Gena Showalter - 4 - Mroczny szept

Showalter Gena Władcy Podziemi 04

Mroczny szept Władcy Podziemi – Sabin, Aeron i Gideon to nieśmiertelni wojownicy strzegący bogów Olimpu, którzy przed wiekami popadli w niełaskę, zabijając Pandorę, strażniczkę puszki wszelkiego zła. Dziś żyją we współczesnym świecie, a każdy z nich skazany jest na wieczne cierpienie. Sabina prześladuje demon Zwątpienia, Aerona napady Wściekłości, a Gideona znajomość Prawdy. Cała trójka skazana jest na nieustanną wojnę z ludźmi, bogami i demonami. Ich szansą na wybawienie jest miłość, tylko że i ona niesie ogromne zagrożenie… Sabin niszczy wszystkich, których kocha – jest opętany przez złośliwego demona Zwątpienia. To przez niego musi znosić wieczną samotność. Każda kobieta, którą kiedykolwiek pokochał, uległa podszeptom demona i popełniła samobójstwo. Zraniony wojownik wyrzekł się miłości i rzucił w wir walk, poszukując puszki Pandory. Lecz to się zmienia, gdy ratuje życie rudowłosej Gwen. Niestety i ona ma drugą, mroczną naturę, której nie umie kontrolować. Sabin uczy Gwen, jak zapanować nad nieposkromioną furią i atakami szału. Jeżeli mu się to uda, nagrodą będzie wspólne życie z kobietą, która jako jedyna potrafi oprzeć się podszeptom jego demona. ROZDZIAŁ PIERWSZY Sabin, strażnik Zwątpienia, spocony i zziajany stał w katakumbach piramidy. Dłonie miał czerwone od wrażej krwi, ciało solidnie pokiereszowane. Próbował ogarnąć jatkę, do której się przyczynił. Pochodnie rzucały pomarańczowozłotą poświatę łamaną cieniami migoczącymi na tle kamiennych ścian, po których potokami spływała intensywna czerwień. Piaszczyste klepisko było grząskie i brejowate. Przed półgodziną, gdy wojownicy tędy szli, przypominało kolorem miód, a ziarenka

piasku błyszczały w świetle pochodni. Teraz czarną podłogę niedużego korytarza zaściełały trupy, nad którymi unosił się odór śmierci. Dziewięciu wrogów przeżyło. Rozbrojono ich, zagoniono do kąta i skrępowano linami. Większość dygotała ze strachu. Kilku prostowało ramiona, z nienawiścią w oczach unosiło brodę i usiłowało zachować honor w obliczu porażki. Godne podziwu... owszem, jak cholera! Szkoda, że ich męstwu trzeba będzie położyć kres. Odważni żołnierze nie zdradzają tajemnic, a Sabinowi właśnie na tajemnicach zależało. Był wojownikiem, który robił to, czego od niego oczekiwano, nieważne czy miał zabijać, torturować lub uwodzić. Żądał tego samego od innych. Dla Łowców - śmiertelników, którzy doszli do wniosku, że Sabin wraz z pozostałymi Władcami Podziemi jest odpowiedzialny za całe zło tego świata - nie liczyło się nic prócz zwycięstwa. Jedynie wygrawszy tę wojnę, jego przyjaciele zaznają pokoju, na który zasłużyli. Płytkie, przerywane oddechy przyjaciół i wrogów wypełniły uszy Sabina. Walczyli ze wszystkich sił, nikt się nie oszczędzał. To była bitwa dobra ze złem - i zło wygrało. Albo raczej moc, którą Łowcy za zło uznawali. Sabin i jego kumple myśleli dokładnie na odwrót. Owszem, przed wiekami otworzyli puszkę Pandory i uwolnili z niej demony. Pokarano ich na wieczność, albowiem każdy z wojowników miał odtąd z poruczenia bogów nosić w sobie plugawego kompana demona. I owszem, byli niegdyś niczym niewolnicy swojego nowego, demonicznego „ja", gwałtownego, zabójczego i pozbawionego sumienia. Lecz teraz panowali nad sobą, stali się ludźmi w najważniejszych aspektach pojęcia człowieczeństwa. Choć czasami demony walczyły... wygrywały... i niszczyły. Mimo to zasługujemy, by żyć, myślał Sabin. Zaiste, miał na to mocne argumenty. Jak wszyscy inni

cierpieli, jeśli przyjaciołom działa się krzywda, czytali książki, oglądali filmy, wspierali fundacje. Zakochiwali się. Jednak Łowcy nie widzieli ich w ten sposób. Byli przekonani, że bez Władców świat stanie się lepszy, karmili się wizją utopii, krainy radosnej, pozbawionej wad. Wierzyli, że każdy ludzki grzech można zrzucić na barki demona. Sądzili tak, bo albo byli tępi jak trzonek noża, albo nienawidzili swojego życia i szukali kozła ofiarnego. Tak czy owak, eliminowanie ich stało się powołaniem Sabina. Dla niego utopią było życie wolne od Łowców. Dlatego właśnie on i jemu podobni porzucili wygodne budapeszteńskie gniazdko, by przez trzy ostatnie tygodnie przetrząsać każdą zapomnianą przez bogów egipską piramidę w poszukiwaniu artefaktów, które doprowadzą ich do puszki Pandory i pozwolą na powrót ją zamknąć. Łowcy planowali wykorzystać tę samą puszkę, by zniszczyć Władców. W końcu Sabin i kumple trafili na coś konkretnego. - Amun - zwrócił się do wojownika, który stał w mrocznym kącie i jak zwykle stapiał się z cieniem. Wiesz, co robić. - Wskazał głową więźniów. Amun, strażnik Tajemnicy, skinął złowrogo i ruszył przed siebie. Milczący, zawsze milczący, jakby obawiał się, że tajemnice, które nagromadził przez stulecia, wyleją się z niego, gdy odważy się otworzyć usta. Gdy bestia zaklęta w ciele wojownika postąpiła ku zastępowi zniewolonych Łowców, cofnęli się w panice, nawet ci najodważniejsi, a przynajmniej mający dość oleju w głowie. Amun był wysoki, smukły, umięśniony. Porażał dominującą pewnością siebie, zarazem poruszał się z przedziwnym wdziękiem. Pewność pozbawiona gracji uczyniłaby go zwyczajnym żołnierzem, a tak emanował kombinacją dostojeństwa i brutalności, mieszanką właściwą tym drapieżcom, którzy do domu zawsze wracają ze skrwawioną zdobyczą. Zbliżył się do Łowców, przyjrzał się zlęknionemu tłumowi, na koniec wypatrzył w samym środku ofiarę, pochwycił za gardło, wyszarpnął z ciżby i uniósł na tyle, że znaleźli się oko w oko. Porwany

machał nogami, palcami wpił się w nadgarstki Amuna, pobladł upiornie. - Puść go, ohydny demonie! - wrzasnął jeden z Łowców, wieszając się na pasie kompana. - Zabiłeś niewinnych ludzi! Amun stał nieporuszony. - To dobry człowiek! - krzyknął ktoś inny. - Nie zasługuje na śmierć, zwłaszcza z rąk zła wcielonego! Gideon, niebieskowłosy i czarnooki strażnik Kłamstwa, w jednej chwili znalazł się u boku Amuna, pacyfikując protestujących. - Tknij go, a wycałuję cię na kwaśne jabłko. - Dobył parę noży, na których krew nie zdążyła jeszcze zaschnąć. Pocałunek równa się pobiciu w zakręconym świecie Gideona. Czy raczej zabiciu? Sabin zdążył się pogubić w zasadach Kłamstwa. Zapadała cisza, podczas której Łowcy usiłowali ustalić, o co chodzi Gideonowi, zanim jednak doszli do jakiegokolwiek wniosku, ofiara Amuna przestała wierzgać, bo uszło z niej życie. Amun opuścił sflaczałą cielesną powłokę na ziemię. Nie ruszył się z miejsca. Nikt nie śmiał go tknąć. Łowcy próbowali reanimować kompana, bo nie dotarło do nich, że już za późno. Mózg stał się odsączoną gąbką, a wszystkie najgłębsze sekrety zmarłego przeszły na własność zabójcy. Tajemnice i wspomnienia... Amun nigdy nie zdradził Sabinowi, na jakiej zasadzie działa jego demon, a Sabin nigdy nie pytał. Amun powoli odwrócił zesztywniałe ciało. Spojrzenie jego czarnych oczu spotkało się na krótką, pełną udręki chwilę ze wzrokiem Sabina. Amun nie zdołał zamaskować echa pełnego bólu krzyku w swojej głowie. Mrugnął, chowając cierpienie pod powiekami, jak tysiące razy wcześniej. Wrócił do swego kąta odprowadzany spojrzeniem Sabina i jego myślą: „Nie ma sensu czuć się winnym. Tak należało postąpić". W poszarpanych, krzywo ułożonych kamieniach odbijał się wiek piramidy. Amun położył jedną dłoń z rozcapierzonymi palcami na siódmym kamieniu, licząc od dołu, drugą zaś, z palcami blisko siebie,

umieścił na piątym kamieniu od góry, obracając jedną dłoń w lewo, a drugą w prawo. Kamienie poruszyły się razem z nimi. Sabin w zdumieniu obserwował rozwój wypadków. Nigdy nie przestało go zadziwiać, czego Amun był w stanie się dowiedzieć w tych kilka mgnień oka. Gdy kamienie osiadły w nowym ustawieniu, na licu każdego pojawiła się bruzda, rozwidlając się, rozgałęziając i wpasowując w szczelinę, której Sabin wcześniej nie zauważył. Fragment ściany zaczął się cofać, a potem przesuwać na bok, aż zaczęło powstawać wejście na tyle szerokie, że zmieściłby się w nim spory oddział. Z poszerzającego się otworu wpadało do katakumb chłodne powietrze, wirowało tak, że trzeszczały płomienie pochodni. Szybciej! - popędzał w myślach kamienie. Cóż za irytująca powolność. - Jacyś Łowcy po drugiej stronie? - zapytał Sabin, wyciągając broń zza pasa. Trzy kule. Poszukał w kieszeni, uzupełnił magazynek. Amun skinął głową i pokazał siedem palców, po czym przyczaił się przy wciąż poszerzającej się szczelinie. Siedmiu Łowców kontra dziesięciu Władców. Nie policzył Amuna, wiadomo przecież, że wkrótce w jego czaszce zacznie nadawać nowy głos i zdekoncentruje go tak bardzo, że nie będzie zdolny do walki. Mimo to Amun bez słów zażąda swego udziału w potyczce. Biedni Łowcy. Nie mieli szans. - Wiedzą o nas? Przeczący ruch głową. Czyli kamery nie śledzą każdego ich kroku. Po prostu wybornie. - Siedmiu Łowców to dziecinna igraszka - potwierdził Lucien, strażnik Śmierci, oparłszy się o przeciwległą ścianę. Był blady, jego różnokolorowe oczy lśniły, czyżby od gorączki? - Idźcie beze mnie. Odpadam. Zresztą i tak wkrótce będę musiał odprowadzić dusze. Później przeniosę więźniów do lochu w Budzie.

Dzięki demonowi Śmierci Lucien mógł przeskakiwać z miejsca na miejsce siłą woli, miał też obowiązek odprowadzać martwych w zaświaty. Sabin z niepokojem spojrzał na niego. Twarz Luciena pokrywała sieć blizn, nos jakby się przemieścił. Miał dziury po kulkach w barku i brzuchu, a także, sądząc po purpurowej plamie rozlewającej się w dolnej części pleców, w nerce. - Wszystko gra, stary? - Przeżyję. - Lucien uśmiechnął się cierpko. - Jutro pewnie będę tego żałował. Parę organów nadaje się na śmietnik. Sabin doskonale wiedział, w czym rzecz, sam przez to przeszedł. Kątem oka dostrzegł Amuna, który dawał znaki dłonią układające się w następującą wiadomość: - Nie dość, że nie ma kamer, to jeszcze wybrali komnatę z dźwiękoszczelnymi ścianami. Kiedyś to było więzienie, którego szefowie woleli, by nikt nie słyszał krzyków skazańców. Łowcy nie mają pojęcia, że tu jesteśmy. Z łatwością urządzimy zasadzkę. - Skoro to taka bułka z masłem, nie na wiele wam się zdam. Zostanę z Lucienem - powiedział Reyes, osuwając się na tyłek i opierając plecy o ścianę. Reyes nosił w sobie demona Bólu. Fizyczne cierpienie przynosiło mu rozkosz, zranienie dodawało mu sił podczas walki. Gdy jednak się kończyła, słabł jak każdy. Teraz był wykończony bardziej niż pozostali. Policzek spuchł mu tak, że przez szparę oczodołu niewiele widział. - Poza tym ktoś musi pilnować więźniów. A zatem siedmiu na ośmiu. Biedni Łowcy. Sabin przypuszczał, że prawdziwym motywem decyzji Reyesa była chęć przypilnowania Luciena, który mógł udać się do świata duchów jedynie wówczas, gdy posiadał w sobie dość energii, a tej mu brakowało. - Wasze kobiety dadzą mi popalić - mruknął Sabin. Obaj wojownicy niedawno wpadli w sidła miłości i zarówno Anya, jak i Danika przed egipską eskapadą poprosiły Sabina tylko o jedno, a mianowicie by

ich mężczyźni wrócili cali i zdrowi. Jeśli wrócą do domu w niekompletnym stanie, wystarczy, że zawiedziona Danika pokręci głową, a Sabin poczuje się gorzej niż breja, którą właśnie depcze buciorami. Natomiast Anya odpłaci Sabinowi takim samym postrzałem, jaki oberwał Lucien, dopiero potem pójdzie pocieszyć lubego. A Sabin będzie się skręcał z bólu. Niemało go będzie, tego bólu. Rzucił okiem na pozostałych wojowników, by zadecydować, który z nich nada się do bitwy, a którego lepiej zostawić. Maddox, strażnik Furii, najdzikszy wojownik, jakiego nosiła ziemia, broczył krwią i ciężko dyszał, tak samo jak Sabin, ale nie tracił czasu, tylko ustawił się za Amunem gotów do akcji. Jego luba nie potraktuje Sabina lepiej niż pozostałe panie. Coś się poruszyło i pokazała się cudowna Cameo, strażniczka Niedoli, jedyna kobieta w tym towarzystwie. Czego brakło jej w kwestii wzrostu, nadrabiała brawurą. Wystarczyło, by się odezwała, a z jej ust wylewał się cały smutek tego świata. Ludzie woleli sami odebrać sobie życie, niż pozwolić, by tknęła ich choćby palcem. Ktoś ciachnął ją w szyję, zostawiając trzy głębokie ślady. Nie przejęła się specjalnie. Oczyściła maczetę, po czym dołączyła do Amuna i Maddoksa. Znów jakiś ruch. To był Parys, strażnik Rozwiązłości, niegdyś najweselszy z całej kompanii, obecnie jednak nabrał pewnej surowości i z każdym dniem stawał się coraz bardziej niespokojny. Sabin nie potrafił dociec przyczyn tej zmiany. Nieważne. Parys zawisł nad Łowcami, dysząc i warcząc. Emanował prymitywną energią, cały rwał się do walki. Choć w jego prawej nodze ziały dwie potężne dziury po kulach, Sabin nie przypuszczał, by poprosił o czas na odpoczynek. Za nim stał Aeron, strażnik Gniewu. Niedawno bogowie uwolnili go od klątwy żądzy mordu, oddalając w ten sposób zagrożenie od najbliższego otoczenia Aerona. Zanim to się stało, żył tylko po to, by ranić i zabijać, jednak w takich jak ta chwilach powracały dawne przyzwyczajenia. Walczył,

jakby żądza nadal go trawiła, szarpał i kiereszował wszystko w zasięgu ręki. W porządku, tyle że... Czy obudzona żądza krwi pozostanie w nim, gdy skończy się bitwa? Sabin obawiał się, że będzie trzeba zawezwać Legion, mikrą, spragnioną krwi demonicę, która czciła Aerona jak bóstwo i jako jedyna posiadała moc wyrywania swego pana z morderczego transu. Problem polegał na tym, że w tej chwili inwigilowała dla Władców piekło, jako że Sabin lubił być na bieżąco ze sprawami Podziemi. Wiedza to potęga i nigdy nie wiadomo, co może się przydać. Nagle Aeron walnął w głowę Łowcę, posyłając go bez przytomności na podłogę. - A to za co? - zapytał go Sabin. - Chciał mnie zaatakować. Kto wie, jak było w istocie - dość, że Parys przegryzł niewidzialny, trzymający go w ryzach postronek i rzucił się na grupkę Łowców, metodycznie rozdając ciosy na prawo i lewo, dopóki cały oddziałek nie legł bez zmysłów na klepisku. - Będą siedzieli cicho jak Amun - wychrypiał. Sabin przeniósł wzrok na pozostałych. Miał pod ręką jeszcze Stridera, czyli Klęskę, który, jeśli przegrywał, odczuwał porażający ból, dlatego też pilnował, by zawsze stać po zwycięskiej stronie. Zawsze. Właśnie wyjmował sobie kulę z boku, sposobiąc się do kolejnego starcia. Dobrze. Sabin zawsze mógł na niego liczyć. Przed nim stąpał Kane, strażnik Katastrofy, z każdym krokiem wzbijając tumany kurzu i umykając to w prawo, to w lewo przed sypiącym się na głowę prysznicem okruchów skalnych. Kilku wojowników odkaszlnęło, a Sabin powiedział: - Hm... Kane, może zostaniesz, co? Pomógłbyś Reyesowi pilnować więźniów - imał się marnej, o czym wszyscy wiedzieli, wymówki. Zapadła cisza, którą mąciło tylko szuranie kamienia po piasku, gdy skalne wrota przesuwały się powoli, odsłaniając coraz szersze przejście. Kane skinął głową. Nie znosił, kiedy go pomijano. Dla

Sabina nie było to tajemnicą, tyle że obecność Kane'a nieraz przynosiła więcej szkody niż pożytku. Sabin przedłożył wiktorię nad uczucia przyjaciół. Nie lubił tego, w innej sytuacji pewnie by odpuścił, ale ktoś musi kierować się logiką, bo inaczej dostaną w kość. Po wykluczeniu Kane'a stosunek sił wyrównał się na siedmiu na siedmiu. Biedni Łowcy. Nadal nie mieli żadnych szans. - Ktoś jeszcze chce zostać? Komnatę wypełniło echo pełnego zapału, powtórzonego kilkoma głosami okrzyku: - Nie! To samo podniecenie przepełniało również Sabina. Dopóki nie odnajdą puszki Pandory, nie da się uniknąć potyczek z Łowcami. Nie ma szans, by ją odnaleźć bez pomocy tych przeklętych boskich artefaktów. Ponieważ jeden z nich znajdował się gdzieś w Egipcie, wyprawa i potyczka okazały się równie istotne. Sabin nie pozwoli, by artefakt wpadł w ręce Łowców, bo gdyby oni odnaleźli puszkę, oznaczałoby to uwolnienie demonów z ciał wojowników, czyli koniec Sabina i koniec wszystkich drogich mu osób. Staliby się martwymi skorupami. Mimo pewności, że walka zakończy się dla nich ostatecznym zwycięstwem, Sabin wiedział, że będzie okupiona dużym wysiłkiem. Łowcy prowadzeni przez zaprzysięgłego wroga Sabina, Galena opętanego demonem nieśmiertelnego w przebraniu anioła - ci „obrońcy dobra i prawości" mieli informacje, których ludzie znać nie powinni. Na przykład o tym, jak odwrócić uwagę Władców... jak ich pojmać... a także jak zniszczyć. Kamienne wrota wreszcie się zatrzymały. Amun zajrzał do środka. Machnął ręką, dając znać, że jest bezpiecznie. Żaden się nie ruszył. Ludzie Sabina i ludzie Luciena dopiero niedawno, po tysiącu lat rozłąki, stanęli ramię w ramię w obliczu wspólnego zagrożenia i nie zdążyli nauczyć się walki w szyku. - Idziemy czy będziemy tak stali i czekali, aż nas znajdą? - warknął Aeron. - Ja jestem gotów. - Spójrz tylko na siebie. Coś taki pozbawiony wojennego zapału? Pewnie ze strachu robisz w gacie -

rzucił Gideon z uśmieszkiem. - W ogóle nie jestem pod wrażeniem. Sabin zadumał się nad strategią. Przez te wszystkie stulecia nie przejmował się ani nią, ani nawet taktyką, po prostu rzucał się, bez namysłu na Łowców, wiedziony jedną tylko myślą: zabijać. Lecz wroga nie ubywało, przeciwnie, mnożył się, a wraz z liczebnością rosły jego determinacja i nienawiść. Nadeszła pora, by zaplanować bitwę, zmierzyć siły na zamiary i uderzyć. - Pójdę pierwszy, bo najmniej oberwałem. - Położył palec na spuście, ale potem niechętnie zatknął broń za pas. - Chcę, żebyście dobrali się w pary na zasadzie mniej ranny z silniej poranionym. Będziecie walczyć razem, ten zdrowszy zajmie się celem, drugi będzie wsparciem. Weźcie tylu żywcem, ilu zdołacie. Wiem, że to wbrew instynktowi, ale spokojnie, i tak wkrótce czeka ich śmierć. Kiedy wytropimy przywódcę Łowców i poznamy jego tajemnice, nie będą nam potrzebni, a wtedy zrobicie z nimi, co uznacie za stosowne. Trójka blokująca przejście rozstąpiła się i puściła go przodem. Wszedł pewnym krokiem w wąski przesmyk, a za nim ruszył cały oddział. Światło latarek padało na ozdobione hieroglifami ściany. Sabin ledwie przesunął wzrokiem po malowidłach, lecz to wystarczyło, by jego mózg zapamiętał każdy szczegół. Obrazy ukazywały więźniów faraona pędzonych na okrutną śmierć. Wyrywano im z piersi bijące serca. W pełnym pyłu, stęchłym powietrzu unosił się zapach człowieka - wody kolońskiej, potu, pożywienia. Ile czasu spędzili tu Łowcy? Czego szukali? Czy znaleźli artefakt? Pytania nie dawały mu spokoju, drażniły, dręczyły. Uczepił się ich demon Sabina, Zwątpienie, więc cóż mógł na to poradzić? Wiedzą coś, czego nie wiesz. To może wystarczyć, by cię pokonać. Być może twoi przyjaciele tej nocy wydadzą z siebie ostatnie tchnienie.

Zwątpienie nie mogło kłamać, chyba że chciało, by Sabin padł trupem. Walcząc, uciekało się do drwin i podszeptów powątpiewania. Sabin nigdy nie zrozumiał, dlaczego diabelskie nasienie nie może zastosować oszustwa - wpadł jedynie na pomysł, że być może demon sam dźwiga klątwę - ale cóż, przyzwyczaił się. Nie to, żeby miał zamiar dać się pokonać. - Rób tak dalej, a zamknę się na cały tydzień w pokoju i będę sobie czytać, by nie myśleć zbyt wiele. Ale ja chcę jeść! - brzmiała jękliwa odpowiedź. Niepokój, który zasiała, był dla demona najlepszą strawą. Lecz Sabin zdołał się otrząsnąć. - Pośpiesz się! - Zatrzymał się, ręką dając znać, by wojownicy poszli w jego ślady. Przed nimi znajdowała się komnata, do której prowadziły otwarte drzwi. Słychać było echo rozmów i czyichś kroków. Zabrzęczało wiertło. Łowcy, ponieważ się rozproszyli, sami sprowokowali zasadzkę. Dostaną ją, skoro się o to proszą. Lecz demon wykpił groźbę Sabina: Naprawdę? Ostatnim razem, jak sprawdzałem... - Zapomnij o mnie, dostałeś pożywienie zgodnie z obietnicą. W głowie rozległ się radosny śmiech, a w następnej chwili Zwątpienie otworzyło się na Łowców, wsączając w ich głowy zgubne słowa: Wszystko na nic... A jeśli się mylimy?... Jesteśmy zbyt słabi... Wkrótce umrzemy... Głosy w komnacie ucichły. Ktoś jęknął. Sabin uniósł palec, a potem drugi. Po trzecim wojownicy skoczyli do przodu, niosąc na ustach wojenny okrzyk. ROZDZIAŁ DRUGI Gwendolyn Płochliwa skuliła się w szklanej celi, gdy do komnaty, którą przez rok zdążyła ukochać i

znienawidzić, wpadła horda ogromnych, umięśnionych, zakrwawionych wojowników. Pokochała tę salę, ponieważ gdyby się w niej znalazła, oznaczałoby to, że jest krok bliżej do upragnionej wolności. Znienawidziła, bo była świadkiem zbyt wielu rozgrywających się w niej okrutnych scen. Ci sami ludzie, którzy tych scen byli sprawcami, teraz wydawali z siebie okrzyki strachu, rzucali na podłogę szalki, igły, fiolki i narzędzia. Wszędzie dookoła pękało szkło. Wściekły ryk odbijał się echem od ścian, intruzi poruszali się jak doskonale naoliwione maszyny do zabijania, siekąc i kopiąc, a ich przeciwnicy pokotem lądowali na podłodze. Nie było najmniejszej wątpliwości, kto wygra tę walkę. Gwen zadrżała. Bała się, co będzie z nią i z innymi, gdy po bitwie opadnie kurz. Wojownicy nie byli ludźmi, zresztą tak samo jak ona i wszystkie pozostałe kobiety pozamykane w sąsiednich celach. Byli zbyt silni, zbyt wytrzymali, w ogóle „zbyt" jak na śmiertelników. Nie wiedziała jednak, kto zacz, dlaczego się tu znaleźli i czego chcieli. Przez ostatni rok spotkało ją tak wiele rozczarowań, że nawet przestała liczyć na ratunek. Czy ona i inne kobiety zostaną tu aż do śmierci? A może te stwory zechcą wykorzystać je tak jak ci obrzydliwi ludzie? - Zabijcie ich! - krzyknęła jedna z uwięzionych. Jej mocny, pełen jadu głos sprawił, że Gwen chwyciła się wpół. - Niech cierpią jak my cierpiałyśmy! Szkło odgradzające kobiety od świata zewnętrznego było grube i odporne na uderzenia, a nawet pociski, mimo to każda boleść brzmiała w uszach Gwen jak eksplozja. Gdy była dzieckiem, siostry nauczyły ją, jak nie dopuszczać do siebie hałasu, ale desperacko pragnęła usłyszeć jęki pokonanych oprawców. Ich ból był dla niej niczym kołysanka, usypiał ją, osładzał rzeczywistość. Lecz wojownicy, choć silni i potężni, ani jednemu z ludzi nie zadali śmiertelnego ciosu. To dziwne.

Ledwie ranili swoje ofiary, pozbawiali je przytomności i do-skakiwali do kolejnego przeciwnika. Po chwili, która zdała się Gwen trwać ledwie sekundę, został już tylko jeden stojący o własnych siłach człowiek. Najgorszy ze wszystkich. Jeden z wojowników wyszedł przed szereg. Choć wszyscy przybysze władali zabójczymi zdolnościami, ten walczył najbardziej bezwzględnie, nie wahał się uderzać w krocze i skakać do gardła. Uniósł rękę, chcąc zadać wrogowi ostateczny cios, ale wtedy jego wzrok sprzągł się ze spojrzeniem Gwen. Powoli opuścił ramię i zamarł. Też zamarła, patrząc na niego. Brązowe, okryte krwawą masą włosy lepiły się do głowy, oczy o barwie brandy, ciemne i głębokie, były nabiegłe krwią. Niemożliwe. Z pewnością wyobraźnia spłatała jej figla. Twarz wojownika, wyciosana tak topornie, że przypominała oblicze z granitu, niosła każdą swoją krzywizną, każdą blizną przesłanie zniszczenia i śmierci - ale jednocześnie było w niej coś... chłopięcego. Co za porażająca sprzeczność. Porwana w strzępy koszula trzymała się na ostatnich nitkach, pod nią rysowała się spalona słońcem muskulatura. Ach, słońce, jakże jej go brakowało. Tatuaż przedstawiający fioletowego motyla opasywał prawą stronę klatki piersiowej wojownika i sięgał poniżej pasa. Końce skrzydeł były ostre, motyl wyglądał zarazem męsko, jak i kobieco. Tylko dlaczego motyl? Wydało jej się dziwne, że porażający siłą, brutalny wojownik wybrał sobie taki wzór. Mimo to motyl uspokoił ją. - Pomóż nam - powiedziała, modląc się, by nieśmiertelny usłyszał ją przez dźwiękoszczelną zasłonę. Nawet jeśli ją dosłyszał, nie dał tego po sobie poznać. - Uwolnij nas. - Żadnej reakcji. A jeśli cię tu zostawią? Albo gorzej: jeśli znaleźli się tutaj z tego samego powodu co ludzie? Myśli wypełniły jej umysł tak nagle, że zmarszczyła brwi i zbladła. Obawy były uzasadnione, zastanawiała się nad tym ledwie przed kilkoma chwilami. Ale to... to było inne... obce. To nie były jej

myśli. Jakby samowolnie wsączały się w nią ubrane w obce słowa. Jak... co...? Wyraźnie rozzłoszczony mężczyzna przyłożył palce do skroni i zagryzł wargę. A jeśli... - Dość! - warknął. Myśli błądzące jej po głowie raptem przepadły. Zamrugała zaskoczona. Wojownik gniewnie potrząsnął głową. Wykorzystując fakt, że przybysz ewidentnie stracił bojową czujność, oprawca Gwen przypuścił atak. Wyprostowała się i krzyknęła: - Uważaj! Nie spuszczając oka z Gwen, granitowy wojownik schwycił człowieka za gardło, dusząc go i zatrzymując w miejscu. Mężczyzna - nazywał się Chris - machnął rękami. Był młody, miał może dwadzieścia pięć lat, ale już przewodził strażnikom i naukowcom. Gwen gardziła nim bardziej jeszcze niż więzieniem. Chełpił się, przechwalał: - Wszystko, co czynię, czynię dla dobra nadrzędnego. I na jej oczach zgwałcił jedną z kobiet. Co prawda mógł zapładniać je sztucznie, ale uwielbiał upokarzać wymuszonym stosunkiem. - Szkoda, że nie mogę tego zrobić z tobą - mawiał do Gwen. - One są tylko namiastką ciebie. Nie tknął jej. Bał się. Wszyscy się jej bali. Wiedzieli, kim jest, bo dane im było ujrzeć ją w akcji tego dnia, gdy po nią przyszli. Wystarczy, że przypadkiem rozszarpiesz paru ludzi, a już ciągnie się za tobą opinia - pomyślała. Nie zgładzili jej, ale uwięzili. Eksperymentowali na niej, wpuszczając otworem wentylacyjnym przeróżne narkotyki do celi, mając nadzieję, że straci przytomność na tyle, by mogli ją po swojemu wykorzystać. Nie udało im się, wciąż jednak nie ustawali w wysiłkach. - Sabinie, nie - odezwała się piękna, ciemnowłosa kobieta, kładąc czerwonookiemu wojownikowi

dłoń na ramieniu. W jej głosie krył się tak wielki ładunek żalu, że Gwen aż się skuliła. - Sam mówiłeś, że będzie nam potrzebny. Sabin. Mocne imię. Pasuje do niego. Czy tych dwoje jest kochankami? W końcu uwolnił ją od pochłaniającego spojrzenia, dzięki czemu Gwen znów mogła normalnie oddychać. I puścił Chrisa. Nieprzytomny sukinsyn upadł na ziemię. Wiedziała, że nadal żyje, bo słyszała krew krążącą w jego żyłach i ruch powietrza w jego płucach. - Co to za kobiety? - zapytał blond żołnierz. Miał niebieskie oczy i piękną twarz, która obiecywała bezpieczeństwo i troskę, lecz to nie obok niego Gwen wyobraziła sobie własną zwiniętą postać, nie przy nim pragnęła wreszcie zasnąć bezpiecznym, głębokim snem. Długie miesiące bała się spać, wiedząc, że Chris z rozkoszą to wykorzysta. Przysypiała więc krótkimi, nerwowymi zrywami, nigdy nie opuszczając gardy. Czasem musiała walczyć z chęcią oddania się ludzkiemu złu wcielonemu za cenę upragnionej ucieczki w senne zapomnienie. Czarnowłosa, fioletowooka góra mięśni podeszła bliżej, przyglądając się celom sąsiadującym z więzieniem Gwen. - Bogowie! Ta jest w ciąży. - Ta również. - Ten z kolei mężczyzna miał włosy pstrokate, skórę bladą, oczy błyszczące błękitem tak samo jak jego kumpel blondyn, aczkolwiek odróżniały go ciemniejsze obwódki wokół źrenic. - Co za sukinkot trzyma ciężarne kobiety w takich warunkach? To podłe, nawet jak na Łowców. Kobiety, o których mowa, waliły pięściami w szkło, błagając o pomoc, żebrząc o wolność. - Słyszycie, co mówią? - zapytała góra. - Ja tak - odpowiedziała odruchowo Gwen. Spojrzenie brązowych, pozbawionych czerwonej nuty oczu Sabina raz jeszcze omiotło jej postać.

Przewiercał ją, skanował, rewidował wzrokiem. Po jej kręgosłupie przebiegł dreszcz. Czyżby ją usłyszał? Patrzyła szeroko otwartymi oczami, jak podchodzi do klatki i wyjmuje nóż z pochwy zamocowanej na pasku. Zmysłami pracującymi na najwyższych obrotach wyczuła leciuteńką woń potu, cytryny i mięty. Mocno wciągnęła powietrze, rozkoszując się paletą aromatu. Tak długo wąchała tylko odór Chrisa i jego duszącą wodę kolońską, przyprawiające o mdłości opary prochów i zapach strachu kobiet. - To i nas słyszysz? - Tembr głosu Sabina był równie ostry, jak jego rysy. Powinien był podrażnić nerwy, jeszcze bardziej rozognić niepokój, ale dziwnym sposobem uspokoił Gwen jak najczulsza pieszczota. - Tak. Ty mnie też... - Nie, czytam z ruchu warg. Z tego wniosek, że wpatrywał się w nią z największym zainteresowaniem, nawet kiedy musiał zainteresować się czymś innym. Poczuła się mile połechtana. - Jak to otworzyć? - zapytał. Zacisnęła usta, zerkając niespokojnie na dwóch ciężkozbrojnych, skąpanych we krwi drapieżców stojących za Sabinem. Powiedzieć mu czy nie? A jeśli tak samo jak tamci umyślili sobie zgwałcić jej towarzyszki spod celi? Jego oblicze złagodniało. - Nie przyszliśmy tu po to, by was skrzywdzić. Masz moje słowo. Chcemy was uwolnić. Nie znała go, nie powinna mu ufać, a mimo to podeszła na trzęsących się nogach do szkła. Wtedy przekonała się, że góruje nad nią wyraźnie, a jego oczy wcale nie są brązowe, tylko jakieś takie bursztynowe, kawowe, kasztanowe, no, pełna symfonia kolorów. Na szczęście czerwona poświata zniknęła. Czy to możliwe, że tylko jej się przywidziała? - Kobieto...-ponaglił ją.

Jeśli otworzy celę, jak obiecał... jeśli Gwen zbierze w sobie całą odwagę i nie zamieni się w słup soli, jak miała w zwyczaju... wówczas ucieczka wreszcie stanie się możliwa. Uwolniła nadzieję, którą do tej pory tłamsiła, zarazem podchwytując w ryzy swej woli brutalną moc. Gwen wiedziała bowiem, że może niechcący okrutnie pognębić swoich zbawców. Nie przejmuj się, łagodziła w duchu obawy. Jeśli nie będą próbowali cię skrzywdzić, bestia nie zerwie się z łańcucha. Wystarczy jednak ich jeden choćby fałszywy ruch... Mimo to warto zaryzykować, podjęła decyzję. - Kamienie - powiedziała. - Krzemienie? - Uniósł brwi. Paznokciem, czy raczej szponem w porównaniu z ludzkimi paznokciami, wyżłobiła w szkle: „Kamienie". Co z tego, że wyżłobiła, skoro napis zaraz zniknął? Przeklęte boskie szkło. Skąd ci ludzie je wytrzasnęli? Cała uwaga Sabina była skupiona na długich, ostro zakończonych paznokciach Gwen. Czyżby się zastanawiał, kto zacz, do jakiego rodzaju stworzeń należy? - Kamienie? - zapytał Sabin, znów patrząc jej w oczy, a gdy przytaknęła, rozejrzał się wokół. Chociaż ogląd komnaty trwał ledwie kilka sekund, Gwen mogłaby przysiąc, że wojownik zapamiętał każdy szczegół i mógłby się tu poruszać z zamkniętymi oczami. Wojownicy ustawili się za plecami Sabina, wpatrując się wyczekująco, ale też z ciekawością, podejrzliwością, nienawiścią... czyżby do niej? A nawet z pożądaniem. Cofnęła się krok, potem drugi. Tylko nie żądza! Zdecydowanie wolała nienawiść. Nogi zaczęły się jej trząść, cała już się trzęsła. Tylko spokojnie, mówiła sobie. Nie panikuj. Kiedy panikujesz, robi się niemiło. Jak walczyć z pożądaniem? Miała tyle ubrania co na sobie. Po uwięzieniu zabrali jej dżinsy i T-shirt,

dali w zamian koszulkę na ramiączkach i krótką spódniczkę. Wiadomo, kwestia łatwiejszego dostępu. Dranie. Jedno z ramiączek rozerwało się wieki temu i Gwen musiała zawiązać supeł pod pachą, żeby pierś nie wyskoczyła z koszulki. - W tył zwrot - warknął Sabin. Gwen bez namysłu zrobiła obrót, rzucając czerwoną czupryną. Ciężko dyszała. Na czole pojawiły się kropelki potu. Dlaczego kazał jej się odwrócić? Żeby łatwiej ją sobie podporządkować? - Nie tobie rozkazuję, kobieto. - Tym razem zabrzmiało to łagodnie, wręcz delikatnie. - Daj spokój, proszę cię. Rozpoznała zuchwały, nasycony całą paletą artykula-cyjnych niuansów głos blondyna z niebieskimi oczami, który dodał jeszcze: - Chyba nie mówisz poważnie. - Boi się ciebie. Gwen zerknęła przez ramię. - Ona? Przecież ona... - zaczął mocno wytatuowany mężczyzna. - Chcecie poznać odpowiedzi czy nie? Odwrócić się, mówię! - przerwał mu Sabin. Rozległ się pomruk niezadowolenia, a potem szuranie nogami. - Kobieto. Powoli odwróciła się. Zgodnie z rozkazem wszyscy wojownicy wpatrywali się w przeciwległą ścianę, prezentując rząd pleców. Sabin położył na szkle dłoń - wielką, pewną, pozbawioną ran, a jednak czerwoną od krwi. - Które? Wskazała szafkę za jego plecami. Kamienie były nieduże, rozmiarów pięści, na każdym widniał malunek innego rodzaju śmierci: przez dekapitację, odcięcie członków, zasztyletowanie, przebicie

dzidą, płomienie wspinające się po człowieku unieruchomionym przy drzewie. - No dobrze. Co z nimi zrobić? Przejęta wizją wolności - tak blisko, jeszcze trochę - pokazała mu, niczym mim na scenie, że należy umieścić kamień w otworze jak klucz w zamku. - Ważne, który kamień gdzie? Skinęła potakująco, a potem wskazała na konkretny kamień i wyjawiła gestem, którą celę otwiera. Bała się kamieni, bo jak dotąd ich użycie oznaczało, że będzie świadkiem kolejnego gwałtu. Przemogła się jednak i zaczęła wydrapywać słowo „Klucz", a Sabin w tym czasie wbił się pięścią w szafkę i strzaskawszy szybkę, uzyskał dostęp do kamieni. Dziesięciu śmiertelników miałoby kłopot z tym, czego on dokonał bez większego wysiłku. Kilka odłamków szkła wbiło mu się w kłykcie i nadgarstek. Popłynęły karmazynowe strużki, ale otarł je bezwiednie. W tym momencie rany już zaczęły się zasklepiać. Rozszarpana tkanka zrastała się w mgnieniu oka. Ot tak. Nie jest zwykłym śmiertelnikiem, tylko kimś znacznie potężniejszym. Kto więc zacz? Elf - nie, bo nie ma spiczastych uszu. Wampir - też nie, bo brak mu kłów i nie jest blady. Syren zatem? Może, bo ma bogaty głos, wyborny, no, może trochę zbyt szorstki. - Łapać za kamienie! - krzyknął, nie odrywając od niej wzroku. W jednej chwili wojownicy obrócili się na pięcie. Gwen wpatrywała się w Sabina i tylko w niego, obawiając się, że pozostali wzbudzą w niej strach. Kontrolujesz sytuację, nieźle ci idzie, umacniała się w duchu. Tylko się nie zawahać, nie, na pewno tego nie zrobi. Już i tak zbyt wiele miała sobie do zarzucenia. Dlaczego nie mogła być jak jej siostry - odważna i silna, pogodzona z własną tożsamością? Gdyby to było konieczne, odgryzłyby sobie rękę, byle uciec, lub posłałyby pięść przez szklaną ścianę i wbiły ją w klatkę piersiową Chrisa. Pożarłyby mu serce, zanosząc się śmiechem. Poczuła tęsknotę za domem. Gdyby Tyson, jej były chłopak, opowiedział siostrom o porwaniu zapewne tego nie zrobił, trzęsąc przed nimi portkami - szukałyby Gwen do skutku. Kochały ją,

pomimo jej słabości, chciały dla niej jak najlepiej. Byłyby rozczarowane, dowiedziawszy się o uwięzieniu. Zawiodła samą siebie i własną rasę. Zresztą już jako dziecko unikała konfrontacji, przez co zasłużyła sobie na poniżający przydomek. Nie była zwykłą Gwendolyn, była Gwendolyn Płochliwą. Sabin instruował swoich ludzi, który kamień pasuje do którego zamka. W kilku przypadkach pomylił się, ale szybko naprawił błąd. Kiedy jeden z mężczyzn, obwieszony kolczykami niebieskowłosy punk, próbował umieścić swój kamień w zamku celi Gwen, Sabin złapał go mocno za nadgarstek i powiedział: - Ta jest moja. Szczerząc zęby, niebieskowłosy spojrzał Sabinowi w oczy i rzucił: - Nie znosisz na nią patrzeć, co? Sabin zmarszczył tylko brwi. Gwen zamrugała zdezorientowana. Nie znosi na nią patrzeć? Wreszcie uwolniono wszystkie kobiety. Niektóre płakały, inne usiłowały uciec, jednak wyłapali uciekinierki, ku zaskoczeniu Gwen traktując je delikatnie, nawet jeśli walczyły jak oszalałe. Najpiękniejszy z wojowników, ten z wielokolorową fryzurą, podchodził do kobiet i mówił: - Śpij, maleńka. Zadziwiające, ale posłuchały go, jedna za drugą mięknąc w ramionach pięknisia. Sabin wziął kamień Gwen, czyli ten z płonącym żywcem człowiekiem, podrzucił go i zręcznie złapał. - Nie uciekaj, dobrze? Jestem zmęczony i nie mam ochoty cię gonić, ale zrobię to, jeśli będę musiał. Obawiam się, że mogę cię przy okazji poturbować. Nawzajem, pomyślała. - Nie... nie wypuszczaj jej - zacharczał Chris, który jakimś cudem odzyskał przytomność. Uniósł głowę i wypluł piasek z ust. Oko zdobił mu modny fiolet. - Groźna. Śmiertelnie. - Cameo - rzucił Sabin.

Wojowniczka doskoczyła do Chrisa i uniosła, dzierżąc za koszulę. Drugą ręką dobyła sztylet i przyłożyła mu do szyi. Chris, zbyt słaby lub zbyt przerażony, nie walczył. Gwen miała nadzieję, że to strach nie pozwala mu działać. Wbiła spojrzenie w czubek ostrza, siłą woli pragnąc wrazić go w szyję sukinsyna, przebić skórę, zgruchotać kość, sprawić niewyobrażalny ból. Tak, pomyślała jak w transie. Tak, tak, tak! Zrób to. Proszę, zrób to. Potnij go, niech cierpi. - Co z nim? - zapytała Cameo. - Trzymaj. Żywego. Zawiedziona Gwen załamała ręce, lecz zarazem coś sobie uświadomiła. To prawda, kontrolowała emocje, była jednak o krok od uwolnienia swojej bestii. Wszystkie te myśli o bólu i cierpieniu nie należały do niej. Nie mogły. Groźna, powiedział Chris. Śmiertelnie. Miał rację. Kontrola, kontrola przede wszystkim. - Ale możesz go trochę sponiewierać - dodał Sabin, mrużąc utkwione w Gwen oczy. Czyżby był zły? Na nią? Ale za co? Co takiego zrobiła? - Nie wypuszczaj jej - powtórzył Chris. Rzucił się, ale Cameo, w widoczny sposób silniejsza, szarpnęła i zawróciła go na miejsce. - Błagam. - Może faktycznie lepiej zostawić rudą w celi - powiedziała wojowniczka. - Przynajmniej na razie. Na wszelki wypadek. Sabin podniósł kamień, zatrzymując się o centymetr od zamka celi Gwen. - To Łowca. Kłamca. Moim zdaniem on ją skrzywdził i nie chce, by to się wydało. Gwen zdumiała się. Nie był zły na nią, lecz na Chrisa... nazwał go Łowcą... za to, co być może zrobił. Mówił poważnie, poważnie był zły, więc na pewno jej nie skrzywdzi. Chce ją uwolnić, chce, by była bezpieczna. - Zgadza się? - zapytał Sabin. - Skrzywdził cię? - Gdy z płonącymi ze wstydu policzkami potaknęła

głową, dodał: - Zapłaci za to. Masz moje słowo. Zażenowanie ustąpiło. Matka, która przed dwoma laty wydziedziczyła Gwen, wolałaby ujrzeć śmierć córki, niż zobaczyć ją w chwili słabości, ale ten mężczyzna - ten nieznajomy - pragnął ją pomścić. Chris przełknął w panice ślinę. - Posłuchaj mnie. Wiem, że jestem twoim wrogiem, a ty moim. I wiesz, że cię nienawidzę. Ale jeśli ją wypuścisz, ona nas wszystkich pozabija. Przysięgam. - Pozabijasz nas, rudy lisku? - zapytał Sabin jeszcze łagodniej i delikatniej niż przedtem. Gwen, która przywykła w niewoli, że mężczyźni zwracali się do niej per suko lub kurwo, poczuła, że czułe słówko wypełnia jej umysł jak letnia bryza o różanym aromacie. Minęło zaledwie kilka minut ich znajomości, a ten wojownik zdążył dać jej wizję tego, o czym marzyła od chwili uwięzienia. Objawił się jej bowiem biały rycerz gotowy zabić groźnego smoka. No tak, kiedyś sądziła, że rycerzem okaże się Tyson albo nawet ojciec, którego nigdy nie poznała, ale cóż, nie każdego dnia spełnia się sen. - Ruda. Gwen się ocknęła. O co zapytał? A tak, czy zabije i jego, i tych wszystkich kumpli. Pokręciła przecząco głową. Jeśli bestia przejmie kontrolę, zrobi to. I to skutecznie. Kontroluję sytuację, wmawiała sobie twardo. No, w zasadzie ją kontroluję. Wszystko będzie okej. - Tak myślałem. - Błyskawicznym ruchem włożył kamień na miejsce. Serce waliło jej w piersi, niemal gruchocząc żebra. Powoli szkło uniosło się... wyżej... i wyżej... już za chwilę... I raptem ją i Sabina dzieliło już tylko powietrze. Zapach cytryny i mięty przybrał na sile. Chłód, do którego zdążyła przywyknąć, ustąpił gorącu i duchocie. Uśmiechnęła się nieśmiało. Wolna. Naprawdę wolna. Sabin odetchnął głęboko. - Na bogów. Jesteś niesamowita. Zrobiła krok do przodu, wyciągając do niego ręce, desperacko pragnąc dotyku, którego brakowało jej

przez te długie miesiące. Jeden dotyk, tylko tyle. Potem wróci do domu. Wreszcie. Do domu. - Ty suko! - wrzasnął Chris, wijąc się w uścisku Cameo. - Nie zbliżaj się do mnie. Trzymajcie ją z daleka. To potwór! Nogi same się zatrzymały. Wzrok powędrował ku żałosnemu stworzeniu odpowiedzialnemu za ból, cierpienie, męczarnię ostatniego roku. Z paznokci wyrosły ostrza. Malutkie, cienkie jak jedwab skrzydła wyskoczyły z pleców, rozrywając bawełnianą koszulkę i młócąc zażarcie powietrze. Krew w żyłach przyśpieszyła. Wzrok sam przestawił się na podczerwień. Zniknęły wszystkie barwy, jedynym celem stała się ciepłota ludzkiego ciała. Do Gwen nagle dotarło, że tak naprawdę nigdy nie kontrolowała bestii, tej swojej mrocznej strony. Kłębiła się w niej cały czas, wyciszona, przycupnięta, czekająca na odpowiednią chwilę... Tylko Chrisa, tylko Chrisa, bogowie, błagam, tylko Chrisa! Powtarzała tę mantrę z płonną nadzieją zduszenia żądzy krwi mściwej bestii. Tylko Chrisa, proszę, zostaw innych w spokoju, zaatakuj tylko Chrisa. W głębi duszy wiedziała jednak, że nie sposób oszacować liczby ofiar. ROZDZIAŁ TRZECI Od chwili, w której Sabin ujrzał w szklanej celi cudowne rudowłose stworzenie, nie był w stanie oderwać wzroku. Zabrakło mu tchu. Nie mógł myśleć. Miała długie, figlarnie kręcone rudoblond włosy poprzetykane grubymi pasemkami rubinowej czerwieni. Jej brwi, ciemniejsze, kasztanowe, były równie piękne. I ten spłaszczony nosek, i te policzki zaokrąglone jak u cheruba. A jej oczy! Uczta dla zmysłów, jantar upstrzony połyskującą szarością. Hipnotyzujące. Ujęte w nawias ostrych jak kolce rzęs. Halogeny kąpały ją w jaskrawym świetle. U innych tego rodzaju ostry blask wydobyłby wszystkie wady, ujawniłby niedoskonałości skóry, lecz w tym przypadku reflektory dawały całej sylwetce

zdrowy poblask. Była drobna, miała nieduże, krągłe piersi, wąskie biodra, nogi tak długie, że mogłaby opleść się nimi wokół bioder Sabina. - Nie myśl tak. Wiesz, że nie powinieneś. - Owszem, wiedział. Gdy jego ostatnia kochanka, Darła, zabiła się, poprzysiągł nie związać się już z nikim. Mimo to rudowłosa przykuła jego uwagę. Demona również, choć Zwątpienie pragnęło posiąść ją z zupełnie innych powodów, rzecz jasna. Wyczuwało jej trwogę, umyślnie wzięło ją sobie za cel, pragnęło wniknąć do jej umysłu, rzucić się na najgłębsze obawy, wykorzystać je. Wkrótce obydwoje - Sabin i Zwątpienie - zdali sobie sprawę, że ta młodziutka kobieta nie jest człowiekiem. Dlatego demon nie zdołał przejrzeć jej myśli, co innego, gdyby wypowiedziała je na głos. Nie oznaczało to wprawdzie, że jest bezpieczna przed zakusami złego. Nic z tego. Zwątpienie wiedziało, jak zapanować nad sytuacją i zasiać niepokój. Mało tego, demon uwielbiał wyzwania, z tym większym zatem zapałem powziął trud poznania tajemnic rudzielca i podkopania fundamentów pewności siebie. Kim była? Sabin spotkał na drodze, którą kroczył już tysiące lat, wielu nieśmiertelnych, a mimo to nie potrafił jej sklasyfikować. Wygląd miała zdecydowanie ludzki. Delikatna. Krucha. Zniszczalna. A jednak zdradziły ją bursztynowo-srebrne oczęta. I szpony. Wyobraził sobie, jak zagłębiają się w jego plecy... Dlaczego Łowcy ją pojmali? Obawiał się odpowiedzi. Trzy spośród sześciu uwolnionych kobiet były w widocznej ciąży, co sugerowało jedno: hodowlę. I to nie byle jaką, bo hodowlę nieśmiertelnych Łowców. Sabin rozpoznał dwie syreny z bliznami na szyjach, którym bez wątpienia usunięto krtań. Zobaczył bladą wampirzycę bez kłów, gorgonę, której zgolono gadzią fryzurę, a także oślepioną córkę Kupidyna - najwyraźniej po to, żeby nie omotała prześladowców miłosnym zaklęciem. Jakim okrucieństwem wykazali się Łowcy w stosunku do tych pięknych stworzeń. Co takiego uczynili

rudowłosej, najpiękniejszej ze wszystkich więźniarek? Miała na sobie skąpy podkoszulek i króciutką spódnicę, lecz nie dostrzegł żadnych blizn i siniaków mogących sugerować brutalność strażników. Ale to nic nie znaczy, bo większość nieśmiertelnych szybko wylizuje się z ran. - Pragnę jej. - Wyczuł potworne zmęczenie rudej, a jednak kiedy uśmiechnęła się do niego w podzięce za uwolnienie... Och, za ten uśmiech gotów był umrzeć. Ja też jej pragnę, wtrąciło Zwątpienie. - Nie możesz jej mieć. Ja też nie - odparł gorzko Sabin. - Pamiętasz Darię? Jakże była silna i pewna siebie, a jednak zdołałeś ją złamać. Śmiech triumfu, no i te słowa: Wiem. Nie było miło? Zacisnął pięści. Pieprzony demon. Prędzej czy później każdy kapitulował przed ładunkiem boleści, którym ciskała w ofiarę mroczna strona Sabina: Nie jesteś wystarczająco ładna. Nie jesteś wystarczająco inteligentny. Ot, zwykłe zero. Jak ktokolwiek mógł cię pokochać? Z rozmyślań wyrwał go Aeron: - Sabinie, jesteśmy gotowi. - To dobrze. - Skinął na rudą. - Chodź. Wycofała się jednak, przywarła do tylnej ściany więzienia, dygocząc ze strachu. Spodziewał się raczej, że da nogę, a nie popadnie w trzęsawkę. - Mówiłem ci już - odezwał się łagodnie. - Nie chcemy cię skrzywdzić. Otworzyła usta, z których nie wydobył się żaden dźwięk. Złota poświata jej oczu pogłębiła się, pociemniała, czerń stopiła się z bielą. - Co do diabła... W jednej chwili stała przed nim, a w drugiej już jej nie było, jakby się rozpłynęła. Obrócił się na pięcie, przeczesując pomieszczenie. Ani śladu. Jedyny stojący na własnych nogach Łowca wydał przejmujący krzyk, który zawisł w powietrzu, gdy padł z hukiem na

posadzkę, brocząc krwią. - Ruda! - Sabin gotów był jej bronić przed siłą, która właśnie zaszlachtowała Łowcę. Nadal jej nie widział. Jeśli potrafiła przenosić się siłą woli, jak Lucien, to była bezpieczna. Poza jego zasięgiem, prawda, ale bezpieczna. Czy umiała tak się poruszać? Czy to zrobiła? - Za tobą - rzuciła Cameo i choć raz jej głos świadczył o zaskoczeniu. - O bogowie - sapnął Parys. - Nie widziałem, żeby się poruszyła, a mimo to... - Przecież ona nie... a może jednak... jakim sposobem... - Maddox drapał się po twarzy, nie mogąc uwierzyć w to, co zaszło. Sabin zrobił kolejny obrót. Jest! Z powrotem w celi, siedzi z kolanami pod brodą, z ust sączy się krew, w dłoni ściska... tchawicę? Wyrwała, a może wygryzła Chrisowi gardło. Jej oczy odzyskały normalny kolor, złoty z szarymi prążkami, stały się jednak kompletnie wyprane z emocji. Wzrok błędny, jakby szok wywołany tym, co ruda zrobiła, wprowadził jej umysł w stan odrętwienia. Twarz zupełnie pozbawiona wyrazu. Pod bezbarwną skórą widać błękitną siateczkę żyłek. Dygotała, kołysała się w przód i w tył, mamrocząc pod nosem bez ładu i składu: - Co... to... było? Łowca nazwał ją potworem. Sabin nie uwierzył. I proszę. Wszedł do celi. Nie wiedział, jak postąpić, czuł jednak niezłomnie, że nie wolno ani jej tak zostawić, ani na powrót zamknąć. Raz, że nie zaatakowała jego przyjaciół. Dwa, poruszała się jak cień, więc umknęłaby, zanim by się zorientował. - Słuchaj no, Sabinie - odezwał się ponurym głosem Gideon. - Nie zastanawiaj się, zanim tam wejdziesz. Zapomnij, że Łowca kłamał. Spokojnie, pamiętał. - Wiesz, z czym mamy do czynienia? - Nie. - Czyli: tak. - Ona nie jest harpią, pomiotem Lucyfera, który skrępowany nie hasał przez okrągły rok po ziemi. Nie miałem z czymś takim do czynienia i nie wiem, że harpia nie umie w kilka sekund rozłożyć armi nieśmiertelnych.

Jako że Gideon nie umiał powiedzieć nawet słowa prawdy, nie życząc sobie przy tym śmierci, Sabin wiedział, że wszystko, co od niego usłyszał, trzeba przewrócić na nice. Czyli Gideon miał do czynienia z harpiami, córami Lucyfera, które w mgnieniu oka potrafiły położyć nawet takiego zawodnika jak on. - Kiedy? - Pamiętasz, kiedy nie byłem uwięziony? - Czyli wtedy, gdy Gideon miał przyjemność trafić na trzymiesięczny urlop z atrakcjami do krainy Łowców. - Jedna z nich nie zdążyła zniszczyć nawet połowy obozu, zanim wszczęto alarm. Z jakiegoś powodu nie wpadła w szał. Łowcy przez następnych kilka dni nie klęli, na czym świat stoi. - Zaraz, poczekaj. Że to harpia? Nie sądzę. Nie jest szkaradna. - Ta jakże cenna informacja pochodziła od Stridera, mistrza tego, co oczywiste. - Jak to możliwe, że jest harpią? - Wiesz równie dobrze jak my, że ludzkie mity bywają zniekształcone. Harpie nie muszą być szkaradne tylko dlatego, że są takimi w większości legend. Wyjdźcie wszyscy. - Sabin odrzucił do tyłu broń. - Zajmę się nią. - Gdy rozległ się chór protestu, zapewnił: - Nic mi nie będzie. - Oby, dodał w myślach. Jesteś pewien? - Och, zamknij się wreszcie. - Ona... - Pójdzie z nami - wpadł w słowo Maddoksowi. Nie mógł zostawić rudej, była zbyt cenną bronią. Albo on jej użyje, albo zostanie użyta przeciwko niemu. -1 to żywa - zakończył twardo, wpatrując się w nią. - Nie ma mowy! - rzucał się Maddox. - Nie pozwolę, żeby znalazła się w pobliżu Ashlyn. - Widziałeś, co zrobiła... - Owszem, widziałem! - Tym razem to on przerwał Sabinowi. - I właśnie dlatego nie chcę jej w pobliżu mojej ciężarnej kobiety. Harpia zostaje. Kolejny powód, by stronić od miłości, która łagodzi serce nawet najtwardszego wojownika.

- Ona musi nienawidzić tych mężczyzn tak samo jak my. Może pomóc naszej sprawie. - Nie. - Maddox pozostał nieprzejednany. - Będę za nią odpowiadał. Zadbam, by nie pokazywała szponów i zębów. - Miał nadzieję, że zdoła to zrobić. - Jeśli jej pragniesz, jest twoja - powiedział Strider, jak zawsze po jego stronie. - Maddox się zgodzi, bo nigdy nie naciskasz, by Ashlyn wymykała się do miasta i podsłuchiwała rozmowy Łowców, chociaż ucieszyłbyś się, gdyby to robiła. - Trzeba będzie poskromić rudą. - Maddox zmrużył oczy - Nie, zostawcie. Ja się nią zajmę. - Sabinowi nie w smak była myśl, że ktoś inny mógłby jej dotykać w jakikolwiek sposób. Przekonywał sam siebie, że pewnie była torturowana, w ohydny sposób wykorzystywana, więc może zareagować negatywnie, gdyby ktoś inny...' Raptem uświadomił sobie, że szuka wymówki. Pociągała go. A mężczyzna, którego pociąga kobieta, nie jest w stanie wyłączyć pożądania jak telewizor, nawet jeśli poprzysiągł, że już żadną się nie zainteresuje. Podeszła do niego Cameo, przewiercając rudą wzrokiem, i oznajmiła: - Niech Parys się nią zajmie. On umie wprawić nawet najokrutniejszą kobietę w dobry nastrój. Ty raczej niespecjalnie, a pamiętaj, że nie możemy dopuścić, by wpadła w szał. Parys, który potrafił uwieść każdą kobietę w dowolnej chwili, z równą skutecznością nieśmiertelną i zwykłą? Parys, który potrzebował seksu, by żyć? Sabin zacisnął zęby, walcząc z wizją splecionej pary. Nagie ciała kotłowały się na posłaniu, palce wojownika tkwiły zatopione w dzikiej burzy włosów harpii, rozkosz malowała się na jej obliczu. Tak byłoby lepiej. Lepiej dla nich wszystkich, jak słusznie zauważyła Cameo. Harpia tym chętniej pomoże walczyć z Łowcami, jeśli stanie u boku kochanka, a Sabinowi bardzo zależało na jej pomocy. Oczywiście Parys nie prześpi się z nią więcej niż raz i szybko ją zdradzi, ponieważ aby przeżyć, potrzebuje seksu z różnymi partnerkami, ale to rudą solidnie wkurzy. I wówczas może sprzymierzyć

się z Łowcami. Uznał, że to zły pomysł. Czyli ni tak, ni siak. Ot, błędne koło. Jak z niego się wydostać? - Dajcie mi pięć minut. Jeśli mnie zabije, Parys będzie ją miał dla siebie. Kompanionowie nie poczuli się rozbawieni. - Pozwól przynajmniej, że Parys ją uśpi - nalegała Cameo. - Nie, nie. Jeśli obudzi się zbyt wcześnie, dozna szoku i zaatakuje. Najpierw muszę do niej dotrzeć. Wyjdźcie stąd, zabierzcie też pozostałe kobiety. Pozwólcie mi pracować. Cisza, potem szurum-burum i został sam na sam z rudą. A właściwie jasnorudą, by być bliższym oryginału. Kucała w kącie, mamrotała coś, ściskała w garści nieszczęsną tchawicę. Niegrzeczna dziewczynka, zła, powiedział demon, wtłaczając słowa w umysł harpii. Wiesz, co czeka niegrzeczne dziewczynki, hm? Wiesz. - Zostaw ją w spokoju, proszę - błagał demona. - Pokiereszowała naszych wrogów, przeszkodziła im w szukaniu puszki. Na słowo „puszka" Zwątpienie jęknęło. Demon spędził tysiąc lat w mroku i chaosie puszki Pandory i naprawdę nie chciał tam wracać. Zrobiłby wszystko, by do tego nie dopuścić. Sabin nie mógł istnieć bez Zwątpienia. Stało się niezbywalną jego częścią i choć czasem irytowało go, pozbyłby się raczej płuca niż demona. To pierwsze posiadało zdolność regeneracji. - Proszę tylko o kilka minut ciszy - dodał. Niech ci będzie. - Przepraszam, przepraszam - zawodziła jasnorudą, jakby wyczuwając jego obecność. Nie spojrzała na niego, nie oderwała wzroku od niewidzialnego punktu gdzieś na wprost. - Czy ja cię zabiłam? - Nie, nie. Żyję i mam się dobrze. - Biedactwo nie wie, co robi i mówi, dodał w duchu. - Postąpiłaś słusznie. Usunęłaś złego człowieka. - Zły. Tak, jestem bardzo zła. - Zacisnęła ramiona wokół kolan. - Nie, to on był zły. - Powoli wyciągnął do niej rękę.

- Pozwól sobie pomóc, dobrze? - Jego palce ostrożnie dotknęły jej dłoni. Krwawy ochłap wypadł z ręki. Sabin złapał go i rzucił za siebie, byle dalej. - Lepiej, prawda? - Ucieszył się, że nie wpadła w kolejny szał, westchnęła tylko głęboko. - Jak się nazywasz? - C.co? Powoli, nie śpiesząc się, odgarnął niesforny lok z jej czoła i zaczesał za ucho. Pochyliła głowę, otarła się o jego dłoń. Pozwolił, by dotyk trwał dłużej, by mógł rozkoszować się miękkością jej skóry, choć wiedział, po jak cienkim lodzie stąpa. Zapragnąć jasnorudej całym sobą, dać upust pożądaniu, oznaczało skazać ją na tę samą boleść, która stała się udziałem Darli. Nie cofnął jednak dłoni, nawet kiedy złapała go za nadgarstek i poprowadziła w jedwabny gąszcz włosów, wyraźnie domagając się pieszczot. Gdy zaczął masować jej głowę, mruknęła z zadowoleniem. Sabin już nie pamiętał, kiedy ostatni raz pozwolił sobie na taką czułość z kobietą. Nawet z Darią. Zależało mu na niej, tak, ale więcej uwagi poświęcał wiktorii niż dobremu samopoczuciu kochanki. Teraz zaś poczuł, że coś w tej kobiecie przyciąga go. Była taka samotna i zagubiona, a te odczucia znał doskonale. Zapragnął ją przytulić. Widzisz? Już chcesz czegoś więcej. Zmarszczył brwi po tym wtręcie demona, zmusił ramię do odwrotu. Wymsknął się jej cichy jęk rozpaczy, przez co utrzymanie dystansu między nimi stało się jeszcze trudniejsze. Jak to możliwe, że takie biedne, złaknione najprostszych oznak czułości stworzenie potrafi mordować tak brutalnie? Nie uwierzyłby, gdyby nie zobaczył na własne oczy. Niewiele wprawdzie widział, wziąwszy pod uwagę szybkość, z jaką śmigała harpia. Być może, podobnie jak nim i jego przyjaciółmi, kieruje nią przyrodzona mroczna bestia. Może nie potrafi zapobiec, by ta siła wykorzystywała jej ciało jak kukłę. Gdy tylko o tym pomyślał, wiedział już, że ma rację. To, jak jej oczy zmieniły kolor... przerażenie po tym, co zrobiła...

Kiedy demon Maddoksa przejmował nad nim kontrolę, w wojowniku zachodziły podobne zamiany. Ona nie panuje nad tym, kim jest, najpewniej nienawidzi siebie za to. Biedactwo. - Jak się nazywasz, ruda? Jej usta ułożyły się w kopię jego zaciśniętych w zakłopotaniu i trosce warg. - Nazywam? - Tak. Jakie jest twoje imię? Jak na ciebie mówią? Mrugnęła. - Jak na mnie mówią. - Płytki zgrzyt w jej głosie zanikał, ustępując z wolna powracającej świadomości. - Jakie jest moje... ach, Gwendolyn. Gwen. Tak, to moje imię. Gwendolyn. Gwen. - Piękne imię dla pięknej dziewczyny. Kolor wracał na jej policzki. Znowu zamrugała. Posłała mu niepewny uśmiech, z którego dało się wyczytać upragnioną ulgę i nadzieję. - A ty jesteś Sabin. - Tak. - Nie skrzywdziłeś mnie. Nawet kiedy ja... - W głosie pojawiło się zdumienie do pary z żalem. - Nie, nie zrobiłem ci krzywdy. - Chciał jeszcze dodać: „I nie zrobię", ale nie był pewien, czy nie skłamie. Podczas kampanii przeciwko Łowcom stracił przyjaciela, wspaniałego człowieka. Wylizał się z niezliczonych ran, w tym także prawie śmiertelnych, i pochował kilka kochanek. Jeśli to się okaże konieczne, dla sprawy poświęci również i to małe ptaszątko, czy tego chce, czy nie. Chyba że zmiękniesz - dorzuciło do pieca Zwątpienie. Poprzysiągł, że nie zmięknie, i tak będzie. Kolejny argument na poparcie tego, co Sabin już wiedział, a mianowicie że nie jest człowiekiem honoru. Jeśli będzie trzeba, wykorzysta ją. Gdy wzrok Gwen powędrował za plecy Sabina, uśmiech zniknął z jej twarzy.

- Gdzie twoi ludzie? Byli tu. Czyja... ja ich... - Och, nie zrobiłaś im krzywdy. Po prostu czekają na zewnątrz. Odetchnęła z ulgą. - Dziękuję - szepnęła jakby do siebie. - Ja... wielkie nieba... Dotarło do niego, że musiała zauważyć Łowcę, którego zarżnęła. Zbladła. - Nie ma go... i ta krew... jak mogłam... Celowo przechylił się na bok, zasłaniając widok. - Jesteś głodna? Chce ci się pić? Niezwykłe oczy znów spojrzały na niego, błyszczące teraz, ożywione. - Macie jedzenie? Prawdziwe jedzenie? Na widok nagłego zainteresowania mięśnie jego ciała drgnęły. Zareagowała z euforią. Może drażni się z nim, udając podekscytowanie, a zarazem próbując osłabić jego czujność i przysposobić się do ucieczki. I zaraz dał sobie reprymendę: Czy musisz, jak twój demon, wątpić we wszystko i wszystkich? - Mam batony energetyczne - odparł. - Nie jestem przekonany, czy można je nazwać prawdziwym jedzeniem, ale z pewnością dodadzą ci sił. - Jakby miała ich za mało. Przymknęła powieki, westchnęła z rozmarzeniem. - Baton energetyczny brzmi bosko. Nie jadłam od ponad roku, ale wyobrażałam sobie. Ciągle je sobie wyobrażałam. Czekoladę i ciasta, lody i masło orzechowe. Cały rok bez kęsa strawy? - Nie karmili cię? Otworzyła oczy. Nie potwierdziła, ale w sumie nie musiała. Odpowiedź dało się wyczytać z ponurej miny. Jak tylko skończą przesłuchania, wszystkich Łowców, których znaleźli w katakumbach, czekała śmierć. Osobiście tego dopilnuje, a wszystko odbędzie się bez pośpiechu. Będzie się rozkoszował

każdym ciosem, każdym ruchem ostrza, każdą kroplą przelanej krwi. Jasnoruda Gwen była harpią, pomiotem Lucyfera, jak zauważył Gideon, ale nawet ona nie zasługiwała na głodzenie. - Jak udało ci się przetrwać? Wiem, że jesteś nieśmiertelna, ale nawet nieśmiertelni potrzebują jedzenia. - Wpuszczali coś przez wentylację. Jakiś związek chemiczny, który utrzymywał nas przy życiu i czynił uległymi. - Jak zakładam, na ciebie nie do końca podziałał. - Zgadza się. - Przesunęła maleńkim, różowym języczkiem po wygłodniałych wargach. - To co z tymi batonami? - Musimy stąd wyjść, żebym mógł cię nakarmić. Dasz radę? - Albo raczej: „Czy zechcesz to zrobić?". Wątpił, czy byłby w stanie zmusić ją do czegokolwiek. Skończyłoby się na złamaniach i ranach albo nawet na śmierci. Zastanawiał się, jak Łowcom udało się ją uwięzić. Jakim cudem przywieźli ją tutaj i przeżyli? - Dam - odparła z lekkim wahaniem. Sabin delikatnie ujął ją za ramię i pomógł wstać. Zakołysała się. Nie, raczej przylgnęła, szukając bliskości z jego ciałem. Zesztywniał i gotów był się odsunąć - trzymaj ją na dystans, trzymaj ją na dystans - kiedy westchnęła, a jej oddech powędrował między rozcięciami w jego koszuli i ogrzał klatkę piersiową. Z rozkoszą zamknął oczy. Oplótł jej talię ramieniem, przysuwając do siebie. Oparła o niego głowę. - Też o tym marzyłam - szepnęła. - Taki ciepły. Taki silny. Przełknął, chciał zebrać się w sobie, i zaraz poczuł, jak Zwątpienie przechadza się korytarzami jego umysłu, łomocze w kraty więzienia, wyje, łaknie ucieczki, pragnie zakasować łatwość, z którą Gwen owinęła go sobie wokół palca. Zbyt dużo wiary - powiedział demon, jakby miał na myśli chorobę.

- W sam raz - przyznałby Sabin, gdyby był z sobą szczery. Podobało mu się, że ta kobieta spojrzała na niego, jakby był księciem światła, a nie królem ciemności, którego powinna się obawiać. Spodobało mu się, że pozwoliła się utulić. Cóż, głupio postąpiła. Sabin nie był niczyim bohaterem, ale zajadłym wrogiem. Daj, ja z nią pogadam! - zażądał demon niczym dziecko, któremu odmówiono zabawki. - Cisza! - Gdyby Gwen zwątpiła w niego, mogłoby to rozbudzić drzemiącą w niej harpię i sprowadzić niebezpieczeństwo na kumpli. Do tego nie mógł dopuścić. Byli dla niego zbyt ważni. Byli mu potrzebni. Dystans, co uświadomił sobie już wcześniej, jest konieczny. Zabrał rękę, odstąpił w bok. - Żadnego dotykania. - Słowa wypowiedziane zachrypniętym głosem zabrzmiały ostrzej, niżby chciał. Widział, jak Gwen zbladła. - Wyjdźmy stąd wreszcie. ROZDZIAŁ CZWARTY Ta kobieta zamierzała go zabić, i wcale nie dlatego, że była silniejsza i brutalniejsza od niego. Choć była. On nigdy nie wygryzł człowiekowi gardła, a ona tak. Naprawdę był pod wrażeniem. Przy niej Władcy Podziemi to mały pikuś. Minęły dwa dni, od kiedy Sabin i kompanionowie uwolnili ją z piramidy. Uradował ją pierwszy blask słońca, ale potem była wiecznie spięta. Odmawiała jedzenia. Na batony energetyczne, na które miała taką ochotę, spojrzała tęsknie i podziękowała. Nie wzięła nawet prysznica w przenośnej kabinie, którą przeniósł jej Lucien. Nie ufała im. Nie chciała ryzykować otrucia, bała się obnażyć. To zrozumiałe, a jednak w Sabinie wrzało, chciał ją zmusić, żeby coś zjadła i umyła się. Dla jej własnego dobra. Pozbawiona tego szajsu, który Łowcy wtłaczali jej do celi, z pewnością umierała z głodu. Wycieńczona i brudna - co akurat dziwne, bo jej współwięźniarki były czyste, tymczasem Gwen i jej klatce przydałoby się solidne szorowanie - z pewnością nie czuła się dobrze. A jednak zmuszanie jej do czegokol-

wiek nie wchodziło w grę. Sabin lubił swoją tchawicę tam, gdzie była. Jedyne, co od niego przyjęła, to ubranie. Jego ubranie. Koszulka i mundur polowy. Wisiały na niej jak worek, chociaż podwinęła rękawy i nogawki, ale nie istniała na świecie kobieta, która wyglądałaby ładniej. Z tymi jej rudymi - truskawkowymi! - lokami... ustami, które mówiły „weź mnie do łóżka"... była chodzącą doskonałością. Muszę skończyć z tym dobrowolnym celibatem, postanowił Sabin. I to już. Tak zrobi, gdy tylko wróci do Budy. Znajdzie chętną kobietę wyzwoloną, amatorkę wrażeń, a on zapewni jej te wrażenia. Wszystkim to się spodoba, bo obędzie się bez zobowiązań. A teraz sklaruje myśli i zastanowi się, co z Gwen. Niepokoiło go, że przycupnęła w kącie i wpatrywała się w niego. Nieważne, kto akurat wszedł do namiotu, cały czas w niego. Jak gdyby był jej największym zagrożeniem. Naskoczył na nią w piramidzie, no fakt, powiedział, żeby go nie dotykała, ale z drugiej strony podtrzymywał ją na duchu i ciele przez całą drogę przez pustynię. Był przy niej, strzegł, podczas gdy pozostali wrócili do piramidy, by przeszukać ją ponownie, bo a nuż za pierwszym razem coś przeoczyli. Czy naprawdę zasługiwał na te gromy w jej oczach? Może... - Zamknij jadaczkę, Zwątpienie! Nie obchodzi mnie twoje zdanie. Nie wiem, czemu tak się przejmujesz, co ona powie. Nigdy nie byłeś dobry dla kobiet, co? Zabawne, że to ja muszę ci przypomnieć o Darli. Sabin, przykucnąwszy, zatrzasnął skrzynię z bronią i obrócił się w stronę pojemnika z jedzeniem, który przyniósł Parys. Darła, Daria, Daarla! - nucił demon. - Morda w kubeł, cholerny gnoju! Mam cię serdecznie dość. Gwen drgnęła, jakby na nią wrzeszczał.

- Przecież nic nie powiedziałam - broniła się. Sabin żył pośród śmiertelnych wystarczająco długo, by gdy nie był sam, rozmawiać z demonem wyłącznie w myślach. Zawstydził się za to rozkojarzenie w obecności tej płochliwej, ale śmiertelnie groźnej kobiety - To nie do ciebie — mruknął. Bledsza niż zwykle objęła się za brzuch. - To z kim rozmawiałeś? Przecież jesteśmy sami. Nie odpowiedział. Musiałby skłamać, ponieważ niezdolność Zwątpienia do kłamstwa przeniosła się na Sabina, mógł mówić tylko prawdę, lawirować, chyba że godził się na to, by na kilka dni pogrążyć się w odrętwieniu. Na szczęście Gwen nie naciskała. - Chcę do domu - odezwała się cicho. - Wiem. Wczoraj Parys przepytał wszystkie uwolnione kobiety. Okazało się, że rzeczywiście porwano je, gwałcono, zapładniano i mówiono im, że dziecko zostanie im odebrane i wyszkolone na pogromcę zła. Następnie Lucien przeniósł wszystkie, z wyjątkiem Gwen - która milczała w rozmowie z Parysem - do rodzin, które oby skutecznie ukryją nieszczęsne przed Łowcami i zapewnią biedaczkom spokój. Gwen poprosiła, żeby ją zabrać na opustoszałą pustynię lodową na Alasce. Lucien wyciągnął dłoń, ale Sabin stanął pomiędzy nimi. - Mówiłem już. Ona jest moja. Gwen z trudem złapała powietrze. - Nie! Ja chcę z nim. - Przykro mi. Nic z tego. - Bał się spojrzeć jej w oczy, bo ugiąłby się i wypuścił ją, choć przecież siła, szybkość i dzikość rudej harpii przeważyłyby szalę zwycięstwa na stronę Władców i ocaliły życie przyjaciołom Sabina. Na bogów, od tak dawna marzył o końcu wojny, ojej zwycięskim końcu, dlatego nie wolno mu było

przedkładać zachcianek i potrzeb Gwen nad ostateczną wiktorię. Zbyt mocno pragnął, by Galen, człowiek, którego nienawidził najbardziej na świecie, został pokonany i uwięziony. To właśnie Galen, zapomniany Władca Podziemia, przekonał wojowników, by wykradli i otworzyli puszkę Pandory, a następnie w skrytości uknuł plan pozbycia się ich wszystkich i pojmania demonów, które w sobie nosili. Nie wszystko poszło tak, jak sobie obmyślił, w efekcie czego i on został przeklęty demonem. W sukinkocie zamieszkała Nadzieja. Gdyby na tym się skończyło... Ale w ramach dodatkowej kary wyrzucono ich wszystkich z nieba. Galen, owładnięty żądzą unicestwienia tych, którzy mienili się jego przyjaciółmi, skrzyknął armię wściekłych śmiertelnych, Łowców, dając początek wiecznotrwałej, można by sądzić, i z roku na rok coraz obficiej bryzgającej krwią waśni rodowej. Jeśli Gwen może choć trochę pomóc wojownikom, jest zbyt cenna, by ją wypuścić. - Proszę - powiedziała błagalnym tonem. - Proszę. - Zabiorę cię do domu, ale jeszcze nie teraz - oznajmił. - Możesz się nam przydać. -1 dla lepszego efektu dodał z emfazą: - Przydać naszej sprawie. - Nie chcę pomagać w żadnej sprawie. Chcę do domu. - Przykro mi. Jak już mówiłem, nieprędko wrócisz do siebie. - Drań... - bąknęła i natychmiast zastygła, jakby nie miała zamiaru mówić tego na głos, lecz stało się i jest pewna, że wojownik rzuci się na nią i pobije. Nic się jednak nie działo, więc rozluźniła się nieco. Czyli z jednego więzienia trafiłam do drugiego, zgadza się? Obiecałeś, że mnie nie skrzywdzisz. Mówiła łagodnie, z jej głosu przebijała smutna rezygnacja. To go zabolało. Na jaką odpowiedź mógł się zdobyć? Westchnął tylko. - Wypuść mnie, proszę - nalegała trwożnie. To naturalne, że się bała i jego, i kompanionów. A także samej siebie i swoich śmiercionośnych

zdolności. Gdyby nie to, usiłowałaby prysnąć albo imała się negocjacji. Za bardzo się jednak bała. Czy tego, co jej zrobi, gdy ją złapie? Czy też tego, co ona zrobi jemu? Albo może, jak lubiło podszeptywać Zwątpienie, miała lepszy, groźniejszy plan? Czyżby była Przynętą, wyrafinowaną pułapką Łowców? Pułapką zastawioną z myślą o Sabinie? Zbył ten pomysł. Nie sposób udawać takiej bojaźni. Drżenie, odmowa jedzenia, totalny strach, wszystko to było prawdziwe. Im więcej spędzała z nim czasu, tym silniejsza była obawa, tym więcej miała wątpliwości. Wkrótce nie będzie znała niczego innego, wkrótce to właśnie zdominuje jej myśli. Będzie kwestionowała każde wypowiadane słowo, wszystko poda w wątpliwość. Sabin znów westchnął. Inni wojownicy już kwestionują jego decyzje, i to wcale nie za sprawą demona. Gdy Gwen zaczęła błagać, twarz Luciena stężała, a to nieczęsty widok u kogoś, kto zawsze z taką pieczołowitością ukrywa emocje. Lucien, poleciwszy Parysowi popilnować rudą, przerzucił Sabina do wynajmowanego przez wojowników domu w Kairze, gdzie mogli swobodnie porozmawiać bez świadków, a przede wszystkim poza zasięgiem słuchu harpii. Dyskusja zajęła im dziesięć minut, a ponieważ przenoszenie zawsze działało Sabinowi na żołądek, nie mógł powiedzieć, że jest w formie. - Ona jest niebezpieczna - zaczął Lucien. - Jest silna. - To morderczyni. - Daj spokój, my też. Różnica jest taka, że ona jest w tym lepsza. - Skąd wiesz? - Lucien zmarszczył brwi. - Widziałeś ją w akcji tylko raz. - A ty byś jej przez to zabronił wstępu do naszego domu, choć zabiła naszego wroga. Posłuchaj, Łowcy znają nasze twarze. Wiedzą, kogo szukać. Tymczasem ci, którzy widzieli ją, nie żyją albo są naszymi więźniami. Ona jest naszym koniem trojańskim. Naszą Przynętą. Przygarną ją, a ona ich zdziesiątkuje.

- Albo nas - mruknął Lucien, ale widać było, że zastanawia się nad słowami Sabina. - Ona wydaje się taka... tchórzliwa. - Wiem. - Przy tobie będzie tylko gorzej. - To nic nowego. - Jak więc to sobie wyobrażasz? - Uwierz mi, rozważyłem wszystkie za i przeciw. Tchórzliwa czy nie, złamana przeze mnie czy nie, ma wrodzoną zdolność zabijania. Możemy ją urobić, by służyła naszym celom. - Sabinie... - Pójdzie z nami i koniec. Jest moja. - Wcale nie chciał zagarnąć jej w ten sposób. Nie potrzebował kolejnego ciężaru, zwłaszcza jeśli miała to być piękna, trwożliwa kobietka, której nigdy nie posiądzie. Ale inaczej się nie dało. Lucien, Maddox i Reyes sami sprowadzili kobiety do fortecy, nie mogli zatem jemu odmówić tego samego. Nie powinien był jej tego robić, tylko wypuścić ją dla dobra ich obojga. Ale, jak znów musiał sobie to powtórzyć, przedłożył wojnę z Łowcami nad wszystko, nawet nad swego najlepszego przyjaciela, Badena, strażnika Nieufności. Teraz martwego. Nie wolno mu zrobić wyjątku dla Gwen. Pojedzie z nim do Budapesztu, czyjej się to podoba, czy nie. Najpierw jednak trzeba ją nakarmić. Kucnął przed Gwen i zabrał się do rozpakowywania jedzenia: bułeczki, gotowe dania i tak dalej. Wyjął kartonik soku i włożył słomkę. Bogowie, jakże tęsknił za domowym jedzeniem, które przygotowywała Ashlyn, i za wykwintnymi potrawami, które Anya „pożyczała" z budapeszteńskich pięciogwiazdkowych lokali. - Leciałaś kiedyś samolotem? - zapytał.

- A co? - Podniosła brodę. W jej oczach zamigotał żółty płomień. To napalone spojrzenie nie było utkwione w Sabinie, lecz w jedzeniu, które rozłożył na papierowym talerzyku. Nie sięgnęła jednak po nie. Pokaz hartu ducha. Spodobało mu się. Zdecydowanie lepsze niż rezygnacja. - Nic, nic... Chcę się tylko upewnić, że... - Jasna cholera. Jak to ująć, żeby nie przypomnieć jej o tym, co zrobiła z Łowcą? - Że cię nie zaatakuję ze strachu - dokończyła za niego, płonąc ze wstydu. - W przeciwieństwie do ciebie nie kłamię. Jeśli wsadzisz mnie do samolotu lecącego gdziekolwiek indziej poza Alaską, to bardzo prawdopodobne, że spotkasz się z moją ciemną stroną. - Ostatnie słowa utonęły w głośnym marszu kiszek. - Co to znaczy - zmrużył oczy - w przeciwieństwie do mnie? Nie okłamałem cię. - Przecież nie mógł, chyba że w malignie, ale był przytomny. - Powiedziałeś, że mnie nie skrzywdzisz. - I nie zrobiłem tego. - Przetrzymywanie mnie tutaj to co? Obiecałeś, że mnie uwolnisz. - No, uwolniłem. Z piramidy. - Wzruszył ramionami, by pokryć zmieszanie. - Nie zrobiłem ci fizycznej krzywdy, więc nie ma o czym mówić. - Wyrwało mu się westchnienie. - Czy moje towarzystwo naprawdę jest aż tak złe? Zacisnęła usta. Auć. - Nieważne. Będziesz musiała się do mnie przyzwyczaić. Spędzimy z sobą dużo czasu. - Ale dlaczego? Powiedziałeś, że mogę się przydać, nie rozumiem tylko, co mogłabym zrobić. Powiedzieć jej? Zadumał się. Zmiękłaby i zrozumiała. Albo przestraszyłaby się do reszty i dała nogę.

Czy wtedy zdoła ją zatrzymać? Niewiedza, czego się od niej oczekuje, musi być torturą, a ona dość się już nacierpiała. - Wyjaśnię ci wszystko, ale pod warunkiem, że najpierw zjesz. - Nie. Ja... nie mogę. Podniósł talerz i zatoczył nim koło. Powiodła za nim głodnym wzrokiem jak w transie. Teraz, kiedy zwrócił jej uwagę, złapał bułeczkę i wgryzł się w nią. - Nie mogę - powtórzyła, choć mówiła, jak patrzyła-w transie. - Widzisz? - Przełknął demonstracyjnie. - Nadal żyję. To nie trucizna. Z wahaniem, jakby nie potrafiła się już dłużej opanować, Gwen wyciągnęła rękę. Sabin podał jej bułkę, a ona chwyciła ją jak wygłodniałe zwierzę. W milczeniu mijały minuty. Patrzyła na niego nieufnie. - No tak, jedzenie to zaplata za to, że cię wysłucham1? - zapytała w końcu. - Nie. - Nie wolno jej myśleć, że w tym świecie łapówki są akceptowalne. - Dbam o twoje zdrowie. - Aha. - Była wyraźnie zawiedziona. Skąd to rozczarowanie? Zwątpienie rwało się na wolność, próbowało przeskoczyć z głowy Sabina do Gwen. Jeszcze trochę i mu się uda. Wystarczy słówko demona, by Gwen rzuciła smaczny kąsek na ziemię. Sabin doskonale o tym wiedział. Jedz, popędzał ją w duchu. Jedz, proszę. Niespecjalnie pożywna przekąska, owszem, ale w tej sytuacji ucieszyłby się nawet, gdyby zjadła garść piachu. W końcu podniosła rumianą bułeczkę do ust i skub-nęła z ociąganiem. Jej długie, ciemne rzęsy powędrowały w dół, a na ustach pojawił się delikatny uśmiech Emanowała czystą rozkoszą, taką na progu orgazmu Jego ciało zareagowało w ułamku sekundy, napinając każdy mięsień. Serce przyśpieszyło, dłonie zaswędziały spragnione dotyku. Bogowie, ależ piękna. Najpiękniej-

sze stworzenie, jakie widział, całe zrobione z cielesnej przyjemności. Po chwili pochłonęła bułkę, napychając sobie policzki jak chomik. Przeżuwając, wyciągnęła rękę, prosząc o więcej. Posłuchał jej bez wahania. - Mam ugryźć? - zapytał. Jej bursztynowe oczy pokryły się czernią. Może jednak nie. Podał jej bułkę, którą błyskawicznie wpakowała sobie do ust. Czerń ustąpiła, jantar powrócił. W kąciku ust zebrały się okruszki. - Spragniona? - Podał sok. Ponagliła gestem, opróżniła kartonik w mgnieniu oka. - Powoli, bo zrobi ci się niedobrze. Znowu ten czarny kolor. Zabarwił tęczówkę ot tak, bezwiednie. Przynajmniej nie rozlał się na białko, jak tuż przed tym, gdy zaszlachtowała Łowcę. Sabin podsunął talerz, a ona pochłonęła resztę jedzenia. Po czym znów usadowiła się na ziemi, a wyraz zadowolenia na jej obliczu należał jakby do innej osoby. Na policzki wystąpił intensywny róż, a ciało stało się pełniejsze. Piersi nabrzmiały, talia i biodra zapłonęły doskonałym, grzesznie pociągającym płomieniem. Fiut Sabina, boleśnie twardy, drgnął. Przestań, i to już! - nakazał sobie. Erekcja na pewno ją wystraszy. Dlatego Sabin nie wstawał, lecz nadal kucał ze złączonymi kolanami i zwieszoną klatką piersiową. A może by się jej spodobało? A gdyby zechciała cię pocałować? Poprosiłaby, żebyś jej dotknął? Daruj sobie. Nagle Gwen zbladła, jej uśmiech przeobraził się w grymas bólu. - Co się dzieje? - wystraszył się Sabin. Chwyciła połę namiotu, podniosła ją, wystawiła głowę na zewnątrz i zwymiotowała cały posiłek.

Zatroskany Sabin wstał, wziął ręcznik, namoczył go i podał Gwen. Otarła usta trzęsącymi się dłońmi, po czym bąknęła: - Wiedziałam... - Usadowiła się w kącie, przyciągnęła kolana do piersi. Wiedziała, że nie powinna jeść zbyt szybko? No jasne. Przecież ją ostrzegał. Sabin zdecydował, że kiedy jej żołądek odpocznie, własnoręcznie ją nakarmi. Tymczasem mogą dokończyć rozmowę. W końcu ona dotrzymała swojej części umowy, czyli zjadła. - Pytałaś, do czego jesteś mi potrzebna. Cóż, chcę, żebyś pomogła mi odnaleźć i zabić ludzi odpowiedzialnych za twoją... niedolę. - Powinien mówić ostrożnie, by bolesnymi wspomnieniami nie obudzić w niej bestii. Ale jak to obejść? - Inni powiedzieli nam, co tam się odbywało. Leki na bezpłodność, gwałty. Przed wami były tam inne kobiety, które również gwałcono i którym również odbierano dzieci. Podobno trwa to od wielu lat. Gwen siedziała z plecami mocno przyciśniętymi do namiotu w piaskowym kolorze, napierała, jakby cofając się przed bólem wyzierającym z jego słów i obrazami, które poddała jej pamięć. Sabin wzdrygnął się. Owszem, był półdemonem, ale nigdy nie zrobił czegoś równie potwornego. - To okrutni ludzie - powiedział. - Należy ich zlikwidować. - Tak. - Zaczęła kreślić w piasku nieduże kółka. - Aleja... mnie nie... Mówiła tak cicho, że musiał nadstawić uszu. - Ciebie co nie? Nie zgwałcono? Zagryzając dolną wargę - taki jej nerwowy tik? - skinęła głową. - Za bardzo się bał otworzyć moją klatkę, więc zostawił mnie w spokoju. Fizycznie. Ale... wziął pozostałe na moich oczach. -Z jej tonu przebijało poczucie winy. Aha. Czyli czuje się odpowiedzialna. Sabin poczuł ulgę. Na myśl, że ktoś mógłby to baśniowe stworzenie przygnieść do podłogi i wbić się między nogi, podczas gdy ona płakałaby i błagała o litość - litość, której nigdy miała nie otrzymać...

Położył dłonie na udach. Jego paznokcie wydłużyły się i wbiły szponami w materiał munduru. Gdy wróci do Budapesztu, zamknięci w lochu Łowcy doświadczą niewysłowionego cierpienia, pomyślał po raz tysięczny. Torturował wrogów, uważał to za nieodzowny element wojny, ale tym razem zrobi to z niekłamaną przyjemnością. - Po co więc cię więził, skoro bał się ciebie? - Bo miał nadzieję, że narkotyki uczynią mnie uległą. Dotarło do niego, że przez cały długi rok żyła przerażona tą wizją. Tam, gdzie szpony wbiły się w ciało, pojawiły się krople krwi - Możesz się zemścić, Gwen. Możesz pomścić pozostałe kobiety. Pomogę ci. Podniosła powieki i sięgnęła bursztynowymi źrenicami w głąb duszy Sabina. - Zrób to sam. Pomścij nas. Najwyraźniej ci ludzie w czymś ci zawinili. Przybyłeś, by z nimi walczyć, prawda? - Tak, zawinili mi, i owszem, przybyłem, by z nimi walczyć, ale to jeszcze nie znaczy, że sam jestem w stanie sobie z nimi poradzić. - Gdyby tak było, dawno by zakończył tę wojnę. - Co zrobili? - Zamordowali mojego najlepszego przyjaciela. Ponieważ wierzą w kłamstwa opowiadane przez przywódcę, zależy im też na śmierci innych drogich mi osób. Od stuleci usiłuję zetrzeć ich z powierzchni ziemi, ale gdy zabiję jednego, na jego miejscu pojawia się pięciu następnych. Kiedy nawet nie mrugnęła okiem na słowo „stulecia", wiedział już, że ona wie, iż jest nieśmiertelny. Ale czy wie, kim jest? Nie ma szans, by zgadła, pomyślał. Jak każda kobieta w twoim życiu, będzie tobą gardziła. Jakżeby inaczej? Spójrz tylko na nią. Taka słodka, taka delikatna, zero nienawiści. Na razie. Nie za rzewnie ci to zabrzmiało?

Zwątpienie. Nieustanny towarzysz. Krzyż, który musi dźwigać. - Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś jednym z nich? - dopytywała się. - Ze to nie sztuczka, by mnie zmusić do współpracy? Pomogę ci pokonać wroga, a ty potem mnie zgwałcisz. Zajdę w ciążę, a potem odbierzesz mi dziecko. Wątpliwości... Poznawał w tym dzieło demona. Zanim zastanowił się, jak jej odpowiedzieć, dodała: - Widziałam, jak walczyłeś z tamtymi ludźmi. Ra-nisz, mówisz, że nienawidzisz, ale nie zabijasz. To nie są czyny wojownika dążącego do unicestwienia wroga. - Gdybyśmy ich zabijali, to by cię przekonało, że ich nienawidzimy? - Nagle zaświtał mu pomysł. Znowu przygryzła wargę. Miała białe, proste zęby, odrobinę ostrzejsze niż ludzkie. Pocałunek z nią musiał być krwawy, ale Sabin podejrzewał, że wart był każdej przelanej kropli. - No... może. „Może" to zawsze coś więcej niż „nie". - Lucien! - zawołał, nie odrywając od niej wzroku. Otworzyła szerzej oczy, znów próbowała się wycofać. - Co robisz? Nie... Lucien wszedł, odchyliwszy połę namiotu. - Tak? - Spojrzał wyczekująco. - Przyprowadź więźnia z Budy. Nieważne, którego. Brew Luciena ściągnęła się z ciekawości, ale nie rzekł ni słowa, tylko zniknął, jak to on. - Nie mogę ci pomóc, Sabinie. - Tym udręczonym głosem błagała go o zrozumienie. - Naprawdę nie mogę. Nie powinnam była na ciebie naskakiwać, okej? Przyznaję. Nie powinnam była obrażać cię wątpliwościami. Ale zrozum, naprawdę nie umiem walczyć. Kiedy się boję, zamieniam się w kamień,

a potem urywa mi się film. Kiedy się budzę, wszyscy wokół nie żyją. - Przełknęła, zamknęła na chwilę oczy. - Kiedy zacznę zabijać, nie umiem przestać. Raczej nie takiego żołnierza potrzebujesz. - Mnie nie zabiłaś. I nie zabiłaś moich przyjaciół. - Naprawdę nie wiem, jak pozbierałam się do kupy. To nigdy wcześniej się nie zdarzyło. Nie wiem, jak to powtórzyć. - Zbladła. Pojawił się Lucien, wlokąc za sobą wierzgającego Łowcę. Sabin sięgnął za pas, wyjął sztylet i wstał. Kiedy Gwen ujrzała połyskującą stal, spazmatycznie nabrała powietrza. - C.co zamierzasz? - Czy ten człowiek był jednym z twoich prześladowców? - zapytał Sabin. W milczeniu przesunęła wzrokiem z jeńca na pana. Wiedziała, co się święci. Ale to nie bitwa, myślała przerażona. To morderstwo w biały dzień. Łowca kopał i walił Luciena pięściami, a gdy nie wywalczył sobie w ten sposób wolności, rozpłakał się. - Puśćcie mnie, proszę, puśćcie. Robiłem, co mi kazano. Nie chciałem krzywdzić tych kobiet. To wszystko dla sprawy. - Stul pysk - warknął Sabin. Tym razem to on nie okaże litości. - Nie chciałeś, ale robiłeś. - Już nie będę na was polował. Przysięgam! - Gwendolyn - odezwał się kategorycznym, mocnym głosem, rykiem w porównaniu z popiskiwaniem Łowcy. - Czy ten człowiek był twoim oprawcą? Skinęła głową. Sabin poderżnął mu gardło. ROZDZIAŁ PIĄTY Sabin zamordował na jej oczach człowieka.

Od tego wydarzenia minęło kilka godzin - zdążyli nawet przez ten czas zmienić miejsce pobytu - lecz mimo to krwawy obraz mężczyzny padającego na kolana, a potem na twarz, charkoczącego w agonii coraz ciszej i ciszej, nie chciał dać się wymazać. Gwen dobrze znała tę gwałtowność, która zagotowała się w Sabinie, albowiem to samo uczucie napędzało także jej mordercze instynkty. Wiedziała, że jest twardy, szorstki i pozbawiony uczuć. Zdradziły go oczy: mroczne, zimne, wyrachowane. Kiedy przed dwoma dniami wypuścił ją z klatki, od razu zauważyła, jak rozgląda się bacznie, decydując, co i kto może posłużyć jego celom. Wszystko inne miał za nic. Widać była niczym. Wtedy. Teraz potrzebował jej pomocy. Lecz nie umiała zapomnieć, jak odepchnął ją przy pierwszym spotkaniu. Poczuła się zawstydzona, a jakże. Wystarczyło muśnięcie tych zrogowaciałych dłoni, a już przykleiła się do faceta, który nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Ale był taki ciepły, jego skóra wibrowała od energii, a jej od tak dawna brakowało dotyku, że nie mogła się powstrzymać. Żadnego dotykania. Tak właśnie powiedział. Gotów był zabić, gdyby nie posłuchała. Jego oschłość przypomniała Gwen, że wybawcy są dla niej zupełnie obcymi ludźmi, a ich intencje mogą być równie zbrodnicze, co oprawców. Trzymała się na dystans, wykorzystując te dwa dni, by przyjrzeć się i podsłuchać prywatne rozmowy. Włączyła mechanizm blokowania szumu, odsiała zbędny hałas i zaczęła słuchać, dbając, by jej nie nakryli. Jedna z rozmów, którą zasłyszała tego ranka, rozbrzmiewała na okrągło w jej głowie. - Siedzimy tu prawie od miesiąca i ani śladu artefaktu. Ile piramid zostało do przeszukania? Sądziłem, że uda nam się to znaleźć w tej ostatniej, skoro byli w niej Łowcy, ale... Znowu coś o Łowcach. Chrisa nazwali Łowcą. Dlaczego? - Wiem, wiem. Tyle pracy, a nie zbliżyliśmy się do puszki. Artefakt? Puszka? - To co, pakujemy się?

- Chyba tak. Jeśli Oko nie da nam kolejnej wskazówki, nadal będziemy w ciemnej dupie. Dziwne zdanie. Oko daje im wskazówki? Do czego? O czyim oku mówili? Może chodziło o Luciena zauważyła, że ma jedno oko niebieskie, a drugie brązowe. - Oby tylko Galen niczego nie znalazł. Chyba że na tamtym świecie. Z radością pomógłbym mu się tam wybrać. Kim jest Galen? Czy to ktoś ważny? Ci wojownicy są jacyś tacy dziwni. Połowa z nich mówi, jakby wyskoczyła z filmu o średniowieczu. Inni mogliby uchodzić za członków gangu. Na pewno łączyła ich przyjaźń. Dbali jeden o drugiego, o swoje potrzeby, żartowali w swoim gronie, a zarazem czuwali nad bezpieczeństwem kompanionów. Trzech mężczyzn i kobieta wojowniczka, Cameo, wślizgnęli się po kolei do namiotu Sabina, kiedy ten wyszedł porozmawiać z Lucienem. Wszyscy przekazali Gwen tę samą wiadomość: tkniesz wojownika, a marny twój los. Nie czekali na odpowiedź. Glos tej kobiety... Słuchając go, cierpiała. Siedziała w namiocie sama tak długo, że bez problemu mogłaby uciec. Chyba powinna była spróbować. Ale otaczała ją pustynia zalana prażącym słońcem i pełna diabli wiedzą czego. Strach skutecznie utemperował jej zapędy. Choć dorastała w lodowych górach Alaski, z piaskiem i słońcem pewnie dałaby sobie radę. Tyle że trzęsła się przed nieznanym. A jeśli natknie się na okrutne plemię? Albo sforę wygłodniałych zwierząt? Albo znów spotka jakichś podstępnych ludzi? Nie mówiąc już o tym, że samowolna decyzja, by wyruszyć do innego stanu za ówczesnym chłopakiem, Tysonem, wydała zatruty owoc, jako że wbrew swej woli Gwen stała się mieszkanką szklanej klatki. Mimo to, gdyby wojownicy ją skrzywdzili, zaryzykowałaby. Przynajmniej miała taką nadzieję. Ale nie tknęli jej. Cieszyła się, naprawdę się cieszyła. Fakt, że Sabin dotrzymał słowa -

żadnego dotykania - był niczym dar od niebios. Serio. - Wszystko okej? - Jeden z wojowników, Strider, klapnął na skórzany fotel obok niej. Znajdowali się w prywatnym odrzutowcu, wysoko nad chmurami. Maszyną nieźle rzucało. Gwen zdusiła gorzki śmiech. Wystarczył cień, by chowała się po kątach, ale choć samolotem trzęsło tak, że mógł w każdej chwili zapikować ku ziemi, skwitowała turbulencje jedynie ziewnięciem. Pewnie dlatego, że sama umiała latać... no, w pewnym sensie... chociaż od wieków nie próbowała. Albo dlatego, że w ciągu ostatniego roku przeszła tak wiele, iż katastrofa samolotu wydała się dziecinną igraszką. - Jesteś blada - dodał Strider, kiedy nie odpowiedziała na zagajenie. Sięgnął po paczkę groszków, wsypał sobie garść do ust, a potem podsunął jej torebkę. Poczuła cynamon. Zaczęła jej lecieć ślinka. Musisz jeść. Przynajmniej nie skuliła się ze strachu. Co jest z tymi facetami, że wciąż próbują paść ją śmieciowym żarłem? - Nie, dzięki. Nie trzeba. - Jeszcze nie doszła do siebie po bułeczkach. Oczywiście nie żałowała, że zjadła. Ta słodycz... uczucie pełności w żołądku... niebo w gębie. W każdym razie przez chwilę. Ale powinna wiedzieć, że nie wolno napychać się darmowym jedzeniem. Przeklęta przez bogów, jak każda harpia, mogła spożywać jedynie to, na co zarobiła lub co ukradła. Ot, pokuta za zbrodnie popełnione przez przodkinie. Niesprawiedliwa, ale cóż począć. Będzie musiała pogłodować. Nie okradała wojowników, bo bała się konsekwencji, zarazem wolała nawet nie myśleć, w jaki sposób każą jej zarobić na strawę. - Na pewno? - Wrzucił kilka groszków do ust. - Małe, ale ostre jak żyleta. - On jeden obchodził się z nią łagodnie. Najbardziej się o nią troszczył. W tych jego błękitnych źrenicach nigdy nie widziała pogardy. Ani też wściekłości, którą czasem dostrzegała w Sabinie.

Sabin. Zawsze w końcu jej myśli dryfowały do niego. Poszukała go wzrokiem. Rozsiadł się na kanapie po przeciwnej stronie kabiny. Miał zamknięte oczy. Jego rzęsy jak kolce rzucały cień na ostro zarysowane policzki. Nadal miał na sobie mundur. Na jego szyi wisiał srebrny naszyjnik, a nadgarstek zdobiła skórzana męska bransoleta. Mogłaby się założyć, że w sklepie wyraźnie poprosił o „męski model". Był rozluźniony, podrzemy-wał. Jak to możliwe, że wydaje się zarazem tak surowy i... chłopięcy? Tajemnica, którą pragnęła rozwikłać. Może kiedy już pozna prawdę, przestanie tak do niego lgnąć. Nie potrafiła wytrzymać pięciu minut, by nie zastanowić się, gdzie Sabin jest i co robi. Tego ranka, gdy pakował rzeczy przed podróżą, wyobraziła sobie, jak wbija paznokcie w jego plecy, zatapia zęby w szyi. Nie po to jednak, by go zranić, lecz dla własnej przyjemności. Co prawda miała kilku kochanków, ale nigdy wcześniej nic takiego nie przychodziło jej do głowy. Była łagodnym stworzeniem, do diabła, potulnym nawet w łóżku. To on, to jego nastawienie - nie obchodzi mnie nic poza wygraniem wojny - było odpowiedzialne za tę wypełniającą ją od środka ciemność. Nie inaczej. Powinien był zrazić ją do siebie, rozpruwszy człowiekowi gardło. A ona powinna była choćby zaprotestować, krzyknąć, żeby przestał, ale ta jej mroczna część, ta bestia, przed którą nie było ucieczki, wiedziała, co się stanie, i była wdzięczna. Chciała, by ten człowiek umarł. Nawet teraz poczuła to samo. Była wdzięczna Sabinowi za ten jego cudownie okrutny sposób wymierzania sprawiedliwości. I był to jedyny powód, dla którego zgodziła się wsiąść do samolotu lecącego nie na Alaskę, lecz do Budapesztu. No i jeszcze ten pełen szacunku dystans, który wobec niej utrzymywali pozostali wojownicy. Aha, i bułeczki. Nie to, żeby znowu dała się skusić słodyczą. A może powinna? Może powinna wziąć się w garść i ukraść jedną, ryzykując wpadkę? Prawie zapomniała, jak to się robi, ale teraz, poza szklanym więzieniem, głód wiązał supły na jej kiszkach, a ciało słabło z każdą chwilą. Owszem, słabło, ale gdyby wojownicy ośmielili się ją tknąć, znalazłaby

w sobie jeszcze siłę, by się im przeciwstawić. Tylko jak długo, skoro wciąż słabnie? I pod wpływem tej wizji tknięcia, walki i słabnięcia pomyślała o powrocie do domu. A także pod wpływem tęsknoty. Trzeba działać szybko. Wkrótce nie będzie miała dość energii i jasności umysłu, by przywłaszczyć sobie okruchy z podłogi, a co dopiero pełny posiłek, a wówczas nici z ucieczki. W ogóle robiło się coraz gorzej, bo zmagała się nie tylko z głodem, ale i z sennością. Spanie w obecności ludzi było sprzeczne z kodeksem postępowania harpii. Całkiem słusznie, bo sen oznacza bezbronność, naraża na atak albo, dajmy na to, porwanie. Spij tylko skrycie - głosiła jedna z żelaznych zasad sióstr. Nie zamierzała jej łamać. Zdążyła już przynieść harpiowemu ludowi wystarczająco dużo wstydu. Lecz bez pożywienia i snu nadal będzie podupadać na zdrowiu, aż wreszcie harpia przejmie władzę. Harpia. Uważała siebie i ją za oddzielne byty, choć stanowiły jedność. Harpia lubiła zabijać, Gwen niekoniecznie. Harpia uwielbiała ciemność, Gwen - światło. Harpia pławiła się w chaosie, Gwen ceniła spokój. Nie wolno jej wypuścić. Rozejrzała się po samolocie, szukając bułeczek. Zatrzymała wzrok na Amunie, najmroczniejszym spośród wojowników. Nigdy nie słyszała jego głosu. Siedział daleko, ściskał skronie i jęczał, jakby doskwierał mu potężny ból. Parys, ten z czarnobrązowymi włosami - ten uwodziciel, jak go nazwała w myślach, facet o lazurowych oczach i bladej skórze - siedział obok niego, w zadumie wyglądając przez okno. Po drugiej stronie zobaczyła Aerona, wojownika od stóp do głów w tatuażach. On również milczał, emanował stoickim spokojem. We troje stanowili zubożoną wersję siedmiu nieszczęść. A mi się

wydawało, że mam źle, pomyślała. Co im doskwiera? I czy wiedzą, gdzie są bułeczki? Z zamyślenia wyrwał ją Strider: - Hm... Gwendolyn? - Tak? - Znowu się wyłączyłaś. - Och, przepraszam. - O co mu chodzi? Samolotem znów rzuciło. Rudawozłoty lok spadł na czoło Stridera, lecz pozbył się go machnięciem ręki. Poczuła zapach cynamonu. Żołądek jęknął. - Wiem, że nie masz ochoty najedzenie - powiedział Strider - ale może byś się czegoś napiła? Tak, proszę, tak! - krzyczała w duchu. - Nie, dzięki. - Pociekła jej ślinka. - Weź chociaż butelkę wody. Jest zakręcona, więc nie musisz się obawiać, że coś do niej dodaliśmy. - Wyjął ze schowka połyskującą, zmrożoną butelkę i pomachał nią przed Gwen. W duszy zapłakała. Butelka wygląda tak kusząco... - Może później - wychrypiała. Wzruszył ramionami, jakby mu nie zależało, ale dostrzegła, że jest zawiedziony. - Twoja strata. No nie! Musi coś wypatrzyć, co da się zwędzić. Ponownie rozejrzała się dokoła. Jej wzrok spoczął na stojącej obok Sabina wypitej do połowy buteleczce napoju o smaku wiśniowym. Oblizała usta. Jak tylko Strider sobie pójdzie, zwinie tę butelkę. Do diabła z konsekwencjami. Może. Nie, na pewno. Równie dobrze mogłaby uzyskać od Stridera pewne odpowiedzi. Zdobyła się na odwagę i zapytała: - Dlaczego lecimy? Widziałam, jak jeden z was, ten Lucien, zniknął z pozostałymi kobietami. Dotarlibyśmy do Budapesztu w kilka sekund.

- Niektórzy z nas kiepsko znoszą przenoszenie. - Spojrzał wymownie na Sabina. - Aha, czyli niektórzy z was to trzęsidupy - rzuciła, zanim się opamiętała. Takie coś mogłaby powiedzieć w rozmowie z siostrami, jedynymi osobami na świecie, przy których czuła się naprawdę sobą. Bianka, Taliyah i Kaia rozumiały ją, kochały i zrobiłyby wszystko, by ją ochronić. Strider wcale nie poczuł się urażony, przeciwnie, wybuchnął gromkim śmiechem. - Można tak powiedzieć, chociaż Sabin, Reyes i Parys wolą opowiadać, że przy skoku łapią wirusa. Bliźniaczki Bianka i Kaia były takie same. Gdy coś szło nie tak, twierdziły, że złożyła je niemoc, bo nigdy by się nie przyznały do własnych ograniczeń. Taliyah, zimna jak lód i po dwakroć odporniejsza, nie reagowała na nic. Striderowi wesołość wkrótce minęła. Zaczął przyglądać się Gwen, lustrując ją od stóp do głów. - Wiesz, jesteś inna, niż myślałem. - To znaczy? - Tylko spokojnie, nakazywała sobie. Siedź spokojnie. - No... zaczekaj... Nie wiem czy to, co powiem, może cię urazić? A wtedy obudzi się bestia. Bo o to pytał. Bał się jej mrocznej strony. - Nie. - W każdym razie być może. Przewiercał Gwen wzrokiem, ważąc prawdziwość jej odpowiedzi, wreszcie uznał, że bije z niej pewność siebie, brak wahania, bo przystąpił do meritum: - Chyba już o tym wspominałem, ale z tego, co wiem o harpiach, są to ohydne stwory ze zniekształconymi twarzami, ostrymi dziobami i ptasią dolną połową ciała. Są złośliwe i bezlitosne. A ty... ty taka nie jesteś. Tak szybko zapomniał, co zrobiła Chrisowi? Zerknęła na Sabina. Nie poruszył się. Oddychał głęboko i miarowo, a jego cytrynowo-miętowy zapach dolatywał do jej nozdrzy. Dlaczego nie przypomniał Striderowi banalnej prawdy, że nie wszystkie legendy są zgodne z rzeczywistością? - Mamy kiepski PR. Ot, cała historia.

- Nie, to coś więcej. Dla niej i owszem, ale tego nie mogła mu powiedzieć. Jej siostry, szczęściary, miały zmiennokształtnych ojców. Tatą Taliyah był wąż, a bliźniaczki spłodził Feniks. Niestety tatulkiem Gwen był anioł. Z nikim nie mogła o tym rozmawiać, wspomnieć choćby aluzyjnie. Aniołowie byli zbyt czyści, zbyt dobrzy, by harpie mogły otaczać ich szacunkiem. Byłoby to złamanie zasad, a Gwen i tak już grzeszyła mnogimi słabościami. Jak zwykle na myśl o ojcu musiała złapać się za serce. Chociaż harpie tworzyły matriarchalne społeczeństwo, ojcom wolno było widywać się ze swoimi dziećmi. Tatusiowie sióstr uczestniczyli w życiu córek, jednak Gwen nie dostąpiła tego szczęścia, albowiem matka zabroniła ojcu widzeń z córką. Jedynie podarowała Gwen portret niebiańskiego ojczulka, przestrzegając ją przy tym, kim się stanie, gdy nie będzie ostrożna: istotą zbyt moralną, aby kraść jedzenie, niezdolną do kłamstwa, przejmującą się losem innych, a nie własnym. A kiedy Tabitha uznała Gwen za przypadek stracony i wyparła się jej, ojciec i tak nie podjął próby nawiązania kontaktu. Czy w ogóle wiedział o istnieniu córki? Opanowała ją dziwna tęsknota. Przez całe życie marzyła o ojcu pokonującym przeszkody, walczącym z przeciwnościami losu, pragnącym za wszelką cenę dotrzeć do córki, wziąć w ramiona i wzlecieć z nią ku niebu. Marzenia o miłości i oddaniu. Marzenia o życiu w niebie z ojcem, chroniona przed złem świata i własną mroczną stroną. Westchnęła. Mówiąc o swoim rodowodzie, mogła wymienić jedno tylko imię, a brzmiało ono Lucyfer. Silny, podstępny, mściwy, brutalny. Mówiąc krótko: takiego lepiej nie mieć za wroga. Ludzie niechętnie z nią zadzierali, z którąkolwiek z nich, harpii, wiedząc, że narażają się na gniew księcia ciemności. Wpisanie Lucyfera w poczet przodków nie było kłamstwem. Przecież to jej pradziadek, a dziadek

matki. Gwen nigdy go nie spotkała, ponieważ jego bytność na ziemi zakończyła się na długo przed jej pojawieniem się na tym świecie, i miała nadzieję, że nigdy nie wejdą sobie w drogę. Przeszedł ją dreszcz na samą myśl. Odetchnęła głęboko, wciągając w nozdrza typowy dla Stridera zapach palonego drewna pomieszany z aromatem cynamonu. Niestety, daleko mu było do woni Sabina. - Ludzie przypisują negatywne znaczenie wszystkiemu, czego nie rozumieją - powiedziała, ostrożnie ważąc słowa. - Wprawdzie poza skrajnymi pesymistami wyznają dogmat, że dobro w ostatecznym rozrachunku zawsze zwycięża zło, ale gdy tu i teraz rozglądają się wokół siebie i widzą jakąś moc nie tylko potężniejszą od nich, ale której istoty nie pojmują, uznają ją za zło. Zło jest też, jasna sprawa, ohydne. - Święte słowa. Czuć było zrozumienie w jego tonie. Uznała, że to idealny moment, by przekonać się, co w istocie zrozumiał. - Wiem, że jesteś nieśmiertelny, ale nie jestem do końca pewna, kim jesteś. Poprawił się w fotelu, wzrokiem błagając kompanionów o wsparcie, niestety ci wszyscy, którzy słyszeli rozmowę, odwrócili się w drugą stronę. Strider westchnął z rezygnacją, po czym wyznał: - Kiedyś byliśmy żołnierzami walczącymi u boku bogów. Kiedyś, czyli już nie, uzupełniła w duchu. - Ale co... - Ile masz lat? - wszedł jej w słowo. Gwen chciała zaprotestować przeciwko nieoczekiwanej zmianie tematu, ale - tchórz, nie baba rozważyła za i przeciw i zadała sobie trzy pytania, które matka harpia wpaja córkom harpiątkom: Czy jest to informacja, którą można wykorzystać przeciwko niej? Czy zachowanie tajemnicy przyniesie jej jakąkolwiek korzyść?

Czy kłamstwo lepiej przysłuży się jej celom? Brak zagrożenia... i zero korzyści, uznała. Nic to. - Dwadzieścia siedem. Zmarszczył brwi i spojrzał na nią, mrugając w zawrotnym tempie. - Znaczy się, hm... dwadzieścia siedem setek, tak? Tak, gdyby rozmawiał z Taliyah. - Nie, zwyczajne, normalne dwadzieścia siedem lat. - No, ale nie chodzi ci o ludzkie lata, co? - Nie, kurde, o psie! - Zacisnęła usta. Gdzie, do diaska, podział się filtr słów? Lecz Stridera nie jej mowa wprawiła w osłupienie. Czy Sabin zareaguje tak samo, kiedy się obudzi? - Czemu tak trudno ci uwierzyć w mój wiek? - Nagle zbladła, a nawet zadrżała z przerażenia. - Chyba... nie wyglądam staro? - Niejasne, że nie. Ale jesteś nieśmiertelna. Potężna. Czyli że potężni nieśmiertelni nie mogą być młodzi? Zaraz. Uważają za potężną? Miło słyszeć, miło przyjąć to w siebie. Tym słowem opisywano jej siostry, nigdy ją. - No fajnie, okej, ale i tak mam tylko dwadzieścia siedem lat. Wyciągnął rękę. Gwen nie wnikała, po co, po prostu cofnęła się w fotelu, skurczyła w sobie. Choć od samego początku pragnęła dotyku Sabina. Dlaczego, dlaczego, dlaczego? A nawet tego ranka wyobraziła sobie, że robi z nim różne niegrzeczne rzeczy. Cóż, fakt, ale dotyku innego faceta absolutnie nie chciała. Ramię Stridera wróciło na miejsce. Odprężyła się i znowu spojrzała na Sabina. Był cały czerwony. Miał wyraźnie zaciśniętą szczękę. Zły sen? Czy wszyscy ludzie, których zabił, podnoszą wrzawę w jego głowie, torturując go we śnie? Może to i dobrze, że nie pozwoliła sobie na zaśnięcie, bo też miewała znienawidzone koszmary. - Czy wszystkie harpie są równie młode jak ty?

- zapytał Strider. Czy tę informację można by wykorzystać przeciwko niej? Czy zyska coś, jeśli ją zatai? A może kłamstwo wyjdzie jej na lepsze? - Nie - odparła zgodnie z prawdą. - Moje trzy siostry są ode mnie sporo starsze. Ładniejsze i silniejsze. - Zbyt mocno je kochała, by im zazdrościć. - Nie dałyby się złapać. Nie sposób ich do niczego zmusić. Niczego się nie boją. - Dobra, wystarczy, czas się zamknąć, pomyślała. Im więcej mówiła, tym bardziej widoczne stawały się jej ograniczenia i wady. Byłoby lepiej, gdyby ci mężczyźni uznali, że ma jaja większe od nich wszystkich. Och, dlaczego nie jest jak siostry? Dlaczego ucieka przed niebezpieczeństwem, gdy one biegną mu na spotkanie? Gdyby którejś z nich spodobał się Sabin, uznałaby tę jego potrzebę dystansu za wyzwanie i uwiodłaby go. Zaraz. Starczy. To szaleństwo. Sabin jej nie pociąga. No dobra, jest przystojny, owszem, nawet wyobrażała sobie, że się z nim kocha, ale to kwestia wdzięczności. Uwolnił ją i zabił jednego z jej wrogów. Okej, jest zdumiona: uosobienie brutalności, a jednak jej nie skrzywdził. Ale przyznać się do pożądania nieśmiertelnego wojownika? W życiu. Kiedy Gwen znów zacznie chodzić na randki, wybierze sobie miłego, troskliwego człowieka, któremu nie uda się rozdrażnić jej mrocznej strony. Miłego, czułego człowieka, który będzie wolał spotkania zarządu firmy od walki na sztylety. Miłego, spokojnego człowieka, przy którym poczuje się otoczona opieką i akceptowana. Przy którym poczuje się normalna. Niczego więcej nie pragnęła. Sabin zogniskował uwagę na Gwen, gdy tylko wsiedli na pokład samolotu. No dobrze, w chwili gdy ją zobaczył. Uznał, że nie może się rozluźnić z jego powodu, po prostu ją onieśmiela, dlatego udał, że śpi. Miał rację, ponieważ wreszcie opuściła gardę i otworzyła się przed Striderem.

Diabelnie go to irytowało. Mimo to nadal „spał", nawet kiedy Strider próbował dotknąć Gwen. Sabin aż się rwał, by sprasować kumplowi nos, odpuścił jednak, bo rozmowa wojownika Stridera z harpią Gwendolyn zafascynowała go. Dziewczyna... No właśnie, dziewczyna! - Ja pierdykam! - wyszeptał niemal bezgłośnie. - Dwadzieścia siedem lat! Bogowie, jestem przy niej jak Ojciec Czas... Ważniejsze były jednak inne informacje. Gwen miała siebie za nieudacznicę, zaś siostry postrzegała jako wcielenie wszelkich cnót. Były od niej ładniejsze? Trudno w to uwierzyć. Silniejsze? Wzruszył ramionami. Nie dałyby się złapać? Każdego można podejść w chwili słabości. Jego także. Nieustraszone? W każdym drzemie strach, w Sabinie również. Bał się porażki, tak jak Gideon bał się pająków. Wziąwszy pod uwagę wrodzoną płochliwość Gwen i szok wywołany wydarzeniami w piramidzie, nic dziwnego, że zwątpiła w swoje siły i możliwości, a to, w jaki sposób porównywała siebie do sióstr, dowodziło, iż wątpliwość goni u niej wątpliwość. Moje towarzystwo tylko pogorszy sprawę, pomyślał smętnie Sabin. Wszystkie jego kochanki były pewnymi siebie, samodzielnymi kobietami (w wieku od trzydziestu pięciu lat wzwyż, do ciężkiej cholery). Dobierał je według tego właśnie klucza, podług ich wiary we własne możliwości. Lecz szybko przechodziły metamorfozę, gdy demon Zwątpienia zatapiał w nich szpony i wysysał całą pewność siebie. Niektóre, jak Darła, popełniły samobójstwo, nie mogąc udźwignąć nieustannego deprecjonowania ich wyglądu i inteligencji przez Zwątpienie. Po tragicznej śmierci Darli postanowił raz na zawsze zrezygnować z kobiet. Potem ujrzał Gwen. Pożądał - och, jak pożądał! Mógłby pozwolić sobie na jedną z nią noc, umiałby

to jakoś przed sobą usprawiedliwić. Dręczyła go jednak wątpliwość, czy wystarczyłaby jedna noc. Istniało tyle sposobów, na ile mógłby ją posiąść, tyle igraszek, do których prowokowały jej krągłości. Jej piękno rozpalało w nim krew, gdy tylko spojrzał na Gwen, natychmiast zaczynał się ślinić. Jej brak poczucia bezpieczeństwa był niczym woda na młyn jego instynktu opiekuńczego, a zarazem pożywką dla pragnień demona. Jej słoneczny zapach ukryty pod warstwą brudu, którego jak dotąd z siebie nie zmyła, wabił go, kusił i przyzywał... Wiedział, że gdyby poddał się temu, zabiłby Gwen. Musiał o tym cały czas pamiętać. Może będę dobry. Może zostawię ją w spokoju, kusiło Zwątpienie. Sabin stłumił przekleństwo. Już dał się nabrać demonowi i jaki był tego skutek? Och, nigdy więcej! Z zadumy wyrwał go Strider, który spytał Gwendolyn: - Często to robisz? - Co? - Miała lekko schrypnięty głos. Początkowo Sabin sądził, że ta chrypka to ze zmęczenia, rozespania, ale nie, ona była naturalna. Seksowna jak diabli. - Przyglądasz się Sabinowi. Interesuje cię? Najpierw sapnęła gniewnie, dopiero potem oznajmiła stanowczo: - Oczywiście, że nie! Sabin, który przecież „spał", powstrzymał grymas złości. Cholera, mogłaby się choć trochę zawahać. Strider zarechotał. - Oj, chyba jednak tak. I wiesz co? Znam go od tysięcy lat i wiem o nim co nieco. - No i co? - No i to, że mogę ci szepnąć słówko. To znaczy wiesz, jeśli uda mi się zmienić twoją opinię o Sabinie, zachowam się jak i jego, i twój przyjaciel.

Kumpel podkopuje twoją pozycję, judziło Zwątpienie. Chce rudą dla siebie. A tak mu ufałeś... Jednak Sabin szybko pozbył się wątpliwości. Strider ostrzega przede mną Gwen nie z egoistycznych pobudek, ale dla jej dobra, pomyślał. I dla mojego dobra. Tak jak mówi. Czyli morda w kubeł, Zwątpienie! - Zapewniam cię, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego. - Aha, czyli nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli sobie pójdę, nie mówiąc nic o Sabinie. - Przez szpary między powiekami zobaczył, jak Strider wstaje. - Zaczekaj. - Gwen złapała go za nadgarstek. Nie widziała, że Sabin musiał ścisnąć podłokietniki, by nie zerwać się z miejsca i nie rozdzielić ich. - Powiedz mi - poprosiła. Strider powoli usiadł. Sabin, choć przy ograniczonym polu widzenia, wyraźnie dostrzegał równy, błyszczący rząd zębów kolegi. Nagle sam zapragnął się uśmiechnąć. Gwen była zainteresowana. Pewnie chce się dowiedzieć, jak najłatwiej cię zabić. - Weź się zamknij, w dupę palec! - Czy coś cię szczególnie ciekawi? - zapytał Strider. - Dlaczego on jest taki... na dystans? Zachowuje się tak przy każdym, czy tylko ja jestem taką szczęściarą? - Nie załamuj się tym. Nie chodzi o ciebie. Ma tak przy wszystkich kobietach. Musi. Bo rozumiesz, jego demon... - Demon? - Gwen zatkało. Wyprostowała się jak struna, zbladła śmiertelnie. - Powiedziałeś demon? - E... poważnie? Tak powiedziałem? - Strider znowu rozejrzał się bezradnie po samolocie. - Nie, nie. Powiedziałem damom. Damom. - Nie, powiedziałeś demon. Demony. Demony, Łowcy, no i ten tatuaż motyla... Gdy tylko go zobaczyłam, powinnam była się domyślić, ale byliście tacy mili. To znaczy nie skrzywdziliście mnie, a przecież tysiące ludzi ma wytatuowanego motyla. - Teraz i ona rozejrzała się po kabinie, w nowym

świetle patrząc na wojowników, po czym wstała gwałtownie i ruszyła tyłem w kierunku toalety. Wyciągnęła przed siebie ramiona, jakby tym słabym gestem mogła ich powstrzymać. - Ja... już rozumiem. Jesteście Władcami, zgadza się? Nieśmiertelnymi, których bogowie skazali na ziemskie życie. Moje siostry opowiadały mi bajki na dobranoc o waszych podbojach. - Gwen - łagodnie powiedział Strider. - Uspokój się, proszę. - Zabiliście Pandorę. Niewinną kobietę. Doszczętnie spaliliście starożytną Grecję. Przez was ulice miast spłynęły krwią. Torturowaliście, wyrywaliście żywcem członki. - Ci ludzie zasłużyli na to. - Oblicze Stridera stężało. - Zabili naszego przyjaciela. Nas też próbowali pozabijać. - Jeśli krzyknie, będzie cudownie - rzekł ponuro Gideon, stając przy Striderze. - Nie próbuj jej złapać, bo nie pomogę, okej? - Chwila. Zanim się na nią rzucimy i damy sobie przeorać gardła, spróbujmy inaczej. Parys! warknął Strider, nie spuszczając oka z Gwen. - Jesteś potrzebny. Parys stanął obok Stridera w tej samej chwili, w której Sabin postanowił zrzucić przykrywkę snu. - Gwen - odezwał się, mając nadzieję, że zdoła ją ułagodzić, zanim Parys weźmie ją w obroty. Ale ona, na granicy histerii, oddychała już z trudem. - Proszę, porozmawiajmy o... - Demony... demony wokół mnie. - Otworzyła usta i zaczęła krzyczeć. I krzyczała, krzyczała, krzyczała. ROZDZIAŁ SZÓSTY Demony. Władcy Podziemi. Niegdyś ulubieni wojacy bogów, dziś plagi nawiedzające ziemię. Każdy nosił w sobie demona tak niegodziwego, że nawet piekło się go zrzekło. Zarazę, Śmierć, Niedolę, Ból, Furię. A ja jestem z nimi uwięziona w tym latającym pudełku! - pomyślała Gwen, wznosząc histerię na nowy poziom. Samolot trząsł się, przechylał i w alarmującym tempie tracił wysokość. To nie powstrzymało

Władców. Zbliżali się do niej, zaciskali wokół niej krąg, przyszpilali ją. Serce waliło jej wściekle w piersi, pompując krew do żył, hucząc w uszach. Gdyby tylko to dudnienie zagłuszyło wrzask harpii. Nie ma tak dobrze. W jej głowie odezwała się burzliwa symfonia dzwonienia i brzęczenia, która odbierała zmysły, posyłała w dół, w głąb czarnej otchłani rządzonej przez śmierć i zniszczenie. Powinna była przewidzieć, że tak brutalni i potężni wojownicy muszą być opętani przez demony. Czerwone oczy Sabina, gdy go ujrzała po raz pierwszy, postrzępiony motyl na piersi... Jestem taka głupia. Choć obserwowała ich od kilku dni, widać była zbyt zmęczona, zbyt głodna, zbyt wdzięczna za ocalenie, by zauważyć tatuaże u pozostałych, gdziekolwiek je mieli. No tak, albo zbytnio zafascynował ją Sabin. Uświadomiła sobie, że wojownicy zawsze zjawiali się przy niej w pełnym rynsztunku, jakby współczuli jej, rozumieli, przez jakie katusze przeszła, i nie chcieli straszyć półnagą postacią. Teraz poznała prawdę: po prostu ukrywali znamię. Jaki demon opętał Sabina? Z jakim demonem miała do czynienia, spijając każde jego słowo i podziwiając jego czyny? Z jakim demonem wyobrażała sobie, że się całuje, obejmuje, w objęciach jakiego demona wiła się i wyginała? Jak siostry mogły podziwiać tych książąt ciemności? To znaczy legendy o nich, bo, o ile czegoś nie przegapiła, nigdy ich nie spotkały. Któż przeżyłby takie spotkanie? Nie znali litości ani skruchy, byli zdolni do każdego złego uczynku, uwikłani w niekończącą się wojnę łączącą przeszłość z teraźniejszością, rozgrywającą się od morza do morza, od jednej śmierci do drugiej. Zawsze, gdy o nich słyszała, strach przed drapieżcami czającymi się w mroku nocy i wrogami przychodzącymi w blasku słońca dodatkowo się wzmacniał. To wtedy zaczęła drżeć przed drapieżcą w niej samej, bo przecież dlatego opowiadano historie. Choć Gwen skręcała się na samą myśl, harpia łykała każde słowo, gotowa przyjąć wyzwanie. Muszę uciec, myślała w panice. Nie mogę tu zostać. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Albo oni zabiją mnie, albo moja harpia postara się im dorównać. Już lepiej, gdybym skończyła w łapach

zdeklarowanego wroga. - Przestań krzyczeć, Gwen. Ostry, znajomy głos przebił się przez chaotyczne grzęzawisko, w które zamienił się jej umysł, lecz mimo to wrzask nie ustał. - Kurwa, ucisz ją, Sabin. Krew mi leci z uszu. - Cicho, kretynie, to nie pomaga. Gwendolyn, musisz się uspokoić, bo inaczej zrobisz nam krzywdę. Chyba nie chcesz nam zrobić krzywdy, co, kochanie? Chcesz nas zabić po tym, jak cię uratowaliśmy, jak daliśmy ci schronienie? Owszem, żyją w nas demony, ale nie jesteśmy źli. Myślę, że zdążyłem ci to udowodnić. Przecież potraktowaliśmy i ciebie, i inne kobiety lepiej niż wasi oprawcy, tak? Czy dotknąłem cię w gniewie? Zmusiłem cię do czegoś? Nie. Mówił prawdę. Tylko czy można zaufać demonowi? Przecież uwielbiają kłamać. Harpie również, podpowiedział jej głos rozsądku. Po trosze chciała im zaufać, ale po trosze pragnęła wyskoczyć z samolotu, byle jak najdalej od nich. Okej, czas pomyśleć logicznie. Jest z nimi od dwóch dni. Żyje, jest zdrowa, bez jednego choćby draśnięcia. Jeśli dalej będzie panikować, harpia wyrwie się na wolność, przejmie nad nią kontrolę i zafunduje wojownikom krwawą łaźnię. Nie przepuści też pilotowi, co skończy się katastrofą. Przeżyć więzienie i Władców tylko po to, by roztrzaskać się w katastrofie? Co za głupota! Logika zaliczona. Gdy spokój powracał do jej umysłu, powoli cichł obłąkańczy wrzask. Nikt się nie ruszał. Wciągnęła powietrze, wypuściła - przynajmniej próbowała przez opuchnięte, zablokowane gardło - i usłyszała dochodzące z kokpitu wycie alarmu. Zanim znów wpadła w panikę, samolot wyrównał lot. - Grzeczna dziewczynka. Do tyłu, panowie. Zajmę się nią. - W głosie Sabina może brakowało pewności siebie, było za to sporo determinacji. Rozbłysło światło, kolory wróciły na swoje miejsce. A niech to! Przestawiła się na podczerwień i

nawet tego nie zauważyła. Harpia była blisko, bardzo blisko przebicia się na zewnątrz. Cud, że tego nie zrobiła. Gwen stała w tyle kabiny, otaczały ją rzędy czerwonych foteli. Przed sobą ujrzała jedynie Sabina. Pozostali cofnęli się, ale nie odważyli się odwrócić do niej plecami. Bali się? Czy może chronili przywódcę? Czekoladowy wzrok Sabina spoczął na niej i zobaczyła, że jest bardziej wściekły niż w piramidzie, gdy wywijał sztyletami, wbijając je w Łowców. Trzymał dłonie w górze skierowane spodem do przodu. - Musisz się uspokoić. Zupełnie. Uspokoiłaby się, gdyby była w stanie zaczerpnąć powietrza nosem lub ustami, ale nadal miała z tym kłopot. Pojawiły się zawroty głowy. Kolorowy świat znowu zasłoniła czarna płachta. Sabin zbliżył się do niej. Czuła jego ciepło. - Jak ci mogę pomóc, Gwen? - Powietrza - zdołała wydusić przez ściśnięte gardło. Sabin położył dłonie na jej ramionach i nacisnął. Słabe nogi nie stawiły oporu. Runęła na fotel. Padł na kolana, wcisnął się między jej nogi, ujął twarz. Zmusił, by skupiła na nim spojrzenie. Jego brązowe oczy stały się centrum jej świata, portem pośród gwałtownego sztormu. - Weź ode mnie. - Przejechał zrogowaciałym kciukiem po jej policzku. - Dobrze? Wziąć co? Chwilę później było jej wszystko jedno, bo coś ją ścisnęło, wzięło kości i mięśnie w kleszcze. Przez żebra przetoczył się ostry ból i walnął w serce, wybijając je z rytmu. Gwen szarpnęło. - Siniejesz, kochanie. Zrobimy usta-usta, dam ci powietrze. W porządku? A jeśli to sztuczka? A jeśli... - Zamknij się! - Nawet teraz, w oszołomieniu, wiedziała, że wisielczy, przerażający podszept nie

pochodził od niej. Na szczęście posłuchał rozkazu i zamilkł. Gdyby tylko jej płuca chciały pompować. - Ja... ja... - Potrzebujesz mnie. Pozwól, żebym to zrobił. - Nawet jeśli bał się odpowiedzi, nie dał po sobie poznać. Dotknął ustami jej ust. Gorący splot. Rozpalonym językiem zmusił jej zęby do rozwarcia i ciepłe, miętowe powietrze popłynęło do jej gardła i niżej, przynosząc ulgę. Ręce same oplotły się wokół jego szyi, sklejając z sobą klatkę piersiową z klatką piersiową, twarde z miękkim. Naszyjnik Sabina był zimny, choć chował go pod koszulą. Chciwie przyjęła jego oddech. - Jeszcze. Nie wahał się. Zrobił wydech w jej ustach i kolejna, ciepła, uspokajająca bryza wleciała do płuc. Zawroty głowy minęły. Odzyskała jasność umysłu, ciemność raz jeszcze ustąpiła światłu. Szalone pogo serca zwolniło do statecznego walca. Przepełniło ją pragnienie posmakowania pocałunku Sabina, prawdziwego pocałunku. Zapomniała, kim był. Jego przeszłość przestała mieć znaczenie. A publiczność -jakby jej nie było. Istnieli tylko we dwoje. Liczyło się tu i teraz. Uspokoił ją, ocalił, ugłaskał, a teraz, w jego ramionach, odgrywała w myślach fantazję, czując, że prawdziwe życie gdzieś ucieka. Spletli się z sobą. Skóra lśniąca od potu. Dłonie wędrują. Usta szukają się nawzajem. Wsunęła palce w jedwabne kosmyki jego włosów i nieśmiało dotknęła językiem jego języka. Cytryna. Smakował słodką cytryną, trochę też wiśnią. Uderzyło jej do głowy, poczuła się niebiańsko. Czystość i dobro, wszystko, czego kobieta pragnie od kochanka. Odrzuciła głowę i zrobiła to jeszcze raz. Zatopiła się głębiej, milcząco domagając się więcej. - Sabin... - Chciała podziękować. Nikt nigdy nie sprawił, by poczuła się tak chroniona, pielęgnowana, bezpieczna, potrzebująca, tak bardzo potrzebująca. A tu wystarczył zwykły pocałunek, który bez reszty przepędził strach. Mogłaby nawet odpuścić i pobyć sobą, nie martwić się o tę swoją ciemną

stronę... i że go zrani. - Daj mi więcej. Zamiast posłuchać, oderwał się od niej gwałtownie, nie zostawiając żadnej wspólnej cielesnej płaszczyzny. Dotknij mnie! - chciała krzyknąć. Tak bardzo go potrzebowała. - Sabin - powtórzyła, przyglądając mu się. Dyszał, drżał, miał bladą twarz, lecz nie z namiętności. To nie ogień tańczył w jego oczach, ale determinacja. Nie oddał pocałunku, uświadomiła sobie. Jej pożądanie minęło, tak samo jak zawroty głowy przed paroma chwilami. Pozostała... powróciła jedynie chropawa rzeczywistość. Gwen usłyszała wokół siebie: - No proszę. - Można było przewidzieć. - Nie pocałunek, głupku. Uspokoiła się. Widziałeś, jak wysunęła szpony i zmieniły jej się oczy. Była gotowa do ataku. Hej, czy tylko ja pamiętam, co się stało z Łowcą, który z nią zadarł? - Może Sabin jest portalem do nieba, jak Danika - rzucił ktoś. - Może harpia zobaczyła parę aniołków podczas ratunkowej akcji usta-usta. Męski rechot. Gwen poczuła, jak płoną jej policzki. Nie zrozumiała połowy z tego, co powiedzieli, lecz to, co zrozumiała, przeraziło ją. Pocałowała mężczyznę, demona, który najwyraźniej nie miał ochoty mieć z nią nic wspólnego. W dodatku zrobiła to na oczach świadków. - Olej ich - powiedział Sabin głosem tak gardłowym, że zaskrzypiało jej w uszach. - Skup się na mnie. Spotkanie spojrzeń, brązowe kontra złote. Wbiła się w fotel najgłębiej, jak mogła, odsuwając się jak najdalej. - Wciąż się mnie boisz? - zapytał, przekrzywiając głowę. Uniosła podbródek. - Nie. - Tak. Bała się burzy, którą w niej rozpętał. Bała się, że to, czym był, znów przestanie mieć

znaczenie. Bała się, że nigdy nie będzie pragnął jej tak, jak ona zapragnęła jego. Bała się, że ten opiekuńczy facet okaże się tylko złudzeniem, złem czającym się pod skórą, gotowym pożreć ją w całości. Ale z ciebie tchórz, pomyślała samobiczująco. Jak mogłaś go pocałować? - Chyba nie kłamiesz, co? - Nigdy nie kłamię, zapomniałeś już? - Jak na ironię było to kłamstwo. - To dobrze. Posłuchaj teraz uważnie, bo nie będę powtarzał. Noszę w sobie demona, to prawda. Jest we mnie, bo wiele stuleci temu jak głupiec pomogłem otworzyć puszkę Pandory. W ramach kary bogowie naznaczyli mnie i innych wojowników, których tu widzisz, demonicznym piętnem. Początkowo nie potrafiłem kontrolować swojego demona i robiłem... złe rzeczy, o których wspomniałaś. Ale to było tysiące lat temu. Dziś nad nim panuję. Wszyscy panujemy nad swoimi demonami. Tak jak powiedziałem ci wtedy, w piramidzie, nie musisz się mnie obawiać. Rozumiesz, ruda? Ruda. Wcześniej, kiedy spanikowała, nazwał ją inaczej. Skarbie? Nie. Tyson mówił do niej „skarbie". Najdroższa? Nie, ale blisko. Kochanie? Tak! Zamrugała zaskoczona, no, zachwycona. Ten twardy wojownik, który bez wahania podrzynał ludziom gardło, nazwał ją swoim kochaniem. Więc dlaczego nie odwzajemnił pocałunku? - Dotarliśmy, panowie - odezwał się głos w inter-komie. To pilot, uświadomiła sobie i poczuła falę wyrzutów sumienia za zamieszanie, które wybuchło z jej przyczyny. - Przygotujcie się do lądowania. Sabin pozostał na miejscu, niczym skała pomiędzy jej nogami. - Wierzysz mi, Gwen? Czy nadal z własnej woli chcesz pojechać z nami? - Wcale nie robię tego z własnej woli.

- Ale nie próbujesz ucieczki. - Miałam tłuc się po obcym kraju? Sama? Bez pożywienia? Zmarszczył brwi. - Już się przekonałem, jakie masz zdolności. Wielokrotnie proponowaliśmy ci jedzenie. Z jakiegoś powodu chcesz być z nami. Wiesz o tym i ja o tym wiem. Logiczne, nie dało się zaprzeczyć. Tylko dlaczego chce z nimi przebywać? Znasz odpowiedź, skontrowała się w duchu. Chociaż wolałabyś o niej zapomnieć. Przez niego. Z powodu Sabina. Co, niby cię nie pociąga? Ha! Przyjrzała mu się. Zauważyła napięte linie rozchodzące się koncentrycznie z kącików jego oczu, ciernisty cień rzucany przez rzęsy, drgające mięśnie szczęki. Jego nierówny puls walący w uszach jak gong. Może ona też go pociągała, tyle że Sabin wygrywał walkę z pożądaniem? Spodobała jej się ta myśl. Czy w Budapeszcie czekała na niego kobieta? Zona? Zacisnęła dłonie w pięści, wbijając paznokcie w skórę. To już nie było przyjemne. Nieważne. Nie powinna go pragnąć. - Gwen, czy pojedziesz z nami? To, jak wymówił jej imię, było dla niej policzkiem i zarazem pieszczotą, wstrząsnęło nią, aż zadrżała. To miłe, że szuka jej akceptacji, choć gdyby przyszło co do czego, pewnie bez wahania zmusiłby ją do współpracy. - Może powinnam była uciec? - Dokąd i po co? Aby żałować do końca życia, że nie odegrałaś się na tych, którzy cię skrzywdzili? Daję ci szansę zemsty na Łowcach, szansę zabicia ich. Pamiętaj, że wyeliminowanie ich to nie wszystko. - To znaczy? - Mogę pomóc ci kontrolować tę bestię, którą w sobie nosisz. Pomogę ci wykorzystać ją do dobrych

celów. Nie chciałabyś umieć kontrolować harpii? Przez całe życie pragnęła jedynie trzech rzeczy: spotkać swojego ojca, sprawić, by szanowano jej rodzinę, oraz nauczyć się kontrolować harpię. Gdyby Sabinowi udało się spełnić obietnicę, wówczas wreszcie, po tylu latach, osiągnęłaby choć jeden z tych celów. - Pojadę z wami - oznajmiła. - Pomogę wam najlepiej, jak potrafię. - Dziękuję. - Przymknął oczy, uśmiechnął się z ulgą, ogromne napięcie znikło z jego twarzy. Znów przypominał chłopca. Nagle samolotem rzuciło. Sabin poleciał do tyłu, a ona do przodu. Ku jej zadowoleniu - i konsternacji - nie zwiększyło to dystansu między nimi. - Pod jednym warunkiem - dodała, kiedy wrócili na miejsca. - Tak? - Musisz zaprosić moje siostry. - Może nie od razu. Wstydziła się okoliczności, w jakich znalazła się w Budapeszcie, i wolała, żeby siostry nie zobaczyły jej w takim stanie. Po prostu nie powinny się dowiedzieć, co jej się przytrafiło. Ale szalenie za nimi tęskniła i wiedziała, że wkrótce tęsknota weźmie górę nad wstydem. - Zaprosić twoje siostry? Chcesz, żebym musiał użerać się z innymi takimi jak ty? - Oby ten twój ton oznaczał radość, a nie odrazę - rzuciła dotknięta do żywego. - Siostry kastrowały facetów za drobniejsze przewinienia. Sabin uszczypnął się w nos. - Jasne. Zaproś je. Niech bogowie mają nas w swojej opiece. ROZDZIAŁ SIÓDMY Parys rozwalił się na tylnym siedzeniu cadillaca. Strider siedział za kierownicą i pędził, nie zwracając uwagi na ograniczenie prędkości. Choć nad śródmieściem Budapesztu świeciło słońce, Parys tego nie widział, ponieważ szyby w aucie przyciemniono i wnętrze wozu tonęło w ponurym mroku. Anya, kochanka Luciena, pomniejsza bogini Anarchii, podwędziła tę brykę tuż przed wyjazdem do Egiptu, a

także jeszcze jeden bliźniaczy samochód oraz bentleya dla siebie. - Nie musicie mi dziękować - oznajmiła - wystarczą mi wasze przerażone facjaty. To wypasione gangsterskie bryki, powiem wam. Bądźmy szczerzy, potrzebne wam było coś takiego. Parys miał pecha, bo trafił do auta razem z Amunem, który trzymał się za głowę, jakby miała wybuchnąć, Aeronem, który wciąż łypał spode łba - i jak powietrza potrzebował obecności swojej małej demonicy, Legion - a także Sabinem i jego harpią. Sabin nie mógł oderwać oczu od groźnej, lubiącej wtrząchnąć sobie na przekąskę ludzkie gardło kobiety, a od pocałunku na pokładzie samolotu cierpiał na nieustającą erekcję. To zrozumiałe. Była śliczna, miała czyste jak diament oczy koloru złota, usta czerwone jak jabłko, którym Ewa uraczyła Adama, a także najpewniej ciało warte grzechu. A jej truskawkowe włosy... po prostu cud sam w sobie. Lecz była zarazem harpią, którą znaleźli w obozie wroga i której choćby z tego powodu nie należało ufać. Być może wykorzystywali ją, tak samo jak inne kobiety. Może pogardzała Łowcami w takim samym stopniu co Parys. Może... Gdybaniem nie zaskarbi sobie ufności. A jeśli jest Przynętą, uroczą pułapką zastawioną przez Łowców? Parys nie chciał, by Sabin skończył jak on: pragnął kobiety wroga każdą komórką ciała, ale nie mógł jej posiąść. Minutę, godzinę, miesiąc, rok temu - nie wiedział jak dawno, czas nie miał już dla niego znaczenia wpadł w zasadzkę Łowców i został uwięziony. Ponieważ stał na straży demona Rozwiązłości, potrzebował seksu, by żyć. Seksu każdego dnia, nigdy dwa razy z tą samą kobietą. W celi, leżąc przywiązany do łóżka, osłabł tak, że otwarcie oczu wymagało od niego nadludzkiego wysiłku. Łowcy, chcąc zatrzymać go u siebie, zanim nie odnajdą puszki Pandory - bez niej śmierć wojownika uwolniłaby demona, który nieskrępowany szalałby po ziemi - przysłali do niego Siennę, zwyczajną,

piegowatą dziewczynę ze zgrabnymi dłońmi i niewykorzystaną zmysłowością. Uwiodła go, postawiła do pionu. Po raz pierwszy Parys stwardniał dwukrotnie dla tej samej kobiety. Wiedział już, że ona należy do niego, że jest powodem, dla którego przez tysiące lat nie dane było mu umrzeć. Lecz kiedy Parys usiłował z nią uciec, Łowcy ją zabili. Umarła w jego ramionach. Teraz znów musiał zaliczać każdego dnia kolejną pannę, a jeśli nie znalazł kobiety, musiał zdać się na faceta, chociaż poniekąd był homofobem. Lecz cóż, dla Rozwiązłości ważne, żeby życie miało smaczek - raz dziewczynka, raz... Od dawna się tego wstydził. Nieważne, z kim dzielił łoże, aby się podniecić, musiał wyobrażać sobie twarz Sienny. Musiał to robić, ponieważ ciało wyczuwało, że leżąca pod nim osoba nie jest tą właściwą. Miała nie ten zapach, nie te krągłości, nie ten głos, nie tę skórę. Wszystko nie to, co trzeba. Dziś będzie tak samo. Jutro też. I pojutrze, i popojutrze. Zawsze. Końca nie widać. Chyba że śmierć, ale na nią jeszcze nie zasłużył. Dopóki Sienna nie zostanie pomszczona. Czy kiedykolwiek to się stanie? Nie kochałeś jej. To szaleństwo. Święte słowa. Demona? Jego samego? Nie wiedział już. Nie potrafił odróżnić jednego głosu od drugiego. Byli jednym i tym samym, dwiema połówkami całości. Obydwaj balansowali na granicy, gotowi w każdej chwili spaść. Do czasu... Parys poklepał się po kieszeni, w której spoczywała torebka z suszoną ambrozją. Odetchnął z ulgą. Wszędzie ją z sobą zabierał, w razie gdyby... Dopiero kiedy wymieszał ambrozję z winem, alkohol spełniał swoje zadanie i przynosił otępienie, choćby chwilowe. Z każdym dniem okazywało się, że potrzebuje więcej, by zamroczyć umysł. Będzie musiał poprosić kumpla, by ukradł dla niego jeszcze więcej. Bogowie wiedzą, że potrzebuje

tych kilku godzin spokoju, okazji, by się zatracić. Po wszystkim wracał do siebie odświeżony, silniejszy, gotów walczyć z wrogiem. Nie myśl teraz o tym, napomniał się w duchu. Jak tylko dotrą do fortecy, czeka zadanie. Miało pierwszeństwo. Zmusił się do skupienia spojrzenia na otoczeniu. Zniknęły wielobarwne pałace, ludzie włóczący się ulicami. Ich miejsce zajęły gęsto porośnięte lasem wzgórza, opuszczone, zapomniane. Suv pokonał kamienisty występ i wspinał się na jedno ze wzgórz, lawirując pomiędzy drzewami i drobnymi niespodziankami, które Władcy zostawili dla Łowców głupich na tyle, by się tu zapuścić. Miesiąc wcześniej wpadli do fortecy i rozpirzyli Parysowi dom - dom, w którym przemieszkał stulecia - zmuszając Władców do szybkiego uzupełnienia strat przed wyruszeniem na kolejną wyprawę, kolejną bitwę. Trzeba było załatwić nowe meble i wyposażenie. Nie podobało mu się to. W jego życiu zaszło tak wiele zmian - kobiety w fortecy, powrót dawnego (nie)przyjaciela, wojna - że nie zniósłby następnych. Pojawił się zarys fortecy, wyniosłego monstrum z kamienia i cienia. Na postrzępione mury wspinał się bluszcz, obejmując budowlę, spajając ją ze skałą, czyniąc niemożliwym odróżnienie jednego od drugiego. Od omszałych kamieni odcinała się tylko żelazna brama - ot, kolejny świeży dodatek. Powietrze wypełniła fala oczekiwania. Napięte ciała zastygły w bezruchu. Tak blisko... Torin, który podglądał ich kamerami i obwąchiwał sensorami, otworzył bramę. Gdy jechali w kierunku wysokich, zakończonych łukiem drzwi wejściowych, Aeron ścisnął podłokietnik tak mocno, że go urwał. - Troszkę się denerwujemy, co? - rzucił Strider do lusterka wstecznego. Aeron milczał. Możliwe, że nawet nie usłyszał pytania. Na jego pokrytej tatuażami twarzy malowały się determinacja i gniew. Zwykle gdy miał zobaczyć

Legion, spoglądał pobłażliwie. Auto zatrzymało się i cała grupa wysiadła. Prażące słońce paliło ciało Parysa, sprawiało, że pocił się w koszulce i dżinsach. Bogowie, pali gorzej niż w piekle. Po wyjściu z auta harpia stanęła z boku. W jej bladej twarzy błyszczały szeroko otwarte oczy. Sabin śledził każdy jej ruch, nawet kiedy wyciągał z bagażnika torbę. Jak to możliwe, że stworzenie tak bezwzględne jak harpia jest zarazem tak płochliwe? Wydawało się to niemożliwe, nie pasowało. Była jak przypadkowe elementy z różnych zestawów puzzli. Parysowi przyszło do głowy, że powinni byli zasłonić jej oczy. W sumie mogliby równie dobrze obciąć jej język, żeby się nie wygadała. I jeszcze dłonie, żeby nie mogła pisać. Przed poznaniem Sienny walczyłby w obronie kobiety. To, że tym razem pragnął ją skrzywdzić, powinno napełnić go poczuciem winy, a tymczasem zarzucał sobie, że nie udało mu się ochronić przed nią swoich przyjaciół. Należało wyeliminować wszelkie potencjalne zagrożenia. Przez lata inni wojownicy próbowali go do tego przekonać, ale zawsze stawiał opór. Dziś zrozumiał. Za późno na działanie. Sabin nie pozwoli. Po facecie. Nawet przed rozłamem, który dał początek grupom Luciena i Sabina, Parys nigdy nie widział tego drugiego tak wpatrzonego w panienkę. To niekoniecznie coś dobrego. O ile trwożliwość tej małej nie jest udawana, Sabin zniszczy ją, runie jej poczucie własnej wartości. Z drugiego auta wysiadł Maddox. Strażnik Furii nie zawracał sobie głowy bagażami, tylko uderzył od razu do drzwi. Skrzydło uchyliło się i ze środka wypadła jego ciężarna kobieta, śmiejąc się przez łzy. Ashlyn rzuciła mu się w ramiona, a oni zakręcił nią jak samolotem. Potem ich usta złączyły się w namiętnym pocałunku. Niełatwo wyobrazić sobie Maddoksa jako ojca, nawet jeśli dziecko okaże się półdemonem.

W ślad za Ashlyn wybiegła Danika. Zatrzymała się za progiem i rozejrzała w poszukiwaniu Reyesa. Ujrzała go i pisnęła, on zaś nadstawił uszu i namierzył ukochaną, jakby ten pisk był pieśnią godową. Reyes, opętany demonem Bólu, przyjemność czuł jedynie w połączeniu z cierpieniem fizycznym. Przed poznaniem Daniki, aby funkcjonować, musiał zadawać sobie ból przez okrągłą dobę, lecz oto podczas pobytu w Kairze ni razu nie dokonał aktu samozniszczenia. Uznał, że przebywanie z dala od Daniki jest wystarczająco bolesne. Teraz znów będzie musiał się ciąć, ale, jak przypuszczał Parys, ani Reyes, ani Danika nie mieli nic przeciwko temu. Reyes chwycił ją, mrucząc zmysłowo, po czym zniknęli w fortecy, niosąc za sobą echo chichotu Daniki. Parys poczuł ból w piersiach. Oby przeszło, pomyślał, ale wiedział, że nie będzie tak łatwo. Dopóki nie łyknie ambrozji. Za każdym razem, gdy przebywał w pobliżu zakochanych w sobie par, ból zjawiał się i nie ustępował niczym pasożyt, który wysysa życie. Było lepiej, dopiero gdy Parys upił się na umór. Nie widział nigdzie Luciena, który zamiast odbywać długą podróż samolotem, wolał sam siebie przenieść. Pewnie zamknął się z Anyą w pokoju. Zauważył, że harpia przygląda się kobietom z równie wielką jak jego uwagą. Była zafascynowana? A może próbowała poznać ich słabe strony? Dzięki bogom, mieszkające w rezydencji kobiety były zajęte, wolnych, czyli takich, które Parys mógłby uwieść i przelecieć, nie było. Gilly, przyjaciółka Daniki, rezydowała w mieście, bo zapragnęła swobody i przestrzeni. Dali, o co poprosiła, lecz potajemnie założyli podsłuch i podpięli go do skomplikowanego systemu Torina. Babcia Daniki, jak również jej matka i siostra, wróciły do Stanów. - Chodź - powiedział Sabin, a gdy harpia się nie ruszyła, pociągnął ją za ramię. - Te kobiety... - szepnęła. - Są szczęśliwe - rzucił z przekonaniem. - Przywitałyby się z tobą, gdyby nie to, że nie mogły się doczekać swoich facetów.

- Czy one wiedzą... - Znowu nie zdołała dokończyć zdania. - Jasne. Wiedzą, że ich mężczyźni są opętani przez demony. Chodź już. - Dokąd mnie zabierasz? - spytała z wahaniem. Sabin uszczypnął się w czubek nosa. Ostatnio często to robił. - Wchodzisz albo nie wchodzisz, jak chcesz. Nie będę czekał, aż się zdecydujesz. - Gniewne ruszył przed siebie. Kogo innego przerzuciłby sobie przez ramię, skomentował w duchu Parys. Harpii pozwolił wybrać. Cwaniak. Spojrzała w prawo, potem w lewo. Parys przygotował się do skoku. Nie to, że dogoniłby ją, gdyby włączyła dopalacz, jak zrobiła to w piramidzie, ale był gotów walczyć, tak w razie jakby co. W jego umyśle zaświeciła się kolejna czerwona lampka. Mogła uciec tu i teraz. Nawet wcześniej, zanim weszli na pokład samolotu. Do diabła, mogła uciec z obozu na pustyni. Dlaczego tego nie zrobiła? Bo może była Przynętą, jak podejrzewał. Podesłano ją, by wywiedziała się o nich wszystkiego, co zdoła. Choć zaprzeczała, Sienna też była Przynętą. Pocałowała go i zatruła duszę, a była jedynie człowiekiem. Co potrafi harpia? Niech Sabin się tym martwi, uznał. Niech to załatwi z pożytkiem dla nas. Ja mam dość na swojej głowie. W końcu, z niemałym wahaniem, postanowiła pójść za Sabinem. - Trzeba przesłuchać więźniów - rzucił Parys w powietrze. Cameo potrząsnęła ciemnymi lokami i nachyliła się, by podnieść torbę. Nikt jej nie pomógł. Pozostali traktowali ją jak zwyczajnego wojownika, jak faceta, ponieważ tak wolała. W każdym razie Parys tak to sobie wytłumaczył. Nigdy nie próbował traktować jej inaczej, bo nigdy nie zapragnął się z nią przespać. Może jednak chciała, by ktoś ją od czasu do czasu poroz-pieszczał. - Może jutro - powiedziała, a jej żałosny głos prawie rozsadził mu bębenki. - Muszę odsapnąć. -

Szczęśliwie już bez słowa weszła do środka. O ile Parys znał kobiety, wiedział ponad wszelką wątpliwość, że skłamała. W jej oczach pojawił się błysk, policzki zaróżowiły się. Wyglądała na podnieconą, a nie zmęczoną. Z kim zaplanowała spotkanie? Ostatnio sporo przebywała w towarzystwie Torina i... Parys zamrugał. Nie, na pewno nie. Torin nie mógł tknąć drugiej osoby, nie zarażając jej przy tym chorobą. Dotknięta osoba przeniosłaby plagę na następną i tak rozprzestrzeniłaby się zaraza. Nawet nieśmiertelny nie był przy nim bezpieczny. Nie umarłby, ale stałby się jak Torin, czyli niezdolnym do pozbawionych konsekwencji pieszczot samotnikiem. Naprawdę nie ma znaczenia, co tam sobie kombinują. Na Parysa czekała praca. - Ktoś do pomocy? - zapytał. Chciał mieć to z głowy, teraz, od razu. Im wcześniej wydusi informacje z Łowców, tym szybciej zabarykaduje się w swoim pokoju i zapomni, że musi żyć. Strider gwizdał pod nosem, udając, że nie słyszy, i przesuwał się w kierunku drzwi. Co jest? Nikt nie kochał przemocy bardziej od niego. - Strider, wiem, że mnie słyszysz. Pomożesz przy przesłuchaniu, co? - Ech, po co ten pośpiech? Zaczekajmy do jutra. Przecież nam nie uciekną. Muszę zebrać siły. Przysięgam na bogów, że tak samo jak Cameo jutro rano będę gotów do akcji. Parys westchnął. - Spoko, idź. - Czyżby Cameo i Strider byli parą? - A ty, Amun? Wojownik skinął potakująco głową, ale stracił w ten sposób równowagę i dupnął na schodek ze stłumionym jękiem. W następnej chwili Strider mocno podtrzymywał go ramieniem. - No już, wujcio Strider jest przy tobie. - Dźwignął tego zazwyczaj wyjątkowo spokojnego wojownika na nogi. Wniósłby go do środka, gdyby to się okazało konieczne, ale Amun, wspierając się na

Striderze, zdołał dokuśtykać do drzwi. - Ja ci pomogę z Łowcami - rzekł Aeron, podchodząc do Parysa. - A Legion? - zdumiał się strażnik Rozwiązłości. - Biedactwo tęskni. Aeron pokręcił głową. Miał niemal łysą głowę, której skóra błyszczała w ostrym słońcu. - Gdyby tu była, już siedziałaby mi na ramieniu. - Przykro mi. - Parys wiedział najlepiej, co to znaczy tęsknić za kobietą. Choć trzeba przyznać, że był w totalnym szoku, gdy okazało się, że krnąbrne demoniszcze jest kobietą. - Może tak i lepiej. - Aeron przejechał żylastą dłonią po policzku. - Coś mnie... obserwuje. Silna obecność. Zaczęło się tydzień przed wyjazdem do Kairu. Na żołądku Parysa zawiązał się supeł. - Po pierwsze, dlaczego nam nie powiedziałeś? Powinieneś był nas powiadomić, tak jak nie powinieneś był milczeć o tym, co się stało z Tytanami po powrocie z niebiańskiej konferencji. Pamiętasz? Ktokolwiek cię obserwuje, mógł powiadomić Łowców o naszej wyprawie. Mogliśmy... - Masz rację, przepraszam, choć nie sądzę, żeby to coś, czymkolwiek jest, pracowało dla Łowców. - Czemu nie? - naciskał Parys. - Znam ich nienawidzące, oceniające spojrzenie, i wiem, że to nie to. Ono jest... zaciekawione. - Może jakiś bóg? - Raczej nie. Legion nie boi się bogów, a tej obecności się przestraszyła. To dlatego tak chętnie zgodziła się na prośbę Sabina i poszła na przeszpiegi do piekła. Powiedziała, że wróci, gdy to coś zniknie. Z jego tonu przebijała troska, której Parys nie rozumiał. Legion może i była demonem w rozmiarze S, i to ze szczególną słabością do diademów - o czym przekonali się całkiem niedawno, kiedy ukradła jeden z kolekcji Anyi i dumna paradowała w nim po całej fortecy - ale przecież potrafiła o siebie zadbać.

Parys nadstawił uszu, obrócił się wokół. - Gdzie ten twój cień? Jest tu teraz? - Mało mieli wrogów? A tu jeszcze to. - Może go uwiodę, żeby się od ciebie odczepił? -1 zabiję. To coś mogło już o nich sporo wiedzieć. Mogło, a to wystarczy, by profilaktycznie zabić. - Naprawdę nie uważam, żeby chciało nam zrobić krzywdę - zaoponował Aeron. - W porządku, zajmiemy się tym później. - Parys odetchnął głęboko. - Daj znać, kiedy wróci ta dziwna obecność. Chodź, czeka nas brudna robota w lochu. - Z każdym dniem brzmisz coraz bardziej jak człowiek, wiesz o tym? - Aeron mówił to już wcześniej, ale przynajmniej teraz nie było w jego głosie nagany. Machnął maczetą. - Może będą stawiali opór... - Oby. Torin, strażnik Zarazy, siedział przy biurku odwrócony nie do monitorów, które stanowiły dla niego łącznik ze światem zewnętrznym, lecz do drzwi prowadzących do sypialni. Przed chwilą, gdy obserwował suvy zajeżdżające na dziedziniec, momentalnie stwardniał. Patrzył, jak wojownicy wysiadają z aut. Musiał pomóc sobie ręką, by uśmierzyć nagły ból. Jeden za drugim wchodzili do fortecy. Jeszcze moment i... Cameo wślizgnęła się po cichu do jego komnaty i delikatnie zamknęła drzwi. Przekręciła klucz w zamku i przez kilka sekund stała odwrócona do niego plecami. Długie, ciemne włosy spływały kaskadami aż do pasa. Raz pozwoliła, by zakręcił kilka loków wokół swego nieosłoniętego rękawiczką palca, ostrożnie, by nie dotknąć skóry. Wówczas po raz pierwszy od setek lat dotknął kobiety. Pieszcząc jedwabiste kosmyki, prawie doszedł. Nie mógł pozwolić sobie na więcej. Cameo nie zaryzykowałaby aż tak wiele. Ale i tak zdumiał się, że pozwolili sobie na tak dużo. Kiedy miał na sobie rękawiczki, wtedy jasne, bez problemu, bo szansa na zakażenie była zerowa, ale kosmyki w zetknięciu ze skórą, skóra z ciepłem, mężczyzna z kobietą? Trzeba było odwagi i zaufania z jej strony, a desperacji i głupoty z jego. Włosy

to nie skóra, ale jeśli omsknie się ręka? Jeśli na niego wpadnie? Jednak dziwnym trafem żadne z nich nie przejmowało się konsekwencjami. Ostatnim razem, gdy dotknął kobiety, wymiotło całą wioskę. Czarna Śmierć, stwierdzili. To było w nim, grało mu w żyłach, rechotało w umyśle. Latami Torin szorował skórę, aż czarna krew płynęła z porów w ciele, lecz pozbycie się wirusa okazało się niemożliwe. Na przestrzeni wieków nauczył się tłumić nieustające przeświadczenie, że trawi go brud, że jest skażony, ukrywał obrzydzenie pod maską uśmiechów i cierpkiego humoru, ale nigdy nie zdusił w sobie pragnienia ludzkiego towarzystwa. Cameo przynajmniej rozumiała go, wiedziała, z czym ma do czynienia, co może, a czego nie - i nie oczekiwała więcej. Chciał, żeby poprosiła go o więcej. I nienawidził siebie za tę myśl. Powoli odwróciła się. Miała czerwone, wilgotne usta. Po policzkach wędrował przykurzony róż. Jej pierś podnosiła się i opadała do rytmu krótkich, rwanych oddechów. Jemu oddech uwiązł w gardle. - Wróciliśmy - rzuciła krótko. Nie wstał z miejsca. Uniósł brew, jakby mało go to obeszło. - Jesteś cała i zdrowa? - Tak. - To dobrze. Rozbierz się. Od tej fryzjerskiej pieszczoty przed kilkoma miesiącami stali się przyjaciółmi. Choć mogli jedynie obserwować się nawzajem podczas sesji autoerotycznej przyjemności, lepsza taka korzyść niż żadna. W dodatku komplikująca sprawy jak cholera. Tu i teraz... przyszłość. Pewnego dnia Cameo zapragnie kochanka, który będzie jej dotykał, naprawdę się z nią kochał, wchodził w nią i wychodził, całował, smakował, przyciskał do siebie. Wtedy Torin będzie musiał usunąć się w cień i przytrzymać siebie na smyczy, by nie zabić drania. Ale jak na razie...

Nie posłuchała go. - Może nie wyjaśniłem się jasno - odezwał się. - Chcę, żebyś zdjęła ubranie. Później ukarze go za rozkazujący ton. Dobrzeją znał. Wiedział, jak zapalczywie broniła równej mężczyznom pozycji. Teraz przepełniała ją żądza. Czuł słodycz jej podniecenia. Nie zdoła się dłużej opierać. Jak przewidział, złapała kraniec koszuli i szybkim ruchem ściągnęła ją przez głowę. Koronkowy czarny stanik. Jego ulubiony. - Grzeczna dziewczynka - pochwalił. Zmrużyła oczy, ogniskując je na pulsującej erekcji rysującej się pod materiałem spodni. - Za to ty nie byłeś grzeczny. Mówiłam, że masz być nagi, kiedy tu wejdę. Nawykły do jej dojmująco smutnego głosu, nie wzdrygnął się jak inni. Głos był częścią niej wojowniczki w każdym calu, cudnej Niedoli... niezamierzonego koszmaru. Głos niósł smętną, współgrającą z jego duszą melodię. Torin wstał i napiął mięśnie. - Czy kiedykolwiek jestem grzeczny? Jej źrenice rozszerzyły się, a sutki stwardniały. Lubiła, kiedy się z nią droczył. Wiedziała, że nagroda wydaje się tym cenniejsza, im ciężej się na nią zapracowało. Błagał, by starczyło mu hartu, aby z nią wygrać - raz, choć raz. Ostatecznie to ona zawsze zwyciężała. On miał niewielkie doświadczenie z kobietami, zbyt desperacko uczepił się tego, co działo się między nimi. Ale zawsze dawał niezły pokaz. - Rozbiorę się, kiedy ty będziesz naga. Dopiero wtedy. - Zobaczymy... - Podeszła do komody, rzucając na boki czarną czupryną. Postawiła obutą stopę na krześle i posłała kuszące spojrzenie. Nigdy rozwiązywanie sznurowadeł nie było równie seksowną czynnością. Rzuciła w niego butem, ale uchylił się. Drugiemu pozwolił odbić się od klatki

piersiowej. Oderwanie od Cameo oczu, nawet w celu uniknięcia uderzenia, nie wchodziło w grę. Ups... Spodnie opadły na podłogę. Koronkowe majteczki pasujące do stanika. Czysta perfekcja. Do tego broń rozkosznie zamocowana w różnych punktach na całym ciele. Miała nieduże, jędrne piersi zakończone sutkami jak pąki róż. Lewe biodro zdobił owalny pieprzyk. Ileż by oddał, by móc go polizać... Najwięcej pożądania budził w nim jednak połyskujący tatuaż motyla obejmujący oba biodra. Gdyby przyjrzeć się z boku albo nawet z przodu, nie sposób powiedzieć, czym jest mieniący się kształt. Dopiero kiedy Cameo odwróciła się plecami, wzór objawił się w całej okazałości. Jakże pragnął przeciągnąć językiem po każdej wijącej się linii. On nosił swój tatuaż na brzuchu - onyks obwiedziony szkarłatem. Wszyscy wojownicy mieli swoje motyle, każdy w innym miejscu. Gdy Cameo skończyła zdejmować zasobniki z bronią, uzbierał się tego pokaźny stosik. Uniosła brew. - Twoja kolej. - Jej słowom towarzyszyło drżenie, jakby z większą niecierpliwością oczekiwała na rozwój wypadków, niż gotowa była się do tego przyznać. - Nie jesteś goła. - Ale mogę być. Powinien był ją powstrzymać, położyć temu kres, odesłać ją, po prostu coś postanowić... Przecież oboje wiedzieli, że dalej się nie posuną, i że zawsze będzie im mało. Lecz mimo to zaczął się rozbierać. Cameo nabrała powietrza, jak zawsze, wbijając spojrzenie w nabrzmiałą erekcję. - Powiedz, co chcesz ze mną zrobić - zarządziła, pieszcząc piersi. - Niczego nie pomijaj. Posłuchał. Jej palce przesuwające się po ciele posłużyły za przedłużenie jego palców. Dopiero kiedy dwukrotnie szczytowała, dotknął siebie, poruszając dłonią tak, jakby ona to robiła. Ani na chwilę nie

zapomniał, że nie mogą sobie pozwolić na więcej. ROZDZIAŁ ÓSMY - Chcę własny pokój. - Nie. - Tak po prostu? - Owszem. Zostajesz tutaj. - Słowa „ze mną" co prawda nie padły, ale nie musiał tego mówić. Przekaz był jasny. - Mieszkam w Budzie od niedawna. Niewiele przebywałem w tym pokoju, ale jest mój. Tak jak ty. I znów choć niewypowiedziane, to oczywiste. Gwen przysiadła na brzeżku nieznanego, choć wystawnego łoża w nieznanym, acz przerażająco męskim pokoju w nieznanej, lecz pokaźnej fortecy z nieznanym, ale fascynującym mężczyzną, którego tak jakby trochę pocałowała i chciała pocałować znowu, ale nie mogła, bo on nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Poza tym to nie ona pragnęła tego pocałunku, tylko harpia. W każdym razie tak sobie wmówiła. Harpia uwielbiała niebezpieczeństwo i mrok, a demoniczny Sabin z pewnością spełniał jej kryteria. Natomiast Gwen lubiła spokój graniczący z nudą. Przyglądała się, jak Sabin rozpakowywał torbę. Był niespokojny, poruszał się tak samo sztywno, jak mówił. To dobrze, że trzyma się na dystans, przekonywała samą siebie. Dobrze dla harpii, rzecz jasna. Całowanie się z odurzającym, doprowadzającym do szału Sabinem to niezbyt mądre posunięcie. Był zbyt zasadniczy, stanowił dla jej statecznego umysłu zbyt wielką zagadkę. Ale do diabła, był seksowny. Nawet rozpakowywanie torby sprawiało wrażenie gry wstępnej. Te ruchy mięśni... Przestań się na niego gapić. Nic z tego nie będzie. A kto mówił, że coś ma być? Poza tym, że śmiertelnie bała się swojej mrocznej strony, Gwen należała do tych kobiet, które biorą, co chcą, nie oglądając się za siebie. Sześciomiesięczny związek z Ty sonem był wyjątkiem od reguły. Co porabia Tyson? Ma kogoś? Może żonę? A jeśli tak, to co? Czy w ogóle o niej myśli? Zastanawia

się, co z nią, dlaczego ją porwano? Może powinna zadzwonić? Skup się na tym, co masz zrobić. - Dlaczego mam mieszkać z tobą w jednym pokoju? - zapytała. - Dla bezpieczeństwa. Czyjego? Jej? Jego kumpli? Popadła w przygnębienie. To dobrze, że mężczyźni się jej boją, bo zostawią ją w spokoju, jeśli jednak nawet demony uważają ją za zbyt groźną... Śmiechu warte. - Przecież obiecałam, że zostanę z wami w Budapeszcie. Nie ucieknę. - Nieważne. Zmrużyła oczy, świdrowała go wzrokiem. Lakoniczne odpowiedzi działały jej na nerwy. - Masz dziewczynę? Żonę? - Suka, pomyślała o domniemanej partnerce demona. - Jestem pewna, że będzie miała coś do powiedzenia. - Nie mam. A nawet gdybym miał, to i tak bez znaczenia. - Bez znaczenia? - Chyba się przesłyszała! - Twoje dziewczyny nie są godne tego, byś pytał je o zdanie? Zacisnął palce na aksamitnym woreczku zawierającym... shurikeny? Brzęczały złowrogo, gdy przenosił je do skrzyni i chował pod kluczem. Drugi woreczek pozostał przytroczony do paska. - Nigdy nie oszukałem kochanki. Jestem wierny, zawsze wierny, ale wojna ma pierwszeństwo. Zawsze. Wow. Wojna ponad miłość. Bez dwóch zdań, oto najbardziej romantyczny facet, jakiego kiedykolwiek poznała. Bardziej nawet niż jej pradziad, który ze śmiechem spalił prababkę na popiół zaraz potem, gdy wydała na świat babcię Gwen. Przekrzywiła głowę i wbiła w Sabina badawcze spojrzenie. - Czy oszukałbyś dziewczynę, gdyby to pomogło ci wygrać wojnę? Wrócił do walizki i wyjął z niej parę buciorów.

- A jakie to ma znaczenie? - Po prostu jestem ciekawa. - Tak. Zamrugała zaskoczona. Raz, że w jego głosie nie było skruchy. Dwa, nawet się nie zawahał. - Oszukałbyś? - Tak, oszukałbym. Jeśli kłamstwo miałoby oznaczać zwycięstwo, zrobiłbym to. Podwójne wow. Jego szczerość zdołowała ją. Był demonem, a ona oczekiwała czegoś więcej. Nie ma szans, żeby zaczęła spotykać się z facetem zdolnym do kłamstwa. Och, to takie ogólne spostrzeżenie, przecież w ogóle nie brała Sabina pod uwagę. Chciała być tą jedną jedyną. Zawsze i wszędzie. Dzielenie się nie współgrało z charakterem jej rasy, było wbrew instynktowi. Dlatego pokonała obawy i zaakceptowała związek z Ty sonem, bo był jej wierny, nie miała podstaw, by sądzić inaczej. Kochali się całkiem okej, choć grzecznie, ponieważ o ile zdołała przekonać samą siebie, że udźwignie związek z człowiekiem, to zatracenie się w rozkoszy prowadziłoby do zguby. Kochał ją, a jej się wydawało, że kochała jego. Teraz, dzięki miesiącom izolacji, uświadomiła sobie, że kochała jedynie to, co sobą reprezentował, czyli normalność. I jeszcze to, że byli do siebie podobni. On pracował w urzędzie skarbowym i nie cieszył się sympatią kolegów. Ona była harpią, która unikała jakichkolwiek konfrontacji. Owszem, inne harpie litowały się nad nią, ale nie darzyły prawdziwą sympatią. Jednak to podobieństwo nie wystarczyło, aby pozostali z Tysonem razem. Przynajmniej nie na zawsze. Gwen miała poczucie, że przy Sabinie mogłaby choć odrobinę opuścić gardę. Nie cofnął się przed harpią ani w piramidzie, ani w samolocie. Mógł wziąć na siebie więcej niż zwykły śmiertelnik, lecz chociaż był odważny i nieśmiertelny, wątpiła, by zniósł wszystko, co dla niego wysmaży. Nikt by tego

nie zniósł. Mimo to zastanawiała się, jak by to było - z nim, w łóżku. Grzecznie na pewno nie, raczej sprośnie, wyuzdanie - tego spodziewałby się po kochance. Jak wiele mogła mu dać? - No więc nie masz żony. To jak, jesteś wolny? - Nie potrafiła sobie wyobrazić, kto mógł okazać się na tyle szalony, by się z nim spotykać. Owszem, był przystojny. I owszem, całował tak, że kobieta widziała siódme niebo. Ale chwilowa przyjemność miała swoją cenę, a mianowicie złamane serce. Z pewnością nie była jedyną, która doszła do takiego wniosku. - O co ci chodzi? Skąd te pytania? - Podtrzymuję konwersację. - Kłamstwo. Ostatnio ich pełno. Mimo wszystko nadal była zaintrygowana tym mężczyzną, wojownikiem, który ją ocalił. - Nie ma potrzeby - mruknął, nurkując do torby. - To jesteś wolny czy nie? - Wolałem, jak się bałaś... wszystkiego - bąknął. Uświadomiła sobie, że w jego obecności zachowuje się mniej trwożliwie niż zazwyczaj. Widocznie uskrzydliła ją miłość jego kumpli do swoich kobiet. - No to jak? Wolny? - Tak, wolny - odparł zrezygnowany. - Nie wierzę - mruknęła jakby do siebie, po czym dodała: - No fajnie, ale to nie znaczy, że możemy razem spać. Musisz sobie znaleźć jakieś inne miejsce, bo ja zajmuję łóżko. - To było odważne posunięcie. Miała nadzieję, że Sabin jej nie przejrzał. - Spokojna głowa. Położę się na podłodze. - Wrzucił pomięte koszule do kosza na bieliznę. Demoniczny wojownik sortujący rzeczy do prania! Bezcenny widok. - A może ci nie ufam na tyle, by spać w twojej obecności? - Szkoda. - Zarechotał bez wesołości, za to z okrucieństwem. - Bo nie zostawię cię samej. Słaba pociecha. Nie obiecał, że jej nie tknie, ani też nie twierdził, że nie jest nią zainteresowany w sensie, no... erotycznym.

A może pragnęła jego zainteresowania? Przyglądała się profilowi Sabina, wędrując wzdłuż linii nosa. Był dłuższy niż przeciętny, przydawał mu królewskich rysów. Miał ostre, wystające kości policzkowe i kwadratową szczękę. Generalnie twarz sprawiała wrażenie prymitywnej, nie było w niej tej chłopięcości, którą Gwen czasem sobie wyobrażała. Jakby dla kontrastu oczy otaczał gruby, niemal kobiecy wianuszek rzęs. Nie zauważyła tego wcześniej, ale przez rzęsy jego oczy wyglądały jak pociągnięte czarną kredką. Oderwała wzrok od intrygującej twarzy i przeniosła spojrzenie na ciało. Te mięśnie... Fascynowały ją. Gdy wyjmował coś z torby, żyły w bicepsach zagrały jak struny. Czarna skóra i metal bransoletki opinały się wokół masywnego nadgarstka. Nogi sprawnie pokonały dystans dzielący go od łazienki. Czekała, aż zdejmie koszulę i będzie mogła się przyjrzeć imponującej muskulaturze. Obejrzy sobie motyla obejmującego klatkę i zakradającego się poniżej pasa. - Teraz moja kolej, by cię wypytać. - Wyszedł z łazienki, oparł się o framugę. - Dlaczego nie uciekłaś? Dlaczego w ogóle nie spróbowałaś? No, powiedziałaś, że boisz się pustyni, to zrozumiałe, ale potem odkryłaś naszą tajemnicę i mimo to zostałaś. Nawet powiedziałaś, że mi pomożesz. Dobre pytanie. Od chwili, gdy koła samolotu dotknęły ziemi, zastanawiała się, czy nie dać w długą do lasu. Potem znowu, kiedy suv zatrzymał się przed bramą. Ale później z fortecy wybiegły zakochane do szaleństwa kobiety i rzuciły się na swych mężczyzn. Zawahała się. Wojownicy demony obchodzili się ze swymi paniami delikatnie i troskliwie, więcej, otaczali je nabożną czcią jak coś najcenniejszego w świecie. To sprawiło, że ponownie zastanowiła się nad naturą demonów. Ci mężczyźni stanowili przeciwieństwo jej wyobrażenia. Przynajmniej jak dotąd byli na swój sposób honorowi i na swój sposób uprzejmi. Najwyraźniej pragnęli ją chronić. Co więcej, zachowywali wobec niej umiar będący oznaką

szacunku. Przecież nie patrzyli na nią z wyrzutem, słowem też nie nalegali, by stała się silniejsza, odważniej sza, brutalniej sza. - To ten twój anioł - utyskiwała matka za każdym razem, gdy Gwen odmawiała krzywdzenia innych. Siostry broniły jej, bo kochały całym sercem, ale wiedziała, że one również miały ją za słabeusza, za ofiarę losu. Wyczytywała z ich oczu, co naprawdę myślały. Owszem, kochały, ale jakby bez szacunku, bez akceptacji inności. Gdyby ojciec się mną interesował, byłby ze mnie dumny, pomyślała. Z pewnością by się ucieszył, że ma szlachetną córkę. - No i? - popędzał ją Sabin. - Mogłabym ci odpowiedzieć tak, jak ty odpowiadałeś mnie. - Uniosła brodę, dając czytelny znak: jestem silna, potrafię się obronić. - Dlaczego od ciebie nie uciekłam? Bo, ponieważ. O, i już. Proszę bardzo, zobacz, jak to smakuje. Sabin przejechał językiem po zębach. - To nie było zabawne. - Bo nie miało być! - Tak jest. Tak mu mów. - Kochanie, porozmawiaj ze mną. Sposób, w jaki wymówił czułe słówko... jak pieszczota, fantazja i przekleństwo w czekoladowej ekierce. Ukradzionej, rzecz jasna. - Czuję się przy tobie bezpieczna. - Nie wiedziała, czemu na koniec wybrała prawdę. - Okej? Zdziwił ją jego kpiący uśmieszek. - To głupie. Nawet mnie nie znasz, ale jeśli faktycznie tak jest, to po co chciałaś oddzielny pokój? Czemu mnie tak wypytywałaś? Rumieniec sparzył jej policzki. Fakt, gadała głupio. - Dlaczego mam wrażenie, że próbujesz mnie zniechęcić do pobytu, skoro jestem tutaj na twoje

życzenie? Chcesz, żebym uciekła, czy jak? - Za odpowiedź posłużył krótki, przeczący ruch głową. To może chociaż udawaj uprzejmość, co? - Nie. Znowu się nie zawahał. Irytujące, naprawdę. - W porządku. Powiedz w takim razie, dlaczego w jednej chwili jesteś miły, a w drugiej wredny? Drgnął mu mięsień szczęki, jakby zacisnął zęby. - Nie jestem dla ciebie dość dobry. Zaufanie przysporzy ci bólu. Nie chciał więc sprawić jej bólu? - Dlaczego tak mówisz? - Brak odpowiedzi. - Przez demona? - drążyła. - Jakiego nosisz demona? - Nieważne - warknął. Znowu zero odpowiedzi, przynajmniej takiej, z której dałoby się cokolwiek wywnioskować. Może tylko tyle, że kłamał i że tak naprawdę chciał sprawić jej ból, bo był demonem, a tak właśnie robią demony, bo tak mają i już. Ale przecież nie może być zły. Naprawdę kochał przyjaciół. To było oczywiste, wystarczyło na nich spojrzeć. - Co mam dla ciebie zrobić? - powiedziała, by mu przypomnieć, że to on czegoś od niej oczekuje, a ona wcale nie musi się na to zgodzić. - Do czego ci jestem potrzebna? Wreszcie pytanie, które go ucieszyło. - Do tego, by zabić wrogów, Łowców. To wymusiło na niej śmiech. - Naprawdę uważasz, że potrafię zrobić coś takiego? - I dodała szybko, żeby nie musiał jej przypominać o wydarzeniach w piramidzie: - Celowo? Spojrzenie ciemnych oczu spoczęło na niej, wbiło się jak ostrze. - W odpowiednich warunkach, jak sądzę, możesz wszystko. W odpowiednich warunkach, czyli gdy będzie trzęsła tyłkiem o życie albo wnerwi się jak sto diabłów. A on to zrobi. Doprowadzi ją do takiej wściekłości, że straci nad sobą panowanie, wepchnie ją w

niebezpieczeństwo. Wszystko, byle zwyciężyć. - A szlachetna sztuka samokontroli? Było i nie wróci więcej? - Powiedziałem, że spróbuję, a nie że mi się uda. Oto najlepszy powód, by od niego uciec. Był znacznie bardziej niebezpieczny, niż sądziła. Tyle że nie mogła teraz odejść, gdyż zdała sobie sprawę, że podświadomie pragnie mu pomóc. Pomóc, ale nie zabijać. Nie chciała brać udziału w walce, ale z drugiej strony, gdy po świecie chodzą goście pokroju Chrisa, którzy polują na nieśmiertelne kobiety... Czy jej obowiązkiem nie było pomóc, nawet jeśli miałaby do odegrania tylko skromną rólkę? - Nie boisz się o swoje życie? - zapytała. - Jeśli wyjdzie ze mnie harpia, możesz nie dożyć radości z pokonania Łowców. W odpowiednich warunkach nawet nieśmiertelnych da się zabić. - Podejmę ryzyko. Mówiłem ci już, zabili mojego najlepszego przyjaciela, Badena, strażnika Nieufności. To był wspaniały człowiek, nie zasłużył na taką śmierć. - Jaką śmierć? - Po tym, co zrobili uwięzionym kobietom, mogła sobie wiele wyobrazić. - Podsunęli mu kobietę, by go uwiodła. W samym środku... aktu podkradli się i obcięli mu głowę. Masz też inny powód. Łowcy winią mnie i moich braci za każdą chorobę, każdą śmierć ukochanej osoby, każde kłamstwo, każdy gwałt. Torturowali ludzi, na których... co za głupiec ze mnie... bardzo mi zależało. Zrobią wszystko, bym umarł. Zniszczą wszystko, co ze mną związane, nazywając mnie przy tym złem wcielonym. - Och... - Właśnie, och. Nadal sądzisz, że nie będziesz w stanie mi pomóc? Sabin nie potrafił się uwolnić od cudnego stworzenia, które przed nim stało. Spływające kaskadami na ramiona truskawkowe loki, bursztynowe źrenice upstrzone srebrnymi pobłyskami, jasno święcące. Róż rozlewający się po policzkach.

Na równi z wyglądem polubił jej nowo odkryty hart ducha. Wcześniej marudził, ale doszedł do wniosku, że jej siła jest diabelnie pociągająca. I wcale nie wynikała z natury, bo z natury Gwen była płochliwa, bała się jego, tego domu, nawet własnego cienia. Lecz oto siedziała spokojnie na łóżku, przepytywała go z uniesioną głową i nie dawała się pokonać. Niesamowita istotka. O ile nie jest najlepszą aktorką świata, znaczy się. To Zwątpienie. Sabin aż jęknął na tę interwencję demona. Gwen nie jest aktorką. Łowcy więzili ją i torturowali. Nie pomagała im. - Drażnisz mnie ciągłą podejrzliwością. Być może dzięki mnie ty i twoi kompanioni żyjecie. Lepiej się pilnować, niż gryźć piach. W końcu Danika przybyła pod pozorem misji ratunkowej, a tak naprawdę przekazywała Łowcom informacje. Sabin przełknął ślinę. Pozwól, niech się dobiorę do harpii. Złamię ją i wydo-będę z niej prawdę. Wyobraził sobie Reyesa i Danikę. Dziś są szczęśliwi, zakochani, stanowią dowód na to, że nawet złe zamiary można obrócić w coś dobrego. - Morda w kubeł. Mówię, a ty słuchasz. Zerknął na Gwen. Wiedział na sto procent, że jemu bajkowe zakończenie nie jest pisane. Kobieta może przeboleć faceta, który lubi się pociąć. Ale stracić szacunek dla samej siebie? Nie, to już zbyt wiele. A Gwen była tego bliska. Co sprawiło, że stała się taka, a nie inna? Taką dziewczyną, a raczej kobietą? W końcu była starsza zarówno od Ashlyn, jak i Daniki. Ciekawiła go, każdy szczegół jej życia był intrygujący. Rodzina, znajomi, kochankowie. I on ciekawił ją, co spodobało mu się bardziej, niż powinno. Pragnął odpowiedzieć na wszystkie pytania, poinformować ją o wszystkim, ale zarazem zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa. Gniew na samego siebie sprawił, że stał się opryskliwy, choć nadal był tak samo pobudzony.

Pożądanie wprost go paliło. Chciał wniknąć palcami w tę burzę włosów, poczuć pod sobą i na sobie drżące ciało, usłyszeć jęki rozkoszy. Założył ręce na piersi, żeby się powstrzymać przed dotknięciem Gwen. Jej wzrok powędrował w dół i zatrzymał się na lewym bicepsie. Do diabła, jeśli pragnęła go tak, jak on pragnął jej, szykowały się kłopoty. Dużo rozkosznych kłopotów. Demon naparł na ściany umysłu, rozpaczliwie wyrywając się ku Gwen, myśląc tylko o tym, jak wniknąć w jej głowę i wypełnić zwątpieniem. Zaczął szeptać: Jesteś marna, nieładna, słaba Ogromnym wysiłkiem woli Sabin zdołał zapanować nad napalonym sukinkotem. Gdyby podszepty doleciały do uszu Gwen... Sabin wiedział, jak zdusić demona i rozwiać wątpliwości, lecz Gwen nie miała o tym pojęcia. Skuliłaby się w sobie, jak chciał demon. Dlaczego Gwen nie może ukoić katuszy Sabina, tak jak Ashlyn poskromiła Maddoksa? Dlaczego nie może rzucić uroku na jego mroczną stronę, jak Anya zrobiła to dla Luciena? Dlaczego nie może zdusić pragnienia zła, które Danika zdusiła w Reyesie? Gwen jedynie drażniła bestię. - Naprawdę nie wiem, czy umiem udzielić ci pomocy, jakiej oczekujesz, ale przykro mi z powodu twojej straty - powiedziała szczerze zasmucona. - Dziękuję. - Jakie to... słodkie. Zmarszczył czoło. Powinna lepiej chronić uczucia i serce. Żal w jego imieniu nikomu się nie przysłuży. Zawahał się. Myśli jak jej facet. A skoro o tym mowa... - Jesteś z kimś? - Byłam. Przed porwaniem, dopowiedział sobie. Jak wyglądał ich związek? Czy biedaczysko musiał uważać na każde słowo i czyn, by nie zbudzić bestii?

- Tęsknisz za nim? - dopytywał się, dodając głosowi nutkę smutku. - Tęskniłam... tak, tęskniłam. Trochę go to zirytowało. - Oszukiwał cię? Czy dlatego zadawałaś te wszystkie głupie pytania? - Głupie? - Różowy koniuszek języka przesunął się po ustach, a kutas Sabina podskoczył w reakcji na ten z pozoru niewinny odruch, lecz pobudzający wcale nie niewinne sfery wyobraźni. Gwen natomiast odparła na pierwszą część pytania: - Nie, nie oszukiwał mnie. Akurat on był uczciwy. To porównanie sprawiło, że irytacja Sabina jeszcze wzrosła. - Jestem uczciwy. Nie kłamałem á propos tego, co zrobię, a czego nie zrobię. Nie mogę. - Nie możesz? - Uniosła brwi. - Co to znaczy? - Zapomnij. - Gwen musi zapanować nad okazywaniem uczuć, a on nad słowami. - Wyznanie prawdy, że mógłbyś mnie oszukać, nie czyni cię lepszym niż mój mężczyzna, z którym byłam. Tyson w życiu by mnie nie okłamał. On mnie kochał. Jej mężczyzna? Jej mężczyzna! - Nazywa się Tyson? Jak ten bokser, co odgryzał uszy? Nie byłbym taki pewny jego poczucia honoru. Założę się, że kiedy się tylko odwróciłaś, zaliczał inne panienki. Skoro tak cię kochał, dlaczego nie próbował cię odnaleźć? - Sabin zaklął w duchu. Po co te okrutne słowa. Nie jego, tylko demona. Skoro sukinkot nie zdołał przedostać się do jej głowy w jeden sposób, spróbował innego. - Chyba próbował... - Gwen pobladła gwałtownie. Poczucie winy i wstydu przyćmiło w Sabinie rozdrażnienie. Coś do niego dotarło. Owszem, Gwen potrafiła zdobyć się w pewnych chwilach na niezwykłą brawurę, lecz w gruncie rzeczy była nadzwyczaj kruchą istotą. Przedtem to podejrzewał, teraz zyskał pewność. Wystarczy szczypta zwątpienia, a Gwen kurczy się pod naporem sprzecznych myśli. Musi trzymać się od niej z daleka.

Czy jednak może to zrobić? Pociągała go. Zadbał już, by spała z nim w jednym pokoju. Sama, z nim. Sama Głupiec! Ale tylko tak mógł jej strzec przed innymi, a także przed samą sobą. Jak ostatni kretyn lubił mieć ją przy sobie. Nie mniej niż uroda przyciągał go jej dowcip oraz, kiedy się nie bała i nie milczała, urocza słodycz. Zastanawiał się, czy wszystkie harpie są tak kuszące i rozbrajające jak Gwen. Pewnie niedługo się dowie, skoro obiecał sprowadzić do fortecy jej siostry. Obiecał, choć początkowo tego nie chciał, bo więcej harpii to większe zagrożenie, większy kłopot. Ale potem doszedł do wniosku, że więcej harpii to również lepsza broń na Łowców. Jakimś sposobem przekona siostry, że należy zniszczyć ludzi, którzy zranili ich ukochaną Gwen. O ile ją kochają. Szukały jej, kiedy zniknęła? - wtrąciło swoje trzy grosze Zwątpienie. Cholera. Nie pomyślał o tym. Gwen tkwiła w celi przez rok. Nie odnalazły jej, nie ocaliły. Ani siostry, ani ten drań Tyson. Zacisnął dłonie w pięści. Jeśli siostry nie będą chciały pomóc, to w porządku i tak będzie miał Gwen. Od razu poznał, do czego jest zdolna. - Posłuchaj, przepraszam za to, co powiedziałem - musiał zmusić się do wyznania, bo kajanie i przepraszanie to nie jego bajka. Przesunął się w kierunku drzwi. - Chcesz mieć pokój tylko dla siebie? Okej, dam ci kilka godzin, ale nie wychodź stąd pod żadnym pozorem. Przyślę ci jedzenie. Jęknęła na rozkoszną wizję konsumpcji, ale odparła: - Daruj sobie. Niczego nie przełknę. Zatrzymał się, odwrócony do niej plecami. Im dłużej patrzył jej w oczy, tym szybciej miękł. - Zaczniesz jeść, Gwen, rozumiesz? Naprawdę nie myśl, że jesteśmy jak twoi oprawcy. Nie zamierzamy cię głodzić. - Wcale tak nie myślę, ale i tak nie zjem. Chcesz mnie tu zostawić? Na pastwę demonów? Dokąd idziesz?

- To ja jestem demonem. - Zignorował pozostałe pytania. Nabierał w tym wprawy. - Wiem. Żołądek zawiązał mu się na supeł. Wiedziała, ale nie przejmowała się? Mocne słowa. - Będę w pobliżu. Zawołaj, jakby co. Albo jeszcze lepiej przyślę do ciebie Anyę. Mieli z Lucienem wystarczająco dużo czasu na... przywitanie. Z nią będziesz bezpieczna. - I może wmusi w ciebie trochę jedzenia. Anya miała dar przekonywania. - Nie ruszaj się stąd. Zamknął za sobą drzwi, zmniejszając tym sposobem ryzyko, że Gwen wpadnie na jednego z jego przyjaciół, wyjdzie na przeszpiegi albo poszukiwanie telefonu, by zadzwonić do Łowców... - Nie pracuje dla nich, do ciężkiej cholery, zapamiętaj to sobie! I nagle coś zrozumiał. To mianowicie, że zamierza spiknąć harpię z boginią Anarchii. Super. Będzie miał szczęście, jeśli rano obudzi się z głową na karku. ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Sabin przemierzał fortecę w rytmie wyznaczanym bolesnymi jękami dobiegającymi z lochów i odbijającymi się echem od warownych ścian. Ktoś przesłuchiwał jeńców. Powinien pomóc w tym zacnym dziele, ale wpierw musiał porozmawiać z Anyą. Tak, zdawał sobie sprawę, że w ten sposób przedkładał kobietę nad obowiązek, ale zapewnienie Gwen dobrego samopoczucia nie powinno zająć dużo czasu. Ostatni raz tak robię, przekonywał sam siebie. Najważniejsze jest torturowanie więźniów i do diabła z Gwen. Mimo to pozostawienie jej samej wydało mu się wielce niewłaściwe. Jakaś jego część, spora część cholera, zajebiście wielka część - uważała, że powinien być przy niej, załagodzić strach, przekonać, że wszystko będzie w porządku. Nie potrafię zapewnić kobiecie czegokolwiek poza niedolą, pomyślał ponuro. Zwłaszcza takiej, którą bardzo pragnął znowu pocałować. Całus w samolocie rzucił go na kolana. Nigdy nie czuł niczego słodszego, nic nigdy nie obiecywało

potężniejszej erupcji doznań. Zaangażowanie się oznaczałoby zwolnienie stalowego uścisku kajdan trzymających Zwątpienie w ryzach. Demon zadałby umysłowe rany, nie było co do tego najmniejszej, nomen omen, wątpliwości. Gwen osłabiał dodatkowo lęk o to, kim tak naprawdę jest Sabin. Kolejny pocałunek równałby się szczytowi głupoty. Po kiego pogarszał sprawę, zaciemniając obraz jej eks? Jakie to niskie, to wmawianie, że facet, któremu zaufała, na pewno nie był jej wierny. Nieważne, że podsunął mu to demon. Gorzej, że z każdą sekundą Zwątpienie usiłowało zniszczyć ostatki pewności siebie schowane w umyśle Gwen. Może przez to, że Sabin uczynił z niej zakazany owoc, zabraniając demonowi tknąć ją palcem? Nie było rady. Jeśli spuści demona ze smyczy, wątłe poczucie własnej wartości Gwen legnie w gruzach. Jej pewność siebie zostanie zniszczona. Nie mógł do tego dopuścić. Jego zadaniem jest chronić tę cudowną żywą broń. Z pewnością tylko dlatego w ogóle przejmował się jej stanem psychicznym. Będzie musiał obmyślić najlepszy sposób, jak ją wykorzystać. Może Gwen da się namówić do przeniknięcia w szeregi Łowców? A gdy już znajdzie się na ich podwórku, wszystkich wytnie w pień? To dobra myśl. Łowcy stosowali podobną strategię od tysięcy lat, dzięki niej udało im się zabić Badena. Czas pokonać ich własną bronią. Czy jednak zdoła przekonać Gwen? Zastanawiał się nad tym, krążąc korytarzami fortecy. Światło przesączające się przez witraże oświetlało ściany tęczą barw. Tańczyły w nim drobinki kurzu. Sabin co prawda mieszkał w Budzie od niedawna, ale nawet on zauważył, że nowe domowniczki tchnęły w to miejsce życie. Ich talenty dekoratorskie przegnały wszechobecną ponurość, którą zauważył podczas pierwszej wizyty. Ashlyn dobrała meble. Sabin niespecjalnie się znał na tym, ale przypuszczał, że nie

wybrała tanio. Wystrój przypominał mu lata spędzone w wiktoriańskiej Anglii. Meble przestały być czerwone na jedno kopyto po to, by ukryć ślady krwi Reyesa, gdy ciął się namiętnie. Komplet wypoczynkowy w kolorze złamanej bieli współgrał z fotelem obitym różowym aksamitem, do tego konik na karuzeli i marmurowo-orzechowe biurko. Obok pokoju Maddoksa i Ashlyn znalazł się nawet pokoik dziecinny. Anya zadbała o... hm... dodatki. Maszynka z balonówą w kącie, rurka do tańca i staroświecki pacman przy schodach. Danika namalowała portrety zdobiące ściany. Niektóre przedstawiały anioły mknące po niebie, niektóre demony przyczajone w piekle - każdy był wizją Wszystkowiedzącego Oka. Między wizjami nieba i piekła znalazło się miejsce na kolejne dodatki Anyi, czyli malunki nagich facetów. Ku konsternacji domowników udało jej się ocalić te wizerunki przed eksplozją bomby Łowców. Raz tylko Sabin odważył się zdjąć któryś z portretów. Następnego dnia znalazł na jego miejscu własną nagą postać. Jak bogini udało się namalować ją tak prędko - i tak, hm, precyzyjnie tego nigdy się nie dowie, w każdym razie drugi raz nie popełni tego samego błędu. Właśnie mijał otwarte drzwi do bawialni. Zamierzał pójść do sypialni Luciena i Anyi, lecz kątem oka zauważył smukłą, wysoką postać. Zatrzymał się w progu i zobaczył Anyę. Ubrana w superkrótką skórzaną spódniczkę i wysokie szpilki stanowiła uosobienie kobiety doskonałej. Bezbłędna, pozbawiona wad, no, może poza skrzywionym poczuciem humoru. Grała w Guitar Hero ze swoim kumplem, Williamem. Machała głową w rytm muzyki, bujne loki tańczyły wokół niej. William był nieśmiertelnym, którego również przed wiekami usunięto z nieba. Lecz podczas gdy wojownicy niemal doprowadzili świat do ruiny swoimi uczynkami, jedyną przewiną Willa było uwiedzenie niewłaściwej kobiety. Albo dwóch. Albo raczej trzech tysięcy. Podobnie jak Parys, przespałby się z każdą kobietą, która na niego spojrzała, zamężną czy nie, ganc

égal. Nawet z boską królową. Król Zeus nakrył kochanków i, jak zwykł mawiać Will, ostro ześwirował. Los Williama związany był z księgą świśniętą przez Anyę. Zwracała mu ją w ratach, skąpiła po kilka stronic. Księga wieszczyła ponoć, że spadnie na niego klątwa związana z kobietą. W całkiem swoim rytmie łomotał w bębny, a jednocześnie łypał na tyłek Anyi, jakby była sprite'em, a on pragnieniem. - Mogę tak cały dzień - rzucił, poruszając brwiami. - Patrz na nuty - pouczyła go Anya. - Przez ciebie kapela rzęzi. Chwila ciszy i obopólny wybuch śmiechu. - Nie chwal go, Gilly! Wcale się nie postarał. Tylko panna z du... nieważne, powiedz mu, że jest do kitu! - Anya zrobiła obrót, palcami wściekle przebierając po gryfie. Gilly tu jest? Sabin rozejrzał się, ale nikogo więcej nie zauważył. Zobaczył jednak słuchawki w uszach Anyi i Willa. Czyli że grali z Gilly przez sieć. Sabin oparł się o framugę, założył ręce na piersiach i zaczekał do końca piosenki. - Gdzie jest Lucien? Żadne z nich nie odwróciło się na pięcie, nie nabrało gwałtownie powietrza ani nie dało po sobie poznać, że jest zaskoczone jego obecnością. - Odprowadza dusze - powiedziała Anya, rzucając gitarę na kanapę. - Tak! Dziewięćdziesiąt pięć procent. Gilly, ty miałaś dziewięćdziesiąt osiem, a nasz pożałowania godny Will tylko pięćdziesiąt sześć. - Cisza. - Co ci mówiłam? Nie chwal faceta po zachodzie słońca. No, ty też. Narta, laska. - Wyjęła z ucha słuchawkę i rzuciła ją obok gitary, po czym sięgnęła po opakowanie kulek serowych i zaczęła jeść, przymykając z rozkoszy oczy. Sabinowi pociekła ślinka. Kulki serowe, jego ulubione. Wiedziała, że przyjdzie tu, że będzie jej szukał. Chciała się z nim podrażnić.

- Daj jedną - poprosił. - A kup sobie. William podrzucił pałeczki, złapał je, a na koniec ułożył na zestawie perkusyjnym. - Nieważne, w ile nut nie trafię. Ważne, że tworzę piękną muzę. - Ha! Rozwaliłam cię. - Anya pochłonęła resztę kulek, posyłając Sabinowi rozbawione spojrzenie. Rzuciła się na kanapę, przewieszając nogi przez oparcie. - Słuchaj no, Sabuś, szukałam cię. Lucien powiedział, że przyprowadziłeś harpię! - Klasnęła w dłonie. - Uwielbiam harpie. Są tak cudnie niesforne. Nie nadmienił, że grała w grę, a nie szukała go. - Cudnie niesforne? Nie widziałaś, jak wyrwała Łowcy gardło. - No nie. - Nadąsała się. - Tyle mnie omija, bo muszę niańczyć Willusia. William przewrócił oczami. - Dzięki wielkie, Anyusiu. Siedzę tu, dotrzymuję ci towarzystwa, pomagam pilnować kobiet, a ty byś wolała pobawić się w wojnę. O bogowie! To zabolało, chyba zaraz się rozpadnę. Poklepała go po głowie. - Weź się w garść, chłopie. Mamusia pogawędzi sobie z Panem Wątpliwym, okej? Bądź grzeczny. - Czyli że jestem tatusiem, nie? - Jeśli chcesz umrzeć, to tak - powiedział Sabin. Wybuchnąwszy gromkim śmiechem, William podszedł do siedemdziesięciotrzycalowego płaskiego telewizora, włączył go i klapnął na pluszowy fotel. Trzy sekundy później ekran wypełniła orgia ciał, a z głośników popłynęła symfonia jęków. Parys kiedyś uwielbiał takie filmy, ale przed wyjazdem wojowników do Kairu z bogatej kolekcji korzystał jedynie William. - Powiedz mi wszystko, co wiesz o tej harpii. - Anya pochyliła się w stronę Sabina. - Nie mogę się doczekać.

- Oczy płonęły jej z ciekawości. - Ta harpia ma imię. - Czyżby w jego głosie pojawiła się nutka... irytacji? Na pewno nie. Co go obchodzi, jeśli mówią o niej per harpia? Sam tak się o niej wyrażał. - Nazywa się Gwendolyn. Gwen. - Gwendolyn, Gwendolyn... Gwen... - Anya popukała się w brodę długim paznokciem. - Sorki, nie znam. - Złote oczy, czerwone włosy, to znaczy takie jasno-rude. - Hm... - Jasnoniebieskie oczy Anyi rozbłysły. - Ciekawe. - Co? Kolor włosów? - Sam wiedział najlepiej. Pragnął zatopić w nich palce, przeczesać kosmyki, rozrzucić na poduszce, na swoich udach. - Nie sam kolor. Ale powiedziałeś, że są jasnorude. Nie rude, nie marchewkowate, ale jasnorude. Ostatnie słowo wymówiła z błazeńską czułostkowością, uśmiechając się przy tym dobrodusznie. Czyżby nasz Sabi-nek się zadurzył? - Ożeż ty... - Zacisnął gniewnie zęby, poczuł, że krew napływa mu do policzków. Rumieniec? Kurwa, rumieniec?! - Ooo... Bezcenne. Patrzcie no, kto się zakochał na wczasach w piramidkach. Co jeszcze o niej wiesz? - Ma trzy siostry. Nie znam ich imion. - Pluł słowami, ostrzegając Anyę: Nie jestem zakochany, zapamiętaj to sobie! - No to się dowiedz - parsknęła rozzłoszczona, że tak się z tym guzdra. - Mam nadzieję, że ty to zrobisz. Chciałbym, żebyś dotrzymała jej towarzystwa. - A tak naprawdę jej popilnowała, chciał powiedzieć. I ochroniła. Naprawdę chciał to powiedzieć? - Ale Williamowi nie wolno się do niej zbliżyć. William błyskawicznie odwrócił się, już gotów do działania. - Dlaczego? Ładna jest? Założę się, że jest ładna, co? Sabin zignorował go. Mógł zrobić albo to, albo

go zabić, ale to drugie nie spodobałoby się Anyi. Wejście w drogę bogini Anarchii równało się położeniu głowy pod gilotyną. W takich chwilach Sabin tęsknił za monotonną rutyną, która wypełniała mu czas przed ponownym zjednoczeniem się Władców: walka i trening, walka i trening. Wówczas miał jedynie pięciu kompanionów, żadnej irytującej kobiety w zasięgu wzroku, oczywiście poza Cameo, ale ona się nie liczyła, i żadnych napalonych koleżków tychże kobiet. - Spróbuj przekonać ją, żeby coś zjadła - dodał. - Jest ze mną od kilku dni i skubnęła ledwie parę bułeczek, które natychmiast zwróciła. - Primo, nie powiedziałam, że zgadzam się niańczyć tę twoją pannę. Secundo, jasne, że nie chce jeść. W końcu jest harpią, nie? - Ton Anyi sugerował, że Sabin jest skończonym idiotą. - O czym ty mówisz? - One jedzą tylko to, co ukradną lub co zarobią. Jeśli dajesz jej jedzenie, ona musi odmówić. W przeciwnym razie... werble, proszę państwa... zwraca. - Bzdura - rzucił ze złością. - Nie, one tak już mają. Ale przecież... to na pewno nie... do diabła. Kim jest, by mówić, że coś jest niemożliwe? Przez wieki Reyes musiał o północy dźgać Maddoksa nożem w brzuch, a zadaniem Luciena było eskortowanie dusz zmarłych wojowników do piekła. Pierwszy budził się następnego ranka w zdrowym ciele, a drugi powtarzał tę samą czynność bez końca kolejnej nocy. - No to pomóż jej coś podprowadzić. Przecież to twoja działka. - Później rozmieści jedzenie w całym pokoju, a ona będzie je sobie kraść do woli, planował, aż tu nagle ściany fortecy zadrżały od

zawodzącego jęku bólu, dźwięku, który ukoił duszę Sabina. Przesłuchanie więźniów wzniosło się na nowy poziom. Powinienem tam być, pomyślał. Nie ruszył się jednak z miejsca. - To jak, pomożesz? Aha, i co jeszcze powinienem o niej wiedzieć? Zamyślona Anya wstała, podeszła do stołu bilardowego i wyłowiła bilę z łuzy. Podrzuciła ją, złapała i znowu podrzuciła. - Zobaczmy. Harpie poruszają się tak prędko, że ludzkie oko, nieśmiertelnika też, w ogóle nie wyłapuje ruchu. Uwielbiają torturować. - Tak, tak... - Jednego i drugiego był świadkiem. Prędkość, z jaką pozbyła się Łowcy... brutalność, z jaką go potraktowała... tortura. Jednakże za każdym razem, gdy Sabin wspominał o zaatakowaniu pozostałych Łowców odpowiedzialnych za jej więzienie, bladła i trzęsła się jak galareta. - Wzorem wszystkich ras, harpie mają pewne wyjątkowe dary. Niektóre potrafią przewidzieć, kto kiedy umrze, inne wysysają duszę i przenoszą do zaświatów. Szkoda, że nie wszystkie to umieją, bo wtedy mój skarbeniek tak by nie harował. Aha, niektóre potrafią podróżować w czasie. Czy Gwen też posiadała taki dar? Gdy tylko dowiadywał się czegoś o niej albo o jej rasie, pojawiały mu się w głowie tysiące pytań. - Ale nie martw się o swoją kobietę - dodała Anya, jakby czytając mu w myślach. - Dary objawiają się dopiero w podeszłym wieku. Poczekaj, aż będzie miała kilkaset lat czy może kilka tysięcy? Nie pamiętam. W każdym razie pewnie jeszcze nie wie o swoich zdolnościach. - Czy one są złe? Czy można im zaufać? - Złe? Zależy od definicji. Zaufać? - Uśmiechnęła się powoli, jakby rozkoszując słowami, które miała wypowiedzieć. - Ni hu hu. Niedobrze. Nie potrafił sobie wyobrazić słodkiej, niewinnej Gwen, która zabawia się jego kosztem. - Czy z tego, co powiedział ci Lucien, wywnio-

skowałabyś, że Gwen pracuje dla Łowców? - Wcale nie chciał o to pytać, bo nie sądził, aby była do tego zdolna. Myśl zagościła w jego głowie wyłącznie za sprawą demona Zwątpienia, dla którego pewność to przekleństwo. - Nie - w zadumie odparła Anya. - Wiesz, siedziała zamknięta. Żadna harpia z własnej nieprzymuszonej woli nie dałaby się zamknąć w klatce. Pojmanie oznacza pośmiewisko. Jak potraktują ją siostry, kiedy już się tu zjawią? Nie pozwoli, by ją zrugały. Kurna. Zostawił ją zamkniętą w sypialni, przestronnym pomieszczeniu, ale tak czy owak w więzieniu. Czy myślała o nim tak samo jak o Łowcach? Żołądek podszedł mu do gardła. - Zostaniesz z nią? Proszę. - Przykro mi to mówić, Sabuś, ale jeśli ona nie chce tu być, nawet ja jej nie zatrzymam. Nikt jej nie zatrzyma. Rozległ się kolejny ludzki krzyk goniony nieśmiertelnym śmiechem. - Proszę - powtórzył. - Ona się boi i potrzebuje przyjaciela. - Boi się? - Anya wybuchnęła śmiechem, lecz na jej twarzy nadal gościło skupienie. - Żartujesz, tak? Harpie nigdy się nie boją. - Czy kiedykolwiek zauważyłaś u mnie poczucie humoru? - Masz mnie, wampirze. W porządku. Poniańczę ją, ale tylko dlatego, że jestem ciekawa. Mówię ci, strach-liwa harpia to oksymoron. Niedługo się przekonasz, jak jest naprawdę, pomyślał, nim odparł: - Dzięki. Będę ci dłużny. - Owszem, będziesz. - Anya uśmiechnęła się słodko. Zbyt słodko. - Aha, jeśli o ciebie zapyta, powiem jej wszystko, co wiem. Każdy szczegół. Naprawdę. Poczuł ukłucie strachu. Gwen już teraz traktowała go z nieufnością, a jeśli pozna choćby połowę prawdy o tym, co robił w przeszłości, nigdy mu nie pomoże, nie zaufa, nie spojrzy na niego z tą powalającą mieszanką pożądania i niepewności.

- Umowa stoi - rzucił ponuro. - Ale zasługujesz na klapsa, wiesz o tym? - Znowu? Z samego rana Lucien zafundował mi solidne lanie. Sabin uświadomił sobie po raz enty, że nie przegada Anyi. Nigdy nie wymyśli czegoś takiego, po czym bogini poczuje się choć trochę skrępowana. Nie ma sensu próbować. - Po prostu... obchodź się z nią delikatnie. Jeśli nosisz w tym swoim boskim ciele choć odrobinę litości, nie mów jej o Zwątpieniu. Ona już się mnie boi. - Westchnął ciężko i ruszył do lochu. - Gdzie one są? - zapytał Parys. Odpowiedział mu jęk bólu. Mieli wrażenie, że pracują nad więźniami od wieków, a rezultat żaden. Demon Aerona, Gniew, wyświetlał w jego umyśle chory film. Wkrótce nie zdoła opanować pokusy, a wtedy nie doczekają się żadnych odpowiedzi, dlatego Aeron gotów był przestać, by jutro zacząć od nowa. Pozostali Łowcy dwóch już przypadkiem pożegnało się z życiem - spędzą noc na wyobrażaniu sobie, co ich czeka. Czasem to, co nieznane, przeraża bardziej niż rzeczywistość. Jednak Parys chciał ciągnąć to dalej. Opętało go coś więcej niż demon. Robił z tymi ludźmi rzeczy, które nawet Aeronowi, niewzruszonemu wojownikowi, wydały się odrażające. Ale fakt, że Aeron się zmienił. Kilka miesięcy wcześniej bogowie polecili mu zabić Danikę Ford i jej rodzinę, a on stawił czoło opanowującej go żądzy krwi. Walczył z napastującym go słodkim wyobrażeniem śmierci, dłoni podrzynających gardła, oczu przyglądających się ciurkającej krwi, uszu odbierających gulgoczące, śmiertelne tchnienie. Bogowie, pragnął tego ponad wszystko. Kiedy żądza krwi w końcu opuściła go - nadal nie wiedział, dlaczego tak się stało - bał się odebrać życie, jakiekolwiek życie, byle nie stopić się w jedność z bestią, którą wcześniej się stał. Na szczęście opanował się tak, że nie uszkodził żadnego z przyjaciół. Lecz co, gdyby mu się nie udało? Nie mógłby z sobą żyć. Jedynie Legion umiała go obłaskawić, lecz obecnie pozbawiony był jej

towarzystwa. Zacisnął dłonie w pięści. Ktokolwiek, cokolwiek go obserwowało, należało się tego pozbyć, zanim wróci Legion. Niestety, te niewidzialne, wiercące oczy właśnie patrzyły gdzie indziej. Spływała z niego krew. W kieszeni czuł zawiniątko skrywające palec jednego z martwych Łowców. Gdyby podglądacz go teraz ujrzał, zniknąłby na dobre. Początkowo sądził, że to Anya drwi z niego. Podobnie zabawiała się z Lucienem. A jednak Legion nie bała się Anyi, zresztą jako jedyna w fortecy, oczywiście z wyjątkiem Luciena. - Ostatnia szansa, żebyś odpowiedział na moje pytanie - odezwał się spokojnym głosem Parys, sunąc ostrzem sztyletu po bladym policzku Łowcy. - Gdzie są dzieci? Greg, oprawiana ofiara, zaskomlał. Z jego ust wypłynęła ślina. Każdego z Łowców umieścili w osobnej celi. Liczyli, że w ten sposób krzyki jednego doprowadzą pozostałych do szaleństwa, zalęgną w ich mózgach niepewność. W powietrzu unosił się zapach moczu, potu i krwi. - Nie wiem - zabulgotał Greg. - Nie powiedzieli mi. Przysięgam na Boga, że mi nie powiedzieli. Skrzypnięcie zawiasów. Echo kroków. Sabin wszedł do celi. Był spięty, zdeterminowany. Teraz się dopiero zacznie. Nikt nie miał w sobie więcej zawziętości niż on. Nosił w sobie Zwątpienie, tę bramę do szaleństwa, i tylko dzięki jeszcze potężniejszej determinacji nie zwariował. - Czego się dowiedzieliście? - Wyjął zza pleców aksamitny woreczek, delikatnie odłożył na stół, powoli rozsupłał i pokazał spoczywające w środku połyskujące kawałki metalu. Greg zaszlochał. - Jedyna nowa informacja jest taka, że naszemu dawnemu druhowi, Galenowi - Aeron wypowiedział imię z szyderczym uśmieszkiem - pomaga ktoś, kogo sam nazywa... nie uwierzysz... Nieufnością. - Niemożliwe! - Sabin na moment przymknął oczy. - Znaleźliśmy głowę Badena. Głowę pozbawioną ciała.

- Tak. - Żaden nieśmiertelny nie mógł tego przeżyć. Inne części ciała dało się wyleczyć, zregenerować, ale strata głowy była nieodwracalna. - Wiemy też, że jego oszalały po stracie nosiciela demon przemierza ziemię. Nie sposób go odnaleźć bez pomocy puszki Pandory. - Słowa Łowcy są dla mnie obrazą. Oczywiście ukaraliście go za to kłamstwo. - Jakżeby inaczej - odparł Parys z satysfakcją. - Zjadł własny język. - Powinniśmy wtrącić go do klatki - zaproponował Aeron, mając na myśli Klatkę Przymusu. Był to starożytny, potężny artefakt, który ponoć ma ich wspomóc w poszukiwaniach puszki. Każdy wtrącony do klatki bezwyjątkowo musiał zrobić to, co wojownicy rozkazali. Cóż, prawie bezwyjątkowo. Kiedy Aerona trawiła żądza krwi, błagał niebiosa, by umieściły go w klatce i rozkazały trzymać się z daleka od Daniki i jej rodziny. Pojawił się przed nim Kronos i oznajmił: - Myślisz, że stworzyłbym rzecz tak mocarną jak klatka i zezwolił, aby użyto jej przeciwko mnie? Cokolwiek wprawię w ruch, zatrzymać nie podobna. Klatka to nie wyjątek. Dlatego zgodziłem się ją tu zostawić. No, dość już. Czas działać, wojowniku. Aeron mrugnął i znalazł się w sypialni Reyesa. Dzierżył w dłoni nóż, a szyja Daniki znajdowała się tak blisko, tak kusząco blisko... - Nie - rzekł Sabin. - Podjęliśmy decyzję. Za żadną cenę nie pokażą klatki Łowcom, nawet tym, których czekała śmierć. Nie mogli zobaczyć, do czego była zdolna. Tak na wszelki wypadek. - Coś jeszcze? - spytał Sabin. Aeron dostrzegł błysk w jego oku. Ponieważ wspomnieli o klatce przy Łowcy, ten jeniec właściwie już pożegnał się z życiem. - Tylko potwierdzenie tego, co usłyszeliśmy od więzionych w piramidzie kobiet. Były gwałcone i

zapładniane, a dzieci zabierano, by w przyszłości stały się bronią. Gdzieś tam wychowuje się półnieśmiertelne dzieci na Łowców, ale ten tu Greg woli stracić palce, niż nam powiedzieć. Łkanie ucichło. Łowca w każdej chwili mógł zemdleć. Parys złapał go za szyję i wygiął tak, że głowa trafiła między jego kolana. Sznur krępujący ręce zatrzeszczał. - Do diabła, oddychaj! Nie pozwolę, żebyś stracił przytomność. - Przynajmniej wciąż ma aparat mowy - rzekł sucho Sabin, po czym podniósł zakrzywione ostrze do światła, a gdy przytknął palec do ostrza, pojawiła się kropla krwi. - W przeciwieństwie do tego z sąsiedniej celi. - Mea culpa - rzucił Parys, ale nie zabrzmiało to na skruchę, za to w błękitnych oczach pojawił się maniakalny błysk. - Jak niby ma odpowiedzieć, skoro nie jest w stanie mówić? - Stepując? - zakpił Parys. Sabin prychnął, po czym powiedział: - Mogłeś użyć swoich talentów. - Wiadomo, że czar Parysa działał na obie płcie. - Mogłem, ale nie zrobiłem - gniewnie odparł Parys. - Teraz też tego nie uczynię, więc daruj sobie. Nienawidzę ich tak bardzo, że nie rzuciłbym na nich uroku nawet za cenę informacji. Wciąż mi jeszcze nie zapłacili za moje uwięzienie. Sabin zerknął na Aerona. Jego wzrok pytał: „Dlaczego żeś go nie powstrzymał?". Aeron wzruszył ramionami. Nie miał pojęcia, jak poradzić sobie z brutalnym, wściekłym wojakiem, w jakiego zamienił się Parys. - Czyli co, musimy poznać miejsce przebywania dzieci? - spytał Sabin. - Tak - potwierdził Aeron. - Jeden z Łowców przyznał, że są w różnym wieku, od niemowlaka do nastolatka, bo już od dawna gwałcą nieśmiertelne kobiety. Uchodziło im to na sucho ze względu na lo-

kalizację. Komnata, w której ich znaleźliśmy, kiedyś była świątynią poświęconą bogom. Jest strzeżona, choć nikt nie wie przez kogo, nie wiadomo też, jakim cudem pokonaliśmy zabezpieczenia. - Podobno te dzieci są szybsze i silniejsze od Łowców. No i jeszcze coś. W tych inkubatorach, jak ten drań nazywał więzienne klatki, przetrzymywano nieśmiertelne, które kiedyś namierzała Ashlyn. Ashlyn posiadała niezwykłą zdolność, mianowicie potrafiła usłyszeć każdą rozmowę, która odbyła się w danym miejscu. Przed przyjazdem do Budapesztu pracowała dla Międzynarodowego Instytutu Parapsychologii, agencji polującej dla nieśmiertelnych. Cynicznie wykorzystywano jej dar, wmawiając, że chodzi o naukowe badania. - Nie możemy jej powiedzieć - dodał Aeron. - Załamie się. - Wiedza, że nieświadomie pracowała dla Łowców, zdruzgotała ją. Odkrycie, że jej zdolności wykorzystywano do hodowli Łowców, dobije ciężarną Ashlyn. - Niech Maddox zdecyduje, co powinna usłyszeć. - Puśćcie mnie, proszę - błagał Greg. - Zaniosę swoim wiadomość. Cokolwiek zechcecie. Ostrzeżenie, nie wiem. Powiem, żeby trzymali się z daleka. Żeby dali wam spokój. Sabin wyjął z jedwabnego zawiniątka fiolkę brudnego płynu. - Po co miałbym posłużyć się tobą, skoro sam mogę ich przestrzec? - Podważył zatyczkę kciukiem i korek odskoczył. Gdy polał płynem ostrze noża, zaskwierczało. Greg rzucił się na krześle, próbował uciec pod ścianę, ale krzesło było przymocowane do podłogi. - Co to jest? Co to jest? - Kwas mojego pomysłu. Przeżera się przez ciało i wypala od środka. Naczynia, mięśnie, kości, dla kwasu nie ma różnicy. Jedyne, czego nie trawi, to ten wykuty w niebie metal. No to jak? Powiesz nam, co chcemy usłyszeć? Czy też mam wbić ostrze w twoją stopę i posuwać się w górę?

Po twarzy trzęsącego się Grega popłynęły strumienie łez, rozlały się na koszulę i pomieszały z krwią. - Są w ośrodku szkoleniowym. Nazywa się Szkołą Łowców. To filia Instytutu. Szkoła z internatem. Trzymają tam dzieciaki z dala od matek. Szkolą, jak tropić i walczyć, nienawidzić takich jak wy, którzy zgładziliście miliony swoimi chorobami i kłamstwami. Miliony odebrały sobie przez was życie. Doskonale. Teraz brzmiał jak Łowca, którym pogardzał Aeron. - Gdzie jest ten ośrodek? - spytał Sabin. - Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Musicie mi uwierzyć. Musicie... - Przykro mi, ale nie musimy. - Sabin podszedł do ofiary. - Pomogę ci odświeżyć pamięć, co? ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Jeszcze jeden skręcający wnętrzności, pełen bólu wrzask odbijający się echem od ścian pokoju Sabina, i Gwen kogoś skrzywdzi. Jak długo można? To trwa już całą wieczność. Zmęczenie, które dobijało się do wrót jej umysłu, przymykało powieki i otępiało, wcale nie pomagało, tylko zamieniało trwanie w nieskończony koszmar. Ale wolała nie zasnąć, w razie gdyby któryś z Władców postanowił zakraść się do niej i zrobić krzywdę. Taką samą jak temu nieszczęśnikowi, który właśnie błagał o litość. Wiedziała ponad wszelką wątpliwość, że w lochach torturowano Łowców. Sabin tam poszedł. To dlatego zostawił ją w pośpiechu. Praca... co za określenie!... była najważniejsza. Sądzisz, że go dobrze znasz? - dopytywała się w duchu. Nie. Ale wiedziała, że pogardzał Łowcami i pragnął ich unicestwienia równie mocno, jak ona pożądała normalności i zrobiłaby wszystko, byle tak właśnie żyć. Normalnie. Rozumiała jego pragnienie. Odebrali mu ukochaną osobę. Tak naprawdę coś więcej. Ona również tak

wiele straciła. Dumę, zwyczajną egzystencję, którą zaczęła sobie układać. Nienawidziła ich z taką samą mocą jak Sabin. Może nawet bardziej. Łowcy przyglądali się, jak zaślepiony żądzą Chris gwałcił kobiety. Nie powstrzymali go, nie zaprotestowali ani razu, tylko ślinili się z żądzy, by być na jego miejscu. Więc choć krzyki doprowadzały ją do obłędu, nie zamierzała powstrzymywać Sabina. Łowcy dostają to, na co zasłużyli. Każdy jęk przypominał jednak, że Sabin chce, aby świadomie pomogła mu ich pozabijać. Czy była do tego zdolna? Na samą myśl poczuła w gardle gulę i strach krążący z krwią, zamieniający komórki w kwas, palący żyły. Zabijała, a jakże, zabijała. W wieku dziewięciu lat zabiła nauczycielkę, bo postawiła jej jedynkę. Gdy miała szesnaście lat, pewien facet wszedł za nią do budynku, wciągnął do pustego pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi. W starciu z harpią wytrzymał pół minuty. Kiedy skończyła dwadzieścia pięć lat, za Ty sonem pojechała z Alaski do Georgii - za co matka zerwała z nią wszelkie kontakty - i zaczęła chodzić do college'u, o czym marzyła od lat. - Nie uśpisz bestii - mówiły siostry. I miały rację. Pewien żonaty profesor rzucił dwuznaczną uwagę, tylko tyle, a ona rozerwała go na kawałki, jakby chciał poderżnąć jej gardło. Trzeci tydzień college'u okazał się ostatnim. Bianka, Taliyah i Kaia twierdziły, że harpia nie byłaby tak nieprzewidywalna, gdyby Gwen przestała walczyć z sobą. Nie uwierzyła im. Wiecznie wojujące krwawice, mające na sumieniu niezliczone ofiary - tak postrzegała swoje siostry. Owszem, kochała je, ale choć zazdrościła im pewności siebie i siły, nie chciała być jak one. W każdym razie przeważnie. Kolejny jęk bolesnych mąk. Musi pomyśleć o czymś innym. Zbadała sypialnię, otworzyła wytrychem skrzynię z bronią i przywłaszczyła sobie kilka shurikenów, które ukrył Sabin. Ziewnęła przy tym tylko trzy razy, a to już

postęp. Niektórych sztuczek nie zapomina się nigdy, a do umiejętności włamywania się rodzina zawsze przywiązywała wyjątkową wagę. Powinnam była pomyśleć o tym wcześniej, upomniała się. Otworzyła drzwi, wymknęła się na korytarz. I błyskawicznie cofnęła z powrotem do pokoju, bo usłyszała kroki. Dlaczego jestem takim tchórzem? - znów się napomniała. Krzyk, tym razem przechodzący w charkot. Trzęsąc się i ziewając, opadła na łóżko, zmuszając zamglony umysł do porzucenia odgłosów i skoncentrowania się na otoczeniu. Sypialnia okazała się mocno zaskakująca. Po takim twardzielu, stuprocentowym samcu, oczekiwałaby raczej szczątkowych mebli, odcieni czerni i brązu, zero osobistego sznytu. Owszem, pozór sprostał jej oczekiwaniom, ale pod ciemnobrązową kołdrą znalazła jasnoniebieskie prześcieradło i materac z pierza. W szafce namierzyła zestaw koszulek z zabawnymi nadrukami: „Piraci z Karaibów", „Hello Kitty", „Witajcie na targach broni" i strzałki pokazujące bicepsy. Za parawanem z gęstych roślin Sabin urządził salon, którego podłogę zaścielały mniejsze i większe poduchy. Gdy się na nich położyć, wzrok padał na pokrywający sufit malunek zamków w chmurach. Podobała jej się ta drzemiąca w nim sprzeczność. Ten zarazem surowy i chłopięcy wyraz twarzy. Cześć, cześć, cześć. Drzwi otworzyły się na oścież i stanęła w nich wysoka, piękna kobieta z tacą pełną jedzenia. Wnioskując po zapachu, była tam kanapka z szynką, garść chipsów, miseczka z winogronami i - Gwen pociągnęła nosem - sok żurawinowy. Pociekła jej ślinka. Może to głód, a może niewyspanie, ale radar nawet nie wyczul intruza. - Co tam masz? - Nie zwracaj uwagi najedzenie. - Kobieta postawiła tacę na komodzie. - To dla Sabina. Koleś wkręcił mnie w gotowanie. Powiedział, że nie wolno ci nic jeść. Sorki. - E... żaden problem. - Z trudem cedziła słowa, bo język urósł w gardle. - Kim jesteś? - Nie mogła

oderwać wzroku od tacy. - Anya. Bogini Anarchii. No tak, emanowała od niej moc nie z tego świata. W powietrzu niemal przeskakiwały iskry. Ale co bogini robi z demonami? - Ja... - O kurka wodna. Przepraszam cię na moment, co? Słyszę, że Lucien mnie woła. Aha, Lucien to mój facet, więc wara od niego. Nie odchodź, okej? Zaraz wracam. Gwen nie usłyszała żadnego wołania, ale co tam. Gdy tylko za boginią zamknęły się drzwi, skoczyła do tacy, pożarła kanapkę przeznaczoną dla Sabina i popiła sokiem. Potem w jedną dłoń nabrała chipsów, a w drugą winogron i zajadała się raz jednym, raz drugim. Niebo w gębie! Nie, tęcza w gębie, mieszanka smaków, konsystencji i temperatur. Żołądek przyjął chciwie każdy kąsek i błagał o jeszcze. Anya wyszła na minutę, najwyżej dwie, ale kiedy wróciła, po jedzeniu nie było śladu. Gwen siedziała na łóżku, wycierając usta wierzchem dłoni i przełykając ostatni kęs. - No dobra. Na czym skończyłyśmy? - Nawet nie spojrzawszy na tacę, Anya podeszła do łóżka i przysiadła obok Gwen. - A tak, dbałam, żeby ci było wygodnie. - Sabin powiedział, że przyjdziesz, ale sądziłam, że się rozmyślił. Bo, eee... nie potrzebuję ochrony. Naprawdę. - Tylko nie patrz na tacę, proszę. - Przecież nie ucieknę. - Proszę cię. - Anya machnęła lekceważąco ręką. - Już wiesz, że jestem boginią Anarchii. Myślisz, że zniżyłabym się do czegoś takiego? Nikt mi nie nakaże, gdzie mam iść, jeśli sama tego nie chcę. Nudzę się, roznosi mnie ciekawość. Na jedno pytanie już poznałam odpowiedź. No tak, jesteś niesamowicie piękna. Te włosy. - Przeczesała kilka kosmyków palcami. - Nie dziwota, że Sabin wybrał cię na swoją kobietę. Gwen przymknęła oczy i przechyliła głowę, wiedziona dotykiem bogini. Harpia drzemała, uśpiona

jedzeniem i towarzystwem. Teraz należało jedynie opuścić fortecę, choćby na parę godzin, i nadrobić braki snu. - Nie wybrał mnie na swoją kobietę. - Uświadomiła sobie, że w sumie podoba jej się ta myśl. Stwardniały jej sutki, między nogami zapłonął ogień. - Jasne, że jesteś jego. - Anya zabrała rękę. - Przecież mieszkasz u niego. Otworzyła szeroko oczy i z ledwością powstrzymała jęk. Dlaczego nikt nie chce jej dotykać? - Jestem tu, bo mnie zmusił. - A to dobre! - Anya roześmiała się, jakby Gwen opowiedziała dowcip roku. - Poważnie. Poprosiłam o własny pokój, ale nie chciał mi go dać. - Mówisz, jakby ktokolwiek mógł zmusić harpię do przebywania tam, gdzie nie ma ochoty przebywać. To prawda, jeśli mowa o jej siostrach. W przypadku Gwen niekoniecznie. Dobrze, że w głosie Anyi nie zanotowała śladu lekceważenia, gdy wymówiła słowo harpia. Wiele mitycznych, legendarnych stworzeń uznawało je za rasę niższego sortu, za pospolite zabójczynie i złodziejki. - Możesz mi wierzyć, że w niczym nie przypominam rodziny. - Auć. W twoim głosie wyczułam tyle odrazy, że starczyłoby jej do obdarcia człowieka ze skóry. Nie przepadasz za tym, kim jesteś, prawda? Gwen przeniosła wzrok na dłonie, które trzymała na kolanach i nerwowo splatała. Czy to informacja, którą można by wykorzystać przeciwko niej? Czy jeśli utrzyma ją w tajemnicy, zyska coś na tym? Czy kłamstwo bardziej się opłaci? - Prawda. - Uznała, że bezpieczniej będzie nie kręcić. Tęskniła za siostrami, a tymczasem obok niej siedziała kobieta, która uważnie słuchała i szczerze przejmowała się jej losem. Anya klapnęła na materac. - Dlaczego? Przecież ten wasz ród jest całkiem odjechany. Jak was kto obrazi, to pa, pa! życie. Nawet bogowie sikają w majtki na wasz widok.

- No tak, ale nie sposób się z nikim zaprzyjaźnić, bo nikt nie chce się do nas zbliżyć. Co gorsza, jeśli się z kimś zwiążesz, nie możesz pokazać facetowi prawdziwej siebie, bo istnieje niebezpieczeństwo, że go pożresz. - Gwen położyła się obok bogini, ocierając się o nią ramieniem. Nie mogła się powstrzymać. Przysunęła się bliżej. - Co w tym złego? Kiedy byłam dziewczynką, prześladowali mnie rówieśnicy, poszturchiwali, nazywali dziwką. Niektórzy woleli nie przebywać ze mną w jednym pomieszczeniu, jakbym mogła skazić ich cenne życie. Jakże wtedy pragnęłam być harpią. Wtedy nikt by ze mną nie zadzierał. Jak w banku. - Prześladowali cię? - Tę piękną, delikatną, czułą kobietę? - A jak! I więzili. A potem skazali na życie na ziemi. - Anya przekręciła się na bok, wsunęła dłonie pod policzek i zapatrzyła się w Gwen. - Z jakiego jesteś klanu? Czy to informacja, którą można wykorzystać przeciwko niej? Czy utrzymanie w tajemnicy... Och, przymknij się wreszcie! - Ze Skyhawków. Anya zamrugała z niedowierzaniem. - Nie mów! Należysz do Skyhawków? Jesteś od Taliyah, Bianki i Kai? Teraz Gwen położyła się na boku, patrząc na boginię z nadzieją i przestrachem. - Znasz moje siostry? - Jasne, że znam. Nieźle się bawiłyśmy w... chyba w siedemnastym wieku, zdaje się. Uwierz mi, przez całe życie nawiązałam ledwie kilka przyjaźni, a one zawsze były bliskie mojemu sercu, choć jakiś czas temu straciłyśmy kontakt. Umarł jeden z moich ludzkich ulubieńców, a ja nie zniosłam tego zbyt dobrze. Odcięłam się od znajomych. - Spojrzenie błękitnych oczu Anyi stało się surowe. - Ty pewnie jesteś najmłodszą siostrą. Czy porównywała Gwen do pięknych, mądrych, niewiarygodnie silnych sióstr? - Tak. Mam dwadzieścia siedem ludzkich lat.

- Dzieciak z ciebie. - Anya usiadła. - Hm, jest między wami aż taka różnica wieku... czy dla twojej matki nie było za późno na kolejnego bachora? - Widocznie nie było. - Poirytowana Gwen też usiadła. Nie jest dzieckiem, do cholery. Tchórzem, okej, ale dorosłym tchórzem. Było oczywiste, że nieśmiertelni będą ją postrzegać w kategoriach wieku. Nawet Sabin uznał ją za dziecko. Dziecko zbyt młode, by je pocałować. - Czy siostrzyczki wiedzą, że tu jesteś? - zapytała Anya. - Jeszcze nie. - Powinnaś do nich zadzwonić. Urządzimy imprezę. - Tak zrobię. - Ale jeszcze nie teraz. Im więcej o tym myślała, tym bardziej była pewna, że obawa przed przyznaniem się, co się z nią stało, jest uzasadniona. Czeka ją jedno wielkie upokorzenie. Będą ją pouczały, ukarzą zgodnie z prawem przysługującym starszym siostrom, a może nawet rozkażą jej wrócić do domu. Na zawsze. Gdzie będą miały na nią oko. Nie powiedzą tego otwarcie, ale wtrącą ją do kolejnego więzienia. A właśnie przed czymś takim uciekła do Georgii. Wmówiła sobie, że wyjeżdża dla Tysona, który, gdy się poznali, przebywał w Anchorage na wakacjach. Lecz przez te ostatnie miesiące spędzone samotnie w celi, gdy nie miała nic innego do roboty poza myśleniem, zrozumiała, że po prostu chciała się wyrwać. Napędzało ją pragnienie wolności. Wbiła się w buty dorosłej kobiety i pokierowała swoim życiem, odrzucając asekurację rodziny. Poniosła porażkę, fakt, ale przynajmniej spróbowała. Myśl o odkładaniu na święty nigdy telefonu do sióstr wywołała w niej wyrzuty sumienia. Siostry na pewno martwią się o nią bez względu na to, czy wiedzą, co się stało, czy nie. Święty nigdy to żaden święty. Będzie musiała się z nimi skontaktować, nie zważając na upokorzenie. - Powiedziałaś, że straciłaś z nimi kontakt. Ale czy wiesz, co u nich? Jak sobie radzą? Co robią? - Nie, ale jak je znam, tkwią po uszy w tarapatach.

Roześmiały się. Gwen przypomniała sobie, jak Bianka i Kaia narysowały na podwórku kwadrat do gry w klasy. Tyle że zamiast kamieniami, rzucały osobów-kami. Taliyah preferowała furgonetki. - Pociesz się, że spodoba im się twoje ciacho. Bez wątpienia Sabin wpadnie siostruniom w oko. Dobry żarcik, co? Żarcik? Jaki żarcik? Sabin nie jest jej facetem. To nawet dobrze, bo zostawiła siostry dla Tysona, więc dla zasady zaszlachtują każdego następnego. - Stawiam sto przeciw jednemu, że podadzą jego wątrobę na stół pięć minut po tym, jak ich sobie przedstawię. - Kolejny powód, by mimo wyrzutów sumienia jeszcze poczekać z telefonem. Oszem, Sabin nie był w pierwszej piątce najdroższych jej osób, ale wcale nie pragnęła jego śmierci. - Nie szkodzi. Wyhoduje sobie nową. Widzę, że nie wierzysz w swego czarusia, ale wiedz, że w bitwie nikt nie jest bardziej zawzięty niż on. Nawet ja odstaję, a przecież dziabnęłam mojego kochasia w brzuch dla zwykłej draki. Okej. Może Anya nie jest jednak tak łagodna, jak się z początku wydawało. - Widziałam, jak walczył. Dobrze wiem, że jest bezwzględny. - Ale i tak się o niego martwisz? - spytała z powagą. Tak. Nie. Może. Co miała odpowiedzieć w tym bałaganie sprzeczności? - To się nie martw - orzekła Anya. - W końcu jest półdemonem. - Co go opętało? - zapytała, nie będąc w stanie zapanować nad ciekawością. Jednak Anya mówiła dalej, jakby nie usłyszała tego pytania: - Pozwól, że wprowadzę cię w kontekst. Otóż Sabin walczy z Łowcami, ludźmi, którzy cię uwięzili, od tysięcy lat. Winią Władców za całe zło tego świata, za choroby, śmierć i co tylko chcesz, i nie ustaną, dopóki nie położą kresu ich istnieniu. Mordują ludzi - popatrzyła przenikliwie - gwałcą nieśmiertelne. - Gwen odwróciła wzrok, milczała. - Trwa dzika rywalizacja o to, kto pierwszy odnajdzie cztery artefakty, które kiedyś należały do tego gnojka Kronusia. To sprawa nader poważna,

bo artefakty doprowadzą do puszki Pandory, jedynej rzeczy, która jest zdolna unicestwić Władców. Puszka wyssie z nich demony. - Anya nie kryła niepokoju. - To chyba dobrze. - Wszystko by oddała, byle ktoś wyssał z niej harpię. Niestety nie była oddzielnym bytem, ale jej nieodłączną częścią. - Och, wręcz przeciwnie, bo wtedy zginą ich ciała. Demon jest jak drugie serce. Bez niego ciało nie istnieje. - Och... - Nie zdołała ukryć przerażenia. - Spokojnie, złotko. Emocje są nawet fajne, coś o tym wiem. - Anya rozmarzyła się. - Z rozkazu Kronosa mój facet miał mnie zabić, ale Lucien nie był w stanie tego zrobić. Zakochał się we mnie na zabój. Z wzajemnością, a jakże! Nikt, nawet Tyson, nie sprawił, by Gwen uśmiechnęła się jak Anya. To znaczy że nigdy tak nie kochała i nigdy nie była tak kochana. I choć doszła już do tej konstatacji w więzieniu, wciąż bolało jak diabli. - No, starczy tego obijania się - powiedziała Anya. - Chodź, oprowadzę cię po fortecy. Powiem ci wszystko, co wiem o Sabinie. Sabin. Serce w niej podskoczyło. Jak to możliwe? Jest wszystkim, czym nie był Tyson: gwałtownością, dominacją, mściwością, namiętnością... Wszystkim, czego pragnęła. - Ałe... Sabin zakazał mi się stąd ruszać. - Och, daj spokój. Gwen, przecież jesteś harpią, a harpie nie słuchają niczyich rozkazów, a już zwłaszcza apodyktycznych demonów. Zagryzła wargę i rzuciła okiem na drzwi. Przecież już raz chciała się wymknąć. - Okej, tylko obiecaj, że Władcy zostawią mnie w spokoju. - Obiecuję. Chodź. - Anya skoczyła na nogi i pociągnęła za sobą Gwen. - Masz dziesięć minut na prysznic, a potem...

- Nie muszę brać prysznica. - Albo raczej nie chciała. Nie w tym domu. - Na pewno? Trochę się... lepisz. Owszem, i niech tak zostanie. W więzieniu co kilka dni pokrywała swoje ciało warstwą piachu i pyłu z podłogi. W przeciwnym razie wszyscy ujrzeliby prawdziwy kolor i fakturę jej skóry. Co prawda była ciekawa reakcji Sabina, ale wolała nawet nie myśleć o konsekwencjach. - Na pewno. Gdyby była u siebie, w Georgii lub na Alasce, wzięłaby kąpiel i użyłaby makijażu, żeby nie wyróżniać się z tłumu, ałe tutaj brud był jej jedyną ochroną. - W porządku. Masz szczęście, że nie mam fioła na punkcie czystości. - Anya wzięła ją pod rękę i ruszyła nieśpiesznym krokiem. Przez pół godziny przemierzały fortecę. Zwiedziły przestronną kuchnię - Gwen bezskutecznie próbowała wyobrazić sobie Władców w roli kucharzy - bibliotekę, biuro, kryty ogród pełen kolorowych kwiatów, sypialnie wojowników. Dla bogini nie istniało nic świętego. W dwóch pokojach spały splecione pary. Policzki Gwen płonęły aż do chwili, gdy zamknięte drzwi odgrodziły ją od nagości. Anya nie zdradziła jednak ani jednego sekretu Sabina, choć obiecała. Kiedy dotarły do pokoju telewizyjnego - bogini nazwała go bawialnią - Gwen była bliska tego, by się przełamać i spytać o Sabina. Skupiła się jednak na otoczeniu, próbując ze zgromadzonych dóbr wywnioskować coś o Sabinie i jego przyjaciołach. Wielki telewizor z płaskim ekranem, gry wideo, stół do bilardu, lodówka, urządzenie do karaoke, a także tablica do koszykówki. Na podłodze walała się prażona kukurydza, która wypełniała pokój maślanym aromatem. - Niesamowite - podsumowała, rozkładając ramiona. Ci faceci nie są wojownikami dwadzieścia cztery godziny na dobę, jak dotąd sądziła.

- Witam, drogie panie. Nie tylko pokój jest niesamowity. Jestem jeszcze ja. Głęboki głos wypełnił przestronną komnatę, gdy fotel stojący przed telewizorem zrobił półobrót. Na Gwen zapatrzył się przystojny mężczyzna o ciemnych włosach i niebieskich oczach. Zapatrzył, czyli oceniał jej krągło-ści. Spanikowana sięgnęła po jeden z ukrytych w kieszeni shurikenów. - Gwen, poznaj Williama. Jest nieśmiertelny, ale nie posiada własnego demona. Chyba że opętanie seksem podpada pod tę definicję. Williamie, poznaj kobietę, przed którą Sabin padnie na kolana. Zmysłowe usta Williama ułożyły się w nader zgrabny dzióbek. - Sam bym nie odmówił. Jeśli więc zmienisz wybór... - Nie zmienię - ucięła pośpiesznie, choć wcześniej zaprzeczyła insynuacjom Anyi. Zachęcanie tego zalotnika doprowadziłoby do kolejnych kłopotów. Śmiertelnych kłopotów. - Zajmę się tobą, przyrzekam. - Przez dzień, może półtora - skomentowała oschle Anya. - Typ „chętnie bym został, ale muszę iść". Choć nie jest Władcą, nad nim również wisi klątwa. Mam to zapisane w księdze. - Anya! Na bogów! - William zmełł przekleństwo. - Czy musisz opowiadać wszystkim o moich tajemnicach? - Oparł dłonie o zagłówek fotela. - W porządku, jeśli ty możesz, to ja też. Przez Anyę zatonął Titanic. Bawiła się z górami lodowymi w kto pierwszy stchórzy. Marszcząc brwi, Anya oparła ręce na biodrach. - William zrobił sobie brązowy odlew własnego penisa i postawił go na kominku. Wcale go to nie zawstydziło, przeciwnie, pobudziło do działania. - Przed kilkoma laty Anya odwiedziła Wyspy Dziewicze i od tamtej pory tubylcy nazywają je już tylko Wyspami. - William ma na plecach wytatuowaną własną twarz. Twierdzi, że chce, aby, cytuję: „ludzie stojący za nim też mogli podziwiać jego piękno".

- Anya... - Wystarczy! - wykrztusiła Gwen, zanosząc się ze śmiechem. Przekomarzanki Anyi i Williama przegnały wszelką nerwowość. - Już rozumiem. Oboje jesteście niepoprawni. Ale dość o was. Niech mi ktoś opowie 0 Sabinie. Obiecałaś, Anyu. - Serio? - William z błyskiem w oku przeniósł uwagę na Gwen. - Pozwól, że jej pomogę. Sabin kiedyś dziabnął Aerona, tego wytatuowanego łysola, w plecy. Nie dla zabawy. Żeby go zabić. - William już się nie uśmiechał, był poruszony. - Naprawdę? - Gwen pomyślała, że też powinno ją to oburzyć, ale przecież Sabin już taki był, walczył nieczysto, jak wspomniały o tym z Anyą, a to, prawdę mówiąc, imponowało Gwen. Siostry też takie były, i nawet ona, mimo instynktownego strachu przed przemocą, po cichu chciała się do nich upodobnić. By liczyła się dla niej tylko ostateczna wygrana, a cała reszta to bzdet. - Nuuuda. - Anya zatarła dłonie, jakby cieszyła się, że przyszła jej kolej. - Chwila. Powiedz mi, dlaczego Sabin go zranił - nalegała Gwen. - A, czyli łykasz historyjkę Williama. Spoko. - Anya westchnęła. - Dokończę za niego. Jeśli koniecznie chcesz wiedzieć, wojna Władców z Łowcami wybuchła niedawno, w starożytnej Grecji, jeszcze przed czasami gladiatorów. - Zadumała się na moment. - Ach, gladiatorzy, cud-miód... Nieważne. W każdym razie Łowcy, znaczy się ludzie, przegrywali, więc zaczęli wykorzystywać kobiety jako Przynęty, by wabić, łapać w pułapkę i mordować Władców. Udało im się zabić najlepszego kumpla Sabina, czyli Badena. - Wspomniał mi o tym - mruknęła jakby do siebie Gwen. Zrozumiała, że mocniej przeżył tę stratę, niż jej się dotąd wydawało.

- Tak? - Anya uniosła brew. - Wow. Zwykle milczy jak grób. Wyglądasz, jakbyś się miała rozpłakać. Wylu-zuj, przecież go nawet nie znałaś. - Coś mi wpadło do oka... - Jasne. - Anya skrzywiła się. - Wróćmy do opowieści. Sabin i inni wojownicy napadli Łowców odpowiedzialnych za śmierć Badena i ukatrupili ich. Sabin chciał kontynuować krwawy rajd, inni niespecjalnie. Nie, zaraz, nie tak. Połowa zgodziła się z Sa-binem, a połowa nalegała, by jak najszybciej zawrzeć pokój. Aeron smędził, że chce z tym skończyć, zacząć nowe życie z dala od wojny z Łowcami, bla, bla, bla. Więc rozżalony i wściekły Sabin zatopił sztylet w plecach Aerona. - Czy Aeron wziął odwet? - Gwen wyobraziła sobie wojownika: wysoki, umięśniony, cały w tatuażach, jak wspomniał William. Włosy krótko przycięte, surowe, ponure, brutalne spojrzenie. Wydawał się chłodny, milczący. Właściwie... skromny. A jednak widziała, z jaką zaciętością napadł na Łowców. Jak skończyłaby się potyczka Sabina z Aeronem? - Nie - odparła Anya. - Sabin wpienił się nie na żarty i skoczył Aeronowi do gardła. Czy to źle, że jej ulżyło? - Nadal chcesz być jego laską? - wtrącił William z nadzieją w głosie. - Moja propozycja nadal aktualna. Spełnię każdy twój mokry sen. Gdyby należała do Sabina, a przecież nie należy, to tak, pragnęłaby z nim być. William był pięknym mężczyzną, nie wprawiał jej w zakłopotanie jak inni, ale też nie działał na nią, nie pociągał. Jej oczy pragnęły widoku surowej, czasem chłopięcej twarzy Sabina. Jej uszy tęskniły za jego stanowczym głosem. Jej dłonie chciały dotykać jego muśniętej słońcem skóry. Głupia. Przecież jasno stwierdził, że woli trzymać się od niej na dystans. Co zrobi, jeśli jednak Sabin zmieni zdanie? Był wszystkim, czego się obawiała. Nie zdoła go kontrolować. - Aha, musisz jeszcze wiedzieć - dorzucił William, szczerząc się perfidnie - że jest opętany demonem

Zwątpienia. Więc za każdym razem, kiedy bijesz się z myślami, stoi za tym jego lokator. Przy mnie, dla odmiany, poczujesz się wyjątkowa i kochana. Zaopiekuję się tobą. - Otóż nie - odezwał się raptem za jej plecami głos, do którego tak wzdychała. - Nie zdążysz. ROZDZIAŁ JEDENASTY Sabin wiedział, że wygląda jak potwór. Krew oblepiała go jak draga skóra, oczy płonęły wściekłym ogniem - zawsze tak wyglądały, gdy robił to, co przed chwilą - i śmierdział jak cap. Zamierzał się wykąpać przed spotkaniem z Gwen, by jej nie przestraszyć, najpierw jednak zaszedł z wizytą do Amuna, który co prawda przestał zwijać się z bólu, ale nadal pojękiwał, leżąc na łóżku i ściskając głowę. Musiał wykraść więcej tajemnic niż zwykle, i mroczniej szych niż zwykle, dlatego z takim trudem i tak długo wracał do siebie. Sabin czuł się winny, bo to on poprosił przyjaciela, by wypełnił głowę kolejnymi głosami, przyczyniając się do umysłowego chaosu. Uspokajał się pewnością, że Amun wie, co robi, i tak samo chce pokonać Łowców. Potem, zapominając o kąpieli, zajrzał do Gwen. Czy Anya ją nakarmiła? A może wystraszyła? Lub dowiedziała się o niej czegoś więcej? Tyle że Gwen nie było w pokoju. Rozpoczął wściekłe poszukiwania. Przyszło mu na myśl, że Parys, który wyszedł z lochu krótko po przybyciu Sabina, wykorzystał sytuację i uwiódł Gwen. Wpadł do sypialni kumpla, gotując się ze złości, bo uważał Gwen za swoją. Innym wara. Wmówił sobie, że nie jest zazdrosny czy zaborczy, po prostu planował wykorzystać ją jako broń, byłoby więc fatalnie, gdyby wpadła w szał. Wyłącznie dlatego miotał wściekłe spojrzenie i zaciskał dłonie w pięści, wysuwał szpony i prężył mięśnie gotów do walki. Parys nie przespał się z nią, czym ocalił sobie życie. Solo zapijał się w trupa, wciągając ambrozję, ów boski narkotyk. Na widok Parysa - z natury optymistycznego, troskliwego wojownika - Sabin doznał szoku. Co mu

się, u diabła, stało? Trzeba będzie się zająć problemem nadużywania boskiego nektaru, bo wojownik pod wpływem to dupa nie wojownik. Sabin pomyślał, że najpierw wleje koledze trochę oleju do głowy, a potem pogada z Lucienem. Usłyszał kobiecy śmiech i zaciekawiony poszedł jego tropem. Tak, to ciekawość - a nie desperacja - by wreszcie ujrzeć tę piękną buzię rozświetloną uśmiechem, a nie przygaszoną strachem i niepokojem. Stanął w drzwiach bawialni, zerkał to na nią, to na Williama, i kipiał z furii. Demon stukał mu w czaszkę od środka. Zwątpienie pragnęło upadku Gwen, chciało wziąć całą odpowiedzialność za jej porażkę. Wszyscy inni to przeszkody, które należało usunąć. Pozwól, zajmę się wojownikiem. Pożałuje, zobaczysz. Będzie błagał o litość, warkliwie nalegało Zwątpienie. - Zara, zara... - Sabin przed chwilą brutalnie i bezlitośnie zabił człowieka, powinien więc skrzywić się na myśl, że miałby dodać kolejne istnienie do niekończącej się listy ofiar. Poza tym Gwen nie była gotowa na kolejną krwawą dysputę. Zniknęło jej rozbawienie - co ją tak śmieszyło? - wrócił dobrze znany niepokój. O Sabina czy przed nim? A może bała się o Williama, który właśnie wyciągnął rękę po coś, co należało do Sabina? Pomyśleć, że zaczął lubić tego kobieciarza, a nawet podziwiał jego bezczelne poczucie humoru. - Sabin, staruszku - odezwał się rzeczony gość z lekceważącym uśmieszkiem. - Właśnie o tobie rozmawialiśmy. Mimo to nie cieszę się, że cię widzę. - Poczekaj no, zaraz nic nie będziesz widział. Gwen, marsz do pokoju! Anya skoczyła przed Williama jak żywa tarcza. - Chwila, Sabuś. On nie miał na myśli nic złego. Jest głupi i tyle. Znasz go. William, zamiast zasłonić Anyę swoją piersią - tak byłoby honorowo - pomachał zza pleców bogini, jakby chciał zawołać: „A kuku! Złap mnie, jeśli zdołasz!".

- Trochę chciałem złego. Ladniutka z niej panna, a ja miałem długą posuchę. Znaczy się, kilka godzin. - Gwen, idź stąd, natychmiast. - Zmrużywszy skupione na Williamie oczy, Sabin wyjął nóż z pochwy i wytarł zakrwawione ostrze o spodnie. - Nieważne, za kim się kryjesz. Wybiła twoja godzina. Gwen nabrała powietrza, wyrywając się z odrętwienia wywołanego niespodziewanym rozwojem wypadków. Kiedy Sabin zrobił krok do przodu, wyciągnęła rękę, żeby go powstrzymać. Pozwolił jej się dotknąć, a dłoń Gwen spoczywająca na jego brzuchu wydała mu się bardziej erotyczna niż usta na fiucie. - Proszę - szepnęła. - Nie rób tego. Ogarnęło go niezdecydowanie. Gwen nie wyjdzie. Była zbyt zdeterminowana. Jak silną musi być ta płochliwa istota, że tak pewnie stawia na swoim? Miała nadzieję, że obroni Williama? Niezdecydowanie gdzieś uleciało. Sabina naszła jeszcze większa chęć ukarania wojownika. - Jeśli się nad tym zastanowić - odezwał się William rozbawionym tonem, trzymając dłonie na ramionach Anyi - to nie zrobiłem nic złego. Bo formalnie rzecz biorąc, ona nie jest twoja. Gotów do ataku Sabin naprężył mięśnie. Nie ruszył się jednak. Może dlatego, że tuż przy nim trzęsła się Gwen, gorącymi, niespokojnymi palcami przebierając po jego klatce piersiowej. - Czemu tak mówisz? - usłyszał swój głos. - Znam wystarczająco wiele kobiet, by wiedzieć, kiedy laska do kogoś należy. Nie to, żeby mnie to przed czymkolwiek powstrzymywało. Ale ona jest wolna, stary, dla mnie, dla każdego. Gwen machnęła Sabinowi przed oczami. - Do niczego nie doszło - powiedziała błagalnym głosem. - Nie wiem, co cię tak zezłościło. Ty i ja... my nawet nie... - Jesteś moja - oznajmił, nie odrywając oczu od Williama. - Pod moją opieką - sprostował. Najchętniej

oznaczyłby ją, wypaliłby piętno, by William i inni nie mieli wątpliwości, że jest teraz i na wieki wieków poza zasięgiem. - Moja. - Nic by to nie znaczyło. Nie pozwoliłby na to, na przekroczenie pewnej granicy. Ale tak należało zrobić. - Chodź. - Złapał ją za rękę i pociągnął za sobą. William roześmiał się, na szczęście Gwen nie zaprotestowała. Gdyby jednak spróbowała, zarzuciłby ją sobie na ramię i wyniósł jak strażak ofiarę pożaru, tyle że najpierw pozbawiłby Williama kilku zębów. - Idiota - usłyszał warknięcie Anyi. Potem plaśnięcie, jakby walnęła Williama w tył głowy otwartą dłonią. - Chcesz dać się znokautować? Jak myślisz, po czyjej stronie stanie Lucien, jeśli zmierzysz się z Sabi-nem, co, głupku? - Po twojej - odparł Will. - A ty poprzesz mnie. - Dobra, zły przykład. Nie zapominaj, że mam tę twoją cenną księgę. Zachowuj się tak dalej, a będę wyrywała po jednej stronicy! - Uff... Ale wreszcie przyjdzie taki dzień... Ich głosy zostały w tyle. Sabin słyszał tylko płytki oddech Gwen i ciężki tupot swoich stóp. - Dokąd idziemy? - zapytała nerwowo. - Do mojego pokoju. Tam, gdzie powinnaś była zostać. - Nie jestem więźniem, tylko gościem! Weszli po schodach. Zwolnił, żeby mogła za nim nadążyć. Po drodze wpadli na Reyesa i Danikę oraz Maddoksa i Ashlyn, którzy zmierzali do kuchni. Obie pary usiłowały ich zatrzymać i pogawędzić chwilę, panie z uśmiechem próbowały przedstawić się Gwen, ale Sabin parł bez słowa przed siebie. - Coś się tak wkurzył? - Zacisnęła palce wokół jego palców. - Nie możemy z nimi porozmawiać? Nie rozumiem, co się dzieje. Był z niej dumny. Rozpoznała w nim niebezpieczeństwo, ale zapanowała nad harpią. - Nie jestem wkurzony. - Tylko wściekły! - Aha, czyli zazwyczaj grozisz śmiercią mężczyznom, którzy cię nie wkurzają.

Zignorował ją, bo kłębiły mu się w głowie pytania, z których jedno znalazło ujście: - Dotknął cię? - rzucił z bezlitosną zjadliwością. Musiał to wiedzieć. Odstąpił od konfrontacji, gdyż założył, że William wykorzystał tylko słowa, by zdobyć względy Gwen. Gdyby jednak się okazało, że zrobił coś więcej, Sabin odwróci się na pięcie, skatuje drania i rzuci na pożarcie dzikiej zwierzynie kręcącej się wokół fortecy - Nie. Nie dotknął mnie. Ale twoje paznokcie wbijają mi się w rękę. Natychmiast rozluźnił uścisk, chowając szpony. Skręcili. Przyśpieszył kroku. Strasznie go poganiała pilna potrzeba, potężna jak wezbrana rzeka. - Wystraszył cię? - Tym razem pytanie wypowiedział szorstkim głosem. - Nie, no nie. A nawet gdyby, to dałabym sobie z nim radę. Na jego ustach pojawiła się pierwsza tego wieczoru oznaka rozbawienia. Gdy była Gwen, uśpioną harpią, była zarazem najbardziej potulnym stworzeniem, jakie kiedykolwiek widział. Urocze. Przy jego pełnym śmierci, okrucieństwa i mocy życiu ona była oazą spokoju i dobroci. - Niby jak? - Nie pytał, by się z nią drażnić, ale po to, by przyznała, że potrzebuje opiekuna. Jego. I tutaj, w tym domu, i w szerokim świecie. Owszem, wszystko się zmieni, gdy Gwen nauczy się kontrolować harpię, ale to jeszcze nie teraz. Westchnęła poirytowana, próbowała się uwolnić z jego uścisku, jednak Sabin trzymał mocno, dziwnie nieskory do przerwania fizycznego kontaktu. - Nie jestem kompletną niemotą, wiesz? - Przestałbym się martwić, gdybyś dorównała mocą Pandorze. Jesteś pociągająca, a niektórym facetom wydaje się, że nie sposób im się oprzeć. Nie chcę, żebyś się z nimi zadawała. Nigdy. - Uważasz, że jestem... atrakcyjna? Sapnął tylko. Czyżby nie usłyszała ostrzeżenia w jego głosie? Trzymaj się z daleka od woj owników, bo inaczej... - Nieważne - mruknęła, bo jego wahanie wyraźnie ją skrępowało. - Zmieńmy temat. Twój dom jest...

doskonały. Tak... piękny dom. - Ciężko dyszała, bo spacer był długi, a ona w więzieniu odwykła od wysiłku. Rozejrzał się badawczo. Kamienna podłoga była wypolerowana i zdobiona złotymi żyłkami jak jej oczy. Stoliki z drzewa wiśniowego błyszczały nieskazitelną czerwienią jak jej włosy. Gładkie, wyłożone marmurem ściany, czysta perfekcja, jak jej skóra, nawet ślad brudu kojarzył się z nią. Od kiedy to zaczął wszystko do niej porównywać? Kiedy zobaczył drzwi od swojej sypialni, odetchnął z ulgą. Tylko jak Gwen zareaguje na to, co zamierzał z nią zrobić? Wypuści harpię? Trzeba ostrożnie, ale i tak nie mógł... nie chciał... ustąpić. A jeśli on cię skrzywdzi? - szeptał jej do ucha demon. A jeśli... - Stul, kurwa, dziób! - warknął Sabin, a Zwątpienie roześmiało się z satysfakcją, świadome dzieła zniszczenia, które już poczyniło. - Musisz tak przeklinać? - wściekła się Gwen. - Tak. - Przecisnął jej oporne ciało przez próg i zamknął drzwi na klucz. Była blada, trzęsła się. Poza tym nie mówiłem do ciebie. - Wiem. Rozmawialiśmy już o tym. Mówiłeś do demona. Do Zwątpienia. Stwierdzenie, nie pytanie. Podrapał się po karku, żałując, że nie może zacisnąć palców wokół szyi bogini Anarchii. - Anya ci powiedziała. - Nie spodobało mu się, że Gwen wie. Wolał, żeby najpierw przyzwyczaiła się do wojownika Sabina, dopiero potem do demona. - William. Czyli że demon chce, bym zwątpiła w ciebie? - Zakręciła na palcu kosmyk włosów. Kolejny nerwowy gest? - Chce, żebyś zwątpiła we wszystko. Każdy wybór, każdy oddech. We wszystkich dookoła. To silniejsze od niego. Czerpie moc z niezdecydowania i zamętu w umyśle człowieka. Przed chwilą słyszałem, jak sączył do twojej głowy jad, próbował cię przekonać, że zamierzam cię skrzywdzić.

Dlatego musiałem pobluzgać na drania. Otworzyła szeroko oczy, a srebro jej źrenic przyćmiło bursztyn. - Czyli to jego głos. A ja się zastanawiałam, skąd u mnie takie myśli. - Jesteś w stanie odróżnić głos demona od własnych myśli? - zdumiał się. - No tak. Ci, którzy go znali, poznawali demona po słowach, które wypowiadał. Ale że obca osoba umie coś takiego... Jakim cudem? - Niewielu to potrafi - skomentował. - Wow. - Otworzyła szeroko oczy. - Niewielu? Czyli nikt, tak? Mam zdolność, której nikt nie ma. I to jaką! Twój demon to przebiegły szczur. - Podstępny, owszem - zgodził się, zdziwiony, że nie zemdlała ani nie zażądała, by ją wyswobodził z uścisku. Wydawała się z siebie dumna. - Wyczuwa słabość i atakuje. Zamyśliła się, posmutniała, na koniec wpadła w złość, bo dotarło do niej, co tak naprawdę powiedział: jest słaba i demon o tym wie. Sabinowi to się nie spodobało. Wolał ją dumną. Spojrzał na stojącą na kominku tacę. Pusta. Prawie się uśmiechnął. Dzięki bogom, Anya namówiła ją do jedzenia. Nic dziwnego, że odzyskała kolor, a policzki słodko się zaokrągliły. Co jeszcze się w niej zmieniło? - dumał, badając ją wzrokiem. Na wysokości talii miała kilka lekkich wałeczków, ale raczej nie był to skutek skromnego posiłku. Przeskanował pomieszczenie i zauważył, że skrzynię z bronią przesunięto pięć centymetrów w prawo. Widocznie Gwen otworzyła zamek i pobuszowała w składziku. Złodziejaszka, z rozbawieniem skomentował w duchu, zerkając na nią. Skrzywiła się, widząc jego oceniający wzrok. Jej policzki zaróżowiły się.

- No co? - Nic, tak sobie myślę. - Niech je sobie zatrzyma, uznał. Oby czuła się z nimi bezpiecznie. A im czuła się bezpieczniej, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że odezwie się w niej harpia. - Denerwuję się przy tobie - przyznała. - No to przyśpieszmy bieg rzeczy i załagodźmy twoje obawy. - Bogowie, ależ ona jest piękna. - Rozbierz się. Opadła jej szczena, niemal gruchnęła o podłogę. - Słucham?! - Słyszałaś. Wyskakuj z ciuchów. Krok, dwa do tyłu. Odsunęła się, wyciągając przed siebie ręce. - Nie, nie i jeszcze raz nie. - Uderzyła o kant łóżka i runęła jak długa. - Upadłam! Przez przypadek, nie myśl sobie! - Wiem. Zdradziło cię „i jeszcze raz nie". Nieważne. Idziemy się wykąpać. - Musi się umyć, a on musi ją naznaczyć. Zrobią jedno i drugie za jednym zamachem. - Proszę cię bardzo - głos jej drżał. - Idź sam. - Razem. Nie proszę, tylko każę. - Ściągnął koszulę przez głowę. Naszyjnik, prezent od Badena, odbił się od klatki piersiowej. Koszula poleciała na podłogę. - Włóż to z powrotem! - powiedziała, wpatrując się w motyla. - Nie mam ochoty cię oglądać. - Jej źrenice rozszerzyły się, przecząc słowom. Dobrze. Jest zaintrygowana, choć spanikowana. Zzuł jeden but, potem drugi. Głucho uderzyły o posadzkę. Rozpiął spodnie i spuścił je na wysokość kolan. - Gwendolyn, zrobimy to, chcesz tego czy nie. Potrząsnęła gwałtownie głową, rozpętując truskawkową burzę. Nie odrywała od niego wzroku. Powędrował na wysokość bioder. Zaczęła szybciej oddychać. - Powiedziałeś, że mnie nie skrzywdzisz. - Bo nie skrzywdzę. Prysznic to nic złego. Służy oczyszczeniu.

- Ha! Zdjął całe ubranie. Stał przed nią zupełnie goły. I cóż, miał erekcję. Siłą woli usiłował zmusić członek do opadnięcia - w końcu nie chciał wystraszyć Gwen - ale cholerstwo przestało go słuchać. Było długie, twarde i grube. Przesunęła językiem po ustach. Co za wymowna reakcja, jak neon oznajmiający: „Daj spróbować!". Co prawda pożyczony T-shirt wisiał na niej jak worek, ale Sabin zauważył, jak bardzo stwardniały jej sutki. Oho, kolejny znak. Wnioskując po pocałunku w samolocie, miała na niego ochotę. Teraz był pewien. Cóż za miła perspektywa... a także głupia, niewłaściwa i mogła im przynieść tylko cierpienie, ale cóż go to w tej chwili obchodziło... - Nie zamierzam cię zerżnąć. - Celowo użył wulgaryzmu, byle tylko odciągnąć jej uwagę od wyprężonego Sabinka. Podziałało. Bursztyn starł się z brązem w zaciekłej walce. - Jak to nie? Bez seksu? To co zamierzasz ze mną zrobić? Dotykać, całować, zrobić malinkę, pomyślał. I doprowadzić do orgazmu, po którym odlecisz w kosmos. Nie ma szans, żeby po czymś takim William położył na niej łapę. Bez seksu... Sabin wiedział, że zatraciłby się zupełnie w tym bara-bara i straciłby wszelką kontrolę nad demonem. Zrobi więc tyle, ile się da: trochę pieszczot dla niego, dużo pieszczot dla niej. Na pewno jesteś w stanie zaspokoić taką jak ona? Ładniutka, musiała mieć zastępy ogierów. Pewnie robili z nią rzeczy, o których nawet nie śniłeś. Zacisnął szczękę. Choć był stary, nie mógł się pochwalić powalającym doświadczeniem z kobietami. Gdy mieszkał w niebie, zbyt przejmował się bezpieczeństwem bogów, by dbać o cielesne rozkosze,

zrzucony zaś na ziemię i doprowadzony do obłędu przez zło, pragnął jedynie zniszczenia. A kiedy w końcu opanował okrucieństwo, szybko przekonał się, że nie jest zbyt dobry dla dam. Kilka razy się zakochał i pogonił bezwstydnie za wybranką. Samotna, zamężna, nie miało to znaczenia. Ot, wspólna cecha z Williamem. Jeśli którejś pragnął, szedł za nią, ponieważ pragnienie było u niego zjawiskiem tak rzadkim. Darła to najświeższy i zarazem druzgocący przykład na to, jak bardzo niszczycielski wpływ wywierał na kobiety. Była żoną jednego z Łowców, prawej ręki Galena. Przyszła do Sabina z informacjami, wiedząc, gdzie jej mąż i ludzie trzymają broń i co planują. Dostrzegała hipokryzję Łowców, tak powiedziała, i chciała pomóc w zakończeniu tej wojny. Sabin wziął ją za Przynętę, która chce zwabić go w pułapkę. Nic podobnego. Wszystko, co powiedziała Daria, okazało się prawdą. Wkrótce zostali kochankami. Chciał, żeby odeszła od męża, ale odmówiła, bo nadal chciała szpiegować Łowców. Sabina bolało to jak diabli, a zarazem cieszyło ogromnie, bo wciąż miał wtyczkę we wrogim obozie. Za każdym razem, gdy Darła go odwiedzała i szła z nim do łóżka, wracała do męża z coraz słabszym błyskiem w oku. Stała się przylepna, zdesperowana, błagała o miłe słowo. Sabin ze wszystkich sił próbował przywrócić jej wiarę w siebie, wciąż powtarzał, jaka jest piękna, odważna i inteligentna. Ona, rzecz oczywista, wątpiła. Podcięła sobie żyły i zadzwoniła do Sabina, lecz ubiegł go Stefano, nie mógł więc zobaczyć się z Darią po raz ostatni. Nawet nie poszedł na pogrzeb, bo nie chciał, żeby Łowcy go wypatrzyli. Od jej śmierci minęło jedenaście lat, lecz poczucie winy nic się nie postarzało, jakby tragedia zdarzyła się ledwie wczoraj. Sabin już wiedział doskonale, że powinien był zostawić Darię w spokoju, a wtedy Stefano, mając żonę przy boku, wreszcie by się znużył wojną i zakopał topór wojenny. Zamiast tego, napędzany żądzą zemsty i fanatyzmem, tropił Sabina równie zażarcie, jak Sabin prześladował Łowców.

Od tamtej pory nie związał się z żadną kobietą, w ogóle unikał ich towarzystwa. Aż wreszcie poznał Gwen. Czy ona mu się oprze? - No i? - wyjąkała. - Co ze mną zrobisz? Zmusił demona do odwrotu. - Umyję cię. - Nie chcę. - Potrząsnęła głową. - Przysięgam, że nie chcę się umyć. - Mam to gdzieś. - Zbliżył się do niej. Ciężko dysząc, znowu padła na łóżko i zaczęła cofać się w panice, aż przywaliła w deskę wezgłowia. - Sabin, nie chcę. - Owszem, chcesz. Tylko się boisz. - Masz rację. A jeśli cię zabiję? - Od tysięcy lat radzę sobie z Łowcami. Co mi zrobi samotna harpia? - Odważne słowa, ale nie mógł się przyznać, że kompletnie nie wiedział, jak zareaguje Gwen ani co się stanie, jeśli będą zmuszeni z sobą walczyć. Jednak był gotów zaryzykować, by się o tym przekonać. Oczy jej rozbłysły. - Naprawdę sądzisz, że zdołasz pokonać harpię? - Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. - Wspiął się na łóżko, skracając dzielący ich dystans. - A jeśli już, to wtedy się dowiem. No, dowiemy. - Fatalny pomysł! - Oparła stopę o jego klatkę piersiową Zamiast jednak odepchnąć Sabina, przypieczętowała swój los, złapał ją bowiem za kostkę i przyciągnął do siebie. - Nie dowiemy się, jeśli nie spróbujemy. W kąciku jej oka pojawiła się łezka, która popłynęła strumyczkiem po policzku. Cholera, babskie łzy... Sabin zamarł. - Proszę - bąknęła słabym, chrypiącym głosikiem. - Nie umiałabym żyć, wiedząc, że cię skrzywdziłam.

Nie odpuszczaj, nakazał sobie. - Jak już mówiłem, jest tylko jeden sposób, by ci udowodnić, że zniosę wszystko, co tylko dla mnie przygotujesz. Uodpornił się na jej łzy. Musiał. Dla niej, dla niego, dla świętego spokoju w murach fortecy musiał to zrobić. I musiał ją naznaczyć. Pragnęła tego, choć się nie przyznawała. A on, jak przystało na wojownika, doprowadzi sprawę do końca. Bez względu na wszystko. ROZDZIAŁ DWUNASTY Gwen nie mogła uwierzyć. Sabin, facet, którego całowała, o którym fantazjowała, którego pragnęła, na którym polegała, postrzegała jako swego obrońcę, mężczyzna, którego wcale nie chciała pożądać, ale którego i tak pożądała, rozebrał ją pomimo protestów, kopania i drapania, i zaciągnął pod prysznic i wszedł z nią do kabiny. Była wściekła jak osa, ale - o dziwo! - harpia nie zareagowała. Najpierw przeżyła szok, potem się wnerwiła, na koniec poczuła wielką ekscytację. Sekwencja tych emocji wstrząsnęła posadami jej świata. Dlaczego nie skrzywdziła Sabina? Bo jej nie zagroził? Bo harpia uwielbiała kontakt fizyczny tam samo jak ona? Otuliła ich pierzyna pary wodnej. Ukrop spływał po krągłościach Gwen. Co za cudowne uczucie, dodatkowo wzmocnione przez świadomość, że tuż za nią stoi i zagradza wyjście nagi mężczyzna. Tyle że Gwen nie zwiąże się z demonem, nieważne jak bardzo seksownym. Czyżby? Jej życie było już wystarczająco dziwaczne i nic nie było na pewno tak czy na pewno nie. Okej, ale to i tak nie w porządku, że nie umiała podjąć decyzji. Tym bardziej nie w porządku, że demon Sabina nie dokuczał jej, nie miała więc wymówki. Objęła rękami brzuch. Nawet nie próbowała zasłaniać piersi i maleńkiego trójkącika między nogami. Po co? Sabin był silniejszy i gdyby zechciał, pokonałby zasłonę jej dłoni. Zresztą trochę chciała, żeby ją sobie obejrzał... - Nie rozumiesz, że rano obudzisz się w kawałkach? - spytała. Namydlone dłonie spoczęły na jej ramionach, gorące i mokre, masujące.

- Jesteś jak jedwab. Zaryzykuję. - Jego głos był chropowaty, bogaty w odcienie i podteksty... uzależniał. Mmm, jeszcze... Sabin nie mógł tego usłyszeć, więc tylko tak pomyślała, ale rozluźniła mięśnie, odchyliła do tyłu głowę, opierając ją na jego szyi. Dość, nakazała sobie. Skup się! Walcz z jego urokiem. Owszem, próbowała, jednak ciało nie słuchało umysłu. Starania Sabina przynosiły zamierzony efekt. Ależ było jej dobrze.... Ciekawe, czy go pociągasz? A może odrzucasz. Okej, znów ten niosący złą ułudę, niszczycielski głos. Demon. Zwątpienie. Tak odmienny odjej wewnętrznego głosu. Harpia zaskrzeczała, wyczuwając intruza. - Możesz uciszyć swojego kumpla? - zażądała Gwen. - Jest strasznie irytujący. - Masz ćwiczenie na hart ducha. Podoba mi się, kiedy tak walczysz. A demon nie jest moim kumplem. - Przesunął kciukiem po jej obojczyku. Pochyliła się. Jego oddech był błogą pieszczotą. - Nie chciałbym zmieniać tematu, ale mówiłem ci już, jaka jesteś piękna? Gwen przełknęła, nie wiedząc, co powiedzieć. Z jednej strony chciała zachęcić Sabina do dalszego działania, z drugiej odepchnąć, zanim zapomni, dlaczego nie powinna mu ulec. Reprezentował wszystko, czego nienawidziła we własnym życiu: mrok, przemoc, chaos. Mało tego! Zamierzał wykorzystać ją przeciw swoim wrogom. Na pierwszym miejscu stawiał nienawiść do Łowców, ważniejszą nawet od miłości do kobiety. - Bierzmy się do dzieła. - Gdy ją puścił, zacisnęła usta, by nie wyrwał się jej jęk rozczarowania. Sabin zmysłowo przeczesał jej włosy, wmasowując szampon. Poczuła aromat cytryny. Zamknęła z rozkoszą oczy. Nic dziwnego, że pachniał tak apetycznie. - Harpia uaktywnia się, kiedy się boisz. A kiedy jesteś podniecona? - dociekał. - Kiedy szczytujesz? Osobiste pytanie zadane wprost. Wybrał doskonały moment. Byli nadzy, zamknięci w kabinie.... Co jej szkodziło odpowiedzieć?

- Owszem, próbuje dojść do głosu, ale jestem ostrożna i staram się ją powstrzymać. - Nie powstrzymuj jej przy mnie, dobrze? - Zadumał się na moment. - William powiedział ci o moim demonie. - Zmienił pozycję i przypadkiem, a może nie, sterczącym fiutem musnął Gwen tuż nad pupą. - Czy Anya opowiedziała ci o mojej przeszłości? Od tego fiuta przeszedł ją dreszcz. - Chodzi ci o to, że dźgnąłeś przyjaciela sztyletem w plecy? Nie, nie wspomniała o tym. Jego paznokcie wbiły się w skórę jej czaszki, aż syknęła. - Przepraszam. - Błyskawicznie cofnął dłonie. Cholera. Zawsze musi coś palnąć. Prędzej czy później ktoś... może Sabin?... będzie miał dość sarkazmu i obetnie jej ten wredny jęzor. Przecież samokontrola nie powinna być aż tak trudna. Nie jest, wie to, bo praktykowała ją przez całe życie. Bo z niej beksa trzęsiportek. W innym przypadku nie obawiałaby się ani reakcji ludzi, ani swojej, i byłaby sobą. Sobą. Czy w ogóle wiedziała, co to znaczy? - Włóż głowę pod wodę - polecił Sabin, po czym, nie dając jej czasu na zastanowienie, złapał Gwen za kark i nakierował pod gorący strumień. Szampon wleciał jej do ust. - Zamknij oczy, bo... - Au, au, au! - Zacisnęła powieki, aż zabolało. - ...będzie piekło. Energicznie potarła oczy wkurzona jego niefrasobliwym podejściem. Był zazdrosny o Williama. Tak, to przynajmniej miało sens. Jego wzrok palił jej skórę. Więc dlaczego nie próbował jej obmacywać? Szybkimi ruchami, jakby wykonywał powierzoną pracę, namydlał jej ciało od stóp do głów. Jego dłonie prześlizgiwały się po piersiach i twardych sutkach, po czym nurkowały między nogami. Choć jego dotyk był jakby obojętny, drżała i chciała jeszcze, brakowało jej tchu, potrzebowała tego.

- Sama potrafię się umyć - mruknęła. - Miałaś swoją szansę wczoraj i przedwczoraj. Nawet dzisiaj rano mogłaś się wykąpać. Ale nie zrobiłaś tego. - Znów się o nią otarł. - Dlaczego? Tętno jej przyśpieszyło. Nie ma powodu, by mu 0 wszystkim opowiadać, i tak sam się domyśli. Poza tym intrygowała ją jego reakcja. Przyznał, że jest piękna, ale co powie, kiedy spod maski brudu ukaże się prawdziwa ona? Odrzuci ją? Kiedy skończył namydlać i spłukiwać, zamarł. Poczuła, jak oblewa ją gorąco, rozchodzi się po ciele 1 wzbiera. No i ma tę jego reakcję. Zauważył. - Twoja skóra... - Próbowałam cię ostrzec. - Za słabo. - Złapał ją za ramiona i odwrócił. Obejrzał ją najpierw szybko, potem dokładniej. Patrząc na niego, zdała sobie sprawę, jak bardzo się pomyliła. Nie był zwyczajny. Jego oczy płonęły żywym ogniem, spod warg wysunęły się zęby, a wokół ust zaznaczyły się zmarszczki. - Twoja skóra... - powtórzył. Nie potrzebowała lustra, by wiedzieć, że jej pozbawiona kurzu i brudu skóra świeci się półprzezroczystym połyskiem, który upodabniał ją do wypolerowanego opalu. Powoli, jak w transie, Sabin przesunął palcem po jej policzku, zjechał na szyję i powiódł między piersiami. Nie cofnęła się. Nawet zrobiła krok do przodu. Jeszcze bliżej... i poczuła gęsią skórkę. Wiedziała, że nie potrafiłaby mu się oprzeć. - Taka gładka, ciepła, błyszcząca - szepnął. - Dlaczego chowasz... - Nabożna cześć zmieniła się w złość. - Mężczyźni nie potrafią się od ciebie oderwać, co? Poczuła gulę w gardle, więc tylko pokręciła głową. Nastrój Sabina zmieniał się jak w kalejdoskopie. Co zrobi? Dotknij mnie, błagała bezgłośnie. Tyle że jeszcze nie skończył przesłuchania.

- Czy twoje siostry też mają taką skórę? - Tak. - Wszystkie harpie ją mają? - Tak. - Niech już skończy. - Zadzwoniłaś do nich? - Jeszcze nie. - Zrobisz to, jak tylko wyjdziemy spod prysznica. Chcę, żeby stawiły się tu nie później niż za tydzień. Co?! Stała tu przed nim nagusieńka, kusząc opalizującą skórą, a rozmawiał o jej siostrach? O spotkaniu z nimi? Dlaczego... Odpowiedź sama wskoczyła na właściwe miejsce. No jasne, że chce je tu sprowadzić, by pomogły w walce z Łowcami. Albo może chciał sobie urządzić harem harpii. W piersi Gwen urosło mroczne, potężne coś. Jadowite coś. Jej paznokcie wydłużyły się, zęby zaostrzyły. Białka oczu zalała czerwień. - Jesteś wściekła. - Nie wiedział, co o tym myśleć. - Czemu? - Nie jestem. - Zabiję cię, jeśli spróbujesz się z nimi przespać. - Ściskasz mnie tak mocno, że leci krew. Mimo to nie wyglądał na kogoś, kto się boi czy choćby jest zdenerwowany. Nie doceniła jego odwagi w igraniu z ogniem. - Chcesz się przespać z moimi siostrami - warknęła. Warknęła? Ona, Gwendolyn Płochliwa? Przewrócił oczami. - Nie, chcę, żeby moi przyjaciele się z nimi przespali. Zamrugała, uszła z niej złość, zostawiając po sobie tylko przyjemną słodycz. Jeśli kompanioni zajmą się siostrami, zostawią mnie w spokoju, tak musi kombinować, pomyślała. Skąd u niego taka zaborczość?

- Byłaś zazdrosna? - zapytał zaintrygowany. - Nie. Pewnie, że nie. - Musiała zaprzeczyć, bo mógłby wykorzystać tę informację przeciwko niej. W tym przypadku kłamstwo przysłuży się jej lepiej niż prawda. - Myślałam... hm... o Tysonie. Żałowałam, że nie jestem z nim. Sabin zmrużył oczy. Zza grubej zasłony rzęs przebijał brąz tęczówek powoli zachodzących czerwienią. - Masz o nim nie myśleć, rozumiesz? Zabraniam ci. - Ja... okej. - Nie wiedziała, co powiedzieć. Do tej chwili nie wydawał się aż tak bliski mordu. Tylko dlaczego się przestraszyła? Ona, harpia... Odpowiedź, choć dość niejasna, uspokoiła ją: - Postanowiłem cię naznaczyć - oznajmił z determinacją, zimną, absolutną, której nic nie zmoże. - Ale to... - Powiódł spojrzeniem po jej ciele. - Na bogów, będę cię znaczył każdego dnia, jeśli okaże się to konieczne. Będziesz myślała wyłącznie o mnie. - O co chodzi z tym znaczeniem? - Chce wypalić znamię? Czy boleśnie ukarać? I to każdego dnia? Cofnęła się. Myślał, że ile wytrzyma? Jego ręce wystrzeliły do przodu. Złapał ją za nadgarstki i przyciągnął do siebie. - Zatopię zęby w tej twojej nieziemskiej skórze. Delikatnie, tylko na tyle, by zostawić swój znak. - Och... - Strach odpłynął, zostawiając po sobie namiętne pulsowanie grzesznej przyjemności. Minęło tak wiele czasu, kiedy mężczyzna trzymał ją w ramionach, otaczał troską i kochał, że aż zwijała się z rozkoszy. - Chcesz tego? - zapytał cicho. Czy chce? Też pytanie! Zapomniała, kim jest, ale wiedziała, że jej ciało pragnie tego faceta. Zaraz... Ale czy może sobie na to pozwolić? Czas zacząć myśleć logicznie. Sabin jest silny i nieśmiertelny, do tego twierdzi, że da sobie radę z jej bestią. Ona zaś była na tyle silna, by pofiglować sobie z nim, wspólnie oddać się rozkoszy, a przy tym zachować dystans. W każdym razie miała taką nadzieję. No i znak Sabina obroni ją przed innymi

wojownikami. Nie było złym pomysłem dać harpii od czasu do czasu to, czego potrzebowała, by zaskarbić sobie w zamian jej, hm, dobre zachowanie. Logika zaliczona. Zanim zdołała sformułować odpowiedź, Sabin wciągnął nosem powietrze, jakby wyczuwał jej pożądanie. - Jeśli ktoś cię tknie, umrze. Gotów był skrzywdzić dla niej swoich przyjaciół? Rozkleiła się na samą tę myśl. Przysunął ją do siebie, a jej sterczące sutki wbiły się w jego muskularną, stalową klatkę piersiową. - Twój demon... - szepnęła. - Na krótkiej smyczy, nie przejmuj się nim. Teraz wybieraj. - Tak! - Zarzuciła mu ręce na szyję. - Ty też nie musisz się martwić. Będę ostrożna. - Nie bądź. - Jego usta wpiły się w jej usta. To już nie był ten jednostronny pocałunek z samolotu. Sabin do-praszał się reakcji, a Gwen mu ją dała, bo cóż miała począć? Jedną dłonią czesała mu jedwabną czuprynę, a drugą ugniatała plecy, zostawiając na nich własne znamię. Tylko się nie zatrać! - zagrzmiało w jej głowie ostrzeżenie. Czerp rozkosz, ale ostrożnie. Harpia mruczała jak kot, zadowolona z rozwoju wypadków, chciała więcej, więcej i więcej. Lecz kiedy Gwen zwolniła oddech i rozluźniła ciało, przyjęła dotyk Sabina, by mieć z niego przyjemność, ale nic ponadto, rozkoszne mruczenie przeszło w warknięcia. Więcej, jeszcze więcej. Sabin złapał ją za brodę pod takim kątem, że jej usta same otworzyły się szerzej i nie miała już wyjścia, nie mogła się cofnąć. Ząb trafił w ząb. Jęknęła, ale nie przestał. Nie zmiękł. Pocałunek trwał w najlepsze, aż wreszcie Gwen straciła dech i drżąc, przykleiła się do niego, jęcząc, mrucząc, gotowa błagać o więcej jak harpia. Drugi... trzeci raz spróbowała się zdystansować, uspokoić ciało na tyle, by nie poddać się urokowi Sabina.

- O nie, nie. Zostań ze mną. - Nie, ja... - Tylko czucie. Zero myślenia. Myślenie zostaw na później. - Gdy oparł ją o wyłożoną płytkami ścianę, aż pisnęła z zimna, a on jakby pochłonął ten pisk, przyssawszy się na powrót do jej ust, biorąc wszystko, co mu dała, i żądając więcej. Z prysznica leciał gorący strumień, głośno odbijając się od podłogi. Jedną ręką schwycił jej nadgarstki i przyszpilił nad głową do ściany. Drugą ujął pierś, masując palcami sutek. Zadrżała i poczuła, jak uginają się pod nią kolana. Upadłaby, gdyby nie wsunął uda między jej nogi. Tyle tylko, że ocierając się o szorstką skórę, rozpłynęła się jeszcze bardziej. - Podoba ci się? - Tak. - Nie ma sensu kłamać. Nie sposób ukryć reakcji ciała. W dół popłynęły jego palce, krążyły wokół pępka. Poruszała się na jego nodze w przód i w tył. Z jej ust ulatywały krótkie westchnienia. Więcej! Jeszcze! Jęk harpii zmieszał się z jej jękiem, brzmiały unisono. - Teraz cię ugryzę. - Nie dał jej czasu na zgodę lub odmowę, po prostu zatopił zęby w miękkim wiązadle u podstawy szyi. Jednocześnie zabrał udo spomiędzy jej nóg i zastąpił je dłonią. Włożył w Gwen dwa palce, głęboko, och, jak głęboko. - Sabin! - Bogowie, kochanie. Jesteś rozpalona. I ciasna. - Ja zaraz... nie mogę... nie powinnam... - Była tak blisko. A to tylko dwa poruszające się rytmicznie palce. - Nie krępuj się. Nie pozwolę, by stało się coś złego. Przysięgam. A jeśli ona... jeśli harpia... do diabła! Jej myśli się rozpadały. Umysł skupił się na rozkoszy, na wiercących się w niej dwóch grubych paluchach. - Chodź do mnie.

Jego kciuk otarł się o łechtaczkę i raptem walka się skończyła. Gwen doszła, krzycząc, wyginając się i gryząc go do krwi. Gdy targały nią spazmy orgazmu, puścił jej ręce, złapał za biodra, podniósł i wsunął fiuta między jej uda. Żadnej penetracji, tylko pocieranie, ale niewiele jej było trzeba. Zatopiła paznokcie w jego plecach. Syknął przez zęby, znów się otarł i jeszcze raz syknął. Uwielbiała ten dźwięk. Chciała usłyszeć go ponownie. I znowu. I jeszcze. Szybko zaczęła się poruszać własnym rytmem, wychodząc naprzeciw Sabinowi, uderzając w niego całą mocą, wbijając szpony w jego ciało, kąsając i spijając krew. - Tak, tak, Gwen! Właśnie tak. Jesteś świetna, doskonała. - Odebrała to jak bełkot. Sabin chciał jej przypomnieć, gdzie jest, z kim jest? - Nie chciałem, żeby zaszło tak daleko, ale zaraz eksploduję. O tak. Nie powinno być tak dobrze. Nie powinno... Znowu ją całował, penetrując językiem. Gorące nasienie trysnęło na jej brzuch. Jego ciało zadrżało, a Gwen targnęła kolejna erupcja wywołana samą tylko myślą O jego rozkoszy. Przykleili się do siebie, ciężko dysząc i jęcząc. Totalnie zdziwiona, że straciła nad sobą panowanie, wpadła mu w ramiona. To niesamowite, że choć właściwie nie uprawiali seksu, prysznic był świadkiem trzęsienia ziemi. Niebywałe, że harpia nie zerwała się z łańcucha, ale chciała jeszcze i jeszcze. A najbardziej zadziwiające było to, że chociaż przeżyła dwa intensywne orgazmy, Gwen również pragnęła więcej. Coś radykalnie się zmieniło i w obyczajach Gwendolyn Płochliwej, i w obyczajach harpii. ROZDZIAŁ TRZYNASTY Sabin zaniósł Gwen na wielkie łóżko i przytulił ją do siebie. Żadne z nich nie odezwało się słowem. Przyglądali się, jak nocne niebo ustępuje miejsca świtowi. Leżeli nago spleceni z sobą, sztywni i spięci, zatopieni we własnych myślach.

- Miałeś, zdaje się, spać na podłodze - odezwała się w końcu Gwen. - Nie zasnąłem, więc formalnie rzecz biorąc, nie złamałem słowa. - Racja. Ponownie zamilkli. Leżeli z otwartymi oczami. Sabin spodziewał się, że Gwen szybko odpadnie. Miała worki pod oczami, widział, jak ziewała, lecz znów go zaskoczyła. Kilka razy zabujała się na granicy snu, ale nie na długo. Wiedział, dlaczego nie umiała się rozluźnić. Jego demon szalał, był zdesperowany, by dorwać Gwen w swe łapska, zranić, sponiewierać. Sprawić, by zwątpiła we wszystko, co się między nimi wydarzyło. Zupełnie jak ze wszystkimi kobietami przed nią - tymi, które albo go opuściły, albo odebrały sobie życie. Powinienem ją zostawić, zanim do tego dojdzie... Jednak gdy tylko o tym pomyślał, ocknęła się w nim negacja, wysunęła ostre zęby i wbiła się w sumienie, przypominając o powodach, dla których nie wolno mu odpuścić. Raz, że Parys, korzystając z okazji, może uwieść Gwen. Przecież Rozwiązłość nie potrafiła się opanować. Dwa, że jakiś Łowca mógłby uciec z lochów, porwać Gwen i czmychnąć z fortecy. Trzy, że ona może pożałować tego, co zrobili pod prysznicem, i sama się ulotnić. Powody pierwsza klasa, ale nie dlatego zapadał się coraz głębiej w materac. Wtulona w niego Gwen była miękka i ciepła, pachniała smakowicie, jak jego ulubione cytryny, i wciąż wydawała z siebie delikatne westchnienia, które chciał spijać z jej ust. Znowu jej zapragnął. Chciał się w niej zatopić, wchodzić i wychodzić, tłoczyć miękko, potem mocniej i brutalniej w tym niekończącym się rytmie, który zwiąże ich na wieki wieków, amen. Żadna kobieta nie podniecała go tak totalnie, tak do końca, żadna nie smakowała tak wyszukanie, żadna tak perfekcyjnie nie dopasowywała się do jego ciała. Żadna nie zamknęła go w objęciach z takim zapomnieniem, nie ugryzła go, nie upuściła krwi, nie sprawiła, że aż dyszał żądzą.

Znaleźli ujście, choć nie dopełnił obowiązku. Zakładał, że raz nie wystarczy, i miał rację. Jej pojękiwanie brzmiało milej, niż posuwanie jakiejkolwiek innej kobiety. I ta skóra... jak narkotyk dla oczu. Jedno spojrzenie i chciało się więcej, i znowu. Oderwanie wzroku wiązało się z bólem. Wciąż chciało się patrzeć. Pewnie cię teraz nienawidzi, nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Nie byłoby dziwne, gdyby, całując się z tobą, myślała o swoim chłopaku, i dlatego była tak namiętna. Czy nie powiedziała ci, że o nim myśli? Najwyraźniej to jego pragnie, a nie ciebie. Mocniej objął Gwen, przycisnął do siebie tak, że aż jęknęła rozkosznie. I tym samym uciszył demona. Nie było żadnych myśli o eksfacecie, z naciskiem na „eks", był tego pewien, i ani słowa Gwen, ani podszepty Zwątpienia nie przekonają go, że było inaczej. Gwen nieraz wyszeptała imię Sabina. Zwątpienie tylko się drażniło, wierciło dziurę w brzuchu, bo miało chętkę na harpię. Gwen, podobnie jak wojownik, potrafiła odróżnić głos demona od własnej niepewności. - Czy możemy już przestać udawać szczęśliwych kochanków? - odezwała się nagle, przecinając ciszę. Westchnął i poprawił jej niesforne loki. Ech, gdyby faktycznie byli szczęśliwymi kochankami... Bez demona, bez harpii, bez wojny. Ot, dwoje ludzi, którzy cieszą się spędzanym wspólnie czasem. Sabin zamrugał zdezorientowany, tak obcą była ta myśl. Nigdy przez tysiące lat nie zapragnął być kimkolwiek innym niż nieśmiertelnym wojownikiem, mocarnym, wyjątkowym, wiecznym. Owszem, popełnił błąd, pomagając pozostałym wojownikom ukraść i otworzyć puszkę Pandory. I tak, wyrzucono go z nieba, i cierpiał z powodu demona. Ale zaakceptował to cierpienie, na które przecież zasłużył. Znosił je z własnej woli, ponieważ czyniło go silniejszym niż w czasach, gdy służył Zeusowi. Dlaczego więc teraz miałby pragnąć czegoś całkiem innego? - Tak, możemy przestać udawać. Możemy nawet porozmawiać. To znaczy ja zadaję pytania, a ty odpowiadasz. Zacznijmy zatem, w porządku? Nigdy nie śpisz. Dlaczego?

- Pan szef się znalazł - mruknęła. - Otóż, wyobraź sobie, nie potrzebuję snu. - Płynnym ruchem, którego nie mogła się doczekać od wielu godzin, przetoczyła się na plecy, w wyniku czego dotykali się jedynie ramionami. Wcześniej, głodna kontaktu, po prostu lepiła się do niego. Co się zmieniło? Pewnie coś bez znaczenia. Po Darli obiecał sobie, że od kobiet, które uzna za atrakcyjne, zawsze będzie trzymał się na dystans. Udawało mu się to przez jedenaście lat. Teraz Gwen przywołała go do rozsądku. Poczuł irytację. - Nie chciałaś jeść, choć byłaś głodna. Nie chciałaś się umyć, choć byłaś brudna. Nie uwierzę, że twoje ciało... twoje pyszne ciało... nie potrzebuje odpoczynku. Czy mówi tak dlatego, że przypominasz żywego trupa? Bo wyglądasz na zmęczoną, wymizerowaną, wyplutą? Sabin poczuł, jak myśl opuszcza jego umysł i dryfuje ku Gwen, ale nie zdołał jej zatrzymać. - Twój demon to prawdziwy drań - mruknęła. - Zgadza się. - Lepiej się przymknij, buraczana zołzo. Ostrzegałem cię już. Pamiętaj o puszce. Wściekłe warknięcie oznaczające zgodę. - No i co? Tak wyglądam? Jak żywy trup? Z której strony? - Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek trzymałem w ramionach. - Prawda. Nie obeszło go, że ględził jak Lucien prawiący Anyi czułe komplemenciki. Bzdurki, które Sabin kwitował przewróceniem oczu. - Nie wierzę. - Przewróciła się na bok, wsunęła dłonie pod głowę i spojrzała na niego. - Tylko tak mówisz. - Aha, jestem dżentelmenem - odparł oschle, po czym też położył się na boku i teraz patrzyli sobie w oczy. Egzotyczne loki obejmowały jej twarz i spadały na delikatne ramiona, nadając błyszczącej skórze czerwony odcień, przez co wyglądała, jakby całą oblał ją rumieniec. - Sądzisz, że jestem zawsze uprzejmy, staram się nie zranić niczyich uczuć i sypię niewinnymi kłamstewkami, bo chcę

zyskać sobie przychylność wszystkich dokoła? A jeśli przez przypadek kogoś obrażę, bo przecież nigdy nie zrobiłbym tego celowo, absolutnie nigdy nie odbieram im siłą tego, czego pragnę? Jej cudne usta wykrzywił półuśmiech - te usta, które całował, ssał i kąsał - a jej oczy zawirowały hipnotycznie. Prawie w nich utonął. Widząc jej uśmiech, Sabin doświadczył natychmiastowej, niekontrolowanej erekcji i w duchu podziękował, że wcześniej pomyślał, by przykryć dolną część ciała kołdrą. A przecież to ja miałem być tym niebezpiecznym w naszym związku, skonstatował ponuro. Zaraz, jakim związku! - zaprotestował instynkt. To nie może być nic więcej niż transakcja. Przekona Gwen, by walczyła u jego boku, będzie ją chronił przed Władcami, a kiedy wojna dobiegnie końca, przestanie o niej myśleć, przestanie jej pożądać. - Może i nie dbasz o uczucia innych, ale potrzebujesz mojej pomocy. Próbujesz mnie urobić. - Wszystkie zgodzicie się walczyć z Łowcami, czy was urobię, czy nie. - Starał się, by zabrzmiało to nad wyraz stanowczo. - Czy mam ci przypomnieć, że już się zgodziłaś? Zwątpienie, znudzone bezczynnością, podniosło łeb. Gwen prawie mdleje na widok krwi. Miałaby pomóc? Coś wątpię. - Pomożesz - powtórzył i do demona, i do siebie. - Chętnie pomogę tobie i twoim kompanionom od strony, że tak powiem, biurowej. Wiesz, szperanie w necie, robota papierkowa. Jeśli prowadzisz ewidencję swoich... hm... zdobyczy, w tym również pomogę. Nawet poszukam tych artefaktów, o których mówiłeś. Tym się zajmowałam przed porwaniem, to znaczy pracowałam w biurze, robiłam notatki, sprawdzałam informacje i tak dalej. Byłam w tym dobra. Dawno nie słyszał tak wiele dumy w czyimś glosie. Czy była dumna ze swojej umiejętności dopasowania się do świata zwykłych, szarych ludzi? - Podobała ci się ta praca?

- Oczywiście. - Nie nudziłaś się? - Czyli: jak to znosiła harpia? Sabin postrzegał mroczną część Gwen jako podobną do swojej, czyli jako siłę napędową, przekleństwo, chorobę, pierwiastek łaknący przygody, niebezpieczeństwa, taką część, która w biurowej monotonii, zbyt długo ignorowana, rwała się do działania. - No, może trochę. - Owinęła kosmyk włosów wokół palca. Omal nie parsknął śmiechem. Mógł się założyć, że umierała z nudów. - Zapłacę ci za pomoc - oznajmił, przypomniawszy sobie uwagę Anyi, że harpie muszą kraść jedzenie albo zarabiać. Wolał, żeby walczyła na pierwszej linii u jego boku, ale mógł ją też wykorzystać do gromadzenia danych. Przynajmniej na początku. - Powiedz, czego chcesz. - Muszę to przemyśleć. - Niczego nie chcesz? - Nie. Wiedziała, jak bardzo Sabin pragnął zwyciężyć w tej wojnie, mogła więc poprosić o cokolwiek, nawet o gwiazdkę z nieba, a mimo to nic nie przychodziło jej do głowy. Dziwne. Większość ludzi rzuciłaby astronomiczną kwotę. Zastanawiała się, co najbardziej ceniła jej rasa. Pieniądze? Błyskotki? - Jak twoje siostry zarabiają na życie? - Gdy milczała, zachodził w głowę, dlaczego. Z zasady chciała zachować dyskrecję? A może potępiała to, czym się zajmowały? - Dziwki? - zgadywał, a także sondował, jak daleko może się posunąć, zanim harpia zażąda jego głowy. Zatchnęła się, po czym spoliczkowała go i błyskawicznie cofnęła dłoń, jakby nie mogła uwierzyć, że zrobiła coś takiego. Boi się, że odpowiem tym samym? - zdumiał się. Głupiutka. - Zasłużyłeś, więc nie przeproszę. Nie są dziwkami.

- Zabójczynie? - Tym razem bez policzka. Zmrużone oczy, trzepot rzęs. Bingo. - Tajemniczki. Wiedział, że to strzał w dziesiątkę. - Tak - syknęła przez zaciśnięte zęby. Sabin miał ochotę się roześmiać. Jeśli jedna harpia potrafiła roznieść w pył całą armię, czego mogły dokonać aż cztery takie istoty? Zapłaci im za służbę. Miał forsę, to akurat nie problem. - Widzę, jak ci się obracają trybiki. - Poprawiła poduszkę. - Musisz wiedzieć, że siostry mnie kochają i nie zgodzą się na twoją propozycję, jeśli ja odmówię. Teraz on zmrużył oczy, przyglądając się jej badawczo. Zrobiła niewinną, ozdobioną delikatnymi oznakami gniewu minkę. - Czy to była groźba, kochanie? - Myśl sobie, co chcesz. Nie chcę, żeby walczyły z tymi podłymi Łowcami, niezależnie od powodu. - Czemu? Sama powiedziałaś, że są podli. Czyste zło po prostu. Gdybym cię nie uratował, prędzej czy później znaleźliby sposób, żeby cię odurzyć, zgwałcić i zabrać ci dziecko. Powinnaś błagać siostry, by z nimi walczyły. - Już ich torturowałeś do woli za to, co mi zrobili - wychrypiała. - To ci wystarczy? Kiedy ktoś zadaje mi ból, pragnę mu się odpłacić. I to tak, żeby popamiętał. Nie czułaś choć trochę satysfakcji, kiedy wyrwałaś temu Łowcy gardło? - Tak, tak, okej. Ale wystarczy, jeśli ktoś to zrobi za mnie. W przeciwnym razie spędziłabym całe życie, polując na nich i zabijając. I nie posmakowałabym prawdziwego życia. - Jej pierś podnosiła się i Opadała w szybkim tempie. Z każdym oddechem kołdra zsuwała się i odsłaniała różowy sutek. By dokończyć rozmowę, Sabin musiał się zmusić, by nie patrzeć. Chciała powiedzieć, że jego życie jest puste? Cholera, nie jest. - Lepiej polować i mordować, niż żyć w strachu. Podniosła dłoń, jakby chciała wymierzyć kolejny policzek. Trzęsła się, złość przeszła w rozpaloną do białości furię. Wreszcie przegiął. Harpia była

tuż-tuż, w jej spojrzeniu. - Zrób to. - Tak będzie dla niej lepiej, gdy na niego naskoczy, a on się nie złamie. W każdym razie miał taką nadzieję. Powoli opuściła rękę. Drżenie ustało. Odetchnęła głęboko, jej oczy odzyskały normalny kolor. - Chciałbyś, co? Żebym była jak ty. Zapomnij. Nikt by tego nie przeżył. Nikt. Nawet moje siostry. - Aha... - Uniósł brwi. - Walczyłaś z nimi i zraniłaś je, prawda? - Mhm... - mruknęła niechętnie. - Byłam dzieckiem. One chciały się tylko pobawić, drażniły się, jak to siostry. Wybuchłam i mocno je pokiereszowałam. - Wspomniałaś kiedyś, że są silniejsze od ciebie. - Bo są. Kontrolują sytuację, nawet jeśli harpia przejmuje inicjatywę. Oto prawdziwa siła. - No tak... - Zadumał się na moment. - Założę się, że wytrzymałbym w starciu z twoją harpią. Wiesz, jestem nieśmiertelny i szybko leczę rany, jak twoje siostry. - Owszem, pamiętał, co zrobiła z Łowcą, i pamiętał, jak szybko się poruszała. Tyle że miał po swojej stronie brutalną siłę, tysiące lat doświadczenia i determinację, jaką mogło pochwalić się niewielu. O ile tylko nie dekapituje go, to wyliże się z ran. - Idiota. - Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, co powiedziała. - Nie sprowokujesz mnie - odparł, rozdarty pomiędzy czułością a irytacją. Stopniowo się rozluźniła, ale napięcie między nimi pozostało. - Żałujesz tego, co się stało pod prysznicem? - zapytał, by skierować rozmowę na inny tor, lecz również dlatego, że chciał zaspokoić ciekawość. - Tak - odparła z płonącymi policzkami. Zero wahania z jej strony, skonstatował. - Czemu? - spytał gniewnie. - Wtedy ci się podobało. A jeśli nie? Zacisnął dłonie w pięści. Cholerne Zwątpienie. Obawiał się jednak, że tym razem brak pewności to jego działka, a nie zasługa demona.

- Bo było w porządku. - Odwróciła głowę. - Całkiem w porządku. Opadła mu szczęka. W porządku. Całkiem, kurwa, w porządku. Na bogów, on jej jeszcze pokaże. Wycałuje ją cal po calu, fragment po fragmencie, jak pragnęła. Zatańczy językiem między jej udami, ugryzie ją, zrobi dobrze palcami, sprawi, że będzie błagała o jego kutasa, a wtedy... dopiero wtedy, nie wcześniej, spełni jej prośbę. Obróci ją na brzuch, złapie za biodra i... Będzie się z nią kochał, jeśli wszystko pójdzie po jego myśli. Błąd, błąd, błąd. Ale wart grzechu, uznał w duchu. Nic go nie powstrzyma, po prostu nic. Spodoba jej się, o tak. Będzie pompował, zrosi ją nasieniem, gorące wtryśnie głęboko... A potem znowu usłyszy, że było w porządku. Całkiem. Zwątpienie wybuchło śmiechem. - Było lepiej niż w porządku, ale pozwól, że dokończymy tę dyskusję kiedy indziej. - Zeskoczył z łóżka, stanął przed nią nagi. W przypływie fałszywej skromności zasłoniła dłonią oczy. Ale, jak zauważył, podglądała przez palce. Czuł na sobie żar jej spojrzenia, niegasnące pożądanie. Podszedł do szafy. Wyposażywszy się, zgodnie z przyzwyczajeniami, w broń - jeśli piętnaście noży na łydkach, nadgarstkach, wokół talii i na plecach to przesadna ostrożność, cóż, zasłużył na odznakę „przesadnie ostrożnego" - wbił się w dżinsy i włożył koszulkę z napisem „Do zobaczenia w życiu po życiu". Wyjął parę spodni od dresu i zwykłą koszulkę bez nadruku i rzucił je Gwen. - Wstawaj. Ubieraj się. - Bo? - Usiadła na łóżku z potarganą burzą włosów i przygarnęła ubranie. - Zadzwonisz do sióstr. - Czas mieć to za sobą. - Anya opowiedziała mi co nieco o twojej rasie, więc jeśli się boisz, że siostry będą chciały zrobić ci krzywdę, bo dałaś się pojmać, to niepotrzebnie się obawiasz. Nie pozwolę im na to. - Nie dał jej czasu na odpowiedź. - Po telefonie zejdziemy na dół coś zjeść. Zjesz, Gwen. To jest rozkaz. - Koniec z tymi bzdurami, że „ojej, bo ona tylko j e to, co ukradnie''. Mógł porozmieszczać j edzenie tak, by myślała, że je podkrada, ale naprawdę nie miał czasu na zaspokajanie jej fanaberii. - Potem zwołam spotkanie

wojowników. Przekażę im, czego się dowiedziałem o Łowcach. Pójdziesz ze mną, ponieważ też w tym siedzisz. Podniosła brodę, by zademonstrować upór. - Nie jestem jednym z twoich ludzi, żebyś mi rozkazywał. - Gdybyś była, wstydziłbym się swoich myśli. - Powiódł wzrokiem w dół, zatrzymując się na jej piersiach, brzuchu, pomiędzy nogami... Odwrócił się na pięcie, zanim przyszło mu do głowy zrobić, na co miał ochotę. - Pośpiesz się, dobra? Długa cisza, potem szelest materiału. Ruch na łóżku i westchnięcie. - Okej, jestem gotowa - oznajmiła z rezygnacją. Sabin odwrócił się - i zabrakło mu tchu. Podobnie jak wcześniej ubranie dosłownie na niej wisiało, tyle że teraz, kiedy była już czysta, biel bawełny sprawiała, iż skóra lśniła jak perła. Chciał spróbować, jak smakuje, chociaż jedno liźnięcie. Musi wystarczyć, pomyślał w transie, podchodząc do niej i wyciągając dłoń. Co ty wyprawiasz, do diabła? Ocknij się, dupku! Zatrzymał się, zacisnął zęby. Wziął się w garść, powtarzając sobie, co zaplanował. Potem przemierzył pokój, podszedł do komody i wziął komórkę. Jedno nieodebrane połączenie i SMS. Telefon od Kane'a. Wiadomość też od niego. Spędzał dzień w mieście, ale zaznaczył, by zadzwonić, jeśli będzie potrzebny. Cud, że Kane dwa razy z rzędu użył telefonu i nie spalił go na popiół. Sabin rzucił aparat Gwen. Nie złapała go, upadł na łóżko. - Dzwoń - mruknął. Gwen podniosła telefon drżącymi dłońmi. W kącikach oczu zalśniły łzy. Rok w więzieniu, a ona każdego dnia marzyła, by to zrobić, pragnęła usłyszeć siostry. Lecz wciąż wstydziła się tego, co się jej przytrafiło, i bardzo nie chciała, by się dowiedziały.

- Jest rano, ale na Alasce to środek nocy - powiedziała. - Może lepiej poczekać. - Dzwoń - powtórzył twardo. - Ale... - O co chodzi? Przecież je kochasz i chcesz, żeby tu przyjechały. Nawet postawiłaś taki warunek. - No wiem. - Przesunęła palcem po podświetlonych przyciskach czarnego pudełeczka. Powróciło poczucie winy, że ukochane siostry z utęsknieniem czekają na wiadomość. Być może nawet nie wiedziały, że ją porwano. - Będą chciały obarczyć cię winą? Ukarać? Mówiłem, że do tego nie dopuszczę. - Nie. - Może. Wiedziała tylko, że zażądają od Sabina, by pozwolił im walczyć u swego boku, jak to sobie zaplanował. Zażądają głów Łowców na srebrnej tacy, na surowo. Ale jeśli zostaną ranne z powodu Gwen... znienawidzi siebie na całą wieczność. - Dzwoń - powtórzył. Zbierz się w sobie, pomyślała, i wreszcie wykręciła numer Bianki, tej, która z całej trójki miała najlepsze serce, co oznaczało, że podpaliwszy gościa, była gotowa wylać na żywą pochodnię szklankę wody. Trzy dzwonki później w słuchawce odezwała się siostra: - Nie wiem, kto do mnie dzwoni z tego numeru, ale lepiej uwa... - Cześć, Bianka. - Na jej żołądku zacisnął się bolesny węzeł. Głos był tak przerażająco znajomy, tak kochany, że łzy popłynęły po policzkach. - To ja. - Och... Gwennie? Gwennie, to ty? Otarła łzy, świadoma świdrującego wzroku Sabina. 0 czym myślał? Jego, wojownika, kolejny pokaz słabości z pewnością napełnił odrazą. To dobrze. Naprawdę. Całowali się i pieścili pod prysznicem, gotowa była pójść dalej, przyjąć od niego więcej,

wszystko właściwie, dać mu całą siebie, nieważne, kim był i co mówił, nieważne, co w ostatecznym rozrachunku by jej zrobił. - Hej, jesteś tam? Gwennie? Wszystko w porządku? Co się dzieje? - Tak, to ja - odparła w końcu. - Bogowie! Dziewczyno, wiesz, ile czasu minęło? Dwanaście miesięcy, osiem dni, siedemnaście minut 1 trzydzieści dziewięć sekund. - Mniej więcej. Co u ciebie? - Lepiej, kiedy się wreszcie odezwałaś, ale ciągle chodzę wkurzona. Zobaczysz, co będzie, kiedy Taliyah się dowie. Jakiś czas temu zadzwoniłyśmy do ciebie, wiesz, by się przywitać i powiedzieć, że jeśli nie wrócisz do domu, to skopiemy ci dupsko, ale nie odebrałaś. No to przekręciłyśmy do Tysona. Powiedział, że się wyprowadziłaś i nie wie, jak cię złapać. Szukałyśmy i szukałyśmy, po całym, kurna, świecie, i nic. W końcu złożyłyśmy panu Tysonowi wizytę i przyznał, że cię porwano. - Torturowałyście go? - Nie była na niego zła, nie chciała, żeby cierpiał. Dbał tylko o własne dupsko, co doskonale rozumiała. - No... może ciut. To nie nasza wina. Marnował nasz cenny czas. Jęknęła. A potem wyobraziła sobie Biankę: fale czarnych włosów, bursztynowe, płonące oczy, czerwone, uniesione w kpiącym uśmieszku usta... i musiała się uśmiechnąć. - Ale żyje, co? - Proszę cię, maleńka. Myślisz, że zniżyłybyśmy się aż tak bardzo, by zabić takiego wypierdka? Nigdy nie rozumiałam, co w nim widziałaś. - Och... Ale dobrze, że żyje. Nie miał pojęcia, gdzie jestem. Naprawdę. - Kto cię porwał? I jak go ukarałaś? Hłe, hłe, już trupek, nie? No, powiedz, mała, że nie żyje.

- E... wrócimy do tego. - Prawda. - Kiedy indziej. - Też prawda. - Słuchaj, jestem w Budapeszcie. Chciałabym się z wami zobaczyć. Tęsknię za wami. - Jej głos się załamał. - No to przyjedź do domu - prosiła błagalnie, jak na Biankę coś niebywałego. - Chcemy, żebyś wróciła. Odchodziłyśmy tu od zmysłów. Mama wyprowadziła się przed kilkoma miesiącami, bo zadręczałyśmy ją pytaniami o ciebie, więc nie martw się, na pewno nie zostaniesz przyjęta chłodno. Długo kazała im czekać... Znów poczuła wyrzuty sumienia, i to intensywniejsze niż wcześniej. Wpadła w spiralę wstydu. Zrobiłam to, myślała płaczliwie. Zrobiłam to mojej dumnej, silnej siostrze. - Nie obchodzi mnie mama. - I rzeczywiście tak było. Nigdy nie były sobie bliskie. - Ale to wy będziecie musiały przyjechać do mnie. Jestem... hm... jestem u Władców Podziemi. Chcą was poznać. Wiesz, to ci, którzy... - Noszą w sobie demony? - zapytała Bianka z ekscytacją w głosie, po czym sposępniała. - Co u nich robisz? - W jej głosie zaiskrzyła mordercza nuta. - To oni cię porwali? - Nie. Nie. Oni są ci dobrzy. - Dobrzy? - Bianka roześmiała się głośno. - Nieważne, czym są, to nie twoja liga, kochana. No, chyba że przez ostatnie półtora roku twoja osobowość zrobiła zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Niekoniecznie. - Słuchaj... muszę tylko wiedzieć, czy przyjedziecie. - Już ruszamy, maleńka! ROZDZIAŁ CZTERNASTY Kuchnia wyglądała jak po nalocie. Głodni wojownicy zachowują się jak barbarzyńcy, pomyślał Sabin. Nim tu zszedł, wysłał do każdego z nich SMS-a - bogowie, uwielbiał nowoczesną technikę; udało mu się nawet wprowadzić Maddoksa, prawdziwego technofoba, w dwudziesty pierwszy wiek - po to, by zwołać spotkanie w celu przedyskutowania tego, co jeden z pojmanych Łowców powiedział mu na

temat Nieufności i szkoły dla dzieci, owych pół ludzi, pół nieśmiertelnych, a także omówić rychłe przybycie sióstr Gwen. Siostry. Głos jednej z nich w słuchawce telefonu stopił złoty kruszec w oczach Gwen. Jej twarz wyrażała wszystko: od ulgi, przez nadzieję, po smutek. Sabin walczył z sobą, chciał objąć ją, pocieszyć. Musiał uruchomić wszelkie wojownicze instynkty, by tego nie zrobić. Miał nadzieję, że reszta dnia okaże się łatwiejsza do strawienia. Zamknął drzwi lodówki i spojrzał na Gwen, która przesuwała wzrokiem po marmurowym blacie i stalowym zlewie, najpewniej zachodząc w głowę, dlaczego w tym wiekowym domu część przestrzeni zmodernizowano, a część pozostawiono na pastwę upływającego czasu. Przed kilkoma miesiącami, gdy przybył do Budapesztu, zadawał sobie to samo pytanie. Po przeprowadzce dokonał kilku ulepszeń i miał nadzieję do końca roku podrasować resztę tej ohydy. Zabawne. Podróżował po całym świecie, w wielu miejscach utrzymywał bazy i magazyny, lecz akurat w tej fortecy poczuł się jak w domu. - Pusta - oznajmił. Spojrzała na niego, budząc się z zamyślenia. Przeczesała wilgotne włosy, jakby była czymś zawstydzona. - Poradzę sobie bez jedzenia. - Nie. - Nie ma takiej opcji. Rok głodowała. Pod jego opieką będzie się prawidłowo odżywiać. Postanowił zaspokajać wszystkie jej potrzeby, ponieważ w zamian potrzebował jej pomocy i współpracy. Był w lepszym nastroju, więc pomyślał, że właściwie może się z nią pobawić w kradzenie jedzenia. - Pojedziemy do miasta -oznajmił, jako że Parys, którego zadaniem było regularne robienie zakupów, pewnie leżał zalany w trupa. - Ale najpierw musimy cię porządnie ubrać. - Wolał, żeby ludzie nie zobaczyli lśniącej skóry.

- Makijaż załatwi sprawę twarzy. - To oczywiste, że odgadła jego intencje. - Aha, wiesz, Anya przyniosła ci tacę z jedzeniem, no i... e... tak naprawdę to już jadłam. Sprytna ta Anya, pomyślał z podziwem. Śniadanie dla Sabina, więc Gwen mogła je ukraść. - Jeden posiłek nie wystarczy na długo. Poza tym będziemy mieli okazję kupić coś do ubrania. Uśmiech rozświetlił jej twarz, niesamowita skóra zdawała się błyszczeć wszystkimi kolorami tęczy. Fiuttak stwardniał Sabinowi, że aż zabolało. Przed oczami stanął mu obraz nagiej, mokrej, połyskującej Gwen. - Ubrania? - powiedziała. - Moje własne? Jej radość przelała czarę goryczy Zwątpienia, które postanowiło wtrącić swoje trzy grosze, wykorzystując nieuwagę Sabina. Nowe ciuchy nie poprawią twojej sytuacji. Może być nawet gorzej. Niby jak za nie zapłacisz? Ciałem? Albo może to siostry uregulują rachunek? A jeśli Sabin je pożąda? Nie wszedł w ciebie, choć był gotów. Może woli zaciągnąć do łóżka twoje siostry. Zazwyczaj demon stąpał ostrożniej, szeptał łagodniej, delikatnie sugerował, powoli niszczył pewność siebie słuchacza. Teraz wykorzystywał to, co zaszło pod prysznicem, by rozbudzić w Gwen zazdrość i irytację. Nie musiała zbyt mocno lubić Sabina, nie musiała tak bardzo go pragnąć, by podziałało. Żadnej kobiecie nie spodoba się wizja niedoszłego kochanka w łóżku z inną. Z kolei Sabin gotów był wyłupić oczy każdemu, kto choćby zerknie pożądliwie na Gwen. Wiedziałeś, że tak będzie, pomyślał. Że Zwątpienie jej nie odpuści. - Gwen - odezwał się ze ściśniętą szczęką. - Te myśli... przepraszam. - Uszkodzę cię za to, chory sukinsynu, zobaczysz. - Nie będziesz mi nic winna za ubrania. Ani nikt inny. Czerń już zaczęła wypierać złoto jej źrenic. Jeszcze chwila i stanie się harpią. Nie wiedział, co robić, podszedł więc do niej, położył dłoń na jej karku i przyciągnął do siebie. W samolocie podziałało...

Drugą ręką objął ją w pasie i przycisnął do wciąż naprężonego kutasa. - Czujesz? To dla ciebie. Tylko dla ciebie. Przy tobie nie kontrolę moich reakcji. Pragnę tylko ciebie. - Popieścił jej szyję. - To głupie, że nie możemy być razem, ale to nieważne. Chcę tylko ciebie. - W razie potrzeby mógł to powtórzyć i tysiąc razy, choć wolałby, żeby to było kłamstwo. Nic. Żadnej odpowiedzi. Złożył na jej ustach delikatny pocałunek, nie śpieszył się, smakował Gwen. Pocałunek, choć niewinny, wywołał dreszcz. Czuć ją... poznać tę skórę kryjącą się pod workowatymi ciuchami, różowe sutki, które aż prosiły się, by je lizać. Zaczęła mu się poddawać, najpierw ledwie ledwie, wreszcie oplotła wokół niego ramiona, wtuliła się mocno. Źrenice zaczęły odzyskiwać naturalny kolor. Oddech wyrównał się, mięśnie rozluźniły. Jego słowa do niej nie dotarły. Za to dotyk, i owszem. Wyraźnie uspokajał harpię. Gdy ta prawda dotarła do Sabina, poczuł palący gniew. Długi rok bez kontaktu z drugim człowiekiem musiał dla Gwen, która tak bardzo nienawidziła swej mrocznej strony, oznaczać piekło. Harpia, nieustanny, znienawidzony towarzysz, wrzeszczała w jej głowie. Kolejna wspólna rzecz. Sabin co prawda nie nienawidził swojego demona. Przynajmniej nie zawsze. Pocieszał się myślą, jakie spustoszenie sieje pośród Łowców. Teraz, gdyby miał być szczery, przyznałby, że nienawidził tego drania, który nie mógł się odczepić od Gwen, prowokował ją, gdy najbardziej potrzebowała spokoju. - Już dobrze? - zapytał. Westchnęła... i odwróciła poczerwieniałe policzki. - Zależy. Założyłeś kumplowi kaganiec? - Pracuję nad tym. Już ci mówiłem, że demon nie jest moim kumplem. - W takim razie tak, już w porządku. - Nie skryła pogłosu urazy w głosie.

- Na pewno? - Przejechał kciukiem po jej włosach. - Na pewno. Możesz mnie puścić. Nie chciał. Wolałby pozostać tak na zawsze. Z tego właśnie powodu wypuścił ją z ramion i cofnął się. Już ją naznaczył. Każde inne działanie było przesadne, niepotrzebne i w ostatecznym rozrachunku niebezpieczne. Zwątpienie zawyło zawiedzione, wycofało się w głąb umysłu i czekało na kolejną okazję do ataku. Gwen nałożyła warstwę makijażu - ingrediencje Sabin pożyczył od jednej z zamkowych pań - i wreszcie opuścili fortecę. Starał się nie dotykać Gwen przez cały czas, ot, muśnięcie palców tu, otarcie się ramieniem tam. Ona zaś chciała, żeby to robił. Zdawała sobie sprawę z magicznej siły jego dotyku. Zadrżała. Stymulacja i wspomnienia niemal odwróciły jej uwagę od piękna Budapesztu. Widziała domy przypominające zamki, nowoczesne budynki, zielone drzewa, brukowane ulice i ptaki zjadające okruszki rozsypane na chodniku. Widziała mętną wodę rzeki, żelazny most i kaplicę ze strzelistym, celującym w niebo dachem. Kolumny, posągi i wielobarwne światła. Sabinowi prawie udało się odwrócić jej uwagę również od mieszkańców tego miasta. Patrzyli na wojownika z podziwem, schodzili mu z drogi, choć jednocześnie usiłowali nawiązać kontakt. Kiedy szedł, niektórzy szeptali w przejęciu: - Anioł. Zakupy zajęły im kilka godzin. Uff... Jednak Sabin ani razu nie okazał irytacji, że koniecznie musiała przymierzyć każdą rzecz, która wpadła jej w oko, sprawdzić fakturę tkaniny, kręcić piruety przed lustrem. Zamiast na zniecierpliwieniu, często łapała Sabina na pobłażliwym uśmieszku. Gdy już wybrała kilka par dżinsów, stosik kolorowych koszulek i jaskrawe, różowe japonki, a także zestaw do makijażu, skupili się na drugim zadaniu, czyli jedzeniu. Ale kto by tam jadł! Przecież miała na sobie nowe ubranie! Dopasowane dżinsy, cudowną różową koszulkę. Nigdy wcześniej nie była tak zadowolona ze swojego wyglądu. Mając w pamięci rok w skąpej, białej koszulce na ramiączkach i

spódniczce, poczuła się wyjątkowo piękna, było jej wygodnie i jakoś tak... normalnie. Po ludzku. Kiedy wyszli ze sklepu spożywczego z zakupami, Sabin obejrzał ją, jakby Gwen była jego ulubionym deserem. Oczywiście rozległ się szept: Na pewno dobrze wyglądasz? Nie śmierdzi ci z ust? Z iloma kobietami był Sabin? Ile z nich wyglądało ładniej od ciebie, ile było milszych, mądrzejszych i odważniej szych? Szepty nie ustawały i wkrótce nawet harpia doszła do wniosku, że działają jej na nerwy. Jeśli dojdzie do najgorszego, w mieście rozpęta się piekło, a wtedy i Sabin ucierpi. Drażnił ją, lecz nie chciała, by choć włos spadł mu z głowy. Pakował właśnie zakupy do bagażnika, a przy każdym ruchu jego mięśnie odstawiały dziki taniec. Kupili całą górę owoców, warzyw, pieczywa i mięsa. Pachniało bosko. W sklepie kilka razy pokusa wygrała z rozsądkiem i Gwen, śliniąc się, skubnęła to i owo. Ale widać straciła wprawę, bo za każdym razem Sabin łapał ją na gorącym uczynku. Mimo to nie protestował, a nawet zachęcał ją uśmiechem lub mrugnięciem oka, jakby był z niej dumny. A to już był dla niej szok. Oparła się o tylne światło auta. - Twój demon całkiem popsuje mi dzień. - Wiem i przepraszam. Wyglądasz świetnie, naprawdę. Masz świeży oddech. Nie byłem z tak wieloma i żadna nie była milsza, ładniejsza i mądrzejsza od ciebie. - Zapomniał o odważnej. - Zajmij mnie czymś. Opowiedz o tych artefaktach. Torba zawisła w powietrzu, Sabin zmrużył oczy. Często to robi, pomyślała. - To nie jest coś, o czym mogę otwarcie rozmawiać. Wymówka, by zbytnio jej nie oświecić? A może kolejne dzieło demona, czyli że niby zwątpiła ot tak, bez powodu? WITT... - Mnie możesz powiedzieć. Przecież pracuję dla ciebie. - W końcu ustalili, że zajmie się pracą biurową, czyż nie? Owszem, nie podała ceny, ponieważ pierwsze, co przyszło jej do głowy, to pokój

i wyżywienie w fortecy Władców. No, tak jakby... Głupie, nie? - Pomagam ci je znaleźć. - Więc opowiem ci o nich. Później. Okej, może jednak zasługa demona. Sabin wrócił do przerwanej czynności, lecz zamiast rozłożyć sprawunki z pomyślunkiem w bagażniku, walnął bez certolenia się jedną torbę na drugą. Skrzywiła się, kiedy pękły skorupki jajek. - Nawiasem mówiąc, nie dogadaliśmy się co do twoich obowiązków - zauważył. - Niby co, że nie dam sobie rady w pracy biurowej? A może po prostu nie szanujesz mnie na tyle, by pozwolić mi się wykazać? - Chwila. Użyłaś słowa na „sz" w kontekście rozmowy o pracy biurowej? Co jest z wami, kobietami? Zaraz wszystko wam się kojarzy z brakiem szacunku. - Bzdety. - Musiał cię przyczepić, co? Musiał. Rozmawiając z nim, czuła na ciele gorące krople wody, jego pieszczące ją dłonie, zęby penetrujące obojczyk. Nie takiego faceta pragniesz. Smutne, że należało jej o tym przypomnieć. Przypomnienie przyda się jeszcze nieraz. - Po pierwsze, zaoferowałam swoją pomoc, a ty stwierdziłeś, że się przydam, ale nie powiedziałeś, od czego mam zacząć. Po drugie, prysznic nie ma nic wspólnego z czymkolwiek. Może umówmy się, że nie będziemy już do tego wracali. Odwrócił się. Sprawunki poszły w odstawkę. - Dlaczego? - Bo nie chcę walczyć z twoim wrogiem. To znaczy nie fizycznie. - Nie, nie chodzi mi o to, dlaczego sądzisz, że cię nie szanuję, ani dlaczego chcę, żebyś prowadziła biuro, ale dlaczego nie chcesz rozmawiać o prysznicu. Wyprostowała plecy i odwróciła głowę. Policzki ją piekły. - Bo tak. - Dlaczego? - upierał się.

Bo będę miała ochotę na więcej. - Mieszanie interesów i przyjemności to niebezpieczna gra. Dużo niebezpieczniejsza niż to, kim jesteśmy - powiedziała oschle. Drgnął mu mięsień pod okiem. Wbijał w nią wzrok, tego była pewna, czekał, aż ustąpi. Nie ustąpiła, co ją samą zaskoczyło. Nie boję się go, doszła do wniosku. Ani trochę. - Wsiadaj - zarządził. - Sabin... - Do samochodu. Niech sczezną despotyczni faceci! Kiedy wsiedli, Sabin włączył silnik, ale nie ruszył. Zasłonił oczy okularami przeciwsłonecznymi, położył dłoń na jej udzie, spojrzał na Gwen. - Teraz, kiedy jesteśmy sami, z chęcią opowiem ci o artefaktach, lecz gdy już poznasz prawdę, będzie to oznaczało, że jesteś ze mną na dobre i złe. Nie wyjedziesz z siostrami, nie opuścisz samowolnie fortecy. Czy rozumiesz? Zaraz. Że co? - Jak długo konkretnie masz na myśli? - Aż sprawa będzie zakończona. Czyli kilka dni. Albo wieczność. W skrytości tego pragnęła, w porządku, ale z własnego wyboru, nie z musu. - Nie zgadzam się na coś takiego. Siedziałam rok w klatce i nie mam najmniejszej ochoty do tego wracać. Wiesz, ja mam swoje życie. - Coś w tym rodzaju. Nie to, żeby próbowała czy chciała. Muszę coś robić, spotykać się z ludźmi. - Więc niczego ode mnie nie usłyszysz. - Wzruszywszy ramionami, włączył się do ruchu.

- Aha... - Jego ostrzeżenie wydawało się dziwne. Wbrew jego stylowi życia na krawędzi. Czy powiedział to ze względu na nią? Żeby była bezpieczna? Co za słodka myśl... Tylko mi tu nie pękaj! - Lubisz przebywać w fortecy. Gwen, przyznaj się -powiedział. Czy to informacja, którą mógłby wykorzystać przeciwko niej? Tak. Czy zachowanie tajemnicy przyniesie jej korzyść? Tak. Czy kłamstwo nie byłoby lepsze? Tak. Lecz kiedy otworzyła usta, prawda sama znalazła sobie drogę: - W porządku, przyznaję. Przez rok byłam sama i bałam się. Przyszli twoi przyjaciele i nagle nie jestem już sama. Nadal się boję, ale nikt mnie nie skrzywdził, nikt mi nie groził, a to poczucie bezpieczeństwa jest tak cudowne, że nie mogłabym stąd odejść. - Siostry zapewniłyby ci to samo - powiedział cicho, masując jej udo. - Zgadza się? - Zgoda. - Chyba. - Mogłabym, tak myślę, skłamać 0 tym, co się stało, żeby nie wywoływać napięcia, ale zawsze potrafiły przejrzeć mnie na wylot. Mogę kłamać każdemu, tylko nie im. - Wychodzi na to, że również nie Sabinowi. - Wy jesteście dla mnie jak wakacje od normalnego życia, tyle że chcecie mi zadać wakacyjną pracę. Nie szkodzi, w porządku dodała pośpiesznie - o ile to papierkowa robota. Westchnął głośno. - Posłuchaj uważnie, bo nie będę się powtarzał. Istnieją cztery artefakty. Klatka Przymusu, Kij Samobij, Opończa Niewidka i Wszystkowidzące Oko. Jakimś sposobem, gdy wszystkie znajdą się w jednym miejscu, wskażą drogę do puszki Pandory. Mamy dwa, klatkę 1 oko. - Czym one są? Nigdy o nich nie słyszałam. - Jeśli ktoś zostanie zamknięty w klatce, musi robić to, co zostanie mu nakazane. Wszystko, pod

jednym warunkiem, że nie szkodzi Kronosowi. To on skonstruował ten artefakt i dopilnował, by nie został użyty przeciwko niemu. Nie jesteśmy pewni, jak działa kij. Opończa to rzecz oczywista, a oko pokazuje nam, co się dzieje w niebie. I piekle. - Oparł głowę o zagłówek, nie odrywając oczu od drogi. - Danika jest Wszystkowidzącym Okiem. - Wow! Wow! - Ta zwykła blondynka miała podgląd na niebieskie cuda i piekielne katusze? Biedactwo. Gwen wiedziała, co to znaczy być inną, być kimś więcej niż zwykłym śmiertelnikiem. Może się zaprzyjaźnią, opróżnią kilka butelek i poużalają nad własnym losem. Chyba będzie fajnie. Nigdy wcześniej tego nie robiła. - A jak znaleźliście klatkę i oko? - Skorzystaliśmy ze wskazówek Zeusa, które zostawił dla siebie, by kiedyś odzyskać artefakty. Coś jak poszukiwanie skarbu, tak? Cwaniaczek, nie ma co. - Czy mogę zobaczyć klatkę? - Nie potrafiła ukryć podniecenia. Poczuła świdrujący wzrok Sabina. - Nie ma takiej potrzeby - powiedział stanowczo. - Ale... - Nie. - Co ci szkodzi? - Dużo. - Dobra. - Znowu była tą, którą pominięto. Próbowała ukryć rozczarowanie. - Co zrobicie z puszką Pandory, kiedy już ją znajdziecie? - Rozbijemy na kawałki. - Zacisnął palce na kierownicy Odpowiedź godna wojownika. Spodobała się jej. - Anya wspomniała, że puszka może wydobyć z ciebie demona. Ty umrzesz, ale on trafi pod klucz. - Tak.

. - Co się stanie, jeśli zginiesz przed odnalezieniem puszki? Czy demon też umrze? - Strasznie dużo tych pytań. - Cmoknął niecierpliwie. - Przepraszam. Zawsze byłam ciekawska. - Kilka razy prawie przypłaciła to życiem. Ot, choćby to: jako mała dziewczynka wędrowała po rodzinnej górze i natknęła się na spokojną rzeczkę. Czy jeśli się zanurzy, zobaczy pływające w niej ryby? - zastanawiała się. A jeśli tak, to ile ich będzie, jakiego będą koloru i czy uda się złapać jedną? Gdy zanurkowała, lodowata woda odebrała jej siły. Nieważne, że rzeka płynęła leniwie. Gwen nie miała dość energii, by utrzymać się na powierzchni. Obudziła się harpia, ale skrzydła przymarzły do pleców, więc nie mogła wzlecieć. Kaia usłyszała paniczne krzyki i ocaliła siostrę, po czym spuściła jej manto tysiąclecia, aczkolwiek i tak nie powstrzymało to Gwen przed obsesyjnym fantazjowaniem o rybkach. - ...mnie słuchasz? - powiedział Sabin, wcinając się w jej myśli. - Nie, przepraszam. Drgnęły mu usta. Uwielbiała to. Wówczas ten przerysowany wojownik wydawał się bardziej, cóż, ludzki. - Dzielę się z tobą zastrzeżonymi informacjami, Gwen. Mam nadzieję, że to rozumiesz. Owszem, rozumiała. Gdyby dotarły do uszu Łowców, zostałyby użyte przeciwko niemu. - Ocaliłeś mnie, Sabinie. Nie zdradzę cię. Jeżeli sądzisz, że jestem do tego zdolna, po co w ogóle chcesz mnie w swojej drużynie? - Nie spodziewała się, że tak ją to zrani, gdy w nią wątpił. Może nie potrafi się opanować. Może demon nie pozwala, by komukolwiek zaufał. Takie wyjaśnienie brzmi sensownie. I mniej boli. - Ufam ci, ale mogą cię schwytać, uwięzić i torturować, by wydobyć informacje. Jesteś silna i szybka, więc nie sądzę, żeby do tego doszło, ale wiesz, raz im się udało... Zaschło jej w gardle. - Ja... e... - Torturować?

- Oczywiście nie dopuszczę do tego. Uspokoiła się. Jasne, że nie dopuści. Była tchórzem, ale w razie czego brutalnym tchórzem, do tego odebrała solidną lekcję, jak stosować uniki. - Chcę usłyszeć więcej. - To dobrze, bo cię sprawdzałem. Zdałaś egzamin. Łowcy nie mogą wykorzystać tego przeciwko mnie, bo już o tym wiedzą. Jeśli zginę, demon stanie się wolny. Oszalały, wściekły i bardziej niebezpieczny niż kiedykolwiek. - No tak... - Wzdrygnęła się. - Dlatego chcą schwytać cię żywcem. - Skąd wiesz? - Przez katakumby przewijały się różne oddziały. Zawsze, gdy ktoś z nich wyruszał do walki, upominali się nawzajem, żeby was nie zabijać, tylko ranić i... - Kurwa! - brutalnie wpadł jej w słowo. - Śledzą nas. Jasna cholera! - Z furią walnął pięścią w kierownicę. - Rozkojarzyłem się. Inaczej dawno bym ich zauważył. Ignorując oskarżenie w jego głosie, Gwen odwróciła się i spojrzała przez przyciemnianą szybę. Trzy auta wyjechały zza rogu, każde z ciemnymi szybami. - Łowcy? - Na bank. Ożeż kurwa! Nie usłyszała żadnego ostrzeżenia, gdy raptem pojawił się przed nimi czwarty samochód. Bum! Trzask! Pisk metalu o metal. Rzuciło ją do przodu. Zawisła na pasie bezpieczeństwa z twarzą w poduszce powietrznej. - Wszystko gra? - zapytał Sabin. - Tak... - Serce jej waliło. Krew zmroziła żyły. Sabin sięgał już po noże, których połyskujące ostrza odbijały promienie słońca. - Zamknij się w wozie. - Położył dwa noże na desce rozdzielczej. - Chyba że chcesz walczyć. - Nie dał jej czasu na odpowiedź, tylko wyskoczył z auta, zatrzaskując za sobą drzwi.

Gdy została sama, żołądek podszedł jej do gardła. Żółć wymieszała się ze strachem i wstydem. Jak może tu siedzieć i zrzucać cały ciężar walki na Sabina? Objęła wzrokiem napastników wysiadających z samochodów. Biegli w jego stronę, ściskając broń. Czternastu na jednego? Dobry Boże. Czternastu! Nie mogła tak. Trzask! Świst! Jestem harpią, mogę walczyć. Mogę wygrać. Mogę mu pomóc. Siostry by się nie zawahały. Już siedziałyby na dachu aut, rwąc blachę na strzępy, jeszcze zanim koła przestałyby się obracać. Mogę to zrobić. Potrafię! - nakazała sobie. Trzęsącą się dłonią podniosła broń. Tylko ten jeden raz. I koniec. Potem wyłącznie praca biurowa. Znowu trzask. I świst. Głośne łup! Pisnęła. Mogę to zrobić! Gdzie, do diabła, podziała się harpia? - panikowała Gwen. Miała normalny wzrok, nie podczerwony, nie czuła smaku krwi. Leniwa suka byczyła się, ugłaskana jedzeniem i dotykiem. Może nawet spała. Gdyby Gwen nie poświęcała tak dużo czasu próbom zduszenia w sobie bestii, pewnie by teraz wiedziała, jak ją przyzwać. Czyli była zdana na siebie samą. Trzask! Wrzask! Nie mogę tu wiecznie siedzieć! - wrzeszczała w duchu i trzęsąc się ze strachu, wyszła z auta. Powitał ją koszmarny widok. Uwięziony w zabójczym tańcu Sabin siekł na prawo i lewo, rozpryskując krew. Łowcy dziurawili go jak sito. - Głupio zrobiłeś, wychodząc samotnie, demonie - powiedział jeden z nich. - Oddaj nam kobiety, a pójdziemy w swoją stronę. No jasne, pomyślała Gwen. Łowcy mszczą się za akcję w piramidzie. Sabin prychnął.

- Waszych kobiet już nie ma. - Została ruda. Widzieliśmy ją z tobą. Kurewka zrobiła ci dobrze, co? - Jeszcze raz ją tak nazwij... Wyzywam cię! - Jego głos pluł taką furią, że Gwen zdumiała się, iż Łowcy z miejsca nie dali w długą. - Jest dziwką, a ty podłym sukinsynem. Nafaszeruję cię ołowiem, a potem ożywię i sprawię, że do końca życia będziesz płacił za to, coś zrobił w Egipcie. - Zamordowałeś naszych przyjaciół - odezwał się ktoś inny. Sabin nie odpowiedział. Ruszył przed siebie, strzelając czerwonym spojrzeniem. Spod jego skóry ukazał się przebłysk konstrukcji ostrych, pokręconych kości. Usypywał wokół siebie stos ciał, ale jak długo jeszcze wytrzyma? Zostało ośmiu, wszyscy strzelali. Nie żeby zabić, za to unieruchomić. Celowali w łydki i ramiona. Gwen niemal słyszała syk demona sączącego im do głów wątpliwości: Nie pokonacie go, nie wiecie o tym? Dziś wieczorem wezwą wasze żony do identyfikacji ciał. Zbierając w sobie całą odwagę, ruszyła przed siebie. Odwróci uwagę Łowców, da Sabinowi chwilę wytchnienia. To dobry plan. Okej. Tylko jak odwrócić ich uwagę, żeby Sabin mógł skoczyć im do gardeł? To oczywiste: w taki sposób, by przy okazji nie dać się zabić ani okaleczyć. Przyszła jej do głowy odpowiedź. Omal nie zwymiotowała. Nie, nie, nie. Tak, tak, tak! Bo nie ma innego sposobu, rozległo się w głowie. To głupie i na granicy samobójstwa. Nieważne. Wreszcie coś robi, po raz pierwszy w życiu odważnie działa, i co ciekawe, czuje się z tym dobrze. Naprawdę dobrze. Nadal się boi, nadal się trzęsie, ale to jej nie powstrzyma. Nie tym razem. Sabin ocalił ją z rąk Łowców, więc była mu coś winna. Co więcej, patrząc na drani odpowiedzialnych za jej roczne odosobnienie, czuła się upoważniona, by zadać im ból. Więcej, chciała tego.

Sabin miał rację. Eliminacja wroga w bezpośredniej walce to czysta przyjemność. Szkopuł w tym, że nie była wojowniczką jak siostry. Wiedziała, co robić, ale czy da radę? Trzeba spróbować. Co ją, jak by co, spotka najgorszego? Może umrzeć. Odetchnęła głęboko, wyprostowała plecy i machnęła nożami. - Chcecie mnie? No to chodźcie. Taniec śmierci ustał. Wszyscy na nią spojrzeli. Rzuciła nożem. Śmiercionośne ostrze przecięło powietrze i opadło bezradnie na asfalt. Cholerka! Rzuciła się na ziemię, ale jeden z Łowców wystrzelił, zanim zdążyła się osłonić. Inny wrzasnął: - Nie zabijaj jej! - Machnął ręką, próbując zmienić lot kuli. Za późno. Pocisk trafił w bark. Poczuła ostry ból. Rzuciło nią do tyłu. Oszołomiona leżała przez chwilę z piekącym ramieniem, dysząc ciężko. Postrzał nie jest tak straszny, jak się wydaje, uznała. Owszem, boli, ale idzie wytrzymać, zwłaszcza że zaczęła tracić ostrość, a błękitne niebo i białe chmury raz były, to znów nie. Usłyszała tupot stóp i pisk opon. Miała nadzieję, że skutecznie odwróciła uwagę Łowców i Sabin ich pokonał. - Trzymajcie go! - krzyknął ktoś. - Pójdę po dziewczynę. Sabin ryknął - nieświęty wrzask, który niemal rozsadził bębenki w uszach. Pocisk odbił się rykoszetem od kołpaka i zatonął w jej piersi. Kolejny spazm bólu. Okej, tym razem trudny do zniesienia. Cała się trzęsła. Najbardziej martwiło ją to, że krew poplami nową różową koszulkę. Tę, z której była dumna. Na którą Sabin patrzył z pożądaniem. Wszystko na nic. Moja piękna koszulka nadaje się na śmieci. Ta myśl rozbudziła nawet harpię. Warknęła ze wściekłością. Za późno jednak, bo razem z krwią siły wypływały z Gwen. Widziała już tylko ciemność. Opadła ją senność. Nie mogę zasnąć, mówiła sobie rozpaczliwie. Nie teraz, nie tutaj. Zbyt dużo ludzi. Stanie się bezbronna, a w oczach rodziny co za ujma na honorze. - Gwen! - wrzasnął Sabin. Rozległ się odrażający dźwięk, jakby ktoś wyrywał kończyny. A potem

złowieszcze tąpnięcie. - Gwen, mów do mnie. - Ja... czuję się dobrze. - Mrok w końcu połknął ją całą. Nie zdołała go pokonać. ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Spotkanie zwołane przez Sabina zbliżało się wielkimi krokami. Aeron wypatrywał Parysa, który zapadł się pod ziemię. Zakochane pary docierały o różnych porach i z różnych miejsc. Aeron całą noc przejmował się losem przyjaciela. Nigdy wcześniej ten niepoprawny optymista nie był tak przygaszony i przybity. Coś nie grało, dlatego Aeron stal przed sypialnią Parysa, pukając nieustępliwie do drzwi. Nikt nie odpowiadał. Żadnego dźwięku. Podniósł pięść, żeby znowu załomotać, jeszcze głośniej, mocniej. - Mój Aeron. Mój słodki, cuły Aeron. Na dźwięk znajomego, dziecinnego głosiku wstąpiła w niego nadzieja. Obrócił się na pięcie. Oto ona, jego dziecinka, Legion. Znał ją od tak niedawna, ale szybko stała się ulubioną częścią niego samego, utorowała sobie drogę do jego serca bezwarunkową lojalnością. Była córeczką, którą zawsze pragnął mieć. Kiedy spojrzał na sięgającą mu do bioder zielonołus-ką, czerwonooką, łysą, obdarzoną długimi pazurami demonicę z jaszczurzym jęzorem, wszystkie zmartwienia - w tym i Parys - odeszły w kąt niepamięci. - Pójdź w me ramiona - zachrypiał. Nie trzeba było powtarzać dwa razy. Szczerząc się od ucha do ucha - pokazując ostre jak brzytwa ząbeczki - skoczyła na niego, wylądowała na ramieniu i okręciła mu się wokół szyi. Ścisnęła go mocno, odcinając dopływ powietrza. Nie przejął się. Uścisk węża boa był jej wersją miłosnego uścisku.

- Tęskniłam - zagruchała. - Strasnie tęskniłam. Podrapał ją za uszkiem, tak jak lubiła. Zamruczała niczym kocurek. - Gdzieś ty była? - Lubił, kiedy przebywała w pobliżu, bo wiedział, że jest bezpieczna. - Piekło. Wies to. Mówiłam ci. No tak, wiedział, ale miał nadzieję, że jednak zmieniła zdanie i wybyła gdzie indziej. Pogardzał piekłem, ale Sabin przekonywał Legion, by tam wróciła w ramach zwiadu, jak twierdził, by pomóc Aeronowi. Drań. Demo-nowa współbrać wyczuła w niej dobro i drwiła z niej, szydziła, męczyła, jakby była potępioną duszą, a nie jedną z nich. - Ktoś cię skrzywdził? - zapytał. - Spróbować. Ja w nogi. - Dobrze. - Zszedłby tam do nich, do ognistej pieczary, gdyby straciła choć jedną łuseczkę z grzbietu. Podciągnęła się, oparła łokciami na jego barku, przyklejając policzek do policzka Aerona. Jej dotyk był gorący jak pochodnia, ale nie odtrącił jej. Nie mrugnął okiem, gdy przejechała czubkiem zatrutego kła po ściernisku jego niedbałego zarostu. Z niewiadomych przyczyn Legion uwielbiała go. Wolałaby umrzeć, niż go skrzywdzić, a on prędzej pożegnałby się z życiem, niż zranił jej uczucia. Jedyny raz zezłościła się na niego, kiedy wybrał się na skraj miasta pooglądać mieszkańców. Ot, taki miał zwyczaj. Ich słabość i wątłość fascynowały go zarazem i odrzucały. Wydawali się nieświadomi, że na końcu drogi i tak czeka śmierć. Usiłował poznać ich proces myślowy. Legion założyła, że wybrał się na poszukiwanie kochanki, i wpadła w szał. - Ty mój! Mój! - krzyczała. Dopiero kiedy zapewnił ją, że nigdy nie złączyłby się ze stworzeniem tak marnym jak człowiek, przeszła jej cała złość. - Twoje ocy posły. - W jej tonie pobrzmiewała namacalna ulga.

Oczy, czyli jego prześladowca. Tak, oczy sobie poszły. Na jak długo jednak? Spojrzenie śledziło go nieregularnie, o różnych porach dnia lub nocy. Ostatni raz wyczuł je, gdy rozbierał się przed prysznicem. Zanim ściągnął majtki, znowu był sam. - Nie martw się. Dowiem się, kto lub co to jest. - Jakimś sposobem. - I przekonam, żeby przestało. - W dowolny sposób. - O! O! Wiem za ciebie. - Legion radośnie klasnęła w dłonie, lecz zaraz się nadąsała. - Dziewcyna. Anioł. - Prychnięcie. Ciarki. Z pewnością się przesłyszał. - Anioł? Jak to? - Zzz... - znowu prychnięcie - nieba. - Znowu ciarki. Dlaczego miałby go obserwować anioł? Do tego kobieta? Jeśli chodzi o wygląd, reprezentował to wszystko, co napełniało anielski ród odrazą: wytatuowany, obwieszony kolczykami, nieokrzesany. - Skąd wiesz? - Każdy gada w piekle. Dlatego wracam, by ciebie ostsec. Mówią, anioł z problemem, bo łazi za Władcą Podziemi. Mówią, ona upadnie zaraz. - Ale... czemu? - Co się dzieje z upadłymi aniołami? - Nie wiem. Ma duze, oj duze... kłopoty. Duze, wielkie kłopoty. - To chyba jakaś pomyłka. - Zrozumiałby, gdyby ktoś, bóg czy bogini, śledził każdy jego krok. W końcu chcieli położyć łapę na artefaktach, chcieli puszkę. Kronos, król Tytanów, ponad wszystko uwielbiał wykorzystywać wojowników do własnych celów, zlecając im eliminację wrogów. W razie sprzeciwu aplikował cierpienie. Które Aeron dobrze znał.

- Nienawidzić jej! - Legion splunęła. Jeśli cieniem wiszącym nad Aeronem faktycznie był anioł, wówczas nic dziwnego, że Legion nie znosiła jego obecności. Aniołowie, jak się dowiedział od Daniki, byli zabójcami demonów. Kierowali nimi nie bogowie, lecz odrębna istota, której nikt nigdy nie widział, a jedynie, jakby to określić, czuł. - Może ma za zadanie mnie zabić... - Tak, to ma sens, wziąwszy pod uwagę naturę jego istnienia. Ale czemu właśnie on spośród wszystkich opętanych demonami Władców? Dlaczego teraz? Przecież wraz z pozostałymi wojownikami przemierzał ziemię od tysięcy lat. Aniołowie zawsze trzymali się od nich z daleka. - Nie! Nie, nie, nie. Ja zabić ją! - padło żarliwe zapewnienie. - Nie chcę, żebyś się na nią porywała, moja słodka. - Aeron poklepał Legion po głowie. - Coś wymyślę. Masz moje słowo. Jestem ci wdzięczny za informację. - Nie zamierzał z pokorą przyjąć wyroku śmierci, w końcu miał pod opieką... i do obrony... Legion. Nie pozwoli też, by wykradziono im artefakty, jeżeli o to chodziło aniołowi. Stawką było zbyt wiele istnień. Porozmawia z Daniką, dowie się wszystkiego o swoim cieniu. Choćby to, jak go zniszczyć. Legion rozluźniła się. Cieszył się, że przynosił jej tyle samo ukojenia, ile ona jemu. - Co tu, tak cy siak, robić? Ja chcieć pograć w piłę. - Nie mogę. Nie teraz. Muszę pomóc Parysowi. - Och. Och. - Zaklaskała, strzelając o siebie pazurami. - Zagrać z nim! - Nie. - Nie znosił jej odmawiać, ale wolał przyjaciela żywego, bo jeśli chodzi o Legion i jej zabawy, zwykle pojawiał się w nich element śmierci. - Potrzebuję go. Chwila ciszy. Westchnienie demona.

- Dobze. Ja się nudzić dla ciebie. Zarechotał i odwrócił się do drzwi. Kiedy Parys nie odpowiedział na kolejne pukanie i wołanie, Aeron nacisnął klamkę. Zamknięte. - Odsuń się, cukiereczku. Spróbuję inaczej. - Nie, nie. Ja zrobić. - Legion zsunęła się po jego piersi, nadal tylnymi łapami trzymając się szyi, sięgnęła do zamka i rozpracowała go szponem niczym wytrychem. Klik. Skrzypnęły zawiasy i drewniane odrzwia drgnęły. Legion zachichotała. - Dzielna dziewczynka - pochwalił Aeron. Wyprężyła się dumnie, a on wszedł do środka. Kiedyś sypialnia Parysa była rajem podniet: dmuchane lale, sekszabawki, jedwabna pościel i tak dalej. Teraz w lalkach zionęły dodatkowe otwory. Ktoś poharatał je nożem. Zabawki piętrzyły się w koszu i wokół niego, a łóżko było gołe, ani śladu po fantazyjnych pieleszach. Parys był w łazience. Jęczał nachylony nad sedesem. Włosy, piękną mieszankę czerni i jasnego brązu, związał w kucyk. Choć zawsze był blady, teraz jego skóra straszyła szarością. Pulsowały pod nią grube, jasne żyły. Bladobłękitne oczy były podkrążone. Aeron kucnął obok przyjaciela. Zobaczył butelki i torebki rozrzucone po onyksowej podłodze. Ambrozja i alkohol, w dużych ilościach. - Parys? - Cicho. - Przechylił się przez muszlę i zwrócił zawartość żołądka. Kiedy skończył, Aeron powiedział: - Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - No, możesz... Wyjdź. - Uważaj no, ty...

Aeron machnął na Legion, żeby się uciszyła. O dziwo, posłuchała. Zsunęła się z niego i przysiadła w kącie łazienki, złożywszy ręce na piersiach. Poczuł wyrzut sumienia i już chciał ją pocieszyć, gdy usłyszał w głowie: Najpierw zajmij się Parysem. - Wiesz, jakie to ważne. Kiedy ostatni raz uprawiałeś seks? - zapytał kumpla. - Dwa, trzy dni... - Zabrzmiało to jak jęk. To znaczy, że nie miał kobiety od powrotu do fortecy, a może jeszcze dłużej. Aeron wiedział, że Lucien, dbając o świeży towar dla Parysa, każdej nocy na pustyni przenosił go do miasta. Czyżby biedak miał problem ze znalezieniem chętnej partnerki czy partnera? - Chodź, pójdziemy do miasta. Będziesz mógł... - Nie. Chcę Siennę. Moja kobieta. Moja. Ech, i co teraz? Aeron wiedział tylko tyle, że Parys był z natury niesparowany. Samotny jak palec, posuwał się - dwa znaczenia w jednym słowie! - przez kobiecą populację. Zaliczał jedną za drugą, czasem dwie albo trzy za jednym zamachem, i ruszał na nowy połów. A teraz bełkoce o jakiejś swojej kobiecie. Absurd! Pewnie przemawia przez niego ambrozja, uznał Aeron. - Powiedz, gdzie jest, to ci ją sprowadzę - jak umiał, tak starał się pocieszyć druha. - Nie da rady. - Parys roześmiał się gorzko. - Martwa. Łowcy ją zabili. r / Okej, więc to nie ambrozja. Zbyt dużo szczegółów. Jednak Aeron nigdy nie poznał tej Sienny, nawet o niej nie słyszał. . - Kronos miał mi ją zwrócić, ale wybrałem ciebie. Wiedziałem, że nienawidzisz Gniewu. Wiedziałem, ze Reyes nie przeżyje bez swojej blondynki. Zostawiłem ją. Nigdy jej nie zobaczę. Raptem wszystkie elementy układanki wskoczyły na właściwe miejsce. Wyjaśnił się powód, dla którego Parys zachowywał się tak, a nie inaczej, dlaczego nagle ustała mordercza żądza krwi. Parys

musiał spotkać tę dziewczynę w Grecji, przeszukując Świątynię Wszystkich Bogów. Bogowie! Dla Aerona zrezygnował z ukochanej. Aeron nie posiadał kobiety, zresztą nigdy tego nie pragnął, ale widział Maddoksa z Ashlyn, Luciena z Anyą i Reyesa z Daniką. Oddaliby życie jedno za drugie. W przypadku Ashlyn tak się zresztą stało. Jedno nieustannie myślało o drugim, potrzebowało jego obecności, szalało, gdy drugiego nie było w pobliżu. Aeronowi kolana odmówiły posłuszeństwa, klapnął na zimną podłogę. Waga czynu Parysa spoczęła na jego barkach jak gigantyczny ciężar. - Dlaczego to zrobiłeś? - Bo cię kocham. Proste. - Parys... - Daj spokój. - Dźwignął się z trudem na nogi, drżał chwiał się. ' Aeron już był przy nim, już objął go ramieniem, by utrzymać w pionie. Kiedy spróbował ruszyć w kierunku łozka, Parys jęknął i złapał się za brzuch. Aeron położył mu dłoń na piersi, po czym zrezygnował z łóżka, ułożył druha w wannie. Gdy Parys zrzucił z siebie ubranie Aeron podał mu myjkę i mydło. Myjąc się, Parys wpatrywał się w odległy punkt gdzieś daleko za wanną za ścianą łazienki, jakby myślami znajdował się zupełnie gdzie indziej. - Boli mnie, kiedy patrzę, co z sobą zrobiłeś - powiedział cicho Aeron. -1 co zrobiłeś dla mnie. Nie zasługuje na to. - Wydobrzeję - zapewnił Parys. Tyle że żaden z nich w to nie wierzył. Aeron zakręcił wodę i podał mu ręcznik. Sam by go wytarł, ale wątpił, by zdzierżyła to parysowa duma. - Idź już - powiedział Parys, gramoląc się z wanny. - Albo sam pójdziesz do łóżka, albo cię zaniosę - oświadczył Aeron.

Parys mruknął coś do siebie, ale jednak wstał i potykając się, dotarł do łóżka, na które padł jak tłumok. Wtedy Aeron zaczął dumać, co dalej Parys nigdy jeszcze nie był taki słaby i zagubiony. Łza zakręciła się Aeronowi w oku. W końcu zawdzięczał temu facetowi życie. Tak wiele dla niego poświęcił... A przez te wszystkie lata wiernie trwał w przyjaźni, walczył ramię w ramię, wysłuchiwał narzekań Aerona na życie... Nie mógł go tak zostawić. A to znaczy, że będzie musiał zawlec go do miasta i znaleźć mu kobietę. Zadbam o ciebie. Obiecuję. - Załatw działkę ambrozji - niemal szepnął Parys. - Tego mi trzeba. - Och. Och - ucieszyła się Legion, rezygnując z dąsów. Przybiegła do pokoju i skoczyła na łóżko. - Ja wiedzieć, gdzie dostać. Sybko się uwinę. Parys znowu jęknął, a materac pod nim zafalował. - Prędko. Aeron zmarszczył brwi i wbił w Legion spojrzenie. Uśmiech zgasł. Zwiesiła głowę i wspięła się na ramiona Aerona. - Co źle? - Nie zachęcaj go. Chcemy, żeby poczuł się lepiej, a nie gorzej. - Sorki. Podrapał ją za uszkiem. - Niedługo wrócę - powiedział do Parysa i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Na szczęście wszyscy już zebrali się w bawialni i czekali na rozpoczęcie spotkania, o ile już się nie zaczęło. Dotarł do swojej sypialni, nie spotykając nikogo. Zanim postawił Legion na zmecha-conym legowisku, które na prośbę Aerona zbudował dla niej Maddox, mocno ją wyściskał. - Zostań tutaj. - Podszedł do szafki i obwiesił się kolekcją noży. Na wszelki wypadek chciał również wziąć pistolet, uznał jednak, że istota ludzka, którą będzie niósł, nie powinna mieć do niego dostępu

podczas lotu. - Ale... ale... ja właśnie wrócić. Ja strasnie tęsknić. - Wiem. I ja tęskniłem za tobą, ale ludzie z miasta boją się mnie. Jeśli zobaczą nas oboje, mogą wywołać zamieszki. - Prawda. Nigdy nie otaczali gęsto pokrytej tatuażami twarzy Aerona taką samą czcią, jak pozostałych wojowników. - Muszę znaleźć kobietę dla Parysa i sprowadzić ją tutaj. - Ale mozes nieść dwoje. Ja i ona. - Nie. Przykro mi. - Nie! - Tupnęła nogą, czerwona ze złości. - Żadna kobieta sama z tobą. Wiedział, że Legion nie jest zazdrosna jak kochanka, ale raczej jak dziecko, którego rodzic myśli o powtórnym ożenku. - Legion, rozmawialiśmy o tym. Wiesz, że nie lubię ludzkich kobiet. - Gdyby miał oddać się damie, byłaby to silna nieśmiertelna, odporna, twarda, trudna do pokonania. Nie potrafił zrozumieć, jak Parys i inni mogli sypiać z ludźmi, wiedząc, że to dziesiątkowana chorobami, skazana na śmierć głupia, nieostrożna, okrutna rasa! Zawsze, bez wyjątku. Nawet Ashlyn i Danika, którym bogowie przyobiecali nieśmiertelność, miały swoje słabości. - Szybko wrócę - powiedział. - Złapię pierwszą, jaką spotkam. Jakąś zupełnie nieatrakcyjną. Przejechała szponem po szmaragdowym obiciu sofy - Obieca? - Obiecuję. Poczuła się trochę udobruchana. Westchnęła. - Okej. Dobze, zostać sama. Ja... - Zrobiła pod-kówkę. Po chwili Aeron poczuł wiercącą w nim dziurę parę niewidzialnych oczu. Gorące, ciekawskie, nieustępliwe spojrzenie. Legion zadrżała spazmatycznie, jej łuski straciły kolor, opadł ją strach.

- Nie. Nieeee! - Idź! - rozkazał. Poszła bez wahania, znikła w ułamku sekundy. Obrócił się, szukając śladu obecności... anioła? Nic. Powietrze nie drżało, żadnego cienia, zarysu postaci, niebiańskiego zapachu. Zdjął koszulę i rzucił ją na podłogę. Spojrzał na wytatuowaną pierś. Sceny walki, twarze. Nie chciał zapomnieć własnych uczynków. Bał się, że jeśli zapomni, stanie się złem wcielonym, z którym zawsze walczył. Stanie się własnym demonem, Gniewem. Nie czas na ponure myśli. Wydał nieme polecenie, z ukrytych szczelin w plecach wysunęły się skrzydła. Czarne, cienkie jak pajęczyna, złudnie kruche, choć w rzeczywistości niezwykle silne. Miał wrażenie, że słyszy kobiecy jęk zachwytu. W następnej chwili ciepłe dłonie popieściły jego skrzydła, poznając każde ich zagłębienie i wypukłość. Stwardniał mu fiut, tak po prostu, zdrajca niemyty. Do diabła. Tylko nie to. Pożądać demona zabójcę? Nie w tym życiu. - Łapy z daleka! - warknął i zjawa cofnęła dłonie. Gdyby tylko stworzenie słuchało go we wszystkim... - Jeśli skrzywdzisz moich przyjaciół albo przyjdzie ci ochota coś ukraść, pokroję cię na kawałeczki. Lepiej stąd idź i nigdy nie wracaj. Brak odpowiedzi. Gorące spojrzenie nie odeszło. Zazgrzytał zębami i podszedł do podwójnych drzwi prowadzących na balkon. Gdy znalazł się na zewnątrz, owiało go ciepłe powietrze pachnące aromatami natury. Nad fortecą górowały strzeliste drzewa, które koronami rysowały niebo. W oddali widział czerwone dachy miasteczka, sklepy, katedry. Skoczył. Najpierw spadał, ale machnął skrzydłami i wzniósł się. Machnął znowu i poszybował jeszcze wyżej. Skręcił w lewo, na północ. Wówczas ujrzał pod sobą bramę wjazdową do fortecy, a przed nią Sabina, który wyskoczył z suva, niosąc w ramionach krwawiącą, nieprzytomną Gwendolyn. Aeron chciał się żatrzymać, pomóc, ale zamiast tego machnął mocniej skrzydłami i wzniósł się pod

chmury. Parys miał pierwszeństwo. Teraz i zawsze. ROZDZIAŁ SZESNASTY Sabin zamierzał zostawić choć jednego Łowcę przy życiu na przesłuchanie, no, może drobne tortury, ale wtedy strzelili do Gwen i cały plan diabli wzięli. Druga kula trafiła ją przypadkiem, lecz Sabina zdążył strawić silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej gniew. Wyrżnął ich jak bydło, jednego po drugim, otwierając gardła płynnym ruchem ostrza. Nie miał dość. Jadąc do fortecy, zadzwonił do Luciena, który przeniósł Maddoksa i Stridera na miejsce jatki. Uprzątnęli teren, a potem wrócili do bazy, zabrali z sobą Gideona i Cameo i wyruszyli na poszukiwanie mogących czaić się w okolicy niedobitków Łowców. Niestety, nikogo nie znaleźli. Co nie oznaczało, że ich tam nie było. Po prostu dobrze się ukryli. Miał ochotę zaszlachtować jeszcze paru. W ciągu ostatnich dwóch dni Gwen ledwie kilka razy odzyskała przytomność, Była w tak kiepskim stanie, że nie potrafił się zdecydować, czy zabrać ją w do miejskiego szpitala, czy zatrzymać w fortecy. W końcu postanowił, że zostanie w sypialni. Nie była człowiekiem, więc lekarze bardziej jej zaszkodzą, niż pomogą. Dlaczego nie zdrowiała szybciej? Przecież była nieśmiertelną harpią. Anya dobrze znała tę rasę i zaklinała się, że harpie wracają do sił równie szybko, jak Władcy. Choć jednak Sabin wyjął z jej ciała kule, rany Gwen wcale się nie zasklepiały. Zająwszy się tego ranka nieprzytomną koleżanką, Danika i Ashlyn zasugerowały, żeby umieścić Gwen w Klatce Przymusu i kazać jej ciału się uzdrowić. Tchnięty nadzieją, zrobił to, ale tylko się pogorszyło. Nie tak to miało zadziałać, nie tak! Uświadomił sobie, że choć wydawało im się, że znają właściwości tego artefaktu, muszą się jeszcze wiele nauczyć. Sabin spróbował przywołać Kronosa, ale król bogów ewidentnie go ignorował. Cholerni bogowie ukazują się tylko wtedy, kiedy sami czegoś potrzebują. Zaczął się modlić o przyjazd sióstr. Będą wiedziały, co robić, o ile wprzódy nie wytną załogi fortecy w pień. Numer, który wykręciła Gwen,

dzwoniąc do nich, zapisał się w pamięci telefonu, Sabin zadzwonił więc, zamierzając zapytać siostry o poradę i przyśpieszyć ich przyjazd, ale kobieta po drugiej stronie słuchawki prawie pożarła aparat, kiedy przekonała się, że nie rozmawia z Gwen. A kiedy powiedział, że Gwen nie może podejść do telefonu, zagroziła jego męskości. Zły to znak na przyszłość. - Przynieść ci coś? Ktoś pytał w progu. Sabin podskoczył zaskoczony. W normalnych okolicznościach pająk by się do niego nie zakradł, ale teraz... Cholerni Łowcy. Zaczaili się w mieście, obserwowali go, czyhając, aż coś zawali, żeby porwać Gwen. A on o niczym nie wiedział, kurwa, o niczym. - Sabin? - Tak. - Położył się na łóżku, tuląc do siebie Gwen. Przynajmniej przestała jęczeć z bólu. Była pod twoją opieką, a ty ją zawiodłeś. Gorzej, obiecałeś, że Łowcy nigdy nie zrobią jej krzywdy, ale nawaliłeś... A co, myślałeś, że będzie inaczej? Zwątpienie miało używanie. Nie dało mu nawet chwili spokoju. - Sabin. Zaciskając dłonie w pięści, spojrzał na stojącego w wejściu Kane'a. Ciemne włosy, orzechowe oczy. Biała plamka na lewym policzku, pewnie od plastra. Sufity uwielbiały spadać na głowę strażnikowi Katastrofy. - Wszystko gra? - Nie. - Powinien planować kolejny ruch przeciwko wrogowi. Powinien być ze swoimi ludźmi, szykować się do boju. Powinien kluczyć ulicami, polować, mordować. Ale nie potrafił się zmusić, by opuścić sypialnię. Jeśli nie patrzył na Gwen, nie widział, jak jej pierś podnosi się i opada, Zwątpienie prało mu mózg, a on nie umiał pokonać demona logiką. Co się z nim dzieje, do diabła? Przecież to tylko dziewczyna, młoda kobietka, którą chciał

wykorzystać i która zapewne zginęłaby w walce. Kobietka, którą poprosił, by walczyła u jego boku. Kobieta, której nie mógł posiąść. Którą będzie znał jedynie przez krótką, ulotną chwilę. Przebywanie tu z nią, pilnowanie Gwen, wcale nie oznacza że przedkłada ją nad misję. Tak to sobie w każdym razie tłumaczył. Kiedy ją wyszkoli, będzie maszyną do zabijania. Nic jej nie powstrzyma. To dlatego tu siedzi, nie może odejść, desperacko pragnie, by wyzdrowiała. - Jak ona się czuje? - spytała jakaś kobieta. Znowu musiał mrugnąć, żeby odzyskać jasność widzenia. Cholera, ostatnio zbyt często tracił koncentrację. Wróciły Ashlyn i Danika - nie pamiętał, ile już razy przychodziły - i stanęły obok Kane'a. - Bez zmian. - Dlaczego jej stan się nie poprawia, do jasnej cholery? - Jak spotkanie? - Z powodu ataku przeniesiono je na następny ranek. Gdy Kane wzruszył ramionami, stojąca w kącie lampa poczuła się urażona tym niewinnym gestem i żarówka zaczęła migać. A potem wybuchła. Damy pisnęły i odskoczyły. Kane, przyzwyczajony do takich rzeczy, oznajmił, jakby nic się nie stało: - Wszyscy się zgadzają. Nie ma możliwości, aby Baden przeżył. Każdy z nas trzymał w rękach jego głowę, zanim ją spaliliśmy. Albo ktoś się pod niego podszywa, albo rozsiewa plotki, żeby zamącić nam w szeregach. To drugie miało sens. Jakże w stylu Łowców. Nie byli tak silni jak Władcy, więc najskuteczniejszą ich bronią bywał podstęp. Danika podeszła do Gwen i odgarnęła jej włosy z czoła. Ashlyn wzięła harpię za rękę, by przekazać wątłemu ciału swoją energię. Ich troska wzruszyła Sabina. Nie znały jej przecież, a mimo to zajęły się nią, bo widziały, jak mu na tym zależało. - Galen wie, że my wiemy, że to on przewodzi Łowcom - powiedział do Kane'a. - Dlaczego nie zaatakował powtórnie?

- Pewnie coś planuje. Zbiera siły. Sieje kłamstwa o Badenie, żeby nas zdezorientować. - Zabiję go. - Być może prędzej, niż ci się wydaje. Dziś w nocy widziałam go we śnie - odezwała się Danika, nie podnosząc głowy. - Był z kobietą. Wizja była tak wyrazista, że namalowałam ją, kiedy tylko się obudziłam. Chcesz zobaczyć? Biedna Danika. Niemal każdej nocy trawiły ją makabryczne wizje. Demony torturujące dusze, bogowie walczący z bogami, śmierć najbliższych. Była delikatną istotą ludzką, zatem horror ze snów musiał ją przerażać, lecz mimo to wszystko znosiła z uśmiechem, ponieważ jasnowidzenia pomagały jej mężczyźnie i sprawie, o którą walczył. Co by zrobiła Gwen, gdyby miała taką wizję? Czy zaczęłaby się trząść, jak wtedy, w piramidzie? A może zaatakowałaby, obnażywszy kły, jak harpia? - Sabin - odezwał się Kane - twój brak koncentracji jest irytujący. - Przepraszam. Tak, poproszę, chciałbym zobaczyć. Danika zamierzała wstać. - Zostań, ja pójdę. - Kane zniknął za drzwiami i wrócił po kilku minutach, niosąc szerokie płótno. Podniósł je. Od plam ciemnej farby odbiło się światło. Wyglądało to jak jaskinia. Postrzępione, okopcone skały spływały szkarłatem. Po piaskowej, częściowo pokrytej gałęziami podłodze walały się kości, najpewniej ludzkie. W kącie, daleko od wejścia, siedział Galen z rozpostartymi skrzydłami. Był blady, patrzył przed siebie, jakby spoglądał na kogoś, kto stoi przed obrazem. Trzymał... Sabin musiał zmrużyć oczy. Kartkę papieru? Rzeczywiście była u jego boku kobieta, choć widać było jedynie kawałeczek jej profilu. Wysoka, szczupła, czarne włosy. Z kącika ust kapała krew. Ona również wpatrywała się w świstek. - Nie znam jej. - Nikt nie zna - powiedział Kane - ale jest w niej coś dziwnie znajomego, nie sądzisz?

Przyjrzał się uważniej. Nie, jej rysy nic mu nie mówiły. Ale to, jak zmarszczyła brwi, zmarszczka w kąciku oka... może. - Żałuję, że jej lepiej nie widziałam - rzekła Danika. - Cud, że w ogóle cokolwiek takiego widzisz - pocieszyła ją Ashlyn. - Jasne. - Kane skinął głową. - Torin zeskanuje twarz dziewczyny, wrzuci do komputera, poczaruje, odtworzy jej rysy i wykombinuje, kto zacz. Jeśli jest nieśmiertelna, raczej nie znajdziemy jej w ludzkich kartotekach, ale nie zaszkodzi spróbować. - Skąd oni się tam wzięli? I gdzie to w ogóle jest? - zapytał Sabin, zapominając o kobiecie i skupiając się na tle. - Nie jestem pewien, ale pracujemy nad tym. - Kane oparł obraz na czubkach swoich butów. Znalezienie Galena to nasz priorytet. Jeśli go zabijemy, być może raz na zawsze położymy kres istnieniu Łowców. Bez jego przywództwa szybko upadną. Gwen poruszyła się, pocierając kolanem o udo Sabina. Zamarł. Bał się oddychać. Chciał, żeby się obudziła, ale nie pragnął dla niej bólu. Minęło kilka minut i nic się nie zmieniło. Jak dla mnie, to ona zejdzie, zagrało na swoją nutę Zwątpienie. - Weź się pierdol, co? - na swoją nutę odparł Sabin. To twoja wina, a nie moja, tak? - Nie da się zaprzeczyć... - A poszukiwania puszki? - zapytał Kane'a. - A ośrodek szkoleniowy i szkoła dla półnieśmiertelnych dzieci, czy gdzie tam je trzymają? Chciałem wrócić do Świątyni Niewymawialnych i jeszcze raz ją przeszukać. - Świątynia znajdowała się w Rzymie. Niedawno ostatecznie wyłoniła się z morza. Ten proces rozpoczął się, gdy Tytani pokonali Greków, dążąc do przejęcia władzy w niebie. Dzięki Anyi Sabin wiedział, że świątynie zostały pomyślane jako miejsce kultu bogów, sposób na powrót świata do uprzedniej formy, czyli boskiego placu zabaw. - To też priorytety, to znaczy numer dwa, trzy i cztery - odparł Kane. - Chociaż znając Torina, szuka

kilku rzeczy na kilku komputerach naraz. Za parę dni pewnie wrócimy do akcji. Czy Gwen do tej pory wyzdrowieje? - Są jakieś wieści o trzecim artefakcie? - Czasem dzień był za krótki, żeby zrobić wszystko, co by się chciało. Walczyć z Łowcami, szukać pradawnych relikwii, nie dać się zabić. Uleczyć małą, drobną kobietkę. - Jeszcze nie. Maddox i Gideon zabierają Ashlyn na zewnątrz, żeby posłuchała. Mieli nadzieję, że Łowcy, którzy przyszli po Gwen, otwarcie wypowiadali się o swoich planach. Na przykład o tym, dokąd chcieli ją zabrać. Sabin rozpirzy to miejsce w drobny mak. - Informuj mnie o postępach, proszę. - Zrobi się - rzucił Kane. - Sabin... - rozległo się słabe, chrapliwe błaganie. Natychmiast spojrzał na Gwen. Mrugała, usiłując odzyskać ostrość widzenia. Serce zabiło mu mocniej. Zacisnął zęby. - Budzi się - powiedziała podniecona Danika. - Może powinniśmy... - Kane ściągnął usta, bo nagle dolna część obrazu oderwała się od górnej i grzmotnęła o podłogę. Schylił się, żeby ją podnieść. - Tak mi przykro, Daniko. - Nie szkodzi. - Doskoczyła do niego i zabrała mu obydwie części. - Da się skleić. Podeszła do nich Ashlyn, masując się po rosnącym brzuchu. - Chodźcie. Dajmy im trochę czasu. - I już ich nie było. - Sabin? - Tym razem zabrzmiało to trochę głośniej. - Jestem przy tobie. - Wodził palcami po ramieniu Gwen. Jego ulga była wręcz namacalna. - Jak się czujesz? - Boli. Słabo mi. - Przetarła oczy i spojrzała po sobie. Czarny T-shirt. Westchnęła z ulgą. - Jak długo byłam nieprzytomna?

- Kilka dni. Przejechała dłonią po zmęczonej, bladej twarzy. - Ze co? Poważnie? - zdumiała się. - Normalnie jak długo zajmuje ci powrót o zdrowia? - Nie wiem. - Była zbyt słaba, by utrzymać rękę w górze. - Nigdy nie byłam ranna. Do diabła, nie mogę uwierzyć, że zasnęłam. - Co? To niemożliwe. Nigdy nie byłaś ranna? - Przecież każdy, nawet nieśmiertelni, obetrze sobie czasem kolano, uderzy się w głowę albo złamie jakąś kość. - Tak to jest, jak się ma siostry, które chronią cię na każdym kroku. Aha, czyli siostry lepiej dbały o jej bezpieczeństwo niż ty. - Stul mordę! Nienawidzę cię. Tyle że te siostry pozwoliły, by porwano Gwen, a ja ją uratowałem. Zwątpienie stuliło mordę. - Mówiłem ci, żebyś została w samochodzie! - warknął wbrew woli. Spoczęło na nim spojrzenie bursztynowych oczu, odrobinę naznaczone bólem, ale przede wszystkim pełne gniewu. - Powiedziałeś, że mam albo zostać w wozie, albo pomóc. Wybrałam pomoc. - Z każdym słowem jej głos słabł. Znowu zatrzepotała rzęsami, gotowa ponownie zapaść w długi sen. Uszła z niego złość. - Nie zasypiaj, proszę. Zrób to dla mnie. Otworzyła oczy do połowy i posłała mu znużony uśmiech. - Lubię, kiedy tak prosisz. To, że gotów był błagać choćby o mały pocałunek, nie wróżyło dobrze. - Wszystko, bylebyś nie zasnęła. - Dzięki Anyi, Danice i Ashlyn Gwen miała na wyciągnięcie ręki

wszystko, czego mógł sobie zażyczyć pacjent. - Chcesz wody? Jeść? Proszki przeciwbólowe? Oblizała wargi. Zaburczało jej w brzuchu. - Tak. Ja... nie. - Z jej słów przebijała ochota. - Nie. Niczego mi nie trzeba. Pieprzone zasady, pomyślał. Choć nie był głodny, złapał kanapkę z indykiem i skubnął kęs. Podniósł kubek z wodą i upił trochę. - Tyle dla mnie. Reszta jest twoja - powiedział, wskazując miskę pełną winogron. - Mówiłam, że nie jestem głodna. Ani na chwilę nie oderwała wzroku od żarełka. - W porządku. Zjemy później. - Odłożył kanapkę i kubek na tacę i złapał komórkę. - Przepraszam na chwilę. Pprzysiadł na łóżku i wystukał do Torina: Pisz jak będzie nowe info. Odpowiedź przyszła po sekundzie: Luz. Położył się. Po kanapce ani śladu. Wodę też wypiła. Nawet nie zauważył ruchu. Udał, że nie widzi braku jedzenia, tylko wsunął telefon do kieszeni. - Na pewno nic nie chcesz? - Gdy przełknęła głośno, stłumił śmiech. - Muszę skorzystać z łazienki. I chcę się wykąpać. - Na pewno nie beze mnie ta kąpiel. Jesteś tak słaba, że mogłabyś się przewrócić. - Wziął ją na ręce. Wbrew jego obawom nie zaprotestowała, lecz wsparła na nim głowę. Ufała mu. Do diabla, ależ mu się spodobało. - No to bez prysznica. Wszystko się może zdarzyć, kiedy się razem kąpiemy. - Będę trzymał ręce przy sobie - obiecał. - A twój demon? Nie mam siły z nim walczyć. Daj mi dziesięć minut, okej? - powiedziała, kiedy postawił ją na ziemi. - Wejdź tylko wtedy, gdy usłyszysz grzechot kości o porcelanę. - Chwyciła się zlewu dla zachowania równowagi.

- Dobrze - odparł zadowolony, że jest na tyle silna, by się z nim droczyć. Wróciła dziewięć minut później z wilgotną twarzą, roztaczając woń cytryn. Pociekła mu ślinka. Chciał zasmakować jej pełniej, głębiej niż ostatnim razem. Przeczesała włosy opadające na plecy. - Lepiej? Nie oderwała wzroku od podłogi. Zauważył, że jej policzki znów pulsują czerwienią. - O wiele. Dziękuję. - Spróbowała się przejść, ale nogi się pod nią ugięły. Sabin złapał ją, zanim doleciała do podłogi. - Dostałam po dupie, co? - powiedziała, krzywiąc się, gdy chore ramię dotknęło łóżka. - Tak. - Stanął nad nią, złożył ręce na piersi. - Ale to się da naprawić. Będę cię szkolił. - Niezależnie od tego, czy będzie walczyła u jego boku, czy nie, potrzebowała pewnych umiejętności, by się obronić. Będzie walczyła czy nie? To już nie jesteś pewien? Wydawało mi się, że za wszelką cenę chcesz ją posłać na pierwszą linię frontu. Zwątpienie... cóż, trudno je winić za wahanie. Tyle że to nie demon, tylko on sam. - Okej - odparła, przymykając oczy. - Będziesz mnie szkolił, bo masz rację. Podoba mi się, że będę zabijać Łowców. Nie tego się spodziewał. - Zanim się do ciebie wezmę, pewnie jeszcze zmienisz zdanie. Zrobię ci krzywdę, choć nieumyślnie, złamię cię, utoczę krwi. - Nie będzie jej oszczędzał. Dzięki morderczemu treningowi stanie się silniejsza. Czyżbyś próbował ją zniechęcić? Nie, chodzi o to, żeby była przygotowana. Nigdy, w przeciwieństwie do pozostałych Władców, nie postrzegał kobiet wojowniczek jako istoty słabe, kruche i wymagające ochrony. Nie rozpieszczał ich. Może dlatego Cameo spiknęła się właśnie z nim, kiedy Lucien podzielił obóz Władców. Traktował Łowczynie tak samo jak Łowców. Czy torturował je? Ba! Zrobiłby to ponownie.

Aczkolwiek przy Gwen czuł się odrobinę nieswojo. Nie była pierwszą z brzegu wojowniczką ani też jego wrogiem. - Gwen? Znowu zasnęła. Opatulił ją szczelnie i usadowił się obok niej. Poleży tutaj. Poczeka, aż się obudzi. - Rusz się, a łeb ci upierdzielę. Sabin obudził się w ułamku sekundy. Zimna stal rysowała mu szyję, strużka krwi ciekła na prześcieradło. W pokoju było ciemno. Ktoś zaciągnął zasłony. Gdy odetchnął głęboko, wyczuł kobietę. Pachniała lodem i zimowym niebem. Jej włosy łaskotały go po nagiej piersi. - Czemu moja siostra leży w twoim łóżku? Dlaczego śpi i jest ranna? Nie mów, że się dobrze czuje, chyba że chcesz zeżreć własny jęzor. Czuję jej rany. Aha, harpie przybyły. Wygląda na to, że bez trudu pokonały najnowocześniejsze zabezpieczenia Torina, bo alarm milczał jak zaklęty. Kolejny dowód, że warto mieć te kobiety w swojej drużynie, oczywiście o ile drużyna nadal istnieje. - Czy moi ludzie żyją? - Na razie tak. - Ostrze wbiło się głębiej. - No i? Czekam, a nie jestem przesadnie cierpliwa. Sabin nawet nie próbował sięgnąć po broń ukrytą pod poduszką. - Pomocy - szepnął do Zwątpienia. Podobno mnie nienawidzisz. - Rób, co do ciebie należy, dobra? Zaklął na bogów, a demon spytał harpię: Jesteś pewna, że chcesz skrzywdzić tego mężczyznę? A jeśli to kochanek Gwen? Wtedy siostra cię znienawidzi. Jej dłoń zadrżała. Chwyt zelżał. Grzeczny chłopiec. W takich chwilach doceniał piękno swojego przekleństwa. - Jest tutaj, bo sama chce. Została ranna, ponieważ zaatakowali nas wrogowie.

- A tyś jej nie obronił. - Nie. - Zacisnął zęby. - Ale uczę się na błędach i wiem, że to się nie powtórzy. - Tu się nie mylisz. Dałeś jej krew? - Nie. Jęk irytacji. - A niech cię... Nic dziwnego, że śpi! Kiedy została ranna? - Trzy dni temu. - Trzy dni?! Potrzebna jej krew, ty dupo wołowa, bo nigdy się nie wyliże. - Skąd wiesz? Powiedziała, że nigdy nie była ranna. - Och, ależ była, po prostu nie pamięta. Zadbałyśmy o to. Pamiętaj, że zapłacisz za każdą jej ranę. A jeśli się dowiem, że to ty ją... - Nie zrobiłem tego własnymi rękami. - Jeszcze. Ta myśl go otrzeźwiła. Zmierzyła go wzrokiem. - Słuchaj, imponują mi opowieści o was, ale to nie znaczy, że jestem na tyle głupia, by ci zaufać. - W takim razie porozmawiaj z Gwen. - Tak zrobię. Za chwilę. Najpierw powiedz mi, którym jesteś demonem. Rozważał, na ile rozsądne będzie powiedzieć jej prawdę. Jeśli się dowie, będzie wiedziała, jak się bronić przed podszeptami Zwątpienia. - Czekam. - Ostrze połaskotało go w grdykę. Do diabła z tym! - pomyślał. Jeśli spuści demona ze smyczy, tak czy owak nie będzie miała z nim szans. Nikt się nie oprze demonowi, nawet sam nosiciel. - Zwątpieniem. - Och. - Czy to zawód w jej tonie? - Miałam nadzieję na Seks, czy jak tam go nazywacie. Uwielbiam opowieści o nim. Tak, to wielkie rozczarowanie.

- Przedstawię cię. - Może numerek z Parysem trochę ją zmiękczy. A skoro już o tym mowa, to może numerek odmieni też Parysa? - Nie trudź się. Nie mam czasu na zabawę. Gwen! Gwen zadrżała, jakby coś nią majtnęło. Zobaczył, że to siostra nią potrząsa. - Przestań! Zrobisz jej krzywdę. - Złapał harpię za nadgarstek. Ostrze cofnęło się z jego gardła, ręka wyrwała z uścisku Sabina i rozbłysło światło. Oczy zaszły mu łzami. Harpia znów siedziała mu na szyi, a on nie miał czasu, by choćby mrugnąć. Kiedy odzyskał ostrość widzenia, przyjrzał się jej. Miała piękną, lśniącą skórę, taką jak Gwen, tyle że nie czuł się przy niej jak zaczarowany, nie miał przemożnego pragnienia zaciągnięcia jej do łóżka. Miała jasne, rude włosy, w przeciwieństwie do Gwen pozbawione czerwonych pasemek. Siostry miały te same bursztynowo-szare oczy i zmysłowe usta, gdy jednak Gwen emanowała niewinnością, ta kobieta aż pulsowała nagromadzoną przez wieki wiedzą i siłą. - Posłuchaj... - Przerwał mu nóż na gardle. - Nie, to ty posłuchaj. Nazywam się Kaia. Ciesz się, że to ja macham scyzorykiem, a nie Bianka lub Taliyah. Zadzwoniłeś do Bianki i nie pozwoliłeś jej porozmawiać z Gwen, więc teraz Bianka chce ci skopać dupę twoją nogą. Taliyah wolałaby rzucić cię wężom, kawałek po kawałku. Natomiast ja dam ci szansę, byś wytłumaczył się z sytuacji. Jakie masz plany wobec Gwen? Mógł powiedzieć wszystko, co pragnęła usłyszeć, ale nie, nie zachowa się tak. Jeśli siostry Gwen mają tu zostać - wierzył, że mimo gniewu Kai tak będzie - i jeśli mają dla niego walczyć, musi porozumiewać się z nimi z pozycji silniejszego. Bez wahania przyciągnął Kaię do siebie. Ostrze przebiło skórę i zatrzymało się na mięśniach, ale nie powstrzymało go to. Przeturlał ją i przygniótł do łóżka. Nie walczyła z nim, tylko się roześmiała. - Cwane. Już rozumiem, dlaczego ci wlazła do łóżka. Dziwne tylko, że nie zaatakowałeś głowy. Spodziewałam się czegoś innego po Władcy Podziemi.

Podskakujący materac zbudził Gwen. Płytko odetchnęła, po czym spytała zachrypniętym głosem: - Kaia? Harpia błysnęła pięknym uśmiechem. - Cześć, maleńka. Sto lat. Wiem, co sobie myślisz. Ze się na ciebie gniewam, bo zasnęłaś, ale to nieprawda. Wiem, kogo należy winić. Po prawdzie, to właśnie z twoim facetem omawialiśmy szczegóły twojego pobytu w tym grajdole. Jak się masz? - Leżysz pod nim. Leżysz pod Sabinem. - Źrenice Gwen stopiły się w złoto... biel... czerń... Paznokcie wydłużyły się w szpony. Kły błyszczały groźnie w świetle lamp. - Ona naprawdę... - zaczęła zdumiona Kaia. - Tak, zmienia się w harpię. - Jasna cholera! Sabin brutalnie wywalił Kaię z łóżka. Wylądowała na podłodze z głuchym łupnięciem, ale nie przejął się specjalnie. Gdy tylko wyswobodził ręce, przycisnął do siebie Gwen, jednym ramieniem otaczając jej szyję i głaszcząc po twarzy, a drugą masując brzuch. Szpony przebiły mu skórę na ramionach i zatopiły po samą kość, ale nie zareagował na ból. Mogła zrobić coś znacznie gorszego. - Tylko rozmawialiśmy. Nie zamierzałem jej skrzywdzić. Przygwoździłem ją, by przestała mi wbijać ostrze w szyję. To wszystko. Przyjechała, żeby ci pomóc. - Pragniesz jej? - wychrypiała Gwen. Owszem, był draniem, ale draniem szczęśliwym z powodu zazdrości Gwen. - Co ty. Ona też mnie nie pragnie. Przysięgam. Wiesz, że liczysz się tylko ty. Kątem oka zauważył, że Kaia bacznie przyglądała się tej scenie. Powoli paznokcie Gwen wróciły do dawnych rozmiarów, zostawiając po sobie głębokie, krwawiące rany na Sabinie. Wzrok przestał być mętny. Przez cały ten czas Zwątpienie dziwnie milczało, jakby ukryło się na najniższym poziomie umysłu Sabina. - Wow - wydusiła w końcu Kaia. - Imponujące. Uspokoiłeś jej harpię. Wiesz, co to oznacza, prawda?

Nawet na nią nie spojrzał. Poświęcił całą uwagę Gwen. Zjechał dłonią po jej udzie, a potem ułożył tak, że siedzieli spleceni w intymnym uścisku. - Nie wiem. - Ze zostałeś wybrankiem mojej siostry. Gratulacje. ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Gwen nigdy w życiu nie była bardziej zdenerwowana. Ani w celi, ani kiedy stanęła oko w oko w Łowcami w Budapeszcie. Obejrzawszy poskromienie złośnicy - harpii Gwen - Kaia przenikliwym gwizdem przywołała Biankę i Ta-liyah. Czekały na korytarzu, pilnując drzwi. Siostry zabarykadowały się w sypialni Sabina i odbyły naradę. - Nikt nie wie, że tu jesteśmy - powiedziała Bianka - więc wszystko zostanie między naszą piątką. Gwen chciała zaprotestować przeciwko naradzie z pominięciem innych zainteresowanych - taki scenariusz zwykle kończył się dla rodziny Skyhawków rozlewem krwi - ale powstrzymało ją kilka rzeczy. Po pierwsze, Sabin przyciskał ją twardo do piersi i nie wypuszczał. Dlaczego? Spodziewał się, że poleci do sióstr i każe im go zabić? Po drugie, była słaba jak nowo narodzone kocię, ledwie opanowywała senność. Poza tym bark i klatka piersiowa paliły ją żywym ogniem. Gdyby Sabin ją puścił, upadłaby i walnęła głową o zagłówek. Po trzecie, znowu postanowiła dowieść swej odwagi i posłużyć Sabinowi za tarczę. Gdyby siostry, nadal złe i nagle niepomne faktu, że kiedyś Władców podziwiały, dopadły go... Nie wiedziała, dlaczego właściwie tak się przejmuje. Kilka chwil temu Sabin obejmował Kaię, tak? Wspomnienie było mgliste, jakby widziała scenę nie na żywo, ale na ekranie telewizora. Prawda czy nie, wkurzyła się nie na żarty. Sabin należał do Gwen. Przynajmniej na razie. Nie dlatego, że pokazywali się razem, ani nawet dlatego, że dał jej najwspanialszy orgazm życia. Ale dlatego... nie wiedziała, no, po prostu nie wiedziała.

- Zanim zaczniemy, zajmijmy się małą. - Kaia podeszła do niej, nacięła sobie żyły w nadgarstku i podetknęła Gwen do ust. - Pij. Piła krew sióstr przez całe dzieciństwo. - Żeby przeżyć, gdybyś została ranna - powtarzały. Zresztą i one piły krew, wysysały ją ze swoich chłopaków przed wyruszeniem na bitwę albo... hm... do pracy. Nie było więc w poleceniu Kai nic dziwnego. Nie tylko wampiry łaknęły krwi, tyle że harpie potrzebowały jej jedynie do leczenia ran i zapobiegania urazom. Kiedy przyłożyła usta do nacięcia, Sabin złapał ją za szyję i odwrócił w swoją stronę. - Hej! - warknęła Kaia. Na jego szyi znać było długą, głęboką szramę, którą otworzył cięciem szponu. - Jeśli potrzebuje krwi, niech wypije moją. - Nie dał im czasu, by zaprotestowały, tylko szybkim ruchem przyciągnął głowę Gwen do szyi. Nie stawiała oporu, czuła bowiem słodką woń jego krwi. Cytryna i krew. Zapach wypełnił jej nozdrza, spłynął do płuc i rozlał się po ciele, zostawiając po sobie łaskoczące ciepło. Nie zdołała się powstrzymać. Z cieknącą ślinką powiodła językiem po jego ranie. Ekstaza. Deser owocowy. Przymknęła oczy, dopasowała się do jego ciała, zarzuciła ramiona, jakby brała go za jeńca, nogami ścisnęła mu biodra. Anioł w jej duszy wiedział, że to złe, nie powinna tego robić, a już na pewno nie powinno jej się to podobać, ale współlokatorka anioła, harpia, tańczyła ze szczęścia, spragniona więcej, bo nic innego nie smakowało jak Sabin. Jak niebo i piekło, doskonałość i grzech, upadek gwarantowany. Ssała i ssała, sączyła życiodajny płyn, który spływał jej do gardła. Z każdym łykiem wracały jej siły. Ból zaczął ustępować, tkanka zrastała się. Jak mogła bez tego żyć? Na szczęście krwi nie trzeba kraść, bo była źródłem lekarstwa, a nie pożywienia. Powinna częściej spijać z Sabina. Tkwił nieruchomo, jednak między nogami czuła, jak stwardniał mu fiut. Czuła w uszach oddech

Sabina, a nawet usłyszała kilka myśli: „Tak, tak, jeszcze, nie przestawaj, tak dobrze, chcę... się... przespać". A może to były jej myśli? - Tylko nie wypij do dna, mała - powiedziała Bianka, wyrywając Gwen z transu. - Mamy do niego parę pytań. Ktoś wbił paznokcie w jej czaszkę i oderwał głowę od szyi Sabina. Zaskamlała, strużka krwi pociekła z jej rozwartych ust. Sabin wydał niski pomruk i zerknął na Biankę. - Dotknij jej tak jeszcze raz, a pożegnasz się z rękami. Szczerząc zęby, Bianka okręciła sobie wokół palca kosmyk czarnych włosów. - Wreszcie gadasz jak Władca Podziemi, o którym tyle słyszałam. Prawie ci wierzę, demonie. Spróbuj. - Nigdy nie rzucam gróźb na wiatr - rzekł, przyciskając Gwen. Jęknęła. Jej siostry nigdy - przenigdy - nie lekceważyły wyzwania. - Cieszę się, że tu jesteście - powiedziała, mając nadzieję, że odwróci ich uwagę. - Demonisko słabo się o ciebie troszczy? - Kaia przespacerowała się po pokoju, przestawiając bibeloty i zaglądając do komody. - O, jak słodko. Czarne slipy to moje ulubione. - Klęknęła przed skrzynią z bronią, rozpracowała zamek jednym ruchem dłoni i otworzyła pokrywę. - Hm. Patrzcie, co znalazłam. - Dba o mnie - odparła Gwen, starając się go bronić. Uwolnił ją, strzegł, zamierzał nauczyć samoobrony. Ta sprawa z Łowcami to wyłącznie jej wina. Powinna była zostać w samochodzie. A jednak nie żałowała, że ruszyła mu z pomocą. Żył. Był bezpieczny. Czy jesteś szczera ze swoimi siostrami? Bo pamiętam kilka przypadków, kiedy Sabin... - Przepraszam - mruknął. Dobrze, że uciszył demona, bo harpia wbiła w niego spojrzenie, gdy głos Zwątpienia wypełnił jej

głowę. Bianka podeszła do Kai, która penetrowała skrzynię, i zaczęły rozpływać się w zachwytach nad kolekcją, natomiast Taliyah podeszła do łóżka i spojrzała na Gwen pustym, wypranym z emocji wzrokiem. Próżno było szukać piękniejszej kobiety niż ona. Miała białe włosy, białą skórę i oczy koloru bladego błękitu. Była niczym królowa śniegu. Wielu podejrzewało, że w jej żyłach rzeczywiście płynie lód, jednak żyli zbyt krótko, by się o tym przekonać. - Wiem o was i o Łowcach - odezwała się. - Słyszałam legendy o waszej brutalności. Podziwiałam was, chciałam was poznać, ale teraz mam ochotę cię zabić. Dlaczego wplątałeś moją siostrę w to wszystko? Gwennie nie jest wojowniczką. - Ale może się nią stać - oświadczył Sabin. Tylko tyle, nic więcej. Nie dyskutował, nie próbował się bronić. Tak to zostawi? - myślała Gwen. Pozwoli im myśleć, że po prostu z nim zamieszkałam, a on naraził mnie na niebezpieczeństwo? Nie zdradzi, że okazałam się aż tak głupia, by dać się złapać i uwięzić? A on mnie ocalił. Gdyby powiedział prawdę, zapewniłby sobie ich udział w wojnie, którą przedkładał ponad wszystko, nawet ponad miłość. Czemu miałby to robić? Dla niej? Była bliska płaczu... i nagle zrozumiała, że też może coś zrobić dla Sabina. - Tak naprawdę to Łowcy mnie w to wplątali - przyznała, mnąc prześcieradło. - Gwen - szepnął ostrzegawczo Sabin. - One muszą poznać prawdę. - Dla niego. I dla niej. Zebrawszy siły, opowiedziała siostrom o uwięzieniu, nie pomijając żadnych szczegółów, a łzy płynęły jej po policzkach. Minęło kilka najbardziej zawstydzających minut jej życia. Ukazała całą swoją słabość jedynym osobom, które się dla niej liczyły.

Zaskoczył ją, czule wycierając kciukiem słone krople z jej twarzy, przez co zresztą rozpłakała się jeszcze bardziej. Kiedy skończyła, w sypialni zapadła pełna napięcia cisza. - Jak cię złapali? - spytała wreszcie Taliyah. Od jej chłodnego tonu Gwen przeszły ciarki. - Pewnego ranka, wychodząc do pracy, Tyson zapomniał zabrać komórkę, a wiedziałam, że będzie mu potrzebna. Ponieważ był za daleko, żebym go dogoniła w ludzkiej postaci, więc... - Przełknęła nerwowo. To był głupi błąd, którego żałowała każdego dnia więzienia. - Poleciałam do biura Tysona, zanim tam dotarł. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że Łowcy mnie zauważyli i pomyśleli, że użyłam jakiejś magicznej sztuczki. Pewnie śledzili mnie w drodze do domu. Zaczekali, aż z Tysonem pójdziemy spać. - Spałaś w łóżku z Tysonem? - zapytały trzy harpie unisono. - Co wy macie z tym spaniem? - Sabin zesztywniał. - Nie to, żebym się wam dziwił, bo sam jak pomyślę, że sypiała z tym facecikiem... Ten drań powinien umrzeć. Nie obronił jej. - Ty też nie - zauważyła ponuro Taliyah. - Żyję dzięki Sabinowi! - Gwen posłała mu drżący uśmiech. - Tyson nie jest złym człowiekiem. Próbował mnie obronić, zanim go ogłuszyli. Wróciwszy wieczorem do domu, nie chciał rozmawiać o tym, co się stało. Wystraszyła go, gdy zobaczył ją w biurze. Już i tak dostrzegał w niej inne, równie niepokojące cechy, więc od jakiegoś czasu był zdezorientowany i wystraszony. Ukrywała mroczną stronę najlepiej, jak umiała, ale czasem objawiała się wbrew jej woli, no i Tyson po powrocie do domu zastawał dziury w ścianach, rozerwaną pościel i porozbijane naczynia. Raz, podczas idiotycznej kłótni o to, jaki film będą oglądać, rzuciła nim o ścianę tak, że posypał się tynk. Pocałowała go i wynagrodziła mu napad złości, ale to był w gruncie rzeczy początek końca.

- Tak czy owak - kontynuowała - unieruchomili mnie. Nie mogłam oddychać. Przewieźli mnie do Egiptu. Zamknęli w celi, a dwanaście miesięcy później Sabin i pozostali Władcy uwolnili mnie i przywieźli tutaj. - Naturalnie zabiłeś człowieka odpowiedzialnego za te męczarnie - powiedziała Taliyah do Sabina. - Gwen go zabiła - odparł. - Ja zgładziłem wielu innych. - Dlaczego nie wszystkich? - Błękitne, zimne oczy Taliyah rozbłysły gniewem, po czym łagodniej spojrzała na siostrę. - Dobra robota, Gwen. Zanim wyjaśniła, że to był w gruncie rzeczy wypadek, Sabin powiedział: - Tych, co przeżyli, trzymamy w lochu i przesłuchujemy. - A, to w porządku. - Taliyah rozluźniła się. - Jadłaś? - Spytała siostrę. - Aha. - Łypnęła na Sabina. Cóż, zjadła, bo ukradła mu kanapkę. Na szczęście nie zareagował. Przy Tysonie kradła jedzenie z pobliskich restauracji i podawała mu jako własne dzieło. Nigdy się nie domyślił. Zrugałby ją. A Sabin? Raczej nie. Uśmiechał się, kiedy podprowadzała towar ze sklepu. - Jesteś gotowa na powrót do domu? - Kaia wskoczyła na łóżko, aż materac zafalował. - Bo mam straszną ochotę rozpirzyć tę chatę. Wiem, że lubisz tego swojego demonka, więc możesz go z sobą zabrać, czy będzie chciał, czy nie. Gdzieś cię zachomikujemy i wrócimy po Łowców. Zapłacą za to, co ci zrobili. Spokojna głowa. - Ja... - Czy chciała wrócić do domu? W ukryciu, bezpieczna, niech inni się o wszystko martwią? Czy nie wyjechała do Georgii po to, by od tego uciec? Uwielbiała przebywać z Sabinem, ale wiedziała, że na Alasce zmarnieje, nie mając z kim walczyć. Z czasem znienawidzi to miejsce. Gdyby miała wrócić do domu, musiałaby pojechać sama i ta myśl wypaliła jej dziurę w sercu. Ona i

Sabin pod prysznicem... Pragnęła to powtórzyć, choć raczej nie będzie drugiego razu. To zbyt niebezpieczne. Ale mając w perspektywie wyjazd bez niego, każdy powód, dla którego pragnęłaby od niego uciec, przestawał się liczyć. - Nigdzie nie pojedzie - odezwał się Sabin. Despotyczny, kochany facet. - Właśnie. Zostaję. - Gwen zerknęła na siostry, błagając je wzrokiem, by zrozumiały i zaakceptowały jej decyzję. Dłuższą chwilę przyglądały się jej w milczeniu. Pierwsza przemówiła Bianka: - Dobrze. Gdzie mamy wnieść sprzęt? - zapytała z westchnieniem. Czyli postanowiły tu zostać. Gwen radowało to i przerażało zarazem. Sabin nawet nie mrugnął okiem. - Obok jest wolny pokój. Wystarczy wam? Dał im własny pokój, odmówiwszy wcześniej tego przywileju Gwen? - Tak, w porządku - odparła Taliyah. - Powiedz, jakie masz plany a propos Łowców? - Zabić ich wszystkich. Nie zaznamy spokoju, dopóki istnieją. - No to masz szczęście. Właśnie zyskałeś trójkę nowych żołnierzy. - Czwórkę - wypaliła Gwen. Naprawdę tak myślała. Naprawdę pragnęła powstrzymać Łowców. Chciała chronić siostry i Sabina, no i przy okazji chciała wreszcie udowodnić swoją przydatność. Znowu wszyscy na nią spojrzeli. Sabin ze złością, co ją zdziwiło. Przecież chciał, żeby to zrobiła, czyż nie? Bianka i Kaia z pobłażliwością, natomiast Taliyah z determinacją. - Więc co tak leżycie? - powiedziała Kaia z irytacją. - Wstawać. Idziemy na wojenkę. Sabin przejechał dłonią po wymizerowanej twarzy. - Witajcie w mojej armii, dziewczyny. Siostry powiedziały, że jest wybrankiem Gwen. Nie był przekonany, czy sam w to wierzy, ale myśl

mu się spodobała. Resztę dnia i całą kolejną noc Gwen spędziła w łóżku, chociaż nie udało jej się już zasnąć. Następnego ranka zostawił ją samą i wyszedł porozmawiać z Anyą. Znalazł ją w bawialni, gdzie kończyła kolejną grę wideo z Gilly. Gdy powiedział o przybyciu gości, uradowana klasnęła w ręce. - Lucien mówił, że wysłałeś mu wiadomość o gościach, ale nie sądziłam, że chodzi o harpie! - Teraz już wiesz. Są na siłowni. Słuchaj, o co chodzi ze snem harpii? - Sam się domyśl, tępolku - rzuciła ze śmiechem, ruszając w stronę drzwi. - Pędzę na zjazd rodziny Skyhawków. Poszedł za nią. Trzy siostry, które zdążyły już się rozgościć i poczuć w fortecy jak w domu, na widok bogini przestały ćwiczyć i podbiegły do niej z otwartymi ramionami. - Anya! Ty suko, wyjechałaś bez słowa! - Gdzieś ty była? - Co tu robisz? - Sorki, dziewczyny, sorki. Byłam tu i tam, jeździłam po świecie. Wiecie, zwiedzałam, mieszałam ludziom w głowach i zakochałam się w samej Śmierci. Mieszkam tu, bo on tu mieszka. Podoba się wam, jak urządziłam domek? Śmiały się, ściskały i trajkotały. Sabin kilka razy próbował wtrącić swoje trzy grosze, ale ostentacyjnie go zignorowały. W końcu zostawił je same. Pomyślał, że dorwie Anyę później i przepyta pod kątem zwyczajów harpii związanych ze snem. Dociekanie u źródła, czyli u sióstr, mijało się z celem. Jak się zdążył przekonać, harpie żyły zgodnie z własnymi regułami, a on nie chciał pogrążać Gwen swoją ignorancją. Gwen. Każda minuta z nią wiązała się z ryzykiem. Zeszłej nocy było najgorzej. Został przy niej, czuł jej kobiecość, bawełnę ocierającą się o skórę, ale trzymał się na dystans, leżąc na drugim końcu materaca.

Wziąłby ją, och, jak tego pragnął, ale gdy tylko po nią sięgał, Zwątpienie zaczynało swój taniec. Czy umrze, jeśli zatrzymasz ją przy sobie? Czy zapragnie więcej, niż jesteś w stanie jej dać, apotem, gdy tego nie dostanie, opuści cię? Znowu znienawidził demona. Zasraniec uciszał się tylko przy siostrach. Czemu? Koniecznie musi poznać ten sekret, bo jeśli jakimś sposobem sprawi, że demon będzie milczał w obecności Gwen, wówczas zatrzyma ją dla siebie. Może nawet na zawsze. Zajrzawszy do więźniów - nadal zbyt słabych na kolejną sesję tortur - poszedł do kuchni przygotować Gwen coś do jedzenia. Ale jedzenia nie było. Nic nie zostało, nawet marna paczka chipsów. Pewnie były tu harpie. Powlókł się do sypialni, lecz Gwen nie było w łóżku. Znalazł ją na dachu z Anyą i siostrami, które robiły zawody w konkurencji, kto efektowniej spadnie z dachu i połamie najmniej kości. - Zostawiłem cię na niecałą godzinę i proszę - odezwał się do Gwen. - Ani mi się waż skakać. - Tylko kibicuję zawodniczkom - zapewniła z szerokim uśmiechem. Na dole stała grupka wojowników i przyglądała się zabawie. Sprawiali wrażenie zrezygnowanych, ale zarazem pełnych podziwu. Upajali się widokiem harpiej skóry jak winem. - Dość tego - powiedział Sabin, zanim jedna z nich skoczyła. - Czas na trening. Niechętnie, bo niechętnie, ale zgodziły się. Gdy prawie wszyscy mieszkańcy fortecy zgromadzili się na arenie, powietrze wypełniły jęki i stękanie. Zapach krwi i potu skutecznie odstraszył dzikich mieszkańców pobliskiego lasu. Sabin stał z boku i przyglądał się rozwojowi wypadków. Torin przysłał SMS-a, że zaraz do nich dołączy. Po chwili, zachowując wobec pozostałych zdrowy dystans, zatrzymał się obok Sabina. - Wszyscy byli tak zajęci, że zwoływanie kolejnego spotkania nie miało sensu. Umówiłem się z

każdym z osobna. - I co? Dowiedziałeś się czegoś? - O tak. - Poruszył czarnymi brwiami kontrastującymi z białą jak śnieg czupryną. - W jednym ze starych numerów brukowca znalazłem artykuł o szkole dla wybitnie uzdolnionych dzieci w Chicago. Wiesz, dla takich, co potrafią podnosić auta, siłą umysłu zmuszają ludzi do posłuszeństwa, poruszają się szybciej niż ludzkie oko i tak dalej. I wiesz co? Międzynarodowy Instytut Parapsychologii wszystkiemu zaprzeczył. - Szkoła dla Łowców. Mówił o tym więzień. - No właśnie. To nie może być zbieg okoliczności. - Musimy przeszukać tę szkołę. - Koniecznie. Część ruszy tam za dwa dni, natomiast pozostali powinni zająć się szukaniem osób wymienionych na zwojach. Muszę wiedzieć, kto się czym zajmie. Sabin już chciał oznajmić, że to on pojedzie, by zabić Łowców, uratować dzieciaki i wreszcie wypłoszyć Galena z kryjówki, ale nagle coś do niego dotarło. - Zaraz. O jakich zwojach mówisz? Powiał wiatr, psując Torinowi fryzurę. Przygładził kosmyki dłonią w rękawiczce. - Kronos złożył mi wizytę. - Próbowałem go wezwać, ale zignorował mnie. - Na żołądku Sabina zawiązał się supeł. - Farciarz z ciebie. - Co powiedział? - Doskonale znasz tę śpiewkę: Rób, co mówię, albo pognębię wszystkich, których kochasz. - Torin sparodiował boski bas. - No tak, ale co konkretnie? Masz znaleźć jakichś ludzi?

- Zaraz, po kolei. Dobrze wiesz, że od kiedy Danika przepowiedziała, że Galen go zgładzi, Kronos pragnie jego śmierci tak samo jak my. Na zwojach znajdują się nazwiska nieśmiertelnych opętanych demonami. Nie uwierzysz, jak wielu. Pośród nich jest kilka pustych linijek, jakby nazwiska zostały wymazane. Dziwne, co? To znak, że ktoś umarł? Co o tym sądzisz? - Możliwe. - Dopiero niedawno dzięki Danice Sabin i reszta dowiedzieli się, że nie są jedynymi opętanymi przez demony nieśmiertelnymi istotami, które chodzą po tym świecie. Okazało się, że w puszce Pandory siedziało więcej demonów, niż było wojowników, których należało ukarać, więc pozostałe demony rozdysponowano pomiędzy więźniów Tartaru. I ci więźniowie teraz zniknęli. - Kronos uważa, że możemy odnaleźć naszych, hm, braci i wykorzystać ich do pojmania Galena. - Hm... Byli więźniami, czyli nawet bogowie nie potrafili nad nimi zapanować, a my mielibyśmy im zaufać? Poza tym, choć wszyscy chcemy śmierci Galena, doskonale wiemy, jak niebezpieczne dla świata byłoby uwolnienie jego demona. A kto ich przed tym powstrzyma, tych obcych? - Racja. Mamy w sobie dość litości, by w wielkodusznym porywie pozwolić mu zatrzymać głowę na karku, ale Galen nie będzie tak miły. Więźniowie idealnie nadają się do jego armii. To znaczy, że musimy ich znaleźć, zanim on to zrobi. Sabin wiedział, że muszą rzucić Kronosowi jakiś kąsek. Robi się niewesoło, kiedy król bogów nie dostaje tego, czego chce. - Zostają jeszcze artefakty. Ich odnalezienie wydaje się w tej chwili ważniejsze. - Nie znajdziemy ich, jeśli zagrożą nam nieśmiertelne, spragnione naszej krwi dzieciaki - powiedział Torin. - W pierwszym rzędzie musimy odnaleźć szkołę i zlikwidować niebezpieczeństwo. Zostajesz czy jedziesz? - Ja... - Wbił spojrzenie w Gwen, która wyrżnęła tyłkiem o glebę, usiłując uskoczyć przed kiepsko wymierzonym, na pewno zresztą celowo, machnięciem sztyletu. Dłonie zacisnął w pięści. Skrzywdź ją, a zginiesz, wysłał przekaz do Kai, choć wiedział, że powstrzymywała szaleńczą brutalność i markowała ciosy. Ale ze mnie hipokryta, pomyślał,

przypominając sobie, jak sam obiecywać nie oszczędzać Gwen. Jeśli poleci do Chicago, będzie musiał zostawić tu Gwen. Nie była gotowa na walkę. Jeszcze nie. Mógłby zabrać siostry i z ich pomocą uwolnić dzieci z rąk Łowców. Dzieci, które nasycone są żądzą mordu, bo zostały wychowane w nienawiści do Władców. Albo zostawi harpie w fortecy, by pilnowały siostry. Żadna opcja nie była do końca satysfakcjonująca. Nie podobało mu się, że Gwen mogłaby zostać sama. No, nie całkiem sama, ale bez niego, co na jedno wychodziło. A z drugiej strony wolał nie straszyć dzieci. Klang. Klik. Brzęk metalu o metal wyrwał go z zamyślenia. Gideon i Taliyah zwarli się w pojedynku, i nie była to zabawa. Na razie remis. Strider i Bianka okładali się pięściami, przy czym Bianka śmiała się beztrosko. Początkowo Strider wzdragał się przed pójściem z nią na całość. Wstrzymywał się, markował ciosy, nawet jeśli miało to oznaczać przegraną i kilka dni w łóżku zwijania się z bólu i płaczu za mamusią, której nigdy nie miał. Ale wtedy Bianka złamała mu nos i sprzedała takiego kopniaka między nogi, że zobaczył gwiazdy. No to zaczął walczyć serio. Amun w końcu się obudził. Właśnie ostrzył siekierę i przyglądał się komuś. Sabin przypuszczał, że jednej z harpii. - Ktoś się zgodził? - spytał Torina. - Ciebie pierwszego pytam. Zanim zdążył się drugi raz zastanowić, rzucił: - Jadę. - Wojna przede wszystkim. - Daj mi pięciu ludzi. Postaram się namówić jedną harpię. - To daje dwie siostry do obrony Gwen, a dla niego poważne wzmocnienie oddziału. Torin skinął głową i odszedł, natomiast Sabin zbliżył się do Gwen i warknął, patrząc na Kaię: - Niańczysz ją. - Bezpieczeństwo Gwen było zbyt ważne, by się z nią cackać. Ruda harpia obróciła się na pięcie i wymierzyła sztylet w serce Sabina.

- I co jeszcze! Sześć razy leżała na dupie! Tak, i za każdym razem miał ochotę powalić za to Kaię. Gdzie tu logika? Złapał sztylet za rękojeść, zanim ostrze zdążyło zagłębić się w jego ciele. - Tuż przed ciosem rozluźniasz łokieć. Nie uczysz jej właściwej techniki, nie wykorzystujesz swojej siły. Do diabła, pokazujesz jej, że nieuczciwa walka i chęć zwyciężenia za wszelką cenę to coś złego. Lepiej idź pobawić się z kimś innym, dobra? Przejmuję Gwen. Zepsułaś już wystarczająco dużo. Jeśli ośmielisz się wtrącić, pożałujesz. Nie obchodzi mnie, co zobaczysz, z czym się nie zgodzisz ani co ci się nie spodoba, po prostu dla dobra siostry trzymaj się z daleka. Kaia ze zdumienia rozdziawiła gębę, aż jej w żuchwie strzeliło. Coś podobnego! Jak on śmiał tak do niej mówić! Ruszyła na niego z morderczym wzrokiem, obnażonymi szponami i błyszczącymi w słońcu kłami. - Złamię ci kark jak patyk, pieprzony demonie! - Dawaj! - Machnął na nią kpiąco. Nagle mała Gwen wrzasnęła rozdzierająco. Sabin i Kaia zamarli. Nawet Taliyah i Bianka przerwały sparring i patrzyły, jak Gwen kuca i wbija wzrok w rudą siostrę. Białko jej oczu zaszło czernią. - Kurde bele, chyba żartujesz! - palnęła Kaia. - Widzicie? Ona chce mnie zaatakować. Mnie! Co ja takiego zrobiłam? - Zagroziłaś jej mężczyźnie - stwierdziła sucho Ta-liyah. - Mogłaś sobie darować. Mam nadzieję, że wbije ci pazury po sam kręgosłup. Jej mężczyźnie. Stanął mu po tych słowach. Cholera, ale wstyd. Nie mógł pozwolić, żeby skrzywdziła siostrę. Nigdy by sobie tego nie wybaczyła. Powoli, niby na luzie, podszedł do niej. - Uspokój się, proszę. Gwen, rozumiesz mnie? Kłapnęła zębami. Tylko refleks uratował go przed pogryzieniem. - Gwendolyn, to nie było miłe. Też mam cię ugryźć?

- Tak. Okej, teraz mu nie tylko stanął, ale i stwardniał jak skała. - Jeśli się nie uspokoisz, nie będzie co gryźć. Jakimś cudem dotarło to do niej. Oblizała usta, oczy odzyskały normalny kolor, a ciało powróciło do pozycji wyprostowanej. Wtedy przeszedł ją dreszcz, zachwiała się mocno. Sabin nie dotknął jej. Jeszcze nie. Nie zdołałby się opanować, a przecież mieli publiczność. Odetchnęła głęboko przez nos. - Przepraszam - powiedziała łamiącym się głosem. - Przepraszam, nie chciałam... Nie powinnam była... Czy zrobiłam komuś krzywdę? - Podniosła na Sabina wilgotne spojrzenie, złote jak słońce i szare jak chmury burzowe. - Nie. - To ja... może... wrócę do pokoju... - Nie, zostaniesz tutaj i będziesz ze mną walczyła. - Co? - Zszokowana cofnęła się. - O czym ty mówisz? Przecież chciałeś, żebym się uspokoiła. - Tak. Na razie.-Zdjął koszulkę i rzucił ją na ziemię, na co Gwen przesunęła wzrokiem po jego tatuażu. - Będziemy walczyć. Nie wolno ci skrzywdzić nikogo poza mną. - Wolałabym pooglądać te twoje malunki - stwierdziła chropawym głosem. - Pod prysznicem nie miałam okazji. A tak marzyłam, żeby ich dotknąć. Bogowie. Dlaczego teraz i tu? Choć wolałby się na nią rzucić i przygnieść w miłosnym uniesieniu, wymierzył jej kopniaka w nogę tak, że kostki uderzyły jedna o drugą i Gwen poleciała na ziemię. - Lekcja numer jeden. Rozproszysz się - umrzesz. Wypuściła powietrze i spojrzała na niego z niedowierzaniem. Czyżby czuła się zdradzona? - myślał. Bogowie, naprawdę to zrobiłem? Weź się w garść, dupku. Potraktuj ją jak Cameo. Jak jej siostry. Jak każdą inną kobitkę.

Znienawidzi cię. Ona... - Ani słowa więcej! Ale... - Cisza! - Podciąłeś mi nogi! - awanturowała się Gwen. - Tak. - Zrobi o wiele więcej, zanim skończą. Tak musi być. Nie wolno mu okazać litości. Inaczej nigdy się nie nauczy. Nigdy nie będzie bezpieczna. Na szczęście siostry zachowały zdrowy dystans i nie usiłowały go powstrzymać. - Wstawaj. - Podał jej rękę, a ona ją złapała. Ale wcale nie pomógł jej wstać, tylko przyciągnął ją do siebie i unieruchomił ręce przy ciele. - Lekcja numer dwa. Wróg nigdy nie pomaga. Może udawać, że to robi, ale nigdy, przenigdy mu nie ufaj. - Dobra, okej. Puść już, co? - Walczyła, więc ją puścił i znowu upadła. Natychmiast się podniosła, strzelając z oczu płomieniami. - Zabijesz mnie! - Nie dramatyzuj, tylko głowa do góry. Nie jesteś człowiekiem. Zniesiesz wszystko, co wymyślę. Dobrze o tym wiesz. - Zobaczymy - mruknęła. Rozpracowywał ją przez całą godzinę. Walka wręcz, sztylety. Trzeba przyznać, że nie skarżyła się, nie błagała, by przestał. Kilka razy skrzywiła się, raz jęknęła, dwa razy była na granicy płaczu. Podziałało to na Sabina. Poczuł ucisk w piersi i zauważył, że nie wykorzystuje całej swej siły. Cienias, oto czym był. Przynosił hańbę sobie i swoim ludziom. Był gotów zrezygnować, co mu się nigdy nie zdarzało. Jeśli to zrobi, nie dadzą mu spokoju do końca życia, czyli przez wieczność. Wszyscy Władcy, wszystkie harpie, William, Ashlyn, Anya i Danika bacznie obserwowali lekcję Gwen. Niektórzy rzucali w nich popcornem, inni obstawiali wynik starcia. William przystawiał się do sióstr. Gwen trzęsła się, niepewnie wymierzając ciosy. W prawdziwej bitwie nie ustałaby pięciu minut.

- Nawet mnie nie zraniłaś. Daleko ci do tego! - krzyknął. - Dawaj, niech się zmęczę. Tańczę wokół ciebie, a ty mi na to pozwalasz. - Zamknij się! - Pot kapał jej z czoła, koszulka przykleiła się do piersi. -Nie pozwalam. Nienawidzę cię. Wszyscy, których Sabin trenował, w pewnym momencie poczynili mu to słodkie wyznanie, ale po raz pierwszy te słowa dotarły do samej duszy i paliły, bolały. - To dlaczego się nie poddasz? Czemu chcesz nauczyć się walczyć? - Bez trudu znów powalił ją na ziemię. Chciał, żeby powiedziała głośno, po co tak się męczy. Niech to ją zmotywuje. - Możesz zostać ranna. Przeze mnie. Przez Łowców. Upadła, ale skoczyła na równe nogi, plując trawą. Miała pełno siniaków i rozcięć, dżinsy w strzępach. - Łowcy zasługują na śmierć. - Stała w miejscu, ciężko dysząc. - Poza tym już byłam ranna, ale przeżyłam, wyzdrowiałam. Dzięki jego krwi. Oto najbardziej erotyczna czynność, którą wykonał w życiu: dał kobiecie esencję siebie. Pragnął dać jej więcej, każdą kroplę. To pragnienie rosło z godziny na godzinę. Sabin przesunął dłonią po twarzy, rozcierając brud. - To nie działa. - Gwen nie wytrzyma więcej, a on nie potrafił wymyślić żadnego nowego triku. Musimy spróbować czegoś innego. - Jedyne, czego jeszcze nie zrobiliśmy, to wypuszczenie mojej harpii. Ale wtedy pożałujesz. Ona ma straszną ochotę cię dorwać. - Tak, wiem. Tylko jeśli chcesz walczyć z Łowcami - nie był pewien, czy nadal zamierza jej na to pozwolić (zaraz, skąd się wzięła ta myśl?) - musisz się nauczyć szybko przywoływać harpię. Zrób to, walcz ze mną. Krew odpłynęła z twarzy Gwen. Pokręciła głową. - Tylko się droczyłam. Nie mówiłam serio.

- Zastanów się, demonie - wtrąciła Bianka. - Ona nie nauczyła się kontrolować swojej harpii. Jak ją wnerwisz, pożre cię żywcem. Odwrócił się bokiem. Niech go zaatakuje, niech udowodni, że posłuchała jego rad i skoczy w chwili, gdy przeciwnik stracił czujność. Ale nie zrobiła tego. Zbyt miękka, pomyślał. - A ty nauczyłaś się ją kontrolować? - spytał Biankę. - Tak. - Roześmiała się szyderczo. - Zajęło mi to tylko dwadzieścia lat, ale wiesz, ja lubię tę część mojej natury, a Gwen nie za bardzo. Super. Uświadomił sobie, że nie mógł wyjechać do Chicago i zostawić Gwen nawet pod opieką dwóch sióstr. Jeśli przypadkiem straci kontrolę nad harpią, skrzywdzi pozostałych w fortecy wojowników. Najwyraźniej tylko on potrafił poskromić jej mroczną stronę. Czy jednak mógł wziąć ją z sobą i gdzieś ukryć, podczas gdy sam ruszy na wojenkę? Cholera. Będzie musiał zostać z nią. Co ciekawe, poczuł raczej ulgę niż złość. - Jak ci się to udało? - Praktyka. Mnóstwo błędów. - Nutka żalu w głosie. Zapewne uśmierciła po drodze osoby, na których jej zależało. Skupił się na Gwen. - Cóż, zafundujemy ci kurs przyśpieszony. Wypuść harpię. Zabawię się z nią. - Nie. - Pokręciła głową, cofnęła się o krok, wyciągnęła przed siebie ręce na znak, by się nie zbliżał. Za żadne skarby. Bardzo dobrze. Otworzył usta. To dla jej dobra. Zrób to. Musisz. Głęboki wdech. Zwątpienie, bierz ją.

Demon, rad, że zdjęto mu kaganiec, skoczył w mgnieniu oka: Wczoraj leżał w łóżku na twojej siostrze. Ładna, silna. Ciekawe, czy miał nadzieję, że się nie obudzisz. Pewnie żałuje, że dał ci swoją krew. Założę się, że nawet teraz wyobraża sobie siebie w łóżku z Kaią. Burza jej włosów na jego udach. Ssie go do sucha. Może dlatego tak sobie z tobą poczyna? Żebyś od niego odeszła i zostawiła wolne pole siostrze. Albo ma nadzieję, że będziesz tak obolała, iż nie zaprotestujesz, kiedy zacznie się do niej dobierać. Dziś w nocy. Całą noc. W jednej sekundzie Gwen stała przed nim, a w następnej wbijała w niego szpony i machała nim w powietrzu. Las przesuwał się przed oczami jak wielka, szarozielona plama. Sabin walnął plecami o pień i nagle oddychanie stało się prawdziwym wyzwaniem. Obnażyła kły. Pazurami rozrywała mu spodnie. Złapał Gwen za ramiona, nie wiedząc, czy przyciągnąć ją do siebie, czy może odepchnąć. Była harpią. Jej oczy miały barwę nocnego nieba. - Gwen, musimy wrócić na arenę. - Nie ruszaj się! - zapiała, a potem zatopiła zębiska w jego szyi, a on nie mógł się nawet ruszyć, by ratować życie. - Jesteś mój. Mój! ROZDZIAŁ OSIEMNASTY W głowie Gwen wirowało. Zawrót był mroczny, niespokojny. Zeszłej nocy usiłowała ignorować atrakcyjność Sabina, bo sądziła, że wcale jej nie pragnął. Spał obok, czuła cytrynę i miętę, czuła jego ciepło, słyszała jego chrypiący oddech. Dostroiła się do niego, łaknęła dotyku, leżała z bijącym sercem, jednak on nie wykazywał inicjatywy. Zaczynała mieć na jego punkcie obsesję. Chciała dowiedzieć się o nim jak najwięcej. Chciała spędzać z nim każdą chwilę. Chciała go posiąść. - Mój! - zaskrzeczał głos w jej głowie. To harpia, to ona pociągała za sznurki, zmuszała do robienia wszystkich tych sprośnych rzeczy, o których wcześniej fantazjowała. Co z tego, że nie był takim facetem, o jakim zawsze marzyła? Co z

tego, że zdradzi ją bez mrugnięcia okiem, jeśli pomoże to wygrać tę jego wojnę? Nie było nic złego we wspólnym zabawianiu się tu i teraz. Jeśli jednak sądził, że położy łapę na jej siostrach... Wiedziała, że to Zwątpienie podsuwało te wszystkie okropieństwa. Rozpoznała jego zatruty szept, ale nie zdołała powstrzymać fali, która wstrząsnęła jej ciałem. Sabin i Kaia?! Po moim trupie! Nikomu nie wolno go tknąć, nawet najbliższym. Fakt, strach odrobinę irracjonalny, ale co tam. Wiele razy Sabin podkreślał, że pragnie jedynie Gwen. No, więc teraz będzie miał szansę to udowodnić. Przyszpiliła go do drzewa. Nie mógł uciec. Był jej. Jej, jej, jej! I zrobi z nim, co zechce. A chciała ujrzeć go nago. Wcześniej zdjął koszulkę, więc zostały tylko spodnie. Rozpracowała guzik, a potem rozporek. Po chwili dżins przypominał wstążeczki na wietrze. Nie miał na sobie bielizny. - Chyba ktoś mi zakosił slipy - mruknął, podążając za jej wzrokiem. Jego erekcja stanęła prosta jak drut, długa, gruba, dumna, aż Gwen gwałtownie nabrała powietrza. Miał ciężkie, zwarte jądra. Oblewało go światło słońca, zamieniając delikatny brąz skóry w poblask czystego złota. Pomiatał nią na arenie, a ona znosiła to bez słowa sprzeciwu. W głębi duszy wiedziała, że potrzebuje takiego traktowania. Poza tym pragnęła pokonać tych, którzy ją uwięzili. No i chciała zaimponować Sabinowi, który cenił siłę. - Mój! - Wzięła do ręki jego fiuta. Nie rozpoznał jej głosu, był wysoki, skrzekliwy. Sabin uniósł biodra, zmuszając Gwen do przesunięcia palców niżej, na podstawę trzonu. - Tak - syknął przez zęby. Ścisnęła mocniej. W podczerwieni, widmie harpii, widziała pulsujące gorąco. - Powiedz demonowi, żeby się zamknął, albo go wybebeszę. - Siedzi cicho od chwili, kiedy zaatakowałaś.

Dobrze. Pewnie wystraszyła zwierzęta leśne, a nawet owady, bo panowała doskonała cisza, żadnego ćwierkania, szczebiotu czy bzyczenia. Byli sami, zupełnie sami, co najmniej kilometr od fortecy. - Zedrzyj ze mnie ubranie. Już. Nieprzywykły do słuchania poleceń, nie od razu zareagował. Puściła go, żeby sama się rozebrać. - Nie puszczaj - jęknął. Wróciła do niego, a on bez zbędnych ceregieli zabrał się do jej ciuchów. W końcu była naga. Dotykali się rozpaloną skórą. Znowu jęknął. - Piękna. - Przejechał dłonią po jej plecach, zatrzymał się. - Skrzydła? - Jakiś problem? - Pieściło ją ciepłe powietrze, podrażniało sutki i podsycało wilgotne pulsowanie między nogami. Nieustanne pulsowanie, bolesne, towarzyszące jej od akcji pod prysznicem. - Daj zobaczyć. - Odwrócił ją. Przez chwilę nic, żadnej reakcji, żadnego komentarza. Zabrakło mu tchu. Potem złożył miękki, delikatny pocałunek na maleńkich, trzepoczących wypustkach. Niesamowite. Żaden mężczyzna nie widział jej skrzydeł. Trzymała je w tajemnicy przed Tysonem, nie pozwalając, by wychynęły z rozcięć na plecach. Były stygmatem, wyróżniały ją. Ale pod spojrzeniem Sabina poczuła się dumna. - Bierzmy się do dzieła. - Gwen, jesteś pewna, że tego chcesz? - Miał suchy, głęboki, chropowaty głos, jakby był pod wpływem narkotyków. - Nie powstrzymasz mnie. - Nic jej nie powstrzyma. Zamierzała go posiąść, posmakować, poczuć w sobie, dzisiaj, teraz. Wiedziała, że jest nie do końca sobą, ale nie dbała o to. Wcześniej Sabin naznaczył ją, by kumple zostawili ją w spokoju. Teraz to ona naznaczy jego. - Jesteś pewna, że ty tego chcesz, a nie harpia? - Przestań ujadać. - Nie zaszczepi w niej poczucia winy. - Będę cię miała. Nieważne, co powiesz.

- No i dobrze. - Świat zawirował. Upadła i poczuła pod sobą twardą korę. Sabin kopnięciem rozsunął jej nogi. Szybko wsunął między nie udo, dociskając kolanem łechtaczkę. - Będą konsekwencje. Mam nadzieję, że jesteś tego świadoma. - Po co tyle gadasz? - Miał tak wielką erekcję, że nie zdołała objąć go całego, wysunął jej się z ręki. A to ją wkurzyło. - Dawaj! - warknęła. - Nie. - No już! - Zaraz. - Ugryzł ją w ucho. Próbuje odwrócić uwagę, diabeł wcielony? - pomyślała. Nieważne, skoro podziałało. Gdy jęknęła z rozkoszy, Sabin uciszył ją pocałunkiem. Językiem zanurkował głęboko, dając, biorąc, żądając, szukając, prosząc, badając usta. Najpierw poczuła miętę, potem cytrynę, i te smaki stały się częścią niej. Złapała go za włosy i przyciągnęła bliżej. Starli się zębami. Przekrzywił głowę, wsunął język jeszcze dalej. Tarła piersiami o jego klatkę ruchem tak zmysłowym, że drżały jej nogi. Raptem poczuła, że nie dotyka już ziemi stopami. Usadowiła się na kolanie Sabina, poruszała w górę i w dół, do przodu, do tyłu, z każdym ruchem czując przetaczającą się przez nią falę doznań. - Mocno ściskasz - wycharczał. Całą mocą swej ludzkiej postaci rozluźniła uda. Fala zawodu. Harpia krzyknęła i zażądała więcej. - Co ty wyprawiasz? - ofuknął ją Sabin. - Ściskasz mocno, ale chcę mocniej. Przecież mnie nie złamiesz, Gwen, tak? - Obłapiwszy jej pośladki, ścisnął i nakierował na właściwy tor, ale zanim to zrobił, złapał w usta jej sutek. Jęknęła. Brzuchem wstrząsnął dreszcz. Złapała Sabina za włosy. Jego słowa... piękne jak pieszczota, uwalniające tak bardzo, jak nigdy nie śmiała marzyć. - Uwielbiam twoją siłę. - I nawzajem. Chcę wszystkiego, co możesz mi dać.

- Opuścił ją na ziemię. Podążył za nią, cały czas mając na oku ten najważniejszy cel. Rozsunął jej nogi tak, że bardziej już się nie dało, i spojrzał. - Dotknij - rozkazała. - Jest piękna. Różowa i mokra. - Przymknął powieki i oblizał wargi, jakby ją smakował. - Miałaś wcześniej faceta? - No przecież wiesz, że tak. - Kłamstwo byłoby głupotą. - Ten zasraniec Tyson dobrze cię traktował? - wycedził Sabin. - Tak. - Jak mogło być inaczej, skoro zachowywali się tak grzecznie? Teraz, tutaj, nie chciała być potulna, nie chciała być grzeczna, tylko jak najbardziej grzeszna. Sabin powiedział, że przecież go nie złamie. Cokolwiek da, on weźmie... chciał tego. Chociaż nawet jeszcze w nią nie wszedł, poczuła niebiańską rozkosz. - Chyba go zabiję - mruknął, bawiąc się jej sutkami. - Nadal o nim myślisz? - Nie. - Po co w ogóle o nim ględzi? - A ty miałeś kobietę? - Jak policzy się moje lata, to mało ich było, choć pewnie i tak więcej, niż miewa przeciętny śmiertelnik. Przynajmniej jest szczery, pomyślała. - Chyba je zabiję. - Niestety, nie były to czcze słowa. Gwen zawsze brzydziła się przemocą, uciekała od walki, ale teraz z radością zatopiłaby ostrze w sercu każdej kobiety, która posmakowała jej mężczyzny. Należał tylko do niej. - Nie ma takiej potrzeby - w zadumie mruknął Sabin, lecz zaraz odpędził duchy przeszłości i zanurkował, polizał kobiecość Gwen, mrucząc z rozkoszy. Wygięła się spazmatycznie, wbiła spojrzenie w niebo. - Słodki ogniu, jak dobrze... - szepnęła. Uczepiła się pnia, domyślając się, że będzie musiała mocno czegoś się trzymać przed jazdą życia. - Jeszcze? - zapytał chrapliwym głosem.

- Jeszcze! Polizał ją, a potem dołożył palce, nurkując w nią głęboko. Nie musiał pytać, czyjej się podoba. Ssał ją jak cukierek, a ona przy każdym pocałunku wyginała się w pałąk. - Dobrze - pochwalił ją. - Świetnie. Trzymam w ręku kutasa i wyobrażam sobie, że ściska go twoja ręka. Nie mogę się powstrzymać. A w ustach mam niebo. Jej coraz bardziej chropawy krzyk niósł się echem po lesie. Już prawie... tak blisko... - Sabin, proszę. Zębami złapał łechtaczkę i to wystarczyło. Szczytowała, a on pił, aż wychłeptał ostatnią kroplę. Dyszała. Sabin odwrócił ją do siebie tyłem, ustawił na czworakach i dotknął czubkiem fiuta, przesunął po fałdkach kobiecości, ale nie wszedł. - Chcę cię widzieć. - Nie chcę zranić ci skrzydeł. Słodziutek, pomyślała. - Sabin, chcę cię posmakować. Czyli pragnęła polizać tatuaż. Sam w sobie był perfekcyjnym afrodyzjakiem. - Jeśli to zrobisz, nie będę w stanie się z tobą kochać, a bardzo tego chcę. Wybór należy do ciebie. Fiut w ustach czy między nogami? Oto twardy orzech do zgryzienia, nie tylko w przenośni! W końcu postanowiła urzeczywistnić to, o czym marzyła zeszłej nocy. Musiała przekonać się, jak to jest być kobietą Sabina. W przeciwnym razie będzie żałowała do końca życia. - No to następnym razem. - Sięgnęła za siebie, wplotła palce w jego włosy i przyciągnęła go do ust. Znów wniknął w nią głęboko, a jego usta smakowały jej sokiem. Ustawił się za nią i nagle zamarł, po czym zaklął szpetnie. - Co jest? - dopytywała się. - Nie mam gumki. - Harpie są płodne raz w roku. To nie są te dni. - Pewnie dlatego Chris więził ją tak długo. - Do środka!

Migiem! W następnej chwili był już w niej. Jęknęła rozkosznie. Rozciągnął ją, wypełnił sobą, dotknął... Było lepiej, niż marzyła. Gdy ugryzł ją w ucho, znów sięgnęła do tyłu i wbiła mu paznokcie w bark. Syknął, popłynęły strużki krwi. Gdy wyczuła słodki zapach, pociekła jej ślinka. - Chcę... potrzebuję... - Wszystko, czego zapragniesz. - Nacierał raz za razem, posuwał w przód i w tył, szybko, mocno, obijając się o nią jądrami. - Chcę... wszystko. Wszystko! - Mając go w sobie, straciła poczucie rzeczywistości. Nie była już ani Gwen, ani harpią, ale przedłużeniem Sabina. - Chcę krwi! - Zaskamlała, gdy Sabin wycofał się z niej. Położył się na ziemi i usadził na sobie Gwen, po czym zanurzył się w niej głęboko i zaczął pompować, pchać i sunąć. Kolanem trafiła na jakąś gałązkę. Rozcięła skórę, ale ból tylko powiększył przyjemność. Rozkosz, cierpienie, nieważne. Jedno żerowało na drugim i wciągało głębiej, coraz głębiej w mroczną otchłań. - Pij! - Złapał ją za głowę, podtykając swoją szyję. Gdy ukąsiła go ostrymi zębami, Sabin ryknął donośnie. Ciepły płyn spłynął do gardła. Język tańczył na skórze. Krew o mocy narkotyku rozlała się w niej, aż żyły zawrzały. Drżała, wiła się na Sabinie. - Jeszcze... - Chciała wypić wszystko, do ostatniej kropelki. Musiała. Ale... zabije go! Gwałtownie wyprostowała się, a kutas wsunął się jeszcze głębiej. - Boję się, że wypiję za dużo. - Bez obaw. - Mógłbyś... - Nie. Daj mi więcej. Wszystko, jak mówiłaś. Ujeżdżała go, a on wbijał w nią palce tak natarczywie, że ranił skórę. Zniknął gdzieś strach, zostawiając po sobie świdrujące poczucie niedosytu.

- Tak jest. Dobrze... tak dobrze... - Dyszał, przyciskał ją do siebie, kciukiem krążył wokół łechtaczki. Nie chcę... kończyć. I vice versa. Nic nigdy nie pochłonęło jej tak zupełnie, nic z taką gwałtownością nie przejęło władzy nad jej ciałem i umysłem aż do punktu, w którym wszystko inne przestało się liczyć. Siostry zapewne już ich szukają, poruszały się szybko, mogły zjawić się tu w każdej chwili. Nie mogę przestać! - wyła w niej ekstaza. Chcę więcej! Spazmatycznie odrzuciła głowę do tyłu, a Sabin zamknął w dłoniach jej biust, dociskając lekko, by wygięła plecy. Poddała mu się, zaczepiając się szponami niczym kotwicą o jego uda. - Odwróć się - polecił. - Chcę twojej krwi. Zawahała się. Znaczy się, czego chciał konkretnie? Dobrze usłyszała? Złapał ją za kolana, podniósł i obrócił, ale fiut pozostał w środku. Kiedy patrzyła już w drugą stronę, na jego stopy, otoczył palcami jej szyję i pociągnął w dół. Oparła się plecami o jego klatkę piersiową, a Sabin zatopił zęby w jej szyi. Przeszedł ją dreszcz, krzyknęła. Nie ssał zbyt długo, tyle tylko, by doświadczyć orgazmu. Podniósł biodra. Położył dłoń na jej brzuchu i docisnął. Niczego nie dało się z tym porównać. Nic nie było tak dzikie, tak niezbędne do życia, tak wyzwalające. Gwen i harpia uleciały ku niebu, zatraciwszy się w kolejnym szczytowaniu. Minęła wieczność, zanim opadła całkowicie spełniona, niemogąca złapać tchu. Sabin zrywami łapał powietrze. Jego uścisk zelżał. Harpia ucichła, być może nawet zemdlała. Gwen nie zeszła z Sabina, chociaż też pragnęła stracić świadomość. Tak długo walczyła ze snem, marzyła o spokojnym śnie bez bólu i ran, a teraz skradał się do niej, gotów ją porwać. Wtuliła głowę w szyję Sabina. Obejmował ją ramionami. Jego członek nadal w niej tkwił. Przed oczami zobaczyła gwiazdy. A może to słońce prześwitywało spomiędzy chmur? To, co zrobili...

- Nie zgwałciłam cię, prawda? - zapytała cicho. Płonęły jej policzki. Gdy pożądanie opadło, przyznała, że szalała z zazdrości i zaatakowała go, by uprawiać seks z jego wolą lub bez niej. - Chyba żartujesz - odparł ze śmiechem. - No cóż, byłam trochę... brutalna. - Powieki ciążyły jej tak bardzo, że zmusiła się do energicznego mrugnięcia - zamknąć, otworzyć, zamknąć - ale w końcu odmówiły posłuszeństwa, jakby je kto skleił. Gdyby siostry nakryły ją na spaniu, dopiero by było. Czyżby w więzieniu niczego się nie nauczyła? - Byłaś doskonała. Powinna się rozpłynąć, ale zamiast tego zesztywniała, nadal ze wszystkich sił walcząc z sennością. Zawsze gdy byli rozluźnieni, gdy nie panowała między nimi złość, wtrącało się Zwątpienie. - Co się stało? - zapytał zatroskany. - Czekałam na atak Zwątpienia. - Czy faktycznie bełkotała, czy jej się zdawało? - Mówisz coś miłego, a ono zaraz puka do mych drzwi i wytyka błąd. Sabin złożył pocałunek na jej karku. - Pewnie boi się twojej harpii. Ona się pokazuje, a ono się chowa. - W jego słowach kryły się radość i podziw. - Ktoś się mnie boi. - Wyszczerzyła zęby. - Fajnie zabrzmiało, co nie? - Fajnie. - Przesunął dłonią między jej piersiami, palcem wskazującym drażniąc sutek. - Czy harpie mają jakąś słabość, o której powinienem wiedzieć? Owszem, ale wyjawić tajemnicę oznaczałoby narazić się na karę. Siostry odcięłyby się od niej jak kiedyś matka. Musiałyby, nie miałyby wyjścia. Zasada, której nie wolno złamać. Zanim zdążyła wszystko przemyśleć, senność zabełtała jej w myślach. Ziewnęła i zaczęła się mościć na kochanku. Odpływając w objęcia Morfeu-sza... jeszcze walczyła... - Gwen? Cicha prośba, lecz rozbrzmiała echem w jej głowie. Uczepiła się jej jak koła ratunkowego.

- Tak? - Odpadłaś na chwilę. Mówiłaś o największej słabości harpii. - Hm... Dlaczego chcesz wiedzieć? - Muszę mieć pewność, że jesteś odpowiednio chroniona. Nikt nie może użyć tego przeciwko tobie. Dobry pomysł... Nie wierzę, że w ogóle się nad tym zastanawiasz! - poprawiła się natychmiast. Ale to przecież Sabin, facet, który właśnie wycałował i wypieścił każdy cal twego ciała. Gość, który pragnął cię silną, niepokonaną. Zresztą sama nie przepadała za tą swoją słabością. Przez nią pojmali ją Łowcy, chociaż żaden z nich nie był tak naprawdę świadomy, co zrobił. - Możesz mi powiedzieć - nalegał. - Nie wykorzystam tego, by cię skrzywdzić. Przysięgam. Kiedyś przyznał się, że zarzuciłby własny honor, gdyby miało to oznaczać zwycięstwo w bitwie. Czy złamie słowo? Westchnęła, zapadając się głębiej w senną otchłań. Nie zasypiaj. Nie wolno ci zasnąć! - wciąż walczyła, dumając dalej. Sprawa sprowadziła się do jednej decyzji: zaufać mu czy nie. Rozpaczliwie pragnął jej pomocy w eliminacji wrogów. Na pewno nie narazi się na klęskę, wystawiając Gwen do wiatru. - Skrzydła. Złam, obetnij, zwiąż, a będziemy bezsilne. Tak mnie dorwali Łowcy. Nie wiedzieli o tym, ale kiedy zawinęli mnie w koc, unieruchomili mi skrzydła i osłabili. Ścisnął ją mocno. Pocieszył? - Może uda się zaprojektować coś, co da im ochronę, a jednocześnie pozwoli ci się przemieszczać. Będziesz musiała ćwiczyć również z unieruchomionymi skrzydłami. To jedyny sposób, aby... Jego głos zanikł. Ciemność zrobiła się gęsta. O rany, przez ostatnią godzinę zrobiła tak dużo złych, oj, złych rzeczy. Oddała mu swoje ciało i ułożyła się na nim jak na wygodnej kanapie. Zasada harpii: po wszystkim zawsze wychodź. Jeśli zaśnie, Sabin wyniesie ją z lasu na oczach sióstr i zobaczą, że urwał jej się film. Zobaczą, że jest bezbronna. Jestem nieudacznikiem pod każdym względem, pomyślała półprzytomnie.

- Nie... pozwól... im zobaczyć - zdołała bąknąć, nim porwał ją sen. ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY „Nie... pozwól... im zobaczyć...". Czego? - dumał Sabin, biorąc w ramiona śpiącą Gwen. Coś jakby miauknęła, co w jej ustach zabrzmiało nadzwyczaj erotycznie. Z troską przycisnął ją do siebie. Nie pozwól Władcom zobaczyć jej nagiego ciała? Zrobione. Prędzej umarłby, niż pozwolił innemu mężczyźnie podziwiać jej piękno. Nie pozwól siostrom zobaczyć jej w takim stanie? Zrobione. Zaczęłyby zadawać pytania, na które nie był gotów odpowiedzieć. Co więcej, ostro reagowały na najmniejszą wzmiankę o śpiącej Gwen. Dlaczego? To nie miało sensu. Kolejne miauknięcie, tym razem cichsze. Pożądanie skręciło mu żołądek, bo identyczny odgłos wydawała, gdy tańczyła biodrami na jego erekcji. Padły na nią promienie słońca, oświetlając połyskującą skórę i omiatając blaskiem różane sutki. Miała dłonie złożone na brzuchu, była zupełnie odprężona, głowę opierała ufnie na jego szyi. Truskawkowa burza włosów spadała mu na ramiona i brzuch. Miał wrażenie, że ma na sobie jedwabną togę. Czy powinien ją ubrać? Nie, bo może ją przy tym obudzić. Niech śpi, niech wreszcie odpocznie. Bo naprawdę odpoczywała. Ot, wystarczyło przekroczyć z nią granicę zmysłów, pomyślał z uśmiechem. W razie potrzeby można co wieczór przekraczać tę granicę. W końcu musiała odpoczywać. A on... hm... był gotów do poświęceń. Nawet nie myślał, żeby samemu się ubrać. Musiałby położyć Gwen na ziemi, a nie chciał, żeby wbiła jej się w plecy gałązka albo żeby oblazło ją jakieś robactwo. Pocałował jej skroń, nie mógł się powstrzymać, i ruszył przed siebie. Ukrywając się w cieniu, świadom kamer, pułapek i rozciągniętych tuż nad ziemią drutów, które on i inni wojownicy założyli, żeby odstraszyć Łowców, zaczął przedzierać się w kierunku tylnego wejścia do fortecy. To, co zaszło między nim a Gwen... Nie spodziewał się, że będzie tak... Nawet z Darią, którą

przecież kochał. W przeciwieństwie do Darli, Gwen może być na tyle silna, by na dłuższą metę zdzierżyć demona. Zadziwiające, ale i miłe odkrycie. Naprawdę sądzisz, że możesz ją zatrzymać? Jak długo będzie cię kochała, o ile w ogóle okaże się tak głupia, żeby cię kochać? Możesz ją zdradzić. Rwiesz się do bitki. Co gorsza, zamierzasz walczyć u boku jej sióstr. A jeśli zginą? Gwen będzie winiła ciebie, i słusznie. Wątpliwości nie snuły się w umyśle, one wrzeszczały, napierały na skronie, tłukły się w czaszce. Skulił się z bólu. Teraz, gdy Gwen spała, a wraz z nią harpia, wnerwiony i głodny demon wyszedł z kryjówki. Czymże miał się pożywić, jak nie podświadomą obawą Sabina, która stała się świadoma, gdy tylko wywlekło ją Zwątpienie? Myśli pchały się na wierzch, nie można ich było zatrzymać. Niemal połknęły go w całości. Czy chciał, żeby Gwen go kochała? Żeby te bursztynowe oczy patrzyły na niego dziś, jutro, wiecznie... żeby to ponętne ciało każdej nocy spało w jego łożu... żeby słyszeć radosny śmiech... żeby ją chronić... Tak, pragnął, żeby go kochała. Wiedział już, że stawi czoło jego demonowi. Do diabła, napędziła sukinkotowi niezłego stracha. Uświadomił sobie, że zakochał się w niej, gdy tylko ją ujrzał. Więziona, bezbronna, a on instynktownie się rwał, by ją ocalić. Potem, kiedy zmagała się sama z sobą, z harpią, usiłując przestrzegać zasad własnej rasy, zaczęła go fascynować. Ale do końca nie zrozumiał Gwen, aż wreszcie zobaczył jej prawdziwą postać. Była istotą silniejszą nawet od sióstr, silniejszą od niego. Przez większość życia dusiła w sobie niemożliwą do okiełznania zwierzęcą naturę. Sabin sam miał problem, by utrzymać demona na wodzy dłużej niż jeden dzień. Goniąc za marzeniami, opuściła

rodzinę, ale od niego nie uciekła, chociaż poznała jego sekret i bała się go. O tak. W tej niepozornej kobietce kryło się więcej odwagi, niż ktokolwiek śmiał przypuszczać. Nawet sama Gwen. Teraz, za jego namową, chciała zaatakować Łowców. Chciała zaryzykować. Jeśli zostanie ranna, wyleczy się. Wiedział o tym. Gdy jednak wspomniał ją ranną, zakrwawioną i załamaną, prawie ryknął z wściekłości. Wszedł do fortecy tylnym wejściem. Ale ze mnie pieprzony kretyn! Co racja, to racja. Marszcząc brwi, ruszył tajnym korytarzem monitorowanym przez Torina. Sabin spojrzał w jedną z ukrytych kamer i pokręcił głową, dając niemy sygnał, by zachować milczenie. Nie zwolnił. Dotarłszy do swojej sypialni, zabarykadował drzwi. Czy Gwen go kochała? Pociągał ją, inaczej by mu się nie oddała, i to z takim zapamiętaniem, oferując mu najlepszy orgazm w całym długim życiu. Ufała mu, bo inaczej nie zdradziłaby swojej największej słabości. Ale miłość? Jeśli naprawdę go kochała, czy ta miłość przetrwa próby, na które bez wątpienia zostanie wystawiona? Tak czy owak, nie pozwoli jej odejść. Pragnął dowiedzieć się o niej wszystkiego. Poznać każdą jej potrzebę. Rozpieszczać ją. Zabić każdego, kto ją skrzywdzi, choćby i siostry. Powiedział wcześniej, że mógłby - i zrobiłby to - przespać się z kobietą inną niż jego ukochana, o ile pomogłoby to sprawie. Był głupi, naiwny. Zmroziła go myśl, że mógłby pójść do łóżka z inną. Nikt nie odczuwa ani nie smakuje jak Gwen. Co więcej, w ten sposób skrzywdziłby ją, a tego nie chciał. Kiedy pomyślał, że mogłaby zrobić to samo - dotykać innego, całować go, odczuwać z nim przyjemność - po to, żeby wygrać wojnę z Łowcami, obudziła się w nim żądza mordu. A jeśli Gwen pragnie innego? Pożąda go, tęskni... - Jeszcze słowo i przysięgam na bogów, że odnajdę puszkę Pandory i wciągnę cię do niej za jaja. Umarłbyś...

Ucieszył się, gdy głos Zwątpienia zadrżał. - Cierpiałbyś. Obaj wiemy, że postąpiłbym wbrew sobie, by pokonać wroga. Kto wtedy ochroni tę twoją bezcenną Gwen? - Siostry. Pójść po nie? Chcecie pogadać? Cisza. Wreszcie cisza. Sabin delikatnie położył Gwen na łóżku i owinął kołdrą. Rozległo się głośne pukanie do drzwi. Jęknął w duchu. Gwen nie poruszyła się, nie dała po sobie poznać, że wie, co się dzieje, i tym samym ocaliła intruzowi życie. Trzy długie kroki i już był przy drzwiach. Odsunął barykadę i uchylił drzwi. Kaia próbowała wepchnąć się do środka. - Gdzie ona jest? Lepiej, żebyś nie zrobił jej krzywdy, panie „ale będę miał ubaw, jak napadnę na Gwen". - Nie chodziło o ubaw. Chciałem ją wzmocnić, wiesz o tym. Powinnaś mi dziękować, skoro zawaliłaś sprawę. Idź już, co? Spojrzała na niego spode łba, opierając dłonie na biodrach. - Nie odejdę, dopóki jej nie zobaczę. - Jesteśmy zajęci. Złote oczy, tak podobne do Gwen, przesunęły się po jego nagiej sylwetce. - Widzę. I tak chcę z nią pogadać. „Nie pozwól im zobaczyć" - błagała Gwen. - Jest naga. - Prawda. - Chciałbym do niej wrócić. - Prawda. - Wasza rozmowa może zaczekać. Harpia błysnęła szerokim uśmiechem. Dobrze, że erotyczne igraszki nie były wbrew zasadom tych przeklętych stworzeń. Kiedy Gwen się obudzi, poważnie z nią porozmawia. Poprosi, żeby dokładnie określiła, co jest

dozwolone, a co zakazane. A potem zignoruje te zasady, z którymi nie będzie się zgadzał. - Mamuśka byłaby dumna, że mała upolowała złego demonka. - Spadaj na szczaw. - Zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Potem zrobił zbolałą minę i odwrócił się na pięcie, ale na szczęście Gwen nawet się nie poruszyła. Przez cały dzień wojownicy, ich kobiety i harpie pukali do drzwi sypialni Sabina. Biedny Władca nie umiał się zrelaksować, ponieważ nie potrafił zapomnieć słów Gwen: Nie pozwól zobaczyć... komu i czego, do diabła? Siostry w noc przyjazdu widziały, jak Gwen spała z nim, więc to nie takie wielkie halo. Nie próbowały jej ukarać ani w ogóle nic z tych rzeczy. Czy Gwen wstydziła się ran na szyi? Może nie powinien był jej gryźć? Pierwszymi gośćmi okazali się Maddox i uśmiechnięta Ashlyn. Przynieśli kopiasty talerz kanapek. - Pomyśleliśmy, że po tak intensywnym treningu będziecie głodni. Maddox co prawda nie był zadowolony, ale też nie naciskał, by Gwen wyekspediować z fortecy. - Dzięki. Sabin zabrał talerz i zatrzasnął drzwi. Włożył szlafrok, by nadać sytuacji pozór seksualnego maratonu. Kaia wydawała się zadowolona, że poszedł z jej siostrą do łóżka, więc najwyraźniej w świecie harpii to żaden wstyd. Dzięki szlafrokowi zachował też odrobinę godności. Potem wpadli Anya i Lucien. - Macie ochotę z Gwen obejrzeć jakiś krwawy horror, podczas gdy my będziemy udawali, że czytamy te zakurzone zwoje, ale tak naprawdę zwalimy robotę na kogoś innego? - zapytała Anya, poruszając brwiami. - Fajnie będzie. - Nie, dzięki. - Zamknął drzwi. Chwilę później zajrzała Bianka. - Muszę porozmawiać z siostrą. - Jest zajęta. - Spaniem. Machnął drzwiami, zanim zdążył zobaczyć jej minę. W końcu odwiedziny ustały. Sabin wysłał Torinowi wiadomość, że jednak zostanie w fortecy, niech

inni lecą do Chicago. Zaraz dostał odpowiedź: Tak myślałem. Dlatego mam zastępstwo. Misję przejmuje Gideon. Co za ulga. Zostawienie Gwen samej nie wchodziło teraz w grę. Jeśli komukolwiek coś się stanie, będziesz czuł się winny. Sabin nawet nie próbował polemizować ze Zwątpieniem. A jeżeli będziesz czuł urazę do Gwen? Sabin przewrócił oczami. - Nie będę. Zwątpienie nalegało głosem ponurym, jękliwym: Skąd wiesz? - Ona nie jest winna. Tylko ja. Jeśli będę miał do kogokolwiek urazę, to tylko do samego siebie. Nie no, poważnie, jak można mieć cokolwiek za złe kobiecie o gołębim sercu? Gdyby wiedziała o wyprawie, sama chciałaby pojechać. Sabin obejrzał zachód słońca, wschód księżyca, a potem jeszcze wschód słońca, cały czas nie potrafiąc się odprężyć albo choćby odpocząć. Dlaczego Gwen się nie budzi? Nikomu nie potrzeba aż tak wiele odpoczynku. A może potrzebuje krwi? Przecież ofiarował jej mnóstwo w ferworze miłosnego uniesienia. Rozparł się na krześle, które przysunął do łóżka. Oparcie wbijało mu się boleśnie w plecy, ale przynajmniej nie zaśnie. Spójrz na siebie. Stajesz się tym, czym zawsze pogardzałeś, pomyślał. Słaby z powodu kobiety, zatroskany 0 kobietę, podatny na atak przez kobietę... - Sabin... Zerwał się na nogi. Serce zaczęło mu mocniej bić, a w płucach zabrakło tchu. Wreszcie! Gwen zamrugała, ale by szeroko otworzyć oczy, musiała je najpierw rozetrzeć. Ich spojrzenia spotkały się. Zastygł. Zastanawiał się, jak zareaguje na pobudkę w jego łóżku... Och, powinien się

raczej zastanowić, jak sam zareaguje. Mógł się przecież przygotować. Trząsł się, krew krążyła mu szybciej już na sam widok zmysłowego ciała w zmiętej pościeli. Gotowego. Ze zmarszczonym czołem rozejrzała się wokół. - Jak się tu znalazłam? Och, zaraz. Powiesz mi, jak wrócę. - Postawiła stopy na podłodze i dźwignęła się z łóżka. Sabin doskoczył do niej i złapał pod rękę. - Sama mogę - zaprotestowała. - Wiem. - Zaprowadził ją do łazienki, wycofał się do pokoju i zamknął za sobą drzwi, zapewniając Gwen niezbędną dawkę prywatności. A jeśli upadnie i się zrani? - Jadaczka na kłódkę. Nie będziesz mi teraz zawracał głowy. Z łazienki doleciał jęk przerażenia. Sabin uśmiechnął się. Pewnie dopiero teraz Gwen zorientowała się, że jest naga. Gdy ją niósł, odchodził od zmysłów. Czując kobiecość swojej kochanki, zrobił się twardy jak stalowa rura. Kiedy usłyszał szum wody, wziął zmianę ubrania i ruszył do sypialni obok. Drzwi były otwarte, więc wszedł do środka bez zbędnych ceregieli. Trzy harpie siedziały na podłodze wokół stosu produktów żywnościowych. Śmiały się z czegoś, dopóki go nie zobaczyły. Oczy Kai zaszły czernią, a demon Sabina momentalnie skulił się w sobie. - Nasze żarcie - zaskrzeczała. - Aha. - Sabin wykrzywił się szpetnie na ten okropny dźwięk. Zabawne, bo zupełnie mu nie przeszkadzało, kiedy Gwen mówiła w ten sposób. - Zwinęłyśmy, więc nasze. - Spokojnie. - Bianka dała jej kuksańca, nie spuszczając Sabina z oka. - No, dupku, dość tego. Gdzie

Gwennie? - Bierze prysznic. Muszę skorzystać z waszej łazienki. - Nie czekał na pozwolenie, tylko ruszył we właściwą stronę, łapiąc po drodze ręcznik. - Rżnęliście się jak dzikie króliki, a teraz nie możecie razem wziąć prysznica? - krzyknęła jedna z nich. Kiedy nie miał ich przed oczami, nie za bardzo rozróżniał bliźniaczki. - Jak się podzielą kabiną, będzie następny maraton - dodała druga. Siostrzyczki zarechotały. - Dała ci usypiacz? Ukrywała ciebie przez cały ten czas w obawie przed wstydem? - odezwała się Taliyah. Rozpoznał jej chłodny ton, od którego zawsze dostawał ciarek. Ona zna prawdę, uświadomił sobie. Znowu przyszło mu do głowy, że spanie jest wbrew zasadom harpii. - Może... - mruknął. Bianka i Kaia zaświergotały: - Zuch dziewczyna. Sabin zamknął drzwi kopniakiem i wskoczył pod prysznic. Mył się szybko, bojąc się, że harpie wpadną do jego sypialni i przepytają Gwen, zanim sam to zrobi. Lecz kiedy wyszedł z łazienki, siedziały w takich samych pozach, jadły i śmiały się. Taliyah, jedyna poważna w tym gronie, skinęła głową. Z wdzięczności? Zrobił szybki obchód po kuchni - uff, ktoś zrobił zakupy - i zgarnął paczkę chipsów, ciastka, batonik z muesli, jabłko i butelkę wody. Wrócił do sypialni, kopniakiem zamknął drzwi i zastał Gwen siedzącą na łóżku. Miała na sobie spodnie od dresu i jasnoniebieski T-shirt, które kupiła przed paroma dniami w mieście. Włosy lśniły wilgocią. Zwątpienie wystawiło łeb z zakamarków umysłu Sabina, ale postanowiło nie ryzykować gniewu harpii i zagrzebało się w kryjówce.

Zmuszając się do neutralnej miny, usiadł na krześle i postawił tacę z jedzeniem na kolanach. - Musimy porozmawiać - oznajmiła, łypiąc z tęsknotą najedzenie. - O tym, co się stało w lesie... Zanim zdążyła poruszyć temat, opowiedział jej, jak długo spała, jak jej pilnował, że nikt nie widział jej szyi i nie wiedział, co robili, ale i tak wszyscy zakładali najdzikszy seks w dziejach kosmosu. - Więc Bóg istnieje - odetchnęła z ulgą. Albo bogowie. Nieważne. Każda inna byłaby przerażona, pomyślał z uśmiechem. Ot, kolejny dowód, że jest kobietą dla niego. - Chcę, żebyś mi odpowiedziała na kilka pytań. Przełknęła ślinę. Promień słońca, który zakradł się przez szczelinę między grubymi zasłonami, podkreślił jej spojrzenie. - W porządku. - Wyjaw mi, dlaczego możesz jeść wyłącznie ukradzione jedzenie? - Nie wolno mi o tym mówić. - Zmrużyła oczy. - Myślę, że chyba jednak możesz. - Niby tak - przyznała niechętnie. - Czemu chcesz wiedzieć? - Żeby zrozumieć. - Wbił zęby w ciastko. - Zaufałaś mi na tyle, bym czuwał przy tobie, gdy śpisz. Zdradziłaś mi nawet swoją słabość. Powierz mi więc sekret. Oddychała płytko i nierówno. Zaburczało jej w brzuchu. Poklepała się, nie odrywając wzroku od Sabina. A raczej od jedzenia. - No... dobrze. - Oblizała wargi. - Zapłacisz mi? - Zapłacić? Ile i za co? - Zgódź się! - warknęła. - No dobra. Znowu oblizała usta, z których popłynęły słowa: - Bogowie pogardzają harpiami, bo jesteśmy pomiotem księcia ciemności. Dawno temu zapragnęli się

nas pozbyć w taki sposób, by wszyscy myśleli, żeśmy same sprowadziły na siebie koniec. Rzucili więc na nas urok. Nie wolno nam jeść pokarmu otrzymanego darmo i takiego, który same sobie przygotowałyśmy. Karą za nieposłuszeństwo jest okrutna choroba, a nawet śmierć. Harpia, jak saper, myli się tylko raz, jak zresztą sam widziałeś w Egipcie. Przodkinie mojej rasy przekonały się na zasadzie prób i błędów, że mogą jeść, tyle że muszą kraść pożywienie albo dostawać je w ramach zapłaty. Bogom nie udało się nas zniszczyć, po prostu utrudnili nam życie. Więc zapłać mi, proszę. Dałam ci odpowiedź i teraz jesteś mi dłużny. Jej prośba o zapłatę nabrała sensu. A przecież Anya chyba już wspominała coś o jedzeniu tylko tego, co się zarobiło. Na bogów, czas zmądrzeć i zacząć słuchać. - Za sekret. - Rzucił jej ciastka. Złapała je zwinnym ruchem, po sekundzie zostały tylko okruchy. Oto kolejna rzecz, która nas łączy, pomyślał. Przekleństwo klątwy. - Mogłaś mi powiedzieć, że mam ci płacić jedzeniem - zrugał ją. - Przez cały ten czas miałabyś co jeść. - Nie znałam cię na tyle dobrze, by dzielić się podstawowymi zasadami mojej rasy. Jak mówią moje siostry, wiedza to potęga. I tak miałeś nade mną dużą władzę. - A teraz? - zapytał łagodnie. - Już mnie znasz? Zarumieniła się. - No, teraz znam cię lepiej. Wystarczy. Sabin pomachał jej przed oczami torebką chipsów. - Powiedz, komu mam nie pozwolić cię zobaczyć i dlaczego. - Siostrom. Nie mogą zobaczyć, jak śpię. Aha, więc taki był powód. - Zaczekaj. Dostaniesz żarełko za opowieść o tym, jak spałaś z tym swoim odgryzaczem uszu. - Sabin! Chipsy, proszę! - Nie jestem zadowolony z odpowiedzi. - Nigdy nie spałam z żadnym odgryza... A, chodzi ci o Tysona. Długo zwlekałam. Ze spaniem, znaczy.

Już wystarczy? Mogę dostać chipsy? - Sięgnęła, przebierając z zapałem paluszkami. Nie ustąpił. - Jak długo z nim byłaś? - Sześć miesięcy. Pół roku... Zacisnął zęby. Paskudna myśl, że mogła być z kimkolwiek tak długo. - I w ogóle nie spałaś przez ten czas? - No nie, spałam. Najpierw mu wmawiałam, że cierpię na bezsenność i przesiadywałam całe noce, ale kiedy zmęczenie stawało się nie do zniesienia, brałam urlop w pracy i spałam na drzewie. Wolno nam spać na drzewach, bo wtedy nas nie widać i nie można nas dosięgnąć. Wreszcie jednak doszłam do wniosku, że powinnam sypiać z facetem, któremu przecież zaufałam. I zaczęłam spać z nim w jednym łóżku. Zanim zapytasz: niespanie przy ludziach to żadna klątwa, tylko zwykła ostrożność harpii, którą wpaja się od dziecka. Nie zauważył, żeby siostry latały nocą do lasu, ale ponieważ poruszały się bezszelestnie, niewykluczone, że to robiły. - Dlaczego? - Bo kiedy śpimy, można nam związać skrzydła - rzuciła niecierpliwie. - Pamiętasz moje uwięzienie? A teraz dawaj te chipsy. Rzucił torebkę. Rozerwała opakowanie, pożarła pierwszego chipsa i jęknęła z rozkoszy. - Chcesz zarobić na jabłko? Wysunęła czubek języka i przesunęła po wargach. - Tak. Poproszę. - Powiedz, co o mnie myślisz. O tym, co zrobiliśmy w lesie. I nie kłam. Płacę wyłącznie za prawdę. Zawahała się, zapanowała cisza. Bał się, że Gwen zadowoli się tym, co już dostała, ale jednak nie.

- Podobasz mi się - powiedziała. - Bardziej niż powinieneś. Pociągasz mnie i chcę być z tobą. Kiedy nie jestem z tobą, myślę o tobie. To głupie. Ja jestem głupia. Ale lubię to uczucie, kiedy jesteś obok. Kiedy twój demon milczy, nie czuję wstydu i strachu, mam poczucie, że jestem coś warta. Czuję się pożądana i chroniona. Sabin rzucił jabłko, a ona je złapała. - Ja czuję to samo - przyznał szorstko. - Naprawdę? - Popatrzyła na niego z nadzieją. - Owszem. Uśmiechnęła się nieśmiało, ale po chwili opuściła ramiona i radość zniknęła z jej twarzy. Wgryzła się w jabłko, przeżuła i połknęła. - O czym myślisz? - zapytał. - Nie wiem, czy między nami się ułoży. Kiedyś powiedziałeś, że zdradziłbyś kobietę, którą kochasz, jeśli zależałoby od tego zwycięstwo w bitwie. Nie to, bym uważała, że mnie kochasz. Po prostu, wiesz, gdybyś był z inną, zabiłabym ją. A potem ciebie. - Ostatnie słowa wypowiedziała chłodnym, wręcz lodowatym tonem. - Nie zrobię tego. Nie ośmieliłbym się. Nie potrafiłbym. - Przejechał dłonią po twarzy. - Nie potrafię myśleć o nikim innym. I nawet nie umiałbym udawać. - Ale jak długo to potrwa? - zapytała cicho, bawiąc się nadgryzionym jabłkiem. Na zawsze, pomyślał, czując wypełniające go poczucie winy. Już poświęcił jej więcej czasu, niż powinien. Nie poznał nazwisk ze zwojów Kronosa, nie kiwnął palcem w poszukiwaniu brakujących dwóch artefaktów. Nie szukał Galena. Od tak dawna przedkładał wojnę z Łowcami nad wszystko i wymagał tego samego od swoich ludzi. Nie tolerował czegokolwiek, co rozpraszało ich uwagę. Dawali mu to, czego żądał. Jakże więc mógł

on, ich przywódca, poświęcić się Gwen? Nie odpowiedział więc na jej pytanie. - Czuwając przy tobie, zaniedbałem obowiązki. - Wstał. - Mam wiele do nadrobienia. -1 wyszedł. Jeśli chciał zatrzymać ją przy sobie, najpierw miał bardzo dużo do zrobienia. ROZDZIAŁ DZWUDZ1ESTY Czy na pewno chcę być żołnierzem? - pomyślała Gwen po raz tysięczny po kolejnej wyczerpującej serii. Padając plackiem na łóżko, była zdyszana, spocona i posiniaczona. Od kilku dni Sabin dzielił czas między obowiązki - czymkolwiek były - a jej trening. Właśnie znowu skopał jej tyłek. Nie miał litości. Nie wahał się. Do bani. - Jesteś silniejsza, prawda? - zapytał, jakby czytając jej w myślach. - Tak. - Nie ma zmiłuj. Wiesz, że jesteś odporniejsza na ciosy. - I sama umiem je zadawać - rzuciła zadowolona, przypominając sobie, jak przed godziną walnęła mięśniakiem wojownikiem o drzewo. Wiedziała, kiedy zrobić unik, a kiedy napaść. - Musisz się tylko nauczyć, jak prędzej przywoływać harpię. Wtedy nieźle ci idzie. - Przysiadł na brzeżku, położył dłoń na jej karku i przyciągnął do siebie. - A teraz pij. Gdy zatopiła zęby w jego żyle, policzki zapłonęły jej wspomnieniem sceny w lesie. Przymknęła powieki i delektowała się smakiem swojego mężczyzny. Podniósł ją i posadził sobie na kolanach. Momentalnie rozłożyła nogi. Gdy otarł się twardym fiutem o jej uda, jęknęła, ale kiedy przeczesała mu włosy i oderwała się od żyły, żeby go trochę polizać i pokąsać, rzucił ją z powrotem na materac, wstał na nogach jak z waty i ruszył w kierunku drzwi. - Czas na drugą rundę - oznajmił. - Spotkamy się na zewnątrz. - Naprawdę zaczynasz mnie wnerwiać! - krzyknęła za nim.

Nie odpowiedział. Wrzasnęła ze złości. Już dwa razy zrobił jej coś takiego. Trenował, prowadził do sypialni, leczył swoją pyszną krwią, nakręcał, a potem porzucał dla jakichś tam obowiązków lub ćwiczeń. Dlaczego? Od tamtej „poważnej rozmowy" nie kochali się. Czemu, no czemu? Wyznali sobie uczucia, prawda? Wiedziała, że go pragnie na każdy sposób... nieważne, na jak długo. Nie ma sensu zaprzeczać. Nawet jeśli im się nie uda, przynajmniej powiedzą, że próbowali. Jakby co, to będzie jego wina, więc nie ma czego żałować. Namyśl o wspólnej przyszłości z Sabinem westchnęła i zwinęła się w kłębek. Był facetem, o którym marzyła każda harpia: silny, trochę dziki, brutalny. Zabijał wrogów bez mrugnięcia okiem. Nie bał się ciężkiej pracy. Potrafił być bezwzględny, bezlitosny, a zarazem czuły. Jedyne pytanie brzmiało: czy ona będzie dla niego ważniejsza niż wojna? Właściwie dwa pytania: czy chciała, by tak było? Westchnęła, wstała z łóżka i ruszyła za swoim wojownikiem. Gdy go ujrzała, napełniła ją duma. Mój. Ostrzył sztylety, jutro będzie trening z bronią palną. Powiedział jej kiedyś: - Nie ma sensu ćwiczyć na atrapach. Słońce muskało jego nagą opaloną pierś, na mięśniach lśniły kropelki potu. Na szyi ślady po jej zębach już zaczęły się zasklepiać, choć wolała, by jej znak został tam na zawsze. Jej znak! Czułam na sobie tę jego siłę. W sobie. Znowu go zapragnęła. Już niedługo. Noce okazały się najtrudniejsze. Wracał do sypialni późną nocą, prawie nad ranem, i nie potrzebowała demona, by zachodzić w głowę, gdzie był, co robił. Wślizgiwał się do łóżka, nawet jej nie dotykając. Czuła jego ciepło, miękki oddech, i trawił ją ból. Zasypiała, zanim zdążyła cokolwiek wymyślić. Tej nocy, jeśli nadal będzie się opierał, weźmie sprawy w swoje ręce. Dosłownie. Już raz miał do

czynienia z harpią i przeżył, więc i teraz nic mu się nie stanie. - Cholera jasna! - krzyknęła Ashlyn, żona strażnika Furii. Przekleństwo zabrzmiało zaskakująco w ustach tej delikatnej kobiety - Nie no, znowu! Jak zwykle Ashlyn i Danika siedziały z boku, przyglądały się zmaganiom Gwen i uwielbiały głośno wyrażać dezaprobatę, gdy Sabin powalił ją na ziemię. Gwen nie spędzała z nimi dużo czasu, a jednak uwielbiała je. Były otwarte i szczere, miłe, zabawne i mimo mnóstwa przeciwwskazań układało im się z Władcami Podziemi. Gwen planowała wywiedzieć się od nich, jakim cudem tego dokonały, ale wciąż brakło na to czasu. W tej chwili niezbyt uważnie śledziły to, co działo się na arenie, bo grały w coś z Anyą, Bianką i Kaią, które również przepadały za treningami Gwen. Ashlyn i Danika powitały harpie bliźniaczki z otwartymi ramionami, twierdząc, że odrobina estrogenu zrównoważy testosteron przenikający mury fortecy. - Mój rzut - warknęła Bianka. - Więc albo mi oddasz kostkę, albo stracisz paluchy. - Nadal udawała groźną. - Wybór należy do ciebie. Nie było tu Maddoksa, w przeciwnym razie stanąłby w obronie swojej kobiety, ponieważ wszystkie groźby wobec niej brał totalnie osobiście. Wojownik Kane trzymał się z boku, z półuśmiesz-kiem przyglądając się damom. Choć stał na pustym terenie, nie opierał się o żadne drzewo, gałązki odległego dębu łamały się, leciały do niego jak pinezki do magnesu i smagały po twarzy. Wraz z innymi studiował zwoje przekazane wojownikom przez Kronosa, króla bogów - czy to jeden z obowiązków Sabina? - podczas gdy kilku wyruszyło do Chicago z misją „skopania Łowcom dupsk". Dziwne, że za nimi zatęskniła. - ...skoncentrowana? - Walnęło ją coś ciężkiego i powaliło na ziemię. I już siedział na niej Sabin, posyłając gniewne spojrzenie i unosząc sztylety tuż nad jej ramionami. - Coś mi się poplątało, czy jednak rozmawialiśmy o tym twoim myśleniu o dupie Maryni, co?

Dopiero po długiej chwili ze ściśniętych płuc dotarło nieco powietrza do aparatu mowy: - Przecież... jeszcze... nawet... nie zaczęliśmy - wychrypiała Gwen. Czy na pewno jesteś wystarczająco silna? Przez głowę przemknął jej podszept Zwątpienia, choć demon był onieśmielony i bał się zamanifestować swoją obecność. Sabin powiedział, że Zwątpienie trzęsło przed nią odwłokiem. Och, jaka po tych słowach poczuła się potężna. - Przepraszam, że napuszczam na ciebie demona, ale musisz wyszkolić się również przeciwko niemu. Czy sądzisz, nawiasem mówiąc, że Łowca zapyta cię o pozwolenie, zanim zaatakuje? Słusznie. Może teraz ona powinna mu przygadać. - Po pierwsze, twój demon jest przy mnie potulny jak baranek. Po drugie... - Miała wolne ręce, więc zacisnęła je w pięści i z całej siły walnęła Sabina w skronie. Jęknął zaskoczony, złapał się za głowę i runął do tyłu. Nie marnowała czasu. Kopnęła go w klatkę piersiową tak mocno, że zatrzeszczały żebra. Harpia zarechotała. Jeszcze! Ten głos jej nie przeraził. Stało się to po raz pierwszy. Gwen była zszokowana. Czyżby... czy to możliwe... że zaczyna panować nad mroczną stroną? - Dawaj, Gwennie! - krzyknęła Kaia. - Z kopa go, póki leży! - dorzuciła Bianka. Nadal trzymając w dłoniach sztylety, zamrugał raptownie, próbując odzyskać ostrość widzenia. Gwen skoczyła na równe nogi. Wystawiła skrzydła. Na szczęście były tak małe, że nie rozerwała koszuli. Poruszając się szybciej niż ludzki wzrok, doskoczyła do Sabina od tyłu i zamknęła w uścisku jego nadgarstki. Nie miał czasu stawić oporu. Zanim ją zlokalizował i domyślił się, co zamierzała, zabrała mu sztylety i wycelowała ostrzami w jego

barki. Popłynęła krew. Minęła chwila całkowitej ciszy. - Okej. Niech ci będzie, skopałaś mi dupsko. - Inni poczuliby się poniżeni, jednak Sabin aż puchł z dumy. Gwen promieniała. Tak po prostu stała się szybsza niż mrugnięcie okiem, tak po prostu zrobiła to. Nigdy nie sądziła, że wygra, nieważne, z jakim przeciwnikiem. A jednak pokonała, kurde, Władcę Podziemi, jednego z najsprawniejszych wojaków na świecie i tym, i każdym innym. Sami bogowie robili w spodnie, słysząc o Władcach. A jeśli nie, to wreszcie powinni zacząć. - Następnym razem chcę, żebyś zupełnie uwolniła harpię - powiedział. Niechętnie skinęła głową. Wypuszczenie harpii do seksu to jedno, ale do bitwy to zupełnie inna sprawa. - Pomyśl, co niedługo zrobisz Łowcom - podpowiedziała Kaia z zachwytem. - Maleńka, w życiu nie widziałam takich ruchów! - entuzjazmowała się. - Matka byłaby dumna. - Taliyah klepnęła ją po plecach. - Gdybyśmy wiedziały, gdzie jest, może nawet przyjęłaby cię z powrotem do stada. Gwen poczuła się w nastroju do tańca. Zawsze była anomalią, najsłabszym ogniwem, błędem, czarną owcą, i oto proszę, dzięki jednemu małemu zwycięstwu poczuła się jak jedna z nich, jak prawdziwa harpia. Innymi słowy, poczuła, że jest coś warta. Sabin w milczeniu wyjął sztylety z jej drżących dłoni. O czym myślał? - Dobra robota. - Ashlyn pogłaskała się po okrągłym brzuchu. - Jestem pod wrażeniem. Danika, szczerząc zęby, klasnęła w dłonie. - Sabin, wstydź się. Położyła cię w niecałą minutę. - No i jest dziewczyną. - Rozbawienie Kai szybko uleciało. - Dobra, skoro trening dobiega końca, mam pytanie. Kiedy ruszamy na jakąś akcję? - Oparła dłonie na biodrach. - Nudzimy się. Grzecznie

czekamy, ale mamy dość nudy. - No. Łowcy skrzywdzili małą, więc muszą zapłacić - dodała Bianka. - Wkrótce. Przyrzekam. - Gwen się wystraszyła, milczała jednak, natomiast Sabin dodał: - Teraz zamierzam spędzić trochę czasu z naszą bohaterką. Sam na sam. - Nikt nie zaprotestował, kiedy zabrał ją do prywatnej alkowy pośród drzew. Weszli w zacieniony krąg. - Potrzebujesz krwi? - Nie. - O co mu chodzi? Jest uprzejmy, ale jakby nieobecny. Najwyraźniej „sam na sam" nie wymagało ani nagości, ani łóżka. Rozczarowujące. - Wszystko gra. Działam na sto procent, że tak powiem. - To dobrze. Bo chociaż pragnę dawać ci krew, to chciałbym zobaczyć, jak radzisz sobie bez niej przy drobnych skaleczeniach. - Przecież nie jestem ranna. - Naprawdę? - Zerknął na jej ramię. Spojrzała w dół i zobaczyła krwawe kaniony na przedramieniu. - Och. - Postrzał widać uodpornił ją na ból. - Powiedz, kiedy się zagoi. Wiecznie czujny. Lubiła to w nim. Wszystko przetwarzał na lekcję, która mają wzmocnić, przygotować. Widać było, jak bardzo się o nią troszczy. Coś jeszcze zrozumiała. Sabin reagował na przemoc wyłącznie wtedy, gdy była skierowana przeciwko niej. Kaia i Bianka wielokrotnie obrażały słowem i brutalnie atakowały jego kumpli, a jednak nie reagował, śmiał się, czasem nawet pomagał im drażnić wojowników. Gdy jednak ona stawała się obiektem siostrzanej uszczypliwości, nastrój Sabina ulegał zmianie. Nie wahał się usunąć sióstr z drogi. Dosłownie usunąć, bo dla niego mężczyźni i kobiety byli sobie równi pod każdym względem i zasługiwali na jednakowe traktowanie. To też w nim podziwiała. - Usiądź - poprosił. - Musimy porozmawiać. - Kiedy posłuchała, wyjął z przenośnej lodówki, którą

wcześniej umieścił w tym zakątku, oszronioną butelkę wody. - Jeśli chcesz na nią zarobić, musisz mi powiedzieć, co się dzieje, kiedy harpia bierze sobie wybranka. Powiedz, na jak długo go wybiera i czego od niego oczekuje. Czy on... czy to możliwe, że on... pisze się na to... chce być jej wybrankiem... mężem? - No i? - Wyciągnął się wygodnie na ziemi. - Wybranek jest na całe życie - odezwała się skrzek-liwie. - Nieczęsto zdarza się ktoś taki, bo harpia to wolny duch. Zdarza się jednak, choć bardzo rzadko, że harpia znajduje mężczyznę, który wprawia ją w zachwyt. To najlepsze słowo, by opisać tę obsesję. Jego zapach i dotyk stają się jej narkotykiem. Jego głos jak nic innego łagodzi jej furię. Czego się od niego oczekuje? Nie wiem, nigdy nie spotkałam harpii, która miałaby wybranka. - A ty nigdy go nie miałaś? - Uniósł brwi. - Jeśli mi powiesz, że bokser... - Nie, nie był moim wybrankiem. - Tyson nie zachwycił jej harpii, tego była pewna. - Zarobiłam. Sięgnęła po wodę. - Czy harpie muszą być posłuszne swojemu wybran-kowi? - Nie! - Parsknęła śmiechem. - Czy naprawdę sądzisz, że harpia umiałaby być posłuszna? - Niby obojętnie wzruszył ramionami, ale i tak ujrzała w jego ciemnych oczach zarówno determinację, jak i zawód. - Dlaczego chcesz wiedzieć? - Twoje siostry myślą chyba... - Szczęka mu zadrżała. - Zresztą nieważne. - Co? - Gwen, na pewno chcesz wiedzieć? - Przeszył ją wzrokiem. - Tak. - Myślą, że to ja jestem twoim wybrankiem. To się dopiero zdziwiła. - Że co?! - Nawet dla niej zabrzmiało to głupio. - Niby dlaczego? - I czemu nie porozmawiały o tym z nią, tylko z nim, hę?

- Działam na ciebie uspokajająco. Pragniesz mnie - tłumaczył delikatnie, jakby się bronił. Ale jeśli on... jeżeli ona... jasny gwint. Faktycznie ją uspokajał. A ona go pragnęła, jego krwi, jego obecności, jego ciała. Zawsze była nieudacznicą we wszystkim, co harpiowe, sądziła więc, że prawdziwy wybranek nie jest jej pisany. I co teraz? Kiedy Sabina przy niej nie było, szukała go. Kiedy był z nią, chciała się tulić, cieszyć jego obecnością. Dzieliła się z nim sekretami i wcale tego nie żałowała. Anya stwierdziła już wcześniej, że Sabin jest jej, to znaczy Gwen, ale wówczas nie uwierzyła bogini. Teraz... do diaska, może jednak... pomyślała odurzona. Czy z tego powodu Sabin zachowywał dystans? Nie chciał zostać jej wybrankiem? Żołądek zawiązał się w bolesny supeł. - Nie wiem... nie wiem, czy cię kocham - powiedziała, otwierając mu furtkę. Jego spojrzenie stało się mroczne. - Nie musisz mnie kochać. - Jeszcze, na razie, teraz... te słowa wisiały w powietrzu, owszem, niewypowiedziane, za to zrozumiałe. A czy on ją kochał? Nie ośmielała się o tym marzyć. Och, gdyby ją kochał, zbliżyłby się do niej, prawda? Znowu uprawialiby seks. - Porozmawiajmy o wojnie - oznajmiła, choć wolałaby spytać o przyczyny tej seksualną posuchy. To mniej krępujący temat. - Jak chcesz - rzucił z westchnieniem. - Nie pojechałem do Chicago, więc przejrzałem zwoje z imionami nieśmiertelnych opętanych przez demony i poszukałem ich w księgach, które gromadzi Lucien. Został dla niej. Wiedziała o tym. Nie zdołała opanować wszechogarniającego zachwytu. Może jednak nie przekreślał perspektywy zostania jej wybrankiem.

- Znalazłeś coś? - Rozpoznałem wiele imion, które znałem z czasów, gdy mieszkaliśmy w niebie. Większość więźniów Tar-taru znalazła się tam za sprawą moją i innych Władców, więc rozumiesz, że nie możemy liczyć na ich przyjaźń. Lepiej byłoby wytropić ich i pozabijać, żeby nie stanęli po stronie Galena. Z drugiej jednak strony kiedy Galen był jednym z nas, pomagał nam ich zamykać. - Znów westchnął. Posłuchaj, wspomniałem o wybranku, ponieważ chciałem z tobą o czymś porozmawiać. Rozczarowanie i ciekawość walczyły o lepsze i wygrało to drugie. Usiadła prosto, nadstawiając uszu. Zapowiadało się na coś ważnego. - Słucham. - Gdy wydobył kolejną butelkę z lodówki, spytała z uśmiechem: - Zaplata? Zgodziłam się pomóc, więc nie musisz mi płacić. W milczeniu odkręcił zakrętkę i wypił całą wodę. Uśmiech zniknął z jej twarzy. Cisza skrzyła się od napięcia. - Co się dzieje? Oparł się o drzewo i patrzył wszędzie, tylko nie na nią. - Kiedy nadejdzie czas bitwy, a zbliża się wielkimi krokami, chcę, żebyś została w fortecy i nie brała udziału w działaniach. - Tak, jasne. - Roześmiała się, odzyskując dobry humor. - Zabawne. - Mówię poważnie. Mam twoje siostry. Nie potrzebuję ciebie. - Żartowniś! - No nie! On mówi serio? Tylko głupek zadowoliłby się trzema harpiami, skoro może mieć cztery. - W takich sprawach nie żartuję. Nie, na pewno nie. Gwen poczuła, jakby tysiąc sztyletów demon wraził jej prosto w serce. Pulsowało, piekło, paliło.

- Mówiłeś, że mnie potrzebujesz. Zrobiłeś wszystko, co mogłeś, żeby mnie zwerbować do swojej armii. Ćwiczę, robię postępy. Przeciągnął dłonią po twarzy. - Fakt, mówiłem. I rzeczywiście robisz postępy. - Ale? - Do diabła z tym! - Walnął pięścią w ziemię. - Nie jestem gotów, by cię puścić na akcję. - Nie rozumiem. Co się dzieje? Dlaczego zmieniłeś zdanie? - Musiało chodzić o coś poważnego. - Ja po prostu... do diabła... Cokolwiek stanie się w Chicago, Łowcy będą wściekli. Zobacz, co było po Egipcie. Przyjdą tu, wezmą odwet, a z tobą przy boku nie zdołam się skoncentrować. Rozumiesz? Będę się martwił. Będę rozkojarzony. Przez tę nieuwagę narażę moich ludzi na niebezpieczeństwo. Gwen nie wiedziała, skąd wzięła w sobie dość siły, ale naraz zerwała się na nogi. Zmrużyła oczy. On niby będzie się martwił?! Świeżo upieczona wojowniczka, harpia, patrzyła na niego z nienawiścią. Koniec z tchórzostwem. - Lepiej naucz się nie martwić, bo zamierzam walczyć. Mam do tego prawo. Wstał, dysząc gniewnie, zacisnął pięści. - A moim prawem, jako twojego kochanka... jako twojego wybranka, jest się nie zgodzić. - Nie powiedziałam, że jesteś moim wybrankiem. Posłuchaj mnie dobrze. Całe życie czekałam, aby zostać kimś. Udowodnić, że do czegoś się nadaję. Nie zabierzesz mi tego. Nie pozwolę! - Nie zrobi tego - wtrąciła się Taliyah. Stała nieopodal z Bianką i Kaią u boku. Rozsadzała je furia. Nikt nie powstrzyma harpii. Nikt. - Duży błąd, Wątpiący - stwierdziła Kaia. - Szkoda, bo już zaczynałyśmy cię lubić. - Wiedziałam, że nie zaszkodzi podsłuchać - syknęła Bianka. - Może i jesteś cudownym brutalem, ale facetem, a my dobrze wiemy, że nie wolno ufać fiuciastym. Spójrz, co się stało, kiedy Gwen zrobiła to ostatnim razem.

- Moja siostra w końcu dała ci, czego chciałeś, a ty uznałeś, że już tego nie chcesz. - Taliyah przejechała językiem po prostych, białych zębach. - Typowe. - Gwen, opuszczamy fortecę - oznajmiła Kaia. - Chodź, same zajmiemy się Łowcami. - Nie - powiedział Sabin. Mijała milcząca wieczność, podczas której Gwen patrzyła na niego, w myślach błagając, by wytłumaczył siostrom, że się mylą. Zżerało ją zwątpienie, wątpliwości nie demonie, lecz harpie. Czy robi to, bo chce ją chronić, bo mu zależy? Albo nie wierzy w jej okupione ciężką pracą umiejętności? A może demon Zwątpienia znów zawładnął umysłem? Jeśli tak, musi istnieć sposób, by go pokonać. - Sabin - zaczęła z nadzieją w głosie - porozmawiajmy o tym... - Nie chcę, żebyś opuszczała fortecę - powiedział kategorycznie. - Nigdy. - Zostawisz mnie tutaj, ale wykorzystasz moje siostry, zgadza się? - Dwie. Jedna zostanie z tobą. Rzeczone panie roześmiały się, po czym rzuciły zgodnym chórem: - Akurat! Wal się. Gwen podniosła brodę i spojrzała mu w oczy. - Beze mnie nie licz na ich pomoc. Nadal chcesz mnie tu zostawić? - Tak. - Zero wahania. Jak on tak może? Po tym, jak napracował się, by przeciągnąć je na swoją stronę. - Chcesz wygrać tę wojnę? Ostatecznie? Mógłbyś to zrobić z nami. Z nami wszystkimi to się uda. Cisza, jakby ktoś tłoczył w nią rozczarowanie, żal i smutek. - Idziemy - rzuciła Taliyah ostrym tonem. Zdradzona Gwen odwróciła się od Sabina i ruszyła za siostrami. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Chicago powitało ich chłodem i wiatrem. Słońce, jak wielkie oko na niebie, śledziło każdy ruch

Gideona. Spodobały mu się strzeliste budynki i bliskość wody. Czuł się jednocześnie jak w wielkim mieście i na plaży. Byli tu od kilku dni, ale dopiero teraz odnaleźli to miejsce. Jakimś cudem wiecznie je przegapiali. Może błędnie ponumerowano budynki, może dwadzieścia z hakiem domów z czerwonej cegły było zbyt podobnych do siebie. Ten szukany był wysoki, choć wąski, miał co najmniej czternaście kondygnacji i po dwa kwadratowe okna na piętrze. Znalezienie go nie powinno było zająć aż tyle czasu, chociaż trzeba przyznać, że budynek sprytnie ukryto. Gideon zastanawiał się, czy nie wchodziła w grę magia. Czar ochronny? Kto wie. Na przestrzeni lat poznał kilka wiedźm i wiedział, jaka to potężna rasa. Tylko dlaczego miałyby współdziałać z Łowcami? Zmęczeni poszukiwaniami postanowili, że zostawią na miejscu Luciena - w postaci bezcielesnej, mówiąc wprost, niewidzialnego - który zaczeka na jakiegoś Łowcę. Stąd opóźnienie. Otóż Łowców wcale nie tak łatwo wypatrzyć, ubierają się bowiem zupełnie normalnie, a broń noszą, jasna sprawa, ukrytą. Dlatego Lucien śledził kilku zwyczajnych ludzi, zanim trud wreszcie się opłacił i strażnik Śmierci znalazł kandydata, mężczyznę wchodzącego do budynku, którego żaden z wojowników wcześniej nie zauważył lub nie pamiętał, że zauważył. Lucien oznaczył budynek plamką własnej krwi, którą Anya zawsze wytropi z zamkniętymi oczami. Teraz wszyscy siedzieli naprzeciwko rzeczonego budynku, ukryci na placu budowy, podglądając przez szpary w deskach płotu. Z tyłu uwijali się robotnicy. Kilku odważyło się nakazać im opuszczenie terenu budowy. Wystarczyła mała hipnotyczna sugestia Luciena i robotnicy zapomnieli o intruzach. Gideon żałował, że nie dysponuje taką mocą. Albo taką furią jak Maddox, zdolny rozedrzeć świat na kawałki, bo miał akurat zły dzień. Lub umiejętnością czytania ludziom w myślach jak Amun.

Chciałby, jak Reyes, czerpać przyjemność z ranienia własnego ciała. A nawet używać życia jak Parys. Latać jak Aeron. Zawsze wygrywać jak Strider. Każdy Władca miał coś, czego Gideon zazdrościł. Nawet Cameo, chodząca Niedola, miała w sobie coś takiego... Wystarczyło jedno jej słowo, a dorośli faceci padali na kolana i łkali jak niemowlęta. A Gideon? Cóż on potrafił? Kłamać, ot co. Do dupy. (To nie było kłamstwo.) Nie mógł powiedzieć kobiecie, że jest piękna, chyba że była brzydka. Nie mógł powiedzieć przyjaciołom, że ich kocha, chyba że ich nienawidził. Nie mógł powiedzieć Łowcom, że są do wyrzygania, bo musiał im mówić, że są jak ciastko z kremem. Koszmar, czyli w jego słowniku spełnienie wszystkich marzeń. Mimo to nie żałował, że gościł demona. Nosił go z dumą. Owszem, wolałby zachowywać się, jakby demon napawał go obrzydzeniem - miałby wówczas coś wspólnego z pozostałymi wojownikami, z wyjątkiem Sabina i Stridera - ale nie potrafił kłamać samemu sobie. Czasem myślał, że jest jedynym Władcą, który przyjął klątwę z radością. Nie było nic złego w pilnowaniu demona. Mógł cieszyć się specyficznym brakiem samotności... nie to, żeby demon z nim rozmawiał. Nie, on był raczej obecnością na dnie umysłu. Nie ma nic złego w tym, że cieszysz się własną mocą. Ale do diabła, czy to był naprawdę taki problem obdarzyć go Furią lub Koszmarem? Och, Koszmar, to by dopiero było. Posiadać zdolność przemieniania snów Łowców w rzeczywistość, co za słodka wizja. Nagle odezwała się w nim dojmująca tęsknota. Mrugnął zaskoczony. Za czym? Za ową zdolnością? Za demonem? Wyrzucił z umysłu to niecodzienne uczucie. Zresztą czy Koszmar w ogóle siedział w puszce? - Obserwujemy to miejsce od ponad godziny. Koleś wyszedł z pustymi rękami. Nic więcej się nie wy-

darzyło. Myślę, że w budynku nic się nie dzieje - powiedziała Anya z rzadkim u niej cieniem konsternacji w głosie. - Ale wyczuwam chaos. Od groma chaosu. - Było to najsilniejsze źródło jej energii, jeśli więc ktokolwiek miałby wyczuwać chaos, to właśnie piękna bogini. - Wątpię, żeby to były wiedźmy i ich zaklęcia - powiedział Gideon. - Wiedźmy! - Anya aż się zachłysnęła. - Dlaczego o tym nie pomyślałam? Miałam z nimi jedno spotkanie... albo dwa tysiące. Tak to jest, jak się robi myki z energią - dodała jakby do siebie. - Może powinienem tam przeniknąć - odezwał się Lucien. Pozostałby niewidzialny i bez przeszkód zbadałby teren. - Nie. Już o tym rozmawialiśmy - odparła stanowczo Anya. - Ten budynek jest zwichrowany. Wolę, żebyś tam nie wnikał. A jeżeli w grę wchodzą wiedźmy... to po prostu zapomnij. Anya machnęła głową i omiotła Gideona włosami. Poczuł, jak skóra mu płonie. Uwielbiał kobiety. Ostatni raz zabawił się kilka godzin po powrocie z Egiptu. Kobiety Budy wyczuwały, że Władcy są inni. Uważały ich za anioły. Wystarczyło, że kiwnął palcem, a zaraz do niego biegły. Lecz damskie towarzystwo nie wystarczyło, by ukoić ból. Nigdy nie było dość. - No, to zostańmy tu i dalej nic nie róbmy. - Znaczyło to: wpadnijmy tam, plując ogniem. Przyjaciele znali tę jego mowę, byli w niej zaprawieni. Gdy próbował powiedzieć jakąkolwiek prawdę, skręcał go potworny ból, gorszy, niż ktokolwiek zdołałby znieść. Jakby zanurzone w kwasie, posypane solą i doprawione jadem noże wbito w brzuch i rozpruto człowieka od głowy po krocze i z powrotem. - W końcu nie przeżyliśmy ataku bombowego, nie? - dodał. Od wybuchu minęło zaledwie kilka miesięcy, a on nadal pamiętał szok i ból. Ale zniesie go ponownie, jeśli trzeba. Tak dawno nie przeszył ostrzem wroga, nie posłał kulki między oczy, że

zrobił się niespokojny. - No, to na pewno nie przeżyjemy tego, co nam tam szykują. Nawet zaklęć. Raz jedyny Łowcom udało się go złapać i uwięzić. Przez trzy miesiące był non stop torturowany. Wolałby smażyć się w piekle, niż znowu przeżywać bicie, poddawanie próbom, cięcie, gięcie i doprowadzanie na skraj śmierci tylko po to, by zostać w porę ocuconym i męczonym od nowa. Odnalazł go i uratował Sabin. Przerzucił sobie Gideo-na przez ramię i wyniósł na wolność. Kłamstwo samo nie było w stanie chodzić. Łowcy odcięli mu stopy, żeby przyglądać się, jak odrastają. Gideon bardzo kochał Sabina. Zrobiłby dla niego wszystko. Zabiję w jego imieniu paru Łowców, pomyślał. Ze też nie ma go tutaj, przecież żyje dla takich chwil. To bez wątpienia wina harpii. Sabin nigdy nie miał tak silnej obsesji na punkcie kobiety, nie zaniedbywał przez nią obowiązków. Gideon cieszył się, że przyjaciel znalazł sobie towarzyszkę, ale jak to się odbije na sprawie? - Mam pomysł. - Strider zawsze miał jakiś pomysł. Ponieważ zwycięstwo było mu niezbędne do utrzymania dobrego zdrowia, często planował, dniami i tygodniami opracowywał strategię przed wyruszeniem w bój. - Kiedyś Ashlyn szukała dla Łowców nieśmiertelnych. Pewnie namierzała również wiedźmy. Musimy ją poprosić, żeby i nam jedną znalazła. Wtedy nasza wiedźma zniesie zaklęcie rzucone przez ichnią wiedźmę, o ile w ogóle mamy do czynienia z czarami, a wtedy - param! - zwycięstwo. - Obawiam się, że czas nie jest po naszej stronie. Musimy wyrwać dzieciaki z rąk wroga, a potem wrócić do szukania puszki - powiedział Lucien. - Ależ kochanie - szepnęła Anya z troską w głosie. - Nic mi nie będzie, najdroższa. Zdobyłem twoje serce, więc mogę wszystko. - Lucien pocałował ją,

upajając się chwilą mimo zniecierpliwienia w głosie, a potem zniknął. - Bogowie, ależ ten facet daje mi pałera - z westchnieniem powiedziała Anya. Reyes zarechotał. Strider przewrócił oczami. Amun zareagował ze stoickim spokojem. Jak zawsze. Nie, nie stoickim, pomyślał Gideon. Dostrzegł w nim pewien mrok. Linie napięcia pobiegły od ciemnych oczu i zaciśniętych ust. Miał sztywne ramiona, jakby ktoś mu zawiązał mięśnie na supeł. Wyprawa w głąb umysłu Łowcy, co stało się w piramidzie, musiała w nim ostro namieszać. Gdyby Gideon potrafił jakoś pomóc, zrobiłby to. Uwielbiał tego milczącego giganta. Trudno o bardziej życzliwego, bardziej troskliwego Władcę. Gdy Gideon dochodził do siebie po usunięciu stóp, Amun przynosił mu jedzenie, zmieniał bandaże, doglądał i wynosił na świeże powietrze. Nie bardzo wiedząc, co robić, Gideon zamienił się miejscami ze Striderem, stanął obok Amuna i klepnął go po plecach. Amun nie poruszył się, ale jego usta drgnęły w namiastce uśmiechu. - Szybko, niech mnie ktoś rozerwie - powiedziała Anya. - Nudzę się. Wszyscy poruszyli się niespokojnie, bo znudzona Anya równa się nieznośna Anya, jednak Gideon znał prawdę, bo wychwycił troskę w głosie bogini. Nie lubiła rozstań w Lucienem. - Myślę, że absolutnie nie powinniśmy grać w „Jak zabiję Łowców" - podsunął. - Przebiję ich nożem! - rzucił Reyes z furią. - Zastrzelę ich - odparł Strider. - Będę celował w krocze. - Ukręcę im kark - powiedziała Anya, zacierając ręce - a potem każę patrzeć, jak na ich oczach posiekam ich flaki. - Zrobi to. Każdy, kto stanowił zagrożenie dla Luciena, trafiał na jej listę kandydatów do tortur. - Nie musisz mówić, że ich zacałujesz, Gideonie. Dobrze o tym wiemy. Rozległ się zbiorowy rechot.

To tyle, jeśli chodzi o uprzejmość wobec Anyi. - Wiem! - gromko oznajmił Reyes. Zazwyczaj dzierżył sztylety i kroił się po każdym słowie, ale nie dzisiaj. Nie tak daleko od Daniki. Ból rozłąki wystarczy, jak często mawiał. - Róbmy zakłady, jak Sabinowi pójdzie z harpią. - Gość ma jaja, bez dwóch zdań - rzucił Strider. - Gwen jest ładniutka, ale jeśli ktoś taki jest w stanie wyrwać gardło... - Przeszły go ciarki. - Hej! - Anya zmarszczyła brwi. - To nie wina Gwen. Oczywiście nie ma nic złego w pozbawieniu Łowcy gardła. Chodzi tylko o to, że z tego, co słyszałam, ona była przerażona. Nie ma opcji, że przestraszysz harpię i przeżyjesz. Uczą tego w pierwszej klasie szkoły dla bogów. Cała ta harpia rasa jest z natury brutalna. Poznaliście jej siostry, nie? Tym razem każdego z nich przeszedł dreszcz. - Sabin to farciarz - powiedział Gideon. Anya wbiła w niego spojrzenie, ale raptem jej oczy zaszły mgłą, jakby wypatrzyła coś daleko za plecami wojownika. Kiedy bogini wróciła na ziemię, jej oblicze rozświetlił uśmiech. - Lepiej uważaj - ostrzegła. - Albo skończysz u boku kobiety jeszcze gorszej niż harpia. Bogowie lubią takie figle. Gideon zbladł i zacisnął pięści. - Wiesz o czymś, czego ja nie wiem? - Może... - Wzruszyła ramionami. - A tylko spróbuj mi powiedzieć! - Uwielbiał kobiety, ale związać się z jedną, gdy dotąd nie znalazła się taka, która by go usatysfakcjonowała? Przenigdy. Żyjąc takim życiem, potrzebował ekstremalnych doznań, uwielbiał stawać nad krawędzią. Gdy partnerki pytały, jak mają go zadowolić, mówił im coś przeciwnego. Związek z jedną kobietą mógł się skończyć o wiele gorzej. Nigdy, nawet przypadkiem, nie doświadczyłby takiego seksu, jakiego pragnął.

- Powiedziałabym ci, gdybym wiedziała. Kłamała. Wiedział o tym. Uwielbiała to. Jak Lucien z nią wytrzymywał? O wilku mowa, a wilk tuż, bo wojownik Anyi właśnie się zmaterializował. - Budynek jest urządzony, ale pusty - zameldował. - Żadnych dokumentów. Kilka ubrań w dziecięcych rozmiarach. Uciekali w pośpiechu. - Czyli spóźniliśmy się. - Strider znużonym gestem pomasował skronie. - Cała podróż na nic. - Ściany są pokryte dziwnymi znakami - dodał strażnik Śmierci. - Nie umiałem ich odczytać. Przeniosę was po kolei do środka. Nie zauważą nas, nawet jeśli monitorują okolicę. Na pewno ktoś rozpozna te znaki. Poszło sprawnie, bo po pięciu minutach wszyscy byli w budynku. - Tędy - pokierował Lucien. Poszli wąskim korytarzem. Echo niosło odgłosy ich kroków. Gideon sunął palcem po pomalowanej na wymiotną szarość ścianie. Cela, w której go więziono, miała tę samą barwę. Jedynym wyposażeniem było łóżko z pasami na ręce i nogi. Złe wspomnienia. Wolał o tym nie myśleć, chyba że w ferworze walki. Rozejrzał się. Sporo przypominających baraki sypialni po piętnaście łóżek w każdej. A także coś, co wyglądało na szkolne klasy. W lewo, prawo, prawo i znowu w lewo i znaleźli się w sali gimnastycznej. Ostrożnie. Jedna ściana cała w lustrach. Pod nią drążek. Do baletu? No jasne, zabójca jest tym skuteczniejszy, im sprawniejszy, bardziej gibki. Dwie ściany pomalowano na szaro, jak korytarz, zaś jedną pokrywał kolaż kolorów. Gideon nie potrafił dostrzec żadnego konkretnego obrazu, a jedynie ostre, postrzępione linie i łuki. Totalny bałagan. - Piękne - wymamrotał.

- No, a w dodatku to zaklęcie, jak przypuszczaliśmy - powiedziała Anya. Zbili się w gromadę. Przesuwali palcami po kształtach, wpatrywali się, szukali wzoru. - Już to widziałem - oznajmił złowieszczo Reyes. - W książkach, w których czytałem o Anyi. - Och, Bolączko ty moja. Twoje zainteresowanie mi pochlebia, ale naprawdę daj już sobie spokój z tym zadurzeniem. Jestem zajęta. Wróćmy do zaklęcia, okej? Użyły pradawnego języka, tylko że coś dodały i nie rozumiem niektórych słów. To oznacza „ciemność", to „moc", a to... chyba „bezsilność". - Chcę tu zostać - oświadczył Gideon, czując na plecach ostrzegawcze ciarki. Bez dwóch zdań zbliżało się niebezpieczeństwo. - Wpienia mnie to jego kłamanie - rzucił Reyes. - Och, jak się przejmuję. Na żarty - odparł sucho Gideon. - Nie szkoda mi ciebie. Wiesz, że mogę się obyć bez kłamstwa, tak samo jak ty możesz się obyć bez samociachania. - Sorki - kajał się Reyes. - Mogłem sobie darować. Kłam do woli. - Dzięki, nie zrobię tego. Strider parsknął śmiechem i klepnął go w ramię. Gideon wiedział, że działa innym na nerwy, ale nie mógł nic na to poradzić. Nagle Anya, która odczytywała znaki, mamrocząc coś pod nosem, nabrała gwałtownie powietrza. - O bogowie! - Krok do tyłu, dwa. Cała się trzęsła. Choć znali się tak długo i wiele razy walczyli ramię w ramię, Gideon nigdy nie widział, by bogini tak się zachowywała. - Przerzuć nas, Lucienku, i to już. Wszystkich, jeśli możesz. Już, już! Lucien nie marnował czasu na zbędne pytania. Podszedł do niej i objął, zamierzając przenieść jako pierwszą. Mógł przenieść tylko to, czego dotykał. Lecz było już za późno. Ciemne, metalowe żaluzje opadły na dwa znajdujące się w pomieszczeniu okna, odcinając dopływ światła. Rozniosło się echo

żaluzji opuszczanych na pozostałe okna w budynku. Gideon odwrócił się na pięcie i położył dłonie na rękojeści noży. Chciał rzucić się do ataku, zapadły egipskie ciemności, więc mógłby pokroić nie tego, kogo trzeba. - Lucien... - załkała Anya. - Jestem, kochanie. Nie mogę nas przenieść. Nie potrafię zmusić ciała do dematerializacji. - Nigdy jego głos nie brzmiał tak ponuro. - Coś mnie ogranicza, coś jakby pole magnetyczne. - To... magia - stwierdziła Anya. - Uaktywniłam czar, gdy przeczytałam znaki do końca. Zapadła złowieszcza cisza. Każdy trawił informacje. Świadomość porażki ścisnęła Gideona za gardło. Zaczął się dusić. - Co tam jest napisane? - spytał w końcu Strider. - Większość to zaklęcie, które więzi nas w ciemności, pozbawia mocy i czyni ciała bezbronnymi. Ostatnia linijka to wiadomość dla was. Brzmi: „Witajcie w piekle, Władcy Podziemi. Zostaniecie tu do śmierci". ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Pierwszą kobietę, którą Aeron znalazł dla Parysa, ten już kiedyś przeleciał. Nie to, żeby ją poznał, po prostu zdradził go brak reakcji ze strony sflaczałej męskości. Wróciła więc do miasta. Odkąd otrzymał demona, Parys tylko raz miał erekcję dwa razy dla tej samej kobiety, która niestety umarła i nie dało się jej wskrzesić. Druga kobieta odpadła z tej samej przyczyny. Trzecia była turystyką, świeżym towarem w mieście, nie miała więc do tej pory przyjemności z wojownikiem. Aeron porwał ją z hotelu w czasie snu, żeby nie przestraszyła się wytatuowanej twarzy i nieludzkich skrzydeł. Obudziła się obok Parysa, a gdy ujrzała jego piękną twarz, zafundowała sobie jazdę życia. Dziś Aeron leciał z kumplem do miasta. Koniec z wożeniem kobiet w tę i we w tę, bo to koszmarna strata czasu. Parys wybierze, na co ma ochotę, a Aeron szybko i sprawnie dostarczy wybrankę. Para

urządzi sobie miłe tête-à-tête u Gilly, w jedynym bezpiecznym miejscu w mieście. Torin naszpikował je elektroniką jak więzienie o zaostrzonym rygorze, a wszystko dla bezpieczeństwa Gilly, młodej przyjaciółki Daniki. Aeronowi nie spodobało się, gdy Gilly wyprowadziła się z fortecy, była bowiem w jego mniemaniu zbyt krucha i płochliwa, ale wojownicy doprowadzali ją do szału. Po prostu przy nich świrowała. Czekając, aż Parys załatwi potrzebę, Aeron, o ile Gilly się zgodzi, zabierze ją na kawę do pobliskiej kawiarni, dotrzyma jej towarzystwa. Doskonały plan. Gdyby tylko Parys i harpie umieli się dogadać, niestety. Rozwiązłość rzuciła okiem na piękne istoty i skwitowała: - Za dużo zachodu. Aeron znał to uczucie. Nie posiadł kobiety od ponad stu lat i nic nie zapowiadało, by przez kolejnych sto miało się coś zmienić. Jak to powiedział swojej ukochanej Legion, ludzkie kobiety są zbyt słabe i delikatne, on zaś przetrwa wieczność. Nie był pewien, czy zniesie śmierć kolejnej wybranki. A skoro mowa o ukochanych, to czy Legion wróciła do piekła? Czy coś jej groziło? Promieniała przy nim, a on z nią na ramieniu czuł, że ma wszystko, czego potrzeba do szczęścia. Tak zwana anielica od kilku dni dawała mu spokój. Oby sobie poszła na dobre, a Legion wróciła. Przechył w lewo, gładki lot łukiem. Niebo zachodziło różem i purpurą. Wiatr smagał Aeronowi łysą czaszkę. Parys odgarniał długie loki z policzków, lecąc uczepiony przyjaciela tuż pod skrzydłami. Trzymał się nisko, leciał w cieniu, nie rzucał się w oczy. - Nie chcę tego robić - powiedział beznamiętnie Parys. - Trudno, musisz. - A ty co? Robisz za mojego alfonsa? - Jeśli będzie trzeba. Słuchaj, znalazłeś jedną kobietę, z którą mogłeś pójść do łóżka częściej niż raz, więc znajdziesz i drugą. Musisz tylko poszukać.

- A idź do diabła! To jakbyś powiedział człowiekowi, któremu właśnie odrąbano ręce, że przyszyjesz mu łapska kogoś innego. To nie to samo. Niewłaściwy kolor, zła długość. Nic nie będzie pasowało. - No to złożę u Kronosa wniosek, żeby ci oddał Siennę. Mówiłeś, że jej dusza poszła do nieba, tak? - Tak... Ale Kronos nie zgodzi się. Powie, że miałem wybór. Pewnie już dawno ją zabił. Znowu. - Mogę się zakraść do nieba. Znajdę ją. Zapadła cisza, jakby Parys rozważał propozycję, na koniec powiedział: - Mogą cię złapać i uwięzić, a wtedy ofiara pójdzie na marne. Po prostu zapomnij o Siennie. Problem w tym, że Aeron nie umiał o niej zapomnieć, dopóki nie zrobi tego Parys. Będzie musiał to przemyśleć, zastanowić się, co dalej. Wiedział tylko, że pragnie odzyskać przyjaciela, tego roześmianego wojownika lekkoducha. - Sporo ludzi w mieście - zauważył, zmieniając temat. - No. - Ciekawe, co się dzieje. - Gdy tylko wymówił te słowa, poczuł ukłucie strachu. Ostatnim razem, kiedy pojawiły się takie tłumy, napadli na nich Łowcy. Przyjrzał się ciżbie, szukając charakterystycznej cechy Łowców, czyli tatuażu nieskończoności, niestety większość miała na sobie koszule z długim rękawem i zegarki zasłaniające nadgarstki. Poza tym wiedział, że Łowcy, choć dumni ze swego znaku, z oczywistych powodów chowali go przed wzrokiem postronnych. - Przykro mi, ale musimy wrócić do fortecy. - No i dobrze. Aeron był uzbrojony, nie miał też nic przeciwko samotnej walce, ale niósł z sobą Parysa, który wciąż był oszołomiony gigantyczną ilością ambrozji, więc nie mógł liczyć na jego pomoc. - Zaczekaj. Zatrzymaj się! - Parys napiął mięśnie, w jego głosie mieszały się niedowierzanie, nadzieja i zdziwienie. - Co?

- Chyba... widziałem... Siennę. - Sienna w jego ustach zabrzmiała jak święta Sienna. - Jakim cudem? - Aeron przeczesał wzrokiem okolicę. Tyle twarzy, a wszyscy przemieszczali się, pędzili gdzieś. Jeśli jednak Parys rzeczywiście zobaczył Siennę, jeśli jakimś sposobem wróciła do życia, wtedy Łowcy na pewno są w mieście. - Gdzie? - Zawracaj. Szła na południe. Ładunek ekscytacji w głosie Parysa był tak silny, że Aeron nie potrafił się sprzeciwić i zawrócił mimo zagrożenia. Chciał przestrzec kumpla, żeby nie robił sobie złudnych nadziei, ale słowa nie przeszły mu przez gardło. Widział już dziwniejsze rzeczy. Nagle Parysem rzuciło, jęknął przeraźliwie. - Kryj się! Już! Aeron poczuł coś ciepłego i lepkiego płynącego po rękach, którymi trzymał Parysa. W następnej chwili spadł na niego grad strzał, przebijając błonę skrzydeł. Groty wbiły się w nogi i ramiona, rozpruwając mięśnie i rysując kości. Skrzywił się z bólu. Łowcy tu byli. Zauważyli go. Siedzieli przyczajeni, obserwowali i czekali na sposobność. Moja wina, pomyślał, moja bardzo wielka wina. Znowu. Zaczął spadać... spadał, obracając się i przeginając... aż uderzył o ziemię. Torin odchylił się w fotelu, splótł dłonie z tyłu głowy i położył nogi na biurku. Tkwił tu od wielu dni, prawie nie wychodząc, żeby coś zjeść, wziąć prysznic albo, do diabła, pożyć! Cameo długo go nie odwiedzała, ale może to i lepiej. Przy niej nie umiał się skupić, a teraz miał więcej pracy niż kiedykolwiek. Dbał o finanse Władców, obracał akcjami i obligacjami. Organizował wyjazdy. Analizował wszelkie tropy prowadzące do puszki Pandory i artefaktów, czytał doniesienia o Łowcach. Przeglądał nawet strony z newsami, szukając notatek o „latającym facecie ze skrzydłami". Albo dwóch. Według wiedzy Torina Aeron i Galen byli jedynymi wojownikami posiadającymi zdolność latania. W sumie uwielbiał nawał pracy, bo miał dużo czasu do zapełnienia. Nigdy nie opuszczał fortecy, bo gdyby to zrobił, świat mógłby się stać wymarłym miejscem. Ile w tym dramatyzmu, pomyślał, lecz

zarazem prawdy. Aby Zaraza rozprzestrzeniła się po całym globie, wystarczyło drobne otarcie się o skórę Torina. Ostatni raz, kiedy to się stało, zresztą dzięki Łowcom, epidemia wybuchła na miejscu, w Budzie, ale na szczęście udało się ją zniszczyć w zarodku. Jakże pragnął dotyku Cameo. Oddałby wszystko. Wyobraził ją sobie. Drobna, smukła, długie ciemne włosy, smutne szare oczy. Czy pragnąłby jej nadal, gdyby mógł przebierać w kobietach? Zastanawiał się nad tym tysiąc razy dziennie. Czy chciałby ją posiąść, gdyby mógł dotknąć wszystkich innych? Gdyby mógł w dowolnej chwili wybrać się do miasta? Jako mężczyzna owszem, pożądałby jej. Była piękna, bystra i zabawna, o ile sięgnęło się głębiej, poza samobójczy ton głosu. Ale czy przerodziłoby się to w coś poważnego? Po prostu nie wiedział, ponieważ... Jego spojrzenie padło na monitor po lewej. Co jakiś czas Torin dostrzegał pewną spacerującą ulicami miasta piękną kobietę. Długie, czarne włosy, egzotyczne oczy, w jednej chwili błyszczące, w drugiej zasłonięte mgłą. Zwolniła, uśmiechnęła się, zmarszczyła brwi, a potem znów podjęła marsz. Kiedy podmuch wiatru rozwiał jej włosy, Torin zauważył coś jakby... spiczaste uszy? Przywidziało mu się czy nie, sprężył się i stwardniał jak skała. Naszła go ochota polizać te uszy. Miała na sobie T-shirt z napisem: „Nixie's IAD House O' Fun", a w uszach słuchawki. Nixie? Co to takiego? Szybkie zapytanie do Google'a i już wiedział, że to coś w rodzaju „Immortal After Dark", czyli „Nieśmiertelnego po Zmroku". Ciekawe, bo niczego nie pragnął bardziej, niż zbadać ją po zmroku... Jakiej muzyki słuchała? Sądząc po energicznym kiwaniu głową, zapewne czegoś szybkiego i mocnego. Skąd pochodziła? Kim była? Mógłby się założyć, że smakuje pierwsza klasa... Nagły atak pożądania skierowany na nieznajomą wstrząsnął nim, wywołał lawinę pytań o Cameo. Jeśli pociągały go inne, oznacza to, że jej nie kocha. A skoro tak, czy zabawianie się z nią jest przejawem okrucieństwa? Czy w ostatecznym rozrachunku skrzywdzi ją? Skrzywdzi samego siebie?

Nie mógł jej dotknąć, a ona, taka namiętna i gorąca, w końcu zapragnie kogoś, kto będzie mógł to zrobić. Nigdy wcześniej nie miał takich problemów, bo nie był z kobietą. Nawet przed opętaniem. Był zbyt zajęty, zbyt pochłonięty pracą. Może powinienem pójść na spotkanie Anonimowych Pracoholików, pomyślał gorzko. Pewnie jestem jedynym tysiącletnim prawiczkiem w historii. Jeden z monitorów zamigał. Nic nadzwyczajnego. Ani śladu po elfickiej brunetce. Kolejna wątpliwość: czy gdyby Cameo nie obawiała się, że jej demon zrzuci na barki wybranka nieopisaną niedolę, wybrałaby flirt z innym? Kiedy pomyślał o niej - że jest w objęciach innego faceta - nie poczuł ukłucia zazdrości, co byłoby normalną reakcją zakochanego mężczyzny. Okej, mamy więc następny dowód. Uwielbiał ją, pragnął jej seksualności, nie potrafił się oprzeć, gdy przestępowała próg jego pokoju, ale w innych okolicznościach nie zostałaby jego jedyną. Kretyn ze mnie, pomyślał. Po prawej rozbłysk błękitnego światła. Torin odwrócił głowę, czując strach skręcający kiszki. Kronos. Gdy poświata rozproszyła się, król bogów stanął pośrodku sypialni Torina. - Witaj ponownie, Zarazo - zagrzmiał Kronos. Biała toga zwieszała się z pozornie kruchego boskiego ramienia i spływała po same kostki. Bóg nosił skórzane sandały. Torina zawsze zastanawiał przypominający pazury kształt paznokci u nóg nieśmiertelnych. Jakoś to nie pasowało do nobliwego starca. - Witam Waszą Boską Mość. - Torin nie wstał, choć tak nakazywała etykieta. Drobny bunt, drobniutki, jak nie bunt, ale co tam. - Czyś znalazł opętanych więźniów, j ak rozkazałem? Torin wbił badawcze spojrzenie w Kronosa. Coś mu się w tym bóstwie nie zgadzało. Wyglądał jakby młodziej, srebrna broda jakby rzadsza, spomiędzy

szarości przebijały blond kosmyki. Jeśli pan na niebiesiech stosował botoks i robił sobie pasemka, czemu nie znalazł czasu na pedicure? - No? - Tak, część z nas ich szuka, owszem. Królowi drgnęła szczęka. - To za mało. Życzę sobie, co by opętanych mężów i niewiasty znaleźć jak najprędzej. Jasne. A Torin chciał poczuć dotyk kobiecej skóry i nie zabić jej posiadaczki lub, w przypadku nieśmiertelnej, nie skazać na wieczne cierpienie. Ale nie zawsze dostajemy to, czego pragniemy, czyż nie? - Cóż, mamy w tej chwili pełne ręce roboty. Kronos zmrużył srebrne oczy. - Opróżnijcie je. Łatwo powiedzieć. - Niektóre imiona usunięto z listy. Tych nie będę w stanie odnaleźć. - Ja je wymazałem - po chwili ciszy padła odpowiedź. - Na nic wam te imiona. Okej. - Bo? - Zadajesz wiele pytań, demonie, a mało działasz. Znajdź opętanych albo posmakujesz mego gniewu. Tyle powinno ci wystarczyć. Nie proszę o niemożliwe. Dałem ci imiona, bo musiałem. Teraz znajdź. Poznasz ich po motylu wyrysowanym na ciele. - Ostatnie słowa bóg wymówił ironicznym tonem, więcej, był niemal rozbawiony. Znowu: łatwo powiedzieć. - Tak przy okazji, dlaczego akurat motyle? - mruknął Torin, wiedząc, że nie ma sensu się droczyć. Trudno o większego uparciucha niż Kronos. Wiedział, że bóg oczekuje od niego odnalezienia i pojmania Galena. Nie wiedział jednak, zresztą nikt nie posiadał tej wiedzy, dlaczego wszechmocny król bogów nie mógł tego zrobić sam. Kronos nie zamierzał im niczego ułatwiać. - Wiele powodów.

- Opróżniam ręce, jak przykazałeś, więc chętnie posłucham. Kronos zacisnął szczękę. - Ho ho, widzę, że ktoś uważa swą osobę za bardziej potrzebną sprawie, niż w rzeczy samej jest. - Przepraszam - syknął przez zęby Torin. - Jestem najniższym z niskich, zero, zbędny, bezużyteczny. Kronos kiwnął głową z uznaniem. - Skoro tak szybko zrozumiałeś, gdzie twoj e miej sce, dostaniesz nagrodę. Życzysz sobie posłuchać o motylach. Motylami moje dzieci, Grecy, was obdarowali. Torin tylko skinął głową, bojąc się odezwać, by nie zepsuć bogu humoru. - Was i waszą moc przed opętaniem krępowały kajdany. Byliście jak zamknięci w kokonie. A teraz popatrz na siebie. - Machnął ręką. - Wyrośliście na piękne, choć mroczne stworzenia. Dlatego wybrałem znamię. Moje dzieci, one, cóż... - Otworzył usta, by powiedzieć więcej, ale przerwał i przekrzywił głowę. - Masz gościa. Gdy następny raz cię odwiedzę, Zarazo, chcę zobaczyć wyniki. Albo będę mniej pobłażliwy. -1 zniknął. Rozległo się pukanie do drzwi. Torin zerknął na monitor po lewej. To była Cameo, zupełnie jakby zadziałała telepatia. Torin zepchnął Kronosa i boską groźbę na boczny tor. Nie zamierzał być na każde zawołanie króla bogów. Nadal dzięki tajemniczej pannie Uszka do Schrupania był w pełnej gotowości. Wcisnął odpowiedni guzik. Cameo wsunęła się do środka, zamykając za sobą drzwi. Błyszczała swoim pięknem. Czuło się w niej napięcie. No właśnie, napięcie i potrzeba rozładowania go. I tyle. Nie, w innej sytuacji ona również by go nie wybrała. - Pozwól, że cię o coś zapytam - odezwał się. Podeszła, kręcąc biodrami. Posłała mu lekki uśmiech. - Słucham. - Zapewne chciała zabrzmieć seksownie, ale jej głos mówił: chyba się nie zabiję albo raczej tak... - Dlaczego ja? Przecież możesz mieć każdego. Zatrzymała się. Jej uśmiech płynnie przeszedł we

frasunek. Przysiadła na brzegu biurka, oczywiście poza jego zasięgiem, zaczęła machać nogami. - Naprawdę chcesz o tym porozmawiać? - Tak. - To nie będzie miłe. - A co jest? - No dobrze. Rozumiesz mnie, mojego demona. Moje przekleństwo. - Inni również. - Zapytam raz jeszcze. Jesteś pewien, że chcesz to usłyszeć? Zwłaszcza że moglibyśmy robić co innego... Chciał? To mogło wszystko zmienić. Zniszczyć tę ich obopólną przyjemność, której nikt inny nie mógł, nie chciał mu dać. - Tak. Chcę. - Idiota. Każdego dnia oglądał Maddok-sa i Ashlyn, Luciena i Anyę, Reyesa i Danikę, a teraz Sabina i tę harpię, i pragnął czegoś podobnego dla siebie. Nigdy nie będzie mu dane. Raz spróbował, jakieś czterysta lat temu. Wystarczyło, że zdjął rękawiczkę, pogładził skórę niedoszłej kochanki, a dzień później patrzył, jak umiera wyniszczona chorobą, którą jej przekazał. Nie dałby rady znów przejść przez to samo. Od tamtej pory stronił od wszystkiego, co miało związek z kobietami, aż wreszcie pojawiła się Cameo. Była pierwszą kobietą od wielu, zbyt wielu lat, na którą spojrzał jak przystało na mężczyznę. Oderwała od niego wzrok. - Jesteś tutaj. Nigdy nie wychodzisz. Nie zginiesz w bitwie. Odebrano mi mężczyznę, którego kochałam, wróg go torturował, a potem odesłał w kawałkach. Przy tobie nie muszę się o nic takiego martwić. Poza tym lubię cię. Naprawdę cię lubię. Ale nie kocha. Brak szans na miłość, tę wieczną, tę „nie opuszczę cię aż do śmierci".

- To znaczy... chcesz, żebyśmy przestali? - zapytała cicho. Rzut oka na monitor. Ani śladu dziewczyny ze spiczastymi uszami. - Czy wyglądam na głupiego? Parsknęła śmiechem, odsuwając na bok smutek. - To dobrze. Czyli nic się zmienia, tak? - Tak. Ale co, jeśli spotkasz mężczyznę, w którym się zakochasz? Zagryzła wargę, wzruszyła ramionami. - Wtedy przestaniemy. - Nie spytała o to samo, przecież oboje wiedzieli, że on nigdy nie spotka kobiety, która mogłaby związać z nim swoje losy. Jeden z komputerów zapiszczał. Gdy Torin odnalazł właściwy monitor, wypuścił ze świstem powietrze. - Jasny gwint. Udało się! - Co? - Znalazłem Galena. O kurwa, nie uwierzysz gdzie. - Nigdzie nie pójdziesz - powiedział Sabin do Gwen, potem zwrócił się do jej sióstr i dodał stanowczo: - Nie zabierzecie jej ode mnie. Były dawno gotowe, ale Gwen wciąż opóźniała wyjazd, non stop „przypominając" sobie, że zostawiła coś w pokoju. Wiedziała, że siostry chcą ją stąd zabrać raz na zawsze. Powiedziały Sabinowi wprost, że nie życzą sobie, by kręcił się przy Gwen. Uznały, że złamała zbyt wiele zasad, bujając się w facecie, dla którego nigdy nie będzie numerem jeden. Nie podobało im się, że kochała się z nim pod gołym niebem, gdzie wróg mógł się do nich podkraść. Lubiły go, doceniały, co zrobił, by zahartować siostrzyczkę - przyznały to, choć niechętnie - ale mimo wszystko nie uznały go za dobrą partię dla Gwen.

Słysząc szczebiot swojej harpii, myśląc o życiu bez niej, po prostu wariował. Nie mogła go zostawić. Bez niej zginie. Nie pozwoli jej odejść przez wgląd na wojnę. Potrzebuje jej. - Zrobimy, co nam się spodoba - zapowiedziała Bianka wyzywająco. - Jak tylko Gwen znajdzie... to, czego szuka... znikamy. - Zobaczymy. - Zabrzęczał telefon. Wiadomość. Marszcząc czoło, wyciągnął aparat z kieszeni. Od Torina: Galen w Budzie. Z armią. Przygotuj się. W następnej chwili zobaczył Cameo goniącą po schodach. - Wiesz już? - zapytała. - Tak. - O czym? - spytały harpie. Patrzcie no, bestie stoją już na progu, ale nadal jakie ciekawskie. - Pewnie w ogóle stąd nie wyjechał - ciągnęła Cameo, zatrzymując się przed Sabinem. W ogóle nie dostrzegła harpii. - Był tu cały czas, czekał, obserwował, rósł w siłę. A teraz, kiedy nas jest zaledwie połowa... - Cholera. - Sabin przeciągnął dłonią po twarzy. - Niezły sobie wybrał moment, żeby wziąć odwet za Egipt. Pamiętajmy, że zależy mu na odzyskaniu kobiet. - Łącznie z Gwen. - Racja. Torin powiadomił pozostałych. Dobrze przynajmniej, że wróg nie maszeruje na fortecę, tylko koncentruje siły w mieście. - Co się, do jasnej ciasnej, dzieje? - zażądała wyjaśnień Bianka. - Łowcy są tutaj i sposobią się do ataku - poinformował Sabin. - Twierdziłyście, że będziecie dla mnie walczyły i pomożecie ich pokonać. No to macie okazję. - Najpierw jednak musiał wymyślić, co zrobić z Gwen, podczas gdy on z wojownikami, a może i one,

wyruszą na bitwę. Jeśli Łowcy ośmielą się ją porwać... Stłumił warknięcie. Z drugiej strony myśl, że mógłby wykluczyć z walki tak silnego, sprawnego wojownika jak ona, była mu zupełnie obca, wręcz niedorzeczna, zwłaszcza że od samego początku rozważał udział Gwen w bitwie na pierwszej linii. Niby nie zamierzał zmieniać zdania, ale jakoś tak wyszło, że stała się dla niego najważniejsza w życiu. Przez ostatnich kilka dni nie niepokoił jej, wręcz usiłował sobie wmówić, że nie jest dla niego tak ważna, próbował określić własne priorytety. Nie udało się. Stała się najważniejsza, była priorytetem numer jeden. Minął ich Kane. Dźwigał połamany portret Galena namalowany przez Danikę. - Co ty z tym wyprawiasz? - krzyknął za nim Sabin. - Torin chce, żebym to gdzieś schował, tak na wszelki wypadek. Kaia złapała Kane'a za ramię. - Skąd to masz? Wiesz, że zapłacisz za zniszczenie, ty sukin... - Zaskamlała jak psiak, puściła go, potarła dłoń. - Czym mnie tak walnąłeś? - Nie mam po... - O mój Boże! - Gwen zbiegła ze schodów ze wzrokiem utkwionym w obrazie. Była blada jak ściana. - Skąd to masz? - Co jest? - Sabin stanął obok niej. Objął jej talię ramieniem. Cała się trzęsła. Taliyah przenosiła chłodne spojrzenie z portretu na Gwen i z powrotem. Zrobiła się jeszcze bledsza niż zwykle. - Zbierajmy się - powiedziała. Po raz pierwszy Sabin wyczuł w jej tonie jakieś emocje. Strach, a także troskę. Bianka zrobiła krok do przodu i złapała Gwen za nadgarstek.

- Ani słowa. Do domu. - Gwen - odezwał się Sabin, trzymając ją mocno. - Co tu się, do diabła, dzieje? Zaczęli ją między sobą przeciągać jak linę, ale Gwen nie zwracała na nich uwagi. - Ojciec - wybąkala w końcu cicho, na granicy słyszalności. - Jaki ojciec? O co chodzi? - zapytał Sabin. Ledwie o nim kiedyś wspomniała, więc założył, że nie był w jej życiu zbyt ważną postacią. - One nie chcą, żebym o nim opowiadała. Nie był taki jak my. Skąd to wziąłeś? Ten obraz wisiał w moim pokoju w domu na Alasce. - Zaczekaj. - Rzut oka na portret. - Chcesz powiedzieć, że... - Ze to mój ojciec, tak. Nie. Nie! - To niemożliwe. Przyjrzyj się, zobaczysz, że się mylisz. - Pomyl się, błagam, pomyl. Złapał ją za ramiona. - Nie mylę się. To on. Nigdy go nie poznałam, ale całe życie przyglądałam się temu obrazowi. - W jej głosie pobrzmiewała nostalgia. - To mój jedyny łącznik z anielską stroną mojej osobowości. - Niemożliwe. - Gwen! - harpie krzyknęły chórem. - Wystarczy. Zignorowała je. - Mówię ci, że to mój ojciec. Dlaczego pytasz? Co z tobą? Skąd wziąłeś ten obraz? Dlaczego jest zniszczony? Przez mózg Sabina przetoczyła się fala gwałtownego zaprzeczenia, po której szybko nastąpił wstrząs i powolne pogodzenie się z losem. Miejsce akceptacji zajęła furia, potężny gniew wymieszany ze strachem i troską. Galen był ojcem Gwen. Galen, jego najzacieklejszy wróg, nieśmiertelny odpowiedzialny za najgorsze dni jego długiego życia. I ten Galen, do kurwy nędzy, był ojcem Gwen. - O ja pierdolę - wymamrotał Kane. - O kurwa, kurweńka. Niedobrze, oj, niedobrze.

Sabin wziął się w garść. - Ten portret wisi u ciebie w pokoju? Dokładnie taki portret? Identyczny? - Tak. Dostałam go od matki. Namalowała go wiele lat temu, kiedy dowiedziała się, że jest ze mną w ciąży. Chciała, by ten anioł był dla mnie przestrogą. Żebym nie była jak on. - Gwen - ucięła Kaia, ciągnąc siostrę. - Masz natychmiast przestać. Nie przestała. Słowa same płynęły z ust, zbyt długo gromadzone i utajnione pragnęły wydostać się na wolność. Albo może, nauczywszy się walczyć, nie bała się już stawać w obronie własnego zdania. - Miała złamane skrzydło. Wczołgała się do jaskini, by je wyleczyć. On ścigał demona w ludzkim przebraniu. Demona, który skrył się w tej samej jaskini i usiłował wykorzystać moją matkę jako żywą tarczę. Anioł ocalił ją, pozbył się demona. Zaopiekował się nią, a ona się z nim przespała, choć nienawidziła istoty, którą był. Powiedziała, że nie potrafiła mu się oprzeć. Mówiła, że wypełniła ją nadzieja na wspólną przyszłość. Jakimś cudem przekonała samą siebie, że niczego innego nie pragnie. Potem przybyła ciemnowłosa kobieta, którą tu widzisz, i przyniosła wiadomość, coś o wytropieniu ducha. Musiał odejść. Powiedział jej, by zaczekała, że wróci do niej. Ale kiedy odleciał, matka odzyskała zmysły, stwierdziła, że nie chce mieć do czynienia z aniołem, i uciekła. Jest artystką, więc kiedy się urodziłam, namalowała portret ojca z tą kobietą. Powtarzała, że jej ostatnia wizja anioła niech będzie moją pierwszą. O bogowie. O rany. - Gwen, czy wiesz, kto jest twoim ojcem? - zapytał. Oderwała wreszcie spojrzenie od obrazu i zaskoczona wbiła je w Sabina. - Tak. Mówiłam już, to anioł, którego uwiodła moja matka. To dlatego jestem, jaka jestem. Słaba, mało agresywna. - To się zmieniło, ale nie czas o tym rozmawiać. - Galen nie jest aniołem - powiedział Sabin z odrazą. - Ten, którego tu widzisz i nazywasz swoim

ojcem, jest demonem, strażnikiem Nadziei. Dlatego twoja matka liczyła na wspólną przyszłość i dlatego oprzytomniała, gdy tylko ją opuścił. Nabrała głośno powietrza i gwałtownie potrząsnęła głową. - Nie, to nieprawda. Gdyby w moich żyłach płynęła krew demona, byłabym silna jak moje siostry. - Zawsze byłaś, tylko nie chciałaś się do tego przyznać - odezwała się Bianka. - Moim zdaniem matka zabiła w tobie pewność siebie. Sabin przymknął oczy. Dlaczego to się musiało stać akurat teraz? - Ten mężczyzna należy do mojego rodzaju, z tą różnicą, że jest przywódcą Łowców. To on jest odpowiedzialny za gwałty na kobietach. To on dowodził ludźmi, którzy cię porwali. Jest tutaj, w Budzie, i pali się do bitwy. - Mówiąc to, zdał sobie sprawę z błędu. Na wieść, że ojciec jest w pobliżu, oczy Gwen rozbłysły radosnym blaskiem. Nie tak dawno Sabin brał pod uwagę ewentualność, że Łowcy umieścili Gwen w celi, podrzucili ją jako Przynętę mającą poznać słabości demona i poprowadzić go do śmierci. Szybko pozbył się tej myśli, chociaż Zwątpienie wrzeszczało w głowie i uczepiło się tej teorii spiskowej. Ona była znacznie bardziej niebezpieczna niż Przynęta. Galen mógł zagrać ojcowską kartą i skłonić ją do zdradzenia Sabina. - To nie może być prawda - powtórzyła Gwen, z niedowierzaniem patrząc na siostry. - Niezależnie od tego, co powiedziała Bianka, nigdy nie byłam taka jak wy. Zawsze zbyt łagodna, niczym anioł. Jak to możliwe, że moim ojcem jest demon? Powinnam być gorsza niż wy! Prawda? To znaczy... nie mogę... wiedziałyście o tym? Ignorując ją, Kaia zrobiła krok do przodu, stanęła centymetr przed nosem Sabina i wycedziła: - Kłamiesz. Jej ojciec nie jest demonem, a już na pewno nie przewodzi Łowcom. Gdyby Gwen była pół-demonem, wiedziałybyśmy o tym. Sama by o tym wiedziała. To jakaś kosmiczna pomyłka. Ojciec

Gwen nie jest dowódcą twoich nieprzyjaciół. Ani mi się waż ją skrzywdzić! Cholerny ojciec Gwen. Słowa pobrzmiewały echem w jego głowie. Nadal nie potrafił przetrawić rewelacji. Wizja przyszłości, czyli Gwen u jego boku na wieki wieków, legła w gruzach. Nawet jeśli była niewinna i nie pomagała tatuśkowi, a wiedział, że nie robiła tego, Sabin planował zamknąć go na zawsze pod kluczem. Jak mogła żyć z wojownikiem, który uwięził jej ojca? Większość ludzi nie potrafi zwrócić się przeciwko rodzinie bez względu na okoliczności. On sam by tego nie zrobił. Przyjaciele - substytut rodziny - byli dla niego wszystkim. Nie miało znaczenia, jak usilnie jego umysł protestował, by Sabin nie robił tego, co postanowił zrobić. Teraz Gwen może i nie pomagała ojcu, ale to mogło się zmienić w każdej chwili, bo wreszcie dowiedziała się, kim jest. Pierdolone Przeznaczenie! - Może Kaia ma rację, a ty się mylisz - odezwała się Gwen z nadzieją, łapiąc go za koszulę. - Może... - Spędziłem z tym człowiekiem tysiąc lat, strzegąc w niebie króla bogów. Kolejny tysiąc spędziłem, nienawidząc go każdą komórką mojego ciała. Dobrze wiem, kim jest. - Dlaczego demon miałby przewodzić Łowcom? Dlaczego chce odnaleźć puszkę, która zniszczy was wszystkich, w tym i jego, prawda? Powiedz mi! - Nie wiem, jak zamierza się uratować, ale wiem, że to przez niego otworzyliśmy tę przeklętą puszkę! Zrobi wszystko, byle nas zgładzić. Wyśle między nas własną córkę. Mami ludzi, że jest aniołem. Dlatego za nim idą. - Może masz rację co do niego, a może nie. Tak czy siak, o niczym nie wiedziałam. - Jej oczy błyszczały. - Nie spiskowałam przeciwko wam. - Wiem o tym. - Odetchnął głęboko. - Co teraz? Uważasz, że pomogę mu, skoro już wiem, kim jest? Nie pomogę. Nigdy bym ci tego nie zrobiła. Owszem, wyjeżdżam, jak postanowiłyśmy - jej głos się załamał - bo nie ufasz mi na tyle, by

pozwolić walczyć u twego boku. Ale możesz mi wierzyć, że nie zdradzę tajemnicy. - Daruj sobie - powiedział. - Nigdzie nie jedziesz. - Złapał ją za skrzydła. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Loch. Zamknął ją w cholernym lochu. Mało tego, w lochu tuż obok Łowców. Zrobił to, związawszy jej skrzydła. Po tym, jak zaufała mu i powierzyła sekret. - Przykro mi - powiedział z nieskrywanym żalem. - Ale to dla twojego dobra. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Wiedziała, że zrobi wszystko, byle wygrać wojnę. Wiedziała o tym, a jednak naiwnie wierzyła, że od ich spotkania coś się w nim zmieniło. Został z nią, nie pojechał do Chicago. Nauczył ją, jak walczyć. Na miłość boską, nawet wypytał ją o wybranka harpii. A potem postanowił zostawić ją w fortecy i już nie wiedziała, czy bał się o nią, czy nie wierzył w jej umiejętności. Aż wreszcie wszystko stało się jasne. Nie obchodziła go, a ponieważ jej ojciec to jego wróg, więc uznał, że ona też jest jego nieprzyjacielem. Jeśli miał rację i mężczyzna z portretu to faktycznie Galen, przywódca Łowców, wówczas Gwen naprawdę jest córką Galena. Dni, miesiące, lata upłynęły jej na wpatrywaniu się w tę podobiznę: siny kolor włosów, oczy barwy nieba, silne ramiona i białe skrzydła. Szerokie plecy, wydatny podbródek. Dotykała malunku palcami, wyobrażając sobie, że wodzi po prawdziwej skórze. Ile razy śniła, że do niej przychodzi, bierze w ramiona, błaga o wybaczenie, że tak długo go nie było, a potem lecą do nieba? Nie sposób zliczyć. A teraz, gdy znalazł się tak blisko, nie mogli się połączyć. Nie będzie szczęśliwego spotkania po latach. Kiedy dowiedziała się, że jest demonem, że krzywdzi ludzi, że chciał zabić Sabina... Sabina, którego wciąż łaknęła, lecz który zamknął ją w lochu, jakby nic dla niego nie znaczyła. Obróciła się na pięcie i gorzko zaśmiała. Podłogę celi pokrywała warstwa piachu. Trzy ściany

więzienia stanowiła skała, nie cegły i zaprawa, którą można wydłubać, ale lita skała. Grube, stalowe pręty robiły za czwartą ścianę. Zero pryczy, zero krzesła, zero czegokolwiek. Ostatnie słowa, które od niego usłyszała, gdy zostawił ją w tej norze, brzmiały: - Porozmawiamy, kiedy wrócę. O tak, pogadają sobie. Ale raz, że jej już tu nie będzie. Dwa, że złamie mu szczękę tak, że już nigdy nie piśnie ani słówka. I trzy, ukatrupi go. Jej gniew był niczym w porównaniu z furią harpii. Wrzeszczała, skrzeczała, domagając się zemsty. Jak mógł to zrobić? Jak mógł odebrać jej to nowo poznane pragnienie odpłacenia swoim oprawcom? Jak mógł ją zostawić po tym, jak się kochali? Zdrada Sabina była dla niej znacznie większym wstrząsem niż wiadomość o ojczulku diable wcielonym. - Sukinsyn! - warknęła Bianka, przemierzając celę z kąta w kąt. Ciemne ziarenka piasku wirowały wokół jej ciężkich buciorów. - Skrępował nam skrzydła, zanim się kapnęłam, co i jak. Nie wiem, jak to zrobił. To nie powinno się udać. - Powieszę go za flaki. - Kaia rąbnęła pięścią w pręt. Wytrzymał jej zwyczajną, ludzką siłę. - Wyrwę mu łapska i giry jedna po drugiej. Rzucę go na pożarcie mojemu wężowi i pozwolę zgnić w jego brzuchu. - Jest mój. Ja się nim zajmę. - Najsmutniejsze, że Gwen nie chciała, by siostry go ukarały. Pragnęła sama to zrobić. Ale w sumie, pomimo pragnienia okaleczenia go i zgładzenia, właściwie nie chciała zrobić mu krzywdy. Głupie, co? Kiedy zamykał celę, zobaczyła w jego oczach ulgę pomieszaną z żalem. Zasługiwał na karę. Nie wolno okazać mu słabości. Dopiero po pewnym czasie zrozumiała sens tej ulgi. Miał, czego chciał. Nie mogła opuścić fortecy, nie zawalczy więc z Łowcami. To było ważniejsze niż jej wolność. Za nic miał to, że wcześniej zaznała więzienia z rąk nieprzyjaciela. Gwen potraktowała stalową kratę z pięści. Metal zawył i wybrzuszył się. - Ja go... hej, widziałyście to? - Zaszokowana spojrzała na swoją pięść. Pozostała czerwona krecha

po uderzeniu, ale kości były całe. Z wahaniem walnęła ponownie. Znowu się wygięło. - Zaraz mnie tu nie będzie. - Jak to możliwe? - spytała osłupiała Kaia. - Też waliłam, ale nawet nie drgnęło. - Uszkodził nam skrzydła. Pozbawił mocy - powiedziała Taliyah. Musiało boleć jak wszyscy diabli. Kiedy wtrącił Gwen do celi, uwolnił jej skrzydła, więc nie straciła swojej siły. Zastanawiam się tylko, skąd wiedział, gdzie uderzyć i dlaczego tak delikatnie obszedł się z naszą małą siostrzyczką. - Przepraszam, to moja wina - sumitowała się Gwen. - Nie chciałam... myślałam... tak strasznie mi przykro. Powiedziałam mu. Myślałam, że mi pomoże. - Twój pierwszy kochanek - rzuciła Bianka bez złości, zaskakując Gwen. - To zrozumiałe. - Nie macie mi tego za złe? Otoczyły ją i wyściskały. Poczuła przypływ siostrzanych uczuć. Najlepsza, jak do tej pory, scenka rodzinna. Wspierały ją, nieważne, że złamała zasady i dała ciała na całej linii. Potem Taliyah popchnęła ją lekko do przodu i pokazała brodą pręty. - Uderz jeszcze raz. Mocniej. - Czas się stąd zrywać - dodała Kaia. Serce Gwen prawie wyskoczyło z piersi. Posłała pięść w kierunku stalowej kraty raz. I drugi. I trzeci. Metal wyginał się i wył. - Dawaj, dawaj! - dopingowały Kaia i Bianka. - Jeszcze trochę! Wkładając całą złość i frustrację w ciosy, przyśpieszyła. Obserwowała własną pięść, która śmigała tak, że widziała tylko jej cień. Sabin widać założył, że brak im sił i pomysłów, bo nawet nie zostawił straży. A może wszyscy Władcy ruszyli do walki, a w fortecy zostały tylko kobiety i monitorujący sytuację Torin? Gwen nieczęsto miała okazję spotykać Władcę samotnika, ale Sabin wspomniał, że Torin nigdy nie opuszcza tych murów, ograniczając kontakt ze światem zewnętrznym do

elektronicznego monitoringu. Czy tu jest kamera? Pewnie tak. Gwen nie pozwoliła, by myśli spowolniły jej ruchy. Bum, bum, bum! Jest! Wreszcie puściło i zrobiła się wyrwa w sam raz, by się przecisnąć. Sukces, co za miłe uczucie. Wyszły z celi. Kiedy Łowcy zobaczyli, że się wydostały, rozpaczliwie chwycili się prętów. - Wypuśćcie nas. - Prosimy. Okażcie nam litość. - Nie jesteśmy źli. To oni są źli. Pomóżcie nam. Dobrze znała te głosy. Słuchała ich najgorszy rok swego życia. Łowcy. Blisko. Ból. Gwen poczuła, jak harpia przejmuje władzę. Zniknęły wszystkie kolory poza czerwienią i czernią. Ból. Zniszczyć. Skrzydła pod koszulą tłukły wściekle. Ukradli jej dwanaście miesięcy życia. Na jej oczach gwałcili kobiety. To oni byli źli. To oni byli jej wrogami. Wrogami Sabina. A dowodził nimi jej ojciec. Już nie dobroczynny anioł, za jakiego go miała. Powinna go zabić. Zniszczył jej marzenia. Ale gdy tylko wyobraziła sobie, jak rzuca mu się do gardła, nawet harpia spotul-niała. Zamordować własnego ojca? Nie. Nic dziwnego, że Sabin ją zaniknął pod kluczem. - Pomocy! Krzyk wyrwał ją z zamyślenia i przywrócił wściekłość. Dlaczego Sabin ich jeszcze nie zabił? Należało to zrobić. To ona musiała ich wyeliminować. Tak, zabić... Do pewnego stopnia była świadoma, że siostry łapią ją za ramiona i próbują odciągnąć, lecz była dla nich zbyt silna. Zazwyczaj sama starała się powstrzymywać, ale nie tym razem. Koniec z tym. Uczyła się panować nad harpią, tak? Zaczęła nacierać na drugi zestaw krat. Waliła pięściami, tocząc ślinę z ust. Wypuściła kły, wydłużyła szpony. Jej widok przeraził ludzi. Cofnęli się do kąta, jak najdalej od prętów.

Wróg... wróg... W końcu stal ustąpiła i harpia z przeraźliwym wrzaskiem wdarła się do celi. W jednej chwili ludzie stali, wycofując się przed nią, a w drugiej leżeli bez ruchu na ziemi. Więcej... jeszcze więcej... Harpia gruchała uszczęśliwiona, podczas gdy Gwen ciężko dyszała, próbując złapać oddech. Nagle doszedł do jej uszu głęboki męski głos. - ...Aeron i Parys zaginęli. Sabin, Cameo i Kane są w mieście. William i Maddox ukryli kobiety i pilnują ich jak oka w głowie. Zostałem sam, ale nie mogę jej dotknąć, bo jestem Zarazą, więc wyświadczcie mi przysługę i uspokójcie ją, bo sam to zrobię. Nie spodobają wam się moje metody. Nie znała tego głosu. To dobrze. Kolejny obiekt do zlikwidowania. Gdzie on... przeczesała pomieszczenie. Potem korytarz. Och, patrzcie no, trzy ciała w pozycji wyprostowanej. Chyba kobiety, nie mężczyźni. Zaraz sprawdzi, jak smakują. Ruszyła, gotowa powalić je jak Łowców. - Gwen. Ten głos akurat rozpoznała. Nie pochodził z jej koszmarów. Mimo to nie zwolniła. Walnęła kobietę w skroń pięścią, usłyszała stłumiony oddech i zobaczyła, jak leci, a potem rozpłaszcza się na skale. Możliwe, że wzbiła przy tym tumany kurzu, bo pył wdarł się jej do nozdrzy. - Gwen, kochanie, musisz przestać - odezwał się kolejny głos. - Już kiedyś to zrobiłaś, pamiętasz? - Właściwie to dwa razy, ale mówimy o tym, jak prawie nas pozabijałaś. Musiałyśmy wyrwać ci skrzydła. - Trzeci znajomy głos. - Zahipnotyzowałyśmy cię, żebyś niczego nie pamiętała, ale wspomnienie siedzi w twojej głowie. Pomyśl, Gwennie. Bianka, jakie jest hasło, żeby sobie przypomniała? Mówże. - Karmelowy rum? Rumiany karmelek? Coś głupiego, no. Wspomnienie rosło... wyżej... i wyżej... wybijało, aż w końcu mgła opadła i błysnęło światło. Miała osiem lat. Coś przestawiło włącznik... kuzynka zjadła jej tort urodzinowy. Tak, zgadza się. Śmiała się, szydziła z Gwen po tym, jak ją złapano na gorącym uczynku.

Smycz, na której trzymała harpię, nagle pękła, a następne, co zapamiętała, to widok kuzynki i sióstr na skraju śmierci. Ocalały jedynie dlatego, że Taliyah jakimś cudem wyrwała Gwen skrzydła. Tygodniami czekała, aż odrosną. Ten czas również jej usunięto. Moja pamięć! - pisnęła harpia. Moja... Zaborcza suka. Utrata pamięci jest lepsza niż poczucie winy, podpowiedziała racjonalna część mózgu. One są słabe. Nie mogą ci nic zrobić. Możesz... - Bogowie, kto by pomyślał, że zatęsknię za tym tępym demonem? - Torin, stary, czy możesz sprowadzić Sabina? Tylko on ją może uspokoić, nie uszkadzając przy tym. Sabin. Sabin. Macki wściekłej żądzy mordu zwiotczały, cofnęły się, ustąpiły przed świadomością Gwen. Wcale nie chcesz pozabijać sióstr. Kochasz je. Wdech, wydech, powoli, miarowo. Stopniowo myśli odzyskały kolory, czerń i czerwień spojrzenia zbladła. Szare ściany, brązowa podłoga, biel włosów Taliyah, czerwień Kai i czerń Bianki. Pokiereszowane, ale żywe, dzięki bogom. A potem przyszło olśnienie. Zrobiłaś to. Uspokoiłaś harpię i nie pozabijałaś wszystkich dokoła. Otworzyła szeroko oczy i poczuła przejmującą radość. To się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Za każdym razem, gdy w fortecy traciła nad sobą kontrolę, Sabin uspokajał ją swoim głosem. Może nie ma już powodu, aby bać się harpii. Może wreszcie będą mogły żyć w harmonii. Nawet bez Sabina. Aż się zatoczyła, uderzona realnością tej wizji. Nie chciała żyć bez niego. Zamierzała stąd zniknąć, owszem, ale mówiąc szczerze, spodziewała się, że po nią przyjedzie... albo sama do niego wróci. - Gwen, wszystko w porządku? - spytała zaskoczona Bianka. - Tak. - Odwróciła się, celowo nie patrząc na celę Łowców, ale nie zobaczyła nigdzie tego mężczyzny, którego głos usłyszała. - A gdzie Torin? - Nie ma go tutaj - powiedziała Kaia. - Mówił przez głośnik. - Czyli wie, że uciekłyśmy. - Gwen złapała się za brzuch i cofnęła. A jeśli tu przyjdzie? A ona go zabije, żeby znów ich nie pozamykał? Sabin nigdy jej tego nie wybaczy. Uzna, że zamierzała pomóc

Łowcom. Zaraz, przecież już się nie boisz harpii, pamiętasz? Trudno wyzbyć się starych nawyków, stwierdziła. - Wie - odezwała się Taliyah. - Wiem - zawtórował jej Torin. Kaia złapała Gwen za ramiona. - Posłuchaj, on nic nie może zrobić. Nie wolno mu nas dotknąć. - Cóż, mogę was po prostu zastrzelić - oznajmił bezcielesny głos. Gwen zadrżała. Kule to nic przyjemnego. - Bierzemy Ashlyn i Danikę - zarządziła Kaia, nie bacząc na czujne oko i ucho Torina. - Pilnują ich Maddox i William - wyjaśniła Bianka. - Ich też weźmiemy. Gwen wciąż trzęsła się zdenerwowana, ale te słowa dodatkowo zmroziły jej krew. - Po co? - Dziewczyny były miłe i w ogóle fajne, nie zasługiwały, by je krzywdzić. - Zapłata. Ruszamy. - Bianka odwróciła się na pięcie i wbiegła na schodki. - Nie rozumiem! - zawołała za nią Gwen. - Jaka zapłata? - Sabin uszkodził nam skrzydła - wyjaśniła Kaia - więc teraz my uszkodzimy mu tę jego cenną armię. Kiedy pozostali wojownicy wrócą i zobaczą, że brakuje dziewczyn i kumpli, zgłupieją. Nie, pomyślała. O nie. - Mówiłam wam. Sabin jest mój. Sama się nim zajmę. Kaia i Taliyah zignorowały ją i ruszyły w ślad za Bianką. - Spoko loko. Może i jesteśmy słabe, ale od czego jest broń, nie? - rzuciła Kaia, szczerząc zęby w kierunku kamery monitoringu Torina. - Zgadza się, Tor-Tor? - Nie pozwolę wam na to - odpowiedział głosem twardym i zimnym jak stal. - Zobaczymy - chłodno zareagowała Taliyah. Co za para ci dwoje, uparci jak osły. Gwen odprowadziła siostry wzrokiem. Pobiegły schwytać niewinne kobiety, żeby skrzywdzić jej faceta. Nie, już nie jej. Zrozumiała, że musi podjąć decyzję. Pozwolić sprawom biec swoim torem? Czy też zatrzymać siostry, może nawet je zranić, i wziąć

sprawy w swoje ręce? - Gwen - odezwał się Torin, wyrywając ją z zamyślenia. - Nie możesz im na to pozwolić. - Ale ja je kocham. - Zawsze przy niej były. Bez ceregieli wybaczyły, że zdradziła sekret rasy. Chroniły ją przed złymi wspomnieniami. Zrobić coś takiego... - Broniąc kobiet, wojownicy będą walczyli na śmierć i życie. Jeżeli twoje siostry ich pokonają, choć wątpię, bo nie są w najlepszej formie, będzie to oznaczało wojnę między Władcami a harpiami. Owszem. - Dokona się podział wśród wojowników, bo przypuszczam, że Sabin wybierze ciebie, i staniemy się łatwiejszym celem dla Łowców. Zdobędą nad nami przewagę. O ile już jej nie mają. Nie mogę się skontaktować z Lucienem, Striderem, Anyą i resztą grupy, która poleciała do Chicago. To nie w ich stylu. Więc coś się stało. Chciałem wysłać za nimi Sabina, ale walczy z Łowcami tutaj, w Budzie. Jej pierwsza myśl? Nadzieja, że grupa chicagowska jest cała i zdrowa. Druga myśl? Sabin miałby stanąć po jej stronie? Mało prawdopodobne. - Mogłabym mu pomóc, ale on mi nie ufa. - Ufa. Wykorzystuje to jako wymówkę, by cię chronić. Nawet ja o tym wiem, a wcale nie jesteśmy z sobą blisko. - Gdy Gwen milczała, dodał: - Lepiej się szybko zdecyduj, bo twoje siostry dorwały się do broni i zbliżają się do celu. Sabin kucał w ciemnościach. Po lewej miał Kane'a, po prawej Cameo, a przy sobie dość broni, by roznieść niewielkiej wielkości państwo. Sęk w tym, że to może być za mało na zbliżającą się bitwę. Łowcy byli wszędzie. Wychodzili ze sklepów, spacerowali promenadami, posilali się w kawiarenkach. Krążyli jak muchy, robili zamieszanie i irytowali Sabina. Wyglądające zupełnie przeciętnie kobiety, które zdradzało wybrzuszenie kabury pistoletu. Wysocy, umięśnieni faceci, którzy sprawiali wrażenie, jakby właśnie wrócili z wojny i mieli ochotę na następną. Zajęli miejsca na dachach budynków, lustrując ulice miasta. Obok nich, ku zdumieniu i zniesmaczeniu Sabina, były tu też dzieci w wieku od

ośmiu do osiemnastu lat. Jedno z nich przeszło przez ścianę. Przeszło przez ścianę, do diabła, jakby jej w ogóle nie było. Co potrafiły pozostałe? Brakowało mu ludzi, był tego boleśnie świadom. Choć zwykle nie miewał skrupułów, wiedział, że nie skrzywdzi dzieci. Łowcy właśnie na to liczyli. Przydałaby się harpia. Zacisnął palce na broni, aż zbielały mu kostki. Zapomnij. Obserwował okolicę, próbując opracować jakiś plan. Powinien czuć się silny, uskrzydlony, a czuł się bardziej bezsilny niż kiedykolwiek. Po prostu nie wiedział, co robić. Najgorsze, że zamknął Gwen w celi - a jednak musiał o niej pomyśleć, nie umiał inaczej - więc po powrocie do domu czekała go kolejna bitwa. Głupiec. Pozwolił, by troska o nią przeważyła nad zdrowym rozsądkiem. Był dla niej zbyt miękki, ale tak właśnie bywa, gdy w grę wchodzą kobiety. Emocje wpływają na trzeźwy osąd, zaczynasz robić głupie rzeczy. Ale nie mógł się cofnąć, przeprosić i błagać o pomoc. Zranił jej siostry. Harpie kochają siebie nawzajem i są bardzo lojalne, więc nigdy mu tego nie wybaczą. Raz za razem powtarzał sobie, że postąpił dobrze. Przecież już walczył z Łowcami i wygrywał, więc uda się i tym razem. Gwen była spokrewniona z Galenem, dlatego nie mógł już jej zaufać. Co, jeśli będzie chciała wspomóc swoją rodzinę? Mogłaby zostać również twoją rodziną. Skrzywił się na tę myśl. Powtórnie się skrzywił, gdy wtrąciło się Zwątpienie: Nie zasługujesz na nią. Nie teraz. Wcześniej pewnie też nie zasługiwałeś. Ona cię nie zechce, więc nad czym się w ogóle zastanawiać? - Zamknij się - mruknął. - Demon się wierci? - skomentował Kane.

- Jak zawsze. - No to co robimy? Jest nas tylko trójka. - Bywało gorzej - skwitowała Cameo. Sabin aż się wzdrygnął, po czym odparł: - Nie bywało. Tym razem musimy uważać, żeby nie skrzywdzić dzieci. Jej palec drgnął na spuście. - Ale coś musimy zrobić. Nie możemy tego tak zostawić. Sabin prześlizgnął się wzrokiem po tłumie. Mnóstwo ludzi, duże zagrożenie, i te dzieci... Kurwa, wszystko się porypało. Czas na decyzję. - Okej. Zrobimy tak: rozdzielimy się, każde idzie w innym kierunku, nie wystawia nosa i zdejmuje jednego dorosłego po drugim. Zabijać bez wahania. Tylko nie dajcie się ukatrupić. Zróbcie mi przysługę i... - Słowa uwięzły mu w gardle. Jego wzrok padł na grupę Łowców w ubraniach maskujących. Ładowali do auta dwóch nieprzytomnych mężczyzn, a wokół nich kłębiła się grupka dzieci. Cameo podążyła za jego wzrokiem i gwałtownie nabrała powietrza. - Czy to... Kawał ziemi pod Kane'em załamał się i biedaczysko wleciał do ziejącej dziury. - Aeron i Parys? Tak, jasna cholera, to oni. Sabin zaklął pod nosem. - Zmiana planów. Zabijcie tylu Łowców, ilu zdołacie. Ja zajmę się dziećmi. Jeśli dacie radę, zabierzcie Aerona i Parysa do fortecy, tam się spotkamy. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Gwen zamknęła siostry w celi. Jestem równie zła jak Sabin, pomyślała. Stała za Torinem z rękami założonymi na piersiach. Byli w jego pokoju. Odwrócił się do niej plecami, jakby nie musiał się jej obawiać. Słusznie. Powinien bać się kulki w potylicę. W końcu była harpią, tak?

- Wydaje mi się, że właśnie popełniłam największy błąd w życiu i jest już za późno, żeby go naprawić. - Nawet jeśli siostry jej wybaczą, a ona wybaczy Sabinowi, i tak zostanie ukarana. Ech, kogo chciała oszukać? Wszyscy, których kochała - okej, lubiła, czasem, w przypadku Sabina - byli uparci jak najgłupsze osły. Lepiej zapomnieć o wybaczeniu. Gdy spojrzała na monitor, zobaczyła siostry. Chodziły po celi, przeklinały i na próżno wymierzały ciosy w stalowe pręty. Szybko odzyskiwały siły, więc miała najwyżej kilka dni, zanim się uwolnią. I, oczywiście, ukarzą ją za zdradę. Taliyah broniła się najzacieklej. Gwen wciąż lizała rany. Miała głębokie rozcięcia na szyi i wzdłuż żeber. Nie mogła uwierzyć, że naprawdę je pobiła. Całe życie próbowała im dorównać, bo były silniejsze, ładniejsze, mądrzejsze. Po prostu lepsze. Nieustannie porównywała siebie z nimi i zawsze czegoś jej brakowało. A teraz prawdziwa z niej wojowniczka, czyż nie? Jeśli pokona Łowców, czy będą z niej dumne? Na jednym z pozostałych ekranów Maddox i William maszerowali obciążeni kilogramami broni. Za plecami mieli Ashlyn i Danikę. - Martwię się - usłyszeli głos Daniki. - Sen, który miałam zeszłej nocy... Reyes uwięziony w mrocznym pudle, demon wrzeszczy, by go uwolnić. Blada Ashlyn pogłaskała się po wydatnym brzuchu. - Może powinniśmy pojechać do Chicago. Posłucham, dowiem się, czy i gdzie Łowcy ich uwięzili. - Nie - rzucił krótko Maddox. - Dobry pomysł - zagłuszyła go Danika. - Ale Torin powiedział, że Łowcy są w Budzie. - Lepiej leć do miasta - odezwał się Torin, odciągając jej uwagę od monitorów. - Właśnie dostałem wiadomość od Sabina. Aeron i Parys są ranni. Łowcy gdzieś ich przewożą. Jest ich wielu, bardzo wielu. Sabin zamierza rozpocząć bitwę. Żołądek Gwen zawiązał się w bolesny supeł.

- Gdzie oni są? - Mam namiar z komórki Sabina. Jakieś trzy kilometry stąd na północ. Wyjdziesz tylnym wejściem i pójdziesz w dół zbocza. Nigdzie nie skręcaj, a trafisz prosto na niego. - Dzięki. - Jeszcze broń. Dużo, dużo broni. Skrzynia w pokoju Sabina. Doskonale! Odwróciła się na pięcie i już miała wyjść, kiedy Torin dodał: - Aha, Gwen. - Na jeden z monitorów wywołał mapę okolicznego lasu. Znaczyły ją czerwone punktu. - Mamy pułapki, tu i tu, więc uważaj albo czeka cię niemiłe zaskoczenie. - Dzięki. Pognała do sypialni Sabina. Skrzynia była otwarta - dzięki siostrom - i prawie dokładnie wyczyszczona - również dzięki nim. Zostały jedynie pistolet i nóż. Wzięła je. Do tej pory nie miała okazji poćwiczyć strzelania z półautomatu, ale cel, pal, nie powinno sprawić kłopotu. - No to lecimy - mruknęła, machając skrzydłami jak opętana. Popędziła na zewnątrz, a potem w dół, nawet nie patrząc na zaparkowanego suva. Jako harpia mogła dotrzeć na miejsce znacznie szybciej. Pokonanie trzykilometrowego odcinka zajęło jej niespełna minutę. Długo, bo musiała omijać pułapki Władców. Miasto tętniło życiem, wszędzie tłumy ludzi. W locie wyglądała jak rozmazany duch, więc nikt jej nie zobaczył. Niektórzy ją wyczuwali, gdy mijała ich, wywołując lekki jak letnia bryza pęd powietrza. Dotarłszy na miejsce, nawet nie zwolniła. Przeskano-wała okolicę: grupa wojskowych wokół furgonetki, w środku dwóch nieprzytomnych mężczyzn, obok trzech strażników. Brak kierowcy. Dziwne, pomyślała, zanim się zorientowała, że za budynkiem czai się Kane i zabija każdego, kto zbliży się do kabiny. Przednia szyba rozprysła się na kawałki. Z kierownicy ściekała krew. Na zewnątrz cztery trupy. Kiedy zbliżał się Łowca, Kane po prostu zmieniał pozycję i ukrywał się, nie zdejmując auta z

celownika. A gdzie Sabin? Dlaczego ci ludzie nie krzyczą? Wtedy jej wzrok padł na dziewczynkę stojącą z rozłożonymi ramionami. W głowie Gwen odezwał się cichy głos: „Spokojnie. Wróć do domu. Zapomnij, że tu byłaś. Zapomnij, co widziałaś". Mamiący głosik zmuszał Gwen do posłuszeństwa, już zaczęła zapominać, po co tu przybyła, odwróciła się w stronę fortecy. Usłuchałaby, gdyby nie harpia. Mroczna strona zaskrzeczała i wbiła się pazurami w jej umysł, zagłuszając podszept, przypominając o celu misji. Co mam zrobić? A te dzieciaki, od których raptem się zaroiło, skąd się wzięły? Jeden z nich, mały chłopiec, poruszał się niemal tak szybko jak Gwen. Zobaczyła go tylko dlatego, że zostawiał za sobą nikłą smugę światła. Szukał Władców, a kiedy jednego zobaczył, raczej ją, Cameo, zatrzymał się i zaczął wrzeszczeć. Cameo, marszcząc brwi i nie chcąc zbytnio zranić chłopca, złapała go i uszczypnęła w szyję. Malec padł jak rażony piorunem. Gwen nigdy nie widziała wojowniczki tak zmęczonej i zdenerwowanej. Ale przynajmniej poznała odpowiedź na jedno pytanie. Dzieci pomagały Łowcom. Usłyszała za plecami rozwścieczone warknięcie. - Wyjdźcie, gdziekolwiek jesteście. Nie pokonacie nas. Nie wezwiecie pomocy. Mamy waszych przyjaciół. Skończyło się wasze panowanie. Gwen odwróciła się. Inny głos zawołał: - Poddajcie się, oszczędźcie sobie poniżenia. - Twierdzicie, że nie jesteście źli, więc czas to udowodnić! Poddajcie się i oddajcie dziewczynę. Znajdziemy sposób, by usunąć demony z waszych organizmów. Pomóżcie nam oddać świat w prawowite ręce, we władanie dobra, praworządności i czystości. - Przydałoby się też błagać o wybaczenie - szydził męski głos. - Gdybyście pozostawali w zamknięciu, jak było na początku, zaraza nie rozlałaby się po świecie, a mój syn nadal by żył.

A niech to, pomyślała Gwen. Łowcy to naprawdę fanatycy. Jakby to Władcy byli odpowiedzialni za zło tego świata. Ludzie mają wolną wolę, Łowcy też. Wybrali więzienie dla Gwen. Wybrali gwałty na kobietach z innego świata. Łowcy są źli, niewarci litości. Ktoś krzyknął, ściągając uwagę Gwen. Otworzyła szeroko oczy, widząc Sabina wijącego się pośród ludzkiej ciżby, ściskającego kurczowo dwa potężne sztylety. Poruszał ramionami jak w tańcu, krocząc przez zastępy Łowców z zabójczą procesją. Padali jak muchy. Całe ubranie miał skąpane w błyszczącej czerwieni. Krew wroga. Gwen poczuła wzbierającą, dobrze już znaną falę poprzedzającą harpię. Bestia przejmowała kontrolę nad ciałem i umysłem. Początkowo opanował ją instynktowny strach, ale potem zelżał. Mogę to zrobić. Zrobię to, powiedziała sobie. Widzenie zawęziło się do czerni i czerwieni. Z ust pociekła ślinka. Chciała spróbować czerwonego nektaru. Poczuła nieodpartą chęć krzywdzenia, ranienia, zabijania... Zanim całkowicie poddała się woli harpii, pomyślała jeszcze: Oszczędź Sabina i jego przyjaciół. Zostaw w spokoju dzieci. Zabierz tylu, ilu zdołasz, do fortecy i pozamykaj ich w celach. Tego chciałby Sabin. Tłukąc obłąkańczo skrzydłami, Gwen podniosła dziecko uśpione przez Cameo - nie ranić, nie ranić, nie ranić - i zabrała je z sobą, przelatując przez ciżbę Łowców, przetrącając im kolana i rozpychając się łokciami. Trzeba było jednak zabrać suva, pomyślała, zgarniając jednego z nieprzytomnych Łowców i kierując się ku fortecy. Zostawiła przesyłkę w celi i wróciła na pole bitwy. Wszystko zajęło jej pięć minut. Powtórzyła to samo aż szesnaście razy, zanim zorientowała się, że cała się trzęsie. Zwolniła. Tłum Łowców zaczął się przerzedzać. Sabin nadal rozdawał ciosy na prawo i lewo. Za jego plecami dzielnie broniła się Cameo. Kane wciąż celował do każdego, kto zbliżył się do furgonetki.

Aeron i Parys, przypomniała sobie, przebijając się do auta. Należy ich stąd zabrać. Byli ranni, potrzebowali pomocy. Łowca zaszedł jej drogę. Uderzyła w niego i odbiła się, tracąc dech. Kiedy wylądowała na ziemi, kawałki gruzu wbiły jej się w plecy. Au. Sabin pozbył się przeszkody i dopadł Gwen, jakby przez cały czas wiedział, gdzie jest, choć poruszała się z ogromną prędkością. Postawił ją na nogi. - Dostałem wiadomość od Torina, że jesteś. Wszystko okej? - wycharczał. Dotyk jego dłoni, i od razu poczuła się jak w niebie, zapomniała o bożym świecie, lecz pot i krew na twarzy Sabina jej o nim przypomniały. - Tak. - Była zmęczona, zgrzana, obolała, cała się trzęsła. - Wszystko gra. Zachwiał się. Przetarł dłonią twarz. Nigdy wcześniej nie widziała tego groźnego wojownika tak bardzo na skraju wyczerpania i cierpliwości. - Możesz zabrać Aerona i Parysa w bezpieczne miejsce? Przynajmniej nie próbował jej odesłać. - Tak. - Miała nadzieję. Wolałaby zapewnić bezpieczeństwo jemu, a nie jego kumplom. Sabin zabrał jej zatknięty za pasem pistolet i odbezpieczył broń. - Mogę? - Jasne. - Zaprowadzę cię do wozu. - Ruszył, plując wokół ołowiem. Skuliła się na dźwięk wystrzału. Miała wyjątkowo delikatne uszy. Poczuła ciepłą strużkę spływającą po policzku. Na szczęście krew stłumiła hałas. Ciała wokół padały całymi grupami. Gwen ruszyła przed siebie. Zauważyła, że pośród masy Łowców zostało już tylko jedno dziecko, dziewczynka, która mentalnie blokowała dostęp mieszkańcom miasta. Gwen zaniosła do fortecy kilkoro dzieci i doszła do wniosku, że Łowcy ewakuowali pozostałe. Jaki

potwór wysyła maluchy na wojnę? Kiedy dotarła do samochodu, Sabin kontynuował ostrzał, choć w pobliżu auta nie został już żaden Łowca. Kilkoro niedobitków znalazło kryjówki. Albo może położył ich Kane. Zarzuciła sobie po jednym wojowniku na ramię, niemal załamując się pod ich ciężarem. Nie da rady przenieść obydwu naraz. Położyła Aerona delikatnie na siedzeniu i wzięła Parysa. Miał na sobie więcej zaschniętej krwi. - Wrócę po niego - powiedziała, mając nadzieję, że Sabin ją słyszy, i pomknęła ku drzewom. Tym razem, ponieważ biegła wolniej, podróż zajęła więcej czasu. W końcu dotarła na miejsce. Ledwie żywa złożyła wojownika w wejściu do fortecy. Torin ją zauważył i zaalarmował Maddoksa i Williama, którzy pojawili się w towarzystwie kobiet. W zielonych oczach Daniki zamigotał strach. - Czy on... - Żyje. Oddycha. - Co się... - zaczęła Ashlyn. - Nie mam czasu. Wracam po resztę. - Gwen poleciała do miasta. Sabin nadal stał przy furgonetce. Grupa Łowców dzierżyła tarcze i wolno posuwała się w jego kierunku. Najwyraźniej byli przygotowani na każdą ewentualność. Wycieńczona, trzęsąca się Gwen uniosła Aerona i pobiegła. Zanim dotarła na skraj lasu, jej udo przeszył pocisk. Krzyknęła i upadła. Aeron jęknął, ale nie obudził się. Z rany trysnęła krew. Do cholery! Trafił w tętnicę. Drżenie stało się niemal nie do opanowania, ale dźwignęła się na nogi. Czerń opanowała jej wzrok. Dalej, nie zatrzymuj się. Dasz radę. Ruszyła przed siebie. Tym razem zajęło jej to dziesięć minut. Ashlyn i Danika czekały na nią, zajmując się Parysem. Maddox i William pobiegli przynieść, co

trzeba. Gwen położyła Aerona obok rannego kumpla. Ledwie trzymając się na nogach, podeszła do drzwi. Danika złapała ją za ramię. - Nie możesz tam wrócić. Jesteś osłabiona. - Muszę. - Wyrwała się. - Nie dasz rady. Zemdlejesz po drodze. - Pojadę suvem. - Nie ma mowy, żeby tu została. Sabin potrzebował jej. - Zawiozę cię - stanowczo oznajmiła Danika. - Pędzę po kluczyki. - William! - wrzasnął Maddox, wysłuchawszy całej rozmowy. - Wiem, wiem - mruknął. Ashlyn zbadała Gwen puls. - Za wysokie - stwierdziła. - Oddychaj wolniej. O tak. Wdech. Wydech. Dobrze. Zamknęła oczy, a kiedy je otworzył, miała zabandażowaną nogę. William wziął ją za rękę i pociągnął w stronę samochodu. - Danni dała mi kluczyki. Chodź, nie ma na co czekać. - Tylko ostrożnie! - krzyknęła Ashlyn. Wsiedli do suva i William pognał na złamanie karku. Gwen rzuciło o drzwi. Skronią walnęła w szybę. Będzie guz, pomyślała jak przez mgłę. - Trzymasz się? - No - odparła słabo. - Dzięki, że uratowałaś Parysa i Aerona. Anya ich uwielbia, nie przeżyłaby, gdyby coś się im stało. Wnerwią mnie, ale chcę, żeby była szczęśliwa. - Cała przyjemność - i ból - po mojej stronie. Gdy dotarli do miasta, bitwa dobiegała końca. Sabin, Kane i Cameo, brocząc obficie, na skraju wyczerpania, stawiali opór resztkom Łowców. Na widok suva odskoczyli. William dodał gazu i wjechał w grupę ludzi.

- Bogowie, ale radocha - skomentował ze śmiechem. Samochód podskoczył raz i drugi. Zanim się zatrzymał, Gwen otworzyła drzwi. Sabin podbiegł i błyskawicznie wskoczył do środka. Pozostali szybko zajęli miejsca na tylnej kanapie. - Dawaj, dawaj, dawaj - poganiał Sabin. William ruszył z piskiem opon. Sabin otoczył ramieniem Gwen i mocno przytulił. Gdy cały i zdrowy znalazł się przy niej, opuściły ją resztki sił. Wycieńczenie przyćmiło wszelkie doznania. Nawet harpia była dziwnie spokojna. - Gwen - odezwał się Sabin z troską w głosie. - Gwen, słyszysz mnie? Próbowała mu odpowiedzieć, ale nie dała rady. Żaden dźwięk nie przecisnąłby się przez ściśnięte gardło. Zresztą i tak nie wiedziałaby, co powiedzieć. Nadal była na niego zła, nadal chciała się na nim zemścić za to, co zrobił, nadal chciała wygarnąć mu, że w nią zwątpił. - Gwen! Proszę, zostań ze mną, kochanie! Okej? Zostań ze mną! William musiał rozjechać kolejne ciało, bo aż podskoczyła. A może to Sabin nią potrząsał? Dwie gorące jak żelazo opaski ściskały jej ramiona. - Zostań ze mną! To rozkaz. Właśnie uratowała mu życie, a on jej będzie rozkazywał? - Idź... do... diabła... - Ciemność wzięła ją w swoje objęcia. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Sabin podał Gwen nadgarstek. Zatopiła zęby w jego żyle. Dotyk miękkich ust... namiętne ssanie... Stwardniał tak, że kutasem mógłby zabić jak maczugą. Drugie karmienie Gwen. Ładnie wracała do zdrowia. Odmówiła picia z jego szyi, chociaż tam miałaby żywiej bijące źródełko i wyleczyłaby się znacznie szybciej. Ale najgorsze, że w ogóle nie chciała z nim rozmawiać. Tak więc on mówił za obydwoje. Powiedział, że dzieci, które schwytała, nadal przebywały w zamknięciu, ale było im wygodnie i bezpiecznie. Powiedział, że przed mniej więcej godziną siostry

Gwen wydostały się z lochów i ponownie zajęły pomieszczenie sąsiadujące z sypialnią Sabina. Zachowywały się podejrzanie spokojnie. Podobnie zresztą jak Zwątpienie. Sabin wiedział, że demon boi się harpii. Gdy tylko Gwen zaczyna się nakręcać, zasraniec daje drapaka w najgłębszy kąt. Ale teraz, choć harpia uparcie milczała, milczał również demon, jakby Zwątpienie samo w siebie zwątpiło, zakwestionowało swoje szanse w walce o umysł Gwen. Demon naskakiwał na Sabina za każdym razem, gdy ten oddalał się od Gwen, jasna sprawa, i nieustannie szukał nowych ofiar. Poza tym nigdy nie ośmielił się powiedzieć niczego złego na jej temat, nie po krwawym rajdzie przez Łowców... Demon, bojąc się, że wnerwi Gwen, wreszcie przestał wmawiać Sabinowi, że nie może jej mieć. Jednak nie zaszkodziłoby trochę złości z jej strony. Wszystko byłoby lepsze niż te ciche dni. Sabin westchnął. Z całego serca pragnął wskoczyć do samolotu i polecieć szukać zaginionych Władców, ale musiał dojść do siebie po wczorajszej bitwie. W takim stanie nikomu się nie przysłuży. Co więcej, wiedział, że nie powinien jeszcze bardziej dzielić swojej i tak już przerzedzonej drużyny. Łowcy nadal stacjonowali w Budzie i należało się nimi zająć, zanim ponownie zaatakują, zajmą fortecę i skrzywdzą kobiety. Tego ranka Torin podrzucił jednemu z jeńców pluskwę i niby przez nieuwagę pozwolił mu uciec. Śledził każdy jego krok na monitorze komputera, czekając, aż drań doprowadzi go do kryjówki Łowców. Czekanie było uciążliwe. Sabin próbował namówić harpie na podróż do Chicago, obiecał im fortunę, ale zamknęły mu drzwi przed nosem. Wiedział, że nie zależy im na forsie. Chciały, żeby wypuścił Gwen. - Nic z tego, przykro mi - odparł bezczelnie. Kochał ją nawet bardziej, niż do tej pory. Bardziej niż wojnę, bardziej niż żądzę mordu. Była córką

Galena, no i co z tego? Sabin nosił w sobie demona Zwątpienia, nie jemu więc oceniać. Gwen nie pomoże ojcu. W głębi duszy wiedział o tym. Wiedział też, że w ogóle odstąpi od pojednania z ojcem i zostanie z wojownikiem, o ile tylko uda mu się udowodnić ukochanej, że teraz to on jest jej rodziną. Absolutnie była numerem jeden w jego życiu. Nie powinien był zamykać jej w lochu. Powinien był zaufać i pozwolić Gwen walczyć. Do diabła, przecież przegrałby z kretesem, gdyby nie ona. Cóż, wolałby przegrać, niż żyć bez niej. Nacisk zębów zelżał. Oderwała od niego usta. Siedział w fotelu, który wtaszczył do sypialni, bo Gwen jeszcze gorliwiej, niż piła z szyi Sabina, nie zgodziła się, by położył się obok niej na łóżku. Siedziała naprzeciw niego w fotelu, bo nie chciała usiąść mu na kolanach. - Dzięki - mruknęła. Jej pierwsze słowo od wczoraj. Przymknął oczy i uśmiechnął się, a jej piękny głos wypełnił mu czaszkę. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Widzę - stwierdziła sucho. Powoli podniósł powieki. Nadal siedziała w fotelu z wyprostowanymi plecami, patrząc gdzieś ponad jego ramieniem, pulsując determinacją. Przeszedł go dreszcz. Co takiego zamierzała zrobić? Zostawić go? - Jak się czują Aeron i Parys? - Wracają do zdrowia, jak my wszyscy. Dzięki tobie. - Dzięki Williamowi. Ja przedobrzyłam i nie byłabym w stanie... - Dzięki tobie, Gwen. Zrobiłaś więcej, walczyłaś ciężej niż pozostali. Wcale nie musiałaś tego robić, a jednak zrobiłaś. Nigdy nie zdołam ci się odwdzięczyć. - Nie chcę twojej wdzięczności. - Zapłonęły jej policzki nie ze wstydu czy pożądania, ale... ze

złości? Dlaczego miałaby wściekać się na jego wdzięczność? Wreszcie odetchnęła, uspokoiła się nieco. Jestem zdrowa. Prawie całkiem odzyskałam siły. - Tak. - A to znaczy, że... wyjeżdżam. - Glos jej się załamał. No i proszę. Podejrzewał, że tak będzie, a mimo to poczuł się zdruzgotany. Nie możesz wyjechać! chciał krzyknąć. Jesteś moja. Teraz i na zawsze. - Dlaczego? - zdołał wydusić. Drżącą dłonią założyła kosmyk włosów za ucho. - Wiesz dlaczego. - Powiedz, proszę. W końcu na niego spojrzała. W jej źrenicach płonął żywy ogień. - Chcesz to usłyszeć? W porządku. Wykorzystałeś moją słabość, moją tajemnicę przeciwko mnie. Skrzywdziłeś moje siostry, zmusiłeś, bym i ja to zrobiła. Musiałam je pobić i zamknąć w lochu, by ratować ciebie. Nie zaufałeś mi i przez to prawie zginąłeś. - Zerwała się na nogi, zacisnęła pięści. Prawie zginąłeś! Okej, myśl o jego śmierci wyraźnie ją zdenerwowała. Poczuł przypływ nadziei. Wstał i rzucił ją na łóżko, zanim zdążyła mrugnąć. Odbiła się od sprężystego materaca, a Sabin przygniótł ją swoim ciężarem. Zamiast walczyć, wbiła w niego spojrzenie. - Mogłabym ci skręcić kark. - Wiem. - Choć tak naprawdę w tej pozycji była bezbronna. Unieruchomione skrzydła pozbawiły ją mocy, już drugi raz to wykorzystał. Koniec z tym. Przetoczył się na plecy, pociągając Gwen za sobą, i już na nim siedziała. - Uznałem, że robię to dla twojego dobra. Nie chciałem, żebyś walczyła. Nie

chciałem, żeby coś ci się stało. Nie chciałem też, żebyś stanęła oko w oko z ojcem. - To nie powinien być twój wybór. - Wiem, wiem... Gwen, mówiąc szczerze, zrobiłem to dla samego siebie. Musiałem się upewnić, że jesteś bezpieczna. Tak, głupie. Głupie i niewłaściwe. Już nigdy więcej tak cię nie zostawię. Jesteś lepszym żołnierzem, niż ja kiedykolwiek byłem. Spięła kolanami jego talię, ocierając się swoją rozgrzaną kobiecością o jego pulsującego wariata. Sabin unieruchomił jej biodra w stalowym uścisku. - Nie potrafię ci już zaufać - oznajmiła. - Ależ potrafisz. Możesz i potrafisz. Ty bardziej niż ktokolwiek. - Kłamca! - Tak go walnęła w pysk, że aż zatrzeszczały kości. Policzek zapłonął bólem. Nie pisnął, nie cofnął się, nie wypuścił jej z rąk. Spojrzał wyzywająco w oczy, gotów na więcej. Zasłużył sobie. Doprowadziłeś do tego, że kwestionuję wszystko, co powiesz. Nie robiłam tego, nawet kiedy twój demon łaził mi po głowie. Mało tego, już nigdy nie uwierzę, że szczerze mi ufasz. Po tym, co zrobiłeś... - Też mam swoje słabości - wpadł jej w słowo. - Powierzyłaś mi swoją tajemnicę, pozwól, że zrobię to samo. Chcę udowodnić, że ci ufam. - Nie dał jej szansy na odpowiedź. - Chroniąc króla bogów, straciłem oko. Zeus podarował mi nowe. Problem w tym, że w przeciwieństwie do pozostałych Władców, nie widzę z daleka. - Rozluźnił uścisk. Gwen miętosiła w palcach guzik jego koszuli. Urosła w nim nadzieja. - Pewnie kłamiesz. - Mówiłem ci już, że nie mogę kłamać. Gdybym spróbował, straciłbym przytomność. To część mojej klątwy, a także kolejna słabość. - Powiedziałeś, że nie wykorzystasz mojego sekretu przeciwko mnie. Skłamałeś, ale wcale nie straciłeś przytomności.

- Bo wtedy naprawdę tak uważałem. - Gdy odpowiedziała mu cisza, mówił dalej: - Podczas walki używam dwóch sztyletów, ponieważ jeśli mam wolną rękę, odruchowo chwytam nią przeciwnika. Tysiące razy traciłem w ten sposób palce. Jeśli zabierzesz mi jeden sztylet, to jakbyś mnie pokonała. Nigdy nikomu o tym nie mówił, nawet swoim ludziom, chociaż pewnie się zorientowali. Zaskoczyło go, z jaką łatwością, a nawet z chęcią podzielił się z nią tajemnicą. - Ja... też to zauważyłam - rzekła cicho. - Podczas treningu. Zachęcony tym wyznaniem, kontynuował: - Każdy ma swoją słabość i jest na coś wrażliwy. Achilles miał piętę, a ja mam lewe kolano. Wystarczy lekko nacisnąć, a zaraz padam na ziemię. Dlatego podczas walki ustawiam się bokiem. - Aha... - Zamrugała, jakby w wyobraźni odgrywała ich wspólne ćwiczenia i próbowała znaleźć dowód na prawdziwość jego słów. Minęło kilka wypełnionych ciszą minut, podczas których Sabin wciągał kuszący zapach Gwen. - Szczerze mówiąc, jest jeszcze jedna słabość, która zawsze i wszędzie rozkłada mnie na łopatki. Ty. Zniżył głos. - Jeśli zechcesz odejść, to odejdź, ale wiedz, że dokądkolwiek pójdziesz, zawsze pognam za tobą. Jeśli zostaniesz i zażądasz, bym nigdy więcej nie walczył z Łowcami, nie tknę ich. Ty jesteś najważniejsza. Wolałbym umrzeć, niż żyć bez ciebie, Gwendolyn. Pokręciła przecząco głową, a na jej twarzy niedowierzanie wymieszało się z nadzieją. - Mój ojciec... - Nie liczy się. - Ale... - Kocham cię, Gwen. Po prostu kocham we wszystkich odcieniach tego słowa, w całej jego pełni. Nigdy nie sądziłem, że będę Galenowi za cokolwiek wdzięczny, ale jestem. Niemal gotowym wybaczyć mu całe zło, które wyrządził, bo dzięki niemu istniejesz na tym świecie.

Oblizała usta. Nadal nie chciała przyjąć jego słów do wiadomości. - Ale inne kobiety... - Nie obchodzą mnie. Jestem twoim wybrankiem. Inne... w ogóle inni mnie nie interesują, nawet za cenę wygrania wojny. Wolałbym przegrać, niż stracić ciebie. Jesteś moją jedyną. Teraz wiem, że twoja krzywda oznacza moją śmierć. - Chcę ci uwierzyć. Naprawdę. - Opuściła wzrok na jego klatkę piersiową, gdzie spoczywały jej palce. - Ale boję się. - Daj mi trochę czasu. Pozwól sobie udowodnić. Proszę. Nie zasługuję na drugą szansę, ale błagam o nią. Wszystko, czego zapragniesz, co tylko... - Pragnę ciebie. - Spojrzała mu w oczy. - Jesteś tutaj. Żyjesz i to wszystko, co się w tej chwili liczy. Chcę ciebie. - Rozdarła mu koszulę i nachyliła się, biorąc w usta jego sutek. - Nie obchodzi mnie przyszłość. Pragnę cię teraz. Pokaż, w co mam uwierzyć. Pokaż, jak mnie kochasz. Sabin złapał ją za włosy. Przetoczyli się i znów na niej leżał. Przepełniała go radość. Radość i szok, miłość i namiętne pożądanie. Nie dała mu deklaracji, na którą miał nadzieję, ale trudno, musi wystarczyć. Na razie. Zabrał się do jej ubrania, a potem zrzucił resztę tego, co miał na sobie. Wkrótce obydwoje byli nadzy. Wbiła paznokcie w jego ramiona. Sabin przesunął językiem w dół, zamknął w pocałunku wpierw jeden, potem drugi sutek, i ruszył niżej. Zatrzymał się na pępku, aż zadrżała, wijąc się pod nim. - Złap za wezgłowie. - C.co? - Wezgłowie. Złap się. I nie puszczaj. Patrzyła na niego zaskoczona, promieniejąc pożądaniem. W końcu posłuchała. Wygięła plecy, wysunęła zakończone sterczącymi sutkami piersi.

- Obejmij mnie - zażądał. - Nogami. Tym razem posłuchała bez wahania, namiętnie wpa-sowując się w niego. Kiedy poczuł, że jej pięty wbijają mu się w plecy, rozchylił wilgotne płatki broniące dostępu do różowego centrum jego świata i zanurkował, wysuwając język. Smakowała odurzająco. Bogactwo i słodycz, doskonałość, która uzależniała jak narkotyk. Krążył językiem wokół łechtaczki, drażniąc się z nią, i jednocześnie wsunął do środka dwa palce. Sypialnię wypełniło echo krzyków. - Nie mogę uwierzyć, że się tobie opierałem. - Jeszcze. - Mówiłem ci już, jaka jesteś piękna? Jak bardzo cię kocham? - Jeszcze! Zarechotał. Całował ją i pieścił, cały czas rytmicznie poruszając palcami. Rzucała głową, tonąc w powodzi truskawkowych loków, wiła się orgiastycznie. - Jeszcze - powtórzyła. - Jeszcze, jeszcze, jeszcze! Kiedy wprowadził do gry trzeci palec, przeszedł ją spazm, ścisnęła te paluchy w sobie. Ssał coraz mocniej... dłużej... doprowadzał ją do szczytu. Dopiero kiedy wykrzyknęła jego imię i bez sił opadła na materac, wpełzł na nią. Jego kutas błagał o pozwolenie spenetrowania ciasnej dziurki. Jeszcze nie. Cierpliwości. Otworzyła oczy i spojrzała na niego lśniącym bursztynem, białymi jak śnieg zębami zagryzając wargę. - Nie skrzywdzę cię już nigdy - poprzysiągł, a potem obrócił ją na plecy. - Udowodnię ci to. Nabrała powietrza i odgięła się do tyłu, żeby zrzucić z siebie jego ciężar, ale nie pozwolił jej, przycisnął klatkę piersiową do jej pleców i uciszył szaleńcze furkotanie skrzydeł. Znieruchomiała. Tylko bez paniki, kochanie, przekazał bezgłośnie Gwen. Położył dłonie na jej dłoniach. Trzymając

nogi rozłożone na zewnątrz jej nóg, pocierał fiutem o jej pośladki. Dyszał ciężko, omiatając ciepłym oddechem jej ramiona. - Winien jestem tym skrzydłom solenne przeprosiny. - Uniósł się nieco. - Pozwolisz mi dotknąć? Na szczęście nie próbowała go z siebie zrzucić, choć przestała oddychać. Niemal poczuł ucisk w jej gardle. Nie mogąc wydusić słowa, skinęła tylko głową. - Niech się uspokoją. Proszę. Stopniowo trzepotanie ustało. Cal po calu obdarował każde skrzydło deszczem pocałunków. Były miękkie jak jedwab, chłodne w dotyku, kontrastowały z rozpalonym ciałem. Zaskoczył go brak pierza. Skrzydła były niemal przezroczyste, znać było siatkę błękitnych żyłek, a w niej krew płynącą jak kryształowa rzeka. Poczuł do siebie odrazę za to, co im wcześniej zrobił. Jak mógł spętać to skończone piękno? - Przepraszam, Gwen, tak mi przykro. Nie powinienem był. Nic mnie nie tłumaczy. - Ja... wybaczam ci - odezwała się zachrypniętym głosem. - Rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. Nie podobało mi się to, ale rozumiem. - Wynagrodzę ci, przyrzekam. Ja... - Wejdź we mnie. Już! - Naparła na niego, szukając główki twardego jak korzeń dębu fiuta. Doprowadziłeś mnie do obłędu. Chcę jeszcze. - Tak. Tak. - Zaraz. Powoli. - Czy to... te płodne dni? - Nie. Więc do dzieła. Sabin złapał ją za biodra i wsunął się do środka po samą podstawę. Krzyknęli jednym głosem. Tak dobrze, tak wspaniale. Lepiej niż wcześniej, namiętniej, wilgotniej. Lepsze spełnienie. Byli złączeni, stali się jednością. Należała do niego, a on do niej. Przycisnął brzuch do jej pleców, jedną rękę przycisnął do łechtaczki, a drugą zajął się piersiami, usiłując zaspokoić Gwen na kilka sposobów naraz. Uniosła się, znów złapała się za wezgłowie i natarła na niego.

Jasna cholera, w ten sposób długo nie wytrzyma. Był na granicy, tak naprawdę już od kilku dni. Posuwał jednak coraz mocniej, pchał, stymulował już nie jako Sabin demon, ale facet Gwen. Rozległ się jej krzyk i znowu zamknęła go w uścisku mięśni, wściekle dojąc jego wacka. Sabin wziął z niej przykład i poczuł, jak rozkosz pożera go, oblewa gorącymi falami doznań, porywa niczym tsunami. Zostali tak złączeni przez kilka chwil, aż wreszcie padli objęci na materac. Sabin przeturlał się na bok, nie chcąc jej zgnieść. Przyciągnął ją do siebie, a ona się w niego wtuliła. Tak musi wyglądać niebo, przeszło mu przez myśl. - Już dwa razy mnie zapytałeś, czy jestem płodna. Zakładam, że możesz mieć dzieci - przerwała dojmującą ciszę. - Ashlyn jest w ciąży, chociaż myślałam, że była w niej, zanim z wami zamieszkała, ale skoro Galen mnie spłodził, to przecież możecie się rozmnażać. - Ashlyn nosi dziecko Maddoksa. Muszą zostać spełnione pewne warunki do poczęcia, ale faktycznie możemy mieć dzieci. Musiałaś czytać opowieści o bogach zapładniających ludzi. - No tak, ale wy nie urodziliście się w tradycyjny sposób. Stworzył was Zeus. Myślałam, że... wiesz... brakuje wam czegoś, jakiegoś genu czy coś. Nie zdołał powstrzymać uśmiechu. - Mamy więcej hormonów, białych krwinek i innych składników niż ludzie. Właśnie dlatego tak szybko wracamy do zdrowia. Większość kobiet nie jest w stanie znieść tak potężnego... serum... niszczy je w sobie. - Myślisz, że dam radę? - Ty możesz wszystko. Rozluźniła się, może nawet uśmiechnęła. - A w ogóle to chcesz mieć dzieci? Nigdy ich nie miał, a to z powodu bardzo burzliwego życia, ale spodobała mu się myśl, że mógłby

mieć je z Gwen. - Tak, i to bardzo, tyle że jeszcze nie teraz. Poczekamy, aż wreszcie będzie bezpiecznie. - Bezpiecznie... - powtórzyła w zadumie, po czym zmieniła temat. - Nie chcę, żebyś przestał walczyć z Łowcami, ale nie wiem, czy z tobą zostanę. - W porządku - odparł, choć gotów był do upadłego błagać ją, by została. A jeśli nie, to pojedzie za nią choćby na kraj świata. Nie pozbędzie się go. - Ale nie spodziewaj się, że będę stał spokojnie. - Nie musisz się jeszcze o to martwić. Pomogę ci odnaleźć przyjaciół. Zaufasz mi? - Tak. Nie zwątpię w ciebie, nawet jeśli sprzymierzysz się z Galenem. - Był pewny siebie, mówił poważnie. Gwen była tym jedynym w jego życiu, wobec czego nie miał żadnych wątpliwości. Roześmiała się. - Uwierzę, jak zobaczę. - Przesunęła palcami po jego klatce piersiowej. - Muszę porozmawiać z siostrami. - Powodzenia. - Ucałował jej palce. To było miłe. Westchnęła rozkosznie, po czym powiedziała: - Myślałam, że wyjadą, choć w głębi duszy wiedziałam, że zostaną. Przecież muszą mnie ukarać za to, co zrobiłam. - Nie skrzywdzą cię. - Nie pozwoli na to. Splotła ich palce i ścisnęła. - Co z Ashlyn i Daniką? - Powtarzają, że mają u ciebie dług wdzięczności, no i bardzo się niepokoją o zaginionych. Zmarszczyła brwi, usiadła. - Wezmę prysznic. Zbiorę myśli. Możesz zwołać spotkanie wszystkich. Może za godzinę? Nie pytał, dlaczego. Zaufał jej. - Zrobione. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Gideon powoli odchodził od zmysłów. Stracił poczucie czasu, nie wiedział, od jak dawna siedzą w

niewoli. Dzień? Dwa? Rok? Nic, czego można by się chwycić, ani jednego śladu istnienia świata zewnętrznego... do którego powróci siłą albo po dobroci. Trochę spokoju i ciszy, żeby obmyślić plan ucieczki. Demon, zwykle niewiele więcej niż obecność gdzieś na dnie umysłu, tym razem wrzeszczał: - Wejść, wejść! - Oczywiście miał na myśli: „Wyjść, wyjść". - Ciemności, ciemności - łkał, modląc się 0 światło. Udręczone Kłamstwo sądziło, że na powrót trafiło do puszki Pandory. Pozostałe demony odniosły to samo wrażenie. Lucien jęczał. Anya trwała przy jego boku. Reyes był zaskakująco opanowany. Raz na jakiś czas mamrotał imię Daniki, a potem milczał całą wieczność. Amun warczał i mruczał nisko, jakby zmagał się z hordą demonów, której Gideon nie umiał sobie nawet wyobrazić. Wszystkie te tajemnice zmagazynowane w jego głowie... Przechytrzony Strider tłukł czaszką o ścianę, jego demon wył jak oszalały, ciało trawiła agonia. Gideon tylko raz, przed wieloma wiekami, był świadkiem, jak Strider traci nad sobą panowanie, ale następstwa tego zdarzenia na długo wyryły się w jego pamięci. Nigdy nie widział, żeby dorosły człowiek wił się i skręcał z taką siłą. Łzy płynęły po policzkach, oczy płonęły z bólu wypalone z dumy, zęby zagryzały tak mocno, że płynęła z nich krew. Skoncentruj się, nakazał sobie. Próbowali podważyć żaluzje i przebić się przez ścianę. Na próżno. Anya, jedyna z całej grupy nadal sterująca częścią swoich mocy, rozpętała w pomieszczeniu prawdziwe piekło, ale zraniła tylko wojowników. Dom wzmocniono wieloma warstwami, zapewne zaklęć, i więzienie wydawało się nie do ruszenia. - Poszukam wyjścia. Znowu - powiedziała Anya. Była z nich wszystkich najspokojniejsza. Ot, swoista ironia losu, przecież zawiadywała chaosem. Dało się usłyszeć szelest ubrania, jęk Luciena, czułe słówko Anyi, szuranie butów.

Gideon zawsze był niechętny poważnym związkom z kobietami, zdecydowanie preferował różnorodność, zmianę konfiguracji, aż tu nagle poczuł, że to głupie. Nikt o nim nie myślał, nie śnił, nie przejmował się. Nie miał się na kim skupić jak Reyes. Nie miał go kto pocieszyć jak Luciena. Zresztą jaka kobieta chciałaby cię na stałe? Co, teraz jego opętało Zwątpienie? Łup. - Sorki - mruknęła Anya. - Kogo walnęłam? - Potrzebuję... - Płytki, zbolały oddech Stridera roznosił się charkoczącym echem. - Pomocy. Proszę, pomóżcie. - Już, zaraz - obiecała Anya. Odgłos kroków. Bang. Szur. - No, no, no. Co my tu mamy? - huknął czyjś głos przez ukryty głośnik. - Czyżbym miał dziś urodziny? Zapadła niesamowita cisza, którą przerwała Anya, biegnąc do Luciena i stukając obcasami po płytkach. Zamigotało światło, rozpraszając mrok. Gideon poczuł spływający na niego spokój. Zamrugał, żeby przegnać resztki cienia przesłaniającego oczy. Wreszcie zobaczył przyjaciół. Lucien leżał na podłodze. Anya tuliła do siebie jego głowę. Reyes siedział oparty o ścianę i szczerzył się osobliwie. Strider skręcał się, leżąc na boku z podciągniętymi pod brodę kolanami, trzymał się za brzuch. Amun głaskał się po głowie z niewzruszoną miną. Ani śladu po Łowcach. Okna nadal zablokowane, drzwi nadal zamknięte. - Tak się zastanawiałem, kto uruchomił alarm. Najpierw musiałem się zająć waszymi kumplami w Budzie. - Okrutny śmiech. - Mieliśmy nadzieję, że nas odwiedzicie, kiedy przeczytacie artykuł o szkole. Nawet nie przyszło wam do głowy, że pakujecie się w pułapkę. Uciszywszy demona, Gideon uruchomił trybiki pamięci i... no proszę! Głos należał do kogoś, kogo

dobrze kiedyś znał. Stefano, Łowca numer dwa. Prawa ręka zasrańca Galena. Stefano nienawidził Sabina, bo ukradł mu żonę, Darię. Twierdził, że nadal by żyła, gdyby Władcy i zło, które w sobie nosili, znaleźli się tam, gdzie ich miejsce, czyli w piekle. A zło Stefana nie znało granic. Posłał Danikę, niewinną dziewczynę, żeby szpiegowała Władców. Planował wykorzystać ją do pojmania wszystkich Władców. Plan nie wypalił. Posłał ją z misją, a potem próbował wysadzić fortecę, choć wiedział, że Danika jest w środku. Strach ścisnął Gideonowi żołądek. W ślad za nim pojawiły się wściekłość i smutek. Słowa Stefana wreszcie do niego dotarły: „Zająć się kumplami". Zaświtało. Łowcy byli w Budapeszcie. Walczyli i wygrali, bo inaczej Stefana nie byłoby tutaj. Sabin nigdy nie pozwoliłby mu uciec. Gdzie jest Sabin? Łowcy, póki nie odnajdą puszki Pandory, nie zabiją Władców, bo wierzą, że uwolnione demony wyrządziłyby na świecie jeszcze więcej zła. Uwięzili go? Torturowali? Z trudem dźwignął się na nogi. Słaniał się, ale wytrzymał. Wszyscy poza Stride-rem wstali i szykowali broń, gotowi, pomimo ran, stawić czoło wrogowi. - No, chodźcie. - Reyes machnął dłonią. - Wyzywam was. Stefano znów się roześmiał, co więcej, wydawał się szczerze ubawiony. - Niby po co? Mogę was tu zagłodzić albo zatnij ę powietrze i popatrzę, jak się dusicie. - Jego głos nabrał powagi, zdradzał też niecierpliwość. - Wypuść kobietę - powiedział Lucien. - Nic ci nie zrobiła. - I co jeszcze? - Anya potrząsnęła lokami. - Zostaję. - O, jak słodko - skomentował Stefano. - Panienka chce zostać ze swoim demonem. No, to chyba jednak ją zabiorę. Specjalnie dla ciebie, Śmierć. Nie spodoba ci się, co z nią zrobię. Lucien warknął i kucnął, sposobiąc się do obrony. Trzymał przed sobą wycelowany półautomat. Biły od niego dzikość i brutalność, prawdziwa Śmierć wcielona. - Spróbuj.

Nagle ze ściany, jak duch, wyszedł chłopiec, mniej więcej jedenastoletni. Gideon otworzył szeroko oczy, usiłując zrozumieć, co zobaczył. - Chodź ze mną - odezwał się chłopiec do Anyi. - Proszę. - Sprytna sztuczka. - Odwróciła się powoli. - Wysyłasz dziecko do jaskini lwa. Śmierdzi tchórzem, nie sądzisz? Naprawdę uważasz, że ten mały może mnie zmusić do zrobienia czegoś, na co nie mam ochoty? - Tak, mogę - odparł z powagą chłopiec. - Nie ma potrzeby reagować agresją. Lucien wysunął się przed Anyę. W jego oczach błysnęła czerwień. Pokazał nagie kły. Widok tego zazwyczaj opanowanego wojownika w morderczym szale prawie bolał. Ten mężczyzna kochał swoją kobietę i oddałby za nią życie. Gideon ostrożnie przesunął się za plecy Śmierci. Nie był pewien, co robić, po prostu musiał działać. Kto tu jest gorszy? Zamknięci w klatce czy posyłający dziecko na wojnę? Reyes, Strider i Amun stanęli obok Gideona, tworząc mur wokół Anyi. - Chodź - powtórzył chłopiec, marszcząc czoło. - Proszę. Nie chcę cię skrzywdzić. - Czyż nie jest cudowny? - zapytał Stefano ze śmiechem. - Mam nadzieję, że wam się podoba. To moja najnowsza broń. Nie planowałem, że użyję chłopaka tak prędko, ale musieliście wpaść do Egiptu i ukraść mi inkubatory, co? Znajdę je i znowu wykorzystam. Zwłaszcza ten, który wpadł w oko Sabinowi. - Miło cię słyszeć, Stefano - odezwał się Gideon, ignorując drwinę. - To niezwykłe... - czyli chore nawet jak na ciebie. Zapadła chwila ciszy. - Ach! Kłamstwo. Cóż za miła okoliczność - odezwał się wreszcie Stefano. - Ależ musi ci ciążyć ten

twój demon. Mam dla ciebie dobre wieści. Odkryliśmy sposób, jak wyciągnąć demony z waszych ciał i umieścić je w ciałach innych, słabszych, takich, którzy dla dobra ludzkości zgodzą się na uwięzienie. Zrobiliśmy to Sabi-nowi. Oczywiście najpierw musieliśmy go pokonać. Stawiał się, prawdziwy z niego zuch, ale w końcu padł. Wy też do niego dołączycie. Za diabła. Sabin nie umarł. Nie ma takiej opcji. Był zbyt zdeterminowany. Poza tym transfer demona jest niemożliwy. - Nie wierzycie mi. - Stefano okrasił śmiechem te słowa. - Nie szkodzi. Uwierzycie, kiedy spotka was to samo. Dlaczego, jak wam się wydaje, wasz przyjaciel nie przybył z odsieczą? Gideon poczuł, jak oblewa go zimny strach. Nie daj mu się przekonać. Stefano kłamie. Później możesz... Gideon walnął pięścią w ścianę. Posypał się tynk. Uderzył jeszcze raz i znowu, aż w oczach zapiekły łzy. Wymierzał wściekłe ciosy, od których rozrywał mięśnie i kruszył kości. Spędził przy Sabinie tysiące lat i chciał spędzić kolejne tysiące. - Biedne Kłamstwo. - Stefano cmoknął. - Pozbawione przywódcy. I co teraz zrobisz? - Pierdol się! - wrzasnął Gideon. - Zabiję cię. Upierdolę ci łeb. - Pragnął tego z najgłębszej głębi serca i wiedział, że to zrobi. - Zginiesz z mojej ręki, skurwysynu! Zapalczywe słowa wybrzmiały echem i w ten samej chwili demon jęknął zaskoczony. Ból rozlał się po całym ciele Gideona, rozdzierając je na kawałki. Miał wrażenie, jakby każdy organ złamał się na tysiąc części, a kości wyskoczyły ze stawów. Kłamstwo wbiło pazury w czaszkę, ale runęło w dół, desperacko szukając oparcia, wbiło zęby w palce u nóg, albowiem ból doprowadził je do szaleństwa. Mało. Demon wybebeszył ciało niewolnika, paląc mu żyły i plując na swej drodze kwasem. Gideon upadł na podłogę. Sztylet, który cały czas ściskał w dłoni, potoczył się po podłodze.

Powinien był wiedzieć, że taki będzie koniec. Poddanie się emocjom zawsze oznaczało upadek. Właśnie dlatego nauczył się chować za murem sarkazmu. Idiota! Stefano cię pokonał! - dudniło mu w głowie. Wróg ma przewagę. Może tu wejść, złapać cię, sprać, odciąć członki, a ty gówno na to poradzisz. - Nienawidzę... - Drugi raz powiedział prawdę. A co tam! Znów tak zrobi. Powiedz to, co pragnąłeś powiedzieć od tak dawna. - Nienawidzę cię całą duszą. Wrzask demona. Wrzask, krzyk, pisk, skrzek. Ból rozrywa ciało. Otworzył usta, by wypowiedzieć kolejną prawdę. - Kłamie - odezwał się Amun z wahaniem. - On... kłamie... Sabin... żyje. Pierwsze słowa, które strażnik Tajemnicy wymówił od stuleci. Miał szorstki głos, jakby ktoś przetarł aparat mowy papierem ściernym, a potem przepuścił przez niszczarkę. Każde słowo brzmiało niczym sól wcierana w ranę. - Skąd możesz wiedzieć? - krzyknął Stefano. - Nie było cię tam. Mówię wam, że nie żyje. Gideon uspokoił się. Pomimo agonii, męki i tortury uciszył się. Stefano go okłamał. Wcisnął mu pieprzony kit, a on uwierzył - on, Władca, który na kilometr czuł blagę. Sam wypowiedział ich w życiu tak wiele, że rozpoznawanie kłamstwa było dla niego naturalne jak oddychanie. Amun zawył i padł na kolana obok Gideona. Otwarto bramy - jedno słowo, całe zdanie, potem opowieść, za nią kolejna. Wszystko wypłynęło z wojownika głosem tych, którzy stworzyli swoje historie. O morderstwach, gwałtach, prześladowaniu. O zazdrości, chciwości i niewierności. Kazirodztwie, samobójstwie i depresji. Żadna ze zbrodni nie była jego, ale równie dobrze mogłaby być. Należały do ludzi, których spotkał na swej drodze, Łowców, których pozbawił wspomnień, dla niego tak oczywistych, jakby sam je przeżył. Zacisnął powieki, przyłożył dłonie do skroni, wił się, krzywił, plując trucizną.

- Nie kochał mnie, chociaż robiłam dla niego wszystko. - Wysoki głos, jakby kobiecy. Gideon odniósł wrażenie, że głos w głośniku westchnął, ale nie dałby sobie za to ręki uciąć. - Gotowałam mu, sprzątałam, spałam z nim, nawet kiedy byłam zbyt zmęczona, a jego obchodziła tylko wojna. Ale miał czas, żeby posuwać tę kurewkę, naszą sąsiadkę. Traktował mnie jak śmiecia! - Jak śmiesz? To głos Darli. Jak to robisz, cholerny demonie? - warknął Stefano. Gdy w odpowiedzi usłyszał kolejne tajemnice, rozdarł się jak opętany: - Ucisz go! Natychmiast! Przestraszony chłopiec podskoczył, a potem ruszył przed siebie. Kiedy Lucien i Reyes spróbowali go złapać, trafili na mgłę. Wrzasnęli z bólu, dołączając się do chóru jęków Gideona i potoku słów Amuna. Potem upadli w drgawkach, jakby popieściła ich elektrownia. Anya kucnęła obok, gotowa skoczyć, gdyby chłopiec znów próbował swoich sztuczek. Nie mogę pozwolić, żeby ten dzieciak dotknął Amuna, pomyślał Gideon, podnosząc się z trudem. Ledwie stał, kręciło mu się w głowie, ból był tak intensywny, że wojownik miał łzy w oczach. Złapał się za brzuch, opanował mdłości, po czym złapał sztylet i wyciągnął go przed siebie. Ale jak powstrzymać kogoś, kogo nie można nawet dotknąć? Anya wyciągnęła rękę w kierunku chłopca, który kucnął obok Amuna, gotów sięgnąć mu do gardła. Zatrzymała się, zanim zdążyła go dotknąć. - Zostaw go - krzyknęła. Końcówki jej palców igrały złotymi ognikami. - Mam swoją moc. Dotknij go, a cię spalę. Serio, nie zawaham się. Robiłam gorsze rzeczy. Brązowe, smutne oczy spojrzały na nią w poszukiwaniu zrozumienia, prosiły, by pozwoliła mu działać, jak miał przykazane. Biedny dzieciak. Drżała mu ręka. Bił od niego żal. - Widzę, że mamy dwójkę kłamców - odezwał się Stefano. - Nie obchodzi mnie, jaką masz moc. Ten chłopiec jest synem nekromanty, ma dostęp do świata umarłych. Swobodnie przechodzi między światami, a wówczas nikt i nic nie jest w stanie go tknąć. - Sypiam z nekromantą, skończony idioto. Lucien też potrafi przebywać w świecie zmarłych. - Anya

uniosła brodę. Jej błękitne oczy jednocześnie błyszczały i miotały pioruny. - Poza tym jestem Anarchią i nie mam litości. Jeszcze krok i twój chłopaczek zobaczy, co potrafię. Gideon dobrze wiedział, kiedy Anya blefuje. Nie skrzywdziłaby dziecka. W domu nieustannie głaskała Ashlyn po brzuchu i szeptała: - Ciocia Anya nauczy dzidziusia kraść, co tylko dusza zapragnie. Gideon złapał Anyę za nadgarstek. - Nie pozwól mi się tym zająć - bąknął. - Ja... dobrze. - Anya skinęła głową, ogniki zgasły. Spojrzała na niego z ulgą. Wzięła Luciena w ramiona i odciągnęła od chłopca. Amun nadal bełkotał tajemnice. Stefano zażądał od chłopca, by go uciszył. Gideon spojrzał dziecku w ponure, pełne determinacji oczy, i powiedział: - Zrób to. Ja nie uciszę wojownika. Choć skłamał, chłopiec najwyraźniej zrozumiał. Skinął głową. Walcząc z osłabieniem i bólem, Gideon nachylił się Amunowi do ucha. Po raz pierwszy od stuleci mógł dodać otuchy bez potrzeby uciekania się do prawdy: - Wszystko w porządku. Będzie dobrze. Wszyscy stąd wyjdziemy w jednym kawałku. Cii, cii. No już. Wszystko będzie dobrze. Dudniący głos Amuna stopniowo cichł, aż stal się jedynie bladym mamrotaniem pod nosem. Nadal trzymał się za głowę, miał zamknięte oczy i leżał skulony jak płód. Kołysał się w przód i w tył. Objęło go czyjeś ramię. Odwrócił się trochę za szybko, bo żołądek prawie wywrócił się na lewą stronę, a wzrok na chwilę przesłoniła ciemność. Obejmowała go Anya. Jak długo zdoła utrzymać się w pionie? Jak długo będzie zgrywał twardziela? Wyczuł jej truskawkową woń. Podtrzymała go, bo prawie runął na ziemię. - Słuchaj, pójdę z tym dzieciakiem - szepnęła, pewnie dlatego, by Lucien nie usłyszał.

- Tak - powiedział Gideon, kręcąc przecząco głową, i poczuł kolejny przewrót w żołądku, zobaczył mroczki przed oczami. Ujęła jego twarz, przyciągnęła do siebie, jakby chciała pocałować, faktycznie delikatnie musnęła ustami, ale potem zamruczała do ucha: - Kiedy stąd wyjdę, być może odzyskam siły, a wtedy pokonam Stefana. Jeśli Lucien się ocknie i zauważy jej nieobecność... Nie, Gideon nie pozwoli, by przyjaciel tak cierpiał. Wciąż nie mógł pozbyć się poczucia winy wobec Luciena. Od samego początku, od chwili opętania Lucien był dla niego niczym brat, brał go pod skrzydła, uspokajał, gdy Gideon zbytnio szalał. A jednak kiedy przyszło co do czego i trzeba było wybrać, Gideon opowiedział się po stronie Sabina, ponieważ wierzył całym sercem, że Łowcy zasługują na śmierć po tym, co zrobili Badenowi, strażnikowi Nieufności. Lucien pragnął pokoju. Gideon nadal wierzył w swoje, ale uważał zarazem, że był Lucienowi coś winien. - Pożegnaj się ze swoim facetem - oznajmił Stefano. - Spokojna głowa, jak z tobą skończę, pozwolę ci wrócić i opowiedzieć mu o wszystkim. - Chodź. - Chłopiec dał Anyi znak. - Zmuszę cię, jeśli będzie trzeba. Gideon musiał ją zatrzymać. Tylko jak? Siły go opuszczały, trawił go coraz większy ból. Wkrótce nie będzie w stanie kiwnąć palcem, unieruchomiony na wiele godzin, może nawet dni. Pozostali byli bezradni. Czy Stefano naśle swoje oddziały, żeby spacyfikować osłabionych Władców i rozdzielić ich? A może, jak podejrzewała Anya, zostawi ich i zaczeka, aż zupełnie opuszczą ich siły? Nieważne. Istniał tylko jeden sposób, by zyskać na czasie i obmyślić drogę ucieczki. - Nie chcę pójść zamiast ciebie. Zapytaj mnie dlaczego - odezwał się Gideon. - Stefano, zakaż chłopcu wziąć mnie. - Nie - syknęła Anya, a jakby to nie wystarczyło, chwyciła Gideona za ramiona i popchnęła na

podłogę. Kopniak, potem drugi w żołądek. Zwymiotował, nie zdołał się opanować, i znowu, aż nie miał czym rzygać. - Widzisz? Zabrakło mu języka w gębie. Weźmiecie mnie albo nikogo. - Dawaj obydwoje - zarządził radośnie Stefano, jakby planował to od samego początku. Po krótkim wahaniu chłopiec wniknął w ciało Anyi i zniknął. Opętał ją, bo opuściła pomieszczenie bez słowa sprzeciwu. Jasny gwint! Kiedy po chwili chłopiec wrócił, Gideon zaprotestował: - Nie chcę sam. Pełne ulgi skinięcie głową. Dźwignął się na nogi i obejrzawszy się po raz ostatni za siebie, opuścił przyjaciół. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Gwen znalazła siostry w bawialni. Z zaskoczeniem stwierdziła, że nie rzuciły się na nią, by udusić gołymi rękami. Powiodła wzrokiem po pozostałych. Kto stanie po jej stronie? Ashlyn, Danika i Cameo siedziały przy stole pod ścianą naprzeciwko. Dwie z nich pochylały głowy nad zwojami, a jedna szperała w laptopie. Ashlyn ściągnęła w skupieniu piękną twarz. Danika była blada, wyglądała, jakby gnębiły ją nudności. Cameo miała zachmurzoną minę. Brakowało Williama, Maddoksa i Kane'a. Zapewne udali się do miasta w poszukiwaniu niedobitków Łowców. W kącie Aeron i Parys grali w bilard, omawiając strategię działania. Po większości sińców pozostało wspomnienie, przynajmniej w przypadku Parysa, bo u Aerona, przez te jego tatuaże, w ogóle trudno było wypatrzyć jakiekolwiek obrażenia. - Mówię ci, że ją widziałem - powiedział Parys.

- Pobożne życzenia albo majaki po ambrozji - odparł Aeron. - Kiedy spadaliśmy, byłeś świadomy. Wtedy też ją widziałeś? - Nie. Pewnie się schowała. - Słuchaj, Parys, do tej pory byłem delikatny, ale widać nic to nie dało - bezlitośnie oznajmił Aeron. Musisz wreszcie przestać za nią płakać. Rano przesłuchaliśmy kolejnych jeńców i nic o niej nie wiedzą. Wezwałeś Kronosa i zapytałeś, czy odesłał ją do krainy żywych. I co powiedział? Parys zbladł, po czym wymierzył i uderzył jedną z bil. - Jej dusza pozbawiona ciała uschła, umarła. Małe, łuskowate coś sunęło po ramieniu Aerona. Zatrzymało się, żeby pogłaskać go po czubku głowy i złożyć pocałunek na policzku. Aeron podrapał to coś pod brodą, jakby pieścił zwierzątko, a dotyk dla tego stworzenia był rzeczą najzupełniej naturalną. - Czy król bogów skłamałby? - Tak! - Czemu? Przecież potrzebuje naszej pomocy. - Nie wiem - warknął Parys. - Co to takiego? - zapytała Gwen, nie odrywając wzroku od istotki wijącej się wokół aeronowej szyi. Sabin, który stanął w wejściu obok niej, uśmiechnął się ciepło. - To Legion, demonica, przyjaciółka Aerona. Oddałby za nią życie, więc bardzo cię proszę, nie drażnij jej. To coś jest dziewczyną? Nieważne. Masz coś do zrobienia, Gwen. Obejrzała wszystkich obecnych. Torin opierał się o ścianę tak daleko od pozostałych, jak to tylko możliwe. Trzymał w dłoniach miniaturowy wyświetlacz i wpatrywał się w niego. Będzie po jej stronie, wiedziała o tym. Z tego, co zdążyła zauważyć, przyjaciół cenił wyżej niż dobre samopoczucie.

- Będziesz udawała, że nas nie widzisz? - odezwała się Kaia. Tak. Nie. - Hej. - W końcu spojrzała w stronę sióstr, posłała im nieśmiały uśmiech, pomachała. Całą godzinę zastanawiała się, co im powiedzieć, o ile w ogóle będą chciały jej wysłuchać, lecz nic nie wymyśliła. Przeprosiny nie wchodziły w grę, bo tak naprawdę niespecjalnie żałowała tego, co zrobiła. Taliyah wstała. Miała ten sam pusty wyraz twarzy co zwykle. Sabin stanął przed Gwen. - W porządku - odezwała się Taliyah, ignorując go. - Skoro nie chcesz skomentować tego, co się wydarzyło, ja zacznę. - Chwila ciszy. - Jestem z ciebie dumna. - Że co? - bąknęła Gwen łamiącym się głosem. Nie to spodziewała się usłyszeć. Wyjrzała zza masywnej postury swojego wojownika. Siostra jest z niej dumna? Trudno o większe zaskoczenie. - Zrobiłaś, co musiałaś. - Taliyah podeszła bliżej i spróbowała ominąć Sabina albo odsunąć go na bok. - Zachowałaś się jak harpia w pełnym tego słowa znaczeniu. Sabin nie drgnął. Lód w oczach Taliyah zmroziłby każdego. - Chcę uściskać siostrę. - Nie. Gwen widziała jego napięte ramiona, czuła drgające mięśnie pleców. - Sabin - napomniała go. - Nie! To może być podstęp. - Spojrzał na Taliyah. - Nie skrzywdzisz jej. Bianka i Kaia dołączyły do starszej siostry, otaczając

wojownika półkolem. Mogły go zaatakować, jednak ku zaskoczeniu Gwen nie zrobiły tego. - Nie no, poważnie, chcemy ją wyściskać - rzuciła Kaia. Cud, że mu nie zagroziła poważnym uszczerbkiem na zdrowiu. - Prosimy - dodała niechętnie. - Proszę cię, Sabin - powiedziała Gwen, kładąc mu dłonie na łopatkach. Odetchnął głęboko, próbując zdecydować, czy mówią prawdę. - Tylko żadnych sztuczek. Bo... Zrobił krok w bok. Harpie rzuciły się na Gwen, oplatając ją trzema parami rąk. - Jestem totalnie z ciebie dumna. - W życiu nie widziałam takiej brutalności. - Ale szok. Skopałaś mi dupsko jak się patrzy! Gwen była tak zaskoczona, że już bardziej nie można. - Nie jesteście złe? - Jasne, że nie. - Kaia zmarszczyła brwi. - No, może na początku, ale dziś rano, kiedy kombinowałyśmy, jak cię porwać i zemścić się na Sabinie, zobaczyłyśmy, że pijesz jego krew. Zrozumiałyśmy, że demon wszedł do naszej rodziny, więc co było robić, zakopałyśmy topór wojenny. W końcu nie rzuca się gróźb pod adresem rodziny harpii, nie? Okej. Wow. Gwen przeniosła spojrzenie na Sabina, który przyglądał się jej z ogniem w oczach. Przecież powiedział, że chce z nią być. Dla niej zrezygnuje z wojny. Chciał, żeby była jego numerem jeden. Ufał jej. Kochał ją. Pragnęła mu uwierzyć, tak bardzo pragnęła, ale nie umiała się na to zdobyć. Nie tylko dlatego, że zaniknął ją w celi. Gdy leżała w łóżku i wracała do zdrowia, uświadomiła sobie, że stała się bronią, której tak usilnie pożądał. Dowiodła swojej wartości w bitwie. Już nie będzie musiał jej chronić, martwić się o nią, a to lepszy sposób na dostanie tego, czego od niej chciał, niż poprzez uwiedzenie duszy i ciała. Czy naprawdę ją kochał? Za wszelką cenę chciała się tego dowiedzieć. Powiedział, że nie będzie miał jej za złe, jeśli pojedna się z ojcem. Może to i prawda. Ale nawet

jeśli kochają teraz, czy pewnego dnia nie znienawidzi jej za to, kim jest? Czy jego nienawiść do Łowców i ich przywódcy przeniesie się na nią? Czyjego przyjaciele odwrócą się plecami, ponieważ zaprosił wroga do wspólnego domu? Czy nieustannie będzie wietrzył zdradę w każdym jej geście i słowie? Wątpliwości nie pojawiły się za sprawą demona. Były jej, wyłącznie jej. Nie wiedziała, jak się ich pozbyć, choć desperacko pragnęła być z Sabinem. Gdy ujrzała go w mieście zakrwawionego, plującego ogniem niczym zabójcza maszyna, serce jej stanęło, bo należało do niego. Obraz dzikości - oto czym był. Każda kobieta byłaby dumna z tak silnego, sprawnego faceta, a Gwen pragnęła być tą kobietą. Wtedy i zawsze. Brakowało jej jednak odwagi, by chwycić się tego marzenia. Zabawne, bo fizycznie nigdy nie była silniejsza niż teraz. - Ciężko będzie cię zostawić - odezwała się Bianka, zwalniając uścisk i robiąc krok do tyłu. - E... - Teraz najtrudniejsze. - To może lepiej tego nie robić? Chciałabym, żebyście zostały w fortecy i pomogły Torinowi. - A ty dokąd się wybierasz? - zapytała Taliyah, przewiercając siostrę spojrzeniem szarych oczu. Nie odrzuciły z miejsca propozycji, a to już coś. - Właśnie po to zwołałam spotkanie. Czy mogę prosić o uwagę? - Gdy klasnęła w dłonie, oczy wszystkich zwróciły się ku niej. - Sabin i ja pojedziemy do Chicago poszukać zaginionych wojowników. Nie dają znaku życia. Doszliśmy do wniosku, że coś złego musiało się stać. Jedyną reakcją Sabina było mrugnięcie. Wiedziała, że czekał na wiadomość od Torina, ale uznała, że zamiast siedzieć tu z założonymi rękami, lepiej ruszyć w drogę. - Cieszę się, że j edziecie - powiedziała Ashlyn. - Nie wiem, czy ktoś wam mówił, ale Aeron, Cameo i Kaia zabrali mnie dzisiaj do miasta, no i trochę usłyszałam. Aha, czyli będą kłopoty. - Nie powinnaś była opuszczać fortecy. Twój facet się wścieknie, kiedy się dowie. - Widziała Ashlyn w towarzystwie Maddoksa zaledwie kilka razy, ale jego szaleńcza potrzeba chronienia swojej

kobiety była oczywistą oczywistością. Ashlyn tylko machnęła ręką. - Wiedział o wszystkim. Sam nie mógł mnie zabrać, bo przy nim nie słyszę głosów, ale zgodził się pod warunkiem dobrej ochrony. Wiedział, że prędzej czy później sama bym się wymknęła. Nieważne, teraz słuchajcie. Część Łowców wyjechała do Chicago. Bali się was, nie byli pewni, co z nimi zrobicie. Łowcy bali się jej. Bali się jej, gdy była uwięziona w piramidzie, ale wówczas nic nie mogła zrobić. Koniec z bezbronnością. Uśmiechnęła się do siebie. Sabin pękał z dumy. Widząc to, straciła dech w piersiach. Kiedy tak na nią patrzył, prawie wierzyła, że kochał ją naprawdę i zrobiłby dla niej wszystko. Skup się na zadaniu, skup się, napomniała się ostro. - Co z więźniami? - Nadal w lochu. - Parys postawił kij na ziemi i oparł się o niego. Był bledszy niż zwykle, twarz miał pokrytą zmarszczkami. - Aeron i ja zajęliśmy się nimi. - Moja pomoc - pisnęła Legion. - Nie scędziłam trudu. Aha, tortury, pomyślała Gwen. Czy Sabin ich przesłuchał? Wiedziała, że chciał to zrobić, a jednak od powrotu z bitwy tkwił przy jej boku. - Dzieci... - Jak już mówiłem, przenieśliśmy je w wygodniejsze miejsce. Są wystraszone, ale do tej pory nie wykorzystały swoich mocy. Nie jesteśmy pewni, z czym mamy do czynienia, ale spokojna głowa, wydobędziemy to z dorosłych - powiedział Sabin. - Jasne - poparł go Parys. - Zajmę się tym po powrocie. Jadę z wami. Sabin i Aeron wymienili znaczące spojrzenia. - Zostaniesz tutaj - oznajmił Sabin. - Wszyscy zostajecie. Potrzebujemy Budzie jak najwięcej

wojowników. Nie wiemy, ilu Łowców tu krąży. - Co więcej, Torin widział w mieście Galena - dodała Cameo. - Jak dotąd nie udało nam się go namierzyć. Zapewne w ukryciu planuje kolejny atak. Sabin podszedł do Gwen i objął jej talię ramieniem. Nie zaprotestowała. Choć umysł nadal się wahał, ciało wiedziało, że należy do niego. Wciągnęła nosem cytrynową woń, narkotyk, od którego się uzależniła. - Co do ciebie, Parysie... Twój nowy nałóg naraża nas na niebezpieczeństwo. Zostaniesz i uwolnisz się od niego. Parys otworzył usta, by zaprotestować, roztropnie zmilczał jednak. - Torin zaj mie się organizacj ą podróży - kontynuował Sabin. Gładził przy tym ramię Gwen, być może nawet nie zdając sobie z tego sprawy. - Polecicie zwykłym lotem - poinformował Torin - bo chłopcy zabrali do Stanów odrzutowiec, który zwykle czarterujemy. - A jeśli namierzą nas Łowcy? - spytała Gwen. - I jak przemycimy broń przez odprawę? - Jeśli złapią ich choćby z nożem, czekało ich przesłuchanie, czyli zwykła strata czasu, oraz areszt, z którego trzeba zwiać. - Mam swoje sposoby - powiedział Sabin i pocałował ją w skroń. - Zaufaj mi. Robię to od dawna. Nie zamierzą nas. - Sprowadźcie Reyesa i pozostałych bezpiecznie do domu. - Danika splotła dłonie jak do modlitwy. Proszę. - Proszę - powtórzyła jak echo Ashlyn. - I nie zapomnijcie o Anyi - dodała Kaia. - Na pewno w coś się wplątała. - Zrobimy co w naszej mocy - obiecała Gwen. Ale czy to wystarczy?

- Powiedz, co takiego bogini robi z demonem? Anya zmierzyła spojrzeniem Galena, strażnika Nadziei, zaciekłego wroga swojego kochanka. Okupował jeden koniec jej więzienia, ona stała w drugim. Wielkie białe skrzydła trzymał złożone na plecach tak, że ponad ramiona wystawały tylko sterczące końcówki. Miał oczy niebieskie jak niebo, ale im dłużej się w nie wpatrywała, tym wyraźniej widziała w nich szare chmury. Spojrzenie miało rozluźniać, usypiać czujność. Tymczasem ją wnerwiało. Chłopiec duch - cholerny bachor opanował jej ciało! - zaprowadził ją do ciasnej, pustej dziury i poszedł sobie. Czekała i czekała coraz bardziej wkurzona i samotna. Wiedziała, że Łowcy zostawili ją na deser dla swojego przywódcy. Kiedy się dowiedział, przebywał w Budzie, więc musiała odczekać. Tymczasem wrzaski Gideona nieprzerwanie rozchodziły się po ścianach budynku. Towarzyszył im radosny śmiech oprawców. Biedne Kłamstwo. Czuła się winna, że go skopała. Sypnął? - Nie odpowiesz mi, piękna? - Dobrze się bawię i tyle. - Nie skrępowali jej, a to był błąd. Chłopiec duch towarzyszył Galenowi, wyglądało na to, że był jego gwarancją bezpieczeństwa. Cóż, wkrótce się dowiedzą, że należało je sobie inaczej zagwarantować. Bez tego dziwnego żelastwa na oknach, które ograniczało jej moc, wracała powoli do sił. Już niedługo pokaże im, co to znaczy koszmar. Będą cierpieć. Czy Lucien też dochodził do siebie? Nie znosiła myśli, że nie może być z nim. Galen wykrzywił usta w grymasie rozbawienia. - Masz charakterek. To lubię. Farciarz z tego Lucie-na. Brzydal, który jakimś cudem zdobył serce takiej kobiety jak ty. Tak, cud prawdziwy. Wszystko w nim emanowało nadzieją jak promień światła w mrocznym pomieszczeniu. Nie wiedział tylko, że Anya zawsze wolała właśnie tę ciemność.

- Nie jest brzydki - odparła, przemierzając celę od ściany do ściany. Pomyślała, że jeśli będzie w ruchu, trudniej im będzie przewidzieć jej zamiary. - Jest honorowy, kochany i cudownie dziki. - Ale jest demonem - rzucił z pogardą. - No. - Zatrzymała się, uniosła brew. - Ty też. - Nie. - Galen, ostoja cierpliwości, pokręcił głową. - Ja jestem aniołem zesłanym przez niebiosa, by oczyścił ziemię ze zła. - Ha! - Podjęła przerwany marsz. - To dobre. Wierzysz w to, co mówisz, prawda? - Nie zamierzam się sprzeczać z kurwiszczem demona. - Koniec z rozbawionym, tolerancyjnym głosem. - Mów, co Władcy wiedzą o dwóch brakujących artefaktach. - Kto powiedział, że są brakujące - drażniła się. Kilka uderzeń serca. Cisza. - Racja - wreszcie przerwał ją Galen. - Przecież mam jeden z nich. - Aha... - Ten drań naprawdę go ma? - Gdyby mieli wszystkie, nie byłoby ich tutaj, na mojej lasce. Szukaliby puszki albo dawno już by ją znaleźli. Przewróciła oczami, choć w środku zadrżała. - A masz w ogóle w sobie choć trochę łaski, aniołku? - Przecież żyjesz, czyż nie? - Wzruszył ramionami. - Tak, ale tylko dlatego, że wydaje ci się, iż możesz mnie jakoś wykorzystać. - Męczysz mnie, bogini. Może powinienem sprowadzić Śmierć. To znaczy, że lepiej by się ubawił, torturując Luciena? - Słuchaj, pogadam z tobą. Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć, ale pod warunkiem, że odprawisz dzieciaka. Irytuje mnie. - Nie chciała go skrzywdzić. - Przykro mi, jeśli odniosłaś wrażenie, że jestem skończonym idiotą - odparł Galen z

półuśmieszkiem. - Chłopak zostaje. Warto było spróbować. Czas na plan B. Odwrócenie uwagi, potem ślepa furia. Skoro nie mogła na niego naskoczyć, niech sam się pofatyguje. Chłopiec nie pomoże szefowi. - Dlaczego nienawidzisz Władców? Co ci zrobili? - Pytanie powinno brzmieć: dlaczego nie miałbym ich nienawidzić? Chcą mojego końca, ale to ja będę pierwszy i z nimi skończę. - Rozłożył ramiona w geście „to takie proste". - Przez te wszystkie lata raniliśmy ich, bo baliśmy się wypuścić demony na wolność. Gdyby do tego doszło, bogowie znów by mnie wyklęli. Dostałem ostrzeżenie. Ale jesteśmy blisko przełomu. Na dniach dowiem się, czy demon Nieufności zdoła złączyć się z kobietą, którą mu podsunąłem. Jeśli tak, stanę na czele najpotężniejszej armii, jaką widział świat. - Twój tchórzliwy sługa myślał, zdaje się, że użyjesz jako nosicieli jakichś nieboraków i zamkniesz demonki pod kluczem dla dobra ludzkości. Wzruszył ramionami. - Niby skąd ten pomysł? Okej, trzeba pomyśleć. Powiedział, że czeka go klątwa, gdyby zabił Władców i uwolnił demony. Nie będzie klątwy, o ile będzie miał gdzie przechować demony. Odebranie ich wojownikom będzie jednak oznaczało koniec nieśmiertelnych. Koniec... śmierć... Luciena. Żołądek podszedł jej do gardła, a krew w żyłach zamarzła. - Jak znalazłeś Nieufność? Jak ci się udało schwytać oszalałego demona? - Stefano twierdził, że zdołali związać demona z nowym ciałem. Znów kłamał, jak się okazuje. Ale przerażało już samo to, że czegoś takiego próbowali. - W przeciwieństwie do Amuna nie zdradzam swoich tajemnic - odparł Galen. - Dopóki tego nie zrobisz, nie mam powodu ci wierzyć.

- Och, jestem zdruzgotany. - Znowu ten półuśmiech. Bogowie, jak ja go nienawidzę! - krzyknęła w duchu. Złapała się za brodę, jakby zatopiona w myślach. Udało się odwrócić jego uwagę. Teraz trzeba go wnerwić. - Pomyślmy. Gdybym była tchórzliwym, zazdrosnym demonem udającym anioła i gdybym chciała odnaleźć i przejąć kontrolę nad złym duchem, to co bym zrobiła? Bez dwóch zdań zleciłabym innym całą tę brudną robotę. Może nawet wykorzystałabym dzieci. - Przesunęła wzrokiem po chłopcu duchu, natomiast Galen zmrużył powieki. Chciała go rozjuszyć, podrażnić się z nim, ale naraz uświadomiła sobie, że zrobiła o wiele więcej. Znalazła odpowiedź. Jakimś sposobem jedno z tych dzieci, lub więcej z nich, potrafiło odnajdywać duchy z innego świata. Może nawet ten chłopiec duch. - Odbierzemy je wam - powiedziała, patrząc na Galena. - Nie pozwolimy, żebyście je wykorzystywali. Wygraliśmy wszystkie bitwy. Teraz też wygramy. Mamy po swojej stronie harpie. Słyszałeś może, co takiego potrafi harpia? - Natychmiast zamilknij! - warknął farbowany anioł. Trafiła w czuły punkt. Wyśmienicie. Człowiek kierujący się emocjami to człowiek popełniający błędy. - A wiesz, co jest gorsze od harpii? Kronos, nowy król bogów. Chce twojej śmierci. Wiesz dlaczego? Galen uniósł brodę. - Kłamiesz. - Serio? Wszystkowidzące Oko, które straciłeś na naszą korzyść, miało wizję, jak próbujesz zabić Kronosa. Więc teraz on chce dorwać ciebie. Nie wiem, dlaczego sam cię nie ukatrupił. Pewnie ma swoje powody. Wierz mi, byłam jego celem. Nie zostawi cię w spokoju, dopóki nie dostanie, czego chce. Galen z każdym słowem Anyi coraz mocniej zaciskał szczękę.

- Nigdy nie skrzywdziłbym Tytana - wycedził. - Czyżby? Zdradziłeś najbliższych przyjaciół. - Oni nie byli moimi przyjaciółmi! - Walnął pięścią w ścianę tak mocno, że fundamenty aż jęknęły. Oby tak dalej, szanowny panie, pomyślała. - Szkoda, że nie wiedzieli o tym wcześniej. Ale nic to. I tak cię pokonali. Pokonają cię zawsze i wszędzie. Po prostu jesteś słabszy. Furia w nim wrzała, niemal dym poszedł mu uszami. - Twój ukochany Lucien nie był dość silny, by nas poprowadzić, nas, elitarną armię Zeusa. Nie powinien był nią dowodzić. - Aha, czyli zamiast wyzwać go na pojedynek, jak zrobiłby każdy honorowy żołnierz, przekonałeś go, żeby otworzył puszkę Pandory, a potem wmówiłeś bogom, że to on ich zdradził? Stworzyłeś armię i usiłowałeś go powstrzymać. Nie, to w ogóle nie świadczy o tchórzostwie. Zrobił dwa kroki do przodu, ale zatrzymał się i opanował. Dłonie zacisnął w pięści. - Zrobiłem, co należało. Dobry żołnierz zwycięża za wszelką cenę. Zapytaj swojego kumpla, Sabina. Jeszcze trochę, Anyu. Już prawie go masz. - No tak, ale ty nie wygrałeś, prawda? Chociaż wiedziałeś, co Lucien i inni zamierzają, nie zdołałeś ich powstrzymać i dowieść ich słabości. Przegrałeś. To ty jesteś słaby. Przeklęto cię demonem jak pozostałych. Ciebie, ciebie, ciebie. - Roześmiała się. - Ależ to poniżające. - Dość! - Masz ochotę mnie uderzyć? - Znowu okrutny śmiech. - Czy ten słodziutki aniołek chciałby wyrwać Anyi język? Tylko co by sobie pomyśleli twoi wyznawcy, hm? Ach, zapewne widzieli już gorsze rzeczy. A może brudną robotę zrzucasz na Stefana, żebyś mógł uchodzić za miłosiernego? Patrzył na nią przez dłuższą chwilę w milczeniu, nie ruszając się z miejsca, wreszcie ku jej zaskoczeniu uśmiechnął się.

- Stefana tu nie ma, a ja nie jestem w miłosiernym nastroju. Ale nie bój się, nie będzie bardzo bolało. Wydobył zza pleców niewielką kuszę i zanim Anya zdążyła się uchylić, wystrzelił dwukrotnie, przyszpilając ją do ściany. Jeden bełt przebił jej lewy bark, a drugi prawy. Zalała ją fala bólu, w oczach pociemniało, a z ramion popłynęła krew tak gorąca, że aż paliła. Zaczęła się pocić, organizm nie zdołał schłodzić rozpalonego ciała. Chłopiec, jak zauważyła, strasznie zbladł, usta mu drżały. - Czas, żeby dołączył do nas Lucien - powiedział Galen. - Będzie patrzył na wszystko, co dla ciebie przygotowaliśmy. Rozbierzemy cię, weźmiemy i skrzywdzimy. Ciekawe, czy będzie miał w sobie dość siły, by cię ocalić. - Tknij go - wycedziła przez zaciśnięte zęby - a na twoich oczach pożrę ci serce. Roześmiał się. Och, jakże gardziła tym jego rozbawieniem! Lecz radosną chwilę przerwał Galenowi potężny wybuch. Budynek zatrząsł się w posadach. - Nadciąga kawaleria - stwierdziła Anya, szczerząc zęby pomimo pulsującego bólu. - Wiedziałam, że przybędą z odsieczą. Wspomniałam o harpiach, prawda? Ujrzała w jego oczach narastającą panikę. Potem spojrzał na drzwi. Kolejny wybuch. Tynk posypał się z sufitu. - To nie koniec. Jeśli się uwolni, nie szkodzi - powiedział do chłopca, ruszając do wyjścia - ale nie pozwól jej opuścić tego pomieszczenia. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Chociaż Łowcy nie namierzyli Sabina i Gwen, a obsługa lotniska nie zwróciła na nich najmniejszej uwagi - demon zasłużył na pochwałę, sprawiając, że ludzie wątpili we wszystko, co zobaczyli podróż do Stanów nie należała do najłatwiejszych. Gwen wtulała się w Sabina, a on nie mógł dotknąć jej tak, jak tego chciał. Nie zrobiłby tego przy świadkach, no i najpierw musiała mu zaufać. Zdobycie jej serca i zaufania było najważniejszą bitwą całego jego życia, więc tym razem postanowił zdać się na

naturalny bieg rzeczy. Zdobędę ją. Kiedy wysiedli z samolotu - przyzwyczajony do towarzystwa ludzi, do zazdrosnych spojrzeń na jego posturę i muskulaturę - z niechęcią patrzył, jak inni mężczyźni przyglądali się jego kobiecie. Oczywiście pożądliwie. Doprowadzało go to do szału, dlatego pozwolił Zwątpieniu wślizgnąć się do umysłu tych ludzi, wypełnić go niepewnością co do własnego wyglądu i sprawności w łóżku. Kusiło go, by dać się porwać typowej dla Maddoksa furii, zachował jednak panowanie nad sobą i skupił się na celu, to znaczy bezpiecznym sprowadzeniu przyjaciół do fortecy. Ale tylko dlatego, że Gwen zdawała się nie zauważać facetów przystających, gapiących się na nią i toczących ślinę z ust. Pojechali od razu do domu, w którym zatrzymali się wojownicy. Stał na dzikim zadupiu, z daleka od wszystkiego. Długo obserwowali budynek, aż wreszcie upewnili się co do dwóch rzeczy: raz, że Władców nie było w domu, dwa, że nie odwiedzili ich Łowcy i nie podłożyli małego „prezentu". W sumie szkoda, pomyślał Sabin. Cały zwarty i gotowy był gotów wkroczyć do akcji. Oboje z Gwen obładowali się bronią, włożyli czapki i ruszyli do ostatniego znanego im miejsca pobytu przyjaciół. Szli wzdłuż ciągu budynków i szukali ośrodka szkoleniowego Łowców, ale nie umieli go znaleźć. Jeden budynek płynnie przechodził w drugi. Gdy próbowali je liczyć, szybko tracili rachubę. Gwen zatrzymała się i podrapała po karku, spoglądając w niebo. - To beznadziejne. Przecież dobrze trafiliśmy. Dlaczego nie możemy go znaleźć? Może czas wytoczyć działa ciężkiego kalibru, o ile król bogów odpowie na jego wezwanie. - Kronosie - mruknął - przydałaby się mała pomoc. Chcesz, żeby nam się powiodło, tak? Minęła dłuższa chwila. I następna. Nic. Już miał machnąć ręką, kiedy Gwen powiedziała: - Patrz.

Sabin podążył za jej spojrzeniem i doznał szoku. Bo oto na dachu budynku po prawej, który Sabin jakimś cudem wciąż przegapiał, stał król bogów. Dom drżał w posadach. Biała toga tańczyła wokół boskich kostek. Czyżby teraz, tak długo ignorowany, Sabin miał dostąpić zaszczytu boskiej pomocy? Tak łatwo? - Teraz masz u mnie dług, Zwątpienie, a ja zawsze upominam się o swoje. - Zniknął sekundę później. Zwycięstwo Sabina przysłuży się sprawie Kronosa. Bóg powinien być zadowolony, że pomaga, i nie żądać zapłaty. - Kto to był? - zapytała Gwen. - Jak on to zrobił? Myślisz, że mój... że Galen tam jest? - To Kronos. A Galen... nie wiem. A jeśli tak? Nadal chcesz to zrobić? - Tak. - Zero wahania po jej stronie, może tylko trochę nerwowości. Czy zbyt wiele od niej wymagał? Sam nie miał rodziców. Grecy stworzyli go już w pełni ukształtowanego. Ponieważ pomiędzy nim a bogami nie istniała żadna uczuciowa więź, mógł się jedynie domyślać, co czuła Gwen. - Wszystko będzie w porządku, zobaczysz - dodała, jakby czytając mu w myślach. - Gdy już się uporamy z najważniejszym, trzeba będzie się nim zająć. - Zadrżał jej głos. Sabin postanowił, że jeśli tylko Galen weźmie udział w walce - co było zresztą mało prawdopodobne, jako że drań zawsze wybierał opcję „nogi za pas", zostawiając brudną robotę swoim sługusom - to wówczas zainterweniuje. Nadzieja na pierwszym miejscu stawiała samą siebie. Lecz Sabin nie chciał, by Gwen czegokolwiek miała żałować, wolał, żeby później nie obarczała go winą za własne czy też jego uczynki. Zastanawiał się już wcześniej, ale musiał do tego wrócić: Czy Gwen go znienawidzi, jeśli to on pokona jej ojca? Teraz dla Sabina liczyły się dwie rzeczy: bezpieczeństwo Gwen oraz bezpieczeństwo przyjaciół. W takiej kolejności. Była pierwsza w jego sercu i nic tego nie zmieni.

- Zróbmy to - powiedziała cicho i ruszyła naprzód. - Zanim wejdziemy - odezwał się, dołączając do niej - muszę ci jeszcze raz powiedzieć, że cię kocham. Kocham cię do bólu. Ja... chciałem, żebyś o tym wiedziała, w razie gdyby coś się stało. - Nic się nie stanie. - Potknęła się. - Też cię kocham. Nie ma sensu dłużej zaprzeczać. Mimo to nadal nie jestem ciebie pewna. Zwątpienie stało się moim ulubień-cem, jak widać, ale podoba mi się to. Serio. Po prostu... - W porządku. - Kochała go. Dzięki bogom, kochała go. Zatrzymał ją i przyciągnął do siebie. A w tym, co mówiła, choć wcale mu się to nie spodobało, miała rację. Powinien był jej zaufać od samego początku, postawić na pierwszym miejscu. - Pomyślimy o tym jutro. Obiecuję. Nie chcę, żebyś się teraz zamartwiała. Jeśli coś odwróci twoją uwagę... - Zginę - dokończyła z uśmiechem. - Naprawdę zapamiętałam twoją lekcję. - Gdy trochę niepewnie przytuliła się do niego, połaskotały go jej włosy. - Bądź ostrożny, dobrze? Bogowie, jakże uwielbiał tę kobietę. Jej siłę, jej odwagę, jej mądrość. - Ty też. Cokolwiek się stanie, myśl o własnym bezpieczeństwie. Rozumiesz? - powiedział z naciskiem. - Umrę bez ciebie. - Obiecuję. - Posłała mu rozbawiony, lecz przy tym trochę nerwowy uśmiech. - W końcu to jedna z zasad harpii. Pocałował ją w czubek głowy. Spojrzała na niego z dołu. Zobaczył jej pełne, czerwone usta i nie zdołał się powstrzymać. Przycisnął jej usta do swoich, wdzierając się do środka zaborczym językiem. Oto jego życie, trzymał je w ramionach, miał wszystko, czego potrzebował. Zmusił się, by się od niej oderwać.

- Chodź. Skończmy z tym wreszcie. Wejdź frontowymi drzwiami, ja spróbuję od tyłu. Spotkamy się w środku. Cmoknął ją w usta i ruszył do akcji. Trzymał nisko pochyloną głowę i twarz ukrytą pod daszkiem, w razie gdyby na budynku zamontowano kamery. Potrafisz to zrobić? - Tak. A jeśli się nie uda? - Uda. Jeżeli Gwen zostanie ranna? - Nie zostanie. Dopilnuję tego. - Ruchy, ślamazaro. - Owionęła go lekka bryza. To Gwen włączyła hipernapęd i minęła go. Dzięki skrzydłom poruszała się z prędkością, której nigdy nie dorówna, choć będzie próbował. Wolał, żeby nie znalazła się tam, w środku, sama. Przyśpieszył kroku, zaczął biec. Zaszedł budynek od tyłu i natrafił na podpięte do prądu ogrodzenie z drutu kolczastego. Zazwyczaj mozolnie rozbrajał taką konstrukcję, ale dziś nie miał czasu na zabawę, więc po prostu zaczął się wspinać. Prąd zabiłby każdego człowieka, natomiast Sabina boleśnie pieścił, dwa razy wyłączył mu serce, pozbawiał tchu, ale i tak nie zwolnił, tylko śmignął w górę, a potem zeskoczył na ziemię. Buciory walnęły o beton, aż zadudniło. Wtedy puścił się biegiem, sięgając po broń. Szybko trafił na pierwszą zwierzynę: trzech Łowców siedziało przy stole w cieniu parasola. Nie poczuli wstrząsów budynku? Ich strata. Czas zacząć imprezę. - ...zlał się w gacie - zaśmiał się jeden z nich. - Powinieneś widzieć jego minę, kiedy wbiłem mu gwoździe pod paznokieć. A kiedy odrąbałem mu dłonie... - Kolejny wybuch śmiechu. - Mam nadzieję, że nadal będzie milczał. W życiu się tak nie ubawiłem.

- Demony zasługują na najgorsze traktowanie. Chcę się zabawić. - Droga wolna. Tyle zachęty wystarczyło. Demon Zwątpienia nie tracił czasu. Władcy się zdenerwują. Przyjdą po was, odpłacą wam. Cokolwiek zrobiliście ich braciom, zostanie wam uczynione po tysiąckroć. O tak, z pewnością. Jednego z mężczyzn przeszedł dreszcz. - Inne demony przyjadą za swoimi kumplami, kiedy tylko wyliżą rany. Ja wiem, może powinniśmy zwinąć się stąd? - Nie jestem tchórzem. Zostanę i zrobię, co trzeba, żeby wydobyć z nich informacje. No to cię wybebeszą jak flądrę. Założę się. Teraz i on się wzdrygnął. - Dajcie spokój, panowie. O, pager. Ktoś włączył alarm, czyli albo ucieczka, albo atak. Skoczyli na nogi. Sabin pozostał niezauważony. Tłumik - jest. Magazynek - jest. Kiedyś ściągnąłby na siebie uwagę, zapowiedział nieuchronną śmierć i z radością patrzyłby, jak bledną, lecz teraz po prostu strzelił każdemu w tył głowy. To, co zostało z czerepów, pacnęło o blat stołu. Ruszył dalej. Pokonał zakręt. Wokół basenu bawiła się grupka dzieci. Jeden z chłopców wyciągnął rękę, a woda w basenie uniosła się jakby pozbawiona siły ciążenia i zatańczyła do rytmu jego ruchów. - Ochłap mnie! - krzyknęła dziewczynka. - Zobaczymy, czy przejdzie przez moje pole. Chłopiec, śmiejąc się, skierował chmurę wody na dziewczynkę. Nie tknęła jej nawet kropla. Sabin podejrzewał, że gdzieś tu znajdzie dzieci, ale ich widok i tak był dla niego szokiem. Bo przecież, wyjąwszy ich niezwykłe zdolności, to nadal dzieci. Jak Łowcy mogą je wykorzystywać? Narażać na takie niebezpieczeństwo? Zamienił półautomat na pistolet z pociskami ze środkiem uspokajającym. Nie chciał tego robić, ale nie było innego wyjścia. To najlepsze i najbezpieczniejsze rozwiązanie. Co robi Gwen? Czy jest w

środku? Ranna? Nie zawahał się. Zaczął strzelać do dzieci, kładąc jedno za drugim usypiającą strzałką. Odciągnął je od basenu i ułożył w cieniu, nawet na chwilę nie zdejmując palca ze spustu. Wreszcie mógł zakraść się do środka i pomóc Gwen. - Ty potworze! Coś ty zrobił! Sabin wykonał obrót. Jeden z Łowców wycelował i strzelił. Pocisk wbił się w prawy bark wojownika. Skrzywił się i posłał serię. Jedna kula trafiła Łowcę w szyję, a druga w klatkę. Zwalił się na ziemię z tępym łupnięciem. Umilkł, gdy czaszka uderzyła o ziemię. Krwawiąc, ale zupełnie nie przejmując się bólem, Sabin wpadł do budynku. Schował usypiacz i zastąpił go starym dobrym półautomatem. Ciała Łowców zaścielały podłogę. Leżeli bez ruchu. Gwen. Serce Sabina rosło w dumę. Może to niewłaściwe, ale naprawdę kochał tę jej mroczną stronę. Na polu bitwy poczynania Gwen to czysta magia. Podążył szlakiem trupów przez wijące się korytarze. Niektóre pokoje zamieniono w sypialnie z piętrowymi łóżkami, inne wyglądały na sale lekcyjne. Stały w nich ławki, a na ścianach wisiały obrazy przedstawiające demony na torturach. Umieszczono też hasła: „Świat doskonały to świat bez demonów", „Gdy demony znikną, znikną choroby, śmierć, zło", „Straciłeś kogoś bliskiego? Wiesz, kogo za to winić". Dzieci od najmłodszych lat szkolono w nienawiści do Władców. Cudownie. Sabin uczynił w życiu parę paskudnych rzeczy, ale nigdy nie robił niewinnym maluchom prania mózgu. - Sukinsyn! - wrzasnęła Gwen. Rozległ się jęk bólu. Sabin przyśpieszył i po chwili ujrzał zgiętego, trzymającego się za krocze mężczyznę. Nie wiedział, co się stało, ale nie tracił czasu na pytania. Wycelował i posłał trzy pociski. Gwen obróciła się, obnażając szpony. Maleńkie skrzydła biły pod koszulą jak oszalałe. Spojrzenie pełne żądzy mordu złagodniało, gdy zobaczyła, kto strzelał. - Dzięki.

- Do usług. - Znalazłam twoich przyjaciół. Ranni, ale żyją. Wypuściłam ich. Brakuje Gideona i Anyi. Po pierwsze, już ich znalazła i uwolniła? Jasna cholera. Jest szybsza i lepsza niż kiedykolwiek. Po drugie, gdzie są pozostali? Zamknięci w innym miejscu? - Anya! - krzyknął. - Gideon! - Sabin! Sabin, to ty? - rozległo się z końca korytarza. To wydzierała się Anya. - Czas najwyższy. Tu jestem. Mam strażnika. Sabin spojrzał na Gwen. Trzech Łowców wpadło z impetem do pomieszczenia. - Poradzisz sobie? - zapytał. - Idź. - Odwróciła się od niego. Ruszył pędem. Na takiego przeciwnika posłałby każdego ze swoich ludzi, a Gwen była lepsza niż którykolwiek z nich. Bez wątpienia poradzi sobie. Uśmiechając się pod nosem, zamienił pistolet na sztylet. Prawie skończyły mu się naboje. Na szczęście noża nie trzeba ładować. Czas pójść tropem Anyi. Wpadł do jednego z pokojów. Pusto. W drugim naparł na drzwi, aż zatrzeszczały zawiasy, ale też nic. Trzy pokoje dalej wreszcie ją znalazł. Cała we krwi ciurczącej z ramion. Mały chłopiec stał w kącie i przyglądał się jej. Wzrok chłopca powędrował ku Sabinowi. Było w dziecku coś dziwnego, coś niewyraźnego, jakby nie istniało w trzech wymiarach. - Sabin! Kiedy Anya ruszyła, chłopiec doskoczył do niej i wyciągnął rękę. - Ona musi tu zostać - powiedział, choć ton jego głosu sugerował, że wcale go to nie cieszy. Sabin powoli schował sztylet i sięgnął za siebie, kładąc dłoń na pistolecie z usypiaczem.

- Zostaw go - odezwała się Anya. - Nie pozwól, żeby cię dotknął. Nie wygrasz z nim. - Anya! Sabin rozpoznał głos Śmierci. Nawet nie obejrzał się za siebie. Wpatrywał się w chłopca, gotów skoczyć na niego wbrew ostrzeżeniu Anyi, gdyby dzieciak zaatakował boginię. - Lucien! Nie podchodź, kochanie. Wszystko z tobą w porządku? - Twarz Anyi pojaśniała mieszanką radości i troski. - Muszę wiedzieć, czy jesteś cały. - Wszystko gra. A u ciebie? O bogowie. - Lucien stanął za Sabinem. - Twoje ramiona. - Draśnięcie. - W słowie tańczył ogień, obietnica zemsty. Trzymając dłoń cały czas za plecami, Sabin przekazał pistolet ze środkiem uspokajającym Lucienowi. - Nie wiem, czy to najlepszy pomysł, ale zostawię cię z tym. Nadal nie znaleźliśmy Gideona. Lucien przejął broń, Sabin zniknął. Sprawdzał pokój za pokojem. W kilku ściany obito gąbką. Jeden wypełniały komputery i inny sprzęt. W innym znalazł dość jedzenia, by przetrwać rok. Pobiegł kolejnym korytarzem, wykrzykując imię Gideona. Trafił na pokoje zabezpieczone solidnymi zamkami i czytnikami linii papilarnych. Z bijącym sercem przykładał ucho do każdych drzwi, aż w końcu - co za szczęście! - dosłyszał cichy jęk. Naparł na drzwi. Napiął mięśnie, pracując tak, że kości niemal wypadły mu ze stawów. Otworzyła się rana w barku. Tak długo zmagał się z metalowymi drzwiami, aż w końcu puściły. Pierwsze, co zauważył, to skręcona, krwawa masa przywiązana do noszy na wózku. Ogarnęło go mdlące poczucie déjà vu. Doskoczył do wózka. Powieki Gideona były tak napuchnięte, że wyglądały, jakby ktoś powsadzał do środka kamienie. Całe jego nagie ciało pokrywały fiole-towo-żółte sińce. Prawie wszystkie kości miał połamane, niektóre przebiły skórę. Odrąbano mu dłonie.

- Odrosną, przysięgam na bogów, że odrosną - szepnął Sabin, mocując się z pętami. Węzły były nadzwyczaj solidne, zrobione z jakiegoś metalu, być może boskiego. Nie zdołał ich przeciąć nawet nożem. - Klucz. Nie tam - odezwał się Gideon tak słabym głosem, że Sabin ledwie go usłyszał, po czym wskazał brodą gablotkę, w której wisiał klucz. - Nie drażnili mnie... tym. - Oszczędzaj siły, przyjacielu. - Sabin mówił łagodnie, choć wrzała w nim furia, zżerała, przepełniała, stawała się tym jedynym, co pojmował. Sukinsyny zapłacą za to. Każdy jeden, po tysiąckroć. Samego siebie też postanowił ukarać, albowiem poprzysiągł, że nigdy więcej żadnego wojownika nie spotka coś tak strasznego, a jednak stało się, widział przed oczami własną przeszłość. Uwolniwszy Gideona, Sabin wziął go w ramiona i wyniósł na korytarz. Zza rogu wyłonił się blady, potykający się, roztrzęsiony Strider. Kiedy ujrzał Gideona, wydał z siebie dziki ryk. - Czy on... - Żyje. - Ledwie. - Dzięki bogom. Lucien ma Anyę. Uśpił dzieciaka. Reyes jest gdzieś z tyłu. Stefano wezwał posiłki, ale nie zgadniesz, kto nie zdążył zwiać. W tej chwili niespecjalnie go to obchodziło. - Widziałeś Gwen? - No. Korytarzem i na prawo. - Strider przełknął ślinę. - Szukałem cię. Zajmę się Gideonem. Ty pomóż swojej kobiecie. Strach zmieszał się ze wściekłością, gdy Sabin ostrożnie przekazywał Gideona Striderowi. - Coś się stało? - Po prostu idź tam. Pobiegł na drżących nogach. Dotarł do pokoju, w którym ją zostawił. Nadal tam była, ale nie walczyła

już z Łowcami. Walczyła z ojcem. I przegrywała. „Zgadnij, kto nie zdążył zwiać" - powiedział Strider. Akurat teraz sukinkotowi zebrało się na odwagę, Nadziei znaczy. Gwen wiła się, dyszała i chwiała na nogach za każdym razem, gdy wyprowadzała cios, zupełnie jakby nogi nie były już w stanie utrzymać jej ciężaru. Galen miał długi, podobny do węża bat. Nie, nie podobny, to był prawdziwy wąż. Syczał, połyskiwał mokrymi od jadu zębami. Gdy Gwen udało się odciąć gadowi łeb, na jego miejscu wyrastał kolejny. - Wielcy, potężni Władcy Podziemi muszą polegać na kobiecie. I to mnie nazywają tchórzem - drwił Galen. - Nie jestem byle kobietą - warknęła Gwen. - Jestem harpią. - Niewielka różnica. - A jednak, bo jestem również półdemonem. Nie poznajesz mnie? - Zbliżyła się, choć wąż przymierzył się do jej łydki, i zamierzyła się w serce Galena. - Powinienem? W moich oczach wszystkie kobiety wyglądają tak samo. Wstrętne kurwy. - Uchylił się, szarpnął za bicz, aż Gwen krzyknęła, i znowu się zamierzył. Tym razem bat owinął się wokół jej nadgarstka, pociągnął więc mocno. Rozległ się kolejny wrzask bólu. Gwen padła na kolana, opanowały ją drgawki. Sabin nie był w stanie na to patrzeć. Nie mógł draniowi pozwolić zniszczyć Gwen, nieważne jak bardzo jej zależało, by się nie wtrącał. - Zostaw ją. To ze mną chcesz się zmierzyć. - Obnażył kły, wydobył kilka sztyletów i rzucił je, celując w bat. Wyswobodził Gwen. Ostatnie ostrze posłał w kierunku Galena, trafiając go w brzuch. Galen z rykiem padł na ziemię. Gwen aż się zatoczyła. Sabin doskoczył do niej i zasłonił przed dźwigającym się do pionu Galenem. - Gotów, by to zrobić? Przyznasz się do porażki? Krzywiąc się, Galen wyciągnął sztylet z brzucha.

- Naprawdę sądzisz, że jesteś na tyle silny, by mnie pokonać? - Już to zrobiłem. Zdziesiątkowaliśmy twoją armię. - Uśmiechał się, sięgając po pistolet. - Pozostaje tylko wziąć cię w niewolę. Wygląda na to, że nie będzie z tym problemu. - Zaraz! - Gwen stanęła na chwiejnych nogach. Zatoczyła się, ale nie upadła. Wbiła spojrzenie w Galena. - Najpierw musisz usłyszeć, co mam ci do powiedzenia. Czekałam na to całe życie. Marzyłam, żeby ci powiedzieć. Jestem córką Tabithy Skyhawk. Mam dwadzieścia siedem lat i zostałam ponoć poczęta przez anioła. Galen śmiał się, dźwigając z podłogi, lecz jego uśmiech skrywał bolesny skurcz. Obficie krwawił. - Niby co to ma wspólnego ze mną? - Ty mi powiedz. Dwadzieścia osiem lat temu przespałeś się z harpią - powiedziała Gwen. - Miała rude włosy i brązowe oczy. Była ranna. Uleczyłeś ją, a potem odszedłeś, obiecując, że wrócisz. Wpatrywał się w nią bez drwiącego uśmieszku. - I? - Nie brzmiało to, jakby mu zależało, ale z drugiej strony nie próbował uciekać, choć ewidentnie przegrał tę bitwę. Gwen drżała na całym ciele. W Sabinie wrzało. - Przeszłość zwykle nas dogania, prawda? No więc niespodzianka, oto jestem - rozłożyła ramiona twoja dawno niewidziana córka. - Nie... - Galen wreszcie stracił dobry humor. - Kłamiesz. Przecież bym wiedział. - Co, dostałbyś metrykę? - Tym razem to Gwen się roześmiała. - Nie - powtórzył. - To niemożliwe. Nie jestem niczyim ojcem. Za ich plecami bitwa dobiegała końca. Wrzaski powoli zanikały, pojękiwał ten i ów Łowca. Ucichły wystrzały. Nie było słychać dudniących w korytarzu pośpiesznych kroków. Pozostali Władcy stanęli

w drzwiach, na ich twarzach malowały się gniew i nienawiść. Ociekali krwią, Strider trzymał Gideona na rękach, bojąc się postawić go na ziemi. - No proszę. Kogo my tu mamy? - warknął Lucien. - Taki z ciebie twardziel bez żywej tarczy z dzieciaka? - drwiła Anya. - Zjem na kolację twoje czarne serce. - Reyes splunął z pogardą. Sabin przyjrzał się ponurym obliczom przyjaciół. Torturowano ich, domagali się zemsty. Choć ich rozumiał, nie mógł na to pozwolić. - Galen jest nasz - oświadczył. - Cofnijcie się. Gwen? Wiedziała, o co prosi Sabin. Miała podjąć decyzję: uwięzić ojca czy puścić go wolno. To, że scedował to na nią, jak nic innego świadczyło o jego miłości. Gdyby tylko umiała mu dać, czego pragnął. - Ja... nie wiem - powiedziała łamiącym się głosem. Gdy patrzyła w te oczy koloru nieba, o których kiedyś marzyła, dotarła do niej z pełną mocą świadomość, że oto stoi przed własnym ojcem, że ten człowiek reprezentuje sobą wszystko to, czego pragnęła jako mała dziewczynka, potem jako dorosła kobieta, kiedy siedziała zamknięta w celi w Egipcie. Ile razy pragnęła, by wziął ją za rękę i obronił? Nie wiedział o jej istnieniu, a gdy wreszcie się dowiedział, czyją pokocha? Czy zapragnie mieć ją przy swoim boku, jak o tym marzyła? Galen patrzył spode łba na mierzących go wściekłym wzrokiem wojowników. - Trochę się pośpieszyłem. Pogadajmy, ty i ja. Na osobności. - Zrobił krok do przodu, wyciągnął po nią rękę. Sabin warknął jak bestia szykująca się do ataku. - Możecie stąd wyjść, jeśli ona na to pozwoli, ale nie dotykaj jej. Nigdy. Przez chwilę wydawało się, że Galen będzie się spierać. Byłoby to po myśli Władców. Chcieli ujrzeć go w kajdanach i wrzucić do lochu, a tymczasem Sabin zaoferował mu wolność.

- Moje dziecko z pewnością nie wybrałoby towarzystwa Władców Podziemia. - Dał jej znak dłonią. Chodź ze mną. Wyjdziemy stąd, poznamy się lepiej. Czy naprawdę chciał się o niej czegoś dowiedzieć, czy po prostu miał nadzieję wykorzystać ją jako broń przeciwko swym wrogom? Podejrzenie zabolało. Gwen złapała broń Sabina i wycelowała w głowę Galena. - Nieważne, co się stanie, nigdzie z tobą nie pójdę. Sabin go nienawidził. Ten mężczyzna dokonał okrutnych czynów. I nadal będzie to robił. - Zabiłabyś własnego ojca? - zapytał Galen, teatralnie łapiąc się za serce, jakby Gwen zraniła mu uczucia. W jej umyśle odegrała się scenka, w której Galen obejmuje Gwen, przyciska do piersi, mówi, że ją kocha. Nadzieja rośnie w sercu, rozlewa się na całe ciało. Czy to sprawka jego demona, czyjej samej? - Szybko chciałeś się mnie pozbyć - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Powiedziałeś, że nie masz dzieci. - Byłem w szoku - wyjaśnił pośpiesznie. - Trawiłem newsa. W końcu nie każdego dnia mężczyzna zostaje ojcem. Ręka jej zadrżała. - Twoja matka... Tabitha... pamiętam. Była najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widziałem. Pragnąłem jej, chciałem zatrzymać przy sobie, ale odeszła ode mnie. Nie potrafiłem jej odnaleźć. Gdybym wiedział o twoim istnieniu, znalazłbym dla ciebie miejsce u mojego boku. Prawda czy kłamstwo? Opuściła rękę, ale uniosła brodę. Może jednak było w nim trochę dobra. Może dałoby się go uratować. Może jednak nie. Ale... - Idź. - Gdy wyciągnął do niej ręce, powtórzyła: - Idź. - Gorąca łza popłynęła jej po policzku. - Córko...

- Idź, mówię! Rozprostował skrzydła, machnął raz, drugi, szybko, zbyt szybko, i zanim ktokolwiek zdążył się obejrzeć, przebił dziurę w suficie i wyleciał z budynku. Wojownicy, dając upust złości, zaczęli do niego strzelać i rzucać sztyletami. Jeden z nich musiał trafić, ponieważ Galen zawył, jednak rana musiała być powierzchowna, bo nie spadł. Gwen nienawidziła samej siebie za tę ulgę, którą poczuła. Pokój wypełnił odgłos ciężkich oddechów pomieszany z przekleństwami rzucanymi pod nosem i stąpaniem ciężkich buciorów. - Nie no, znowu - jęknął Strider, kładąc Gideona na podłodze. - Sabinie, dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego pozwoliłeś jej to zrobić? Po chwili zwalisty wojownik leżał obok przyjaciela, wijąc się z bólu. Wahanie Sabina stworzyło Galenowi okazję do ucieczki, a z kolei ucieczka Galena oznaczała porażkę Władców. Porażkę Stridera, strażnika Klęski. Moja wina, pomyślała Gwen. Właśnie udowodniła, że Sabin miał rację. Nie wolno jej ufać, jeśli chodzi o największego wroga Władców. Zawahała się i nie zrobiła tego, co należało zrobić. - Przykro mi - powiedział Sabin do przyjaciela. Wynagrodzę mu to, przyrzekła sobie w duchu. Już chciała złapać go za ramiona i zmusić do wysłuchania przeprosin, lecz tylko zdołała powiedzieć: - Krwawisz. - W porządku. Zagoi się. A ty jak? - Zlustrował ją, notując w pamięci każdy siniak i rozcięcie. Drgał mu mięsień pod okiem. - Powinienem był go sprzątnąć, kiedy miałem okazję. Zranił cię. - Zagoi się - odparła, papugując go i rzucając mu się w ramiona. - Przepraszam, przepraszam. Wybaczysz mi? - Kocham cię, kochanie moje. Poza tym, nie ma czego wybaczać. - Spietrałam. Wypuściłam twojego największego wroga. Ja... - Nie, nie, nie. Nie pozwolę, żebyś się za to wszystko obwiniała. To ja go wypuściłem. - Ujął jej

twarz. - Powiedz mi, co chcę usłyszeć. Potrzebuję tego. - Kocham cię. Przymknął oczy. Ulga stała się namacalna. - Będziemy razem. - Tak. O ile mnie zechcesz. - O ile cię zechcę? Co to ma znaczyć? Przecież ci już mówiłem, że jesteś dla mnie najważniejsza. - Wiem. - Spojrzała mu głęboko w oczy. Łzy popłynęły wartkim strumieniem. - Zrezygnowałeś dla mnie ze zwycięstwa. Nie mogę w to uwierzyć. - Dla ciebie zrezygnowałbym ze wszystkiego. - Naprawdę mnie kochasz. Nie znienawidzisz mnie, nie pozwolisz, żeby wojna nas rozdzieliła. - Tym się tak martwiłaś? - Prychnął. - Kochanie, przecież mogłem ci to po prostu powiedzieć. - Ale wtedy bym ci nie uwierzyła. Sądziłam, że zwycięstwo w wojnie jest dla ciebie najważniejsze. - Nie. Ty jesteś najważniejsza. Posłała mu promienny uśmiech, który zaraz zbladł, gdy posłyszała szepty pozostałych wojowników. Byli źli na nią za to, co zrobiła. Albo czego nie zrobiła. - Powinnam była powiedzieć, żebyś go zamknął na wieki wieków. Przepraszam. Tak bardzo mi przykro. Wiem, że trzeba go powstrzymać, ale... nie umiałam tego zrobić... nie potrafiłam ci powiedzieć... tak mi przykro. Teraz będziemy mieli przez niego kolejne kłopoty. - W porządku. Nie szkodzi. Poradzimy sobie. Rozgromiliśmy jego armię. - Niewiele to pomoże. Galen znalazł Nieufność - odezwała się Anya. - Próbuje zaszczepić demona nosicielowi, mając nadzieję, że stworzy nieśmiertelnego wojownika, którego będzie mógł kontrolować. Był przekonany o powodzeniu swojego pomysłu. Nieufność, kiedyś najlepszy przyjaciel Sabina, przypomniała sobie Gwen. Jeżeli Nieufność stanie po

stronie Galena, czy Sabin będzie umiał ją skrzywdzić, niezależnie od tego, jakie ciało będzie okupowała? Nieważne, jakie zniszczenia wywoła ta osoba? Nie chciała, by jej facet stanął przed takim samym wyborem, jakiego ona właśnie zmuszona była dokonać. Sabin przesunął dłonią po jej włosach. - Nie wiem, co zrobię - powiedział, czytając jej w myślach - ale naprawdę rozumiem, jak trudną podjęłaś decyzję. Jeśli kluczem do twojego szczęścia jest wolność tego drania, niech tak będzie. Rozległy się pomruki wojowników. - Chyba mamy coś do powiedzenia - odezwał się Reyes, przeszukując kieszenie pokonanych Łowców. Gwen westchnęła. - Pogodzę się z jego ujęciem, wiem o tym. To pierwsze spotkanie było po prostu zbyt wielkim szokiem. Nie obawiaj się, Sabinie, następnym razem zachowam się inaczej. - Jasne, ale najlepiej wychodzi mi przejmowanie się. - Nie, najlepiej wychodzi ci kochanie mnie. - To prawda. - Wracajmy do domu - powiedziała. - Musimy uspokoić dzieci, odnaleźć artefakty, zabić Łowców i zniszczyć puszkę. Oczywiście to wszystko po tym, jak zajeżdżę cię na śmierć. EPILOG Wróciwszy do domu i zagoiwszy rany, kochali się jak wyposzczeni nowożeńcy. Po wszystkim Gwen miała zbyt wiele energii, by zasnąć. Wstała i zaczęła skakać po łóżku, drażniąc Sabina, który oparł się o wezgłowie i przyglądał się kochance błyszczącymi, roześmianymi oczami. Cmoknęła. - Spójrz tylko na siebie. Siedzisz tak i nie potrafisz dotrzymać kroku dziewczynce, która... aaa! Podciął jej nogi, posyłając na ziemię, znaczy się na materac. Szczerząc zęby, rzucił się na nią. - I kto tu jest zmęczony, hę?

Zrzuciła go z siebie, a potem na nim usiadła. - Na pewno nie ja. - Postaram się temu zaradzić. I tak zrobił. Jakiś czas później leżała wtulona w jego plecy, próbując złapać oddech. - Co dalej, hm? - zapytała szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Kto by pomyślał, że Gwendolyn Płochliwa wpadnie w ramiona najokrutniej szego spośród Władców Podziemi, rzuci się w wir walki i polubi to? Nadeszła chwila spokoju. Wszystkie pary znów były razem, bezpieczne i szczęśliwe. Kobiety (plus Legion) szukały nowych domów dla dzieci, zarówno tych z łapanki w Budapeszcie, jak i uratowanych ze Szkoły Łowców. Anya miała swojego ulubieńca, chłopca ducha. Gwen przypuszczała, że bogini znajdzie dla niego kochającą rodzinę w Budzie, gdzie będzie mogła mieć go na oku. Torin szukał ludzi z listy Kronosa, a pozostali wojownicy pracowali nad odnalezieniem Galena i Nieufności. Gideon wciąż leczył rany. Wiedział, że nieprędko dojdzie do siebie. Legion często znikała, a zarówno Parys, jak i Aeron zachowywali się dość dziwnie. -- Co dalej z nami? - zapytał Sabin. - Cóż, jak tylko odpocznę, zakradnę się do ciebie na dół i... - Nie - odparła ze śmiechem, dając mu po łapach. Co z Łowcami? Przycisnął ją mocno do siebie. - Danika uważa, że Gal en spróbuje dać Nieufność kobiecie z obrazu. Jeśli mu się uda, kiedy znów dojdzie do bitwy, będzie to walka o wszystko. Nie będą nas tylko ranić, tylko zażądają naszych głów. Uwolnią nasze demony, aby móc dać im nowego nosiciela. Przeszedł ją dreszcz. - Genialne posunięcie mojego... Galena. Umieszcza demona twojego najlepszego przyjaciela w ciele najbardziej zagorzałego wroga. - Tak, ale nie spodziewałbym się po nim niczego innego. Twoje siostry nie wykształciły w sobie specjalnych zdolności, prawda? Gdyby tak było, może przekonalibyśmy je, żeby zostały. Słyszałem,

że w każdej harpii po paruset latach życia objawia się jakaś umiejętność, na przykład zdolność podróżowania w czasie. Przydałoby nam się coś takiego, bez dwóch zdań. - Tylko Taliyah to ma. Jest zmiennokształtna, jak jej ojciec. - Rozmawianie z nim o własnej rasie stawało się coraz łatwiejsze. Chciała, żeby Sabin wiedział o niej wszystko. - Znakomicie. - Westchnął. - Musimy odnaleźć artefakty, zanim znajdzie je Galen, jeśli jeszcze tego nie zrobił. Ten wężowy bat... Im więcej o nim myślę, tym bardziej przypomina mi stworzenie, które strzegło Klatki Przymusu. Jedna z tych istot pilnuje każdego artefaktu. Ponieważ Galen jest strażnikiem Nadziei, myślę, że bez problemu namówił potwora do współpracy. - Jeśli taka jest prawda, po prostu go okradniemy. Co za problem? Przecież masz po swojej stronie harpię i boginię Anarchii... Zarechotał. - Możemy pojechać do Świątyni Niewymawialnych. Kiedyś dowiedzieliśmy się tam o Danice, Wszystkowidzącym Oku. Może ten ktoś... to coś... kto nam pomógł, pomoże i tym razem. - A jeśli namierzymy osoby wymienione na zwojach, może uda się przekonać je do współpracy. Nie musisz się przejmować Zwątpieniem. Ono wie, że jakby co, dam mu po łapach. - Zgadza się. - Pocałował ją w skroń. - Ale wiesz, zrobię wszystko, oczywiście w granicach rozsądku, żeby wygrać tę wojnę. Nawet przekonam do współpracy więźniów, których sam posłałem za kratki. To nie powinno być aż tak trudne. W końcu przekonałem najdzikszą z harpii, żeby oddała mi swoje serce. To dopiero był wyczyn, czyż nie? - I zrobiłbyś wszystko, oczywiście w granicach rozsądku, by ją uszczęśliwić? - Mowa. - Tak? - Szelmowski uśmiech. - Udowodnij. - Z przyjemnością. Po chwili leżała na plecach, chichotała jak nastolatka oddawała się ciałem i duszą Sabinowi, tak jak

lubiła.