ale ty nie słuchałeś...

112

- Och, Adelino. Zobaczyłaś to we śnie, prawda? W nocy, kiedy obudziłaś się z koszmaru, chciałaś mnie ostrzec, ale ja nie słuchałem, tylko wmawiałem ci, że to nic takiego... Wcześniej wydawało mi się, że powoli odpływam, ale na dźwięk jego słów, tak podobnych do moich myśli, czujnie wytężam uwagę. Czy to możliwe, że wyczuł myśli, które mu wysyłałam? Alriku! Alriku, słyszysz mnie? Bardzo cię kocham, myślę te słowa resztką sił. Mam nadzieję, że wyczuje moją wiadomość. Zawsze cię kochałam. I będę cię kochać. Nic nas nie rozdzieli, nawet moja śmierć. - Kocham cię, Adelino - szepcze. Jedną dłoń kładzie mi na czole, a drugą ujmuje moją rękę. Gorączkowo wsuwa mi na palec jakieś chłodne, metalowe kółko. To na pewno obrączka. - Zawsze cię kochałem. I będę cię kochał. Zawsze będziesz królową mojego serca... moją żoną. - Głos mu się załamuje, a na moją twarz kapią kolejne łzy. Niesamowite. Bezskutecznie próbuję się uśmiechnąć. Jestem unieruchomiona w ciele, a mimo to możemy porozumiewać się w ten niezwykły sposób - wysyłając sobie myśli. Zamierzam zrobić to jeszcze raz. Chcę przekazać mu, że nie wszystko jeszcze stracone, bo jakaś cząstka mnie wciąż żyje. W tej samej chwili jednak rozlega się odgłos ciężkich kroków. - Przyszedł doktor. - To chyba głos Heatha. Przez następnych kilka minut lekarz postukuje mnie, ogląda i bada. Ledwo wyczuwa puls, bo serce bije mi niezwykle słabo. W końcu ponurym tonem oznajmia Alrikowi smutną prawdę. Wkrótce odejdę na zawsze. Jednak Alrik nie chce się z tym pogodzić. - Na pewno da się coś zrobić. Mam pieniądze. Naprawdę dużo. Mogę ci ofiarować cały mój majątek. Wszystko. Tylko proszę, przywróć ją do życia. Słyszałem o różnych eliksirach i wywarach, które leczą wszelkie choroby, przedłużają życie w nieskończoność...

113

- Ja o nich nie słyszałem - ucina lekarz ostro. - A nawet gdybym słyszał, to są to rzeczy bardzo niebezpieczne. Naprawdę mi przykro, ale taki jest naturalny porządek świata. Ze śmiercią trzeba się po prostu pogodzić. - Nie! - krzyczy Alrik głosem zimnym jak kamień. - Póki życia, póty nadziei. Dobrze o tym wiesz. A jeśli nie, to co z ciebie za lekarz? Przenigdy nie zgodzę się na bezczynność, wiedząc, że nie spróbowałem wszystkiego. Mam dużo pieniędzy. Słyszysz? Nie wolno ci tak do mnie mówić! Chyba zapomniałeś, z kim rozmawiasz! I dalej w podobnym tonie. Alrik wyrzuca z siebie potoki gróźb, których jednak, jestem tego pewna, nie zamierza spełnić. Po prostu bredzi jak człowiek doprowadzony do ostateczności. Na szczęście lekarz jest tego świadom. - Panie, z głębi serca współczuję straty - mówi pełnym zrozumienia, ale stanowczym tonem. - Zrobiłem już wszystko, co w mojej mocy. Teraz pozostało tylko zadbać o jej wygodę, uśmierzyć ból, pożegnać się i po prostu pogodzić z tym, że umrze. Bez ataków szału. Panie, jeżeli twoja miłość jest tak wielka, jak mówisz, musisz pozwolić jej odejść. - Wynoś się! - ryczy w odpowiedzi Alrik. Na policzku czuję delikatny dotyk jego ust i szmer jakichś słów. Alrik splata swoje palce z moimi i szepcze modlitwy, błagania, pytania, groźby, znowu modlitwy i tak w kółko, bez przerwy. Tę litanię przerywa dopiero cichy głos Heatha. - Panie, znam kogoś, kto mógłby ci pomóc. Alrik zamiera. - Kogo? - Na skraju wsi mieszka pewna kobieta. Słyszałem o niej różne rzeczy. Nie wiem, czy to prawda, ale może warto spróbować... - Przyprowadź ją. - Alrik wtula twarz w miejsce między moją szyją a obojczykiem. - Tylko prędko.

114

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Musiałam na chwilę zupełnie stracić przytomność, bo nagle zdaję sobie sprawę, że jest przy mnie więcej osób. Słyszę Alrika, Heatha i trzy kobiece głosy. Domyślam się, że starszy należy do zielarki, którą przyprowadził Heath, a dwa młodsze do jej córek łub uczennic, albo i to, i to. - Od razu uprzedzam, że nie mogę nic zagwarantować. To ostateczność, kiedy wszystko inne zawiedzie - mówi starsza kobieta. - Chyba widać, że nie mam wyboru. - Alrik jest na granicy załamania. - Na kota podziałało. Ożył na cały kolejny rok - dodaje młodsza. - Ale kiedy ostatnio próbowałyśmy na człowieku... nie poszło zbyt dobrze. - Co to znaczy? - dopytuje się gorączkowo Alrik. - To znaczy, że i tak umarł - odpowiada starsza. - Nie udało się go uratować. Na niektórych nie działa. - Adelina to nie byle kto. Jest młoda, piękna, zdrowa. Z nią na pewno się uda. To rozkaz! - Spróbuję. Tyle mogę obiecać. Kiedy pół roku temu byłam chora, wypróbowałam miksturę na sobie. Napiłam się i ozdrawiałam w mgnieniu oka. Byłam jak nowo narodzona. Ale jeszcze raz ostrzegam, że nigdy nie ma pewności. - To na co czekacie? Szybko, zanim będzie za późno! Kobieta podchodzi do mnie; czuję emanujące z niej ciepło. Wsuwa mi palce pod głowę i lekko ją unosi. Do moich warg przyciska coś chłodnego i twardego. Czuję w ustach gorzki, zimny płyn, który spływa mi po języku do gardła. Opieram się,

115

jak mogę, ale bezskutecznie. Jestem unieruchomiona na dobre. Nie potrafię przekazać im, żeby przestali, bo szkoda zachodu. Jest już za późno. Mikstura nie zadziała. Cała moja wewnętrzna energia zbija się w drgającą, świecącą i mieniącą się kolorami kulę. Czuję, że już niedługo kula przeniknie przez sam środek mojego czoła i uleci do góry, w stronę nieznanego. Oni nadal krzątają się dookoła mnie. Słyszę gwar, poszturchują mnie jakieś ręce. Nie wiedzą tego, co ja - że niebawem odejdę. Moje życie dobiega końca. Nie wrócę. A przynajmniej nie w tej postaci. Moje dotychczas ślepe oczy nagle jakby przykrył lśniący złoty welon. Nie mogę się doczekać, aż w niego wniknę. Ale to za chwilę. Najpierw muszę przekazać Alrikowi, że wszystko będzie dobrze. Na języku czuję gorycz bezużytecznej mikstury, którą we mnie wlewają, marnując cenne minuty. Poświęcają energię na bezproduktywne działania, a zaniedbują sprawy o wiele ważniejsze. Alriku! - krzyczę w myślach ostatkiem mojego istnienia. Alriku, słyszysz mnie? Niestety, wołam nadaremnie. Nie słucha mnie. Jest zbyt pochłonięty rozpaczą. A teraz jest już za późno. Nie mogę dłużej opierać się złotemu welonowi, który mnie przyciąga. Nie mogę i nie chcę. Biorę ostatni oddech i pozwalam się unieść. Wzlatuję aż pod sufit, skąd obserwuję całą scenę. Załamany Heath zwiesił nisko głowę. Zielarka nadal wlewa mi w usta magiczną miksturę, a dwie młode pomocnice - tak uderzająco do niej podobne, że muszą być jej córkami - pochylają się nade mną i szepczą jakieś niezrozumiałe słowa. I wreszcie mój najdroższy Alrik. Rozpaczliwie ściska moją dłoń z obrączką i szuka oznak życia, którego już we mnie nie znajdzie. Moje ciało jest jedynie pustą skorupą. Moja dusza jest wolna.

116

Kiedy Alrik zdaje sobie sprawę, co się stało, wydaje z siebie mrożący krew w żyłach krzyk. Wyrzuca wszystkich z pokoju. Chce być sam ze swoim cierpieniem. I wówczas, odrętwiały z rozpaczy, ściska moje ciało, szuka ustami ust, próbuje przywrócić mi życie. Nie potrafi pogodzić się z rzeczywistością, mimo że w głębi duszy wie, co się stało. Jest tak pogrążony w smutku, że nie zauważa, jak klękam obok niego. Usiłuję go dotknąć i przekazać niepojętą prawdę: moje ciało umarło, ale ja nadal tu jestem i nigdy go nie opuszczę. Moja dusza, tak jak nasza miłość, jest nieśmiertelna. Ale nic z tego. Alrik jest głuchy na moje wezwania. Wydaje mu się, że odtąd będzie na świecie sam. Wkrótce znowu czuję przyciąganie. Tak silne, że tym razem nie jestem w stanie mu się oprzeć. Jakaś siła odrywa mnie od Alrika, wyciąga z domku i pcha ku niebu. Szybuję przez chmury, nad wierzchołkami gór. Ziemia widziana z tej wysokości wygląda zupełnie inaczej. Wszystko jakby migotało, falowało i mieniło się kolorami. Teraz pojmuję sens naszego istnienia. Dziwne, że nie dostrzegałam go wcześniej. Wszystko, co żyje na naszej planecie - rośliny, zwierzęta, a nawet ludzie - jest ze sobą połączone. Stanowimy jedność. Rodzimy się i umieramy, ale energia, którą tworzą nasze dusze, nigdy nie przestaje trwać. Jesteśmy nieskończeni. Uświadamiam to sobie nagle, jakby strzelił we mnie piorun. Od razu wiem, że właśnie o t o chodziło. Tego miałam się dowiedzieć. Przenigdy nie wolno mi tego zapomnieć, choćby nie wiem co się ze mną działo. I zanim nadejdzie kolejna myśl, przeszywam cudowny złoty welon i przenoszę się do miejsca, które rozpoznaję w mgnieniu oka.

117

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Z solidnym łupnięciem ląduję nad rzeką. Stopy mam w wodzie, tyłek na piasku, a w głowie kręci mi się od wspomnień z mojego pierwszego życia. Za plecami słyszę cichutki szelest. Odwracam się i widzę, że z uśmiechem na twarzy zbliża się do mnie Lotos. Wyciąga sękatą rękę i pomaga mi wstać. Otwieram usta i zasypuję Lotos pytaniami. Milknę, gdy ona kręci głową i kładzie mi dłoń na ramieniu. - Odkryłaś prawdę. Przytakuję i obiecuję sobie w duchu, że nigdy tego nie zapomnę. Teraz jednak nurtują mnie pilniejsze kwestie. - A co z Damenem? - W moim głosie słychać niepokój. - Gdzie on jest? Lotos mruży oczy, jakby przyglądała się jakiejś wewnętrznej scenie. W końcu podnosi powieki. - Przed nim jeszcze wiele do odkrycia. Musi jeszcze dużo zobaczyć. Dla niego to jeszcze nie koniec. Na razie. Pokazuje mi palcem, żebym podeszła do rzeki. Woda burzy się, kotłuje, aż wreszcie jej powierzchnia wygładza się i ukazuje moim oczom dalszy ciąg sceny, którą dopiero co opuściłam. W przyspieszonym tempie oglądam życie Alrika. Jest zdruzgotany. Jego cierpienie nie ma końca. Zatracił się w żalu do tego stopnia, że interesuje go już tylko, jak pomścić moją śmierć. Nie ma pojęcia, że winowajczynią jest Esme. Szuka kozła ofiarnego; w końcu znajduje go w zielarce i jej dwóch uczennicach. Zostają oskarżone o czary i skazane na śmierć. Niestety, okazuje się, że to wcale nie ukoiło bólu Alrika, wręcz

118

przeciwnie. Nie udało mu się w ten sposób zadośćuczynić stracie, a tym bardziej przywrócić mnie do życia. Kolejne lata upływają mu na rozpamiętywaniu utraconej miłości. Cała jego energia i radość zostały pogrzebane razem ze mną. Bez protestu robi, co do niego należy. Idzie po linii najmniejszego oporu. Z rezygnacją przyjmuje rolę, jaką przewidział dla niego ojciec. Bierze ślub z Esme. Wstępuje na tron. Z każdym kolejnym dniem jego serce coraz bardziej kurczy się i twardnieje. Wkrótce zostaje z niego tylko mały kamyk. Alrik stracił nadzieję, że mnie kiedykolwiek zobaczy. Stracił nadzieję na wszystko. Pęka mi serce, kiedy na to patrzę. W końcu zostaje obalony wskutek spisku uknutego przez jego brata. Rhys bierze ślub z Fioną, ale wkrótce okazuje się, że nie potrafi przestać myśleć o Esme, jedynej kobiecie, która nigdy nie będzie jego. Żadne z tej czwórki nie potrafi znaleźć wyjścia z plątaniny uczuć, w jakiej się znaleźli. Nie wiedzą tego, co ja: że raniąc innych, ranimy i siebie. - Alrik to Damen. - Spoglądam na Lotos. Zaskakują mnie moje własne słowa, ale czuję, że to prawda. - Rhys to Romano, Heath to Jude, zielarka to Ava, a jej uczennice to Romy i Rayne. Fiona to Haven, Esme to Drina... - Że też wcześniej na to nie wpadłam. Marszczę czoło i przewracam oczami. - A lekarz? To też ktoś, kogo znam? - Ledwo kończę zdanie, już wiem. - Lekarz to Miles. - Kręcę głową i śmieję się z niedowierzaniem. Zawsze był rozsądny. On jeden nie chciał mieć do czynienia z magicznymi recepturami. Uświadamiam sobie, że przeżyliśmy to wszystko setki lat temu, a mimo to we współczesnej wersji tamtych wydarzeń popełniamy wciąż te same błędy. Wzdycham ciężko. Zerkam na rzekę. Na powierzchni wody powoli zacierają się obrazy z życia Alrika.

119

- Jak to możliwe, że nie pamiętamy, co się wtedy stało? Że bez końca powtarzamy tamte głupie błędy? Lotos mruży oczy, a po obu stronach jej twarzy rozkwitają sieci zmarszczek. - Takie jest przekleństwo człowieka - mówi niskim, poważnym głosem. - To po części wina rzeki... - Wskazuje ciemny, wartki nurt przed nami. - .. .ale jednak przede wszystkim ludzi, którzy wolą wsłuchiwać się w zgiełk tysiąca codziennych spraw zamiast w cudowną ciszę słyszalną w głębi serca. Przyglądam się falom i ważę jej słowa. To, co powiedziała, zgadza się z moją świeżo zdobytą wiedzą. Życie schodzi nam na błahostkach. Ludzki umysł, nasze „ja" sprowadza nas na niewłaściwą drogę. Widzimy się jako odrębne jednostki, a powinniśmy wsłuchać się w wewnętrzną prawdę i zrozumieć jedno: że wszyscy jesteśmy połączeni. Tworzymy jedną całość. - Wszechświat jest cierpliwy - ciągnie Lotos. - Daje nam wiele możliwości nauki. Dlatego odradzamy się w kolejnych wcieleniach. - A więc to prawda. Damen i ja byliśmy kiedyś Alrikiem i Adeliną. Zerkam na Lotos, która przytakuje. - Rozumiem, że Alrik umarł. Umarł naprawdę. Przyglądam się jej siwym włosom, długiej białej, haftowanej złotem tunice i stopom, które ku mojemu zaskoczeniu okazują się bose. Po chwili zdaję sobie sprawę, że nie ma przy sobie laski, na której opierała się ostatnio. Stoi bez żadnej pomocy. - Tak. Właśnie w tej chwili Damen to przeżywa. Niedługo powinno być po wszystkim. Zaciskam usta i bawię się brzegiem koszulki. Zastanawiam się nad jej słowami. Nie mam powodów, by jej nie wierzyć, ale coś się tu nie zgadza. Chyba jednak nie wszystko mi wyjaśniła. - Skoro tak, to dlaczego nie widzieliśmy tego życia, kiedy po śmierci spadaliśmy do Shadowlandu? Czemu nie widział go Jude podczas swoich wycieczek do Wielkich Sal Mądrości? Coś tu nie pasuje, prawda?

120

Jestem podekscytowana tym pomysłem. Przybrałam nawet trochę niegrzeczny ton. Lotos zachowuje jednak niewzruszony spokój. - Wszystko w swoim czasie - mówi. To samo powiedział mi kiedyś Jude. - Również wiedza. Przyjdzie, kiedy będziesz na nią gotowa, kiedy poczujesz, że jest ci potrzebna, byś mogła zrobić kolejny krok ku swojemu przeznaczeniu. Wiedza, którą zdobyłaś przed chwilą, wcześniej była ci zbędna. Nie byłaś na nią gotowa. Dlatego widziałaś to i tylko to, czego akurat potrzebowałaś. Ale dojrzałaś i zrozumiałaś wiele nowych rzeczy. Kolejne odkrycia przed tobą. Wszystko w swoim czasie. To samo dotyczy Damena i Judea. - Co z Judeem? On też jest jeszcze w tamtym życiu? Lotos potakuje. - Jude odbywa własną podróż. - Wzrok ma utkwiony gdzieś w oddali. - Przez jakiś czas go nie będzie. Ale nie martw się. Wróci. Spoglądam w stronę rzeki. Jest jakby ciemniejsza, bardziej mętna. Cieszę się, że stoję dość daleko od brzegu. - Czy to koniec? - Odwracam się w stronę Lotos. - Czy wykonałam zadanie i zakończyłam podróż? Lotos kręci głową i patrzy na mnie swoimi załzawionymi oczyma. - To dopiero początek. Pierwszy z wielu sprawdzianów. Przed tobą jeszcze wiele do odkrycia. Zanim udaje mi się sformułować kolejne pytanie, wszystko wokół nas zaczyna się trząść, a rzeka bulgocze i rozchlapuje się dookoła. Czuję, jak drży grunt pod moimi stopami. Trochę jak podczas pierwszego trzęsienia ziemi, które przeżyłam w Kalifornii. Chcę krzyczeć, ale odebrało mi głos. Strach ściska mnie za gardło. Nagle Lotos znika. Po prostu wyparowuje. Za to wokół mnie wykwita łan czerwonych tulipanów.

121

To może oznaczać tylko jedno. Damen wrócił. Płatki tulipanów trzepocą, szeleszczą i muskają jego nogi, podczas gdy sunie w moją stronę. Chwyta mnie w ramiona, unosi i obraca dookoła. Całuje po twarzy, włosach, ustach, policzkach. .. I tak bez końca. Jakby upewniał się, czy to naprawdę ja: Adelina, Evaline, Abigail, Chloe, Fleur, Emala, Ever - jego ukochana od tylu setek lat. W środku ta sama dusza, choć nosi wiele imion. W końcu stwierdza, że mimo jego najgorszych przypuszczeń nie opuściłam go na zawsze. - Adelino! - Odgarnia mi włosy z twarzy i napawa się moim widokiem. Po chwili, gdy uświadamia sobie, że pomyliły mu się istnienia, ze śmiechem kręci głową. - Ever! - Znowu mnie całuje i mocno przytula. - Miałaś całkowitą rację. Istniało życie, o którym nie miałem pojęcia. Przygląda mi się z uwagą. Widać, że jest trochę przytłoczony tym, czego się dowiedział. - Teraz już wiemy. Ale co właściwie z tego wynika? - pyta półgłosem, jakby mówił do siebie. Przeczesuję dłonią jego czuprynę. Pytanie było poważne, ale chcę zmazać z jego twarzy resztki smutku i zastąpić je wspomnieniem znacznie przyjemniejszym. - Jedno na pewno. Nie za ws ze byłam dziewicą. - Uśmiecham się na myśl o cudownej nocy, jaką spędziliśmy razem jako Alrik i Adelina, oraz wspólnym równie wspaniałym poranku. Damen odrzuca głowę do tyłu. Śmieje się. Obejmuje mnie mocniej w talii. - Bardzo chętnie wrócę do tego w pawilonie. - Znowu dotyka moich ust ciepłymi wargami, ale po chwili się odsuwa. - A Jude? - Jude czy Heath? - Unoszę brew. - Wiesz, że to jedna i ta sama osoba? Damen potakuje. Nie jestem pewna, o którą część historii Judea mnie pyta. - Koniecznie chciał ze mną iść, a Lotos, o dziwo, się zgodziła. Powiedziała, że Jude znajdzie tam odpowiedzi na swoje pytania.

122

- Czyli on też cię kochał, prawda? - Damen z marsowym obliczem czeka na odpowiedź. Kiwam głową. - Widziałaś do końca? Głęboko nabieram powietrza i znowu kiwam głową. Damen wzdycha i próbuje się odsunąć, ale ja go nie puszczam. Odwraca wzrok i mówi: - Nic dziwnego, że Jude ciągle pojawia się w moich istnieniach. Próbuje nas rozdzielić, ale z innych powodów, niż przypuszczałem. Najwyraźniej jakimś cudem zawsze wyczuwa, kim jestem, jaka jest moja natura. Musi wiedzieć, że udało mi się to, co początkowo się nie udawało, to znaczy zyskałem nieśmiertelność, a potem ofiarowałem ją tobie. Kręci głową. - Przez te wszystkie stulecia nieświadomie usiłował mnie powstrzymać, uratować cię przede mną. - Pociera podbródek i patrzy na mnie ze znużeniem. - Myślałem, że umrę z bólu po twojej stracie. Pragnąłem śmierci. Niestety, przyszło mi żyć jeszcze długo. Bez ciebie byłem jednak już tylko pustą skorupą. - Przełyka ślinę i przeciera ręką oczy. - Heath błagał, żebym nie karał Avy i bliźniaczek, czy raczej kobiet, którymi wtedy były. Nie chciałem go słuchać, więc poprosił, żebym to jemu wymierzył karę. Nigdy sobie nie wybaczył, że je do mnie przyprowadził. Nie potrafił o tym zapomnieć. Tak samo jak ja pragnął cię uzdrowić. On także nie mógł znieść myśli, że cię straci. Był w stanie zrobić wszystko, by utrzymać cię przy życiu, nawet jeśli oznaczałoby to, że zostaniesz moją żoną. Ale kiedy umarłaś, pogodził się z tym, w przeciwieństwie do mnie. Zrozumiał, że nasza próba ożywienia cię była wbrew naturze. Ja tego nie rozumiałem, ani w tym życiu, ani w kolejnym, kiedy w końcu udało mi się dokończyć to, co zacząłem. - Zamyka oczy i pogrąża się w zadumie nad błędami minionych stuleci. - Widziałaś dalsze losy Heatha? Kręcę przecząco głową. Damen wzdycha i trze moje ramiona, żeby mnie rozgrzać.

123

- Wycofał się z życia - mówi ze wzrokiem utkwionym gdzieś w przestrzeni. - Umarł samotnie, dosyć młodo. Wygląda na to, że moja karma jest jeszcze bardziej zagmatwana, niż myślałem. Nie wiem, co odpowiedzieć, nie mówię więc nic. Na szczęście Damen odzywa się za mnie: - Co teraz? Czekamy tutaj na Judea albo na Lotos? Czy wracamy i próbujemy wynagrodzić błędy poprzednich istnień? Wybór należy do ciebie, Ever. To twoje przeznaczenie. Twoja podróż. Nie będę więcej podważał twoich decyzji. Patrzę na niego zdumiona. Wiem doskonale, jak uwielbia stawiać na swoim. Zresztą, kto nie lubi? - Może właśnie o to w tym wszystkim chodzi. - Wzrusza ramionami. Niewykluczone, że to dlatego ciągle pojawiasz się w moich istnieniach. Żeby oswoić mnie z bólem i utratą. Może twoim zadaniem jest nauczyć mnie, że nawet najsurowszy los trzeba akceptować, zamiast próbować go przechytrzyć. Prowadzisz mnie z mroku w stronę światła, pokazujesz prawdziwy sens naszego istnienia. Najwyraźniej cały czas byłem w błędzie. Dzięki tobie powoli pojmuję, że jedyną nieśmiertelną częścią nas jest dusza. Myślę, że to ja byłem przyczyną wszystkich napotkanych na naszej drodze trudności, które nie pozwalają nam cieszyć się szczęściem. To dlatego jesteśmy tu, gdzie jesteśmy. Bo nie rozumiałem, co jest ważne, i po prostu nawaliłem. Dookoła nas piętrzy się cisza. Damen stoi pochłonięty myślami o swojej przeszłości, a ja milczę, bo na chwilę odebrało mi mowę. Nie mam ochoty roztrząsać tego, o czym mówił. Już chcę odpowiedzieć, że nie wiem, co nas czeka, kiedy przy brzegu dostrzegam niewielką łódkę. Jestem pewna, że jeszcze przed chwilą jej tu nie było. Wiem, że tutaj nic nie dzieje się przypadkiem. Biorę Damena za rękę i prowadzę go ku rzece ze słowami: - Chyba czeka nas rejs.

124

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Sadowię się na ławeczce i poprawiam pod plecami aksamitne poduszki. Damen siada obok mnie. Łódka jest długa, pomalowana błyszczącą, czerwoną farbą, ze złotymi zawijasami na burtach. Dziób i rufa są wygięte; łódź przypomina gondolę, którą unaoczniliśmy z Judeem w summerlandowej Wenecji. Nie mamy wioseł, motoru ani steru, jesteśmy całkowicie zdani na łaskę rzeki, więc opieramy się wygodnie i czekamy, co się stanie. Kiedy tylko stanęliśmy na pokładzie, łódka odbiła od brzegu, ruszyła z nurtem rzeki i uniosła nas w nieznane. Damen opiekuńczo obejmuje mnie ramieniem. Obserwujemy przesuwający się za burtą krajobraz. Rzeka stopniowo rozszerza się i wkrótce jesteśmy z obu stron otoczeni bezmiarem ciemnej wody. Odległy brzeg, na którym przed chwilą staliśmy, teraz wydaje się tylko złotą wstążką na horyzoncie. Przytulam się do Damena. Szukam słów wsparcia, bo wygląda na zaniepokojonego i zmartwionego. Otwiera szerzej oczy, prostuje plecy i rozgląda się czujnie dookoła. - To Rzeka Zapomnienia. Marszczę czoło. Rzeczywiście, wspominał kiedyś o takim miejscu. Zanim dusza narodzi się na nowo, musi przepłynąć właśnie Rzekę Zapomnienia. Podróż ta wymazuje z pamięci wszystko, co działo się wcześniej. W kolejnym życiu człowiek na nowo zdobywa doświadczenia i uczy się samego siebie. Dostaje szansę spłacenia karmicznych długów i wymazania błędów, które popełnił. Lotos niedawno mówiła coś podobnego: że ludzka lekkomyślność i powtarzanie bez końca tych samych błędów to po

125

części wina rzeki. To chyba znaczy, że Damen ma rację, mówiąc o Rzece Zapomnienia. Ale gdzie to wszystko się skończy? Nie wiadomo. - Mamy wrócić do wszystkich naszych poprzednich istnień? Damen nie wygląda na zachwyconego. Nie uśmiecha mu się przeżywanie na nowo trudnego dzieciństwa we Florencji. Ale zanim popadnie w zupełne przygnębienie, patrzę mu w oczy i wyjaśniam: - Nie. Przed nami sprawdzian. Musimy dowieść, że nie zapomnieliśmy tego, czego się nauczyliśmy. Zanim się pojawiłeś, rozmawiałam z Lotos. Powiedziała mi, że wiedza nadchodzi dopiero wtedy, gdy jest nam potrzebna. To znaczy, że na razie całą uwagę musimy poświęcić temu, co zostało nam do tej pory pokazane, i zachować w pamięci każdą chwilę z tamtego życia. Założę się, że te wspomnienia jeszcze nam się przydadzą. - Nie będzie łatwo. - Damen marszczy brwi. - Rzeka jest pełna niebezpieczeństw. Chociaż nigdy nie zapomnę, że przez ostatnie kilka stuleci spaprałem mnóstwo spraw. Wiem, że muszę jakoś wynagrodzić krzywdę, jaką wyrządziłem wtedy Avie i bliźniaczkom. Ale poza tym, o czym - według ciebie - miałbym pamiętać? Kiedy tylko zejdziemy na ląd i wrócimy do naszego normalnego życia, na pewno zapomnimy wszystko, co się z nami działo. Przez chwilę milczę. Przeczuwam, że nie spodoba mu się, co powiem. Jestem też trochę zaskoczona, że wciąż oczekuje ode mnie wskazówek. Biorę głęboki oddech i rozglądam się dookoła. - Pamiętaj, że ludzka dusza jest wieczna, a miłość nigdy nie umiera. Nasza obecna sytuacja jest przede wszystkim wynikiem tego, że o tym zapomniałeś i za bardzo skoncentrowałeś się na fizycznym wymiarze świata. Udało mi się wydusić z siebie, że to jego wina, przy czym mój ton nie był oskarżycielski, raczej neutralny, stwierdzający fakt. Nie on pierwszy się pogubił. Według Lotos skupianie się na doczesności to powszechny błąd, a nawet przekleństwo

126

człowieka. Damen należy do nielicznych, którym rzeczywiście udało się zwyciężyć śmierć fizyczną, przynajmniej na jakiś czas. - Potem, kiedy będzie już po wszystkim, a my wylądujemy w... no, gdziekolwiek wylądujemy, przyjdzie nam użyć tego, czego się nauczyliśmy, żeby odkupić nasze błędy. - Wyrzucam z siebie słowa szybko i bez zastanowienia. Nie mam pojęcia, skąd wiem to wszystko, ale jednego jestem pewna: to prawda. - Taki jest sens mojej podróży. - Przytakuję swoim słowom. Staje się dla mnie jasne, że mam rację. - Właśnie to mam odkryć. - Zerkam na Damena, który patrzy na mnie pytająco. - Jak? Nie wiem. Ale czuję, że właśnie to jest moim przeznaczeniem. Twarz Damena tężeje. Widać, że nie jest przekonany do planu, który mu przedstawiłam. Nie ma jednak wyjścia; obiecał, że zrobi, cokolwiek zadecyduję. Zastanawiam się, jak przekonać go do swojej sprawy. Chciałabym rozwiać jego wątpliwości i zapewnić, że może zaufać mojemu przeczuciu. Niestety - nie mam na to czasu. Nurt się wzmaga. Niebo gwałtownie ciemnieje. Nie widać już horyzontu. Granica między niebem a ziemią całkowicie się zamazuje. Porywają nas podstępne, wirujące fale, każda wyższa od poprzedniej. Rzeka rozszerza się i wzbiera. Woda buzuje, huczy. Kurczowo trzymamy się siebie nawzajem, żeby nie wypaść za burtę. Nagle firmament rozdziera błyskawica. Słyszymy grzmot tak głośny, że z przerażeniem ciśniemy się do jedynego schronienia, jakie nam pozostało - nas samych. Dygoczemy, a z wielkiej chmury nad naszymi głowami leje rzęsisty, niemal monsunowy deszcz. Dookoła walą pioruny. - Skup się! - krzyczę Damenowi prosto do ucha. Zaciskam oczy, bo twarz zalewają mi strugi wody. - To część sprawdzianu! Choćby było nie wiem jak strasznie, pamiętaj o przeszłości!

127

Nie jestem pewna, skąd wzięły się moje słowa, ale znowu czuję, że są prawdziwe. Kiedyś poddałam się strachowi i z własnego doświadczenia wiem, jakie są tego efekty. Strach to przeciwieństwo nadziei. Przeciwieństwo wiary we własną nadfizyczność. Ludzie oblewający się potem i drżący z przerażenia tracą resztki pewności siebie, potrafią podważyć wszystko, co dotąd uważali za prawdziwe. Ze strachu człowiek zapomina o rzeczach najważniejszych. I podejmuje decyzje nierozważnie, zbyt szybko, a później gorzko ich żałuje. Jeżeli chcemy przejść tę próbę i podążać dalej własną ścieżką, musimy jakoś pokonać fale, przemóc ulewę. Rzeka się kłębi, a pokład przechyla i trzeszczy niepokojąco. Siedzimy z Damenem przytuleni i nie pozwalamy, by opuściły nas wspomnienia. Jedna z błyskawic trafia w dziób i przepoławia łódkę. Woda wlewa się do środka, a po chwili pokład pogrąża się w odmętach. Fale wyciągają się, by nas połknąć. Walczymy o życie. Ściskamy się mocno, trzymamy kurczowo, ale na próżno. Nasza mokra skóra jest zbyt śliska, żeby dobrze się uchwycić. Staram się nie stracić Damena z oczu. Rozglądam się, żeby ustalić, skąd mnie woła, ale nic nie widzę, jest zbyt ciemno. Straciłam poczucie czasu i rzeczywistości. Nie wiem, gdzie góra, gdzie dół. Zanim się obejrzę, zaczynam tonąć. To koniec. Jest za późno. Rzeka mnie pochłonęła.

128

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Krztuszę się. Błotem i mulistym paskudztwem z dna rzeki. O górne zęby dzwoni mi coś twardego i metalicznego. Muszę się tego jak najszybciej pozbyć. Podnoszę się na łokcie, potem na kolana - stoję na czworakach. Pluję na ziemię, wkładam sobie palec do ust i wygarniam kamyki z piaskiem. Wypada z nich także dziwny wisiorek, który okazuje się nawleczony na brązowy rzemyk, który noszę na szyi. Kucam i skubię sobie dłoń w zamyśleniu. Z zainteresowaniem przyglądam się wisiorkowi. Jest to niewielka srebrna figurka przedstawiająca smoka pożerającego własny ogon. Nie mam pojęcia, co to takiego. Nie wiem, skąd właściwie się wziął. I co może oznaczać. Wyczerpana opadam na plecy i zamykam oczy. Słońce ogrzewa mi skórę i suszy ubranie. Z początku jest to miłe, ale niebawem promienie stają się tak mocne, że zaczynam się pocić. Czuję zmęczenie i palące pragnienie. Żeby je ugasić, czołgam się z powrotem do rzeki, lecz - ku mojemu zdziwieniu - rzeka zniknęła. Pojawił się za to płacheć piasku i kaktusy po sam horyzont. Na niebie wiszą dwa bezlitośnie palące słońca. Moja skóra powoli pokrywa się pęcherzami, usta pękają i krwawią. Przed lejącym się z nieba żarem nie ma żadnej ucieczki. Pragnienie tak mnie osłabiło, że nawet nie próbuję poszukać schronienia. Zwijam się więc w kulkę: podciągam nogi i chowam głowę w kolana. Rozpuszczam włosy, żeby ochronić twarz, poświęcając tym samym kark.

129

- Myśl - mówię do siebie. Zaciskam powieki, by nic mnie nie rozpraszało. Myśl. Przypomnij sobie. Niestety, żar jest tak dokuczliwy, że potrafię myśleć wyłącznie o piekących oparzeniach na skórze i palącym pragnieniu. Gwałtownym szarpnięciem opuszczam rękawy, żeby zakryć przedramiona, nadgarstki i dłonie aż po czubki palców. Duszę w sobie krzyk, gdy bawełniana tkanina dotyka pęcherzy, które pękają i uwalniają przezroczysty płyn. Wciskam ręce do kieszeni. Pragnę maksymalnie się skurczyć - jak najwięcej ciała schować przed promieniami - ale wszystko na nic. Jedno słońce mam z przodu, drugie dręczy mnie z tyłu. Jestem osaczona. Moje palce zanurzają się w kieszeniach coraz głębiej. Wtem napotykają coś śliskiego, twardego i kanciastego. Jakiś kamień. Nie potrafię sobie przypomnieć, co tutaj robi. Przesuwam palcami po jego krawędziach i płaskiej, chłodnej powierzchni. Wiem, że muszę się skoncentrować, wysilić pamięć... ale co mam sobie przypomnieć? Nie pamiętam. Obracam kamień na drugą stronę i dokładnie badam go palcami. Nagle po wewnętrznej stronie moich zamkniętych, zaskorupiałych powiek rozbłyska iskra światła i koloru. Widzę - za pomocą wewnętrznego wzroku - niezliczone, zmieniające się barwy. Słyszę głos wypowiadający słowa, które mają mnie rozbudzić, zachęcić do działania. Szumią w mojej głowie, uparcie domagając się uwagi, choć nie mam pojęcia, co znaczą. Powtarzają się w kółko. Każda sylaba wypowiedziana jest z wielkim naciskiem, jak coś bardzo ważnego. Po chwili udaje mi się wyłapać sens tych słów. Ciemny -jak jego oczy. Czerwony -jak płynąca ze mnie krew. Niebieski -jak rzeka i jak kamień, który mam w kieszeni. Muszę zobaczyć ten kamień.

130

Przesuwam go po ciele: po biodrze, brzuchu, wreszcie pod samą twarz. Zdumiewa mnie, że pozostał zimny mimo buzującego wokół piekielnego gorąca. Ostrożnie otwieram jedno oko. Od słońca bardzo mnie piecze. Czuję, że żar przypalił mi rzęsy i poparzył całą skórę. Zerkam na kryształek w niezwykle intensywnym odcieniu lazuru. Obracam go w palcach; jest bardzo piękny. A po chwili dostrzegam coś jeszcze cudowniejszego. Z mojej skóry emanuje fioletowa poświata z mnóstwem złocistych drobinek. Taka sama jak ta, którą poczu łam wtedy w Summerlandzie, gdy wyszłam z roli Fleur i uświadomiłam sobie, że być może ja i Damen mamy za sobą jakieś istnienia, o których nie wiemy. Nagle dociera do mnie, co to oznacza. Poświata ma kolor mojej duszy. Mojej nieśmiert elnej duszy. Tak właśnie wyglądałaby moja aura, gdybym miała aurę. Prawda spada na mnie nagle i nie pozostawia cienia wątpliwości. Myślałam, że czeka mnie tu śmierć, ale nie. Ja nigdy nie umrę. Możliwe, że ciało nie wytrzyma tej spiekoty, ale dusza będzie żyć dalej. Każde moje życie prowadzi do kolejnego, niczym wyobrażony w srebrnej figurce smok zjadający własny ogon. W chwili kiedy przyjmuję to do wiadomości, zaczyna kropić delikatny kapuśniaczek. Wstaję ze śmiechem. Odchylam głowę do tyłu i otwieram usta najszerzej, jak potrafię. Na języku zbiera mi się trochę wody. Czuję, jak pod moimi stopami piasek zamienia się w cudowną, rozległą łąkę pełną trawy i kwiatów. Moja skóra momentalnie się goi. Jedno ze słońc strzela iskrami i powoli gaśnie, a drugie świeci światłem subtelnym, przyjaznym, podtrzymującym życie. Wyrzucam ramiona na boki i wiruję po łące. Biegam, skaczę i tańczę w łagodnej, rozświetlonej mżawce.

131

Udało mi się! Uśmiecham się triumfująco. Zwyciężyłam! Przechytrzyłam rzekę. Pamiętałam o tym, co najważniejsze. Oczywiście, nie obeszło się bez pomocy przyjaciół! Przyjaciele. Zatrzymuję się, dysząc szybko. Rozglądam się dookoła. Cała moja radość wyparowała w chwili, gdy uświadomiłam sobie dwie rzeczy: 1. Jestem inna niż moi przyjaciele. Moje ciało jest nieśmiertelne, ale moja dusza - nie. 2. Nie ma Damena. Czyli zapomniał. Utracił wspomnienia. Pozwolił unieść się rzece. A ponieważ oddał nieśmiertelność swojej duszy w zamian za nieśmiertelność ciała, już wiem, co się z nim stało. Został uwięziony w Shadowlandzie.

132

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY W Shadowlandzie byłam już w sumie trzy razy, ale nie mam pojęcia, jak tam trafić. Nie wiem, gdzie faktycznie leży, nie umiałabym wskazać go na mapie. Pierwszy raz odwiedziłam to przerażające miejsce za pośrednictwem wizji Damena. Za drugim razem telepatycznie pokazałam Romano, dokąd odeszła dusza Driny. A za trzecim - znalazłam się tam, bo zabiła mnie Haven. Spędziłam w otchłani, wydawałoby się, całą wieczność, choć w rzeczywistości minęło zaledwie kilka minut. Ale tak działa Shadowland. Nigdy jednak nie doszłam tam sama. Nigdy nawet nie próbowałam tam dotrzeć. W poszukiwaniu pomocy wracam myślami do tego, czego nauczyła mnie Ava. Zwykle w takiej sytuacji dałabym się porwać szalonemu wirowi bezładnych myśli, co na pewno zaowocowałoby wyłącznie paniką. Tym razem staram się skupić na wewnętrznej ciszy. Ufam, że poprowadzi mnie tam, dokąd chcę i muszę dojść. Postanawiam iść za głosem intuicji. Sama wytyczam sobie szlak i ruszam w drogę. Gdy dochodzę do wniosku, że przemieszczam się zbyt wolno, unaoczniam sobie towarzyszkę podróży. Jadę na mojej klaczy tak długo, jak zechce mnie nieść. Zatrzymuje się gwałtownie tuż przed granicą ponurej, błotnistej i - mimo ciągłego deszczu - jałowej części Summerlandu. Wtedy zsuwam się z jej grzbietu. Dwa światy, jeden słoneczny, drugi mroczny, są od siebie wyraźnie oddzielone. Ponura część

133

wygląda tak, jak ją zapamiętałam: stanowi przeciwieństwo, cień Summerlandu. Nie mam wątpliwości, że to przedsionek Shadowlandu. Klepię moją klacz w zad, zachęcając, żeby pobiegła poszukać sobie pastwiska. Rozglądam się po okolicy w poszukiwaniu Lotos albo kogokolwiek, kto posłużyłby mi za przewodnika. Niestety, wygląda na to, że będę musiała zapuścić się w mokradła samotnie. Brnę noga za nogą przez niekończące się kilometry martwego, szarego błocka. Nie ma tu żywej duszy. Zastanawiam się, czy krajobraz kiedykolwiek się zmieni, czy już zawsze będę miała przed sobą bagno. I owszem, zmienia się szybciej, niż przypuszczałam. Oto przed moimi oczami wyrasta scena, która wprawia mnie w zupełne osłupienie. Przystaję, pocieram powieki i kilka razy mrugam, żeby upewnić się, czy to nie zwidy. Nie wierzę własnym oczom. Ostrożnie podchodzę bliżej i przyglądam się wszystkiemu z niedowierzaniem. Kręci mi się w głowie. To niemożliwe. Na pewno wyobraźnia płata mi figle. Mrugam i mrugam, ale widzę ciągle to samo. Nie mam wyjścia, muszę się z tym pogodzić: to, na co patrzę, rzeczywiście istnieje. Oglądam scenę jakby żywcem wyjętą z mojego snu. Snu, który rzekomo pochodził od Riley. Snu, który niedawno znowu mi się przyśnił. Snu, który uważałam za czysto symboliczny, mający mnie sprowokować do namysłu i interpretacji. Nie miałam pojęcia, że powinnam rozumieć go dosłownie. Że las szklanych klatek po sam horyzont może istnieć naprawdę. Biorę głęboki oddech i robię kilka ostrożnych kroków. Wytężam wzrok. Przede mną rozpościera się labirynt prostopadłościanów ze szkła. W każdym z nich uwięziona jest jakaś udręczona dusza. Doskonale wiem, jak się czują, bo sama przez to przeszłam.

134

Są samotne. Pozbawione wszelkiej nadziei. Otoczone ciszą i nieskończoną ciemnością muszą przeżywać na nowo każdy z błędów, jakie popełniły za życia, każdy niewłaściwy wybór i egoistyczne zachowanie, które sprawiło ból innym. Cierpienie, którego były przyczyną, odczuwają jak swoje własne. To właśnie działo się ze mną, kiedy znajdowałam się na ich miejscu. Nie miałam pojęcia, że obok znajdują się osoby, które przeżywają to samo. Paradoksalnie czułam się kompletnie osamotniona, mimo że przecież otaczali mnie podobnie cierpiący ludzie. Wszystkich nas bombardowały obrazy z minionych istnień i dawne wyrzuty sumienia. Nie mieliśmy możliwości odwrócenia od nich wzroku czy wyciszenia myśli. Zachodzę w głowę, na czym polega moje zadanie. Nagle przypominam sobie słowa, jakie wypowiedziała do mnie Lotos. Znajdź prawdę. Tylko tak ich uwolnisz. I mnie. Teraz rozumiem, co miała na myśli. Muszę ich uwolnić. Podchodzę do pierwszej szklanej klatki. Wewnątrz szaleje energia nieszczęsnej uwięzionej duszy. Nie znam tego człowieka. To pewnie dzieło Romano, bo Damen przemienił tylko mnie i sieroty. Z niepokojem zastanawiam się, ilu osób dosięgną! Romano. Gdy kiedyś zapytała go o to Ava, odpowiedział, że on to wie, a reszta świata kiedyś się dowie. A trzeba jeszcze doliczyć tych, którzy trafili tu przypadkiem. Zamykam oczy i przyciskam dłonie do szyby. Czekam na jakąkolwiek wskazówkę, ale jedyne, co czuję, to fala koszmarnego, nieznośnego cierpienia bez granic i przejmujący, lodowaty powiew, przed którym odskakuję do tyłu. Z przerażeniem patrzę na swoje odmrożone dłonie. Wiem, że nie zagoją się, dopóki tu jestem. Mam tego dosyć. Chcę to zakończyć - i dla swojego, i dla ich dobra. Kopię szklaną ścianę z całej siły. Kiedy to nie pomaga, zaczynam walić w nią pięściami. W końcu próbuję ją wyłamać, uderzając całym swoim ciężarem, ale wszystko na darmo. Sięgam do kieszeni po kamień od Avy. Pamiętam, jak mówiła, że kamień

135

ten wzmacnia intuicję i moc uzdrawiania, sprzyja głębokiej refleksji, otwiera umysł na nowe pomysły, pomaga wyzbyć się błędnych przekonań i ułatwia przywoływanie wspomnień z poprzednich istnień. Mam nadzieję, że na mój obecny problem też coś zaradzi. Kryształek oświetla moją dłoń. Odmrożenia natychmiast się goją, a skóra emanuje tym delikatnym, fioletowym blaskiem ze złotymi drobinkami, który zauważyłam wcześniej. Od razu staje się jasne, co powinnam zrobić. Przykładam do szkła ostry brzeg cavansytu i rysuję na tafli prostą pionową linię. Potem kolejną, prostopadłą do tej pierwszej, i jeszcze jedną, znów pionową. Wzdrygam się na dźwięk ohydnego pisku przypominającego szorowanie gwoździem po szybie, ale po chwili szklane więzienie wali się ze szczękiem na ziemię. Udało się. Czuję chłodny podmuch, a udręczona dusza ulatuje wolna i zawisa przede mną w powietrzu. Serce o mało nie wyskoczy mi z piersi, gdy z niedowierzaniem obserwuję, jak dusza rozwija się przede mną w całą galerię postaci, z pewnością z jej poprzednich wcieleń. Żadnej osoby nie rozpoznaję. Po chwili dusza błyska kolorem i z powrotem kurczy się do jednego kształtu, po czym ucieka wysoko gdzieś w niebo. Szybko tracę ją z oczu. Daję sobie chwilę, by ochłonąć. Jestem oszołomiona tym, co właśnie zobaczyłam, i zachwycona, że mi się udało. Kieruję się do kolejnej klatki i powtarzam manewr. Potem do następnej i jeszcze następnej. Uwalniam jedną duszę po drugiej. Nie mam pojęcia, dokąd idą, ale trudno mi sobie wyobrazić gorsze miejsce niż to, w którym były do tej pory. Właśnie zmierzam ku następnej szklanej klatce, gdy znajduję jego. Damena. Jestem zaskoczona. Spodziewałam się, że będzie jedną z uwięzionych dusz, tymczasem on przechadza się między prostopadłościanami podobnie jak ja.

136

Ma zmierzwione włosy i pełne rozpaczy, zaczerwienione oczy. Błagalnym tonem prosi o wybaczenie za wszystko, co zrobił. Przeprasza wszystkich, że są tutaj przez niego. - To nie twoja wina - mówię cicho i podchodzę bliżej. - Ty nie miałeś z tym nic wspólnego. To Romano ich przemienił. Doskonale wiesz, jak się chełpił eliksirem, jak częstował wszystkich naokoło, a przynajmniej tych, których uważał za godnych. Ty dałeś eliksir tylko mnie i sierotom. Chyba że... - Z trudem przełykam ślinę i zerkam na niego. W mojej głowie zaświtała nowa myśl. Modlę się, by okazała się tylko kolejną paranoją. - Chyba że przemieniłeś jeszcze kogoś, o kim mi nie powiedziałeś? Damen patrzy na mnie apatycznie. - Sześć sierot. I ty - odpowiada ku mojej uldze. - To całe moje dziedzictwo. - Wzrusza ramionami, bierze głęboki oddech i rozgląda się po okolicy. - Ale jakie to ma znaczenie, od kogo dostali eliksir? To wszystko - szerokim gestem wskazuje dookoła - wszystko, co tutaj widzisz, to moje dzieło. Ja zacząłem. Zrobiłem pierwszy krok. Beze mnie Romano nic by nie zdziałał. Widzisz więc, Ever, że to jest moja wina. Tak jak powiedziała Lotos: to wszystko przeze mnie, moja miłość jest objawem. Nie potrafiłem pogodzić się z tym, że odeszłaś. Nie byłem w stanie znieść życia bez ciebie. Bardzo możliwe, kochana Ever, moja najsłodsza Adelino, że jesteś rozwiązaniem tego problemu. Ale to ja muszę zrobić, co w mojej mocy, żeby odwrócić swoją karmę i naprawić błędy, jakie popełniłem. Zacznę od tego miejsca. W milczeniu trawię jego słowa i zastanawiam się, co odpowiedzieć. - Wydaje mi się - głos mam cichy, a oczy utkwione w doskonałych krzywiznach jego twarzy - że najlepiej zadośćuczynimy krzywdom tych nieszczęśników, po prostu ich uwalniając. Na razie nie zdołamy zrobić nic więcej. Wyjmuję kamień. Pokazuję Damenowi, jak kruszę szklaną ścianę i wypuszczam dusze na zewnątrz. Ruchem ręki zapraszam

137

go, by do mnie dołączył. On opiera ręce o szybę i cicho błaga o przebaczenie. Skóra na dłoniach od razu mu czerwienieje, pokrywa się bąblami, wreszcie czernieje jak dotknięta martwicą. Proponuję, że zaleczę ją cavansytem, ale on odmawia. Chce cierpieć, jest przekonany, że na to zasłużył. Powtarzamy tę sekwencję przy następnych szklanych więzieniach. On szepcze przeprosiny, ja rozbijam szkło na kawałeczki i wypuszczam kolejne dusze. Przy którejś klatce stajemy jak wryci. Energia zamkniętej w niej duszy rzuca się w środku tak samo jak inne - szaleńczo, szybko niczym wiatr, z góry na dół, z boku na bok - tak że nie sposób zatrzymać na niej wzroku. Ale natychmiast wyczuwamy, że czymś różni się jednak od pozostałych. Rozpoznajemy ją od razu. Wycofuję się więc i staję z boku. Tę duszę uwolnić musi Damen i tylko Damen. Nasza trójka ma za sobą wiele wieków zagmatwanej historii. Zawsze, prędzej czy później, padałam ofiarą morderstwa. Tych dwoje łączą jednak własne, nieznane mi wspomnienia z czasów, zanim pojawiłam się w ich życiu. I nie wszystkie są przykre. Podaję Damenowi kryształ. On nawołuje ją telepatycznie, ale i tak wszystko słyszę. Gdy kładzie dłoń na szklanej tafli, ruch w środku zamiera. Damen? Nie wiem, czy wypowiada jego imię dlatego, że wyczuła jego obecność, czy może po prostu wzywa go bez przerwy od tamtego dnia, kiedy ją zabiłam i uwięziłam tutaj jej duszę. Jestem. Damen zamyka oczy, przyciska do szkła czoło i obie dłonie. Zawiodłem cię. Zawiodłem tyle razy. Me umiałem cię kochać tak, jak chciałaś, jak tego potrzebowałaś. Może i uratowałem ci życie, ocalając od dżumy, ale to było jednak nadużycie moich mocy. To przeze mnie się tu znalazłaś. Od oddechu Damena zaparowało szkło. Przesuwa po nim palcem, a potem przeciera je przeżartą mrozem dłonią. Drino Magdaleno, nie jesteś już Poverina. Idź. Jesteś wolna. Twoje miejsce jest gdzie indziej. Ja nigdy nie byłem ci przeznaczony.

138

Kładzie kryształek na ścianie klatki i rysuje nim dwie pionowe i jedną poziomą kreskę. Szkło rozłupuje się najpierw na długie szpilki, a następnie kruszy na maleńkie kawałeczki, które upadają u jego stóp. W oczekiwaniu na najgorsze obejmuję się ramionami. Spodziewam się nawałnicy rozjuszonej energii, która - jeśli wierzyć doświadczeniu uderzy prosto we mnie. Dlatego jestem naprawdę zaskoczona, kiedy dusza Driny wypływa spokojnie, powoli. Jej energia zawisa w powietrzu przed nami. Na kilka sekund formuje się w postać mojej kuzynki Esme, a potem zmienia się w swoje drugie wcielenie: nieziemsko piękną, rudą, zielonooką Drinę. Nawet śmierć nie zatarła jej cudownej urody. Podpływa w powietrzu do Damena i obejmuje go spojrzeniem. Doskonale słyszę ich telepatyczną rozmowę i mimo że nie próbują nic ukryć, taktownie odwracam uwagę, żeby mogli porozmawiać na osobności. Wyłapuję zaledwie co któreś słowo. Brzmi to mniej więcej tak: Przepraszam... wybaczam... przebacz... nie tak... zmarnowałam. .. nie chciałem... żałuję..., a potem znowu Przepraszam. Drina wyciąga ręce i ujmuje w nie twarz Damena, lecz on wzdryga się mimochodem. Drina smutnieje, a w jego oczach rysuje się niezmierzony żal. Duch odwraca się ku mnie. Spodziewam się oblicza pełnego nienawiści, szyderstwa i niewypowiedzianej groźby, jakie zwykle miała zarezerwowane dla mnie. Tymczasem - ku mojemu zdziwieniu - bije z niego łagodność i szacunek. Już za pierwszym razem, kiedy cię zabiłam, powinnam była zdać sobie sprawę z tego, że nawet jeśli nie ma cię przy nim, wasza miłość nadal żyje. Udało mi się jedynie... pożyczyć go od ciebie na jakiś czas, ale nigdy nie należał do mnie naprawdę. Zawsze prędzej czy później - i to raczej prędzej - ruszał na poszukiwanie ciebie. Przez te wszystkie lata, począwszy od chwili, kiedy poznał cię jako Adelinę, jego serce było zajęte. Damen należy tylko do ciebie. Źle zrobiłam, że stanęłam między wami.

139

Drina wzdycha, kręci głową i wyciąga dłoń w moją stronę, ale w porę przypomina sobie, jak na jej dotyk zareagował Damen, i cofa dłoń. Robię krok do przodu i biorę ją za rękę. Nie wiem, kto jest bardziej zaskoczony: ona, Damen czy ja. Rozumiem teraz, dlaczego Damen się wzdrygnął. Nie chodzi nawet o to, że jest zimna. Po prostu ciężko wytrzymać jej czystą, wibrującą energię. W głowie słyszę jej myśli: Jeśli mi wybaczysz, odejdę. Patrzę jej prosto w oczy. Zabijała mnie raz po raz, by się mnie pozbyć, ale odkryła, że to niemożliwe, bo choćby nie wiem, jak się starała, ja ciągle wracałam. Ze zdumieniem odkrywam, że nie myślę już o niej jak o wrogu. Od kiedy uświadomiłam sobie, że ja jestem częścią jej, a ona mnie, nie potrafię jej nienawidzić. Nasza rozmowa przypomina pożegnanie, ale jestem pewna, że kiedyś się jeszcze spotkamy Oby nie zapomniała, czego się nauczyła. Drina uśmiecha się, a cała jej twarz jaśnieje. Z początku sądzę, że to reakcja na moje myśli, jednak gdy widzę, jak przygląda mi się zdumiona i wskazuje mnie Damenowi, rozumiem, że chodzi o coś innego. Ty... świecisz! Skonsternowana marszczy brwi. Jak to możliwe? Myślałam, że nieśmiertelni nie mają aury. Ty nigdy nie miałaś. A teraz... Dziwne. Co to może znaczyć? Damen mruży powieki, ale nie jest w stanie dostrzec tego, co widzimy Drina i ja: spowijającej mnie delikatnej fioletowej poświaty. Drina czeka na wyjaśnienie, ja jednak nie wiem, co jej odpowiedzieć, więc tylko wzruszam ramionami i uśmiecham się lekko. A Romano? Też go tu wysłałaś? Patrzy mi prosto w oczy. Przez chwilę zbieram myśli. Mam ochotę podkreślić, że to nie ja go zabiłam. Wbrew temu, co sądzą niektórzy, n i e jestem jakąś seryjną morderczynią nieśmiertelnych. Dochodzę jednak do

140

wniosku, że nie ma sensu się wykłócać o trzecią osobę, skoro i tak mam na sumieniu dwie. Postanawiam więc zmilczeć i wskazuję dwie pozostałe klatki. Jest identycznie jak wtedy, gdy Damen podszedł do szklanego więzienia Driny. Kiedy tylko Romano wyczuwa jej obecność, zastyga i woła ją po imieniu. A gdy Damen rozbija klatkę, dusza wyfruwa niczym huragan i przeobraża się w różne postacie. Przez kilka sekund jest przystojnym, zawadiackim Rhysem, aż w końcu staje się jeszcze przystojniejszym i jeszcze bardziej zawadiackim Romano. Złota rozczochrana czupryna, intensywnie błękitne oczy, opalona skóra, sprane dżinsy opuszczone niepokojąco nisko na biodra i rozpięta biała koszula ze lnu demonstrująca pięknie wyrzeźbiony tors. Cały on. Stajemy przed nim z Damenem i przygotowujemy się do długiej obrony. Niezwykle ważne jest, by załagodzić tę potencjalnie niebezpieczną sytuację. Tymczasem Romano, jak zawsze, widzi wyłącznie Drinę. Dla niego świat poza nią nie istnieje. Tym razem jednak jest inaczej niż przez ostatnie sześćset lat: Drina go wreszcie dostrzega. Oboje wpatrują się w siebie jak zaczarowani - tak długo, że Damen bierze mnie za rękę i zaczynamy odchodzić w stronę ostatniej klatki. Wtem słyszymy, jak Romano myśli: Bracie. Za chwilę: Przyjacielu. I jeszcze: Wrogu. Ostatnie słowo okrasza uśmiechem odsłaniającym garnitur białych zębów. Spoglądamy na niego. Cała twarz Romano rozjaśnia się w uśmiechu, a jego energia błyszczy i migocze. Zaciska powieki, żeby skoncentrować się na myślach, które chce nam przekazać.

141

Wysyła nam długą listę słów, którym nie potrafimy przypisać żadnego sensownego znaczenia. Niekończącą się litanię ziół, różnych mikstur, minerałów... faz Księżyca... Otwieram szeroko usta. Patrzę na Damena z niedowierzaniem, zastanawiając się, czy on też rozumie to, co ja właśnie pojęłam. To antidotum! Romano sam z siebie dotrzymuje umowy - bez błagań, podstępu czy tortur. Umowy, którą zawarliśmy na kilka minut, zanim został zabity i znalazł się tutaj. Obiecaliśmy sobie wtedy, że ja dam mu to, czego najbardziej pragnie, pod warunkiem że on dostarczy mi to, czego najbardziej pragnę ja. Obiecałam mu Drinę w zamian za antidotum, które umożliwiłoby mnie i Damenowi bycie razem w taki sposób, w jaki byli ze sobą Alrik i Adelina. Bez żadnych tarcz energetycznych, bez obawy, czy nie zmieszamy naszego DNA, bez ryzyka, że Damen umrze. Romano dotrzymał słowa. Recytuje całą listę jeszcze raz, żebyśmy dobrze wszystko zapamiętali, bo już za chwilę będą się z Driną zbierać do drogi i raczej nie zanosi się na to, żebyśmy się jeszcze kiedyś spotkali. Może gdy upłynie naprawdę dużo czasu. To nasza ostatnia szansa. Taka okazja się już nie powtórzy. Przełykam ślinę i kiwam głową. Nie posiadam się ze szczęścia i wdzięczności. Oczy mnie szczypią, w gardle ściska. Nie mam pojęcia, od czego zacząć podziękowania. Jednak nie ma potrzeby, żebym mówiła cokolwiek. Romano i Drina już zdążyli się odwrócić i, trzymając się za ręce, kierują się do ostatniej klatki. Już nas nie potrzebują; łączą swoją energię i roztrzaskują szkło na tysiąc odłamków. Haven czym prędzej ucieka ze swojego piekiełka. Wściekła czerwona kulka rozjuszonej energii rusza prosto na mnie. Wygląda na to, że Haven nadal jest zła. Nadal mnie za wszystko obwinia.

142

Najwyraźniej zamierza spełnić groźbę zawartą w swoich ostatnich słowach - że zapłacę za to, co jej zrobiłam. Damen z okrzykiem zgrozy wbiega między nas i rozkłada ramiona, żeby osłonić mnie przed nadciągającym niebezpieczeństwem. Dusza Haven zatrzymuje się i zawisa w powietrzu zaledwie kilka centymetrów przed nami. Z szeroko otwartymi oczyma patrzę, jak wściekła czerwona kula zmienia kolor na subtelny odcień różu, a następnie przybiera kształt różnych osób, którymi była Haven: od mojej kuzynki Fiony, siostry Esme, przez kilka kolejnych, które kojarzę z poprzednich istnień. Okazuje się, że przez te setki lat zawsze mi towarzyszyła; z pewnej odległości, jednak zawsze była gdzieś obok mnie. Niesamowite. Zaczynam ją przepraszać. Zamierzam powiedzieć jej, jak bardzo mi przykro. Ona jednak nie ma na to czasu. Przerywa mi gestem ręki; jeszcze nie skończyła. Chce mi coś pokazać. Patrzę, jak przeistacza się we wszystkie role, jakie odgrywała w swoim ostatnim życiu. Baletnica. Laleczka z dobrego domu. Gotka, którą była, kiedy spotkałyśmy się po raz pierwszy. Nieudana kopia Driny. Dziewczyna emo. Rockerka ubrana w skórę i czarne koronki. Makabryczna nieśmiertelna wiedźma, jak nazwał ją kiedyś Miles. Na tej fazie zakończyło się jej życie. Ale oto przede mną jeszcze jedno wcielenie Haven, takie, jakiego nigdy nie widziałam. Włosy ma rozpuszczone, lśniące i zadbane, oczy błyszczące, a ubrania nadal ciut ekstrawaganckie, ale wcale nie krzykliwe ani drapieżne. Największą zmianą jest jednak jej wielki, promienny uśmiech, który mówi mi, że znalazła w końcu swoje prawdziwe ja. Nareszcie lubi samą siebie. Wskazuje palcem miłosny trójkąt złożony z Damena, Romano i Driny. Kręci głową i wzdycha głęboko; jej westchnienie

143

przeradza się w zaraźliwy śmiech. Nie potrafię opanować wesołości i zaraz obie chichoczemy zupełnie jak wtedy, kiedy przesiadywałyśmy z Milesem przy stołówkowym stole, całe leniwe popołudnia spędzałyśmy ukryte ze stertą czasopism w jej pokoju, a w piątki wylegiwałyśmy się w moim jacuzzi, pożarłszy wcześniej całą pizzę. Haven spogląda z powrotem na mnie. Wcale cię nie nienawidzę. Chociaż nie będę kłamać, kiedyś cię nienawidziłam. Nie tylko w tym ostatnim życiu, również w wielu poprzednich. To dlatego, że czułam się gorsza i byłam przekonana, że wszystkim naokoło jest lepiej. Uznałam, że kiedy zabiorę im, co mają, wtedy ja też będę szczęśliwa. Przewraca oczami na myśl o tym idiotyzmie. Na pewno się ucieszysz, że to już koniec. Jestem zupełnie wolna. Jestem gotowa na następny etap, jakikolwiek będzie. Z trudem przełykam ślinę i kiwam głową. Usłyszałam zupełne przeciwieństwo tego, czego się spodziewałam. Tym bardziej się cieszę. Na pewno tego nie zapomnę. Po chwili Drina wskazuje na coś palcem, Haven piszczy z radości, a Romano uśmiecha się szelmowsko. Biorą się za ręce i odchodzą w kierunku czegoś widocznego tylko dla nich. W końcu, nie oglądając się za siebie, znikają w błysku białego światła.

144

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Damen obejmuje mnie, przyciskając mocno do siebie, po czym unosi i obraca kilka razy. Moje włosy wirują jak złota peleryna. Śmiejemy się, tańczymy i patrzymy, jak jałowe bagno wokół nas powoli znika. Leżące na ziemi okruchy szkła obracają się najpierw w piasek, potem w żyzną, ciemną glebę, z której czerpią bezlistne dotychczas drzewa. Prostują, rozciągają swoje gałęzie i wypuszczają liście, które wkrótce pokrywają je gęstwiną. U korzeni drzew wysypują się polne kwiaty w kolorach fioletowym i żółtym. Radość ze zwycięstwa zapiera nam dech. - Udało się nam! - Damen nieomal śpiewa. - Uwolniliśmy ich! Wynagrodziliśmy nasze błędy. Co więcej, znamy nawet skład antidotum! I to wszystko dzięki tobie!- Jego usta dotykają mojego czoła, policzka, nosa, ucha. - Ever, czy zdajesz sobie sprawę, co to oznacza? Patrzę na niego uśmiechnięta od ucha do ucha. Wiem, co powie, ale i tak chcę usłyszeć, jak mówi to na głos. - To znaczy, że nareszcie możemy być naprawdę razem. - Styka swoje czoło z moim i oddycha szybko. - To znaczy, że wszystkie nasze problemy zniknęły. To znaczy, że już nigdy nie będziemy potrzebowali pawilonu. No, chyba że będziemy mieli ochotę. - Znacząco rusza brwiami i śmieje się głęboko, serdecznie. - Zaraz wracamy na ziemię i zabieramy się do przygotowywania wywaru, a potem... - Muska kciukiem mój policzek i pochyla się, żeby jeszcze raz mnie pocałować. Namiętnie odwzajemniam pocałunek. Przez cały czas unosi się między nami cieniutka tarcza energii, która zabezpiecza

145

Damena przed zgubnymi skutkami kontaktu z moim DNA, które stało się dla niego śmiertelne za sprawą Romano. Ale, również za sprawą Romano, niedługo obejdziemy się bez tarczy. Nie mogę uwierzyć, że to, co nazywamy „prawie pocałunkami", wkrótce odejdzie w zapomnienie. Niedługo będziemy mogli wieść życie normalnych ludzi, całować się i dotykać bez nieustannej obawy o bezpieczeństwo Damena. Tak jak w pawilonie, tyle że lepiej - bo naprawdę. Niebawem będziemy mogli okazać sobie czułość jako my, a nie pod postacią rozmaitych wcieleń z poprzednich istnień. Odsuwam się delikatnie, zamykam oczy i unoszę twarz ku niebu. W myślach przesyłam Romano, gdziekolwiek jest, podziękowanie za ten wspaniały podarunek. Już mam wrócić do całowania Damena, gdy nagle jego twarz tężeje. Odsuwa się, a na moje nieme pytanie, co się stało, odpowiada skinieniem głowy w bok. Tam, w pewnej odległości od nas, przycupnęła Lotos. Kuca nad brzegiem stawu i, przycisnąwszy dłonie do piersi, mruczy coś prawie niesłyszalnie, a naokoło jej sylwetki powiewają srebrne pasma włosów. Wpatruje się w niezliczone kwiaty lotosu, które powoli przebijają się przez ciemną, mętną wodę i rozkwitają na powierzchni delikatnymi, białoróżowymi płatkami pośród błyszczących zielonych liści o falistych brzegach. Wyrastają jeden za drugim; wkrótce zupełnie nie widać już powierzchni wody. Lotos przez jakiś czas siedzi bez ruchu, podziwiając ten cud. W końcu zwraca się w naszą stronę. Jej twarz nie jest może zatroskana, ale na pewno nie przystaje do euforii, jaka nas ogarnęła. Damen przygląda się jej podejrzliwie i zaciska szczękę. Jest pewien, że Lotos przynosi złe wieści, przygotowuje się więc na najgorsze. Ostrożnie ruszamy w jej stronę. Lotos wstaje z błotnistego brzegu, spogląda na nas i mówi: - Gratuluję.

146

Stoimy osłupiali i czekamy, aż coś doda, ale najwyraźniej powiedziała wszystko, co miała teraz do powiedzenia. - Jeżeli chcecie, możecie wrócić na ziemię. - Patrzy to na mnie, to na Damena. Damen ściska moją dłoń. Nie potrzebuje zachęty, z największą przyjemnością wróciłby nawet w tej chwili. Nie widzi sensu pozostawać tu dłużej. Ja jednak ani drgnę. Podskórnie czuję, ze Lotos ma nam coś jeszcze do przekazania. - Dobrze się spisaliście. Cała kraina odżyła. - Szerokim gestem wskazuje na staw, gdzie wciąż wyrastają nowe kwiaty, i dalej, na łąki. Uwolniliście nawet straconych. - Łączy dłonie jak do modlitwy i podnosi je na wysokość serca. Na jej palcu spostrzegamy błysk złotej obrączki. Możecie odejść, wrócić do nieśmiertelnego życia. Ale zastanawiam się... Wbijamy w nią spojrzenie. Ja wyczekująco, Damen czujnie, zwijając dłonie w pięści. - Zastanawiam się, czy po tym wszystkim, czego się nauczyliście, nadal będziecie chcieli wrócić. Poznaliście prawdę o naturze duszy. Być może wolicie więc wyrzec się fizycznej nieśmiertelności. Damen przewraca oczami, mruczy niechętnie i znowu próbuje mnie odciągnąć, ale ja nie ruszam się z miejsca. Patrzę Lotos prosto w oczy. - Sugeruje pani, że mamy wybór? Ona unosi sękatą dłoń i odgarnia z twarzy pasmo siwych włosów. - Naturalnie. - Lustruje mnie wzrokiem. - Macie wybór. Możecie odejść. Wydymam wargi i zastanawiam się, o co może jej chodzić. Wniosek, do jakiego dochodzę, niespecjalnie przypada mi do gustu. - Czy chodzi pani o to, że możemy wybrać śmierć?- Kręcę głową i kilka razy mrugam. Nie wierzę, że w ogóle zaproponowała coś takiego. W takim razie nie ma mowy. Nie wiem, czy

147

pani zdaje sobie sprawę, ale dla ludzi takich jak my śmierć oznacza bilet do Shadowlandu w jedną stronę. A tak się składa, że właśnie zrobiliśmy tu porządek. Byłoby przykro patrzeć, jak wszystko wraca do poprzedniego stanu. Nie mówiąc już o tym, że mielibyśmy raczej marne szanse, żeby ktoś się zjawił i nas uwolnił, tak jak my uwolniliśmy Romano, Drinę, Haven i całą resztę. - Robię pauzę, żeby zdmuchnąć włosy zasłaniające mi twarz, ale nie zamierzam dopuścić jej do głosu. Poza tym mamy teraz antidotum, czy może raczej znamy skład antidotum. Kolejny powód, żeby cieszyć się życiem. I to naprawdę dobry powód. Mamy siebie na za ws ze. Możemy żyć tak, jak marzyliśmy. A poza tym ze śmiercią w moim przypadku to nie takie hop-siup, bo ja przecież nie jestem w stanie umrzeć. Przemogłam swoją słabą czakrę. Kiedy Haven mnie zabiła, pokonałam słabość, udało mi się dobrze wybrać. Dlatego wróciłam do żywych. Teraz jestem uodporniona na śmierć. - Wzruszam ramionami. Zdaję sobie sprawę, że to musi brzmieć dosyć dziwnie, ale przecież „dziwnie" to pojęcie względne. - Ja naprawd ę jestem nieśmiertelna. Zostaję tutaj na czas nieokreślony. Nigdzie się nie wybieram i wolałabym, żeby Damen też został. - A ty? - Lotos zwraca się do Damena, zupełnie niewzruszona moją przemową. - Podpisujesz się pod tym? Damen robi marsową minę, przeszywają gniewnym spojrzeniem i zgrzyta zębami. - Oczywiście, że tak! - cedzi. Potem ściska moją dłoń i chce odejść. Mnie także zależy, żebyśmy prędko się stąd zabrali, ale w tej chwili jestem naprawdę zaintrygowana. Do czego zmierza Lotos? Chyba się domyślam. - To odejście, o którym pani mówiła... chodzi o nas czy o panią? Marszczę czoło i przypominam sobie, jak mnie błagała, żebym ją uwolniła, nigdy jednak nie zdradziła, od czego. Czy Lotos utknęła w Shadowlandzie?

148

Jak więzień, tyle że bez szklanej klatki? - Chodzi o mnie, o was, o nas wszystkich. Kiedy poznałam prawdę, byłam już zbyt stara i słaba, by wyruszyć w podróż. Ale spotkałam ciebie. W twoich oczach, w blasku, który bije z twojej postaci, widzę, że właśnie ty jesteś tą jedyną. W twoich rękach leży los wielu osób. - Jak to? Czyli moja podróż nawet się jeszcze na dobre nie zaczęła? Przede mną kolejne zadania? - Mrużę powieki i próbuję ustalić, czy jestem z tego zadowolona. Dochodzę do wniosku, że nie bardzo. Lotos, z oczyma cały czas utkwionymi we mnie, kiwa głową. - Tak niewiele brakuje ci do celu. Wystarczy, że pójdziesz dalej w tym samym kierunku, w którym szłaś do tej pory. Do przeznaczenia trzeba iść krok za krokiem. - Taa, jasne. - Głos Damena brzmi jeszcze bardziej szorstko, niż się spodziewałam. Lotos jednak nie daje się sprowokować, nie oburza się, tylko po prostu wpatruje się w niego z właściwym sobie spokojem. Serio, już lecimy. - Kręci głową. - Strasznie mi przykro, ale jeżeli czegoś od nas chcesz, musisz się trochę postarać. Oboje z Ever przeszliśmy gehennę. Ale wyszliśmy z tego cało, co więcej: dostaliśmy najlepszą nagrodę na świecie. Nasze życie nareszcie nabrało sensu. A ty pojawiasz się ni stąd, ni zowąd, rzucasz nam kolejną dziwaczną zagadkę i oczekujesz, że zrezygnujemy z cudownego, w pełni zasłużonego święta, jakie nas teraz czeka, i znowu damy się w coś wplątać? W kolejny problem, którego ty sama jesteś źródłem? - Błyska w jej stronę gniewnym spojrzeniem. - Zapomnij. - Racja. - Przekonał mnie swoją stanowczością. - Dlaczego w ogóle mielibyśmy się tym zajmować? Nie może pani znaleźć kogoś innego? Na przykład innych nieśmiertelnych? Czy nie dosyć już się namęczyliśmy? Ona jednak nie odpowiada na moje pytanie, tylko zwraca się do Damena:

149

- Czy to na pewno j a jestem źródłem tego problemu? Czy może raczej t y? Damen spogląda jej w oczy, ale zamiast odpowiedzieć, zamyka usta. Dociera do mnie, że nie zamierza ustosunkować się do tego, co powiedziała, więc daję mu lekkiego kuksańca w żebra. - O czym ona mówi? Czy jest coś, co powinnam wiedzieć? On przełyka ciężko ślinę i, unikając mojego spojrzenia, przez chwilę tylko wierci stopą w ziemi. Wreszcie bierze głęboki oddech i mówi: - Lotos twierdzi, że jest jedną z sześciu tamtych sierot. Utrzymuje, że ponad sześćset lat temu uratowałem ją przed dżumą, dając jej do wypicia eliksir. Stoję jak wryta. Oczy o mało nie wyjdą mi z orbit. - No i? Czy to prawda? Nie rozumiem, dlaczego do tej pory nikt nie uznał za stosowne mi o tym powiedzieć. Zastanawiam się, czy to właśnie to przekazała mu Lotos tamtego dnia, kiedy porozumiewali się myślami. Damen wzrusza ramionami, przesuwa ręką po czole i rozgląda się dookoła. - Nie. To niemożliwe. Wyssała to z palca. - Jest chyba bardziej podenerwowany, niż chce to okazać. Przez chwilę zbiera myśli, potem głośno wzdycha. - Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia. Łamię sobie nad tym głowę, odkąd mi powiedziała, ale po prostu nie pamiętam. Nie jestem w stanie potwierdzić ani zaprzeczyć temu, co mówi. Nie dojdziemy, jaka jest prawda. Ludzi zazwyczaj łatwo poznać po oczach, które są oknem duszy i tak dalej. Ale jej oczy są tak stare, że trudno w nich cokolwiek zobaczyć. Nie przypomina mi absolutnie nikogo. - Kręci głową, zerka niechętnie na Lotos i z czułym wyrazem twarzy odwraca się z powrotem ku mnie. - Ever, pamiętaj, że ostatni raz widziałem sieroty ponad sześć stuleci temu. Nie wspominałem ci wcześniej, co mi powiedziała, bo po prostu nie chciałem cię niepotrzebnie martwić. Zwłaszcza że i tak nie ma jak tego udowodnić. Dla

150

mnie najważniejsza jesteś ty i to, jak ułożymy sobie życie. Teraz i w przyszłości. Przeszłość mnie już nie interesuje. Wyjąwszy Drinę i Romano, nie mam pojęcia, co się z nimi stało. - Ale Romano wiedział. - Przypominam sobie słowa Haven 0 tym, że Romano pisze pamiętniki. Damen i Drina zajęli się swoim życiem, ale Romano cały czas utrzymywał kontakt z resztą sierot. W końcu udało mu się odtworzyć eliksir i kiedy po stu pięćdziesięciu latach działanie magii zaczęło słabnąć, a po nieśmiertelnych znać było niszczący wpływ czasu, odnalazł ich wszystkich i rozdał im nową porcję. 1 tak co sto pięćdziesiąt lat, aż do dzisiaj. Teraz, gdy zabrakło Romano, nie ma kto o nich dbać. A przecież są jeszcze ci, których przemienił on sam. Sądząc po liczbie nieśmiertelnych, których dopiero co uwolniliśmy, można śmiało powiedzieć, że jest ich mnóstwo. Przyglądam się Lotos, zastanawiając się, od jak dawna nie miała w ustach eliksiru. W życiu nie widziałam kogoś tak starego. Tym bardziej jednego z nieśmiertelnych. Wszyscy ci, których znam, są młodzi, piękni i fizycznie doskonali, zdrowi i pełni sił witalnych. Lotos jest całkowitym tego przeciwieństwem: sędziwa, wysuszona, ze skórą cienką jak papier i ciałem tak kruchym, że wydaje się, jakby lada wietrzyk mógł ją przewrócić i potłuc na tysiąc kawałków. Damen i ja stoimy zupełnie zatopieni w myślach. Jesteśmy więc kompletnie zaskoczeni, kiedy nagle Lotos przyskakuje do nas i łapie nas za ręce. Jej stareńkie oczy błyszczą, a ona łączy się z nami telepatycznie i przekazuje nam w myślach łańcuch zaskakujących obrazów. Obrazów, które sprawiają, że wszystko, co wiem, staje pod znakiem zapytania.

151

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Palce Lotos splotły się z naszymi. Są suche i zimne, ale nieprawdopodobnie silne. Jej umysł emituje w naszą stronę ciąg wyglądających jak sepiowe fotografie portretów różnych osób. Jeden za drugim, coraz szybciej, aż w końcu zlewają się w coś, co przypomina film. W naszych myślach miga scena, na której widać ustawione w szeregu sieroty. Po jednej stronie rzędu stoją Damen i Drina, a po drugiej - Lotos i Romano. Zanim Lotos stała się Lotos, była ciemnowłosą i jasnooką dziewczynką o imieniu Pia. Zaraz po wypiciu eliksiru razem z resztą wybrańców uciekła z sierocińca. Przygarnęła ją uboga rodzina, która straciła dziecko podczas epidemii dżumy i szukała kogoś, kto wypełniłby tę pustkę. Z początku jej życie toczyło się normalnie. Nie miała jeszcze pojęcia, czym się stała. Dorosła, wyszła za mąż. Niestety, po jakimś czasie uświadomiła sobie, że jest inna. Nie tylko nie mogła mieć dzieci, ale też podczas gdy wszyscy dookoła się starzeli, ona pozostawała niezmieniona. Nie rozumiała dlaczego. Niebawem delikatne zdziwienie znajomych przerodziło się w podejrzenia, histerię i irracjonalny lęk. Musiała zrobić to, co prędzej czy później czeka każdego nieśmiertelnego: uciec pod osłoną nocy. Zabrała kilka najpotrzebniejszych rzeczy i zniknęła na zawsze, a przynajmniej na kilkaset lat. Włóczyła się po świecie. Wyszła za mąż, i to kilkakrotnie. Postanowiła sobie, że przy każdym małżonku zostanie dopóty, dopóki sytuacja nie zmusi jej do ponownej ucieczki. W końcu ciągłe uciekanie zmęczyło ją do tego stopnia, że uznała, iż łatwiej jej będzie żyć samotnie. Zaczęła nienawidzić swojej nie-

152

śmiertelności. Usiłowała znaleźć sposób, żeby wrócić do normalnego, zgodnego z naturą biegu życia. Podróżowała. Pojechała do Indii, potem do Tybetu. Liczni mistycy, szamani i wszelkiego rodzaju duchowi przewodnicy uczyli ją, jak oczyszczać ciało i duszę. Nie byli niestety w stanie cofnąć tego, w co uwikłała się wiele lat wcześniej, jeszcze zbyt młoda, żeby pojąć skutki swojego wyboru. Paradoks jej sytuacji polegał na tym, że bezwiednie wzmocniła swoje czakry i stała się zupełnie odporna na jedyną rzecz, której naprawdę potrzebowała: przynoszącą ulgę śmierć. Osiągnęła taką biegłość w swoich studiach duchowych, że okrzyknięto ją cudotwórczynią. Stała się znaną, niezwykle wziętą uzdrowicielką. Jej obecne imię nawiązuje do umiejętności tworzenia na dłoni kwiatu lotosu - wystarczy, że zamknie oczy i skupi wolę, a w jej ręce wyrasta kwiat. I to nie tylko w Summerlandzie, lecz również na ziemi. Plany samotnego, wstrzemięźliwego życia, jakie powzięła, wkrótce pokrzyżował jednak los. Zakochała się. Miłością najprawdziwszą, taką, jakiej nie doświadczyła nigdy wcześniej, mimo kilku małżeństw. Mężczyzna ten wzbudził w niej takie zaufanie, że zwierzyła mu się ze swojej tajemnicy. Starała się go przekonać, żeby udał się do Romano po eliksir i stał się jak ona nieśmiertelny. Wtedy mieliby siebie na zawsze. Lecz jej wybranek odmówił. Zdecydował się zestarzeć. Kiedy pewnego dnia wiele lat później klęczała przy jego łożu śmierci, obracając na palcu prostą złotą obrączkę, którą jej podarował, on oznajmił, że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby n i e narodzić się na nowo i n i e wrócić na ziemię. Powiedział, że woli poczekać, aż Lotos znajdzie sposób na cofnięcie działania eliksiru. Wtedy oboje spotkają się na tamtym świecie. Została sama. Starzała się coraz bardziej i bardziej. W końcu, gdy jej ciało zupełnie zwiędło, wręcz modliła się, by wyczerpanie przyniosło jej śmierć. Czekała, aż oddech sam zaniknie, a serce

153

przestanie bić, żeby wreszcie móc spotkać się z ukochanym. Ale żyje nadal. Nie poddała się w poszukiwaniach recepty na ucieczkę od nieśmiertelności. Lecz kiedy wreszcie znalazła odpowiedni sposób, była już za stara, żeby ruszyć w podróż. Walczyła dalej. W końcu upragnione spotkanie z mężczyzną jej życia było niemal w zasięgu ręki. Ostatnie sto lat spędziła, szukając po świecie reszty sierot. Każdemu po kolei opowiadała, co odkryła, w nadziei, że przekona ich do podróży, że oddadzą jej życie zgodne z pierwotnym planem natury. Dała im możliwość ponownego, tym razem świadomego wyboru, czy chcą dalej tak żyć. jako dzieci byli bowiem zbyt nierozsądni i wystraszeni, żeby zdawać sobie sprawę z konsekwencji tego, co robią. Wszyscy bez chwili namysłu wypili eliksir duszkiem. Drina odmówiła jej bez zbędnych ceregieli. Romano tylko wybuchnął śmiechem. Inni pokręcili głowami, spojrzeli na nią współczująco i odprawili z niczym. Damen był ostatnią osobą na liście, jej jedną, jedyną nadzieją. Dopóki nie zobaczyła mnie. - Myślałam, że wystarczy uwolnić dusze i cofnąć Shadowland, ale widzę, że jeszcze nie dość się napracowałam. - Rzucam jej gniewne spojrzenie i wyrywam rękę, w przelocie dotykając palcami złotej obrączki, którą nosi na palcu lewej ręki. Żałuję, że nie pomagam jej spotkać się z ukochanym, ale nie mam pojęcia, czego ode mnie oczekuje. - Najpierw za pani namową godzę się przejść przez piekło, a potem okazuje się, że w zasadzie chodziło o co innego. Przez cały ten czas wiedziała pani, że na tym się nie skończy. - Jedno wynika z drugiego. - Mówi głosem spokojniejszym niż mój. Każde twoje doświadczenie z tego życia, a także z poprzednich istnień, przygotowywało cię na tę chwilę. To, gdzie się teraz znajdujesz, jest rezultatem wszystkich twoich decyzji. Rzeczywiście, osiągnęłaś bardzo dużo. Wiele jednak zostało jeszcze do zrobienia. Podróż jest długa i niełatwa, ale na jej

154

końcu czeka niezwykła nagroda. Zależy od ciebie los wielu osób. Tylko ty możesz się tego podjąć. To dlatego ciągle rodzisz się na nowo. Musisz wypełnić swoje przeznaczenie, Ever. Zerkam na nią spod przymrużonych powiek. Pierwszy raz słyszę, żeby użyła mojego prawdziwego imienia - czy może raczej obecnego imienia. Zazwyczaj mówi na mnie „Adelina", a kiedy śpiewa tę swoją obłąkańczą pieśń, po prostu wyciąga w moją stronę palec. Zastanawiam się, czego jeszcze może ode mnie oczekiwać, po tym wszystkim, przez co przeszłam. Przecież wróciłam do mojego pierwszego życia, przetrwałam nawałnicę na Rzece Zapomnienia, uszłam cało z pustyni, gdzie przypiekały mnie dwa słońca, uwolniłam stracone dusze i sprawiłam, że Summerland stał się tym, czym kiedyś. Po tym wszystkim nie jestem pewna, czy mam ochotę na nowe wyzwania. Zwłaszcza że wszystko, o co z Damenem walczyliśmy, jest teraz w zasięgu ręki. Wystarczy tylko, że wrócimy na ziemię, zbierzemy składniki, przygotujemy miksturę, dobrze ją wymieszamy i „długo i szczęśliwie" należy do nas. - Tylko ty przywrócisz prawdę. Tylko ty możesz je znaleźć. - Lotos wypowiada te słowa rzeczowym, opanowanym tonem, w którym nie ma śladu błagania. - Znaleźć? Niby co? - Damen jest wyraźnie poirytowany. Na Lotos jednak nie robią wrażenia nasze wybuchy złości, jak zauważyłam, jej nastrój waha się między dwoma stanami: głębokiego przygnębienia oraz niewzruszonego spokoju. - Drzewo Życia. - Lotos patrzy Damenowi prosto w oczy. - Tylko Ever może je znaleźć. Drzewo to jest nieskończenie szczodre, a jego owoce przynoszą poznanie istoty prawdziwej nieśmiertelności: nieśmiertelności duszy. Pojmą ją ci, którzy jej szukają. Potrafią także cofnąć nieśmiertelność fałszywą, cielesną, której ofiarą padli łatwowierni. - A jeśli odmówi? Jeżeli postanowi, że nie ma ochoty iść, dokądkolwiek ją posyłasz, bo woli wrócić na ziemię? - Damen hardo unosi brew.

155

- W takim razie, trudno. Znaczyłoby to, że źle ją oceniłam, a nawet przeceniłam. Nie pozna swojego przeznaczenia i wiele osób skaże na cierpienie. Ale oczywiście wybór należy całkowicie do niej, ma przecież wolną wolę. Ja mogę tylko prosić. - Lotos spogląda na mnie. - Czy ciągle masz ten woreczek, który ci dałam? Zaskoczona otwieram usta. Zupełnie zapomniałam o jedwabnym woreczku, który wręczyła mi, zanim wyruszyłam. Po drodze miałam tyle przygód, że na pewno gdzieś się zapodział. Wsuwam palce do każdej kieszeni po kolei. W końcu znajduję woreczek wciśnięty w ostatnią - prawą tylną kieszeń spodni. Jest okropnie wymięty, ale biorę go do ręki, zawieszam na palcu i huśtam nim przed sobą. Lotos uśmiecha się promiennie. - A czy przypominasz sobie słowa, jakie do ciebie wtedy powiedziałam? Marszczę czoło i przeszukuję zaśmieconą pamięć. - Powiedziała pani coś w stylu: „Tutaj jest wszystko, czego myślisz, że potrzebujesz. Sama zdecyduj, co to znaczy". Lotos kiwa głową, a ja przyglądam się szczerbom szpecącym jej uśmiech. - No dobrze, a czego najbardziej potrzebujesz? Czego właśnie w tej chwili pragniesz najbardziej na świecie? Waham się, co powiedzieć, i wbijam wzrok w kępkę trawy u moich stóp. Czuję, że Damen przygląda mi się bacznie, zastanawiając się, dlaczego nic nie mówię, skoro odpowiedź jest przecież oczywista. Ja też się nad tym zastanawiam. Ale słowa jak na złość nie chcą przyjść. Nie rozumiem, czemu tyle kosztuje mnie odpowiedź na proste pytanie. Przecież tak długo tego szukaliśmy. Podnoszę wzrok na Lotos i zmuszam się, żeby uformować słowa. - Antidotum. - Mój głos brzmi bezbarwnie, beznamiętnie, nienaturalnie. - Mam... to znaczy ma m y listę składników,

156

ale musimy jeszcze je zebrać, a potem przejść przez całą tę historię z fazami Księżyca... i w ogóle... - mamroczę niezrozumiale. Serce mi łomocze, przebieram nerwowo palcami. Coś ściska mnie w gardle. Lotos spogląda to na mnie, to na Damena. - A zatem antidotum. - Kiwa głową, jakby sprawa była już załatwiona. Patrzymy na nią z powątpiewaniem. - Zajrzyj do środka. Znajdziesz tam wszystko, czego potrzeba, by je przygotować. Nawet to niesłychanie rzadkie zioło, które trudno byłoby wam znaleźć na ziemi. Każdy składnik zebrany podczas odpowiedniej fazy Księżyca. I jak gdyby wszystko już nam wystarczająco wyjaśniła, odwraca się, by odejść. - To jakiś żart, prawda? - wołam za nią. Na moim palcu kołysze się woreczek. Jest tak mały, że nie ma szans, by zmieściło się do niego wszystko, co wymienił Romano w swojej kilometrowej liście zakupów. Potrzebowalibyśmy do tego co najmniej worka żeglarskiego. Ona zatrzymuje się i składa dłonie na splocie słonecznym. - Proszę, sprawdź i przekonaj się sama. Ze zmarszczonymi brwiami klękam na trawie. Ciągnąc za sznurki, otwieram woreczek i wywracam go na lewą stronę. Na widok kaskady ziół, kryształków i fiolek z płynami, które się z niego wysypują, mogę tylko krzyknąć z niedowierzaniem. Nie mam pojęcia, skąd się to wszystko wzięło. To wbrew jakiejkolwiek logice. - Masz tu wszystko, żeby sporządzić antidotum. Wystarczy, że zastosujesz się do wskazówek Romano. Możesz wreszcie urzeczywistnić swoje marzenie. - Wbija we mnie wzrok. - Bo właśnie o tym marzysz, prawda? Z trudem przełykam ślinę. Brakuje mi tchu. Przyglądam się leżącej przede mną stercie rzadkich przedmiotów. Przecież to o to tak długo walczyłam. Rozwiązanie wszystkich naszych problemów mamy nareszcie w zasięgu ręki.

157

Zdaję sobie sprawę, że powinnam skakać ze szczęścia, a jednak nie mogę wyciszyć wątpliwości. Ciągle rezonują mi w głowie jej słowa: „Bo właśnie o tym marzysz, prawda?" - Coś się stało? - Taksuje mnie spojrzeniem stareńkich oczu. Zmieniłaś zdanie? Marzysz o czymś innym? - Ever... - Damen klęka obok mnie. Czeka, aż spojrzę mu w twarz i wyjaśnię, co się dzieje. Ale ja nie potrafię. Jakim cudem mam mu wytłumaczyć swoje zachowanie, skoro sama siebie nie rozumiem? Tylko się zezłości. I w zasadzie trudno mi go za to winić. Jednak coś mi mówi, że gra idzie o bardzo dużą stawkę. Muszę spojrzeć na to w szerszej perspektywie - chodzi o moją podróż, moje przeznaczenie, odpowiedź na pytanie, dlaczego wciąż rodzę się na nowo. Nagle doznaję olśnienia: antidotum to jedynie kolejna przeszkoda na drodze do znalezienia tego, czego naprawdę szukamy. Wypicie go w niczym by nie pomogło. A przynajmniej - w niczym ważnym. Nie rozwiązałoby tego najpilniejszego, najistotniejszego problemu. Jasne, moglibyśmy być w pełni razem, ale nic więcej. To jak przykleić plasterek na wielką, otwartą ranę. W taki sposób nie zaleczymy tego, co już się stało. Nie przesłonimy faktu, że idziemy w niewłaściwym kierunku. Kiedy tylko uświadomimy sobie, że utraciliśmy szansę na życie, jakie było nam pisane, że zamieniliśmy nieśmiertelność duszy na nieśmiertelność ciała wtedy okaże się, że antidotum wcale nie było takie ważne. Jeżeli naprawdę chcemy być z Damenem razem, musimy spojrzeć na naszą sytuację z dystansu. Powinniśmy przyznać sami przed sobą, że nasze problemy wcale nie zaczęły się wtedy, kiedy Romano mnie przechytrzył. Zaczęły się bowiem kilkaset lat wcześniej, kiedy Alrik nie potrafił pogodzić się z utratą

158

Adeliny, a nasiliły się, gdy już jako Damen udoskonalił recepturę eliksiru i na zawsze zmienił los naszych dusz. Jeżeli naprawdę chcemy być r a z e m, musimy zejść z drogi, którą dotychczas podążaliśmy. Jesteśmy zobowiązani zrekompensować nasze wcześniejsze złe wybory i spłacić ogromny kar-miczny dług. Dlatego trzeba nam ruszyć w podróż do Drzewa Życia. Kiedy je znajdziemy, sami skorzystamy z jego owoców i ofiarujemy wolność również innym. Tylko wtedy będziemy mogli iść dalej. Tylko wtedy dowiemy się, co naprawdę znaczy żyć razem „długo i szczęśliwie". W przeciwnym razie jestem pewna, że na naszej drodze niebawem stanie kolejna złośliwa przeszkoda, i kolejna, i tak do końca świata. Biorę głęboki oddech, żeby dodać sobie odwagi, ale zdaję sobie sprawę, że to mi w zasadzie niepotrzebne. Z mojego wnętrza znowu emanuje ta fioletowa poświata, a ja nigdy nie czułam się bardziej pewna siebie. - Marzę o czymś innym. - Spoglądamy sobie z Lotos przeciągle w oczy. - Chcę wypełnić swoje przeznaczenie i dokończyć podróż. - Mój głos jest jasny i pełen przekonania. - Zamierzam podjąć się tej misji. Słyszę, jak klęczący obok mnie Damen gwałtownie nabiera powietrza. Osłupiał na dźwięk moich słów i na widok znikających nagle składników antidotum. Ale ja nie patrzę na niego, tylko dalej wbijam wzrok w Lotos, która kiwa lekko głową i powoli rozciąga usta w uśmiechu. - Jak sobie życzysz.

159

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Milczymy jeszcze długo po tym, jak Lotos odchodzi. Damen dlatego, że pogrążył się we wściekłości i rozgoryczeniu. Ja przygotowuję usprawiedliwienie. W końcu to on przerywa ciszę. - Ever, jak mogłaś? - Trzy proste słowa, a ile bólu. Ale Damen nie zamierza być teraz miły. Kręci głową i robi marsową minę. - Jak mogłaś zrobić coś takiego? Jak mogłaś tak po prostu wszystko przekreślić? Nie rozumiem. Wyjaśnij mi, bo to najzwyczajniej bez sensu. Tyle razy powtarzałaś, że to z twojej winy nie możemy być razem, że to przez twoją zbytnią ufność Romano z nas zakpił. Ja tłumaczyłem, jak mogłem. Przecież gdyby nie to, że wypiłem eliksir, zginąłbym i na zawsze zostałbym uwięziony w Shadowlandzie. Ty jednak cały czas upierałaś się, że to wyłącznie twoja wina. Tak stanowczo, że w którymś momencie twoim głównym celem stało się szukanie antidotum. Byłaś dla niego gotowa zaryzykować naprawdę dużo. A teraz, kiedy nareszcie je dostałaś, postanawiasz lekką ręką z niego zrezygnować, bo ta stara wariatka każe ci iść szukać jakiegoś drzewa, które nie istnieje! Przykro mi to mówić, ale taka jest prawda! - Patrzy na mnie, a w jego oczach widzę wszystkie słowa, których zdecydował się nie wypowiedzieć. - Teraz proszę cię tylko o jedno. Na litość boską, powiedz mi d 1 a c z e g o. Dlaczego to zrobiłaś? Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? Wbijam wzrok w czubki butów. Zanurzam się w jego słowa, pozwalam, by odbijały mi się w głowie stokrotnym echem. Owszem, usłyszałam pytanie i wiem, że czeka, aż mu odpowiem. We mnie jednak cały czas pobrzmiewa tylko: „jakieś drzewo".

160

Właśnie tak je nazwał. Co więcej, zasugerował, że w ogóle nie istnieje. Nie mogę otrząsnąć się z oszołomienia. On nic nie rozumie! A przecież to Drzewo, a nie antidotum jest w stanie przynieść prawdziwe, wieczne ocalenie. Tylko z pomocą Drzewa możemy cofnąć naszą fizyczną nieśmiertelność. Drzewo to nasza jedyna szansa, by wszystko zmienić. Ale może i rozumie. Może rozumie aż za dobrze. I dlatego zapiera się rękami i nogami. - Masz rację. - Spoglądam mu w oczy. - Rzeczywiście, czułam się winna. Bez przerwy to sobie wyrzucałam. Dlatego zupełnie niepotrzebnie wciągnęłam się w magię. Próbowałam wchodzić w układy z osobami, których powinnam unikać. Nie znosiłam siebie za to, co zrobiłam. Byłam w stanie zrobić dosłownie wszystko, żeby to cofnąć. Tak bardzo chciałam ci to jakoś wynagrodzić -nam wynagrodzić. Za wszelką cenę sprawie, żebyśmy wreszcie byli w pełni razem. W końcu cały mój świat zaczął kręcić się wokół antidotum. Kosztem innych wartości. Ale teraz nareszcie rozumiem, jak bardzo błądziłam. Widzę, ze zamiast koncentrować się na szukaniu antidotum, powinnam raczej skupić się na ocaleniu naszych dusz. Damen niepewnie przełyka ślinę. Przez chwilę chce przyznać mi rację - widzę to w jego oczach. Ale ta chwila szybko mija, a Damen jeszcze bardziej okopuje się na swojej pozycji Am trochę nie zamierza ulec moim argumentom, co mobilizuje mnie, bym mówiła dalej. - Damen, proszę cię, posłuchaj, co mam do powiedzenia. Wiem, że na pierwszy rzut oka moja decyzja wygląda na wielką pomyłkę, ale nie daj się zwieść pozorom. Mam wrażenie, ze wreszcie pojęłam, o co w tym wszystkim chodzi. Gruntownie i naprawdę. Gdyby to nie Romano stanął nam na drodze, na pewno znalazłoby się coś innego, co by nas rozdzieliło. To ws zech ś wiat nie pozwala nam być razem. Przeszkodą jest

161

nasza własna karma. Przynajmniej do czasu, aż naprawimy ten ogromny błąd, który popełniłeś. Musimy zmienić bieg życia naszych dusz, sprawić, by wróciły do swojego naturalnego stanu. Sam przecież powiedziałeś coś podobnego, jeszcze zanim rozpoczęliśmy podróż. Przyznałeś, że istniejemy wbrew naturze, bo nierozważnie oddaliśmy nieśmiertelność duszy w zamian za nieśmiertelność ciała. To twoje własne słowa, Damen. Zauważyłeś też, że wybór, jakiego dokonaliśmy, kosztował nas naprawdę dużo i to dlatego ciągle musimy użerać się z przeszkodami, jakie życie przed nami piętrzy. Na przykład Jude. Zawsze wchodzi nam w paradę i staje na drodze do szczęścia. Nieświadomie wypełnia w ten sposób swoje własne przeznaczenie, które polega na powstrzymywaniu nas od ponownego popełniania błędów przeszłości. Spoglądam mu w oczy. Chcę się do niego przebić z tym, co mówię. Bardzo mi zależy, żeby zrozumiał mój punkt widzenia. - Nie rozumiesz, jaka to dla nas szansa? Dostajemy możliwość bycia naprawd ę razem, i to na zawsze. Tak, jak było nam to pisane. - Mówię coraz wyższym tonem, w końcu prawie piszczę. - A ja wreszcie mogę zrobić to, do czego zostałam stworzona. Moje przeznaczenie od wielu wcieleń czeka, aż będę gotowa. Teraz naprawdę jestem i zamierzam zrobić to, co mi każe. Mam tylko nadzieję, że ty też je zaakceptujesz. Przygryzam wargę i przygotowuję się na jego przykre słowa. On jednak wpadł w taką wściekłość, że nie jest w stanie ze mną rozmawiać. Kręci tylko głową i odwraca twarz. W końcu odzywa się przez zaciśnięte zęby: - Nie możemy być razem dlatego, że ty przed chwilą pozbawiłaś nas antidotum. - Ciężko przełyka ślinę, zaciska i rozluźnia dłonie. - Ever, ja tego po prostu nie rozumiem. Nie chcesz, żebyśmy byli razem? W końcu spogląda mi w oczy z taką miną, że chce mi się płakać. - Jak mogłeś tak pomyśleć? - Jestem całkowicie osłupiała. - Po tym wszystkim, przez co przeszłam, żeby z tobą być?

162

- Zamykam oczy, uspokajam oddech i starannie ubieram w słowa to co chcę powiedzieć. - Chyba mnie nie słuchałeś. Oczywiście, że chcę, żebyśmy byli razem! O wiele bardziej, niż się domyślasz. Ale nie t ak. Nie dzięki antidotum. Istnieje inny, lepszy sposób. Jestem tego pewna. Damen, nareszcie otrzymaliśmy szansę, by cofnąć skutki tej fatalnej decyzji i żyć tak, jak jest nam pisane. Nie będziemy potrzebowali żadnych eliksirów czy antidotów. Nie rozumiesz, co to znaczy? Przecież to niesamowite! - „Niesamowite"? - rzuca drwiąco. - Ever, czy ty słyszysz, co mówisz? Najbardziej niesamowita ze wszystkiego jest nasza miłość. To dzięki niej wracamy do siebie raz po raz. Wzdycham. Czuję się wyczerpana tą rozmową. Męczy mnie jego ośli upór. Zależy mi jednak na tym, żeby przeciągnąć go na swoją stronę, zanim będzie za późno. Boję się, że kiedy nadejdzie czas, by ruszać w drogę, on postanowi zostać. - Tak, to dzięki naszej miłości, ale nie tylko. Również dlatego, że za każdym razem, gdy rodzę się na nowo, dostaję kolejną szansę wypełnienia tego, co mi przeznaczone. Innymi słowy: naprawienia błędu, który popełniłeś setki lat temu. Dopiero kiedy ten błąd zostanie naprawiony, będziemy mogli żyć i kochać tak, jak chcemy. Damen wzdycha i patrzy gdzieś w przestrzeń. Milczy tak długo, że już mam coś powiedzieć, kiedy wreszcie się odzywa: - Musisz wiedzieć coś jeszcze. Spoglądam na niego. - Całe to drzewo jest mitem. Należy do świata mistycznych baśni. Nie istnieje naprawdę. Według legend rodzi owoc raz na tysiąc lat. Owoc, który czyni nieśmiertelnym tego, kto pierwszy go zerwie. - Uśmiecha się sarkastycznie. - Czy jest w tym choć cień prawdopodobieństwa? Postanawiam zignorować drwinę, którą wyczuwam w jego głosie. - Rok temu nawet nie śniło mi się coś takiego jak Summerland. Tak samo jak bycie medium, duchy, czakry, aury, podróż

163

w czasie, reinkarnacja, śmierć kliniczna, spirytyści, unaocznianie, magiczne kryształy albo tajemnicze eliksiry, które zapewniają nieśmiertelność. - Wzruszam ramionami. - Kto mi powie, że Drzewo nie może istnieć? A załóżmy, że jednak istnieje. Czy rozumiesz, co może oznaczać jego odnalezienie? - W oczekiwaniu na jakiś gest dobrej woli przesuwam wzrokiem po jego twarzy. - Jeżeli się uda, moglibyśmy wykasować twój karmiczny dług. Odpłaciłbyś światu za błędy przeszłości i narodził się na nowo, z czystym kontem. Może i nie zmusiłeś nikogo do wypicia eliksiru, no, z wyjątkiem mnie... - Uśmiecham się kwaśno. - Może faktycznie byłeś zbyt młody i niedoświadczony, żeby w pełni zrozumieć konsekwencje swojego czynu. Skąd mogłeś wiedzieć, że narażasz wszystkich na takie niebezpieczeństwo? Pewnie nawet nie miałeś pojęcia o istnieniu Shadowlandu, przecież dowiedziałeś się o nim dopiero wtedy, kiedy tam wylądowałeś. Nie miałeś o tym wszystkim bladego pojęcia. Dlatego nie twierdzę, że celowo zesłałeś tyle dusz na potępienie do tej strasznej otchłani. Ale tak to się niestety skończyło. To twoja jedyna szansa, żeby to naprawić. Możesz wreszcie umożliwić świadomy wybór ludziom, których sam przemieniłeś, a także tym przemienionym przy użyciu twojego eliksiru. Taka sposobność prawdopodobnie się już więcej nie powtórzy. - Nie chciałem cię skrzywdzić - szepcze. - Nikogo nie chciałem skrzywdzić. - Odwraca wzrok, ale udaje mi się uchwycić ten znajomy wyraz twarzy, pełen bólu i samooskarżenia. - Nie przypuszczałem, że będziesz mnie za to obwiniać. Ani że dla ciebie spędzenie ze mną wieczności to przekleństwo. „Potępienie w strasznej otchłani", jak to, zdaje się, ujęłaś. - Damen, miałam na myśli Sh ad owi and, a nie naszą wspólną przyszłość. - Ale nie jesteśmy teraz w Shadowlandzie. Stoimy u progu wspólnego życia. Przyszłość zaczyna się właśnie teraz. Nic nie jest stracone, znamy przecież recepturę antidotum. Musimy po prostu jak najszybciej wrócić na ziemię i zabrać się do przygotowań.

164

Ale nie. Ty wolisz szukać wiatru w polu. Zamierzasz cofnąć tę straszną klątwę, którą na ciebie rzuciłem. - Damen, ja wcale nie... Lecz on z przygnębioną miną unosi dłoń. - Nie, to nic takiego - mówi gorzko. - Naprawdę. Wierz mi, nie powiedziałaś niczego, nad czym sam tysiąc razy bym się nie zastanawiał. Po prostu wyjątkowo przykro mi to słyszeć od ciebie. Jeżeli nie masz nic przeciwko, to ja będę się zbierał. Chcę wrócić na ziemię i trochę pomyśleć. Przy okazji skompletuję składniki antidotum. W końcu jeżeli rzeczywiście jesteś skazana na mnie przez całą wieczność, muszę zapewnić ci jakieś... rozrywki.

165

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Damen oddala się, a w mojej głowie buzują myśli. Mam dylemat. Z jednej strony chciałabym rzucić się w znikający złoty welon, zanim będzie za późno, i wrócić na ziemię razem z nim. Ale z drugiej, ważniejszej strony, wiem, że muszę ruszyć w podróż. Już dawno powinnam to zrobić. Otuchy dodają mi słowa, które kiedyś usłyszałam od Riley, gdy zamiast cofnąć się w czasie, tak jak chciałam - wylądowałam znowu w tym samym, obecnym życiu, na moment przed wypadkiem. Przechyliła się w fotelu w moją stronę, spojrzała na mnie i powiedziała, że powinnam zastanowić się przez chwilę, czy aby na pewno to Damen mnie uratował, bo może po prostu śmierć nie była mi pisana. Wtedy nie miałam pojęcia, o czym mówi, ale teraz zaczynam rozumieć. Właśnie po to wróciłam. Podróż do Drzewa Życia jest prawdopodobnie moją jedyną szansą, żeby wypełnić przeznaczenie. To znaczy, że nie mogę pozwolić, by na moją decyzję wpłynęły obawy Damena. Chociaż muszę przyznać, że rozumiem, dlaczego odmówił mi pomocy w szukaniu Drzewa. Uważa, że źle postąpił, dając mi eliksir, bo w ten sposób trwale zmienił bieg mojego życia. A teraz ja upieram się, żeby wszystko cofnąć i przywrócić nasze dusze do ich naturalnego stanu. Problem polega na tym, że jeżeli Drzewo naprawdę nie istnieje, nie da się wymazać moich wątpliwości.

166

Zostaniemy tylko ja, Damen i jego wyrzuty sumienia. Do końca świata. Ale ja wiem coś, czego on nie wie. Drzewo Życia istnieje. Czuję to w głębi serca. Kiedy tylko je znajdę, uwolnię Damena od tego nieznośnego poczucia winy. Winy nieuzasadnionej, bo przecież zrobił to, co zrobił, wyłącznie z dobrych pobudek. Bał się, owszem, ale u podstaw wszystkiego leżała miłość. Nie jestem w stanie mu tego wytłumaczyć, postanawiam więc mu to pokazać. Przystępuję do dzieła z energią i przeświadczeniem, że robię dobrze. Dopóki jestem w miejscu, gdzie działa magia, unaoczniam sobie parę drobiazgów, które na pewno mi się przydadzą: latarkę, śpiwór, zapas jedzenia i wody, cienką kurtkę, plecak, solidne buty. Następnie poświęcam chwilę na podsumowanie, czego dowiedziałam się o Drzewie do tej pory. Od Damena i od Lotos, a także z książek, filmów i podczas pracy w sklepie Judea. Ruszam w drogę, szepcząc do siebie historię Drzewa. Rzeczywiście ma mistyczny charakter. Niektórzy twierdzą, że jest jedynie mitem. Podobno rodzi tylko jeden jedyny owoc raz na tysiąc lat. Jeżeli to prawda, to mam gorącą nadzieję, że nie ominie mnie owocobranie oraz że dotrę na miejsce pierwsza, inaczej będę musiała uzbroić się w cierpliwość. Przystaję, zamykam oczy i wsłuchuję się w mądrość Summerlandu. Ufam, że poprowadzi mnie we właściwym kierunku. Po chwili moje stopy zaczynają iść niemal same z siebie. Otwieram oczy i zerkam pod nogi: pozostawiam w trawie wyraźne ślady. Wkrótce na miejscu trawy jest już tylko pyląca się, piaszczysta ścieżka. Cieszę się, bo wykazałam przytomność umysłu i unaoczniłam sobie buty górskie o podeszwach na tyle grubych, że mogę iść w miarę pewnym krokiem. Po chwili podłoże znowu się zmienia - stąpam teraz po ostrych kamykach, a dróżka wije się tak, że muszę coraz bardziej zwalniać.

167

Ale choćby droga stała się nie wiem jak uciążliwa i niebezpieczna, nie zamierzam się poddawać. Nie chcę nawet myśleć o kapitulacji, mimo że ścieżka jest coraz węższa, a po obu jej stronach pojawiają się przerażające przepaści bez dna. Jestem zdecydowana przeć naprzód. Staram się oddychać powoli, regularnie. Za wszelką cenę unikam patrzenia w dół. Co prawda nie mogę umrzeć, ale niespecjalnie uśmiecha mi się igranie z niebezpieczeństwem. Zamierzam unikać niepotrzebnej brawury. Ścieżka pnie się coraz wyżej. Po chwili zaczyna prószyć śnieg. Zastanawiam się, czy ma to coś wspólnego z wysokością, na jakiej się znajduję, jednak dochodzę do wniosku, że to właściwie bez znaczenia. Niezależnie od tego, czy poznam przyczynę, czy też nie, moje stopy i tak będą się ślizgać na skraju urwiska, a moja skóra i tak będzie lodowata i zsiniała z zimna. Zdaję sobie sprawę, że cienka kurtka, którą niosę w plecaku, nie ogrzeje mnie w taki ziąb. Zamykam więc oczy i wyobrażam sobie wielką puchówkę, która co prawda upodobni mnie do bezkształtnej kluchy, ale przynajmniej zapewni ciepło. Niestety, puchówki jak nie było, tak nie ma. Najwyraźniej dotarłam już do miejsca, gdzie unaocznianie nie działa. Jestem zdana na własny spryt i tych parę rzeczy, które mam w plecaku. Wkładam kurtkę, naciągając rękawy na zziębnięte, skostniałe palce. Nie spuszczam z oka ścieżki i cały czas myślę o celu, który mam przed sobą. Przekonuję sama siebie, że dam radę, i po kolei wspominam wszystkie trudne sytuacje, z których wyszłam cało, a jeszcze rok temu wydawałyby mi się niemożliwe do przeżycia. Niestety, mimo całej koncentracji i potoku słów, którymi podtrzymuję się na duchu, po jakimś czasie czuję się do tego stopnia wykończona i przemarznięta, że nie jestem w stanie iść dalej. Rozglądam się więc, gdzie mogłabym rozbić obóz, ale nie znajduję dogodnego miejsca. Mroźna kraina nie jest zbyt gościnna. Rzucam więc plecak na skutą lodem ziemię, po czym kładę się na niej zwinięta w kłębek, chowam twarz w kolana

168

i obejmuję się ramionami. Usiłuję w ten sposób odrobinę się ogrzać i nieco uspokoić. Chcę zasnąć, lecz sen nie przychodzi. Próbuję medytować, ale nie potrafię się wyciszyć. Zamiast tego powtarzam sobie, że dokonałam właściwego wyboru i że będzie dobrze, nawet jeżeli w tej chwili wszystko maluje się w czarnych barwach. Ale nic z tego - wcale nie czuję się lepiej. Jest mi okropnie zimno. Ze zmęczenia ledwo żyję. Ale przede wszystkim doskwiera mi samotność. Okropnie tęsknię za Damenem i wracam myślami do czasów, kiedy wszystko się między nami układało. Żadna, nawet największa dawka terapii pozytywnym myśleniem nie zastąpi jego dodającej otuchy obecności. W końcu zasypiam, myśląc właśnie o nim. Zamykam oczy i odpływam w jakieś lepsze miejsce, gdzie istniejemy tylko my dwoje, a nasze problemy zniknęły. Nie mam pojęcia, jak długo spałam. Otwieram oczy i przeciągam dłonią po twarzy. Świat dookoła wygląda inaczej. Ścieżka nadal jest nieprawdopodobnie wąska i wciśnięta między dwie przerażające przepaści, ale zmieniła się pogoda. Zima najwyraźniej się skończyła, a ja nie muszę już walczyć z lodowatym wiatrem i mrozem. Zamiast tego na moją głowę płyną strumienie wiosennego deszczu. Ziemia dookoła zmieniła się w błoto. Nie widać końca ulewy. Staję na nogi. Żeby chociaż prowizorycznie osłonić się przed deszczem, wysuwam ramiona z rękawów kurtki i przykrywam nią sobie głowę, a rękawy wiążę pod szyją. Ruszam ścieżką powoli, noga za nogą. Całą moją uwagę pochłania ostrożne pokonywanie ścieżki, nie chcę wylądować w przepaści. Po jakimś czasie deszcz ustaje i zaczyna prażyć słońce, a ziemia momentalnie wysycha. Ciągle idę przed siebie. Niebawem upał studzi mgła. To znak, że lato przerodziło się w jesień.

169

Pory roku następują po sobie szybko, wkrótce nie zwracam już na nie większej uwagi. Zimą opatulam się przed chłodem, potem osłaniam się od strug wiosennego deszczu, w lecie zdejmuję bluzkę i zostaję w samym podkoszulku, wkładam ją z powrotem, kiedy nastaje jesień. Przez cały czas maszeruję naprzód, oszczędzając wodę i jedzenie. Staram się nie dopuszczać do siebie czarnych myśli. Udaje mi się zachować względny spokój, gdy nagle coś mrozi mi krew w żyłach. Coś, czego nigdy tutaj nie widziałam. Nawet w najgłębszych zakamarkach Shadowlandu. Robi się ciemno. Może nie jak w studni, ale jednak ciemno. Jakby zmierzchało. Tak jak w tę wieczorną godzinę, kiedy cały świat zamienia się w cienie. Kiedy zacierają się kolory i kształty. Zatrzymuję się. Spod moich stóp usuwa się w przepaść grad kamyków. To mogłam być ja. Serce łomocze mi jak oszalałe. Biorę się w garść; upewniam się, że nic mi nie jest, i postanawiam przełamać ciszę. - Nie podoba mi się to. - Mój głos odbija się echem dookoła. Niniejszym dołączyłam do grona pomyleńców, którzy rozmawiają sami ze sobą. - Nic, tylko zmrok i ta okropna mgła... - Marszczę brwi. Ścieżka prowadzi prosto do gęstej chmury białego oparu, która pojawiła się tu sama nie wiem skąd. Nie mam pojęcia, co się tam kryje. Nie jestem nawet pewna, czy znajduję się na właściwej drodze do Drzewa. - Nie wygląda to zbyt dobrze. - Moje słowa brzmią tak przekonująco, że czuję się jeszcze mniej pewnie. Rozglądam się i zastanawiam, co robić. Mam wrażenie, że mgła piętrzy się i rozrasta w moją stronę, wybrzuszając w taki sposób, że wygląda jak żywa. Rozważam cofnięcie się do miejsca, gdzie mogłabym ją przeczekać. Ale mija kolejna chwila i nagle zdaję sobie sprawę, że jest za późno.

170

Mgła już mnie dosięgnęła. Dogoniła mnie i połknęła w mgnieniu oka. Wymachując dłońmi, próbuję utorować sobie chociaż kawałek drogi w białej, mokrej chmurze. Ale moje wysiłki zdają się na nic. Ze wszystkich stron oblepia mnie mleczna para. Kiedy wysuwam przed siebie rękę i stwierdzam, że nie widzę własnych palców, wydaję stłumiony okrzyk. Straciłam rachubę, gdzie przód, a gdzie tył. Wyjmuję latarkę i świecę sobie pod nogi, ale to nie pomaga. Światło nie jest w stanie przebić się przez mgłę. Znajduję się na skraju wielkiej, bezgranicznej paniki. I wtedy go słyszę. Wołanie dobiega z pewnej odległości zza moich pleców. Niewiele myśląc, ze wszystkich sił wykrzykuję jego imię. Mój przenikliwy głos przeszywa mgłę. Chcę dać mu znać, że jestem tutaj i nie ruszę się, dopóki mnie nie znajdzie. Niemalże szlocham z ulgi, kiedy czuję na rękawie uścisk przyciągających mnie palców. Ze wszystkich sił się w niego wtulam i przyciskam czoło do jego szyi. Zbyt późno uświadamiam sobie, że to wcale nie jest Damen.

171

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY - Ever - mówi mi prosto do ucha. Przykłada policzek do moich włosów. Głos bez wątpienia należy do mężczyzny, ale nie mogę powiedzieć, żebym go rozpoznała. Mgła ciągle gęstnieje, dlatego nie potrafię dostrzec jego twarzy. Przyciska się do mnie całym ciałem, a ja zamykam oczy i usiłuję odczytać jego myśli. Bezskutecznie. Nie wiem, kto to jest, ale jedno jest pewne: potrafi mistrzowsko bronić się przed tego rodzaju atakami. Szarpię się, chcę odsunąć, ale on trzyma mnie mocno. Jest niesamowicie silny. Uczepił się mnie niczym tonący, który chce pociągnąć kogoś ze sobą na dno. - Ostrożnie. - Przechyla głowę, a ja na całej szyi czuję jego lodowaty oddech. Chłód jego palców przenika przez moje ubranie. Zimny oddech. Jeszcze zimniejsze palce. Odporny na czytanie w myślach. To może znaczyć tylko jedno. - Marco? - Zastanawiam się, czy w pobliżu jest też Misa, bo zawsze widuję ich razem. - Niezupełnie - odpowiada nieznajomy i wybucha głębokim, pogardliwym śmiechem. Wydaje mi się to trochę nie na miejscu, zważywszy na okoliczności, w jakich się znajdujemy. - To kim... - zaczynam. Czyżby to był któryś z przemienionych przez Romano nieśmiertelnych?

172

- Rafe - odpowiada basem, nie dając mi dokończyć. - Możliwe, że mnie nie pamiętasz, ale spotkaliśmy się raz czy dwa, chociaż nigdy nas sobie nie przedstawiono. Przełykam gulę w gardle. Nie jestem pewna, czy to dobra, czy zła wiadomość. Rafe zawsze zachowywał się dosyć zagadkowo. Ale nie mam czasu na roztrząsanie tego teraz. Koncentruję się na uwolnieniu z jego uścisku. - Mam nadzieję, że cię nie wystraszyłem. - Rozluźnia trochę uścisk, ale nie na tyle, żebym mogła się odsunąć. - Straciłem równowagę i wpadłem w przepaść. Na szczęście nie wylądowałem na dnie kanionu, jeżeli w ogóle ma jakieś dno, tylko zaczepiłem się o wystające skały. Całą wieczność wspinałem się z powrotem. Co wcale nie jest takie proste, jak się wydaje, bo z powodu mgły nie widać czubka własnego nosa. Minęło tyle pór roku, że całkiem się pogubiłem. Już miałem się poddać i rozbić obóz, a mówiąc ściślej: przytulić się do skalnej ściany, żeby poczekać, aż się przejaśni. Ale właśnie wtedy usłyszałem twoje kroki i twój głos. Dodało mi to sił, żeby jednak spróbować wspiąć się na samą górę. Poczułem się lepiej ze świadomością, że nie jestem zupełnie sam na tym wygwizdowie. Ale szczerze mówiąc, Ever, trochę jestem zdziwiony, że przyszłaś tu w pojedynkę. Spodziewałbym się, że będzie z tobą Damen. To z kim właściwie rozmawiałaś? Z sobą samą? Mrużę oczy. Nie zamierzam odpowiadać na to pytanie. Jestem też na tyle przytomna, by nie przyznawać się, że faktycznie przyszłam tu sama. Nie ma wątpliwości, że Rafe ze mnie drwi. Wyczuwam jego fałsz. Mgła całkowicie zakrywa jego twarz, dostrzegam tylko niewyraźny zarys ciemnej, falistej czupryny, ale po samym tonie jego głosu poznaję, że mnie lekceważy. - Coś mi się zdaje, że mamy dwa wyjścia. - Zachowuje się, jakbyśmy byli dwójką przyjaciół wspólnie zastanawiających się nad wyjściem z opresji. - Możemy albo usiąść i przeczekać najgorszą mgłę, albo cofnąć się do punktu wyjścia. Ja głosuję za tym, żebyśmy się cofnęli, a ty?

173

Mam wielką ochotę mu coś odwarknąć, ale gryzę się w język. Mogłabym żałować tego całą wieczność. Owszem, czuję się nieswojo w jego towarzystwie, zwłaszcza że stoi tak blisko, i korci mnie, żeby zdjąć jego palce z mojego rękawa. Wiem jednak, że mi nie wolno. Sporo się ostatnio nauczyłam. Nie zapomniałam lekcji, że wszyscy stanowimy jedność. Stare nawyki muszą iść w odstawkę. Wcale to jednak nie znaczy, że muszę wdawać się z nim w pogawędkę. Nie mam wątpliwości co do intencji Rafea. Wyrywam się z jego objęć i ruszam w swoją stronę, bo chcę odejść od niego jak najszybciej. Idąc, wyciszam się, odsuwam niepokój wywołany samą jego obecnością. Po pierwsze dlatego, że nie chcę, by usłyszał moje myśli. Po drugie, muszę oczyścić umysł, żeby nastroić się na odebranie wskazówek co do dalszej drogi. Ale w głowie mam pustkę. Dostałam już od Summerlandu wszystko, co mogłam dostać. Odtąd jestem zdana tylko na siebie. Rafe depcze mi po piętach, lecz nie mogę przyspieszyć, żeby go zgubić, bo ścieżka jest niebezpieczna. Idę więc w swoim tempie, noga za nogą. Zanim postawię stopę, uważnie wypróbowuję, czy podłoże mnie nie zawiedzie. Badam przestrzeń przed sobą niczym niewidomy sunący po nieznanym pokoju. Coś czuję, że w takim tempie droga będzie trwała naprawdę długo, ale wolę iść powoli i ostrożnie,, niż stracić równowagę i runąć w przepaść. Mam tylko nadzieję, że idę we właściwym kierunku. - Naprawdę uważam, że powinniśmy zawrócić. - Rafe w kilku susach dociera tuż za moje plecy. - To zawracaj. - Uważnie rozglądam się po okolicy w poszukiwaniu... czegokolwiek. - Serio. Świetnie radziłam sobie bez ciebie. - Dzięki, Ever. - Rafe wzdycha i fuka, demonstrując, jak bardzo uraziłam jego uczucia, chociaż jego głos wcale nie brzmi,

174

jakby był obrażony. Jest raczej rozbawiony. - Nie ma to jak pokazać komuś, że jest mile widziany, prawda? Powinnaś się cieszyć, że tu jestem. Ale Romano ostrzegał mnie przed tobą. - Naprawdę? A co takiego powiedział? - Przystaję i odwracam się do niego. Mrużę oczy, żeby dojrzeć wyraz jego twarzy, ale gęsta mgła wszystko przysłania, więc ruszam dalej. Krzywię się, kiedy na karku czuję jego lodowaty oddech. - Czego to on nie mówił. Najwyraźniej miał na twój temat nieźle wyrobioną opinię, ale obawiam się, że nie mogę ci wszystkiego w tej chwili wyniszczyć. Wygląda na to, że szczegóły wyleciały mi z głowy. To chyba przez tę wysokość, nie sądzisz? Przewracam oczami. Zdaję sobie sprawę, że i tak nie widzi mojej miny, ale po prostu czuję się z tym lepiej. W moim położeniu każda okazja do satysfakcji jest na wagę złota. - A propos Romano... - Rafe robi pełną napięcia przerwę, mimo że oboje wiemy, co zaraz powie. - Co się z nim stało? Nie widziałem go kopę lat. Na mieście mówią, że go zabiłaś, ale mnie nigdy nie wystarczały informacje z drugiej ręki. Lubię konsultować plotki u źródła. To jak, Ever, czy to prawda? Zabiłaś go? Nie znam cię może zbyt dobrze, ale muszę powiedzieć, że brzmi to dosyć prawdopodobnie. Wyglądasz na dziewczynę zdolną do wszystkiego. Bez urazy. - Spoko. - Marszczę czoło. Czuję się nieswojo, mając go tuż za plecami, ale nie daję tego po sobie poznać. - To prawda, Romano odszedł. - Potwierdzam to, co Rafe już wie, ale nie zdradzam, że gryzą mnie z tego powodu wyrzuty sumienia, ani nie sugeruję, kto przyczynił się do jego śmierci. I dodaję bojowo: - Wygląda na to, że nie był wcale taki nieśmiertelny. Ale to już do ciebie dotarło, prawda? Wiatr przybiera na sile, a powietrze staje się nieznośnie zimne. Boję się, że będę musiała wytrzymać kolejną zimę, i to w towarzystwie Rafea. Nie wiem, czy to zniosę. Nie wyciągam kurtki z plecaka, bo nie chcę się niepotrzebnie zatrzymywać. Zamiast tego próbuję się rozgrzać, trąc dłońmi

175

ramiona. Kolejny podmuch wiatru, poza zwykłym szelestem liści i stukotem lawiny kamyków, przynosi dziwny, niepokojący odgłos. Nadstawiam uszu. Dźwięk przypomina krzyk - ni to ludzki, ni to zwierzęcy. Wygląda na to, że mamy z Rafeem towarzystwo. Zawierucha unosi mi włosy i okręca je wokół mojej głowy. Usiłuję zebrać je w rękę. Mgła chyba się trochę przerzedziła, bo w oddali dostrzegam zarys pokrytej śniegiem góry oraz najwyższe gałęzie jakiegoś bardzo wysokiego drzewa (czyżby to było Drzewo?). Chmura jednak gęstnieje, zanim udaje mi się dobrze przyjrzeć. Nie chcę, żeby Rafe zauważył to, co przed chwilą widziałam. Próbuję odwrócić jego uwagę i staję z nim twarzą w twarz. - A co ty tu właściwie robisz? Nie powiesz mi, że znalazłeś się tutaj przypadkiem. No więc co kombinujesz? Spiknąłeś się z Misą i Markiem? A może jesteś znajomym Lotos? Bo nie uwierzę, że postanowiłeś po prostu wybrać się na wycieczkę. Z uniesioną brwią przyglądam się jego postaci, lecz dostrzegam jedynie ciemną, falistą grzywę, reszta tonie w mlecznej chmurze. Rafe nie odpowiada. Robi krok w moją stronę, jakby chciał na mnie skoczyć, ale ja łapię za latarkę i świecę mu prosto w twarz. Snop światła przebija się przez mgłę i ukazuje Rafe'a w całej krasie, ale nie mogę powiedzieć, żeby to choć trochę pomogło. Trudno go wytrącić z równowagi - jak wszystkich złych nieśmiertelnych, których poznałam tego roku. Jego twarz nie zdradza najmniejszego zmieszania, mimo że świecę mu prosto w oczy. Przed sekundą szykował się, żeby mnie zaatakować, ale jego mina nie zdradza cienia skruchy, co najwyżej upór. Ale jest coś jeszcze. Próbuję ukryć zaskoczenie, lecz widzę to bardzo wyraźnie. Wygląda starzej. O wiele starzej. Przed chwilą był typowym nieśmiertelnym: bosko przystojny, po prostu chodzący ideał.

176

Teraz ciągle jest bardzo pociągający, ale widać po mm, ze proces starzenia już się rozpoczął. Włosy zaczęły mu siwieć, a jego oczy okala siateczka zmarszczek. Nawet zęby mu jakby pożółkły; nie lśnią już nieśmiertelną bielą. I nagle dociera do mnie, dlaczego tu przyszedł. - Darujmy sobie gadki szmatki, dobra? - Rafe w kilku susach przesadza dzielącą nas odległość. - Ani ja, ani ty nie jesteśmy na żadnej wycieczce. Lotos wysłała cię na poszukiwanie Drzewa Życia Zamierzasz zerwać z niego owoc, który rośnie raz na tysiąc lat - Gniewnie mówi i równie gniewnie na mnie patrzy. - Ten cudowny, piękny owoc, który wygląda jak skrzyżowanie granatu i brzoskwini. Owoc dający nieśmiertelność temu, kto pierwszy go zerwie i zje. A tak się składa, że tysiącletnie oczekiwanie właśnie dobiega końca. Czas na zbiory. Na pewno juz szykujesz się, żeby się w niego wgryźć, ale niestety, muszę cię rozczarować. Zrobimy tak: ty doprowadzisz mnie do Drzewa, a ja zerwę i zjem owoc. . Taksuję jego twarz, przesuwając po niej światłem latarki. Zastanawiam się, czy objaśnić Rafe owi prawdziwy sens Drzewa. Przecież takie dosłowne odczytanie legendy o jego właściwościach to głupota. Trzeba rozumieć jego tajemnicę następująco: Drzewo obdarza zdolnością poznania tych, którzy jej pragną. Oświeca ostateczną mądrością. Uczy, że człowiek jest w swojej istocie nieśmiertelny. A w przypadku tych, którzy zdobyli fizyczną nieśmiertelność, cofa działanie eliksiru i przywraca ciało oraz duszę do naturalnego stanu. Zupełnie nie takiej nieśmiertelności szuka Rafe. Chociaż stanowczo właśnie takiej potrzebuje. Postanawiam jednak zachować to wszystko dla siebie. - Niby dlaczego miałabym się na to zgodzić? – odpowiadam tylko. -Ano dlatego, że Romano nie żyje. Dzięki tobie, dodajmy... - Robi pauzę, żeby na pewno dotarły do mnie jego słowa. - Drzewo jest moją ostatnią nadzieją. Haven wypiła resztkę

177

zapasów Romano, a on nie przekazał nikomu receptury, bo sądził, że będzie żył wiecznie. Nie mówiąc już o tym, że uwielbiał trzymać nas w garści. Prawie tak samo jak imprezy, które urządzał co sto pięćdziesiąt lat, zawsze w czasie przesilenia letniego. Spraszał nas wszystkich do miejsca, gdzie akurat mieszkał. Opowiadaliśmy sobie, co u nas słychać, wspominaliśmy dawne dzieje i wznosiliśmy toast za toastem, a potem żegnaliśmy się i każdy szedł w swoją stronę. Coś jak zjazd absolwentów, tyle że o wiele lepiej. Żadnych obskurnych, wynajmowanych sal, żadnego szpanowania słabą plastyką twarzy albo przydługimi, nic nieznaczącymi nazwami stanowisk w korporacjach. Milczę, pozwalając mu mówić dalej. Nawet nie próbuję sobie wyobrażać, jak to było. - Zabawne, że głównym tematem rozmów był zawsze twój chłopak Damen. Mimo że ani razu się nie zjawił, pewnie dlatego, że nie był zapraszany. - Rafe kiwa głową i zamyśla się, jakby oczyma wyobraźni oglądał jakąś scenę. - Przez całe lata obrastał legendą. Żałuj, że nie słyszałaś historii opowiadanych przez sieroty. Damen, ten, który wszystko zapoczątkował, który przemienił ich sześcioro, a potem przepadł jak kamień w wodę. Zdajesz sobie sprawę, że ani razu nie spróbował ich znaleźć i podzielić się eliksirem? Zwyczajnie ich p o r z u c i ł, Ever. Wiedziałaś 0 tym? Zostawił na zmarnowanie, żeby zwiędli ze starości, podczas gdy sam zachował wieczną młodość. - Kręci głową i przybiera srogą minę, która eksponuje nowe linie zmarszczek na jego czole. - Bardzo mi przykro, jeżeli to brzmi, jakbym go nie lubił, ale taka jest prawda: nie lubię go. Musisz jednak wiedzieć, że nie dlatego chcę dotrzeć do Drzewa przed tobą. Nie, to nic osobistego. Po prostu owoc jest zarezerwowany wyłącznie dla mnie. Mam nadzieję, że to rozumiesz. Wzdycham głęboko i przykręcam nieco latarkę. Jeżeli chcę zyskać nad Rafeem przewagę, w żadnym razie nie wolno mi się z nim sprzeczać. Przeciwnie - muszę uśpić jego czujność i sprawić, by się zrelaksował. Zrzuciłabym go w przepaść jednym

178

porządnym pchnięciem. To kuszące, bo bardzo chciałabym się go pozbyć. Wiem jednak, że nigdy się do tego nie posunę. Coś mi mówi, że on też nie. Potrzebuje mnie. Tylko ja potrafię dotrzeć do Drzewa. Co oznacza, że Rafeowi zależy na tym, żebym była cała i zdrowa, czyli w jednym kawałku. Inaczej nie będzie komu go poprowadzić. Rafe nie uwierzyłby, że chętnie wezmę go ze sobą, pod warunkiem że pierwsza dojdę na miejsce. A kiedy już tam dojdę, kiedy wespnę się na Drzewo i zerwę owoc, naprawdę zamierzam się z nim podzielić. Naprawdę chcę ofiarować mu nieśmiertelność. Nie taką, jakiej szuka, ale taką, jakiej potrzebuje. W ten sposób cofnę działanie eliksiru i uratuję Rafea przed losem, jaki spotkał Lotos. Dam mu prawdziwą nieśmiertelność. Zerkam na niego i niedbale wzruszam ramionami. - Spoko. - Widzę jednak, że Rafe podejrzliwie unosi brew; najwyraźniej go nie przekonałam. - Nie ma sprawy, naprawdę. Serio, serio. Rafe wwierca się we mnie spojrzeniem podejrzliwie zwężonych oczu. - Doprawdy? - niemalże syczy. - I ja mam w to uwierzyć? Serio, serio? - Prycha i kręci głową. - No dobra, powiedz, Ever, skoro nie chcesz owocu dla siebie, to po co w ogóle leziesz w to pustkowie? Co? Dlaczego się w to pakujesz? - Z ciekawości. - Wzruszam ramionami. - Dowiedziałam się o istnieniu Drzewa i postanowiłam przekonać się, czy to prawda. Nie miałam pojęcia, że już czas na owocobranie. Dopiero ty mi powiedziałeś. - Przechylam głowę i usiłuję sprawiać wrażenie, że to, co mówię, jest prawdą. - Wiem, że nie znosisz Damena, ale wierz mi, że zawsze był bardzo szczodry. Chętnie poczęstowałby cię eliksirem, gdyby nie to, że przyrzekłeś posłuszeństwo Romano. Po co mi owoc, skoro dostaję od Damena tyle eliksiru, ile potrzebuję?

179

- Bo działanie owocu jest wieczne. - Oczy Rafea płoną; wyglądają jak dwa czarne rozognione punkciki na białym tle. - Nasza miłość jest wieczna. - Piorunuję go wzrokiem. Wiem, że to prawda, mimo że Damena nie ma obok mnie. -1 tak się składa, że eliksir mi smakuje. Tak bardzo, że piję go kilka razy dziennie. Czemu miałaby chcieć czegoś innego? Rafe nadal mi się przygląda, ważąc w myślach moje słowa. Potem kręci głową i otwiera usta, żeby coś powiedzieć, gdy z mgły wyłania się inna postać i odzywa zamiast niego.

180

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY - Ona kłamie. Rafe obraca się na pięcie i dostrzega to, co ja widzę już od pewnego czasu. Przed nami stoi Marco. I - jak zwykle - po chwili u jego boku zjawia się Misa o egzotycznych oczach w ciemnej oprawie, czarnych nastroszonych włosach i uszach naszpikowanych kolczykami. Przesuwam na nich światło latarki i przyglądam im się podejrzliwie. Nie jestem pewna, czy ich obecność źle wróży mnie, Rafeowi czy nam obojgu. Wiem jedynie, że niezależnie od tego, kogo akurat ścigają (a prawdopodobnie ścigają właśnie mnie), nie mają dobrych intencji. I że, podobnie jak Rafe, zaczęli się starzeć. - Zamierza zerwać owoc. - Misa patrzy to na mnie, to na Rafea. - Lotos przekonała ją, żeby odszukała Drzewo, tak jak dawno temu usiłowała przekonać nas. Tylko tym razem babcia doszła do wniosku, że jedynie Ever jest w stanie je znaleźć. Dlatego ją śledzimy. Z tego, co widzę, ty też się do niej przyczepiłeś. Rafe robi marsową minę, ale nic nie mówi. Z twarzą pokerzysty stara się jak najlepiej ocenić sytuację. - Lotos od wieków próbuje kogoś posłać do Drzewa. - Misa patrzy mi prosto w oczy, podczas gdy stojący u jej boku Marco chichocze. - Na początku uważaliśmy ją za wariatkę. Bo jest wariatką. Ale teraz Romano nie żyje, resztkę jego zapasów wypiła Haven, a Damen zachowuje się jak... Chyba nie muszę przebierać w słowach, prawda? Jak ostatni egoista. Sytuacja zmusiła

181

nas do tego, żebyśmy zaprzyjaźnili się z Lotos i dowiedzieli się, jak znaleźć to całe Drzewo. Z jej pomocą dostaliśmy się do Summerlandu, ale na tym ta pomoc się skończyła. Podobno Lotos nie potrafi sama znaleźć Drzewa. Uważa, że tylko ty możesz do niego dotrzeć, bo jesteś wybrana czy coś w tym rodzaju. - Wwierca się we mnie pogardliwym spojrzeniem, a na koniec ostentacyjnie przewraca oczami, żeby pokazać, co o tym sądzi. Uważa to za kompletną bzdurę. - Jasne. - Wzrusza ramionami. - Zamierzamy dojść z tobą do Drzewa, a dalej już sobie poradzimy. - Chwileczkę. Ja byłem pierwszy. - W głosie Rafea pobrzmiewa groźba. - Drobny szczegół, o którym chyba zapomnieliście. Najeżają się, napinają mięśnie i prostują plecy. Widzę, że chociaż stoją na ścieżynce szerokości włosa, lada chwila rzucą się sobie do gardeł. A wszystko to z mojego powodu. - Dajcie spokój. - Patrzę to na Rafea, to na Misę i Marca. - Naprawdę, to niewiarygodne. I wy macie czelność twierdzić, że Damen zachowuje się jak egoista? - Kręcę głową, nawet nie próbując ukryć oburzenia. Mówię jeszcze kilka rzeczy w tym tonie i machinalnie przybieram odpowiednie miny, podczas gdy tak naprawdę myślę o czymś zupełnie innym. Gorączkowo zastanawiam się, jak wyplątać się z tarapatów, w jakie się wpakowałam. Z samym Rafeem bym sobie poradziła, ale teraz, gdy mają przewagę trzy do jednego, nie pójdzie mi tak łatwo. Nie mogą mnie co prawda zabić, ale poważnie uszkodzić albo, co gorsza, dotrzeć do Drzewa przede mną - owszem. - Nie ma nawet pewności, czy ten owoc to nie legenda. Ale przyjmijmy, że naprawdę istnieje i tylko czeka, aż go zerwiemy. Nie możemy się nim po prostu podzielić? Każde z was weźmie kęs, a resztę zaniosę Lotos. Wtedy wszyscy będą zadowoleni. I cali. Wcale nie słyszę pełnej protestów wrzawy, której się spodziewałam. Nie słyszę nic.

182

Cisza jest nieprzyjemna, znacznie gorsza niż jakiekolwiek słowa. Wygląda na to, że ich już nie interesuję. Uwagę ich trojga przykuło coś innego. Nie muszę patrzeć, żeby domyślić się co. Wyczuwam to w podmuchu wiatru muskającym mój kark. Dostrzegam to w ich błyszczących zachwytem spojrzeniach. Zobaczyli je. Drzewo. Czyli już mnie nie potrzebują. Rzucam się do ucieczki, ale jest już za późno. Ich jest troje, ja jestem jedna. W dodatku najwyraźniej tym razem postanowili współdziałać. Misa i Marco chwytają mnie za ramiona, a Rafe staje za moimi plecami i, przykładając swój policzek do mojego, dotyka mojej skóry zimnymi wargami. - Pamiętasz, jak powiedziałem ci, że pośliznąłem się i runąłem w przepaść? Z trudem przełykam ślinę. Staram się nie wpaść w panikę. Doskonale wiem, co zaraz nastąpi. - Tak się składa, że kłamałem. - Czuję, jak jego usta wyginają się w uśmieszek. - Gdybym rzeczywiście spadł, raczej bym już nie wrócił. Urwisko jest naprawdę strome, bez żadnych skalnych półek, czegokolwiek, na czym można by się zatrzymać. Ale nie będę ci psuł niespodzianki. Przekonaj się sama. Wyrywam się. Kopię. Drapię, gryzę, szarpię, rzucam się, szamoczę. Całą moją siłą właściwą nieśmiertelnym. Mogę sobie pogratulować, bo porządnie ich pokiereszowałam, ale moje wysiłki i tak na nic się nie zdają. Nie mam szans. Przegrałam.

183

Chwilę później Rafe popycha mnie. W tym samym momencie Misa i Marco puszczają moje ręce. Lecę. Spadam.

184

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY Szybuję w dół wąwozu bez dna. Czuję się jak w jednym z tych snów, w których człowiek spada i nie ma się jak zatrzymać, bo stracił kontrolę nad swoim ciałem. Tylko że zawsze budzę się, zanim dojdzie do katastrofy. Tym razem jednak nie mogę się obudzić, bo jestem na jawie. I z tego, co widzę, katastrofa zbliża się wielkimi krokami. Włosy wirują mi nad głową, a nogi kopią nieprzytomnie, żeby chociaż trochę spowolnić lot. Nic z tego, próżny trud. Macham ramionami, żeby złapać się czegokolwiek, ale okazuje się, że Rafe miał rację. Nie ma nic, na czym mogłabym się zatrzymać. Urwisko jest strome i pozbawione występów. Nic mnie nie uratuje. Im niżej spadam, tym gęstsza jest ciemność dookoła. Wkrótce nic już nie widzę: ani przed sobą, ani pod sobą. Spadam w wielką niewiadomą. W otchłań. Tylko jedno jest pewne: w stronę dna - jeżeli jest jakieś dno - lecę coraz szybciej. Ironia mojej sytuacji polega na tym, że jeśli nie uda mi się zatrzymać, na spadaniu spędzę całą wieczność. Bo przecież nie mogę umrzeć. Moje czakry są zbyt silne. W dodatku jeżeli zrobię sobie krzywdę, to w tej części Summerlandu nie będę w stanie się wyleczyć. To wszystko jest zbyt przerażające, żeby się nad tym zastanawiać. A więc się nie zastanawiam. Skupiam się na czym innym. Wyliczam sobie w myślach rzeczy, których nauczyłam się w ciągu tego roku, począwszy od dnia, gdy razem z rodziną

185

zginęłam w wypadku samochodowym, aż po upadek w tę niekończącą się otchłań. Pamiętam, jak Lotos mówiła, że wiedza przychodzi w potrzebie, i mam nadzieję, że całe moje doświadczenie pomoże mi jakoś się stąd wydostać. Przebaczenie uzdrawia. Wszystko jest energią. Myśli mają moc tworzenia. Wszyscy stanowimy jedność. Należy przyjąć swój los. Prawdziwa miłość trwa wiecznie. Jedyna nieśmiertelność to nieśmiertelność duszy... Powtarzam te słowa niczym mantrę. Po jakimś czasie zaczynają brzmieć prawdziwie; trafia do mnie ich sens. Oddech mi się uspokaja, ciało przestaje się szamotać, a paraliżujący strach ulatnia się powoli. Przebaczenie uzdrawia. W myślach przebaczam Misie, Marcowi i Rafe owi, że zbłądzili, zamiast zaufać moim dobrym intencjom. Należy przyjąć swój los. Przestaję rozpaczać z powodu beznadziejnej sytuacji i zaczynam szukać jakiegoś rozwiązania. Myśli mają moc sprawczą. Unaocznianie co prawda nie działa, ale rozum pomaga znaleźć wyjście z każdej sytuacji. Zdejmuję plecak z jednego ramienia i przesuwam go na brzuch, po czym rozpinam suwak i wkładam do środka rękę po unaocznioną wcześniej kurtkę - tę, która podczas ciągłych zmian pór roku chroniła mnie przed słońcem, deszczem, wiatrem i śniegiem. Upewniam się, czy dobrze ją chwyciłam, i rzucam plecak w przepaść. Ze świstem spada w dół, a ja łapię kurtkę za oba rękawy i unoszę ręce nad głowę, jednocześnie wyrzucając ciało w stronę, gdzie - mam nadzieję - znajduje się skraj wąwozu. Od razu wiem, że dobrze trafiłam, bo uderzam głucho w najeżoną kamieniami ścianę. Zsuwam się dalej, a ostre krawędzie kaleczą mi skórę i drą ubranie. Oczy niewyobrażalnie mnie pieką. Zgrzytam zębami z bólu tak wielkiego, jakby obdzierano mnie ze skóry. Powtarzam sobie, że moje rany kiedyś się przecież zagoją, nawet jeśli nie od razu. Muszę tylko znaleźć ustęp skalny, żebym mogła się o niego zaczepić i zatrzymać ten niekończący się lot w dół,

186

a następnie zdobyć owoc i wrócić do lepszej części Summerlandu. Moje ciało zjeżdża po skalnej ścianie niczym sanki pokonujące zaśnieżone zbocze, tyle że są to sanki z krwi i kości. Gdy czuję, że zbliżam się już do granicy wytrzymałości, uderzam w coś wystającego i twardego - stopami, kolanami, wreszcie brzuchem - tak mocno, że na chwilę tracę oddech. Jeszcze sekunda, a roztrzaskam sobie głowę, wyciągam więc ręce i chwytam to coś z całej siły. Muszę postawić wszystko na jedną kartę. Wóz albo przewóz: nie jestem w stanie dłużej trzymać jednocześnie gzymsu i kurtki udającej spadochron. Zamykam więc oczy i puszczam kurtkę. Skrawek materiału natychmiast zostaje porwany przez strumień powietrza, a ja przywieram kurczowo do ciemnego, wystającego kształtu, którego nawet nie widzę zbyt dobrze. W agonalnym uścisku zamykam na nim pokaleczone ręce i zaczynam powoli się zsuwać. W dół. I dalej w dół. Zjeżdżam tak bardzo długo; pozostaje mi tylko modlitwa, żeby skończyło się to jak najszybciej. Jeżeli poluzuję chwyt, znajdę się w punkcie wyjścia. Czyli poszybuję w dół czarnej czeluści, tym razem jednak bez plecaka i jego pomocnej zawartości. Odpędzam od siebie takie ponure myśli. I nagle się zatrzymuję. Wiszę na samym końcu tego długiego, wystającego kształtu. Górna połowa mojego ciała ma oparcie, nogami wymachuję w powietrzu. Zaciskam ręce mocniej i zaczynam gramolić się do góry, pomagając sobie poobcieranymi do krwi kolanami. Wspinam się powoli niczym ślimak. Przypominam sobie, jak w pierwszej klasie na WF-ie musieliśmy wchodzić po linie. Byłam wtedy zwyczajną śmiertelniczką, raczej mało wysportowaną, może wyjąwszy treningi czirliderek. Każdy centymetr, który pokonuję, jest okupiony bólem nie do zniesienia, ale

187

zaciskam zęby i pnę się dalej. To sprawdzian mojego zaufania w coś, czego końca nawet nie widzę. Powoli posuwam się do góry. W końcu znajduję się wystarczająco wysoko, żeby w plamce światła przyjrzeć się temu, po czym się wspinam. To korzeń. Długi, powykręcany korzeń jakiegoś drzewa. Korzeń właśnie tego Drzewa, którego szukam. Od razu to wyczuwam. Uratowało mnie Drzewo Życia.

188

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI Docieram do brzegu wąwozu, przerzucam ciało na powierzchnię i ciężko dysząc, padam na ziemię twarzą do dołu. Od razu jednak zrywam się na równe nogi i puszczam pędem przed siebie. Staram się nie zwracać uwagi na piekący ból przeszywający mi nogi i stopy. Wykorzystuję maksimum siły właściwej nieśmiertelnym i gnam niczym wiatr wzdłuż wystającego z ziemi korzenia. Raz po raz potykam się i upadam, ale zawsze potem podnoszę się i biegnę dalej. Wiem, że do celu muszę dotrzeć jak najszybciej, a przecież jestem sporo za nimi. Przedzieram się przez mgłę. Przydałaby mi się latarka, która pewnie teraz razem z całym plecakiem dalej spada w czeluść. Na szczęście po paru chwilach ścieżka staje się szersza, mniej zdradliwa. Z czasem moim głównym problemem jest przystosowywanie ciała do coraz większej wysokości. Nigdy w życiu nie doświadczyłam czegoś podobnego. Im wyżej wchodzę, tym bardziej kręci mi się w głowie i brakuje mi tchu. Na ziemi bez wątpienia potrzebowałabym wielkiej butli z tlenem. Mimo że nie widzę jeszcze Drzewa, wiem, że jestem już blisko celu. Poznaję to po nieoczekiwanie rozświetlonym niebie i migoczącej, mieniącej się tysiącem kolorów mgle. Mam przed oczyma feerię błękitów, różów, oranżów i głębokich fioletów, a wszystko to nakrapiane maleńkimi, złotymi i srebrnymi plamkami. Biegnę drogą, którą wyznacza mi korzeń. Jest coraz większy, coraz bardziej wystaje ponad ziemię, a po chwili łączy się z innymi

189

korzeniami i splata się z nimi w rozległą, zagmatwaną sieć wiodącą do stóp ogromnego pnia, który powoli wynurza się z mgły. Zatrzymuję się na chwilę. Szybki bieg, ale i wspaniały widok, jaki mam przed sobą, odebrały mi dech. Z zachwytem przyglądam się ogromnemu Drzewu - gałęziom sięgającym całe kilometry w stronę nieba, liściom lśniącym na zielono i złoto, migoczącej aurze, która je spowija. Powietrze jest tu cieplejsze, mimo że - zważywszy na wysokość, na jakiej się znajduję - powinno się raczej ochłodzić. - Udało się - szepczę do siebie jak zahipnotyzowana. W moim głosie pobrzmiewa zadziwienie i zachwyt. Ból i niebezpieczeństwa zeszły na dalszy plan. Przez chwilę jestem pionierem, pielgrzymem, osadnikiem, który przyszedł ustanowić tu granicę. Oszołomienie ogromem i pięknem tego, co widzę, odbiera mi mowę. Żadne słowa nie oddadzą potęgi Drzewa. Kiedyś wrażenie robiły na mnie Wielkie Sale Mądrości, Drzewo jednak przewyższa wszystko, co dotychczas widziałam. Jednak po jakimś czasie początkowe oczarowanie mija i powraca czujność. Bacznie lustruję okolicę w poszukiwaniu moich towarzyszy podróży. Pamiętam, jak oczy Rafea rozbłysły groźnie, kiedy oświadczył, że owoc należy tylko do niego. Najlepiej będzie, jeśli zajdę ich z zaskoczenia. Podejdę po cichu, na palcach. Najdrobniejszym szelestem nie zdradzę, że wróciłam. Przez plątaninę korzeni podchodzę bliżej ogromnego pnia. Jest szeroki jak dom i tak wysoki, że wygląda niczym wzniesiony przez naturę wieżowiec. Staję u jego podstawy i wtedy ich dostrzegam. Są podobnie jak ja pokiereszowani i zmaltretowani, wiem jednak, że zrobili to sobie sami, walcząc między sobą o pierwszeństwo dotarcia do Drzewa. Wygląda na to, że Rafe wygrał, mimo przewagi liczebnej przeciwników.

190

Wszyscy troje siedzą na gałęziach, ale Rafe ładnych parę metrów wyżej niż Misa i Marco. Jestem zdruzgotana, widząc, że dopięli swego. I jakby tego było mało, Rafe nie tylko zaszedł dalej niż my wszyscy, ale właśnie trzyma w ręku owoc. Udało mu się. Zwyciężył tam, gdzie my polegliśmy. Na jego twarzy maluje się triumfujący uśmieszek. Wydaje z siebie okrzyk zwycięstwa. Wygrał. A my przegraliśmy. Ja przegrałam. Musi upłynąć tysiąc lat, zanim dostanę kolejną szansę. Moja porażka nie podlega dyskusji, lecz ciągle mam w sobie ducha walki. Z furią wdrapuję się na Drzewo, wczepiając się w korę palcami i pomagając sobie nogami. Rafe może i wygrał, ale ja nie zamierzam kapitulować. Nie pozbawi mnie mojego przeznaczenia. Nie ukradnie mojej jedynej szansy na zadośćuczynienie wszechświatowi. Nie zamierzam czekać tysiąc lat. Rafe w końcu zauważa, że zmierzam w ich kierunku. Jest najwyraźniej rozbawiony moją rozpaczliwą wspinaczką. Unosi owoc na tyle wysoko, żebyśmy wszyscy dobrze mu się przyjrzeli, i napawa się chwilą triumfu. Potem uśmiecha się szeroko, cały czas wbijając we mnie wzrok, wkłada owoc do ust i gryzie.

191

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI Trzymam się kurczowo jednej z gałęzi. Mam ochotę odwrócić wzrok, ale nie jestem w stanie. Czuję narastające upokorzenie przegraną. Osłabia mnie myśl, że zawiodłam, nie sprostałam misji, do jakiej jestem stworzona. Moje ciało jest jedną wielką zakrwawioną kulą bólu, mój ukochany uważa, że go porzuciłam, a Rafe ostentacyjnie pożera owoc. I po co to wszystko? Jaki był cel tej całej szamotaniny? Co z tego, że dotychczas wszystko szło mi jak z płatka, skoro poniosłam porażkę w najważniejszym momencie? Gorzki posmak klęski przypomina mi coś, co powiedziałam do Damena, kiedy przyznałam się, co stoi za moim niespełnionym planem podróży w czasie. Czasem przeznaczenie jest poza naszym zasięgiem. Ale przecież teraz tak nie jest. Moje przeznaczenie ciągle jest osiągalne. To nie może się tak skończyć. Daję susa do góry. Zaciskam zęby i przezwyciężam okropne rwanie mięśni. Ignoruję strajkujące kończyny i palący ból rozoranych dłoni. Wspinam się najwyżej jak potrafię; zwinnie niczym małpka wchodzę na kolejną gałąź, i jeszcze na kolejną. Wkrótce siedzę o jedną gałąź niżej niż Misa i Marco, a o dwie niżej niż Rafe. Ku zaskoczeniu nas wszystkich, Rafe zeskakuje do Misy i Marca. Nadal jest postarzały, ale widać bijącą z jego ciała jasną poświatę - dowód na to, że owoc zadziałał i odwrócił

192

jego nieśmiertelność. Kładzie resztkę zdobyczy na wyciągniętych dłoniach Misy, a sam zaczyna schodzić na ziemię. W tym momencie ja wspinam się na ich gałąź. Pokonuję dzielącą nas odległość. Z niepokojem słucham, jak Drzewo trzeszczy pod ciężarem naszej trójki. Oni jednak nic nie słyszą, bez reszty zaprzątnięci zdobyczą; w dodatku skrzypienie zagłuszają też trochę radosne okrzyki maszerującego w dole Rafea. - Nie waż się podchodzić - odzywa się Marco. A jednak mnie zauważył. Zamieram. Nie dlatego, że tak mi kazał, po prostu kątem oka dostrzegam coś absolutnie niezwykłego. - Nie ruszaj się stamtąd. - Zerka na Misę i pokazuje jej gestem, żeby skosztowała. Ona wsuwa do ust owoc o twardej, aksamitnej skórce i zaciska na nim lśniące, białe zęby. Przymyka oczy i przez chwilę rozkoszuje się smakiem, a potem wręcza ogryzek Marcowi. - Gdybym był w łaskawym nastroju i chociaż trochę przejmował się twoim losem, podzieliłbym się z tobą tym ostatnim kawałkiem. Przecież wystarczyłoby dla nas obojga, prawda? Przygryzam wargę. Oby szydzenie ze mnie odwróciło jego uwagę od tego, co widzę: że kilka gałęzi dalej zdarzył się cud. Czy to możliwe? Czy oczy mnie nie mylą? Powinnam zaufać intuicji, wbrew wszystkiemu, czego dowiedziałam się do tej pory o Drzewie? Czy raczej w tej sekundzie rzucić się na Marca i wyrwać mu ostatni kawałek owocu, wykorzystując to, że moi przeciwnicy też są wycieńczeni i słabi? Marco, drażniąc się ze mną, wyciąga przed siebie owoc i przybiera szyderczą minę. Zdaję sobie sprawę, że najwyższy czas zdecydować, czy wierzę w legendę, czy raczej zaufam swoim oczom. - Ale tak się składa - ciągnie Marco - że ani trochę nie jestem w łaskawym nastroju, więc sam zjem, co zostało.

193

Gdy robię krok w jego stronę, on połyka resztkę owocu. Jeszcze jeden krok. Marco przeżuwa z zadowoleniem. Patrzę na niego, ale jakbym go nie widziała. W głowie rozbrzmiewają mi słowa Lotos: „Drzewo jest nieskończenie szczodre". Zatrzymuję się. Tracę równowagę, wychylam się do tyłu i spadam na kępę liści zaledwie kilka gałęzi niżej. Marco spogląda na mnie z góry, ostentacyjnie przełyka i rękawem ociera sobie sok z podbródka. Przyglądam im się. Zmienili się, podobnie jak Rafe. Ciągle wyglądają na starszych, ale mają teraz intensywnie świecące aury. Łapią się za ręce i schodzą na ziemię. Traktują mnie jak powietrze, ale mnie jest wszystko jedno. Moją uwagę przykuło coś, czego oni w swojej krótkowzroczności nie zauważyli. Coś, co zupełnie zmienia sytuację. Nowy owoc. Okazuje się, że legenda o tym, jakoby Drzewo Życia rodziło raz na tysiąc lat, kłamała. W miejsce każdego zerwanego owocu pojawia się nowy. Nagle dociera do mnie, co miała na myśli Lotos, mówiąc, że Drzewo jest nieskończenie szczodre. Rozumiem teraz, co znaczy, że wszechświat dostarcza nam wszystkiego, czego potrzebujemy. Jedyne niedostatki to te, które sami wymyślamy. Wspinam się do miejsca, gdzie wisi dojrzały, pełny owoc. Szybko zdejmuję zakrwawioną, poszarpaną koszulkę i zostaję w samym białym podkoszulku bez rękawów, równie zakrwawionym i poszarpanym. Na kolanach rozciągam materiał koszulki i zrywam ten jeden, jedyny owoc. Kładę go na środku prowizorycznego koszyka i czekam. Mam nadzieję, że się nie pomyliłam, że naprawdę jest tak, jak myślę. Kiedy parę minut później na gałęzi pojawia się nowy owoc, zrywam go, uśmiechając się od ucha do ucha. Wkrótce jest nimi wypełniona cała koszulka. Związuję rogi i przerzucam tobołek na plecy.

194

Już zbieram się do zejścia, gdy w pewnej odległości dostrzegam przebijający się przez mgłę gejzer kolorowych, migoczących świateł. Przyglądam mu się z zachwytem. Nie mam pojęcia, skąd się bierze. - Co to może być? - szepczę. Z otwartymi ustami obserwuję świetlne przedstawienie rozgrywające się przed moimi oczyma. Fontanna świateł znajduje się mniej więcej na moim poziomie, czyli bardzo wysoko. To jakiś podniebny pokaz iluminacji. Po chwili do moich uszu wiatr przynosi echa radosnych okrzyków zwycięstwa. To pewnie głos Misy, Marca albo Rafea, a może nawet wszystkich trojga. Nagle dociera do mnie, dlaczego Lotos posłała ich moim śladem. Zdawała sobie sprawę z właściwości Drzewa. Wiedziała, jak jest szczodre, miała świadomość, że nawet jeśli ich trójka zrobi wszystko, by pokrzyżować mi plany, ja i tak dopnę swego. Nie do końca wtajemniczyła ich w to, jakiego rodzaju nieśmiertelności powinni spodziewać się po zjedzeniu owocu, ale pytali przecież o eliksir życia. Nie skłamała, mówiąc, że znajdą go na Drzewie. Może i nie wiedzieli, co ich czeka, ale sądząc po wesołej wrzawie i aurach mieniących się wysoko aż pod niebo, znaleźli coś znacznie lepszego niż to, czego pierwotnie szukali. Znaleźli objawienie prawdy i autentyc zn ą nieśmiertelność. Tę samą, którą trzymam teraz w dłoniach. Nie mogę doczekać się na swoją kolej. Schodzę z Drzewa i rozpoczynam powrotną wędrówkę.

195

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Pierwszą rzeczą, na którą zwracam uwagę po powrocie do Laguna Beach, jest to, że moje rany się zagoiły. Ciało nie jest już podrapane i zakrwawione, rozdarcia na ubraniu zniknęły (choć brud pozostał). Nie zauważyłam tego wcześniej, bo rozemocjonowana przebiegłam ścieżkę z powrotem niczym wicher i w mgnieniu oka unaoczniłam złoty welon. Zaraz potem zauważam pogodę. Jest gorąco. Żar leje się z nieba. O wiele za ciepło na grube skarpety i ciężkie buty górskie, które wciąż mam na sobie. Rozglądam się po zatłoczonych uliczkach centrum naszego miasta. Słońce odbija się od okien wystawowych blaskiem tak jasnym, że jestem zmuszona zamknąć oczy i unaocznić sobie parę ciemnych okularów. Mam cichą nadzieję, że doświadczam zwykłego szoku termicznego, bo w Summerlandzie zazwyczaj jest dosyć chłodno, a upał, jaki panuje wokół, z pewnością stanowi jakąś pogodową aberrację. W głębi duszy czuję jednak, że wcale tak nie jest. Mam okropne przeczucie, że moja mała wycieczka trwała o wiele, wiele dłużej, niż planowałam. W Summerlandzie co prawda czas nie istnieje, ale tutaj, na ziemi owszem. Sądząc po pogodzie, moje dwutygodniowe ferie przeciągnęły się niepokojąco. Prawdopodobnie minęła już Wielkanoc. Nie wróży to nic dobrego. Jeszcze dziwniejsze niż upał jest to, że ni mniej, ni więcej, tylko czuję przyciąganie ziemskie. Mam wrażenie, że jestem cięższa

196

i wolniejsza. To naprawdę przedziwne uczucie. Wiele razy przenosiłam się do Summerlandu i z powrotem, ale nigdy przedtem nie zauważyłam różnicy. A przynajmniej nie tak wyraźnej. Tylko że wcześniej nie spędzałam tam aż tyle czasu. To pewnie dlatego. Szukam po kieszeniach komórki, żeby sprawdzić datę. Poniewczasie przypominam sobie, że przecież jej nie zabrałam, bo w magicznym wymiarze i tak nie ma zasięgu. Zerkam więc na najbliższą wystawę sklepową w poszukiwaniu jakiejkolwiek wskazówki, żeby się zorientować, jaki jest dzień. W zasadzie wystarczyłby mi nawet miesiąc. Niestety, leży tam tylko trochę drogiego sprzętu domowego, na przykład pokryte sztucznym futrem kocie legowisko w kształcie korony. Nic przydatnego. Przerzucam przez ramię zaimprowizowany tobołek. Jest ciężki; to znaczy, że owoce przetrwały podróż. Cieszę się, bo przedmioty unaocznione w Summerlandzie zazwyczaj znikają po dotarciu na ziemię. Ale owoców przecież nie unaoczniłam. Wytworzyło je Drzewo. To dlatego wciąż mam je przy sobie. Ruszam w kierunku księgarni Judea. Postanawiam zajrzeć tam i sprawdzić, co u niego. Przy okazji delikatnie wybadam, którego dzisiaj mamy. Na miejscu nie zastaję jednak Judea, tylko osobę, której nigdy w życiu bym się tutaj nie spodziewała. Staję jak wryta. Za ladą „Mistycznego Księżyca" widzę bowiem gawędzącą z klientką Honor, która właśnie kasuje pokaźne zakupy. Spodziewałam się Judea, Avy, może jeszcze kogoś innego. Ale na pewno nie Honor. Ona, najwyraźniej pochłonięta pracą, zerka na mnie znad kasy, po czym wraca do swoich zajęć. Wstukuje należność, przeciąga kartą po terminalu i pakuje zakupy. Jej twarz nie zdradza najmniejszego zdziwienia, gdy mnie spostrzega. Co innego ja - bez skrępowania wlepiam w nią oczy. Jakiś czas temu Jude postanowił przeprowadzić kurs parapsychologii dla początkujących (ze szczególnym naciskiem na

197

samodoskonalenie i magię). Okazało się, że zgłosiła się tylko jedna osoba - Honor. Po kilku indywidualnych lekcjach Jude zdecydował, że najlepiej będzie zawiesić kurs. Muszę przyznać, że przyjęłam to z ulgą, bo Honor wykorzystywała swoją nowo zdobytą wiedzę do niezbyt szlachetnych celów. Choćby nie wiem jak okropna była Stacia (a jest naprawdę okropna), nie mogłam patrzeć na spisek, jaki uknuły przeciwko niej Haven i Honor. To było zwyczajnie nie w porządku. Ucierpiało przy tym wiele osób. W dodatku kiedy już zajęły miejsce Stacii, wcale nie zachowywały się dużo lepiej. Przeciwnie - naśladowały jej najgorsze zachowania. Ostatnim razem, kiedy widziałam się z Honor i Stacią, ucałowały się i obiecały sobie zgodę, ale tylko dlatego, że to na nich wymusiłam. Nie mam pojęcia, co działo się od tego czasu. Mam cichą nadzieję, że przynajmniej spróbowały zrobić coś sensownego ze swoim życiem, ale obawiam się, że wróciły do jędzowatych wcieleń. Obym się myliła. Klientka zabiera torbę z zakupami i mija mnie w drodze do wyjścia. Honor skrupulatnie chowa paragon do fioletowego pudełka, w którym Jude przechowuje wszystkie kwitki, i w końcu siada na stołku. - No, proszę. - Kręci głową i przygląda mi się uważnie. Ani trochę nie daje po sobie poznać, czy moja wizyta ucieszyła ją, czy zmartwiła. - Co jak co, ale ciebie się tutaj nie spodziewałam. - Jest Jude? - Nie mam ochoty bawić się w jej gierki. Nie potrafię rozgryźć jej zachowania. - Albo Ava? - Daję jasno do zrozumienia, że chętnie porozmawiam z kimkolwiek, byle nie z nią. - Ava niedługo przyjdzie. - Honor nadal przygląda mi się badawczo. Jude tak samo. - Uśmiecha się przelotnie i jakby mimowolnie. Patrząc jej w oczy, podchodzę do lady. Ona wzrusza ramionami, opiera się o ścianę i nadal taksuje mnie wzrokiem. - Od dawna tu pracujesz? - Pytanie, które naprawdę chciałabym zadać, brzmi: „Jaki dziś dzień i miesiąc?". Jude musiał

198

zatrudnić ją na moje miejsce. Kiedy dowiem się, jak dawno się to stało, będę mieć jakieś wyobrażenie, na jak długo zniknęłam. - Od pół roku. Mniej więcej. - Wzrusza ramionami, zakłada za ucho kosmyk włosów z miedzianymi pasemkami, po czym koncentruje się na skórkach wokół swoich paznokci. W tym czasie ja z niedowierzaniem trawię jej odpowiedź. Sześć miesięcy. Sześć miesięcy? Sześć miesięcy! Wnętrze sklepu wiruje mi przed oczyma, aż muszę złapać się lady. Sześć miesięcy, czyli mamy środek maja. Właśnie kończy się drugi semestr ostatniej klasy liceum. Jeżeli nie zastosuję jakiejś karkołomnej magii w gabinecie dyrektorki, czeka mnie powtarzanie klasy. Ciekawe, czy Damen jest w podobnej sytuacji, czy może wrócił na ziemię na tyle wcześnie, że spokojnie zdążył nadrobić wszystkie zaległości, gdy tymczasem ja wyruszyłam na ryzykowną wędrówkę do Drzewa Życia. Chociaż Damen nigdy nie przejmował się szkołą. Zdecydował się do niej pójść tylko z jednego powodu - tym powodem byłam ja. Żyje od tak dawna, że chodzenie do szkoły nie ma dla niego zbyt wiele sensu. Ostatnimi czasy sama myślałam podobnie - jeszcze zanim wyruszyłam w podróż, do szkoły chodziłam w kratkę. Nie znaczy to, że planowałam zupełnie zawalić naukę. Nigdy nie zamierzałam wylecieć z liceum. Owszem, swego czasu wątpiłam w przydatność sprawdzianów, liczenia średnich czy egzaminów na studia. Ale chociaż nieśmiertelni raczej nie mają pożytku z usystematyzowanej edukacji, nigdy nie wyobrażałam sobie, że miałabym w ogóle nie skończyć szkoły. Podrzucanie biretu po rozdaniu dyplomów miało być jedyną normalną rzeczą, której nie skreśliłam ze swojego życia. Teraz najwyraźniej i to wyślizgnęło mi się z rąk.

199

Wzdycham, kręcąc głową, i z wysiłkiem skupiam się na tu i teraz. - No, no... kawał czasu - bąkam, bo nic innego nie przychodzi mi do głowy. - Długo cię nie było. - Honor unosi brwi. -1 jak? Co tam słychać w Summerlandzie? - Rzuca to pytanie tak niewinnym tonem, jakby Summerland był częstym tematem naszych rozmów. Zerka na mnie przelotnie i zaraz wraca do inspekcji swoich skórek, skubiąc zadziorek przy kciuku. Ja zastanawiam się, co powiedzieć, ale w głowie mam pustkę. - Wiem o istnieniu Summerlandu. - Wkłada kciuk do ust i odgryza skórkę. Wreszcie kładzie dłonie na kolana i patrzy mi prosto w oczy. Nigdy tam nie byłam, mimo że próbowałam. - Robi smutną minę. - Dla nowicjuszy to nie bułka z masłem. Jude mówi, że to ty go tam zabrałaś po raz pierwszy. Teraz sam próbuje mnie tam wprowadzić. Na razie nam nie wyszło, ale się nie poddaję. Intensywnie się uczę i czytam na ten temat, ile się da. Jude mówi, że to naprawdę magiczne miejsce. Czy to prawda? Przesuwa wzrokiem po moich brudnych ubraniach, ale ku mojemu zaskoczeniu wcale nie krzywi się krytycznie, jak to miała w zwyczaju. Nie rób takiej zdziwionej miny. Wielka mi tajemnica. - Unosi wysoko brew i wygina kącik ust. - No dobrze, może i powód, dla którego ciągle się tam przenosisz, jest tajemnicą, ale nie samo istnienie Summerlandu. Obiecuję, że nikomu się nie wygadam. O tobie też nie. Bez obaw, Jude już mnie ostrzegł. Jeżeli kiedykolwiek pisnę chociaż słówko, możesz śmiało spuścić mi manto. A teraz wyluzuj, dobra? Niestety, nie jestem w stanie zrobić, o co prosi. Znajduję się na przeciwnym biegunie nastroju relaksacyjnego, bo częstotliwość, z jaką słyszałam słowo „Jude", postawiła mnie w stan pełnej gotowości. „Jude mówi, że to ty go tam zabrałaś po raz pierwszy". „Jude mówi, że to naprawdę magiczne miejsce". „Jude już mnie ostrzegł".

200

Pozornie nie ma nic dziwnego w tym, że Honor o nim wspomina, ale sposób, w jaki wymawia jego imię, wykracza daleko poza relację uczennica - nauczyciel, pracownik - szef. Nie mówiąc już o tym, że wspominała o nim podejrzanie często, niczym dziewczyna, która pod byle pretekstem w co drugim zdaniu wciska imię chłopaka, w którym się podkochuje. - To co, jesteście razem? - rzucam i patrzę jej w oczy. Rozważam w duchu, co o tym sądzę. Z obawą szukam u siebie oznak zazdrości, ale na szczęście stwierdzam, że gryzie mnie co innego. To raczej obawa o Judea. Nie chcę, żeby ktoś go zranił. Od dawna zakochuje się w niewłaściwych dziewczynach, które na koniec łamią mu serce. Jestem tego najlepszym przykładem. Albo Honor zrobiła ogromne postępy w czytaniu w myślach, albo ja po prostu nie potrafię maskować emocji, bo patrzy na mnie i mówi: - Posłuchaj, Ever, wiem, że mnie nie lubisz i mi nie ufasz, ale przez ostatnie pół roku naprawdę wiele się wydarzyło. Nie uwierzyłabyś, jak bardzo się zmieniłam. - Tyle że ostatnim razem, kiedy powiedziałaś coś w tym stylu, okazało się, że jest to zmiana zdecydowanie na gorsze. - Mierzymy się przez chwilę wzrokiem, potem omiatam spojrzeniem całą jej postać. Zauważam, że nie ma już na sobie swoich modnych ciuchów, tylko sięgającą aż po biodra koszulkę z symbolem jin i jang, stare sprane dżinsy, malachitowy pierścionek Judea przytrzymany na palcu środkowym jedwabną nitką, a na stopach - gumowe klapki. Wygląda na to, że nie tylko zdobyła Judea, ale również przypuściła szturm na jego szafę. - To prawda - przyznaje otwarcie. Biorę to za dobry znak. - Chodziło mi o to, że będziesz pozytywnie zaskoczona. Nie jestem już twoim wrogiem, Ever. Szczerze. Pewnie mi nie uwierzysz, ale ja naprawdę się zmieniłam. Mam teraz zupełnie inne podejście do życia. Musisz wiedzieć, że zależy mi na Judzie. Nie zamierzam go skrzywdzić jak ty.

201

Patrzę na nią i czekam, aż dokończy zdanie, które według mnie powinno brzmieć: „Nie zamierzam go skrzywdzić, jak t y najwyra źniej sądzisz". Ale nic podobnego, nie ma zamiaru dodawać nic więcej. Powiedziała dokładnie to, co chciała. I trudno odmówić jej racji. - A Stacia? - Zmieniam temat na coś jeszcze przykrzejszego. - Ona też się zmieniła? Na własnej skórze przekonałam się, jak egoistycznie i niemądrze potrafi zachowywać się Stacia. Przypominam sobie, jak ciężko było przekonać ją, żeby przeprosiła za okropności, których się dopuściła. Ale przecież cuda się zdarzają. Nigdy nie jest za późno, żeby zmienić swoje życie o 180 stopni - na lepsze. Przynajmniej tak słyszałam. Honor nie ma jednak złudzeń co do charakteru swojej przyjaciółki. - No cóż. Nad Stacią jeszcze pracujemy - przyznaje ze śmiechem. Ale jest o wiele lepiej niż kiedyś. To już coś, prawda? A skoro Jude mnie lubi, Ava mi ufa, to może i ty mogłabyś... przynajmniej mnie zaakceptować, co? I zobaczymy, co z tego wyniknie. - A w czymże to Ava ci tak ufa? Oprócz tego, że dopuściła cię do prowadzenia sklepu, ma się rozumieć? Nagle rozlega się dzwonek. Honor wstaje i całą swoją uwagę w jednej chwili przenosi na wchodzącego do sklepu klienta. - Poprosiła mnie na przykład, żebym zdobyła dla Damena różne rzadko spotykane zioła. Ma to chyba coś wspólnego z jakimś antidotum, które przygotowuje. - Unosi brew, pozdrawia klienta i zwraca się z powrotem do mnie: - Tak się akurat składa, że przywieziono je przed godziną. Są tutaj. - Sięga pod ladę i wyciąga niewielkie, skromne zawiniątko, po czym kładzie je przed sobą. - Miałam właśnie do niego dzwonić, żeby po nie przyjechał, ale skoro tu jesteś, to może ty je zabierzesz? Chyba dawno się nie widzieliście, co? Gapię się na paczuszkę. Serce mi wali i czuję, jak zaciska mi się gardło. Zdaję sobie sprawę, że patrzy na mnie wyczekująco.

202

- Jaki dzisiaj jest dzień? - Niedziela. Czemu pytasz? - Patrzy na mnie zdumiona. - Niedziela... - Dwudziesty czwarty maja. Wychodzi zza lady i kieruje się ku klientowi. Chowam kubek głęboko w przedniej kieszeni i wychodzę.

203

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIĄTY Nie idę do Damena. Mam taki zamiar, ale najpierw muszę wyjaśnić pewne sprawy. Unaoczniam sobie samochód i jadę do Judea. Chcę go złapać, zanim wyruszy do sklepu. Nieomal wjeżdżam w tył jego jeepa, kiedy cofa z podjazdu na ulicę. - Ever? - Zauważa mnie w bocznym lusterku, gwałtownie hamuje i wyskakuje z kabiny kierowcy. Patrzę na niego szeroko otwartymi oczyma. Wygląda zupełnie inaczej, niż kiedy widzieliśmy się ostatnim razem. Ogolił głowę. Bez plątaniny złotobrązowych dredów trudno go rozpoznać. A jednak spojrzenie intensywnie lazurowych oczu jest znajome. Nie mówiąc o fali spokojnej energii, która przeze mnie przepływa i otula mnie całą tak samo, jak przez ostatnie kilkaset lat. Jude niepewnie przesuwa dłonią po ostrzyżonej czaszce i patrzy prosto na mnie. - Pomyślałem, że pora na zmianę, ale sądząc po twojej minie, chyba powinienem je znowu zapuścić. Wysiadam z samochodu i próbuję nie przyglądać mu się tak bezczelnie. Wygląda świetnie, wręcz rewelacyjnie, ale trudno mi przyzwyczaić się do nowości. - Nie, coś ty. - Uśmiecham się promiennie i kręcę głową. - Zostaw. Po co wracać, skoro można iść do przodu? Przez chwilę nic nie odpowiada, tylko przesuwa po mnie wzrokiem. Wreszcie przerywa ciszę: - Wyglądasz, jakbyś zderzyła się z ciężarówką. - Wskazuje moje złachmanione ubrania. - Ale udało ci się, tylko to się liczy.

204

Dobrze cię widzieć, Ever. - Z jego tonu i błysku w oczach wyczytuję, że tym razem mówi to najzupełniej szczerze. Moja obecność już nie łamie mu serca. - Ciebie też. - Znowu się uśmiecham, bo chcę mu pokazać, że ja także naprawdę się cieszę. Stoimy naprzeciwko siebie, a dookoła nas narasta cisza. Ale nie jest to cisza pełna zakłopotania, tylko taka, jaką dzieli dwoje ludzi, którzy doświadczyli czegoś tak niezwykłego, że nie da się tego ubrać w słowa. - Kiedy wróciłeś? - Zastanawiam się, czy on też przepadł na całe miesiące. Jude patrzy na mnie i marszczy brwi. - Dawno temu. O wiele wcześniej niż ty. Zamierzałem cię szukać, ale Lotos mnie powstrzymała. Ostrzegła, żebym nie mieszał się w twoje sprawy. - Jude wskazuje drzwi, dzwoniąc kluczami. - Wejdziesz do środka? Zaciskam usta. Oczyma wyobraźni widzę „środek", o którym mówi Jude. Kuchnia, gdzie kiedyś zmywałam mu naczynia, wysłużone krzesło, na którym zwykłam siadać, stare drzwi przerobione na stolik do kawy, przykryta brązowym sztruksowym pokrowcem kanapa, na której wyznał mi, co do mnie czuje... - Nie, chciałam... - Patrzę na niego, ciężko przełykam ślinę i zaczynam od nowa: - Chciałam tylko sprawdzić, czy wróciłeś bezpiecznie z Summerlandu... i... - Wzruszam ramionami i rozglądam się dookoła. Piwonie znów zakwitły. Na sztywnych zielonych łodygach tkwią duże, puchate kulki w intensywnych odcieniach różu i fioletu. - Widzę, że wszystko w porządku, więc... Ale on nie zamierza puścić mnie tak łatwo. Nie pozwoli mi na unik. - Chcesz o tym pogadać? - Jego wzrok zdradza, że to on bardzo by tego chciał, jeżeli tylko ja się zgodzę. Myślę sobie, że owszem, moglibyśmy to przedyskutować, tylko po co?

205

Nad czym tu jeszcze debatować? Wiemy już wszystko. Sami przeżyliśmy na nowo wydarzenia z naszej przeszłości. Po co więc mielibyśmy teraz wałkować to jeszcze raz? Kręcę głową i wbijam wzrok w ziemię. Jude ma na nogach swoje brązowe gumowe klapki, a ja - zabłocone buty górskie. Wreszcie podnoszę na niego oczy. - Wydaje mi się, że to teraz zupełnie niepotrzebne, nie sądzisz? On wzrusza ramionami, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Chociaż pewnie poczułeś ulgę - dodaję - kiedy okazało się, że wcale mnie przez te wszystkie lata nie kochałeś. Jude przekrzywia głowę, nieco zdezorientowany tym, co powiedziałam. - Chodzi mi o to, że teraz nareszcie widać jasno, dlaczego próbowałeś nas z Damenem rozdzielić: żeby nie uczynił mnie nieśmiertelną. Chciałeś go powstrzymać przed tym, czego nie udało mu się zrobić w naszym pierwszym życiu, kiedy byliśmy Heathem, Alrikiem i Adeliną. - Naprawdę tak uważasz? - Jude pochyla się w moją stronę i przeszywa spojrzeniem, a ja kiwam nerwowo głową, przełykam ślinę i drapię się w rękę. Nie rozumiem, dlaczego w ogóle poruszyłam ten temat; osiągnęłam jedynie to, że poczułam się nieswojo. Na szczęście Jude, widząc moje zakłopotanie, szybko zmienia przedmiot rozmowy. - To jak, udało ci się? Dotarłaś do kresu podróży? Znalazłaś Drzewo? - Tak - szepczę przejęta. W wyobraźni widzę Drzewo w całej okazałości. Chcę podzielić się z Jude em tym przeżyciem; istnieje tylko jeden sposób, by to zrobić. - Zamknij oczy. - On natychmiast wykonuje moje polecenie. - I otwórz umysł. - Kładę ręce po obu stronach jego twarzy. Pod dłońmi wyczuwam wystające kości policzkowe, teraz, po metamorfozie, jakby jeszcze wyraźniej wyrzeźbione. Opuszkami odszukuję lekkie wgłębienie na skroniach i naciskam w tym miejscu. Przekazuję mu w myślach całą niewiarygodnie piękną scenę. Pokazuję mu Drzewo dokładnie tak, jak je zapamiętałam, cudowne i majestatyczne.

206

- O rany - mówi Jude i wzdycha. - To musiało być... n aprawd ę coś . - Patrzy na mnie zachwycony. Kiwam głową i chcę zdjąć dłonie z jego twarzy, on jednak mocno je przytrzymuje. - Muszę już iść. - Próbuję się odsunąć, ale on trzyma mnie jeszcze bardziej stanowczo. - Ever... Doskonale znam ten pełen cierpienia ton. Patrzę na niego. Ma na sobie dopiero co wyprany podkoszulek i dżinsy; z jego skóry bije zapach mydła, świeżego powietrza i oceanu. Wiem, że postarał się tak dla Honor, nie dla mnie. - Jesteś szczęśliwy, Jude? - Mam gorącą nadzieję, że nocna gwiazda spełniła moje życzenie i dała mu szczęście, a przynajmniej, że wszystko ku temu zmierza. Jude patrzy na mnie przeciągle. Tak długo, jakby wcale nie zamierzał odpowiedzieć na moje pytanie. W końcu jednak opuszcza ręce i wciska je w kieszenie. - Pracuję nad tym. - Wzrusza ramionami. - Chyba niewiele mi brakuje. A ty? Otwieram usta, żeby wykręcić się jakąś oględną, wymijającą odpowiedzią, taką, jakiej zwykle udziela się na konwencjonalne pytania typu „Jak się masz?" Po chwili jednak dochodzę do wniosku, że skoro Jude odpowiedział mi szczerze, to ja powinnam zrobić to samo. Nie oznacza to oczywiście, że wiem, co powiedzieć. Muszę przyznać, że od dłuższego czasu nie zastanawiałam się nad własnym szczęściem. Owszem, przeszłam wszystkie napotkane po drodze próby. Wypełniłam swoje przeznaczenie. Wygląda na to, że pod pewnymi względami zrealizowałam się w stu procentach. Nie da się jednak ukryć, że brakuje bardzo ważnej części składowej mojego szczęścia. A właściwie dwóch: jednej superważnej, drugiej tylko trochę mniej. Zamierzam się nimi zająć, kiedy tylko pożegnam się z Judem.

207

- Mnie też niewiele brakuje - mówię w końcu i uśmiecham się przelotnie. - Coś mi mówi, że jestem tuż-tuż. Zaczynam odwracać się ku samochodowi. - Ever, zaczekaj. - Jude łapie mnie za ramię. Spoglądam na niego. - Chciałem ci tylko powiedzieć, że... nie masz racji. Mrużę oczy. Nie mam pojęcia, o czym mówi. - To nieprawda, że tylko o to mi chodziło. Nie tylko. Przede wszystkim próbowałem pokrzyżować Damenowi plany, bo mnie samemu na tobie zależało. I nadal zależy. - Wzrusza ramionami i próbuje się roześmiać, ale najwyraźniej nie jest mu do śmiechu. - Pamiętasz, co mi powiedziałaś, kiedy się poznaliśmy? Marszczę czoło. Czego to ja wtedy nie mówiłam. Urządziłam mu niezły seans czytania z dłoni i podsumowałam całą jego przeszłość, a przynajmniej tę najmniej odległą. - Powiedziałaś, że mam tendencję do zakochiwania się w zupełnie niewłaściwych dziewczynach. A więc o to chodzi. - Rzeczywiście. Miałaś rację. - Znowu się śmieje, tym razem nieco pogodniej, z optymizmem. - Skąd mogłaś wiedzieć, że cały czas zakochiwałem się w jednej i tej samej dziewczynie. W tobie. Przełykam gulę w gardle. Coś niepokojąco ściska mnie w żołądku. - Zawsze liczyłaś się tylko ty. - Patrzy na mnie ze smutkiem. Powoli odwracam się do samochodu. Nie mam pojęcia, jak się zachować, ale na szczęście Jude rozładowuje atmosferę. - To co myślisz o Honor? Przez chwilę patrzymy sobie w oczy. - Tak serio? Jude przytakuje i przesuwa dłonią po głowie tak samo jak wtedy, gdy miał tam jeszcze zwoje dredów. Teraz jego dłoń nie znajduje punktu zaczepienia i opada z powrotem. - Powiedziałaś mi wtedy, że jeśli jestem na tyle niemądry, że pytam, to ty będziesz na tyle niemądra, że mi odpowiesz.

208

- Śmieje się szeroko. - Tak, serio. A co mi tam. Dawaj. Co myślisz o Honor? Albo inaczej: jaką widzisz przed nami przyszłość? Mamy w ogóle jakąś przyszłość? Wyciąga w moją stronę otwartą dłoń, żebym powiedziała mu, co widzę. Wiem, że muszę tylko opuścić tarczę, przycisnąć palec do jego skóry i cała przyszłość, łącznie z tym, czego prawdopodobnie wcale nie chce wiedzieć, stanie przede mną otworem. Przesuwam się lekko ku niemu i już mam go dotknąć, gdy przypominam sobie słowa wypowiedziane kiedyś przez Damena. Idealnie pasują do sytuacji. - Nie można oszukiwać na egzaminie z życia. - Obracam się na pięcie, wsiadam do samochodu i odjeżdżam.

209

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Następny przystanek to dom Sabinę. Jest późne niedzielne popołudnie, istnieje więc spora szansa, że ją zastanę. Może nawet z Munozem. Im bardziej zbliżam się do jej ulicy, tym bardziej mam nadzieję, że w domu będzie Munoz. Chociażby dlatego, że chyba jest przynajmniej trochę po mojej stronie. Może będę mogła liczyć na jego pomoc w przekonywaniu Sabinę, że mówię prawdę. Oszałamiającą, zadziwiającą prawdę, którą tak zawzięcie wypiera. I którą najpewniej dalej będzie podważać, choćbym przedstawiła jej niepodważalne dowody. Jestem gotowa zrobić wszystko, by ją przekonać, chociaż w głębi duszy obawiam się, że będę potrzebować do tego celu sędziego oraz dwunastoosobowej ławy przysięgłych z kilkoma awaryjnymi ławnikami. Tak czy inaczej, przydałoby się wsparcie Munoza. Byłoby wówczas dwa na jednego. Przewaga liczebna. Podjeżdżam pod bramę. Na mój widok strażniczka wytrzeszcza oczy i przygląda mi się z niedowierzaniem. Dopiero po chwili pokazuje dłonią, żebym wjechała. Jej zaskoczenie sprawia, że jeszcze dotkliwiej odczuwam ciężar winy z powodu tak długiej nieobecności. Wtaczam się na podjazd. Podwórko przed domem przechodzi właśnie metamorfozę. Wiosna, której w tym roku nie widziałam, zmienia się w lato, którego mam nadzieję być świadkiem od początku do końca. Minęło tyle czasu, czuję się coraz podlej.

210

Poczucie winy osiąga zenit w chwili, gdy staję przed drzwiami i naciskam dzwonek. Kiedy Sabinę mi otwiera, na jej twarzy malują się po kolei wręcz komiksowe miny. Na początku jest zdziwienie. Potem kompletne osłupienie, które zaraz zamienia się w niedowierzanie, przebłysk nadziei, głębokie oburzenie i wreszcie poważną troskę, gdy Sabinę przygląda się moim zdartym butom górskim, zabłoconym dżinsom i brudnemu białemu podkoszulkowi. Zupełnie zapomniałam unaocznić sobie inne ubranie. - Gdzie byłaś? - W jej głosie wściekłość miesza się z ciekawością. Lustruje mnie błękitnymi oczyma. - Nawet gdybym ci powiedziała, i tak byś nie uwierzyła. - Moje słowa są o wiele bardziej prawdziwe, niż wyobraża sobie Sabinę. Zakłada ręce na piersi i zaciska usta w ponurą linię. - Przekonajmy się - rzuca hardo. Doskonale znam ten jej nastrój. To rozgniewana Sabinę. Sabinę przekonana o własnej nieomylności. Sabinę przedstawiająca ultimatum, które zmusiło mnie do odejścia. Zerkam ponad jej ramieniem w poszukiwaniu Munoza. Wiem, że jest w domu, bo na podjeździe stoi jego srebrna toyota. Po chwili z wielką ulgą zauważam, jak wyłania się z salonu. Na jego twarzy malują się podobne emocje, może z wyjątkiem oburzenia i troski. To chyba dobry znak. - O niczym innym nie marzę. - Staram się nadać głosowi spokojny, bezkonfliktowy ton. Wiem, że Sabinę wysłucha mnie, tylko jeżeli będę trzymać emocje na wodzy. - Właśnie po to tutaj przyszłam. Zamierzam wszystko ci opowiedzieć. Ale trochę to zawiłe, więc najlepiej by było, gdybyś zaprosiła mnie do środka. Policzki płoną jej z oburzenia. Moja bezczelność wręcz zwala ją z nóg. Najpierw całe miesiące nie daję znaku życia, a potem ni stąd, ni zowąd pukam do drzwi i oczekuję, że mnie wpuści.

211

Mimo że obiecałam sobie nie podsłuchiwać jej myśli, chcąc nie chcąc, słyszę, co krąży w jej głowie. Chociaż właściwie nie muszę się specjalnie wysilać, żeby to usłyszeć - jej energia buzuje dokoła, iskrząc się wściekle. A jednak otwiera szeroko drzwi, gestem zaprasza mnie do środka i idzie za mną do salonu. Ja siadam na jednym z solidnych, miękkich foteli, a Sabine i Munoz na stojącej naprzeciwko kanapie. - Czego się napijesz? - pyta oschle i z powrotem wstaje. Nie do końca radzi sobie ze swoją nagromadzoną energią, nie jest też pewna, jak zachować się w obliczu mojego nieoczekiwanego powrotu. Wchodzi więc w rolę, którą dobrze zna: rolę pani domu. - Poproszę wody. Sabine ściąga brwi. Przyzwyczaiła się, że pijam wyłącznie eliksir. Nie wie, że od zażycia ostatniej porcji minęło już pół roku. - Wystarczy woda. Dzięki - dodaję. Cofam się w fotelu i krzyżuję nogi w kostkach. Sabine znika w kuchni, a Munoz sadowi się wygodniej na kanapie, opierając ramiona o poduszki. Widać, że jest w pełni zrelaksowany i czuje się u siebie. - Nie spodziewaliśmy się twojej wizyty. - W jego głosie wyczuwam ostrożność. Jest trochę niepewny, co oznacza moja obecność i co sprawiło, że do nich przyszłam. Rozglądam się po pokoju. Z ulgą stwierdzam, że wygląda tak jak zawsze, pomimo że tyle innych rzeczy się zmieniło. Potem zerkam na swoje obdarte ubranie i pospiesznie unaoczniam na sobie nowy, czysty strój. - Ever - szepcze Munoz, żeby nie usłyszała go Sabine. - To chyba nie jest najlepszy pomysł... Spuszczam wzrok na swoją nową niebieską sukienkę i beżowe skórzane sandały. Wzruszam ramionami. - Proszę pana - mówię, bębniąc palcami o podłokietnik - być może będę potrzebowała pańskiej pomocy. Proszę

212

mi zaufać. Nie przyszłam tu po to, żeby się kłócić czy jeszcze pogarszać sytuację. Chcę po prostu wyjaśnić parę spraw, zanim będzie za późno. Munoz spogląda na mnie zaniepokojony i już ma domagać się wyjaśnień, gdy do pokoju wraca Sabinę. Wręcza mi szklankę wody i siada u jego boku. Krzyżuję i rozkrzyżowuję nogi, wygładzam dłonią pofałdowany dół sięgającej mi do kolan sukienki. Wszystkie te mało subtelne gesty mają jeden cel: zwrócić uwagę Sabinę, że mam na sobie inny strój niż zaledwie chwilę wcześniej. Chcę ją sprowokować, żeby powiedziała coś na ten temat, może zapytała, jak to się stało. Niestety, nadal ciężko przebić się przez jej mur zaprzeczenia. Ciężko, ale warto spróbować. Nie mogę myśleć, że to niemożliwe. Przecież właśnie po to tu przyszłam - żeby ją przekonać. Stawiam więc wszystko na jedną kartę. - Tęskniłam za tobą - mówię, patrząc jej w oczy. Ona wierci się niespokojnie, przytakuje i przysuwa bliżej Munoza, który obejmuje ją, po czym delikatnie i krzepiąco ściska za ramię. Niestety, jedyna odpowiedź, na jaką zdobywa się Sabinę, brzmi: - To jak, powiesz, gdzie się podziewałaś? Zaskoczona jej reakcją, zaciskam usta. Dochodzę do wniosku, że pewnie zbyt wiele kosztowałoby ją przyznanie, że ona także za mną tęskniła. Ale nie szkodzi. Ja to wiem, nawet jeśli ona nie chce tego przyznać. Zdradza to jej aura - nadal wściekle czerwona, ale gdzieniegdzie przebłyskująca na różowo. Tylko ludzie kłamią. Aury zawsze mówią prawdę. - Byłam w Summerlandzie. - Patrzę to na Sabinę, to na Munoza. - W Santa Barbara? - Ciotka przygląda mi się podejrzliwie. - Nie, nie mam na myśli tej plaży w Santa Barbara - wyjaśniam pospiesznie. - Chodzi mi o prawdziwy Summerland.

213

Magiczny wymiar, który istnieje pomiędzy naszym światem a zaświatami. Munoz napina się czujnie. Jest przygotowany na najgorsze. Sabinę robi kwaśną minę i mruży oczy. - Nie rozumiem - rzuca. Przesuwam się na sam brzeg fotela. - Wiem. To oczywiste, że nie rozumiesz. Przecież nigdy w życiu o tym miejscu nie słyszałaś. Ja zareagowałam podobnie. Bardzo długo po prostu nie przyjmowałam tego do wiadomości. Zapierałam się rękami i nogami. Domyślam się, że dla ciebie to jeszcze trudniejsze, bo nie lubisz, gdy narusza się twoją skorupę bezpieczeństwa. Niechętnie wierzysz w rzeczy, których nie zobaczysz na własne oczy. Ale pomimo oporu, jaki napotykam, postanowiłam cię wtajemniczyć, bo nie mam już siły prowadzić z tobą tej gry. Nie mam siły dłużej cię okłamywać i ukrywać przed tobą mojego życia. I, co najważniejsze, nie mam już siły za wszelką cenę odgrywać kogoś innego, niż jestem, tylko po to, żebyś mogła wierzyć w to, w co wierzyć ci najwygodniej. - Na chwilę przerywam, by dać jej możliwość odpowiedzi. Ona jednak siedzi z twarzą nieruchomą niczym kamień. - Przez pierwsze dwa tygodnie byłam u Damena. Wiem, że ci o tym powiedział. Pewnie nawet nie podejrzewasz, że obiecałam sobie już do ciebie nie wrócić. Po skończeniu szkoły zamierzałam wyprowadzić się gdzieś bardzo daleko. Nigdy byśmy się już nie zobaczyły. Nie chodziło o to, że czułam się urażona albo że chciałam cię ukarać. Wbrew temu, co pewnie sądzisz, naprawdę nie miałam ci nic za złe. Postanowiłam odejść na zawsze, ponieważ byłam przekonana, że to ułatwi nam obydwu życie. Ale teraz sytuacja zmieniła się diametralnie... a przynajmniej na to się zanosi. - Z trudem przełykam ślinę. Zerkam na Munoza, który kiwa zachęcająco głową. - Ale zanim ta wielka zmiana nastąpi, chciałabym wyjaśnić sobie z tobą kilka spraw. Zamierzam podjąć ostatnią próbę przekonania cię, żebyś uwierzyła.

214

- Uwierzyła w co? - pyta, lecz jej wojowniczo uniesiona brew i hardy ton zdradzają, że doskonale wie, o czym mówię. - Chciałabym, żebyś uwierzyła, że nie jestem jakąś żałosną, zabiegającą o uwagę wszystkich nastolatką, tak zdruzgotaną rodzinną tragedią, że wymyśliła sobie magiczne moce. Nie jestem żyjącą z oszustwa iluzjonistką. Musisz w to uwierzyć, ponieważ to prawda. Mam paranormalne moce. Słyszę myśli innych. Wystarczy, że kogoś dotknę, a staje mi przed oczyma cała jego przeszłość. Widzę aurę i potrafię porozumiewać się z duchami ludzi, którzy nie spieszą się z przejściem na drugą stronę. W dodatku jestem nieśmiertelna. Milknę, żeby Sabine miała czas poukładać sobie wszystko, co właśnie usłyszała. Kiedy jej aura zaczyna jarzyć się intensywnie, wiem, że moje słowa do niej dotarły. Jestem nieco zdziwiona, że z jej nosa i uszu nie bucha dym. - Pamiętasz ten czerwony napój, który często piję? - Przechylam głowę i przyglądam jej się uważnie. - To właśnie jest eliksir nieśmiertelności. Całe stulecia ludzie usiłowali go stworzyć. Damen poznał jego skład sześćset lat temu. - Ever, jeżeli sądzisz... - Sabine kręci głową. Jest tak wściekła, że nie potrafi wyartykułować zdania. Kończy je jednak w głowie; tym razem zaglądam do jej myśli. Pomoże mi to udowodnić, że mówię prawdę. Patrzę prosto na nią. - Nie, nie sądzę, że zamierzasz choćby na sekundę uwierzyć w tak nonsensowne, naciągane bajki. - Cedzę pomyślane przez Sabine słowa. Ona ze zdumienia otwiera coraz szerzej oczy, ale szybko otrząsa się z szoku. Tłumaczy sobie, że jej myśli były łatwe do przewidzenia. Może i były, ale na tym nie koniec. - Jeżeli nadal nie jesteś przekonana, to spróbuję czegoś innego. Udowodnię ci, że nie jestem jakąś porąbaną szarlatanką, ale ostrzegam, że pójdę na całość i zademonstruję ci absolutnie wszystko, co potrafię. Pewnie powinnam była to zrobić już dawno, ale żadna z nas nie była na to jeszcze gotowa. Ale teraz

215

nadszedł właściwy moment. Ja jestem gotowa i założę się, że ty także. Co do pana Munoza - spoglądam na niego - to jest wtajemniczony od jakiegoś czasu. Sabine spogląda na Munoza błagalnie. On jednak wzdycha i przytakuje. - To wszystko prawda. Sabine, kochana, Ever nie kłamie. Dysponuje wprost niewiarygodną mocą. Bardzo cię proszę, daj jej szansę. Słuchaj i patrz z otwartym umysłem. Będziesz zachwycona tym, co ci pokaże. A jeżeli zdecydujesz się nadal nie przyjmować tego do wiadomości... Patrzy na nią z nadzieją, że tak jednak nie będzie. - Wybór należy, rzecz jasna, do ciebie, ale może warto poszerzyć horyzont i zobaczyć świat, o którym ci się nawet nie śniło. Sabine obserwuje mnie bacznie, krzyżuje ramiona i zakłada nogę na nogę. W mowie ciała to oczywisty znak nieżyczliwości. - Na początek zastanów się, co miałam na sobie, kiedy otworzyłaś mi drzwi. Zerka na mnie, ale nic nie mówi, tylko najeża się jeszcze bardziej. - To samo co teraz? - pytam więc. Sabine wierci się nerwowo, ale nadal milczy. Dobra i choćby taka namiastka odpowiedzi. - Czy raczej to? - Unaoczniam na sobie brudny strój, w którym tutaj przyszłam. Ze strony Sabine nadal cisza. - A może to? - Unaoczniam suknię z ciemnozielonego jedwabiu, taką samą jak ta, którą mam na sobie w scenach z życia zepsutej londyńskiej damy Chloe. Postanawiam w niej zostać. Siedzę przed Sabine ubrana w toaletę sprzed wieków. Mam nadzieję, że tym razem coś powie, ale najwyraźniej nie zamierza rozstawać się z przekonaniami, do których tak się przywiązała. - Moje moce nie ograniczają się tylko do zmiany ubrań. Równie łatwo mogę sprawić, że w tym pokoju zjawi się słoń. - Zamykam oczy i unaoczniam słonia. Z trudem opanowuję wesołość, gdy widzę, jak Sabine stara się mimo wszystko zachować

216

zimną krew. Jest całkowicie zasklepiona w swoich poglądach i udaje, że nie widzi trąby, którą słoń macha tuż przed jej twarzą. - Potrafię unaocznić kwiaty. - Na stoliku pojawia się pęk jaskrawożółtych żonkili. A także drogie kamienie. - Zamykam oczy, a gdy je otwieram, Sabine tonie w diamentach, rubinach i szmaragdach, lecz mimo to jej twarz pozostaje nieruchoma. - Jestem w stanie unaocznić samochody, łodzie, domy, właściwie wszystko, co ci przyjdzie do głowy. Nic nie jest niemożliwe. No, może z wyjątkiem ludzi. Człowieka nie można unaocznić, bo ma duszę. Chyba że samą cielesną powłokę. Raz unaoczniłam sobowtóra Orlanda Blooma. - Uśmiecham się na to wspomnienie i na myśl o reakcji Damena. - Ale choćbym starała się nie wiem jak bardzo, nie jestem w stanie sprawić, żebyś uwierzyła w to, co widzisz. Nazywa się to wolna wola i masz nad nią władzę tylko ty. Sabine unosi gniewnie podbródek i mruży oczy. - Ever, nie wiem, do czego to wszystko prowadzi. - W jej głosie słychać strach. - Ale przestań! Natychmiast przestań z tymi... - Szuka właściwego słowa. - Z tymi magicznymi sztuczkami! Wygląda na zupełnie wstrząśniętą, więc szybko spełniam jej prośbę. Kiwam głową i mrugam na każdy z unaocznionych przedmiotów. Wkrótce znikają, wszystko wraca do normy. Łącznie z moim strojem - z powrotem mam na sobie wygodny oraz znacznie mniej wytworny zestaw: niebieską sukienkę i beżowe sandały. Patrzę jej w oczy. Wygląda na to, że idzie trudniej, niż przypuszczałam, ale nie zamierzam się poddawać. Mam w rękawie jeszcze parę asów. - To nie wszystko. - Kiwam głową i unaoczniam nóż o wysadzanej drogimi kamieniami rękojeści. Przysuwam go do otwartej, uniesionej dłoni. - Wiem, że robi ci się słabo na widok krwi, ale obiecuję, że to potrwa tylko chwilę. Wbijam czubek ostrza w środek dłoni i przeciągam nim w poprzek. Z gardła Sabine wyrywa się cichy okrzyk. Z przerażeniem na twarzy przygląda się strugom krwi, które wypływają

217

z mojej ręki, plamią mi sukienkę i tworzą małą kałużę na dywanie, aż nagle... Nóż znika. Na mojej dłoni nie ma śladu rany. Cała krew wyparowała. Trzeba powiedzieć, że wyszło dosyć sugestywnie, ale mimo wszystko trochę mi głupio. Czuję się, jakbym występowała w jakimś krwawym cyrku. - Posłuchaj. - Patrzę to na Sabinę, to na Munoza, który nie próbuje nawet zamaskować przerażenia wywołanego tym zajściem. - Mogłabym tak godzinami. Jeżeli będzie trzeba, pokażę ci cały mój repertuar sztuczek. Ale wystarczy, że uwierzysz w prawdziwość tego, co właśnie zobaczyłaś. Na pewno czujesz się z tym nieswojo i marzysz, żeby odwrócić wzrok, udawać, że niczego nie widziałaś. Jednak wtedy wcale nie stanie się to mniej rzeczywiste. Sabinę, przykro mi, że muszę ci to robić. Uwierzysz czy nie, to w stu procentach twoja decyzja. Biorę pod uwagę ewentualność, że choćbym stawała na głowie, ty i tak nie zaakceptujesz tego, co ci pokazuję. Ale posłuchaj: owszem, to od ciebie zależy, czy mi uwierzysz. Jednak jeśli chcesz mnie jeszcze kiedyś zobaczyć, jeżeli chcesz mieć ze mną jakikolwiek kontakt, to musisz pokonać swoje głębokie uprzedzenia i zaakceptować mnie taką, jaka jestem. Nawet to, co ci się we mnie nie podoba albo cię przeraża. Bo ja właśnie taką strategię obrałam z tobą. W tobie lęk wzbudziły moje magiczne sztuczki; ja z kolei mam problem z niektórymi twoimi cechami: przekonaniem o własnej nieomylności, oślim uporem, skłonnością do lekceważenia mnie zamiast wysłuchania, co mam do powiedzenia. A mimo to wolę przyjąć cię z całym dobrodziejstwem inwentarza, niż pozbyć się ciebie z mojego życia. Przychodząc tu, miałam nadzieję, że będziemy potrafiły spotkać się w pół drogi. Ale, tak jak mówiłam, wybór należy do ciebie. Cokolwiek zdecydujesz, pogodzę się z tym. Opieram się w fotelu. Z Sabinę powoli wyparowuje złość, a jej aura opada niczym sflaczały balonik.

218

- Od jak dawna taka jesteś? - pyta w końcu. Patrzę na nią uważnie. Chyba doszła do wniosku, że taka się już urodziłam - wybryk natury. Pewnie sądzi, że to dlatego ja jedna przeżyłam wypadek, w którym zginęła moja rodzina. - Ja też zginęłam w wypadku - wyjaśniam szybko. - Przeszłam przez tak zwane doświadczenie śmierci, chociaż było to coś więcej niż tylko doświadczenie. Pan Munoz pewnie wie co nieco na ten temat, bo sporo o tym czytał. Sabinę zerka pytająco na Munoza, który przytakuje i wzrusza ramionami. - Tylko że zamiast - tak jak mama, tata i Maślanka - przejść na drugą stronę, moja dusza pozostała na niesłychanie pięknej łące zwanej Summerlandem. Właśnie wtedy Damen znalazł koło samochodu moje ciało i przywrócił mnie do życia eliksirem. - A Riley? - Sabinę otwiera szeroko oczy i pochyla się, przygotowana na najgorsze. - Riley przez jakiś czas była w zawieszeniu - odpowiadam wymijająco. - Jak to? Wzdycham. - Pomiędzy naszym światem a Summerlandem. Zaczęła mnie odwiedzać, kiedy byłam w szpitalu. Po przeprowadzce tutaj widywałam ją koło domu prawie codziennie. W końcu udało mi się ją namówić, żeby pożegnała się z życiem na ziemi i przeszła na drugą stronę. Teraz odwiedza mnie czasami we snach, ale nie widuję jej już na jawie. Nie jestem w stanie zobaczyć tych, którzy przeszli na drugą stronę. Ich energia wibruje zbyt szybko. Chociaż mój kolega ją widział... Przerywam i przypominam sobie, jak Jude bezskutecznie próbował pokazać mi Riley. - Mówi, że wszystko u niej dobrze. A nawet lepiej niż dobrze. Jest szczęśliwa. Tak samo jak mama, tata i Maślanka. Czują się bardziej żywi niż kiedykolwiek przedtem. - Patrzę na Sabinę znacząco. To, że ich nie widzimy, nie znaczy, że nie istnieją. Dusza jest wieczna. To jedyna prawdziwa nieśmiertelność.

219

Nie wiem, która część mojej opowieści nareszcie do niej dotarła, ale zanim się obejrzałam, Sabinę chlipie w koszulkę Munoza. Drżą jej ramiona, a on głaszcze ją po obciętych na pazia jasnych włosach i po plecach, szepcząc słowa wsparcia i pocieszenia. Po chwili Sabinę bierze się w garść. Jest gotowa na dalszy ciąg rozmowy. Siedzę w milczeniu. Doskonale wiem, jak się czuje. Pamiętam, jak pierwszy raz zobaczyłam ducha mojej siostry. Wmawiałam sobie, że to przecież niemożliwe. Przypomina mi się też, jak potraktowałam Damena, kiedy na szkolnym parkingu zdradził mi, kim jestem: okrutnymi, zrodzonymi ze strachu słowami skreśliłam go wtedy ze swojego życia. Nie miałam odwagi stawić czoła prawdzie, na którą zupełnie nie byłam przygotowana. Nie różnimy się z Sabinę aż tak bardzo. Na własnej skórze przekonałam się, jakie to uczucie, kiedy świat staje na głowie. Po dłuższej chwili odzywam się: - Przykro mi, że wrzuciłam cię na głęboką wodę. Wiem, że trudno się z tym oswoić. Ale chciałam wyjaśnić ci to wszystko, zanim... Ciotka unosi głowę i spogląda na mnie zapłakanymi oczyma. - Zanim wrócę do normalnego życia. Sabinę mruga i potrząsa głową. - Jak to? - mamrocze i przeciera twarz rękawem. - Nie rozumiem. Biorę głęboki oddech i wbijam wzrok w podłogę. Przez chwilę zbieram myśli, po czym patrzę z powrotem na nią. - Prawdę mówiąc, ja też nie bardzo rozumiem. To długa i skomplikowana historia... ale w zasadzie szczegóły nie są aż tak ważne. Pomyślałam, że najlepiej wyjaśnić ci, kim jestem. Mam nadzieję, że to oczyści atmosferę i już po przemianie będziemy mogły widywać się i rozmawiać normalnie, bez kłótni, bez wrzasków. Jeżeli chcesz. To zależy od ciebie. Obiecuję, że uszanuję każdą twoją decyzję.

220

Sabinę wstaje z kanapy i rusza w moją stronę z rozpostartymi ramionami, ale ja jestem szybsza. Padam jej w objęcia, zanim zdąży dojść do rogu stolika. Jak dobrze jest wrócić. Nie potrafię powstrzymać płaczu. Tworzymy razem przemoczoną, chlipiącą i prześcigającą się w przeprosinach bezładną masę. W końcu uświadamiam sobie, że obok czeka Munoz. Wycieram dłonią oczy i mówię: - Słuchajcie, macie jakieś marzenia? - Patrzę to na jedno, to na drugie. - Widzieliście, co potrafię. A więc o czym marzycie? O nowym samochodzie? Domu w tropikach? Vipowskich wejściówkach na koncert Bruce'a Springsteena? - Uśmiecham się porozumiewawczo do Munoza. Wiem, że go uwielbia. Ale oboje przecząco potrząsają głowami. - Na pewno? - Marszczę brwi. Bardzo chciałabym im coś ofiarować. Nie mogę zagwarantować, że moje umiejętności nie znikną, kiedy... kiedy wrócę do normalnego stanu. To być może wasza jedyna okazja. Sabinę podchodzi z powrotem do Munoza i kładzie mu rękę na ramieniu. - Czego więcej mogłabym chcieć, skoro mam wszystko, o czym marzyłam? Wtedy go dostrzegam. Na serdecznym palcu lewej ręki ma nowiutki, błyszczący pierścionek zaręczynowy. - Zawsze liczyła się dla mnie przede wszystkim rodzina - mówi Sabinę i wprowadza mnie do ich kręgu. - Teraz, kiedy wróciłaś, mam już wszystko.

221

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SIÓDMY Naprawdę zamierzałam pójść do Damena. Naprawdę chciałam pożegnać się z Sabinę i Munozem i pojechać prosto do niego. Tyle że sprawy wymknęły się spod kontroli. Sabinę i ja zasiedziałyśmy się późno w noc. Naprawdę późno. Rozmawiałyśmy jeszcze długo po tym, jak Munoz powiedział nam „dobranoc" i poszedł spać. Siedziałyśmy na kanapie do białego rana, podjadając pizzę (owszem, skusiłam się na parę kawałków; już zapomniałam, jakie to przyjemne!) i plotkując o tym, co wydarzyło się u każdej z nas w ostatnim czasie. Zanim się obejrzałam, świtało i zaledwie kilku godzin brakowało do rozpoczęcia lekcji. Munoz mówi, że pod żadnym pozorem nie wolno mi rezygnować ze szkoły. Mam dwie możliwości: albo pójdę do gabinetu dyrektorki i wykombinuję coś z pomocą magii, albo stanę na głowie i nadrobię wszystkie zaległości. Albo i to, i to. A więc zamiast pojechać do Damena, decyduję się na kilka godzin drzemki w moim dawnym pokoju. Chcę zregenerować siły przed tą wizytą, bo po tak długiej nieobecności nie jestem pewna, jakiego powitania się spodziewać, zwłaszcza że mam ze sobą owoce. Muszę być w formie. Lecz kiedy na parkingu dla uczniów zauważam jego czarne bmw, uświadamiam sobie, że nie muszę czekać tak długo. Wygląda na to, że Damen chodzi do szkoły, chociaż wiem, że jej nie znosi. Nie rozumiem, dlaczego się do tego zmusza. - Bo ci obiecałem - odzywa się Damen w odpowiedzi na moje niewypowiedziane pytanie. Stoi przy samochodzie

222

i przytrzymuje mi drzwiczki, czekając, aż wysiądę. Ja jednak siedzę jak skamieniała. Przyglądam mu się zachłannie i rozkoszuję jego obecnością. Mam wrażenie, że ktoś mnie zdzielił obuchem w głowę - tak bardzo mi go brakowało. Ostatnimi czasy odnotowuję na swoim koncie naprawdę imponujące osiągnięcia. Udało mi się wypełnić moje przeznaczenie. Jednak bez Damena to wszystko wydaje mi się wyblakłe i pozbawione sensu. - Szukałem cię. - Damen pożera mnie wzrokiem. Widać, że tęsknił za mną tak samo jak ja za nim. - Przekopałem cały Summerland. Nie znalazłem cię, co prawda, ale cały czas wyczuwałem twoją obecność. Wiedziałem, że jesteś cała i zdrowa, mimo że przebywasz w jakimś odległym, niepojętym dla mnie miejscu. Wiedząc, że nic ci nie jest, mogłem w spokoju czekać, aż wrócisz. Przełykam gulę, która utkwiła mi w gardle. Wiem, że powinnam się odezwać, ale po prostu nie potrafię. Jestem w stanie tylko siedzieć i się na niego gapić. - Kiedy wróciłaś? - pyta głosem, któremu usiłuje nadać pozory spokoju i opanowania. Mnie natomiast zżerają nerwy. Zaczynam się wiercić. Ściskam w dłoniach torbę, poprawiam włosy, drapię się w rękę, aż w końcu wyślizguję się z samochodu, ignorując dłoń, którą mi podał. Oczy mam rozbiegane, bo za wszelką cenę chcę uniknąć jego spojrzenia. - Wczoraj. - Prawda jest tak przykra, że aż się wzdrygam. Doskonale wiem, jak to zrozumie. Zresztą trudno mu się dziwić. Bardzo chciałabym mieć coś na swoje usprawiedliwienie, ale nic z tego. Nie da się ukryć, że jestem na ziemi już cały dzień, ale nie znalazłam czasu, żeby się z nim zobaczyć. Dałam pierwszeństwo całej rzeszy ludzi, w tym Judebwi. Damen stoi przy moim samochodzie i trawi to, co powiedziałam. Owo jedno okropne słowo staje się coraz bardziej nieodwracalne, niczym odcisk buta na świeżym, zastygającym cemencie. Nie robię nic, żeby je wymazać.

223

Doskonale rozumiem, że powinnam mu to jakoś wyjaśnić, ale nie mam pojęcia jak. Damen patrzy na mnie, na równi urażony i zdezorientowany. - Unikałam cię, bo się bałam. Przede wszystkim dlatego, że nie chciałam się z tobą znowu spierać. Nie zniosę kolejnej kłótni. A oboje wiemy, że prędzej czy później skończy się to awanturą. Ale najpierw muszę ci coś powiedzieć. Nie przyjechałam do ciebie, ale to wcale nie znaczy, że za tobą nie tęskniłam... - Głos mi się załamuje. Żeby mówić dalej, muszę odchrząknąć. - Naprawdę tęskniłam. - Patrzę na niego błagalnie, przez łzy. Miałam nadzieję, że Damen przyzna, że też za mną tęsknił, i zacznie mnie pocieszać. Tymczasem on pyta tylko: - Dlaczego uważasz, że czeka nas kłótnia? - I przygląda mi się uważnie. Wyjmuję z torby zawiniątko od Honor i wręczam je Damenowi. - Dlatego. On z zaskoczenia otwiera szeroko oczy i obraca w dłoniach paczuszkę. - W środku jest to trudno dostępne zioło, którego potrzebujesz, żeby dokończyć antidotum. - Patrzę na niego. - Dzięki niemu będziemy mogli być razem, tak jak chcemy, i dalej wieść życie nieśmiertelnych. Zaciska palce na zawiniątku, a papier szeleści w proteście. Damen wwierca się we mnie spojrzeniem tak intensywnym, że aż brakuje mi tchu. W tle rozbrzmiewa pierwszy dzwonek. Na jego dźwięk wszyscy uczniowie puszczają się biegiem do budynku szkoły, tylko ja i Damen ani drgniemy. Wiem, że muszę jak najszybciej zacząć nadrabiać zaległości, ale rozmowa z Damenem jest ważniejsza. Zanim zabiorę się do czegokolwiek, musimy dojść do porozumienia. - Problem w tym, że ja nadal uważam to życie za niewłaściwe. Zażyjemy antidotum, ale zaraz okaże się, że na naszej drodze wyrośnie kolejna przeszkoda. Jedyny sposób, żebyśmy naprawdę byli razem na zawsze, to cofnięcie nieśmiertelności. Musimy zjeść owoc. - Zerkam na

224

ziemię, na jego lśniący samochód, na bramę szkoły, która lada moment zostanie zamknięta. Ostatni dzwonek dzwoni akurat wtedy, kiedy spoglądam Damenowi w oczy. - Możemy to zrobić w każdej chwili. Znalazłam Drzewo. Ono naprawdę istnieje. Damen stoi bez ruchu, z kamienną twarzą. - Dotarłam tam. Widziałam Drzewo na własne oczy. Wspięłam się na jego ogromny pień, skakałam po kilometrowych gałęziach. - Na chwilę przerywam, żeby zwrócił na mnie sto procent swojej uwagi. - Zerwałam owoc. Przyglądam mu się, ale nadal nie widzę żadnej reakcji na moje słowa. - To dlatego tak długo mnie nie było. Podróż rzeczywiście okazała się długa i uciążliwa. Czułam się osamotniona i przerażona. Ale i tak było niesamowicie. Po drodze minęło wiele pór roku. Spotkała mnie na przykład lodowata zima, już byłam pewna, że zamarznę. Chwilę potem lały się na mnie strugi deszczu i myślałam, że nigdy nie będę sucha. Wielokrotnie traciłam nadzieję, a jednak mi się udało. Zrealizowałam swój plan. I wróciłam, żeby ci powiedzieć, że to wcale nie legenda. W rzeczywistości Drzewo okazało się jeszcze bardziej niezwykłe. Pamiętasz, jak Lotos mówiła, że jest szczodre? Miała rację. Jest nieskończenie szczodre. To plotka, że wydaje tylko jeden owoc na tysiąc lat. Z mojego doświadczenia wynika, że owoców nigdy nie zabraknie. Drzewo Życia to synonim dostatku. Żeby ci to udowodnić, przyniosłam ze sobą całe mnóstwo owoców. - Przyniosłaś je tutaj? - Na jego twarzy maluje się coś, co trudno zinterpretować. - Ale po co? Dlaczego nie zaniosłaś ich po prostu do Lotos? - Bo zamierzam zastąpić Romano. - Przytakuję swoim słowom, a w mojej głowie powstaje plan. Ale Damen patrzy na mnie nierozumiejącym wzrokiem.

225

- Wiesz, ta impreza, którą urządza co sto pięćdziesiąt lat. - Usiłuję powściągnąć uśmiech, ale jestem zbyt podekscytowana. - Tym razem ja będę gospodynią. Zbiorę wszystkich nieśmiertelnych, których przemienił, i dam im wybór: albo nieśmiertelność ciała, albo prawdziwa nieśmiertelność. - A jeżeli odmówią? - Damen jest wyraźnie przekonany, że podejmą taką samą decyzję jak on. - Mówi się trudno. - Wzruszam ramionami. - Chociaż myślę, że ich przekonam, kiedy wyjaśnię, w czym rzecz, i pokażę efekty. Oczy Damena rozszerzają się w przerażeniu, jest blady jak ściana. Po chwili dociera do mnie, co się dzieje. Opacznie zrozumiał moje słowa. Myśli, że już zjadłam owoc. - Czy ty... - Nie - przerywam mu. Kręcę przecząco głową i spoglądam na niego. Chciałam zaczekać na ciebie, żebyśmy mogli wspólnie cofnąć naszą nieśmiertelność. Nie mam pojęcia, co zrobię, jeśli mi odmówisz. Czy wybiorę takie życie z tobą, czy życie samotnej śmiertelniczki. Naprawdę nie wiem. Mam jednak głęboką nadzieję, że nie będę musiała wybierać, bo wszystko dokładnie przemyślisz i zdecydujesz się zjeść owoc razem ze mną. Tylko w ten sposób osiągniemy wymarzoną przyszłość. Patrzę na niego błagalnie, ale na jego twarzy znajduję tylko żal. Odwracam się więc na pięcie i idę w stronę bramy.

226

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Patrzę na ciężką żelazną bramę, którą Damen otworzył siłą woli. Gestem zachęca, żebym weszła w nią razem z nim. Mam wielką ochotę to zrobić. Ale jeżeli zamierzam żyć normalnie, to muszę zacząć już teraz. Nie mogę posługiwać się magią jak wytrychem rozwiązującym wszystkie trudne sytuacje. Potrząsam więc przecząco głową i ku wielkiemu zdumieniu Damena maszeruję prosto do gabinetu pani dyrektor. Zbliżam się do biurka sekretarki i mówię: - Dzień dobry. Nazywam się Ever Bloom. Jestem w ostatniej klasie. Nie tylko właśnie się spóźniłam, ale też nie pojawiałam się na lekcjach przez ostatnie pół roku. Jak mogłabym nadrobić zaległości? Sekretarka otwiera szeroko oczy i taksuje mnie spojrzeniem. Potem wskazuje krzesło pod ścianą, każe na nim usiąść i nie ruszać się na milimetr. Sama sięga po telefon i jednocześnie wstukuje coś w komputer. Słuchawkę ściska między ramieniem a uchem, a palcami bębni w klawisze. Zawiadamia dyrektorkę, wicedyrektora, moich nauczycieli i wreszcie Sabine, która - wtajemniczona w mój plan - tylko czekała na ten telefon. Los mojej edukacji decyduje się nieomal bez mojego udziału. Kiedy sekretarka wspomina o moim wcześniejszym zawieszeniu, jestem pewna, że przepadłam, ale na szczęście dzięki umiejętnościom negocjacyjnym Sabine udaje się wypracować pewne warunki, które zapewne wszyscy uważają za niemożliwe do spełnienia. Pozwolą mi mianowicie ukończyć szkołę, jeśli w ciągu dwóch tygodni nadrobię zaległości z ostatnich sześciu miesięcy: zaliczę wszystkie sprawdziany, napiszę wszystkie prace domowe.

227

Po to, żeby razem z całą klasą założyć biret i togę podczas uroczystości zakończenia szkoły, półroczną pracę mam wykonać w ciągu czternastu dni. W przeciwnym razie czeka mnie to dopiero za okrągły rok, jeśli w ogóle. Z dużym naciskiem na „jeśli w ogóle". Magia, unaocznianie i wyprawy do Wielkich Sal Mądrości przydałyby mi się teraz jak nigdy przedtem, ale postanowiłam sobie, że nie będę korzystać z moich nadprzyrodzonych sił. Postanowienie to nie obejmuje jednak korzystania z pomocy przyjaciół, wliczając w to osoby, o których nie miałam pojęcia, że są moimi przyjaciółmi. Nagle notatki pożyczają mi ludzie z klasy, z którymi zamieniłam zaledwie kilka słów, a Stacia i Honor (za namową Milesa, ale jednak) proponują korepetycje z fizyki. Jestem tak zaskoczona, że się zgadzam. Komuś, kto od ponad roku unikał szkolnej dyscypliny, niełatwo jest wdrożyć się z powrotem w rytm nauki. Ciężko jest mi też powstrzymać się od intuicyjnego wyczuwania zawartości podręczników, kiedy tylko dotykam okładki któregoś z nich. Potrafię ujarzmić czytanie w myślach, wystarczy, że opuszczę ochronną tarczę, ale wyczuwanie wiedzy trudno kontrolować. Zamiast z tym walczyć, poddaję się i postanawiam użyć tej umiejętności jako wspomagania przy czytaniu mnóstwa zadanych lektur, z którymi inaczej bym sobie nie poradziła. Poza tym i tak mam jeszcze do napisania sporo wypracowań, czekają też na mnie zadania matematyczne i wzory, których muszę nauczyć się na pamięć, więc nie oszukuję na całej linii. Chociaż owszem, na poprawkach sprawdzianów wszystkie odpowiedzi pojawiają mi się w głowie same, ale nic na to przecież nie poradzę. Ale nawet z pomocą znajomych oraz magicznych mocy niełatwo uporać się z tym wszystkim w tak krótkim czasie. Kiedy więc ja siedzę z nosem w książkach, Jude i Ava przekopują się przez stare dzienniki Romano w poszukiwaniu rozrzuconych po świecie nieśmiertelnych. Zarówno sierot przemienionych przez

228

Damena, jak i tych, których Romano uznał przez te wszystkie łata za godnych poczęstowania eliksirem. Romy i Rayne łączą swoje bliźniacze talenty i przygotowują stos zaproszeń, które następnie rozsyłają pocztą w różne zakątki globu. A Sabinę zajmuje się wypisywaniem za mnie podań o przyjęcie na studia. Jest już bardzo późno; niewykluczone, że będę zmuszona zrobić sobie rok wakacji. Ale to właściwie dobrze, bo upłynęło naprawdę mnóstwo czasu, odkąd żyłam jak śmiertelniczka, i sama nie wiem, jak się do tego zabrać. Poza tym zakładałam, że niezależnie od tego, jak potoczy się moje życie, Damen zawsze będzie przy mnie. Myślałam, że czeka nas wspólna przyszłość. Nie brałam pod uwagę życia bez niego. Niestety, nie widziałam go od tamtego dnia, kiedy rozstaliśmy się przy bramie, muszę więc oswoić się z myślą, że to całkiem prawdopodobne. Nie chodzi do szkoły. Unika mnie. Chcę dać mu przestrzeń, której potrzebuje, ale ciągle mam nadzieję, że jednak stanie po mojej stronie. Chociaż wszystko wskazuje na to, że jest daleki od dokonania właściwego wyboru, mam nadzieję, że jednak pójdzie po rozum do głowy. W przeciwnym razie sama nie wiem, co robić. Może właśnie dlatego z taką ochotą rzuciłam się w wir szkolnej pracy. Dzięki niej nie myślę o tym, że jeśli Damen nie zechce zjeść ze mną owocu, stanę przed wyborem tragicznym. Będę musiała zdecydować się albo na złe życie jako nieśmiertelna, z wszechświatem rzucającym nam co i rusz kłody pod nogi, albo na życie bez Damena, zbyt straszne, żeby w ogóle o tym myśleć. W samym środku nauki, czytania, sprawdzianów, wypracowań - to wszystko przy minimum snu - udaje mi się znaleźć odrobinę czasu na wypad do Summerlandu. Nie mogę się doczekać, kiedy spotkam się z Lotos i powiem jej, że moja misja się powiodła. Poza tym chcę odwiedzić Summerland, póki jeszcze mogę. Teraz wystarczy, że unaocznię

229

sobie złoty welon i przejdę na jego drugą stronę. Znam sporo śmiertelników, którzy potrafią się tam dostać, ale nie mam pewności, jak to będzie ze mną. Zamierzam więc nacieszyć się Summerlandem na zapas. Ląduję na pachnącej, ukwieconej łące. Spędzam tam kilka chwil, po czym idę do Wielkich Sal Mądrości. Przyglądam się fasadzie o zmiennym obliczu i po raz kolejny czuję dreszczyk emocji, gdy zostaję wpuszczona do środka. Odwiedzam wszystkie moje i Damena ulubione miejsca, czyli replikę pałacu w Wersalu, którą Damen unaocznił kiedyś specjalnie dla mnie, i tulipanowe pole z pawilonem pośrodku, stworzone na moje siedemnaste urodziny. Następnie kieruję się do niegdyś deszczowej i obumarłej części Summerlandu, która dawniej prowadziła do Shadowlandu. Piękny staw nadal pokrywa kożuch przecudow-nych kwiatów lotosu. Samej Lotos jednak jak nie było, tak nie ma. Wsuwam jedno z czarno-różowych zaproszeń zrobionych przez Romy i Rayne pod głaz, o który kiedyś się opierała. Mam nadzieję, że je znajdzie. Potem wracam na ziemię, do książek. I czekam. Czekam na sygnał od Lotos. I na odpowiedzi od innych nieśmiertelnych, którym wysłałam zaproszenia. Od Misy, Marca i Rafea. Czekam też na decyzję, czy dyrekcja pozwoli mi ukończyć szkołę. Czekam, żeby zobaczyć, jak ukształtuje się moja-przyszłość. W miarę upływu kolejnych dni docierają do mnie nowe informacje. Niestety, nie te, na których najbardziej mi zależy. Damen nadal milczy.

230

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY Może za bardzo dałam się ponieść atmosferze oczekiwania. Może niepotrzebnie nastawiłam się na fajerwerki. Okazuje się, że uroczystość rozdania dyplomów to w zasadzie nic specjalnego. Owszem, organizacji nie można nic zarzucić, wszystko przebiega zgodnie z planem. Przypomina to filmowe sceny wręczania dyplomów, gdzie królują podrzucane w górę birety, długie togi, przemowy, śmiech, płacz i wspomnienia, a także gorące zapewnienia, że pozostanie się z kolegami w kontakcie. Wciśnięci w tłum Sabine i Munoz uśmiechają się za każdym razem, kiedy na nich spojrzę (a nawet wtedy, kiedy nie patrzę). Kiedy nadchodzi moja kolej, żeby wejść na podium po dyplom, Miles, Honor i (trudno mi w to uwierzyć, ale powoli zaczynam się przyzwyczajać) Stacia poklepują mnie po plecach, gwiżdżą i wiwatują na moją cześć. Niestety, brakuje Haven. I Damena. Bez nich nie potrafię w pełni cieszyć się tą chwilą. Kiedy podrzucam swój biret, postanawiam pobawić się trochę magią. Sprawiam, że biret szybuje wysoko w niebo, o wiele wyżej niż inne. Przeistacza się najpierw w tulipan, a potem w symbol nieskończoności. W końcu przywracam go do pierwotnej postaci i pozwalam mu opaść na ziemię. Zmierzam w kierunku Sabine i Munoza, gdy w tłumie odnajduje mnie Stacia i kładzie mi rękę na ramieniu. - To jak, do zobaczenia na imprezie? - rzuca i przeczesuje długie włosy z jasnymi pasemkami. Ze zmrużonymi oczyma przyglądam się jej jaskrawożółtej aurze. Najwyraźniej ma szczere intencje.

231

Zanim uda mi się odpowiedzieć, dołącza do nas Honor. - Możemy wpaść wcześniej i pomóc ci w przygotowaniach - proponuje. Spoglądam raz na jedną, raz na drugą. Nie wiem, czy kiedykolwiek przyzwyczaję się do tego, jak się zmieniły. Bardzo się starają przekonać mnie do siebie, ale każde ich miłe zachowanie nadal mnie zaskakuje. To nie w porządku wobec nich. Robią, co mogą, żeby stać się lepsze. Nie powinnam im tego utrudniać. Stacia przekrzywia głowę, czekając, aż odpowiem. Honor bawi się malachitowym pierścionkiem Judea. - Słuchajcie, strasznie miło z waszej strony, ale nie musicie przychodzić, naprawdę. - Kiwam głową. Mam nadzieję, że nie odbiorą tego źle, ale wolałabym, żeby ich tam nie było. - Założę się, że macie masę ciekawszych zajęć, fajniejszych imprez... - Fajniejszych niż twoja? Żartujesz! - Stacia patrzy na mnie jak na wariatkę, ale zaraz przypomina sobie, że to nie przystoi jej nowemu zachowaniu, i zmienia minę. - Poza tym mamy już kostiumy! - Zerka na stojącą obok Honor, która przytakuje. - Tak ci pomogłyśmy z nauką, nie możesz teraz odwołać zaproszenia! Ze zdziwienia otwieram usta. Nie pamiętam, żebym je w ogóle zapraszała. Chociaż właściwie to bliźniaczki zajmowały się listą gości, nie ja. Nie słyszałam też nic o kostiumach. Jak właściwie Honor i Stacia dowiedziały się o imprezie? Mam wrażenie, że to wszystko wymknęło mi się spod kontroli. Zamierzałam zorganizować małe, nieoficjalne spotkanie w gronie nieśmiertelnych, a wyszła wielka balanga na zakończenie liceum, na której będą wszyscy. - W mój kostium włożyłam mnóstwo pracy - mówi Stacia oskarżycielskim tonem. - Zamierzam go włożyć, i już. Będzie sensacją wieczoru! - Kostium Judea to niespodzianka - dopowiada Honor. - Chociaż podobno ty już go widziałaś w tym wcieleniu. - Patrzy na mnie w sposób, który nie pozostawia wątpliwości, że zna całą naszą z Judeem historię i nie do końca wie, co o tym myśleć. - Ja też mam coś w zanadrzu. Pomysł na kostium podrzuciły mi 232

Romy i Rayne. Nie mogę się doczekać, kiedy go włożę. Ever, to będzie naprawdę zarąbista impreza. Chyba nie myślisz, że pozwolimy, żeby przeszła nam koło nosa! Kostiumy? Zarąbista impreza? A ja naiwnie myślałam, że chodzi o to, żeby przekonać paru nieśmiertelnych do zjedzenia owocu. - Widziałaś zaproszenia, prawda? - Stacia przygląda mi się bacznie. Kręcę głową. Zbyt późno uświadamiam sobie, że ich nie czytałam. Rzuciłam tylko okiem na czarno-różową kopertę, którą wsunęłam pod głaz w Summerlandzie; nie przyszło mi do głowy, żeby zajrzeć do środka. Byłam tak pochłonięta pracą, że nie miałam nawet czasu o cokolwiek zapytać. Nie zaproponowałam pomocy w przygotowaniach, nie interesowałam się, jak idą. Moi przyjaciele wyglądali na tak chętnych do pomocy, że z radością przekazałam im całe dowodzenie. Miałam nadzieję, że wystarczy, jak zjawię się z owocami w odpowiednim miejscu i czasie - ale najwyraźniej potrzebuję też kostiumu. - No dobrze. Temat imprezy to „Ludzie z przeszłością". Trzeba przebrać się za swoje poprzednie wcielenie - wyjaśnia Stacia. - My zamierzamy przyjść, czy tego chcesz, czy nie. - Rzuca mi wyzywające spojrzenie, które przypomina ją z dawnych czasów, kiedy miała w zwyczaju dręczyć mnie przy każdej nadarzającej się okazji. Tyle że tym razem wyjątkowo zasługuję na takie wrogie traktowanie. Jestem niewdzięczna - w końcu poświęciła swój czas i energię, żeby pomóc mi wyjść na prostą. Powinnam docenić jej wysiłek - Ale impreza jest u Avy, tak jak miało być, prawda? - pytam, zastanawiając się, jak wciśniemy wszystkich gości do jej małego domku. - Nie. - Koło Honor staje uśmiechnięty Miles. - U ciebie. Sabine i Munoz zaszaleli, po prostu przeszli samych siebie. Zobaczysz, przyćmimy imprezę na Halloween. - Kiwa głową. - Na twoim miejscu spadałbym do domu i unaocznił sobie jakiś fajny kostium, bo goście zaczną się schodzić o siódmej.

233

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY Tym razem Miles nie przesadzał. Sabine i Munoz naprawdę zaszaleli z dekoracjami. Kiedy wjeżdżamy na podjazd, ze zdziwienia otwieram szeroko usta. Raczej przeciętnej urody dom imitujący styl toskański przeobraził się w europejską rezydencję z prawdziwego zdarzenia. - Zaczekaj, aż wejdziemy do środka! - woła Sabine z błyskiem w oku. - Wiem, że planowałaś małe spotkanie, ale pomyślałam, że fajnie byłoby zrobić dużą imprezę dla wszystkich twoich znajomych. Tak ciężko pracowałaś, Ever. Zasługujesz na trochę przyjemności. Tak samo jak my z Paulem! Prowadzi mnie do domu, a Munoz idzie tuż za nami. Zewnętrza dekoracja zrobiła na mnie wrażenie, ale to, co widzę w środku, po prostu zapiera mi dech. - To jeszcze nie wszystko. - Munoz uśmiecha się szeroko. - Każdy pokój ma jakiś motyw przewodni. - Jak wy... - Chcę zapytać, jak udało im się zrobić to wszystko za moimi plecami, ale nagle zauważam kręcących się dookoła przeróżnych pomocników, dekoratorów, pracowników firmy kateringowej, barmanów. Zanosi się na imprezę stulecia. - Mamy co świętować - odzywa się Sabine. - Postanowiliśmy zrobić to na sto procent. To będzie trzy w jednym: impreza powitalna, zaręczynowa i z okazji ukończenia liceum. Aha, nie zdążyliśmy ci jeszcze powiedzieć, że duży wydawca chce kupić prawa do książki Paula, więc oblewamy także i to! - Unosi głowę i patrzy na Munoza, promieniejąc z dumy. Ja także na niego zerkam; Munoz uśmiecha się porozumiewawczo i puszcza do mnie oko.

234

Dobrze pamięta dzień, kiedy przepowiedziałam to wszystko. - Mam nadzieję, że nie masz nam za złe, że zaprosiliśmy tyle osób. Wiem, nie tak to sobie zaplanowałaś, ale na pewno będzie super. Miles wymyślił motyw przewodni imprezy, a potem jakoś już poszło. Kiwam głową. Usiłuję odwzajemnić uśmiech, ale cały czas myślę o owocach, które zebrałam. To w końcu one stanowią prawdziwą przyczynę całego tego zamieszania. Teraz obawiam się, że mój pierwotny cel zagubił się gdzieś po drodze. Ale Sabinę, jakby odczytując moje myśli, mówi: - Nie martw się, zadbałam o to. Salonik obok twojej sypialni zostawiliśmy wolny. Będziesz tam mogła zrobić, co zamierzasz. Mam tylko nadzieję, że znajdziesz trochę czasu, żeby nacieszyć się imprezą. Patrzę na nią. Sama nie wiem, co powiedzieć. Nigdy nawet nie marzyłam o czymś takim. Jestem oszołomiona. Sabinę kładzie mi dłoń na ramieniu. - Idź na górę i unaocznij sobie jakiś kostium. My z Paulem też się przebierzemy. Musisz być gotowa na siódmą, żeby powitać gości. Robię, co każe. Tak jest najłatwiej. Susami pokonuję schody i wchodzę do mojego pokoju. Tam opadam na łóżko. Aż kręci mi się w głowie. Przypominam sobie dzień, kiedy tutaj przyjechałam. Sabinę odebrała mnie z lotniska i przywiozła do nowego domu, nowego życia. Bardzo się starała uczynić je znośnym, ja jednak byłam zbyt pogrążona w cierpieniu, by to zauważyć. Potrafiłam tylko rzucić się na łóżko i płakać. Przynajmniej do czasu, kiedy zjawiła się Riley i pokazała mi całą sytuację w innym świetle. Riley. Zamykam oczy i walczę z piekącym uczuciem straty, łzami i ściśniętym gardłem, które zawsze towarzyszą myślom o mojej siostrze. Lecz tym razem objawy cierpienia znikają w ciągu kilku sekund. To na pewno z powodu perspektywy skosztowania owoców.

235

Nadal tęsknię za Riley, nadal mi jej brakuje. Teraz jednak po raz pierwszy od dawna mam pewność, że ją zobaczę. Ta świadomość znacznie zmniejsza ból po utracie siostry, utracie ich wszystkich łącznie z Maślanką. Wystarczy, że raz ugryzę owoc, a moje ciało stanie się z powrotem śmiertelne. Powróci do zgodnego z naturą procesu dorastania, starzenia się, aż w końcu śmierci. A po śmierci, już jako nieśmiertelna, wieczna dusza przekroczę most i połączę się z moimi bliskimi. Choćby nie wiem, co się ze mną stało, moja dusza będzie żyła, a ja i moja rodzina spotkamy się ponownie. Mam nadzieję, że czeka mnie też spotkanie z Damenem. Oby udało mi się go przekonać, która droga jest słuszna. Ale najpierw muszę wymyślić sobie kostium zgodny z motywem „Ludzie z przeszłością". Przeżyłam aż siedem istnień, mam więc z czego wybierać. Powinnam przebrać się za Adelinę, o której istnieniu dowiedziałam się niedawno? Za służącą paryżankę Evaline? Abigail, córkę purytanina? Rozpieszczoną Chloe? Fleur, muzę malarza? Nieszczęśliwą niewolnicę Emalę? A może za nie wszystkie naraz? Gdyby tak zlepić w jedno kawałki każdego z moich poprzednich istnień i stworzyć coś w rodzaju karmicznego patchworku? Zastanawiam się nad tym przez chwilę. Pomysł mi się podoba, ale nie mam pojęcia, jak się zabrać do jego realizacji. I nagle: olśnienie! Już wiem, co zrobię. Zerkam na stojący przy łóżku budzik. Czasu mam niewiele, a przede mną mnóstwo roboty z unaocznianiem. Zrywam się więc na równe nogi i biorę do dzieła. Mam nadzieję, że efekt spełni moje oczekiwania. Będzie to coś więcej niż kostium. Strój na imprezę posłuży mi także jako dowód na potwierdzenie moich słów.

236

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIERWSZY Kiedy dzieło jest skończone, staję przed lustrem i przyglądam się efektowi. Po kolei sprawdzam, czy wszystko jest na swoim miejscu. W myślach powtarzam sobie słowa Damena, który tłumaczył mi, że każdy element mojej postaci, począwszy od ognistorudych włosów, przez wytworną suknię i kokieteryjne spojrzenie, a skończywszy na wewnętrznej sile i pokorze, mają źródło w przeszłości. Moje oczy pozostawały niezmienione niezależnie od wcielenia, jakie moja dusza postanowiła akurat przybrać. Upodobniłam się do postaci z jego obrazu najlepiej, jak mogłam; odtworzyłam nawet kilka szczegółów nawiązujących do Emali i Adeliny, o których istnieniu wówczas nie wiedziałam. Po chwili uświadamiam sobie, że brakuje mi jeszcze jednego elementu. Chociaż nie wiem, czy zdobędę się na odwagę. Skrzydła. Unaoczniam je na sobie, ale czuję się z nimi strasznie głupio. Jestem też troszeczkę przerażona. Nie wiem, jak pokażę się gościom. Nie zrozumieją. Albo zrozumieją opacznie. Pomyślą, że uważam się za anioła, który zstąpił z nieba między śmiertelników. Podczas gdy tak naprawdę jest wprost przeciwnie. Zaciskam usta. Już mam zamknąć oczy i sprawić, by skrzydła zniknęły, ale przypominam sobie, że przecież nie robię tego dla gości. Robię to dla Damena. Dla Damena i dla siebie. Tamtego wieczoru, kiedy namalował mój portret w Muzeum Gettyego, oznajmił mi, że mam skrzydła. Tylko on jest w stanie je dostrzec. To, że ich nie widzę, wcale nie znaczy, że nie istnieją.

237

Na pewno nikt nie zrozumie mojego ukrytego przekazu, ale najważniejsze, żeby dotarł on do Damena. Mam nadzieję, że kiedy zobaczy mnie w takim przebraniu, zrozumie, co powinniśmy zrobić. Oby tylko nadal postrzegał mnie w ten sposób. Oby nie okazało się, że roszczę sobie prawa do czegoś, czego już nie ma. Bawię się włosami. Ruda bywam tylko jako Fleur w pawilonie; nie jestem przyzwyczajona do tego odcienia, ale nawet mi się podoba. Przesuwam dłonią po materiale długiej, zwiewnej sukni; ostatnie spojrzenie w lustro i wychodzę z pokoju, zanim stracę resztki odwagi. Sunę przez magiczny, nierealny świat stworzony przez Sabinę z Munozem oraz ich zespół dekoratorów. Czuję się, jakbym cofnęła się w czasie. W każdym pomieszczeniu stylizacja została przemyślana w najdrobniejszym szczególe. Kuchnia to starożytna Grecja, salon przedstawia włoski renesans, łazienka średniowiecze (tylko że umywalka i toaleta działają!), a jadalnia - mroczne wieki między średniowieczem a starożytnością. Pokój dzienny przedstawia epokę wiktoriańską, a ogród to odpowiednik lat sześćdziesiątych. Dom powoli zaczyna wypełniać się mnóstwem gości. Ze zdumieniem stwierdzam, że pomysł naprawdę wypalił. Impreza dopiero się rozkręca, a mimo to widziałam już wszystkie najbardziej znane postacie z przeszłości. Kleopatra bawi się nie tylko z Markiem Antoniuszem, ale również z Marią Antoniną, Joanną dArc, Janis Joplin, Aleksandrem Macedońskim, Napoleonem, Einsteinem i jakimś ubranym w powłóczystą szatę facetem o długich, cienkich wąsach - to chyba Konfucjusz. Obok ktoś z siwą brodą, zapewne Nostradamus, wykrzykuje przepowiednie. Zabawne: wszyscy zakładają, że w poprzednim życiu byli kimś znaczącym. Nikt nie wyobraża sobie siebie jako pokojówki albo niewolnicy, a przecież mnie właśnie taki los przypadł w udziale.

238

Z przyjaciół pierwszy odnajduje mnie Miles. Podchodzi, trzymając za rękę Holta, i zanim zdążę zapytać, wskazuje na siebie palcem i oznajmia: - Leonardo da Vinci. Zachwycający, bosko utalentowany geniusz. Wszystko się zgadza, prawda? Przytakuję i ze zmrużonymi oczyma przyglądam się Holtowi, który ma na sobie prosty czarny golf, a na głowie burzę siwych włosów. - Czekaj, czekaj... Andy Warhol albo Albert Einstein, zgadza się? Zanim zdąży odpowiedzieć, zjawia się Stacia w przebraniu Marilyn Monroe (niespodzianka), a razem z nią Honor jako Pocahontas (to naprawdę jest niespodzianka). - Świetne kostiumy. - Witam się z każdą z nich. Stacia przesuwa dłonią po swojej białej sukience z dekoltem amerykańskim, a Honor kołysze czarnymi warkoczami i mówi: - No dobrze, co prawda nie byłam Pocahontas, ale widziałam się jako Indianka. Ze zmarszczonymi brwiami zastanawiam się, czy to oznacza, że udało jej się przedostać do Summerlandu. Honor szybko rozwiewa moje wątpliwości. - Romy i Rayne mnie zahipnotyzowały. Patrzę na nią podejrzliwie. Nie mam pojęcia, o czym mówi. - No wiesz, zrobiły mi terapię reinkarnacyjną. Niezłe są. Rozważamy wprowadzenie takiej usługi w sklepie, oczywiście z pomocą Avy. - Rany. Nie wiedziałam. Czuję się tym wszystkim trochę przytłoczona. Tyle mnie ominęło, a oni tak szybko zaczęli radzić sobie beze mnie. Staram się o tym więcej nie myśleć. Kręcę głową i zwracam się do Milesa: - To jak, ciebie też zahipnotyzowali? I dowiedziałeś się, że naprawdę byłeś Leonardem da Vinci? Już ma odpowiedzieć, ale w tej samej chwili dołącza do nas Jude przebrany za artystę znanego (przynajmniej mnie) jako

239

Bastiaan de Kool. Zatrzymuje się tuż przede mną i przygląda mi się przeciągle, próbując zrozumieć, któremu wcieleniu odpowiada mój kostium. Patrzy na mnie tak długo, że aż zaczynam czuć się nieswojo. Marszczę lekko czoło i zerkam na Honor. Zapewne nie jest zachwycona, że jej chłopak poświęca mi tyle uwagi. - Rozumiem - odzywa się wreszcie Jude. - Masz po trochu z każdej. Kręci głową z niedowierzaniem i znowu na mnie patrzy. - Świetny pomysł. Aż żałuję, że sam na to nie wpadłem. - Nie mój. - Spoglądam na drugi koniec pokoju i macham Sabine przebranej za wikińską księżniczkę oraz Munozowi w stroju Williama Szekspira. - Tylko Damena - wyjaśniam, zwracając się znów do Judea. - Jest Damen? - chce wiedzieć Stacia i od razu oblewa się rumieńcem. Po wszystkim, przez co przeszliśmy, mogłabym źle zinterpretować jej pytanie. - Nie żeby mnie to obchodziło... - Urywa, bo zabrzmiało to jeszcze gorzej, i dodaje pospiesznie: -To znaczy... obchodzi, ale nie w tym sensie, że w ogóle mnie obchodzi...yyy... Kładę jej rękę na ramieniu, żeby ją uspokoić; nie ma się czym martwić. Kiedy tylko jej dotykam, uderza mnie fala energii. Tak silna, że mam wrażenie, jakbym znalazła się w epicentrum jej uczuciowego tornada. Szybko cofam rękę, chociaż w zasadzie dobrze się stało, że poczułam jej emocje, bo dzięki temu wiem, że jest ze mną szczera. Poczyniła naprawdę wielkie postępy. - Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, czy się zjawi - mówię z udawaną lekkością. - Mam nadzieję, że tak. Po drugiej stronie pokoju Ava w kostiumie Johna Lennona gestem ręki zaprasza mnie do salonu. Czekają tam na mnie Romy i Rayne. Rayne ma na sobie strój stylizowany na Jackie Kennedy: toczek, nieskazitelnie białe rękawiczki, idealnie skrojoną garsonkę. Do tego krótka fryzurka. Z kolei Romy przebrała się za Jimiego Hendriksa - ma nawet elektryczną gitarę zawieszoną na pasku. Ubrały się zupełnie inaczej, niż bym

240

przypuszczała, ale też nigdy nie udało mi się ich do końca rozgryźć. Zamierzam im pogratulować, że tak wspaniale wszystko wyszło, i podziękować za pomoc, jakiej mi od dawna udzielają. Wtem zza pleców słyszę czyjś głos. - A więc stało się. Od razu rozpoznaję, do kogo ów głos należy, i odwracam głowę. Wygląda starzej. Jest tak krucha i mizerna, że martwię się o jej zdrowie. W ręku znowu trzyma swoją laskę, z którą ją kiedyś widziałam. Po chwili dociera do mnie dlaczego - po raz pierwszy widzę ją na ziemi, a po tak długim czasie spędzonym w Summerlandzie grawitacja musi jej pewnie nieznośnie ciążyć. - Wiedziałam od chwili, kiedy zobaczyłam twoją aurę. Przyglądam się jej. Jest jedyną osobą bez kostiumu, ale większość gości pewnie uważa, że przebraniem są jej bawełniana tunika i spodnie. - Ale ja nie mam aury. - Wciąż mierzę ją wzrokiem. Tutaj, na ziemi, wydaje się zupełnie nie na miejscu. - Nieśmiertelni nie mają aury. Jednak ona jakby mnie nie usłyszała. - Aura to odzwierciedlenie duszy. A twoja jest prześliczna. Na pewno widziałaś ją choć przez chwilę, prawda? Spuszczam wzrok na swoje dłonie. Przypominam sobie tamtą chwilę w Summerlandzie, kiedy emanowały fioletowym blaskiem. Miałam wtedy wrażenie, jakby barwa miała swój początek gdzieś w głębi mnie. Jej moc dawała mi pewność, że jestem na dobrej drodze. Pamiętam, że Drina, chwilę po tym, jak uwolniłam jej duszę z Shadowlandu, także zobaczyła tę poświatę. I teraz Lotos też ją widzi. Czy to możliwe, żeby istniała naprawdę? I czy nie zniknie, kiedy skosztuję owocu? Pytanie tylko, czy Damen zgodzi się zjeść go razem ze mną. Moje myśli słyszy Lotos. - Potrzebuje trochę czasu. Ja natomiast czekałam aż nazbyt długo.

241

Podaję jej rękę, żeby zaprowadzić ją po schodach na piętro. Ona jednak kręci głową i idzie sama, opierając się na lasce. Dochodzę do wniosku, że jej pierwszej powinnam dać do spróbowania owoc. Na osobności, zanim zbiorą się wszyscy. Jednak i tym razem ona słyszy moje myśli. - Już na ciebie czekają. I rzeczywiście, chwilę potem wchodzimy do saloniku tuż obok mojego pokoju. Jest on wypełniony tłumem wiecznie pięknych i młodych. Mają na sobie najbardziej niesamowite kostiumy, jakie w życiu widziałam. Niektórzy postanowili potraktować motyw przewodni dosłownie i przyszli w swoich własnych strojach. Inni natomiast zrozumieli hasło inaczej i przebrali się za ożywione przedmioty: kwiaty, drzewa, w kącie dostrzegam nawet jedną spadającą gwiazdę. Rzeczywiście, jeżeli energia spaja wszechświat, a my wszyscy stanowimy całość, to nic nie stoi między ludźmi a naturą. Jesteśmy jednym i tym samym bytem. Oczy wszystkich zwracają się na mnie. Nieśmiertelnych jest ponad pięćdziesiątka. Właśnie tyle osób Romano uznał za godne poczęstowania eliksirem. Liczyłam się z tym, że przyjdzie ich znacznie więcej, ale miałam cichą nadzieję, że będzie jednak mniej. Gdy tak przyglądam się każdemu z osobna, powoli odwaga zaczyna mnie opuszczać. Ci ludzie wiele przeszli, by podtrzymać swoje cenne życie. Wszyscy są niesłychanie doświadczeni, elokwentni, światowi. Czuję się przy nich zupełnie onieśmielona. Czemu mieliby słuchać mnie, siedemnastolatki, której głównym życiowym osiągnięciem (poza znalezieniem Drzewa) jest ukończenie liceum, i to ledwo, ledwo? Mieliby poświęcić wszystko, co mają i z czym zrośli się przez tyle lat, dla jakiejś mglistej wizji, którą chętnie im objaśnię, ale nie mogę w żaden sposób udowodnić? Zerkam na Lotos, która zachęcająco kiwa głową i dodaje mi otuchy spojrzeniem swoich stareńkich oczu. Tak pokrzepiona przezwyciężam lęk i mówię:

242

- Wiem, że spodziewaliście się Romano, ale nie ma go już wśród nas. Jestem ja. Rozumiem, że daleko mi do niego, ale skoro już tu jesteście, to przynajmniej posłuchajcie, co mam do powiedzenia. W pokoju wzmaga się szmer. Długi, intensywny szmer. Z nutą niezadowolenia. Staje się tak głośny, że nie mam wyboru; wkładam do ust dwa palce i gwiżdżę przeciągle, żeby ich uciszyć. - Romano nie ma już wśród nas, ale tylko w sensie fizycznym. Jego ciało umarło, ale dusza wciąż żyje. Widziałam to na własne oczy. Rozmawiałam z nim. Dusza nie umiera. Romano jest teraz naprawd ę nieśmiertelny. Na chwilę przerywam. Tym razem nie słyszę niechętnych pomruków. Otacza mnie zupełna cisza. - Wiem, że chcecie dostać eliksir, ale ja dam wam coś innego. - Mój wzrok pada na buteleczki z czerwonym płynem upchnięte w mojej małej podręcznej lodówce. - A właściwie dam wam wybór. - Patrzę na Lotos. Nie jestem pewna, czy podoba jej się, co mówię, ale ona kiwa zachęcająco głową. - Uważam, że powinniście mieć możliwość wyboru. Ale chciałabym, żebyście się głęboko zastanowili, bo to być może ostatnia taka szansa. Macie dwie opcje. Możecie napić się eliksiru, który przedłuży wasze obecne życie o kolejne sto pięćdziesiąt lat. Jednak nie bez konsekwencji. W dalszym ciągu możecie umrzeć, wystarczy, że ktoś przebije jedną z waszych słabych czakr. Wtedy ciało rozpadnie się, a dusza zostanie uwięziona w naprawdę przerażającym miejscu: Shadowlandzie. Chyba że... - Przerywam, zanim przystąpię do drugiej, ważniejszej części. Chcę jak najlepiej przedstawić wszystkie za i przeciw, podkreślić wagę ich przyszłej decyzji. - Chyba że postanowicie zjeść kawałek owocu zerwanego z Drzewa Życia. Owoc da wam prawdziwą nieśmiertelność, nieśmiertelność duszy. Kiedy go skosztujecie, stracicie to, co macie teraz. Wasze ciała zaczną się starzeć i w końcu umrzecie. Ale esencja waszego istnienia, wasze dusze, zostaną przywrócone wieczności, tak jak jest im to przeznaczone.

243

Przygryzam wargę i skubię materiał sukienki. Powiedziałam już wszystko. Decyzja należy do nich. Wybór jest, moim zdaniem, oczywisty, ale niełatwy. Pokój wypełnia szum pełnych podejrzliwości rozmów. Wszyscy uważają Lotos za wariatkę, a ja jestem przecież dziewczyną faceta, którego nauczono ich nienawidzić. Staje się jasne, że moje przemówienie nie zostało zbyt dobrze odebrane. Wygląda na to, że udało mi się tylko przekonać ich do kolejnych stu pięćdziesięciu lat życia, które znają i uwielbiają. Wtem z kąta wychodzą trzy postacie - kwiat, spadająca gwiazda i drzewo - i przeciskają się przez tłum w moim kierunku. Mrugam z niedowierzaniem. To Misa, Marco i Rafe. Emanują blaskiem. Ich aury lśnią równie jasno, jak wtedy pod Drzewem. Zaczynają mówić. Opowiadają z entuzjazmem, czasami jedno przez drugie. Tłumaczą, na czym polega cudowna przemiana po zjedzeniu owocu. Ubierają w słowa to, co ja instynktownie przeczuwałam. Przypominam sobie tamte ich radosne pokrzykiwania pod Drzewem. Nie cieszyli się z nieśmiertelności ciała, tylko z powracającej nieśmiertelności duszy. Czuli, jak ich karmy wracają do naturalnego porządku wszechświata. Oni mówią, a Lotos spogląda na mnie, składa dłonie na piersi w geście błogosławieństwa i zabiera się do wkładania kawałków owoców w papierowe kubeczki. Upewnia się, że dla nikogo nie zabraknie, po czym bierze jeden dla siebie i zwraca się do mnie: - Chodź. Waham się. Chciałabym zobaczyć, że nieśmiertelni - przekonani nowymi argumentami - jak jeden mąż wybierają nową drogę. Ale Lotos kręci głową. - Dosyć już zrobiłaś. Reszta zależy od nich. Oglądam się przez ramię. Nieśmiertelni podchodzą do Misy, Marca i Rafea, a ja odwracam się i idę za Lotos. Schodzimy na

244

dół i przeczesujemy dom, zabierając po drodze Avę, bliźniaczki, Judea, Stacię, Honor, Milesa i Holta, a nawet Sabinę i Munoza. Lotos chce, by na tę ostatnią podróż odprowadzili ją ludzie, dzięki którym zrealizowała swoje marzenie. Idziemy za nią do ogrodu na tyłach domu. Tam Lotos zdejmuje buty, zamyka oczy i wzdycha, zanurzając palce u stóp w trawę. Potem unosi głowę, spogląda na każdego po kolei, aż w końcu jej wzrok zatrzymuje się na mnie. - Udało ci się mnie uwolnić. Wiedz, że moja wdzięczność nie zna granic. Mam świadomość, że zaufałaś mi kosztem szczęścia własnego związku. Przykro mi. Kiwa głową i lekko się kłania. Czekam, aż powie coś jeszcze - żebym się nie martwiła, że odtąd wszystko będzie łatwiejsze - ale ona tylko unosi kubek do ust i połyka kawałek owocu. Zamyka oczy i dźwiga powoli ręce, otwierając dłonie. W ogrodzie panuje cisza, a Lotos zaczyna lśnić pięknym, złocistym blaskiem. Jej twarz promienieje, jakby była świadkiem czegoś cudownego. Niepotrzebną już laskę odrzuca na bok. Z gardła wyrywa mi się cichy okrzyk, gdy widzę, że w jej dłoniach, zamiast chmury pyłu, do której się przyzwyczaiłam, pojawiły się dwa śliczne kwiaty lotosu. Zwraca się ku mnie. Jeden kwiat zatyka mi za ucho, a drugi wkłada do ręki i zaciska na nim moje palce. - Ten jest dla Damena. Musisz do niego iść. Przytakuję. Zamierzam do niego pójść, ale chcę też zobaczyć, co się stanie. Waham się. Wtem Jude pochyla się w moją stronę. - Przyszedł. Patrzę na niego, a serce tłucze mi się w piersiach, bo sądzę, że Jude ma na myśli Damena. Po chwili dociera do mnie jednak, że chodzi o kogoś innego. - Jej mąż. Przyszedł zaprowadzić ją na drugi brzeg. - Jude wskazuje miejsce obok Lotos, które mnie wydaje się zupełnie puste.

245

Lotos robi krok do przodu, potem drugi i nagle znika. Jej stare, zmęczone ciało nie wytrzymało nagłego powrotu do śmiertelności i zderzenia z ziemską grawitacją, ale osiągnęła to, o czym marzyła. Zostawiła po sobie tylko kupkę migoczącego, złotego pyłku. Milczymy, bo nikt nie chce zakłócić podniosłego nastroju. Wreszcie odzywa się Stacia: - No dobra. To mamy za sobą. A teraz czy ktoś może pomóc mi znaleźć tego przystojniaka w stroju gladiatora? Miles i Holt wybuchają śmiechem i wchodzą ze Stacią do domu. Ava i bliźniaczki zostają chwilę w ogrodzie, żeby omówić z Sabine i Munozem kwestię ślubu. Romy i Rayne błagają, żeby pozwolili im być druhnami. Honor spogląda to na mnie, to na Judea. - Dobra, słuchajcie. Wasza Pocahontas wraca teraz do środka, a wy obgadajcie, co tam macie do obgadania, wypalcie fajkę pokoju i co tam jeszcze. Jude, kiedy będziesz wreszcie gotowy poświęcić mi sto procent swojej uwagi, to wiesz, gdzie mnie szukać. Wyciągam ku niej rękę i chcę zapewnić, że nie mamy z Judeem nic do obgadywania, że wszystko już ustaliliśmy i zamknęliśmy temat. Ona jednak patrzy na mnie z pełną powagą, więc nie protestuję, kiedy odchodzi. - Bastiaanie de Kool. - Zmuszam się do uśmiechu, w nadziei, że wesoła mina rozweseli mnie całą. Nic nie czuję, mimo że udało mi się osiągnąć tak dużo. Wiem, dlaczego tak jest, i zajmę się tym wkrótce. - A więc to Bastiaan był twoim ulubionym wcieleniem? - Przyglądam się jego koszuli z cienkiej białej bawełny i pochlapanym farbą spodniom. - To dlatego, że żadna nie mogła mu się oprzeć. - Jude śmieje się i patrzy na mnie lazurowymi oczami. - Żadna poza jedną. Zaglądam przez okno do środka i widzę obserwującą nas Honor. Na jej twarzy maluje się przerażenie, że go straci. Nie mam pojęcia, czy naprawdę są sobie pisani do grobowej deski,

246

ale widzę, że dobrze się czują w swoim towarzystwie, mają na siebie pozytywny wpływ i dbają o siebie nawzajem. Tylko to się teraz liczy. - Daj jej szansę. - Odwracam się z powrotem do Judea. Już chce mi coś odpowiedzieć, lecz ja unoszę dłoń. - Niedawno zapytałeś mnie, co o niej sądzę. Nieprzypadkowo nic wtedy nie odpowiedziałam. Nie byłam do końca pewna. Teraz jestem. Uważam, że powinieneś dać jej uczciwą szansę. Jest zupełnie inna niż wtedy, kiedy ją poznałam. W dodatku szaleje na twoim punkcie. - Patrzę mu prosto w oczy. - A ty zasługujesz na kogoś, kto szaleje na twoim punkcie. Zasługujesz na maksimum szczęścia. Poza tym - wzruszam ramionami - nie jesteś już Bastiaanem. A ja, pomimo rudych włosów, nie jestem Fleur. Ani Adeliną, Evaline, Emalą, Chloe czy Abigail. Te postacie stanowiły tylko przejściowe role, które porzucaliśmy, gdy nadchodziła pora stać się kimś innym. Zawsze będziemy mieć w sobie cząstkę każdej z nich, ale przed nami jeszcze wiele innych ról. Kiedy spojrzeć na to z dystansem, nasz czas razem jest jak szczypta przyprawy w ogromnym garnku kosmicznej zupy. Dodaje smaku, owszem, ale nie stanowi głównego składnika. Przeszłość minęła. Nie należy do niej wracać. Jedyne, co mamy, to teraźniejszość. - Ruchem głowy wskazuję okno, za którym stoi Honor. - Chyba czas wziąć to sobie do serca. Jude patrzy na mnie przeciągle, w końcu przytakuje. - A ty? Zamierzasz wziąć to do serca? Zaczynam się odwracać, ale on stoi nieporuszony. Zerkam na niego przez ramię, a potem patrzę na kwiat lotosu, który trzymam w dłoni. - Tak. Właśnie zaczynam.

247

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY DRUGI Idąc do Damena, postanawiam zboczyć trochę z drogi. Mały przystanek, żeby ostatni raz zrobić użytek z moich mocy. Chcę unaocznić coś, z czego być może skorzystamy później. Jeśli nie, przyda się na pewno komuś innemu. Ale nie mogę pozwolić, żeby zawładnęło mną negatywne myślenie. Założę się, że Damen zaprezentuje cały zestaw ponurych myśli, nie muszę dokładać do tego swoich. Macham na powitanie siedzącej w stróżówce Sheili, a ona, o dziwo, pozwala mi wjechać, mimo że nie było mnie tu całe wieki. Pnę się po wijącej się pod górę drodze, aż w końcu zatrzymuję się pod domem Damena. Pamiętam moją pierwszą wizytę tutaj. Nie byłam zaproszona, musiałam więc gramolić się przez okno kuchenne. Kiedy weszłam do środka, uderzył mnie zupełny brak mebli. Nie było po prostu pusto, było niepokojąco pusto. No, może z wyjątkiem jednego pomieszczenia na górze, w którym Damen ustawił wszystkie najcenniejsze pamiątki Nie od razu przekonałam się do tego pokoju. Parkuję samochód pod domem i ruszam do drzwi. Nie dzwonię ani nie pukam, tylko po prostu wchodzę. Przecinam ogromny hol i wspinam się po schodach. Wiem, gdzie go szukać. Zaszywa się tam zawsze, kiedy jest przygnębiony. Stoi przy oknie, tyłem do mnie. Wzrok ma utkwiony w oddali. - Kiedyś ten pokój cię przerażał. Ja też cię przerażałem. Staję koło starej, obitej aksamitem sofy. Nawet nie próbuję zaprzeczać jego słowom. Omiatam wzrokiem kolekcję ręcznie

248

tkanych gobelinów, kryształowych żyrandoli i oprawnych w złocone ramy arcydzieł; to wszystko przypomina mi, jak długie i wypełnione przygodami życie ma za sobą Damen. Mam świadomość, że zamierzam poprosić go o niemałe wyrzeczenie. - Kiedyś nie mogłaś mnie znieść za to, co ci zrobiłem... czym cię uczyniłem. Przytakuję. Nie ma sensu temu zaprzeczać, oboje wiemy, że to prawda. Chciałabym, żeby na mnie spojrzał. Proszę go o to w myślach, ale on ani drgnie. - Widzę, że nadal żywisz do mnie tę niechęć. To dlatego znaleźliśmy się w takiej, a nie innej sytuacji. Skłóceni. - Wcale nie czuję do ciebie niechęci. - Wbijam wzrok w jego kark. Wiem, że zrobiłeś to z miłości. Jak mogłabym cię za to nie znosić? Mimo że mój głos tłumią stare dywany, draperie i sterty jedwabnych poduszek, to wraca do mnie, odbity echem. Brzmi znacznie wątlej, niżbym chciała. - Ale znaleźliśmy się na rozstaju dróg. - Kiwa głową i bawi się palcem czymś, co leży na parapecie poza zasięgiem mojego wzroku. - Ty chcesz cofnąć to, co zrobiłem, i wrócić do naturalnego porządku. A ja chcę zostać taki, jaki jestem, i żyć życiem, do którego się przyzwyczaiłem. Wzdycha. - Obawiam się, że kompromis jest tutaj niemożliwy. Musimy albo zdecydować się na jeden, wspólny model życia, albo się rozdzielić. Stoję bez ruchu, w milczeniu. Jego słowa brzmią okropnie, cała się jeżę na ich dźwięk, ale w głębi duszy wiem, że to prawda. Przed nami wybór. Nie możemy zwlekać. - Ever, twój argument jest mocny i przekonujący. Rzeczywiście, moje życie jest ze wszech miar niewłaściwe. Ale musisz zrozumieć, że od sześciuset lat nie znam nic innego. Do takiego życia się przyzwyczaiłem. Przykro mi to mówić, ale nie jestem pewien, czy dałbym sobie radę jako śmiertelnik. Łatwo mi przyszło zrezygnować z ekstrawagancji, gdy myślałem, że winę za nasze kłopoty ponosi karma. Nietrudno zamienić ręcznie szyte

249

buty motocyklowe na gumowe klapki. Jednak to, o co mnie teraz prosisz, to coś zupełnie innego. Zdaję sobie sprawę, że brzmię pewnie jak ostatni hipokryta. Niby przejmuję się swoją karmą, a jednak stanowczo odrzucam jedyne definitywne rozwiązanie karmicznych problemów. Ale cóż zrobić. Innymi słowy: nie chcę rezygnować z wiecznej młodości i fizycznej doskonałości tylko po to, żeby się zestarzeć, rozsypać i w końcu umrzeć. Nie zamierzam poświęcać magii, unaoczniania i wypadów do Summerlandu. Nie i już. Może tobie jest łatwiej. Ty jesteś nieśmiertelna dopiero od roku, a ja od sześciuset lat. Ever, proszę cię, spróbuj zrozumieć. Nieśmiertelność od tak dawna stanowi integralną część mojej osoby. Nie wiem, kim bym się bez niej stał. Kiedy człowiek, którego przed sobą widzisz, zniknie, nie wiadomo, kto zjawi się na jego miejsce. Będziesz mnie nadal kochać? Czy ja sam będę lubił siebie? Wolę nie sprawdzać. Cała się wzdrygam, ale on i tak mnie nie widzi. Wiedziałam, że się obawia takiej wielkiej zmiany, ale do głowy mi nie przyszło, że może się bać utraty mnie, kiedy zostanie pozbawiony nieśmiertelności ciała. - Naprawdę uważasz, że przestanę cię kochać? - udaje mi się w końcu wykrztusić. - Według ciebie w chwili, kiedy zjesz owoc, wszystkie twoje talenty, doświadczenia, przekonania, czyli to, co sprawia, że jesteś takim fantastycznym człowiekiem, znikną i staniesz się pustą, wypraną ze wszystkiego skorupą, której nie sposób kochać? Damen, daj spokój, czy naprawdę myślisz, że kocham cię, bo jesteś nieśmiertelny? Nie. Kocham cię, bo jesteś sobą. - Mówię to wszystko z całym uczuciem, jakie w sobie mam, ale to nie wystarcza. - Ever, spójrzmy prawdzie w oczy. Zakochałaś się w człowieku, który włada magią. Luksusowe samochody, tulipany, cała ta tajemnica... podobało ci się to. Dopiero później poznałaś moje prawdziwe oblicze. Ale trudno oddzielić człowieka od magii. W dodatku przypominam sobie, że nie byłaś zachwycona moją, jak to nazwałaś, fazą mnicha.

250

Trudno odmówić mu racji, ale się nie poddaję. - To prawda, straciłam głowę dla magicznej wersji ciebie. Ale to było zakochanie, nie miłość. Dopiero po jakimś czasie poznałam twoje serce i duszę. Wtedy zrozumiałam, jakim jesteś wspaniałym człowiekiem, i zauroczenie przeistoczyło się w miłość. Zgoda, może i nie byłam zachwycona, kiedy zrezygnowałeś z życiowych przyjemności, ale nie przestałam cię kochać. Poza tym to właśnie ty mi powiedziałeś, że co możliwe w Summerlandzie, jest możliwe także na ziemi. Zajmuje trochę więcej czasu, ale jest do zrobienia. Podchodzę kilka kroków i zatrzymuję się w pewnej odległości od jego pleców. Chciałabym, żeby się do mnie odwrócił, ale czuję, że nie jest na to gotowy. - Wszystko sprowadza się do kilku prawd, które już poznałeś tłumaczę łagodnie. - Wiesz, na jakiej zasadzie działa wszechświat. Wiesz, że wszystko jest energią, a myśli mają moc sprawczą. Magia może działać również tutaj, na ziemi, wystarczy, że nasze intencje będą szczere i jasne. Teraz musimy po prostu zabrać się do wcielenia teorii w życie, cały czas wierząc w to, czego mnie uczyłeś. Trzeba zaufać wszechświatowi, mnie, tobie. I uwierzyć. Damen, nie masz ochoty zwolnić? Zatrzymać się w jakimś miejscu na trochę dłużej niż parę lat? Naprawdę się z kimś zaprzyjaźnić? I kiedyś może nawet... założyć rodzinę? Rany, nie tęsknisz za własną rodziną? Damen wzdycha głęboko. Kilka razy. Potem odwraca się, a na mój widok jego oczy otwierają się nieprawdopodobnie szeroko. - Jesteś nie z tego świata - szepcze olśniony. - Wyglądasz jak na portrecie. Oczarowanie. Tak go nazwaliśmy, prawda? Przygląda mi się łapczywie, ja natomiast wbijam wzrok w przedmiot, który ukrywał przede mną, kiedy stał odwrócony do okna. Nareszcie mogę mu się przyjrzeć. Nagle przed oczyma staje mi ostatnia noc z życia Romano, gdy siedział na zarzuconym wymiętą pościelą łóżku i między palcem wskazującym a kciukiem trzymał fiolkę z lśniącym zielonym płynem.

251

Podobnie trzyma ją stojący teraz przede mną Damen. Zauważa, że przyglądam się fiolce. Ściskają mocniej w dłoni, a rozkołysany płyn rozpryskuje się o ścianki i nieomal wychlapuje. Wystarczy, że wypijemy zielony płyn, a będziemy mogli być ze sobą tak blisko, jak chcemy. Po jednym małym łyczku. Wszystkie nasze problemy od razu znikną. A przynajmniej tak kiedyś myślałam. Teraz wiem, że to nieprawda. Antidotum bez wątpienia zadziała, podczas gdy nie ma żadnej gwarancji, że zjadając owoc, osiągniemy wymarzony przeze mnie cel. Cóż, zamierzam jednak zaryzykować. Niestety, widzę, że Damen unosi przed sobą fiolkę i chyba chce wypić jej zawartość. Najwyraźniej nie podziela moich nadziei. Mimo wszystko czuję pewne wzburzenie na widok tego zielonego płynu. Dociera do mnie bowiem, że oto z własnej nieprzymuszonej woli odrzucam coś, o co tak długo walczyłam. Unoszę przed sobą dłonie z kwiatem lotosu. - Widziałam, jak Lotos przechodzi na drugą stronę. Na chwilę przedtem poprosiła mnie, żebym ci to przekazała. - Patrzę mu w oczy. Damen przygląda mi się uważnie, a w dłoni kołysze fiolkę z antidotum. Nie bierze do ręki kwiatu. - Zawsze uważałem to za legendę - mówi. - Nie miałem pojęcia, że to prawda. Podchodzę jeszcze bliżej, po drodze mijając stolik z marmurowym blatem, na którym leżą stosy niezwykle cennych, wartych pewnie setki tysięcy dolarów białych kruków. - Drzewo Życia! Kto by pomyślał. - Spogląda to na mnie, to na kwiat lotosu, to na fiolkę, którą trzyma w dłoni, i lekko kręci głową z niedowierzaniem. - Niesamowite, że nie tylko je znalazłaś, ale też zebrałaś tyle owoców, żeby wystarczyło dla nas

252

wszystkich. Ja nie jestem w stanie go przełknąć, ale podziwiam cię za to, czego dokonałaś. W jego oczach dostrzegam co prawda ciepło, ale z całej wypowiedzi słyszę przede wszystkim: „nie jestem w stanie go przełknąć". Te słowa dźwięczą mi w uszach. Ból odbiera mi dech, mam wrażenie, że lada chwila ugną się pode mną kolana. Patrzymy na siebie, a między nami unosi się cisza. Gdybym mogła, przedłużyłabym ten moment w nieskończoność, ale mam świadomość, że nie może trwać wiecznie. Nic nie może trwać wiecznie. Wiem, co trzeba teraz powiedzieć. - A więc to koniec. - Usiłuję zatuszować ogromne cierpienie, ale z mizernym skutkiem. We wzroku Damena wyczytuję wszystko, co mógłby powiedzieć. Wzdycham ciężko, zamykam w dłoni kwiat lotosu i odwracam się, żeby opuścić jego pokój. I jego życie. Dotarliśmy do rozstaju. Nie ma odwrotu. Teraz każde z nas pójdzie swoją drogą. Nagłe czuję, że jego dłoń nieomal dotyka mojego ramienia. Damen zatrzymuje mnie i szepcze: -Tak. Zerkam na niego niepewna, na co się zgadza. - Zapytałaś mnie przed chwilą, czy chcę się zakorzenić, odwiedzić rodzinę, założyć własną. Odpowiedź brzmi: tak, chcę. Próbuję przełknąć ślinę, ale nie mogę. Próbuję coś powiedzieć, ale nie jestem w stanie. Damen obejmuje mnie i przyciąga do siebie. Otwiera dłoń, fiolka roztrzaskuje się o podłogę, a lśniący zielony płyn rozlewa dookoła. - Ale przede wszystkim chcę być z tobą.

253

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY TRZECI Co prawda się zgodził, ale nadal ma pewne opory. Drży mu ręka, a w jego oczach dostrzegam niepokój. - Popatrz na mnie - mówię. Nabiera głęboko powietrza i robi, o co proszę. - Oto dowód. Przechyla głowę, nie rozumiejąc. - Cały mój strój jest dowodem, że zawsze do ciebie wracam. Cokolwiek się stanie, nic nas nie rozdzieli. Zawsze odnajdziemy się nawzajem. Stało się tak, kiedy byłam Adeliną, Evaline, Abigail, Chloe, Fleur, Emalą, Ever. Stanie się tak i w przyszłości. - Uśmiecham się. Wrócę do ciebie niezależnie od wcielenia, jakie przybierze moja dusza. Tak jak zawsze. Damen kiwa głową i patrząc mi w oczy, unosi do ust kubek z kawałkiem owocu. Ja robię to samo. Ze zdziwieniem stwierdzam, że wcale nie smakuje tak słodko, jak się spodziewałam, ale prawie nie zauważam goryczy. Połykam owoc z taką rozkoszą, jakby była to najsłodsza ambrozja. Obok Damen przełyka swój kawałek. W tej samej chwili pokój rozbłyska kolorami, meble wibrują, a obrazy jakby ożyły. Rozumiem już, co wprawiło Misę, Marca i Rafea w taki szampański nastrój. Wszystko tętni życiem. Obserwujemy dookoła feerię barw i fale pulsującej energii. Czujemy się połączeni ze wszystkim, co nas otacza. Stanowimy część całości. Nie ma żadnych podziałów.

254

Świat wygląda tak samo jak wtedy, gdy umarłam jako Adelina i szybowałam ponad ziemią. Tylko że teraz żyję. Nigdy nie czułam się bardziej żywa. Patrzę Damenowi w oczy. Zastanawiam się, czy się zmieni. Czy ja się zmienię. Ale jedyne oznaki zmiany, jakie zauważam, to moje włosy przebarwiające się z rudego na naturalny blond, spowijająca mnie fioletowa aura oraz jego aura w kolorze indygo. Oboje równocześnie zbliżamy się do siebie. Ostrożnie wyciągamy ku sobie dłonie, nasze palce już mają się zetknąć, gdy Damen się cofa. - Nawet jeżeli okaże się, że nadal ciąży na nas klątwa DNA... - Patrzę na niego. - I nawet jeśli jedno z nas umrze, to i tak się odnajdziemy. Będziemy do siebie wracać, tak jak w przeszłości i od teraz już zawsze. Choćby nie wiem, co się stało, nic nas me rozdzieli. Teraz naprawdę jesteśmy nieśmiertelni. Przypomnij sobie ten moment, kiedy w pawilonie zawsze zastygam przed wejściem w którąś ze scen. Co mi wtedy mówisz? Jego twarz łagodnieje. - Musisz uwierzyć. A więc stawiamy wszystko na jedną kartę i postanawiamy uwierzyć. Ciszę przerywają tylko dwa głębokie westchnienia. W tej samej chwili oboje robimy krok do przodu. Dotykamy się. Nasze palce się spotykają. Najpierw lekko muskają, potem przywierają do siebie coraz silniej. Po chwili splatają się w uścisku tak mocnym, że wydaje się, jakbyśmy byli jedną osobą - nie sposób stwierdzić, gdzie kończę się ja, a zaczyna on. Damen jest tak niewiarygodnie ciepły. Na całym ciele czuję gorący dreszcz wywołany jego obecnością. Wkrótce nie wystarcza nam juz stykanie się samymi palcami. Padamy sobie w ramiona. Kładę mu dłonie na karku, on obejmuje mnie w talu i przyciska do siebie mocno, jeszcze mocniej. Przesuwa mi dłonią w górę kręgosłupa i przeczesuje palcami moje gęste włosy.

255

Wprawnie odchyla lekko moją głowę, żeby mnie pocałować Dotyk jego miękkich, ale stanowczych ust przypomina mi ten pierwszy raz, kiedy je poczułam, zarówno w tym życiu, jak i we wszystkich poprzednich. Cały świat dookoła zaciera się, istnieje tylko ten pocałunek. Idealny pocałunek, który mógłby trwać wiecznie. Przytulamy się do siebie i osuwamy na wiekowy dywan, po którym stąpały najznamienitsze postacie historii. Damen otula mnie swoim ciałem. Leżymy zachwyceni sobą nawzajem i tym ze jesteśmy razem. Trudno nam uwierzyć, że ta chwila wreszcie nadeszła. Przełamaliśmy klątwę. Wszechświat zaczął nam sprzyjać. Damen odsuwa się nieco, pożerając mnie spojrzeniem, podczas gdy jego palce na nowo rozkoszują się dotykiem mojej skory. Przesuwa dłońmi po odsłoniętych kawałkach ciała- czole policzku, ustach, brodzie, szyi, a potem schodzi niżej. Moje usta wzbierają oczekiwaniem. Kiedy tylko napotykają jego skórę - czy to na dłoni, ramieniu, klatce piersiowej skubią ją delikatnie Nie mogę się nim nasycić. Chcę więcej. Pragnę go całego. Teraz. - Ever - szepcze i patrzy na mnie tak samo, jak niegdyś Alrik Tylko ze tym razem jest lepiej, bo dzieje się naprawdę. Unoszę twarz ku niemu, całuję go prosto w usta i przyciągam z powrotem do siebie. Moje ciało chce zanurzyć się w tej gorączce. Mam ochotę sprawdzić, jak daleko się posuniemy. - Ever. - Jego głos jest zachrypnięty, wytężony, jakby mówienie kosztowało go wiele wysiłku. - Ever, nie tutaj. Nie w ten sposób. Mrugam i zaciskam usta. Mam wrażenie, że obudziłam się z jakiegoś snu. Uświadamiam sobie, że leżymy na podłodze, podczas gdy czeka na nas miejsce znacznie przyjemniejsze - to, które unaoczniłam w drodze tutaj.

256

Wstaję i prowadzę go po schodach na dół. Wsiadamy do mojego samochodu i ruszamy pełną zakrętów, wietrzną drogą nabrzeżną. Zatrzymujemy się dopiero pod pięknym zabytkowym domem z kamienia wzniesionym na klifie. Ścianę od strony wzburzonego oceanu ma całą przeszkloną. Godzinę temu jeszcze go tutaj nie było. - Ty go stworzyłaś? Z uśmiechem przytakuję. - Miałam nadzieję, że się pogodzimy. Zamierzałam zarezerwować nam pokój w hotelu „Montage", ale pomyślałam, że tak będzie lepiej, bardziej intymnie. Podoba ci się? On tylko ściska moją dłoń i zaraz oboje pędzimy w stronę domu. Wbiegamy po niewiarygodnie długich, wijących się schodach, aż w końcu stajemy w progu. Oddychamy szybko, ale bardziej z emocji niż ze zmęczenia wspinaczką. Popycham drzwi i gestem zapraszam go do środka. Kiedy tylko wchodzi na wyłożoną wapieniem posadzkę, wybucha śmiechem. Mimo że dom jest ogromny, w środku ma tylko jedną wielką sypialnię z buzującym kominkiem, pięknym łożem z baldachimem, ślicznym starym dywanikiem i starannie wyposażoną łazienką. I nic poza tym. Rumienię się. Mamroczę, że miałam bardzo mało czasu i że jeżeli w przyszłości zdecydujemy się tu przychodzić, możemy się lepiej urządzić. Ale Damen tylko się uśmiecha i przerywa potok usprawiedliwień, kładąc mi palec na ustach. Zaraz potem całuje mnie czule, przeciągle i prowadzi w stronę łóżka. - Tylko ciebie mi trzeba - szepcze. Całuje mnie delikatnie, ale namiętnie. Pieści niespiesznie, wręcz ostrożnie, jednak ja, chociaż wiem, że mamy przed sobą nieskończenie wiele czasu, z niecierpliwością czekam na więcej. Ściągam mu sweter przez głowę i rzucam na bok. Przez chwilę podziwiam jego niewiarygodnie wyrzeźbiony tors, opadające krzywizny ramion, aż w końcu przesuwam dłońmi w dół

257

umięśnionego brzucha. Moje palce napotykają guzik, suwak, skrawek bielizny. I w końcu z gardła wyrywa mi się cichy okrzyk podziwu. Nie po raz pierwszy go widzę, ale nie potrafię opanować zachwytu. On także mnie rozbiera. Jego ręce poruszają się sprawnie i metodycznie, z o wiele większą niż moje wprawą. Po chwili nic już nas nie dzieli - ani w sensie magicznym, ani dosłownym. Istniejemy tylko on i ja. Wszelkie przeszkody zniknęły. Damen obejmuje mnie całą, po chwili jego ciało przykrywa moje. Czuję gorące mrowienie. Opuszczam powieki, żeby napawać się falą jego ciepła, po czym powoli je podnoszę i widzę, że Damen zatapia we mnie spojrzenie. Porywa nas kojący rytm naszych ciał i po chwili Damen zespala nas w jedno. Jesteśmy połączeni jak Alrik i Adelina. Tak, jak tego pragnęliśmy od dawna. To o wiele lepsze niż wszystko, co przeżywaliśmy wcześniej. Bo dzieje się naprawdę. Jest tak, jak powinno być. To ostateczne potwierdzenie, że jesteśmy sobie pisani. Naszym przeznaczeniem jest być razem. Na zawsze. Spleceni, unosimy się wysoko, wysoko, przez dłuższą chwilę po prostu wisimy w powietrzu, a potem opadamy i ponownie zanurzamy się w ciepło naszych ciał. Ponad nami sufit staje otworem i spada z nieba deszcz prześlicznych, czerwonych tulipanów.

258

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY CZWARTY Przewracam się na bok i przysuwam bliżej. Moje palce przebiegają linię od jego klatki piersiowej do brzucha, a potem schodzą jeszcze niżej. Jestem zachwycona, że mogę go dotykać, jest taki ciepły i cudowny. Nie wiem, jak wytrzymałam bez tego tak długo. - O czym myślisz? - pyta i skubie wargami płatek mojego ucha. - Przecież wiesz. Uśmiecham się kokieteryjnie. Wracam dłonią do góry i małym palcem rysuję mu kółko dookoła pępka. Damen się śmieje. Ciągnie mnie, żebym się na nim położyła, i cmoka w czubek głowy. W myślach mam tylko jedno słowo: „zadowolenie. Jestem całkowicie, zupełnie zadowolona. A także szczęśliwa, rozluźniona i spokojna. Mam wszystko, czego mogłabym chcieć. Podnoszę na niego wzrok. Marzy mi się, żebyśmy poleżeli tak jeszcze trochę, ale Damen ma inne plany. Podobno czeka na nas coś ważnego. - Będę tęsknić za tym domkiem - oświadcza. Staje na kobiercu z tulipanów, które padały z nieba tak długo, dopóki nie przykryły całej podłogi. - Mówisz, jakby zaraz miał zniknąć. - Uśmiecham się. - No chyba że wybieramy się gdzieś na dłużej? - Patrzę na niego pytająco, ale z tej twarzy pokerzysty nie sposób cokolwiek wyczytać. Wzruszam ramionami i wkładam sukienkę, którą na szczęście unaoczniłam wcześniej. Nie zamierzam znowu przebierać się w skrzydlaty strój.

259

Gdy jesteśmy już ubrani, Damen bierze mnie za rękę i prowadzi do okna. Daleko pod naszymi stopami fale rozbijają się o skalisty brzeg. - Ciągle to widzisz? - Zerka na mnie badawczo. Potakuję. Potem próbuję czegoś, na co wcześniej nie miałam czasu ani odwagi. A ty?, myślę. On spogląda na mnie, uśmiecha się i odpowiada bez słów: Tak! A najlepsze, że nadal się słyszymy! Opieram się o jego ramię. Zastanawiam się, jak długo utrzyma się ten efekt. Zdaję sobie sprawę, że nie zawsze będziemy rejestrować nasycone kolory i zachwycający szum wszechświata. Misa, Marco i Rafe też opowiadali o tym zjawisku w czasie przeszłym. Ale nawet jeżeli to wszystko zniknie mi sprzed oczu, to z pamięci - nigdy. Odkąd poznaliśmy prawdę o naturze wszechświata, nigdy nie zapomnimy magii, która go napędza. Również jako śmiertelnicy. - Jesteś gotowa? - Damen chwyta mnie za rękę. Nasza połączona energia jest wystarczającym dowodem na to, że stanowimy jedność zarówno ze sobą, jak i z całym światem. Przytakuję. Kierujemy się do mojego samochodu. Przeżywam chwilę paniki, gdy uświadamiam sobie, że raczej nie uda mi się uruchomić silnika za pomocą siły woli, ale na szczęście byłam na tyle przytomna, żeby wziąć ze sobą kluczyki. Najwyraźniej magiczne sztuczki przestały działać. Damen próbuje unaocznić dla mnie tulipan, ale bezskutecznie. Zanim jednak zacznie się z tego powodu zamartwiać, przypominam mu, że jeżeli to prawda, co słyszałam - że myśli rzeczywiście mają moc sprawczą - prędzej czy później tulipan się zmaterializuje. Parkujemy pod moim domem. Wbiegam po schodach na górę, pospiesznie wyjmuję z szafy rzeczy, które zamierzam wziąć, i wrzucam je do torby. Damen kieruje się w tym czasie do salonu obok mojego pokoju.

260

- Co mam zrobić z tym wszystkim? - woła. Jednym ruchem zasuwam torbę i przerzucam ją przez ramię. Cieszę się, że została mi resztka magicznej siły, bo torba jest naprawdę ciężka wypakowałam ją po brzegi. Staję obok niego i patrzę w kierunku, który wskazuje. Moja podręczna lodówka, jeszcze wczoraj wypchana butelkami z eliksirem, dzisiaj jest znacznie przetrzebiona. Obchodzę barek, klękam na podłodze i liczę w myślach. Potem liczę jeszcze raz, i jeszcze. Za każdym razem wynik jest taki sam. Z niepokojem stwierdzam, że nie wszyscy nieśmiertelni wybrali owoc. - Uważam, że powinniśmy je zniszczyć, a przynajmniej zamknąć w jakimś bezpiecznym miejscu. Byłoby niedobrze, gdyby wpadły w niepowołane ręce. - Damen odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. - Ever, co się dzieje? - Jest wyraźnie zaniepokojony moją miną. - Była pełna. - Patrzę mu w oczy. - Kiedy wychodziłam z imprezy, lodówka była pełna. A teraz... - Kręcę głową i przykładam ręce do brzucha. Trochę mi niedobrze. - Tak bardzo chciałam przekonać ich wszystkich. Ale może za wcześnie sobie poszłam? Może powinnam trochę dłużej nad nimi popracować? Opieram się o kolana, zamierzając wstać. - A jesteś pewna, że to był nieśmiertelny? Patrzę n a niego. Nagle pokój zaczyna wirować, muszę chwycić się barku, żeby się nie przewrócić. Ale po chwili zawrót głowy mija. Lotos miała zupełną rację. Zrobiłam wszystko, co było w mojej mocy. Wybór należał do nich. Jest coś takiego jak wolna wola. Wygląda na to, że ktoś postanowił z niej skorzystać. - Wyrzuć resztę. Wszystko. Schowałam zapas owoców dla nieśmiertelnych, którzy nie mogli dzisiaj przyjść. Co do eliksiru, już go nie potrzebujemy. Od teraz umywamy od niego ręce.

261

Zabieramy się do pracy. Ja odkręcam butelki, a Damen wylewa ich zawartość do toalety. Kiedy nie została już żadna, Damen bierze mnie za ręce i prosi, żebym unaoczniła złoty welon. - Summerland? - Unoszę brew. Nie wiem, po co w takim razie spakowałam całą torbę rzeczy, skoro mogę tam unaocznić wszystko, czego potrzebuję. Poza tym nie jestem wcale pewna, czy uda się nam tam przedostać. Jeśli nie, będzie mi bardzo przykro. Ale Damen tylko kręci głową. - Musisz uwierzyć. A więc wierzę. Chwilę później wychodzimy ze świetlistej chmury na wonną łąkę. Cieszymy się, że wciąż możemy przenieść się do Summerlandu. Damen patrzy na mnie z ulgą. - A teraz część druga... Wstrzymuję oddech w oczekiwaniu. Nie mam pojęcia, jaką ma dla mnie niespodziankę. - Pamiętasz, jak Miles marzył, że po liceum wszyscy razem wyruszymy w podróż stopem po Europie? Kiwam głową, coraz bardziej zaintrygowana. - Bardzo spodobał mi się ten pomysł. Wyprawa w końcu nie doszła do skutku, bo ty wyruszyłaś na poszukiwanie Drzewa i w ogóle. Ale skoro masz przedłużony termin składania podań na studia, to pomyślałem, że pojedziemy we trójkę. - Tylko że Miles nie wybiera się do Europy. - Wiem, że jedzie właśnie do Nowego Jorku na wielki casting, a Holt razem z nim. W dodatku z tego, co pamiętam, przewidziałam, że dostanie tę rolę, wyrośnie na wielką gwiazdę Broadwayu i będą z Holtem razem bardzo, bardzo długo. - Wiem. Ale to nie oznacza, że nie możemy pojechać sami, prawda? A więc, jeżeli nie masz nic przeciwko temu, zaczynamy we Włoszech. Nie mogę się doczekać, aż pokażę ci moje ulubione

262

miejsca. Firenze to cudowne miasto, jestem pewien, że ci się spodoba. Nie mówiąc o jedzeniu! - Patrzy na mnie z uśmiechem. - Słyszałem, że przez ostatnie sześćset lat jeszcze się poprawiło. - Czyli... wybieramy się do summerlandowych Włoch, tak? - Usiłuję powiedzieć to radosnym tonem, ale jestem trochę rozczarowana. Damen tylko się śmieje. - Nic z tych rzeczy. Przenieśliśmy się do Summerlandu z dwóch powodów. Po pierwsze, byłem ciekaw, czy wciąż możemy. Po drugie, chciałem ominąć korki. Wylatujemy z lotniska w Los Angeles. Samolot mamy... - Rzuca okiem na zegarek, potem patrzy na mnie. - Za kwadrans. - Przecież musimy przejść przez bramki! I znaleźć naszą kolejkę... - Ćśś! Zamknij oczy i wyobraź sobie, że siedzisz obok mnie w fotelu 3A...

263

ROZDZIAŁ CZTERDZIESTY PIĄTY Lądujemy we właściwych fotelach. Wbrew moim obawom nikt nie zauważył, że zmaterializowaliśmy się tak nagle, bo wszyscy są zaabsorbowani przygotowaniami do odlotu. Damen chowa moją torbę w luku bagażowym. Wtedy dociera do mnie, że on sam nie zdążył się spakować. - A ty? - pytam go, gdy siada obok mnie. - Wiem, że to dla ciebie nowość, ale koniec z unaocznianiem sobie rzeczy. Będziesz musiał kupować je w sklepie. Potrzebujesz pieniędzy, kart, dokumentów... O Boże! Zabrałeś pieniądze, karty, dokumenty? Dlaczego właściwie lecimy samolotem? Trzeba było teleportować się od razu do Włoch! Damen uśmiecha się i zamyka mi usta pocałunkiem. Moje troski natychmiast pryskają; przypominam sobie, co jest najważniejsze. Odsuwa się, gładzi dłonią mój policzek i zakłada mi za ucho niesforne pasmo włosów. - Nic się nie martw. Wszystkim się zająłem. O niczym nie zapomniałem. A jeżeli chodzi o lot samolotem, to tęskniłaś przecież za normalnością... - Klasa biznes to ma być normalność? - Rozglądam się po przestronnej, porządnie wyposażonej kabinie. - Ze mną tak. - Damen wybucha śmiechem. Przytakuję. Ściskam jego ciepłą dłoń i wyglądam przez okno na pas startowy. Nie mogę wyjść z podziwu, jak daleko udało nam się zajść, ale pamiętam, że wiele jeszcze przed nami. Dawno nie czułam się taka szczęśliwa. Być może nawet nigdy.

264

Już mam skupić się na filmiku instruktażowym (odkąd przestałam być nieśmiertelna, muszę zwracać uwagę na takie nudziarstwa), ale nagle dostrzegam j ą. Podskakuje na skrzydle i macha do mnie. Riley. Moja słodka, widmowa siostrzyczka. I jeśli mnie oczy nie mylą, obok stoi Maślanka. Otwieram szeroko usta i przyciskam dłoń do szyby. Nie jestem pewna, czy naprawdę ją teraz widzę, czy też wymyśliłam to sobie z tęsknoty. W tej samej chwili Maślanka szczeka i merda ogonem, a Riley rozgląda się dookoła, jakby kogoś szukała, jakby ktoś tu za nią przyszedł. Odwracam się do Damena i ciągnę go za rękaw, żeby spojrzał. Niestety, kiedy wyglądamy przez okno, już jej nie ma. Bardzo się staram przywołać ją z powrotem, ale bez skutku. Ale wiem, że ją widziałam. To była ona. Jestem też pewna, że jeszcze ją kiedyś zobaczę. Niekoniecznie skaczącą po skrzydle samolotu, może już po drugiej stronie. Mam tylko nadzieję, że trochę czasu jednak upłynie, zanim przejdę przez most na drugą stronę. Samolot coraz szybciej pędzi po pasie startowym. Opieram głowę na ramieniu Damena. Nagle, nie wiadomo skąd, spada mi na kolana czerwony tulipan. Ten sam, którego Damen usiłował unaocznić wcześniej. Spoglądamy po sobie szeroko otwartymi oczyma. Przed nami dowód, że to jednak prawda. Wszystko, co możliwe w Summerlandzie, jest także możliwe na ziemi. Wymaga tylko trochę więcej czasu. Kładę rękę na łodyżce, a Damen przykrywa moją dłoń swoją. Tulimy się do siebie, szczęśliwi, zadowoleni i gotowi na wszystko, co przyniesie przyszłość. Samolot wznosi się ku niebu.

265