Showalter Gena - 8 Mroczne poddanie

Gena Showalter

Mroczne poddanie

PROLOG Półtora miliona lat temu... Lub Milion lat temu… (to zależy kogo spytacie) Po raz pierwszy w dwustuletniej historii Turnieju Harpii większa ilość uczestników poległa, niż pozostała przy życiu, a każdy z ocalałych wiedział, że winna za to jest czternastoletnia Kaia Skyhawk. Dzień zaczął się niewinnie. Słońce mocno świeciło, kiedy Kaia spacerowała rankiem po zatłoczonym obozowisku, a obok niej kroczyła jej ukochana siostra bliźniaczka – Bianka. Namioty wszelkich rozmiarów zaśmiecały teren, a liczne ogniska skwierczały, rozganiając poranny chłód. Zapachy skradzionych ciasteczek i miodu unosiły się w powietrzu, więc Kai pociekła ślinka. Na zawsze przeklęte przez bogów harpie mogły jeść tylko to, co ukradły lub dostały w zapłacie. Strasznie chorowały, kiedy zjadły coś innego, dlatego śniadanie Kai było bardzo skromne. Składało się jedynie z kawałka czerstwego chlebka ryżowego oraz z niewielkiej ilości wody, które podkradła komuś z siodła. Kaia pomyślała, że mogłaby przywłaszczyć sobie ciastko należące do rywala, ale zrezygnowała z tego pomysłu. Harpie nie posiadały zbyt wielu reguł czy zasad, ale skrupulatnie przestrzegały tych, które miały - nigdy nie zasypiaj w miejscu, w którym mogą cię znaleźć ludzie, nigdy nie okazuj przed nikim swoich słabości, a przede wszystkim, nigdy nie kradnij nawet kawałeczka jedzenia komuś, kto jest przedstawicielem twojego gatunku, choćbyś go nienawidził. - Kaia? – zapytała jej siostra z zaciekawieniem. - Tak? - Czy ja jestem tu najładniejszą dziewczyną? - Oczywiście! Kaia nawet nie musiała się rozglądać, by potwierdzić przypuszczenia siostry. Bianka była najpiękniejsza na całym świecie. Czasami jednak o tym zapominała i trzeba jej było przypominać. Podczas, gdy Kaia miała okropną rudą szczecinę na głowie i nieciekawe szarozłote oczy, Bianka miała przepiękne, czarne włosy, błyszczące, bursztynowe oczy i była podobna do ich matki - Tabithy Bezwzględnej. - Dziękuję - powiedziała Bianka i uśmiechnęła się zadowolona. A ja uważam, że ty jesteś najsilniejsza. Zdecydowanie. Kaia lubiła słuchać pochwał siostry. Im harpia była silniejsza, tym większy zdobywała szacunek, a tego Kaia pragnęła najbardziej. „Silniejsza, nawet od...”. Obserwowała harpie z okolicy, szukając kogoś, z kim mogłaby się porównać. Te, które były dostatecznie dojrzałe, by uczestniczyć w tradycyjnych sprawdzianach siły i zręczności, były zajęte przygotowaniami do ważnego wydarzenia, jakim była „Ostatnia Nieśmiertelna Pozycja”. Miecze świszczały, wyjmowane z pochew,

a metalowe sztylety zgrzytały, ostrzone na kamieniu. Wreszcie Kaia spostrzegła kandydatkę, z którą mogłaby się zmierzyć. - Czy jestem silniejsza nawet od niej? – spytała, wskazując palcem na brutalnie wyglądającą kobietę z wyraźnie zarysowanymi mięśniami i grubymi, krzyżującymi się bliznami zdobiącymi jej ramiona. Rany, po których zostały takie blizny, musiały być naprawdę poważne, nieśmiertelność sprawiała bowiem, że harpie szybko wracały do pełnego zdrowia i rzadko zauważyć można było na ich ciele jakiekolwiek ślady ciężkiej przeszłości. - Oczywiście – odpowiedziała lojalnie Bianka. - Założę się, że gdybyś wyzwała ją na pojedynek, uciekłaby i schowała się przed tobą. - Bez wątpienia masz rację. Przecież każdy by przed nią uciekł. Kaia trenowała ciężej niż inni i nawet ścięła głowę własnemu nauczycielowi. Dwa razy. Nie chciała się chwalić, ale zawsze trenowała ciężej niż każda inna harpia z ich klanu. Kiedy wszyscy inni kończyli ćwiczenia, ona kontynuowała tak długo, aż strugi potu nie polały się po jej klatce piersiowej, aż jej mięśnie nie drgały z wysiłku... aż jej kości nie mogły dłużej unieść ciężaru jej ciała. Pewnego dnia, może nawet wkrótce, jej matka będzie z niej dumna. Kilka nocy temu Tabitha poklepała ją po ramieniu, stwierdzając, że jej umiejętność rzucania sztyletem jakby się poprawiła. Jakby się poprawiła - pomyślała Kaia cierpko. Nic milszego nie przeszło by nigdy Tabithcie przez gardło. - No chodź – powiedziała Bianka, ciągnąc siostrę. – Jeśli się nie pospieszymy, to zabraknie nam czasu, by wykąpać się w rzece, a ja na prawdę chcę ładnie wyglądać, gdy będę patrzeć, jak nasz klan kolejny raz niszczy konkurencję. Rozmyślanie o nagrodach, jakie prawdopodobnie zdobędzie jej matka, spowodowało, że mała Kaia poczuła się dumna. Turnieje Harpii istniały od tysięcy lat jako sposób na „przedyskutowanie” sporów, które wynikały pomiędzy klanami. Dzięki temu nie było potrzeby wywoływania wojny, a właściwie – kolejnej wojny. Turnieje pozwalały również spokrewnionym klanom zaprezentować ich wyższość przed sobą nawzajem. Najstarsi przedstawiciele każdego z dwudziestu plemion spotykali się, by uzgodnić poszczególne konkurencje i przyznawane nagrody. Tym razem każdy kto zwyciężył w jednej z czterech walk, otrzymywał sto sztuk złota. Skyhawks już zdobyli dwieście, a Eagleshields – sto sztuk. - Przestań już rozmyślać – powiedziała Bianka i przyspieszyła kroku zmuszając tym samym Kaię, by ta także szła szybciej. – Za dużo bujasz w obłokach. - Nieprawda. - Czyżby? - Wcale nie. Kaia uśmiechnęła się. Dziewczyny zwróciły uwagę znajdujących się w pobliżu harpii, więc Kaia chwyciła za wiszący u jej szyi medalion wojowników Skyhawk, który matka podarowała jej kilka miesięcy temu. Ten dowód siły ceniła prawie tak samo, jak ceniła swoją siostrę bliźniaczkę. Prawie każdy, kto spotkał się z jej spojrzeniem, kiwnął głową wyrażając tym samym szacunek, nawet członkowie klanu przeciwnika. Kaia nie martwiła się, że wywoła tym konflikt, gdyż harpie nie odważyłyby się

zaatakować na neutralnym gruncie. Nawet jeżeli by do tego doszło, Kaia nie tylko była silna ale i odważna. Na obrzeżach obozowiska, pośród drzew, zauważyła coś dziwnego i zatrzymała się. - Ci ludzie – wskazała na grupę mężczyzn z nagimi torsami. Niektórzy swobodnie chodzili, inni byli przywiązani do pali, a jeden był przykuty. Z tego co wiedziała, mężczyznom nie wolno było przychodzić na mecze, a nawet przyglądać się im. – Co oni tam robią? Bianka przystanęła i powiodła wzrokiem wzdłuż linii, którą wskazywał palec Kai. - To są małżonkowie i niewolnicy. - Wiem, i dlatego pytałam co oni tu robią, a nie kim są. - Oni są tu potrzebni, głuptasie. - Do czego są potrzebni? - Kaia zmarszczyła niepewnie czoło. Ich matka zawsze podkreślała, jak ważne jest, żeby: na pierwszym miejscu stawiać siebie, na drugim swoją rodzinę, a innymi w ogóle się nie przejmować. Bianka zastanowiła się nad tym, co powiedziała siostra, potem wzruszyła ramionami i powiedziała: - Ci mężczyźni robią pranie, myją stopy, przynoszą broń. Wiesz, posługi, których my nie wykonujemy, bo jesteśmy zbyt ważne. Co wywnioskowała z tego Kaia? Jeśli posiadasz małżonka lub niewolnika, to nigdy więcej nie będziesz musiała robić prania. - Chcę takiego mężczyznę – ogłosiła, a maleńkie skrzydła wystające z jej pleców zaczęły dziko trzepotać. Jak wszystkie harpie, nosiła bluzkę odkrywającą brzuch, a zakrywającą piersi, które u niej zdawały się nie istnieć. Bluzka była specjalnie wykrojona na plecach, by pomieścić skrzydełka, będące źródłem jej nadprzyrodzonej mocy. - A wiesz, co matka zawsze mówi? – dodała. - Tak, wiem. „Miłym słowem zdobędziesz uśmiech, ale komu przy zdrowych zmysłach zależało by na uśmiechu?” - Nie to. Bianka zacisnęła usta. - „Człowieka nie można zabić dobrocią, do tego trzeba użyć miecza”. - Nie, to też nie. Bianka zaczęła wymachiwać rękami w powietrzu z poirytowania. - Więc co? - „Jeśli nie weźmiesz skarbów i mężczyzn, których pragniesz, nigdy nie dostaniesz skarbów i mężczyzn, których pragniesz”. - Acha! – oczy Bianki rozszerzyły się, gdy temat rozmowy wrócił do mężczyzn. – Więc którego z nich chcesz? Kaia oparła palec wskazujący na brodzie i zaczęła przyglądać się kandydatom. Każdy z nich nosił przepaskę na biodrach, a ich mocne ciała pokrywały smugi błota i potu. W przeciwieństwie do Kai, żaden z nich jednak nie miał blizn ani siników, które wskazywałyby na osiągnięcia na polu bitwy. Nie, to nie prawda, uzmysłowiła sobie chwilę później. Ciało skutego mężczyzny nosiło ślady walki, a jego ciemne oczy były zdecydowanie wyzywające. Był wojownikiem. - On – powiedziała, ruszając brodą w jego kierunku. – Czyim jest niewolnikiem? Bianka rzuciła na niego okiem i zadrżała. - Juliette Likwidatorki.

Juliette Likwidatorka była sprzymierzeńcem oraz zimnokrwistą pięknością, którą trenowała sama Tabitha Skyhawk. Odbicie mężczyzny, którego nawet Likwidatorka nie zdołała okiełznać było... - Interesujące. - Nie jestem pewna Kaia. Uprzedzano nas, żeby nie rozmawiać z żadnym z tych mężczyzn. - Mnie nikt nie uprzedzał. - To nie prawda, stałaś obok mnie kiedy matka zakazała nam się do nich zbliżać. Czyżbyś wtedy także bujała w obłokach? Kai nie podobało się, że siostra chce ją powstrzymać. - Nowa zasada: „jeżeli córka nie słyszy przestrogi, nie musi się do niej stosować”. Bianki to nie przekonało. - Od niego śmierdzi niebezpieczeństwem. - Przecież my kochamy niebezpieczeństwo. - Również lubimy oddychać, a sądzę, że on prędzej potnie nas na kawałki, niż umyje nam stopy. Nie mówiąc o tym, co zrobi z nami Juliette, jeśli uda nam się go odbić. - Zaufaj mi, Juliette nie jest tak silna jak ja, w przeciwnym razie nie zakuwałaby go w łańcuchy. Jasne. Juliette słynęła ze swojej woli zabijania, nie zważając na wiek czy płeć, ale Kaia miała być wkrótce znana jako dziewczyna, która zdobyła nad nią przewagę. Bianka przemyślała słowa siostry i przytaknęła jej. - Wyjaśnię tylko, z jaką karą się spotka, jeśli nie będzie mi posłuszny, ale mówię ci, on będzie mnie słuchać. Proste. Matka będzie ze mnie taka dumna – pomyślała. Tabitha była dumna tylko z tych, którzy mogliby się z nią równać. Czyli... innymi słowy, jeszcze nigdy z nikogo nie była dumna. Może dlatego właśnie każda harpia marzyła, by jej dorównać, a każdy mężczyzna chciał ją zdobyć. Jej siła była wyjątkowa, jej uroda niezrównana, jej mądrość bezgraniczna. Wszyscy drżeli, gdy tylko wspomniane zostało jej imię. Wszyscy ją szanowali i wszyscy podziwiali. Pewnego dnia, wszyscy będą mnie podziwiać. - Jak masz zamiar go wykraść? – zapytała Bianka. – Gdzie chcesz go ukryć? Hmm, dobre pytania. Kiedy zastanawiała się nad odpowiedziami, ogarnęło ją oburzenie. Dlaczego właściwie miałaby go kraść? Dlaczego go ukrywać? Jeśli tak postąpi, to nikt się nie dowie czego dokonała. Nikt nie napisze opowiadań, czczących jej siłę i odwagę. Właśnie tych historii pragnęła bardziej niż niewolnika wykonującego jej rozkazy. Potrzebowała tych historii. Ponieważ były z Bianką bliźniaczkami doskwierało im, że dzielą to, co przeznaczone było dla jednej osoby: urodę, siłę, cokolwiek, wszystko. Jakby każda z nich miała tylko połowę tego, co powinna była otrzymać. Jestem wyjątkowa, do cholery i udowodnię to. Przywlecze tego mężczyznę tutaj, teraz, żeby wszyscy zobaczyli. Nagle Kaia obróciła się w stronę siostry i położyła dłonie na jej różowych od wiatru policzkach. Na delikatnej twarzy Bianki pojawiło się zmartwienie, ale to nie powstrzymało Kai. - Nie pozwól nikomu przekraczać tej linii, ja zaraz wrócę. - Ale... - Proszę, zrób to dla mnie, proszę...

Bianka westchnęła, gdyż nie potrafiła odmówić siostrze. - W porządku. - Dziękuję - Kaia pocałowała ją w usta i odmaszerowała w obawie, że ta łagodna osóbka zmieni zdanie. Chwyciła do ręki sztylet. Gdy zbliżała się do mężczyzn, oni udawali, że jej nie dostrzegają. Żaden z nich nie zaprotestował. Dobrze. Bali się jej. Kiedy dotarła do obiektu swojego młodego pożądania, przyjęła pozę jaką wielokrotnie obserwowała u matki biodro przechylone do boku, na nim oparta pięść, a ostrze sztyletu skierowane na zewnątrz. Mężczyzna siedział na pniu, łokcie miał oparte na kolanach. Jego głowa była delikatnie pochylona, a czarne jak atrament włosy opadały na czoło. - Ty – powiedziała ludzkim językiem. – Spójrz na mnie. Mężczyzna zmierzył ją swym mrocznym spojrzeniem i poprzez jego splątane loki ich oczy się spotkały. Był tak przystojny, jak przypuszczała. Jego rysy wydawały się być wyrzeźbione w kamieniu. Miał ostry nos, wystające kości policzkowe, wąskie lecz czerwone usta i zacięty wyraz twarzy. Z bliska Kaia zorientowała się, że tylko jego nadgarstki były skute łańcuchami, nie był przywiązany do jednego miejsca. To oznaczało, że albo Juliette nie wiedziała, jak porządnie uwięzić jeńca, albo ten facet jest słabszy, niż można by się spodziewać. Rozczarowało ją to trochę, ale postanowiła nie zmieniać zdania. - Należysz do mnie – powiedziała zuchwale. – Twoja poprzednia pani może spróbować się ze mną zmierzyć, ale i tak ją pokonam. - Doprawdy? – jego głos był niski i ochrypły, porównywalny z grzmotem pioruna. Kaię przeszył dreszcz. - Jak masz na imię, dziewczynko? Kaia zacisnęła zęby i chwilowo zapomniała o lęku. Nie była małą dziewczynką! - Jestem Kaia... Najsilniejsza. Tak, tak. Tak właśnie mnie nazywają. Dla harpii tytuły, wybierane przez liderów plemion, zawsze były bardzo ważne. Kaia jeszcze nie otrzymała swojego, ale była przekonana, że matka zatwierdzi ten, który właśnie sobie wybrała. - A co dokładnie planujesz uczynić ze mną, Kaio Najsilniejsza? - Oczywiście zamierzam zmusić Cię do wypełniania moich rozkazów. Podniósł brew. - Takich jak? - Będziesz wykonywał moje obowiązki. Wszystkie moje obowiązki. Jeśli nie będziesz chciał ich wypełniać, ukarzę cię. Moim sztyletem - Kaia poruszyła bronią, a srebrne ostrze zalśniło śmiertelnie w słońcu. - Wiesz, jestem dość okrutna. Uśmierciłam już kilku ludzi w swoim życiu. Tak na prawdę, na śmierć. Wyglądało na to, że ani miecz ani jej groźby nie zrobiły na nim wrażenia, więc Kaia musiała zwalczyć przypływ frustracji. Potem pocieszyła się myślą, że większość ludzi nie miała bladego pojęcia jakie zręczne były harpie. Najwidoczniej on był jednym z tych niedoinformowanych. To, że on sam nie zdołałby unieść 500 kilogramowego głazu nie oznaczało, że inni temu nie podołają.

- Od kiedy będę wykonywał nowe obowiązki? – zapytał. - Od teraz. - Bardzo dobrze. Kaia spodziewała się sprzeciwu, ale on tylko podniósł swoje duże ciało wstając z pnia. Bogowie, on był tak ogromny, że Kaia musiała spojrzeć wysoko, wysoko i jeszcze wyżej. Nie zawstydziło jej to. Podczas treningów walczyła z istotami dużo wyższymi od niego i wygrywała. No dobrze, może były tylko trochę wyższe od niego. Dobra, wszystkie były mniejsze. Kaia nie była przekonana, czy w ogóle istniał jeszcze ktoś aż tak wysoki jak on. Nie ma się co dziwić, że Juliette go skuła. Uśmiechnęła się od ucha do ucha. Jej pierwszy atak, w biały dzień - nie będzie mogła opędzić się od pochwał i nagród. Dobrze wybrała. Jej matka nie skrytykuje tego człowieka, a może nawet będzie chciała go zatrzymać dla siebie. Może, jak Kaia się nim znudzi, to podaruje go Tabithcie. Tabitha uśmiechnie się do niej, podziękuje jej i powie, że jest wspaniałą córką. Wreszcie. Serce Kai zabiło mocniej. - Co tu tak sterczysz? - zanim mężczyzna zdążył odpowiedzieć, rzuciła się w jego stronę trzepocząc gorączkowo skrzydłami i popchnęła go – Ruszaj się! Potknął się, ale szybko udało mu się złapać równowagę. Przemaszerował kilka kroków z podniesioną głową. Gdy dotarli do skraju lasu, nagle się zatrzymał. - No dalej! – popchnęła go ponownie. On jednak pozostał w miejscu, nie obracając się nawet w jej stronę. - Nie mogę, ta polana została otoczona krwią harpii, a te łańcuchy, na wypadek gdybym chciał przekroczyć ogrodzenie i uciec, będą sprawiać mi ogromy ból. Jej spojrzenie skupiło się na umięśnionych, opalonych plecach mężczyzny. - Nie jestem głupia, nie zdejmę ci łańcuchów. Poza tym chciała, żeby był posłuszny, gdy będzie z nim paradować po obozowisku, a nie, żeby przypadkiem walczył z nią o wolność. Gdyby Juliette dowiedziała się, co Kaia zrobiła, wyzwałaby ją na pojedynek, a wtedy uwaga Kai musiałaby się skupić tylko na przeciwniczce, zamiast dzielić uwagę na dwie osoby. - Nie musisz mnie rozkuwać – powiedział bez emocji. – Po prostu dodaj trochę swojej krwi do ogrodzenia, potem wylej kilka kropli na moje łańcuchy, a bez żadnego problemu będziesz mogła wyprowadzić mnie poza polanę. No tak, już kiedyś słyszała o łańcuchach krwi. Zatrzymywało się więźnia w mniejszym lub większym okręgu i tylko krew harpii mogła anulować to ograniczenie. Jakiejkolwiek harpii. - Dobry pomysł, cieszę się, że o tym pomyślałam. Zbadała wzrokiem kemping harpii. Nikt jej nie zauważył, ale Bianka nerwowo stąpała z jednej nogi na drugą, wodząc błagalnie wzrokiem pomiędzy obozowiskiem a Kaią. Kaia szybko i precyzyjnie rozcięła swoją dłoń przy pomocy sztyletu. Poczuła jedynie lekkie ukłucie. Najpierw dodała swą krew do karmazynowego okręgu na ziemi, potem przyłożyła sączącą się ranę do chłodnych ogniw metalu, łączących nadgarstki mężczyzny. Gdy skończyła, popchnęła go po raz kolejny. Potknął się przekraczając okrąg. Zatrzymał się, by potrząsnąć głową, rozciągnąć kręgosłup i zgiąć ręce w łokciach. Pomimo że Kaia próbowała go popchnąć z całych sił,

tym razem jej się to nie udało. Wtedy mężczyzna odwrócił się w jej stronę. Na jego twarzy malował się szeroki uśmiech. Zanim zdążyła zorientować się, co on robi, już trzymał ją za gardło, a zaraz potem jej nogi oderwały się od ziemi. Oczy młodej harpii otworzyły się szeroko, jakby on próbował wycisnąć z niej życie, z mocą jakiej żaden człowiek nie powinien był posiadać. Pomimo braku powietrza, przyćmionego umysłu i palącego bólu w gardle, dotarło do niej - on nie był człowiekiem. Nagle zaczęła się z niego wylewać nienawiść, a jego ciemne oczy zaczęły hipnotycznie wirować. - Głupia harpia, może i nie byłem w stanie rozerwać tych łańcuchów, ale okrąg był jedyną rzeczą, która powstrzymywała mnie przed sianiem zniszczenia w obozie. Teraz wszyscy zginą. Odpłacę się za to, jak zostałem upokorzony. Umrzeć? O, nie! Masz sztylet, użyj go. Próbowała ugodzić jego ciało. Śmiejąc się okrutnie, odrzucił jej rękę. W tle usłyszała krzyk Bianki. Słyszała ciężkie kroki, gdy siostra pośpiesznie mknęła w jej stronę. - Nie! - próbowała krzyczeć. - Nie zbliżaj się! Jej myśli zaczęły się urywać i czarna fala zmiotła ją w morze nicości, gdy mężczyzna zaczął ją jeszcze mocniej dusić. Nie, to nie była nicość, to krzyki niosły się echem... mnóstwo krzyku... stękania, jęków i warczenia. Dźwięk metalu stykającego się z ciałem, trzask łamanych kości, obrzydliwy szum wyrywanych skrzydeł. Ta koszmarna symfonia trwała wiele godzin, może nawet dni, zanim w końcu wszystko ucichło. - Kaia – zrogowaciałe dłonie chwyciły ją za ramiona i potrząsnęły nią. –Obudź się, szybko. Znała ten głos. Kaia z całych sił próbowała się ocknąć. Jej powieki zaczęły się poruszać i w końcu otworzyła oczy. Minęła jeszcze chwila, zanim odzyskała świadomość, a ciemne mgły wyblakły. W blasku skrawka księżyca ujrzała nasiąkniętą krwią Tabithę Skyhawk, która stała tuż nad nią. - Patrz, co narobiłaś, córko – barwa jej głosu nigdy jeszcze nie była tak szorstka, a to coś oznaczało. Choć chciała się sprzeciwić, jedynie usiadła i skrzywiła się, gdyż ból do reszty przeszył jej obolałą szyję. Rozejrzała się po obozowisku. Krew zalewała wszystko. Harpie... i inne stworzenia pływały w szkarłatnych rzekach. Broń leżała na ziemi bezużytecznie. Paski tkanin zdziesiątkowanych namiotów zaczepione o gałęzie drzew powiewały na wietrze niczym smutne parodie białych flag. - B-Bianka? – udało jej się wyszeptać, choć jej głos był ochrypły. - Twoja siostra żyje. Ledwie. Kaia ścisnęła trzęsące się nogi i spotkała się wzrokiem z bursztynowymi oczami Thabithy. - Matko, ja... - Cisza! Miałaś powiedziane, że nie wolno ci wkraczać na tamten teren, a i tak nie posłuchałaś. A potem, potem próbowałaś ukraść małżonka innej kobiety bez mojej zgody. Chciała skłamać, by ocalić swe marzenie o prędkim uznaniu. Zauważyła jednak, że nie może tego zrobić. Nie swojej ukochanej matce. - Tak - łzy popłynęły z jej oczu, a marzenie szybko obróciło się w popiół. – To

prawda. - Widzisz te zniszczenia za mną? - Tak – odpowiedziała delikatnym głosem. - Ty jedna jesteś odpowiedzialna za tę masakrę - Tabitha nie okazała litości. - Przepraszam – głowa jej opadła tak, że brodą oparła się na klatce piersiowej. – Tak bardzo mi przykro. - Twoje przeprosiny są zbędne. Nie odwrócą tego cierpienia, które spowodowałaś. O Bogowie. Teraz w głosie matki wyczuwało się nienawiść. Dokładnie tak - czystą nienawiść. - Przyniosłaś wstyd naszemu klanowi – powiedziała Tabitha, zrywając Kai medalion z szyi. – Nie zasługujesz na to. Prawdziwy wojownik stara się chronić siostrę, a nie narazić ją na niebezpieczeństwo. I właśnie dzięki temu samolubnemu czynowi zdobyłaś swój tytuł. Od dzisiaj będziesz znana jako Kaia Rozczarowanie. Skończywszy mówić, Tabitha odwróciła się i odeszła. Jej buty chlapały we krwi, a ten dźwięk niósł się okrutnym echem w uszach Kai. Młoda harpia upadła na kolana i po raz pierwszy w życiu szlochała jak dziecko. Rozdział 1 Współczesność - Ja go chcę. - Gdzieś już to słyszałam? Aha, tak, to było w dzień tego „niefortunnego zdarzenia”, o którym kazałaś mi przysiąc pod groźbą śmierci, że nie będę wspominać. Więc nie będę teraz o tym mówić, nie panikuj. Myślałam tylko, że po tamtym wydarzeniu będziesz bardziej ostrożna w sprawach sercowych. Kaia Skyhawk przyjrzała się badawczo siostrze - Bianka Niebiańskie Wzgórza Ho, tak ostatnio zaczęła ją nazywać. To było przezwisko na jakie jej droga siostrzyczka zasługiwała - w końcu przecież wyhaczyła anioła. Pieprzony anioł. Oczywiście w odwecie Bianka nazywała ją Skandalistką Podziemia, ponieważ kręciła i przespała się z Parysem - największą męską dziwką jaka kiedykolwiek istniała. W porządku, przezwisko, które nadała jej Bianka nie bolało tak bardzo jak poprzednie, a w zasadzie obecne, które wymyśliła jej matka. Harpie miały dobrą pamięć, więc , gdy podchodziła do kogoś ze swojego gatunku, do teraz zdarzały się okrzyki „Spójrzcie wszyscy, to jest Rozczarowanie”. Tak czy siak… - Bianka wyglądała zachwycająco pięknie - jak zawsze. Ciemna kaskada włosów spływała po jej ramionach, a jej bursztynowe oczy ślicznie błyszczały. Przelatując wzrokiem po wieszakach z drogimi sukienkami wydawała się być osobą stanowczą ale i… zmartwioną. - To miało miejsce, jakby z milion lat temu – powiedziała Kaia. – A Strider jest pierwszym facetem, którego... cholera, on jest pierwszym facetem, którego pragnę, tak prawdziwie pragnę – dodała szybko, zanim siostra mogłaby zacząć dyskusję na temat jej „chłopaków” na przestrzeni wieków. - Tak na prawdę to, jak powiedziałaś, wydarzyło się zaledwie tysiąc pięćset lat temu, ale nie ważne. W takim razie - co z Kanem, strażnikiem Katastrofy, co? Myślałam, że kiedyś na nim ci zależało.

To, jak na ciebie działał, nazywałaś szokiem dla swoich zmysłów, czy jakoś tak. - Ach, nudy. Bianka parsknęła śmiechem – Ale teraz wymyśliłaś. - Nie wiem, może jego demon wyczuł we mnie bratnią duszę i chciał podsycić we mnie płomienie miłości. To nie znaczy, że Kane i ja jesteśmy sobie przeznaczeni. On mnie nie pociąga. - Dobra, więc Kane odpada. Może musisz gdzie indziej poszukać chłopaka. O, na przykład w niebie. Mogę znaleźć Ci jakiegoś anioła. Bianka chwyciła kawałek lejącego, błękitnego materiału, który od góry miał wyszywane cekinami aplikacje w kształcie kwiatków, a od dołu falbaniaste koronki. – Co o tym myślisz? – zapytała. Kaia zignorowała sukienkę. – Żadnych ustawianych randek. Chcę Stridera. - To nie jest facet dla Ciebie. – On jest dla mnie idealny! Po pierwsze, nie należy do żadnej harpii, po drugie, nie jest chory psychicznie. Przynajmniej – dodała po krótkim zastanowieniu – nie zachowuje się jak szurnięty przez cały czas. A po trzecie – on jest moim małżonkiem, czuję to. Proszę, proszę. Kaia zdziwiła się, że wypowiedziała te słowa na głos przed kimś innym, niż tylko przed sobą i mężczyzną o którym mowa. Mój małżonek. Kaia wiedziała, że bardzo trudno było znaleźć małżonków, a ponieważ byli właściwie niezbędni, harpie wysoko ich ceniły. Harpie miały zmienne humory, były niebezpieczne, a kiedy dopadało je poirytowanie, były zabójcze dla całego świata. Małżonkowie potrafili je uspokajać i łagodzić ich wybuchy. W idealnym świecie małżonka można by wybrać z katalogu i po sprawie. Zamiast tego wybiera go instynkt, a za nim podąża ciało. Nie byłoby tak tragicznie, gdyby nie fakt, że każdej harpii, pomimo ich pozornej nieśmiertelności, przysługiwał tylko jeden małżonek. Jeśli go straciła, cierpiała wiecznie, chyba że… odebrała sobie życie. Kaia kiedyś próbowała ukraść małżonka Juliette. Od tego czasu Juliette żyła bez swojego mężczyzny. Nawet nie wiedziała czy on żyje, czy umarł i choć nienawidziła go za to co zrobił, potrzebowała go. Juliette wciąż czuła odrazę do Kai i obiecała zemstę. Ta suka tylko na to czekała. Wstyd. Ale co Kaia miałaby wtedy powiedzieć w swojej obronie? Nic! To ona nie posłuchała, to ona oswobodziła mężczyznę, to ona wywołała jego furię i naraziła inne społeczności, które zupełnie nie spodziewały się zagrożenia. Co roku wysyłała Juliette koszyk pełen owoców z liścikiem o treści: „Przepraszam za to co stało się z Twoim małżonkiem”. Również co roku koszyk ten był jej zwracany. Wewnątrz pełen był zgniłych ogryzek, sczerniałych skórek od banana i … z fotografią tekstu: „Zgiń, dziwko, zgiń” zapisanego krwią na jakimś murze. Do tej pory jednak Juliette nie zaatakowała - zapewne ze względu na szacunek jakim darzyła Tabithę, której siła wciąż wzbudzała uznanie wśród sojuszników i wrogów. Przestań o tym myśleć. Znowu się nakręcasz. Wolała myśleć o swoim „małżonku” - Striderze. Barbarzyńskim, debilnym,

gnojkowatym Striderze. Był nieśmiertelnym wojownikiem, który dawno temu ukradł i otworzył Puszkę Pandory, by „dać nauczkę tym dupkom, bogom” za to, że śmieli wybrać „babę”, by strzegła tego durnego reliktu. Z powodu jego nieograniczonej głupoty on i jego przyjaciele, którzy mu pomogli – zniesławieni i potwornie przerażający dla wszystkich oprócz Lordów Podziemia i Harpii - byli na zawsze przeklęci i musieli nosić w sobie demony, które uwolnili. Strider - piękny kretyn, został opętany przez demona porażki. Oznaczało to, że po każdej przegranej, odczuwał okropny ból. Oczywiście to sprawiało, że był zdeterminowany, by zawsze wygrywać, nawet wtedy, gdy grali w banalną grę konsolową Rock band. Kiedy Kaia pobiła go w grze na gitarze, bębnach i w śpiewaniu, on zaczął tarzać się po podłodze, zemdlał, a potem jego ciało drgało z bólu. Od tego czasu Kaia nie chciała więcej grywać z nim w tę grę. To było takie melodramatyczne. Tak czy owak, jego determinacja sprawiła, że postąpił głupio. Był egoistą, palantem i upartym głupkiem! Jednak nie było faceta przystojniejszego i bardziej zaciętego od niego. Żaden facet też nie olewał jej bardziej niż on. Czy już wspomniała, że był głupkiem? - No więc? – Bianka potrząsnęła sukienką prosto przed nosem siostry, zmuszając ją do odpowiedzi. - Proszę o opinię - miło jeśli odpowiesz jeszcze dzisiaj. Skup się. - Nie zabij mnie… ale ta sukienka sprawi, że będziesz wyglądać, jak nawalona królowa balu maturalnego, która nie ma zamiaru pieprzyć się ze swoim chłopakiem po ostatnim tańcu, bo nie ma chłopaka, gdyż jest dziwadłem. Przykro mi. Bianka tylko wzruszyła ramionami. - Hej, nawalone królowe balu mogą być dziwne, ale zawsze są seksowne. - Jeżeli słowo „seksowna” jest synonimem „umrzeć w samotności” to masz rację. W takim razie, na co czekasz? Kup tę sukienkę. Dokupię ci sto kotów, które będą dotrzymywać ci towarzystwa. Spędzisz resztę życia, zastanawiając się, kiedy popełniłaś błąd w swoim związku z aniołem, nie uzmysławiając sobie nawet, że to właśnie tego wieczoru. - Jak ty mało o mnie wiesz?! Ja lubię psy, ale mniejsza z tym Bianka zacisnęła czerwone usta, trzasnęła wieszakiem, odkładając sukienkę na miejsce i dalej szukała tej idealnej, którą miała założyć, gdy będzie przekazywać swemu aniołowi nienajlepszą wiadomość. Biedna Bianka. Ona nie tylko wyhaczyła anioła, ale i przywiązała się do niego. Na zawsze. Lysander mieszkał i pracował w niebie, ale był tak nudny, że Kaia wolałaby raczej wbijać bambusowe witki pod paznokcie innych ludzi niż spędzać z nim czas. Okej, zły przykład. Ona w sumie lubiła wbijać bambusowe witki pod czyjeś paznokcie. To było jak najlepsza muzyka, kiedy ludzie krzyczeli i błagali o przebaczenie, a ona mogłaby słuchać dobrej muzyki całymi dniami. Zawsze. - Kaia? – zapytała Bianka. – Co ty do cholery tak wzdychasz? - Myślę o muzyce. - O muzyce? Żartujesz sobie? Kiedy ja potrzebuję pomocy?

Możesz choć raz mnie wysłuchać? - Za sekundkę. Jeju. Na prawdę podobał mi się ten potok myśli chociaż w sumie, wolałaby, żeby się zatrzymały zanim pomyślała o „muzyce”. Lysander - ten nudny mężczyzna potrzebował równie nudnego przezwiska ... jak... Papież Lysander Pierwszy. Owszem, był elitą wojowników ze złotymi skrzydłami i tak, był nadzwyczajnym zabójcą demonów, no i prawda - był nieziemsko seksowny, ale również miał stanowczo przerośniętą moralność. To zakrawało na zaburzenia obsesyjnokompulsyjne. Kaia wzdrygnęła się z obrzydzenia. Lysander powoli, ale skutecznie wysysał całą wesołość z jej zachwycającej siostry bliźniaczki. To właśnie sprzeciw Lysandra, dotyczący jawnych kradzieży w sklepach spowodował, że opuściły Budapeszt, pojechały na Alaskę i włamały się do centrum handlowego Anchorage 5th Avenue Mall nocą, zamiast ukraść to co chciały za dnia. Unikały świadków. Tak naprawdę Kaia była zawstydzona ustępstwami, na jakie zgodziła się Bianka. Gdyby to jej chłopak marudził, że nie wolno kraść na oczach ludzi, bo daje im to zły przykład, to kazałaby mu się zamknąć. Wkurzała ją również łatwość, z jaką Lysander złagodził mroczną stronę Bianki. No ale cóż - Kaia kochała swoją siostrę. Ponadto miała u niej dług, którego prawdopodobnie nigdy nie będzie w stanie spłacić. Pomimo tego, że nie wspominają już o „niefortunnym zdarzeniu”, Kaia często o nim myślała - jest harpią więc ma dobrą pamięć. Codziennie przypominała sobie, jak Bianka wiła się w kałuży własnej krwi. Jej szkliste oczy zalewały się bólem, a jęki cierpienia wydobywały się przez okaleczone usta. Bianka westchnęła. - Dobrze, rozwiążmy w takim razie twoje problemy, żebyśmy potem mogły zająć się mną. Powiedz mi, dlaczego wybrałaś Stridera na swoją drugą połówkę? Pewnie nie możesz się doczekać, by wychwalać jego przyrodzenie. Przez moment Kaia była w stanie tylko mrugać oczami, myślała, że się przesłyszała. - Czy ty sobie żarty stroisz? Druga połówka? Powiedziałaś druga połówka? Bianka parsknęła śmiechem. - Tak właśnie powiedziałam, ale o mało co się w język nie ugryzłam. No wiesz, to wpływ Lysandra. Nieważne, Strider jest frajerem, ale i wyzwaniem – znowu się zaśmiała. – Rozumiesz? On jest wyzwaniem. On nie może przegrać. Kaia przewróciła oczami. - Chyba za dużo przebywasz z aniołami i zmalało ci IQ. - Co? Bardzo śmieszne. Długie, płasko zakończone paznokcie pomalowane jasnoniebieskim lakierem zabębniły w metalowy stojak. - A tak poza tym, aniołowie nie są tacy źli – dodała Bianka. - Wmawiaj tak sobie, moja droga. Bianka posłała jej pełen złośliwości pocałunek. - Moim zdaniem Strider pewnie będzie miał jądra takie… wielkości pięści, czyli mogłoby być lepiej. On jest... w zasadzie poczekaj,

odwołuję. To nie prawda. On jest za duży, żeby mieć tylko rozmiaru pięści, więc pewnie ma większe. Ale on będzie kiepski. Nie, no nie wiem. Chociaż... jak by to powiedzieć, on będzie... - Załapałam. Ma duże opakowanie i jest wnerwiający. Do czego zmierzasz? - Cieszę się, że w końcu nadążasz. To jest na prawdę przykre, że trzeba Ci wszystko wyjaśniać – błysk w oczach jej siostry nagle przygasł. – Przecież powiedziałaś mu co do niego czujesz, a on cię odrzucił. Wkurzy się jeśli znowu będziesz chciała zainicjować spotkanie, a zdenerwowany wojownik opętany przez demony oznacza globalną katastrofę. - Wiem. Gdyby wcześniej zdała sobie sprawę z tego, jaki Strider jest dla niej ważny, nie przespałaby się z jego kumplem Parysem, strażnikiem rozpusty. Trzeba jednak przyznać, że zmysłowość Parysa przyprawiała o zawroty głowy. Prawdopodobnie gdyby nie spała z Parysem, ten głupek Strider nie odrzuciłby jej. Może. A może by odrzucił. Kaia obawiała się, że Strider może pożądać innej kobiety Haidee. Pięknej dziewczyny jego kolegi Amuna, strażnika tajemnic. Przynajmniej Haidee była niedostępna - Kaia nie musiała się martwić, że Strider będzie potajemnie dotykał jej ręki pod stołem. Lecz kurde, nawet myśl, że spojrzał na inną dziewczynę powodowała, że paznokcie Kai zaczynały się wydłużać, kły wyostrzać, a krew zaczynała się w niej gotować. Każda komórka jej ciała chciała krzyczeć MÓJ! Zabiłaby każdego, kto chciałby go uwieść, ale też każdego, kim on by się interesował. Nie potrafiłaby się powstrzymać. Jej mroczna strona przejęłaby kontrolę walcząc o to, co do niej należy. - Tak na prawdę, to on powinien się cieszyć, że jeszcze żyje – powiedziała Bianka – Facet, który nie zdaje sobie sprawy z twojej wartości zasługuje na porządne tortury. - Wiem. Nie dlatego, że Kaia była jakaś wyjątkowa – chociaż właściwie była, chyba, nie ważne, kiedyś była - ale dlatego, że każdy, kto odrzucił harpię miał cierpieć, by zrozumieć konsekwencje swojego wyboru. Właściwie większość harpii przywłaszczyłaby go sobie, nie pytając go o zdanie. Może ona była głupia,pozwalając mu się odrzucić, ale po prostu chciała, żeby jej pragnął. Potrzebowała, by jej pragnął. Żeby z nim uciec trzeba by go było pokonać, a pokonanie oznaczało skrzywdzenie go. Kaia nie mogłaby go skrzywdzić. Nawet kosztem własnego zdrowia psychicznego. - Jesteś za dobra dla niego – powiedziała uczciwie Bianka. - Wiem – powtórzyła się, ale tym razem skłamała. Ona zawsze będzie tylko hańbą dla swojego klanu. Strider zasługiwał na więcej. Bianka westchnęła. - Ale ty nadal o nim myślisz - to nie było pytanie, tylko stwierdzenie faktu. - Tak. - Więc co zamierzasz z nim zrobić? - Nic – odpowiedziała Kaia, walcząc z zalewającą ją falą smutku. – Interesowałam się nim, ale jemu na mnie nie zależy. Nie mam zamiaru tego kontynuować

– powiedziała stanowczo. - Być może. - Kilka tygodni temu rzuciłam mu wyzwanie proponując, by zmierzył się z większą ilością Łowców niż ja. Łowcy byli wrogami, których trzeba zniszczyć. To fanatycy uwielbiający podążać za niewinnymi, którzy mieli czelność stanąć im na drodze. Jeśli Łowcy jeszcze raz zbliżą się do Stridera, spotkają się z jej ostrymi pazurami. Gdyby odważyli się podejść do niego z bronią w ręku… Kazałaby im czołgać się w jego stronę, by mogli przeprosić za wszystkie nieszczęścia, których byli przyczyną na przestrzeni wieków. Łowcy torturowali Władców - a przecież tylko ona miała prawo to robić. Wysadzali w powietrze budynki – nudy. Ich występki zakrawały na akcje z filmów klasy B. To, co robili było irytujące. Dobra, ścięcie głowy strażnikowi Nieufności było więcej niż irytujące, zwłaszcza, że Strider był po dziś dzień przybity tym wydarzeniem. Mówiąc o morderstwie strażnika Nieufności, to Haidee była w nie zaangażowana. Tak, ta Haidee, której pragnął Strider. Kaia nie mogła tego zrozumieć - skoro podobała mu się Haidee, pomimo że popełniła okrutne przestępstwo, dlaczego nie podobała mu się Kaia? - Chciałam mu pomóc w ściganiu tych, którzy deptali mu po piętach. Chciałam, żeby zobaczył do czego jestem zdolna, żeby podziwiał moje umiejętności. A on co zrobił? Wkurzył się. Zaczął krzyczeć, że chcę tylko, by cierpiał okropne katusze. Postanowiłam odpuścić, a wiesz przecież, że ja nigdy nie rezygnuję z walki. Takie postępowanie wydawało się być tchórzostwem, a już i tak w wielu kręgach postrzegano ją jako osobę słabą. - Zgadnij jak on mi się odwdzięczył - kazał mi znikać. To upokarzające. Zmieńmy temat – Kaia miała ważenie, że zaraz dopadnie ją taka furia, że zrówna centrum handlowe z ziemią. – Czego tak dokładnie szukasz? – spytała, przeglądając pobliskie półki z odzieżą. - Czegoś wyzywającego, ale i wyrafinowanego – odpowiedziała Bianka, pozostawiając wcześniejszą dyskusję bez komentarza. - Dobry wybór – Kaia oparła język na górnej wardze i przyglądała się ubraniom. – Myślisz, że znajdziesz coś, w czym będziesz wyglądać szałowo? - O bogowie, mam nadzieję. Myślę, że Lysander zedrze ze mnie ciuszki i będzie się ze mną kochał, aż nie będzie mógł złapać oddechu. Kaia marzyła, by to samo przydarzyło się jej i Striderowi, ale on już udowodnił, że ma ją w dupie. - Co masz zamiar powiedzieć Lysadrowi? Bianka wzruszyła swoimi delikatnymi ramionami. – Tak dokładnie? Nie wiem... - Może udaj, że jestem twoim małżonkiem - niesamowicie zakochanym aniołem i wyznaj mi to – zaproponowała Kaia. - Okej – Bianka westchnęła, wyprostowała się, a następnie spojrzała na Kaię swoimi pięknymi, bursztynowymi oczami. – Dobra, więc tak – zrobiła przerwę, przełknęła ślinę. – Kochanie, ja… yhm, muszę ci coś powiedzieć. - Cóż takiego? – Kaia odpowiedziała swoim najniższym głosem. Oparła łokcie na stojaku tak, że wieszaki wbijały się w jej skórę. – Powiedz mi

szybko, bo się spieszę. Muszę porozrzucać mój szczęśliwy pyłek i pomachać magiczną różdżką. - On nie sypie szczęśliwym pyłkiem! On jest mordercą! – oburzenie zniknęło tak szybko, jak się pojawiło. – Ale jeśli chodzi o jego czarodziejską różdżkę... – Biankę przeszły ciarki i uśmiechnęła się. – Jest na prawdę duża, pewnie większa niż Stridera. Kaia tylko mrugnęła, czekając aż siostra skończy. Jej siostra wzięła głęboki wdech i powoli wydychała powietrze. – Dobra, kontynuujmy. Kochanie, po raz pierwszy od wieków moja rodzina została zaproszona, by uczestniczyć w Turnieju Harpii. Pytasz dlaczego po raz pierwszy od tak dawna? Widzisz, moja bliźniaczka zrobiła najgłupszą rzecz, i ... - Na pewno przesadzasz w tej kwestii – wtrąciła Kaia, nadal imitując niski głos Lysandra. – Twoja bliźniaczka jest najsilniejszą i najinteligentniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem. A teraz powiedz mi, cóż to za ważna sprawa? - Nie wiem co jest przyczyną tego zaproszenia, ale kilka dni temu Harpy Express dostarczyło nam kartkę wytłaczaną złotem, w której domagają się naszej obecności. Jeżeli odmówimy, przyniesiemy wstyd całemu klanowi. Nazwano by nas tchórzami, a przecież wiesz, że nie jestem tchórzem. Za tydzień będę musiała wyjechać i nie będzie mnie cztery tygodnie. Acha, i każda z czterech uzgodnionych konkurencji obejmuje rozlew krwi, odcinanie kończyn i stosowanie określonych tortur. Do zobaczenia. – pomachała małym palcem u ręki i czekała na komentarz Kai. Kaia kiwnęła twierdząco głową. – Podoba mi się. Krótkie, zwięzłe i zdecydowane. Nie będzie miał wyboru, będzie musiał cię puścić bez marudzenia. - Na prawdę tak uważasz? – Bianka się rozpromieniła. - Bogowie, nie. Wcale tak nie uważam. On na prawdę wpadnie w szał. Znasz go, prawda? On jest ekstremalnie opiekuńczy. A co powiesz na to? - Kaia chwyciła do ręki skąpe ubranie, które zrobione było z cienkich srebrnych łańcuszków połączonych na bokach. - Uważam, że jest świetne, wręcz perfekcyjne, i również uważam, że ty jesteś wstrętna. Na twarzy Kai pojawiła się skrucha. Uśmiechnęła się. – I tak mnie kochasz. - Tak jak powiedziałaś - moje IQ zmalało – Bianka przygryzła dolna wargę. – Okej, więc moim zdaniem, kiedy mu o tym powiem, z początku będzie próbował mnie powstrzymać. - Racja. - Potem - kiedy się zorientuje, że nie jest w stanie mnie powstrzymać, pojedzie ze mną. - Znowu masz rację, dobra jesteś. Jednak, pojawienie się na Turnieju z aniołem u boku, nie było dobrym pomysłem. Każdy by się z niej wyśmiewał za to, że przywiązała się do „Dobroczyńcy”. Nawet ich matka. Zwłaszcza ich matka - Tabitha nienawidziła aniołów. Dlatego zawsze uważała, że słaby charakter ich przyrodniej siostry Gwen wynikał z tego, że jej ojciec był jednym z nich. Bianka się rozmarzyła. –Nie lubię kiedy on jest daleko ode mnie i na prawdę zamorduję każdego, kto będzie się z niego naśmiewał lub go obgadywał. Dzięki temu moje dni będą pełne wrażeń. - Ja ci pomogę w mordowaniu i dzięki temu pozbędziemy się konkurencji.

Kaia bardzo chciała, by Strider także pojechał. Chociaż… nie. Dobrze, że go tam nie będzie. Klany harpii ją wyśmiewały. Umarłaby z upokorzenia, gdyby zobaczył, jak jej własny gatunek odwraca się do niej plecami. I okryłaby się wstydem, gdyby usłyszał jej pogardliwe przezwisko. Wojownicy tacy jak Strider cenili siłę. Kaia wiedziała o tym, bo sama była wojownikiem - jak on. Jej następna myśl była bardzo bolesna. Haidee też była silna. Suka. Pomimo, że w większej części była człowiekiem, kilka razy zdołała pokonać śmierć i wrócić do życia, by zwalczać Władców dopóki nie zakochała się w Amunie. Gdybym nie lubiła tak bardzo Amuna, posłałabym tę kobietę z powrotem do grobu, lecz tym razem po raz ostatni. Każdy, kto wpadnie w oko Striderowi, będzie tego żałować. Może, zanim Kaia wyjedzie na turniej, powinna się upewnić, że u tej dziewczyny pojawi się nagle wszawica albo coś w tym stylu. Nikt nie będzie okaleczony, Stridera to odrzuci, a Kaia poczuje, że się zemściła. Zwycięstwo, zwycięstwo! - Słuchasz mnie, czy znowu myślisz o niebieskich migdałach? – zapytała zdenerwowana Bianka. Kaia oderwała się od swych myśli. – Tak, tak, słucham. Mówiłaś o czymś... o wielkich konsekwencjach... - Nie słuchałaś. Ale to nic, dziękuję, że jesteś gotowa ukarać każdego, kto będzie rzucać obelgi na Lysandra. Jesteś najlepszym pomocnikiem na świecie Kaiu. - Ty też pszczółko. Biance wszystko się ułoży. Lysander będzie ją wspierał w każdej sytuacji, harpie zobaczą jaki on jest nieustępliwy i przestaną go prześladować. Kaia natomiast... z nią nie będzie tak różowo. - Nasza najdroższa matka tam będzie – powiedziała Bianka jakby od niechcenia. – Lysander jej się nie spodoba, prawda? - Na pewno nie, ale nie przejmuj się, ona ma kiepski gust jeśli chodzi o mężczyzn. Weźmy za przykład naszego ojca, feniksa, czyli najgorszego nieśmiertelnego, jakiego można by sobie wyobrazić. Feniksy ciągle kradną i podpalają. Trzeba być na prawdę dziwnym, by zakochać się w tych istotach. - Co masz na myśli? Nasza matka jest dziwna? - Byłabym zaskoczona, gdyby polubiła Lysandra. Co by Tabitha pomyślała w takim razie o Striderze? Bianka cicho zachichotała. – Masz rację, ona jest trochę dziwna. I wiesz co jeszcze? Jest wnerwiająca, ale nie będę się tym przejmować. Odważne słowa, ale w głębi duszy Bianka była jeszcze ciągle małą dziewczynką i potrzebowała matczynej aprobaty. – Chociaż, nie wiem, może ona w końcu zakopie ten topór wojenny ze mną. Bogowie, czy ten biedny głosik naprawdę wydobył się z jej ciała? Bianka odwróciła się w jej stronę i poklepała po ramieniu. – Przykro mi to mówić, moja droga siostro, ale jedyną sytuacją, w której ona pogrzebałaby topór wojenny byłoby... pogrzebanie go w twoim ciele.

Kaia starała się utrzymać na nogach, ale żal przenikał ją całą - od stóp do głów. – Masz rację. Kaia postanowiła, że nie będzie się tym przejmować. Na prawdę. Jednak dlaczego, dlaczego, dlaczego tylko jej siostra potrafiła o tym zapomnieć?! Przecież Kaia popełniła jeden błąd - tylko jeden, kiedy była jeszcze prawie dzieckiem, a matka na zawsze ją skreśliła. Jeden błąd, a Strider nie chciał się w nią zaangażować. Przecież go nie zdradziła. Oboje od lat byli singlami i nawet nigdy nie umówili się na randkę, nie pocałowali się, nawet porządnie nie rozmawiali ze sobą. A to, że spała z Parysem? Wtedy nie wiedziała, że pewnego dnia Strider będzie ją pociągał. On powinien był rozpoznać jej zamiary i próbować ją uwieść. Gdyby się nad tym zastanowić, wina leży po jego stronie, albo po stronie jego demonów. Strider musi sobie zdać sprawę, że utrata Kai jest dużo gorsza niż przegrana walka. Teraz Strider będzie cierpiał bez niej. Chciała, żeby cierpiał przez to, że nie są razem. Strider był zniewolony demonem, ale tylko dzięki niemu mógł żyć. Gdyby Kaia zdecydowała się pobawić Striderem, mogłaby zawrzeć układ z jego bestią, ale nie będzie tego robić. Tak jak powiedziała Biance - Strider stracił swoją szansę. Gdyby Kaia spróbowała się do niego zbliżyć po raz kolejny, wyglądałoby, że jest zdesperowana. Choć rzeczywiście była. O Bogowie, to było przygnębiające. I wkurzające. Przeciwników trzeba niszczyć, zawsze, ale jak ma z jednej strony walczyć z nim, gdy z drugiej strony chciałaby chronić tego mężczyznę? - O czym teraz myślisz? – spytała Bianka. – Twoje oczy są prawie zupełnie czarne, więc wiem, że twoja ciemna natura harpii zaraz ... -Hej, hej, co tu się dzieje?! – ktoś krzyknął. Wzięła głęboki oddech próbując się uspokoić, spojrzała za siebie, skąd dochodził obcy głos. Świetnie, przyszła ochrona centrum handlowego. - Dam sobie radę, obiecuję. Spotkamy się w domu? – powiedziała do Bianki rzucając wybraną sukienkę w stronę siostry. - Dobrze – odpowiedziała Bianka łapiąc ubranie i chowając je pod swoją bluzkę. – Kocham Cię. - Ja Ciebie też. Rozbiegły się w różne kierunki. - Stać! Bo będę strzelać! Rude włosy Kai prawie świeciły w ciemności, co sprawiało, że była łatwym celem. Ochroniarz, który wcale nie strzelał - kłamczuch, zaczął ją gonić i wzywać pomoc. Kaia pokazała mu środkowy palec i zniknęła za zakrętem. Większość lamp w sklepie była wyłączona, a główne oświetlenie centrum dawało bardzo mało światła, jednak oczom harpii nie sprawiało to najmniejszego kłopotu. Jej wzrok sprawnie adaptował się do ciemności, kiedy Kaia szybko kierowała się w stronę wyjścia. Niestety - stróż lepiej znał teren, więc podążał tuż za nią. Czas zmienić taktykę. Zatrzepotała skrzydłami i już miała zerwać się do lotu z wielką prędkością, kiedy ochroniarz niespodziewanie zaatakował ją paralizatorem. Tak, sparaliżował ją. Jednak nie kłamał. Kaia upadła na twarz. Tlen uderzył w jej płuca jak piorun. Była tak blisko

wyjścia, ale jej sztywne mięśnie uniemożliwiały ucieczkę. Mogła wszcząć walkę z tym człowiekiem, użyć jednego z wielu sztyletów, które miała przy sobie i nawet zabić go. Znajdowała się jednak w swoim mieście rodzinnym i nie lubiła mordować jego mieszkańców. Tym bardziej nie lubiła zabijać więcej niż jednego na dzień, a już dzisiaj miała jedno życie na sumieniu. To nie prawda, ale to nic. Poza tym, dlaczego miałaby zabijać ochroniarza, skoro tak na prawdę wcale nie przyłożyła się do tej ucieczki. Gdzieś głęboko wiedziała, że schwytanie jej może być pretekstem do kontaktu ze Striderem. Przecież ktoś musi ją wyciągnąć za kaucją z więzienia. Rozdział 2 Strider czekał w holu budynku policji w Anchorage razem ze swoim przyjacielem Parysem. Już zapłacili kaucję za Kaię i czekali aż zostanie wypuszczona z celi, żeby mogli ją stamtąd zabrać. Dalej, Ruda, pospiesz się. Policjanci co chwilę spoglądali na postawnego Stridera, a policjantki rozbierały go wzrokiem. Z resztą, Parysa też. Obaj mężczyźni byli uzbrojeni. Stider nawet nie odwiedziłby kościoła w niebiosach nie zabierając ze sobą kilku ukrytych ostrzy zwłaszcza, odkąd wiedział, że niebiosa były strzeżone przez parszywych, dupkowatych aniołów, a więc tym bardziej nie spacerowałby nieuzbrojony po budynku wypchanym po brzegi bronią i ludźmi, którzy wiedzieli jak z niej korzystać. Jak na razie nikt nie zauważył jego arsenału ukrytego pod koszulką, kurtką i dżinsami. - Dlaczego to znowu właśnie my musimy to robić? - zapytał Parys. Przy swoich dwóch metrach wzrostu i umięśnionym ciele, strażnik Rozpusty wydawał się, delikatnie mówiąc, konkretnym facetem. Był siedem centymetrów wyższy od Stridera, drań, ale – i to ważne ale – nie był tak silny jak Strider. Mężczyźni walczyli ze sobą już tak wiele razy, że to stwierdzenie nie było jedynie opinią, tylko solidnym faktem. - Jestem jej winny przysługę - powiedział Strider, starając się nie ujawniać emocji. Skrzętnie ukrywał też dręczące go myśli. Tak naprawdę, wolałby być zamknięty w lochu swego wroga i codziennie torturowany, niż tkwić teraz w tym miejscu. Nie chciał widzieć ponownie Kai, już nigdy. Nie chciał również, aby Parys znowu ją zobaczył. - Zadzwoniła – dodał po chwili. - Za co jesteś jej winny przysługę? – spytał podejrzliwie Parys. - Nie twój zasrany interes. Strider nawet nie chciał o tym myśleć, a co dopiero rozmawiać. O nie, to było zbyt krępujące. To tak, jakby być przyłapanym bez spodni w miejscu publicznym. Chociaż nie, zły przykład. On akurat dobrze wyglądał bez spodni. Naprawdę dobrze. Ale nieważne, koniec łechtania własnego ego. Obiecał sobie, że przestanie prawić sobie komplementy dotyczące wszystkich jego wspaniałych cech. To

nie było fair wobec innych mieszkańców Ziemi. Nic przecież za to nie mogli, że pod każdym względem byli od niego gorsi. - Ja nie jestem jej nic winien – Parys spojrzał na niego swoimi niebieskimi, błyszczącymi oczami. Wyczuwało się narastające w nim napięcie. To straszne, to znaczy, to wspaniałe, że pomimo tych negatywnych emocji, był niesamowicie przystojny. Parys miał tak wspaniałe, bujne włosy, że wiele kobiet zabiłoby dla nich. Jego głowa mieniła się różnymi odcieniami brązu. Najciemniejsze przypominały głęboką noc, a najjaśniejsze najsłodszy miód. Na dodatek twarz Parysa była idealna, samo spojrzenie na nią uszczęśliwiało przypadkowo napotkane kobiety. Kaia pewnie trzymała te włosy w swej mocno zaciśniętej pięści i pewnie okrywała jego twarz pocałunkami. - Spałeś z nią, na prawdę trzeba ci to przypominać? - Strider wycedził przez zęby. - Nie, nie trzeba. Ale w takim razie, to raczej ona jest mi coś winna. A teraz ty także jesteś mi winien za to, jak mnie podsumowałeś i za to, że przerwałeś moje śledztwo oczekując ode mnie pomocy. Jego słowa były przesiąknięte złością, ale nie z powodu Stridera lecz z powodu tego śledztwa. Sienna - kobieta, której Parys pożądał najbardziej na całym świecie, była uwięziona w niebiosach jako niewolnica króla - boga. Co gorsza, była też opętana przez demona gniewu. Parys miał nadzieję, że ją znajdzie, ocali i ukarze każdego kto ją skrzywdził. Strider zacisnął usta i nic nie powiedział. Parys znalazł tę jedyną, (tak ten głupek to określał, mimo że brzmiał wtedy jak cipa), a i tak przespał się z Kaią. Stridera skromnym zdaniem, facet, który poznał tę jedyną, nie powinien się pieprzyć na prawo i lewo. Tak, tak, ale Parys miał związane ręce - za sprawą swego demona musiał sypiać codziennie z inną osobą, inaczej słabł... umierał. Jednak jakaś drobna część Stridera pragnęła, żeby Parys wybrał tę drugą drogę i opadał z sił, niż dotykał harpię. Stridera dręczyły pewne przemyślenia - Kaia nie była dla niego „tą jedyną”, zwłaszcza, że według niego takie uczucie nie istniało. Ona za bardzo pragnęła rywalizacji, była za silna i za nadto dążyła do jego niedoli. Ale Strider miał świadomość, że jak na ironię, był dokładnie taki sam. Z drugiej strony jednak, coś go w Kai pociągało i pomimo jego zdolności do pozytywnego myślenia, nie podobało mu się, że sypiała z innymi facetami. Problem tkwił w tym, że to on musiał być najlepszy we wszystkim co robił. Z powodu swego demona, musiał zawsze wygrywać – nawet w łóżku. Tymczasem jego przyjaciel Parys był chyba najbardziej doświadczonym mężczyzną jakiego znał, więc nie było szans, by Strider mógł go pobić w tej kategorii. Inne powody, dla których odrzucał spojrzenia Kai, mówiące „choć i zdejmij ze mnie ubranie”, mógłby ewentualnie zignorować, ale nie ten. Nigdy się na to nie skusi. Przecież gdy mężczyzna raz spróbuje zakazanego owocu, będzie chciał więcej, a on nie może sobie na to pozwolić, i tak już miał problemy natury psychicznej. Z tego powodu postanowił, że będzie unikał Kai. Wiedział wszakże, że w przeciwnym razie zawsze kiedy ją dotknie, pocałuje czy zerwie z niej majtki zębami, doświadczy strasznego bólu w czystej formie.

Owszem, Strider był cholernie dobry w łóżku. Nie, żeby uważał tak, by się dowartościować - przecież obiecał sobie, że nie będzie wychwalać swych atutów, teraz jednak zrobił wyjątek, bo w tej dziedzinie był rzeczywiście utalentowany. W łóżku był po prostu niesamowity. Pomimo to jednak, nigdy nie stawał do konkurencji, w której istniało ryzyko przegranej. Nic nie było warte psychicznej i fizycznej męki, które towarzyszyły porażce, a Parys najprawdopodobniej był w łóżku niestety, więcej niż „niesamowity”. To, że przegra było właściwie pewne, biorąc pod uwagę jęki dobiegające z licznych pokoi hotelowych, które Parys wynajmował na przestrzeni wieków. Natomiast, według Stidera, przyjemność z wygranej była boska, nic się nie mogło z nią równać, nawet seks. Tak, jak Parys był uzależniony od ambrozji - ulubionego środka odurzającego nieśmiertelnych, tak Strider był uzależniony od rywalizacji. Poderżnąłby gardło swojemu dobremu koledze, bądź koleżance, zanim ten zdążyłby pobić go w jakiejkolwiek konkurencji, np. konkursie ortograficznym. Najlepsze słowo, by wyrazić zwycięstwo? Z-A-B-I-C-I - Dobra, mów – głos Parysa przywrócił go do rzeczywistości. – Co takiego Kaia zrobiła dla ciebie, że zdecydowałeś się nawet mnie zobowiązać i przyciągnąć tutaj? - Już ci powiedziałem, to nie twój interes. - Tak, ale sądzę, że jak będę naciskał, to się przełamiesz. - Mylisz się. Uwaga, uwaga! Wiadomość z ostatniej chwili. Jestem bardziej uparty niż większość twoich znajomych. Poza tym, nie muszę ci się niczym odwdzięczać. Zgodziłem się przecież udać z tobą do Tytanii by odszukać Siennę. Tytania - durna nazwa, ale Kronos - król tytanów, który ma skłonności do samouwielbienia, nazwał tak Olimp, by wkurzyć uwięzionych Greków, którzy kiedyś tam panowali. Pewnie miał jądra z tytanu skoro nazwał tak to miejsce, albo ta nazwa miała mu coś zrekompensować. Oczywiście Strider nie musiał sobie niczym rekompensować kompleksów, gdyż miał wspaniałego penisa, którego nazywał „Bestią Striderka” - razem tworzyli idealne połączenie. Przestań. Cholera, ile razy na dzień będzie się musiał powstrzymywać przed wychwalaniem swoich atutów? - Koleś, totalnie się u mnie zadłużyłeś. Obiecałeś także porwać ze mną tego idiotę, Wiliama – dodał Parys. - Owszem, obiecałem także porwać z tobą tego idiotę, Wiliama. To go wnerwiało. Wiliam był nieśmiertelnym uzależnionym od seksu i chciał przelecieć Kaię. Na nieszczęście, Willy miał również zdolność widzenia umarłych, więc był jedyną osobą, która mogła dostrzec Siennę, na wypadek, gdyby ta była martwa. Pomocne było również, że facet miał zdolność teleportacji. Nie wiadomo z jakiego powodu, zdolności, które kiedyś bogowie mu odebrali, powoli powracały. Stider i jego bliscy nauczyli się już, że ktoś, kto „umarł” niekoniecznie odszedł na zawsze. Dotyczyło to zarówno ludzi jak i oczywiście nieśmiertelnych. Dusze można było przechwycić, zmanipulować, wykorzystać. Sienna była w grupie tych wykorzystywanych, a Parys desperacko próbował ją uratować. Teraz jednak, ten zwariowany wojownik przestępował z jednej nogi na drugą, a kilka metrów dalej - za ladą, kobieta jęknęła, jakby zniecierpliwienie Parysa było dla niej największą torturą. - Zdecydowałeś się pomóc mi szukać Sienny bez względu na to, jak długo to

będzie trwało i jak bardzo bolało, niestety. Z punktu widzenia Stridera, im więcej czasu im to zajmie, tym lepiej, bo tym bardziej zdoła oddalić się od Kai. Musiał sobie udowodnić, że potrafi odejść i po prostu wymazać ją z pamięci. Już to zrobił w przeszłości, ale teraz znał ją lepiej i trudniej mu było o niej zapomnieć. - Byłeś w niebiosach od kilku tygodni i nie zrobiłeś żadnych postępów w poszukiwaniach – powiedział Strider – Wiem, że mnie potrzebujesz. - Owszem, natomiast ty nie potrzebowałeś mnie tutaj, przecież to jest bardzo proste zadanie. Jednak Strider był przeciwnego zdania. Potrzebował zobaczyć Kaię i Parysa razem, by przypomnieć i utrwalić sobie, dlaczego on i Kaia nie mogą być ze sobą i dlaczego musi przestać o niej myśleć. Ważne było, by zrozumiał to zanim jego demon zdecyduje, że muszą ją zdobyć. Poza tym Strider czuł, że musi wyjechać z Budapesztu - miasta, które było jego domem, ale w którym nie czuł się najlepiej, odkąd Amun zamieszkał tam ze swoją nową dziewczyną Haidee. Strider próbował się do niej zbliżyć, ale ona nie była nim zainteresowana. Nie ma się co dziwić - ubliżał jej na każdym kroku i zagroził, że zetnie jej głowę, ale miał powód, by tak się zachowywać. Haidee była kiedyś łowcą i zabiła jego najlepszego przyjaciela Badena - strażnika Nieufności, poza tym, z dziką nienawiścią próbowała zaatakować jego dom. Niestety, pożądał jej, pomimo, że za każdym razem, gdy na nią patrzył, przypominał sobie o swojej porażce, o swojej stracie, o bólu. Co dziwne - nigdy jednak nie miał problemu, by się jej oprzeć. Potrafił trzymać swoje usta, ręce oraz swój ulubiony element ciała na uwięzi, bez najmniejszych trudności. Jeżeli chodzi o Kaię... przy niej zapomniałby o dobrych manierach, gdyby zostali gdzieś razem zupełnie sami. Na samą myśl o tym, jego zwilżone usta pragnęły jej posmakować, niespokojne ręce pragnęły jej dotknąć, a jego penis stanął wpędzając go w zakłopotanie. O tak, musiał uciekać naprawdę daleko od całej tej sytuacji. Najdalej jak to możliwe. - Stider, chłopie, odpłynąłeś czy co? Zamrugał próbując się skupić. Parys. Posterunek policji. Ludzie z pistoletami. Mruganie było głupie. Za brak koncentracji obwiniał Kaię i to było kolejnym powodem, by jej unikać. - Nie chcę o tym rozmawiać – skomentował Strider. Parys otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale szybo je zamknął, gdyż z daleka słychać już było dźwięk wysokich obcasów uderzających o posadzkę pobliskiego korytarza, a chwilę potem zza narożnika wyszła Kaia. Jej rude, jedwabiste włosy były w strasznym nieładzie, ale szaro-złote oczy świeciły jak zawsze, a warte grzechu ciało kołysało się jakby w rytmie uwodzicielskiej muzyki. Strider miał nadzieję, że tylko on ją słyszy. Nie, przecież tego nie chciał, tym bardziej nie chciał być jedynym, który ją słyszał. Jednak, gdyby okazało się, że ktoś jeszcze słyszy tę powabną muzykę, przebiłby mu błony bębenkowe w uszach. Kaia była przecież jego przyjaciółką - razem mordowali wrogów, razem

przelewali krew. Do diabła, przecież razem żartowali i śmiali się do łez. Tak, można więc było stwierdzić, że są przyjaciółmi, a Strider nie lubił, gdy ktoś niepokoił jego przyjaciół. To był przecież jedyny powód, dla którego by skrzywdził, zresztą zrobiłby to samo dla Parysa. Jednak lepiej, żeby i ten koleś nie słyszał tej przeklętej muzyki. - Mam nadzieję, że już więcej nie wpadniesz w tarapaty, rozumiemy się? – powiedział oficer, który eskortował Kaię, a ton jego głosu jednoznacznie sugerował, że ma do niej słabość. Strider chciał go zabić za to, że tak rażąco ją nękał, a właściwie za to, że w ogóle się do niej odzywał. - Oczywiście wszyscy cię tu uwielbiamy, ale nie chcemy cię więcej widzieć w areszcie. Wyluzuj, nie spotykasz się z nią i nie masz zamiaru z nią chodzić, ani całować na przykład od stóp do głów. To nic, że ten glina z nią flirtuje. - Przecież nie dam się złapać po raz czwarty – odpowiedziała Kaia posyłając mężczyźnie przesłodki uśmiech. Ten uśmiech spowodował, że Strider poczuł ucisk w klatce piersiowej. Nikt nie powinien mieć takich wydatnych, czerwonych ust oraz takich białych i prostych zębów. Sprawę pogarszał jeszcze strój Kai. Miała na sobie różowe botki z wężowej skórki sięgające kolan, bardzo króciutką dżinsową spódniczkę i białą bluzkę na naramkach z głębokim dekoltem, przez którą prześwitywał biustonosz z białej koronki. Cud nad cudy - dzisiaj miała na sobie stanik. Kiedy Kaia zobaczyła Stridera, zatrzymała się, a uśmiech zniknął z jej twarzy. Nie wiedział czego miałby się spodziewać gdy już się spotkają, ale nie przypuszczał, że będzie taka małomówna. Kaia spojrzała na Parysa i znowu się rozpromieniła. Strider ponownie poczuł ukłucie w klatce. - Cześć przystojniaku, co ty tu robisz? - Tak na prawdę, sam nie wiem – Parys rzucił okiem na Stridera. – Nie, żebym nie chciał się z tobą widzieć, oczywiście. - Jasne. Dzięki za pomoc, doceniam to. - Zawsze do usług, lecz miejmy nadzieję, że nie będzie takiej potrzeby w najbliższej przyszłości. Kaia zachichotała delikatnie, a jej śmiech miał tak ciepły i erotyczny wydźwięk, że Strider poczuł mrowienie na skórze. - Nie mogę nic obiecać – odparła zalotnie. Striderowi nie spodobała się ich krótka wymiana zdań. Miał wrażenie, że wszystko będzie go dzisiaj wkurzać - jak choćby jej uśmiech, jej chichot, który przerwała w momencie, gdy na niego spojrzała. - Ty – rzuciła, jakby właśnie dostrzegła jakąś obleśną kulturę światłolubnych bakterii na podeszwie swego buta. Brak życzliwości nie jest wyzwaniem - poinformował Strider swojego demona, gdyż ten wyraźnie się ożywił. Nie było na to odpowiedzi. Prawda była taka, że Porażka był onieśmielony obecnością Kai i nie chciał więcej zwracać jej uwagi. Demon porażki przemawiał do Stridera jedynie wtedy, kiedy trzeba było zaangażować ducha rywalizacji. Duch rywalizacji, to ładne określenie sytuacji, którą

można sobie wyobrazić jako przyklejenie tyłka Stridera do deski do krojenia mięsa. Strider zdecydowanie wolał, gdy ten gnojek ukrywał się w zakamarkach jego umysłu. Ignorował wtedy jego ciemną, cichą obecność. - Myślałam, że wyślesz kogoś, by mnie stąd wyciągnął, a nie że sam się tu pojawisz – powiedziała Kaia odchylając się na obcasie. - Po tym, jak mi zostawiłaś taką wiadomość? – Strider parsknął śmiechem – Ciężko w to uwierzyć. - Czy ty skomlesz? Bo ja wyczuwam ton skomlącego nastolatka. To przestaje być zabawne. – Nie, nie skomlę. Przecież słuchał tej wiadomości tysiąc razy i zna każde słowo, każdy oddech na pamięć. Biiip. „Strider, cześć, tu Kaia. Wiesz, ta dziewczyna, która uratowała ci życie kilka tygodni temu. Ta, którą potem totalnie olałeś. Czas się zrewanżować. Rusz swoją leniwą dupę z łóżka i wyciągnij mnie z kicia, zanim zdecyduję się przetestować moje nowe buty na twojej twarzy”. Biiip. Po odsłuchaniu wiadomości, wyraźna niechęć Kai podobała mu się i miał nadzieję, że harpia utrzyma nad nią kontrolę, pomimo że on będzie musiał ruszyć niebo i ziemię, by jej się odwdzięczyć. Niebo – dzwoniąc do Parysa i przekonując go, by porzucił wszystko i poprosił Lysandra, by pomógł mu wrócić do domu. Ziemię – dzwoniąc do Luciena i przekonując wojownika, by także wszystko rzucił i użył swej zdolności teleportacji, by pomóc im przedostać się z Budapesztu na Alaskę w mgnieniu oka. Żadne z tych dwóch nie było łatwym zadaniem. Wręcz wolałby chyba, by ktoś odciął mu język tępym, zardzewiałym nożem do masła. Obaj faceci zadawali pytania. Mnóstwo, mnóstwo pytań, na które Strider nie chciał odpowiadać. No i tak, teraz jeszcze Strider wisiał przysługę strażnikowi Śmierci. Nazbierało się, wszystko przez złudnie delikatnie wyglądającą piękność o wspaniałych kształtach, która stanęła mu na drodze, chcąc zdecydowanie wbić jego głowę na pal. - Szkoda, że nie podałaś żadnych wskazówek. Byłoby miło, ponieważ Torin musiał przeszukać wszystkie... Strider powstrzymał się zanim publicznie przyznał, że Torin strażnik Zarazy, potrafił się włamać do każdej istniejącej bazy danych. Takie umiejętności lepiej było utrzymywać w tajemnicy. - Po prostu musiał cię szukać – dodał prędko. – To zabrało nam trochę czasu. - No i? - No i? To wszystko co możesz powiedzieć o swoim okropnym zachowaniu? Dzięki bogom, że Kaia zachowywała się tak, jak sobie Strider wymarzył i wciąż okazywała niechęć wobec niego. Tak, dzięki bogom. - Mogłaś chociażby zadzwonić do Bianki, która przecież jest tutaj w Anchorage, a ty zawracasz mi głowę takim gównem. - No i? Cholera jasna! Czyżby okazanie odrobiny wdzięczności miało ją zabić? Przecież mógł zostać w domu i kazać jej tu gnić. A tu proszę, ona zatrzepotała rzęsami, a on natychmiast rzucił się, żeby ją ratować - jak jakaś baba. Wnerwiająca jest ta kobieta. Źle ją potraktował, to prawda, a w przeciwieństwie do Haidee, Kaia na to nie zasługiwała. Przecież nie miałeś o tym myśleć. Wróciły wspomnienia, trudno. Grupa łowców uczepiła się jego ogona, ale on był wtedy tak zajęty roztrząsaniem utraty Haidee, która związała się z Amunem, że zupełnie się tym nie przejął, jakby tego nie zauważył.

Wtedy wkroczyła Kaia i ocaliła go zapobiegając podstępnej zasadzce. Na bogów, kiedy walczyła, była nieziemsko seksowna. Stider nie widział co prawda osobiście głównej walki jaką Kaia stoczyła z łowcami, ale obserwował kilka poprzednich i tę ostatnią, oraz ćwiczył z nią najważniejsze, najczęściej stosowane strategie i uniki. Wyobrażał sobie bardzo dokładnie taniec śmierci, który odegrała tamtego wieczoru. Potem nadeszła ostatnia bitwa, w której wyzwała go na pojedynek. Według zasad ustalonych przez Kaię, wygrywał ten, kto zabił więcej łowców. Nieziemsko go to wnerwiło, bo po pierwsze: ona była lepsza w zabijaniu łowców, a po drugie: jemu inne rzeczy chodziły po głowie - jak na przykład… wyjechać na wakacje po raz pierwszy od wielu wieków. Kiedy jednak wyzwanie zostało rzucone, a jego demon je zaakceptował, Strider musiał zostawić wszystko i sprostać temu wyzwaniu, w przeciwnym razie znów doznałby strasznych cierpień. Ku jego ogromnemu zaskoczeniu, Kaia pozwoliła mu wygrać. Przecież harpia była zdolna rozgromić całą armię w ciągu kilku sekund, nie pocąc się i nie łamiąc nawet jednego paznokcia. Kaia jednak zamiast wykończyć przeciwników, przywlokła tych, którzy jeszcze mieli siły oddychać i oddała ich Striderowi. Potem odleciała. Więcej już o niej nie słyszał, aż do chwili kiedy zostawiła mu wiadomość na sekretarce. Tak, powinien był ją przeprosić. - Nie, żebym ci wytykała, że jesteś kiepski, albo coś – powiedziała pocierając paznokciami o koszulkę. - Ale kiedyś musiałam wykupować Biankę z aresztu dwanaście razy w ciągu jednego dnia. Ani razu się nie poskarżyłam. To nie jest zabawne - powtórzył sobie w myślach. - Czy już ci kiedyś mówiłem jak bardzo nienawidzę kiedy ludzie coś wyolbrzymiają? - Ależ to prawda! – tupnęła. – W ogóle nie narzekałam! To na prawdę nie jest śmieszne, nie będę się śmiał. - Nie o to mi chodziło. - A tak a propos – wyczuwało się w jej głosie oburzenie. - Ja nigdy niczego nie wyolbrzymiam, przenigdy. Jego gardło zacisnęło się kiedy próbował powstrzymać śmiech – taki z rozdrażnienia, a nie z rozbawienia, oczywiście. - Wyolbrzymiasz nawet teraz. - A ty ciągle skamlesz, beksa! Bogowie, ona wyglądała cudownie, gdy była wkurzona. Jej oczy mieniły się bardziej złotem niż szarością, jakby ogniki tańczyły w jej tęczówkach, a jej policzki rumieniły się kolorem rzadkiego gatunku egzotycznej róży. Wspaniała, czerwona czupryna nieomalże unosiła się nad jej głową – po prostu biła od niej energia. - Łał – powiedział Parys rozglądając się dookoła. – Widzę, że dobrze się bawicie. - Mówiłem ci już kiedyś, jak bardzo nienawidzę sarkazmu? – zapytał go Strider. Kaia odetchnęła głęboko i zwróciła się do Sridera. - Spójrz na siebie, wkurzony mazgaju, ja się na tobie nie odgrywam, więc nie życzę sobie, żebyś mnie przesłuchiwał - uniosła wysoko głowę, dając do zrozumienia, że zadziera nosa i nie wybacza. - No wiec? – dodała.

Do widzenia - koniec zabawy, nie będzie przeprosin. Porażka mruczał przygotowując się do walki, którą ona chciała ich nastraszyć. Strider otworzył usta, ale nie wypowiedział żadnego słowa. Odwrócił się na pięcie i ciężkim krokiem wyszedł z budynku. Chciał stąd odejść, zanim sprawy przybiorą zły obrót. Kaia i Parys szli obok siebie zmuszeni pójść zanim. Może nawet zrobią mu przysługę i chwycą się za ręce? Słyszał, że idą tuż za nim cały czas rozmawiając. Zdecydowanym ruchem wyciągnął okulary słoneczne z kieszeni kurtki i wsunął metalowe oprawki na nos. Pomimo chłodu słońce świeciło mocno, dając jaskrawe światło. Strider zszedł po schodach, przystanął i rozejrzał się dookoła. Nie trzymali się za ręce, ale w ich spojrzeniach wyczuwało się także takie, w stylu „widzieliśmy się już nago”. Gdy rozmawiali, zbliżali się do siebie, a ich głosy były niskie i zalotne. Pewnie właśnie wspominali tysiące orgazmów jakie razem przeżyli. On dokładnie tego chciał, tego potrzebował - takiego przypomnienia. Dzięki temu pamiętał, że Parys kiedyś zdarł ubranie z ciała Kai. Rzucił się z nią na łóżko, patrząc jak potrząsa swoimi miękkimi piersiami poruszając się w górę i w dół. Chwycił jej kolana i rozwarł na boki. Gapił się na najgorętszy, najwilgotniejszy kawałek nieba jaki kiedykolwiek ozdabiał Ziemię. Schylił głowę, polizał, posmakował, dotknął. W jego uszach odbijały się kobiece jęki poddania i przyjemności, a na plecach czuł ucisk jej delikatnych lecz mocnych nóg. Kiedy głód był już nie do zniesienia, Parys zanurzył się w owocnię tak wąską, tak subtelną, że zapamięta te doznania do końca życia. Kaia oplotła swe ciało wokół ciała wojownika. Wykrzykiwała jego imię. Drapała i biła i błagała o więcej. Twarz Parysa nagle zmieniła się w twarz Stridera i to Strider teraz uderzał w to małe, giętkie ciało, wchodząc i wychodząc bez końca. Był szybki i mocny, mruczał i jęczał i chciał więcej. Za dużo fantazjuję. Jego ręce zacisnęły się w pięści. Do cholery, przeklęty Parys i Kaia. Gdyby miał być szczery, to był tak mocno wnerwiony Parysem, jak podniecony Kaią, a podniecenie było tak bardzo widoczne, że musiał naciągnąć T-shirt na spodnie, by ukryć wciąż rosnący dowód. Parys powinien był oprzeć się Kai, przecież pragnął innej, a Kaia zasługuje na więcej niż tylko na bycie tą drugą. Dlaczego Kaia tego nie rozumiała? W tym momencie Strider miał ochotę zatrzymać się i rozdzielić tych dwoje. Zatrzymać się i przyłożyć Parysowi w twarz, a następnie wyssać powietrze z płuc Kai. Chciał poklepać się po ramieniu i przyznać, że odwalił kawał dobrej roboty, a potem zacząć myśleć o Kai jak o pięknej dziewczynie - przyjaciółce, ale zdecydowanie nie potencjalnej kochance. Tak, w tym momencie. Rozdział 3 - Zmywaj się – wyszeptała stanowczo Kaia do Parysa, gdy schodzili ze schodów, które powadziły do jej wolności i... Stridera. – Jesteś jak uciążliwa wysypka, która wciąż powraca. Parys wybuchnął gromkim śmiechem, ale wyczuwało się w nim okruchy bólu.

- Mówię poważnie. Strider jeszcze nigdy nie poświęcił mi tyle uwagi, a ty wszystko psujesz. Spadaj stąd. Parys przystanął i chwycił Kaię za ramię, zmuszając tym samym harpię, by się zatrzymała. Z jego twarzy zniknął uśmiech, a pojawiło się współczucie, potęgowane przez złote promienie, głaskające jego twarz z troską i czułością kochanka. Był pięknym mężczyzną, nawet żywioły nie mogły mu się oprzeć. - Posłuchaj, ślicznotko, dam ci radę, która może ocalić twoje życie. Bądź grzeczna i nie zaczepiaj niedźwiedzia. On jest dzisiaj rozdrażniony. Kaia zmrużyła oczy, a jej przenikający między czarnymi rzęsami wzrok, skupiał się wyłącznie na strażniku Rozpusty. - Myślałam, że jesteś bystrzejszy. Czasami niedźwiedź potrzebuje zaczepki, w przeciwnym razie nigdy nie wyjdzie z hibernacji. Kącik ust Parysa delikatnie zadrżał. – Doprawdy? Zastanów się dobrze. Jaki jest pierwszy odruch niedźwiedzia, który właśnie się obudził? - Oczywiście, niedźwiedź musi coś zjeść i szczerze mówiąc, nie mogę się już tego doczekać. - Tak, oczywiście, to będzie dobra zabawa - Parys pochylił się w stronę Kai, kąciki jego ust ciągle drżały. - Lecz wiesz co jeszcze? Niedźwiedzie uwielbiają pastwić się nad ofiarą, Kaiu. One są złośliwe. Kiedy człowiek stanie niedźwiedziowi na drodze, zwłaszcza takiemu, który właśnie wybudził się z długiego snu, zakończenie nie będzie szczęśliwe. Dajmy mu trochę czasu, by przyzwyczaił się do twoich podstępnych planów. - Po pierwsze nie jestem tak do końca człowiekiem – odpowiedziała unosząc brodę wysoko w górę . – Poza tym pozwól, że cię oświecę mój cukiereczku. Jestem silniejsza od ciebie, silniejsza od niego, a nawet silniejsza od was obu razem wziętych. Jestem w stanie odeprzeć każdy atak Stridera. - Do cholery – warknął Strider. – Musimy się zbierać Parys, więc możesz już przestać tak namiętnie całować naszego aresztanta. Powiedział naszego, a nie twojego, robimy postępy. Starając się nie uśmiechać, Kaia odwróciła się od Parysa i zaczęła powoli iść w kierunku Stridera. Odrobina poirytowania, która pojawiła się na jej twarzy, nieznacznie go uspokoiła. Kaia wzięła głęboki oddech. Parys był bardzo urodziwy, ale... Strider był wspaniały. Po raz pierwszy od wielu tygodni ujrzała go na tle białych ścian posterunku policji i wtedy kolana prawie ugięły się pod nią z wrażenia. Jego włosy, które widać było, że przeczesane są jedynie palcami, ułożone były w seksownym nieładzie, a kilka kosmków wystawało niczym kolce. Gdy jego mocno niebieskie oczy ogarniały spojrzeniem bardzo dokładnie całe jej ciało, zatrzymując się na dłużej we właściwych miejscach, Kaia czuła kłucie w żołądku. Teraz, przyglądając mu się dokładniej, mogła stwierdzić, że był bardzo wysoki, wyższy od niej, pomimo, że stała kilka stopni wyżej i miała na sobie buty na wysokim obcasie. Strider miał wspaniale wyrzeźbione mięśnie, których nie sposób było ukryć nawet pod skórzaną kurtką, czarną koszulką i dżinsami. O bogowie, i jego twarz - była taka niewinna i jednocześnie taka zła, wyglądała jak twarz upadłego anioła. Właśnie ze względu na te słodkie przeciwieństwa, które malowały się na jego obliczu, Kaia nie rozpoznała Stridera od razu. W pierwszej kolejności zauważyła tę

niewinność, rozglądała się więc za osobą, która będzie miała cechy, jej zdaniem najbardziej atrakcyjne tajemniczy, niebezpieczny i żyjący chwilą. Dla tych cech, w pewnym momencie, zwróciła uwagę na Parysa. Opłakiwał stratę swojej ludzkiej kobiety – tajemniczy. Był uzależniony od ambrozji i potrafił zabić bez mrugnięcia okiem – niebezpieczny. Było pewne, że prześpi się z nią tylko raz i nie będzie się do niej później kleił – żyjący chwilą. Po wszystkim Kaia wymknęła się z jego łóżka. Harpie nigdy nie zostawały ze swymi kochankami na noc. Zawsze wychodziły ukradkiem, pomimo że sprawiało to, iż czuły się samotne i opuszczone. Kilka tygodni później Kaia postanowiła wrócić do Parysa, by ponownie poczuć tę przyjemność, której doznała gdy byli razem. Znów chciała się czuć spełniona i zadowolona, tymczasem on jej odmówił i wygonił ją ze swojego pokoju. Fizycznie nie był w stanie powtórzyć tego, do czego już raz między nimi doszło. Oczywiście teoretycznie mógł zadowolić tylko ją, zapominając o własnej przyjemności, jednak to byłoby żałosne i Kaia nie była w stanie tego zaakceptować. Tamtego wieczoru, by uwieść Parysa Kaia założyła podomkę. Tylko podomkę. Dlatego kiedy okazało się, że musi opuścić jego pokój jedynie ta cienka część garderoby okrywała jej nagie ciało. To właśnie wtedy, roztargniona, wpadła w holu na Stridera. To wtedy po raz pierwszy ujrzała diabła w jego oczach i doznała olśnienia popełniła błąd biegając za Parysem. Mężczyzna, który stał przed nią, był wszystkim czego kiedykolwiek pragnęła. Jego włosy były mokre i przylegały do skroni, a pojedyncze kosmyki wydawały się przez to ciemniejsze niż w rzeczywistości. Biały ręcznik przewiesił przez szyję, a ponieważ nie miał koszulki widać było jego mocny, wspaniale wyrzeźbiony, niczym uformowany z brązu, brzuch. Kaia patrzyła zafascynowana jak kropelki potu przemieszczały się zaznaczając złotą smugę i znikały w raju. Sama chciała zbadać to miejsce, swoim językiem. Jego bokserki były spuszczone mocno poniżej pasa, dzięki czemu na prawym biodrze widać było skrawek tatuażu ukazującego szafirowego motyla. Kai zaschło w gardle. Najwyraźniej piękny nieznajomy właśnie wracał z intensywnego treningu. Oddychał jeszcze dość szybko, głośno wdychając i wydychając powietrze, a jego usta obiecywały nieopisaną przyjemność. - Ładny strój – powiedział, lustrując Kaię przenikliwym wzrokiem swych niebieskich oczu. Gdy wnikliwie badał ją od czubka rozwichrzonych włosów do fioletowego lakieru na paznokciach stóp, jej sutki, które przybrały kształt perełek oraz drżące uda zdecydowanie przykuły jego uwagę. - To wszystko, co udało mi się znaleźć – odpowiedziała niepewnie, paląc się ze wstydu i podejrzewając, że to spotkanie może okazać się największą wpadką w jej życiu. Jak ja to teraz naprawię? - Widać, że to szczęśliwy szlafroczek. Wyglądałby jeszcze lepiej, gdyby pasek był rozwiązany. Okej, może nie będzie trzeba nic naprawiać. Po raz pierwszy w ich krótkiej znajomości Kaia wyczuła w jego głosie pożądanie. Ją również dotknęło to pragnienie. Mocniej niż kiedykolwiek. - Doprawdy? – odpowiedziała.

- Zdecydowanie. Szukasz kogoś szczególnego? - To zależy - ogarniała ją fala gorącego pobudzenia, więc postanowiła zrobić krok w jego kierunku. - Co ktoś ma na myśli? – dodała. Nagle tuż za nią zaskrzypiały zawiasy i chwilę później Parys otworzył drzwi. - Kaia – powiedział i rzucił w jej stronę parę puszystych, różowych pantofelków – Zapomniałaś czegoś. Oddaję, bo to nie mój rozmiar. Buciki upadły tuż przed jej stopami. Kaia poczuła, że skręca ją w żołądku. - O! Dzięki. – wyksztusiła. - Nie ma za co. Cześć, Strider! – zawołał Parys. - Hej – odpowiedział cierpko – interesująca noc? - Nie twój interes. Parys zniknął w swoim pokoju, Kaia odwróciła się w stronę Stridera, ale nowy znajomy zdawał się już dużo bardziej powściągliwy, jakby zamknięty w sobie. - Interesująca noc? – tym razem Strider skierował to pytanie do Kai. - Nie bardzo, do niczego nie doszło, tym razem – zmusiła się, by wyznać prawdę. Gdyby tej nocy miało między nimi dojść do zbliżenia, a on po pewnym czasie dowiedziałby się o Parysie, na pewno by ją znienawidził. Ujawni więc całą tajemnicę, oprócz... - Do zobaczenia później Kaia - Strider ominął ją i zniknął. Nie wypytywał jej co zrobiła, co tak naprawdę się stało, nie wykazał żadnego zainteresowania, więc z pewnością i tak nic by nie wyszło z tego nagłego zauroczenia, nawet gdyby Parys im nie przerwał. - ... mi wreszcie choć trochę uwagi? – warknął Strider. – Nie, żebym tego potrzebował, ale mój demon zaczyna się już wnerwiać. Jego demon się denerwuje? Przecież ona chciała uwieść tego demona, prawda? Czy raczej skreśliła ich obu, tak jak mówiła Biance? Zamrugała, koncentrując się i przyglądając jemu po raz kolejny. Furia wyostrzyła jego rysy tak bardzo, że przypominały śmiercionośne ostrza, a Kai kolana ugięły się z wrażenia. Był tak cholernie wspaniały, dziki, nieobliczalny. Parys złapał ją zanim upadła na chodnik i przytrzymał w swych objęciach. O bogowie! Zasłabła? Tutaj? Teraz? Jej policzki zaczęły płonąć ze wstydu. Strider zbliżył się gwałtownie w jej stronę i zastygł w miejscu. - Parys, stary, pozwól jej już stanąć samodzielnie – warknął, a Parys natychmiast usłuchał. Głęboki niebieski wzrok zatrzymał się na Kai. - Kiedy ostatni raz jadłaś? Dzięki bogom, on sądził, że ta słabość wynikała z niedożywienia, a nie z powalającego zauroczenia. Kaia wzruszyła ramionami, szczęśliwa, że znowu stoi o własnych siłach. - Nie mam pojęcia. Obiecała sobie, że nie będzie podkradać misek ze zlewkami, które dostawali więźniowie bloku B i C, a ponieważ siedziała w pudle przez dwa dni... to tak, była wygłodzona. No dobra, mogła coś przekąsić, bo jak zwykle Bianka przybyła jej na ratunek chciała ją wyciągnąć i nakarmić. Kaia symbolicznie spoliczkowała siostrę i przegoniła ją

bezwzględnie ostrzegając, żeby więcej nie wracała. Obiecała też, że w przeciwnym razie rozpowie wszystkim o jej przezwisku Niebiańskie Wzgórza Ho i już zawsze wszyscy będą tak na nią wołać. - Kurde, Kaia, nie możesz się utrzymać na nogach, nie potrafisz się skupić – Strider spojrzał na Parysa i dodał – Zadzwoń po Luciena, niech cię stąd odbierze, spotkamy się w Budapeszcie. Muszę ją nakarmić, a potem możemy... Parys potrząsnął głową przecząco i zwrócił się do Stridera. - Zadzwonię do Luciena, żeby mnie odebrał, ale nie będę czekał na ciebie w Budapeszcie. Kiedy skończysz już załatwiać swoje sprawy, poproś Luciena albo Lysandra, by pomogli ci przedostać się do nieba. Któryś z nich na pewno będzie wiedział gdzie jestem. Strider tylko sztywno przytaknął. Parys potargał po przyjacielsku czubek głowy Kai, a potem oddalił się i zniknął za rogiem zostawiając ją sam na sam z upragnionym wojownikiem. Dokładnie tak, jak sobie potajemnie wymarzyła i o co błagała od czasu kiedy wyrzuciła Biankę ze swojej celi i ponownie zamknęła się w środku. Spoglądali na siebie w bezruchu przez dłuższą chwilę nie wypowiedziawszy ani słowa. Wyczuwało się między nimi narastające napięcie. Wojownicza natura Stridera nigdy nie była tak widoczna jak teraz. Wyprostowany, ręce spuszczone wzdłuż ciała, dłonie tylko kilka centymetrów od kolby pistoletu, nogi sztywno rozstawione w lekkim rozkroku - widać było, że w każdej chwili gotów jest włączyć się do walki. Przeciwko niej, czy każdemu kto mógłby ją skrzywdzić? W pewnym momencie Kaia nie mogła już dłużej znieść tej ciszy. - Masz w planach udać się do nieba? Przytaknął, a jego skóra w promieniach słońca wyglądała jak wypolerowane złoto. Dzikie nastawienie zniknęło, zdawał się bardziej zrelaksowany. Kaia zauważyła, że zdecydowanie woli go takiego. - Po co? – kontynuowała. Tak na prawdę chciała się dowiedzieć jak długo Strider będzie tam przebywać? Czy spotka się w niebie z jakąś kobietą? Z anielicą? Jego przyjaciel Aeron zakochał się w dobrej duszy ze skrzydłami, dlaczego więc Strider by nie mógł? Zabiję tę zdzirę. - Na pewno chcesz wiedzieć? – zapytał – Zamieszani w to są Parys i pewna kobieta. Kobieta, której on pragnie. Kamień spadł jej z serca. - Słodkie ploteczki! Opowiadaj dalej – odpowiedziała, zacierając ręce. - Ja nigdy nie powtarzam plotek, Kaia – skomentował, pocierając językiem o swoje zęby. - Och! – Jęknęła, a jej ramiona opadły z rozczarowania. - Nie dałaś mi dokończyć. Nigdy nie powtarzam plotek, więc słuchaj uważnie. Strider walczył z zadowoleniem, które pojawiło się na jego twarzy, a Kaia ucieszyła się na tę wiadomość. - Ta kobieta, którą Parys kocha, albo nienawidzi, nieważne, jak już powiedziałem, pragnie jej, a ona jest w niebie przetrzymywana jako zakładnik. Świetnie. W takim razie Strider szykuje się do wojny, będzie bronił swojego kumpla.

- Mogłabym, na przykład pomóc Tobie czy jemu. Mam znajomości tam na górze i dlatego... - Nie! – wykrzyknął Strider, a potem dodał spokojnym głosem – Nie, dziękuję, ale... ty zupełnie nie przejmujesz się tym, że facet, w którym się podkochujesz pożąda teraz kogoś innego? - Czekaj, czekaj, kto powiedział, że ja chcę Parysa? - A nie chcesz? - Nie. Jego mina się nie zmieniła, ale odchrząknął. - Pewnie rozumiesz, że tak czy tak, to niczego nie zmienia. Poza tym, ja już rozmawiałem z Lysandrem, czy mógłby udzielić odrobinę anielskiej pomocy i stwierdził, że nic nie może zrobić. - Oczywiście Lysander nie pomoże Parysowi, ale z pewnością pomógłby Biance, a Bianka pomogła by mi. - Niestety, dziękuję, ale nie. Uparty dupek. Był tak zdesperowany, żeby pozbyć się jej jak najszybciej, że nawet nie brał pod uwagę, że ona mogłaby się przydać. Odtrącił ją po raz kolejny - to doprawdy niezwykłe. Przykra konkluzja. Strider kiwnął ręką na Kaię, by podążyła za nim. Przecież mięli znaleźć dla niej coś do jedzenia. Wszystko czego pragnę, to kilka kęsów ciebie. - Nie martw się o mnie, potrafię o siebie zadbać. - Wiem, ale zostanę, aż się nie najesz. Muszę się upewnić, że nie zaaresztują cię znowu. Kaia czuła, że się w niej zagotowało. Chciała pokazać Striderowi, do czego jest zdolna i na co zasługuje. - W porządku – odpowiedziała. – Acha, ale teraz to będzie cios dla demona, bowiem... nie sądzę, że za mną nadążysz. Drażniła się z nim bardziej z przyzwyczajenia niż z jakiegoś konkretnego powodu. Strider głośno odetchnął. Kaia wiedziała, że to oznaczało wyższy poziom jego zdenerwowania. - Prowadź – warknął zanim zdążyła go przeprosić. Dobrze, pewnie powinnam być dla niego trochę milsza. Moja wina. - No to dalej. Kaia zdecydowała, że jeszcze nie czas na polowanie. Postanowiła najpierw zabrać go do drewnianej chaty, w której mieszkała razem z Bianką i która znajdowała się z dala od cywilizacji. Na szczęście jej siostry nie było w domu. - Czuj się jak u siebie. Ja muszę się wykąpać i przebrać. - Kaia – powiedział Strider, podążając za nią korytarzem. – Mnie się dość spieszy, a przez to wyzwanie, które rzuciłaś muszę trzymać się... Kaia zatrzasnęła drzwi sypialni przed jego nosem i uśmiechnęła się, gdy usłyszała, jak lekko zawarczał ze złości. Uśmiech jednak szybko zniknął z jej twarzy przypomniała sobie, że w kuchni jest pełno skradzionego jedzenia. Jeśli Strider je zauważy, to nie będzie chciał z nią zapolować. Muszę zaryzykować. Śmierdzę – pomyślała i pospiesznie udała się pod prysznic.

Przyjemnie było zmyć z siebie cały brud i makijaż, które kleiły się do jej skóry jak tort z kremem. Biegała po pokoju, szukając różowej brokatowej koszulki z napisem „Nieznajomi mają najlepsze cukierki” i dżinsowych szortów. Szybko przejrzała się w lustrze. Ubranie wyglądało dobrze, ale nie jej włosy - czerwone mokre kosmyki kleiły się do głowy i ramion tworząc efekt tonącego klauna. Wróciła więc do łazienki po suszarkę. Kaia zastanawiała się, czy nałożyć kolejną warstwę makijażu, lecz ostatecznie porzuciła ten pomysł. Co prawda chciała wzbudzić pożądanie Stridera, ale... jeszcze nie była pewna, czy da mu kolejną szansę. W końcu wyszła z sypialni. Umycie się i przebranie zajęło jej rekordowo mało czasu - mniej niż 20 (no, może 40) minut. Kaia szła korytarzem, a za nią unosiła się pachnąca para. W salonie, ozdobionym dużą, stojącą lampą w kształcie tancerki hula oraz zamkiem zbudowanym z puszek po piwie, nie było Stridera. Kaia zastanawiała się co mógł pomyśleć o tym wnętrzu i o przedmiotach, które do niej należały. Starała się spojrzeć na pokój jego oczami. Znajdował się w nim również stół, wyrzeźbiony w kształcie zgarbionego zapaśnika sumo, który unosił szklaną szybę oraz fotel, którego podłokietniki pomalowane były na wzór ludzkich nóg sięgających podłogi. Większość zgromadzonych tu mebli stanowiła prawdziwe „dzieła sztuki”, które wraz z Bianką nakradły na przestrzeni wieków. Zapach historii przylgnął prawie do każdego elementu tego wnętrza. No dobrze, może nie koniecznie do białego dywanu, do które przyszyte były dwie żółte poduszki, co miało imitować jajka sadzone na patelni oraz do wielkiego siedzenia w kształcie hamburgera, na którym widać było warstwę sałaty, pomidorów i musztardy. Również kanapa i „siedzenie miłości” zostały wybrane bardziej ze względu na komfort niż znaczenie historyczne i miały zaledwie dziesięć lat. Kilka lat temu Kaia wbiła się do kogoś na imprezę i stwierdziła, że siedzenia wydają się być bardzo wygodne, a poza tym kolorem przypominają oczy Bianki. Postanowiła, że weźmie je do swojego domu. Nikt jej nie próbował powstrzymać. Może dlatego, że wynosiła meble trzymając je ponad swoją głową bez niczyjej pomocy. Kolorowe wazony poustawiane były na blatach stołów, a obok nich stały plastikowe figurki z dużymi główkami lub – okazjonalnie – wypchana wiewiórka w wymyślnym stroju. Broń i dzieła sztuki wisiały na ścianach tuż obok dyplomów i laurek otrzymanych od domowników za dobrze wykonane zadania. Tę ulubioną otrzymała od Bianki za najwspanialszy prezent urodzinowy - język faceta, który nazwał jej bliźniaczkę „złośliwą, odrażającą jędzą”. Były też zdjęcia rodzinne: Bianki zdobywającej tytuły piękności, ich młodszej siostry Gwen próbującej ukryć się przed obiektywem, ich starszej siostry przyrodniej Taliji, która stała nad swoimi ofiarami, oraz Kai ostro imprezującej w klubach. Wchodząc do kuchni, Kaia poślizgnęła się, a serce biło jej tak mocno, że miała wrażenie, iż wręcz obija się o żebra. Wspaniały, seksowny Strider siedział przy stole bilardowym, który ona zabrała z jego fortecy, gdy była tam po raz pierwszy i zdecydowała się wstawić go w kącie śniadaniowym. Żywność wszelakiego rodzaju była porozrzucana we wszystkich kierunkach. Można było znaleźć zarówno paczki z czipsami jak i wyszukane sery czy czekoladowe batoniki. Strider nawet na nią nie spojrzał, ale zdrętwiał, gdy weszła do kuchni. - Uświadomiłem sobie, że skoro te rzeczy są tutaj, to możesz je zjeść, więc nie będę się z tobą udawał na żadne polowanie.

Przechytrzyłem cię. - Dzięki – powiedziała oschle. To takie rozczarowujące. Właśnie wtedy, kiedy chciała, żeby jej mężczyzna zapomniał, że posiada mózg, on sobie o nim przypomniał. Oparła się o drzwi i skrzyżowała ręce na piersiach. Jej żołądek skręcał się z głodu grożąc burczeniem, ale ona się nie ruszała, czekała. Zdecydowała, że ruszy się dopiero, gdy Strider zmierzy ją dokładnie wzrokiem od stóp do głów. - Kaia jedz. - Za moment. Delektuję się widokiem, ty też powinieneś spróbować. Strider był spięty. - Na lodówce jest notatka od twojej siostry, w której informuje cię, że jest w niebie z Lysandrem i że spotka się z tobą za cztery dni na turnieju. - No. - Na jakim turnieju? Nieważne – zebrał się do wyjścia, zanim zdążyła odpowiedzieć. – Nie mów mi, nie chcę wiedzieć. Jakich perfum używasz? Nie podoba mi się ten zapach. Dupek. - Nie użyłam żadnych perfum. Wiedziała, że tak na prawdę zapach bardzo mu się podobał. Miał słabość do cynamonu. Kaia zauważyła to, gdy go śledziła, to znaczy, gdy z nim przebywała. Właśnie z tego powodu kupiła mydło, szampon i odżywkę o zapachu tej przyprawy. - Przestań już... delektować się widokiem i zjedz coś. Strider zasłonił jedyne okno i zapalił lampę, która znajdowała się pod sufitem. Naturalne światło najlepiej podkreślało piękną skórę Kai, ale nie ma się co oszukiwać, w każdym świetle wyglądała fantastycznie. - Kaia. Chodź. Zjedz. Teraz. O bogowie. Kaia uwielbiała ten władczy ton jego głosu, choć nie powinna. Chciała go nienawidzić – barbarzyńcy nie powinni podobać się współczesnym kobietom. - Nakarm mnie – powiedziała drżącym głosem. Proszę. Strider spojrzał na Kaię. Chwilę później odsunął krzesło i zaczął przybliżać się w stronę uwodzicielskiej harpii. Otworzył usta i przesunął po nich językiem, jego źrenice się rozszerzyły. Gdy wyciągał rękę, by chwycić się stołu, jego nozdrza zdawały się walczyć o każdy oddech. - Ty... ty... kurde – plątał mu się język. Kaia czuła każde uderzenie serca. Wiedziała, co ujrzał Strider – odłamki tęczy tańczące hipnotycznie na każdym centymetrze jej ciała, rumieniec zdrowia i witalności... obietnicę uwiedzenia. - Podoba ci się? – zapytała. Jak w transie Strider obszedł stół i szedł w jej kierunku. Zmniejszył dystans... zatrzymał się tuż przed nią i zaklął. Obrócił się do niej plecami i przeczesał włosy palcami. - Muszę lecieć – jego głos był ochrypły, jakby przetoczył się przez rzekę potłuczonego szkła. - Co takiego? Nie, dopiero co tu przyszliśmy. Strider był już tak blisko, już prawie jej dotknął. Na samą myśl o tym Kai

stwardniały sutki i poczuła, że robi się wilgotna między nogami. - Powiedziałem ci, że obiecałem pomóc Parysowi. Nie mogę tu dłużej zostać, on na mnie czeka. Czy kiedykolwiek uda jej się sprawić, że Strider jej się nie oprze? Tak, pragnęła go, chciała dać mu kolejną szansę. I kolejną. On najwidoczniej potrzebował wielu szans. - Strider, ja... - Nie, nie, już ci powiedziałem, że niedawno przeszedłem ciężkie rozstanie z kobietą, a poza tym nie wiążę się z byłymi partnerkami moich przyjaciół. Czyżby? - Och, na prawdę? Chyba nie masz na myśli nieudanego związku z Haidee? Kobietą, która cię nie chciała, która... spotyka się z twoim przyjacielem? Zapadło milczenie - okropna cisza. Strider nie miał zamiaru się tłumaczyć. Nie chciał wyjaśniać swoich nielogicznych wyborów i ich powodów, lecz prawdą było, że wybaczył Haidee zabicie Badena, dlaczego więc nie miałby wybaczyć Kai spania z Parysem? - Nie jesteś niewiniątkiem, Strider. Przeleciałeś więcej dup, niż jesteś w stanie zliczyć. Gdy widziałam cię ostatnim razem, zlizywałeś brzoskwiniowy balsam ze striptizerki. Według Kai brzoskwinie były najobrzydliwszymi owocami i świat byłby lepszy, gdyby ich nie było. Napisała nawet list do kongresmena, domagając się spalenia wszystkich sadów brzoskwiniowych. - Nigdy nie powiedziałem, że jestem niewiniątkiem. Powiedziałem, że... -Wiem, że nie zamierzasz spotykać się z byłymi swoich przyjaciół. Jesteś również kłamcą, ale nie wiem, może gdybyś przespał się z którąś z moich przyjaciółek, bylibyśmy kwita. O bogowie, po pierwsze, to musiało brzmieć wyjątkowo desperacko. Okropieństwo! Kaia zdawał sobie sprawę, że może się wygłupić, gdy znowu będzie się starała do niego zbliżyć, a i tak to zrobiła. Jak psy Pawłowa - śliniła się za każdym razem, gdy widziała Stridera, ciskając w kąt swoją dumę dla każdego ochłapu, który on rzucił w jej kierunku. Po drugie, myślenie o Striderze uprawiającym seks z kimś innym powodowało, że jej wewnętrzna Harpia aż się gotowała. Ze zdenerwowania wydłużały jej się pazury, a skrzydła i serce trzepotały w rytmie staccato, przez co jej bluzka unosiła się i opadała, unosiła i opadała. Gdyby nie to, że była bardzo ostrożna, harpia przejęłaby kontrolę nad jej czynami. W takim przypadku mogłoby się zdarzyć, że Kaię zupełnie zaćmi i będzie pożądać rozlewu krwi. Poczeka do nocy i zrani każdego, kto stanie jej na drodze. Tylko Strider mógłby ją uspokoić, ale on tego nie wiedział. Nawet, gdyby wiedział, to najwyraźniej nie chciał podjąć się tego zadania. Robił wszystko co w jego mocy, by ją od siebie odepchnąć. - Nie będę spać z żadną z twoich koleżanek – powiedział stanowczo. Ulżyło jej. - Dobrze, to bardzo dobrze, z resztą wszystkie moje koleżanki to brzydule. Tak na prawdę wszystkie koleżanki Kai były piękne, ale gdyby Strider zainteresował się tą propozycją, musiałaby im wszystkim podciąć gardła i szukać nowych przyjaciółek - odpychająco brzydkich.

- Kaia, niezależnie od tego co powiesz, nie zmienię zdania. Lubię cię, na prawdę. Jesteś piękna, mądra i niesamowicie zabawna. Jesteś także silna i odważna, ale między nami nigdy do niczego nie dojdzie. Przykro mi. Na prawdę. Nie chcę brzmieć jak dupek, chcę cię tylko uświadomić. Po prostu nie możemy być razem, nie pasujemy do siebie. Przykro mi – powtórzył. Nie pasują do siebie? Czyli tak na prawdę miał na myśli, że ona nie pasuje do niego. Po tym jak spędziła wiele godzin, śledząc go, przegrała dla niego walkę, by ochronić go od bólu, jak narzucała mu się, starając zwrócić na siebie jego uwagę, okazuje się, że nie jest wystarczająco dobra dla niego. I jest mu... przykro. Nagle poczuła, że ma ochotę rozszarpać jego twarz pazurami, wypić jego krew. Nie zapominaj o nadchodzącym turnieju. Gdyby go skrzywdziła, sama też czułaby się zraniona, a musiała przecież być w najlepszej formie. Głęboko odetchnęła, po czym wstrzymała oddech. Miała wrażenie, że jej płuca pali gorące powietrze i że zanim spokojnie je wypuści i uwolni każdą molekułę raniącą jej wnętrze, pojawią się bąble. W głębi duszy próbowała przekonać samą siebie, że Strider zasługiwał na coś, na kogoś lepszego, ale to nie znaczy, że ona powinna być traktowana w ten sposób. Prawda? Strider próbował zakończyć dyskusję, jednak brzmiał mało przekonująco. - Mam nadzieję, że rozumiesz – powiedział. Kaia zastanawiała się, czy nie zdawał sobie sprawy ze spustoszenia jakie zasiał w jej życiu, czy po prostu go to nie obchodziło. Należałoby go nauczyć swoistej etykiety, która pomogłaby mu odpowiednio postępować ze swoją harpią – będzie musiała o to zadbać. Zanim Strider zdąży zwiać, powinna zmniejszyć dystans, który ich dzielił i prześledzić swoimi palcami całe jego ciało, nie zapominając o napieraniu na niego swymi krągłościami. To by go podnieciło. Wtedy może byłaby dla niego więcej niż tylko piękną, mądrą i niesamowicie zabawną dziewczyną, która pieprzyła się ze strażnikiem Rozpusty. Potem, kiedy by już błagał o uwolnienie, powinna zostawić go i odejść. Zdawała sobie sprawę, że nie zraniłoby to Stridera, ale wiedziałby na przyszłość jak czuje się upokorzona osoba. Kaia jednak nie mogła zdobyć się nawet na jeden krok w jego kierunku. Obawiała się, że spotka ją jeszcze większe odrzucenie i kolejna porażka. Strider mógł ją odepchnąć zanim zdoła doprowadzić swój plan do końca, a przecież, w nadchodzących tygodniach i tak czeka ją mnóstwo niepowodzeń i nieprzyjemnych sytuacji. Pokarało ją, nie powinna była dawać mu tylu szans. - Rozumiem – wyszeptała. – Baw się dobrze na swojej wyprawie, zgoda? Ja też planuję świetnie spędzić czas podczas mojego wyjazdu. Kłamała, choć faktycznie planowała dumnie uczestniczyć w turnieju i skopać tyle tyłków ile się da, a wręcz tyle tyłków, że jej klan będzie musiał pomyśleć o zmianie nadanego jej przezwiska. Już nie będzie Kaią Rozczarowaniem. Może będzie Kaią Ciężkostąpającą lub Kaią ZabijęCięNaŚmierć. - Więc... wybierasz się dokądś? – zapytał Strider, wyraźnie odczuwając ulgę. Nie reaguj. - Jasne. Strider wciąż nie potrafił odwrócić twarzy w stronę Kai. - Kiedy? Dokąd? Nie waż się reagować. – Za cztery dni, wyjeżdżam do... ach, nie ważne - Kaia

obeszła go i usiadła na stole. – Przecież nie chcesz wiedzieć, już zapomniałeś? Robiła wszystko, by wyglądać nonszalancko, na zadowoloną z siebie, gdy w głębi duszy rozpamiętywała, że ten drań rozszarpał jej serce na kawałki i zdeptał jego resztki. Otworzyła paczkę frytek. - Masz rację. Tylko uważaj na siebie. I do zobaczenia... yhm, po prostu uważaj na siebie, dobra? Powstrzymał się przed wypowiedzeniem „do zobaczenia wkrótce”. W końcu w swoich planach nie chciał się z nią już spotkać. Nigdy. - Będę uważać – odpowiedziała, starając się po raz drugi w życiu powstrzymać łzy. Pewnie na to zasługiwała. Była karana za to Niefortunne Zdarzenie, za Parysa, za zalotników, których sama odrzuciła na przestrzeni wieków. - I ty też na siebie uważaj – dodała. Pomimo, że w tym momencie gardziła Striderem, pragnęła by wrócił cały i zdrowy. - Spokojna głowa. Strider wyszedł z kuchni, z jej domu, z jej życia, nieprzyjaźnie zatrzaskując za sobą drzwi. Rozdział 4 Następny dzień Stider spędził, włócząc się po budapeszteńskiej twierdzy i odwiedzając znajomych. Szukał zajęcia, które odciągnęłoby jego myśli od Kai. Wciąż przypominał sobie smutny ton głosu harpii, gdy przemawiała do niego, zanim opuścił jej dom. Strider pragnął przyciągnąć ją blisko siebie i utulić w ramionach, pocieszyć. Nie myśl o tym. Legion, stuprocentowe, rozpuszczone diablę, zamieniła się w stuprocentową kobietę o ciele gwiazdy porno. Niestety, to sprawiło, że stała się torturowaną więźniarką Lucyfera, a to z kolei zamieniło ją w łagodną, przywiązaną do łóżka, udręczoną panienkę. Obróciła się na bok, w stronę ściany, by nie patrzeć na niego, kiedy wchodził do sypialni. Fizycznie wyzdrowiała z tej piekielnej udręki. Psychicznie, mogła nigdy nie ozdrowieć. Przez kilka tygodni przekazywano ją od jednego demonicznego wysokiego lorda do drugiego, gwałcono, bito i nie wiadomo jakie jeszcze krzywdy jej wyrządzono nikt nie znał szczegółów, gdyż nie chciała o tym opowiadać. - Hej tam, księżniczko – Strider spoczął na łóżku i poklepał ją po ramieniu. Legion wzdrygnęła się pod wpływem tego dotyku. Strider westchnął i zdjął rękę. Nie lubił jej odwiedzać. Och, lubił ją jako osobę, zasadniczo, ale obawiał się, że wytwarzany przez nią w wyniku ciężkich doświadczeń, dystans emocjonalny, jego Porażka może odebrać jako wyzwanie. Niestety, ona nie była gotowa dać z siebie więcej. Legion potrzebowała pomocy. Jej najdroższy przyjaciel Aeron wraz ze swą partnerką Oliwią podejmowali niejedną próbę pomocy, jak na razie bez powodzenia - na nikogo nie reagowała pozytywnie. Nie odżywiała się prawidłowo i pomału, ale konsekwentnie marniała, doprowadzając się do wyniszczenia.

Chociaż nigdy nie spotkał faceta, Strider zdawał sobie sprawę z tego, że anielski strażnik czuwa nad Legion, ale wiedział też jedno – niewidzialny drań kiepsko wykonywał swoją robotę. Tak, Legion była wcześniej samolubnym wrzodem na tyłku, ale nie zasłużyła na to, co ją spotkało. W rzeczywistości jednak Strider wolał ją taką, jaką była wcześniej. - Wiesz, że to co przytrafiło się tobie, spotkało też kilku naszych chłopaków? Kane’a nawet kilka razy. Odkąd jest opętany przez Katastrofę, jak magnes przyciąga tego typu rzeczy. I wierz mi - nie mówię tego, by plotkować, albo wyjawiać czyjeś tajemnice. Gdy mieszkał w Nowym Jorku prowadził grupy pomocy dla innych. Może ty powinnaś… nie wiem… porozmawiać z nim, albo co? Cisza. Jej blond włosy były splątane i potargane, jej skóra chorowita, przesadnie zszarzała, pod grubym białym materiałem koszuli dostrzegł, jak kruche były jej ramiona. - Pewnego razu ja i Parys… czekaj, to już jest plotkowanie. Mniejsza z tym… będziesz musiała poprosić Parysa, jeśli chcesz poznać pikantne szczegóły. Cisza. Milczeli - ona i jego demon. Z całą pewnością Legion stanowiła wyzwanie, a jednak Porażka pozwalał sobie na obojętność. Gdy Strider okrywał ją szczelniej kołdrą lśniąca łza spłynęła po jej policzku. W porządku. - Chciałem tylko sprawdzić co u ciebie słychać, ale widzę, że czujesz się przy mnie skrępowana, więc sobie pójdę – powiedział delikatnie. Widział, że nie mogła się przy nim zrelaksować, a nie chciał pogarszać sprawy. Wciąż cisza. Wstając, cicho westchnął. - Daj znać, gdybyś czegoś potrzebowała, dobrze? Czegokolwiek. Chętnie pomogę. Znowu, żadnej reakcji z jej strony czy demona. Zmierzając do pokoju Amuna, Strider zastanawiał się, co się dzieje z jego roztargnionym? nie zainteresowanym? utajonym? kompanem - Porażką. Pomimo tego, że on i Amun i, do cholery, nawet on i Haidee pozostawali w dobrych stosunkach, to jednak Strider przez ponad tydzień unikał kontaktu z nimi. Sam widok Haidee powodował, że iskry bólu zapalały się w jego klatce piersiowej. Ból pojawiał się nie dlatego, że wciąż jej pragnął, lecz dlatego, że ją stracił, że nie mógł z nią być i że jego demon wciąż pamiętał przez co przeszli z powodu jej odrzucenia. Gdy Haidee otworzyła drzwi, z przyzwyczajenia zaczął jej się przyglądać. Była średniego wzrostu, miała jasne włosy z różowymi pasemkami, brew przekłutą kolczykiem, a jedno z jej ramion zdobiły tatuaże. Ubrana w T-shirt Hello Kitty i podarte dżinsy, byłaby nie lada atrakcją w każdym barze. Kiedy go zobaczyła, zmarszczyła brwi i usunęła się z przejścia, pozwalając mu wejść do środka. Pomimo jej wyraźnej dezaprobaty jakiś energetyczny impuls przeszył ciało Stridera. Na piekło, co to, do cholery, było? Gdyby celowano do niego z czterdziestki i kazano zgadywać pod groźbą śmierci, Strider powiedziałby, że miłość w najczystszej postaci sączyła się z każdego skrawka jej ciała. Prawie bolało patrzeć na nią, tak była promienna. Cholera.

- Jesteś w ciąży? - Nie - tajemniczy uśmiech pojawiła się na jej ustach. Dobra, dobra. Najwidoczniej już podłapała cechę Amuna – wszystkie rzeczy są tajemnicą. - Co słychać? – zapytała. Strider potarł ręką ponad sercem oczekując kolejnych migotań bólu. Blask jakim emanowała odbił się głęboko w jego oczach. Lecz nie - ból nie nadszedł. Nawet jego serce nie zabiło mocniej. Okej, w porządku, nie ma sprawy- mógł to znieść. Szybkim spojrzeniem omiótł pokój. Widać było, że Haidee przejęła kontrolę nad wystrojem i wnętrze nie było już gładkie, zimne i bezosobowe niczym lody waniliowe. Teraz nabrało nowatorskiego wyglądu z japońskim akcentem. Z sufitu zwisały latarenki, a ściany w kolorach: brązowym i pomarańczowym, zaskakiwały swym wymyślnym wzorem. Drzewka bonsai wydawały się wyrastać z każdego kąta, a biały dywan z długim puszystym włosem rozciągał się pod trzema szklanymi stolikami. Biały dywan. Czyżby nie wiedziała ile brudu mogą wnieść buty wojownika? Narzuta na łóżku też była biała, a leżące na niej pomarańczowe poduszki ozdobione były koralikami. Gdyby spróbowała tego gówna w jego pokoju, to byłaby niezła kaszana. Człowiek potrzebuje czuć się wygodnie w swoim otoczeniu, albo nie może się zrelaksować. To wnętrze nie było wygodne. Tylko raz Strider "żył" z kobietą, i tylko dlatego, że rzuciła mu wyzwanie, by się do niej wprowadził. „Wiem, że mogę cię uszczęśliwić jeśli będziesz wracał do domu, do mnie, co noc. A czy w takim razie ty możesz sprawić bym czuła się szczęśliwa? To się okaże” - mawiała. Po kilku tygodniach wspólnego z nią mieszkania, chętnie pogodził się z porażką. Nie mógł jej uszczęśliwić ponieważ nie chciał jej uszczęśliwić. Powrócił myślami do domu Kai i jej „iskry” dekoratorskiej. Teraz w oczach miał kobietę, która potrafiła czynić miejsce wygodnym i fajnym. Poważnie, Kaia byłaby zdolna pomalować toaletę tak, by przypominała otwarte usta. To było dla niego. - Strider? – Haidee odchrząknęła. Odwrócił się przodem do niej. - Co? Wyraz jej twarzy był pełen wyczekiwania, jakby wysyłała miękkie, delikatne impulsy. Strider musiał przypomnieć sobie, że to on przyszedł do niej, a nie odwrotnie. - Tak, uh. Gdzie Amun? – zapytał. - Kronos wezwał go do niebios. - Dlaczego? - Jeszcze nie wiem - kolejny tajemniczy uśmiech. - Jak długo go nie ma? - Trzy godziny, dziewięć minut i czterdzieści osiem sekund. Nie, żebym spoglądała co chwilę na zegarek, albo co. Mogę ci w czymś pomóc? - Nie. Po prostu chciał zobaczyć się z kumplem - tak mu się wydawało. Po tym wszystkim co mu zrobił, starając się trzymać go z dala od Haidee, zżerało go poczucie winy. - Spróbuję, uh, złapać go później. Zmarszczka na jej czole wyrażała zmieszanie. I niepokój? Tak.

To był niepokój. - Jesteś pewien? Nie powinien być zaskoczony, ale… zabiła Badena, strażnika Nieufności i próbowała także zabić Stridera. Fakt, zdecydowanie miała powody, by do tego dążyć dawno, dawno temu, obaj przyczynili się do śmierci jej rodziny, niszcząc jej życie. Cholera, z powodu demona, została pokonana znów i znów i ponownie. Za każdym razem gdy wracała, pamiętała tylko swoją nienawiść świadoma śmierci tych, których kiedyś kochała. Szukała jedynie zemsty. To miało sens. Od tej pory była nawiedzona - nosiła w sobie cząstkę demona Nienawiści. A może to był kolejny powód, dla którego Strider jej pragnął. Może pociągało go to, iż kawałek Nienawiści sprawił, że nie była lubiana przez innych, a nawet przez samą siebie. Strider bardzo szybko się z tym pogodził, pokonał tę nienawiść, dlatego właśnie podejrzewał, że chęć bycia z nią była trochę spieszną decyzją zarówno dla niego, jak i dla jego demona . To, że teraz uwielbiała Amuna, że teraz wspierała lordów i ich czyny, dla Stridera było cudem, któremu nie mógł się przestać dziwić. - Tak. Jestem pewien - pochylił się i pocałował ją w policzek. Nigdy przedtem nie zainicjował kontaktu, podczas którego nie użyłby noży. - Do zobaczenia, Haidee. Otworzyła usta z zaskoczenia i poczuła, że zaschło jej w gardle. - Tak. Do zobaczenia - powiedziała z trudem. Jeszcze nigdy nie odnosił się do niej tak miło – widocznie robił się miękki na stare lata. Obok znajdowały się drzwi do sypialni Sabina. Strider stanął w progu, jedząc garść cukierków Red Hots - zapas swoich ulubionych słodyczy miał ukryty w każdym zakątku twierdzy. Przyglądał się, jak jego przyjaciel wrzucał najróżniejszego rodzaju gówna do walizki. Jego żona, Gwen, krzątała się wokół niego, bez entuzjazmu podejmując próby poskładania góry ubrań, które Sabin zwinął w kłębki, uporządkowania broni, którą on chaotycznie pakował oraz wyjęcia rogu byka z walizki po raz trzeci. W przeszłości harpie nazwały ją Gwendolyn Płochliwa. Strider nie wiedział, jak nazywały ją teraz, ale ten przydomek na pewno już do niej nie pasował. Mała petarda nie była już teraz taka płochliwa i nawet skopała tyłek Kai, zamykając ją w lochu i uniemożliwiając jej obdarcie Sabina ze skóry, którą to skórę Kaia chciała później nosić jako płaszcz zwycięstwa. Kaia. Jego głupie serce zabiło mocniej i sprawiło, że poczuł się jak zakochany małolat, co wcześniej nigdy się nie zdarzało. Zeus stworzył go w pełni uformowanym - dobrze zbudowanym, dojrzałym mężczyzną zawsze z bronią w gotowości, by chronić króla – boga i tych, których kochał. Nawet zanim Strider dostał swego demona, lubił wygrywać, pokonywać każdego, kto stanął na jego drodze. W końcu, jaka jest radość z porażki? Żadna. Jego demon zamruczał zgodnie. Strider, który wcześniej odbiegł myślami, postanowił skupić się teraz na tym, co działo się wokół niego, zanim to „małe gówno” zacznie nim dyrygować. Im dłużej przyglądał się Gwen, tym mocniej dostrzegał, jak bardzo przypominała swoją starszą siostrę. Kaia. Znowu to samo.

Gwen miała gęstą masę blond włosów podszytych czerwienią, takim samym odcieniem czerwieni jak u Kai. Jeśli miał by być szczery, to jednak Kaia była ładniejsza. Jej włosy były bardziej falujące, bardziej jedwabiste i podczas, gdy oczy Gwen były zaskakującym połączeniem szarego i złota, właśnie tak jak Kai, Kai były jeszcze piękniejsze. U niej szarość przypominała bardziej płynne srebro, a złoto… no cóż, złoto połyskiwało jak płomienne iskierki. Kim ty jesteś? Mięczakiem? Przestań snuć poetyckie wyobrażenia! Tak czy siak, kiedy nad Kaią przejmowała kontrolę jej Harpia, oczy dziewczyny stawały się kompletnie czarne, a śmierć pływała w ich głębi. Lecz, jeśli miał być szczery – nawet to było seksowne. Gwen i Kaia miały takie same, niewielkie nosy, takie same cherubinowe policzki, takie same dość szerokie, okrągłe podbródki. Jakimś cudem Kaia była wcieleniem zmysłowości, a Gwen chodzącym niewiniątkiem – to nie miało sensu. Pomimo tego ich podobieństwo poruszyło go rozpalając jego zmysły. Strider musiał się pilnować, by jego ciało nie zareagowało na te myśli. W przeciwnym razie Sabin z pewnością dąsałby się, na niego widząc go pobudzonym w pobliżu swojej ukochanej. Oczywiście dąsanie się oznaczało jelita Stridera owinięte wokół jego szyi. No dalej – powiedział w myślach do Porażki. Porażka tylko zachichotał, czym zaskoczył Stridera. Był przygotowany – czekał na wyzwanie, które miało być rzucone, ale nigdy nie nadeszło. Słodcy Bogowie! Powinien był być bardziej uważny. Nigdy więcej ryzykownych sytuacji! Co on tu właściwie robił? Powinien być teraz w niebiosach z Parysem. Powinien być w Nebrasce z Williamem i torturować rodzinę, która wykorzystała Gilly – dziewczynę, z którą się zaprzyjaźnili. Powinien być daleko stąd i zabijać łowców. Powinien być w Rzymie i negocjować z Niewypowiedzianymi – potworami, które były przykute łańcuchami w środku starożytnej świątyni, zdesperowane, by odzyskać wolność. Dał im jeden z czterech boskich artefaktów potrzebnych do znalezienia i zniszczenia puszki Pandory relikt, którego szukali także łowcy. Niewypowiedziani mieli już magiczną różdżkę i pelerynę niewidzialności, a lordowie mieli klatkę zapomnienia i wszystkowidzące oko. Tak więc lordowie mieli przewagę nad łowcami 2:0. Hura!!! Niewypowiedziani nie byli tak naprawdę zainteresowani artefaktami, lecz tym co mogli za nie wynegocjować. Ktokolwiek zaoferowałby im głowę obecnego króla – boga (bez reszty ciała) zdobyłby w zamian magiczną różdżkę wtedy pozostałaby im już tylko peleryna. Kiedyś Strider posiadał pelerynę, ale wymienił ją za Haidee. Wtedy nie obawiał się tej wymiany - był przekonany, że Niewypowiedziani zatrzymają pelerynę, by po negocjować z nim później. Teraz też miał taką nadzieję. Z pewnością będzie go to kosztować fortunę, ale mimo wszystko było to lepsze niż pozwolić Haidee uciec i wyjawić jego sekrety swoim przyjaciołom łowcom. Zamierzał wrócić dużo wcześniej, ale zatracenie się Amuna w Haidee dało mu takiego kopniaka w tyłek, że przez ponad tydzień nie mógł się pozbierać. Jego demon wił się, a w nim ból kipiał jak w gorącym kotle. Może echo tego bólu było przyczyną, dla której nie chciał pozwolić sobie na myśli o byciu z Haidee. Może to dlatego wciąż opierał się Kai. Nie myśl już więcej o niej ty tłumoku. Zaraz ci piana wyjdzie na ustach. Opierał

się Kai ponieważ ona zdecydowanie zdeptałaby jego dumę, jego dobre samopoczucie, a najprawdopodobniej nawet chęć do życia. Czy naprawdę trzeba mu to było znowu przypominać? Wrócił myślami do artefaktów. Strider przyrzekł sobie, że wkrótce odzyska pelerynę. Ponieważ ktokolwiek znajdzie puszkę Pandory jako pierwszy, wygra wojnę, a on pragnął zwyciężyć łowców bardziej niż pragnął Kai. Nie, żeby w ogóle o niej myślał. Powinien skupić się na ostatecznym zwycięstwie, na przyjemności jaką by odczuwał. O Bogowie! Mógł to sobie wyobrazić. To było lepsze niż seks, czy narkotyki. Nieważne. Zamiast tego zdał sobie sprawę, że z premedytacją umył dziś rano talerz i odwiedził wszystkich znajomych, żeby ponaprawiać różne rzeczy, tak, by mógł wyjechać i… cholera, niedobrze, bardzo niedobrze … sprawdzić, co z Kaią. Musiał się upewnić, że wszystko jest w porządku nawet jeżeli to oznaczało, że znów zaniedbuje swoje obowiązki. Chłopie, nie możesz do tego dopuścić. Za cholerę. Zwłaszcza, że teraz zdał sobie sprawę ze swych intencji i mógł to powstrzymać. - Po co, do cholery, tu stoisz? – wypalił Sabin. – Załatw swoje sprawy i wynocha. Przez ciebie Gwen zachowuje się jak obłąkany lunatyk. - To przez ciebie zachowuję się jak obłąkany lunatyk – oburzyła się Gwen, po raz kolejny wyjmując róg byka z walizki. – Nie potrzebujemy wszystkich tych śmieci. - Skąd wiesz? – zapytał Sabin. Przejechał palcami między włosami, a jego złote oczy zalśniły jaśniej niż zwykle. - Nigdy wcześniej nie uczestniczyłaś w Turnieju Harpii. I, do diabła, nie powinnaś w nim uczestniczyć nawet teraz – dodał. - Słyszałeś, co powiedziała Bianka? Każda córka Tabithy Skyhawk została wezwana. Ale nawet gdybyśmy nie zostały wezwane, nawet gdyby tylko garstka naszego klanu została wezwana i tak bym pojechała. To moja rodzina. - No cóż, teraz jesteś częścią mojej rodziny. - Tak naprawdę… to ty jesteś częścią mojej rodziny. Skoro ja jestem generałem, kapitanem i dowódcą, ty podążasz za mną. A ja jadę. - Kurwa! – Sabin opadł na łóżko i włożył głowę między swoje kolana. - Kiepsko, co? – zapytał Strider, starając się, by brzmiało to jakby od niechcenia. O co chodzi z tym turniejem? Nie umieram z ciekawości. Serio. Kaia starała się ukryć wczoraj strach, ale nie do końca jej się to udało. Kiedy wspomniał o jej wyjeździe, zbladła i zadrżała. Nie powinien był tego zauważyć – był odwrócony tyłem, tylko że ujrzał ją w odsłoniętym kawałku okna, w którym odbijała się jej twarz. Jej skóra błyszczała jak diament, przykuwając jego uwagę, a on był tak rozgorączkowany, by ją dotknąć, że jego ciało płonęło. Skóra harpii… nie było nic bardziej znakomitego. Nic! Śmieszne natomiast było to, że nigdy nie chciał pogłaskać, czy posmakować Gwen, Bianki, czy Taliyah, w taki sposób, jak chciał pogłaskać i posmakować Kai. Nie, żeby stale o niej myślał. Porażka po raz kolejny zachichotał, a Strider się przeraził. Kiedy to „małe gówno” nie odpowiedziało, nie zareagowało na wyzwanie, Strider poczuł ulgę. Do cholery, co jest z tym demonem? Gwen przygryzła dolną wargę. - Bianka mówiła mi, że turniej jest tak brutalny, że połowa uczestników ginie, lub błaga o śmierć. A pewnego razu, około tysiąc pięćset lat temu, dużo więcej niż połowa zginęła. Prawie wszyscy. Strider wyprężył się, a jego krew zamarzła.

- Co? Dlaczego? – zapytał. - Nie powiedziała nic więcej, więc nie patrz na mnie tak, jakbyś chciał poderżnąć mi gardło, jeśli nie podam ci szczegółów. - Ach nie, poczekaj – kontynuowała Gwen, przypominając sobie jednak co nieco. - Powiedziała coś więcej. Podobno Skyhawk’om nie wolno było uczestniczyć w turnieju od wieków z powodu czegoś, co zrobiła Kaia. Ale oczywiście nikt mi nie powiedział, co to było. W naszym klanie nigdy się o tym nie mówi, a ja nie zadaję się z kobietami z innych klanów. One zawsze nas unikały. Jednak teraz, nagle, z powrotem witają nas z otwartymi ramionami. To dziwne i nie podoba mi się to, więc nie wysyłam moich sióstr na wrogie terytorium samych. Umysł Stridera uczepił się tego jednego detalu – Kaia była przyczyną pandemonium. Co ta piękna rozrabiara nawyprawiała? - Acha. I jeszcze coś. Bianka myśli, że to pułapka – Gwen podniosła głowę Sabina z jego kolan i usiadła mu na kolanach. Automatycznie wojownik owinął swe ręce wokół jej pasa i chwycił za biodro. - Ona sądzi, że Skyhawk’owie, a zwłaszcza Kaia staną się celem, by każdy mógł się na nich zemścić. Kaia - cel dla każdej harpii żywiącej urazę. W tym momencie krew zagotowała się w Striderze z innego powodu – z powodu furii wewnętrznego piekła. - Czy mężczyznom pozwala się tam pojechać? – spytał. - Małżonkom i niewolnikom tak. Wręcz są motywowani, by pojechać. Krew jest lekarstwem dla harpii i ci małżonkowie i niewolnicy pomagają zranionym zawodniczkom wrócić do zdrowia. - Czy Kaia ma… niewolnika? – wychrypiał pytanie. Z jednej strony chciał, żeby jakiegoś miała… dla jej bezpieczeństwa, z drugiej strony… już chciał zamordować wrednego skurwiela. Porażka zawarczał i nie było ani źdźbła żartu w tym odgłosie, a w Striderze odezwała się jego częsta obawa. To nie jest wyzwanie, chłopie. A może jego demon był zasmucony myślą, że ktoś inny mógłby za plecami Stridera zranić Kaię. W jakiś chory, pokręcony sposób to miało sens. Miał wysoko rozwinięte poczucie posiadania, zwłaszcza jeżeli chodziło o jego wrogów, ale też i o przyjaciół. Kaia była jednym i drugim. Dzięki Bogu Porażka nie odpowiedział. Strider nie potrzebował dodatkowych komplikacji w postaci zwalczania Kai i kogokolwiek, kto wyzwałby ją na pojedynek. On nie był za nią odpowiedzialny - nie była jego problemem. - Nie – odpowiedziała w końcu Gwen, a w jej głosie wyczuwało się smutek. – Kaia nie ma niewolnika. Ulga, wielka ulga. - W takim razie znajdziemy jej jakiegoś. Furia, wielka furia. - Nie – truskawkowy blond pasemka zafalowały wokół twarzy Gwen, gdy potrząsnęła głową. - Ona myśli, że to ty jesteś jej małżonkiem. Zgadza się. Dawno temu Kaia wspomniała mu o czymś takim. Może i w to wierzyła, ale sądził, że dziewczyna raczej dała się zwieść zwykłemu zafascynowaniu. Nie, żeby on był tylko zwykłą fascynacją, ona zawsze chciała dla siebie wszystkiego, co najlepsze, przecież nie mógł jej za to winić. Strider złapał się na tym, że znowu podrasowuje własne ego. Potarł ręką po karku, przetasowując tę myśl – ona chciała kogoś mocnego, zdolnego i przystojnego. Cholera, znowu

podrasowuję ego. Ona potrzebowała kogoś dość przystojnego. Nie, to nie pasuje. Kiedy fakt jest faktem nie można go obejść - ona chciała kogoś wyjątkowo przystojnego. A on pasował do tego wizerunku. Ale Parys był wyjątkowszej przystojny. „Wyjątkowszej”? Cholera, czy w ogóle jest takie słowo? Pewnie było i najprawdopodobniej zostało utworzone z powodu Parysa. - Tak więc? – zapytał Strider bardziej stanowczo niż zamierzał. - Tak więc nie weźmie nikogo innego – odpowiedział Sabin. – Harpie są zaborcze, uparte i przywiązane do swojego terytorium, to znaczy, że one są dokładnie takie jak ty i nie pójdą na żaden kompromis. - Hej! – obruszyła się Gwen. - Przepraszam kochanie, ale to prawda – odpowiedział Sabin. Kaia weźmie albo ciebie, albo nikogo – poinformował Stridera. - Tak to już jest urządzone. - I to dlatego – Gwen wzięła głęboki oddech, po czym powoli wypuściła powietrze. - … ty wiesz, że ja cię kocham, prawda? Sabin zdecydowanie przytaknął. Kurde, kurde, kurde – on, albo nikt. Błogosławieństwo i przekleństwo. Strider nie miał na to czasu. Nie chciał tego. Nie mógł już więcej spędzać z nią czasu. Już powiedział jej do widzenia. Miał za sobą pożegnanie, które prawie obudziło jego demona. Z każdym krokiem, od kiedy opuścił dom Kai, Porażka grasował w jego świadomości chcąc działać, przytrzymać ją, wziąć ją - zwycięstwo byłoby takie słodkie ale nie pozwalając sobie na to. Przecież przegrana byłaby cholernie bolesna. Strider nigdy nie ciszył się bardziej z tego, że demony uwolnione z puszki Pandory bały się harpii. I miały po temu dobry powód, były bowiem potomkami Lucyfera - mistrza wszystkich demonicznych zjawisk. Ponadto Porażka widział jak Kaia walczy. Nie ważne jakiej broni użyła – pistoletu, ostrza, pazurów, kłów - wypalała swoich oponentów w mgnieniu oka. Fajne zalety w dzisiejszych czasach i zdecydowanie działające jak afrodyzjaki, jeśli twoja egzystencja nie zależy od twoich zwycięstw, a jego zależała. Strider skończył swojego ostatniego cukierka i rzucił pusty kartonik do kosza na śmieci, który stał obok biurka Sabina. Kosz – 2 punkty! Porażka był pełen uznania, małe iskierki satysfakcji przeniknęły przez żyły Stridera. - …mnie słuchasz? – dokończyła Gwen. - Jasne, jasne – skłamał, szukając jej wzrokiem. Już nie siedziała na kolanach Sabina. Teraz stanęła kilka centymetrów od Stridera w lekkim rozkroku i oparła ręce na biodrach. Dobrze znał tę pozę. - Ale przypomnij mi. Mówiłaś, że… Gwen przewróciła oczami. - Mówiłam ci, że masz już tylko dwa dni, by zająć się swoimi pilnym sprawami, ponieważ… pomimo, że cię uwielbiam, dopilnuję, byś brał udział w turnieju. Kaia cię potrzebuje i musisz być tam dla niej. Bo inaczej… Jego uwaga przeniosła się na Sabina, na którego twarzy malowało się pytanie „co zamierzasz z tym zrobić? ” Współczucie pokryło rysy jego twarzy, ale nie było w tym krztyny determinacji, czy gniewu. Tak więc? Jego nieustraszony lider nic by nie zrobił.

Wspaniale. Spojrzał na Gwen. - Nawet nie myśl o tym, by rzucać mi wyzwanie – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Nie zawaham się wziąć odwet. Oczywiście jedno małe draśnięcie na dziewczynie i Sabin by go zabił. Musiałby wpaść w szał i solidnie wkurzyć się na swojego przywódcę, ale dwa zwycięstwa za cenę jednego? Nieźle. - Mówisz, jakbym kiedykolwiek użyła twojego demona przeciwko tobie – odpowiedziała zaskakując go. – Boże, nie mogę uwierzyć, że naprawdę tak źle o mnie myślisz – zdawała się być prawdziwie dotknięta. - Planuję tylko pobić cię naprawdę boleśnie, związać cię i poprosić Luciena, by przeniósł cię w zaświaty. Bosssz! Wyluzuj – powiedziała, kiedy otworzył swe usta, by ją przeprosić. – Tylko planuję – dodała. Strider wydął usta. - Zdajesz sobie sprawę, że bolesne bicie i związywanie mnie , byłoby wykorzystywaniem mojego demona przeciwko mnie. Przegrana by mnie zniszczyła. - Och – zafrasowała się. – Nie wybiegałam myślami tak daleko w przód. Uniosła brodę, a ten gest przypomniał mu znowu o Kai. - I tak bym to zrobiła, nie komplikuj i zgódź się z nią pojechać. Proszę. - Błaganie mnie nie przekona. Łzy też nie, tak dla twojej wiadomości. W przeszłości, kiedy spotykał się z kobietami, nauczył się, że błaganie i łzy były metodami ich walki. Kobiety chciały czegoś, były skłonne zrobić wszystko, by to dostać. Godne podziwu. Po krótkim czasie jego serce stało się obojętne na takie gierki. Zdecydował, że długotrwałe związki po prostu nie są dla niego. Łatwo nauczył się sztuczek swoich partnerek, a one jego. Musiał wygrać, a one zawsze próbowały użyć tego jako ich atutu. Ile razy słyszał zdania typu „ założę się, że nie będziesz w stanie spędzić całego dnia ze mną i cieszyć się tym”? Nie zliczenie wiele. - A więc? - Gwen oczekiwała odpowiedzi. – Tak czy nie? Załatwiamy to polubownie czy nie? - Na jak długo? – wycedził. - Cztery tygodnie – odpowiedziała z wyraźną nadzieją w głosie. Mogła odpowiedzieć „wieczność” więc jego reakcja była empatyczna. Cztery tygodnie. Cztery, kurwa, tygodnie z Kaią. To oznaczało karmienie jej, chronienie jej, osłanianie jej własnym ciałem, gdy nadarzy się taka okazja. Jego fiut drgnął z zapałem. To nie jest coś, czego powinieneś oczekiwać, idioto. Miałby jej chronić własnym ciałem, jeżeli okoliczności będą tego wymagać. Nawet, gdy sparafrazował tę myśl, to jego fiut nadal miał z tym problem - szybkie wchodzenie i wychodzenie było teraz jego modus operandi i tylko to na niego działało. Nikt nie miał czasu, by uczyć się jego dziwactw, lub wykorzystywać je przeciwko niemu. Jednak Kaia już o tym wiedziała i nie wahała się rzucać mu wyzwań. Cząstka niego lubiła ten dreszczyk emocji. O taaak. Nie mogłeś wygrać jeśli nigdy nie wszedłeś do gry, a to ona była tą grą. Z drugiej strony, nie mogłeś także przegrać. - A co z wojną przeciwko łowcom? – zapytał Sabina. Jeśli istniał jeszcze ktoś, kto kochał zwycięstwo tak jak Strider, to był to Sabin. Gość sprzedałby swoją matkę na eBayu, żeby tylko załapać się na dobrą walkę.

Oczywiście, gdyby miał matkę. - Już rozmawiałem z Kronosem. Galenem nie musimy się przejmować, bo jest zbyt ranny, by stwarzać problemy, a Rea zaginęła. Galen – nieśmiertelny wojownik opętany przez demona nadziei, jak na ironię, również przywódca łowców. Rea – największa suka wśród boskich królowych, które kiedykolwiek kontrolowały połowę niebios. Oboje znajdowali się na szczycie listy jego wrogów. - Zaginiona? Ciągle? Strider wiedział, że zaginęła, ale sądził, że się ukrywała od kiedy jej mąż dowiedział się, że knuła przeciwko niemu - nakłaniała swoją siostrę, by była jego kochanką i go szpiegowała – i chciał ją ukarać. - Czy planuje ją usunąć? Niewiele istot jest w stanie zgładzić boginię. - Tak, ale Kronos nie ujawnia żadnych szczegółów – odpowiedział Sabin. Być może wynikało to z faktu, iż Kronos nie znał żadnych szczegółów. To by mogło tłumaczyć, dlaczego wezwał Amuna - nikt nie mógł łatwiej uzyskać odpowiedzi, niż strażnik sekretów. - W takim razie, to jest idealny czas, by uderzyć w łowców – powiedział Strider. - Nie do końca – Sabin zmarszczył czoło. – Pamiętasz tę dziewczynę, którą razem widzieliśmy? Tę, która zaakceptowała demona nieufności w swoim ciele? - Nie Sab, nie pamiętam – odpowiedział drętwo. - Czy oni razem byli w świątyni Niewypowiedzianych i oglądali jak te istoty manipulowały powietrzem, by ukazać, co dzieje się na całym kontynencie? Galen jakoś odnalazł to co nie odnajdywane - zaginionego demona nieufności, szalonego i pogrążonego w szaleństwie. Uwięził wtedy Nieufność w pomieszczeniu i przekonał bestię, by posiadła kogoś innego - kobietę, łowcę. Pomimo że prowadzili śledztwo, szukali informacji, nigdy nie dowiedzieli się niczego więcej o tej dziewczynie. Ani miejsca, ani warunków w jakich przebywała. - Nieważne – syknął Sabin. - Kronos zdecydował, że ją chce. Amun ma się tym zająć. Acha, czyli dlatego Amun został wezwany. Rea będzie przeklęta – podejrzewał. Jeśli Sabin o tym wiedział, to oznaczało, że Haidee też o tym wiedziała. W takim razie ona nie chciała podzielić się tymi informacjami ze Striderem. Był przekonany, że to mała nauczka i nie mógł jej za to winić. - Co ta dziewczyna ma wspólnego ze skopaniem tyłków łowcom? – spytał Strider. - Łowcy skupią się na trzymaniu jej w ukryciu i będą zbyt zajęci, by nas zaatakować. - Więc masz nadzieję. Lecz jednak, jeśli to prawda, to jest najlepszy czas, by na nich ruszyć. - Jeśli zdołamy ich znaleźć. Bez Amuna musielibyśmy polegać na zdolnościach detektywistycznych naszych ociężałych tyłków. Ciężko. - Mamy Ashlyn – przypomniał Strider. Maddox - strażnik Furii, ożenił się z kobietą posiadającą zdolność wysłuchania wszystkich rozmów, jakie kiedykolwiek zostały przeprowadzone w miejscu, w którym stała. Nikt nie mógł się przed nią ukryć.

- Nie słyszałeś? Ona jest przykuta do łóżka z powodu bliźniaczej ciąży. Jej brzuch jest tak ogromny, że potrzebuje pomocy, by nawet przejść do łazienki. Maddox sądzi, że wkrótce urodzi. Biedak, pewnie odchodził od zmysłów ze zmartwienia. Ashlyn była (głównie) człowiekiem, a to sprawiało, że była delikatna i krucha jak szklana waza. Nie tak jak Kaia, która mogła… Zawróć te myśli. - Nie wiem jak ty, ale ja jestem świetnym detektywem. - Okej, myśl, jak chcesz - Sabin wzdrygnął ramionami. – Ja miałem wybór. Mogłem korzystać z naszych przywilejów, albo zaopiekować się swoją żoną. Zgadnij, co wybrałem? Kiedy Sabin stał się taką cipą? - Przynajmniej nie musimy martwić się, że nasi chłopcy zostaną skrzywdzeni, ponieważ ich zostawiliśmy. Tak, jakby się tym kiedyś przejmowali. „Chłopcy” byli równie kompetentni jak Strider. Nie wspominając o tym, że byli opętani przez zakały takie, jak Ból, Zaraza, czy Katastrofa. Oni wszyscy byli potwornie zdziczali i nie potrzebowali niańki, czy zbliżała się wojna, czy nie. - No cóż i tak nie mogę jechać. Mam swoje plany – powiedział Strider. Nie mogę się wahać. Muszę zrobić wszystko, żeby było właśnie tak. – Obiecałem Parysowi, że pomogę mu w niebiosach – kontynuował wykręty. - Pomożesz mu później – powiedziała Gwen, włączając się do rozmowy. – Kaia potrzebuje cię teraz. Jego ciało natychmiast zareagowało, zadrżał ze świadomości Kaia cię potrzebuje… jego komórki się obudziły - Kaia cię potrzebuje… członek zgrubiał i stwardniał – Kaia cię potrzebuje… potrzebuje byś ją dotykał, rozbierał, wypełniał. - Pomyślę o tym – odpowiedział sucho. Przeszedł do holu i skierował się do swojej sypialni, nim Gwen mogłaby zaszantażować go po raz drugi. Gdy już dotarł do swego pokoju, zamknął za sobą drzwi, wszedł do środka i wlepił wzrok w ścianę. W głowie mu huczało. On i Kaia mieli podobny gust, jeśli chodzi o dekorowanie wnętrza. Broń pokrywała jej ściany w taki sam sposób, jak u niego. Zastanawiał się, czy tak, jak w jego przypadku, każdy element jej kolekcji należał do ludzi i nieśmiertelnych, których pokonała na przestrzeni wieków. Kaia. Porażka. Dwa słowa, które dla niego stały się synonimami. Wśród harpii przetrwać mogły te najbardziej sprawne – to go dołowało. Wiedział od Gwen, że spanie przy ludziach, lub kimkolwiek innym niż małżonek, było wśród harpii zabronione. Wiedział też, że nie wolno im było ujawnić żadnych swoich słabości – nawet przed małżonkiem. I nigdy, przenigdy nie wolno im było okradać swoich sióstr. Jeżeli złamałyby, którąś z tych zasad zostałyby ukarane. Cholera, co on miał z nią zrobić? Potrafiła zadbać o swoje bezpieczeństwo walcząc ze wszystkimi, lecz nie z inna harpią. Poza tym, Kaia potrzebowała każdego możliwego wsparcia, jakie tylko mogła otrzymać. Po pierwsze i najważniejsze – wypoczynku. Będzie musiała wypoczywać pomiędzy rozgrywkami. Ona uważała, że Strider był jej małżonkiem, więc mogła wypocząć jedynie u jego boku. Po drugie – potrzebowała kogoś, kto zadba o jej prawidłowe odżywianie.

Strider widział przecież jak zmarniała w areszcie. Po trzecie – potrzebowała kogoś, kto osłoni jej tyły, gdyby coś ukradła, a znając ja będzie kradła dużo. Dobrze by było, żeby tym kimś była osoba, która nie musi martwić się o swój własny zadek. Wiedział od Gwen, że zazwyczaj połowa uczestników ginęła. Połowa. Harpie nie okazywały żadnej litości, nie brały jeńców. Z jakiegoś powodu Kaia była celem, niczym tarcza strzelnicza. Gdyby to zrobił, gdyby z nią pojechał, musiałby znaleźć sposób, by oprzeć się jej urokowi. Choćby nie wiem co, nie mógł z nią spać. Nie tylko ze względu na Parysa, ale także dlatego, że ona każdy intymniejszy kontakt traktowałaby jako przywiązanie, jako związek harpii i małżonka, jako rodzaj więzi na zawsze. Za żadne skarby nie wyda na siebie wyroku śmierci. Czy jednak zdoła jej się oprzeć? Lepsze pytanie – czy był wstanie ją chronić? Jeśli jej wrogowie dowiedzieliby się kim on jest, mogliby użyć jego demona przeciwko niej. Mogliby rzucić mu wyzwanie, by ją skrzywdził. Mogliby rzucić mu wyzwanie… by ją zabił. Wygrać? - zapytał Porażka szorstkim głosem, balansując w umyśle Stridera. Cholera. Ja powstrzymałem swoje myśli, więc ty też musisz to zrobić. Proszę – Strider skarcił swojego demona. Wygrać – powtórzył Porażka, tym razem było to jednak żądanie. Żądanie, które trzymało w napięciu. Za późno - pomyślał Strider. Jego demona nie można już było powstrzymać. Wygrać z każdą harpią, która spróbuje skrzywdzić Kaię? WYGRAĆ ! Tak. Przeciwko harpiom, które spróbują skrzywdzić Kaię. Dlaczego? Przecież ona nie jest twoją ulubioną osobą. Dlaczego zmuszają mnie, bym ją chronił? Wygrać! Wygrać! Wygrać! Dlaczego Strider spodziewał się odpowiedzi? Nie wiedział. W przeciwieństwie do innych demonów, jego miał bardzo ograniczone słownictwo. Z pewnością czekała go brudna robota. Ale… może Porażka właśnie przypominał sobie, jak wspaniale było pokonywać Kaię i chciał więcej. Gdyby zginęła, już by tego nie doświadczył. A może, zaborczy tak bardzo, jak tylko demon mógł być, Porażka sądził, że Kaia była ich osobistym polem walki i inni nie mieli prawa do niej przystąpić. Absolutnie. Co wiedział na pewno? Jechał na turniej harpii. Rozdział 5 Kaia uwielbiała oglądać filmy, ale teraz czuła, jakby sama miała grać główną rolę w horrorze zwanym Masakra Drzemiącej Imprezy. Tylko zamiast śpiwora i pluszowego misia niosła topór oraz narzędzie z ząbkowanym ostrzem. Wraz ze swoimi siostrami szła długim, ciemnym, zdawałoby się - opustoszałym korytarzem. Wszystkie dziewczyny trzymały w rękach broń, a kolejne elementy ich uzbrojenia zwisały im z talii oraz wystawały zza pleców. Jeśli jakiś czarny charakter faktycznie czaiłby się w mroku i czekałby, aby zaatakować, to pewnie widziałby ich

ruchy w zwolnionym tempie, włosy powiewające na wietrze. W tle grałaby muzyka podtrzymująca napięcie. Szkoda, że to nie Hollywood. Po środku szła Taliyah - najstarsza, najsilniejsza i najbardziej śmiercionośna siostra. Była wysoka, szczupła, blada od stóp do głów, wyglądała jak elegancka królowa śniegu. Z resztą osobowością także pasowała do tej postaci. Taliyah nie pozwalała sobie na wyrażanie emocji. Podczas, gdy Kaia zawsze pragnęła być jak ich matka, Taliyah wręcz przeciwnie – była zrównoważona, lubiła działać logicznie i według planu. Bianka i Kaia szły po jej bokach, a Gwen szła po lewej stronie Kai. Na jednym końcu tej estrogenowej brygady szedł Sabin, na drugim Lysander. Zwykle na takich imprezach małżonkowie mieli pozostawać o krok z tyłu, ale ci panowie nie byli archetypowi. Byli równi, uwielbiani, zdeterminowani, by bronić. Dziewczyny były bardzo spięte. Jeśli chodziło o Kaię – spowodowane to było głupim Striderem. Wiadomo już było, że nie będzie jej wspierać podczas turnieju, mimo iż tego ranka Gwen dała jej nadzieję. Strider się nie pojawił, więc niepotrzebnie czekały na niego na zewnątrz przez ponad pół godziny, przez co teraz były spóźnione na spotkanie. Głupi, głupi Strider. Naiwna, naiwna Kaia. Dobra, w końcu go skreśliła i przyznała, że czuje się lepiej bez niego. On oznaczał odrzucenie, upokorzenie i złamane serce zamknięte w ładnym opakowaniu. Mogła znaleźć inne ładne opakowanie bez tych wszystkich dodatków, dziękuję. Przynajmniej Bianka i Gwen będą dobrze strzeżone, a to poniekąd łagodziło jej stres. Jeśli ktokolwiek by im groził z powodu tego co Kaia zrobiła w przeszłości, to zmieniłaby tę Masakrę Drzemiącej Imprezy w Krwistą Kąpiel W Zaświatach. Byłby to film dokumentalny Kai Skyhawk. I jeżeli ktokolwiek dokuczy Biance z powodu jej związku z aniołem również zyska główną rolę w tym dokumencie. Niestety miała wrażenie, że będzie wielu kandydatów do ról pierwszoplanowych. Na pierwszy rzut oka, Lysander w każdym calu wyglądał na dobrodusznego mężczyznę. Jego włosy błyszczały jak nici złotego jedwabiu, jego skóra była blada o delikatnym odcieniu róży. Ubrany w długą, białą szatę skrzydła miał schowane, ale delikatnie wystawały ponad jego ramiona. Nie miał żadnej widocznej broni, ale nie potrzebował jej. Mógł stworzyć ognisty miecz z samego powietrza. Dopiero na drugi rzut oka, harpie zorientowałyby się, że był wojownikiem umięśnionym i krzepkim, zdeterminowanym, by chronić to, co do niego należało. Do tego czasu byłoby już za późno na refleksje. Sabin, no cóż? Każdy by zgadł kim jest już po pierwszym spojrzeniu - gnojek pozbawiony jakichkolwiek granic moralności. Miał brązowe włosy i oczy w kolorze ochry. Jego rysy były ostre i wyraziste. Z jego, znajdującego się na wysokości stu osiemdziesięciu trzech centymetrów ramienia, zwisało więcej broni, niż cała armia byłaby w stanie udźwignąć. Każdy jego krok przypominał Kai umierające serce. Huk, pauza, pauza, huk. Lecz, zaraz. O co chodziło z tym rogiem byka w jego ręce? Pewnie z jego powodu nikt nie będzie naśmiewać się z Gwen, ale jej mała siostra prawdopodobnie będzie musiała odganiać od niego kobiety. Sabin był wszystkim, czego pragnęły harpie. Nikczemny, nie podporządkowany regułom społecznym i bardzo niebezpieczny. Był jawnie niebezpieczny, pomimo że nosił koszulkę

z napisem „Nie jestem ginekologiem, ale spojrzę”. Kaia chciała kupić taką dla Stridera. Wreszcie dotarli do audytorium szkoły podstawowej. Tak, szkoły podstawowej w Brew City w stanie Wisconsin. Dopiero tego ranka obwieszczono dokąd należy się udać po plan turnieju. Miejsce rozgrywek zaskoczyło Kaię - milion lat temu turniej odbywał się na otwartej przestrzeni kilkanaście kilometrów od cywilizacji. Oczywiście czasy się zmieniły, ale szkoła podstawowa…? Naprawdę? Po tym jak wyraziła swoje zaskoczenie Lucien – strażnik Śmierci przeniósł ją i Gwen i wyrzucił je pod drzwiami wejściowymi. Lysander z kolei odleciał z Bianką i Taliyah po czym zmaterializował się z grubej, gęstej mgły. Dziewczyna podobno rozwinęła nową zdolność, ale gdy się ją o to pytało, nie chciała ujawniać szczegółów. Kaia nigdy, przez wszystkie wieki, nie widziała nikogo, kto stawał w mglistej bramie wykreowanej przez samego siebie. To nie było fair, ponieważ Taliyah już miała powalającą zdolność – potrafiła zmieniać kształt, choć nigdy tej zdolności nie używała. A teraz potrafiła jeszcze to. Kaia nie umiała zrobić nic odlotowego. Przystanęła, kiedy doszła do zamkniętych drzwi. Usłyszała pomruk głosów przedzierający się przez szczelinę pomiędzy dwoma metalowymi listwami. Ciarki przeszły wzdłuż jej kręgosłupa, wibrując aż po czubki palców. Taliyah też się zatrzymała, chwytając za pochwę z bronią i energicznym gestem położyła rękę na ramieniu Kai. Spojrzała na nią krystalicznym wzrokiem i powiedziała: Wiesz, że jestem z tobą bez względu na to, co się stanie, prawda? Serce Kai przepełniło się miłością, kiedy zauważyła, że siostra chwyciła za broń. - Tak, wiem – odpowiedziała. Jej matka może i ją przekreśliła dawno, ale jej siostry… nigdy. Zawsze ją wspierały, w czymkolwiek, we wszystkim. - Dobrze więc, zróbmy to. Taliyah popchnęła drzwi, zawiasy zaskwierczały w proteście. Weszły do środka, a pomruki słyszane wcześniej poprzez szczeliny, stały się teraz jawnym gwarem, który ucichł, gdy wszystkie oczy skierowały się na nowo przybyłe. Kaia przeszukiwała morze twarzy, których nie widziała od wieków, ale nie zauważyła swojej matki, ani żadnej innej reprezentantki klanu Skyhawk. Pomimo że było tam blisko sto kobiet obserwujących ją mrocznym wzrokiem przez przymrużone powieki, dumnie uniosła brodę. Kilka kobiet sięgnęło po miecz lub sztylet, ale żadna nie odważyła się wyjść jej naprzeciw. Cała ta przepełniona nienawiścią uwaga powinna ją onieśmielać, tak przypuszczała, ale Kaia była tym po prostu zachwycona. Była silna, silniejsza niż kiedykolwiek. Dowiedzie tego. Wreszcie. Wreszcie dowiedzą się, że była cenna. Obawiała się jednak, że Thabita mogła co najwyżej przyznać, iż ledwie się poprawiła. - Proszę, proszę. Spójrzcie wszyscy, kto zdecydował się do nas dołączyć… Kaia Rozczarowanie i spółka - znajomy głos Juliette Likwidatorki odbił się echem po ścianach. - Co za niespodzianka. Myśleliśmy, że zrezygnujesz i nie wejdziesz, co byłoby bardzo rozsądnym ruchem z twojej strony. Ale przecież… ty masz tylko połowę mózgu, prawda?

Noooo i znowu zaczęły się żarty z serii „bliźniaki maja tylko po pół…” - Czuję się w obowiązku, by cię uprzedzić, że przegrasz i nie przetrwasz. Wtedy nie będzie ci do śmiechu – kontynuowała Juliette. – Nie, żebym coś na ten temat wiedziała. Po ostatnich ośmiu turniejach przywiozłam do domu złoto, ale sądzę, że ty o tym nie wiesz, bo nie byłaś na nie zaproszona. Bianka jęknęła, Taliyah zamarła, a Kaia przygryzła dolną wargę, gdyż właśnie spotkało ją nemezis. Juliette stała na środku sceny - wysoka, umięśniona, zachwycająca. Jej czarne włosy sięgały ramion, a oczy jaśniały kolorem najczystszej lawendy. Miała na sobie bluzeczkę na naramkach i mini spódniczkę ukazującą tatuaże na nogach – starożytne, boskie symbole oznaczające odwet. Tłumaczone na język potoczny, każdy z nich oznaczał „Ta rudowłosa dziwka musi cierpieć”. Jak słodko. - Wkrótce będziesz musiała pożegnać się ze swoim złotem – odpowiedziała jej Kaia. – Tym razem będzie należało do mnie. Juliette zmarszczyła powoli brwi. - Tak naprawdę, to nie. Nie będę musiała się z nim pożegnać. Na wypadek, gdybyś nie wiedziała… w tym roku nie uczestniczę w turnieju. Ja go prowadzę. Jestem tu liderem. Na spotkaniu starszyzny zadecydowano, że jestem początkiem i końcem, alfą i omegą. To nie wróżyło Kai zwycięstwa. Juiette będzie decydować kto łamie zasady, a kto nie, a na końcu będzie sporządzać tabelę ostatecznych wyników. Nie ma się więc co dziwić, że Kaia była zaproszona, by uczestniczyć w rozgrywkach. To nie był korzystny dla niej układ. - Jesteś wredną suką - powiedziała Kaia, rozumiejąc sytuację, w jakiej się znalazła. Ile razy na przestrzeni wieków przepraszała Juliette? Nie zliczenie wiele. Ile koszy z owocami jej posłała? Setki. Co więcej mogła zrobić? Nic. Chciało jej się rzygać od tych wszystkich prób, skoro taki był rezultat. Furia rozbłysła w lawendowych oczach, ale Juliette nie skomentowała obelgi. - Towarzyszący tobie mężczyźni muszą siedzieć z pozostałymi ruchem przypominającym drgawki wskazała na tył auli, gdzie duża grupa mężczyzn siedziała ściśnięta na balkonie, jako zwykli obserwatorzy. - Przykro mi, ci mężczyźni zostają z nami i to nie podlega dyskusji – Taliyah wystąpiła do przodu demonstrując drapieżną postawę. - Teraz możesz kontynuować spotkanie – dodała uprzejmie. - Będę – fuknęła Juliette. – Nie martw się o to. Przystąpiła do przemowy na temat poprawnego postępowania przed turniejem, w jego trakcie i po. Oczywiście została zignorowana przez Kaię i spółkę, którzy podążyli za starszą siostrą. Zatrzymali się po prawej stronie sceny obok innego klanu. To była rodzina Juliette - Eagleshields’owie. Kaia znów uniosła brodę do góry w geście dumy. Każdy członek tego klanu zrobił krok w tył. Jak najdalej od niej, jak gdyby miała zarazę. Rumieniec okrył ich policzki. Ach nie, jednak nie każdy członek zachował dystans – zorientowała się sekundę

później. Neeka Niechciana stała samotnie z boku grupy i wystąpiła krok w przód przybliżając się do Skyhawks’ów z uśmiechem na ustach. - Taliyah – Neeka pokłoniła się jej z szacunkiem. Była głucha, ponieważ dźgnięto ją w ucho podczas ataku. Była jeszcze dzieckiem i nie zdążyła wygoić się z tamtych ran, a jej własna matka próbowała ją zgładzić za to, że śmiała żyć z taką ułomnością. Ta kobieta musiała pobierać nauki w „szkole macierzyństwa” Tabithy Skyhawk. Kobiety objęły się serdecznie poklepując się po plecach. Potem Neeka spojrzała na Kaię obdarzając ją nieprzyzwoicie perłowym uśmiechem. Jej włosy delikatną falą opadały na bok, a oczy były głęboko brązowe. Kilka piegów ciemniejszych od jej skóry w kolorze mokki zdobiło jej nos - to były jedyne skazy na jej perfekcyjnej urodzie. - Wszyscy już podrośli – powiedziała Neeka delikatnym tonem. - No – Kaia czekała aż polecą oszczerstwa. Żadne nie nadeszły. - Mam nadzieję, że jesteś tak śmiercionośna, jak twierdzą pogłoski – zainteresowała się Neeka. Poczekaj… co? - Prawdopodobnie bardziej – Kaia odpowiedziała skromnie. No cóż, „skromnie” w jej mniemaniu. Promienny uśmiech pojawił się na jej twarzy. Najwyraźniej Neeka nauczyła się czytać z ruchu warg. - Dobrze, dzięki temu następne kilka tygodni będzie znośnych – skomentowała słowa Kai. - Więc powiedz… ktoś wspominał, że podobno rok temu wywiesiłaś człowieka przez okno sześćdziesięcio kondygnacyjnego budynku… za włosy. To prawda? - Oczywiście – odpowiedziała Kaia i nie było jej przykro. – Gwini zaginęła, a ten facet był ostatnią osobą, która ją widziała – wzruszyła ramionami. – Potrzebowałam odpowiedzi. - Świetnie, a jakich? - Dość! – syknęła Juliette w kierunku Kai. – Marnujesz nasz czas swoim wyolbrzymianiem, podczas, gdy powinnaś słuchać mnie. Wyolbrzymianie? Prooooszę. Zamiast się bronić i protestować Kaia powtórzyła to, co mówiła wcześniej. Juliette stała za Neeką, więc ta biedna dziewczyna nie miała pojęcia, że wszyscy je oglądają, w ciszy czekając na ich zainteresowanie. Pomimo upomnienia Neeka nie wróciła do swojego klanu. Stała koło Taliyah. Dziwne. Dlaczego? Z przeciwnej strony przestronnego pomieszczenia otworzyła się inna para podwójnych drzwi. Kaia gapiła się w tę przestrzeń, która dzieliła ją od owych drzwi na… swoją matkę - Tabithę Bezwzględną. Juliette ucichła, gdy pomruk podziwu rozszedł się po sali. Legenda właśnie przybyła. Żołądek Kai zawiązał się w supeł, gdy przełknęła. Wiedziała, że ten moment nadejdzie i sądziła, że jest na niego przygotowana, ale… O Bogowie! Kolana się pod nią ugięły i musiała się bardzo wysilać, by ustać na nogach. Cholera! Stres, który ją ogarnął potrzebował ujścia. Skóra zaczęła ją mrowić,

jakby małe, robaczki z białymi gorącymi nóżkami pełzały po jej ciele. Ostatni raz rozmawiały ze sobą ponad rok temu i ta konwersacja nie należała do przyjemnych. Teraz Kaia zaczęła sobie przypominać tę nieprzyjemną rozmowę. *** - Nie wiem dlaczego byłam przy tobie tak długo. Odpychałam cię i odpychałam i odpychałam, ale i tak nic nie zrobiłaś, by zasłużyć na odkupienie. Przebywasz na Alasce, walczysz z ludźmi, kradniesz od ludzi, bawisz się z ludźmi. Kaia patrzyła wtedy na matkę szeroko otwartymi oczami. - Nie sądziłam, że muszę tobie udowodnić ile jestem warta. Jestem twoją córką. Nie powinnaś mnie kochać bez względu na wszystko? – odpowiedziała. - Pomyliłaś mnie ze swoimi siostrami. Zobacz dokąd ich pobłażliwość cię doprowadziła…donikąd. Inne klany wciąż cię nienawidzą. Strzegłam cię, chroniłam cię przez cały czas nigdy nie pozwalając im cię skrzywdzić, ale to się dzisiaj kończy. Moja wyrozumiałość na nic się nie zdała. Ich definicje „wyrozumiałości” znacznie się różniły i szczerze powiedziawszy, ta różnica zraniła Kaię tak bardzo, że nie sądziła, iż kiedykolwiek się z tego wyleczy. - Matko… - Nie, nic nie mów, już skończyłyśmy. Kroki Tabithy rozbrzmiewały echem, gdy odchodziła… na zawsze. Nie było żadnych rozmów telefonicznych, listów, maili, smsów. Kaia po prostu przestała istnieć. Juliette jej nie atakowała, więc sądziła, że matka mimo wszystko ją chroni. *** Może się myliła. Może właśnie dlatego znajdowała się w tym miejscu. A teraz, nawet wiedząc, że Tabitha może pragnąć, by czuła się zraniona i rozbita, jej pierwszą spontaniczną myślą, gdy ujrzała swą matkę było: O Bogowie, Tabitha jest wspaniała! Pomimo że żyła od wieków i urodziła cztery (piękne) córki, które mogą już legalnie pić alkohol - zdecydowanie mogą, wyglądała, jakby nie przekroczyła dwudziestego piątego roku życia. Pięknie opalona skóra, jedwabista masa czarnych włosów, bursztynowobrązowe oczy i delikatne rysy porcelanowej laleczki. Kilka razy w życiu farbowała włosy na rudo i Kaia myślała, miała nadzieję, że to oznaczało… ale, nie. - Tabitha Skyhawk – Juliette skłoniła głową na powitanie. – Witam. - To jest twoja matka? – Sabin nagle zapytał Gwen. – To znaczy, mówiłaś mi, że ona was nienawidzi i dlatego trzyma się z daleka, ale ta kobieta wygląda jakby jedyną rzeczą, której nienawidzi był złamany paznokieć lub oczko w rajstopach. - Ona jedynie mnie urodziła, więc nie wypominaj mi tego. I zapewniam cię, że rozkwasiłaby ci nos, nie zwracając uwagi na swoje paznokcie - odpowiedziała Gwen. Gwen zawsze była „tą delikatną”, potrzebującą opiekuna. Mimo to nie płakała w

dniu, kiedy Tabitha nazwała ją niegodną. Wzruszyła tylko ramionami i odeszła. Nawet nie obejrzała się za siebie. - Nie może być taka całkowicie zła – powiedział Sabin. – Nie z takimi nogami. Mężczyźni. - Ona… trzyma serce dziecka w pudełku obok łóżka. I wiesz co? To serce należy do mnie. Po tym... Niefortunnym Zdarzeniu Kaia zawzięła się z powodu Tabithy desperacko pragnęła zrobić cokolwiek, walczyć z kimkolwiek, by z powrotem zdobyć uznanie i miłość matki. Przegrywała za każdym razem. W końcu zdała sobie sprawę, że jej wysiłki były daremne i zwróciła swoją uwagę na ludzi. To była kolejna rzecz budząca wzgardę Tabithy. Przebywasz na Alasce, walczysz z ludźmi, kradniesz od ludzi, bawisz się z ludźmi te słowa po raz kolejny zaprzątnęły umysł Kai. Wśród ludzi czuła się wyróżniona - postrzegano ją jako uroczą, odważną, zabawną. Oczywiście, że się z nimi zabawiała. Jesteś ponad odrzuceniem, pamiętasz? Nie obchodzi cię to. Jej matka weszła do pomieszczenia, a za nią dziewięć harpii. Kiedy drzwi się zamknęły z delikatnym piskiem, grupka zatrzymała się i rozejrzała po zebranych. Dziesięć par oczu ominęło ją, nawet na ułamek sekundy nie zatrzymując się na niej, jak gdyby była niewidzialna. Spójrz na mnie – pomyślała zdesperowana. Matko, proszę. Przez te kilka ciążących sekund czuła się jak biedna, mała dziewczynka. Oczywiście złote oczy matki nie spojrzały na wyczekującą córkę, co gorsza - z iskrą dumy zwróciły się ku Juliette. Dumy? Dlaczego? Czy to miało jakieś znaczenie? Kaia trysnęła gorzkim śmiechem. Potem zauważyła takie same medaliony zwisające z szyi każdej z nich. Zachłysnęła się swoim śmiechem tłumiąc go w sobie. Małe drewniane dyski ze skomplikowanymi skrzydłami wyrzeźbionymi na środku, były cennym symbolem siły Skyhawks. Kai nigdy nie przeszkadzał fakt, że jej matka trenowała Juliette i innych członków sprzymierzonych klanów, ale żeby dawać komuś spoza klanu Skyhawk medalion?! To bolało. Powróciło kolejne wspomnienie – nagle poczuła szarpnięcie skóry na karku tak jak wtedy, gdy zrywano jej naszyjnik. - Nasz lot był opóźniony – wyjaśniła Tabitha, a jej mocny głos odbił się echem po suficie. – Przykro nam. Czy to możliwe? Przeprosiny od Tabithy Bezwzględnej? Kaia chyba śniła. Czy dostała się do jakiegoś równoległego świata i nie wiedziała o tym? Nie, z pewnością nie. Gdyby tak było, w jej świecie Tabitha by się uśmiechała. W takim razie te przeprosiny się zdarzyły naprawdę. Kolana zaczęły się znowu pod nią uginać i nie mogła tego powstrzymać. - Przepraszam za spóźnienie – powiedział ochrypły męski głos. Wróciła do swoich fantazji o równoległych światach? To niemożliwe, żeby Strider był tutaj i przepraszał. To by oznaczało, że był jej ostatnią deską ratunku, ale i… drogą do obłędu. Kaia rozejrzała się wokół, by upewnić się, że w jej otoczeniu nic się nie zmieniło. Szok pod wpływem tego co usłyszała spotęgowało to co zobaczyła - Strider był tutaj,

stojąc w swej pełnej krasie wojownika. Obdarzona uśmiechem od jej najdroższej matki, czy nie – wkroczyła do równoległego świata. Nie mogło być innego wytłumaczenia. Czy mogło? - Co ty tutaj robisz? – spytała. Zapach cynamonu unosił się wokół niego. Zachwiała się, czując tę woń, a jej serce zaczęło niespokojnie kołatać. - Dzięki bogom – wymamrotał Sabin. – Gwen prawie zjadła moje jaja na śniadanie, kiedy usłyszała, że pozwoliłem ci opuścić fortecę tego ranka. - Sabin, to nie jest czas na wyjawianie tajemnic naszej sypialni Gwen się zarumieniła. - Nie sądzę, że jemu o to chodziło, Gwini Bobini - Bianka zachichotała, kryjąc się za jej plecami. Gdy to mówiła, Lysander wcisnął się pomiędzy nią, a dwóch nieśmiertelnych strażników demonów. Mógł się zgodzić na zawieszenie broni z Lordami Zaświatów, ale to nie oznaczało, że on ich lubił. Ponieważ odciął głowę ich ziomkowi Aeronowi, Lordowie także nie byli jego największymi fanami. Lysander jednak nie chciał, żeby ich niechęć przeniosła się na Biankę. Jakby właśnie to robili. Nie ważne, czy opętani przez demona, czy nie, wojownicy traktowali dziewczyny Skyhawk jak rodzinę. Były niczym denerwujący kuzynowie, którzy nadużywają gościnności, ale jednak rodzina. Po raz kolejny szepty rozeszły się po sali. Mężczyźni wreszcie zostali zauważeni. Naprawdę zauważeni i to nie tylko jako dawcy krwi i maskotki. „Anioł”, „Lordowie” – szeptano. To pierwsze wypowiadano z rozbawieniem, Kaia zlękła się, drugie z zazdrością. Zazdrościli jej. Starała się nie nadymać jak paw – nie udało się. - Co ty tu robisz? – powtórzyła ledwie dosłyszalnym szeptem. Do Stridera. Który był tutaj. Tutaj, z nią. - Zapytaj mnie jutro, a być może wymyślę odpowiedź – powiedział drętwo. Po raz kolejny jej serce pęczniało. Nie z miłości – nie tym razem, ale z równych dawek pożądania, radości i ulgi. W poplamionej krwią koszulce i startych dżinsach był bardziej seksowny niż kiedykolwiek. Jego twarz przypominająca upadłego anioła, była pobrudzona, a z jego blond włosów ociekały kropelki potu. - Byłbym tu szybciej, ale mój ostatni obchód po granicach fortecy okazał się owocny – dodał. - Łowcy? - Tak, dranie stale próbują być wścibscy. - Zabiłeś ich wszystkich? - Co do jednego - poprzez błysk w jego niebieskich oczach przemawiał zwycięski demon. Oto mój mężczyzna. - Dobra dziewczynka – skomentowała Kaia. Tak, właśnie nazwała go dziewczynką, a on był tutaj. On naprawdę był tutaj. Nie mogła przestać myśleć o tym niesamowitym fakcie. Czy to oznaczało, że zdał sobie sprawę z tego, iż są sobie pisani? Czy on wybaczył jej, że przespała się z Parysem? Walczyła z nagłą potrzebą zarzucenia mu rąk na szyję. Chciała go przytulić i już nigdy

nie pozwolić mu odejść. Musiał wyczytać te pytania i pragnienia z jej oczu, bo powiedział: - Tylko nie wyciągaj pochopnych wniosków. Potrzebujesz „apteczki lekarskiej” i dlatego tu jestem. Jak tylko turniej się skończy… wyjeżdżam. Nie mówię ci tego, by być niemiłym, ale muszę być szczery. Okej? Wszystko spieprzył. Słodko, jak słodko. - Tak, jasne, dź… dzięki. Nie chciała, by zauważył więdnącą w niej radość. Nie będę płakać. Jej matka jej nie złamała (w każdym razie nie całkowicie), jemu też się to nie uda - nie znowu. Po raz kolejny cała uwaga skupiła się na niej - wszyscy się jej przyglądali. Uniosła do góry brodę, tak jak to zrobiła poprzednio, nie pozwalając sobie na okazanie smutku. - Więc co straciłem? - Widzisz tę zarąbistą brunetkę, tam? – Sabin wskazał na Tabithę. - To jest ich matka. - To jest ich matka? – wysapał Strider. Dłonie Kai zwinęły się w pięści. Jej ostre paznokcie zaczęły przecinać skórę. Gorąco. Za gorąco. Krople krwi sącząc się pomiędzy palcami, zaczęły spadać na podłogę. - Jeżeli nie będziesz ostrożny, to ci… Nie istniała dostatecznie wredna groźba, którą mogłaby mu teraz zaserwować. - Po prostu… - kontynuowała. - … nie praw jej komplementów. - Nie rzucaj mi wyzwania, Ruda. Rezultat nie będzie ci się podobać. Ruda. W czyichkolwiek innych ustach to byłoby pieszczotliwe określenie, w ustach Stridera brzmiało jak obelga. - Dlaczego? Dasz mi klapsa? - Wyjadę – powiedział zdecydowanie. Zrobiła zbuntowaną minę i odwróciła się. Jego nieobecność była jedyną rzeczą, której nie chciała ryzykować. Czy go lubiła czy nie – obecnie nie. Może być wrzodem na tyłku, może być uparty i czasami nienawistny, ale był największą szansą na jej wygraną i wiedziała o tym. Skoro Juliette była odpowiedzialna za turniej, Kaia potrzebowała kogoś, kto będzie osłaniał jej tyły nawet nie 24/7, a… 25/8. - Moja mama nie jest moją ulubienicą, okej? Czy możesz teraz zachowywać się tak, jakbyś był mną zainteresowany? Tylko przez chwilę? Proszę – wyszeptała, zwracając się w jego stronę. W końcu Tabitha raczyła zauważyć ich grupę. Jej wzrok przebiegł po mężczyznach i tylko mężczyznach. Jej usta wykrzywiły się z niesmakiem. Cały czas głaskała rękojeść noża zwisającego u jej pasa. - Po pierwsze, nie prawiłem jej komplementów – odezwał się Strider. – Po drugie, ona wygląda jakby zjadała ludzkie nadzieje i marzenia na śniadanie. I to nie dlatego, że są smaczne. To nie jest atrakcyjne. Po trzecie, ty wyglądasz, jakbyś powstała z ludzkich nadziei i marzeń. Nie mógłbym… nie mogę… uwierzyć, że jesteście spokrewnione. Jak uroczo. Kaia totalnie odleciała. Przeklęty! Najpierw serwuje jej złośliwe uwagi i ogłasza, że wyjedzie, a potem prawi komplementy. Jak ona ma zachować wobec niego dystans emocjonalny po tym, jak powiedział coś takiego? - Poczekaj, co? Kto to powiedział? – warknął Strider, zanim ona zdążyła

sformułować odpowiedź. - Ty to powiedziałeś – odparła. – I wiem, co za chwilę powiesz. Brzmiałeś jak pedał. Strider wyszczerzył na nią swoje zęby. - Kto powiedział co, w takim razie? - westchnęła. Strider rzucił okiem na ich małą grupkę, potem spojrzał na jej matkę. Nagle zaczęły drżeć mu mięśnie w szczęce. - Nieważne – odparł. Oookej, małżonkowie - nie możesz bez nich żyć, ale też nie możesz odciąć im języka bez zarobienia dożywocia albo nienawistnych spojrzeń. - Skoro już wszyscy są tutaj, wróćmy do interesów - powiedziała Juliette. – Turniej zawsze był ważnym elementem naszego życia, pozwalając nam sprawiedliwie karać tych, którzy nas krzywdzili… oczywiście mówiąc to, spojrzała na Kaię. - … oraz udowodnić tym, którzy nas podziwiają, jakie silne się stałyśmy. Więc tutaj robimy to, co umiemy najlepiej. Kopiemy tyłki! Okrzyki aprobaty rozeszły się po audytorium. - Jeżeli sprawdzicie swoje wiadomości, to znajdziecie tam składy drużyn – ogłosiła Juliette z satysfakcją, a jej uwaga skupiła się na Striderze. Wtedy Kaia zdała sobie sprawę z gorzkiej prawdy. Z wściekłości prawie pofrunęła na scenę. Uspokój się. Spokojnie, właśnie tego chce Juliette. Najwyraźniej ta suka czekała na dzień, w którym Kaia znajdzie swojego małżonka, najprawdopodobniej planując, odebrać jej go w ten sam sposób, w jaki Kaia kiedyś odebrała go jej. Zaje – kurwa – biście. Jak doszło do przecieku, skoro oficjalnie ona i Strider nie byli jeszcze razem? I, do cholery, taki niezaangażowany Strider byłby łatwym łupem. Wściekłość przerodziła się w strach. Żółć podeszła jej do gardła. Strider i Juliette… Juliette, która nie spała z Parysem… W objęciach, razem, nadzy, wijący się, jęczący, błagający… O Bogowie! Skoncentruj się na tu i teraz. Wszystko inne można załatwić później. Być może, gdyby zagłębiła się w te myśli mogłaby kogoś zaatakować – na przykład Juliette i Stridera, albo załamać się. Żadna z tych opcji nie była do zaakceptowania. Trzęsąc się, Kaia wyjęła telefon ze swojej tylnej kieszeni i poszukała w nim smsa. Tylko, że ona nie była na liście drużyny Skyhawk, jej siostry też nie. - Nie rozumiem – powiedziała. - Matka twierdzi, że już nie ma córek – odpowiedziała jej Taliyah. – To oznacza, że nie możemy już dłużej występować jako Skyhawk. Musiałam napisać petycję do Rady, by pozwolili utworzyć nowy klan. Kiedy już się tym zajęli… wróciłyśmy do gry. Zero reakcji. Naprawdę zero reakcji. Nie było w niej emocji. Nie było. - Więc jak nazywa się nasza nowa drużyna? – spytała bez entuzjazmu. Odpowiedź ukazała się na ekranie jej komórki, zanim skończyła pytać. „Drużyna Kaia”. Jej siostry, tak jak i Neeka i kilka innych osób będą współzawodniczyć jako „Drużyna Kaia”. Świat, który przez moment zdawał jej się wyblakły i pełen bólu, teraz zaczął wracać na właściwy tor za sprawą jej sióstr i reszty. Miała w nich niezachwiane wsparcie. Kochali ją. Bez względu na wszystko… kochali ją.

Zaakceptowali ją. Wierzyli w to, że była wystarczająco dobra, bo naprawdę taka była. Kaia musiała zamrugać, by powstrzymać kręcące się pod powiekami łzy. Cholera, ile razy będzie musiała dzisiaj walczyć z potrzebą płaczu? - Pierwsze rozgrywki rozpoczynają się jutro o świcie – ogłosiła Juliette. – Potem wszyscy zostaną poinformowani, gdzie dokładnie rozgrywać się będą kolejne. Jak wiecie, już nie organizujemy turnieju w jednym miejscu, gdyż w przeszłości fałszywi uczestnicy sabotowali je jeszcze przed rozpoczęciem – te słowa rzuciła w kierunku Kai. Pomimo tego, Kaia nie czuła się odpowiedzialna – hello, nie była zapraszana. Nieważne. Wyprostowała się, prężąc kręgosłup. Ciepła, pewna i przyjemna dłoń Stridera spoczęła na dolnej części jej pleców. Wielkie Nieba! Świat wokół niej znów zaszedł mgłą, stracił ostrość – teraz istniało tyko ich dwoje. Wyobrażała sobie jego usta w miejscu, w którym trzymał dłoń. Jego język podążający nawet niżej. Odetchnęła głęboko. Kontroluj się. Jeżeli źle odczytała coś tak niewinnego jak dotyk – wyjedzie, tak jak obiecał. Jak by mogła go winić. Gdyby sytuacja była odwrotna, zrobiłaby to samo. W głębi duszy byli tacy sami. Wojownicy doskonali na polu walki, ostrzy jak sztylet, cyniczni, pragnący uczynić wszystko dla swoich przyjaciół. A oni na pewnej płaszczyźnie byli przyjaciółmi. I tak było od początku. Prawdopodobnie on nie chciał być tutaj, ale również nie chciał, żeby coś jej się stało, więc przyjechał, by jej pomóc. Jednak nie chciał pozwolić, aby oczekiwała czegoś więcej. Tak długo jak zachowa dystans emocjonalny – on zostanie. Będzie jej „apteczką”. Pomimo że czuła się wkurwiona i zraniona, była także wdzięczna. - W tym roku mamy jeszcze jedną nowość – kontynuowała Juliette odrywając Kaię od jej myśli. – Nagroda. Tym razem zwycięzcy nie otrzymają złota i srebra po każdej konkurencji. - Co? – ktoś krzyknął. - Po to tu jesteśmy – zawołał inny głos. Juliette uniosła ręce w geście oznaczającym „cisza”, uzyskując natychmiastowy posłuch. - Tego roku mamy coś lepszego. Kurtyna wisząca z boku sceny ruszyła wśród rozchodzących się pomruków, a potem Kai opadła szczęka. O nie, to niemożliwe. Niewolnik, którego próbowała zdobyć kilka wieków temu - ten, który uczynił taki pogrom wśród klanów harpii, stanął u boku Juliette. Nadgarstki miał skute łańcuchami jak wtedy. Teraz był bardziej muskularny, jego ciemne włosy były dłuższe, ale rysy twarzy były ciągle ostre, zawzięte. - Dobrzy bogowie! Czy to on? – wyszeptała Bianka. - Noo - zdołała wystękać Kaia. – To on. Nikt nie poinformował jej, że Juliette go znalazła. Kiedy go znalazła? Gdzie? - On, czyli kto? – spytał Strider. Z początku Kaia sądziła, że wyczuła nutkę zazdrości w jego głosie i brzmiało to jak pytanie kochanka, za które chciała wycałować go głęboko i namiętnie. Chciała go rozebrać, nie pozostawiając na nim nic poza skórą i uśmiechem. Chciała go pieprzyć mocno, szybko i na zawsze. Cały mój. Zdrowy rozsądek powrócił niczym cios w szczękę.

Być może jest on zazdrosny, ale to w ogóle nie ma znaczenia. Strider zdecydował się jej pomóc, ale jego demon nie zgodziłby się, by ktoś wszedł mu w drogę, tym bardziej nie inny wojownik. Jakaś część jej oburzyła się. Inna część jej naprawdę się oburzyła. - Nie przesadzaj, doktorku. To nie jest nikt, kim musiałbyś się przejmować – poinformowała go. - Kaia! – warknął Strider. - Cicho. Możesz się przymknąć? Nie mogła powiedzieć mu prawdy. Nie chciała, by wiedział o jej głupocie z przeszłości, skoro o niej samej wiedział tak mało. - Stawiasz mnie w złym świetle przed moją drużyną - dodała. - Kaia! - W porządku, wytłumaczę ci potem – skłamała. Napięcie opadło. - Lepiej, żeby tak się stało. - A w przeciwnym razie? - Noo. Jej nemesis. Człowiek, którego szukała przez lata zdeterminowana, by ukarać go za to, co uczynił jej siostrze, lecz nigdy go nie znalazła – teraz trzymał długą, cienką włócznię. Jej grubsze, podłużne końcówki zrobione były ze szkła, a coś jarzyło się i kręciło wewnątrz nich. Moc, ogrom mocy promieniował z tej włóczni. Juliette wzięła od niego broń, nawet nie dziękując. Mężczyzna, którego imienia dawno się nauczyła….na imię miał Lazarus. Wraz z Bianką nazywały go Tamponem, z uwagi na jego kompletną bezmyślność. Obrócił się, a jego ciemne spojrzenie prześlizgnęło się po tłumie, zanim zatrzymał wzrok na Kai. Tlen zamarzł w jej płucach, przez co nie mogła oddychać. Bez żadnych cholernych reakcji pomyślała. Nie tutaj, nie teraz. Ale potem go poszuka, skrzywdzi go tak, jak zawsze bardzo pragnęła. Powoli się uśmiechnął, taki przystojny… taki zimny drań. - Jesteś martwy, kowboju – syknęła, a kły wysunęły jej się z dziąseł. Należał do Juliette. Tak, ale wszyscy wyraźnie obwiniali Kaię zamiast jego za to, co on zrobił ich bliskim. Ale tak, mieli powody, żeby ją winić - gdyby postąpiła tak, jak jej kazano, on nie miałby siły, by kogokolwiek skrzywdzić. Ale to on rozdzierał ciała swoimi zębami i swoimi pazurami. To on był tym, który zadawał śmiertelne ciosy. I to on będzie tym, który zapłaci – tę zapłatę wyegzekwuje od niego Kaia. Za każdym razem, gdy posyłała Juliette koszyk z owocami, przepraszała ją za przeszłość, ale w myślach przepraszała za to, co planowała zrobić dopiero w przyszłości – miała zamiar go zabić. Nikt nie będzie krzywdzić jej sióstr. - Przestań pieprzyć o tym, co będzie później. On, czyli kto, do cholery? – zapytał Strider, znowu. Zanim zdążyła pomyśleć nad odpowiedzią, Tampon cofnął się, schodząc ze sceny i schował za kurtyną. Mądrze zrobił. Nie była pewna, jak długo jest w stanie się powstrzymywać, zanim na niego ruszy. Planowała zaatakować go na osobności - nie będzie nikogo, kto by mógł go ocalić. - Później – odpowiedziała Striderowi. - To – powiedziała Juliette, skupiając uwagę wszystkich na włóczni w jej

dłoniach. – Jest bardzo, bardzo cenne. Bardziej niż srebro czy złoto. Jej lawendowy wzrok spoczął na Kai. - Jestem przekonana – kontynuowała. – … że wszyscy wyczuwają jej moc. Ale czego nie wiecie? Że ta moc może zostać wam przekazana. Możecie nią władać, kontrolować ją. Będziecie mocniejsi niż kiedykolwiek sobie wyobrażaliście. Będziecie niepokonani. Szepty rozeszły się po sali. Jeżeli to, co mówiła Juliette było prawdą, dlaczego sama nie posiadła tej mocy? Dlaczego jeszcze nie uderzyła na Kaię? Dlaczego tak bardzo chciała… była taka chętna, by wydać tę włócznię? Juliette błysnęła pobłażliwym uśmiechem. - Przez wieki bogowie nazywali tę potężną włócznię Magiczną Różdżką. Ja natomiast mam dla niej lepszą nazwę … Nagroda Główna. Strider zamarł. Sabin przeklął. Obaj mężczyźni rzuciliby się na scenę, gdyby Taliyah i Neeka ich nie powstrzymały. Akcja jednak okazała się zbyteczna, gdyż broń w mgnieniu oka zniknęła z ręki Juliette. - Co, do cholery? – zapytały jednocześnie Kaia, Bianka i Gwen. Kaia oderwała ręce siostry od jej mężczyzny i położyła dłonie na jego policzkach, zmuszając go, by skupił się na niej. - O co tutaj chodzi? – zapytała Sabina. - Nagroda główna – wyjawił Strider na głos – jest czwartym artefaktem. Tym, którego potrzebujemy, by pomógł nam znaleźć i zniszczyć Puszkę Pandory. - To oznacza, że nagroda główna ma moc, która nas zmiecie. Na zawsze – Sabin dokończył dosadnie. Rozdział 6 Jak, do diaska, się to stało? Strider przemierzał pokój hotelowy, a lód, który czuł w żyłach, sprawiał, że jego ruchy były ospałe. Jego buty wbijały się we włochaty, brązowy dywan, pozostawiając ślad wydeptanej ścieżki. Kaia, siedząc przed telewizorem, patrzyła na niego z niepokojem. Długie, gładkie nogi miała skrzyżowane w kostkach i uderzała nimi w ekran co dwie sekundy. Gdyby robiła to troszkę szybciej, zrównałaby się z jego puk, puk, biciem serca. Sabin i Gwen usiedli na brzegu jednego z podwójnych łóżek, a Bianka i Lysander na brzegu innego. Taliyah ulotniła się z ładną, czarną dziewczyną, nie informując nikogo dokąd i na jak długo. - Niewypowiedziani twierdzili, że mają Magiczną Różdżkę – rzekł Strider. Ktoś musiał zapoczątkować rozmowę. - Najwyraźniej kłamali – Sabin podparł łokcie na kolanach i schował głowę w dłoniach. Tak, najwyraźniej. Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa. - Niedobrze. Naprawdę niedobrze – martwił się Strider. Powinien był to wiedzieć. Powinien co najmniej zachować czujność. Zamiast tego

kilka tygodni temu odwiedził ich świątynię i przekazał im Płaszcz Niewidzialności. Był przekonany, że już posiadają jeden artefakt, więc dlaczego nie jeden więcej? Wierzył, że będą strzec reliktów do jego powrotu, a wtedy potarguje się z nimi i kupi obydwa. Mylił się. Co za chaos. Jeżeli Niewypowiedziani posiadaliby Różdżkę, nie przekazaliby jej Joulitte. Nie bez zapłaty. A tą zapłatą nie byłyby pieniądze czy klejnoty. Oni chcieli tylko głowy Kronosa. Ponieważ jednak król-bóg był wciąż żywy, żadna wymiana nie miała miejsca. To oznaczało, że Niewypowiedzianym absolutnie nie można było zaufać. I nie wiadomo, co zrobią z Płaszczem, jeżeli Striderowi nie uda się dostarczyć tej głowy. Wygraj – zagrzmiał Porażka. Nie było wyboru, po prostu bezwolna akceptacja. Żadnych sprzeciwów. Teraz mieli przed sobą dwa rozpoczęte zadania – Płaszcz… i Kaia. Wiem. Wygram –Strider uspokoił demona. Przede wszystkim musiał ukraść Magiczną Różdżkę. Sabin nie kłamał - jeżeli ten przedmiot znajdzie się w nieodpowiednich rękach, a przez nieodpowiednie miał na myśli jakiekolwiek inne oprócz swoich własnych, Puszka Pandory może zostać odnaleziona, a on i jego przyjaciele unicestwieni. Ich demony zostałyby wtedy wydarte z ich ciał i zassane znów do wnętrza Puszki. Świetna teoria, ale człowiek i demon byli połączeni silną więzią – coś w stylu „nie mogę bez Ciebie żyć”. Tak więc faceci nagle „kopnęliby w kalendarz”, a demony by po prostu oszalały. Poczuł przypływ presji. Stanął na środku pokoju wprost przed Kaią. - Musimy ją ukraść. Kai opadła szczęka, a przez to jej czerwone, wydatne usta wyglądały bardzo kusząco. - Uuuu, co takiego? – spytała. - Zapomnij o turnieju i pomóż mi ukraść Różdżkę – wyszczerzył zęby jak dobry, mały żołnierzyk i dodał: – Proooszę. Bywają momenty, gdy mężczyzna potrzebuje przewodnika i to był właśnie taki moment. Nie miał zielonego pojęcia, jak pracuje mózg harpii lub, gdzie Juliette byłaby skłonna ukryć swój skarb. Kaia była jego wtyką, która mogła mu pomóc. Jego jedyną drogą do celu. Jej źrenice rozszerzyły się ze złości. Świetnie - właśnie tego chciał uniknąć. Rozzłoszczona, mała panna nie obawiała się okazywać swoich emocji. Potem przejechała językiem po zębach. Strzała rozochocenia uderzyła w niego, roztapiając ten lód i zostawiając tlące się piekło za sobą. Chciał połechtać tę złość jeszcze bardziej. W takim momencie? Naprawdę? Każdy moment jest dobry – podpowiedziało jego libido. Być może zaatakuje, ale przynajmniej jej ręce będą cię wszędzie dotykać. Powinien był się kopnąć w swój napalony tyłek. - Nie, po prostu nie. Do diabła, nie – powiedziała Kaia i manifestując upór, zadarła brodę. Znów poczuł przypływ presji. Znał to spojrzenie, widział je już wcześniej w pomieszczeniu pełnym harpii. Z jakiegoś powodu spojrzenia harpii obdzierały Kaię ze skóry, ale ona nie reagowała. - I ty też jej nie ukradniesz – dodała. - Starasz się mnie ukarać, Ruda?

Zrobił fatalny błąd, że był z nią szczery i powiedział jej, że jest tutaj, by jej pomóc, ale nie, by z nią romansować. Przecież wiedział już, że z kobietami nigdy nie gra się w otwarte karty. - Bo jeśli tak… – kontynuował. - O Boże! Naprawdę jesteś takim egoistą? Te srebrno-złote oczy wyostrzyły się jak sztylety i rozdzierały jego wnętrze. Nie lubił, kiedy była zła (zazwyczaj) i nie lubił, kiedy była zraniona. Wydawało się, że teraz oba uczucia jej towarzyszyły. - Nie wszystko kręci się wokół ciebie, Strider. - Wiem o tym, wierz mi. Jestem świadom mojego wybujałego ego. Więc powiedz mi, w czym jest problem. Wydaje mi się, że przypominam sobie pewną rudowłosą harpię, która powiedziała, że zrobi wszystko, co będzie niemoralne i będzie za odpowiednią cenę. Więc zrób to. Powiedz, jaka jest twoja cena i zrób to. - Nie ma żadnej ceny – odpowiedziała krótko. – Nie za to. - Boisz się? Cios poniżej pasa – owszem, ale on był zdesperowany. Kaia skoczyła wyłączyć telewizor. Wyszczerzyła ostre kły jeszcze bardziej niebezpieczne niż najostrzejsze sztylety, a krwista czerń zaczęła zalewać jej oczy, zasłaniając ich naturalny kolor. - Zamierzasz zdobyć ją teraz? – zapytała Bianka śpiewnym głosem, a Lysander zakrył jej usta dłonią, by nie powiedziała już nic więcej. - Idiota – wymamrotał Sabin. – Nawet nie zamierzam cię wspierać. Zasługujesz na to, co cię spotka. - Niczego się nie obawiam. Dwa głosy nałożyły się na słowa Kai i oba były nieprzyjemne, oschłe, groźne… cięte. Kaia oddychała głęboko – każdy wdech sprawiał jej trudność, a każdy wydech był nierówny, poszarpany. - Masz szczęście, moja Harpia wyraźnie sprzeciwia się skrzywdzeniu ciebie. W innym razie byłbyś już rozszarpany na kawałki. I jeśli spróbujesz ukraść Włócznię na własną rękę po tym, jak ci powiedziałam, żebyś tego nie robił, rzucę ci takie wyzwanie, z którym nie będziesz miał szansy wygrać. Nigdy. Miał ochotę nią potrząsnąć, miał ochotę ją pocałować, ale tylko po to, by zamknąć jej gębę… oczywiście. Cholera! Otarła się o skraj wyzwania już teraz. Porażka krążył w jego wnętrzu, miotając się z pianą na ustach, chętny, by rzucić się na Kaię. Gdyby nie strach przed przegraną, zaakceptowałby podpowiedź swojego demona. To ty zadecydowałeś, że tu przyjeżdżamy. To ty zadecydowałeś, że powalisz każdego, kto ją zaatakuje. Tak, Strider utwierdzał się w tym przekonaniu. Tak, chciał wypatroszyć i pościnać łby jej przeciwnikom, zanim zaatakują choćby jednym ciosem. Zrozumiał jednak, czym się kierował – zauroczeniem. Za bardzo rozwinął chęć posiadania. Były to motywy Porażki? Nie do końca. Po co to robisz? Wygrać – to wszystko co powiedziała bestia. Jak zwykle. - Dotarło do ciebie? – zapytała Kaia po tym, jak Strider nie udzielił żadnej odpowiedzi.

Rozczarowanie targało Striderem. Ona chciała go ukarać, a przecież spodziewał się po niej czegoś lepszego. Mogą sobie przygadywać i warczeć na siebie, mogą być sobą beznadziejnie zafascynowani, ale również są dla siebie przyjaciółmi. Przynajmniej tak myślał. Przyjaciele pomagają przyjaciołom. Ma na to przykład był w Wisconsin, kiedy powinien był być w tysiącu innych miejsc. Rozejrzał się dookoła i spojrzał na Biankę. Nie zamierzał kraść samemu. Zwykle. Harpie były jednak gatunkiem, z którym nigdy wcześniej nie miał do czynienia. Potrafiły przemieszczać się szybciej, niż oko mogło za nimi nadążyć. Potrafiły wyrwać człowiekowi gardło jedynie za pomocą własnych zębów. Mogły rozszarpać całą armię w ciągu kilku sekund. Nie było granicy, której by nie przekroczyły, niegodziwości, której by nie uczyniły. Gdyby chciał zdobyć włócznię, a one by go na tym przyłapały, zabiłyby go. Ale bez włóczni… tak czy tak, był martwy. Nie było wyboru. Zdecyduje się to zrobić. - A co z tobą? – zapytał Biankę. - Przystopuj wojowniku – powiedział Lysander głosem tak delikatnym, że Strider prawie nie dostrzegł mocy, która się za nim kryła. Prawie. To nie jest wyzwanie – powiedział swemu demonowi, odmawiając sobie dalszej rozmowy z Bianką. Na szczęście lub nieszczęście, Porażka był wciąż zbyt zajęty Kaią, peleryną i włócznią. Jeśli Striderowi nie uda się zdobyć tych dwóch ostatnich, wkrótce przegra walkę. Będzie cierpiał. Teraz nie mógł także pozostawić Kai bez cierpienia. - Sorry koleś, ale nie mogę ci pomóc - Bianka odsunęła dłoń Lysandra z ust. - Dlaczego? Niewinnie wzdrygnęła ramionami. - Jeżeli chcesz, żebym wymieniła ci listę powodów, wymienię, ale nie zagwarantuję, że będą wiarygodne. - A ty? – zwrócił się do Gwen. - C-co? – zdawała się być zakłopotana. Spojrzała na Kaię, która potrząsnęła głową. Strider był tego świadomy, ponieważ widział jej odbicie w obrazie, który znajdował się nad stolikiem nocnym pomiędzy łóżkami. - Nie mogę – dokończyła bardziej zdecydowanie. Okej, coś tu śmierdziało. Strider wiedział, że obojętnie co powiedział Kai, ona i tak się go nie obawiała. Dziewczyna miała jaja. Stałaby w pomieszczeniu pełnym harpii i nawet jeśli patrzyłyby na nią jakby była soczystym stekiem, a one byłyby zdeklarowanymi wegetariankami, ona stałaby z głową uniesioną wysoko do góry, pozwalając im uszczknąć kawałek. Jedyny raz kiedy widział, jak Kaia traci zimną krew i trzęsie się pod wpływem emocji, których nie potrafiła nawet nazwać, był wtedy, gdy patrzyła na swoja matkę. Jej bardzo zmysłowa, mordercza matka, która być może zaprzątała jego myśli. Wciąż nie był tego pewien. Dziwnie młodo wyglądająca brunetka o śmiercionośnym spojrzeniu przyglądała się badawczo jego ciału, oceniając go. Słyszał zimny, wyprany z emocji, a jednocześnie bardzo kobiecy głos, szepczący „Kaia umrze, zanim rozpocznie się finalna rozgrywka”. Pieprzone gówno. Nic innego nie zostało powiedziane i nikt inny nie słyszał tej groźby, a na dodatek, cholera, może jego wyobraźnia pracowała zbyt aktywnie. Tak czy siak, nie obchodziło go to. Był tutaj i zrobi to, co obiecał, ale, do cholery, Kaia w takim przypadku będzie musiała się nagiąć.

- Znikajcie – powiedział do par, siedzących na łóżkach. Znając dobrze Stridera, Sabin nie protestował. Wziął Gwen i wypchnął ją za drzwi. Ich znaczące spojrzenia mierzyły się do ostatniego momentu. Przenieśliby góry, by zdobyć tę Różdżkę niezależnie od tego czy z błogosławieństwem Skyhawk’ów, czy nie. Po pierwsze, byli w stanie zrobić wszystko, by uzyskać informacje, nawet jeżeli oznaczało to, że mają się rozdzielić i że żaden z nich nie będzie miał wsparcia. Dzięki uspakajającemu „nic mi nie będzie”, które rzuciła Kaia, Bianka i Lysander pospieszyli za Sabinem, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Anioł nie znał Stridera zbyt dobrze i nie wiedział, do czego jest zdolny, ale musiał rozpoznać niebezpieczeństwo po pozie, którą ten przybrał. - Dlaczego? – zapytał, kołysząc się Strider. Kaia nie udawała, że nie wie, o co chodzi. - Stwierdzą, że nie byłam pewna swoich umiejętności. Nazwą mnie tchórzem. - No i? - wyglądało na to, że jest skłonna zaryzykować jego życie z powodu własnego ego. - Drobne wystawienie się na pośmiewisko jeszcze nigdy nikogo nie zabiło – dokończył. Przerzuciła długie, kręcone, rude włosy na jedno ramię - obraz kobiecej irytacji. Przynajmniej ciemność, którą miała przed oczami, zniknęła, co oznaczało, że jej Hrpia była pod kontrolą. - Spójrz, jesteś tu teraz i pomimo że nienawidzę o tym opowiadać i tak się dowiesz, więc równie dobrze mogę ci sama powiedzieć. - Kontynuuj – powiedział po dłuższej pauzie. - Dawno temu, podczas turnieju harpii, próbowałam ukraść… coś, co należało do innego… klanu. - Oooo, naprawdę? Co cię powstrzymało? - W rezultacie - Kaia zawstydzona opowiadała dalej, ignorując słowa Stridera. – Moje czyny doprowadziły do masakry. Zmiotło połowę populacji harpii, a mi nigdy tego nie wybaczono. Wiedział, co to znaczy. Skazali ją na odrzucenie. Jeśli ktokolwiek mógł zrozumieć ból spowodowany odrzuceniem, to był to Strider. Kiedy bogowie wybrali Pandorę, by pilnowała dim-Ouniak – puszki przetrzymującej złe duchy, które zdołały uciec otchłaniom piekła, pozwolił, by kierowała nim duma. Jak śmieli wybrać ją – kobietę, skoro on nigdy nie przegrał żadnej walki? Kogokolwiek Zeus chciał wyeliminować – Strider to robił. Chciał udowodnić, że jest cenny i po to pomógł ukraść i otworzyć tę puszkę. Oczywiście miał zamiar ponownie złapać te demony, jak już zasieją małe spustoszenie. Miał zamiar pokazać, czego potrafi dokonać, a czego cenna Pandora Zeusa nie potrafi. Niestety puszka zniknęła, a spustoszenie było dużo bardziej niż „małe”. Nigdy nie spotkał się z czymś takim – ani wcześniej, ani później. Nawet wtedy, gdy Porażka po raz pierwszy pojawił się w jego ciele, a uczucie bólu, zniszczenia i okaleczenia zżerało go, nawet to jednak nie było dostatecznym zadośćuczynieniem dla Greków. Wykopali go z jedynego domu, jaki kiedykolwiek znał i nie chcieli go więcej widzieć. Dlatego odrzucenie, brak przebaczenia… tak, znał bardzo dobrze. Lecz tak czy tak, nie mógł pozwolić, by cokolwiek, nawet potencjalne załamanie Kai, powstrzymało go przed przejęciem Różdżki. Cena była zbyt wysoka.

- Jeżeli znów spróbuję coś ukraść… zabiją mnie – tłumaczyła Kaia. - Po tym jak upewnią się, że czuję cały, nawet najdrobniejszy ból, który oni odczuwali. Wierzyła w to co mówiła - prawda błyszczała w jej oczach tak samo intensywnie jak kręcące się w nich łzy. - Będę cię chronił. - Nie każ mi przypominać sobie o tym, co możesz, a czego nie możesz – powiedziała, gorzko się śmiejąc. – Mogłabym uciec, jasne, ale co za życie czeka mnie później? A co jeśli znajdą moje siostry, gdy nie będą w stanie znaleźć i ukarać mnie? Racja. Trudno będzie obalić Striderowi ten argument. Postara się znaleźć inny sposób. - Nikt nie musi wiedzieć, że ty to wzięłaś. Wpadniemy i wypadniemy. Nie ma problemu. - Nie ma znaczenia, czy zostawię jakieś ślady czy nie. Gdy włócznia zniknie i tak wszyscy będą mnie o to obwiniać – powiedziała smutnym głosem. - No i ? – spytał po raz kolejny. Jego serce musiało zobojętnieć. - Nie wiesz nic o sprawiedliwości harpii, Strider. Nie ma procesu. Nie ma niewinności póki nie zostanie udowodniona wina. Jeżeli jestem podejrzana, będą mnie ścigać, torturować i tak jak powiedziałam… zostanę zabita. - Będę cię chronił – powtórzył i to była prawda. Uniosła brew. - Każesz mi powiedzieć to, co jest oczywiste, no ale dobra. Nie możesz mnie chronić. To nie jest wyzwanie. - Mogę. - Ochronisz mnie przed armią harpii, które nie zawahają się skrzywdzić każdego kogo kochasz, by mnie dopaść? Armię harpii, które pomogłyby łowcom, gdyby to gwarantowało ukaranie mnie? Cholera. - Więc co proponujesz, żebym zrobił, co?! Przybliżył się do niej, złapał za ramiona – czuła się krucha i delikatna – w końcu potrząsnął nią tak, jakby chciał to zrobić od dawna. Z każdym ruchem jej zapach cynamonu i cukru był dla niego bardziej wyczuwalny – uczta dla jego zmysłów. Jego usta wypełniły się śliną, krew się zagotowała. - No co? Powiedz mi! – powtórzył. - To, po co początkowo tu przyjechałeś. Postępuj jak mój małżonek. Będę walczyć i zdobędę Różdżkę honorowo – powiedziała z miną osoby ze złamanym sercem. - Myślałem, że nie respektujesz honorowych rozwiązań. Spojrzała na niego przymrużonymi oczami, a oburzenie zastąpiło smutek. Kiedy przymknęła powieki ogarnęło go dziwne zadowolenie na widok pobłyskującego spod nich srebra, zamiast złota. - Tylko i wyłącznie w tym przypadku respektuję. Stawka jest za wysoka – odpowiedziała, starając się przejrzeć jego myśli. – I nie chodzi tylko o mnie, również o moje siostry. Wygrać.

Włócznia? Chłopie, pracuję nad tym. Trochę swobody byłoby mile widziane. Wygrać! Wiem do cholery! - A co jeśli… kurde. Uwolnił Kaię i pogładził się po zaroście. Tyle ile w ciągu swego długiego życia przewalczył bitew, potrafił rozpoznać ślepy zaułek, nim przekroczył zakręt i trafił w mur. Znajdowali się w impasie i on był tego świadomy. Nie ruszy z miejsca, zanim stawka nie ulegnie zmianie. - Zrób to dla mnie, a w zamian ja się z tobą prześpię, dobra? Przez moment Kaia nie reagowała, potem rozchyliła usta z niedowierzaniem i spoliczkowała Stridera. W tym przypadku “spoliczkowała” oznaczało użycie takiej siły, że ten zaczął kręcić się w kółko i nie mógł się zatrzymać. - Och, jakiś ty wspaniałomyślny. Chwilę później stała z nim znowu twarzą w twarz. Popchnęła go tak mocno, że zaczął niezdarnie kroczyć do tyłu tak długo, aż jego łydki odbiły się o łóżko. - Zaoferowałeś mi swoje ciało, gdy wyraźnie mnie nie pragniesz. Obniżyłeś swoje standardy i byłeś skłonny się prostytuować. Chciałeś mnie wykorzystać, nie zwracając uwagi na to, jak bardzo będę potem cierpieć. Jej słowa były jak strzały, precyzyjne uderzenia. Skulił się, ale nic nie odpowiedział. Jeszcze nie. Opadł na łóżko i odbijając się od materaca, skupił się na swoim demonie. To nie jest wyzwanie, by zdominować ją seksualnie. Dociera to do ciebie? Wygrać! Strider przygryzł język. Myślał, że demon wciąż był skupiony na włóczni, ale nie był przekonany, czy tak jest faktycznie. Więc kiedy Kaia wskoczyła na niego i usiadła okrakiem na jego brzuchu, okręcił się i przycisnął ją całym ciężarem swojego ciała. I… o bogowie… to było cudowne! Perfekcyjnie do niego pasowała – jej miękkie piersi do jego klatki, jej rozchylone uda tworzyły idealną kołyskę dla grubości jego penisa. Cynamonowy zapach jej ciała wciąż go otaczał i pieścił jego zmysły. Gorąco, taki ogrom gorąca pulsował z jej gładkiej, soczystej skóry i piętnował Stridera. WYGRAĆ! Dupek. - Tu chodzi o życie i śmierć, Kaia. Była zadyszana, wplątała dłonie w jego włosy, a paznokcie wbijała w skórę jego głowy. - W moim przypadku również. - Zrobiłabyś to dla… Parysa? – spytał, nienawidząc samego siebie. - Nie - w jej odpowiedzi nie było odrobiny wahania i to złagodziło kłujący ból niepokoju, który odczuwał w klatce piersiowej. Ból, którego nawet nie był świadom… aż do teraz. - Kaia. - Strider. - Ja… ja nigdy nie powiedziałem, że cię nie pragnę - nie był pewien, co chce powiedzieć, wiedział tylko, że te słowa wyślizgnęły się z jego ust bez jego przyzwolenia.

– Pragnę, jak mógłbym cię nie pragnąć? - Czy chcesz przez to powiedzieć, że zgadzasz się być moim małżonkiem? – spytała, przygryzając dolną wargę. - Nie – nie mógł kłamać w tej kwestii, nie potrafił jej okłamywać. I nie chodziło o to, że mogłaby go rozerwać na kawałki, gdyby odkryła prawdę. – Nie mogę dać ci wieczności. - Ponieważ nie pasujemy do siebie? Oczywiście pamiętała każdą obelgę, którą w nią rzucił. - Tak. - W takim razie, co możesz mi dać? - Tutaj. Teraz – coś, na co jego ciało miało coraz większą ochotę z każdą mijającą sekundą. - W zamian za moją pomoc w zagrabieniu Magicznej Różdżki – stwierdziła, nie spytała. - Tak. Może nawet i bez tego. Tak bardzo chciał się w nią wtulić, ocierać się o nią, pieścić ją, aż będzie błagać, by skończył to, co zaczął. Przesunęła językiem po zębach, które były ostre jak sztylety, ale bogowie, ten język był piękny. - Będziesz musiał mnie przekonać – powiedziała ozięble, pomimo że przywiodła jego głowę niżej i niżej, aż w końcu jego usta znalazły się bezpośrednio nad jej ustami. Daj mi przedsmak tego, co oferujesz. WYGRAĆ! WYGRAĆ! WYGRAĆ! Wyzwanie. Planowane czy nie. I tym razem nie miał problemu, by zinterpretować, czego oczekiwał jego demon. Czego pragnął. Strider musiał przekonać ją swym pocałunkiem, w przeciwnym razie by cierpiał. Czekał, aż wypełni go furia, ale gdy się do niej zbliżył i pochłaniał jej zapach, wszystko czego pragnął, to dać jej ten przedsmak. Odjął jej paznokcie od swojej głowy i rozprostował jej ręce ponad jej głową, zmuszając ją, by wygięła swoje ciało w łuk i otarła je o niego. Jej sutki były twarde, jakby czekały na jego usta. - Nie waż się wypowiedzieć choćby jednego słowa – rozkazał, a potem wreszcie ruszył przygotowany na porażkę, z i tak już słabej, jego zdaniem, pozycji. Rozdział 7 Jego smak ją wypełniał, konsumował ją... Nigdy wcześniej nie uwielbiała tak bardzo cynamonu. Słodki i aromatyczny, delikatnie pikantny. Pod ciężarem mięśni Stridera, Kaia została wgnieciona w materac, a za sprawą jego broni, uciskającej jej kości, prawdopodobnie będzie posiniaczona. Nie dbała o to. Co tam kilka siniaków, skoro jedna dłoń Stridera spoczywała na jej głowie, by przybliżyć ich do siebie. Co tam kilka siniaków, kiedy z każdym oddechem jej piersi ocierały się o jego pierś, jej obrzmiałe sutki dotykały jego, powodując coraz silniejsze pożądanie. Rozłożyła nogi, sprawiając, że dolna część ciała Stridera opadła na nią bardziej zdecydowanie. Jego członek – taki duży, taki długi i taki gruby – opadł w idealne miejsce i zadyszała. Goręcej, goręcej, coooraz goręcej. - Strider – jęknęła.

- Kaia. Jej imię na jego ustach... niebo i piekło, słodycz i męczarnia. Pieśń syreny. - Więcej. - Co byś chciała? - Cokolwiek mi dasz. Jej paznokcie już się wydłużyły i zamieniły w pazury, które wbiła w plecy ukochanego, przypadkowo przecinając jego koszulkę i odsłaniając skórę. Jęknęła, a ich zęby zgrzytnęły, uderzając o siebie. Strider przytrzymał jej szczękę w mocnym uścisku swych palców. - Przepraszam – wysapała. Ścisnęła jego biodra swymi kolanami, na wypadek gdyby chciał się teraz od niej odsunąć. - Nie przepraszaj – odparł. – Po prostu zrób to ponownie. Strider intensywnie ssał jej dolną wargę, a ciało Kai od stóp do głów pokryło się gęsią skórką. Tak bardzo erotyczne, frywolne słowa nigdy wcześniej nie były wypowiadane. Jako harpia, była silniejsza i bardziej gwałtowna niż inni nieśmiertelni. Musiała zawsze temperować swoje emocje i powstrzymywać się, nawet przed Parysem. Przy Striderze nie czuła, że musi się hamować i nie zamierzała tego robić. Cokolwiek zaserwuje, on przyjmie to z aprobatą. Będzie się rozkoszował. Był przecież zbyt silny i zbyt zdeterminowany, żeby mogło być inaczej. I naprawdę, może i wyglądał czasami jak anioł, lecz był dużo bardziej grzeszny, niż jakikolwiek inny Lord. Najlepszy grzesznik, jeśli chodzi o te sprawy wcielenie szatana. Delikatnie i spokojnie – to nie w jego stylu. Bawiły go najdziwniejsze rzeczy. Kiedy pewnego razu Strider znalazł kumpla, przywiązanego łańcuchami do łóżka kochanki, zrobił fotki i rozesłał wszystkim, których znał. Świetne, prawda? Taki facet nigdy nie będzie kazał jej przestać kraść. Prędzej przyłączy się do jej obowiązkowych wypraw. Ucieszy tym jej mroczną naturę i nie spowoduje za wielu obrażeń. Ponadto on znał smak zwycięstwa i przegranej bardziej niż ktokolwiek inny. Cieszyłby się z jej każdego osiągnięcia czy to dobrego, czy złego, czy wręcz paskudnego. Byłby pierwszym, który przyznałby, że coś schrzaniła, ale nie przekreślałby jej. A może facet, którego kreśliła jej wyobraźnia, był tylko czystą fantazją? Może facet, pod którym właśnie leżała, chciał tylko z nią pohandlować? Jego ciało w zamian za współpracę. Ta myśl naprawdę nieźle ją wnerwiła, jednak niewystarczająco, by przerwać tę degustację. Był jej narkotykiem z wyboru, tak sądziła, a w rzeczywistości była już od niego uzależniona. - Kaia! Kurde, zwróć uwagę na to, co się dzieje dokoła ciebie! – warknął. Przestraszył ją, rozpraszając jej myśli. Kaia mrugnęła. Zauważyła, że Strider był zdyszany, spocony, prawdopodobnie bardziej niż powinien być, rysy jego twarzy wyostrzyły się z wysiłku. Musiał próbować przywołać ją do rzeczywistości już od dłuższej chwili. I, cholera, zdała sobie sprawę, że rozmyślając o jego zaletach i szalonym usposobieniu, przestała go całować. Parodia - musiała natychmiast naprawić ten błąd. - Jestem tu. Splatając nogi w kostkach, owinęła je wokół ciała ukochanego mężczyzny. Naprężyła się i dzięki temu poczuła jeszcze wyraźniej jego nabrzmiałego członka. Teraz

sama zaczęła mocniej dyszeć. Ta sytuacja wydała jej się wyśmienita, doskonała, taka podniecająca. - Bardzo dobrze. Język Stridera szybko znalazł drogę z powrotem do ust Kai, a potem już tylko pojedynkowali się o dominację. Pozwoliła mu wygrać, poddała się, zgodziła się, żeby on prowadził. Pragnęła tylko, by dał jej satysfakcję, by doprowadził ją do szaleństwa. Jej umysł był przyćmiony z pożądania, krew w jej żyłach była tak rozgrzana, że mogłaby poparzyć, powodując pęcherze, jej Harpia śpiewała z aprobatą. Od dawna marzyła o takiej sytuacji, fantazjowała o niej, pragnęła jej całą sobą. Była teraz ucztą dla swojego mężczyzny, rozkoszował się nią. A ona się nim nigdy nie nasyci, zawsze będzie chciała i potrzebowała więcej. Czuła, jakby jej ciało stanęło w płomieniach, narastający wewnątrz ogień dziko kumulował się pomiędzy jej nogami. Muszą zacieśnić relacje. Kocha go w każdym calu, musi go tylko do siebie przywiązać i nigdy, nigdy nie pozwolić odejść. Nie może też dopuścić do tego, by jakaś inna harpia zbliżyła się do niego. Strider należał do niej i tak już pozostanie. Nie możesz tak myśleć, on jest wojownikiem, który sam lubi wszystko kontrolować. Będziesz chciała go przywiązać, to ucieknie. To musi być partnerstwo, a nie harpiototalitaryzm. W porządku, mogła na to przystać. Starać się o to. Wszystko, byle tylko zatrzymać go przy sobie, by znowu go całować, by mieć go całego, wyłącznie dla siebie. Niezła myśl, tylko czy on będzie chciał z nią nad tym pracować? - Do cholery, Kaia – Strider zdjął rękę z twarzy dziewczyny i położył na jej piersi, po czym mocno ją ścisnął. – Co tam się dzieje w twojej głowie? - Ty, my, razem, tak – mamrotała, wciskając się w jego dotyk. – Chcę więcej. Było jej gorąco, była rozpalona, a pożądanie wciąż w niej narastało. - W porządku, okej, tak. Mocniej? - Mocniej. Proszę. Sprężyny materaca zaskrzypiały, gdy uniosła biodra. Oparła się o Stridera. Wyglądało na to, że kiedy ruszyła swe ciało, ulotnił się z niego gorący żar, który otaczał tych dwoje, zagęszczając powietrze wokół nich. - Chcę więcej, wszystkiego więcej – znów się domagała. - Kurde, twoje usta są jak burza ogniowa. Dobrze, laleczko, dam ci... – wziął głęboki oddech, zesztywniał, przeklął. Przeklął tak okrutnie, że Kaia zaczęła się dziwić, iż jej uszy nie zwiędły. – W porządku, tak, zrobimy to. Dam ci więcej, dam ci wszystko. Jego głos był... dziwny - pomyślała po chwili. Już nie było w nim słychać podniecenia, lecz sztywność, taką samą jaką wyrażało teraz jego ciało. Nagle zaczął zachowywać się bardzo formalnie, prawie jak robot. Dlaczego? Co się zmieniło? Posmutniała. Strider ponownie wpił się w jej usta i kontynuował pocałunek. Ona wiła się na łóżku, ocierając się o jego ciało i nie mogła się przed tym powstrzymać, jej nogi wciąż oplatały go w pasie. Wojownik naciskał na nią swą masą, a jego skóra stawała się coraz bardziej śliska od potu. Nie opierała mu się, ale zastanawiała się, co mogło ochłodzić jego pożądanie. Była zdeterminowana, by poznać prawdę i dowiedzieć się, o co mu chodzi. Strider wpychał swój język regularnie do wewnątrz i na zewnątrz jej ust, jakby naśladując stosunek. Co kilka sekund jego dłoń ściskała mocno pierś Kai, a jego biodra poruszały się rytmicznie, powodując, że ocierał się o jej łechtaczkę. Wyglądało to jak taniec. Każdy ruch był idealnie zgrany z następnym. Jego technika była bez zarzutu. Jeśli

nie przestanie, doprowadzi ją wkrótce do orgazmu. Ma dobrą technikę - pomyślała. Tak, to dokładnie o to chodziło, o technikę. Oprócz tego, że był twardy, w najważniejszym miejscu, to pozostałe mięśnie także miał twarde jak kamień. Nie poddawał się jękom. Jak on tak mógł? Każdy ruch jego języka był dokładnie przekalkulowany, jak gdyby zastanawiał się nad tym, co robi, zamiast pozwolić, by kierował nim instynkt. Wyglądało to tak, jakby wszystko kontrolował i nie zamierzał tego zmieniać. To by oznaczało, że nie cieszył się tym, co robił. Po prostu wykonywał zadanie, kierował ją ku coraz większej i większej przyjemności. Manipulował nią. Dawał jej to, czego chciała, ale sam nie brał tego, czego potrzebował. Zdołał się jakoś od tego odciąć. - Powiedz mi, co lubisz, a ja to spełnię – wyszeptał zmysłowo. Mogła być kimkolwiek, nie sprawiłoby mu to różnicy. A kiedy byłoby już po wszystkim, gdyby ją dostał, gdyby ją przeleciał, byłaby jak tysiąc innych, nieistotnych i tymczasowych dziewczyn. Łatwy łup, od razu do celu. Nie. Nie! Nie będzie Kają Rozczarowaniem. Nie w przypadku Stridera. Nie zadowoli się ochłapami jego uczucia i „dobrym” seksem. Wszystko albo nic. Uległość była dobra dla słabeuszy. Ona nie była słaba. Jednak, pomimo iż wiedziała, co robił, pomimo iż czuła się skrzywdzona, znowu i, pomimo iż desperacko pragnęła się od tego uwolnić, nie mogła zdobyć się na wyrządzenie mu fizycznej krzywdy. Nieważne czy miało by to być wymierzone z jej ręki, czy poprzez jego demona. Jakoś... dziwnie. Miała ochotę parsknąć gorzkim śmiechem. Po raz kolejny decydowała się porzucić walkę. Tym razem jednak cena była o wiele wyższa niż dotychczas. W grę wchodziło jego ciało... jego serce? Nie, nie jego serce. Tego nigdy by nie ofiarował, tym bardziej nie jej. Ta sama determinacja, która sprawiła, że był takim zapalonym wojownikiem i kochankiem, zamieniła go w emocjonalnego samotnika Spokojnie... spokojnie... - Strider? Ruch języka w jej ustach, uścisk dłoni na jej piersi. - Powiedz mi – zaczął mówić, ignorując ją. – Twoje usta... ochłodziły się. - Przepraszam. - Nie ma sprawy, takie też je lubię, tylko skąd ta zmiana? Dosyć tego. Poza tym, nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Nigdy wcześniej nie była tak rozpalona. - Sądzę... sądzę, że nie możesz przestać – przeszło jej przez gardło. Strider puścił ją, drżąc. Sfrustrowany zamarł nad nią, a kropelki potu przesuwały się po jego ciele. Jego koszula była przemoczona i przylegała do klatki piersiowej. - Co powiedziałaś? - Nie sądzę, że możesz przestać mnie całować, przestać mnie dotykać. Nie mogąc uwierzyć, że Kaia właśnie wypowiedziała te przeklęte słowa, odsunął się od niej, zeskoczył z łóżka i stanął wyprostowany. Stał przy brzegu materaca, patrząc na nią, gdy delikatnie siadała, wspierając się na rękach. Oddychała z trudem, a jej płuca potrzebowały czasu, by się wyciszyć. - Cholera, Kaia! - To nie jest moje imię – odpowiedziała, szczerząc na niego błyszczące kły. - Co? Kaia? A ja myślałem, że właśnie tak.

- Nie, nie mam na imię Cholera Kaia. Strider zmrużył oczy, a jego wargi lekko drgnęły. - Nieważne - skomentował. Czyżby to było wszystko, co miał jej do powiedzenia? Po tym co przed chwilą przeżyli? - Ukradniesz dla mnie Czarodziejską Różdżkę? Najwyraźniej faktycznie nie miał zamiaru nic dodać. Czy on nic do niej nie czuje? Ani odrobiny uczucia? Przygryzła wargę, a gdy spostrzegła, że to zauważył, dodało jej to otuchy. - Nie, ale… – dodała szybko, zanim jego demon mógłby go ukarać za to, że nie zdołał jej przekonać. Owszem, wiedziała, że to był główny powód, dla którego Strider tak na nią naciskał. Przynajmniej miała taką nadzieję. Dzięki temu łatwiej jej było mu przebaczyć, usprawiedliwić fakt, że zamienił ich elektryzujący pocałunek w kartę przetargową. - Pójdziemy na kompromis - powiedziała. - Nie – potrząsnął energicznie głową. - Tak. - Nie! - Tak. Kompromis nie wyrządzi ci fizycznej krzywdy. Przymrużył powieki, kryjąc pod nimi błękitne oczy. - To mi nie pomoże. - Chcesz usłyszeć moją propozycję czy nie? Jeśli nie, to tam są drzwi – powiedziała, zadzierając podbródek. - Na miłość boską! Nienawidzę, kiedy unosisz brodę, gdy mówisz – wysunął szczękę do przodu, naśladując Kaię. – Dobra, gadaj. - Wezmę udział w turnieju. Jeśli w jakimś momencie – dodała pospiesznie. – … zostanę zdyskwalifikowana lub zorientuję się, że moja drużyna nie zdobędzie złota, zaryzykuję swoje życie i swoją przyszłość i ukradnę Różdżkę dla ciebie. Cisza. Tylko skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Wiedziała dokładnie, o czym myślał. - Ponadto, w żadnym wypadku nie możesz przyczynić się do jakiejkolwiek dyskwalifikacji. Zarówno jeśli chodzi o mnie, jak i o członków mojej drużyny. No tak, a właśnie planował tak zrobić. Nagle ogarnęła go furia, która niczym błyskawica, przeszyła całe jego ciało. Jego oczy zapłonęły jak dwa czerwone lasery, kości czaszki stały się bardziej widoczne niż skóra, która go pokrywała. - A co, jeśli w trakcie, gdy ty będziesz rozgrywała swój turniej, ktoś inny zdoła ukraść włócznię? Sterował nim jego demon. Kaia mu współczuła. Sama nienawidziła, gdy jej Harpia przejmowała kontrolę. - To niemożliwe. Nie znajdą jej, a tym bardziej nie zabiorą. I ani bogowie, ani wielcy wojownicy w tym nie pomogą. To nie jest prowokacja, to po prostu prawda. Harpie są podejrzliwym i zaborczym gatunkiem. Podejmujemy ekstremalne środki, by chronić to, co nasze. Uwierz mi, Juliette nie pozwoli, by ktokolwiek zbliżył się do włóczni. Minęło kilka minut, zanim Strider się uspokoił. Nie mógł sam walczyć z harpiami, przynajmniej nie tak, by wygrać.

- Świetnie, w takim razie umowa stoi. Kaia otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, jednak on nie przestawał mówić. - Lecz słuchaj no, laleczko. Powiedziałaś kiedyś, że czujesz, że to właśnie ja jestem twoim małżonkiem, a małżonkowie są cenni. Stwierdziłaś też, że zrobisz wszystko, żeby ochronić swojego. Laleczko. Dokładnie tak nazwał ją Łazarz wieki temu. Przed oczami Kai zaczęły pojawiać się cienie. Spokojnie. Uspokój się. Nie wtrącaj się – mówiła do swojej Harpii. - Nigdy tak nie powiedziałam – odparła, odsłaniając lśniące kły. Przynajmniej nie wypowiedziała tego na głos. - Dobra, może Gwen mi powiedziała. Chodzi o to, czy to prawda? A co? Czy on planował użyć tej wiedzy przeciwko niej? - Proszę, proszę, pan mądraliński – klasnęła w ręce. – Moje gratulacje. Wiesz, że nie mogę cię skrzywdzić, ale... o co w ogóle chodzi? Zawsze mogę zapłacić komuś, by wykonał za mnie brudną robotę. Striderowi nerwowo zadrgała powieka. - Na twoje życzenie artefakt, który może mnie zabić, pozostanie w rękach twoich wrogów – powiedział, ignorując jej groźbę. – Ta kobieta, Juliette, ta, o której chłopaku wciąż mi nie opowiedziałaś, ona nie zamierza dać ci włóczni. Nieważne, czy wygrasz czy nie. Ona cię nienawidzi i nie nagrodzi cię hojnie. Kaia zacisnęła pięści na kołdrze, prawie rozdzierając materiał. - Skąd wiesz, że ona mnie nienawidzi? Przecież załapał się tylko na końcówkę spotkania, a Juliette nie przemawiała do niej bezpośrednio po tym, jak się zjawił. - Po prostu mam oczy, Kaia. Za każdym razem, gdy patrzyła na ciebie, miała ochotę ozdobić twoją twarz swoim sztyletem. Co ty jej tak w ogóle zrobiłaś? I nie mów mi, że po prostu nie może ci wybaczyć tego, co zrobiłaś innym klanom. Widać, że ma osobiste powody do wściekłości. Nikt inny nie patrzył na ciebie w taki sposób, w jaki ona to robiła. Mrugnęła zmieszana. Dla własnego dobra powinien być mniej spostrzegawczy. - Niby na jakiej podstawie sądzisz, że ja zrobiłam coś jej? - Nie żartuj. Musisz myśleć, że jestem wyjątkowo głupi, odpowiadając pytaniem na moje pytanie i sądząc, że tego nie zauważę i sprawa się rozmyje. - No, w sumie, teraz jak to powiedziałeś... - Zabawne – wyciągnął rękę i gestem palca przywołał ją do siebie. Kaia nie mogła oprzeć się pokusie, by go dotknąć. Za każdym razem, gdy pojawiała się okazja, łapała ją. Strider chwycił harpię i uniósł delikatnie nad ziemię, potem spojrzał na nią i otulił swoim ciałem, ściskając niczym boa. Między nimi iskrzyło. Wyczuwało się niesamowite napięcie i żar bijący z ich ciał, tak silny, że wydawać by się mogło, iż dookoła buchają płomienie. Jego usta były nabrzmiałe, czerwone i wciąż wilgotne od jej pocałunków. Przymrużył oczy, jakby zanurzył się w przyjemnym śnie i nie chciał się z niego wybudzić. Skoro wyglądał tak wspaniale, będąc tylko pobudzonym, to jak by wyglądał gdyby był zaspokojony? Przestań fantazjować. To oczywiście była kolejna próba rozkojarzenia jej i przekabacenia na jego stronę. Kaia postanowiła, że nie ulegnie. Musi być twarda. - No więc...

- Zabawiłaś się z jej facetem? Oczywiście, już ocknął się ze swego snu. Policzki zarumieniły jej się ze wstydu. Strider nie potrzebował już żadnej innej odpowiedzi. Wypuścił ją ze swego uścisku i potarł ręką po skroni. - Kurde, Kaia. Bez jego dotyku Kai poczuła chłód na swojej skórze. Dziewczyna nie chciała przyznać się do własnej głupoty, nawet jeśli to był tylko jeden wybryk, dawno temu. Nie chciała przyznać się, że pragnęła dowieść swojej matce, która nigdy jej nie kochała, że jest wartościową osobą i… że zawaliła na całej linii. - Zobaczyłam go, zapragnęłam, no i... wzięłam. Koniec historii. Sprawdziły się najgorsze przypuszczenia Stridera. Nigdy mu się nie uda – ona bierze najlepszych. - I ona się o tym dowiedziała – nagle jego głos strzelił jak z bicza. Tak, był zdruzgotany. - No, dowiedziała się – odpowiedziała Kaia i skinęła głową. – Dokładnie tak. - Skąd? - Przepraszam? – otworzyła szeroko oczy, nie mogła uwierzyć, że on w dalszym ciągu drąży temat. - Skąd się dowiedziała? - Och, yyyy, przyłapała nas – powiedziała pospiesznie i wbiła wzrok w podłogę. Szybko jednak zdała sobie sprawę z tego co robi i skupiła swoją uwagę na twarzy Stridera. Kłamiąc, kobieta musi pamiętać o dwóch rzeczach. Pierwsza, to pewność siebie – można wmówić wszystko i każdemu, tylko trzeba samemu w to wierzyć. Druga, to detale – im więcej szczegółów się poda, tym bardziej wiarygodna staje się twoja historia. - Byliśmy w trakcie stosunku - kontynuowała. - Było bardzo gorąco i przyjemnie. W sumie w ogóle nas nie rozproszyła swoim najściem. Strider przez chwilę był cicho. Potem powiedział łagodnie: - Czyżby? Być może nie był tymi wieściami aż tak zdruzgotany, jak by się można spodziewać, ale co z tego? Tak naprawdę, to się nie liczyło. Mógł nie dowierzać, ale nigdy nie będzie na sto procent pewien, że nie stało się właśnie tak, jak mówiła. Poza tym, kurde, mógł istnieć jeszcze inny sposób, żeby go przekonać. Kaia spojrzała mu prosto w oczy. - Tak, tak właśnie było. Leżał płasko na plecach, a pod nim był stos futer – w swoich myślach wyobrażała sobie Stridera w takiej sytuacji, co wznieciło jej pragnienie i sprawiło, że jej głos brzmiał bardzo uwodzicielsko. – On był nagi, ja byłam naga... siedziałam na nim okrakiem i, o bogowie, wyglądał cudnie, zatracony w namiętności, we mnie. Strider zaczął oglądać się dookoła, jakby nie mógł już znieść widoku jej twarzy. To go zabolało. I po robocie. Był całkowicie przekonany o jej zdzirowatej naturze. Kaia trochę się zasmuciła, że Strider już dłużej jej nie nagabywał, ale lepiej, że odpuścił. W jego mniemaniu miała pewnie i tak już zbyt bogate życie seksualne. Jednak udawanie słabej i głupiej nie przyniosłoby żadnych pozytywnych rezultatów dla ich, jakże przez Kaię wyczekiwanego, związku. Chociaż, dzisiejsza rozmowa pewnie też się do tego nie przyczyniła... Ona kłamie – pomyślał Strider i nagle poczuł, że potrzebuje każdego grama swojej siły, by nie wybuchnąć śmiechem. Cholera, gdy zarzucała na niego swoje sieci,

była dziesięć razy seksowniejsza. Pewnie właśnie dlatego, przekonałaby go do swojej teorii, gdyby… nie spojrzała na swoje stopy, gdy udzielała odpowiedzi. Tamto spojrzenie – kiedy Kaia wierzyła w coś z całego serca, jej pewność siebie biła blaskiem jak najjaśniejsza gwiazda. Porażce podobało się, że rozszyfrowali jej gierki, i wysyłał Striderowi małe, przyjemne iskierki przeszywające jego ciało. Zwycięstwo, którego się nie spodziewał, a które smakowało tak pysznie, jak wino zmieszane z ambrozją. Prawie tak wspaniale, jak pocałunek Kai. Nie myśl o tym teraz. Nie mógł się powstrzymać. Na niebiosa - ten pocałunek... Ta kobieta, to wcielona namiętność, jest nieziemsko zmysłowa. Mógłby ją „konsumować” przez wieki i nigdy by się nie nasycił. Język, którym kusząco poruszała wspaniały, paznokcie, które delikatnie wbijała - wspaniałe, nogi, którymi go oplotła – bardziej niż wspaniałe. Ona mu po prostu... pasowała. Pasowała do jego ciała idealnie. Każda krągłość, każda płaszczyzna jej ciała, każde wcięcie. Byli jak dwa kawałki puzzli. Jak to możliwe, że wciąż mieli na sobie ubranie?! Gdyby ją rozebrał, to by... nie, nie, nie. Nie zaryzykuje, nie zapuści się w tę uliczkę. Pocałunek był błędem. Niesamowitym, lecz przeklętym błędem, który mógł mu przysporzyć wielu kłopotów. Ona i tak już zrobiła mu mętlik w głowie. Tym razem nie mógł za to winić jej skóry. Obnażone części ciała Kaia pokryła delikatnym makijażem, co sprawiało, że wyglądała piękniej niż jakakolwiek inna istota ludzka. Chociaż, nie, nie, ona nigdy nie wyglądała jak człowiek, nieważne co robiła. Jej rysy były bez zarzutu, olśniewające. Nigdy też nie całowała się jak ludzka kobieta. Była bardziej śmiała, soczysta, cholernie rozochocona. Bardziej moja - pomyślał i miał ochotę dać jej całego siebie tak, jak prosiła. Miał ochotę dać jej wszystko. Wtedy zdał sobie sprawę, jak szalenie się w niej zatracił - nie tylko starał się ją uszczęśliwić, po prostu sam się nią cieszył. Chciał brać, dawać i brać jeszcze więcej. Nie było jednak nic niebezpieczniejszego. Musiałby zadowolić ją o wiele bardziej, niż zrobił to Parys albo niesamowicie by cierpiał. Powstrzymanie swoich pragnień okazało się prawdopodobnie najtrudniejszą walką, jaką kiedykolwiek przyszło mu stoczyć, ale udało mu się. Wygrał. No i Porażka go za to uwielbiał, co okazał, wysyłając iskierki satysfakcji. Dziwiło go jednak, że Kaia chciała, by dał jej wszystko i więcej, on był gotów dostarczyć jej tego, czego pragnęła, ale po chwili chciała, by przestał. Rozpoznał wyzwanie, gdy tylko Kaia wyraziła swoje myśli. Stwierdzenie „założę się, że nie możesz przestać” było na sto procent wyzwaniem, jakby mu nagle ktoś pomachał czerwoną flagą przed oczami. Nie rozumiał tylko, dlaczego to zrobiła. Przypuszczał jednak, że nie miało to większego znaczenia. Skończyło się, nie ma odwrotu. Musi zapomnieć o pocałunku i skoncentrować się na tym, co go teraz czeka – na turnieju, na włóczni i na zwycięstwie. Musi zapomnieć różany kolor jej policzków, ciepłe powietrze, które wydychała, delikatne przejawy złości widoczne w jej oczach za każdym razem, gdy zaczynał mówić. Musiał zapomnieć o tym, że wyglądała fantastycznie, gdy budziły się w niej emocje, gdy była rozpalona jak petarda - wtedy on sam też miał ochotę wybuchnąć. Kaia przerwała milczenie. - Strider... – zaczęła niepewnie. Stał w bezruchu. - Posłuchaj, zrobimy tak – powiedział stanowczo. - Ty mi nie ufasz, a ja nie ufam

tobie, ale musimy współpracować. Powiedz mi w takim razie coś więcej o jutrzejszej bitwie, a potem pójdziemy rozpoznać konkurencję. Albo lepiej - ona pójdzie na zwiady, a on poszuka Włóczni. Pomimo że rozumiał jej trudną sytuację, jej cierpienie, to jego współczucie nie zmieni faktów - bez artefaktu nie będzie puszki. Tak więc, on poszuka i ukradnie włócznię nawet kosztem urażonej dumy Kai. Potem, z pewnością będzie się za to nienawidził, ponieważ zwycięstwo będzie się wiązać ze zdradą sprzymierzeńca, ale niestety, nic go od tego nie odwiedzie. - Zrozumiałaś? – zapytał, już rozpoczynając walkę z poczuciem winy. Pauza, długa i pełna niepewności. - Tak – wyszeptała. – Będziemy działać razem. - Dobrze – starał się wymazać z twarzy emocje i obdarzyć ją miłym spojrzeniem. – To teraz mów. Rozdział 8 William - zawsze napalony, ale honorowy Władca Podziemi i mężczyzna fizycznie doskonały, został kiedyś ogłoszony Najprzystojniejszym Nieśmiertelnym Wszech Czasów i co z tego, że był jedynym sędzią w tej szczególnej konkurencji? Przysiągłby na resztki swojej duszy, że wyniki nie były ustawione. Teraz stał w salonie w ludzkim domu. Strider TenCoNieDotrzymujeSłowa powinien być tutaj z nim. Trzeba będzie się z nim policzyć – pomyślał. Strider obiecał być tutaj z nim. Jednak ten szczęśliwy gnojek spędzał sobie czas z harpią, gdy tymczasem William tylko marzył o takim uwodzeniu. Oczywiście był z wampirzycami, ludzkimi kobietami, wiedźmami, zmiennokształtnymi i boginiami, ale nigdy nie był z harpią. A chciał być. Wydął warg z poirytowania. Może, kiedy skończy tutaj, przeprowadzi ze Striderem małą rywalizację o uczucia Kai. Wojownik, mimo wszystko, lubił rywalizację, a William stwarzał ku niej okazję bardziej, niż inni mogli przypuszczać. Właśnie ta część jego natury była bardzo dobrym powodem, dla którego tutaj był. „Tutaj” było przeciętnym domem, z przeciętnymi pokojami, proszącymi się o dekoratora. Beżowe meble, beżowe ściany i beżowy dywan - jakby właściciele bali się innych kolorów. Och, zapomniał wspomnieć o na wpół pustych butelkach wódki schowanych w otworach wentylacyjnych, za książkami i nawet ukrytych w dziurach w materacu? Ten nieciekawy raj dla alkoholika był jak więzienie, w którym dorastała jego Mała Gilly Cukiereczek. Gillian Shaw. Ludzka dziewczyna, brązowe oczy, zbyt zmysłowa – na jej nieszczęście. Jako siedemnastolatka zaznała więcej strachu i terroru, niż niejeden nieśmiertelny doświadczył przez wieczność. A wszystko z powodu właścicieli tego domu w Nigdzie, w Nebrasce. William nie miał wielu przyjaciół, więc opiekował się tymi, których miał. Owszem, Władców Podziemi nawet lubił. Zabawnie było patrzeć na ich tortury i obserwować, jak się zakochiwali, przypominając muchy złapane na lep. Na ten przykład – Strider. Do czasu, aż William zainterweniuje - oczywiście. Z pewnością wkrótce Kaia ulegnie jego zachwycającemu urokowi i zapomni o tym całym strażniku Porażki. Sama

rozrywka była warta ceny biletu do ich Twierdzy w Budapeszcie, sprawiając, że mniejsza bogini Anarchii wariowała, by utrzymać Williama z daleka od tego, co przechowywała pieczołowicie jako cenny okup. Wiele nocy spędził na obmyślaniu sposobów odzyskania księgi napisanej kodem, która przepowiadała, jak można uratować go od przekleństw, którymi bogowie go obdarzyli. Ale teraz nie będzie o tym myślał. Będzie myślał tylko o swojej Gilly. Spotkał ją miesiące temu, kiedy partnerka strażnika Bólu przyprowadziła ją do twierdzy, a wówczas jakby go coś poraziło. To nie był pociąg seksualny - była na to zbyt młoda. Mógł przypominać sobie to tysiąc razy, jeśli to konieczne, ale dla niej pozostanie jedynie rycerzem na białym koniu. Spojrzała na niego i zobaczyła najcudowniejszego nieśmiertelnego wojownika, którego ciało mogłoby dać jej nieopisaną rozkosz. Oczywiście. Każdemu by dało. Widziała też cudownego, nieśmiertelnego wojownika, który mógłby pokonać jej demony. Chciał pokonać dla niej te demony. Zabiłby jej demony. Przez ostatnie kilka miesięcy parę razy wracał do twierdzy poraniony od walki. Gilly opiekowała się nim, zawsze tak słodko dbając, by coś zjadł, by położył się do łóżka i by było mu wygodnie. Nie była nim onieśmielona. Śmiała się z nim, żartowała, a kiedy ją wkurzył, zostawała i walczyła z nim, zamiast uciekać i chować się przed jego humorami. W głębi duszy wiedziała, że on nigdy by jej nie zranił. Nawet, jeśli on sam tego nie wiedział. W jego wnętrzu panowała ciemność, kłębiąca się ciemność, przenikająca z najpodlejszych padołów piekieł. Ciemność, której nigdy tak bardzo nie kochał jak właśnie w tym momencie. Prawie wszyscy zauważali jego złą stronę. Widzieli nie mającego szacunku łotra, którego uzewnętrzniał. I nie, ten widok nie był kłamstwem. William był lekceważący aż do bólu, bardziej, niż przypuszczał i Gilly także dostrzegała tę jego stronę. Jednak nadal go akceptowała, nie prosząc nigdy, by się zmienił. Można było pomyśleć, że cieszyło ją jego towarzystwo, chroniła go. Nikt wcześniej nie próbował go chronić. Teraz, on chronił ją. Rodzina Gilly zraniła ją w najgorszy, możliwy sposób. Dlatego też, jej rodzina umrze w najgorszy z możliwych sposobów. Zemsta była jego własną formą ochrony, mimo wszystko. Niestety, czas uciekał, a Gilly nie kontaktowała się z nim ostatnio. To jednak nie zmieniało faktu, że oni sprawili jej ból w najstraszniejszy sposób, zmuszając ją by samotnie stawiła czoła ulicy i, że mogli zrobić to znowu, komuś innemu. Chciał zadawać im ból przez długi czas i ta potrzeba była niezmienna - faktycznie, stawała się tylko silniejsza. William przeszedł przez pokój, podnosząc różne drobiazgi, rzucając nimi o podłogę i patrząc z uśmiechem, jak się rozbijają. Matka Gilly i jej ojczym byli aktualnie w pracy, a jej przyrodni bracia już tutaj nie mieszkali, więc nie martwił się o narobienie hałasu. Kiedy skończył swoje „małe ćwiczenie”, przejrzał zdjęcia stojące na kominku. Nie było na nich Gilly. Oczywiście wyrzucili ją ze swojego życia. Żadnego zastanawiania się, żadnej obawy o to, co się z nią stało, gdy odeszła. Co zobaczył? Trzydziestokilkuletnią, tlenioną blondynkę z silikonowym biustem i przeciętnie wyglądającego mężczyznę po trzydziestce. Wiliama aż skręcało od środka, by dać nauczkę temu człowiekowi. Gnojek zapłaci za każdy zły dotyk, każdy gram wstydu, jaki musiała znieść. Matka zapłaci za to, że pozwoliła, by to się stało. Bracia zapłacą, bo nie zdołali jej ochronić. Rodzina nie pozostawiła Gilly wyboru, dlatego dziewczyna musiała uciec w

wieku piętnastu lat. Piętnastu! Była sama, żyjąc najlepiej, jak umiała aż do chwili, gdy rok temu Danika znalazła ją i sprowadziła do Budapesztu. Niestety, przez to, co ją spotkało, przez to, co robiła i co jadła, straciła do siebie szacunek. Widziała siebie jako wykorzystaną, brudną, niegodną. Sama nigdy tego nie powiedziała, ale on wiedział. Odkąd zamieszkała w twierdzy Władców, spała w sypialni tuż obok jego i słyszał jej nocne krzyki. Wiedział, że nawiedzały ją koszmary. Jej rodzina zapłaci też za każdy jeden koszmarny sen, jaki jej się przyśnił. Nagle drgnął, gdy rozległ się dźwięk otwierania drzwi garażowych. Uśmiechnął się. Och, super! Pierwszy uczestnik Ran, Cierpienia i Śmierci był w domu. Kiedy na początku przybył, rzucił swoją torbę pełną „zabawek” na podłogę, więc teraz schylił się, by ją podnieść. O tak, nigdy wcześniej tak bardzo nie kochał swojej ciemności. Ale będzie zabawa! Kane - strażnik demona katastrofy, kroczył długim, zawiłym korytarzem niebiańskiego pałacu, w którym właśnie się znalazł. Ściany były naprawdę niesamowite, spowite tysiącami nitek tworzących całość. Grube i kolorowe nitki przedstawiały ożywione sceny jak gdyby ludzie, których na nich widział naprawdę żyli i oddychali, aż miał ochotę ich dotknąć. To był najbardziej inspirujący, a zarazem wzbudzający strach widok, jaki kiedykolwiek ujrzał – Strider i Kaia, czołgający się na szczyt wzgórza w świetle księżyca i kobiety skradające się za nimi z bronią wycelowaną w ich głowy? Zatrzymał się, skupiając na nich wzrok i zaciskając pięści. Pulsujący ból przeszył jego skronie. Ale kiedy spojrzał przed siebie - jakby w głąb obrazu, który zobaczył, ból powoli zaczął ustępować. Odetchnął. Jego myśli się zamgliły, a potem oczyściły - nie mógł sobie przypomnieć, co go tak zdenerwowało. Och, jak dobrze. Wdech, - wydech, wdech wydech. Jasny, coraz jaśniejszy umysł. Uświadomił sobie, że powietrze niosło ze sobą słodki zapach ambrozji. Czy to powodowało, że goście byli bardziej ulegli? Gdyby tylko miało to na niego zadziałać. Boginie, które tutaj mieszkały mogłyby pompować przez wentylację nawet benzynę, i tak nie zrobiłoby to na nim żadnego wrażenia. Jego demon kochał wszystkie pokrętne, przebiegłe i potencjalnie groźne rzeczy. I może, tylko może, miłość powstrzymałaby gnojka od roztrzaskania podłogi, na której stał Kane lub zawalenia sufitu nad nim. Może powstrzymałaby potrzebę zaspokajania Katastrofy choć na krótką chwilę. Przynajmniej taką miał nadzieję. Kane znowu się poruszył. Miał swój cel, prawda? Och, tak. Mojry go wezwały. Dlaczego, do cholery, go wzywały? Jakikolwiek był powód, on wolał robić dobrą minę do złej gry - nie chciał wkurzyć Mojr, a przez jego aktualny „co-się-kurwa-stało” stan umysłu, musiał być dodatkowo ostrożny. One nie były ani Greczynkami, ani Tytanami – nie wiedział kim były – a jednak, żaden bogobojny człowiek nie ośmieliłby się podnieść ręki na trzy kobiety, które tutaj mieszkały, i on nigdy by tego nie zrobił. Ponieważ Mojry były tkaczkami Losu. Przędły i tkały, a sceny, które przedstawiały, wydarzały się. Zawsze. Nikt nie zbliżał się do nich bez wezwania. Nawet Kronos - król bogów. I przez te wszystkie wieki Kane nie spotkał nikogo, kto by je dostał. Do dzisiaj. On - Katastrofa, był szczęśliwym wezwanym.

Zdążył tylko wrócić z miasta, spędziwszy całą noc na poszukiwaniu łowców żadnego nie znalazł. Strider musiał zabić ich wystarczająco wielu, zanim wyjechał. Opadł na łóżko, zdejmując z siebie broń, skórę i buty. Zanim wyłączył lampę, zauważył błyszczący sznur zwisający z sufitu, z zżółkniętym zwojem na końcu. Czytając pergamin, nadal był zdezorientowany. To było coś pomiędzy zaproszeniem na ślub, a lekarską receptą, napisane w starożytnej Grece. Zostałeś serdecznie zaproszony do Świątyni Fatum. Odmowa przybycia może być równoznaczna z dekapitacją albo śmiercią. Dekapitacja albo śmierć? Naprawdę? Potem, chwilę później, jego otoczenie znikło, gdy stanął we wnętrzu tej świątyni, patrząc na nitki dookoła niego. Zmusił się do biegu, myśląc, że jego wahanie przyczyniłoby się do jego dekapitacji. Albo śmierci. Wiedział, gdzie był, ale nie wiedział dlaczego. Dlaczego on? Dlaczego teraz? Szukaj, a znajdziesz. Ścienne gobeliny wydawały się go śledzić, ale nareszcie - albo niestety? - dotarł do końca korytarza i znalazł… pokój do tkania? Trzy kobiety, raczej wiedźmy, siedziały na drewnianym podeście, pochylone z białymi włosami wijącymi się na ramionach. Wszystkie trzy nosiły nieskazitelnie białe, pomarszczone szaty. Jedna z nich z plamami na dłoniach – Kloto, którą znał z krążących legend – przędła nici. Druga, mająca zdeformowane palce – Lachesis – splatała nici razem, a kolejna, z zanikającymi źrenicami, Atropos, przecinała nić nożycami. Kane zacisnął usta - czekał, aż zostanie zauważony. Pozostawał cichy i pełen szacunku dla mocy jeszcze większej niż jego własna. Może właśnie dlatego go wybrały, pomyślał. Żaden z innych Lordów nie traktował ich z szacunkiem, na jaki zasłużyły, a kara musiała zostać wykonana. Jeśli oni znali prawdę. Mógł wiedzieć, jak okazywać im szacunek, ale tak naprawdę to był największym patałachem. Jedynym, który nie mógł niczego zrobić dobrze. Jedynym, który nie udzielał się, bo powodował więcej szkody, niż było z niego pożytku. Jednak nigdy nie opuszczał go uśmiech. Nie tutaj i nie wśród przyjaciół. Nie chciał, by poznali prawdę. Nie chciał, by wiedzieli, że wewnątrz targał nim zamęt. Przeważnie, funkcjonował jak na autopilocie. Kiedy jego demon stawał się dla niego zbyt potężny, potrzebował ucieczki - miał ochotę niszczyć, zapomnieć, udawać, sycić się – on… robił różne rzeczy. Niszczące rzeczy. Sabin - strażnik Zwątpienia i wojownik Kane poszliby razem do piekła, wiedział to. Ale Sabin był jedynym, który to robił, i nie było zaskoczenia, gdy pochwalił jego siłę, i nawet pomógł mu ją ukierunkować. Przed wyjazdem ze swoją żoną, Sabin zostawił mu mały prezent. Część jego miała ochotę zawrócić i zrobić to, czego potrzebował. Inna jego część zadowalała się czekaniem. Zignorował prezent i udał się do miasta, mimo wszystko myśląc, że zdoła oprzeć się pokusie. Nawet zaplanował sobie drzemkę po powrocie. Cokolwiek, by tylko uratować swoją duszę od dalszych zniszczeń. Ale jak długo to mogło trwać? Stał tam, czekając, aż zostanie zauważony, przez godzinę, a może dwie. Zwykle bezczynność prowokowała jego demona do działania, do spowodowania katastrofy albo czegoś podobnego. Może to był wpływ ambrozji - taką miał nadzieję, albo może demon

bał się wiedźm, jak każdy w niebiosach. Niemniej jednak Katastrofa zachowywał się spokojnie, cicho tylko pomrukując gdzieś w głębi umysłu Kane’a, a dźwięk ten rzadko kiedy zanikał. - Dlaczego tu jesteś, chłopcze? – spytała w końcu Kloto zachrypniętym głosem. Nigdy nie odwracała wzroku od swojej pracy. Uh, co teraz? - Otrzymałem twoje wezwanie… Moja Pani – dodał. Bogowie, jakim on był lizusem. Ale facet musiał robić to, co do niego należało. To, że nosił spodnie, nie znaczyło, że powinien się pochylić, by ktoś go kopnął w dupę. - Wezwałyśmy ciebie? Przecież to było z tysiąc lat temu – odpowiedziała Lachesis. – Jestem tego pewna. - Pewna tego - odezwała się Atropos. – …że nigdy nie przyszedłeś. - Więc twoje wezwanie zostało anulowane. - Możesz odejść tak samo, jak tu przyszedłeś. Mógł się tylko na nie gapić. Wezwały go tysiąc lat temu? Dlaczego nie ścięły go za to, że się nie stawił? - Nie, że nie mam dla was szacunku, ale dopiero teraz otrzymałem wasze życzliwe zaproszenie. - To nie nasza wina. - Prawdopodobnie nie zwróciłeś na nie uwagi. - Może nauczysz się zwracać uwagę na szczegóły. - Możesz odejść tak samo, jak tu przyszedłeś. Szacunek to jedno, ale zaspokojenie ciekawości to co innego. Poza tym, jeśli sprowadziły go tutaj, by udzielić mu paru słów mądrości, które mogłyby uratować jego i jego przyjaciół, albo ostrzec go, on cholernie chciał usłyszeć te słowa. Dlatego, bez nich nie odejdzie. - Mógłbym dostać od was informację? – spytał. - Jaką informację? - Kto powiedział coś o jakieś informacji? - Jesteś stuknięty, prawda? - Możesz odejść tak samo, jak tu przyszedłeś. Przesunął językiem po zębach. - Jeśli nie chciałyście mnie o niczym informować tysiąc lat temu - uważał, by w jego głosie nie pojawił się gniew. – To dlaczego mnie wtedy wezwałyście? – Musiał zapytać okrężną drogą. No dalej, złap się na przynętę. Powiedz mi. - Kloto, pamiętasz ostatni raz, gdy ktoś próbował nas wkręcić w taką odpowiedź? - Och, tak, Lachesis. Tkałyśmy ją bez końca. Bez końca? - Może wreszcie będzie miała nauczkę. - Może jeszcze nie dostała nauczki. - Ona nie odeszła tak samo, jak przyszła. - Kim ona jest? – spytał, prostując się. Głupi ruch, możliwe, ale nie mógł odejść tak samo, jak tu przyszedł, więc jaki miał wybór? Przenoszenie się błyskawicznie z miejsca na miejsce to nie umiejętność, jaką posiadał. - Ona? To twoja dziewczyna, oczywiście – powiedziała Atropos.

- Moja dziewczyna? - zamrugał. - Jedna z nieskończonych. - Nie, nie – powiedziała Kloto. – Ona nie jest jego. Tylko ta druga. Albo ta, co próbowała nas wkręcić? - Według mnie obie są jego – sprzeciwiła się Lachesis. - Ona jest moja? One są moje? – złapał oddech. Jego co? Kochanki? Tak czy inaczej, nie, dzięki. Gdyby z nim były, zniszczyłby je. Jego kobiety cierpiały, zawsze. Jego demon już o to dbał. Kane był skazany na samotność. - Oczywiście, że ona jest twoja, chociaż nie ta nieskończona. Ona nie należy do nikogo. Chyba, że faktycznie, ona należy do ciebie. Zaśmiały się. - To dobre, moja siostro. Będę musiała pamiętać o kolejnym wezwaniu wojownika. - Kto należy albo nie należy do mnie? – spytał, spoglądając to na jedną, to na drugą wiedźmę. Kolejne wezwanie? - Nieodpowiedzialność, oczywiście. - Nieodpowiedzialność – powtórzył. - Strażniczka Nieodpowiedzialności? Kane wiedział, że nieśmiertelność nie wchodziła tu w rachubę. Więcej demonów było uwięzionych w puszce Pandory, niż było niepokornych wojowników, więc bogowie, zdesperowani, by uwięzić pozostałe, „rozdali” je więźniom Tartaru. Nieodpowiedzialność była jedną z tych pozostałych. Nawet nigdy nie widział… jej. Cholera. Zawsze zakładał, że strażnikami mogą być jedynie mężczyźni. Jego błąd, którego nigdy więcej nie popełni. On i jego przyjaciele chcieli mieć wszystkich nieśmiertelnych opętanych przez demony po swojej stronie. A to oznacza odnalezienie ich, zanim zrobią to łowcy. Mimo wszystko, Galen - strażnik Nadziei i przywódca łowców, potrafił przekonać wszystkich do wszystkiego. A ostatnią rzeczą, której potrzebowali Władcy, to przekonanie ich braci do ich zniszczenia. - Dopiero co, tego nie powiedziałam? – spytała jedna z nich. - Powiedziałaś. - Nie jesteś zbyt bystry, prawda, chłopcze? - Jak znajdę tę z nieskończonych? – spytał, ignorując pytanie. Mógł nie chcieć jej jako dziewczyny, ale chciał odnaleźć strażniczkę demona. Co ona mogła robić? Jaką mocą władała? - O co chodzi z tą nieskończonością? - Jak on może nie znać odpowiedzi na te pytania? - Nie odpowiadałyśmy już mu na to pytanie? - Może nasza linia czasu znowu została zatrzymana? – powiedziała Kloto. Znowu? Jak często im się to zdarzało? Albo lepiej – jakie były konsekwencje, kiedy była zatrzymana? - Powinnyśmy ją cofnąć? - Powinnyśmy ją przewinąć do przodu? Dobrzy bogowie! Żadna opcja nie wydawała się mądra. - Tak – powiedziały zgodnie, potrząsając gobelinem, nad którym pracowały. Nastąpiła chwila ciszy, a potem następna.

- Co tutaj robisz, chłopcze? Kane otrząsnął się i zamrugał. Nic się nie zmieniło - ani otoczenie, ani kobiety wszystko było takie samo, jak gdy wszedł na początku, jednak może one zapomniały o jego obecności? Albo cofnęły linię? Albo przewinęły do przodu? Cholera. Tak czy inaczej, co to oznaczało dla niego? - Wezwałyście mnie – wychrypiał. - Tak, tak. Wezwałyśmy ciebie. - Tylko tego poranka. Dobrze, że tak szybko przybyłeś. - Imponujące. Musiały przewinąć o tysiące przeklętych lat. Kiedy opuści świątynię, wróci do starożytnej Grecji? Żołądek mu się ścisnął. - Jesteś zmartwiony. Mogły czytać mu w myślach, tak samo, jak manipulowały czasem? Naprawdę powinien był posłuchać ich rady i odejść tak, jak przyszedł. To było… to było tak samo nieudolne jak on. - Specjalnie dla ciebie przerwałyśmy pracę nad tkaniną. - Wracaj tak, jak przyszedłeś. Dzięki bogom. - Wspominałyście o kobiecie. - Nie wspominałam o kobiecie. A ty wspominałaś o kobiecie? - Ja nie. Nie wspominałam o kobiecie dla strażnika Katastrofy od tysięcy lat. - Może nasza linia znowu się zatrzymała - znowu potrząsnęły gobelinem w rękach. Kane czekał przez kilka uderzeń serca w ciszy z suchymi ustami, a jego kolana zaczęły drżeć. - Ja… ja myślę, że odejdę tak samo, jak przyszedłem – powiedział, cofając się. Nie mógł już tego wytrzymać. One po prostu nie były wstanie udzielić mu prostej odpowiedzi, ich umysły nie były zdolne odróżnić przeszłości od przyszłości. - Dziękuję za zaproszenie mnie i za waszą gościnność. Jeśli mogłybyście tylko wskazać wyjście… Atropos, ta z oczami białymi jak śnieg, odwróciła wzrok od swoich nożyc i wydawało się, że to niemożliwe, ale spojrzała na niego. - Wreszcie się pojawiłeś. A już miałyśmy zrezygnować. Potarł kark. Dlaczego one go wezwały? - Tak, nareszcie – cofnął się jeden krok, dwa. – Przepraszam, że czekałyście i jeszcze raz dziękuję za wasz poświęcony dla mnie czas, ale ja naprawdę muszę… - Cisza – Lachesis również na niego spojrzała, chociaż jej zdeformowane palce nie zaprzestały pracy. – Zawsze wiemy, co się stanie, ale nie wiemy dlaczego. Sprawiłeś, że się zastanawiałyśmy i zastanawiałyśmy, aż w końcu doszłyśmy do wniosku, że ty udzielisz nam odpowiedzi. - Odpowiedzi na co? – spytał, zatrzymując się, niepewny czy chciał wiedzieć. Trzecia wiedźma – Kloto, nie spojrzała na niego, tak samo jak pozostałe. Ona po prostu powiedziała: - Chcemy wiedzieć, dlaczego rozpocząłeś Apokalipsę – i dalej beztrosko przędła nić. Rozdział 9

- Wytłumacz mi to – szepnęła wściekle Kaia. – Kiedy mówiłeś o treningu skautów, miałeś na myśli prawdziwy trening skautów? Strider rzucił jej szybkie spojrzenie, gdy wspólnie robili kołyskę na plecach drugiego. Księżyc w pełni wisiał wysoko na niebie, ale przez gałęzie drzew niewiele światła do nich docierało. Nie miał z tym problemu, bo ćwiczył przystosowywanie oczu do ciemności, by nie przegapić żadnego istotnego szczegółu. Z wyjątkiem dzisiejszego wieczora, koncentrował się na samych nic nie wartych szczegółach. Nieważne - Kaia wyglądała bardziej seksownie niż kiedykolwiek. Jego własna laleczka Barbie… z edycji „od lat 18-tu”. Pomalowała twarz na czarno i zielono, by lepiej wtopić się w noc, a ogniste włosy przewiązała bandaną. Krótkie szorty a la Booty Camp opinały jej tyłeczek. Strider wyobraził sobie energiczny trening w takim obozie. Interesujące. Ten, kto nie stosował się do dyscypliny poddawany był karze. Witaj, Bestio Striderka. Tego potrzebował – swojego członka twardego jak stal. Ten cholerny pocałunek zniszczył wszystko. Zachowując swój język tylko dla siebie, mógł myśleć o Kai tylko i wyłącznie jako o przyjaciółce. Jednak w tej chwili miał ochotę przekonać ją, że seks oralny to część ich treningu. To nie jest wyzwanie – powiedział swojemu demonowi. Cisza. Uff. - Nie mówiłem dosłownie – powiedział. Poczuł, jakby ostry kamień przebił mu żołądek. Świetna perspektywa. Dyskusja o wyznaczonych celach – dobrze. Fantazje o swojej towarzyszce – źle. Tak, cholernie źle. - A myślałaś, że o co mi chodzi? - A więc, huh. Myślałam, że chciałeś ich rozwalić. Zaczekaj tylko. - Więc twoim zdaniem rozwalenie twojego przeciwnika przed turniejem jest okej, ale kradzież tej wielkiej nagrody dla swojego… swojego… małżonka, już nie? Ledwie mógł wypowiedzieć te słowa. Robienie tego sprawiało, że ich związek wydawał się bardziej trwały niż tymczasowy. Zatrzymała się i zrobiła do niego minę. - Nie mogę uwierzyć, że w ogóle o to pytasz. Przeciwników rozwala się tylko w czasie turniejów. Nawet się do tego zachęca. - Myślałem, że nigdy wcześniej nie uczestniczyłaś w Turnieju Harpii? - Prawda, ale patrzyłam, jak moja matka to robi. - Dobrze – mruknął. – Ale możesz kogoś rozwalić. Tymczasem, on trzymałby się pierwotnego planu. Kiedy ona zmniejszyłaby liczbę współzawodników, on mógłby rozejrzeć się po obozie harpii. Plan, rozmieszczenie strażników, czas ich reakcji. - Użyj rąk, chociaż pchnięcie nożem wydaje się bardziej okrutne. Właściwie to nie chciał przypadkowo zostawić śladów krwi w namiocie, co mogłoby zdradzić jego zamiary. - Nic więcej nie mów. Przyszłam przygotować się na turniej. Przesunęła dłoń w dół na swoje… majtki? Tak, zrobiła to. Słodkie niebo, zrobiła to. Na pewno, w swoim centrum była ciepła i mokra,

przygotowana na jego fiuta. - Mam coś, co mogłoby ci się spodobać. Cholera, tak, zrobiła to, Bestia Striderka w zastraszającym tempie stawała się prawdziwa. Wtedy Kaia potrząsnęła nim, cofając się i wyciągając do niego swoją dłoń. W środku trzymała mały srebrny pasek. Jednocześnie rozczarowany i zaskoczony zmarszczył brwi. - Co to jest? - Zegarek. Chwyciła jeden koniec i strzepnęła nadgarstkiem. Coś pstryknęło. Pasek powiększył się o kilka cali. Kolejne strzepnięcie, kolejne kilka cali, aż przeklęta rzecz była podobna do dużej policyjnej pałki. Albo do Bestii Striderka. - Chcę taki – powiedział. Jej oczy zalśniły. - Wiem. Ale trzymaj łapy przy sobie, demonku. Ten jest mój. A teraz, chodź – złożyła pasek do pierwotnych rozmiarów. - Hej. Jestem twoim małżonkiem. Co należy do ciebie, należy też do mnie, harpia dziewczyno. Co jeszcze wie? Mówiła, że tytuł to nie obowiązek. Podszedł do niej. Wreszcie dotarli do granic prowizorycznego obozu, a powietrze wokół nich skwierczało. W jego pierwszych dniach na Ziemi, polowania na Łowców często doprowadzały go do takich obozów jak ten. Wiele namiotów, głazy służące jako krzesła i ptaki z ogniska. Zawsze byli żołnierze patrolujący teren. - Nikogo tu nie ma – szepnął. - Wiem – odpowiedziała Kaia. Westchnęła, przygnębiona. Mieszkańcy uciekli w pośpiechu. Buty utkwione w błocie były dowodem na to, że ich właściciele nie nadążali stawiać kroków. Ptaki spaliły się na węgiel, aż czarny dym unosił się ku niebu. Z butelki leżącej na ziemi wypływała woda. - Słyszałam, jak opuszczają tonący statek - dodała. – Ale miałam nadzieję, że chociaż kilku zostało. Czy nikt już nie broni swojego terytorium? Słyszała ich? A on, szkolony żołnierz, nie słyszał? Musiał kontrolować swoje ego. Odetchnął. Nie zapominaj o Głównej Misji. Włócznia – i nie ta w twoich spodniach. - Rozejrzę się. Zostań tutaj i nasłuchuj. - Nie ma mowy. Ja się rozejrzę. A ty tutaj zostaniesz. - Cholera, Kaia. Lepiej… umph. Coś mocno owinęło się wokół jego kostek i szarpnęło go do tyłu. W połowie drogi się obrócił, zwalniając w ten sposób tempo i zaparł się. Dobiegł go smutny, kobiecy jęk, gdy się uwolnił. Wygraj - powiedział nagle Porażka, po raz pierwszy odkąd opuścili motel. Zrób to. W tej chwili. Wojowniczki otoczyły go, jednocześnie obserwując. Każda z nich trzymała broń od maczet poprzez topory do neolitycznych sztyletów. Proszę, proszę. Powoli wstał, unosząc ręce do góry. - Dobry wieczór, paniom. Co możemy dla was zrobić? Kaia przykucnęła i zaskrzeczała. Poznał ten skrzek. Jej Harpia przejęła kontrolę.

Na myśl, że został zraniony? Albo, że inna kobieta położyła na nim swoje łapy? Tak czy inaczej, świat widziała przez czerwono-czarną mgłę, a od pragnienia krwi puchł jej język. - Mój – powiedziała niskim, chrapliwym głosem. To było jedyne ostrzeżenie, zanim zaatakowała. Krążyła jak nietoperz, z wdziękiem, ale jednocześnie udawało jej się celować, co go zdumiało, a Porażka zaskamlał, bardziej niż inni, pragnąc zwycięstwa. Ona poruszała się jak tancerka. Zabójcza, psychotyczna tancerka, która najwidoczniej chciała spędzić resztę życia w więzieniu. Moja kobieta. Metal zazgrzytał, nadziewając się na kości i gruchocząc je. Więcej pisków, więcej jęków. To była prawdziwa bitwa. Przelotnie zobaczył minę Kai, gdy się obróciła. Zimna i bezlitosna. Czerwone tęczówki zlały się z czarnymi źrenicami jej oczu. Jak płomienie. Prawdziwe, trzaskające płomienie. Mógł poczuć ich gorąco, aż na jego czoło wystąpiły kropelki potu. Błękitny ogień emanował z jej skóry. Nie ogień harpii, ta śliczna tęcza, która na co dzień utrzymuje się pod powierzchnią jej skóry, tylko najgorętsze języki ognia. Rozpamiętywał ich pocałunek… znowu… i sposób w jaki go rozpaliła, jaka gorąca była. Żywy piec. To przypomniało mu, że on też chciałby wrócić do gry. Zastanawiał się, czy… ona posiadała jakieś specjalne moce? Jej pazury cięły bez opamiętania, a zęby rozrywały skórę. Jej ciało poruszało się tak szybko, że ledwo mógł ją zauważyć, ale kilka razy Kaia się cofała, jakby ktoś chciał ją uderzyć. Kilka uderzeń serca później, ktoś zawył z bólu… bo płonął? Wygraj - warknął przez chwilę zapomniany Porażka. Świetnie. Daj mi minutę. Było kilka rzeczy, które musiał dopracować. Na przykład, jak włączyć się do walki, nie wpadając w szpony Kai. Wygraj! Odpowiedź przyszła natychmiast. Strider wyciągnął swojego Sig Sauera zza paska spodni. Przyszedł przygotowany, w razie, gdyby musiał zdjąć kogoś, kto stanąłby mu na drodze. Teraz, akurat pragnął zabić kogoś, kto tylko spróbowałby tknąć Kaię. Właśnie to robią dla siebie przyjaciele. Strzelił w powietrze. Boom. Usłyszał sapanie, szelest odzieży, ciężkie kroki. Potem nastąpiła cisza. - Wracajcie do piekła – warknął, obniżając broń. – Już. I zanim zaczniecie się zastanawiać, czy mam na tyle naboi, by rozjebać wam mózgi na drzewie, pozwólcie, że skrócę wasze męki i odpowiem. Owszem, mam. Kaia uspokajała się, sapiąc i ociekając krwią. Kobiety szybko się od niej odsunęły. Równie szybko, jak te ślicznotki się poruszyły, zaatakowałyby go, próbując zabić. Ale tego nie zrobiły. Albo zrozumiały, że on je zdejmie, zanim zdołają do niego dotrzeć, albo zwyczajnie bały się jego demona. Porażka warknął z aprobatą, a Strider poczuł rozprzestrzeniające się w piersi ciepło. Więcej ciepła niż zwykle, zwłaszcza, że jeszcze nie wygrał. Wówczas, przypomniał sobie pierwsze wyzwanie, które demon przyjął odnośnie Kai i tych kobiet. Ten, ktokolwiek ją zrani, musi cierpieć. Miło. - Ty – powiedział do Kai. – Podejdź bliżej. Ona też była posłuszna. Wolną ręką pogładził ją po nadgarstku, bardziej po to, by ją uspokoić, a nie pocieszyć. Ale, do cholery! Dotykanie jej było jak dotykanie stopionej stali. Pod palcami poczuł pęcherze na jej dłoniach. Przejmował się tym? Troszeczkę. Bolało ją, gdy była w tej postaci? W

końcu jej oddech się wyrównał, a czarny kolor znikł jej z oczu, zabierając ze sobą migoczące płomienie. Jej skóra ostygła. - Ćwiczenia pierwsza klasa, laleczko – powiedział. - Kiedy chcesz, cukiereczku – słowa brzmiały surowo i szorstko, gdy mówiła z lekką chrypką. Jej Harpia była pod kontrolą. Rozejrzał się. On i Kaia zostali otoczeni, ale krąg się zwiększał. Każda z harpii groźnie na niego spojrzała. Gdy zasłonił swoim ciałem Kaię, poczuł ukłucie strachu. Jego opiekuńczość prawdopodobnie jej przeszkadzała, ale nie zamierzał pozwolić, by to ona dowodziła. Może to i byli jej ludzie, a jej siostra Gwen już kiedyś udowodniła, że ich rodzina lubi zabijać. Strider nigdy nie miał takiej rodziny. Nazwijmy to prezentem. Kaia stanęła przy nim i rzuciła swój pasek pod… stopy swojej matki. Miał ochotę przekląć. - Witaj, Tabitho – powiedziała spokojnie. Ciemnowłosa piękność wystąpiła na przód, zwracając uwagę bardziej na niego niż na własną córkę. - Odłóż pistolet, demonie. Pomimo twojej gadki i tak wszyscy wiemy, że go nie użyjesz. Kaia jęknęła. - Nie powinnaś tego mówić. Uśmiechając się, Strider wycelował i nacisnął spust. Boom. Rozległ się donośny wrzask. Trafił Harpię stojącą obok niej. Krew lała się strumieniami z rany na udzie. Ranna kobieta skakała na jednej nodze, aż w końcu upadła. Wygrana! Porażka zachichotał. Więcej ciepła rozlało się po jego piersi, gdy jednocześnie uniósł brew. - Mówiłaś coś? Tabitha spojrzała na Kaię, przeklinając, w czasie, gdy odwróciła się do swojego roztrzęsionego klanu, wzruszając ramionami. - Ledwie ją drasnąłeś. - Tak? Dobrze, więc pozwól, że spróbuję jeszcze raz. Znowu nacisnął spust. Ta kula trafiła w udo Tabithy. Ciemny materiał jej spodni ukrył to, co zrobił. Jednak nie mógł ukryć powietrza przesyconego metalicznym zapachem krwi. Jedynym znakiem, że oberwała był odsłonięty kawałek jej mlecznej skóry na udzie. - Och, cholera – powiedział. – Chyba znowu nie trafiłem tam, gdzie powinienem. Mógłbym znowu spróbować. Kto następny? Po zgromadzonych rozległy się jęki i sapania. Tabitha pozostawała milcząca. Nawet ptaki były posłuszne, a ich ćwierkanie rozpłynęło się jak mgła. - Oczywiście, to ty musiałaś być tą, która upadła dla sztuczki z otwarciem ognia – zwróciła się do Kai. – Nie dziwi mnie to. - To jest nas dwie. Ty upadłaś dla kogoś, kto z ogniem był za pan brat – włożyła dwa palce do ust i zagwizdała. Nagle, drzewa nad nim zaszeleściły. Szeroko otwartymi oczami patrzył, jak pojawiali się: Sabin, Lysander, Taliyah, Bianka, harpia o imieniu Neeka i kilka innych kobiet, których nie znał. Siedzieli wysoko w koronach drzew, obserwując rywalizację. Porażka znowu zaczął obijać mu się o czaszkę.

I z czego się tak cieszysz? Oni wszyscy tam byli, a on nawet o nich nie wiedział. Mogliby go zabić, zanim w ogóle zorientowałby się, że został zaatakowany. A myślał, że jest wyszkolony, co za… porażka. Cóż, dobrze, że dzisiaj nie musiał kontrolować swojego ego. Odetchnął. Nie miał powodu, by siebie winić. To Kaia i jej Booty Camp odwracały jego koncentrację. - To pierwszy raz – zaskrzeczała Tabitha. Wokół niej rozległy się szepty pomieszane z paroma parsknięciami i sapaniami z wściekłości. - Teraz to jestem zaskoczona. - Jak? – jego szorstki ton pasował do głosu jej matki. Kaia nawet nie udawała, że nie rozumiała. - Napisałam do nich zanim opuściliśmy motel. Dobry pomysł, ale był zawiedziony, że sam na niego nie wpadł. - I nie mogłaś mnie poinformować? - Nie – stwierdziła, ot tak, po prostu. – Więc, Najdroższa Matko – powiedziała, uciszając go. – Żałujesz, że wyrzuciłaś swoje córki z zespołu? - Nie – powiedziała Tabitha równie stanowczo jak Kaia. Auć. Kaia zesztywniała, ale tylko na sekundę. Nie ośmielił się zajrzeć jej głęboko w oczy, nie ośmielił się objąć ją w talii i zaoferować jej oparcie. Teraz nie było na to czasu. Ale później… tak, później, wbrew swemu fizycznemu pragnieniu i niebezpiecznej samokontroli. Pocieszanie było jego obowiązkiem jako małżonka, a przez następne cztery tygodnie on był jej małżonkiem. Cokolwiek to miało znaczyć. Seks nie był aż tak ważny. Przynajmniej, to będzie sobie wmawiał. Ciągle, dopóki sam w to nie uwierzy. Albo dopóki nadmiar spermy go nie otruje, czy zabije. Owszem, mógł zakraść się i wykorzystać jedną z przebywających tu kobiet, ale dobrze wiedział, że by tego nie zrobił. I nie dlatego, że Kaia zabiłaby każdą kobietę, z którą wdałby się w romans, ale przede wszystkim dlatego, że nie chciał nikogo innego oprócz niej. Posmakował słodyczy Kai, czuł pod sobą krzywizny jej ciała i wiedział, że żadna śmiertelna kobieta nie mogłaby się z nią równać. Ale bez wątpienia przejdzie mu to zauroczenie. Nawet Haidee nie udało się przykuć jego uwagi na długo. Haidee. Huh. Dzisiaj prawie o niej nie myślał, chociaż zaprzątała jego myśli przez całe tygodnie. Typowy Strider. Przez wieki był głównym kandydatem do tytułu na Największego Lekkoducha na Świecie. - Ty naprawdę myślisz, że możesz wygrać turniej? – spytała Tabitha Kaię. - Tak. - Wygrać ze mną? - Nienawidzę się powtarzać, ale tak. Moja dziewczyna. Dobra, jego dziewczyna na chwilę. - Juliette mogła wygrać ostatni ósmy turniej, ale tylko dlatego, że mi nie wolno było walczyć. Przecież wiesz, że nigdy nie poniosłam klęski – powiedziała Tabitha, bawiąc się medalionem wiszącym na jej szyi. Znowu Kaia zesztywniała, a fala bólu się po niej rozlała. Ale jak szybko przyszła,

równie szybko odeszła. Czy ten medalion miał jakieś znaczenie? Zapamiętał, by spytać Gwen, bo był pewny, że Kaia nie udzieli mu wyczerpującej odpowiedzi. Nigdy tego nie robiła. - Istnieje powód, dla którego nigdy nie przegrałaś. Nigdy nie walczyłaś ze mną – odpowiedziała dumnie Kaia. „Będzie gotowa, by zabić” - kobiecy głos rozległ się w jego głowie. Głos Tabithy. Ten sam głos, który słyszał, w czasie, gdy rozglądał się po terenie. Nie zwracała na niego najmniejszej uwagi, ale on wiedział. - Cholera – mruknął. Kaia rzuciła mu zdumione, a zarazem urażone spojrzenie. - To prawda. - Wiem, laleczko. Nie mówiłem do ciebie. - Och. Dobrze. W porządku. Wygraj! - głos Porażki drżał, ale nadal mały bękart nie chciał ustąpić. Zdecydowali się pomóc Kai i to zrobią. Nie zabiją jej. „To ona tu będzie zabita… i nie możesz nic zrobić, by jej pomóc”. - Przestań – warknął, patrząc na dowodzącą kobietę. Tabitha zamrugała niewinnie. - Dlaczego twój małżonek rozmawia ze mną bez mojego pozwolenia? – spytała Kaię. – Nie nauczyłaś go właściwych manier? Więc zwykły człowiek nie mógł się odezwać do tych kobiet bez pozwolenia? Pieprzyć to. - Spróbuj jeszcze raz tknąć moje myśli, harpio, a pożałujesz. A'propos… jak tam noga? Syknęła na niego. Wygraj! Wiem - Strider uspokoił demona. - Mówiłem ci. Nie pozwolę, by coś się stało Kai. Kaia także zamrugała, tylko, że ona wyglądała bardziej na wstrząśniętą. Nie wypytywała swojej matki, a sam się zastanawiał, czy milczała, bo wiedziała, że jej matka nie odpowie albo, że przesłuchiwanie jej matki ujawniłoby jakąś jej niewiedzę, co postrzegane by było jako słabość. To harpie, człowieku. Przy nich życie wydawało się być jedną wielką grą. To śmieszne, jeśli jego spytać. Co za ironia. Ale musi przebrnąć przez ten cały turniej dowcipu. - Niech cię nie obchodzi mój facet – odpowiedziała w końcu Kaia, unosząc podbródek. Mój facet. Podobało mu się to. Zacisnął zęby. To był tylko udawany związek, a nie mógł sobie pozwolić na pomylenie udawania z rzeczywistością. - Jestem zaskoczona, że zdołałaś usidlić strasznego Władcę Podziemi – powiedziała Tabitha. - A ja nie – odpowiedziała Kaia, wzruszając ramionami. – Jestem wystarczająco ładna, by robić dobre wrażenie. Twarz Tabithy nadal pozostawała bez wyrazu. Żadnej dumy, ani rozczarowania. - Domyślam się, że jutro dowiemy się, do czego dokładnie jesteś zdolna, gdy turniej naprawdę się zacznie.

Rozdział 10 Parys - Strażnik Rozwiązłości… lub Seksu, jak Parys nazywał czasami swojego demona, ściskał w dłoniach dwa sztylety, skradając się w cieniach uliczki. Ha, typowe. Pewnie, ciachanie innych na plasterki czy w kostkę, było okej, ale tutaj, wobec bogów, bogiń, wampirów i upadłych aniołów to nie wystarczało. Wszystko jedno. Czas się ruszyć. Nigdy nie przestanie go dziwić, jak świat nieśmiertelnych był podobny do ludzkiego. W tej szarej metropolii były bary, sklepy, restauracje, hotele. Nie wspominając już o dilerach sprzedających narkotyki. Co tylko chciałeś, mogłeś tu dostać. Jeśli już o tym mówimy, to chcę trochę ambrozji. Już niedługo. Drżał z powodu jej niedoboru. Nie było czasu na delektowanie się. Nie mógł się spóźnić. Nie mógł też z nikim rozmawiać przez dłuższy czas. Jedni patrzą na jego twarz, inni wdychają jego zapach, a ludzie – nie obchodzi ich gatunek czy rodzaj – rzucają się na niego. Może powinienem im na to pozwolić – myślał . Seks dawał mu potrzebną siłę, a Parys nie dostarczył sobie jeszcze odpowiedniej dziennej dawki. Ale później… Nienawidził siebie za sypianie z kobietami, których w ogóle nie pragnął i dlatego próbował się ograniczać. Dzisiaj dostąpił przypływu siły dzięki spotkaniu z boginią broni. Kobieta miała w swoim posiadaniu kryształowe sztylety, które mogły zmienić się w dowolną broń, jakiej ich właściciel zapragnął w danej chwili. Mógł je mieć, ale zażądała swojej ceny. Nikt nigdy nie chciał od niego pieniędzy, ale mimo to zgodził się jej dać wszystko, czego chciała. Jego. Zrobił z siebie dziwkę, ale… wszystko było okej. Nieważne. Robił to tysiąc razy przedtem i prawdopodobnie będzie to robił tysiąc następnych. Zdoła przezwyciężyć poczucie winy i upokorzenie. Potrzebował tych sztyletów, by uratować kobietę, której naprawdę pragnął. Siennę. Jego Siennę. Zabita przez jego postępowanie, została duchem. Duchem, którego nie widział, ani nie słyszał. Jeszcze. Kronos - król bogów, zniewolił ją i dał jej demona gniewu, aby trzymać Parysa z daleka od niej. Kronos uwięził ją w innym królestwie. Zapłaci za to. Jeśli Parys ją uratuje. A zrobi to. Miał trzyczęściowy plan. 1.Zdobyć kryształowe sztylety. 2.Znaleźć Arcę – byłą posłankę bogiń. Plotka głosiła, że wiedziała, gdzie Kronos chowa swoje największe skarby. 3.Znaleźć Violę – pomniejszą boginię życia pozagrobowego. Plotka głosiła, że każdego potrafiła nauczyć, jak widzieć zmarłych. Bum, zrobione. Prosto i łatwo. Taa, jasne. Uwodzenie było jedyną prostą rzeczą według niego. Cokolwiek będzie musiał zrobić, zrobi to. Przez wieki Parys marzył o byciu z kobietą więcej niż jeden raz. Z powodu żyjącego w nim demona jego ciało nie potrafiło reagować na kochankę po spuszczeniu się, więc jego związki trwały tylko jedną noc. Sienna była wyjątkiem - przy niej momentalnie stawał się twardy i gotowy. Byli jednością… wbrew wszystkim przeszkodom, które stawały im na drodze do szczęścia.

Ona była łowcą, wrogiem. Oszukała go, odurzyła i pomogła uwięzić. Nieważne. Pomogła mu też uciec i właśnie przez to umarła. Zastrzelona przez własnych ludzi, umarła w jego ramionach. Ten koszmar nieustannie go prześladował, myślał o tych wszystkich rzeczach, które mógł zrobić, które powinien był zrobić. Pamiętał jej ostatnie słowa nienawiści - życzyła mu śmierci. Winiła go za to, co się stało i miała rację. Na dodatek, jej dusza do niego wróciła. Uciekła z boskiego więzienia i odnalazła go. By jej pomógł? Bo chciała się zemścić? Nie wiedział i nie obchodziło go to. Wszystko co wiedział, to to, że Kronos zabrał ją daleko, zanim miał szansę, by się z nią pożegnać. Musiała być przerażona, zdezorientowana i zrozpaczona. Mógłby to zmienić. Musiał tylko ją znaleźć. Chcieć to móc - powiedział demon, wyłaniając się z zakamarków jego umysłu. Opanował go strach. Ten rozkaz mógł oznaczać tylko jedno. Parys skoncentrował się, gdy na końcu uliczki pojawiło się trzech paskudnych typków. Upadłe anioły - przypuszczał, ale ciekawe co przywiałoby ich w te strony. Nie mogli być bogami, nawet pomniejszymi, gdyż nie wyczuwał w nich żadnej mocy. Minął ich. Gdyby skręcił w prawo, dotarłby do ulicy bogiń. Uśmiechnęli się chciwie, gdy go zauważyli. Chcę - powiedział demon. Niedługo dostaniesz swoje. Ignorując go, Seks wydzielił osobliwy aromat ze skóry Parysa. Wkrótce, zapach czekolady i drogiego szampana wypełnił powietrze. Z doświadczenia wiedział, że gdy tylko ludzie poczują ten zapach, zaraz zaczną odczuwać pragnienie. Zaczną pragnąć Parysa, nawet jeśli sami tego nie chcieli. Do licha z tobą!- warknął. Ale ja chcę! Jego strach spotęgował się, gdy ich szerokie uśmiechy znikły i zaczęli oblizywać usta. - Jeśli chcesz przejść to tylko na klęczkach. - Mamy ci pomóc? - To ja będę pierwszy – powiedział najwyższy z nich. Parys zwolnił, ale nie zatrzymał się, ani nie zawrócił. Upadłe anioły były w gruncie rzeczy nie lepsze niż ludzie. Mógłby zmieść ich z powierzchni ziemi, żaden problem. Zrań… Zabij… W jego głowie rozległ się miękki szept mrocznego pragnienia. To nie był jego demon, ale coś głęboko… w jego wnętrzu. Nie był pewien, dlaczego tak się działo, ani co to powodowało, ale zawsze się temu poddawał. Teraz nie było inaczej. Dotrze do bogiń i ci mężczyźni go nie powstrzymają. Rozprułby ich, fakt, ale to mogło go zaboleć… lub zabić, gdy to zrobi. - Na kolana. Już! - powiedziało chórem trio. - Właściwie - odparł Parys. – Jedyni, którzy się rozpłaszczą to wy. W mgnieniu oka wyciągnął dwa sztylety. Jeden z nich wbił głęboko w tętnicę szyjną faceta po prawej. Drugim trafił w ścianę ze złotej cegły, chybiając. Seks pisnął, ukrywając się w zakamarkach jego umysłu - jego demon był kochankiem, nie wojownikiem. Dwaj pozostali mężczyźni patrzyli na swojego kolegę, którego rany były

zwiastunem śmierci. Zrań… Zabij… W biegu zaatakował ich, kładąc obu na ziemię. Wyrwali się z seksualnego transu, przetaczając go na plecy i bijąc go pięściami. Naczynka w jego oczach popękały, ograniczając mu pole widzenia. Miał też złamany nos. I szczękę. Ból nasilał się z każdym uderzeniem, ale nadal walczył. Walczył nieczysto, uderzając w jaja, gardło czy nerkę. Zrań… Zabij… Zalewała go mroczna część jego duszy. Z rykiem, uniósł nogi i kopnął. Obaj faceci polecieli do tyłu. Doskoczył do tego, który był najbliżej, przyszpilając mu ramiona kolanami. Jedno uderzenie, dwa, trzy. Krew lała się potokami. Uderzał, uderzał i uderzał, aż rozwalił facetowi łeb – dosłownie, a jego wzrok stał się nieobecny. Dopiero wtedy zorientował się, że drugi facet skoczył mu na plecy i cały czas bił go po głowie. Parys odwrócił się, chwytając go za koszulę i szarpnął. Przerzucił faceta nad sobą, a ten wylądował na swoim kumplu, tracąc oddech. Nim Parys wyciągnął sztylet z futerału na kostce, jego przeciwnik zdążył zebrać siły i przyszpilił go do ściany. Wojownik rozpłaszczył się twarzą o ścianę i upadł. Oszołomiony, wypuścił sztylet z dłoni. Oprawca stanął butem na jego tchawicy, przytrzymując go przy ziemi. Nacisk się zwiększył, gdy facet schylił się po sztylet i wbił go Parysowi w żołądek. Co za ból! Syknął przez zęby. - To powinno sprawić, że będziesz bardziej potulny – lustrując go wzrokiem i sapiąc, facet próbował rozpiąć mu spodnie. - Błąd – zadrwił Parys. Chociaż instynkt kazał mu chwycić za kostkę przeciwnika, jego ręka sięgnęła po wystającą rękojeść noża. - Chcesz bym był potulny? - Zamknij się. Jeśli będziesz grzeczny, to pozwolę ci odejść, gdy już z tobą skończę. A teraz… Facet zdejmując nogę z szyi Parysa, kucnął między jego udami i grzebał przy jego rozporku. Rozprasza się. Dobrze. Ostatnimi siłami wojownik wbił sztylet w tętnicę szyjną przeciwnika. Krew zalała mężczyźnie usta, a w jego szklistych oczach ukazał się ból. Parys wyciągnął ostrze, ale to i tak w niczym nie pomogło. Krew lała się strumieniami, a osiłek runął na niego w bezruchu… martwy. Osłabiony, ale zdeterminowany Parys zepchnął z siebie ciężar i wstał na drżących nogach, po czym rzucił na siebie okiem. Jego ciuchy były podarte i poplamione krwią, a skóra posiniaczona. Bogini go odeśle, gdy tylko go zobaczy. Prawdopodobnie to wcale nie jest taki zły pomysł. Ona oczekiwała przyjemności, a on… właśnie teraz był zbyt poturbowany, by jej ją dostarczyć. Jednak z drugiej strony potrzebował seksu, żeby się uzdrowić. Ale jeśli on ją wykorzysta, by się uleczyć, czerpiąc tylko z tego własną przyjemność, nie zdoła odzyskać kryształowych sztyletów. Dobra. Mała zmiana planów. Kolejną kobietę, którą zauważy, uwiedzie, spuszczając ze smyczy swojego demona. Ta myśl przyprawiała go o mdłości, ale co z tego. Potem uda się do pałacu bogini. Spóźni się, ale mógłby ją jakoś przebłagać. Następna obrzydliwa myśl. Dasz radę. Wybrał najlepsze wyjście. Niemniej będzie żył z emocjonalnym kacem. Zdeterminowany Parys pokuśtykał dalej uliczką.

Sienna Blackstone siedziała skulona w zacienionym kącie. Jej skrzydła – teraz czarne za sprawą demona w jej wnętrzu – miały pozrywane ścięgna i połamane kości, o których nawet nie miała pojęcia, a ból był nie do zniesienia. Kronos przyniósł ją tutaj, zapewniając, że jest tam, gdzie być powinna. Tutaj – gdziekolwiek była – do tego walącego się zamku, chronionego przez gargulce, które ją obserwowały i nasłuchiwały. W przeciwieństwie do Parysa wojownika, którego miała nadzieję odnaleźć. Kiedy już zdołała przebić się przez ich kły, rogi, pazury i ogony, jakaś niewidzialna tarcza nie pozwalała jej wyjść na zewnątrz. Z początku, była przerażona. Ktoś jej kiedyś powiedział, że śmierć jest tysiąc razy bardziej przerażająca niż życie. Błąd. Przez kilka tygodni musiała się nauczyć żyć wśród tych wszystkich nadprzyrodzonych stworzeń. Chociaż wiedziała o istnieniu demonów i zdążyła je znienawidzić, to było dla niej nowe. W tym momencie jednak wszystko czego pragnęła, było poza jej zasięgiem, a… chciała dotrzeć do jednego z demonów. Opiekuj się nim. Pomóż mu. Ale… Jak może odejść, gdy obiecała słuchać Kronosa. Warunek, którego nie rozumiała. Dlaczego on tak rozpaczliwie pragnął jej posłuszeństwa? Jej pomocy? Czego od niej oczekiwał? Nie powiedział. Ale w zamian za posłuszeństwo wobec niego, zaoferował, że znajdzie jej byłych kumpli. Łowców. Boże, co oni robili… Czuła tylko gniew i obrzydzenie. Raz skrzywdziła niewinnego człowieka – dla nich. Uderzyła, kiedy Parys był najsłabszy – dla nich. Pomogłaby im zabić wojownika, gdyby z nim nie uciekła. Winiła go za swoją śmierć, myśląc, że użył jej jako swojej tarczy. Nienawidziła go za to. Teraz, również nienawidziła siebie. Nie, to nie była prawda. Nienawidziła Łowców i wszystkiego, co z nimi związane. Zanim umarła – znowu – inwigilowała ich. Właściwie to pomagała Parysowi ich śledzić. Znajdzie jakiś sposób, żeby wydostać się z tego zamku. I odnajdzie go jeszcze raz. Powie mu wszystko, co wie o jego wrogach. O każdej tajnej kryjówce, każdym planie walki, każdej strategii, o której słyszała. A jeśli nie zdoła się z nim zobaczyć, to powie to komuś, kto mógłby mu to przekazać jak jego ciemnowłosy przyjaciel. A potem… potem oddałaby pewien prezent innemu przyjacielowi Parysa – Aeronowi, Gniew. Gdy to zrobi, skończy z sobą. Na zawsze. Nie odkupi w ten sposób swoich win, które popełniła, szczerze powiedziawszy, to wątpiła, czy cokolwiek je odkupi, ale to zawsze był jakiś początek. Tylko musisz znaleźć wyjście…? Westchnęła. Nie została skuta łańcuchem, a wiedziała, że Kronos trzyma tu innych więźniów. Wrzeszczeli, wściekali się i przeklinali. W przeciwieństwie do niej, oni nie mogli poruszać się po całym zamku. Byli ograniczeni do pokojów na piętrze. Kilka razy Sienna przekonała się, że gdy zamiast wchodząc po schodach, poleciała w górę, jej demon szalał po jej głowie, przedstawiając okropne obrazy - widoki krwi, tortur i śmierci. Ludzie na górze… to byli wojownicy opętani demonami jak ona. Nie nienawidziła ich, nie chcieli jej zranić. A ona chciała im pomóc, ale jej demon chciał ich ukarać. Zawsze, za wszystko. Nie możesz pomóc im tu na dole. Nie mogę ich też skrzywdzić. Kłócąc się sama ze sobą, zaśmiała się. Zawsze zmuszała się do zachowania

powagi. Zawsze zduszała w sobie gniew i sarkazm. Strach przed zranieniem czyichś uczuć, wstyd przed rozczarowaniem kochającej osoby, to już za wiele. Po porwaniu jej młodszej siostry, musiała być twarda. Większe emocje mogłyby ją zniszczyć. Dobrze, że to minęło. Teraz była silna. Była sprawna. Czuła się potrzebna. Może pokonać demona i pomóc istotom na górze. Może. Dla Parysa. Rozdział 11 Następny, słoneczny poranek wstał dość wcześnie. Za słoneczny i za wcześnie. Kaia czuwała przez całą noc, a jej umysł pracował na zbyt wysokich obrotach, by mogła chociaż zmrużyć oczy. Więc kiedy zobaczyła pierwsze promyki słońca, spojrzała na nie gniewnie i pokazała im środkowy palec. - Spadaj, sukinsynu! Strider przeciągnął się na „ich” łóżku, patrząc na nią rozbawionym wzrokiem. Rozwalił się na całym materacu. A ona chodziła po pokoju. - Do kogo mówisz? – spytał zaspanym głosem. Głosem, który ją rozbudził. Do cholery, wszystko w nim ją rozbudzało. Bądź zapobiegawcza. Zduś to w zarodku. - Może mówiłam do ciebie – warknęła. Podchodząc ciężkimi krokami do łóżka i chwytając poduszkę, uderzyła go nią w klatkę. Nawet nie raczył podnieść ręki w obronie. - Czy ktoś kiedyś ci wspominał, że rano jesteś uosobieniem radości? BANG. – Nie – BANG. - Możesz na moment usiąść? – wyrwał jej poduszkę z rąk i rzucił na podłogę. – Matko. Potrzebuję… znaczy, ty potrzebujesz chwili odpoczynku od tych wszystkich zmartwień. - Nie mam żadnych zmartwień – powiedziała, kładąc się obok niego. Lysander zabrał ich wszystkich do nieba i dał im pokoje w swojej chmurze, gdzie żadna inna harpia nie mogła ich dosięgnąć. Ona i Strider dostali wspólną sypialnię i nikt, nawet Lysander, nie był w stanie się tu dostać, chyba, że oboje na to zezwolili. Nigdy nie spotkała się z tak silnym systemem bezpieczeństwa. Nawet lepiej mglisto błękitne ściany służyły za ekrany telewizorów, pokazując to, o co tylko poprosiła. Jej matkę? Jest. Juliette? Zrobione. Czyż to nie wspaniałe? Kaia mogła powiedzieć „chcę sztylet”, a w magiczny sposób pokazałby się w jej dłoni. Nic dziwnego, że Bianka zdecydowała się zamieszkać razem ze swoim świętoszkiem. A tak na serio, to Bianka powinna zorganizować coś takiego dla zespołu i przekonać Lysandera, by kupił taką chmurę Kai. Wtedy mogłyby spędzać ze sobą więcej czasu. W końcu były bliźniaczkami, a Bianka jej potrzebowała. - Zaczęłaś świrować od chwili, gdy dostałaś tamtą wiadomość – powiedział Strider. – A pięć minut później znaleźliśmy się tutaj! Ta wiadomość. Och. Z niepokoju aż ją skręcało w żołądku. Nie, nie przyzna się do tego. Pierwsza konkurencja na Turnieju Harpii zacznie się za dwie godziny. Kapitanowie drużyn byli zbyt cenni, więc żeby za wcześnie ich nie stracić, nie brali w niej udziału. Zamiast tego, wybierano czterech najsilniejszych, najagresywniejszych

członków zespołu, a kapitan tylko mógł się modlić, by przeżyli. Ale, mimo że była kapitanem, Kaia musiała rywalizować. Ostatniej nocy, dzięki mglistej ścianie obserwowała swój pokój w motelu. Jedna po drugiej, harpie ze wszystkich zespołów zakradały się tam, mając nadzieję, że ją tam zastaną i będą miały okazję się na niej wyżyć. Jakby zatrzymała się w motelu pod własnym nazwiskiem. Błagam. Myślały, że ona jest aż taka głupia? Gorzej jednak, że one będą przyłazić do skutku. Chyba, że zaczną się jej bać. Tego nauczyła się od swojej matki. A dzisiaj… nauczy je, co to znaczy się bać. A co zamierzają pozostałe trzy? Taliyah, Neeka, której Kaia nie widziała w walce, ale ufała opinii starszej siostry i Gwen. Bianka nadal się dąsała, ale i tak wyglądała cholernie słodko, zbyt słodko. Raz, przypiekła jedną harpię, która zniszczyła jej wygląd. Nieźle, nie? Tak czy inaczej, gdy dziewczyna zaczęła krzyczeć i wić się z bólu, Bianka zlitowała się nad nią i przyniosła jej szklankę wody. - Jeśli nadal nie chcesz się uspokoić, to powiedz Papie Striderowi co cię dręczy. Znowu ten głęboki głos, pieszczący ją, sprawiający, że po jej skórze przebiegały dreszcze. Było oczywiste, że nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. - Myślę, że tylko więzienne reguły zdołam zaakceptować. - Co to znaczy? - Wybuchnął śmiechem. - Że nie możesz upuścić głupiego mydła? A może pierwsza konkurencja dotyczy zbiorowego prysznica? - Możesz być przez chwilę poważny? Parsknął. - Mówisz mi, żebym był poważny. Niesamowite, ale… - usiadł, a jego twarz zdradzała zainteresowanie. Prześcieradło osunęło się na jego pas, odkrywając umięśnione ciało. – Proszę, powiedz mi, że chodzi o wspólny prysznic. Usta Kai zadrgały, spragnione jego smaku. - Nie, zboczeńcu. Żadnego prysznica. Pierwszego dnia muszę zabić największą i najgorszą z nich. W ten sposób, wszyscy zostawią mnie w spokoju. - Mądrze. Jak mogę pomóc? - Siedząc na trybunach i ładnie wyglądając. - Zrobione. Ale co mogę zrobić, by pomóc ci wygrać? Właśnie dlatego tu jestem, tak? Jak mogła zapomnieć. Nie był tutaj, bo ją kochał, potrzebował jej czy coś było między nimi. Był tutaj, by pomóc jej wygrać tę cholerną Magiczną Różdżkę. Ale nie wiedział o Włóczni, gdy tu przyjechał. Lubi cię. Wiesz to. Tak, lubił ją. Tylko nie wystarczająco. Westchnęła. - Po prostu… nie wiem, rozwesel mnie. Doda jej to sił, jeśli go usłyszy. Co prawda to może również rozproszyć, ale mogłoby im być dobrze razem. - To mogę zrobić. Jesteś zabawna, kiedy się ciebie obserwuje. Serce Kai podskoczyło. - Tak? - O tak. Głos Stridera obniżył się – stał się bardziej chrapliwy niż wcześniej, zawierał

podtekst erotyczny. Jej sutki stwardniały, musiała wyskoczyć z łóżka i odwrócić się do niego tyłem, żeby nie zauważył dowodu jej podniecenia. Obserwował ją ostatniej nocy, kiedy harpia po prostu zareagowała na zagrożenie wokół niego, zdesperowana, by go bronić za wszelką cenę. Obserwował ją również kiedy… Przeszedł ją dreszcz, nie zapomniała o tym. Coś się z nią stało, kiedy walczyła z żołnierzami swojej matki. Coś, co nigdy wcześniej nie miało miejsca. Zaczęła płonąć. Z wściekłości. Faktycznie dosłownie płonęła. Lizały ją w środku płomienie, przypalały jej ciało i organy, i zostawiały jedynie popiół. Przynajmniej tak myślała. Mimo że się uspokoiła, nie zauważyła nawet pojedynczej smugi sadzy na skórze. Podejrzenia przebiegły przez jej umysł, podsycając już istniejący niepokój. W jej żyłach płynęła krew feniksa, to była połowa jej genetycznej natury. Spotkała kiedyś ojca, uprowadził ją i Biankę, zabrał do Ziemi Popiołów. On i cały jego rodzaj, naprawdę byli całkowicie nieczuli, pozbawieni i oderwani od uczuć, jakby każda ich delikatniejsza strona została spalona w wiecznym ogniu. Nawet jej matka nie mogła się z nimi równać. To było naprawdę coś. Nie tylko byli bezduszni, martwi emocjonalnie, również fizycznie budzili grozę. W zębach i pazurach feniksa znajdowała się trucizna. Ich skrzydła, które wyglądały na gładkie i delikatne jak chmury otaczające ją teraz, faktycznie były błękitnymi językami płomieni. Wystarczył delikatny dotyk tych płomieni i cały budynek mógł zostać zniszczony. Mimo to, była też jasna strona tej sytuacji. Kiedy feniks coś spalił (albo kogoś) powstały w wyniku tego popiół był wystarczająco potężny, by przywrócić kogoś do życia. Ojciec Kai miał nadzieję, że dziewczynki będą bardziej podobne do niego niż do harpii, ale okazało się, że jest odwrotnie, więc je uwolnił. Oczywiście po tym, jak torturował je swoją trucizną. Zadrapał ich ramiona, każdej z nich zrobił malutką rysę, a one poczuły się jakby wstrzyknięto im mieszankę kwasu, tłuczonego szkła i napalmu. Wiły się i wrzeszczały przez kilka dni. Tak naprawdę feniks nie mógł ich skrzywdzić w taki sposób były odporne na toksynę. Dlatego też Kaia nie myślała, że rozwiną się w niej Cechy Feniksa. Ale wczorajsze płomienie… Czy mogła mieć zdolność zobojętnienia, która wpłynęło na jej umiejętności? - Hej, Kye. Musimy ruszać – Bianka nagle zawołała zza drzwi. Kaia mrugnęła, zdając sobie sprawę, że nadal stoi obok łóżka, ale teraz Strider górował nad nią. Nie usłyszała, jak się przemieścił, ale był obok. Jego ciepło owinęło ją, a zapach mocny i słodki dotarł do nozdrzy. Chwycił jej przedramiona i przechylił w zamyśleniu głowę. - Gdzie byłaś tym razem? - Nigdzie – odpowiedziała automatycznie. Standardowa odpowiedz, kiedy ktoś inny niż jej siostra, zadawał tego typu pytanie. Naprawdę zatracała się w swoich myślach tak często? Gdybym nie była taka nieprzyjemna, może nie… - Kaia! – Strider przewrócił niebieskimi oczami. Zauważyła, że jego przepiękne tęczówki pochłonęły powiększone źrenice. Rozluźnił swój uchwyt, teraz pieścił jej ramiona palcami. - Musimy popracować nad twoimi kłamstwami, laleczko.

Czy on… mógł… jej pragnąć? - Mam pomysł. Jeśli chcesz usłyszeć ode mnie prawdę, będziesz musiał za nią zapłacić. Pocałunkami. Albo orgazmami. Nie ważne. Tak, już. I tak zaoferował jej seks w zamian za artefakt. To ją wkurzyło. Ale wtedy jej tak naprawdę nie pragnął. Teraz mógł jej pragnąć, a to zmieniało wszystko. Nie, jeśli chodzi o Magiczną Różdżkę oczywiście, ale wszystko, co związane z nimi. Jego usta wygięły się w szelmowskim uśmiechu. - Kto powiedział, że chcę prawdy? - przestał pieścić jej ramiona, by uszczypnąć ją w nos. – Jesteś urocza, kiedy kłamiesz. Otworzyła usta. Szczeniaczki i złote rybki są “urocze”. Ja jestem gorąca, do cholery. - Kłamię zadziwiająco dobrze. Zapytaj wszystkich, których znam! Nigdy nie są w stanie zorientować się, kiedy to robię. - Aktualnie prawdopodobnie jestem jedynym, który może powiedzieć ci, kiedy gadasz głupoty. Jestem bardzo spostrzegawczy. - I również bardzo skromny. Tymczasem musisz wziąć się do swojej zdzirowatej roboty. Wzruszył ramionami, podnosząc przedramiona i tym samym dłonie. To spowodowało, że jego kciuki otarły sie o jej piersi. Słodcy bogowie, to uczucie było wspaniałe, rozpaliło ją wewnątrz. Błysnął zębami, jakby to uczucie spowodowało ból, jego nozdrza rozszerzyły się w wymuszonym wdechu. - A jak będziemy pracować nad tą rozwiązłością, hmm? W łóżku? Tak - pomyślała oszołomiona. Pragnie jej. Dlaczego w takim razie nie wspomniał o łóżku, skoro zrobiła aluzje, że jest zbyt napalony? - Podoba mi się kierunek, w jakim zmierzają twoje myśli. Powinniśmy… - Kye? – zawołała Bianka, przerywając jej. – Jesteś tam? Wiem, że tam jesteś. Odezwij się. - Tak, Bee. Jestem, ale potrzebuję minutki – odezwała się piskliwym głosem. Nie oderwała wzroku od Stridera. – Dokończymy to później. Dobrze? Proszę. Potrzebowała jego dotyku, intensywności. Jego całego. - Hm, nie, nie dokończymy – jeden krok, drugi, odsunął się od niej. Jego ramie opadło, kontakt został całkowicie przerwany. – Poprzestaniemy na platonicznej więzi. Zwęziła oczy, pozostawiając jego piękną twarz na celowniku. - Platonicznej? Po tym jak wsadziłeś swój język do mojego gardła. Jego oczy również się zwęziły. - Dobrze. Dokończymy to później. - Naprawdę? – ogarnęło ją szczęście… zaraz potem strach. – Mam uwierzyć, że zmieniłeś zdanie? – pstryknęła palcami. – Tak łatwo? W co ty grasz? - W nic. Twoje argumenty były solidne. Szczęście powróciło i… bogowie… jakież piękne wydawało sie teraz słońce, tak duże i jasne obok ich chmury. - Dobrze, więc. Później. Starała się nie uśmiechnąć, kiedy skoczyła do drzwi i przywitała się z siostrą.

Strider, pamiętając całe to przedstawienie w szkole podstawowej, nie wiedział, czego się spodziewać po pierwszej konkurencji. Przygotowywał się na cokolwiek i na wszystko. Tak przynajmniej myślał. Zaraz potem znalazł się w głębokim szoku z powodu nieustannego brzęczenia jego podnieconego demona. Ten mały gnojek nigdy nie spotkał się z taką żarliwą falą ducha rywalizacji i aktualnie podskakiwał w kółko jak dzieciak na permanentnej diecie kofeinowej. Strider siedział na trybunach boiska sportowego, szkoły wyższej, otoczony przez około stu innych facetów. Nie znał żadnego z nich oprócz Sabina, który zajmował siedzenie po lewej i Lysandera, który siedział po jego prawej stronie. Większość była ludźmi, choć niektórzy należeli wyraźnie do nieśmiertelnych. Zauważył charakterystyczną bladą skórę wampira, mroczną aurę czarownika i gadzią zwinność węża zmiennokształtnych. Niestety nie zauważył tego, z którym Kaia rzekomo spała. Z drugiej strony były harpie. Podczas gdy mężczyźni byli cisi i przygaszeni, kobiety były hałaśliwe. Skakały po schodach w górę i w dół, rzucały popcornem, a nawet kubkami z napojami, prosto na kort. Ubrane były w krótkie, obcisłe podkoszulki kończące się na linii biustonosza – u tych, które go miały. Szorty były tak krótkie, że odsłaniały jego ulubione miejsce ciała kobiety – zmysłową krzywiznę, gdzie łono spotykało sie z nogami – to miejsce widział więcej niż raz. Tak, szpiegował sam środek raju. - Falconways pójdą w dół! – ktoś krzyknął. - Chciałabyś, Eagleshield. Zawsze podobały ci się kobiety rzucone na kolana. - Błagam! Nie mogłabyś zaspokoić nimfy bez nakręcenia się Viagrą. - Viagra działa jedynie na mężczyzn, idiotko. - Halo, ty i kobiety z twojego klanu macie wąsy, więc dlaczego nie miałybyście mieć również fiutów? Chichoty, gwizdy i syki mieszały się ze sobą. - A ja myślałem, że moja Bianka była… entuzjastyczna – powiedział Lysander. – Nigdy bym się nie domyślił, że tak naprawdę, wśród jej rodzaju, była rozważnie opanowana. Sabin prychnął. - Daj spokój. Jeżeli nie kręcą cię żarty lesbijek, to znaczy, że jesteś gejem. Lysander zwrócił mroczne spojrzenie na Stridera. - Kreci cię to? Te anioły… - Jestem na zwiększonych obrotach, odkąd wszedłem przez te drzwi. Naprawdę, nie potrzebuję żartów, by się nakręcić. Nie wspomniał tylko, że wszystko to z powodu Kai. Jego „rozmowy” z nią – kiedyś próbował je opóźniać, ale szybko zdał sobie sprawę z bezsensowności takiego działania. Kiedy trzepotała na niego swoimi przepięknymi, długimi rzęsami, pojawiał się w jej oczach ten rodzaj pożądania – tak więc jego „rozmowy” z nią odbywały się szybciej niż nawet ona planowała. Stał naprzeciw niej, wdychał jej zapach, wchłaniał ciepło jej ciała, spoglądał w dół na jej twarz i chciał ją całować. Całą. Jeszcze jeden raz. Jeszcze raz, zmusił się, by wrócić do rzeczywistości. - Lysander! – chętny kobiecy głos wołał do niego z boiska. – Lysander! Tutaj! Strider przeszukał wrzaskliwy tłum w poszukiwaniu Bianki.

Znalazł ją na górze trybun, machającą w powietrzu batonikiem i uśmiechającą się szeroko jak głupek. Jej jedwabiste, czarne włosy były zaplecione w dwa warkocze sięgające do ramion. Urocza, dopóki nie zauważył przydymionego, gorącego uniformu Katolickiej Szkoły dla dziewcząt, który włożyła. „Uroczy” - powiedział do siebie, a widok mógł przyprawić o atak serca. Zapinany na guziki top był zawiązany na supeł tuż pod piersiami, a pomiędzy nimi wisiał krawat. Krótka spódniczka w kratę pozostawiała dużą przerwę pomiędzy jej udami i wysokimi do kolan podkolanówkami. Patrząc na Biankę, miał nadzieję, że Kaia zdecyduje się raczej dopingować swój zespół do zwycięstwa, niż walczyć. W tym stroju wyglądałaby lepiej niż czekający na niego atak serca. Mogłaby go zabić na miejscu. Nie, był zadowolony, że wybrała walkę. Planował wykorzystać tę przymusową separację, żeby po szpiegować Eagleshields. Może przeszuka ich dobytek. W rzeczywistości, jak tylko rozpocznie się konkurencja, on się stąd ulotni. I nie będzie czuł się winny z tego powodu. Każdy by to zrobił dla siebie. Co jeśli Kaia zostanie ranna? Z powodu własnej decyzji musiała grać według „więziennych zasad”. Czerwień błysnęła w jego oczach, palce wbiły się w uda. Kaia była cholernie dobrym wojownikiem, przypomniał sobie. Jeśli miałby zaufać komukolwiek z jej drużyny, że osiągnie swój cel, to właśnie jej. - Lysander! – Bianka zawołała ponownie. – Popatrz w górę, kochanie. Jestem tutaj! - Jest ich zbyt wiele. Nie mogę znaleźć. Bianka? - Lysanderowi opadła szczęka. Najprawdopodobniej nie widział jej, odkąd opuścili niebiosa i miała na sobie szkarłatną szatę. - Lysander, widziałeś to? – Bianka odwróciła się i uniosła spódnicę, pokazując jemu – i wszystkim innym – majtki, które miała na sobie. Były wściekle zielone, z przechodzącym przez pośladki napisem „Własność Lysandera”. Lysander wstał, jakby miał do niej podlecieć, potem powstrzymał się i opadł z powrotem na miejsce. - Słodki Boże. - Twoja kobieta pokazuje publicznie swoją bieliznę – powiedział Sabin. – To musi być miłe. Jak znosisz ten mały cud? - Tylko Bóg raczy to wiedzieć. Świetnie, teraz Strider nie mógł przestać się zastanawiać, co nosi Kaia. Jaki rodzaj majtek – lub nie – ma na sobie? Dziewczyna obok Bianki musiała poskarżyć się na piskliwy ton jej głosu, ponieważ szeroki uśmiech Bianki wyblakł i zastąpił go grymas. Argument zadziałał. Potem oczywiście, skoczyły na siebie, wymachując w gąszczu kończyn. - Ona jest wspaniała, prawda? – zapytał Lysander, nie kierując pytania do konkretnej osoby. - Pewnie – powiedział rozproszony Sabin, głaszcząc megafon u swoich stóp – Więc, gdzie są nasze dziewczyny? Nasze dziewczyny - Striderowi spodobało się to sformułowanie, a nie powinno. - Nie wiem. Naprawdę myślisz, że Kaia może zgarnąć główną nagrodę? podstępny głos wypełnił głowę Stridera. Męski. Znajomy. Ona może zostać zabita…

Do cholery, nie. - Sabin! – warknął. Tym razem, nie musiał zgadywać, kto jest właścicielem tego głosu - jako strażnik demona zwątpienia, Sabin karmił się niepewnością wszystkich wokół niego. - Przepraszam – odpowiedział jego przewodnik. - Trzymaj swojego demona pod kontrolą. - Uwierz mi, próbuję. Nie chcę, by zajął się kimkolwiek z drużyny Kai. Wygraj. Ona musi wygrać. Tym razem to był demon Stridera, który… zaraz, chwileczkę. Ona musi wygrać? Porażka nigdy wcześniej nie interesował się zwycięstwem kogokolwiek oprócz Stridera. Dlaczego Kaia? Dlaczego teraz? Ponieważ jej zwycięstwo (prawdopodobnie) miało związek z magiczną włócznią? Ponieważ demon znał i bał się konsekwencji jej porażki? Ponieważ była… jego? Ich osobistym placem zabaw? Zastanawiał sie zanim… Nie może myśleć w ten sposób, bo nie zrobi tego, co musi zrobić. Po pierwsze, mam zamiar zdobyć Magiczną Różdżkę zanim skończą się zawody. Po drugie, ona wygra – powiedział do Porażki. Jeśli nie… - spekulował na temat możliwości zranienia go przez demona, nawet pomimo tego, że to nie będzie jego własna porażka. Strider nie mógłby jej chronić, gdyby wymagało tego wyzwanie, które już zaakceptował. Więc… Duże prawdopodobieństwo - zdecydował. Nie powinien jej o tym mówić. Cokolwiek się potem wydarzy, to będzie jego wina. Pierwszy raz perspektywa bólu jaki miał znieść, nie zachwiała nim. On po prostu nie lubił myśli, że Kaia zostanie skrzywdzona. - Lysander! – zawołała Bianka, po raz kolejny, zwracając uwagę Stridera. Jej walka z inną harpią skończyła się tym, że biedna, nieprzytomna kobieta została wyniesiona na noszach na tyły trybun. – Podobają ci się czy nie? Wyraz twarzy Lysandera zmiękł. - Tak, moja kochana. Podobają mi się. Lubię je. Podoba mi się wszystko, co nosisz. Żałosne - pomyślał Strider. To, że facet jest zakochany, nie oznacza, że musi być taką cipą. O, zobacz, tam jest Kaia! Strider skoczył na równe nogi, machając do niej, by zwrócić jej uwagę. Planował powiedzieć jej, żeby na siebie uważała, ale kiedy wyszła z podwójnych drzwi prowadzących do sali gimnastycznej, była za bardzo skupiona na najbliższych wydarzeniach. Dziewczyny z drużyny kroczyły u jej boku. Miały na sobie dopasowane kostiumy z krwistoczerwonej skóry - pół topy ze skrzyżowanymi na plecach ramiączkami, żeby odsłonić ich skrzydła oraz szorty rozcięte na bokach, żeby ułatwić przemieszczanie się. Czerwone loki Kai były ściągnięte na boki w kucyki. Na łokciach i kolanach nie miała ochraniaczy. Cholera, marzył, żeby je miała. Jeśli dziewczyny będą walczyć na tej wyłożonej drewnem podłodze, na pewno dojdzie do otarć skóry, a lubił jej skórę taką, jaka była. Wygraj! Wiem. Słyszałem cię za pierwszym razem, dupku. Harpie na trybunach zauważyły nadchodzący zespół i zaczęły gwizdać.

Niezadowolenie pojawiło się na obliczu Kai, ale nie dała żadnej innej oznaki, że ją to obchodzi. Popcorn spadał na dół, obsypując zespół Kai, nawet kilka ziaren trafiło do oczu. - Hej, Millicent – wrzasnęła w dół Bianka na jedną z rzucających popcornem. – Widzę, że nadszedł ten szczególny czas, w którym chcesz się skompromitować publicznie. Twoja próba jest żałosna! Ładna blondynka odwróciła się, opierając ręce na biodrach. - Hej, ty, połówko bliźniaka numer jeden. Czy może dwa? Nigdy nie pamiętam. Obydwie jesteście zbyt mało istotne. Jeśli rzucę patyk, pobiegniesz, by go aportować? - Nie jestem psem, suko – Bianka oparła ręce na biodrach. – Przynajmniej twój ojciec tak nie myśli. Dziś rano powiedział mi, że jestem najgorętszą papryczką chili, jaką miał. Wiesz, wtedy kiedy opuszczałam jego łóżka. Wśród tłumu wyrwało się niesłyszalne sapniecie. Strider mógł jedynie mrugnąć. „Ojciec” miało wywołać takie przerażenie? - Mój ojciec nie żyje, nieczuła dziwko – wychrypiała ta, którą nazwano Millicent. - Och – Bianka, zwiesiła ramiona. Potem rozjaśniła się. – Twoja matka myśli, że jestem gorącą papryczką chilli. Powiedziała mi to dzisiaj rano, kiedy opuszczałam jej łóżko! Sapniecie zmieniło się w chichot. Millicent podleciała do schodów, by zaatakować Biankę. Rozpoczęła się kolejna bójka. Strider uśmiechał się szeroko. - Myślisz, że zdaje sobie sprawę z tego, co właśnie dała do zrozumienia? - Tak – powiedział Lysander, wzdychając. - Trzymajmy kciuki za to, żeby ona i ta kobieta, której daje lanie, przestały walczyć i zaczęły się całować. – powiedział Sabin. – To się zdarza. Czy ktoś lepiej sygnalizuje bow-chickawow- wow. Lysander wyprostował się zaintrygowany. - Już rozumiem, co miałeś na myśli, mówiąc na temat silnika o zwiększonych obrotach. Nagle harpie, które gwizdały, wybuchy ogłuszającym okrzykiem, Strider zapomniał o wszystkim, kiedy odwrócił głowę i zrozumiał dlaczego. Zacisnął szczęki Tabitha i jej ekipa właśnie weszły na boisko. Również miały na sobie pół topy i rozcięte po bokach szorty, tylko że ich były w kolorze niebieskim. Potem kolejny zespół ruszył za nimi, nosił kolor fioletowy. Kolejny różowy. Kolejny żółty. Cholera. Ile tam było zespołów? Kolejny zielony. Następny czarny. Zaschło mu w ustach, kiedy zauważył jakąś kobietę większą od siebie. Bardziej muskularna, wyższa, cholera, nie powinien być zaskoczony, widząc babę pożerającą fasolę i kiełbaski. Chociaż, niektóre z zawodniczek były pozornie delikatne tak jak Kaia. Kobiety uformowały duże koło na boisku, pozostawiając środek pusty. Jedna z nich, nazywana Juliette, brunetka, która zrobiła wprowadzenie, wyszła do przodu i uniosła ręce. W końcu tłum ucichł. - Jeśli jesteście takie jak ja, czekałyście na ten moment przez długi czas – powiedziała i musiała przerwać, ponieważ ponownie rozległy się okrzyki. Dopiero, kiedy ucichły, dodała: – więc nie traćmy czasu. Pierwsza zasada: nie rozmawiacie na temat rundy. Druga zasada… nie rozmawiacie na temat rundy.

Więcej okrzyków. Uśmiechając się, Juliette powiedziała: - Żartowałam. Teraz prawdziwe zasady. Tylko jeden członek każdego zespołu może przebywać w pierścieniu w danym momencie. Kiedy chce go opuścić… – w tym momencie większość szemranych gwizdów ucichła. – Wszystko, co musi zrobić, to oznaczyć jedną z członkiń zespołu. Jeśli którąś będzie mogła dosięgnąć. I… - spora porcja okrzyków przeszła przez salę. - Jeśli ktoś będzie zbyt ranny, by kontynuować, musi wylecieć na dobre. Ale pomyślcie dobrze, zanim obierzecie tę drogę, moje panie, ponieważ nawet jeśli się wyleczycie, nie będziecie mogły wrócić. - Nie zapłaciłam, żeby oglądać tchórzy – krzyknęła któraś. Juliette skinęła z aprobatą. - Dla tych, które nigdy wcześniej nie brały udziału w tego typu zawodach… musicie wiedzieć, że nie skończą się one, dopóki nie pozostanie tylko jeden zespół. Oto wskazówka: walczcie nieczysto. - Eagleshields skopią wam tyłki – wrzasnął ktoś inny. Uśmiech Juliette stał się mroczny, przepełniony złością, kiedy spojrzała na Kaię. - Powodzenia, wszystkim. Będziecie go potrzebowały - z tymi słowami wycofała się, znikając z pola widzenia, jakby została wchłonięta przez uczestników. Kaia rzuciła Striderowi szybkie spojrzenie. To znaczy, że wiedziała dokładnie, gdzie on jest, mimo że była tak daleko od niego jak on od niej. Skinął głową dla zachęty, nawet kiedy skurczył mu się żołądek. Kobiety otaczające Kaię spoglądały na nią, jakby była soczystym filetem a one właśnie skończyły długi tydzień głodówki. Powinien być tam na dole - osłaniać ją, a nie siedzieć tutaj na górze i nic nie robić. - Nie przejmuj się – powiedział Sabin, klepiąc go po plecach. – Gwen nie pozwoli, żeby coś jej się stało. - Nie przejmuję się – warknął. Nie ma mowy, by pozwolił Sabinowi na to, żeby w niego wątpił. Miał więcej zaufania do zdolności swojej kobiety niż swoich. Po prostu nie ma mowy. – To Kaia obroni Gwen. Sabin mrugnął z niedowierzaniem. - Naprawdę chcesz się spierać na ten temat? Poważnie? Tak, do cholery, chciał. Wygraj. Zawsze. - Po prostu zamknij się, do cholery i oglądaj zawody – powiedział. – Dam ci znać, zanim pójdę na drugą stronę i zacznę szpiegować. Rozdział 12 Nie zawiodę, nie zawiodę. Do cholery, nie zawiodę - słowa tej mantry przeszły przez myśli Kai, kiedy zajęła swoją pozycję. Neeka, jako pierwsza z jej drużyny trafiła do koła. Ramiona wyprostowane, głowa wysoko - dziewczyna stanęła na środku boiska, a tuż obok niej zajęły miejsce kolejne uczestniczki należące do innych zespołów. Wkrótce stanęło tam dwanaście

harpii. Czekały na gwizdek, żeby uderzyć, zacząć walkę. Reszta wojowniczek czekała na obrzeżach podobnie jak Kaia, przyczajona z wyciągniętą jedną ręką. - Zrobimy to – mruknęła obok niej Gwen. - Wiem – powiedziała, zadowolona, że w jej głosie nie pojawiło się drżenie. Strider siedział na trybunach. Wyglądał smakowicie w tej swojej koszulce z przyprasowaną aplikacją w kształcie krawatu i w przetartych jeansach. Kaia pozwoliła sobie na jeden rzut oka i to był błąd. Teraz była zdekoncentrowana, a przecież nie mogła być. Musiała się jednak upewnić, że jest tam na górze, że jej nie porzucił. Modliła się jedynie o to, żeby był świadkiem jej zwycięstwa, a nie porażki. Nie zawiodę. Stawka była zbyt wysoka. Jej reputacja. Szacunek Stridera. Cholera, jego życie. Nie, żeby zgodził się na jej warunki - nigdy nie powiedział jej wprost, że będzie czekał na wygraną przez nią Włócznię i że będzie trzymać swoje złodziejskie ręce przy sobie. Zdała sobie z tego sprawę godzinę temu, kiedy przygotowywała się do pierwszej rundy. Spanikowana musiała oderwać się od swojego świata-pełnego-ryzyka i powtórzyć wszystkie rozmowy ze Striderem. Czy zaplanował poszukiwanie Włóczni podczas trwania rozgrywki? Bardzo prawdopodobne. Była ciekawa, czy nie wierzył w to, że Kaia zdobędzie trofeum, czy po prostu był zbyt niecierpliwy, żeby czekać. Nie myśl o tym teraz, skoncentruj się. Nie zawiodę. - Poczekaj, aż zobaczysz walkę Neeki – powiedziała Taliyah, prawie… uśmiechając się? Na pewno nie - Taliyah nigdy się nie uśmiechała. Albo gniewnie spoglądała, albo krzyczała. - Jeśli jest taka dobra, dlaczego jej klan pozwolił jej odejść? – zapytała Kaia. - Ponieważ jest głucha, a one są idiotkami. Poza tym została uznana za zdolną wybuchnąć i pozabijać wszystkich wokół siebie. I teraz była po stronie Kai? - Cudownie! Zabrzmiał przeraźliwy, piskliwy gwizd, który odbił się od ścian i wybuchł w jej uszach. Gra się rozpoczęła. Dziewczyny na środku boiska natychmiast przeszły do akcji. Kaia zesztywniała, obserwując. Atakowały się wzajemnie, szponami i obnażonymi zębami. W ciągu kilku sekund ciała zaczęły uderzać o ścianę za czekającymi obserwatorami. Krew tryskała ciepła i obfita. Jej Harpia rozpoznała miedziany zapach i zaskrzeczała, chcąc tego spróbować. Spokój, zachowaj spokój. Jedyni ludzie, których mogła skrzywdzić, znajdowali się w środku koła. Zaatakowanie kogokolwiek z zewnątrz oznaczało dyskwalifikację. Jeśli jej Harpia przejmie kontrolę skrzywdzi wszystkich. Każdy zespół mógł być zdyskwalifikowany z jednego spotkania i tylko jednego. Nadal mógł jednak się zakwalifikować do walki o główną nagrodę. Jeśli to się przydarzy jej drużynie, musi mieć nadzieję i modlić się, że w kolejnych trzech spotkaniach będzie miała dobre występy - zdobędzie za każdym razem przynajmniej trzecie miejsce. W przeciwnym razie nie będzie mieć szansy na nagrodę. Straszliwy wrzask zwrócił uwagę Kai, spojrzała na Neekę.

Uroczo wyglądająca, piękna… słodcy bogowie! Neeka podskoczyła i w stylu „Matrixa” zawisła w powietrzu nad walczącymi dziewczynami. Zwolniła ruchy, rozprostowała ręce, podciągnęła kolana, szybko przyjrzała się walczącym, wzięła małą poprawkę zanim dobrała się do swojej ofiary i opadła w oka mgnieniu. Wylądowała na szeroko osadzone ramiona, jej ręce owinęły się wokół głowy ofiary i jej skręciły kark. Kości trzasnęły, biedna dziewczyna runęła na ziemie. Auć! Urazy szyi były najgorsze. Neeka uśmiechnęła się z satysfakcją. Zaraz potem umięśniona, cycata brunetka uderzyła w nią, powalając na ziemię. Głowa Neeki trzasnęła o podłogę - szybko zebrała się wokół niej kałuża krwi. Była zamroczona, niezdolna, by się podnieść. Jej przeciwniczka wykorzystała niestabilny stan harpii, żeby zdobyć przewagę, uderzając, uderzając i uderzając - pięści opadały jak skażony grad. Cholera. Jeśli Neeka została znokautowana, nikt z drużyny Kai nie będzie mógł wejść do koła w najbliższym czasie. A może w ogóle. Musiały zostać oznaczone, wtedy mogły się zmienić. Kilka innych harpii zauważyło, że Neeka upadła. Otoczyły jej bezbronne, nieprzytomne, leżące na brzuchu ciało i zaczęły okładać pięściami. - No dalej, Neeka! – wrzasnęła Bianka ze swojego miejsca. Kaia poznałaby wszędzie i pośród każdego rodzaju hałasu głos swojej ukochanej bliźniaczki. Miała tylko nadzieje, że Neeka w jakiś sposób wyczuje zachętę, mimo że nie mogła jej usłyszeć. – Pokaż im swoje tytanowe jaja! - Zabij ją! – ktoś inny wrzasnął. – I odetnij jej te jaja! - Co powiesz na to, żebym zamiast tego ja zabiła ciebie, zawistna suko? – warknęła Bianka. Potem dało się słyszeć ciężkie uderzenia stóp. Musiało zaboleć… łups. Kaia nie odwróciła swojej uwagi, pomimo że jej bliźniaczka właśnie zaatakowała kogoś, z kim rozmawiała. W jakiś sposób Neeka skupiła swoją uwagę. Ciała poleciały w różnych kierunkach, kiedy po raz kolejny zawisła nad walczącymi. Tym razem nie zaatakowała, ale zanurkowała do Gwen, złączając ich dłonie razem. Gwen rzuciła się do koła, Kaia odetchnęła z ulgą. - Dobra robota – powiedziała. Prawie poklepała Neekę po plecach, ale bała się, że biedaczka nie utrzyma się na nogach. - One wbijały swoje zęby – Neeka wymamrotała przez rozcięte, opuchnięte usta. - Będziesz miała okazję do zemsty– zapewniła ją Taliyah. Rzeczą, której Juliette nie wyjaśniła, zwracając się do tłumu było to, że każdy członek drużyny musiał włączyć się do walki conajmniej trzy razy. Jeśli ktoś tego nie zrobił, ponieważ był… powiedzmy martwy, jego drużyna z tego powodu odpadała, co równało się dyskwalifikacji. Poza tym, żeby zostać ogłoszonym zwycięzcą, każdy członek drużyny musiał być przytomny w ostatniej rundzie. Najwyraźniej ta szczególna zasada została wprowadzona w ostatnich trzydziestu dwóch stuleciach odbywania się zawodów. Plotka głosiła, że „runda” mogła trwać przez kilka dni, ale nawet wtedy nie można było robić przerw. Nie można było pić, leczyć się, a nawet korzystać z łazienki. Plotka mówiła również, że czasami zwycięzcę ogłaszano dopiero po oczekiwaniu na to, kto pierwszy oprzytomnieje.

W czasie, kiedy walka toczyła się dalej, inni członkowie zespołów wymieniali się ze sobą. Tak, jak to zrobiła pierwsza grupa z Neeką. Nowi uczestnicy stłoczyli się wokół Gwen. Była szybka, uchylała się z prędkością wystrzelonego pocisku. - Możesz to zrobić, kochanie! – pełen dumy głos Sabina zabrzmiał przez megafon, przekrzykując wszystkich. Megafon - pomyślała Kaia. Członkini zespołu Skyhawk udało się chwycić Gwen za rękę, kiedy się mijały. Zawróciła ją w przeciwnym kierunku. Gwen wykorzystała to działanie na swoją rzecz, powalając kilka przeciwniczek w stylu kuli do kręgli. Drgania w zasadzie wymusiły odwet – przewrócone podskoczyły i odwróciły się do niej. Kiedy zdały sobie sprawę z tego, kogo mają przed oczami, rzuciły się na nią. Przez moment wszystko, co mogła zobaczyć Kaia, to młócące nogi jej siostry. Iskry wściekłości rozgrzały Kaię od wewnątrz. Zgadnij, kto zagrał nieczysto, przeskakując tam i próbując dosięgnąć skrzydeł Gwen? Ten sam członek zespołu Skayhawk. Gorzej - ta suka się zaśmiała. Iskry rosły… rozprzestrzeniały się. - Zostaw ją! – wrzasnął Sabin. – Albo przysięgam na bogów… Dobrze kochanie! Tak! Bardzo dobrze. Gwen ryknęła z bólu i wściekłości, wykopując kilka dziewczyn. - To się zdarza! – arogancko ryknął Sabin. Oczywiście, dziewczyny wróciły po więcej. Kaia nigdy nie czuła się tak bezsilna. Kolejny ryk, a potem Gwen torowała sobie drogę ucieczki szponami. Z wysiłku zbielała jej twarz, krew obryzgała ją w całości - to stanowiło ohydne zestawienie. Udało jej się przebić do bocznej linii i zmienić z Taliyah, która wskoczyła do środka żądna zemty. Pierwszą osobą, którą zaatakowała, była wojowniczka jej matki. Rzuciła dziewczynę na ziemię i przycisnęła jej twarz do drewnianych desek. - Wszystko w porządku? – Kaia zapytała Gwen. - One… złamały mi… skrzydło – wysapała jej siostra. Och, cholera. Nadzieja w Kai opadła, jej ciało przeszył zimny dreszcz - ich skrzydła były źródłem siły. Kiedy były niesprawne, harpie nieznośnie wręcz słabły. Gwen musiałaby wrócić jeszcze do walki co najmniej dwa razy, ale jaka będzie jej skuteczność, jeśli będzie atakować i poruszać się jak człowiek? Zanim pytania uformowały się w logiczną całości, Kaia rozpoczęła planowanie strategii. Były wojownikami - mogły się dostosować. Gwen mogła iść drugi raz przed końcem rundy, pozostając w ringu jedynie kilka sekund. Potem powrót. Kiedy wszystkie inne drużyny będą nieaktywne, Gwen mogła wejść na trzecią i ostatnią zmianę. Bum, zrobione. Łatwizna. Wygraj. Kaia mrugnęła ze zdziwienia. Dobrze, to nie był jej wewnętrzny głos - głos, należał do mężczyzny. Znajomy, a jednak… nie. Tylko jedna osoba (lub kreatura? ) pragnęła tak mocno zwycięstwa jak ona. Automatycznie spojrzała do góry. Stridera nie było pomiędzy pobladłą twarzą Sabina i stoicką Lysandera. Nie było go na trybunach. Czerwone plamy zamigotały jej przed oczami, kiedy ponownie skupiła się na walce. Wilki solidarnie rzuciły się na Taliyah. Kopiąc i uderzając, przycisnęły ją do ziemi. Tylko że, nie mogły jej utrzymać. Była tam przez chwilę - w środku ich furii, a potem zniknęła. Na jej miejscu

pozostała czarna chmura dymu. Zdezorientowane rywalki rozglądały się dookoła. Kolejna chmura dymu pojawiła się za nimi. Taliyah wyszła ze środka. Obróciła się, nadając sobie pęd nie do zatrzymania i uderzyła. Głowy uderzyły o siebie, a ciała opadły. Kiedy te, które stały, zdały sobie sprawę z tego, co zaszło, znowu napadły na wysoką, smukłą Taliyah. I po raz kolejny, starsza siostra Kai zniknęła w chmurze dymu, pojawiając się ponownie w innym miejscu. Ta sama scena powtarzała się znowu i znowu. Taliyah była bezlitosna, cięła i gryzła, zanim ruszyła dalej. Ale harpie, które powaliła, wkrótce znalazły sposób, by stanąć na nogi i wymienić się z kolejnymi członkiniami ze swoich drużyn. Podobnie jak Kaia, niektóre z nich, stojąc na bocznej linii, obserwowały dym, ucząc się przewidywać ruchy Taliyah. Więc, gdy kolejny raz harpia zniknęła, czekały na nią gotowe. Pięść błyskawicznie spotkała się z jej szczęką, powalając ją na plecy. Żadna się do niej nie zbliżyła, ponieważ wiedziały, co się stanie. I tak, kiedy się wyprostowała, zniknęła, jak oczekiwały. Kolejna pięść uderzyła ją w twarz, kiedy ponownie się pojawiła, po raz kolejny wyrzucając ją w powietrze. Potrząsnęła głową - prawdopodobnie zobaczyła gwiazdy. Tym razem również na nią nie skoczyły. Po prostu czekały. Lodowato niebieskie oczy Taliyah wypatrywały intensywnie Kai. Moja kolej - pomyślała, niecierpliwie wyciągając rękę. No dalej. Taliyah rzuciła się do przodu, uporczywie okładając pięściami i młócąc nogami, żeby dosięgnąć – Neeki. Przez chwilę Kaia stała jak sparaliżowana - była zszokowana. Potem rzeczywistość uderzyła w nią jak silny prawy sierpowy. - Co do cholery? Tal! - warknęła oburzona. - Lepiej, żeby tak było – było wszystkim, co wydyszała jej siostra. Co? Jej siostra wątpiła w jej umiejętności? Och, to ją raniło. - Wiesz, że muszę iść trzy razy. - Tak, ale będzie lepiej, jeśli pójdziesz na końcu. Kiedy wszyscy będą posiniaczeni, poobijani i osłabieni? Och, to ją raniło jeszcze bardziej. - Skrzydła Gwen są uszkodzone. To ona musi iść na końcu, nie ja. - Pójdzie. Tuż przed tobą. Tym razem nie została zraniona - została zdruzgotana. Jej rodzina kochała ją, ale tak jak jej matka, jak Strider, nie wierzyli w nią. - Nie jesteś liderem tej drużyny. Oddałaś mi to prawo. - Widzisz, co one nam robią, kochana siostrzyczko? Walczące ze sobą drużyny współpracują razem, żeby nas zniszczyć. Ale ciebie… ciebie zamierzają zmasakrować. - Wiem – uniosła podbródek. – Jestem na to przygotowana. Wygraj. To był znowu ten głęboki, zachrypnięty głos. Nie Stridera, nie jego demona jak wcześniej miała nadzieję. Jak mógłby być jego, skoro wojownika nigdzie nie było widać? Ale… kto to powiedział? Taliyah westchnęła. - W porządku. Niech tak będzie. Chcesz być następna - będziesz następna. Ale przegrana spocznie na twoich barkach.

Przegrana. Jakby porażka była jej pisana. Piekące łzy wypełniły oczy Kai. Skoncentrowała się na walce. Opuchnięta twarz Neeki nieco się zmniejszyła, jej zdolność widzenia nie była już ograniczona. Jednak przeciwnicy wiedzieli, że jest głucha i postanowili wykorzystać jej ułomność przeciwko niej. Przekazywali sobie nawzajem instrukcje, wyznaczając zadania, których nie mogła usłyszeć i obronić się przed nimi. - Ty bierz lewą, ja wezmę prawą. - Ja mam środek. - Ja mam tył. Neeka uniosła się w powietrze. - Złap ją za kostkę! Dziewczyna w środku wykonała polecenie - upewniła się, że harpia nie będzie mogła się z nikim zmienić i zakręcając Neeką wokół, rzuciła nią daleko od jej drużyny. Kiedy wylądowała, oddech uciekł z jej rozchylonych, krwawiących ust. Ktoś tam był, czekał i kopnął ją w brzuch. Skuliła się w kłębek, próbując zassać powietrze. Czerwone plamy w oczach Kai zastąpiły ciemniejsze - czarne. Do jej wiadomości - wrogie zespoły nigdy wcześniej ze sobą nie współpracowały. Kaia poczuła wewnątrz ostre ukłucie - celem, który to sprawił, powodem, który je zjednoczył, była jej śmierć i to, że nadal tak bardzo jej nienawidziły. Na miłość boską, była jedynie dzieckiem, kiedy nieumyślnie zniszczyła ich rodziny. Cóż, już nie jest dzieckiem, najwyższy czas, pokazać tym kobietom, że nie zamierza się położyć i oddać w ich ręce. Wraz ze wzrastającą determinacją czarne plamy zaczęły się zlewać, prawie całkowicie przesłaniając jej widzenie i zostawiając jedynie cienie pochodzące od temperatury ciała. Uspokój się! Zanim zapomnisz gdzie jesteś i co możesz, a czego nie możesz zrobić. Głęboki wdech… gwałtowny wydech… To nie pomogło. Kaia wyobraziła sobie Stridera, jego opadające blond włosy, te granatowe oczy, ten szelmowski uśmiech. W końcu czerń przygasła, a jej wzrok powrócił do normy. Obserwowała, jak Neeka toruje sobie drogę z centrum walki i gramoli się w kierunku Taliyah. Zgodnie z obietnicą, siostra wskazała dłonią w stronę Kai. Harpia wyciągnęła rękę i delikatnie klepnęła, najwyraźniej złamane, palce Neeki. Dziewczyna upadła na zewnętrzną linię. Kaia weszła do koła. Jak jeden mąż wszystkie ucichły i spojrzały w jej kierunku. Zakrwawione, spocone, zdyszane. To jasne, czekały na nią. - Moja siostra umarła przez ciebie. - Straciłam siostrę. - Nigdy nie szukałyśmy zemsty przez wzgląd na szacunek do twojej matki, ale w końcu wyparła się ciebie. Żadnej reakcji. Ogień znowu zapłonął w jej piersi, ale stłumiła go. Zamknęła szczelnie. Nie wypuści Harpii lub czegokolwiek innego. - Dobrze, zobaczmy więc, co mogę zrobić dla każdej z was. - Mam przeczucie, że będę rozczarowana twoimi zdolnościami. Zachichotały, Kaia poczerwieniała, a potem wszystkie jednocześnie odwróciły się i wymieniły na nowych przedstawicieli swoich drużyn. Dziewczyna rozpoznała kobietę z drużyny swojej matki - raz z nią trenowała. Podobnie jak Kaia, ta kobieta jeszcze nie walczyła.

Zawodniczki były pełne siły i całkowicie zdeterminowane, żeby jej użyć. Przeciw niej, bez wątpienia. Jesteś silna. Możesz je zwyciężyć. Wygraj! Tak. Zrobi to. To była jej ostatnia myśl, zanim przeciwnicy rzucili się na Kaię. Zrobiła unik i obróciła się - idąc nisko, cięła. Komuś udało się dosięgnąć jej skroni. Nastąpił ciężki zgrzyt kości, ale to nie zatrzymało jej szponów przed przecięciem kilku ścięgien Achillesa. Rozeszły się stęknięcia bólu, a potem łomot kolan uderzających o drewno. - Bardzo dobrze! – krzyknął Strider. Był tam. Nadal tam był. Oszałamiająca przyjemność przeszła prze nią, ale nie miała czasu na to, by się zatrzymać i skupić na tym uczuciu. Harpie rzuciły się na nią ponownie. Tym razem pozwoliła im, żeby ją otoczyły, ugięła kręgosłup, kiedy uderzyły, kopała, wymachiwała łokciami w przód i tył. Każdy gest płynnie przechodził w następny. WYGRAJ! - Wyrwij im oczy! – wrzasnęła Bianka. Nie zwolniła swojego tańca, pomimo iż sama nie pozostawała bez uszczerbku. Była uderzana – wszędzie. Kopana – wszędzie. Wkrótce jej mięśnie były napięte i posiniaczone, jej kończyny drżały. Strider był tam na górze, obserwował ją i ta wiedza dodawała jej sił. Kilka razy ogień próbował wyrwać się spod kontroli, ale utrzymywała go wystarczająco mocno, by pozostał w ukryciu. Sięgnęła łokciem czyjejś tchawicy - w końcu wyeliminowała jedną ze swoich przeciwniczek na dobre. Pozostało jeszcze dziesięć. Potem kolejna upadła, kiedy Kaia, w rewanżu za Neekę, złamała jej kark. To rozwścieczyło dziewięć pozostałych - zaatakowały z większym zapałem. Kaia wybiegła ze środka hordy, planując w biegu zdobyć wystarczający rozpęd, żeby podskoczyć i kopnąć czyjeś zęby tak, by wbiły się w mózg. Niestety została złapana za włosy i szarpnięta w tył. Uderzyła o twardą ścianę, zanim spadły na nią pięści. - No dalej! –ryknął Strider. – Jesteś dużo lepsza! Walcz! - Zjedz ich języki na obiad! – krzyknęła Bianka. Chociaż walczyła z całą swoją determinacją, udało im się ją przygwoździć. Z łatwością wprawiającą wręcz w zakłopotanie, przyciskały jej ręce i nogi do podłogi. Te, które jej nie trzymały, pojawiły się nad nią, wymierzając swoje ciosy. Kaia czuła, jak łamią jej się kości, pękają narządy. A one… śmiały się. Potem świat wokół niej spowiła czerń i na szczęście nie mogła już widzieć ich zadowolonych twarzy. Ale nie była to czerń, która mogła ją ocalić. Zanim jej Harpia mogła wyjść z majaczących cieni, zanim ogień mógł wyskoczyć z klatki, została odwrócona, jej skrzydła dostały wycisk w równym stopniu jak reszta ciała. Tak dużo bólu… cierpienia… straty… porażki… - Cholera, Kaia! – Strider - Nie! Nieeeee! – Bianka - Otrząśnij się z tego – Taliyah. - Po prosu rusz się, Kye. Chodź do mnie – Gwen. Wygraj! Wygraj! Ciepło zalało jej gardło, wydostając się na zewnątrz ust. Może krew wypełniła

również uszy, ponieważ poziom hałasu zmniejszył się… stłumił… aż pojawiła się jedynie cisza. Potem pięść uderzyła w jej skronie, znowu i znowu, nie była dłużej świadoma ciszy. Tylko nicość. Taka słodka nicość. Rozdział 13 Strider gotów był popełnić morderstwo z zimną krwią. Zamierzał zacząć od Sabina i Lysandera, którzy starali się zmusić go, żeby pozostał na swoim miejscu. Chyba nie zdawali sobie sprawy z tego, że ich działanie rzuciło wyzwanie jego demonowi - Strider zasadził się na nich obu. Wypuścili go, jednak zamiast rzucić się na boisko, nie ruszył się z miejsca. Prawie. Raz spróbował, zdecydowany dopaść Eagleshieds z drugiej strony. Potem Kaia została oznaczona i weszła do koła. Zmusił się, żeby wrócić na swoje miejsce. Jeśli pozwoli sobie na działanie, by dotrzeć do tej kobiety, dokona masakry. To będzie koniec zawodów - nie przyznają pierwszej nagrody. A przecież jeśli nie uda mu się zdobyć Magicznej Różdżki, będzie potrzebował zwycięstwa Kai. Poza tym jego ingerencja ją upokorzy. Ale tak naprawdę nie interesowała go główna nagroda czy kompromitacja. Czy z Kaią było wszystko w porządku? Leżała bezwładnie, wydawało się, że minęła wieczność, odkąd została pobita. A potem jeszcze mocniej. Na szczęście harpie wkrótce straciły zainteresowanie jej stanem nieświadomości i zwróciły się przeciw sobie. Kiedy ją zobaczył, Strider niemal znów wyskoczył ze swojego miejsca. Krew pokrywała każdy centymetr jej twarzy, ubranie było podarte i zakrwawione, dłonie opuchnięte, a pierś nieruchoma. Sabin wyprostował się i otrzepał resztki popcornu. - Wszystko będzie w porządku – powiedział. – Spójrz tam, na Biankę. Jest wkurzona, a nie przerażona. To zabawne, że strażnik demona zwątpienia starał się go uspokoić, ale Strider go posłuchał - spojrzał. Bianka weszła na szczyt trybun, wszyscy wokół już dawno usunęli się jej z drogi. Tupała tak mocno, że prawdopodobnie popękało pod nią drewno. Potarł dłonią (drżącą dłonią!) dół szczęki. Jego uwaga wróciła do Kai na kolejną wieczność. Wiedział, że potrzebowała napić się jego krwi. Chciał, żeby napiła się z niego. Musi się jedynie ruszyć, po prostu to skończyć. No dalej, laleczko. Potrafisz to zrobić. Jej drużyna nadal mogła się uleczyć i wygrać. I nawet jeśli tego nie zrobią… Nie. Nie mógł pozwolić sobie na takie rozważania. Tym co się dla niego liczyło, o dziwo, była Kaia. Szło jej tak dobrze, walcząc wykazała umiejętności, które go podnieciły. Tak. Obserwowanie jej wywołało wzwód. Potem napadły na nią całym gangiem. Co takiego, do cholery, zrobiła, że upoważniało to do takiej nienawiści? Następnym razem, kiedy będą sami, powie mu koniec z kłamstwami. Nie ważne jak bardzo była seksowna kiedy je snuła. W końcu, jakiś ruch. Drgnęła. Każdy mięsień na jej ciele napiął się. Nikt nie zwrócił na nią uwagi, kiedy mrugnęła i otworzyła oczy. Strider zauważył moment, w którym oślepiło ją światło, ponieważ jej zęby błysnęły szkarłatem, gdy warknęła. Będąc tak połamaną, nie mogła nic zrobić, żeby zranić tych, którzy ją skrzywdzili. Wykonała więc najlepszą rzecz, jaką w tej chwili mogła - poczołgała się do Taliyah.

- No dalej, laleczko – mruknął. Jego myśli uformowały się w słowa i przecisnęły przez supeł w gardle. – Dasz radę to zrobić. Wygraj - Porażka domagał się zwycięstwa na długo, zanim Kaia weszła do gry. Tak, zrobi to. Bogowie, nigdy nie był tak dumny z innej żywej istoty. Nawet ze swych przyjaciół, którzy walcząc z łowcami po jego stronie, osłaniali jego plecy. Kiedy szli na dno, przestawali się liczyć. Ale nie Kaia - pomyślał. Ona liczyła się dalej. Ręka Kai przesunęła się, jej twarz wykrzywił grymas. Ktoś wrzasnął i ruszył w jej kierunku z zamiarem powstrzymania przed zmianą, ale w końcu jej dłoń połączyła się z dłonią jej siostry i jasnowłosa harpia wskoczyła z furią do środka. Kilka sekund później, wybuchły piski pełne bólu, prawdziwa symfonia maltretowanych głosów. Poleciały ciała… i nie podniosły się aż dysząca, zbryzgana krwią Taliyah pozostała jedyną stojącą na nogach w ringu. Zmieniła się z Gwen, która utykając, kopała po prostu wszystkie znajdujące się na ziemi przeciwniczki. Gwen zmieniła się z Neeką, która zrobiła to samo. Neeka wymieniła się z Gwen, która weszła po raz trzeci. Kiedy Gwen skończyła, zmieniła ją Kaia, zdołała przeczołgać się kilka cali i kopnęła jedną z leżących w brzuch. Ten wysiłek musiał pogorszyć stan niektórych z wewnętrznych obrażeń, ponieważ straciła na chwilę przytomność. - No dalej, Kaia! – wrzasnął Strider. - Dasz radę – Sabin wrzasnął piskliwym głosem przez megafon, i niech to cholera, jeśli Strider nie życzył sobie mieć też taki na własność. Inne harpie zaczęły się budzić. Jedną z tych, którą kopnęła Kaia, przeszedł wstrząs, przywołując Kaię do przytomności. - Cholera, Kaia! Jesteś najlepsza. Pokaż im! - Strider chyba by zwymiotował, gdyby po raz kolejny została zaatakowana. W końcu, w jakiś sposób, udało jej się przeczołgać do Taliyah i zmienić z nią. Myślał, że im się uda, że wygrają. Ale na koniec, kiedy Kaia weszła po raz trzeci, była tak poraniona i pobita, że zemdlała na dobre, wykluczając swój zespół z rozgrywek. Było jeszcze gorzej – zespołem, który zajął pierwsze miejsce, były Skyhawk, drugie Eagleshield. Coś ciepłego spłynęło przez gardło Kai. Takie pyszne, pomyślała, ledwie przełykając. Więcej, potrzebuje więcej, ale dopóki to ciepło nie dotarło do jej żołądka, nie miała siły, żeby przełknąć po raz drugi. Ciepło szybko rozchodziło się po jej ciele, wzmacniając ją i przeganiając zimną ociężałość kończyn. Odważyła się otworzyć powieki - Strider majaczył nad nią, jego nadgarstek uniesiony był nad jej ustami. Krew kapała na zamknięte teraz usta i spływała po policzku. Sięgnął w dół wolną ręką, zmuszając jej usta do otwarcia. Kiedy zobaczył, że jest przytomna, znieruchomiał. Jej usta rozchyliły się z własnej woli, kolejny łyk ciepła ześlizgnął się do żołądka i napełnił ją. - To jest to – powiedział, przyciskając nadgarstek do szpary, którą zrobiła. – Grzeczna dziewczynka. Kły wydłużyły się i ugryzła go. Ssała i ssała, pijąc jego, mającą uzdrowicielską moc, krew. Smakował jak bogate, dojrzałe wino z odrobiną gorzkiej czekolady i miodu. Nikt nigdy nie smakował tak dobrze. Rozkoszując się, dokładnie mu się przyjrzała. Siedział obok niej i dotykał ją biodrem. Wokół jego oczu i ust znajdowały się teraz zmarszczki oznaczające napięcie, skóra była blada. Niepewna tego, na jak dużą utratę

krwi mógł sobie pozwolić, Kaia zmusiła się, by przestać z niego pić. Uniósł brwi. - To wystarczy? Nie, ale będzie musiało. Skinęła głową. Ten ruch zapowiadał falę zawrotów głowy, skrzywiła się. Wciągnęła i wypuściła powietrze powoli, miarowo. W końcu, jej umysł uspokoił się i została sama ze swoimi myślami. Przypomniała sobie wejście na ring, kopanie tyłków, a potem, jak jej tyłek został skopany. Po tym wszystkim… cholera, cholera, cholera. Leżała w nieznanym łóżku, nieznanym pokoju. To oznaczało… cholera, cholera, cholera. - Gdzie są moje siostry? – łał. Mówienie bolało. Ktoś musiał piekielnie mocno uderzyć ją w tchawicę. - Bianka wróciła do niebios z Lysanderem, ponieważ nie umiała się przy mnie zrelaksować. Była niespokojna. Gwen jest gdzieś z Sabinem, pije jego krew, jestem pewien, że się leczy – głos Stridera był zimny, nieobecny. – Taliyah i inne… nie wiem. - Ale wszystkie moje dziewczyny są żywe po pierwszym konkursie? - Tak. Wszystkie. - I nie były na granicy śmierci? - Nie. Westchnęła z ulgą. Dobrze. Były żywe i leczyły się. Mogła się pogodzić ze wszystkim. No prawie ze wszystkim. - Kto…kto wygrał? Przesunął językiem po zębach. - Twoja matka. Wam się nie udało. Przeze mnie - pomyślała i poczuła ukłucie w piersi. Dlatego, że zemdlała, co było prawie tak złe jak dyskwalifikacja. Zapiekły ją oczy, więc je zamknęła. Cholera. Potrzebowała chwili na osobności, czasu, żeby się zebrać do kupy. Albo wypłakać. Strider widział ją w najgorszym stanie. Nie mogła się teraz załamać i jeszcze pogorszyć jego opinii o sobie. Bardziej niż tym przejmowała się jednak swoim wyglądem, musiała wyglądać ohydnie. W rzeczywistości, musi chyba zakryć żałobnym całunem każde lustro w pobliżu, zanim się w nim przejrzy i rozważy popełnienie samobójstwa. - Bądź dobrym małżonkiem i idź przynieść mi butelkę wody, żebym mogła ci ją ukraść. Chce mi się pić. - Wypij swoje łzy, bekso. Uniosła powieki i spojrzała na niego. Pragnienie, żeby się wypłakać całkowicie zniknęło. - Jak możesz mnie tak traktować?! Gdzie twoje współczucie? Jestem umierająca. - Błagam cię. Masz kilka śmiesznie małych ran. Śmiesznie małe? Marne! Spojrzała w dół na siebie. Ubranie było porozrywane, obnażając ciało - jedynie wyglądała na ubraną. Skóra była porozcinana i poszarpana w wielu miejscach, z czarnymi i granatowymi sińcami rozchodzącymi się w każdym kierunku. - To są najgorsze rany jakie kiedykolwiek widziałeś, draniu, dobrze o tym wiesz. Kąciki jego ust drgnęły. - Nieee. Raz zaciąłem się papierem pomiędzy palcem wskazującym, a kciukiem. Nie masz pojęcia o bólu, dopóki nie doświadczysz czegoś takiego. On. Był. Rozbawiony.

- Masz pięć sekund, zanim wbiję ci sztylet w serce. Fukając i dysząc, podciągnęła kołdrę pod brodę. Każdy ruch powodował cierpienie. Warto było, pomyślała. Być nagą przed Striderem – żaden problem. Być nagą i ranną? Cholera, nie! - Uważaj na swój ton, dobrze? Mój demon jest aktywny. Kiedy to powiedział, delikatnie ułożył wokół niej materiał. Część jej złości stopniała. - Co masz na myśli, mówiąc, że jest aktywny? - Jest spragniony walki. - Dlaczego? - wiedziała, że nie powinna mówić nic więcej, wiedziała, że Strider będzie wkurzony, nie zrozumie tego, ale to było dla jego dobra. – Wątpię w to, czy zdołasz mi to powiedzieć w taki sposób, żebym zrozumiała. Dłuższą chwilę jego powieki były przymknięte, a potem zaczął emanować złością. - Kibicował ci. Zobaczył twoją przegraną. To go wkurzyło. Nie skrzywdził mnie, ale teraz musi coś wygrać. Rozumiesz? - Tak. Jego demon kibicował jej? Poważnie? Czy to był ten głos, który słyszała w swojej głowie, tak jak podejrzewała za pierwszym razem? – Dziękuję. - To nie jest coś, z czego można się śmiać. Uśmiechała się? Och, tak. Uśmiechała. Jej rysy złagodniały. - Dobrze. Będę się zachowywać. Czy teraz czujesz się lepiej? Minęła chwila, zanim opuściło go napięcie, które wcześniej wyczuła. Wygrał. Mała utarczka, tak, ale nadal to on wygrał, przyznając jego demonowi pewnego rodzaju zwycięstwo, spodziewała się go uspokoić. - Zrobiłaś to celowo – powiedział zamyślony. - Co z tego? - Co? Jesteś słodka – delikatnie odgarnął włosy z jej czoła.Porozmawiamy. Jeśli oczywiście czujesz się na siłach – dodał. Z pewnością ciepło jego ciała otuliło ją bardziej niż koc. - Dlaczego nie miałabym czuć się na siłach? Marne rany, pamiętasz? Kiedy jej surowy ton odbił się echem, zaczęła rozumieć coś innego – Strider nie okazał jej wcześniej współczucia, ponieważ wiedział, że stała na krawędzi załamania. Jakakolwiek delikatność zepchnęłaby ją z tej krawędzi – załamałaby się. Jeśli miała o to pretensje, martwiła się konsekwencjami - teraz nie musiała. Mogła po prostu cieszyć się nim. - Dobrze się czujesz? – zapytał miękko. – Bądź szczera. - W porządku. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? - Masażu, nago. Jego źrenice powiększyły się, pożerając tęczówki. - Poza tym? - Poza tym, poza tamtym – zakpiła, zmuszając się, by spojrzeć na niego gniewnie. – Spójrzmy na to tak - mogę powiedzieć, że jesteś poważnie zaniepokojony moim fizycznym samopoczuciem, ale jeśli nie przyniesiesz mi wody, jak już wcześniej

mówiłam, ja też zacznę się niepokoić. - Jasne. Więc czujesz się na siłach, żeby porozmawiać – na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech. Proszę. Dużo lepiej. Strider nie chciał, żeby się załamała, a ona nie chciała, żeby zamartwiał się jej stanem. - Dlatego… - uniósł błyszczącą butelkę wody tuż przed jej twarzą. Kilka kropel spadło na jej pierś, sapnęła. - …mogę się przyznać, że mam to, czego chcesz i wykorzystam cię. Nagła suchość w ustach spowodowała ból dziąseł. Skłamała wcześniej, twierdząc, że jest spragniona, ale teraz, kiedy zobaczyła butelkę, chciała jej. Musiała chcieć. Umarłaby, gdyby jej nie chciała. - Daj mi. - Uh-uh-uh. Chcesz ją? – spytał melodyjnym głosem. – Będziesz musiała na nią zapracować. Więc będę zadawać ci pewne pytania, a ty będziesz mi udzielać odpowiedzi. I, dla twojej wiadomości, mam również hamburgera i czekoladowego shake’a, żeby ci zapłacić. Oblizała wargi, kochając i nienawidząc go jednocześnie. Właśnie dlatego nigdy nie wyjawiała sekretów harpii - mogły zostać użyte przeciw niej. Ale dzięki Gwen, Strider wiedział dokładnie, że Kaia musi zapracować na swoje jedzenie. Jeśli zada pytanie, a ona zaakceptuje zapłatę za swoją odpowiedź, nie będzie mogła go okłamać. W przeciwnym wypadku, mogła zachorować, tak jak w sytuacji, gdyby zjadła coś, co sama przygotowała. Jeszcze raz machnął butelką wody. - Umowa? - Umowa – wychrypiała, nie kryjąc dłużej narastającego gniewu. Była przekonana, że chciał się dowiedzieć czegoś na temat następnej konkurencji. - Powiedz mi, dlaczego harpie tak bardzo cię nienawidzą. Pomyliła się. Opadła na materac i spojrzała w sufit. Kilka paneli było ciemniejszych - najwyraźniej od zalania wodą. Byli w innym tanim motelu. Prawdopodobnie nadal w Wisconsin. - Czekam, laleczko. - Odpowiedź jest nieistotna. - Pozwól, że ja to osądzę. Westchnęła. - Mężczyzna… mężczyzna Juliette. Ten, którego zobaczyłeś w dniu przeszkolenia. Kiedy miałam czternaście lat, chciałam, żeby został moim niewolnikiem, żeby robił mi pranie, tego rodzaju rzeczy, więc spróbowałam go wykraść i dowieść swojej wartości, siły… Kiedy to mówiła zaczęła drżeć. Jeśli powie mu resztę prawdy… opuści ją. Tak jak to zrobiła większość jej klanu. Dlaczego nie miałby tego zrobić? Właśnie zobaczył jej porażkę. Po to, żeby usłyszeć, że zawsze była porażką i prawdopodobnie nigdy nie będzie niczym więcej… Czy naprawdę tak bardzo chciała tej butelki wody? - I? – nalegał.

Lepiej stracić go teraz - szukała usprawiedliwienia. Tak czy owak, był tu tylko z powodu Włóczni i odejdzie, nie będzie musiała martwić się o następną konkurencję. O następną przegraną w jego obecności. - Zamiast tego, uwolniłam go, a on prawie mnie zabił. Zabiłby mnie, gdyby nie Bianka. Odciągnęła go ode mnie, a on zwrócił się przeciw niej. Potem oczywiście zwrócił się przeciw wszystkim innym harpiom. Tego dnia zginęło ich więcej niż kiedykolwiek w naszej historii. Nawet podczas Wielkich Wojen Terytorialnych, kiedy walczyłyśmy z innymi gatunkami. Strider zmarszczył brwi. - Jeśli skrzywdził tak wiele, dlaczego nie został obwiniony za to, co się stało? Nikt nie patrzył na niego z nienawiścią w oczach. Nikt nie rzucił się jemu do gardła. To była cała jego reakcja? Dlaczego nie uciekł? - Juliette zatrzymała go. Ja go uwolniłam. Gdybym trzymała się z dala, nie miałby szansy zrobić czegokolwiek. - Dobrze, więc odpowiedz mi na to. Jeśli jest taki niebezpieczny, dlaczego Juliette trzymała go w pobliżu? - Harpie mogą wybaczyć swoim małżonkom prawie wszystko – mruknęła. Chwila ciszy. -Tak w ogóle, to czym jest małżonek Juliette? – zapytał, decydując się nie komentować rewelacji na temat „wybaczenia prawie wszystkiego”. - Na pewno nie człowiekiem. To pewne - powtórzył. - Nie wiem, czym jest. Nigdy wcześniej, ani później nie spotkałam kogoś takiego. Ściągnął usta. - Więc nie spałaś z nim? - Miałam czternaście lat. Jak myślisz? – skrzywiła się, patrząc na jego obojętne spojrzenie. – Czekaj. Nie odpowiadaj. - Bogowie, jesteś rozdrażniona. Wiem, że z nim nie spałaś. Chciałem jedynie usłyszeć, jak to mówisz - przesunął palcem wzdłuż jej szczęki, delikatnie, tak delikatnie. – I dziękuję ci. Za prawdę tym razem. Tylko nie roztop się. Jeszcze się nie zadeklarował. - Dziękuję? To wszystko, co chciałeś mi powiedzieć? - Tak. A co? Spodziewałaś się limeryku? Nie. Spodziewała się kazania i pożegnania. - Z tego powodu nazywają mnie Kaią Rozczarowanie. Proszę. Teraz już wie wszystko. Teraz znał osobę, której zaufał i w którą wierzył – no dobrze, tak jakby – która może nie być w stanie spełnić jego oczekiwań. - O co chodzi z tymi przezwiskami harpii? – zapytał, znowu ją zaskakując. Za każdym razem, kiedy ktoś nazywał ją KR, gdzieś w środku niej coś maleńkiego umierało, ale Strider zareagował tak, jakby to nie była wielka sprawa. Nie wiedziała, czy się śmiać, czy płakać. - Nie martw się o nas i nasze przezwiska. Tobie jeszcze żadnego nie nadałyśmy. Coś niebezpiecznego zamigotało w jego oczach - przez chwilę, potem zniknęło. - Jakby mnie to obchodziło, jak mnie nazywasz. Jego głos był niski, obojętny, nie zdradzał żadnych emocji. Czasami był takim dupkiem. Cóż, zobaczmy, czy to jest obojętne i sprawdźmy, co o tym myślisz?

- Dla twojej wiadomości…Parysa nazywamy Seksorcystą. Nozdrza Stridera rozszerzyły się, kiedy gwałtownie wciągnął powietrze. Na dłuższą chwilę ogarnęła ich cisza. Kaia zaczęła czuć się winna. A potem Strider powiedział sztywno. - Zasłużyłaś na pierwszą zapłatę. Odkręcił nakrętkę z butelki wody, włożył ciepłą dłoń pod jej kark i uniósł głowę. Jej usta dotknęły zimnego potoku cieszy, zapomniała o poczuciu winy. Przełykała jak szalona, bogowie, każda kolejna kropla smakowała lepiej niż poprzednia. Kiedy skończyła, Strider zmiażdżył plastik i rzucił przez ramię. Delikatnie położył ją i cofnął rękę. Zacisnęła usta, by powstrzymać się przed błaganiem o więcej kontaktu. Pochylił się w kierunku nocnej szafki i wziął kawałek hamburgera, którego właśnie pokroił na cztery części. Jej żołądek skręcił się i zaburczał. - Zgaduję, że nie muszę pytać, czy jesteś głodna – zauważył z uśmiechem. Za-wsty-dza-ją-ce, ale przynajmniej stracił ten obojętny ton głosu i nadal był zdecydowany rozmawiać z nią. Cud nad cudami. Nie będzie znowu narzekać. - Jeśli to chcesz, to musisz mi szczerze powiedzieć, czy naprawdę myślisz, że możesz wygrać następną konkurencję. Nie wspominając o następnej i następnej. Ponieważ, po ostatniej rundzie, coraz bardzie podoba mi się myśl o kradzieży Włóczni. W jego głosie nie było cienia skruchy. Wiedziała, czuła to w kościach, że miał na myśli kradzież Magicznej Różdżki bez względu na to, co mu odpowie. To, czego nie wiedziała, to dlaczego przejmował się teraz jej opinią dotyczącą następnej konkurencji. Musiał czytać w jej myślach, ponieważ powiedział szorstko. - Nie chcę, żebyś znowu tak cierpiała. Ból rozkwitł w jej piersi. Chciała mu odpowiedzieć. Nie dla hamburgera, ale ponieważ się martwił. - Ja… Cholera. Szczerze? Myślała, że jest zdolna do tego, żeby wygrać pierwszą rundę, że znajomość innych drużyn, jaką zdobędzie, da jej przewagę nad innymi. Jednak one połączyły swoje siły przeciw niej, a ona była bezsilna. Następnym razem wymyślą coś innego przeciw niej i przeciw każdemu członkowi jej drużyny. Nie było od tego odwrotu. I nie mogła biadolić na temat sprawiedliwości, ponieważ w odwrotnej sytuacji zrobiłaby dokładnie to samo i nie zapomniała o wątpliwościach Taliyah. Całe swoje życie, chciała jedynie być podziwianą. Kochaną. Szanowaną. Całe swoje życie pozwalała, żeby wszyscy ją poniżali. Była Kią Rozczarowanie. - Przepraszam, że przegrałam – wyszeptała. Wyraz jego twarzy złagodniał, palce znalazły drogę do jej czoła, głaszcząc je. - Nie zawiodłaś mnie. Nikt nie mógł odebrać im zwycięstwa, mając takich przeciwników. Pocieszające, ale w głębi duszy wiedziała, że on by znalazł sposób. Zawsze znajdował. - Jednak zmartwiłaś mnie – dodał, wracając do szorstkiego tonu. – Nie będę cię oszukiwał. Powiedział to jak prawdziwy małżonek, wypełniło ją pragnienie. Chciała tego. Chciała go. Teraz, zawsze. Więc. Dla niego, znajdzie sposób. - Tak - w końcu odpowiedziała. – Mogę wygrać następną konkurencję.

Zimna, twarda, bezlitosna. Taka właśnie musi być. I będzie. Dowiedzie swojej wartości, tak jak tego zawsze chciała. Nikt jej nie powstrzyma. Jej mordercze myśli przerwało ziewnięcie. Strider nakarmił ją hamburgerem, a następnie zadawał bezsensowne pytania, które nie wymagały trudnych odpowiedzi po to, żeby łatwo mogła zarobić na shake’a. Kiedy skończył, powiedział. - Odpocznij teraz. Mam wobec ciebie wielkie plany. Jej wzrok powędrował do szczytu jego ud, by dostrzec erekcję. Wybuchnął śmiechem. - Sprośna harpia. - Powiedziałeś „wielkie”, po prostu założyłam… Miała nadzieję… - Śpij – nakazał, uśmiechając się. - Więc, to miałeś na myśli czy nie? - zatrzepotała rzęsami, również uśmiechając się. - Będziesz musiała poczekać i się przekonać. Rozdział 14 William miał niewielką szansę na to, żeby posunąć się za daleko. Ta, którą miał, niestety minęła. Byłby oczywiście pierwszym, który przyzna, że popełnił choćby najmniejszy błąd. Błędy czy nie, w większości nie, nie mógłby zostać pociągnięty do odpowiedzialności – pomyślał, torując sobie drogę przez to, co pozostało z rodziców Gilly. Podsumowując: prosili się o to. Dosłownie się o to prosili. W trakcie „pracy” nucił ulubioną piosenkę - „Scoty Doesn’t Know” zespołu Lustra, czuł się tak, jakby tekst był odzwierciedleniem jego życia. Podał swoim celom zastrzyki z adrenaliny, zapobiegające omdleniom. Oczywiście „podkręcił” również ich żyły, zapobiegając wcześniejszemu wykrwawieniu. Omdlenia i utrata krwi za każdym razem rujnowały naprawdę udane tortury. Pod koniec, kiedy zdali sobie sprawę z tego, że nie ma nadziei na przeżycie, zaczęli błagać. Skończył z nimi dopiero, gdy wyznali swoje grzechy, doprowadzając go tym do szału. Wszystko o czym się dowiedział i co sprawiło, że ich maltretował, nie było nawet odrobinę bliskie całej prawdy - Gilly zniosła o wiele więcej. Prawie marzył, żeby tego nie kończyć. Byłoby miło rozciągnąć tę sesję na kilka kolejnych dni. Och, tak. Cóż - teraz miał trochę sprzątania. William zatoczył pełne koło, lustrując rzeź, jakiej dokonał i starając się zdecydować, od czego zacząć. Może powinien po prostu odejść - było zbyt dużo do zrobienia. Potem uzmysłowił sobie, jak ludzie lubili wariować, stacje telewizyjne lubiły grzmieć historiami „psychopatów na wolności” i zdał sobie sprawę, że ta informacja mogłaby dotrzeć do Gilly. Nie, żeby chciał utrzymać ją w nieświadomości na temat tego, co się stało - powie jej. Pewnego dnia. W dalekiej przyszłości. Kiedy będzie starsza. Może… jak skończy pięćdziesiąt lat.

Po wszystkim, co ci ludzie – nie, te potwory – jej zrobili, nie powinna się na niego gniewać. Jak mogłaby? Zranili ją w najgorszy z możliwych sposobów, kiedy była zbyt młoda i słaba, żeby się obronić. On po prostu się im zrewanżował. Poczuł skurcz żołądka, kiedy w jego głowie pojawiła się myśl. Może chciałaby sama ich zabić? Dokonać swojej własnej zemsty, zamknąć ten etap czy coś w tym rodzaju. Co jeśli wszystko zrobił źle, a ona chciała zostawić ich w spokoju? Ludzie byli tak specyficzni, jeśli chodziło o nie przekraczanie pewnych granic, a niech bogowie bronią, jeśli ktoś ośmielił się je przekroczyć - na zawsze przyklejano ci etykietkę człowieka nikczemnego i diabolicznego. Tak jak Wlad’owi Palownikowi dobremu kumplowi Williama. Mówiąc o złej reputacji - ściął głowy kilku tysiącom swoich wrogów, nadział ich ciała na włócznie i wystawił na świat, żeby to zobaczył. I bum - jesteś diabłem. To było absurdalne! W ludzkim pojęciu, tortury i śmierć nie były łatwą częścią koła życia. Na torturowanie patrzono krzywo, śmierć członków rodziny uważano za nieludzką - była powodem żałoby. Nie rozumieli, że dusze szły dalej z taką lub inną zdolnością, to oznaczało równowagę. Słabość zachęcała do działania twoich rywali. - Co ty, do cholery, zrobiłeś? – wydyszał nagle stojący za nim męski głos. Wiliam obrócił się i stanął przed bardzo bladą twarzą Kane. - Co tutaj robisz? A w zasadzie, skąd się tutaj wziąłeś? Piwne oczy Kane wpatrywały się w leżące szczątki. - Poprosiłem Prządki Losu, żeby mnie wysłały do ciebie – powiedział z roztargnieniem. – Ilu ludzi załatwiłeś tutaj? Stu? - Co robiłeś z Mojrami? Nikt nie może się z nimi widzieć od tak po prostu. I dlaczego, do cholery, mnie szukasz? - Wezwały mnie, więc się spotkaliśmy – Kane spojrzał na coś na podłodze. – Co to jest? William nie pofatygował się, żeby spojrzeć. - Czy to ważne? Weź worek na śmieci i zacznij zbierać. Dlaczego Mojry wezwały Kane? Drugie pytanie William pominął - nie obchodziło go to. - Mamy dużo do zrobienia i jeszcze więcej czasu na to – Willy zdawał się być opanowanym. Zwerbowanie strażnika demona katastrofy nie było jego wyborem – nigdy, tak naprawdę, nie spędzali razem czasu. Poza tym, Kane przyciągał pewnego rodzaju kłopoty, których najlepiej było unikać - przynajmniej w najbliższym czasie. - Kim są… byli ci ludzie? - Nazwiska są nieistotne, nie uważasz? Wszystko, co musisz wiedzieć to to, że mnie obrazili. - Obrazili cię – Kane powtórzył jak echo, nadal się nie poruszając. - Tak. Ich spojrzenia się spotkały. - Rodzice Gilly, czy to oni? Słyszałem, że pragnąłeś ich poćwiartować. Wydaje mi się, że na paręnaście kawałków - w głosie Kane nie było potępienia, jedynie akceptacja. Brak potępienia nie miał znaczenia. Nigdy nie zaprzeczaj, ani nie potwierdzaj, że

coś zrobiłeś, zawsze zastraszaj tych, którzy cię przepytują - to było motto Williama. - Powiesz komuś, co tutaj się stało, a osobiście dopilnuję, żeby twoja trzustka została potraktowana podobnie. Kane nie zsikał się w gacie ze strachu. Jedynie mrugnął na niego. - A tak w ogóle, dlaczego się spotkałeś z Mojrami? – Willy nie odpuszczał. Nadal wcale go to nie obchodziło, ale mógłby rozmawiać o czymś tak nudnym jak pogoda, gdyby to oznaczało zmianę tematu. Kane potrząsnął głową - tymi brązowymi i czarno złotymi lokami kołyszącymi się na tle jego policzków, a potem bez słowa, wszedł do kuchni. Wrócił chwilę później. W rękach miał dwie masywne torby, jedną dał Williamowi. - Dzięki. Pracowali w ciszy, ramię w ramię przez pół godziny, gdy Kane przerwał to wzdychając i zadając pytanie. - Więc pytałeś o Mojry? - Pytałem również, dlaczego przyszedłeś zobaczyć się ze mną, ale straciłem już tym zainteresowanie. - Więc, znajdź je znowu. Będziesz chciał to usłyszeć, ponieważ wpłynie to na ciebie i innych. Mądry ruch - zaoferował odrobinkę informacji, żeby go zachęcić. William skorzystał z tej samej taktyki. - Rozwiń to. - Powiedziały mi… powiedziały – Kane wypuścił jeden koniec swojej torby i potarł znużoną twarz. – Powiedziały mi, że rozpocznę Apokalipsę. Małe, paskudne słowo - apokalipsa. William zamarł. - Co? - Słyszałeś mnie - ręka Kane’a opadła na koszulę, szarpiąc materiał. – Nie zamierzam się powtarzać. - Jesteś Katastrofą, więc to ma sens, ale nie ma mowy, żebyś… każdy mięsień na ciele Williama zesztywniał, kiedy przyszła mu do głowy ta myśl. - O cholera, nie. Nie prześpisz się z nią, słyszysz mnie?! Na twarzy Kane’a pojawiło się zakłopotanie. - Prześpię, z kim? Tylko tego brakowało. - Dlaczego wiedźmy przysłały cię do mnie? Każde kolejne słowo było bardziej szorstkie niż poprzednie. - Ponieważ słyszałem, że jesteś blisko z Lucyferem czy coś w tym stylu. Stworzyłeś Czterech Jeźdźców. I że ci Jeźdźcy odegrają dużą rolę w końcu świata, po prostu założyłem… - Kane zawiesił głos. - Co? Dlaczego patrzysz tak, jakbyś miał zwymiotować? Jest źle. Źle, źle, źle. Jeśli Mojry powiedziały Kane’owi, że zacznie Apokalipsę, to zacznie Apokalipsę. Ale fakt, że Kane pomyślał o tym, żeby spotkać się z Williamem oznaczał, że Apokalipsa może zacząć się wcześniej, niż ktokolwiek przypuszczał. - Nie jestem blisko z Lucyferem. Czy autochton wyszarpnąłby moją rękę ze stawu, kiedy składałbym wizytę w jego małym podziemnym spa? Huh, huh? Nie! - Nie, ale brat mógłby to zrobić. Rywalizacja między rodzeństwem i takie tam. - On nie jest moim bratem! – kłamstwo wymknęło się Willemu tak łatwo, wręcz

automatycznie jak przez większość jego marnego istnienia. Ale przecież Kane był Władcą Podziemi - nie miał prawa go osądzać. - Dobrze. Jest moim bratem – wyznał Willy i tak, przyznanie się do tego bolało. Rywalizacja pomiędzy rodzeństwem nie wyjaśniała nienawiści pomiędzy nimi. – I co z tego? Dobra, chwileczkę. Właśnie coś sobie uświadomił. Harpie były potomstwem Luyfera. Lucyfer był jego bratem. Zatem małe zauroczenie Kaią jest… pieprzonym obrzydlistwem! - ta myśl wstrząsnęła nim, zadrżał. Kaia będzie po prostu musiała żyć bez rozkoszowania się jego dotykiem. Cholera! Jego brat popsuł mu całą zabawę. Ponad ich głowami nastąpiło zwarcie żarówki, a złote iskry rozprysły wokół Kane, który nawet nie zwrócił na nie uwagi. - Nic. Jestem ciekawy. Czy Jeźdźcy są dobrzy czy źli? Po naszej stronie czy kogoś innego? - Nie wiem – odparł Willy, mimo iż doskonale wiedział. - Dobrze. Spróbujmy z innej strony. Wspominałeś coś o kobiecie… o mnie, o tym, że się z nią prześpię… Żadnej reakcji. - Więc? - Więc, z kim nie powinienem się przespać, Książę Ciemności? - Z jedyną kobietą Jeźdźcem – mruknął, a coś ścisnęło jego pierś. – Albo mężczyzną. Wszystko jedno. Oni tam na dole naprawdę nie przejmują się płcią. - No dobra, jestem zmieszany. William podszedł do jedynego czystego fotela w pokoju i opadł na niego. Jak wielką okazałby się ciotą, gdyby włożył głowę między nogi? A potem, nawet jeszcze większą gdyby zaczął hiperwentylować. - Powiem wprost. Lucyfer i ja mieliśmy inne matki, ale tego samego ojca. Jest nim Hades. - Co? Myślałem że Lucyfer i Hades są braćmi – Kane był zaskoczony. - Jak większość ludzi. Po prostu paru z nich bardzo lubi szerzyć plotki. Ale oto kolejna wielka niespodzianka – oni są również kłamcami. Nie ważne. Chcesz usłyszeć resztę, czy powinienem pozwolić ci mówić na temat tego, o czym nie masz pojęcia? Kane zmrużył oczy, a on machnął ręką w powietrzu. - Nie lubiłem życia tam na dole… delikatnie rzecz ujmując. To było piekło – ha, to stwierdzenie rozbawiło Williama. – Znalazłem sposób, żeby usunąć pewną część ciemności z mojego wnętrza, tak zostali stworzeni Czterej Jeźdźcy Apokalipsy. - Dlaczego tego nie wiedziałem? Mój demon też mieszkał tam na dole. - Halo, Katastrofa istniał po stronie Lucyfera. Mieliśmy małe kłopoty ze współdziałaniem, musieliśmy podzielić przestrzeń na różne królestwa. Lusi wziął ogień i demony, bla, bla, bla, a ja czyściec i dusze. Mimo że jego sługusy wciąż się zakradają i okradają mnie, będę mu przebaczał. Przebaczenie formą zabezpieczenia – Willy pomyślał z uśmiechem. Lusi nie będzie zdolny go przełamać. - Co to ma wspólnego ze mną? – zapytał Kane. - Zmierzam do tego… – co powiedzieć, co powiedzieć?

Hades nieformalnie opowiedział się po stronie Lucyfera. Najwyraźniej postrzegał Williama, jako kłopotliwy problem, któremu brakowało prawdziwie „diabelskiej” duszy. Po pierwsze, to bzdury nikt nie był bardziej zły niż William. Wystarczy spojrzeć na to, co właśnie zrobił tym ludziom. I nie żałował! Po drugie, nie było nic złego w pragnieniu zerwania z rodzinną tradycją i byciem sobą. Odbiegasz od tematu. Kiedy Grecy przejęli niebiosa, uwięzili Tytanów, a Hades, który pomógł Zeusowi przejąć tron, został uznany za trudnego do kontrolowania i również został uwięziony. William wykorzystał to zamieszanie na swoją korzyść i w końcu uciekł. Pomógł mu w tym Lucyfer, który pragnął tronu podziemi tylko dla siebie, a ucieczka Willego pozwoliła uniknąć walki. Po ucieczce William spędził wiele cudownych stuleci, pieprząc wszystko, co się ruszało. Nawet Herę - ukochaną królową Zeusa. Oczywiście Zeus ostatecznie przyłapał go ze spuszczonymi spodniami i zanim William zdążył wyskoczyć przez niebiańskie okno, został przeklęty i zamknięty w jeszcze innym więzieniu. Teraz był wolny, mógł znowu znikać i przenosić się w inne miejsca. Życie było rozkoszne! - William? Mrugnął. - Co? - Miałeś mi powiedzieć, co to wszystko ma wspólnego ze mną. - Nie, wcale nie. - Cholera, powiedz mi, dlaczego myślisz, że prześpię się z jednym z twoich popieprzonych potomków? – domagał się odpowiedzi Kane, którego przeszył zimny dreszcz. – To jest obrzydliwe. Chyba zwymiotuję. Wlliam oparł łokcie na kolanach i spojrzał. Wciągnął głęboko powietrze. - Żebyś zaczął Apokalipsę, musisz pomóc uwolnić Jeźdźców. Jedyny powód, jaki przychodzi mi do głowy, dla którego mógłbyś pomóc uwolnić te bękarty, to to, że się zakochasz. Nie gustujesz w mężczyznach, więc pozostaje moja dziewczynka. Jedyny powód, dla którego się w niej możesz zakochać, to taki, że się z nią prześpisz. Głęboki wydech. Kane prychnął. - Ona jest częścią zabezpieczenia? - W zasadzie, tak – powiedział śmiertelnie poważnie William. W końcu Kane, nie mogąc w to uwierzyć, wypuścił powietrze. - Ostrzeżenie jest ostrzeżeniem. Nie będę odwiedzał piekła. Więc, problem rozwiązany. - Podoba mi się twój sposób myślenia, nawet jeśli jest głupi. - Hej! - Posłuchaj. Mojry nie są takie. Nie przysłały cię tutaj z dobroci serc. One nie mają serc. Zobaczyły, jak rozpoczynasz Apokalipsę i zaczęły układać domino. Musisz teraz na każdym kroku stawiać czoło pokusie i jakoś… w jakiś sposób, nie znaleźć się w piekle. Zanim Kane zdążył odpowiedzieć, coś wpadło przez okno, rozbijając szybę i zataczając się pomiędzy nimi. Spojrzeli na to, a potem na siebie. Granat.

- Cholera – powiedział William, skacząc na równe nogi. - Ogień! – wrzasnął Kane, zmierzając w jego kierunku. Było za późno. Bum! Ogień pełzał nad nim, a wraz z nim około tysiąca odłamków drewna i kamieni. Gwałtowny podmuch powietrza rzucił Williama w górę. Wzleciał, a potem spadł i kiedy wylądował, upadł na głowę, rozbijając sobie czaszkę. Kane uderzył o niego, przygniatając go. Wojownik już się nie podniósł. Cholerny Katastrofa - William dokładnie wiedział, po czyjej stronie leży wina. - W porządku….człowieku? – udało mu się wydusić pytanie z suchego gardła. W tym momencie coś twardego uderzyło go w skroń - ciemność połknęła go w jednym smacznym kawałku. Nie zobaczył nic więcej. William odpłynął, coś zimnego i twardego przygniotło jego plecy. Koła zaczęły piszczeć, małe wstrząsy, w górę i w dół powodowały rozchodzenie się palącego bólu. Zdał sobie sprawę, że leży płasko na noszach, a ktoś go wywozi. Nie jęcz. Nie wzdychaj. - Ten wygląda na martwego – powiedział męski głos. Nie był znajomy. Pięćdziesięcioletni, z charakterystyczną chrypką palacza. - Nie sir. Jeszcze nie – kolejny mężczyzna, ten był młodszy, prawdopodobnie dwudziestoletni. – Ale jeśli myśli pan, że z tym jest źle, musi pan zobaczyć tego drugiego. Demona. - Teraz tego nie zrobię. Potrzebuje ich obu, żywych. - Ale, sir. - Nie dyskutuj ze mną, synu. Rób, co trzeba, ale utrzymaj te kreatury przy życiu. Cisza, głośne przełknięcie. - Mimo wszystko ten nie jest demonem. Powinniśmy… - Nie obchodzi mnie, czym on jest, do cholery. Był z tym drugim w środku w czasie tej rzezi. Zasłużył na to, co dostał. Tym razem nie było pauzy. - Tak sir. Zgadzam się z tym, sir. Szpitalne nosze uderzył kolejny wstrząs, większy, po raz kolejny silnie odbijając się w głowie Williama. Tak jak poprzednio, nie mógł powstrzymać nadciągającej ciemności. Bip. Bip. Bip - powolny, rytmiczny dźwięk zmieszał się z odgłosem szybkich kroków i szalonych oddechów. William mrugnął i otworzył oczy. Bogowie, to bolało. Czuł się tak, jakby miał drzazgi pod powiekami i każdy z tych ostrych kawałków drewna drapał jego rogówkę. Kiedy w końcu był zdolny do tego, żeby się skupić, zmarszczył brwi. Jakby gruba warstwa błony pokrywała pokój i wszystko w środku. Ludzie wokół niego biegali, ale nie mógł dostrzec ich rysów twarzy. - Jego demon... - Wiem! Robię, co mogę, ale to może nie wystarczyć. Rozmawiali o Kane’ie. O traceniu… William spróbował podnieść rekę. Mógł pomóc ocalić wojownika. Tylko, że jego nadgarstki zostały przywiązane do łóżka, a on nie miał wystarczająco dużo siły, żeby uciec. Co do cholery? - Doktorze, ten się obudził. - Cholera, nie jestem gotów, żeby się nim zająć. Daj mu kolejne dziesięć cc. Będzie go trzymać dopóki nie wydostanę tego ze stanu zagrożenia. Coś ostrego dźgnęło go w ramię, myśli wymknęły się spod kontroli.

- W porządku chłopcze? William przedarł się przez ciemność i bardzo szybko tego pożałował. Ból! Bolało go wszystko. Jego skóra była zwęglona, kości były tak płynne jak pudding i równie miękkie. - Bardzo dobrze. Jeszcze odrobinkę. Otworzył oczy. Przez moment świat był odwrócony, ale wkrótce, wszystko wróciło na miejsce. Spokojnym wzrokiem odnalazł piękną kobietę. Zmęczenie rysowało się na jej delikatnej, napiętej twarzy. Nosiła biały fartuch i miała stetoskop zawieszony wokół szyi. Blond włosy były związane z tyłu w koński ogon, na nosie znajdowała się para drucianych oprawek. - Jesteś zapewne ciekaw, kim jestem i dlaczego znajdujesz się tutaj? To byłaby istotna informacja, chociaż mógł zgadnąć odpowiedź - łowcy wykonali swój następny ruch. Zapamiętał nienawiść w głosach „sir” i kompanów, które słyszał, kiedy dyskutowali o demonach. Wzrok Williama przeniósł się na nadgarstki i na związane w kostkach nogi. Nie ufali wytrzymałości lin - użyli grubych, ciężkich łańcuchów. Potem obejrzał swoje obrażenia i zdał sobie sprawę, że tylko cud zachował go w jednym kawałku. Poczuł się jak pudełko pełne zużytych bożonarodzeniowych wstążek. Skóra była tak poszarpana, że mógł zobaczyć pod spodem równie mocno poszarpane mięśnie. - Więc? - Nie jestem ciekaw – ruszanie szczęką powodowało drżenie w skroniach. – Mężczyzna… - nie udało mu się wypowiedzieć żadnego innego słowa. Miał zbyt sucho w gardle. - Żyje – odpowiedziała, domyślając się, o co mu chodzi. Dzięki bogom - Willy poczuł ulgę. - Nie chcę być tą, która ci to mówi, ale powinieneś wiedzie. Twój przyjaciel… w tym momencie jest transportowany do najgłębszych czeluści piekieł. Spodziewał się tego. Rozdział 15 Kaia wiedziała, że Strider potrafi być bezwzględny i myślała, że jej się to podoba. Teraz jednak była całkowicie pewna, że ta jego skłonność doprowadzi ją do pozbawienia go życia. Cholernie chciała go zabić! Do bólu. Oczywiście zaraz po tym jak go wypije do sucha. Jego “wielkie plany” wobec niej? To Jeszcze więcej picia krwi - w każdym razie, tak przypuszczała. Cały dzień minął, odkąd się obudziła z drzemki, a picie krwi było wszystkim, na co jej pozwolił. Oczywiście upewniła się, żeby pożałował swojego wyboru - pokazała mu, jakie są konsekwencje drażnienia jej. Pozwolił żeby myślała, że będą się całować i dotykać, cóż… uprawiać słodką, nieprzyzwoitą miłość, aż ich serca eksplodują z napięcia. Nie potrzebowała więcej krwi. Jej kości szybko przesunęły się na miejsce, a rozcięcia skóry zagoiły. Była kompletnie wyleczona, zdolna do małego gwałtu, ale co godzinę on nacinał

swój nadgarstek i trzymał ranę nad jej ustami. Nawet teraz, ssała, przełykając doskonały łyk bogatej, ciepłej krwi, przyprawionej słodyczą cynamonu. Ciepło rozprzestrzeniało się jak za każdym razem, kiedy karmił ją w ten sposób, pobudzając jej podniecenie, przypominając o tym, czego nie robili. - Jeszcze troszeczkę – powiedział chrapliwym głosem. Przedramię poruszyło się w jej uścisku. Zamknęła oczy, rozkoszując się dekadenckim smakiem, a mordercze myśli zniknęły. Czy ona kiedykolwiek się nim nacieszy? Nie, nigdy - zdecydowała sekundę później. Był dobry i naprawdę uzależniła się od niego. Nie tylko od pocałunków uświadomiła sobie. Nie tylko od krwi, ale również od jego obecności, szelmowskiego uśmiechu, wypaczonego poczucia humoru. Co zrobi, gdy zostawi ją po zawodach, tak jak planował? Normalnie powiedziałaby, że znajdzie sposób, żeby go zatrzymać. Pocieszyłaby się, odwołując do swojej siły i sprytu, rozkoszując się wiedzą, że może zrobić wszystko, czego chciała. Ale właśnie przeżyła największy w życiu łomot i nie miała już w sobie tyle optymizmu. Poza tym musiała być gotowa na nadchodzące zawody i mieć nadzieję, że wszystko pójdzie po jej myśli. Na szczęście, dzięki bogom, mogła gromadzić tysiące wspomnień o Striderze tak na wszelki wypadek. Dotrzymają jej towarzystwa podczas długich, chłodnych, samotnych zim i będą spać tuż obok podczas gorących, parnych letnich nocy. Nie ważne gdzie czy z kim będzie - nigdy nie zostanie sama. W tym celu musiała stworzyć te wspomnienia, najpierw musi więc go uwieść. Wkrótce. Zapomnij o rewanżu. Nawet teraz jej ciało śpiewało dla niego, desperacko pragnąc bliższego kontaktu. Gdyby tylko pozwolił jej się napić z żyły szyjnej… Pytała, wielokrotnie, a on, wielokrotnie, odmawiał. Nie ufał jej? Czy może samemu sobie? Wyobrażała sobie, jak popycha go na materac i siada na nim okrakiem. Jej piersi ocierałyby się o niego, a jej sedno zawisłoby nad jego naprężoną erekcją. I tak - miałby erekcję. Upewniłaby się co do tego. Ocierałaby się o niego w czasie, kiedy piłaby z niego. A on by jęczał, ręce położyłby na jej pośladkach, żeby ją pośpieszyć, przycisnąć mocniej do siebie. Wkrótce to by nie wystarczyło (im obojgu) - on zdarłby z niej ubranie, ona zdarłaby z niego. Byliby nadzy i… Zanim zdążyła przełknąć kolejny łyk krwi, odskoczył do tyłu, odsuwając jej kły od żyły i zupełnie przerwał kontakt. - Wystarczy – powiedział, dysząc. – Jesteś teraz całkowicie uleczona. Wijąc się na łóżku, zdała sobie sprawę, że dyszy. Przesunęła się w jego kierunku, rozchyliła nogi - jej sedno pragnęło go. Bogowie, już była wilgotna i obolała. Wstał, odszedł. Zatrzymał się i odwrócił. Potem stanął przed nią, opierając się o stolik telewizyjny. Usiadła, drżąca i rozpalona, rozkoszowała się jego widokiem, pierwszym odkąd opuściła łazienkę - kilka minut temu wzięła prysznic i przebrała się w świeże ubrania, które przyniosła jej Bianka. W tym czasie on usadowił się na skraju materaca i jedynie skinął na nią. Myślała… miała nadzieję… ale nie. Kiedy podeszła do niego, zamiast ją rzucić na łóżko i podbić Kaialandię, on rzucił ją na nie i znowu nakarmił. Patrzenie na niego zapierało jej dech - jasne włosy opadały wokół twarzy upadłego anioła, usta były czerwone, jakby je zagryzał. Wiele razy. Miał na sobie T-shirt z napisem “Kocham Williama” - William mi ją dał – powiedział,

dostrzegając, gdzie przesunął się jej wzrok i wzruszając ramionami. Wystarczyło, że usłyszała imię Williama, a wewnątrz zaczęła chichotać. Ciemnowłosy czaruś był nią zauroczony, nie mogła się doczekać, kiedy zrozumie, dlaczego zawsze mu domawia. Prawdopodobnie za moment się posika ze śmiechu! W każdym razie, nie obchodził jej T-shirt Stridera, ale mięśnie pod spodem już tak. Były twarde i mocno zarysowane, sutki nieznacznie pomarszczone – zdecydowanie nadawały się do lizania. Na brzegu koszuli mogła zobaczyć wybrzuszenie spowodowane obecnością broni schowanej w ciemnych dżinsach. Te dżinsy przykrywały również wybrzuszenie spowodowane przez coś zupełnie innego, coś co chciałaby zobaczyć, ale cóż. Podniosła się jedynie z powodu niewielkiego poczucia winy. - Chcę, żebyś był teraz brutalnie szczery – powiedziała. Na jego twarzy pojawiła się ostrożność. - Dobrze. - Jak ładnie wyglądam? Przebiegł wzrokiem wzdłuż jej ciała. Miała na sobie czerwoną, koronkową, sznurowaną sukienkę, która była rozcięta w połowie, aż do jej pępka. Dół zatrzymał się poniżej krzywizny pośladków. Źrenice Stridera powiększyły się - to prawie zawsze było wstępem do dotykania. - Musisz założyć majtki – jego głos był chrapliwy. Nie zrobił żadnego ruchu w jej kierunku. To była jedna z tych chwil, których „prawie” żałowała. - Ech. Przecież tak nie wyjdę. Mam gdzieś tutaj… parę… rozejrzała się dookoła. – Tam. Podeszła do nocnego stolika i uniosła majtki w geście pytania. Szybkim ruchem wciągnęła materiał, chybocząc się i po raz kolejny stanęła przed małżonkiem. Strider otworzył usta. - Siedzieliśmy na łóżku razem, piłaś ze mnie, twoje usta były na mojej skórze i nie miałaś na sobie żadnych majtek? - To znaczy, że nie zauważyłeś? – powiedziała, robiąc kwaśną minę. Nic dziwnego, że odsunął się od niej tak łatwo. - Nie. Nie pozwoliłbym sobie na to. - Dlaczego? - Do cholery, Kaia! Nie możesz po prostu chodzić be majtek. - Dlatego właśnie włożyłam parę. Nie zauważyłeś? Zmrużył oczy. - Powiedziałaś majtki. Włożyłaś parę majtek. - Tak. Majtek. - Po prostu… - zacisnął szczękę i wyciągnął rękę w jej kierunku, machając palcem w górę i w dół . - Gdzie zamierzasz w tym czymś ukryć broń? - Strider, proszę. Daj mi i moim dziewczynom jakiś kredyt zaufania – rozłożyła głębokie rozcięcie w kształcie litery V, odsłaniając nagie piersi, jej sutki były zaczerwienione i błyszczące. Małe, cienkie ostrza były zamocowane do niej po bokach, tuż pod pachami. – Robiłyśmy tak na długo przedtem, zanim dojrzałyśmy.

- Słodki Jezu – powiedział zduszonym głosem, kiedy, z szerokim uśmiechem na ustach, nasunęła sukienkę z powrotem na swoje miejsce. Im bardziej jej się opierał, tym bardziej zamierzała zafundować sobie odbiorcę tych małych pokazów erotycznych. - No dalej – powiedział znowu chrapliwym głosem. Podeszła bliżej i splotła swoje palce z jego, zadowolona z kontaktu. - Chcesz się przekonać? - Słodki Jezu – powtórzył. Małe kropelki potu pojawiły się na jego czole. – Mamy plany. Pamiętasz? Duże plany. Musimy gdzieś dotrzeć. Więc picie krwi nie było jedyną rzeczą w jego programie. Ale w takim razie seks, w sposób oczywisty, również się w nim nie znajdował. - Dokąd się wybieramy? – zapytała ostrożnie, żeby ukryć rozczarowanie. - Przekonasz się. Po szybkiej kontroli otoczenia, wciągnął ją w chłodne, nocne powietrze. Pierwszą rzeczą jaką zrozumiała, było to, że nadal byli w Wisconsin. Nie rozglądała się, ani nie dopytywała. Księżyc schował się za chmurami, rzucając różowe i fioletowe cienie we wszystkich kierunkach. Śnieg przykrył ziemię i drzewa… - Zmarzłaś? – zapytał. - Nie. To nic takiego – poza tym okrywało ją promieniujące ciepło jego ciała. – Jakieś wieści odnośnie działalności harpii lub łowców odkąd się obudziłam? Lub cholernych dwóch dni, kiedy była nieprzytomna? - Nie. Ukryliśmy cię dosyć dobrze. Pozornie spokojna, Kaia cały czas zachowywała czujność. Przeszli kilka bloków zanim puścił ją i zatrzymał się przed pikapem. Włamanie i wciśnięcie gazu do dechy zajęło mu tylko trzy minuty i osiem sekund. Nie wspomniała, że mogła zrobić to w dwie - jego demon mógłby to odebrać jako wyzwanie. Kiedy wrzucił bieg i popędził w dół drogi, po prostu powiedziała „dobra robota”. - Teraz powiedz mi, dokąd jedziemy, ponieważ nie lubię niespodzianek. Chyba, że dotyczą mężczyzny czekającego nago w moim łóżku – dodała po to, żeby mu dokuczyć. Ścisnął mocniej kierownicę, aż zbielały mu kostki. - Rozmawiałem z twoją siostrą Taliyah. Mamy dwa dni, żeby cię przygotować do następnej konkurencji. - Chwileczkę. Zamierzasz mnie trenować? Myślał, że była tak beznadziejnym wojownikiem, że potrzebowała kilku wskazówek? Cóż, dlaczego nie? - pomyślała rozgoryczona, śmiejąc się w duchu gorzkim śmiechem. Rozczarowała go swoją porażką. Nie mogła za nią winić nikogo poza sobą. To nie miało znaczenia. Szok i ból uderzyły ją jak zatrute strzałki. To nie był rodzaj wspomnień, jaki miała nadzieję gromadzić. - Nie, oczywiście, że nie – odpowiedział, a ona zaczęła się uspokajać. Potem dodał. – Nie zamierzam cię trenować. Chciała głośno narzekać i uskarżać się na brak zaufania i wsparcia z jego strony. Przyrzekła, że wygra następną rundę czyż nie? Tak, tak, zrobiła to. Jej umysł mógł być otumaniony przez ból, ale to pamiętała.

Mimo wszystko, Kaia powstrzymała swój język. Zwycięstwo było tak ważne dla Stridera jak dla niej. Nie zrobił tego, by być okrutnym. Ale, do cholery, nawet wiedząc, dlaczego zdecydował się na taki ruch, ból w jej wnętrzu wzrastał. Jestem wystarczająco dobra taka, jaka jestem. Żałosne usprawiedliwienie. - Dlaczego ty nie będziesz mnie trenował? – zapytała. Bogowie, czy ten marudny głos należał do jej? Zapadła długa cisza zanim przyznał. - Mój demon. Co ta pauza oznaczała? Kłamał? Nie - pomyślała zaraz. Nie kłamał. Ale wątpiła, czy demon był jedynym powodem. - Boisz się, że trening ze mną będzie dla niego wyzwaniem? - Tak. To już się wcześniej zdarzało. Już raz powiedział jej, że wszystko, co z nią związane, było wyzwaniem i to był jeden z powodów, dla których nie mogą być razem. Pomyślała, że wkrótce dostrzeże zalety w jej wyzwaniach – za każdym razem, kiedy wygra, doświadczy przyjemności, a jeśli wygra wielokrotnie w ciągu dnia… Jak dotąd ten sposób myślenia jedynie obracał się przeciw niej. Strider tak bardzo nienawidził bólu, który towarzyszył porażce, że każdego konkurenta postrzegał jako zagrożenie. Im bardziej go naciskała, tym bardziej on odsuwał się od niej. To się musi zmienić. Więc. Dobra. Da mu to, czego chce zdecydowała. Spokój. Gładkie słówka. Kompletny spokój. Przebywanie z nią będzie przyjemne i miłe. Więcej rozrywki zapewni mu oglądanie jak rośnie trawa. Może wtedy zabierze ją do łóżka. Dlaczego nie mógł lubić jej za to, jaka była? Dlaczego inni nie mogli? - Dobrze – powiedziała, wzdychając i nienawidząc siebie za żałosne przedstawienie. Był z nią. Nie zostawił jej. Nie szukał Włóczni, kiedy była zbyt słaba, żeby go powstrzymać. – W porządku. Będę trenować, z kimkolwiek tylko chcesz. Ciężarówka wiła się w dół po ulicach miasta, co kilka sekund migały światła na przedniej szybie. Kaia oparła nogi na desce rozdzielczej i odchyliła się tak daleko jak pozwolił jej na to fotel. Sukienka powędrowała do góry ud, odsłaniając krawędź majtek. Strider był wpatrzony w drogę. - Nie oczekiwałem, że zgodzisz się z moimi planami. Czy usłyszała w jego głosie… rozczarowanie? Nie. To po prostu myślenie życzeniowe z jej strony. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Ja… Zacisnął usta i potrząsnął głową. Nie naciskała bardziej, skoro jej nowy plan nakazywał spokój, a on nie oferował nic więcej. Minęło kilka minut w całkowitej ciszy. Potem zapytał. - Dlaczego nie mam przezwiska? To nie było to, o czym chciała rozmawiać, ale mogła pociągnąć ten temat.

Gładkie słówka - przypomniała sobie. - Cóż, nie zasłużyłeś na żadne. - Więc co mam zrobić, żeby zasłużyć? - Nie wiem. Każdy jest inny. To taka rzecz z rodzaju „wiemy, kiedy zobaczymy”. Znowu cisza. Tym razem przez jej ciężar i panujące między nimi napięcie, Kaia nie mogłaby się przebić nawet mieczem czy piłą łańcuchową. Nie miała pojęcia, co kotłowało się w jego głowę. - Myślałam, że nie obchodzi cię, jak cię nazywamy – powiedziała tylko po to, żeby przerwać napięcie. - Nie obchodzi – wychrypiał. – Byłem ciekaw. - Okej. - Znowu jesteś miła. Jesteś bardziej ranna, niż sobie zdawałem z tego sprawę? – zażartował. Zaczęła skubać sukienkę, starając się zignorować tę uwagę. - Nie zawsze jestem wrzodem na tyłku, wiesz? - Przestań bawić się ubraniem – warknął. Zamarła, nie ważąc się nawet oddychać. Nadal nie spojrzał w jej stronę, mimo to wiedział, co robi? Miał aż tak podzielną uwagę? - Dobrze. Rozważę to. Gładkie słówka zaczęły przynosić efekt. Walcząc z uśmiechem, wcisnęła się głębiej w fotel i opuściła nogi na podłogę. Około godziny drogi od miasta, Strider zjechał z autostrady na parking zastawiony mnóstwem podupadających, sportowych bud i z migającym neonem głoszącym „Szaleństwo Abla”. Było tam kilka innych samochodów i dwóch wielkich facetów wytaczających się z frontowych drzwi. - Bar? – zapytała, próbując się nie dąsać. – Ludzki bar? - Musisz zagrać zanim zapłacisz. Naprawdę? Zapomnij o dąsach. Przebiegł ją dreszcz podniecenia. - Powinieneś mi powiedzieć. Założyłabym mój zdzirowaty strój. Zwężone oczy omiotły ją, zatrzymując się na dekolcie. Strider zaparkował, prawie uderzając w bok innego samochodu, a Kaia wyskoczyła, w połowie drogi od wejścia, zanim on otworzył swoje drzwi. Minęła zataczających się ludzi, krzywiąc się z powodu zapachu taniego piwa i papierosów. Gwizdnęli na nią i zmienili kierunek, podążając w jej stronę. - Ile? – zapytał jeden. Och, nie, nie zrobił tego? Odwróciła się, ręce położyła na biodrach, zęby obnażyła w grymasie. - Co powiedziałeś? - Zapłacimy cenę, jakąkolwiek podasz, przysięgamy – powiedział drugi. –Później. Obydwaj parsknęli śmiechem, potem pierwszy poklepał drugiego po plecach, jakby właśnie wynegocjował umowę życia. Zanim zdążyła odpowiedzieć, Strider podkradł się i uderzył obydwu w tył głowy. Polecieli do przodu, ale złapał ich za włosy zanim zdążyli upaść na ziemię, kolana przycisnął do ich pleców, zmuszając kolesi, żeby przed nią klęknęli. - Przeproście! – rozkazał tak mrocznym głosem, że prawie mogła poczuć ogień, siarkę i piekło. – Teraz.

Serce Kai zatrzepotało. Mężczyźni posłuchali, paplając przeprosiny i płacząc. Strider podniósł jednego i rzucił nim przed siebie. Facet spadł na samochód, w którym niespodziewanie odezwał się alarm. Chwilę później drugi mężczyzna dołączył do niego. - Dzięki – powiedziała, walcząc z pragnieniem, by roztopić się w drżącą kałużę u jego stóp. - Przyjemność po mojej stronie. Weszli razem do baru. Ta kobieta zamierza mnie zamordować tym zabójczym ciałem pomyślał Strider. Zachwycające krzywizny były spowite w pas materiału, który w niektórych krajach nie mógłby przejść nawet, jako kostium kąpielowy. Jej skóra była świetlista, ale pozbawiona wielobarwnego blasku. Kaia musiała ukryć go pod całkowitym makeupem ciała. Nie, żeby narzekał. Wszystko, co mogło powstrzymać innych mężczyzn przed pożądaniem jej, zasługiwało na pieczęć aprobaty. Kim był, żeby tak żartować? Mężczyźni jej nie pragnęli? Chciałby. Niestety, to się nigdy nie zdarzyło - nie ważne co robiła ze swoją skórą, nie ważne jak była ubrana, mężczyźni zawsze jej pożądali. Ta wiedza jednocześnie wkurzała go i napawała dumą. Uważała, że to Strider jest jej małżonkiem. Nikt inny. Opieranie się jej stawało się coraz trudniejsze. I trudniejsze. - Hej, czy to jest Anya? Gideon? Amun? I chyba, tysiąc innych osób? – Kaia musiała wrzasnąć, żeby przekrzyczeć rozbrzmiewającą muzykę. Spojrzała na niego miękko szeroko otwartymi srebrno-złotymi oczami z emocjami, których nie mógł nazwać. – Jak udało ci się ich wszystkich tutaj sprowadzić? Mężczyzna mógł się zatracić w tej bezdennej głębi. - Poprosiłem, a Lucjen ich przeniósł. Bardziej zażądał, a Lucjan w końcu się ruszył, ale kogo obchodzą szczegóły? - Mimo to oni są tylko na jedną noc - dodał. - Słodko! Jedna noc, mogę ich pokochać. Dwie i zaraz chcę ich zabić. - Po prostu nie wspominaj – ściszył głos – głównej nagrody. Dobrze? Zajęliby się tylko tym tematem. To, co zrobił z Peleryną Niewidzialności byłoby wypisane na jego twarzy. Motywy zostałyby zakwestionowane. Jego inteligencja. Chcieliby zostać, rozejrzeć się za Magiczną Różdżką, ukraść ją. On i Sabin już rozmawiali na ten temat. Inni powinni strzec artefaktów, które już mieli. Musieli strzec fortecy w Budzie. Musieli zachować czujność na wypadek ataków łowców. Jeśli jednak nie uda im się ukraść Włóczni na własną rękę zanim ostatecznie rozstrzygną się zawody harpii, zadzwonią po posiłki. Dziś wieczorem, kiedy Kaia będzie zajęta treningiem, oni zamierzają upolować Eagleshield - w zasadzie Sabin już to robił, przyglądając się badawczo z niebios, znajdując to, co pozornie niemożliwe do znalezienia. Szef powinien być tutaj w każdej chwili, żeby go stąd wyciągnąć. - Nie będę wspominać niczego, na temat czegokolwiek. Przysięgam. I dziękuję ci! Ogromny uśmiech rozszerzył pomalowane na czerwono usta Kai. Klasnęła, potem podskoczyła i umieściła gorący pocałunek na jego policzku, zanim popędziła

dalej. Poczuł gorąco jej pocałunku, prawdopodobnie pozostawiającego ślad na każdej komórce jego ciała. W ciągu ostatnich kilku dni jedyne co był w stanie robić, to myśleć tylko o niej. Była taka blada, nieruchoma, słaba. Strider był zdesperowany, żeby jej pomóc, a mimo to nie był zdolny do niczego więcej poza karmieniem jej swoją krwią… i pragnienia. Och, jak on jej pragnął. Wciąż pragnął. Zdał sobie sprawę z tego, że przespanie się z nią będzie musiało poczekać do zakończenia zawodów. Teraz musiał być silny - nie mógł ryzykować, że się rozłoży z powodu przegranego wyzwania. Żadnego wyzwania, nawet takiego w łóżku. Kiedy już dłużej jej dobro nie będzie zależało od niego, nic go nie utrzyma z dala od tych mikroskopijnych majtek. Musi ją mieć, usłyszeć jak krzyczy jego imię. Cholera, planował nasycić się kobietą, bez względu na konsekwencje. I nie jeden raz, jak wcześniej sobie założył, ale wiele razy. Zobaczył, jak rzuciła się w ramiona Amuna. Wojownik wyglądał na zmęczonego, miał sińce pod oczami, ale, kiedy się do niej odwrócił, wydawał się autentycznie zadowolony, że widzi Kaię. Gideon - wycofany strażnik demona kłamstw, podniósł ją do góry i mocno przytulił. Potargała jego niebieskie, opadające na brwi włosy, a potem odrzuciła do tyłu głowę i zaśmiała się. Była taka beztroska, taka nieskrępowana. Taka moja - pomyślał mrocznie, potem zmusił się, żeby dodać: przynajmniej na razie. Strider poczuł, jak Porażka się ożywił. Och, nie, nie zrobisz tego. Siedź cicho, mały kutasie. Nie byłeś zaproszony na tę imprezę. Warknięcie zadzwoniło mu w uszach, rozpoznał ten dźwięk - to był okrzyk wojenny. Chcesz wygrać Magiczną Różdżkę, prawda? Czy może raczej wrócić do puszki Pandory i gnić w niej? Pamiętaj, jeśli zawiodę, Kaia będzie naszą jedyną nadzieją. A jeśli ona zawiedzie, stracimy artefakt. Jeżeli stracimy artefakt, łowcy będą mogli użyć go, by położyć swoje łapska na puszce i wciągną cię z powrotem do środka. Na wieki cię tam zamkną. Cisza. Tak. Tak myślał. Nic się nie stało, Porażka, bardziej niż wspomnieniami o puszce, gardził mrokiem i izolacją. Jednak Stirder nie wspomniał, że jeśli zdoła ukraść Włócznię, Kaia znienawidzi jego cholerne bebechy. Ale wybaczy mu, tak jak Juliette przebaczyła swojemu mężczyźnie jego mroczne uczynki. Prawda? - Kye – usłyszał Gideona. – Nie chciałbym ci przedstawić mojego szkaradnego męża, Scar - wskazał czarnowłosą piękność obok niego. Gideon kłamał, odkąd nie mógł powiedzieć słowa prawdy bez doświadczenia wyniszczającego bólu. Kłamał na każdy temat. - Właściwie mam na imię Scarlet – odpowiedziała jego żona. Była strażnikiem demona koszmarów - kiedy zabiła kogoś we śnie, umierał w rzeczywistości. Była wysoka, smukła i piękna jak diabli. - I na wypadek gdybyś była ciekawa, nie mam penisa – dodała z uśmiechem. Dlaczego ja nie mogłem dostać tego demona? Koszmary? Porażka głośno odchrząknął. Jesteś wrzodem na tyłu i dobrze o tym wiesz. - Jestem Kaia. Lub Cholera Kaia, jak Strider lubi mnie nazywać.

- Nie prawda – warknął Strider. Nazywał ją laleczką. I była nią. A teraz… gdzie, do cholery, był Sabin? Musi stąd wyjść el pronto. Kaia go zignorowała. - Czy to ty byłaś nie tak dawno zamknięta w lochach Lordów? – zapytała harpia, kierując swoje pytanie do Scarlet. – Zbyt niebezpieczna, żeby błąkać się na wolności, niegodna zaufania, ekstremalnie brutalna, bla, bla, bla? - Tak. Na szczęście, tego doprowadziłam do szaleństwa odpowiedziała Sarlet, przechylając hardo podbródek i wskazała na Gideona, który poruszył ciemnymi brwiami. Kaia zachichotała, ciepło i zalotnie i… cholera, Strider poczuł, jak jego ciało odpowiada. To nie jest dobry moment na erekcję. Kaia jest w dobrych rękach – przekonywał samego siebie. Zwłaszcza, gdy był tu Gideon. Strider lekceważył ból, jaki znosił przyjaciel. Teraz, miał z tego niezły ubaw. W każdym razie, nie musiał martwić się o Kaię czy pożądanie jej przez innych, co nie dawałoby mu spokoju, gdyby został tutaj i ją obserwował. Ruszył do baru i wtedy zauważył blondynkę z różowymi pasemkami we włosach i tatuażami okrywającymi ramię. Haidee. Cholera. Przebywanie jej w tym samym pomieszczeniu z Kaią prawdopodobnie nie było zbyt dobrym pomysłem. Odwróciła się, trzymając w rękach dwa piwa i kiedy go zauważyła, skinęła głową na powitanie. Nadal promieniowała – nie z powodu ciąży, jak na początku przypuszczał nie piłaby piwa, gdyby tak było. Po prostu promieniowała z miłości - to było jego drugie przypuszczenie. Po raz kolejny nie doświadczył ukłucia w piersi, kiedy na nią spojrzał. Nigdy nie był bardziej szczęśliwy z tego powodu. - Nie powinnaś tu być – powiedział, po czym poprosił barmana, żeby przyniósł mu piwo. W jej oczach pojawił się ból, ale szybko go zamaskowała. - Nie starałem się być złośliwy – przyznał. – Po prostu chcę cię chronić. Uśmiechnęła się słodko i potrząsnęła głową. - Nie martw się tym. Amun właśnie wrócił z niebios i nie było sposobu, żeby mnie z nim dzisiaj rozdzielić. Zwłaszcza, że jutro mogę być z nim rozdzielona. Ależ to smutno zabrzmiało. - Dlaczego jutro? - Nie chcę na ten temat rozmawiać – mruknęła, a jej uśmiech zniknął. Podniósł rękę, żeby poklepać ją po plecach i zaoferować pocieszenie. Jednak opuścił ją jeszcze, nim dotknął kobiety - nawet taki gest mógł spowodować, że poczułaby się niekomfortowo. Poza tym zdał sobie sprawę, że nie powinien tego robić. Z ich gwałtowną, burzliwą przeszłością, każdy taki gest mógł obrazić Amuna. I tak by było. Strider mógł sobie wyobrazić własną reakcję gdyby, powiedzmy, jeden z jego przyjaciół mających w przeszłości coś wspólnego z Kaią (Parys) położył na niej swoje łapy. Wściekłby się. W tym momencie dotarło do niego, że nigdy naprawdę nie pragnął Haidee. Pożądał jej, tak, ale nigdy nie czuł się z nią związany (czy kimkolwiek innym) na tyle, żeby nie mógł podnieść się i odejść bez żalu. Bez wyrzutów sumienia. Cóż, Kaia doprowadzała go do szału, stanowiła wyjątek życia-i-śmierci. Na razie. Potrzebował jej. Pragnął jej, a kiedy nadejdzie czas, będzie ją miał. Koniec historii.

To przekonanie całkowicie pochłaniało jego myśli, zagłuszając wszystkie inne emocje. Nie teraz, cholera. Muszę pozwolić jej odpocząć i potrenować z chłopakami. - Tak przy okazji – powiedział do Haidee, próbując odwrócić swoją uwagę. – Wiem, że wiesz, dlaczego Amun został wezwany przez Kronosa kilka dni temu. - Tak. I co? – jej przygnębienie złagodniało, rysy twarzy rozświetliły się z rozbawienia. – Nie jestem już opętana przez demona nienawiści, ale nadal lubię cię czasami podręczyć. Poza tym wiem, że jeden z twoich kumpli mógłby się zaangażował i podzielić detalami. Wygraj. Wspaniale. Krnąbrna kobieta. Teraz Strider musiał wygrać z nią bitwę na siłę woli. Ale przypuszczał, że rozumie, dlaczego jego demon chwycił się tej szansy na zwycięstwo, małe, ale (miał nadzieję), że będzie. Kompromis zawarty, kiedy jechał tutaj z Kaią, spowodował, że sukinsyn potrzebował pożywki. - Czego miałby się dowiedzieć? I tak, mamy długotrwałą umowę, czy tego chcesz czy nie. Będę za tobą chodził jak szczeniak na smyczy całą cholerną noc, jeśli tego chcesz. Jeśli ta groźba jej nie zmusi do odpowiedzi, nie wiedział, co innego by mogło. - Niczego – westchnęła. – Amun nie mógł jej znaleźć… dziewczyny opętanej teraz przez demona nieufności. Kronos chce, żeby wrócił jutro do niebios i znowu spróbował. Teraz masz obydwie odpowiedzi. Zadowolony? - Odrobinę. Wygrał i malutkie iskierki przyjemności wypełniły jego pierś. - Powiedz mu… - oczy Stridera rozszerzyły się, kiedy uderzyła go pewna myśl. – Niech do mnie zadzwoni, kiedy skończy z nim Kronos i trochę odpocznie. Amun był zbyt zmęczony, żeby go dzisiaj obciążać. Ale jeśli ktokolwiek mógł znaleźć sekretne miejsce, w którym Juliette ukrywała Magiczną Różdżkę, to był nim właśnie on. Cholera, Strider powinien pomyśleć o tym wcześniej. - Potrzebuję przysługi. Haidee przełknęła piwo. - Ty i wszyscy inni na świecie. - Cholera, dziewczyno. Naucz się dzielić. Przewróciła oczami. - To zabawne, usłyszeć coś takiego od ciebie. - Nie, to ironiczne. Poczuj różnicę. Ale, szczerze? W tym przypadku jestem na przegranej pozycji. Mam swoje przyzwyczajenia, ty za to masz okazję do sprzeczki. Zaśmiała się i powiedziała coś w odpowiedzi, ale przenikliwy krzyk w tle zagłuszył jej słowa. O, cholera! Strider znał bardzo dobrze ten krzyk. Obrócił się dokładnie wtedy, kiedy czerwona plama przeleciała tuż obok niego, zmierzając wprost do Haidee. Rozdział 16 Wiatr zmierzwił włosy Stridera, kiedy chwycił Kaię w pasie. Była szybka, ale nie dość szybka. Zanim jednak zdołał przerzucić ją sobie przez ramię jak strażak, obydwa policzki Haidee zostały pocięte szponami i teraz krwawiły.

Haidee wydawała się zbyt wstrząśnięta, żeby zareagować, tym bardziej, że się nie broniła. To nie było do niej podobne - nikt nie miał takiego instynktu samoobrony jak Haidee. Albo była kompletnie klapnięta albo egzystowanie bez Nienawiści ją spowolniło. - Nie dotykaj go. Nie odzywaj się do niego. Nigdy! – Kaia warknęła z obnażonymi zębami głosem, na który był nałożony krzyk innej istoty, jej własna wściekłość i smugi ciemności. - Cholera, Kaia – Strider klepnął ją w tyłek. Nie zauważyła tego. Próbowała się wywinąć i przypadkowo kopnęła go w żołądek. Mocno. Powietrze uciekło z jego ust, skulił się, prawie ją wypuszczając. Poprawił swój uścisk - chwycił jedną ręką jej kostkę, a drugą przycisnął na plecach. I cholera, była gorąca! Dosłownie. Ciepło sączyło się z niej, parząc go. Wygraj? - to był jego demon, w innej odsłonie. Wspaniale. W końcu sukinsyn nie był całkiem pewny, jak postępować z harpią. Złapałem ją, prawda? Czego jeszcze chcesz? - Kaia – powiedział Strider – Jeśli się nie uspokoisz, zrobisz mi krzywdę. Ku jego zaskoczeniu to zadziałało - przeniknął mgłę jej furii. W mgnieniu oka uspokoiła się i wisząc na nim, przycisnęła dłonie do jego pleców. Gorący oddech rozszedł się nad koszulą i pieszcząc go, ześlizgnął po materiale. Witaj znowu, Bestio Striderka. Dzięki bogom jej zwisające nogi ukryły dowód podniecenia. Wygrałeś - Porażka westchnął z przyjemnością, która przemknęła przez wojownika. Przyjemność znacznie silniejsza niż wszystko, czego doświadczył z Haidee. Kilku ludzi przy barze obserwowało ich. Strider uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Kobiety. Kiwnęli ze zrozumieniem. Niezadowolony Amun ruszył w stronę Haidee. - To nic, kochanie. Przysięgam – powiedziała uspokajająco. Ujął w dłonie jej policzki, a niezadowolenie zmieniło się w grymas. Grymas, który posłał Striderowi. Jako strażnik demona sekretów Amun mógł czytać w myślach wszystkich, którzy znajdowali się wokół niego, więc Strider otworzył swój umysł i pozwolił przyjacielowi wejść do środka. Nawet nie myślę o jej odzyskaniu. To mogło się skończyć o wiele gorzej i dobrze o tym wiesz. Kaia zaledwie ją zadrapała, nic więcej. Ty bronisz tego, co twoje, a ja tego, co moje - Amun przekazał swą myśl ze złością. Kaia? Jego? Nie chciał analizować dreszczu emocji związanego z rozkoszną przyjemnością. Nie potrzebował go. Była jego. Tylko przez krótką chwilę – przypomniał sobie kolejny raz. Haidee owinęła palce wokół przedramienia swojego mężczyzny, zostawiając smugę krwi na skórze koloru mokki. - Wszystko w porządku. Nic mi nie jest - uspokajała. Kaia zaczęła coś „majstrować” na plecach Stridera, rozbawiając go tym. Serce – pomyślał, uśmiechając się. Ręce Amuna zaczęły zaciskać się z wściekłości, którą skierował w przyjaciela. Myślisz, że to jest zabawne?

- Tak. Ja… Wybaczcie nam, mamy coś do załatwienia – nie zwlekając, Strider zataszczył Kaię na parkiet. Sabin jeszcze nie wrócił, co oznaczało, że nie ma powodu, by tego nie zrobić. Podrzucił Kaię w górę i zsunął na przód. Przycisnęła do niego swoje ciało. Zamiast postawić nogi na drewnianej podłodze, owinęła je wokół jego tali i mocno ścisnęła, dopasowując swoje sedno do jego erekcji. Jęknął krótko. W końcu jej temperatura opadła, więc nie musiał się martwić, że jego kutas stanie w płomieniach. Spojrzał głęboko w jej oczy, a świat wokół wyblakł. Była tylko Kaia, pożądanie i potrzeba, żeby uspokoić gniew, jaki nieumyślnie w niej wzbudził. Położył dłonie na jej pośladkach, żeby przytrzymać ją przed upadkiem i zapobiec zobaczeniu przez jego przyjaciół czegokolwiek, czego nie powinni widzieć. Czegokolwiek, co należało do niego. Jej tyłek zdecydowanie był jego. - Puść mnie – powiedziała, choć w jej głosie nie było słychać ostrzeżenia. Nie pokazał jej, że zacisnęła uścisk na nim mocniej niż on na niej. – Zamierzam zabić tę sukę. - Nie, laleczko, nie zrobisz tego. - Zrobię. Czerń zniknęła z jej oczu, zostawiając dekadencki srebrno-złoty kolor, który tak kochał. Zaraz, zaraz, chwileczkę. Kochał? Cholera, nie. Lubił ten kolor, to wszystko. - Gdzie się podziała Miss Akceptacji? Dziewczyna, którą tutaj przywiozłem? Odkąd twierdził, że takiej jej właśnie chce, ten mały kawałek Miss Akceptacji, którego skosztował, powinien być kawałkiem nieba. Jednak niespodziewanie dla siebie uświadomił sobie, że woli ją taką na krawędzi i dziką. Może dlatego, że jego krew huczała na kuszącą perspektywę poskromienia jej? - Miss Akceptacji umarła - kolejny przebłysk czerni. - Zabiłeś ją, kiedy flirtowałeś z inna kobietą. - Jeśli o tym nie słyszałaś, to „martwy” nie musi oznaczać „odszedł na zawsze” – zakpił. – Może się zdarzyć, że ona powróci zza grobu. Sapnęła zrezygnowana. - Wiedziałam, że chcesz mnie taką – szturchnęła pięścią jego ramię. – Wiedziałam! Roześmiał się, niezdolny ukryć drzemiącej w nim wesołości. Kaia zmarszczyła brwi, znieruchomiała i spiorunowała go wzrokiem. - Co cię tak śmieszy? - Ty – w tym momencie była nielogiczna i rozkoszna zarazem; zazdrosna jak cholera o Haidee, a nawet o siebie. – Mam ochotę cię schrupać. - Co? - otworzyła usta, odsłaniając perłowe zęby w mieszaninie szoku i nadziei. Teraz miał jej uwagę… Przesunął ręce tuż pod jej pośladki, podnosząc i umieszczając na szczycie swojej erekcji. - Chcesz mi opowiedzieć, co się właśnie wydarzyło? Z Haidee? Ekspresja zniknęła. Gapiła się po prostu przed siebie ponad jego ramieniem. Mimo to, zagryzła dolną wargę, kiedy wygiął biodra do przodu, ocierając się o nią. - Nie. Nie chcę. - A jednak zrób to. Znowu się o nią otarł, a ona mocniej zagryzła wargę. Zbyt wiele

- pomyślał. Zbyt wiele tego jak na to zatłoczone pomieszczenie. Przytrzymał ją nieruchomo. - Powiedz mi – powtórzył. Zapadła cisza, a po chwili… - Lubisz ją bardziej ode mnie - Kaia zrobiła kwaśną minę. Stała w obliczu mściwego klanu harpii bez najmniejszego żalu, ale myśl o Striderze z inną kobietą była czymś więcej, niż mogła znieść. To połechtało jego ego, tak, ale nie chciał jej ranić. - Nie, laleczko, nie lubię. - Lubisz. Tak mi mówiłeś. - To były urojenia. I naprawdę, naprawdę byłem głupi. Przepraszam za to - cała prawda na ten temat. Myślał, że pragnął Haidee w sensie romantycznym, a był jedynie rozdarty – kierowało nim wyzwanie, by zdobyć i wygrać serce wroga. Po zwycięstwie spokojnie odszedłby od niej bez jakiegokolwiek żalu. Z Kaią było inaczej - traktował ją koszmarnie, ale może właśnie dlatego, że gdzieś w głębi czuł, iż nie będzie zdolny tak po prostu od niej odejść. - Lubię cię. Bardzo. - Ale spałam z Parysem i nigdy o tym nie zapomnisz - uniosła podbródek w geście wyzywającego uporu. Rzucał jej w twarz ten fakt przy byle okazji, czyż nie? Ależ był głupi. Chociaż ta wiedza przeszkadzała mu, ponieważ, tak, był odrobinę zazdrosny i zraniony, że pierwszego wybrała Parysa – teraz to wydawało się nieistotne. Jak wiele kobiet miał Strider przez te lata? Jak wiele poza Kaią publicznie przyznawało się do niego? - Wiadomość z ostatniej chwili – powiedział, mając nadzieję uśmierzyć ból, jaki spowodował. – Połowa ludzi w tym pomieszczeniu spała z Parysem. Zakwitła nadzieja, złoto zalało jej oczy, nawet przesłaniając srebro, ale potem szybko zaniknęła i umarła. - Nigdy nie będziesz w stanie tego przeboleć. Nie naprawdę. Nie ze mną. - Pozwól, żebym całkowicie rozwiązał ten problem - dobrze, mała kontrola zniszczeń była w porządku. - Czy jestem zazdrosny? Tak. Czy zrobisz to jeszcze raz? Cholera, nie. Nie, jeśli chcesz zachować go przy życiu. Czy z jego powodu martwię się o nasz pierwszy raz? Tak. Co jeśli nie jestem tak dobry? Czy obwiniam cię o to, co się stało? Nie. Rozmawiasz ze skrajnie męską dziwką. Naprawdę nie mam prawa cię oceniać. - Jesteś zazdrosny? – połyskujący blask jej skóry niespodziewanie wyjrzał spod makijażu, kiedy temperatura jej ciała wzrosła. Serce Stridera pogalopowało w niestabilnym rytmie, usta stały się wilgotne z pożądania. Przedsmak tego, co się stanie niedługo, bardzo niedługo. Musiał ją mieć. - Tak. I kolejna wiadomość – jego słowa były nieco niewyraźne, jakby był nieprzytomny z pożądania. – Jestem zaborczy. I to się nie zmieni. - Nie chcę, żeby się zmieniło. To mi się w tobie podoba. - Dobrze – kilkakrotnie próbował tych rzeczy ze związkiem, ale jego zaborczość szybko stawała się męcząca.

- Ja… - zmarszczyła brwi, poświata przygasła tak jak jej nadzieja.– Mówisz to wszystko, ponieważ oczekujesz ode mnie, że wygram dla ciebie Magiczną Różdżkę. Myliła się, ale on zasłużył sobie na jej wątpliwości. Naprawdę zasłużył. Poza tym nie potrafił powstrzymać ogarniającej go fali poczucia winy. Nie ważne, co jeszcze powie, nie ważne, czy uwierzy mu teraz, i tak będzie myślała, że kłamał, kiedy naprawdę ukradnie tę cholerną włócznię. Później się tym będzie martwił. - Czy Włócznia ma seksowne, czerwone włosy i ciało owinięte wokół mnie tak jak twoje? Ściągnęła ponętne usta. - Nie. Takie zapraszające do pocałunku… - Więc jestem całkowicie pewny, że lubię cię, ponieważ jesteś sobą. Czego miałbym nie lubić? - To prawda – powiedziała, ale nadal się nie odprężyła. – Jestem dość wyjątkowa. - Bardziej niż dość. - Wiem. I nikt nigdy nie przekona mnie, że tak nie jest. Nie ważne, jak bardzo będzie próbował. Celny strzał. Przypomniał mu o tych wszystkich razach, kiedy podeptał jej dumę, żeby powstrzymać się przed pożądaniem. Niestety, to nigdy nie działało. Porażka poderwał się, Strider mentalnie wepchnął go do najciemniejszego zakątka. Nie chciał, żeby demon wtrącał się właśnie teraz. To było tylko pomiędzy nim i Kaią. - Przepraszam, że kiedykolwiek powiedziałem inaczej – dodał szczerze. – To oczywiste, że cierpiałem na pewnego rodzaju uszkodzenie mózgu. - Tak podejrzewałam – jej twarz złagodniała, ale nadal się nie rozluźniła. – Więc co lubisz we mnie poza moimi wspaniałymi włosami i ciałem? Ponieważ ostatnim razem, kiedy o tym rozmawialiśmy, powiedziałeś, że jestem zbyt kłopotliwa. Powiedziałeś, że prowokuję cię na każdym kroku i że nie chcesz mieć ze mną problemów. - Czy zamierzasz rzucić mi w twarz wszystko, co kiedykolwiek powiedziałem za każdym razem, gdy się kłóciliśmy? - Oczywiście – przyznała swobodnie i bez wahania. - Dobrze. Tylko sprawdzałem. I to było szokujące. Lubił to. Musiał użyć całej broni, jaką dysponował, żeby wygrać sprzeczkę, a ona wykorzystała każdą głupotę, którą popełnił jako ostrze przeciwko niemu. Zraniła go, w tym samym czasie ucząc, jak zaleczyć jej rany. - Więc? - Rzucasz mi wyzwanie za każdym razem, nie ma co temu zaprzeczać – zesztywniała, a on pospiesznie dodał: – ale nie mam nic przeciwko temu. Gniew błysnął burzą srebra bez odrobiny złota. - Nie masz nic przeciwko? Wiec, powinnam być szczęśliwą dziewczyną? Jeśli jedna z twoich byłych dziewczyn kiedyś powiedziała ci, że dobrze sobie radzisz z doborem słów, kłamała. Kaia rozplątała nogi i opuściła je na podłogę. Mimo to Strider nie uwolnił jej z uścisku. Uniósł z powrotem i zmusił do pozostania na miejscu. Zarumieniła się, idealnie

ocierając o niego bez zbytniego pobudzenia. - Posłuchaj. Bawisz mnie. Ekscytujesz. Wydaje mi się, że to, czego powinienem nie lubić w tobie, jest aktualnie moją ulubioną częścią ciebie. Poza tym wiem również, że nie jestem w parku na pikniku. Zaczęła mięknąć. W końcu odrobinę odsłoniła perłowe zęby w niejasnym grymasie. - Kopiesz sobie coraz większy dół, kretynie. - Daj spokój, laleczko – rozłożył palce, obejmując nimi większą powierzchnię jej ciała. - Jestem nowicjuszem jeśli chodzi o bycie małżonkiem. Zostaw mi jakąś furtkę. Tak, wiedział, że to było śmieszne - prosić o emocjonalną furtkę, podczas gdy unieruchomił ją fizycznie. Ale cóż - był facetem. To było na porządku dziennym. Kaia po chwili zrozumiała, co powiedział i znieruchomiała, nawet nie oddychała. W końcu rozpromieniła się. - Czy to jest deklaracja, że należysz do mnie? – zapytała. Tak było? - Tak – powiedział, kiedy dotarło to do jego świadomości. – Przez następne kilka tygodni będę najlepszym cholernym małżonkiem, jakiego kiedykolwiek miałaś przyjemność poznać. Potem… nie mogę tego obiecać. Nigdy nie robiłem tego na dłuższą metę. Z różnych powodów. Będziemy musieli to ponownie ocenić, zobaczyć, jak się z tym czujemy. Pewna myśl błysnęła w jego umyśle. Co jeśli nie będzie mogła mu wybaczyć kradzieży włóczni? Co jeśli ten czyn okaże się więcej niż „prawie wszystkim”? Mogło nie być szans na ponowną ocenę, ponieważ nie będzie chciała mieć z nim nic wspólnego. To będzie koniec. Ogarnęło go uczucie nagłego pożądania. Musiał zdobyć jej zgodę, żeby go miała, całego, teraz. W ten sposób później będzie jej trudniej wykopać go ze swojego życia. Nie dlatego, że chciał pozostać w pobliżu. Tak jak jej powiedział - nigdy wcześniej nie robił tego na dłuższą metę. Kilka miesięcy – owszem, ale nigdy dłużej. Mimo to nie mógł sobie wyobrazić, że nie pragnie Kai. Gardził myślą o życiu bez niej. Więc tak, musiał zdobyć jej zgodę. - Daj mi szansę – błagał. – Proszę. Wygraj? - powiedział Porażka. Wracaj do swojego kąta. Podświadomie odnotował, że muzyka zmieniła się, tempo wzrosło, stało się szybsze, ale on nie przyspieszył - dalej wolno ocierał się z Kaią. Ramiona harpii opadły, ale zamiast odejść rozczarowana, że nie zgodził się zostać z nią na zawsze, położyła ręce na jego piersi i wyszeptała. - To nie wystarczy. Chciałabym, żeby tak było, ale… - Na razie to wszystko, co mogę zaoferować – ujął jej twarz w dłonie, zmuszając, by skupiła na nim uwagę. – Wiem, że nienawidzę myśli o tobie z kimś innym. Wiem, że jesteś jedyną kobietą, której pragnę. Znowu zaczęła gryźć dolną wargę, a on prawie, prawie ją pocałował. Ale jeszcze nie teraz. Nie, dopóki się nie zgodzi. - Co wpłynęło na zmianę twojego zdania? – zapytała. – Mam na myśli to, że na pewno nie były to moje szalone umiejętności walki ulicznej odkąd sparzyłam się i

sromotnie przegrałam w rywalizacji. Jego żołądek skurczył się, kiedy przywołał niewyraźny obraz w swoim umyśle. Bezwładne ciało pokryte krwią. Opuchnięta twarz, zniekształcone kończyny. Nigdy więcej - pomyślał ponuro. Będzie jej bronił. Wygraj? Teraz nie próbował odepchnąć Porażki. W tym względzie, tak mógł zaakceptować każde wyzwanie. Zanim zdążył odpowiedzieć na pytanie, Kaia spojrzała w dół i dodała. - Jeden raz porzuciłam walkę dla ciebie. Pamiętasz? Tej nocy z łowami? Wyzwałam cię, żebyś zabił ich więcej ode mnie i mogłam wygrać, ale oddałam ci moje cele. Jego klatka piersiowa opadła, przeszyło go ukłucie jakiejś nieznanej emocji. - Pamiętam, laleczko i nigdy ci za to nie podziękowałem. Przepraszam. - Cóż, z podziękowaniami czy nie, nie zrobię tego po raz drugi. Nie rzucę dla ciebie walki – powiedziała łagodnie. - Cieszę się. Miała równie wielkie poczucie własnej wartości jak on. Nienawidziła przegranej. Co prawda nie doświadczała fizycznego bólu, kiedy przegrywała, ale za każdym razem przechodziła ogromną umysłową udrękę. Jej własny lud nazywał ją Kaia Rozczarowanie. Na miłość bogów! Z tego powodu zawsze starała się udowodnić sobie, że jest godne. Teraz to sobie uświadomił. Wiedział, że to był powód, dla którego wyzwała go na początku. Chciała udowodnić, że była dla niego wystarczająco dobra, a fakt, że celowo przegrała, pokazywał, jak bardzo go pragnęła. To również sobie uświadomił. Było tak, jakby wciąż musiała wszystko udowadniać. Jak mógł się jej odwdzięczyć? Rzucał ją, raz za razem. Wstyd eksplodował w nim bombą, którą zafundował sam sobie. Więc żadnych więcej porzuceń. Tak długo jak będą razem, będzie traktował ją z uwagą i troską, na jakie zasługiwała. - Jesteś zadowolony? – mrugnęła na niego. Ciepły, słodki oddech musnął jego szyję. Puls skoczył w górę. – Ale jeśli cię pokonam, będziesz cierpiał. - Więc pocałujesz mnie i poczuję się lepiej. W porządku? Wsunęła paznokcie pod jego koszulę, dotykając skóry. - Ja… ja… nie wiem, co powiedzieć. - Powiedz, że celowo nie rzucisz mi wyzwania, którego nie będę mógł wygrać. Nastąpiła chwila ciszy, w której rozważała jego słowa. - Postaram się tego nie robić, ale nie mogę obiecać. Czasami wydobywasz ze mnie to, co najgorsze. Ha! Wydobył z niej to, co najlepsze. Nie, nie musiał się upewniać. Prawda jest prawdą, nie ważne jak się ją przedstawia. - Tak czy inaczej, możemy się dogadać. - Tak, popracujemy nad tym - powoli zwęziła oczy, zatapiając paznokcie głębiej w jego ciele. - No, no. W końcu poznałam Panią Akceptację. Będziesz mi się podlizywał, żebym nie skrzywdziła Haidee? Taka podejrzliwa, ale taka była natura bestii. Byli bardzo podobni w tym względzie.

- Możesz ją zranić, jeśli nadal tego chcesz, ale Amun będzie wkurzony i mnie zaatakuje. Wtedy ja będę musiał skrzywdzić jego. - Dobrze – skinęła głową. – Lubię Amuna, więc nie zranię Haidee. - Dziękuję – powiedział przez zaciśnięte zęby. Lubiła Amuna? Schowała jeden zestaw pazurów i przerzuciła włosy na ramię. - Więc co we mnie lubisz? Nigdy tego nie powiedziałeś. Czuj się swobodnie, użyj szalonych opisów i może dołóż coś z poezji. Albo jeden z tych limeryków, o których wspominałeś. Zamierza zmusić go, żeby zapracował na to, hę? Mimo że już zdecydowała, by dać mu to, czego chciał - wszystkie przywileje związane z byciem małżonkiem i niepewną przyszłość… niech to cholera. Och, jeszcze tego nie powiedziała, ale przecież nie musiała. Strider wiedział. Była tutaj, w jego ramionach, domagając się, żeby ją uwiódł. Cała Kaia - nigdy nie jest nudno, zawsze kupa zabawy. Co więcej, miała niemal opanowaną sztukę sprawiania przyjemności Porażce, oferując mu małe wyzwania, dokarmiając go tu i tam, wyzywając Stridera, by mógł wygrać bez problemu. Wygraj. Widzisz? Znowu to zrobiła, wyzwała go do czegoś łatwego. Ale czy zdobędzie wygraną w poezji? Bogowie, nie. - No cóż, zobaczmy – zaczął ochryple. – Lubię twoje bystre usta. Lubię twoje nadąsane usta. Lubię twoje szalone usta. Lubię twoje marudne usta. Lubię twoje wrzaskliwe usta. Lubię… - Moje usta – powiedziała oschle, przewracając oczami. Oczami błyszczącymi z podniecenia. Poruszyła się na jego trzonie, pocierając go dokładnie tak, jak lubił. – Powiedz mi, dlaczego. - Nie. Pokażę ci, dlaczego. Przesunął jedną rękę na jej kark i przycisnął do siebie. Ich usta się spotkały, otworzyły, a języki starły ze sobą. Smakowała jak wiśnia z miętą i Strider zdecydował, że to będzie jego nowy ulubiony smak. Wplotła palce w jego włosy, a paznokcie wbiła w skórę głowy. Czyste, silne pożądanie wypełniło jego żyły, przesłaniając wszystko inne - ludzi wokół, okoliczności, konsekwencje. Trzymał ogień w swoich ramionach i desperacko pragnął w nim spłonąć. Także on chciał ją spalać. Wypalić swoje sedno na każdej jej części, uczynić z niej swoją kobietę. Każdy, kto spojrzałby na nią, zbliżył się do niej, wiedziałby, do kogo należy. Moja. Ona jest moja. Cholera, podniecała go. Ich języki stoczyły pojedynek, nawet bitwę. Tak, przepyszną bitwę. Zdominował ją, żądając jej ust jako swojego terytorium. Poczuł jej twardniejące sutki na swojej piersi, chciał je uszczypnąć. Pragnął włożyć palce pomiędzy jej nogi, głęboko, wbijając się w nią stale. - Strider – wychrypiała. - Tak, laleczko. - Nie przestawaj. Wygrałeś - powiedział Porażka, wzdychając i serwując mu więcej przyjemności, podkręcając jego pożądanie.

Strider poprowadził ją do przodu, z każdym krokiem ocierała się o niego coraz mocniej. Kiedy dotarł do najbliższego stolika, pochylił się i przesunął ręką nad stolikiem, rozrzucając butelki z piwem. Jak z oddali usłyszał ich trzask o podłogę. Przycisnął Kaię do drewnianego blatu. Chciał zrobić jej te rzeczy. Złe rzeczy. Nie, dobre rzeczy powiedział sobie. Musiał zrobić jej dobre rzeczy. Chciał być jej „najlepszym”. Ale może popchnie ją w kierunku kilku z tych złych rzeczy, zmusi, żeby wzięła wszystko, co musiał jej dać, zmusi, żeby błagała, potrzebowała go, łaknęła jak narkotyku. - No dalej! Tak, kotku. Tak! – ożywiony głos Anyi, zwanej Mniejszą Boginią Anarchii, wyciągnął go z mgły pożądania. Strider warknął i wyprostował się, przeskanował wzrokiem otoczenie. Zniszcz tłum i wróć do ust Kai - coś brzęczało w jego głowie. Kiedy zrozumiał, że wszyscy w barze przyglądają się im, ciepło wewnątrz niego opadło. Niektórzy obserwowali ich, szeroko się uśmiechając, niektórzy z irytacją, inni (a mianowicie ludzie) z pożądaniem. Ciepło powróciło, ale z zupełnie innej przyczyny. Wściekłość, tak, ogromna wściekłość przykryła cieniem jego własne pożądanie. Nie podobało mu się, że ktokolwiek widzi Kaię w takim stanie, zatraconą i spragnioną, chętną, by mu się oddać. Nie chciał na to pozwolić. Nie pozwoliłby na to. Chwycił ją za rękę i postawił na nogi, poprawiając na niej sukienkę. Jego ruchy były urywane, nerwowe. Jak mógł zapomnieć, choćby na sekundę, o tym, że mają widownię? Ktoś mógł go zaatakować, pokonać go. Jak mógł nie pomyśleć o tym, co by się stało, gdyby zawiódł i nie mógł dać Kai tego, co najlepsze? Jej najlepszy pocałunek. Jej najlepszy seks. Byłby skończony, zbyt słaby, żeby być skutecznym i nie użyteczny dla niej podczas nadchodzącego starcia. Chociaż… Nie był na kolanach pokonany przez ból, więc to oczywiste, że dostała swój najlepszy pocałunek. Znowu. Ta świadomość sprawiła, że dumnie wyprężył pierś. Oczywiście, że był najlepszy i… nieskromny. Jednak miał ważniejsze rzeczy do roboty niż podziwianie swojej własnej wspaniałości - musiał pozwolić chłopakom trenować ją do następnej walki w taki sposób, w jaki obiecali to zrobić, a potem przetransportować ją do motelu. Wygrałeś, wygrałeś, wygrałeś - Porażka westchnął, ogarnięty przyjemnością. Nigdy w to nie wątpiłem. Strider spojrzał gniewnie na swoich przyjaciół. - Koniec zabawy – warknął, a potem zwrócił się do Kai. –Weź chłopaków i idź z nimi. Zrób to, po co cię tutaj przywiozłem. Grube, czerwone rzęsy uniosły się, ukazując zaskoczenie. - Nie idziesz ze mną? - Nie – popchnął ją lekko. – Teraz idź. Rozdział 17 Ku zaskoczeniu Stridera, nie udało im się wyjść na zewnątrz. Kiedy jego przyjaciele w pośpiechu przełknęli drinki, niczego nie marnując, frontowe drzwi otworzyły się i czarnowłosa piękność wkroczyła dumnie do baru. Lawendowe oczy przeszukały bar i… zatrzymały się na Kai. Czerwone usta wykrzywił uśmiech zadowolenia.

Strider zesztywniał. Cholera. Czy na prawdę ma takie szczęście? Wylądowały Eagleshields. Zdawało się, że misja Sabina była teraz zbędna, co oznaczało, że dzisiaj nie będzie żadnego polowania ani kradzieży. Kaia zaklęła pod nosem. - Ależ mam szczęście. Juliette (Będę Cię Dręczyć Aż Się Zabijesz) Likwidatorka jest tutaj. Małżonek kobiety stał opodal niej. Strider nie widział go na Turnieju, więc założył po prostu, że koleś był gdzieś, gdzie pilnował Magicznej Różdżki. Teraz doświadczył małej niespodzianki, kiedy sukinsyn wszedł do baru, wyniosły i zadowolony z siebie, jakby był panem wszystkiego, czemu się przygląda. Nie było śladu po artefakcie. Co on takiego miał? Otaczało go wiele uzbrojonych harpi. Jego strażnicy? Gdy wchodził, ten niezdarny gigant miał na sobie kajdany. Strider zauważył, że to były tatuaże - ogniwa zostały wyryte na ciele wokół szyi i nadgarstków. Bardzo prawdopodobne, że gdyby zdjął mu buty, zobaczyłby atrament również wokół jego kostek. Tatuaże były zaczerwienione, opuchnięte i świeże. Strider mógłby się założyć o lewe jądro, że zostały wykonane dziś rano. Dlaczego trzyma przy sobie tak niebezpiecznego faceta, hm? Kaia powiedziała, że harpie mogą wybaczyć swoim małżonkom prawie wszystko, ale bez przesady - facet zamordował inne harpie. Z pewnością to było gorsze niż, powiedzmy, okraść wroga z bezcennego artefaktu. W ciągu kilku sekund przyjaciele Stridera stanęli w linii, formułując obok niego mur obronny. Nie mieli pojęcia, co się dzieje, może z wyjątkiem Amuna. Ale przecież znali go bardzo dobrze wiedzieli, kiedy wojownik przygotowywał się do walki. Cholera, wyczuwali wroga, gdy dostrzegli choćby jednego. Wygraj! Nie padły żadne słowa rozpoczynające walkę, ale Porażka już wyczuł zagrożenie. Strider przemyślał wszystko. Z przyjemnością. Mężczyzna – czy kimkolwiek był – dostrzegł Kaię. Obsydianowe oczy wirowały hipnotycznie. Mięśnie falowały na odkrytej piersi. Może dlatego, że wyobraził sobie ręce Kai na sobie? Strider napiął się. Moja. I nie będę się dzielić. Nigdy. - Porwijmy zwolenników Juliette i postraszmy ich uwolnieniem, jeśli nie zrobi tego, co chcemy – wyszeptała Kaia. - Poczekaj. Co powiedziałaś? Postraszyć uwolnieniem? - Oni są straszni, uwolnienie będzie dla nich karą. Strider stłumił śmiech. - A teraz skończ tę pogawędkę i pozwól mamie pracować – Kaia przełknęła ślinę i wyprostowała ramiona. – No, no – powiedziała swobodnie, wystarczająco głośno, żeby być słyszaną jednocześnie przez wszystkich. – Czy to moje urodziny? - Nie – odpowiedziała Juliette. – Moje. A właśnie, wspominając o tym… - Kiedy są twoje? – Strider zapytał Kaię. Jego przyjaciele mogli pomyśleć, że chciał wiedzieć właśnie teraz, żeby zirytować nowo przybyłych, pokazać im jak mało są ważni. To była tylko część prawdy.

Srider naprawdę bardzo, bardzo chciał to wiedzieć. Dla siebie samego. Duże, srebrno-złote oczy spojrzały na niego. - Nie wiesz? - Nie. Kaia dąsając się, zakręciła kosmyk włosów. - Jak możesz nie wiedzieć? - A ty wiesz, kiedy są moje? – zapytał. - Oczywiście, że tak. To dzień, w którym mnie poznałeś. Dobry jak każdy inny. - Nie, ponieważ to było podchwytliwe pytanie, laleczko. Tak naprawdę nie mam urodzin. Kiedy zostałem stworzony byłem w pełni ukształtowany, nie urodziłem się. To cała prawda. - Nie możesz być aż takim kretynem! – wyrzuciła w górę ręce zirytowana. – Nie kłóć się ze mną na ten temat. Zawsze będę mieć rację. Poważnie. Byłeś martwy dopóki mnie nie spotkałeś i obydwoje o tym dobrze wiemy. Co oznacza, że przywróciłam cię do życia. Więc… spóźnione życzenia z okazji twoich urodzin. Amun roześmiał się, co było szokujące - ten poważny wojownik nigdy się nie śmiał. Anya skinęła głową, jakby nigdy nie słyszała bardziej rzetelnego argumentu, a Gideon parsknął śmiechem, zakrywając usta ręką. Scarlet klepnęła go w tył głowy. - Masz rację – powiedział Strider, uśmiechając się. – Więc, kiedy są twoje? - Zamknąć się! –warknęła nagle Juliette. – Myślałam, że zamierzamy wymieniać się kilkoma obelgami. Strider odwrócił się w jej kierunku, jakby był zdziwiony, że nadal tam stoi. Furia podkolorowała jej policzki, a nawet usta, na jasno różowy kolor. Wspaniale. Emocje spowodują, że stanie się nierozważna, choć jej małżonek wyglądał na rozbawionego. I jakby był pod wrażeniem, nawet odrobinę zadumany. Mały pokaz dla Kai, koleś. Wyzywam cię – planował Strider. Jakby wyczuwając zagrożenie, mężczyzna przeniósł swój wzrok na niego i przez kilka sekund po prostu mierzyli się wzrokiem. Nie było nawet mowy o tym, żeby Strider pierwszy oderwał spojrzenie. Facet musiał to wyczuć, ponieważ po tym, jak błysnął zębami, pokazując swoją arogancję, zwrócił uwagę na Kaię… i oblizał usta. Och, zapłacisz za to. Dlaczego Porażka nie nadawał przez głośnik „Wygraj”? – Strider nie wiedział. - Więc jak ją znalazłaś? – zażądał odpowiedzi z większą siłą niż zamierzał. - Błagam. Jakby tropienie was sprawiało jakąś trudność – odpowiedziała Juliette, mówiąc jedynie do Kai. W końcu Porażka się ożywił. To nie jest wyzwanie, gnojku. Gdzie byłeś, kiedy cię potrzebowałem? Żadnej odpowiedzi. Oczywiście. Kaia powoli się uśmiechnęła. - Jakbym nie wiedziała, że mnie śledzisz. Jakbym nie zostawiła okruszków bułki, żebyś mogła mnie znaleźć. I spójrzmy… kto podążał śladem tej bułki jak mysz i wylądował tutaj w małej, przyjemnej pułapce?

Punkt dla Kai. Juliette poruszyła się niespokojnie, przestępując z nogi na nogę. Jej wzrok przesunął się na stojących przed nią, opętanych przez demony wojowników i zbladła. Porażka zachichotał, znów zaskakując Stridera. Demona zareagował podobnie podczas rozgrywki, kiedy Kaia skopała tyłek jednej z ważniejszych harpii. Wtedy Strider był przekonany, że się przesłyszał, pomyślał, że hałas tłumu w jakiś sposób wtargnął do jego głowy. Teraz… Co to mogło oznaczać? Zastanowi się nad tym później. Jego rozbawiony demon nie zamierzał przeciąć mu tętnicy szyjnej, jeśli jednak nie będzie ostrożny, może to zrobić Juliette. Zatem musi się skupić. - Tak więc, nim przeczyścimy podłogę twoją twarzą, czy mogłabyś nam powiedzieć, dlaczego mnie śledziłaś? – zapytała Kaia od niechcenia. – I przez „czyszczenie” rozumiem pokrycie podłogi cienką warstwą twojej krwi. - Zanim odpowiesz – dodał Strider – może powinienem przedstawić ci przyjaciół Kai. Gość trzymający topór to Gideon. Jest opętany przez demona Kłamstw. Dziewczyna obok niego ta, która podrzuca i łapie sztylety, to Scarlet. Ona jest opętana przez demona Koszmarów. Kołysząca się blondyna to bogini Anarchii. Nie ma powodu wspominać o tym, że jest „mniejszą” boginią. Nie brzmi to imponująco. Anya pokazała mu najmniejszy palec u ręki, ironizując, że ma małego. - Hej, ty! Witamy na imprezie. Kilka faktów na mój temat zanim będziesz zbyt martwa, żeby o nie zapytać. Lubię długie spacery po plaży, przytulanie się z moim mężczyzną i mordowanie ludzi, którzy mnie obrazili – powiedziała „mniejsza” bogini najsłodszym głosem, w którym czaiła się groźba. Strider otworzył usta, żeby kontynuować, ale Juliette warknęła. - Nie obchodzi mnie żadne z was. Nie przyszliśmy tutaj, żeby walczyć. Nie ma takiego powodu. Od tego jest Turniej. Poważnie? Postawiłby niemałą sumkę na to, że było wręcz odwrotnie i wygrałby, bez dwóch zdań. - Jesteś pewna? – zapytała Kaia. – Nie mam nic przeciwko temu, żeby zrobić wyjątek i udawać, że to jest taka okazja. Pozwolę ci nawet wziąć pierwszy zamach bez odwetu. Chociaż nie mogę przewidzieć, jak zachowają się moi opętani przez demony przyjaciele. Milcząc, Juliette obróciła się na pięcie i skierował do baru. Jej małżonek i klan podążyli za nią. Wygrałeś - powiedział Porażka, wzdychając ze szczęścia. Strider w myślach zrobił gest zwycięstwa, rozkoszując się kolejnym dreszczem przyjemności, który przeszedł przez jego ciało. Jedynym problemem było to, że Kaia nie mogła teraz zacząć treningu. Nie mogła również wyjść - mogłoby to zostać odebrane jako tchórzostwo. Więc utknęli - ich wyczerpująca sesja została zawieszona. Znowu otworzyły się frontowe drzwi i podniecony, kobiecy głos krzyknął: - Kaia! Tym razem do środka wpadła Bianka. Ciemne włosy powiewały za nią i uderzały w twarz podążającego jej śladem Lysandera. Tuż za nim zamaszystym krokiem wszedł kolejny anioł-wojownik. Ten miał ciemne włosy, przenikliwe zielone oczy i pozbawioną emocji twarz przypominającą głęboką, ciemną pustkę - Zachariel.

Strider poznał skrzydlatego wojownika kilka tygodni temu, kiedy został wysłany do fortecy, by zapobiec opuszczeniu jej przez Amuna. Miał pewnego rodzaju problemy z tym facetem - jego ciało reagowało za każdym razem, kiedy był w pobliżu. Strider nigdy nie zachowywał się w ten sposób, ale nie mógł za to siebie winić - nie było istoty doskonalszej fizycznie niż Zachariel. Oczywiście… oprócz Kai. Tym razem jednak reakcja Stridera na skrzydlatego wojownika była stonowana. Może właśnie dlatego, że z niczym nie mógł porównać swojej intensywnej reakcji na Kaię. Sabin i Gwen weszli jako kolejni, oskrzydlając anioły. Nawet, mimo tego że Strider nie wysłał wiadomości do swego dowódcy, by powiadomić o Eaglshields, wojownik nie wyglądał na zaskoczonego ich widokiem - najwyraźniej, zgodnie z planem, obserwował klan Juliette z niebios. Czy poszczęściło mu się w szukaniu Włóczni? - Bianka! – zawołała Kaia ze śmiechem, kiedy ze środka pomieszczenia rzuciła się na spotkanie siostry. Bliźniaczki uściskały się i zatańczyły jakby nie widziały się od lat. - Byłabym wcześniej, ale Lysander trzymał mnie na naszej chmurze jak więźnia – powiedziała Bianka z uśmiechem. – Nie chciał ustąpić, dopóki Sabin się nie zgodził. Czego nadal nie rozumiem i będę go karać, aż nie puści farby. Sekrety albo jego bebechy, nie obchodzi mnie to. To by wyjaśniało podbite oko – pomyślał Strider z uśmiechem, patrząc na „ozdobioną” twarz Lysandera. - Jesteś szczęściarą – powiedziała Kaia. – Możesz uszkodzić swojego małżonka. - Wiem. I nie krępuj się, jeśli też masz na to ochotę. Chociaż, może nie krzywdź go zbyt mocno. Jakiegoś rodzaju problemy są teraz w niebiosach, coś odnośnie utraty kawałka miłości, cokolwiek to oznacza, mój misiaczek jest zestresowany. To była ostatnia rzecz, którą Strider zrozumiał odkąd siostry zaczęły rozmawiać. - …ponieważ wyglądasz wspaniale i…- …uwierzyłabyś w to… - …następnym razem chcę filmik…- …cięcie idealnie, ciało jest najsłodszą nagrodą…- …ona to robi tutaj? Jednocześnie stanęły przy barze, mierząc Juliette gniewnym spojrzeniem z wyrazem skrajnego obrzydzenia na twarzach. Juliette udawała, że tego nie zauważyła, ale nie jej małżonek – mężczyzna uśmiechnął się na widok bliźniaczek, jakby były prezentem gwiazdkowym, którego zawsze pragnął. Krew… gorąco… Strider mógłby wybuchnąć jak bomba wodorowa, gdyby ciężka ręka nie opadła na jego ramię. - Nie robiłbym tego – powiedział Lysander. - Ty nie. Ja zrobię – Strider patrzył z pozorną obojętnością na mężczyznę, którego desperacko pragnął zamordować. Równie ciężka ręka spoczęła na jego drugim ramieniu. - Może powinieneś przemyśleć swoją strategię – powiedział Zachariel zimnym, bezbarwnym głosem. Tak, cóż… może ludzie nie zgadzali się z „ideałem fizyczności” dostrzeganym przez Stridera – nadal bowiem wałęsali się po barze, nie zwracając uwagi na anioły.

Cholera, przecież oni mieli skrzydła i nosili babskie szaty - dwa kolejne powody, dla których powinni się na nich gapić. - Oni nie mogą zobaczyć Lysandera ani mnie – wyjaśnił Zachariel. – Miałeś rację. Gdyby mogli, gapiliby się. Szczęka Stridera zacisnęła się. - Trzymaj się z dala od mojej głowy. - To przestań wyobrażać sobie swoje myśli. Strider nie miał nic na przeciw, gdy Amun to robił, ale Zachariel? Anioł? Cholernie irytujące. - Małżonek. Czym on jest? - Nazywa się Lazarus, jest jedynym synem Typhona (ostatniego syna Gai i Tartarosa). O cholera. Miał rację – kolesiowi daleko było do bycia człowiekiem. Strider chciał potrząsnąć głową, żeby zaprzeczyć, zrobić cokolwiek, by nie zaakceptować tego faktu. Jednak skoro powiedział to anioł, nie było powodu, żeby wątpić. Nigdy. Prawda powlekała każdy szczegół jego głosu i każda komórka w ciele Stridera wierzyła w to, co właśnie usłyszał. W elitarnej straży Zeusa Strider walczył z wieloma potworami, ale żaden nie dorównywał Typhonowi. Sukinsyn był gigantem z głową smoka i ciałem węża. Jego skrzydła miały długość całego boiska do piłki nożnej, a w oczach czaiła się niekończąca się otchłań. Typhon wyzwał Zeusa i mógł wygrać. Wygrywał, dopóki Strider i jego przyjaciele nie wkroczyli na scenę, co spowodowało ucieczkę giganta. Bardzo proszę pomyślał ironicznie, przypominając sobie, jak Zeus obwinił ich o rozproszenie go, twierdząc, że dałby sobie radę bez nich. Od tamtej pory słuch o Typhonie zaginął i teraz Strider był ciekaw, co się z gościem stało. - Kim jest jego matka? – zapytał. - Nie znam jej imienia, wiem tylko, że jest gorgoną. - Z każdą sekundą robi się coraz ciekawiej – mruknął sucho Strider. Gorgony mogły zamienić człowieka w kamień samym spojrzeniem. Zamiast włosów miały na głowach węże – węże, które kąsając, zatruwały swoje ofiary. Meduza była z nich najbardziej znana, nawet ludzie opowiadali historie o jej podstępnej naturze. Śmiertelnicy. Tacy łatwowierni. Gdyby tylko wiedzieli Meduza była w czołówce, a tak naprawdę była kochana w porównaniu do innej rasy. - Oczywiście, on chce Kai? - A kto nie chce? – zapytał Zachariel ze śmiertelną powagą. Jak zawsze. – Jest piękną kobietą, a widziałem, jak harpia może uszczęśliwić anioła. Sekundę później Strider wciskał nos w twarz anioła, złowieszczo dysząc. - Lepiej trzymaj się od niej z daleka. Wygraj. Nie ma problemu. - Będę – odpowiedział anioł swobodnie. – Trzymać się od niej z daleka, dokładnie tak. - Ale właśnie…- Strider mrugnął, zdezorientowany i wycofał się. - Zgodziłem się z tobą. Tak. Ale, każdy wolny mężczyzna w tym budynku chcę ją

mieć. Sekundę później twarz Stridera z powrotem była obok kolesia. - A ty? Cholera. Musi zacząć się kontrolować. Obiecał sobie, że nie wyzwie najważniejszego anioła przez następne kilka tygodni i powstrzyma reakcję przeciw każdemu, kto rzuci spojrzenie w kierunku Kai. - Jedynie upewniam się, że jej pragniesz, a nie… kogoś innego. Kogoś takiego jak anioł. Znowu się wycofał. Tym razem szybciej, a jego policzki płonęły z zakłopotania. A więc, gnojek wyczuł jego wcześniejszą fascynację. - Do cholery, wyglądasz jak niewiniątko, ale naprawdę jesteś diabłem w przebraniu, wiesz? Zachariel tylko wzruszył ramionami, jego wyraz twarzy się nie zmienił. Wygraliśmy? Tak. Wygraliśmy tę rundę. Anioł nie zrobił żadnego ruchu w kierunku Kai i tylko to się liczyło. Porażka mógł się zgodzić, ale nie pojawiły się towarzyszące temu skry przyjemności. Ani ataki bólu. - A tak w ogóle, to co tutaj robisz? – wymamrotał Strider. - Bianka bierze udział w następnych zawodach. Lysander poprosił mnie… - Lysander może mówić za siebie – wtrącił się anielski wojownik. –Poprosiłem Zachariela o wsparcie. Przyda się przy powstrzymywaniu mojej popędliwości lub karaniu przeciwników Bianki. Ojej. Prawdziwa miłość. Ależ to jest obrzydliwe. Obydwaj, Lysander i Zachariel, mogli stworzyć ognisty miecz z niczego. Prawdopodobnie kilka głów harpii potoczy się podczas drugich zawodów, jeśli jakaś krzywda stanie się bliźniaczce Kai. - Wiesz, że zawstydzisz Biankę jeśli… - Z kim rozmawiasz, Strider? Chociaż w tym momencie Haidee znacznie zbliżyła się do niego, to jednak pytanie zadała zza butelki piwa, nie ośmielając się spojrzeć w jego kierunku. Wiedział, że nie obawia się Kai, choć powinna, a jedynie zapobiega kolejnemu atakowi, gdy wróg jest w pobliżu. Cholera. Aniołowie ostrzegali go - nikt inny nie mógł ich zobaczyć. No dobra, Sabin i Gwen mogli, był tego pewny, odkąd tłumili śmiech zza butelek z piwem. - Z nikim – mruknął. Z nikim ważnym. Ponownie skupił się ma Kai i Biance. Bliźniaczki Rozrabiaczki. - Nie będzie lepszego momentu – powiedziała Bianka - Wiec zróbmy to – odpowiedziała Kaia z diabelskim uśmiechem. – Juliette nigdy się nie dowie, co ją uderzyło. Cholera. Zrobić, co? Z tymi dwiema “to” zawsze związane było z rozlewem krwi, wielką kradzieżą samochodu lub piątym stopniem zagrożenia pożarowego. Albo, w wyjątkowe dni, kombinacja tych wszystkich zagrożeń jednocześnie. Obserwował, gotowy zareagować w każdym momencie. Przeszył go lęk, kiedy dziewczyny ruszyły do przodu. Najgorsze obawy potwierdziły się, kiedy weszły na podium do karaoke.

Rozdział 18 Parys wcisnął się w ciemny kąt niebiańskiego haremu. Bezmyślny gwar i odgłosy rozchodzącej się zabawy toczyły się leniwie w rozgrzanym powietrzu. Zapach jaśminowego olejku i drzewa sandałowego dryfował w jego kierunku, a on starał się ich nie wdychać. Ambrozja nakładała się na obydwa, niosąc kokosowy powiew, który wabił i uwodził, ale on nie mógł jeszcze pozwolić sobie na odlot. Nie ważne jak bardzo drżało jego ciało, desperacko pragnąc działki. Po bójce w bocznej alejce wziął pierwszą kobietę, na którą się natknął. Seks albo Rozpusta - jak kto woli, zapewnił jej gotowość pomimo niechlujnego wyglądu Parysa, a jemu szybkie uleczenie się po wszystkim. Niestety ten niezbędny kontakt opóźnił jego spotkanie z Miną boginią oręża, która zażądała dodatkowej zapłaty za kryształowe ostrza. Gryzienie sprawiało jej przyjemność, a więc musiał zabawić się z nią w ten sposób, co najprawdopodobniej będzie go dręczyć przez lata. Ale teraz miał sztylety, mógł odhaczyć pierwszy punkt na swojej liście Rzeczy do Zrobienia. Potarł rękojeść, skanując całe otoczenie. Nienawidził udrapowanych w całym otoczeniu kobaltowych smug materiału opadających z sufitu. Nienawidził poduszek ozdobionych koralikami i nagich, połyskujących ciał przechadzających się tu i tam. Czas odhaczyć punkt numer dwa. Arca - posłanka bogów. Z pewnością będzie wiedziała, gdzie przetrzymywana jest Sienna, zgodnie z tym, co powiedział jeden z jego znajomych, któremu wierzył. Głupie gadanie – jego najlepszy przyjaciel, wszyscy inni byli najgorszymi wrogami. Jeśli jej tutaj nie było, nie miał pojęcia, dokąd pójść dalej, lub kto będzie to wiedział. Nie myśl w ten sposób. Nikt go tutaj nie wyczuł. Jeszcze. To mogło się zmienić bardzo szybko, bo Sex miał ochotę na dzisiejszą dawkę. W tym momencie rozchodził się od niego zapach czekolady i szampana. Wkrótce śmiertelnicy podobnie jak nieśmiertelni - wszyscy, sprowadzeni tu, by służyć Kronosowi, przyjdą do niego dręczeni głodem. Król bogów zrezygnował z utrzymywania jednej kochanki. Teraz utrzymywał trzydzieści…trzy. Tak, trzydzieści trzy – jak zliczył Parys. Kolejnych dwadzieścia siedem stojących wokół krawędzi basenu było ochroniarzami, a nie seksualnymi zdobyczami. Parys wątpił, by Kronos spał ze wszystkimi, lub nawet planował je przelecieć w przyszłości. Ale Kronos zrobiłby wszystko, żeby wkurzyć swoją podstępną żonę Rheę. A przecież nic tak nie rani dumy kobiety jak niewierność partnera. To fakt, z którego Parys doskonale zdawał sobie sprawę - nigdy nie był wierny. Nie mógł być wierny, nie ważne jak bardzo tego chciał. Nie ważne jak wiele jego zdobyczy krzyczało i narzekało na niego, rozpaczliwie pragnąc czegoś, czego nie mógł im dać. Czegoś… więcej. Jego kochanki były pożywieniem demona, to wszystko. Nie mógł pozwolić sobie, by były czymś więcej. I naprawdę nie chciał, żeby były czymś innym. Chciał po prostu Sienny. Gdyby mógł ją znaleźć, gdyby mógł jej dotknąć, gdyby już nim nie gardziła, co wydawało się prawdopodobne, zwłaszcza po rzeczach (ludziach), które zrobił tu na górze. Czy odda mu się? Tak wiele pytań. Od kiedy zniknęła bywał tutaj od czasu do

czasu. Starał się wyczuć co w trawie piszczy, więc pieprzył każdego, kto był blisko Kronosa, żeby wyciągnąć informacje. Widzisz? Niewierny. Był tutaj dla jednej kobiety, ale przespał się z inną. I następną. I następną. Weź się w garść. Z drugiej strony, zaczął pragnąć tej ambrozji. Cholera. Może powinien się po prostu poddać. A może powinien odejść. Kronos dostanie ataku serca, kiedy odkryje miejsce pobytu Parysa. Bez wątpienia mógł go za to ukarać, bo Parys, żeby ukryć swoją obecność musiał nosić naszyjnik, który otrzymał od króla bogów – „męską ozdobę” jak zwykł go nazywać Torin. Miał go nosić tylko po to, żeby ukryć się przed Rheą. Używanie go, żeby ukryć się przed Kronosem było swego rodzaju przestępstwem. Pewnie, ale wykorzystywanie… zgodne z intencją Parysa. Jesteś blisko. Bliżej niż kiedykolwiek. Nie ważne co się stanie, nie zrezygnuje. Więc, żadnej ambrozji i uciekania. - Jestem taka gorąca – powiedziała jedna z kobiet. Leżała na aksamitnym fotelu, naga i błyszcząca, wyginając plecy i kreśląc palcami pomiędzy dużymi piersiami o kolorze mahoniu. – Taka spragniona. - Ja również – powiedziała kolejna i oblizała wargi, rozglądając się w poszukiwaniu partnera. O tak, w końcu wyczuły Parysa. Jego przyjaciele przywykli do niego, przywykli do jego zapachu i potrzeby jaką budził. W większości byli odporni. Poza tym zazwyczaj nadmiernie dogadzał demonowi, więc Sex rzadko zachowywał się tak jak teraz. Parys jeszcze się z tym nie oswoił. - Nigdy nie byłam taka podniecona – powiedziała następna. A potem się zaczęło - rozbrzmiały jęki przyjemności, wybuchła orgia. Mnóstwo wijących się ciał, głaszczących rąk, rozchylających się nóg. Jednak ten widok nie zadziałał na niego pobudzająco nawet, kiedy najbardziej obnażone błyszczały z pożądania. Przebywanie tam stawało się coraz bardziej męczące. Rozproszyły się w końcu, a on obserwował je, szukając długich, splecionych w warkocz białych włosów jakie, zgodnie z tym co mu powiedziano, miała posiadać Arca - kolejny smakowity kąsek. Z tego co się dowiedział, była pierwowzorem dla opowiadanej dzieciom historii o Roszpunce. Pewnego razu, kiedy dostarczyła boską wiadomość ludzkiemu królowi, jej uroda oczarowała monarchę tak bardzo, że zapragnął ją zatrzymać. I prawie mu się udało. Nie dlatego, że użył czarnej magii, ale dlatego, ponieważ wybrał na to odpowiedni moment. Grecy przejęli kontrolę nad niebiosami i uwięzili Tytanów, zapominając o Arce. Parys nie wiedział, czy reszta historii była prawdziwa. Czy bogini faktycznie została uratowana przez śmiertelnego księcia? Czy został on zabity na jej oczach, kiedy Grecy w końcu przypomnieli sobie o niej i zabrali ją do niebios, a potem zamknęli w innym, jeszcze cięższym więzieniu? Nie mógł sobie pozwolić na to, żeby go to obchodziło. Co wiedział? Arca została złapana na ulicy Złotej i umieszczona tutaj. Parys mógł to wykorzystać. Zakładał, że musiała gardzić królem i pragnąć zemsty. Ponadto, nie była w tej sekcji pałacu. Proszę, bądź gdzie indziej. Przemknął wzdłuż ściany. Mógł się rozebrać i występować jako niewolnik lub nowy dodatek do haremu, ale odrzucił tę możliwość, żeby nie stracić swojej nowej broni. Nie wątpił, że będzie mu potrzebna. Dotarł do rogu, zatrzymał się, nasłuchując i rozglądając.

Nie usłyszał żadnych kroków. Nie zauważył cieni poruszających się po marmurowej posadzce. Wolno przesunął się na przód, zostawiając za sobą teren kąpieliska. Powitały go otwory drzwiowe zasłonięte kotarą. Zazgrzytał zębami - jeśli będzie musiał przelecieć kogoś, żeby dowiedzieć się, który pokój należał do Arci… Z pokoju na końcu korytarza zamaszystym krokiem wyszedł niewolnik, niosąc w dłoniach srebrną tacę. Mężczyzna zauważył Parysa, ale nie wszczął alarmu. Nie. Jego opalone, nagie ciało zareagowało natychmiast, brzuch zadrżał. Postawił tacę na podłodze i niemal przeskoczył nad nią, jakby był w transie. Pewnie był. Parys nie karmił swojego demona przez ostatnie dwadzieścia trzy godziny. Demon najwyraźniej nie chciał słabnąć jeszcze przez kolejną, więc coraz intensywniejsze feromony Seksu – albo cokolwiek ten gnojek uwalniał przez skórę Parysa – unosiły się, dopóki kimś nie zawładną. Kilka razy Parys pozwolił sobie, by stać się tak słabym, że nie mógł się nawet ruszyć. Wtedy feromony rozchodziły się od niego tak cholernie intensywne, że ludzie rzucali się na niego, niezdolni, by się powstrzymać, przegrywając z pożądaniem. Kilka razy Parys osiągnął punkt całkowitego osłabienia, tracąc nad sobą kontrolę i rzucając się na ludzi. Niewolnik dotarł do niego. - Kim jesteś, piękny? Zgrubiałe, przepracowane ręce śmignęły przez jego pierś, głaszcząc ją. Może nie był tak blisko odnalezienia Sienny, jak myślał. Od kiedy pierwszy raz się do niej zbliżył, jego demon zaczął odpychać innych. Jednak tym razem był daleki od odpychania tego niewolnika. Ale nie zmieni postanowienia. Oczywiście - pomyślał Parys. Nie mógłby. Nie miał pojęcia dokąd mógłby pójść. - Wiesz gdzie jest Arca? – zapytał, ignorując zadane mu pytanie. Różowy język przebiegł po już i tak wilgotnych ustach. - Tak. Zalało go uczucie ulgi. - Powiedz mi – dodał po namyśle. Drżące ręce opuściły się niżej… jeszcze niżej… - Dla ciebie wszystko. Czekał, zmuszając się, by pozostać na miejscu. Kiedy nie nadeszła żadna odpowiedź, powtórzył - Powiedz mi. - Tak, tak, oczywiście, ale najpierw muszę… muszę… proszę… Z każdym słowem głos niewolnika obniżał się, stawał się bardziej chrapliwy, całkowicie przesycony seksualnym podtekstem. Zatracił się - pomyślał Parys. Niewolnik był już owładnięty pragnieniami swojego ciała. Parys nie dostanie odpowiedzi dopóki te pragnienia nie zostaną zaspokojone. Oparł się o ścianę i zapatrzył na sklepienie sufitu. - Uklęknij – zażądał, przywołując w pamięci ciemne włosy, piegowatą skórę i drobną twarz Sienny. William przemierzał granice swojej więziennej celi. Po tym jak blond suka rzuciła sensacyjną wiadomość na temat Kane, wybuchł, krzyczał i walczył o wolność. Szybko zrozumiała, że nie ma sposobu, by go uspokoić, więc przyprowadziła jego szpitalne łóżko tutaj. Przez godzinę odzyskał wystarczająco dużo mocy, żeby zerwać metalowe

kajdany, ale z klatką nie poszło tak łatwo. Cztery ściany, wszystkie z prętów, a on nie mógł zgiąć ani przekręcić żadnego z nich. Więzienie zostało zbudowane z myślą o nieśmiertelnych. Musiał się stąd wydostać. Znaleźć Kane’a. Zatrzymać wojownika zanim ten dostanie się do piekła. Jeźdźcy. Niebezpieczeństwo… - I jak? Uspokoiłeś się? Blondynka. Zaczęła w nim rosnąć furia. William odwrócił się na pięcie, podążając za jej głosem. Była tam. Miała kucyki, druciane oprawki, delikatne rysy, fartuch. - Jesteś teraz gotowy na rozmowę? – zapytała. Nie wybuchaj znowu. Tak bardzo jak pragnął rozerwać jej gardło, potrzebował jej teraz. Był w niekorzystnej sytuacji – zdawał sobie z tego sprawę. Płaty jego skóry wciąż były zwęglone, spodnie – jedyny ciuch jaki obecnie okrywał jego ciało – były zakrwawione i podarte, włosy sterczały jak kolce. Ale nadal był pociągający. Z pewnością - pomyślał. Przykleił uwodzicielski uśmiech do twarzy. - Oczywiście, jestem gotowy. Jak masz na imię, kochanie? Zmarszczyła brwi ciemniejsze o dwa tony od włosów. - Myślałam, że nie obchodzi cię, jak mam na imię. Wspaniale. Była jedną z tych - upartą i zdeterminowaną, żeby nie pozwolić mężczyźnie się zmiękczyć. Z drugiej strony mogła już zmięknąć. Tak, zwykle działał tak szybko. - To z powodu bólu, przysięgam. - Dobrze. Będę udawać, że ci wierzę. Nazywam się Skye. - Będę cię nazywać doktor Kochany Pączuszek. - A ja cię wykastruję - nie było ciepła w jej tonie. - To perwersyjne. Więc… pracujesz dla Glena, prawda? Bogowie, William nienawidził tego sukinsyna. Nie ze względu na Lordów, chociaż to nie pomagało strażnikowi Nadziei, ale ponieważ William po prostu nie mógł znieść osób, które kłamały na temat ich zła. Zbyt mocno przypominały mu jego brata i nie były bardziej kłamliwe niż Galen, który, udając anioła, mógł manipulować grupą ludzi o słabych umysłach, by wykonywali jego mroczne polecenia. Skye, czy to było jej prawdziwe imię? Roześmiał się. - W pewnym sensie, choć w większości nie. Ze wszystkich bezsensownych odpowiedzi jakich mogła udzielać, ta było na szczycie listy. - Możesz to dokładniej wyjaśnić? - Nie bardzo, ale mogę spróbować – potrząsnęła głową i wepchnęła ręce do kieszeni fartucha. – Nie jestem łowcą. Ani doktorem, jeśli to ma znaczenie. Nigdy nie skończyłam szkoły medycznej. - Więc dlaczego mnie zbombardowałaś, prawie zabiłaś, pomogłaś wyleczyć i co? Zamknęłaś w więzieniu, jakbyś mną gardziła. Ach, tak. I nie mogę zapomnieć o tym, że również wysłałaś mojego opętanego przez demona przyjaciela do piekła. Niektórzy ludzie nie wiedzieliby, jak to zrobić, czy jak przez to przebrnąć. To oznaczało ingerencję bóstwa, które było w to zaangażowane. Jedynym wrzodem na dupie, który aktualnie pomagał śmiertelnym była Rhea - królowa bogów. - Skąd wiesz o Galenie i łowcach? - dodał. - Skoro nie jesteś częścią tej zgrai,

która przeszła pranie mózgu? - Po pierwsze, nie zbombardowałam cię - jej policzki zaróżowiły się. - Łowcy to zrobili, tak. I dobrze, mój maż jest łowcą, dlatego jestem taka mądra, ale pracuję z nim nad tym, staram się go wyciągnąć. Co do reszty… zamknęłam cię jedynie dlatego, że byłeś niebezpieczny dla siebie i wszystkich wokół. Położył rękę na sercu, jakby go śmiertelnie zraniła. - Jakbym cię zranił. - Nieważne. Co mogłoby ją oczarować? - Cofnijmy się odrobinkę. Łowcy zdecydowali się mnie zabrać, twój mąż był wśród nich. Myślałaś, że możesz spróbować mnie ocalić, nawet nie mając dyplomu lekarskiego i nawet, mimo że ocalenie mnie mogło wkurzyć twojego faceta? Jestem wzruszony. Poważnie. Majstrowała przy czymś plastikowym w kieszeni. - Przynieśli cię tutaj, poprosili o pomoc. - I nawet myśląc o tym, że chcesz wyciągnąć swojego mężczyznę z ich szeregów, zdecydowałaś się im pomóc? Przesunął się w jej kierunku, tak minimalnie, żeby nie zdała sobie z tego sprawy… doki nie będzie za późno. Dopóki nie będzie wystarczająco blisko, żeby jej dosięgnąć przez kraty. - Zdecydowałam się pomóc tobie. Kolejny cal. - Ale nie pracujesz dla nich. - Nie. - W takim razie powinienem zdradzić ci wszystkie moje sekrety? Kolejny cal. Zmrużyła oczy, przesłaniając piękne tęczówki. - Zachowaj swoje sekrety. Nie jestem nimi zainteresowana. Wyjęła rękę z kieszeni i wepchnęła coś do ust, a opakowanie zniknęło. Cóż… zdecydowanie była nim zainteresowana. - Jeśli nie pracujesz dla łowców, to dla kogo? Skąd wiesz, jak mnie uratować? I dlaczego mnie nie uwolnisz? Jak widzisz, nie jestem dla nikogo niebezpieczny. Cukierki wyskoczyły na zewnątrz. - Po pierwsze, jestem bezrobotna. A co do mojej wiedzy na temat tego jak ratować, to metoda prób i błędów. Niektórym rasom odrastają członki, niektórym nie. Niektóre mają skrzydła, większość nie. Niektóre reagują na ludzkie lekarstwa, niektóre nie. Co do łowców i twojego uwolnienia, to przykro mi to mówić, ale wezmą cię z powrotem w momencie, kiedy zdecyduję, że jesteś wystarczająco wyleczony. I kolejny cal. Prawie… - Ale nadal twierdzisz, że dla nich nie pracujesz. Wzruszyła ramionami. - Mój mąż zawarł z nimi umowę. Tak zdecydował. - I nie chcesz się mu sprzeciwiać? Czy wpłynąć na zmianę zdania? – zapytał, używając chrapliwego głosu. - Nie – powiedziała cicho, wciąż twardo i nieustępliwie. – Nie mogę. Chciałabym, ale nie mogę.

W końcu William mógł jej dosięgnąć. Uśmiechnął się. - Szkoda – jego ramię wystrzeliło przez kraty, a palce zacisnęły się wokół delikatnej szyi. Rozdział 19 Nad ranem uszy Stridera krwawiły. W myślach powtarzał słowa piosenki Naugty By Narure’s zespołu O.P.P, a jednak to nie pomagało - Kaia i Bianka wciąż śpiewały. Źle, cholernie źle. Jednak nigdy by tego nie przyznał głośno. Kaia skrzecząc, wyglądała tak radośnie. Nie chciał psuć jej tej przyjemności. Ale poważnie - był skłonny się założyć, że kot obdzierany ze skóry miałby lepszą tonację. I tak, postawiłby duże pieniądze na ten zakład, nie wspominając o swoim ciele i demonie. Gdy dziewczyny zaczęły, nie mogły przestać i chociaż minęły godziny, żadna z nich nie dostała zapalenia krtani. Oprócz ludzi, którzy zdążyli już wyjść (szczęśliwe gnojki), nikt nie odważył się opuścić baru - Lordowie, Skyhawks, aniołowie ani nawet Eagleshields. Dla harpii to był inny rodzaj konkursu, to oczywiste i proste. Kto inny mógłby to przetrwać? Pierwszy raz Strider był skłonny się poddać. Mógłby wyjść, skręcać się w (cudownym) bólu przez kilka dni, ale, do cholery, musiał chronić swoją małą harpię. Kilka razy jedna z Eagleshields usiłowała wejść na scenę i ją przejąć, by wybawić wszystkich z tej niedoli. Srider podskoczył, gotowy do akcji, ale Lysander i Zachariel, których nadal nikt nie mógł zobaczyć oprócz Stridera i Sabina, błyskawicznie uformowali nieprzeniknioną ścianę mięśni, której nikt nie był w stanie przejść. Mimo to harpie próbowały, uderzając, kopiąc i szarpiąc, dopóki ostatecznie nie poddały się sfrustrowane. Oczywiście obwiniały Kaię i Biankę. Strider usłyszał pomruki zdumienia: Jaki rodzaj dziwnej mocy posiadały bliźniaczki? Dobrze. Niech się zastanawiają. Świadomość tego, że aniołowie pilnują Kai pozwoliła Striderowi skupić się na Juliette i jej zabawce – Lazarusie, który z uwagą obserwował Kaię. To mu się nie podobało. Absolutnie mu się to nie podobało. Nie zamierzał tego tolerować. Zachowuj się - powiedział Porażce. - Będzie dobrze. Wytrzymam to. Porażka prychnął, błagając o powrót do piekła, Puszki Pandory czy czegokolwiek, byleby uciec. Zatem dzisiaj żadnej współpracy. To go jednak nie powstrzyma. Zanim zdążył wytłumaczyć sobie, że powinien zaczekać i zaplanować swoje działanie, podszedł i kopnął stojące tuż obok stolika Juliette krzesło tak, że wgniotła się tylna listewka. Uspokoił się i usiadł, opierając łokcie na blacie stołu. Natychmiast poczuł w całym pomieszczeniu rosnące napięcie. Nie musiał sprawdzać, by wiedzieć, że Amun i Sabin właśnie zajęli pozycje tuż za nim. Zawsze byli jego wsparciem. Gdy w końcu raczyła na niego spojrzeć, Juliette miękkim, lawendowym wzrokiem omiotła niespiesznie jego twarz i ciało, zatrzymując się w miejscach, w których nie powinna była tego robić. - Poproś, a dostaniesz - powiedziała. - Chciałam, żebyś zwrócił na mnie uwagę i tak się stało. Jednak muszę przyznać, że spodziewałam się tego znacznie wcześniej. Jeśli naprawdę chciała zwrócić na siebie uwagę Stridera, nie przebierając w

środkach, powinna się bardziej postarać. Nie czekałaby, aż on zrobi pierwszy ruch. Cóż, gdyby miała jaja, to ona by go zrobiła. Kaia podeszłaby bez wahania. I to, zdecydował, było dokładnie tym, jaka według niego powinna być kobieta. Zdecydowana, chętna, seksowna. Juliette łaknęła zemsty, a każdy jej ruch miał pomóc jej osiągnąć cel. Tak, jego podejście coś oznaczało, ale nie wiedział co. - Dlaczego? – zapytał, autentycznie zaciekawiony. Przez chwilę zdawała się zaskoczona, jakby spodziewała się po nim poetyckiego opisu jej urody, błagania o wyrozumiałość dla Kai czy nawet chwycenia jej i bezmyślnego zerżnięcia na tym stole. - Mam coś, czego pragniesz, czyż nie? - A dokładnie? - Magiczną Różdżkę. Tak - dodała, zaskakując go. – Wiem wszystko na temat Lordów i poszukiwania Puszki Pandory. Wiem, że potrzebujesz czterech artefaktów, żeby ją znaleźć, a Włócznia jest jednym z nich. Myślisz, że z jakiego innego powodu miałabym ją zaoferować? Zamiast odpowiedzieć zadał kolejne pytanie. - Jak ją zdobyłaś? Uśmiech zakwitł na jej ustach - próżny i protekcjonalny. - Nigdy nie dzielę się swoimi sekretami. Poważnie? Spojrzał na Amuna. Wielki, mroczny wojownik zmarszczył brwi, jego twarz się napięła, ale kiedy spotkał się wzrokiem ze Striderem, pokręcił gwałtownie głową. Czy to możliwe, że nie mógł czytać w jej myślach? To było niespotykane. Poza tym, dlaczego Sabin nie użył przeciw niej Zwątpienia? A może próbował, ale nie udało mu się tak jak Amunowi? Strider ponownie zwrócił swoją uwagę na Juliette, jednocześnie nie spuszczając wzroku z Lazarusa. Skurwiel nawet nie rzucił okiem na Stridera - cały czas obserwował Kaię. - No cóż, przenieśmy się odrobinkę w czasie. Zwycięzca będzie miał coś czego ja chcę – skłamał. Dostanie w swoje ręce artefakt, zanim nastąpi finał. Nie pozwoliłby sobie wierzyć w nic innego. - Dokładnie – powiedziała, wzruszając ramionami. – Ponieważ Kaia nic nie wygra. Porażka warknął. Grzeczny chłopiec. Gideon powiedział ostatnio Striderowi, że można zmusić demony do opuszczenia ich ciał i umieścić je w innych – nie na stałe i nie na długo, ale wystarczająco, żeby zniszczyć człowiekowi umysł. Striderowi spodobałoby się, gdyby Porażka zniszczył Juliette, przekonał ją o jej słabości tak, żeby nigdy nie miała nadziei na wygraną w czymkolwiek. Będą musieli tego spróbować, później. Zawsze później. Nie odważyłby się zaryzykować teraz. - Kiedy Kaia przegra – kontynuowała Juliette – oczekuję, że do mnie przyjdziesz. I może, po tym jak będziesz błagał, pozwolę ci mnie zadowolić. I może, po tym jak to zrobisz, pozwolę ci użyć mojej Włóczni. Użyć mojej Włóczni.

- To samo on powiedział – Strider parsknął śmiechem. Juliette mrugnęła. - Co, kto powiedział? – kiedy nie uzyskała odpowiedzi, spytała ponownie: - co on powiedział? Kaia zrozumiałaby żart. Prawdopodobnie udawałaby, że butelka piwa jest Włócznią i zwinęłaby ją, gdy on się zaśmiewał. Bogowie, uwielbiał jej poczucie humoru. - Więc? – Juliette nalegała. - Nie ważne – powiedział, wzdychając. Jedno wiedział na pewno - cokolwiek się stanie, nie będzie o nic błagał tej kobiety. Jeśli by ją uwiódł, nawet żeby odwrócić jej uwagę, Kaia będzie cierpieć. Znów poczuje się odrzucona, co było dokładnie tym, czego ta mściwa kobieta pragnęła, a to nie była gra, w którą Strider chciał zagrać. - Cóż, nie obchodzi mnie, kto to jest, czy co powiedział – Juliette przerzuciła włosy na ramię. – Jestem dużo ładniejsza niż ta czerwono-włosa ladacznica, a ty będziesz o mnie błagał. Złość? Nie, to było zbyt łagodne określenie dla emocji skwierczących nagle wewnątrz jego piersi. Nawet Porażka warknął. - W zasadzie, nie jesteś. Nie ma nikogo piękniejszego od Kai. I tak na marginesie, ona nie jest ladacznicą. Ona jest moja. I nie, nie będę błagać cię o nic oprócz tego, żebyś stąd odeszła. To była zniewaga, która sprawiła, że nozdrza Juliette zafalowały. - Czyżby? Cóż, pozwól, że cię o coś zapytam, Striderze, strażniku demona porażki. Skrupulatnie cię sprawdziłam. Jesteś jednym z legendarnych Lordów Podziemia. Cenisz zwycięstwo ponad wszystko. Więc dlaczego, będąc takim wojownikiem, ze wszystkich możliwości wybrałeś bycie małżonkiem Kai Rozczarowanie? Tego. Było. Za. Dużo. Jego maleńka harpia dostała nowy przydomek, nagle? - Kaia oznacza dla mnie wiele rzeczy, ale rozczarowanie nie jest jedną z nich. Za to wyjaśnij mi pewną zagadkę – ty zimna suko. – Czy twój małżonek sam postanowił być z tobą? – wskazał wytatuowane łańcuchy, przechylając podbródek. – Bo założę się, że odciąłby ci głowę bez chwili wahania. W końcu Lazarus zwrócił na nich uwagę. - Masz rację – powiedział i na minutę nienawiść Stridera osłabła. „Minuta” było kluczowym słowem, bo Strieder nadal z przyjemnością mógłby wsadzić ostrze w serce kolesia. - Zamknij się! – Juliette warknęła na swojego małżonka. Chociaż rozgniewany, Lazarus podporządkował się, a zmrużone oczy Juliette pozostały skupione na Striderze. - Jest zaszczycony tym, że może być ze mną. Uwierz mi. - Poważnie? To się nie obroni. Jej paznokcie wydłużyły się i zamieniły w szpony, a oczy zalała czerń. Och, pyszności. Jej Harpia była bliska przejęcia kontroli i walki. Strider ruszył do ataku póki jeszcze mógł. - Cóż, ja naprawdę jestem zaszczycony tym, że mogę być z Kaią. Jeśli spróbujesz kolejnego chwytu, tak jak podczas pierwszych zawodów, napuszczając na nią wszystkich w tym samym czasie, odbiorę to jako osobiste wyzwanie. Odkryłaś chyba, co się dzieje z tymi, którzy mnie wyzwali?

Jeszcze więcej czerni, a biel z jej oczu prawie całkowicie zniknęła, dopóki Lazarus nie stanął obok i nie klepnął jej dłoni. To wszystko - pojedyncze klepnięcie. Czerń stopniowo ustąpiła, a szpony zamieniły się w paznokcie. Strider widział wiele razy, jak Sabin uspokaja Gwen, ale pierwszy raz był wstrząśnięty mocą, jaką małżonek naprawdę miał nad swoją harpią. Wstrząśnięty tym jak bardzo harpia potrzebowała małżonka. Ale przecież Lazarus był niewolnikiem, nie był tutaj z własnej woli, więc dlaczego uspokoił kobietę, która go zniewoliła? Czy nie powinno cieszyć go jej zdenerwowanie? I co więcej - jak Juliette udało się go schwytać? Nie jeden raz, ale dwa razy? Ten facet kiedyś wyciął sobie drogę przez harpią wioskę i wyszedł z tego zwycięsko. Cholera, był synem Typhona i Gorgony, co oznaczało, że miał moc wykraczającą poza wszelką wyobraźnię. Pozwolił jej na to, żeby go schwytała - to było jedyne wyjaśnienie, jakie miało sens. Ale dlaczego zrobił coś takiego? Tak wiele pytań i na żadne z nich nie znał odpowiedzi. Strider zrobił notatkę w pamięci: zadzwonić do Torina i poprosić strażnika zarazy, żeby zrobił kilka magicznych sztuczek z komputerem i zobaczył co uda się odkopać na temat Lazarusa. Bez wątpienia, coś się tutaj dzieje. - Nic mi nie możesz zrobić wojowniku – kontrolując się, po raz kolejny Juliette uśmiechnęła się, zadowolona z siebie. – Nie bez obarczenia winą Kai. Wszyscy zobaczą ją jako słabą i przegraną, taką jaką naprawdę jest – zrobiła dramatyczną pauzę, zanim dokończyła śpiewnym głosem. – Znowu. Dokładnie to samo powiedziała mu wcześniej Kaia. Uwierzył jej, ale zlekceważył jej uczucia w świetle własnych celów. Stale to robił. Życie i śmierć za każdym razem powodowały emocjonalne siniaki. Ale teraz, był wkurzony. Wygraj - powiedział Porażka, warcząc niskim głosem. Strider wiedział, czego chciał jego demon. Z przyjemnością. Zanim zakończą się zawody, Strider zamierzał zrobić “wszystko”, ale tak, by Kaia nie została obwiniona. Wyzwanie zostało rzucone i przyjęte. To był powód, dla którego musiał trzymać się z dala od tej kobiety, ale nie żałował tego, że do niej podszedł. Był zadowolony. Suka zapłaci za wszystko, co dzisiaj powiedziała jak również za to, co zrobiła w przeszłości. - Zobaczymy – powiedział, uśmiechając się do siebie. Właśnie uaktualnił listę zaakceptowanych wyzwań. Po pierwsze, ochrona Kai przed innymi harpiami – wyzwanie, które prawie stracił, mógł stracić, gdyby nie wróciła do zdrowia po odniesionych obrażeniach. Ponieważ jednak osiągnęła to dzięki jego krwi, nadal był w obiegu. Po drugie, zdobycie Magicznej Różdżki – wyzwanie w trakcie realizacji. A teraz jeszcze… zniszczenie Juliette. - To ty zobaczysz – odpowiedziała Juliette. – Acha i powinieneś o czymś wiedzieć, wojowniku. Jeśli Włócznia zostanie skradziona, lub zostanę zraniona przed końcem zawodów, Kaia zostanie zabita. Mój klan aż się rwie do działania. Próbuje związać mu ręce i, cholera, wykonała kawał dobrej roboty. Jak zdoła ochronić Kaię przed całą armią harpi? Na samą myśl zimny pot oblał jego ciało. Śpiew, w końcu ucichł. Zapanowała całkowita cisza, jakby wszyscy ze strachu

przed hałasem, który rozpocznie nową melodię, bali się nawet oddychać. Ale nie - kroki rozeszły się echem, a po chwili Kaia odciągnęła krzesło od stołu. - Strider – powiedziała zdecydowanie. - Laleczko – odpowiedział, mając nadzieję, że dobrze ukrył swój strach. - Dzięki bogom – rzuciła Juliette z uśmiechem, który nie schodził z jej ust. – Twój śpiew był okropny. Moje bębenki potrzebują odpoczynku. Strider położył dłonie na karku Kai i zaczął go jednostajnie masować. - Uważam, że brzmiało pięknie. Kaia uniosła podbródek. - Dziękuję. - Poważnie, laleczko. Mógłbym cię słuchać godzinami. Ale proszę, nie zmuszaj mnie do tego. Porażka mógł jęknąć. - To dlatego, że jesteś mężczyzną, który ma dobry smak – pochyliła się i pocałowała go w policzek. Dotyk jej ust pozostawił po sobie rozkoszne ciepło. Ledwie udało mu się powstrzymać ochotę, by sięgnąć i pogłaskać miejsce obdarzone przed chwilą tak smakowitą pieszczotą . Kiedy zaczęła się odsuwać, Strider zacisnął swój uścisk i przytrzymał ją na miejscu. Lubił mieć ją przy sobie. Zwłaszcza teraz, kiedy groźba Juliette dzwoniła w jego, już i tak cierpiących, uszach. Kaia obserwowała go przez moment, a zakłopotanie przesłoniło jej delikatne rysy. Potem jej twarz przykrył wyuczony wyraz znudzonego wyczekiwania i odwróciła się do swojego wroga. Ubawiła go reakcja Juliette obserwującej tę delikatną zmianę - furia pojawiła się w jej lawendowych oczach. - Poruszająca chwila. Słuchanie tego było czystą przyjemnością – powiedział Lazarus, odzywając się po raz drugi. Przedtem jego głos był głęboki, prawie niewyróżniający się. Teraz był hipnotyczny. Seksualny. - Kaia… Najsilniejsza, prawda? Strider chwycił rękojeść schowanego u boku sztyletu. Żegnaj nudo. Witaj odnowiona, jeszcze większa nienawiści. Powiedz do niej tak jeszcze raz. Wyzywam cię. Juliette zaśmiała się – Czy tak się nazwała? Najsilniejsza? Rumieńce przykryły policzki Kai. - A ty jesteś Lazarus Tampon, prawda? Juliette zadławiła się. Lazarus jedynie mrugnął. - Słyszałem, że ty i twoje siostry tak mnie nazywacie. Przez długi czas chciałem zapytać, dlaczego nazwałaś mnie jak kobiecy produkt do higieny intymnej. Ponieważ doprowadziłem do tego, że krwawiłaś? Teraz Kaia była tą, która bełkotała. - Po prostu… ty… naucz się przyjmować zniewagę we właściwy sposób, do cholery! Pochylił głowę na znak zgody. - Postaram się ciebie zadowolić. Oczywiście. Na te słowa Strider i Juliette doświadczyli tej samej reakcji – rozdrażnienia. Jednocześnie zerwali się z miejsc. Jej krzesło wpadło w poślizg. Jego pozostało pomiędzy nogami. Amun i Sabin przysunęli się bliżej. Kaia, do tej pory nadal siedząca na

krześle, wstała i popchnęła je do tyłu, jasno pokazując, że będzie tarczą Stridera. I mieczem. Lazarus również wstał. - Jak to mówią ludzie… czas na nas – żaden niepokój nie wkradł się do jego tonu. - To… – Juliette zaczęła ostro. - Miałam nadzieję porozmawiać z tobą o czymś ważnym, Julie – powiedziała Kaia, przerywając jej. - Juliette – lawendowe oczy pociemniały do głębokiego fioletu. – Nazywam się Juliette Likwidatorka. Zwracaj się do mnie z należytym szacunkiem. - Nie ważne. Szkoda, że nie możesz walczyć w zawodach. Można niemal pomyśleć, że zgodziłaś się na pozycję lidera, ponieważ bałaś się rywalizacji. Juliette westchnęła z oburzenia. Czarny ponownie zaczął zalewać jej oczy, usuwając każdą drobinę koloru. - Przyjęłam pozycję lidera, żebym mogła wreszcie… - Nie – to jedno słowo Lazarus wypowiedział z taką mocą, że wstrząsnęło ścianami baru. - Wystarczy. Wreszcie. Skrawek jego mocy. I tak. Definitywnie coś tam było. Juliette zbladła i odchrząknęła. - Chciałam tylko powiedzieć, że możemy coś zorganizować. Chcesz ze mną walczyć, będziemy walczyć. Naprawdę. Nawet jeśli tego nie chcesz, i tak to zakończymy. Wyzwałaś mnie lata temu, ale nigdy nie mogłam odpowiedzieć na to wyzwanie. - Ponieważ byłaś zbyt wielkim tchórzem? - Po pierwsze – warknęła suka – musieliśmy naprawić szkody, które spowodowałaś. - Ja? A co z nim? – Kaia wskazała kciukiem na Lazarusa. - Znasz odpowiedź na to pytanie. Zareagował na to, co ty zrobiłaś. Teraz zamknij się i słuchaj. Po drugie, musieliśmy uzupełnić nasze szeregi, a zabicie kolejnej harpii, poza zawodami, było zakazane. Po trzecie, twoja matka wypowiedziałaby wojnę moim ludziom. Ale żadna z tych rzeczy nie stoi już na naszej drodze – teraz furia opadła i zastąpiło ją zadowolenie. Kaia wzdrygnęła się na wspomnienie jawnego potępienia, jakie okazała jej matka. Juliette wyciągnęła naszyjnik spod swojej koszulki i dotknęła drewnianego medalika wiszącego na łańcuszku. - Ładny, prawda? Kaia nie ukrywała drżenia podbródka, kiedy spojrzała na medalion. - Widziałam lepsze. Moja dziewczynka. To było oczywiste, że oglądanie naszyjnika raniło ją i Juliette dobrze wiedziała dlaczego. Strider też chciał wiedzieć dlaczego. Nadal była jego laleczką. Zawsze musiała mieć ostatnie słowo, nie ważne, co się działo. Nie mógł jej za to winić, w zasadzie był z niej dumny. Podniecało go to. Zawsze myślał, że ten aspekt jej osobowości jest dla niego zbyt niebezpieczny i był, ale cholera, kiedy robiła to z innymi ludźmi, chciał walić pięściami w pierś jak neandertalczyk. Może zaciągnie ją do swojej jaskini i wykorzysta. Może? Ha! Chciał

zdominować kobietę, której nikt nie mógł kontrolować. Kobietę, która podrapała wszystkich, ale zafundowała mu najczulszą z pieszczot. Nim jednak Juliette wymyśliła kolejną uszczypliwą odpowiedź każda harpia w budynku, nawet Kaia, przerwała to co robiła i skrzywiła się. - Co? – zapytał Strider zaniepokojony. Brak odpowiedzi. Kobiety jednocześnie wyjęły swoje telefony. Kaia przeczytała wiadomość i zesztywniała. - Została ujawniona następna lokalizacja – powiedziała tonem pozbawionym emocji. – Mamy dwadzieścia cztery godziny, żeby tam dotrzeć. Juliette zachichotała. Mimo że była liderem, również sprawdziła swój telefon. Czy nie powinna już wiedzieć, dokąd zmierzają? - Biedna Kaia. Musisz podjąć bardzo trudną decyzję, czyż nie? – wymruczała, a potem zawołała – Ruszajmy, drużyno! W końcu Eagleshiels i ich małżonkowie, wliczając w to Lazarusa, wyszli z baru, a Juliette ociągając się, po drodze do wyjścia uśmiechnęła się i rzuciła: - Szkoda, że tym razem nie będziesz mogła ukryć się za swoim mężczyzną, hm? – z tym stwierdzeniem, w promieniach słońca, wyślizgnęła się na zewnątrz. - Co się dzieje? – naciskał Strider, zmuszając Kaię, żeby na niego spojrzała. Dlaczego Juliette wydaje się, że nie będzie mógł iść? - Musimy iść – wyszeptała z udręką. My. Dobrze. - Wezmę swoje rzeczy. - Nie – potrząsnęła głową, włosy prześlizgnęły się po jej ramionach, a jej spojrzenie nie spotkało się z jego. – Mówiąc my, miałam na myśli moje siostry. Juliette miała rację. Ty i twoi przyjaciele nie możecie z nami iść. Pewnie. Jak cholera. - Dlaczego? Dokąd ty… my idziemy? Westchnęła. - Odynia. Bardziej znana jako Pożegnalny Ogród Hery, odkąd użyła tego miejsca, by pozbyć się swoich przeciwników bez konieczności podniesienia na nich ręki. Oczywiście teraz Odynia jest pod opieką Rhei, więc zgaduję, że będzie naszą gospodynią. Rhea - królowa Tytanów i prawdziwy lider łowców. Dużo bardziej niebezpieczna, dużo potężniejsza niż Galen mógł kiedykolwiek marzyć, by być. Jeśli Strider weźmie udział w tej części gry, bardzo prawdopodobne, że trafi prosto w pułapkę. Jeśli pozostanie z dala, Kaia może zostać zraniona, wtedy nie będzie w stanie do niej dotrzeć i pomóc jej się uzdrowić. Cholera, nie ma mowy – pomyślał. Rozdział 20 Ten głupi mężczyzna nie przestał za nią podążać! Uwolnienie się od Stridera było łatwe - zrobiła to, pozwalając jego demonowi wygrać. Po tym jak rzuciła wiadomość o Rhei, Kaia zażądała chwili na osobności, żeby z

nim porozmawiać. Pozwoliła, żeby przypuszczał, że przez rozmowę ma na myśli całowanie do nieprzytomności. Wyszli. Na zewnątrz baru otoczyło ją chłodne powietrze i zmroziło już i tak chłodną krew. Zanim Strider zdążył wymówić słowo, umieściła szybkiego całusa na jego wspaniałych ustach – niestety nie pozostawiając go nieprzytomnym – i rzuciła wyzwanie, by nie ruszał się z miejsca przez najbliższą godzinę. Acha i jeszcze, żeby trzymał przy sobie Sabina i Lysandera. Dzika furia biła od niego, kiedy zabrała Biankę i Gwen, a potem wyszły. Sposób w jaki zaatakował Sabina i Lysandera, kiedy tych dwóch starało się za nimi iść… dzika walka z nimi…Nigdy tego nie zapomni. Z tysiąc razy chciała się odwrócić, żeby błagać go o wybaczenie i prosić o to, by do niej dołączył. Zrobiła coś, czego nigdy nie chciała zrobić - użyła jego własnego demona przeciw niemu. Na bogów, zrobiła to po tym, jak tak spektakularnie się całowali, kiedy w końcu skręcili na właściwą ścieżkę i obrali właściwy kurs. Powstrzymały ją jedynie myśli o Rhei i jej mściwej naturze. Kaia nie mogłaby w tym samym czasie skupić się na zdobyciu nagrody i ochronie Stridera. Łowcy mogliby wtedy nic nie robić, jedynie leżeć i czekać w Odynii, by zabrać jego głowę. Za wszelka cenę musiała chronić Stridera. Potrzebowała go bardziej niż powietrza. Stał się dla niej delikatny. Oczekiwał od niej czegoś więcej. Pocałował ją na oczach wszystkich tak, jakby się mieli kochać. Jakby się nie mógł nią nacieszyć. Jakby była narkotykiem, którego sobie odmawiał zbyt długo. A potem nazwał ją laleczką i pogłaskał jak cenny skarb…swoją drugą połowę. Prawdopodobnie wszystko popsuła tym wyzwaniem. Świadomość tego spowodowała, że skurczył się jej żołądek. Ale nie było czasu na wyjaśnienia czy przekonywanie do istoty jej planu. Drużyna Kai miała jedynie dwadzieścia cztery godziny (teraz dziewiętnaście), żeby dotrzeć do ogrodów Rhei w niebiosach, a żeby to zrobić, musiały najpierw dotrzeć do otwartego portalu królowej bogów. Z Taliyą i Neeką wysuniętymi do przodu jako zwiad, Kaia i reszta jej dziewczyn udały się do zimnej, cudownej krainy na Alasce. Alaska - ojczyzna Skayhawks i lokalizacja tymczasowego portalu wybrana na cześć pierwszego zwycięzcy konkursu. Ich przeznaczenie? Zapomniany kawałek ziemi pomiędzy dwoma wyjątkowymi górami. Nie zostawiły za sobą śladów, ukrywając trop pozostały całkowicie poza zasięgiem wzroku. Tak na wszelki wypadek, gdyby inna drużyna pomyślała o utrudnianiu im dotarcia do celu. Mimo to i tak nic nie stanie na przeszkodzie odnalezieniu ich zdeterminowanym mężczyznom podążającym ich tropem. - Będziemy musiały ich spętać – powiedziała Gwen. Przed twarzą Kai pojawiła się mgła. Przeskoczyła z jednego czubka drzewa pokrytego lodem na kolejne, a truskawkowy blond loki powiewały za nią. Sugestia Gwennie była dobra. - Nie – powiedziała, skacząc na nowe drzewo, jej skrzydła trzepotały pod białym płaszczem ze sztucznego futra. To spowodowałoby utratę Stridera, nie mogła znieść myśli o tym, że zostanie pokonany i będzie wić się w bólu przez kilka dni, aż w końcu osłabnie. To przyczyniłoby się do tego, że stałby się łatwym celem dla Juliette. – Portal

zostanie zamknięty o 8.01 jutro rano. Wejdziemy w niego tuż przed zamknięciem, potem nie będą w stanie za nami pójść. - To ryzykowne – stwierdziła Bianka tuż za nią. Konar nieznacznie kołysał się pod ich wspólną masą. – Możemy być zbyt późno, żeby wejść. Nie możemy sobie pozwolić na to, by nas zdyskwalifikowano w tej konkurencji. Jeśli tak się stanie, zostaniemy na dobre pozbawione nadziei na zajęcie trzeciego miejsca, a tym bardziej na zdobycie pierwszej nagrody. Cholera. Małżonkowie powinni ułatwiać życie, a nie jeszcze bardziej je komplikować. Kaia przesunęła ręką w dół po chłodnej twarzy, nagle stała się tak zmęczona, że po prostu chciała się poddać. Nie spała w ciągu ostatnich dni. Najpierw była zbyt zajęta uzdrawianiem, a potem martwieniem się o możliwe podstępne ataki. - Możesz wymyślić inny sposób, żeby to osiągnąć bez ranienia naszych mężczyzn? W powietrzu pojawił się nienaturalny świst, wywołując drganie w uszach. Kaia bardzo dobrze znała ten dźwięk, przeszył ją strach. Właśnie znalazły się w zasadzce. - Unik! – wrzasnęła, szarpiąc Biankę w dół. Gałąź nad ich głowami poruszyła się, kiedy strzałka wbiła się w pień. Zapach avocado i soli uderzył w jej nos, skuliła się. - Złamałam cholerny paznokieć! – krzyknęła Gwen. Była bardziej wkurzona niż w czasie, kiedy organizowała swój ślub. Kaia wciągnęła powietrze, odnajdując resztki potu i strachu. Harpie nie wypuszczają takich strzałek, ludzie tak. Mimo to mogła postawić duże pieniądze, że harpie zapłaciły ludziom za tę robotę. W jaki inny sposób dowiedzieliby się o tym, by zamiast kul użyć groty wydrążone z pestek avocado zanurzonych w soli? Jak mogli się inaczej dowiedzieć o tym, że połączenie tych substancji osłabia serca harpi na długie tygodnie, bez względu na to w jakie miejsce uderzy strzałka? A jeśli nie wynajęły ich harpie, musiała to zrobić sama Rhea. Kaia i jej spółka były przyjaciółkami Lordów. Kiedy jeden z ludzi naciągnął strunę w swoim łuku, dostrzegła znak ósemki wytatuowany na wewnętrznej stronie nadgarstka - symbol nieskończoności, symbol łowców. Ze Striderem, Sabinem i Lysanderem w pobliżu… Cholera. Nie chciała Stridera w jakimkolwiek pobliżu tych chorych sukinsynów. Może właśnie dlatego ci ludzie zostali wysłani - żeby zdjąć chłopców albo, żeby zdjąć dziewczyny umawiające się z nimi. Nie, żeby im się to udało. - Leżeli, czekając, a wiesz, jak nie lubię, kiedy ludzie czyhają warknęła Bianka, rzucając swoją torbę z ciuchami i zaopatrzeniem. W powietrzu uniósł się obłok, kiedy ciężki nylon wylądował na śniegu. – Zamierzam dać im mały wycisk. - Taaa. W krótkim odstępie czasu sześć kolejnych strzał uderzyło w jej drzewo, każda bliżej od poprzedniej. Wyciągnęła dwa sztylety, znalazła cele, rzuciła jednym, potem drugim. Usłyszały stęknięcie, potem krzyk. - Zostaw mi jednego, mogłabyś? – zapytała Kaia, rzucając swoją torbę obok siostry. - Cholera, nie. To twoja kolej na zostawienie jednego dla mnie.

- Zrób to, a przestanę cię nazywać Niebiańskie Pagórki Dziwki. Kaia przesłała jej buziaka, a potem rzuciła się w dół, opadła i wylądowała w kucki jedynie z minimalnym wstrząsem. Wokół niej unosiły się drobne płatki śniegu, kiedy szybko przeskanowała otoczenie. Naliczyła pięćdziesięciu trzech łowców, większość nadal na ziemi. Łuki mieli podniesione i przygotowane do ataku. - Walczysz nieczysto, Kye – zawołała Bianka tuż za nią. – Ale dobra, umowa stoi. Kaia zachichotała szczęśliwa, że nie będzie musiała się kontrolować. Więcej strzał uderzyło w drzewa wciąż zbyt daleko od celu. Jej Harpia zaskrzeczała, chcąc się uwolnić. Kaia nawet nie próbowała powstrzymać małego skarbu. Siostry wiedziały co robić, wiedziały jak trzymać się z dala od niebezpieczeństwa. Natychmiast jej wzrok przeszedł na tryb nocny, małe kropki czerwieni skupiły jej uwagę. Temperatura ciała wzrosła. Usta wypełnił smak krwi. Ci ludzie, gdyby mieli taką szansę, mogli zranić Stridera, więc ci ludzie zginą. Bolesną śmiercią. Uśmiechnęła się, rozciągając i wstając na nogi. - Tam, tam jest! – ktoś wrzasnął. - Widzę ją! Chwilę później strzały poszybowały w jej kierunku. Obserwowała je – sześć. Poruszały się zbyt wolno. Złapała jedną po drugiej, obejrzała je i rzuciła na ziemię. Nie były zabawkami. - Widziałeś to? Niemożliwe! Kaia ruszyła do akcji. W ciągu jednego mrugnięcia okiem była między ludźmi. Tańcząc, przebijała się przez nich. Pazury cięły, kły rozrywały. Słodki smak krwi spłynął w dół do gardła. Wkrótce, wrzaski bólu i błagania o litość rozeszły się dookoła. Litość? Czym jest litość? Nie znała tego słowa. Jedyne słowo, które znała to „więcej”. Pragnęła więcej. Więcej krzyków, więcej krwi. Cięła z większym zapałem, gryzła z większym entuzjazmem. La, la, la - to było takie zabawne. Och, zobaczmy. Znała też inne określenie. Takie wystrzałowe. Kości wydawały najwspanialszy dźwięk, kiedy były łamane. A dźwięk rozrywanej skóry brzmiał jakby stworzono najpiękniejszą kołysankę. Krzyk, krzyk, błaganie. Wrzask, krzyk, błaganie. La, la, la. Wszystko działo się zbyt szybko, ciała przestały się podnosić. Wrzaski i błagania zamarły. Nie było już trzasku łamanych kości, ani skóry do rozdarcia. Żadnych więcej kołysanek. Kaia ucichła, zmarszczyła brwi. Ale… ale… ona chciała więcej. Dlaczego nie mogła mieć więcej? Wciągnęła i wypuściła powietrze – wyczuła zapach cynamonu. Cynamon, taki sam jak Stridera. Strider. Jej Strider. Jej seksowny, niemający dla nikogo szacunku małżonek, który nazwał ją laleczką. Harpia zaskrzeczała, nasycona i uspokojona przez Stridera, wycofała się w głąb jej umysłu. Kaia mrugnęła. Dyszała, zdała sobie sprawę, że jej skórę pokrywa pot. Nie, nie pot. Krew. Krew i… inne rzeczy. - Miło mieć cię z powrotem, doga siostro – powiedziała Bianka, klepiąc ją po ramieniu za dobrze wykonaną robotę. – Zgodnie z obietnicą wyciągnęłam jednego na bok i ocaliłam dla ciebie. Kaia odwróciła się, zobaczyła szkarłatny śnieg, nieruchome ciała, a raczej to, co z nich zostało. Ludzie mieli takie powiedzenie: „Jeśli zrobiłeś coś głupiego lub niebezpiecznego możesz zostać ranny”. Cóż, harpie mają również swoje powiedzenie:

„Zadrzyj z harpią, a zginiesz”. Jedyną żyjącą pozostałością był człowiek przyszpilony do drzewa. Miał strzały wystające z ramion i kostek u nóg, drżał, kiedy Kaia się do niego zbliżyła. Każdy krok sprawiał jej ból, więc zatrzymała się w połowie drogi i spojrzała w dół. Nie zobaczywszy nic nadzwyczajnego, z wyjątkiem krwi, zdjęła płaszcz, który teraz stał się czerwony. Miała rany na ramionach, brzuchu i nogach – i końcówkę strzały w boku. - Cholera. - Cholera – Bianka powtórzyła jak echo. – Wyciągnijmy to zanim wyrządzi jeszcze większą szkodę. – Bliźniaczka chwyciła swoją torbę, wyjęła parę szczypiec, popchnęła Kaię, żeby usiadła i przeszła do dzieła, wyciągając każdy najmniejszy odłamek. Ogień… Kaia chciała krzyczeć i odsunąć od siebie ręce siostry, ale nie zrobiła tego. Zmusiła się, by skoncentrować się na czymś innym. Swojej drużynie. Obejrzała Gwen, która była blada, ale pozbawiona ran. Obok niej było jeszcze dwóch członków Juno i Tedra. Jedna była podrapana, ale druga była podziurawiona z kłutymi ranami i chwiała się na nogach. Nie będzie walczyć w najbliższej konkurencji. Cholera! Czy Kaia przypadkiem nie wyczuła chwilę temu cynamonu? Czy dlatego się uspokoiła? Więc gdzie teraz był Strider? - Wyjęłam wszystko – powiedziała, prostując się, Bianka. W jej tonie czuło się strach. Obydwie wiedziały, że Kaia potrzebuje krwi Stridera albo później będzie w złym stanie. - Dziękuję – Kaia wstała i pokonała resztę dystansu pomiędzy nią, a łowcą. Był od niej wyższy o co najmniej pięć centymetrów i prawdopodobnie był od niej cięższy o sto funtów, ale rozchodził się od niego siny i gryzący zapach strachu. Po wszystkim miał pierwsze miejsce na imprezie. - Proszę… nie zabijaj mnie… - płakał. – Nie w taki sposób. Nie tak jak ich. - Nie zrobię tego – obiecała z zimnym uśmiechem. – W zamian wyświadczysz mi przysługę. - Tak? - Tak. - Proszę, zrobię to, czego chcesz - łzy ulgi spłynęły w dół po policzku. - Dobrze. Bardzo dobrze. Teraz słuchaj uważnie, bo nie będę powtarzać – wyjęła sztylet z kabury przypiętej do kostki u nogi i oderwała pasek sztucznego futra z leżącego płaszcza. - Co-co robisz? Powiedziałaś, że nie zamierzasz mnie skrzywdzić. - Nie, powiedziałam, że nie zamierzam cię zabić i nie zrobię tego – szybko się poruszając, zamocowała szkarłatny pasek wokół jego szyi. – Słuchasz? Oto co musisz zrobić… Strider wyczuł krew na długo, zanim zobaczył ogromną kałużę. Był na tropie Kai od kilku godzin, demon w jego głowie wariował - wygraj, wygraj, wygraj. Jeśli usłyszy to słowo jeszcze raz, zabije kogoś. Mianowicie siebie, potem Kaię. Wydaje się niemożliwe, ale znajdzie sposób, żeby to zrobić. Był zdecydowany obwinić ją za cały ten bałagan. Wciągnął powietrze, żeby się upewnić, że poprawnie zidentyfikował wskazówki. Zapomniał o swojej irytacji wywołanej przez Porażkę, zapomniał o złości wobec Kai i myślał jedynie o jej bezpieczeństwie.

To zdecydowanie była krew. On i Sabin spojrzeli na siebie z tą samą „o cholera!” miną i błyskawicznie ruszyli do przodu obijani przez oblodzone gałęzie. Strider miał Siga w jednej ręce i sztylet w drugiej, gotowy na wszystko… poza widokiem zranionej Kai. Albo czegoś gorszego. Wygraj, wygraj, wygraj. Znaleźć ją? Tak, mógłby. Ocalić ją? Tak, to również. Lysander i Zachariel przelecieli nad ich głowami, musieli wyczuć intensywny odór śmierci, ponieważ ich długie, pełne wdzięku skrzydła zaczęły gorączkowo trzepotać - rozpoczęli szybki desant. Wszystkich czterech mężczyzn uderzył jednocześnie ten sam widok. Zobaczyli ciała porozrzucane na ziemi. Sami mężczyźni. Krew zabarwiła śnieg, dając dowód na to, że ludzie nie oddali życia łatwo, ale prawdopodobnie na końcu błagali o śmierć. Lysander obszedł scenę, taksując ją węchem i dotykiem. - Kilka harpii zostało rannych. - Kaia? – wychrypiał Strider, a jego serce prawie się zatrzymało. Upiorna cisza. - Tak, ale odeszła. Wszystkie to zrobiły. Dzięki bogom! Serce powróciło do pozornie normalnego rytmu. - Ci ludzie byli opętani przez demona konfliktu – dodał Lysander. – Ich umysły były skupione tylko na niezgodzie. Rhea była opętana przez demona konfliktu. I Rhea otworzyła swój Pożegnalny Ogród dla wszystkich harpii. Żeby mogła łatwiej zniszczyć kobiety swoich wrogów? - Nie przez demona nadziei? – zapytał, mając nadzieję. - Nie. To zrobił Konflikt, nie ma żadnych wątpliwości. Cholera. Zadanie Stridera – ochrona Kai – teraz było tysiąc razy trudniejsze. Nie, żeby się tym przejmował. Zrobi co będzie musiał, nawet stanie przeciw królowej bogów. - Skąd możesz to wiedzieć? - Każdy demon wydziela pewien zapach – te słowa zostały wypowiedziane z niesmakiem. – Nawet teraz z ciał sączy się gryzący smród Konfliktu. - W takim razie nasze dziewczyny są w niebezpieczeństwie – warknął Sabin. - Wiemy! Cały Sabin - Mało Subtelny Kapitan Osioł z okrętu marynarki Stanów Zjednoczonych. Strider przetarł dłonią twarz. Teraz był po prostu rozdrażniony. Teraz o coś innego mógł obwiniać Kaię ktoś został zraniony i pozostał bez jego krwi do leczenia. - Wezwę moje anioły, żeby posprzątać ten bałagan – powiedział Zachariel. Jego anioły? - Jeszcze nie – pośród śmierci on również złapał ślad zapachu. Będąc precyzyjnym, zapach Kai. Jego zmysł powonienia może nie był rozwinięty tak bardzo jak Lysandera, ale jeśli chodziło o Kaię, Strider był dostrojony do najdrobniejszych szczegółów. Pociągnął nosem. Podążył za miedzianym zapachem, a Sabin za nim. Znowu pociągnął nosem. Strider przykucnął i podniósł złamaną strzałkę. Krew powlekała końcówkę. Podsunął ją do nosa i kolejny raz pociągnął, tym razem głębiej. Rzeczywiście to był zapach Kai. Tak jak powiedział Lysander, została ranna.

Mając przed sobą dowód, zrobił coś dla siebie. Czerwona mgła wściekłości przesłoniła jego wzrok, gdy cienka strzała trzasnęła w dłoni. Muszę ją przytulić. Upewnić się, że jest cała. I muszę załatwić tego, który ją zranił. - Wszystko z nią w porządku – powiedział Sabin. – Ona odeszła. Anioł nie może kłamać. Usłyszał stłumione jęknięcie, każdy mięsień na jego ciele zastygł. Ktoś przeżył. Rozdzielił się z Sabinem, okrążając gruby pień drzewa. Mężczyzna – człowiek, łowca, jego ramiona były przyszpilone po bokach i odwrócone tak, aby pokazać wytatuowany nadgarstek – został uwięziony, nie miał na sobie nic poza kokardą wokół szyi, obszytą sztucznym futrem, tak jak płaszcz Kai. Zatem to był prezent. Kiedy zobaczył wojowników, zaczął gorąco płakać. Strider ciężko stąpając, podszedł do niego i chwycił za podbródek, docisnął sztylet do policzka łowcy. - Żyjesz tylko z jakiegoś powodu. Dlaczego? Zaraz. Najpierw środki ostrożności. Jeśli odważysz się wyrazić słowo oznaczające wyzwanie podetnę ci gardło zanim skończysz. Zrozumiałeś? Nie powiedziałby czegoś takiego swojej harpii, mimo iż była przebiegłym stworzeniem, zdecydowanym, żeby zostawić go w tyle. No cóż, szkoda. Rhea zaatakuje go w momencie, gdy go zauważy, ale nie przejmował się tym. Nie zamierzał jej skrzywdzić, ponieważ krzywdząc ją, skrzywdziłby Kronosa, dosłownie, a Kronos zaraz potem zjadłby go na lunch. To też mu nie przeszkadzało. Zamierzał tam być dla Kai. Zamierzał osłonić ją przed królową bogów za wszelką cenę. Dla Magicznej Różdżki, tak. Dla swojego demona, tak, to też. Ale przede wszystkim był zdecydowany skończyć to, co zaczęli w barze. Jeśli nie dostanie tego gibkiego małego ciała pod sobą i to szybko, eksploduje. Co się stało z planami, żeby poczekać do końca zawodów? Głupie plany zostały porzucone. Teraz chcę jej. - Cześć, jesteś tym, którego nazywają Święty Strider? – zapytał człowiek. Strider skinął głową. - Ja – ja mam ci powiedzieć, że-żebyś się nie martwił. Dziedziewczyna ma wszystko pod ko-kontrolą. Sabin podszedł do Stridera. - To wszystko? Człowiek wzdrygnął się. - N-nie. Jeśli pójdziesz za nimi, jeśli zobaczą ciebie chociażby w przelocie, pozwolą na to, żeby je zdy-zdyskwalifikowano. Strider i Sabin znowu popatrzyli na siebie znacząco, ale wcześniej oznaczało to „o cholera”, teraz „o kurwa”. Jeśli ktokolwiek czekał na to, żeby na złość mamie odmrozić sobie uszy, to właśnie była Kaia. - Dzięki za przekazanie wiadomości – powiedział łowcy tuż przed tym, zanim go wykończył. Oczekiwał napomnienia ze strony aniołów, ale zachowali milczenie, kiedy ludzka głowa opadła do przodu. Jego bezwartościowe życie teraz zostało wymazane z pamięci. Czasami Strider pozwalał swoim wrogom odejść, mając nadzieję że nauczą się lekcji o odcieniach szarości pomiędzy dobrem i złem. Tym razem tak nie zrobił. Ten mężczyzna zaatakował Kaię. Jego los został

właśnie przypieczętowany. Zwycięstwo było umiarkowane, dlatego Porażka ledwo zareagował. - No dalej – powiedział Strider, wycierając ostrze o jeansy i wkładając je z powrotem do pochwy. – Nie jesteśmy zbyt daleko od nich. - Jesteś gotów zaryzykować? - Zachariel przechylił głowę na bok w zamyśleniu. Strider uciszył go gniewnym spojrzeniem. - Ruszamy. Musimy mieć tylko pewność, że nie zostaniemy zauważeni. Rozdział 21 Portal do niebios znajdował się dokładnie tam, gdzie wskazywał wcześniejszy opis - w błyszczącej dziurze powietrza pomiędzy dwoma ośnieżonymi i oświetlonymi blaskiem księżyca górami. Drużyna Kai przyczaiła się na klifie, wysoko w górze, obserwując i czekając. Czuły strach. Kaia leżała na śliskiej krawędzi, a zimno przenikało ją aż do kości. Normalnie takie niskie temperatury jej nie wzruszały, ale tym razem zadrżała, szczękając zębami. Mogła być zainfekowana, ciało było lekko rozpalone, ale przynajmniej nie odczuwała bólu - zimno spowodowało odrętwienie wciąż otwartych ran. Żeby wyleczyć się z tego rodzaju obrażeń potrzebowała krwi Stridera. W zasadzie, po prostu, potrzebowała Stridera. Nie była pewna, jak mogła dotąd radzić sobie bez niego. Była niegrzeczną dziewczynką, która go nie dostanie - nie w najbliższym czasie i może nawet nie w przyszłości. Miała nadzieję, że dostał wiadomość, którą mu zostawiła i obrał kurs na Budę. Jego dobro, z oczywistych powodów, stawiała ponad swoją ogromną potrzebę jego. Ale jedynie odrobinę! Pokręciła pokrętłem lornetki, skupiając się na najbliższym otoczeniu. Biel, biel i jeszcze więcej bieli, ale jak do tej pory nie zauważyła innych harpii. Żadnego mglistego powietrza ujawniającego złowrogi znak gorącego oddechu. Żadnych jasnych kolorów skradających się w dół skał, wolno posuwających się do bezpiecznego miejsca. Żadnych świstów na wietrze wydawanych przez lecące strzały. Nadal spodziewała się nieczystej gry. W każdym razie dopóki nie dotrą do podnóża góry, czyli do momentu, w którym jej drużyna przejdzie przez portal i nie znajdzie się na neutralnym gruncie. Wtedy nikt nie będzie już mógł ich zaatakować. Problem jednak w tym, jak tam dotrzeć. - Myślę, że jest dobrze – powiedziała Taliyah, konfiskując lornetkę i przeszukując wyższe szczyty. – I naprawdę nie możemy czekać dłużej. Musimy się zająć tobą i Tendrą, a nie możemy tego zrobić tutaj. Kaia odebrała lornetkę od siostry i spojrzała w dół na równinę. - Gdyby Lysander był tutaj, mógłby przelecieć nad i… - Znowu te głupoty? - Kaia zarzuciła lornetkę na ramie. Przez ostatnie godziny Bianka recytowała wszystkie powody, dla których byłoby im lepiej, gdyby byli z nimi mężczyźni. Jakby, do cholery, Kaia ich nie znała. - Hej! –wydyszała Neeka. – To boli. Kaia obróciła się, krzywiąc na ostre ukłucie w boku. Piękna dziewczyna spoglądała gniewnie, pocierając guza, który właśnie kiełkował tuż pod jej okiem. - Powiedziałabym „przepraszam”, ale to była całkowicie wina Bianki, ponieważ…

- Cicho! – Bianka zacisnęła dłoń na jej ustach, uciszając siostrę. Bliźniaczka wolną ręką wskazała na połyskujący portal. – Spójrz. Spojrzała. Falconways i Songbirds właśnie wspięły się na odległe zbocze i biegły sprintem w kierunku portalu, szybko… szybciej…coraz bardziej, aż w końcu stały się zamazane. Nikt nie próbował ich zatrzymać, a teraz jedna po drugiej szybko znikały z pola widzenia w tej olśniewającej powietrznej dziurze. Gdyby czekali tam łowcy, zdeterminowani żeby uderzyć, przynajmniej wyjrzeliby z cienia, by zobaczyć, kto się zbliża. Prawda? - Dobrze – powiedziała Kaia, kiwając głową. – Mamy bezpośredni dostęp do portalu więc oto, co zrobimy. Dwie z nas są zbyt ranne, żeby biec. Będziemy spowalniać każdego, kto będzie nas prowadził, a nie chcę się rozdzielać, więc wszyscy prześliźniemy się na ten występ skalny i zjedziemy na naszych plecakach w dół. Jak na sankach. A potem bum, zanim się zorientujemy, będziemy w niebiosach całe i zdrowe. Jej słowa spotkały się z aprobatą. W ciągu kilku minut były ustawione i gotowe do drogi. Kaia prowadziła. Siedziała na plecaku, a nogi zwisały po zewnętrznej stronie półki. Serce dudniło jej w piersi. Skakała z tej góry tysiące razy, bawiąc się z Bianką, w Kto Złamie Mniejszą Ilość Kości. Zazwyczaj wygrywała. Bianka zawsze zakrywała twarz i pozwalała swojemu ciału po prostu upaść na lód. Nie, żeby to miało teraz jakieś znaczenie - pomyślała. Skoncentruj się. Tylko, że gdyby jedna z jej dziewczyn została ranna… Zacisnęła zęby. To się nie stanie, nie znowu. Kiedy wypuściła powietrze, pojawiła się przed nią mgła. - Dobrze – przesunęła się – no to…ruszajmy! Ześlizgnęła się. Wiatr uderzył w nią, kiedy zjeżdżała szybciej i szybciej tak, jak to robiły inne drużyny. Zewnętrzna część plecaka szybko się ścierała, następny będzie płaszcz, a potem skóra. Była prawie na miejscu… Nagle w jej mięśniu utkwił grot. Zanim mogła zareagować, dosięgnął jej kolejny. Krzyknęła z bólu. Cholera! W jaki sposób? Gdzie oni byli? Zobaczyła ich - łowcy przeszli przez własne miniaturowe portale, jakby byli tam cały czas, unosząc się pomiędzy jednym, a drugim wymiarem, obserwując i czekając. Kaia chciała odrzucić plecak i przedrzeć się przez nich, jednego po drugim… Błyskawicznie przeleciała przez portal, a oni zniknęli z jej pola widzenia. Przypływ mdłości. Błysk zbyt jasnego światła. Potem jej plecak zatrzymał się, złapany przez liny grubych korzeni drzew. Zamrugała, starając się uporządkować myśli i sięgnęła do strzały nadal wystającej z nogi, gdy Gwen uderzyła w nią z chrapliwym westchnieniem. Kolejny krzyk wydostał się z jej gardła, kolejny atak bólu przeszył całe ciało. - Wszystko z tobą w porządku? – spytała Gwen, stojąc już na nogach i przeciągając Kaię, by nie leżała innym na drodze. - Jasne, jasne – szukała Falconways i Songbirds. Dzięki bogom nie było po nich śladu. Cóż, dzięki wszystkim oprócz Rhei. Suka. Kaia nie będzie jej dziękować za nic, nawet w myślach. – Ty…? - Tak, ale myślę, że dorwali Biankę. Słyszałam jej krzyk. Nie! Kaia wolałaby raczej sama doznać tysiąca urazów, niż pozwolić, by Bianka doznała choćby jednego.

- Zamorduję… – groźba zamarła jej w gardle. Jeden z konarów drzewa poruszył się w dół, ukradkiem, umyślnie, liście – dwa na górze i dwa na dole – zaskakująco poszarpane na brzegach zaciskały się i otwierały jak zęby. To żyje. Drzewo było żywe. Kaia otworzyła szeroko oczy i uderzyła w wielkie, wyszczerzone liście, przekręcając się na bok. Kolejne ukłucie bólu. - Widziałaś to? – wydyszała. Konar szarpnął się do tyłu z dala od nich. - Tak i nadal jestem wstrząśnięta. Bądź ostrożna. – Gwen, obserwując drzewa, obróciła w rękach sztylet w taki sposób, aby sprowokować je tym samym do ponownego ruchu. Nagle pojawiła się Bianka, szybując do wyboistego przystanku. W jej barku, przedramieniu i brzuchu tkwiły strzały, a krew przesiąkła ubranie. - Cholera! Dorwali mnie. Widząc ją, Kaia musiała przezwyciężyć łkanie. Rhea naprawdę nie chciała, żebyśmy zaszły tak daleko - pomyślała ponuro. Cóż, będzie miała niemiłą niespodziankę. - Za sekundkę ci pomogę, siostrzyczko. Muszę tylko najpierw się czymś zająć furia dała Kai siłę, kiedy wyrwała grot strzały z nogi. - Zrobione - pokuśtykała do siostry i odciągnęła ją z linii ognia i… głośno żujących konarów. Gwen pomogła, kopiąc i tnąc, dopóki ponownie nie odleciały do tyłu. - Sukinkoty! – wychrypiała Bianka, pobladła od utraty krwi i z bólu. - Potem będziemy się martwić łowcami. I zapłacą za to. Myślę, że te drzewa są pieprzonymi wampirami - drżąc, Kaia uklęknęła i delikatnie… cóż, tak delikatnie jak była w stanie, usunęła groty z ciała bliźniaczki. Bianka marudziła, cały czas wrzeszcząc na Kaię, potem Taliyah, Neeke i pozostałe dziewczyny, gdy te przybyły. Neeka również odniosła obrażenia i teraz Taliyah ją leczyła. - Co jeśli chłopcy przejdą przez portal? – zapytała Kaia. – Nie będą na to przygotowani. - Jeśli będą tak głupi, żeby go przejść, dostaną to, na co zasłużą. A teraz chodź – powiedziała Taliyah. – Możemy być na neutralnym gruncie, ale wciąż mamy przed sobą godzinną wędrówkę do celu. Nie możemy się spóźnić. Tak i w godzinę bardzo dużo może się zdarzyć. - Jesteś po prostu zazdrosna, ponieważ nie masz rycerza na białym koniu, który mógłby cię uratować. Taliyah przewróciła błękitnymi oczami. - Twoje obrażenia spowodowały urojenia. Kiedy znajdę swojego małżonka, mam zamiar dźgnąć go prosto w serce, zanim wywoła u mnie moment niepewności. - Zrozumiałam. Twój małżonek nie może się równać z moim, nikt nie może, więc wolisz go raczej nie mieć. - Mój jest lepszy od twojego – powiedziała Bianka. - Nie ma mowy. - Jest. -Dziewczyny – Taliyah klasnęła w dłonie, żeby zwrócić ich uwagę tak jak robiła

to wtedy, kiedy były dziećmi i kłóciły się o zabawki. – Obydwaj wasi małżonkowie są beznadziejni. A teraz zamknijcie się i ruszajcie. Bianka pokazała Kai język. - Mój jest mniej beznadziejny od twojego – wymamrotała. - Tak, cóż, mój jest bardziej upierdliwy. Kaia, kuśtykając dalej, utkwiła wzrok w portalu. Martwiła się, ale jednocześnie poczuła ulgę z tego powodu, że mężczyźni nie zdołali przejść. Potrójne „niech żyją”! Każdej drużynie udało się przybyć na czas. Oczywiście drużyna Kai była ostatnią, która dotarła na pole bitwy, ale co tam. Odniosły kilka zadrapań i siniaków podczas drogi, ale nie było więcej zasadzek, więc Kaia nie narzekała (w przeciwieństwie do Bianki robiącej to przez całą drogę). Najgorsze siniaki należały do niej. Jedno z jedzących ludzi drzew ugryzło ją, dosięgając, zanim zdążyła je zastraszyć. Ostre liściaste zęby zatrzasnęły się na nadgarstku aż do kości. Kiedy krzyknęła, wydawało się, że drzewo… cóż, krztusiło się drąc i kołysząc, a potem zwiędło dokładnie przed jej oczami. Stało się czarne i zamarło w bezruchu, pozwalając, żeby Bianka usunęła konar pojedynczym uderzeniem sztyletu. Potem, drzewo zostawiło je w spokoju. Może zatruła je jej gorączka, a reszta odczuła to wystarczająco mocno, żeby się tak samo bać. Tak, zdecydowanie miała gorączkę, choć to nie miało teraz znaczenia. Bogowie! Nie było tutaj żadnego lodu, a ona wciąż drżała z zimna. Zahartuje się. Dla Stridera. Konkurujące ze sobą harpie wypełniły jedyną polanę z otaczającą je bujną (nie gryzącą?) roślinnością. Powietrze było ciepłe, słońce złote i błyszczące, mieniące się odrobiną fioletu, błękitu i różu. Nie było małżonków czy niewolników. Kaia zastanawiała się, dlaczego inne dziewczyny zostawiły ich za sobą. Na pewno nie z takich powodów jak ona. Rhei nigdzie nie było widać, mimo to Juliette stanęła na wystającym konarze drzewa, górując nad masami, a czarne włosy powiewały za nią na idealnym wietrze - ani za lekkim, ani za mocnym. - Witam koleżanki harpie – oznajmiła. – Jestem zadowolona, mogąc was poinformować, że każda z rywalizujących drużyn dotrzymała terminu. Jej lawendowy wzrok spoczął na Kai. Dziewczyna wykorzystując puderniczkę, sprawdziła swoje odbicie - tak, wizerunek liczył się nawet tutaj. Kaia wiedziała, co zobaczyła Juliette - ciemne półksiężyce pod oczami i bladą skórę. - Na szczęście nikt nie poległ – dokończyła harpia. Suka wiedziała o łowcach. W jaki sposób? Tylko jeden powód miał sens. Czy ona…mogła współpracować z Rheą? Kaia poczuła skręt w żołądku. Juliette natomiast kontynuowała triumfalnie. - Jak zapewne podejrzewacie, jesteście tutaj po to, żeby walczyć – rozległy się gromkie okrzyki, a kiedy umilkły, kilka chwil później dodała – przyszedł czas na kolejną rozgrywkę… do śmierci. Teraz echem rozeszły się „ochy” i „achy”. Juliette uniosła ręce, prosząc o ciszę. - Najpierw odrobina informacji na temat rozgrywki. Wybierzecie czterech członków do konkurencji. Muszą oni walczyć tutaj, wśród drzew i w powietrzu, w tym samym czasie. Jedynym celem jest wyeliminowanie przeciwnika, zrzucając go na ziemię.

Kiedy harpia dotknie ziemi zostaje wyeliminowana na dobre. Na pewno ucieszy was, że nie obowiązują żadne reguły dotyczące metod, jakich użyjecie, więc możecie uderzać poniżej pasa, jak to zwykli mówić ludzie. Rozległo się ochocze rechotanie i „przybijanie piąstek”. Kaia pozostała na miejscu niewzruszona, a serce waliło jej jak młotem. - Pierwsza drużyna, która straci wszystkich czterech zawodników, zostanie zdyskwalifikowana – dodała Juliette. – Żeby tym razem zdobyć wygraną, jeden członek z waszej grupy musi być ostatnim, który dotknie ziemi. To takie proste… i takie łatwe. Tak. Jasne. Nic nie było prostsze czy łatwiejsze z Juliette. Błysnął uśmiech białych wyszczerzonych zębów. - Acha, zanim zapytacie. Nie ma limitu czasu. Ta runda będzie trwała tak długo, jak będzie trzeba. Ale macie jedynie pięć minut, żeby zdecydować kto będzie walczył, a kto pozostanie na ziemi, czekając na udzielenie tak niezbędnej pomocy medycznej. – Spojrzała na zegarek wiszący na jej szyi, tuż obok medalionu wojownika Skyhawk. Medalionu, który musiała dać jej Tabitha, pomimo że należały do innych klanów. Medalionu Kai. – Te pięć minut zaczyna się… teraz. W ciągu kilku sekund zespoły podzieliły się na gromadki, a kobiece szepty rozchodziły się w świetle dnia. - Chcę tego – powiedziała Kaia, zrywając się. Miała wiele do udowodnienia. Bianka pocałowała ją w policzek. - Kocham cię, Kye, wiesz o tym, i wiesz, że uważam, że jesteś mistrzynią jeśli chodzi o przemoc i zemstę, ale latanie… cóż, po wszystkim, przez co przeszłaś w ostatnim czasie, to nie jest mądry wybór. Nie wspominając o fakcie, że nadal jesteś ranna! - Tak - odparła sucho. – Dzięki, że wiesz, co znaczy „nie wspominając”. A tak między nami, Niebiańskie Wzgórza, właśnie wbijasz mi nóż w plecy. - Hej! Obiecałaś nigdy więcej nie nazywać mnie tym idiotycznym przezwiskiem. - Jakby to była obietnica, której naprawdę mogłam dotrzymać. - Bee miała rację – stwierdziła Taliyah, ignorując je obie. – Wszyscy chcą naszej krwi. Zamierzają zmówić się przeciwko nam, więc musimy mieć najszybszych zawodników w powietrzu. - Wiem, że nie sugerujesz tego, co myślę, że sugerujesz. Jestem szybka. Jak pocisk - wybełkotała Kaia. - Tak, ale Gwen jest szybsza. Tak jak ja, a o to tu chodzi. Więc jest Neeka i Bianka. Cholera! Juno i Tedra są szybsze od nas wszystkich razem – dodała Taliyah, wskazując pozostałych członków grupy. - Dlatego je przyjęłyśmy. Poza tym Juno jeszcze nie uczestniczyła w zawodach, a Tedra już wyleczyła się z obrażeń po strzałach. Wszystkie, oprócz Kai, skinęły głowami. Zacisnęła usta. To wyglądało jakby miały to przećwiczone. Jasne – pomyślała. Uznała, że nie chciały, żeby walczyła, bo uważały, że nie pomoże, będzie jedynie utrudniać. Bogowie, ból i upokorzenie, jakich doświadczyła prawie ją powaliły. Sprawiły, że chciała owinąć się wokół bioder Stridera i płakać. Jego silne dłonie mogłyby opleść ją, a on szeptałby do niej i pocieszał, a potem powiedziałby, jak bardzo jest sprawna. Albo i nie. Ostatni raz, kiedy byli razem, chciał, żeby trenowali ją jego przyjaciele. Nawet on

wątpił w jej umiejętności. Żołądek…zacisnął się…znowu. Mogła pokonać siostry w tym sporze - mogła wykorzystać swoją pozycję i nalegać. Nalegać? Skinęła głową, jakby się z nimi zgodziła. Tak jak zrobiła to ze Striderem. Ale, po pierwsze, sprzeczałyby się z nią, a ona nie miała żadnego solidnego punktu zaczepienia. Jedynie odniesione rany. Po drugie, jak brutalnie jej to wypomniały, nie była w najlepszej formie. Po trzecie, zwycięstwo było priorytetem, nie jej duma. - Dobrze – powiedziała, usiłując przybrać pewny siebie ton. – Bianka, Juno i Tedra. Jesteście na górze. Jeśli wszystko z tobą w porządku, Bee? Zostałaś poważnie postrzelona. - Nic mi nie jest – bliźniaczka zaoferowała jej pełen ulgi, choć smutny uśmiech. Znała myśli przelewające się przez umysł Kai. – Miałam ze sobą fiolkę krwi Lysandera, osuszyłam jej zawartość po drodze tutaj. Mądrala. I, do cholery, dlaczego nie pomyślała, żeby poprosić Stridera o fiolkę z jego krwią? Chociaż pewnie by się nie zgodził, żeby jej ją dać. Nie po tym wszystkim, co mu zrobiła. Poza tym, żeby to zrobić, musiałby się nią opiekować. Musiałby być bardziej zainteresowany jej zdrowiem, niż pozostawaniem przy jej boku. - Możecie zdecydować, kto będzie czwartym członkiem – powiedziała, wiedząc, że i tak by to zrobiły. Przyjęły zarządzenie bez zbędnych komentarzy - co za niespodzianka. Natychmiast zdecydowały, że to Gwen dołączy do walki. Krew Sabina uzdrowiła ją po ostatniej konkurencji i nie została trafiona przez strzałę. Głuchota Neeki mogłaby być wykorzystana przeciwko niej, a Taliyah, w zasadzie, nie była tak przygotowana do występu jak młodsza Skyhawk. Rozległ się przejmujący gwizd, uciszając grupy. - Czas minął – oznajmiła Juliette. – Zajmijcie swoje miejsca. Rozległ się odgłos stłumionych kroków. Gdy wybrane dziewczyny wspinały się na szczyty drzew, Kaia pozostała na ziemi, obserwując je ze ściśniętym sercem. Jednocześnie ucisk w żołądku wzmocnił się, kiedy uchwyciła wzrok Juliette i wyszczerzony uśmiech harpii z jej jawną, próżną satysfakcją. Wydawało się, że ten uśmiech mówi „wiedziałam, że nie dałabyś rady”. Kaia robiła wszystko, by nie zarumienić się czy rozpłakać. - Nie zwracaj uwagi na tę wiedźmę – powiedziała Taliyah, klepiąc ją w ramię. – Jesteś lepsza od niej pod każdym względem. - Dzięki Tal. Neeka przekopała ich plecaki z nadzieją znalezienia potrzebnych medykamentów i dołączyła do nich w samą porę. Juliette uniosła pistolet wysoko w powietrze, trzymając go w gotowości. Wszyscy znieruchomieli, czekając. Nacisnęła spust. Bum! Wysoko ponad nimi nastąpiła eksplozja ruchu - szeleściły liście, a ciała uderzały o siebie. Rozległy się okrzyki siły, jęki bólu i ryki wściekłości, echa odgłosów kontuzji i satysfakcji. Kaia starała się śledzić swoje siostry, ale dziewczyny były zbyt wysoko, zbyt szybko się poruszały, znikając za liśćmi i chmurami. W końcu się poddała i obserwowała ziemię, czekając na spadające ciała. W ciągu kilku minut poczuła podmuch powietrza, znieruchomiała, gdy usłyszała plaśnięcie. Jeszcze bardziej zesztywniała, kiedy kilka kroków dalej dostrzegła leżącą w bezruchu… Songbird. Wokół dziewczyny była kałuża krwi, kiedy jedna z jej koleżanek rzuciła się do udzielenia pomocy.

Dzięki bogom. Żołądek Kai rozluźnił się, choć palące kwasy nie ustąpiły. Czy Gwen skończy w taki sam sposób? Albo Bianka? Zacisnęła pięści, a ciało zaczęło jej drżeć, oderwała wzrok od skupiska Songbirds. Na odległym skraju polany dostrzegła wirujące liście i błysk ciemnych włosów. Nieszkodliwa harpia potrzebuje chwili spokoju? Złośliwa harpia, która zaatakuje kogoś nawet, jeśli będzie myślał, że stoi na neutralnym gruncie? Łowca, który nie martwiłby się o nic poza zniszczeniem swojego celu? A może to Rhea we własnej osobie? Cholera, wszystko, co Kaia wiedziała to to, że czarne włosy należą do Sabina. Albo Lazarusa. Ten sposób, w jaki spojrzał na nią w barze, sposób, w jaki szydził z niej… jeszcze z nią nie skończył – tego była pewna. Nie chcąc ryzykować, pochyliła się do Taliyah i wyszeptała. - Coś zobaczyłam. Idę to sprawdzić. - Bądź ostrożna. Krzyknij, jeśli będziesz mnie potrzebować starsza siostra nie oderwała uwagi od walki. Znała swoją siostrę wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że Taliyah jej ustąpiła. Gdyby pomyślała, że istnieje realne zagrożenie, Taliyah Niewzruszona nalegałaby, żeby z nią pójść. To był kolejny cios w serce Kai, ale otrząsnęła się. Wtopiła się w bujne, zielone listowie. Wydawało się, że drzewa i rośliny odwróciły się od niej - jakby rozeszła się wieść i teraz wszystkie się jej obawiały. Szkoda, że tego samego nie można powiedzieć o jej koleżankach harpiach. Lekko przygarbiona, trzymając sztylet w obydwu dłoniach, utorowała sobie drogę w kierunku polany. Nogi miała nieco gumowate, co powodowało, że ciągnęła za sobą stopy. Zachowywała się głośniej, niż chciała, ale nie było na to rady. Jeśli intruz nie zauważył ciężkiego stąpania jej butów, to na pewno usłyszał bicie jej kołatającego między żebrami serca walącego niczym młot pneumatyczny pracujący na najszybszych obrotach. W końcu dostrzegła ślady, które nie należały do harpii. Były duże, wyraźne i odciśnięte wystarczająco głębokie, by domyślić się, że ktokolwiek je zrobił, dźwigał przynajmniej sto kilo solidnych mięśni. To nieco zawężało wybór. Mogła mieć do czynienia z łowcą, Sabinem albo Lazarusem. Jej umysł furczał, szybko eliminując podejrzanych. Gdyby to był łowca byłyby też inne ślady. Łowcy byli jak karaluchy - jeśli ukrył się jeden, równie dobrze mogło to zrobić tysiąc innych. Gdyby ślady należały do Sabina, wyczułaby Stridera. Tych dwóch nigdy się nie rozdzielało. A więc zostawił je Lazarus Tampon. No, no. Może wreszcie będą mieli swoją zaciętą i ostrą walkę (jakby nie wiedziała o tym), ale stoczą tę walkę właśnie wtedy, kiedy ona nie była na pełnych obrotach. Czy to nie pech? Coś ciężkiego uderzyło ją w plecy, rzucając twarzą do ziemi. Ta sama siła przycisnęła jej skrzydła tak mocno, że utrudniała ich ruch, a nawet ograniczyła jej siłę. Eksplozja, która nią wstrząsnęła, sprawiła, że powietrze uciekło z nagle powleczonych brudem ust. Była zdeterminowana, żeby podkraść się do swojej ofiary, ale zawiodła, nie chroniąc należycie tyłów. Wiedziała o tym. Cholera, co się z nią dzieje?! To był kolejny dowód jej słabości. Nic dziwnego, że siostry nie chciały jej w powietrzu. Mimo to nic nie powstrzyma jej przed walką. Pojawiły się szpony, wyrosły kły. Właśnie miała spróbować obrócić się i wcisnąć kolano pomiędzy siebie i napastnika, ale męski głos wyszeptał: Nie rób tego. Wygrałem i na tym koniec - satysfakcja i przyjemność przebijały się przez

ten znajomy, ukochany głos. Strider! W przeciwieństwie do samozadowolenia Juliette, jego samozadowolenie Kai nie przeszkadzało - w zasadzie rozkoszowała się nim. Był tutaj. Z nią, cały i zdrowy. Był również w niebezpieczeństwie, ale w tym momencie nie miało to znaczenia. Był tutaj! - Jesteś cała? – zapytał tym samym jedwabistym szeptem. Jego ciepły oddech pieścił jej ucho, obmyło ją całkowite ukojenie. Dopóki nie dodał – poczekaj, nie odpowiadaj. Ten sukinsyn Lazarus jest niedaleko, czeka na ciebie. Przygotował pułapkę. Kiedy złapała oddech, wychrypiała – Jakiego rodzaju pułapkę? - Taką z kwiatami, blaskiem świec i ozdobionym klejnotami kielichem wypełnionym jego, prawdopodobnie chorą, krwią. Oczy Kai rozszerzyły się. Lazarus zamierzał ją… uwieść? Dlaczego? - Nic nie wiem, żeby była chora, ale ta krew przypuszczalnie jest zatruta. Prawda? Ta sztuczka prawdopodobnie miała ją zmiękczyć, zanim ten gnojek przeszedłby dalej do… zabicia jej. - Jeżeli będziemy mieli szczęście, facet umrze z rozczarowania, gdy nie skorzystasz z szansy. - Właściwie to on będzie miał szczęście. - Słuszna uwaga. A teraz muszę zdecydować, czy zabić go teraz czy może później. - Opcja numer dwa? – zapytała z nadzieją. - Też tak myślę. Teraz mam coś lepszego do zrobienia – Strider złagodniał trochę, a ona w końcu się obróciła i położyła na plecach. Jego nogi znajdowały się wokół jej tali, a granatowe spojrzenie przesunęło się w dół. Brud rozmazał się na jego opalonej skórze, a blond włosy były zaróżowione od zaschniętej krwi, która pokrywała mu twarz. - Nie martw się. Dostanie, na co zasłużył. - Jesteś ranny? – jeśli ktoś go zranił uwolni swoja harpię. Nie będzie w stanie się powstrzymać. Może… - Nic mi nie jest – jego twarz złagodniała, bogowie, był piękny. – Pamiętasz łowców, którzy ostatnio was zaatakowali? Cóż, zaraz potem bardzo cierpieli. Proszę bardzo. Uczucie ulgi wzrosło, mieszając się z poczuciem dumy. To był jej mężczyzna, jej wojownik. Nikt nie był silniejszy, bardziej mściwy czy sprawny. - Dziękuję. A teraz musisz iść – powiedziała, popychając go delikatnie. – Rhea może być w pobliżu, a ty jesteś… - Nie – nawet nie drgnął. – Sabin i aniołowie jej szukają. Jak dotąd nie znaleźli żadnego śladu jej obecności. - To nie oznacza… - Cicho bądź, Kaia – powiedział, po raz kolejny jej przerywając. – Masz kłopoty i coraz bardziej w nie brniesz. – Stanął na nogi i złapał ją za nadgarstek, by pomóc jej wstać, a potem obrócił się, pociągnął ją za sobą i poprowadził jak najdalej od Lazarusa. Uderzały w nią liście i gałęzie, brzęczały owady, niektóre ośmielały się ją ugryźć.

- Nie mogę iść zbyt daleko – powiedziała, marszcząc twarz z wysiłku. Cholera. Jej bok i noga pulsowały, a rany otworzyły się, kiedy upadła. Teraz krew sączyła się z nich, wypełniając buty. - Pójdziesz tak daleko, jak będę chciał – warknął nieświadomy jej bólu. - Strider, posłuchaj mnie. Moje siostry teraz walczą. Muszę… - Nie obchodzi mnie, co one robią. Ty i ja musimy pogadać. Teraz ucisz się, a ja znajdę dla nas miejsce. Jeśli nie, zaknebluję cię. I Kaia? Na prawdę mam nadzieję, że cię zaknebluję. Zacisnęła usta, milcząc, kiedy ciągnął ją coraz głębiej i głębiej w las. Rozdział 22 Strider przeciągnął Kaie przez gęstniejącą mgłę i przeszedł z nią przez rwącą rzekę. Kiedy pierwszy raz tutaj przyszedł drzewa starały się pożreć go żywcem, musiał co kilka minut wycinać sobie drogę do bezpiecznego miejsca. Teraz te same drzewa pozostawały całkowicie nieruchome, ani jeden pojedynczy liść nie tańczył na wietrze. Co się stało? Pytanie przestało mieć znaczenie, kiedy dotarł do jaskini, którą odkrył, gdy tropił Kaię. Mógłby wrzucić ją do środka, a jedyne wejście zasłoniłby kamieniem. Spędziłaby kilka lat w odosobnieniu, zastanawiając się nad popełnionymi błędami. Chciał na nią krzyczeć, naprawdę, za to, że go zostawiła, za to, że prawie weszła w uwodzicielską pułapkę tego sukinsyna Lazarusa, za co, tak na marginesie, Strider powinien go ukarać; ale kiedy oparł ją o kryształową ścianę, po raz pierwszy przyjrzał jej się dokładnie, odkąd rzucił jej cudowny tyłek na ziemię. Wspaniałe rude włosy były na końcach wilgotne i prosto na jej nagi brzuch ściekały z nich małe perełki wody. Rzeka zmyła makijaż, który zawsze pokrywał jej migoczącą jak diament w palącym słońcu skórę. Choć dziś nie miała w sobie typowego dla niej blasku. Wstrząsały nią dreszcze. Zmarszczył brwi. Dlaczego drżała? Przecież tutaj było gorąco jak w piekle. To jednak w niczym nie umniejszało jej uroku. Nic nie miało takiej mocy. Może, dlatego, że nosiła maleńki pół top i parę szortów. Obydwie rzeczy miały biały kolor i aktualnie były przezroczyste, pokazując mu wszystko, co skrywały pod sobą. Rumieniec, perlące się sutki, a potem pomiędzy długimi, zwinnymi nogami doskonały skrawek rudego centrum. Gdyby nie odwrócił szybko wzroku, erekcja wyjrzałaby siłą przez zamek od spodni. Studiował ją dalej. Uświadomił sobie, że jest ranna. Groźne rany w jej boku i udzie wywołały w nim wściekłość, zastępując pożądanie. Nic dziwnego, że jej skórze brakowało tego wspaniałego blasku, a ciało nie mogło przestać drżeć. Ugryzł nadgarstek i przytknął do jej ust. - Pij. Posłuchała, po czym jęknęła w ekstazie. Takie kunsztowne ssanie – pomyślał – takie ciepłe. Zamknęła oczy, oddając się tej czynności. Odetchnął z satysfakcją, kiedy zobaczył, jak rozdarty mięsień i skóra zrastają się i odsunął rękę. Tym razem to on jęknął - pozbycie się ran pozostawiło jej skórę gładką i

nieskazitelną, pozwalając mu ją pochłaniać wzrokiem. Pożądanie powróciło z pełną siłą. Podniósł wzrok…Jej usta były nabrzmiałe, wilgotne. Z tego powodu, cholera, był pulsujący. Jej srebrno złote oczy błyszczały wszystkimi rodzajami emocji. Zdenerwowaniem, ulgą, podnieceniem, bólem. Chciał zatrzeć te złe i wzmocnić dobre. Jedynym sposobem powiedział sobie – jest ją posiąść. Wreszcie. Pójść na całość, nie powstrzymywać się. Tak, kochanie się. Lubił o tym myśleć. Poczuł jakby po raz pierwszy w życiu myślał jasno. Potrzebował tego, co chciała mu ofiarować. Chciał zgłosić swoje roszczenia do niej, trzymać innych mężczyzn z dala. Będą tego konsekwencje, był tego pewny, ale nie mógł nic na to poradzić. Nie tutaj, nie teraz. Zostawiła go, a separacja prawie doprowadziła go na skraj szaleństwa. Przycisnął do niej swoje ciało. Sapnęła taki cudowny dźwięk, potrzebujący i figlarny. - Dziękuję – powiedziała niskim, zmysłowym głosem. – Nie masz pojęcia, jak bardzo tego potrzebowałam. - Proszę. - Nadal chcesz mnie zakneblować. Jeśli tak, polecam użycie piłki do tenisa i taśmy izolacyjnej. - Nie ma takiej potrzeby. Poradzę sobie. - Poważnie? – jej oddech uwiązł, a ton zdradzał nadzieję. Skinął. - Tak. Więc przekonajmy się, co muszę zrobić. - D-dobrze. - Powiedziałaś mi, że Parys dał ci bazylion orgazmów. To twoje słowa. Zatem ile dokładnie oznacza bazylion? Jej policzki poczerwieniały, była urocza i jeszcze bardziej seksowna w swoim zakłopotaniu. - Nie wiem. Nie liczyłam. I nie chcę o nim rozmawiać. - Przypomnij sobie. Policz. To będzie jeden jedyny raz. Po tej rozmowie zapomnisz o nim. Na zawsze. - Dlaczego? – położyła dłonie na jego piersi. – Dlaczego mam o tym myśleć, to znaczy… kiedy ja chcę myśleć jedynie o tobie? - Mój demon. Z jakiego innego powodu? – przesunął palcem wzdłuż jej szczęki. – Zrób to. Proszę. Wygraj. Szokujące – pomyślał cierpko. Zrobię to – miał taką nadzieję. Zrozumienie zaświtało na jej twarzy, a wraz z nim strach. Właśnie zdała sobie sprawę z tego, że Strider będzie musiał dać jej więcej orgazmów niż Parys. Nawet seks był dla niego wyzwaniem. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek będą mieć spokój? Czy będzie taki moment tylko dla nich, żadnych gier, zwycięzców, przegranych? - Wiedziałaś, jak będzie, zanim przyjęłaś mnie jako swojego małżonka – powiedział sztywno. – Nawet nie próbuj mnie teraz odsunąć na bok. Zrób to. Przypomnij sobie i powiedz mi. - Nie chcę cię odsuwać na bok. Nie chcę cię również zranić – zagryzła dolną

wargę; rozpoznał tę nerwową reakcję. – Dał mi czcztery, tak myślę. To jąkanie… - Tak myślisz, czy wiesz? Pauza. Jeszcze bardziej zagryzła wargę. - Ja, hmmm, wiem. Tak, wiem. Cztery. Były cztery. Na pewno. Wygraj. Zamknij się. Wygram – da jej (co najmniej) pięć orgazmów zanim sam dojdzie. I każdy z nich wywrze na niej ogromne wrażenie. Ale będzie to musiał zrobić, kiedy nadal będzie ubrana. W momencie, w którym ją rozbierze, będzie w niej, poczuje ją, straci nas sobą kontrolę, której potrzebuje. - Muszę to powiedzieć, jestem trochę zaskoczony, że cztery potraktowałaś, jako bazylion, ale… jak kto lubi. Przygotuj się na kwadrylion. Sięgnął pomiędzy ich ciała i odpiął guzik przy szortach. Rozszerzyła oczy. - Będziemy teraz uprawiać seks? - Tak – rozpiął suwak, uniósł brew. – Jakiś problem? - Nie. Tylko…pamiętasz jak powiedziałam, że nie chcę cię zranić? Więc, miałam na myśli, że nie chcę cię zranić przez przypadek. Po prostu…cholera, będziesz potrzebował bezpiecznego słowa – pierś falowała jej pod silnym oddechem. – Przykro mi. Zdumiony zatrzymał się. - Ja? Będę potrzebował bezpiecznego słowa? Nie obawiała się, że mu się nie uda, tylko tego, że go zrani. Prawie się uśmiechnął. W tym momencie to było jego najlepsze seksualne doświadczenie w życiu. Przytaknęła niepewnie. - Zgadzasz się z tym? Cudowna kobieta. Przesunął się na rozsunięte spodnie. Białe majtki. Koronkowe. Jak miło. - Co powiesz na frazy? Moją będzie “ktoś tutaj jest” – nie czekał, aż odpowie, opadł na kolana. - O bogowie – jej brzuch zadrżał. – Dobrze, tak, dobrze. Bogowie, powtarzam się, ale to działa. Jego spojrzenie zatrzymało się na rudym cieniu pod koronką, do ust napłynęła ślina. Pochylił się i trącił nosem, wdychając słodki kobiecy zapach. - Och, bogowie – powtórzyła. – Będziesz…będziesz najlepszy, Strider, nie musisz się o to martwić. Wiesz? Ja to wiem. Nie martwił się, jego umysł był skoncentrowany na niej i tylko na niej. Na poznawaniu smaku, słuchaniu błagań o więcej, delektowaniu się kurczowym uściskiem jej dłoni i tym jak ciągnie go za włosy. Rozchylił jej uda na tyle, na ile pozwalały krępujące ruchy szorty. Nie zwracając uwagi na majtki, przycisnął koniuszek języka do jej gorącego sedna. Nacisnął mocniej. Bogowie, mógł ją smakować i nigdy bardziej niczego nie pragnął. Ból w jego penisie stał się prawie nie do zniesienia. Cholera. Tak dobrze byłoby poczuć jak sięga w dół, zaciska palce wokół trzonu, przesuwając w górę i w dół, podczas gdy on zanurza głowę pomiędzy jej nogami. Sięgnął w dół zanim zdał

sobie sprawę, że to zrobił. Cholera. Chwycił jej uda. Będzie musiał oczyścić myśli, dalej działać i zachować dystans. Tylko jeśli pokona Parysa, będzie mógł rozważyć własną przyjemność. Przeciągnął językiem po jej nabrzmiałej łechtaczce. - Och, Bogowie, tak – wydyszała. Nie musiał zmuszać się do panowania nad myślami - jej okrzyk przyjemności uprościł sprawę. Satysfakcja, chciał jej satysfakcji. Wilgotne… jej majtki stały się wilgotne, ale chciał czegoś więcej. Jego język leniwie rysował koła wokół rozpalonego sedna, przesuwał się do tyłu i z powrotem, w górę i w dół, dotykając ją z każdej możliwej strony. Kiedy zaczęła wyginać biodra, wychodząc mu na spotkanie, przesunął dłonie od dołu do góry, pieszcząc łydki, uda, a potem pod szorty. Taka miękka, gładka skóra…tak cholernie ciepła. Chociaż chciał wcisnąć ręce wyżej, wbić palce w jej wnętrze, jedynie drażnił ją, korzystając z możliwości, że jego język nie przestawał jej atakować. W końcu słodko chwyciła go za tył głowy i stanowczo przycisnęła do siebie jego usta. Była zdyszana, błyszcząca od potu. - Muszę…muszę mieć… - zatrzymała go w najbardziej potrzebującym miejscu. – Strider! – wykrzyknęła, dochodząc. Jeden z głowy, jeszcze cztery. Stanął na chwiejnych nogach. Bez słowa odwrócił ją, zmuszając, żeby stanęła twarzą do ściany. Jego penis otarł się o jej tyłek. Strider wciągnął powietrze. Przesunął palce wokół niej, wsuwając pod szorty do majtek. Dotyk. Gorąca skóra, wilgotne kobiece sedno i och, słodkie nieba, poczuł się znakomicie. Jęk wymknął się z jej ust. Wygięła plecy, podniosła ramiona, a potem jej palce przeczesywały jego włosy. Potarł jej nabrzmiałą małą łechtaczkę, zanim włożył jeden palec głęboko w jej wnętrze, poruszając do środka i na zewnątrz, do środka i na zewnątrz, dołączając drugi i znów wsuwając do środka i na zewnątrz, dopóki po raz kolejny nie oparła się o niego, rozpaczliwie pragnąc uwolnienia. - Strider, muszę, muszę… - Wiem, laleczko – włożył trzeci palec, rozciągając ją. Wolną ręką sięgnął do góry i chwycił jedną pierś. Idealnie mieściła się w dłoni. Jej sutek był wilgotny, prawdopodobnie obolały. Uszczypnął go. Westchnęła. Ten dźwięk poruszył go, podkręcając jeszcze bardziej jego własne pożądanie. - Jak mi idzie? - Idealnie. Nikt nie był leszy. Proszę. Nie mógł się powstrzymać, musiał mieć intensywny kontakt. Szarpnął jej biodra do tyłu, uderzając jej tyłkiem o swoją erekcję, idealna pozycja, kiedy jęknęła, zwolnił nacisk palców. W ciągu kilku sekund jej biodra zaczęły uderzać mocniej, szybciej, usilnie nakłaniając go do utrzymania rytmu. Nie zrobił tego. Zwolnił jeszcze bardziej. Wkrótce nie mogła złapać oddechu, dyszała płytko, nieregularnie. Jej skóra rozgrzała się o kolejny stopień, prawie paląc go przez ubranie. To bolało, ale, do cholery, to było jednocześnie przyjemne. Zwłaszcza, kiedy zatopiła paznokcie głęboko w skórze jego głowy, aż do krwi. Potem każdy mięsień jej ciała zacisnął się, kości zaczęły drżeć. Znowu wykrzyknęła jego imię. Tym razem, drugi skrzypiący, prawie warczący głos nałożył się na jej własny - wiedział, że jej harpia jest z nią, zadowolona. Drugi z głowy, jeszcze trzy.

- Strider, pozwól mi…cię possać…musisz być…obolały. Cholera, chciał przyjąć jej dekadencką propozycję. Zagryzał język dopóki nie poczuł krwi. Tak, zranił się, ale zrobiłby to o wiele mocniej, gdyby nie udało mu się zrobić dobrze tego, co założył. - Jeszcze nie. - Proszę… Bogowie, ona chce go wykończyć. On chciał ją wykończyć. Nogi Kai drżały ledwo zdolne do tego, żeby ją utrzymać. Krew osiągnęła punkt wrzenia w dawno roztopionym wnętrzu. I wciąż nie miała dość Stridera. Dał jej orgazm, a ona błyskawicznie pragnęła kolejnego. Dał kolejny, a ona wciąż pożądała następnego. Jeśli ona czuje się w ten sposób, jak on musi się czuć? Płonie? Może wybuchnąć? Cholera! Chciała, żeby cieszył się ich wspólnym czasem, a nie przechodził przez to w cierpieniu. Kiedy obrócił ją z powrotem, poczuła zawroty głowy. Nie dał jej szansy na rozmowę czy dojście do siebie, po prostu złączył ich usta razem. Wepchnął swój język tak, jakby chciała, żeby zrobił to swoim penisem. Kiedy chwycił jej tyłek i uniósł ją, owinęła nogi wokół jego tali. W momencie, kiedy to zrobiła naparł na nią twardą, grubą długością swojego członka, uderzając jej zmęczone centrum. Jęknęła. Stęknął. Nie może przestać karmić ją tym pocałunkiem. Był słodki, był torturą, wspaniałą rozpustą, erotyzmem; w całości dotykał jej duszy, och, bogowie to wracało, znowu, zanim mogła sięgnąć ręką pomiędzy nich i chwycić jego erekcję. - Jesteś piękna, kiedy dochodzisz – powiedział gwałtownie napiętym głosem. – Jeszcze dwa razy, laleczko, dobrze? Nie rozumiał. Jak mogła zmusić go, żeby zrozumiał? Ilość orgazmów nie miała znaczenia. Nie z nim. Sam fakt, że Strider ją całował, dotykał, sprawiał jej przyjemność, był wystarczający. Żadne doświadczenie nie będzie lepsze od tego. Musi zmusić go, żeby zrozumiał. Nogi Kai były bezwładne, kiedy opuściła je na ziemię. Przycisnął jej plecy do kryształowej ściany – takiej zimnej – i ujął jej piersi, ściskając. Na spuchniętych i wciąż wilgotnych ustach pojawiło się napięcie. Owinęła palce wokół jego nadgarstków, używając tak dużej siły, że nie był w stanie się poruszyć bez doznania ataku bólu. Rzucił jej zaskoczone spojrzenie - ten błękitny wzrok był błyszczący, spragniony. Teraz miała jego uwagę, rzuciła go na bok i tańcząc przed nim, zmieniła ich pozycję. Pazury rozerwały jego jeansy. Materiał był wilgotny tam, gdzie otarła się o niego. - Co…? - pytanie przerwał ochrypły jęk, kiedy przebiegła palcami wzdłuż jego ciała. – Kaia, nie…nie możesz, do cholery, kochanie! Nie rób tego, proszę. Opadła już na kolana. Teraz wessała go głęboko, aż do tylnej ściany gardła. Wplatał palce w jej włosy. Może chciał odciągnąć ją od siebie, ale kiedy podniosła głowę, ssąc mocniej i przesuwając język po grubej żyle jego długości, on tylko głaskał jej włosy łagodnie, delikatnie, jakby się bał szarpnąć jakiś kosmyk. - Dziecinko…kochanie…proszę – poruszał biodrami w rytmie jej ust, do środka i na zewnątrz, nadal starając się być delikatnym i powolnym, kiedy jego ciało wyraźnie pragnęło robić to szybko i mocno.

Pomimo iż cieszyła się, sprawiając mu przyjemności, tak bardzo jak on cieszył się, będąc w tym miejscu, jego wcześniejsze wątpliwości przebiegły przez jej umysł, zakorzeniając się w niej. Co jeśli liczba orgazmów ma, w rzeczywistości, znaczenie dla jego demona? Strider mógł być z łatwością jej najlepszym, co do tego nie ma wątpliwości, choćby nie wiem co, ale jeśli liczba ma znaczenie, a ona zawiedzie, nie dostawszy czterech, zanim on będzie miał jeden? Strider będzie cierpiał. Jeśli tak się stanie, już nigdy nie zechce uprawiać z nią seksu. Zapamięta ból zamiast przyjemności. Och…cholera! Swój punkt widzenia będzie musiała udowodnić później. Zatrzymała się nagle, a on jęknął jakby był konający. Prawdopodobnie był. Jeszcze dwa, pomyślała. Musi mieć jeszcze dwa orgazmy zanim będzie mogła mu dać jeden. Poczuła się samolubna i chciwa, ale nie mogła ryzykować. Udowodni mu swoją rację i dokończy to z nim później. A wtedy da mu tyle orgazmów, że nie będzie w stanie chodzić przez tydzień. Drżąc jeszcze bardziej, wstała, wyciągnęła jego rękę ze swoich włosów i włożyła do szortów, pomiędzy swoje uda, gdzie była gorąca i mokra. Wtedy jęk rozdzielił jej usta. - Kaia, proszę… musisz…muszę… - jego głos był zmęczony, twarz tak napięta, że przypominał jej gumkę recepturkę, gotową do pęknięcia w każdym momencie. A jego oczy…błyszczały połączeniem błękitu i czerwieni, Strider i jego demon współzawodniczyli o dominację. - Poddaję się – wyszeptała, wyginając się do niego i wsuwając te palce głębiej. – Jestem twoja i zrobimy to na twój sposób. Jakkolwiek będziesz chciał. - Nie, chcę…muszę… - Wiem kochanie, wiem, ale dotykaj mnie tak jak teraz, dobrze? Dotykaj mnie tak, dopóki nie powiem stop. Potem zatopisz tego pięknego członka bardzo głęboko we mnie…i nigdy…nie będę już… taka sama. Pojawił się ostatni jęk. Ciśnienie…znowu wzrosło…przejmując kontrolę… - Tak – warknął. - Och, tak – przesunęła jego kciuk do łechtaczki i przycisnęła. Czwarty orgazm nadszedł szybko, powodując napięcie i skurcze. Płynęła na jego fali, bezlitośnie nie pozwalając zwolnić jego palcom i nieustająco pocierając się o jego kciuk. Krew zawrzała w niej, zanim stała się morzem ognia. Para sączyła się z jej porów, tworząc wokół nich mgiełkę. Nie rozumiała, wiedziała, że to jest dziwne, złe, ale nie zamierzała się tym teraz martwić. To było zbyt ważne. - Kaia…pospiesz się – krople potu przykryły jego czoło, ściekając po skroniach. Gwałtownie wciągał i wypuszczał powietrze przez nos. – Nie wytrzymam dłużej. Umieram… Nie przestała pulsować, ciśnienie znowu wzrosło, wijąc się przez całe ciało. - Jeszcze odrobinę… - jej sutki otarły się o jego pierś, wywołując więcej tego dekadenckiego napięcia. – Proszę, jeszcze odrobinę. - Zamierzam dojść w momencie, kiedy znajdę się w tobie. - Chciałbyś. - Bogowie, Kaia. Nigdy nie byłem bardziej gotowy. Dobrze, bardzo dobrze. Tak bardzo jak on będzie chciał być jej najlepszym, ona chciała, być jego najlepszą. Chciała odpędzić wszystkie jego myśli o innych partnerkach.

Być tą jedyną. Na zawsze. - Jesteś mój – powiedziała. - Twój. Nigdy nie powinienem ci się opierać – drapieżne warknięcia wyrwały się z jego gardła. Wolną ręką uderzył w ścianę za sobą, tuż obok uda, miażdżąc kryształ. Uderzył ponownie. Rozłamał. Znowu. Skruszył. Cała ta intensywność…wszystko dla niej…Ciężka para gęstniała wokół nich. Kaia wspięła się na niego jakby był górą, oplatając nogi wokół jego tali. Wepchnął palce głęboko, bardzo głęboko i w końcu, cudownie, wystrzeliła. Wyrwał się z niej krzyk tak intensywny, że zobaczyła srebrne gwiazdy migoczące pod powiekami. W następnej chwili leciała w dół. Uderzyła o ziemię z łoskotem i straciła oddech. Nie było czasu na dojście do siebie. Jej ubranie zostało zerwane. Otworzyła powieki dokładnie w tym momencie, by zobaczyć Stridera. Wyraz jego twarzy był szalony, kontrola gdzieś zniknęła, pochylał się nad nią. Zdjął ostatnią rzecz z siebie. Rozsunął jej nogi i wbił się w nią głęboko, w całości. Ryknął. Nie doszedł jednak, jeszcze nie, załkała i wygięła się na spotkanie z nim. Drapieżne powarkiwania stały się dzikie, kiedy w nią uderzał. Nie był człowiekiem czy nieśmiertelnym. Był zwierzęciem i kochała to. Naprawdę powinna była zostawić kwestię odpowiedzialności. Powinna po prostu stać się naczyniem dla jego przyjemności. Kiedy się w nią wwiercał, pochłaniał ją, również zatraciła się w uczuciach, stając się zwierzęciem. Nagle zatrzymał się. Zatrzymał! Spojrzał w dół, krople potu kapały na nią. - Laleczko? – wychrypiał szorstkim głosem. - Tak, jestem. A teraz ruszaj się! - Nie. Możesz…zajść w ciążę? - Nie. Nie jestem teraz płodna. Zaczął się poruszać, a ona znowu się zatraciła. To był jej małżonek, jej mężczyzna i byli połączeni. Byli jednością. Ta wiedza była zmysłowa, odurzająca. Szponami podrapała jego plecy, odzierając skórę. Kły poraniły jego usta, smakowała jego krew, a potem całował ją. Język wbijał się w nią tak jak penis, zostawiając jego smak w środku jej ust. To było wszystko, czego kiedykolwiek potajemnie chciała, a ona oddała się w posiadanie Striderowi. Tak, w posiadanie, uświadomiła sobie. Demon był jego częścią, ale Strider był częścią niej, podstawą jej przetrwania. - Strider – westchnęła. – Mój Strider. Może jego imię na jej całowanych, opuchniętych ustach popchnęło go na krawędź, ponieważ zdała sobie sprawę z kolejnego ryku. Szalony dźwięk odbijał się od ścian. Jego ciało napięło się. Absolutna przyjemność owładnęła jego twarz, a on po raz ostatni zanurzył się w niej, dochodząc… dochodząc… doprowadzając ją prosto do kolejnego orgazmu. Rozdział 23 Poparzyła go. Dosłownie. Na całym ciele miał bąble, które zaczęły znikać zaledwie kilka sekund po tym, jak się pojawiły.

Moment, w którym szczytował, będąc w niej, był też momentem, w którym szczytował jego demon. Kaia - silna, zdolna harpia, poddała się im zupełnie i całkowicie, oddając wszystko, wszystko co miała. Dała też niekończącą się przyjemność, a świadomość tego obudziła w Striderze zaskakującą siłę. Nigdy nie doświadczył czegoś takiego - czuł się teraz…niezwyciężony. Tak, to było odpowiednie słowo. Mógł zrobić wszystko. Mógł pokonać armię, znaleźć puszkę Pandory, cokolwiek. Jego demon czuł się tak samo i nawet pojękiwał z pasją nadal zatracony we wrażeniach. W czasie, kiedy klęczał przed nią, ucztując pomiędzy nogami Kai i w czasie, gdy ona robiła te same sztuczki jemu, bycie jej najlepszym przestało mieć znaczenie. Chciał jedynie być z nią. Być jej – Kai, żadnej innej. Stała się jego chorobą i lekarstwem, doprowadzając go do ekstazy, o jakiej nawet nie śnił. Przewrócił się na bok, tuląc ją do siebie. Nie chciał, by odchodziła - nie teraz. Nigdy. Jedwabiste włosy połaskotały go, gdy ukryła głowę w zagłębieniu jego szyi. Obydwoje byli spoceni, a temperatura jej ciała spadła tylko nieznacznie. Podobało mu się to, świeciła się. Cholera, jej skóra, świeci wszystkimi kolorami tęczy - pomyślał. Rozbudziła w nim pożądanie na kolejny raz, kiedy pobudzenie w ogóle nie powinno być możliwe co najmniej przez najbliższy rok. Przesunęła palcami wzdłuż krawędzi tatuażu jego błękitnego motyla i wydawało się, że tusz unosi się, wychodząc jej na spotkanie, jakby tatuaż pragnął więcej tego ciepła, głębszego żaru. Nigdy wcześniej nie pozwolił, żeby kobieta pieściła znak. To było miejsce, którym Porażka wdarł się do jego ciała przypomnienie głupoty Stridera. Czasami spoglądał na poszarpane kontury tuszu i czuł wstyd, ale teraz podobało mu się, że tam jest. Polubił zainteresowanie Kai jego detalami. - Nie jesteś…ranny, prawda? – zapytała drżącym głosem. Teraz, kiedy chciał uderzyć się w pierś i krzyczeć z dumy? - Wręcz przeciwnie. - Naprawdę? - zapytała tak, jakby nie mogła uwierzyć w jego słowa. - Naprawdę. - Nie potrzebowałeś bezpiecznego słowa – zachichotała, ale jej rozbawienie szybko uleciało. Zesztywniała, poważniejąc. – Ale... dobrze się bawiliśmy? Strider opuścił podbródek, spoglądając w dół. Miała opuszczoną głowę, wiec widział jedynie czubek rudej czupryny. - Pytasz poważnie? - A mogłabym inaczej? - zirytowała się wyraźnie urażona. - Nie słyszałaś moich ryków? Dwa razy? - Tak – przyznała cicho – słyszałam. - I nadal chcesz wiedzieć, czy dobrze się bawiłem? - Cóż, nie cierpisz, więc zgodnie z tym co powiedziałeś, wiesz, że byłeś moim najlepszym. Ale dopóki mi nie powiesz, nie ma innego sposobu, żebym się dowiedziała, jak było tobie. - Ach… - otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale ona dopiero się rozkręcała, podejmując temat. - Poza tym – kontynuowała – opierałeś mi się tak długo. Nie chciałeś być ze mną. Upewniłeś się, że będziemy razem tylko… tymczasowo.

Tymczasowo. To słowo zakorzeniło się w jego głowie jak bomba kilka sekund przed detonacją. Myśl o tej kobiecie z innym mężczyzną, nagą tak jak teraz, zaspokojoną, dzielącą się… Każda komórka jego ciała krzyczała w proteście. Moja. Jeśli się zaangażował, będzie oczekiwała, że na zawsze. Zazwyczaj to słowo powodowało, że odchodził, ale teraz, wieczność wydawała się niewystarczająca, by z nią być. Było zbyt wiele rzeczy do przedyskutowania, zrobienia, zbyt wiele sposobów, by ją mieć. Czy to oznaczało, że on… ją kochał? Nie wzdrygnął się na tę myśl, ale kochanie jej oznaczało przedkładanie jej potrzeb ponad swoimi, ponad jego misję, ponad wszystko. Jeśli to zrobi, a potem ją straci… strata jej oznaczała utratę wszystkiego. Co więcej, będzie go nieustannie wyzywać, czy będzie tego chciała czy też nie. Będzie domagała się jego uwagi i nie pozwoli odejść. Ale - i to było DUŻE ale - myślał, że nienawidzi żyć w taki sposób. W rzeczywistości myślał, że potrzebuje przerwy od wyzwań oraz tego czym i kim był. Z tego powodu wyjechał na wakacje z Parysem i Williamem. Był znudzony swoim wariującym umysłem. Znudzony i bardziej niespokojny niż kiedykolwiek, poszukiwał… czegoś. To wyjaśniało, dlaczego popędził do Kai w dniu, kiedy do niego zadzwoniła z więzienia. Wyjaśniało jego decyzję o przyjęciu roli małżonka, bez jednoznacznych deklaracji z obu stron. Ale to nie wyjaśniało tego, co teraz czuł - zaborczości na najwyższym poziomie, opiekuńczości i… rozradowania. I co najważniejsze potrzebował wyzwania, żeby przeżyć. Nie dlatego, że zwycięstwo w tym wyzwaniu nakarmi jego demona, utrzymując to małe gówno szczęśliwe zamiast gadające bzdury wewnątrz jego umysły, ale również dlatego, żeby poczuł się pełen życia. Kiedy był z Kaią, nie tylko był pełen życia, był wręcz skwierczący wewnątrz i na zewnątrz. Przypomniał sobie, jak desperacko pragnął jej tej nocy, kiedy spotkał ją na korytarzu fortecy, ubraną jedynie w purpurową szatę. Włosy wijące się wokół ramion miała w nieładzie, sutki twarde i przebijające przez cienki materiał, bose stopy. Wyglądała bardzo rozkosznie, a zarazem cholernie podniecająco. Chciał zaspokoić to podniecenie w sposób, w jaki poprzedni kochanek nie zdołał, dzięki bogom Parys wychylił głowę ze swojego pokoju i rzucił Kai pantofle, zanim Porażka zdecydował się na wyzwanie, żeby ją mieć. Tak przynajmniej Strider wtedy myślał. Odszedł od Kai i zablokował wszystkie jej obrazy w swoim umyśle. Od tamtej pory był zrzędliwy, nikt nie był w stanie go zadowolić, nawet jego wątpliwe podkochiwanie się w Haidee nie mogło odciągnąć go od harpii. Teraz… jego satysfakcja była niezrównana, więc pragnął zatrzymać tę kobietę przy sobie. Nigdy więcej nie pozwoli jej odejść. Nigdy więcej nie odejdzie od niej. Tak. Kochał ją. Nie był wstrząśnięty tym odkryciem. Prawdopodobnie, gdzieś w głębi - na pierwotnym poziomie cały czas o tym wiedział, nie chciał tylko tego przyznać. Teraz przezwyciężył to i nigdy więcej nie będzie z tym walczyć. Kaia była dla niego. Była jedyną, której chciał, musiał to przyznać. Była początkiem i końcem. Była jego na każdy sposób. Była jego drugą połową, potrzebował jej. Opierał się jej urokowi zbyt długo, przekonując siebie, że będzie taka jak każda inna, ale jak mogła taka być, skoro była dużo lepsza na każdy z możliwych sposobów?

Powiedzieć jej czy nie? Czy jego deklaracja odciągnie ją od zawodów? - Strider? – miała niepewny głos, jakby się bała, że go przestraszyła. Kiedy spojrzał na jej twarz, była zarozumiała, pewna siebie i niepokorna. Kiedy spojrzał głębiej, mógł dostrzec, jak bardzo była wrażliwa. Nienawidził siebie za to, że wcześniej nie dostrzegł tej wrażliwości, że nie zauważył jak łatwo można ją zranić. Jak wiele razy i na jak wiele sposobów zranił ją przez ostatnie kilka tygodni? Przytulił ją mocniej. - Wiesz, że nie mogę cię okłamać, prawda? - Prawda - tak dużo lęku przebijało się w tym jednym słowie. Nawet, jeśli cierpiał dla niej, starał się nie uśmiechać. - Więc oto jak jest. Byłaś wprost …Cholera, nie ma nawet słów, żeby opisać, jaka byłaś dobra. Nigdy nie doświadczyłem czegoś takiego, kogoś takiego i… uwielbiam każdy moment z tobą. - Naprawdę? – zapytała ponownie. - Och, tak. Naprawdę. - Cóż – teraz pewna siebie pocałowała jego pierś i dodała – to dlatego, że jestem stworzona z niesamowitości. - I zanurzona w niesamowitości. - I obsypana niesamowitością. - Bogowie, kocham smak niesamowitości. - Dziękuję - wymknął się jej kolejny śmiech, ciepły i bogaty jak wino. - Cała przyjemność po mojej stronie. Dosłownie. Jesteś boginią, Kaia. Kolejny pocałunek, miękki i słodki. - Nie. To tylko plotka zapoczątkowana przez jednego z moich byłych. Uśmiech uniósł kąciki jego ust. - Więc – prześledził palcami jej kręgosłup w górę i w dół. – Kiedy będziesz płodna? - Dlaczego? Chcesz mieć dziecko? - Cholera, nie. Żartujesz? Jestem wystarczająco przerażony dniem, kiedy urodzą się dzieciaki Maddoxa i Ashlyn. – Prawdę mówiąc, niemal polubił myśl o małych rudowłosych smarkaczach siejących spustoszenie w fortecy, doprowadzających go do szaleństwa, wyzywających go w każdej minucie, każdego dnia, ale w pewnym sensie to go wystraszyło. - Zapytałem o dni płodne, ponieważ staram się dowiedzieć, kiedy będę musiał kupić zapas prezerwatyw. Otarła zębami o jego sutek. - Mądrala. Harpie są płodne jedynie raz w roku i nie będę miała mojego płodnego cyklu przez najbliższe osiem miesięcy. Poza tym, masz szansę jedynie jedną na milion, żeby spłodzić ze mną dziecko. - W zasadzie mam jedną na dziesięć szans spłodzenia przestępcy. Śmiech zabulgotał w niej, a on rozkoszował się tym beztroskim dźwiękiem. Wypełniła go duma. Ja to sprawiłem. - Skąd takie słabe szanse? – zapytał ciekawy. Jeśli myślała, że mu czegoś brakuje w tej kwestii, cóż, zaciągnie jej tyłek do specjalisty, zrobi to co trzeba do kubeczka i udowodni, jak wybitni są jego pływacy. Cóż, są świetni. Ego… - Ze względu na moje dziedzictwo po ojcu – powiedziała, odrobinę się wahając. -

Feniks nigdy łatwo nie płodzi dzieci. To dlatego są prawie na wymarciu. - Jeśli prokreacja jest dla nich taka trudna, jak twoja matka zaszła w ciążę bliźniaczą z jednym z nich? Jej blask przygasł. - Jest przesadnie ambitna. - Tak jak ty. A mówiąc o dzieciach… kiedy byłaś mała, kim chciałaś być, gdy dorośniesz? Zauważył, że jest zdesperowany, by dowiedzieć się czegoś o jej przeszłości, nadziejach i marzeniach. Westchnęła tęsknie. - Jak mam być szczera, to chciałam być władcą całego świata. Albo jego żoną. Tym razem to on się roześmiał. Uniosła głowę tak, by spojrzeć mu w oczy. - Co? - Podobają mi się twoje cele... to wszystko… są słodkie. Tak jak ty. - Słodka? – przewróciła oczami. – To dokładnie to, czym chce być każda dziewczyna w oczach swojego mężczyzny. Wiesz, to prawie jak porównanie do tęczowego kucyka. - Hej, nie ma nic złego w byciu słodkim. Ja jestem słodki jak cukiereczek. Kolejny raz przewróciła oczami i przesunęła się z powrotem do jego boku. - Wspominałam o twojej skromności wcześniej? Jestem pewna, że tak. To poruszające, naprawdę. Więc kim ty chciałeś być zanim dorosłeś? Kreśliła palcami koła na jego piersi, a on pochwycił jej dłoń i przyciągnął palce do ust, całując każdy, zanim położył je z powrotem na piersi. - Nigdy nie byłem dzieckiem, więc nigdy o tym nie myślałem. - Ach, tak. Zapomniałam. Zatem dlaczego masz znamię na tyłku? - Zauważyłaś? - wygiął brwi pytająco. - Tak, jestem bardzo spostrzegawcza – powiedziała poważnie. – Ale nie myśl, że to ma coś wspólnego z obserwowaniem ciebie przez cały czas albo śledzeniem z natrętną uwagą. Rozkoszna dziewczyna. - To nie jest znamię. To tatuaż, a raczej przypominajka – coś, o czym nigdy nie mówił, ale to była Kaia. – Kobieta wyzwała mnie kiedyś, żebym wytatuował sobie jej imię. Zrobiłem to, ale miałem przy sobie Sabina na wszelki wypadek, gdyby nie można było usunąć tej głupoty. - Oczywiście zabiłeś tę kobietę? Jego Kaia - taka krwiożercza, ale to była jedna z tych rzeczy, które w niej kochał. - Zabiłem jej marzenia o „żyli długo i szczęśliwie” ze mną. Przytaknęła ze zrozumieniem. - Teraz cierpi w samotności. Dobra robota. Ale, człowieku, to smutne, że nie miałeś dzieciństwa. Poważnie. Wzruszył ramionami. - Nie bardzo. Nie może ci brakować czegoś, czego nie poznałeś. - Cóż, pewnego dnia, w najbliższej przyszłości, weźmiemy razem kąpiel, a wtedy pokażę ci, jak bawić się gumową kaczką.

Zsunęła rękę w dół jego do brzucha, zataczając kręgi wokół pępka, a w końcu kładąc ją na nim. Poruszył się w odruchu przyjemności. - Myślę, że polubię tę grę. - Bogowie. I zgadnij co jeszcze? W końcu zapracowałeś na swoje przezwisko. - Tak? Błyskawicznie polizała językiem jego sutek, sprawiając, że się napiął. - Tak, Seksowny Barbarzyńca. Strider parsknął nieoczekiwanie. - Podoba mi się. Lepiej niż Seksorcysta. - Lepiej. - Cóż, Kaia kochanie, ty też zasłużyłaś na swoje nowe przezwisko – kiedy jej dłoń przesunęła się na jego jądra, sięgnął w dół i przesunął palce wokół coraz twardszego penisa. Och, tak. To było coś. Zmiana lokalizacji odciągnęła ją od tematu, ale tylko na kilka sekund. Znieruchomiała. Przezwiska były dla niej bolesne. Streider to rozumiał. Rozumiał również, dlaczego nienawidziła swojego tytułu czuła się, jakby na niego zasłużyła. Ale przecież wszyscy popełniają błędy, a ona była winiona za swoje nazbyt długo. Na miłość bogów, była dzieckiem. On nie mógł nawet wyobrazić sobie problemów, jakie napotyka się, stając się dorosłym; on od razu wskoczył do dorosłej formy życia. Spójrzmy na to, co zrobił bez przechodzenia dzieciństwa: ukradł Puszkę Pandory, uwolnił demony na niczego niepodejrzewający świat, oddał Płaszcz Niewidzialności niegodziwym, amoralnym kreaturom. Wystarczy? Przesunął ją na siebie, przyciskając do muskularnego ciała. Automatycznie owinęła ramiona wokół jego szyi – cholera, nienawidził tego, że jej palce nie ściskały dłużej jego długości. Och, cóż. To dla wyższego dobra. Rozsunęła nogi, zostawiając dla niego miejsce. Uniósł jej podbródek, zmuszając, żeby wzrok pozostał na jego twarzy. - Chcę o czymś z tobą porozmawiać – powiedział. Gdzieś w głębi jego świadomości Porażka przestał jęczeć z rozkoszy. Może wyczuł niepokój Stridera i obawiał się walki z harpią. - Wiem, o czym chcesz rozmawiać – Kaia oblizała wargi, a widok różowego języka spowodował, że jego penis drgnął. – Parys, prawda? Więc musisz… Strider potrząsnął głową. - Skończyliśmy z tym tematem. Teraz został wymazany z twojej pamięci. - Na pewno! Ale co będzie, jak na niego wpadnę, jeśli będę z tobą? Zobaczysz nas, jak rozmawiamy i przypomnisz sobie, że nie możesz mi wybaczyć… Kolejny raz potrząsnął głową, uciszając ją. - Nie ma czego wybaczać, laleczko. Ty i ja nie spotykaliśmy się. Nawet nie flirtowaliśmy. Lśniące oczy przebiły jego duszę. - Ale…ale…dlatego mnie odrzuciłeś. Powiedziałeś, że dlatego nie możemy być razem. Nie, żebym myślała, że teraz jesteśmy razem – dodała pospiesznie. - Jesteśmy razem – warknął, a jego twardy ton nie pozostawiał wątpliwości, to był ton mówiący „spróbuj odejść, a zobaczysz, co się stanie”. Otworzyła usta, ukazując te cudowne białe zęby, bez kłów.

- Jesteśmy? - Tak. - Na każdy sposób? - Na każdy sposób. Ja jestem twoim małżonkiem, a ty moją kobietą. Tylko moją. Potrzebuję jakiejś obrączki, czy czegoś podobnego. A ty? – przypomniał sobie medalion jej matki i kilku innych harpii. Przypomniał sobie również, że chciał z nią na ten temat porozmawiać. – A może medalion? - Nie – wychrypiała. – Żadnych obrączek, ani medalionów. One są dla wojowników, a mój został mi odebrany po tym jak… no wiesz. Nic dziwnego, że była taka zdenerwowana na widok noszącej go Juliette. Cóż, Kaia będzie miała swój i będzie najlepszy. Tak jak jej małżonek - znowu odezwało się „skromne” ego. - Ale oficjalnie będziemy związani? - Tak. Dopóki nie skończą się zawody, wiem - rozczarowanie zachmurzyło jej delikatne rysy i niech to cholera, jeśli łzy nie napłynęły jej do oczu. Nie ważne, czy jego wyznanie rozproszy ją czy nie, musi jej powiedzieć. Nie mógł pozwolić, żeby dalej pogrążała się w tym grzęzawisku. - Po zawodach również. I jeśli ktokolwiek potrzebuje przebaczenia to tylko ja za odpychanie cię od siebie tak długo i tak szorstko jak to robiłem - kiedy to mówił jej oczy stawały się większe i większe i coraz bardziej wilgotne. – Przepraszam za to – prześledził jej usta kciukiem. – Uwierz mi, będę żałował tego przez wieczność. Ponieważ…cholera, Kaia… kocham cię. Wydawało się, że Porażka zamarł w jego głowie, nie śmiał się poruszyć, jakby słuchał tej rozmowy. Jeśli Kaia nie odpowie na tę deklarację, demon będzie… jaki? Czy to ważne? - Nie musisz nic mówić – kontynuował Strider. Zdobędę jej serce. I chciał to zrobić bez oddziaływania demona. Z drugiej strony, Kaia mogła nigdy nie uwierzyć w to, że te uczucia należały do niego i nie powstały z potrzeby zwycięstwa. – W zasadzie, nie chcę, żebyś cokolwiek teraz mówiła. Wrócimy do tego po przerwie. Mrugnęła, nie dając żadnych innych oznak, że usłyszała, co powiedział. - Przerwie? Jakbyśmy grali kilka rund w football? Widzisz? Nie odpuści ci niczego. - Mogłabyś okazać odrobinę radości względem tego, co powiedziałem, wiesz – mruknął. Szybko zacisnęła wargi, poczym je rozluźniła, jakby nie chciała zdradzić, co czuje. - Nie mogę. - Nie możesz?! Porażka warknął, jej odpowiedź podobała mu się jeszcze mniej niż Striderowi. Gdy w końcu emocje wyjrzały poprzez maskę Kai, zobaczył mieszankę strachu i nadziei. - Ja też cię kocham, tak myślę. To znaczy, nigdy nie pozwolę sobie na rozważanie uczuć głębszych niż pożądanie, ale nigdy nie płonęłam dla nikogo w taki sposób jak dla ciebie. Co jeśli cię zawiodę? Jeśli nie będę na ciebie zasługiwać i będę musiała odejść. Nie będziesz chciał, żebym to zrobiła? Co jeśli… Pocałował ją, długo i mocno, wypełniając usta swoim językiem i smakiem,

domagając się odpowiedzi. Dała mu ją, chwytając jego głowę i kradnąc mu oddech. Słysząc „kocham cię” nawet z towarzyszącą temu niepewnością… cholera, był teraz bardziej pobudzony niż zanim, chwilę wcześniej, znalazł się w niej. Ona. Go. Kochała. Żadnych pytań. Może nie poradziła sobie jeszcze z tym w swoich myślach, ale kochała go i ta wiedza go zniewoliła. Ona go zniewalała. Nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo pragnął jej miłości, aż do tego momentu. Był królem tego zwariowanego świata. Porażka zrozumiał jego jęk. Strider zmusił się do przerwania pocałunku i przewrócił na bok. Kaia próbowała wczołgać się na niego, skończyć to co zaczęli, ale mocny uścisk na jej tali zatrzymał ją na boku. Seks? Tak, będą go mieli, ale najpierw kilka rzeczy muszą wyjaśnić. - Nie jesteś Kaią Rozczarowaniem. Rozumiesz? To chciałem ci wcześniej powiedzieć. Jesteś Kaią Wszechmocną. Jak myślisz, ile harpii mogłoby mieć największego gnojka z Lordów Podziemi? Tego samego, który również okazał się być najsilniejszym, najseksowniejszym i najmądrzejszym. I tak na marginesie, żeby nie było wątpliwości, opisuję siebie. - Wiem – łzy popłynęły jej z oczu prosto na jego pierś tak gorące, że zostawiły małe pręgi na skórze. – Tylko ja? - Tak. Tylko ty. A teraz, wyzwij mnie, żebym został z tobą. Zmarszczyła brwi, skondensowana wściekłość spowodowała, że zesztywniała. - Nie! - Kaia… - Nie. Nie chcę tego robić. Nie obchodzi mnie, co powiedziałeś. Musisz zostać z własnej woli, a nie dlatego, że nie chcesz być zaatakowany przez ten obrzydliwy ból pochodzący od demona. Nie chciał jej martwić tym, że mógłby zostawić ją w każdym momencie. - Zrób to, a dam ci kolejny orgazm. Powoli rozluźniła się. - Cóż… W tym momencie zabrzęczała jej komórka, zaskakując ich. Potem zabrzęczał jego telefon. Jeden mogli zignorować, ale obydwa? Coś się wydarzyło. Rzucili się jednocześnie. - Założę się, że konkurencja już się skończyła. Bogowie, moje siostry. Jak mogłam o nich zapomnieć? – podeszła do rozrzuconych ubrań i sięgnęła do kieszeni szortów. Strider też znalazł telefon i jednocześnie odczytali wiadomość. Ona sapnęła. On chrząknął. Potem spojrzeli na siebie w milczeniu. - Ty pierwsza – zdecydował. - Wygrały – wydawała się oszołomiona i niepewna. – Zajęły pierwsze miejsce w tej rundzie. Zostały ranne, ale przeżyły i się leczą. Udało im się również zdyskwalifikować Skyhawks. To oznacza, że jesteśmy teraz na równej pozycji z moją matką. - Wspaniale – zmarszczył brwi, kiedy zobaczył falę łez spływających po policzkach. – Prawda? - Tak – skinęła stanowczo. – Moja rodzina jest żywa i zabrały do domu

zwycięstwo, którego potrzebowałyśmy. Jestem tak szczęśliwa, że zaraz pęknę. - Ale? Jej ramiona opadły. - Ale zrobiły to beze mnie – wyszeptała wyraźnie udręczona. – Nie pomogłam im. Zrobiły to beze mnie. Tylko im przeszkadzam. Przegrywają, kiedy pomagam, a wygrywają, gdy tego nie robię. Jego pierś skurczyła się. - Laleczko, to, że wygrały bez ciebie, nie oznacza, że jesteś dla nich przeszkodą. To oznacza, że były lepiej przygotowane do tej rundy. Cisza. Ubrała się. Westchnął i dołączył do niej, wkładając swoje ubranie. - Sabin i anioły znaleźli Rhee – powiedział, pomimo tego, że nie zapytała. – Albo raczej znaleźli miejsce, gdzie bogini powinna być. Opuściła je w pośpiechu, tak myślą, kilka dni, może tydzień temu. Jej ubrania były porozrzucane, a na podłodze znajdowały się pióra, wszystko pokrywał kurz. - Pióra? Galen. Skinął głową. - Sabin napisał, że nie ma żadnych śladów, więc nie da się upolować żadnego z nich. Musieli się gdzieś przenieść. - Ale… dlaczego została gospodarzem jednej z konkurencji właśnie tutaj, skoro nie mogła jej obserwować? - Może jej nieobecność była niezamierzona. Może planowała być tutaj, ale coś ją zatrzymało. - Łowcy? - Może wydała rozkaz, żeby cię zabili zanim ją zdjęli, albo może ktoś inny im przewodził. Kaia wyprostowała się i spojrzała na niego, przechylając na bok głowę. Zastanawiała się. - Jest tylko jedna osoba, którą znam i która nienawidzi mnie wystarczająco mocno… - zmarszczyła brwi. Zrobiła dwa kroki w jego kierunku i nagle zatrzymała się, spoglądając w dół na nogi. – Utknęłam. Strider, utknęłam! Chciał ruszyć w jej kierunku, ale nie mógł. Jego stopy, tak jak jej, przywarły do ziemi. On również spojrzał w dół i zmarszczył brwi. Podłoga jaskini była… rozrzedzona? Tak, dokładnie to się z nią stało. Rozrzedzała się, traciła twardość, zmieniała się we… mgłę. Wyciągnął się w desperackiej próbie, by chwycić swoją kobietę. Tuż przed kontaktem, spadli jednocześnie, a potem opadali w dół…dół. Dół. Rozdział 24 Kane budził się powoli i choć wciąż nie dawał żadnych oznak przebudzenia, można powiedzieć, że synapsy w jego mózgu były znowu odpalone. Zapadł w sen z bólu i odurzony narkotykami, co niestety zdarzało się mnóstwo razy wcześniej, w ciągu ostatnich kilku…dni? Tygodni? Starał się wyjść z odrętwienia i pomyśleć, zanim poruszy mięśnie lub

wypowie słowo. Był obolały jak bokser, który właśnie przegrał wielki pojedynek po osiemnastu rundach. Chociaż wiele z jego ran zaczęło się już goić, jednak najgłębsza z nich wyryła jego imię niczym w kondolencyjnej księdze słowami „możesz nie wyzdrowieć”. Jakby tego nie wiedział. Jego demon to kochał, każdą tego część chichotał w jego głowie, pławił się w skutkach katastrofy – zawsze, więc i teraz. Kane miał pocięte ręce - długo transportowano go, podnosząc do góry i opuszczając w dół krętą jaskinią, która pachniała siarką i rozkładem, ludzkimi odchodami i gryzącym strachem. Starał się nie zakrztusić. Znał ten odór - jego demon mieszkał z nim przez stulecia. Wokół niego byli strażnicy, ale żaden z nich nie dawał oznak, że zauważył jego przebudzenie. Planował ucieczkę, wyobrażając sobie lądujące anioły (to się nie wydarzy), jego przyjaciół przebijających się przez ściany jaskini (zero szans na rwalizację), zzieleniałby i zmienił się w kolosa (tylko w jego snach) – zalała go nagła wściekłość. Nie musiałby nic robić - na koniec jego demon i tak zniszczyłby tych ludzi. Katastrofa żył dla chwil takich jak ta i gdyby nawet Kane w tym czasie zginął, co z tego? Zapamiętał eksplozję i Williama, który został odepchnięty od niego i wrzucony do innego pojazdu. William. Czy ten nieśmiertelny przeżył? Był torturowany? Prawdopodobnie. Wściekłość wzrosła. Ci ludzie zapłacą za to, choćby nie wiem co. Słyszysz mnie, Katastrofo? Muszą zapłacić. Chichot przerodził się w radosny śmiech, roznoszący się w jego czaszce. Zaczekaj na mój sygnał. Żaden ze strażników nie miał pojęcia o spustoszeniu, przed jakim wkrótce staną. I nie dowiedzą się, dopóki nie będzie za późno. Kiedy jego przywódca - Sabin ruszał do walki z łowcami, Kane często pozostawał w tyle. Zbyt wiele małych katastrof rujnowało ich wysiłek, niekiedy nawet sabotując ich własne posunięcia. Ale czasami…czasami Kane był wysyłany w pojedynkę, a wtedy nikt nie miał prawa przeżyć. - Za ciężki - powiedział jeden ze strażników – Zostawmy go tutaj. - Nie możemy, Doktor wydał rozkaz. Mamy przenieść go do wrót albo nie wracać. - Pocę się jak świnia. - Jesteś świnią. Za dużo grilla, gruby draniu? Chodzenie wywoła dobry efekt, wytopi z ciebie pojemnik sadła. - Pieprz się, dupku. Mam chorobę gruczołów. Temperatura nie była zbyt przyjazna, a wilgotność tak duża, że praktycznie potrzebny był nóż, żeby się przez nią przebić. Najwyraźniej ciągnęli go w głąb ziemi, zbliżając się do bramy… piekła? Skąd łowcy wiedzieli, jak to zrobić? Dlaczego chcieliby to zrobić? To nie był ich zwykły sposób działania. Po schwytaniu było torturowanie, a potem zabicie, żeby wykraść z Lorda demona - to był cel, dla którego żyli. To tutaj, nie miało sensu i wprawiło go w zakłopotanie jakby nie byli tymi, z kim myślał, że ma do czynienia. Kane nie zamierzał jednak tracić czasu na zadawanie pytań. Udowodnili intencje, kiedy pokazali swoje standardowe działanie pod hasłem „spójrz na moją piękną bombę”. Teraz musiał tylko znaleźć najlepsze miejsce, by jego

demon mógł wkroczyć do akcji. Ich miejscem docelowym, z największym prawdopodobieństwem były Wrota. Im głębiej schodzili, tym mniej niewinni się wydawali. W oddali usłyszał trzask odciąganego cyngla, ale nikt wokół niego nie wydawał się tym zdziwiony, a strażnicy kontynuowali paplaninę. Czyżby ktoś chciał zastrzelić Kane? A może strażników? Demon w jego głowie krążył gotowy do działania, chcąc zniszczyć coś lub kogoś. Jeszcze nie. Jeszcze nie. Śmiech stał się głośniejszy. Wkrótce Katastrofa uderzy, nie ważne, co Kane zrobiłby, czy powiedział. Jeśli strzał był przeznaczony dla niego, przeżyje. Ale nie chciał działać, na wypadek gdyby byli tutaj jego przyjaciele, żeby go ocalić. Miał nadzieję, że go zastrzelą. Kiedy rozbrzmiał wystrzał, wlokący go strażnik jęknął, a lewa połowa ciała Kane została uwolniona. Strażnik po prawej zaklął. Paplanina ustała. - Co do... - Kto to był? Kolejny strzał. Prawy bok Kane również został uwolniony, a on uderzył o podłogę. Leżał nieruchomo nawet, kiedy duży ciężar osunął się na niego, wyciskając powietrze z płuc jednym potężnym uderzeniem. Jeden ze strażników – pomyślał. Facet był prawdopodobnie nieprzytomny, a może i martwy. Tak. Ciepły płyn rozlewał się po jego plecach, ściekając na boki. Trzask, trzask, trzask. Nie było czasu dla znajdujących się wokół niego ludzi na przygotowanie czy ukrycie - upadali, a krew tryskała z dziur po kulach w ich piersiach, wykańczając ich. Cała strzelanina trwała mniej niż minutę i wszystko odbyło się bez najmniejszego oporu. Ratunek? Tak, ale nie ruszył się, ani nie odezwał. Po prostu czekał. Ostrożny… Dobiegły go odgłosy kroków. Rozpoznał ten ciężki łomot butów. - Widziałeś go? –zapytał ktoś. Mężczyzna. Nieznany. Cholera! Kane miał nadzieje, że to on zniknie, umrze, a nie jego przyjaciele. Więc kto do cholery to robił? - Mam go! Tutaj jest. Strażnik stoczył się z niego. - Przeżył? Szelest ubrań, a potem twarde palce wbiły się w jego szyję. - Tak, jestem pewny. Może nie na długo. Jego puls zanika, więc musimy działać szybko. - Ta suka lekarka ma szczęście. Gdyby umarł zanim się tutaj dostaliśmy… wściekłość i nienawiść przebijała z głosu – i tak mogę jej przyłożyć za niewypełnianie rozkazów. - Nie, nie możesz. Nie jest jedną z nas, a poza tym jej mężulek urwałby ci głowę. Zabierzmy lepiej tego kolesia do Stefano i pozwólmy mu zdecydować, co dalej robić. Stefano. Prawa ręka Galena, szef grupy łowców i wrzód na dupie. Szkoda, że tego drania tutaj nie było. Nagle Kane zaczął rozumieć. Łowcy wysadzili dom. Zabrali go do kobiety doktora, która nie była łowcą, ale żoną jednego z nich. To ona zapewniła mu

przetrwanie. Łowcy nie zamierzali go tutaj znosić. To również ona im kazała, wbrew rozkazom męża. Mąż musiał się o tym dowiedzieć i zabił jej wspólników. - Demoniczne zwierzę – wstając, mruknął facet, który przed chwilą sprawdzał mu puls. Ktoś uderzył butem w żołądek Kane, odbijając kilka organów od kręgosłupa. Kane siłą woli utrzymał zamknięte powieki i siłą woli zmusił mięśnie, by pozostały rozluźnione. Tymczasem Katastrofa kręcił się w jego głowie i teraz był jak kipiący kocioł. Jeszcze nie - powtórzył. Jeśli planowali zataszczyć go do Stefano, mógłby w końcu, po długim czasie, zniszczyć tego sukinsyna i zabrać ze sobą tylu wrogów ilu zdoła – nawet, gdyby to oznaczało również jego koniec. Tak, to właśnie postanowił zrobić. Zmiana miejsca nie miała znaczenia dla ostatecznego wyniku. Oczywiście, kiedy Kane wykituje, jego ciało nie będzie dłużej zdolne do utrzymywania demona - zostanie on uwolniony na niczego niepodejrzewający świat. Katastrofa ucieknie, będzie szalony, głodny i zdesperowany do tego, żeby wywołać katastrofę za katastrofą. To się przydarzyło przyjacielowi Kane’a - Badenowi. Umarł, pozbawiony przez łowców głowy, a jego demon - Nieufność, wałęsał się nieskrępowany po ziemi. Być może właśnie, dlatego narody walczyły ze sobą przez długi czas, wciąż podejrzewając innych o obrzydliwe czyny i najobrzydliwsze intencje. Być może dlatego też tak wielu małżeństwom nie układało się w tych latach. W końcu, nie tak dawno temu, łowcom w jakiś sposób udało się odnaleźć Nieufność i połączyli demona z nowym gospodarzem, którego sami wybrali. Kobietą. Jeszcze nie wyzwała Lordów, prawdopodobnie była zbyt zagubiona z powodu zła znajdującego się w jej wnętrzu, prawdopodobnie jęcząc i wijąc się, błagała o ulgę. - Diego? –mruknął ktoś. - Tak – odpowiedział mężczyzna z lekkim hiszpańskim akcentem. - Gotowy? - Tak, proszę pana – w głosie było słychać nerwowe drżenie. - Markov, Sanders, przytrzymajcie jego ramiona. Tylko na wypadek gdyby się obudził zanim umrze. Billy, tnij głęboko i szybko. Nie ma miejsca na błędy. - Nie jestem głupi. Ćwiczyliśmy to tysiąc razy – odpowiedź człowieka, który kopnął Kane była agresywna. - Tak, ale to jest bardzo ważny moment, nasza jedyna szansa. Jeśli nie będziemy ostrożni, jego demon ucieknie z jaskini zanim Diego zdąży go pochłonąć. Dobra. Nie będzie czekania na Stefano, nie uda się go dopaść zdecydował Kane. Zamierzali go zabić i spróbować związać jego demona z łowcą, chcą kontrolować Katastrofę i użyć go do walki o ich sprawy. Do zniszczenia jego przyjaciół. Aby rządzić światem. Zło dało o sobie znać władczym śmiechem - pomyślał Kane cierpko, to go otrzeźwiło. To była poważna sprawa. Przygotuj się – rzekł do demona. Kłębienie w jego głowie rosło i rosło aż w końcu cała jaskinia zadrżała. Odrobinę. Tylko na tyle, aby spowodować unoszenie się kurzu w powietrzu i spadanie z sufitu niewielkich kamieni, które dudniły, odbijając się o ziemię. - Co to było?

- Nie ważne. Pośpiesz się. Miejmy to już za sobą. Nóż? - Tutaj. Silna ręka nagle chwyciła Kane za ramiona i przewróciła go na plecy. Te same ręce pchnęły go mocno, unieruchamiając w miejscu. Wojownik nie czekał ani sekundy dłużej. Teraz! Wstrząsy nagle przybrały na sile, spadające kamyki stały się głazami. Bum, bum, bum! Ktoś krzyknął z bólu. Kane został uwolniony. Kolejny krzyk, a za nim seria przekleństw. W końcu Kane otworzył oczy. W samą porę, bo prosto na niego zmierzał ogromny głaz; przetoczył się na bok, usuwając z jego drogi. Usta miał wypełnione brudem i odłamkami, zakasłał - nagły zryw wyszarpnął szwy, uwalniając krzywiznę żebra. Jednym spojrzeniem omiótł całe otoczenie. Tak jak podejrzewał, był w jaskini, ale bardziej przestronnej niż można było przypuszczać i rozgałęziającej się w kilku różnych kierunkach. Nic dziwnego, że łowcy pokonali jego pierwotnych porywaczy - nawet armia nie mogła się tutaj obronić przed zasadzką. Było zbyt wiele miejsc, żeby się ukryć. Łowcy starali się ukryć, walcząc z nawałnicą, ale wstrząsy wciąż trwały, a skały spadały. Kolejny krzyk, jęki, chrzęst łamanych kości. Kane stanął na nogi. Bardzo dobrze, koleś. Tak trzymaj. - Nie pozwól mu uciec – krzyknął ktoś. - Mam go na oku! Trzask. Ostry ból przeszył jego nogę, a wojownik zaklął siarczyście. Ktoś go postrzelił. Kane pospieszył do jednej z zaciemnionych enklaw, omijając głazy wzdłuż drogi. Jeszcze więcej wstrząsów, więcej głazów. Wkrótce zostanie uwięziony. Jeśli już nie jest. Ale nie było sposobu, żeby powstrzymać katastrofę tej wielkości, kiedy już się rozpoczęła. Szczerze, to nie przeszkadzała mu perspektywa śmierci. Wcześniej umierał prawie tysiąc razy i już dawno przygotował się na tę ewentualność. Przynajmniej zabierze ze sobą tych łowców. Jednak nie oznaczało to, że Kane nie zamierzał ocalić siebie - jego instynkt wojownika nie pozwalał na to, wciąż szukał cienia możliwości ucieczki. Dlatego, gdy dostrzegł po prawej stronie światło w pęknięciu, nie namyślając się, zanurkował do niego i ostro pociągnął za skałę, poszerzając otwór, jednocześnie ignorując ukłucia bólu wywołane kolejnymi postrzałami. - Kane! - William? – zesztywniał. Cholera. Cholera! Jeśli zabije przyjaciela… Trzask. - Ludzie! – wrzasnął William gniewnie. Ktoś musiał do niego strzelić. – Będziecie za to cierpieć. Bum, bum, bum. - Uciekaj stąd – wrzasnął Kane. – Uciekaj! - Kane, do cholery! Gdzie jesteś? Nie wyeliminowałem Siostry Ratchet i nie pokonałem całej tej drogi w dół do najmniej lubianego przeze mnie miejsca, żeby bawić się z tobą w chowanego. Rusz tutaj swój tyłek! Kane wyprostował się, wdychając sporą porcję pyłu i wyszedł z bezpiecznego miejsca – w odpowiednim czasie, żeby zobaczyć jak William chwycił łowcę za gardło.

Niestety nie zwrócił uwagi na masywną skałę spadającą na niego. Po prostu przyglądał się Wiliamowi, a skała zmierzała wprost na niego. - Słodkie Nieba! To było niesamowite. Parys odsunął się od uśmiechającej się, dyszącej kobiety i jej błyszczącego potem – lśniącego ciała, żeby spojrzeć na sufit. Tak jak miał nadzieję, Arca nienawidziła Kronosa i nie miała nic przeciwko temu, żeby zdradzić króla bogów. I tak jak się obawiał, miała nagrodę – Parysa ciało, zapach jego demona rozbudzał ją do czasu, kiedy wszedł do środka jej komnaty. Spędził ostatnią godzinę, zadowalając ją na sposób, w jaki nigdy wcześniej nie była zaspokajana. Czerpała przyjemność z każdej chwili jego uwagi, podczas gdy on czuł wstręt do siebie i swoich reakcji. Robisz to, co trzeba zrobić. Nie musiał się martwić o to, że ktoś im przerwie. Przestronna sypialnia była ukryta na tyłach haremu. Sypialnia, której Arca nie mogła opuścić, bo podły Kronos rzucił na nią klątwę doświadczyłaby niewypowiedzianych mąk agonii, gdyby opuściła przestronne granice tego „domu”. Czerpiąc doświadczenia z błędów śmiertelników, król bogów upewnił się, że nie będzie żadnych okien, które bogini mogłaby wykorzystać do ucieczki. Oczywistym było też, że król wolał raczej pozbawić Arcę słońca i świeżego powietrza niż pozbawić ją jej długich, jedwabistych włosów. Oparła się na łokciu i spojrzała w dół na Parysa, a białe warkocze zawieszone miała na ramieniu. - Więc? - Tak, to było naprawdę niesamowite – powiedział automatycznie, jak mówił tysiącom innym kobiet przed nią. Jej uśmiech powoli osłabł. - Mógłbyś przynajmniej spróbować brzmieć bardziej przekonująco. Westchnął, studiując ją. To fakt, był z niezliczoną ilością innych kobiet przez stulecia, jednak ona była zdecydowanie najpiękniejsza. Ale wygląd nie miał dla niego znaczenia. To, co miało piękną twarz, mogło kryć pod spodem potwora. Znaczenie miało tylko to jak inne osoby wpływają na to, jak się czujesz na zewnątrz i w środku. Niemniej wątpił, by Arca była w środku potworem. Co prawda spędziła wiele lat w niewoli, zarówno na ziemi jak i tutaj w niebiosach, powinna być spaczona, przynajmniej jędzowata, ale kiedy wkroczył do środka nie krzyknęła na niego. Nie walczyła z nim. Spojrzała szeroko otwartymi, niebieskimi oczami, splotła z nim ręce i uśmiechnęła się, taka samotna i desperacko potrzebująca uwagi, każdej uwagi. To wywołało ucisk w jego piersi. Kiedy próbował wypytać ją o Siennę, kiedy potrząsnęła głową i powiedziała „później”, przegrał z pożądaniem wywołanym przez swojego demona i poddał mu się bez protestu. - Przepraszam – powiedział, nadając swojemu chrapliwemu głosowi ton głębokiej obietnicy. Kolejna umiejętność, w której przez lata doszedł do absolutnej perfekcji. – To dlatego, że mnie wykończyłaś, kochanie. Nie mam już energii. Zaśmiała się i opadła obok, przytulając do jego boku. - Kronos się o niczym nie dowie, obiecuję. Więc jeśli będziesz chciał do mnie

wrócić… Nie odezwał się. Nie mógł się z nią znowu przespać. Jego demon nie pozwoliłby na to. Nawet gdyby spędził godziny na całowaniu i dotykaniu jej, jego penis pozostałby niewzruszony i bezużyteczny. Zawsze tak było w stosunku do osoby, z którą już sie przespał, a poza tym Parys nie chciał powtórki. Czuł się już wystarczająco winny, kochając się z kimś innym niż Sienna. Miał ją i mógł ją mieć znowu. Mógł stwardnieć na samą myśl o tym. Dlatego uważał, że wszystkie kobiety, które przeleciał po niej, były jak policzek wymierzony w jej piękną twarz. Jakby nie była dla niego wystarczająco dobra, jakby nie mogła go zaspokoić. Ale przecież nie mógłby jej ocalić, gdyby umarł, a naprawdę umarłby, gdyby pozostał w celibacie. Tak naprawdę czuł się winny jeszcze z innego powodu - jego kochanki… nie pragnęły go, nie prawdziwie. Gdyby nie jego demon, pewnie nie poszłyby z nim do łóżka, mogłyby go odrzucić, uznać za nieatrakcyjnego lub... cokolwiek. Więc, w pewnym sensie, zmuszał je do tego, żeby z nim były. Jak zawsze, jego umysł wzdrygnął się na tę myśl. - Co się stało? – zapytała Arca. – Spiąłeś się. Zmusił się, by się zrelaksować i pogłaskał jej rękę w górę i w dół, oferując delikatną pieszczotę. - Wcześniej wspominałem pewną kobietę. Niewolnika, zabitego i pozostającego w formie duchowej, teraz opętanego przez demona gniewu. Jej duch jest niewidzialny dla zwykłego oka – starał się nie pokazać własnej desperacji. – Wiesz o kim mówię? Okręciła warkocz wokół palca. - Tak. Pamiętam. Chcesz wiedzieć, gdzie Kronos ją przetrzymuje. Spokojnie, bez nerwów. - Znasz odpowiedź? - Nic nie słyszałam, nie. Parys zamknął oczy, walcząc z przypływem żalu i rozczarowania. Myślał… miał nadzieję… był pewien… - Ale – kontynuowała – wiem, gdzie trzyma więźniów, których nie może kontrolować. Ludzi, których nie chce, żeby ktokolwiek odnalazł, zanim uwięzi ich w Tartarze. - Powiedz mi – słowa zabrzmiały z większą siłą, niż zamierzał. - Zrobię coś lepszego – owinęła ramiona wokół niego i zadrżała. – Pokażę ci. Zakręciło mu się w żołądku. Nie może jej zrazić. - Wiesz, że to niemożliwe kochanie – wychrypiał. – Musisz tutaj zostać. - Ale… - usiadła ponownie, warkocze opadły wokół napiętej twarzy. - Proszę. Muszę stąd uciec. Nie mogę zostać tutaj ani chwili dłużej. Nienawidzę tego miejsca, ja tutaj oszaleję. Proszę. Chwycił dłońmi jej policzki, starając się być delikatnym. - Powiedz mi, gdzie znajdę to sekretne miejsce i pierwsza część mojej misji będzie gotowa. Wrócę po ciebie. Znajdę sposób, żeby cię ocalić. Łzy popłynęły z jej oczu. - To może zająć wieczność. Możesz umrzeć. - Wiem i przepraszam, ale to wszystko, co mogę ci zaoferować – nie mógł ocalić

jej teraz. Nie mógł nawet spróbować jej teraz uwolnić. To zaalarmowałoby Kronosa. Król bogów mógłby zapolować na niego, a to zgubiłoby Siennę na zawsze. Jeśli Parys straci swoją głowę, jeśli to jego przeznaczenie, najpierw chciał przenieść Siennę w bezpieczne miejsce. Zmarła przez niego. Przez niego też została połączona z demonem, bo doprowadził do zainteresowania się nią króla bogów. Parys był jej to winny. - Mogę ci pomóc – powiedziała Arca. – Nie tylko znaleźć miejsce, ale poruszać się sekretnymi korytarzami. - Wiem kochanie, ale to nie zmieni mojego postanowienia. - Proszę… Nie powiedział jej, że kobiece błagania wywołują w nim mizerną reakcję. Jak wiele błagało go, żeby został w łóżku? Jak wiele płakało, kiedy odchodził? - Przepraszam, ale to najlepsze, co mogę zaproponować. I jeśli nie powie mu tego, co chciał wiedzieć, jeśli będzie mu nadal odmawiała, zrani ją. Zrani… zabije… wszystkich, którzy staną mu na drodze. Wszystkich. Zaszedł tak daleko. Ona go nie zatrzyma. Przez długi czas cicho szlochała. Potem pozbierała się, wyprostowała ramiona i podniosła podbródek, zacięta mina przypominała mu Kaię. Jak Strider radzi sobie z kobietą zdecydowaną rzucić go na kolana? Albo zaborczy wojownik walczył ze swoim pociągiem seksualnym, albo w końcu mu się poddał; w innym wypadku byłby tutaj tuż obok Parysa, wypełniając warunki ich „wyzwania”. - Przysięgasz, że wrócisz po mnie, po tym jak ją znajdziesz? – zapytała Arca. - Tak. Przysięgam. Kiedy naprawdę będzie bezpieczna, wrócę – moment, w którym wypowiedział te słowa, oznaczał, że został nimi związany. Wiedział o tym, poczuł siłę więzi. Złamanie słowa danego bogowi lub bogini oznaczało wieczne cierpienie. Jeśli przeżyłeś. Otarła łzy. - W porządku. Powiem ci to, co chcesz wiedzieć. Jeśli Kronos pozostał wierny swoim starym przyzwyczajeniom, a uwierz mi wiem, że tak jest, znajdziesz swoją kobietę w jednym z dwóch miejsc. Jeśli jest w pierwszym, została stracona dla ciebie na zawsze. Jeśli jest w drugim, a ty tam dotrzesz, nie wyjdziesz stamtąd bez szwanku. Sienna nie była w tym pierwszym. - Jak się nazywa to drugie miejsce? Kiedy słowa opuściły jej usta, zmroziły mu krew. Stracił oddech. Wiedział, ze Kronos mógł ukarać ją za ucieczkę do Parysa, ale nie wiedział, że król bogów planował torturować ją przez wieczność. Parys zerwał się z łóżka i zaczął się błyskawicznie ubierać. - Nadal chcesz ruszyć za nią w pogoń? – zapytała Arca. - Tak – odpowiedział bez chwili wahania. W tym momencie był bardziej zdeterminowany niż kiedykolwiek. Rozdział 25

Wykopana z nieba prosto do piekła – pomyślała ponuro Kaia. Właściwie jeszcze gorzej - jej własnej wersji piekła, a ona nie miała nawet okazji nacieszyć się blaskiem swojego szczęścia! Wewnątrz niej wciąż płonęło swoiste ognisko - pomarańczowe płomienie mieszały się z niebieskimi, gorąco rozpalało jej ciało. Tak naprawdę nie ochłonęła jeszcze po kochaniu się ze Striderem – wciąż miała to w pamięci, a dreszcz rozkoszy przemknął wzdłuż jej kręgosłupa. Kaia musiała powstrzymać się, by nie jęknąć z zadowolenia. Uwielbiała to ciepło. W większości dlatego, że pomruk jej satysfakcji był… podarunkiem od małżonka. Małżonek. W tym momencie Strider robił rozpoznanie terenu, poszukując łowców, jednak przez dwie godziny przeszukał zaledwie niewielki obszar. Niewątpliwie szukał Magicznej Różdżki. Nie mógł jej tutaj znaleźć. Nie tutaj. Juliette nie była aż tak głupia, żeby ukryć tę rzecz w przypadkowym miejscu. Kaia tak bardzo chciała potwierdzić związek pomiędzy nimi. Tak bardzo chciała go dotknąć, spróbować. Pragnęła być dotykana i smakowana przez niego. Ona tego chciała i on również, ale Bogowie… teraz była śmiertelnie wystraszona, ponieważ… kochał ją. To ją nadal szokowało. Byli parą. Prawdziwą parą. Mógł ją mieć znowu, tak jak ona jego. I co ważniejsze, teraz to on przyszedł pierwszy. I tak już będzie. Nie ważne czy był wrzodem na dupie, czy romantycznym kochankiem, był jej. Musiała go bronić. Musiała zadbać o jego przyszłość… i ostateczny rezultat. Chciał… potrzebował Magicznej Różdżki - potrzebował jej, żeby przeżyć, dlatego Kaia musiała ją dla niego zdobyć. W tym momencie jej zespół był na dobrej drodze do wygrania artefaktu. Co jeśli to się zmieni? Juliette z pewnością będzie oczekiwała, że Kaia spróbuje odzyskać swoją szansę, a wtedy prawdopodobieństwo zdobycia Magicznej Różyczki praktycznie przestanie przechylać się na jej korzyść. Dlatego nie było lepszego momentu, żeby uderzyć. Oczywiście to będzie kosztowało Kaię wyrzucenie z zawodów, a poza tym udowodni raz na zawsze, że jest niegodna i słaba, ale lepiej, żeby ucierpiała jej duma, niż żeby Strider zginął. Nie mogłaby bez niego żyć. Potrzebowała jego krwi, tak, ale również potrzebowała jego - jego uśmiechu, inteligencji, siły. Zatem koniec walki o zwycięstwo i żadnych myśli o tym co słuszne. Ukradnie Włócznię. Bum, zrobione. Nie będę w to angażować swoich sióstr pomyślała. Nie będzie ryzykowała ich życia. Nie znowu. Zwłaszcza teraz, kiedy były ranne z powodu udziału w drugiej konkurencji. To musi nastąpić dzisiaj – pomyślała, zaciskając dłonie w pięści - kiedy większość będzie odurzona, leczona lub nieprzytomna. A potem będzie się kochała ze Striderem, jeśli zechce. I lepiej, żeby tak było, wtedy pozwoli, żeby ciepło wypełniło ją po raz kolejny. To ją wzmocni - połączenie żądzy i furii zawiruje w niej tak bardzo, chcąc się wydostać… pochłonąć. Dzisiaj na to pozwoli. Wkrótce… wkrótce… Zmrużywszy oczy, by wzrokiem odnaleźć Juliette. Brunetka tańczyła wokół migoczącego ogniska tuż obok jej matki. Mimo swojej ostatniej przegranej były radosne, beztroskie. Tak jakby wiedziały o czymś, o czym ona nie wiedziała. Juliette musiała wyczuć, że jest obserwowana, bo spojrzała w oczy Kai i powoli się uśmiechnęła, jak zawsze zadowolona z siebie. Och, tak… dzisiaj.

Kaia i Strider wypadli z lasu Rhei i wylądowali tutaj - na Alasce, pomiędzy dwoma górami, dokładnie tam, gdzie znajdował się mistyczny portal. Otworzyli oczy i odnaleźli się razem ze wszystkimi innymi harpiami uczestniczącymi w grze i ich małżonkami. Na początku opanowało ją zakłopotanie. Potem złość, że zostali wyrzuceni z niebios – złość, którą miała nadzieję rozładować. Mogłaby wybuchnąć walka, gdyby matka Kai nie ogłosiła tej ziemi neutralną. Najwyraźniej jednak cokolwiek Tabitha Bezwzględna chciała, Tabitha Bezwzględna dostawała. Tak więc, zamiast atakować, zamiast rozejść się w różne strony i czekać na trzecią konkurencję, harpie zdecydowały się pozostać i imprezować. Skradzionego piwa było pod dostatkiem, hard rock rozbrzmiewał po nocy, a zarekwirowane z pobliskiego miasta pojazdy strzelały jasnym światłem na wypełnioną lodem dolinę. Mnóstwo wojowniczek nadal było posiniaczonych i zakrwawionych po wcześniejszej walce, niektóre nadal nieprzytomne, ale to nie zniechęcało imprezowiczów. Kilka godzin wcześniej, ktoś ukradł Kai płaszcz i nie miała żadnych wątpliwości kto był sprawcą. Juliette prawdopodobnie spodziewała się z tego powodu prywatnego wyzwania i zrujnowania wszystkim dobrej zabawy. Cóż, nie tym razem. Juliett musiała to przeboleć. Poza tym, płaszcz był brudny jak cholera. - Hej, laleczko – powiedział seksowny męski głos. Strider. Jej Strider. Pachniał jak cynamon i wyglądał jak raj. Miał zaróżowione policzki, a włosy okalające twarz były w nieładzie i wyglądały jak sugestywna aureola. Czy ona go kocha? Jest go spragniona, rozbawiona i uszczęśliwiona jego zainteresowaniem, ale miłość? Zaufać mu, biorąc pod uwagę to wszystko, czym była? Jej siostry były jedynymi członkami Kręgu Zaufania i nigdy nie myślała o powitaniu kolejnego. Zwłaszcza kogoś, kto ma cele inne niż jej własne. - To moje. Nie twoje. Nie dotykaj - opadł tuż obok niej i chwycił zmrożone szkło. Może zaufać mu, to nie taki zły pomysł? Zabrała szklankę, mrucząc „dzięki” i przełknęła. Pomimo chłodu napoju temperatura jej ciała wciąż rosła. - Rozmawiałem z Sabinem i Lysanderem. Rozbili obóz około mili stąd i zajęli się leczeniem Bianki i Gwen. W takim razie nie szukał Magicznej Włóczni? Cuda nad cudami. - A co z Taliya, Neeką i innymi? - Zniknęły bez słowa. - Zawsze tak robią – narzekała. - Cóż, tym razem podążyłem za nimi. Spojrzała na niego. Jego granatowe oczy były rozświetlone, usta uwodzicielsko ściągnięte. Serce Kai podskoczyło. Miał na sobie skórzaną kurtkę, jeansy, buty - typowy strój Stridera. Ten facet był zawsze gotowy do tego, żeby komuś skopać tyłek. - Naprawdę? – zapytała. – I nie wyczuły cię? - Tego nie powiedziałem. Znów mu się przyjrzała. Miał świeże cięcia na dłoniach i palcach. - Co się stało? Zraniły cię? Bo jeśli tak, osobiście… - Spokojnie, Rudzielcu – usta miał ściągnięte, póki się nie uśmiechnął. – One po prostu mnie ostrzegły. Tak czy inaczej, na początku nie miały pojęcia, że jestem za nimi. Przekradły się przez kilka namiotów należących do zespołów konkurujących w zawodach.

- Szukały Włóczni? Ale dlaczego miałyby to robić? - Nie wydaje mi się – pogładził brodę w zamyśleniu. – Tam w lesie – podniósł kciuk, wskazując za siebie – spotkały grupę facetów, których nie rozpoznałem. Wojowników. Nieśmiertelnych. - Taliyah wyczuła mnie zanim mogłem podejść wystarczająco blisko, żeby usłyszeć o czym rozmawiają. Taliyah. Z mężczyzną. Interesujące. I niezwykłe. Jej starsza siostra zazwyczaj trzymała się na dystans od płci przeciwnej, nie chcąc spotkać swojego małżonka. Nie, żeby Taliyah nienawidziła mężczyzn. Wręcz przeciwnie. Po prostu lubiła swoją wolność, lubiła robić wszystko po swojemu - nie mieć więzi, być gotową opuścić każde miejsce, w każdym momencie bez żadnych przeszkód. - Coś się dzieje – powiedziała Kaia. - To prawda, ale nie wydaje mi się, żeby to miało związek z nami czy zawodami. Mężczyźni w większości byli zainteresowani Neeką. Wręcz… roszczeniami względem niej. Więc… wracając do Włóczni – kontynuował. – Myślałem nad tym. Co jeśli Juliette jej nie ma? Co jeśli ma fałszywą? Możliwe, choć wątpliwe, Kaia przypomniała sobie siłę emanującą od Lazarusa, kiedy wszedł na scenę z Włócznią. Tak czy owak odkryje prawdę. Pijany kobiecy głos udaremnił jej odpowiedź, jakąkolwiek chciała mu dać. - Porozmawiamy o tym później. - Nie. Teraz. Musimy być tylko bardziej ostrożni – Strider owinął rękę wokół jej ramion i przysunął się bliżej. Nie puścił jej, ale zaczął szeptać prosto do ucha, pieszcząc ciepłym oddechem. – Dręczy mnie kilka pytań. Nie wiemy, gdzie znajduje się Włócznia. W jakim jest stanie? I jak wpadła w ręce Juliette bez zaalarmowania kogokolwiek z naszego świata? I dlaczego jej nie użyła? Dlaczego chce ją oddać? No dobrze, to więcej niż kilka. Sutki Kai już stwardniały, a pomiędzy nogami poczuła wilgoć. To było rozsądne? Nie ma znaczenia - zagra w to. - Rhea mogła ją jej dać. Tak przypuszczam – wyszeptała mu do ucha i nie mogąc się powstrzymać, polizała je. Wypuścił powietrze, a ona miała ochotę go zjeść. Przeniosła swoją uwagę na tancerzy i zauważyła, że Juliette i jej matka zniknęły, ale w tym momencie nie zaprzątała sobie tym głowy. - Ale dlaczego miałaby to zrobić? – w odpowiedzi na jej liźniecie posłał ciepły podmuch powietrza. - Nie ma wystarczająco dobrego wytłumaczenia. Rhea nienawidzi mojego rodzaju, chce naszej śmierci. Nie chciałaby, żeby taka cenna rzecz trafiła w nasze ręce. Chciałaby dać ją łowcom. Galenowi. Gęsia skórka pojawiła się na całym ciele Kai. - Może Juliette jej ją wykradła? Mimo wszystko Rhea zaginęła i nikt o niej nie słyszał. Może Juliette ją zabiła i przejęła kontrolę nad łowcami. Zanim spojrzała na jego profil, lekko podgryzła płatek ucha, spragniona kolejnego ruchu z jego strony. Nie zawiódł jej. Pocałował ją w policzek, podczas gdy palce pieściły drogę w dół do piersi. - Gdyby tak było, Kronos byłby martwy. Są ze sobą związani, więc jeśli jedno z nich umrze drugie również. A Kronos zdecydowanie jest żywy. Amun się z nim widział.

Przysunęła się do niego spragniona dotyku, a jej wrażliwość zaiskrzyła olśniewającym życiem. - W takim razie Juliette mogła ją uwięzić, żeby zdobyć Włócznię - Kaia wiedziała, że musi złapać Juliette i torturować, by wydobyć z niej informację. Już przemyślała i zaakceptowała tę konieczność. Teraz musiała zapytać o Rhee i łowców. - Nawet jeśli, ma większą moc, niż sobie wyobrażamy… Strider okrążył jej sutek jeden raz… drugi… Cudowny ogień; to uczucie było wspaniałe. Położyła dłoń na jego udzie, nie zaskoczyło jej, że miała zaostrzone pazury, gotowe do zanurzenia się w jego ciele. - …nie martw się. Powstrzymam ją. Poza tym jestem jej coś winien – kontynuował jakby niezależnie od tego, co wyczyniał z jej piersią. Nie ważne jakie odpowiedzi Kaia mogła wyciągnąć od Juliette, oczywistym było, że ta suka w jakiś sposób zaaranżowała to wszystko. Żeby ukraść Stridera? Możliwe - tak na początku przypuszczała. Nie, żeby Juliette jakoś specjalnie wysiliła się na tym froncie, ale zdecydowanie chciała zakpić z Kai. Tak naprawdę nigdy wcześniej nie mogła tego zrobić. Zwyciężyć. Zdobyć szacunek jej przyjaciółek harpii. Ale również Stridera. Jeśli go zawiedzie? A jeśli go zawiedzie, czy nadal będzie ją kochał? Nie chciała zastanawiać się nad odpowiedziami, już i tak zmroziły ją do szpiku kości obecne możliwości. - Wracając do przyszłości – powiedziała, dłużej już nie szepcząc – powinieneś wiedzieć, że nie będę wściekła. Będę mściwa. - To dobrze – złożył delikatny pocałunek na skraju jej ust – ponieważ lubię właśnie takie cukierki i moje kobiety. Gorące i ostre. Ten komentarz nieoczekiwanie wywołał w niej chichot. - W każdym razie, tak jak powiedziałam, nie powinniśmy o tym tutaj rozmawiać nie ważne jak wielką przyjemność sprawiała jej ta wymiana informacji. - Masz rację - skinął głową. - Oczywiście, że mam. Sięgnął w górę i potargał jej włosy. - Bufon. Po prostu jestem szczera. Więc co się stało z twoimi rękami? – zapytała, zmieniając temat, nim pokonując opanowanie, rzuciłaby się na kolana i miała swoją chwilkę z nim tu i teraz. - Nic – w jego głosie była nuta stanowczości. Nuta, w której ośmielił się ją nacisnąć… i przegrał. Kłamstwo. Wiedziała o tym, ale pozwoliła na nie. To nie był czas na kłótnie musieli pokazać wspólny front. - Ależ ze mnie szczęściarz – usłyszała kolejny seksowny głos, tym razem zza swoich pleców – czyż to nie moja ulubiona harpia? Strider zesztywniał. Odwrócili się i równocześnie wstali. Lazarus zatrzymał się przed nimi, grube ramiona miał skrzyżowane na piersi. Podobnie jak Strider miał na sobie kurtkę i jeansy, ale w przeciwieństwie do Stridera nie wywołał w Kai przyspieszonego bicia serca. - Hej, Tampon. Gdzie twoja pani? – zapytała. Obsydian w jego oczach zawirował groźnie. Co? Żadnego rozbawienia dla swojego pieszczotliwego przezwiska?

- Ma prywatne spotkanie z twoją matką. Omawiają wszystkie możliwe warianty zniszczenia ciebie. Przypuszczam, że mam cię czymś zająć. Zadanie, które nie jest trudne. Masz ochotę iść ze mną w jakieś odosobnione miejsce? Mógłbym w końcu zaspokoić wszystkie twoje potrzeby. Strider warknął nisko, a ten dźwięk skojarzył jej się z odliczaniem zegara - tik tak, tik tak, ktoś jest bliski śmierci. - Dzięki – powiedziała – ale wolałabym raczej być na nieznanej wyspie, gdzie zawzięty milioner polowałby na mnie, żeby mnie zabić i powiesić sobie moją skórę nad kominkiem. - Ty i ja zagramy w tę grę później, laleczko – powiedział Strider, patrząc Kai w oczy. – A ty – lodowatym spojrzeniem omiótł Lazarusa - możesz teraz pójść ze mną w jakieś ustronne miejsce. Zimny pot spłynął Kai po kręgosłupie. Proszę, proszę, proszę nie wyzywaj go. - Dzięki – odpowiedział Lazarus, zwracając się do Stridera – ale nie jesteś w moim typie. Wiec, jeśli nie chcesz ze mną iść, słodka Kaio – rzucił jej wyzywający uśmiech - dlaczego nie zostać tutaj i nie porozmawiać? Och, bogowie. Ci dwaj wymienią między sobą ciosy i nie będzie sposobu, żeby ich powstrzymać. Wiedziała jak potężny był nieśmiertelny stojący na przeciw niej. Przedarł się przez obóz harpii, uciekł nietknięty i pozostał w ukryciu przez… cóż, nie wiedziała jak długo, wiedziała tylko, że to zrobił. Strider był również potężny, ale miał pewne utrudnienie - swojego demona. Jakby to miało go zniechęcić. Ale zaraz pojawiła się kolejna myśl. Możesz to wykorzystać. Musiała się dowiedzieć co jej matka i Juliette planowały. Walka pomiędzy Striderem i Lazarusem idealnie posłuży do odwróceniem uwagi, a ona wymknie się niepostrzeżenie i spróbuje coś podsłuchać. Strider musiał dojść do tego samego wniosku, a jego demon zaakceptować to wyzwanie, ponieważ wojownik rzucił się na intruza bez słowa ostrzeżenia. Upadli na ziemię w plątaninie kończyn. I noży. Srebrne ostrza błysnęły w świetle księżyca. Tak, Strider chciał zabić Lazarusa, ale to nie był powód, dla którego zaczął walkę, wiedziała o tym. Dał jej przykrywkę, której potrzebowała, żeby odnaleźć kobiety, które zapewne knuły coś paskudnego. Ale cholera! Nienawidziła go zostawiać. Kiedy wojownicy stękali w bólu, uderzając i robiąc uniki, kopiąc i tnąc, harpie wokół ogniska zauważyły ich potyczkę, a sekundę później zaczęły wiwatować i robić zakłady. Kaia usiłowała przebić się przez tłum, ale do ostatniej możliwej sekundy jej wzrok pozostawał na Striderze. W tym momencie on i Lazarus toczyli się po śniegu, zostawiając po sobie kałuże krwi. Jej żołądek zacisnął się w węzeł. Nie martw się. On potrafi o siebie zadbać. Jednak ta myśl nie powstrzymała drżenia, kiedy przykucnęła na skraju tłumu, szukając znajomego zapachu matki. Nic. Wolno przesunęła się do przodu. Nadal nic. W prawo. Nic. W lewo – tam! Poruszyła się w tym kierunku, pozostając w cieniu tak długo, jak to było możliwe. Zbyt szybko górskie zbocze zatrzymało ją, uniemożliwiając dalszy bieg. Spojrzała w górę - lód, poszarpane skały, półka…występ skalny, który najprawdopodobniej prowadził

do jaskini. Cóż za banał. Harpie mogą skakać wyżej niż ludzie, a nawet, przez krótki czas unosić się w powietrzu, ale ponieważ ich skrzydła są takie małe, nie mogą latać. Musiała zatem dostać się tam w bardziej skomplikowany sposób - wdrapać się. Precyzyjnie ulokowała swoje ręce i stopy, w razie gdyby spadały kamyki lub większe kawałki. Jeśli kobiety tam były – a myślała, że tak jest ( pozbawione wyobraźni łajdaczki) - najmniejszy hałas mógł je zaalarmować. Och, nie wątpiła w to, że usłyszały chaos poniżej, ale to było coś, czego się spodziewały. Ucisk w żołądku pogłębił się, kiedy głos, który rozpoznała jako należący do Eagleshield, wrzasnął radośnie i krzyknął z dołu. - Bardzo dobrze, kowboju. Rozwal mu twarz! Kim był kowboj? Strider czy Lazarus? Stawiała na Lazarusa ponieważ Juliette należała do Eagleshield, co oznaczało, że jej klan z pewnością preferował właśnie jego. Nawet, mimo że Strider był wspaniałym Lordem Podziemi. Idiotki. Przynosiły wstyd, nazywając siebie harpiami. - O cholera, myślę że złamałeś mu nos. Uroczy cios. Zrób to znowu! Zrób to znowu –zaintonował ktoś inny. - Wypatroszyć go! - Ja przelecę zwycięzcę! - Nie ma mowy. Ja to zrobię. Nie możesz sobie pozwolić na spojrzenie. Wspinała się dalej, nie przerywając, dopóki nie dotarła do półki. Ramiona Kai drżały, a uda piekły, ale utrzymała się w bezruchu, nasłuchując. Usłyszała szepczące głosy, tak, ale były ciche i nie mogła powiedzieć, czy należą do mężczyzn czy kobiet. Nie potrafiła nawet zgadnąć, jak wielu było rozmówców. Musiała wejść wyżej, żeby się przekonać. Jeśli ją zauważą, zostanie pokonana, ale walka była lepsza niż sekretne spotkanie, na którym były podejmowane decyzje i knute jakieś plany. Przynajmniej przeszkodzi uczestnikom. Wciągnęła płytki oddech, opuściła się w dół i zwisając z półki na jednej ręce, ukryła w dłoni sztylet. Potem zrobiła to samo z drugą ręką, a w końcu podciągnęła się, mając w dwóch zaciśniętych pięściach broń i lód. Duży błąd. Jedno wiedziała - zawsze będzie tego żałować. Została wystawiona. Od razu zdała sobie z tego sprawę i ogarnęło ją przerażenie. Nie było czasu na reakcję. Z jaskini wystrzeliły kajdany i zatrzasnęły się wokół jej kostek, wbijając metalowe zęby głęboko, aż do kości. Kaia stłumiła okrzyk bólu, nawet kiedy ugięły się pod nią kolana. Nie możesz rozpraszać Stridera. Teraz wiedziała, że jej matka i Juliette nie spotkały się na osobności. W ogóle nie miały takiego zamiaru. Po prostu zebrały grupę łowców planujących morderstwo, którzy gapili się teraz na nią uśmiechnięci, jakby na nią czekali przez cały ten czas. Rozdział 26 WYGRAJ, WYGRAJ, WYGRAJ! - jego demon skandował podniecony i zdenerwowany, podczas, gdy Strider walczył z najsilniejszym nieśmiertelnym, jakiego kiedykolwiek spotkał. To nie byłoby takie złe, czy nawet rozpraszające, gdyby nie głos Tabithy rozbrzmiewający w jego głowie, ciągnący go w stronę rozszalałej ciemności: - Chcieli ją

zabić! Zabiją ją! Dobrze wiedział, że harpie chciały ją zabić. Czy im się to udało? Do cholery, nie! Ale skoro Tabitha z nim rozmawiała, nie mogła być na spotkaniu z Juliette. A jeśli nie spotykała się z Juliette, to po jaką cholerę zaakceptował wyzwanie, którego być może nie był w stanie wygrać? Tylko po to, żeby odwrócić uwagę harpii, dając Kai czas na przeszukanie obozu wroga? WYGRAJ! Nie pomagasz! Twarda pięść spotkała się z jego ustami, zęby poszarpały sukinsynowi skórę. Nie tak wyobrażał to sobie w swoich snach. Mózg uderzył o czaszkę i przez chwilę widział gwiazdy. Nienawidził ich. Krew pokryła język, spływając do gardła. Lazarus przewrócił się na niego, silnie przyciskając ramiona kościstymi kolanami. Uderzył pięścią, kolejny raz i kolejny. Pękła kość. Złamała się. Została zdruzgotana. WYGRAJ! Do cholery, wiem! - uśmiechnął się szyderczo w myślach. Mógł wygrać. Jak tylko znajdzie swoje noże w zakrwawionym śniegu, sukinsyn straci głowę. Może. Miejmy nadzieję. Z pewnością. Przynajmniej rozpruje Lazarusowi wnętrzności. Był zagrożeniem dla Kai. Zagrożeniem, które stanowiło niebezpieczeństwo dla jej życia. - Ona umrze. Dzisiaj. Nie możesz nic zrobić, żeby ją ocalić znowu Tabitha. Cios, cios, cios. Kolejne gwiazdy wywołały zasłonę bólu. Wściekła furia przeszła przez niego jak sztorm, zatrzymując się i grzmiąc zbyt długo w klatce. W końcu go opuściła, a on szarpnął się z całą siłą, posyłając poobijanego Lazarusa za siebie. W jednej chwili Strider stanął na nogi. Przez opuchnięte oczy zobaczył uśmiechającego się Lazarusa, który również wstawał. W głębi umysłu wiedział, że Lazarus mógł mu zrobić coś o wiele gorszego - mógł go pokroić na plasterki, posiekać w kosteczkę. Mógł to załatwić w inny sposób. Zamiast tego dziecko boga i koszmarnego potwora użyło pięści. O co chodziło? Wojownicy krążyli wokół siebie, a harpie wiwatowały. - Jesteś przewidywalny – Lazarus wydał dziwny gardłowy odgłos. Nie było w tym nic dziwnego - mówił językiem bogów, nieużywanym od bardzo dawna. Językiem, którego harpie prawdopodobnie nie zrozumiały. Strider odpowiedział, używając tych samych ostrych dźwięków, gdy wypowiadał prawie zapomniane słowa. - A ty żałosny. Lazarus… salonowy piesek suki Juliette. Pożegnalny uśmiech. Złota gwiazda dla Stridera – wreszcie naprawdę polubił gwiazdy. I bądź tu mądry. Porażka zachichotał. - Myślisz, że z tobą będzie inaczej? Juliette zniewoli cię w taki sam sposób jak zrobiła to ze mną. Z jakiego innego powodu są te zawody? Nie dlatego, że te kobiety lubią brać udział w tych idiotycznych grach. To ma być po prostu kara dla rudzielca. - Za to, co ty zrobiłeś. Słyszałem o tym.

Lazarus wzruszył ramionami nieprzejęty. - Uwolniła mnie. Wina spadła na nią. - Była dzieckiem. Kolejny raz wzruszył ramionami. - Byłem wściekły ze względu na moje położenie, okoliczności. Nie kontrolowałem się, kiedy owładnęła mną furia. Co oznaczało, że teraz nie był pod działaniem furii. Albo, jeśli był, łańcuchy wytatuowane wokół jego szyi i nadgarstków powstrzymywały go przed zrobieniem czegoś podobnego. - Zacznijcie znowu walczyć – zawołała harpia. - Poważnie. Nu-da! - mówiąca rzuciła w niego pustą butelkę po piwie, szkło uderzyło w brzuch. WYGRAJ! Głupi Porażka. - Ty gadasz. Ona umiera - i znowu Tabitha. Zazgrzytał zębami. Wiedział, że suka najzwyczajniej w świecie drwi sobie z niego, stara się go rozproszyć, zamydlić mu oczy, przekonać, żeby zrezygnował z tej potyczki i celowo przegrał. Potem, owładnięty bólem, byłby nieprzydatny, a Kaia bezbronna. - Jeśli Juliette jest taka potężna, dlaczego jeszcze do tej pory mnie nie zniewoliła? – naciskał Strider. Najpierw odpowiedź, potem skopanie tyłka. Wet za wet. Lazarus spojrzał z politowaniem. - Niczego się nie nauczyłeś? Harpie delektują się dramatyzmem i teatralnością bardziej niż jakakolwiek inna rasa. Nie można temu zaprzeczyć. - W takim razie, jak ona to zrobiła? Jesteś twardym gościem. Jak zrobiła z ciebie niewolnika? Spuchnięte wargi drgnęły. Z rozbawienia? - Tak jak z ciebie. Wszystko, co mogę powiedzieć, to „uważaj na główną nagrodę”. Włócznię? Włócznia zniewoliła Lazarusa? - To prawdziwa informacja? Jego teoria, że Juliette udaje, upadła. Teoria, o której marzył, żeby okazała się prawdziwa. Żadne ręce, nie były bardziej nieodpowiednie. - Nie mogę powiedzieć. - Miałeś na myśli, że nie chcesz. Onyksowe oczy błysnęły tysiącem tajemnic. - Nie. Nie mogę. Jestem na granicy posłuszeństwa, mówiąc tak dużo. - Co się stanie, jeśli będziesz nieposłuszny? - Ból. Śmierć. Zwykłe rzeczy. A teraz, przykro mi to mówić, ale muszę kontynuować drażnienie ciebie. Strider wygiął brew. - Przykro ci to mówić? Pewne siebie przytaknięcie. - Nie jesteś taki zły, poza tym, tak naprawdę lubię rudzielca. Jest zadziorna. - Ona jest moja! - na usta Stridera, jak powoli skapujący z łyżki miód, wypłynął

uśmiech. - Najpierw musisz przeżyć. To było jedyne ostrzeżenie, jakie dostał. Lazarus pobiegł do przodu, rozmywając się w niewyraźną plamę, której nie można było dostrzec gołym okiem. A potem po raz kolejny trafiły go pięści, z dużą siłą wrzucając w korkociąg bólu. Obojętny na to, że nie mógł złapać oddechu, obrócił się i uderzył. WYGRAJ. Przynajmniej demon już nie krzyczał. Strider w poszukiwaniu broni wzrokiem przeszukał śnieg i zebrane wokół nich postacie. Rzucał się w lewo i w prawo i poruszał wokół harpii z nadzieją, że pięści wojownika nie dosięgną ich po to, żeby go dopaść. Koleś przypomniał Striderowi Sabina, który uważał, że podczas walki mężczyźni i kobiety są sobie równi i nie wyróżniał nikogo, gdy trzeba było zabić. Ale Juliette była jego panią i prawdopodobnie zabroniła mu krzywdzić swoje siostry. Nareszcie. Znalazł pałasze. Nienależące do niego, ale do harpii. Wysunął je z osłon na plecach. - Hej! – zaskrzeczała, kiedy zdała sobie sprawę z tego, co się stało. Odsunął się od niej, zanim mogła go złapać w swoje szpony i poślizgnął się na lodzie. Złapanie równowagi okazało się trudne, ale utrzymał się w ruchu, nasłuchując wszelkich ostrzegawczych dźwięków mogących wskazać lokalizację Lazarusa. Naburmuszona kobieta dokładnie za nim. To oznaczało, że harpia została odepchnięta na bok. Taka oczywista pomyłka - pomyślał. Lazarus był na to zbyt dobrym wojownikiem. Czyżby chciał przegrać? Cholera, Strider nie chciał go lubić. Obracając, pochylił się i wyciągnął do przodu ramiona, których przedłużeniem były ostrza. Kontakt. Lazars odskoczył, ale było już za późno. Metal przeciął mu kostki, spowodował utykanie. Nieśmiertelny upadł ciężko, a lód nie zamortyzował upadku. Z Porażką wiwatującym w głowie: Zwycięstw! Zwycięstwo! Zwycięstwo! Strider przyszpilił kolanami ramiona wojownika, dokładnie tak jak powinien. Lazarus nie stawiał oporu. - To boli. - Przepraszam – Strider rzucił ostrze miecza tuż obok skroni mężczyzny. – I dziękuję – powiedział, walcząc z falą przyjemności, którą przyniosło zwycięstwo. To go rozproszyło. Oczy błyszczące ze zdziwienia spojrzały na niego. - Co, chyba nie myślałeś, że uznam, iż zarzucisz walkę? Okaż mi odrobinę zaufania, w końcu - po raz kolejny użył starożytnego języka bogów. Bezgraniczna fala przyjemności wywołanej wygraną zalała Stridra. Nie mógł utrzymać jej ani sekundy dłużej. Zadrżał i jęknął razem z Porażką. Iskry owej przyjemności rozpaliły w nim krew, rozgrzewając go, nie do tego stopnia, co kochanie się z Kaią, ale wystarczająco, aby wywołać krępującą erekcję. Zanim Lazarus zdążył coś powiedzieć, zaskoczenie mężczyzny ustąpiło rozbawieniu i wojownik wygiął pytająco brwi. - To nie z twojego powodu – powiedział Strider, rumieniąc się. - Dzięki bogom za to. - Więc – miejmy to już za sobą – szybko się leczysz? - Tak. - Zatem wybacz, ale potrzebuję pięciu minut na osobności i nie chcę, żebyś za mną szedł – Strider odzyskał miecze, wyciągając je z lodu, a potem rzucił nimi w

ramiona Lazarusa. - Zrób mi przyjemność i nie ruszaj się. Strider wstał na nogi i odsunął się, zwiększając dystans, skanując otoczenie. Harpie gapiły się na niego, nawet wycofały się. Kilka odważniejszych posłało mu uwodzicielskie uśmiechy, będące otwartym zaproszeniem do ich łóżek. Uchwycił wzrok Sabina. Lysander był tuż obok niego, a złote skrzydła wystawały ponad jego ramionami. Pomimo zimna obaj byli spoceni - musieli usłyszeć zamieszanie i ruszyli mu na pomoc. Strider wskazał brodą na góry po swojej lewej, a oni skinęli głowami. Podczas gdy Lazarus dostawał lanie, on cały czas obserwował Kaię. Wspięła się na górę i zniknęła wewnątrz jaskini. Zdecydowany ruszył do przodu, a kilka kroków dalej dwaj małżonkowie stanęli po jego bokach. Po drodze wyczuł dym i zapach spalonego ciała. Nagle ogarnęła go panika, spojrzał w górę. Panika wymieszała się z lękiem. Czarny dym unosił się z jaskini. Cholera! Nie ma czasu na wspinaczkę. - Zabierz mnie tam – zażądał. – Natychmiast! Lisander zrozumiał jego pośpiech. Złapał Stridera pod ramiona i rozłożył skrzydła, by zaraz odepchnąć się od ziemi i wystrzelić w powietrze. Anioł położył go na półce skalnej, nim skierował się w dół i powtórzył ten manewr z Sabinem. - Kaia! Strider pośpieszył do środka, kaszląc, kiedy dym zgęstniał i poparzył mu gardło. Machnął ręką przed piekącymi oczami, starając się coś zobaczyć. Nagle znalazł się w centrum zniszczenia - nie trzeba było machać, żeby zobaczyć w ciemności. Widział bardzo dobrze. Około dwudziestu pięciu ciał płonęło, płomienie nadal z nich trzaskały, oświetlając przestrzeń. Były tak zwęglone, że nie mógł powiedzieć, czy należały do kobiet czy mężczyzn. Serce prawie wyskoczyło mu z piersi, krew zawrzała w panice. Ona nie może być jedną z nich. Po prostu nie może. Czyżby ją zawiódł? Nie mógł jej zawieść. Potrzebował jej. Kochał ją. - Kaia – powiedział, mimo guli rosnącej mu w gardle. – Kaia, laleczko. Gdzie jesteś, kochanie? - Co do cholery? – zapytał stojący za nim Sabin. - Wielki Boże – westchnął Lysander. Strider zignorował go, schylając się, żeby obejrzeć najbliższe niego ciała. Drżał, kiedy sięgnął, by wyciągnąć sztylet zaciśnięty w poczerniałej dłoni. Rękojeść była tak gorąca, że jego skóra natychmiast pokryła się bąblami, nie wypuścił jej jednak. Nie znał tej rękojeści. Dobrze. Bardzo dobrze. Ta nie należała do niej. Kilka kroków przed nim powtórzyło się łkanie. Kobiece. Wypełnione bólem. Znajome. Nie był to dźwięk pełen słodyczy. W oka mgnieniu rzucił się w tym kierunku. Wtedy ją zobaczył i gwałtownie się zatrzymał. Jego żołądek skręcił się w setkę ostrych węzłów, a każdy z nich ciął go boleśnie. Unieruchomili ją. Tak bardzo jak ulżyło mu, że żyła, chciał umrzeć. W jej ramionach były zakotwione miecze, przyciskając ją do skalistej ściany. Krew spływała w dół po nagim ciele, przykrywając szkarłatnymi smugami bólu. Jeśli ją zgwałcili…

Na samą myśl o tym Strider poczuł, że jest całkowicie gotowy otworzyć się na swojego demona, pozwolić jego nikczemnej połowie pokonać każdego obywatela świata i rozetrzeć na miazgę. Później będzie się wściekał. Teraz zobaczy, co z nią. Jeden ciężki krok, drugi. Płomienie trzasnęły na jego koszuli, spalając materiał, osmalając skórę. Zatrzymał się i poklepał, próbując ugasić ogień. Kiedy to nie pomogło, rozdarł materiał nad głową i rzucił go na bok. Dopiero wtedy ogień zniknął. - Co się stało… - Wynoście się – warknął, a Sabin zamknął usta. – Obydwaj. Teraz. Nie chciałaby, żeby ktokolwiek widział ją w takim stanie. Cisza, a potem niechętnie oddalające się kroki. Strider przez cały czas przyglądał się swojej kobiecie. Jej oczy były czarne - biel kompletnie zniknęła, ale na mrocznym tle przeplatały się te same gniewnie trzaskające płomienie, które go poparzyły. - Kaia – powiedział łagodnie. Walczyła z mieczami, wydając kolejne łkanie. - Uspokój się laleczko. Dobrze? - odważył się na kolejny krok w jej stronę. Błąd. Jego jeansy natychmiast stanęły w płomieniach. Znowu się zatrzymał. Tym razem nie trudził się ich gaszeniem, po prostu odciął przeszkadzający mu materiał i zrzucił z siebie, pozostając w bieliźnie i butach. - Laleczko, posłuchaj mnie. Dobrze? – powiedział, próbując znowu. Upuścił nóż ostatnią rzeczą, jakiej chciał, to żeby myślała, że chce ją zranić. - Proszę posłuchaj mnie. Chcę ci pomóc. Zamierzam ci pomóc, czy tego chcesz czy nie. Proszę, nie zabijaj mnie, dopóki cię stąd nie zabiorę. Spodziewał się po Porażce wszczęcia protestu po takiej litanii „proszę”. Może rozważał to jako wyzwanie. Ale demon pozostał cichy. Nadal bał się Kai? A może po przyjemności jakiej doznali w jej ramionach, lamentował nad tym, co ją spotkało? - No więc idę – wciągnął gęste powietrze. Wstrzymał… wstrzymał… i ruszył do przodu. Skóra wciąż rozgrzewała się, ale tym razem nie ogarnęły go płomienie. W końcu dotarł do niej, a wtedy delikatnie, bardzo delikatnie ujął jej policzki, prześledził kciukami drobne kości pod wrażliwą skórą. Zaskoczyło go, że pojawiły się jego własne szpony - szpony demona. Nie zranił jej, był… och, był bardzo ostrożny. - Kochanie - jęknął – przepraszam. Łzy spłynęły z kącików tych czarnych oczu, wiedział, że dotarł do kobiety w środku. Nie uchronił jej przed tym i nie miał pewności, dlaczego jeszcze nie cierpi w rezultacie swojej porażki. Ponieważ potrzebowała leczenia? Proszę niech ona się uleczy. Ponieważ ktoś inny niż harpia dokonał tych zniszczeń? Jeśli taka była przyczyna… kto to był? Znowu łowcy? Desperacko pragnął otworzyć żyłę szyjną i dać jej tyle krwi, ile potrzebowała, ale nie mógł tego zrobić. Jeszcze nie. Nie mógł ryzykować, że gojące się kości i rany wokół metalu zatrzymają ją na miejscu jak w klatce. - Zamierzam usunąć te ostrza, dobrze? Nie mógł pozwolić, żeby to jej się kiedyś jeszcze przytrafiło. Nigdy. Nie zniósłby tego. To jest wyzwanie - powiedział do Porażki. Wyzwanie, które zaakceptujesz. Ona jest nasza, musimy ją chronić, jeśli

zawiedziemy jeszcze raz, będziemy cierpieć, nawet jeśli później wyzdrowieje. Zrozumiałeś? Pauza. Potem słabe: wygraj. Mimo, że nie chciał, zrobił to - chwycił miecze. Były gorętsze niż sztylet, którego użył do odcięcia spodni, dłonie pokryte bąblami pulsowały z bólu. Nie przejmował się tym - jego ból się nie liczył. Co miało znaczenie? Jej ból. Mały ruch był dla niej torturą, wiedział o tym, ponieważ łzy zaczęły płynąć szybciej. Nie chcąc przedłużać agonii, szarpnął z całą swoją siłą. Przez kilka sekund metal zatrzymał się na kości. Musiał pociągnąć mocniej. Nie wydała żadnego dźwięku. W końcu była wolna i upadła do przodu. Rzucił miecze i złapał ją, ułatwiając płożenie się na ziemi. Miała rany również na kostkach, ale ponieważ nie były związane, zostawił je w spokoju. Znowu chciał ją przytulić i znowu nie pozwolił sobie na ten luksus. Użył szponów, żeby przeciąć głęboko szyję, pochylił się i przyłożył ranę do jej ust. - Pij laleczko. Poczujesz się lepiej, przysięgam. A potem powiesz mi, co się stało i ukarzę wszystkich, którzy są za to odpowiedzialni. Przysięgam, że to zrobię. Na początku nie zareagowała. Potem jej język polizał go, przeszywając ogniem tak gorącym jak rękojeść mieczy. Sapnął z tego powodu, ale się nie poruszył. Usta zamknęły się, znakując go teraz i na zawsze, ssała… i ssała… i ssała… i och… tak, uwielbiał to. - Bardzo dobrze – pochwalił ją. – Grzeczna, grzeczna dziewczynka. Weź wszystko, czego potrzebujesz. Wszystko. Posłuchała go i napiła się do syta. Kiedy skończyła, ogarnęły go zawroty głowy, ale je zignorował. Był zadowolony, że Porażka nie rozważył tego jako wyzwania. Wyprostował się i spojrzał na nią. Miała zamknięte oczy, oddech chrapliwy, płytki. Temperatura odrobinę opadła, a twarz nie była już taka blada. To oznaczało, że była uzdrowiona. Prawda? Musiał ją zabrać z tej zadymionej jaskini. Dziurawa koszula leżała kilka kroków dalej, podniósł ją więc i tym, co z niej zostało, owinął ciało Kai. Tak delikatnie jak mógł, uniósł ją w ramiona. Zachwiał się, ale nie pozwolił, żeby to mu przeszkodziło. Przy wejściu do jaskini zawołał Lysandera. Anioł pojawił się sekundę później, unosząc się tuż przed nimi, a skrzydła poruszały się z gracją w powietrzu. - Zabierz nas do naszego namiotu – wychrypiał. Nie mógł stracić tej kobiety. Rozdział 27 - No dalej laleczko. Pozwoliłem ci spać wystarczająco długo. Teraz po prostu leniuchujesz. Strider - pomyślała oszołomiona Kaia, a jej całe ciało rozpaliło się do życia. Był tutaj, tuż obok. Musiał tu być. Jego głos, tak bliski, taki słodki. Miękkie palce pogładziły włosy wokół czoła. Znała ten dotyk. Kochała go i nachyliła się do niego. - No dalej. Właśnie tak - jego ochrypły baryton okazał się ostatnią deską ratunku,

której się rozpaczliwie chwyciła. Pomimo tego, że każdy ruch bolał, centymetr po centymetrze wynurzała się z otaczającej ją gęstej, mdłej ciemności. „Strider, muszę się do niego dostać” - to była ostatnia myśl, zanim sobie przypomniała. Jej ostatnia myśl zanim… Usłyszała tak wiele krzyków. Pełnych przemocy, bólu. Należały zarówno do niej, jak i do wielu innych. Zapach zwęglonej skóry uderzył w nozdrza, zapierając jej dech. Teraz sobie przypomniała wypuściła linę ratunkową, a potem… w dół, spadała w dół, z powrotem w ciemność. - Kaia! Nie zamierzam się powtarzać. Obudź się do cholery. Natychmiast! Strider. Znowu chwyciła linę ratunkową. Znowu szarpnęła się tym razem do góry, w górę - na powierzchni czekało na nią jasne światło. Musiała tylko do niego dotrzeć… chwycić je… była prawie na miejscu… kolejne szarpnięcie. Otworzyła powieki, a potem westchnienie szoku i nadciągającego oburzenia zagościło w jej gardle. Była zdyszana i spocona, miała zesztywniałe mięśnie. Starała się usiąść, ale przytrzymały ją silne ręce. - Nie. Nadal jesteś w trakcie leczenia, wiec nie chcę żebyś się ruszała. W końcu przystojna twarz Stridera pojawiła się tuż przed nią. Jego głęboko niebieskie oczy były szkliste, rozgorączkowane. Troska wyryła na jego twarzy głębokie zmarszczki, a normalnie opalona skóra była teraz równie bezbarwna jak włosy. Nie, nie prawda - były plamy koloru, ale jasnoczerwonych pręg i pęcherzy. Był nagi. Oglądanie go sprawiło, że coś w jej niej zaiskrzyło. Świadomość, siła… więź. Tak, więź, która była silniejsza nawet od tej łączącej ją z Bianką. Większa niż wzajemne zespolenie, ta więź splotła ich razem, aż trudno było powiedzieć kto jest kim. Byli po prostu jednością. - Jesteś cały? – bogowie, nawet mówienie sprawiało, że cierpiała. Gardło było suche, obolałe jakby ktoś dla zabawy podrapał je wyszczerbionym szkłem i kwasem wymalował krwawiące rany. - W porządku, nie martw się o mnie. Martw się o siebie. Byłaś nieprzytomna. Trzy dni. Trzy dni? - jej oczy się rozszerzyły. - Trzecie zawody… - Zaczną się za dwa dni od dzisiaj. Bianka na bieżąco mnie informuje. Dzięki bogom. Spokojnie. Trzy dni. - Muszę wyglądać okropnie – mruknęła. Chciała przeczesać włosy palcami, ale podniesienie ręki wymagało zbyt wiele wysiłku. - Wyglądasz na żywą, a to dla mnie oznacza, że cholernie pięknie. Kochany facet. Serce podskakiwało, kiedy chłonęła jego komplement. - Poza tym – powiedział – oboje jesteśmy czyści. Lysander dał mi szaty. Anielskie szaty. W zasadzie całą stertę. Za każdym razem, kiedy zakładam nową, czuję się jakbym brał kąpiel. Ty również. Wszystko od stóp do głowy zostało… jest… umyte. I pozwól mi dodać: to jest dziwne. Po co jej to mówi? Chyba, że… och. Och! Pragnął jej. Dobrze. Rozgrzało ją podniecenie, sutki stwardniały. Ogarnęła wzrokiem swoje ciało,

żeby oszacować obrażenia, które będzie musiała uwzględnić. Była naga, ramiona odbarwione i pokryte strupami. Brzuch w porządku. Nogi w porządku. Kostki posiniaczone. Nie jest źle. Leżała wewnątrz prawie pustego, białego namiotu na dywanie ze sztucznego futra, który musiała dostarczyć jej bliźniaczka. Powietrze wokół było gorące, mimo iż to wpadające przez wejście prawie krystalizowało się z zimna. Opierając swój ciężar na jednym ramieniu, Strider uważał na to, żeby nie otrzeć się o nią długą grubością swojej erekcji i… och, tak, miał ją. Miłe ciepło natychmiast pojawiło się miedzy nogami. Pragnęła jego dotyku, ust. Chciała zbadać tę nową, głębszą więź. Oblizała usta. - Szybko działasz – powiedziała z uśmiechem. - Cholera, Kaia. Oderwij swoje myśli od sprośnych rzeczy i porozmawiaj ze mną. Czekałem cierpliwie przez ostatnie kilka dni. „Pieszczotliwe” przezwisko sprawiło, że skupiła wzrok z powrotem na jego twarzy. Zmartwieniem był powrót do pełni sił przypomniała sobie dlaczego się tutaj znalazła, w jakim stanie była i jakim zagrożeniem się stała dla tego mężczyzny. Nie musiała odsuwać na bok swoich seksualnych potrzeb – one zniknęły samoistnie. - Dobrze. Tak. Co chcesz, żebym ci powiedziała? Jego oczy błysnęły. - Po pierwsze, jeśli kiedykolwiek miałaś wątpliwości, że jestem twoim małżonkiem, możesz je porzucić. Będziesz spać obok mnie. Nie takich „okropności” się spodziewała, opadła więc odprężona na futrzany dywan. - Przykro mi kochanie, ale to tak nie działa. - Więc jak to działa? - popatrzył na nią z dezaprobatą. - Drzemki się nie liczą jeśli harpia zasypia, kiedy została ranna. Muszę spać obok ciebie, kiedy jestem uzdrowiona, a to jeszcze się nie stało. - Ale stanie się – emanował zdecydowaniem,. Kaia wiedziała, że uznał to za wyzwanie. Wyzwanie, które wyraźnie zaakceptował jego demon. Nie pozwoliła, żeby ją to zmartwiło. Chciała z nim spać, przytulać się do jego boku - coś czego nigdy nie robiła z innym mężczyzną. Jakby ostatnie wydarzenia nie miały na to wpływu. - A teraz powiedz mi, co się stało – dociekał, a każde słowo było ostrzejsze niż poprzednie. – Czy ci mężczyźni… czy ty? Dobra. Pęcherze przestały być jedyną rzeczą barwiącą jego twarz. Pojawiła się furia. Tak, ogromna. Wściekłość za znęcanie się nad nią? - Zrobili co? Przyszpilili mnie do ściany? Tak. Zapalili się i spłonęli żywcem? Tak, to też. Jeszcze raz krzyki i płomienie przemknęły przez jej myśli. Zamiast udręki jakiej doświadczyła w ciemności i głębokiej pustki teraz zalała ją fala zadowolenia. Zwycięstwo należało do niej. - Nie laleczko – jego twarz złagodniała, stała się delikatna i zamyślona. Przesunął delikatnie palcem wzdłuż koniuszka jej nosa. – Czy oni… cię zgwałcili? - Nie – zadrżała pod wpływem smakowitego dotyku. – Zabiłabym ich na śmierć,

gdyby to zrobili. - W takim razie nie odleję się na ich zwęglone szczątki - ulga zagościła na jego obliczu. - Jak ich zabiłaś? To znaczy wiem, że ich spaliłaś na śmierć, tak jak powiedziałaś, ale jak udało ci się to zrobić? Musiałaś to zrobić po tym, jak cię przyszpilili. Inaczej zostałabyś pocięta jak wigilijna szynka. Mądry mężczyzna. - Ja… - kiedy powróciły wspomnienia zmarszczyła brwi, odwróciła się do niego. – Nie chcę o tym mówić – wyszeptała. Chociaż była zadowolona z ostatecznego efektu, to jednak osiągnięcie go otworzyło istną Puszkę Pandory pełną komplikacji i nie sądziła, żeby Strider właściwie ocenił tę ironię. - Zrób to mimo wszystko - przymknął powieki. - Teraz. I zacznij od początku. Chcę usłyszeć wszystko. Taki władczy - jej wojownik - taki seksowny. Nie chciała mu mówić, ale zrobi to. Zamierzała odmówić, ale zrobi wszystko, żeby powstrzymać go przed przeżywaniem bólu, nawet to. - Wspięłam się na półkę, tam czekali na mnie łowcy. Rzucili się na mnie i zaczęliśmy walczyć. Wygrałabym, ale wiedzieli, że najpierw muszą zająć się moimi skrzydłami – prawdopodobnie dzięki Juliette, chociaż mówienie o harpich słabościach z obcymi było niewybaczalne i karane śmiercią. – Kiedy zostały złamane, przyszpilenie mnie mieczami było łatwe. Każde jej słowo powodowało, że Strider był coraz bardziej spięty. - Nie słyszałem twojego krzyku. Wiedziała o tym. Upewniła się, że nie usłyszy, trzymając swój płacz w sobie. Nie chciała go rozpraszać podczas walki z Lazarusem, którą, notabene, musiał wygrać, skoro był tutaj ewidentnie wolny od bólu. Ale dlaczego nie słyszał krzyków łowców? Była ciekawa. Interesujące. Czyżby ktoś w jakiś sposób uwięził hałas wewnątrz jaskini? - Dalej – ponaglał. - Byłam tak wściekła, tak… zdesperowana, ciepło we mnie po prostu… w jakiś sposób… się wylało. - Znam to ciepło – powiedział chrapliwie. - Tak? - złączyła brwi, manifestując zakłopotanie. - Tak. Kiedy się kochaliśmy, poparzyłaś mnie dość poważnie. - Co! – musiała nie zwracać uwagi na jego ciało, skupiła się tylko na swoim. Była bardzo samolubna. – Bogowie, Strider. Przykro mi. - Mnie nie – jego usta drgnęły w pierwszym prawdziwym przejawie radości odkąd się obudziła. – Podobało mi się to. To jej nie uspokoiło. Mogła go zabić. Zamiast to przemyśleć, a może dlatego, że wybuchła płaczem, przyspieszyła swoją opowieść. - Zapaliłam się, ale to mnie nie bolało. Nie rozumiałam, co się dzieje, po prostu obserwowałam, jak mężczyźni wokół mnie płoną. I kiedy inni próbowali uciec z jaskini, spojrzałam na nich, a następną rzeczą, którą pamiętam, jest to, jak wiją się, płonąc. Moja harpia zaśmiała się – gwoli szczerości ona również. – Wtedy po prostu straciłam przytomność.

- Nie rozumiem. W jaki sposób zapaliłaś się, a kilka minut później nic ci nie było? - odpowiedź była powodem, dla którego nie chciała o tym rozmawiać. - Powinnam złożyć razem te kawałki wcześniej, ale odrzuciłam je jako niedorzeczne. Może dlatego, że byłam zbyt rozkojarzona zabieganiem o mojego małżonka. - Rozkojarzona? - warknął ze śmiechem. - Co za niedorzeczność. I mówisz, że o mnie zabiegałaś? Laleczko, jeśli ostatnie kilka tygodni, to twój pomysł na zaloty, musimy poważnie popracować nad twoimi umiejętnościami podrywu. - Zamknij się. Złowiłam cię, czyż nie? - Tak – powiedział czule – złowiłaś mnie. To ją uspokoiło ( i roztopiło). - Tak jak mówiłam, moim ojcem jest zmiennokształtny feniks. Musiałam odziedziczyć jego umiejętności. I nie podobało jej się, że tak jest! Oczywiście doceniała swoją nowoodkrytą zdolność usmażenia wrogów na tlący się popiół, ale feniks był wyjątkową, nieprzyjazną rasą i każdy kto wykazywał najmniejsze zdolności do pirokinezy, był chwytany i przetrzymywany na ich terytorium. Szczerze? Nie miała pojęcia, jak jej matka i ojciec się połączyli. Obrzydliwość. Uciekła od tej myśli. Nie ważne. Ojciec porwał ją i Biankę całe wieki temu, żeby upewnić się, że nie wykazują powinowactwa z ogniem. Nie wykazywały, więc zostały uwolnione. Uwolnione i powiedziano im również, żeby nigdy nie wracały. Zatem nie powinna teraz wykazywać takiego pokrewieństwa. Feniks może być odpornym na wielki żar i kontrolować ogień od urodzenia. Aż do tej pory nie była do tego zdolna. Więc jak to się stało? Dlaczego teraz? Utajone zdolności, czy to możliwe? Ale czy nie powinny pojawić się wraz z okresem dojrzewania? Spośród wszystkich rzeczy tylko jedna zmieniła się w jej życiu. Jej potrzeba - gorące pożądanie Stridera. Kiedy – jeśli – jej ojciec dowie się o tym, czy po nią przyjdzie? Zażąda, żeby żyła wśród jego ludzi? Nie ma sensu teraz tego rozważać. Tak, mógłby. A ona mu odmówi. Czy zostanie zmuszona do walki z nim i jego braćmi, tylko dlatego, że będzie chciała przeżyć życie, tak jak marzyła? Czy założy się ze Striderem, próbując ją zmusić? - Cieszę się, że odziedziczyłaś po ojcu zdolności. Jesteś żywa i nic innego się nie liczy – powiedział. – Wykonałaś dobrą robotę. - Naprawdę? – nigdy nie znudzi się jego pochwałami. - Jeśli twoim celem było to, żebym zamartwiał się na śmierć, to tak – teraz groźnie na nią spoglądał, a jego uczucie zmieniło się w złość. Domyśliła się, czym było to coś, co doprowadzało go do szaleństwa. – Nigdy więcej nie zaatakujesz nikogo na własną rękę. Przywiążesz się łańcuchem do mojego boku i polubisz to. Zrozumiałaś? Nie zamierzała komentować takich absurdów. - Tak żebyś wiedział, ty też wykonałeś dobra robotę – może jeśli mu przyklaśnie, on powstrzyma swoją pełną troski przemowę i przypomni sobie, że wygrała. - Cóż, nie wykonałaś dobrej roboty i taka jest, na bogów, cała prawda. Prawie umarłaś! Nie krzyczałaś i wiem dlaczego. Nie chciałaś mnie rozpraszać. Ale zgadnij co? Wolałbym, żebyś mnie rozproszyła! Mógłbym ruszyć na ratunek i pomóc ci w tym zabijaniu.

Mógłby również spalić się na popiół z łowcami. - Cóż… więc… ty również nie wykonałeś świetnej roboty! - Nie? Właśnie powiedziałaś, że to zrobiłem. - A potem powiedziałam, że nie. - Przykro mi, nie można zmieniać zdania. Spieprzyłaś to, ponieważ pozwoliłaś, żeby cię przyszpilili. Nie rób tego więcej. Masz w ogóle pojęcie, co oni mogli z tobą zrobić? Tak. To coś zdecydowanie go napędzało. Powoli odpłynęło z niej oburzenie. Jak mogła go winić? Gdyby sytuacja była odwrotna, zachowywałaby się dokładnie to samo. - Nie zrobię tego ponownie. Strider z trudem wypuścił powietrze, ale wyraźnie się zrelaksował. - Więc dlaczego nie chciałaś opowiedzieć mi o łowcach? Cóż, może nadal była odrobinę owładnięta oburzeniem, więc dość sztywno odpowiedziała. - Ponieważ powiedzenie ci o mojej nowoodkrytej mocy panowania nad ogniem oznacza, że muszę ci powiedzieć coś gorszego… nie możemy już nigdy uprawiać seksu naprawdę nie żartowała. Mogła zapomnieć o swojej decyzji po przebudzeniu, ale teraz sobie przypomniała. - Jak cholera?! – ryknął. - Strider, nie możemy. Poparzę cię – poważnie, może nawet go zabije. - Nie zrobiłaś tego ostatnim razem – odpowiedział łagodnie. Wtedy w końcu odwrócił się do niej i wcisnął swojego penisa między jej uda, uderzając dokładnie tam, gdzie pragnęła go najbardziej. Pożądanie eksplodowało, budząc się do życia. Zacisnęła dłonie na dywanie, żeby powstrzymać się przed kontaktem z nim. Gorąco… mogła poczuć jak znowu rośnie, gotując się pod skórą. - Kłamca. Powiedziałeś, że cię poparzyłam. - Powiedziałem również, że mi się to spodobało. Nie waż się teraz zmięknąć. - To nie ma znaczenia. Ostatnim razem niczego nie podpaliłam. Teraz tak, szanse, że to zrobię znowu wzrosły. I kiedy jestem z tobą, najwyraźniej całkowicie tracę zdrowy rozsądek. Nie chcę tracić nad sobą kontroli. - Jeśli tak jest, nie będziesz również zdolna do walki w dwóch następnych konkurencjach. Twoja złość najprawdopodobniej będzie zapalnikiem, który doprowadzi do wybuchu i zabicia wszystkich wokół. - Tak, ale ja chcę zabić swoich przeciwników – nie zupełnie, ale nie chciała tego przyznać. - To zagrozi twojej rodzinie. Cholera! - Po prostu pogódź się z tym, ponieważ to się dzieje. Jeśli możesz to znieść – dodał w zamyśleniu – twoje krzywdy… - Mogę znieść wszystko - podniosła podbródek, bo właśnie dotknął jej dumę. - Dobrze. Martwiłem się o ciebie zbyt długo. Potrzebuję cię, ale bardziej niż to, zasłużyłem na nagrodę za opiekowanie się tobą. Czyż nie? Nawet jeśli, to troska o jego bezpieczeństwo nie ustępowała, przecież był najważniejszą częścią jej życia. - Mówi teraz przez ciebie demon. Wiem to. Gdybyś tak myślał…

- Laleczko, nie myślałem tak trzeźwo, odkąd cię spotkałem. Będziemy się kochać. Spodoba ci się to, mi również i wyjdziemy z tego żywi – urwał i zachichotał. – Zrozumiałaś? Wyjdziemy z tego. Przewróciła oczami - jego całkowita obojętność na jej obawy bardzo pomogła je złagodzić, choć, tak naprawdę, Strider nic nie zrobił. - Mój demon lubi nad tobą dominować i bycie z tobą seksualnie jest dużo bardziej satysfakcjonujące niż cokolwiek innego, ponieważ on się również ciebie boi. Dzięki temu twoje poddanie jest jeszcze słodsze. Ale jeszcze nie zaakceptował wyzwania. Nadal jesteśmy tylko ty i ja. I pożądanie. Twarde, wzburzone pożądanie. Zagryzła wargę. - Nie chcę, żeby Porażka się mnie bał. Chcę, żeby mnie zawsze lubił. Powolny uśmiech wykrzywił jego usta. - Dobrze, ponieważ ten drań właśnie mruczy z aprobatą. - Poważnie? – wreszcie pozwoliła, żeby jej ręce owinęły się wokół jego szyi. Przycisnął do niej swój trzon, potarł, a potem wciskając się tam i z powrotem jęczał z przyjemności, będąc głęboko w jej wnętrzu. Ciepło stało się intensywniejsze, rozchodziło się od niej. Zaczął się pocić, a to ją wystraszyło. - Strider. - Jestem twoim małżonkiem. Nie możesz mnie zranić. Kolejna słuszna uwaga. - Ale… mówi przez ciebie podniecenie. - Nie, to moja wiara w ciebie i twoje umiejętności. - Powiedziałeś, że zawaliłam robotę. - Nie. - Ależ tak. - Zamknij się Kaia i przestań grać na zwłokę. Spójrz na to z innej strony. Twoja harpia jest hardkorową laską i uwielbia mnie. Nie zrani mnie. Pogódź się z tym i przejdźmy do rzeczy. - Toleruje cię – skłamała Kaia. - W zasadzie to… trzeba poszerzyć jej słownictwo. Ona mnie uwielbia. I – kontynuował zanim zdążyła coś powiedzieć – jest silniejszą częścią ciebie niż ta należąca do feniksa. Musi być. Kiedy skończył mówić, trącił jej sutki, dając jej więcej rozkoszy, słodki kontakt, którego tak bardzo pragnęła. – Z drugiej strony – mówił dalej - nie wytrzymasz długo bez podpalania ludzi. Ale… jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej… Wziął ją w ramiona i zaniósł do wyjścia. Poczuła chłód w momencie, gdy wyszli na zewnątrz. Śnieg sypał się z zachmurzonego nieba z taką determinacją jak ulewny deszcz. - Jesteśmy tutaj sami – powiedział. – Wszyscy inni wynieśli się wczoraj. Lysander rozstawił straże po drugiej stronie gór. Nikt się tutaj nie prześliźnie. Dobrze wiedzieć. Żenujące, ale w tym momencie nie myślała o podstępnym ataku - jedyne co się liczyło, to ten mężczyzna. Jego dotyk. - Zamierzasz zamarznąć tutaj na śmierć? – spytała, kiedy postawił ją na śniegu. Poczuła gęsią skórkę, zmarzła.

- Zdecyduj się. Albo spalę się na śmierć, albo zamarznę. Więc? – Rozsunął jej nogi i przykucnął przed nią „taka piękna” powiedział, przesuwając palcami po jej wilgotnej szczelinie. Wygięła plecy w błaganiu – tak dobrze. - Taka moja –podrażnił jej łechtaczkę, podkręcając pożądanie i dotykając wszędzie poza tym miejscem. – Powiedz to. - Jestem twoja – szepnęła. - Zawsze. Pocałował, a potem polizał środek jej pożądania, doprowadzając ją do jęku, a potem po raz kolejny pojawił się przed nią. Wokół niego padał śnieg, a on był tak niesamowicie przystojny. Nie wszedł w nią, jeszcze nie, ale znowu zaczął to powolne, ostre pocieranie, drażniące, dokuczające. Wydała kolejny jęk. - Strider. Błagam. - Bogowie, smakujesz wspaniale. Muszę jeszcze raz spróbować – znów zaczął lizać i ssać. Wstrząsnęła nią przyjemność, a palce zacisnęły się na jego włosach. Mimo zimnego wiatru ciepło rozkwitło na nowo, szybko przebiegając przez jej ciało. Niezależnie od przyjemnych zawrotów zasnuwających jej wzrok rozkoszną mgłą , obserwowała go, zdecydowana, by powstrzymać przy pierwszych oznakach niebezpieczeństwa. Kropelki potu spadały na jej uda wprost z jego skroni. Pot, ale nie ślad po oparzeniu. Dobrze, bardzo dobrze. Jego język nie przestawał pracować, tonąc w niej, kochając się z nią, zanim ostatecznie przesunął nim po łechtaczce. Jednym kończącym dotknięciem doprowadził ją do szybkiego orgazmu. Ogarnęła ją satysfakcja biegnąca spomiędzy ud wprost do piersi, ramion, stóp, omiatając falą uczuć każdą część jej ciała. Płomienie buchnęły, ale tym razem jej nie opuściły. Zaczęła wierzyć, że nie mogłaby skrzywdzić tego mężczyzny ani umyślnie, ani nieumyślnie. Był jej drugą połową, tak niezbędną do życia jak jej serce. Cholera, on był jej sercem. Uspokoił jej harpię, a teraz najwyraźniej oswoił feniksa. - Otwórz oczy laleczko. Posłuchała bez sprzeciwu. Był gotowy. Jego włosy były posklejane - nadal się pocił. Czubek penisa muskał jej wilgotne wejście i musiała zagryźć wargi, kiedy pożądanie powróciło. - Czas na spowiedź – powiedział. Kolejne muśnięcie. – Spaliłaś anielskie szaty. Na nas obojgu. Dlatego jesteśmy nadzy. I zapaliłaś mnie. Raz. Ale zapanowałem nad tym. Nie czekał na jej odpowiedź, uderzył w nią, zagłębiając się tak mocno, jak mógł. Odruchowo wygięła się na to spotkanie, żeby go przyjąć, całego. - Ty… draniu – zdążyła westchnąć. Był taki szeroki, rozciągał ja. Taki długi, uderzał głębiej niż ktokolwiek wcześniej. Była tak mokra, że wślizgnięcie się było łatwe. – Mogę… cię zabić za to – powiedziała, choć tak naprawdę była pewna, że po tym orgazmie nie byłaby do tego zdolna. Teraz, żeby dowiedzieć się czy go zrani… może znowu… - Przypadkowo – powiedział z jękiem. Znowu ruszył gwałtownie, wycofał się, ruszył do przodu. - Nie będę cię narażać – czy mogła go teraz odepchnąć? Dla jego własnego dobra, dla jego dobra. - Strider… - Nie będziesz musiała mnie narażać. I udowodnię ci to.

Rozdział 28 Strider doprowadzał swoją kobietę do kolejnych szczytów, nie okazując żadnej litości i testując jej ciało w każdej z możliwych pozycji. Ssał jej sutki, lizał ją od stóp do głowy, drażnił kobiecość długimi, pewnymi ruchami, wbijał się w nią powoli i łatwo, by potem przyspieszyć - coraz szybciej i szybciej, a pchnięcia stawały się płytsze, by po chwili przejść w głębokie i ostre. Kiedy leżała na plecach, prawie nie mogąc złapać tchu, założył jej nogi na swoje ramiona. Osiągnęła kolejny szczyt, a on przełożył je na swoją talię. Kolejny raz doszła, a on przerzucił ją dookoła i wziął od tyłu. Kaia zaczęła wić się i błagać o więcej. Więcej? Tak, mógł dać jej jeszcze więcej. Pomyślał, że mógłby tak kochać się z nią przez wieczność, a nawet jeden dzień dłużej, mimo że sam pragnął orgazmu. Potrzeba w nim rosła i rosła, konsumowała go, ale nigdy nie był bardziej zdeterminowany, żeby powstrzymać się dla kogoś innego. I mógł to zrobić, dopóki Kaia każdą swoją komórką nie posiądzie wiedzy o nim, niezdolna, żeby mu odmówić. W ten sposób nigdy o nim nie zapomni, nigdy nie zapomni, co jej zrobi, jeśli jeszcze raz go tak przestraszy. Nie, żeby to miało odstraszać. Cholera, dawał jej powód, żeby każdego cholernego dnia była lepsza. Prawie umarła, dostanie więc najlepszy w życiu seks. Żadnego cholernego sprawdzania się - dziękuję bardzo. On po prostu… nie chciał, żeby ta chwila się skończyła. Potrzebował tego. Potrzebował jej. Trzymanie się na dystans nie było dobrym rozwiązaniem. Tak, wiedział, jak Kaia zareaguje, kiedy dowie się o tym, że go poparzyła. I tak, Strider przyzna się jedynie, jeśli ona nie będzie chciała z tego powodu zbyt mocno atakować. Halo. Nie był głupi. Ale tak jak jej powiedział, przypieczenie go otwartym ogniem było przypadkiem. O czym jej nie powiedział, ale zamierzał zrobić to później? Że wypadek popchnął go do… Była umierająca, wydawała ostatnie tchnienie, a on widział wystarczająco dużo umierających ludzi, żeby wiedzieć, kiedy wzywa ich Śmierć. Wiedział, że wkrótce pojawi się Lucien, który będzie musiał usłuchać wezwania, nie ważne jak bardzo Strider będzie protestował. Będzie musiał zabrać duszę Kai do zaświatów, kiedy jego demon Śmierć, uzna to za konieczne. Świadomość tego sprawiła, że Strider niemal oszalał i wspomnieniami sięgnął do Gideona. On poślubił swoją kobietę. Przypomniał sobie, jak Gideon zachwycał się, opowiadając o tym, jak najpierw skaleczył siebie, a potem Scarlet i połączył ich krew. W staromodny sposób związał się z nią. Powiązał ich życia i dusze, a siła Gideona stała się siłą Scarlet. Dlatego Strider zrobił dokładnie tak samo. Skaleczył najpierw siebie, a potem Kaię. W momencie, w którym zatopił ostrze we wrażliwym miejscu pomiędzy piersiami, wybuchła, miotała się, a ogień ponownie zapłonął. Skrawek jego ciała został poparzony (górna połowa), ale to była niewielka cena za jej życie. Już i tak był jej małżonkiem, a teraz dodał odrobinę… pikanterii do ich związku. Uczynił ich równymi. Partnerami. I na bogów, ta wiedza prawie go poraziła. Moja - pomyślał. Moja żona. Na zawsze. Z każdym Kai orgazmem, Porażka stawał się pewniejszy swoich umiejętności jej

poskramiania. Trochę bardziej zaborczy wobec niej. Tak jak Strider. Gnojek zdał sobie sprawę z tego, że piękna harpia nigdy celowo go nie skrzywdzi, że zdobycie jej – coś czego nigdy żaden mężczyzna nie osiągnął – było jednym z największych zwycięstw w ich egzystencji. Gnojek również wylewał swoją przyjemność prosto do żył Stridera. To było więcej, niż wojownik mógł znieść. - Strider – jęknęła, a jej słodka, wypięta pupa poruszyła się, kiedy po raz kolejny zwolnił pchnięcia. – Proszę. Nadal padał śnieg. Zobaczył delikatną burzę, ale jej nie poczuł jego kobieta była zbyt gorąca. Żar, który powitał, uwielbiał, pragnął… nie znał wcześniej takiej potrzeby. Kaia emanowała przyjemnością i satysfakcją. Potężna kombinacja. Prawdopodobnie będzie ćwiczył erekcje przez całe lato. - Nauczyłaś się tej lekcji? – słowa z łatwością przeszły mu przez gardło, choć ścisnęło je pożądanie. - Tak - szepnęła z aprobatą. Pochylając się w dół, przycisnął swoją pierś do jej pleców, jej kręgosłup pieścił jego ciała. Podobał mu się ten fantastyczny, nowy, głębszy kontakt, ale nie poprzestał na nim - oplótł wokół niej ręce i podniósł oboje tak, aby byli na kolanach, jej pomiędzy jego. Nabiła się na niego, gdy jego obolały penis nie wyślizgnął się z niej. Głowa Kai opadła na jego ramiona, a jej długie, jedwabiste włosy łaskotały pomiędzy ich ciałami. Strider przesunął rękę na jej pierś, chwytając pomiędzy palce perlisty, różowy sutek. Drugą przesunął na wilgotne, bardzo wilgotne kobiece sedno. - Cholera, ruszaj się mocniej! – zażądała. Jej ruchy były teraz nieskoordynowane. – Szybciej. - Nie. Powiedz mi najpierw, czego się nauczyłaś – naciskał, nadal się nie poruszając. Nie pocierał jej łechtaczki, po prostu drażnił swoją bliskością czuły, nabrzmiały punkt. Warknęła. - Tego, że cię nie zranię, kiedy stracę nad sobą kontrolę podczas seksu. Dla twojej wiadomości, dowiedziałam się o tym pięć orgazmów temu, ty gnojku. - Nie wiedziałem, że tak szybko się uczysz. - Więc dlaczego się nie ruszasz? Zrobię ci krzywdę, jeśli tego nie dokończysz! – warczenie stawało się coraz ostrzejsze. Zatopiła szpony w jego udach, kiedy powiedziała: – przysięgam, skończę to sama, a ty obejdziesz się smakiem. Strider zachichotał szorstko. Taka niecierpliwa. Jego kobieta. Dzięki bogom. Nie chciałby jej w żaden inny sposób. - Kocham cię – powiedział i nim zdążyła odpowiedzieć, pochylił głowę, a potem przycisnął usta do jej ust, wsunął język i otoczył jej. Chwycił jej biodra i zmusił, żeby go ujeżdżała, zatapiał swojego kutasa tak głęboko, jak tylko mógł, z każdym jej ruchem w dół nabijając ją, a potem niemal zostawiając z każdym ześlizgnięciem w górę. Jakby tego było mało, przycisnął swój kciuk do najsłodszej małej drobinki na świecie. Była taka mała, taka ciasna, wiedział, że jest dla niej nieco za duży. Może powinien być ostrożniejszy, ale Kaia była również silna, mogła przyjąć wszystko, co zamierzał jej dać - a zamierzał bardzo dużo. Uderzał coraz mocniej i szybciej. Pocałunek nie kończył się, ani nie zwalniał, a on kochał to, że smakowali się z taką pasją.

Kaia uniosła rękę, wbijając paznokcie w jego głowę. - Strider – szepnęła, odsuwając się od jego ust. – Tak. Tak. Takie słodkie błogosławieństwo. Jego mięśnie drżały z najgłębszego pożądania. Kości bolały. Musiał… potrzebował… mógł… cholera! Powstrzymywał się tak długo, że nie potrafił teraz zburzyć tego muru, który wzniósł. Uderzał w nią, biodra cały czas poruszały się rytmicznie, a kiedy to nie pomagało, opadł razem z nią na bok i nie zważając ma chłód, przesunął jej nogę w górę ponad swoją, rozszerzając ją tak bardzo, jak tylko mógł. Mocniej… wciąż mocniej… ale spełnienie nadal się wymykało. Zdesperowany, pocił się tak bardzo, że lód topniał, tworząc kałużę. Wbił w biodro Kai palce - wiedział, że rano będzie miała siniaki. Jęknęła i zapiszczała. I kiedy zawołała „kocham cię!” jakby rozpadła się na kawałki, wyczerpana, a jej mięśnie zaciskały się na nim, zrozumiał, że dokładnie na to czekał, tego pożądał. Jej deklaracji. Strider również wybuchł. Jej ciało praktycznie wydzierało z niego nasienie. Gorące strumienie wystrzeliły w nią, pod powiekami błysnęło jasne światło, a jego ryk rozchodził się echem przez ciemną noc. Kiedy skończył długą chwilę później, opadł obok niej. Drżała. Nie z powodu zimna, ale z wysiłku. Był zbyt słaby, żeby się uśmiechnąć i walić w pierś z dumy. Jego kobieta, żona, była usatysfakcjonowana. - O tym myślałaś? – zdołał zapytać. Senność zaczęła go ogarniać równie szybko jak ją. Nie udawała, że nie zrozumie. - Tak – głos był delikatny, wyczerpany. - Przez cały cholerny czas? - Och, po prostu zamknij się i odpoczywaj ze mną. Okej, jednak nie był zbyt słaby, żeby się uśmiechnąć. - Będziesz spać? Poważnie? - Spróbuj mnie powstrzymać – ziewnęła i ułożyła głowę w zagłębieniu jego szyi. - Zaufasz mi, że cię obronię? Minuty wlokły się w ciszy. - Kaia? - Co? – mruknęła sennie. - Czy ty… ufasz mi? Wierzysz, że cię ochronię? - Oczywiście – odpowiedziała. Miała zamknięte oczy, a kilku minut później opadła na niego, całkowicie zatracona w słodkim sennym uścisku. Powiedziała „oczywiście”. Tak po prostu, jakby jego oczekiwanie na odpowiedź nie było stresujące. Strider zebrał siły i przeniósł Kaię do namiotu. Trzymał ją w objęciach przez całą noc, klnąc się na bogów, że nigdy nie pozwoli jej odejść. Dwa dni później, kiedy Kaia spotkała się z siostrami, nadal była pod wrażeniem tego, że Strider całkowicie posiadł jej ciało. Dziewczyny miały głowy pochylone ponad bronią i wymieniały wskazówki, przygotowując się do trzeciej konkurencji. Od tamtego razu ona i Strider nie kochali się ponownie i nie mówili o swoich uczuciach. Wiedziała, że to była kurtuazja z jego strony - musiała skupić się na wygranej. Niestety nie była zdolna do tego, żeby porwać i torturować Juliette dla zdobycia informacji o Włóczni. Poza tym nie było na to czasu - podróż z Alaski do Rzymu pożarła

jakiekolwiek szanse na odwet. Niemniej Juliette była teraz w jej zasięgu, bo za pół godziny rozpoczynały się zawody. Bianka zauważyła Kaię, gdy spojrzała w górę, żeby znaleźć swój wypolerowany kamień. - Kye! – uśmiechnęła się, skoczyła na nogi, a jej broń brzęknęła o podłogę tuż obok cebra z wodą. Rzuciła się w jej kierunku i zamknęła siostrę w powitalnym uścisku. – Prawie zabiłam Stridera, kiedy odmówił mi spotkania z tobą, ale wiedziałam, że będziesz rozczarowana, jeśli go zbyt mocno podrapię – długie cierpiące westchnienie. – Na szczęście dostarczał mi codzienne raporty, wiec wiedziałam, że zdrowiejesz. Ale widząc cię… - gorące łzy popłynęły z jej oczu. - Tak, wiem. Też musiałam cię zobaczyć. Kaia wiedziała, że Strider nie powiedział Biance, ani nikomu innemu o płomieniach, rzeczach z nimi związanych czy ich następstwach. Nie, żeby musiał komukolwiek wyjaśnić tę sprawę. Po prostu pozostawił tę decyzje jej. Powiedzieć czy nie? Jeśli to zrobi, jej siostry nie będą chciały, żeby walczyła. Jakby mogły ją powstrzymać! Zignorowała ostry wewnętrzny głos. Jednak ich niechęć byłaby zasadna. Kaia mogła powstrzymywać się przed wywołaniem kolejnego pożaru, jeśli jednak harpie ją wkurzą… tak, prawdopodobnie mogłaby się nie powstrzymać, a wtedy harpie, tak jak łowcy, mogą zginąć. I to było w porządku, nawet oczekiwała tego, w końcu podczas tego typu zawodów zachęcano do używania swoich umiejętności, wykorzystywania każdej zalety. Ale jeśli straci kontrolę, mogłaby również zaszkodzić swojej rodzinie? Kaia marzyła, żeby mieć czas na ćwiczenia, na sprawdzenie granic swojej strony feniksa. Czy jej emocje były wystarczająco silne, żeby się wyzwolić? Czy mogła zwyczajnie myśleć o działaniu płomieni? Nawet teraz, ciepło w jej żyłach czekało w pogotowiu. Będzie musiała kogoś zapytać. Ale jedynym feniksem, którego znała był jej ojciec. Raczej spędziłaby resztę wieczności, zastanawiając się nad odpowiedziami, niż porozmawiała z nim choćby przez minutę. Jego zło, jego absolutny brak troski o innych, o dobro własnych córek… Zadrżała. Zdecydowanie nie był on kandydatem do tytułu Ojca Roku. To był kolejny powód, żeby trzymała się z dala od rozgrywki. Jeśli wywoła pożar, albo kogoś podpali, wiadomość o jej nowej zdolności się rozniesie, a wtedy Najdroższy Ojciec może się po nią zjawić. - Cholera, dziewczyno. Masz gorączkę? – Bianka była spocona, gdy odsunęła się od siostry. Nie zerwała jednak kontaktu z bliźniaczką, trzymając rękę wokół jej talii. - Nie – skłamała Kaia. – Uszczęśliwiona. I wiem, nie musisz nic mówić. Strider jest szczęściarzem. - Zgadza się. Kaia zignorowała rodzącą się iskierkę winy, zanim ta zdążyła się rozpalić – nienawidziła okłamywać bliźniaczki. Rozejrzała się dookoła. Taliyah skinęła z aprobatą, zanim powróciła do ostrzenia swojego noża. Gwen przesłała jej buziaka. Neeka przesłała mały uśmiech, a inne pomachały. - Podpuszczasz mnie – powiedziała. Bianka pociągnęła ją do przodu. Drugą ręką Kaia była spleciona ze Striderem i pozostała tak aż do ostatniej możliwej sekundy. Kiedy bliźniaczki usiadły na podłodze w

namiocie należącym do jej drużyny, dostrzegła Sabina, Lysandera oraz Stridera zebranych w rogu z pochylonymi głowami i rozmawiających ściszonymi głosami. Starała się ich usłyszeć, nadstawiając uszu, ale nie mogła rozróżnić słów. Próbowała czytać z ruchu warg, ale byli odwróceni do niej plecami. Nie wiele brakowało, by wstała, podeszła i złapała swojego mężczyznę za ramiona, żeby solidnie nim potrząsnąć i zmusić, by jej powiedział, co się dzieje. Czego nie chce, żeby się dowiedziała? Ufasz mu. Wiesz, że nigdy by cię nie zranił. To była prawda. Wiedziała. Powierzyła mu swoje życie. To oczywiste. Inaczej nigdy by z nim nie spała. Naprawdę. Bogowie, to było niesamowite oderwać się od seksownych marzeń i prawdziwie poczuć swojego mężczyznę obok siebie. Była otulona mocnymi ramionami owiniętymi wokół niej, rozkoszowała się jego siłą. Śpiąc, nadal trzymał ja w uścisku, a jego rysy były zrelaksowane, chłopięce. Nigdy w swoim życiu nie była tak zadowolona. - Więc… co o tym myślisz? Wchodzisz w to? – zapytała Bianka, skupiając na sobie jej uwagę. Cholera. Nie usłyszała nawet jednego słowa, które powiedziała siostra. - O czym dokładnie? Powiedz mi jeszcze raz, ponieważ twoje wyjaśnienia były tak kiepskie, że jestem zdezorientowana. Bianka przewróciła oczami - znała ją bardzo dobrze. - Jesteś takim kiepskim kłamcą. Naprawdę? – prawie zapytała, podnosząc brodę zadowolona z siebie. - Ostatnim razem mnie nie przyłapałaś. - Planowałaś coś. Kontynuuj. - Mówiłam o Rzymie, o Koloseum. Posłuchaj. To Koloseum z dawnych czasów, dokładnie takie samo jak dawniej, tylko inne. Kaia pomyślała, że kiedy jesteś tak piękna jak Bianka, nie musisz być inteligentna. - Bee, kochanie. Jesteś taka, taka wspaniała, ale również bardzo szalona. Masz pojęcie jak sprzeczne jest to stwierdzenie? - Co ty opowiadasz? Wszystko co mówię, ma sens. Widocznie niewłaściwie zrozumiałaś to, co powiedziałam. I zgadnij co jeszcze? Koloseum jest ukryte przed oczami śmiertelnych. My jesteśmy ukryte przed oczami śmiertelnych w strefie, do której nie potrzebujemy portalu dostępu. Jesteśmy, a jak by nas nie było. - Jakim sposobem? - Dzięki Juliett. W jakiś sposób. Wystarczyło samo imię, żeby Kaia zacisnęła zęby. Juliette wystawiła ją, zaplanowała spotkanie dla zwykłych śmiertelników… i wrogów Stridera… żeby ją zarżnęli. Suka musi za to zapłacić. Wkrótce. - I? - I będziemy walczyć jak gladiatorzy. Co starałam się tobie powiedzieć wcześniej, gdybyś tylko skupiła swoją uwagę. Tak więc, jesteś bardzo dobra, a nasza drużyna potrzebuje cię w tej rundzie. Jesteś na to gotowa? Na Alasce dosyć mocno oberwałaś. Potrzebowały jej? Właśnie wtedy, gdy pierwszy raz zwyciężyły bez jej udziału?

Spojrzała krytycznie na siostrę, szukając jakichkolwiek oznak fałszu. Tylko niewinność i pewność wyzierały z tych cudownych bursztynowych oczu. Tylko zdecydowanie kreśliło się na tych czerwonych ustach. Żadnej łaski, litości, ani oskarżeń z powodu wcześniejszych porażek. Bianka w nią wierzyła. Ale czy ona w siebie wierzy? Jej nowa zdolność może zranić siostry, tak, ale z pewnością pomoże w zdobyciu kolejnego zwycięstwa. Zwycięstwa, którego Srider potrzebował, żeby zapewnić sobie przetrwanie. Kaia spojrzała na niego. Nadal stał z przyjaciółmi, ale teraz patrzył na nią. Blond włosy były zmierzwione, policzki zaczerwienione. Zawsze w jej pobliżu były takie, jakby ciągle był pobudzony. Lubiła to. Jego rzęsy były tak długie, że zakręcały się ku górze i, łał, stanowiły idealną oprawę dla tych szelmowskich błękitnych oczu. Usta miał nabrzmiałe i rozkosznie czerwone. Mogli nie uprawiać ponowie seksu, ale całowali się. Dużo - przy każdej możliwej okazji Kaia wsysała jego język. Bez wątpienia była od niego uzależniona. Zaczęła mu się intensywniej przyglądać i zauważyła cięcia na jego dłoniach i palcach. Takie same obrażenia odniósł wcześniej, ale zostały uzdrowione. Czyż nie? Zmarszczyła brwi - nie podobało jej się, że znowu został zraniony. Jeszcze bardziej nie podobało jej się, że nie wiedziała, jak to się stało. Czyżby to ona wyrządziła te szkody? Ta myśl spowodowała, że jej żołądek się skurczył. Ona po prostu, cóż, kochała go tak cholernie mocno. Nie wiedziała tego na pewno, dopóki nie wykrzyczała tych słów, ale zrobiła to. Był uosobieniem siły. Był diabelski. Był zabawny i czarujący, z tymi jego mądrościami. Nie mogła mu się oprzeć. Rozśmieszał ją. Doprowadzał na skraj, wiedząc, że to wytrzyma. Dokuczał jej, nie bał się jej. Znał ją, rozumiał. Czasem był delikatny, a czasem brutalny. Troszczył się o nią. Zaufał jej. On również ich zaślubił. To ją cholernie zszokowało. Tak, myślał, że nie wie o tym małym sekrecie, ale wiedziała. Nie była pewna, dlaczego jej tego nie wyznał, a także dlaczego to zrobił, ale była wystarczająco uparta, żeby go przeczekać. Poza tym, była po prostu na tyle przebiegła, żeby się z nim droczyć, dopóki Strider się nie przyzna. W zasadzie polubiła jego metody. Poza tym lubiła świadomość, że tak bardzo jak ona była jego, on był jej. I dokładnie wiedziała, jak tego dokonał. Poczuła go. Strider stał się częścią jej umysłu, krwi, duszy, serca, ten głęboki związek okazał się silniejszy niż cokolwiek czego doświadczyła. Odkąd obudziła się w jego ramionach wiedziała, że coś się między nimi zmieniło, więc spędziła wiele, wiele godzin, zastanawiając się, co się mogło stać. Małe przebłyski pamięci pojawiały się i znikały – błysk ostrza, cieknąca krew, dotyk skóry Stridera, jego oddech i szept. Słowa „jesteś moja, a ja jestem twój. Jesteśmy jednością. Od tego momentu jesteśmy jednością”. Och, tak. Byli poślubieni, a ona nigdy nie była bardziej szczęśliwa. Tak dużo zawdzięczała temu mężczyźnie. Kaia obserwowała, jak z tylnej kieszeni wyciągnął paczkę Red Hotsów i przechylił zawartość do ust, a potem przeżuł. Jej pierś zacisnęła się na tę zmysłowość. Strider musiał poczuć na sobie jej wzrok, ponieważ spojrzał na nią i mrugnął. Znowu poczuła ucisk w klatce. Musi zapewnić mu bezpieczeństwo. Z czymkolwiek by się to wiązało, musi zapewnić mu bezpieczeństwo. Musi zdobyć Włócznię. Ponownie zwróciła swoją uwagę na siostrę i uniosła podbródek.

- Będę walczyć – oznajmiła. Rozdział 29 Po raz kolejny Strider usiadł na trybunach, by podczas rozgrywki oglądać swoją kobietę – żonę! Koloseum Romanum różniło się bardzo od odkrytych trybun w Brew City w Wisconsin. Był tutaj raz, czy dwa, pamiętał trawertyn, wapień, cegłę i marmur, ale nie myślał, że zobaczy to wszystko ponownie - nie w tak doskonałym stanie. Jakby ten czas nie minął, jakby starożytny świat w jakiś sposób wkomponował się w obecną rzeczywistość. Były tu cztery piętra. Do pierwszych trzech prowadziły szerokie łukowate bramy dla arystokracji, czwarte, na samym dole, miało prostokątne drzwi przeznaczone dla zwykłych ludzi. Wokół areny wznosiły się siatki chroniące widzów. A sama arena? Cóż, ją też dobrze pamiętał. Drewnianą podłogę splamiła krew tysięcy, pokrywając całą jej powierzchnię, ale był to podest, który można było usunąć, aby oczyścić go przed ponowną walką i znajdującą się pod nim ziemię zalać wodą. Ach ci Rzymianie, ależ oni kochali swoje turnieje. Zupełnie jak harpie kochały swoje. Zawodniczki zajęły jedną z podziemnych komór, czekając na wezwanie, tymczasem Juliette truła dalej na temat tego, co się będzie działo. Chyba nigdy nie było bardziej nieodpowiedniej chwili na jej bla, bla, bla niż teraz. Strider chciał pozbawić się słuchu bardziej niż wtedy, kiedy śpiewały bliźniaczki. - Mamy przed sobą najtrudniejszy mecz – mówiła. – Po dwóch ostatnich rozgrywkach ta konkurencja może jasno ustalić lidera. Wiemy. Wszystkie drużyny miały ze sobą walczyć jednocześnie. Dowolnym rodzajem broni jaki wybiorą, ale dla każdego będzie dozwolony tylko jeden rodzaj broni. Będzie jednak można podnieść broń wytraconą podczas trwania walki. Każda drużyna składała się z dziesięciu walczących osób. To byłoby w porządku gdyby nie fakt, że Drużyna Kai liczyła siedem łącznie z Kaią, co oznaczało, że wszystkie muszą wziąć udział w konkurencji. Jeśli będą chciały. Niespodzianka - każda z nich chciała, pomimo że były w niekorzystnej sytuacji. Kobiety wokół niego wiwatowały. - Dowalcie im! Połamcie im kręgosłupy! Pokażcie, czego im brakuje! Zaledwie kilka dni temu Kaia prawie umarła i mimo że ją karmił i leczył, nie była jeszcze u szczytu swoich sił. Ale dobrze wiedział, że nie należy jej sugerować, by zrezygnowała. Duma była dla niej bardzo ważna, a to co ważne dla niej, teraz było ważne również dla niego. Nawet jeśli to oznaczało utratę Magicznej Różdżki. Zawsze mógł ją przecież ukraść temu, kto ją wygra. Wygraj. Tak, tak. Porażka był na krawędzi - Kaia była teraz jego częścią. Należała do nich i Strider zakładał, że jej zwycięstwo było dla demona równie ważne jak jego. Nie wiedział, czy doświadczy instynktownego szarpnięcia bólu, jeśli ona przegra. Ostatnim razem tak się

nie stało, pomimo iż zaakceptował wyzwanie, by ją bronić przed innymi harpiami. Zastanawiał się czy to ze względu na cienką linię stanowiąca dla demona różnicę pomiędzy ochroną, a karą. Wiedział, że może zostać ukarany. Ale wtedy nie byli małżeństwem. Modlił się, by nie poznać dziś tej różnicy. W zasadzie był przekonany, że nie będzie musiał - ona nie przegra. Pomimo jej osłabienia i faktu, że wszyscy członkowie pozostałych zespołów zamierzali najpierw ją zaatakować, osiągnie cel. Mniej niż pięć minut temu trzymał ją w ramionach, przytulając mocno, zanim go opuściła. - Jakieś wskazówki jak wygrać? – zapytała. - Tak. Rób to, co będziesz musiała, żeby przeżyć. - To wszystko? Łał. Żadnej mowy podnoszącej na duchu. Chwycił ją za ramiona i spojrzał w dół. - Dobrze, a co powiesz na to? Jesteś w to tak bardzo zaangażowana emocjonalnie, że pozwól tym emocjom zawładnąć każdym twoim ruchem. Normalnie powiedziałbym, że to głupie, ale lubię swoje jaja tam, gdzie są. Dlatego po prostu powiem, że nie możesz wyłączyć swoich uczuć, za to możesz ich użyć. - Jak? – zacisnęła usta. - Cóż, część ciebie kocha te kobiety, które są przeciw tobie, nie ważne jak źle cię traktowały, nie możesz temu zaprzeczyć. Nie próbowała. - Ale pomimo miłości, którą czujesz, musisz pamiętać, że one w jednej chwili obrócą ją przeciw tobie – dodał. - Dobrze. - Poza tym, łatwo cię rozproszyć… - Dużo masz tego jeszcze? - Posłuchaj. Kiedy będziesz tam na dole, nie myśl o mnie. Nie myśl o tym, co robię… czy ze mną wszystko w porządku. Warknęła na niego. - Będziesz szukał Magicznej Różdżki. Jak mogłabym nie… - Nie myśl o tym, co będę robił. Dobrze? Zajmij się tym, co się dzieje teraz, w tym momencie. Sztywno przytaknęła. - Ponadto – kontynuował - jeśli ich nie pokonasz, zamierzam je zabić w sposób dużo bardziej okrutny, niż ty byś to zrobiła. Zanim tutaj przyszedłem, Porażka rzucił wyzwanie, żebym cię chronił przed innymi harpiami, ale ono jest tylko dla mnie. Opadła jej szczęka. - Proszę. Teraz jesteś odpowiednio zmotywowana do tego, co musisz zrobić. Zatem idź skopać im tyłki. Obok niego Sabin i Lysander poruszyli się niespokojnie, przywołując go do rzeczywistości. Zachariel jeszcze się nie pojawił. - Nienawidzę tego gladiatorskiego gówna – mruknął Sabin. - Tak, cóż, jak ci się wydaje, gdzie Rzymianie nauczyli się tego rodzaju zachowań? – zapytał anioł. - Chcesz mi powiedzieć, że to harpie są za to odpowiedzialne? Że Rzymianie nauczyli się tego od nich? - po minucie wybełkotał Sabin. - Spróbuję tylko wtedy, jeśli straciłeś swoją inteligencję.

Sabin otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale zabrzmiała trąbka, sygnalizując początek trzeciej konkurencji i tłum ucichł. Sekundę później kilka żelaznych odrzwi jęknęło i trzasnęło jakby zostały podniesione. Zawodniczki biegnąc, wylały się na arenę. Strider wyprostował się w skupieniu. Kilka innych bram zostało otwartych. Do wyścigu dołączyły lwy, tygrysy i niedźwiedzie. O kurcze! Wszystkie były pobudzone, a na pyskach miały pianę. Szukał… szukał… tam. Błysnęły jasno rude włosy ciasno związane w koński ogon. Kaia, jak i reszta jej zespołu nosiła szkarłat. W przeciwieństwie do innych nie trzymała broni. Zmarszczył brwi. W końcu kobiety dotarły na środek i bez zbędnego ociągania, w plątaninie zębów, pazurów i metalu rozpoczął się turniej. Natychmiast zabrzmiały pomruki i wrzaski. Popłynęła krew. Cholera Kaia – zaklął, kiedy zrozumiał jej taktykę. Zamierzała użyć ognia – nowej, jeszcze niesprawdzonej umiejętności – i nie chciała, żeby ktokolwiek oskarżył ją o użycie dwóch rodzajów broni. Jeśli spali na śmierć swoje przyjaciółki harpie, znienawidzi siebie za to na zawsze. Albo, co gorsze, jeśli nie przywoła ognia, zabiją ją, a on je za to znienawidzi, ukarze i zniszczy, tak jak obiecał. Dla niego… dla Włóczni zdecydowała się zaryzykować. Niech ją cholera! Myślał, że ją zmotywował do zwycięstwa, a jedynie przekonał ją do szaleństwa. - Co ona, do cholery, robi z gołymi rękami? – zapytał swobodnym tonem Sabin. – Nawet Gwen ma broń. Nie odpowiedział, nie mógł. Zaciśnięte gardło sprawiło, że nie mógł wydobyć głosu ani zaczerpnąć powietrza. Tak jak przewidywał, inne drużyny ruszyły na nią. Czego nie przewidział? Zwierzęta zaatakowały ją, jakby miała na sobie czerwoną płachtę. Nie trudno było zgadnąć dlaczego. Ktoś doprowadził je do szaleństwa, używając zapachu Kai, który prawdopodobnie uzyskał dzięki skradzionemu wcześniej płaszczowi. Strider był na nogach i po sekundzie torował sobie drogę przez tłum, dopóki coś twardego nie uderzyło go w plecy i nie powaliło na ziemię. Nie było czasu na to, żeby się czegoś złapać. Uderzył czołem o kamień, a ostry ból eksplodował w jego głowie, powietrze opuściło płuca i wzrok stracił ostrość. Nic go nie powstrzymało przed szarpnięciem się i wstaniem. Ruszył do przodu, nie dbając o to, żeby się za siebie obejrzeć i zobaczyć, kto chciał go zatrzymać. Wygraj… ją – powiedział Porażka. Tak. Wygram, ocalę ją. Zrobię to. Jak przez mgłę skoncentrował się na Kai. Była rzucana po całej arenie przez przeciwniczki na toczące pianę zwierzęta. Bestie podążały za nią zbyt szczęśliwe, żeby oderwać się od swojej nowej zabawki. Po raz drugi uderzyło go coś ciężkiego, rzucając z powrotem na ziemię jak szmacianą lalkę. Ryknął. Odwrócił się z zamiarem uszkodzenia kogoś, zanim ruszy w dalszą drogę. Wygraj - nowe wyzwanie. Tak - pomyślał znowu. - To wyzwanie również wygram. - Twoja kobieta zostanie zdyskwalifikowana, jeśli do niej dołączysz –Lazarus zbliżył się do niego. Był bezbronny, bez koszuli, spodnie miał rozpięte i wyraźnie pospiesznie

założone. Ciemny łańcuch tatuażu pulsował, przesuwając się wokół szyi jak wąż, ogniwa z atramentu uderzały o siebie, wydając brzęk. Strider wstał i przemyślał odpowiedź. - Wolałbym, żeby została zdyskwalifikowana niż zabita. A teraz, zanim pójdę, ty i ja mamy mały interes do załatwienia. - Życzę powodzenia - Lazarus uniósł brew. Wygraj. Do dzieła. Strider zmrużył oczy i ruszył do przodu tylko po to, żeby się zatrzymać, kiedy zobaczył Sabina i Lysandera mknących w jego kierunku i krzyczących jego imię. Patrzyli na niego, ale go nie widzieli. W rzeczywistości przeszli przez niego, zanim mógł im uskoczyć z drogi. Zszokowany spojrzał w dół na siebie. Przeszli przez niego, jakby nie był bardziej rzeczywisty niż mgła. - Nikt nie może nas zobaczyć – powiedział swobodnie Lazarus. – Nawet anioły. - Co mi zrobiłeś? - czerwień przesłoniła mu wzrok. Kołysały nimi gwizdy i syki z tłumu. Walczący przerzedzili się nieco, ale większość Drużyny Kai nadal walczyła, nie wykluczając Kai, która cała była okryta krwią. Strider nie był pewny czy własną, czy może innych, ale jej ruchy nie stały się wolniejsze. Nadal zadawała ciosy, kopała i rzucała kobiety na… nie, nie na zwierzęta. Na Biankę, która wykańczała je długim, zakrzywionym ostrzem. Zwierzęta w tym momencie były najedzone i zaspokojone, siedziały z boku i sennym wzrokiem przyglądały się walce. Wewnętrzna panika zelżała - Kaia nie wykorzystała ognia. Albo może, jak przypuszczał, nie wiedziała, jak go przywołać. Z drugiej strony skopała wiele tyłków. Nawet lepiej, zespoły nie były dłużej zdolne do tego, żeby się przeciw niej połączyć zbyt szybko się przez nie przedarła. - Mam tylko chwilę – powiedział Lazarus tuż obok niego. – Jeśli Juliette zauważy, że zniknąłem… Wygraj. - Przykro mi, ale muszę to zrobić –powiedział Strider, przypominając sobie o wyzwaniu, które zaakceptował. Szybko jak błyskawica zadał cios, stawy chrupnęły o nos wojownika. Pękła chrząstka, krew wylała się z jego nozdrzy. Porażka westchnął z zadowoleniem, wylewając przyjemność do jego żył. Lazarus wyprostował się i wierzchem dłoni wytarł szkarłatną ciecz. - Wątpię w to, żebym był pierwszą osobą, mówiącą ci jak bardzo jesteś irytujący. - Możesz być tysięczną – Strider pokonał resztę drogi przez balkon, dochodząc do krawędzi. Wojownik podążył za nim. – Więc w jaki sposób jesteśmy tutaj nie będąc tu? - Juliette została zmuszona, by przyznać mi więcej mocy, aby zawody toczyły się tak jak ona chce je widzieć. - Ona może dać ci moc? Tak po prostu? – Strider pstryknął palcami. – W jaki sposób? – dopytywał, widząc jednoznaczne przytaknięcie. - Zdolność do tworzenia iluzji nie może zostać przeniknięta – kolejne skinienie głową, a ich otoczenie zmieniło się w tej samej chwili. Strider mrugnął, w jednym momencie widział trybuny takimi, jakimi były, a

następnie takimi, jakimi są: popadające w ruinę, zniszczone przez czas i okrutne żywioły. Nie wspominając trzaskających foty ludzi zwiedzających wyznaczone sektory. Kiedy mrugnął kolejny raz, trybuny znowu stały się zupełnie nowe. - To też dodatkowa możliwość ukrycia świata nieśmiertelnych przed śmiertelnikami? – zapytał Strider. - Tak. To też. - Mówisz mi o tym ponieważ… - Tak, Strider wiedział bardzo dobrze, że to może być sztuczka. Ten gnojek, zanim uderzy, może uśpić jego czujność w fałszywym poczuciu bezpieczeństwa. Cholera, był tak rozkojarzony, że Lazarus mógł go zaatakować, w każdym momencie i bez większych przeszkód. - Jestem niewolnikiem, a nie chcę nim dłużej być. Strider mógł to zrozumieć, ale… - Nie ufam ci. Nie zamierzam ci zaufać – obserwował jak Kaia i Bianka splatają ręce. Bianka okręciła siostrę dookoła, a nogi Kai uderzyły w trzy polujące na nią kobiety. Kiedy bliźniaczka ją wypuściła, poszybowała jak kula do kręgli, powalając je na ziemię. Co za kobieta! W kieszeni miał dla niej prezent, który teraz niemal wypalał w niej dziurę. Dlaczego jeszcze go jej nie dał? Nie wiedział. Nie był pewien, czy jej się spodoba. To było trochę żenujące, że go miał. Prawdę mówiąc, był brzydki jak cholera i dowodził jak bardzo zmiękł, odkąd ją spotkał. Na pewno jej się spodoba – pomyślał, uśmiechając się. - Co? – zapytał Lazarus. - Kaia – to wszystko co powiedział. - Tak, jest silna. Jest również bardzo honorowa, na swój sposób. Nie masz pojęcia, jak bardzo ci zazdroszczę. - Tak długo jak to jest wszystko, co robisz, jest okej. Może. - I doszliśmy do powodu, dla którego tutaj jesteśmy. Nie potrzebuję twojego zaufania – powiedział Lazarus naglącym tonem. – Potrzebuję jedynie, żebyś mnie wysłuchał. Wiesz, co może zrobić Magiczna Różdżka? To pytanie całkowicie pochłonęło jego uwagę. Strider chwycił poręcz balkonu tak mocno, że zbielały mu kostki. - Powiedz mi. - Włócznia kradnie życie swoim ofiarom. Ich dusze, zdolności, siły życiowe, wszystko. Pozbawia ciała wszystkiego i to, co ukradła, więzi wewnątrz siebie. - Wysysa do końca, aż zostanie skorupa? – Strider wychrypiał, kiedy pojawiło się zrozumienie. To miało sens. Straszny, bardzo straszny sens. - Tak. Ale kiedy zawładniesz Włócznią, nie możesz zabrać z powrotem swojej mocy, tylko musisz oddać ją innym. Albo, jeśli chcesz jej dla siebie, musisz powierzyć Włócznię komuś innemu, a wtedy ona udzieli ci mocy. - I Juliette zrobiła to dla ciebie. Udzieliła ci mocy – takich jak tworzenie iluzji, o których wspomniał. - Tak – odpowiedział wojownik. – Nic istotnego, nic co mogłoby ją skrzywdzić, tylko niewielkie rzeczy, którymi mógłbym zaimponować jej siostrom. - Jak używasz tych mocy, żeby im zaimponować?

- Musisz pytać? – oburzenie pojawiło się w głosie tego wielkiego mężczyzny. – Nigdy zawody nie odbyły się w tak egzotycznym miejscu. - Jakbym to wiedział. Nigdy wcześniej na nich nie byłem. - W takim razie wybaczam ci twoją ignorancję. Tak jakby Lazarus zirytował się. - Dzięki – odpowiedział Strider oschle. – Poczułem się dużo lepiej. - Jak już mówiłem… jesteś irytujący. - Wracając do sprawy… razie w jaki sposób Juliette dostała Włócznię w swoje ręce? - Ona jest najemnikiem tak jak reszta jej rasy. Za odpowiednią cenę zrobi wszystko. Żona Kronosa użyła tej informacji, żeby ją wykorzystać. Wiedziała, że Juliette szukała mnie przez wiele stuleci. A ona z kolei szukała sposobu, żeby pozyskać Magiczną Różdżkę dla siebie i łowców. Dlatego kilka miesięcy temu królowa obiecała mnie doręczyć Juliette, jeśli ta ukradnie Włócznię mojej matce Gorgonie, która miała za zadanie jej strzec. Jednak ta chciwa wiedźma, kiedy dowiedziała się, co dokładnie może zrobić Magiczna Różdżka, zdecydowała, że chce mieć i mnie i Włócznię. Więc zabiła moją matkę i zrobiła replikę Różdżki, żeby przehandlować ją za mnie. Ale Rhea i większość jej armii zniknęli tuż przed ich spotkaniem, pozwalając Juliette po prostu zabrać mnie z celi bez specjalnych starań. Bez jakiegokolwiek oporu. - Dlaczego byłeś zamknięty? W jego oczach pojawił się błysk wstydu. - Hera, była królowa bogów, rozkoszowała się utrzymywaniem menażerii samców. Usłyszałem o moim ojcu. Był tam przetrzymywany, uśpiony, więc pozwoliłem się schwytać w nadziei, że w jakiś sposób go uwolnię. Ale nigdy go nie znalazłem, nie mogłem też sam uciec. Uśpiony. To oznaczało, że Typhon był żywy, ale niezdolny do wstania z łóżka. A więc to się stało z tą kreaturą. - Przykro mi – Strider znalazł w sobie dość empatii, by odpowiedzieć. Miał swoją własną ckliwą historię, ale nic nie dorównywało cierpieniom Lazarusa. Wiedział, że w niewłaściwych rękach Magiczna Różdżka jest destrukcyjna i bardzo niebezpieczna. A teraz, dowiedział się również, dlaczego łowcy poszukiwali Kai i jej sióstr wraz ze zniknięciem Rhei Juliette uzyskała nie tylko Różdżkę, przejęła również kontrolę nad łowcami. - Co się stało z Galenem, prawą ręką Rhei? – spytał Strider, zakładając, że z pewnością Lazarus miał coś do powiedzenia na ten temat. - Galen jest dozorcą demona Nadziei? Wojownik wyruszył tuż przed przyjazdem Juliette. Nie jestem pewien dokąd zmierzał – dodał, kiedy Strider przytaknął. Cóż. A więc Galen gdzieś tam był. - A gdzie jest teraz Włócznia? - Ja ją mam. Nagle Strider stanął przed nim opanowany wcześniejszą wojowniczą gwałtownością. - Gdzie ona jest? Lazarus wyglądał na znudzonego.

- Mam zdolności pozwalające ukrywać obiekty w przestrzeni wokół siebie. Jest tutaj. Tutaj. Strider otworzył szeroko oczy, spojrzał wokół wojownika, a potem poklepał powietrze wokół jego ramion. Poczuł jedynie ciepło ciała, ale wiedział - ona tam była. Tak blisko, że prawdopodobnie otarł się o nią podczas rozmowy. Serce zabiło mocniej. - Daj mi ją – powiedział. Nagle przypomniał sobie, co nie tak dawno temu powiedziała mu Kaia i zawahał się. Jeśli Strider wykradnie Włócznię, zostanie upokorzona w oczach jej ludzi. Tylko że, kiedy była nieprzytomna i chora, wijąc się z bólu od odniesionych ran, bełkotała coś o tym, że sama ją ukradnie. Przypuszczał wiec, że planowała to zrobić - dla niego. Powinien odejść – dla niej – ale nie mógł. Zbyt wiele istnień było zagrożonych. Znajdę sposób, żeby to dla niej zrobić - powiedział sobie. Zrobi to. Czarne oczy stały się jednobarwne. - Nie…mogę. - Jak cholera. Wyciągnij ją z cholernego powietrza. Tak jak zrobiłeś pierwszej nocy podczas szkolenia. - Nie mogę – odpowiedział Lazarus. - Dlaczego? –głos Stridera grzmiał jak błyskawica. - Część mojej duszy jest w niej uwięziona. Fizycznie nie jestem w stanie zrobić nic wbrew temu, co postanowiła Juliette. Po prostu nie mogę, nie ważne jak bardzo się staram. Uwierz mi, próbowałem. To jedyny powód, dla którego powierzyła mi opiekę nad Włócznią. Prędzej umrę, niż pozwolę, by Włócznia została mi odebrana. Strider wyciągnął sztylet z pochwy umocowanej na nodze. - Nie chcę z tobą walczyć. Uparty podbródek uniósł się, przypominając mu Kaię. - A ja nie chcę walczyć z tobą. Rozważałem to tak wiele razy, że straciłem rachubę, rozwiązanie jest zawsze takie samo. Juliette kontroluje Włócznię, a więc kontroluje mnie. Nigdy chętnie nie dzieli się z innymi. Jestem jej małżonkiem, jestem pewny, że nauczyłeś się czegoś na ten temat. Harpie zrobią wszystko co konieczne, aby utrzymać swoich małżonków przy sobie. Nawet jeśli dokonałbym niemożliwego i zdołał uciec od niej po raz drugi, nigdy nie przestałaby mnie szukać. Zdecydowałem, że prędzej umrę, niż pomogę jej w jakikolwiek sposób. Prędzej umrę, niż ją uszczęśliwię. Powinieneś poprzeć tę decyzję odkąd chce, żebym uwiódł i skrzywdził twoją kobietę. Więc koleś nie zamierzał tego zrobić. - Tak dla pewności. Powiedziałeś, że… - Powiedziałem, że wcześniej zostałem użyty jako seksualny niewolnik. Nie dopuszczę do tego, żeby to się powtórzyło. Powiedziałem, że twoja kobieta kiedyś mnie uwolniła, a ja ją za to skrzywdziłem. Nie zrobię tego ponownie. Powiedziałem, że Juliette zabiła moją matkę. A teraz ja zniszczę jej marzenia. Strider doznał szoku - Ty… - Chcę, żebyś mnie zabił? Tak. Bardziej niż ziszczenia Juliette. Nie mogę żyć dłużej jako niewolnik. Zbyt wiele stuleci spędziłem w celi, teraz

miałbym spędzić resztę wieczności z kobietą, którą gardzę? Nie! Pragnę wolności, nawet jeśli znajdę ją w śmierci - Lazarus upadł na kolana i przechylił głowę na bok, odsłaniając długą szyję. – Zrób to. Zanim zmienię zdanie. W tym momencie Strider zdał sobie sprawę z tego, że nigdy bardziej nikogo nie podziewał. Własne poświęcenie nie było częścią jego życia, a tutaj Lazarus oddawał wszystko. Nie dla miłości, ale dla zemsty, a ten motyw, do cholery, był dużo lepszy. Jeśli ktokolwiek zasługiwał na drugą szansę, by żyć długo i szczęśliwie – pomyślał - to na pewno ten mężczyzna. Strider w imię zwycięstwa zrobił wiele podłych rzeczy, nawet gorsze, w konsekwencji wojny z łowcami, ale to – zlikwidowanie dobrego człowieka – przebijało je wszystkie. W innym życiu mogliby być przyjaciółmi. - Śmierć nie musi oznaczać końca – powiedział bardziej do siebie, żeby poczuć się lepiej i wtedy zobaczył żal w twarzy mężczyzny. - Dla mnie będzie. Tak bardzo jak ty, Lordzie, byłbyś niekompletny bez swojego demona, tak ja jestem niekompletny bez mojej części duszy uwięzionej we Włóczni. Kiedy umrę, najlepsze na co mogę mieć nadzieję to to, że ona umrze razem ze mną. Żebym został dobrze zrozumiany, nie mam nadziei na połączenie dwóch kawałków mojej duszy i trafienie do nieba. - Więc w zasadzie mówisz mi, że nie wiesz, co się z tobą stanie? Błysk zdumienia. - Potrzebujesz tej wiary, żeby dokonać tego czynu? Że to byłaby dla mnie szansa na szczęście w życiu pozagrobowym? Muszę przyznać, że jestem zaskoczony twoją niechęcią do zakończenia mojego życia. Spodziewałem się więcej po siejącym grozę Lordzie Podziemi. Nie zmuszaj mnie, żebym cię do tego wyzwał, Lordzie Porażki. Po prostu zrób to. Uwolnij mnie. Strider uniósł wysoko ostrze, obserwując puls. Jego nadgarstki drgnęły, ale pozostał dokładnie tam gdzie był. Cholera. Nie mógł tego zrobić. Nie mógł zabić tego stworzenia. Lazarus musiał wyczuć jego słabnącą determinację. - Powinienem żyć, znajdę sposób, żeby zwabić twoją kobietę do swojego łóżka. Juliette powinna żyć, zabije twoją kobietę, kiedy z nią skończę. I to tylko jeśli będzie wspaniałomyślna, a nigdy taka nie jest. Plan jest taki… ten, o którym wiem… to skończyć grę, upokorzyć twoją kobietę wieloma niepowodzeniami, a potem, kiedy popłacze się ośmieszona, Juliette zabierze Kai jej wolną wolę, tak jak to zrobiła ze mną. Kaia nie będzie zdolna, by powstrzymać się przed dołączeniem do łowców pod kontrolą Juliette. Aha, nie wspominałem ci jeszcze o tym… Juliette zmusi Kaię do tego, żeby zniszczyła ciebie i wszystko, co kochasz. Rozumiesz, co to oznacza? Będziesz walczył z własną kobietą? Tak po prostu decyzja, żeby działać, zapadła. Nie dlatego, że Kaia przyszłaby po niego, ale dlatego, że jej szczęście było dla niego wszystkim. Ona również zasługuje na drugą szansę. Nie pozwoli, żeby Juliette ją poniżyła. Nie pozwoli, żeby ta suka bawiła się jej umysłem i emocjami. Ma pozwolić, żeby Juliette sterowała Lazarusem facetem, który był wystarczająco szlachetny, by opuszczając statek, ocalić kogoś innego? Gościem, który został wystarczająco zraniony? To się nie zdarzy. - Dziękuje za twoje poświecenie. To nie będzie bezsensowne.

Juliette zostanie ukarana – przyrzekł. – Masz moje słowo. - Dziękuję… przyjacielu. Strider uderzył. Rozdział 30 Kilka minut wcześniej… Zespół mógł zacząć niekorzystnie - pomyślała Kaia, dysząc z wysiłku - ale z pewnością wyrównały szanse. Również dzięki szczęściu. Teraz jedynie członkinie klanów Eagleshields i Skayhawks były nadal przytomne. Najpierw posypały się obelgi: słaba, głupia, suka. To początkowo ją rozproszyło. Może dlatego, że była skupiona na jednej jedynej myśli: ocalić Stridera przed bólem. Mężczyzna, który nienawidził wyzwań, teraz wyzwał samego siebie. Dla niej. Jeśli wcześniej wątpiła w jego miłość, to na pewno to ją przekonało. A więc musi wygrać. Dla niego. Zagroził, że zabije każdego kogo ona nie pokona, ale wiedziała, że tego nie zrobi. Za bardzo ją kochał, aby zranić członków jej rasy. Więc jeśli zawiedzie, a potem jemu nie uda się ich ukarać, czy doświadczy podwójnego bólu? Wygraj, wygraj, wygraj. Ach tak. Jej strategia? Uderzyć i uciec - nie pozwoliła sobie na zbytnie zaangażować w jedną przeciwniczkę. Cóż, nie zajmowało dużo czasu uderzenie raz… no dobrze czasem dwa razy. Uderzała, a potem odskakiwała, nie pozwalając sobie, by ją otoczyły. Kiedy więcej niż jedna harpia zjawiała się przy niej, po prostu uskakiwała z drogi i pozwalała im się zderzyć. To oczywiście wywoływało pomiędzy nimi walkę, skutecznie odwalając za nią brudną robotę. Ich determinacja, żeby ją zniszczyć - tylko ją - była jednocześnie przyczyną ich upadku. Pasowało jej to. Kaia zamyśliła się, odwracając do następnego przeciwnika i kiedy spojrzała na harpię, jej podejrzenia się potwierdziły. Jej Matka. Zaschło jej w gardle. Pierwszy raz w tej rundzie zapaliły się w niej gorące iskry, ale zachowała ostrożność. Tabitha upuściła bezwładne ciało, które trzymała za włosy i spojrzała na swoją zapomnianą córkę. Wokół nich toczyła się walka, ale Bianka dostrzegła, co się szykuje i ostrzegła innych. Wkrótce Drużyna Kai rozsunęła resztę kobiet na zewnątrz, pozostawiając im szerokie pole do walki. - Nareszcie. Córka, którą kiedyś cały ranek chwaliłam, opowiadając moim konkurentom, czego pewnego dnia dokona, gdy stanie się silniejsza nawet ode mnie. A ty prawie nas wszystkich zniszczyłaś – powiedziała Tabitha. Jej zniecierpliwienie było wyczuwalne. – W końcu zostaniesz za to ukarana. Po tym do czego doprowadziłaś, pokażę ci, gdzie jest twoje miejsce. Matka spędziła cały poranek na chwaleniu Kai? Twierdząc, że może być od niej silniejsza? Tylko teraz nie wymiękaj. Ona właśnie tego chce. - A gdzie jest moje miejsce? – Kaia musiała zachować zimną krew. Ta walka była ważna i wyczekiwana od wieków. Użyj siły, nie ognia. - U moich stóp… oczywiście - jedno pozornie delikatne poruszenie ramieniem. Kiedyś to by ją zdruzgotało. Dzisiaj Kaia poczuła jedynie drobne ukłucie. Przecież była kochana przez mężczyznę, który nie zakochiwał się łatwo. Który docenił

jej wartość. - Możesz próbować. - Och, zrobię coś więcej. Gadanie, gadanie, gadanie - Kaia machnęła ręką, przerywając jej. - Będziemy tak tutaj stały, czy wreszcie zaczniemy? O dziwo Tabitha pozostała na miejscu i tylko zmarszczyła ciemne brwi. - Dam ci pięć sekund na ucieczkę, szansa, której nie dałaś innym. Powiedzmy, że ze względu na stare dobre czasy. I Kaia… to będzie jedyna taka okazja. Potem, zabiorę twoją głowę – rzuciła w powietrze sztylet, którego ostrze było pokryte krwią. - Raz – zaczęła odliczać Kaia. - Jesteś bezbronna. Naprawdę oczekujesz wygranej? - jeśli się pomyliła, a musiała się mylić, w bursztynowych oczach matki pojawiła się duma. - Dwa. - Starasz się zaimponować swojemu mężczyźnie? – kolejny błysk. - Szkoda, ponieważ go tutaj nie ma. Zniknął kilkanaście minut temu. Żadnej reakcji. Nie nabierze się na tę taktykę. Nie oderwie wzroku od swojego celu. - Trzy. Kąciki ust Tabithy uniosły się. - Pamiętasz, kiedy byłaś dziewczynką, spędzałam godziny na trenowaniu ciebie? Za każdym razem cię rozkładałam. Żadnej cholernej reakcji. - Cztery. - No dobra, koniec gadania – Tabitha rzuciła wzrokiem na tłum. – Nikt nie będzie nam przerywał. Czy to jasne? – w tym momencie przyjęła pozycję bojową, rozstawiła nogi, zgięła kolana i ramiona w gotowości. – Jesteśmy tylko my, córko. Serce Kai podskoczyło. - Pięć. Rzuciły się na siebie. W momencie, gdy córka znalazła się w jej zasięgu, Tabitha uderzyła, tnąc ją – w końcu nie zyskała przydomku „Bezwzględna” bez powodu. Kaia była zbyt blisko, żeby uchylić się przed uderzeniem, dobrze o tym wiedziała. Przeklinając siebie za to, że jej matka to przewidziała, starała się pierwsza powalić ją na ziemię. Zrobiła więc jedyną rzecz, jaką mogła zrobić - uniosła ręce, pozwalając, żeby ostrze przecięło jej przedramiona zamiast szyi czy klatki piersiowej. Kiedy przeszył ją ostry ból z otwartej rany, matka uderzyła ponownie, szybko jak błyskawica, celując tym razem w brzuch. Wtedy Kaia przeszła do kontrataku. Dosięgnęła ręki Tabithy w połowie drogi do celu, chwyciła za łokieć i wykręciła go, wykorzystując cały impet na swoją korzyść. Kiedy ramiona sięgnęły poziomu barku, przycisnęła nadgarstek Tabithy z ostrzem przed sobą i wolną ręką uderzyła matkę w skroń. Mogła użyć drugiej ręki, żeby wytrącić sztylet i posłać go w powietrze, ale lepiej było uderzyć teraz, kiedy miała szansę, niż wytrącić matce broń. Po co walczyć przez wieczność, skoro mogła zrobić coś, żeby to teraz zakończyć? Tabitha zatoczyła się pod wpływem uderzenia i oszołomiona upadła na kolana. Oczywiście w kilka sekund odzyskała równowagę, podczas gdy Kaia zmniejszyła

pomiędzy nimi dystans. Zanim zdążyła uderzyć, Tabitha obróciła się, unikając kontaktu, a potem, w mgnieniu oka, Kaia została uderzona od tyłu… w głowę. Zatoczyła się, szybko analizując sytuację. Znając swoją matkę, była pewna, że kobieta w każdej chwili może się na nią rzucić, posyłając na ziemię uderzeniem w kark, podczas gdy jej ciężar przygniótłby skrzydła Kai. Był tylko jeden sposób, żeby z tym walczyć. Kaia wykorzystała tę strategię, żeby ją odepchnąć i ponownie przerzucić. Poniżej, przez mniej niż ułamek sekundy, zobaczyła czubek ciemnej głowy Tabithy. Miała rację. Tabitha zatrzymała się i zrozumiała, że nie wygra tak łatwo. Kaia wylądowała i kopnęła, celując w nerkę matki. Osiągnęła zamierzony efekt chrząkając, Tabitha opadła na kolana. Kaia kopnęła ponownie, żadnej litości, celując w te trzepoczące skrzydła. Bum - ciało matki zostało wyrzucone do przodu i chrząstki w prawym skrzydle trzasnęły pod wpływem uderzenia. Cała sytuacja powtórzyła się po raz kolejny tak szybko, że obserwatorzy mogliby ją z łatwością przegapić - wszystko działo się w mgnieniu oka. To powinno spowolnić matkę, ale Tabitha miała około miliona lat i walczyła już wcześniej ze złamanym skrzydłem. Pozornie nieczuła na ból musiała to jednak odczuć, bo kobieta zwinęła się, znieruchomiała, a potem odwróciła. - To wszystko na co cię stać, maleńka? – uśmiechnęła się Tabitha, ale na jej zębach pojawiła się krew; harpia była zimna i bezlitosna. – Przekonajmy się. Po raz kolejny rzuciły się na siebie, spotykając w połowie drogi i od razu przystąpiły do walki, fundując sobie solidne ciosy i blokady. Spokojnie, pozostań spokojna. Z każdym uderzeniem lewej ręki trzymany przez matkę sztylet ranił szyję Kai. Dosięgnął jej kilka razy, ale ostrze nigdy nie zatopiło się wystarczająco głęboko, żeby wyrządzić jej krzywdę. I nie dlatego, że jej matka powstrzymywała ciosy! Kaia miała umiejętności, z których nawet nie zdawała sobie sprawy. W tym momencie Tabitha miała przewagę i spychała Kaię w tył. Dziewczyna trzymała się - zimno, zimno, wielkie zimno gasiło nowe iskry ciepła, które próbowały z niej wypłynąć – dopóki nie potknęła się o bezwładne ciało. W dół, upadła w dół. W mgnieniu oka Tabitha była na niej, a sztylet zbliżał się w jej kierunku. Kaia wiedziała, że jest tylko jedna droga do ocalenia szyi i życia - ten sztylet potrzebował celu, a więc spotkał się z jej dłonią. Kaia pozwoliła, żeby koniec przebił jej ciało, wchodząc z jednej strony i wychodząc z drugiej. Bolało jak cholera, ale było warto, nawet jeśli jej kość została rozłupana. Sztylet utknął pomiędzy jej kawałkami, a Tabitha cofnęła pustą dłoń, ale to jej nie powstrzymało. Cios za ciosem obijała pięściami twarz córki, tak szybko, że dziewczyna nie mogła uniknąć ich i prawie została ogłuszona. Ale nadal pozostała chłodna i w końcu zebrała siły, żeby się rzucić do tyłu i ostrymi ciosami zasunąć w brzuch matki, a potem zamachnąć się nogami. Zacisnęła kostki wokół szyi Tabithy i szarpnęła w dół. Kobieta upadła na plecy, a całe powietrze uszło z jej płuc albo mogłoby, gdyby Kaia nie wcisnęła obcasa w jej gardło, miażdżąc tchawicę i zapobiegając ucieczce powietrza. Nie przerywając, Kaia stanęła, a jej pole widzenia przesłaniała krew sącząca się z opuchniętych oczu. Czas kończyć. Z całą swoją siłą wyszarpnęła sztylet z dłoni, cholera, wyciąganie bolało bardziej, niż kiedy został wbity! A potem rzuciła nim poza okręg. Teraz obie były nieuzbrojone. Młoda harpia ruszyła do przodu, mając nadzieję, że

znajdzie się na matce, zanim doświadczenie zdobyte w walkach da jej szanse na uzdrowienie i planowanie. To nie zadziałało - w jednej chwili Tabitha zerwała się na nogi i po raz trzeci kobiety stanęły naprzeciw siebie, zaczynając się okrążać. - Brawo – wychrypiała Tabitha łamiącym się głosem z powodu wciąż gojącej się tchawicy. – Spodziewałam się, że ugniesz się znacznie wcześniej. - To dlatego, że masz zbyt wysokie mniemanie o sobie i zbyt małe o tych, którzy cię otaczają. - Mam powody – beznamiętny głos. Zmuszę ją, żeby coś poczuła. Kaia oblizała usta, wyczuwając miedziany smak krwi. - Matka Roku tytuł dla Tabithy Bezwzględnej. Albo i nie. Ale nie martw się. Tatuś też nie zasługuje na nagrodę dla Ojca Roku. Tabitha znieruchomiała, przymknęła powieki, dzięki czemu ukryła, ale i odsłaniała cierpienie. - Jestem dobrą matką. Hm, co? Czy właśnie uderzyła w jej czuły punkt? - Jeśli przez dobra rozumiesz, że jesteś najgorsza na świecie, to tak, jesteś na szczycie listy. Bursztynowe oczy zwęziły się, cierpienie zniknęło. - Kiedy umrzesz, inne harpie wezmą w posiadanie twojego mężczyznę. Wiesz o tym, prawda? A ponieważ cię zwyciężę, będę miała do tego prawo jako pierwsza. Ała. Teraz Tabitha uderzyła w najczulszy punkt, starając się tymi słowami wywołać emocjonalną reakcję, ale tak jak sugerował Strider, Kaia była obok swoich emocji. Mogła poczuć wewnętrzny ogień zrywający się z powrotem do życia, ciepło… cieplej… Mogła uwolnić płomienie i skończyć to teraz. Walczyły - nie byłoby teraz płaczu. Kaia chwyciła matkę, a jednak, mimo iż nie łączyła ich miłość matka - córka, nie mogła spalić tej kobiety na śmierć. Ale przecież to czego ona chciała, nie miało teraz znaczenia. „Zrób co będziesz musiała, żeby przetrwać” - tak powiedział jej Strider. Właśnie nadszedł ten czas. W końcu otworzyła swój umysł na ciepło, powitała je, pozwoliła mu rosnąć, rozprzestrzenić się… pochłonąć. Gorąco… goręcej… Nie wiedziała, czego oczekiwać. Ostatnim razem zmiana przyszła tak niespodziewanie, ale nie miała chwili, by się zatrzymać i pomyśleć o tym, co się wówczas wydarzyło. Co zrobiłaby, gdyby płomienie nie chciały nadejść? Szok okrył twarz Tabithy. W uszach Kai pojawił się huk, ciało rozgrzewało się, a potem wszystko co mogła zobaczyć, to błękitną mgłę. W czasie krótszym niż uderzenie serca, płomienie zaczęły się wić, wypełzając z jej skóry i obejmując każdy centymetr ciała wzburzonym morzem ognia. Nawet jej ubranie spłonęło. - Przepraszam za to, mamo – powiedziała. Skoczyła, zmniejszając dystans pomiędzy nimi. Kontakt. Upadły na ziemię, a płomienie przeskoczyły z Kai na Tabithę. Wtedy zatrzymała się, wyczekując. Gdzie były krzyki jej matki? - Naprawdę myślisz, że przespałabym się z feniksem, gdybym nie miała ochrony przed jego ogniem? Ale jestem pod wrażeniem. Nabrałaś mnie. Nie miałam pojęcia, że posiadasz tę zdolność. - Ja…ja… – nie odpowiedziała. Była zbyt oszołomiona.

- Nie mogę wezwać płomieni, ale mogę się im opierać kontynuowała Tabitha. - Więc walcz dalej. Po raz kolejny Kaia doskoczyła do jej pleców i zaczęła uderzać, znowu i znowu. Napędzało ją bardziej zaskoczenie niż niemożności pokonania matki, a kiedy zmysły powróciły do równowagi, przestała skupiać się na ochronie twarzy i szyi. Był tylko jeden sposób, żeby to zakończyć. Ciosy nadal dosięgały Kai i przeszył ją ostry, przesłaniający wzrok ból, gdy gardło zostało zmiażdżone – wiedziała, że następne będą szpony, a razem z nimi straci głowę – ciepło zastąpiła zimna determinacja. Zrób co trzeba. Kaia wygięła się i przyjmowała kolejne ciosy, sprawiając, że jej matka niczego nie podejrzewała, zbyt pochłonięta rytmem swych uderzających pięści, spodziewając się, że Kaia w każdym momencie utraci świadomość. Tymczasem Kaia sięgnęła do pleców matki i mocno pociągnęła. Krzyk rozszedł się echem, kiedy ciepła krew pokryła jej ręce, a pięści matki wreszcie przestały na nią spadać. Kaia podniosła dłonie do ust i polizała. Wszystko, żeby przeżyć – powtórzyła. Krew, każda krew, była specyfikiem potrzebnym do uleczenia. Witalne siły matki spłynęły pokiereszowanym gardłem wprost do żołądka. Efekt nie był tak intensywny jak wtedy, gdy piła od Stridera, ale wzrok nieco się poprawił, a ona usiadła. Matka leżała kilka metrów od niej, nieprzytomna i naga od płomieni - mogła wytrzymać złamanie skrzydła, ale ich zupełnej utraty już nie. Miała pokiereszowane plecy, a skrzydła całkowicie zginęły. Pierś Kai ścisnęła się; z żalu, że ich spór doprowadził do tego i z dumy, że zwyciężyła. Rozejrzała się po otoczeniu. Reszta walczących była pokonana. Z rozczarowaniem zauważyła, że wojowniczki Eagleshields pokonały jej siostry, ale te z kolei pokonały klan Skyhawks. Zawodniczki, które nadal stały, obserwowały, co się dzieje, z szokiem wymalowanym na twarzach. Ale Kaię interesowała tylko jej drużyna. Na szczęście wszystkie ukochane dziewczyny były żywe - trzymane na dystans miecza, ale żywe. Z każdą z osobna spotkała się wzrokiem, a one skinęły przepraszająco, ale też z uznaniem. Kaia nie przejmowała się tym, że przegrały – liczyło się jedynie, że przeżyły. Przyjdzie czas na rehabilitację podczas następnej rozgrywki. Stąpała ciężko, nieprzejęta swoją nagością. Nie ważne co się stanie później; w czwartej rundzie było teraz trzech kandydatów do zwycięstwa i ktokolwiek wygra, zdobędzie wszystko. Szacunek i Magiczną Różdżkę. Czy Strider zdawał sobie sprawę z tego, jak blisko byli najwyższej wygranej? Strider. Jej siostry mogły być żywe, ale ona była przegrana. Pokonując jej drużynę, Eagleshields pokonały ją. Strider właśnie przegrał swoje własne wyzwanie. Nie - upewniła się w następnej chwili. On przysiągł zabić jedynie tych, którzy ją pokonali. Albo zranili? Tak czy inaczej, nie określił limitu czasu na zadanie śmiertelnego ciosu. Prawda? Przeszukała wiwatujący tłum, ale go nie odnalazła. Był Sabin i Lysander, którzy również na chwilę zniknęli, ale zaraz wrócili. Obaj byli spięci, bladzi i zdenerwowali, wyraźnie czekali, żeby zabrać swoje kobiety i odejść. Czy ze Striderem było wszystko w porządku? Dokąd poszedł? Czy teraz cierpiał?

Mogła wyzwać Eagleshields i kontynuować walkę. Ale nie mogła wyłączyć wszystkich w tym samym czasie. Któraś z dziewczyn z jej drużyny mogła zostać zraniona, może nawet zabita. Kaia musiała zdecydować - ocalić je czy Stridera przed agonią z bólu. Modląc się, aby zrozumiał, uklęknęła, przyznając się do porażki. Trzy rzeczy wydarzyły się jednocześnie; Ich otoczenie zmieniło się i Koloseum nie było już nowe, ale stare i rozpadające się, a wokół nich nagle zmaterializowali się ludzie i stworzone przez nich bariery. Wrzask wściekłości i niedowierzania Juliette odbił się od ścian. I najgorsze ze wszystkiego - krzyk udręczonego Stridera przeciął jej duszę. Rozdział 31 Stridera otoczył całkowity, absolutny chaos. Pozbawiony tchu, porażony osłabiającym bólem opadł na kolana, chwytając Magiczną Różdżkę. Harpie ich małżonkowie i niewolnicy rzucili się w różnych kierunkach, starając się uciec, zanim przyjedzie policja. Mogliby nawet przyprowadzić ze sobą reporterów. Zostały złamane niezliczone prawa i sprofanowany narodowy skarb - krew, która nasączyła ziemię, utworzyła wokół stóp Sridera kałużę. Co, do cholery, powinien zrobić? I dlaczego jego demon był taki udręczony, jęcząc i wijąc się w jego głowie? Przecież wygrali. Czyż nie? W momencie kiedy odrąbał Lazarusowi głowę, pojawił się artefakt. Coś błyszczącego wydobyło się z jego ciała i zostało wchłonięte przez czubek Włóczni, jakby wessał to odkurzacz. Dusza wojownika - prawdopodobnie jej reszta, która połączyła się z tą częścią w środku. W tym momencie dalsze podtrzymywanie iluzji stało się niemożliwe i świat powrócił do rzeczywistości. Strider nie przemyślał tej małej komplikacji, nie był więc na to przygotowany. Myślał jedynie o zdobyciu Włóczni. Teraz ją miał, jednak kilka rzeczy dzieliło go od sukcesu. Juliette wiedziała, że jej mężczyzna był martwy, z drugiej strony wiedziała też, że był jej nieposłuszny. Ten krzyk… Będzie szukała jego ciała. Dowie się, kto jest za to odpowiedzialny. Nie ma możliwości, by ukryć ten fakt. Nie teraz - zbyt wiele osób widziało Stridera z zakrwawionym mieczem w dłoni pochylonego nad pozbawionym życia ciałem. Nie, żeby próbował ukryć prawdę. Dokonał zbrodni, musi więc ponieść konsekwencje tego czynu. Teraz jednak przyprowadził diabła pod drzwi Kai. Juliette nie będzie się dłużej zadawalać upokarzaniem jej. Będzie chciała ją ukarać. Zranić. Zniszczyć. Kiedy uderzyła go prawda, zebrało mu się na mdłości. Co on, do cholery, zrobił? Strider ledwo trzymał się na nogach, więc zachwiał się, kiedy kolejna prawda ostatecznie do niego dotarła - wyzwał Kaię, by zwyciężyła zawody. Musiała przegrać. Cholera. Cholera! Czy wszystko z nią było dobrze? Ktoś w niego uderzył, potknął się, ból stał się intensywniejszy. Zacisnął mocniej uchwyt na Włóczni. Sabin i Lysander prawdopodobnie szukali swoich kobiet, więc nie będą pomocni. Wolną ręką Strider wyciągnął telefon z kieszeni. Potrzebował Luciena. Jego wzrok był zbyt zamglony, by zobaczyć cyfry, mimo to spróbował zadzwonić

do strażnika demona śmierci. Na szczęście numer był pod szybkim wybieraniem, więc jedyne co musiał zrobić, to wcisnąć trójkę – tylko trójkę – potem wymówić jedno słowo „pomocy” i pojawi się jego przyjaciel. Po raz kolejny ktoś na niego wpadł i Strider mocno się zachwiał, a telefon wypadł z mu ręki, uderzając o chodnik. Cholera! Schylił się. Jego kości i stawy protestowały, kiedy przeszukiwał powierzchnię wokół siebie. W końcu palce zacisnęły się wokół plastiku. Na rękę nadepnęło wiele stóp, miażdżąc kości i telefon. Potem czyjeś stopy wbiły się w jego plecy łamiąc żebra i pozbawiając go powietrza, a następnie jego twarz została rzucona na ziemię. Uciekają w popłochu – pomyślał zamroczony. Jakie to upokarzające. Szarpnął Włócznię pod swoje ciało, mając nadzieję, że ją osłoni. Wątpił, żeby cokolwiek mogło ją złamać, pomimo jej kruchego wyglądu. Na końcach miała klepsydry, a sama laska była cienka i drewniana, ale tę rzecz wykonali bogowie, a on był żywym dowodem na to, że bogowie nie robią produktów kiepskiej jakości. Jednak Włócznia mogła zostać skradziona, a na to nie mógł pozwolić. Prawie nie wierzył w to, że trzymał czwarty artefakt. Po tym wszystkim, ostatni kawałek układanki wpadł prosto w jego ręce. Za okropną cenę, tak, ale miał ją. Ostatecznie kroki ucichły a Strider zmusił swoje poobijane ciało, by wstać. Dyszał i chwiał się. Kilka kolejnych harpii podbiegło do niego, ale nie udało im się go znokautować. Może dlatego, że nie próbowały. Śpieszyły się. Kolejny kobiecy krzyk wypełnił powietrze, tym razem bliżej. Agonia w tym krzyku… agonia i wściekłość zmieszały się razem w bezwzględnej harmonii. - Zabiję! Cię! – rozbrzmiały słowa Juliette, każde przepełnione ogromną nienawiścią. Gówno widział, ale mimo to odwrócił się i pozwolił, żeby prowadził go pędzący tłum. Kilka razy ugięły się pod nim kolana, ale użył Włóczni jak zwykłej laski i szedł dalej. Jak blisko była Juliette, depcząc mu po piętach? Kaia! – krzyknął w myślach. Nigdy nie rozmawiali telepatycznie, ale też nigdy nie był tak zdesperowany, żeby do niej dotrzeć. Mógł mieć jedynie nadzieję, że małżeństwo wzmocniło ich połączenie. - Gdzie jesteś? - Tutaj – znajomy zapach otoczył go na ułamek sekundy, nim ciepła ręka przesunęła się wokół jego tali, szarpiąc go w lewo. – Czy to jest to, o czym myślę? Dzięki bogom. Żyła, była tutaj i mogli ze sobą rozmawiać telepatycznie. Przewaga, którą zgłębi, kiedy będą bezpieczni. Teraz mógł czuć jej bicie serca, przyspieszone, ale, do cholery, to było bicie i to mu wystarczyło. - Tak. Przepraszam laleczko. Musiałem ją wziąć. Nie mogłem przepuścić takiej okazji. Nie używaj jej, dobrze?- nie wiedział, jak działa Włócznia. Jak przejąć duszę i zdolności, by uwięzić je w środku dla innej osoby, czy jak ukraść duszę i zdolności z życia. Nie chciał ryzykować, wyrządzając Kai krzywdę nie do naprawienia. – Jesteś cała? - Nie widzisz? - Nie. Rogówki przestały działać. - To wyjaśnia dlaczego prawie rozbiłeś się o ścianę – powiedziała sucho. – Posłuchaj. Nawet mimo tego, że chciałam walnąć cię w głowę, poważnie, myślisz, że zabrałabym ci Włócznię? Wybacz, ale zgubiłam się – po chwili kontynuowała: - Przepraszam, że cierpisz.

Mogłam wygrać, mogłam zabić wszystkich, ale wtedy mogłyby umrzeć również moje siostry, nie potrafiłam… - Nie musisz się tłumaczyć. Jestem wdzięczny, że tu jesteś. I nie, nie uważam, że zabierzesz ode mnie Włócznię. Ale ona jest niebezpieczna i nie wiem, jak jej odpowiednio użyć. Pociągnęła go w prawo. - W takim razie w porządku. Przebaczam ci, że warczałeś na mnie, ale wracając do tematu. Nienawidzisz przegrywać. Bądźmy szczerzy, myślę, że zabiłbyś własną matkę, żeby wygrać walkę. Gdybyś ją miał. Wierzyłeś w moje zdolności, ale ja… - Kaia – powiedział, przerywając jej znowu. – Dla własnego dobra, nie bądź zbyt uparta. Nic nie ma dla mnie znaczenia poza tym, że żyjesz. Przysięgam. I szczerze? Nie jesteś jedyną, która powinna przepraszać. Powiedziałaś, żebym nie zabierał Różdżki, tylko pozwolił ci ją wygrać, ale mimo wszystko to zrobiłem. - Zmieniłam zdanie w tej sprawie. Szarpnięcie w lewo. - Wiem. To jednak nie zmienia faktu, że ja… - Wiedziałeś? Skąd? Nie ważne. Porozmawiamy na ten temat później. I kto jest teraz bardziej uparty? Strider uśmiechnął się pomimo bólu. - Cholera – nagle przeklęła. – Juliette nadal siedzi nam na ogonie i nie sądzę, że uda nam się ją zgubić. Jego rozbawienie zniknęło, gdy tymczasem Kaia skręciła za róg i sprowadziła go po schodach w dół. - Zbliża się i jeśli czegoś nie zrobię, dorwie nas – nie robiąc przerwy na oddech, popchnęła go na twardą, zimną ścianę. – Zostań tutaj. Nie było czasu na zadawanie pytań. Uwolniła go i sekundę później gorący podmuch ciepła uniósł się nad nim. Zdał sobie sprawę z tego, że właśnie się podpaliła. Wybuchły kobiece wrzaski. - Zapłacisz za to – zaczęła Juliette, ale powstrzymał ją jęk agonii. Strider marzył o tym, żeby móc zobaczyć co się stało. Pot spłynął po jego ciele. Kłujący ból nie osłabł i bez dotyku Kai, rozpraszał go, poruszał nim i sprawiał, że wojownik z pełną siłą doświadczał każdego kolejnego ukłucia. Skulił się i zwymiotował. Powinien być przy Kai, która tuż obok walczyła w pojedynkę. Był przeszkodą bez niego już dawno mogła uciec. - To powinno zatrzymać tę sukę na chwilę – powiedziała z satysfakcją, po raz kolejny owijając rękę wokół jego talii i szarpiąc go do przodu. Chociaż w tym momencie nie płonęła, temperatura jej ciała mocno wzrosła. - Jesteś w tym coraz lepsza– powiedział, zaciskając zęby, żeby znieść oparzenia. - Może dlatego, że utrzymuje mnie w ciągłym stanie białej gorączki. Zapach palącej się bawełny wypełnił jego nos. Moja koszula zdał sobie sprawę. Potem uderzyła go kolejna myśl. Ona się zapaliła. Całkowicie. Jej ubranie musiało już spłonąć. - Jesteś naga, prawda? Nienawidził tego, że ktokolwiek oprócz niego mógł ją taką zobaczyć, ale rozbawiła go myśl o widoku jaki obydwoje przedstawiali.

- Tak – w jej głosie nie słychać było wstydu. – Byłam przez chwilę. Więc jak zdobyłeś Włócznię? Fala winy wstrząsnęła nim, kiedy wyjaśniał, co się stało z Lazarusem, Juliette i rodzajem władzy jaki nad nim miała. Pokonali zakręty, zeszli schodami w dół, a potem w górę. - Więc Lazarus jest martwy? Chłodny, mile widziany wietrzyk uderzył w Stridera. - Tak. Nie był takim złym gościem. Chciałbym, żeby było inne wyjście i… może było. Lazarus przedstawił wszystko tak, żebym w ten sposób go zrozumiał, co oznacza, że mógł się pomylić. Mógł przeżyć to, co Strider mu zrobił. W każdym razie, jego dusza mogła - mógł być teraz uwięziony we Włóczni. - Tak, mnie też się coraz bardziej podobał. Porozmawiamy o tym później – puściła go. – Muszę wziąć swoje rzeczy i ubranie. Trzymaj się. A więc byli w namiocie, który zajmowali wcześniej. Strider zachwiał się, kiedy zaczął się skupiać na otoczeniu - wyostrzył słuch, nasłuchując głosów sióstr Kai, ale powitał go jedynie dźwięk jej ruchów. Potem chwyciła go i przeprowadziła przez labirynt. Mógł sobie teraz wyobrazić, co ich otacza - wiedział, że przed nimi majaczyło ogrodzenie. - Wdrap się – powiedziała, potwierdzając jego przypuszczenia. Pokiereszowane ciało już i tak protestowało przez całą drogę, ale zrobił to. Szedł naprzód. - Teraz skacz. Jeszcze jeden płot, chociaż ten był niewielką przeszkodą. Strider z kolejnym ukłuciem bólu wylądował na ziemi. - Głaz – powiedziała, odciągając go na bok. Gdy tylko go odsunęła, zaczęli biec. Po prostu biec. Ciężko oddychając, wdychał woń sosny, brudu i spalin samochodów. Jego buty uderzały o skały i trawę, a potem o drogę. Kilka razy usłyszał zaskoczone – i może przerażone – pomruki ludzi. Kaia zwolniła, zatrzymała się, potem po raz kolejny odsunęła się od niego. - Zostań tutaj - poleciła. Minęło kilka minut. Nienawidził tak stać, bezradny z Włócznią na wierzchu. Kiedy wróciła, mruknęła: – kasa. - Mądra dziewczynka. Złota mgła przebiła się przez ciemność. Strider mrugnął. Kolejny raz. Żadnej zmiany, tylko takie małe, słabe światło. To wystarczyło. Zaczynał się leczyć. Wydawało się, że trwało to wieczność, nim Kaia wynajęła pokój w motelu i zabezpieczyła ich. Pomogła mu dotrzeć do łóżka, a on razem z Różdżką opadł na materac. - Dla twojej wiadomości, wyglądasz jak gówno – przysiadła obok niego i delikatnym dotykiem odsunęła mu włosy z czoła. Nachylił się do tej pieszczoty. - Dziękuję, Rudzielcu. Muszę powiedzieć, że czuję się lepiej. - Mogę coś dla ciebie zrobić? - Nie. Wszystko czego potrzebuję, to czas. - Więc co robi ta rzecz? Wspominałeś coś o duszy, tak, ale nie zrozumiałam.

- Masz telefon? – zapytał zamiast odpowiedzieć. Wszystko po kolei, najpierw musi wywieźć artefakt z Rzymu, jak najdalej od Juliette. - Tak. Zabrałam go, kiedy się ubierałam. - Zadzwoń do Luciena i poproś, żeby tutaj przybył. Posłuchała go. W tym czasie światło, które widział wcześniej zaczęło się powiększać, a wzrok stał się odrobinę bardziej wyraźny. Strider zaczął dostrzegać detale. Nad jego głową znajdował się sufit, w kolorze biało - żółtym. Ściany pokrywały białe stiuki. Okno zdobiły draperie z grubego, czerwonego materiału. Obok niego stał podrapany nocny stolik, na którym spoczywała niebieska lampka. Przesunął wzrok na Kaię, która przechadzała się, rozmawiając przez telefon. Skończyła, zamilkła, po czym wzburzona zaczęła stukać w klawiaturę. Minęło kilka kolejnych minut, zanim zobaczył ją wyraźnie. Siniaki przykryły jej lewe oko i szczękę, górna warga była rozcięta i spuchnięta. Włosy leżały splątane na ramionach. Była ubrana w czysty podkoszulek i jeansy, ale nie miała butów. Biegała po ulicach boso i było to widać po jej stopach - palce były czarne od brudu, a każdy krok pozostawiał na podłodze krwisty ślad. Ani razu nie narzekała, czy nawet nie pisnęła z bólu. Była wojownikiem do szpiku kości. Serce Stridera urosło z dumy i miłości. I nie obchodziło jej, że zabrał Włócznię. Wręcz przeciwnie pochwaliła go, mimo że sprawił tym same kłopoty. Jedyna w swoim rodzaju, jego Kaia. Zasłużyła na wszystko co najlepsze. Dlatego postanowił być lepszym mężczyzną. Dla niej. Marszcząc brwi, wepchnęła telefon do tylnej kieszeni. - Lucien będzie tutaj za chwilę. Napisałam do sióstr i poinformowałam je, gdzie jestem. Taliyah i Neeka są w pobliżu, będą tutaj za kilka minut, ale nie słyszałam się z nikim innym. Pukanie do drzwi usłyszeli, zanim wypowiedziała ostatnie słowo. Taliyah nie czekała na odpowiedź Kai, po prostu weszła do środka, Neeka była tuż za nią. Uścisnęły ją. - Przepraszam z powodu porażki – powiedziała Taliyah, klepiąc siostrę po głowie. Kaia wzruszyła ramionami. - Jakbym wcześniej, w równym stopniu, nie przyczyniła się do tego. - Więc jesteś feniksem, tak? – upewniła się Neeka. - Wiem – twarz Kai pokryły szkarłatne pasma, podkreślając jej zmęczenie, kiedy przesunęła po niej palcami. – Dla mnie to też była niespodzianka. Taliyah potrząsnęła głową, przyglądając się kobietom, podczas gdy jej blond włosy zatańczyły wokół ramion. - Och, Neeka, a ja nie byłam zaskoczona. Kaia zmarszczyła brwi, zdziwiona. - Dlaczego? - Wykazywałaś objawy przez kilka tygodni. Poza tym stanęłaś w płomieniach w dniu swoich narodzin. Matka chciała cię chronić przed ojcem, więc podała ci coś, aby mieć pewność, że to się nie powtórzy przez następne stulecia, nawet jeśli zareaguje trujący gen feniksa, gdy zostaniesz zadrapana czy pogryziona - kolejne klepnięcie, a potem Taliyah cicho podeszła do Neeki. – Wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, zanim

powrócą twoje zdolności. Strider mógł usłyszeć myśli Kai płynące przez łączącą ich nić. Były wyrazem tak silnych emocji, że wstrząsnęły nim. - Co za wariactwo. Matka rzeczywiście działała z pobudek macierzyńskich i chciała mi pomóc? Chcę uścisnąć tę kobietę. A potem potrząsnąć nią. Nie mogę teraz zmięknąć, to wojna. - Cóż, powinnaś mi o tym powiedzieć! – wściekła się na głos. - Poważnie – powiedział Strider. Usiadłby, gniewnie spojrzał, cokolwiek, ale, do cholery, ból wewnątrz niego nadal rósł, a jego demon zawodził i jęczał. Taliyah nie zwróciła na niego uwagi. - I wywołać niepotrzebne obawy? Na pewno nie. A teraz, kiedy to się stało, nadal nie musisz się niczym martwić. Rozumiesz? Twój ojciec cię nie zabierze. Obiecuję! - Naprawdę tak myślisz? – bezbronność wypływała z każdej sylaby. Strider chciał ją przywołać, uścisnąć mocno. Jeśli jej ojciec w świetle prawa będzie zagrożeniem, czy udowodni, że może być poważnym problemem, poczuje na sobie gniew wojownika opętanego przez demona. - Wiem to – zapewniła ją Taliyah. – Jest martwy. Sama go zabiłam. Wiem, wiem. Jego ludzie będą cię poszukiwać, kiedy usłyszą, że możesz wytrzymać ich ogień, ponieważ nie ma zbyt wielu kobiet, które to potrafią. - Będą poszukiwać? – Kaia i Strider zapytali jednocześnie. Zauważył, że nie dała żadnego znaku, by śmierć ojca ją poruszyła. Nie. Żaden żal nie popłynął ich więzią, jej myśli były spokojne. Jedynie sztywne skinienie głowy, to wszystko. Jakby ich zaskoczenie ją obraziło. - Jestem pewna, że Strider powiedział ci o Neece i o tym jak podkradłam się i spotkałam z grupą mężczyzn. Nie ważne. W każdym razie Neeka była mi winna dużą przysługę i zgodziła się poślubić wojownika feniksa w zamian za ciebie. To musiał być jakiś przywilej, skoro ślub obcych był akceptowany jako zapłata. Ale co, do diabła, Taliyah miała na myśli? - W zamian za nią? – Strider nie zamierzał się awanturować, ale do cholery… – Myślą, że poślubi kogoś innego poza mną? Mogą sobie, kurde, tak myśleć! Ona jest moja. - Nie rozumiem – powiedziała cicho Kaia. – On ma rację. Należę do niego. Jej wyznanie ogrzało go tak, jak robił to zawsze jej wewnętrzny ogień. - Mogliby przyjść po ciebie i go zabić. Wiedziałam, że to by cię zdenerwowało, wiec użyłam innych argumentów – powiedziała Taliyah. Tak po prostu. - Teraz będą starali się zabrać obydwie. - Nie –zapewniła go Taliyah. – Nie zdradziłam ci szczegółów umowy – to zależy od Neeki – ale nie wrócą po Kaię. - Neeka – powiedział Strider, a jego spojrzenie wylądowało na przepięknej, ciemnoskórej dziewczynie. Neeka obserwowała siostry, wyraz jej twarzy był smutny, i widać było, że nie zdawała sobie sprawy z tego, że o niej rozmawiają. Kaia również na nią spojrzała, harpia skinęła. - Dlaczego? – zapytała Kaia.

- Ocaliłam jej życie – odpowiedziała Taliyah. – Jak powiedziałam, jest mi to winna. - Czy ona może wytrzymać ich ogień? – zapytał Strdier. Jeśli nie, wojownicy i tak przyjdą po Kaię. - Jeszcze nie – odpowiedziała Neeka. Jego spojrzenie wróciło do niej, zobaczył, że ona też na niego patrzy. - Więc co teraz zrobisz… - Będę. Kiedyś będę mogła. Teraz mam coś innego, coś równie cennego. - Ale teraz naprawdę musimy już iść – powiedziała Taliyah, ciągnąc przyjaciółkę z powrotem do drzwi, zanim Neeka zdążyła rozwinąć temat. Nie żeby musiała. Zacisnęła usta cholernie mocno. – Śledziłyśmy Tabithę, żeby upewnić się, czy jej ludzie dostarczyli ją w bezpieczne miejsce. Dołożyłaś jej cholernie mocno. Byłam pod wrażeniem, dziecinko. - Dziękuję – mały impuls winy popłynął od Kai. Taliyah bardzo delikatnie się uśmiechnęła. - O ile mi wiadomo, szybko się nią zajęli. Wrócę. Drzwi zamknęły się za nimi. Strider obserwował, jak bladą twarz Kai zalały wyrzuty sumienia. - Chodzi o twoją matkę? – spytał. - Tak – odpowiedziała, wiedząc co miał na myśli. – Chciałabym, żeby nasze relacje nie osiągnęły tak kulminacyjnego punktu, ale… Lucien wybrał właśnie ten moment, żeby się zmaterializować, a Kaia zacisnęła usta. W jednej chwili wielki wojownik pojawił się i zaklął. - Co się wam, do cholery, stało? Strider skupił się na swoim przyjacielu. Czarne włosy, kolorowe oczy – jedno niebieskie, drugie brązowe i twarz pokryta bliznami. - Nie ma znaczenia, co się stało. Tylko rezultat jest ważny. To – powiedział, podnosząc z grymasem bólu Magiczną Różdżkę - jest czwarty artefakt. Oczy Luciena rozszerzyły się, kiedy rozpoznał własność przyjaciela. - Żartujesz, prawda? - zdziwiony obejrzał przedmiot. - Nie. Tam na zewnątrz jest bardzo wściekła harpia, która chce to z powrotem, zrobi wszystko, żeby go odzyskać. Strażnik demona śmierci uniósł brodę, a jego oblicze przedstawiało perfekcyjnego żołnierza. - W jaki sposób zdobyła pierwszą nagrodę? - To jest historia na inną okazję – głos Strider był taki słaby, taki odległy. Ponownie spróbował usiąść, wszystko, żeby utrzymać się przy świadomości. Szarpnięcie bólu rozdzierające wnętrzności i wysiłek ostatnich dni wyczerpał tę odrobinę siły, jaka mu pozostała. Leżał tam, walcząc o oddech. - Przynajmniej w końcu wiemy, co ten artefakt może zrobić. W jakiś sposób więzi duszę i nadnaturalne zdolności wewnątrz tych końcówek. Te końcówki mogą również przekazywać duszę i te zdolności innym. Nastała nerwowa, ciężka cisza, podczas której Lucien przyswajał wiadomości. Nagle sygnał telefonu przeszył martwotę. - Wiadomość – Kaia wyjęła telefon, spojrzała na ekran i odetchnęła z ulgą. –

Gwen i Sabin są bezpieczni. Powiadomiłam ich, gdzie jesteśmy, są w drodze do nas. Stridera zalała fala własnej ulgi i przyspieszył, chcąc przekazać resztę informacji, zanim padnie nieprzytomny. - Nie wiem, jak używać tej cholernej rzeczy. Wiem jedynie, że ktokolwiek ją trzyma, nie może korzystać ze swojej mocy uwięzionej w środku. Może jedynie przekazać to prawo komuś innemu. Bip. Przerwa. - Lysander nie może znaleźć Bianki – powiedziała teraz Kaia, w jej głosie pojawił się ślad paniki. – Jest zmartwiony i pyta, czy ktoś ją widział. - Jestem pewny, że jest… - zaczął Lucien. Kolejne bip. Znowu pauza. - Och, bogowie – Kaia wykrztusiła okrzyk wściekłości. – Nie, nie, nie. Nie! W końcu Strider znalazł siłę, żeby usiąść, kiedy wstrząsnęła nim obawa. Jej zdenerwowanie napędziło jego własne. - Co się stało, laleczko? Furia przesłoniła wzrok Kai, kiedy pokazała mu ekran. Ręka drżała, gdy odczytywał „Chcesz żywą siostrę? Pohandlujmy”. Żołądek Stridera skurczył się, kiedy zobaczył symbol załącznika. - Co jest w załączniku? - Załącznik? Nie zauważyłam – drżenie wzrosło. Kaia przycisnęła kilka przycisków i stłumiła kolejny szloch. – Film. Widzę Biankę. Jest związana. Krwawi. Po kilku sekundach bezruchu usłyszała krzyk Bianki. - Powiedz jej, żeby się pieprzyła, Kye! Potem stojąca nad nią Juliette powiedziała: - Przyniesiesz mi Magiczną Różdżkę w ciągu godziny, albo przysięgam na bogów, pozbawię twoją bliźniaczkę głowy w taki sam sposób, jak zrobił to ten sukinsyn mojemu małżonkowi Lazarusowi. I jeśli się ośmielisz… odważysz!... użyć płomieni… Pisk wściekłości. - Wiesz co? Przyprowadź również swojego małżonka. Albo umrze twoja siostra, albo on. Ty wybierzesz. Za każdą minutę twojego spóźnienia, twoja cenna siostra będzie cierpieć – pauza. – Acha i Kaia. Mam nadzieję, że się spóźnisz. Powodzenia w szukaniu nas. Rozdział 32 Juliette zadarła z niewłaściwą dziewczyną. Kaia poświęciła pozostałą godzinę na zebranie wszystkich zaufanych bliskich i przyjaciół. Nie zawahali się, żeby pospieszyć z pomocą i za to zawsze będzie im wdzięczna. Przez cały ten czas Strider, który nadal w oczywisty sposób cierpiał, uspokajał ją, zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Słodki, kochany mężczyzna. Dużo bardziej niż kiedykolwiek czuła ich więź - wspierał ją, podnosił na duchu. Był tuż za nią, zapach cynamonu otaczał ją, a ona postanowiła uwierzyć w jego zapewnienia. Skoro pokonała swoją własną matkę, mogła również zaufać jemu.

Znalezienie Juliette nie było trudne. Nie ze zdolnym do przenoszenia się Lucienem. Podążał za duchowym śladem dopóki jej nie zlokalizował. Na miejscu sprawdził Biankę (była ranna, ale się trzymała), poinformował Kaię, dokąd ma podążać, a potem wrócił, żeby strzec jej siostry. Niewidzialny - nikt nie zrobiłby tego lepiej. Potajemna obecność Luciena była jedynym powodem, dla którego Kaia nie pisnęła jeszcze słowa na temat skrzywdzenia Juliette. To samo tyczyło się Lysandera. Cóż, stanowcza ręka Zachariela również ją powstrzymywała. Nic się nie zmieniło, Lucien powiedziałby im, gdyby tak było, a oni zmieniliby swój aktualny plan. Plan, żeby upewnić się, że Eagleshields nigdy znowu nie zrobi czegoś podobnego. Kaia maszerowała z wysoko uniesioną głową, mając Taliyah i Gwen po bokach. Strider i jego bracia szli tuż za nimi, a Lysander i jego armia anielskich wojowników byli w powietrzu, okrążając teren. Ich biało-złote skrzydła rozpościerały się z wdziękiem. Kaia uważała, że będą potrzebni w niebiosach, ale Lysander mimo to, sprowadził tutaj jakiś rodzaj wojskowej śmietanki anielskiej. Tak więc Juliette zadarła z niewłaściwą rodziną. Kaia pomyślała, że dlatego właśnie wszyscy ci ludzie skupili się wokół niej - byli jej rodziną. Ani jeden z nich nie spocznie, dopóki Bianka nie będzie bezpieczna. W rzeczywistości mogli dla niej umrzeć. Mogli umrzeć dla Kai. Tak jak ona dla nich. Nie dojdzie do tego. Wyprostowała ramiona, wzrokiem zmierzyła otoczenie. Juliette wybrała cudowną lokalizację - plaża w tej księżycowej poświacie była zwodniczo cicha. Po drugiej stronie starożytne rzymskie ruiny wyciągały się ku ciemnemu niebu, a kamienie błyszczały srebrem. Woda obmywała piasek, tworząc kojącą kołysankę. Szkoda, że za chwilę wybuchną krzyki i poleje się krew. - Juliette! – krzyknęła Kaia. Koniec czekania. Chciała, żeby wreszcie było po wszystkim. Kipiąca ze złości, pokryta sadzą Juliette stanęła w strumieniu złotej księżycowej poświaty. Jej nienawiść była tak wielka, że wibrowała w powietrzu. Klan uformował groźną linię tuż za nią. Kaia zatrzymała się kilka kroków dalej w niewielkim dystansie, a jej oddział postąpił jej śladem. W Juliette zawrzało. - Jestem zaskoczona, że twój pół-mózg zdołał mnie odnaleźć, ale cieszę się, że jesteś. Skończymy to teraz. Gdzie jest Włócznia? Zamiast odpowiedzieć, Kaia powiedziała: - Przykro mi z powodu twojego małżonka, naprawdę, chciałabym, żeby to skończyło się inaczej, ale nie mogę zmienić przeszłości. Mogę jedynie ogarnąć przyszłość. Daję ci więc jedną szansę, tylko jedną, żebyś to przerwała. Uwolnij moją siostrę a odejdę. I na tym koniec. Odpowiedź Juliette była natychmiastowa. - Och, nie. Nie opuścisz tej ziemi bez szwanku – strzeliła palcami i dwie członkinie klanu Eagleshields przyciągnęły wściekłą i zakrwawioną Biankę na pierwszą linię. – Wierzę, że dokonałaś wyboru, Kaio Rozczarowanie. Twoja siostra czy twój mężczyzna? Ryk oburzenia Lysandera rozniósł się echem po niebie. Juliette miała szczęście,

Zachariel był tutaj po to, żeby ich powstrzymać przed atakiem szału. Po tym jak Bianka pokazała uniesiony kciuk swojemu mężczyźnie, spotkała się wzrokiem z Kaią i uśmiechnęła złośliwie. Kaia prawie opadła z uczuciem ulgi - usłyszenie siostry na wideo nie było tym samym, co zobaczenie jej żywej osobiście. - Mówiłem ci – szepnął szorstki męski głos. Drżącymi palcami prześledził długość jej kręgosłupa. Strider. Pomimo bólu, nadal okazywał jej wsparcie. I nagle Kaia dostrzegła zabawność tej sytuacji. Bianka zawsze korzystała z tego sposobu, żeby nakłonić Kaię do swojego pomysłu. Pamiętasz czas, kiedy twoi wrogowie mnie porwali? – powiedziałaby jej bliźniaczka. - Ja też. Dlatego musisz dla mnie zrobić tę małą rzecz. - W zasadzie – powiedziała, rzucając Juliette nikczemny uśmiech – to ty masz wybór. Poddaj się albo zgiń. Lysander! – wrzasnęła – jesteś na górze? Anioły spadły z nieba. W mniej niż sekundę Eagleshields były na kolanach z pochylonymi głowami, skrzydlaci wojownicy trzymali ogniste miecze nad ich karkami. - Łał, to było łatwe – powiedziała. Na szczęście harpie nie zdawały sobie sprawy z tego, że anioły, które żyły zgodnie z kodeksem postępowania, którego Kaia nawet nie udawała, że rozumie, faktycznie nie miały prawa zranić ich „bez powodu”. Cokolwiek by nim było. Lysander otoczył ramionami Biankę, gruchając do niej i domagając się odpowiedzi na pytanie co jej zrobiono. Bianka pocałowała swojego mężczyznę, a potem spojrzała groźnie w tył na zaskoczoną Juliette. Choć klęczała, przywódczyni Eagleshields nie wyglądała na całkowicie zastraszoną. – Mówiłam ci, że jesteś głupia, skoro zadzierasz z anielskim małżonkiem. - Ale… ale… - Tak – powiedziała Kaia, obserwując tę scenę. – Zostałaś pokonana tak szybko – pstryknęła palcami w parodii gestu, którego Juliette użyła, przywołując Biankę. – A teraz, mając cię pod opieką, porozmawiajmy troszkę o naszych interesach. Lysander, czy mógłbyś powiedzieć swojemu przyjacielowi, żeby odsunął swój ognisty miecz od brunetki i tylko brunetki, proszę? Minął moment ciężkiej ciszy. Potem Lysander kiwnął głową i ciemnowłosy anioł, który stał nad Juliette, odsunął się, a lśniący miecz wkrótce zniknął całkowicie. Juliette podniosła się, ale nie próbowała uciekać. Rozsądnie. Kaia oczywiście podążyłaby za nią i ostateczny rezultat nie byłby już taki piękny. - Są tylko trzy klany, które mogą wziąć główną nagrodę – stwierdziła Kaia. – Mój, twój i Skayhawks. - Nie prawda – powiedział z trudem kobiecy głos. Matka Kai wyszła z cienia i stanęła obok aniołów. Kaia spojrzała w pozbawioną emocji twarz Tabithy, ale starała się nie panikować. Tabitha była jeszcze w trakcie leczenia. Oczy miała sine ze zmęczenia, ramiona skulone, a nogi trzęsły się, jakby były z waty. - Co tutaj robisz? Planujesz oprotestować moje miejsce w finale? – młoda harpia uniosła dumnie podbródek. Nie było śladu emocji w jej głosie. Nie drżała. – Cóż, możesz… - Nie – powiedziała Tabitha, znów ją zaskakując. – Taliyah powiedziała mi, co się

stało. Dlatego tutaj jestem. Zdecydowałam się wycofać moją drużynę z turnieju. - Co? – Kaia i Juliette wydyszały w tym samym momencie. Tabitha skinęła głową, ten ruch sprawił, że prawie się przewróciła. - Po prostu chcę, żebyś miała szansę wykazać się przed klanem, bez jakiejkolwiek pomocy z mojej strony. I masz okazję. Nie jestem już dłużej potrzebna. Jak widzisz, nie stanowię w tym momencie zagrożenia. Kaia kompletnie oniemiała. - Jeśli to prawda, dlaczego ze mnie szydziłaś? – po raz pierwszy odzywając się, zażądał odpowiedzi Strider, a furia dodała siły jego słowom. - Szydziła z ciebie? – wychrypiała Kaia, złość pomogła jej odnaleźć siłę we własnym głosie. – Kiedy?! Zaczęło się na wprowadzeniu - usłyszała jak mówi w jej myślach. - Przed zawodami. Mógł mówić w jej myślach? Wiedziała, że niektóre pary mogą to robić, ale nie oczekiwała, że będą jedną z nich. Dodatkowy bonus! Tabitha uniosła podbródek, jakby była odbiciem Kai. A więc stąd się to wzięło. Aha. - Nie szydziłam z ciebie, głupi mężczyzno – bursztynowe oczy lśniły z wściekłości. – Ostrzegłam cię o intencjach jej wrogów. Tak na marginesie… nie ma za co. A nie dostałam od ciebie nic w zamian, poza żalem wobec mojej hojności. - Nie nazywaj go głupim – warknęła Kaia. Tylko ona miała do tego prawo. Ale, hmm, jej matka starała się ją wesprzeć? – Dlaczego miałby ci wierzyć? Nienawidzisz mnie. Ze mną wszystko w porządku, laleczko. Nie martw się o mnie. Kiedy zwróciła swoją uwagę na Kaię, na twarzy Tabity pojawiła się delikatna łagodność. - Jesteś moją córką… Kaią Niszczące Skrzydło. Dlatego właśnie powinien mi uwierzyć. Kaią Niszczące Skrzydło? Nazwa odbiła się echem w jej umyśle, marzenie spełniło się i było dużo lesze, niż sobie wyobrażała. - Ja… Nie wiedziała co powiedzieć. Nigdy w ciągu ostatniego miliona lat (czy piętnastu tysięcy) nie oczekiwała, że usłyszy te słowa wypowiedziane z ust tej kobiety. - Zatem wiesz, że cię nie nienawidzę. Tak, byłam naprawdę wściekła, że nie posłuchałaś mnie całe stulecia temu. Tak, zawiodłaś mnie swoim postępowaniem. Miałaś się odkupić, ale nigdy tego nie zrobiłaś, a ja zmęczyłam się czekaniem. Kiedy zrozumiałam, że odnalazłaś swojego małżonka, wiedziałam, że albo zatracisz się kompletnie, albo w końcu odkryjesz wojownika jakim zawsze chciałaś być. I tak, to oznacza, że miałam cię cały czas na oku. To oznacza również, że pomogłam w zasadzce na ciebie, dla twojego dobra. Byłam bardzo dumna, że pokonałaś łowców i rozszyfrowałaś nasz plan. Kaia zauważyła, że to nie było wyznanie miłości. To była znowu, raptowna, okrutna i niezmienna Tabitha. Czy ona jest kłamcą? Nie. Nigdy. Tabitha przedstawiła to, co myśli. I to wszystko. Jak zawsze. Wiedząc to, Kaia poczuła jak jej pierś unosi się z emocji, których nie mogła dłużej ukrywać. Jej matka, nie nienawidzi jej! Czy to oznacza, że spędzą razem Wigilię? Wątpiła w to, ale, do

cholery, to było więcej, niż miała w ciągu lat. Przyjmie to, ponieważ… jej mama nie nienawidzi jej. Nigdy nie znudzi się tą myślą. Tak trzymać! - Nie mogę powiedzieć, że jestem wdzięczna za twardą miłość – odpowiedziała Kaia – ale jestem zadowolona z mojego życia. Satysfakcja Stridera prześlizgnęła się po niej jak płaszcz. - Teraz jesteś wystarczająco silna, aby zabrać co twoje. Oczywiście, że jesteś szczęśliwa - Tabitha pokuśtykała do przodu, zmniejszając dystans pomiędzy nimi i wyciągając swoją rękę. – Teraz. Marszcząc brwi, Kaia zrozumiała… medalion wojowników Skyhawk. Nowy. Ładniejszy niż ten Juliette. Otworzyła szeroko oczy, kiedy przesunęła rzemyk wokół szyi. Drewniany dysk był jasny, chłodny w dotyku, a jednak zdołał rozpalić ją w środku. - Odwiedź mnie wkrótce, porozmawiamy… - w tym momencie Tabitha odwróciła się do Juliette. – Długo cieszyłam się twoim towarzystwem, tak ja ty moim. Wiem, że pomiędzy tobą i Kaia pewnego dnia dojdzie do walki, to będzie uzasadnione. Odebrała ci małżonka. Mam jednak nadzieję, że w pewnym sensie została przygotowana do twojego ataku. Teraz jest. Powinnaś uderzyć w jej małżonka a nie w Biankę. Po tych wszystkich latach, które spędziłam na trenowaniu ciebie, miałam nadzieję, że nauczyłaś się, że kara zawsze musi być dostosowana do przestępstwa. Po twoich dzisiejszych czynach zostawiam cię na pastwę losu. I na skopanie tyłka przez moją córkę – powiedziawszy to, odwróciła się i potknęła. Ona naprawdę mnie nie nienawidzi. Kaia pociągnęła nosem, starając się nie rozpłakać z radości. Jej matka co prawda nie stanęła tak dokładnie w jej obronie, nazwała ją jedynie „w pewnym sensie” przygotowaną, ale jednak. Żadnej nienawiści! A teraz zajmijmy się tym co moje… - Wygląda na to, że zostałyśmy tylko ty i ja – powiedziała do Juliette. – Skończmy to. Satysfakcja okryła twarz jej wroga. - Och, poważnie? I nie pozwolisz, żeby twój niewolnik nam przerwał i cię ocalił? - Anioły i Lordowie są moimi przyjaciółmi nie niewolnikami, choć zdaję sobie sprawę z tego, że to pojęcie jest ci obce. I dlaczego miałabym im pozwolić na to? Mam zamiar nasączyć ziemię twoją krwią. Uczciwie. Wzrok Juliette powędrował do Stridera, zmrużyła oczy, Kaia po części spodziewała się, że wyzwie wojownika. - Zwycięzca odejdzie z twoim małżonkiem. Suka. - Nie ma mowy… - Zrób to laleczko – przerwał Strider, mówiąc donośnym głosem, po czym pocałował ją w policzek. - Nie mam wątpliwości, kto wygra. Ostatnim razem go zawiodła, ale nadal w nią wierzył. Mogła to poczuć. Jej determinacja wzrosła. Pojawiła się fala chwilowej wiary w to, że jest nie do pokonania, a Juliette będzie cierpiała za to żądanie. - Bez ingerencji… kogokolwiek – Juliette warknęła, okazując zupełny brak szacunku dla jej umiejętności. - Tak – odpowiedziała Kaia. – Jaka broń? Pozwalam ci wybrać. - Walka w ręcz. I żadnego ognia, suko. - Nie mogę uwolnić odrobiny ciepła? – Była zbyt chłodna i zdecydowana, żeby

chcieć uciekać się do płomieni. - Bardzo dobrze. Ale z tego co słyszałam, straciłaś formę w walce w ręcz. Czy to nie jest prawdziwy powód dla, którego sama nie brałaś udziału w grze? Juliette głośno wciągnęła powietrze. - Przekonasz się. Strider wyglądał, jakby chciał się kłócić w kwestii użycia ognia, ale zamiast tego pocałował ją po raz kolejny. Wciąż jej ufał. Fala zamieniła się w tsunami. - Kiedy z tobą skończę, nic nie zostanie – dodała Juliette, odrzucając kilka sztyletów i broń. - Jesteś tak omamiona, że aż mi ciebie żal – Kaia wyciągnęła swój arsenał. Obserwowała, jak anioły zmusiły pozostałe harpie z klanu Eagleshields, żeby się odczołgały, uniemożliwiając im w jakikolwiek sposób udzielenie pomocy Juliette. Lordowie podążyli za nimi. Strider przesunął ostatni raz palcami wzdłuż Kai kręgosłupa, zanim od niej odszedł. W jednej chwili, tak po prostu, ona i Juliette wyprostowały się i zaczęły się okrążać. Kobiety emanowały nienawiścią, która była niemal wyczuwalna w powietrzu. Zrobiłaś poważny błąd, Juliette, dziecinko. Wmieszanie w to Sridera było gwarancją, że Kaia nie zawiedzie. Ta walka była na poważnie, więc będzie działać bez cienia litości. Poczekaj tylko na to… poczekaj… - Myślisz, że jesteś niezwyciężona, bo pokonałaś swoją matkę? – warknęła Juliette. - Cóż, to jasne, że nie dała z siebie wszystkiego. - Cokolwiek musisz powiedzieć… – poczekaj… Koło. Jeszcze jedno. - Obserwowałam cię podczas konkurencji – samozadowolenie emanowało z Juliette. – Wiesz, co zauważyłam? - Czekaj… - To, że jesteś pod każdym względem gorsza? – Czekaj… - Juliette zmrużyła oczy - Że tracisz kontrolę. Co za ironia. Teraz to emocje Juliette, z każdym ruchem wymykały się spod kontroli. Myślała, że Kaia jest rozkojarzona. Nie była, była po prostu przygotowana. Rozszedł się krzyk. Ciało Juliette napięło się… rzuciła się w jej kierunku… Teraz! Zanim harpia dotarła do niej, Kaia skoczyła w powietrze, skrzydła pracowały ponad miarę, zrobiła salto w tył, za Juliette. Będąc świadkiem tego, co Kaia zrobiła Tabicie, Juliette przewidziała ten ruch i szybko się odwróciła. Ale Kaia wykonała kolejne salto. Znowu była za Juliette. Zanim harpia zdała sobie sprawę, że Kaia się przemieściła, dziewczyna złapała jej skrzydła, szpony zatonęły w skórze, sięgając do ścięgna, wtedy szarpnęła z całą siłą. Dokładnie tak, jak zrobiła to matce. Opatentowany ruch Kai Niszczące Skrzydło, tak prosty jak wylizanie miski po ulubionych lodach podczas Weekendu Urodzaju – znanego także jako Piekielny Weekend – ale czego się można było spodziewać po kobiecie z taką reputacją jak jej? - Moja dziewczynka! - zawołał Strider radośnie. Juliette stęknęła, upadając twarzą na ziemię. Próbowała podciągnąć się na kolana, ale nie miała na to siły, po prostu opadła. Wokół niej zbierała się krew, tak jak obiecała Kaia, szkarłat wyglądał prawie nieprzyzwoicie na tle czystych białych ziarenek piasku. Eagleshields zamilkły na kilka uderzeń serca, a ich szok był prawie namacalny. Potem zabrzmiały westchnienia.

Uśmiechając się, Kaia przykucnęła obok swojej nemezis. Ból wypełnił oczy Juliette, ale nie zwróciła na to uwagi. - Obydwie zraniłyśmy innych. Skończmy to. Mogę nawet powiedzieć, że jest mi przykro, że do tego doszło. Ale nie zrozum mnie źle, jeśli przyjdziesz po kogokolwiek, kogo kocham, zniszczę cię. Wiesz, że mogę to zrobić. Mam Magiczną Różdżkę i zabiorę twoją duszę bez żadnych wyrzutów sumienia. Poza tym, mam po swojej stronie tych świętoszkowatych aniołów. Nie powinnaś ich wkurzać. A teraz koniec gadania. Nie czekała na odpowiedź. Juliette mogła wyśmiać ją w kwestii wiedzy na temat tego jak korzystać z Włóczni. Mogła nawet popchnąć do czegoś, czego nie chciała zrobić - do obcięcia jej głowy. Tak więc wstała i poszła w kierunku Stridera. Uśmiechając się, wojownik wyszedł jej na spotkanie. Kaia spędziła resztę dnia, kochając się ze swoim mężczyzną w sypialni… i innych miejscach. Przebywanie w domu na Alasce, domu w którym kiedyś złamał jej serce, było surrealistyczne. Niemniej po jej zwycięstwie nad Juliette Strider doznał nieopisanego przypływu siły. Przypływu, który wykorzystał w bardzo dobry sposób. Teraz leżała w jego ramionach niewiarygodnie zaspokojona. Zawdzięczała temu mężczyźnie wszystko. Jej obecne szczęście, tak, ale również wiarę w siebie. Była silna, ale on uczynił ją silniejszą, ponieważ jej zaufał, zobaczył coś więcej niż jej powierzchowność. Nigdy nie dbał o to, co myślą o niej inni, nigdy nie przejmował się jej błędami. I nie bał się pokochać jej za to, kim i czym była. - Kocham cię – powiedziała. - To dlatego, że jesteś bardzo mądra. Kolejny dowód na to… zobacz z kim skończyłaś. Ze mną, zamiast z tym kretynem Parysem. Roześmiała się. Dla własnego dobra przyjęła jego przemowę dotyczącą przyjaciela bardziej z rozbawieniem niż niechęcią i rozdrażnieniem. - Nie masz mi nic innego do powiedzenia? - Tak – westchnął. – A więc, tak. Wracając do Parysa, muszę udać się do niebios, żeby mu pomóc odnaleźć jego niezupełniemartwą dziewczynę. Obiecałem mu to. Mówiłem ci o tym wcześniej, prawda? - Tak. - To Dobrze. Chcę, żebyś ze mną poszła. Jakby o tym nie myślała. Jej gotowość wypływała nie tylko z chęci pozostania ze Striderem. Chciała również szczęścia Parysa. - Oczywiście. - Dziękuję. Ja też cię kocham. Nie tylko dlatego, że mnie uszczęśliwiasz, ale również dlatego, że uszczęśliwiasz mojego demona. Karmisz go na sposób, o którym nawet nie miałem pojęcia, że potrzebuje. Sprawiasz, że jestem silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Dlatego wyzwałem siebie, żeby mieć pewność, że będziesz to robić do końca swoich dni. Jęknęła. - Musisz przestać to robić. Jeśli zostanie rany – znowu – z jej powodu… - Nie martw się. Pozwolę się namówić w kwestii meritum, nie wyzywając się, laleczko. - A w jaki sposób pozwolisz mi się namówić, hmmm?

- Nie bądź niemądra. Przy pomocy twojego ciała, oczywiście. Obsypała jego twarz małymi buziakami. - Tak zrobię. Ale czy nie chciałeś mi jeszcze o czymś powiedzieć? - Tak, a skąd wiesz? Stuknęła palcem w skroń. - Jestem inteligentna, pamiętasz? Usiadł, schylił się i sięgnął ręką do kieszeni spodni rzuconych na ziemię. Kiedy się wyprostował, wyciągnął przed siebie rękę z łańcuszkiem zwisającym z palców. - Proszę. - Co to jest? – zapytała, siadając obok niego. Z łańcuszka zwisał cienki, drewniany dysk. W środku był zawiły, jakby przekrzywiony, niebieski motyl identyczny jak ten, który był wytatuowany na jego brzuchu i biodrze. Rumieńce pokryły jego policzki. - To naszyjnik. Cóż, medalion. Nie taki sam, jak ten, który dała ci twoja matka, ale… - Te cięcia na twoich rękach… – wysapała. – Wyrzeźbiłeś to sam. Skinął głową. Kiedy zdjął z jej szyi medalion, który dostała od Tabithy i odłożył na nocnym stoliku, a potem założył ten nowy, oczy Kai wypełniły się łzami. - Ten jest dużo lepsze niż ten od mojej matki – zarzuciła ręce wokół jego szyi. – Kocham cię Strider. Wcześniej żartowałam, ale teraz naprawdę tak myślę. Wydał z siebie ochrypły chichot. - W zasadzie, wolę Przystojniak. I ja też naprawdę cię kocham, Rudzielcu. Bardziej niż kiedykolwiek będę w stanie wyrazić. - Wszystko co Sabin zrobił, po tym jak poślubił Gwen, to wytatuował sobie jej imię w kilku miejscach na swoim ciele, mięczak – powiedziała, dotykając powierzchni medalionu. – Jestem taką szczęściarą. Zesztywniał. - Hm, tak, mówiąc o małżeństwie… - W końcu – powiedziała głośno. – Jeśli masz coś do wyznania, to teraz jest najlepszy moment. Jak na przykład to, że jesteś obok mnie, we mnie. - Wiesz, że jesteśmy związani – powiedział, przyglądając się jej uważnie. Przytaknęła. Uspokoił się. - Jak? - Niektórzy ludzie mają brzydkie sekrety i byłoby lepiej gdyby podzielili się wszystkim z ubóstwianą przez siebie żoną. - Kaia. - Dobra. Poczułam połączenie. - Założę się, że z powodu porozumiewania się w myślach. Powinienem był wiedzieć – uśmiechnął się na tę wiadomość. – I nie masz nic przeciw? - Przeciw? Chcę być twoją żoną. Pamiętasz moje cele, kiedy byłam małą dziewczynką, prawda? – zagryzła dolną wargę. – Ale… może powinieneś wytatuować sobie moje imię na ciele. To znaczy…

uwielbiam ten medalion, tusz byłby po prostu taką wisienką na torcie, dowodzącą, że jesteśmy lepszą parą niż Sabin i Gwen. - Załatwione. Usiadła okrakiem na jego tali, a on wyciągnął rękę i ujął jej brodę. - Teraz, nie wątpię w ciebie, zrozumiałaś? Ale będę potrzebował, żebyś udowodniła mi swoją miłość. Pamiętasz, co obiecałaś mi zrobić, prawda? - Tak. Tylko powiedz mi jak – wyszeptała bez tchu, wiedząc dokładnie, do czego to prowadzi. – Mam na myśli to, że kocham cię za twój umysł, oczywiście, więc zgaduję, że mogłabym siedzieć tu godzinami i opisywać, jak zachwycają mnie twoje genialne pomysły. A potem mogłabym… - Tylko dzisiaj będziemy udawać, że kochasz mnie dla mojego ciała – położył się na plecach, ciągnąc ją za sobą. – Więc, możesz już zacząć. Dobra, dobra. Możesz również pokazać mi, jak bardzo jesteś mi wdzięczna za moją błyskotliwość. Twoja siostra jest dzięki mnie bezpieczna. Przynajmniej to możesz zrobić. Przestała się uśmiechać. - Nie boisz się, że cię wyzwę? Granatowe oczy błysnęły. - Laleczko, byłbym rozczarowany, gdybyś tego nie zrobiła. EPILOG Kane obudził się i natychmiast, skoczył na równe nogi. Ogarnęła go panika. Być może to pozostałość po spadających głazach, która pogłębiła się, gdy ujrzał dokoła siebie żelazne pręty. Pręty? Klatka? Był w pieprzonej klatce? Dlaczego? Dlaczego?! Zanim ta myśl zdążyła się w pełni uformować, spostrzegł znajdującego się poza klatką nieprzytomnego i krwawiącego William, ale… właśnie go wywozili. Strach ogarnął Kane’a, zimny, mocny i kłujący. Drżącą rękę wyciągnął przez kraty i spróbował krzyknąć do przyjaciela „ Obudź się! Walcz!”, ale nie mógł wykrztusić z siebie ani jednego słowa. Przełknął ślinę, czując w ustach trociny. I kurde, w głowie waliło mu jak sukinsyn. Jego ciało trzęsło się z prawej na lewą i znów z prawej na lewą, a on miał przeczucie, że w każdej chwili jego żołądek zwróci całą swoją zawartość. Klatkę, w której go trzymali, wieziono właśnie przestronnym korytarzem. Wtedy zdał sobie sprawę, w jakim znalazł się położeniu. Poczuł, że robi mu się słabo i przymknął oczy. Liczył każdy ciężki oddech z nadzieja, że wkrótce ten wysiłek się skończy. Powietrze było gorące, wilgotne przesiąknięte zapachem zgnilizny i siarki. Zgnilizna, siarka… to oznaczało tylko jedno – piekło. Zabierano go coraz głębiej do piekła. Jego demon zawył. Kane otworzył oczy i rozejrzał się dookoła, tym razem powoli i spokojnie. W pobliżu swojej klatki dostrzegł rogate skrzydlate bestie. Ich ciała pokrywały łuski, a oczy świeciły na czerwono. Demony, słudzy. Wycie w jego głowie zmieniło się w śmiech - jego demon był autentycznie rozbawiony. To nie mógł być dobry znak. Jęknął. Jedno ze stworzeń zerknęło w jego stronę i skrzywiło się,

ukazując długie białe, szablowate zęby. Chwilę później uzbrojona w szpony dłoń sięgnęła do klatki i uderzyła go w twarz, rozcinając skórę. Po raz kolejny, Kane stracił przytomność. *** Parys pomyślał, że jeszcze jedna rzecz na jego liście i mógłby podążyć za Sienną. Należało tylko znaleźć Violę - pomniejszą boginię życia po śmierci i dowiedzieć się, w jaki sposób ktoś taki jak on może widzieć dusze zmarłych. Mówiło się, że Viola często przesiaduje w barze w niebiosach, więc tam się skierował. W pewnym momencie zatrzymał się pośród ulic, wyciągnął telefon i wysłał swojemu kumplowi Striderowi wiadomość: “Zwalniam Cię z Twojego przyrzeczenia”. Wcisnął “wyślij” i schował telefon do kieszeni. Teraz, dowiedziawszy się od Arki o niebezpieczeństwach w dwóch królestwach, do których będzie musiał wejść oraz o możliwości nie wydostania się z jednego z nich… nigdy, po prostu nie chciał ryzykować życia przyjaciela. Zwłaszcza, że chłopak właśnie się ożenił ze swoją harpią. No, dostał od Stridera smsa z tą radosną nowiną. Mi nigdy się to nie przydarzy – pomyślał. Zamiast rozpaczać, otworzył się z powrotem na ciemności, która teraz stale się w nim pieniła - mnóstwo ciemności. Osaczająca go mgła zamieniała go w zimnego, drętwego drania. Skrzywdź... Zabij... Dobrze. Potrzebował teraz tej oziębłości bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Ocali Siennę, nie zważając na nic. Choćby kosztem własnego życia.