Showalter Gena - Intertwined 01 PL

Gena Showalter – Intertwined 01 – Intertwined Tłumaczenie: Translations_Club Tłumaczenie: VampireEve Korekta: Kaajjaa Korekta całości: Majj_

Rozdział 1 Cmentarz. Nie. Nie, nie, nie! Jakim cudem się tu znalazł? Wyglądało na to, że wycieczka z iPodem przez miasteczko okazała się wielkim błędem. Zwłaszcza, jeśli dotyczyło to Crossroads, w stanie Oklahoma, które stanowiło stolicę krasnali ogrodowych i jednocześnie piekło na ziemi, a które było tak zapadłą dziurą, że praktycznie nie istniało. Gdyby tylko zostawił swojego Nano1 na Ranczo – w ośrodku „przejściowym” dla trudnej młodzieży, w którym teraz mieszkał. Ale tego nie zrobił. Pragnął spokoju, jedynie odrobiny spokoju. I teraz za to płacił. – Kiepsko – wymamrotał, wyciągając słuchawki z uszu i wrzucając swój maleńki, zielony rozpraszacz uwagi do plecaka. Liczył sobie szesnaście lat, ale czasami wydawało mu się, że chodzi po ziemi przez całą wieczność, a każdy kolejny dzień okazywał się gorszy od poprzedniego. To smutne, ale dziś nie było inaczej. Wszyscy ci, których próbował zagłuszyć tak głośną muzyką, że prawie krwawiły mu uszy, natychmiast dali o sobie znać, starając się przyciągnąć jego uwagę. Nareszcie!, powiedział Julian we wnętrzu jego głowy. Nie wiem, ile już tak krzyczę, żebyś się odwrócił.

1 Typ iPoda.



Cóż, najwyraźniej powinieneś krzyczeć jeszcze głośniej. Wcale

nie chciałem rozpoczynać dzisiejszego dnia od wojny z nieumarłym. – Kiedy to mówił, Haden Stone – znany jako Aden, ponieważ jako dziecko nie umiał wymawiać własnego imienia – cofnął się, zabierając stopę z poświęconej ziemi cmentarza. Ale było już za późno. Nieco dalej, tuż przed jednym z nagrobków, ziemia trzęsła się, pękając. Nie obwiniaj mnie, rzekł Julian. Elijah powinien był to przewidzieć. Hej, zawołał drugi głos. On również pochodził z wnętrza głowy Adena. Mnie też za to nie wiń. Zazwyczaj potrafię jedynie przewidzieć czyjąś śmierć. Wzdychając, Aden upuścił plecak na ziemię, uklęknął oraz sięgnął po sztylety, które trzymał schowane w obuwiu. Gdyby nakryto go na ich posiadaniu, zostałby odesłany do poprawczaka, gdzie walki wybuchały tak często, jak często serwowano lunch, a zdobycie godnego zaufania przyjaciela graniczyło z cudem, tak samo jak z cudem graniczyła możliwość ucieczki. Jednak w głębi siebie chłopak wiedział, że noszenie tych ostrzy było warte ryzyka. Zawsze. Świetnie. To moja wina, poskarżył się Julian. Nie mogę na to nic poradzić. To była szczera prawda. Nieumarli potrzebowali jedynie chwili, aby wyczuć jego obecność i wstać z martwych. Aby to nastąpiło, Aden musiał przez przypadek postawić nogę na ich ziemi. Niektórzy namierzali jego obecność szybciej od pozostałych, ale wszyscy i tak się budzili. 

Nie martw się. Bywaliśmy już w gorszych sytuacjach.

Zamiast przejmować się tym, iż nie zostawił iPoda w domu, Aden powinien interesować się otaczającym go światem. Przestudiował przecież mapę miasteczka i wiedział, jakich rejonów unikać. Kiedy jednak muzyka dudniła w jego uszach, stracił orientację w terenie. Nagle był już całkiem sam, kompletnie opuszczony. Nagrobek zaczął się trząść. Julian

westchnął,

idealnie

imitując

westchnienie

swego

gospodarza. Wiem, że bywaliśmy w gorszych tarapatach. Ale to również ja je na nas ściągałem. Cudownie. Cóż za żałosna imprezka. Ostatni sfrustrowany głos należał do kobiety, która również postanowiła zamieszkać w jego głowie. Aden był zaskoczony jedynie tym, że kolejny „gość”, jak nazywał dusze zamknięte w jego ciele, nie zaczął piskliwie zawodzić. Cisza oraz spokój nie stanowiły wartości, jakie którekolwiek z nich rozumiało. Czy możemy zostawić świętowanie na później, chłopcy, a teraz zabić zombi, zanim zdoła do nas podejść, weźmie się w garść i uszkodzi nasze urocze tyłki? 

Tak, Eve – powiedzieli jednocześnie Aden, Julian i Elijah.

Tak to się właśnie odbywało. Jeśli gospodarz tego ciała oraz jego męscy mieszkańcy dalej by się sprzeczali, wówczas Eve wstąpiłaby na scenę, grożąc im palcem, którego nie posiadała, niczym karcąca ich matka, którą tak czy siak przypominała. Gdyby tylko to matkowanie mogło załatwić sprawę. 

Chcę, żebyście się wszyscy zamknęli – powiedział Aden. –

Zgoda? Proszę.

Rozległy się niezadowolone pomruki. Na większą ciszę chłopak raczej nie miał co liczyć. Zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby się skupić. Kilka jardów dalej, płyta nagrobna wychylała się w przód oraz w tył, upadając na ziemię i rozpadając się na kawałki. Jako że dziś rano padał deszcz, kropelki wody wystrzeliły we wszystkie możliwe strony. Wkrótce poszła w ślad za nim pełna garść ziemi, która wyleciała w powietrze, gdy obrzydliwie szara ręka wyłoniła się spod powierzchni gleby. Złociste

promienie

słońca

spływały

z

nieba,

oświetlając

rozpadającą się skórę zombi, jego gnijące mięśnie, a nawet robaki wydostające się z odsłoniętych kłykci. Świeże zwłoki. Świetnie. Żołądek Adena fiknął koziołka. Mógł zwymiotować, kiedy to wszystko wreszcie się skończy. Albo w trakcie całej zabawy. Musimy spalić tego typka! Czy to źle, że aż palę się z podniecenia? Wreszcie ujawnił się i Caleb, głos numer cztery. Gdyby posiadał ciało, robiłby zdjęcia przebierającym się w szatni dziewczętom, jednocześnie kryjąc się w cieniu. Kiedy Aden spoglądał przed siebie, wyczekując najlepszego momentu, żeby zaatakować, kolejna poszarzała ręka dołączyła do tej pierwszej. Obie wyprostowały się, z zamiarem dźwignięcia ciężaru całych zwłok spod ziemi. Chłopak rozejrzał się bacznie po okolicy. Stał na betonowym chodniku, który przebiegał przez wzgórze. Gęste korony drzew pomagały w nadawaniu kierunku cmentarnej ścieżce i chroniły dzieciaka przed ciekawskim wzrokiem. Na szczęście, teren wokół pozostałych

nagrobków

oraz

kępki

trawy

sprawiały

wrażenie

opustoszałych. Dalej znajdowała się asfaltowa droga, którą przejeżdżało

co i raz kilka samochodów, a ich silniki cicho mruczały. Nawet jeśli ich kierowcy byli wścibscy z natury i woleli poszukiwać sensacji niż skupiać uwagę na jezdni, nie zdołaliby dostrzec, co działo się na cmentarzu. Możesz to zrobić, powiedział sobie chłopak. Możesz. Już to robiłeś. Poza tym, dziewczyny lubią blizny. Taką miał przynajmniej nadzieję. Dorobił się już kilku z nich, które chętnie by komuś zaprezentował. – Teraz albo nigdy. – Zdeterminowany, wystąpił naprzód. Biegłby, ale nie chciał wszczynać alarmu. Poza tym, te spotkania zawsze kończyły się jednakowo, bez względu na kolejność zdarzeń: Aden miał masę siniaków i połamane kości, chorując na infekcję, jaką wywołała ślina truposza. Chłopak wzdrygnął się, wyobrażając sobie żółte zębiska, które go kąsały. Walka trwała z reguły tylko kilka minut. Gdyby jednak w międzyczasie ktoś postanowił odwiedzić ukochanego nieboszczyka... Bez względu na to, co by się wydarzyło, nikt nie mógł go zobaczyć. Ludzie uznaliby go za złodzieja grobów albo ciał. Zostałby oddelegowany do ośrodka karnego, o ile ta zapadła dziura w ogóle jakimś dysponowała. Z góry przypisano by do niego łatkę „tego złego”, jak działo się to we wszystkich miastach, jakie do tej pory zaliczył. Byłoby miło, gdyby niebo ponownie zaciągnęło się chmurami i lunął z niego deszcz, ale Aden wiedział, że nie sprzyjało mu podobne szczęście. Nigdy. – Tak. Zdecydowanie powinienem patrzeć, gdzie idę. Dla niego, spacer po cmentarzu stanowił synonim głupoty. Wystarczył krok na poświęconej ziemi, jak dziś, i coś martwego wstawało z grobu, spragnione jego mięsa.

Jedyne, czego chłopak pragnął, to odszukać miejsce, gdzie mógłby być sam i się odprężyć. Cóż, przynajmniej jak na osobę, której głowę zamieszkiwały cztery różne byty. Jeśli już mowa o głowie, to jedna właśnie wydobyła się spod ziemi, kiwając się na lewo i prawo. Jedna z gałek ocznych została wywrócona do tyłu, prezentując mieszaninę bieli i czerwieni, a druga zniknęła, prezentując wszem i wobec znajdujące się pod spodem mięśnie. Trupowi brakowało sporej części włosów. Policzki zombi były zapadnięte, a nos trzymał się na ostatnich kilku żyłkach. Żółć wypełniła żołądek Adena, grożąc rychłymi wymiotami. Chłopak zacisnął palce wokół rękojeści sztyletów i nareszcie przyspieszył kroku. Już prawie był na miejscu... Wychudzona twarz zaczęła wciągać powietrze w coś, co pozostało po nozdrzach. Bez wątpienia podobało jej się to, co czuła. Toksyczna czarna ślina zaczęła wypływać z jego ust, natomiast truposz z jeszcze większą ochotą wydostawał się spod ziemi, pragnąc odzyskać wolność. Pojawiły się jego ramiona. W ślad za nim poszedł cały tułów. Otaczały go marynarka i koszula – obie brudne i podarte. A zatem mężczyzna. Czasami ułatwiało to sprawę. Czasami. Jedno kolano opadło na trawę. Za nim poszło drugie. Bliżej... jeszcze bliżej... Aden ponownie zwiększył prędkość kroków. Chłopak dotarł do celu, kiedy zwłoki osiągnęły pełną wysokość, która oscylowała nieco ponad sześć stóp, co umożliwiało im bezpośredni kontakt wzrokowy. Serce Adena waliło szaleńczo w jego piersi. Oddech przeszywał na wskroś płuca, parzył gardło. Minął więcej niż rok, kiedy musiał robić to po raz ostatni, a ostatni raz okazał się najgorszy ze wszystkich. Lekarze musieli zaserwować mu osiemnaście szwów. Chłopak

przez miesiąc nie rozstawał się z gipsem, spędził tydzień na detoksie i wbrew swej woli ofiarował krew każdemu truposzowi leżącemu w Rose Hill Burial Park. Nie tym razem, powiedział do siebie. Emanujący głodem wrzask wydobył się spomiędzy rozpadających się warg zombi. – Zobacz, co tu mam. – Aden uniósł sztylet, a na srebrnym ostrzu zatańczyły świetliste rozbłyski. – Piękny, nieprawdaż? Co powiesz na bliższe się z nim zaznajomienie? O dziwo, utrzymując ramię w zaskakująco stabilnej pozycji, chłopak zadał cios, kierując go ku szyi. Aby raz na zawsze unicestwić żywe zwłoki, trzeba pozbawić je głowy. Jedna na moment przed wejściem w bezpośredni kontakt z morderczym przedmiotem, truposz odzyskał kontrolę nad swoim „ciałem”, tak jak ostrzegała Eve. Instynkt przeżywania nigdy nie słabnie. Ostrze Adena przecięło powietrze, a energia włożona w jego zadanie obróciła go wokół własnej osi. Koścista pięść pchnęła jego twarz w kierunku ziemi i po chwili chłopak odkrył, że gryzie ziemię. Coś opadło na niego całym swoim ciężarem, wypychając całe powietrze z jego płuc. Jakieś palce zacisnęły się wokół jego nadgarstków, wykręcając je, tak że Aden wypuścił z dłoni sztylety. Na szczęście – a może nie – owe palce okazały się wilgotne i nie mogły utrzymać jego rąk w uścisku, tak jak chciały. Najbardziej dały mu się jednak we znaki wbijające się w kark zębiska, które kierowały się prosto ku tętnicy. Mokry język rozpoczął proceder ssania. Przez jedną, wypełnioną bólem sekundę chłopak byt zbyt oszołomiony, aby stawiać czoła wrogowi. Umierał, budził się do życia i ponownie wrzał od środka. W końcu udało mu się nieco otrząsnąć.

Wiedział, że za wszelką cenę musi wygrać, więc wymierzył żywym zwłokom cios pod żebra. To nie zadziała. Oczywiście, jego kompani po prostu musieli się wtrącić. Wow, wyszedłeś z wprawy, czy co?, spytał Caleb. Zwalony z nóg przez kopniak z czuba, poskarżył się Julian. Powinno ci być wstyd. Chcesz zostać jego obiadem?, dodał Elijah. – Koledzy – wycedził chłopak przez zęby, a jego szamotanina stała się bardziej rozpaczliwa. Udało mu się przekręcić na plecy. – Proszę was, walczę tu o życie. Nie nazwałbym tego czegoś walką, stwierdził Caleb. Raczej zbieraniem ciosów jak jakaś dziewczyna. Hej, jestem wyjątkiem od reguły! Sorry, Eve. – Nie martwcie się. Poradzę sobie. Zgaduję, że wkrótce się o tym przekonamy, powiedział Elijah z żalem. Aden próbował dusić stwora za szyję, ale ten wciąż się poruszał, oswabadzając się z jego uścisku. – Leż spokojnie – rzekł, wymierzając umarlakowi tak mocny cios w policzek, że to, co pozostało po jego mózgu, zatrzęsło się. Niestety, nie spowolniło to zombi. O dziwo, wręcz wlało w niego nowe pokłady sił. Aden musiał zasłaniać się dwoma rękoma, trzymając nieboszczyka za szczękę, by powstrzymać go od ponownego wbicia się zębami w jego kark.

– Ty, lepiej niż ktokolwiek inny wiesz, że nie umrę w ten sposób. – Słowa te zostały nieco zniekształcone pod wpływem próby nabrania drżącego oddechu. Około sześć miesięcy temu Elijah przepowiedział zgon swego gospodarza. Nie wiedzieli, kiedy to się wydarzy, a jedynie, że się wydarzy. Nie stanie się to na cmentarzu, a zabójca chłopaka nie będzie truposzem. Nie, Aden umrze w opuszczonej uliczce z nożem w sercu. Ostrze będzie przeszywać jego organ wraz z każdym kolejnym oddechem, aż życie do reszty ucieknie z jego ciała. Owa przepowiednia pojawiła się tego samego dnia, kiedy powiedziano mu, że zostanie wysłany na Ranczo, gdy tylko otworzą tę placówkę. Być może powinno go to powstrzymać przed przeprowadzką do miasteczka, ale... Mniej więcej w tym samym czasie, Elijah zaczął mieć wizje dotyczące ciemnowłosej dziewczyny – z którą chłopak śmiał się, rozmawiał i... którą całował. Jego „gość” nigdy wcześniej nie przewidział niczego poza czyjąś śmiercią, a zatem Aden liczył w szoku na to, że owa nieznajoma pojawi się pewnego dnia w jego życiu. Myśl ta przepełniała go szczerym podnieceniem. Chciał naprawdę ją spotkać. Właściwie to wyczekiwał tej chwili z prawdziwą desperacją. Nawet jeśli oznaczało to przeprowadzkę do miasteczka, w którym czekała go śmierć. Śmierć, która nadejdzie zdecydowanie zbyt wcześnie. W wizji Elijah'a nie wyglądał o wiele doroślej niż teraz. Miał jednak czas na żałobę i zaakceptowanie swego losu. Czasami, tak jak w tym momencie, jakaś jego część wypatrywała nawet tej chwili w wielkim podekscytowaniu. Nie oznaczało to jednak, że zamierzał bezczynnie leżeć i posłużyć temu tutaj za przekąskę. Coś wbiło mu się w policzek, co zmusiło chłopaka do powrotu do rzeczywistości. Nie mogąc dotrzeć żółtymi zębiskami do celu, żywy trup

atakował ciało Adena pazurami, wbijając je głęboko w jego skórę. Oto co nastąpiło, kiedy pozwolił sobie na kolejne rozproszenie uwagi. Poradzisz sobie, serio? Cóż, a zatem to udowodnij, powiedział Julian. Moim zdaniem twoje wysiłki tylko go rozochociły. Warcząc gardłowo, chłopak sięgnął po jeden z leżących na ziemi sztyletów. Gdy tylko uwolniły się z uścisku zwłok, zaatakował je ostrzem, które natrafiło na kość i... zatrzymało się. Jego wysiłki spaliły na panewce. Nie było czasu na panikę. Głodny i nieczuły na ból rywal ponownie rzucił się ku gardłu chłopaka. Aden raz jeszcze potraktował go pięścią. Zombi ryknął, obnażając zębiska. Z jego gęby wyciekła strużka gęstej, czarnej śliny, która upadła na policzek dzieciaka, sprawiając, że skóra zaczęła mu skwierczeć. Chłopak wił się na boki, nie mogąc znieść paskudnego zapachu. Kiedy pojawił się długi, mokry jęzor, który cal za calem przybliżał się do twarzy Adena, ten schwycił truposza za szczękę i odciągnął go od siebie. Dłonią macał podłoże w poszukiwaniu drugiego sztyletu. Gdy tylko jego palce zacisnęły się wokół rękojeści, zaczął wżynać się ostrzem w szyję bestii. Trach. Głowa nareszcie oddzieliła się od ciała umarlaka, upadając na ziemię z głuchym dudnieniem. Kościste zwłoki oraz zniszczona odzież zwaliły się na sylwetkę chłopaka. Ten z obrzydzeniem zrzucił je z siebie i zaczął czołgać się w kierunku kępy czystej trawy. – No i proszę. Udało się – powiedział, zginając się w pół. Nasz chłopak, pochwalił go Caleb.

Zgadza się, ale nie przyszła jeszcze pora na odpoczynek, dodała Eve. I miała rację. –

Wiem. – Aden musiał posprzątać ten bałagan, w przeciwnym

wypadku ktoś jeszcze potknie się o przeklęte szczątki. Reporterzy będą kręcić się po cmentarzu niczym muchy, błagając wszystkich mieszkańców miasteczka o pomoc w ujęciu odpowiedzialnej za ten proceder, przeklętej osoby. Poza tym, kolejni nieumarli zbudzą się, czy tu zostanie, czy nie. Aden musiał być na to przygotowany. Kiedy jednak tak tu sobie leżał, spoglądając w niebo, dał się ponieść cierpieniu. Słońce oblewało go swymi promieniami, pozbawiając go tej resztki energii, jaka jeszcze mu została. Pod koniec dnia, trucizna zawarta w ślinie zombi zacznie krążyć z jego krwiobiegiem, sprawiając, że płatki śniadaniowe odejdą do historii, gdy chłopak będzie kulił się nad sedesem. Wywołany gorączką pot będzie zalewał jego ciało, którym wstrząsać będą też wszechobecne dreszcze, a on sam zacznie modlić się o śmierć. Teraz jednak mógł sobie pozwolić na moment wytchnienia. Tego właśnie poszukiwał przez cały dzisiejszy dzień. Wstawaj i do roboty, złotko, powiedziała Eve. –

Za chwilkę, obiecuję. Dajcie mi minutkę.

Aden nie znał swej prawdziwej matki, jako że rodzice oddali go pod opiekę państwa, kiedy liczył sobie zaledwie trzy lata, a zatem lubił sobie – czasem – wyobrażać Eve jako swą opiekunkę. Właściwie, to ją za to kochał. Naprawdę. Kochał wszystkie cztery zamieszkujące go dusze. Nawet Juliana, wskrzesiciela zwłok. Inne dzieciaki mogły jednak od czasu do czasu wyrwać się od rodziny, żeby pobyć tylko ze sobą. Mogły robić

rzeczy, jakie mieli w zwyczaju szesnastoletni chłopcy. Rzeczy takie jak... cóż, po prostu rzeczy. Chodzić na randki, uczęszczać do szkoły i uprawiać sport. Dobrze się bawić. Ale nie Aden. Nigdy on. Cokolwiek zrobił, gdziekolwiek się udał, miał towarzystwo. Towarzystwo, które lubiło komentować, krytykować i sugerować różne rzeczy. Następnym razem postąp tak i siak. Idioto, nie powinieneś był tego robić. Ich intencje były szczytne, chłopak dobrze o tym wiedział, ale z tego powodu nie całował się jeszcze nawet z dziewczyną. I nie, brunetka z wizji Elijah'a wcale się nie liczyła. Bez względu na to, jak żywe były to obrazy. Dobry Boże, kiedy ona w ogóle się zjawi? I czy w ogóle? Zaledwie wczoraj, Elijah znowu ją widział. Stali pośrodku lasu, a złocisty księżyc świecił wysoko nad ich głowami. Nieznajoma otoczyła go ramionami, mocno do siebie przytulając. Jej ciepły oddech łaskotał go w kark. –

Ochronię cię – powiedziała. – Zawsze będę cię chronić.

Ale przed czym? Ta myśl nie dawała chłopakowi spokoju. Nie mogło przecież chodzić o żywe zwłoki. To oczywiste. Aden wciągnął powietrze w nozdrza, automatycznie się krzywiąc. Jak się masz, Panie Pachnący. Zapach zgnilizny zdawał się przywierać do błony śluzowej nosa. Zapewne tak właśnie się stało. Kiedy Aden wróci do domu, będzie musiał wyszorować się pumeksem od stóp do głów.

Chłopak wypuścił z dłoni sztylet, który nadal trzymał i wytarł ręce w jeansy, zostawiając na nich ślady trujących plwocin. –

Co za życie, nie?

Jeśli życzysz sobie szczegółów technicznych, to nie nasza wina, powiedział Julian, zdecydowanie nie chcąc już borykać się z wyrzutami sumienia. To twoja pękata czaszka wchłonęła nas w siebie. Aden zacisnął zęby. Słyszał podobne słowa chyba tysiąc razy dziennie. – Już wam mówiłem. Wcale was nie wchłonąłem. Coś musiałeś zrobić, skoro nie otrzymaliśmy własnych ciał. Nieee. Tkwimy w twoim. I nie mamy nad tym żadnej kontroli! –

Dla waszej wiadomości, urodziłem się z wami krążącymi w

najlepsze po moim umyśle. – Tak przynajmniej myślał. Ta czwórka zawsze mu towarzyszyła. – Nie mogłem temu zapobiec. Zapobiec temu, co się wydarzyło. Nawet wy o tym wiecie. Chociaż przez jeden krótki moment chciałby zaznać spokoju. Nie słyszeć żadnych głosów, nie sprawiać, że zmarli wstają z grobu ani nie borykać się z wszystkimi tymi paranormalnymi rzeczami, jakie spotykały go dosłownie codziennie. Rzeczami

takimi

jak

wskrzeszający

zmarłych

Julian,

czy

przewidujący śmierć mijających go osób Elijah. Rzeczami takimi jak stale przenosząca go myślami do przeszłości Eve, sprawiająca, że stawał się młodszą wersją siebie. Jeden zły ruch, jedno nieopatrzne słowo i przyszłość chłopaka może się zmienić. Rzeczami takimi jak Caleb, który zmuszał go do opętywania cudzych ciał za sprawką samego ich dotknięcia.

Już jedna z tych zdolności mogłaby kompletnie zdezorientować Adena. A co dopiero wszystkie cztery? Dzieciak znajdował się w innej stratosferze. Czegoś takiego nie umiał mu wybaczyć dosłownie nikt, a już na pewno nie żaden z chłopaków z Rancza. Jednak, mimo tego iż się z nimi nie dogadywał, nie był jeszcze gotów na to, aby go stamtąd odesłano. Dan Reeves, koleś, który prowadził ośrodek, nie należał do grona złych ludzi. Kiedyś zarabiał na życie grą w football, z której musiał zrezygnować ze względu na kontuzję pleców. Nigdy jednak nie pozbył się nawyku porządkowania swego życia. Aden lubił Dana, mimo iż ten ostatni nie rozumiał, jak to jest posiadać mieszkające w twej głowie głosy, które błagały o twą uwagę, której ty nie chciałeś im zaoferować. Według Reeversa, chłopak powinien spędzać czas, czytając książki, wchodząc w interakcje ze swoimi rówieśnikami albo zastanawiając się nad swoją przyszłością, a nie „kiwając się w tę i z powrotem, wrzeszcząc”. Gdyby tylko znał prawdę. Ekhm, Aden?, spytał Julian, sprowadzając go ponownie na ziemię. –

Co? – warknął chłopak.

Jego dobry nastrój musiał popsuć jakiś trup. Aden był obolały, zmęczony i zdawał sobie sprawę, iż jego stan jeszcze się pogorszy. Kolejny normalny dzień z życia Adena Stone'a, pomyślał, śmiejąc się gorzko. Przykro mi, że to ja muszę ci o tym powiedzieć, ale... mamy tu kogoś jeszcze. –

Co takiego? – Mówiąc to, chłopak słyszał odgłos pękającej

płyty nagrobnej. A potem kolejnej. Armia truposzy faktycznie budziła się do życia.

Aden otworzył oczy. Przez moment, jeden krótki moment, dzieciak nie oddychał. Udawał, że jest normalnym kolesiem, którego jedynym zmartwieniem jest, co kupić dziewczynie na urodziny. Gdzie jest brunetka?, zastanawiał się. Kiedy są jej urodziny? Aden, kochaniutki, powiedziała Eve. Nadal z nami jesteś? –

Tak. – Dla niego, koncentracja oznaczała liczenie do

nieskończoności i Eve świetnie o tym wiedziała. – Nienawidzę tego. Już prawie straciłem nad sobą panowanie i albo zacznę skakać, albo kopnę kogoś w... Wyrażaj się, Aden, skarciła go Eve. Chłopak westchnął. –

Kopnę kogoś w tyłek i sprawię, że upadnie – dokończył już

bardziej grzecznie, niż planował. Opuściłbym cię, gdybym tylko mógł, ale jestem uziemiony, rzekł uroczyście Julian. –

Wiem. – Jego żołądek zaprotestował, a rany na szyi zaczęły

palić żywym ogniem, kiedy zmieniał pozycję na kucającą. Ból wcale go jednak nie spowolnił. Napawał go złością, która dała mu siłę. Aden zauważył cztery pary rąk przekopujących się przez warstwę gleby, wywracając trawę korzeniami ku górze i odrzucając na bok bukiety kwiatów pozostawione przez najbliższych. Chłopak trzymał jeden ze swoich sztyletów w pogotowiu. Drugi nadal leżał wbity w kark nieumarłego, a zatem Aden musiał go wyciągnąć. Być może wahał się przed wszczęciem walki z pierwszym truposzem, ale złość sprawiła teraz, że jego ruchy przyśpieszyły.

Poza tym, istniał tylko jeden sposób, aby poradzić sobie z czterema przeciwnikami naraz. Zmrużywszy oczy, pognał ku najbliższemu zombi. Czubek jego głowy dopiero co wyłaniał się spod ziemi. Czaszka okazała się całkowicie łysa, a włosy stanowiły jedynie wspomnienie. Był to chodzący kościotrup – jeden z tych, jakie nawiedzały koszmary. Możesz tego dokonać, zachęcała go Eve. Pojawiło się jedno ramię. Trzeba czekać, trzeba czekać... Wreszcie oba barki stały się widoczne i na to tylko czekał Aden, aby dać pokaz swojej magii. Chłopak wykonał cięcie, zamieniając trupa w... trupa. Ponownie. – Przepraszam – wyszeptał. Nie, żeby nieboszczyk mógł go usłyszeć. Jednak powiedzenie tego na głos poprawiło jego samopoczucie. Jeden za nami, rzekł Julian. Aden gnał już tymczasem w kierunku kolejnego grobu. Docierając do niego, wcale nie zwolnił, ale po prostu wysunął przed siebie ramię i ciął sztyletem. –

Przepraszam – powiedział, kiedy kolejny umarlak upadł na

ziemię. Głowa poleciała w jedną stronę, tułów w drugą. Kości rozsypały się wokoło pod wpływem uderzenia. Świetnie, pochwalił go Elijah. Chłopak wreszcie kierował się instynktem. Miał spocone dłonie, a pot oblał również jego twarz oraz klatkę piersiową. Aden pognał do

trzeciego grobu, a duma mieszała się w jego wnętrzu ze smutkiem i poczuciem winy. Spoglądały na niego wściekłe czerwone oczy. Powinni nam za to płacić, zawołał Caleb, a każde pojedyncze słowo ociekało entuzjazmem. Najwyraźniej znowu się podniecił. Ktoś zaczął warczeć za plecami Adena na moment przed tym, nim kościotrup wylądował całą swoją masą na jego barkach, wgryzając mu się ostrymi zębiskami w ramię. Przedarł się przez materiał koszulki oraz skórę, docierając do mięśni. Głupi, głupi! Najwyraźniej jakiegoś przegapił. Chłopak jęknął, upadając na ziemię. Kolejne ugryzienie oznaczało następną dawkę trucizny, a później jeszcze więcej bólu. Aden sięgnął za siebie, złapał stwora za obojczyk i mocno szarpnął. Zamiast strącić z siebie rywala, została mu w dłoniach kość oraz skrawek koronki. Tym razem zaatakowała go kobieta. Nie myśl o tym. Chłopak zawahał się, a to wahanie kosztowało go naprawdę sporo. Ostre zębiska wbiły mu się w ucho, z którego zaczęła płynąć krew. Aden złączył wargi, aby stłumić krzyk. Boże, to bolało. Raz jeszcze kierując dłoń za siebie, tym razem zdołał schwycić szyję bestii. Nim jednak udało mu się szarpnąć, szkielet upadł bez ruchu na ziemię. Wszystkie cztery zamieszkujące głowę Adena głosy zaczęły wrzeszczeć z bólu, a potem... po prostu umilkły.

Mocując

się

z dezorientacją,

chłopak

wydostał

się

spod

nieruchomych zwłok i wstał o własnych siłach. Jego szyja, ramię oraz płatek ucha pulsowały tępym bólem, gdy okręcał się na pięcie, żeby zobaczyć, co się dzieje. Zwłoki nie poruszały się. Głowa wciąż łączyła się zresztą tułowia, ale zombi i tak znieruchomiał. Aden wykonał obrót wokół własnej osi, przeszukując wzrokiem okolicę i dopatrując się jakichkolwiek anomalii. Kolejny umarlak, ten w stronę którego chłopak biegł, również leżał nieruchomo na ziemi, choć nadal posiadał głowę. Zniknął nawet czerwony blask w jego oczodołach. O-kej. Co tu się, do licha, wydarzyło? Co dziwne, żaden z jego towarzyszy nie miał dla niego ani jednej ciętej riposty. – Koledzy? – spytał Aden. Nadal zero odzewu. – Czemu byliście... – Chłopak nagle zamilkł. W oddali, zauważył postać młodej dziewczyny i nagle zapomniał o wszystkim innym. Nieznajoma miała na sobie biały, poznaczony brudem podkoszulek, wyblakłe jeansy oraz tenisówki i stała dosłownie przed wejściem do cmentarza. Była wysoka i szczupła. Posiadała proste brązowe włosy, które związała w kucyk. Jej skóra nosiła na sobie znamię opalenizny, a jej twarz okazała się piękna – naprawdę piękna. Miała w uszach słuchawki i zdawała się śpiewać. Te ciemne włosy... czy ona była... czy mogła być dziewczyną z wizji Elijah'a? Aden nie ruszał się. Od stóp do głów pokrywały go błoto oraz brud. Chłopak nie wiedział, co robić. Był zagubiony, podekscytowany i ze

wszystkich sił starał się nie spanikować. Gdyby zobaczyła go w takim stanie, stając się świadkiem zniszczeń, jakich dokonał, bez wątpienia zaczęłaby wrzeszczeć. Ludzie wielokrotnie mierzyli do niego z broni palnej. Tropili go, gdziekolwiek się udał. Aden bał się tego, że zostanie stąd odesłany i będzie mógł zapomnieć o podobnej wolności. Nie patrz tu, nie patrz tu, błagam, nie patrz. To on wypowiadał w duchu słowa modlitwy, jako że dusze, o dziwo, wciąż milczały. Jakaś część jego osobowości pragnęła jednak, aby nieznajoma popatrzyła w jego kierunku i by zaintrygował ją tak samo mocno, jak ona jego. Jeśli to ona była tą dziewczyną z wizji i nareszcie... Nieznajoma o mały włos go nie minęła. Wkrótce zniknie za rogiem. Wtedy, całkiem jakby wyczuła jego sekretne pragnienie, obejrzała się na Adena przez ramię. Jego ciało natychmiast się spięło, gdy dostrzegł wielkie piwne oczy oraz różowe wargi, które zagryzała. Brunetka przeczesała wzrokiem teren cmentarza. Sekundę później, ich spojrzenia w końcu się spotkały. Świat nagle zawęził się wyłącznie do nich dwojga. Nikt się nie poruszał. Ich serca zamarły, a płuca nie pompowały powietrza. Nie istniało wczoraj ani jutro – tylko tu i teraz. Ona i on uosabiali jedynych żyjących ludzi. Znalazłem spokój, pomyślał Aden w szoku. Prawdziwy spokój. Ten, który wiąże się z ciszą. W głowie chłopaka nie rozbrzmiewał żaden z głosów. Aden nie czuł presji, nikt nie domagał się jego uwagi. Później wszystko eksplodowało. Jego uszu dobiegały ponownie odgłosy docierające z otoczenia, całkiem jakby świat właśnie się rozkurczył. Chłopak słyszał pomruki przejeżdżających obok samochodów.

Ptaki śpiewały, a wiatr wył w koronach drzew. Gwałtowny pomruk zwalił Adena z nóg. Szesnastolatek upadł na ziemię z głuchym łoskotem, uderzając brodą o własny mostek. Ten sam podmuch musiał trafić również nieznajomą, ponieważ potknęła się i wylądowała z piskiem na pośladkach. Aden poczuł mdłości, a kiedy wstawał z ziemi, jego kończyny sprawiały wrażenie zesztywniałych. Pragnienie pognania w stronę dziewczyny było tak samo silne jak pragnienie ucieczki z dala od niej. Brunetka wyprostowała się. Rzuciwszy mu kolejne spojrzenie, odwróciła się i pobiegła przed siebie, wkrótce znikając z pola widzenia. Gdy tylko Aden stracił ją z oczu, wszystko wróciło do normalności. Caleb warknął: Co, do licha? Ból, ciemność, stwierdziła Eve drżącym głosem. Coś koszmarnego. Czyżby cierpieli? Jakim cudem dusze nie posiadające ciał mogły odczuwać ból? –

Co macie na myśli? – zapytał ich, mimo iż częściowo

spodziewał się, co mu odpowiedzą. To sprawka tamtej dziewczyny. Jakimś cudem, w jakiś sposób dokonała czegoś podobnego. Ten dziwny bezruch, kiedy spotkały się ich spojrzenia. Ten nietypowy podmuch wiatru... Pojawiła się, a nieumarły upadł na ziemię. Głosy w głowie Adena ucichły. Nieznajoma jedynie na niego popatrzyła, a spłynęło na niego od tak dawna poszukiwane ukojenie. Gdy tylko zniknęła – proszę – wszystko wróciło do dawnej, koszmarnej postaci.

Chłopak po prostu musiał zaznać jeszcze kiedyś tego spokoju. Czy to ona mogła za to odpowiadać? Czy to właśnie na nią czekał? Obawiając się, że truposze odżyją, Aden śpiesznie odciął pozostałej dwójce głowy. Zamiast jednak sprzątać bałagan, jak to miał w zwyczaju, szesnastolatek złapał się na tym, że chwyta plecak w dłonie i gna za dziewczyną. Istniał tylko jeden sposób na to, aby przekonać się, czy o ona odpowiadała za to, o co ją podejrzewał. Jeden sposób, aby odkryć, kim tak naprawdę była. Stary, powiedz nam, co się wydarzyło, zanim zacząłem krzyczeć, powiedział Julian. –

Nie wiem, co się wydarzyło. A przynajmniej nie do końca. –

Tak właśnie przedstawiała się prawda. Aden zamierzał to odkryć. – Nic wam nie jest? W jego umyśle rozbrzmiało chórem: „nie”. Wracaj do domu. Mam złe przeczucie, rzekł Elijah, brzmiąc na bardziej przerażonego, niż Aden kiedykolwiek słyszał. Chłopak zwolnił kroku. Elijah miewał już wcześniej „złe przeczucia” i pod warunkiem, że nie dotyczyły aktualnej sytuacji, szesnastolatek zawsze brał je pod uwagę. Co jednak jeśli to była jego jedyna szansa na poznanie brunetki z wizji? – Będę ostrożny, przysięgam – powiedział. Aden spostrzegł nieznajomą w odległości jednej przecznicy od cmentarza. Raz jeszcze zaatakował go mocny podmuch wiatru, a on sam odczuł nagłe mdłości. Świat wokół niego przeobraził się w coś, o czym chłopak zawsze marzył. Panowała w nim cisza. Nikt nie słyszał jego myśli. Dobry Panie, to ona za to odpowiadała.

Jego dłonie zaczęły się pocić. Dziewczyna skręciła w uliczkę kierując się ku ruchliwemu skrzyżowaniu. Aden wsunął dłonie do plecaka, wyciągając z niego chusteczki. Przyśpieszył kroku, wycierając twarz tak szybko, jak tylko potrafił. Wyłowił czystą podkoszulkę, schował się w cieniu, a potem szybko przebrał, ani razu nie tracąc kontaktu wzrokowego z nieznajomą. Czy dziewczyna ucieknie z krzykiem, kiedy ją dogoni? Tuż obok niego leżała przecież góra kości. Chłopak czekał, aż jego towarzysze coś powiedzą, ale oni, co zaskakujące, milczeli. Było to bardzo nietypowe doznanie – nie mieć nikogo, kto mówi ci, co robić, jak to robić albo przestrzega przed tym, jak źle może się to skończyć. Dziwaczne i zarazem naprawdę przejmujące, mimo iż przez długie lata Aden uważał, że nie będzie mógł wprost doczekać się tej chwili. Po raz pierwszy w życiu był zdany wyłącznie na siebie. Jeśli to sknoci, nie będzie mógł obwiniać nikogo poza sobą. Chłopak wyprostował ramiona i przygotował się na spotkanie z dziewczyną.

Rozdział 2 Mary Ann Gray zauważyła swoją przyjaciółkę i sąsiadkę, Penny Parks, i pognała w stronę otwartych drzwi kawiarni. 

Jestem, jestem – powiedziała, wyciągając z uszu słuchawki i

sprawiając, że dźwięki utworu Evanescence definitywnie ucichły. Wcisnęła swojego iPoda do torebki, jedynie pobieżnie zerkając na swojego Sidekick'a2. Otrzymała tylko jeden e-mail od swojego taty, który pytał, co chciałaby zjeść na obiad. Odpowiedź na to pytanie mogła poczekać. Penny

wypchnęła

policzek

językiem,

podając

przyjaciółce

przykrytą wieczkiem kawę mocca. 

No nareszcie. Opuściłaś poważną przerwę w dostawie prądu.

Byłam w środku i nagle wszystkie światła po prostu zgasły. Linie telefoniczne padły. Słyszałam też, jak jakaś kobieta mówiła, że wszystkie samochody na drodze zwyczajnie stanęły. 

Przerwa w dostawie prądu sprawiła, że auta przestały jeździć?

Dziwaczne. Ten dzień był jednak dziwaczny od samego początku. Zupełnie jak ten chłopak, którego Mary spotkała na cmentarzu w drodze do kawiarni, a który sprawił, że tak po prostu upadła, mimo iż nawet jej nie dotknął! 

Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytała Penny. – Twarz ci

pobladła. Tak czy inaczej, jest tak jak mówiłam. Stało się to mniej więcej piętnaście minut temu. 2 Marka telefonu z Androidem.

W tym właśnie czasie Mary znajdowała się na cmentarzu. Jej iPod tak po prosu umilkł, a jej ciało chłosnął niespodziewany podmuch wiatru. Huh. 

Co cię zatrzymywało? – Chciała wiedzieć Penny. – Musiałam

samodzielnie złożyć zamówienie, a wiesz przecież, że nie wpływa to dobrze na moje uzależnienie. Dziewczęta opadły na siedzenia, których Penny tak pieczołowicie dla nich strzegła. Promienie słońca padały akurat na ich stolik. Mary Ann wciągnęła powietrze głęboko w nozdrza, wychwytując aromat kawy, bitej śmietany oraz wanilii. Boże, uwielbiała „Holy Grounds”. Ludzie mogli przychodzić tu z posępnym wyrazem twarzy, ale zawsze opuszczali ten lokal z uśmiechem na ustach. Jakby dla potwierdzenia jej słów, jakaś starsza para odchodziła właśnie od kasy, uśmiechając się do siebie nawzajem znad brzegów filiżanek. Mary musiała odwrócić wzrok. Jej rodzice zachowywali się dokładnie tak samo, po prostu ciesząc się swoim towarzystwem. Wtedy jej mama zmarła. 

Pij, pij – ponagliła ją Penny. – I kiedy będziesz się

delektować, opowiedz mi, co cię zatrzymało. Mary zanurzyła wargi w płynie, pociągając łyk ze swojej dużej, białej, czekoladowej mocca'ki. Cu-d0w-na. 

Jak już mówiłam, przepraszam za spóźnienie. Naprawdę.

Niestety, przykro mi, ale moja opieszałość wcale nie jest z tego wszystkiego najgorsza. 

O, nie. – Mina Penny zrzedła, a ona sama oparła się plecami o

oparcie krzesła. – Co się dzieje? Tylko bez delikatnych zagrań. Zerwij

bandaż z rany z całej siły. 

Okej, w takim razie proszę bardzo. – Mary zaczerpnęła

głęboki oddech. – Mam tylko trzydzieści minut przerwy. Muszę wracać do pracy. – Dziewczyna skrzywiła się, czekając na... 

Co?!

No i proszę. To

jedynie

niewielkie

naruszenie

zasad,

ale

przyjaciółka

postrzegała je jako coś naprawdę poważnego. Działo się tak za każdym razem. Penny była skłonna do dramatyzowania, oczekując, że nikt nie będzie zakłócał ich wspólnie spędzonego czasu. Mary Ann nigdy nie miała nic przeciwko temu. Naprawdę. Właściwie to ceniła sobie taki przejaw uczuć. Penny wiedziała, czego oczekuje od bliskich sobie ludzi i spodziewała się, że to otrzyma. Z reguły jej wymogi zostały spełniane, i to bez cienia skargi. Dziś jednej nie dało się na to nic poradzić. 

„Watering Pot” przygotowuje kwiaty na jutrzejszy ślub panny

Tolbert i pana Floyda i wszyscy pracownicy muszą wziąć nadgodziny. 

Ugh. – Penny pokręciła z rozczarowaniem głową. A może była

to nagana? – Kiedy zamierzasz skończyć z tą podłą robotą w kwiaciarni? Mamy sobotę, a ty jesteś młoda. Powinnaś chodzić wraz ze mną po sklepach, a nie obcinać różom ciernie i użyźniać glebę. Mary Ann przyglądała się swojej przyjaciółce znad krawędzi kubka. Penny była o rok od niej starsza. Miała platynowe włosy, błękitne oczy oraz bladą skórę. Uwielbiała wkładać na siebie koronkowe sukienki oraz klapki, bez względu na pogodę. Była beztroska, doświadczona, nie myślała o przyszłości. Umawiała się, z kim chciała, kiedy chciała i opuszczała zajęcia w szkole tak często, jak się na nich pojawiała.

Mary z kolei zwymiotowałaby krwią, gdyby choćby rozważyła złamanie jakichkolwiek zasad. Wiedziała, czemu zachowuje się w taki, a nie inny sposób, ale to jedynie pogłębiało jej postanowienie, iż będzie „grzeczną dziewczyną”. Ona i jej tata mieli tylko siebie, a Mary nienawidziła go rozczarowywać. W ten sposób jej przyjaźń z Penny wydawała się jeszcze dziwaczniejsza, jako że jej ojciec po cichu się jej sprzeciwiał. Dziewczęta były jednak swoimi sąsiadkami od wielu lat, uczęszczały nawet do tej samej podstawówki, kiedy jeszcze mieszkały z dala od siebie. Mimo dzielących je różnic, nigdy nie przestały się spotykać i nigdy nie przestaną. Penny uzależniała. Nigdy nie opuszczałeś jej bez pragnienia dalszego delektowania się jej towarzystwem. Może odpowiadał za to jej uśmiech. Kiedy go do ciebie adresowała, czułeś się tak, jakby wszystkie gwiazdy właśnie dla ciebie rozbłysły i nic złego nie mogło ci się przytrafić. Cóż, takie było przynajmniej zdanie dziewcząt. Gdy tylko chłopcy pochwycili jej uśmiech, dosłownie się ślinili. 

Czy możesz, błagam, błagam, błagam, zadzwonić i powiedzieć,

że się rozchorowałaś? – błagała Penny. – Tak niewielka ilość Mary niestety mi nie wystarczy. Kiedy blondynka uciekła się ponownie do swego zabójczego uśmiechu, jej przyjaciółka zareagowała na niego z podziwu godną odpornością. 

Wiesz, że oszczędzam na college. Muszę pracować.

Mary robiła to jedynie w weekendy. Tylko na tyle pozwalał jej tata. Normalne dni tygodnia były przeznaczone na naukę. Penny przesunęła opuszką palca z idealnym manicurem po brzegu swojego kubka.



Twój tata powinien zapłacić za twoją edukację. Może sobie na

to pozwolić. 

Ale w ten sposób nie nauczyłabym się odpowiedzialności oraz

nie wiedziałabym, jak ciężko zapracować na każdego pojedynczego dolara. 

Boże, właśnie go cytujesz. – Dreszcz przebiegł po drobnej

sylwetce Penny, kiedy jej wargi wykrzywił brzydki grymas. – Popsułaś mi humor. Mary Ann roześmiała się. 

Jeśli tata zapłaci mi za szkołę, zrujnuje mój piętnastoletni

plan. Nikt, kto to zrobi, nie przeżyje, aby o tym opowiedzieć. Nawet mój ojciec. 

No, tak. Ten sam plan, do którego porzucenia nie umiem cię

zmusić, bez względu na to, jakie pokusy bym względem ciebie wystosowywała. – Penny wsunęła kosmyk jasnych włosów za ucho, prezentując wszem i wobec trzy srebrne kolczyki. – Do skończenia liceum zostały ci dwa lata. Potem cztery lata college'u. Zdobycie tytułu naukowego i specjalizacji potrwa kolejnych siedem lat. Potem czeka cię rok stażu, a otwarcie własnej praktyki to następny rok. Ja na przykład nie wiem, co będę robić dziś wieczorem, nie wspominając już o piętnastu latach. 

Mogę zgadnąć, co będziesz robić dziś wieczorem. A raczej z

kim. Z Grantem Harrisonem. – Penny i Grant schodzili się i rozchodzili naprzemiennie od sześciu miesięcy. Obecnie rozstali się, ale to nie powstrzymywało ich od spotykania się. – Poza tym, nie ma nic złego w małych przygotowaniach. 

Małych. Ha! Moim zdaniem twoje życie jest zaplanowane co

do sekundy. Założę się, że wiesz, jaką bieliznę włożysz za trzy lata, pięć godzin, dwie minuty i osiem sekund. 

Czarne koronkowe stringi – odpowiedziała bez wahania Mary

Ann. Penny na moment zamilkła. Po chwili zaczęła chichotać. 

Prawie mnie nabrałaś, ale zdradziły cię te stringi. Kochasz

bawełniane figi, kochanie. I tylko je. Czy naprawdę było coś złego w nieafiszowaniu się nagością? 

Szczerze, to nawet ja nie mam wszystkiego zaplanowanego.

Nawet ja nie jestem aż tak wypaczona. 

Użyłaś słowa „wypaczona”. – Penny wybuchła śmiechem. –

Posłuchaj, znam cię przez większość twojego życia i wiem, że wypytywanie ludzi o cudze uczucia nigdy nie było tym, co panna Mary Odwrotna chciała robić, kiedy dorośnie. Pragnęła tańczyć w balecie przed pełną publiczności salą, całować się z każdym celebrytą, w jakim się kochała i wytatuować sobie całe ciało w kwiatowe motywy, aby wyglądać niczym ogród. Ani ci się śniło zostać psychiatrą, zanim twoja mama... – zorientowawszy się, że powiedziała zbyt wiele, blondynka użyła innych słów – ...po prostu ci się nie śniło. Uśmiech na twarzy Mary Ann stopniowo przygasał. Szczerze powiedziawszy, nie wiedziała, czy zdołałaby znaleźć jakieś argumenty, jakie zaprzeczyłyby słowom Penny. Kiedyś była hałaśliwą młodą osóbką, która od czasu do czasu kłóciła się z rodzicami, mówiła i śmiała się za głośno, za wszelką cenę próbując być pępkiem świata i manifestując swoją wściekłość, gdy się jej to nie udawało. Wtedy jej mama zmarła w wypadku samochodowym. Tym samym, w którym uczestniczyła również

jej córka. Mary Ann spędziła trzy tygodnie w szpitalu, dochodząc powoli do zdrowia. Jej ciało wyzdrowiało, ale dusza nie. Po tym, jak dziewczyna opuściła klinikę, dom rodzinny Gray'ów coraz bardziej pogrążał się w smutku, a Mary oraz jej tata coraz bardziej oddalali się od wzorca kochającej się rodziny, jaką kiedyś uosabiali. Wreszcie ów smutek zjednoczył Ann oraz jej ojca. Mężczyzna został jej najlepszym przyjacielem, a nastolatka robiła wszystko, aby był dumny z jej osiągnięć. Kiedy oznajmiła mu, iż pragnie zostać psychologiem klinicznym tak jak on, tata uśmiechnął się tak, jakby wygrał właśnie los na loterii. Mocno ją do siebie przytulił. Obrócił córkę wokół własnej osi i po raz pierwszy od wielu miesięcy szczerze się śmiał. Nie istniał sposób, aby po czymś takim Mary wybrała inną ścieżkę życiowej kariery. Nie liczyło się nawet to, że nienawidziła się uczyć. Nadal tego nie lubiła. Teraz, nie potrafiła sobie wyobrazić siebie samej jako kogoś innego niż przyszłą panią doktor. A to, że Penny zasmuciła ją swoimi słowami... 

Pogadajmy o czymś innym – powiedziała sztywno.



Świetnie. Właśnie wyprowadziłam cię z równowagi, prawda?



Nie.

Tak. Może. Z reguły dziewczęta unikały tematu mamy Mary. Mimo iż minęło już kilka lat, wspomnienia nadal wydawały się zbyt świeże, zbyt bolesne. 

Wolałabym jednak, abyś zajęła się swoją, a nie moją

przyszłością. Penny westchnęła. 

Nie powinnam była o tym wspominać i bardzo cię za to

przepraszam. Po prostu cała ta praca i zero rozrywek robią z mojej Mary istną nudziarę, a ja chciałabym odzyskać ją w dawnej iskrzącej postaci. – Kiedy przyjaciółka nic nie odpowiedziała, blondynka sięgnęła w jej kierunku dłonią i mocno ją uścisnęła. – No dalej, panno Mary Odwrotna. Widzę, że nadal cierpisz. Wybacz mi, proszę. Ile nam jeszcze zostało? Zaledwie piętnaście minut, a nie chciałabym spędzić ich na kłóceniu się z tobą. Kocham cię bardziej niż kogokolwiek innego na świecie i wiesz, że odcięłabym sobie nogę i wymierzyła nią kopniaka w tyłek, gdybym tylko mogła. Mogłabym nawet odrąbać sobie język i przybić go do ściany w swojej sypialni. I wtedy... 

Dobra, już dobra. – Mary zaśmiała się, głupie obrazki

przywoływane przez koleżankę poprawiły jej nastrój. – Zostało ci wybaczone. 

Dzięki ci, Boże. A teraz serio. Naprawdę musiałam się przez

ciebie napracować, a sama wiesz, jak bardzo tego nienawidzę. – Adresując przyjaciółce swój obezwładniający uśmiech, Penny wygrzebała z torebki paczkę super cienkich papierosów oraz zapalniczkę. Zapaliła papierosa, mocno się zaciągając. Wkrótce otoczyła ich gruba chmura dymu, a blondynka wyciągnęła się wygodnie w swoim krześle, rozprostowując nogi. – O czym zatem chciałabyś pogadać? O dziewczynach, jakie nienawidzimy? Chłopcach, których kochamy? Mary Ann przyciągnęła filiżankę z mocca'ką do piersi, odchylając się w tył tak bardzo, jak tylko była w stanie. 

Czemu nie miałybyśmy pomówić o tym, że palenie zabija?



Nie ma potrzeby. Jestem niezniszczalna.



Chciałabyś – odparła dziewczyna, uśmiechając się szeroko.

Jednak całej jej rozbawienie wyparowało, kiedy smagnął ją gwałtowny podmuch wiatru. Mary potarła miejsce tuż powyżej serca i rozejrzała się na boki. Dziwny wiatr zdawał się nie przeszkadzać nikomu poza nią. Tylko raz jak dotąd czuła coś takiego. Żołądek dziewczyny zaczął się boleśnie kurczyć. 

Jeśli nie chcesz rzucić palenia dla samej siebie, to rzuć je dla

mnie – rzekła. – Nie mam zamiaru wracać do pracy i śmierdzieć jak popielniczka. 

Mam przeczucie, że twoim różom bardzo by się to spodobało

– odparła jej przyjaciółka bez cienia litości i ponownie się zaciągnęła. – Zlituj się nade mną. Mam wiele stresów i po prostu tego potrzebuję. – Powiedziawszy to, strząsnęła popiół na chodnik. Nagle jej uwaga skupiła się na czymś innym. 

Co niby tak cię stres...



Ohohoho. Chłopak na godzinie trzeciej. Dopiero co usiadł

przy stoliku stojącym naprzeciwko naszego. Ma ciemne włosy, twarz gwiazdy filmowej i jest niesamowicie umięśniony. Dobry Boże, te mięśnie. A co najlepsze, dosłownie pożera cię wzrokiem. Dobra twoja. Ciekawe, czemu nie pożera nim również mnie? Serce Mary Ann zaczęło natychmiast bić jak szalone. Najpierw dziwny podmuch wiatru, a potem ciemnowłosy chłopak? Boże, niech to będzie jedynie zrządzenie losu. Dziewczyna wychyliła się w przód, zasłaniając dłonią usta i wyszeptała: 

Czy jest brudny?



Chodzi ci, że to perwers? Nie mam pojęcia, ale chcę się tego

dowiedzieć. Jest boski!



Nie. Chodzi mi o prawdziwy brud i dziwną czarną maź. Wiesz,

coś w stylu ropy? Czy jego odzież jest podarta? 

Ma brudną twarz, zgadza się. Cóż, w pewnym sensie. Brud

jest nieco rozsmarowany, jakby próbował go wytrzeć. Ma jednak czystą koszulę i jest, matko, dosłownie idealny. Boże, jego włosy są kruczoczarne, ale przy nasadzie mają blond odcień. Zastanawiam się, czy posiada jakieś tatuaże? Raju, to by dopiero było sexy. Ile twoim zdaniem może mieć lat? Osiemnaście? Jego wzrost sugeruje, że jest już pełnoletni. Boże, spojrzał na mnie! Chyba zemdleję. Pomijając koszulę, rysopis pasował do faceta z cmentarza. Być może się przebrał. Jakaś nienazwana emocja przepełniła Mary. To, że chłopak się tu zjawił... Przed spotkaniem z Penny, dziewczyna planowała odwiedzić grób matki. Cmentarz i tak znajdował się po drodze. Gdy tylko jednak zerknęła na nieznajomego, doświadczając dziwnego podmuchu wiatru, jedyne, o czym zamarzyła, to uciec jak najdalej. 

Już go wcześniej widziałam – wyznała koleżance. – Myślę...

czy sądzisz, ze mógł mnie śledzić? Otworzywszy szeroko oczy, blondynka poprawiła pozycję na swoim siedzeniu i rzuciła chłopakowi pozbawione wstydu spojrzenie. 

Być może. Myślisz, że to jakiś prześladowca? Boże, to nawet

bardziej seksowne! 

Nie gap się tam! – sapnęła Mary, szarpiąc koleżankę za ramię.

Nie śpiesząc się za bardzo, Penny w końcu na nią spojrzała. 

Cóż, nie interesuje mnie, czy jest jakimś rzeźnikiem, który

trzyma w szafce na ubrania ludzkie serca. Im więcej na niego patrzę, tym bardziej go lubię. To bardzo... – blondynka się wzdrygnęła – niegrzeczny koleś. Chętnie ofiaruję mu swoje serce. Niegrzeczny chłopiec. Tak, to określenie zdecydowanie do niego pasowało. Mary Ann nie musiała wcale się odwracać, aby przypomnieć sobie, jak wyglądał. Jego wizerunek wyrył się w jej pamięci. Tak jak twierdziła przyjaciółka, chłopak posiadał kruczoczarne włosy, ale tuż przy skórze głowy były w odcieniu blondu na mniej więcej calowym odcinku długości. To, o czym Penny nie wspomniała, to że jego twarz wydawała się tak samo idealna jak u greckich posągów, które dziewczyna oglądała w podręczniku do historii świata, mimo iż pokrywał ją brud. Przez jeden króciutki moment, kiedy jego oblicze przyoblekło się w promienie słońca, Mary mogłaby przysiąc, iż jego tęczówki miały jednocześnie odcień zieleni, brązu, błękitu oraz złota. Wtedy jednak słońce skryło się za chmurami i wszystkie te barwy stopiły się w jedną, pozostawiając wyłącznie niezgłębioną czerń. Kolor jego oczu i tak nie grał roli. Emanowały z nich dzikość i szaleństwo. Wtedy dziewczyna poczuła ten dziwny podmuch wiatru – który ucichł tak szybko, jak się pojawił. Przez jedną krótką chwilę Ann poczuła się zapędzona w kozi róg, a ich kontakt wzrokowy napełniał ją zdenerwowaniem i całkowicie obezwładniał. To właśnie wtedy zaczęły się mdłości. Czemu

ponownie

tego

doświadczała,

mimo

iż

w

nieco

łagodniejszej wersji? Czemu działo się tak, mimo iż nawet na niego nie patrzyła? Dlaczego w ogóle spotkało ją coś podobnego? To nie miało sensu. Kim on był? 

Chodźmy go poderwać – powiedziała podekscytowana Penny.



Nie – rzekła Mary. – Mam chłopaka.



Chyba raczej napalonego palanta, który przykleił się do ciebie

tylko dlatego, iż ma nadzieję dobrać ci się do spodni, mimo iż bezustannie mówisz mu „nie”. To, tak na marginesie, stanowi wyznacznik, iż typek migdali się z kim popadnie, gdy tylko nie patrzysz. Coś dziwacznego kryło się w tonie jej głosu... Mary Ann wyrzuciła chłopaka z cmentarza ze swojego umysłu – najlepiej,

jak

potrafiła

–

i

zaadresowała

przyjaciółce

pełną

zdenerwowania minę. 

Czekaj. Słyszałaś coś na ten temat?

Zapadła długa chwila ciszy. Potem Penny zaciągnęła się dymem z papierosa. Następnie nerwowo zachichotała. 

Nie. Oczywiście, że nie. – Blondynka machnęła lekceważąco

ręką. – Poza tym, nie mam chęci gadać o Tuckerze. Chciałabym przedstawić ci argumenty „za”, abyście ty i Pan Tajemniczy lepiej się poznali. Podoba ci się, mogę to stwierdzić. Masz rumieńce na policzkach i trzęsą ci się dłonie. 

Pewnie będę przeziębiona.

Czy było coś złego w tym, iż Mary pragnęła, aby słowa koleżanki okazały się prawdziwe? Jeśli dziewczyna nie mogła zapomnieć o jakimś chłopcu, to... cóż, nie mogła o nim zapomnieć i już. Nagle przestawała ją obchodzić praca domowa. Cele, o które tak zabiegała, schodziły na dalszy plan. Z mózgu robiła się zwyczajna papka. Mary widziała, jak przytrafia się to różnym znajomym jej osobom. Ciągle i od nowa. Nie dopuściłaby do tego, aby coś podobnego przytrafiło się również jej. Z tego właśnie powodu umawiała się z Tuckerem. Był bezpiecznym rozwiązaniem. Słodkim i popularnym, ale bezpiecznym. Jego umysł

zaprzątał football, a zatem nie przeszkadzało mu, że dziewczyna zostawia go samego, aby iść się pouczyć. 

Nie bądź taka pruderyjna. Udziel mi pozwolenia, a zaraz go

tutaj zawołam. Bez problemu skołuję jego adres i będziecie mogli się spotykać. Nie powiem Tuckerowi, przysięgam. 

Nie, nie, nie! – Mary z empatią kręciła głową, a kucyk smagał

ją w policzki. – Po pierwsze, nigdy nie zdradziłabym Tuckera. Penny wywróciła oczami. 

No to z nim zerwij.



Po drugie – odparła Ann, ignorując słowa koleżanki – nie

mam czasu na zawracanie sobie głowy innym chłopakiem. Nawet w charakterze przyjaciela. Teraz, jak nigdy wcześniej muszę dbać o dobre stopnie. Zbliżają się egzaminy SAT. 

Masz same piątki. Bez trudu uporasz się z SAT, gwarantuję ci.



Chcę utrzymać tę tendencję i jedynym sposobem na to, aby

poradzić sobie z SAT, jest trwanie w swoim postanowieniu. Wiesz, że nie przychodzi mi to bez trudu. 

Świetnie. Kiedy jednak będziesz umierać ze stresu i

rozczarowania, wrócisz myślami do tej chwili i będziesz marzyć o tym, aby przyjąć moją propozycję. – Penny rozłożyła szeroko ręce i wzniosła spojrzenie w stronę Nieba. – Kto by pomyślał, że z nas dwóch to ja będę mądrzejsza? Teraz to Mary Ann wywróciła oczami. 

Skoro to ty jesteś z nas dwóch tą mądrą, kim w takim razie

jestem ja? 

Nudziarą, chociaż bardzo ładną. – Penny uśmiechnęła się, ale

choć raz z jej oczu nie emanował dziwny blask. – Moim zdaniem nie możesz nic na to poradzić. Zawsze bierzesz sobie głęboko do serca psychiczną gadkę swego taty. W każdym z nas kryje się dobro, bla, bla, bla. Mówię ci, Mary, niektórzy ludzie są warci tyle co pusta butelka po piwie, a Tucker... należy do tej grupy. – Ostatnie słowo zabrzmiało jak podekscytowane westchnienie. – Bosko! Wcale nie musiałam nic robić, a ten chłopak i tak właśnie tu idzie! Mary Ann odwróciła się, nim zdołała się przed tym powstrzymać. To był ten sam nieznajomy, co na cmentarzu. Dziewczyna z trudem stłumiła grymas, kiedy przez jej ciało przebiegły znajome dreszcze. Doznanie to przypominało wstrzyknięcie w żyły palącego kwasu. Tym razem świat przynajmniej nie zamierzał najwyraźniej zapaść się w sobie, pozostawiając Mary w dziwnym poczuciu zupełnej pustki. Zapanowawszy

nad

sobą,

dziewczyna

przyjrzała

się

nieznajomemu. Jego jeansy nadal były podarte, ale udało mu się zmienić koszulę. Ta, jaką miał teraz na sobie, okazała się czysta i pozbawiona dziur. Jego twarz wydawała się tak samo idealna, jak Mary ją zapamiętała: zbyt nieskazitelna, aby w ogóle istnieć. Chłopak posiadał gęste czarne rzęsy, które nadawały charakteru jego oczy. Miał ślicznie osadzone policzki, które otaczały jego doskonale wyrzeźbiony nos. Cudownie ukształtowane wargi, które teraz wykrzywiały się w grymasie. Z tej odległości Mary mogła stwierdzić, iż nieznajomy jest wyższy, niż podejrzewała. Gdyby stanęli blisko siebie, znacznie górowałby nad nią wzrostem. Zarys jego sylwetki sugerował determinację. Krok po kroku szedł przed siebie z wahaniem. Kiedy zbliżył się do dziewcząt, przystanął i upuścił plecak koło stóp. Mary Ann cała się spięła, a w gardle jej zaschło. Co powinna uczynić, jeśli zaprosi ją na randkę? Tucker był jej pierwszym i jedynym

chłopakiem. Pierwszym i jedynym, który chciał się z nią umówić, a zatem nigdy dotąd nie musiała nikogo spławiać. Nie, żeby nieznajomy miał takie właśnie zamiary. Proszę, nie chciej się ze mną spotkać. Jesteś aż taką egoistką? Większość facetów chce pożyczać od ciebie notatki, a nie pragnie twego ciała. O, tak. 

Ten dzień nie mógł potoczyć się lepiej – rzekła Penny,

klaszcząc w dłonie. Nieznajomy machnął na powitanie ręką. 

Cześć – powiedział.

Następnie zmarszczył czoło i potarł swą klatkę piersiową, jak zrobiła Mary chwilę wcześniej. Zwęził oczy i rozejrzał się bacznie na boki. 

Cześć – powiedziała Mary Ann, koncentrując uwagę na

metalowym blacie stolika. Jej język przybrał teraz monstrualne wręcz rozmiary i sprawiał wrażenie przyklejonego do podniebienia. Co gorsze, jej mózg zrobił sobie chyba wakacje, w związku z czym dziewczyna nie była w stanie wymyślić niczego bardziej rezolutnego. Zapadła między nimi dziwaczna cisza. Penny ciężko westchnęła. 

Okej, pozwólcie, że was wyręczę. Moja koleżanka nazywa się

Mary Ann Gray i jest juniorką w liceum Crossroads. Jeśli ładnie mnie poprosisz, dam ci jej numer telefonu. 

Penny. – Dziewczyna walnęła przyjaciółkę w ramię.

Ta jednak kompletnie ją zignorowała.



Jak się nazywasz? I gdzie chodzisz do szkoły? – zapytała

nieznajomego. – Do „Wild Horse”? – W jej głosie dawała się wyczuć nutka obrzydzenia. 

Jestem

Aden.

Aden

Stone.

Dopiero

co

się

tutaj

przeprowadziłem. Nie chodzę do publicznej szkoły. – Chłopak na moment zamilkł. – Jeszcze. A co jest złego z „Wild Horse”? Jego głos był bardzo przenikliwy i przyprawiający o dziwaczne dreszcze. Mary zmusiła się do tego, by skupić się na jego słowach, a nie na tym specyficznym tembrze. Aden powiedział, że nie chodzi do publicznego liceum. Czy to znaczy, że uczył się prywatnie? A może pobierał edukację w domu? 

Hej, to nasi najwięksi rywale i dom najgorszych ludzi na

Ziemi. – Penny odsunęła wolne krzesło kopniakiem. – Ale skoro tam nie uczęszczasz, to może do nas dołączysz, Adenie Stone? 

Och, owszem, ale... tylko jeśli ci to nie przeszkadza? – To

pytanie było zaadresowane do Mary Ann. Zanim dziewczyna zdołała cokolwiek odpowiedzieć – nie, żeby wiedziała, jakich użyć słów – jej koleżanka postanowiła ją wyręczyć: 

Oczywiście, że jej to nie przeszkadza. Właśnie mówiła mi, iż

ma nadzieję, że się do nas dosiądziesz. Siadaj, siadaj. Opowiedz nam o sobie. Aden nieśpiesznie podszedł do krzesełka, zupełnie jakby obawiał się, iż zostanie spod niego wyszarpnięte. Promienie słońca czule pieściły jego twarz, podkreślając jej wyjątkowe piękno. Tylko teraz, przez jedną krótką chwilę Mary Ann ponownie widziała w jego oczach te wielobarwne rozbłyski. Zieleń, błękit, złoto oraz brąz. To było po prostu niesamowite.

Wrażenie ulotniło się tak szybko, jak się pojawiło, pozostawiając na swoim miejscu jedynie przeszywający na wskroś onyks. Towarzyszył mu aromat sosen oraz nowo narodzonego dziecka. Czemu akurat dziecka? Może ze względu na skojarzenie z mokrą pieluchą? Mimo to, widząc go tak brudnym jak teraz, Mary spodziewała się o wiele gorszej woni. Zamiast tego, ten słodki aromat o czymś jej przypominał... a raczej o kimś. O kim, tego dziewczyna nie umiała stwierdzić. Zdawała sobie sprawę jedynie z tego, iż ze wszystkich sił pragnęła go przytulić. Przytulić? Od pociągu do ciekawości, od niechęci do sympatii. Tak właściwie, co było z nią nie tak? Co powiedziałby na to Tucker? Mary nigdy nie flirtowała z innymi chłopcami – nie, żeby działo się to teraz – więc nie potrafiła stwierdzić, jak zareagowałby na to jej chłopak. Może i na boisku do footballu zamieniał się w piranię, ale zawsze traktował ją z sympatią. 

Po prostu zastanawiałem się... to znaczy, widziałem cię przed

wejściem na cmentarz – powiedział Aden do mary Ann. – Czy... czy zauważyłaś cokolwiek, co wydało ci się wyjątkowo dziwaczne? Aden zdawał wahać się na każdym kroku. To było naprawdę słodkie. I urocze również. Pragnienie, aby go przytulić, przybrało na sile. Zamiast tego jednak, dziewczyna zamrugała powiekami pod jego adresem, niepewna, czy aby dobrze go usłyszała. Czy on też czuł ten nietypowy podmuch wiatru? 

To znaczy?



Nieważne. – Aden uśmiechnął się, a jego uśmiech nie tylko

mógł rywalizować z uśmiechem Penny, ale zdecydowanie przyćmił go blaskiem.

Zgaduję, że go nie czuł, pomyślała dziewczyna. 

Odwiedzałeś kogoś bliskiego?



Ech, nie. Hmm, pracuję tam. Stacje telewizyjne będą

przedstawiać wkrótce oszałamiające historie na temat zniszczenia kilku nagrobków. Ja... musiałem uprzątnąć bałagan. Czy z grobem jej mamy wszystko w porządku? Oby tak! 

Jakie to makabryczne. – Penny wypuściła pod jego adresem

kłębek dymu tytoniowego. – Czy walczysz czasem z pokusą, aby rozkopać kilka nagrobków w poszukiwaniu biżuterii? Na plus dla siebie, Aden nie zakrztusił się. – Nigdy – odpowiedział, odwracając się tak, aby ukryć twarz przed przechodzącym obok ich stolika przysadzistym mężczyzną. Czyżby się chował? Być może był to jego szef, a on nie powinien robić sobie przerwy. Mary zaczęła baczniej mu się przyglądać, zastanawiając się, co... Nagle jej spojrzenie wychwyciło siniak na jego szyi, a ona sama wstrzymała powietrze. 

O, kurczę! Co ci się stało? – Aden miał na szyi dwie punktowe

rany, zaś każda z nich stanowiła mieszaninę błękitu oraz czerni. Wtedy Mary uświadomiła sobie, że to ślady po zębach i oblała się rumieńcem. Musiała zrobić mu to jakaś dziewczyna. Zapewne tak właśnie było. – Nie przejmuj się, to zbyt osobiste pytanie. Nie musisz na nie odpowiadać. Chłopak poszedł za jej radą. Zakrył ranę dłonią, a jego policzki wyraźnie się zarumieniły. 

Świetnie, dwie pruderyjne osoby przy jednym stole. – Penny

westchnęła, jakby cierpiąc. – A zatem, co robisz dla zabawy, Adenie?

Gdzie chodzisz do szkoły, skoro nie do publicznego liceum? Masz dziewczynę? Zgaduję, że tak, skoro ktoś zrobił ci malinkę, ale mam nadzieję, iż obwieścisz nam, że ten związek chyli się ku końcowi. Chłopak skoncentrował uwagę na Mary Ann. 

O wiele bardziej ciekawi mnie Mary Ann. Czemu o niej nie

pogawędzimy? Świetny sposób, aby wymigać się od odpowiedzi, pomyślała dziewczyna. 

Tak, Mary Ann. – Penny ułożyła łokcie na blacie stolika, nagle

kompletnie

urzeczona

koleżanką.

–

Opowiedz

nam

o

swoim

piętnastoletnim planie. Dziewczyna zdawała sobie sprawę, do czego zmierzała jej przyjaciółka. Próbowała uzmysłowić jej własne nudziarstwo i dać tym samym do zrozumienia, iż potrzebowała jakichś rozrywek. Ile razy Mary opowiadała jej, że wyrażenie swojego problemu na głos stanowi pierwszy krok do jego rozwiązania? Penny musiała jej najwyraźniej słuchać, ponieważ po raz pierwszy w życiu to ona postępowała jak prawdziwy psychiatra. 

Jeszcze jedno słowo, a skorzystam z twojej wcześniejszej

oferty. Twój język będzie świetnie prezentował się na ścianie nad moim łóżkiem. Blondynka uniosła dłonie do góry, jakby potwierdzając swoją niewinność. 

Po prostu staram się poprawić ci humor, kochanie. –

Uśmiechnęła się znacząco, rzucając papierosa na beton i rozgniotła go butem. – Być może jedyny sposób, aby to nastąpiło, to abym sobie stąd poszła. Wy dwoje moglibyście się wtedy lepiej poznać.



Nie. – Mary Ann poderwała się z miejsca, kiedy jej

przyjaciółka wstała. – Zostać. 

Nie. Sprowadzę tylko na ciebie kolejną porcję kłopotów.

Aden przypatrywał się tej wymianie zdań, zwracając twarz w stronę to jednej, to drugiej z nich. 

Nigdzie nie pójdziesz. – Mary Ann chwyciła koleżankę za

nadgarstek i pociągnęła ją ponownie na siedzenie. – Ty... – W tym momencie uderzyła w nią jakaś myśl, w związku z czym dziewczyna wstrzymała oddech. – O, nie. Która godzina? – Odstawiła kubek z mocca'ką na blat stolika, wyciągając z kieszeni komórkę i zerkając na wyświetlacz w celu sprawdzenia godziny. Było tak, jak się obawiała. – Muszę już iść. Jeśli się nie pośpieszy, nie zdąży do „Watering Pot” na czas . 

Odprowadzę cię, gdzie zechcesz. Nie mam nic przeciwko. –

Aden zerwał się na nogi tak szybko, iż potrącił swoje krzesełko, które przewaliło się na przechodzącego obok mężczyznę. – Przepraszam. 

Jestem już strasznie spóźniona, więc... wydaje mi się, że

powinnam pójść sama. Wybacz. – To najlepsze rozwiązanie, wmawiała sobie Mary. Krew nadal wypalała jej żyły, a żołądek wciąż zaciskał się w węzeł. Dziewczyna wychyliła się z miejsca i pocałowała Penny w policzek, nim sama wstała. – Miło było cię poznać, Aden. W pewnym sensie. 

Ciebie również. – Chłopak brzmiał na zawiedzionego.

Mary postawiła jeden krok, potem zatrzymała się. Postawiła kolejny, a wówczas jakaś mroczna część jej umysłu zaczęła krzyczeć na nią, aby została – bez względu na wszystko.

Aden podszedł do niej ze słowami: 

Czy mogę do ciebie zadzwonić? Byłbym zachwycony.



Ja... – Mary otworzyła usta, z zamiarem powiedzenia „tak”.

Mroczna część jej umysłu pragnęła zobaczyć go ponownie i dowiedzieć się, czemu odczuwała w jego obecności jednocześnie ból, jak i silny pociąg. Pozostała część jej osobowości, ta, która zawsze była racjonalna, wypunktowała wszystkie powody, dla których powinna trzymać się od niego z daleka. – Nie, wybacz – wydusiła z wielkim trudem. Wykręciwszy się na pięcie, pognała w kierunku „Watering Pot”, zastanawiając się, czy nie popełniła przypadkiem wielkiego błędu. Błędu, z którego konsekwencjami będzie borykać się przez resztę swojego życia, tak jak przewidziała Penny.

Rozdział 3 Aden przyglądał się jak Mary Ann odchodzi. 

Oto jej numer. Jeśli nadal masz chęć do niej zadzwonić,

wziąwszy pod uwagę jej nieuprzejmość, to proszę. – Dziewczyna o imieniu Penny przesunęła w jego kierunku skrawek papieru. – Drugi numer należy do mnie, na wypadek gdybyś szukał kogoś bardziej przystępnego. – To rzekłszy, blondynka wstała i oddaliła się od chłopaka. 

Dzięki – zawołał za nią.

Chowając karteczkę w kieszeni, uśmiechnął się do siebie. Nie trwało to jednak zbyt długo. Aden nie wiedział zbyt wiele o dziewczętach, jednak zorientował się, iż wpędził Mary Ann Gray w niezręczność. Zdawał sobie sprawę, iż nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Czyżby wyczuła, jak wielkim jest dziwakiem? Liczył, że nie, ponieważ w takim wypadku nakłonienie jej do spędzania wspólnie czasu graniczyłoby z cudem. Musiał z nią pogadać i lepiej ją poznać. To rzeczywiście ona odpowiadała za jego nowo odkryty spokój. To również wydawało się dziwaczne. Im więcej Aden przebywał w jej obecności, tym bardziej pragnął od niej uciec. Nie miało to żadnego sensu. Przy bliższych oględzinach Mary okazała się jeszcze ładniejsza, niż sobie uświadamiał: miała rumieńce i zielono-brązowe oczy. Wydawała się mądra i umiała postawić się własnej przyjaciółce. Każdy facet marzyłby o umawianiu się z nią na randki. Kiedy zaczęli rozmawiać, Aden poczuł do niej sympatię, pragnąc zmierzwić jej włosy i drażnić się z nią na temat chłopaków – zupełnie jakby potrzebował kolejnych dowodów na swoją dziwaczność – jednocześnie doświadczając potrzeby jak najdalszej od niej ucieczki.

Nie znał żadnego powodu, dla którego miałby od niej uciekać. W momencie, kiedy zauważył ją w kawiarni, głosy znowu wydarły się się w jego głowie – czego nienawidził – a po chwili ucichły, co wyjątkowo mu się spodobało. Jak ona to robiła? Czy w ogóle zdawała sobie z tego sprawę? Nie sprawiała wrażenie świadomej swojej mocy, ponieważ na jej ślicznej buzi nie odmalowywała się niewinna beztroska. Aden nie zdecydował jeszcze, czy to nieznajoma z wizji, czy nie. Wyglądała identycznie, ale na myśl o pocałowaniu jej... na jego twarzy pojawiał się grymas. Coś takiego wydawało się po prostu niewłaściwe. Bardziej niż niewłaściwe. Być może, na co chłopak po cichu liczył, jeśli bliżej ją pozna, sytuacja się zmieni. Aden przyśpieszył kroku, kierując się w stronę domu, uważając, aby okrążyć cmentarz chodnikiem, a potem trzymać się głównych dróg. Dwukrotnie natknął się na zagradzające mu przejście śmiecie, o które potknął się, a wówczas całe jego ciało zwinęło się z bólu. Ugh, będziemy dziś w nocy cierpieć, powiedział Caleb. Yep. Oprócz już istniejących siniaków, za kilka godzin krążąca po jego organizmie trucizna zegnie go w pół, przeżuje i na koniec wypluje. Naprawdę zaczynasz mnie drażnić, Ad, rzekł niespodziewanie Elijah. Nie podoba mi się ten podmuch wiatru, czy czymkolwiek on jest, który spycha nas do czarnej dziury. 

Opowiedz mi o niej. O tej czarnej dziurze.

Mroczne, puste i ciche miejsce. I tak na wszelki wypadek, chciałbym wiedzieć, jak to robisz. Dziewczyna. Widziałam jej przebłysk, stwierdziła Eve. Julian aż się obruszył:

Dziewczyna? Głupia dziewczyna potrafi strącić nas w nicość? Niby jak? 

Czy to ta, o której śniłem, Elijah?

Duh. Powinien wcześniej o to spytać. Nie wiem, nie widziałem jej. Och. Cóż, ja ją widziałam i jestem pewna, że ją znam. Ma w sobie coś znajomego, Eve urwała, najwyraźniej porządkując myśli. Następnie westchnęła: Nie umiem jedynie odpowiednio tego nazwać, poza tym że wydaje się bliskie. Pozostali nigdy nie widzieli obrazów, jakie Elijah odtwarzał w jego głowie. Tego zaszczytu dostąpił jedynie Aden. Eve nie mogła zatem znać jej właśnie stamtąd. 

Mieszkamy na ranczo od zaledwie kilku tygodni i nie

opuszczaliśmy go aż do dzisiaj. Znamy jedynie Dana oraz innych „dregów”. – Dregowie to określenie, jakiego chłopak używał w stosunku do pozostałych współlokatorów placówki wychowawczej. Przysięgam. Znam ją. Naprawdę. Gdzieś się na nią natknęłam. Poza tym, mogła mieszkać w którymś z miast, jakie odwiedziliśmy. – Masz rację... – Uświadomiwszy sobie, iż mógł zostać nakryty na rozmowie z samym sobą, Aden uważnie rozejrzał się na boki, upewniając się, iż nikt nie pozostawał w zasięgu słuchu. Powinien formułować odpowiedzi w myślach, a nie wypowiadać je na głos, ale we wnętrzu jego umysłu panował taki hałas, że tylko w ten sposób potrafił wyłowić swoje słowa spośród wszystkich innych.

Aden wciąż znajdował się na zewnątrz. Słońce chyliło się wreszcie ku zachodowi, a na horyzoncie majaczyło ranczo. Był to przysadzisty budynek, zbudowany z czerwonego drewna i otoczony wiatrakami. Mieściły się tu również platforma wiertnicza oraz płot z kutego żelaza. Wokoło pasły się konie oraz krowy. Ćwierkały świerszcze i szczekał pies. Aden nie marzył o mieszkaniu w podobnym miejscu i stanowił chyba najgorszego

możliwego

kandydata

na

kowboja,

ale

odkrył

z

zaskoczeniem, iż dobrze czuje się na otwartych przestrzeniach. O wiele lepiej niż w zatłoczonych miastach. Na tyłach znajdowały się obora oraz barak, w którym sypiali wychowankowie rancza. Zazwyczaj można ich było spotkać na zewnątrz, z tutejszym wychowawcą – panem Sicemore, albo zastać przy belowaniu siana, koszeniu trawy albo nagarnianiu nawozu do taczek. Podobne zadania miały na celu im pomóc i pokazać, jak ważna jest ciężka praca i nauka odpowiedzialności. Tymczasem, gdybyście spytali Adena o zdanie, uczyło ich to tylko tego, jak znienawidzić wysiłek fizyczny. Dzięki

Bogu,

dziś

mieszkańców placówki.

wypadał

Kiedy

wolny

chłopak

dzień

dla

wszystkich

przechodził przez bramę

wejściową, nikt nie kręcił się po okolicy. 

Masz rację, iż mogła mieszkać w innym mieście w tym samym

czasie co ja, mimo iż mam co do tego poważne wątpliwości. Mimo to, przysięgam wam, nigdy wcześniej jej nie widziałem, to znaczy tak naprawdę widziałem, aż do dzisiaj – rzekł Aden, rozpoczynając ich rozmowę w miejscu, w którym stanęła. Gdyby ścieżki jego oraz Mary Ann już kiedyś się skrzyżowały, dostąpiłby przecież tej rozkosznej ciszy. Czegoś takiego nigdy by nie zapomniał.

Caleb wybuchł śmiechem, mimo iż w jego rozbawieniu kryło się coś groźnego. Trzymasz głowę nisko zwieszoną i masz rozbiegany wzrok. Mógłbyś natknąć się na własną matkę i nawet jej nie rozpoznać. Fakt. –

Ale przenoszono mnie z jednego zakładu do drugiego, nie

pomijając poprawczaków, a tam nie wpuszczano żadnych dziewcząt. Dziś po raz pierwszy wyszedłem samodzielnie do ludzi, bez względu na to jakie miasta odwiedziłem. I gdzie niby miałem się na nią natknąć? Eve westchnęła ciężko we wnętrzu jego głosy. Nie wiem. Nadal sądzę, iż powinieneś trzymać się od niej z daleka, rzekł uroczyście Elijah. 

Czemu? – Czyżby wizjoner właśnie widział śmierć Mary Ann,

starając się uchronić Adena od złamanego serca, wywołanego jej stratą? Chłopak stłumił pierwszą oznakę przerażenia. Kiedy Elijah powiedział, że ktoś zginął, to ta osoba faktycznie umierała, dokładnie tak jak utrzymywał jasnowidz. Nie było żadnych wyjątków od reguły. 

Dlaczego? – zapytał ponownie.

Tak... po prostu. 

Dlaczego! – zażądał odpowiedzi, a ton jego głosu stał się

bardziej szorstki, niż Aden zamierzał. Potrzebował dobrej wymówki, w przeciwnym razie planował śledzić ją przy pierwszej nadarzającej się sposobności. Uczyniłby wszystko, żeby raz jeszcze zakosztować tej ciszy.

Cóż, mi na przykład nie podoba się to, jak pozbawiony mocy czuję się, kiedy przebywasz w jej towarzystwie, stwierdził Julian. 

Elijah? – naciskał chłopak.

Po prostu jej nie lubię, warknął jasnowidz. Okej? Zadowolony? A zatem żadnych wizji śmierci. Dzięki Bogu. Aden kroczył przed siebie, kiedy Sophia, jeden z psów Dana (czarno-biały collie), zaczęła ocierać mu się o kostki, domagając się uwagi szczekaniem. Chłopak poklepał ją po głowie, ona jednak wciąż przy nim tańczyła. Kiedy stał bezczynnie w miejscu, do głowy przyszła mu pewna myśl. Nie wypowiedział jej na głos, jeszcze nie. Zamiast tego rzekł: 

Cóż, ja ją lubię i chcę – a raczej potrzebuję – spędzać z nią

więcej czasu. A zatem będziesz musiał znaleźć jakiś sposób, aby nas wyzwolić, powiedział Elijah. Jeszcze raz w czarnej dziurze, a postradam zmysły. 

Niby jak mam to zrobić?

Próbowali już tysiąca rozmaitych sposobów: egzorcyzmów, zaklęć, modlitwy. Nic nie podziałało. Nie chodziło tylko o spokój, jakiego chłopak mógł zaznać w ciągu ostatnich lat, miesięcy albo tygodni swego życia. Aden nie chciał, aby jego przyjaciele umarli razem z nim. Pragnął, aby wiedli własne życie. To samo życie, jakiego tak pożądali. Załóżmy, że znajdziemy jakąś drogę wyjścia, powiedziawszy to, Eve urwała myśl. Wtedy będziemy potrzebować ciał i to ciał żyjących, gdyż w przeciwnym wypadku obawiam się, że staniemy się tak niematerialni jak duchy. To fakt. Ciała nie są czymś, co możemy nabyć w sklepie internetowym, rzekł Julian.

Aden znajdzie jakieś wyjście, powiedział pewny tego Caleb. To niemożliwe, pragnął odpowiedzieć ich gospodarz, ale tego nie zrobił. Nie miał zamiaru psuć ich złudzeń. Kiedy dotarł do głównego budynku, wymamrotał: –

Później skończymy tę rozmowę. – To rzekłszy, zasznurował

usta. Wszystkie światła zostały przygaszone. Nie rozlegał się odgłos niczyich szurających po podłodze stóp czy też stukających garnków. Panowała cisza. Z tego samego powodu nie dało się stwierdzić, kto gdzie przebywał. Aden zapukał do drzwi. Odczekał chwilę i zapukał jeszcze raz. Tym razem dał sobie jeszcze więcej czasu. Nikt się nie zjawiał. Ramiona chłopaka opadły w rozczarowaniu. Naprawdę pragnął pogadać z Danem i wcielić swoje niewypowiedziane idee w życie. Westchnąwszy, udał się w stronę baraków. Sophia zaszczekała i wreszcie zostawiła go w spokoju. Wewnątrz, po ciepłym, ale ożywczym wietrzyku nie pozostał ani ślad, a w powietrzu unosiły się tumany kurzu. Aden weźmie prysznic, przebierze się i może nawet coś przekąsi. Jeśli Dan nie wróci do tego czasu, będzie musiał zaczekać do następnego tygodnia. Nie zapomniał również o tym, iż za kilka godzin trucizna zacznie czynić spustoszenie w jego ciele, co sprawi, iż raczej nie będzie nastawiony pozytywnie do nikogo. To była tylko cisza przed burzą. W tle rozbrzmiewał odgłos ściszonych rozmów, Aden zaś próbował dostać się na paluszkach do swojego pokoju. Niestety, podłoga zaskrzypiała i chwilę później znajomy głos zawołał: 

Cześć, świrze. Mam ci coś do powiedzenia.

Chłopak zatrzymał się, wznosząc wzrok ku grubym drewnianym belom podtrzymujących sufit i zastanawiając się, czy nie powinien

przypadkiem po prostu się stąd wyślizgnąć. On oraz Ozzie nigdy się nie dogadywali. Działo się tak zapewne dlatego, że każde padające z ust tego faceta słowo stanowiło szykanę. Ale spokojnie. Kolejna sprzeczka – werbalna albo jakakolwiek inna – i zostanie wykopany. Już go o tym ostrzeżono. 

No dalej, świrze. Nie zmuszaj mnie, bym sam po ciebie

przyszedł. – Wokoło rozbrzmiał tubalny śmiech. A zatem wierne owieczki Ozziego również tu były. Odejdź. Nie dasz dziś sobie rady z kolejną nieprzyjemnością, poradził Julian. Odejdziesz, a oni wezmą cię za słabeusza. Słowa te wypowiedział Elijah, a zatem było naprawdę prawdopodobne, że tak właśnie się stanie. Wówczas nigdy nie zaznasz spokoju. Nieprawda. Przejdź się do lasu i zyskasz wspomniany spokój, odparł Caleb. Poza tym, nie możesz z nimi walczyć w obecnym stanie. Uporaj się z tym, głos Eve aż ociekał determinacją. W przeciwnym wypadku, będziesz zamartwiał się tym przez całą noc. Jako że będziesz czuł się naprawdę fatalnie, nie potrzeba ci jeszcze takiego psychicznego obciążenia. Aden zacisnął zęby, udał się do swojego pokoju, gdzie cisnął plecak na łóżko i przeszedł przez korytarz, kierując się do sypialni Ozziego. Zawsze słuchasz Eve, poskarżył się Julian. Bo jest mądry, odparła Eve. Bo jest nastolatkiem, a ty kobietą, wymamrotał Caleb. Nigdy wcześniej nie przeszkadzała ci moja kobiecość.

Kiedy Aden pojawił się w progu, jego wyszczerzony w uśmiechu rywal zlustrował go wzrokiem. Wkrótce podły uśmieszek stał się uśmieszkiem kpiącym. 

Coś ty robił? Zabawiałeś się z odkurzaczem, jako że nikt nie

okazał się aż takim desperatem, by cię tknąć? A może pieprzyłeś się w myślach z jednym z niewidzialnych przyjaciół? Czy był to tym razem koleś, czy też dziewczyna? Pozostali wychowankowie rancza parsknęli śmiechem. 

Dziewczyna – rzekł Aden. – Dopiero co cię zostawiła, więc

była wystarczającą desperatką. 

Zripostowany – zachichotali pozostali.

Ozzie znieruchomiał. Zwęził oczy. Rywal Adena mieszkał tu od ponad roku, co było okresem znacznie dłuższym niż w przypadku pozostałych wychowanków rancza. Z tego, co Stone się orientował, jego przeciwnik został nakryty na zażywaniu narkotyków oraz drobnych kradzieżach więcej niż raz, w związku z czym rodzice wreszcie umyli od niego ręce. 

Spadam – powiedział Aden.



Nie ruszaj się. – Rywal uniósł do góry do połowy wypalonego

skręta. Jego włosy okazały się wystrzępione, zupełnie jakby zbyt często szarpał je rękoma. – Zażyjesz narkotyk. Potrzebujesz leku na swoje wariactwa. Kolejna porcja śmiechu.  Nie

Nie, dzięki. potrzebował efektów,

połączeniu z tym, co już go czekało.

jakie wywoływały

narkotyki, w



Nie pytałem cię o zdanie – uciął Ozzie. – Pal. Natychmiast.



Nie, dzięki. – Aden rozglądał się uważnie po sypialni, która

wyglądem idealnie odzwierciedlała jego własną. Puste białe ściany, piętrowe łóżko z brązowymi kołdrami na dolnym i górnym materacu, komoda oraz biurko. Nic specjalnego. Żadnych zawieszek oraz oprawionych w ramki fotografii. W ramach pomocy w zapomnieniu o przeszłości i skoncentrowaniu się na przyszłości, Den cenił sobie prostotę. Aden natomiast podejrzewał, że działo się tak, ponieważ wychowankowie znikali i pojawiali się w zawrotnym tempie. –

No, dalej, człowieku. Po prostu to zró-ób. – Shannon,

czarnoskóry i największy z nich chłopak przeciągnął się na leżących na podłodze poduszkach. Jego zielone oczy były przekrwione, a jedno z nich napuchnięte. Czyżby zaliczył bójkę? Zapewne tak. Zazwyczaj jąkał się, a pozostali nabijali się z niego, co zmuszało go do spuszczania im manta. Czemu nadal się z nimi zadawał – Aden nie miał bladego pojęcia. – Mógłbyś za-apomnieć, jakim pa-alantem jesteś. Seth, Terry oraz Brian przytaknęli na znak zgody. Wszyscy trzej mogli by uchodzić za braci. Posiadali ciemne włosy, ciemne oczy oraz identyczne chłopięce twarzyczki. Różnił ich styl. Seth miał grube czerwone pasemka oraz tatuaż w kształcie smoka po wewnętrznej stronie nadgarstka. Terry nosił długą fryzurę i preferował luźne ciuchy. Brian kochał wszystko, co lśniące. Odmowa przyszła Adenowi ze sporym trudem. Zwłaszcza, że będąc na haju, nie męczyłby się tak bardzo z mającymi wkrótce nadejść przykrymi objawami. A jednak postanowił się powstrzymać. Gdyby się

naćpał, zapomniałby pogadać z Danem, tracąc pojęcia, kim w ogóle jest. Naprawdę musiał pomówić z kierownikiem placówki. Gdyby ten zgodził się pójść mu na rękę, chłopak o wiele częściej mógłby widywać się z Mary Ann. Dla gwarantowanego przez nią spokoju, zrezygnowałby ze wszystkich i wszystkiego. 

Jak chcesz, koleś. – Policzki Ozziego zapadły się, gdy zaciągał

się dymem, który osiadł mgiełką wokół jego warg. – Tak myślałem, że zachowasz się patetycznie. Aden nie zareagował. 

Gdzie jest Ryder? – Chodziło o szóstego członka ich bandy.



Dan znalazł w jego pokoju torebkę – oczywiście pustą,

ponieważ już by go stąd wywalili – i zabrał go do miasta na testy – rzekł Seth. – Nie będzie ich przez wiele godzin. To jeszcze lepiej ze względu na naszą imprezkę. 

Przyjęcia są jak babeczki – odparł Terry z wielkim uśmiechem

na ustach. Eee, co? –

Nie, przyjęcia są jak sikanie do kubka – stwierdził Brian, na co

wszyscy zaczęli zanosić się od śmiechu, jakby usłyszeli właśnie najlepszy w życiu żart. Czyżby ta głupota pojawiała się u niego, kiedy się naćpał? Nagle rozległo się pukanie we frontowe drzwi, a tuż po nim zaskrzypiały zawiasy. 

Wróciliśmy – zawołał zdenerwowany Ryder.

Musiał domyślać się, co się dzieje. 

Nie będzie ich wiele godzin, co? – zapytał Aden.

Ozzie przeklął, po czym ukucnął, aby ukryć skręta, którego wrzucił do metalowego pojemniczka. Zatrzasnął wieczko, aby stłamsić resztkę dymu. Seth złapał opakowanie z odświeżaczem powietrza i zaczął kreślić nim okręgi. Terry ułożył poduszki ponownie na łóżku. Brian wiercił się na boki, szukając jakiejś drogi ewakuacji. Shannon został w miejscu, podpierając głowę rękoma. Ryder wkroczył do pomieszczenia. Czerwone końcówki jego włosów sterczały ku górze, a na jego wargach gościł paskudny grymas. Tuż za nim szedł Dan. Zatrzymał się w progu tuż obok Adena. Wsunął kciuki za pasek od spodni, opuszczając daszek nisko na czoło. Na jego grubo ciosanej twarzy odmalowała się dezaprobata, kiedy zaczął obwąchiwać powietrze. 

Próbuję was ratować, chłopcy. Wiecie o tym, prawda?

Kilku wychowanków spuściło wzrok, wbijając go w obuwie. Ozzie jedynie się uśmiechnął. Nikt nie powiedział ani słowa. 

Skończcie sprzątać, a potem życzę sobie, abyście zrobili coś

pożytecznego. A mianowicie, każdy z was wyjmie książkę z pudełka, jakie podarowałem wam w ubiegłym tygodniu i przeczyta co najmniej pięć rozdziałów. Opowiecie mi o tym, co przeczytaliście jutro rano podczas śniadania. Wokoło rozbrzmiały jęki. 

Nie chcę o tym słuchać. – Dan studiował jeden po drugim

wyrazy ich twarzy. Kiedy dotarł do Adena, zamrugał z zaskoczeniem powiekami, zupełnie jakby nie zdawał sobie w ogóle sprawy z tego, że ten tu przebywał. – Przejdźmy się – zaproponował.

Nie czekał, aż wychowanek się zgodzi, ale opuścił barak, trzaskając za sobą drzwiami. 

Powiedz mu, gdzie trzymam towar – warknął Ozzie – a

poderżnę ci gardło. 

Spróbuj – rzekł Aden, wykręcając się na piętach.

Czy naprawdę musiałeś rzucić mu wyzwanie? Zapytała szczerze sfrustrowana Eve. 

Tak. – Chłopak nie reagował zbyt dobrze na pogróżki.

Na zewnątrz, ponownie powitało go świeże powietrze, w związku z czym zaczerpnął głęboki oddech. Słońce opadło jeszcze niżej za widnokrąg, rzucając wokoło widmową poświatę. Stanowiło to doskonały kontrast

względem

zaskakująco

pogodnegonastroju

Adena.

Prawdopodobnie pierwszy raz w życiu odnosił wrażenie, że może go spotkać coś dobrego. Dan znajdował się kilka stóp dalej, kierując się ku północnemu pastwisku, a zatem chłopak przyśpieszył kroku, aby go dogonić. Mimo iż Aden liczył sobie ponad sześć stóp wzrostu, wychowawca i tak nad nim górował. Kilka razy w ciągu ubiegłego tygodnia, gdy nikt z ośrodka nie zwracał na niego uwagi, chłopak udawał, że Dan to jego ojciec. Ich wygląd naprawdę sugerował, iż mogli być spokrewnieni. Obaj mieli takie same włosy (mimo iż Aden nie farbował swoich, aby pozbawić je blond odrostów), zbyt pełne jak na mężczyznę wargi oraz kwadratowe szczęki. Kiedy nastolatek zorientował się, co wyprawia, zmusił się do zaprzestania tego procederu. Co dziwne, zerwanie z nowym przyzwyczajeniem wpędziło go w depresję.

Jak właściwie wyglądał jego biologiczny ojciec? Aden nigdy nie posiadał żadnej fotografii. Nie zachował po nim również żadnych wspomnień. Jedyne, z czego dzieciak zdawał sobie sprawę, to to że staruszek z niego zrezygnował. On także musiał uważać go za czubka. Dan nie traktował go przynajmniej jak niestabilnego emocjonalnie dzieciaka, którego należy trzymać w zamknięciu. 

Przejdźmy

od

razu

do

rzeczy,

okej?

–

powiedział

wychowawca, gdy szesnastolatek wreszcie do niego dołączył. Uniósł daszek nieco do góry, aby zyskać lepszy widok na rozciągający się przed nim widok. – Coś ty dziś wyprawiał? Aden zadławił się własną śliną. Spodziewał się tego pytania i nawet zaplanował na nie odpowiedź. Jedyne, na co się jednak zdobył, brzmiało: 

Nic.

Nienawidził okłamywać Dana, ale nie mógł na to nic poradzić. Kto o zdrowych zmysłach uwierzyłby w walkę z zombi? 

Nic? Doprawdy? – Mężczyzna uniósł brew w niedowierzaniu.

– Czy owo „nic” jest powodem, dla którego masz całą pobrudzoną twarz, a na twojej szyi widnieją ślady po ugryzieniach? Czy przez owo „nic” nie było cię przez cały dzień na ranczo? Wiesz, że powinieneś informować mnie o swoich poczynaniach. 

Zostawiłem dla ciebie notatkę mówiącą o tym, iż poszedłem

zwiedzać miasteczko. – O, tak. To prawda. Zwiedzał je. To nie jego wina, że natknął się na żywe trupy. – Nie uczyniłem niczego nielegalnego ani nikogo nie skrzywdziłem. – To również prawda. Nie istniało żadne prawo karzące za zabijanie i tak już martwych ludzi. Poza tym nie dało się zranić zwłok. – Masz moje słowo.

Dan wyjął z kieszeni koszuli wykałaczkę i zaczął dłubać nią w zębach. –

Nie mam nic przeciwko zwiedzaniu miasta, to wręcz pożądane,

ale wcześniej powinieneś zapytać mnie o zgodę, czego nie zrobiłeś. Wtedy dałbym ci swoją komórkę, by w razie czego móc zainterweniować. Ty jednak pozbawiłeś mnie podobnej szansy. Zostawiłaś mi notatkę na kuchennej ladzie i wymknąłeś się z ośrodka. Mógłbym powiadomić o tym twoją kuratorkę, a ta natychmiast by cię stąd zabrała. Kuratorka Adena, panna Killerman, stanowiła powód, dla którego nastolatek znalazł się na ranczo. Była cholernie stara, licząc sobie zapewne nieco ponad trzydziestkę jak Dan i, cóż, trzymała podopiecznego twardą ręką. Przejęła opiekę nad nim, kiedy skreślił swoje szanse w ostatniej placówce wychowawczej. Szesnastolatek miał oczywiście prywatnego nauczyciela, ale ten nie mógł tu z nim przyjechać. Aden skarżył się na swój los. Kiedy panna Killerman powiedziała mu o tym, iż zgłosiła jego kandydaturę do ulokowania go na ranczo, był tym wstrząśnięty. Kiedy jednak znalazł się na miejscu, przepełniła go nieopisana radość. To, że mógł zostać stąd wyrzucony, czego się wcześniej obawiał, mimo iż Dan nawet nie widział zdemolowanego cmentarza... 

Aden. Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – spytał wychowawca. –

Mówiłem, iż mógłbym powiadomić twoja kuratorkę. 

Wiem. – Chłopak zerknął na Dana, którego rysy otulał cień. –

I zrobisz to? Zapadła cisza. Z rodzaju tych przerażających. Po chwili wielkolud sięgnął ku głowie dzieciaka, mierzwiąc mu włosy. 

Nie tym razem. Ale nie zawsze jestem taki pobłażliwy,

rozumiesz? Wierzę w ciebie, Adenie. Musisz jednak przestrzegać moich zasad. Ten gest okazał się niespodziewany, a słowa wywołały w nastolatku prawdziwy szok. „Wierzę w ciebie”. Oczy zaczęły go piec. Aden wmówił sobie, że to wcale nie łzy, mimo iż podbródek mu się trząsł. Może i w jego umyśle zamieszkiwała dziewczyna, ale na pewno nie uchodził za beksę. 

Czy wciąż bierzesz swoje lekarstwa? – zapytał Dan.



Tak. Oczywiście. – Kłamstwo. Prawda, prawda połowiczna czy

niedopowiedzenia nie zdałyby teraz egzaminu. Dla wychowawcy wiadomość o spuszczaniu tabletek w toalecie byłaby jeszcze gorsza niż niedozwolona wycieczka do miasta. Poza tym, Aden nie potrzebował żadnych pigułek. Sprawiały, iż czuł się słaby, zmęczony i otępiały. Podobny stan zaczął go dopadać właśnie teraz. Głupia trupia trucizna. – Właściwie to szukałem cię, kiedy wróciłem. Ja... – No, dalej. Powiedz to. Wyduś to z siebie. – Ja... chciałbym uczęszczać do publicznej szkoły. Do liceum Crossroads. Okej, no i po sprawie. Nie można już było cofnąć słów. Dan zmarszczył czoło. 

Do publicznej szkoły? A to czemu?

Istniało tylko jedno wiarygodne wytłumaczenie. 

Nigdy nie obcowałem z normalnymi dzieciakami w moim

wieku, uznałem więc, że mogłoby mi to pomóc. Mógłbym z nimi przebywać, uczyć się od nich i wchodzić z nimi w relacje. Błagam. Odkąd tu przyjechałem, strasznie brakuje mi terapii u psychologa. Do tej pory brałem w nich udział dwa razy na tydzień. Doktor Quine sądzi, że świetnie sobie radzę.

Doktor Quine jako ostatnia starała się mu pomóc. Aden naprawdę ją polubił, ponieważ sprawiała wrażenie, jakby faktycznie zależało jej na poprawie jego stanu. 

Wiem, jesteśmy w stałym kontakcie.

Z tego właśnie powodu szesnastolatek pilnował tego, co mówi o mającej jak najlepsze intencje lekarce. Kolejna fala przytępienia przebiegła przez jego ciało, co sprawiło, że chłopak pomasował skronie. 

Jeśli zatelefonujesz do panny Killerman, podpisze stosowne

papiery i będę mógł zacząć od następnego tygodnia. Opuściłbym dopiero pierwszy miesiąc nauki i mógłbym zacząć swoje nowe, normalne życie. To samo życie, jakiego dla mnie pragnąłeś. Dan nie potrzebował nawet sekundy, aby się nad tym zastanowić. 

To dobre w teorii, ale... Bez względu na to, co opowiadasz

doktor Quine, nadal ze sobą rozmawiasz. Nie próbuj temu zaprzeczać, ponieważ słyszałem cię zaledwie dziś rano. Gapisz się w próżnię przez długie godziny. Jesteś nieobecny i nawet jeśli przebywasz z innymi chłopcami, wydajesz się spięty i wściekły, co świadczy o tym, iż się z nimi nie zaprzyjaźniłeś. Wybacz, mały, ale moja odpowiedź brzmi „nie”. 

Ale...



Nie. To moja ostateczna odpowiedź. Może za jakiś czas.



Nie zaprzyjaźniłem się z nimi, ponieważ żaden z nich nie jest

tym zainteresowany. 

Być może niedostatecznie się starasz.

Aden zacisnął zwisające wzdłuż tułowia dłonie w pięści, a czarna mgiełka przesłoniła mu pole widzenia. Nie miał pojęcia, czy działo się tak z powodu trucizny, czy też przez przepełniającą go wściekłość. Może i nie

dość się starał, ale czemu w ogóle miałby to robić? Nie chciał kolegować się z Ozziem i jego stadem. 

Wiem, że jesteś zły, ale to dla twojego dobra. Jeśli

skrzywdziłbyś któregokolwiek z uczniów, trafiłbyś za kratki i nie otrzymał kolejnej szansy. Jak już mówiłem, nie chcę, by spotkał cię podobny los. Jesteś dobrym chłopcem ze sporym potencjałem. Pozwólmy, aby objawił się on w pełnej krasie, okej? Część złości uleciała z Adena. Jak mógłby dalej się wściekać, wziąwszy pod uwagę uprzejmość Dana? Mimo to, jego determinacja stała się jeszcze bardziej namacalna. Musiał zapisać się do tamtej szkoły oraz spędzać więcej czasu z Mary Ann. Owszem, mógł „cudem” natknąć się na nią na mieście, ale kiedy? I jak często? Zajęcia w liceum trwały przez siedem godzin, pięć dni w tygodniu. Uczestnicząc w nich, nastolatek otrzymałby lepszą sposobność ku temu, by czegoś się o niej dowiedzieć oraz odkryć, co takiego robiła, że pomagała mu odnaleźć spokój. Przez te siedem krótkich godzin znalazłby ukojenie. Aby to nastąpiło, byłby zdolny do wszelkich możliwych poświęceń. Nawet jeśli... Aden przełknął głośno ślinę, jako że nie spodobało mu się, dokąd zmierzają te rozważania. 

Jesteś pewien? – zapytał, dając Danowi ostatnią szansę.



Zdecydowanie.



A zatem w porządku. – Szesnastolatek zapatrzył się na

pastwisko, po czym zerknął przez ramię, aby stwierdzić, jak dobry widok mieli na niego przebywający w baraku wychowankowie, gdyby właśnie wyglądali przez okna.

Doskonały. Nie był to zbyt korzystny obrót spraw, ale nie dało się na to nic poradzić. Jeśli spoglądali teraz w jego kierunku, mogli zawsze podejrzewać, że palona niedawno trawka wywołała u nich halucynacje. Naprawdę chcesz to zrobić?, spytał siebie Aden. Co najmniej milion spraw mogło potoczyć się nie tak, jak powinno. Ludzie dowiedzieliby się o jego zdolnościach, poddając go wszelakim możliwym testom i trzymając go na wieki w zamknięciu. Dreszcz przebiegł w dół jego kręgosłupa, on sam zaś oblizał nerwowo wargi. Tak, zrobi to. Nie istniało inne rozwiązanie, ponieważ nagroda wydawała się zbyt cenna. Wiem, co planujesz, Ad, i nie jest to dobry pomysł. Gdyby Caleb miał własne ciało, chwyciłby właśnie Adena za ramiona i mocno nimi potrząsnął. To paskudny pomysł. Nie muszę być jasnowidzem, żeby to wiedzieć. Ostatnim razem, kiedy chłopak zdecydował się na coś takiego, spędził tydzień w łóżku. Miał gorączkę, trząsł się na całym ciele. Obawiał się każdego dźwięku, a każdy dotyk okazywał się wręcz niemożliwy do zniesienia. Biorąc pod uwagę krążącą w jego krwiobiegu toksynę, tym razem będzie tysiąc razy gorzej. Adenie, zaczęła Eve, chcąc najwyraźniej strzelić mu wykład. 

Wybacz, Danie – rzekł dzieciak, po czym wkroczył do ciała

wychowawcy. Krzyknął, jako że przeobrażenie z postaci materialnej do pozbawionej konsystencji mgły okazało się wyjątkowo bolesne. Dan również wrzasnął. Opadli na kolana, zamroczeni. Wszystkie kolory mieszały się ze sobą: zieleń trawy z brązem sierści krów, jaskrawa

czerwień traktora z żółcią zboża. Chłopak dyszał, pocąc się, a jego żołądek fikał koziołki. Głęboki wdech, głęboki wydech. Minęło kilka minut, zanim zdołał zapanować nad grawitacją. Ból przybrał na sile, ale tylko ledwo dostrzegalnie. Już po tobie, warknął Caleb. –

Nie będzie tego pamiętał. – To było dziwaczne doświadczenie,

mówić, ale słyszeć inny głos wydobywający się spomiędzy własnych warg. – Nic nam nie będzie. Cóż, rób, co masz robić i wynośmy się stąd, do cholery, rzekł Julian. Boże, czasem nie mogę uwierzyć w to, co wyprawiasz. Elijah jęknął. Jeśli ktokolwiek dowie się, że to potrafisz... 

Nie dowiedzą się.

Taką przynajmniej żywił nadzieję. Aden zmusił dłoń Dana do tego, by sięgnęła do kieszeni i wyłowiła jego komórkę, zupełnie jakby jego ciało należało do niego. Owa dłoń drżała, ale i tak udało jej się przeszukać książkę adresową w poszukiwaniu danych osobowych Tamery Killerman. Jej numer znajdował się na liście szybkiego wybierania. Przełknąwszy nerwowo ślinę, szesnastolatek wykonał połączenie. 

Halo? – Jego kuratorka odebrała po trzech sygnałach.

Możesz jeszcze odejść, kochanie. Nie musisz tego robić. Nie musisz ryzykować, że ktoś cię nakryje. 

Witam, panno Killerman. – Chłopak poczuł kolejny przypływ

mdłości, a jego żołądek ponownie boleśnie się skurczył. Najważniejsza

była koncentracja. – Tu Ad... Dan Reeves. Nastąpiła chwila milczenia, a potem chichot. Chichot? Ze strony spokojnej i ułożonej panny Killerman? Nastolatek znał ją od roku i nie uśmiechała się nawet półgębkiem. Aden zamrugał powiekami w szoku. 

Panno Killerman? – W jej głosie dźwięczał jakiś bezgłośny

ton, co sprawiało, że szesnastolatkowi zrobiło się słabo. – Wczoraj mówiłeś do mnie per „kochanie”. 

Ja... hmm...



A zatem, co u ciebie, kochanie, i kiedy ponownie się

zobaczymy? Kochanie? Czemu miałaby... Olśnienie spłynęło na niego znienacka, owocując rozczarowaniem i złością. Dan był żonaty. Powinien używać słowa „kochanie” wyłącznie względem żony. Żony, którą Aden bardzo lubił. Meg Reeves gotowała wspaniałe posiłki, uśmiechała się do wszystkich i nigdy na niego nie nawrzeszczała. Nuciła pod nosem, sprzątając dom. Właśnie teraz, chłopak zapragnął zapoznać się ze wspomnieniami wychowawcy, aby dowiedzieć się, czemu ten zdradzał tak cudowną kobietę. Jednak czytanie w myślach było bodajże jedyną zdolnością, jakiej nie posiadał. To się nie liczy. Skończ z tym, co zacząłeś, zanim poczujesz się naprawdę fatalnie. 

Niech pani posłucha, panno Killerman. Pragnę ulokować

Hadena Stone'a w miejscowym liceum. Liceum Crossroads. 

Hadena? – W jej głosie pojawił się teraz szok, a szesnastolatek

wyobraził sobie właśnie, jak jej ładna, ale surowa twarz emanuje wątpliwościami. – Tego schizofrenika? A to czemu? Aden zazgrzytał z irytacją zębami. Nie jestem schizofrenikiem! –

Kontakt z innymi uczniami wyjdzie m... jemu na dobre. Poza

tym, biorąc pod uwagę tak krótki czas, jaki tu przebywa, okazał tak wiele dobrych chęci, iż nie jestem pewien, po co go tu w ogóle trzymać. Tak wiele dobrych chęci? – To świetnie, czy jesteś jednak pewien, że przyszedł już właściwy czas? Kiedy wczoraj rozmawialiśmy, mówiłeś, że robi bardzo powolne postępy. Robił to forma przeszła, prawda? 

Wczoraj nie mówiłem wcale o Adenie, a Ozziem Harmonie. –

Masz za swoje, palancie. – Aden jest bez wątpienia gotowy do normalnego życia. 

Bez wątpienia? – Panna Killerman raz jeszcze się roześmiała.

– Dan, czy wszystko w porządku? Brzmisz nieco jak... no nie wiem, jak nie ty. Chłopak zachwiał się, ledwo odzyskując równowagę. 

Nic mi nie jest. Jestem po prostu zmęczony. Tak czy inaczej,

gdybyś mogła to dla mnie załatwić, byłbym ci dozgonnie wdzięczny. – Dan zdecydowanie użyłby podobnych słów. – Okej? 

Tak sądzę. Nadal chcesz też, żeby Shannon Ross poszedł do

Crossroads? Shannon? Czemu akurat on? I czemu nikomu o tym nie wspomniano?



Tak. Porozmawiamy później. – Nim kobieta zdołała zadać

kolejne pytania, dodał jeszcze: – Kochanie. Klik. Przez dłuższą chwilę, Aden gapił się na wyświetlacz komórki, walcząc o oddech. Dłonie mocno mu się trzęsły. Na szczęście, panna Killerman nigdy nie oddzwaniała. Później, kiedy Dan będzie już sam, będzie pamiętał swoją pogawędkę z wychowankiem, mimo iż uzna, że sam zatelefonował do kuratorki. Będzie zastanawiał się nad swoimi motywami, jednak nigdy nie zgadnie, że Aden wszedł w jego ciało. Jego ofiary nigdy tego nie odkrywały. Działo się tak być może dlatego, że ich umysły nie potrafiły tego przetworzyć. Może dlatego, że nastolatek zabierał te wspomnienia wraz ze sobą. Chłopak zastanawiał się, czy Dan nie zadzwoni ponownie do panny Killerman i nie powie, iż się rozmyślił. Czy kobieta dotrzyma słowa i rozpocznie procedurę przeniesienia? Czas pokaże. Jedyne, co pozostało Adenowi, to czekanie. To, oraz dojście do siebie, pomyślał, kiedy wraz z Danem zgiął się wpół i zwymiotował. Świetnie. Walka z trucizną rozgorzała na dobre.

Rozdział 4 Aden stracił przytomność na sześć kolejnych dni. Kilkakrotnie pragnął się poddać, zakończyć walkę i zwyczajnie odpłynąć z dala od bólu, jaki przeszywał całe jego ciało. Nie zrobił tego jednak. Postanowił walczyć. Walczył z większą stanowczością niż kiedykolwiek wcześniej, jako że kierował nim jeden cel: osiągnięcie spokoju, jaki gwarantowała Mary Ann. Kilka razy, pod wpływem halucynacji wydawało mu się, iż zobaczył, jak dziewczyna się nad nim pochyla, a jej długie ciemne włosy łaskoczą go w tors. Może jednak zdolność Elijaha właśnie się rozszerzyła się o nowe elementy i chłopak dostąpił kolejnej przedśmiertnej wizji, która zawierała w sobie przebłyski zbliżającej się nieuchronnie przyszłości. Tyle że w sennym majaku skóra Mary Ann była śmiertelnie blada – zupełnie odwrotnie niż w normalnym życiu, gdzie pokrywała ją złocista opalenizna w miejscu, w jakim pieściło ją słońce – i tak gorąca jak żywy ogień. Jej oczy miały też barwę błękitną, a nie piwną. Istniało kilka dobrych argumentów przemawiających na rzecz owych różnic. Albo wizje Adena nigdy nie przedstawiały Mary Ann i szesnastolatek nie poznał jeszcze brunetki ze swoich snów, albo w stanie tak ciężkiego wycieńczenia organizmu po prostu się pomylił. Obie możliwości miały pełne prawo bytu. Chłopak uświadomił sobie, że mimo iż widział ową brunetkę w odległych, mrocznych zakamarkach umysłu tyle razy, że nie mógł tego zliczyć, tak naprawdę nie zdołał zapamiętać rysów jej twarzy. Oblicze to zobaczył w tym tygodniu, ponieważ takiego piękna nie dało się po prostu zapomnieć. 

Śpij – powiedziała dziewczyna, a opuszki jej palców przebiegały

delikatnie po czole Adena, pozostawiając po sobie ogniste szlaki. – Kiedy wyzdrowiejesz, będziemy mieć więcej spraw do omówienia. 

Jak na przykład? – Szesnastolatek wydobył z siebie słowa,

mimo iż ból paraliżował jego struny głosowe. 

Jak na przykład to, jak udało ci się wskrzesić moich ludzi. Jak

to, dlaczego czuję ciągle, jak przyzywasz mnie, nucąc. Jak to, dlaczego chcesz, byśmy byli blisko ciebie. Jak to, czy bez względu na wszystkie okoliczności pozwolimy ci żyć. Porozmawiamy, kiedy twoja krew przestanie cuchnąć jak u żywego trupa. Tej wymiany zdań Aden nawet nie zaczął sobie tłumaczyć. W odróżnieniu od jego spotkań z Mary Ann, chłopak nie pragnął uciec od ciemnowłosej ani przytulić jej jak siostrę. Nie doświadczył również bolesnego podmuchu wiatru. Pragnął wpleść palce w jej włosy, przyciągnąć ją do siebie, by zachwycić się zapachem jej ciała. Zapachem kapryfolium oraz róż. Chciał pocałować ją tak samo, jak całowali się w wizjach. Wreszcie gorączka Adena spadła, a jego halucynacje ostatecznie się skończyły. Szesnastolatek przestał się pocić, a ból w mięśniach ustąpił. Pozostały tylko osłabienie oraz głód. Chłopak wyszedł wreszcie z łóżka, mając na sobie jedynie przesączone potem i przylegające do jego skóry bokserki. Aden zostawił dla siebie większość cierpienia, jęcząc jedynie we wnętrzu swojej głowy. Był zdolny do wszystkiego, aby uniknąć szpitali, lekarzy, zastrzyków oraz niewygodnych pytań. Boże, pytania. Przez cały tydzień, chłopak został zwolniony z zajęć z wychowawcą oraz obowiązków na ranczo. Dan nieustannie przynosił mu medykamenty, wchodząc i wychodząc z sypialni Adena. Na jego obliczu odmalowywała się troska oraz pewnego

rodzaju podejrzliwość. Jeśli on oraz wychowanek odbyli szczerą rozmowę, to ten drugi nic z tego nie pamiętał. Jedyne, co przychodziło mu do głowy, do pytanie o to, czy szesnastolatek wie coś o masakrze na cmentarzu. Najwyraźniej, tak jak Aden się obawiał, kilka stacji telewizyjnych zainteresowało się tym tematem. Chłopak był na tyle rozsądny, aby odpowiedzieć „nie”. Aden sięgnął po kanapkę z masłem orzechowym, jaką Dan zostawił dla niego podczas swojej ostatniej porannej wizyty, i pochłonął ją w trzech kęsach. Kiedy jego żołądek ostatecznie się uspokoił, szesnastolatek wziął szybki prysznic, po czym wciągnął na siebie jeansy i gładki szary podkoszulek. Wychowawca zabierał jego oraz Shannona na zakupy. O tym również Aden pamiętał. Było to coś, czego wielkolud nigdy wcześniej nie robił i istniało tylko jedno wytłumaczenie dla takiej sytuacji: Dan zamierzał pozwolić im na uczęszczanie do liceum Crossroads. Chłopak odczuł wyraźną ulgę. Tak wiele rzeczy mogło pójść nie tak, jak powinno. Panna Killerman mogła się zawsze rozmyślić i zdecydować się nie zastosować do rekomendacji Dana. Wychowawca mógł anulować swoją „decyzję” o wysłaniu Adena do publicznej szkoły, uważając to za wynik chwilowego postradania rozumu i wycofać dokumenty. Czyjaś dłoń uderzyła o framugę drzwi szesnastolatka, czemu towarzyszył przeraźliwy huk, a po chwili Shannon zaglądał do środka. Jego zielone oczy były całkowicie pozbawione emocji. 

Cz–czas iść. – To powiedziawszy, odszedł, nie czekając na

odpowiedź Adena. Gdzieś w głębi korytarza rozległo się trzaśnięcie wyjściowymi drzwiami. Jedna za drugą, dusze budziły się do życia, przeciągając się i wzdychając.

Świetnie. Co jest grane?, spytała wciąż zaspana Eve. 

Wybieramy się na zakupy po rzeczy do szkoły – wymamrotał

chłopak, wychodząc z sypialni. – Porozmawiamy później, okej? Ozzie oraz Seth stali w progu swojej sypialni, krzyżując ramiona na piersi. Wszyscy poza Adenem mieli jakiś współlokatorów. Nikt nie chciał dzielić pokoju z wariatem, co odpowiadało chłopakowi. 

Znowu ze sobą gadasz? – powiedział Seth, zanosząc się

śmiechem. – Czemu? Nie jesteś aż tak inspirujący. Aden zadarł podbródek, starając się ich wyminąć. Ozzie chwycił go za bark, zmuszając tym samym do przystanięcia. 

Gdzie twoim zdaniem się wybierasz, Świrze? Ukrywałeś się

przede mną, a mamy parę spraw do omówienia. Chłopak skoncentrował uwagę na rywalu, a pragnienie spuszczenia mu manta stało się wręcz przemożne. Aden nie lubił być tak zastraszany. Jako że spędził zbyt wiele czasu w zbyt wielu ośrodkach, często zbierał cięgi. Nie możesz sobie pozwolić na bójkę z Ozziem, powiedziała Eve. Gdyby rywal dalej mu się stawiał, szesnastolatek nie zdołałby się powstrzymać. Jego cierpliwość wisiała na włosku. Przypuściłby atak na swego wroga. Nie walczyłby fair. Nawet teraz, jego sztylety znajdowały się tuż przy kostkach, czekając w pogotowiu. 

Odwal się – warknął.

Ozzie zamrugał powiekami ze zdziwienia, ale nie zwolnił uścisku. 

Jeśli nadal będziesz rozmawiał z

którymś

ze

swoich

niewidzialnych przyjaciół, przysięgam na Boga, że potnę się na wąskie paseczki podczas snu.

Seth wybuchł śmiechem. Szczęka Adena zacisnęła się. Mówię poważnie, Adenie. Nie wchodź z nim w konfrontację, rzekła Eve. Jej oddech drżał. Rób tak dalej, a możesz nie doczekać swojego pierwszego dnia w szkole, ostrzegł go Elijah. Jeśli to nastąpi, nie zobaczysz tamtej dziewczyny. Szesnastolatek wyszarpnął się z uścisku rywala, oddalając się bez słowa komentarza. 

Popatrz, nasz dzieciaczek ucieka – zawołał za nim Ozzie.

Aden poczuł, jak jego policzki oblewają się gorącem, ale nie odwrócił się. Lepiej, aby przeciwnicy myśleli o nim źle, niż dowiedzieli się, w jak wielkim są błędzie. Ponieważ, gdyby doszło do konfrontacji, ktoś zostałby ranny i tą osobą nie byłby Aden. Poza tym, o czym Elijah nie omieszkał mu przypomnieć, Mary Ann oraz szkoła majaczyły już na widnokręgu. Chłopak musiał zachowywać się jak potulne ciele, nie wychylać się i stronić od problemów, jak to miało miejsce na cmentarzu. Na zewnątrz, promienie stojącego wysoko na niebie słońca sprawiły, że oczy Adena zwilgotniały. Szesnastolatek mrugał powiekami, szukając furgonetki Dana. Jego spojrzenie powędrowało ku zadrzewieniom, które znajdowały się za głównym budynkiem na ranczo, a wtedy szczęka chłopaka tak po prostu opadła. Skryta w cieniu drzew stała brunetka. Jego brunetka. Ta, którą widywał w wizjach. Problem w tym, że to nie była Mary Ann. Aden nie miał już co do tego cienia wątpliwości. Dziewczyna wydawała się wyższa, a jej twarz mogła śmiało gościć na okładkach kolorowych czasopism. Jej wielkie błękitne oczy przystrajały długie czarne rzęsy. Posiadała mały nosek i sercowato wykrojone usta, które

okazały się krwistoczerwone. Jej cera była jasna jak śnieg. Jej włosy okazały się długie, sięgając aż do talii i odrobinę kręcące. Owe skręty miały odcień tak głębokiej czerni, iż wydawały się wręcz niebieskawe. Oplatały się wokół jej ramion wraz z każdym podmuchem wiatru. Czy to była wizja? Nagle dopadły go wątpliwości. A może nieznajoma faktycznie tam stała? Za jej plecami znajdował się wysoki i opalony chłopak o potężnej budowie ciała oraz muskulaturze. Obaj włożyli na siebie czarną odzież: chłopak podkoszulek oraz eleganckie spodnie, a dziewczyna coś na kształt tuniki. Otulała jeden z jej barków niczym toga, pozostawiając drugie ramię odsłonięte. W pasie przepasała ją srebrzysta szarfa. Strój opływał jej sylwetkę, kończąc się na wysokości kostek. Oboje gapili się na Adena. Chłopak miał władczą minę, podczas gdy dziewczyna sprawiała wrażenie zaciekawionej. Nie wiedząc, co zrobić, szesnastolatek im pomachał. Żadne z nich nie zareagowało. 

Adenie – zawołał Dan. – Komu machasz? Chodźmy.



Ale... – Chłopak odwrócił się, zamierzając poprosić o jeszcze

parę minut. Musiał dowiedzieć się, czy ta dwójka istniała naprawdę. Niestety, wychowawca wskazywał mu palcem swój wóz, a na jego obliczu gościło zniecierpliwienie. Oślepiające słońce prażyło z całych sił. Shannon siedział już w furgonetce. Szesnastolatek raz jeszcze popatrzył w kierunku drzew, ale nieznajoma para zdążyła już zniknąć. Kto to?, zapytała Eve. Wiedźma i wściekły He–man?

A zatem nieznajomi faktycznie istnieli. Nastolatek o mały włos nie zachłysnął się swoim podekscytowaniem. Brunetka tu przyszła. Wreszcie zjawiła się w jego życiu. Jak miała na imię? Co ją tu sprowadzało? Jak go znalazła? I czemu go znalazła? Kiedy się ponownie spotkają? Elijah westchnął: Pamiętasz to złe przeczucie, jakie miałem, kiedy zacząłeś śledzić tamtą dziewczynę w ubiegłym tygodniu? Cóż, mam jeszcze gorsze przeczucie odnośnie tej dwójki. Ale tak, wiem, do czego to zmierza. Owszem, to panienka z moich wizji. To mieliśmy o niej wizje? Gdzie się wtedy podziewałem? Bo... jestem napalony, powiedział Caleb. Aden wywrócił oczami. 

Adenie

– zawołał Dan. – Tonę we własnym pocie.

Powiedziałem: idziemy. Nadal nie było ani znaku po ich obecności na linii zadrzewień. Żadnego śladu po czarnej sukience oraz unoszących się na wietrze włosach. Gdzie poszła para nieznajomych? I czemu w ogóle poszła? 

Adenie! Masz ostatnią szansę albo jadę bez ciebie.

Mimo iż chłopak pragnął zostać na ranczo, zmusił się, by pójść do furgonetki, pocieszając się myślą, że brunetka jeszcze się zjawi. Pewnego dnia pocałują się przecież. Elijah przewidział jej przybycie, a to się przecież urzeczywistniło. To samo tyczy się pocałunku. Wargi Adena wygięły się w uśmiechu. 

Co się dzieje? – zapytał go Dan.



Jestem po prostu podekscytowany – odpowiedział chłopak

zgodnie z prawdą.



Zakupami? Co za dzie–dziewczyna – wymamrotał pod nosem

Shannon. Nastolatek nie zwracał na niego uwagi. Nic nie mogło popsuć jego dobrego humoru. Dojazd do Tri City zabrał im dwadzieścia pięć minut. Aden wykorzystał każdą pojedynczą sekundę na złożenie w całość tego, co się wydarzyło. Jako że dziewczyna – jego dziewczyna – oraz chłopak naprawdę istnieli, to oznaczało również, iż nieznajoma odwiedziła go, gdy chorował. Zależało jej na nim. Chciała z nim porozmawiać i poprosić o odpowiedź na kilka nurtujących ją pytań. Pragnęła dowiedzieć się, jak... co takiego mówiła? Że wskrzesił jej ludzi? Aden zmarszczył czoło. Jakich ludzi? Nikogo nie wskrzesił. A co z chłopakiem? Byli rodzeństwem? Nie mieli żadnych cech wspólnych, ale to jeszcze niczego nie dowodziło. Łączyła ich tylko przyjaźń? A może byli parą? Nastolatek zacisnął dłonie w pięści. Okej. Coś takiego naprawdę mogło popsuć mu humor. Kochanie, czuję, iż twój umysł pracuje na wysokich obrotach, powiedziała Eve. Przyprawiasz nas o ból głowy. –

Ja... – Aden z trudem powstrzymał się od wypowiedzenia

przeprosin na głos. Kiedy Dan przystanął przed lokalnym centrum handlowym, jego ręce zacisnęły się na kierownicy. 

Macie godzinę, chłopcy. Kupcie sobie trochę ubrań oraz

przybory szkolne, ale nie opuszczajcie budynku. Ufam wam. Jeśli nie będziecie czekać na mnie, kiedy wrócę, z torbami w dłoniach, wylecicie z rancza. Definitywnie. I nie będziecie mogli tam wrócić. Zrozumiano?

Aden unikał wzroku wychowawcy. Nie był w stanie tego dokonać, po tym jak tamtej nocy na polu dowiedział się o pannie Killerman. 

Zrozumiano?



T–tak – wymamrotał Shannon, a Aden dodał:



Tak.

Dan wręczył każdemu z nich banknot pięćdziesięciodolarowy. 

Więcej nie mam. Ufam, że sobie poradzicie.



Dz–dzięki. – To rzekłszy, Shannon wysiadł z wozu.



Adenie – odezwał się wychowawca, zatrzymując chłopaka, gdy

ten chciał pójść w ślady kolegi. – Dla twojej wiadomości, nie idziesz do szkoły już w najbliższy poniedziałek. Oczy szesnastolatka rozszerzyły się w szoku. 

Co? Czemu?



Bez obaw. Idziesz do szkoły, ale najpierw musisz przejść przez

test kwalifikacyjny. Otrzymasz wyniki w zaledwie godzinę – komputery to jednak cudowny wynalazek – które pozwolą nam stwierdzić, czy w ogóle kwalifikujesz się do nauki. Shannon pisał go w ubiegłym tygodniu, ale ty byłeś na to zbyt chory. Moim zdaniem zdasz go bez trudu, wybraliśmy się przecież na zakupy, a zatem będziesz gotowy już we wtorek. Nastolatek przytaknął, odczuwając ulgę, iż nie przekreślono jego nadziei na uczęszczanie do normalnej szkoły, i jednocześnie złoszcząc się, że sprawa nie była jeszcze załatwiona, tak jak podejrzewał. Kiedy stanął stopami na krawężniku, zatrzaskując za sobą drzwiczki wozu, rozejrzał się wokoło. Miejsce okazało się pełne ludzi, ale po Shannonie nie pozostał choćby ślad. Czyżby czekanie na ciebie go zabiło?, zakpił Caleb.

Kiedy robił zakupy, w trakcie których jego przyjaciele informowali go, w których ubraniach dobrze się prezentował, kilkakrotnie natknął się na jednego z dregów3 Shannon przeciskał się między półkami, udając, że go nie zauważa. 

Zupełnie jakbym chciał spędzać z tobą czas – wymamrotał pod

nosem. 

Czas z kim? – zapytał ktoś.

Aden uniósł wzrok, dostrzegając stojącą przed nim staruszkę. Miała zbyt jaskrawe czerwone włosy, które ufryzowano za pomocą lakieru w coś, co miało chyba przypominać kok. Włożyła na siebie zdecydowanie zbyt obszerną sukienkę z krótkim rękawem. Jej twarz, ramiona oraz nogi zdawały się... skrzyć, całkiem jakby kobieta wzięła kąpiel w brokacie. Dziwaczne. To akurat chłopak mógł jeszcze znieść. Od nieznajomej biła elektryczność, która stawiała na sztorc włoski na karku szesnastolatka, co naprawdę go przeraziło. Jakim cudem tego dokonała? –

Na nikogo – powiedział, cofając się o krok, aby zwiększyć

dzielący ich dystans. Aden nie ufał obcym. Nawet tym, którzy wydawali się tak przyjaźni jak ta staruszka. 

Och, biedaczysko. Coś cię trapi, a ja z chęcią dowiedziałabym

się, co takiego. Od lat z nikim nie rozmawiałam. W związku z tym, uważam, że chętnie przysłuchałabym się dyskusji o zwyczajach rozrodczych mrówek. Czy ona mówiła poważnie? 

Proszę pani, przeraża mnie pani.

3 Wyjaśnienie znajduje się w jednym z wcześniejszych rozdziałów.

Nie ma nic złego w szczerości, powiedział Caleb, wybuchając śmiechem. Przechodząca obok para popatrzyła na Adena jak na wariata. Okej, może jednak szczerość miała swoje wady. 

Przykro mi, że jesteś przerażony – powiedziała staruszka,

kontynuując swój pozbawiony ładu i składu wywód. Nie mówiła już o mrówkach, ale swoim synu, jego żonie oraz ich dzieciach. Utrzymywała, iż nie zdążyła się z nimi pożegnać, zanim się przeprowadzili. – Może mógłbyś powiedzieć im „do widzenia” w moim imieniu? 

Nawet ich nie znam.



Nie słuchałeś mnie? Opowiadałam ci o nich!

– To

powiedziawszy, kobieta zaczęła snuć opowieść od samego początku. Po chwili, Aden uczynił wszystko, co w jego mocy, aby ją wyciszyć. Potrzebujesz zeszytów, teczek, ołówków oraz segregatorów, powiedział Julian, kiedy zakupy odzieżowe pochłonęły już trzydzieści pięć dolarów oraz osiemdziesiąt trzy centy. Wliczając w to podatek. Eve sumowała rachunki. Nikt lepiej od niej nie radził sobie z liczbami. 

Skąd możesz wiedzieć, czego mi trzeba? – zapytał Juliana,

rozglądając się wokoło i upewniając, że nikt nie zwraca na niego uwagi. Staruszka nie przerywała swojego trajkotu. Mam dobrą pamięć. Aden zawsze sądził, że dusze żyły, zanim jeszcze zostały z nim połączone. Zazwyczaj świetnie pamiętały to, co się im przytrafiło, a co nie mogło się im przytrafić, gdy zamieszkiwały ciało chłopaka.

Nastolatek opuścił dział męski z czterema koszulami oraz nową parą spodni, po czym skierował kroki do działu z przyborami szkolnymi. Co oczywiste, staruszka nadal za nim podążała. I wciąż o czymś trajkotała. Aden nie pogardziłby parą nowych tenisówek, ale musiały mu wystarczyć obecne buty. Łatwiej chowało się w nich broń. Gdy chłopak zgromadził wszystkie zakupy, wydając całe pięćdziesiąt dolarów (poza sześcioma centami reszty), wyniósł swoje sprawunki na zewnątrz, czekając. Na szczęście, kobieta już mu nie towarzyszyła. Aden miał jeszcze dwadzieścia minut dla siebie. Słońce stało wysoko na niebie, oślepiając go. Wkrótce jego ciało zalało się potem. Szesnastolatek oparł się plecami o budynek, skrywając szczęśliwą połowę swej sylwetki w cieniu. Shannon dołączył do niego kilka minut później. Jak zawsze miał kamienne oblicze. W jego dłoni spoczywała tylko jedna torba. Aden pragnął spytać go, co kupił, ale zdawał sobie sprawę, iż nie uzyska odpowiedzi. 

Jakim cude–em kupiłeś tak dużo rzeczy? – spytał barczysty

chłopak, nawet nie spoglądając na dawnego rywala. Owo pytanie zaskoczyło Adena tak bardzo, że zapomniał języka w gębie. Odpowiedz mu, zachęciła Eve. – Ja, eeee, kupowałem tylko rzeczy z wyprzedaży. Shannon skinął sztywno głową, nie mówiąc nic więcej. Jestem z ciebie taka dumna. Zdobywasz przyjaciół. Gdyby Eve posiadała dłonie, właśnie by nimi klaskała. Aden nie miał serca pozbawiać jej złudzeń.

*****

W niedzielną noc, Aden leżał rozbudzony aż do ranka. Odczuwał podenerwowanie oraz ekscytację, żywiąc nadzieję, iż jego tajemnicza dziewczyna wróci. Niestety, nic podobnego się nie wydarzyło. Dwie godziny przed tym, nim miał wstać do szkoły, umył się, wyszczotkował zęby, po czym włożył na siebie nowe ubrania. Nie mógł przestać się uśmiechać, nim nie zobaczył swego odbicia w lustrze. Wciągu ostatnich dwóch dni, kiedy Aden pracował na farmie i tym samym nie mógł przebywać w swojej sypialni, ktoś zakradł się do jego pokoju i napisał coś na koszuli, po czym złożył ją i odłożył na miejsce. Na materiale widniał napis: „Cześć, mam na imię Świr”. Aden zacisnął dłonie w pięści, mnąc tkaninę. Głupi Ozzie! Szesnastolatek nie miał żadnych wątpliwości, iż nawet jeśli to nie on osobiście odpowiadał za ten postępek, to wydał stosowny rozkaz. Och, Adenie. Tak mi przykro, rzekła Eve. Musisz go ukarać, stwierdził Caleb. Może powinieneś wyrwać go ze snu i zapoznać ze swoimi pięściami. Owszem, jest to jakieś rozwiązanie, zgodził się Julian. Jeśli chcesz przegapić test i zmarnować zapewne jedyną szansę na pójście do normalnej szkoły. Oraz szansę na spotkanie z dziewczyną, dodał Elijah, ponieważ zdawał sobie sprawę z tego, iż wspomnienie o Mary Ann ostatnio uspakajało jego gospodarza.

Aden zaczerpnął głęboki oddech. Szybkie oględziny pozostałych koszul udowodniły, że one również zostały zniszczone. Chłopak mocno zagryzł zęby. 

Nieważne – powiedział.

Chciałby w to wierzyć. Dzieciaki z Crossroads uznają to za żart, stwierdził Elijah. Być może zapoczątkujesz nawet nowy trend w modzie. To, czy jego przyjaciel miał rację, czy nie, nie obchodziło nastolatka. Zamierzał się tym nie przejmować. Dzisiejszy dzień był zbyt ważny. W najlepszym wypadku, zdawał testy bardzo słabo, jako że nie potrafił się skoncentrować. Potrzebował, aby każda myśl w jego umyśle koncentrowała się na sukcesie. Nie zdjąwszy z siebie zniszczonej odzieży, chłopak opuścił barak, wychodząc na ganek. Po brunetce oraz jej koledze nie pozostał nawet ślad. To dobrze, zapewnił samego siebie Aden. Nie potrzebował rozproszenia, jakie przynosiła ich obecność. Chciał jednak wiedzieć, dlaczego się do niego nie zbliżyli? Czy mieli złe zamiary? Czy dziewczyna – jakie imię nosiła? – pragnęła spotkać się z nim tak bardzo jak on z nią? Gdyby tylko zdołała wyciszyć głosy, jak robiła to Mary Ann, byłaby ideałem. Szesnastolatek musiał stać tam, zatopiony w myślach przez kolejną godzinę, ponieważ następną rzeczą, jaką ujrzał, był zbliżający się do furgonetki Dan, z dwoma pojemnikami na lunch w dłoniach. Drzwi budynku otworzyły się za Adenem, a on odwrócił się za siebie, poszukując wzrokiem Shannona. Rywal zauważył jego koszulę i wbił spojrzenie w ziemię, w wyraźnym poczuciu winy. Oznaczało to, iż koleś w

tym uczestniczył. Chłopak okiełznał swą złość i zbliżył się do furgonetki, spotykając się z wychowawcą koło jej drzwiczek. Dan zauważył jego koszulę, a na jego czole pojawiła się zmarszczka. 

Co się stało?



Nic. – Mięsień szczęki Adena zadrżał. – Nic się nie stało. Nic mi

nie jest. Zapadła głucha cisza. 

Jesteś pewien?

Chłopak skinął głową. Wychowawca

westchnął,

otwierając

drzwiczki

kluczem.

Szesnastolatek wślizgnął się do wnętrza wozu, przesuwając na środek. Kiedy Dan usiadł na siedzeniu kierowcy, a Shannon na miejscu dla pasażera, Aden poczuł się jak w potrzasku. Na szczęście, po upływie ośmiu minut i trzydziestu trzech sekund – nie, żeby nastolatek je liczył – zaparkowali pod szkołą, a wychowawca spojrzał prosto na nich. –

To wasz lunch – powiedział. – Masło orzechowe oraz galaretka.

Na dziś, muszą wam wystarczyć. Jutro Meg zapakuje dla was coś lepszego. A teraz mnie posłuchajcie. Schrzańcie coś, a wylatujecie. Świetnie. Właśnie czekał ich taki sam wykład jak pod centrum handlowym. 

Nie żartuję – mówił dalej Dan. – Jeśli wymkniecie się z zajęć,

wdacie w bójkę, albo, do licha, któryś z waszych nauczycieli uzna, że spojrzeliście na niego nieprzychylnym wzrokiem, zabiorę was stąd w ułamku sekundy. Zrozumiano? 

Tak – powiedzieli jednym głosem.



Dobrze. Shannon, dostałeś plan zajęć i możesz iść na pierwszą

lekcję. Aden, ty idź do sekretariatu. Lekcje kończą się o trzeciej, a podróż do domu potrwa tylko trzydzieści minut. Dam wam czterdzieści pięć, na wypadek, gdyby nauczyciel was zatrzymał, jeśli jednak nie zjawicie się po ich upływie... Wylecicie, dokończył za niego Aden. Shannon wysiadł z furgonetki. Kiedy jednak jego kolega chciał uczynić to samo, Dan chwycił go za ramię. Było to jak powtórka z rozrywki, z tą drobną różnicą, że wychowawca nie dał mu wykładu, jak miało to miejsce przed sklepem. Wielkolud uśmiechnął się kącikiem warg. – Powodzenia, Adenie. Nie zawiedź mnie.

Rozdział 5 Ten dzień zaczął się dla Mary Ann jak każdy inny. Dziewczyna wygramoliła się z łóżka, wzięła prysznic, wciągnęła na siebie ubrania, które przygotowała ubiegłego wieczoru, i zabrała się za suszenie włosów, jednocześnie tworząc listę zadań do wykonania oraz zastanawiając się, na które testy powinna nauczyć się w pierwszej kolejności. Najważniejszym sprawdzianem w tym tygodniu była klasówka z chemii, jaką Mary uważała za jeden z najtrudniejszych przedmiotów. Jedyny problem stanowiły stale powracające myśli, poświęcone Adenowi Stone'owi. Penny przyznała się do dania mu jej numeru. Czemu zatem nie zadzwonił? Minął przecież cały tydzień. Jakaś część niej wyczekiwała tego, podskakując, gdy tylko rozległ się dzwonek telefonu. Inna część jednak liczyła na to, że chłopak się z nią nie skontaktuje. Aden wydawał się wspaniały, ale po pierwszym zauroczeniu Mary czuła względem niego jedynie coś na kształt sympatii, o ile oczywiście nie walczyła z potrzebą nagłej ucieczki. Czy w ogóle chciała się z nim przyjaźnić? Przebywanie w jego towarzystwie było jak cios w klatkę piersiową – jej ciało marzyło jedynie o ucieczce. Natomiast jej umysł... cóż, ten żałował, że go straciła. Żałował tak bardzo, jakby chłopak stał się bliski jej sercu. Znad głowy dziewczyny zaczęła unosić się para wodna, w związku z czym śpiesznie wyłączyła suszarkę. Musiała przestać rozmyślać o tym gościu. Aden zrobił zamieszanie w jej głowie, zamieniając jej umysł w jedną wielką papkę, co stanowiło dowód na to, iż Mary nie myliła się, będąc w związku z Tuckerem przez ostatnich kilka miesięcy. Tucker sprawiał, że

czuła się piękna, co zwiększało jej poczucie własnej wartości, i zbytnio jej nie angażował. Dawał jej przestrzeń, jakiej tak potrzebowała. Westchnąwszy głęboko, dziewczyna zeszła po schodach. Jej tata zdążył już przygotować śniadanie: gofry z jagodami. Mary zjadła dwie sztuki, podczas gdy ojciec czytał gazetę, pijąc kawę. Stanowiło to element jego codziennej rutyny. 

Podwieźć cię do szkoły? – zapytał.

Złożył gazetę, odkładając ją na bok i spojrzał na córkę wyczekująco. Zawsze wiedział, kiedy jego jedyne dziecko skończyło jeść, mimo iż to nigdy mu tego nie komunikowało. 

Nie. Spacer zwiększy ilość tlenu w moim mózgu, co pomoże mi

przetrząsnąć w myślach zawartość notatek poświęconych syntezie jodku. Z tego samego powodu Mary nie jeździła do szkoły z Tuckerem, mimo iż ten nieustannie jej to proponował. Chłopak lubił pogawędki, a to bez wątpienia rozproszyłoby jego dziewczynę. Penn zawsze się spóźniała, więc ona również nie mogła służyć przyjaciółce za kompana. Tata Mary uśmiechnął się, kręcąc głową. 

Nauka jak zawsze na pierwszym miejscu.

Kiedy rozpromienił się tak, że pojaśniała mu dosłownie cała twarz, jego córka zrozumiała, czemu jej koleżanki się w nim podkochują. Jej ojciec pod względem wyglądu stanowił jej całkowite przeciwieństwo. Posiadał jasne włosy i niebieskie oczy i był barczysty tam, gdzie jego dziecko było szczupłe. Jedyne, co ich łączyło, to młodość (jak mężczyzna lubił zwykle mawiać). Tata Mary liczył sobie jedynie trzydzieści pięć lat, co było młodym wiekiem jak na rodzica tak dużej dziewczyny. On oraz jej mama pobrali się zaraz po zakończeniu nauki w liceum, a ich córka urodziła się chwilę później.

Być może właśnie z tego powodu wzięli ślub. Przez nią. Ale na pewno nie przez nią byli parą. Sporo się kłócili, ale bezapelacyjnie się kochali. To, jak na siebie patrzyli i jak łagodniały im wtedy oblicza, stanowiło na to najlepszy dowód. Czasami jednak, ze względu na rzeczy, jakimi ciskali pod swoim adresem w gniewie, Mary podejrzewała, że ojciec zdradzał matkę, a ta nigdy się z tym nie pogodziła. 

Chciałbyś, abym była nią, prawda? – wrzeszczała jej mama.

Tata zawsze zaprzeczał. Przez wiele lat, Mary Ann odtrącała go za podobną możliwość. Jej słodka rodzicielka nie pracowała, ale zajmowała się dzieckiem, domem oraz wszystkimi

domowymi

obowiązkami.

Kiedy

jednak

umarła,

jego

bezgraniczna żałoba przekonała dziewczyną o niewinności taty. Mężczyzna nie spotykał się z nikim od lat. Nie poszedł na ani jedną randkę. Nawet nie zerknął na inną kobietę. 

Każdego dnia przypominasz mi o swojej mamie – powiedział

ojciec, najwyraźniej dzieląc myśli ze swoją córką. Jego spojrzenie stało się nieobecne, a na wargach wykwitł delikatny uśmiech. – Nie tylko z wyglądu. Twoja mama również kochała chemię. 

Żartujesz? Nienawidziła matematyki, a chemia jest przecież

pełna obliczeń, które doprowadziłyby ją do szewskiej pasji. – Jedyna praca domowa, w jakiej matka pomagała Mary, to zagadnienia z angielskiego oraz sztuki. – Poza tym... kto powiedział, że kocham chemię? Uczę się jej, bo to konieczne. Dziewczyna wiedziała, do czego zmierza ojciec. Okłamywał ją, aby poczuła więź z rodzicielką. Tę samą więź, jakiej śmierć nie mogła zniszczyć. Mary wychyliła się w przód, całując staruszka w czoło. 

Nie martw się, tato. Nigdy jej nie zapomnę.



Wiem – powiedział mężczyzna łagodnym tonem. – Cieszę się.

Twoja mama była wspaniałą kobietą, która zamieniła ten budynek w prawdziwy dom. Gdy tylko ojciec Mary otworzył swoją praktykę, miał dość pieniędzy, aby kupić ten dwupiętrowy budynek. Jego żona wpadła w ekstazę. Ona oraz jej siostra, Ann, na cześć której nazwano Mary Ann, a która już nie żyła, dorastały w biedzie, dlatego też podobny zakup stanowił pierwszy przedsmak poprawy statusu społecznego. Mama dziewczyny nadała śnieżnobiałym ścianom zapraszającą barwę, a na trzech z nich zawiesiła fotografie. Nawilżyła duszące wcześniej powietrze zapachem swoich słodkich perfum i ogrzała chłodną terakotę pluszowymi, wielokolorowymi dywanikami. Tata Mary przełknął głośno ślinę, wyrywając ich oboje ze wspomnień. 

Muszę zostać dziś do późna w pracy. Poradzisz sobie?



Oczywiście. Planuję dokończyć lekturę artykułu o ADD i OCD.

Jest naprawdę interesujący. Chodzi mi o to, że... czy wiedziałaś, że trzydzieści cztery procent dzieci z … 

Dobry Boże, stworzyłem potwora. – Jasnowłosy mężczyzna

sięgnął w kierunku córki, mierzwiąc jej włosy. – Nie mogę uwierzyć, że to mówię, kochanie, ale powinnaś więcej wychodzić. Zaznać trochę życia. Wielu moich pacjentów przychodzi do mnie z tego właśnie powodu, nie uświadamiając sobie, iż stres, jaki na siebie nałożyli, zaczyna ich zjadać, a w tym wypadku nic nie pomaga tak jak śmiech. Szczerze powiedziawszy, nawet ja jeżdżę na wakacje. Masz szesnaście lat. Powinnaś czytać książki o cudownych chłopcach i skłonnych do plotkowania dziewczynach.

Na czole Mary Ann pojawiła się zmarszczka. Czytała ten artykuł, aby zaimponować tacie, tymczasem on nie chciał o tym słyszeć? Pragnął, aby bujała w obłokach? 

Poszerzam horyzonty, tato.



Jestem dumny, że to robisz, ale mimo to nadal twierdzę, iż

powinnaś nieco odpocząć. Trochę się rozerwać. Co powiesz na Tuckera? Powinniście udać się na kolację. I zanim cokolwiek powiesz, wiem, że zagroziłem, iż go wykastruję, kiedy po raz pierwszy poszliście na randkę, ale przyzwyczaiłem się już do myśli, że masz chłopaka. Tyle że nie spędzasz z nim zbyt wiele czasu. 

Prawie każdego wieczoru rozmawiamy przez telefon –

zaprotestowała. – Tucker ma zazwyczaj albo treningi, albo mecze, a ja muszę uporać się z pracą domową. Natomiast w weekendy, jak zapewne wiesz, praktycznie mieszkam w „Watering Pot”. 

Cóż, zgoda, w takim razie dzisiejszy wieczór odpada. A co... z

Penny? Mogłaby cię odwiedzić i wspólnie obejrzałybyście jakiś film. Tata naprawdę martwił się jej życiem towarzyskim, skoro sugerował spotkanie z Penny. Pozostawało jeszcze pytanie, co nim kierowało. Czyżby czuł się winny, iż córka spędza tyle czasu sama? Nie powinien. Mary lubiła własne towarzystwo. Nie czuła wówczas presji bycia kimś, kim już dawno być przestała – osobą beztroską i frywolną. 

Mogę tylko obiecać, że poszukam jej w szkole i spytam, co

planuje – powiedziała, ponieważ zdawała sobie sprawę, iż ojciec to właśnie chce usłyszeć. Co bardziej prawdopodobne, Mary spędzi zapewne wieczór z głową w podręczniku od chemii. 

Co oznacza, że nie zamierzasz jej zaprosić.

Dziewczyna wzruszyła ramionami, nic nie mówiąc. Westchnąwszy ciężko, mężczyzna spojrzał na zegarek. 

Lepiej już idź. Spóźnienie zniszczy twoją idealną statystykę.

Klasyczny doktor Gray. Gdy nie osiągał rezultatów, jakich oczekiwał, odsyłał córkę, aby obmyślić nową strategię i móc później przystąpić do ataku z nowym planem. Mary Ann wstała z siedzenia. 

Kocham cię, tato. Nie mogę się doczekać, kiedy wybije druga i

wrócisz do domu. – Chwyciła plecak i machnąwszy mu na pożegnanie, wyszła przez frontowe drzwi. Mężczyzna zachichotał. 

Nie zasługuję na ciebie, wiesz?



Wiem – zawołała Mary przez ramię, słysząc rozbrzmiewający na

nowo śmiech jej ojca, kiedy zatrzaskiwała za sobą drzwi. Kiedy opuściła dom, zauważyła nagle wielkiego, naprawdę wielkiego, wręcz niewyobrażalnie wielkiego czarnego psa albo wilka, który leżał na brzuchu w cieniu, w odległości zaledwie kilku stóp od niej. Nie dało się go nie dostrzec, ponieważ rozmiarami przypominał zaparkowany na podwórzu samochód. Jego widok zmroził krew w żyłach Mary. W chwili, kiedy zwierzak ją spostrzegł, wstał, obnażając zębiska i prezentując wszem i wobec białe kły. Z jego klatki piersiowej wydobył się niski, gardłowy warkot. 

T-tato – próbowała krzyknąć dziewczyna, ale zalegająca nagle w

jej gardle gula sprawiła, iż jej głos zabrzmiał bardzo słabo. O, Boże. O, Boże. O, Boże.

Mary zrobiła krok w tył, potem drugi, trzęsąc się na całym ciele. Krew dudniła w jej żyłach, a w umyśle przewijały się przerażające obrazy. Te zielone ślepia były zimne, bezduszne i... głodne? Dziewczyna wykręciła się na pięcie z zamiarem ucieczki do domu, ale bestia wyrosła tuż przed nią, blokując jej drzwi. O, Boże. Co powinna uczynić? Co, do licha, powinna zrobić? Po raz kolejny złapała się na wycofywaniu. Tym razem wilk podążył w jej ślady, zachowując między nimi niewielki dystans. Mary postawiła kolejny krok do tyłu, a wówczas pięta jej tenisówki na coś nastąpiła. Dziewczyna potknęła się, lądując boleśnie na pośladkach. Plecak, uzmysłowiła sobie. Worek na podręczniki leżał teraz pod jej kolanami, zapewniając im wygodny odpoczynek. Kiedy go upuściła? Czy ma to jakiekolwiek znaczenie?, pomyślała, śmiejąc się obłąkańczo w duchu. Już po mnie. Nie było szansy, aby dziewczyna zdołała uciec wilkowi. Miała do czynienia z dzikim zwierzęciem. Stwór wydawał się po prostu zbyt wielki jak na psa. Mary przełknęła pisk wraz ze śliną. Byłoby miło obcować z tą bestią na terenie łowieckim, a nie służyć jako darmowy bufet. Jej jedyna nadzieja opierała się na tym, iż ktoś był na zewnątrz i przyglądał się tej konfrontacji: ktoś, kto zdoła pobiec po pomoc albo wykręcić 911. Mary spojrzała śpiesznie w lewo, odkrywając, iż Mustang GT Penny stoi na podjeździe Parksesów, ale ani przed, ani wewnątrz domu nie było śladu życia. Sąsiad mieszkający na prawo pojechał już do pracy. O, Boże. Wilk rzucił się na nią sekundę później, popychając ją przednimi łapami na ziemię. Mary nadal nie umiała zmusić się do krzyku. Straciła głos.

Nie leż tak. Zrób coś! Dziewczyna sięgnęła przed siebie, kneblując mu pysk jedną dłonią i starając się odepchnąć od siebie stwora drugą. Zwierzak otrząsnął się z jej uścisku, odpychając drugą rękę Mary, która nigdy dotąd nie czuła się tak bezbronna. Dobrze, że bestia przynajmniej się nie śliniła. Wilk powoli się pochylił. Dziewczyna odsunęła się od niego, starając się możliwie jak najgłębiej zatopić w ziemię. Wreszcie wydobyła z siebie głos, cicho piszcząc. Zamiast odgryźć jej twarz, jak podejrzewała Mary, bestia powąchała jej kark. Miała zimny nos, a jej oddech okazał się gorący. Pachniał mydłem oraz sosną. Co. Do. Licha? Co powinnam zrobić? Co robić?! Wilk raz jeszcze ją obwąchał, tym razem staranniej i zszedł z jej ciała. Kiedy Mary była ostatecznie wolna, zaczęła ostrożnie się podnosić, upewniając się, iż nie wykonuje żadnych gwałtownych ruchów. Ich spojrzenia skrzyżowały się: bezduszna zieleń oraz przerażony piwny brąz. 

D-dobry piesek – wydusiła dziewczyna.

Bestia warknęła. Mary zasznurowała usta. Postanowiła darować sobie mówienie. Potwór wskazał łbem na prawo. Czy oznaczało to mnie więcej to samo co: „zjeżdżaj”? Kiedy dziewczyna się nie ruszyła, wilk ponowił gest. Krztusząc się, Mary Ann poderwała się z ziemi, chwytając plecak. Nogi nadal jej się trzęsły i o mały włos nie potknęła się o własne nogi. Kiedy się wycofywała, otworzyła torbę i sięgnęła po komórkę. Wilczur pokręcił głową. Dziewczyna znieruchomiała. Jedno uderzenie serca, potem drugie. Możesz to zrobić. Musiała jedynie wybrać 911. Teraz, kiedy odzyskała głos,

wrócił jej zdrowy rozsądek. Nie mogła krzykiem wezwać ojca na pomoc. Tata brzydził się bronią i byłby bezbronny wobec tak gigantycznej kreatury. Rusz się! Mary Ann ruszyła dłonią o cal, wreszcie dosięgając telefonu. Bestia warknęła, kiedy jej ofiara nacisnęła pierwszy guzik. Dziewczyna ponownie znieruchomiała. Stwór zamilkł. Krew zamarzła w żyłach Mary, a ta lodowa kąpiel jedynie zwiększyła dygotanie jej ciała. Nawet ciepłe promienie porannego słońca nie zdołały jej rozgrzać. Kolejny guzik. I kolejne warknięcie. Tym razem zwierzak uczynił krok naprzód, uginając przednie łapy i gotując się do skoku. Bestia nie mogła wiedzieć, co robi Mary. Nie mogła wpaść na to, co stanie się, jeśli dziewczyna przyciśnie ostatni przycisk, bez względu na emanującą z jej ślepiów inteligencję. Mięśnie Mary stężały, kiedy włożyła energię w pracę kciuka. Wilk dopadł ją w ułamku sekundy, miażdżąc telefon między zębami. Dziewczyna wstrzymała oddech, sparaliżowana przez strach, ulgę oraz niepewność. Te zębiska... mogły rozszarpać jej dłoń, ale nawet jej nie drasnęły. Zmuszając się do działania, Mary okręciła się na pięcie, widząc, iż nie powinna prowokować tej kreatury ani sekundy dłużej. Wilk przycupnął pod ulubioną śliwą jej taty, nadal trzymając w kłach czarny plastik. Zachowywała taki spokój, jakby wybrała się na piknik. Po raz kolejny wskazała łbem na prawo. Powoli pozbywając się strachu, dziewczyna poszła we wskazanym kierunku. Mimo iż bestia nie wyrządziła jej żadnej krzywdy i sprawiała wrażenie nieszkodliwej, Mary Ann okrążyła ją szerokim łukiem, zachowując między nimi maksymalny odstęp. Szła również tyłem, aby nie tracić zwierzaka z oczu.

Ten głośno odetchnął. Czyżby w ten sposób imitował westchnienie? Następnie wyrwał do przodu, wymijając Mary i utrzymując jednostajny rytm. Odgłos drapiących o ziemię pazurów dudnił dziewczynie w uszach. Co jakiś czas wilk odwracał się za siebie, by upewnić się, że Mary za nim idzie. Nie wiedząc, co innego powinna zrobić, Gray postanowiła współpracować. Jakimś trafem zwierzak znał drogę do szkoły. Mimo iż można było do niej dość na trzy sposoby, on wybrał trasę, jaką preferowała jego niedawna ofiara. Czyżby śledził ją już wcześniej? Rozpoznawał miejsce jej pobytu po zapachu? Czy gapił się na mnie, gdy konsumowałam gofry?, zastanawiała się Mary. To nie mogło dziać się naprawdę. Będąc wyjątkowo bystrym, zwierzak skrył się w cieniu, stroniąc od ulicznego ruchu. Mary Ann nagle pożałowała, iż tak mało wie o zwierzętach. Jej rodzice za nimi nie przepadali – a raczej za ich sikaniem, załatwianiem potrzeb, gdzie popadnie oraz linieniem – w związku z czym dziewczyna tak naprawdę nigdy z nimi nie obcowała. Możliwe, że ten brak sympatii odziedziczyła w genach. Penny posiadała chihuahę o imieniu Dobi, ale Mary unikała jej szczekania oraz warkotu przypominającego odgłos popsutej maszyny, którym zwierzak raczył całe otoczenia tak często, jakby zależało do tego jego dalsze życie. Wreszcie na widnokręgu pojawiło się liceum Crossroads, a wówczas dziewczyna westchnęła z ulgą. Był to nowy budynek o ogromnych rozmiarach, zbudowany z czerwonej cegły na planie półokręgu. Rozmaite pojazdy wjeżdżały na parking, a na ich szybach widniały slogany: „Do boju, Jaguary”. Dzieciaki kręciły się po szkolnym podwórzu, zażywając gorącej kąpieli słonecznej, która wkrótce zostanie zastąpiona przez chłodną zimę.

Mary nie odczuwała już takiej ulgi jak wcześniej. Czy wilk zaatakuje któregoś z uczniów? Furgonetka Tuckera przemknęła obok niej, a po chwili chłopak zatrzymał wóz z głośnym piskiem opon. Dzięki Bogu! Bestia upuściła jej telefon i wycofała się. Kiedy oddaliła się na tyle, by Mary wykrzesała w sobie dość odwagi, dziewczyna rzuciła się w przód, chwytając komórkę w dłonie. Nie spuszczając wzroku ze stwora, pognała w kierunku ciężarówki swojego chłopaka, otwierając drzwiczki po stronie pasażera i ładując się do środka. Wilk zniknął wśród gęstych zielonych drzew oraz krzewów otaczających szkołę. Ostatnie

spojrzenie,

jakie

posłała

jej

bestia,

emanowało

rozczarowaniem. Nawet złością. Dziewczyna przełknęła ślinę. Zwierzak przynajmniej nie rzucił się na wóz Tuckera. 

To coś nowego – powiedział chłopak, a jego aksamitny głos

przyciągnął uwagę Mary. Tucker posiadał potargane, piaskowe włosy oraz szare oczy, które u każdej innej osoby mogły wydawać się nudne. W przypadku Tuckera, jego chłopięcej buzi, dołeczków w policzkach oraz atletycznej budowy ciała podobna kompozycja zapierała dech w piersiach. Mary nie miała pojęcia, czemu postanowił się z nią umówić i jeszcze z nią nie zerwał, skoro spędzali tak mało czasu poza szkołą. Kochały się w nim wszystkie cheerleaderki, a zwłaszcza ich piękna liderka, Christy Hayes, która odpowiadała za mokre sny chłopaków w całym stanie. Tucker nie chciał jednak mieć z nią nic wspólnego i zawsze zbywał ją, by móc spędzić czas ze swoją dziewczyną. Fakt ten, czego Mary Ann nigdy by nie przyznała, poprawiał jej samoocenę tak samo mocno jak komplementy chłopaka.

Jesteś taka piękna, zwykł mawiać. Jestem wielkim szczęściarzem, że tworzymy parę. Po takich słowach Gray uśmiechała się przez długie godziny. Tucker zachichotał, wyrywając ją z zamyślenia. 

Do tego akurat jestem przyzwyczajony.



Co masz na myśli? – Im dłużej tu siedzieli, tym mniej Mary



Ignorujesz mnie, pochłonięta myślami.



Och, wybacz. – Czy dziewczyna faktycznie często tak

drżała.

postępowała? Nie zdawała sobie z tego sprawy. Musiała włożyć więcej wysiłku w słuchanie chłopaka. A zatem o czym właściwie rozmawiali? – Co jest nowe? Furgonetka ruszyła do przodu. 

Jesteś tak blada, jakbyś zobaczyła ducha i masz chęć na

przejażdżkę. Czemu? Opowiedzieć mu o wilku czy też nie? Nie, oczywiście że nie. Mary nie musiała być geniuszem, aby wiedzieć, że Tucker wyśmieje ją i weźmie za wariatkę. Wilk odprowadzający ją do szkoły? No, proszę was. Kto by w to uwierzył? Sama Mary Ann ledwo w to wierzyła. 

Och, jestem po prostu zdenerwowana swoim dzisiejszym testem

z chemii. – Dziewczyna nie była przyzwyczajona do kłamstwa, dlatego też szybko dopadły ją wyrzuty sumienia. Chłopak wzruszył ramionami. 

Chemia jest do bani. Nadal nie rozumiem, czemu dołączyłaś do

zaawansowanej grupy pana Kleina. Koleś potrafi sprawić, że nawet gałka w drzwiach wydaje się zabawna. – Zanim Mary Ann zdołała cokolwiek

odpowiedzieć, dodał: – A tak poza tym, wyglądasz dziś po prostu odlotowo? Widzicie? Któż inny choćby pomyślałby, aby powiedzieć jej coś podobnego? Dziewczyna szeroko się uśmiechnęła. 

Dziękuję.



Nie ma za co. Nie powiedziałbym tego, gdyby to nie była

prawda. – To rzekłszy, Tucker zaparkował auto. To właśnie dlatego nadal z nim jestem, pomyślała Mary, uśmiechając się jeszcze szerzej. Wysiedli z wozu, a dziewczyna natychmiast przeszukała wzrokiem zadrzewienia z boku szkoły. Po wilku nie pozostał choćby ślad. Mary nie pozbyła się jednak nieprzyjemnego uczucia, iż jest obserwowana. Zanotowała w pamięci, aby dowiedzieć się czegoś na temat tych drapieżnych zwierząt. Być może strach powodował, iż ofiara lepiej im smakowała. Może była to nowa zabawa, polegająca na przestraszeniu jej na śmierć, a następnie pozbawieniu życia. Jeśli tak, Mary Ann spełniała te warunki śpiewająco. 

Chodź. – Tucker otoczył ją ramieniem w talii, prowadząc do

przodu. Najwyraźniej nie zauważył, że drżała. Przed nimi, siedząc na balustradkach do parkowania rowerów, znajdowała się drużyna Tuckera. Jego załoga. Mniejsza o określenie. Mary Ann znała jej członków, co oczywiste, ale się z nimi nie zadawała. Chłopcy nie akceptowali jej, dając temu dowód przez ignorowanie jej, ilekroć się do nich zbliżyła. Każdy z nich grał w football, ale dziewczyna nie orientowała się w pozycjach, jakie zajmowali na boisku.

Młodzi mężczyźni wymienili uściski dłoni. I tak, owszem, udawali, że wcale nie zauważyli Mary. Tucker nigdy nie zwracał uwagi na ten brak szacunku, jego dziewczyna natomiast nigdy mu o tym nie powiedziała. Nie była pewna, jak by zareagował i po której stronie się opowiedział, nie miała zaś czasu, aby się tym martwić. 

Słyszałeś?

–

zawołał

Shane

Weston,

szkolny

wesołek,

uśmiechając się szeroko i zeskakując na ziemię. Cały aż rwał się do przekazania najnowszych wieści. Nate Dowling potarł dłonie. 

To nasz szczęśliwy dzień.



Pozwól mi powiedzieć, Down – warknął Shane.

Nate uniósł dłonie do góry, a na jego obliczu odmalowało się zniecierpliwienie. 

Świeże mięsko – powiedział. – Dwoje świadków, Michelle oraz

Shonna, widziało jak witał się z nimi dyrektor White. Co? Mary Ann zerknęła na Tuckera. Chłopak uśmiechnął się. On i Shane skinęli za zrozumieniem głowami. 

Nowe dzieciaki – rozwinął myśl Nate. – I to aż dwójka.

Kiedy grupa omawiała w rozbawieniu sposoby powitania nowych – biedaczyska – Mary Ann udała się na swoją pierwszą lekcję. Pan Klein podawał spis wszystkich zagadnień, jakich mogli spodziewać się na teście, ale po raz pierwszy dziewczyna miała problem z koncentracją. Gdy kroczyła korytarzem, dobiegły jej strzępki rozmów. Oba dzieciaki były w pierwszej klasie, tak jak ona. Każde z nich okazało się chłopakiem. Jeden posiadał ciemne włosy oraz czarne oczy, ale

nikt z nim nie rozmawiał. Cały dzisiejszy dzień przesiedział w sekretariacie. Czy to mógł być... Aden? Te oczy... Drugi był ciemnoskóry i wspaniały. Miał zielone oczy – całkiem jak jej wilk? – i zachowywał się z rezerwą, choć ostrożnie. Zaraz, zaraz. Czyżby Mary właśnie porównała ludzkie oczy do ślepiów wilka? Podobna myśl wpędziła ją w rozbawienie. 

Panno Gray?

Wszyscy w klasie zwrócili się w jej stronę. Policzki dziewczyny oblały się szkarłatem. 

Przepraszam, panie Klein. Może pan kontynuować.

To jakże inteligentne stwierdzenie wywołało chichot kilkorga osób, natomiast nauczyciel spojrzał na nią z naganą. Przez resztę dnia Mary wyczekiwała jakiś wieści. Dopiero po przerwie na lunch zdobyła nowe informacje. Shannon Ross uczęszczał z nią na historię. Dziewczyna zauważyła go już od drzwi. Był tak atrakcyjny, jak wszyscy twierdzili. Okazał się wysoki, miał jasnozielone oczy – tak, takie same jak u wilka – i zachowywał się wyjątkowo cicho. Mary Ann mieszkała w Crossroads na tyle długo, by współczuć nowym osobom w mieście. Shannon wybrał ławkę z tyłu sali, Gray zaś wślizgnęła się w tę, która stała obok niej. Poinformowanie nowego o zamiarach Tuckera i jego ekipy nie mogło mu nijak zaszkodzić. 

Cześć – przywitała się.

Wszyscy uczniowie plotkowali na jego temat przez cały dzisiejszy dzień. Ulubiona historyjka opowiadała o tym, iż Shannon był jednym z problematycznych chłopaków, którzy zamieszkiwali Ranczo Dana Reevesa. Aha, przewijał się w niej również motyw własnoręcznego uśmiercenia przez niego obojga swoich rodziców. Do jutra, Ross stanie się również bratobójcą.

Mary Ann widywała Dana w mieście i słyszała na jego temat rozmaite opowieści. Jego rodzice zmarli prawdopodobnie w młodym wieku, w związku z czym mężczyzna wychowywał się u dziadków. Okazał się trudnym nastolatkiem, ale miał też wielki talent do footballu i udało mu się rozpocząć profesjonalną karierę sportową. Kilka lat temu doznał kontuzji pleców, która wykluczyła go z rozgrywek, i właśnie dlatego postanowił otworzyć dom dla chłopaków tak samo krnąbrnych jak on kiedyś. Większość ludzi w Corssroads dosłownie go czciła, mimo iż miejscowi nie pochwalali tego, z kim mieszkał. Shannon zaadresował Mary Ann nerwowe spojrzenie. 

Cześć.



Jestem Mary Ann Gray. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, ja...



J-a-a nie będę niczego potrzebował – odpowiedział śpiesznie

nowy. Bez wątpienia starał się ją spławić. 

Och. W porządku. – Kurczę, zabolało. – Ale... może lepiej

trzymaj się z dala od drużyny footballowej. Jej członkowie uwielbiają torturować nowych. To taki ich sposób powitania. Na policzkach Mary ponownie wykwitł rumieniec, kiedy ona sama zajmowała właściwe miejsce. Zanim pan Thompson zaczął omawiać zagadnienie imperializmu, poprosił Shannona, aby ten stanął przed całą klasą i coś o sobie opowiedział. Chłopak cały czas się jąkał, a pozostali bezlitośnie się z niego śmiali. Mary Ann bardzo szybko zapomniała o własnym upokorzeniu. Nic dziwnego, że Ross ją spławił. Nie lubił rozmawiać z ludźmi, ponieważ to sprawiało, że czuł się niezręcznie.

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego, kiedy wracał do ławki, on jednak nawet tego nie zauważył. Wbijał wzrok w pomalowany farbą beton pod swoimi stopami. Mary oraz nowy uczęszczali również wspólnie na kolejne zajęcia. Była to informatyka. Siedzieli blisko siebie, dziewczyna nie próbowała go jednak zagadywać. Jeszcze nie. Zapewne ponownie spotkałaby się z odtrąceniem. Tucker również brał udział w lekcji. Został przesadzony z dala od Mary, kiedy panna Goodwin nakryła go na gadaniu. 

Cześć, Tuck – wyszeptał przez pomieszczenie Shane.

Chłopak Mary uniósł wzrok. Jego dziewczyna poszła za jego śladem, tak samo jak kilka innych osób. Tak jak na wcześniejszych zajęciach, zwieszał głowę w dół. Shane wskazał Shannona ruchem podbródka. Zrób coś, rzekł bezgłośnie. Mary Ann chwyciła się krawędzi ławki. 

Nie – powiedziała. – Proszę.



Panno Gray – skarciła ją nauczycielka. – Proszę o ciszę.



Przepraszam – wydusiła z siebie.

Przez prawie cały miesiąc nie wpadła w żadne tarapaty, tymczasem dziś dwukrotnie udzielono jej reprymendy. Tucker poruszył ustami, odpowiadając bezgłośnie: „Bez obaw”. Podniósł rękę, tracąc zainteresowanie dziewczyną. Panna Goodwin westchnęła. 

Tak, panie Harbor?



Mogę iść do toalety?



Nie wiem. Możesz?

Chłopak posłał jej wrogie spojrzenie. 

Mogę?



Dobrze. Tylko tam nie zamarudź, bo jutro zostaniesz po

lekcjach. 

Tak, proszę pani. – Tucker wstał z miejsca.

Opuścił salę, zamykając za sobą drzwi, a ramiona Mary Ann opuściły się w poczuciu ulgi. Groźba zażegnana. Niestety, Tucker nie odszedł od drzwi. Przez maleńkie, kwadratowe okienko gapił się na Shane'a. Ten wyciągnął ręce, a jego kumpel przytaknął. Shane wstał z krzesła i, jak się okazało, trzymał w dłoniach oślizgłego, syczącego węża. Gad miał wąski tułów, żółto-zielone łuski oraz jaskrawoczerwoną głowę. Strach ścisnął Mary Ann za gardło, sprawiając, że wstrzymała oddech. Dobry Boże. Skąd to coś się wzięło? Z powietrza? Shane zerknął na pannę Goodwin, upewniając się, że ta nie zwraca na niego uwagi. Nauczycielka była zbyt zajęta prezentowaniem bliźniakom, Britanny oraz Briannie Buchannan, jak założyć hasło na swoją stronę internetową. Rozpromieniony chłopak rzucił wężem w Shannona. Stwór wylądował na jego ramieniu, po czym opadł mu na uda z głośnym sykiem. Nowy uczeń spojrzał w dół. Poderwał się z krzykiem z siedzenia, otrzepując się rozpaczliwie rękoma. Gad spadł na podłogę, uciekając w kierunku ściany i zniknął za murem. Wszyscy popatrzyli na nowego i wybuchli śmiechem. 

Jak śmiesz przeszkadzać mi w prowadzeniu zajęć, młody

człowieku! 

Ale-le tu by-ył wąż.

Panna Goodwin ułożyła ręce na swoich krągłych biodrach. –

O czym ty mówisz? Nie ma tu żadnego węża. Może i jesteś nowy,

ale powinieneś wiedzieć jedną rzecz. Nie toleruję kłamstw. Shannon dyszał i przeszukiwał wzrokiem podłogę. Mary Ann poszła za jego spojrzeniem. W ścianie nie było żadnej szczeliny, przez którą wąż mógłby się wydostać, a mimo to zniknął. Dziewczyna zerknęła na Tuckera, który nadal stał koło drzwi. On i Shane uśmiechali się do siebie, najwyraźniej zadowoleni z dobrze wykonanej pracy.

Rozdział 6 –

Pomogliście mi.

Aden opuścił budynek szkoły, aby zaczekać przed nią na Shannona. Wiedział, że członek bandy Ozziego może nie zechcieć wracać z nim do domu, ale i tak pragnął spróbować. Jako że czuł się po prostu wspaniale, był gotów czekać na samego diabła. Być może uda mu się nawet zauważyć w tłumie Mary Ann. Ostatnia lekcja jeszcze się nie skończyła, zatem Aden czekał w samotności. Oparł się plecami o boczną ścianę z czerwonej cegły, częściowo skrywając się w cieniu. 

Czemu? – zapytał.

Chcesz uczęszczać do tej szkoły, odpowiedziała Eve. A my chcemy, abyś był szczęśliwy. Oczywiście, że ci pomogliśmy. – Ale nienawidzicie przecież Mary Ann. Ja nie, odparła Eve. Tak jak ty, pragnę spędzić z nią więcej czasu. Ta dziewczyna stanowi tajemnicę, jaką muszę rozwikłać. Cóż, ja jej nienawidzę, odpowiedział Caleb. Ta zwariowana panienka odesłała mnie do czarnej dziury z mnóstwem drutów kolczastych po bokach. Ale ty ją lubisz, a ja kocham ciebie. Ostatnie słowa zabrzmiały jak ledwo słyszalny pomruk. 

Ja też was kocham, koledzy.

Aden sądził, że jego przyjaciele będą wchodzić mu w drogę na każdym kroku, wrzeszcząc na niego, kiedy próbował rozwiązać testy, i kompletnie go rozpraszając. Zamiast tego, uczynili coś, czego nie robili

nigdy przedtem – przez dłuższy czas milczeli. Chłopak mógł czytać w spokoju, rozwiązywać zadania bez zbędnych komentarzy, krytykujących jego błędny tok rozumowania ani nie przyciągać uwagi otoczenia poprzez mówienie do samego siebie. Aden nie tylko zdał egzaminy. Poradził sobie śpiewająco. Uśmiechał się, gdy minęła go jakaś dziewczyna, której spojrzenie dosłownie wypalało mu dziurę w czole. Miała tak samo lśniącą skórę jak kobieta z centrum handlowego, w związku z czym szesnastolatek odwrócił się, na wypadek gdyby chciała porozmawiać. Bądź też uciąć sobie dłuższą pogawędkę. Na szczęście, nie zatrzymała się. Kto wie, powiedział Elijah, wzdychając. Być może Mary Ann pomoże nam się stąd wydostać i zdobyć własne ciała. Co za odmiana! Zaledwie tydzień temu Elijah doświadczył względem niej „złego przeczucia”. Aden pragnął spytać wizjonera, co takiego się zmieniło, ale nie zrobił tego, obawiając się, że to ponownie zdenerwuje jego towarzyszy. Wtedy rozbrzmiał dzwonek na przerwę. Jestem z ciebie dumny, młody człowieku, odparł Julian. Jesteś oficjalnym uczniem tej szkoły. Jakie to uczucie? Za plecami szesnastolatka rozległy się kroki. Nawet stąd, Aden mógł usłyszeć trzaskanie drzwiczkami szafek oraz odgłosy przyciszonych rozmów. 

Czuję się świetnie. Ale, hmm, moglibyśmy częściej próbować

milczeć – zasugerował chłopak. Wszyscy czworo wybuchli śmiechem, zupełnie jakby Aden właśnie zażartował o łatwo się podniecającym Calebie.

Szesnastolatek wyszedł na promienie słoneczne, obserwując główne wyjście z budynku. Wkrótce zaczęły się z niego wylewać dzieciaki. Jako pierwszy oprzytomniał Julian. Możesz się czymś zająć, kiedy dokucza ci nuda. My jesteśmy uziemieni. Pozostaje nam tylko rozmowa. Tylko dzięki niej mamy coś do roboty. 

Cz-cześć. – Za plecami chłopaka rozległ się znajomy głos.

Aden okręcił się na pięcie, niezadowolony z tego, że ktoś za nim stał. Shannon tkwił w miejscu, częściej zerkając na parking niż swojego kolegę. Skąd się tu wziął i czemu szesnastolatek w ogóle go nie zauważył? Wtedy spostrzegł, że pozostali uczniowie opuszczają budynek również innymi drzwiami, co pozwoliło mu wywnioskować, że istniało także inne wyjście ze szkoły. 

Cześć – odpowiedział.

Niedobrze. Nie istniała szansa na to, aby obserwował wszystkie drzwi w poszukiwaniu Mary Ann. 

Po-posłuchaj – rzekł Shannon.

W jego oczach jaśniała determinacja. Czyżby ciężki pierwszy dzień? 

Wiem, że za so-sobą nie przepadamy i nie masz powodu, aby

mi za-zaufać, ale ma-mmy tu ty-tylko siebie. Jeśli będziesz m-mnie krył, to ja będę krył cie-ciebie. – Oczy Adena rozszerzyły się w szoku. – A zatem zawieszenie broni? Serio? Chłopak nie miał pewności, czy owo „zawieszenie broni” będzie obowiązywało również na ranczo, ale nic go to nie obchodziło. 

Zawieszenie broni.

Czy ten dzień mógł potoczyć się lepiej?



Shannon, zapomniałeś syllabusa4.

Aden rozpoznał ten melodyjny, dziewczęcy głos. Jednak to ostry podmuch wiatru, który smagnął jego skórę, oraz nagle milknące jęki powiedziały mu, kto się zjawił. To była Mary Ann. Wyglądało na to, że ten dzień mógł potoczyć się jeszcze lepiej. Szesnastolatek

szybko

odszukał

ją

wzrokiem.

Dziewczyna

wyciągała przed siebie rękę, ściskając w palcach kartkę papieru. Shannon odwrócił się w jej kierunku. Natychmiast skulił ramiona, całkiem jakby chciał się między nimi ukryć. Serce Adena zaczęło mocno walić w piersi. W końcu. Znowu się spotkali. Słońce podświetlało ją złociście od tyłu. Kiedy zauważyła szesnastolatka, potknęła się, a jej skóra pobladła. Na całe szczęście nie upadła, a jedynie opuściła rękę. 

Aden?



Cześć, Mary Ann.

Pragnienie, aby ją objąć wróciło. Tak samo jak pragnienie ucieczki. Caleb powiedziałby zapewne, że była niebem oraz piekłem zawiniętym w to samo piękne opakowanie. Przyjaciółką oraz wrogiem. Łowcą i ofiarą. Dziewczyna ostrożnie się przed nim zatrzymała. 

Nie spodziewałam się, że znowu cię zobaczę.

Czy właśnie tego pragnęła? Jej neutralny ton głosu nic sobą nie odzwierciedlał. 

Od dziś jestem uczniem tej szkoły.

4 Program nauczania.



To dziwne... twoje oczy – powiedziała Mary, mrugając

powiekami. – Są niebieskie. Myślałam, że były czarne. A raczej wielobarwne. Nie w jednym odcieniu. A zatem to zobaczyła. Odkryła, iż barwa jego tęczówek zmienia się za każdym razem, gdy przemawia któraś z dusz. Aden złączył dolne rzęsy z górnymi, aby ukryć przed nią swoje oczy. 

Ich odcień zmienia się w zależności od tego, co mam na sobie

– skłamał. Często korzystał z tego kłamstwa. 

Och – odpowiedziała, ale nie wyglądała na przekonaną.

Jak w ogóle mógł ją pomylić ze swoją brunetką? Nawet przez moment? Owszem, obie miały ciemne włosy oraz oczy i obie były bardzo ładne, ale przy bliższym przyjrzeniu Mary Ann wydawała się raczej koścista, podczas gdy dziewczyna z wizji posiadała pełniejsze kształty. Nos Mary zdobiło kilka piegów, podczas gdy nieznajoma nie miała żadnego. 

Po-powinienem już i-iść – powiedział do niego Shannon,

zachowując się tak, jakby Mary Ann była nieobecna. Dziewczyna przytuliła do piersi trzymaną w dłoniach kartkę. Jej spojrzenie błądziło między nimi. 

Wy dwaj się znacie?

Aden oraz Shannon przytaknęli. 

Oooch. – W oczach brunetki pojawiło się przerażenie, podczas

gdy ona sama cofnęła się o krok. Czyżby się go obawiała? Ale czemu? W kawiarni nie sprawiała wcale wrażenia zlęknionej.



Mieszkasz z... Danem Reevesem? – zapytała.

Ach. Teraz Aden już wszystko rozumiał. Marty wiedziała o ranczo, obawiała się mieszkających na nim chłopaków... oraz tego, co zrobili, że ich tam wysłano. Szesnastolatek nie miał zamiaru już dłużej jej oszukiwać – jej, dziewczyny, z którą pragnął się zaprzyjaźnić – ale nie chciał pogłębiać jej strachu. W związku z tym zignorował to pytanie. 

Zaczynam od jutra. Może będziemy mieć razem kilka zajęć. –

Na to przynajmniej liczył. 

Do zo-zobaczenia w domu, Adenie – rzekł Shannon,

najwyraźniej zmęczony czekaniem. Następnie wyrwał plan zajęć z rąk Mary. Dziewczyna wstrzymała oddech, kiedy Aden pożegnał się z kolegą z ranczo: 

Do zobaczenia, Shannon.

Ciemnoskóry chłopak odszedł bez słowa komentarza. Pozostała dwójka stała przez kilka sekund w kompletnej ciszy. Dzieciaki przebiegały obok nich, ocierając się im o ramiona i najwyraźniej śpiesząc się do autobusów lub samochodów. 

Jest

nieśmiały

–

powiedział

szesnastolatek,

aby

usprawiedliwić Shannona. 

Zauważyłam. – Mary wyprostowała ramiona, a jej śliczne rysy

twarzy sugerowały determinację. – Posłuchaj, przez cały ubiegły tydzień czułam się koszmarnie przez to, jak potraktowałam cię w „Holy Grounds”. Myślałam tylko o tym, jak cię przeprosić. 

Nie musisz mnie przepraszać – zapewnił ją Aden.

Mary może i chciała jak najszybciej od niego uciec, ale nie nazwała go świrem ani nie sprawiła, że tak się poczuł. W jego świecie to było iście królewskie traktowanie. 

Muszę – nalegała. – Byłam niegrzeczna. Zadzwoniłabym do

ciebie, ale nie miałam twojego numeru. 

Niczym się nie przejmuj, serio. To ja planowałem do ciebie

zadzwonić. – Aden zagapił się na własne stopy, uświadamiając sobie, co robi, w związku z czym zmusił się do przyjęcia wyprostowanej postawy. – Po prostu zachorowałem. Spędziłem w łóżku całe sześć dni. Współczucie sprawiło, że wygięte w determinacji wargi Mary rozluźniły się. 

Dzięki. – Aden posłał jej uśmiech. To była najdłuższa

rozmowa, jaką kiedykolwiek z kimkolwiek odbył. Cóż, przynajmniej, jeśli brać pod uwagę te wymiany zdań, kiedy jego przyjaciele mu nie przeszkadzali albo takie, gdy nie gubił sensu tego, o czym mówił. Szesnastolatek nie chciał, żeby dyskusja się urwała. – Może moglibyśmy się tu jutro spotkać, a ty byś mnie oprowadziła? Mary wsunęła za ucho luźny kosmyk włosów, a na jej policzkach wykwitły purpurowe rumieńce. 

Ja, hmm, cóż...

Czyżby Aden za bardzo na nią naciskał? Czy znowu sprawił, iż czuła się niezręcznie? Chłopak nagle pożałował, że nie może porozmawiać z Eve. Potrzebował jej porady. Musiał dowiedzieć się, jak zaprzyjaźnić się z dziewczyną i co powiedzieć, aby tak się stało. Koniec końców, zdecydował się na prawdomówność. 

Nie próbuję cię poderwać ani nic w tym stylu, serio. Ale poza

Shannonem jesteś jedyna osobą, jaką tu znam i chciałbym się z tobą

zaprzyjaźnić. 

Zaprzyjaźnić. – Mary zagryzła dolną wargę.



Tylko zaprzyjaźnić – odparł szesnastolatek, mówiąc to bardzo

poważnym tonem. Pragnął umawiać się jedynie z Dziewczyną z Wizji. Brunetka nie przestawała ssać dolnej wargi, przestępując z nogi na nogę. 

Muszę coś ci powiedzieć i obawiam się, że to zrani twoje

uczucia. Być może, kiedy poznasz prawdę, wcale nie będziesz już chciał być moim przyjacielem. Nie brzmiało to zbyt optymistycznie. A raczej wręcz przeciwnie. Żołądek Adena zacisnął się w ciasny węzeł. 

I tak mi powiedz. Proszę.

Potrafił

się

z

tym

uporać.

Cokolwiek

miała

mu

do

zakomunikowania. Może. 

Ja... czuję się bardzo dziwacznie w twoim towarzystwie. – Na

policzkach Mary Ann ponownie pojawiły się rumieńce. – Boże, wypowiedziane na głos, te słowa są jeszcze gorsze. Szesnastolatek zatonął w myślach. Czy to możliwe? Czy ona również czuła podmuch wiatru i robiło się jej niedobrze? 

Dziwnie? Czyli jak?



Sama nie wiem. Zupełnie, jakby uderzył we mnie podmuch

dziwnego wiatru, a po całej mojej skórze chodziły ciarki. Wiem, że to paskudne i bardzo cię za to przepraszam. Naprawdę. Kiedy jednak to pierwsze wrażenie mija, odczuwam usilną potrzebę, by cię przytulić, całkiem jakbyś był moim bratem, a potem...



Chcesz uciec – skończył za nią.

A zatem wszystko się zgadzało. Reagowali na siebie identycznie. Jej oczy rozszerzyły się w szoku. 

Tak!



Czuję to samo.



Serio? – zapytała Mary Ann.

Poczucie ulgi oraz zatroskanie ustąpiło miejsca urazie. Jej wargi wygięły się w uroczym grymasie. Aden przytaknął, nie będąc w stanie powstrzymać uśmiechu. 

Co to oznacza twoim zdaniem?

Sympatię i wstręt, pomyślał chłopak. Całkiem jak w przypadku magnesów, jakimi szesnastolatek bawił się jako dziecko. Jeden biegun jest dodatni, drugi ujemy. Gdy zbliży się do siebie dwa różne bieguny – wówczas się łączą. Kiedy jednak przysunie się do siebie tak samo naładowane pola – wtedy się odpychają. Czy Aden i Mary byli jak magnesy? Jeśli tak, czy oznaczało to, że dziewczyna do złudzenia go przypominała? A może stanowiła raczej jego przeciwieństwo? Chłopak zaczął intensywniej przyglądać się swojej rozmówczyni. Czy wiedziała cokolwiek na temat zjawisk paranormalnych? Jeśli nie, a on zacząłby opowiadać o wskrzeszaniu zmarłych oraz uwięzionych dusz, wówczas nazwałaby go wariatem. Wtedy zmarnowałby szansę na to, by lepiej ją poznać. 

Muszę wracać do domu – powiedział, szukając drogi ucieczki.

Liczył, że następnego ranka wpadnie na jakieś rozwiązanie. – Jestem pod obserwacją, ale z wielka radością porozmawiam z tobą jutro i...



Mary Ann – zawołał nagle jakiś chłopak. Rozległ się odgłos

nadbiegających kroków, a następnie ktoś otoczył ją ramieniem w talii. Właściciel owego ramienia był barczysty i mocno zbudowany. – Z kim rozmawiasz, kotku? Dziewczyna przymknęła na moment powieki, po czym z trudem odetchnęła. 

Tucker, to Aden. Jest jednym z nowych uczniów i moich...

przyjaciół. Adenie, to Tucker. Mój chłopak. Przyjaciel. Nazwała go przyjacielem. Aden nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. 

Miło mi cię poznać, Tucker.

Stalowe spojrzenie chłopaka Mary padło na jego koszulkę oraz wypisane na niej obraźliwe słowa. Wielkolud zachichotał. 

Urocze.

Aden przestał się uśmiechać. Tak dobrze mu dzisiaj szło – zdał testy, zawiązał sojusz i zdobył przyjaciółkę – że zupełnie zapomniał o podkoszulku. 

Dzięki.



Czemu nie dogonisz swojego przyjaciela Stu-stuttera5? – To

było polecenie, nie pytanie. – Muszę omówić z Mary Ann kilka spraw. Wiadomość trafiła do adresata. On i Tucker nigdy się nie zaprzyjaźnią. Adenowi wcale to nie przeszkadzało. Jedyna osoba, jaką się obecnie przejmował, to Mary Ann. Cóż, no i oczywiście Dziewczyna z Wizji, ale jej tu przecież nie było. Gdzie się podziewała? Czym się zajmowała? 5 Jąkała.



Do zobaczenia wkrótce, Mary Ann – powiedział.

Brunetka rozpromieniła się, uśmiechając się szczerze i uroczo. 

Spotkamy się tu jutro rano i cię oprowadzę.

Mięsień pod okiem Tuckera drgnął. 

Jestem pewien, że twój kolega jest zajęty. Mam rację, Świrze?

Aden zdawał sobie sprawę z tego, iż jego następna wypowiedź zdefiniuje to, jakie nasilenie nienawiści będzie posiadać jego znajomość z chłopakiem Mary. Jeśli szesnastolatek ustąpi, jego rywal uzna, że udało mu się go zastraszyć i będzie prześladował go za te słabości. Jeśli okaże hart ducha, Tucker uzna go za konkurenta o uwagę dziewczyny i będzie przypuszczał na niego ataki przy każdej nadarzającej się sposobności. Aden nie mógł sobie pozwolić na kolejnego wroga, a mimo to zadarł podbródek i odmówił odgrywania roli tego słabszego. –

Nie jestem ani trochę zajęty. Do zobaczenia rano, Mary Ann. –

To powiedziawszy, skinął im obojgu, i odszedł, jakby w ogóle się nie przejmował.

*****

Mary Ann szła wraz z Tuckerem na trening footballu na szkolne boisko, spokojnie, ale uparcie tłumacząc mu, że nazywanie ludzi „Świrami” albo „Jąkałami” stanowiło sposób na leczenie własnych

kompleksów i że to właśnie takie osoby potrzebowały w przyszłości terapii. 

Powinnaś podziękować mi w kontekście przyszłego zawodu.

Chcesz przecież zostać psychiatrą – odpowiedział, wymijając ją. Mary była tak zaskoczona jego odpowiedzią, że mogła jedynie stać w miejscu z szeroko otwartą buzią. Tucker nigdy nie odzywał się do niej z takim sarkazmem. Chłopak zwęził oczy. 

Cóż, czekam.



Czekasz, ale na co?



Po pierwsze, na przeprosiny. Po drugie, żebyś obiecała mi, że

już więcej nie spotkasz się z tamtym kolesiem. Nie lubię go i nie podoba mi się sposób, w jaki na ciebie patrzy. Jeśli jeszcze kiedyś to zrobi, wybiję mu zęby. Żądza posiadania emanowała z niego do tego stopnia, że przeszywała skórę Mary drobnymi igiełkami bólu. Brunetka złapała się na tym, że się cofa. Co mu się stało? Czemu się tak zachowywał? 

Masz trzymać się od niego z daleka, Tucker. Słyszysz? Nie

chcę, żebyś go skrzywdził. I, tak dla twojej wiadomości, będę przyjaźnić się, z kimkolwiek zapragnę. Jeśli ci się to nie podoba, mogę... to znaczy możemy... 

Nie zerwiesz ze mną – warknął, krzyżując ramiona na klatce

piersiowej. – Nie pozwolę na to. Niedokładnie o tym myślała Mary, ale złapała się na tym, iż rozważa podobny pomysł. Ten Tucker, który stał teraz przed nią, nie był

tym Tuckerem, jakiego znała. Nie sprawiał, że czuła się śliczna i wyjątkowa. Jego groźby alarmowały ją. Ten Tucker jakimś cudem pomógł wrzucić węża na Shannona i ta sprawa nadal nie została między nimi wyjaśniona. Śmiał się z cudzego strachu. Takiego jego wcielenia Mary nie znosiła. 

Nie możesz powstrzymać mnie, jeśli o tym zdecyduję –

odpowiedziała. Jego oblicze natychmiast złagodniało. 

Masz rację. Przepraszam. Nie powinienem tak bardzo na

ciebie naciskać. Jedyne, na czym mi zależy, to twoje bezpieczeństwo. Czy możesz mnie za to winić? – To rzekłszy, sięgnął w jej kierunku i przesunął po policzku brunetki opuszką palca. Dziewczyna odsunęła się z zasięgu jego dotyku. 

Posłuchaj, ja... – zaczęła, ale wówczas jeden z zawodników

footballu zawołał Tuckera na pomoc. Nieświadomy tego, jak zdenerwowana była Mary, jej chłopak pocałował policzek, który przed chwilą gładził. 

Porozmawiamy jutro, okej? – Nie czekając na odpowiedź,

odbiegł. Do głębi wstrząśnięta, Mary odwróciła się i udała w stronę parkingu. Co powinna z nim zrobić? To, jak potraktował Shannona, a potem Adena, a następnie za to przepraszał... To, że oczekiwał jej podziękowań... Dziewczyna zagryzła zęby. Owszem, przeprosił ją, ale czy szczerze? Mustang Penny wyjechał zza zakrętu, gdy tylko jej przyjaciółka postawiła nogę na krawężniku. Oto i jej podwózka. Mary mogła zawsze

zadzwonić po ojca i czekać, aż ją odbierze. Mogła pójść do domu sama – stając się zapewne łakomym wilczym kąskiem – albo mogła dogonić Adena. 

Aden – zawołała, biegnąc przed siebie.

Nie zdołała go wypatrzyć, ale wiedziała przecież, że nie mógł odejść zbyt daleko. Czarny wilk o lśniącej sierści, o wiele wyższy i większy, niż to zapamiętała, wyskoczył tuż przed nią w chwili, kiedy mijała linię drzew rosnących za szkołą. Mary wrzasnęła, układając rękę na piersi. Zwierzę warknęło z irytacją, a jego zielone ślepia lśniły intensywnie. Uspokój się. Nie wyrządzę ci krzywdy. Ostatnie słowo nadal wisiało w powietrzu, niewypowiedziane, a mimo to bardzo dosadne. Mimo iż głos dobiegał z naprzeciwka, dziewczyna wykręciła się na pięcie, spodziewając się, że ktoś stoi za jej plecami. Ale nie – ona i wilk byli tu całkiem sami. – Kto to powiedział? – spytała drżącym głosem. Skoro jestem jedyną osobą w pobliżu, powinnaś zakładać, że to byłem ja. Tym razem słowa dobiegły z tyłu. Po raz kolejny, brunetka odwróciła się w kierunku wilka. Nikt za nim nie stał. 

To nie jest zabawne – odpowiedziała, wkładając w swoją

wypowiedź nieco więcej mocny. Zerknęła w lewo, potem w prawo. Oddech palił jej gardło wraz z każdym ruchem klatki piersiowej. Gorąco. Zbyt gorąco. Pożar. – Kto tam jest?

Uwielbiam być ignorowany, naprawdę. Posłuchaj, jestem wielki i czarny. Stoję przed tobą. Mary omiotła wzrokiem rosnące wokoło zadrzewienia. Nie doszukała się ani śladu życia. 

Mówiłam ci. To nie jest zabawne.

Marnujesz swój czas, szukając kogoś innego, mała dziewczynko. Jej uwaga ponownie skoncentrowała się na zwierzaku i Mary Ann wybuchła pozbawionym humoru śmiechem. 

Nie możesz ze mną rozmawiać. Po prostu nie. Nie jesteś...

człowiekiem. Słuszna uwaga. Nie mylisz się również w innej kwestii. Ja nie mówię. Na głos. Wszystko się zgadzało. Jego szorstki głos rozbrzmiewał we wnętrzu umysłu Mary, co ona sama uświadomiła sobie, nie mogąc się pozbyć szoku. 

To śmieszne. I niemożliwe.

Pewnego dnia będziesz śmiała się ze swoich słów, ponieważ, kotku, mam zamiar otworzyć ci oczy na całkiem nowy świat. Wilkołaki to dopiero początek. 

Zamknij się! – Brunetka pomasowała skronie.

To było nie tylko śmieszne. To było szalone. Kompletnie szalone. Albo może inaczej – to ona zwariowała. To musiała być halucynacja. Wymyśliła sobie wilka – czy też wilkołaka – jaki odprowadził ją do szkoły i zaczekał, aż skończy lekcje. Wilkołaka, który przemawiał do niej we wnętrzu umysłu. Co by na to powiedział ojciec Mary?

Brunetka uznała, że zna odpowiedź. Tata byłby przekonany, że córka za bardzo się przepracowuje, w ogóle nie odpoczywając i nie ciesząc się życiem, a zatem jej umysł zrobił sobie wakacje. Właściwie, to właśnie o tym pragnął ostrzec ją dziś rano. A co jeśli teraz, kiedy Mary przekroczyła już niebezpieczną granicę, potrzebowała leków? Podobna myśl napełniła ją przerażeniem, a ona sama zaśmiała się bez cienia humoru. Nie chciała, aby w jej karcie zdrowia widniał stosowny zapis, który prześladowałby ją przez resztę życia zawodowego, niwecząc szansę na odbycie upragnionego stażu. Kto bowiem powierzyłby własne problemy komuś, kto nie potrafił się uporać ze swoimi? Pa, pa, piętnastoletni planie. Może, ale tylko może, to wszystko dzieje się naprawdę, powiedziała do siebie Mary. Jakaś część niej uczepiła się tej nadziei. Istniał tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać. Dziewczyna wykonała krok w przód, zatrzymując się tuż przed nosem stwora. 

Czy istnieje jakaś różnica między wilkiem a wilkołakiem? –

wydukała, aby przerwać męczącą ciszę. Zrób to. No dalej, zrób. Krztusząc się, wyciągnęła rękę. Oczywiście, że istnieje. Jeden jest po prostu zwierzęciem, a drugi może stać się człowiekiem. Co ty w ogóle robisz? Mimo iż Mary spodziewała się, że stwór przemówi, to i tak nie mogła ukryć zaskoczenia i cofnęła dłoń, piszcząc. Jeśli się myliła i zjawa

stanowiła coś więcej niż tylko wytwór jej wyobraźni, ta mogła ją ugryźć. Okaleczyć. Zabić. Nie bądź tchórzem. 

Naprawdę nie wiesz, co robię? Nie umiesz czytać mi w

myślach? Potrafisz przecież przemawiać we wnętrzu mego umysłu. Wytwór jej wyobraźni byłby przecież do tego zdolny, prawda? Nie, nie umiem czytać w myślach. Ale dostrzegam aury, czyli otaczające cię kolory. To właśnie one podpowiadają mi, co czujesz, dzięki czemu bez trudu zgaduję, o czym myślisz. Teraz jednak zmagasz się z tyloma sprzecznymi emocjami, iż nie potrafię nic rozszyfrować. – Świetnie,

Cóż, planuję cię dotknąć. O ile nie będziesz się ruszał. – teraz

zabrała

się

za

wydawanie

poleceń,

zakładając

wspaniałomyślnie, że bestia ją zrozumie. Czy to jakiś żart? Czy to możliwe, że ktoś to nagrywał, planując później się z niej nabijać? Jasne, że nie. Nie ma szans, żeby ktokolwiek zdołał sfałszować rozlegający się w jej głowie głos. – Jeśli mnie ugryziesz, ja... Ja... Wilkołak wywrócił oczami. Ty co? Też mnie ugryziesz? Tymi śmiesznymi ząbkami? Nie istniała odpowiedź, jaka zdołałaby wywołać strach w takim potworze, w związku z czym Mary zamilkła. Bestia nie poruszyła się, nie mrugając choćby powieką, kiedy dziewczyna ponownie sięgnęła w jej kierunku, gotowa dotknąć stwora. Drżała na całym ciele, wahając się. Wreszcie skóra jej dłoni spotkała się z futrem. Gładkim, jedwabistym futrem. 

Jesteś prawdziwy – sapnęła.

To nie była żadna halucynacja. Wilkołak naprawdę istniał, przemawiając we wnętrzu jej umysłu i wyczytując jej myśli z koloru

otaczającej ją aury. Co bardziej niewiarygodne, deklarował, iż potrafi zmienić się w człowieka. To było... to było... Dobry Boże. Bestia jęknęła. Podrap mnie za uchem. Wciąż otumaniona tym, co się dzieje, Mart zwiększyła nacisk, masując go po głowie. Stwór ponownie jęknął, sprawiając, że wróciła jej trzeźwość myślenia. Halo, halo. Ktoś w domu?, pomyślała. Celowo przedłużasz nasz kontakt. Ramię dziewczyny opadło wzdłuż jej tułowia, nagle zbyt ciężkie do utrzymania. 

Istniejesz naprawdę – powtórzyła.

To oznaczało, że nie była wariatką. W normalnej sytuacji skakałaby zapewne z radości, ale nie umiała zmusić się do ruchu. Rozmawiała z wilkołakiem – zarówno rzeczą, jak i osobą – co świadczyło o tym, że świat, jaki znała, nie był już dłużej znajomym miejscem. Nie stanowiło to powodu do świętowania. Stwór przez moment nic nie odpowiadał. Przymknął powieki, delektując się pozostałością po jej dotyku. Nagle otworzył oczy, a w jego zielonych ślepiach zapłonął ogień. Bestia warknęła: Przejdźmy lepiej do interesów, zgoda? Co wiesz o chłopaku? On istnieje. 

Chłopaku? Jakim chłopaku? Nie wiem, czemu mnie śledzisz,

ale możesz już przestać. Zainteresowałeś się niewłaściwą dziewczyną. – Czy byli tu również inni, którzy przyglądali się Mary Ann? Czy wilkołak

towarzyszył jej praktycznie od zawsze, mogąc się z nią komunikować, a ona po prostu o tym nie wiedziała? Brunetka rozejrzała się w lewo, a następnie w prawo, odczuwając coraz silniejszą panikę. Kiedy nie zobaczyła zupełnie nic, zaczęła się wycofywać, aż oparła się plecami o chropowaty pień drzewa. – Serio, możesz już sobie iść. Po raz ostatni poproszę cię o to uprzejmie, mała dziewczynko, a potem zacznę wydawać rozkazy. Nie chcesz, żeby do tego doszło, Mary Ann. Zaufaj mi. Jak się okazało, stwór znał jej imię. Podobna świadomość zbiła ją z tropu. Poza tym, w jego słowach czaiła się groźba. Po sposobie, w jaki bestia to powiedziała, można było wywnioskować iż żadne krzyki nie mają większego sensu. Jeśli dziewczyna nic nie odpowie, potwór ją do tego zmusi. Szponami i zębami. Użyje wszystkich dostępnych środków. Wilkołak zbliżał się do Mary, nie śpiesząc się i stopniowo zmniejszając dzielący ich dystans. Co wiesz o chłopaku? Stwór wspiął się na tylne łapy, unosząc przednie i układając je na pniu na wysokości skroni brunetki, tym samym zamykając ją w potrzasku. Cała krew odpłynęła z głowy Mary, spływając w dół jej nóg i sprawiając, że jej umysł jeszcze bardziej się otumanił, a kończyny stały się ociężałe. – Jakim chłopaku? – zdołała wydusić. Wydaje mi się, że ma na imię Aden. Chodziło o Adena? 

Czemu potrzebujesz informacji na jego temat?

Bestia zignorowała jej pytanie. Rozmawiałaś z nim. O czym? 

Niczym osobistym, przysięgam. Wiem tylko, że jest nowym

uczniem mojej szkoły. Nie zamierzasz go chyba skrzywdzić, prawda? Stwór raz jeszcze nie zareagował. A drugi chłopak? Ten, którego odprowadzałaś na stadion? 

To Tucker. Umawiam się z nim. W pewnym sensie. Może. Być

może nasz związek właśnie się skończył. Tak mi się wydaje. Czy masz zamiar go skrzywdzić? Nagle wilk zawył w ten swój przenikliwy sposób, grając na zakończeniach nerwowych dziewczyny tak delikatnie jak muśnięcie skrzydeł, a jednocześnie całkowicie odsłaniając ją na atak z zewnątrz. Wtedy właśnie Mary zorientowała się, czemu był gotowy do zadania ciosu. W trawie rozległ się odgłos kroków, stąpających po liściach i miażdżących żołędzie. Zwierzak poruszył nozdrzami, odwracając się i przygotowując na konfrontację z zagrożeniem. Spomiędzy drzew wybiegł Aden. Miał spoconą twarz, a koszulka, z jakiej naśmiewał się Tucker, przykleiła się do jego klatki piersiowej. 

Mary Ann – wydyszał. – Coś nie tak? – Wtedy zauważył wilka

i znieruchomiał, gotowy do obrony. – Okrąż drzewo. Powoli. – Nie spuszczając wzroki z bestii, ukucnął i wyciągnął z butów dwa sztylety. Szczęka Mary opadła aż do ziemi. Nosił ze sobą broń? Wilkołak wspiął się na tylne łapy, szykując się do ataku. 

Nie, proszę nie – załkała brunetka. – Nie walczcie.

Nawet przez ułamek sekundy nie spodziewała się, że spotka się z czymś takim.



Idź do domu, Mary Ann – zażądał Aden. – Przyjął pozycję

bojową, wyraźnie zdeterminowany. – Teraz. Każ mu nas zostawić, warknął wilk, nie odrywając wzroku od rywala. Czemu nie powiedział mu tego osobiście? Czyżby nie był zdolny do porozumiewanie się z dwojgiem ludzi naraz? A może nie chciał zdradzić się przed przeciwnikiem z tym, kim był? I czemu w ogóle Mary zadawała sobie wszystkie te pytania? Zaraz miała zacząć się bitwa! 

A-adenie – zaczęła, podejmując próbę stanięcia między nimi.

Wilk okręcił się wokół własnej osi, blokując jej drogę. – Nie walcz z nim. – Mary nie umiała pozbyć się błagalnego tonu, nie będąc do końca pewną, do kogo w ogóle się zwraca. Zdawała sobie sprawę jedynie z tego, że jeśli czegoś nie zrobi, rozgorzeje krwawa walka. 

Proszę, nie walcz z nim. Nic mi nie jest. Nic nie jest nam

wszystkim. Niech każdy z nas pójdzie w swoją stronę, okej? Proszę. Żaden chłopak ani wilk jej nie posłuchał. Krążyli wokół siebie, badając się wzajemnie i ciężko dysząc. 

Przestań, Eve – burknął pod nosem Aden, a jego głos brzmiał

niesamowicie szorstko w panującej wokoło ciszy. – Potrzebuję spokoju. Eve? Nagle nowy znajomy Mary zamarł, mrugając powiekami. Na jego obliczu malowało się teraz zagubienie. Popatrzył na brunetkę, aby upewnić się, że nadal się tam znajdowała, po czym zmarszczył czoło. 

Słyszę ich.

Ona również zamrugała powiekami, nie mając pojęcia, co się dzieje. 

Kogo?

Wystarczy!, warknął wilk. Każ mu odejść. 

Wilkołak życzy sobie, żebyś sobie poszedł – poinstruowała

Adena drżącym głosem. – Proszę, idź. Nic mi nie będzie, przysięgam. 

Umiesz się z nim porozumiewać?

Dzięki Bogu, to wcale go nie przeraziło. Nie patrzył na nią jak na wariatkę. 

Ja...

Nie odzywaj się do niego ani słowem, bo poharatam mu gardło. Jasne? Mary zasznurowała usta, cichutko piszcząc. Nigdy dotąd nie czuła się tak bezradna i przerażona. Nie miała pojęcia, co robić. 

Grozi ci? – spytał Aden głosem łagodnym, ale i stanowczym.

Nie czekając na jej odpowiedź, uniósł ostrza, a ich koniuszki zabłysły srebrzyście w promieniach słońca. – No dalej, panie wielkoludzie, zobaczmy, czy lubisz bawić się z osobami bardziej w swoim rozmiarze. Cała przyjemność po mojej stronie. 

Nie! – krzyknęła dziewczyna, kiedy wilk rzucił się przed

siebie. Aden spotkał się z nim w połowie drogi. Problem w tym, że wcale się ze sobą nie starli, gdyż chłopak po prostu zniknął. Dokładnie tak – zniknął. Wilkołak upadł na ziemię, wijąc się i jęcząc. Oba sztylety spadły tuż obok niego, kompletnie bezużyteczne. Mary Ann podbiegła do niego,

niepewna, co się właściwie wydarzyło, oraz jak powinna zareagować. Może była w szoku. Nie widziała żadnej krwi, więc nikt nie został ranny. Sięgnęła przed siebie drżącą dłonią i pogładziła stwora po pysku. Czemu go dotykasz?, zapytał ją głos zdrowej logiki. Uciekaj! Mary nie ruszyła się ani o krok, bardziej zatroskana niż poddana instynktowi przetrwania. 

Nic ci nie jest?

Bestia uniosła powieki, a jej ślepia nie były już zielone, a różnobarwne, jak czasami oczy Adena. Wilk podniósł się z ziemi, chwiejąc się na nogach i tracąc równowagę. Zaczął się ostrożnie wycofywać. Kiedy dotarł do linii drzew, obrócił się wokół własnej osi i rzucił w pogoń.

Rozdział 7 Widziałem ją. Widziałem dziewczynę. Ja też. Czy ją rozpoznałeś? Wiem, że kiedyś już się na nią natknęłam. Wybacz, Eve, ale nie. Aden pragnął krzyczeć. We wnętrzu jego głowy panował taki hałas, że z trudem umiał nad nim zapanować. Wiatr kołyszący koronami drzew, piskliwe głosiki znajdujących się w pobliżu ptaków. Bzyczenie szarańczy, cykanie świerszczy. Rechot żab. Jęcząc, chłopak wprawił ciało wilka w ruch. Zadanie to okazało się naprawdę trudne do wykonania, ponieważ Aden miał problemy z synchronizacją działania tylnych kończyn względem przednich, jednak osiągnął sukces, kilkakrotnie się potykając. Nigdy wcześniej nie przejął ciała zwierzęcia, dlatego też nie miał pojęcia, czy robi to prawidłowo. Nie było jednak czasu na zastanawianie się. Gdyby nastolatek się nie pośpieszył, byłby spóźniony. A gdyby tak się stało, Dan nie pozwoliłby mu pójść jutro do szkoły. Jak to zrobiłeś?, warknął wilk, dołączając do szumu pozostałych głosów. Wynoś się z mojej głowy! Wynoś się z mojego ciała! Bestia wiedziała, że przejął nad nią kontrolę. Mogła go wyczuć. Coś podobnego nie przydarzyło się Adenowi nigdy przedtem. Szesnastolatek sądził, że prymitywny umysł stworzenia nie będzie potrafił przetworzyć ludzkiego języka. Przynajmniej w większości. Nie jestem zwierzęciem, sukinsynu. Kim zatem jesteś?, pomyślał Aden.

Wilkołakiem. Człowiekiem–wilkiem. A teraz wyłaź ze mnie! Zmiennokształtnym? Chłopak nie sądził, że te stworzenia w ogóle istniały. Nie w rzeczywistości. Zważywszy na to, jakimi on sam władał mocami, powinien był dopuszczać podobną sposobność. To zaskakujące odkrycie kazało mu zastanawiać się nad tym, co jeszcze kryło się w jego najbliższym otoczeniu. Legendy mówiły o wampirach, smokach, potworach oraz bestiach wszelakiego rodzaju i maści. Wynoś się! Ale już! Mimo iż wilk wściekle na niego warczał, bieg wydał się wkrótce Adenowi czymś naprawdę wspaniałym. Dającym mu prawdziwą moc. Powietrze tańczyło w jego futrze, wygładzając sierść aż do nasady włosów. Jego wzrok sięgał naprawdę daleko, całkiem jakby odległość nie miała znaczenia, i wychwytywał każdy, nawet najmniejszy szczegół, niczego nie pomijając. Kolory okazały się bardziej żywe, a drobinki kurzu... po prostu wow. Były niczym płatki śniegu, które lśniły wokół niego. Rozszarpię ci za to gardło. Aden nie przerywał biegu, a ciepłe powietrze wpadało do jego nozdrzy, śpiesznie je opuszczając. Jego płuca zwiększyły powierzchnię, utrzymując w sobie większą zawartość tlenu niż ta, do jakiej chłopak był przyzwyczajony. Dzięki temu gnał szybciej przed siebie, wbijając pazury w ziemię. Zapachy okazały się intensywne, prawie obezwładniające. Sosny, ziemia, martwe zwierzę w odległości kilku jardów od niego. Z jakiegoś powodu Aden wiedział, że był to jeleń. Słyszał bzyczące nad zwłokami muchy. Wykąpię się w twojej krwi, człowieku. To nie groźba, a obietnica.

Po raz kolejny pogróżki wilka wymieszały się z jazgotem jego wciąż gawędzących kompanów. Caleb przepraszał za przetransportowanie go do ciała wilczura, Eve wypytywała o Mary Ann, najwyraźniej się o nią zamartwiając, a Julian wraz z Elijahem błagali go o ostrożność. Czemu Mary Ann nie odesłała ich tym razem w próżnię? Aden zbliżył się przecież do dziewczyny, a mimo to wciąż słyszał swoich przyjaciół. Dzięki uprzejmości Elijaha – którego moc zwiększyła się, jak to podejrzewał – zrozumiał, że jeśli nie zdoła powstrzymać wilka, ten będzie śledził ją w lesie, biegnąc za nią. Ona zaś będzie zanosić się płaczem. Mary Ann... Co musiała teraz o nim myśleć? Wiedziała już, że różnił się od innych, i że był zdolny do rzeczy całkiem nieosiągalnych dla reszty ludzi. Po tym, co się wydarzyło, nie było sensu temu zaprzeczać. Być może zdoła go zrozumieć. Rozmawiała przecież z wilkiem. Może, tak jak Aden, wiedziała o rzeczach, jakie dla pozostałych stanowiły tajemnicę. To tłumaczyłoby również, dlaczego czasami potrafiła wyciszyć głosy, zmieniając tym samym kształt wizji Elijaha. Bestia zrani cię w chwili, kiedy opuścisz jej ciało, mówił Elijah. Zabije cię. Tak, chłopak świetnie zdawał sobie z tego sprawę. Wiedział także, że będzie zbyt słaby, aby należycie się bronić. Istniała tylko jedna rzecz, jaką mógł uczynić, aby ocalić swoją skórę. Zrobił to już kiedyś, kiedy wszedł w ciało atakującego go dzieciaka. Nienawidził choćby o tym myśleć, ale nie miał innego wyboru. Kiedy przed jego oczami wyrosło ranczo, zwolnił, zatrzymując się przy linii zadrzewień.

Nie możesz zostać tu na zawsze, warknął wilk, a szesnastolatek nie zdołał nic poradzić na to, iż z jego pyska zaczęły wydobywać się rzeczywiste dźwięki. Możesz? Możesz!? Niewiele brakowało, a z jego paszczy zaczęłaby kapać ślina. Nastolatek rozejrzał się wokoło, nie zauważając niczego, co pomogłoby mu zrealizować zamierzenia. Istnieje inny sposób, pomyślał, wzdychając. Usiadł na tylnych łapach, rozprostowując jedną z nich. Spuścił na nią wzrok. Jego mięśnie były napięte, a futro lśniło niczym czarne diamenty. Nie, powiedziała Eve, uświadamiając sobie, co ma się zaraz wydarzyć. Nie rób tego. Muszę, pomyślał Aden. Jego żołądkiem wstrząsnęły nudności. Chłopak nie miał czasu na to, aby oddawać się cierpieniu. Cała wieczność mogła nie wystarczyć, aby się na to przygotować. Szesnastolatek obnażył kły i warknąwszy gardłowo, ukąsił się w nogę. Ostre zębiska przebiły mięsień, natrafiając na kość. We wnętrzu jego umysłu rozległy się wrzask, sapnięcie oraz kilka jęków. Każde z nich poczuło moc ugryzienia, a niemożliwy do zniesienia ból rozniósł się po jego ciele gorącą falą, atakując każdy napotkany po drodze organ. Co ty, do diaska, wyprawiasz?, krzyknął wilk. Przestań! Przestań! Zwalniając śmiercionośny uścisk i rozprostowując mięśnie szczęki, odsunął się gwałtownie. Ciepły, metaliczny w smaku płyn rozlał się po jego jamie ustnej, spływając w dół gardła i zwilżając futro. Aden zadławił się.

Pojawiły się kolejne wrzaski oraz jęki. Chłopak sapnął, kiedy cielsko wilka upadło na trawę. Ból okazał się obezwładniający, tak jak przewidywał. Teraz, gdy odejdzie, nie będzie śledzony ani atakowany. Wymagało to sporej dawki mentalnej siły, aby wyciągnąć niewidzialną rękę z ciała wilczura i zacisnąć ją na pniu najbliższego drzewa. Uścisk ten, mimo iż słaby, okazał się wystarczający, aby szesnastolatek mógł wydostać się na zewnątrz. Chłopak leżał tam przez chwilę, kompletnie porażony i starał się uspokoić oddech. Rusz się! Rusz się! Jego ludzkie ciało odmawiało posłuszeństwa. Nie znajdował się już we wnętrzu ofiary opętania, ale jego umysł – ani przyjaciele – wcale się tym nie przejmowali. Wszyscy wiedzieli, co się właśnie wydarzyło, i mogli poczuć efekty tego stanu rzeczy. Mięśnie Adena przywarły do kości, utrzymując go w nieruchomej pozycji. Srebrzysta substancja – adrenalina – wlała się w jego żyły, próbując złagodzić ból i obdarzając go mocą. Wreszcie nastolatek mógł przekręcić się na bok. Wilk, co udało mu się zobaczyć, leżał dokładnie w tym miejscu, w jakim go zostawił. Wyciągał przed siebie łapę, a krew wyciekała mu z paszczy oraz rany. –

Przepraszam – powiedział Aden, zgodnie z prawdą. – Nie

mogłem pozwolić, żebyś mnie zaatakował. Zielone ślepia zapatrzyły się na niego, a w ich wnętrzu malowało się cierpienie oraz furia. Szesnastolatek wstał o własnych siłach, zataczając się i czując się lekko zamroczony.



Muszę zameldować się u szefa placówki i wrócę tu z

bandażami. Gardłowy warkot zapowiadał odwet, jeśli Aden postanowi spełnić swoją obietnicę. Nic go to nie obchodziło. Udało mu się wrócić do ośrodka. Szesnastolatek dokuśtykał do baraku, po czym wdrapał się przez okno do pokoju. Będąc słabym i spóźnionym, po prostu nie dałby rady zmierzyć się

z pozostałymi chłopcami.

Wszystkie okna

zostały

wyposażone w system alarmowy, który uruchamiano jednak jedynie w nocy. Poza tym, Aden już dawno temu przeciął i ponownie połączył kable, tak by nie martwić się mechanizmem zabezpieczającym i nie zostać nakrytym, gdyby Dan postanowił to sprawdzić. Szesnastolatek wszedł do swojej łazienki, opróżnił szklankę wody, po czym umył twarz. Dzięki Bogu, nie miał zakrwawionej koszuli. Przyozdabiały ją jedynie plamy od ziemi oraz trawy. Twarz chłopaka całkowicie pobladła, a włosy były potargane i pełne maleńkich gałązek. Aden schował do torby kilka bandaży oraz tubkę z antybiotykiem, po czym wyrzucił ją przez okno. Sam udał się w jej ślady, usuwając gałęzie ze swojej czupryny. Po tym, jak schował pakunek pod skałami, skierował kroki do głównego budynku na ranczo. Dan siedział na ganku, a u jego stóp spała Sophia. Znajdujące się za jego plecami okno było otwarte, a z wnętrza dobiegał odgłos uderzających o siebie garnków. Meg, czyli pani Reeves, najwyraźniej coś gotowała. Po zapachu dało się stwierdzić, że to ciasto brzoskwiniowe. Aden poczuł, jak do ust napływa mu ślinka. Kanapka z masłem orzechowym, jaką zjadł na lunch, stanowiła jedynie przyjemne wspomnienie. Jak Dan mógł zdradzać tę kobietę?, spytała Eve, nie kryjąc odrazy. To prawdziwy skarb.

Kogo to obchodzi?, spytał Caleb. Mamy zadanie do wykonania. Eve sapnęła. Mnie to obchodzi. Zdrada jest czymś bardzo złym. Aden zastanawiał się nad tym, jak bardzo źle by wypadł, wrzeszcząc: „zamknijcie się!” Gdy tylko Dan zauważył Adena, zerknął na zegarek i przytaknął z aprobatą. 

W samą porę.



Szukałem cię – rzekł szesnastolatek, próbując nie dyszeć ze

zmęczenia. – Chciałem opowiedzieć ci, jak mi poszło. 

Wiem, jak ci poszło. Dzwonili do mnie ze szkoły.

Co takiego? Czyżby skarżyli się na... 

Poinformowali mnie, że wręcz śpiewająco poradziłeś sobie z

testami – skończył swą myśl Reeves. Dzięki Bogu. Chłopak przytaknął, zdając sobie sprawę, iż powinien się uśmiechnąć, ale nie potrafił się do tego zmusić. Czuł się tak, jakby stał na środku sceny w świetle reflektora, który podświetlał dowody jego przeobrażenia się w wilka. Albo, by być dokładniejszym – wilkołaka. Myślenie o zmiennokształtnym jako zwierzęciu było dziwaczne. –

Jestem z ciebie dumny, Aden. Mam nadzieję, że to wiesz.

W ciągu swojego życia nastolatek rozczarowywał ludzi, martwił ich, wpędzał w zakłopotanie oraz złościł. To, że Dan go pochwalił... okazało się bardzo miłe. 

Dzi–dziękuję.

Jakim cudem Reeves mógł być tak wspaniałą osobą, a zarazem uchodzić w oczach Eve za zwykłego oszusta? 

Widziałeś Shannona? Jeszcze nie wrócił.

Nie wrócił? Gdzie się zatem podziewał? Opuścił szkołę przed Adenem. 

Nie, przykro mi. Wyszliśmy ze szkoły oddzielnie.

Den po raz kolejny popatrzył na zegarek. 

Chyba

powinienem

zająć się

swoimi

obowiązkami

–

powiedział szesnastolatek, mimo iż nie zamierzał zabrać się za ich wypełnianie, zanim nie zatroszczy się o wilka. Zdołał uczynić zaledwie jeden krok w tył, kiedy kierownik ośrodka go zatrzymał. 

Nie tak szybko. Powiedziano mi również, że zostałeś po

lekcjach, żeby porozmawiać z jakąś dziewczyną. Aden przełknął głośno ślinę. Przytaknął. Ktoś najwyraźniej go obserwował, co wcale mu się nie spodobało. Chłopak liczył tylko na to, że wyczułby ich spojrzenia, nie gardząc małym ostrzeżeniem. Jeśli Dan zabroni mu kontaktów z Mary Ann, wówczas... 

Potraktowałeś ją jak należy?

Reeves przejmował się tylko tym? Ramiona szesnastolatka opadły w poczuciu ulgi. 

Tak.

Mężczyzna przekrzywił głowę. 

Nie jesteś dziś zbyt rozmowny, co?



Jestem po prostu zmęczony. Nic więcej. Przez całą noc

walczyłem ze zdenerwowaniem. 

Mogę to zrozumieć. Idź już. Zajmij się swoimi obowiązkami i

połóż się wcześnie spać. Każę wysłać ci kolację do pokoju. 

Dziękuję. – Aden ponownie złapał się na podziękowaniach.

Pognał z powrotem w kierunku baraku, ale nie wszedł do środka. Chwycił torbę, jaką wyrzucił przez okno, i pognał z powrotem w stronę lasu, skrywając się w cieniu, tak by nikt nie zobaczył, co zamierza. Wilkołak zniknął. Jednym śladem jego obecności była plama krwi, która lśniła w promieniach słońca. Mimo iż nie widział zwierzęcia, dostrzegł Shannona, całego pociętego i zmierzającego w kierunku domu Dana. Żołądek Adena skręcił się od mdłości, a on sam postanowił podsłuchać ich rozmowę z oddali. 

Cze–czekali na mnie. Całą grupą. Na-napadli mnie.



Kim oni byli? – pytał Reeves, najwyraźniej strasznie wściekły.

– Zdążyłeś im się przyjrzeć? 

N–nie.

Na czole Adena pojawiła się zmarszczka. Shannon miał zielone oczy, wilk również. Shannon był ranny, wilk również. Shannon znajdował się tu teraz, a wilk zniknął. Czy naprawdę go napadli, czy też może uciekł się do kłamstwa, aby coś zatuszować? Aby zatuszować zdolność, jakiej większość ludzi wcale by nie zrozumiała? Kolega Adena nie kuśtykał, a rana na nodze nie powinna się do tego czasu zagoić. A może jednak? Później, w oborze, gdzie przerzucali wspólnie koński nawóz, szesnastolatek spytał Shannona o to, co się stało, próbując tak

manipulować rozmową, by wspomnieć o Mary Ann oraz wilkach i sprawdzić jego reakcję. Jedyne, co otrzymał, to cisza.

*****

Aden wiercił się i rzucał na boki przez całą noc, wiedząc, że czeka go kolejna bezsenna noc. W jego umyśle panował zdecydowanie zbyt duży zamęt. Dusze wreszcie zasnęły, a zatem chłopak został sam ze swoimi myślami, ale nie były one wcale mile widziane. Jedyne, co słyszał, to okrzyk wyrażający szok ze strony Mary Ann, kiedy opętał ciało wilkołaka. Widział jego podobiznę, całą zakrwawioną i... umierającą? Czy Shannon był człowiekiem wilkiem, jak to podejrzewał? Czyżby po zakończeniu lekcji pognał do lasu, gdzie się przeobraził, i wrócił do Mary Ann, zanim Aden zdołał go dogonić? Jeśli jego kolega faktycznie był wilkiem, to pragnął teraz jego śmierci. Obiecał mu przecież, że go zabije. Nie mógł spuszczać go teraz z oka i bacznie go obserwować. Jeśli tylko otrzyma ku temu sposobność. Poza tym, Mary Ann mogła już komuś opowiedzieć o tym, co widziała. Zapewne nikt by jej nie uwierzył, ale osobę z taką przeszłością jak Aden, czekałby rychły koniec. Chłopak mógł się spakować. Radzić sobie samodzielnie. Już uciekał się do tego rozwiązania, dokładniej trzy lata temu. Życie na ulicy było bardzo trudne. Nastolatek nie miał żadnego schronienia, jedzenia, wody oraz pieniędzy. Próbował ukraść portfel jakiemuś kolesiowi i, jako

że nie zrobił tego zbyt umiejętnie, został przyłapany i odesłany do poprawczaka. Teraz jestem mądrzejszy, zapewnił samego siebie. Jestem już starszy. Mógłbym przetrwać. Po raz pierwszy w życiu pojawiło się coś, co mogło być jego celem, czymś

wartym

zachodu.

Szkoła,

przyjaciele...

spokój.

Ucieczka

zrujnowałaby szanse na szczęście. Chłopak westchnął, przymykając powieki. 

Obudź się.

Słowo to rozległo się szeptem w jego umyśle, brzmiąc jak rozkaz. Szesnastolatek natychmiast uniósł powieki. Dziewczyna z lasu stała tuż przed nim, a jej ciemne włosy opadały falą na ramiona. Nie było jej tutaj jeszcze chwilę temu, ale jej widok okazał się piękny i naprawdę mile widziany. Czyżby wizja wróciła? Aden już to kiedyś oglądał. Przyglądał jej się, kiedy stała tuż przed nim. Wiedział, że zaraz poprosi go, by wyszedł wraz z nią na zewnątrz. A on za nią pójdzie. Nastolatek zaczerpnął powietrze w płuca, wciągając w nozdrza aromat kapryfolium oraz róż. Nie, to nie była wizja, a rzeczywistość. Aden uśmiechnął się, próbując przywołać w pamięci resztę szczegółów. Pójdą wspólnie do lasu, a brunetka zmniejszy dzielący ich dystans. Sięgnie ku niemu, przesuwając opuszkami palców po jego karku. Czy jej skóra będzie tak gorąca, jak pamiętał, czy też może tak zimna, jaką się teraz wydawała? Chłopak nie mógł już dłużej czekać.



Gdzie byłaś? Co...



Ciii. Nie chcemy zbudzić pozostałych.

Szesnastolatek zasznurował usta, nie mógł jednak nic poradzić na bijące mocno serce. Dziewczyna miała na sobie tę samą czarną szatę, spod której wyłaniało się blade, szczupłe ramię. Na lewy palec wskazujący wsunęła pierścień z wielkim opalem. W jego wizjach zawsze dbała o to, by owa biżuteria przypadkiem go nie dotknęła. 

Cieszę się, że jesteś – wyszeptał.

Brunetka zwęziła oczy, które mimo wszystko lśniły krystalicznie. Ona nie zna cię tak, jak ty znasz ją, upomniał siebie szesnastolatek. Musisz postępować ostrożnie. 

Chodź. – Dziewczyna skinęła na niego palcem i odeszła, a

raczej wyfrunęła przez okno. Później, nie poruszywszy się choćby o cal, po prostu zniknęła. Ciało Adena smagnął podmuch wiatru. Chwilę później, nastolatek stał już o własnych siłach, nie mogąc oprzeć się jej rozkazowi, choć nie rozumiał, jak do tego doszło. Nie spodziewał się tego. W wizji Elijaha udał się za nią, ale nie zdawał sobie sprawy, że to nie on będzie panem sytuacji. Jego stopy poruszały się samodzielnie, kierując go w stronę otwartego na oścież okna. Czyżby brunetka dysponowała umiejętnością opętywania cudzych ciał? Aden nie czuł jej w środku, ale... może tak właśnie było. Nawet wtedy, kiedy chłopak znalazł się już na zewnątrz i postawił nagie stopy na pokrytej rosą trawie, nie zdołał odzyskać władzy nad samym sobą. Postanowił jednak nie wpadać w panikę. Znajdował się przecież u boku Dziewczyny z Wizji. Tylko to się liczyło.

Szesnastolatek omiótł wzrokiem najbliższe otoczenie, wreszcie dostrzegając ją w odległości kilku jardów od niego, stojącą przy linii drzew. Wyglądało na to, że brunetka nie zawładnęła jego ciałem. Co zatem z nim zrobiła? 

Chodź. – Po raz kolejny skinęła na niego palcem.

Najwyraźniej ponownie rozpłynęła się w powietrzu, ale wcześniej poraziła go mocą swojego spojrzenia od stóp do głów. Aden poczuł się nieco niezręcznie. Miał na sobie jedynie bokserki. Były przynajmniej czarne, a nie biało czerwone i pokryte serduszkami. Co by wówczas o nim pomyślała? Jakaś część niego czuła, że już ją zna i że jest mu dobrze w jej towarzystwie. Ta część była już w niej połowicznie zakochana. Ta część Adena znała smak jej warg, słyszała, jak dziewczyna wzdycha w jego objęciach, topniejąc w jego ramionach. Jednak racjonalna część jego jestestwa wydawała się odrobinę zaalarmowana. Ostatnim razem, kiedy brunetka chciała z nim szczerze porozmawiać, wypytywała go o rzeczy, na jakie nie znał odpowiedzi. Ostatnim razem, kiedy ją widział, przebywała z innym chłopakiem. Dzisiejsza noc była chłodna, a niebo przesłaniał kobierzec utkany z chmur. Świerszcze cykały gdzieś w trawie, a w oddali szczekał pies. Oba dźwięki szybko ucichły, pozostawiając po sobie wyłącznie ciszę. Ciszę złowrogą, niezgłębioną i mroczną. Nagle przyjaciele szesnastolatka zbudzili się, ziewając we wnętrzu jego umysłu. Jesteśmy na zewnątrz?, spytał zaspany Julian. 

Tak – wyszeptał jego gospodarz.

Ugh. Chyba znowu nie uciekamy, prawda?, spytał Caleb. 

Nie.

Eve westchnęła z wyraźną ulgą. Dzięki Bogu. Chcesz może powiedzieć nam, co się dzieje?, zapytał Elijah. 

Wizja właśnie staje się rzeczywistością.

Wreszcie Aden znalazł się wśród listowia, które skrywało go przed ciekawskimi oczami. Gdzie jednak podziewała się dziewczyna z wizji? Nie pozostał po niej choćby ślad. 

Zatrzymaj się – powiedziała.

Jej głos rozbrzmiał za jej plecami, w związku z czym nastolatek okręcił się na pięcie. Znalazł ją, swoją piękność. Swoją... zabójczynię? Brunetka trzymała w dłoni sztylet. Jego ostrza. Te same, jakie wyślizgnęły mu się z rąk, kiedy wszedł w ciało wilka. Na czole Adena wykwitła zmarszczka. Księżycowa łuna wyjrzała zza chmur, padając na jej sylwetkę, która podświetliła błękitne pasemka w jej włosach. Nie była to zatem jedynie iluzja wywołana przez słońce, jak wydawało się chłopakowi, gdy widział ją po raz ostatni. Sztylety również wyglądały bardzo rzeczywiście. Dziewczyna sprawiała wrażenie niewinnej, pławiąc się w cieniu oraz złocistym blasku księżyca. Nie mogła być groźna. 

Gdzie jest chłopak? – zapytał. On bez wahania wyrządziłby

mu krzywdę. Aden nie zapomniał o emanującej od niego wściekłości. – Ten, którego z tobą widziałem? Brunetka nie poruszyła się, przekrzywiając głowę na bok.



Gdyby tu dziś ze mną przyszedł, zabiłby cię.

Brawo dla Adena, który zdołał sam na to wpaść. 

Czemu?



Jest o ciebie zazdrosny. Poza tym, nie powinnam była się tu

zjawiać i gdyby dowiedział się, gdzie się udaję, powstrzymałby mnie. Musiałam przyjść sama. Tysiąc pytań przeleciało w tempie błyskawicy przez umysł szesnastolatka. Ktoś był zazdrosny? O Adena? A to czemu? I czemu brunetka nie powinna się tu zjawiać? W

efekcie,

zadał

pytanie,

na

jakie

z

największym

prawdopodobieństwem mógł uzyskać odpowiedź: –

Jak mnie tu sprowadziłaś? Odezwałaś się, a ja musiałem się

ciebie posłuchać. Nieznajoma wzruszyła delikatnie swym smukłym ramieniem. 

To mój dar. A te, jak sądzę, należą do ciebie. – Dziewczyna

postawiła kilka kroków naprzód, podchodząc do swego rozmówcy. Kiedy sięgnęła w jego stronę, wyciągnęła sztylety. Aden był z siebie dumny. Nie skulił się ani nawet nie zadrżał. Kim ona jest?, zapytała Eve. Mam kolejne złe przeczucie, Aden. Elijah najwyraźniej zaczął panikować. Moim zdaniem powinieneś odejść. 

Zamknij się – wymamrotał chłopak.



Nie mów mi, co mam robić – syknęła dziewczyna.

W miarę, jak wypowiadała coraz więcej słów, coraz bardziej dawał o sobie znać jej obco brzmiący akcent. Mówiła po angielsku, ale nie do końca. 

Nie mówiłem do ciebie.

Jej śliczne rysy twarzy sugerowały zafrasowanie. Brunetka rozejrzała się po lesie. 

A zatem do kogo? Jesteśmy sami.



Do siebie. – Przynajmniej częściowo.



Rozumiem – odpowiedziała nieznajoma, ale najwyraźniej

było zupełnie odwrotnie. – Trzymaj. Weź je. – To rzekłszy, ułożyła broń w jego dłoniach, nim on sam zdołał ją dotknąć. – Jestem pewna, że wkrótce będą ci potrzebne. A zatem nigdy nie chciała wyrządzić mu krzywdy. Aden spuścił wzrok na ostrze, zaciskając palce na rękojeści broni. 

Nie boisz się, że użyję ich na tobie?

Brunetka

roześmiała

się,

co

zabrzmiało

jak

brzęczenie

dzwoneczków. 

Nic by mi to nie zaszkodziło. Nie mogą mnie zranić.

Tak? 

Wybacz, że ci to wyjaśnię, ale nikt nie może uchylić się przed

ostrzem. 

Ja tak. Nie możesz przeciąć mojej skóry.

Emanowała z niej niezaprzeczalna pewność siebie. Aden opuścił ramiona wzdłuż tułowia. 

Kim jesteś?

Albo czym jesteś? Drugie pytanie chłopak zadał we wnętrzu umysłu, obawiając się, że mogłoby ją obrazić. Znowu. Podejrzewał jednak, że odpowiedzi nie mają znaczenia. Cieszył się, że była obok niego, z kimkolwiek miał do czynienia. 

Mam na imię Victoria.

Victoria. Aden delektował się tym imieniem. Było ładne, urocze. Całkiem jak ona. 

Jestem Aden.



Wiem – odpowiedziała, poważniejąc.



Skąd?

Po raz kolejny, dziewczyna zaczęła okrążać swego rozmówcę, stawiając starannie wyważone kroki. 

Śledzę cię od wielu dni.

Dni? Nie ma szans. Szesnastolatek widział ją dopiero raz. Ale nie jesteś przecież zbyt utalentowanym obserwatorem, upomniał samego siebie. 

Dlaczego?

Stając raz jeszcze naprzeciwko niego i jeszcze bardziej się do niego zbliżając, tak że o mały włos się o niego nie otarła, brunetka powiedziała: 

Wiesz czemu. – Jej oddech lizał gorącem jego skórę, zupełnie

jak żar rozpalonego w zimowy dzień ogniska. Podobało mu się to. Nawet bardzo. Zrobiłby wszystko, aby przedłużyć ich obecny kontakt. 

Nie wiem.

Ich spojrzenia się skrzyżowały, a w oczach dziewczyny pojawiła się stanowczość. 

Wezwałeś nas.

Telefonicznie? 

Nie. Nie mam twojego numeru.



Próbujesz mnie sprowokować?



Nie. Naprawdę was nie wzywałem.

Brunetka odetchnęła, sfrustrowana. 

Tydzień temu jakimś cudem przytłoczyłeś nas swoją energią.

Energią tak silną, że przez długie godziny wiliśmy się w męczarniach. Energią, która zawładnęła nami i przyciągała nas do siebie, zupełnie jakbyś obwiązał nas liną. 

Nic nie rozumiem. Energią? Moją?

W ubiegłym tygodniu Aden zabił jedynie kilka umarlaków oraz spotkał Mary Ann. Kiedy o tym pomyślał, jego oczy rozszerzyły się w szoku. Gdy po raz pierwszy spotkał Mary Ann, całe otoczenie zbudziło się nagle do życia, eksplodując w gwałtownym podmuchu wiatru. Czy to właśnie miała na myśli Victoria? I co oznaczało to dla niego oraz Mary Ann? 

Kim są twoi ludzie? Gdzie mieszkasz?



Urodziłam się w Rumunii – odpowiedziała, ignorując

pierwsze pytanie. – W Wallachii. Chłopak zmarszczył czoło, analizując jej wyjaśnienia. Jego opiekun kazał mu kiedyś napisać pracę na temat tego kraju. Wiedział, że Wallachia znajdowała się na północ od Danube, w południowych

Karpatach. Nie była takim miastem, jakie widywało się współcześnie. Zdawał sobie również sprawę z tego, iż nie istniała możliwość, aby wiatr, jaki powstał przy spotkaniu jego oraz Mary Ann, sięgnął tak daleko. Racja? 

Czy znajdowałaś się tam w chwili, kiedy energia w ciebie

uderzyła? 

Tak. Sporo podróżujemy, ale wtedy wróciliśmy akurat do

Rumunii. Jaką grę z nami prowadzisz, Adenie Stone? Czemu nas tu chcesz? Nas? Nie, on chciał tylko jej. 

Jeśli to ja odpowiadam za wysłanie tej energii, to nie zrobiłem

tego celowo – wyjaśnił. Brunetka uniosła dłoń i musnęła go opuszkami palców, dotykając miejsca za uchem. Chłopak przymknął na moment powieki, delektując się tą chwilą. Nareszcie kontakt. Jej skóra płonęła, naelektryzowana. Jej dotknięcie przypominało złapanie w dłonie pioruna. Jej palce skierowały się w dół, postępując niezwykle delikatnie, aż znalazły się u nasady jego karku, tam gdzie można było wyczuć puls. 

Celowo czy nie – powiedziała – zdenerwowałeś mojego ojca. I,

uwierz mi, jego wściekłość to paskudna rzecz. Przypomina najgorsze koszmary. Chciał twojej śmierci. Aden za bardzo zatracił się w jej dotyku, aby zdobyć się na strach. 

Czy właśnie po to mnie tu sprowadziłaś? Żeby mnie zabić? –

Jeśli tak właśnie było, to po co oddała mu sztylety? – Zrozumiesz zapewne, jeśli powiem ci, że nie położę się grzecznie, byś mogła odebrać mi życie.

Jego ostry ton musiał ją spłoszyć, ponieważ cofnęła się, uciekając z zasięgu jego rąk. Powinienem trzymać gębę na kłódkę, upomniał się w myślach Aden. Co takiego mógł zrobić, żeby znowu się do niego zbliżyła? 

Powiedziałam, że to mój ojciec pragnął twojej śmierci – rzekła

łagodnie, wbijając wzrok w ziemię. – Ale już jej nie chce. Przekonałam go, by zaczekał i by bacznie cię obserwował. Nadal wyczuwamy twoją moc. Każde kolejne zdanie, jakie dziewczyna wypowiadała na głos, bardziej intrygowało szesnastolatka. 

Czemu?

Brunetka nawet nie udawała nieporozumienia. Aden chciał wiedzieć, czemu postanowiła mu pomóc. Jemu, chłopakowi, o jakim nic nie wiedziała. 

Fascynujesz... mnie. – Jej policzki oblały się purpurą. – To, co

powiedziałam, było głupie. Udawaj, że miałam na myśli coś zupełnie innego. 

Nie mogę – odparł nastolatek. I wcale tego nie pragnął. – Ty

również mnie fascynujesz. Myślałem o tobie od chwili, kiedy po raz pierwszy cię ujrzałem. – Aden nie wyjawił jej, że działo się to od miesięcy, kiedy po raz pierwszy spotkał ją w swojej wizji. Nie poinformował jej, że czasami myśl o niej, stanowiła jedyną rzecz, dla której chciał nadal żyć. – I kiedy odwiedziłaś mnie, gdy chorowałem... nawet nie próbuj temu zaprzeczać – dodał, kiedy Victoria otworzyła usta. – Zatroszczyłaś się o mnie, wiem o tym. Od tamtej pory marzyłem o tym, aby spędzać z tobą każdą chwilę.

Dziewczyna pokręciła głową, a jej kręte loki uderzały ją w twarz przy każdym ruchu głowy. 

Nie możemy się lubić. Nie możemy się zaprzyjaźnić.



To dobrze, bo wcale nie chcę być twoim przyjacielem. Pragnę

stać się kimś więcej. – Słowa te pośpiesznie opuściły jego wargi i Aden nie zdołał powstrzymać się od wypowiedzenia ich na głos. To, co czuł do brunetki, różniło się od tego, co czuł do kogokolwiek innego. To było coś bardzo silnego, niemożliwego do okiełznania. Być może powinien zachować to dla siebie, jak miał zamiar zrobić to wcześniej. Z powodu wizji Elijaha wiedział, że jego dni są policzone. 

Nie mówiłbyś tego, gdybyś wiedział... – Brunetka zwęziła

oczy. – Czy masz pojęcie, kim jestem, Adenie? Albo kim jest mój ojciec? 

Nie. – Nie miało to żadnego znaczenia. W jego głowie zostały

zamknięte cztery dusze. Nastolatek nie zamierzał przejmować się niczyją spuścizną, czymkolwiek ona była. Nim zdołał mrugnąć powieką, Victoria znajdowała się już koło niego. Odepchnęła go, aż uderzył plecami o pień drzewa, gubiąc oddech. Pragnął ich bliskości, ale nie takiej jak ta. Nie wywołanej złością. Dziewczyna odsłoniła zęby, prezentując wszem i wobec ostre, białe kły. 

Gdybyś znał prawdę, uciekałbyś, przerażony.

Te kły... 

Ale nie możesz być tym czymś. Stałaś na słońcu. Widziałem



Im starsi jesteśmy, tym promienie słońca wyrządzają nam

się.

większą krzywdę. Osobniki tak młode jak ja mogą przebywać na słońcu

przez długie godziny i nic im się nie stanie. – Victoria podniosła głos. – Już rozumiesz? Używamy twojej rasy jako pokarmu. Ruchomego posiłku. Źródła krwi. I jeśli owo pożywienie dostatecznie się nam spodoba, korzystamy z niego dotąd, aż taka osoba stanie się naszym sługą. Nigdy nie przyjaźnimy się ze swoim pokarmem. Troska o nich jest całkowicie bezużyteczna, ponieważ my nadal żyjemy, kiedy oni starzeją się i umierają. Aden zastanawiał się, co jeszcze może się za tym kryć, i teraz poznał prawdę. 

Ja nie mogę... To znaczy... wampirzyca.

Nagle, we wnętrzu jego umysłu, rozbłysła w całej okazałości jedna z wizji Elijaha, w której głowa Victorii pochylała się nad jego ramieniem, a jej zęby wbijały się w jego kark. Spostrzegł, jak załamują się pod nim kolana, a on sam upada na ziemię. Zobaczył ją stojącą w oddali, z karmazynową substancją zdobiącą jej usta oraz przerażeniem bijącym z jej oczu. Szesnastolatek pragnął zaprzeczyć świadectwu swoich oczu, ale nie był w stanie. Podejrzewał, że zdolności Elijaha przybierają na sile, a teraz otrzymał tego dowód. Victoria istniała i stała tuż przed nim. Zaprowadziła go do lasu i dotknęła policzka. Pewnego dnia, wampirzyca naprawdę go ugryzie. Napije się jego krwi. To nie odbierze mu życia – ponieważ sprawi to czyjś nóż – ale zostawi go całkowicie bezbronnego. Jak Aden mógłby to powstrzymać? Czy w ogóle chciał to powstrzymać? Obecność brunetki w jego życiu zawsze stanowiła dla niego rzecz równie ważną co oddychanie.

Wizja wyblakła, a chłopak zamrugał powiekami, ponownie dostrzegając otaczający go świat. Wciąż znajdował się w lesie, ale stracił Victorię z oczu. Westchnąwszy, wrócił z powrotem do domu, wiedząc, że już nie zaśnie.

Rozdział 8 Mary Ann dotarła do szkoły półtorej godziny wcześniej niż zawsze. Była jedyną osobą na szkolnym podwórzu. Słońce leniwie przedzierało się przez kopułę chmur. To dobrze. Dziewczyna trzęsła się, a jej włosy pozostawały roztrzepane. Całą noc siedziała przed komputerem, szukając informacji na temat wilkołaków oraz nadnaturalnych zdolności, odtwarzając w pamięci to, co wydarzyło się w lesie. Mimo iż wydrukowała setki stron, nie znalazła nic, na czym mogłaby bazować, ponieważ oba zagadnienia uchodziły za fikcję. Wedle tych mitów wilkołaki mogły przeobrażać się ze zwierzęcia w człowieka, ale nawet te wyssane z palca bajeczki nie opowiadały o umiejętności przemawiania we wnętrzu cudzego umysłu. Mary jednak widziała na sto procent, że wilk mówił do niej w ten właśnie sposób. Umiejętność znikania nazywano teleportacją, a dziewczyna była pewna tego, że Aden z niej skorzystał. Widziała, jak wszedł w ciało wilka, ale nie wyszedł z drugiej strony. Mary Ann wcale sobie tego nie zmyśliła. Jej przerażenie okazało się zbyt realne, poza tym wciąż czuła przemykające między palcami futro zwierzęcia. Czy wilkołak nie ucierpiał? Podobne pytanie męczyło ją przez całą noc, raz za razem wzbudzając w niej poczucie winy. Powinnam bardziej przejąć się Adenem. Czy nic mu nie było? Gdzie on się podziewał? Czy udało mu się wrócić do swojej postaci? Czy zdołał tego dokonać? Mary próbowała odszukać numer Dana Reevesa, ale nie widniał w książce telefonicznej, więc z trudem powstrzymała się przed podróżą do ośrodka. Jedyna myśl, jaka ją do tego zniechęcała, zakładała, że Aden może wpaść przez to w tarapaty. Chodziło również o to, że bała się

opowiedzieć głośno o tym, co się stało, oraz zostać potraktowana jak wariatka. Nie jestem szalona, pomyślała, chodząc w tę i z powrotem przed czarnymi, podwójnymi drzwiami. Zamierzała

porozmawiać

z

Adenem

i

zażądać

od

niego

jednoznacznych odpowiedzi. O ile chłopak w ogóle się pokaże. Jeśli zaprzeczy swojej zdolności... co wówczas? Ramiona Mary opadły. Dziewczyna nie wiedziała, jak się zachować. Mówiąc o tym swemu ojcu – albo jakiemukolwiek dorosłemu – sprawiłaby, iż zostałaby odesłana do jednego ze współpracowników taty i zapewne skierowana na leczenie. Mary Ann zdawała sobie o tym sprawę już wtedy, w lesie, kiedy wilk po raz pierwszy do niej przemówił, oraz wiedziała o tym teraz. Przyjaciele zapewne zaczęliby się z niej wyśmiewać, wykluczając ją ze swojego grona. Ciemnoniebieski sedan zatrzymał się na parkingu i wysiadł z niego pan White, dyrektor, który trzymał w dłoniach aktówkę. Gdy zauważył Mary, na jego czole pojawiła się zmarszczka. Jego obuwie stukało o beton wraz z każdym stawianym przez niego krokiem. Pan White był starszym mężczyzną z przerzedzonymi włosami oraz pomarszczoną twarzą. Posiadał okulary z grubymi szkłami oraz pokaźnych rozmiarów wąsy. 

Jesteś wcześnie – zauważył.

Dziewczyna uśmiechnęła się nieco sztucznie. Zawsze lubiła dyrektora, ponieważ był względem niej naprawdę sympatyczny, ale nie umiała wykrzesać w sobie zwyczajowego entuzjazmu. 

Chciałam po prostu wyrwać się z domu, żeby pouczyć się do

dzisiejszego testu z chemii – skłamała. W ciemnych oczach mężczyzny pojawiła się duma.



Chcesz wejść do środka? Możesz zaczekać w gabinecie.



Nie, dziękuję. – Mary mogła czekać tu cały dzień, gdyby zaszła

podobna konieczność, ale nie miała zamiaru ruszać się stąd, zanim nie pojawi się Aden. O ile w ogóle się pojawi. Żołądek dziewczyny zacisnął się w bolesny węzeł. – Powietrze dobrze robi mi na myślenie. – Kiedy zrobiła się taką kłamczuchą? 

Cóż, gdybyś zmieniła zdanie, jesteś mile widziana w środku.

Zostawię otwarte drzwi. Kiedy Mary znalazła się ponownie sama, ponowiła przechadzkę w tę i z powrotem. Co jakiś czas zerkała cyklicznie w kierunku zadrzewień, poszukując wzrokiem wilka. Ciężko powłóczyła stopami. Nie, nie wypatrywała wcale wilka, a Adena. Tak, szukała Adena. Minęła cała wieczność, nim zaczęli zjeżdżać się nauczyciele. Wreszcie pokazali się także uczniowie. Wszyscy, poza Adenem. Mustang Penny wjechał z piskiem opon na parking. Jej przyjaciółka popierała koncepcję praw uwzględniających większe limity prędkości, twierdząc, że są niezwykle ważne. Co najdziwniejsze – zawsze się spóźniała. Kilka osób musiało zejść jej z drogi, kiedy parkowała. Dziś Penny włożyła na siebie szafirową sukienkę, która pasowała do koloru jej oczu. Oczu, które były mocno przekrwione. Blondynka związała swoje jasne włosy w kucyk, zupełnie jakby ułożenie ich w normalny, modny sposób kosztowało ją zbyt wiele energii. Jej skóra okazała się blada, a piegi stały się świetnie widoczne. Mary Ann spotkała się z przyjaciółką w połowie drogi. 

Co się dzieje? – zapytała, a troska o koleżankę natychmiast

przytłumiła niepokój o wilka oraz Adena. Pytanie to spowodowało wybuch śmiechu ze strony Penny.



Co się dzieje ze mną? Nic. Tucker dzwonił do mnie ubiegłej

nocy oraz dzisiejszego ranka, pytając czy nie wiem, co z tobą nie tak. Twierdził, że dziwnie się wczoraj zachowywałaś. Mówił, że dzwonił do ciebie wczoraj wieczorem, ale nie odbierałaś. Tucker wcale się teraz nie liczył. Zwłaszcza jego nowe wcielenie, które raniło ludzkie uczucia i straszyło jej przyjaciół. 

Tucker będzie musiał poczekać. – Mary zerknęła przyjaciółce

przez ramię, wypatrując znaku życia w gąszczu drzew. Wreszcie spotkała ją nagroda. Na horyzoncie pojawił się Shannon – potężnie zbudowany i niesamowicie przystojny. Cały świat wokoło Mary jakby zwolnił swój bieg, a skóra przywarła do jej kości. Aden mógł znajdować się w pobliżu. Dziewczyna nie odczuwała zawodu – tak przynajmniej zapewniła samą siebie. Spotkanie z wilkiem powinno stanowić ostatnią pozycję na liście jej priorytetów. 

Zadzwonię do ciebie później, okej? – Mary Ann rzuciła się

przed siebie, słysząc, że koleżanka mamrocze coś pod nosem. Plecak uderzał o jej plecy, a znajdujące się w nim książki o mały włos nie zmiażdżyły jej kręgosłupa. – Shannon! – zawołała. Chłopak zauważył ją, a wówczas jego oczy rozszerzyły się, wydając się niesamowicie wręcz zielonymi na tle jego ciemnej skóry. Po raz kolejny jego tęczówki przywiodły Mary na myśl jej wilka. Jej wilk. Dobry Boże! Czy nowy uczeń mógł nim być? Im bardziej się zbliżała, tym bardziej on starał się ją okrążyć. To nie przypominało zachowania wilkołaka. Dziewczyna zmarszczyła czoło, wskakując tuż przed niego i blokując mu przejście. 

Czy Aden też idzie?

Brwi Shannona złączyły się w jedną kreskę.



Cz–czemu cię to ob–bchodzi?

Jej wilk się nie jąkał. Ale on przecież nie przemawiał do niej przy użyciu warg. Boże, to było naprawdę frustrujące. I dziwaczne! Wyobrażanie sobie człowieka przemieniającego się w zwierzę odbiegało zdecydowanie od normalności. Czy to Shannon, czy też nie? 

Po prostu mnie obchodzi – odezwała się w końcu Mary. –

Idzie czy nie? 

J–jest tuż za mn–ną.

A zatem Aden odzyskał normalną formę. To oznaczało, że żył i miał się całkiem nieźle. Dziewczyna poczuła ulgę tak wielką, że o mały włos nie zapadły się pod nią kolana. Kiedy się wreszcie odezwała, uśmiechała się: 

Dziękuję. Bardzo ci dziękuję.

Shannon nic nie odpowiedział, ale nie zdołał ukryć emanującego z jego oczu zaciekawienia, gdy wreszcie ominął Mary i skierował kroki w stronę szkoły. Świadomość, że Aden znajdował się gdzieś w pobliżu sprawiła, że czekanie okazało się jeszcze trudniejsze, a mimo to dziewczyna sprostała zadaniu, stojąc tam i czekając, aż chłopak pojawi się na horyzoncie. Gdy go w końcu dostrzegła, kolana ponownie o mały włos się pod nią nie ugięły. Ten sam palący podmuch smagnął ją w klatkę piersiową, znikając w tej samej chwili. Mary mogłaby przysiąc, że została rozpłatana na pół, mimo iż wiedziała, że to nieprawda. Wcześniej, coś podobnego mogłoby ją przerazić i zmusić do ucieczki. Nie tym razem. Tym razem dziewczyna oczekiwała odpowiedzi. Aden różnił się od tych, których znała. Jego oczy

zmieniały odcień pod wpływem światła, a on sam potrafił zniknąć, nim choćby mrugnęła powieką. Jak to możliwe? 

Cześć, Aden – powiedziała.

Kiedy chłopak ją zauważył, natychmiast zwolnił. Zrobił się czujny, przeczesując wzrokiem teren za plecami Mary, całkiem jakby oczekiwał, że ktoś stamtąd wyskoczy i się na niego rzuci. Może miał na myśli wilka? Albo kogoś dorosłego? Dziewczyna poszła za jego śladem i również się rozejrzała. Nie dostrzegła żadnych śladów życia, nawet ptaki i owady dziwnie ucichły. 

Mary Ann. – Brzmienie jego głosu było inne niż zazwyczaj.

Aden zatrzymał się tuż przed nią. – Co ty tu robisz? To znaczy ze mną. Cokolwiek mu się przytrafiło, nie zmienił się fizycznie. Był równie wysoki i uroczy jak wcześniej, jego włosy miały ten sam czarny, farbowany odcień, a barwa tęczówek stanowiła mieszaninę wielu różnych kolorów. Mary nie zauważyła ani siniaków, ani rozcięć. 

Chcę wiedzieć, co się wczoraj wydarzyło – powiedziała.

Chłopak roześmiał się nerwowo. 

Co masz na myśli? Czyjś pies uciekł na wolność i śmiertelnie

cię wystraszył. Odstraszyłem go i poszedłem do domu. Kłamca! 

Nic takiego się nie stało i świetnie o tym wiesz.



A właśnie, że się stało – upierał się. – Strach sprawił, że

wszystko ci się poplątało. Nie, nie, nie. Nie uda mu się przekonać jej, że to wszystko stanowiło jedynie produkt jej wyobraźni, spowodowany intensywnym doświadczeniem emocjonalnym. Mary spędziła wczoraj zbyt wiele czasu

na odgrywaniu tej scenki we własnej głowie. Zbyt długo niepokoiła się stanem wilka. 

Powiedz mi, co się stało, Adenie. Proszę.

Przez pewien czas chłopak nie odzywał się ani słowem. Potem westchnął. 

Zapomnij o tym, Mary Ann.



Nie! Dowiesz się o mnie jednej rzeczy, Adenie. Jestem uparta

aż do bólu. Albo udzielisz mi odpowiedzi, jakich oczekuję, albo znajdę inny sposób, aby odkryć prawdę. Nie, żeby dziewczyna wiedziała, jak to zrobi, ale to akurat nieistotne. 

Świetnie. – Aden przeszył ją spojrzeniem na wylot,

nawiązując z nią w końcu pełen kontakt wzrokowy. – A zatem, co się twoim zdaniem stało? Chciał zatem pogrywać z nią w jakieś gierki. Pragnął poznać jej wersję wydarzeń, by móc dostosować się do niej albo kompletnie ją zdyskredytować. Tata Mary stosował względem niej dokładnie taką samą metodę, tak jak wtedy, kiedy odbyli rozmowę na temat seksu. 

Powiedz mi, co wiesz – rzekł, po czym oblał się rumieńcem,

kiedy dziewczyna spełniła jego prośbę. 

Posłuchaj, nie powiedziałam nikomu o tym, czego byłam

świadkiem. – Mary skrzyżowała ramiona na piersiach. – I nie zamierzam tego robić. To nasz sekret, mój i twój. Musisz jednak wyznać mi, co się dzieje. Znajduję się w samym środku czegoś, czego zupełnie nie rozumiem i widzę rzeczy, jakie uważałam za nierealne. – Dziewczyna

mówiła bez ładu i składu. Świetnie o tym wiedziała, ale nie mogła się powstrzymać. – Nie wiem, co robić, ani jak się chronić. Właściwie, to nie mam nawet pojęcia, czy w ogóle muszę zadbać o swoje bezpieczeństwo i czy powinnam być zaniepokojona. Aden zerknął w kierunku szkoły. 

Teraz nie jest chyba najwłaściwszy moment na rozmowę na

ten temat. Spóźnimy się na pierwszą lekcję. 

Idźmy na wagary.

Mary Ann nigdy nie użyła wcześniej podobnych słów i nigdy nie zamierzała tego zrobić. W przeszłości, kiedy brała to pod uwagę, rozchorowała się. Teraz zaś marzyła wyłącznie o rozmowie z Adenem. Nic innego się nie liczyło. 

Możemy iść do mnie do domu. Mój tata jest w pracy.

Będziemy sami przez resztę dnia. Chłopak miał tak udręczoną minę, że Mary musiała zerknąć na jego paznokcie, aby przekonać się, czy nie wsunięto mu pod nie igieł. 

Nie mogę – zakomunikował. – Jeśli opuszczę choć jeden

dzień... Okej, coś ci wyznam. Mieszkam na Ranczo DM i jeśli pójdę na wagary, wylecę. Poza tym, to mój pierwszy dzień tutaj. Nauczyciele już na mnie czekają. Mary wypuściła z ust drżący oddech. 

A zatem nie będziemy wagarować, ale porozmawiamy.

Proszę, proszę, proszę. Aden niechętnie skinął głową. 

Chodź. Odprowadź mnie do szkoły. Pogadamy w drodze.

Uważaj tylko na to, co mówisz, okej? Nigdy nie wiadomo kto, albo co, czai

się w pobliżu. Mimo iż dziewczyna chciała zostać tu, gdzie teraz stali, aby zapobiec ewentualności, że ich rozmowa skończy się, nim będzie na to gotowa, przytaknęła i zaczęli iść w stronę budynku ramię przy ramieniu. Na szczęście, od reszty szykujących się do lekcji uczniów dzielił ich znaczny odcinek. Ja też powinnam przygotowywać się do zajęć, pomyślała. 

Nie musisz zaczynać od początku. Po prostu opowiedz mi

cokolwiek – błagała. Zapadła długotrwała cisza. Aden ponownie westchnął. 

A co jeśli powiem ci, że istnieje cały świat, o jakiego istnieniu

nie miałaś dotąd pojęcia? Świat pełen – przełknął głośno ślinę – wampirów, wilkołaków oraz ludzi z nadnaturalnymi zdolnościami? O tym właśnie świecie opowiadał jej wilk. 

U–uwierzę ci.

Ale Mary Ann wcale nie chciała w to wierzyć. Pragnęła argumentów

zaprzeczających

podobnym

rewelacjom.

Mimo

iż

doświadczyła tego na własnej skórze, mimo iż spodziewała się, że jej nowy przyjaciel powie jej właśnie coś takiego, to instynkt kazał jej temu przeczyć. Myśl o krwiopijcach oraz zmiennokształtnych była obrzydliwa. Nie

rozumiała

jeszcze

wzmianki

o

ludziach

z

nadnaturalnymi

zdolnościami, ale wkrótce się to zmieni. Mary Ann odczuwała silną determinację. 

A co jeśli powiem ci, że istnieje chłopak, który działa jak

magnes na te właśnie stworzenia? Który coraz bardziej i bardziej je do siebie przyciąga? Chłopak, który sam jest obdarzony dziwnymi mocami?

Dziewczyna oblizała usta. 

Czy ten chłopak potrafi zniknąć jak za dotknięciem

czarodziejskiej różdżki? Aden zaprzeczył pojedynczym ruchem głowy. 

Ale widziałam...



On nie zniknął – powiedział, przerywając jej. – Widziałaś, jak

przejmuje kontrolę nad cudzym ciałem. Dobry Boże. Aden potrafił opętywać innych ludzi. Wchodzić w nich jak do windy, gdyby zapragnął przejażdżki. Mary Ann wzdrygnęła się, marząc o tym, aby się odsunąć i zapobiec sytuacji, w której chłopak postąpiłby w taki sposób względem niej samej. Aden zatrzymał się, nie trwając już u boku swojej towarzyszki. Dziewczyna okręciła się na pięcie. Aden ponownie gapił się na nią z udręczoną miną, tą samą, jaka nosiła w sobie znamiona strachu oraz śmiertelnej obawy. Oczekiwał najwyraźniej, że Mary Ann ucieknie od niego z krzykiem. Dziewczyna mogłaby to zrobić, ponieważ nie przestawała myśleć o tym, jak nowy znajomy przejmuje kontrolę nad jej ciałem. Ten natłok rewelacji okazał się po prostu zbyt trudny do zniesienia. Zbyt wymagający dla osoby, która dotąd poszukiwała odpowiedzi w świecie nauki. Mimo to Aden nie zasłużył sobie na takie traktowanie. Dawał jej to, czego chciała – to, czego żądała. To, czego on sam wcale nie pragnął jej ofiarowywać. Chłopak musiał żyć w wiecznym stresie, obawiając się tego, co stanie się z nim, kiedy ludzie poznają prawdę. Podobne obciążenie psychiczne złamałoby nawet najsilniejszego mężczyznę, on jednak stał

tutaj, nie poruszając się i czekając na reakcję Mary, co stanowiło jedynie dowód jego psychicznej siły. To, że Aden w ogóle coś jej zdradził, świadczyło o tym, jak zależało mu na ich przyjaźni. Dziewczyna rozpogodziła się na twarzy, zmniejszając dzielący ich dystans. Na czole jej nowego przyjaciela lśniły kropelki potu, które sugerowały, jak bardzo jest zdenerwowany. Nie będę się go bać. Nie będę się go bać – powtarzała sobie Mary Ann. Bez wcześniejszego ostrzeżenia, otoczyła ramionami talię Adena i przytuliła go tak, jak pragnęła go przytulić od chwili, kiedy pierwszy raz go zobaczyła. Na początku, chłopak zesztywniał, a potem również ją objął. Stali tak przez kilka minut, zupełnie zatraceni w tej jakże intymnej dla nich obojga chwili. Kiedy Aden ją przytulał, Mary Ann pozbyła się ostatecznie resztek obaw, jakie względem niego żywiła. Wczoraj jej przyjaciel ochronił ją przed wilkołakiem. Nie chciał jej skrzywdzić. To on odsunął się jako pierwszy, zupełnie jakby nie ufał sobie w kwestii kontynuowania ich bliskości. Wyraz jego twarzy był pusty, ale oczy... tak, oczy. Tym razem miały brązową barwę. Co oznaczała podobna zmiana? Mary musiała nauczyć się o nim masy rzeczy. 

Powiedz mi, proszę. Czy opętywanie cudzych ciał jest jedyną

zdolnością tego chłopaka? – zapytała cichutko. Aden ponownie zaprzeczył ruchem głowy. A zatem potrafił jeszcze więcej. Co zaskakujące, Mary nie była przerażona. 

Co jeszcze umie?

Chłopak wczepił się palcami we włosy, sprawiając, że jeden gruby kosmyk opadł mu na czoło. 

Mary Ann, co powiesz na to, że ten niewiarygodny chłopak,

który potrafi robić rzeczy, o jakich inni mogą jedynie pomarzyć, spędził większość swego życia w różnych zakładach zajmujących się leczeniem zdrowia psychicznego? Zakłady psychiatryczne? Biedny, słodki Aden. Mary Ann była młoda, wiedziała jednak, jak nietolerancyjni potrafią być ludzie w stosunku do tych, którzy się od nich różnili. Wystarczy tylko spojrzeć na to, jak Tucker potraktował Shannona przez to, że ten się jąkał. A przecież jąkanie się było niczym w stosunku do tego, co potrafił Aden! 

To nie zmniejszy szans na naszą przyjaźń. Nie będę też lubić

go mniej, niż lubiłabym, gdyby był normalny. Aden prześlizgnął się spojrzeniem wzdłuż jej sylwetki, nie kryjąc niedowierzania. Minęła dłuższa chwila. Chłopak westchnął, złapał ją za rękę, okręcając wokół własnej osi, po czym poprowadził w kierunku szkoły. 

Jakim cudem tak łatwo to zaakceptowałaś?



Łatwo? – Mary Ann zaśmiała się, ale bez humoru. – Nie

mogłam przez to spać. Czy ja... – Udajemy przecież, że mówimy o obcych ludziach, upomniała siebie samą. – Czy dziewczyna może słyszeć, jak wilkołak przemawia do niej we wnętrzu jej własnego umysłu? A jeśli to niemożliwe, to czy ona oszalała? Czy naprawdę widziała, jak chłopak znika? A jeśli nie, to czy postradała rozum? Musiałaby albo pogodzić się z tym, co zobaczyła, albo zaakceptować własne wariactwo.

Aden ścisnął jeszcze mocniej jej rękę. Jego uścisk okazał się ciepły i silny. Pocieszający. Mary Ann potrzebowała pocieszenia tak bardzo jak jej nowy przyjaciel. 

A co z wilkiem? – zapytała. – Co się z nim stało?



Kiedy widziałem go po raz ostatni, żył. – Chłopak nie mógł

ukryć poczucia winy, które emanowało z brzmienia jego głosu. Czemu czuł się winny? 

Czy coś ci powiedział? – Chciała wiedzieć. – Wspomniał coś

na temat tego, czemu mnie śledził? 

Nie, ale nie miałem czasu o to zapytać. Gdybym miał, nie

sądzę, żeby mi odpowiedział. Kiedy się rozstawaliśmy, nie byliśmy do siebie zbyt pokojowo nastawieni. 

To chłopiec, prawda?

Na ciele dziewczyny pojawiła się gęsia skórka, kiedy przypomniała sobie gardłowy tembr głosu wilka w swojej głowie, ciepło jego futra między jej palcami oraz te zielone oczy, które śledziły każdy jej ruch. Mary Ann zadrżała z przyjemności, a nie wzdrygnęła się. Co ze mną nie tak? 

Tak. To bardzo niebezpieczny osobnik. Jeśli wróci, trzymaj się

od niego z daleka. Obiecał, że mnie zabije. 

Co? Czemu?

Wreszcie dotarli do szkoły, w związku z czym Aden nie mógł udzielić jej odpowiedzi. Mary Ann puściła dłoń nowego przyjaciela, kiedy jeden z jej kolegów z klasy, którego imienia nie pamiętała, zauważył ich i popatrzył na nich szeroko rozwartymi w szoku oczami. Nie czuła się niezręcznie, będąc widzianą z Adenem i traktowana zapewne jako jego

dziewczyna. Liczyła na to, że podglądacz świetnie o tym wie. Gdyby Mary zakochałaby się w nowym przyjacielu, byłaby z tego dumna. Niestety, nadal traktowała go jak brata. Poza tym, nie uporządkowała jeszcze relacji z Tuckerem. Tucker. Co ona z nim pocznie? Kiedy po raz ostatni kładła się spać, postrzegała świat tylko w odcieniach czerni oraz bieli. Był to świat, który kierował każdym jej krokiem. Teraz oczy Mary otworzyły się na rozmaite żywe kolory. Z minuty na minutę pojawiały się nowe elementy układanki, jaką ze wszystkich sił pragnęła ułożyć. Co chwila pojawiały się nowe niespodzianki, jakich nie zdołałaby zaplanować. Czy Tucker pasował do tego nowego życia? Czy Mary chciała, żeby tak było? Dziewczyna westchnęła. Wyglądało na to, że miała większe zmartwienia niż tylko wilki i nadnaturalne zdolności.

*****

Po tym, jak zatrzymali się w sekretariacie, skąd odebrali mapkę szkoły, Mary Ann zaserwowała Adenowi obiecaną wycieczkę po liceum Crossroads. Ich rozmowa, poświęcona zagadnieniom nadnaturalnych zjawisk urwała się, kiedy znaleźli się na parkingu, gdzie zadbali o to, by gawędzić jedynie o sprawach przyziemnych.

Aden cieszył się chwilą wytchnienia, mimo iż zdawał sobie sprawę, że wkrótce wrócą do wcześniejszego tematu. Chłopak nie był pewien, co jeszcze może powiedzieć swojej przyjaciółce, kiedy ta ponownie podejmie przerwany wątek. Te parę rzeczy, jakie już jej zdradził, sprawiło, że Mary Ann pobladła i zaczęła się trząść. Aden liczył na jej pomoc z duszami, owszem, ale... Czy mógł zaufać jej i mieć pewność, że nikomu nic nie powie? Desperacko tego pragnął, a dziewczyna twierdziła przecież, że dochowa sekretu. Niestety, o czym dowiedział się już w bardzo młodym wieku, ludzie często kłamali. „Zawsze będziemy cię kochać, ale to dla twojego dobra.” – Napisała mu w liście własna matka. Ową korespondencję zostawiła dla niego w pierwszym ośrodku, w jakim mieszkał, a jaka trafiła w jego ręce wiele lat później. Jego rodzice nigdy nie wrócili do swojego „kochanego” syna. „To nie będzie bolało” – powtarzali kolejni lekarze, wbijając raz za razem nowe igły w jego ciało. Ludzie byli zdolni powiedzieć wszystko, co tylko ślina przyniesie im na język, aby otrzymać oczekiwaną reakcję. Rodzice nie chcieli, aby źle o nich myślał po tym, co względem niego zadecydowali. Lekarze liczyli na to, że nie będzie stawiał im oporu. W stosunku do Mary Ann, Aden zapomniał – albo postanowił pozwolić sobie na to drobne przeoczenie – o latach spędzonych na zdobywaniu tej bolesnej wiedzy. Dziewczyna objęła go tak, jakby coś dla niej znaczył. Wyglądało to tak, jakby już byli rodziną i teraz musieli troszczyć się o siebie nawzajem. Wyznanie jej prawdy stanowiło jedyny sposób, by uzyskać jej pomoc. Oczywiście, o ile mogła jej udzielić.



Uważaj. – Mary Ann pociągnęła go szarpnięciem w bok.

Tuż obok przeszła grupka sportowców, która z trudem go wyminęła. 

Wybacz. Zagapiłem się.

Nie stało się tak wcale z powodu dusz. W odróżnieniu od wczorajszego zdarzenia w lesie, kiedy nie reagowały na bliskość dziewczyny, teraz ponownie zapadły w drzemkę. Aden kompletnie tego nie rozumiał. Na jego czole pojawiła się zmarszczka, a on sam o mały włos nie wpadł na kolejnego ucznia. Najwyraźniej, po raz kolejny się wyłączył. Jak długo już przemierzał szkolne korytarze, tak naprawdę nie widząc żadnej z mijanych osób? Chłopak zmusił się do zapamiętywania szczegółów ze swojego otoczenia. Ściany zostały pomalowane na czarno, złoto oraz biało – bowiem takie właśnie były szkolne barwy, a wokoło wisiały plakaty z hasłem: „Do boju, Jaguary”. Dzieciaki śpieszyły we wszystkie możliwe strony. Otwierano i trzaskano drzwiczkami szafek na książki. Dziewczęta śmiały się i rozmawiały, a chłopcy oceniali je wzrokiem. 

Sezon footballowy w pełni się zaczął – rzekła Mary Ann. –

Grasz? Wiem, że Dan zarabiał tym na życie, dlatego też pomyślałam, że być może szkolił chłopaków z rancza. 

Nie, nie gram, a Dan nas nie trenuje. Mamy zbyt wiele innych

obowiązków. Aden uwielbiał przyglądać się grze w football i nienawidził świadomości, iż nigdy nie mógł zakosztować tego doświadczenia na własnej skórze.



Przykro mi – rzekła jego przyjaciółka.



Czemu?



Cóż, wydawałeś się smutny, zupełnie jakbyś marzył o tym,

żeby zagrać, ale... – Dziewczyna zasznurowała usta, najwyraźniej uświadamiając sobie, że nie jest to zbyt odpowiedni sport dla osoby, która potrafi opętywać cudze ciała. Mary Ann nie miała bladego pojęcia, że to tylko czubek góry lodowej. 

Uwierz mi, dam sobie radę. – Istniało tysiąc innych

zmartwień, jakie zaprzątały jego umysł. – Co twój chłopak powie na naszą wycieczkę? Nie chciał, żebyś mnie oprowadzała, pamiętasz? 

Nie chcę o nim gadać. – Zanim Aden zdołał cokolwiek

odpowiedzieć, dodała: – A teraz, pokaż mi swój plan lekcji. Najwyraźniej, nie on jeden wiedział, jak gładko zmienić temat. Wyciągnął arkusz z kieszeni i podał go nowej przyjaciółce. Mary Ann przesunęła palcem wzdłuż listy. 

Mamy razem dwie lekcje. Pierwszą i drugą.



Pozwolisz mi od siebie ściągać? – droczył się z nią

szesnastolatek. 

Może to ja powinnam ściągać od ciebie. Co prawda dostaję

piątki, ale każdą z nich zdobywam z ogromnym trudem. 

Powinniśmy się razem uczyć.



Tak, i jeszcze zacząć rywalizować o stopnie – odpowiedziała,

śmiejąc się. 

Czekaj. Czy to jakieś zawody? Myślałem, że słowo „nauka”

oznacza zamiennik dla spędzania wspólnie czasu i rozmawiania. Mary ponownie się roześmiała. 

Chciałabym.

To był prawdziwy smak normalności. I mimo wszystkich wcześniejszych doświadczeń, chłopak poczuł się szczęśliwy. Wilk chciał schrupać go na śniadanie – i co z tego? Victoria – dziewczyna, jaką nadal pragnął pocałować każdą cząstką swego jestestwa – pewnego dnia miała napić się jego krwi. I co z tego? Ktoś miał dźgnąć go nożem prosto w serce. I co z tego? Aden mógł sobie z tym poradzić. Bez względu na to, co szykowało dla niego życie – mógł temu podołać.

Rozdział 9 Jako że Aden od razu po szkole stawał się ofiarą godziny policyjnej, Mary Ann nie otrzymała szansy, żeby z nim porozmawiać. Dlatego też następnego ranka czekała na niego przed frontowymi drzwiami budynku szkolnego, ale Tucker dotarł do niej jako pierwszy. Zbyt przerażona myślą, że chłopcy mogli by wejść w konfrontację, zaproponowała chłopakowi, żeby odprowadził ją do klasy. Tucker wrócił najwyraźniej do swojego zwyczajnego zachowania, polegającego na troskliwości i czarze osobistym. Mary Ann nie wiedziała jednak nadal, jak powinna go potraktować. Działo się tak być może dlatego, że jej umysł zaprzątało wiele innych spraw. Jak na przykład Aden oraz wilk. Dziewczyna próbowała porozmawiać z Adenem na każdej z ich wspólnych lekcji, ale nauczyciele rozdzielili ich, bacznie mu się przyglądając, zupełnie jakby spodziewali się, że wywrze na prymuskę zły wpływ. Natomiast podczas przerw po korytarzach snuło się za dużo dzieciaków, dlatego też nie można było poruszyć żadnego ważnego tematu. W czasie lunchu, po Adenie nie pozostał nawet ślad. Gdzie się udał – dziewczyna nie wiedziała, ale jego nieobecność wyszła wszystkim na dobre. Jak zawsze, Mary siedziała z Tuckerem i jego zespołem oraz z Penny i swoimi koleżankami. Nie trzeba chyba wspominać, jak osoby te zareagowałyby, gdyby zostawiła je sam na sam z Adenem. Co najgorsze, całym tydzień upływał pod znakiem takiej samej rutyny: Mary Ann spotykała się rano z Tuckerem, nauczyciele upewniali się, że ona i Aden siedzą możliwie jak najdalej od siebie, a potem nowy przyjaciel Gray znikał w porze lunchu. Nigdy już nie otrzymali ponownej

szansy, żeby ze sobą porozmawiać. Dziewczyna zaczęła obawiać się, czy chłopak nie odczuwa przypadkiem ulgi, nie musząc zdradzać jej żadnych kolejnych sekretów. Każdego dnia po zakończeniu zajęć Adenowi udawało się wyłgać od rozmowy. Mary Ann nie chciała go oglądać. Jej wilk – ten sam, który obiecał zabić jej nowego przyjaciela – zawsze na nią czekał. Odprowadzał ją i przyprowadzał ze szkoły. Ulga, jaką dziewczyna odczuła, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy od czasu wypadku w lesie, nadal przepełniała ją, ilekroć się spotykali. Dla dobra ich wszystkich, Mary upewniła się, żeby trzymać Adena i wilka na dystans. Niestety, wysiłek ten kosztował ją resztkę zdrowego rozsądku. Musiała jak najszybciej porozmawiać z przyjacielem. Jak mu szło w szkole? Czy się przystosował? Czy zawiązał jakieś przyjaźnie? Gdzie chodził w czasie lunchu? Jakie jeszcze zdolności posiadał? To pytanie najbardziej ją nurtowało. Wkrótce, czy to przed, czy to po lekcjach dziewczyna będzie musiała odpędzić wilka, tak by ona oraz Aden mieli chwilę dla siebie. Nie, żeby chciała go odganiać. Wilkołak niesamowicie ją ciekawił. Spodziewała się, że wreszcie ujawni przed nią swoją ludzką formę – dziś jest ten dzień, myślała każdego ranka i wrażenie to nie opuszczało ją aż do popołudnia – i powie jej, co tu się właściwie dzieje. Jednak po tym, co wydarzyło się pierwszego dnia, wilk bezwzględnie milczał. Mary Ann westchnęła. Słońce stało dziś wysoko na niebie, mocno grzejąc, a cienie rzucane przez drzewa dawały jedynie odrobinę chłodu. W każdej

sekundzie jej przyjaciel mógł się pokazać. Oczywiście, nagle wyskoczył na ścieżkę tuż przed nią. Tym razem dziewczyna nie zamrugała powiekami ani się nie potknęła, ponieważ za bardzo przyzwyczaiła się już do jego obecności. Wilczur biegł tuż przy niej, a jego pazury chrzęściły, kiedy trafiły okazyjnie na jakiś kamień. Przez pierwsze kilka dni stwór kulał. Teraz szedł już z łatwością. Mary Ann zapytała go, co się stało, ale oczywiście nie odpowiedział. Dziewczyna była oszołomiona tym, że kiedyś się go bała. Teraz czuła się przy nim bezpieczna, całkiem jakby nie mogło jej się przydarzyć nic złego. Jakby wilk chronił ją kosztem zaryzykowania własnego życia. Mary Ann zdawała sobie sprawę, że to płonne nadzieje. Jednak, zaledwie w ciągu tygodnia, całkowicie przestała być sobą. Ścisły plan zajęć, jakiego trzymała się w dni powszednie, diabli wzięli, i po raz pierwszy dziewczyna nie pracowała, ile tylko się da, w weekend. Każdą wolną minutę spędzała na myśleniu o Adenie oraz tym wilku. 

Nadal

nie

zdecydowałam,

co

zrobić

z

Tuckerem

–

powiedziała, zdając sobie sprawę, że wilk się do niej nie odezwie, ale musiała przecież z kimś pogadać. – Jest moim chłopakiem i przeważnie go lubię, ale... sama nie wiem. Bycie z nim zwyczajnie mi już nie odpowiada. Przynajmniej zostawił w spokoju Shannona i Adena, więc chyba nie powinnam się strasznie skarżyć. Wilk warknął. Czy to przez nią, czy przez Tuckera? 

Chciałabym poznać twoje imię. Nienawidzę myśleć o tobie

jako o „wilku”.

Cisza. 

Świetnie. Nazwę cię Wolfie i musisz się z tym pogodzić, czy ci

się to podoba, czy nie. Cisza. –

Czemu nie ujawnisz się przede mną z ludzką formą? Wiesz, że

bardzo chcę ją zobaczyć, więc to niegrzeczne z twojej strony, że celowo ją przede mną ukrywasz. Znowu cisza. 

Jesteś kimś, kogo znam? Jesteś aż tak paskudny?

Kiedy stwór zaadresował jej wymowne spojrzenie, jego czarne futro zalśniło jak wypolerowana na połysk kość. Zielone oczy były dokładnie takie same jak zawsze. 

Możesz się przemienić? Czy utkwiłeś w tej formie?

Wilk pokręcił łbem. Mary Ann wywnioskowała, iż posiada taką zdolność. Wyszczerzyła się w szerokim uśmiechu. 

To chyba cud – komunikujemy się! Widzisz, jakie to proste?

Zadaję pytanie, a ty na nie odpowiadasz. Zwierzak wywrócił oczami. 

Czemu mi się nie pokażesz?

Cisza. To prowadziło ją donikąd. 

Spróbujmy inaczej. – Dziewczyna ominęła leżącą na ziemi

gałąź. – Chodzisz do mojej szkoły? Wilk pokręcił głową. Potem nią skinął.

Mary Ann zmarszczyła czoło. Czyli jak było? 

Możesz odpowiadać we wnętrzu mojej głowy. Nie mam nic

przeciwko. Kolejny ruch przeczący. 

Czemu nie?

Cisza. Sfrustrowana, dziewczyna spróbowała psychologii sprzeczności. 

Świetnie. Nie mów mi. Cieszę się, że już nie przemawiasz do

mnie w umyśle. Zapewne już tego nie potrafisz. Oczywiście, że potrafię! Głupi człowieczek, wymamrotał wilk. Metoda zadziałała nawet w stosunku do zwierząt. Mary Ann z trudem stłumiła uśmiech. Jej działania wyraźnie do czegoś zmierzały. 

Czemu tego nie robiłeś?

Kolejna porcja milczenia. 

Zawszony kundel – wymamrotała Mary.

Zwierzak

odsłonił

zęby,

ale

sprawiał

wrażenie

bardziej

rozbawionego niż złego. 

Spróbujemy jeszcze raz. Czy planujesz skrzywdzić Adena?

Mimo iż każde wcześniejsze pytanie wilczur ignorował, tym razem z pewnością siebie skinął głową. Mary Ann wiedziała jedno – nie chciała, aby ta dwójka ze sobą walczyła. Nie dało się stwierdzić, który z nich by wygrał. Jedno było pewne – ktoś by ucierpiał. 

Gdyby Aden nie przejął kontroli nad twoim ciałem,

rozerwałbyś go na kawałeczki. To, co później ci zrobił, cokolwiek to było –

żaden z nich nie raczył jej tego powiedzieć – nie służyło temu, by cię skrzywdzić, ale żeby chronić samego siebie. Nie możesz go za to obwiniać. Jestem pewna, że uczyniłbyś to samo. Znowu cisza. 

Aden to świetny facet, wiesz?

Wilk ponownie warknął. We dwójkę opuścili las i ich oczom pokazał się wysoki, ceglany mur, który otaczał posiadłość sąsiadów Mary. 

Jeśli wyrządzisz mu krzywdę, nie będę już spędzać z tobą

czasu. Pewnie cię to nie obchodzi, ale zaczęłam cię lubić. Troszkę. Chodzi o to, że jesteś znośny. Uparty, ale znośny. Wiesz również o rzeczach, jakich istnienie ja dopiero odkryłam. Mam do ciebie masę pytań. Pytań, na które ten palant mógł wreszcie odpowiedzieć. Zamiast otoczyć mur, Mary Ann wdrapała się na tę jego część, jaka wychodziła na las. Wilk wolał, kiedy to robiła. Dziewczyna dowiedziała się tego, gdy po raz pierwszy odprowadzał ją do domu i szturchnął ją nosem, by zastosowała się do jego polecenia. Dzięki temu stwór mógł pozostać w cieniu, unikając konieczności wychodzenia na otwartą przestrzeń, gdzie każdy mógłby go zauważyć. 

Jeśli pozostaniemy przy tym zwyczaju, wyrobię sobie

gigantyczne bicepsy – wymamrotała Mary Ann, gdy wreszcie stanęła na szczycie murku. – Nie jest to szczególnie pożądana cecha u dziewczyny, więc nie myśl sobie nawet, że zamierzam ci podziękować. Wilk po prostu ugiął nogi i skoczył. Sekundę później znajdował się już u jej boku.

Zrezygnowana, Mary Ann popatrzyła w dół. Pod nią rozciągała się połać kwiatów oraz dwie grządki, które ktoś najwyraźniej przekopał więcej niż raz. 

No to jedziemy. – Dziewczyna skoczyła, lądując na ziemi z

głuchym plaśnięciem, po czym zachwiała się i poleciała do przodu. Kiedy się wyprostowała, wilk trwał już u jej boku, zeskakując z murku bez najmniejszego trudu. 

To nie fair – wymamrotała pod nosem, rozpoczynając marsz.

Jako że znajdowali się na licznie zamieszkanym obszarze, gdzie ludzie wracali do domu z pracy, zwierzak trzymał się linii budynków, częściowo

chowając

się

w

krzakach.

Ponieważ

był

naprawdę

gigantycznych rozmiarów, Mary Ann nieustannie dziwiła się, że ktoś nie zadzwonił po hycla. Po tygodniu widywania go w tej okolicy, ona na pewno by to zrobiła. Dziewczyna zauważyła swój majaczący w oddali, dwupiętrowy dom. Przypominał stary dworzec kolejowy – wszystkie budynki w tej okolicy tak właśnie wyglądały. Dachy wspinały się szpiczasto ku górze, jednak na środku były spłaszczone. Same domy zostały zaprojektowane tak, by być raczej długimi niż wysokimi. Zbudowano je z czerwonej cegły. Posiadały okna z prawdziwymi okiennicami. Mary Ann zwolniła kroku. Zdecydowanie zbyt szybko znalazła się wraz z wilkiem przed frontowym wejściem. Tej części dnia uczyła się stopniowo nienawidzić. Było to ostatnie kilka minut, jakie spędzała ze stworem, nim ten znikał Bóg wie gdzie, nie pokazując się aż do następnego ranka. Owszem, jego milczenie ją irytowało. I zgadza się, oddalał ją od Adena. Nic jednak nie mogło

zmniejszyć podekscytowania, jakie Mary Ann odczuwała, przebywając w jego towarzystwie. Gdy dziewczyna wyłoniła się zza wysokiego klonu, natychmiast się zatrzymała, a jej oczy rozszerzyły się w szoku. 

Tucker?

Chłopak wstał ze stojącej na ganku huśtawki. Wsunął ręce do kieszeni. Jego ramiona były lekko przygarbione. Linie wokół jego ust sugerowały napięcie. 

Cześć, Mary Ann.



Co ty tu robisz? – Powinien być teraz na treningu.



Chciałem po prostu...

Wilk

stanął

u boku

dziewczyny,

a

jego

wielkie

cielsko

znieruchomiało. Tucker zauważył stwora i zaczął się wycofywać, nim nie uderzył plecami o drzwi. 

Co to za bestia, do cholery?



To mój... – Na moment umysł Mary Ann wyłączył się, a ona

sama nie mogła wymyślić żadnej odpowiedzi. W końcu przyszło jej do głowy jakieś racjonalne wytłumaczenie. – To mój zwierzak. Na szczęście, wilk nie warknął na nią za to, iż ogłosiła jego go swoim zwierzakiem. Cała jego uwaga koncentrowała się na chłopaku Mary. 

Nienawidzisz zwierząt – wydukał Tucker.



Co to ty robisz? – powtórzyła pytanie Mary.

Raz, dwa, trzy i już była na szczycie schodów.

Wilk trzymał się blisko niej. Czyżby naprawdę chciał ją chronić, jak sobie wcześniej wyobraziła? 

Chciałem z tobą porozmawiać. – Powiedziawszy to, Tucker

popatrzył na zwierzę, a potem na swoją dziewczynę. – Na osobności. 

Okej. Więc mów.



Wejdźmy do środka.



Nie. Tu jest dobrze. – Ostatnim razem, gdy znaleźli się we

wnętrzu budynku, chłopakowi chodziło tylko o obściskiwanie się. Tucker po raz kolejny zerknął na wilczura i wydukał: 

Zgoda. Ostatnio jesteś strasznie zdystansowana, wiesz? Nie

podoba mi się to. Chcę, żeby nasze relacje wróciły do wcześniejszej postaci. Takiej, kiedy uśmiechałaś się za każdym razem, kiedy mnie zobaczyłaś, i odbierałaś moje telefony, ilekroć zadzwoniłem. Mary Ann poczuła ukłucie winy. Faktycznie unikała rozmów telefonicznych ze swoim chłopakiem. 

Domyślam się, o co chodzi – powiedział. – Jesteś zła o Penny,

tak? – Ostatnie słowa Tucker wycedził przez zęby. Chwila. Co takiego? 

Nie rozumiem. O Penny?

Chłopak zwiesił ramiona. Najwyraźniej, zapomniał choć o części okazanej przed chwilą pogardy. 

Wiedziałem, że jesteś zbyt mądra, by jej uwierzyć.



Uwierzyć jej odnośnie?

Serio. Z sekundy na sekundę Mary Ann robiła się coraz bardziej skołowana.



Powiedziała mi, że wiesz – odparł Tucker, kręcąc głową,

całkiem jakby nie rozumiał, dokąd prowadzi ta rozmowa. – Nieważne. To się nie liczy, prawda? Liczysz się tylko ty i ja. Ty i ja. Żołądek Mary Ann boleśnie się skurczył. 

Wyjdźmy gdzieś dziś wieczorem. Porozmawiajmy. Proszę –

błagał chłopak. Kolejny skurcz żołądka. 

Posłuchaj, Tucker. Nie chciałam zranić twoich uczuć, nie

odbierając twoich telefonów, uwierz mi, ale moje życie stanęło teraz do góry nogami. Może powinniśmy, no wiesz, zrobić sobie przerwę. Tak, przerwa. Co za wspaniałe określenie. Dzięki temu dziewczyna zyska nieco czasu, aby to wszystko jakoś uporządkować. 

Nie. Nie potrzebujemy żadnej przerwy. – Tucker pokręcił

gwałtownie głową, błagając ją o litość spojrzeniem. – Nie mogę cię stracić. Życiową misją Mary Ann było rozwiązywanie problemów, a nie ich stwarzanie, zatem pełen udręki wyraz twarzy chłopaka sprawił, że dziewczyna zapragnęła go przeprosić, a nie kontynuować przemowę. Mimo to nie mogła się powstrzymać. 

Czemu? Czemu tak bardzo chcesz się ze mną umawiać? Nie

jest tak ładna i popularna jak Christy Hayes, która dałaby sobie odrąbać nogę, żeby tylko pójść z tobą na randkę. Nienawidzę footballu i nie wiem nic na jego temat. Wolę czytać podręczniki, niż spędzać z tobą czas. 

Posłuchaj mnie. – Tucker zbliżył się do Mary o krok,

wyciągając ręce, by położyć je na jej barkach. – Żadna z tych rzeczy nie jest na tyle ważna, by... Wilk warknął gardłowo. Chłopak znieruchomiał, ponownie przełykając ślinę. 

Jesteś piękna i mądra i po prostu czuję się lepiej w twoim

towarzystwie. Nie mam pojęcia, jak jeszcze mógłbym to opisać. Nie wiem też, jakich słów ty byś użyła. Wiem jedno – dzięki tobie, po raz pierwszy w życiu czuję się normalny. Normalny? A wcześniej się za takiego nie uważał? To naprawdę zaskoczyło Mary Ann i udowodniło, jak mało o nim wiedziała. W jej oczach sprawiał zawsze wrażenie najbardziej pewnego siebie, ułożonego chłopaka, jakiego znała. Oczywiście oprócz wilka, ale on się nie liczył. 

To nie powód, żeby ze sobą dalej być, Tucker. – Słowa te same

wypłynęły z jej ust i gdy tylko to nastąpiło, dziewczyna natychmiast pokręciła głową. Czyżby właśnie z nim zrywała, a nie prosiła o trochę czasu dla siebie? Tak, pomyślała. Tak. Naprawdę nie byli dla siebie przeznaczeni. Mary

Ann

uważała

się

za

okropną

dziewczynę.

Ciągle

nieuchwytna, wiecznie rozproszona i raczej mało namiętna. Póki co, jedynie się całowali. Ilekroć Tucker próbował uczynić krok naprzód, zawsze go powstrzymywała. Zawsze uważała, że nie była na to gotowa, ale teraz, kiedy patrzyła na to z perspektywy czasu, uświadomiła sobie, że nie była gotowa na niego. Chłopak zwyczajnie do niej nie pasował. Za bardzo się różnili.

Bo co? Masz więcej wspólnego z wilkiem? Mary Ann odepchnęła od siebie tę myśl. Nie mogła ciągle myśleć o tym stworze, kimkolwiek właściwie był. Prawda? 

Jeśli nie chcesz się ze mną umawiać, zostań przynajmniej

moją przyjaciółką – powiedział, a w jego głosie pojawiła się pewnego rodzaju desperacja. – Proszę. Jak już wspomniałem, nie mogę cię stracić. Przysięgam ci, że nie jestem ojcem dziecka Penny. Nie pozwól, żeby wmówiła ci coś odwrotnego. Obiecaj mi to. Mary Ann roześmiała się. 

Penny nie jest w ciąży. – Przyjaciółka wspomniałaby jej

przecież o czymś takim jak dziecko. Chyba że... chyba że jego ojciec był jej chłopakiem. Żołądek

dziewczyny

wywinął

koziołka,

a

cała

jej

uwaga

skoncentrowała się na Tuckerze, którzy pobladł i strasznie się pocił. 

Penny nie jest w ciąży, mam rację?

Chłopak uciekł spojrzeniem w bok, najwyraźniej nie mogąc zmierzyć się z poczuciem winy, po czym skinął głową. 

Spała z połową drużyny. Na pewno o tym wiesz. To może być

ktokolwiek. Poważne brzmienie jego głosu sprawiło, że wielotonowy ciężar zaległ w żołądku Mary Ann. Wróciła myślami do swojej ostatniej rozmowy z Penny, która odbyła się przed wejściem do szkoły ponad tydzień temu. Od tamtej pory Mary była zbyt zdekoncentrowana. Pamiętała jednak, że koleżanka miała przekrwione oczy, całkiem jakby płakała. Zupełnie jakby poinformowała

ojca dziecka, że jest w ciąży, a ten nie zgodził się wziąć na siebie odpowiedzialności. Poza tym, wtedy, w kawiarni, Penny wspomniała o tym, że Tucker bez wątpienia zdradzi Mary, jeśli ta wkrótce się z nim nie prześpi. Że być może już to robi. Coś kryło się wówczas w oczach koleżanki. Coś, czego jej najbliższa przyjaciółka nie rozumiała aż do teraz – poczucie winy. 

Ona... ty...



Nie jestem ojcem, przysięgam! Nie jestem gotów do

posiadania dzieci. Te słowa stanowiły najlepsze potwierdzenie. Penny faktycznie zaszła w ciążę. A Tucker z nią spał. Nie powiedział przecież: „nie mogę być ojcem, ponieważ nigdy jej nie tknąłem”. Stwierdził jedynie, że nie może być ojcem, gdyż zwyczajnie tego nie chce. Lekko zamroczona, Mary Ann zakryła usta dłonią. To, że własny chłopak ją zdradził, dotknęło ją do żywego, owszem. Czy wiedział o tym każdy, poza nią? Czy ludzie śmiali się z niej za plecami? To, co bolało ją najbardziej i stanowiło potworną ranę, która przeszywała jej wnętrze, to zdrada Penny. Penny, którą Mary bezgranicznie kochała. Penny, której ufała. 

Jak długo? – spytała po cichu. To nie mogło trwać zbyt długo,

ponieważ ona i Tucker umawiali się dopiero od kilku miesięcy. – Ile razy razem spaliście? I kiedy? – Dziewczyna nie zdołała powstrzymać się od zadania tego pytania. Wilk trącił ją lekko nosem w nogę, a ona automatycznie wsunęła palce w jego ciepłe futro. Gest ten przyniósł jej ukojenie. Mary Ann czuła się lepiej, mogąc go po prostu dotykać.

Tucker przestąpił z nogi na nogę. 

Jak już wspomniałem, to nie jest ważne.



Powiedz mi, albo przysięgam, że nie będziemy nawet

przyjaciółmi! – I tak nimi nie będą, ale Tucker nie musiał teraz o tym wiedzieć. Mary Ann już wcześniej uważała go za bladego, ale teraz chłopak zrobił się kredowobiały, a błękitne żyłki na jego czole stały się doskonale widoczne. 

Tylko raz, przysięgam. To było krótko po tym, jak zaczęliśmy

się umawiać. Przyszedłem do ciebie, ale nie zastałem cię w domu, więc poszedłem do Penny, żeby spytać, gdzie jesteś, ponieważ nie odbierałaś moich telefonów. Gdybyś tylko odebrała choć jeden... – Chłopak pokręcił głową, zupełnie jakby chciał otrząsnąć się z żalu. – Zaczęliśmy rozmawiać i tak jakoś wyszło. Nie zrobiłem tego celowo, musisz mi wierzyć, Mar. Nie zrobił tego celowo. Ach, tak. To wszystko zmieniało i przekreślało postępek najlepszej przyjaciółki. Mary Ann pragnęła silnie potrząsnąć Tuckerem. To, co jej uczynili, zdruzgotało ją i dotknęło do głębi. Oczywiście, że to stało się celowo. 

Musisz już iść – wycedziła, pokonując zalegającą w jej

przełyku grudę. 

Możemy to naprawić. – Wyraz twarzy chłopaka ponownie stał

się błagalny, a on sam znowu się do niej zbliżył. – Wiem, że możemy. Musisz tylko... Wilk warknął, a Mary Ann krzyknęła: 

Idź stąd!

Tucker kurczowo zacisnął szczękę. Przez dłuższą chwilę nie robił nic poza gapieniem się na swoją eks. Wreszcie wilk zmęczył się czekaniem i ruszył do przodu, obnażając zębiska. Chłopak zapiszczał jak małe dziecko i okrążył zwierzaka szerokim łukiem, biegnąc w stronę furgonetki. Mary Ann uświadomiła sobie, że zaparkował ją na podjeździe Penny. Czy zanim Tucker tu przyszedł, ci dwoje rozmawiali? Czy uprawiali seks, po czym śmieli się z pruderyjności Mary? Wilk ponownie szturchnął ją nosem w nogę. 

Ty też musisz już iść – powiedziała dziewczyna łagodnym

tonem. Owszem, wcześniej pragnęła, żeby stwór dotrzymał jej jeszcze towarzystwa, teraz jednak nie sądziła, że zdołałaby je znieść. Kiedy Mary Ann otwierała drzwi, ręka jej drżała. Zawiasy zaskrzypiały, gdy wkraczała do wnętrza budynku. Wilk przemknął koło niej. Nigdy wcześniej tak nie postępował i w każdej innej sytuacji dziewczyna na pewno by się z tego ucieszyła. 

Wilku – zawołała przez zaciśnięte zęby. – Nie pora na to.

Zwierzak krążył po domu, obwąchując meble. Jeśli wydaje ci się, że możesz zmusić zwierzę, które waży dwieście funtów, żeby wyszło, to śmiało, próbuj szczęścia. 

Znowu ze mną gadasz, co? Szczęściara za mnie. – Mary Ann

uniosła ręce do góry w poddańczym geście. – Świetnie. Rób to, na co masz ochotę. Nie zdziw się, jeśli mój tata wyciągnie dubeltówkę, gdy tylko cię zobaczy. – Było to jawne kłamstwo, ale stwór nie musiał o tym

wiedzieć. – Nie nasikaj na dywan. – Ostatnich słów nie można by uznać za miłe, ale ostatnie pięć minut życia Mary Ann pozbawiło ją do reszty całej dziewczęcej uprzejmości. Dziewczyna wbiegła po schodach do sypialni, upuszczając plecak na podłogę. Zazwyczaj wieszała go w szafie, szczycąc się umiejętnością zachowania porządku w swym najbliższym otoczeniu. Teraz jednak nie przejmowała się rutyną. W jej oczach zalśniły łzy, po czym rzuciła się na łóżko, przekręcając na bok. Przyciągnęła poduszkę do klatki piersiowej. Szok najwyraźniej mijał, zastępowany przez wstręt, który krążył teraz w krwiobiegu Mary. Mogła zadzwonić do Penny, nawrzeszczeć na nią, nawyzywać ją, a potem się rozpłakać, ale tego nie zrobiła. Nie tak chciała uporać się z tym ciosem. Właściwie, to jak na razie nie miała pojęcia, jak temu sprostać. Najchętniej cofnęłaby się w czasie, przebiegając koło Tuckera, by ten nie mógł jej opowiedzieć, co się wydarzyło, dzięki czemu dziewczyna mogłaby dalej wieść swoje niczego nieświadome, szczęśliwe życie. Czy jednak kiedykolwiek była tak naprawdę szczęśliwa? Nagle wilk wskoczył na łóżko, sprawiając, że materac zadrżał, po czym ułożył się obok Mary Ann, miękki i naprawdę ciepły. Jego oddech łaskotał ją w kark. Spójrz na mnie. 

Odejdź.

Spójrz na mnie. 

Nie możesz zrobić niczego, o co cię poproszę? Niczego?

Proszę.

To był chyba pierwszy raz, kiedy zwierzak uprzejmie ją o coś poprosił. Dziewczyna przekręciła się na plecy, po czym wykręciła na drugi bok, głaszcząc stwora po karku. Spod powieki wypłynęła jej pojedyncza łza i Mary wykonała maksymalny wysiłek, aby stłumić resztę. Nie chciała dodawać dziecięcego płaczu do listy swoich dzisiejszych porażek. Przykro mi, że cierpisz, ale nie mogę powiedzieć, że martwię się tym, iż wyrzuciłaś go ze swojego życia. Byłaś dla niego zdecydowanie za dobra. 

Jego jakoś zniosę. – Głos Mary Ann drżał, robiąc to samo z

podbródkiem. Potem drżenie przeniosło się na mięśnie szczęki. Chodzi zatem o tę dziewczynę. Penny. Jest twoją przyjaciółką? 

Była. Była moją przyjaciółką. Najlepszą.

Dobry Boże. Tyle lat miłości i zaufania legło właśnie w gruzach. Czemu już nią nie jest? Ludzie popełniają błędy, Mary Ann. Wilk po raz drugi, odkąd się znali, użył jej imienia. Uwielbiała sposób, w jaki je wymawiał, przeciągając odpowiednio literę „a”. 

Wiem, że je popełniają. Uczę się, by zostać psychologiem.

Rozumiem, że pewne bodźce jest o wiele trudniej zignorować niż inne. Wiem, że strach i jego konsekwencje sprawiają, że strzeżemy swoich sekretów. To, jak zachowamy się względem pokusy, definiuje jednak to, kim jesteśmy. To, że odnajdujemy w sobie dość odwagi, by opowiedzieć o swoich czynach, sprawia, że inni nam wybaczają. Penny zaś spała z moim chłopakiem i udawała, że to się nigdy nie wydarzyło.

A ty jesteś idealna? Nigdy nie podjęłaś złej decyzji? Nie próbowałaś ukryć swoich postępków przed ojcem? Mary Ann zesztywniała u boku zwierzęcia. 

Nie o tym mówię. Nigdy jednak nie okłamałam Penny ani

niczego jej nie odebrałam. Wilk parsknął. A co takiego od ciebie wzięła? Śmieć. Powinnaś jej podziękować, a później zacząć współczuć, ponieważ to właśnie ona jest z nim teraz uziemiona. 

To i tak jej nie usprawiedliwia.

Wiem. Zostałaś zraniona i czujesz się zdradzona. Ale czy tak naprawdę ten chłopak kiedykolwiek do ciebie należał? Przez cały czas, gdy przyglądałem ci się z daleka, trzymałaś go na dystans. Byłaś bez niego o wiele szczęśliwsza. Może i stwór miał rację, to jednak nie łagodziło bólu związanego z tą niezwykle przykrą sytuacją. 

Penny powinna wyznać mi prawdę.

A dałaś jej szansę, żeby to zrobiła? Nie. Za każdym razem, kiedy się do ciebie zbliżała, odprawiałaś ją z kwitkiem, gdyż inne rzeczy zaprzątały ci głowę. Mary Ann uderzyła pięścią o materac. 

Jesteś irytujący! Brzmisz całkiem jak mój ojciec i...

Nie jestem twoim ojcem, warknął wilk, układając przednie łapy na jej ramionach i przewracając ją na plecy. Spojrzenie jego zielonych ślepiów przeszyło ją na wylot.

Dziewczyna wcale go nie odepchnęła, ponieważ nie miała na to ochoty. Jego barki okazały się na tyle szerokie, że kompletnie ją otoczyły, przypominając kurtynę, która chroniła Mary przed całym złem tego świata. 

Skąd mam to wiedzieć? – wypaliła pod jego adresem. – Nie

ujawniłeś się. Możesz być kimkolwiek. Zapadła długotrwała cisza. Nie mogę ci się pokazać, zwierzak brzmiał na tak samo udręczonego jak Aden, kiedy wyznawał jej prawdę w lesie. Gdybym się teraz przemienił, byłbym nagi. 

Och.

Wilk, nagi i to w ludzkiej postaci. Mary Ann nigdy nie pragnęła oglądać Tuckera bez ubrań, ale jej wilkołak... Czy był wysoki i umięśniony? Smukły? Przystojny? Czy to się w ogóle liczyło? Co dziewczyna poczęłaby z nagim chłopakiem w swoim łóżku? Nagim chłopakiem, który do tego stopnia ją fascynował? Nagim chłopakiem, który pomagał właśnie uporać jej się z bólem związanym z tym, co się wydarzyło. Bólem, który skurczył się do postaci tępego pulsowania. Pora zmienić temat, albo wilk postanowi zaspokoić twoją ciekawość. 

Czemu nie odzywałeś się do mnie przez cały tydzień?

Im więcej z tobą rozmawiam, tym bardziej pragnę to robić. Wydaje mi się, że już i tak za dużo o tobie myślę.



Och – odezwała się ponownie Mary Ann, czując ukłucie

lekkiego podekscytowania. Wilk o niej rozmyślał. Owszem, ale w jakim sensie?, zastanawiała się dziewczyna, nie kryjąc entuzjazmu. 

Mary Ann – zawołał nagle jej ojciec. Frontowe drzwi

zatrzasnęły się z kliknięciem, które rozniosło się po całym domu. – Wróciłem. Dziewczyna sapnęła, niesamowicie wręcz zaskoczona. Co jej tata robił tu tak wczesną porą? 

Mary Ann?



Cześć, tato – zawołała, krzywiąc się, gdy zadrżał jej głos.

Ponieważ pan Gray nienawidził zwierząt, zapewne od razu zadzwoniłby do hycla. 

Schowaj się – wyszeptała dziewczyna, oswabadzając się z

uścisku wilkołaka. W pośpiechu zerwała się z łóżka, odbijając się pośladkami od materaca. Wybiegła z sypialni, gnając w stronę balustradki otaczającej schody, przez którą zerknęła na dół. Ojciec Mary Ann tonął w korespondencji. 

Czemu nie jesteś w pracy?

Świetnie, teraz zabrakło jej jeszcze oddechu. 

Mój ostatni dzisiejszy pacjent zadzwonił, żeby odwołać wizytę.

Uznałem, że możemy wybrać się wspólnie na kolację. 

Nie! Nie – powiedziała Mary Ann już nieco spokojniejszym

głosem. – Hm, uczę się. Błagam, wróć do gabinetu. Błagam, błagam, błagam! Mężczyzna uniósł na nią wzrok, po czym na jego czole pojawiła się głęboka bruzda. 

Za dużo się uczysz, kochanie, a ja nie chciałbym, żebyś,

wracając myślami do czasów, kiedy byłaś jeszcze nastolatką, uznała, że miałaś za mało rozrywek. Pogadamy na ten temat. Idź, ubierz się w coś ładnego i pójdziemy na miasto. – Pan Gray rzucił stos listów na stolik z drzewa wiśniowego i zbliżył się do schodów. – Wezmę prysznic i za godzinkę będziemy już opychać się do woli. Może uda nam się nawet trafić na jakiś film w kinie. Ojciec musiał wybrać akurat ten dzień, żeby go z nią spędzić. Mary Ann nie mogła mu tak po prostu odmówić, nie raniąc przy okazji jego uczuć. 

Okej. Jasne. – Nie, nie, nie! – Tak, będzie fajnie.

Zmarszczka na czole pana Gray'a pogłębiła się, a on sam zatrzymał się, układając rękę na balustradzie. 

Nic ci nie jest? Jesteś jakaś roztrzęsiona.



Nic mi nie jest. Chciałabym już pójść się szykować. – Nie

dodawszy już nic więcej, dziewczyna pognała w kierunku sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi i starając się złapać oddech. 

Musisz...

Po wilku nie pozostał nawet ślad. 

Wilku?

Zero odpowiedzi.

Mary Ann zmarszczyła czoło, biegając po pomieszczeniu i szukając nowego znajomego. Nie było go w szafie ani łazience. Wydawał się również za duży, żeby móc wleźć pod łóżko. Okazało się, że ktoś otworzył okno – które na pewno było wcześniej zatrzaśnięte – a firanki poruszały się na wietrze. Dziewczyna pobiegła w tamtą stronę i wyjrzała na zewnątrz. Znalazła swojego wilka, który siedział właśnie na trawniku i spoglądał prosto na nią. Skinął głową, gdy tylko ją zobaczył, po czym odwrócił się i odszedł w kierunku lasu.

Rozdział 10 Aden siedział na ręcznie zrobionej ławce, gapiąc się na swoją pracę domową, dotyczącą tego, czemu sztuki Williama Shakespeare'a są nadal współcześnie popularne, i zastanawiając się nad tym, czemu tak bardzo zależało mu na uczęszczaniu do publicznej szkoły. Nie spędzał dodatkowego czasu z Mary Ann, nie znalazł odpowiedzi na to, jak pozbyć się dusz ze swojego umysłu, a także obdarzyć je własnymi ciałami, i coraz bardziej martwił się Shannonem oraz wilkiem, bez względu na to, czy byli oni jednym i tym samym, czy też dwoma oddzielnymi bytami. Od tamtego popołudnia w lesie, kiedy Aden ugryzł wilkołaka w nogę, Shannon go unikał, a czasem nawet gapił się na niego spode łba i warczał, mimo iż pierwszego dnia w szkole zawarli przecież układ o zawieszeniu broni. To musiał być dowód na to, że kolega szesnastolatka był zmiennokształtnym. Niestety, Shannon nie kulał, co stanowiło zaprzeczenie dla tej właśnie teorii. Z tego oto powodu Aden czuł się żałośnie. Nauczyciele nie wydawali się szczególnie z niego zadowoleni. Nie zawiązał również żadnych przyjaźni, a jedyna osoba, jaka wykazała do tego gotowość, ewidentnie go unikała. Nie mieli czasu, żeby porozmawiać po szkole, ponieważ Mary Ann uciekała od niego, kryjąc się w lesie, gdy tylko rozbrzmiewał dzwonek oznajmiający koniec ostatniej lekcji. Aden wiedział, czemu tak się dzieje. Dziewczyna się go bała. Bała się tego, kim był i co potrafił.

Jak mogła nie być przerażona? Szesnastolatek był w końcu świrem. Nie powinien jej zaufać. Zapewne śledzenie Mary Ann tamtego dnia, na cmentarzu okazało się błędem. Elijah przecież go o tym ostrzegał. Powinieneś ją zignorować, stwierdził Caleb, ewidentnie czytając mu w myślach. Traktuj ją tak, jakby nie istniała. Właśnie tak przyciąga się uwagę dziewcząt. Nie słuchaj go. Jestem pewna, że w innym życiu był nieudacznikiem, z głosu Eve wylewała się odraza. Dziewczęta szanują chłopców, którzy traktują je należycie. 

Nadal uważasz, że ją znasz? – Aden oparł głowę na rękach,

całkowicie zapominając o Shakespeare'rze. Jestem tego pewna. Mam kilka pomysłów dotyczących tego, gdzie mogliśmy ją widzieć, ale nie mogę jeszcze o tym rozmawiać. Aden wychwycił ukryte znaczenie jej słów i jęknął. Eve planowała zabrać go z powrotem do przeszłości – obecnego umysłu, ale dawnego ciała – tak by, chłopak mógł przypomnieć sobie minione wydarzenia, dysponując dzisiejszą wiedzą. Jedynym powodem, dla którego jeszcze tego nie uczyniła, jak podejrzewał Aden, był fakt, iż nie zdecydowała jeszcze, kiedy to nastąpi. 

Eve – zaczął szesnastolatek, po czym powstrzymał się przed

dalszym poruszaniem tej sprawy. Ponieważ Eve była naprawdę uparta, mogła zrobić to jeszcze tej nocy, gdyby Aden dostatecznie ją zdenerwował.

Mieszkanka jego umysłu nie zmuszała go do podróży w czasie od lat, za co oni wszyscy odczuwali względem niej ogromną wdzięczność. Chłopak musiał rozwiązać dla Eve nurtującą ją zagadkę. Zanim ona sama postanowi skorzystać ze swojego „daru”. 

Pora wyłączyć światła – zawołał znienacka Dan.

Na korytarzach rozbrzmiały jęki i okrzyki niezadowolenia, po czym wokoło rozległo się szuranie butami. Westchnąwszy, Aden wychylił się w kierunku nocnego stolika, wyłączając lampkę. Jego sypialnię spowił mrok. Chłopak nie ściągnął butów, ale leżał w łóżku w dotychczasowej pozycji. Czuł się zmęczony, jednocześnie nie mogąc wykrzesać w sobie pragnienia relaksu. Jak zawsze. Jakaś część niego spodziewała się, że Dan zajrzy do pokoju, by sprawdzić, co słychać u podopiecznego. Dlatego też szesnastolatek odczekał kilka godzin, okryty aż pod samą brodę, by ukryć pod okryciem niezdjęte ubrania. W tym czasie nikt nie zakłócił jego spokoju. Co lepsze, jego towarzysze zasnęli z ewidentnego znudzenia. Wreszcie, kiedy Aden był już pewien, że pozostałe osoby w baraku zapadły w sen, podszedł do okna i wydostał się przez nie na podwórze. Noce robiły się coraz chłodniejsze, co akurat sprzyjało chłopakowi. Sophia oraz inne psy spały w domu z Danem oraz Meg, dlatego też nie musiał kłopotać się tym, że ich szczekanie zbudzi całe ranczo. Tak jak robił to każdej nocy w ciągu tego tygodnia, szedł przez las, kierując się ku polanie, na jaką przyprowadziła go Victoria. Brak snu zaczynał mu już doskwierać, ale Aden wolał spotkanie z wampirzycą, niż ucięcie sobie drzemki. Gdzie ona się podziewała? Czemu do niego nie wróciła?

Pomijając fakt, że piła ludzką krew – i kiedyś bez wątpienia napije się również jego – oraz lekceważąc ten maleńki problem, iż mogła zamienić istoty ludzkie w niewolników krwi, czymkolwiek byli, szesnastolatek pragnął ją ponownie zobaczyć. Im bliżej od polany znajdował się Aden, tym lepiej słyszał ściszone głosy, które nie dobiegały nareszcie z wnętrza jego głowy. Chłopak nie ukrywał podekscytowania – czyżby wreszcie ją znalazł? Schował się za dużym pniem, nasłuchując odgłosów rozmowy. Jeden z rozmówców był mężczyzną, drugi kobietą. Póki co, ich głosy wydawały się na tyle przyciszone, że nie dało się rozróżnić poszczególnych słów. Wkrótce jednak szesnastolatek zrozumiał, że ta kobieta nie jest Victorią. Miała zbyt piskliwy głosik. Podekscytowanie

chłopaka

zmieniło

się

w

rozczarowanie.

Zostawiłby ich sam ze swoimi problemami, kimkolwiek byli i czymkolwiek się zajmowali, gdyby nie zdawał sobie sprawy z tego, że jego wampirzyca lubiła chować się w leśnej gęstwinie. To mogli być łowcy wampirów, którzy planowali ją zabić. Aden nie wiedział, czy ludzie trudniący się tym zawodem faktycznie istnieli, ale nie zamierzał zmarnować żadnej szansy na odkrycie prawdy. Wyślizgnął się zatem z cienia, podchodząc bliżej nich. Jedno z nich powiedziało: „zabij” albo „pigułka”6, a drugie odpowiedziało: „mogę” albo „czuję się dobrze”7. Tak czy siak, nie przyszli tu przecież, żaby sadzić róże. Jeszcze tylko odrobinkę... 6 „Kill” or „pill”. 7 „Could” or „I'm good”.

gałązka trzasnęła pod stopą Adena. Chłopak zamarł w bezruchu. Czekał, nie ośmielając się nawet oddychać. Głosy ucichły. Co powinien zrobić? Nie mógł pójść stąd, zanim oni również tego nie zrobią, na wypadek gdyby pojawiła się Victoria. Nie mógł też... Ktoś zaszedł go od tyłu, popychając go tak, że szesnastolatek upadł twarzą na posłanie ze zwiędłych liści. Siła ciosu spłoszyła go, ale zdołał przekręcić się na plecy, po czym wykonał kolejny obrót, tak że to on teraz leżał na napastniku. Aden uderzył przeciwnika w brzuch. Rozległ się jęk cierpienia. Ten ktoś boleśnie sapnął. Chłopak poderwał się na nogi, zamierzając sięgnąć po swoje sztylety, kiedy jednak zerknął w dół, żeby przekonać się, z kim na do czynienia, zamarł. 

Ozzie?



Stone? – Ozzie wstał z leśnej ściółki, wypluwając z ust ziemię.

– Teraz zacząłeś mnie jeszcze śledzić? Próbujesz doprowadzić do tego, żeby wykopali mnie z rancza? Cóż, życzę powodzenia, ponieważ na pewno nie odejdę po cichu. – Nie ostrzegając przed tym, co zamierza, rywal kopnął Adena między nogi. Niewiarygodny ból przelał się przez

ciało szesnastolatka,

sprawiając, że jego skóra zalała się żarem, a krew zamieniła w lód. Zachciało mu się wymiotować. Dobry... Boże... Chłopak sapnął, zalewając się potem.

Walcząc z mdłościami, poczuł ukłucie wściekłości. Cios poniżej pasa. Cholerny cios poniżej pasa. Kiedy Aden odzyska zdolność oddychania, Ozzie pożałuje tego, co zrobił. 

Przekonajmy się, jak na mnie doniesiesz, nie mając ani

jednego zęba. – To powiedziawszy, Ozzie posłał pięść w oko przeciwnika. Ma problem z celowaniem? Potem trafił go w usta. Okej, a jednak nie ma problemu. Głowa szesnastolatka poleciała do tyłu. Jego wściekłość przybrała na sile, wypełniając go od środka i dodając mu skrzydeł. Aden warknął, wyginając się w przód i chwytając przeciwnika w pasie. Po chwili, obaj leżeli już na ziemi. Rozległ się głuchy trzask. Czaszka Ozziego zderzyła się z ogromną skałą, ogłuszając go. Aden uklęknął, rozpoczynając niemy taniec wojownika. Bum – jedna pięść trafiła w policzek rywala. 

To za mój podkoszulek.

Bum – druga pięść złączyła się z łukiem brwiowym. 

To za resztę T–shirtów.

Bum – Aden trafił Ozziego w podbródek. W powietrze wystrzeliła krew. Chłopak nie zwracał na to uwagi. Złość kompletnie nim zawładnęła, zmuszając do tego, by zadawał przeciwnikowi możliwie jak najwięcej bólu. 

A to za wszystkie wyzwiska!

Warcząc, Ozzie wydobył nogi spod Adena, zginając je i celując nimi w klatkę piersiową chłopaka. Ten wyjątkowo mocny cios posłał szesnastolatka do tyłu. Jego plecy zderzyły się z pniem, a on sam osunął się na ziemię. Gruba warstwa liści złagodziła moc upadku. Co się dzieje?, zażądała odpowiedzi Eve, jeszcze zaspana, ale mówiąca naprawdę głośno. Robiąc wszystko, co w jego mocy, by ją zignorować, Aden zerwał się z ziemi i raz jeszcze rzucił się przed siebie z pięściami. Uderzył Ozziego głową w gardło. Przeciwnik skulił się, charcząc, a szesnastolatek kopnął go w brzuch bez choćby chwili namysłu. Jedyne, czego nauczył się w ciągu tych wszystkich lat, to to że w walce nie istnieje coś takiego jak honor. Należy uczynić wszystko, co konieczne, żeby osiągnąć sukces, nawet kopnąć leżącego – zwłaszcza leżącego, pomijając własny ból. Aden złączył ręce i zdzielił nimi Ozziego w skroń. Ten zatoczył się, opadając na kolana. Z jego kieszeni wypadła plastikowa torebka. Nadal nie unosił głowy, trzymając się jedną ręką za brzuch, a drugą chroniąc twarz. 

Wstawaj! Walcz ze mną! Czy nie tego właśnie pragnąłeś?

Wszystkie te emocje wzbierały w Adenie tak długo, że teraz mógł wyrazić je za pomocą pięści. Ponieważ nie było z nimi Dana, który mógłby jakoś zainterweniować, chłopak nie mógł powstrzymać się przez zemstą. Oparł ciężar ciała na jednej nodze, wychylił się w przód i uderzył Ozziego w szczękę. 

No, dalej!

Siła ciosu ponownie posłała go w powietrze. Ozzie szybko wziął się w garść i wstał z ziemi na drżących nogach. 

Tak, właśnie tego chciałem. I właśnie to zrobię.

Aden pochylił się, raz jeszcze atakując przeciwnika kolanem w brzuch. Dzięki temu z ust Ozziego wydostało się o wiele więcej tlenu, niż powinno. Szesnastolatek uniósł nogę, by powtórzyć cały proceder. 

Na twoim miejscu bym tego nie robiła.

Tej wypowiedzianej kobiecym głosem pogróżce towarzyszył dźwięk odbezpieczanego spustu w pistolecie. Aden postawił nogę na ziemi, nie spuszczając zarazem rywala z oczu, równocześnie gapiąc się na dziewczynę. Była niższa od niego o co najmniej stopę i miała szczupłą budowę ciała. Drżała. Celowała bronią prosto w twarz szesnastolatka. Aden mógł ją bez trudu obezwładnić, nawet będąc tak zdyszany i spocony jak teraz. Nie odczuwał już bólu, ponieważ adrenalina szczelnie wypełniła jego żyły. Jednakże, wyrządzanie krzywdy dziewczynom nie stanowiło rozwiązania, jakie by mu odpowiadało. Bo to jest złe, powiedziała Eve, jakby czytając mu w myślach. Nie musi wyrządzać jej krzywdy, powiedział Elijah. Wszystko będzie okej. Jak konfrontacja z jakąś paniusią, której paluszek drży na spuście pistoletu może zakończyć się okej?, krzyknął Caleb. Uciekaj, Aden, rozkazał Julian. Biegnij. Aden cofnął się o krok. Nie ruszaj się, warknął Elijah, a wtedy chłopak zamarł.

Biegnij, powiedział raz jeszcze Julian, a szesnastolatek znowu się wycofał. Stój. 

Cisza! – wrzasnął Stone, zatykając sobie uszy.



Zamknij się! Rusz się choćby o cal, a przysięgam na Boga, że

poczęstuję cię całym magazynkiem. Kim, do diaska, jesteś? – warknęła dziewczyna. Była ładniutka, pomijając trzymany w rękach pistolet. Miała krótko obcięte, blond włosy. Jej dolna warga była rozcięta, całkiem jakby ona również niedawno wdała się w bójkę. 

Spokojnie, Casey – powiedział Ozzie, zaskakująco spokojny.

Wstał z ziemi. Lekko seplenił, a szczęka mi napuchła. – On jest z rancza. Dziewczyna nie opuściła broni. 

Zawsze bijesz się z kolesiami, z jakimi mieszkasz?



Tak. – Ozzie pochylił się i zaczął zbierać wypuszczone z rąk

plastikowe torebki. – Aden nie jest gliną i nie piśnie nikomu choćby słówka. Dobrze wie, że zadźgam go w śnie, jeśli wyskoczy z takim numerkiem. Aden rozpoznał torebkę i jej zawartość. A zatem jego rywal i dzierżąca broń blondynka przyszli tutaj, żeby razem się naćpać. 

Jak na kogoś, kto właśnie dostał wpierdziel, jesteś raczej

pewien siebie odnośnie tego, co możesz mi zrobić. Ozzie zesztywniał. Casey wyprostowała ramię. Być może Aden powinien milczeć.

Kątem oka dostrzegł jednak zbliżającą się ku nim niczym duch Victorię i te słowa po prostu wydobyły się z jego ust, całkowicie niekontrolowane. Ani Ozzie, ani jego laleczka nie spojrzeli nawet w jej kierunku. Szesnastolatek zdawałby sobie sprawę z jej obecności, nawet gdyby jej nie zauważył. Emanowała z niej moc, która rozchodziła się na boki i tak bardzo elektryzowała powietrze, że to aż trzeszczało. Kiedy wampirzyca zbliżyła się w ich stronę, jej skóra sprawiała wrażenie jeszcze bielszej niż zawsze. Tak białej, że aż jaśniejącej. Jej czarna szata powiewała na wietrze. Mówiłem ci, że wszystko będzie okej, powiedział Elijah. Kolejne przeczucie wizjonera okazało się słuszne. Niedługo Elijah będzie w stanie przewidzieć dosłownie wszystko. 

Nie zastrzelisz go – odezwała się wampirzyca tym swoim

zgrzytliwym głosem, nagle wyrastając tuż przed Casey. Pomachała dłonią przed twarzą blondynki, tworząc opalizujący krąg, chwytający w siebie księżycową poświatę i promieniujący wszystkimi barwami tęczy. Casey zamarła, nieruchomiejąc. Aden wątpił, by w ogóle oddychała. 

Opuścisz broń i odejdziesz, a w twej pamięci nie pozostanie

choćby ślad po tym wydarzeniu. Blondynka usłuchała, nie wahając się nawet przez sekundę. Pistolet upadł na ziemię. Dziewczyna odwróciła się, nawet się za siebie nie oglądając. Aden był poruszony, ale i zawstydzony. Moc Victorii okazała się większa, niż podejrzewał. Ocaliła go przedstawicielka płci pięknej. To on powinien zająć jej miejsce.



Co, do... – zaczął Ozzie.



Ty również odejdziesz, całkowicie zapominając o tym, co

miało tu miejsce. Oczy odwiecznego przeciwnika Adena zrobiły się szkliste, a on sam także odwrócił się i odszedł. 

Chcę, żeby to pamiętał – powiedział szesnastolatek.

W przeciwnym wypadku, kiedy obaj obudzą się z posiniaczonymi i brudnymi twarzami, Ozzie zorientuje się, że walczyli, ale nie będzie zdawał sobie sprawy z tego, że przegrał z Adenem. Stone chciał, żeby zachował to w pamięci. Żeby bał się na nim mścić. By obawiał się zemsty. Victoria zawahała się, po czym skinęła głową. 

Dobrze. Rano zwrócę mu wspomnienia.



Dziękuję ci. Za wszystko. – Spojrzenie szesnastolatka

prześlizgnęło się wzdłuż jej sylwetki. Jej włosy zostały ściągnięte w gruby, długi kucyk, który przewieszał się jej przez ramię. Jej wargi miały różowy odcień, a nie zwyczajową czerwoną barwę. – Jak mnie znalazłaś? 

Krwawisz – powiedziała i służyło to za najlepszą odpowiedź.

Może taki właśnie był jej cel. Kiedy się odezwała jej oczy pociemniały, a czarne źrenice zaczęły przesłaniać błękitne tęczówki. Płynąc w powietrzu, wampirzyca coraz bardziej zmniejszała dzielący ich dystans. Zatrzymała się jednak tuż przed tym, nim dotarła do Adena. Cofnęła się o krok i odwróciła wzrok od chłopaka. – Nie powinnam zdradzać swojej tożsamości. 

Cieszę się, że to zrobiłaś.

Victoria ponownie na niego zerknęła. A raczej wbiła spojrzenie w wyciekającą z warg szesnastolatka strużkę krwi. 

Mogę

powstrzymać

krwawienie,

jeśli

chcesz.

–

To

powiedziawszy, przesunęła językiem po swoich ostrych kłach. – To... nie będzie miało żadnego znaczenia. Jest to po prostu coś, co mogę zrobić. Aden nie miał pojęcia, jak chciała to zrobić, ale i tak przytaknął głową. 

Postaram się... nie zrobić ci krzywdy. Będę delikatna. Nie

zamienię się w zwierzę. Chłopak nie wiedział, czy jej słowa były przeznaczone dla niej samej, czy też dla niego, ale po raz kolejny Victoria zmniejszyła dzielący ich dystans. Jej wargi zetknęły się z jego własnymi, okazując się niezwykle delikatne i ciepłe. Wampirzyca ponownie poruszyła językiem, ścierając z ust Adena karmazynowe krople. Szesnastolatek stał nieruchomo, delektując się jej dotykiem oraz wydzielanym przez nią zapachem kapryfolium. Musiał zacisnąć zwisające wzdłuż tułowia dłonie w pięści, żeby nie sięgnąć ku niej i nie zatrzymać na zawsze przy sobie. Kiedy Victoria oblizywała jego wargi, jego ciałem wstrząsnął bolesny dreszcz. Ale był to dobry ból. Nie przestawaj, pomyślał. Nigdy. Ale wampirzyca nie spełniła jego prośby. Uniosła głowę. Miała półprzymknięte powieki, a na jej twarzyczce odmalowywała się błogość. 

Pyszności.



Możesz mieć więcej, jeśli tylko zechcesz – wydusił z siebie

Aden, przekrzywiając głowę na bok, by odsłonić szyję. Jeśli tak właśnie miał się czuć, kiedy Victoria go ukąsi, był na to gotowy. 

Tak... Ja... nie. – Dziewczyna pokręciła głową, cofając się o

krok. – Nie. Nie mogę. Czemu mi na to pozwoliłeś? Czemu poprosiłeś, bym ponownie to zrobiła? Postradałeś rozum? Chcesz zostać moim niewolnikiem krwi? Uzależnionym od moich ukąszeń i nie będącym w stanie myśleć o czymkolwiek innym? 

Nie uzależnię się – powiedział szesnastolatek, modląc się, by

to była prawda. 

Skąd możesz wiedzieć?

Chłopak nie znał odpowiedzi na to pytanie, dlatego też je zignorował. 

Czy ugryzienie sprawia ból?

Ramiona wampirzycy lekko opadły. 

Powiedziano mi, że to może być cudowne uczucie –

odpowiedziała, po czym rozpłynęła się w powietrzu. Aden zamrugał powiekami, próbując nie panikować. Spojrzał w prawo, potem w lewo. 

Ale to, czy ci się to podobało, czy nie, będzie najmniejszym z

twoich zmartwień – odezwała się za jego plecami. Chłopak okręcił się na pięcie. Victoria opierała się jednym ramieniem o pień drzewa. 

Nie powinieneś mnie kusić, wiesz?

Chłopak westchnął.



Czy jedno ukąszenie uczyni ze mnie niewolnika?



Nie. Musiałabym posilać się z ciebie wiele razy. Ale nie ugryzę

cię. – W jej głosie pojawiła się bezgraniczna determinacja. – Nigdy. 

Zgoda. – Aden uważnie się jej przyglądał, ze wszystkich sił

starając się panować nad bijącym szaleńczo sercem. Dziewczyna wyglądała tak, jakby miała zniknąć z jego życia i nigdy nie wrócić. Postanowił zatem porzucić ten temat. Choć na chwilę. Mówienie jej o tym, że i tak go ukąsi, bez względu na to, czy świadomie, czy nie, nie miało sensu. – Jakim cudem tak szybko się poruszasz? 

Wszyscy przedstawiciele mojego gatunku to potrafią. – Na

jednym wdechu, dodała jeszcze: – Co tu robisz, Adenie? Ten las jest niebezpieczny dla ludzi. Czemu ten las był niebezpieczny dla ludzi? Kiedy chłopak uświadomił sobie, nad czym się zastanawia, pokręcił głową. To, że ktoś nazywał go człowiekiem, wydawało się dziwaczne. Mimo iż faktycznie właśnie tym był. 

Szukałem cię. Tamtej nocy porzuciłaś mnie tak szybko, że nie

miałem okazji zadać ci wszystkich nurtujących mnie pytań. 

Pytań, na które zapewne nie mogę udzielić ci odpowiedzi. –

Dziewczyna zerwała liść, zmięła go i upuściła szczątki na ziemię. Upadły na leśną ściółkę, wirując w powietrzu. Ponieważ Aden nie potrafił okiełznać zaciekawienia, nie pozwolił sobie samemu się poddać. Zamiast na nią naciskać, postanowił zapytać o coś niewinnego i prostego.

Szesnastolatek liczył na to, że udzielanie odpowiedzi leżało w naturze Victorii, tak więc wierzył, że pytając najpierw o coś błahego, będzie mógł potem poruszyć trudniejsze zagadnienia. Jego lekarze raz czy dwa użyli na nim tej właśnie metody. 

Czemu chodzisz w takich staromodnych szatach? Sądzę, że

powinnaś nosić coś modnego, w czym mogłabyś wtopić się w tłum. 

Wtapianie się w tłum nigdy nie leżało w naturze mojego

gatunku. – Victoria wzruszyła ramionami. – Poza tym, mój tata chce, żebym chodziła tak ubrana. 

Zawsze robisz to, co on zechce?



Ci, którzy się go nie usłuchają, kończą tak, że woleliby być

martwi. – Wampirzyca odwróciła się w bok. – Powinnam już iść. 

Nie rób tego. – Aden rzucił się do przodu, zagradzając jej

drogę. – Poczekaj. Zostań ze mną. Jeszcze troszkę. Tęskniłem za tobą. To nie jest traktowanie dziewczyny jak śmiecia, odezwał się nagle Caleb. Już o tym rozmawialiśmy, stwierdziła Eve. Twoja teoria jest idiotyczna. Aden zacisnął mocno szczękę. 

Proszę, Victorio.

Wampirzyca zatrzymała się, zwracając się do niego buzią. Tysiąc różnych emocji zdawało się być zapisanych w wyrazie jej twarzyczki. Nadzieja, żal, szczęście, smutek, strach. W końcu wygrała nadzieja. 

Chodź – powiedziała. – Chcę ci coś pokazać.

Wyciągnęła rękę.

Aden zastanawiał się nad tym, co tak bardzo nią wstrząsnęło, ale nie wahał się ani chwili, kiedy do niej podchodził i splatał palce z jej własnymi. Ciepło jej skóry praktycznie do niego śpiewało. Wampirzyca prowadziła go przez las, wchodząc coraz głębiej i głębiej w gęstwinę. Drzewa coraz szczelniej ich otaczały. 

Jesteś gorąca – powiedział, po czym, ku własnemu

przerażeniu, oblał się rumieńcem. – Nie chodziło mi o twoją urodę. Zaczekaj. Jesteś piękna. Prześliczna. Ale miałem na myśli temperaturę twojego ciała. Czy mógł brzmieć jeszcze bardziej idiotycznie? 

Och, wybacz. – Victoria wyszarpnęła rękę z jego uścisku.



Nie, podoba mi się to. – Naprawdę tak było. Aden ponownie

złączył ich palce. – Po prostu zastanawiałem się nad tym, czemu tak się dzieje. 

Och – odpowiedziała wampirzyca, odprężając się pod jego

dotykiem. – Wampiry posiadają o wiele więcej krwi niż ludzie. O wiele, wiele więcej. I wcale nie z powodu tego, czym się żywimy. Dzięki niej nasze serca biją tak szybko. Skręcili za róg. Aden nie rozpoznawał tego terenu. Liście zwisające z gałęzi drzew były tak czerwone, że można by odnieść wrażenie, iż rośliny krwawiły. 

Gdzie idziemy?



Zobaczysz.

Chłopak nienawidził świadomości, iż zwiększa dystans od rancza, na wypadek gdyby Dan obudził się i złożył mu odwiedziny, ale nie

zaprotestował. Przebywanie w obecności Victorii wydawało się warte ryzyka. Każdego ryzyka. Szesnastolatek nadstawił uszu, słysząc szumiącą nieopodal wodę. 

Jest tu rzeka?



Zobaczysz – powtórzyła wampirzyca.

Wyszli w końcu poza ścianę listowia, a ich oczom ukazał się basen kąpielowy. Z jednej strony ułożono kamienie, tak że woda swobodnie z nich spływała, bulgocząc przy krawędziach kąpieliska. Szczęka Adena opadła aż do ziemi. 

Kiedy tu przybyłam, to była jedynie zaniedbana sadzawka –

powiedziała Victoria. – Przez cały tydzień gromadziłam kamienie. Riley, mój ochroniarz, skierował tu dla mnie wodę. Riley. Jej ochroniarz. To musiał być chłopak, którego Aden widział tamtego ranka na ranczo. To oznaczało, że nie byli rodzeństwem. Co gorsza, zapewne spędzali wspólnie naprawdę dużo czasu. Szesnastolatek przyglądał się skałom, wykorzystując ten moment do stłumienia nagłego przypływu zazdrości. Było ich tu tak wiele, że nie dało się ich wszystkich policzyć. Wszystkie wydawały się tak ciężkie, że nikt postury Victorii nie powinien być w stanie ich udźwignąć. 

Oboje świetnie się spisaliście – powiedział tylko.



Dziękuję.

Panuje tu niesamowity spokój. Nie chcę stąd odchodzić, odparła Eve.

Może przyprowadziła cię tutaj, żeby się z tobą zabawić, odezwał się pełen nadziei Caleb. Kto by pomyślał, że bycie uprzejmym tak bardzo się opłaci? Ugh, ja bym pomyślała, odpowiedziała Eve. Argh! 

Koledzy, uspokójcie się. Błagam was. – Jego przyjaciele

zaczęli skarżyć się pod nosem, ale usłuchali polecenia Adena. Victoria natychmiast skoncentrowała na nim całą swoją uwagę. Na jej czole widniała zmarszczka. 

Nie chodziło mi o ciebie – wyjaśnił chłopak. – Jeśli chcesz

wiedzieć, z kim rozmawiałem, to musisz udzielić mi kilku wyjaśnień. No i proszę. Dzięki tej metodzie wyciągnie z niej parę informacji. Oczywiście, o ile dziewczyna była go ciekawa. Jeśli jednak wyzna jej prawdę, to czy wampirzyca nie uzna go przypadkiem za zbyt wielkiego dziwaka i postanowi go unikać jak Mary Ann? 

Jestem skłonna do negocjacji – powiedziała, a szesnastolatek

pragnął na równi cieszyć się, co kląć pod nosem. Victoria zwróciła się twarzą w kierunku wody, stając do niego plecami. – Możemy to zrobić podczas pływania. Chwilka. Co? 

Mam pływać? Z tobą?

Wampirzyca roześmiała się. 

A z kim innym? Przychodzę tu każdej nocy. Obiecuję ci, że

woda przypadnie ci do gustu.



Ale nie mam stroju kąpielowego.



No i? – Nie odezwawszy się już do niego ani słowem,

dziewczyna szarpnęła za poły szaty, ściągając ją sobie z ramion. Materiał osunął na ziemię, a szczęka Adena ponownie opadła. Chłopak nigdy dotąd nie widział czegoś równie uroczego. Victoria włożyła na siebie różowy, koronkowy kostium. Aden po raz pierwszy widział, by miała na sobie jakąś kolorową część garderoby. Nigdy wcześniej nie oglądał też dziewczyny do tego stopnia nagiej. Jej skóra była wszędzie tak samo śnieżnobiała, a jej ciało posiadało wspaniałe krzywizny, uwypuklając się i zapadając we wszystkich strategicznych miejscach. Czy leci mi ślinka?, zastanawiał się. Dobry Boże na Niebiosach, sapnął Caleb. Wiem, wiem. Miałem się nie odzywać. Ale te słowa zwyczajnie mi się wymsknęły – i nie, nie mogę się mylić – ponieważ wystawiłem język na zewnątrz. To nieistotne, że żadnego nie posiadam. Aden nienawidził świadomości, że jego towarzysze postrzegali Victorię w takich kategoriach. Nienawidził tego tak bardzo, że czerwona mgiełka zazdrości przesłoniła mu pole widzenia. Uczucie to było o wiele intensywniejsze niż wtedy, kiedy wyobraził sobie wampirzycę z umięśnionym ochroniarzem. Zawsze razem. Okej. Czerwona zasłona zgęstniała, rozszerzając się na boki. Aden pragnął być jedynym, który będzie się nią cieszył. Teraz i na zawsze. Victoria wskoczyła do basenu, rozpryskując na boki kropelki wody. Wodna toń zaczęła ją pochłaniać, jednak dziewczyna nie zatrzymała się,

nim nie znalazła się mniej więcej na środku. Ciecz sięgała jej mniej więcej do ramion. Wampirzyca okręciła się

wokół własnej

osi,

szeroko

się

uśmiechając. 

Idziesz?

Tak, do licha. Z zazdrością Aden mógł uporać się nieco później. Chłopak rozebrał się do bokserek i zanurzył w wodzie. Ciecz okazała się nadzwyczaj chłodna i przyprawiła go o gęsią skórkę. Szesnastolatek postanowił, że zachowa się jak mężczyzna i mężnie to zniesie. Nie chciał, żeby jego ukochana pomyślała, że jest mięczakiem. Cóż, a przynajmniej nie aż takim, na jakiego już wyglądał. Jego stopy znalazły się wreszcie na środku sadzawki. Jemu również poziom wody sięgał do ramion, ale był przecież wyższy od Victorii, co kazało mu przypuszczać, że nie dotykała wcale mulistego dna. Nie poruszała również nogami, a toń wodna nie nosiła na sobie śladu ani jednej zmarszczki. Okrążyli się w kółko, ani na moment nie przerywając kontaktu wzrokowego. 

Gotowa do wymiany informacji? – zapytał chłopak.

Mógł zrobić wszystko, nawet paplać na swój temat, byle tylko lepiej ją poznać. Victoria zawahała się na chwilę, przytakując w końcu ruchem głowy. 

Na początku może powinniśmy ustalić jakieś zasady.



Na przykład?



Zasada numer jeden. Jesteś dziewczyną, więc ty zaczynasz.

Zasada numer dwa. Zadajesz mi pytanie, obojętnie jakie, a ja na nie odpowiadam. Zasada numer trzy. Ja pytam o coś ciebie, to może być dosłownie wszystko, a ty udzielasz mi odpowiedzi. Zasada numer cztery. Nasze odpowiedzi muszą być zgodne z prawdą. 

Zgoda. – Wampirzyca nie zawahała się ani na sekundę. – Ja

zaczynam. Z kim rozmawiałeś, kiedy mówiłeś, żeby ten ktoś się uciszył? Co oczywiste, dziewczyna wybrała najbardziej drażniącą kwestię. Jeśli jednak szczęście będzie sprzyjać Adenowi, to, co jej powie, zaspokoi jej ciekawość. 

Rozmawiałem z duszami uwięzionymi we wnętrzu mojej

głowy. – Być może wampirzyca nie zapyta o nic więcej. Jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki. 

Duszami? Uwięzionymi we wnętrzu twojej głowy. Co ty...



Nie – powiedział Aden, kręcąc głową. – Teraz moja kolej.

Czyją krew pijesz? I, co ważniejsze, czy masz jakichś niewolników? Po cichu, chłopak kontynuował przesłuchanie. Czy ci niewolnicy byli mężczyznami? I co zrobi, jeśli tak właśnie będzie? 

To dwa pytania, więc będziesz musiał mi się zrewanżować.

Odpowiedź na pierwsze pytanie brzmi – ludzką krew. Odpowiedź na pytanie drugie brzmi – nie. Nie mam żadnych niewolników. Wolę posilać się z danej ofiary tylko raz. Dzięki Bogu. 

Wiem, że pijesz ludzką krew. Nie o to mi chodziło. – Aden

wrócił wspomnieniami do treści kilku artykułów, jakie ostatnio

przeczytał, oraz kilku komunikatów telewizyjnych, jakie miał okazję zobaczyć. – W prasie nie było żadnych wzmianek o napaści na ludzi. Żadna stacja telewizyjna nie pokazywała historii o teoretycznych atakach wampirów. Nikt poza mną nie zdaje sobie najwyraźniej sprawy z twojego istnienia. Nie wiem, jak to możliwe, skoro ty i twoja rodzina, ugh, musicie jadać regularne posiłki. 

Istnieje pewien konkretny powód dla takiego stanu rzeczy, ale

będziesz musiał zrewanżować mi się za wyjaśnienia. Ostatnie słowa Victoria praktycznie wyśpiewała. Wampirzyca przyjęła najwidoczniej własną strategię względem Adena. 

Moja kolej. Co masz na myśli, twierdząc, że masz uwięzione w

głowie jakieś dusze? Ależ tak. Chłopak miał jak zawsze pecha. 

Dusze, osobowości, czy też udzie. Jest ich cztery i są ze mną,

odkąd pamiętam. Mamy kilka teorii odnośnie ich pojawienia się, a najlepsza, na jaką wpadliśmy, mówi o tym, że je do siebie przyciągnąłem. Zrobiłem to prawie tak jak z tobą, z tym że one utknęły w moim umyśle. Gęby im się nie zamykają. – Aden pośpieszył z wyjaśnieniami, zanim jego przyjaciele zdążyli zaprotestować: – Każde z nich posiada jakąś zdolność. Jedno podróżuje w czasie. Inne potrafi wskrzeszać zmarłych. Kolejne umie opętywać cudze ciała, a ostatnie widzi przyszłość. Zazwyczaj dotyczy to czyjejś śmierci. 

A to oznacza, że ty również to potrafisz?

Aden przytaknął. Victoria przekrzywiła głowę, sprawiając wrażenie zamyślonej.



Jesteś potężniejszy, niż myśleliśmy.

Nie było to najwyraźniej nic dobrego, uznał chłopak, stwierdzając to na podstawie jej szorstkiego tonu głosu. Wampirzyca nie uciekała jednak od niego, ani nie patrzyła w jego stronę, jakby miała do czynienia z bombą atomową. Aden spodziewał się całkowicie innej reakcji. Musiał jednak pamiętać, że obcował z krwiopijcą. 

Zastanawiam się, jak zareaguje na to mój ojciec.

Szesnastolatek również się nad tym zastanawiał. Mężczyzna pragnął jego śmierci z powodu podmuchu, jaki wytworzyli Aden oraz Mary Ann. Tymczasem ta wiadomość była po stokroć gorsza. 

Może nie powinnaś, nie wiem, mu o tym wspominać.



Prawdopodobnie masz rację. A więc, powiedz mi więcej na

temat tych dusz. Mówiłeś, że ciągle się odzywają. Są głośne? Chłopak wzruszył ramionami, a po toni wodnej rozeszły się zmarszczki. 

Przez większość czasu, owszem. To właśnie dlatego wszyscy,

którzy mnie znają, biorą mnie za świra. Każę im albo się zamknąć, albo, co gorsza, zaczynam z nimi rozmawiać. Teraz twoja kolej. Victoria wyciągnęła rękę, splatając ich palce, zupełnie jakby tak samo jak Aden pożądała ich kontaktu cielesnego. 

Być może ludzie uważają, że jesteś dziwakiem, Aden, ale mnie

biorą za na wskroś złą. Może mają rację. Istnieję dzięki piciu krwi. Kiedy nauczyłam się jej spożywać, robiłam to z taką chęcią, że nie mogłam się powstrzymać i krzywdziłam niewinnych.

Chłopak słyszał czające się w jej głosie wyrzuty sumienia. Brzmiał w nim również nieopisany smutek. Szesnastolatek nie mógł znieść myśli o tym, że Victoria doświadczyła takich właśnie emocji. Chciał jedynie jej szczęścia. Jeśli podobne rozważania robiły z niego mięczaka, to, do cholery, może nim być. Ta myśl przypomniała mu ponownie o ochroniarzu imieniem Riley. Czy jedynie Aden życzył sobie szczęścia wampirzycy? Zapewne nie. Victoria wspomniała mu przecież kiedyś, że jej stróż był o niego zazdrosny. Wtedy szesnastolatek jeszcze tego nie rozumiał. Teraz jednak przypuszczał, że być może Riley zazdrościł Adenowi tego, że przebywał z wampirzycą. Być może odczuwał taką sama zazdrość, jaką odczuwałby chłopak o swoją dziewczynę. Czemu Victoria w ogóle potrzebowała ochroniarza? 

Rozmowa o tym, jak postrzegają nas inni, wpędza nas w

depresję. Pogadajmy o Riley'u. Czy to twój chłopak? – Aden czuł każdą częścią swego ciała, że wampirzyca należy tylko do niego. Jeśli ukochana odpowie „tak”... – Pamiętaj, masz być ze mną szczera. Tak się umówiliśmy. Victoria roześmiała się. 

Nie. Jest dla mnie raczej jak brat. Irytuje mnie, dlatego

uciekam od niego przy każdej nadarzającej się okazji. A co z tobą i dziewczyną, z jaką cię widziałam? Z Mary Ann? 

Jesteśmy

tylko

przyjaciółmi

–

odpowiedział

Aden,

zastanawiając się nad tym, czy nawet to określenie jest jeszcze prawdziwe.

Victoria pogładziła go kciukiem po ręku. 

Jaką jest osobą?

Nim chłopak zdołał się w ogóle powstrzymać – nie żeby tego pragnął – uniósł jej rękę do ust i pocałował ją. 

Słodką. Miłą. Uczciwą. Wie, kim jestem. Cóż, przynajmniej

częściowo. Widziała, jak przejmuję kontrolę nad ciałem wilkołaka, więc nie mogłem się już dłużej ukrywać. 

Wampiry i wilkołaki? W co wyście się wpakowali? Wilkołaki

są bardzo niebezpiecznymi stworzeniami – powiedziała Victoria. – To urodzeni zabójcy. – Jej wzrok spoczął na wargach szesnastolatka. – Strzeżcie się ich.  Być

Już to robię. może

Aden

wybierze

się

na

polowanie,

znajdzie

zmiennokształtnego i pozbędzie się go, zanim ten zdąży kogoś skrzywdzić. A zwłaszcza Mary Ann. Bez względu na to, czy dziewczyna lubiła go jeszcze czy nie, była dobrym człowiekiem. Victoria coraz bardziej się do niego zbliżała, zmniejszając dzielącą ich przestrzeń. 

Zanim spytasz o ludzi, których krwią się posilamy, i dlaczego

nie ma o tym żadnych doniesień. Widziałeś, jak narzuciłam twoim znajomym swoją wolę. To samo uczyniłam z tobą, kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy. Cóż, kiedy kogoś kąsamy, wpuszczamy mu do krwiobiegu pewną substancję, która sprawia, że taka osoba jest jeszcze podatniejsza na nasz głos. Ten związek chemiczny działa jak halucynogenny narkotyk. Kiedy z nimi skończymy, pozwalamy im pójść w swoją drogę i zapomnieć, że kiedykolwiek służyli nam za posiłek.

Gdyby Aden mógł wybrać, jakie dziwaczne moce pragnie posiadać, chciałby, by były takie jak Victorii. Ten głos w stylu voodoo uczyniłby jego życie o wiele prostszym. Mógłby na przykład pozbyć się takich osób jak Ozzie, sprawiając, że do reszty by o nim zapomnieli. 

Czy jesteś martwa, jak mówią legendy? – Aden zupełnie

zapomniał, komu zadaje to niefortunne pytanie. Nie zależało mu już jednak na odpowiedziach, ale na dotykaniu wampirzycy. Chłopak otoczył wolną ręką jej talię, usadawiając ją w zagłębieniu jej pleców. Najwyraźniej, wcale jej to nie przeszkadzało. – To znaczy... Czy umarłaś, a potem ktoś przemienił cię w wampira? 

Nie, nie jestem martwa. Żyję. – Victoria uniosła jego dłoń i

przyłożyła ją do swojej klatki piersiowej. Jej skóra okazała się równie gorąca jak wcześniej, ale pod tą powłoką znajdowało się bijące serce. Pracowało szybciej od narządu Adena. Serce żadnej żywej osoby nie powinno pompować krwi w tak nieosiągalnym tempie. – Mój ojciec był pierwszym z nas. Być może o nim słyszałeś. Vlad Palownik, to właśnie on. W swoim pierwszym, ludzkim życiu pił krew, by udowodnić w ten sposób swoją władzę. Pochłaniał jej tak pokaźne ilości, że... to go zmieniło. A może po prostu napił się skażonej krwi. Ojciec nie ma co do tego pewności. Pamięta jedynie, że zaczął jej pożądać, aż jego żołądek mógł znieść tylko takie posiłki. Wyglądało to na okrutną karę za te dziwaczne zachcianki. 

Ilu was teraz jest?



Kilka tysięcy. Jesteśmy rozrzuceni po całym świecie. Mój

ojciec jest królem wszystkich wampirów. Król.

Słowo to rozbrzmiało w umyśle Adena, sprawiając, że po jego ciele przeszedł dreszcz. 

To oznacza, że ty jesteś...



Księżniczką? Owszem – powiedziała to od niechcenia,

zupełnie jakby była to najnormalniejsza rzecz na świecie. Księżniczka. Aden czuł się teraz jeszcze bardziej niegodny, żeby z nią rozmawiać. Dziewczyna miała królewskie korzenie, on zaś był biedakiem, który tkwił na jakimś cholernym ranczo z dzieciakami, które nie umiały odnaleźć się w społeczeństwie. Victoria była córką króla. Szesnastolatek nie posiadał rodziców i uważano go za niestabilnego emocjonalnie. 

Powinienem już chyba pójść – powiedział.

Czemu Elijah mu tego nie pokazał? W ten sposób oszczędziłby mu zmartwienia związanego z zauroczeniem się w wampirzycy, które mogło zakończyć się jedynie jej utratą. Troska wykrzywiła jej rysy twarzy. 

Czemu chcesz odejść?

Czy naprawdę musiał powiedzieć to na głos? 

Jestem nikim, Victorio, po prostu nikim. A może powinienem

użyć sformułowania: „księżniczko Victorio”? Czy powinienem paść przed tobą na kolana? Przykry ton głosu chłopaka sprawił, że wampirzyca odpłynęła od niego, znajdując się teraz z dala od jego zasięgu. 

Nie przejąłeś się tym, że jestem wampirem, a martwisz się

moim statusem społecznym. Czemu?



Zapomnij o tym – odpowiedział Aden, odwracając się.

Bez jej ciepłego dotyku jego dłonie przypominały dwa kawały lodu. Zanim szesnastolatek zdołał choćby mrugnąć powieką, Victoria ponownie pojawiła się tuż przed nim. Raz jeszcze znalazła się w jego ramionach. 

Jesteś bardziej niż irytujący, Adenie Stone.



Ty również. – Chłopak zdawał sobie sprawę, że powinien

wypuścić ją z objęć, ale tym razem dłonie niestety nie chciały go usłuchać. 

Ponieważ jestem księżniczką, moje życie zawsze podlegało

ściśle egzekwowanym zasadom. Muszę przestrzegać rozmaitych reguł oraz praw bardziej niż ktokolwiek inny. Muszę znać się na etykiecie i szlacheckich tytułach. Muszę być wszystkim, czego oczekują po mnie ludzie – osobą miłą, uprzejmą, panującą nas sobą oraz całkowicie poza ich zasięgiem. A wtedy ty nas przywołałeś i przybyliśmy, żeby cię obserwować. Widziałam, że odseparowałeś się od swojego otoczenia. Dostrzegłam bijącą z twoich oczu samotność i uznałam, że być może zrozumiesz, co sama czuję. Za każdym razem, kiedy na mnie patrzysz – kiedy

popatrzyłeś

na

mnie

po

raz

pierwszy

–

czuję

twoje

podekscytowanie. Dzięki niemu twoja krew płynie tak rytmicznie... – Victoria przymknęła powieki, zupełnie jakby rozpamiętywała wspaniałe wspomnienie. – Dziś wieczorem – kontynuowała – poprosiłeś, żebym z tobą została. Jesteś pierwszą osobą, jaka chce spędzać ze mną czas, rozmawiać ze mną i próbować mnie poznać. Czy zdajesz sobie sprawę, jak wielka to pokusa? Riley jest moim przyjacielem, ale jego praca polega na strzeżeniu mojego bezpieczeństwa. W jego towarzystwie nigdy nie zdołałabym zapomnieć o tym, kim i czym jestem. Ale z tobą... czuję się normalna. Jak każda inna dziewczyna.

Bycie normalnym. Aden znał to pragnienie. To, że doprowadzał ją do takiego stanu, okazało się naprawdę porażającym odkryciem. 

Ty działasz na mnie tak samo – przyznał. – Ale ja...



Nie można ci cię oprzeć, jak już wspominałam. Powinnam

trzymać się od ciebie z daleka, ale nie potrafię. Tym razem zatem to ja będę osobą, jaka poprosi cię, żebyś został. Aden nie miał pojęcia, czy powinien westchnąć, czy też się roześmiać. Jeśli Victoria nie będzie postrzegać go jako społeczne zero, on również nie będzie tak na siebie patrzył. 

Zostanę.

Wampirzyca nieśpiesznie się rozpromieniła, a uśmiech ten rozjaśnił całe jej oblicze. 

Świetnie. A teraz. Co mówiłeś na mój temat? Jak czujesz się w

moim towarzystwie? 

Normalnie. – Uważam też, że jesteś najlepszą rzeczą, jaka

mnie spotkała. Chłopak nieśpiesznie przełknął ślinę. – Co jeszcze stało się, kiedy twój ojciec zamienił się w wampira? – zapytał chłopak, udając, że ich rozmowa nie zboczyła z toru. Udając, że oboje faktycznie są normalni. Pomijając oczywiście temat ich dyskusji. Victoria najwyraźniej zorientowała się, co robi jej przyjaciel, ponieważ jej twarz pojaśniała. 

Mijały lata, a jego ciało stawało się coraz bardziej

niezniszczalne. Jego skóra utraciła resztkę pigmentu, stając się

niemożliwym do sforsowania pancerzem. Aden przypomniał sobie o tym, jak wampirzyca wyśmiała go, gdy zagroził, że zaatakuje ją za pomocą sztyletów. Powiedziała wtedy, że nie można jej zranić. 

Nie można przeciąć twojej skóry?

Wampirzyca pokręciła głową. 

Na pewno nie żadnym ostrym przedmiotem.

To musiało być zarówno błogosławieństwo, jak i klątwa. Żaden nóż faktycznie nie mógł wyrządzić jej krzywdy, ale lekarz też nie zdołałby zainterweniować, gdyby zaszła stosowna potrzeba. Ale czy w ogóle by zaszła? 

Czy w ogóle chorujesz?



Raz. – Victoria westchnęła, puszczając jego dłoń. Ledwie

zauważalnie muskała jego palce. Jakikolwiek kontakt cielesny był lepszy od żadnego. – Adenie... Najwyraźniej to właśnie pytanie sprawiło, że wampirzyca poczuła się niekomfortowo. 

Jeśli twój tata się nie starzeje, to musi oznaczać, że jesteś w

prawie takim samym wieku jak on? – zapytał chłopak, a Victoria zauważalnie się odprężyła. – Nie, czekaj. Nie możesz. Powiedziałaś mi, że starsze wampiry nie tolerują światła słonecznego, ale ty je świetnie znosisz. 

Owszem,

jestem

od

niego

młodsza.

Mam

dopiero

osiemdziesiąt jeden lat. – Wampirzyca wsunęła dłoń we włosy Adena. Najwyraźniej bardzo jej się to spodobało, ponieważ powtórzyła tę czynność. – Nie myśl sobie jednak, że zawsze wyglądałam tak jak teraz.

Ja i moje rodzeństwo dorastamy bardzo, bardzo powoli. Moja mama była zdesperowana, zastanawiając się, czy kiedykolwiek wyrośniemy z wieku przedszkolnego. Chłopak pamiętał kilkoro dzieci z czasu swojego pobytu w rodzinach zastępczych. Były egoistyczne i wykazywały się skłonnością do malowania po wszystkich możliwych powierzchniach, łącznie ze ścianami w jego sypialniach. 

Gdzie jest teraz twoja mama?



W Rumunii. Nie pozwolono jej z nami jechać.

Szesnastolatek pragnął spytać o powód takiego stanu rzeczy, ale nie chciał udzielać odpowiedzi na pytania dotyczące jego własnych rodziców. Zamiast tego powiedział więc: 

Osiemdziesiąt jeden lat. Wow. Jesteś dla mnie jak babcia.

Gdybym tylko jakąś posiadał. 

Cóż za paskudne stwierdzenie – powiedziała Victoria, ale

znowu się uśmiechała. 

Skoro masz aż osiemdziesiąt jeden lat, musiałaś mieć chyba

masę chłopaków, co? Z jakiegoś powodu, stwierdzenie to starło z jej twarzyczki całe wcześniejsze zadowolenie. Wampirzyca odwróciła wzrok, najwyraźniej czując się winna. 

Tylko jednego.

Tylko jednego? I skąd ta skruszona mina? 

Czemu tak mało?



To jedyny chłopak, jakiego zaakceptował mój ojciec.

To oznaczało, że poparcie króla było dla niej niezwykle ważne. Niestety, Aden nie mógł na nie liczyć. Ile czasu minie zatem, zanim Victoria go porzuci? Zanim odejdzie, nigdy nie wracając? Zanim zacznie umawiać się z kimś, kto przypadnie do gustu jej tacie? Kiedy chłopak poszukiwał odpowiedzi na te pytania, obezwładniła go nagła potrzeba. Musiał pokazać wampirzycy, jak dobry może być ich związek. Musiał przywołać obrazy z wizji Elijaha, nim będzie już za późno. 

Mówiłem ci, że widzę przyszłość, tak?

Victoria niechętnie skinęła głową, najwyraźniej skonfundowana tą nagłą zmianą tematu. Aden poczuł ukłucie zdenerwowania. Po prostu jej to powiedz. 

Widziałem nas razem. – Świetnie, a teraz reszta. –

Wiedziałem, że do mnie przyjdziesz, zanim jeszcze tu przyjechałaś. Wampirzyca znieruchomiała, a na jej czole pojawiła się głęboka bruzda. 

I–i c–co robiliśmy? Kiedy byliśmy razem?

Szesnastolatek postanowił nie wspominać o tym, że Victoria będzie piła jego krew. Nie chciał jej wystraszyć. Już i tak obawiała się ich związku. 

Całowaliśmy się.



Ty i ja... całowaliśmy się. – Ostatnie dwa słowa wypowiedziała

na jednym wdechu. – Chcę tego, o Boże, bardzo tego chcę. Ale nie mogę.

Skończyłoby się na tym, że napiłabym się twojej krwi, a nie mogę do tego dopuścić. Nie zgadzam się, byś mnie taką oglądał. Czy tylko ta jedna kwestia powstrzymywała ją przed pocałunkiem? 

Przecież posmakowałaś już mojej krwi, a mimo to zdołałaś się

odsunąć. 

O mały włos poniosłabym klęskę – przyznała.



A nawet jeśli teraz nie uda ci się oprzeć pokusie? Nie mam nic

przeciwko temu. 

Może i nie masz, ale ja nie mogę znieść świadomości, że

zobaczysz mnie, zachowującą się jak zwierzę. Victoria? Zwierzęciem? 

Nigdy bym tak o tobie nie pomyślał.

Jej ręce objęły kark chłopaka, a ona sama ułożyła łokcie na jego ramionach. Ostre, białe kły stały się widoczne ponad dolną wargą. 

Adenie – powiedziała, po czym westchnęła. – Co ja mam z

tobą zrobić? 

Pocałować mnie.

Victoria nadal się opierała, ale determinacja, jaka odmalowywała się jeszcze chwilę temu na jej obliczu, zaczęła z niego znikać. 

Mogę cię przestraszyć. Przerazić i zniesmaczyć. – Zanim Aden

zdołał cokolwiek odpowiedzieć, odepchnęła się od niego. Okręciła się wokół własnej osi, nie chcąc spoglądać mu w twarz. – Powinniśmy już iść. Fale obmyły podbródek szesnastolatka, który próbował stłumić ukłucie zawodu.

Wkrótce, powiedział sobie, on i wampirzyca faktycznie się pocałują. Victoria go ukąsi, a on udowodni jej, że takie zachowanie wcale go nie zniesmaczy. 

Nie możesz jeszcze sobie pójść. Teraz moja kolej na

poproszenie, żebyś została, a twoja, byś usłuchała mojej prośby. – Chłopak nie chciał, żeby rozstawali się w smutku. Pragnął, żeby Victoria myślała o tej nocy jako o czymś, co chciałaby powtórzyć. – Poza tym, mam do ciebie jeszcze jedno pytanie, a ty jesteś mi winna odpowiedź. Czy będzie to odpowiedź szczera, czy też nie – wcale go to nie obchodziło. Wampirzyca nie popatrzyła na niego, ale skinęła sztywno głową. 

Pytaj.

Aden ostrożnie zmniejszył dzielący ich dystans. 

Co o tym... myślisz. – Nabrał pełną garść wody i chlapiąc nią

na jej włosy. Dziewczyna syknęła, okręcając się wokół własnej osi. Kropelki osiadły na jej oczach, zahaczając o rzęsy. 

Czemu to...

Aden roześmiał się, po raz kolejny ją ochlapując. Tym razem trafił ją w sam środek buzi. 

Czemu, ty... mały człowieczku!

Zanim chłopak zdołał mrugnąć powieką, wampirzyca wciągnęła go pod wodę. Gdy wypłynął na powierzchnię, Victoria śmiała się, a dźwięk ten rozgrzewał jego ciało oraz duszę.

Baraszkowali jak beztroskie i szczęśliwe dzieci, nim słońce nie zaczęło wreszcie wstawać zza horyzontu. Ochlapywali się wodą, wzajemnie podtapiali. Co oczywiste, wampirzyca wygrała, ponieważ była o wiele silniejsza, ale Aden nigdy dotąd tak świetnie się nie bawił. Aden, kochanie, odezwała się Eve, która przemówiła po raz pierwszy od wielu godzin. Jej głos zaskoczył chłopaka. Dusze zachowywały się jak należy, dlatego też szesnastolatek aż do teraz zapomniał o ich istnieniu. Musisz już wracać. Będziemy mieć sporo szczęścia, jeśli Dan jeszcze śpi i nie nakryje cię podczas wdrapywania się przez okno. Miała rację. Tak czy siak, chciałbym móc czuć co ty, powiedział Caleb. Nie przeszkadzała mi nawet przymusowa cisza. Kilka razy otarłeś się o jej cycki! Aden z trudem powstrzymał się od wywrócenia oczami. 

Jeśli nie wrócę na ranczo, zostanę złapany. – Sięgnął dłonią w

kierunku Victorii, odgarniając jej ze skroni mokre włosy. – Chcę cię znowu zobaczyć. Pragnę widywać się z tobą częściej niż raz na tydzień. Chcę spotykać się z tobą codziennie. Uśmiech spełznął z jej warg, ale wampirzyca skinęła głową. 

Nie mogę obiecać, że jutro także uda mi się wymknąć. Jak już

wspominałam, lepiej byłoby, gdybyś trzymał się ode mnie z daleka. Ale... spróbuję. Tak czy inaczej, jeszcze się spotkamy.

Rozdział 11 Po tym, jak Aden znalazł się ponownie w swojej sypialni, nie mógł przestać ziewać. Spojrzał z tęsknotą na swoje łóżko. Musiał wreszcie się przespać, w przeciwnym wypadku zemdleje gdzieś na oczach ludzi. Teraz jednak nie miał czasu na odpoczynek. Został z Victorią na tyle długo, że za chwilę musiał wyjść do szkoły. Jego spojrzenie powędrowało w kierunku lustra. Oczy chłopaka okazały się czerwone i przekrwione, a powieki ciężkie. Nie pomagał również fakt, że jedna z nich robiła się czarna po bójce z Ozziem. Przynajmniej jego warga została uleczona. Dotyk wampirzycy zdziałał cuda. Aden uśmiechnął się szeroko, wspominając ich spotkanie. Pragnął, żeby Victoria ponownie go pocałowała, ale by tym razem jej pieszczota trwała znacznie dłużej. Chciał, żeby oplotła rękoma jego kark i zmieniła ułożenie głowy, tak by jej język znalazł się we wnętrzu jego buzi, a nie na zewnątrz. O czym ty myślisz?, zapytała Eve. Czuję, że nasza krew krąży znacznie szybciej. 

O niczym – wymamrotał szesnastolatek, mocno zażenowany.

Chłopak wziął prysznic i raz jeszcze przyjrzał się sobie w lustrze. Dzięki Bogu, po kilku praniach, napisy na jego podkoszulkach wreszcie się sprały. Niestety, fakt ten nie zmniejszył wcale pragnienia, by odegrać się za to na Ozziem.

Kiedy Aden wyszedł na korytarz, rywal już na niego czekał. Jedna z jego powiek była napuchnięta, warga rozcięta, a gula wielkości piłeczki golfowej wyrosła w międzyczasie na jego szczęce. 

Piśnij choćby słówko odnośnie tego, co się stało – syknął. –

Ostrzegam cię. Victoria dotrzymała słowa i zwróciła mu pamięć. Najwyraźniej jednak pominęła siebie oraz to, co przytrafiło się Casey. 

Nie boję się ciebie. – Szesnastolatek wyszczerzył się w

uśmiechu, po czym pochylił się w kierunku przeciwnika, całkiem jakby chciał się z nim podzielić jakimś sekretem. – Nie zdołałbyś pokonać nawet zaspanego dziecka. – Ozzie zamykał i otwierał buzię. – Poza tym, musimy powiedzieć Danowi, że się biliśmy. Nie ma szans, żeby to ukryć. – Opiekun bez wątpienia zauważy ich obrażenia. – Po prostu nie wspomnimy mu o tym, jak, gdzie i kiedy się to stało. 

A... towar? – Rywal używał przy mówieniu jedynie kącików

warg i nieustannie rozglądał się po korytarzu, by upewnić się, że drzwi od sypialni są zamknięte i nikt nie może ich podsłuchać. – I Casey? 

Nie zamierzam o niczym takim wspominać. – Ozzie wyraźnie

się odprężył, zanim Aden dodał: – Chyba że znowu wejdziesz mi w drogę. Mam przeczucie, że wówczas wyda się każdy najdrobniejszy szczegół. Rozumiesz? Szesnastolatek

nie

miał

nic

przeciwko

zaszantażowaniu

przeciwnika. Miał dość bycia wytykanym palcami oraz wykorzystywanym. Do tej pory nie mógł na to nic poradzić, ponieważ obawiał się, że odeślą go z tej placówki.

Ozzie przeklął pod nosem. 

Tylko pomyśl o kłapaniu dziobem, a przysięgam na Boga, że

tego pożałujesz. – To powiedziawszy, wyciągnął z tylnej kieszeni nóż do steków, jaki bez wątpienia wykradł z kuchni Dana. Zamachał nim przed nosem Adena. – Kapujesz? Szesnastolatek wywrócił oczami, po czym schylił się, sięgając po jeden ze sztyletów. Okazał się większy i ostrzejszy od noża przeciwnika i nadal znajdowały się na nim kropelki trupiej krwi. 

Kapuję, że mogę pociąć się na kawałeczki. Nie masz nawet

pojęcia, jak poważnie traktuję czasem swoje słowa. Raz jeszcze pozbawiony języka w gębie, Ozzie wycofał się do swojego pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. Och, jestem z ciebie taka dumna. Eve brzmiała jak roztrajkotana matka. Wyeliminowałeś rywala, nie ściągając na siebie żadnego zagrożenia. Brawo, Ad!, zawołał Caleb. Musimy to jakoś uczcić. Z dziewczynami! Chciałbym, żebyś mógł mu jeszcze przyłożyć, stwierdził Julian. Nie znoszę tego gówniarza. Nie zachęcaj go, skrytykował kolegę Elijah. Nie chcemy przecież, żeby Ad trafił do więzienia. Serio. Czyżby wizjoner pamiętał pobyt w mamrze z dawnego życia, czy też zobaczył jak Aden tam trafia i wiedział, jaki to będzie dla niego koszmar? Nie było czasu, żeby o to zapytać.

Shannon

wystawił

właśnie

głowę

zza

drzwi,

zapewne

zastanawiając się nad tym, co to za hałas. Zaskoczył Adena, kiedy wyszedł na korytarz. 

T–trzymaj. – Wręczył koledze stos papierów. – Ozzie wrócił

wczoraj o pierwszej w nocy i oznajmił mi, że zamierza je zabrać. Uprzedziłem go i sam je wziąłem. Była to praca Adena z angielskiego. Chłopak nie zdawał sobie nawet sprawy z jej zniknięcia. Włożył w ten esej tyle pracy... Gdyby Ozziemu się powiodło, Aden dostałby niewątpliwie pałę. Szesnastolatek mocno zacisnął szczękę, marząc o tym, by ponownie obić gębę przeciwnika. 

Dzięki.

Shannon skinął głową. 

Byłem ci to winny. Za... – tu jego spojrzenie spoczęło na

podkoszulku Adena – …sam wiesz. Kiedy się odwrócił, zamierzając odejść, Stone chwycił go za ramię. 

Poczekaj. Ledwo co odzywałeś się do mnie przez cały tydzień,

ale teraz ocaliłeś mnie od wywalenia ze szkoły. Czemu? Jeden z mięśni w szczęce Shannona poruszył się. Uwolnił się z uścisku kolegi, ale nie odszedł. 

Możesz powiedzieć mi to teraz. Będę nękał cię, aż tego nie

zrobisz. W lesie. W szkole. Po lekcjach. W trakcie wykonywania obowiązków na ranczo... 

T–tamtego dnia w lesie – warknął w odpowiedzi Shannon –

szedłeś tuż za mną. Wtedy pojawiły się t–tamte dzieciaki, a ty zostawiłeś

mnie samego. Wiem, że nie byliśmy n–najlepszymi przyjaciółmi, ale zawarliśmy przecież r–rozejm. 

Naprawdę się z nimi biłeś?

Chłopak ponownie skinął głową, tym razem sztywno. A zatem Shannon nie był wilkołakiem. A zatem... kto taki? Może ochroniarz Victorii? Nie. To niemożliwe. Wampirzyca

twierdziła,

że

zmiennokształtni

są

niesamowicie

krwiożerczy. Nie chciałaby się przecież otaczać jednym z nich. Aden zaczął myśleć o znanych sobie osobach, jakie miały zielone oczy. Przyszło mu na myśl wiele imion. A co jeśli przy przemianie z człowieka w wilkołaka kolor tęczówek ulegał zmianie? Szesnastolatek stanowił chodzący dowód na to, że taka zmiana może nastąpić w ułamku sekundy. Jeśli jego teoria była słuszna, to zmiennokształtnym mogła być tak naprawdę dowolna osoba. 

Wybacz – powiedział Shannonowi, uświadamiając sobie, że

ten czeka na jego odpowiedź. – Nie miałem pojęcia, że cię zaatakowano. Nikogo nie widziałem. Gdybym ich zobaczył, na pewno przyszedłbym ci z pomocą. Usłyszałem jednak krzyk Mary Ann i pobiegłem sprawdzić, czy nic jej nie jest. 

Wszystko z nią w porządku?



Teraz już tak. – Taką przynajmniej Aden miał nadzieję.

Musiał zapędzić ją dziś w kozi róg i zmusić do tego, by z nim porozmawiała. – A więc, co nakłoniło cię do tego, by wybaczyć mi to, że cię wystawiłem? 

Ciężko wściekać się na faceta, który skopał tyłek Ozziemu.

Chłopcy wymienili uśmiechy, sięgając po pudełka z lunchem, jakie pani Reeves zostawiała dla nich zawsze w pobliżu drzwi. Shannon nie może być wilkołakiem, powiedział Julian. Zrobił ci przysługę. Wilk przeżułby papier, wypluł go, a potem jeszcze się z ciebie śmiał. A następnie by was podpalił, stwierdził Caleb. Jako że Aden nie wypowiedział tych myśli na głos, jego przyjaciele nie mogli wiedzieć, że doszedł już do takich samych wniosków jak oni. Chyba że to sztuczka, żeby uśpić twoją czujność, rozumował Elijah. To nie sztuczka, pragnął powiedzieć chłopak, gdyż pragnął w to wierzyć ze wszystkich sił. Jego życie zostało nareszcie skierowane na właściwy tor. Stone niewątpliwie zniszczyłby urok tej normalności, gdyby zaczął zatruwać ją podejrzeniami. Podejrzenia prowadziły przecież do paranoi, a paranoja cechowała schizofreników. Tylko potwierdziłby diagnozę swoich lekarzy, gdyby ze wszystkich sił próbował ją obalić. Aden i tak ma już o czym myśleć, chłopcy, stwierdziła Eve, zapewne wyczuwając zamęt panujący w jego głowie. Dajmy mu dziś rano trochę spokoju. Tak, Eve, powiedzieli wszyscy przyjaciele szesnastolatka, a w międzyczasie Shannon odparł: 

Potrzebujesz dobrej bajeczki, tłumaczącej wygląd twojej

twarzy, w przeciwnym wypadku zostaniesz wykopany. Może nie mów o tym, że to sprawka Ozziego. Jeśli to zrobisz, zacznie tworzyć kolejne plany odegrania się na tobie.

Chwilę zajęło Stone'owi rozeznanie się w hałasie panującym w jego głowie i przeanalizowanie tego, co powiedział kolega. Widzicie? Shannon dawał kolejny dowód swojej przyjaźni i próbował naprawić ich relacje. 

Nie mogę wyłączyć Ozziego z całej sprawy, ponieważ jego

gęba jest tak samo poobijana jak moja. Jeśli temu zaprzeczymy, Dan zorientuje się, że kłamiemy. To sprowadzi na nas jeszcze gorsze problemy. 

Może uda ci się od tego wymigać. Może go nie będzie.

Czasami Dan wstawał wcześnie rano, żeby zająć się obowiązkami na farmie, ale czasami, przy odrobinie szczęścia, spał albo załatwiał sprawy na mieście. Po raz pierwszy od zapisania się do szkoły, Aden i Shannon wspólnie opuścili ranczo. Temperatura powietrza była niska, a niebo zachmurzone. Dan stał przy furgonetce, nosząc się z zamiarem otworzenia drzwiczek, kiedy spostrzegł Stone'a i zamarł. Zupełnie jakby chłopak został przeklęty, słońce akurat wyłoniło się zza chmur, świecąc jaśniej niż kiedykolwiek. Szesnastolatek musiał zamrugać powiekami, a jego zranione oko zapiekło go, zalewając się łzami. Najwyraźniej nie uda mu się odwlec tej rozmowy w czasie. 

Gdzieś ty się nabawił tych siniaków, Aden? – Dan używał

zazwyczaj takiego tonu głosu, kiedy walczył ze zdenerwowaniem. No i proszę.

Stone wyprostował ramiona, mimo iż żołądek boleśnie mu się ścisnął. 

Ja i Ozzie mieliśmy małe nieporozumienie. Już wszystko

sobie wyjaśniliśmy i jest nam bardzo przykro. – Krótko, słodko i na temat. Właściciel rancza okrążył furgonetkę, zatrzymując się przed Adenem. 

Doskonale wiesz, że powinieneś unikać przemocy fizycznej,

bez względu na zaistniały problem. To właśnie dlatego się tu znalazłeś: żebyś nauczył się panować nad takimi skłonnościami. 

Zdarzyło się to tylko jeden raz i więcej się nie powtórzy.



Już to słyszałem. – Wielkolud przeciągnął ręką po twarzy,

zabierając ze sobą część zdenerwowania. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. Wysłałem cię do publicznej szkoły, kupiłem ci ubrania i dbam o to, żebyś miał co jeść. Proszę cię tylko o to, żebyś dogadał się z pozostałymi. Towarzysze Adena zaczęli krzyczeć w jego głowie, próbując doradzić mu, co powiedzieć. Jako że zachowywali się naprawdę głośno, chłopak słyszał jedynie pojedyncze, trudne do rozróżnienia słowa. 

Popełniliśmy błąd. Wynieśliśmy z niego stosowną naukę. Czy

nie to się liczy? Miejmy nadzieję, że to zadziała. Dan zgrzytał zębami. 

Nieważne, czy się czegoś nauczyliście, czy nie. Czyny wiążą się

z konsekwencjami. Muszę cię ukarać. Chyba zdajesz sobie z tego sprawę?



Ukarać mnie? – To akurat szesnastolatek usłyszał. Wyrzucił

ramiona w powietrze, czując, jak irytacja wzbiera w nim tak bardzo jak wczoraj wściekłość. – Nie jesteś idealny, Dan. Ty również popełniasz błędy. Opiekun zwęził oczy. 

Co to miało znaczyć?

Nie rób tego, krzyczeli wszyscy jego przyjaciele. Tym razem Aden nie miał problemu z wyłapaniem konkretnych słów. 

No, wiesz – powiedział mimo ostrzeżeń. – Ty i panna

Killerman... Jego towarzysze jednogłośnie jęknęli. Szczęka Dana opadła aż do ziemi. Mężczyzna gapił się na podopiecznego przez kilka chwil, a wokoło zapadła taka cisza, że dało się praktycznie usłyszeć cykanie świerszczy. Wreszcie Reeves popatrzył na Shannona. 

Wsiadaj do furgonetki. Zawiozę cię do szkoły. – Ton jego

głosu nie był już stanowczy ani pełen złości, a zupełnie płaski. Nie odzwierciedlał sobą żadnych emocji. Shannon wahał się przez chwilę, a wyraz jego twarzy sugerował współczucie. Posłuchał jednak polecenia opiekuna. Dan skrzyżował ramiona na piersi. 

Nie mam pojęcia, jak się dowiedziałeś o pannie Killerman

oraz, co twoim zdaniem wiesz, ale zapewniam cię, że nie mam powodu do wstydu. Nie zrobiłem niczego złego. Bo tak właśnie uważasz, prawda?

Aden wsunął dłonie do kieszeni, przytakując. Nie był już tak pewien swego. W końcu to on to zapoczątkował. 

Cóż, w takim razie jesteś w błędzie. Flirtuję z nią ze względu

na was, chłopcy, a Meg jest tego w pełni świadoma. Czasami przebywa ze mną wtedy w jednym pomieszczeniu, ponieważ tylko w ten sposób mogę wytrzymać to, co muszę powiedzieć i usłyszeć. Postępuję tak, gdyż dzięki temu wy unikacie konsekwencji swoich czynów. Nie odpowiadacie na przykład za zażywanie narkotyków. Albo kradzież. I wiele tego typu podobnych. Robię to, ponieważ wtedy wasze przypadki są rozpatrywane zdecydowanie szybciej. Jak ci się zdaje, jakim cudem tak szybko trafiłeś do publicznej szkoły? 

Ja... ja...

Ale Dan jeszcze nie skończył: 

Na początku, nie mogłem uwierzyć w to, że zadzwoniłem do

niej i doprowadziłem do czegoś takiego. Wtedy jednak przypomniałem sobie twoje rozczarowanie, gdy zakomunikowałem ci, że coś podobnego na razie się nie wydarzy. Dlatego też zatelefonowałem do panny Killerman jeszcze raz i przyśpieszyłem bieg spraw. I wiesz co? Ona poszła mi na rękę. Czy sądzisz, że traktuje tak każdego? Musi przecież uporać się z machiną oświatową i zdobyć ich pozwolenie. Musi mierzyć się z naprawdę poważnymi przeszkodami. Ja również. Poczucie winy, mające smak żrącego kwasu rozlało się po ciele Adena. Chłopak osądził i potępił opiekuna, nie biorąc pod uwagę wszystkich okoliczności. Postąpił dokładnie tak samo, jak postępowano z nim samym. Obiecał przecież, że nigdy tak nikogo nie potraktuje.

Biorąc pod uwagę uczciwość i praworządność Dana, powinien się domyślić jego motywów. 

Dan – zaczął, strasznie udręczony.



Pozory mylą, Adenie – odpowiedział opiekun łagodnie. –

Następnym razem, kiedy tak negatywnie mnie ocenisz, mam nadzieję, że przynajmniej podasz to pod wątpliwość. Przyjdź wtedy do mnie i pogadaj ze mną. 

Zrobię to. Przepraszam, że wtedy tak nie postąpiłem. –

Szesnastolatek zadarł podbródek, napotykając spojrzenie Reevesa. – Liczę jednak, że ty zrobisz ze mną to samo. Podasz pod wątpliwość to, co uczyniłem. Dan skrzyżował ramiona na piersi. Po raz kolejny zapadła długotrwała cisza. Aden nie miał pojęcia, co dzieje się we wnętrzu głowy wielkoluda. Cokolwiek

to

było,

wyraz

twarzy

mężczyzny

zmieniał

się

od

podejrzliwości, przez rozgoryczenie, aż do akceptacji. 

Wsiadaj do furgonetki – powiedział szorstkim tonem.

Wsiadaj do... co? Czy miał na myśli... 

Czy udaję, że nigdy nie wdałeś się w bójkę? Owszem.

Przerobiłem to samo i zdaję sobie doskonale sprawę z tego, jak to jest zostać niesłusznie osądzonym. Dlatego też daję ci kredyt zaufania, ufając, że to, co zrobiłeś, zrobiłeś z pewnego uzasadnionego powodu. Lepiej jednak, żeby coś podobnego już nigdy nie miało miejsca. A teraz, nie stój tak. Ruchy, ruchy, ruchy. Nie chcesz przecież spóźnić się na pierwszą lekcję. Aden nie zdołał się powstrzymać.

Rzucił się na Dana i pośpiesznie go uścisnął. Mężczyzna wyburczał coś pod nosem, mierzwiąc mu włosy. Chłopak uśmiechnął się szeroko, po czym wskoczył do pojazdu. Kiedy znaleźli się na szkolnym parkingu, Stone zauważył czekającą obok dwuskrzydłowych drzwi Mary Ann, która spoglądała wyczekująco w stronę lasu. Czyżby czekała właśnie na niego? Aden pragnął w to wierzyć, ale wziąwszy pod uwagę wszystkie te razy, kiedy przyjaciółka uciekała od niego po szkole... W chwili, kiedy furgonetka podjechała pod górkę, tocząc się łagodnie naprzód, gwałtowny podmuch wiatru smagnął chłopaka w klatkę piersiową. Dusze jęknęły, znikając w mrocznej próżni. Aden ponownie poczuł się winny, tym razem jednak z innego powodu. Przyjaciele pomogli mu przecież dostać się do tej szkoły i mężnie znosili siedzenie w ciemności, dlatego też Stone postanowił, że odnajdzie ich ciała. Póki co, nie uczynił nic, aby dotrzymać swojej części umowy. Wszystko się jednak zmieni. I to dziś. Aden zdecydował się zmusić Mary Ann do rozmowy, żywiąc nadzieję, że dowie się, co takiego dzieje się we wnętrzu jej głowy. Teraz jednak postanowił uczynić krok naprzód. Zdecydował się ujawnić przed nią resztę swoich zdolności – bez względu na jej reakcję – oraz odkryć, jak udawało jej się odesłać duszę w pustkę. Chłopak przyjrzał jej się nieco uważniej. Wydawała się zmęczona, całkiem jakby od dawna nie spała. Miała cienie pod oczami. Jej wargi wyginały się w brzydkim grymasie. Z reguły posiadała masę energii i uśmiechała się do wszystkich wokoło.

Grymas Mary Ann jeszcze się pogłębił, kiedy zbliżyła się do niej jej przyjaciółka, Penny. Blondynka wyglądała jeszcze gorzej od koleżanki. Miała napuchniętą twarz, całkiem jakby płakała. Mary Ann coś do niej powiedziała, mocno potrząsając głową. Penny chwyciła ją za rękę. Jej przyjaciółka odtrąciła ją, znikając we wnętrzu szkolnego budynku. O co w tym chodziło? Furgonetka podjechała pod krawężnik. 

Zachowujcie się jak należy, chłopcy. A ty, Adenie, unikaj

przemocy, jasne? 

Oczywiście. I... dziękuję.

Dan skinął głową, oferując mu półuśmiech. 

Do zobaczenia później.

Aden oraz Shannon wysiedli z pojazdu, raz jeszcze idąc wspólnie w stronę wejścia do szkoły. Stone nie mógł zaprzeczyć, że podobał mu się fakt, iż miał kogoś u swego boku. Kogoś, kto mógł kryć jego tyły. 

Z–zjemy razem lunch? –zapytał go Shannon.



Och, jak słodko – wycedził ktoś stojący w pobliżu. Tą osobą

okazał się Tucker. Aden natychmiast rozpoznał jego głos, szczerze go nienawidząc. Gdy tylko Mary Ann znikała z horyzontu, jej chłopak atakował go wyzwiskami, ciskając w niego papierowymi kulkami. – Wygląda na to, że Świr i Jąkała się teraz umawiają. Na korytarzu rozbrzmiał śmiech. Aden

mocno

zacisnął

zęby.

Zignorował

ewidentny

atak,

powtarzając sobie, że nie ucieknie się już więcej do przemocy i zwrócił się do Shannona: 

Spotkamy się na stołówce.

Kolega ledwo zauważalnie skinął głową. Wbił wzrok w podłogę. Jego policzki zaróżowiły się, zaś on sam odszedł na pierwszą lekcję. Tucker trącił Stone'a ramieniem, gdy ten go mijał, sprawiając, że jego plecak upadł na ziemię. 

Orientuj się – warknął chłopak Mary Ann, po czym zatrzymał

się i zagwizdał pod nosem. Najwyraźniej opuściła go cała złość i z zaciekawieniem gapił się na twarz Adena. – No, no, no. Ktoś tu musiał być bardzo niegrzecznym chłopcem, skoro dostał aż takie lanie. Jakim cudem Mary Ann mogła znieść takiego palanta? Był jedynie kupą gówna zapakowaną w lśniące pudełko. Nie odezwawszy się ani słowem, Stone podniósł swój plecak i po prostu odszedł. 

Racja. Uciekaj, tchórzu – zawołał za nim Tucker.

Chłopak czuł wzrok setek par oczu, które gapiły się na niego, oceniały, a może nawet współczuły. Ci ludzie sądzili, że obawiał się tego kretyna. Mimo iż ta myśl wyjątkowo mu się nie podobała, Aden musiał ich wszystkich rozczarować. Nie dlatego, że musiał unikać każdego rodzaju przemocy – do której niewątpliwie by doszło – ale ze względu na Mary Ann. Zapewne nie spodobałoby jej się, gdyby dowiedziała się, że porządnie uszkodził jej chłopaka. Okiełznanie zdenerwowania kosztowało chłopaka masę wysiłku. Z trudem zdołał przetrwać pierwszą lekcję. Z bliżej nieokreślonego powodu, Mary Ann wcale się na niej nie pojawiła. Aden pragnął pójść w jej ślady. Po tysiąckroć marzył o tym, żeby opuścić salę lekcyjną, nie mogąc znieść obcowania z pozostałymi uczniami oraz konieczności wysłuchiwania wykładu nauczyciela. Dusze ponownie trajkotały w jego

głowie, próbując go pocieszyć, ale stały się na tyle głośne, że ich krzyki splatały się z odgłosami docierającymi z otoczenia, w końcu się nad nie wybijając. Co oczywiste, właśnie wtedy pan Klein wskazał na niego palcem i zadał mu jakieś pytanie. Nie potrafił rozszyfrować słów nauczyciela, dlatego też jego odpowiedź była bardziej niż nieskładna. Właśnie dlatego pan Klein zdecydował się postawić go koło swojego biurka na resztę lekcji jako przykład dla pozostałych. Gdyby jeszcze ktoś postanowił się na nim odegrać, Aden w końcu by wybuchł. Druga i trzecia lekcja nie okazały się ani trochę lepsze. Drugie zajęcia – geometria – powinny być zdecydowanie przyjemniejsze, jako że Stone uczęszczał na nie z Mary Ann, ale dziewczyna ponownie nie zjawiła się w klasie. Poza tym, w pustej ławce obok Adena usiadł nowy uczeń, który paplał do niego przez całe zajęcia. Szesnastolatek znał potrzebę poszukiwania przyjaciół, ale, dobry Boże, potrzebował chwili spokoju. 

Lepiej z tym skończ – wyszeptał do niego Aden mniej więcej

w połowie lekcji. – Wpadniesz w tarapaty, a wierz mi, nie chcesz poznać złej strony panny Carrington. Słyszałem, że gryzie. 

Nie martw się, brachu. Nikt nie przejmuje się tym, co robię. –

Uśmiechnął się nowy. Miał kędzierzawe blond włosy, które wpadały mu do oczu. Jego skóra jakby absorbowała światło słoneczne, lekko się skrząc. Aden miał już z czymś takim do czynienia. Automatycznie przypomniała mu się staruszka z centrum handlowego. Zgadza się. Nowy

uczeń tak samo jak tamta dama sprawiał, że włoski na przedramionach chłopaka stały na sztorc. 

Tak na marginesie, jestem John O'Conner. I, owszem, wiem,

że nazywam się tak samo jak koleś z „Terminatora”. To był ulubiony film mojej mamy. 

Aden Stone.



Słuchaj, widziałeś może gdzieś na korytarzu Chloe Howard?

To brunetka z aparatem na zębach i masą piegów. Śliczna. 

Nie. – Umysł Adena za bardzo zaprzątały jego własne

brunetki, żeby zwrócił uwagę na jeszcze jedną. Próbował skoncentrować uwagę na tym, co działo się na przedzie klasy. To, niestety, nie zniechęciło Johna. 

Człowieku. Nie wiesz, co tracisz. Ale nic nie szkodzi. Została ci

jeszcze reszta dnia, żeby ją zauważyć, i... 

Panie

Stone.

–

Nauczycielka

walnęła

dłonią

o

blat

nauczycielskiego biurka, sprawiając, że stojący tam kubek z kawą lekko się zatrząsł. – Czy chce pan wytłumaczyć kolegom, co to są wektory, czy mam kontynuować? Chłopak zapadł się w krzesło, a wszyscy koledzy odwrócili się w swoich krzesłach, zwracając do niego twarzami. 

Niech pani kontynuuje.

Czemu to John nie wpadł w tarapaty? Nauczycielka gapiła się na niego przez dłuższy czas, po czym skinęła z satysfakcja głową i wróciła do swojego wykładu.



Zjedz ze mną lunch – powiedział do niego John. – Nie chcę

siedzieć sam i muszę ci opowiedzieć o Chloe. 

Zgoda – wyszeptał Stone, pragnąc, żeby ta pogawędka

dobiegła wreszcie końca. Być może rozmowa z tym typkiem pozwoli Adenowi odkryć, czemu facet ma taką skrzącą się skórę i skąd wzięły się te przeskakujące po jego ciele ładunki elektryczne. – Zaczekam na ciebie przed wejściem do kafeterii. 

Słodko.

Wreszcie zapadła cisza. Przez całą trzecią lekcję Stone myślał o Mary Ann, zastanawiając się, gdzie poszła i co robiła. Kiedy zadzwonił dzwonek na przerwę, chłopak pozbierał swoje rzeczy i skierował kroki w kierunku drzwi od sali lekcyjnej, niepewny, co robić. Miał spotkać się z Shannonem – a teraz również Johnem – na lunchu, w związku z czym nie mógł opuścić szkoły i udać się do jej domu, by przekonać się, co się dzieje z przyjaciółką. Aden pamiętał numer jej komórki. Być może sekretarka pozwoli mu skorzystać ze szkolnego telefonu. Tyle że... Nagle ciałem chłopaka targnął znajomy podmuch wiatru, a on sam natychmiast się zatrzymał. Mary Ann musiała znajdować się w pobliżu. Stone rozejrzał się po korytarzu i, zgadza się, dziewczyna biegła w jego

stronę.

Ulga

towarzysząca

temu

spotkaniu

była

wręcz

obezwładniająca. 

Aden – zawołała przyjaciółka. – Zatrzymała się tuż przed nim,

lekko dysząc. Przenosiła nerwowo ciężar ciała z jednej nogi na drugą. – Aden – powtórzyła, tym razem nieco ciszej. Zaadresowała mu nieśmiały uśmieszek, jakby nie wiedziała, czy jest mile widziana. 

Więc znowu ze mną rozmawiasz? – Chłopak nie zdołał oprzeć

się pokusie zadania tego pytania. – Czemu mnie unikałaś? Uśmiech dziewczyny całkowicie zgasł. 

Co masz na myśli? Nie unikałam cię. To ty uciekałeś gdzieś w

porze lunchu. 

Znikałaś gdzieś po szkole – przypomniał jej. – Podchodziłem

do ciebie, a ty się gdzieś ulatniałaś. 

Wybacz. Nie chciałam... nie o to mi chodziło... Och, wszystko

przekręcam. Przysięgam ci jednak, że źle odczytałeś moje zachowanie. Jesteś moim przyjacielem i, cóż, muszę z tobą pogadać. – Dziewczyna rozejrzała się na boki, zerkając na zgromadzone wokoło dzieciaki. – Teraz jednak nie jest dobry moment na wyjaśnienia. To nieporozumienie. Dzięki Bogu. Aden dopiero uczył się, jak zdobywać przyjaciół, i musiał zdobyć jeszcze sporo wiedzy. 

Co tu robisz? Czemu nie pojawiłaś się na pierwszej i drugiej



W odpowiedzi na twoje drugie pytanie, cóż, poszłam na

lekcji?

wagary. – Mary Ann zagryzła dolną wargę. – A w odpowiedzi na pytanie numer jeden... powstrzymuję cię przed zrobieniem tego, co normalnie robisz w porze lunchu.

Aden nie wspomniał przyjaciółce, że w międzyczasie musiał zmienić swoje plany. 

Odprowadź mnie do szafki – powiedział, a dziewczyna

przytaknęła. Szli ramię przy ramieniu. 

A więc, gdzie chodzisz w czasie lunchu? – zapytała, nadal

sprawiając wrażenie mocno podenerwowanej. 

Wykradam się z kampusu, żeby przeszukiwać las w

poszukiwaniu... – Aden spojrzał sugestywnie na tłum utworzony z reszty uczniów. – No, wiesz. Mary Ann rozdziawiła buzię. 

Naprawdę? Czemu? Aden, to nie jest dla ciebie dobre. Musisz



Bez obaw. Żona Dana pakuje każdego ranka dla mnie lunch.

jeść.

Zabieram go ze sobą i jem w lesie. 

Och.

Dzieciaki nadal kręciły się w pobliżu, trzaskając szafkami. 

Nie musisz tego robić – powiedziała dziewczyna. – To znaczy,

szukać wilka. On i ja rozmawialiśmy. Chłopak najpierw był zaskoczony. Potem zły. Na końcu przestraszony. 

Mówiłem ci, żebyś trzymała się od niego z daleka, Mary Ann.

Ciesz się, że jeszcze żyjesz. Moja... przyjaciółka powiedziała mi, że wilki tego rodzaju to urodzeni zabójcy.

Wszystkie kolory odpłynęły z oblicza dziewczyny, a ona sama przyłożyła sobie dłoń do gardła. 

Jaka przyjaciółka? Czy ktoś jeszcze wie, co się tu dzieje?



Nie obawiaj się. Ona... nie jest człowiekiem – wyszeptał

szesnastolatek. Oczy Mary Ann zrobiły się wielkie jak spodki. 

Co masz na myśli? Kim ona jest?

Powinien jej powiedzieć, czy też lepiej nie? Aden zastanawiał się nad tym tylko przez chwilę. Potrzebował jej pomocy. Jeśli pragnął ją uzyskać, musiał podzielić się z nią wszystkimi informacjami, jakie posiadał, nawet tymi poświęconymi Victorii. Ściszając zatem głos, powiedział: 

Moja przyjaciółka, która jest wampirem. A także księżniczką –

dodał. Chłopak już się tym nie przejmował, ale nadal był mocno poruszony. Umawiał się z księżniczką. Cóż, przynajmniej liczył na to, że się spotykali. Mary Ann wcale się z niego nie roześmiała. Nie stwierdziła, że ma zbyt bujną wyobraźnię, i nie zostawiła go samego. Przełknęła głośno ślinę i skinęła głową. 

Wspominałeś już wcześniej o wampirach, ale nie sądziłam, że

jakiegoś znasz. – Dziewczyna potarła szyję, zupełnie jakby czuła, że wkłuwają się w nią czyjeś kły. – Jak ją poznałeś? Minęła ich grupka rozchichotanych dziewcząt, która przypomniała Stone'owi, że ktoś może ich podsłuchać.



Opowiem ci o wszystkim, ale na osobności. Teraz jednak

musisz mi obiecać, że będziesz się trzymała z dala od tego zwierzęcia. Pomijając to, że chce mnie zabić, jest z nim coś nie tak. Nie powinienem móc... no wiesz. Mary Ann zmarszczyła czoło, zerkając na niego spod kurtyny rzęs. 

Nie wiem. Wybacz.



Opętać jego ciała.



Och. Czemu nie?



Kiedy z tobą jestem, moje zdolności zanikają. Tamtego dnia w

lesie działały jednak bez zarzutu. To on musiał za to odpowiadać. Jest jedynym podejrzanym. 

Po

pierwsze,

nadal

chciałabym

wiedzieć,

o

jakich

zdolnościach mówisz. Po drugie, wilk nie jest wcale groźny. A przynajmniej nie dla mnie. Myślę, że mnie lubi. Każdego ranka odprowadza mnie do szkoły, a popołudniami wspólnie wracamy do domu. – Dziewczyna raz jeszcze zagryzła dolną wargę, a Aden zorientował się, że robi to zawsze wtedy, gdy jest zdenerwowana. Następnie splotła ręce na brzuchu. – Wiem, że jest na ciebie coraz mniej zły. Po prostu to wiem. I mówi to osoba, jaka może pojawić się pewnego dnia w porannych wiadomościach, gdy znajdą jej ciało z widniejącymi na nich śladami kłów. Aden nie mógł uwierzyć w to, że spędził tak dużo czasu, zamartwiając się o nią i myśląc, że Mary nie chce mieć z nim nic wspólnego, tymczasem ona zabawiała się z wilkiem jak z jakimś szczeniakiem. 

Czy to przez niego uciekasz ode mnie każdego dnia po szkole?

Policzki brunetki oblały się szkarłatem. 

Tak, ale proszę, nie bądź na mnie zły – odpowiedziała. – Nie

mogę na to nic poradzić. Coś mnie do niego... przyciąga. To akurat Aden rozumiał, nawet jeśli fakt ten niesamowicie go niepokoił. Victoria robiła z nim dokładnie to samo. Dotarli do szafki Stone'a, a ten zaczął wprowadzać szyfr. 

Jestem pewien, że Tucker przyjmie z radością wiadomość, że

zadurzyłaś się w kimś innym. Zwłaszcza zwierzęciu. 

Hej! – Mary Ann pacnęła go ręką w ramię. – Nie jest

zwierzęciem. A przynajmniej nie przez cały czas. Niestety, nie pokazał mi swojej ludzkiej formy – wymamrotała już do siebie. – Poza tym, nie obchodzi mnie, czy Tuckerowi się to spodoba, czy też nie. Z nami koniec. Aden natychmiast znieruchomiał, trzymając książki w powietrzu. Nie był pewien, czy dobrze ją usłyszał. 

Serio? Zerwaliście?

Dziewczyna przytaknęła, jeszcze bardziej się rumieniąc. 

Nawet o to nie pytaj. Przespał się z Penny.



Och. – Stone wrzucił książki do szafki i zatrzasnął drzwiczki.

– To dlatego byłaś dziś rano taka wściekła? 

A ty byś nie był? Oboje mnie zdradzili, a potem zachowywali

się tak, jakby nic takiego się tak naprawdę nie przydarzyło. 

Przykro mi. Nie dziwię się jednak, że próbowali utrzymać to w

tajemnicy. Nikt nie lubi przyznawać się do błędów. 

Ugh. Brzmisz całkiem jak Wil... – Mary Ann wyrzuciła rękę do

góry, najwyraźniej wyprowadzona z równowagi. – Nieważne.

Wilk? Najwyraźniej

określenie

„urodzony

zabójca”

nie

było

komplementem. Być może ten stwór również potrzebował obcować z ludzkimi uczuciami. Zachowywać się z wrażliwością. 

Dobrze, że tak się stało. Tucker jest...



Dupkiem? – powiedziała, a po chwili oboje już się śmieli.



Tak. Dupkiem.



Zgadzam się. – Mary Ann odetchnęła ciężko, ciągnąc

przyjaciela za ramię. – Chodź. – Przeszli kilka kroków dalej. Dziewczyna podjęła przerwany wątek rozmowy: – Skoro wszyscy szukamy braku lojalności oraz zdrady, to po co z kimkolwiek się zaprzyjaźniamy? Stone nienawidził tego, że jej zwyczajowy optymizm całkowicie zniknął. 

To element ludzkiej natury. Ocenianie wszystkich możliwie

jak najlepiej daje nam nadzieję na bardziej udane życie. 

Teraz brzmisz całkiem jak mój tata – burknęła brunetka.



Cóż, w takim razie twój tata jest geniuszem.

Mary Ann się roześmiała. Na horyzoncie pojawiły się drzwi kafeterii. Za moment dołączą do nich Shannon oraz John O'Conner. Aden odciągnął przyjaciółkę na bok, zerkając na nią z góry. Cały aż palił się do rozmowy z nią. 

Muszę z tobą pogadać.



Co się dzieje? – zapytała, nagle trzeźwiejąc.



Proszę, nie opuszczaj szkoły beze mnie. Spróbuj jakoś pozbyć

się wilka. Jest tyle rzeczy, jakie muszę ci powiedzieć. Nie tylko o wampirzycy, ale przede wszystkim o mnie. Potrzebuję twojej pomocy. Brunetka sięgnęła w jego stronę, ściskając jego ramię. 

Cokolwiek to jest, pomogę ci najlepiej, jak umiem. Mam

nadzieję, że to wiesz. Jak zawsze chętna do niesienia pomocy. Stone musiał zwalczyć pokusę przytulenia jej do siebie i nie miało to nie wspólnego ze zdolnościami jego albo Mary Ann, ale z tym, jaka wspaniała była. Jako że jak dotąd wszyscy go opuszczali, Aden sądził, że i jego przyjaciółka to zrobi. 

Przez cały ubiegły tydzień sądziłem, że się mnie boisz. Że nie

chcesz mieć ze mną nic wspólnego. Jeśli mam być szczery, nie byłem pewien, jak dziś zareagujesz. 

Och, Adenie. Naprawdę cię przepraszam. Powinnam była

powiedzieć ci, co robię, ale obawiałam się, że spróbujesz mnie ratować i stanie ci się krzywda. – Dziewczyna pokazała swoje białe ząbki, ponownie zagryzając dolną wargę. – Gdyby coś przytrafiło ci się z mojego powodu, cóż, chyba umarłabym z poczucia winy. Chłopak nieśpiesznie się uśmiechnął, odczuwając ogromną ulgę. Mary Ann odwzajemniła jego gest. 

Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale obiecałem

Shannonowi, że zjem z nim lunch – wyjaśnił. – Och, jest jeszcze strasznie gadatliwy nowy dzieciak w naszej klasie, który zapewne także do nas dołączy. Powinienem zaczekać na niego koło drzwi. 

Nowy dzieciak? – Mary Ann zmarszczyła czoło. – Nie

słyszałam o żadnym nowym uczniu. 

Tak, dziś widziałem go po raz pierwszy. Nazywa się John

O'Conner i... 

Czekaj. Co takiego? – Dziewczyna zmarszczyła nosem,

wyraźnie oszołomiona. – Czy powiedziałeś właśnie, że nazywa się... John O'Conner? 

Tak, czemu pytasz?

Zamiast odpowiedzieć na to pytanie, Mary Ann odparła: 

Opisz mi go.

Okej. 

Blond włosy, brązowe oczy, a jego skóra świeci się tak, jakby

ktoś posypał ją brokatem. To naprawdę dziwaczne. Zmarszczka na czole brunetki jeszcze się pogłębiła. 

Pomijając tę kwestię z brokatem, faktycznie przypomina

Johna, jakiego znałam. Ktoś musiał sobie jednak z ciebie zażartować, ponieważ John zmarł w tamtym roku z przedawkowania narkotyków. Aden pomasował tył karku, a wszystkie jego mięśnie zacisnęły się, gdy próbował stłumić przypływ wściekłości. 

A więc to żart.



Przykro mi.

Chłopak zapragnął wymierzyć cios w ścianę, wyobrażając sobie, że wszyscy zapewne śmieli się z jego naiwności. 

Shannon musi czekać gdzieś w środku – powiedział sztywno.

Brunetka popatrzyła na niego ze współczuciem, po czym wspólnie wkroczyli do stołówki.

Kilka minut później Aden siedział już przy stoliku z Mary Ann i Shannonem. Mimo iż tylko oni troje zajmowali tę część pomieszczenia jadalnego, inne dzieciaki gromadziły się licznie przy stolikach, zupełnie jak w oglądanych przez Stone'a filmach. Szesnastolatek był w pełni świadom tego, że Penny gapi się z tęsknotą na Mary Ann, a Tucker przenosi mordercze spojrzenie ze swojej byłej na Adena i z powrotem. Shannon spuszczał głowę, dlatego też ich jedyna żeńska towarzyszka odzywała się za nich wszystkich. Stone szukał „Johna”, ale nigdzie go nie widział. Nikt się z niego nie śmiał, dlatego też chłopak nieco się odprężył. Nieco. Tak czy inaczej, była to wyjątkowo niezręczna sytuacja. Aden zdecydowanie wolał samotność w lesie, co niejako go zaskoczyło. Ile godzin spędził bowiem na śnieniu o normalności oraz przyjaciołach? W gąszczu mógł jednak natknąć się na Victorię. Oby tylko ją. Wreszcie rozbrzmiał dzwonek obwieszczający konieczność udania się na kolejną lekcję. Uczniowie zaczęli odsuwać krzesła od stolików i w powietrzu rozległ się odgłos dudniących stóp. 

Z-zaczekajcie na mnie po szkole – powiedział Shannon. –

Możemy wrócić do domu wszyscy razem. Aden i Mary Ann spojrzeli na siebie znacząco.

Dziewczyna utkwiła w dziwnej pozycji, w połowie stojąc, w połowie siedząc. W jej oczach odmalowała się panika. Po lekcjach miała przecież spławić wilka, tak by ona oraz jej przyjaciel mogli pogadać. Shannon

musiał

chyba

dostrzec

owo

napięcie,

ponieważ

powiedział: 

N–nieważne. – Następnie próbował się oddalić.

Wrażliwość, która była zdecydowanie najbardziej dominującą cechą Mary Ann, zwyciężyła, ponieważ dziewczyna uśmiechnęła się szeroko i złapała Shannona za rękę. 

Wspólny

powrót

do

domu

brzmi

naprawdę

super.

Zastanawiałam się po prostu, czy umówiłam się z tatą, żeby mnie odebrał, czy też nie. 

Och. Okej. – Chłopak wyraźnie się zrelaksował.



A więc do zobaczenia potem – powiedział Aden, starając się

zamaskować swoje rozczarowanie. W tym stanie udał się na następną lekcję. Najwyraźniej rozmowa z przyjaciółką ponownie odwlecze się w czasie. Nie mogli przecież dzielić się sekretami w towarzystwie. Czy zdołają pogadać z samego rana? A może coś również im wtedy przeszkodzi? Jutrzejsze popołudnie także odpadało – Shannon zapewne raz jeszcze zechce z nimi wracać. W ten sposób nie będą mieć nigdy chwili prywatności. Chyba że... Aden mógł przecież opowiedzieć jej o wszystkim, nie odzywając się ani słowem.

Zdeterminowany, wykorzystał trzy kolejne lekcje, żeby napisać do niej list. Opisał siebie, swoją przeszłość, rzeczy, które zrobił, oraz wydarzenia, jakich stał się świadkiem. Wspomniał o tym, czego oczekiwał po znajomości z Mary Ann. Nie wdawał się zbytnio w szczegóły ani nie próbował postawić się w lepszym świetle. Pragnął, żeby przyjaciółka poznała prawdę. Mam co do tego złe przeczucie, powiedział Elijah, kiedy szesnastolatek skończył spisywać swoje wyznania. Aden jęknął. Tylko nie to. Ale to się nie liczyło. Nie mógł dopuścić do tego, by przeczucia wizjonera odgrywały jakąś rolę. Postanowił dać ten liścik Mary Ann. To, co stanie się później, będzie już tylko i wyłącznie jej sprawą.

Rozdział 12 Później, tego samego dnia Mary Ann czytała zakończenie listu Adena chyba milionowy raz: „Muszę znaleźć sposób, żeby ich uwolnić. Dla nich. Dla siebie. Nie jestem wariatem. To ludzie, nie tylko głosy. Nie wiem, co robić. Zdobycie dla nich własnych ciał to jedyne rozwiązania, jakie przychodzi mi do głowy, ale wiesz co? To brzmi nierealnie. Kiedy odszukam odpowiednie ciała – należące być może do zmarłych już osób? – to jakim cudem wydobędę dusze z siebie i je do nich wsadzę? Do licha, kiedy o tym piszę, zaczynam zastanawiać się nad tym, czy na pewno nie zwariowałem. Jesteś jedyną osobą, jaką kiedykolwiek poznałem, która potrafi pozbawić mnie zdolności. Zgaduję, że wiesz o rzeczach, o jakich ja nie mam pojęcia, nawet jeśli nie zdajesz sobie z tego sprawy. A zdajesz? Zrozumiem jednak, jeśli nie zechcesz przyjść mi z pomocą.” Mary Ann opuściła rękę, mnąc w palcach skrawek papieru. W jej umyśle pojawiło się tysiąc różnych pytań. Cztery oddzielne byty zamieszkiwały w głowie Adena, wiecznie go rozpraszając. Oczywiście, oprócz chwil, kiedy on i przyjaciółka przebywali razem. Jakimś cudem Mary Ann potrafiła ich uciszyć. Czy w to wszystko wierzyła? Nie chciała i szczerze powiedziawszy, nie dawała wiary tym słowom, gdy zapoznawała się z treścią listu przez pierwsze tysiąc razy. Później jednak

wątpliwości zamieniały się stopniowo w ciekawość. Ciekawość przeobraziła się w niepewność, a ta w pogodzenie z losem. Zaledwie tydzień temu Mary Ann nie miała pojęcia o istnieniu wilkołaków oraz wampirów. Teraz natomiast nie dysponowała żadnymi argumentami, które by to podważały. Czemu zatem nie mógł narodzić się chłopiec z uwięzionymi w swoim ciele innymi bytami? Bytami, które potrafiły podróżować w czasie oraz wskrzeszać umarłych. Przepowiadać przyszłość, a także przejmować kontrolę nad cudzymi ciałami? To ostatnie Mary Ann widziała akurat na własne oczy. Jakim cudem była zdolna ich uciszyć? Czemu akurat ona? Nie wydawała się nikim wyjątkowym. Dziewczyna zagryzła dolną wargę. Nie przychodziły jej do głowy żadne odpowiedzi, dlatego też wbiła wzrok w sufit sypialni. Ten okazał się gładki i biały, a bezbarwne połacie były gotowe do pomalowania. Zdołam to jakoś rozgryźć, zapewniła siebie samą Mary Ann, wstając z posłania. Aden uważał, że najlepszy sposób na oswobodzenie dusz to znalezienie im własnych ciał. Dziewczyna uznała, że przy całej drastyczności tego pomysłu oraz jego niewiarygodności będzie to ich ostatnie posunięcie. Zanim jednak do tego dojdzie, powinni najpierw dowiedzieć się, z jakimi dokładnie ludźmi mają do czynienia. Kim były te osoby. Mimo iż Aden wspominał, że dusze nie pamiętają innego życia niż to, jakie dzieliły ze swoim gospodarzem, to zdarzają się im momenty déjà vu. To musi przecież coś znaczyć.

Może byli duchami, które przyjaciel Mary Ann niecelowo do siebie przyciągnął. Gdy w głowie dziewczyny zaświtała podobna myśl, ona sama zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu w poszukiwaniu niematerialnych bytów. Zacisnęła dłonie na swojej kołdrze, zaś jej oddech stał się ciężki i urywany. Skoro wampiry oraz wilkołaki istniały, czemu to samo nie mogło tyczyć się również duchów? Czy któreś z nich przebywały teraz w jej obecności? Czy były to osoby, jakie Mary Ann kiedyś znała? Ludzie, którzy kiedyś tu żyli? A może jej matka? Serce dziewczyny zaczęło walić gwałtownie w jej piersi, zaś w jej oczach stanęły łzy nadziei. Mary pozbyła się ich, mrugając powiekami. Moja mama może tu być i mnie obserwować, pomyślała, oszołomiona. Chronić mnie. Największym pragnieniem dziewczyny było ponownie spotkanie z matką, przytulenie jej oraz pożegnanie się z nią jak należy. Wypadek samochodowy zabrał ją tak nagle, że nie został już czas na przygotowanie. 

Kocham cię, mamo – wyszeptała.

Nie doczekała się żadnej odpowiedzi. Skup się, Gray. Masz zadanie do wykonania. Mary Ann przełknęła głośno ślinę, starając się pozbyć uczucia zawodu. Na czym skończyłam? Ach. Tak.

Skoro dusze uwięzione w głowie Adena były zjawami, to czy nie powinny pamiętać dawnego życia? Trafna uwaga. Albo ich wspomnienia zostały wymazane w momencie, kiedy weszły w ciało jej przyjaciela, albo chodziło o coś jeszcze. Anioły? Demony? Czy takie stworzenia w ogóle istniały? Najprawdopodobniej tak. Nie mogły być jednak bytami mieszkającymi w umyśle Adena. Znałyby przecież własną tożsamość. Z drugiej jednak strony, mogły utracić wszystkie wspomnienia. Ugh. Mary Ann zrozumiała, że prowadzi ją to donikąd. Czy ta czwórka rozmawiała z jej przyjacielem tak jak ona porozumiewała się ze swoim wilkiem? Byty nie mieszkały najprawdopodobniej w jego głowie, ale zostały z nim powiązane, jedynie przemawiając we wnętrzu umysłu chłopaka. Mary Ann natychmiast odrzuciła również to rozwiązanie. Aden je przecież słyszał – gdyby nie siedziały w jego ciele, czy nie powinien ich również widzieć? Dziewczyna potarła brodę. Na początku musiała ustalić, kim dokładnie byli czterej mieszkańcy głowy jej przyjaciela, aby w ten sposób ustalić, z czym mają do czynienia. Aden wspominał przecież, że trwali w piątkę od chwili jego narodzin. 

To oznacza, że muszę cofnąć się do samego początku –

powiedziała do siebie Gray, przerywając panującą w pomieszczeniu ciszę. Żeby tego dokonać, musiała zgromadzić kilka informacji. Mary Ann sporządziła w myślach listę kolejnych poczynań:

Odkryć, kim byli rodzice Adena. A raczej, kim są. Dowiedzieć się, gdzie chłopak się urodził. Wybadać, kto dokładnie przebywał obok niego przez kilka pierwszych dni życia. Do jakiego początku? Słysząc rozlegający się właśnie we wnętrzu jej umysłu męski głos, dziewczyna poderwała się do pozycji siedzącej, przykładając rękę do szaleńczo bijącego serca. Wilk stał w progu jej sypialni – ogromny, czarny i niezaprzeczalnie piękny. Jego futro lśniło w promieniach słońca, a jasnozielone oczy miały nad podziw łagodny wyraz. Uszy zwierzaka sterczały ku górze, całkiem jak u elfa. Wilkołak miał w paszczy jakieś ubrania. 

Jak tu się dostałeś? – zapytała dziewczyna.

Wszedłem. 

Bardzo zabawne.

Kąciki jego pyska uniosły się nieco do góry. Kiedy byłem tu ostatnim razem, zostawiłem otwarte jedno z okien na parterze, tak bym mógł wchodzić i wychodzić z twojego domu, gdy tylko zechcę. 

Powinnam się tego domyślić. – Mary Ann spojrzała na ubrania.

Zobaczyła jeansy oraz podkoszulkę. – To dla mnie? Nie. Dla mnie. Będą mi potrzebne, kiedy zmienię formę. Czy dziewczyna dobrze go usłyszała? 

A więc zamierzasz...

Owszem. Pokazać ci, jak wyglądam jako człowiek.

Podniecenie rozlało się po żyłach Mary Ann, zajmując w ułamku sekundy całe jej ciało i przyprawiając ją o dreszcze. 

Serio? Czemu akurat teraz?

Kompletnie ją ignorując, wilk poczłapał do łazienki. Drzwi zatrzasnęły się za nim z głośnym świstem. Mary Ann położyła list od Adena na nocnym stoliku i wstała z łóżka. Kolana lekko się pod nią uginały, więc raz jeszcze musiała usiąść na posłaniu. Jak wyglądał jej wilkołak? Czy okaże się kimś, kogo znała? Za każdym razem, gdy próbowała go sobie z wizualizować, widziała osobę o mocnym, umięśnionym ciele. Jego twarz zawsze przesłaniały cienie. Nagle zadzwonił telefon. Jego dźwięk spłoszył dziewczynę, sprawiając, że podskoczyła na materacu. Mary Ann sprawdziła tożsamość dzwoniącego i zaczęła trząść się jeszcze bardziej. To była Penny. Gray skrzyżowała ręce na brzuchu, łapiąc się dłońmi za łokcie, tak by nie musiała sięgać po słuchawkę. Telefon nie przestawał dzwonić. Siedząc tak, dziewczyna czuła się lekko zaskoczona faktem, że zamiast być wściekła na niewierną przyjaciółkę, zrobiło się jej raczej przykro. Kochała Penny. Aden oraz Wilk mieli co do tego rację. Popełnianie błędów oraz ich ukrywanie leżało w ludzkiej naturze. Mary nie mogła się jednak zachowywać tak, jakby nic się nie stało. Zdawała sobie również sprawę z tego, że przyjaciółka może zrobić to ponownie. Zdradzić ją z kimś kto spodoba się Gray.

Z jakiegoś powodu, dziewczyna automatycznie pomyślała o Wilku. Po czwartym sygnale, włączyła się automatyczna sekretarka. 

Wiem, że tam jesteś, Mar. Porozmawiaj ze mną. Błagam. Chcę

ci tyle powiedzieć. – Nastała chwila ciszy. Penny westchnęła. – Zgoda. Nagram ci wiadomość. Pragnę opowiedzieć ci, co się wydarzyło. Co zrobiłam. Pamiętasz, jak wtedy, w kawiarni powiedziałam ci, że Tucker może cię w końcu zdradzić? Starałam się wówczas zdobyć na to, by wszystko ci wyjaśnić, ale się przed tym powstrzymałam. Za bardzo się bałam. Bałam się cię stracić. Nie chciałam, żeby do tego doszło. – Ponownie zapadła cisza. Było słychać jedynie rozlegające się w słuchawce trzaski. – Oboje wtedy piliśmy i żadne z nas nie rozumowało jasno. Usprawiedliwiłam się z tego przed samą sobą, ponieważ wiedziałam, że go nie kochałaś. Wmówiłam sobie, że mówiąc ci o tym, jedynie cię zranię, oraz że postąpię egoistycznie. Myliłam się. Teraz to wiem. Mary Ann... proszę. Biiiiip. Skończył się czas przeznaczony na nagranie. Szczęka Gray drżała, tak samo jak całe jej ciało. Telefon Mary Ann ponownie się rozdzwonił, dlatego też dziewczyna sprawdziła tożsamość rozmówcy, oczekując, że to znowu Penny. Zamiast tego na wyświetlaczu pojawił się numer Tuckera. Gray zagryzła z irytacją zęby. Czyżby coś wisiało w powietrzu? Jego akurat dziewczyna nie kochała. Nie chciała mieć z nim nic wspólnego. Przyjęcie połączenia nawet jej nie kusiło. Wiadomość Tuckera okazała się krótsza od nagrania Penny: 

Wybacz mi, Mary Ann. Jeśli ze mną pogadasz, wszystko ci

wytłumaczę. Sprawię, że mnie zrozumiesz. Tak jak wspominałaś, zostaniemy przyjaciółmi. Oddzwoń do mnie, bo przysięgam na Boga... –

Chłopak skończył zdanie warknięciem. Dziewczyna pokręciła głową. Ona i Tucker już ze sobą skończyli. W każdym możliwym sensie. Żadna rozmowa nie zmieni tego stanu rzeczy. 

Jesteś gotowa?

To był głos Wilka. Jego prawdziwy głos. Okazał się szorstki, gardłowy i emanujący... niepewnością. Czyżby denerwował się tak samo jak Gray? 

Jestem gotowa – zawołała Mary Ann, czując, że z trudem

wyrzuca z siebie poszczególne słowa. Drzwi od łazienki uchyliły się. Rozległo się szuranie stopami, a po chwili jakiś chłopiec opierał się już o ścianę sypialni, gapiąc się prosto na Gray. Pierwsze, o czym dziewczyna pomyślała, to że nigdy dotąd go nie spotkała. Po drugie – o mój Boże. Jej Wilk nie był idealnie piękny, ponieważ posiadał ostre rysy twarzy, ale przemawiało to jedynie na jego korzyść. Sprawiał wrażenie lekko dzikiego, nieokrzesanego oraz zdolnego do dosłownie wszystkiego. Miał czarne włosy, tak samo jedwabiste jak wcześniej futro, a oczy nadal były zielone. Na tych dwóch rzeczach kończyły się cechy wspólne ze zwierzęciem. Chłopak stanowił chodzący przykład połączenia ścięgien oraz mięśni. Posiadał szerokie barki oraz długie nogi. Jego skóra miała złocistobrązowy odcień. Włożył na siebie biały podkoszulek oraz przetarte jeansy, które nosił nisko na biodrach. Zrezygnował z butów oraz skarpetek. Mary Ann poczuła uścisk w żołądku.

Leżała w jednym łóżku z tym jakże wspaniałym stworzeniem. Trzymała go w ramionach i głaskała. Ona, która spędzała swój wolny czas na czytaniu oraz nauce, której tak strasznie nienawidziła, zdając sobie sprawę z tego, że nie rozpoznałaby dobrej zabawy nawet wtedy, gdyby miała ją tuż przed oczami. Ona, której jedynym priorytetem było zrealizowanie piętnastoletniego planu – planu, o którym nie potrafiła już myśleć. To zabawne. Kiedyś Mary Ann uważała, że zrezygnowanie ze swoich priorytetów będzie powodem do żałoby. Teraz jednak pragnęła wyłącznie się z tego cieszyć. Niestety, dopadły ją wątpliwości. Czy zanudziłaby Wilka na śmierć? Zwierzak biegał po lesie. Umiał przeobrażać się w człowieka. Gray była wyłącznie bezbarwną... sobą. Co ty wyprawiasz? Rozchmurz się. On potrafi przecież odczytywać aury. Czy Wilk wiedział, co Mary Ann teraz czuła? Jak bardzo się przy nim rozpływała? Tak, świetnie. Chyba zwymiotuję. 

No i? – zapytał. – Masz coś do powiedzenia? Jesteś różowa,

zielona i złota. Podekscytowana, zdenerwowana i zrobiło ci się słabo. Policzki Mary Ann oblały się purpurą. Jej cera miała prawdopodobnie taki sam odcień jak jej aura. 

No i co myślisz?



Nie umiesz tego odczytać? – Nie ma mowy, żeby dziewczyna

powiedziała to na głos. 

Mary Ann – odparł Wilk, wyraźnie zniecierpliwiony.

Gray wzięła to za „nie”. 

Myślę, że jesteś... normalny.

Nieprawda, nieprawda... och, jaka nieprawda. Wilk zacisnął szczękę. 

Normalny.

–

Szorstki

ton

jego

głosu

sugerował,

że

niekoniecznie mu się to spodobało. Nie wiedząc, co robić, dziewczyna skinęła głową. Zapadła cisza. Żadne z nich się nie poruszyło. Powiedz coś. Cokolwiek. 

Aden

nadnaturalnych

sądzi,

że

umiem

właściwościach.

neutralizować

Skoro

to

prawda,

moc

rzeczy

dlaczego

o nie

powstrzymałam cię od przemiany ze zwierzęcia w człowieka? Albo inaczej: czemu nie zmieniłeś się w człowieka, kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy? Wszystko zależy zatem od tego, czy faktycznie potrafię neutralizować działanie nadnaturalnych sił, o czym nie jestem wcale przekonana. – Dobry Boże. Mary Ann gadała same bzdury. Koniec z tym! – Mógłbyś przestać się na mnie gapić? To by mi pomogło. Wilk przesunął ręką po twarzy, śmiejąc się bez humoru. 

Przez cały ten czas walczyłem ze sobą, nie mogąc zdecydować

się, czy ujawnić ci swoją prawdziwą formę. Bałem się twojej reakcji. Tymczasem teraz otrzymuję coś takiego – odparł, raz jeszcze chichocząc. – Zachowujesz się tak, jakbym wcale się nie przemienił. Jeśli zaś idzie o twoją zdolność do neutralizowania tego, co paranormalne, to możesz ją posiadać, a możesz nie. Bycie zmiennokształtnym nie jest oparte na magii ani niczym z tych rzeczy. To część tego, kim jestem. Mój sposób na przeżycie. Nie możesz przecież zabronić ludziom oddychać, prawda?



Tak.

Wilk przytaknął, zupełnie jakby się właśnie usprawiedliwił. 

A tak na marginesie, mam na imię Riley. Nie, żebyś o to



A ja mam na imię Mary Ann – powiedziała dziewczyna,

pytała.

automatycznie oblewając się rumieńcem. – Wybacz. Już to przecież wiesz. – Boże, to była wyjątkowo niezręczna sytuacja. Jakaś część niej chciała, żeby chłopak wrócił do swej wilczej formy. Takiego go znała. Z taką jego postacią czuła się komfortowo. Poza tym, nie miała już ochoty się ślinić. Dziewczyna natychmiast wymierzyła sobie mentalnego policzka za wzmiankę o ślinieniu się. Być może najlepiej będzie, jeśli zmieni temat. – Czemu tak bardzo bałeś się ujawnić przede mną swą ludzką formę? 

Wiedziałem, że masz spore wymagania. Chciałem najpierw

sprawdzić, czy zdołam im sprostać. – Riley nie czekał na jej odpowiedź, ale skrzyżował ramiona na klatce piersiowej, sprawiając, że materiał koszulki opiął mu bicepsy. – Tak czy siak, nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Kiedy wszedłem do twojego pokoju, mówiłaś coś o zaczęciu od samego początku. Początku czego? O nie. Nie wolno jej o tym mówić. 

Wybacz, ale nie mogę udzielić ci odpowiedzi na to pytanie.

Riley wyprostował się, sprawiając wrażenie lekko urażonego. 

Czemu?



Chodzi o Adena, a ty chcesz go przecież zabić.



Owszem – odparł, wcale temu nie zaprzeczając. – Ale tego nie

uczynię. Moje przyjaciółki go lubią. 

Twoje przyjaciółki?



Ty oraz moja zwierzchniczka, Victoria. Wampirza księżniczka

i wrzód na moim... cóż, niech będzie tylko wrzód. Victoria. Ta sama wampirza księżniczka, o jakiej Aden opowiadał z taką tęsknotą w głosie? To musiała być ona. Riley wspominał przecież, że się przyjaźnili. 

Aden trochę mi o niej opowiedział.

Wilkołak sztywno skinął głową. 

Nie powinnaś się o niej dowiedzieć. Nikt nie powinien. Moja

praca polega na dbaniu o jej bezpieczeństwo, a im więcej osób o niej wie, tym bardziej jest zagrożona oraz tym bardziej wściekły będzie na mnie jej ojciec. 

Aden i ja dochowamy waszych sekretów, uwierz mi.

Rozmawianie o nich jest jak namalowanie tarczy na naszych plecach. 

Nikt nie zrobi z was celu – powiedział chłopak z taką furią, że

Mary Ann zapomniała na chwilę języka w buzi. Riley zbliżył się do niej, siadając tuż obok. Ich ramiona otarły się o siebie i po ciele dziewczyny przebiegł dreszcz. Atmosfera zrobiła się napięta. Nikt nie przerywał ciszy. Dziewczyna nie była pewna, czego oczekuje po swoim rozmówcy. Wiedziała jednak, że pragnęła, by zrobił cokolwiek. Byle tylko się od niej nie odsuwał. 

Chodziło mi jedynie o to – powiedziała łagodnym tonem – że

ludzie wezmą nas za wariatów i zaczną o nas plotkować. – Oto kolejna kwestia, z którą Mary Ann powinna się uporać: jego przesadnie opiekuńcza

natura. Czy to oznaczało jednak, że Victorię oraz Riley'a łączyło coś więcej niż tylko stosunki zawodowe? Czy byli kimś więcej niż przyjaciółmi? Dziewczyna zacisnęła dłonie w pięści. Czyżby zrobiła się... zazdrosna? Nie, na pewno nie. – Sądziłam, że wampiry i wilkołaki to odwieczni wrogowie. Aden mówił mi, że twoja wampirzyca kazała się mu trzymać z dala od ciebie. 

Jest tylko strasznie zbuntowana, nic więcej.



Nie jesteście więc wrogami?

Czemu Mary Ann tak nagle zapragnęła, żeby nimi byli? Co z nią nie tak? Czy ta dwójka się ze sobą umawiała? Dziewczyna mocno zacisnęła zęby. 

Nie. Vlad, pierwszy z wampirów, dał napić się tej samej krwi,

która go przemieniła, swoim ukochanym pupilom. Wkrótce one również zaczęli się przeobrażać. Po niedługim czasie były zdolne przyjmować ludzką formę, mimo iż zachowały zwierzęce instynkty. Na początku kierowały nimi mordercze odruchy. Próbowały zjeść każdego, kto stanął im na drodze. Ludzie, jakich zaatakowały, a którzy przeżyli, również zaczęli się przemieniać, mimo iż ocalili ludzie cechy charakteru. Jestem jednym z nich. Vlad pomógł im, uzdrowił. W zamian za to przedstawiciele mojego gatunku obiecali chronić wampiry. Ta historia wydawała się naprawdę fascynująca. Przerażająca, ale fascynująca. Niestety, nie o to chodziło Mary Ann. 

Czemu zdecydowałeś się przede mną ujawnić?



Ponieważ – powiedział Riley, mrużąc oczy.



Ponieważ? – nalegała dziewczyna.

By móc dotknąć jej w końcu ludzkimi dłońmi? Jasne, marzenia. Oczy Mary Ann zrobiły się wielkie jak spodki. Skąd się brały te myśli? 

Ponieważ. Mam nadzieję, że teraz opowiesz mi o tym, o czym

wcześniej wspominałaś. Fru–stru–ją–ce. Dziewczyna powinna się już jednak przyzwyczaić do tego, że Wilk ją zbywał. Najwyraźniej, Riley czuł się zobligowany do posiadania wszystkich informacji, jakimi dysponowała Mary Ann, nie chcąc odwdzięczyć się tym samym. Wilkołak wspomniał, że nie skrzywdzi Adena. Czy jednak udzieli jej wsparcia w kwestii dusz? Gray pragnęła skorzystać z każdego koła ratunkowego, poza tym zaufała Riley'owi. Dlatego też westchnęła, streszczając mu pokrótce list swojego przyjaciela. 

Myślę, że powinniśmy się dowiedzieć, kim są ludzie, którzy

zamieszkują jego umysł. Najlepiej będzie chyba zacząć od jego rodziców. Dzięki temu odkryjemy, gdzie Aden się urodził, oraz jakie osoby go wtedy otaczały. Problem w tym, że nie wiem, kim są jego rodzice. 

Zadzwoń do niego i go o to spytaj. – Riley trącił ją ramieniem.

Przez chwilę, dziewczyna nie była w stanie się poruszyć. Wilkołak celowo ją dotknął. Jego skóra, mimo okrywającej ją odzieży, okazała się niesamowicie gorąca. Cudownie gorąca. 

Nie mogę. Aden mieszka na ranczo zamieszkiwanym przez

trudną młodzież. Telefon od dziewczyny może sprawić, że go wyrzucą,

ponieważ według nich nie powinien myśleć o randkach, ale o swojej przyszłości. 

Powiedziałaś mi przecież, że się z nim nie umawiasz –

stwierdził Riley po cichu, ale w jego głosie i tak kryło się napięcie. 

Bo nie umawiam. Próbowałam ci jedynie wytłumaczyć, co może

pomyśleć facet, jaki odpowiada za jego wychowanie. – Czyżby wilkołak przejmował się tym, czy ona i Aden się spotykali? I to z tego samego powodu, z jakiego Mary Ann martwiła się tym, co łączy jego i Victorię? Nie myśl o tym. Dziewczyna zaczęła rozważać różne opcje i już prawie się poddała, kiedy przyszedł jej do głowy pewien pomysł. – Ty przecież mógłbyś go odwiedzić, nie ściągając na niego żadnych kłopotów. Mógłbyś zapytać go o rodziców w moim imieniu. Riley zaczął kręcić głową, zanim Mary Ann w ogóle dokończyła zdanie. 

Nie ma mowy.



Proszę. Możesz pobiec do niego i wrócić do mnie w krótkim

czasie. Widziałam, jak szybki jesteś. Proszę – błagała. – Pomoc Adenowi opłaci się również mi. Im więcej dowiemy się o jego zdolnościach, tym więcej dowiemy się także o moich. Na czole Riley'a wykwitła zmarszczka. 

Przestań strzelać do mnie rzęsami. Jestem odporny na

kobiece atuty. Mary Ann strzelała rzęsami? I naprawdę miała jakieś kobiece atuty? Dziewczyna zapragnęła szeroko się uśmiechnąć.

–

Mogłabym dowiedzieć się tego jutro w szkole. Zapewne wcale

dziś nie zasnę, ponieważ myśli nie dadzą mi spokoju. Brak snu wpłynie zapewne na wynik testu z angielskiego, psując mój doskonały jak na razie stopień. Ale chyba zdołam się z tym jakoś pogodzić. Tak myślę. Na dłuższy moment zapadła cisza. 

Jestem strasznym palantem. – Riley wstał z posłania ze

zmarszczką na czole. Następnie poszedł do łazienki, żeby pozbyć się ubrań. – Jesteś moją dłużniczką – zawołał. A więc Mary Ann faktycznie miała jakieś atuty. Tym razem zapragnęła się roześmiać.

*****

Idąc do łóżka, Aden schował w swoim podręczniku do geometrii papiery wypełnione informacjami na temat Vlada Palownika. Była to pierwsza chwila spokoju, odkąd wrócił do domu. Musiał przecież odrobić pracę domową oraz zająć się obowiązkami na ranczo. W trakcie ich wypełniania, Ozzie zaczął ponownie mu grozić – tym razem ścięciem mu głowy – jeśli wspomni coś o narkotykach. Chłopak brzmiał jak prawdziwy desperat, dlatego też Aden uznał, że to tylko kwestia czasu, aż spróbuje się go pozbyć. I to wcale nie poprzez morderstwo. Ozzie nie był zabójcą. Przynajmniej tak się szesnastolatkowi wydawało. Ale kłamcą? Oczywiście. Zapewne ukryje narkotyki w pokoju

Stone'a i wyśle tam Dana, żeby ich poszukał. Może również wspomnieć, że jego rywal robi coś nielegalnego. Chłopak musiał się pilnować. Teraz jednak Aden był zdeterminowany, żeby odpocząć. Westchnąwszy, zatopił nos w książce. Wkrótce jednak zorientował się, że nie odpręży się inaczej niż poprzez sen. Im więcej czytał, tym bardziej rozumiał, co miała na myśli Victoria, wspominając o tym, co zrobi z nim jej ojciec, jeśli uzna, że chłopak nie jest mu potrzebny. Być może naśle na niego kogoś, kto wbije mu nóż w serce, jako że tak właśnie Stone miał umrzeć. A może zacznie go torturować, jak to miał w zwyczaju? Vlad Tepes, Vlad III, Książę Wallachii, Vlad Palownik czy też Dracula słynął – kiedy był jeszcze człowiekiem – ze swoich okrutnych kar. Uwielbiał nabijać swoich wrogów na pal i zostawiać ich tak, by umierali długo i boleśnie. Postąpił tak względem ponad czterdziestu tysięcy kobiet oraz mężczyzn. Aden nie czuł się lepszy. Odcinał przecież głowy trupom. Część ludzi wierzyła, że Vlad zginął w bitwie przeciwko Imperium Osmańskiemu, inni sądzili, że został zamordowany. Bram Stoker jako pierwszy uczynił z niego nieśmiertelnego wampira i Aden zastanawiał się nad tym, z jakiego powodu. Czyżby ci dwaj kiedyś się spotkali? Drapanie w szybę sprawiło, że szesnastolatek poderwał się z posłania. Zerknął na zegarek. Dwudziesta pierwsza. Czy to mogła być Victoria? Nigdy nie odwiedzała go tak wczesna porą, ale jej ojciec mógł przecież uznać, że przyszła pora na to, by go wyeliminować. Czyżby księżniczka zjawiła się tu po to, by go ostrzec?

Co cię tak przestraszyło?, zapytała Eve. 

Mam wybujałą wyobraźnię – stwierdził Aden, nakazując

samemu sobie spokój. Jakaś łapa dotknęła szkła i raz jeszcze rozległo się drapanie o szybę. Stone wstał z posłania, marszcząc czoło. Czy to jakieś wygłodniałe zwierzę? Gdy spostrzegł wilka Mary Ann, odskoczył do tyłu. Stwór nadal drapał w okno. A zatem zwierzak w końcu go odwiedził. Ten wieczór mógł być lepszy tylko wtedy, gdyby Vlad postanowił dołączyć do ich małej imprezki. Aden sięgnął po sztylety, jakie trzymał w butach, stojących obok łóżka. Ponieważ Stone uszkodził zamek, wilk zdołał otworzyć okno łapami. Szesnastolatek trwał w gotowości, w pełni uzbrojony. Elijah nie przewidział jego śmierci w takich okolicznościach jak te, co kazało mu sądzić, że zostanie jedynie pogryziony. To nie zmniejszyło jego determinacji, by się bronić. Zamiast się na niego rzucić, zwierzak nadal stał na zewnątrz, zaglądając do wnętrza sypialni. Zapadła pełna napięcia cisza, a po niej: Czy znasz imiona swoich rodziców? Głos wilkołaka rozbrzmiał we wnętrzu głowy chłopaka, ale to nie to napełniło Adena szokiem oraz niedowierzaniem. Jego rodzice? Serio? 

Posłuchaj, przepraszam za twoją nogę. Wróciłem, żeby ją

zabandażować, ale ciebie już nie było. Nie chciałem cię wtedy skrzywdzić,

ale nie pozostawiłeś mi innego wyboru. Zamierzałeś mnie zabić, więc musiałem się jakoś bronić. To samo zrobię również dzisiaj, jeśli się na mnie rzucisz. Ty i ja wkrótce to sobie wyjaśnimy, ale nie teraz. Teraz muszę tylko poznać imiona twoich rodziców. Dezorientacja wymieszała się w ciele Adena z szokiem oraz niedowierzaniem. Co tu się działo? 

Nie. Nie znam. Byli dla mnie tylko Mamą i Tatą. Po raz ostatni

widziałem ich, gdy miałem zaledwie trzy latka. – Chłopak mógł zapytać o to ludzi zajmujących się jego przypadkiem, ale zabronił sobie robić coś podobnego. Rodzice nie przejmowali się jego losem, więc on nie będzie się o nich martwił. – A teraz, jeśli chcesz walki, zapewniam, że nie odejdziesz stąd bez szwanku. Czy możesz być jeszcze bardziej problematyczny? Próbuję ci pomóc. 

Ta, jasne.

Wilk warknął, okręcił się wokół własnej osi i odbiegł w dal.

*****

Mary Ann siedziała przy swoim biurku, wpisując w Google rożne hasła, by znaleźć najlepszą metodę na sprawdzenia daty czyichś urodzin, kiedy pojawił się Riley. Nie zna ich.

Dziewczyna rozmasowała skronie. 

Tego się właśnie obawiałam. Czy wie chociaż, gdzie się

urodził? Riley zmierzał już w stronę swoich porzuconych na ziemi ubrań, kiedy nagle przystanął. Nie spytałem go o to. 

Och. Cóż. Myślę, że jutro go o to spytam. Jeśli nie wie także

tego, trudno. Wówczas zamówimy jego metrykę urodzenia. Dzięki temu zdobędziemy adres jego rodziców oraz adres szpitala, w jakim przyszedł na świat. Potrzebuję jedynie jego prawa jazdy. Myślisz, że je ma? Jeśli tak, jutro się tego dowiem. Jeśli nie... Nie wiem, co zrobię. – Mary Ann westchnęła z frustracją. – Czekanie będzie strasznie trudne. Zastanawiam się, czy w ogóle zasnę... Riley przesunął językiem po pysku i raz jeszcze wyskoczył przez okno.

*****

Ktoś ponownie drapał w szybę. Tym razem Aden rzucił się w kierunku okna, w pełnej gotowości bojowej. Ukrył przy sobie sztylety. 

Zdecydowałeś, że chcesz mnie dopaść?

Czy znasz nazwę szpitala, w jakim przyszedłeś na świat? Ta sytuacja robiła się z sekundy na sekundę coraz niezręczniejsza. 

Nie. A co cię to obchodzi?

Masz może prawo jazdy? Wilk sprawiał wrażenie strasznie zirytowanego. 

Tak. Ale nie wolno mi prowadzić. Służy mi tylko jako

identyfikator. Aden

zdobył

ten

dokument

kilka

dni

przed

tym,

nim

przeprowadził się na ranczo. Jedna błędna odpowiedź dzieliła go od oblania teorii, jako że dusze uczynnie mu „pomagały”, ale za to świetnie zdał praktykę. Każdy

kocha

przecież

złudzenie

wolności.

Prowadzenie

samochodu zapewniało chłopakowi chwilową ciszę. Adenie, warknął wilk. Skoncentruj się. Musisz dać mi swoje prawo jazdy. 

Czemu?

Mary Ann chce zamówić kopię twojej metryki urodzenia. Skoro nie wiesz, kim są twoi rodzice, zgaduję, że jej nie masz. Chwilka. Mary Ann potrzebowała jego aktu urodzenia? To musiało oznaczać, że mu uwierzyła. Oraz że planuje mu pomóc. Szesnastolatek chciał się roześmiać, mimo iż kazał jej trzymać się z dala od bestii, a nie przeciągać ją na ich stronę. 

Nie, nie mam. Nie dam ci prawa jazdy, jeśli ona mi tego nie

nakaże. Nie ufam ci.

Cóż, w takim razie lepiej zacznij, ponieważ Mary Ann stara się pomóc tobie oraz twoim przyjaciołom i nie zaśnie, jeśli nie dasz jej prawa jazdy. Nie podoba mi się myśl o niej, rzucającej się na boki na posłaniu. Dziewczyna opowiedziała więc wilkowi o duszach. Wyjawiła najmroczniejszy sekret najzagorzalszemu wrogowi swojego przyjaciela. Aden czekał na znajome ukłucie świadomości bycia zdradzonym, ale do tego nie doszło. Mary Ann starała się mu pomóc. Nic innego nie grało roli. 

Po co jej nazwa szpitala, w jakim się urodziłem? I co mają z

tym wspólnego moi rodzice? Ją musisz o to spytać. 

I spytam. – Aden przeszedł przez pomieszczenie, grzebiąc w

górnej szufladzie komody w poszukiwaniu potrzebnego przedmiotu. – Trzymaj. – Wyciągnął dokumenty, zaś wilk wziął je między zęby. – Ja również nie chcę, żeby Mary Ann rzucała się na boki na posłaniu. Jeśli ją skrzywdzisz... Dziewczyna nie musi się mnie obawiać, człowieczku. Chciałbym móc powiedzieć to samo o tobie.

*****

Trzymaj.

Riley upuścił prawo jazdy Adena na kolana Mary Ann. Dziewczyna schyliła się, mocno go przytulając. 

Dziękuję.

Cała przyjemność po mojej stronie, wymruczał zwierzak w jej włosy. Teraz, kiedy Gray widziała go już w ludzkiej formie, zapragnęła rzeczy, o których nie powinna nawet myśleć. Rzeczy, jakich nie umiała nazwać, a o których Riley nie mógł się dowiedzieć. Nie mogła jednak nic poradzić na to, że zaczęła zastanawiać się nad tym, czy jej wilkołak również o tym marzył. Gdyby tak nie było, czy spędzałby z nią tyle czasu? Chyba że... Mary Ann odsunęła się od niego, a uśmiech zamarł na jej ustach. Czy napełniała go spokojem, jak Adena i Tuckera? Czy była to jedynie część jego pracy, która miała mu pomóc w chronieniu Victorii? Nie tego pragnęła Gray. Udawany uśmiech spełznął z jej warg. Dziewczyna zwróciła się twarzą do komputera, żeby ukryć swoje poruszenie. 

Muszę tylko wysłać do nich podanie, zdjęcie prawa jazdy oraz

dziesięć dolarów i, tadam, certyfikat będzie mój. Czy możesz w to uwierzyć? Chcę też zamówić swój akt urodzenia, ponieważ mój tata najwyraźniej go zgubił. Mary Ann zobaczyła kątem oka, że Riley się od niej odsuwa, kręcąc głową. Muszę już iść. Schowaj ubranie, jakie tu zostawiłem, przed twoim tatą. 

Gdyby je znalazł, zacząłby świrować. Dopiero co oswoił się z

myślą, że umawiam się z Tuckerem. Gdyby dowiedział się, że jakiś chłopak zakrada się do mojej sypialni... – Wzdłuż kręgosłupa Gray przebiegł dreszcz. – Byłabym uziemiona. Reakcja twojego taty na Tuckera nie byłaby zbliżona do tego, co zrobiłby, gdyby mnie poznał. Ale jak już mówiłem, schowaj ubrania. Będą mi potrzebne, gdy zjawię się tu następnym razem. Następnym razem. A zatem wilk wróci. Mary Ann znowu go zobaczy. Może wówczas będzie kontrolować swoje głupie uczucia względem niego. 

Okej.

Nie przejmuj się brakiem bielizny. Nie noszę jej. Do zobaczenia jutro, Mary Ann.

Rozdział 13 Następnego ranka po przyjeździe do szkoły, Aden nie mógł ukryć zdumienia. Tuż przed frontowymi drzwiami szkolnego budynku stała Victoria. Co takiego robiła w miejscu publicznym? Każdy mógł ją zobaczyć – a każdy mijający ją chłopak dosłownie pożerał ją wzrokiem. Stone starał się zwalczyć szok. Zamarzył o tym, żeby ukryć wampirzycę przed ciekawskim wzrokiem, dlatego też przyśpieszył kroku. Żeby go dogonić, Mary Ann musiała za nim biegnąć. Ta dwójka spotkała się w lesie, w połowie drogi między ich domami, i od tej chwili szli do szkoły razem, ciesząc się niezwykle rzadką w ich wypadku chwilą samotności. Shannon został na ranczo, twierdząc, że zachorował. Wilka również nie było. Mary Ann opowiadała o nim przez całą drogę, zastanawiając nad tym, co się z nim działo, co porabiał i czemu jej nie towarzyszył. Aden nie otrzymał tym samym sposobności, żeby podziękować dziewczynie za pomoc. 

Co ty ro... och – wydyszała Mary.

Czyżby w jej głosie odmalowywało się podekscytowanie? Stone podążył za jej wzrokiem. Chłopiec, jakiego szesnastolatek widział tamtego dnia w lesie w towarzystwie Victorii – czyli Riley, jej ochroniarz – stał obok wampirzycy, najwyraźniej wściekły, że musi tu być.

Adena interesowała jednak tylko wampirza księżniczka. Dziś dziewczyna miała na sobie połyskliwą, czarną tunikę, która sięgała jej do połowy uda – całkiem jak sukienka, czarne rajstopy oraz lekko wywinięte do góry pantofle. Jej poprzetykane granatowymi pasmami czarne włosy były związane w kucyk, który opadał jej na plecy. Jedyna rzecz, jaka wyglądała tak samo, to pierścionek z opalem. Victoria zauważyła jego oceniające spojrzenie, dlatego też przestąpiła z nogi na nogę. 

Te nowe ciuchy są strasznie niewygodne, ale zależało nam na

tym, żeby się nie wyróżniać. Podobam ci się? 

Jesteś piękna.

I taka była prawda. Wargi wampirzej księżniczki wygięły się w uśmiechu. 

Dziękuję.



Cześć, Riley – powiedziała do ochroniarza Victorii Mary Ann.

Chłopak skinął na znak powitania. 

Mary Ann.

Czyżby, wymawiając jej imię, nie umiał zapanować nad czułością? Stone zmarszczył czoło, natychmiast koncentrując uwagę na osobie przyjaciółki. 

Znasz go?

Gray skinęła głową, nie odrywając wzroku od Riley'a. Kimkolwiek on był. Sprawiał wrażenie starszego i silniejszego od jakiegokolwiek chłopaka, jaki wchodził do wnętrza szkoły.



Ty też go znasz. Sam mnie przed nim ostrzegałeś. Ale nic się nie

bój – pośpieszyła z zapewnieniami Mary Ann. – Riley nas nie skrzywdzi. Jedyną osobą – a raczej rzeczą – przed jaką ostrzegał ją Stone, był wilkołak. Dochodząc do tej konkluzji, Aden wstrzymał oddech. Wilkołak. Czyżby ochroniarz faktycznie nim był? Aden wystąpił przed dziewczęta, prostując ramiona. Przyglądał się bodyguardowi, a raczej ludzkiemu wcieleniu wielkiego, czarnego zwierzęcia. 

Tak jak wspomniała ci Mary Ann, nie wyrządzę wam krzywdy –

powiedział Riley, wywracając oczami. Stone nie zmieniał pozycji. Nadal wbijał wzrok w nogi ochroniarza Victorii. Nie zauważył żadnych wybrzuszeń, które sugerowałyby noszenie jakichkolwiek bandaży. 

Szybko zdrowieję – odpowiedział Riley, tylko odrobinę

rozzłoszczony. – Kulałem tylko jeden dzień. – Wzruszył ramionami. – Albo dwa. To było niespodziewane. Surrealistyczne i niewiarygodne. 

Eve? – powiedział Aden na głos, a Riley zmarszczył czoło.

Tak?, odpowiedziała Eve. Mary Ann nie była w stanie wyciszyć dusz tylko wtedy, kiedy przebywała w towarzystwie wilkołaka. Oznaczało to, że wilk w jakiś sposób neutralizował jej zdolności, tak samo jak ona neutralizowała umiejętności Adena.

Kiedy sądził jeszcze, że to Shannon był zmiennokształtnym, doszedł do wniosku, że jego ludzkie wcielenie nie jest w stanie nijak zaszkodzić darowi jego przyjaciółki, a tym samym również jemu. Ale Riley to potrafił, nawet przemieniony w człowieka. Oznaczało to, że chłopak faktycznie stał przed „morderczą i krwiożerczą kreaturą”, która tak bardzo go nienawidziła. Tą samą morderczą i krwiożerczą kreaturą, jaka mu wczoraj pomogła. Adenie?, zapytała Eve. Potrzebujesz czegoś? 

Och. Wybacz. Chciałem się tylko przekonać, czy nadal jesteście

ze mną, czy też może zniknęliście w czarnej dziurze – wymamrotał pod nosem. 

Z kim rozmawiasz? – zażądał odpowiedzi Riley, podczas gdy

Eve powiedziała: Chcę pogadać z tobą o Mary Ann. Jest tyle... Komu najpierw odpowiedzieć? 

Z przyjaciółką – wyjaśnił wilkołakowi. – Eve, wiesz przecież, że

nie możemy publicznie rozmawiać. Proszę, zrozum to. Mieszkanka jego umysłu warknęła, całkiem jak wilk, ilekroć mieli ze sobą do czynienia, ale zamilkła. 

Szczerze powiedziawszy, nie powinienem rozmawiać z żadnym

z was. Nie tutaj. – Szesnastolatek rozejrzał się na boki, mówiąc: – Tędy. – To powiedziawszy, złapał Mary Ann oraz Victorię za ręce, prowadząc je w kierunku ogromnego dębu, który rzucał cień na boczną ścianę szkolnego budynku. Wyraźnie niezadowolony Riley poszedł w ich ślady. Nie spuszczał wzroku ze splecionych palców jego oraz Mary Ann, nim Stone wreszcie ich nie puścił.



Co tu się dzieje? – Gray kopnęła kamyk czubkiem buta,

sprawiając wrażenie zdenerwowanej. Jeśli Stone się nie mylił, przyglądała się Riley'owi spod kurtyny rzęs. Biedna Mary Ann. Ewidentnie lubiła tego gościa, a Aden doskonale wiedział, że nie wyjdzie jej to na dobre. Pewnego dnia będzie musiała biec przez las, uciekając przed wilkiem, a na jej policzkach będą lśnić łzy. Czy ochroniarz Victorii będzie chciał jej zrobić krzywdę? A może będzie próbował ją pocieszyć?, pomyślał nagle chłopak. Działy się tu już o wiele dziwniejsze rzeczy. Bez dwóch zdań. 

Za chwilę wszystko wam wytłumaczę. Najpierw powinniśmy się

sobie przedstawić – powiedziała wampirza księżniczka, przerywając niezręczną ciszę. Jak to się stało, że Aden o tym zapomniał? 

Victorio, to Mary Ann – powiedział szesnastolatek. – Mary Ann,

to Victoria. Najwyraźniej wszyscy poza mną znają tu Riley'a. 

Miło mi cię poznać – powiedziała Gray.

Wampirzyca przytaknęła, spoglądając to na przyjaciółkę Adena, to na niego samego. 

Mi ciebie również. Sporo o tobie słyszałam. – Ton jej głosu nie

był zbyt sympatyczny. Czyżby... była zazdrosna? 

Nie widzę żadnych... To znaczy... – Policzki Mary Ann oblały się

szkarłatem. – Nieważne. 

Są schowane w dziąśle – odpowiedziała wampirza księżniczka.

– Wydłużają się, ilekroć zrobię się głodna. Gray dotknęła dłonią karku. 

Och.



Victoria nie zrobi ci krzywdy – zapewnił ją Aden.

Wampirzyca nie złożyła podobnej deklaracji. Być może faktycznie była zazdrosna. Szesnastolatek z trudem stłumił uśmiech. Przypatrywał się zgromadzonym obok niego osobom, nie kryjąc zdumienia. Jak bardzo się od siebie różnili. Piękna wampirzyca, tajemniczy zmiennokształtny oraz pozornie normalna nastolatka. Nie znali się zbyt długo. To zaskakujące, że Aden czuł z nimi trudną do wytłumaczenia więź. Cóż, a przynajmniej z dwojgiem spośród nich. 

Mówiłaś, że wilkołaki są okrutne – zwrócił się do Victorii. –

Skoro naprawdę tak jest, to czemu jeden z nich cię pilnuje? Kącik ust Victorii powędrował do góry. 

Riley jest okrutny. Względem każdego poza mną. Właśnie

dlatego pracuje jako mój bodyguard. Świetna uwaga. Nie oznacza to jednak, że ta odpowiedź spodobała się Adenowi. 

A co z Mary Ann?



Już ci mówiłem. Nigdy jej nie skrzywdzę – odpowiedział Riley,

broniąc się. 

Dobrze wiedzieć. Gdybyś jednak zmienił zdanie, sprawię, że

tego pożałujesz – odarł chłopak, po prostu stwierdzając fakty. Tak właśnie przedstawiała się prawda. Gdy nie miało się zbyt wielu przyjaciół, robiło się, co w swojej mocy, żeby ich chronić. Riley przesunął językiem po swoich ostrych, białych zębach. 

Grozisz mi, chłopczyku?



Ej – odezwała się Gray. – Koniec z tym. Macie przestać skakać

sobie do gardeł. Riley, Aden po prostu się o mnie martwi. Adenie, pamiętasz chyba, że Riley ci wczoraj pomógł, prawda? 

Tak – odpowiedział szesnastolatek, nie kryjąc niezadowolenia.

Między pytaniami o wilka, Mary Ann powiedziała mu, że gdy tylko otrzymają jego metrykę urodzenia, odnajdą jego rodziców. Mimo iż Stone był jej bardzo wdzięczny i uważał jej plan za genialny, chciałby

wykrzesać

w

sobie

nieco

więcej

entuzjazmu.

Szczerze

powiedziawszy, powitałby ochoczo każdą emocję, poza strachem. Nie potrafił jednak cieszyć się perspektywą spotkania z ludźmi, którzy go porzucili. 

Skoro jesteśmy przy temacie zapłaty za krzywdy wyrządzone

dziewczętom, to wiedz, że bardzo poważnie traktuję swoją robotę – odparł wilkołak, formułując jednoznaczne ostrzeżenie. – Skrzywdź Victorię, a sprawię, że słono tego pożałujesz. Powieszę cię za flaki, mimo iż nadal będziesz żył. Oczy Mary Ann zrobiły się wielkie jak spodki. Czy słowa wilka zdołały ją wystraszyć? Aden miał nadzieję, że tak. Dziewczyna powinna wiedzieć, jaką osobę – bądź rzecz – nazywała swoim przyjacielem.

Riley pochwycił jej wyraz twarzy i posłał dziewczynie szeroki uśmiech. 

Wybacz. Postaram się, by przebiegło to szybko i bezboleśnie,



Nie powinieneś nikomu grozić – odpowiedziała Gray.

okej?

Zamiast strachu, z jej głosu emanowała wściekłość. I to ogromna. Czemu więc Mary Ann spoglądała teraz na Victorię, zamiast na jej ochroniarza? Aden raz jeszcze prześledził w myślach tę wymianę zdań i doszedł do wniosku, że jego przyjaciółce nie spodobał się entuzjazm Riley'a w kwestii obronienia wampirzej księżniczki. Zazdrość musiała być najwyraźniej zaraźliwa, ponieważ wszyscy nagle zapadli na tę przypadłość. 

Nigdy

bym

nie

skrzywdził

Victorii

–

zapewnił

wilka

szesnastolatek. – Z kolei ty... – Chłopak nie zamierzał się poddawać i Riley musiał o tym wiedzieć. Stone miał swoje sztylety i nie bał się ich używać. Nawet tutaj. Victoria wystąpiła naprzód, po czym ułożyła dłoń na jego ramieniu. Chłopak poczuł ciepło jej dotyku, które w słodki sposób rozgrzewało mu ciało, dlatego też jego uwaga skoncentrowała się jedynie na jej osobie. Wilk natychmiast został zapomniany. Jej przypominające ocean oczy rozbłysły. Aden nie musiał się nawet odwracać, by zostać ocalonym od kulki w łeb.

Raz jeszcze przeniósł się myślami do miejsca, gdzie on i Victoria byli jedynymi żyjącymi na Ziemi ludźmi. Znowu taplali się w sadzawce, ochlapując wodą i ocierając się o siebie. Szesnastolatek trzymał ją w objęciach i o mały włos nie pocałował. 

Riley cię nie zaatakuje – odpowiedziała. – Masz moje słowo.

Nagle zatańczył między nimi powiew wiatru, który uniósł kosmyki włosów wampirzycy, rozrzucając je we wszystkie możliwe strony. Ich końcówki musnęły policzek Adena, łaskocząc go. 

A teraz porozmawiajmy o czymś innym niż wasze wzajemne

intencje – zasugerowała Victoria. 

Popieram – odpowiedziała Mary Ann. Jej złość najwyraźniej

stopniowo topniała. – Co wy tutaj robicie? Nie zrozumcie mnie źle. Cieszę się, że tu jesteście. – To powiedziawszy, posłała Riley'owi ukradkowe spojrzenie. – Nie wiem jedynie, jaki jest cel waszej wizyty. Ciałem Victorii wstrząsnął dreszcz, a ona sama opuściła rękę, spoglądając to na twarz Adena, to na jego szyję. 

Pamiętasz, jak wspominałam ci, że moi ludzie cię wyczuli?

Chłopak przytaknął. Czy jego księżniczka myślała o tym, żeby go ukąsić? 

Cóż... nie byliśmy jedyni. Zjawili się również inni. –

Wampirzyca sprawiała wrażenie zatroskanej. Pochyliła się w kierunku Stone'a, dbając o to, żeby nie wejść z nim w kontakt cielesny. – Gobliny, wróżki, wiedźmy – wyszeptała. – Wszyscy oni szukają źródła tego przyciągania. Dobry Boże. Kolejne stwory? Które w dodatku szukały Adena?

Chłopak pokręcił głową, modląc się o to, by bomba, jaką Victoria właśnie zdetonowała, została zakopana głęboko w ziemi. Stone pragnął zapomnieć o kłopotach, jakie miały wkrótce nadejść. Ile jeszcze potrafił znieść? 

Dorastaliśmy obok nich i wiemy, z jakich metod korzystają –

kontynuowała wampirzyca. – Chcą cię złapać. I poddać cię rozmaitym badaniom. 

Właśnie dlatego my – powiedział Riley – zjawiliśmy się tu, żeby

chronić was dwoje od przed niebezpieczeństwem niewoli. Aden śmiał się, zanim nie przekonał się, że wilkołak mówi poważnie. 

Umiem sam się o siebie zatroszczyć.

W końcu Stone robił to przez całe swoje życie. 

Trudno. – Wilkołak wzruszył ramionami. – Rozkazy to rozkazy.

Vlad nie chce, żeby cokolwiek ci się stało, zanim nie otrzyma sposobności, żeby cię poznać. Szesnastolatek wyrzucił ręce w powietrze. 

Czemu nie może spotkać się ze mną już teraz?

Wilkołak całkowicie go zignorował. 

A ty – tu zwrócił się do Mary Ann – jako najbliższa przyjaciółka

Adena, możesz zostać wykorzystana do tego, by do niego dotrzeć. A to znaczy, że ty również będziesz chroniona. Dziewczyna przytaknęła, wyglądając tak, jakby z trudem tłumiła uśmiech. To samo tyczyło się Riley'a. 

Dobrą wiadomością jest to, że ja i Victoria jesteśmy teraz

uczniami tej szkoły. Będziecie zdecydowanie częściej nas widywać. Aden i wampirzyca przez cały Boży dzień? Okej, może bycie ofiarą obławy urządzonej przez gobliny, wiedźmy oraz wróżki nie jest wcale takie złe. Mimo to... 

Nie widziałem nikogo podejrzanego.

Albo raczej odmiennego, to chyba lepsze słowo. Chwila. To nieprawda. Była przecież staruszka w supermarkecie, dziewczyna, jaką Stone poznał pierwszego dnia w tutejszej szkole oraz chłopiec, który udawał Johna O'Connera. Wszyscy oni błyszczeli pulsując energią. A co jeśli byli goblinami, wróżkami albo wiedźmami? Nie próbowali jednak skrzywdzić ani jego, ani Mary Ann. Riley ponownie wzruszył ramionami. 

Ty mogłeś ich nie zauważyć, ale nie oznacza to, że oni nie

spostrzegli ciebie. Aden przeciągnął dłonią po twarzy. 

Czego oni ode mnie chcą?



Jestem pewna, że tego samego, czego chcemy my. – Victoria

nawinęła sobie kucyk na palce. – Oczekują, że dowiedzą się, jakim cudem smagnąłeś ich tamtą energią, w jaki sposób ich zraniłeś. I dlaczego nadal promieniujesz dziwaczną mocną. Pomijając oczywiście momenty – dodała wampirza księżniczka, przekrzywiając głowę na bok – kiedy jesteś obok Mary Ann. Tylko ona potrafi cię powstrzymać. Jest jeszcze Riley. On również tłumi twoje moce. Czemu tak się dzieje? 

Nie mam pojęcia. – Ale Aden faktycznie pragnął się tego

dowiedzieć. – Co możecie mi powiedzieć o stworzeniach, z jakimi mam się zmierzyć?



Jeśli idzie o wiedźmy, musisz być bardzo ostrożny. – Victoria

uścisnęła dłoń Stone'a, jakby go przed czymś ostrzegając. – Przeklinając cię, będą się uśmiechać. Gobliny uwielbiają smak ludzkiego mięsa. W odróżnieniu od wampirów, nie wypijają jedynie kilku kwart krwi i odchodzą. Zjadają ofiarę aż do ostatniej kosteczki. Wróżki są raczej potężne, a ich piękne oblicza stanowią maskę przesłaniającą zdradliwe serca. – Słowo „wróżki” wampirza księżniczka praktycznie z siebie wypluła. 

Nie przepadacie za wróżkami, tak? – zapytała Mary Ann,

unosząc brew. Riley przytaknął. 

Są naszymi najgorszymi wrogami.

Mimo iż Aden radził sobie z dziwactwami przez całe swoje życie, uświadomił sobie nagle, że istnieje świat, o którym nie miał bladego pojęcia. Być może nie chciał zdobywać wiedzy na jego temat, ale musiał ją posiąść i to w najdrobniejszych szczegółach. 

Wczoraj rozmawiałam z ojcem – zaczęła Victoria.



Victorio – syknął Riley.



No co? Aden musi poznać prawdę.



Twojemu ojcu nie spodobałaby się świadomość, że ten

odszczepieniec wie o jego słabości. 

Aden nie wykorzysta tej informacji przeciwko niemu. –

Wampirzyca raz jeszcze sięgnęła po dłoń Stone'a, mocno ją ściskając. – Tak czy siak, w czasie Samhain – lub Halloween, jak nazywacie to święto wy, ludzie – mój ojciec oficjalnie się odrodzi. Żeby uczcić tę okazję, planuje wyprawić bal, na którym chciałby się z tobą spotkać. Istniał w tym jakiś haczyk.

Szesnastolatek był tego prawie pewien. W głosie Victorii kryło się zbyt dużo poczucia winy. Nagle Aden przyswoił sobie faktyczne znaczenie jej słów i zagapił się na nią szeroko otwartymi w szoku oczami. 

Twój ojciec, Vlad Palownik, pragnie spotkać się ze mną w noc

Halloween? I co masz na myśli, twierdząc, że oficjalnie się odrodzi? Sądziłem, że żyje i ma się całkiem nieźle. 

Owszem, chce się z tobą spotkać. A przez odrodzenie mam na

myśli dokładnie to, co to oznacza. Przez ostatnie dziesięć lat mój tata hibernował, żeby uspokoić umysł. Pragnął odciąć się od wspomnieć zgromadzonych w trakcie tak długiego życia, by te nie doprowadziły go do szaleństwa. Bijąca od ciebie energia przebudziła go, mimo iż jego ciało zostanie oficjalnie rozbudzone w czasie ceremonii. Dobry Boże. Aden rozbudził bestię. Bez dwóch zdań. Nic dziwnego, że Vlad życzył sobie jego śmierci. 

Proszę cię o przybycie – powiedziała Victoria. – Nie próbuj

wystawić go do wiatru, Adenie. Nie spodobają ci się konsekwencje podobnego czynu. Czy chłopak faktycznie porwałby się na coś takiego? Zadał sobie to pytanie, spoglądając w wielkie jak dwa spodki oczy Victorii. W jaki sposób karano ją w Rumunii? Dobrze się działo, że szesnastolatek nie dysponował podobną wiedzą. Gdyby Vlad zrobił coś swojej córce, Aden zapragnąłby jego śmierci. Gdyby porwał się na tak szalony czyn, celując w samego króla wampirów, nawet jeśli ten znajdowałby się jedynie w słabej, ludzkiej formie, zostałby

zapewne poćwiartowany na drobne kawałeczki, które zostałyby rozrzucone po całym Crossroads. Niech to szlag. Bądź mężczyzną, powiedział do siebie w duchu. Aden mierzył się już z trupami. Zgadza się, nieraz go kąsały, a ten, z jakim miał się spotkać, był zapewne po tysiąckroć okrutniejszy, posiadał ostrzejsze zęby i tak naprawdę nie umarł, nadal delektując się smakiem krwi, ale... Stone lubił Victorię. Dla niej byłby w stanie zmierzyć się dosłownie ze wszystkim. I z każdym. 

Proszę – powiedziała księżniczka, biorąc jego milczenie za

przejaw niezdecydowania. 

Będę tam – odpowiedział.

Miał cały miesiąc, żeby przygotować umysł oraz ciało do tej konfrontacji. Victoria rozpromieniła się. 

Dziękuję.

Wewnątrz szkoły rozbrzmiał dzwonek, sugerujący, że pozostało im zaledwie pięć minut do dotarcia na pierwszą lekcję. 

Jesteście uczniami tej szkoły, prawda?

Wampirza księżniczka i jej ochroniarz jednomyślnie skinęli głowami. 

Więc chodźcie. Nie możemy się spóźnić.

Cała czwórka niechętnie skierowała kroki w stronę głównego wejścia do liceum.

Chwila wytchnienia właśnie dobiegła końca. Kolejna nie nadejdzie zbyt szybko. 

Macie może swoje plany lekcji? Czy powinniśmy was

oprowadzić? – zapytała Mary Ann, zerkając nieśmiało na Riley'a. 

Tak i nie – odpowiedział wilkołak. – Tak, mamy plany zajęć i

nie, nie potrzebujemy przewodników. Już się rozejrzeliśmy. Tak? 

Kiedy?



Ubiegłej nocy – odparła Victoria, ponownie się uśmiechając.

Ten uśmiech okazał się łobuzerski i nieco lubieżny. Puls Adena musiał przyśpieszyć, ponieważ spojrzenie wampirzycy pofrunęło natychmiast ku jego szyi, a ona sama oblizała usta. Czy myślała, żeby go ukąsić? Podobna perspektywa już go nie przerażała. Nawet odrobinę. To również było pocieszające. Wkrótce księżniczka uczyni to, jak przepowiedział Elijah, nie będąc już w stanie się dłużej powstrzymywać. Aden mógł z czystym sumieniem pozbawić ukochaną brunetkę dwóch najpoważniejszych obaw – jej czyny wcale go wówczas nie przerażą, a on sam nie stanie się niewolnikiem krwi. A co jeśli jednak się nim staniesz?, podszepnęła do niego niechciana myśl. Chłopak kompletnie ją zignorował. Nie miała dla niego żadnego znaczenia. Śmierć zapuka do jego drzwi niedługo po tym, jak do tego dojdzie. 

Widziałaś go? – wyszeptała do swojej koleżanki jakaś

dziewczyna, gdy okrążały wspólnie drzewo, wchodząc na chodnik. 

O, tak. Kto to jest? – zapytała druga. – Jest mega seksowny!



Wiem!

Kiedy ich głosy w końcu ucichły, przeszła koło nich grupka chłopców. 

Gwiazdka musiała przyjść w tym roku bardzo wcześnie. Czy

widziałeś gdzieś taką lalunię? 

Sądzisz, że ten nowy już ją zdobył?



A ma to jakieś znaczenie? Starczy dla każdego.

Dyskutujący roześmiali się, zatrzaskując za sobą drzwi szkoły i wyciszając dzięki temu niedwuznaczne komentarze. Aden zacisnął dłonie w pięści. 

Ludzie – powiedziała Victoria, wywracając oczami.



Mam ich dla ciebie ukarać? – zapytał ją Riley.

To powinna być moja robota, pomyślał wściekły Stone. Wampirzyca roześmiała się, mimo iż Mary Ann cała zesztywniała. 

Nie, wielkie dzięki.

Tuż przed tym, nim sami dotarli do frontowego wejścia, coś uderzyło Adena od tyłu, sprawiając, że poleciał do przodu. Riley ochronił go przed upadkiem, układając mu rękę na piersi i pomagając mu wstać. Dzięki temu pozbawił go wątpliwej przyjemności skonsumowania drzwi. Chłopak okręcił się na pięcie, nawiązując bezpośredni kontakt wzrokowy z Tuckerem. 

Stoisz mi na drodze – warknął ten palant.

Stone zadarł podbródek, a furia, jaką teraz odczuwał, była nieporównywalnie większa od tego, co czuł wcześniej. Jako że Mary Ann nie umawiała się już z tym pajacem, chłopak nie musiał traktować go z sympatią. 

Więc mnie omiń.

Nie możesz się z nim bić, upomniała go Eve, najwyraźniej nie mogąc już milczeć. Tak, ale Aden nie może tak po prostu mu ustąpić, stwierdził Caleb. Wyszedłby na mięczaka. Ale jeśli zostanie wykopany ze szkoły..., westchnął Julian. Elijah dziwnie milczał. 

Zejdź. Mi. Z. Drogi. – Tucker ponownie go pchnął.

Zgromadzone na parkingu dzieciaki nadbiegły ku nim ze wszystkich stron, spodziewając się niezłego widowiska. Najwyraźniej bardzo na nie liczyły. Zaczęły wręcz krzyczeć: „bić się, bić się, bić się”. 

Tucker – powiedziała Mary Ann, sięgając po jego nadgarstek. –

Nie rób tego. Riley złapał ją za rękę, zanim zdołała wejść w kontakt cielesny z tym palantem. Gwałtownym ruchem wciągnął ją za siebie. 

Nie ma mowy.

Victoria zmaterializowała się u boku Adena. Kiedy otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, Stone uniósł dłoń, żeby jej w tym przeszkodzić. Księżniczka mogła ocalić go od tej konfrontacji – zgadza się – ale ten idiota wróci. Osiłki zawsze tak postępowały, chyba że

ktoś dał im odpowiedni powód, by tego nie robiły, jak to miało miejsce w przypadku Ozziego. 

Jeśli nie zejdziesz mi z drogi, dupku, zamierzam wybić ci na

betonie wszystkie zęby, tak żeby wszyscy tu zebrani dowiedzieli się, że nie jesteś wcale takim twardzielem, jakiego udajesz. Że tak naprawdę zachowujesz się jak wyrośnięte dziecko, które biegnie się wypłakać najlepszej przyjaciółce swojej dziewczyny. Dobre!, pochwalił go Caleb. Tucker zazgrzytał zębami, wstrzymując oddech. 

Już nie żyjesz.



Och, jakie to błyskotliwe – odpowiedział Stone, klaszcząc w

dłonie. – Groźba śmierci. I wiesz, co jest zabawne? Że to wcale nie moja pierwsza. Przez dłuższą chwilę ten dupek jedynie się na niego gapił. Następnie zrobił się lekko skonfundowany, a po jakimś czasie na jego czole pojawiła się zmarszczka irytacji. Wreszcie obrócił się na pięcie i wszedł do szkoły. Okej, co się właściwie stało? Czemu Tucker odszedł, zanim Aden zdołał mu spuścić łomot? Dzieciaki

zgromadzone

wokół

Stone'a,

jęknęły

w

wyrazie

rozczarowania, ale udały się w ślad za byłym chłopakiem Mary Ann. 

Bardzo dziwne – skomentował Riley. – Widziałem pająki

rozłażące się na boki z jego czarnej aury. Wyglądało to tak, jakby stworzył ich projekcję, celując nią w twoją stronę i oczekując, że je zobaczysz i poczujesz na całym swoim ciele. 

O czym ty mówisz?

Aden przyglądał się, jak znajdujący się już w zaszklonym foyer Tucker koncentruje uwagę na stojącym obok niego chłopaku. Kilka sekund później, dzieciak zaczął krzyczeć tak głośno, że szyby zadrżały. Obmacywał swoje ciało, szarpiąc ubraniami. 

Właśnie, o czym ty mówisz? – zapytała Mary Ann. – Co masz na

myśli, opowiadając o tworzeniu projekcji pająków? 

To demon – odpowiedziała mocno zachmurzona Victoria.

Riley przytaknął. 

Masz rację. Oczywiście. Powinienem się tego domyślić. To

jasne, że Tucker jest po części demonem. W niewielkim stopniu, ale posiada zdolność tworzenia iluzji. 

Co takiego? – krzyknęli jednogłośnie Aden oraz Mary Ann.



Czy użyliście właśnie słowa „demon? – dodała Gray, raz za

razem otwierając i zamykając usta. – To nie może być prawda. Był moim chłopakiem. Spotykaliśmy się przez długie miesiące. Może i byłam nieco rozproszona nauką, ale... no, dajcie spokój. Zorientowałabym się, gdybym miała do czynienia z demonem. Racja? Chodzi o to, że uczę się, żeby zostać psychiatrą. Doskonałym obserwatorem. No dobra. Wczoraj zastanawiałam się nad tym, czy demony mogą żyć pośród nas i czy to właśnie je uwięził w swoim umyśle Aden, ale... tak naprawdę wcale w to nie wierzę. Aden również nie chciał. 

Sądzicie, że opętał go demon?

Riley wzruszył ramionami. 

Być może. Mógł też mieć demona wśród swoich przodków.



Dziecko Penny – sapnęła Mary Ann. – Czy ono też będzie

demonem?

Wilkołak ponownie wzruszył ramionami, mimo iż miał współczującą minę. Na jego obliczu odmalowywała się również ulga, związana z nadzieją, że Aden nie mylił się w swoich przypuszczeniach. 

Czas pokaże.



Shane Weston wie o postępkach Tuckera i nic sobie z tego nie

robi. Zastanawiam się, czy to czyni z niego kolejnego demona. – Mary Ann pomasowała tył karku. – Wkrótce będziesz musiał opowiedzieć mi o tym, jak coś takiego jest w ogóle możliwe. Nie chcę wierzyć w teorię o demonicznych istotach, ale tłumaczyłaby ona okrucieństwo Tuckera, to, że wyczarował węża dosłownie z powietrza oraz to, że nalegał na to, byśmy się ze sobą umawiali, a po rozstaniu zostali przynajmniej przyjaciółmi. 

Chciał być blisko ciebie, ponieważ jesteś piękna – wyjaśnił



Uważasz, że jestem piękna? Nie, żeby się to dla mnie liczyło –

Riley.

pośpieszyła z tłumaczeniami Mary Ann, po czym pokręciła głową, żeby oczyścić myśli. – Mam na myśli to, że Aden wspomniał mi kiedyś, że go uspokajam, a Tucker mówił dokładnie to samo. Może jestem, sama nie wiem, środkiem uspokajającym dla wszystkich tych, którzy nie są ludźmi. 

Nie

środkiem

uspokajającym

–

dodał

Aden.

–

A

neutralizującym. 

Skoro jednak potrafię zneutralizować działanie podobnych

mocy, to jakim cudem Tucker zdołał stworzyć tamtego węża? Siedziałam po drugiej stronie drzwi, ale i tak byliśmy bardzo blisko. 

Być może, żeby wykorzystać swoją umiejętność, potrzebujesz

otwartej przestrzeni – zasugerował Aden. 

Nie rozmawiajmy o tym tutaj. – Riley obrzucił spojrzeniem

licznie zgromadzone na parkingu samochody, ulokowane naprzeciwko

placu drzwi wejściowe do budynku oraz uczniów wciąż gniotących się w foyer. Ktokolwiek z nich mógł się do nich zbliżyć. Dosłownie każdy mógł chować się w pobliskich krzakach. Grupka przyjaciół weszła do szkoły, pozostawiając za sobą poranny chłód. Uczniowie biegali po korytarzach. Aden pochylił się w stronę Victorii i wyszeptał: 

Dasz sobie radę? – To powiedziawszy, potarł kark, żeby dać jej

do zrozumienia, co ma przez to na myśli. 

Tak – wyszeptała, owiewając jego skórę swym ciepłym

oddechem. Nie sprawiała wrażenie stuprocentowo przekonanej. 

Jeśli zrobisz się głodna...



Nie zrobię – odpowiedziała.

Ponownie, nie wydawała się zbyt pewna siebie. 

Jakby co, służę pomocą.

Nagle rozbrzmiał dzwonek na lekcje i każde z nich zamarło. –

Idźmy na zajęcia. – Westchnął szesnastolatek. – Jesteśmy już

spóźnieni. I jak niby Stone wytłumaczy się z tego Danowi? Hej, Dan, nie możesz wyrzucić mnie z rancza, ponieważ załatwiałem ważne sprawy z wampirzycą i wilkołakiem. 

Zajmę się tym – odparła Victoria, szeroko się uśmiechając. –

Nikt się nie dowie.



Jak... och. – Sprawi to jej voodoo głos. Aden również się

rozpromienił. Umawianie się z wampirzą księżniczką miało swoje zalety. – Dzięki. 

Cała przyjemność po mojej stronie.

Stone spodziewał się, że każde z nich pójdzie w swoją stronę, ale okazało się że przybysze z Rumunii nie tylko rozglądali się w nocy po szkole. Zadbali o to, by wampirzyca miała dokładnie taki sam plan jak Aden, a Riley taki jak Mary Ann. Victoria. Z nim. Przez cały dzień. Szesnastolatek zyska sposobność, żeby spędzać z nią więcej czasu – i to publicznie – dowiadując się więcej na temat jej oraz jej ludzi. Czy ta sytuacja mogła ułożyć się jeszcze korzystniej? Ależ, tak. Mary Ann postanowiła mu pomóc, a Riley nie groził mu już śmiercią. Niestety, optymizm Adena nie trwał zbyt długo. Wkrótce coś musiało pójść nie tak. Zawsze tak się działo i nie była to wcale jakaś paranoja. Pech stanowił nieodłączny element życia chłopaka. 

Elijah – powiedział cicho do siebie, kiedy wkraczali wraz z

Victorią na pierwszą lekcję. Wizjoner widział, czego oczekuje jego przyjaciel. Zło faktycznie depcze ci po piętach, mój drogi. Mówiłem ci o tym, zanim zdecydowałeś się rozpocząć tę podróż. Stone postanowił jednak, że nie zejdzie z tej ścieżki. To, co się stanie, wydarzy się wyłącznie z jego winy.

*****

Na trzeciej godzinie lekcyjnej chłopak podający się za Johna O'Connera czekał na Adena, praktycznie podskakując w wejściu do klasy. Stone nadal się na niego wściekał, obawiając się dodatkowo pochodzenia tego kolesia, dlatego też udał, że nie słyszy jego natarczywych pytań. 

Rozmawiałeś może z Chloe, hę? Z jakiegoś powodu nie mogłem

dostać się do kafeterii, choć próbowałem. Victoria zgłosiła pretensje do miejsca „Johna”, zmuszając go, by stanął obok Adena. Pozostali uczniowie wlewali się już do klasy, gapiąc się na wampirzycę z nieskrywanym uwielbieniem. Szesnastolatek pragnął ich wszystkich pobić. 

Odejdź – warknął.



Kto? Ja? – zapytała księżniczka.

Aden wskazał ruchem głowy natarczywego chłopaka. 

Nie, chodzi o tego szkodnika.

Victoria zmarszczyła czoło, gapiąc się na O'Connera. A raczej próbując to robić. Ona i on nie zdołali nawiązać właściwego kontaktu wzrokowego. 

Jakiego szkodnika?



Czy on... czy sądzisz, że może być...



No dalej, człowieku – powiedział „szkodnik”, zanim wampirzyca

zdołała cokolwiek odpowiedzieć. – Nie proszę cię przecież o rozwiązanie problemu głodu na świecie. Chcę jedynie porozmawiać z Chloe i zobaczyć, jak się miewa. Aden ułożył dłoń na klatce piersiowej Johna i odepchnął go od siebie – a raczej taki miał zamiar. Jego ręka przeszła na wylot, całkiem jakby chłopak dotykał powietrza. Prąd kopnął go tak, jakby wsadził palce do kontaktu. Przez dłuższy czas jedynie gapił się na piekącą dłoń. Nauczycielka wywołała Victorię do swojego biurka, zmuszając ją do stanięcia przed całą klasą i opowiedzenia czegoś o sobie: 

Cześć, jestem Victoria. Pochodzę z Nowego Jorku. Najbardziej

cenię sobie samotność i uwielbiam lody orzechowe. Dziękuję za uwagę. Aden popatrzył na Johna, spoglądając na niego całkiem nowymi oczyma. O'Conner posiadał błyszczącą skórę, która w tym momencie ledwie pokrywała kontury jego dawnego ciała. Nie był to przynajmniej goblin, wróżka ani wiedźma. Czemu Stone się tego nie domyślił? Czemu na to nie wpadł? 

Co? Nie wiedziałeś? – zapytał John.

Ten prawdziwy. Zginął od przedawkowania narkotyków i teraz ewidentnie zamienił się w ducha. Myśl, powiedział do siebie Aden. Co jeśli zjawy również go tropiły? Jeśli naprawdę tak było, jak mógł się przed nimi ochronić?

*****

W miarę upływu kolejnych godzin lekcyjnych, plotki dotyczące Victorii oraz Riley'a przybrały na sile. Niektórzy uważali, że była to para modeli, którzy postanowili uciec przed mediami. Wszyscy uważali ich za bardzo bogatych, a kilka osób spekulowało, czy nie przybyli tu, by nakręcić jakiś reality show. Mary Ann wywróciła oczami, niepewna, z jakimi szacunkami ma do czynienia. Nie mogła wprost uwierzyć w to, że jej wilk zjawił się w jej szkole. I to w ludzkiej formie! Nie opuszczał jej ani na moment, przyglądając się każdemu, kto miał z nią styczność, jakby upewniając się, że ta osoba zachowuje się jak należy. Jakaś część niej obawiała się, że wilkołak pragnie spędzać z nią czas tylko dlatego, że uspokajała go tak samo, jak uspokajała Adena i Tuckera. Który był demonem. Pieprzonym demonem. A ona go całowała. Czy miała teraz w sobie jego wirusa? Mary Ann nie miała nic przeciwko zainteresowaniu Riley'a, liczyła jednak – a wręcz się modliła – żeby nie chodziło jedynie o neutralizację paranormalnych zdolności. Czy wilkołak uważał ją za atrakcyjną? Twierdził, że jest piękna, ale czy nie powiedział tego tylko po to, żeby być miłym? Dziewczyna była pewna, że mógł mieć każdą, jakiej zapragnął.

Na przykład Penny. Gray nie widziała jej przez cały dzień. Riley mógł zdobyć nawet Christy Hayes, czyli główną cheerleaderkę, która przesyłała mi w powietrzu pocałunki, gdy tylko go mijała. 

Możesz iść z nią pogadać – zapewniła wilka Mary Ann. Czy ten

nieprzyjemny ton głosu naprawdę należał do niej? – Już czas. Dzwonek na trzecią lekcję nie rozbrzmiał na marne. – Dziewczyna zerknęła na zegarek. – Jeszcze tylko cztery minuty. Nasza klasa mieści się na końcu korytarza. Riley zmarszczył brwi, nie przerywając marszu. Przełożył trzymane przez siebie książki – zarówno te należące do Mary Ann, jak i swoje własne – z jednej ręki do drugiej. 

Z kim mam niby pogadać?

Okej. Najwyraźniej wilkołak nawet nie zauważył ślicznej i mocno bezpośredniej Christy. Po ciele Gray rozlała się fala radości. 

Nieważne. Jak sobie radzisz?



Znośnie. Ja i szefowa chodziliśmy już wcześniej do szkoły.

Oczywiście, nauczyciele i uczniowie byli tacy jak my, ale szkoła to zawsze szkoła. Uczęszczasz tam, uczysz się, ewentualnie zabijając każdego, kto stanie ci na drodze. Gray poczuła, jak z jej twarzy odpływa całe ciepło. 

Nie możesz tak po prostu zabijać ludzi. Istnieją prawa i zasady,

których trzeba przestrzegać, w przeciwnym wypadku... Szczery śmiech wilka zamknął jej usta. 

Tylko się z tobą droczyłem, Mary Ann. Nie skrzywdziłbym

twoich przyjaciół.



Och. – Dziewczyna wróciła do siebie, po czym warknęła: –

Nigdy więcej mnie tak nie strasz! 

Tak czy inaczej, jeśli idzie o twoich wrogów... – wymamrotał

pod nosem wilkołak. Gray pokręciła głową pod jego adresem, niepewna, czy tym razem mu wierzyć, czy też nie. Wspólnie weszli do klasy. Mary Ann usiadała w jednym z najdalszych rzędów, daleko od biurka nauczyciela. Kyle Matthews, z którym siedziała, już zajmował swoje miejsce. Tak jak odbywało się to w trakcie dwóch wcześniejszych lekcji, Riley stanął przed ławką, gapiąc się na upragnione siedzenie. Robił to dotąd, aż Kyle zaczął się wiercić. Nie przerywał, zanim chłopak nie pozbierał swoich książek i przeniósł się gdzie indziej. W wilkołaku było coś takiego, czego nie był w stanie znieść żaden jego rywal. Drapieżny błysk w jego oczach wcale nie pomagał. Mówił: „uczynię wszystko, żeby osiągnąć upragniony cel”. Riley nigdy jednak nie korzystał z tej techniki względem Mary Ann. Dla niej był delikatny i opiekuńczy. Zmiennokształtny przyglądał się dziewczynie, kładąc na ławce jej książki. 

Twoja aura to ponownie mieszanina rozmaitych kolorów. O

czym myślisz? O tobie. Mary Ann pochyliła się w jego kierunku, szepcząc: 

Czy masz jakąś dziewczynę, która czeka na ciebie w Rumunii?

Jestem po prostu ciekawa, musisz to zrozumieć.

Jestem kretynką. Gray zwyczajnie musiała to wiedzieć. Rysy twarzy Riley'a złagodniały. 

Nie. Nie mam żadnej. Szczerze powiedziawszy, Victoria jest

moją jedyną przyjaciółką. Wspaniała Victoria. Wręcz cudowna. Mary Ann nienawidziła samej siebie za to, że życzyła wampirzej księżniczce, by ta nieco zbrzydła. Marzyła o wszystkim, co dałoby jej jakiekolwiek szanse na to, by z nią konkurować. Nie, żeby Gray chciała czegoś spróbować z Riley'em. Prawda? 

Ja jestem twoją przyjaciółką, prawda? – zapytała.

Wilk już wcześniej o tym wspominał, ale zawsze mógł się rozmyślić. Minęła dłuższa chwila, w trakcie której Riley po prostu się jej przyglądał. Wreszcie skinął głową. 

Owszem. A ja jestem twoim. Będę cię chronił, Mary Ann. Masz

moje słowo. Rozbrzmiał dzwonek na lekcję i nauczyciel, który stał już na środku klasy, rozpoczął swój wykład. Gray nie usłyszała ani jednego słowa. Owszem, gapiła się przed siebie, udając, że wpatruje się w tablice i robi notatki, ale wszystkie jej myśli ogniskowały się wyłącznie na wilku. Co gorsza, dalsza część dnia minęła w ten sam sposób.

Mary Ann nakryła się na tym, że zastanawia się, co Riley myśli o szkole oraz uczących się tu dzieciakach. Chciała wiedzieć, czy chłopak się znudził i marzył, żeby się stąd ulotnić. Pragnęła odkryć, czy lubił jej towarzystwo tak bardzo, jak ona lubiła jego. W czasie lunchu usiedli wspólnie w kafeterii, a po chwili dołączyli do nich Aden i Victoria. Pozostali uczniowie intensywnie się na nich gapili. Zaczęli nawet wychylać się w przód, żeby podsłuchać, o czym mowią. Wilk zjadał przekąski leżące zarówno na swojej tacy, jak również te należących do Mary Ann oraz swojej zwierzchniczki. Wampirza księżniczka, jak zauważyła Gray nawet nie udawała, że coś je. 

Cóż, nie będziemy tu dyskutować – wymamrotał pod nosem

Aden – ale chcę wam powiedzieć, że John, ten prawdziwy – spojrzenie chłopaka stało się sugestywne – znowu ze mną rozmawiał. Czy masz na myśli... ducha?, zapytała bezgłośnie Mary Ann. Jej przyjaciel skinął głową. Najpierw demon, teraz duch. Kto będzie następny? Kiedy dziewczyna nabierała na łyżkę porcję czekoladowego puddingu, jej ręka drżała. 

Czego chciał?



Żebym skontaktował go z Chloe Howard.

Mary Ann przywołała w pamięci obraz nieśmiałej dziewczyny, która rzadko z kimś rozmawiała i nosiła przeważnie workowate bluzy z kapturem. 

Zamierzasz to zrobić?

Jak niby miałby skontaktować żywą osobę z tą, która już nie żyła? Aden przełknął łyk gazowanego napoju.



Nie wiem. Co jeśli nawalę, a John się wkurzy? Co jeśli mi się

uda, a on naśle na mnie innych? Wiem, że oni istnieją. Widziałem kilku z nich. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, z kim mam do czynienia, ale teraz nabrałem co do tego pewności. Mniejsza o to, zmieńmy temat. 

Po szkole możemy iść do mnie do domu – powiedziała Mary

Ann, odsuwając od siebie tacę. Nie ma mowy, żeby wytrzymała do jutra. Musiała porozmawiać z przyjacielem. Liczyła na to, że może, ale tylko może duch jej matki nadal zamieszkiwał jej rodzinny dom. Być może Stone ją zobaczy. Może uda im się porozmawiać. Victoria oraz Riley skinęli głowami, mimo iż na ich twarzach odmalowywało się zagubienie. Najwyraźniej, nie śledzili przebiegu rozmowy. 

Później ci wytłumaczę – powiedziała Mary Ann do Riley'a, a ten

skinął głową. 

Nie mogę. – Aden wyciągnął z pudełka na lunch swoją kanapkę,

po czym zabrał się za odwijanie sreberka. – Muszę stawić się na ranczo o czwartej po południu. 

A co powiesz na wspólną naukę? – Gray ułożyła łokcie na blacie

stolika. – Czy Dan się na to zgodzi? Na początku Stone wyglądał na pełnego nadziei. Potem dopadło go zwątpienie, a na koniec sprawiał wrażenie zrezygnowanego. 

Mogę go o to zapytać, ale podejrzewam, że odpowiedź nie

będzie twierdząca. 

Istnieje tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać. – Mary

Ann wyłowiła z kieszeni komórkę, włączając ją. Robiąc to, łamała zasady

panujące w tej szkole, ale nic jej to nie obchodziło. Wybrała numer swojego ojca. – Tatusiu – powiedziała, kiedy odpowiedział – czy nie masz nic przeciwko, żebym zaprosiła do domu kilku przyjaciół, byśmy mogli wspólnie się pouczyć? 

Zaraz, czy to na pewno moja córeczka? – Jego lekko

zachrypnięty głos wypłynął z głośnika. – To niemożliwe. Ona nigdy nikogo do siebie nie zaprasza, nawet jeśli jej staruszek nieustannie ją o to błaga. 

Tato, bądź poważny.



Jasne, zaproś ich. Czy na pewno dzwonisz tylko o to?

Wybierając ten numer o mały włos nie przyprawiłaś mnie o atak serca. Wszystko gra? 

Wszystko gra. – Mary Ann mogła dzwonić na służbowy numer

swojego ojca tylko w szczególnych wypadkach. Nigdy wcześniej nie korzystała z tej sposobności. – Przysięgam. Uznałam po prostu, że to bardzo ważne, żebyśmy się wspólnie pouczyli. To akurat nie było kłamstwo. Musieli wzajemnie się poznać, rozwiać wątpliwości dotyczące zagrażających im stworzeń, wymyślić, co się dzieje i stworzyć jakiś plan działania. Gray wyobraziła sobie, jak jej tata szeroko się uśmiecha, kiwając z satysfakcją głową. 

Czy mam zostać w pracy do późna? Być może nie chcesz, żeby

moja skromna osoba wam przeszkadzała? Ojciec naprawdę liczył na to, że córka wzbogaci swoje życie towarzyskie, nawet jeśli równało się ono wspólnej nauce. Może faktycznie dziewczyna za bardzo się forsowała.



Byłoby super.



W takim razie zjawię się... koło dziewiątej?



Idealnie. Dzięki!



Kocham cię, skarbie.



Ja też cię kocham.

Mary Ann rozłączyła się, wręczając komórkę Adenowi. Szeroko się przy tym uśmiechnęła. 

Twoja kolej.

*****



Nie mogę uwierzyć, że tu jestem – powiedział Aden, rozglądając

się po domu Mary Ann. Dan naprawdę się zgodził. Co prawda Victoria przejęła linię, nakazując właścicielowi rancza, żeby wyraził na to zgodę, ale i tak można to było uważać za sukces. Grunt, że Stone tu był. On oraz Victoria rozglądali się właśnie po salonie, natomiast Riley, który wielokrotnie odwiedzał to miejsce, stał wraz z Mary Ann w progu. Bawialnia okazała się bardzo przestronna. Znajdowały się tu czerwone kanapy, niebiesko–zielony dywan oraz kilka pomarańczowo– różowych stolików z marmurowymi blatami. Jeśli to wszystko połączyć, powstawał barwny miszmasz, jeszcze lepiej widoczny w świetle lamp.



To moja mama dekorowała to miejsce, a kiedy umarła, tata nie

miał serca niczego zmieniać – powiedziała przyjaciółka Adena. W jej głosie nadal rozbrzmiewało uczucie, jakim darzyła zmarłą kobietę. 

Jest wspaniałe.

Miało charakter i biło od niego ciepło oraz żywotność. Jedna z rodzin zastępczych, w jakich chłopak się wychowywał, posiadała skórzane meble oraz szklane stoliki. Nawet najmniejsza smuga na szkle doprowadzała opiekunkę do szewskiej pasji. Kolejna rodzina udekorowała dom wyłącznie na biało i beżowo, co przywodziło na myśl wszystkie placówki, w jakich wychowywał się Aden. Mimo iż ci ludzie nigdy nic na ten temat nie mówili, szesnastolatek bał się choćby stanąć na dywanie. Jego ulubieni opiekunowie nie mogli sobie pozwolić na nic więcej poza niepasującymi do siebie meblami. To właśnie z nimi Stone czuł się najlepiej. Aden chętnie zostałby u nich na zawsze, niestety Eve cofnęła go w czasie, tak że zmienił przyszłość. Gdy powrócił do teraźniejszości, okazało się, że nigdy nie mieszkał u tych wspaniałych ludzi. 

Riley próbował opisać mi to miejsce – powiedziała Victoria –

ale mu nie wierzyłam. Kto by się domyślił? – Wampirzyca westchnęła z tęsknotą, dołączając do Adena przy płonącym radośnie kominku. Zerknęła na kark chłopaka, odwracając się od niego. W miarę jak mijały kolejne godziny, jej uwaga koncentrowała się coraz bardziej na jego naczyniach krwionośnych. – Nasz dom jest strasznie mroczny. Zupełnie pozbawiony kolorów. – Jej głos brzmiał teraz gardłowo, prawie ochryple.

Czy była głodna? Jej skóra sprawiała wrażenie bledszej niż zazwyczaj, a z policzków zniknęły rumieńce. 

A gdzie tak naprawdę mieści się wasz dom? – Gdyby tylko mógł,

Aden wyprowadziłby ją na zewnątrz i zmusił ją do tego, by napiła się jego krwi. – Wiem, że pochodzicie z Rumunii, ale skąd konkretnie? 

Spora grupa przedstawicieli mojego gatunku przeniosła się do

tego kraju, dlatego też musieliśmy nabyć największy dom, jaki udało się nam znaleźć. Mieści się na odludziu, żeby zapewnić nam złudzenie prywatności, ale jest na tyle blisko miasta, żebyśmy w miarę potrzeby mogli szybko do niego dotrzeć. – Jej wzrok nadal spoczywał na karku chłopaka. Aden przekrzywił głowę na bok, sprawiając, że jego skóra się napięła. Oddech wampirzycy natychmiast przyśpieszył. O, tak. Była głodna. 

Możesz napić się mojej krwi, wiesz? – Szesnastolatek dostrzegł

kątem oka stojącą na kominku fotografię i wziął ją w ręce. 

Nie – wydukała księżniczka.



Jesteś pewna?

Zdjęcie przedstawiało mężczyznę, kobietę oraz małą dziewczynkę. Nie było wątpliwości, że tą małą była Mary Ann, a dorośli to jej rodzice. Przyjaciółka Stone'a wyglądała dokładnie tak samo jak jej mama. Posiadała identyczne ciemne włosy oraz oczy. Taką samą szczupłą twarz. 

Więc... Adenie, widzisz tu może jakieś duchy? – zapytała z

wahaniem Mary Ann. Zanim chłopak zdołał cokolwiek odpowiedzieć, dusze ożyły.

Ten mężczyzna, sapnęła Eve. Znam go. Wygląda znajomo, prawda?, zapytał Julian. Aden skoncentrował uwagę na rodzinnej fotografii przyjaciółki. Facet miał świeżo ogoloną twarz, błękitne oczy oraz nieco chłopięcy typ urody, jak setki osób, jakie widywał przez wszystkie te lata. 

To tata Mary Ann – powiedział chłopak, marszcząc czoło. – Nie

możemy go znać. Owszem, możemy, odpowiedziała podekscytowana Eve. Już go widzieliśmy. I to osobiście. Pamiętacie? Wystarczy, że dodacie brodę i okulary i... nieważne. Zaprowadzę was do niego. Nie, krzyknęli pozostali we wnętrzu umysłu Stone'a. 

Adenie? – zapytała Victoria. Jej dłoń spoczęła na jego ramieniu.

Skóra dziewczyny była niesamowicie ciepła. – Co się dzieje? 

Nie, Eve, nie! – krzyknął szesnastolatek, koncentrując się tylko

na jednym: instynkcie przetrwania. – Proszę, nie rób tego... Ale było już za późno. Wszystko wokoło pochłonęła czerń. Aden zaczął spadać, wirując głową w dół, wrzeszcząc i szukając czegoś, czego mógłby się złapać. Niestety, koło ratunkowe pozostawało z dala od zasięgu jego rąk. Ciało chłopaka zaczęło się topić, skóra odkleiła się od mięśni, muskuły zaczęły się rozpadać, a kości pękać. W końcu Stone stracił poczucie rzeczywistości i przestał istnieć.

Rozdział 14 – Czy wciąż słyszysz głosy, Adenie? To pytanie sprawiło, że chłopak wydostał się z długiego, mrocznego tunelu, uderzając w coś twardego. Był to zapewne jakiś mur. Jego umysł nie trafił w ścianę tak szybko jak ciało, dlatego też świadomość wracała mu stopniowo. Gdzie się znajdował? Zamrugał powiekami, stopniowo odzyskując ostrość widzenia. Siedział na obitym pluszem, skórzanym krześle. Zewsząd otaczały go półki z książkami. Przed nim stało biurko obłożone teczkami oraz dokumentami. Po prawej ustawiono kolejne skórzane krzesło, na którym siedział mężczyzna o błękitnych oczach. Miał brodę i okulary. – Co się dzieje? – zapytał Aden, z trudem wyrzucając z siebie kolejne słowa. Czy był pijany? Jakoś nie mógł sobie tego przypomnieć. – Jesteś w moim gabinecie. Mamy sesję terapeutyczną. – Mężczyzna lekko się uśmiechnął. – Już o tym zapomniałeś? – Gabinet? Sesja terapeutyczna? – Chłopak zaczerpnął głęboki oddech, stopniowo uwalniając powietrze z ust. Wraz z opuszczającym go tlenem, wracały mu kolejne wspomnienia. Znajdował się w domu Mary Ann. Victoria tęsknie spoglądała na jego szyję. Aden zauważył pewną fotografię, którą wziął w dłonie. Eve rozpoznała człowieka ze zdjęcia. Zabiorę cię do niego, powiedziała.

Eve. Szesnastolatek kurczowo zacisnął zęby. Najwyraźniej przyjaciółka zabrała go w przeszłość, tak jak obiecała. Ale gdzie konkretnie? I kiedy? Aden przyjrzał się noszonemu przez siebie ubraniu. Ugh. Miał na sobie gładki podkoszulek, spod którego wystawały wychudzone, poznaczone ukłuciami igieł ręce. Chłopak czuł obezwładniający, pulsujący ból w boku. Jego spodnie były dziurawe na kolanach. – Adenie, coś nie tak? – Chciał wiedzieć facet. – Nie, nie – odpowiedział Stone, decydując się na najbezpieczniejszą odpowiedź. Dotknął swojego boku, natychmiast się krzywiąc. Czy założono mu tam… szwy? – Nic mi nie jest. – Nadal zdrowiejesz – odpowiedział mężczyzna głosem pełnym sympatii. – Jeśli chcesz, żeby ten stan się utrzymał, musisz zostawić swój bok w spokoju. Aden zmusił się do położenia rąk na kolanach. Jesteśmy na miejscu, zawołała rozradowana Eve. Masz jedenaście lat. Czy pamiętasz ten gabinet? I tego terapeutę? Jedenaście lat. Tamten rok upłynął Stone’owi pod znakiem dźgnięcia widelcem przez innego pacjenta placówki, w jakiej aktualnie przebywał. Chłopak poczuł przelewającą się przez jego ciało falę strachu. – Panie doktorze… – powiedział.

– Tak, Adenie? Policzki chłopaka oblały się purpurą. Został właśnie przyłapany na rozmowie z samym sobą. Trzeba pamiętać o terapeucie. – Panie doktorze… Nie potrafił sobie przypomnieć nazwiska tego człowieka. Mężczyzna był bardzo młody, mimo iż zapuścił brodę – co uczynił zapewne po to, by wyglądać poważniej. Okazał się wysoki i szczupły. – Jestem Gray. – Facet westchnął. – Doktor Gray. Chłopak instynktownie zesztywniał. Doktor Gray. Mary Ann Gray. Czy to ojciec… Mary? Szesnastolatek przywołał w pamięci postać z fotografii i porównał ją z siedzącym naprzeciwko mężczyzną. Jeśli wykasować brodę oraz okulary, ci dwaj wyglądali dosłownie identycznie. Aden chciał ześwirować. Naprawdę. Przypomniał sobie jednak, gdzie się znajduje, a to zasadniczo go uspokoiło. Stone próbował oswoić się z szokiem związanym z nowo zdobytą wiedzą. Przez wszystkie te lata był połączony z Mary Ann, choć niebezpośrednio i nie miał o tym bladego pojęcia. Próbowałam ci przecież powiedzieć, że ją znamy, stwierdziła Eve. Cóż, miałaś rację, powiedział Caleb. – Wiem, kim pan jest – odpowiedział Aden, a w jego głosie kryło się o wiele więcej emocji, niż sam planował. Doktor Gray jedynie się uśmiechnął.

– Mam taką nadzieję, Adenie. A teraz wracajmy do naszych spraw, dobrze? – To powiedziawszy, ułożył łokieć na bocznym oparciu krzesła i wpatrywał się w pacjenta z wypisanym w oczach oczekiwaniem. – Ja… tak – odparł Stone, mimo iż ze wszystkich sił pragnął krzyknąć: „nie”. W jego głowie rozbrzmiewały teraz tysiące pytań, których on sam nie mógł jednak wypowiedzieć na głos. Musiał uważać, by wyglądać na jedenastolatka i odpowiadać na pytania tak, jak wtedy gdy miał zaledwie jedenaście lat. Ta sytuacja nie wydawała się tak koszmarna jak wtedy, gdy chłopak stracił ulubioną rodzinę zastępczą. Wówczas obudził się w domu, którego nie rozpoznawał. Otaczali go ludzie, których nigdy wcześniej nie widział. Owo „poczucie straty” sprawiło, że wylądował w kolejnej placówce dla osób rozchwianych emocjonalnie. Każde nieuzasadnione posunięcie kończy się zawsze wycieczką do szpitala dla czubków. Po powrocie z tej podróży w czasie, Eve obiecała Adenowi, że już nigdy nie będzie fundować mu takich rozrywek. Oczywiście, było to już najwidoczniej nieaktualne. Potrzeba chwili zawsze przeważała nad jej skrupułami. W odróżnieniu od tego, co wydarzyło się wcześniej, Stone nie umiał wykrzesać w sobie teraz wystarczającej ilości złości. Spotkanie z jedenastoletnią Mary Ann oraz sprawdzenie, czy już wtedy potrafiła tłumić jego moce, mogło się okazać warte zachodu. Tylko gdzie się teraz podziewała córka terapeuty?

Czy doktor Gray wiedział, że potrafiła sobie radzić z nadnaturalnymi zdolnościami? Czy pan Gray zacząłby świrować, gdyby Aden zadał mu podobne pytanie? Zapewne tak. Jak bardzo zmieniłaby się przyszłość Stone’a, gdyby zdecydował się zaryzykować? Czy w ogóle spotkałby wówczas Mary Ann? Oho. No i doczekałem się wybuchu wściekłości. I to wściekłości niemożliwej do okiełznania, rozrywającej ciało od środka. Jeśli ta sesja miała zmienić kształt przyszłych wydarzeń, sprawiając, że Aden nie wylądowałby w Crossroads, nie poznając tym samym Mary Ann i Victorii… Poznaję, dokąd biegną twoje myśli, powiedział Elijah. Chciałbym zapewnić cię, że nic takiego się nie stanie, ale… Świetnie. Teraz chłopak będzie sobie musiał przypomnieć wszystko, co powiedział, oraz w jaki sposób do tego doszło. Czy jedenastolatki mówią jak dzieci, czy już jak dorośli? – Adenie? Chłopak i tak stracił już wątek. Musiał zachować większą ostrożność. – Tak? – Zadałem ci pytanie. – Przepraszam. Czy może je pan powtórzyć? – Zrobię to, ale oczekuję, że będziesz bardziej uważny. Dobrze? – Dopiero kiedy dzieciak skinął głową, doktor Gray kontynuował: – Doszły mnie słuchy, że kłócisz się na głos z ludźmi, których nikt inny nie jest w

stanie usłyszeć. Dlatego raz jeszcze zadam ci to pytanie: czy nadal słyszysz głosy? – Ja… Ja… – Jak niby odpowiedzieć na takie pytanie? – Hmm, nie. W przeszłości nie powiedział chyba prawdy, racja? A może jednak? – Jesteś pewien? Aden skoncentrował uwagę na oprawionym w ramkę dyplomie Wydziału Psychiatrii Uniwersytetu w Oklahomie, który stał dumnie na jednej z półek. Już o wiele spokojniej powiedział: – Tak, jestem pewien. Doktor Gray zmarszczył czoło pod jego adresem. – Spotykaliśmy się już kilka razy, ale zawsze trzymasz mnie na dystans, mówiąc mi niewiele ponad to, co można wyczytać w twoich aktach. Rozmowa ze mną nie przyniesie ci żadnych przykrych konsekwencji. Nigdy nie wykorzystam przeciwko tobie twojej szczerości. Mam nadzieję, że już ci to udowodniłem. – Udowodnił pan. – Wspomnienia z tamtego dnia zaczęły napływać leniwie do jego umysłu. Ojciec Mary Ann był dla niego niewyobrażalnie wręcz uprzejmy i po raz pierwszy w życiu chłopak chciał odpłacić mu tym samym. – Ja… po prostu nienawidzę tego miejsca. Chcę stąd odejść. No i proszę. Teraz wszystko wróciło na właściwe tory. – I gdzie byś się udał? Nie pytam o to, żeby być okrutny, ale żeby cię zrozumieć. Żadna rodzina zastępcza nie mogłaby cię teraz przygarnąć. Wszyscy sądzą, że jesteś niebezpieczny, dlatego też nie pozwolono by ci na swobodne przebywanie w towarzystwie innych dzieci.

Chodziło mu o normalne dzieci, rzecz jasna. W szpitalu roiło się od dzieciaków, ale były tak samo zwariowane jak on. – Czy ktoś cię skrzywdził? – wypytywał doktor. – Czy dlatego chcesz stąd uciec? Pokłóciłeś się może z którymś z pacjentów? Aden ściągnął po cichu swoje poplamione tenisówki. Przeniosłam cię tu z pewnego konkretnego powodu, odezwała się Eve. Nie interesuje mnie, co mówią inni. Zapytaj go o to, co tak bardzo pragniesz wiedzieć. – Chcę tylko wrócić na ranczo – odezwał się Stone, całkowicie lekceważąc przyjaciółkę. Nagle postanowił sobie wymierzyć mentalnego policzka. Na chwilę zapomniał o tym, że miał mówić dokładnie to, co wtedy, gdy był tu za pierwszym razem. – Na ranczo? – Doktor Gray westchnął. – Z tego, co wiem, nigdy nie mieszkałeś na żadnym ranczo. To teraz twój nowy dom. Przykro mi, ale tak właśnie musi być. Zapytaj go o Mary Ann, nalegała Eve. Nie rób tego, Ad, nalegał Julian. Podoba mi się obecny obrót spraw i wcale nie chcę tego zmieniać. No wiesz, jesteśmy bliscy zdobycia dziewczyny, dodał Caleb. – Adenie? No tak, doktor Gray. Chłopak próbował sobie przypomnieć, jak dokładnie przebiegała wtedy ich rozmowa.

Czy faktycznie kłócił się z którymś z pacjentów? – Uh, nie. Wszyscy trzymają się ode mnie z daleka. – Och, naprawdę? – Terapeuta nie dał się zbyć. – Z tego, co mi wiadomo, niektórzy z pacjentów się wczoraj zaatakowali. Zaczęli ci grozić, któryś z nich cię uderzył, a ty odpowiedziałeś na zaczepkę. Gdyby opiekunowie cię nie powstrzymali… Posłuchaj, nieważne, co zrobiłeś, i co się tak naprawdę dzieje – powiedział łagodnym tonem. – Możesz powiedzieć mi dosłownie wszystko. Nie będę cię osądzał, synu. Pozwól, że ci pomogę. Bardzo tego chcę. Proszę. – Ja… Zapytaj go, zapytaj go, zapytaj go! Nie zamknę się, zanim tego nie zrobisz. Eve postanowiła być uparta. Na litość boską, a co jeśli Aden obudzi się w innym stanie, bez Mary Ann albo Victorii u swego boku?, zapytał wściekły Elijah. Nienawidzę tego, co robi z nami Mary Ann, ale przynajmniej Aden nie jest ciągany po szpitalach i szprycowany lekami. To ty tu jesteś wizjonerem, powiedział Caleb. Powiedz nam, co się stanie, jeśli spytamy doktorka o jego córkę. Mówiłem wam, ja… Elijah nagle urwał, a wszyscy wstrzymali oddech, ponieważ doskonale wiedzieli, że właśnie na coś wpadł. Minęło kilka minut, które wydawały się raczej wiecznością, i Aden ponownie stracił wątek rozmowy z terapeutą. Nagle wizjoner sapnął, po czym jęknął. – Co jest? – zapytał w końcu Stone, a kiedy doctor Gray powtarzał to, o czym mówił, Elijah odparł: Wiecie, że zazwyczaj przewiduję jedynie cudzą śmierć, ale od jakiegoś czasu, cóż, widzę nieco więcej. Zrozumiałem, że jeśli wspomnisz o

Mary Ann, stanie się jedna z dwóch rzeczy. Doktor Gray odejdzie wcześniej, niż miało to miejsce w przeszłości, a ty nigdy nie poznasz jego córki. Albo doktor Gray faktycznie cię zostawi, jak planował, ale zainteresuje się twoimi słowami. Jeśli spełni się to drugie, poznasz Mary Ann, a jedno z nas zostanie uwolnione. Eve wstrzymała oddech. Jedno z nas zostanie uwolnione? Które? I jak? Nie wiem. Chciałbym dysponować taką wiedzą, ale… przykro mi. Jeśli jedno z nich mogło odzyskać wolność, to oznaczało, że pozostali również. Aden mógł mieć wszystko, czego do tej pory pragnął. Spokój oraz wolność dla mieszkających w jego głowie dusz. Normalne życie u boku nowych przyjaciół. Oczywiście, owo normalne życie nie potrwa zbyt długo, ponieważ chłopak i tak miał wkrótce umrzeć, ale i tak mógł cieszyć się tym, czego miał nigdy nie zaznać. Jeśli jednak wypełni się pierwszy scenariusz, nic z tych rzeczy i tak się nie wydarzy. Nie będzie mógł liczyć nawet na przyjaźń Mary Ann. Czy w ogóle przyjedzie do Crossroads w stanie Oklahoma? Czy pozna Victorię? Aden ponownie borykał się z wątpliwościami. Pragnął zyskać trochę na czasie i przekonać się, jaki obrót przyjmą najbliższe wydarzenia. Być może potrzebował się z tym „przespać”, ważąc wszystkie za i przeciw. Niestety, tak to nie działało. Kiedy to spotkanie dobiegnie końca, zostanie ponownie przetransportowany do teraźniejszości. Nie dysponował zatem luksusem zbędnego czasu.

Gdyby tylko Eve mogła kontrolować długość pobytu w przeszłości. Niestety, wcale nad tym nie panowała. Po prostu przywoływała w pamięci jakąś scenę, a potem szła na żywioł. Aden musiał podjąć szybką decyzję. Musiał wybrać, czy chce otrzymać to, o czym zawsze marzył, czy też może to stracić. Jakkolwiek by nie zdecydował, musiał zachowywać się, jakby… – Czy ma pan córkę? – To pytanie wypłynęło z jego ust, zanim zdołał się przed tym powstrzymać. Przez krótką chwilę czuł przypływ paniki. Kompletnej, obezwładniającej paniki. A jednak dokonał wyboru. Postanowił zadać to pytanie. Wszystkie cztery dusze wstrzymały oddech. Czy to z szoku, przerażenia, czy też podekscytowania – chłopak nie miał bladego pojęcia. Co on sobie wyobrażał? Teraz nie było już odwrotu. Terapeuta przekrzywił głowę na bok, zaciskając wargi w przypływie zatroskania. – Owszem, mam. Jak się o tym dowiedziałeś? Czyli, póki co, postanowił zatrzymać go w gabinecie. Aden słyszał pulsowanie krwi w swoich uszach. Jego oddech przyśpieszył i stał się urywany. Rozpaczliwie poszukiwał wyjaśnienia, które nie sprawiłoby, że zostanie wyrzucony z pokoju właśnie w tym momencie. Wtedy udało mu się coś zauważyć. Oprawioną w ramkę fotografię małej dziewczynki z czarnymi jak noc włosami, piwnymi oczami oraz śniadą cerą. – Ugh, chodzi o zdjęcie na pana biurku. Jest bardzo ładna.

– Dziękuję ci. To moja Mary Ann. Jest w twoim wieku. Wygląda identycznie jak jej matka. – Doktor Gray pokręcił głową, jakby nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie przyznał. Normalni ludzie nie lubili rozmawiać o tych, których kochali, z wariatami, zwłaszcza tymi niebezpiecznymi. Albo na takich wyglądającymi. – Wróćmy do naszej sesji. Chcę, żebyś ze mną porozmawiał, Adenie. Tylko w ten sposób będę mógł ci pomóc. Dla bezpieczeństwa psychicznego terapeuty, chłopak powiedział: – Zapytał mnie pan, czy nadal słyszę głosy. Odpowiedź brzmi „tak”. – Zażenowanie, jakiego dzieciak wcale nie musiał wymuszać, nagle objawiło się w brzmieniu jego głosu. Zacisnął palce na materiale koszulki, mnąc ją we wszystkie możliwe strony. Dobrze, że nie drążyli już tematu Mary Ann. Oby doktor Gray był bardziej skłonny do rozmowy o zagadnieniach „służbowych”. – Przez cały czas. Ej, nie jesteśmy tacy źli, stwierdził Julian. Tak, wymierz nam cios w plecy, czemu nie, powiedział z sarkazmem Caleb. – Przepraszam was, koledzy – chciał powiedzieć chłopak, ale zachował milczenie. – A zatem nie poczyniliśmy żadnych postępów. – Terapeuta ułożył lewą kostkę na prawym kolanie. – Powinniśmy więc porozmawiać z twoim psychiatrą o ponownej zmianie leków. – Dobrze – odpowiedział Stone, mimo iż pamiętał, jak działały na niego ostatnie medykamenty. Bóle brzucha, wymioty. Odwodnienie oraz tydzień spędzony pod kroplówką. Doktor Gray poprawił ułożenie okularów na nosie.

– Pozwól, że w takim razie nieco przyśpieszymy. Skoro nadal słyszysz głosy, chciałbym wiedzieć, czego od ciebie oczekują. – Różnych rzeczy. – Na przykład? Czy już mu o tym nie wspominał? Wiele lat temu? – Na przykład… kontrolowania mojego ciała. Tak, na pewno o tym mówił. Z reguły nie otwierał się przed specjalistami, z jakimi miał dotąd do czynienia, ale coś w ojcu Mary Ann znacząco ułatwiało mu bycie wylewnym. Gdybyś tylko chciał nas słuchać, odezwała się Eve. Serio, oddawanie kapitańskiej czapki czasami ma swój sens, stwierdził Caleb. Ty dajesz nam żyć jak ludzie, a my zawsze w końcu oddajemy ci władzę. Nigdy nie zrozumiałem, czemu przestałeś robić to z przyjemności. Ty też byś pragnął władzy, gdybyś był bezsilny, rzekł Elijah. Świetnie. Teraz dusze wywierały na niego psychiczny nacisk. – Nie jesteście bezsilne – wycedził przez zęby. Przecież już tu kiedyś był. Wydarzyło się to dawno temu, więc czy o czymś to nie świadczyło? – Przepraszam? – odezwał się doktor Gray. – Och, nie, to nic. Po prostu rozmawiam z samym sobą. Mało brakuje, a doktorek się wścieknie, zakomunikował Elijah, ciężko wzdychając. Terapeuta zmarszczył czoło i zapisał coś w swoim notesie.

– Wspomniałeś o swoim ciele. Pozwól, że się na tym skupimy. Jeśli dusze oczekują przejęcia nad nim kontroli, to oznacza, że same nie są do tego zdolne. To ty podejmujesz decyzję. To chyba dobrze, prawda? Że masz nad nimi władzę? Jego przyjaciele może i nie mogli władać jego ciałem bez jego uprzedniego pozwolenia, ale i tak byli w stanie wyrządzić nieodwracalne szkody. – Tak, jasne. Terapeuta zaczął skrzętnie notować. – Skoro to ty panujesz nad sytuacją, czy próbowałeś może kiedyś zmusić głosy do tego, żeby dały ci spokój? – Zmusić je? Nie. Ale czasami dają mi spokój. Z powodu córki doktora Gray’a. – I co się dzieje, kiedy znikną? Aden rozpromienił się, mimo iż nie krył poczucia winy. – Osiągam błogi spokój. – Och, Adenie. – Terapeuta przyłożył rękę do klatki piersiowej, a jego oblicze złagodniało. – To wspaniale. Musi być strasznie dumnym tatusiem, powiedziała Eve, a ton jej głosu złagodniał, całkiem jakby zaczynała lubić pana Gray’a. Coś podobnego nie wydarzyło się ostatnim razem. To oznaczało, że chłopak nie wspominał wcześniej o mentalnym spokoju. Oczywiście, że o tym nie wspominał. Wtedy jeszcze nie znał znaczenia tego pojęcia. Uśmiech natychmiast spełzł z jego twarzy.

– Tylko żartuję. Jestem na nie skazany. Nigdy nie dają mi spokoju. Terapeuta przyłożył dłoń do policzka, umiejscawiając długopis między palcami. – Jak mam ci pomóc, jeśli muszę manewrować między niedopowiedzeniami i kłamstwami? Aden spuścił wzrok, wbijając spojrzenie we własne stopy. Liczył, że wygląda teraz na naprawdę skruszonego. – Już więcej nie będę. – Jeszcze się okaże. Czemu jednak zrobiłeś to tym razem? Nastolatek wzruszył ramionami, ponieważ nie przychodziła mu do głowy żadna odpowiedź. – No dobrze. Może powiesz mi zatem, czemu pozwalasz głosom, żeby do ciebie wróciły, kiedy odejdą? Wiem, że mówiłeś prawdę, twierdząc, że czasem dają ci spokój, a nie że żartowałeś. To ty jesteś tym, który pociąga za sznurki, rozumiesz? Od tego akurat Aden nie mógłby się wymigać. Musiał powiedzieć choć częściową prawdę. – Są do mnie przywiązane… – Stone przekrzywił głowę na bok, jakby poszukując właściwych słów. – Są jak zwierzątka na smyczy. Nie umiem się ich pozbyć. Auć, powiedział Julian. Zapłacisz mi za nazywanie nas zwierzątkami. Mam nadzieję, że o tym wiesz, syknął Caleb. Owszem, Aden doskonale wiedział, że nie ujdzie mu to na sucho, ale teraz nie była pora na to, by to roztrząsać.

– Musi pan zrozumieć. To są tacy sami ludzie jak ja czy pan, tyle że nie obdarzono ich własnymi ciałami. Jakimś cudem ich w siebie wessałem, musząc dzielić się z nimi swoim umysłem. Doktor Gray, co zaskakujące, wydawał się całkowicie niewzruszony. – Kilka dni temu przyznałeś, że jest ich czworo. Czy nadal to tylko cztery osoby? – Tak. – Są… – Mężczyzna przekręcił kartkę w notesie. – W twoim wieku? Wszyscy? – Nie. Nie wiem, ile mają lat. – Rozumiem – wymamrotał specjalista, zapewne nie domyślając się, że mówi na głos. – Opowiedz mi o nich. Jacy są. I skoro już przy tym jesteś, odezwała się Eve, spytaj go o córkę. Później. Aden nie chciał, żeby terapeuta otrzymał sposobność ponownego powrotu do mającej mu pomóc sesji. – Są sympatyczni. Przez większość czasu – dodał, chcąc ich udobruchać. Przyjaciele parsknęli, a Caleb zaadresował mu kolejną groźbę. – Mają jakieś imiona? – spytał ojciec Mary Ann. Stone wymienił je kolejno. Oczy mężczyzny pojaśniały na wspomnienie o Eve. – Eve to kobieta, jak sądzę? – Tak. Dziewczyna.

W głosie chłopaka kryło się dość obrzydzenia, żeby terapeuta szeroko się uśmiechnął. Cicho, skarciła go Eve. Jesteś najszczęśliwszym facetem na świecie, że możesz słuchać moich rad. – Jej osoba ciekawi mnie zdecydowanie najbardziej – powiedział Gray. Oczywiście, że Aden jest najszczęśliwszym facetem na świecie, syknął urażony Caleb. A czym ja jestem? Psim żarciem? Czemu doktorek nie jest mnie ciekaw? – Adenie? Wracaj do mnie. Chłopak odzyskał koncentrację, próbując oczyścić myśli. Wyciszył głosy Caleba oraz Eve, skupiając się na bieżących wydarzeniach. – Przepraszam. Co pan mówił? – Zadałem ci pytanie. – Specjalista zmarszczył czoło, opadając na oparcie krzesła. – Co się działo w twojej głowie? – Nic – stwierdził nastolatek. Terapeuta uniósł brew. – Sądziłem, że nie będziesz mnie już okłamywał? Aden zaczął pocierać skronie, zastanawiając się nad dostępnymi alternatywami. Mógł powiedzieć prawdę, ale gdyby do tego doszło, Gray nie przestałby go zasypywać pytaniami i wymagałoby od niego wielkiego trudu, żeby naprowadzić rozmowę ponownie na osobę Mary Ann. Co jeśli chłopak zostanie odesłany w teraźniejszość, zanim zyska szansę się tego dowiedzieć?

Myśl o tym, że mogłoby dojść do czegoś podobnego, sprawiła, że Stone zmobilizował się do działania. – Jest pan najbardziej ciekaw Eve – powiedział. – Cóż, Eve umie podróżować w czasie, cofając się do wydarzeń z moim udziałem, do których już kiedyś doszło. Jeśli sprawdzi pan moje akta, wyczyta pan w nich, że kilka razy zdarzyło mi się zniknąć. I to z zamkniętych na klucz pomieszczeń. Ta lektura pozwoli panu zrozumieć, że przeniosłem się do miejsc, w jakich żadnym sposobem nie powinienem móc dotrzeć. Specjaliści, jacy mnie leczyli, uważali, że jestem po prostu utalentowanym włamywaczem, który uwielbia kpić sobie z ludzi. Sęk w tym, że podróżowałem w czasie, jak już wcześniej wspomniałem, niechcący zmieniając przyszłość. Doktor Gray zamrugał powiekami. – Wiem, że prosiłem cię o otwartość, ale zależało mi jednocześnie na twojej szczerości. Myślę, że o tym również ci wspominałem. – I właśnie to panu daję: szczerość. Ta umiejętność sprawiła, że siedzi teraz przed panem szesnastolatek, a nie jedenastolatek, który zna pańską… – Adenie. Starczy. Stone głośno przełknął ślinę, ale po raz kolejny nie pozwolił, żeby ojciec jego przyjaciółki zbił go z tropu. – Nie pozwolił mi pan dokończyć. Tak naprawdę mam szesnaście lat i znam pańską córkę, Mary Ann. My… – Adenie! – Mężczyzna ucisnął nasadę nosa. – Musisz z tym skończyć. To ci wcale nie pomaga. – Niech mnie pan wysłucha. – Co jeszcze mógł dodać, żeby Gray mu uwierzył? – Poza podróżami w czasie, potrafię także wskrzeszać umarłych. Niech zabierze mnie pan na cmentarz, a udowodnię, że mówię prawdę.

Niech pan nie przyprowadza po prostu swojej córki. Jej obecność dezaktywuje moje zdolności. Zobaczy pan na własne oczy, jak trupy wstają z grobów. Zobaczy pan. – Ostatni raz powtarzam, uspokój się, chłopcze! – Terapeuta pobladł na twarzy, a pod jego skórą uwidoczniły się niebieskawe żyłki. Mężczyzna przełknął ślinę, starając się wrócić sobie spokój ducha. – Powinienem zlekceważyć twoje wcześniejsze pytanie o moją córkę. Nie toleruję pacjentów, choćby i dzieci, które wciągając do sesji terapeutycznych członków mojej rodziny. Rozumiesz mnie? – Jeśli nie może pan wyprowadzić mnie z tego budynku, nic nie szkodzi. Znajdę inny sposób na potwierdzenie swojej prawdomówności. – Głos Stone’a zabarwiła desperacja. – Mary Ann ma najlepszą przyjaciółkę o imieniu Penny. Pewnego dnia zacznie umawiać się z chłopakiem o imieniu Tucker. Być może wspomnienie o tym ojcu Mary nieodwracalnie zmieni przyszłość. Niestety, Aden dotarł do tego etapu, kiedy nie umiał się już pohamować. – Tucker to dupek, tak na marginesie, i powinien pan zniechęcić córkę do umawiania się z nim, zanim w ogóle do tego dojdzie. A może jednak powinni się związać. Sam już nie wiem. Mary Ann… – Okej. Mam dość. Chcę, żebyś stąd wyszedł, Adenie. W tej chwili. – Doktor Gray wskazał w kierunku drzwi. – Najwyraźniej szperałeś w moich osobistych aktach. Nie mam wątpliwości, że próbujesz znaleźć analogię między życiem swoim, a jej. Przykro mi, to nie zadziała. Życzę sobie, żebyś opuścił mój gabinet, zanim zrobię coś, czego będę żałował. Porównać swoje życie z jej życiem?

Ale kogo? Mary Ann? A może kogoś innego? Kogoś, kto był naprawdę bliski doktorowi Gray’owi? – Nie rozumiem. O kim pan mówi? – Kazałem ci sobie pójść. Chłopak wstał z krzesła. Nogi mu drżały, ale nie opadł z powrotem na siedzenie. – Niech powie mi pan, kogo ma na myśli, a już stąd znikam. Nigdy więcej nie będzie pan się musiał ze mną użerać. – Nie, to chyba zły sposób. – Proszę. Zanim Gray zdołał cokolwiek odpowiedzieć, w umyśle Adena pociemniało. Nie, nie, nie, nie. Nie był jeszcze gotowy na powrót. Miał o wiele więcej do powiedzenia i wysłuchania. Walczył z całą swoją mocą. – Na litość boską, niech mi pan powie… Za późno. Tunel ponownie go w siebie wessał, obracając jego ciało wokół własnej osi. Stone spadł w dół, coraz niżej i niżej… Ostatnie pytanie, jakie przemknęło mu przez głowę brzmiało: czy kiedy wrócę, Mary Ann nadal będzie częścią mojego życia? Wkrótce się tego dowiemy, burknął niezadowolony Elijah.

Rozdział 15 – Adenie. Adenie, obudź się! – Och, dzięki Bogu, jest z nami. – Pojawił się dosłownie znikąd. Mam rację? A może to sobie wyobraziłam? – Adenie, słyszysz mnie? Chłopak walczył, ze wszystkich sił starając się wydostać z długiego, mrocznego tunelu już po raz drugi, obawiając się tego, co może go spotkać. Skronie mu pulsowały, a krew zbyt szybko krążyła w żyłach. Jego mięśnie były napięte i zaczęły mu ciążyć. Przynajmniej dusze milczały, najwyraźniej próbując również odzyskać orientację. Jego powieki w końcu się uniosły. Przytłumione światło słoneczne wpadało przez wysokie okno, przeszkadzając w zogniskowaniu wzroku w jednym konkretnym punkcie. Mimo iż blask ten był mocno przyduszony, to i tak okazał się zbyt intensywny dla jego oczu i natychmiast zaczęły z nich płynąć łzy. – Dajcie mu nieco przestrzeni – odezwał się męski głos. Riley. A więc wilkołak był nadal częścią życia Adena. To oznaczało, że Victoria również nie odeszła. Proszę, proszę, niech to będzie prawda. Ktoś zaszurał stopami.

Dziewczęcy głos zawołał: „nie mogę”, a po chwili para białych i gorących w dotyku dłoni spoczęła na policzkach Stone’a. Chłopak odwrócił głowę, wchłaniając w siebie owo zbawienne ciepło. Wampirzyca pochylała się nad nim. Z ramienia zwisał jej długi, ciemny kucyk, który łaskotał Adena w szyję. Dzięki Bogu. – Cześć – powiedziała łagodnym tonem, po czym odsunęła mu włosy z czoła. – Cześć. Jak długo mnie nie było? – Szesnastolatek nie miał pojęcia, czemu nie zmaterializował się tu kilka sekund – a wręcz w tym samym momencie – po tym, jak zniknął. Nie rozumiał, czemu nie utracił wszystkich wspomnień, do czego doszłoby niechybnie, gdyby faktycznie zmienił przeszłość. Nie wydarzyło się jednak nic podobnego. Podróż w czasie najwyraźniej niczego nie zmieniła. – Jak długo mnie nie było? – powtórzył. – Kilka godzin. Niedobrze. Chłopak próbował zmienić pozycję na siedzącą. – Czy Mary Ann… – Aden poczuł gwałtowny ból w skroniach, który sprawił, że jęknął. – Ostrożnie – poradziła mu wampirzyca. Kiedy Stone wreszcie usiadł, przyciągnął kolana do klatki piersiowej, układając na nich czoło. Dyszał. – Czy jest tu Mary Ann? – Jestem. Co się stało? – zapytała Gray, najwyraźniej mocno zaniepokojona.

Wszyscy jego przyjaciele – plus Riley – pozostali obecni w życiu chłopaka. Aden nigdy jeszcze nie odczuwał tak wielkiej ulgi. Gdyby tylko miał w sobie dość siły, zerwałby się z miejsca i mocno ich wszystkich przytulił. – Potrzebuję minuty do namysłu. Wszystko było jakby rozmazane. Nie chodziło jedynie o powrót do teraźniejszości. Szesnastolatek nigdy wcześniej nie czuł się tak skołowany. Dobrze więc. Co się właśnie stało? Aden bez dwóch zdań zmienił przeszłość. Powiedział doktorowi Gray’owi rzeczy, o których nie wspomniał mu przy ich pierwszym, rzeczywistym spotkaniu. Mężczyzna odrzucił jego teorie, dokładnie tak jak przewidział Elijah. Ponieważ Stone nadal znał Mary Ann, jej ojciec musiał się nim później zainteresować. To oznaczało, że jedna z dusz wkrótce będzie wolna. Jego wargi wygięły się w leniwym uśmieszku. Zrobili to. Naprawdę to zrobili. Czy zmieniło się również wszystko inne? – Czy mieszkam na ranczo Dana Reevesa? – zapytał Mary Ann. – Nie pamiętasz? – Mieszkam? – nalegał na odpowiedź szesnastolatek. – Tak, mieszkasz. – Gray zaczęła pocierać ramiona. – Przerażasz mnie, Adenie. – Masz natychmiast przestać to robić – warknął Riley. To by było na tyle, jeśli idzie o jego troskę. – Opowiedz nam, co się stało – błagała Victoria.

Aden westchnął. – Cofnąłem się w czasie do sesji terapeutycznej, jaką odbyłem, kiedy miałem jedenaście lat. – Chłopak uniósł głowę, starając się odzyskać ostrość widzenia i posłał Mary Ann pełne udręki spojrzenie. – Prowadził ją twój ojciec. Dziewczyna zamrugała powiekami, wyraźnie zbita z tropu. – Mój ojciec? Niczego nie rozumiem. – Był moim terapeutą w jednej z placówek, w jakiej obecnie przebywałem. Nie pamiętam nazwy tego szpitala. Nie miałem też pojęcia, że to był twój tata. Aż do dzisiaj. Okazał się sympatyczny i naprawdę słuchał tego, co do niego mówiłem. Lubiłem go. Cóż, powiedziałem mu, co się wydarzyło, że mieszkam w Crossroads oraz że ty i ja się przyjaźnimy. Że umawiałaś się z Tuckerem. Twój ojciec zaczął szaleć i próbował wyrzucić mnie ze swojego gabinetu. Mary Ann zaczęła kręcić głową, zanim jeszcze poznała resztę opowieści. – To nie brzmi jak mój tata. Owszem, mógłby cię uznać za niepoczytalnego, ale nigdy nie wyrzuciłby pacjenta z gabinetu. Aden postanowił odpuścić, zdając sobie sprawę, że psucie wizerunku pana Graya nie jest niczym dobrym. – Czy twój ojciec przechowuje zapiski z sesji ze swoimi pacjentami? – zapytał szesnastolatek, choć tak naprawdę znał już odpowiedź. – Oczywiście. – W takim razie będzie miał również zapiski dotyczące mnie. Chciałbym zobaczyć, jak mnie postrzegał. Mary Ann skrzyżowała ramiona na piersi.

– To nie tylko nielegalne, ale również nieetyczne. Tata nigdy nie da mi tych akt. Stone skrzyżował z nią spojrzenie. – Wcale nie chcę, żebyś go o nie prosiła. Dziewczyna otworzyła usta, szybko je zamykając. – To już będzie kradzież. Victoria przesuwała ręką wzdłuż jego kręgosłupa, najwyraźniej starając się go pocieszyć. – Tak naprawdę będzie to próba pomocy przyjacielowi w potrzebie. Mary Ann oblizała wargi, po czym uniosła wzrok na Riley’a, jakby szukając z jego strony wsparcia. Wilkołak jedynie wzruszył ramionami. Ponieważ Gray wiodła spokojne i ułożone życie, myśl o kradzieży musiała ją bez wątpienia przerażać. – Proszę, Mary Ann – powiedział szesnastolatek. – Zdobądź te akta. Coś, co powiedziałem, sprawiło, że twój tata zaczął porównywać mnie to innej osoby, a ja muszę dowiedzieć się, kto to taki. Moje wyznanie mogło również zmienić teraźniejszość. Może działo się to jedynie w umyśle twojego ojca. Może tylko o tym myślał, ale to jedyny sposób na poznanie prawdy. Dziewczyna nadal milczała. Aden spróbował z innej strony: – Czy twój tata pytał cię kiedykolwiek o chłopca o imieniu Aden? Gray zastanawiała się przez chwilę, gwałtownie wstrzymując oddech. – Nie z imienia, ale tuż po tym, jak przedstawiłam mu Tuckera, kazał mi usiąść i wypytywał o moich przyjaciół. Chciał wiedzieć, czy mam jakichś

nowych i czy jest wśród nich chłopiec, który lubi rozmawiać z samym sobą. Wtedy wcale mnie to nie zaalarmowało. Uznałam, że to żart. – Dziewczyna przesunęła dłonią w dół twarzy. – Zrobię to – szepnęła. – Dziękuję ci. – Ulga, jaka odczuł Stone, była wręcz wyczuwalna. – To będzie trudne – dodała. – Tata trzyma stare akta w schowku. A te, które ma aktualnie na komputerze, są zabezpieczone hasłem. – Jedyne, o co cię proszę, to żebyś chociaż spróbowała. – Aden wstał na lekko chwiejnych nogach. Victoria nadal podtrzymywała go ramieniem w talii. Chłopak wcale tego nie potrzebował, ale postanowił się do niej przytulić. – Która godzina? – Siódma osiemnaście – odpowiedziała wampirzyca. – Wieczorem? – Aden jęknął. – Muszę wracać. – Dan chce, żebym uporał się z obowiązkami oraz pracą domową, zanim pójdę spać. Jeśli tego nie zrobię, już nigdy nie pozwoli mi gdzieś pójść po szkole. – Pójdę z tobą – zapewniła go Victoria. – Wpłynę na jego umysł. Riley westchnął, posyłając swojej szefowej spojrzenie pełne żalu. – To oznacza, że ja też muszę iść. Wampirza księżniczka popatrzyła na niego błagalnie. – Nic mi nie będzie. Przysięgam. Poza tym, musisz zaopiekować się dziewczyną. Wilkołak zerknął na Mary Ann, przenosząc ciężar ciała z jednej stopy na drugą. Zacisnął mięśnie szczęki i w końcu skinął głową. – Zgoda. Masz godzinę, żeby tu wrócić. – Dziękuję – odpowiedziała Victoria, szybko dołączając do Adena. – Chodź, pośpieszmy się, zanim zmieni zdanie.

Szybko dotarli do linii zadrzewień, która oddzielała osiedle od lasu. Tak daleko od domu Mary Ann, nawet istota o tak świetnym słuchu jak Riley nie mogła ich usłyszeć. – Jak dobrze, że z nami nie poszedł. – Wiem – odpowiedziała wampirzyca, szeroko się uśmiechając. – Sądziłam, że się nie zgodzi. Ponieważ odpowiada za moje bezpieczeństwo, gdyby cokolwiek mi się przytrafiło, zostałby stracony. Nie wypuszczając dłoni Adena z uścisku swojej, dziewczyna przykucnęła z gracją, sięgając po leżące na ziemi żołędzie. – Musi lubić Mary Ann o wiele bardziej, niż przypuszczałam. Po raz pierwszy w życiu Stone cieszył się z takiego obrotu spraw. Victoria rozejrzała się na boki. – Mamy godzinę. Później będę musiała wracać. Masz ochotę spędzić ją tutaj? – Ale Dan… – Nie przejmuj się. Zajmę się nim. – Zgoda. Wampirzyca zatrzymała się, balansując żołędziami w dłoni z taką gracją, że te nawet się nie poruszyły. Aden również przystanął, nie spuszczając z niej oka. Przez korony drzew przesączały się promienie zachodzącego słońca, które tworzyły różowe, fioletowe oraz złociste rozbłyski na jej jasnej skórze. Skórze, której nie można zranić żadnym ostrzem, upomniał siebie chłopak. – Co takiego może ci się przytrafić, że Riley mógłby mieć kłopoty?

– Mogę zostać porwana – odpowiedziała wampirza księżniczka, upuszczając jeden z żołędzie. – I przetrzymywana przez kogoś, kto nie lubi mojego ojca. Kolejny żołądź wylądował na ściółce. – Poza tym, można mnie zranić. – Kolejne owoce dębu upadły na ziemię, tworząc w tym miejscu stosik. Adenowi nie spodobał się ten łoskot. Zaczął rozglądać się wokoło, szukając czającego się gdzieś blisko zagrożenia. Jak zawsze, nawet owady milczały, zapewne wyczuwając, że on i Victoria są nie do końca ludźmi, więc należy traktować ich jako źródło potencjalnego niebezpieczeństwa. – Chciałbym wiedzieć, w jaki sposób można cię zranić. Dzięki temu Stone wiedziałby, jak chronić ukochaną przed potencjalnymi zagrożeniami. Dziewczyna lekko się od niego odsunęła, opierając się plecami o pień drzewa. – Zdradzenie komukolwiek wampirzych słabości jest karane śmiercią i to zarówno w przypadku gadatliwego wampira, jak i osoby, jaka poznała prawdę. Właśnie dlatego moja mama została w Rumunii. Zdradziła nasze sekrety śmiertelnikowi i teraz przebywa z zamknięciu, zanim mój tata zdecyduje, jak najlepiej ją ukarać. – Pod koniec tej wypowiedzi, głos wampirze księżniczki zaczął drżeć. – Przykro mi z powodu twojej mamy. Nie chcę, żeby spotkał cię podobny los, więc lepiej nic mi nie mów. Aden nie bał się o siebie, ale o swoją ukochaną.

Postanowił znaleźć inny sposób na poznanie prawdy. Może zapyta o to Riley’a. Mieli przecież momenty, kiedy zachowywali się jak cywilizowani ludzie. Co zaskakujące, jego towarzysze nie odzywali się. Właściwie to milczeli, odkąd Stone obudził się ponownie w teraźniejszości. Zgadza się, zazwyczaj działo się tak po podróżach w czasie, ale stan ten nigdy nie utrzymywał się aż tak długo. Do tej pory powinni już być sobą. Aden wyczuwał ich obecność, dlatego też wiedział, że nie odeszli. Czemu więc nic nie mówili? Victoria wbiła spojrzenie w swoje stopy. Zdjęła buty, prezentując wszem i wobec pomalowane na czarno paznokcie. Znowu ten czarny. Huh. Wampirzyca lubiła żywe kolory. Stone pamiętał przecież jej oczarowane spojrzenie, kiedy rozglądała się po domu Mary Ann. Chłopak zastanawiał się, czy noszenie się na kolorowo było wbrew prawom rządzącym jej gatunkiem. Jeśli Aden się nie mylił, to czy Victoria ściągnęła na siebie kłopoty, serwując sobie niebieskie pasemka na włosach? – Nie powiedziałam ci o tym, żeby cię przestraszyć – wyjaśniła dziewczyna. – Chciałam cię jedynie ostrzec, co może się z nami stać, jeśli komukolwiek o tym opowiesz. Nawet Mary Ann. – Serio. Nie chcę tego słuchać. – Ale ja chcę ci to wyjawić. – Wampirzyca zaczerpnęła głęboki oddech. – Wampiry mają dwa słabe punkty: oczy oraz wnętrze uszu. – Mówiąc to, wskazała odpowiednie miejsca palcami. – Tylko tam nasza skóra nie jest świetnie chroniona. – Victoria wyciągnęła rękę do Adena. – Pokaż mi jeden ze swoich sztyletów.

– Nie ma mowy. Nie potrzebuję demonstracji. Victoria szczerze się roześmiała. – Głupiutki człowieku. Nie zamierzam wydłubać sobie oka. Więc co takiego planowała? Kiedy Stone podawał ukochanej jedną ze swoich nieodłącznych broni, jego dłoń drżała. – Patrz. – Dziewczyna nie przerywała ich kontaktu wzrokowego, wymierzając sobie cios prosto w pierś. – Nie! – wrzasnął Aden, chwytając ją za nadgarstek i odciągając jej rękę. Zorientował się nieco za późno i teraz oczekiwał potoku krwi. Jedyne, co zobaczył, to zniszczony podkoszulek. Znajdująca się pod nim skóra okazała się nietknięta. I tak nie wpłynęło to na zdenerwowanie chłopaka. Jego serca gnało na oślep, a czoło zaczęły zdobić kropelki potu. – Nigdy więcej tego nie rób, Victorio. Mówię poważnie. Wampirzyca ponownie radośnie się roześmiała. – Jesteś słodziutki. Ale nie istnieje ostrze, które mogłoby przebić moje serce, dlatego też się tym nie przejmuj. Broń taka jak ta nie jest dla mnie ani trochę groźna. – Dziewczyna podniosła sztylet i okazało się, że jego czubek jest lekko wygięty. – Żeby nas zabić, przedrzeć się przez naszą skórę i dotrzeć do wrażliwych organów, nasi wrogowie potrzebują wyłącznie tego. – Victoria upuściła sztylet i podniosła rękę. Pierścionek z opalem, jaki zawsze miała na palcu, zalśnił wewnętrznym blaskiem. Układając dłoń płasko, przesunęła kciukiem po biżuterii, sprawiając, że kamień zabłyszczał złociście, odsłaniając maleńką skrytkę, wypełnioną gęstą, jasnoniebieską substancją.

– Ja la nune – powiedziała wampirza księżniczka. – To jest… cóż, myślę, że opisać to najlepiej, trzeba powiedzieć jedynie, że jest to ogień zamknięty w kwasie, otoczony trucizną i wytwarzający promieniowanie radioaktywne. Nigdy tego nie dotykaj. To ostrzeżenie było całkowicie niepotrzebne. Aden i tak się cofnął. – Czemu to ze sobą nosisz? – Nie wszystkie wampiry podążają za moim ojcem. Istnieją też jednostki zbuntowane, które ze wszystkich sił marzą o wyrządzeniu mi krzywdy. Dzięki temu mogę się bronić. – To przecież strasznie żrąca substancja. Jakim cudem pierścień nie uległ zniszczeniu? – Tak samo jak istnieją ubrania ognioodporne przeznaczone dla ludzi, tak samo istnieją metale zdolne oprzeć się działaniu je la nune. Nie jest ich zbyt wiele, ale kilka owszem. Moje paznokcie zostały pomalowane jednym z takich stopionych pierwiastków, by uchronić je przed spaleniem. Victoria zatopiła swój długi, kwadratowy w kształcie paznokieć w błękitnej mazi, a następnie uniosła drugą rękę i skaleczyła nim nadgarstek. Jej skóra zaczęła syczeć. Pojawiła się krew, która spływała cienką strużką po ramieniu dziewczyny. Wargi wampirzycy wykrzywiał grymas cierpienia. Victoria mocno zaciskała usta, żeby przypadkiem nie jęknąć. – Czemu to zrobiłaś? – zdenerwował się Aden. – Mówiłem ci przecież, że nie potrzebuję żadnych demonstracji. Minęła dłuższa chwila, nim dziewczyna odzyskała zdolność mówienia. Nadal z trudem nabierała powietrze. – Chciałam, żebyś to zobaczył. Żebyś zrozumiał, jak wielka to moc.

Stone oplótł jej nadgarstek palcami, unieruchamiając rękę Victorii. – Wyzdrowiejesz? – Tak. W jej głosie nadal dawało się wyczuć cierpienie. Skóra pozostawała uszkodzona i rozdarta, a z rany sączyła się krew. Była ona o wiele bardziej czerwona i jaskrawa od ludzkiej. Znajdowały się w niej jakby maleńkie kryształy, które chwytały promienia zachodzącego słońca i błyszczały. – Kiedy? – Niedługo. Wampirzyca zamknęła oczy, ale zanim do tego doszło, Aden spostrzegł, że ponownie gapi się na jego szyję. Mocno zacisnęła zęby, które zauważalnie się wyostrzyły. Nadal krwawiła i dyszała. Czemu miałaby… Nagle na chłopaka spłynęło olśnienie. Wampirzyca nie planowała mu tego powiedzieć. Zapewne będzie cierpiała, aż się wreszcie rozstaną. – Zdrowiejesz, kiedy pijesz krew, prawda? Victoria skinęła głową, odnajdując jego spojrzenie i patrząc mu prosto w oczy. Westchnęła. Siła jej pragnienia była wprost niewyobrażalna. Dzięki Bogu hamulce wampirzej księżniczki puszczały i Aden świetnie o tym wiedział. Wreszcie. Szesnastolatek puścił jej rękę tylko po to, żeby dotknąć jej policzka.

– Więc napij się ze mnie. Proszę. Chcę tego. Ostre zęby Victorii zagryzły dolną wargę. – Nie martw się. Mogę posilić się później. Nic mi nie będzie. – To ja chcę być tym, który ci pomoże. Pragnę uzdrowić cię tak samo, jak ty uzdrowiłaś moją wargę tamtej nocy. Wampirzyca wplotła palce w jego włosy, posyłając mu pełne udręki spojrzenie. – A co jeśli mnie za to znienawidzisz? Co jeśli uzależnię się od twojej krwi i będę starała się napić jej każdego kolejnego dnia? O, tak. Victoria pękała. Aden zaczął bardzo powoli się pochylać, tak by mogła go w każdej chwili powstrzymać. Następnie przywarł do niej ustami. – Nie byłbym w stanie cię znienawidzić. Nie mogłabyś wzbudzić we mnie odrazy. Pragnę oglądać się każdego następnego dnia. Już ci o tym mówiłem. Jej rzęsy, wprost niewyobrażalnie długie, złączyły się, a ona sama przymknęła lekko powieki. – Adenie – wydyszała, a następnie go pocałowała. Jej piękne wargi rozwarły się, a ona sama wysunęła język. Stone wyszedł jej na spotkanie, przyjmując ją do środka i atakując ją własnym narządem smaku. Victoria smakowała kapryfolium, jakim też pachniała. Była słodka jak nektar. Otoczyła Adena ramionami, mocno go do siebie przytulając. Jej uścisk okazał się mocny i władczy, a chłopak dosłownie to uwielbiał. Wsunął dłonie w jej włosy, jedną ją przytrzymując, a drugą do siebie przyciągając.

To był jego pierwszy pocałunek z wymarzoną dziewczyną, o jakiej Stone tak długo marzył. Pragnął, by ta pieszczota trwała wiecznie. Chłopak marzył właśnie o tym, choć pożądał również czegoś więcej. Jej ciało wydawało się takie delikatne w miejscach, w których jego było twarde, a wydobywające się z jej gardła jęki bardziej niż urocze. Reszta świata przestała istnieć i została w końcu tylko Victoria. Stała się dla niego wszystkim, kotwicą pomagającą mu przetrwać wśród szalejącego wokoło sztormu. Wszystko, co przewidział Elijah, właśnie się ziszczało. Najpierw spotkanie z wampirzycą, następnie ich wstrząsający duszą pocałunek. Aden zdawał sobie sprawę, co później nastąpi, ale nic nie mogło równać się z tą cudowną chwilą, gdy Victoria przerwała ich pocałunek, obniżyła głowę do poziomu szyi Stone’a i zatopiła zęby głęboko w jego skórze. Ukłucie okazało się bolesne, ale przykre wrażenie szybko zniknęło, zastąpione przez oczyszczające ciepło, zupełnie jakby wampirzyca wpuszczała do jego krwiobiegu jakiś narkotyk, jednocześnie się z niego posilając. – Nic mi nie jest – zapewnił ją Aden, na wypadek gdyby się o to martwiła. Nie chciał, żeby przestawała. Mimo iż kręciło mu się w głowie, a on sam nie panował powoli nad własnym ciałem, pragnął, żeby nie przerywała. Gładził ją po włosach, namawiając do dalszego posilania się. Jej ręce wplotły się w jego włosy, masując skórę karku chłopaka. Koniuszek języka dziewczyny uciskał ranę, sprawiając, że krew płynęła prosto do jej buzi.

Całkowicie zamroczony, Stone słyszał jej miarowe przełykanie. Wreszcie Victoria w końcu się odsunęła, ciężko dysząc. Aden jęknął, ubolewając nad tą dotkliwą stratą. – Nie powinnaś się tego obawiać – powiedział. Czyżby chłopak się upił i wszedł do jakiegoś tunelu? – Bardzo mi się podobało. Nie jesteś dla mnie zwierzęciem, obiecuję. – Adenie? – powiedziała wampirzyca, szczerze przerażona. Była to ostatnia rzecz, jaką Stone usłyszał. Kolana załamały się pod nim, a on sam upadł na ziemię.

Rozdział 16 Mary Ann dłubała widelcem w kolacji złożonej z chińszczyzny, jaką jej tata wziął do domu na wynos. Pan Gray wrócił z pracy zaledwie pół godziny temu, a Riley towarzyszył jej do ostatniej sekundy, ponownie odwiedzając dziewczynę, gdy tylko odprowadził Victorię do ich domu. Mary Ann pragnęła zaprosić go do wspólnego posiłku oraz przedstawić go tacie, ale pozwoliła mu zmienić się w wilka i wyskoczyć przez okno, ponieważ nie była pewna, czy jej ojciec jest gotowy na to spotkanie. Nie podlegało również wątpliwości, że pan Gray uzna sesję terapeutyczną z Adenem za nic innego jak wytwór wyobraźni córki. Dziewczyna naprawdę tęskniła za swoim wilkiem. Za jego stanowczością oraz chęcią chronienia jej przed wszystkim i wszystkimi. Ceniła sobie jego opinię i potrzebowała jego aprobaty dla tego, co planowała. Mogła zaczekać na odpowiedni moment i wykraść tacie akta, o jakich wspominał Aden – Mary Ann nie mogła znieść myśli o tak niecnym postępku, zwłaszcza że chodziło o kradzież rzeczy należących do jej ojca, najlepszego przyjaciela, a zarazem mężczyzny, który kochał ją najbardziej na świecie i nigdy jej tak nie potraktował – lub mogła poprosić go o to bezpośrednio, co zaowocowałoby jedynie tym, że pan Gray ukryłby przed nią właściwe teczki. Jeden z pomysłów był nieetyczny, natomiast drugi równał się niesamowitemu ryzyku. Która ścieżka okaże się tą najlepszą?

Inni uważali Mary Ann za przesadnie prawą, tak przynajmniej dziewczyna podejrzewała, ale dobro jej taty było dla niej tak samo ważne jak dobro Adena. Musiał istnieć jakiś sposób, żeby zadowolić ich obu. – Nie jesteś głodna? – Pan Gray utworzył na swoim talerzu niewielką górę z makaronu. – Miałem nadzieję, że kurczak w pomarańczach oraz wołowina lo mein skuszą cię, nawet jeśli będziesz najedzona fast foodami. Westchnąwszy, Mary Ann odsunęła od siebie naczynie z jedzeniem. – Jestem po prostu zamyślona. Widelec jej ojca zatrzymał się w połowie drogi do ust, a pojedyncze nitki makaronu zwisały z jego ząbków. – Czy chciałabyś ze mną o czymś pogadać? – Tak. Nie. – Kolejne westchnienie. – Nie wiem. Mężczyzna roześmiał się, odkładając sztuciec. – Cóż, więc o co chodzi? – Muszę z tobą porozmawiać, ale jednocześnie nie chcę tego robić. Uśmiech pana Gray’a zmienił się w grymas zatroskania. – Okej, to brzmi nieciekawie. Ojciec Mary Ann nie miał pojęcia, w czym rzeczy, w przeciwnym wypadku obrzucałby ją niezadowolonymi spojrzeniami, robił jej wykład, a może nawet dałby jej szlaban na resztę życia. – Ja… – Zwolnij i koniecznie się rozluźnij. – Mam do ciebie pytanie. Tata sięgnął przez stół, żeby poklepać córkę po ręku. – Wiesz, że możesz pytać mnie o wszystko.

Wkrótce się o tym przekonamy… – Chodzi o jednego z twoich pacjentów. Oblicze pana Gray’a spochmurniało, a on sam pokręcił głową. – Możesz pytać o wszystko, byle nie to. Pacjenci ufają, że dochowam ich sekretów, Mar. Nie chodzi tylko o to. Rozmawianie o tym byłoby wbrew prawu. – Wiem, wiem. – Mary spodziewała się takiej odpowiedzi, dlatego też nie pozwoliła się zrazić. – Problem w tym, że kilka tygodni temu poznałam pewnego chłopca. Zostaliśmy naprawdę dobrymi przyjaciółmi. Cisza. Ojciec dziewczyny odchylił się na oparcie krzesła, krzyżując ramiona na piersi. – Okej. Czemu dopiero teraz się o nim dowiaduję i co sądzi nim Tucker? – To, co sądzi Tucker, już się nie liczy. Oficjalnie ze sobą zerwaliśmy. Tata Mary natychmiast przeobraził się z ojca chcącego wszystkich strofować w ojca, który pragnie wspierać swoje dziecko. – Och, kochanie. Nie jest ci smutno, że się rozstaliście? Zdaję sobie sprawę, że nie zawsze popierałem tę znajomość. Chodzi tylko o to, że nie istnieje chłopiec, który byłby dla ciebie wystarczająco dobry. Przestałem jednak narzekać na Tuckera, ponieważ pragnąłem twojego szczęścia. – Nic mi nie jest. To ja zakończyłam nasz związek. Tucker mnie zdradzał. Przyznanie tego na głos okazało się prostsze, niż dziewczyna podejrzewała. Nadal było jej głupio, ale dusza nie rozpadła jej się na kawałeczki.

– Strasznie mi przykro. – Pan Gray ponownie wychylił się w stronę córki, klepiąc ją po ręku. – Ciągle mam do czynienia z parami, które borykają się z problemem zdrady. Największym błędem ofiary jest wrażenie, że to ona zawiniła oraz że nie była dość dobra dla swojego partnera. Mimo iż Mary Ann nie chciała już więcej oglądać Tuckera, czuła się dokładnie tak, jak powiedział tata. Wpłynęło to również na jej pragnienie zbliżenia się do Riley’a. Dziewczyna automatycznie uznała, że chłopak brał ją za nudziarę. – Czasami wystarczy tylko jedna lekcja, w czasie której winowajca otrzymuje odpowiednią nauczkę – kontynuował pan Gray. – Musi zrozumieć, że jednorazowa przyjemność nie jest warta poświęcenia wszystkiego, co oferuje mu szczęśliwy

dom. Niestety, większość

cudzołożników puszcza to mimo uszu, udając, że wszystko zrozumieli, a tymczasem stara się korzystać z dóbr serwowanych przez jedną, jak i drugą stronę. – Tucker bez wątpienia uwielbia udawać. Mary Ann nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Chłopak był przecież częściowo demonem. Podobne odkrycie nie przestało szokować dziewczyny. Planowała zapytać Riley’a, co to dokładnie oznaczało, ale wtedy Aden rozpłynął się w powietrzu i cała grupa spędziła kilka godzin na szukaniu go w domu oraz w lesie. Ochroniarz Victorii przemienił się nawet w wilka i pobiegł na ranczo D&M. Ze względu na specjalnie wyczulony węch tropienie ludzi przychodziło mu z wielką łatwością, ale nawet on nie zdołał namierzyć Stone’a.

Później, kiedy Mary Ann oraz Riley zostali w końcu sami, spędzili czas na lepszym się poznawaniu. Zmiennokształtny pytał o jej dzieciństwo, ulubioną potrawę, a nawet wysłuchał opowieści o piętnastoletnim planie na życie, ani razu się nie krzywiąc. – Warto jest wiedzieć, że każdy z nas walczy z pociągiem względem innych ludzi, ale to, co zrobi się z tymi uczuciami, pokazuje, jaki kto ma tak naprawdę charakter – powiedział tata Gray. – Czy znałaś dziewczynę, z jaką Tucker cię zdradzał? Mary Ann przytaknęła, ale nie chciała zdradzać, kto to taki, dlatego też powiedziała: – Dziękuję za radę. – Rodzice Penny mogli nie wiedzieć o ciąży córki, a jej przyjaciółka nadal kochała ją na tyle, aby strzec jej prywatności. – Właśnie dlatego chciałam z tobą pomówić o tamtym chłopcu. Ma za sobą trudną przeszłość i musi borykać się z rzeczami, jakie nie powinny spotkać nikogo w jego wieku. Pan Gray zaczął stukać się palcem w podbródek. – Chyba rozumiem, czemu z tym wyskoczyłaś. Chwila, co takiego? – Naprawdę? – Chcesz, żebym z nim pogadał i mu pomógł. – Nie. Chcę… żebyś mi o nim opowiedział. Mężczyzna zmarszczył brwi, wyraźnie zbity z tropu. – Nie rozumiem. To przecież twój przyjaciel? Skąd miałbym go znać?

– Sądzę… sądzę, że był kiedyś twoim pacjentem. – No dobra. Po prostu to z siebie wyduś. – Nazywa się Aden Stone. Oddech ojca dziewczyny stał się lekko świszczący. Z jego twarzy odpłynęła cała krew. Mężczyzna zesztywniał, choć ledwo zauważalnie. Jego córka na pewno by tego nie zauważyła, gdyby tak bacznie mu się nie przypatrywała. Żołądek Mary Ann zacisnął się w milion węzłów, które raniły ją, ilekroć nabierała powietrza w płuca. – Znasz go – powiedziała tylko. Pan Gray uciekł od mniej wzrokiem, a mięsień jego szczęki zaczął drgać. – Tak, kiedyś go poznałem. – Czy wyrzuciłeś go z gabinetu? Zamiast odpowiedzieć, ojciec dziewczyny podniósł się z krzesła, które zapiszczało głośno na kuchennych kafelkach. – Już późno. – W głosie mężczyzny nie dało się słyszeć żadnych emocji, zupełnie jakby on sam błądził myślami zupełnie gdzie indziej. – Powinnaś się wykąpać i iść spać. – Wolałabym z tobą porozmawiać, tato. Aden potrzebuje pomocy. Nie jest już dzieckiem, o którym myślisz, więc proszę, nie zabraniaj mi się z nim widywać. Kocham go jak brata i pragnę jego szczęścia. Aden będzie jednak szczęśliwy dopiero wtedy, kiedy znajdziemy jakiś sposób, by uwolnić tamtych ludzi… – Wystarczy! – Pan Gray uderzył pięścią w stół, sprawiając, że naczynia podskoczyły. W jego oczach zapłonął dziki ogień. Nie odzwierciedlał sobą furii, ale brak nadziei. Mary Ann oglądała tatę w takim

stanie tylko raz w życiu, a mianowicie w dniu śmierci jej matki, kiedy mężczyzna musiał przekazać córce straszne wieści. – Wystarczy. – Jego głos zabrzmiał jakby płasko. – Nie będziemy o tym rozmawiać. Spłoszona, dziewczyna zamarła, nie będąc w stanie oddychać. O czym myślał jej ojciec? Co tak bardzo go rozsierdziło? – Powiedział ci, że kiedyś się spotkamy i zostaniemy przyjaciółmi. Nawet ty nie możesz zaprzeczyć, że nie była to jedynie paplanina młodocianego szaleńca, ale… – Powiedziałem, dość. Musisz wracać do swojego pokoju. To nie sugestia, ale polecenie. Po tych słowach, pan Gray wykręcił się na pięcie i tak po prostu odszedł. Trzasnął drzwiami ulokowanymi na końcu korytarza. Prowadziły one do jego sypialni. Ojciec nigdy wcześniej tego nie uczynił. Tata Mary Ann pamiętał Adena. To było oczywiste. Ale o jakie konkretnie wspomnienia chodziło? Co takiego zmieniło zazwyczaj pokojowo usposobionego człowieka w plującą jadem bestię?

*****

Aden zbudził się gwałtownie, siadając w pozycji wyprostowanej i ciężko dysząc.

Pot pokrywał całe jego ciało, sprawiając, że podkoszulek przykleił mu się do klatki piersiowej. Chłopak zaczął rozpaczliwie rozglądać się na boki. Zmarszczył czoło, uświadamiając sobie, że znajduje się we własnej sypialni. Która to godzina? Na niebie za oknem wisiał sierp księżyca, co oznaczało, że było późno w nocy. Cisza panująca w domu sprawiała, że Stone’owi dzwoniło w uszach. Wszyscy spali. Szesnastolatek dotarł do baraku, mimo iż nie pamiętał, żeby tu wracał. Nie uporał się ze swoimi obowiązkami ani nie rozmawiał z Danem. Ostatnie, co sobie przypominał, to stanie na środku lasu u boku Victorii, która wbijała mu kły w szyję. Chłopak rozejrzał się na boki. Gdzie ona… – Ciii. – Wampirzyca usiadła niespodziewanie obok niego, przykładając mu palec do ust. – Nic ci nie jest. Nie musisz się niczym martwić. Wszystkim się zajęłam. Posprzątałam stodołę i nakarmiłam konie, mimo iż te nie cieszyły się szczególnie na nasze spotkanie. Przekonałam Dana oraz pozostałych, że wróciłeś do domu o ustalonej porze. Twój opiekun myśli wręcz, że wy dwaj odbyliście długą, wieczorną pogawędkę na temat twoich postępów w nauce. Aden powoli rozluźnił mięśnie. Przekrzywił głowę do tyłu, nie odczuwając bólu w karku. Sięgnął w tamtą stronę ale nie odnalazł punktowych śladów po ukąszeniu. Wampirza księżniczka musiała go uzdrowić. Czyżby zrobiła to za pomocą śliny, jak miało to miejsce w przypadku jego wargi? – Dziękuję ci. – Aden nadal był nieco zawstydzony tym, że wampirzyca tak wiele dla niego robiła. To ona urodziła się dziewczyną, a nie

on. To on powinien się o nią troszczyć. – Czy miałaś jakieś problemy z Riley’em? – Nie. Wróciłam do niego o ustalonej porze, a on w zamian odprowadził mnie do domu. Potem pobiegł raz jeszcze do Mary Ann, zaś ja wykorzystałam to jako okazję, by się do ciebie wymknąć. Przepraszam, że wypiłam tak dużo twojej krwi, Adenie. – Wampirzyca złapała go za nadgarstek. Jej uścisk okazał się wystarczający do pogruchotania mu kości, ale chłopak wcale się na to nie skarżył. Każdy kontakt cielesny z Victorią wydawał mu się wspaniały. – Powinnam się odsunąć i na pewno bym to zrobiła, ale smakowałeś tak słodko… Lepiej niż ktokolwiek inny. Właśnie dlatego byłam w stanie skupić się wyłącznie na zaspokajaniu pragnienia. Mimo odczuwanego właśnie bólu, Aden wzdrygnął się na wspomnienie całego zajścia. W ustach mu zaschło, a mięśnie automatycznie się napięły. – Mówiłam ci, że jestem zwierzęciem – zakwiliła wampirzyca. – Nie, nie jesteś. Cokolwiek Victoria wpompowała w jego żyły… Dobry Boże, chłopak pragnął kolejnej porcji tej rozkoszy. Szesnastolatek zdjął jej rękę ze swojego ramienia i splótł ich palce. – To, co zrobiłaś… Skłamałbym, gdybym powiedział, że mi się nie podobało. – Tak, ale… – Żadnych „ale”. Żeby przeżyć, potrzebujesz krwi, a ja pragnę być tym, który ci jej dostarczy. Dopóki żyję, życzę sobie, żebyś do mnie przychodziła i się ze mnie posilała. Stone przesunął kciukiem po nasadzie jej dłoni. Puls Victorii przyśpieszył.

Dziewczyna pociągnęła nosem. – Mówisz to tak, jakbyśmy mieli się wkrótce rozstać i jakbyś wiedział, że do tego dojdzie. Czy Aden powinien wspomnieć jej o wizji Elijaha? Chłopak wsunął sobie wolną rękę pod głowę, po czym zagapił się w sufit. Gdyby wyznał jej prawdę, Victoria mogłaby zdecydować, że musi go opuścić dla jego dobra. Facet od razu spisany na straty nie stanowił wspaniałego materiału na partnera. Wampirzyca mogłaby dojść do wniosku, że chce go ocalić, co nie przyniosłoby nic poza jej złym samopoczuciem. Próba zmiany wizji Elijaha była jak powstrzymywanie fali przypływu. Przy użyciu dobrych narzędzi dało się wybudować tamę, która w końcu załamałaby się pod naporem wody, co zaowocowałoby tysiąckrotnie gorszymi konsekwencjami. Tylko jeden raz Aden starał się ocalić osobę, która została skazana na śmierć. Powstrzymał jedną ze swoich lekarek przed wejściem do samochodu, który według wizjonera miał się rozbić. Co smutne, kobieta ocalała od zgniecenia we wraku, ale zmarła nieco później i to tego samego dnia. Jeden ze słupków spadł ze szczytu budynku, wbijając jej się w pierś. Zamiast zginąć na miejscu w samochodzie, nieszczęśniczka umierała długo i bardzo boleśnie. Ciałem szesnastolatka wstrząsnął dreszcz. Victoria zasługiwała na poznanie prawdy, nawet jeśli miałaby go porzucić. Broniła go przed swoim ojcem. Aden spędził z nią najwspanialsze dni w życiu. Pluskał się z nią w wodzie, całował się z nią i pozwalał jej pić swoją krew.

– Chodź tutaj – powiedział. Puścił dłoń wampirzycy i rozłożył szeroko ramiona w zapraszającym geście. Dziewczyna chętnie weszła w jego objęcia, układając głowę w zagłębieniu szyi Stone’a. – Muszę ci coś powiedzieć. Coś, co ci się nie spodoba i zapewne cię przestraszy. Wampirza księżniczka zesztywniała. – Dobrze. Pozostała jedynie szczerość. – Widziałem własną śmierć. – Co masz na myśli? Aden usłyszał czające się w jej głosie przerażenie, co sprawiło, że zapragnął cofnąć te słowa. Zamiast tego kontynuował: – Czasami wiem, kiedy ktoś umrze. Czasami wiem, w jakich okolicznościach. Jakiś czas temu zobaczyłem własną śmierć, jak miało to miejsce w przypadku tysięcy innych osób. Wampirza księżniczka ułożyła mu dłoń płasko na klatce piersiowej, tuż nad sercem. Jej ręka drżała. – I nigdy się nie pomyliłeś? – Nigdy. – Kiedy do tego dojdzie? I w jakich okolicznościach? – Nie wiem kiedy, ale odkryłem, że nie będę wyglądał na wiele starszego niż teraz. Będę bez koszulki, a na moim prawym boku będą widnieć trzy blizny. Victoria usiadła bardziej wyprostowana, a jej długie, falujące włosy spływały z ramion oraz pleców, sięgając wysokości brzucha.

Nie pytając Stone’a o pozwolenie, zadarła mu podkoszulek. Owszem, znajdowały się tam szramy, ale nie te trzy paraboliczne linie, jakie chłopak widział w swojej wizji. – Żeby mieć blizny, trzeba najpierw zostać rannym, a owa rana musi mieć czas, by się wygoić. – Tak. Na obliczu wampirzycy odmalowała się determinacja. – Kiedy wypoczniesz, opowiesz mi o każdym, nawet najmniejszym szczególe wizji, i zrobimy wszystko, co w naszej mocy, żeby temu zapobiec. Po co ci wiedza na jakiś temat, skoro nie możesz wpłynąć na bieg wydarzeń? Aden sięgnął do góry, by pogładzić dziewczynę po policzku. Ukochana przymknęła powieki, oddając się rozkoszy jego dotyku. Szesnastolatek postanowił, że za jakiś czas opowie jej o konsekwencjach próby zapobieżenia czyjejś śmierci. Póki co, dał jej i tak wiele do przetrawienia. Na razie istniało tysiąc problemów do omówienia oraz rozwikłania. – Czy zauważyłaś jakieś różnice w moim pokoju? – zapytał. – A może ludzie z ranczo zachowują się jakoś inaczej? Być może w wyniku zmiany przeszłości Ozzie zachowywał się teraz słodko jak aniołek. Nie ma to jak mieć nadzieję. Wampirzyca ponownie odchyliła się do tyłu, raz jeszcze zwijając u boku chłopaka. Tym razem otoczyła go ramieniem w talii, tuląc do siebie tak mocno, jakby obawiała się wypuścić go z objęć.

– Jedyne, co zauważyłam, to spora kolekcja pigułek ustawionych na twoim biurku. Nie pamiętam, bym kiedykolwiek wcześniej je widziała. Pigułek? Wbrew protestom wampirzycy, Aden wstał z posłania i skierował kroki w kierunku biurka. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało całkiem normalnie. Na blacie leżał iPod szesnastolatka. Kilka tygodni temu ktoś zostawił go na ławce w parku, a Stone natychmiast go zabrał. Chłopak zaczął omiatać wzrokiem pozostałą część biurka. Powitał go rządek fiolek z tabletkami. Aden podniósł wszystkie opakowania i kolejno zapoznawał się z etykietkami. Nic dziwnego, że od czasu ostatniej podróży w czasie jego przyjaciele milczeli. Byli nieodwołalnie naćpani. – Koledzy? Zero odpowiedzi. – Koledzy! – krzyknął chłopak, planując ich w ten sposób obudzić. Co jeśli medykamenty zrobiły im nieodwracalną szkodę? Co jeśli dusze już nigdy nie wrócą? Chłopak sądził, że zażył chyba każdy możliwy lek, ale jego przyjaciele nigdy nie reagowali w taki sposób. Szesnastolatek zerknął raz jeszcze na etykietki. Nigdy nie słyszał o takich psychotropach. Może były to leki eksperymentalne? Aden naprawdę pragnął pozbyć się ich ze swojej głowy, ale liczył również na to, że uda mu się zapewnić im własne, szczęśliwe egzystencje. Stone wolałby zatrzymać ich przy sobie, niż dopuścić do ich unicestwienia. Elijah poinformował go, że jedno z nich go opuści.

Chłopak sądził, że będzie to równoznaczne zdobyciu dla wybranej duszy własnego ciała. A co jeśli któreś z nich zostało zabite? Aden o mały włos nie zwymiotował. Co on najlepszego zrobił? Szesnastolatek popatrzył na nadrukowane na butelce nazwisko lekarza. Nie był to już dr Quine, ale Hennessy. – Koledzy! W końcu, powiedziała Eve. Jestem strasznie zmęczona. Nie mogę samodzielnie myśleć, odezwał się Caleb. Chce mi się spać, dodał Elijah. Julian milczał. – Julian – szepnął Stone ze stanowczością w głosie. Zero reakcji. – Julian! – powiedział nieco głośniej. Ale przyjaciel wciąż się nie odzywał. – Julian, przysięgam na Boga, że jeśli się nie odezwiesz, to… Nie mów tak głośno, syknęła wezwana po raz kolejny dusza. Ciszej. Ramiona chłopaka opadły. Dzięki Bogu. Jego przyjaciele żyli – wszyscy – i najwyraźniej nic im nie dolegało. Przynajmniej tak się wydawało Adenowi. Co się stało?, zapytała Eve. Stone opowiedział im o lekach. Przyjaciele nadal pamiętali samych siebie z przeszłości, nie zmieniając się, mimo iż bieg wydarzeń obrał zupełnie inny tor. Oni również nie wiedzieli, co się im przytrafiło.

Aden odwrócił się ponownie w stronę łóżka, ale Victorii już tam nie było. Chłopak nie słyszał, by się poruszyła, ale nagle wyrosła u jego boku, oplatając go ramionami w talii i mocno do siebie przytulając. – Muszę wracać – powiedziała, ocierając się głową o jego kark. – O tej porze nocy moja rodzina już nie śpi i spodziewa się zastać mnie w domu. Na zewnątrz czekają wilkołaki, które oprócz Riley’a, mają dbać o twoje bezpieczeństwo. Strzegą również miejsca zamieszkania Mary Ann. Aden ujął jej buzię w swoje dłonie, po czym złożył na jej wargach delikatny pocałunek. – Zobaczymy się… – Nagle urwał. Ktoś stał w jego oknie, zaglądając do wnętrza jego sypialni i posyłając mu mordercze spojrzenie. Stone natychmiast ukrył wampirzycę za plecami. – Schowaj się – polecił jej, poszukując wzrokiem swoich sztyletów. Gdzie je, do diaska, posiał? – Co się… – Wampirza księżniczka okrążyła chłopaka, spoglądając w kierunku niechcianego gościa. Gdy to nastąpiło, natychmiast wstrzymała oddech, gardłowo sycząc. – Nie, nie, nie – jęknęła. – Tylko nie on. Wszyscy, tylko nie on. Czemu wilki dopuściły kogoś, kogo nienawidziła ich pani, tak blisko rancza? – Znasz go? – Aden nie mógł nic poradzić na przelewającą się przez jego ciało falę zazdrości. Mężczyzna, kimkolwiek był, okazał się wysoki.

Miał jasnoblond włosy oraz złociste oczy. Kto to taki? Chłopak popatrzył na intruza spode łba, omiatając spojrzeniem jego sylwetkę, a następnie zamarł. Miał do czynienia z wampirem. Krwiopijca posiadał tak samo bladą cerę jak Victoria, a błyszczące, białe kły wystawały mu spod górnej wargi. Wampirza księżniczka wystąpiła zza pleców Adena. Chłopak pragnął ją złapać i ponownie do siebie przyciągnąć. – Nie dotykaj mnie – powiedziała, a ton jej głosu okazał się chłodniejszy niż kiedykolwiek. – Victorio? Dziewczyna podeszła do okna. – Kazałam ci trzymać się ode mnie z daleka, Adenie, i mówiłam to całkiem serio. – Po tych słowach zniknęła z pomieszczenia, tworząc w powietrzu rozmytą plamę.

*****

Kiedy Riley wskoczył przez okno w sypialni Mary Ann o pierwszej w nocy, dziewczyna nadal siedziała na skraju łóżka. Otaczała ją ciemność, a ona sama objęła się rękoma na piersiach, kiwając się w przód oraz w tył.

Gdy wilkołak skierował kroki do łazienki, nie odezwała się ani słowem. Nie powiedziała nic także wtedy, kiedy zjawił się obok niej w pełni ubrany, a następnie koło niej przykucnął. – Mary Ann – wyszeptał. Przesunął kciukiem po jej policzku. – Nic ci nie jest? Jego skóra okazała się ciepła w dotyku, natomiast dłonie lekko chropowate. Wilk starał się ją chyba pocieszyć. Mary Ann nie zdołała powstrzymać się przed ułożeniem głowy na jego ramieniu. Na początku Riley nieco zesztywniał. Czemu? Następnie otoczył ją wolnym ramieniem w talii, przyciągając ją jeszcze mocniej do siebie i sprawiając, że dziewczyna kompletnie zapomniała o tej chwilowej sztywności. Chłopak miał na sobie ten sam podkoszulek oraz jeansy, jakie wciągał na siebie w czasie odwiedzin w jej domu. Nie nosił też bielizny, jak podpowiedział Mary Ann jej własny umysł. Dziewczyna instynktownie oblała się rumieńcem. Riley zachichotał, sprawiając, że rumieniec Mary jeszcze bardziej się poszerzył. – No, no, chyba jesteś podekscytowana moim widokiem. – Co ty tu znowu robisz? – zapytała Gray, próbując zmienić temat. Dziewczyna nie miała zamiaru przyznawać się do tego, co tak bardzo ją rozochociło. – Odprowadziłem Victorię do domu. Teraz mam czas tylko dla siebie.

– A jeśli twoja pani znowu się wyślizgnie? Wyraz twarzy Victorii powiedział Mary Ann, że wampirzyca faktycznie to planowała. Gray zrobiłaby dokładnie to samo, gdyby chodziło o jej wilka. Kim ty się stajesz? Dziewczyna nie chciała przecież ściągać na Riley’a żadnych kłopotów. Wilkołak uśmiechnął się kącikiem ust. – Ktoś inny ma jej dziś pilnować. – Kto taki? I czemu? – To sekret Victorii, nie mój – odpowiedział chłopak, a ton jego głosu był całkowicie pozbawiony emocji. – A teraz powiedz mi, o czym myślałaś, zanim się zjawiłem. Mary Ann odchyliła się do tyłu, spoglądając na własne dłonie. – Mój ojciec znał Adena. Gdy tylko o nim wspominałam, ojciec zaczął dziwacznie się zachowywać. Zamknął się w gabinecie i do tej pory z niego nie wyszedł. – Cóż, teraz akurat już śpi. Dziewczyna popatrzyła wilkowi w twarz. – Jesteś pewien? – Oczywiście. Zajrzałem do niego. Jego aura jest biała i świadczy o wewnętrznym spokoju. Poza tym, twój ojciec chrapie. Riley po raz kolejny przesunął kciukiem po policzku Mary. Jego dotyk przyprawił skórę Gray o mrowienie.

– Znowu jesteś pobudzona – powiedział zmiennokształtny, uśmiechając się kącikiem ust. Dziewczyna pragnęła pociągnąć siebie – albo jego – za włosy, by dać upust frustracji. – Przestań mnie odczytywać. Riley spoważniał. – Czemu? – To nie w porządku. Ja nigdy nie wiem, co czujesz. Chłopak uniósł brew. – Pozwól więc, że podzielę się z tobą swoimi uczuciami. W każdej chwili myślę o tobie z ogromnym entuzjazmem. – Och. – Wow. Mary Ann była o wiele mniej sfrustrowana niż wcześniej. – Więc… mnie lubisz? – A po co twoim zdaniem kręciłbym się obok ciebie? Czemu zależałoby mi na tym, by unicestwić twojego dobrego przyjaciela, Adena? Zbyt dobrego jak na mój gust. A ty co czujesz? Dziewczyna gapiła się na niego z niedowierzaniem. – Nie możesz tego zgadnąć? – Po prostu to powiedz – warknął Riley. – Zgoda – odpowiedziała Gray, nagle pragnąc się roześmiać. – Tak. Lubię cię. Wilkołak nieco się rozchmurzył. – To dobrze. Bardzo dobrze. – Pogładził włosy Mary, a następnie westchnął, zerkając na stojący na nocnym stoliku zegarek z budzikiem. – Mimo iż bardzo bym chciał kontynuować tę pogawędkę, musimy odszukać

akta, o których wspominał Aden. Victoria wymogła na mnie, bym zrobił w tej kwestii wszystko, co w mojej mocy. – Mam przeczucie, że tata je zabrał. Riley zmarszczył czoło, wstając z łóżka. – Istnieje tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć. – Wiem – odpowiedziała Mary Ann, ciężko wzdychając. Myślała o tym przez długie godziny, wreszcie podejmując ostateczną decyzję. Postanowiła zaczekać, aż jej ojciec zaśnie, a następnie zejść na dół, by rozpocząć poszukiwania. – Nie martw się – zapewnił ją Riley. – Mogę sam je zdobyć. Wtedy nie będziesz w to zamieszana. Czy tego właśnie pragnęła Gray? Obiecała pomóc przyjacielowi. Jej nauczyciel od historii zwykł zresztą mawiać: „twoja przyszłość nie będzie szczęśliwa, jeśli nie poznasz swojej przeszłości”. Być może jej ojciec dostrzegł w Adenie coś, co pchnęłoby naprzód ich poszukiwania. Ich akty urodzenia jeszcze nie przybyły, dlatego też nie wiedzieli, kim byli rodzice Stone’a, dlatego też nie mogli wybrać się do szpitala, w jakim przyszedł na świat, by poprosić o stosowne akta. Jedyną nadzieję pokładali obecnie w zapiskach pana Gray’a. Nie jestem tchórzem. Nie łamię obietnic. Poza tym, lepiej będzie, jeśli zrobi to Mary Ann, a nie ktoś inny. Wówczas tajemnica zostanie w rodzinie. Dziewczyna podniosła się z posłania, rozprostowując ramiona.

– Zrobimy to razem. – Po tych słowach uczyniła coś, co zszokowało ich oboje. Wspięła się na palcach u nóg, po czym złożyła na wargach Riley’a delikatny pocałunek. – Dzięki, że wróciłeś, żeby mi pomóc. Kiedy Mary Ann próbowała się odsunąć, wilkołak złapał ją za przedramiona, zatrzymując w miejscu. Oczy dziwnie mu błyszczały. – Następnym razem, gdy zdecydujesz się to powtórzyć… – Co? – zapytała Gray, całą sztywniejąc. – Czy to ostrzeżenie? – Nie. – Riley łobuzersko się uśmiechnął. – Postaraj się to przedłużyć.

Rozdział 17 „Katalog pacjentów według doktora Morrisa Gray’a”

23 stycznia:

Obiekt A. Co mogę o nim powiedzieć? Gdy zobaczyłem go po raz pierwszy, przypominał mi córkę. Nie z wyglądu, oczywiście, ponieważ nie mają pod tym kątem ze sobą nic wspólnego. Nie cechuje ich również podobne usposobienie. Podczas gdy moja córka jest żywiołowa i beztroska, a także bez trudu wybucha śmiechem, A jest cichy i nieśmiały. Boi się patrzeć ludziom w oczy. Nigdy nie widziałem, żeby się uśmiechał. Moja córka czuje się szczęśliwsza w otoczeniu innych ludzi. A z radością skrywa się w cieniu, wybierając samotność i brak uwagi. W jego oczach dostrzegam jednak tęsknotę. A pragnie być tacy jak inni. To, że tak się nie dzieje, naprawdę mnie wzrusza. W tej właśnie kwestii A i moje dziecko są prawie tacy sami. Miłość, jaką do nich czuję, w jednym wypadku jest zrozumiała, w drugim… nie. Własnie tego trzeba A – uczucia. Nikt nie kochał go, odkąd jego rodzice go oddali, podczas gdy moja córka była otaczana czułością od momentu swojego urodzenia. To właśnie dlatego ona ciągle się uśmiecha, zaś on w ogóle. Mimo odmiennych usposobień oraz doświadczeń życiowych, oboje są wybitnie wrażliwi,

zarażając tym najbliższe otoczenie. Ta cecha ich osobowości naprawdę chwyta za serce, niczym szpony wbijające się w ciało i nie chcące odpuścić. Dzięki temu oboje zapisują się w twojej pamięci, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Zauważyłem, w jaki sposób spoglądają na A inni pacjenci. Oni również czują uchwyt tych szponów. Coś ciągnie ich do tego młodzieńca, mimo iż nie zdają sobie sprawy, co to takiego. To zabawne, że A jest otoczony wyłącznie tymi pacjentami, którzy dostrzegają rzeczy, jakie naprawdę nie istnieją, rozmawiają z ludźmi, których tak naprawdę nie ma, albo wydaje im się, że pochodzą z Piekła. Podczas sesji terapeutycznych zapytałem kilku z nich, czemu tak bacznie obserwują A. Wszystkie odpowiedzi były podobne – on nas przyciąga. Ich odpowiedzi każdorazowo mnie szokowały, ponieważ sam pragnąłem rozpocząć praktykę właśnie w tym ośrodku, marząc o tym tak bardzo, jak oni chcieli zbliżyć się do tego chłopca. Przyjechałem tutaj, starając się o tę posadę, mimo iż gdzieś już pracowałem. Miałem dobrze płatny zawód w prywatnym ośrodku i wcale nie musiałem stamtąd odchodzić. Stopniowo wspinałem się po szczeblach kariery, wiedząc, że wkrótce mam szansę zostać współwłaścicielem. Nic z tych rzeczy nie grało jednak dla mnie żadnej roli, kiedy poczułem potrzebę przyjazdu do szpitala Kingsgate Psychiatric. Chciałem tam wejść – a raczej po prostu musiałem to zrobić. Pragnąłem tam być i zostać w tym miejscu na zawsze. To, co zaskoczyło mnie w odniesieniu do tej dziwacznej determinacji, to fakt, że moja córka, która czekała na mnie w samochodzie, rozpłakała się, gdy podjechaliśmy pod szpital. Była naprawdę szczęśliwa na tylnym siedzeniu mojego sedana, domagając się

ulubionych lodów na patyku, aż nagle zalała się łzami. Zapytałem ją, co się dzieje, ale ona zaczęła pocierać rączką miejsce nad sercem, niezdolna odpowiedzieć mi na to pytanie. Nigdy więcej jej tam nie zabrałem, ale ja sam postanowiłem tam zostać. Uczucie przynależności do tej placówki zdecydowanie przesłoniło mi wszystko inne. A kiedy po raz pierwszy natknąłem się na A, musiałem stłumić potrzebę mocnego przytulenia go do siebie. Czułem się, jakbym właśnie powitał zaginionego członka rodziny. Czyżbym odchodził od zmysłów?

17 lutego:

Dziś pobito Obiekt A. Odpowiedzialny za to pacjent zarzekał się, że chciał jedynie, żeby potrzeba bliskości A zniknęła, ponieważ nie mógł z tym żyć. Wreszcie udało mi się przytulić chłopca. Nie pamiętał tego, co oczywiste, ponieważ był wtedy nieprzytomny i naszpikowany środkami przeciwbólowymi. Dobrze się stało, że tego nie odkrył. Nie mogłem zapewnić mu tego, czego pragnął, czyli miejsca, do jakiego mógłby należeć. Mimo to, nie chciałem z niego zrezygnować. W moich oczach stanęły łzy. Po raz kolejny zacząłem zastanawiać się, co ze mną nie tak.

18 lutego:

Obiekt

A

zdrowieje.

Już

z

nim

rozmawiałem,

ale

leki

przeciwbólowe sprawiają, że jest zdekoncentrowany i ciężko go zrozumieć. Raz nazwał mnie nawet „Julianem”, ale nie mam co do tego pewności. Musi istnieć jakiś sposób, żeby mu pomóc. Musi istnieć coś, co mógłbym zrobić. To dobry dzieciak z kochającym sercem. Odwiedził go inny pacjent, który łakomie wpatrywał się w podaną A galaretkę. A bez wahania oddał ją gościowi, mimo iż tylko to mógł aktualnie jeść. I tylko to otrzymał w przydziale. Cóż, a przynajmniej powinien otrzymać, ponieważ dwie godziny później przyniosłem mu dwie porcje.

21 lutego:

Moja pierwsza sesja z Obiektem A. Zdiagnozowano u niego schizofrenię i mimo iż bardzo rzadko zdarza się ona u dzieci poniżej szesnastego roku życia, rozumiem powód takiej diagnozy. Chłopak wykazuje się tendencją do mówienia do siebie, rozmawiając z ludźmi, którzy nie istnieją. Czy osobiście również postawiłbym taką diagnozę? Nie jestem pewien. I nie chodzi tylko o to, że takie schorzenie rzadko zdarza się u dzieci w jego wieku. To, że mam wątpliwości, poważnie mnie martwi. Gdy spotkało mnie to ostatnim razem, doszło do

kataklizmu, po jakim jeszcze się nie otrząsnąłem. Poczucie straty nadal zżera mnie od środka. Ale to historia nie na ten czas i nie to miejsce. Przed spotkaniem z A, przejrzałem jego akta i natknąłem się na coś interesującego. Od czasu przyjęcia go do szpitala trzy miesiące temu, A dwukrotnie uciekł z zamkniętych pomieszczeń – dosłownie rozpłynął się w powietrzu, nie pozostawiając żadnego śladu po tym, jak do tego doszło. W obu przypadkach, pojawił się w miejscach, do jakich absolutnie nie miał wstępu. Każdy uważa, że nauczył się po prostu, jak wyłamywać zamki, biorąc to za zabawną, nieszkodliwą grę. Ale mnie to bardzo denerwuje. Spotkałem się z tym już wcześniej. Nie z nim, ale z kimś, kogo kocham. Nie będę czekał z omówieniem tego zagadnienia do następnego sprawozdania z sesji z A. Matka mojej córki potrafiła robić podobne rzeczy. Oczywiście, tuż przed tym jak zaszła w ciążę. W jednej chwili wchodziła do pomieszczenia, zmierzając w moim kierunku, a w następnej dosłownie rozpływała się w powietrzu na moich oczach. Przeszukiwałem cały dom, nie mogąc jej znaleźć. Zdarzało się to sześciokrotnie. I za każdym razem przeżywałem istne piekło. Moja ukochana pojawiała się zazwyczaj po upływie kilku minut. Raz, niestety, minęły aż dwa dni, zanim w końcu się odnalazła. Za każdym razem pytałem ją, gdzie się udawała i jakim cudem była do tego zdolna. Ona odpowiadała mi zawsze: „wróciłam do młodszej wersji siebie”. Twierdziła, że podróżuje w czasie. Wiedziałem, że to niemożliwe, ale ona nalegała, że tak właśnie jest. Kiedy poprosiłem ją o jakiś dowód, nie umiała dać mi żadnego. To ona jest powodem, dla którego zainteresowałem się psychiatrią. Pragnąłem ją zrozumieć i jakoś jej pomóc. Och, kochałem ją. Nadal ją kocham. Nie umiem tego ukryć, mimo iż powinienem. Nie mogę pogodzić się z tym, że ją zawiodłem. Moja ukochana zachowywała się

normalnie jedynie przez dziewięć miesięcy, w czasie których była w ciąży z moim ukochanym dzieckiem. Później, nie otrzymałem już szansy, żeby jej pomóc.

Dłoń Mary Ann drżała, kiedy ona sama przekręcała kolejne strony dziennika swojego ojca. Ona i Riley zabrali go z jego gabinetu, kiedy mężczyzna zasnął, opierając głowę o klawiaturę. Zasnął nad notatkami dotyczącymi Adena, a raczej Obiektu A, dlatego też musieli wyłowić zapiski spod jego policzka. To, że Gray to zatrzymał, okazało się szokującym odkryciem, ale udowadniało ono, że dziennik znaczył dla niego bardzo wiele. Nie podlegało wątpliwości, że doktor wielokrotnie zapoznawał się z jego treścią. Dziewczyna nie mogła oderwać się od lektury, odczuwając przypływ coraz gwałtowniejszych mdłości. Na początku termin „Obiekt A” wcale jej się nie spodobał, ale później Mary uświadomiła sobie, że w ten sposób jej tata starał się uszanować prywatność Adena, nawet w osobistych zapiskach. Gray od razu zorientowała się, o kogo chodzi… Jej ojciec odczuwał żal w stosunku do chłopca i jego choroby… Poza tym, pisał o jej matce tak, jakby ta już nie żyła. To, że wypowiadał się o niej w czasie przeszłym, strasznie ją zabolało. W czasie, kiedy doktor pisał ten dziennik, matka dziewczyny żyła i z wielką troską zajmowała się córką oraz rodzinnym domem. Czemu tata Mary Ann nie mógł wyjawić wszystkim, że kochał własną żonę? Czy to nie z tego właśnie powinny być dumne małżeństwa? Drżąc na całym ciele, Gray podjęła lekturę na nowo…

1 marca:

Moja druga sesja terapeutyczna z Obiektem A. Wczoraj znowu doszło do bójki, kiedy A powiedział jednemu z pacjentów, że zginie tego samego dnia, ponieważ ktoś dźgnie go widelcem w gardło. Mężczyzna zdenerwował się i zaatakował A. Wszyscy wokoło włączyli się do zabawy. Personel szpitala musiał ich rozdzielić, szprycując ich środkami uspokajającymi. Później jednak odkryli, że pacjent, którego śmierć przewidział A, faktycznie umarł. I rzeczywiście miał wbity w gardło widelec. A tego nie zrobił, to przynajmniej ustaliliśmy. Jakimś cudem ofiara zdołała się wydostać z centrum zamieszek i przywarła plecami do ściany. Okazało się, że w bok karku wbito jej widelec. Inny pacjent wciąż trzymał dłoń na rączce sztućca. Czy popełnił morderstwo ze względu na słowa A? Skąd A wiedział, że napastnik schował widelec w rękawie? Czy zdołał go podpatrzeć, a potem wykorzystał to, by opisać przyszłe czyny mężczyzny? A może była to przepowiednia? Kiedy zapytałem o to A, nie odpowiedział na moje pytania. Biedne dziecko. Zapewne sądził, że wpadł w tarapaty. A może odczuwał wyrzuty sumienia. Albo ból. Musiałem do niego dotrzeć i zdobyć jego zaufanie.

4 marca:

Po ostatniej sprzeczce z Obiektem A nadal jestem trochę rozchwiany. Być może powinienem zaczekać na nasze kolejne spotkanie. Może trzecia sesja nie byłaby wtedy tą ostatnią. A zachowywał się dzisiaj zupełnie inaczej. Chodziło o wyraz jego spojrzenia, który sugerował, że jest o wiele starszy, niż na to wyglądał. Posiadał wiedzę, która nie powinna stać się udziałem żadnego jedenastolatka. Miałem problem ze spoglądaniem mu w oczy. Na początku, wszystko szło tak, jak na to liczyłem. A zaczął odpowiadać na moje pytania, nie unikając odpowiedzi, jak to miał w zwyczaju. W końcu pozwolił mi zajrzeć do wnętrza swojego umysłu, uzasadniając motywy swojego postępowania. Wyjaśnił mi, czemu mówi takie rzeczy. Powiedział, że to dlatego, iż mieszkają w nim cztery ludzkie dusze. Puszczałem to mimo uszu, aż wspomniał o Eve. To mnie zaciekawiło. Eve okazała się osobą, która była zdolna do podróżowania w czasie. Do takiej samej umiejętności przyznawała się moja żona. To, co mówił A, pokrywało się z jej zapewnieniami. Nie chodziło tylko o samo cofnięcie się w czasie, ale przybliżenie wydarzeń z własnej przeszłości. Podobno każdorazowa taka ingerencja zmieniała przyszłość. Zdolne do tego osoby zyskiwały specyficzną wiedzę na temat tego, co ma się wydarzyć. Na wzmiankę o tych analogiach oraz przez to, że normalnie czarne oczy A zrobiły się na moment piwne, doszedłem do wniosku, że w tym momencie rozmawiam z matką Mary Ann.

To wrażenie nie dawało mi spokoju, a nawet zdenerwowało mnie tak bardzo, że zacząłem odchodzić od zmysłów. Wyrzuciłem zatem A ze swojego gabinetu. Fakty dotyczące mojej przeszłości mógł poznać jedynie myszkując po moim gabinecie oraz zapoznając się z prywatnymi zapiskami. Istniała tylko ta opcja albo to, że A mówił prawdę. Ta część mnie, jaka zawsze pragnęła udowodnić, że moja żona nie była chora na umyśle, chciała w to uwierzyć. Jak jednak mogłem to zrobić, skoro nie uczyniłem tego samego względem niej? Raniłem ją, ilekroć próbowała podzielić się ze mną swoimi doświadczeniami. Zniszczyłem jej pewność siebie, przekonując ją o tym, że jest wariatką. Gdybym stwierdził, że A, zupełnie obca dla mnie osoba, ma rację, musiałbym zranić ją bez żadnej głębszej przyczyny. Jak mogłem żyć z poczuciem winy wyrządzonej ukochanej kobiecie? Nie mogłem i świetnie o tym wiedziałem. Dlatego też wyrzuciłem A z gabinetu i odszedłem z placówki. Zrezygnowałem nawet z pracy. Ten dzieciak wspomniał przecież o mojej córce. Wypowiadał się na jej temat z ogromną pewnością siebie, mówiąc o rzeczach, o jakich nie mógł wiedzieć. Albo nie powinien. Nigdy wcześniej nie byłem tak zdenerwowany albo poruszony. Nie mogłem uwierzyć w to, że miał rację. Po prostu… nie mogłem. Nawet jeśli wszystko przemawiało na jego korzyść – po prostu nie byłem w stanie.

8 maja:

Czuję się tak, jakby moja żona ponownie umarła. Nie potrafię zapomnieć o A. Łapię się na tym, że stale o nim rozmyślam. Zastanawiam się, jak się miewa, co robi i jak go traktują. Nie pozwalam sobie jednak na sięgnięcie po telefon i sprawdzenie, co u niego słychać. Jeśli idzie o tego chłopca, tracę cały swój obiektywizm. Nie umiałem pomóc miłości swojego życia, a zatem nie mogę pomóc i jemu. Najlepiej jest odciąć się od źródła problemów. Nieprawdaż? Tak przynajmniej kiedyś myślałem. Teraz nieustannie nawiedzają mnie dwa potężne słowa: „co jeśli”’? Moja obecna żona widzi, co przeżywam, i jest pewna, że chodzi o inną kobietę. Tę, którą kocham bardziej od niej. Staram się zapewnić ją, że to nieprawda, ale oboje wiemy, że tak właśnie jest. Nie mogę na to nic poradzić. Nigdy nie będę w stanie pokochać jej tak jak powinienem. Zawsze kochałem inną. Nie powinienem pójść do tej placówki. Nie powinienem zająć się przypadkiem A.

Do głowy Mary Ann cisnęło się tyle pytań, że nie mogła się skoncentrować. Tym razem jej ojciec wypowiadał się o swojej żonie, jak i „obecnej małżonce”. Jedna z nich była chorą na umyśle kobietą, która dała dziewczynce życie. Druga okazała się całkiem zdrowa i wychowywała Mary. Musiały być jedną i tą samą osobą, choć nie powinno być to możliwe. Chyba że…

Czyżby kobieta, jaka ją wychowywała, nie była jej prawdziwą matką? To nie miało żadnego sensu. Mary Ann do złudzenia ją przypominała. Miały tę samą grupę krwi. Nie było wątpliwości, że łączyło je pokrewieństwo. Mary Ann nie wątpiła również w to, że matka kochała ją bardziej niż wszystko inne na tym świecie. Tak właśnie zachowałaby się prawdziwa matka. Opiekowała się córką w czasie choroby i tuliła ją do siebie, gdy ta płakała. Śpiewała i tańczyła z nią w objęciach, kiedy dziewczyna wydawała się szczęśliwa. Urządzały sobie wspólne herbatki i jeździły Corvettami dla lalek Barbie. Mary Ann miała pewność, że była kochana. Czy to możliwe, że jej ojciec ożenił się z dwiema kobietami, które były do siebie łudząco podobne? Jedna ją urodziła, a druga wychowała. Taka opcja wydawała się wyjątkowo mało prawdopodobna. Jeśli jednak tak, to czemu tata nigdy jej o tym nie powiedział? Mimo iż Mary bardzo tego nie chciała, dała dziennik Riley’owi. Chłopak gapił się na skórzaną okładkę przez dłuższy czas, nim w końcu skoncentrował się na niej. Nic nie powiedział, a po prostu pochylił się w jej stronę i złączył ich wargi. Pocałunek okazał się słodki, uspokajający i gwarantujący spokój. W oczach Gray stanęły łzy. – Zabierz go proszę do gabinetu. Nie chcę, żeby tata wiedział, że go wzięłam. Riley przytaknął, nie spuszczając z niej wzroku, zanim w końcu nie zniknął za rogiem.

Nie wrócił też do jej sypialni. Słońce właśnie wschodziło, więc musiał wracać do domu. Mary świetnie o tym wiedziała, ale nie przeszkadzało jej to za nim tęsknić. Wilkołak przytulał ją do siebie podczas lektury, dając jej możliwie jak najwięcej wsparcia. Dziewczyna nie czuła się na siłach, żeby iść dziś do szkoły. Była zbyt rozbita wewnętrznie. Potrzebowała samotności. Nie chodziło jednak wyłącznie o to. Możliwość przebywania z dala od Adena, Riley’a oraz taty dawała jej czas, żeby wszystko sobie przemyśleć. Niestety, nie było to takie proste. Tajemnica dotycząca jej mamy mocno ją niepokoiła. Mary potrzebowała czasu, żeby to jakoś przetrawić. Oszukujesz samą siebie. Gray otarła gromadzącą się w kąciku oka łzę. Okej, może jednak pragnęła bliskości Riley’a. Chciała ponownie znaleźć się w jego objęciach. Marzyła o tym, by z nim porozmawiać, podzielić się swoimi przemyśleniami oraz usłyszeć jego zdanie na ten temat. Czemu wilk ją zostawił? Gdzie się udał? Po Victorię, żeby odprowadzić ją do szkoły? Czy nie powinien chronić teraz Mary Ann? Ale by dbać o jej bezpieczeństwo, musiałby być blisko niej. A już w ostateczności powinien się pożegnać. Boże, kiedy Gray stała się tak zachłanna? To i tak się teraz nie liczy. W grę wchodziła tylko jedna osoba, a mianowicie Aden. Jak się okazało, chłopak się nie mylił. Jej ojciec faktycznie wyrzucił go z gabinetu. Zrobił to, ponieważ… kochał mamę Mary Ann. Jej prawdziwą matkę. Kobietę, która uchodziła chyba za niegroźną wariatkę. Aden musiał

obudzić wspomnienia na jej temat, przez co tata dziewczyny zaczął się wahać. Ktoś na dole zaczął brzęczeć garnkami, co powiedziało Mary, że jej ojciec już wstał. Gray podniosła się z łóżka, wzięła prysznic i ubrała, zupełnie jakby planowała pójść jednak do szkoły. Kiedy zeszła na parter, okazało się że na stole czeka już na nią gotowe śniadanie. Były to jajka sadzone oraz tosty. Doktor siedział w ulubionym krześle, ukryty za rozłożonymi kartkami gazety. O zdenerwowaniu doktora świadczył kolor jego kostek, które mocno ściskały stronice działu sportowego. Nie istniało nic, co Mary Ann mogłaby powiedzieć, żeby go pocieszyć, nie przyznając się przy okazji do posiadanej przez siebie wiedzy. Gdyby zaczęła z nim rozmawiać, musiałaby odpowiedzieć mu na pytania, na jakie nie chciała na razie odpowiadać. Postanowiła, że spróbuje to wszystko zrozumieć na własną rękę. Ojciec coś przed nią ukrywał, zaś dziewczyna nie chciała, żeby otrzymał szansę, by ją okłamać. To, że jej tata posiadał sekrety, wydawało się niezwykle dziwacznym odkryciem. Dziwacznym, wywołującym zawód i, zgadza się, denerwującym. Doktor obiecał, że zawsze będzie szczery i otwarty względem swojej córki. Ty obiecałaś dokładnie to samo, pomyślała Mary, i spójrz teraz na siebie. Skłamałaś o grupowej nauce, myszkujesz po kątach, czytasz karty pacjentów. Przez ciało dziewczyny natychmiast przelała się fala poczucia winy. – Nie chcę, żebyś spotykała się z tym chłopcem, Mary Ann. To pozbawione kontekstu stwierdzenie zaskoczyło córkę doktora, a surowość w jego głosie sprawiła, że dziewczyna nie wiedziała, co powiedzieć.

– Aden Stone jest niebezpieczny. – Mężczyzna odłożył gazetę, po czym popatrzył na swoje dziecko oczyma pozbawionymi jakichkolwiek emocji. – Nie mam pojęcia, co robi w Crossroads, oraz jakim cudem go poznałaś, ale wiem, że nie powinnaś mu ufać. Słuchasz mnie? Żaden z zapisków w dzienniku nie tłumaczył takiej reakcji psychiatry, mimo iż zawarte tam tajemnice nieźle wkurzyły jego córkę. Mary Ann głośno przełknęła ślinę. – Tak. Owszem, słuchała go. Co nie oznaczało, że planowała być posłuszna. Aden stanowił tę część jej życia, z jakiej nie zamierzała zrezygnować. Nigdy. – Jeśli będę musiał, zadzwonię do szkoły i… Gray uderzyła pięścią w blat stołu. – Nawet się nie waż tego robić! Ściągniesz na niego tarapaty i wyrzucą go ze szkoły, a potem znowu zamkną w jakimś zakładzie. Wiesz, że to nie miejsce dla niego! Powiedz mi, że tego nie zrobisz. Udowodnij mi, że nie jesteś aż tak okrutny. Mary Ann nigdy nie odzywała się tak do taty, który zamrugał powiekami w reakcji na jej wyskok. – Udowodnij mi! – Raz jeszcze walnęła pięścią w blat, potrząsając talerzami. – Nie zrobię tego – odpowiedział doktor spokojnym tonem – ale musisz obiecać mi, że nie będziesz się z nim już spotykać. – Czemu? Jej ojciec zasznurował usta, odmawiając odpowiedzi. Nagle rozległ się dzwonek do drzwi.

Oblicze psychiatry spochmurniało. – Kto to taki? – Nie mam pojęcia. Dziewczyna wstała z krzesła, biegnąc w kierunku frontowych drzwi. Cieszyła się, że mogła uniknąć dalszej części tej rozmowy. Kiedy otworzyła i zobaczyła twarz odwiedzającego ich gościa, jej serce mocniej zabiło.

To

był

Riley.

Sprawiał

wrażenie

tak

nieokrzesanego

i

nieokiełznanego jak zawsze. Miał na sobie czarny podkoszulek oraz jeansy. Jego ciemne włosy były potargane od wiatru. – Co ty tu robisz? – wyszeptała Mary Ann, oglądając się przez ramię, by upewnić się, że są sami. Nie byli. – Zgadza się, co ty tutaj robisz? – zapytał jej ojciec nieuprzejmym tonem, stając za plecami córki. – I kim jesteś? Zupełnie niewzruszony, Riley pochylił głowę na powitanie. – Dzień dobry, doktorze Gray. Miło mi wreszcie pana poznać. – Tato, to jest Riley. – Pozbycie się dumy z brzmienia głosu okazało się wyjątkowo trudne. – Jest nowy w szkole. Pokazuję mu, jak to wszystko działa. – Czy on… – Nie – powiedziała pośpiesznie Mary Ann, wiedząc, że ojciec zapyta, czy chłopak trzyma się z Adenem. – Nie. Trzyma się ze mną. – Zapytam jeszcze raz, co tu robisz? – Tato!

– Nic nie szkodzi, Mary Ann. – Natomiast do jej ojca Riley powiedział: – Jestem tu, żeby podwieźć pana corkę do szkoły. – Mary Ann lubi spacery. – Nie dziś. Zaraz wracam. Zachowuj się – nakazała ojcu dziewczyna. Pognała do sypialni, gdzie chwyciła plecak i zbiegła na dół po schodach. Jej tata oraz wilkołak patrzyli na siebie w ciszy. Mary Ann ucałowała policzek doktora Gray’a, odkrywając, że jej staruszek wydaje się starszy niż wcześniej, ponieważ pod jego oczami widniały zmarszczki. – Pa. Kocham cię. – Ja ciebie kocham. – Mężczyzna nie dodał nic więcej ani nie starał się jej zatrzymywać. Mary Ann bardzo się z tego cieszyła. Nie wiedziała, jak zareagowałaby na jakieś uwagi oraz co by na nie odpowiedziała. Potrzebowała bliskości Riley’a. Jej ojciec oferował odpowiedzi, natomiast wilkołak pocieszające ramiona. Kiedy dziewczyna wsiadła do jego lśniącego, czerwonego, sportowego samochodu, zapięła pas. Po tym, jak skręcili za róg i zniknęli z pola widzenia, wilk splótł ich palce. Świat Mary Ann znowu wrócił na właściwe tory. – Gdzie się podziewałeś? – zapytała. – Musiałem zobaczyć się z Victorią, wziąć prysznic i się przebrać. – Och.

– Wcale nie podobało mi się, że musiałem cię zostawić. – Riley uniósł jej dłoń do ust i czule ją pocałował. Na ciele dziewczyny pojawiła się gęsia skórka. W miarę jak coraz bardziej oddalili się od jej domu, a gęste zadrzewienia nieco się rozrzedziły, Mary Ann zorientowała się, że nie jadą do szkoły. Na jej czole pojawiła się zmarszczka. – Gdzie jedziemy? Wilkołak zaadresował jej tajemniczy uśmieszek. – Musisz dowiedzieć się, jak przetrwać w świecie, którego istnienie dopiero co odkryłaś. Poza tym, powinnaś trochę oczyścić myśli. – Co masz na myśli, mówiąc o przetrwaniu? – Zobaczysz.

Rozdział 18 Victoria nie pojawiła się w szkole. To samo tyczyło się Mary Ann oraz Riley’a. Jakiego rodzaju uczniowie wybierali się na wagary, choć był to dopiero drugi dzień ich nauki? A co z zawsze stosującą się do zasad Gray? Jak na nią, opuszczała ostatnio naprawdę sporo lekcji. Czy wszyscy troje spędzają teraz wspólnie czas? Zastanawiał się Aden, choć dla niego ten dzień zaczął się po prostu fatalnie. Ozzie ponownie groził mu śmiercią, a Shannon, mimo iż słaby i kaszlący, nalegał na pójście do szkoły. Stone musiał praktycznie wnosić go do budynku. Na miejscu szesnastolatek zrozumiał, że jego przyjaciele byli nieobecni. Aden desperacko pragnął urwać się z lekcji i iść ich poszukać, ale nie mógł. Nie, jeśli chciał tu jeszcze wrócić. Wystarczył jeden dzień wagarów, a Dan kazałby mu się pakować. Victoria mogła to naprawić – jasna sprawa – ale tylko wtedy, jeśli nadal pragnęła spędzać z nim czas. Ubiegłej nocy kazała mu trzymać się od siebie z daleka. Stało się to tuż po tym, jak zobaczyła stojącego w oknie wampira. Niestety, Stone nie mógł mieć pewności, że chodziło na pewno o to. Kim był ten facet? Czemu zachowanie wampirzej księżniczki tak nagle się zmieniło? Chłopak nie znał odpowiedzi na te pytania. Poza tym, czy wampirzyca nie upierała się, by chronić Adena przed ciągnącymi ku niemu, wypełniającymi miasteczko rozmaitymi stworami? Najwyraźniej to również uległo zmianie.

Co zaskakujące, wszyscy uczniowie w szkole machali do niego i uśmiechali się, jakby uważali go za najlepszego kumpla. Chłopcy klepali go po ramieniu, a dziewczęta prezentowały w uśmiechu śnieżnobiałe ząbki. Co więcej, chichotały, szepcząc do siebie nerwowo, a zarazem pragnąć trzymać się blisko niego. Czemu tak się działo? Zupełnie jakby ktoś czytał mu w myślach, minął go uczeń starszej klasy, który powiedział: – Dobrze, że pokazałeś Tuckerowi, gdzie jego miejsce. – Po tych słowach skinął z aprobatą głową. Ach. Teraz Stone już wszystko rozumiał (a przynajmniej to ciepłe powitanie). Nikt w szkole nie przepadał za byłym Mary Ann, ale udawał, że jest inaczej, żeby uchronić się przed gniewem tyrana. Teraz Aden przeobraził się w ich wybawcę, który w miarę potrzeb mógł zetrzeć Tuckera na proch. Nie ma potrzeby, pomyślał do siebie chłopak. W trakcie lekcji chemii, geometrii oraz hiszpańskiego Stone po części słuchał nauczycieli, a po części swoich przyjaciół, którzy byli już aktywni i przestali prezentować symptomy odurzenia lekami. Szczerze powiedziawszy, zażycie medykamentów bardzo kusiło szesnastolatka. Na trzecich zajęciach u boku Adena wyrósł John O’Conner, który usiadł w swojej ławce. – Czemu zawsze mnie tu napadasz? – Ponieważ miałem tę lekcję z Chloe. A skoro o niej mowa, czy już z nią rozmawiałeś? Chłopak spoglądał na niego tylko w ostateczności.

John wydawał się taki prawdziwy. A może chodziło o to, że umarł tak niedawno. A może problem leżał w tym, że za życia O’Conner również posiadał jakąś utajoną moc. Aden skinął do siebie głową. Tak, to miało sens. Przyciągał do siebie wampiry oraz wilkołaki – podobno również gobliny, wróżki i czarownice – czemu więc nie miałby być kuszącym kąskiem dla duchów, które w ciągu życia wykazywały się specyficznymi talentami? A może podobał się wszystkim duchom, nie tylko tym uzdolnionym? Na pewno nie. Tysiące ludzi umierało codziennie w każdej pojedynczej minucie. Gdyby odwiedzały go wszystkie zjawy, chłopak nie oglądałby niczego poza nimi. Stone pragnął zapytać o to Johna, ale znajdowali się w sali lekcyjnej, otoczeni przez innych kolegów. Szesnastolatek musiał wykazać się ostrożnością i zaczekać na moment, aż nauczyciel i inni uczniowie tego nie zauważą. O’Conner nie przestawał paplać na temat Chloe, podczas gdy Aden rozważał wszystkie dostępne opcje. Nie mógł porozmawiać z nim na głos, nawet szepcząc. Nie znał języka migowego, a nawet gdyby było odwrotnie, John niekoniecznie musiał. Nie mógł wyjść z klasy, ponieważ ze względu na swoją przeszłość nie pozwalano mu szwendać się po szkolnych

korytarzach

w

czasie

zajęć.

Jakimi

jeszcze

opcjami

dysponował? Czy miał napisać O’Connerowi liścik? Liścik! Oczywiście. Sięgnął po długopis i zaczął pisać: „Czy za życia miałeś jakieś – jak to nazwać? – supermoce?”

Następnie zwinął zawiniątko w rulon i pchnął w kierunku Johna. Duch nie przestawał mleć ozorem, najwyraźniej nieświadomy tego, co się dzieje. Aden postukał karteczkę długopisem, nie spuszczając wzroku z nauczyciela. – Co jest? Och. Chcesz, żebym to przeczytał? Szesnastolatek skinął głową. Na jakiś czas zapadła cisza. Później O’Conner powiedział: – Nie. Niezupełnie. To znaczy, mogłem wyczuć emocje innych ludzi, co naprawdę doprowadzało mnie do szaleństwa, ale trudno nazwać to supermocą. Byłem zwyczajnie przesadnie wrażliwy. Mój tata określał to mianem spedalenia. To właśnie dlatego przechodziłem kurację psychotropami. Empatia. John był w stanie wyczuwać emocje innych. Aden wiedział, że coś takiego jest możliwe, ponieważ spotkał kiedyś w jednym ze szpitali chłopaka z takimi samymi zdolnościami. Dzieciak ze wszystkich sił starał się pozbyć tej umiejętności. – A co ma z tym wszystkim wspólnego moje spedalenie? – zapytał O’Conner. – Zresztą, nieważne. Nie odpowiadaj na to pytanie. To i tak nie ma znaczenia. Chcę, żebyś porozmawiał w moim imieniu z Chloe. Życzę sobie, żebyś powiedział jej to, czego ja nie mogę. Aden mógł się na to nie zgodzić. Wciąż nie miał pojęcia, co stanie się, jeśli mu się uda, albo jeśli poniesie klęskę. Obecnie stanowił jednak jedyny pomost łączący Johna ze

światem żywych, a na własnej skórze przerobił, co oznaczało pragnąć czegoś desperacko, a nie móc zrealizować swojego marzenia. „Okej”, odpisał. – Serio? Porozmawiasz z nią? Stone skinął głową. – Przysięgasz? Kolejne skinienie głową. – Dzisiaj? Szesnastolatek raz jeszcze przytaknął. „Co mam jej powiedzieć?” – Jeśli kłamiesz… – John zwinął dłonie w pięści, a następnie uderzył nimi w blat ławki Adena. Intensywność tych emocji musiała nabrać namacalnego wyrazu, ponieważ ławka się zatrzęsła. Kiedy wszyscy uczniowie spojrzeli w stronę Stone’a, O’Conner dodał: – Będę cię prześladował. Przysięgam, że tak będzie. Nie dam ci spokoju, póki tego nie zrobisz. Aden stukał palcem w biurko, czekając na polecenia. John zrezygnował z wściekłości na rzecz melancholii. –

Powiedz

jej,

że

przepraszam.

Powiedz,

że

jej

nie

wykorzystałem… ponieważ ją kochałem. Naprawdę. Szesnastolatek zmarszczył brwi, nie wiedząc, jak zareagować. Na obliczu zjawy odmalowało się poczucie winy. – Nie obracaliśmy się w tych samych kręgach, ale zaprosiłem ją na randkę. Nie spodziewałem się, że ją polubię. Ale tak właśnie się stało. Jej uczucia są czyste, a nie płyną z potrzeby zdominowania drugiej osoby.

Później Chloe podsłuchała, jak moi przyjaciele drażnili się ze mną na jej temat. Chcieli, żeby to usłyszała. Wręcz to zaplanowali. O’Conner spuścił wzrok na swoje zaciśnięte w pięści dłonie. – Ech, człowieku. Jej rozpacz… nadal mogę ją wyczuć. Czuję się tak, jakby wsiąkła we mnie i stała się częścią mnie. Próbowałem z nią porozmawiać i wszystko wytłumaczyć, ale ona nie chciała mieć ze mną nic wspólnego. Pragnąłem o wszystkim zapomnieć oraz nie odczuwać już tego bólu… i zrobiłem coś głupiego. A teraz jestem tutaj. – John urwał wypowiedź, co stało się zapewne dlatego że kolejne słowa uwięzły mu w gardle, a on sam odczuwał zażenowanie. – Panie Stone? Aden wyprostował się na swoim krześle. Nauczyciel trzymał w ręku kawałek kredy. Ja go słuchałam, powiedziała Eve, jak zawsze starając się przyjść mu z pomocą. Chciał, żebyś odmienił po hiszpańsku czasownik „biegać”. – Nieważne – wymamrotał chłopak, wstając z miejsca. Udał się na przód klasy z przepełniającym go niepokojem. „Sí, senor” było jedynym zwrotem po hiszpańsku, jaki znał. Powodzenia, powiedział Caleb. Mogę powiedzieć ci, jakiego koloru bieliznę ma na sobie siedząca na prawo od ciebie blondynka. „Rojo”, to znaczy czerwony. Niestety, nic więcej nie wiem. – Ja ci pomogę – odezwał się John, który zbliżył się wraz ze Stonem do tablicy. Dzięki Bogu. Ponieważ O’Conner przyszedł mu z pomocą, Adenowi udało się chyba po raz pierwszy w życiu wywrzeć dobre wrażenie na nauczycielu.

Nie odczuwał również wyrzutów sumienia z powodu oszustwa. Kiedy przysłuchiwał się zjawie, starając się zinterpretować jej słowa, dodatkowo się uczył. Gdy szesnastolatek był już w połowie drogi do swojej ławki, rozbrzmiał dzwonek na przerwę. Cholera. Nie skończył jeszcze rozmawiać z duchem. Chłopak przyśpieszył kroku, przerzucając plecak przez ramię, a następnie wyciągnął podkładkę pod zeszyty oraz długopis i napisał: „Skoro ja pomagam ci z Chloe, czy ty również mi pomożesz? Potrzebuję buteleczki lakieru do paznokci.” John wybuchł śmiechem. – Żartujesz? Nie sądziłem, że jesteś tego typu kolesiem. Aden pokręcił głową, mijany właśnie przez tłum innych uczniów. Jego policzki oblały się szkarłatem. „To dla dziewczyny.” Wczoraj on i Victoria rozstali się tak gwałtownie, że szesnastolatek nie mógł przestać o tym myśleć. Wampirzyca musiała używać specjalnej substancji, zawierającej metal chroniący ją przed… Aden nie pamiętał dokładnej nazwy specyfiku ukrytego w pierścieniu, ale jego dziewczyna mogła zawsze pomalować sobie paznokcie u nóg, a ponieważ uwielbiała kolory… Nie przestając się śmiać, John zapytał: – Chodzi o jakiś konkretny kolor? „To nie ma znaczenia”, napisał Stone. „Byle nie był to czarny. Jeśli nie możesz, ja…”

– Ależ oczywiście, że mogę. W ciągu kilku ostatnich miesięcy nauczyłem się paru przydatnych sztuczek. Wiem też, gdzie pan White trzyma buteleczki z lakierami, jakie skonfiskował uczennicom. „Ten lakier musi być nieużywany.” – Panie Stone, zaczęła się przerwa – powiedział zniecierpliwiony nauczyciel, pan Smith. – Musi pan opuścić klasę. – To nie będzie problem – zakomunikował O’Conner. Aden przeszedł przez pomieszczenie, zmierzając w kierunku drzwi. Zjawa towarzyszyła mu, aż znalazła się w holu. Dopiero wtedy rozpłynęła się w powietrzu. Pora zapolować na Chloe. Ponieważ była pora lunchu, dziewczyna powinna siedzieć na stołówce. Szesnastolatek planował wykraść się na godzinę do lasu, żeby poszukać Victorii, ale to musiało poczekać. Dał Johnowi swoje słowo. Poza tym, potrzebował tego lakieru. Coś uderzyło go w ramię, a plecak chłopaka odleciał w dal. Przed nosem Adena wyrósł Tucker, który gapił się na niego z nienawiścią, najwyraźniej szukając zaczepki. – Uważaj, którędy chodzisz, Świrze. Stone mocno zacisnął zęby. – Zejdź mi z drogi, Tucker. – Nie potrzebował kolejnego wroga w osobie byłego Mary Ann, ponieważ nadal musiał użerać się z Ozziem. Nie trzeba chyba wspominać o wszystkich tych kręcących się po miasteczku stworach. – I co z tym zrobisz, huh? Tym razem nie ma tu nikogo, kto mógłby cię ocalić.

Świat wokół Adena zaczął się rozmywać, a na jego miejscu pojawił się zupełnie inny krajobraz. On i jego rywal stali w pustej alejce, otoczonej budynkami z czerwonej cegły z grafitti na ścianach. Nieopodal znajdował się kontener na śmieci, wokół którego kręciły się szczury. W oddali wyły nawet policyjne syreny. Co, do licha? – Teraz jesteśmy tylko ty i ja – powiedział tamten palant. Stone widział, że gałki oczne Tuckera wirują, zmienione w czyste srebro. Chłopak uzmysłowił sobie, że ma do czynienia z iluzją. Ten idiota próbował już na nim podobnej sztuczki, ale ta nie podziałała. Tym razem, Mary Ann nie było w pobliżu. Nie mogła zablokować mocy swojego eks. Chyba że… Riley

jakimś

cudem

neutralizował

dar

Gray,

pozwalając

przyjaciołom Adena swobodnie rozmawiać w jej towarzystwie. Tucker próbował już sztuczki z pająkiem, kiedy byli we czwórkę, i poniósł sromotną klęskę. Czy nie oznaczało to, że idiota nie mógł wykorzystać swojego daru względem Stone’a, bez względu na to, kto aktualnie mu towarzyszył? Kompletnie zatopiony w myślach, Aden nie przygotował się na cios Tuckera, który odrzucił go do tyłu. Szesnastolatek potknął się, upadając na ziemię. Mimo iż jego oczy podpowiadały mu, że wpadł na ceglaną ścianę, ta odskoczyła od niego, przeklinając pod nosem. Czyżby trafił w któregoś z uczniów? Były Mary Ann wyszczerzył zęby w uśmiechu. Powodowała nim złość.

– To będzie niezła zabawa. Stone zaczął podnosić się z ziemi, ale Tucker ponownie zaatakował. Tym razem szesnastolatek zdołał odturlać się na bok, chwytając napastnika za ramiona. Skierował kolana do góry, miażdżąc nimi talię rywala i przygniatając go do podłoża. – Nie chcę z tobą walczyć – wycedził przez zęby. – Tchórzysz? – Były Mary Ann uwolnił ręce, chwycił Stone’a za barki i odepchnął go na bok. Aden był zdeterminowany, aby pozostać w szkole. Wstał z ziemi, zaciskając dłonie w pięści. – Czemu nie możesz zostawić mnie w spokoju? Nigdy nie zrobiłem niczego, by cię skrzywdzić. – Śmiało. – Tucker również poderwał się z podłoża. – Wstań i odejdź. Pójdę za tobą. Będę twoim nowym cieniem. Ilekroć się odwrócisz, znajdziesz mnie tam, gotowego obić ci mordę. Później, kiedy już się z tobą uporam, wezmę się za Mary Ann. A następnie zabiorę się z tę nową ślicznotkę, Victorię. Ona będzie… Stone warknął, czując wzbierającą w nim wściekłość. Oczy Tuckera rozszerzyły się, zaś Aden wycelował w niego pięść. Doszło do kontaktu cielesnego. Rozległ się odgłos pękającej chrząstki, a po chwili trysnęła krew. Przestań, powiedziała Eve. Musisz przestać. On robi to celowo. Próbuje zmusić cię do przemocy, żebyś został wykopany ze szkoły. Szesnastolatek skończył ze słuchaniem dobrych rad.

Nikt nie groził jego przyjaciołom. Jemu samemu – jasne, czemu nie. Stone radził sobie z pogróżkami przez całe swoje życie. Mary Ann była na to zbyt delikatna, zaś Victoria… należała do niego. Chłopak zamachnął się raz jeszcze, zamierzając przeprowadzić kolejny atak, ale wtedy twarz Tuckera rozmyła się, zastąpiona obliczem Gray. Aden zamrugał powiekami, wyraźnie zbity z tropu. Kolejne, co stało się jego udziałem, to trafiająca go w nos pięść. Chrząstka ponownie ustąpiła pod wpływem ciosu i raz jeszcze polała się krew. Tym razem chodziło o samego Stone’a. Szesnastolatek poczuł bolesne ukłucie, ale w żyłach krążyła mu teraz wyłącznie adrenalina. Zniszcz go, powiedział Caleb. Bez względu na to, czyją twarz ci pokaże, atakuj, doradził Julian. Eve ma rację, odezwał się Julian, starając się brzmieć racjonalnie. Tucker celowo cię prowokuje. Oddaje twoje ciosy tylko dlatego, że nie umie inaczej. Aden słyszał wiwatujące w oddali dzieciaki. Niestety, nie mógł zobaczyć żadnego z nich. Marzył teraz tylko o tym, by sięgnąć po sztylety, ale tego nie zrobił. Nie chciał zabijać tego frajera. Pragnął go tylko powstrzymać. Być może udałoby mu się również go poniżyć. Stone przykucnął, chwytając Tuckera rękami w talii i spychając go na ścianę. W jego uszach zabrzmiał filuterny chichot. Kiedy chłopak się wyprostował, cofając łokieć, stwierdził, że jego przeciwnik wygląda teraz jak Victoria. Tylko nie ona, tylko nie ona, tylko nie ona!

Szesnastolatek

wyprowadził

cios,

widząc,

że

oczy

rywala

rozszerzają się w szoku, kiedy jego pięść zbliżyła się do celu. Od tego momentu Stone nie zamierzał walczyć fair. Walnął Tuckera w gardło, pozbawiając go tchu. Przeciwnik skulił się, walcząc o każdy haust powietrza. Aden zdzielił go kolanem w buzię, uszkadzając kość policzkową oraz posyłając go na ziemię. Szesnastolatek natychmiast dopadł do swojej ofiary. Bił ją nieustannie w twarz, ani na moment nie przerywając zabawy. Poczuł wbijające się w skórę zęby, ale wcale go to nie obchodziło. Po jakimś czasie Tucker przestał się wić. – Nie waż się więcej grozić Mary Ann. Niech ci nie przyjdzie do głowy straszyć Victorii. Rozumiesz? – Adenie – rozlegał się za jego plecami łagodny głos wampirzycy. To tylko iluzja, upomniał siebie chłopak, dlatego nie przestawał zamachiwać się rękoma. Wampirza księżniczka kazała mu zostawić się w spokoju. Nie było jej nawet w szkole. Niewyobrażalnie gorące oraz miękkie dłonie spoczęły na jego barkach. – Musisz przestać. Aden okręcił się wokół własnej osi, żeby zaatakować nowy produkt iluzji, kiedy zauważył, że alejka zniknęła, a na jej miejscu pojawił się ponownie szkolny korytarz. Zgromadzone wokół dzieciaki już nie chichotały. Nawet się nie uśmiechały. Gapiły się na niego, szczerze przerażone. Bały się.

Dziś odbywały się zawody sportowe, dlatego też większość uczniów miała namalowane na twarzach slogany: „Do Boju, Jaguary” oraz „Jesteśmy Najlepsi”. Farba wydawała się niezwykle ciemna na tle ich pobladłych obliczy. Stone wbił dzikie spojrzenie prosto w Victorię. Naprawdę tu była. Wampirzyca ciężko dyszała, a znad dolnej krawędzi jej górnej wargi wystawały kły, co świadczyło o tym, że była niewyobrażalnie głodna. To nie mogła być iluzja. Tucker nie wiedział, kim dokładnie była. Aden zaczął iść przed siebie na drżących nogach, zmierzając w kierunku ukochanej. Jego ręce zostały całe umazane we krwi. Dziewczyna natychmiast się cofnęła. – Nie mogę… cię teraz dotknąć – wychrypiała. Czy ona także się go obawiała? A może łaknęła krwi, która umazała jego dłonie? – O mój Boże! – Dyrektor White przecisnął się przez tłum, a następnie spojrzał na nieruchome ciało Tuckera. – Coś ty narobił? Coś ty, do diaska, narobił? Niech ktoś zadzwoni pod 911. Victoria pokręciła głową, która najwyraźniej otrząsnęła się z zamroczenia i krzyknęła: – Niech nikt się nie rusza – powiedziała swoim lekko zachrypniętym głosem. – Niech każdy usłucha mojej woli i się do niej zastosuje. Poza tobą, Adenie. Wszyscy wokoło zamarli. Łącznie z Shannonem, który stał w tłumie, będąc właśnie w trakcie ataku kaszlu. O nie.

Ostatnio Shannon traktował Stone’a z życzliwością, dbali nawet o własne interesy. Chłopak nie znosił myśli o tym, że jeden z dawnych prześladowców widział go w takim stanie – umazanego krwią oraz pełnego okrucieństwa. Nie mógł pogodzić się z myślą, że Victoria postanowiła wykorzystać przeciwko niemu swoje wampirze zdolności. – Wysoki blondyn przyszedł do kampusu, po czym wdał się w bójkę z Tuckerem – powiedziała, a wszyscy zgromadzeni skinęli głowami. – Wszyscy to widzieliście. Następnie przyglądaliście się, jak nieznajomy blondyn ucieka. Nie rzuciliście się za nim w pogoń, ponieważ za bardzo przejmowaliście się stanem Tuckera. A teraz zajmijcie się swoim życiem. Dyrektor White postara się zapanować nad zaistniałą sytuacją. Kiedy wampirza księżniczka zamilkła, wszyscy jednocześnie się poruszyli, wycofując się w cień. Dzieciaki prowadziły ściszone rozmowy na temat jasnowłosego nieznajomego. Shannon ulotnił się z miejsca zdarzenia, ewidentnie nie chcąc brać udziału w tym, co miało wkrótce nastąpić. Dyrektor White uklęknął koło byłego chłopaka Mary Ann, badając mu puls. – Żyje – powiedział z wyraźną ulgą. Aden rozluźnił ramiona. Nie zabił go. Dzięki Bogu. Victoria ujęła jego buzię w swoje dłonie, zmuszając go, by na nią popatrzył. – Spotkaj się ze mną na parkingu. Muszę przekonać twoich trzech nauczycieli, że siedzisz w klasie, choć cię tam nie będzie. – Nie – powiedział niespodziewanie John. – Schowałem ci lakier do plecaka. Różowy, błyszczący i nierozpieczętowany. Musisz poszukać Chloe.

Stone obrzucił zjawę spojrzeniem, patrząc na wypisaną na jej obliczu panikę, a potem odwrócił się w stronę Victorii. – Będę za kilka minut. Najpierw muszę coś zrobić. Aden oddalił się, nie dając jej możliwości wytłumaczenia się. Zanim odszedł, pochylił się i namiętnie ją pocałował. Dziewczyna oblizała usta, delektując się smakiem krwi na jego wargach. Po chwili Stone szedł już pośpiesznie w stronę kafeterii. – Wstąp do łazienki i najpierw się umyj – zażądał John. – Przestraszysz ją. Szesnastolatek posłuchał jego prośby. Nie miał szans na usunięcie siniaków z dłoni oraz nosa, ale zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby pozbyć się śladów krwi. Kiedy sprostał temu zadaniu, ruszył ponownie przed siebie. Wieści o bójce rozchodziły się w tempie błyskawicy. Aden słyszał nawet rozmowy telefoniczne niektórych dzieciaków z rodzicami. Uczniowie opowiadali opiekunom o niezidentyfikowanym napastniku. Dorośli byli już zapewne w drodze do szkoły, chcąc zabrać ukochane pociechy do domu, żeby uchronić je przed niebezpieczeństwem. Czy zjawią się tu również dziennikarze telewizyjni? Będą przesłuchiwać świadków? Aden głośno przełknął ślinę. Wszystko będzie dobrze, zapewnił go Elijah. Nie zostaniesz złapany, a Dan nie będzie się o ciebie zamartwiał. Taką gadką utwierdzasz go w złym zachowaniu, skarciła go Eve. – Gdzie ona jest? – spytał Johna Stone. Rozglądał się po stołówce.

Twarz oraz ręce pulsowały mu od bólu. Po tym, jak szesnastolatek dowiedział się, że O’Conner to duch, postawił sobie za cel odkrycie, kim jest Chloe Howard. Zadawała się z mądrymi dzieciakami, tymi, którym bardziej zależało na stopniach niż wyglądzie. Była uroczą nastolatką z okularami o grubych szkłach, piegami oraz aparatem na zębach. W związane w kucyk proste włosy miała zawsze wsunięty długopis. – Tam jest – powiedział John, wskazując odległy kąt kafeterii. Stone udał się w jej stronę. Kiedy dziewczyna go zauważyła, wbiła wzrok w leżącą przed nim tacę. Siedziała z trzema innymi uczniami, którzy mieli rozłożone przed sobą podręczniki. Gawędzili przy nauce. Minęło kilka sekund. Chloe uniosła wzrok, orientując się, że Aden nadal zmierza w jej kierunku. Obejrzała się za siebie, nie spostrzegając tam zupełnie nikogo i szeroko rozdziawiła buzię. – Mogę z tobą porozmawiać? – zapytał Aden, kiedy w końcu do niej dołączył. Chloe popatrzyła na swoich przyjaciół, którzy tak jak ona sprawiali wrażenie mocno zbitych z tropu. – Na osobności – dodał. – Proszę. Muszę z tobą pogadać o czymś bardzo istotnym. John udał się w jej ślady, schylając się, żeby wciągnąć w nozdrza jej zapach. Następnie zasznurował usta. Czy zrobił to po to, żeby stłumić jęk? Dziewczyna skinęła pod adresem swoich przyjaciół, po czym oddaliła

się

nieśpiesznie

od

stolika,

nie

przerywając

kontaktu

wzrokowego ze znajomymi. Aden usiadł naprzeciwko niej. O’Conner nadal czaił się za jej plecami, z tęsknotą gładząc ją po policzku.

Ona najwyraźniej tego nie zauważała. – Jestem Aden – przywitał się Stone. – Wiem. – Jej lica zaróżowiły się. Chloe ponownie skupiła się na jedzeniu, dłubiąc w nim widelce. – Co ci się stało? I czego ode mnie chcesz? Chłopak zignorował jej pytanie. – Mam dla ciebie wiadomość. – Istniał tylko jeden sposób, żeby pomóc O’Connerowi bez zdradzania swoich zdolności. – Ja i John O’Conner się przyjaźniliśmy. Opowiadał mi o tobie. Mówił, że bardzo cię kochał. – Wraz z każdym opuszczającym jego usta słowem, jej oblicze coraz bardziej bledło. – Starał się ci o tym powiedzieć, ale… Chloe zerwała się z miejsca. Ręce trzymające tacę mocno jej drżały. – Jak śmiesz! – wyszeptała a pasją w głosie. – Niech zgadnę, co się stało. Usłyszałeś plotki o naszej… znajomości i postanowiłeś mnie prześladować. Myślałam, że to on był okrutny, ale… – Z jej piersi wydobył się przepełniony bólem jęk. – Nie pozwól jej odejść – ponaglił Adena wyraźnie spanikowany John. – Nie może tego zrobić, zanim nie pozna prawdy. Stone również wstał z krzesła. – Być może wyglądało to na pomyłkę, ale John faktycznie się w tobie zakochał i chciał z tobą być. Chloe odwróciła się, gotowa do odejścia. – Adenie – powiedział John, dosłownie błagając go spojrzeniem o ratunek. – Proszę.

Być może zdolności O’Connera do odczuwania cudzych emocji udzieliły się Stone’owi, ponieważ chłopak poczuł jego desperację głęboko w kościach. Musiał zrobić to jak należy. Musiał sprawić, żeby Chloe zrozumiała motywy Johna. Nawet jeśli miało go to słono kosztować. – Zaczekaj. Masz rację. Nie znałem go – przyznał się. – Nie za życia. Ale kilka tygodni temu zacząłem widzieć zmarłych, a on przyszedł do mnie, prosząc tylko o jedno: żebym z tobą porozmawiał. Chloe póki co nie uciekała. Aden przyciągnął jej uwagę, bez względu na to, czy mu wierzyła, czy też nie. John musiał uznać to za dobrą monetę, ponieważ zagrodził jej drogę, mówiąc: – Powiedz jej, że kiedy ostatnio do niej dzwoniłem, mówiłem serio. Uciekłbym razem z nią. Próbowałem nawet podarować jej pierścionek mojej babci. Schowałem go w schowku na okulary w jej samochodzie, żeby zrobić jej niespodziankę. Aden powtórzył każde słowo. W końcu dziewczyna wykręciła się na pięcie, żeby zwrócić się do niego twarzą. W dół jej policzków spływały łzy. – Nie wiem, jak dowiedziałeś się o pierścionku, i nic mnie to nie obchodzi. – Chloe przymknęła powieki, zaczerpując drżący oddech, po czym pociągnęła łańcuszek wiszący na jej szyi, wyjmując go spod koszulki. Zamocowano do niego pierścionek z diamentami. Maleńkie kamyki błyszczały w blasku światła. – Chcę, żebyś… zostawił mnie samą. Aden podążył za jej oszołomionym spojrzeniem.

Promienie słońca wpadające przez okno padały na sylwetkę Johna, obrysowując jej kontur. Chloe otworzyła szeroko usta, a następnie sięgnęła ku niemu palcami. Te przeszły na wylot, ale O’Conner i tak się ku niej pochylił. – John? – Cześć, Chloe. Boże, strasznie za tobą tęskniłem. – Możesz go usłyszeć? – zapytał Aden. – Nie – wyszeptała dziewczyna. Stone powtórzył słowa O’Connera. Przez dłuższą chwilę wszyscy milczeli. Słońce schowało się za chmurami, a John przestał być widoczny. Jednak Chloe się nie ruszyła. – To, co widziałam… to niemożliwe – powiedziała, kręcąc głową. – Ależ jak najbardziej jest możliwe – powiedział jej Aden. – Później możesz wmówić samej sobie, że to umysł płata ci sztuczki, ale teraz… Co byś mu powiedziała, gdybyś miała taką możliwość? Chloe przełknęła ślinę, oblizując usta. – Powiedziałabym mu, że mu wybaczam. Że w chwili, kiedy znalazłam pierścionek i zrozumiałam, że mówił prawdę, uzmysłowiłam sobie, iż… ja również go kochałam. – Dziękuję ci. Bardzo ci dziękuję. – John złożył widmowy pocałunek na jej czole. Następnie zniknął, dosłownie rozpływając się w powietrzu. Czy jeszcze kiedyś go zobaczę? Zastanawiał się Aden. A może spełnienie ostatniego życzenia ducha sprawiło, że ten odszedł do lepszego świata?

Chloe nie ruszała się z miejsca, szlochając. Przyjaciele otoczyli ją szerokim łukiem, przytulając do siebie oraz oferując słowa pocieszenia. Aden postanowił zostawić ich samych. Zdezorientowany, ale szczerze usatysfakcjonowany, poszedł na szkolny parking. Victoria już na niego czekała, stojąc przed jasnoniebieskim samochodem. Stone zatrzymał się. Wampirzyca posłała mu niepewny uśmiech. – Gdzie się podziewałaś? – zapytał chłopak, sam również niezdecydowany, co robić. – Gdzie są Riley i Mary Ann? Wampirza księżniczka wskazała palcem auto. – Wsiadaj, to ci pokażę. Wsiedli do wozu, a Aden usiadł za kierownicą. Dziewczyna wręczyła mu kluczyki oraz kazała kierować się na północ. Chłopak miał niejasne przeczucie, że ten dzień może zmienić się na gorsze. Ponieważ i tak upływał już w paskudnej atmosferze, myśl ta napełniła Stone’a szczerym przerażeniem.

Rozdział 19 Aden nie miał zbyt dużego doświadczenia w prowadzeniu auta, dlatego też nie był tak dobrym kierowcą, jakby sobie tego życzył. Wciskał hamulec nieco zbyt mocno, skręcając kierownicę nieco zbyt szybko. Przynajmniej nie musiał martwić się, że zostanie zatrzymany. Nie z Victorią siedzącą w aucie. Wampirzyca mogła uratować ich od mandatu. Bez najmniejszego trudu. W tle rozbrzmiewała po cichu muzyka. Aden stukał palcami o kierownicę do taktu, lekceważąc paskudny ból w kłykciach. Tak jak w trakcie egzaminu na prawo jazdy, dusze dawały mu się mocno we znaki. Kiedy ostatnio byliśmy tacy wolni?, zapytał rozbawiony Caleb. Żadnych lekarzy, żadnych nauczycieli. Tylko my i konie mechaniczne, westchnął ukontentowany Julian. – To twój wóz? – zapytał Stone, przerywając ciszę, dając tym samym do zrozumienia swoim towarzyszom, że nie kieruje tych słów do nich. – Ponieważ nigdy wcześniej nie widziałem, żebyś jakimś przyjechała. Wampirzyca wzruszyła ramionami. – Powiedzmy, że go pożyczyłam. Ale nie martw się, oddam go i nikt się nawet nie zorientuje, że go wzięłam. Pożyczyła go. Czyli ukradła. A może po prostu użyła swojego władczego tonu i właściciel sam wręczył jej kluczyki. Aden nie mógł nic poradzić na to, że jego wargi rozciągnęły się w uśmiechu. Gdy tylko to nastąpiło, skrzywił się. Och, Adenie, skarciła go po cichu Eve. Jeździsz po okolicy kradzionym autem? Bez względu na to, czy napytasz sobie biedy, czy też

nie, takie zachowanie jest niewłaściwe. Nie jestem pewna, czy ta dziewczyna wywiera na ciebie właściwy wpływ. Mary Ann jest… Nie, nie, nie, Elijah zaczął walić głowę w wewnętrzną stronę czaszki Stone’a, robiąc zamieszanie w jego mózgu. Mary Ann jest tylko przyjaciółką, więc nie staraj się ich swatać. Nie mówię tego tylko dlatego, że wysyła nas w próżnię. Riley zjadłby nas za to żywcem. Eve sapnęła. Twierdzę jedynie, że ma na niego lepszy wpływ. Po raz kolejny, Aden zrobił wszystko, co w jego mocy, aby się od nich odciąć. – Więc… wiesz, gdzie się podziewają Riley oraz Mary Ann? Widziałaś się z nimi? – Tak. Są w Tri City, gdzie się właśnie udajemy. Tri City. Stone kilkakrotnie odwiedził to miejsce, wiedząc, że są tam restauracje, masa butików oraz kino. – Ja… oni… – Victoria z frustracją wypuściła powietrze z ust. – To zbyt trudne do wytłumaczenia. Lepiej będzie, jeśli po prostu ci to pokażę. Cóż,

nie

tylko

ona

borykała

się

z

wszechogarniającym

zdenerwowaniem. Zostało jeszcze dziesięć minut drogi, zanim dotrą do Tri City, więc podróż nie będzie szczególnie łatwa i przyjemna. – Byliście tam przez cały dzień? – Tak. A mimo to zostawili Adena samego bez najmniejszych wyrzutów sumienia. Auć.

– Czemu wcześniej po mnie nie przyjechaliście? – Emanowałeś taką mocą, że chcieliśmy się najpierw upewnić, że możemy zapewnić ci wystarczającą ochronę. To akurat chłopak rozumiał. Jeśli o niego chodzi, coś zawsze szło nie tak. Minęła minuta, potem druga. Szesnastolatek zjechał z autostrady w boczną drogę, zwalniając wóz do wymaganej prędkości. Przez cały dzień marzył o tym, by porozmawiać z Victorią. A teraz miał ją u swojego boku. Mógł zadać jej pytanie, jakie od dawna za nim chodziło. Po prostu to z siebie wyrzuć. Kawa na ławę. – Więc kim był tamten koleś? Ten, który zjawił się wczoraj pod moim oknem? Ten, który słyszał, jak kazałaś mi zostawić się w spokoju. – Kolejne słowa opuszczały jego wargi przez zaciśnięte zęby. Każde wypowiadał z wielkim trudem. Wampirzyca zmieniła pozycję na siedzeniu, opierając głowę o zagłówek. Miała dziś rozpuszczone włosy, a niebieskie pasemka intensywnie lśniły. – Powiedzenie tego napełniło mnie odrazą, tak samo jak odrazą napełnia mnie tamten facet, ale musiałam to powiedzieć. Nie mogłam pokazać mu, jak bardzo lubię spędzać z tobą czas. On bez wątpienia rzuciłby ci wyzwanie, ja wzięłabym wtedy twoją stronę, a mój ojciec ukarałby nas wszystkich. Stone stał się spokojniejszy, że ukochana wybrałaby właśnie niego, ale zarazem poczuł niepokój na myśl o gniewie jej ojca. Aden zrobiłby dosłownie wszystko – łącznie z trzymaniem się od niej na dystans – żeby tylko uchronić ją przed takim losem.

Dziewczyna zachowała się jak należy. Chłopak poczuł, jak opuszczają go resztki złości. – Następnym razem po prostu mnie ostrzeż, a postaram się wczuć w rolę. Kto to jest? – Wampir – wyjawiła Victoria. – To właśnie z jego powodu nie wolno mi teraz opuszczać domu po zmroku. Gorycz w jej głosie odpowiadała zgorzknieniu Adena. – Czy to kolejny z twoich strażników? – Można tak powiedzieć. Można tak powiedzieć. Ale wampirzyca tak nie uważała? – Jak się nazywa? – Dmitri i, uprzedzając twoje pytanie, nie skrzywdził mnie fizycznie. A więc emocjonalnie? Aden chyba zaczynał orientować się w niuansach jej wypowiedzi. Wampirza księżniczka nie chciała go okłamywać, a zarazem umiejętnie zatajała niektóre fakty. Była bardzo mądra. Stone robił to samo w stosunku do Dana. Chłopak pragnął, żeby jego ukochana zaufała mu do końca i kompletnie, uwalniając ich od wszystkich dzielących ich sekretów. To będzie wymagało czasu, ponieważ szesnastolatek nie zamierzał na nią naciskać, jak robili to jego specjaliści, używając zapewnień oraz obietnic. Czyny

stanowiły

wspaniały

test

dla

integralności

ludzkiej

osobowości. Pewnego dnia Victoria dojdzie do wniosku, że cokolwiek Aden zrobi, cokolwiek mu powie, on i tak będzie bezinteresownie ją kochał. Kochał?

Serce chłopaka zaczęło nieco szybciej bić, a w uszach nagle mu zadzwoniło. Krew szybciej krążyła w jego żyłach. Aden nie sądził, że kiedyś coś takiego poczuje. Szczerze powiedziawszy, zawsze próbował odgrodzić się od podobnych emocji. Ponieważ często bardzo szybko opuszczał domy zastępcze, nauczył się, jak żegnać się z ludźmi, jednocześnie mniej cierpiąc. Jego doświadczenie z Crossroads okazało się jednak zupełnie inne. Szesnastolatek pomyślał o Danie jako swoim ojcu, o przyjaźni z Mary Ann oraz Shannonem, a także Victorią (i może nawet poniekąd Riley’em). Oczekiwał po znajomości z wampirzą księżniczką o wiele więcej niż po relacji z kimkolwiek innym, zanim jeszcze w ogóle ją poznał. – Nic ci nie jest? – zapytała szczerze zaniepokojona Victoria. Czy była w stanie wyczuć, iż krew Stone’a zaczęła szybciej krążyć w żyłach? Czy wiedziała, że jego serce wymknęło się spod kontroli? – Wszystko – wydukał Aden – gra. Bo grało. Naprawdę kochał tę dziewczynę. Eve mogła mieć coś przeciwko temu. Parę innych osób również. Ale chłopak nie był w stanie zablokować tych emocji. Po prostu się w nim zagnieździły, z sekundy na sekundę przybierając na sile. Pragnął bezpieczeństwa Victorii, chciał, aby spędzali razem czas – czy to w nocy, czy to w dzień. Marzył o tym, aby wszystkiego się o niej dowiedzieć. Jego ukochana była mądra, piękna i ciepła. Walczyła o niego, kiedy nikt inny się nim nie interesował. Nigdy nie patrzyła na niego jak na odmieńca. Nie, zawsze spoglądała na niego jak na kogoś idealnego, a nawet w pewnym sensie uroczego. – O czym myślisz? – zapytała. Aden nie mógł jej tego wyjawić.

Jeszcze nie. Nie wiedział, czy te emocje przypadkiem nie przybiorą jeszcze na sile. – O swojej śmierci? Stone cały spiął się na wspomnienie o tym, co miało nadejść. – Ja myślę tylko o tym, odkąd mi o tym powiedziałeś. – Jej podbródek zaczął drżeć, zupełnie jakby z trudem powstrzymywała łzy. To, że Victoria była bliska płaczu, na równi cieszyło go, co martwiło. Jeśli zdecydowała się na rozpacz, musiała czuć do niego coś silnego. Niestety, nie zostało im dużo czasu. Może istniał jakoś sposób, aby Aden się uratował, choć znał prawdę. Po prostu nie był jeszcze gotów się w nią rozstawać. – Czy mogę zostać przemieniony w wampira? – Och, bardzo bym tego chciała. Ale w odróżnieniu od tego, co pokazują w książkach oraz filmach, proces ten postępuje bardzo powoli. Nasza krew różni się od waszej i ludzie czasami po prostu nie tolerują ilości, jaka jest wymagana do transformacji. Odchodzą od zmysłów. A więc nie istniał lepszy kandydat na biorcę niż właśnie Aden. Według swoich specjalistów i tak był już w połowie szalony. Victoria westchnęła ze smutkiem. – Pierwsze wampiry powstały w tym samym okresie co mój ojciec. Kiedy uświadomił sobie, kim jest oraz co się z nim stało, kazał swoim żołnierzom oraz wybranym przez nich kobietom zrobić to samo co on oraz jego zwierzęta. Część z nich faktycznie się przeobraziła, ale część nie. W ciągu tych wszystkich lat wielu z nas starało się przemienić ludzi w takich jak my, ale ci niestety zmarli.

– Naprawdę? Nikt nie przeżył? – Tak. Jedyne nowe wampiry rodzą się z wampirzej matki. – Skoro jednak pierwsze wampiry kiedyś się przemieniły, to mogą to zrobić również teraz. – Zgadza się. Ale nikt nie wie, jakie błędy popełnia się przy obecnych metamorfozach. Być może nie istnieje już skażona krew, jaką pił mój ojciec oraz jego ludzie, a może ciała ludzie rozwinęły się, uodparniając się na jej działanie. Czasami, z pewnych powodów, wampir, który próbował dokonać przemiany, ginie u boku wybranego przez siebie człowieka. Więc o to chodziło. Aden nie zaryzykowałby dobra Victorii. Chłopak westchnął. Co zatem zrobi? – Skręć w lewo – powiedziała wampirzyca. Stone wykonał to polecenie, manewrując po piaszczystej drodze na obrzeżach miasta, gdzie tyły budynków stykały się ze ścianą lasu. Żwir zachrzęścił pod kołami, a auto zaczęło podskakiwać na wybojach. Nikogo nie było widać. Dostrzegł jedynie czerwoną corvettę. – Zaparkuj tutaj. Aden wykonał polecenie, wyłączając silnik. On i Victoria odpięli pasy, po czym chłopak na nią zerknął. Miała na sobie czarny podkoszulek, tak jak zawsze, i właśnie ściskała skraj bluzki. Widok jej paznokci przypomniał mu o schowanym w plecaku lakierze. Chłopak udał się w kierunku bagażnika, wyławiając stamtąd torbę na książki. Zaczął w niej grzebać. Kiedy jego palce oplotły małą, owalną w kształcie, szklaną buteleczkę, szesnastolatek wyciągnął ją ze środka plecaka,

marząc o tym, aby jej zawartość okazała się tak różowa i błyszcząca, jak obiecał John. I tak właśnie było. Dzięki Bogu. – Zanim ujawnisz mi swój plan, chcę, żebyś to wzięła. – Nagle odczuwając coś na kształt silnego zdenerwowania, wyciągnął przedmiot w jej stronę. – To dla ciebie. Na paznokcie u nóg. Victoria spojrzała na niego, potem spuściła wzrok. Znowu zerknęła do góry, raz za razem otwierając i zamykając usta. – Dla mnie? Czy to oznaczało, że podarek się jej spodobał? – W domu Mary Ann przyznałaś się do tego, że lubisz kolory, więc uznałem… – Uwielbiam to! – powiedziała, rzucając się Stone’owi w objęcia oraz zasypując jego buzię drobnymi pocałunkami. Kiedy jedno z tych cmoknięć trafiło na wargi chłopaka, wampirzyca znieruchomiała. Przestała się uśmiechać. Ponownie pocałowała Adena, tym razem dłużej oraz z ogromną delikatnością, wsuwając język do jego buzi. Chłopak był poraniony oraz posiniaczony, więc ta pieszczota zadała mu ból, ale nie zamieniłby jej na nic na świecie. Otoczył ukochaną ramionami i trzymał blisko siebie, delektując się ich bliskością. Wciągnął w nozdrza jej zapach, pławiąc się w jej ciężkim, kwiatowym aromacie. Ten żar… Ktoś zastukał w okno.

Para odskoczyła od siebie, jakby coś ich poparzyło. Aden właśnie sięgał po swoje sztylety, kiedy zobaczył surowe oblicze Riley’a. Mary Ann stała obok niego, bledsza niż kiedykolwiek. Stone zmarszczył czoło, podchodząc do drzwiczek i uchylając je. Chłodne wnętrze samochodu kazało mu zapomnieć o skwarze panującym na zewnątrz. To, czego Aden nie znosił, to to że w Oklahomie powietrze w jednej chwili było lodowato zimne, by w kolejnej przywodzić na myśl saunę. Aden nie słyszał idącej za nim Victorii, ale nagle znalazła się u jego boku. – Więc? – zapytała. – Sytuacja się pogarsza – odpowiedział Riley. Wampirzyca pociągnęła nosem, a Aden oplótł ją ramionami w talii. – Co się dzieje? – zapytał. W końcu zjawił się na miejscu. Ktoś musiał mu jeszcze wyjaśnić, co tu jest grane. – Chodź, pokażę ci. Szesnastolatek przesunął językiem po zębach. Czy ktokolwiek udzieli mu wreszcie jednoznacznej odpowiedzi? Riley odwrócił się, złapał Mary Ann za rękę, po czym udał się w kierunku alei między dwoma budynkami. Miejsce to było zacienione. – Nie chcieliśmy cię tu ściągać, ale musisz nauczyć się rozpoznawać inne gatunki na pierwszy rzut oka. Wyraźnie zbity z tropu, Aden poszedł za nimi, nie wypuszczając Victorii z objęć. Zachował czujność, gotów zaatakować wszystko, co się rusza. Ku jego zaskoczeniu, nic na nich nie wyskoczyło. Chłopak był również

zdziwiony, kiedy zobaczył jedynie tłum ludzi spacerujących we wszystkie strony przed budynkami. Większość z nich na pewno mieszkała w Tri City. Czy któreś z nich stanowiło realne zagrożenie? – Widzisz tamtą kobietę? – Victoria wskazała kobietę średniego wzrostu z pospolitymi brązowymi włosami, pospolitymi rysami twarzy, ubraną w brązowy top oraz wyblakłe jeansy. Bez trudu wmieszałaby się w każdy tłum, kompletnie zapomniana i niezauważona. – Tak. – To wiedźma, która rzuciła na samą siebie czar maskujący. To, co widzisz, nie jest jej prawdziwym wyglądem. Aden lepiej się jej przyjrzał, dostrzegając czujność, z jaką rozglądała się po okolicy. Jaśniała pewnego rodzaju blaskiem, choć bardzo dyskretnym, zupełnie jakby słońce oświetlało ją nieco lepiej od pozostałych. Analizowała każdego, kto się do niej zbliżył, a nawet dotknęła kilku przechodniów, zupełnie jakby spodziewała się, że popieści ją prąd. Kiedy nic się nie działo, marszczyła czoło z rozczarowaniem i dalej szła przed siebie. – Skąd wiesz, kim ona jest? – zapytał Stone. – Po czym to stwierdzasz? – Musisz wyszkolić wzrok, żeby nauczyć się patrzeć na to, co znajduje się pod spodem – powiedziała Mary Ann, całkiem jakby cytowała czyjeś słowa. Zapewne właśnie to robiła. – Wiedźmy są w stanie pobłogosławić cię swoim dotykiem, ale również rzucić za jego pośrednictwem klątwę – tłumaczyła Victoria. – Niektóre władają większą mocą od innych, ale wszystkie są równie niebezpieczne.

– Przysłuchałem się kilku rozmowom – powiedział Riley. – Wiedźmy pragną cię schwytać, mimo iż nie znają twojej tożsamości, aby wzmocnić się magicznie. Uważają, że ten, kto je wezwał, musi być potężnym czarownikiem. Moim zdaniem powinieneś unikać szansy na zostanie schwytanym. – Serio? Nigdy bym na to nie wpadł – odparł Aden z goryczą w głosie. Wilkołak mówił dalej, zupełnie jakby nigdy mu nie przerwano: – Kiedy cię złapią i z tobą skończą, będziesz jedynie wspomnieniem po dawnym sobie. Pozbawią cię wszystkich sił witalnych. – Zanotowane. – Ten koleś to istota magiczna – powiedziała Victoria. Odraza w jej głosie stała się wręcz namacalna. Aden szybko dostroił swój wzrok. Wspomniany mężczyzna – a raczej nastolatek, być może osiemnastoletni – okazał się umięśniony, a jego skóra silnie błyszczała. Miał złociste włosy oraz oczy. Ktokolwiek go mijał – bez względu na to, czy była to kobieta, czy mężczyzna – odwracał głowę w jego kierunku, chcąc jak najdłużej na niego spoglądać. Poza wiedźmą, zauważył Aden. Ta udała się w przeciwną stronę. – Tak samo jak wampiry, istoty magiczne pożywiają się na innych gatunkach – kontynuowała wampirza księżniczka. – Tylko że zamiast krwi, spijają cudzą energię. Czekaj, to nieprawda. Uważają się za strażników ludzkości, uosabiając bogów w stosunku do waszego rodzaju.

– Wspominałaś też coś o goblinach. – Czyli mięsożernych istotach. Aden wzdrygnął się na całym ciele, wyobrażając sobie niewidzialne trupy, wgryzające się w jego ciało. – Gdzie są? Gdyby udało mu się ich odróżniać, mógłby ich unikać. – Oraz o demonach. – Mary Ann także się wzdrygnęła. – Nie zapominaj o nich. – Gobliny wychodzą z kryjówek jedynie w nocy, ponieważ mają zbyt wrażliwe oczy, aby móc znieść światło słoneczne – powiedział Riley. – Powiedz swoim przyjaciołom, aby nie wychodzili po zmroku. Liczba zaginionych osób znacząco wzrośnie. A także wskaźnik zgonów. I to wszystko przeze mnie, pomyślał Aden. Dlatego, że spotkałem Mary Ann. Dlatego, że zostałem w tym miasteczku. – O Boże. – Gray zakryła usta dłonią, zupełnie jakby właśnie uzmysłowiła sobie, w jakim niebezpieczeństwie się znaleźli. Była bliska płaczu. – Ludzie zaczną umierać? Riley pocałował ją w czoło. – Nie martw się. Robimy, co możemy. Demony o wiele ciężej wypatrzyć. Niektóre nauczyły się maskować swoje aury. – Skąd się wzięły? – zapytał Aden. – To znaczy na Ziemi? I jak długo już tu egzystują? – Są tutaj od tysięcy lat. Zanim ściany Piekła zostały zabezpieczone, część z nich uciekła z ognistego więzienia. Nie mogły uchodzić za ludzi – łuski, rogi oraz rozdwojone języki doskonale je zdradzały, więc ogłosiły się bogami. Łączyły się z ludźmi i na świat przychodziły pół ludzie, pół demony. One nadal nie mogły być brane za przedstawicieli rodzaju ludzkiego, tak samo ich dzieci oraz dzieci ich dzieci. W końcu udało im się wtopić w tłum.

Złodzieje, mordercy oraz bardzo złe osoby są potomkami pierwszych demonów. Bardzo złe osoby. Całkiem jak Tucker. – Tucker – powiedziała Mary Ann, najwyraźniej myśląc o tym samym co Stone. Riley skinął głową. – W pewnym sensie tak, ale nie wiemy, co… – Czego jeszcze mam się bać? – zapytał Aden. Kto jeszcze pragnął go wykorzystać? – Wszystkich pozostałych nadnaturalnych stworzeń, mimo iż pozostali nie zjawili się w Crossroads. – Victoria ułożyła głowę na ramieniu chłopaka.

–

Smoków,

aniołów,

walkirii,

oraz

wszelkiego

typu

zmiennokształtnych. Większość z nich żyje w harmonii z innymi gatunkami, ale niektóre pozostają w stanie wojny. To pewnie dlatego zwlekają z przybyciem. Jeśli będziemy mieć szczęście, w ogóle się nie pojawią. Mary Ann otarła łzy wierzchem dłoni. – Co powinniśmy zrobić? Aden zadarł podbródek, uświadamiając sobie, co powinno zostać zrobione. Mary Ann bała się o swojego tatę. Victoria przejmowała się losem swoich ludzi. Riley, cóż, zapewne, martwił się o Mary Ann. Patrzył na Gray w taki sposób, że Stone przypomniał sobie o jego obowiązkach względem wampirzej księżniczki. – Spakuję się i wyjadę – powiedział chłopak. – Te stwory udadzą się w moje ślady i wszyscy będą bezpieczni.

– Nie! – Victoria natychmiast się wyprostowała. – Zgadza się będą cię śledzić, ale ze względu na zmianę przez ciebie miejsca pobytu, narazisz na niebezpieczeństwo coraz to nowe osoby. Ty i Mary Ann jesteście najbezpieczniejsi w Crossroads, ponieważ tylko u jej boku nadawany przez ciebie sygnał magiczny jest najsłabszy. – Ale, kiedy Mary jest z Riley’em, zachowuję swoją moc. Nadal słyszę rozmawiające w moim umyśle dusze. Riley w jakiś sposób blokuje zdolności Mary Ann. Wilkołak przekrzywił głowę na bok. – Może wcale na nią nie wpływam. Może wpływam na ciebie. Myślę, że w głębi siebie wyczuwasz, że jestem drapieżnikiem, więc uruchamiasz system obronny w postaci adrenaliny, zawsze wtedy, kiedy znajdujemy się blisko siebie i radzisz sobie z blokadą nałożoną przez Mary Ann. Istniało tyle niewiadomych. Zdecydowanie za dużo. Kiedy Stone pozna jakieś odpowiedzi? – Chodź, musimy iść – odezwała się nagle Victoria, wciągając go głębiej w zacienioną strefę. Czemu to zrobiła? Aden zaczął patrzeć w kierunku miasteczka. Okazało się, że istota magiczna zmieniła kierunek marszu i kierowała się teraz w stronę budynku, przed jakim stali. Niedobrze. Magiczny stwór był w stanie pozbawić Victorię siły witalnej. Mógł ją skrzywdzić. To, że Aden by z nią został, naraziłoby ją jedynie na większe niebezpieczeństwo. Chłopak wypuścił wampirzycę z objęć, podchodząc do Gray. – Riley, zabierz stąd Victorię. Spotkamy się u Mary Ann. – Nie, ja… – zaczął wilkołak.

– Zadbam o bezpieczeństwo Mary Ann – zapewnił go Stone. – Ale tylko dzięki temu, że ja i Mary zostaniemy sami, te stworzenia nie będą mieć pojęcia, jak nas śledzić. Idźcie! Istota magiczna zbliżała się coraz bardziej i bardziej. Riley niechętnie skinął głową, ciągnąc za sobą wampirzą księżniczkę. A raczej próbując to zrobić. Wampirzyca oswobodziła się z uścisku ochroniarza. Zaczęła biec w kierunku Adena, otwierając pierścień i wsadzając palec do środka. Zanim Stone zdołał ją powstrzymać, przesunęła opuszką wzdłuż nadgarstka. Jej skóra natychmiast pękła, a na miejscu kontaktu z trucizną powstała rana. Gdy tylko Victoria znalazła się obok Adena, przyłożyła zraniony fragment do jego ust. Jej uścisk okazał się tak silny, że nie było od tego ratunku. Jedyne, co mógł zrobić szesnastolatek, to otworzyć usta oraz napić się krwi wpływającej do wnętrza jego buzi. Okazała się ona słodka, ciepła i buzująca niczym napój gazowany. Można było odnieść wrażenie, że jest żywa, kiedy spoczęła na czubku języka Adena. – Tak mała ilość cię nie zabije – powiedziała. – Dan nie może zobaczyć cię posiniaczonego i poobijanego. Dzięki temu nie zdoła tego ujrzeć. Wyzdrowiejesz, zanim dotrzesz do rancza. Po ciele chłopaka rozlała się fala ciepła, która z sekundy na sekundę napełniała go coraz większym gorącem, które zajmowało ogniem wszystko, z czym weszło w kontakt. Aden czuł się tak, jakby miał gorączkę albo wpadł w ognisko. Całe jego jestestwo było bliskie obrócenia się w proch. – To nieuchronny efekt uboczny… – powiedziała wampirzyca. – Przepraszam. Riley raz jeszcze pociągnął ją za sobą. Victoria krzyżowała wzrok z Adenem tak długo, jak było to możliwe.

Chłopak starał się nie myśleć o tym, co oznacza sformułowanie „skutek uboczny”. Kiedy przyjaciele się oddalili, dusze ponownie jęknęły, raz jeszcze zostając wypędzone do mrocznej próżni. Magiczny stwór, jak zauważył Stone, zatrzymał się, po czym rozejrzał się na boki, marszcząc z zafrasowaniem czoło. Dobrze. Aden zgiął się w pół i zaczął ciężko oddychać. W końcu jego ciało schłodziło się. Mary Ann klepała go w plecy, żeby go pocieszyć. Chłopak zdał sobie z tego sprawę, po czym się wyprostował. Decydując się na sprawdzenie alei mimo wszystko, magiczny stwór znowu zaczął iść naprzód. Aden zaczął ciągnąć Mary Ann w przeciwnym kierunku, niż oddalili się ich przyjaciele. Nie mógł się teraz przejmować skutkami ubocznymi wypicia wampirzej krwi. Nie mogło istnieć nic gorszego od jadu trupów. Teraz liczyło się bezpieczeństwo Gray. Chłopak zwiększył tempo marszu. Nie miał pojęcia, czy stwór zdołał go wypatrzeć. Szesnastolatek nadal brnął przed siebie, nie oglądając się przez ramię, aż odnalazł otwarte drzwi. Wchodząc do budynku – który okazał się butikiem – wpadł na pracownika, który powiedział mu, że nie powinno go tu być. Aden przeprosił go, po czym wydostał się na zewnątrz, nieco zwalniając. Mary Ann trzymała się blisko niego, milcząca i zapewne obawiająca się zacząć rozmowę. Kręciło się tu tyle ludzi. Przyglądanie się im z takiej odległości nie pozwalało oszacować ich ilości. Znajdowali się dosłownie wszędzie. Na

pierwszy rzut oka wydawali się normalni, mimo iż Stone patrzył na nich w nowych kategoriach. Później jednak Aden zaczął dostrzegać to, co skrywało się pod noszonymi przez nich maskami. Większość z nich okazała się tak piękna, że dosłownie nie mógł w to uwierzyć. Niektórzy byli tak paskudni, że ich widok przyprawiał o mdłości. Niestety, podobne czynności zdradziłyby tożsamość Stone’a. Jestem nikim, pragnął im powiedzieć. Nikim. Nie marnujcie czasu na śledzenie mnie. Ale oni by go nie posłuchali. Chodziło im tylko o to, aby go wykorzystać. A może nawet zabić. Zaczęliby uśmiercać niewinnych ludzi, gdyby Aden nie znalazł sposobu, aby ich przed tym powstrzymać. Większość tych osób nie była ani trochę zła. Jak Victoria czy Riley. Niektórzy mogli być honorowi i godni zaufania. Niestety, Stone nie miał jeszcze szans, żeby to sprawdzić. Jeszcze nie. – Ktoś nas śledzi? – zapytała Mary Ann szepcząc z żarem w głosie. O, tak. Bała się. Lęk ten odzwierciedlał się w brzmieniu jej głosu, zabarwiając każde poszczególne słowo. Aden ośmielił się zerknąć przez ramię. – Nie, z tego, co widzę, to nie. W swoim towarzystwie on i Gray byli jak wszystkie inne dzieciaki. Utrzymywanie normalnego tempa marszu okazało się trudne, ale zdołali tego dokonać. Jeśli jednak wyraz twarzy szesnastolatka przypominał wyraz twarzy Mary Ann, to znaleźli się w tarapatach. – Uśmiechnij się, zupełnie jakbym powiedział właśnie coś zabawnego – rozkazał jej chłopak.

Dziewczyna zdobyła się na mało przekonujący śmiech. – Może faktycznie powinieneś coś takiego powiedzieć. – Nie mam żadnego pomysłu. – Aden musiał odwrócić uwagę przyjaciółki od tego, co działo się wokoło. Jeśli nie potrafił nakarmić jej żartem, to mógł być przynajmniej rzeczowy. – Zamówiłaś nasze akty urodzenia, prawda? – Prawda. – Kiedy je dostarczą? – Myślę, że dzisiaj. Zapłaciłam za przesyłkę priorytetową. Szczerze powiedziawszy, mogą już czekać u mnie na ganku. – To dobrze. Jeśli certyfikaty faktycznie już tam czekały, wówczas poznają adres rodziców Stone’a. Mogliby wybrać się tam jutro – jako że była sobota – aby przekonać się, czy para nadal tam mieszka. Jeśli nie, nadal będą mieć czas, aby pojechać do szpitala, w jakim Aden przyszedł na świat, żeby przejrzeć tamtejsze akta oraz poszukać z nich informacji na temat jego i jego „rodziny”. – Nie zgadniesz, co zrobiłam. Ponieważ nie chcę tego odwlekać, po prostu ci to wyjawię. Zakradłam się do gabinetu swojego ojca i przeczytałam notatki na twój temat – powiedziała Gray, kiedy dalej brnęli przed siebie. Na szczęście, brzmiała już teraz na spokojniejszą i bardziej opanowaną. – Tata cię pamięta i naprawdę cię lubił, ale to, co powiedziałeś o mojej mamie, strasznie go wystraszyło. Mary Ann faktycznie tego dokonała. Naprawdę. I to dla niego.

– Po pierwsze, wielkie dzięki. Po drugie, nie wspominałem o twojej mamie. – Owszem, wspomniałeś. Chodziło o podróżowanie w czasie. Chłopak napomknął jedynie o tym, że sam jest do tego zdolny. To Gray powiedział o kimś innym, a mianowicie o jakiejś kobiecie. Czy mogło chodzić o matkę Mary? – Czy twoja mama znikała od czasu do czasu? – Nie, nigdy. Przecież bym o tym wiedziała. Przez większą część dzieciństwa byłam tylko z nią. – Więc nie rozumiem. – Ja także. Tata napisał coś również o żonie oraz „obecnej żonie”, co kazało mi przypuszczać, że kobieta, jaką brałam za swoją matkę, faktycznie nią nie była. Ale nie wiem, jak to możliwe. Aden poprowadził Mary Ann do auta, jakie ukradła Victoria – corvetta zniknęła – a potem wślizgnęli się do środka. Chłopak zablokował zamki w drzwiach. Przez kilka minut po prostu tam siedzieli, ciężko dysząc, czekając, aż ktoś – ktokolwiek – wyłoni się zza rogi. Ale do tego nie doszło. Stone odetchnął z ogromną ulgą i uruchomił silnik. – Dziękuję – powiedział ponownie do swojej przyjaciółki. – Za wszystko. – Planowałam porozmawiać z tatą. Muszę to kiedyś zrobić, kiedy nie zdoła się przede mną schować albo nie odeśle mnie do mojej sypialni. W przeciwnym razie nigdy nie otrzymamy upragnionych odpowiedzi. Poza tym, potrzebuję przerwy, wiesz? Miejmy nadzieję, że właściwy czas będzie przed Halloween oraz balem, w jakim powinien uczestniczyć Aden. Wiedza stanowiła potężny

oręż, a chłopak miał przeczucie, że potrzebował wszystkiego, co tylko zdoła zdobyć, aby zmierzyć się z ojcem Victorii. Szesnastolatek kochał swoją dziewczynę i liczył na to, że spędzi z nią cały czas, jaki mu pozostał. Ale przyzwolenie jej taty byłoby bardzo pomocne. Niestety, Stone raczej nie miał co na to liczyć. Przyciągał kłopoty, był „schizofrenikiem”. – Poznamy twoją przeszłość, nie martw się – powiedziała Mary Ann, zapewne wyczuwając, dokąd biegły myśli jej przyjaciela. Jechali do jej domu i tym razem szesnastolatek stosował się do ograniczeń prędkości. Nie mógł ryzykować, że zostanie zatrzymany. Chłopak przeżył zawód, ponieważ na ganku Gray’ów nie czekała żadna paczka. Nie było również Riley’a i Victorii. Gdzie się podziewali? – Twój tata jest nadal w pracy, prawda? – zapytał, zanim wszedł do środka budynku. – Tak, nie wróci jeszcze przez kilka godzin. – Więc u ciebie zostanę. A przynajmniej na jakiś czas. – Tylko… obiecaj mi, że nie będziesz mówił o tym, co się stało. Ani o przeszłości, ani o przyszłości. Chyba chwilowo nie dałabym rady tego znieść. Dziewczyna pobladła. – Obiecuję – powiedział Aden. Przyjaciele wdrapali się po schodach i włączyli telewizję, zupełnie jakby ten dzień był tak samo normalny jak każdy inny – jakby oni byli normalni. Po raz pierwszy w życiu Stone cieszył się z oglądania programu telewizyjnego i nikt mu w tym nie przeszkadzał.

Paczka nie pojawiła się. To samo tyczyło się Riley’a i Victorii. Aden nie mógł tu na nich czekać. Gdyby nie wrócił do szkoły, a potem do domu z Shannonem, zaprzepaściłby ciężką pracę wampirzycy. Chłopak wyjrzał przez okno w sypialni Mary Ann. Samochód wampirzej księżniczki nadal tu stał. Szesnastolatek zdecydował, że skorzysta z niego jeszcze ten jeden raz, ale nie zaparkuje go pod liceum Crossroads, tylko zostawi wóz ulicę wcześniej oraz schowa w gąszczu drzew, aby Victoria mogła go stamtąd odebrać. – Kiedy wyjdę, zamknij drzwi – powiedział Aden. – Jeśli pojawią się Riley albo Victoria, zadzwoń do D&M. Nie interesuje mnie, czy wpadnę przez to w tarapaty. Wolę zostać ukarany, niż się zamartwiać. Dziewczyna skinęła głową, mocno go przytulając. – Uważaj na siebie. – Ty również.

Rozdział 20 Co oczywiste, przesyłka dla Mary Ann dotarła o siódmej wieczorem w ostatniej sesji dowozowej. Jej ojciec był w domu, zamknięty w swoim gabinecie. Zapewne przetrząsał właśnie notatki poświęcone Adenowi, starając się wymyślić racjonalny powód zadeklarowania przez niego przyjaźni z Mary Ann na wiele lat przed tym, nim chłopak w ogóle ją poznał. Dziewczyna miała właśnie podnieść paczkę, kiedy uświadomiła sobie, że Penny ostrożnie wchodzi po schodach. – Hej – powiedziała. Gray zamarła. Dawne przyjaciółki gapiły się na siebie przez całą wieczność – milczące i niepewne, co dalej zrobić. Mary Ann robiła wszystko, żeby uniknąć konfrontacji z Penny, aż w końcu jej koleżanka przestała do niej wydzwaniać oraz szukać jej w szkole. A może dziewczyna wcale się w niej nie pokazywała. Co smutne, Gray nie mogła mieć co do tego pewności. Była zajęta czymś zupełnie innym. – Hej – powiedziała ponownie Penny. – Hej. Blondynka wzbiła wzrok we własne dłonie, wykręcając palce. Wyglądała paskudnie. Była zaniedbana. Ile czasu minęło, odkąd Mary Ann widziała koleżankę w pełni blasku? – Jak się masz? – zapytała Gray, nie wiedząc, co innego mogłaby powiedzieć.

– Bywało lepiej. Poranne nudności to istny koszmar. – Płasko brzmiący ton jej głosu ranił bardziej niż powinien, nawet biorąc pod uwagę wszystkie czynniki. – Moi rodzice chcą, żebym pozbyła się dziecka. – I pozbędziesz się? – Tak. Nie. Może. – Blondynka westchnęła. – Nie wydaje mi się. Nienawidzę Tuckera, ale to dziecko jest także częścią mnie, wiesz? Chcę go. Tak sądzę. Tucker był demonem. Czy to oznaczało, że maleństwo Penny również będzie mieć w sobie klątwę? Mary Ann zastanawiała się nad tym już wcześniej, ale teraz, kiedy przyjaciółka stała z nią twarzą w twarz, nie miało to już żadnego znaczenia. – To dobrze. Tak czy siak, dziecko to dziecko. Niewinny i bezcenny dar. Cisza, jaka teraz nastała, była ciężka i wręcz wroga. – Tęsknię za tobą – wyrzuciła z siebie nagle Penny. – Chcę, żebyśmy wróciły do tego, co kiedyś. Przepraszam za to, co ci zrobiłam. Byłam pijana, ale to żadna wymówka. Powinnam wiedzieć lepiej. Tak bardzo mi przykro. – Łzy zaczęły spływać jej po policzkach. – Musisz mi uwierzyć. Mary Ann czekała na ukrytą za tymi słowami zdradę, ale niczego takiego się nie dopatrzyła. Z tego, co wiedziała, jej były mógł omamić Penny iluzją oraz sprawić, że stała się uleglejsza. Poza tym, dziewczyna nie mogła znieść widoku przyjaciółki w takim stanie – tak załamanej i rozdartej. – Wierzę ci – powiedziała. – Nie sądzę, żebyśmy mogły wrócić do tego, co kiedyś, jeszcze nie, ale wierzę ci. Penny rozważała to przez moment, a następnie pisnęła i rzuciła się do przodu, przytulając się do Gray. Ta zareagowała okrzykiem zaskoczenia.

Ale ponieważ blondynka zalała się łzami, jej przyjaciółka nie mogła zrobić nic innego, jak tylko ją do siebie przytulić. Przesunęła wolną ręką po kręgosłupie Penny, chcąc ją pocieszyć. Tak jak mówił Riley, każdy popełniał błędy. Penny popełniła ten i jeśli Mary Ann pragnęła jej w swoim życiu – zaczynała myśleć, że tak, ponieważ ona również tęskniła za ich relacją – powinna jej wybaczyć. – Bardzo mi przykro. Przysięgam. Nigdy więcej bym czegoś takiego nie zrobiła. Możesz mi zaufać. Przyswoiłam swoją lekcję. Przysięgam na Boga, że tak jest. – Ciii, ciii... Nie ma sprawy. Już się na ciebie nie złoszczę. Penny odsunęła się, mimo iż nadal oplatała Gray rękami w talii. – Nie? – Jesteś ważną częścią mojego życia. Nie wiem, ile czasu zajmie mi odzyskanie do ciebie zaufania, ale już nie sądzę, by było to niemożliwe. – Nie zasługuję na ciebie. – Blondynka otarła buzię z łez wierzchem dłoni. – Wiem, że tak jest oraz że powinnam odejść i zostawić się w spokoju, ale po prostu nie mogę. Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mnie spotkała. Zawsze świetnie mnie rozumiesz, dlatego też znienawidziłam samą siebie od incydentu z Tuckerem. Chciałam wyznać ci prawdę, ale strasznie bałam się, że cię stracę. – Nie stracisz mnie. Ja też cię potrzebuję. Mary Ann w końcu to dostrzegła. Napięcie związane z widokiem tych wszystkich stworów, jakby opuściło dziewczynę, gdy tylko pojawiła się Penny. Czy to właśnie tak działała Gray na Tuckera i Adena?

– Poza tym, wyświadczyłaś mi przysługę. Chciałam wyrzucić Tuckera ze swojego życia. Dałaś mi pretekst, bym mogła to uczynić. Penny uśmiechnęła się przez łzy. – To palant, nieprawdaż? – Bez dwóch zdań. Czy obiecał ci jakoś pomóc…? Blondynka kręciła głową, zanim jeszcze Mary Ann dokończyła zdanie. – Dał mi do zrozumienia, że nie chce mieć nic wspólnego z naszym dzieckiem. – Podbródek dziewczyny zadrżał, a z oczu ponownie zaczęły wypływać łzy. – Jestem zdana tylko na siebie. – Cóż, masz jeszcze Ciocię Mary Ann. Nigdy nie miałam do czynienia z niemowlętami, ale chętnie to naprawię. Penny nagrodziła ją uśmiechem, który bardzo przypominał dawną ją. – Muszę wracać. Mam szlaban za bycie dziwką, jak stwierdziła moja mama, ale niedługo chciałabym się z tobą spotkać. Musimy pogadać. – Bez dwóch zdań. Chcę posłuchać o dziecku. Blondynka pogładziła maleńkie wybrzuszenie na brzuchu. To samo, jakiego Gray wcześniej nie zauważyła. – Kocham cię, dziewczyno. – Z tymi słowami pocałowała ją w policzek i oddaliła się lżejszym krokiem niż wcześniej. Mary Ann przyglądała jej się, zanim Penny nie zniknęła we wnętrzu swojego domu. Co za dzień. Dziewczyna gorączkowo otworzyła paczkę, marząc o tym, aby Aden, Riley i Victoria tu byli, tak by uczestniczyli w tej wiekopomnej chwili.

Niestety, Gray nie miała wieści od ostatniej dwójki, więc nie chciała się kontaktować ze Stonem, zanim nie dowie się, co się działo z wampirzycą oraz wilkołakiem. Mary Ann przeczytała metrykę urodzenia Adena, wynotowując nazwę szpitala, w jakim chłopak przeszedł na świat – St. Mary’s – imiona jego rodziców – Joe oraz Paula Stone’owie – a także jego datę urodzenia – dwudziesty grudnia. Zabawne. Gray również urodziła się dwudziestego grudnia. Następnie zapoznała się z własną metryką. Dziewczyna natychmiast pokręciła głową. Gapiła się na arkusz papieru, ale wyrazy nie chciały się zmienić. Mary Ann zachwiała się do tyłu, nie wierząc w to, co widziała. Coś było nie tak. To nie mogła być prawda. Gray nigdy nie pytała swojego tatę, gdzie się urodziła, ale jak się okazało, ona także przyszła na świat w szpitalu St. Mary’s. Co gorsze, kobieta, jaką Mary Ann przez całe swoje życie nazywała „mamą”, wcale nią nie była. Wszystko nabrało nagle sensu. Dziewczyna wyglądała jak osoba, jaka ją wychowała, ale wcale nie była jej biologicznym dzieckiem. Jej ojciec posiadał dwie żony. Przyjemne zamroczenie, jakie przepełniało ją podczas rozmowy z Penny, całkowicie zniknęło, pozostawiając po sobie jedynie głęboką dziurę wypełnioną wściekłością. Mary Ann miała problem z kontrolowaniem oddechu, kiedy wbiegała do gabinetu swojego ojca, z trudem poruszając się na chwiejnych kończynach. Dzwoniło jej w uszach, a szybko płynąca krew dosłownie rozsadzała czaszkę od środka. Tata spostrzegł ją, natychmiast upuszczając trzymaną przez siebie gazetę. Troska pogłębiła zmarszczki wokół jego oczu.

– Co się dzieje, kochanie? Czekanie, aż ojciec nie zdoła wymigać się od rozmowy albo odprawi córkę z kwitkiem nie stanowiło już dostępnej opcji. Gray musiała poznać prawdę. I to teraz. – Wytłumacz to – krzyknęła, ciskając certyfikat na jego biurko. Doktor spojrzał na arkusz papieru, przestając nawet oddychać, ponieważ jego klatka piersiowa już się nie unosiła. Milczał przez kilka długich, bolesnych momentów. – Skąd to wzięłaś? – zapytał łagodnym tonem. – To nie ma znaczenia. Czemu nie powiedziałeś mi, że to ciotka Anne jest moją matką, twierdząc zamiast tego, że jest nią jej siostra, która mnie zresztą wychowała? Tata nigdy nie wspomniał jej, że ciocia, jakiej dziewczyna nie poznała, a jaka umarła przed jej narodzinami, tak naprawdę dała jej życie. Ojciec Mary Ann ukrył twarz w dłoniach. Trwał w takim stanie przez dłuższy czas. Milczał, wyglądając na załamanego. W końcu powiedział: – Nie chciałem, byś poznała prawdę. Nadal nie chcę. – Ale mi to wyjaśnisz! Teraz! To było żądanie, a nie pytanie. Furia oraz ból rozpłynęły się po ciele Mary Ann z taką mocą, że ona sama nie mogła zachować spokoju. Zaczęła przechadzać się po pomieszczeniu, wbijając stopy w dywan. Jej kroki dudniły o drewnianą posadzkę. Dziewczyna czuła się tak, jakby nagle cały przestwór nieba znalazł się pod jej skórą, czyniąc ją kimś więcej niż zwykłym człowiekiem – robiąc z niej nieśmiertelną istotę, która spoglądała na wszystkich z góry, po raz pierwszy w życiu widząc wszystko jak na dłoni.

– Proszę, usiądź. Porozmawiamy o tym jak cywilizowani ludzie. Problem w tym, że Mary wydawała się sobie bardziej niż racjonalna. – Ja postoję, ty będziesz mówił. Mężczyzna wypuścił z ust zbolałe westchnienie. – Czy to ma w ogóle jakieś znaczenie, Mary Ann? Carolyn była twoją matką pod każdym możliwym kątem, poza biologicznym. Kochała cię, wychowała i tuliła do siebie, kiedy chorowałaś. – A ja kochałam ją za to i nadal kocham. Zasługuję jednak na prawdę. Zasługuję na to, by dowiedzieć się czegoś o swojej prawdziwej matce. Doktor Gray ponownie westchnął, opadając na oparcie krzesła. Umiejscowił łokieć na podłokietniku, po czym dotknął dłonią skroni. Zrobił się blady, a błękitne żyłki pod jego skórą stały się doskonale widoczne. – Chciałem powiedzieć ci prawdę, poważnie. Liczyłem jednak na to, że zrobię to, kiedy będziesz starsza. I gotowa. Co jeśli nie spodoba ci się to, co usłyszysz? Co jeśli, po tym, jak już wyznam ci prawdę, pożałujesz, że to zrobiłem? Jak on tak śmiał! – Przestań mną manipulować! Może nie mam odpowiedniego stopnia naukowego, ale przeczytałam książki, jakie mi dałeś. Nie jestem którąś z twoich pacjentek, jaką możesz nakłonić do tego, by ci uwierzyła, a potem odprawić ją z kwitkiem. Jestem twoją córką i zasługuję na coś, co zawsze mi obiecywałeś – szczerość. Po tym, jak doktor przyswoił sobie słowa córki, skinął głową. – Zgoda, Mary Ann. Powiem ci. Wszystko. Mam nadzieję, że jesteś gotowa. – Mężczyzna na moment urwał, najwyraźniej czekając na to, że

dziewczyna obwieści mu, że jednak nie jest przygotowana na te rewelacja. Kiedy tego nie uczyniła, przymknął powieki i zaczął modlić się o Boże wstawiennictwo. – Umawiałem się z twoją matką – Carolyn, czyli kobietą, jaka cię wychowała – wyznał – w czasach licealnych. Miałem dopiero siedemnaście lat. Wydawało mi się, że ją kocham. Tak było jednak do czasu, aż odwiedziłem jej dom i poznałem jej młodszą siostrę, Anne. Liczyła sobie szesnaście lat, czyli tyle samo, ile ty teraz, i była to miłość od pierwszego wejrzenia. Oboje to do siebie poczuliśmy. Natychmiast przestałem spotykać się z Carolyn. Ja i Anne nie chcieliśmy się umawiać, obawiając się, że zranimy jej siostrę, ponieważ oboje na swój sposób ją kochaliśmy. Niestety, nie byliśmy w stanie trzymać się od siebie na dystans i po niedługim czasie, zaczęliśmy widywać się w tajemnicy przed nią. Mary Ann opadła na stojące obok biurka krzesło. Mimo iż nadal szalały w niej różne sprzeczne emocje, nie była już w stanie stać o własnych siłach. Ta sytuacja po prostu ją przerosła. – Mogę kontynuować? Dziewczyna przytaknęłam. Może i czuła się przytłoczona, ale musiała poznać resztę. Czemu nigdy się tego nie domyśliła? Nie miała żadnej fotografii Anne w swoim pokoju. Ledwo co kojarzyła kobietę – swoją rodzoną matkę – jaka odeszła wiele lat temu. – Im więcej czasu spędzałem z Anne, tym bardziej dochodziłem do wniosku, że była… nieco niezwykła. Znikała na ładnych kilka godzin, a potem twierdziła… Mary Ann natychmiast mu przerwała: – Twierdziła, że wraca do młodszej wersji siebie. Oczy doktora zrobiły się wielkie od szoku, ale i tak przytaknął.

– Jakim cudem… Aden… – wycedził przez zaciśnięte zęby Gray. – Widzę, że nakarmił cię swoimi kłamstwami. Nie, Stone okazał się jedyną osobą, jaka zaoferowała jej prawdę. – Tu nie chodzi o niego. Chodzi o ciebie i twoje kłamstwa, jakie wpajałeś mi przez te wszystkie lata. Teraz, w głębi siebie, oboje czujemy, że Aden wcale nas nie oszukiwał. – Myślałem, że postawiłem sprawę jasno. Nie życzę sobie, abyś widywała się z tym chłopakiem, Mary Ann. On jest niebezpieczny. Był niebezpieczny już jako dziecko, wdając się w bójki z innymi pacjentami, i jest groźny jako nastolatek. Potrzebujesz jakichś dowodów? Otóż, przeprowadziłem własne poszukiwania. Odkryłem, że dzieciak mieszka na ranczo D&M, a przecież każdy wie, jaki rodzaj nastolatków tam zamieszkuje. Trzymaj się od niego z daleka. – Nie będziesz mi mówił, co mam robić! – Mary Ann uderzyła pięścią w oparcie krzesła. – Znam go, lepiej niż ty kiedykolwiek go poznałeś, i doskonale wiem, że nic mi nie zrobi. Wydaje mi się, że jest mi bliższy niż ty sam. Doktor pobladł. – Ludzie mogą wywrzeć na ciebie odpowiedni wpływ. On… – On wiedział, że pewnego dnia się spotkamy. Nawet ci o tym wspomniał. Ale ty, ze względu na swój zawodowy upór, mu nie uwierzyłeś. Po swoich doświadczeniach z Anne, jako specjalista byłeś jedyną osobą, jaka powinna udowodnić, że Aden mówił prawdę. Tymczasem, starasz się go zdyskredytować nawet teraz, kiedy dowody przemawiają na jego korzyść. Ojciec machnął ręką. – Skoro zdobył twoje imię, musiał tylko czekać na późniejsze z tobą spotkanie. Odszukiwanie ludzi nie jest w tych czasach szczególnie trudne.

Więc takich oto logicznych argumentów używał ojciec Gray, aby zmydlić sobie oczy. A ona uważała go za najinteligentniejszego człowieka na ziemi. – Zatem twoim zdaniem musiał odczekać aż pięć lat, żeby mnie odszukać, licząc wyłącznie na to, że cię tym przestraszy? A to, że znał imię mojego chłopaka, zanim jeszcze zaczęłam się z nim umawiać, to już w ogóle jedynie łut szczęścia? – Mary Ann roześmiała się bez cienia humoru. – Przestań mnie zbywać i opowiedz mi o mojej matce. Albo pomóż mi w pakowaniu się. Opuszczę ten dom i już nigdy mnie nie zobaczysz. Gray otworzył usta, chcąc zaprotestować, po czym natychmiast je zamknął. Córka nigdy nie groziła mu w taki sposób, dlatego też nie miał pojęcia, czy faktycznie była do tego zdolna. Ona również tego nie wiedziała. Ponieważ złość dosłownie rozsadzała ją od środka, czuła się na siłach, by tego dokonać. Doktor sztywno przytaknął. – Anne zaszła w ciążę, kiedy chodziła jeszcze do liceum. Jej rodzina była wściekła, zwłaszcza Carolyn, która miała do tego pełne prawo. Anne musiała porzucić naukę i wzięliśmy ślub. Jedynym plusem tej sytuacji wydawało się to, że w ciąży z tobą przestała wreszcie znikać. Uznałem, że zbliżające się macierzyństwo w końcu ją odmieniło. Mimo iż nasz ślub był raczej ekspresowy, w tamtym okresie czuliśmy się niesamowicie szczęśliwi. Nagle twoja matka zaczęła robić się coraz słabsza. Nikt nie znał przyczyny takiego stanu rzeczy. Jej zdrowie podupadło tak bardzo, że myśleliśmy, iż cię straci. Ale nie doszło do tego. Anne wytrzymała. Urodziła cię i… natychmiast zmarła. Lekarze nie umieli tego wytłumaczyć. Jej kondycja nie wskazywała na nic podobnego i jej stan już się nie pogarszał, ale w chwili, kiedy dali jej cię potrzymać, po prostu od nas odeszła.

Ojciec postąpił właściwie, żeniąc się z biologiczną matką Mary Ann, którą tak bardzo kochał. Mimo wszystko jego córka, była z niego bardzo dumna. Tucker nie zamierzał uczynić tego samego dla Penny. Niewielu nastolatków by się na coś takiego zdecydowało. Tata przełknął głośno ślinę, a jego podbródek ponownie zadrżał. – Zostałem sam. Osiamnastolatek z dzieckiem do wychowania. Jak już wiesz, twoi dziadkowie nie są szczególnie pomocnymi ludźmi, dlatego nie chcieli mieć z nami nic wspólnego. Jedyną osobą, jaka mogła zaoferować mi wsparcie, była Carolyn, ale jej rodzice nienawidzili mnie za śmierć Anne, za którą zresztą mnie obwiniali. Dlatego też wychowywaliśmy cię razem. Carolyn marzyła o małżeństwie i nadal mnie kochała, więc zrobiłem to dla niej i się pobraliśmy. Mimo to nigdy nie przestałem kochać Anne. Jej siostra świetnie o tym wiedziała. Nie zasługiwałem na nią, a mimo to trwała mężnie u mego boku. Obawiała się, że kiedy poznasz prawdę, również nie będziesz darzyć jej uczuciem tak silnym, jakim darzyłabyś Anne. Przysiągłem jej, że dochowam tajemnicy i aż do teraz nie pisnąłem ani słówka. Tyle rzeczy nabierało teraz sensu. Mimo to cały świat Mary Ann właśnie runął w posadach, pozostawiając po sobie coś zupełnie innego i obcego. Dziewczyna wreszcie poznała prawdę, a nie żyła w kłamstwach. Gray dopiero co przebaczyła przyjaciółce za to, że ta ją zdradziła, by teraz zetknąć się z kolejną zdradą. Zdradą kogoś, kto powinien ją chronić oraz zawsze zachęcał ją do mówienia prawdy – bez względu na to, jak bolesnej.

Mary Ann wstała z krzesła, mimo iż nogi wciąż się pod nią załamywały. – Idę na górę, żeby się spakować. Nie uciekam – zapewniła tatę, gdy ten poderwał się z siedzenia – ale potrzebuję trochę czasu. Zatrzymam się u przyjaciela. Muszę to zrobić, a ty jesteś mi to winien. Doktor zwiesił ramiona. Miał lekko ponad trzydziestkę, ale teraz wyglądał jak staruszek spoglądający w oczy śmierci. – Jakiego przyjaciela? Co ze szkołą i pracą? – Jeszcze nie wiem, u kogo zamieszkam, ale nie martw się. Nie opuszczę ani jednego dnia w szkole. Jeśli idzie o pracę, zamierzam wymówić się chorobą. I to wcale nie będzie kłamstwo. Mary Ann nigdy nie miała tak złamanego serca. – Weź przynajmniej samochód. – Nie, ja… Mężczyzna podniósł dłoń, przerywając jej. – Weź samochód, albo zostaniesz tutaj. To twoje jedyne opcje. – Gray wsunął rękę do szuflady biurka, wyłowił stamtąd kluczyki, które rzucił córce. Dziewczyna nie zdołała ich chwycić, dlatego też musiała się po nie schylić. Mięśnie odmawiały jej posłuszeństwa tak bardzo, że z ogromnym trudem się wyprostowała. – Weź również to – powiedział doktor. Z tymi słowami odblokował dolną szufladę w biurku. Tym razem wydobył z niej żółty zeszyt. – Należał do twoje matki. Do Anne.

Przez cały ten czas, posiadał coś, co należało do jej mamy – tej prawdziwej – i trzymał to z dala od córki. Mary Ann wzięła to drżącą ręką, pragnąc go znienawidzić. Opuściła gabinet w ciszy, wracając do sypialni, gdzie zabrała się za pakowanie. Plecak okazał się lżejszy niż zazwyczaj – ponieważ normalnie wypełniały go książki – ale w mniemaniu Gray ważył więcej niż kiedykolwiek. Kiedy dziewczyna oddalała się od domu, w jakim spędziła większość życia, a jaki znikał właśnie z pola widzenia we wstecznym lusterku, łzy spływały po jej policzkach, gorące i niemożliwe do okiełznania. Mary Ann opłakiwała matkę, jakiej nawet nie poznała, ojca, którego w swoim mniemaniu znała, oraz niewinność, jaka określała kiedyś jej życie. Pragnęła obwinić tatę o wszystko, co straciła, ale nie mogła – nie po tym, jak poznała treść zapisaną między liniami jego historii. Przecież to właśnie ona mogła odpowiadać za zgon swojej biologicznej mamy. Zupełnie jak Aden, jej matka mogła podróżować w czasie. To oznaczało, że tak samo jak jej przyjaciel posiadała nadnaturalne zdolności. Gdy tylko Anne zaszła w ciążę z córką, przestała być do tego zdolna. To był fakt. Przez dziewięć miesięcy, w czasie których Mary Ann przebywała w łonie mamy, raz za razem pozbawiała ją siły. To również był fakt. Później, w chwili narodzin dziewczyny, Ann po prostu odeszła. Czy stało się to również za sprawą córki? Dziewczyna jeździła po okolicy przez długie godziny, starając się odzyskać nad sobą kontrolę i ponosząc sromotną klęskę. Krążyła po sąsiedztwie, następnie przejechała obok rancza D&M, zatrzymując się tam i uświadamiając sobie, że była zbyt rozbita wewnętrznie, żeby wejść do środka. Następnie znowu wróciła do dzielnicy, w jakiej dorastała. Księżyc stał wysoko na niebie, lśniąc złociście. Ruch uliczny zmniejszał się z minuty

na minutę. Ludzie pracowali w swoich ogrodach albo po prostu wypoczywali na zewnątrz. Co jednak czaiło się w mroku, chcąc zadać cios? Mary Ann bała się odpowiedzi na to pytanie. Nagle zauważyła biegnącego obok jej wozu wilka. Oddaliła się już o kilka mil od swojego domu. Poznała czarne futro zwierzaka oraz jego jarzące się na zielono oczy, dlatego też zatrzymała się na poboczu. Łzy przesłoniły jej pole widzenia. Co gorsza, z jej piersi wydobył się szloch, nad którym Mary Ann nie zdołała zapanować. Rozpacz poruszała jej strunami głosowymi, paląc je i szarpiąc, zupełnie jakby oblano je żrącym kwasem. Poczekaj na mnie, powiedział w jej głowie Riley. Dziewczyna nie mogła tego zrobić. Potrzebowała go, ale pragnęła także samotności. A w szczególności… nie wiedziała, o czym tak właściwie marzyła. Chciała uciec od tego i po prostu zapomnieć. Wybiegła więc z samochodu i zwyczajnie rzuciła się do biegu. Do biegu oddalającego ją od nowo zdobytej wiedzy, bólu oraz niepewności. Łzy nieprzerwanie wypływały spod jej powiek. Wilk puścił się za nią w pogoń, dudniąc łapami o ziemię. W końcu ją dopadł, wskakując na jej plecy oraz przygniatając do podłoża. Dziewczyna leżała nieruchomo, nie będąc w stanie oddychać albo chociaż się ruszyć. Tu jest niebezpiecznie, powiedział w jej głowie Riley. Wracaj do samochodu. Ale już. Wilkołak miał rację i Mary Ann świetnie o tym wiedziała, a mimo to nie zmieniła pozycji, pozostając tam, gdzie była. Szlochała i dławiła się łzami. Jego gorący język przesunął się po jej policzku oraz tuż przy kąciku oka. Proszę, Mary Ann. Nie chcesz chyba zmierzyć się z goblinem.

Dziewczyna przytaknęła, podnosząc się z ziemi, po czym zaczęła kuśtykać z powrotem do auta. Wilk nie wskoczył do niego, jak podejrzewała, ale oddalił się ku najbliższym drzewom. Minęło zaledwie kilka minut i wrócił do niej już w ludzkiej formie. Miał na sobie pomiętą koszulę oraz eleganckie spodnie, które bez wątpienia zakładał w wyjątkowym pośpiechu. Zawiasy drzwiczek zaskrzypiały, kiedy wchodził do pojazdu, a następnie blokował zamek. – Przykro mi, jeśli cierpiałaś – powiedział. – Gobliny polują dziś w nocy i nie chcę, żeby pochwyciły twój zapach. Moi pobratymcy je śledzą, ale nie życzę sobie również, żeby cię zobaczyli. Mary Ann odwróciła się w jego stronę. – Gdzie byłeś? Kolejne słowa wyrzuciła z siebie z wielkim trudem, tak że się rozmyły. Tuż po nich nastąpił kolejny spazm płaczu. Wkrótce całe jej ciało się trzęsło, nie mogąc przestać. Dreszcze jedynie przybierały na mocy, aż w końcu Gray krztusiła się i dławiła od żalu oraz złości. Na siebie, na swojego ojca. – Hej, hej – powiedział Riley, wyciągając ją z siedzenia i sadzając na własnych kolanach. – Co się dzieje, kochanie? Powiedz mi. Kochanie. Wilkołak nazwał ją „kochaniem”. Zwrot ten okazał się tak wspaniały i mile widziany, że sprawił, że Mary Ann jeszcze bardziej się rozszlochała. Między kolejnymi spazmami płaczu wyjawiła mu, czego się dowiedziała. Riley ani na moment nie wypuszczał jej z objęć, gładząc ją po plecach tak samo, jak wcześniej ona gładziła Penny. Później zaczął ją całować. Jego język okazał się gorący, słodki i rozszalały. Chłopak wplótł jej palce we włosy.

Kiedy jakiś pojazd nagle ich wyminął, oświetlając je światłem przednich reflektorów, zamarli. Gdy tylko ciemność ponownie ich powitała, wrócili do pocałunku. Pieszczota ta okazała się czymś piękniejszym, bardziej namiętnym oraz cudownym niż wszystko, czego Mary Ann kiedykolwiek doświadczyła. Dziewczyna wczepiała się palcami we włosy Riley’a, a on wczepiał się w jej. Przywarli do siebie ciałami, jakby w siebie wnikając. Gray czuła się bezpieczna i mimo iż sytuacja wymykała się spod kontroli, pragnęła, by to nadal trwało. Nie chciała tego przerywać, aż w końcu wilkołak musiał nad nią zapanować. – Musimy przestać – wycharczał. Najwyraźniej, nie rozumowali podobnie. – Ale ja nie chcę. Mary Ann poszukiwała szczęścia, jakie dawały jej jego obecność oraz dotyk. Przy nim nie musiała mierzyć się z myślami. Riley pogładził ją kciukiem po policzku. – Zaufaj mi, tak będzie lepiej. Siedzimy w samochodzie na otwartej przestrzeni. Ale później możemy do tego wrócić. Mimo iż dziewczyna nadal chciała zaprotestować, skinęła głową. – Gdzie jechałaś? – zapytał wilkołak, ponownie zaniepokojony. Mary Ann zaczerpnęła głęboki, drżący oddech i powiedziała: – Gdybym tylko zdołała okiełznać emocje, planowałam pojechać na ranczo, na jakim mieszka Aden. Chciałam go stamtąd wykraść i zabrać do miejsca zamieszkania jego rodziców. A może raczej dawnego miejsca zamieszkania. Czy mówiłam ci już, że przyszliśmy na świat tego samego dnia oraz w tym samym szpitalu?

– Nie. – Riley przekrzywił głowę na bok, natomiast dłonie, które do tej pory kreśliły okręgi na plecach Mary Ann, zatrzymały się. – To dziwne. – Wiem. – I bardzo ważne. Jestem tego pewien. – Zgadzam się. Nie może być to zwykły zbieg okoliczności. Po tym, jak pojedziemy do jego rodziców, chciałabym odwiedzić szpital, gdzie on – a raczej my – się urodziliśmy. – Pojadę z tobą. Victoria właśnie zmierza na ranczo. Możemy ich stamtąd odebrać. – Wilkołak uchylił drzwiczki i wysiadł z wozu, trzymając Mary Ann w objęciach, po czym okrążył auto i posadził ją na miejscu dla pasażera. – Ja poprowadzę. Kiedy znalazł się za kółkiem, dziewczyna powiedziała: – Gdzie się udaliście, kiedy się rozdzieliliśmy? Martwiłam się. Silnik zbudził się do życia. Riley wyjechał, na teraz, już pustą drogę. Prowadził auto z taką łatwością, jakby stanowiło ono przedłużenie jego ciała, a konkretniej kończyn. – Musiałem pomóc Victorii uporać się z pewnym problemem. I, bardzo mi przykro, kochanie – dodał, splatając ich palce i unosząc je do ust, aby je ucałować – ale nie mogę powiedzieć ci, co to takiego. Victoria nie rozmawiała jeszcze z Adenem, a to on powinien poznać prawdę jako pierwszy. – Rozumiem. – Serio? – Jasne.

Riley rzucił jej przelotne spojrzenie. Jego oczy pociemniały. Wargi miał napuchnięte i zaczerwienione. Zapewne wyglądały tak samo jak usta Mary Ann. – Zadziwiasz mnie. Każda inna osoba zasypywałaby mnie pytaniami oraz oskarżeniami, licząc na to, że nagnie moją wolę do swoich potrzeb. – To nie w moim stylu. A raczej aż do dzisiaj. Ludzie ujawniali swoje sekrety, gdy byli na to gotowi. Naciskanie na nich powodowało jedynie przypływ goryczy. Ojciec Gray mógł również nie być przygotowany na szczerość oraz mógł pragnąć wyjawić córce prawdę w późniejszym terminie, niestety, Mary Ann nie mogła zmusić się do tego, by się tym przejmować. Tamte tajemnice nie były własnością jej taty. – Jeśli cię to pocieszy, to twój ojciec cię kocha – powiedział Riley, wiedząc, dokąd zmierzały jej myśli. – Jesteś wielką szczęściarą. Ja nie mam rodziców. Umarli wkrótce po moich narodzinach. Wychowywał mnie ojciec Victorii, który wierzy, że chłopcy powinni być wojownikami i nie mogą pokazywać po sobie żadnych słabości. Nauczyłem się władać każdym rodzajem broni w wieku pięciu lat, a wieku lat ośmiu zabiłem swojego pierwszego wroga. A kiedy byłem ranny… – Czerwień oblała jego policzki. Chłopak odwrócił wzrok, głośno przełykając ślinę. – Kiedy byłem ranny, nie miał mnie kto przytulić, pocałować ani poprawić mi samopoczucie. Dziewczyna zdecydowała, że mu to zapewni. Od tej pory będzie zawsze przy nim, aby go pocieszyć. Tak samo, jak on pocieszył ją dziś w nocy. Tak samo jak robiła to Carolyn. Świadomość, że Riley ma za sobą tak paskudne dzieciństwo, jedynie spotęgowała uczucia Mary Ann. To, że nikt go dotąd nie przytulił ani nie

poklepał po głowie, mówiąc, jaki jest wspaniały, było przestępstwem. A zmuszanie do go walki – jeszcze większym. Pomimo kłamstw, Gray wiedziała, jak szczęśliwym dzieckiem była, mogąc cieszyć się dorastaniem u boku obojga rodziców. – Zadziwiasz mnie – powiedziała Mary Ann. Riley ją lubił. Przyznał się do tego. Całował ją. Co to dla nich oznaczało? – Czy myślisz… że przedstawiciel twojego gatunku… mógłby się umawiać z człowiekiem? Jego dłonie zacisnęły się mocno na kierownicy, aż pobielały mu kłykcie. – Nie. Wilkołaki żyją o wiele dłużej od ludzi, dlatego spotykanie się z człowiekiem jest traktowane jako uosobienie głupoty. – Och. Mary Ann nie mogła ukryć swojego rozczarowania. Miała wielką nadzieję, że z nim będzie. Jej oczekiwania okazały się natomiast oznaką idiotyzmu. – Ale znajdziemy jakiś sposób, by to zmienić – powiedział Riley. – Och – powiedziała ponownie Gray, ale tym razem się uśmiechała.

Rozdział 21 Już po tym, jak Aden uporał się ze swoimi obowiązkami, zauważył, że jego oczy się zamykają, zawężając pole widzenia, aż widział jedynie przebłyski światła. Nie wiedząc, co się dzieje, zaszył się w sypialni. Nie mógł zamknąć drzwi, ponieważ od dnia dzisiejszego Shannon stał się jego nowym współlokatorem. Ozzie został złapany na podrzucaniu narkotyków do pokoju Adena wcześniej tego samego dnia – tak, jak chłopak się skrycie obawiał. Choć raz w życiu szczęście sprzyjało właśnie Stone’owi, ponieważ Dan był świadkiem całego wydarzenia, znajdując się akurat za oknem. A może wynikło to z podróżowania w czasie szesnastolatka? Tak czy siak, policja przybyła po Ozziego. Rywal Adena został umieszczony w poprawczaku i miał nie wrócić na ranczo. Fakt ten przyczynił się do eliminacji jednej z obaw Stone’a. Dan zauważył zawiązującą się między nim a Shannonem nić przyjaźni i, żeby pomóc jej się umocnić, umieścił Shannona w pokoju Adena. Nowa sytuacja wydała się szesnastolatkowi strasznie dziwaczna. W końcu miał jakiś sprzymierzeńców. Co jeszcze dziwniejsze, Brian, Terry, Ryder oraz Seth przez cały dzień traktowali go z nietypową dla siebie sympatią. Ponieważ Ozzie nie wywierał już na nich wpływu, najwyraźniej traktowali chłopaka jako jednego ze swoich. Aden czuł się tak, jakby jakiś trafem wylądował z innej rzeczywistości – w świecie alternatywnym.

Pokuśtykał w kierunku swojego posłania, które znajdowało się na dole piętrowego łóżka, a następnie się na nim rozciągnął. Co się z nim działo? Czyżby ślepnął? A jeśli tak, to z jakiego powodu? Kiedy się nad tym zastanawiał, niewielka resztka światła, jaką jeszcze wiedział, zamieniła się we wszechobecną czerń. – Co ze mną nie tak? – wymamrotał do siebie, panikując. Może to sprawka krwi Victorii, powiedziała Eve. Dziewczyna wspomniała ci o komplikacjach, odparł Caleb. Następnie zagwizdał. Boże, jest taka gorąca. Zamierzasz ponownie ją pocałować? Krew Victorii. Oczywiście. Aden poczuł, jak po jego ciele rozlewa się ulga, po której szybko nie został nawet ślad. Chłopak borykał się teraz z uporczywym bólem głowy, który dosłownie rozsadzał mu skronie od środka. Jak długo potrwa ślepota i ta nieznośna migrena? Drzwi uchyliły się, następnie zamykając. Ktoś zaszurał nogami, szeleszcząc odzieżą. – Nic ci nie jest? – zapytał Shannon. Miał ochrypnięty głos. – Wyglądasz paskudnie. Ani razu się nie zająknął. Być może brak obecności Ozziego oraz jego ciągłych docinek, a także świadomość posiadania przyjaciół tak na niego zadziałała. – Nie za dobrze się czuję. – Stone wyczuwał ciepło ciała swojego kolegi, wiedząc, że ten znajduje się blisko niego. – Jesteśmy sami? – Tak?

Gdyby zjawiła się Victoria – właśnie, gdzie się podziewała i co robiła? – Aden chciał być na to przygotowany. Cóż, najlepiej jak się dało w podobnym stanie. – Okno… dziewczyna. – Nie musisz mówić nic więcej. Zostawię je otwarte. Szesnastolatek jęknął, kiedy ból głowy zmienił się w ostre pulsowanie, które atakowało od środka praktycznie każdy cal czaszki, zdeterminowane ją rozłupać. Aden był bliski pragnienia, aby tak właśnie się stało. Być może w takim wypadku cierpienie by zniknęło. Cierpienie tak ogromne, że nawet jego przyjaciele je wyczuwali, jęcząc razem z nim. Kiedy Stone myślał, że już dłużej tego nie zniesie, przed oczami zatańczyły mu miliony świetlnych punkcików. Stopniowo, zaczął wyłaniać się zza nich konkretny obraz. Chłopak znajdował się w ciemnej alei, jaką rozświetlał tu i tam łagodny blask latarni. Od czasu do czasu w pobliżu przejeżdżał jakiś samochód, ale Aden czaił się w swojej kryjówce, bezpiecznie niewidoczny. Cieszyło go to. Doskonały zmysł węchu powiedział mu, że niedaleko znajdowała się ofiara. Nikt nie mógł zobaczyć, jak Stone na nią poluje, co niesamowicie mu sprzyjało. Niestety, ta myśl nie należała do niego. Nie płynęła z jego umysłu. Wskazywała na desperację i głód. A może nawet wstyd. Stał za plecami mężczyzny średniego wzrostu, nad którym wcale jednak nie górował. Jedną bladą i smukłą dłoń przykładał do głowy faceta, przechylając ją tym samym na bok, a drugą układał na jego ramieniu, by go w ten sposób unieruchomić. Bladą i smukłą dłoń?

Te ręce nie należały do niego, mimo iż stanowiły przedłużenie jego ciała. Stone spuścił wzrok. Nie. To ciało również nie było jego. Okrywała je czarna tunika. To ciało miało wspaniałe krzywizny. Victoria, uświadomił sobie Aden. Musiał spoglądać na tę scenę jej oczami. Czy działo się to teraz, czy może wcześniej? A może chodziło o wspomnienie? – Jesteś niegrzecznym chłopcem, powiedział szesnastolatek, ale nie swoim głosem. On również należał do wampirzycy. Czuł wzbierającą w niej furię oraz głód, mimo iż wampirza księżniczka nie poddawała się żadnemu z nich. Muszę być silna, myślała. Muszę chronić Adena, Riley’a i Mary Ann. Moich przyjaciół. Moich jedynych przyjaciół. O, Boże. Kiedy Aden dowie się o Dmitrim… Nie myśl o tym teraz. Jedz. Chłopak poczuł przypływ furii. Dmitri był wampirem, który przyszedł pod okno Stone’a, przyglądając się jemu i Victorii. Który przeraził jego dziewczynę tak bardzo, że straciła nad sobą panowanie. Dłonie szesnastolatka zacisnęły się na materiale bawełnianej kołdry. – Bijesz żonę i syna i uważasz się za pana całej sytuacji – wycedziła wampirzyca. – Prawda przedstawia się tak, że jesteś żałosnym tchórzem, jaki zasługuje na śmierć w tej cuchnącej moczem alejce. Mężczyzna zadrżał. Victoria rozkazała mu już, by trzymał usta mocno zaciśnięte, dezaktywując jego struny głosowe. Przez to facet nie mógł mówić, ba, nie mógł choćby pisnąć.

– Ale nie zabiję cię. To by było za proste. Będziesz musiał żyć ze świadomością, że mała dziewczynka spuściła ci łomot. – Wampirzyca zaśmiała się z prawdziwym okrucieństwem. – Ta sama mała dziewczynka będzie cię prześladować, jeśli jeszcze kiedyś odważysz się tknąć żonę albo dziecko. Jeśli wydaje ci się, że się o tym nie dowiem, to jesteś w błędzie. Widziałam, co z nimi robiłeś dziś rano, jasne? Facet trząsł się jeszcze bardziej niż przedtem. Jakby chcąc udowodnić, że jej pogróżki nie są patykiem na wodzie pisane, Victoria z dzikością zatopiła kły w karku kolesia. Nie zachowywała się delikatnie ani powoli jak w przypadku Adena. Ukąsiła mężczyznę bardzo mocno, docierając do ścięgna. Ciało

faceta

szarpnęło

się,

a

jego

mięśnie

skurczyły

się

spazmatycznie. Dziewczyna dbała o to, by nie wpuścić do jego żyły ani odrobiny śliny, ponieważ w ten sposób to doświadczenie stałoby się dla niego zdecydowanie przyjemniejsze. Odurzyłoby go, jak miało to miejsce w przypadku Stone’a. Metaliczny zapach krwi uniósł się w powietrzu, a Aden wciągnął go głęboko w nozdrza, co robiła właśnie wampirza księżniczka. Uwielbiała to, ponieważ podsycało to jej głód, natomiast czujący to samo co ona chłopak również odnalazł w tym ogromną przyjemność. Poczuł przypływ śliny do ust, nie mogąc okiełznać żądzy. Czemu nie mogę zmienić ich natury? Czemu jestem w stanie bawić się wyłącznie ich wspomnieniami? Czy mogę zrobić coś dobrego? Victoria nie przestawała się posilać, aż nogi ugięły się pod jej ofiarą. Wtedy jej myśli przybrały inny kierunek. Dzięki Bogu, że nie ma tu Adena. Jestem zwierzęciem. Zwierzęciem z buzią umazaną krwią.

Dziewczyna wydobyła zęby z jego skóry, w końcu go puszczając. Koleś upadł na chodnik, uderzając głową o stojący w pobliżu kontener. Victoria klęknęła obok niego, ujmując w dłoń jego podbródek. Facet miał zamknięte oczy. Oddychał szybko i nierówno. Krew sączyła się z dwóch punktowych ran na jego karku. – Nie będziesz pamiętał ani mnie, ani tego, co ci powiedziałam. Będziesz pamiętał wyłącznie strach, jaki wywołały w tobie moje słowa. Ten lęk być może pchnie mężczyznę do tego, by się zmienił. A może nie zdoła tego dokonać. Dziewczyna zrobiła wszystko, co mogła. Oprócz zabicia go, a to było jej zabronione. Nikt nie sprzeciwiał się prawom ustanowionym przez jej ojca. Kiedyś Victoria niechcący uśmierciła swoją ofiarę i otrzymała pierwsze ostrzeżenie. Następnym razem, który kazał jej doskonale przyswoić tę okrutną lekcję, została wychłostana batem nasączonym je la nune, czyli substancją z jej pierścienia. Wampirzyca otworzyła wspomniany pierścień, zatapiając palec do środka i dotykając paznokciem opuszki innego palca. Jej skóra natychmiast zasyczała, tworząc na swoim miejscu maleńką ranę. Po ciele Victorii rozlał się ogień, który trawił ją od wewnątrz, pozbawiając oddechu. Aden pisnął, doświadczając tego na własnej skórze. Wampirza

księżniczka

dwukrotnie

zrobiła

to

dla

swojego

ukochanego. Raz, żeby pokazać mu, że jest w stanie to zrobić, a drugi raz, żeby napoić go swoją krwią. Nigdy jednak nie zdradziła, jak bolesne to było przeżycie. Stone uzmysłowił sobie, że uczyniła to po to, aby nie czuł się winny. Już i tak wydawała się go niegodna.

Chłopak

potrząsnął

głową,

walcząc

z

wszechobecnymi

wątpliwościami. Ponieważ wampirzyca nie chciała stykać się wargami z szyją ofiary, aby móc zaleczyć jej rany przy pomocy śliny, roztarła kroplę własnej krwi na obu punkcikach. Skóra natychmiast zaczęła się zrastać – różowa i w pełni zdrowa – nie pozostawiając po sobie ani śladu uszkodzenia naskórka. Victoria wyprostowała się – jej pragnienie zostało ugaszone, a ciało ponownie odzyskało siłę. Niestety, wraz z tym powróciła furia. Wampirza księżniczka nienawidziła żerować na takich społecznych mętach jak ten, ale musiała to robić, aby przeżyć. Wolała obierać ich za swoje ofiary, niż czynić to z niewinnymi ludźmi. Aden pomyślał, że więcej do tego nie dopuści. Postanowił, że dostosuje swoje ciało do potrzeb ukochanej. Dzięki temu, Victoria będzie posilała się tylko z niego. Szesnastolatek będzie ukrywał rany albo pozwalał jej je zaleczyć. Tak czy siak, nie dopuści do tego, aby jego dziewczyna zadawała sobie znowu taki ból. – Lepiej ci? – Za jej plecami rozległ się gardłowy głos. Wampirza księżniczka nieśpiesznie się odwróciła. Ujrzała Dmitriego. Wampir opierał się o ścianę, krzyżując ramiona na masywnej klatce piersiowej. Liczył sobie przynajmniej sześć stóp i cztery cale wzrostu, więc był znacznie wyższy od swojej znajomej. Blond włosy zostały zaczesane do tyłu, odsłaniając wyjątkowo piękną twarz. Jego blada cera zdawała się jakby świecić. Aden wiedział jednak doskonale, że taka uroda zawsze skrywa za sobą potwora. Victoria otarła usta wierzchem dłoni, po czym skinęła głową.

– Musisz wracać do domu – powiedziała, wskazując na stopniowo znikający z nieba księżyc. – Masz przed sobą długą drogę, a niedługo wstanie świt. Dmitri uśmiechnął się, wielce z siebie zadowolony, zmniejszając dzielący ich dystans. Wyciągnął przed siebie rękę, usuwając krew z podbródka wampirzycy. Dziewczyna odkręciła głowę na bok, uciekając przed jego dotykiem, na co jego radość przeobraziła się w niezadowolenie. – Od teraz, jesteś zobowiązana nieustannie dotrzymywać mi towarzystwa. A to oznacza, że wracasz ze mną do domu. Kontroluj swój gniew. Nie rzucaj mu wyzwania. Victoria uśmiechnęła się słodko. – Za każdym razem, kiedy mnie do czegoś zmuszasz, tylko bardziej cię nienawidzę. Wampir zwęził oczy. – Opieranie się mi jest bezcelowe, księżniczko. – Właściwie to ma cel. Wszystko, co pozwala mi trzymać się od ciebie z daleka, jest jak najbardziej uzasadnione. W ciemnych tęczówkach blondyna pojawiły się czerwone rozbłyski. – Chodzi o tego chłopaka, tak? Victoria zadarła podbródek, żeby ukryć jego wywołane lękiem drżenie. – Chodzi o ciebie oraz fakt, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Wystarczył ułamek sekundy, by Dmitri pochylił się, zbliżając nos do nosa księżniczki.

– Jestem wszystkim, czego ci trzeba. Jestem silny i przystosowany. – Jesteś taki sam jak mój ojciec – zadrwiła wampirzyca, nie mogąc się teraz cofnąć. – Dla ciebie czyjeś uczucia są skazą na twej doskonałości. Rządzisz twardą ręką i karzesz bezkrytycznie. Dmitri machnął lekceważąco dłonią. – Bez porządku zapanowałby chaos. – A co w tym złego? – Czy to właśnie oferuje ci tamten chłopak? Chaos? Nie jestem tak głupi, jak ci się wydaje. Wiem, że go pragniesz. – Blondyn położył dłonie na jej barkach, mocno nimi potrząsając. – Nie wrócisz do szkoły dla śmiertelników, księżniczko. Zabraniam ci. Kontrola, kontrola, kontrola. – Nie ty o tym decydujesz. – Ale mógłbym. – Dmitri potrząsnął Victorią po raz ostatni, po czym wypuścił ją z objęć, starając się wyglądać na niewzruszonego. – Jeszcze jeden dzień i zdobędę nad tobą władzę. – Ale teraz jej nie masz. – Wampirzyca nie zdołała stłumić uśmiechu. Możliwość wyżycia się na nim była jak odnalezienie kielicha, z jakiego nigdy nie przestawała wypływać krew. – Nadal odpowiadasz przede moim ojcem. Dmitri obnażył zęby. Jego kły okazały się tak długie, że dotykały dolnej wargi. – Nie zawsze tak będzie. – To brzmi jak groźba. Zdajesz sobie sprawę, co za to grozi, prawda? Nawet ciebie, księcia. Blondyn gapił się na nią przez dłuższy czas.

Potem powiedział: – Idź. Zabaw się. Ciesz się swoim chaosem. Wkrótce wszystko się skończy, czy tego chcesz, czy nie. Victoria nie ruszała się, kiedy wampir się oddalał. Wciągała w nozdrza chłodne, nocne powietrze, aby się uspokoić. Wreszcie, kiedy strażnik zniknął jej z oczu, rzuciła się do biegu. Jej włosy powiewały na wietrze. Wampirza księżniczka cieszyła się, mogąc być sobą oraz mogąc delektować się taką chwilą. Mijała budynki oraz drzewa. Gdy tylko poddawała się pędowi powietrza, wszystkie troski natychmiast ją opuszczały niczym liście spadające z gałęzi. Aden poczuł zapach nocy: rosy, piasku oraz zwierząt. Victoria zwolniła dopiero wtedy, kiedy na horyzoncie pojawiło się ranczo D&M. Spojrzała w górę, spostrzegając okno wiodące do sypialni Stone’a – otwarte i zapraszające ją do środka. Dziewczyna słyszała bicie dwóch serc: Adena, jakie pracowało nieco szybciej niż normalnie, oraz Shannona, które pompowało krew powoli i rytmicznie. Jeden z nich był zatracony w swojej wizji, o co wampirza księżniczka była w stanie się założyć, natomiast drugi spokojnie spał. Jestem prawie na miejscu… Wampirzyca wyminęła szklaną powierzchnię. Ciepłe ręce spoczęły na ramionach szesnastolatka, mocno nimi potrząsając. Chłopak zamrugał powiekami, zaskoczony i rozczarowany, kiedy ujrzał przed sobą własną sypialnię. Mimo iż poczuł ulgę, że nie był już ślepy, nie chciał opuszczać wnętrza głowy swojej ukochanej. Aden doceniał jej siłę. Nie poddała się, zmierzyła z Dmitrim i postawiła na swoim.

Stone marzył o tym, aby stanąć między nimi, wbić wampira w ziemię, a następnie wykraść swoją dziewczynę. – Adenie – wyszeptała ona. Tak jak w chwili, kiedy spotkali się po raz pierwszy, Victoria pochylała się nad nim. Ciemne włosy opadały wokół jej twarzy, skrywając ich za ciemną kurtyną. Chłopak nie mógł się powstrzymać, więc wyciągnął przed siebie rękę, gładząc wampirzycę po policzku. Ta przymknęła powieki. Jej ciemne rzęsy rzuciły cienie na policzki. – Shannon… – Śpi – powiedziała. Tak, szesnastolatek świetnie o tym wiedział. Znajdując się we wnętrzu głowy wampirzej księżniczki, potrafił wyczuć rytm pracy serca swojego przyjaciela. – Dziękuję ci. Za wszystko. Dziewczyna prześlizgnęła się spojrzeniem wzdłuż jego sylwetki, zdezorientowana, ale nie odsunęła się od Adena. – Co widziałeś? Stone nie udawał, że jej nie zrozumiał. – Ciebie, jak się pożywiałaś. Oraz jak rozmawiałaś z Dmitrim. – A więc byłeś świadkiem wszystkiego. – Victoria westchnęła. – Zapewne zastanawiasz się, jak to możliwe. Aden przytaknął. – Kiedy wampir przyjmuje ludzką krew, ta wnika do naszego układu krwionośnego… przeobrażając go. Staje się jakby żywa, zyskując cechy nas samych. Zawiera cząstkę naszych myśli, emocji, tego, kim jesteśmy. Ta

niewielka porcja, jaką cię nakarmiłam, zaleczyła twoje rany, ale także zapewniła łączność z moim umysłem. – Czy ponownie będę mógł oglądać siebie twoimi oczami? – Nie wiem. – Dziewczyna dotknęła delikatnie kącika zaleczonego już oka szesnastolatka. Chłopak poczuł dotyk jej palącej skóry, uwielbiając to doznanie. – Mimo iż słyszałam, że paru naszych to robiło, nigdy nie dzieliłam się z kimś swoją krwią. Cóż, używam kropelek do zaleczenia ran, jak już ci wspominałam, ale ponieważ nie zostaje ona przyjęta, ludzie nigdy nie tworzą ze mną więzi. Więc Victoria ofiarowała mu coś, czego nigdy nikomu nie dała. Aden poczuł, jak jego uczucie do niej staje się jeszcze silniejsze. – Kim jest dla ciebie Dmitri? Ten koleś obnosił się tak, jakby uważał się za właściciela wampirzej księżniczki, co doprowadzało Stone’a do szewskiej pasji. Jej spojrzenie pofrunęło w kierunku klatki piersiowej szesnastolatka, natomiast palce zaczęły bawić się ubraniem. – Jest kimś, kogo szczerze nienawidzę. Kimś, kogo… – Wampirzyca zastrzygła uszami, prostując się. – Riley tu jest. Jego serce bije szaleńczo. – Victoria zmarszczyła czoło, przekrzywiając głowę na bok. – Potrzebuje nas. Aden wstał bez cienia wahania, po czym spuścił wzrok. Miał na sobie odzież, jaką nosił przez cały dzień. Była brudna i pomięta z powodu pracy w stodole. – Daj mi pięć minut. – Dobrze. Riley mówi, że nie będzie nas przez cały weekend i upewnił się, że nikt nie będzie za nami tęsknił – powiedziała wampirzyca. – Spakuj się, a ja zajmę się Danem i chłopcami. Nie dowiedzą się, że

wyjechałeś. Spotkamy się na zewnątrz. – To powiedziawszy, zniknęła za oknem. Stone pośpiesznie się umył, ubrał, a następnie przygotował bagaż, tak jak zasugerowała jego dziewczyna. Wrzucił do niego parę jeansów, kilka podkoszulków, pastę do zębów oraz szczoteczkę. Nie miał zamiaru dopuścić do problemu z nieświeżym oddechem. Zmysły Victorii był lepsze niż kogokolwiek innego. Tak jak wampirzyca obiecała, czekała na niego przed ranczem. Ponieważ włosy Adena nadal były wilgotne, a temperatura powietrza okazała się niska, szesnastolatek musiał przytulić się do swojej ukochanej, aby choć minimalnie się ogrzać. Riley oraz Mary Ann siedzieli w nowym, zapewne kradzionym sedanie, jaki zaparkowali w odległości pół mili od rancza. Wilkołak wysiadł na zewnątrz, wciągając na siebie podkoszulek. W międzyczasie Stone i jego dziewczyna wyłonili się z mroku. – Wsiadajcie – powiedział zmiennokształtny. – Mamy przed sobą szmat drogi. – Z tymi słowami wślizgnął się na siedzenie kierowcy. Mary Ann natychmiast oparła się na jego ramieniu, nie unosząc głowy znad lektury. Aden oraz Victoria usiedli z tyłu. Wampirzyca również ułożyła skroń na barku chłopaka. Nie dlatego, że chciało jej się spać – szesnastolatek nie wyczuwał jej zmęczenia, nie mając nawet pewności, czy w ogóle potrzebowała odpoczynku – ale dlatego, że pragnęła jego bliskości. Stone niesamowicie się z tego cieszył. Jakaś część niego martwiła się, że w każdej chwili może ją stracić oraz że ktoś – zapewne Dmitri – wykradnie mu ją, a on nigdy jej już nie zobaczy.

Czy wampirza księżniczka borykała się z takimi samymi obawami? – Nie zostaniemy rozdzieleni – zapewnił ich oboje, na co ona skinęła głową. Nie dopuścimy do tego, powiedział Julian. Elijah westchnął. Gdybyśmy tylko mogli to powstrzymać. Od samego początku ostrzegałem cię, że jeśli pójdziesz za Mary Ann, wydarzy się coś złego. Owszem, ostrzegał go. Aden i tak zrobił coś odwrotnego, gnając przed siebie z pełną prędkością i nie zamierzając tego żałować. – Gdzie jedziemy? – zapytał. – Pozwolę, aby to Mary Ann ci to powiedziała. Gray wymamrotała pod nosem coś niezrozumiałego, po czym podjęła przerwaną lekturę. Stone postanowił to sobie na razie darować, widząc, że coś wyjątkowo pochłaniało uwagę jego przyjaciółki. Wkrótce pożałował swojej decyzji. Ponieważ cisza nadal trwała, Mary Ann nie unosiła spojrzenia znad kartek, Riley nie odrywał wzroku od jezdni, a Victoria tonęła we własnych myślach, chłopak poczuł, jak zwycięża w nim ciekawość. Przymknął powieki. Jako że nie zaznał ostatnio zbyt wiele odpoczynku, a ciało stopniowo odmawiało mu posłuszeństwa, uznał, że drzemka dobrze by mu zrobiła. Wdychał i wypuszczał powietrze z ust, starając się pozbyć tego upiornego napięcia. Po jakimś czasie wydało mu się, że Riley mówi coś po cichu: – Musisz mu powiedzieć, Vic.

– Zrobię to – odpowiedziała szeptem wampirzyca. Ledwo dało się ją usłyszeć. – I nie nazywaj mnie tak. O czym ukochana miała mu powiedzieć? Aden czekał, aż wątek zostanie podjęty na nowo, ale nigdy do tego nie doszło. – Co się dzieje? – zapytał szesnastolatek, prostując się. Wampirza księżniczka podskoczyła, przykładając rękę do serca. – O mój Boże – odezwała się Mary Ann, ratując pozostałych od konieczności udzielenia odpowiedzi. – Co się dzieje? – zapytali jednym głosem. Gray odwróciła się w kierunku Adena. Miała zapuchnięte i zaczerwienione oczy. – Nigdy w to nie uwierzysz. Nasze matki… czekaj. – Rozmasowała palcami skronie. – Chyba powinnam zacząć od początku, w przeciwnym wypadku nie dasz wiary moim słowom. Po pierwsze, otrzymałam nasze akty urodzenia, odkrywając, że mam dwie mamy. Jedną, jaka umarła przy moich narodzinach, oraz drugą, która mnie wychowała. Po drugie… – Z tymi słowami wręczyła Stone’owi wspomniane akty. Oczy chłopaka zrobiły się wielkie jak spodki, kiedy zauważył, że daty ich urodzenia pokrywają się, tak samo jak miejsce przyjścia na świat. – Co to znaczy? – zapytał. – Odnośnie mnie i ciebie? Oblicze Gray przyjęło uroczysty wyraz. – Nie wiem, ale zamierzam się tego dowiedzieć. Jedyne, do czego obecnie doszłam, to to że moja matka, ta prawdziwa, potrafiła podróżować w czasie tak jak ty, zanim zaszła ze mną w ciążę, oraz że była twoją sąsiadką. Popatrz. – Mary Ann ponownie uniosła ich akty urodzenia, wskazując

adresy. – Na początku to przegapiłam, ponieważ za bardzo skupiłam się na datach urodzenia oraz zgodności co do szpitala. Myślę, że w ogóle bym tego nie ustaliła, gdyby nie pamiętnik mojej mamy. W pewnym momencie wspominała o swojej sąsiadce, Pauli, która była w ciąży i terminem porodu wyprzedzała ją zaledwie o dwa tygodnie. Napisała, że zawsze czuła się spokojniejsza w jej obecności, mimo iż na początku strasznie się jej bała – to jej słowa, nie moje – dlatego też namówiła ojca, żeby wynajął mieszkanie obok domu Pauli. W miarę jak ich ciąże robiły się coraz bardziej zaawansowane, wcześniejsze przerażenie powracało, aż moja matka i jej sąsiadka przestały się spotykać. Mama wspomniała, że bliskość Pauli była dla niej bolesna. Adenie, kobieta, jaka dała ci życie, ma na imię Paula. Chodziło o nas. Czy to, że ich rodzicielki mieszkały obok siebie i czuły względem siebie dziwaczne przyciąganie, które w końcu zakończyło się tak, że urodziły dzieci dokładnie tego samego dnia, miało jakieś znaczenie? O co chodziło z bólem wiążącym się z ich bliskością? Więc wasi rodzice byli sąsiadami, a ty oraz Mary Ann przyszliście na świat dokładnie tego samego dnia, powiedział Elijah, oraz w tym samym szpitalu. Dziwnej nuty w jego głosie nie dało się rozszyfrować. Czemu twoim zdaniem obie kobiety świetnie się rozumiały? Teraz potrafisz coś, co kiedyś umiała robić matka Mary Ann, a przed czym hamowała ją jej własna córka. Przed robieniem czego hamuje ciebie. Może jednak nie. – Co insynuujesz? – zażądał odpowiedzi Aden. Wszyscy zgromadzeni w samochodzie dziwnie na niego popatrzyli. – Dajcie mi minutę – powiedział. Przyjaciele nadal marszczyli czoła, ale przytaknęli. Chłopak przymknął powieki, koncentrując się wyłącznie na mieszkańcach jego umysłu. – Elijahu?

Pomyśl o tym. Pomyśl o podobieństwach. Podobieństwa. Matka Adena uspokajała matkę Mary Ann. Mary Ann blokowała zdolności Stone’a. Ale to, że chłopak posiadał dokładnie taką samą zdolność jak mama Gray… Dobry Boże. Eve wstrzymała powietrze. Wszystko powiązałam. Nie. To ja to zrobiłem, powiedział Elijah płaskim tonem. Ciałem szesnastolatka wstrząsnął dreszcz. Myśl, jaka kołatała się teraz po jego głowie, wydawała się surrealistyczna i kompletnie odrealniona. Ale czy mogła okazać się prawdą? – Czułaś się z nią powiązana od samego początku, Eve – powiedział. Owszem, to prawda, ale to nie musi oznaczać to, o czym myślisz. – Ale co jeśli wciągnąłem cię do swego umysłu w dniu swoich narodzin? Zgadzamy się co do tego, że jesteście ludzkimi duszami, jakie posiadały kiedyś ciała. A co jeśli jesteście duchami? Co jeśli zmarliście tego samego dnia w szpitalu, w jakim przyszedłem na świat? Co jeśli ty, Eve, jesteś tak naprawdę mamą Mary Ann… Nie mogę być jej matką! Po prostu nie. Pamiętałabym przecież własne dziecko. No i proszę. Sytuacja stała się jasna. Eve mogła być kiedyś mamą Gray.

– Kiedy nie mieszkałaś we mnie, owszem, mogło tak być. Ale stało się inaczej. Zostałaś we mnie wessana, może nawet celowo się we mnie zadomowiłaś, a kiedy do tego doszło, twoje wspomnienia zniknęły. Może stało się to, ponieważ byłem jedynie noworodkiem i mój umysł nie potrafił poradzić sobie z przetwarzaniem procesów myślowych czterech dorosłych osób naraz. Nie, powiedziała Eve drżącym głosem. Nie. To niemożliwe. Aden postanowił się nie poddawać. Teraz, kiedy wpadł na ten pomysł, po prostu nie umiał go porzucić. – To tłumaczyłoby twoje pragnienie przytulenia Mary Ann oraz to, że ona również chciała mnie objąć. Myślę, że wyczuwacie swoją obecność na wyższym poziomie emocjonalnym. – Co ty wygadujesz, Adenie? – Głos Gray dotarł do niego z ciemności, przepełniony uczuciami oraz niepewnością. Nagle chłopak uzmysłowił sobie coś jeszcze. Jeśli mieszkające w nim dusze były faktycznie duchami, to jedyne, co musiał zrobić, to je uwolnić. Musiał wyłącznie pomóc im w zrobieniu tej jednej rzeczy, jakiej niezrobienia zawsze żałowały. Gdy to nastąpi, zapewne dadzą mu spokój, oddalając się do zaświatów, tak samo jak wcześniej John. Nie otrzymają własnych ciał, ale przynajmniej zyskają spokój. Elijah już to zresztą przewidział. Powiedział, że jeden z przyjaciół chłopaka zostanie wkrótce oswobodzony. Równało się to spełnieniu ostatniego życzenia tej osoby. Ponieważ Eve cechowała się wysoce rozwiniętym instynktem macierzyńskim, mogła marzyć o tym, by zobaczyć swoją córkę. Mogła chcieć z nią porozmawiać i mocno ją przytulić. Czy tego właśnie pożądała bardziej niż czegokolwiek innego? Istniał tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać…

– Zatrzymaj się, Riley. Myślę, że przyszła pora, aby Mary Ann poznała swoją matkę.

Rozdział 22 Zamiast zrobić to, o co poprosił go Aden, Riley nie zatrzymywał się, zanim nie podjechał pod jakiś motel. Victoria załatwiła im darmowy pokój, a potem cała czwórka się w nim zamknęła. Co dziwne, żadne w nich nie odzywało się przez pierwszych dwadzieścia minut. Mary Ann niesamowicie się z tego cieszyła, ponieważ była jednym wielkim kłębkiem nerwów. Ze wszystkich rzeczy, z jakimi musiała pogodzić się w ciągu ostatnich kilku tygodni, a mianowicie wilkołaków, wampirów, wiedźm, istot magicznych, gustujących w jedzeniu ludzkiego mięsa goblinów oraz pochodzących z piekła demonów – ta rewelacja znajdowała się na samym szczycie jej listy. Matka dziewczyny, kobieta, jakiej ta praktycznie nie znała, została uwięziona w głowie Adena? Była tak blisko, a zarazem okazała się nieosiągalne? To niemożliwe. Ale to właśnie twierdził Stone. Pragnął, aby Gray mu uwierzyła. Drżąc na całym ciele, Mary stanęła w progu wynajętego pokoju i zerknęła do środka. Znajdowały się tam komoda, nocna szafka, telewizor oraz dwa podwójne łóżka. Aden przeszedł przez pomieszczenie, siadając na skraju jednego z posłań, ale unikał wzroku przyjaciółki. Wydawał się tak samo blady jak Victoria, która natychmiast spoczęła obok niego. Riley zajął miejsce na drugim łóżku, kiwając na Mary Ann palcem. Jej ciało nie chciało się ruszyć, a stopy jakby przyrosły do podłogi. Mogę to zrobić. Mogę.

Jeszcze kilka dni temu dziewczyna marzyła tylko o tym, by porozmawiać z duchem swojej mamy. Po pierwsze, chodziło jej o kogoś innego, po drugie, nie znała wtedy wszystkich faktów. Gray wykonała ruch do przodu, zmuszając swoje niezwykle ciężkie dolne kończyny do działania. Kiedy dotarła do posłania, kolana dosłownie się pod nią ugięły. Riley złapał ją, sadzając obok siebie. Mary Ann ułożyła dłonie płasko na udach, zmuszając się do pohamowania pragnienia wyciągnięcia rąk przed siebie i potrząśnięcia kimś z całej siły. Zacisnęła usta, żeby powstrzymać się przed wrzaskiem. To było za dużo i za mało zarazem. Wszystko i nic. Nadzieja oraz poczucie przegranej. Wszystkie te emocje kłębiły się teraz w jej ciele. – To nie może być prawda – odezwał się w końcu wilkołak, przerywając ciszę. – Żadna z dusz zamkniętych w twoim umyśle po prostu nie może być matką Mary Ann. – Ma na imię Eve – odpowiedział Stone – i twierdzi to samo. Gray szybko nabrała powietrze w płuca. – Więc wszystko ustalone. Nie jest moją mamą. Poza tym, moja matka nazywała się Anne, a nie Eve. – Dziewczyna zmusiła się do wypowiedzenia tego na głos, mimo iż nadal pragnęła wrzeszczeć. Nie chodziło o to, że nie chciała, aby mieszkająca w Adenie Eve była jej mamą. Możliwość bycia tak blisko kobiety, jaka dała jej życie, byłaby wspaniała. Mary Ann bała się po prostu, że rozbudzi w sobie nadzieję, a potem strasznie się rozczaruje… Przez to poczuje się tak, jakby ponownie utraciła matkę, a tego raczej by nie zniosła. Aden zaczął rozprostowywać kołnierzyk swojej koszulki.

– Mieszkające we mnie dusze nie pamiętają niczego ze swojego dawnego życia. Dlatego noszą inne imiona. Poza tym, sam pomagałem im je wybrać. – Co każe ci podejrzewać, że są duchami? Jedno z nich faktycznie musiałoby nim być, jeśli miałoby być moją mamą. Ja również przez jakiś czas brałam pod uwagę podobną możliwość, ale dlaczego miałbyś wciągnąć je do swojej głowy? Zastanówmy się nad tym. – Czy Mary Ann brzmiała w ich oczach na taką samą desperatkę, za jaką teraz się uważała? – Moja zdolność do negowania nadnaturalnych mocy musiała objawić się już wtedy, kiedy znajdowałam się w jej łonie, dzięki czemu moja mama nie mogła… podróżować w czasie. – Mówiąc to tak stanowczym tonem, Gray sprawiła, że zabrzmiało to bardzo prawdziwie. – To oznaczałoby, że twoje zdolności również objawiły się przed twoimi narodzinami. – Zgadzam się. Ale co jeśli moja matka była taka sama jak ty? Dzięki temu nie przyciągnąłbym nikogo przed swoimi narodzinami. Moje umiejętności znajdowałyby się w uśpieniu do czasu, aż straciłbym łączność ze swoją mamą. Nie dowiemy się tego, zanim z nią nie porozmawiamy i jej nie odnajdziemy. Być może później nie przyciągnąłem do siebie innych osób, a właściwie duchów, ponieważ byłem odsłonięty tylko w momencie przyjścia na świat. Może, nawet jako dziecko, nauczyłem się chronić samego siebie. A może nie było już we mnie dość miejsca dla innych gości. Czegoś takiego możemy się nigdy nie dowiedzieć. Mary Ann nie miała na to kontrargumentów. Wszystko, co powiedział Aden, miało sens, i kompletnie obalało jej stanowisko. – Na razie, ty i Eve macie szansę poznać prawdę. Czy chciałabyś stracić taką możliwość? Czy chciała?

Gdyby dziewczyna nadal trwała w tym niedowierzaniu, zamknęłaby się na świat. Gdyby otworzyła się na nowe możliwości, mogłaby zaryzykować utratą dopiero co odkrytego szczęścia. Riley ułożył rękę na jej karku, masując znajdujące się tam napięte mięśnie. Dzięki dotykowi wilkołaka, Mary Ann poczuła przypływ jego siły, która pozwoliła zmienić tor jej myśli. Nie była szarą myszką, jaka bała się, że jej sen i tak się nie ziści. Póki co, pogodziła się ze znajomością ze zmiennokształtnym, zaprzyjaźniła się z wampirzycą i postawiła się ojcu. Mogła zrobić i to. A żeby tego dokonać, musiała posklejać w całość swoje roztrzaskane życie. – Nie – powiedziała. – Nie przegapię takiej szansy. Aden przytaknął, jakby spodziewał się podobnej odpowiedzi. – Zrobię coś, czego nie robiłem od lat. Coś, czego szczerze nienawidzę, ponieważ staję się wtedy jedną z dusz i jestem uwięziony we własnym ciele. Nie kontroluję już sytuacji. – Barwa jego oczu nieustannie się zmieniała, a kolory splatały się ze sobą. – Zamierzam pozwolić Eve przejąć kontrolę nad ciałem. A to oznacza, że następnym razem, kiedy będziemy ze sobą rozmawiać, nie będę to ja, a właśnie ona. Okej? Mary Ann poczuła przypływ jeszcze większego zdenerwowania, ale przytaknęła. Powieki chłopaka opadły, skrywając pod sobą te niewiarygodne tęczówki. Stone zaczął oddychać powoli i bardzo głośno. Każdy poszczególny oddech był jak cisza przed burzą. – Eve – powiedział – wiesz, co robić.

Minęła cała wieczność. Nic się nie wydarzyło ani zmieniło. Nagle Aden zesztywniał, a spomiędzy jego warg wydobył się stłumiony jęk. Potem jego powieki zaczęły się unosić. Miszmasz kolorów zniknął. Jego oczy były teraz piwne. Tak samo jak oczy

Gray.

Dziewczyna

mogła

jedynie

zmagać

się

z

kolejnymi

wątpliwościami, czując, jak świat wokół niej zaczyna znikać. Stone stanowił jej jedyną kotwicę z rzeczywistością, która powstrzymywała Mary przed odejściem w nicość. – Cześć, Mary Ann – powiedział. Nie, to Eve to powiedziała. Słowa te zostały wymówione głosem szesnastolatka, ale pojawiła się w nich dziwna miękkość, jakiej chłopak nigdy dotąd nie prezentował. Gray wzdrygnęła się, czując, że pragnie go przytulić bardziej niż kiedykolwiek. – Cześć. – Powinniśmy wyjść? – zapytała Victoria. – Nie możecie – odpowiedzieli Eve/Aden. – Bez obecności Riley’a, Mary Ann zablokuje zdolności Adena. Nie będę wówczas w stanie kontrolować jego ciała. Zapadła niezręczna cisza. – To głupie – odezwała się Mary Ann. – Nie ma szans, żebyśmy doszli do jakiś wniosków. Nie wiem nic na temat swojej mamy, a ty także tego nie pamiętasz. Nie znasz mnie. Dziewczyna była zaskoczona goryczą w swoim głosie. Nie chodziło o Eve, ale o rzeczy, jakie jej umknęły. Wiesz coś o niej, przypomniała sobie Gray. Czytałaś jej pamiętnik.

Zwłaszcza jeden ustęp bardzo utkwił jej w pamięci… Moi przyjaciele myślą, że jestem głupia, że chcę urodzić dziecko, kiedy istnieją sposoby, aby „naprawić” całą sytuację. Zupełnie jakbym mogła zniszczyć ten cud życia. Czuję ją. Kocham ją. Umarłabym dla niej. Co smutne, to właśnie to spotkało zapewne Anne. – Pamiętasz cokolwiek ze swojego życia? – Chciała wiedzieć Mary Ann. – To znaczy przed tym, jak stałaś się częścią Adena? Eve/Eden pokręcili ciemnowłosą głową. – Nie. Próbowałam coś sobie przypomnieć. Wszyscy próbowaliśmy. Czuję, że wspomnienia tylko czekają na to, by je uwolnić. Wyczuwam coś, ale nie mogę do tego dotrzeć. – Eve/Aden westchnęli. – Wszyscy posiadamy uczucia oraz prześladują nas pewne konkretne myśli. Mamy lęki oraz pragnienia, jakich nie umiemy wytłumaczyć. – A jak jest z tobą? – Odważyła się zapytać Gray. Otrzymała łagodny uśmiech. – Zawsze cechowałam się mocno rozwiniętym instynktem macierzyńskim, jak określił to Aden. Byłam ich opiekunką, karciłam ich. – Uśmiech rozpłynął się, kiedy Eden/Eve spuścili wzrok. – Zawsze kochałam dzieci i bałam się samotności. Pewnie dlatego nie pomagałam Adenowi szukać sposobu na uwolnienie nas tak mocno, jak powinnam. Ale to mój krzyż do dźwigania. Niuanse osobowości Eve fascynowały Mary Ann. Dziewczyna złapała się na tym, że porównywała swoją znikomą wiedzę na temat matki z tym, co właśnie usłyszała, i, co zaskakujące, w wielu punktach wszystko się pokrywało. – Poznałaś mojego ojca w czasie terapii. Pamiętasz to?

– Tak. – Czułaś coś do niego? Jak na przykład niewytłumaczalną potrzebę, aby go przytulić, jaką według Adena czujesz względem mnie? – Odczuwałam względem niego sympatię oraz szacunek. Wtedy sądziłam, że wynikało to z tego, jak twój tata traktował Adena. Siedział naprzeciwko niego, nie oceniając go i uważnie słuchając. – A teraz co sądzisz? Aden/Eve wzruszyli ramionami. – Nie jestem pewna. Tak samo jak Aden, kiedy spotkałam twojego ojca, byłam tylko dzieckiem. Nie wiedziałam, jak zinterpretować głębsze uczucie, jakie mogło nas łączyć. Na przykład więź łączącą męża i żonę. Mary Ann wyrzuciła ręce w powietrze. – W takim razie jak, do diabła, do czegoś dojdziemy? – Mam teraz kontrolę nad ciałem. Mogę cofnąć się w czasie i na przykład wrócić do młodszej wersji siebie. To niesamowite! – Eve/Aden przekrzywili głowę na bok, uśmiechając się szeroko. – Wszystkie te głosy. Wow. Zapomniałam już, jak ciężko je zagłuszać. Aden przypomina mi właśnie, że muszę mieć jakiś bardzo wyjątkowy moment w swoim życiu, do którego mogę się cofnąć, a ponieważ nie mogę sobie przypomnieć kim byłam, o ile byłam w ogóle kimś innym, powinnam wrócić do jego przeszłości. Mary Ann zagryzła dolną wargę, zastanawiając się nad tym. – Może to pomoże. – Wsunęła drżącą rękę do plecaka, w jakim schowała dziennik. Przytuliła go do piersi, zmuszając się do tego, aby wyciągnąć go przed siebie. – Należał do mojej mamy. Opisywała w nim swoje życie. Może, jeśli naprawdę nią jesteś, znajdziesz tu coś, co przywoła jakieś wspomnienia.

Czy Gray tego pragnęła? A może wręcz przeciwnie – nie chciała tego? – Wspaniały pomysł. – Dłonie Eve/Adena trzęsły się tak samo mocno, kiedy zacisnęły się wokół grzbietu notesu, przewracając stronę. – Dziś jestem zmęczona. – Czytali Eve/Aden. – W telewizji nie puszczają niczego ciekawego, ale nic nie szkodzi. Mam towarzystwo. Mojego cudownego aniołka, który zamieszkał pod moim sercem. Dziś naprawdę mocno kopie. – Aden/Eve potarli brzuch, jakby poszukiwali jakiś sygnałów kiełkującego tam życia. – Moja córeczka ma ochotę na szarlotkę. Może jej ją upiekę. Mogę poczuć zapach cynamonu oraz praktycznie skosztować smaku roztopionych lodów. Stone, a raczej Eve, przewrócili stronę drżącą ręką, podejmując lekturę na nowo: – Byłam zbyt zmęczona, żeby upiec ciasto, więc Morris przyniósł je do domu. W sklepie mieli tylko wiśniowe, więc będzie musiało jej wystarczyć. Mam tylko nadzieję, że mój aniołek nie zacznie znowu kopać. Ona jest… O mój Boże. – Aden/Eve oblizali się. – Mogę praktycznie skosztować smaku ciasta. – Zaczerpnęli głęboki oddech. – No i go posmakować. Wręcz je widzę! Wiśnie są takie czerwone! – Eve/Aden sapnęli z podekscytowania, nagle znikając. Jedynym świadectwem ich obecności było wgniecenie w materacu. Victoria oraz Riley zerwali się z siedzenia, rozglądając się z zaskoczeniem po pomieszczeniu. Mary Ann złapała się rękoma za podbrzusze. W jej oczach lśniły łzy. Walczyła ze strachem oraz naiwną nadzieją, jaka zaczęła w niej kiełkować. Czekała na powrót Adena/Eve, wmawiając sobie, że wrócili do przeszłości Stone’a, a nie Eve.

Dziewczyna nie musiała czekać zbyt długo. Trzy minuty później jej przyjaciel pojawił się ponownie na materacu, zupełnie jakby nigdy stamtąd nie znikał. Jego tęczówki nadal miały piwną barwę. Tak samo jak Mary Ann, chłopak płakał. A raczej to Eve płakała. – Pamiętam. Pamiętam. – Eve rzuciła się na córkę, otaczając ją ramionami. – Moje kochane dziecko. Moje najsłodsze dziecko. Czekałam na ten dzień. Marzyłam o nim, odkąd zaczęłam nosić cię pod sercem. Na początku Gray starała się nie poruszać. Jak dla niej, nie stanowiło to żadnego dowodu. Nikt nie mógł tak szybko przypomnieć sobie całego życia. Prawda? – Wróciłam tam, do małego domku, jaki dzieliłam z twoim ojcem. Byłam w ósmym miesiącu ciąży i leżałam na kanapie, masując się po brzuchu i nucąc ci kołysankę. Postawiłam sobie na piersiach blachę z ciastem. Pamiętam to. Już pamiętam. Na ścianach była chyba najbrzydsza na świecie tapeta w kwiatki. Meble lata świetności miały dawno za sobą, ale były czyste. Uwielbiałam je. Pomarańczową kanapę, żółty fotel. Pracowałam jako kelnerka, żeby pomóc w zarobieniu na wszystkie opłaty. Ponieważ moje pierwsze wspomnienie dotyczące Adena nie świadczy o tym, by był twoim sąsiadem, zgaduję, że jego rodzice musieli go stamtąd przenieść. – Eve/Aden mocno zacisnęli dłonie w pięści. – Gdybym… gdybym tylko mogła tam zostać, widziałabym, jak mój aniołek dorasta. Mój piękny aniołek. Mary Ann pamiętała tapetę z kwiatowym motywem, marchewkową kanapę – jak ją nazywała – oraz słoneczny w odcieniu fotel. Spędziła w tym domu pierwszych dziesięć lat życia, kiedy jej tata kończył szkołę, tyrając jak wół, aby zarobić na wszystkie opłaty.

Carolyn mogła zmienić wygląd wnętrza, ale nie była w stanie. Zostawiła wszystko takim, jak było. Czy w ten sposób czciła pamięć swojej zmarłej siostry? Nie było mowy, aby Eve pamiętała o tych detalach. Chyba że… Gray przestała oddychać. A zatem to była prawda. Dusza mieszkająca w głowie Stone’a naprawdę okazała się jej biologiczną matką. Na początku dziewczyna była zbyt oszołomiona, żeby jakoś zareagować. Poczuła się nieco przytępiona. Później po jej ciele rozlała się fala radości w najczystszej postaci, która przepełniła każdą, nawet najmniejszą komórkę jej jestestwa. Eve zaczęła głaskać ją po włosach. – Powiedz mi, że twoja ciocia, Carolyn, dobrze cię traktowała. Zapewnij mnie, że miałaś szczęśliwe życie. Ręce Mary Ann poruszyły się samoistnie, zamykając Eve/Adena w objęciach. Przytulili się tak mocno, jak od początku pragnęli. Gray poczuła się tak, jakby w końcu znalazła się w domu: otoczona przez światło i miłość. – Byłam szczęśliwa. – Wydusiła z siebie z trudem. – Twoja siostra traktowała mnie jak własne dziecko. Myślę… że za tobą tęskniła. Nie zmieniła niczego w wystroju domu, a nawet zdecydowała się na taki sam zestaw kolorów, kiedy już się wyprowadziliśmy. W ten sposób zapewne sądziła, że będzie bliżej ciebie. – Więc mi wybaczyła. Dziękuję, że mi o tym powiedziałaś. – Eve odsunęła się od córki, ujmując w dłoń jej drżący podbródek oraz spoglądając w zawilgocone oczy. – Moja kochana dziewczynka. Pokochałam cię od chwili, kiedy dowiedziałam się, że jestem z tobą w ciąży. Wyobraziłam sobie, jak razem pielęgnujemy ogród i chodzimy na zakupy. Zobaczyłam

przed oczami, jak czeszesz mi włosy, malujesz paznokcie oraz robisz makijaż jak ja swojej mamie. Myślę, że twój ojciec dał ci imię po mnie oraz szpitalu, w jakim przyszłaś na świat. Dziewczyna przytaknęła. Zaszlochała, ponownie wpadając w objęcia Eve. Straciła kontrolę nad łzami, jakie płynęły teraz całkiem swobodnie, paląc jej skórę. Otrzymała coś, o czym inni mogli jedynie pomarzyć – drugą szansę. Drugą szansę na bycie kochaną oraz na zyskanie przebaczenia. – Przepraszam, że cię zabiłam. To moja wina. Pozbawiłam cię całej energii, uniemożliwiając korzystanie z twojej zdolności. – Nie, moje słodkie kochanie, nawet tak nie myśl. – Eve przesuwała dłonie po plecach córki, delikatnie ją głaszcząc. – Być może faktycznie zahamowałaś moją umiejętność, ale byłam ci za to bardzo wdzięczna. Nie masz nawet pojęcia, ile razy popsułam coś w teraźniejszości, majstrując w przeszłości. Po raz pierwszy w życiu nie mogłam celowo albo przypadkowo cofnąć się w czasie, więc wspaniała przyszłość, jaką sobie wymarzyłam, była bezpieczna. Te dziewięć miesięcy, w czasie których byłam z tobą w ciąży, okazało się najszczęśliwszymi w moim życiu. To, co mi dałaś… Nigdy ci się za to nie odwdzięczę. I, moje słodkie kochanie, to nawet lepiej, że nie było mnie przy tobie, kiedy dorastałaś. Znając siebie, pewnie zachciałabym wrócić do przeszłości, żeby naprawić wszystko, co ci się nie ułożyło. Mogłabym zrujnować twoją przyszłość. Zabić cię. A z taką świadomością nie dałabym rady żyć. Twój ojciec też nie zniósłby takiej myśli. Zawsze był dobrym człowiekiem. Nie traktuj go zbyt oschle za to, że dotrzymał mojego sekretu. Byłam trudną częścią jego życia. Ale również bardzo dobrą. – Eve szeroko się uśmiechnęła. – Potrafiliśmy leżeć godzinami na zewnątrz, gapiąc się na gwiazdy i mocno się do siebie przytulając.

Mary Ann ułożyła policzek na ramieniu mamy, swojego nowego centrum wszechświata. – Czy Aden był dla ciebie dobry? Gray chciała wiedzieć wszystko, każdy najmniejszy szczegół z drugiego życia mamy. – Najlepszy. Ten chłopak to prawdziwy skarb. Każda inna osoba na jego miejscu znienawidziłaby nas za to, cośmy mu zafundowali. Ale on mężnie się trzymał. Ale dość o mnie i o nim. Chciałabym porozmawiać o tobie. I wszystkiego się dowiedzieć. Rozmawiały przez długie godziny, na przemian śmiejąc się i płacząc, a także ani na moment nie wypuszczając się z objęć. W końcu za oknem zaczęło wstawać słońce. Ani Victoria, ani Riley nie ruszyli się ze swoich miejsc na łóżkach. Nie odzywali się ani słowem. Mary Ann sądziła, że dawali wytchnienie umysłom. Gray nigdy nie była tak szczęśliwa jak w tej chwili, opowiadając o swoim dzieciństwie oraz słuchając o dzieciństwie swojej matki. Leżały na łóżku, delektując się sobą nawzajem. Mary Ann nie chciała, aby ich wspólny czas dobiegał końca. Szczerze powiedziawszy, kiedy patrzyła na to „ciało”, nie widziała już Adena. Widziała Eve – z długimi, ciemnymi włosami, wystającymi kośćmi policzkowymi, małym noskiem oraz sercowato wykrojonymi usteczkami. Była łudząco podobna do swojej córki, ale dziewczyny wcale to nie obchodziło. Eve odsunęła zbłąkany kosmyk z policzka Mary Ann, wsuwając go jej za ucho. – Po tym, jak cię urodziłam, owinięto cię w kocyk i ułożono w moich ramionach. Pamiętam, że patrzyłam na ciebie, zastanawiając się nad tym,

jaka jesteś piękna. Czułam, że odchodzę, ale wykrzesałam w sobie dość siły, żeby się schylić i pocałować cię w czoło. Pamiętam, że pomyślałam wtedy tylko o jednym: jeden dzień. Boże, daj mi tylko jeden dzień z moją córeczką. Tylko tego było mi trzeba, aby cieszyć się szczęściem. – I teraz to mamy – powiedziała Mary Ann, szeroko się uśmiechając. Eve również się uśmiechnęła, mocno ją przytulając. – Teraz to mamy. – Najwspanialsze jest to, że możemy tyle zrobić! Tak wiele! Jasne, Aden będzie wyglądał zabawnie, kiedy go uczeszę i nałożę mu na twarz makijaż, ale… Eve? Anne? Mamo? Matka Gray przestała się uśmiechać i przymknęła powieki. – Co się dzieje? – zapytała. Dziewczyna myślała początkowo, że zwraca się właśnie do niej. – Adenie? Wiesz? – Zapadła cisza, a po niej: – Ach. – Jego/jej oblicze spochmurniało, kiedy odmalowała się na nim rezygnacja. – Już rozumiem. Tak będzie lepiej. Dla ciebie, dla Adena. – Co się dzieje? – Mary Ann popatrzyła na swoją matkę z wielkim zatroskaniem. Jej oczy zmieniały barwę z piwnych na niebieskie. Riley znalazł się nagle u boku dziewczyny, pocieszając ją i oferując wsparcie. – Adenie, nie odbieraj jej jeszcze ciała. Proszę. – Kocham cię, Mary Ann – powiedziała Eve ze smutkiem, spoglądając na swoje dziecko z wypełniającą piwne tęczówki miłością. – To nie sprawka Adena. Tylko moja. Przyszedł czas, abym odeszła. Spełniono moje ostatnie życzenie, więc przyszła pora na to, aby Aden odzyskał spokój, jakiego zawsze tak bardzo pożądał. Spokój, na jaki zasłużył. – Zamierzasz wrócić ponownie do jego umysłu, prawda? – zapytała z desperacją Mary Ann. – Dzięki temu nadal tam będziesz. Nadal będziemy mogły rozmawiać.

– Przykro mi, aniołku. Ja… opuszczam jego ciało. Czuję, że się rozdzielamy. Adenie, skarbie – powiedziała, przymykając powieki – musisz pozwolić mi odejść. Kocham cię, ale tak musi być. Teraz to sobie uzmysłowiłam. Zwróciłeś mi córkę, spełniłeś moje ostatnie życzenie, a teraz ja ofiarowuję ci to, co zawsze do ciebie należało. Ciebie. – Ponownie zapadła cisza. – Adenie, mój słodki chłopcze. Świetnie sobie beze mnie poradzisz. Wiem, że tak będzie. Jesteś silny i mądry. O takim właśnie synu mogłaby marzyć każda matka. Będę za tobą strasznie tęsknić. Proszę jedynie, abyś zaopiekował się moim aniołkiem. – Eve! Mamo! – Mary Ann chwyciła jej ramiona, mocno nimi potrząsając, nim w końcu Riley nie rozluźnił jej palców. – Nie rób tego. Proszę, nie rób tego. Zostań. Potrzebuję cię. Nie mogę znowu cię stracić. Eve ponownie spojrzała na córkę spod kurtyny rzęs, wyciągając do niej dłoń i gładząc ją po policzku z łagodnym uśmiechem na ustach. – Bardzo cię kocham. Jesteś najlepszym, czego kiedykolwiek dokonałam. Jesteś moją największą radością oraz jedynym powodem do życia. Zawsze będę dobrze ci życzyć. Proszę, nie zapominaj o tym. – Z tymi słowami przyciągnęła dziewczynę do siebie, żeby pocałować ją w czoło jak w dniu, kiedy wydała ją na świat. W ten sposób się z nią żegnała. – Nie! Nie! – krzyknęła Gray, uwalniając się z uścisku Riley’a oraz rzucając się w stronę mamy. Victoria nagle wyrosła jej na drodze, poruszając się tak szybko, że nie dało się zarejestrować jej ruchów, po czym odepchnęła Mary Ann od swojego chłopaka. – Nie skrzywdzisz go – powiedziała, zasłaniając Adena w ochronnym geście.

Spojrzenie Mary Ann pomknęło ponownie ku Stone’owi. Stone’owi, a nie Eve. Szesnastolatek poderwał się w pośpiechu, wyglądając na szczerze przerażonego, ale i udręczonego. – Nie – wrzasnął. – Eve! Słyszysz mnie? Eve! Wracaj do mnie! Myślałem, że chcę być wolny, ale myliłem się. Myliłem. Potrzebuję cię. Gray czekała w ciszy na jakąś reakcję, licząc na to, że przyjaciel uśmiechnie się lada chwila, informując ją, że Eve nadal tam jest i wciąż będzie mogła z nią porozmawiać. Ale upływały kolejne minuty, jakby ożywając, tak że dało się wyczuć ich obecność, i szeptały do ucha dziewczyny: jeszcze tylko kilka sekund. Niestety, rzeczywistość okazała się inna. W końcu Aden zwiesił ramiona, ukrywając twarz w uniesionych do góry dłoniach. – Odeszła. Naprawdę odeszła.

Rozdział 23 Tydzień później

Aden szedł przez las w towarzystwie Victorii, Mary Ann, Riley’a oraz Shannona. Zajęcia już się skończyły, ale przyjaciele mogliby równie dobrze zostać w szkole, ponieważ od jakiegoś czasu zrobili się strasznie milczący. Wszystko się zmieniło, odkąd Eve opuściła szesnastolatka. Gdy do tego doszło, cała czwórka wybrała się do domów, w jakich mieszkali dawniej Gray’owie i Stone’owie. Rodzice Adena wyprowadzili się, jak zakładała Eve. Mary Ann przez cały czas przymykała powieki, milcząc i nie zgadzając się na rozmowę o swojej mamie. Później, przyjaciele wybrali się do szpitala St. Mary’s. Dzięki kilku mentalnym sztuczkom Victoria oraz Riley dostali się do akt z nazwiskami osób, jakie zmarły w dniu narodzin Stone’a. Lista zawierała pięćdziesiąt trzy pozycje i były to w większości ofiary kolizji autobusów. Aden był w posiadaniu tej listy od tygodnia, ale nie mógł zmusić się do tego, by się tym przejmować. Depresja mocno dawała mu się we znaki. Chłopak tęsknił za Eve i pragnął, żeby wróciła. Takie zachowanie było bardzo głupie. Stone otrzymał odpowiedzi, jakich od dawna poszukiwał. Ludzie uwięzieni w jego umyśle okazali się duchami. Odeszli z tego świata w dniu jego narodzin. Aden mógł teraz oswobodzić pozostałą trójkę, ponieważ zawsze wydawało mu się, że pożąda samotności, ale brak Eve sprawił, że czuł się pusty w środku. Gdy tylko dojdzie do tego, kim byli Julian, Elijah i

Caleb, oraz gdy spełni ich ostatnie życzenia, również ich utraci. Jego przyjaciele zasługiwali na wolność oraz na realizację swoich marzeń, ale… to było zdecydowanie za trudne! Nawet inne dusze tęskniły za Eve. Milczały bardziej niż zwykle. Aden sądził, że będą raczej zadowolone z wolności swojej przyjaciółki. Teraz jego punkt widzenia całkowicie się zmienił. Stone westchnął. Biedna Mary Ann. Tak samo jak on oraz pozostali, ona również musiała jeszcze dojść do siebie. Co najsmutniejsze, w najbliższym czasie sytuacja nie miała się wcale poprawić. Jutro wypadało Halloween. Kiedyś Aden cieszył się na myśl o tym święcie, ponieważ czuł, że w ten jeden dzień wszystko, co dziwne, ma prawo bytu. Dosłownie przepadał za tą okazją do normalności. Tym razem jednak Halloween miało upłynąć – chłopak wzdrygnął się na całym ciele – pod znakiem balu wampirów. Stone wiedział, że pozna wreszcie samego Vlada Palownika. Aden przeczuwał, że byłoby dobrze, gdyby wysmarował się od dołu do góry woskiem. – Słyszeliście coś na temat Tuckera? – zapytała Mary Ann, przyciągając uwagę Stone’a oraz przerywając ciszę. – Nie. – Szesnastolatek odkopał kamyk czubkiem buta. – Coś się stało? – Dziś rano zniknął ze szpitala. W jednej minucie był w pokoju, a w innej nie pozostał już po nim żaden ślad, ale nikt go nie widział. – Okej, to dziwne. To samo przydarzyło się chłopakowi, jaki mieszkał razem ze mną i Adenem na ranczo D&M – powiedział Shannon. – Dziś rano Ozzie wyparował z poprawczaka.

Shannon nie miał pojęcia o tym, co się ostatno stało, oraz nie znał prawdziwych tożsamości Victorii i Riley’a, ale nawet on domyślał się, że dzieje się tu coś dziwacznego. – Ja też o tym słyszałem – przyznał Aden. Tucker oraz Ozzie byli znowu na wolności i zapewne obaj próbowali się na nim wyżyć. Koszmar. – Dziś mam terapię, ale potem mógłbym pogadać o tym z Danem. Dzięki temu dowiedziałbym się, czy wie coś więcej. Terapia. Ugh. Jego nowy specjalista, do jakiego chłopak teraz uczęszczał, ponieważ Eve cofnęła go w czasie, zmieniający tym samym przyszłość, był… dziwny. Monotonny kompletnie nie przejmujący się pacjentem i wiecznie zabiegany. Aden obawiał się, że typek zapragnie potrzymać go przez jakiś czas w zamknięciu, aby móc obserwować go tymi pustymi, pozbawionymi emocji oczami. Stone postępował teraz naprawdę ostrożnie. – Shannonie – odezwała się nagle Victoria – pobiegniesz teraz do domu i będzie ci się wydawało, że Aden ci towarzyszył. Stone poczuł ukłucie strachu. Nagle oczy jego kolegi zrobiły się szklane, a on sam znacznie przyśpieszył. Wkrótce zniknął między drzewami. – Co się dzieje? – zapytał Aden. – Chciałabym, żeby Tucker i Ozzie byli naszymi najgorszymi zmartwieniami – powiedziała wampirzyca. – Dmi… Inny wampir i ja natknęliśmy się ubiegłej nocy na pana Applewooda, trenera baseballu, oraz jego żonę. Byli kompletnie zmasakrowani. – Dziewczyna otoczyła się rękami w talii, a jej pierścień zalśnił w świetle słonecznym. – Nikt o tym nie wie, ale kiedy to odkryją, policja uzna, że po okolicy krąży stado zdziczałych zwierząt.

– A więc się zaczęło – powiedział Riley grobowym głosem. Miał przewieszone przez jedno ramię dwa plecaki, jeden należący do Mary Ann oraz swój własny, dzięki czemu jeden z jego barków był niczym niezajęty. Zapewne zrobił to, aby w razie potrzeby mieć lepszy dostęp do broni. – Obawiałem się tego, kiedy odkryłem, że brakowało dziś na lekcjach kilku dzieciaków. – Czy to sprawka goblinów? – zapytał Aden, przypominając sobie to, co jego przyjaciele mówili na temat gustujących w ludzkim mięsie stworów. Bestie te uwielbiały polować na żyjące i zdrowe ofiary. Stone również przełożył oba niesione przez siebie plecaki – swój i Victorii – na jedno ramię. Wampirzyca przytaknęła. – To właśnie podejrzewam. Chłopak poczuł bolesny ucisk w żołądku. – Musimy je powstrzymać. – Zgadzam się – powiedział Riley. – Ale jedynym sposobem jest znalezienie ich legowiska, w jakim sypiają za dnia i wymordować je wszystkie, kiedy są niczym nieosłonięte. – Więc to zrobimy – powiedziała Mary Ann, kopiąc butem w stosik żołędzi. Wilkołak otworzył usta, żeby coś powiedzieć – zapewne po to, by zaprotestować, i odwieść ją od pomysłu walki – ale uznał, że lepiej nie będzie się na to porywał. – Będziemy potrzebować broni – powiedział Stone. – Oraz czasu. Czasu, jakim ja na przykład nie dysponuję, ze względu na zajęcia na ranczo

oraz spojrzenia postronnych osób. Ale nie chcę, żebyście szli na tę misję beze mnie. Szesnastolatek nie miał super siły jak Victoria oraz super prędkości jak Riley, ale nie był całkowicie pozbawiony przydatnych zdolności. Poza tym, stawiał życie swojej ukochanej wyżej niż własne, myśląc wyłącznie o jej bezpieczeństwie. Riley, jak podejrzewał, uczyniłby dokładnie to samo dla Mary Ann, zapewne martwiąc się o nią bardziej niż o wampirzą księżniczkę. Tak czy siak, obaj musieli brać udział w tych wydarzeniach. – Mogę sobie poradzić bez broni – powiedział wilkołak. – Wezwę na pomoc swoich braci. Oni nam pomogą. – Masz braci? – zapytała Mary Ann z oczyma wielkimi jak spodki. Riley przytaknął. – Czterech spokrewnionych ze mną poprzez krew i wychowanych tak jak ja przez Vlada oraz bardzo wielu z przypadku. – Wow. Aden słyszał czającą się w głosie przyjaciółki niepewność, co kazało mu zastanawiać się nad tym, co takiego zaprzątało jej myśli. – Polubią cię – powiedział wilkołak. – Nie martw się. Ach. Teraz Aden wszystko rozumiał. Zerknął na wampirzycę, jaka miała owinięty wokół głowy warkocz, który przypominał koronę i nadawał jej królewski wygląd. – Masz jakieś rodzeństwo? – Dwie starsze siostry. Lauren i Stephanie. Przykro mi ci to mówić, ale raczej cię nie polubią. Opowiadam ci o nich tylko po to, aby cię ostrzec. Przecież jutro je poznasz. Jesteś człowiekiem, a dla nich ludzie stanowią

wyłącznie źródło pożywienia. Nic więcej. Już i tak kwestionują moje… tobą zainteresowanie. – Nie musisz się tłumaczyć – powiedział Aden. Odtrącano go przez całe jego życie. Dodanie do listy nienawidzących go kilku osób dodatkowych pozycji nie było niczym szczególnym. – Jesteś jedyną osobą, na jakiej opinii mi zależy. Nagle Victoria zarzuciła mu ramiona na szyję, mocno i namiętnie go całując. Chłopak okręcił ją w objęciach, pomijając swoje zaskoczenie. Przyciągnął ją do siebie, odwzajemniając jej pieszczotę z całym drzemiącym w nim entuzjazmem. Przez jeden krótki moment był w stanie zapomnieć o przyszłości oraz kłopotach. Victoria najwyraźniej poszła w jego ślady. Śmiała się i wydawała bardziej beztroska niż kiedykolwiek. Odchyliła głowę do tyłu, gapiąc się na czubki drzew. – Zawsze mnie zadziwiasz – powiedziała. – Przez wszystkie lata mojej egzystencji nikomu nie udało się dokonać tej sztuki choćby raz. Ty natomiast robisz to nieustannie. Oczekiwałam, że uciekniesz przed niebezpieczeństwem. A tego nie zrobiłeś. Myślałam, że znienawidzisz mnie za to, kim jestem. Ale nie uczyniłeś tego. Podejrzewałam, że zniechęci cię niechęć mojej rodziny. Ale ciebie to nie rusza. Stone znieruchomiał, spoglądając w dół na piękną dziewczynę ze swoich marzeń. – Ponieważ, cóż… – Głośno przełknął ślinę. Nie mógł przyznać się do tego, że ją kochał. Nie przy świadkach. – Mówiłem ci. Jesteś jedyną osobą, na jakiej mi zależy. Victoria przymknęła powieki, składając na wargach chłopaka delikatny, miękki pocałunek.

– Mam dla ciebie niespodziankę. Czeka pod twoim łóżkiem. – Co… – Nie. Nie pytaj o to, ponieważ i tak ci nie powiem. – Wampirza księżniczka niechętnie oswobodziła się z jego objęć, złączając jego dłonie z własnymi. – Mam nadzieję, że ci się spodoba. Podarek od Victorii? – Na pewno tak będzie. Teraz Aden nie mógł się już doczekać, aż znajdzie się na ranczo. Riley, jak zobaczył Stone, przyszpilił Mary Ann do pnia drzewa, bawiąc się lokiem jej włosów i coś do niej szepcząc. Dziewczyna nieśmiało na niego zerkała. – Chodźcie, wy tam – zawołał szesnastolatek. Na początku przyjaciele go zignorowali. Później Gray roześmiała się i odepchnęła wilkołaka od siebie. Ten wydał z siebie udawany warkot. Aden nigdy dotąd nie widział tak beztroskiego zmiennokształtnego. – Aden ma rację – powiedział Riley. – Musimy iść. Dmitri już na ciebie czeka, księżniczko. Wspomniana księżniczka sapnęła, nieruchomiejąc. – Zamknij się! – Moja wina – wymamrotał pod nosem Riley. Uwaga wilkołaka podsunęła Stone’owi pewną myśl… – Kim jest dla ciebie Dmitri? – zapytał Victorię, kiedy cała czwórka znowu ruszyła przed siebie.

Ukochany Mary Ann popatrzył na swoją panią, mrużąc oczy. Po jego wcześniejszym rozluźnieniu nie pozostał choćby ślad. Wszystkie kolory odpłynęły z twarzy wampirzej księżniczki, a ona sama zaczęła przestępować z nogi na nogę. – Adenie – zaczęła. – Przyszedł już czas – powiedział Riley. – Musisz powiedzieć mu prawdę. O, nie, jęknął nagle Elijah. Och, Adenie. Tak mi przykro. Właśnie usłyszałem jej odpowiedź. Victoria zamierza być z tobą szczera, ale proszę cię, nie reaguj pochopnie, okej? Aden natychmiast zesztywniał. Wampirzyca przełknęła głośno ślinę. – Dmitri jest mi… przyrzeczony. Przyrzeczony. Chwilę zajęło Stone’owi zinterpretowanie właściwego znaczenia tego słowa. Kiedy to nastąpiło, chłopak zatrzymał się. Przyrzeczony – czyli zaręczony. Aden sądził, że już wcześniej zesztywniał, ale teraz mięśnie tak bardzo obciążyły kości, że całe jego ciało się trzęsło. – Nie wybrałam go. – Pośpieszyła z wyjaśnieniami Victoria. – To sprawka mojego ojca. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Nienawidzę go. Musisz mi uwierzyć. – Ale i tak za niego wyjdziesz? Victoria wbiła wzrok w ziemię. Minęła dłuższa chwila. Skinęła głową.

– Nie mogę sprzeciwić się woli ojca. Zaplanował to w dniu moich narodzin. – A co z twoimi siostrami? – Obiecano je komuś innemu. Szesnastolatek poczuł przypływ furii i mocno ścisnął jej ramiona. – Czemu mi o tym nie wspomniałaś? Gdyby do tego doszło, chłopak zwalczyłby potrzebę darzenia jej uczuciem. Albo zmierzyłby się z Dmitrim, gdyby tylko otrzymał stosowną szansę. – Chciałam być z tobą i nie mogłam dopuścić, żeby nas to rozdzieliło. – Wampirza księżniczka powoli spojrzała na niego spod rzęs, atakując go intensywnym, kryształowym spojrzeniem. – Wtedy na pewno byś mnie nie pocałował. – Nie wyjdziesz za niego – wycedził przez zęby Aden. – Nie ma mowy. – Mój ojciec bardzo na to liczy, ponieważ rodzina Dmitriego jest naprawdę potężna. Nie mam szans, żeby się z tego wyplątać. Nie bez rozlewu krwi oraz śmierci niewinnych osób. No i nie bez cierpienia. O, Boże, ból, jaki może zadać mój ojciec… Nie chodzi tylko o mnie, ale również o ciebie, a także wszystkich, których kochasz. Przykro mi, Adenie. Bardzo mi przykro. W oddali pękła gałązka. Riley wstrzymał oddech. Następnie sapnął, ukrywając Mary Ann za swoimi plecami. Później zabrał się za zrywanie ubrań z ciała, warcząc pod adresem pobliskich drzew.

– Przeklęte czarownice. Wilkołak był już nagi. Mary Ann patrzyła na niego, rumieniąc się. Riley zaczął przemieniać się w wilkołaka. Po jego ciele rozlało się futro, kości wydłużyły się i zmieniły kształt. Po chwili ich przyjaciel stał na czterech łapach, obnażając zęby. – Czarownice? – Victoria zmarszczyła czoło, odwracając się. Aden zaczął walczyć z przepełniającymi go emocjami. Przyglądał się, jak jedna kobieta za drugą wychodzą zza drzew, otaczając ich okręgiem. – Trzeba przerwać krąg, zanim się ustabilizuje – pisnęła Victoria. W jednej chwili stała koło Stone’a, a w drugiej poruszała się tak szybko, że widać było jedynie jej rozmazane ubrania. Kiedy dotarła do linii drzew, przy jakiej zgromadziły się wiedźmy, trafiła w coś na kształt niewidzialnej ściany, od której odbiła się i upadła na ziemię. Stone rzucił się do przodu, zasłaniając ją własnym ciałem. Spojrzenia wszystkich zebranych koncentrowały się na nim, kiedy kucał i wyciągał z butów sztylety. Ukrył ostrza wzdłuż rąk, umieszczając rękojeści w dłoniach. Riley powiedział, że to czarownice. Szesnastolatek bacznie się im przyglądał. Było ich osiem, wszystkie miały na sobie białe szaty. Głowy ukryły pod kapturami, które rzucały cień na ich twarze. Emanowała z nich moc, która skrzyła się w powietrzu niczym płatki śniegu. – W końcu cię znalazłyśmy – powiedziała jedna z nich upiornym, nieco hipnotycznym głosem. Następnie wystąpiła naprzód. Miała długie blond włosy, które spływały jej po ramionach i ledwo dawały się ukryć pod peleryną. – To ty nas wezwałeś.

Riley warknął pod jej adresem. We wnętrzu głowy Adena Caleb zaczął bełkotać. Nigdy wcześniej tego nie robił. Ja… ja myślę, że ją znam. Szesnastolatek zaczął jęczeć. Eve powiedziała dokładnie to samo, kiedy po raz pierwszy spotkali Mary Ann. Czyżby Caleb był w jakimś sensie powiązany z wiedźmami? Być może Aden powinien zapoznać się z listą zmarłych osób, żeby ustalić, kto dokładniej zamieszkiwał jego głowę. Ale był za bardzo zasmucony i zajęty. Zdecydował, że naprawi swoje niedopatrzenie. Jeśli tylko przeżyje. – Nie ma szans, żebyś ją znał – wyszeptał. – Nie możesz jej nawet zobaczyć. Ale ją czuję. Poproś ją, żeby zdjęła kaptur. Proszę, Adenie. Proszę. – Pokaż mi swoją twarz – zawołał Stone po chwili wahania. Został zignorowany, więc Caleb westchnął z frustracją. Riley ponownie warknął. – Które z was nas przywołało? – zapytała inne czarownica, ignorując wilkołaka, jakby nie był nikim istotnym. Victoria wstała z ziemi, dołączając do Adena sekundę później. Dyszała, otrzepując liście z ubrań. – Zostawicie nas w spokoju – powiedziała – albo poczujecie gniew mojego ojca. W powietrzu rozniosło się słowo „wampir”, które wypowiedziano ze strachem i furią.

Stone zadarł podbródek, otwierając usta z zamiarem wyznania prawdy. – Nie, Adenie – błagała go Mary Ann. – Nie. Mimo to chłopak kontynuował: – To ja was wezwałem. Puśćcie pozostałych. Poproś ją jeszcze raz! – A teraz pokaż swoją twarz. – On kłamie – wrzasnęła Victoria. – Nie słuchajcie go. To mnie szukałyście. Tak jak w przypadku wilka, wampirzyca została zignorowana. – Czemu? – zażądała odpowiedzi blondynka, koncentrując na nim całą swoją uwagę. – Czemu nas wezwałeś? Jeśli ośmieliłeś się wywabić nas tutaj na pewną śmierć… – Nie – wtrącił się Stone. – Nigdy. Nie mogę nic poradzić na to, kim jestem, tak samo jak wy. Mimo iż wcale tego nie chciałem, to ja was przywołałem. Choć nie było to moim celem, najwyraźniej przyciągam istoty, które nie są ludźmi. Wiedźmy zaczęły szeptać między sobą, ale nie dało się rozróżnić poszczególnych słów. – Nigdy nie słyszałyśmy o kimś takim jak ty – powiedziała blondynka, podczas gdy jej koleżanki umilkły. Chłopak wzruszył ramionami. – Jeszcze kilka tygodni temu nie widziałem wilkołaka ani wampira. To nie oznacza, że nie istnieją. Kolejna czarownica wystąpiła naprzód.

Miała długie, rude włosy. – Skoro nie możesz nic poradzić na to, kim jesteś, czemu tak często maskujesz swoje zdolności? Riley kłapnął na nią zębiskami. Z jego paszczy zaczęła wyciekać ślina. Wiedźma wzdrygnęła się, ale nie ruszyła się z miejsca. – Tego – powiedział Stone, ponownie zadzierając podbródek – wam nie powiem. Chyba że puścicie pozostałych, jak żądałem. Wynegocjuj, żeby pokazała ci twarz, błagał Caleb. Muszę zobaczyć jej buzię. – Nie mogę – wyszeptał chłopak. Informacja stanowiła jedyną kartę przetargową, jaką Stone obecnie dysponował. Udzielenie wyjaśnień sprawiłoby, że Aden stałby się bezużyteczny. Wówczas czarownice mogłyby zaatakować jego przyjaciół. Czarownice zaczęły szeptać między sobą. Chłopak ponownie nie słyszał, o czym rozmawiały. Tym razem mówiły z determinacją i bardzo szybko. Elijah sapnął w umyśle Stone’a, zapewne wyczuwając, dokąd zmierzała ta wymiana zdań. – W przeciągu tygodnia zwołamy spotkanie, w jakim będzie uczestniczyła nasza starszyzna. Będziesz w nim uczestniczył, człowieku. Jeśli się na nim nie stawisz, osoby stojące w kręgu umrą. Nie miej co do tego wątpliwości. Wiedźmy wyprostowały ręce praktycznie jednocześnie i zaczęły coś mamrotać. Riley rzucił się do przodu, trafiając w tę samą niewidzialną

ścianę co wcześniej Victoria. Aden czuł, że bijąca od nich moc zaczyna przybierać na sile, tryskając z ich dłoni. Najpierw były to białe, potem błękitne, a na koniec złociste płomienie. Czarownice jednomyślnie skierowały ogień do wnętrza kręgu. Niektóre z ognistych pocisków trafiły w Riley’a, niektóre w Victorię, ale tylko jeden w Mary Ann. Przyjaciele Adena zaczęli krzyczeć z bólu. Opadali na kolana, dysząc, pocąc się i ewidentnie cierpiąc. Chłopak podbiegł do nich, widząc, że wilkołak wrócił do ludzkiej postaci. Jego kości zaczęły się skracać, futro znikać pod skórą. Później jednak Riley znowu był wilkiem. I znowu człowiekiem. Ten widok wydawał się koszmarny i naprawdę robił piorunujące wrażenie. – A więc do później – powiedziała blondynka, całkiem beztroska. Wiedźmy oddaliły się, nie oglądając za siebie. Wkrótce zniknęły za drzewami. – Skąd mam wiedzieć, gdzie jest to wasze spotkanie? – krzyknął Aden. Nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Odpychając myśli o wiecu na później, uklęknął obok Victorii, szukając na jej ciele jakichkolwiek obrażeń. – Nic ci nie jest? Wampirzyca skrzywiła się, mrugając powiekami. Zdołała zmusić się, żeby usiąść. – Nic mi nie jest. Naprawdę. Riley wrócił już do siebie i właśnie pomagał Mary Ann wstać z ziemi. – Chodźcie – powiedział, sięgając po ubrania i wciągając je na siebie. – Zabierzmy was do domu. Koniec z chodzeniem po lesie, jasne? Nikt już tu więcej nie wejdzie.

– Czytasz mi w myślach. – Aden otoczył wampirze księżniczkę ramieniem w talii i pomógł jej podnieść się z ziemi. – Co one wam takiego zrobiły? – Zaklęły nas. – Ciałem dziewczyny wstrząsnął dreszcz. – Zaklęciem śmierci. Stone poczuł, jak do płuc wkrada mu się śmiercionośny chłód, który przenika również do krwiobiegu. Więc jego przyjaciele faktycznie zginą, jeśli nie uda się na ten wiec. Wiec, który odbędzie się póki co w nieokreślonym miejscu. Żadnej presji. Serio. – Umrzecie? Nawet jeśli pójdę na to spotkanie? – Nie – odpowiedział Riley z goryczą w głosie. – Umrzemy tylko wtedy, kiedy tam nie pójdziesz. Jeśli zdecydujesz się w nim uczestniczyć, czar zniknie. Co za wspaniały dzień, pomyślał Aden, rozmasowując skroń ze świadomością nadchodzącego bólu. Jego dziewczyna była zaręczona z kimś innym, on sam stał się odpowiedzialny za życie swoich przyjaciół, natomiast Caleb mógł być kolejną z dusz, jakie opuszczą go na rzecz wiedźm. Ten sam Caleb właśnie skarżył się głośno w umyśle chłopaka, mamrocząc coś o upartej blondynce, jaka powinna się przed nim ukłonić. Cała grupa biegła przez las, przeskakując nad gałęziami, omijając króliki oraz wiewiórki, które w pośpiechu próbowały dotrzeć do swoich domów. Nawet one musiały wyczuwać niebezpieczeństwo. Istnieje sposób, aby odebrać Victorię Dmitriemu, powiedział Elijah. – Jaki? – powiedział szybko Aden.

– Ale o co chodzi? – zapytała wampirzyca. Przekonaj jej ojca, że jesteś ważniejszą personą niż Dmitri. Serce Stone’a zaczęło szybciej bić. – Mogę tego dokonać? – Czego do… – Victoria posłała mu słaby uśmiech. – Nie mówisz do mnie, prawda? Chłopak pokręcił głową. Po raz pierwszy w życiu nie był zawstydzony tym, że nakryto go na rozmowie z duszami. Za bardzo pochłaniała go nowa perspektywa. Wszystko możliwe, zachęcał go Elijah. To sugerowało, że jasnowidz nie widział efektu podobnych prób. Było to równoznaczne z tym, że Stone będzie błądził po omacku. Wszystko może się zdarzyć: i to dobre, i to złe.

Rozdział 24 Tej nocy Riley został z Mary Ann. Mimo iż jej okno było zamknięte i zaryglowane, dziewczyna słyszała wyjące na zewnątrz wilki, które ani na chwilę nie opuściły posterunku. Pomimo okropności dzisiejszego dnia, Gray i jej ukochany rozmawiali, śmieli się, a nawet ponownie całowali. Wycie ucichło dopiero o wschodzie słońca i właśnie wtedy Mary Ann i Riley zasnęli. Kiedy dziewczyna się obudziła, słońce nadal świeciło, a jej chłopak wciąż leżał u jej boku. Jej myśli natychmiast pomknęły w kierunku wilkołaków, zaś ona sama czekała, aż jej umysł w końcu się rozbudzi. Gray nie była pewna, czy obecność zmiennokształtnych wpływała korzystanie na całą tę sytuację. Ubiegłej nocy, stacje telewizyjne rozwodziły się o pani oraz panu Applewood, których rzekomo zabiły „dzikie zwierzęta”. Bracia Riley’a – czy to krwi, czy z przypadku – mogli zostać wytropieni oraz upolowani przez miejscową ludność, która pragnęła chronić swoich bliskich. – Vlad upewnił się, że sobie poradzą – powiedział wilkołak, jakby czytając w myślach dziewczyny. – Poza tym, wyją, żeby dać mi znać, ile goblinów zdjęli. Okej. Tego Mary Ann nie wiedziała. – I ile sygnałów głosowych naliczyłeś? Gray straciła rachubę.

– Dwadzieścia osiem. Wow. – A ile goblinów kręci się po okolicy? – Tak samo jak wilki, gromadzą się w stada, więc ciężko to oszacować. Mary Ann skuliła się u jego boku, czując głośne bicie serca Riley’a przy uchu. – Może gobliny zjedzą wiedźmy. – Może. – Chłopak nie wydawał się przekonany tą teorią. To kazało dziewczynie zastanowić się nad tym, jak potężne były czarownice. Oraz czy ich potęga oznaczała coś dobrego. Nawet jeśli wiedźmy zginą, to rzucone przez nie zaklęcie nie straci na mocy, ale wówczas Aden nie będzie mógł wziąć udziału w ich spotkaniu, tak więc Victoria, Gray oraz wilkołak i tak umrą. Podobne spostrzeżenie sprawiło, że wargi Mary Ann wygięły się w grymasie. Cała ta sytuacja wydawała się chora i zdecydowanie surrealistyczna. Dziewczyna nie czuła się przeklęta. Nie odnosiła wrażenia, że nad jej głową zawisł nóż, który lada chwila może na nią spaść i poczynić ogromne spustoszenie. – Hamuję moce Adena, czemu więc nie mogę zrobić tego samego z zaklęciem wiedźm? – A ja hamuję ciebie, pamiętasz? A może raczej sprawiam, że zdolności Adena przybierają na sile. Nie wiem. Tak czy siak, wydaje mi się, że to oznacza, że do siebie pasujemy – powiedział Riley, ewidentnie chcąc poprawić humor swojej dziewczynie.

– Podoba mi się tok twojego rozumowania. – Mary Ann pragnęła z nim być. I to bardzo. – Naprawdę umrzemy, jeśli Aden nie pójdzie na to spotkanie? Riley pocałował ją w skroń. – Nie martw się. Nie dopuszczę, by coś ci się stało. Mimo iż wilkołak ominął to pytanie, jego uniki służyły za doskonałą odpowiedź. Owszem, czarownice ich zabiją. Gray namalowała symbol X na piersi swojego chłopaka. – Czy już cię kiedyś przeklęto? Zmiennokształtny niechętnie skinął głową. – Opowiedz mi o tym, proszę. Na początku, Riley nic nie odpowiedział, co kazało dziewczynie przypuszczać, że ją zignoruje. Później jednak westchnął. – Kilka lat temu… Umawiałem się z wiedźmą. Kiedy próbowałem z nią zerwać, wkurzyła się, przeklinając zarówno mnie, jak i moich braci. Aż do dnia śmierci mieliśmy wyglądać w oczach wszystkich patrzących na niewyobrażalnie pięknych. – Och, dla mnie to żadna klątwa. – Mówisz tak, ponieważ nie masz pojęcia, że to dopiero początek. Każdy, kogo uważaliśmy za przyjaciela, każda atrakcyjna w naszych oczach osoba miała odbierać nas jako osoby pospolite, a nawet potwory. – Nie uważam cię za potwora. – A już na pewno nie za kogoś pospolitego. Riley zapierał jej dech w piersiach. Gray zdawała sobie sprawę z tego, że mu się podobała. Chciał ją całować i twierdził, że jej pragnie. – Klątwa musiała przestać działać.

– Jesteś w stanie zobaczyć mnie takiego, jakim jestem, ponieważ umarłem i zły czar został złamany. – U… umarłeś? Więc jakim cudem ze mną teraz jesteś? Dłoń zmiennokształtnego przesuwała się w górę i w dół po żebrach Mary Ann. – Zostałem pozbawiony całej siły witalnej przez istotę magiczną, kiedy próbowałem dotrzeć do Victorii. Ponieważ wasze nowoczesne, ludzkie lekarstwa są w stanie postawić na nogi nawet trupa, tak samo dzieje się w przypadku

naszych

medykamentów.

Odratowano

mnie.

Ponieważ

umarłem, klątwa została złamana. Niestety, tego samego nie można powiedzieć o moich braciach, jacy niczym w tym wszystkim nie zawinili. – Ton jego głosu zabarwiło poczucie winy. Riley ewidentnie czuł się odpowiedzialny za cierpienie swoich bliskich. – Chciałbym, aby oni również umarli i mogli zostać ożywieni, ale tak samo jak w przypadku waszych leków, nasze także nie dają gwarancji stuprocentowej skuteczności. Istnieje szansa, że zmartwychwstanie nie będzie możliwe. Dlatego też moi bracia są uziemieni, wydając się nieatrakcyjni dla wszystkich pożądanych przez nich kobiet. To okropne. Czy Mary Ann chciałaby być z Riley’em, gdyby uważała go za nieatrakcyjnego? Tak, pomyślała. Lubiła go nawet w wilczej skórze. Podobała się jej jego siła oraz bijąca od niego moc. – Nic innego nie jest w stanie im pomóc? – Niestety. Raz rzucona klątwa jest niemożliwa do cofnięcia. Nawet przez wiedźmę, jaka odpowiada za czar. Zły urok zaczyna jakby żyć własnym życiem. Potrzeba jedynie powodu, dla którego powstaje klątwa.

A zatem nie istniał dla nich choćby cień szansy. Każda dziewczyna, jaka spodoba się braciom Riley’a, ucieknie od nich z obrzydzeniem. To samo tyczyło się czaru, jaki wiązał Mary Ann oraz pozostałych. – Biedactwa. Biedna ja. Biedni my. Zmiennokształtny roześmiał się ze szczerym rozbawieniem. – Nie spodobałoby im się, gdyby cię usłyszeli. Gardzą współczuciem. Riley również je odrzucał. Sugerował, że potrafi sobie samodzielnie poradzić, nie dopuszczając do siebie myśli o porażce. Szczerze powiedziawszy, ukrywał swoje lęki tak bardzo, że kazał dziewczynie wierzyć, że nie miał żadnych słabości. Prawie żadnych. Mary Ann widziała jednak wyraz jego twarzy, kiedy zobaczył wiedźmy. Gray wyczuła, że przejmował się losem swoich braci, a strach o nich wykrzywił jego rysy. – Kiedyś odnajdą miłość. Wiem to. – Mam nadzieję, że się nie mylisz. – Riley raz jeszcze ją pocałował, przyjmując pozycję siedzącą. – Jakie masz plany na dziś? Przyszedł weekend, co oznaczało tylko jedno. – Muszę iść do pracy. Nie byłam w niej od tygodni. Wilkołak posłał jej natarczywe spojrzenie. – Więc dziś też się tam nie zjawisz. Zadzwoń i powiedz, że jesteś chora. Proszę – dodał, gdy tylko głębiej się nad tym zastanowił. – Nie mogę. Nie po raz kolejny. – Gray podparła szyję na karku, żeby usadowić się nieco wyżej i móc lepiej go widzieć. – Już i tak jestem bliska zostania zwolnioną.

– Lepsze bycie zwolnioną niż martwą. Pamiętasz, ile wiedźm i istot magicznych kręci się po mieście? Wcześniej sytuacja była napięta, ale teraz narażanie się to jawne samobójstwo. Czarownice znają twoją tożsamość. Wolałbym, abyś siedziała w domu. Chłopak mógł ją do tego zmusić. Zamiast tego, zdecydował się poprosić. – Zgoda – westchnęła dziewczyna. Riley natychmiast się rozpromienił. – Dziękuję ci. – A ty gdzie będziesz? – Muszę przygotować się na przebudzenie Vlada – powiedział, wstając z posłania. – A konkretniej do ceremonii przebudzenia. Zjawię się za kilka godzin, żeby zabrać cię na bal. Mary Ann zerwała się z łóżka. – Chcesz, żebym tam poszła? – Oczywiście. Nie uczestniczyłbym w nim bez ciebie. Gray nie miała pojęcia, czy westchnęła z rozmarzeniem we wnętrzu swojej głowy, czy też zrobiła to głośno. Kiedy jej chłopak mówił takie rzeczy, pragnęła zaoferować mu swoje serce na srebrnej tacy. – Nie mam kostiumu. – Mary Ann – zawołał nagle przez drzwi jej ojciec. Od czasu wycieczki dziewczyny ona i doktor nie rozmawiali ani o kłamstwach mężczyzny, ani o jego pierwszej żonie. Popadli po prostu w coś na kształt rutyny, wybierając nieco formalne traktowanie siebie nawzajem i możliwie

jak najczęściej schodząc sobie z drogi. – Chodź na dół na lunch. Opuściłaś już śniadanie. Czyżby Gray spała aż tak długo? – Zejdę za minutę – zawołała. Ona i jej tata dogadają się. Mary Ann czuła, że do tego dojdzie. Tak, jak wspomniała Eve, a raczej Anne, Morris był dobrym człowiekiem. Jego córka właściwie już mu przebaczyła. Nie czuła się po prostu gotowa, żeby ponownie rozmawiać z nim o przeszłości. Utrata matki – po raz kolejny – wydawała się zwyczajnie zbyt świeża i zbyt bolesna. Niedługo jednak sprawy się unormują. Mary Ann będzie musiała powiedzieć ojcu, że mu przebaczyła. Gray miał tylko ją i naprawdę ją kochał. Riley przytulił ją mocno, szepcząc: – Victoria kupiła ci prezent. Spójrz pod łóżko. – To powiedziawszy, wilkołak uwolnił się z objęć dziewczyny i udał się w stronę okna. Kiedy zniknął jej z pola widzenia, Mary Ann wstała i zajrzała pod łóżko. Znajdowało się pod nim średnich rozmiarów pudełko z przyczepioną do niego na środku czerwoną kokardą. Drżącymi rękami, Gray ściągnęła tasiemkę, kładąc ją na podłodze, a następnie uniosła wieko. Gdy ujrzała to, co włożono do środka, nie mogła nic poradzić na to, że wybuchła śmiechem. Miała nadzieję, że ten wieczór również zakończy się równie radośnie.

*****

Aden stał przed lustrem w sypialni, przyglądając się swojemu odbiciu. Miał na sobie prezent od Victorii: kostium. Był rycerzem w lśniącym stroju. Kolczuga okazała się lekka i wykonana z cienkiego metalu, więc ani trochę mu nie ciążyła. Okrywała go od szyi aż do kostek, dzieląc się na części jedynie w miejscach zgięć: na łokciach, nadgarstkach, brzuchu oraz kostkach. – Jak wyglądam? – zapytał Stone Shannona, kiedy ten wszedł do pomieszczenia. – Świetnie, ale Dan nigdy nie pozwoli ci pójść na bal kostiumowy. Mamy gościa. Tego ranka pan Sicamore niespodziewanie zdecydował się spakować i wybrać na przedłużone wakacje, ale zarekomendował kogoś na swoje miejsce. Najwyraźniej Dan polubił tego człowieka i postanowił go zatrudnić. Pani Reeves ma przygotować wystawną kolację, żebyśmy mogli wszyscy usiąść i spróbować lepiej się poznać. Dan kazał mi zebrać wszystkich i zaprowadzić ich do głównego budynku. Świetnie. Victoria cię z tego wyciągnie, powiedział Elijah. Aden odprężył się. Dziś wieczorem nie zamierzał martwić się ani spotkaniem z wiedźmami, ani utratą Caleba. Dziś musiał udowodnić, że jest godzien wampirzej księżniczki w oczach jej ojca oraz uwolnić ją od tego idiotycznego narzeczeństwa. – Powiedz Danowi, że jestem chory, a ja też będę cię krył – błagał chłopak. – Powiedz mu, że musiałeś pomóc mi położyć się do łóżka. – Jeśli zostanę przyłapany na kłamstwie…

– Nie zostaniesz. Przysięgam. Shannon zawahał się jedynie na moment. Następnie przytaknął i wyszedł z sypialni. Aden słyszał docierające z korytarza głosy innych chłopców, którzy rozmawiali na temat kolacji. Później rozległ się odgłos kroków oraz dźwięk zatrzaskiwanych frontowych drzwi. Szesnastolatek wsadził pod kołdrę kilka poduszek, aby wyglądały tak, jakby ktoś tam leżał. Następnie zgasił wszystkie światła. Gdzie się podziewała Victoria? Powinna już tu być… Niewielkie kamyki trafiły w szybę. Aden poczuł, jak jego serce zaczyna szybciej bić, więc zbliżył się do okna, żeby przez nie wyjrzeć. Wampirza księżniczka stała kilka stóp dalej, podświetlona przez księżycową poświatę. Stone poczuł, jak na jej widok wstrzymuje oddech. W jej włosy wpleciono kolejne błękitne pasemka. Część loków upięto na górze, a część puszczono luzem. Dziewczyna włożyła na siebie błękitną, jedwabna suknię, która mocno opinała ją na piersiach oraz talii, a potem rozszerzała się aż do kostek. Sandałki prezentowały pomalowane na różowo paznokcie. Ta piękna dama czekająca na swojego księcia w lśniącej zbroi, pomyślał Stone, uśmiechając się. Aden wyszedł przez okno, robiąc to z zaskakującą łatwością jak na kogoś w metalowym wdzianku, po czym dołączył do swojej ukochanej. Normalnie on i Victoria by się pocałowali, ale teraz jedynie stali przed sobą, niepewni, co zrobić. Po tym, jak wampirzyca opowiedziała chłopakowi o Dmitrim, ich relacje nieco się skomplikowały, co wcale mu się nie podobało. W końcu Aden powiedział: – Pięknie wyglądasz.

– Dziękuję. Ty wyglądasz… smakowicie. Był to naprawdę spory komplement jak na wampira. – Jesteś spragniona? Victoria oblizała wargi. – Ciebie? Zawsze? – Więc się napij. Spojrzenie wampirzej księżniczki pomknęło natychmiast w kierunku karku Stone’a, a w kryształowych oczach odmalowała się cicha potrzeba. W ciągu tego tygodnia Aden bardzo często jej siebie ofiarowywał. – Nie dziś w nocy. Dziś będziesz potrzebował swojej siły. A także mojej – powiedziała, unosząc dłoń, na jakiej znajdował się pierścień z opalem. Chłopak podniósł ręce. – Nie rób już sobie krzywdy. Nie mogę na to patrzeć. Skorzystaj z jej oferty, Adenie, powiedział Elijah. Proszę. Mam przeczucie, że ci się to przyda. – Adenie… – zaczęła Victoria. – Nie – odpowiedział Stone im obojgu. Nawet jeśli szesnastolatek będzie dziś potrzebował wampirzej siły, nie dopuści do siebie myśli, że jego ukochana ponownie wyrządza sobie krzywdę. Dziewczyna powoli opuściła rękę, mrużąc oczy. – Wiesz, że mogłabym cię do tego zmusić. – Ale tego nie zrobisz – powiedział Aden z pewnością w głosie. Minęła dłuższa chwila.

Victoria odetchnęła, czując, jak opuszcza ją cała złość. – Ale tego nie zrobię. Nawet jeśli chodzi o twoje dobro. – Wszystko będzie dobrze. – Miał nadzieję chłopak. Wyciągnął dłoń, ujmując w palce jej lśniące włosy, który przelały się przez nie niczym jedwab. – Zobaczysz. – Och, Adenie – powiedziała wampirzyca drżącym od emocji głosem. Następnie oparła głowę na jego barku. – Tak strasznie się boję. O ciebie, o nas. Szesnastolatek

zaoferował

jej

jedyne

zapewnienie,

jakim

dysponował: – Nigdy nie przestanę cię pragnąć. Znajdziemy jakiś sposób, żeby być razem. Victoria chciała mu uwierzyć, Aden doskonale o tym wiedział, ale nie zdołała mu przedstawić żadnej odpowiedzi. – Zbyt wiele rzeczy naraz idzie nie tak. Najpierw wiedźmy. Teraz istota magiczna rozmawia z Danem – powiedziała, ujmując chłopaka za rękę, a następnie prowadząc w stronę głównego budynku. – Chodź, pokażę ci. Dotarli do kuchni, gdzie Stone zajrzał przez okno. Na szczęście, na zewnątrz było bardzo ciemno, a pomieszczenie w środku zostało doskonale oświetlone, co pozwalało zobaczyć, co się tam działo, bez konieczności ujawnienia swojej obecności. Dan właśnie przedstawiał chłopcom wysokiego, umięśnionego mężczyznę o siwych włosach, jaki stał plecami do Adena. – To pewnie nowy wychowawca.

– Niech zgadnę, stary wychowawca postanowił nagle się stąd wynieść? – Tak. Skąd wiedziałaś? – To standardowa procedura, jeśli idzie o istotę magiczną. Skoro ten typek tam jest, nie mogę nakłonić Dana, żeby pozwolił ci iść na przyjęcie. Magiczny koleś mnie zaatakuje, a ja zaatakuję jego. Nie będziemy mogli się od tego powstrzymać, ponieważ nasze gatunki za bardzo się nienawidzą. Musielibyśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby wyrządzić sobie krzywdę. – Czego on oczekuje od Dana, jak myślisz? – Zapewne przyszedł tutaj w ślad za twoją energią. Najpewniej nie ma jednak pojęcia, który z was przywołał jego rodzaj oraz z jakiego powodu. – To straszne. Chciałbym… – Aden urwał gwałtownie, kiedy istota magiczna odwróciła się w jego stronę, zerkając w okno. Stone oraz jego ukochana ukucnęli, ale nim to nastąpiło, chłopak zobaczył przebłysk szmaragdowo zielonych oczu, twarzy tak pięknej, że anioły zapewne śpiewały na cześć jej stworzenia, oraz lekko szpiczastych uszu. – Chodźmy – powiedziała wampirza księżniczka. – Nie mogę zostawić ich z istotą magiczną. Nie zapomniałem, o czym mi mówiłaś. Piękno tych stworzeń skrywa drzemiące w nich zło. – Istoty magiczne są złe. Ale dla wampirów. Jak już ci wspominałam, uważają się za strażników rodzaju ludzkiego, natomiast nas za jego niszczycieli. To właśnie z tego powodu tak bardzo nas nienawidzą. – Więc chłopcy będą z nim bezpieczni?

– Bez dwóch zdań. Jedyną sytuacją, kiedy człowiek powinien się bać, jest moment, kiedy istota magiczna myśli, że ktoś ją sobie przywłaszczył. Przedstawiciele jej rodzaju cenią sobie moc bardziej niż wszystko inne na świecie. Nie rozumieją, kim jesteś. Uważają cię za zagrożenie. Ale twoi koledzy? Mogą czuć się w pełni bezpieczni. W takim razie w porządku. Aden i jego ukochana ruszyli przed siebie, okrążając dom oraz kierując się w stronę drogi. Stone będzie musiał zająć się Danem nieco później, jeśli zajdzie stosowna potrzeba. – Czy jest coś, co powinienem wiedzieć na temat twojego ojca? Czy istnieją jakieś zwyczaje oraz rytuały, jakie mogę naruszyć, a tym samym nałożyć na siebie wyrok śmierci? Jak na przykład zostanie zadźganym na śmierć, co widział Elijah. Victoria nawinęła sobie na palec kosmyk włosów. – Mój ojciec jest przyzwyczajony do szacunku, dlatego przy rozmowie z nim musisz spuścić głowę. Nie odzywaj się do niego, chyba że zada ci pytanie, a już na pewno nie patrz mu prosto w oczy. Takie zachowanie sprawia, że mój tata uważa, iż ktoś rzuca mu wyzwanie. Uwierz mi, nie chcesz się z nim zmierzyć. Nie ma nikogo okrutniejszego niż on na tym świecie. Czemu Aden zgodził się uczestniczyć w tym przyjęciu? – A pozostałe wampiry? Co zrobią na mój widok? – Staraj trzymać się blisko mnie. Nigdy nie oddalaj się ode mnie choćby na krok. Będziesz postrzegany jako moja własność, więc nikt cię nie ruszy. Tuż przed nimi zalśniły światła reflektorów, dając tym samym kres tej rozmowie.

Victoria przyśpieszyła. – To Riley i Mary Ann. Samochód, do jakiego wsiadł Aden, jak zauważył, nie należał wcale do ojca Gray. Był czarny, lśniący i sportowy. Takiego modelu chłopak nigdy wcześniej nie widział. Czyżby go ukradziono? Stone razem z wampirzą księżniczką umościli się na bardzo wąskim tylnym siedzeniu. Zajmując miejsce, Aden zdołał zauważyć, co miała na sobie Mary Ann. Była to sukienka w biało – czerwoną szachownicę, która kończyła się w połowie uda. Dołączono do niej czerwoną pelerynę oraz białe szpilki na wysokim obcasie. Riley, jak spostrzegł szesnastolatek, nie był ubrany w żaden kostium. – Czerwony Kapturek i Zły Wilk, kapuję – powiedział, śmiejąc się. – Nieźle. W drodze do miejsca przeznaczenia – gdziekolwiek się ono znajdowało – chłopak stracił resztkę dobrego humoru. Zamiast tego zrobił się nerwowy. Ciągłe skargi Elijaha wcale mu nie pomagały. Zbyt wiele zależało od tego, jak potoczy się dzisiejszy wieczór. Chodziło o życie Stone’a oraz jego relacje z Victorią. Co jeśli Aden to wszystko zrujnuje? – Czy wampiry będą chciały się z nas posilić? – zapytała Mary Ann. – Nie powinny – odpowiedział jej Riley. – Będą miały z kogo pić. Chodzi o niewolników krwi? Zdecydowanie zbyt szybko, przyjaciele dojechali do monstrualnie wielkiego oraz górującego nad okolicą domostwa. Wokoło niego nie znajdowało się żadne sąsiedztwo. Budowla miała pięć pięter, rozciągała się

na boki, konsumując akr za akrem, a okna pomalowano na czarno, tak samo jak czarne były cegły. Żelazna brama otworzyła się, wpuszczając ich do środka. Po obu jej stronach stały dwa wilki. – Wow. Mówiłeś, że mieszkasz na obrzeżach oraz że twój dom jest ukryty. Twierdziłeś, że zapewne nigdy czegoś takiego nie widziałam, ale nie spodziewałam się podobnego widoku. – Mary Ann przytknęła nos do szyby. – Musieliśmy odnowić go i dostosować do naszych potrzeb – powiedział Riley. Księżyc zdawał się jakby omijać to miejsce. Tworzył poświatę wszędzie, tylko nie wokół budynku, który tonął w całkowitych ciemnościach. Dzięki reflektorom ich samochodu Aden widział, że nie znajdowały się tu żadne inne pojazdy, a na zewnątrz zgromadziły się wyłącznie wilkołaki. Czyżby zmiennokształtni zjawili się jako pierwsi? – Biegałaś w tę i z powrotem między szkołą, a tym miejscem? – zapytał Stone. – Między nim, a ranczem? Każdego dnia? – Mniej więcej – odpowiedziała Victoria. – Pracuję nad… zdolnością teleportowania się. Chyba takim terminem określają to ludzie. Chodzi mi o przenoszenie się z miejsca na miejsce tylko dzięki uprzedniemu o tym pomyśleniu. Idzie mi coraz lepiej. Chwila, co takiego? Wampirza księżniczka umiała się teleportować? Nie było czasu, żeby teraz o to wypytywać. Samochód zatrzymał się na podjeździe i cała grupa wysiadła z jego środka. Gdy tylko drzwiczki zostały zatrzaśnięte, frontowe wrota od

budynku otworzyły się i przeszła przez nie wysoka postać. Aden natychmiast ją rozpoznał, krzywiąc się z niesmakiem. Dmitri. Czerwony obłok wściekłości przesłonił chłopakowi pole widzenia. Wampir zatrzymał się tuż przed Victorią. Obnażył kły, co stanowiło jedyny dowód na to, że nie spodobała mu się obecność Stone’a. Blondyn zmniejszył dzielący ich dystans. Wampirzyca wsunęła dłoń w dłoń Adena, stając u jego boku. – Czekałem na ciebie. – Dmitri pochylił się, aby ją pocałować, na co ona

odwróciła

głowę.

Jego

zirytowane

spojrzenie

natychmiast

skoncentrowało się na Stone’ie. – Widzę, że za nic sobie wzięłaś moje ostrzeżenia. – Mój ojciec zażyczył sobie go widzieć, zapomniałeś? Poza tym, Victoria go pożądała. To przynajmniej wmawiał sobie Aden. Nie pozwolił sobie na żadne wątpliwości. Chciała jego, a nie blond narzeczonego. – Pamiętam – odpowiedział wampir. – Dlatego też uznałem, że będziesz zainteresowana uczestnictwem w tej jakże wybornej zabawie. Chodźcie za mną. – Machnął ręką, idąc do przodu oraz oczekując, że przybyli za nim podążą. Zrobili to, wdrapując się po schodach oraz wchodząc do wnętrza budynku. Wkrótce szesnastolatek zorientował się, że stoi w foyer, w którym znajdowało się więcej kosztowności, niż mogło mu się wyśnić. Lśniąca, biała ława wyglądała na przykład tak, jakby zrobiono ją z pereł własności pani Reeves. Na ścianach widniały złote oraz srebrne dekoracje w chińskim stylu, a szklane komody zastawiono kolorowymi wazami.

Victoria pociągnęła go za sobą, przez co chłopak nie zdołał dość się na to napatrzeć. Mary Ann wydawała się tak samo oczarowana jak on, aż do ostatniej chwili wchłaniając w siebie wystrój przestronnego wnętrza. Grupa nie wdrapała się po krętych schodach, ale udała się prosto przez pozornie opustoszały budynek, aż do podwójnych drzwi w stylu francuskim, które otworzyły się, zanim Dmitri w ogóle ich dotknął. W powietrzu unosił się zapach krwi: ciężki i metaliczny. Aden

natychmiast

usłyszał

odgłos

ściszonych

rozmów,

ale

poszczególne słowa wymawiano tak szybko, że przywodziły one na myśl cykanie świerszczy. Wampir zatrzymał się, nie wychodząc na taras. Na drzewach zawieszono łańcuchy lampek, natomiast gałęzie przystrojono krwiście czerwonymi różami. Na podwórzu znajdowało się ogromne, srebrne podwyższenie, płaskie, ale powycinane niczym labirynt. Nikt na nim nie stał. Ludzie rozproszyli się po nieskazitelnie przyciętym trawniku. Większość kobiet miała na sobie czarne suknie, natomiast mężczyźni zdecydowali się na czarne koszule i spodnie. Pili z kielichów, kołysząc się do taktu cichej muzyki, której dźwięki roznosił po okolicy delikatny wietrzyk. Nie odziane zbyt wymyślnie osoby w bieli były bez wątpienia ludźmi. Oferowały swoje szyje, ramiona, nogi i wszystko inne, gdy tylko dawny wampir na nie skinął. Ich spojrzenia wydawały się zamglone, natomiast ruchy jakby nieco przyśpieszone, zupełnie jakby ofiary tylko czekały na ukąszenie. Zgadza się. To niewolnicy krwi.

– Bardzo mi przykro, że wasze urocze parki nie zdążą nawet zatańczyć – powiedział Dmitri, przyciągając tym samym uwagę Adena. – Sami rozumiecie, jest jeszcze tyle do zrobienia. – Gdzie są moje siostry? – zażądała odpowiedzi Victoria. – Odesłałem je do ich pokoi. Wampirzyca natychmiast zesztywniała. – Nie wolno ci. – Ależ wolno, więc to zrobiłem. – Dmitri nie dał jej czasu na odpowiedź: – Więc… drogi Adenie, co sądzić o hors d’oeuvres? – Z tymi słowami blondyn wskazał na dwa stoły ulokowano po obu stronach podwórza. Chłopak podążył za jego sugestią, po czym wstrzymał oddech. Na jednym ze stołów leżał Ozzie. Miał na sobie jeansy, ale ściągnięto z niego koszulę. Związano go, całkowicie unieruchamiając. Wzrok dawnego przeciwnika Stone’a kierował się ku niebu. Aden uzmysłowił sobie, że koleś nie żyje. Na kolejnym stole znajdował się Tucker, również bez koszuli i tylko w jeansach, ale nadal walczył, podczas gdy jeden z wampirów posilał się z jego nadgarstka. Został zakneblowany, ale bez wątpienia błagał o pomoc. Oczy praktycznie wypadały mu z oczodołów. Zupełnie tym nieprzejęty krwiopijca, niewzruszenie pozbawiał go krwi. Mary Ann także to zauważyła, głośno wstrzymując oddech. – Co wy mu robicie? Przestańcie. Przestańcie! – Dziewczyna szarpnęła się do przodu, ale Riley unieruchomił ją, wyglądając na śmiertelnie poważnego.

Aden uczynił krok naprzód, ale Dmitri postanowił zabawić się w jego nieubłaganego strażnika, łapiąc go za rękę i uniemożliwiając mu ruszenie się choćby o krok. – Jedynym sposobem na zabranie stąd jedzenia jest dostarczenie innego substytutu. Masz chęć go zastąpić, człowieku? – Jak śmiesz. – Victoria obnażyła kły, spoglądając na blondyna ze szczerą nienawiścią. – Zapłacisz za to. Upewnię się co do tego. Mój ojciec nie będzie zadowolony. Dmitri okręcił się na pięcie, a jego oczy zalśniły. – Nie, podziękujesz mi, moja mała księżniczko, za to, że ukarałem wrogów twojego ludzkiego przyjaciela. Nie jesteś zadowolona z takiego obrotu spraw? Victoria zadarła podbródek. – A co zrobisz z ciałami po zakończeniu przyjęcia? Zadzwonisz na policję, obwiniając o wszystko Adena oraz doprowadzając do jego aresztowania? Doprowadzisz do tego, bym nie mogła go ochronić? – To tylko dodatkowy bonus. – Ty obleśny… Blondyn warknął, uderzając pięścią w uniesioną do góry dłoń. – Nie odzywaj się do mnie w taki sposób, moja droga. Jestem twoim mężem i… – Jeszcze nim nie jesteś – krzyknęła wampirzyca. Wszyscy wokoło zaczęli milknąć. Kolejne głowy odwracały się w ich kierunku. Ta scenka niewątpliwie przyciągnęła sporo uwagi. – I mam sposoby, abyś nigdy nim nie został. Victoria nie rzucała słów na wiatr, Aden również.

– Nie masz pojęcia, co zrobiłeś, Dmitri – powiedział chłopak płaskim tonem. Julian nie był w stanie kontrolować zdolności wskrzeszania zmarłych, co oznaczało, że Ozzie nie będzie już trupem. W chwili, kiedy szesnastolatek o tym pomyślał, jego dawny prześladowca przyjął pozycję siedzącą, mrugając pozbawionymi wyrazu oczami oraz wystawiając język z przypływie ewidentnego głodu. – Och, dzięki Bogu. Chłopak nadal żyje – zaszlochała Mary Ann, odczuwając ogromną ulgę. – Musimy go ocalić. – Za późno – powiedział Stone, nadal nic nie czując. Nie mógł sobie pozwolić na przejmowanie się. Nie teraz. Nie, kiedy musiał zrobić coś takiego. – On naprawdę nie żyje, nawet jeśli wygląda inaczej. I nie ma już szans na jego ocalenie. Dmitri osobiście o to zadbał.

Rozdział 25 Aden wydobył swoje sztylety, przepchnął się obok Dmitriego i wdarł się na sam środek przyjęcia. Victoria nie opuszczała go ani na krok, trzymając głowę wysoko. Fakt ten napełnił chłopaka wewnętrzną siłą. Wampirza księżniczka mogła być zawstydzona tym, że widziano ją z człowiekiem, ale tego nie uczyniła. Kazała nawet swojemu narzeczonemu trzymać się od niej z daleka. Ten sam narzeczony szedł za nimi w odległości zaledwie kilku kroków. Reszta wampirów zbliżyła się do chłopaka, podejmując próbę dotknięcia go i wyczuwając zapewne bijącą od niego moc. Szesnastolatek odepchnął ich wszystkich na boki. Im bliżej Ozziego znajdował się Aden, tym on bardziej szamotał się w swoich więzach, głodny ludzkiego mięsa. Czarna ślina wypływała mu z ust, gromadząc się w kącikach warg. Stone zdawał sobie sprawę, że Mary Ann go obserwuje, oczekując, że uratuje niewinnego człowieka, ale on nie mógł sobie na to pozwolić. Mógł jedynie unieść sztylet i zadać cios. Ciało Ozziego szarpnęło się na boki, kiedy głowa oddzieliła się od reszty tułowia, a następnie znieruchomiało. Gray wstrzymała głośno powietrze, ewidentnie przerażona. Zgromadzone wokoło wampiry zaczęły się śmiać. A co myślała o tym wszystkim Victoria? – Jak już wspominałam, mój ojciec cię za to ukaże – powiedziała Dmitriemu, emanując dziką furią.

Przynajmniej nie starała się uciekać od ukochanego. Blondyn uśmiechnął się z przekąsem. – Nie byłbym tego taki pewien. Może się okazać, że sporo się zmieniło, księżniczko. Jego rozbawienie sprawiło, że Victoria zamilkła, tracąc część wcześniejszej pewności siebie. – Co masz na myśli? – Zobaczysz. Aden być może nie lubił Ozziego, ale nie życzył mu podobnego końca. Nie życzył go nikomu. Nawet Tuckerowi. Miał przeczucie, że Mary Ann podzielała jego zdanie, mimo iż jej były zabawił się jej kosztem. Niestety, jeśli ten wieczór będzie upływał pod znakiem podobnych wydarzeń, to taki właśnie los czekał Tuckera. – Zacznijmy od samego początku – powiedział Dmitri, stając obok Stone’a. Chłopak poczuł bijące od niego ciepło, ale nie wlewało ono w niego energii, jak działo się w przypadku Victorii. – Twój człowiek musi zapłacić za swoje zachowanie. Ostrzegałem. Uwolnienie posiłku oznacza jego zastąpienie. Strażnicy – zawołał, mrużąc oczy i całkowicie rezygnując z wcześniejszej wesołości – przytrzymajcie księżniczkę, żebym mógł zająć się naszym gościem. Kilka wampirów płci męskiej wystąpiło naprzód, ale zatrzymało się, kiedy Aden uniósł ociekające krwią sztylety, umiejscawiając czubek jednego z nich przy szyi blondyna. Wiedział, że w ten sposób nie wyrządzi szkody krwiopijcy, ale wystarczył ruch ręki, by wbić broń w jego wrażliwe oko. – Tylko ją tknijcie, a ten tutaj zginie z mojej ręki.

– Oraz dzięki moim zębom – dodał Riley. Pobiegł przed siebie z Mary Ann depczącą mu po piętach, nie zatrzymując się, zanim nie dotarł do Victorii. – To ja odpowiadam za ochronę księżniczki i nie pozwolę nikomu jej skrzywdzić. Tyczy się to nawet jej narzeczonego. Zostawił swoich braci na ranczo, aby strzegli chłopców, oraz w domu Mary Ann, żaby pilnowali jej ojca, powiedział Elijah. I to jest, mój chłopcze, koniec, jakiego zawsze się w stosunku do ciebie obawiałem. Nie zdołasz umknąć przed złem. Będziesz musiał zmierzyć się z tym potworem. Nie możesz dopuścić do tego, by dziś w nocy cię zabito, dodał Caleb. Musisz udać się na wiec czarownic. – Nie zamierzam umrzeć. Nie w tak sposób. Przynajmniej tak się Stone’owi wydawało. Nie miał jeszcze znamiennych trzech blizn na boku. To nie oznaczało jednak, że koniec nie był bliski. – Twoja pewność siebie jest nie na miejscu, człowieku – odpowiedział wściekły Dmitri. Przykro mi to stwierdzić, ale wydaje mi się, że już po nas, koledzy, powiedział Julian. Może nie umrzemy, ale zapewne będziemy o to błagać. Choć raz Aden i jedna z dusz byli ze sobą zgodni. Eve zapewniłaby mnie o sukcesie, pomyślał Aden i nagle zachciało mu się wyć z rozpaczy. Dzięki Bogu, strażnicy już się nie ruszali. Pozostałe wampiry gapiły się na niego wyczekująco, zapewne zastanawiając się nad tym, jakie jeszcze rozrywki szykował dla nich ten wieczór. – Mój ojciec… – zaczęła Victoria, ale Dmitri przerwał jej wybuchem śmiechu.

– Och, nie wspominałem ci o tym? – Rozłożył ramiona, odwracając się. – Pozwól więc, że naprawię to niedopatrzenie. Proszę wszystkich zebranych o uwagę. – Spojrzenia wszystkich zebranych natychmiast skoncentrowały się na jego osobie. – Witajcie, przyjaciele, na tej jakże wyjątkowej uroczystości. Zapewne zastanawiacie się, gdzie się podziewa nasz gospodarz. Niestety, mimo iż wahałem się, czy popsuć tę wspaniałą galę, muszę wam przekazać okropne wieści. Wszyscy doskonale wiemy, jak słaby był Vlad, odkąd przedwcześnie go przebudzono. Nie, pomyślał Aden, wyczuwając, co się dzieje. Nie, nie, nie. Ciałem wampirzej księżniczki wstrząsnął dreszcz. – Wszyscy doskonale wiecie, że nawet będąc tak słabym, Vlad był nadal silnym żołnierzem, który wciąż górował nad nami wszystkimi. Cóż, nad prawie wszystkimi. Ale nie… – powiedział, przeszywając Victorię na wylot spojrzeniem swoich czarnych oczu – …nade mną. Dziewczyna przeniosła ciężar ciała z jednej stopy na drugą, wyglądając jak zagubiona księżniczka, co miał zresztą odzwierciedlać jej strój. – Co ty insynuujesz? – Insynuuję, że decyzja, aby zostawić twojego żałosnego człowieczka przy życiu, była błędna. Twierdzę, że Vlad powinien mieć nad tobą lepszą kontrolę, a skoro nie mógł sobie z tobą poradzić, to nie był też odpowiednią osobą do rządzenia całą rasą wampirów. Informuję cię zatem, że twój tata… nie żyje. Dziś rano zginął z mojej ręki. – W tonie jego głosu odmalowała się satysfakcja. Wokoło rozległy się szepty oraz szlochy. Ponad je wszystkie wybijała się rozpacz Victorii. – Nie. Nie!

Tak, pomyślał Aden, a ja mu pomogłem. To ja zbudziłem Vlada. To ja go osłabiłem. Czy jego córka znienawidzi mnie, gdy tylko to sobie uświadomi? – A teraz pozwól, że zwrócę ci honor, księżniczko. Twój ojciec walczył jak król i prawie mnie pokonał. Ale koniec końców, zwyciężyłem. I jako zwycięzca – powiedział blondyn z większą rozkoszą niż wcześniej – domagam się wszystkiego, co do niego należało. Jego ludzi. Jego córki, którą i tak przeznaczono na moją narzeczoną. Ja. Jestem. Królem. I teraz mam nad tobą pełną kontrolę. Zaczęła się nowa era! Victoria szaleńczo pokręciła głową. – Mam to udowodnić? – Dmitri klasnął w dłonie i zza budynku wyłoniły się dwa wampiry, niosące fotel wyszyty drogimi kamieniami. Leżała na nim postać czarna od sadzy. Rysów jej twarzy nie dało się nijak rozróżnić. Na lewej dłoni tej osoby znajdowały się trzy pierścienie, takie same jak u wampirzej księżniczki, natomiast na pozbawionej włosów głowie spoczywała korona. – Nie. – Sapnęła Victoria. – Ojcze. Wokoło rozległy się okrzyki wściekłości, ale, ku zaskoczeniu Adena, było ich tylko kilka. Większość krwiopijców klaskała w dłonie i ewidentnie się z tego cieszyła. – Zawsze ceniłem sobie twojego staruszka – powiedział Dmitri – ale jak przystało na rasowego wojownika, zawsze zdecydowanie bardziej doceniałem moc. Zobaczyłem swoją szansę i z niej skorzystałem. Myślę, że Vlad by mnie zrozumiał. Pewnego dnia, kiedy zapomnisz już o swoim ludzkim pomiocie, podziękujesz mi. Potrzebujesz silnego opiekuna, Victorio, a twój ojciec się do tego nie nadawał.

– Ty… Ty… – Żadne inne słowo nie chciało wypłynąć spomiędzy warg księżniczki. Dziewczyna była wściekła, zgadza się, i zapewne mocno zszokowana. Ile jeszcze czasu minie, zanim dopadnie ją desperacja, a wówczas ona sama się złamie? – Pojmijcie ich wszystkich poza chłopakiem – powiedział blond krwiopijca, a strażnicy ruszyli do przodu. Zanim Stone zdążył jakoś zareagować, Victoria była już odciągana na bok. Mary Ann, Riley oraz wszyscy, jacy ośmielili się zaprotestować, również zostali ujęci. Strażników było po prostu za wielu i zdołali pokonać liczebnie przyjaciół Adena. Mimo to szesnastolatek dołączył do przepychanek. Buntownicy walczyli ze wszystkich swoich sił. Szło im całkiem nieźle i przez moment wydawało się, że ich starania mogą zostać zwieńczone sukcesem. Ale nikomu nie udało się uciec. Sytuacja nie przyjęła pomyślnego obrotu nawet wtedy, kiedy Riley przemienił się w wilkołaka, kąsając przeciwników oraz atakując ich pazurami. Niestety, nie był w stanie przedrzeć się przez twardą skórę krwiopijców. Aden korzystał ze swoich sztyletów, ale one również na nic się nie zdały. Nic go to nie obchodziło. Determinacja rozpalała jego krew. Postanowił, że ten wieczór nie skończy się jego klęską. Że nie będzie to dzień sądu dla jego przyjaciół. Chłopak do tego nie dopuści. Kiedy Stone odwrócił się w kierunku Dmitriego, ciężko dyszał. – Zakończmy to. Między sobą. Tu i teraz. Wygrany zgarnia wszystko.

Blondyn uśmiechnął się lubieżnie, natomiast wampirza księżniczka zaczęła krzyczeć, że się na to nie zgadza. Strażnicy musieli ją unieruchamiać, w przeciwnym wypadku bez wątpienia dołączyłaby do swojego ukochanego. – Miałem nadzieję, że to powiesz, człowieczku. Zanim Stone zdążył choćby mrugnąć powieką, krwiopijca już na nim siedział. Ich kończyny splątały się, kiedy wpadli na stół, zrzucając z niego ciało Ozziego, które upadło na ziemi z głuchym hukiem. Aden wypuścił jeden ze sztyletów. On i Dmitri toczyli się po trawie, a wampir zdołał przyszpilić go do podłoża, zmierzając ku gardłu chłopaka. Dzięki Bogu, zbroi udało się nie dopuścić do ciała ostrych jak brzytwa zębów. Oswabadzając ramiona, Stone skierował ostrze ostatniego sztyletu prosto w oko rywala. Ten nie spodziewał się czegoś takiego, dlatego też nie próbował go powstrzymać. Jego przeciwnik zawył gardłowo, rozsiewając wokoło drobiny krwi, która skrzyła się i buzowała. Aden skrzywił się, czując, że ten przeklęty dźwięk nieuchronnie uszkodził mu błonę bębenkową. Część krwi Dmitriego wpadła mu do ust i chłopak instynktownie ją wypluł. Niestety, reszta spłynęła mu do gardła, sprawiając, że to zaczęło palić szesnastolatka. Sięgając przed siebie po omacku, blondyn zaatakował szponami twarz Adena. Zdołał rozedrzeć nabłonek, doprowadzając Stone’a do przeraźliwego okrzyku. Wampiry zgromadzone wokoło odetchnęły ciężko, zapewne delektując się zapachem krwi zarówno śmiertelnika jak i przedstawiciela swojego gatunku, więc zawęziły krąg, chcąc być bliżej całej akcji. Krew, jaką przełknął Aden, mimo iż było jej naprawdę niewiele, musiała zdziałać cuda, ponieważ obrażenia szesnastolatka szybko się goiły. Zanim jednak chłopak zdołał się podnieść i przypuścić kolejny atak, Dmitri

ponownie na nim usiadł, odtrącając sztylet na bok. Zaczął atakować zębami twarz Stone’a oraz jego zbroję, ewidentnie szukając jakiś słabych punktów. Aden zdołał wsunąć między nich jedną nogę i naparł ze wszystkich sił. Ponieważ blondyn był teraz niezwykle osłabiony, poleciał do tyłu. Szesnastolatek zerwał się z ziemi, szarżując do przodu. Wyczuwając jego kolejne posunięcie, Dmitri zamachnął się szponami, kierując je pod zbroję oraz na bok Stone’a. Te zatopiły się w skórę, rozrywając przy okazji także mięśnie. Aden upadł na ziemię, sycząc z bólu. Zauważył porzuconą broń i szybko po nią sięgnął. Praktycznie momentalnie poderwał się z gleby, atakując Dmitriego z lewej strony, a następnie wbijając mu ostrze w ucho. Wampir ponownie przeraźliwie zawył, sprawiając, że głowa chłopaka o mały włos nie eksplodowała. Blondyn szarpnął się do przodu, wczepiając się palcami w Adena. W końcu na ręku chłopaka nie pozostał już choćby płat skóry, ale Dmitri nie przestawał, wciąż walczył. Stone musiał to jakoś zakończyć. I to szybko. Jak zabić wampira? Jak już wspomniała mu ukochana dziewczyna, cios w serce nie mógł załatwić sprawy, ponieważ nie dało się przebić cielesnej powłoki krwiopijcy. Zastosowanie znajdowało jedynie je la nune. Tak, je la nune!, pomyślał Aden. Tak! – Victorio! – krzyknął. Dziewczyna wiedziała, czego oczekiwał, więc oswobodziła ramię i rzuciła mu pierścień. W jego wnętrzu pozostało bardzo mało zabójczej substancji, ale udało mu się odsunąć sztylet z dala od przeciwnika. – Tylko tyle potrafisz? – drażnił się z nim Aden. – Myślałem, że jesteś silny. Myślałem, że…

Tak, jak

tego oczekiwał, Dmitri zamachnął się,

posyłając

szesnastolatka w powietrze. Mimo iż Stone się tego spodziewał, to cios i tak okazał się bardzo mocny, o mały włos nie przestawiając mu szczęki. Aden nie wstał z ziemi, czekając i pozwalając, aby substancja z pierścienia Victorii wsiąkła w metal jego broni. Jego oczekiwanie nie okazało się zbyt długie. Wampir leciał już w jego stronę, będąc teraz coraz bliżej i bliżej… Stone po prostu uniósł sztylet i sprawił, że ciężar ciała Dmitriego oraz czar chwili wykonały całą resztę. Skóra krwiopijcy natychmiast się stopiła, a srebro przebiło jego serce. Rozległy się kolejne krzyki, tak bardzo przepełnione cierpieniem i przeraźliwe, że chłopak skulił się w sobie. Nagle wszystko ustało, natomiast ciało blondyna przestało się poruszać. Podczas

gdy

zgromadzone

wokoło

wampiry

wstrzymały

z

przerażeniem oddechy, Aden oddzielił głowę przeciwnika od ciała, zanim to zdołało się podnieść. Następnie opadł plecami na ziemię, dysząc, pocąc się i krwawiąc. Okrzyki gości zmieniły się w jęki, potem wyrazy niezadowolenia, a na końcu ewidentne przejawy wściekłości. Później zapadła pełna napięcia cisza. – Adenie – zawołała Victoria, która ze wszystkich sił próbowała się oswobodzić. – Puśćcie ją – polecił strażnikom chłopak, nie mając nawet dość siły, aby na nią spojrzeć. To i tak się nie liczyło. Był zbyt otumaniony i z sekundy na sekundę obraz przed jego oczami coraz bardziej się rozmywał. Jak się okazało, to jego zszokowano.

Wampiry posłuchały go bez cienia sprzeciwu, a Victoria podbiegła do niego, klękając nad nim i zasłaniając mu widok swą śliczną buzią. Użyła jednego ze swoich nadal wilgotnych paznokci do rozcięcia skóry na nadgarstku, po czym zbliżyła rękę do ust Adena. Tym razem szesnastolatek ani myślał, żeby się jej sprzeciwić. Bez jej leczniczej krwi upadłby, zniknął, stając się podatnym na jakiekolwiek ataki i tym samym pozostawiając przyjaciół bez jakiejkolwiek ochrony. Krew wampirzej księżniczki okazała się gorętsza niż wcześniej, kiedy dołączyła do krwi Dmitriego. Trawiła ciało Stone’a żywym ogniem, pochłaniając go w nim, zabijając, ale również pomagając powstać z popiołów jako ktoś całkiem nowy i silny. Za kilka godzin Aden spojrzy na świat oczami swojej ukochanej. A co z Dmitrim? Teraz, kiedy krwiopijca już nie żył, nie było zapewne niczego do oglądania. Zapowiadało się na to, że Stone będzie musiał zaczekać na rezultat. Obecnie istniały ważniejsze rzeczy, którymi należało się martwić. – Przykro mi z powodu twojego taty – powiedział Victorii, sięgając do góry, żeby pogładzić ją kciukiem po policzku. Otępienie już go opuszczało i widział teraz, jak blada była jego ukochana. Bledsza niż zazwyczaj. – Dziękuję ci. – Wampirza księżniczka trzęsła się na całym ciele, mimo iż nie tak bardzo jak przed bitwą. – To o ciebie najbardziej się zamartwiałam. Dmitri… był wampirzym wojownikiem, a ty, cóż, nie. Cieszę się, że nic ci nie jest. Myślałam, że już cię straciłam. Aden zauważył za jej plecami jakiś ruch. Wszystkie zgromadzone za nią wampiry pochylały właśnie głowy. Chłopak zmarszczył czoło, szepcząc:

– Eee, Victorio, co one robią? Księżniczka obejrzała się przez ramię, krzywiąc się. – Po śmierci mojego taty Dmitri został uznany za króla. Ale ty zabiłeś Dmitrego, co jest równoznaczne z tym, że… – Nie ma mowy. – Aden czuł się teraz naprawdę silny, więc zdołał ukucnąć i pokręcić głową. – Nie ma mowy. – Ależ tak, mój królu. – Riley uklęknął przed nim i pochylił głowę, tak jak pozostali. Tylko Mary Ann nadal stała. Otaczała się rękoma w talii i gapiła na wampiry z odrazą. – Żyjemy, aby ci służyć. To śmieszne. – Wstawaj, Riley, i przestań się tak zachowywać. Idź uwolnić Tuckera. – Tak, mój królu – powiedział wilkołak, śpiesząc się, aby wykonać polecenie. Sytuacja zrobiła się bardziej niż dziwaczna. Riley słuchał Stone’a, mimo iż nienawidził byłego chłopaka swojej dziewczyny. Aden powinien być zadowolony. Każdy inny na jego miejscu nie kryłby swojej radości. Ale zamiast tego, szesnastolatek zaczął krzyczeć: – Przestańcie! Nie chciał, żeby przyjaciele traktowali go inaczej niż dotąd, a już na pewno nie miał zamiaru kontrolować tych ludzi. Ludzi, jakich nie znał. Rasy, o jakiej tak mało wiedział. – Adenie – odezwała się Victoria. Stone ponownie skoncentrował na niej uwagę, ujmując jej twarzyczkę w swoje dłonie.

– Bądź ze mną szczera. Nic ci nie jest? Nigdy nie życzyłem ci śmierci rodzica, nawet jeśli oznaczało to, że nie mógłbym z tobą być. – Wiem, że byś mi tego nie życzył – powiedziała łagodnym tonem. – Nie żyłam zbyt blisko ze swoim ojcem, ale darzyłam go szacunkiem i będę opłakiwała jego stratę. Żyjąc tak długo, widziałam jednak śmierć za śmiercią. Traciłam kolejne kochane przez siebie osoby. Wiem, że mój smutek minie. – Dziewczyna odsunęła ze skroni Adena zbłąkany kosmyk włosów. – Jedyne, bez czego nie mogłabym żyć, to ty. Teraz możesz uwolnić moją matkę z więzienia. Przywołać ją tu. – Każde kolejne słowo sprawiało, że oblicze brunetki coraz bardziej się wypogadzało. Tym akurat Aden mógł się cieszyć. To znaczy kwestią królowej. Stone nie był królem, na litość boską, ale mógł zrobić wszystko, co okaże się konieczne, aby połączyć córkę i jej rodzicielkę. Stało się to najwyraźniej jego nowym hobby. Wstał, pociągając Victorię za sobą, a następnie krzywiąc się i chwytając za ranny bok. Najwyraźniej nie wszystkie jego obrażenia zostały uleczone. Wampirzyca zmarszczyła czoło, wyraźnie zaniepokojona. – Co się dzieje? – Zostałem ranny i nawet tego nie zauważyłem. Prezentując oznaki jeszcze większego zmartwienia, Victoria pomogła Stone’owi zdjąć zbroję. Przez cały ten czas wampiry nie wstawały z klęczek. Być może czekały na polecenie, żeby się podnieść? Aden nie zamierzał wydać im stosownego polecenia, mimo iż nie sądził, by krwiopijcy go posłuchali. Król? Proszę was.

Zanim nie dowie się o tej rasie czegoś więcej, upewniając się, że nic nie zrobią Victorii – która go tu przecież przyprowadziła: jego, zabójcę Dmitriego – będzie trzymał się od nich na dystans. Kiedy jego ciało było już wolne od zbroi, wampirzyca uniosła dolną krawędź koszuli Stone’a. Jej przerażone spojrzenie natychmiast pofrunęło w kierunku jego twarzy. – Och, Adenie, tak bardzo mi przykro. – Co jest? – Chłopak spuścił wzrok, nie wiedząc, czego się spodziewać. I wtedy je zobaczył: trzy świeże rany na prawym boku. Czerwone, głębokie i o mocno poszarpanych krawędziach. Victoria popatrzyła na niego wielkimi od strachu oczami, zakrywając usta dłonią. – Dmitri musiał mieć na paznokciach je la nune, kiedy cię nimi atakował. – Co to znaczy dla mnie, człowieka? Księżniczka głośno przełknęła ślinę. – Adenie, będziesz miał blizny. I tylko tyle? Szesnastolatek szeroko się uśmiechnął. – Coś takiego nie jest w stanie mnie zmartwić, serio. Mam… sporo blizn. Ostatnie słowo Stone wypowiedział szeptem. Spłynęło na niego zrozumienie. Trzy blizny na jego boku. Tak samo jak w wizji Elijaha dotyczącej jego śmierci.

– Och, Adenie! – Victoria otoczyła go ramionami, mocno do siebie przytulając. Chłopak nie był w stanie zobaczyć jej twarzy, ponieważ zginęła w zagłębieniu jego szyi, ale wiedział, że ukochana płakała, ponieważ na jego barku lądowały gorące krople. Okazało się, że śmierć szesnastolatka była bliższa, niż sądził. – Ile czasu nam zostało? – zapytał. Chciałbym to wiedzieć, odpowiedział Elijah. Może chodziło o rok? A może o kilka miesięcy? Stone uświadomił sobie, że termin naglił. Przełknął zalegającą w gardle gulę. – Wszystko będzie dobrze – powiedział Victorii, chcąc też to wierzyć. W tej konkretnie chwili uczyniłby wszystko, co tylko możliwe, aby to urzeczywistnić. – Mamy jeszcze sporo czasu, zanim umrę. Musimy wykopać z rancza tę cholerną istotę magiczną. Może Shannon nam w tym pomoże. Musimy pójść na wiec czarownic – nie było mowy, żeby Stone z tego zrezygnował, skazując tym samym przyjaciół na pewną śmierć – ocalić miasto przed krwiożerczymi bestiami oraz uwolnić mieszkające w mym umyśle dusze. Jego wampirza księżniczka powoli się rozpromieniła. – Masz rację. Wszystko się jakoś ułoży. Jeszcze wczoraj w to nie wierzyłam, ale teraz widzę, że wszystko jest możliwe. Para wstała z ziemi. Po chwili dołączyli do nich Mary Ann i Riley. Wilkołak podtrzymywał Tuckera swoim muskularnym ramieniem.

– Dziękuje, dziękuje, dziękuję ci bardzo – bełkotał Tucker. – Tak strasznie mnie bolało, dziękuję. – Po prostu postaraj się nie zmarnować drugiej szansy – powiedziała Gray, podczas gdy wilkołak otoczył ją wolną ręką w talii. – Pora się zmienić. Zostaniesz ojcem. Tylko czas jest w stanie pokazać, czy ten osobnik naprawdę się zmieni, pomyślał Aden. Tylko czas pokaże, co stanie się z nami wszystkimi. I tylko kwestią czasu było to, czy życie Adena wykona zwrot – teraz, kiedy stanął na czele społeczności wampirów. Nie, żeby miał co do tego jakieś plany. Chłopak prześlizgnął się spojrzeniem po twarzach swoich przyjaciół, po czym skinął z satysfakcją głową. A nawet z podziwem. Ta podróż rozpoczęła się na cmentarzu, gdzie szesnastolatek był całkiem sam, pomijając mieszkające w nim dusze. Teraz zyskał nowe, bliskie sobie osoby. Żaden młody mężczyzna nie mógł prosić o nic lepszego.