Ann Brashares - Tu i teraz

Ann Brashares TU I TERAZ

Przełożył Janusz Maćczak

Tytuł oryginału: The here and now Text copyright © 2014* by Ann Brashares. All rights reserved. This translation published by arrangement with Random House Children’s Books, a division of Random House LLC. Jacket photograph © 2014 by Aleshyn Andrei/Shutterstock.com Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVI Copyright © for the Polish translation by Janusz Maćczak, MMXVI Wydanie I Warszawa XXVI

Spis treści Dedykacja Motto Prolog Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14

Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26

„Przeszłość to obca kraina; rzeczy dzieją się tam odmiennie”.

L.P. Hartley, The Go-Between

„Gdyby podróże w czasie były możliwe, zalałaby nas fala turystów z przyszłości”. Stephen Hawking

Prolog 23 kwietnia 2010 Haverstraw Creek

Tata musiał pracować, więc Ethan sam wybrał się na ryby. Zazwyczaj po prostu szedł za ojcem między drzewami do zakoli strumienia, bijąc dłonią komary gryzące go po kostkach nóg. Ale tym razem z zakłopotaniem zdał sobie sprawę, jak słabo zna tę trasę, mimo że przemierzał ją wielokrotnie. Dziś jednak miał zamiar ją zapamiętać. W końcu trafił nad rzekę, chociaż w miejscu, w którym nigdy jeszcze nie był. „Ale tu jest ta sama woda, są te same ryby” – pomyślał. Położył plecak na ziemi, założył przynętę na haczyk i zgrabnie zarzucił wędkę. Teraz, gdy był sam, zrobił to inaczej – aby złowić rybę, a nie by pokazać ojcu, że potrafi. Nasłuchiwał szmeru wody, obserwował żyłkę i zastanawiał się nad brakiem wiatru. Po chwili jednak wydało mu się, że w dole strumienia dostrzegł coś jakby ruch powietrza. Zmrużył oczy, a potem otworzył je szeroko i zamknął, chcąc pozbyć się dziwnego wrażenia, że w tamtym miejscu powietrze nad wodą się marszczy. Ale to nie pomogło: powietrze zdawało się jeszcze intensywniej poruszać i wirować w sposób, jakiego nigdy dotąd nie widział. Ruszył powoli w dół strumienia, ciągnąc za sobą żyłkę. Mógł teraz sięgnąć wzrokiem daleko poza zakręt, aż do kładki. Tam odległe powietrze i liście drzew były nieruchome. Tutaj jednak powietrze poruszało się coraz szybciej i wydawało się falować jak woda. Gdy się zbliżał, przybrało osobliwą konsystencję. Ethan znowu zmrużył oczy i ze zdumieniem zobaczył, że promienie słońca wokół niego załamują się i rozszczepiają tęczowo. Przeszedł jeszcze kilka kroków i poczuł na skórze szybszy ruch powietrza; przypominało to niemal dotyk cieczy, ale było delikatniejsze. Usiłował skoncentrować spojrzenie na błyskach rozszczepionego światła, lecz migotało zbyt szybko. Wypuścił z rąk wędkę, gdy płynne powietrze zaczęło się jakby rozmazywać i mieszać z wodą strumienia. Stracił orientację, gdzie jest

góra, a gdzie dół, czym jest niebo i ziemia, czym ma oddychać, a nawet gdzie się zaczyna i kończy jego ciało. I co dziwne, wcale nie odczuwał potrzeby, by to wiedzieć. To było jak wyrazisty sen, w którym znalazł się poza znanym sobie światem, lecz miał pewność, że w końcu się obudzi. Nie wiedział, ile czasu upłynęło – olbrzymia kaskada czy tylko kropla. Ale w pewnym momencie kłębiący się wir wody i powietrza wyrzucił go na twardy grunt i żywioły powróciły z wolna na swoje zwykłe miejsca. Ethan zamknął oczy. Gdy po pewnym czasie je otworzył, niemal cała rzeka znajdowała się w swoim korycie, powietrze znów stało się niewidzialne, a promienie słońca z powrotem się skupiły. Uniósł się do pozycji siedzącej i stopniowo odzyskał orientację w takich podstawowych kwestiach jak góra i dół. Uznał, że to był rodzaj burzy. Ale pozostał po niej rozmyty, migotliwy widok między drzewami, który po chwili przybrał kształt dziewczyny. Ona niemal na pewno była częścią jego snu, gdyż wydawała się nieco bezcielesna, a zarys jej postaci – nie całkiem wyraźny. Właśnie taką dziewczynę Ethan mógłby wyśnić, gdyż była mniej więcej w jego wieku, naga, spowita tylko kaskadami wilgotnych czarnych włosów i nieziemsko piękna, jak syrena albo księżniczka elfów. Ponieważ stanowiła twór jego wyobraźni, uznał, że śmiało może się jej przyglądać. Jednak gdy tak się w nią wpatrywał, zorientował się, że dziewczyna obejmuje się ramionami jakby z zimna i z zawstydzenia. Nogi miała ubłocone do kolan i słyszał jej przyśpieszony oddech. Im dłużej na nią patrzył, tym bardziej stawała się wyraźna, aż wreszcie zaczął podejrzewać, że jednak jest rzeczywista, i pojął, że nie powinien tak się gapić. Wstał, starając się trzymać spuszczony wzrok. Ale parę ukradkowych zerknięć upewniło go, że chociaż powietrze wokół niej pozostało dziwnie naelektryzowane, ona nie jest wyobrażoną przez niego nimfą, lecz drżącą z zimna szczupłą dziewczyną z osobliwym sińcem na wewnętrznej stronie ramienia. – Nic ci nie jest? Czy potrzebujesz pomocy? – zapytał. Z trudem przychodziło mu pozbycie się wrażenia, że to sen. Może ta dziewczyna pływała i podczas burzy porwał ją nurt strumienia. Ale

było za zimno na pływanie. Nic nie odpowiedziała. Usiłował patrzeć tylko na jej twarz. Miała wielkie oczy i mocno zaciśnięte usta. Słyszał kapanie kropel wody z liści wokoło i to, jak usiłowała złapać oddech. Pokręciła głową. – Na pewno? Ponownie zaprzeczyła. Wyglądała, jakby bała się poruszyć. Była realna, lecz wydawała się nieco odmienna od wszystkich innych ludzi – i to nie tylko z powodu braku ubrania. Poza tym była piękna. Zrobił kilka kroków w jej kierunku, rozpiął zamek błyskawiczny bluzy od dresu z logo drużyny futbolowej New York Giants, zdjął ją i podał jej. ‒ Chcesz to włożyć? Zaprzeczyła ruchem głowy, ale zaryzykowała zerknięcie na bluzę, a potem na niego. Postąpił jeszcze dwa kroki. – Serio. Możesz ją zatrzymać, jeśli chcesz. Podsunął bluzę bliżej i dziewczyna po krótkim namyśle gwałtownie wyciągnęła po nią rękę. Zobaczył teraz, że znamię na jej kościstym ramieniu to wcale nie siniak, tylko czarny gryzmoł – pięć cyfr napisanych ręcznie markerem lub czymś podobnym. Odwrócił wzrok, gdy dziewczyna wkładała bluzę i zapinała suwak aż pod szyję. Odsunęła się kilka kroków od niego. Przyszła mu do głowy mroczna myśl, że dziewczyna ma za sobą jakieś ciężkie przejścia. – Mam komórkę. Chcesz gdzieś zadzwonić? Otworzyła usta, lecz minęła dłuższa chwila, zanim wydobyły się z nich słowa. – Nie. – Jeden oddech, drugi. – Dziękuję. – Potrzebujesz pomocy? – spytał powtórnie. – Zgubiłaś się? Rozejrzała się z niepokojem. Znowu otworzyła usta i zawahała się chwilę, zanim przemówiła. – Czy jest tu jakiś most? – wydusiła wreszcie. Wskazał w dół strumienia. – Jeżeli pójdziesz w tamtą stronę, zobaczysz go tuż za zakolem – odpowiedział. – Chcesz, żebym cię zaprowadził?

– Nie. – Na pewno? – Tak. I rzeczywiście wyglądało, że jest tego pewna. Rzuciła na niego jeszcze jedno ukradkowe spojrzenie, jakby dając do zrozumienia, żeby został na miejscu, i odeszła w kierunku mostu. Chciał pójść z nią, lecz tego nie zrobił. Przyglądał się, jak idzie niepewnie między drzewami w jego niebieskiej bluzie Giantów, jak przedziera się z trudem przez splątane gałęzie, potyka o sękate korzenie, jak brnie przez błoto i czepiają się jej kolczaste krzaki. Raz obejrzała się na niego przez ramię. – W porządku – dobiegły go jej ciche słowa, zanim zniknęła. *** Został na brzegu potoku jeszcze przez kilka godzin, zanim ruszył z powrotem do domu. Poszukał wędki, lecz w gruncie rzeczy nie spodziewał się jej znaleźć. Czekał, żeby się przekonać, czy dziewczyna wróci, ale właściwie też na to nie liczył, a ona nie wróciła. Podczas obiadu i potem do późnej nocy rozmyślał o tym, co zobaczył. W końcu wstał z łóżka i przypominając sobie jej drżące, chude ramię, odtworzył z pamięci cyfry: 51714. Wiedział bowiem, że muszą być w jakiś sposób ważne. *** Przez następne dwa i pół roku Ethan myślał o tym dniu tak często, że wspomnienie zaczęło deformować się w jego pamięci. Na tyle, że nie był pewien, czy nie uroił sobie całego zdarzenia. Działo się tak do pierwszego dnia w dziewiątej klasie, kiedy ta sama dziewczyna, teraz ubrana, weszła na zajęcia z algebry i trygonometrii i usiadła obok niego. 10 maja 2010 Drogi Juliusie! Rankiem ziemia pokrywa się tu rosą. Naprawdę. Można wyjść na dwór niemal o każdej porze, tak jak mówił Poppy. Lubię kłaść się na trawie w ogródku za domem i czekać, aż wzejdzie słońce. Wtedy, nawet

jeśli wcześniej było kilka słonecznych dni, plecy mojej bluzki robią się wilgotne, jakby ziemia wypłakiwała z siebie deszcz. Pan Robert, panna Cynthia i kilka innych osób zajmują się większością dzieci. Starają się nauczyć nas, jak się przystosować, i zawsze nakłaniają, żebyśmy byli NADZWYCZAJ ostrożni. Pamiętasz, jak usłyszeliśmy o telewizji? No więc teraz wciąż ją oglądamy, żeby nauczyć się właściwego sposobu mówienia. Jeden program nazywa się „Przyjaciele”. Ludzie w tle przez cały czas się śmieją i nie wiadomo w ogóle dlaczego. Mój ulubiony to „Głowa rodziny”, ale pan Robert mówi, że niczego się z niego nie nauczę. Martwię się, bo nie widziałam tu jeszcze Poppy’ego. Panna Cynthia powiedziała, że postanowił w ogóle nie przybyć, ale ja w to nie wierzę. Chciał się tu znaleźć bardziej niż ktokolwiek inny. Twoja kochająca Prenna

Rozdział 1 23 kwietnia 2014

Wszyscy znamy Zasady. Myślimy o nich codziennie. Jakże moglibyśmy ich nie znać? Nauczyliśmy się ich na pamięć, zanim tu przybyliśmy, i odtąd wbiły się nam do głowy przez to, że stale je stosujemy. A jednak siedzi tu nas niemal tysiąc na plastikowych ławkach w byłym kościele zielonoświątkowym (który przestał pełnić swą funkcję w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku, nie wiem dlaczego). Słuchamy naszych dwunastu nienaruszalnych Zasad, które wygłaszają przez trzeszczący system nagłaśniający zdenerwowani członkowie wspólnoty ubrani w swoje najlepsze stroje. Ponieważ właśnie to robimy. Co rok zbieramy się, aby uczcić pamięć niezwykłej podróży, w którą wyprawiliśmy się razem przed czterema laty: naszej ucieczki od strachu, chorób i głodu, naszego cudownego przybycia do tej krainy mlekiem i miodem płynącej. Taka podróż niemal na pewno nie zdarzyła się nigdy wcześniej i sądząc ze stanu świata, kiedy go opuszczaliśmy, już nigdy się nie wydarzy. Tak więc 23 kwietnia to rodzaj naszego Święta Dziękczynienia, tylko bez świątecznego indyka i placka nadziewanego dynią. Tak się składa, że to również dzień urodzin Szekspira. I jego śmierci. Robimy to, gdyż pośród wszystkich tutejszych uroków i dostatków łatwo zapomnieć, że nie należymy do tego świata, że stanowimy dla niego zagrożenie. Właśnie dlatego Zasady są takie istotne, a konsekwencje zapomnienia o nich byłyby takie poważne. Podobnie jak w przypadku każdego surowego systemu religijnego czy politycznego, jeśli stosowanie się do jego reguł jest trudne, lepiej stale przypominać sobie ich zbiór. Wpieram stopy w podłogę, gdy projektor z tyłu sali ożywa z warkotem. Snop światła przecina ciemność i na szerokim ekranie wiszącym za dawnym ołtarzem powoli pojawia się pierwsza twarz. Chwilę trwa, zanim cienie i kształty stają się osobą, kimś, kogo znam

albo nie znam. Niełatwo nam się temu przyglądać, ale oni zawsze to robią: gdy recytujemy Zasady, pokazują nam twarze ludzi, których utraciliśmy od naszego poprzedniego spotkania. To jak hołd „ku pamięci” podczas uroczystości przyznawania nagród Grammy, ale zarazem... co innego. W tym roku jest ich siedmioro. Nie ma żadnych wyjaśnień ani komentarzy. Po prostu wciąż na nowo pokazują nam ich twarze. Ale większość z nas wyczuwa, że za każdą z tych twarzy kryje się jakaś historia. Pojmujemy bez słów, że na tym ekranie pokazuje się nam głównie najsłabszych, najbardziej krnąbrnych i nieprzystosowanych członków naszej wspólnoty. Moja matka zerka na mnie, gdy doktor Strauss staje na podium przed nami, by wyrecytować pierwszą Zasadę, tę o posłuszeństwie. Tych Zasad nigdy nie wywieszono na tablicy, nie spisano na papierze. Nie tak postępujemy. Powróciliśmy do tradycji oralnej. Staram się słuchać, jak zawsze, ale te słowa wypowiadano już tyle razy, że straciły dla mnie właściwą kolejność i kształt. Roztopiły się i rozpuściły w chaotyczną mieszaninę wrażeń i lęków. Doktor Strauss to jeden z naszych przywódców. Jest ich dziewięciu, a także dwunastu doradców. Przywódcy opracowują strategię, a doradcy przekazują ją nam i przekładają na nasze codzienne życie. Każdego z nas przydzielono do określonego doradcy. Moim jest pan Robert. On też teraz wstaje. Dziewczyna w zielonej sukience na końcu sali podnosi się z miejsca, by wyrecytować drugą Zasadę, o następstwie czasu. Wszyscy uprzejmie odwracają ku niej głowy. Bycie wyznaczonym do wyrecytowania którejś z Zasad to zaszczyt. Jak udział w gwiazdkowych żywych obrazach. Mnie wybrano raz, przed trzema laty. Mama wystroiła mnie w swoje złote baletki i najdroższy jedwabny szal. Wtarła mi róż w policzki. Miałam wypowiedzieć szóstą Zasadę, zakazującą poddawania się jakiejkolwiek opiece medycznej poza obrębem wspólnoty. Gdy teraz dziewczyna skończyła mówić, odwracamy się wszyscy z powrotem ku przodowi sali, czekając posłusznie na wyrecytowanie Zasady numer trzy. Na ekranie pojawia się kolejny czarno-biały wizerunek twarzy, tym

razem pani Branch. Była znajomą mojej matki i zmarła na raka piersi, który jest prawie nieuleczalny. Zdjęcie nie pochodzi z jej szczęśliwszych czasów. Wygląda, jakby zrobiono je w dniu, w którym usłyszała diagnozę. Odwracam wzrok. Przelotnie chwytam spojrzenie mojej przyjaciółki Katherine kilka rzędów za mną. Gdy przyglądam się przywódcom siedzącym jeden obok drugiego na podium, trudno mi odgadnąć, który z nich naprawdę nami rządzi. Nikt tego nie powie, ale wydaje mi się, że wiem. Myślę tak z powodu czegoś, co przydarzyło mi się, kiedy miałam trzynaście lat, niedługo przed tym, nim wypadła moja kolej wyrecytowania szóstej Zasady. Było to mniej więcej dziewięć miesięcy po naszym przybyciu tutaj. Wciąż jeszcze czułam się zdezorientowana, byłam o wiele za chuda i ciągle oglądałam telewizję, żeby nauczyć się mówienia i zachowania. Nie zaczęłam jeszcze chodzić do szkoły. Miałam chroniczne problemy z oddychaniem. Mama mówiła, że to nieprawdopodobne szczęście, by komuś z astmą w ogóle pozwolono na odbycie tej podróży. Powiedziała, że zrekompensował to mój „wysoki iloraz inteligencji”, ale ledwie. Musiałyśmy udawać, że mój stan zdrowia jest lepszy, niż w rzeczywistości był. A potem w lutym złapałam okropne przeziębienie, które przerodziło się w zapalenie płuc. Matka była niemal pewna, że to przez nią, ponieważ jest lekarką i trzyma stetoskop w szufladzie szafki w łazience. Przyszło do nas dwoje innych członków zespołu medycznego naszej wspólnoty. Byłam już wtedy w bardzo złym stanie. Używałam inhalatora. Napompowali mnie antybiotykami, sterydami i Bóg wie czym jeszcze. Miałam przymocowany do palca przyrząd monitorujący poziom tlenu i wiedziałam, że wskaźnik spada za nisko. Miałam trudności z oddychaniem. Moje płuca nie mogły wchłonąć wystarczającej ilości powietrza. Na wypadek gdybyście nigdy tego nie doświadczyli, informuję was, że to straszne uczucie. Drugiej nocy było ze mną już naprawdę tragicznie. Kilkakrotnie traciłam przytomność, ale zobaczyłam wyraz twarzy mojej matki. Krzyczała. Chciała zawieźć mnie do szpitala. Powiedziała, że wystarczy respirator, by uratować mi życie. Przypuszczam, że wtedy nie mieliśmy go jeszcze w klinice naszej wspólnoty; byliśmy tu dopiero od niedawna.

Ale umieszczenie mnie w zwykłym szpitalu było wykluczone z powodu zagrożenia, jakie stanowimy dla zwyczajnych ludzi, którzy urodzili się tutaj i mają odmienny system odpornościowy od naszego. A także z powodu ryzyka, że lekarz czy pielęgniarka zażąda mojej książeczki zdrowia albo przyjrzy się zbyt dokładnie mojej krwi pod mikroskopem i zacznie zadawać kłopotliwe pytania. – Ona nie może umrzeć! – usłyszałam krzyk matki z sąsiedniego pokoju. Błagała ich, obiecywała, że dopilnuje wszystkiego, nie pozwoli, by zajmował się mną ktokolwiek inny. Nie dopuści do żadnych analiz krwi ani badań diagnostycznych. Znajdzie sposób, by tego dokonać, by zachować tę sprawę w tajemnicy i zapewnić nam bezpieczeństwo. Nieco później zjawiła się pani Crew. Nawet ja moim niedostatecznie dotlenionym mózgiem pojęłam, że po jej przybyciu atmosfera w domu uległa zmianie. Ustały krzyki i błagania; z sąsiedniego pokoju dobiegał tylko jej kojący głos. O dziwo, na kilka chwil odzyskałam pełnię świadomości i przysłuchiwałam się uważnie, jak pani Crew przemawia spokojnie, protekcjonalnym tonem do mojej matki: „Po wszystkich naszych poświęceniach, po wszystkim, przez co przeszliśmy...”. Matka wyszła z pokoju i pani Crew zaczęła teraz rozmawiać z panem Robertem. Miałam wrażenie, że słucham ich z jakiejś półki pod sufitem, że już umarłam, gdy pani Crew chłodno, rzeczowo wyjaśniała mu procedurę postępowania z moimi zwłokami, kwestię wystawienia aktu zgonu i odpowiednią strategię wymazania formalnych śladów mojego istnienia ze stanowych i federalnych baz danych. Oni stworzyli nasze tutejsze fikcyjne tożsamości i teraz będą mogli je usunąć. Wreszcie zaproponowała zastosowanie jakiegoś zastrzyku, pigułki czy czegoś w tym rodzaju. „Anioł śmierci”, jak nazwała cichym głosem sposób ułatwienia mi odejścia. Zapewniła pana Roberta, że pozostanie tu aż do końca. Ale koniec nie nastąpił. Wczesnym rankiem moje płuca zaczęły się trochę otwierać. I do wieczora otworzyły się jeszcze nieco bardziej. A sześć tygodni później recytowałam szóstą Zasadę. Pan Botts siedzący dwa rzędy za mną wstaje i wygłasza trzecią Zasadę, zakazującą używania naszej wiedzy w celu dokonywania

jakichkolwiek zmian czasowych. Pamiętam go z naszych wczesnych zajęć w małych grupach. Potem głos zabiera pani Connor z rzedniejącymi włosami, ubrana w dziwaczną pomarańczową tunikę, i recytuje czwartą Zasadę, będącą swoistym rozwinięciem trzeciej. Zapomniałam, skąd znam tę kobietę. Facet o imieniu Mitch, który jest gwiazdą pośród nas, gdyż studiuje na Yale, wygłasza piątą Zasadę, mówiącą o konieczności zachowania tajemnicy. Być może właśnie o niej myślimy najczęściej. Nasi przywódcy mają obsesję na punkcie jej drobiazgowego przestrzegania, na punkcie tego, abyśmy wtopili się w otoczenie i żeby nigdy nie wypsnęło nam się nic, co mogłoby nas zdradzić. Ale czasami zastanawiam się poważnie, czy gdyby któreś z nas się z czymś wygadało, to czy ktokolwiek odgadłby, skąd pochodzimy. A nawet gdyby przyszłoby mu to do głowy, czy potrafiłby w to uwierzyć? Zasady szóstą i siódmą, dotyczące opieki medycznej, recytują dwie osoby, których właściwie nie znam i które przypuszczalnie, podobnie jak ja, ledwie zdołały przeżyć ich zastosowanie w praktyce. Przestaję zwracać uwagę na wygłaszane Zasady od ósmej do jedenastej, bo od mojego pantofla odpadł fioletowy koralik i ukradkiem szukam go wzrokiem na podłodze. Szczerze mówiąc, wolę patrzeć gdziekolwiek indziej niż na ten wielki ekran z przodu sali, ponieważ na koniec zostawiono zaprezentowanie fotografii Aarona Greena i podejrzewam, że uczyniono tak nieprzypadkowo. To rozdzierające serce zdjęcie speszonego, pełnego najlepszych chęci czternastolatka, który tak niezdarnie zaplątał się we własne kłamstwa, że zabroniono mu uczęszczać do szkoły w połowie zeszłego roku. Nauczyciel zjawił się u niego w domu, by poznać powód nieobecności na lekcjach, a dwa dni później chłopiec utonął w rzece Housatonic podczas spływu tratwą z ojcem i wujem. Nie wezwano karetki, nie zawieziono go na pogotowie. Pan Green spokojnie zastosował się do ustalonych reguł: zadzwonił pod nasz specjalny numer. Skupiam z powrotem uwagę na dwunastej Zasadzie. To pani Crew, anioł śmierci we własnej osobie, wstaje, by ją wygłosić. Ta kobieta ma zaledwie około stu pięćdziesięciu centymetrów wzrostu i fryzurę przypominającą kolorem i kształtem pieczarkę, lecz mimo to budzi we

mnie lęk. Przysięgłabym, że wypowiadając tę Zasadę, patrzy prosto na mnie. *** 1. Musimy zachować absolutne posłuszeństwo wobec naszej wspólnoty, ściśle przestrzegać reguł dotyczących jej przetrwania i bezpieczeństwa oraz bezwarunkowo stosować się do poleceń przywódców i doradców. 2. Musimy respektować integralność i naturalne następstwo czasu, w jakim się znaleźliśmy. 3. Nie wolno nam nigdy wykorzystywać doświadczenia zdobytego w Postremo do rozmyślnego ingerowania w naturalne następstwo czasowe. 4. Nie wolno nam nigdy zakłócać tego następstwa w celu uniknięcia nieszczęścia lub śmierci. 5. Musimy zachowaćwe wszelkich okolicznościach i miejscach w absolutnej tajemnicy wszystko, co dotyczy Postremo, imigracji i naszej wspólnoty. 6.Nie wolno nam szukać pomocy lekarskiej ani poddać się jakiejkolwiek kuracji medycznej poza obrębem naszej wspólnoty. 7. Bez względu na okoliczności wolno nam korzystać wyłącznie z usług naszego zespołu medycznego, a w razie potrzeby musimy zastosować ustalone reguły postępowania w nagłych wypadkach. 8. Musimy unikać znalezienia się w archiwalnych zapisach historycznych – drukowanych, fotograficznych czy filmowych. 9. Musimy unikać miejsc kultu religijnego.

10. Musimy usilnie starać się wtopić w społeczeństwo i w żaden sposób nie ściągać uwagi na siebie i naszą wspólnotę. 11. Musimy unikać kontaktu z wszelkimi osobami znanymi nam z Postremo, które nie uczestniczyły w programie imigracji. 12. Nie wolno nam nawiązać nigdy, w żadnych okolicznościach, fizycznej ani emocjonalnej intymnej relacji z kimkolwiek spoza wspólnoty.

Rozdział 2 Kilkoro z nas kupuje meksykańskie jedzenie na wynos w restauracji sieci Chipotle nieopodal byłego kościoła zielonoświątkowego i idzie z nim do Central Parku. W tym roku nasza ceremonia wypadła w środę, więc zrobiliśmy sobie wolny dzień. Jemy na Wielkim Trawniku i spędzamy tu kilka godzin między końcem uroczystości a odbywającą się co pół roku „imprezą nastolatków”. Po Ceremonii Zasad jesteśmy w beztroskim nastroju, więc dlaczego się nie zabawić? Wydaje się to zwariowane, ale właśnie tak postępujemy. W noc po ceremonii wszyscy z naszej wspólnoty w wieku od piętnastu do osiemnastu lat zbierają się razem i próbują nawiązać miłosne relacje ze sobą nawzajem przy ogłuszającej muzyce i tacos z kurczakiem. Powodzenia! Ponieważ jeśli w ogóle mamy kogoś pokochać czy choćby polubić lub pożądać, musi się to wydarzyć w obrębie wspólnoty. Patrz: Zasada dwunasta. I nie chodzi tylko o nasze bezpieczeństwo, jak skwapliwie podkreślają doradcy, lecz także o zdrowie i bezpieczeństwo ludzi spoza wspólnoty. Z tym nie ma u nas żartów. Podobnie jak z wieloma innymi kwestiami. W parku jesteśmy ja, Katherine, Jeffrey Boland, Juliet Kerr, Dexter Harvey i kilkoro innych, którzy chodzą do szkoły w Rockland County. Jeffrey zasypia na słońcu, Dexter wkłada do uszu słuchawki, a Katherine i ja wybieramy się na spacer wokół jeziora. – Tak ciężko było patrzeć na twarz Aarona tam na ekranie – mówię powoli, zerkając na Katherine, gdy idziemy obok siebie, i widzę, jak jej niemal przezroczystą skórę zabarwia rumieniec. Aaron mieszkał z nią po sąsiedzku. Miał małego psa, mieszańca mopsa czy coś w tym rodzaju, który nazywał się Paradoks i który wykorzystywał każdą okazję, by pobiec do jej domu. Katherine martwiła się o Aarona. Było mu trudniej niż większości z nas. Być może ja też się martwiłam. Katherine dała mu swój stary rower Mongoose BMX i odtąd stale widywało się Aarona jeżdżącego na nim. Wiem, jak bardzo Katherine jest wrażliwa i jak zawsze stara się

skrywać wszystko w sobie, ale chcę coś powiedzieć. Chcę wspomnieć przynajmniej o jednej prawdziwej kwestii. – On nie był dobrym pływakiem. Nigdy – dodaję. Uświadamiam sobie, że to z mojej strony ryzykowna uwaga, ale Katherine, jak się zdaje, doznaje ulgi, ponieważ komunikuję jej w ten sposób, że nie usiłuję być w tej sprawie zanadto szczera. Nie próbuję nikogo oskarżać. Akceptuję oficjalną wersję przyczyny śmierci Aarona, jak musimy zrobić wszyscy, chociaż wiemy, że to kompletna bzdura. Katherine uśmiecha się słabo. Widzę, jak do oczu napływają jej łzy. Widzę, jak podnosi wzrok na kwiaty wiśni rozpościerające się niczym markiza nad ścieżką do konnej jazdy. Widzę, jak bardzo stara się powstrzymać płacz. Ujmuję jej dłoń. Trzymam przez chwilę, a potem puszczam. Jest jedyną osobą, wobec której potrafię wykonać taki gest. – Zmienili imię jego psu – mówi tak cicho, że ledwie ją słyszę. – Co takiego? – Tata Aarona nazwał jego psa Abe. Ale pies do niego nie przywykł. Spotykamy się znowu wszyscy na Wielkim Trawniku i przemierzamy odległość dwudziestu przecznic w kierunku śródmieścia, gdzie mamy wynajętą wielką salę przyjęć na piętrze taniej restauracji Big Sister. Zazwyczaj odbywamy nasze imprezy w Nowym Jorku, ponieważ wszyscy mieszkamy w promieniu czterdziestu kilku kilometrów od niego i mamy do dyspozycji wiele dogodnych środków transportu, ale jeszcze bardziej dlatego, że to takie wielkie i pełne zamętu miasto, w którym każdy niknie. Wolimy pozostawać niezauważeni. Dzisiejszej nocy w sali na pierwszym piętrze rozwieszono serpentyny, urządzono bufet z potrawami na tackach z folii aluminiowej i rozstawiono niskie stoliki. Na przodzie widzę kilkoro opiekunów, których pamiętam z poprzednich imprez. – Prenna, tak? – zagaduje kobieta mniej więcej w wieku mojej matki, ze srebrno-czarnymi włosami, która podchodzi do mnie, gdy zdejmuję kurtkę. – Tak... pani... – urywam; mam wrażenie, że powinnam wiedzieć,

jak się nazywa. – Sylvia Teller. Z... ee... Mieszkamy w Dobbs Ferry – mówi. Wydaje się zakłopotana. Zastanawiam się intensywnie dlaczego i po chwili uświadamiam sobie, że po prostu z najczęstszego powodu. Była przyjaciółką mojego ojca. Znali się z college’u czy ze studiów magisterskich. Teraz łamie sobie głowę, szukając aktualnego powiązania między nami, gdyż tylko o takim możemy napomknąć, i nie potrafi żadnego wymyślić. Wiem, że jestem podobna do taty, który był uderzająco przystojny i znał niemal wszystkich. Widzę, że to pierwsza rzecz, jaka przychodzi ludziom na myśl, kiedy na mnie patrzą. Jestem wysoka jak on, mam jego proste czarne włosy i wydatne orientalne kości policzkowe. W niczym nie przypominam mojej matki, niskiej i drobnej blondynki, z wyjątkiem srebrzystych oczu. Na takich przyjęciach nikt nie kojarzy mnie z nią, lecz jedynie, ku mojemu zakłopotaniu, z osobą, o której nie można wspomnieć ani słowem. Nie chcę czuć smutku. Idę do łazienki, żeby obmyć twarz i nałożyć na wargi trochę błyszczyku. Niemal wpadam na Corę Carter wychodzącą z łazienki i każda z nas robi krok do tyłu. – Cześć, Prenna – mówi z uśmiechem. – Witaj, Cora. Jak leci? Nie całujemy się w policzki, nie obejmujemy ani nic w tym rodzaju. Ludzie z naszej wspólnoty prawie nigdy się nie dotykają. – Dobrze – odpowiada. Studiuje wzrokiem mój strój. – Świetnie wyglądasz. Bardzo mi się podoba twój pasek. Spoglądam na nią. – Dzięki. Ty też wyglądasz świetnie. – Widziałaś muszkę Morgan Lowry? Ona wydaje się nią zachwycona. – Nie. Dopiero przyszłam. – Muszka Morgan Lowry uchodzi u nas za ekstrawagancję. – Przyjrzę się jej. – W porządku. Więc spotkamy się na sali. – Tak – mówię. Uświadamiam sobie, że stoję przed nią o sekundę za długo, czym wprawiam ją w zakłopotanie.

Pamiętam Corę z okresu sprzed. Wszyscy w naszej wspólnocie pochodzą mniej więcej z tego samego regionu, a wiele osób spośród nas poznało się w Postremo. Łączy nas to, że wszyscy przeżyliśmy zarazę, lecz żadne z nas nie wyszło z tego bez szwanku. Pamiętam dzień śmierci matki Cory. Pamiętam na wpół wygłodniały, na wpół szalony wzrok Cory, gdy jej ciotka przyprowadziła ją i jej brata do naszego domu i pozostawiła ich do czasu, aż można było zająć się zwłokami. Pamiętam, jak kilka miesięcy później umarł również jej brat. Nie chcę teraz myśleć o tych sprawach, ale nie potrafię o nich zapomnieć. Mam tego rodzaju wspomnienia o co najmniej kilkunastu dzieciakach spośród obecnych tutaj, a wiele z nich przechowuje takie wspomnienia o mnie. Odkąd przybyliśmy do tego czasu, najgłębsza konwersacja między mną i Corą dotyczyła mojego paska. – Do zobaczenia – mówi. Macha do mnie niezręcznie i się ulatnia. Staram się przygotować na noc wypełnioną tego rodzaju rozmowami. Ponieważ właśnie takie toczą się w całej sali. Nikt nie mówi o tym, co naprawdę nas łączy. Przepaść między tym, co mówimy, a tym, co czujemy, jest tak wielka i ciemna, że czasem myślę, iż wpadnę w nią i będę już wiecznie spadała. A przynajmniej sądzę, że to czujemy. Ja czuję. Ale czy wszyscy inni też? Nie wiem i nigdy się nie dowiem. Odgrywamy wiernie nasze role ze scenariusza jak aktorzy w nadzwyczaj rozbudowanym i długim przedstawieniu. I chociaż nie mamy widowni, nikt z nas nie daje po sobie poznać, że to nie jest rzeczywiste. Czasami słyszę to, czego nie mówimy. Myślę tylko o rzeczach, o których nie powinnam, i pamiętam to, co powinnam zapomnieć. Słyszę w tej sali głosy duchów, wszystkich ludzi z naszego dawnego życia, których utraciliśmy, którzy krzyczą, żeby ich zapamiętano. Ale my nigdy o nich nie pamiętamy. I słyszę też szepty o tym, co czujemy, lecz czego nie mówimy. Jeffrey zestawia razem kilka stolików i tłum dzieciaków gromadzi się przy nich, rozmawiając i flirtując. Wysuwa dla mnie krzesło i siadam. Patrzę na ludzi wokoło. Są moimi przyjaciółmi. Zależy mi na nich. To moje życie. Rozprawiają o swoich paskach, butach, o samochodach,

które chcą dostać, o programie telewizyjnym, jaki widzieli, lecz ja ich nie słyszę, gdyż duchy mówią zbyt głośno. Około dziewiątej opiekunowie pomagają odsunąć stoliki pod ściany i przygotować miejsce do tańca. Jeffrey kiwa na mnie ręką, więc zaczynamy tańczyć do przesłodzonej piosenki pop. Inne dzieciaki też tańczą. Widzę Katherine tańczącą z tym podrywaczem Averym Stone’em. Jeśli uważnie się przyjrzeć, można dostrzec, jak bardzo pełne skrępowania są te tańce, jak ostrożni i bojaźliwi jesteśmy, dotykając się nawzajem w pozornie najbardziej swobodny sposób. Nie potrafimy nic na to poradzić. Przeżyliśmy naszą wczesną młodość otoczeni przez zarazę. Widzę, jak zwykłe dzieciaki w naszym liceum stale chwytają się nawzajem i obejmują. My nie. Nie znamy niczego pośredniego między fizyczną izolacją a obściskiwaniem się. Jest tylko to pierwsze, a potem drugie – i sądząc z pierwszego, przypuszczam, że drugie bywa najczęściej dość niezręczne, irytujące i bezosobowe. Adrian Pond prosi mnie do tańca. Obejmuje mnie w talii. Jest wysoki i przystojny i nie mam żadnych dręczących wspomnień o nim z naszego dawnego życia. Piosenka zwalnia i on przysuwa się bliżej. Jego ciepły oddech owiewa mi ucho. Chcę coś poczuć. Naprawdę chcę. Ale doświadczam jedynie braku, wyłącznie pragnienia i tęsknoty tam, gdzie nie ma niczego. Czuję się tylko samotna. Opieram policzek na ramieniu Adriana. Światła nad stolikiem bufetu rozmywają się i zamykam oczy. Robię coś, czego nigdy, przenigdy nie powinnam. Pozwalam sobie na rozmyślanie o kimś innym – o osobie, o której nie powinnam w żadnym razie myśleć w chwili takiej jak ta. Na kilka sekund się poddaję. Pozwalam sobie wyobrażać, że to jego policzek czuję na swoich włosach. Wyobrażam sobie, że na biodrach czuję jego dłonie. Wyobrażam sobie, że to on obejmuje mnie jak ktoś, kto naprawdę wie, jak to się robi. Wyobrażam sobie, że unoszę głowę i spoglądam mu w oczy – jemu, który naprawdę wie, jak na kogoś patrzeć. Przygląda mi się przenikliwie i pragnie usłyszeć ode mnie historie, których nigdy mu nie opowiem, a mimo to i tak wydaje się mnie

rozumieć. Wiem, że postępuję źle, ale odgrywam ten taniec z nim, cudowny i powolny. Odgrywam go w mojej głowie, gdyż tylko w ten sposób kiedykolwiek może się wydarzyć.

Rozdział 3 – Cześć, upiorzyco. Co u ciebie? Odwracam wzrok. Poprawiam luźne złącze w moich okularach. Czuję na policzkach gorące rumieńce. Boję się, że jeśli na niego spojrzę, wszystkiego się domyśli. Trąca moją stopę swoją. Udaję, że bardzo starannie studiuję moje notatki. Pan Fasanelli odwraca się od tablicy, przy której za pomocą kredy przedziera się przez długie zadanie matematyczne. Zerkam na palce Ethana, na jego kolano. Nie na twarz. Nie powinnam nigdy pozwolić sobie na myślenie o nim w taki sposób, w jaki myślę. Szuka czegoś w swoim notesie. Gdy tylko pan Fasanelli zwraca się z powrotem ku tablicy, podsuwa mi notes. To gra w szubienicę, którą rozpoczęliśmy w ubiegłym tygodniu. Wisielec ma już głowę i kończyny. J? Piszę, nie podnosząc wzroku, i oddaję mu notes. Ethan rysuje wisielcowi drugi podbródek. K? – Pren, nie możesz po prostu wypisywać kolejno liter alfabetu – szepcze do mnie i dorysowuje wisielcowi męskie obwisłe cycki. Udaje mu się pochwycić moje spojrzenie. Pozwalam mu na to zbyt długo, a potem on pisze i podsuwa mi wszystko, czego starałam się uniknąć: Nic ci nie jest? Co się dzieje? Dlaczego dziś na mnie nie patrzysz? Wytrącona z równowagi chwytam notes i piszę: Czy w tym słowie są w ogóle JAKIEŚ litery? – Prenna, może ty rozwiążesz następne? Podrywam głowę. Pan Fasanelli wpatruje się we mnie. W tłustego wisielca. Znowu we mnie. Spoglądam na zadanie na tablicy. Wstaję i powoli wlokę się do niej. Czuję na plecach wzrok Ethana. I spojrzenie siedzącego bardziej z tyłu klasy Jeffreya. Na szczęście dzwonek oznajmia koniec lekcji,

uwalniając mnie od tego okropnie skomplikowanego zadania. Gdy wychodzimy z klasy, Ethan ma czelność uśmiechać się do mnie. Spuszczam wzrok na notes. Podczas gdy cierpiałam przy tablicy, wisielcowi wyrosły kępki włosów w uszach. – To była „nora” – mówi Ethan. Patrzę na niego. Wskazuje na notes. – Słowo. Z liter – wyjaśnia. – Och. Racja. – Powinnaś zacząć od samogłosek, moja droga koleżanko. – Dzięki za radę. Docieramy do drzwi na klatkę schodową. Jeffrey też. Zrównuje się z nami, zanim wkroczymy w chaos stołówki. – Czy mogę pomówić chwilkę z Prenną? Ethan rzuca na mnie okiem. – To zależy od niej, prawda? – Mam na myśli: na osobności – precyzuje Jeffrey. Prowadzi mnie w kierunku okien. – Powinnaś być ostrożna – mówi. – Jestem ostrożna. Przyglądam się, jak Ethana natychmiast zagarnia paczka jego kumpli z drużyny piłki nożnej. Kiedy tracę jego uwagę, od razu zaczynam za nią tęsknić. To być może najbardziej zdumiewająca rzecz, jaką mam. Kiedy ją mam. – Powinnaś być ostrożniejsza. – Jestem ostrożniejsza. – Wobec Ethana. Wychodzę za Jeffreyem przez drzwi na alejkę. Obsypane kwiatami gałęzie rosnących wzdłuż niej drzew wiśni poruszają się na wietrze, płatki spadają jak różowy deszcz. – Jesteśmy przyjaciółmi – mówię. Uświadamiam sobie, że nie chcę wypowiadać na głos imienia Ethana. – Czy on o tym wie? – Tak, chyba wie, że jesteśmy przyjaciółmi.

Z Jeffreyem łatwo odgrywać głupią, gdyż on nigdy naprawdę nie patrzy mi w oczy. Zdejmuje okulary i wyciera szkła rąbkiem koszuli. – Czy wie, że to nic więcej? – Nigdy o tym nie mówimy. I nigdy nie powiemy. – Tak twierdzisz i ja ci wierzę. Chodzi mi tylko o to, że on być może nie postrzega tego w taki sposób jak ty. Przyśpieszam kroku. – Potrafię sobie z tym poradzić – oznajmiam. – Wiesz, wolno nam mieć przyjaciół. Nawet powinniśmy ich mieć. Mamy się wtapiać w społeczeństwo. – Nie powinniśmy mieć przyjaciół, którzy patrzą na nas tak jak on na ciebie. Przystaję. Spoglądam na płatki kwiatów na chodniku przy naszych nogach, unoszące się w kałużach po wczorajszym deszczu. Ściskam tak mocno moje podręczniki, że pocą mi się dłonie. On nie wie, o czym mówi. Widzę, że czuje się winny. – Pren, ja po prostu nie chcę, żebyś... – Wiem – mówię. – Nie chcę, żeby oni... – Wiem. Rozgląda się szybko, by się upewnić, że jesteśmy sami. – Wiesz, że jeśli ktokolwiek z tych ludzi odkryje prawdę o nas bez względu na to, jak mili i godni zaufania mogą się wydawać, oni zniszczą ciebie i nas wszystkich. Ile razy słyszałam już te słowa? – Wiem – rzucam ponuro. – Będziesz ostrożna? – Jestem ostrożna. *** Tego samego dnia wczesnym wieczorem słyszę odgłos otwierania i zamykania frontowych drzwi. Matka wróciła do domu i przypuszczalnie przyniosła kolację.

Kończę rozwiązywać zestaw zadań z fizyki i schodzę na dół. Na blacie kuchennym leżą torby z pieczonym kurczakiem, krakersami i sałatką coleslaw. Wyjmuję dwa talerze i dwa zestawy srebrnych sztućców. – Po prostu weź sobie, co chcesz! – woła do mnie matka z frontowego holu, gdzie przegląda pocztę. – Muszę dokończyć potwierdzanie jutrzejszych umówionych wizyt pacjentów. Później podgrzeję sobie trochę i zjem. Zostawiam talerze i sztućce na kuchennym stole. Jestem głodna, ale zaczekam. Większość nastolatek prawdopodobnie stara się unikać jedzenia posiłków z matkami, lecz ja postępuję całkiem odwrotnie. Usiłuję zawsze zapędzić mamę do czegoś, co przypominałoby rodzinną kolację. To, że matka jej unika, chyba jeszcze bardziej mnie dopinguje. Przypuszczalnie każdy buntuje się tam, gdzie może. Mój ojciec miał bzika na punkcie starannego nakrywania do stołu. Mawiał, że rodzinna kolacja to fundament cywilizacji, i w naszym dawnym życiu codziennie zasiadaliśmy do wieczornego posiłku, najpierw w pięcioro, później we czworo, a w końcu we troje, chociaż świat wokół nas się walił. Fundament niezbyt skutecznie nas podtrzymał. Miałam dwóch młodszych braci, którzy zmarli w odstępie kilku miesięcy podczas trzeciej gwałtownej epidemii dengi – tej, która zyskała miano krwawej zarazy – rok przed naszym przybyciem tutaj. To jeden z faktów, równie prawdziwy i suchy jak każdy inny. Wydaje mi się porażką języka, że to doświadczenie zawiera się w zwyczajnym zdaniu zbudowanym ze zwykłych słów. Zawiera się w jednym słowie. „Doświadczenie”. Po prostu zwyczajne stare zestawienie liter, którego nie obchodzisz ty ani twoi bracia. Rozważam użycie tego słowa w następnej grze w szubienicę. Niemal nie do pomyślenia, by owo „doświadczenie” mogło się wydarzyć w tym życiu, w tym świecie, który teraz zamieszkujemy. Mój ojciec, którego nazywaliśmy Poppy, przeżył zarazę. Myślałam, że odbędzie razem z nami tę podróż tutaj, ale zniknął w noc przed naszym wyjazdem. „Postanowił nie jechać” – powiedziała matka, jakby chodziło po

prostu o to, że w ostatniej chwili stchórzył albo miał inne pilne obowiązki. Ale wiedziałam, że nie o to chodzi. Już nigdy więcej nie poruszam w rozmowach z matką tego tematu. Nie potrafię znieść wyrazu jej twarzy. Ojciec jej także złamał tym serce. Wychodzę kuchennymi drzwiami na taras. Opieram się o poręcz i przyglądam zachodowi słońca. Wypatruję na niebie sierpa księżyca. Uwielbiam tę porę dnia. Uwielbiam tę porę roku i to, jak nasz ogródek na tyłach domu ożywa bujnymi kwiatami krzewów derenia i kępami żonkili, które sama zasadziłam. Czuję woń werbeny dolatującą od zarośli przy garażu. Jestem w tym świecie już od czterech lat i wciąż nie mogę się nadziwić, jak bardzo tu pięknie. Początkowo wszystko było dla mnie zbyt niepokojące i obce, bym potrafiła się tym cieszyć ‒ dźwięki, kolory, zapachy, szokujący widok wiewiórek, ptaków czy pręgowców, a przede wszystkim to, że w ogóle wolno przebywać na dworze. Ale teraz radość sprawia mi każdy dzień. Zachwyca mnie bujność i bogactwo przyrody – wszystko to, co można jeść, zasiać i zbierać, miejsca, w których można pływać. Ludzie tutaj zachowują się, jakby wspaniałe rzeczy zostały już utracone, ale się mylą. Wciąż mają jeszcze tak wiele do stracenia. Słyszę obrzydliwe bzyczenie komara i zamieram w bezruchu. Czekam, wytężając słuch, aż wyląduje, co rzeczywiście robi – trzepoczące uosobienie zła siada na drewnianej poręczy obok mnie. Pohamowuję odruch, jakiego nauczyłam się już we wczesnym dzieciństwie: nigdy nie pozwalaj komarowi dostać się na tyle blisko, by można go było trzepnąć dłonią. Teraz czerpię złośliwą przyjemność z rozgniatania ich, ilekroć zdołam. Tam, skąd pochodzę, komary ucieleśniają nasz najbardziej pierwotny strach, centralny lęk, wokół którego orbitują wszystkie inne. Zasuwaliśmy zamki błyskawiczne naszych moskitier, rozpylaliśmy trujące spreje, modliliśmy się i kuliliśmy w naszych ciemnych, rozpadających się domach, gdyż komary przynosiły śmierć. Trudno się tego oduczyć, nawet teraz. Tutaj nie roznoszą chorób, ale wciąż sprowadzają okropne wspomnienia i koszmarne sny. Jeszcze nie. Tutaj jeszcze nie przynoszą śmierci. Wpatruję się w to

wstrętne stworzenie ze zdziwieniem i obrzydzeniem. Nie obawiamy się rzeczy, które budzą lęk w tutejszych ludziach – takich jak rabunki i morderstwa. Nawet ich huragany i powodzie są uroczo łagodne w porównaniu z tym, co nadejdzie. To miejsce wydaje się nam niemal śmiesznie bezpieczne. Komarami trzeba będzie się martwić, kiedy świat zrobi się wilgotniejszy i gorętszy. Ponieważ gdy to się stanie, ich terytorium rozszerzy się na cały ziemski glob, a ich sezon będzie trwał nieprzerwanie. Ten komar to drobina nicości, żyje ledwie nieco ponad dzień. Nie ma własnej woli, żadnych uczuć i wspomnień, a z pewnością poczucia humoru. Przyglądam mu się z chorobliwą fascynacją, czekając, aż usiądzie teraz na moim ramieniu, policzku albo kostce. Może jednak ma wolę? Jak inaczej można wytłumaczyć olbrzymią liczbę jego ofiar? Miliony ludzi wiodących wspaniałe życie, mających głowy pełne wspomnień i wszystkiego, co wiedzieli – wiedzy zgromadzonej w ciągu tysiącleci historii ludzkości. To nie w porządku. Ludzie przeciwko komarowi. Kto powinien zwyciężyć? Budowaliśmy rakiety i katedry. Pisaliśmy poematy i symfonie. Odnaleźliśmy drogę poprzez czas. A jednak... Zarazem niszczymy planetę, którą zamieszkujemy, i komar zwycięży. Jeśli nie uda się nam odmienić biegu wydarzeń, zwycięży. Być może ma on jednak jakieś ohydne poczucie humoru. Rozgniatam go dłonią. Zwycięży, ale jeszcze nie teraz. Widzę przez kuchenne okno matkę. Wracam do środka i myję ręce. Dostrzegam, że zignorowała nakryty przeze mnie stół – wzięła z niego talerz i je kolację, garbiąc się przy kuchennym blacie. – Jak ci minął dzień? – pytam. – Dobrze. A tobie? Je szybko i nie podnosi na mnie wzroku. – W porządku – odpowiadam. – Słuchaj, odebrałam dziś rano kolejny telefon od pana Roberta. – Skupia się na sałatce coleslaw. – Według niego szłaś wczoraj przez cztery przecznice za obcą dziewczyną i poprosiłaś ją o jej kalosze. – Och, racja. – Powinnam być skruszona, ale na to wspomnienie ogarnia mnie coś w rodzaju ekscytacji. – Miała moje stare buty! Wiesz,

te jasnoniebieskie gumiaki z ręcznie malowanymi biedronkami, papugami i gekonami. Pamiętasz te kalosze? Uwielbiałam je! Matka dłubie widelcem w kurczaku na talerzu. – Prenna, chodzi o to, że takie zachowanie zwraca uwagę i dobrze o tym wiesz. Nie pierwszy raz przydarza mi się coś takiego. Obecnie jest tyle ubrań. Ale w latach siedemdziesiątych XXI wieku nie szyto już prawie żadnych nowych, a w osiemdziesiątych nosiliśmy wszyscy rzeczy z recyklingu, bardzo wiele przetworzonych z dzisiejszych. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, tuż przed naszym przybyciem tutaj, większość tych ubrań była już w strzępach. Widuję tu swetry, szaliki i kurtki takie same jak te, które nosiliśmy. Zobaczyłam kiedyś po drugiej stronie ulicy mężczyznę w kamizelce w szkocką kratę i szłam za nim przez prawie godzinę, rozmyślając o tym, że mógłby być moim tatą. To także zachowanie zwracające uwagę. – One nie były tylko podobne do moich butów. Właśnie to mnie tak zachwyciło. To były moje buty! Jedyne w swoim rodzaju, nie do pomylenia. Zawsze się zastanawiałam, kto je pomalował. Dlatego nie potrafiłam się powstrzymać przed poproszeniem o nie. Nosiła je dwunastoletnia dziewczynka. Nie wyglądała zbyt ładnie: wątpię, by szczotkowała włosy od Gwiazdki. I teraz, po namyśle, dochodzę do wniosku, że nie była też szczególnie miła. Ale była artystką. I to fantastyczną! Przypuszczam, że artyści nigdy nie zachowują się dokładnie tak, jak byśmy chcieli. Matka unosi głowę i rzuca na mnie tylko jedno krótkie spojrzenie, by dać mi do zrozumienia, że moja opowieść jej nie bawi. Katherine ta historia bardziej się spodobała, kiedy ją jej opowiedziałam. – Pan Robert wspomniał też, że chciałby, abyś w tym tygodniu odbyła dwie dodatkowe sesje z psychologiem, a w sobotę objęła zmianę, pomagając w biurze. – Poważnie? – Prenna! – To zdarzenie było całkowicie nieszkodliwe – mówię i myślę, że pora zmienić temat. – A co u Marcusa? – pytam i zabieram mój talerz do stołu.

– On... no cóż... żyje. Matka zaczyna szybciej jeść. Wiem, że nic więcej nie powie i naprawdę nie może powiedzieć więcej. Mogę sobie tylko wyobrażać, jak ciężkie musi być dla niej codzienne chodzenie do pracy w klinice naszej wspólnoty i przyglądanie się, jak chłopiec z niewydolnością nerek nie jest dializowany. Moja mama odebrała wykształcenie medyczne pod koniec złotego wieku naszej technologii, więc brak podstawowych urządzeń musi ją frustrować. Nasi przywódcy zazwyczaj nie godzą się na przyjmowanie skomplikowanego wyposażenia, którego obsługa wymaga specjalistycznego przeszkolenia lub formalnych uprawnień. Ale to nie matka podejmuje te decyzje, o czym niekiedy mi mówi. Dawniej, według słów taty, była cenioną lekarką i pracownikiem naukowym, kierowała własnym laboratorium. Trudno to sobie teraz wyobrazić. Tutaj zajmuje się głównie papierkową robotą i harmonogramami przyjęć lekarskich. Przybyła tu, pragnąc zapobiec wybuchom epidemii, i jestem pewna, że najbardziej zależy jej właśnie na tym, ale widzę, jak nasze Zasady komplikują jej realizację tego celu. Nie sądzę, by obecnie czymkolwiek kierowała. Wiem, że ta sytuacja musi ją dołować, ale nie stąd, że mi o tym mówi. Nigdy się nie spiera ani nie skarży. Rzadko w ogóle mówi wiele o czymkolwiek, z wyjątkiem przypadków, kiedy mnie ruga albo przed czymś ostrzega. Pod tym względem jest przykładnym członkiem wspólnoty. Je, pracuje, sprząta dom, znowu je, może coś czyta, a potem idzie spać. Sypia pod moskitierą – to jej jedyne dziwactwo, jedyne ustępstwo wobec przeszłości. Przeżyła okropne rzeczy. Czasami wydaje mi się, że utraciła pojęcie miłości. Myślę, że dla niej miłość to tylko kolejny luksus. I coś, co sprawia, że jest nam jeszcze ciężej, gdy tracimy ukochaną osobę. Nie, to nieprawda. Kocha mnie. Czasami widzę to w jej twarzy. Najczęściej to uczucie przybiera formę lęku, gdy mówię lub robię coś, czego nie powinnam. Wyjmuję dwie miseczki i dwie łyżki oraz półlitrowy pojemnik z lodami. Siadam przy kuchennym stole, mając nadzieję, że mama to zauważy. Czuję, że przynajmniej jedna z nas powinna podtrzymywać tę

resztkę, która pozostała z naszej rodziny. Matka kończy zmywać swój talerz i odwraca się do wyjścia. – Dobranoc, kochanie – mówi. Niestety, tylko ja to czuję, ona nie. 2 czerwca 2010 Drogi Juliusie! Staram się pisać i mówić po tutejszemu, ale to niełatwe. Dziękuję, że pozwalasz mi ćwiczyć na Tobie. Jest dokładnie tak, jak zapowiadał Poppy. Ludzie tutaj bardzo starannie wymawiają spółgłoski przedniojęzykowe. Mama – tak mam ją tu nazywać – rzuca na mnie te swoje zaniepokojone spojrzenia, kiedy się w tym gubię, ale w gruncie rzeczy też nie potrafi odpowiednio wymawiać tego „th”. Układa przy tym wargi w kształt drżącej gumowej opaski. Irytuje się, ilekroć rozmawiam o Tobie, Poppym lub kimkolwiek z okresu sprzed, nawet tylko przypadkiem. Myślę, że przywódcy i nasi doradcy mogą słyszeć wszystko, co mówimy. Nie tylko w naszym domu, ale wszędzie. Chyba właśnie dlatego jest przez cały czas taka zdenerwowana. Nie wiem dokładnie, jak to robią, ale jestem tego całkiem pewna. Zaczynam myśleć, że Poppy być może naprawdę tu nie przyjechał. Twoja kochająca Prenna

Rozdział 4 – Rozwiązałaś już zestaw zadań C? Ethan rzadko się przedstawia, kiedy do mnie dzwoni. Nie wypowiada też żadnych formułek powitalnych typu: „Cześć”, „Hej” czy „Jak leci?”. Jakby uważał, że prowadzimy nieustanną rozmowę, w której trakcie tak się składa, że przez mnóstwo czasu milczymy. Biorę wdech. To, że dzwoni Ethan, budzi we mnie lęk, a jednocześnie radość. Cieszę się zwłaszcza z tego, że nie może widzieć mojej twarzy. Siedzę przy biurku w swoim pokoju i przerzucam notatki z fizyki. – Tak – odpowiadam. – Trudne, nie sądzisz? Te ostatnie dwa. – Ee... ‒ Odnajduję właściwą kartkę. Nie były dla mnie trudne. Czy powinny być? – Trochę. Nie za bardzo. – Oczywiście, że nie, Henny. Są trudne tylko dla zwykłych ludzi. Wzdrygam się lekko, ale milczę. Wiem, że nauka w szkole przychodzi mi łatwiej niż większości uczniów. To mnie krępuje. Nie wiem, dlaczego lepiej sobie radzę – dzięki temu, że ojciec intensywnie dokształcał mnie w domu czy po prostu przypadkiem jestem bystra. Czasami zastanawiam się, czy właśnie nie z tego powodu pozwolono mi tutaj przybyć. Komuś innemu odpowiedziałabym coś w rodzaju: „Przerobiłam już tę partię materiału na letnich zajęciach szkolnych”, ale w pierwszym tygodniu po poznaniu Ethana przyrzekłam sobie nigdy nie mówić mu żadnych zbędnych kłamstw. Jest zanadto dociekliwy i ma dziwny dar przyłapywania mnie na nich. – Możesz mi pokazać, jak je rozwiązałaś? – Serio? Spróbowałeś wyłączyć telewizor? Ethan się śmieje, a ja jestem z siebie niezmiernie zadowolona. Zanim poznałam Ethana, nikt nigdy się ze mną nie przekomarzał, a kiedy on po raz pierwszy to zrobił, było to dla mnie tak obce jak język suahili i co najmniej równie cudowne. Ethan jest bardzo dobry z fizyki. W wolnym czasie czyta o teorii strun i grawitacji kwantowej. Ostatnie dwie letnie przerwy wakacyjne spędził na stażu w jakimś laboratorium uniwersyteckim w Teaneck

w stanie New Jersey, w którym prowadzi się badania naukowe z dziedziny fizyki teoretycznej. Rzeczywiście odrabia prace domowe podczas oglądania starych odcinków serialu Breaking Bad. Do rozwiązywania zadań nie potrzebuje mojej pomocy ani w ogóle niczyjej. Jesienią wstąpi na wydział inżynierii Uniwersytetu Columbia. Powiedział mi kiedyś, że dzwoni do mnie i prosi o moje rozwiązania zadań, bo jestem najładniejszą dziewczyną na kursach zaawansowanej fizyki – co przyprawiło mnie o zawstydzająco szybkie bicie serca, ale nie znaczy zbyt wiele, ponieważ na te zajęcia uczęszcza nas pięcioro i jestem tam jedyną dziewczyną. – Chcesz spotkać się ze mną w bibliotece? – pyta. Poznaję po jego głosie, że po prostu sprawdza, czy u mnie wszystko w porządku. Dziś rano zachowywałam się dziwnie. Słyszę w tle inne głosy. Prawdopodobnie jego przyjaciela Matta i kilku innych chłopaków ze sportowego bloga, który prowadzi. – Nie – odpowiadam. A gdybym była szczera? „Nie potrafię spojrzeć ci w oczy, bo wstydzę się romantycznych fantazji, jakie snułam o nas obojgu w noc po Ceremonii Zasad”. Prawie nigdy nie spotykam się z nim nigdzie poza szkołą ani nie mówię mu tego, co chciałby o mnie wiedzieć. Nawet nie szukam wymówek, ponieważ mam problem z okłamywaniem go. Ale to go nie zraża. Jak się zdaje, nie zniechęca go też to, że on dzwoni do mnie często, a ja do niego prawie nigdy. Ani to, że wymyślił dla mnie około pięćdziesięciu durnych przezwisk (Penny, Henny, Hennypenny, Upiorzyca, Kretynka, Jakub I...), a ja ledwie potrafię się zmusić, by zwracać się do niego po imieniu. – Mam jutro wolną przerwę przed lunchem – proponuję. Do tego czasu wezmę się w garść. – Ja mam wtedy lekcję hiszpańskiego. Ale urwę się z niej. – Myślałam, że piszecie test – mówię. Nie cierpię tego karcącego tonu w moim głosie. Tak często robię się surowa, oschła, zapominam, że istnieje inny sposób rozmawiania. – Więc przyjdę trochę później. Ethan był pierwszą osobą, która odezwała się do mnie w dniu, gdy

rozpoczęłam naukę w dziewiątej klasie. To było niesamowicie dziwne. Siedział przede mną na lekcji matematyki. Odwrócił się i spojrzał na mnie, jakby mnie znał, jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi i łączyły nas poważne sprawy, jakby oczekiwał, że ja też go rozpoznam. Minęły dwa lata, a ja wciąż usiłuję się domyślić, co znaczyło tamto jego spojrzenie. Nie przypominało tych, do jakich przywykłam. Byłam wtedy speszoną, dziwacznie ubraną czternastolatką, mówiącą tekstami z sitcomów z końca dwudziestego wieku, od której wszyscy w klasie trzymali się możliwie najdalej. Wszyscy z wyjątkiem Ethana. Wyglądało niemal, jakby miał mi do powiedzenia coś ważnego i czekał, aż się pojawię. Pamiętam myśl, która tkwiła mi w głowie pod koniec tamtego roku szkolnego, kiedy wreszcie zdobyłam się na odwagę, żeby spojrzeć na Ethana, a nie na swoje buty. „Jemu nigdy nie przydarzyło się nic złego. Uważa, że świat właśnie taki jest”. On jest starszy ode mnie o rok i pod każdym względem stanowi moje przeciwieństwo: wszyscy zapraszają go do siebie, niemal każdy go lubi. Ale nie jest typowym popularnym chłopakiem w szkole. Jego idol to Stephen Hawking. Ethan ma włosy koloru płatków śniadaniowych Cheerios i sam je obcina. Nosi te dziwaczne wełniane spodnie wojskowe, chociaż z każdym miesiącem robią się dla niego za krótkie. Staram się nie zwracać na to zbytniej uwagi. Ethan jest autentycznie miły dla wszystkich, szczególnie dla słabych, przegranych. Od zeszłego lata jednym z jego ulubieńców jest bezdomny mężczyzna, który sypia w parku, a w dzień przesiaduje na kocu przed supermarketem A&P. Ethan nazywa go Ben Kenobi i spędza z nim godziny na rozmowach o fizyce kwantowej i Bóg wie czym jeszcze. Nosimy nazwiska James i Jarves, a nasi nauczyciele mają bzika na punkcie kolejności alfabetycznej, więc Ethana od początku wyznaczano, by pomagał mi podczas licznych szkolnych wypraw do kina, wycieczek i zebrań. Wyobrażam sobie, że w oczach Ethana jestem kimś w rodzaju tego bezdomnego, nieco smutnym, ale interesującym przypadkiem. Bardziej zadaniem niż przyjaciółką. Wie, że ze mną coś jest trochę nie w porządku. Albo podejrzewa. Poznaję to po sposobie, w jaki na mnie

patrzy, i przypuszczam, że towarzyszy temu z jego strony rodzaj subtelnego poczucia przymierza. Nie okłamuję Ethana, ale też nie mówię mu prawdy. Nie mogę. A nawet gdybym mogła wyjawić mu wszystko, postawiłabym go tym w nadzwyczaj trudnej sytuacji. On i tak jest już kroplami wody, które żłobią kanał przez sam środek mnie. *** W następny poniedziałek po południu siedzę w klasie na lekcji fizyki i gapię się przez okno na cudownie błękitne niebo. Łowię uchem odległe odgłosy ruchu ulicznego na Bay Street i nagle ogłusza mnie bliższy, głośniejszy dzwonek alarmu pożarowego na korytarzu. Niespiesznie wstajemy i gromadnie kierujemy się do drzwi. Nikt nie wydaje się zbytnio zaniepokojony. Dołączamy do strumyków uczniów wyciekających z innych sal lekcyjnych, które tworzą potok płynący korytarzem, a potem rwącą rzekę wylewającą się na dwór przez boczne drzwi. – To nie ćwiczenia, lecz zagrożenie bombowe – dobiegają mnie słowa kogoś na przodzie. Ta wiadomość jest kolejno przekazywana do tyłu. – Głupki z najstarszej klasy – mruczy jakaś dziewczyna na lewo ode mnie. Tradycyjnie dwa razy w roku jakiś uczeń ostatniej klasy płata niewybredny figiel, zawiadamiając telefonicznie o podłożeniu bomby – jesienią oraz wiosną, zazwyczaj w ciepły, słoneczny dzień. To równie przewidywalne jak przestawianie zegarków przy zmianie czasu, ale administracja szkoły musi traktować poważnie każdy taki przypadek. Członkowie grona pedagogicznego stoją w rzędzie przed drzwiami, ale nie potrzebujemy ich instrukcji, by wiedzieć, co mamy robić. Chciałabym, żebyśmy mogli zaczekać na boisku szkolnym, pławiąc się w blasku słońca, aż alarm zostanie odwołany, lecz tak nie będzie. Dawniej podobno odbywało się to właśnie w ten sposób: kilka godzin na dworze, a potem można iść do domu. Ale w końcu przedstawiciele administracji szkolnej zmądrzeli i uświadomili sobie, że w odległości zaledwie dwóch przecznic stoi przygnębiający lokalny dom

kultury, i odkąd uczęszczam do liceum, zaczęli nas tam wysyłać, żeby ten alarm bombowy stanowił dla uczniów możliwe jak najmniejszą frajdę. Jest coś upokarzającego w maszerowaniu parami chodnikiem i przez ulicę do tego domu kultury. Czujemy się jak przedszkolaki. Gromadzimy się w holu, a potem kierują nas do rozmaitych pomieszczeń – oczywiście w porządku alfabetycznym. Uczniowie od A do I trafiają do auli, a od R do Z – do centrum medialnego. Smętny środek alfabetu czeka na polecenia. W końcu tych od J do Q pakują do ciasnego pokoju, w którym stoją cztery karciane stoliki, zazwyczaj zarezerwowane dla starych ludzi grających w brydża. Przyglądam się, jak pierwszo- i drugoklasiści telefonują do rodziców, a młoda, niedoświadczona nauczycielka biologii zwalnia ich, jednego po drugim, do domu. Być może dyrektor szkoły uznał, że gdy uczniowie starszych klas zorientują się, że wyświadczają młodszym przysługę tymi alarmami, przestaną je wywoływać. Po wyjściu młodszych pełna najlepszych intencji nauczycielka biologii sprawdza obecność, a gdy tylko wychodzi za drzwi, reszta uczniów o nazwiskach od J do Q wstaje i też opuszcza salę, zostawiając Ethana i mnie samych. On patrzy na mnie i wzrusza ramionami. Bierze sfatygowaną talię kart z koszyka na środku stolika, przy którym siedzimy, i zaczyna je tasować. – Remik? – pyta. – Kanasta? Garibaldka? Kręcę głową. Z chęcią zajęłabym się czymś innym niż odrabianiem zadań domowych, ale nie tym. Ciągle mam pewne luki w wiedzy, jakich nie mają zwykłe dzieciaki. Większość braków zdołałam nadrobić w ciągu dwóch pierwszych lat pobytu tutaj dzięki nieustannemu karmieniu się programami telewizyjnymi z Disney Channel i Cartoon Network, ale przegapiłam gry karciane. – Nie? – mówi. – W porządku. A co powiesz na partyjkę Szalonych Ósemek? Znowu kręcę głową. Czuję, że się czerwienię. – A na grę w Starą Pannę? W Go Fish? Usiłuję pomyśleć. Czy znam jakąś grę karcianą? Przyglądałam się kiedyś na półkoloniach, jako kilkoro dzieciaków grało w karty.

– No dobrze, więc jakie gry lubisz? – pyta. Obrzuca mnie szczególnym spojrzeniem. Wcale nie ostrym. Raczej wręcz przeciwnie. Zaciekawionym, może odrobinę badawczym, jakby wiedział, że dotknął we mnie jakiegoś wrażliwego miejsca, i obiecywał, że tego nie wykorzysta. Zerkam na półki, przebiegam wzrokiem po wszystkich tych grach starych ludzi. Z nadzieją szukam Monopolu. Tę grę znam. Albo planszy do gry w Czwórki. Potrafiłabym się w niej połapać, prawda? – Karty, James – mówi Ethan. – Mamy zagrać w karty. Już wiem. Gra w wojnę. Każdy lubi tę grę, no nie? Przejmuje inicjatywę. Rozdaje karty na dwie kupki i jedną wręcza mnie. Czy mnie testuje? Obserwuję go uważnie. Wykłada kartę, więc robię to samo. Jest dla mnie jasne, że osoba z kartą o wyższej wartości zabiera kartę przeciwnika; pojmuję też hierarchię kart z wizerunkami dziwacznie wyglądających członków dworu królewskiego. Podobnie jak Ethan, składam na stertę grzbietami do góry zdobyte karty. – Wojna! – oznajmia, gdy oboje wyłożyliśmy czwórki. Patrzę na niego wyczekująco, a on spogląda na mnie, i w tym ułamku sekundy zwłoki orientuję się: on wie, że nie umiem grać w wojnę ani w żadną inną z gier, o których wspominał. Celowo powoli układa kolejno trzy karty grzbietami do góry, tak abym mogła go naśladować. – Gotowa? – pyta. – Ostatnia odkryta, żeby zobaczyć, kto zwyciężył. Już mnie nie testuje, tylko uczy. Zapominam, gdzie mam położyć moją kartę. W głowie mi się mąci od natłoku myśli. Nasze spojrzenia się spotykają i wytrzymuję niecałą sekundę. Wie o mnie – to znaczy nie zna prawdy, ale wie, że coś we mnie jest. Coś odmiennego, niewłaściwego, czego się stale obawiam. Wie o tym już od dawna. Właśnie to czyni mnie dla niego specjalnym przypadkiem, jego przyjaciółką, którą się opiekuje. Wie, że nie mogę o tym mówić, i nie zamierza naciskać, ale będzie mnie obserwował i starał się to zrozumieć. Zdarzają się między nami momenty jasności,

kiedy pojmuję to wszystko i on też. Zdejmuję okulary i trę oczy. Miętoszę moją kartę. Czuję przy nim o wiele za dużo emocji. – Masz damę! – mówi radośnie, odwracając moją kartę, gdy w końcu ją położyłam. – Świetnie! Rozładowuje sytuację, wydobywa mnie z kłopotliwego położenia. Wie, że tego potrzebuję, i robi to. – Cóż za odpowiedni moment, by wyciągnąć damę, James. Śmiało, zabierz te karty. Są wszystkie twoje. – Jest szczęśliwy, że zwyciężyłam. – Ja wygram następną wojnę – oświadcza – więc nie nadymaj się ani nic w tym rodzaju. Stara się wydać beztroski, ale jego twarz ma wyraz poważny, badawczy, zatroskany. Jeśli chodzi o nas, zawsze coś kryje się pod spodem. – Jestem głodny – oznajmia. – Mam trochę drobnych. Chodź, wykupimy całą zawartość automatu we frontowym holu. Z wdzięcznością wstaję i idę za nim, wpychając ręce w kieszenie dżinsów. – Wiesz, Henny, gier karcianych nie da się nauczyć w jeden dzień – mówi po drodze Ethan, lekko stukając talią kart w moją łopatkę. – Myślę, że powinniśmy zacząć od Go Fish, a potem może przejść do Starej Panny. Następnie weźmiemy się do garibaldki, a później chyba do remika. Mam wobec ciebie wielkie plany, moja droga przyjaciółko. Nie wiem, co odrzec. Ethan akceptuje to jako kolejną z moich dziwacznych ułomności i nie domaga się odpowiedzi; chce pomóc. Znalazł inne wyjście. – A potem, kiedy już będziesz gotowa, nauczę cię najwspanialszej ze wszystkich gier: kierek. Uwierz mi, pokochasz ją. Kap, kap, kap – kapią krople wody. Nie potrafię trzymać go na dystans, ponieważ nie chcę. Docieramy do automatu, który jest już prawie pusty. Ethan go uruchamia. – Łakome dzieciaki – mruczy. – No, są chipsy – mówię, pragnąc by mój głos zabrzmiał normalnie.

Ethan się wykrzywia. – Spieczone – mówi. – I jaki jest, u licha, sens produkowania chipsów o smaku keczupu? Śmieję się. – A cukierki Twizzlers? – Nie dość pożywne. – Krakersy serowe są wszystkie połamane. – Wyglądają, jakby leżały tu od 1982 roku. – Gumą do żucia się nie najemy – mówię. Wzdycha. – Ile bym dał za trzy albo cztery czekoladowe babeczki ozdobione esami-floresami z białego lukru i z puszystym tłustym nadzieniem. – Są meksykańskie chipsy Fritos – zauważam. – Jedna torebka po lewej. Przytakuje. – Chyba masz rację, weźmiemy je. – Wrzuca w szczelinę ćwierćdolarówkę i przebiera palcami przy przyciskach. – Ee... D... ee.. cztery. – To są pestki słonecznika! – ostrzegam. – Och, rzeczywiście. Ee... D... sześć. – Nie! To skwarki! – krzyczę. Śmieje się. On oczywiście tylko się ze mną droczy. Celuję palcem w guzik 5, a on go odsuwa. – Już wiem – oświadcza, udając że palec mu się omsknął i naciśnie E3, czyli chipsy kukurydziane Funyuns. W ostatniej chwili odpycham jego rękę. – Nikt ich nie lubi! – rzucam wesoło, jakbym była zwykłą beztroską siedemnastolatką. Dźwięk mojego śmiechu sprawia, że milknę. Rozglądam się, patrzę w kierunku auli, szukam wzrokiem Jeffreya. Kogoś, kto szybko przywoła mnie do porządku. Trochę za dobrze się tu bawię. Torebka chipsów Fritos wypada z otworu z chrzęszczącym odgłosem. Ethan ją chwyta. Przepraszam i idę do łazienki, strofując się po drodze. Nie powinnam dotykać jego dłoni. Nie powinnam się śmiać. Nie

powinnam jeść z nim chipsów z jednej torebki. Okłamuję siebie, kiedy udaję, że wszystko to nic dla mnie nie znaczy. Sformułowanie dwunastej Zasady jest w pewnym sensie niemal doskonałe. Nie głosi ona, że nie możemy się wiązać z osobami urodzonymi w tym czasie, chociaż to oczywiście kategorycznie wzbronione. Nie zabrania pocałunków, trzymania się za ręce ani nawet przelotnych kontaktów seksualnych (choć są one nie do pomyślenia z bardzo wielu powodów). Tego rodzaju zakazy można by zlekceważyć lub ominąć. Zamiast tego dwunasta Zasada mówi, że nie wolno nam nigdy nawiązać intymnej relacji z kimkolwiek urodzonym w tym czasie. W tym właśnie tkwi sedno. Intymnej relacji. Wiem, co znaczy to określenie. To chwila, gdy wymieniam spojrzenia z Ethanem. To momenty, gdy się ze mną droczy, a ja mu się odwzajemniam. To wszystkie żartobliwe przezwiska, jakie dla mnie wynajduje. To kiedy uczy mnie grać w wojnę i odwraca moją kartę z damą. Wszystkie te rzeczy, których łaknę. I za to właściwie nie mogą mnie ukarać, ponieważ to pragnienie tkwi w mojej głowie – jedynej części mnie, do której nie potrafią dotrzeć. Tak więc w obecnej sytuacji wiem, że kiedy w przyszłym tygodniu spotkam się z panem Robertem, udzieli mi reprymendy. Odpowiem mu: „Proszę posłuchać, naprawdę staram się tylko zachowywać jak zwyczajna nastolatka, nic więcej. I czy mogę coś na to poradzić, że spędzam tyle czasu z Ethanem?”. Chyba nie chcą, żeby uważano mnie za odludka czy dziwoląga? Nie możemy wszyscy stać się maniakami gry komputerowej RuneScape jak Dexter Harvey, prawda? Z drugiej strony, jeśli uda mi się dobrze sprzedać tę wersję, pan Robert przypuszczalnie ją kupi, przynajmniej jeszcze na pewien czas. Ale wiem też jedno: gdyby nasi przywódcy mogli wejrzeć w uczucia, jakie kryję w sercu, zdjęcie mojej twarzy pojawiłoby się na ekranie w trakcie kolejnej Ceremonii Zasad w następnym kwietniu. Wracam z łazienki, a Ethan ze zdziwioną miną idzie ku mnie. – Jest tu Ben Kenobi. Spotkałem go, jak wchodził do budynku. Oznajmił, że idzie na górę do czytelni czasopism i chciałby z tobą porozmawiać.

– Naprawdę? – pytam zaskoczona tą niezwykłą prośbą. Czasami przynoszę temu staremu człowiekowi krakersy serowe Goldfish albo mandarynki z supermarketu A&P. Pewnego zimnego dnia zostawiłam mu czapkę w jego wózku na zakupy. Ale w gruncie rzeczy nigdy naprawdę ze sobą nie rozmawialiśmy. Jest bardziej znajomym Ethana niż moim. – Tylko ze mną? – upewniam się. – Tak powiedział. Waham się. Nie mam żadnego powodu bać się tego człowieka. Wydaje się miły i bardzo stary, a fakt, że targa ze sobą puszki i jest szalony, nie budzi we mnie uprzedzeń. Ale jednak... Wchodzę po schodach, a Ethan czeka na mnie u ich podnóża. Sala jest ciemna i oprócz starca nie ma w niej nikogo, a on siedzi na podłodze, częściowo pod stołem. Trudno go rozpoznać bez wózka i puszek, ale jakoś wzrusza mnie to, że ma czapkę, którą mu dałam. – Usiądziesz? – proponuje. Zazwyczaj w parku jego pomarszczona twarz wygląda czerstwo, ale dziś wydaje się obwisła. – Mogę obejrzeć twoje okulary? – pyta. Z ociąganiem podaję mu je i tak jak się spodziewałam, świat przed moimi oczami staje się łagodnie rozmyty. – Bez nich nic nie widzę – mówię. Przygląda się im uważnie, a potem wkłada je do czapki, którą trzyma na kolanach. – Nie wierzę, że tak jest – oznajmia. – Och, naprawdę – zapewniam. Dotyczy to wszystkich nas, imigrantów. W trakcie przejścia tutaj doznaliśmy z jakiegoś powodu uszkodzenia wzroku. Nawet szkła kontaktowe nie są w stanie skorygować tej wady. Wszyscy nosimy specjalnie wykonane okulary, żeby w ogóle móc widzieć. – Potrzebuję ich z powrotem – oświadczam i zastanawiam się z irytacją, czy on coś wie. Przywódcy i doradcy obserwują nas, wiedzą o wszystkim, co widzimy, mówimy i słyszymy. Oczywiście, nikt o tym nie wspomina, ale wszyscy wiemy, że tak jest. Myślę, że robią to za pośrednictwem

naszych okularów. Przypuszczam, że w każdej parze umieszczono gdzieś maleńką kamerę i mikrofon. Katherine nie do końca wierzy w moją teorię, ale zanim ją jej przedstawiłam, wsadziłam obie pary naszych okularów do ciemnej szafy i zatrzasnęłam drzwi, a pan Robert później nie napomknął o tym ani słowem. – Oddam ci je za chwilę, ale najpierw chcę z tobą porozmawiać. Zaczynam się czuć naprawdę zaniepokojona. Chyba nigdy wcześniej nie słyszałam, by z kimkolwiek rozmawiał. Wytrąca mnie z równowagi to, co mówi, ale jeszcze bardziej ton jego głosu. W przyćmionym świetle błyszczy srebrzyście zarost na jego zapadniętych policzkach. Ten mężczyzna ma tak bardzo wyniszczoną twarz, że niełatwo określić jego wiek. Siedemdziesiąt lat? Osiemdziesiąt? Może nawet dziewięćdziesiąt? Trudno mi to orzec, zwłaszcza bez okularów. – Czy te okulary są takie brzydkie? – pytam, siląc się na żartobliwy ton, ale mężczyzna się nie uśmiecha. – Być może będę potrzebował twojej pomocy. – W porządku – mówię niepewnie. – Nie chcę cię w to mieszać i nie zrobię tego, jeśli będę miał wybór. Ale na wszelki wypadek, gdybym jednak musiał, pragnę cię ostrzec. Albo raczej powinienem powiedzieć, że chcę cię o coś poprosić. Zaciskam pięści tak mocno, że paznokcie wbijają mi się w dłonie. On jest bezdomny i szalony, więc zależy mi, żeby być wobec niego uprzejma. – Prenna, po prostu mnie wysłuchaj, ponieważ to ważne. Istnieje moment w czasie, kiedy cała ścieżka przyszłości ulega zmianie. On się zdarzy wkrótce i nie możemy pozwolić, żeby minął, a my nic nie zrobimy. Czuję w całym ciele nerwowe mrowienie. W głowie mam tępy chaos i kołacze się w niej tylko kilka uporczywych myśli: „Czy pan Roberts słyszy, co się dzieje? Które Zasady teraz łamię? Jak mam wyplątać się z tej sytuacji, nie ściągając na siebie uwagi?”. – Nie jestem pewien, co dokładnie się zdarzy – ciągnie stary mężczyzna, poważny jak śmiercionośny pocisk. – Ale wiem kiedy. Za niespełna trzy tygodnie. Nikt nie ma pojęcia, że ten moment nadchodzi.

To rodzaj punktu czasowego, który można dostrzec, tylko patrząc wstecz. My oboje właśnie mamy ten niezwykły przywilej i jestem zdecydowany go wykorzystać. Zaczynam wstawać, ale chwyta mnie za rękę. – Prenna, proszę. Jeszcze tylko chwilę. To może być ważne. Jest pewien pojedynczy akt: morderstwo, które odmieni bieg historii, i trzeba je udaremnić. Nie chcę podawać ci żadnych więcej szczegółów, jeśli nie będę musiał. Im dłużej mówi, tym silniejsze odnoszę wrażenie, że go znam. Ale on nie jest członkiem naszej wspólnoty. Nie może być. Jego głos budzi we mnie jakieś wspomnienie. Muszę go znać z mojego dawnego życia. Może to przyjaciel mojej babki Tiny albo starszy znajomy któregoś z moich rodziców. Jestem zanadto spanikowana, by spowolnić gorączkową gonitwę myśli i przypomnieć to sobie. Wyobrażam sobie pana Roberta. Muszę się opanować, uspokoić. Jakoś to rozegrać. Muszę ukryć swój strach. Nie mogę pozwolić, by ten starzec się zorientował, że jego słowa wyprowadzają mnie z równowagi. – Człowiek, który popełni to morderstwo, powiedział mi o nim tuż przed swoją śmiercią. Był bardzo chory i mówił niewyraźnie. Ale jestem pewien daty. I tego, że to rozwidlenie ścieżek czasu. On też o tym wiedział. Jeśli je przegapimy, będzie za późno. Nie da się już tego cofnąć. – No cóż... – Odchrząkuję. Biorę wdech. Staram się przybrać ton spokojny, nawet protekcjonalny. Ostatecznie przecież ten starzec jest szalony. – Skoro ten facet nie żyje, nie musi się pan martwić, że kogokolwiek zamorduje. – Teraz jeszcze nie jest martwy – rzuca stary człowiek niemal ze zniecierpliwieniem. – Umrze dopiero za sześćdziesiąt lat. Czuję, że od stóp zaczyna mnie przenikać nowy rodzaj lęku. „Kim jest ten starzec? Skąd pochodzi? Skąd wie o tych sprawach? Dlaczego mówi o nich mnie?”. Przestrzegam siebie, że muszę natychmiast powstrzymać te myśli. Nawet zepsuty zegarek dwa razy na dobę pokazuje właściwy czas. – Przepraszam, że cię tak nagle dopadłem – mówi dalej pośpiesznie starzec. – Nie chciałem tego, ale jak ci powiedziałem, mogę potrzebować

twojej pomocy. Nie wolno nam przepuścić tego momentu, nie wolno. Ponieważ znasz przyszłość niemal równie dobrze jak ja, wiesz, że nie możemy pozwolić, by się wydarzyła. Wstaję. Nie jestem wcale spokojna. Muszę stąd wyjść. Nie obchodzi mnie, jak to będzie wyglądać. – Proszę, jeszcze tylko jedno. Twoi ludzie twierdzą, że to robią, że próbują zapobiec tej przyszłości, ale tak nie jest. Nic nie robią. Kryją się tutaj niczym tchórze i korzystają, ile się da i jak długo się da. Już w ogóle nie oddycham. Moje serce chyba przestało bić. Nie odzywam się ani słowem. – Ten człowiek, którego szukamy, nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi, ale w swoim czasie popełni to zabójstwo. Później w końcu zrozumiał. Powiedział do mnie przed śmiercią: „Proszę, nie pozwól mi tego zrobić”. – Muszę już iść – mówię bardzo cicho. – Gdybyś przypadkiem potrzebowała pomocy, możesz zaufać swojemu przyjacielowi Ethanowi. On widzi rzeczy, jakich inni ludzie nie potrafią dostrzec. Pomoże ci. Robię krok w kierunku drzwi. – Już znasz tę datę. To siedemnasty maja. Nie prosiłbym cię o pomoc, gdybym nie musiał. Potykając się, wychodzę stamtąd najszybciej, jak potrafię, a potem przypominam sobie o czymś i wracam chwiejnym krokiem. – Proszę mi oddać okulary – mówię. – Potrzebuję ich. Odwija je ze swojej czapki i podaje mi. – Oni chcą, żebyś ich potrzebowała.

Rozdział 5 Siedzę w swoim pokoju i czekam na telefon. Albo na pukanie do drzwi. Czy powiedzieli już mojej matce? Czy wróci wcześniej z pracy, aby dopilnować, że zrobię, cokolwiek mi każą? Czy to będzie tylko pan Robert, czy także inni? Od rozmowy ze starcem minęły już ponad trzy godziny, a moje serce wciąż bije nierówno, niespokojnie. Dlaczego pan Robert jeszcze mnie nie odszukał? Były dwa telefony, obydwa od Ethana, ale nie odebrałam. Zastanawia się, dlaczego wybiegłam z domu kultury jak wariatka, a nie ma mowy, żebym wymigała się z tego bez okłamania go. „On widzi rzeczy, jakich inni ludzie nie potrafią dostrzec”. Co to znaczy? Czy ten stary człowiek opowiedział Ethanowi te same bzdury, które próbował mi wcisnąć? Ethan wysłuchałby uważnie. Nie uznałby ich za tak szokujące jak ja. Chcę schować wszystko, co powiedział starzec, do mentalnego worka na śmieci i natychmiast go wyrzucić, ale pewne ostre rzeczy wciąż z niego sterczą. Starzec mówił, jakby pochodził z tego samego miejsca – a raczej czasu – co ja, ale to niemożliwe. Jest o wiele za stary. Mógłby się urodzić tutaj, już w okresie, kiedy tu przybyliśmy. Chodzi o kwestię naruszenia integralności czasu. Nikt w wieku powyżej pięćdziesięciu lat nie odbył tej podróży. „Oczywiście, że to niemożliwe! Dlaczego w ogóle o tym rozmyślasz? – krzyczę na siebie w duchu. – On jest szalony!”. Dlaczego pan Robert nie skontaktował się ze mną? Sterczy następny kawałek. Ten stary człowiek powiedział, że nikt nie może nas usłyszeć. Powiedział też, że oni chcą, abym potrzebowała swoich okularów. Czy odkrył sposób wytłumienia mikrofonu, żeby nas nie podsłuchano? Skąd mógł o tym wiedzieć? Nie mógł. Więc dlaczego wziął moje okulary? Dlaczego to powiedział? I teraz z worka zaczyna wystawać najbardziej niewygodna rzecz. Powiedział, że znam datę. Staram się o niej nie wiedzieć. Naprawdę nie chcę jej znać.

Z wolna i nie całkiem z własnej woli pozwalam, by ta data przekształciła się w cyfry. Czuję skurcz wnętrzności, oblewa mnie zimny, lepki pot. 51714. Rzeczywiście znam tę datę. Kładę się do łóżka i próbuję zasnąć, zastanawiając się, dlaczego nikt z nich nie zadzwonił ani się nie zjawił. To niemal jeszcze bardziej przerażające, niż gdyby zatelefonowali albo przyszli. Usiłuję nie myśleć, ale nie potrafię, więc poddaję się i pozwalam mojemu umysłowi podążać, dokąd zechce. Wciąż powraca do późnej wiosny 2010 roku. To była dziwna amnezja – obejmująca czas tuż przed podróżą tutaj i tuż po. Nie jestem pewna przyczyny. Przypuszczam, że podróż przez czas stanowi dla organizmu spory wstrząs. To mogło mieć również związek z procesem dezynfekcji, jakiemu poddano nas tuż przed wyjazdem, albo „witaminami”, które wtedy braliśmy, mającymi zredukować napięcia podróży i ochronić nas przed kilkudziesięcioma pospolitymi chorobami, na które byliśmy szczególnie podatni. Nadal co wieczór łykamy pigułki chroniące nas przed nimi, ale nawet w przybliżeniu nie tak silnie działające. W każdym razie pamiętam, co się działo na kilka dni przed wyruszeniem, a potem już nic z samej podróży ani z przybycia tutaj. Moim pierwszym wspomnieniem z 2010 roku jest skrzypienie bramy otwierającej się na plac zabaw w miejscu, o którym skądś wiem, że znajduje się w odległości kilku kilometrów i osiemdziesięciu ośmiu lat od mojego domu. Było to w pobliżu Rye w hrabstwie Westchester. Przez pierwsze dwa tygodnie czekałam tam codziennie długie godziny razem z innymi imigrantami – grupą dorosłych i mniej więcej dwudziestoma dzieciakami. To mogło być dłużej albo o wiele krócej. Nie mam pojęcia, w jakim tempie płynął wtedy czas. Właśnie w tamtym okresie ci spośród dorosłych, którzy nie opiekowali się nami, dziećmi, „rozlokowali się” ‒ rozproszyli po większym obszarze Nowego Jorku, przygotowując dla nas wszystkich domostwa i wiarygodne życiorysy. Pamiętam, jak siedziałam samotnie na jednym końcu huśtawki równoważni, zwrócona w niewłaściwym kierunku, oszołomiona nadmiarem bodźców i wrażeń: nowych zapachów, dźwięków, widoków stworzeń pomykających i fruwających wśród wszystkich tych gęstych, zielonych drzew. Pamiętam, jak zastanawiałam się, gdzie jest mój tata,

jak myślałam, że może jest tu z nami, tylko tak bardzo zajęty urządzaniem naszego nowego życia, że jeszcze go nie widziałam. Minęły co najmniej dwa tygodnie, a prawdopodobnie nawet więcej, zanim wprowadziłyśmy się z matką do nowego domu i usiadłyśmy do naszej pierwszej kolacji w tym nowym świecie. I dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że ojciec tu nie przyjechał i nie przyjedzie. Już wcześniej pan Robert i panna Cynthia powiedzieli mi, każde z osobna, że mój tata w ostatniej chwili postanowił zrezygnować z emigracji i że powinnam to zaakceptować. Ale dopiero tamtego wieczoru zaczęłam naprawdę w to wierzyć, ponieważ tata nie cierpiał opuszczać rodzinnych kolacji. Pamiętam, że gdy siedziałam na końcu huśtawki, zmartwiona, z otwartymi ustami, panna Cynthia rzekła do mnie ostro: „Postaraj się nie wyglądać tak głupio!”. Wyobrażam sobie, jak musieliśmy wtedy wyglądać: jak grupa uciekinierów z jakiegoś nędznego, zrujnowanego regionu. I rzeczywiście tak było. Pamiętam, jakie ubranie wtedy miałam, wybrane dla mnie w jakimś domu towarowym, podobnie jak ubiory innych dzieciaków. Sądziliśmy, że upodobniają nas do tutejszych ludzi, lecz to wynikało z naszej niewiedzy. Był koniec kwietnia, ale nosiliśmy koszule z długimi rękawami i spodnie, żeby zakryć sińce i skaleczenia po podróży – lecz nie pamiętam też tego, jak się ich nabawiliśmy. Już podczas pierwszego tygodnia tutaj powodowałam zamęt i wzbudzałam podejrzenia. Najpierw była ta granatowa bluza od dresu z nadrukiem drużyny futbolowej New York Giants. Nie przywieźliśmy jej z przyszłości, jednak tuż po przybyciu okazało się, że mam ją na sobie. Mama, panna Cynthia i pan Robert wciąż mnie pytali, skąd ją wzięłam, lecz ja nie wiedziałam. Nawet ważna pani Crew znalazła czas, by mnie o nią zapytać. Sądzili, że ich okłamuję albo coś ukrywam, ale tak nie było. Do dziś nie potrafię powiedzieć, skąd ją mam. Naprawdę, ta sprawa jest dla mnie całkowitą zagadką. Oczywiście powinnam była pozbyć się tej bluzy, jednak nadal trzymam ją schowaną w plastikowej torbie na najwyższej półce mojej szafy. Nie jestem pewna, dlaczego ją zatrzymałam. Ale chyba właśnie od

tego zaczęły się moje kłamstwa dotyczące prywatnego życia. Wiecie, może jeśli ludzie uporczywie cię o coś niesłusznie oskarżają, dochodzisz do wniosku, że mógłbyś równie dobrze to robić. Drugą rzeczą były te cyfry. Po naszym przybyciu znaleziono mnie ubraną w bluzę od dresu z logo New York Giants, pochodzącą Bóg wie skąd, i z dużymi czarnymi cyframi nagryzmolonymi na ramieniu. To rzeczywiście dziwne. Nie mam pojęcia, skąd się tam wzięła ta pięciocyfrowa liczba. Ta sprawa też zaniepokoiła pana Roberta, mamę i pozostałych. Zapewniłam, że ja tego nie napisałam. Chyba zdołali ustalić, że to nie mój charakter pisma. Ale ponieważ w tym przypadku również nie potrafiłam niczego wyjaśnić, uznano, że sprawiam kłopoty. Pan Robert potraktował tę sprawę łagodnie, ale panna Cynthia naprawdę mnie przeraziła. Nadal pamiętam, jak wpatruję się zawstydzona w te cyfry, a ona wrzeszczy na mnie; pamiętam widok atramentu na mojej delikatnej skórze. Pamiętam też, jak panna Cynthia trze moje ramię szorstką stroną gąbki, zdzierając mi skórę aż do krwi. Ubierano mnie stale w bluzki z długimi rękawami i zabroniono mi pokazywania tej liczby komukolwiek, ale jednak pokazałam ją Katherine. A potem zajęła się tym mama i przez kilka dni co wieczór szorowała mi ramię nad zlewem, aż wreszcie te uparte cyfry zniknęły. Ale ja ich nie zapomnę. 22 grudnia 2010 Drogi Juliusie! Ubiegłej nocy znowu mi się śniłeś. Może dlatego, że zawsze zasypiam w trakcie pisania listów do Ciebie. Piszę je bowiem o późnej porze, światło jest zgaszone, a ja prawie przez cały czas mam zamknięte oczy – wiesz, na wszelki wypadek. Nic dziwnego, że mój charakter pisma jest do bani! (Do bani = okropny. Tutaj często się tak mówi). Tutejsi ludzie używają komputerów. Pamiętasz, jak Poppy nam to wyjaśniał? Mówię ci, wszyscy tu gapią się w nie bez przerwy, jakby byli do nich przytwierdzeni na stałe. Nauczyciele uważają za dziwaczne to, że lubię pisać zawsze na papierze. Panna Scharf mówi, że w przyszłości nikt nie będzie niczego zapisywał na papierze, i pyta mnie, czy rzeczywiście chcę być taka zacofana.

Wczoraj rozmieściliśmy światełka wszędzie przed domem, kupiliśmy ścięte drzewko, wnieśliśmy je do środka i na nim też zawiesiliśmy mnóstwo światełek. Z powodu Bożego Narodzenia, które jest tutaj naprawdę ważną sprawą. Nie jestem pewna, o co w tym wszystkim właściwie chodzi, i mama chyba też tego nie wie, ale wszyscy nasi sąsiedzi tak postępują. Mama/Molly złości się na mnie, że za często przebywam poza domem. Mówi, że tutejsze dzieciaki tego nie robią, i to prawda. Zamiast tego gapią się w telewizory, komputery, telefony komórkowe albo gry wideo. I nie dlatego, że wychodzenie na dwór jest niebezpieczne albo że rodzice im zabraniają. Mogą wychodzić, kiedykolwiek zechcą. Ich rodzice wręcz CHCĄ, żeby wychodzili. Dzieciaki siedzą w domach z własnego wyboru. Twoja kochająca Prenna

Rozdział 6 Gdy nazajutrz rano przed lekcjami Katherine otwiera mi drzwi, natychmiast orientuje się, że coś się wydarzyło. Wbija we mnie zaciekawione spojrzenie, ale nie potrafi zapytać. Idę za nią na górę do jej pokoju. Jej tata bardzo wcześnie wychodzi do pracy. Zastanawiam się, w jaki sposób mam jej o tym powiedzieć. – Znasz Bena Kenobiego sprzed supermarketu A&P? – pytam w końcu. – Tak. – Kompletnie mu odbiło. – A co się stało? – Wstawił mi gadkę o powstrzymaniu jakiejś zbrodni, która zostanie popełniona... ee... zapomniałam kiedy... chyba w połowie przyszłego miesiąca – oznajmiam najbardziej lekkim tonem, na jaki potrafię się zdobyć, lecz moje spojrzenie mówi jej, żeby skupiła uwagę. Katherine powoli kiwa głową. Wie o tych cyfrach, ale nie jestem pewna, czy je teraz skojarzy. Drapię się w ramię, co ma być rodzajem subtelnej aluzji. – Zachowywał się tak dziwacznie, że natychmiast sobie poszłam. I oczywiście nie uwierzyłam w ani jedno jego słowo – dodaję z naciskiem, na wypadek gdyby ktoś nas podsłuchiwał. Widzę, że Katherine się zastanawia. Używamy zaszyfrowanego sposobu mówienia, jeśli chcemy powiedzieć coś o rodzicach, doradcach czy nawet o Ethanie. Nie mam żadnego szyfru dotyczącego tej sprawy, ale jednak mówię: – Pan Fasanelli nie zadał niczego na jutro. Oznacza to mniej więcej, że mój doradca nic jeszcze o tym nie powiedział. – To dobrze – odpowiada Katherine. – Ale to tylko kwestia czasu. Możliwe, że na weekend będzie dwa razy więcej pracy domowej do odrobienia niż zwykle. Telefon dzwoni tuż po moim powrocie ze szkoły. – Witam, panie Robercie – mówię. – O co chodzi?

Serce wali mi w piersi. – No cóż, Prenno, nie chciałem czekać do naszego regularnego spotkania, żeby zapytać o twoją rozmowę z tym bezdomnym człowiekiem, z którym chyba się zaprzyjaźniłaś. Usiłuję wywnioskować coś z tonu jego głosu. Mama rzuca mi z kuchni pytające spojrzenie. – Czy coś cię w nim niepokoi? – chce wiedzieć pan Robert. Dawniej lubiłam pana Roberta. Byłam taka szczęśliwa, że przydzielono mnie do niego, a nie do panny Cynthii. Ma okrągłą, miłą twarz i zawsze nosi krawat z wzorem w tęcze, żaby czy coś w tym rodzaju, żeby mnie rozbawić. Zadaje mi pytania w taki sposób, jakby wynikały z troski o mnie. – Właściwie nie ‒ odpowiadam. – To znaczy on jest szalony. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo szalony, więc to dość smutne. – Owszem – przytakuje pan Robert i wyczuwam w jego głosie, że chce usłyszeć coś więcej. – Prawdę mówiąc, wprawił mnie w zakłopotanie – oświadczam z powagą. – To musiało być dla ciebie trudne. Mogę doskonale wyobrazić sobie wyraz twarzy pana Roberta, gdy to mówi. Protekcjonalnie marszczy brwi. Może z zatroskaniem pociera tłusty podbródek. Był także doradcą Aarona Greena. Przypuszczalnie rozmawiał z nim podobnie jak ze mną. Ale już na długo przed śmiercią Aarona przestałam wierzyć, że panu Robertowi naprawdę chodzi o moje dobro. Zapewne ma to związek z tym, w jaki suchy, rzeczowy sposób mówił o pozbyciu się moich zwłok. – Zna mnie pan – mówię pogodnie. – Zawsze staram się troszczyć o ludzi. To dla mnie ważne i wiele o tym rozmawialiśmy, jednak sądzę, że nie powinnam dalej się z nim przyjaźnić. Moje słowa brzmią tak fałszywie, że mam ochotę się porzygać, ale na szczęście pan Robert jest zbyt tępy, by się na tym poznać. Nauczyli nas świetnie kłamać, więc czego się teraz spodziewają? – Uważam, że to rozsądne, Prenno. Bardzo często tak mawia. Dawniej myślałam, że po prostu rzeczywiście uważa mnie za rozsądną. Obecnie jednak wiem, że ma na

myśli: „Jeżeli się dowiemy, że znowu z nim rozmawiałaś, gorzko tego pożałujesz”. *** Nazajutrz po lekcjach proponuję Katherine, żeby poszła ze mną popływać w krytym basenie YMCA. Ponieważ mamy się zachowywać jak zwykłe dziewczyny i nie robić takich dziwnych rzeczy, jak publiczne pływanie w naszych specjalnych okularach, zabieram Katherine na basen YMCA, kiedy chcę z nią szczerze porozmawiać. Pan Robert musi podejrzewać, co knuję, gdyż po ostatnich dwóch razach, gdy Katherine i ja wybrałyśmy się razem popływać, obie dostałyśmy reprymendy. Ale naprawdę najważniejsze było dla mnie to, że nie wspomniał nic o rzeczach, o których rozmawiałyśmy – a rzuciłam wtedy kilka wysoce kontrowersyjnych uwag, po prostu aby sprawdzić moją teorię. Tym razem też na pewno otrzymamy nagany, a może nawet zostaniemy ukarane. Poprzednio pan Robert nie potrafił podać przekonującego powodu, dla którego zabrania nam chodzenia na basen, lecz obecnie przypuszczalnie już jakiś wymyśli. Być może ostatni raz ujdzie nam to na sucho, ale tak czy owak, postanawiam zaryzykować. – Nie mogę przestać rozmyślać o tej liczbie – mówię, gdy pluskamy się pośrodku głębokiej części podgrzewanego basenu. Moja przyjaciółka kiwa głową. Bez okularów widzę tak źle, że Katherine jest dla mnie niemal tylko rozmazaną barwną plamą, ale dostrzegam, że ma nieco sine usta. – Początkowo nie chwyciłam, ale teraz już rozumiem – odpowiada ostrożnie. – Przez cały czas usiłowałam to rozgryźć i nigdy nie przyszło mi do głowy, że to data. Teraz nie potrafię już myśleć o tej liczbie w żaden inny sposób. Widzę, że Katherine boi się mówić. To niebezpieczne, a jak powiedziałam, nie całkiem przekonuje ją moja teoria dotycząca okularów. Tak więc kontynuuję pośpiesznie. Mówię coś, czego nie powinnam powiedzieć ani nawet pomyśleć:

– A jeżeli on nie jest szalony? Albo przynajmniej nie we wszystkim? Jeśli ta data jest prawdziwa i on naprawdę potrzebuje mojej pomocy? Katherine znowu kiwa głową. Wiem, jaki ma wyraz twarzy, nawet dobrze jej nie widząc. Szeroko otwiera zielonobrązowe oczy, niepokoi się o mnie. – Czy mam z nim porozmawiać? – ciągnę. – Wiem, że nie powinnam, ale co jeśli znowu się ze mną skontaktuje? Nie mogę po prostu pozwolić, żeby ta data minęła, i nic nie zrobić, prawda? On mówi, że nasi ludzie niczego nie naprawiają, tylko się ukrywają. Obawiam się, że ma rację. Trudno mi zignorować spłoszoną minę Katherine, nawet widzianą niewyraźnie. – Przepraszam – mówię. – Już przestaję. Nie powinnam cię w to mieszać. Godzę się z tym, że pakuję się w tarapaty, ale nie chcę sprawić kłopotów tobie. Zaraz się zamknę. – Nie mam nic przeciwko temu, że mi o tym mówisz. Po prostu martwię się o ciebie, to wszystko – odpowiada ledwie słyszalnym szeptem. – Proszę, bądź ostrożna. Pływam w kółko, usiłując się rozgrzać. – Chyba muszę z nim porozmawiać – oznajmiam. Naprawdę nie potrafię się zamknąć. 12 lutego 2011 Drogi Juliusie! Nie uwierzysz, co tutaj mają. Jest tu miejsce o nazwie „centrum handlowe”, w którym zgromadzono całe miasteczko rozmaitych sklepów; niektóre są wielkie jak kaniony. Oferuje się w nich miliony przedmiotów, o wiele więcej, niż ludzie kiedykolwiek zdołają kupić. Nie dlatego, że ich NIE STAĆ, lecz najczęściej dlatego, że mają już w domach mnóstwo rzeczy i nie potrzebują więcej. Kiedy wieczorem centrum handlowe się zamyka, pozostaje w nim praktycznie tyle samo towarów do kupienia, ile było rano w porze otwarcia. Ludzie nie uganiają się w pośpiechu ani nie stoją w gigantycznych kolejkach, jak mógłbyś przypuszczać. To tutaj po prostu normalne, że masz wokoło

taki nadmiar rzeczy, których NAWET NIE POTRZEBUJESZ. Nie jestem pewna, skąd to wszystko pochodzi, bo nie widzi się, by ktokolwiek coś produkował. Twoja kochająca Prenna

Rozdział 7 Przez następny tydzień codziennie po szkole przechodzę przez park, a potem obok supermarketu A&P. Nie zdecydowałam ostatecznie, jak postąpić wobec tego starca. Gdy rozważam myśl, że on może jednak mówi sensownie, nie potrafię się pozbyć wątpliwości. Chwilowo chcę się po prostu z nim spotkać. Zajrzałam nawet ponownie do domu kultury, ale nigdzie go tam nie było. – Czy widziałaś się ostatnio z Benem Kenobim? – pyta mnie Ethan w poniedziałek po lekcjach, jakby czytał w moich myślach. Od tamtego zdarzenia w domu kultury unikam Ethana. Nie chcę, żeby mnie zapytał, dlaczego ten starzec chciał ze mną rozmawiać ani co mi powiedział. Ethan wydaje się to rozumieć. Ale teraz stoi przy mojej szafce, żując gumę. – Od kilku dni nie – odpowiadam. Wkładam do plecaka podręcznik do historii. Chrząkam. Nie potrafię wydusić żadnego kłamstwa. – Dlaczego pytasz? – Mam coś, co chcę mu dać. Tekst napisany przez pracownicę naukową tego laboratorium, w którym zeszłego lata odbywałem staż. Myślę, że mógłby to uznać za naprawdę interesujące. Coś w zachowaniu Ethana wydaje się trochę sztuczne, maniakalne – i nie chodzi tylko o gumę. Nie wiem, co mam odpowiedzieć. Rzadko zapada między nami taka niezręczna cisza; zazwyczaj zapełniamy ją żartami i przekomarzaniem się. Ale dzisiaj tylko spoglądamy na siebie, nie bardzo wiedząc, co zrobić z tym krępującym milczeniem. W końcu Ethan postanawia mówić dalej: – Ta kobieta jest fantastycznie inteligentna. Niedawno ukończyła wydział fizyki na MIT i zajmuje się zagadnieniem wykorzystania energii fal morskich. Ale ten niesamowity tekst dotyczy możliwości podróżowania przez tunele czasoprzestrzenne; to coś w rodzaju jej hobby. Z torby na podręczniki wyjmuje i podaje mi arkusz papieru pełen wykresów i równań. – Potrafisz to zrozumieć? – pytam.

– Większość. – Podnosi na mnie wzrok i uświadamia sobie, że jest przecież kimś, kto potrzebuje pomocy przy rozwiązywaniu zadań z fizyki. – To znaczy oczywiście nie wszystko. Ale te sprawy mnie fascynują od mniej więcej trzynastego roku życia, odkąd przeżyłem ten... no... Urywa i patrzy na mnie. Otwiera usta, a potem znowu zamyka. – Od kiedy? – Odkąd... Nic. Nieważne. Z zakłopotaniem marszczy czoło. Zwykle to ja jestem ostrożna, skryta i zdarza mi się zaplątać w zeznaniach. Bardzo dziwnie jest widzieć Ethana zachowującego się w taki sposób. Prawdę mówiąc, ja chyba lepiej potrafię wybrnąć z tego rodzaju sytuacji. – Odkąd co? – naciskam, choć zapewne nie powinnam, gdyż doradcy prawdopodobnie obserwują w tym momencie wszystko, co mówię i robię. Ethan przygląda mi się uważnie. – Chodzi po prostu o to, że w wieku trzynastu lat miałem bardzo dziwne przeżycie. Wybrałem się na ryby nad ten strumień w pobliżu mojego domu i... Znowu urywa i na jego twarzy pojawia się wyraz, który mnie zdumiewa. Taki jak wtedy, gdy pierwszy raz z nim rozmawiałam. Jakby Ethan oczekiwał, że zrozumiem, o czym mówi. – I co? – ponaglam go. Nagle zaczynam się zastanawiać, dlaczego skoro to jest takie ważne, dotąd nigdy mi o tym nie wspomniał i dlaczego mówi teraz. – Właściwie prawie z nikim o tym nie rozmawiałem. To znaczy opowiedziałem wtedy moim starym, a oni nie mieli pojęcia, co o tym sądzić. Zrobiłem kilka rysunków i pokazałem im, a oni umówili wizytę u szkolnego psychologa, żeby pokazać mu mnie. Śmieje się, ale chyba żadnemu z nas dwojga nie wydaje się to szczególnie zabawne. Gwar na szkolnym korytarzu powoli cichnie i ta cisza uwydatnia w pełni dziwność atmosfery między nami. – Opowiedziałem też Monie... to znaczy doktor Ghali, tej fizyczce, o której ci mówiłem. A także Benowi Kenobiemu. Pokazałem mu te

rysunki. I to właśnie on... no... w każdym razie... – Ethan, co takiego? Co się wtedy wydarzyło? Ogarnia mnie zdenerwowanie i zniecierpliwienie. Nie wiem, dokąd to wszystko zmierza i co ma wspólnego ze mną ani w jakie potencjalne kłopoty pakuję nas oboje, pytając o to, a jednak nie potrafię się powstrzymać. – To był tylko rodzaj dziwnego... drgania powietrza nad strumieniem. Naprawdę trudno to opisać. A potem... Milknie i wciąż spogląda na mnie badawczo. – Co? Potrząsa głową. Wydaje się znużony i niepewny siebie. – Naprawdę tego nie pamiętasz, tak? – pyta. *** Pan Robert dzwoni dwa razy, ale nie odbieram. To nie w porządku. Noszę przy sobie komórkę bardziej dla jego wygody niż mojej, chociaż on nigdy by tego nie przyznał. Czasami można się wykręcić paroma standardowymi wymówkami. „Bardzo przepraszam, zgubiłam ładowarkę i telefon mi padł”. „O rany, moja komórka w ogóle nie dzwoniła, czy to nie dziwne?”. Ale już niemal wyczerpałam limit takich usprawiedliwień. Tuż po kolacji idę do Katherine. Gdy wychodzę, mama rzuca mi ciężkie spojrzenie. Okna domu Katherine są ciemne. Dziwne. Katherine i jej tata zazwyczaj wieczorami są u siebie. W drodze powrotnej staram się wynaleźć jakieś uspokajające wyjaśnienie jej nieobecności. Dziś nie ma wywiadówki, meczu szkolnej drużyny futbolowej ani spotkania koła naukowego. Ale mogłyby być, prawda? – Telefonował pan Robert – oznajmia mama, gdy tylko przekraczam próg domu. – Zapodziałam gdzieś komórkę – odpowiadam lekkim tonem. – Musiałam ją zostawić w szkolnej szafce. – Postaraj się jutro ją odzyskać – upomina mnie. – Dobrze. – Chce, żebyś dziś wieczorem już nie wychodziła, a jutro po lekcjach wróciła prosto do domu. Zapewniłam go, że tak zrobisz.

Powiedział, że skontaktuje się z tobą i umówi na bezpośrednią rozmowę jeszcze przed terminem waszego następnego regularnego spotkania. Jestem już w połowie schodów na piętro. – Prenna? – Co? – Wszystko w porządku? Muszę coś odpowiedzieć, uspokoić ją. – Ten bezdomny facet z parkingu supermarketu A&P opowiedział mi kupę dziwacznych rzeczy, bo jest szalony, a pan Robert chce poznać szczegóły. Nic poza tym. Później tego wieczoru wyrzucam moją komórkę przez okno na tyłach domu. Wcześniej upewniam się, że nie będzie padać deszcz. Komórka ląduje pośród żonkili, które sama zasadziłam. Teraz naprawdę ją zgubiłam. Cholera. Rozmyślam o tym, co powiedział Ethan. Obracam w głowie jego słowa na sto rozmaitych sposobów. Tysiąc. Nie ma mowy, żebym dzisiejszej nocy usnęła. *** Następnego dnia Katherine nie przychodzi do szkoły. Zaczynam się bać. Co mam zrobić? Przeżywam mękę niepewności. Na każdej przerwie między lekcjami waruję przy szafce Katherine, mając nadzieję, że się mylę i że ona się zjawi. Może po prostu ma umówioną wizytę u dentysty czy coś w tym rodzaju. Nie mogę znieść myśli o powrocie po szkole do domu, zwłaszcza że mi to polecono. Wpadam na pomysł, że mogłabym zaczekać, aż pan Robert mnie znajdzie, albo pójść go odszukać. *** Za pierwszym razem nie zastaję go w jego gabinecie, ale kiedy przychodzę po raz drugi, już tam jest. – Witaj, Prenno. Właśnie usiłowałem się z tobą skontaktować. Bez namysłu wchodzę i sadowię się na sofie, jak robię przez ostatnie cztery lata. – Gdzie jest Katherine Wand? – pytam.

Siada na biurowym fotelu, który skrzypi, gdy się na nim obraca. Bez pośpiechu poprawia okulary. – Katherine postanowiła dokończyć semestr w świetnej szkole z internatem w New Hampshire. Piorunuję go wzrokiem. – Ona tak postanowiła? – Proszę, nie tym tonem, Prenna. Biorę głęboki wdech. – Dlaczego się na to zdecydowała? – Prawdę mówiąc, nakłonili ją jej ojciec i Cynthia – mówi spokojnie pan Robert. – Między innymi uznaliśmy, że wy dwie może powinnyście na pewien czas się rozstać. Uważam, że stawiasz ją w niezręcznej sytuacji, rozmawiając z nią na niestosowne tematy i wymagając od niej dyskrecji. Ona jest wobec ciebie bardzo lojalna. Przekładam sobie jego słowa: chcieli wydobyć od niej informacje, ale niczego im nie wyjawiła, więc ją odesłali. Niemal na pewno nie do żadnej świetnej szkoły z internatem, lecz prawdopodobnie do jakiejś kryjówki naszej wspólnoty. To może być w New Hampshire albo zupełnie gdzie indziej. Modlę się, żeby jej tylko nie skrzywdzili. – Katherine nie zrobiła niczego złego. Dlaczego ją karzecie? Pan Robert odwraca się znowu ze skrzypieniem fotela i splata dłonie na tłustym brzuchu. Podobnie jak większość dorosłych z naszej wspólnoty, trochę zanadto korzysta z obfitości tutejszego jedzenia. – Nie traktujemy tego jako kary, Prenno. To okazja wydobycia jej z trudnej i potencjalnie kompromitującej sytuacji. Bla, bla, bla. Zastanawiam się, dlaczego nie odesłali mnie? Gdyby uznali to za korzystne dla swoich celów, uczyniliby to w jednej chwili. Wstawiliby mojej mamie tę samą kiepską gadkę o świetnej szkole z internatem, a ona zgodziłaby się bez wahania. – Porozmawiajmy przez chwilę o twoim przyjacielu Ethanie – mówi pan Roberts dokładnie tak, jak się spodziewałam. – Dobrze. – O rozmowie, jaką odbyłaś z nim wczoraj po lekcjach. Wzruszam ramionami. – W porządku.

– Wiesz, do czego zmierzał? Patrzę prosto na pana Roberta. Miło wziąć krótki urlop od kłamania. – Nie mam pojęcia. – Rozumiesz, dlaczego rozmawiał o tym z tobą? Ponownie wzruszam ramionami. – Chyba dlatego, że oboje chodzimy na zajęcia z fizyki. Wpatruję się w miseczkę żelków fasolek na niskim stoliku. Dawniej jadłam je garściami, ale od czasu zapalenia płuc już ich nie tykam. Nagle zaczyna mi świtać: może oni pozostawiają mnie jeszcze przez jakiś czas na swobodzie, bo chcą się przekonać, czego się dowiem. – Zna pan tego starego bezdomnego mężczyznę, o którym wcześniej rozmawialiśmy? – pytam. Te słowa w moich własnych uszach brzmią wyzywająco. Jestem pewna, że ktokolwiek mnie teraz podsłuchuje, chciałby, abym się zamknęła. Sama wiem, że powinnam. – Oczywiście – odpowiada pan Robert. – On mówi, że nie robimy nic, aby zapobiec zarazom czy w ogóle jakkolwiek poprawić sytuację. Twierdzi, że tylko się tutaj ukrywamy. – A ty w to wierzysz? – Nie. Nie wiem. Chyba nie. Ale nawet jeśli jest szalony, czy to możliwe, że jednak coś wie? – Tak sądzisz? – Nie – odpowiadam, tym razem z większym przekonaniem. – Ale sprawił, że zaczęłam się nad tym zastanawiać. Więc czy cokolwiek robimy? A jeśli tak, to co? Teraz pan Robert odchyla się do tyłu w fotelu i splata ręce za głową, tak że widzę jego pachy. – Prenno, musisz zaufać, że robimy to, co jest najlepsze dla naszej wspólnoty i dla świata. Ale jak dobrze wiesz, nasze działanie jest ograniczone Zasadami. Kiedy będziesz trochę starsza i zdołasz dowieść, że potrafisz ściśle przestrzegać tych Zasad i zachować dyskrecję, zaczniesz uczestniczyć w naszych wysiłkach. Z reguły przestaję słuchać wszystkiego, co mówi po

wypowiedzeniu mojego imienia. Ilekroć zaczyna zdanie od mojego imienia, wiem, że kłamie. Zresztą kłamie też, kiedy rozpoczyna zdanie inaczej. – Racja, panie Robercie. Rozumiem – odpowiadam. Ględzi dalej o wielkiej wadze zaufania, a ja siedzę, gapię się na żelki i w końcu zaczynam pojmować tę głęboką, fundamentalną sprzeczność: Jak można cokolwiek naprawić, skoro nie wolno niczego zmienić? Pan Robert nie przekona mnie ani ja jego. Ale skoro daje mi swobodę zebrania pewnych informacji, może powinnam z niej skorzystać, zanim ktoś mnie powstrzyma. Spogląda na zegarek. – No dobrze, Prenno. Łykaj swoje pigułki, bądź zdrowa i grzeczna. Zawsze mówi coś w tym rodzaju, kiedy nadchodzi pora, abym wyszła. Wstaje i ja też. Rzucam mu ponure spojrzenie. – Powinien pan sprowadzić Katherine z powrotem do domu i zamiast niej odesłać mnie. Rozluźnia krawat z wzorem w koniczynki. Ma mnie już wyraźnie dosyć. – Nie prowokuj mnie do tego, Prenno. *** Wydobywam moją komórkę spośród żonkili i idę na spacer do parku. Zapada zmierzch. Przystaję na chwilę, gdy zapalają się jednocześnie wszystkie latarnie. Potem idę dalej. Docieram do stołu piknikowego, gdzie ten stary człowiek być może przycupnął ze swoim wózkiem, puszkami i brudnymi pawimi piórami, lecz go tam nie znajduję. Przysiadam na stole i sprawdzam komórkę. Nieodebrane połączenie od nieznanego numeru i trzy wiadomości na poczcie głosowej od pana Roberta. Kasuję wiadomości, nie odsłuchując ich. Bez przekonania telefonuję do Katherine. Wykluczone, by odebrała. Z pewnością ma już inny numer, o ile w ogóle pozwolono jej zachować

komórkę. Słyszę jej uroczy szept na automatycznej sekretarce. Dzwonię jeszcze raz i znowu odsłuchuję nagranie, a potem zaczynam płakać. Kładę się na plecach na piknikowym stole i przyglądam liściom, które poruszają się jak welon z czarnej koronki na tle głębokiego wieczornego nieba. Moje myśli biegną ku Aaronowi Greenowi. On starał się poradzić sobie tutaj. Naprawdę się starał. Nie chcę skończyć tak jak on. Nikt z naszej wspólnoty nie jest nawet w przybliżeniu naprawdę wolny, ale przynajmniej mogę chodzić na spacery w blasku słońca, hodować kwiaty, jeść maliny i czasami popływać w oceanie. Nie ma mowy, żeby zrobili to samo Katherine. Nie dopuszczę do tego. Już nigdy o niczym jej nie powiem, jeśli dzięki temu będzie mogła wrócić do domu.

Rozdział 8 „Ufam, że używasz słuchawek, odsłuchując tę wiadomość”. Ten sam tajemniczy numer pojawił się ponownie na wyświetlaczu mojej komórki, gdy stałam w kuchni. Przed odtworzeniem nowej wiadomości pobiegłam na górę do swojego pokoju. Teraz wciskam guzik komórki, by zatrzymać głos tego starego człowieka. Serce galopuje mi w piersi. Sprawdzam korytarz, nasłuchuję głosu matki na parterze. Bardzo cicho zamykam drzwi pokoju i wkładam do uszu słuchawki nieco głębiej niż zwykle. Ten człowiek niewątpliwie wie, dlaczego o to poprosił. Siadam na łóżku i wciskam guzik, wznawiając odsłuchiwanie. „Mam nadzieję, że cię nie przestraszyłem – mówi. – Wiem, że nie potrafisz uwierzyć w to, co ci powiedziałem. To zrozumiałe. Ale mam nadzieję, że zastanowisz się nad tym i zaufasz swojemu rozsądkowi. Twoi ludzie nie są jedynymi podróżnikami na ścieżce czasu. Przybyłem tu samotnie, dwadzieścia cztery lata po was, ale zjawiłem się w tym samym miejscu i czasie. Wiem, przez co przeszliście. Doświadczyłem tego samego i jeszcze gorszych rzeczy. Wiem, Prenno, że Katherine zniknęła, a ty z pewnością czujesz się samotna. Zachęcam cię, abyś bez względu na to, co się wydarzy, porozmawiała z Ethanem i powiedziała mu prawdę. On już wie więcej, niż sądzisz. A tymczasem jest coś, co chciałbym ci dać na wszelki wypadek. Odszukaj mnie, kiedy będziesz mogła. I Prenno, pozbądź się tych okularów, które każą ci nosić, a potem zbierz pigułki, które każą ci brać, i wyrzuć je wszystkie do śmietnika”. Jak on może tego ode mnie wymagać? Czy nie zna Zasad? Czy nie zdaje sobie sprawy, że chodzi tu o moją wspólnotę, moją przeszłość i moją obecną egzystencję? Nie istnieje żadne inne życie, które mogłabym wybrać. Przed skasowaniem wiadomości odsłuchuję ją dwukrotnie. W głosie starego mężczyzny słychać dziwne napięcie. Pragnę wpasować go w jakieś wspomnienie z mojego dawnego życia, a jednocześnie obawiam się spróbować. Od przybycia tutaj minęło tyle czasu i przywołanie jakiegokolwiek wyraźnego wspomnienia z tamtej przeszłości wydaje się niemożliwe. Mam wrażenie, jakby owa przeszłość

rozegrała się w innym języku, którego nie da się przełożyć na obecny. Ale jest też ta irracjonalna nadzieja, dręcząca iskra, która od dnia naszego przybycia tutaj każe mi wciąż szukać, która skłoniła mnie do pójścia za tamtym obcym mężczyzną ubranym w kamizelkę w szkocką kratę. Zrezygnowałam już tyle razy i chyba nie potrafię spróbować ponownie. Ale jeśli jednak się na to zdobędę? Starzec mówi, żebym powiedziała Ethanowi prawdę. Usiłuję to sobie wyobrazić. Usiłuję znaleźć słowa, jakimi miałabym mu to oznajmić: „Ethanie, pochodzę z przyszłości”. Naprawdę? Nie sądzę, bym potrafiła to zrobić. Nawet gdyby zadzwonił pan Robert i kazał mi tak postąpić. To byłoby jak zsikanie się w majtki podczas naszego zgromadzenia. Coś tak sprzecznego ze wszystkim, czego mnie nauczono, że chyba nie zniosłabym tego fizycznie. I jak mogłabym się pozbyć moich okularów i pigułek? Czy ten starzec chce, żebym umarła? Jeśli tak, są łatwiejsze i szybsze sposoby uśmiercenia mnie. Jeżeli zrobię cokolwiek z tego, co mi radzi, wzbudzę ich podejrzliwość i zaczną działać. Jak mogę mu zaufać? Kto ufa bezdomnemu człowiekowi zbierającemu puszki, który śpiewa sam sobie arie operowe? Kto tak robi? Coś w sposobie, w jaki wymówił moje imię. „A co, jeśli...?”. Powiedział, że ufa mojemu rozsądkowi. No cóż, rozsądek podpowiada mi, żebym nie usłuchała jego rad. Nie usłucham ich. Nie zrobię tego, czego ode mnie oczekuje. Tymczasem odnajduję numer, z którego zatelefonował, i oddzwaniam. W słuchawce słyszę bezosobowy, komputerowy głos automatycznej sekretarki z rodzaju tych, jakie są w każdej komórce, którą się kupuje. Niecierpliwie tupię nogą, czekając na sygnał. – Są zasady, których muszę przestrzegać – mówię. – Nie przetrwam, jeżeli je złamię. *** Po kolacji widzę, że mam nową wiadomość z tego samego numeru. Zamykam się w szafie ze słuchawkami w uszach. „Czas rządzi się swoimi zasadami, Prenno. Nie przeczę temu. Te

prawdziwe są niepodważalne: nie można ich złamać, nawet jeśli się próbuje. I poznasz je, być może boleśnie. Wiele spośród zasad, których cię nauczono, służy tylko kontrolowaniu cię i panowaniu nad tobą. Ale nie wszystkie z nich są fałszywe. Musisz być ostrożna. Jesteśmy tutaj intruzami i musimy zachowywać pokorę i przezorność. Możemy spowodować straszliwe szkody. Możliwe, że już tak się stało. Wszystko, co robimy, ma swoje konsekwencje. Żywimy nadzieję, że niektóre z nich będą korzystne. Ale nie powinniśmy ingerować w następstwo czasowe bardziej, niż to konieczne. Chciałbym, Prenno, abyś mogła mieć w tym życiu wszystko, czego zapragniesz, ale obawiam się, że istnieją ograniczenia tego, czego możemy oczekiwać”. Wyłączam komórkę i wpatruję się w nią. Znowu nachodzi mnie ta myśl. „A co, jeśli...?”. I inna: „Co to wszystko znaczyło?”. Po chwili przychodzi mi do głowy trzecia. Otwieram okno i ciskam komórkę z powrotem w żonkile. Czerwiec 2012 Drogi Juliusie! Jadłam mango. To lepki owoc z rodzaju pomarańczy, zarazem słodki i cierpki, który rozdziela się na włókna, a w środku ma małą twardą kulkę. Jest taki smaczny. Jeszcze lepszy od ananasa. Zjadłabym go chyba, nawet gdyby mi powiedziano, że jest śmiertelnie trujący. Wciąż myślę o tym, że kiedy nadejdzie czas twoich narodzin, naprawimy świat, tak aby nadal były w nim owoce mango. Wyobraź sobie tylko, Juliusie, że je gryziesz. To jest warte wszelkich starań. Twoja kochająca Prenna

Rozdział 9 W szkole dosłownie wychodzę ze skóry z niecierpliwości, rozmyślając o tym, dokąd pójdę po ostatnim dzwonku i jakie pierwsze pytanie zadam, kiedy się tam znajdę. Ethan wciąż stara się do mnie zbliżyć, a ja go unikam. Na początku lekcji matematyki kładzie na moim pulpicie prezent. Zerkam w stronę drzwi. Pan Fasanelli się spóźnia. Nie mam wyjścia, spoglądam na podarek. Jest zapakowany tak niezgrabnie, że Ethan niewątpliwie sam to zrobił. – Mam go otworzyć teraz? – pytam. – Jasne – odpowiada. – Ładne opakowanie. Wzrusza ramionami, niepewny, czy mówię poważnie. – Użyłem zbyt dużo taśmy. To nowiutka talia kart, jeszcze w celofanowej folii. Stukam nią o dłoń, napawając się ciężarem, podziwiając wizerunek wodnych lilii na odwrocie. – Dziękuję – mówię. Kiwa głową i z jego miny poznaję, że tym prezentem usiłuje mi coś zakomunikować. „Zgadzam się na twoje warunki – mówi. – Nauczę cię grać, ale nie będę o nic pytać”. I wtedy uświadamiam sobie, że jest coś, czego nie da się cofnąć. Kiedy otwierasz się przed kimś i zaczynasz czuć do niego to, co czujesz, co wtedy robisz? Usiłujesz to zignorować, może nawet o tym zapomnieć, ale nie możesz już tego unicestwić ani cofnąć. *** „Czy pan jest...?”. „Czy pan ma...?”. „Czy zrobił pan...?”. „Czy jestem...?”. Trudno sformułować to pytanie. Ale muszę mu je zadać. Z tego pytania w naturalny sposób wynika tyle innych. Lecz to jest pierwsze i najtrudniejsze.

Idę pogrążona w rozmyślaniach i orientuję się, że Ethan śpieszy za mną, żeby mnie dogonić. – Dlaczego za mną idziesz? – pytam. – Czy mogę przez chwilę z tobą porozmawiać? – Nie możemy odłożyć tego na później? – Czy możemy pomówić teraz? To dość ważne – nalega, nie przejmując się tym, że oddalam się od niego energicznym krokiem. – Może później? – A może teraz? – Teraz nie mogę – mówię, ale jednak się zatrzymuję. Nie potrafię go zignorować. Nie potrafię celowo zrobić mu przykrości. – Prenna, wiem, że jest wiele spraw, o których nie chcesz rozmawiać, na przykład o tym, skąd pochodzisz. Pewnie uważasz, że nie możesz mi o tym powiedzieć. W porządku, rozumiem. Nie musisz mówić niczego, czego nie chcesz, chodzi o to... Ruszam dalej. Nie mogę sobie pozwolić na zniszczenie siebie. Jeszcze nie. – Chodzi o to, że... – powtarza. Skręcam za róg. Już niemal biegnę. – Chodzi o to, że ja już chyba wiem – oświadcza. Odważam się na niego zerknąć. Jego spojrzenie błaga, żebym z nim porozmawiała. „Wiesz, że jeśli ktokolwiek z miejscowych odkryje prawdę o nas – bez względu na to, jak mili i godni zaufania mogą się wydawać – oni cię zniszczą. Mogą sprawiać wrażenie, jakby chcieli pomóc, ale tego nie zrobią. Zniszczą ciebie i nas wszystkich”. To pouczające słowa mojej matki, pana Roberta, moich przyjaciół, wszystkich osób, które znam i na których polegam. Zaczynam zwalniać. Nie wiem, jak długo zdołam przed tym uciekać. – A to dlaczego? – pytam. – Ponieważ kilka dni temu powiedział mi o tym Ben Kenobi. I powiedział też... Odwracam się do Ethana.

– Nie zauważyłeś, że on jest szalony? – Wiele z nim rozmawiałem. Nie uważam, żeby był szalony. – Naprawdę? Teraz gram, a nie jestem w tym zbyt dobra. – Naprawdę. – I co on ci takiego powiedział? – pytam, usiłując przybrać lekki, ironiczny ton, lecz nie bardzo mi to wychodzi. Ethan jest ostrożny. Rzuca mi pytające spojrzenie. Ku mojemu zaskoczeniu wyciąga rękę i zdejmuje mi okulary. Wkłada je do tylnej kieszeni spodni. Kiedy znowu się odzywa, mówi cicho i wolno: – Powiedział mi, że nie pochodzisz z innego miejsca. – Mówi tak powoli, że między poszczególnymi słowami słyszę swój przyśpieszony oddech. – Pochodzisz z innego czasu. Czuję się, jakby uszło ze mnie powietrze, jakbym była zbyt znużona, by unieść głowę. I co teraz? Powinnam udać zdumienie absurdalnością tych słów. Ich bezgraniczną niedorzecznością! Powinnam się zirytować. Chciałabym, ale nie potrafię. – I zamierzasz uwierzyć bezdomnemu facetowi, który nosi na głowie pawie pióra? – Wskazuję słabym gestem tylną kieszeń Ethana. – Powiedział ci też, że monitorują nas za pomocą tych okularów? Ethan milczy, a ja czuję, jak narasta we mnie kompulsywna, paniczna energia, potrzeba wypełnienia tej ciszy słowami. – Skoro on jest Benem Kenobim, ty zapewne jesteś Lukiem Skywalkerem? A ja mam być księżniczką Leią? A może postrzegasz mnie raczej jako jedną z tych dziwacznych istot z baru dla nieziemców? Chyba próbuję być zabawna, lecz żadne z nas się nie śmieje. Ethan wygląda na urażonego. Zasługuje co najmniej na trochę szczerości z mojej strony, lecz zabrnęliśmy już zbyt daleko w głąb terytorium łamania Zasad i muszę być ostrożna. – Nie uwierzę mu, jeśli powiesz, że nie powinienem – mówi, nadal tak cicho, że ledwie go słyszę. Wzrok ma utkwiony we mnie. Zawsze widzi więcej, niż powinien. Teraz jest moja kolej, moja sposobność zrobienia tego, czego nauczono mnie nade wszystko: skłamania, i to przekonująco. Zamiast tego oniemiałam i do oczu napływają mi łzy. Jakaż ze mnie

nieudaczniczka. Nie potrafię dobrze skłamać. Stoję tam tylko jak idiotka. – Och, Prenno. Widzi moje łzy. Wiem, że nie chce mnie skrzywdzić. Bez względu na to, co oni twierdzą. Myślę, że potrafiłabym w tej chwili skłamać każdemu innemu na świecie. Potrafiłabym skłamać śpiewająco panu Robertowi, Jeffreyowi Bolandowi albo nawet mojej matce. Potrafiłabym skłamać piękną pieśnią pannie Cynthii lub pani Crew. Ale spoglądam w twarz Ethana i nie umiem go okłamać. Wyciąga ku mnie rękę, ale ocieram łzy i odwracam się od niego. – Muszę już iść – mówię. – Nie mamy wiele czasu – rzuca za mną, gdy odchodzę. *** Dopiero w połowie drogi do następnej przecznicy uświadamiam sobie, że nie tylko łzy mnie oślepiają. Odeszłam bez moich okularów i nie mogę po nie wrócić. Jestem zbyt dumna, zbyt przestraszona, zbyt zdeterminowana i jak lubią mi przypominać doradcy, zbyt głupia. *** Czekam na tego starego mężczyznę w parku. Myślę, że zjawi się tutaj, bo tu jest spokojniej i bardziej odludnie niż na parkingu magazynu spożywczego. Siadam na stole piknikowym w pobliżu jego ulubionej polanki. Parę razy na wszelki wypadek obchodzę niepewnym krokiem obrzeża parku. Mam trochę czasu, by pomyśleć o jego życiu, miejscach do których chodzi, rzeczach, które ze sobą nosi. Powoli, stopniowo pozwalam swojemu umysłowi rozpatrzyć sprawy, o których mówił, i ostrożnie prześledzić możliwość, że niektóre z nich są prawdą. Wypróbowuję je, jakbym stosowała nowe zmienne do bardzo skomplikowanego równania i sprawdzała, czy ma ono sens. Prawda jest silna. W przeciwieństwie do kłamstwa z czasem staje się coraz silniejsza i ma moc łączenia rozmaitych uczuć i idei w taki sposób, w jaki kłamstwo nigdy nie potrafi. Im dłużej myślę o sprawach, o których powiedział ten starzec, tym bardziej wyczuwam w nich moc

prawdy. Wydaje mi się osobą nie szaloną, ale coraz bardziej tragiczną. A pytanie: „A co, jeśli...?”. Nie potrafię się w nie wmyślić, gdyż nawet drobny krok w jego kierunku napełnia mnie nadzieją i lękiem, zaś w ślad za nimi pojawia się uczucie dojmującego smutku. Zwalniam bieg myśli na tyle, by móc się zastanowić również nad Ethanem. Jak powinnam wobec niego postąpić? Wyjawienie naszego sekretu komuś z zewnątrz to niewyobrażalny grzech. Ale jeśli ten ktoś już wie? Mijają dwie godziny i robi cię ciemno. Byłam przycupnięta w takiej niewygodnej pozycji, że zdrętwiały mi nogi. Pora je rozruszać i wynieść się stąd. Sprawdzę jeszcze parking, na którym wcześniej zostawiałam rzeczy dla tego starego człowieka. Może spodziewa się, że właśnie tam będę go szukać. Nie umiem sięgnąć myślami zbyt daleko w przyszłość. W istocie nie mogę też sięgnąć zbyt daleko wzrokiem. Nie potrafię wrócić do domu i stawić czoła matce oraz panu Robertowi. Umiem myśleć tylko o odszukaniu Bena Kenobiego, dowiedzeniu się, co dla mnie ma, i zadaniu mu pytania, na które muszę uzyskać odpowiedź. Bardzo starannie przepatruję kolejne rejony parkingu. W przedniej części nie widzę ani śladu tego starego człowieka, więc idę wzdłuż bocznej ściany olbrzymiego supermarketu. Teraz jest tu cicho i spokojnie. Nawet w najdogodniejszych miejscach stoi bardzo niewiele samochodów. Po bokach i z tyłu będzie całkiem pusto. Słyszę jakiś gardłowy dźwięk, który budzi we mnie lęk. To nie jest miły odgłos. Dobiega z tylnej części parkingu. Po chwili rozlega się ponownie, a po nim następuje nieartykułowany krzyk. Puszczam się biegiem. Rozpościeram ręce, kierując się bardziej słuchem niż wzrokiem. Pędzę w kierunku tego dźwięku. Na tyłach supermarketu jest niewiele światła, ale widzę poruszające się kształty i cienie i znów słyszę krzyk. – Kto tam? – wołam. Gdy się zbliżam, widzę zarys pochylonej postaci. To niemal na pewno mężczyzna, niewysoki, ale mocno zbudowany. Dostrzegam daszek czapki baseballowej. Mężczyzna przystaje i odwraca się na

moment. Czy mnie zobaczył? Myślę, że tak, bo się prostuje, biegnie przez parking i znika za rogiem supermarketu. Gdybym lepiej widziała, gdyby było jaśniej, dostrzegłabym jego twarz. Widzę też inny kształt, wózka na zakupy, i ciemniejszy, leżący na ziemi. Opadam na kolana i dotykam rękami tego ciemnego kształtu. Słyszę jęki. Wyczuwam na piersi tego człowieka ciepłą wilgoć i wiem, że to krew. Wiem, kim on jest. Kładę sobie na kolanach głowę starca i nachylam się bardzo nisko, by zobaczyć jego twarz. Oddycha chrapliwie, dławiąc się krwią. Ma poderżnięte gardło i kto wie, jakie jeszcze rany. – Prenna. Spogląda w górę na mnie. To oczywiście on. Oczywiście. Nachylam się bliżej i przyciskam policzek do jego policzka. – Tak, to ja – mówię. Jego oczy odzyskują wyraz, spoglądają jasno, chociaż mówi z wysiłkiem. – Wiesz... Nie chcę, żeby musiał się męczyć. – Wiem. – Nie chciałem... wplątać cię w to. Obejmuję go ramionami. – W porządku. Rozumiem. Teraz chyba już rozumiem. Zamyka oczy, a potem na chwilę znów drżąco unosi powieki. – Zajmę się tym – mówię mu do ucha. – Dopilnuję tego. Wiem, że to go pocieszy. Czuję, jak jego ciało w moich ramionach staje się bezwładne. Nie wiem, co obiecuję, ale wiem, że mówię szczerze. Jego oczy znowu się zamykają. Słyszę, jak wydaje ostatnie ciche dźwięki, czuję, jak resztki ciepła jego ciała mieszają się z powietrzem. Słyszę czyjeś kroki, ale nie potrafię się ruszyć. Nie potrafię się odsunąć i zostawić go. Nie obchodzi mnie, co się ze mną stanie. – Och, Boże. To głos Ethana. Podnoszę wzrok. Czuję dotyk jego dłoni na plecach. – Och, Prenno.

Nie potrafię wypuścić z objęć tego starego człowieka. – Czy on nie żyje? – Przed chwilą... Tak. – Widziałaś, co się stało? Dopiero po chwili potrafię wydobyć z siebie głos. Wyduszam słowa, jakby mnie też poderżnięto gardło. – Przyszłam pod koniec. Nie widziałam, kto to był. Uciekł. Obejmuje mnie ramionami. – Nie możesz tu zostać – mówi łagodnie. – Musimy iść. – Nie mogę. – Musisz. Puszcza mnie i podchodzi do wózka. Grzebie w nim, wyjmuje kopertę i wpycha do kieszeni kurtki. Wraca do mnie i pomaga mi ostrożnie położyć martwego starca. Potem podnosi mnie. Łkam. Słyszę mój szloch. Tak, chyba mój. Nie opieram się. Pozwalam, żeby mnie niósł, jakbym była niemowlęciem. Wsadza mnie do swojego samochodu i zamyka drzwi. Wyjeżdża z parkingu i oddala się od supermarketu. Przygląda się uważnie mijanym długim budynkom i w końcu znajduje automat telefoniczny na pustej uliczce. Domyślam się, że dzwoni pod numer 911. Wraca do samochodu i wjeżdża na autostradę. Po kilku kilometrach opuszcza ją i wybiera coraz węższe drogi. W końcu zatrzymuje samochód na odległej ulicy. Gasi silnik, przyciąga mnie do siebie, niemal na swoje kolana, i otacza mnie ramionami. Gładzi moje włosy i ociera mi łzy. Pozostajemy tak bardzo długo.

Rozdział 10 – Ty wiesz, prawda? – mówi do mnie, gdy już przestałam płakać. Prostuję się i siadam z powrotem na moim fotelu. Pośród tego wszystkiego odczuwam w głowie tępy niepokój, że mogłam urazić Ethana tym, iż byłam tak blisko niego. Poza tym wszędzie z przodu mojego ubrania, a także na dłoniach i rękach jest zasychająca krew. Na nim też. Wydaje się, że to go nie przeraża – i mnie też nie. Widziałam już wcześniej śmierć. Widziałam wcześniej mnóstwo krwi. Widziałam samobójstwo, a nawet morderstwo. Ale budzi we mnie grozę świadomość, kogo teraz zabito. I rzeczywiście wiem, chociaż nie potrafię jeszcze w pełni pojąć, że mój Poppy i ten nieszczęsny stary człowiek to ta sama osoba. Kiwam głową. Jak przypuszczam, jego pytanie oznacza, że on też wie. – Przykro mi. – Za nas oboje – mówię. – Za nas oboje. – Tak bardzo żałuję, że nie mogłam z nim porozmawiać... no wiesz, już wiedząc, kim jest. To wydaje się niesprawiedliwe: odkryć, że twój ojciec żyje, w momencie gdy umiera. – On też z pewnością tego żałował. Usiłuję powoli to pojąć. To zbyt wiele naraz i boję się, że po prostu zatrzasnę się przed tą wiedzą. Czasami myślę, że nasze umysły mają układ odpornościowy, tak jak nasze ciała, ale trzeba dać mu czas, żeby zadziałał. – Od jak dawna wiesz? – pytam. – Niezbyt długo. Od dwóch tygodni. – Próbowałeś mi o tym powiedzieć. – Chyba tak. Pragnąłem powiedzieć ci o wielu rzeczach, ale nie wiedziałem jak. Nie chciałem zrzucić na ciebie od razu zbyt wiele. I wiedziałem, że nie powinnaś ze mną rozmawiać. Nie tak naprawdę, szczerze. Przytakuję. Wciąż czuję na twarzy dotyk policzka tego starego

człowieka. – Myślę, że pod koniec oboje wiedzieliśmy o wszystkim. – To dobrze. I dobrze, że tam byłaś. – Żałuję, że nie dotarłam do niego wcześniej. – Zastanawiam się nad czymś. – A dlaczego ty się tam zjawiłeś? – Dwukrotnie do mnie dzwonił. Za drugim razem usłyszałem tylko krzyki. Zrozumiałem, że stało się coś złego. – Myślisz, że wiedział, co się wydarzy? – Mógł wiedzieć. Chciał tylko odwlec to jeszcze o kilka dni, ale wiedział, że ktoś go śledzi. Niepokoiłem się o niego. O was oboje. Nie wiem, jak mam dalej udawać. Nie wyjawiłam Ethanowi prawdy o sobie, ale też nie zaprzeczyłam jej. Nie mam pojęcia, jak dużo on wie. Dziwna rzecz: myślę, że zatajam przed nim wszystkie te sekrety, ale on wydaje się wiedzieć więcej ode mnie. Emanuje z niego pewność, podczas gdy ja nie jestem już niczego pewna. Nie potrafię odróżnić tego, co ma uchodzić za prawdę, od tego, co nią jest, tak szybko się rozchodzą. – Wiesz, oni przyjdą po mnie – mówię cicho. Kiwa głową. – Gdzie moje okulary? – Nosiłem je w domu i zostawiłem w bagażniku samochodu mojego ojca, zanim pojechał do Spring Valley zagrać w squasha. Mam nadzieję, że to mogło trochę zaciemnić im sytuację. Zastanawiam się nad tym. Niemal się uśmiecham, gdy to sobie wyobrażam. – A więc sądzisz, że nie mogą nas teraz słyszeć ani widzieć? Uważasz, że te okulary to ich jedyny sposób? – Kenobi... – zaczyna i urywa, rozważając, czy powinien użyć tego imienia. – Możesz nadal nazywać go Kenobim – mówię. Jestem zbyt zrozpaczona i zagubiona, by nazywać go prawdziwym imieniem. – On tak właśnie myślał – kończy odpowiedź Ethan. Dotykam plamy zasychającej krwi na kolanie nogawki moich spodni.

– Od dawna podejrzewałam te okulary. To się trzyma kupy. Bez nich jesteśmy ślepi i bezbronni. – Nie musicie być. – Jak to? – On powiedział, że nakłaniają was wszystkich do łykania tych pigułek. Twierdzą, że one wzmacniają wasz układ odpornościowy, ale w rzeczywistości jedynie rujnują wam wzrok i sprawiają, że nikt z was nie może mieć dzieci. Uważa, to znaczy uważał, że jeśli przestaniecie je brać, odzyskacie dobry wzrok. Jak mogę w to uwierzyć? Puszczam Ethana i cofam ręce. Moja matka pracuje w klinice medycznej, która dostarcza nam te pigułki. Nie pozwoliłaby na coś takiego. Kolejna wersja mojego życia zmienia się i przybiera inny kształt. – A co z twoją komórką? – pyta Ethan. – Wyrzuciłam ją przez okno. – Potrząsam głową, usiłując pomyśleć. – Ale Ethanie, a jeśli on się mylił co do tych pigułek? – Masz jakieś przy sobie? – Nie. – Więc miejmy nadzieję, że miał rację. – Dlaczego tak mówisz? – Bo nie możemy po nie wrócić. Pozostały nam zaledwie trzy dni. Musimy zacząć działać. Spoglądam na niego. Czuję, że do oczu znowu napływają mi łzy. – Naprawdę myślisz, że to takie łatwe? Że mogę tak po prostu uciec od nich i wyjechać z tobą? – Możemy wyjechać na kilka dni. Właśnie tak uważał Kenobi. Powiedział, że zabiją cię, jeżeli nie będą mieli innego wyjścia. Ale ja im na to nie pozwolę. Mówił, że ich władza jest ograniczona. Są wszechmocni w twoim świecie, ale nie w moim. A my potrzebujemy tylko kilku dni. Potem wszystko się zmieni. Później porozmawiam z nimi, jeśli zechcesz. Wpatruję się w niego oszołomiona. Słyszę pannę Cynthię mówiącą do mnie, żebym zamknęła usta i starała się nie wyglądać tak głupio. – To dowodzi, że ty w gruncie rzeczy nie masz o niczym pojęcia. – Możliwe. Przekonamy się – odpowiada Ethan.

– Wierzysz dosłownie we wszystko, co on mówił? – Tak. – Dlaczego? – Ponieważ widziałem w moim życiu kilka dziwnych rzeczy – mówi Ethan. Czuję na sobie jego wzrok. – Nigdy nie ułożyły się w sensowną całość, ale nie mogłem ich zignorować. To, co mówił, pasuje do tego, co widziałem. – Może obaj jesteście szaleni. Wzrusza ramionami. Nie wydaje się szczególnie zaniepokojony tą myślą. – Być może. Zastanowię się nad tym w przyszłym tygodniu. Chwilowo zamierzam postępować zgodnie z tym, co powiedział. W każdym razie przez najbliższych kilka dni. – Z powodu siedemnastego maja? Po raz pierwszy w jego oczach pojawia się wyraz niejakiej ulgi. Wypuszcza oddech. – Tak, z powodu siedemnastego maja. Przez chwilę milczymy. – Sam już nie wiem, od jak dawna próbowałem odgadnąć znaczenie tej liczby – oznajmia. Sposób, w jaki na mnie patrzy, wprawia mnie w oszołomienie. – Ponieważ on ci o niej powiedział? – O wiele wcześniej. Ponieważ widziałem ją na twoim ramieniu. Zamykam oczy. – Jak to? Przysuwa się do mnie bliżej. Znowu ujmuje moją dłoń. Rozprostowuje moją lewą rękę, podciąga mi rękaw bluzki i przesuwa palcami po miejscu, w którym kiedyś była ta liczba. Wzdrygam się. Moja skóra zachowała wspomnienie tego, jak tyle razy ją tam szorowano. – Widziałem cię przed czterem laty. Myślę, że wtedy dopiero co się tutaj zjawiłaś. Byłaś jak ta dziewczyna z wiersza Roberta Burnsa: wilgotna i ubłocona, idąca przez łany żyta. Miałem trzynaście lat i pierwszy raz wędkowałem sam w Haverstraw Creek. Spostrzegłem niesamowite wirowanie powietrza nad strumieniem. To była

najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. Ben Kenobi mówi, że to jeden koniec ścieżki czasu. Właśnie tamtędy wszyscy przeszliście. Nie mogę przestać drżeć. – Nie pamiętam tego. – Wiem. Rozumiem to. Byłaś w kiepskim stanie. Przemarznięta i samotna, z tą liczbą nagryzmoloną na ramieniu. Czuję zawrót głowy. Robi mi się słabo. – To byłeś ty. Oczywiście. Teraz, gdy o tym myślę, istotnie wydaje się to oczywiste. – Powietrze wokół ciebie drgało w najdziwniejszy sposób. Bałaś się i nie chciałaś ze mną rozmawiać. Wskazałem ci drogę do mostku przez rzekę, do którego jak uważałaś, miałaś dotrzeć. – Nic z tego nie pamiętam – mówię słabym głosem. Znowu mam wrażenie, że moja przeszłość odmienia się i przekształca. – Czy widziałeś kogoś jeszcze oprócz mnie? – Nie – odpowiada. – Oni prawdopodobnie weszli w las w innych miejscach. Widziałem tylko ciebie. – Nie dostrzegam jego twarzy na tyle wyraźnie, by odczytać jej wyraz, lecz wyczuwam, że Ethan starannie waży słowa. – Ale potrafię ich rozpoznać, ludzi, którzy tu przybyli. Niektórych łatwiej niż innych. – Co masz na myśli? – Umiem rozpoznawać podróżników w czasie. Niełatwo to opisać. Jakby powietrze wokół ciebie poruszało się w nieco odmienny sposób. Nie tak jak tamtego dnia, kiedy się zjawiłaś, ale to bardzo subtelna wersja tego samego zjawiska. – Widzisz to w tej chwili? – Jeśli chodzi o ciebie, ledwie. Już prawie wcale nie. Ale w przypadku innych bardziej, szczególnie tych starszych. Widziałem to całkiem wyraźnie wokół Kenobiego. – Czy inni ludzie też to dostrzegają? – Nikt, kogo kiedykolwiek znałem. Nie żebym wiele rozmawiał o tym z ludźmi. Kenobi mówi, że to rzadka cecha, ale niektórzy mają tę wyostrzoną wrażliwość na strumień czasu. Może u mnie nasiliła się dlatego, że byłem tam tego dnia, gdy otwarła się ścieżka czasu. Pewne

efekty strumienia czasowego są stale obecne, ale większość ludzi ich nie dostrzega. Mówi, że to jak ten eksperyment psychologiczny, który każdy oglądał na YouTubie. Z ludźmi rzucającymi piłką do kosza. Prawdopodobnie go widziałaś. Kręcę głową. – No więc są tam dwa zespoły koszykarskie. Członkowie jednego noszą czarne spodenki, a drugiego – białe. Masz liczyć, ile razy każdy zespół trafił do kosza przeciwników. Na końcu podają ci prawidłową odpowiedź, a potem pytają, czy widziałeś goryla. – Goryla? – Tak. Większość ludzi jest tak pochłonięta liczeniem rzutów, że nie widzi faceta przebranego za goryla, który wkracza podczas meczu na sam środek parkietu, stoi tam, a potem odchodzi. Większość ludzi nie ma pojęcia, że ten goryl tam był. Przysuwam się do Ethana i biorę go za rękę. – I ty widzisz tego goryla. Kiedy odpowiada, w jego głosie brzmi znużenie i po raz pierwszy dostrzegam, że jest smutny. – Chyba tak. Grzebie w kieszeni kurtki i pokazuje mi kopertę, którą wyjął z wózka na zakupy należącego do tego starego mężczyzny. – Czy on właśnie to chciał mi dać? – pytam. – Powiedział, że ma coś dla ciebie, jakiś klucz, ale że jeśli z jakiegoś powodu nie zdołałby dać ci sam, powinienem odszukać to i dopilnować, żeby trafiło do twoich rąk. Na szczęście nie dałaś jego zabójcy więcej czasu na rozejrzenie się. Uświadamiam sobie, że to prawda. – Otworzysz teraz tę kopertę? – pyta Ethan, gdy miętoszę ją w dłoniach. Orientuję się, że macam ją, potrząsam nią niczym gwiazdkowym prezentem, chcąc zmniejszyć szok zaskoczenia, na ile zdołam. Wyczuwam w środku list, a pod nim klucz. Ethan włącza do połowy zapłon samochodu, żeby zapalić wewnątrz światło. – Jesteś gotowa?

– Będziesz musiał mi to przeczytać – mówię. W kopercie oprócz klucza i listu jest plastikowa karta magnetyczna zawinięta w skrawek papieru. Ethan odczytuje napis na karcie. Przechowalnia 200 East 139th Street Bronx, NY 10451 A więc to klucz do skrytki. Rozkładam list i mrużąc oczy, wpatruję się intensywnie w litery, w kształt podpisu na dole. Chociaż jestem ślepa, ten charakter pisma budzi we mnie kolejne uczucia. Zamykam oczy. – W porządku. Czytaj – mówię. Moja droga Prenno. Jeżeli czytasz ten list, to znaczy, że moje obawy się sprawdziły. Już od jakiegoś czasu jestem śledzony i wiem, że mojemu życiu grozi niebezpieczeństwo. Nie zwróciłbym się do Ciebie, gdybym mógł tego uniknąć. Nie mogę znieść myśli, że Cię narażam. Ale z drugiej strony, skoro to czytasz, potrzebuję Twojej pomocy. Jestem Twoim ojcem, a Ty jesteś moją córką. Być może już to wiesz. Okropnie się zmieniłem. Postarzałem się o prawie dwadzieścia cztery lata, podczas gdy ty i inni podróżnicy zaledwie o cztery. Pozostałem o wiele dłużej w tamtym surowym, nieprzyjaznym świecie, zanim mogłem przybyć tutaj. Wiem, powiedzieli Ci, że zrezygnowałem z emigracji, ale to nieprawda. Nigdy z własnego wyboru nie pozwoliłbym, abyście Ty i Twoja matka wyruszyły beze mnie. Nie zgadzałem się z niektórymi z pozostałych przywódców co do celu naszego przedsięwzięcia. Znam Zasady równie dobrze jak każdy i jestem świadomy ryzyka niekontrolowanych zmian, ale pewne zmiany – a przynajmniej jedna, decydująca – muszą zostać dokonane. W przeciwnym razie wiemy, jak to się skończy. Nie ja jeden tak sądziłem, ale przypuszczam, że byłem najbardziej stanowczy. Tylko mnie pozostawiono. Reszta nas, w tym

także Twoja matka, odbyła tę podróż, lecz pozbawiono ich wszelkiej władzy, wszelkiego głosu w kwestiach sposobu działania wspólnoty. Gdy to czytasz, zastanawiasz się niewątpliwie, dlaczego żyłem w taki sposób, a ja nie wiem, czy potrafię Ci to zadowalająco wyjaśnić. Mieszkałem na ulicach i w parku nie dlatego, że nie miałem dostępu do pieniędzy czy do bezpiecznej kryjówki, lecz ponieważ moje pawie pióra, wózek na zakupy i śpiwór stanowiły swoistą ochronę. Aż do niedawna udawało mi się żyć poniżej zasięgu radaru normalnego społeczeństwa. Mogłem przebywać w pobliżu Ciebie i Twojej matki i pilnować was bez obawy, że ktokolwiek rozpozna mnie albo potraktuje serio. Miałem swobodę dążenia do mojego celu: odnalezienia rozwidlenia linii czasu i dokonania zmiany. I przypuszczam, że istniał też jeszcze inny powód. Przez pierwsze dwa lata pobytu tutaj mieszkałem w apartamencie oddalonym o kilka przecznic od Twojego domu. Było w nim ciepło w zimie, a chłodno w lecie, i był wyposażony w zmyślne urządzenia oraz odbiornik telewizyjny z zadziwiającą liczbą kanałów. I zacząłem gardzić tym miejscem. Nazbyt długo żyłem wcześniej w najkoszmarniejszych warunkach, bym mógł kiedykolwiek ponownie zostać stosownie ucywilizowany. Widziałem, że jeśli stracę czujność, stanę się równie wygodny, samolubny i skorumpowany jak wszyscy inni, którzy odbyli tę podróż. Sypianie w nocy pod gołym niebem przypominało mi, skąd pochodzę i co należy uczynić. Poprzez dokonanie zmian otworzymy na nowo przyszłość, ale utracimy naszą szczególną wiedzę i związaną z tym władzę. Przywódcy waszej emigracji nie chcą z tego zrezygnować. Wykorzystują tę nienaturalną lukę czasową. Ukrywają się tutaj i pragną wieść wygodne życie tak długo, jak to możliwe. Ale utracą to wszystko, jeśli pozostawią ten umierający świat w nienaruszonym kształcie. I wychwalają bierność, nazywając ją ostrożnością. Lecz w istocie to nic więcej jak tylko tchórzostwo. Ich wiedza, nasza wiedza, jest niebezpieczna i niezasłużona. Spróbujmy przynajmniej użyć jej dla dobrego celu. Twój kochający ojciec Jonathan Santander (Poppy)

Rozdział 11 Ethan chce pojechać prosto do tej przechowalni w Bronksie i zacząć działać, ale ja muszę najpierw wstąpić do domu. – Tylko na kilka minut – mówię mu. – Wezmę prysznic i zabiorę rzeczy. Nie mogę chodzić w tym pokrwawionym ubraniu. I muszę porozmawiać z mamą, zanim się ulotnimy. Nie mogę zniknąć bez uprzedzenia jej. – Uważam, że to kiepski pomysł. – Nie zostanę tam na tyle długo, żeby mogli mnie znaleźć. Naprawdę. Miejmy nadzieję, że wałęsają się teraz w okolicy kortów do squasha w Spring Valley. Najbardziej chodzi mi o mamę. Rozpaczliwie pragnę opowiedzieć jej, co się stało z Poppym i czego się dowiedziałam. Nie mogę pójść dalej, nie powiadamiając jej o tym. I o pigułkach. Muszę jej o nich powiedzieć. Ethan w końcu zgadza się zaczekać na mnie za rogiem. Obiecuję wrócić za dziesięć minut albo nawet wcześniej. Obejmuje mnie. Czuję, jak jego usta muskają przelotnie moje ucho. – Zobaczymy się znowu za chwilę – mówię. – Racja. – Wszystko będzie dobrze – przekonuję sama siebie. Trudno mi się z nim rozstać. Kiedy wchodzę do domu, jest prawie całkiem ciemny. Obawiam się, że nie zastanę mamy, ale ona tam jest. Nie widzę dobrze jej twarzy, ale dostrzegam niepokój w jej postawie, gdy idzie ku mnie w momencie, gdy otwieram drzwi. – Prenna! – woła. Nawet po ciemku widzi plamy na moim ubraniu. ‒ Nic ci nie jest? Co się stało? Rzucam się jej w ramiona. To u mnie dziwne, rzadko tak robię. Ale ona się nie cofa. Obejmuje mnie. Obawiam się, że płakała. – Molly, on był tu przez cały czas – mówię z łkaniem. – Poppy tu był. Przybył później niż my, więc się bardziej postarzał, ale zjawił się w tym samym miejscu. Dziś w nocy ktoś go zamordował. Byłam tam. Trzymałam go w objęciach, kiedy umierał.

Przykro mi sprawiać jej tą podwójną wiadomością to samo cierpienie, jakiego doświadczyłam: Poppy żyje i Poppy umarł. Mama wciąż mnie obejmuje, ale sztywnieje. Teraz ona też płacze. – To niemożliwe. – Muszę ci powiedzieć o tylu rzeczach – mówię pośpiesznie dalej. Na pewnym poziomie wiem, że powinnam być ostrożniejsza, lecz nie potrafię się do tego zmusić. – Wiesz, nie mamy pojęcia o tym, co się tu dzieje. Pigułki nas nie chronią, tylko przyprawiają o ślepotę. Te pigułki, które ty... – To nieprawda! – przerywa mi matka. W jej głosie brzmi desperacja. – Kto ci tak powiedział? Ten człowiek, który twierdził, że jest Poppym? Ale Poppy tu nie przybył. Nikt nie przybył oprócz nas. – Puszcza mnie. – Proszę, nie mów takich rzeczy. Nie mów niczego więcej. – Ale muszę. Nie mam wiele czasu. Muszę się umyć, a potem wyjść, a mam ci tak wiele do powiedzenia. – Mówię równie bezładnie jak przed chwilą ona. – Wyjadę na kilka dni i nie będzie można się ze mną skontaktować, ale wrócę, więc się nie martw. Poppy mówi, że to decydujący... – Prenna, przestań – przerywa mi. Jest przerażona. – Zaufałaś niewłaściwym ludziom! Proszę, bądź cicho. Pojmuję nagle ton jej głosu. Bardziej słyszę, niż widzę obecność w jadalni dwóch ludzi. Ethan miał rację. Jestem głupia. Rzucam spojrzenie na matkę. Obliczam odległość od drzwi. – Prenno, chcemy, żebyś poszła z nami – mówi pan Robert, zmierzając ku nam. Ten drugi mężczyzna staje przy frontowych drzwiach. Rozpoznaję po jego posturze, że to pan Douglas, inny doradca. Ma ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu i jest co najmniej dwa razy cięższy ode mnie. Trzyma coś w ręku. Podejrzewam, że knebel. Patrzę na matkę. – Nie pozwól im. Nie wiem, dlaczego to mówię. Chyba postradałam zmysły. To jasne, że ona nie może mi pomóc. – Proszę, nie opieraj się – mówi błagalnym tonem. – Jeśli będziesz

z nimi współdziałać, nie pozwolą, by stała ci się jakakolwiek krzywda. Przyrzekli mi to. – Nie pozwól im mnie zabrać. – Podnoszę głos. ‒ Nie wierz im! – Uspokój się, Prenna – poleca pan Robert. Wiem, jak bardzo zależy mu na uniknięciu szamotaniny. Nie znosi żadnych niemiłych ani gwałtownych incydentów. Rozważam przez chwilę zwrócenie się o pomoc do sąsiadów. Rzucam okiem na pana Douglasa i czuję ukłucie strachu. Nie sądzę, by on miał takie samo nastawienie jak pan Robert. Rozglądam się gorączkowo. – Muszę wziąć prysznic i zabrać swoje rzeczy. – Mamy wszystko, czego chwilowo potrzebujesz. Twoja matka może później przysłać więcej twoich ubrań – mówi pan Robert. – Ale niech pan na mnie spojrzy. – Tam, dokąd się udajemy, jest prysznic. – Pan Robert ujmuje mnie za ramię i prowadzi w kierunku drzwi. – Nie utrudniaj sytuacji. Poci się i oddycha ciężko; naprawdę go nie cierpię. – Zadzwonimy do ciebie rano, Molly, i powiadomimy cię o następnych krokach – zwraca się do mojej szlochającej matki, gdy idziemy korytarzem. *** Siedzę z tyłu samochodu pana Douglasa, obejmując się ramionami. Ethan wkrótce zorientuje się, co się stało. Jest mi wstyd. Czy spróbuje pojechać za nami? Pan Douglas wciąż spogląda w tylne lusterko, jakby się spodziewał takiej ewentualności. A jeśli wywiodą Ethana w jakieś odległe sekretne miejsce, a potem schwytają go tak samo jak mnie? Co mogliby mu zrobić? Doradcy uwielbiają tyranizować nas na wszelkie sposoby, ale czy poważyliby się tknąć kogoś miejscowego? To pogwałciłoby tyle Zasad. Ale potem zaczynam się zastanawiać, czy doradcy rzeczywiście przejmują się tymi Zasadami. A przywódcy? Czy naprawdę w nie wierzą? Czy obstawaliby przy nich, gdyby to wymagało rezygnacji z ich własnych dążeń? A może te Zasady służą im tylko do trzymania nas w ryzach?

Gdy klucząc, przejeżdżamy przez kolejne dzielnice, nachodzi mnie okropna myśl. „Zabrali Katherine, ale nie ruszyli mnie”. Może pozwolili mi pozostać na wolności tylko po to, abym doprowadziła ich do tego starego człowieka. To ja ponoszę winę za to, co się z nim stało, a teraz, kiedy on nie żyje, przestałam już być im potrzebna. „Zabiją ją, jeśli będą musieli”. Wiedział, do czego są zdolni. Czy to oni go zamordowali? „Tak bardzo cię przepraszam, Poppy” – mówię do niego w duchu. Kładę się na siedzeniu samochodu, opieram policzek o skórzaną tapicerkę. Leżę w pozycji płodowej. Pan Douglas za kierownicą pokonuje kolejne zakręty. W pojeździe panuje cisza. Powinnam śledzić trasę, którą jedziemy, ale nie potrafię. Serce mi się ściska, gdy sobie przypominam, jak Ethan niósł mnie do samochodu, trzymał mnie w ramionach, gładził mi włosy. Odczuwam cierpienie i tęsknotę. Rozłąka z nim przyprawia mnie o niemal fizyczny ból. A jeśli ostatecznie nic więcej między nami już się nie wydarzy? Po latach zamykania się w sobie, by zataić przed Ethanem prawdę o tym, kim jestem, odkryłam, że znał ją od chwili, gdy się tu zjawiłam – nawet wcześniej ode mnie. Bluza od dresu – ten mój zakazany probierz – zwinięta i ukryta przez cały czas na najwyższej półce szafy. To też był on. Myślę o drżącym spojrzeniu tego starego człowieka, o spojrzeniu Poppy’ego, w tej ostatniej chwili rozpoznania. Żałuję, że nie przeżyłam momentów szczęścia, które mogłabym zachować. Czuję, jak łzy ściekają po grzbiecie mojego nosa we włosy. Powracam pamięcią do jednego z moich ostatnich wspomnień przed wyruszeniem w tamtą podróż. Rozpaczałam z powodu rozstania z moją babką Tiną i przyjaciółką Sophią. Pamiętam, że wciąż pytałam matkę: „Dlaczego je zostawiamy?”. „Bo musimy naprawić kilka spraw” – odpowiedziała. Uczynić świat lepszym dla dobra ludzi, których kochamy. Uwierzyłam w to, a wówczas nawet ona w to wierzyła. Ale to nigdy nie miało się ziścić, prawda? Jesteśmy tutaj tylko

pasożytami. Nie pomogliśmy nikomu oprócz siebie, a resztę pozostawiliśmy na śmierć. A te sekrety? Całe to szpiegowanie? Wszystkie Zasady? Mają chronić tylko nas, nikogo więcej. Upłyną kolejne dni, a ja będę tkwić na strychu, w piwnicy lub w jakiejś komórce, albo może pogrzebana w ziemi. Siedemnasty maja nadejdzie i przeminie, a świat nadal będzie się toczył ku katastrofie. Czuję, jak cała nadzieja i optymizm wyciekają ze mnie niczym krew z żył. Wyobrażam sobie, że tak jak mój ojciec leżę na parkingu z poderżniętym gardłem, życie ze mnie uchodzi i nie pozostaje we mnie ani odrobina ciepła. *** Docieramy wreszcie do jakiegoś odległego miejsca. To coś w rodzaju farmy. Ale nie takiej miłej, ze zwierzętami i wszystkim innym. Pośród pól stoi tu tylko kilka budynków, a nieliczne olbrzymie, rozłożyste drzewa rzucają złowrogie cienie. Pan Douglas najwyraźniej zna drogę. Prowadzi mnie do piwnicy niewielkiego budyneczku – być może domku dla gości – odległego o kilka metrów od dużego domu. W piwnicy czuć świeżą farbę i leży nowy dywan. To pomieszczenie z łóżkiem, komodą, biurkiem, niewielką przyległą łazienką i niczym więcej. Są tu dwa małe, umieszczone wysoko okna. – Zostawiłem w łazience najniezbędniejsze przybory toaletowe, ubranie na zmianę, twoją drugą parę okularów i witaminy – oznajmia pan Douglas. – Jutro wezmę od twojej matki więcej rzeczy. Przygotuj się szybko do snu i zgaś światło. Gdybyś czegoś potrzebowała, jest tu wewnętrzny telefon połączony z głównym budynkiem. Siadam na łóżku. – I Prenno, musisz brać pigułki – dodaje. – Sądzisz, że wiesz, po co są, lecz w rzeczywistości nie masz o tym pojęcia. Kiwam głową. Nie ma sensu się z nim spierać. – W niedzielę rano przewieziemy cię do wygodnego miejsca w północnej części stanu, gdzie będziesz bezpieczna i pozostaniesz dłużej. Rusza do drzwi.

– Ma pan na myśli świetną szkołę z internatem? Odwraca się do mnie. – Nie. Powiedziałem ci, Katherine nie zostanie ukarana. Ale ty tak. Nienawidzę go. – Do jak bardzo wygodnego miejsca? – pytam. – Tak wygodnego jak to, do którego wysłaliście Aarona Greena? Widzę po twarzy pana Douglasa, że on też mnie nie cierpi. – To będzie zależało od ciebie – odpowiada. *** Nie biorę moich witamin. Nie obchodzi mnie, co oni mówią. Po raz pierwszy, odkąd przybyliśmy do tego czasu, nie łykam o wyznaczonej porze tej małej żółtej pigułki, tylko spuszczam ją z wodą w sedesie. Chwilowo wkładam okulary. Czy z Zasadami jest podobnie jak z witaminami? Kogo chronią, a komu szkodzą? Przez okno umieszczone wysoko nad biurkiem widzę cienki sierp księżyca. Okno chyba się nie otwiera. Ciekawe, czy dałoby się wybić szybę? Prawdopodobnie byłoby to dość trudne. A gdyby mi się udało, czy zdołałabym się przez nie przecisnąć? Ciężko powiedzieć. To jak parkowanie w ciasnym miejscu – trudno ocenić, jak duży jest twój samochód. A potem zastanawiam się, jak szybko zjawiliby się doradcy, gdyby usłyszeli przez interkom brzęk rozbijanego szkła. A gdybym spróbowała zepsuć ten telefon? Ale oprócz interkomu i moich okularów są zapewne również kamera i mikrofon zamontowane gdzieś w tym pokoju. Nie obchodzi mnie nawet, gdzie mnie wyślą w niedzielę. Nie dbam o to, co się tam stanie. Nie boję się tego. Boję się niedzieli, ponieważ to będzie osiemnasty maja, o dzień za późno. Biorę prysznic, przebieram się i kładę do łóżka, ale nie śpię. Myślę o Ethanie. Gdzie on teraz jest? Czy widział, jak zabierano mnie z domu? O siódmej rano pan Robert otwiera drzwi i podaje mi talerz z jajkami i tostem. Dziś już nosi krawat, zwykły, granatowy. Stawiam talerz na biurku. Nie zjem tego. Nie będę spać ani jeść. Tutaj nie mam po co żyć. Mam ochotę zapytać pana Roberta o „witaminy” i okulary, oraz

o plany zapobieżenia nadciągającej katastrofie, które nieustannie obiecuje. Chcę go zapytać, co naprawdę stało się z moim ojcem i jak to jest stale kłamać. Chciałabym też rąbnąć go pięścią w twarz. Ale tylko siedzę tam. – Postaraj się nie wyglądać tak głupio, Prenno – mówi. *** Dziś jest czwartek. Tracę nadzieję. Ten decydujący dzień wypada w sobotę. Staję na biurku i przyciskam twarz do szyby okna umieszczonego wysoko pod stropem piwnicy. Z tej pozycji robaka w trawie widzę pole, kilka drzew i ziemny podjazd. Co mam zrobić? Obserwuję podjazd. Późnym rankiem przejeżdża tamtędy samochód, a potem skręca na szosę i znika w oddali. To jedyny warkot pojazdu, jaki tu słyszałam. Wydaje mi się, że rozpoznaję za kierownicą sylwetkę pana Douglasa. Jedna sprawa daje mi odrobinę nadziei. Zdejmuję okulary i nadal wyglądam przez okno. Wciąż jestem robakiem w trawie, ale z każdą godziną widzę trochę dalej.

Rozdział 12 Tej nocy wchodzę na biurko i przez okno wypatruję księżyca. Niebo jest pochmurne, zasnute ciemnogranatowymi chmurami. A jeśli już nigdy nie zobaczę księżyca? Staram się zwalczyć uczucie rozpaczy. Nagle zaskakuje mnie widok bladej twarzy spoglądającej w dół. To nie księżyc. Twarz pochyla się bliżej. To różowawobiałe pobladłe oblicze Ethana. Przyciska palce do szyby; widzę pięć okrągłych białych plam. Przyciskam palce od swojej strony szyby. Zbiera mi się na płacz. Tak strasznie chcę się stąd wydostać. Daje mi ręką znak, żebym odsunęła się od okna, a ja rozumiem. Nie możemy przyciągnąć niczyjej uwagi. Siadam na łóżku. Wstrzymuję oddech. W niemal kompletnych ciemnościach ledwie mogę dostrzec, co robi Ethan, ale słyszę nikły odgłos noża do szkła nacinającego skraj szyby. Muszę jakoś zagłuszyć ten dźwięk, nawet tak cichy. Śpiewanie czy mówienie do siebie wzbudzi ich podejrzenia. Robię więc to, co robiłam tutaj wcześniej: płaczę. Szlocham, pociągam nosem. Wypada to naturalnie. Wyobrażam sobie, jak pan Robert odsuwa się od interkomu. Objawy emocji go krępują. Wprawia go też w zakłopotanie to, co oni mi robią. Ethan powoli, ostrożnie wycina szybę i wypycha ją w jednym kawałku. Idę do łazienki. Puszczam prysznic na full i zamykam drzwi; mam nadzieję, że światło i hałas w łazience odwrócą ich uwagę. Przekradam się przez pokój i włażę na biurko. Ethan sięga ręką przez otwór okna, a ja ją chwytam. Przypuszczalnie dobrze się składa, że nie jadłam od dwóch dni. Kładzie swoją kurtkę na spodzie ramy okna, aby przykryć ostre odłamki szkła. Bierze mnie za drugą rękę i wciąga na górę, aż większa część mojego ciała jest już na trawie. Nadal jednak staram się nie oddychać. Całkowicie wyczołguję się z okna. Upojona cichym szczęściem, a jednocześnie przestraszona, podążam za Ethanem przez trawnik. W odległości zaledwie kilkudziesięciu metrów przed sobą widzę drzewa. Zdejmuję okulary i łamię je na kawałki, które ciskam w trawę. Należało zostawić je

w piwnicy, ale nie mogę już tam wrócić. Zwalniamy dopiero głęboko pośród drzew, co najmniej półtora kilometra od farmy. Ethan puszcza moją rękę i przemierzamy następne trzy kilometry. W końcu przecinamy szosę. Idziemy dalej i docieramy do stacji benzynowej. Nogi mam podrapane i obolałe, ale rozpiera mnie radość. – Zaparkowałem tu niedaleko – oznajmia Ethan. Wchodzi do sklepu i kupuje dwie butelki wody oraz kilka batonów. Potem idę za nim szosą do samochodu. To wyglądająca na nową honda accord, nie jego. – Zamieniłem się z sąsiadem – wyjaśnia. – To im utrudni śledzenie nas, jeśli do tego dojdzie. Kiwam głową. Czekam, aż znajdziemy się bezpieczni w samochodzie, i wtedy pytam: – Jak mnie odszukałeś? Przekręca kluczyk w stacyjce. – Kiedy zabrali Katherine, przylepiłem urządzenie lokalizacyjne do podeszwy twojej tenisówki. Szeroko otwieram oczy. – Wiem, przepraszam – dorzuca pośpiesznie. – To w ich stylu. Oddycham głęboko i wpatruję się w niego, bliska łez. – Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo jestem ci wdzięczna? – mówię. Podaje mi snickersa, a ja go z błogością odpakowuję. – Może aby ich pokonać, trzeba myśleć tak jak oni. – Zjawiłem się tu najpierw wczoraj późno w nocy, żeby się rozejrzeć – oznajmia. – Zorientowałem się, gdzie jesteś i czego potrzebuję, a dziś wróciłem. – Jesteś sprytniejszy od nich. – Nie są tak ostrożni, jak się spodziewałem. – Ponieważ nie potrafią sobie wyobrazić, że ktokolwiek z nas mógłby opuścić wspólnotę i zdać się na pomoc tubylca czasu. – Tubylca czasu? – powtarza pytająco Ethan. Nigdy nie przypuszczałam, że wypowiem to określenie do prawdziwego tubylca czasu i że może ono zabrzmieć protekcjonalnie. – Ludzi takich jak ty, pochodzących stąd. Innych niż my – wyjaśniam.

Pierwszy raz od czterech lat nie wymyślam kłamstw. Niczego nie knuję ani nie zatajam. Po prostu mówię. – Właśnie dlatego nigdy nie mogłaś ze mną rozmawiać? – Oni nie ufają wam, tubylcom czasu, nikt z nas wam nie ufa i nie wolno nam nawiązywać z wami bliskich relacji ani wyjawiać niczego o nas. Utrzymują nas w izolacji i lęku. I wiedzą, że nikt z naszej wspólnoty mi nie pomoże. Można by rzec, że ta świadomość czyni ich nieco zbyt pewnymi siebie. Ethan rzuca mi przeciągłe spojrzenie. – Nikt z was nam nie ufa? Wzruszam ramionami i uśmiecham się do niego. – Jedno z nas chyba wam ufa, bez względu na to, jak wielkie kłopoty to powoduje. Ethan na moment przyciąga mnie do siebie. Wyczerpany i pełen ulgi wtula twarz w moją szyję, a ja chciałabym, żeby to trwało. Wdycham jego zapach, ale tylko przez chwilę. – Są też inne problemy – mówię ostrożnie i odsuwam się od niego. – Co masz na myśli? – Nie powinnam być zbyt blisko ciebie ani... – Ani co? – Nawiązywać... intymnych kontaktów. – Nagle ogarnia mnie zażenowanie. – To nie znaczy, że przypuszczam, abyś o tym myślał czy coś tym rodzaju. Siedząc tak blisko niego, znając dotyk jego rąk, czuję się zawstydzona pożądliwymi myślami, jakie o nim snułam, kiedy wszystko to było tylko fantazjowaniem. Ethan wydaje się zaniepokojony i trochę smutny. – Racja, nie – odpowiada. Nie potrafię się zorientować, czy się ze mną droczy. – Ale dlaczego to mówisz? Nikt nas nie obserwuje. Przestałaś już być im posłuszna. Coraz bardziej lekceważysz ich zasady. – Milknie i się uśmiecha. Spogląda mi w oczy. – To nie znaczy, że zamierzam to wykorzystać czy coś w tym rodzaju. Powoli kiwam głową. – Ale chodzi nie tylko o to. – Zastanawiam się, jak to ująć. – To może być niebezpieczne ze względu na to, skąd pochodzę.

– Jak to? – No cóż, z czasem nastąpiły pewne zmiany w komórkach naszych ciał i w naszym układzie odpornościowym. Byliśmy wystawieni na działanie innych szczepów mikrobów, no wiesz, wirusów, bakterii i reszty drobnoustrojów, niż wy. Mamy odmienne rodzaje odporności. To jeden z powodów, dla których nie pozwalają nam na poddawanie się tutaj niemal żadnym zabiegom medycznym. Mówią, że jeśli w jakimś laboratorium zbadają nam krew, wywoła to mnóstwo rozmaitych kłopotliwych pytań. Nasi naukowcy mieli przewagę znajomości chorób z przeszłości, to znaczy z teraźniejszości, mogli więc zaaplikować nam profilaktyczne szczepienia ochronne. Nadal dają nam zastrzyki dwa razy do roku. Pigułki, które bierzemy, też są częścią tego programu ochronnego, albo przynajmniej powinny być. Wygląda, że Ethan czuje ulgę. – Więc jesteś bezpieczna. – Tak. Ale ty nie. – Nie? – Ja stanowię dla ciebie zagrożenie. Nie masz odporności na zarazki, które w sobie noszę. Pochodzę z miejsca nękanego chorobami, jakich nie potrafisz sobie nawet wyobrazić. Krwawymi epidemiami, które uśmierciły nasze rodziny. Jestem odporna na te zarazy, podobnie jak wszyscy, którzy tu przybyliśmy, gdyż w przeciwnym razie też byśmy nie przeżyli. Ale kto wie, jakie drobne zmiany nastąpiły w moim RNA lub czymkolwiek innym, co mogłabym ci przekazać. – Tylko dlatego, że byłabyś blisko mnie? Nie wierzę w to. – Przywódcy zdają się sądzić, że bardzo powierzchowne, przelotne relacje są dość bezpieczne. Ostrzegają nas natomiast przed wszelkimi głębszymi związkami. To jeden z powodów istnienia Zasady tak surowo zabraniającej intymnych kontaktów z tubylcami czasu. Mówią, że byłoby to podobne do sytuacji, gdy Cortés zjawił się pośród Azteków i oni niemal wszyscy umarli na czarną ospę. Czuję się przygnębiona, gdy to mówię. To niezbyt romantyczna rzecz, którą mam do powiedzenia jedynemu chłopakowi, jakiego zapewne kiedykolwiek pokocham. Spogląda na mnie uważnie. Milczy przez chwilę, a potem kręci

głową i oświadcza: – Nie boję się tego. Nie boję się ciebie. Biorę głęboki wdech. – Ja się boję. Podczas dalszej jazdy panuje między nami atmosfera trzeźwej powagi. Gdy opuszczamy granice stanu Nowy Jork i wjeżdżamy do New Jersey, Ethan bierze mnie za rękę. Widzę na jego twarzy wyraz rodzącego się buntu. W końcu zatrzymujemy się na parkingu na poboczu szosy w pobliżu klifów Palisades. Przechowalnię otworzą dopiero o siódmej rano, a my musimy się trochę przespać. Mamy przed sobą dwa ciężkie dni. – Co powiedziałeś swoim rodzicom? – pytam, przypominając sobie na chwilę o bardziej prozaicznych sprawach. – Że jadę na długi weekend odwiedzić siostrę w Bucknell. – A co myśli siostra? – Myśli, że mam dziewczynę w tajemnicy przed rodzicami. – Wyjmuje z bagażnika koc i otwiera przede mną drzwi samochodu. – Połóż się na tylnym siedzeniu i spróbuj przespać – mówi, podając mi koc. – A ty? Wraca na fotel kierowcy. – Ja potrafię całkiem dobrze spać na siedząco. – Na pewno? – Tak, a poza tym w razie czego będziemy mogli szybko stąd odjechać. – Myślisz, że oni nas znajdą? – Z pewnością będą próbować, ale uważam, że mamy nad nimi przewagę. Kenobi mówił, że są dobrzy w gnębieniu osób, które więżą, lecz nie mają orientacji w realnym świecie. Potrafię się w nim poruszać o wiele lepiej od nich. – Tak sądzisz? – Jasne. Nie mają prawie żadnych znajomości pośród tubylców czasu, jak nas nazywasz. – Istotnie, nie – przyznaję.

– A ty, moja przyjaciółko, zdecydowanie masz – odpowiada i się uśmiecha. Zatrzaskuje drzwi i w samochodzie zapadają ciemność i cisza. Widzę, jak na szybach zbiera się para z naszych oddechów. Słyszę pojazdy śmigające na pobliskiej szosie Palisades Parkway. Nie mam żadnego powodu, by czuć się bezpieczna, a jednak się czuję. Trudno mi usnąć, będąc tak blisko Ethana. Słyszę, jak się porusza i wierci na przednim fotelu. Nasłuchuję jego oddechu. Mijają długie minuty ciszy, gdy oboje nie śpimy. Wreszcie słyszę, jak Ethan wysiada i otwiera tylne drzwi. Gdy wchodzi do środka, w sercu wzbiera mi radość, choć wiem, że nie powinnam tak reagować. Siadam, by zrobić mu miejsce. – Nie, nie, leż – mówi. – Zmieszczę się tutaj? Przesuwam się, a on kładzie się obok mnie. Przykrywam kocem nas oboje. – W gruncie rzeczy nie bardzo potrafię spać na siedząco – przyznaje Ethan. Śmieję się. Z początku leżymy na wąskim siedzeniu jak dwie sardynki, plecami do siebie. Ale wkrótce Ethan się obraca i obejmuje mnie ramionami. Czuję bicie jego serca przy moich plecach. – To powierzchowny kontakt, prawda? – mówi. – Nie sądzę, by oni tak go nazwali – odpowiadam. Już wcześniej był tak blisko mnie i jak dotąd nie zachorował. – Ale myślę, że jest w porządku. Ogarnia mnie senność i czuję, jak jego nogi splatają się z moimi. – Słuchaj, Prenno – szepcze mi w szyję. – Tak? – Czy gdyby pocałowanie ciebie niczym mi nie groziło, chciałabyś tego? – pyta szeptem. Wiem, że powinnam skłamać. Uczynić tę sytuację łatwiejszą dla nas obojga. Ale zaczęłam już mówić prawdę i to mnie upaja. – Bardziej niż czegokolwiek na świecie – odpowiadam szeptem w oparcie fotela. – Ja też – mówi.

Czuję, jak całuje mnie w łopatkę, a potem kładzie głowę na siedzeniu fotela i zasypia.

Rozdział 13 Zatrzymujemy samochód na parkingu w Bronksie i studiujemy plan miasta w telefonie komórkowym Ethana. A raczej on studiuje. Mój wzrok nie jest jeszcze na tyle dobry. Skręcamy w złą stronę, zanim w końcu orientujemy się, gdzie jesteśmy. Ulice są zaniedbane i opustoszałe. Większość budynków wydaje się niezamieszkanych, sądząc po wybitych szybach w oknach. W gruncie rzeczy nie obawiam się zagrożeń występujących w tej części dwudziestego pierwszego wieku, jednak cieszę się, że nie jestem tu sama. Jest zimny poranek i wiatr przewiewa koszulkę Ethana. Po dwóch nocach skradania się wokół farmy Ethan jest brudny i ma pogniecione ubranie. I wygląda na zmęczonego. Ale podskakuje na chodniku jak wariat. – Co ty robisz? – pytam. – Sam nie wiem. Po prostu czuję się taki zdrowy. Pełen energii. Jest trochę zdyszany, lecz uśmiecha się szeroko. Przyglądam się, jak podskakuje jeszcze kilka razy. – Och, czyżby? – rzucam. Chyba wiem, do czego zmierza. – Absolutnie nic mi nie dolega – oświadcza. Przyglądam mu się podejrzliwie. Wzrusza ramionami. – No co, tylko tak mówię. Trafiamy pod poszukiwany adres. To duży sześcienny budynek z wielkim, dobrze oświetlonym billboardem na dachu – reklamą skierowaną do kierowców samochodów, które śmigają na estakadzie nad nami. W środku siedzi za biurkiem urzędnik ze znudzoną miną, z laminowaną plakietką identyfikacyjną na szyi. Ma na imię Miguel. Wyjmuje z uszu słuchawki. – Karta? – rzuca. Podaję mu ją. – Mogę zobaczyć wasz klucz? – mówi. Również mu go podaję. – Numer komory? – pyta.

Milczę przez chwilę. Naprawdę nie chcę wzbudzić jego podejrzeń. Wystarczy, że jesteśmy parą brudnych, zaspanych nastolatków zjawiających się tu o siódmej rano. – Pięć jeden siedem – mówię, starając się, by nie zabrzmiało to jak pytanie. Sprawdza w komputerze i podsuwa mi notes elektroniczny. – Proszę tu podpisać. Podpisuję się nieczytelnie, jak zwykle. – Windą na czwarte piętro, dwa razy skręcić w prawo, a potem raz w lewo – instruuje, po czym rozpiera się w fotelu i znowu wtyka do uszu słuchawki. Winda jest tak wielka, że zmieściłby się w niej samochód. Wkładam kartę do czytnika, żeby otworzyć drzwi na czwartym piętrze, i przycisk się rozświetla. Dłonie mi się pocą, a nogi trzęsą. – Powinniśmy jak najszybciej stąd zniknąć – mówi Ethan, gdy szybko idziemy betonowym korytarzem. Pojmuję, że oboje myślimy o tym samym: może nie tylko my wiemy o tym miejscu. Przytakuję. Przez kilka okien o grubych szybach wpadają błyski świateł samochodów przejeżdżających autostradą, co irytująco przypomina efekt stroboskopowy. Mrużę oczy i staram się opanować drżenie rąk, gdy przekręcam klucz w zamku. Obracam gałkę i pchnięciem otwieram drzwi. Chowam klucz do zapinanej na suwak kieszeni kurtki. Ethan maca po ścianie, szukając włącznika, i zapala lampę fluorescencyjną na suficie, która wydaje trzaski i migocze, zanim w końcu zaczyna świecić. Pomieszczenie ma niespełna dwa metry szerokości i mniej więcej dwa i pół metra długości. Dwie ściany pokrywają półki z szorstkiej sklejki, niemal kompletnie puste. Tylko na jednej ze środkowych stoją cztery kartonowe pudła na teczki i czerwony segregator. Wchodzę, a Ethan za mną. Zerka za siebie na drzwi. – Mam je zostawić otwarte? Zamknięcie ich przyprawiłoby mnie o klaustrofobię. Korytarz jest pusty.

– Tak – mówię. – Zaczniemy od tego? – pyta, podnosząc pierwsze pudło. Przytakuję. Zbieram się na odwagę, by czegokolwiek tu dotknąć. – To sterta gazet – oznajmia i wydaje mi się, że słyszę w jego głosie nutę rozczarowania. Może miał nadzieję znaleźć tutaj jakąś fantastyczną technologię. – To niezbyt... futurystyczne – mówię. – Istotnie, nie – przyznaje. – Masz coś przeciwko temu, żebym je przejrzał? – Śmiało. Biorę drugie pudło. Muszę się zmusić, by je otworzyć. To nie tylko lęk przed poznaniem, lecz także lata wpajania mi, żebym nigdy nie naruszała cudzej prywatności ani nie zaglądała tam, gdzie nie powinnam. Niektóre emocje, na przykład poczucie bezpieczeństwa czy zaufanie, są dla nas trudne, podczas gdy innych, takich jak poczucie winy i podejrzliwość, doświadczamy niemal nieustannie. Pudło jest podzielone na kilka przegródek, a na jednej z nich są moje inicjały – dawne inicjały – wypisane czarnym markerem. Podobnie jak imigranci przybywający niegdyś na Ellis Island, nikt z nas po przeniesieniu się tutaj nie zachował swojego poprzedniego nazwiska. Pierwszą rzeczą, na jaką natrafiam, jest sucha kartka papieru z rysunkiem kredkami przedstawiającym rodzinę. Rysunek jest nieporadny i dziecinny. Postacie mają patykowate nogi z owalnymi stopami, wielkie dłonie z okrągłymi palcami i głowy przypominające lizaki na patyku. Jest tam ojciec z prostymi czarnymi włosami i brodą, żółtowłosa matka piastująca w ramionach jajowate niemowlę w niebieskim beciku oraz duża dziewczynka z czarnymi włosami ojca i szaroniebieskimi plamkami oczu matki, trzymająca za rękę małego ciemnowłosego chłopca. Skojarzenie tego rysunku ze mną wymaga ode mnie dziwnego aktu rozluźnienia. Przywołanie mglistego wspomnienia tego, jak go rysowałam, skojarzenie go z moimi dłońmi, oczami, myślami. Usiłuję połączyć tamtą dziewczynkę ze wspomnienia z osobą, którą teraz jestem. Pod spodem leży kartka urodzinowa dla mojego ojca, też narysowana przez tę dziewczynkę z mojego wspomnienia – czyli przeze

mnie. A pod nią kolejne, pierwsza ledwie nabazgrana, z moim imieniem wypisanym ogromnymi drukowanymi literami, z których połowa jest odwrócona, z poziomymi kreskami u dołu, jakbym po raz pierwszy stawiała litery. Ja. Moje imię. Rysowanie kartki dla ojca. Siadam na podłodze i kładę sobie pudło na kolanach. Są w nim efekty moich najwcześniejszych wysiłków formowania liter alfabetu i liczb do dwudziestu, dyktanda urządzane dla mnie przez tatę, półstronicowy opis mojego nowo narodzonego braciszka, moja pierwsza recenzja książki Mgły Chincoteague. Są tam też moje wypracowania na temat powstania internetu, katastrofalnej suszy w 2044 roku oraz wielkiej zamieci w 2072, podczas której na Wschodnim Wybrzeżu w ciągu jednej nocy spadło prawie półtora metra śniegu. Bardziej je sobie przypominam, niż odczytuję. U góry każdego wypracowania znajduje się wystawiona ocena. Błagałam tatę, żeby stawiał mi stopnie, tak abym mogła się poczuć prawdziwą uczennicą, o jakich czytałam w książkach, a nie jedynie małym dzieckiem gryzmolącym na kartkach w domowej kuchni. Jest też niedokończone wypracowanie na temat krwawej zarazy z 2087 roku. Pod moim nazwiskiem widnieje data: 2095. Pamiętam wymówkę, jakiej użyłam, by przestać je pisać, a także prawdziwy powód. Ta zaraza powróciła. Nie była już historią; szerzyła się i czyhała za drzwiami. Uznałam, że lepiej pisać wypracowania o sprawach dawno minionych, zakończonych, a wyglądało, że ta krwawa zaraza dopiero się zaczyna. Kolejna przegródka zawiera mnóstwo rzeczy mojej matki: starannie złożone dyplomy ukończenia college’u i uczelni medycznej, rozmaite certyfikaty i wyróżnienia. Wzrusza mnie, że mój ojciec zachował je wszystkie. Jej laboratorium zamknięto pod koniec lat siedemdziesiątych dwudziestego pierwszego wieku, więc z późniejszego okresu nie ma już zbyt wielu dokumentów. Znajduję wycinek z gazetki jej college’u i żałuję, że nie mogę go lepiej zobaczyć. Udaje mi się odczytać jedynie nagłówek wydrukowany dużymi literami, oznajmiający że zwyciężyła w międzyszkolnym konkursie debat. Moja matka dyskutantką! Niemal nie potrafię sobie tego wyobrazić. Patrzę na jej zdjęcie, na którym uśmiecha się promiennie, z pewnością siebie.

Chciałabym zapytać tę dziewczynę z fotografii: „Czy naprawdę jesteś moją matką?”. Nie mogę już dłużej oglądać tych rzeczy. Wspomnienia z tego pudła łączą mnie coraz bardziej ze wspomnieniami, które noszę w sobie. Każde z nich wiąże mnie mocniej z dawną mną. Każde przypomina mi o Poppym, który powoli, boleśnie staje się tym starym człowiekiem umierającym w moich ramionach. To przeszłość, którą kazano mi zapomnieć. Jest tutaj; wydarzyła się. Stanowi część mnie, uczyniła mnie tym, kim jestem. To, że jeszcze się nie wydarzyła, nie oznacza, że się nie wydarzyła. Wydarzyła się. Jest rzeczywista. Ja jestem rzeczywista. Nie jestem jakimś zmyśleniem z niczego i znikąd, płynącym bezwolnie przez czas. Miałam prawdziwą rodzinę. Miałam kiedyś swoje miejsce w świecie. *** Słyszę za sobą szelest papieru i się odwracam. Zmuszam się, by powrócić do tego czasu, tego pomieszczenia, tego Ethana. – Co oglądasz? – pytam. – Ta gazeta jest z wtorku. Wstaję i podchodzę do niego. – Nie z zeszłego wtorku, lecz z przyszłego – dodaje Ethan. To istotnie pognieciony i pożółkły egzemplarz „New York Timesa” zawierający wiadomości z dnia, który jeszcze się nie zdarzył. Znam tę szczególną niedzielę. Wiele o niej rozmyślałam. Ponieważ to jest dzień po. – A co z innymi gazetami? – pytam, widząc, że ułożył je w równą stertę na podłodze. Podaje mi niedzielne wydanie. – Ta leżała na samym wierzchu. Najwyraźniej spędził nad nią najwięcej czasu. Ona wygląda, jakby ją bardzo często rozkładano i czytano, co wydaje się sensowne. Przytakuję. Składam gazetę i chowam do worka marynarskiego, który Ethan wziął na wypadek, gdybyśmy musieli się szybko ewakuować. – Jest tu około dziesięciu gazet – mówi. – Jedna z roku 2010,

a każda kolejna późniejsza, aż do teraz. – Potrząsa głową, wzrok ma trochę błędny. – Nie zdawałem sobie sprawy, że one będą nadal wychodzić, popatrz na te. – Zdejmuje z półki następną stertę gazet i ostrożnie je kartkuje. – Jeszcze dwie z tego miesiąca, kolejna z późniejszego okresu tego roku, jedna z przyszłego roku, jedna z następnego, a potem... – Przegląda ostatnią gazetę w pudle. – Nie do wiary! Z czerwca 2021. – Ta rzeczywiście jest późna – mówię, nieco oszołomiona. – Jak długo jeszcze je wydawano? Usiłuję sobie przypomnieć lekcje historii. – Chyba po początku lat dwudziestych nie było już żadnych wiadomości drukowanych na papierze. – Nie do wiary! – powtarza. – Więc później stały się wyłącznie cyfrowe? – W zasadzie tak. Ale w tym czasie zmienił się już cały sposób dostarczania wiadomości, porzucono formułę czasopism. – Właśnie dlatego zaskakuje mnie widok wszystkich tych gazet – mówi Ethan. – Chodzi mi o to, że nawet obecnie papierowe gazety są już przeżytkiem. Przypuszczałem, że on będzie miał to wszystko zmagazynowane na jakimś niesamowitym twardym dysku czy nośniku pamięci. Byłoby to o wiele łatwiej przewieźć i przechowywać niż papier... Ja nie jestem tym tak zaskoczona. Ojciec uwielbiał papiery, nawet te z naszego czasu. – Zastanów się nad tym – mówię. – Papierowa gazeta to przedmiot. Prawdziwa rzecz. Nie można jej zmodyfikować, rozszerzyć, uaktualnić, odświeżyć, hakować ani nic w tym rodzaju. Jest nietrwała, ale stanowi migawkę historii, w której nie da się gmerać. To jedyna wersja historii, o której wiemy, że się naprawdę wydarzyła. Ethan kiwa głową. – Rozumiem, co masz na myśli. – Chwilowo ludzie zachwycają się wszystkim, co cyfrowe, nieskończonymi zbiorami danych, własnym kawałkiem chmury informatycznej i innymi podobnymi rzeczami. Obecnie nikt nie darzy zbyt wielkim szacunkiem papieru, ale myślę, że ta fascynacja

wirtualnymi nośnikami po pewnym czasie wygaśnie – mówię mu. – Myślę, że z biegiem czasu ludzie, a na pewno mój ojciec, zaczną znowu szanować moc realnych rzeczy, których można naprawdę dotknąć. Ethan podnosi gazetę z przyszłej niedzieli. – Niemal boję się do niej zajrzeć. Wiesz, o czym mówię? – Chyba tak. Z zewnątrz dobiega warkot przemykających samochodów i przenika mnie zimny dreszcz. – Wiesz, jak wielką władzę mógłby nam dać ten kawałek papieru? – mówi Ethan. – Owszem. Zwłaszcza jeśli wiadomości zawarte w tej gazecie są prawdziwe. – Dlaczego miałyby nie być? Sama przecież przed chwilą powiedziałaś, że to migawka historii. – Tak. Ale to tylko jedna migawka jednej historii. Na twarzy Ethana pojawia się niepokój. Wie, do czego zmierzam. Mówię dalej: – Ta gazeta ukazuje nam coś o wiele ważniejszego niż notowania giełdowe, wyniki zawodów sportowych czy przebieg dnia poprzedzającego jej datę. – Co takiego? – To, jak bardzo wszystko odmieniliśmy. Teraz, gdy przybyliśmy tu z przyszłości, wprowadzając przez to zamieszanie, jeżeli powstanie rozziew między tym, co się dzieje w świecie, a tym o czym pisze ta gazeta, będziemy mogli ujrzeć wpływ, jaki wywarliśmy od momentu, gdy ją wydrukowano. *** – Co z tym zrobisz? – pyta Ethan, wręczając mi czerwoną teczkę. W środku znajduje się sterta luźnych arkuszy, każdy z fotografią jakiejś osoby, kilka drukowanych dokumentów, głównie protokołów medycznych, oraz plik odręcznych notatek. Na wierzchu leży arkusz kobiety nazywającej się Theresa Hunt, urodzonej w 1981 roku. Mam trudności z odczytaniem drobniejszego druku, ale moje spojrzenie biegnie w dół kartki do notki zakreślonej czerwonym piórem: Pacjent

#1? Drugi jest arkusz trzyletniego chłopca, Jasona Hunta, przypuszczalnie synka Theresy. Notka brzmi: Pacjent #2? W teczce jest jeszcze kilkanaście innych arkuszy z podobnymi informacjami. Nie wszystkie osoby są zaliczone do kategorii pacjentów, ale niewątpliwie każda wiąże się z tą samą sprawą. Czy ci ludzie są chorzy? Czy jeszcze żyją? – Myślę, że on być może próbował stworzyć historię medyczną wczesnego etapu epidemii, ale nie jestem pewna. – Kartkuję plik do ostatniego arkusza. – Nie wiedziałam, że ta krwawa zaraza zaczęła się aż tak wcześnie, lecz sądzę, że to możliwe. Może to był rodzaj jej zwiastuna. Wiem, że choroba wielokrotnie mutowała i za każdym razem stawała się groźniejsza. Początkowo nie była szczególnie zaraźliwa, a pod koniec roznosiły ją komary. Nie jestem jeszcze gotowa dyskutować o tej kwestii zbyt szczegółowo z Ethanem. Wkładam teczkę do worka marynarskiego, żeby przejrzeć ją, kiedy będziemy mieli więcej czasu i mój wzrok się poprawi. Przechodzę do trzeciego pudła. Otwieram je i głośno wypuszczam powietrze z płuc. – Co? – pyta Ethan. – Tu są pieniądze. Sterty banknotów. Głównie setek i pięćdziesiątek. Mam nadzieję, że on nie rabował banków. – Wątpię, by to robił. Oglądam wszystkie przegródki; każda zawiera to samo. – Boże, to kupa forsy – mówię. – Sprawdzam daty na banknotach. Niektóre pochodzą z lat 2008, 2009 i tak dalej, aż do bieżącego roku. W innej kopercie banknoty mają daty przyszłoroczne i z kolejnego roku. – Widocznie przywiózł tutaj te pieniądze ze sobą – stwierdzam. – Ciekawe, jak je wszystkie zdobył? Wygląda, że to wielka suma. Czy był bogaty? Próbuję sobie przypomnieć, czego się nauczyłam. – To nie tak. Wydaje mi się, że w latach pięćdziesiątych była szalona inflacja amerykańskiego dolara. Pamiętam, jak tata mówił mi, że w 2056 roku bilet do metra kosztował sto pięćdziesiąt dolarów, a pączek

pięćset. – Chyba żartujesz? A ile kosztował pączek, kiedy byłaś mała? – Naprawdę nie potrafię powiedzieć. Na początku lat sześćdziesiątych Stany Zjednoczone zrezygnowały z dolara i stworzyły nową walutę, a kolejną pod koniec tej samej dekady. Kiedy byłam dzieckiem, pieniądze których używaliśmy, nazywały się goldbaksy. Ani jedna z tych walut nie zachowała wartości, a zresztą do tego czasu nie można już było kupić pączka za żadną cenę. Dawne zielone dolary chyba w większości zniszczono. Ale pamiętam, że czasami zdarzało mi się jeszcze je widywać. Przypominam sobie nawet, jak palono nimi w kominku. Oprócz tego nie miały żadnej innej wartości. Ethan wygląda na lekko zszokowanego. – Tutaj są dość użyteczne. – Wiem. To mnie zaskoczyło, kiedy tu przybyliśmy. Trudno mieć jakikolwiek szacunek dla świstków papieru, które wrzucaliśmy do ognia w kominku. – Widocznie twój ojciec je ocalił, wiedząc, że mu się przydadzą. – Teraz rozumiesz, co miałam na myśli, mówiąc o jego przywiązaniu do papieru? Podaję Ethanowi jedną ze stert banknotów, żeby mógł sam je obejrzeć. Oblicza w myśli. – W tym pudle musi być ze sto tysięcy dolarów. – Włożę trochę do naszego worka i zabierzemy je ze sobą – oznajmiam. – Postaraj się wziąć stertę banknotów, które już wydrukowano. Sprawdzam daty banknotów z pierwszej sterty i ładuję ją do worka. – Nigdy nie wiadomo, kiedy może ci się przydać... – urywam i próbuję szybko oszacować plik – pięć tysięcy dolarów. Ethan szeroko otwiera oczy. – Co zamierzasz zrobić z resztą tych pieniędzy? – Chyba chwilowo je tu zostawię. Mamy o wiele ważniejszą sprawę do przemyślenia. Odwracam się do ostatniego pudła. Widzę cienkie, półprzezroczyste czarne karty ułożone w talie. Natychmiast je

rozpoznaję, chociaż nie widziałam ich, odkąd opuściliśmy nasz świat. – To ci się bardziej spodoba – mówię do Ethana. Podchodzi, żeby się im przyjrzeć. – To banki pamięci, jedna karta na każdy miesiąc. Każda talia to rok – wyjaśniam. Wyjmuję jedną. – Nie jestem pewna, jakie tutejsze urządzenie potrafiłoby je odczytać. Ale jeśli zdołasz takie znaleźć, ujrzysz przyszłość. – Co to są te banki pamięci? – Pojawią się już wkrótce, mniej więcej za trzy lata, jeśli dobrze zapamiętałam moje lekcje historii – mówię mu. – Ludzie zaczną magazynować wspomnienia. To bardzo proste. Już obecnie macie odpowiednią technologię. W zasadzie ma ją każdy posiadacz telefonu komórkowego. Jest oparta na tej samej zasadzie, którą doradcy wykorzystują w naszych okularach. Jeżeli naładujesz swoją komórkę i będziesz miał włączoną jej kamerę przez cały czas, kiedy nie śpisz, możesz zarejestrować wszystko, co robisz, widzisz i słyszysz. Byłoby to głupie i niestrawne i nigdy byś tego nie zrobił, ale pojmujesz ideę? Pierwsze urządzenie, jakie zastosowano na masową skalę, nazywało się iMemory – maleńki zestaw mikrofon-kamera wielkości mniej więcej perły, który można było nosić jako kolczyk, w naszyjniku czy właściwie gdziekolwiek. Z czasem stały się jeszcze mniejsze i ludzie zaczęli je sobie wszczepiać do płatków uszu. Takie urządzenie automatycznie rejestrowało wszystko, co widziałeś i robiłeś przez cały dzień, a potem, również automatycznie, przesyłało to i magazynowało w twoim własnym miejscu w chmurze danych. Oczywiście, większość tych zapisów się ignorowało, ponieważ były śmiertelnie nudne. Ale powiedzmy, że zgubiłeś portfel czy klucze i chciałeś się dowiedzieć gdzie. Albo chciałeś udowodnić, że rzeczywiście wyrzuciłeś śmiecie, odrobiłeś zadania domowe z matematyki lub to, że to twoja siostra pierwsza cię uderzyła, czy cokolwiek. Dzięki bankom pamięci mogłeś dotrzeć do nagrania i łatwo je przeszukać według daty, godziny, kluczowego słowa. Mogłeś odtworzyć dowolny fragment swojego życia. Od dawna nie myślałam o iMemory. – To nie znaczy, że ludzie często tak robili – ciągnę – ale lubili wiedzieć, że mogą. Na początku mawiali, że to niemal jak bycie

nieśmiertelnym: móc zatrzymać w ten sposób całe swoje życie. Obecnie może to brzmieć dziwacznie, ale wkrótce wszyscy będziecie to robić. W pewnych dziedzinach to jest wspaniałe, na przykład we wskaźniku przestępczości. Nikomu nic nie uchodzi na sucho. Problemy zaczynają się, gdy oprócz ciebie także inni ludzie mają dostęp do twojego życia. – Podnoszę talię. – Te są mojego taty. Ta pochodzi z 2058 roku. Może być najwcześniejsza. A ta jest z 2086. W tym roku się urodziłam. Ethan pociąga mnie za kosmyk włosów. – Czyli mógłbym zobaczyć twoje narodziny? – pyta coraz bardziej zaciekawiony – Tak, być może. Jeśli przejrzymy zapis z tamtego tygodnia. Wyjmuję dziesięciolecia wspomnień mojego ojca i znajduję pod nimi talie z inicjałami matki. – Nie do wiary – mówi Ethan. Wydobywam je i układam według kolejności lat. Oczy mnie pieką, ale wytężam wzrok, by odczytać daty. Natrafiam też na swoje wspomnienia. Cztery i pół talii. Zaczęłam je gromadzić dopiero w wieku siedmiu lat. A potem widzę jedną niekompletną talię zawierającą krótkie życie i pamięć Juliusa. Wkładam wszystkie talie z powrotem do środka i zamykam pudło na zatrzask. Ukrywam twarz w dłoniach. Co bym zobaczyła, gdybym spoglądała jego oczami? Wstaję. Więcej nie zdołam na razie znieść. Ethan ogląda uważnie pożółkłą kartkę, którą znalazł pośród banków pamięci w ostatnim pudle. Coś w jego postawie budzi mój niepokój. – Ethan? Nie odpowiada. Podchodzę do niego. Wpatruje się w mocno wyblakły rysunek. Wytężam wzrok, by rozróżnić ołówkowe linie. – Wygląda na stary – zauważam. – Co to jest? Wciąż żadnej odpowiedzi. Nachylam się bliżej, by się przyjrzeć. To szkic przedstawiający jakąś burzę. Po jednej stronie jest tam kilka strzałek i wykresów. U dołu znajduje się mapa. – Nic ci nie jest? – chcę wiedzieć. Podnosi wzrok znad rysunku. Nigdy dotąd nie widziałam go takiego.

– Wiesz, co to za rysunek? – pyta. – Nie. – Jest mój. Narysowałem tu tamten dzień nad rzeką. Dzień, w którym przeszłaś przez ścieżkę czasową, a ja cię znalazłem. – Czy mu go dałeś? – Nie. Tego właśnie nie rozumiem, Pren. Ten rysunek spoczywa w dolnej szufladzie biurka w moim pokoju. – Teraz? – Teraz. – Jesteś pewien? – Absolutnie pewien. – Czy sporządziłeś kopię? – Nie ma żadnej kopii. Rozważam to. – A więc to znaczy, że jeszcze mu go nie dałeś. Styczeń 2012 Drogi Juliusie! Mama przyłapała mnie na pisaniu tego listu do Ciebie. Mówi, że mam nigdy więcej do Ciebie nie pisać albo powiadomi pana Roberta. Powiedziałam jej, że piszę po ciemku i nikt o tym nie wie, ale nadal mi zabrania. Tak więc chwilowo to mój ostatni list i chcę Ci tylko powiedzieć, że to miejsce, w którym teraz mieszkamy, jest piękne. Pobyt tutaj pod wieloma względami bywa trudny, ale wczoraj wróciłam do domu ze szkoły przez park i padał śnieg, a ja czułam się najszczęśliwszą osobą na świecie. Najcięższe jest to, że nie ma Cię tu ze mną, ale już nawet w przybliżeniu nie tak ciężkie jak dawniej. Wtedy Twoje życie się skończyło, lecz teraz, gdy jesteśmy tutaj, jeszcze się w ogóle nie zaczęło. Naprawiamy tutaj sprawy, więc kiedy rzeczywiście rozpoczniesz życie, będziesz mógł robić wspaniałe rzeczy. Będziesz pływał w oceanie i jadł owoce mango, kiedy tylko zechcesz. I zobaczysz wiewiórki i pszczoły, a może nawet miał domowego pieska. A ja pokażę ci, jak się sadzi te cebulki, z których na wiosnę wyrastają kwiaty.

Będziemy wieść lepsze życie, J. Tym razem dorośniesz, obiecuję ci. Twoja kochająca siostra Prenna

Rozdział 14 Wciąż jest piątkowy ranek. Jedziemy drogą Meadowbrook Parkway jak gdyby we śnie. Świeci słońce, a ja wystawiam bosą stopę przez okno samochodu i czuję, jak wiatr wieje między palcami. Zatrzymujemy się w Target, żeby kupić telefon komórkowy na kartę. – No śmiało, zaszalej – mówi do mnie żartobliwie Ethan, gdy biorę do rąk dwie komórki. Przypuszczalnie nie co dzień znajdziemy tysiące dolarów. Używam jednej z komórek, żeby zadzwonić do matki. Zastanawiam się, ile ona wie, czy powiedzieli jej, że uciekłam. Wiem, jak bardzo nienawidzą przyznawać się do błędów czy choćby tylko ujawniać, że nie panują nad sytuacją. – Molly, mogę rozmawiać tylko przez chwilę ‒ mówię do niej bez tchu, gdy odbiera telefon. W głębi duszy dręczy mnie obawa, że oni w jakiś sposób namierzą to połączenie, jeśli potrwa zbyt długo. – Prenna! Gdzie się podziewasz? – Nic mi nie jest. Uciekłam od pana Roberta i nikt nie ucierpiał. Muszę spróbować naprawić coś, o czym powiedział mi Poppy, ale wrócę do domu najpóźniej w niedzielę. – Słyszę w tle jakieś głosy i orientuję się, że nie jest sama. – Mamo? – Prenna? – Teraz to inny głos. Chyba słuchawkę przejęła panna Cynthia. Na dźwięk jej głosu krew ścina mi się w żyłach. – Słyszysz mnie, Prenno? Jeżeli będziesz się nadal upierać przy swoim postępowaniu, ucierpi przez to twoja matka. I Katherine. Ona jest groteskowa. Powinnam się rozłączyć. – One nie zrobiły nic złego. – Tym bardziej powinnaś mieć na uwadze ich dobro. – To nie ja chcę je skrzywdzić. – Teraz odzywa się we mnie dwunastolatka zamierzająca obronić nas przed podstępną panną Cynthią. Muszę się opanować. Panna Cynthia zaczyna mówić, lecz jej przerywam: ‒ Wrócę za dwa dni. Zostawcie je obie w spokoju, a zjawię się przed drzwiami gabinetu pana Roberta i oddam się w wasze ręce.

Wtedy możecie zrobić ze mną, co zechcecie. Ale jeżeli je skrzywdzicie, przysięgam, że zniszczę WSZYSTKO! Rozłączam się. Łamię komórkę na dwoje przy złączu i ciskam ją w głąb parkingu. Po chwili czuję na plecach dotyk dłoni Ethana. – To nie poszło najlepiej – mówi. – Tak, nie najlepiej – przyznaję. Wstaję. Ocieram oczy. – Ale wszystko będzie dobrze. – Tak? – Tak – odpowiadam. I z jakiegoś powodu wiem, że to prawda, ponieważ po raz pierwszy w historii moich kontaktów z panną Cynthią to nie ja sprawiałam wrażenie przestraszonej, tylko ona. *** To być może pierwsza godzina wolności w moim życiu tutaj, więc uznajemy, że powinniśmy pojechać nad ocean i zobaczyć go na własne oczy. – Tak czy owak, musimy gdzieś być – stwierdza filozoficznie Ethan i istotnie trudno temu zaprzeczyć. Mój wzrok naprawdę się poprawia i to wydaje się cudem. Widzę inaczej i lepiej, niż kiedykolwiek widziałam przez te gówniane okulary. Jedziemy wzdłuż wybrzeża pod błękitnym niebem, w nieco rozmytym żółtym blasku słońca, i mam tuż za oknem wydmy Atlantyku. Cała planeta wydaje mi się wyszorowana do czysta, nowa i taka piękna. Ethan zerka na mnie z uśmiechem. Wjeżdżamy do Jones Beach przy plaży numer dwa i parkujemy w pobliżu baru przekąskowego. Bar już wypełnia się gośćmi. Dlaczego nie? Jest przecież piękny i bardzo ciepły majowy piątek. – Tu jest cudownie – mówi Ethan, gdy obserwujemy mijające nas grupki ludzi w plażowych strojach, wlokące ze sobą przenośne lodówki, parasole i gromady małych dzieci. – Czy istnieje lepsze miejsce dla dwojga takich, co uciekają w popłochu i zamartwiają się losem ludzkości? Jednak pozostajemy jeszcze przez chwilę w samochodzie. Ethan wyjmuje egzemplarz „New York Timesa” i rozdziela go na dwie części.

– Możesz już normalnie czytać, prawda? – upewnia się, gdy wypróbowuję wzrok na drobnym druku na pierwszej stronie, tak dumny, jakby osobiście nauczył mnie czytać. Udajemy nonszalancję, ale widzę, że oboje jesteśmy spięci, obawiamy się rozłożyć gazetę i zajrzeć do niej. Kiedy moja rodzina emigrowała, my, podróżnicy w czasie, zabraliśmy ze sobą tak niewiele przedmiotów, że ta gazeta wydaje mi się niemal tak samo dziwna jak Ethanowi. Zaczynam od prognozy pogody u góry strony. – Dzięki tym gazetom moglibyśmy zrobić furorę jako meteorolodzy – mówię. Ethan zerka niepewnie na dział sportowy. – I zbić cholerną fortunę na zakładach sportowych. Zawsze zaczynam czytanie gazety od tej strony, ale teraz patrzenie na nią wydaje się takie niewłaściwe. – Wiem, co masz na myśli – przytakuję. Biorę tę stronę oraz dział ekonomiczny i odkładam je na bok. – Chwilowo nie martwmy się nimi. Razem przeglądamy pierwszą część gazety. Rzucam okiem na kolejne nagłówki i kolumny i nie dostrzegam niczego, co uderzająco odbiegałoby od głównego nurtu wiadomości. Najwidoczniej imigrantom udało się niczego nie naprawić. Może powiodło im się również przy zapobieganiu niekontrolowanym zmianom. W pewnym momencie Ethan odkłada gazetę i rzuca mi spojrzenie oznaczające: „Jak do tego doszliśmy?”. Moje serce wyrywa się ku niemu. Przywykłam do świata pełnego chaosu. Przypominam sobie wyraz jego twarzy, gdy znalazł swój rysunek w pudle Poppy’ego. Bardzo wiele już dzisiaj przeżył, a nie minęło nawet południe. Dotykam jego nadgarstka. – Przepraszam, że cię w to wplątałam. Przez chwilę patrzy na mnie w dawny sposób. – Ja już tak bardzo wplątałem się w ciebie, Henny. Od pierwszego dnia, kiedy cię ujrzałem. Teraz nie ma już z tego wyjścia. ***

– Myślę, że powinniśmy przejrzeć dział miejski – mówię po tym, jak podzieliliśmy się corn dogiem, torebką chipsów i lemoniadą kupionymi w barze przekąskowym i wróciliśmy do samochodu. Rozkładam przed nami te strony gazety. Pod zagięciem znajduje się rzucający się w oczy artykuł opatrzony dwoma zdjęciami: mężczyzny i kobiety. Ethan pochyla się nad gazetą. – Cholera, wiesz, kto to jest? – pyta, wskazując fotografię kobiety. Odsuwam się na bok, żeby mógł przejrzeć kolumny. Jego palec zatrzymuje się na jej nazwisku u góry artykułu. – Tak, to na pewno ona. – Kto? – Mona Ghali. Ta badaczka, autorka tekstu, o którym ci mówiłem. Z laboratorium, w którym zeszłego lata odbywałem staż. – Tekstu, który chciałeś pokazać Benowi Kenobiemu. – Właśnie. – O mój Boże! Co się z nią stało? Oboje jesteśmy tak wzburzeni i wytrąceni z równowagi, że czytamy artykuł wyrywkowo i nie po kolei. Wracam do nagłówka. – Chyba nie żyje – mówię i odczytuję na głos: ‒ „Kłótnia kochanków zakończona śmiercią”. – Usiłuję zwolnić i odczytać dwa pierwsze akapity uważnie i po kolei. – Jak się zdaje, ta kłótnia zakończyła się jej śmiercią. – Wskazuję na zdjęcie mężczyzny. – Ten facet... – szukam jego nazwiska – Andrew Baltos, zamordował ją. Ethan wygląda na przerażonego. Przestaje czytać. – Ona nie żyje? Ponownie sprawdzam datę, po prostu aby się upewnić. – Nie. Obecnie jeszcze żyje. Umrze w sobotni wieczór, około dziewiętnastej czterdzieści pięć. Ethan wpatruje się w artykuł, lecz nie potrafi się zmusić, by go przeczytać. – Dlaczego? Dlaczego ktoś miałby ją zabić? – Piszą tu, zdaje się, że ten Andrew to jej chłopak i że się pokłócili. – Czytam kawałek dalej. – Facet nie zaprzecza, że ją zabił. Twierdzi, że zrobił to w obronie własnej i że ona miała rewolwer. Ethan przez chwilę zastanawia się nad tym.

– Sądzisz, że to mogło być to? Obydwoje wiemy, czym jest owo „to”. Taka wyraźna zbieżność wydarzeń nie może być przypadkowa. – Myślę, że tak – odpowiadam. Ręce drżą mi nerwowo, gdy rozprostowuję stronę gazety, by wygładzić zagięcie biegnące przez środek fotografii. – Czy mój ojciec wiedział o niej? – Opowiedziałem mu o jej pracy. Nie tyle o tej dotyczącej wykorzystania energii fal morskich, co raczej o zagadnieniu ciemnej materii, którym zajmowała się na boku. Nie jestem pewien, czy wymieniłem jej nazwisko. Nie zdążyłem dać mu tego jej tekstu. Pozwalam oczom przez chwilę odpocząć, a potem czytam dalej. – I to był dzień jej urodzin – oznajmiam. – Została zamordowana w swoje urodziny? To znaczy, zostanie zamordowana? – Jak Szekspir. Zmarł w dniu swoich urodzin. – Kończę czytać artykuł. – Myślałam, że będziemy szukać czegoś w rodzaju zabójstwa na tle politycznym, może nawet morderstwa w sferach korporacyjnych. Wiesz, co mam na myśli? Nie wyobrażałam sobie, że to będzie jakaś dziewczyna, która w dniu urodzin pokłóciła się ze swoim chłopakiem. Ethan przygląda się zdjęciu. – Ale to bardzo wyjątkowa dziewczyna. Wracam do artykułu. – To laboratorium jest w Teaneck? – Tak. – Właśnie tam to się wydarzyło. Wydarzy. Kręci głową. – To szaleństwo. Byłem tam pewnie ze sto razy. – To może nam się przydać, prawda? – Kładę gazetę na desce rozdzielczej i uważnie przyglądam się w pełnym blasku słońca fotografii mężczyzny. – Musimy się dowiedzieć, kim jest ten facet. Powinniśmy dowiedzieć się o nim wszystkiego, co zdołamy. Ethan przytakuje. – Wciąż mam w plecaku ten jej tekst. Nie mogę uwierzyć, że zginęła. – Jeszcze nie.

– To znaczy, ma zginąć. – Zamierzamy ocalić jej życie, pamiętasz? *** Wertujemy resztę gazety z osiemnastego maja, po prostu żeby się upewnić, a potem przeglądamy pozostałe trzy gazety, które zabraliśmy ze sobą, i w ten sposób zmierzamy do końca miesiąca. Niemal natychmiast znajdujemy coś istotnego. W gazecie z datą dwudziestego pierwszego maja artykuł ukryty głęboko w dziale miejskim opisuje niezwykły zwrot w sprawie Mony Ghali i Andrew Baltosa. Okazuje się, że ta sprawa zaczyna wyglądać na coś bardziej skomplikowanego niż zwykła kłótnia kochanków i przypadkowe zabójstwo w obronie własnej. Niemal całkowicie wyczyszczono twarde dyski dwóch komputerów w gabinecie Mony Ghali i opróżniono szafkę na dokumenty. Mamy też gazetę z dwudziestego ósmego maja donoszącą, że włamano się także do mieszkania Mony Ghali. Zabrano pliki z jej domowego komputera i starannie przeszukano całe mieszkanie w noc jej śmierci. W noc, gdy ma umrzeć. Wspomina się tam również o związanym z tym artykułem w gazecie z dwudziestego siódmego maja, której nie mamy. Gdy sprawa zaczęła się komplikować, Baltos zniknął, zanim policja zdążyła go aresztować, i przypuszcza się, że uciekł z kraju z fałszywym paszportem. – To wszystko nie trzyma się kupy – zauważa Ethan, gdy mu o tym czytam. – Wygląda na to, że to dość tajemniczy osobnik – mówię, podnosząc wzrok znad gazety. – Nie jest amerykańskim obywatelem, nie potrafią ustalić jego prawdziwego nazwiska i nie mają pojęcia, jak dostał się do Stanów Zjednoczonych. Musiał wjechać tutaj nielegalnie. – Więc może chodzi tu raczej o to, co podejrzewałaś – mówi Ethan, kiedy skończyłam czytać wszystko, co zdołałam znaleźć o tej sprawie. – Baltos chciał ją zabić – chce ją zabić – z powodu jej obecnej pracy i tej, którą wykona w przyszłości. I to także jest powód, dla którego musimy ją uratować. – Ale przecież ten facet nie wie, czym ona będzie się zajmować

w przyszłości. Nie ma tej wiedzy, jaką my dysponujemy. Nie może wiedzieć o tym rozgałęzieniu czasu. Ethan znowu przygląda się fotografii mężczyzny. – Jesteś pewna? – No cóż, on niewątpliwie nie należy do naszej imigracji. – Skąd wiesz? – pyta Ethan. – Ponieważ wymienia się go w tej gazecie. Napisano to i wydrukowano, zanim tu przybyliśmy. – Racja, oczywiście – przyznaje Ethan i potrząsa głową, jakby porządkował myśli. – A jednak najwyraźniej można spowodować rozgałęzienie czasu, nie zdając sobie z tego sprawy – mówię. – I on musiał podejrzewać, że Mona Ghali wpadła na trop jakiegoś odkrycia. Czy próbował ukraść wyniki jej badań? Wykorzystać je, by samemu zyskać sławę? – No cóż, jeśli tak, to niezbyt mu się powiodło. Przyszłość, jaką opisał mi Ben Kenobi, to klimatyczna katastrofa. Nie wygląda na to, by ta przyszłość odniosła korzyść z jakiejkolwiek rewolucji polegającej na wykorzystaniu nieszkodliwej dla środowiska energii fal morskich. – Istotnie, nie wygląda. Nie wyglądało. Nikt nie zdobył sławy w tej dziedzinie. – Może on jest korporacyjnym szpiegiem pracującym dla koncernu naftowego. No wiesz, jakiś wielki pazerny koncern usiłuje zablokować nową technologię, która mogłaby wyeliminować go z rynku. Czasami czyta się o takich rzeczach. A może są tylko w filmach. Wpatruję się w paznokcie palców u nóg i myślę. – To dobra teoria. Trudna do udowodnienia. – Szkoda, że nie możemy poszukać w internecie informacji o bliskiej przyszłości. Posłuchaj, chodzi nam przecież o tę odległą zaledwie o dwa dni. Śmieję się. – No właśnie, dlaczego tak jest? Nie można nawet wejrzeć w jutro. I kto mówi, że internet nie ma granic? *** Zostawiamy gazety w samochodzie i ustalamy strategię, spacerując

po plaży. Wbiegamy w zimne, zachwycające fale przyboju i wybiegamy z nich, układając wielkie plany – „wielkie, sprytne plany”, jak mówi Ethan. Ale gdy je obmyślamy, uświadamiamy sobie, że ocean sprawia więcej frajdy, kiedy ma się kostium kąpielowy. Nie mówimy tego na głos, ale jak przypuszczam, oboje czujemy, że chociaż jutrzejszy dzień będzie nadzwyczaj doniosły – zmieni przecież losy świata, nic mniej – dzisiejszy też jest całkiem ważny. To mały kawałek czasu, który możemy skraść, zanim będziemy musieli znowu stawić czoło naszemu przeznaczeniu. Tak więc za namową Ethana opuszczamy Long Island i przejeżdżamy przez Brooklyn, a potem przekraczamy granicę Staten Island i przez półtorej godziny jedziemy wzdłuż wybrzeża New Jersey, aż w końcu znajdujemy wysoki hotel na nadmorskiej promenadzie, zwrócony ku szerokiej, zatłoczonej plaży. To nie jest żaden wytworny, piękny hotel ani nic w tym rodzaju. Standardowy, różowo tynkowany budynek przy plaży, zbudowany w latach siedemdziesiątych XX wieku, z mnóstwem stiuków i balkonów, ale nam wydaje się dziwacznie doskonały. Zameldowanie się w nim okazuje się nieco krępujące. Ethan podchodzi energicznym, zdecydowanym krokiem do kontuaru recepcji, lecz po chwili wraca z zakłopotaną miną. – Jest tylko jeden wolny pokój, z wielkim łóżkiem oraz rozkładaną sofą czy czymś takim. Ja zajmę sofę. Nie masz nic przeciwko temu, że będziemy dzielić pokój? – pyta. Ta kwestia to obce terytorium i Ethan nie do końca wie, jak z tego żartować. – Nie, w porządku – odpowiadam. Nasz pokój mieści się na szóstym piętrze i ma częściowo widok na ocean, co w praktyce oznacza, że jeśli wyjdzie się na mały balkon i mocno wyciągnie szyję w prawo, można dostrzec wąski pasek wody. Z okien widać głównie parking i restaurację sieci IHOP, ale to wszystko i tak przewyższa moje najśmielsze oczekiwania. W ciągu jednego dnia przebyłam drogę od kompletnej beznadziei uwięzienia w piwnicy do znalezienia się tutaj, na skraju oceanu, na

skraju prawdziwie istotnego dokonania i na skraju baru z naleśnikami – i na Boga, z osobą, którą chyba mogłabym naprawdę pokochać. To dziwne i ekscytujące – wiedzieć, że nikt inny nie kontroluje, co robię, nie widzi tego co ja, nie podsłuchuje tego, co mówię. Przynajmniej ten jeden raz. Zanim wpadnę w zbyt wielką euforię, przypominam sobie o Katherine. Żałuję, że nie może tego zasmakować. Dwie ściany są białe, a dwie pomalowane na kolor niebieskozielony. Narzuta w kwiecisty wzór jest plastikowa, a sofa wygląda na niewygodną, ale pokój jest widny i czysty. Na podłodze leży szorstka słomiana mata pachnąca plażą. Idę sprawdzić łazienkę i mój zachwyt budzi widok małych mydełek i szamponów. Mam ochotę krzyknąć: „Czy wiesz, czym to dla mnie jest? Mogę widzieć! Mogę mówić, co myślę! Mogę zużyć jedną buteleczkę szamponu, a drugą zabrać do domu!”. Mogę wyobrazić sobie przyszłość otwierającą się przed nami tak, że żadne z nas już nie wie, co się wydarzy! Ethan rzuca na sofę worek marynarski i otwiera go. W szafie wnękowej jest sejf. Słyszę, jak majstruje przy nim, a potem wkłada do niego pieniądze i papiery. Wraca i wręcza mi plik pięćdziesiątek i dwudziestek. Powtarza mi kombinację cyfr szyfru, żebym ją zapamiętała. – Musimy kupić ubrania na zmianę – oznajmia. – Ty śmierdzisz. Przygląda się mojej zszokowanej minie. – Penny, żartuję – mówi ze śmiechem. – Wcale nie śmierdzisz. A w każdym razie prawie wcale. Spoglądam na spodnie od dresu i koszulkę na ramiączkach, w których położyłam się spać przed dwoma dniami. – Twoja higiena osobista też pozostawia wiele do życzenia – ripostuję. Próbuję żartować, ale łatwiej przychodziło zdobyć się na beztroskę, gdy najpoważniejszą sprawą między nami była gra w wisielca. – Chodź – mówi. – Przy deptaku są sklepy. Zastanawiam się. To mogłoby być krępujące. Nie wiem, w jaki sposób mam o nim myśleć. Nie może być moim chłopakiem, lecz nie

mogę udawać, że nie istnieje między nami fizyczny pociąg. Nie potrafię obojętnie patrzeć w jego oczy, na usta czy dłonie, ale nie mogę go też uwodzić. Nie mogę nie dostrzegać, w jaki sposób na mnie spogląda, zwłaszcza kiedy myśli, że tego nie widzę. – Dobrze – mówię w końcu. Myję twarz, żałując, że nie mogę wyszorować zębów, i ruszamy na miasto. W jaskrawo oświetlonej drogerii kupuję kilka przyborów toaletowych. Ethan wlecze się za mną, gdy wybieram szczoteczkę i pastę do zębów oraz różową plastikową szczotkę do włosów. Powraca do mnie echo dawnych rozterek: „Czy zachowuję się tak jak inni? Czy zwykła osoba by je kupiła? Czy się czymś nie zdradzam?”. „On wie! – krzyczę na siebie w duchu. – Wiedział od samego początku!”. Ethan znika w głębi przejścia między półkami, więc wykorzystuję okazję i kupuję trójpak bawełnianej bielizny oraz maszynkę do depilacji. Ale numer – myśleć w takiej chwili o goleniu nóg! A jednak to robię. Spotykamy się znowu przy kontuarze. Ethan triumfalnie dzierży parę jaskrawopomarańczowych klapek, nową komórkę zamiast tej, którą połamałam, i talię kart. Potem wstępujemy do butiku oferującego milion par okularów słonecznych i sterty tanich strojów plażowych. Rozglądam się niepewnie. Ledwie potrafię robić zakupy sama, a co dopiero w towarzystwie osiemnastoletniego chłopaka. Ethan rozładowuje napięcie, przymierzając koszulę ozdobioną idiotycznymi frędzlami oraz wielkim wizerunkiem słońca na plecach. Parskam śmiechem. – Nie? – pyta, udając zdziwienie. Wybieram pomarańczowy sarong, dżinsowe szorty, białą bluzkę bez rękawów, szarą bluzę dresową, słomkowy kapelusz z szerokim rondem i strój kąpielowy. Jesteśmy już obkupieni, prawda? Rzucam tę stertę rzeczy na ladę, a Ethan przymierza olbrzymie białe okulary słoneczne. – Skończyłam – oznajmiam. – Nie zamierzasz niczego przymierzyć? – pyta z rozczarowaną

miną. – Nie muszę – odpowiadam szybko. Podnosi sarong i rozkłada go zdumiony. – Co się z tym robi? – Obwiązuje wokół siebie. – Pokażesz mi? Owijam sarong wokół jego bioder jak spódniczkę. – Chodziło mi o to, żebyś pokazała na sobie – wyjaśnia. Spalona słońcem pięćdziesięciokilkuletnia sprzedawczyni wyciąga ze sterty kostium kąpielowy. – Tego nie można zwracać, skarbie. A numeracja bywa zawyżona. Powinnaś przymierzyć. Zerkam podejrzliwie na zadowoloną minę Ethana. Wygląda to niemal, jakby on i sprzedawczyni byli w zmowie. Ethan niewinnie wzrusza ramionami. Biorę kostium kąpielowy i z ociąganiem idę do przymierzalni w głębi sklepu. Nie ma co robić z tego wielkiego problemu. Ethan i tak wkrótce zobaczy mnie w kostiumie kąpielowym. Ale policzki mnie palą, gdy usiłuję zaciągnąć zasłonę tak, żeby po bokach nie zostały zbyt duże szpary. Dlaczego zasłony w przebieralniach zawsze są tak okropnie źle dopasowane? Rozbieram się szybko i wciągam elastyczne majtki. Mają nad krokiem papierową nalepkę z ceną, która szeleści, gdy się obracam. Stanik jest spięty pośrodku brązowym szylkretowym pierścieniem. W przebieralni oczywiście nie ma lustra. Musiałabym wyjść do wysokiego lustra umieszczonego między dwiema kabinami. Czy naprawdę muszę zobaczyć, jak wyglądam w tym kostiumie? Nie, leży dobrze. – I jak? Pasuje? – dobiega mnie z odległości kilkudziesięciu centymetrów donośny głos sprzedawczyni. – Aha, doskonale. – Nie chowaj się tam! – woła. – Nie możesz się nawet zobaczyć! Spoglądam w dół na swoją skórę, która wydaje się sina i pokryta plamami. Wspaniale!

To nadmorskie miasteczko wypoczynkowe, w którym panuje niezobowiązująca atmosfera. Kobiety prawdopodobnie wychodzą na kolację do restauracji w kostiumach kąpielowych dwa razy mniejszych niż ten. Przypuszczalnie ludzie tu nawet do kościoła chodzą ubrani bardziej skąpo niż ja teraz. Są przyzwyczajeni do pokazywania wszystkiego, w domach i na dworze, a ja przywykłam wszystko ukrywać. Wychodzę z przebieralni, starając się nie kulić. – Bardzo ci w nim ładnie! – wykrzykuje sprzedawczyni. Ku memu przerażeniu obraca mnie, żeby przyjrzeć mi się ze wszystkich stron. – Masz wspaniałą figurę – orzeka gromko. Na te słowa krzywię się z niesmakiem i posyłam Ethanowi spojrzenie mówiące: „Posłuchaj tylko, co ta kobieta wygaduje!”. Ale on, podobnie jak ja, ma twarz zarumienioną bardziej niż zwykle. Opuszczamy sklep z pełną torbą zakupów, w tym także koszulą z frędzlami i tymi olbrzymimi białymi okularami słonecznymi. Ethan jest rozradowany, a ja też nie potrafię powstrzymać uśmiechu, gdy idziemy sprężystym krokiem. – To były niewątpliwie najwspanialsze zakupy, jakie kiedykolwiek robiłem – oświadcza. *** Znajdujemy bar na samej plaży, w którym jemy burgery i pijemy koktajle mleczne. Potem oboje ruszamy w kierunku oceanu i kopnięciami zrzucamy buty. Podciągam do kolan moje spodnie od dresu, a Ethan podwija nogawki swoich spodni i brodząc, wchodzimy do wody. Jest łagodnie ciepła, przejrzysta i prześwietlona promieniami słońca. Zagrzebuję palce nóg w miękki piasek dna i staram się nie myśleć o niczym oprócz rozkoszy, jaką odczuwam w zakończeniach nerwów moich stóp. Ethan bierze mnie za rękę. Po raz pierwszy robi to w sytuacji innej, niż gdy wyciąga mnie przez okno albo usiłuje pocieszyć w jakimś okropnym miejscu. Tym razem trzyma moją rękę bez żadnego celu, po prostu dla przyjemności.

Pozwalam, aby prosta rozkosz zakończeń moich nerwów rozlała się na dłonie, na palce, na miejsca, w których moje ramię muska ramię Ethana. Prowadzę nas głębiej w wodę. Nie przejmuję się tym, że moczę nogawki dresu. To też jest miłe. A zresztą mam ubranie na zmianę. Idziemy tak coraz głębiej, aż wreszcie woda sięga nam do pasa, a nasiąknięte nią ubrania zaczynają nam ciążyć. Lecz moje serce wydaje się tak lekkie, jak zawsze było albo już zawsze będzie. Zmierza ku nam pierwsza naprawdę spora fala. Krzyczę, a Ethan wybucha śmiechem i oboje nurkujemy pod nią. Wynurzamy się, śmiejąc się i parskając. Wchodzimy jeszcze dalej w ocean i przez długi czas po prostu unosimy się na falach w blasku słońca. Wiem, że pod wodą pływają przerażające stworzenia, które kłapią zębami i wymachują parzącymi mackami, ale nie boję się ich. Powierzchnia oceanu wydaje mi się zbyt spokojna i urocza, abym w tym momencie mogła uwierzyć w ich istnienie. W końcu mokrzy wychodzimy z powrotem na plażę i kładziemy się na piasku. Leżymy tam długo, pozwalając by powoli osuszało nas ciepłe powietrze. Ethan unosi się, opierając na łokciu, i pochyla nade mną. Przesuwa palcami w górę mojego ramienia. Podciąga moją wilgotną od słonej wody bluzkę aż do żeber i wpatruje się w te nowo odsłonięte fragmenty mojego ciała. Wodzi dłonią po moich biodrach i pępku. Usiłuję nadal oddychać. – Sprawiasz, że będzie nam trudniej, kiedy będziemy musieli przestać – mówię mu. – Już jest trudniej – odpowiada. Siada wyprostowany, a ja patrzę na jego muskularne plecy i wszywany pasek połatanych zielonych wojskowych spodni. Tyle razy chciałam zapytać go o te spodnie, lecz nigdy się nie zdecydowałam. Kiedy zadajesz komuś pytanie, zapraszasz go tym, żeby też cię o coś zapytał, a na to nie mogłam sobie pozwolić. Było to jedno z tysięcy pytań, jakich nigdy nie zadałam. Ja też siadam. – Skąd masz te spodnie?

To pytanie tak bardzo narusza zakaz wkraczania w cudzą prywatność, że ledwie potrafię je wypowiedzieć. – Co mówiłaś? – pyta zaskoczony. – Te spodnie. Zawsze je nosisz. – No cóż... – Zerka na nie. Nigdy dotąd nie wydawał się nimi w najmniejszym stopniu zawstydzony, ale teraz chyba trochę jest. – Mój dziadek służył w irlandzkiej armii w latach trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Należały do niego. – Naprawdę? – Tak. Mam też jego odznakę z wojskowej czapki. Jego ojciec, czyli mój pradziadek, walczył w irlandzkiej wojnie o niepodległość. W bitwie stracił rękę. Mój tata trzyma gdzieś w domu jego medale. Kiwam głową. – Kim jest twój ojciec? – Księgowym w firmie audytowej Ernst & Young – oznajmia Ethan, lekko się krzywiąc. – A twoja matka? Jest projektantką, prawda? Zaczynam się już wprawiać w zadawaniu pytań, rzucam je hojnie jak milionerka. – Tak. – Wzrusza ramionami. – Jej rodzina też była dość zadziwiająca. – Jak to? Unosi twarz do słońca. – Jej ojciec był węgierskim Żydem. W 1944 roku naziści wysłali jego i żonę do obozu koncentracyjnego. Mój dziadek uciekł stamtąd na początku 1945 roku. Chciał uratować żonę, ale ona już wcześniej zginęła. Przemierzył pieszo całą Europę, nocując w lasach, przechodząc w bród przez rzeki, aż wreszcie dotarł do Paryża. Do końca wojny działał we francuskim ruchu oporu, a potem przeprowadził się tutaj. – To smutna historia – mówię. – Ale jednak przeżył. Później powtórnie się ożenił, z moją babką, i założył firmę, miał dzieci i wnuki. – Lecz to nie wymazało z jego pamięci tego wszystkiego, przez co przeszedł. – Nie, nie wymazało. Zachował na ręce obozowy numer, żeby mu

o tym przypominał. Wzdycham. Przysłuchuję się szumowi fal, mojemu chyba najbardziej ulubionemu dźwiękowi na świecie. Oboje znowu kładziemy się na piasku. – Dziękuję – mówię. Ethan obraca się ku mnie. – Za co? – Za to, że pozwoliłeś, abym zadawała ci pytania. Tak długo na to czekałam. – Pytaj, kiedy tylko zechcesz – mówi. Wyciągam do niego rękę, a on ją ujmuje. Odwraca się na plecy i kładzie obie nasze ręce na swojej piersi. Przez długi czas nie potrafię myśleć o niczym innym oprócz tego, jak jego klatka piersiowa unosi się i opada przy kolejnych oddechach. Leżąc tak, mogę sobie wyobrazić szczęście. Nie to porywające i jaskrawe, lecz pełne, niemal bolesne, zarazem mroczne i świetliste. Cały świat postrzegam w taki sposób. Potrafię sobie wyobrazić rozszerzenie tego uczucia na inne miejsca i pory tego dnia. Wyobrażam sobie, że trzymam to uczucie w kieszeni jak okulary i czasami wyjmuję je, by przez nie spojrzeć i przypominać sobie wciąż na nowo świat, w którym takie uczucie istnieje.

Rozdział 15 Po lunchu zaczynamy w pokoju hotelowym wcielać w życie nasz plan. Ethan dzwoni na odszukany przez nas domowy numer Mony Ghali, przedstawiając się jako Jack Bonning, wolny strzelec z branży informatycznej pracujący dla jej firmy. Przygotowaliśmy wcześniej z grubsza tę wersję podczas jazdy wzdłuż wybrzeża. – Panna Ghali? – mówi. Unosi brwi na znak, że to ona odebrała. Zniża głos, żeby go nie rozpoznała, i gdybym nie była tak zdenerwowana, mogłabym się roześmiać. Imponująco rzeczowym tonem podaje jej swoje fałszywe nazwisko i tożsamość. Zachęcająco kiwam do niego głową. – Otrzymaliśmy kilka raportów o włamaniach do serwera waszej firmy – wyjaśnia. – Prosimy więc każdego z waszych pracowników, żeby usunął stamtąd wszystkie poufne pliki i tymczasowo przeniósł je do innego serwera. Ethan rozgrywa to na luzie. Nie mogę słyszeć Mony Ghali, ale nie wydaje się zakłopotany ani zbity z tropu tym, co ona mówi. Podaje jej informacje dotyczące zastępczego serwera. Założyliśmy, że będzie chciała przesłać pliki do serwera internetowego obsługiwanego przez wydział MIT, który ukończyła, więc Ethan mówi jej o takim właśnie serwerze, żeby poczuła się pewnie. W rzeczywistości to nie żaden serwer MIT. Ethan jest całkiem przyzwoitym programistą i poważanym hakerem, ale nie aż tak dobrym. Ten serwer ma identyfikację serwera MIT, lecz w istocie wysyłane do niego dane trafiają na konto utworzone przez Ethana. Ethan zerka na mnie, co chyba znaczy, że wszystko idzie dobrze. – I proszę, niech pani zrobi to samo z wszystkimi plikami z pracy w pani domowym komputerze – dodaje, zanim się rozłączy. Czterdzieści pięć minut później dzwonię do Mony Ghali z naszej drugiej komórki, przedstawiając się jako sekretarka z kadr. – Być może słyszała pani, że mamy pewne problemy z zabezpieczeniem danych – mówię. – Rozmawiała pani z panem Bonningiem z działu informatycznego?

Odpowiada, że tak. Odnoszę wrażenie, że nie chce rozmawiać ze mną dłużej, niż to konieczne, i rozumiem ją. Staram się nie myśleć za dużo i nie zdradzić się z wiedzą o tym, co jutrzejszy dzień chowa w zanadrzu dla niej i dla nas. – No cóż, wygląda na to, że w naszych biurach tutaj, w Braintree, zniknęło kilka plików fizycznych, i martwimy się, że to samo mogło się zdarzyć w biurze w New Jersey. – To niepokojące. Nic o tym nie słyszałam – odpowiada Mona Ghali. Omawiam procedurę, którą obmyśliliśmy z Ethanem, obejmującą zamknięcie jej szafek z dokumentami. Z niepokojem czekam na odpowiedź. – Tak, moje szafki rzeczywiście mają zamki. Nie zwykłam ich zamykać, ale od dziś zacznę – oświadcza. Jeszcze kilka minut po zakończeniu rozmowy serce wciąż mi wali. Wcześniej dzisiaj naprawdę sprawiało mi przyjemność to, że nie muszę kłamać. *** Tego popołudnia Ethan i ja kupujemy tani parasol plażowy i przebieramy się w stosowne stroje kąpielowe – a raczej w jego przypadku w szorty, które przewidująco zapakował do swojego worka marynarskiego. Kradniemy z hotelu dwa ręczniki i siadamy na piasku pod parasolem, zaledwie kilka metrów od linii przyboju (a właściwie na linii przyboju, jak okazuje się w pewnym momencie, gdy zaskakuje nas przypływ). Przez dwie godziny gramy w karty i jednocześnie dopracowujemy naszą strategię na jutrzejszy dzień. Wygląda to tak, że Ethan uczy mnie nowej gry i gramy w nią, dopóki go nie pokonam; wtedy uznaje, że jestem już wystarczająco dobra, i bierzemy się do następnej. Nie lubi przegrywać, więc dość szybko przechodzimy przez Szalone Ósemki, Starą Pannę i Go Fish. Dopiero w piątej partii pokonuję go w garibaldkę, lecz kiedy mi się udaje, ma to dla mnie dodatkowy urok. Podczas gry w Krwawe Knykcie cierpię przez kilka rozdań, ale gdy w końcu wygrywam, Ethan wyciąga damę, więc mogę walnąć go talią kart

w kostki palców dwanaście razy i skwapliwie z tego korzystam. Ethan twierdzi, że jest supergenialnym ekspertem w grze w remika, więc kiedy pokonuję go już w drugiej partii, jest tak wściekły i pełen niedowierzania, że zmusza mnie, abyśmy rozegrali jeszcze trzy partie, i cierpi psychiczne katusze, gdy wygrywam za każdym razem. – Myślę, że jestem lepsza w grach wymagających umiejętności, a nie szczęścia – mówię. – Och, zamknij się – rzuca. Kręci głową. – Stworzyłem potwora. Oświadcza, że jego miłość własna nie pozwala mu jeszcze nauczyć mnie gry w kierki, więc zamiast tego idziemy popływać. Fale robią się większe, a ja nie jestem zbyt dobrą pływaczką. Tam, skąd pochodzę, nikt nie garnie się do pływania z miliona powodów. Po raz pierwszy pływałam, dopiero kiedy miałam dwanaście lat – w basenie w ogrodzie sąsiada. Ale nie chcę wyjść na tchórza, więc podążam za Ethanem na głębinę. Jedna z fal mnie zaskakuje i niemal zdziera ze mnie dół kostiumu kąpielowego. Odwracam się od Ethana, odnajduję pod nogami dno i idę kilka kroków w stronę brzegu, usiłując się ogarnąć, tak aby istotne części mojego ciała pozostały zakryte. Powinnam się chyba zorientować, że gwałtowny szum wody za mną oznacza wzbieranie naprawdę olbrzymiej fali. Odwracam głowę i widzę, że się zbliża, lecz jest już za późno, by wyskoczyć ponad nią czy zanurkować pod nią. Fala uderza mnie prosto w plecy, ciska do przodu i obraca jak skarpetkę w pralce. Ten cykl odwirowywania trwa bardzo długo. Jestem tak zdezorientowana, że nie wiem, w którym kierunku jest powietrze. Myślę, jakie głupie i zawstydzające jest to, co się ze mną dzieje – w miejscu, gdzie woda ma zaledwie nieco ponad metr głębokości! Nagle czuję, że czyjaś ręka chwyta mnie za ramię i ciągnie w jakimś kierunku, miejmy nadzieję ku powietrzu. Odwracam głowę w stronę tej ręki, odpycham się nogą od dna i wreszcie wciągam w płuca wielki haust tlenu. Kaszlę, dławię się i potykam, gdy Ethan prowadzi mnie do brzegu. Odgarniam włosy z twarzy i próbuję złapać oddech. Gdy stoimy w wodzie po kostki, Ethan obejmuje mnie w pasie,

pochyla głowę i całuje moje słone wargi. Tylko tyle. Opuszcza ręce i wychodzimy z wody pod nasz plażowy parasol. Na szczęście mój kostium kąpielowy jest w zasadzie na swoim miejscu. Dotykam zadrapań na policzku i pocieram piekące grzbiety dłoni. Wciąż czuję na ustach ten pocałunek. Nie wiem, jak mam się zachować. – Co się dzieje? – pyta Ethan, oglądając mnie w poszukiwaniu obrażeń. Prowokuje mnie tym pytaniem, żebym zganiła go za ten pocałunek. Ale nie potrafię tego zrobić. – Bolą mnie kostki palców – odpowiadam. *** Wczesnym wieczorem tego samego dnia leżę w naszym pokoju na plastikowej narzucie, wstukuję do wyszukiwarki rozmaite tematy na laptopie, który Ethan zabrał ze sobą, i obserwuję, jak po podłodze pełznie różowe światło późnego zachodu słońca. Chciałabym, żeby ten dzień nigdy się nie skończył. Ethan leży kilkadziesiąt centymetrów ode mnie i przegląda gazety z bliskiej przyszłości. Ponieważ komputer jest zalogowany na jego stronę na Facebooku, mimo woli dowiaduję się, że Ethan ma setki znajomych, i widzę pocztę, jaką nieustannie otrzymuje od szczęśliwych, beztroskich nastolatków. I nie potrafię się powstrzymać przed rozmyślaniem: „Co on tu robi ze mną? Dlaczego miałby zostawić to wszystko i wyruszyć na tę pokręconą odyseję?”. Podpieram dłonią podbródek i patrzę na Ethana. – Co tracisz, będąc tutaj? Spogląda na mnie znad gazet. Unosi brwi. – Co tracę? Nic. Przechylam ku niemu głowę. – No wiesz, masz pełne życie. Jesteś normalną osobą. Co byś robił, gdybyś nie był tutaj? – No cóż, zastanówmy się – mówi. Po jego minie widzę, że się ze mną droczy. – Dziś jest zebranie literackiej grupy dyskusyjnej mojej

mamy. Ominęło mnie spotkanie z ośmioma damami w średnim wieku i mnóstwo wina chardonnay. – Naprawdę? – rzucam ze śmiechem. – Straciłem też trochę wyrzekań taty, który nie lubi tych wieczornych damskich spotkań literackich, oraz tłuste chińskie jedzenie na wynos. Próbowałby namówić mnie na pójście z nim do kina na brutalny, męski film akcji. – I poszedłbyś? – Może. Jamie Webb zapraszał mnie na mecz baseballowy Yankees. Veronique Lasser chyba urządza imprezę. Nic na to nie poradzę, że ogarnia mnie smutek. – To brzmi miło. Ethan wzrusza ramionami. – Kibicuję drużynie New York Mets, a imprezy u Veronique nigdy nie są zabawne. – Wyciąga rękę i ujmuje moją bosą stopę. – Wiesz, gdzie chcę być dzisiejszej nocy? Czuję się jak ktoś, kto konając z głodu, trafił na bankiet. – Gdzie? – Tutaj. – Tak? – Nigdzie indziej. – Tak? – Tak. – Ja też ‒ mówię. *** Zabieramy się z powrotem do roboty. Dalej szukam w internecie informacji o Andrew Baltosie, lecz nic nie znajduję. Wygląda na to, że świetnie potrafi usuwać z sieci wszelkie wzmianki o sobie. W końcu wstaję i wyjmuję z sejfu czerwoną teczkę. Rzucam się z powrotem na łóżko. Ethan jest nadal pogrążony w lekturze prasy. Dotykam palcem stopy jego kolana po prostu dlatego, że mogę. – Nie zaczynaj ze mną, Jamesie – ostrzega mnie, nie podnosząc wzroku znad gazety. – Wiem. Przepraszam. Pracujemy.

A jednak czuję jego dłoń tuż za paskiem moich szortów. Nie ułatwiamy sobie tej sytuacji. Wchodzę najpierw na stronę na Facebooku z profilem Theresy Hunt. Nie aktualizowano jej od kilku miesięcy i zastanawiam się, czy tej kobiecie nic się nie stało. Machinalnie przewijam jej zdjęcia. Widzę jej fotografię z synkiem, który wydaje się akurat w wieku Jasona Hunta. – Znalazłaś coś? – pyta mnie Ethan. – Jak dotąd nie. Nie jestem nawet pewna, czego szukam. A ty znalazłeś? – Głównie tylko wkurzam sam siebie. Przewijam zdjęcia w dół do tego, na którym Jason jest niemowlakiem. Theresa wyglądała wtedy na młodą i szczęśliwą. Cofam się jeszcze dalej, a potem nieruchomieję. Biorę wdech. Klikam na zdjęcie, żeby je powiększyć. Nie jestem pewna, czy mogę już całkowicie ufać swojemu wzrokowi. Podsuwam komputer Ethanowi. – Do kogo on wydaje ci się podobny? Ten mężczyzna stojący obok Theresy. Przygląda się uważnie zdjęciu, a potem zmniejsza je z powrotem do poprzedniego rozmiaru. – Myślisz, że to Andrew Baltos? Serce zaczyna mocno walić mi w piersi. – A ty? Patrzy ponownie. Przewija dalej w dół. – Jest jeszcze inne jego zdjęcie. Podpisane imieniem Andrew. – Chyba to rzeczywiście on. – W takim razie kim jest ta kobieta? – pyta Ethan. – Pierwszą osobą udokumentowaną w tej czerwonej teczce. Mój ojciec napisał na jej stronie: „Pacjent numer jeden” i opatrzył to znakiem zapytania. Przypuszczam, że próbował wyśledzić najwcześniejsze przypadki tego, co później rozwinęło się w krwawą zarazę. Nie potrafię rozgryźć, co mogło łączyć tę kobietę z Andrew Baltosem. Ethan nadal przegląda zdjęcia. – Myślę, że byli parą. Właśnie tak to wygląda. – Istotnie. O rany! – Na jednym ze zdjęć całkiem otwarcie okazują sobie nawzajem uczucie. – Niezbyt trudno się tego domyślić –

stwierdzam. Mój umysł pracuje gorączkowo. – A więc co to oznacza? Może ona zaraziła tą chorobą Andrew Baltosa? – Próbuję określić czas; we wczesnych fazach epidemii choroba miała o wiele dłuższy okres inkubacji. – Ale jaki to ma związek z Moną Ghali? Czy ona też zachorowała? Czy to morderstwo ma z tym coś wspólnego? Sądziłam, że stała się celem z powodu swoich badań nad alternatywnymi źródłami energii. Wszystkie te dane, które zabójca zabrał z jej komputera. – Ale to nie może być przypadek. Prawda? – Nie. Sama nie wiem. – Kładę głowę na łóżku. Czuję zamęt i znużenie. – Chyba nie. – Może właśnie nad tą kwestią pracował twój ojciec. – Ale nie jestem pewna, czy w ogóle odkrył powiązanie z zabójstwem Mony Ghali. – A więc jednak do czegoś docieramy, tak? – Tak. – Odsuwam komputer i kładę się na plecach. – Szkoda tylko, że nie wiem do czego. Ethan obraca się i kładzie na mnie. Jak długo możemy leżeć razem w łóżku i nie pozwalać, by to się stało? Obejmuję go ramionami. Przywieram do jego barków, pleców. – Czy to na pewno dobry pomysł? – pytam nieco zdławionym głosem. – Tak. – Wspiera się na łokciu obok mojej głowy, żeby trochę zmniejszyć swój ciężar. – To wspaniały pomysł. Pochyla się i całuje mnie długo i mocno. Pragnę tego tak bardzo, że mnie to przeraża. Odpycham go i siadam wyprostowana. – Ethan, nie. Nie możemy. On też unosi się do pozycji siedzącej. – Oto co chcę wiedzieć: Dlaczego wierzysz we wszystko, co oni mówią? Czy nie myślisz, że cała ta gadka o tym, że wyrządzisz mi krzywdę, to tylko kolejne kłamstwo, które ma utrzymać cię w lęku i izolacji? Dlaczego to miałoby się różnić od wszystkiego innego, co mówią? – To może być kłamstwo. Zastanawiałam się nad tym. – Kładę dłoń na jego udzie. – Ale co, jeśli nie jest kłamstwem? – W moim głosie brzmi napięcie. – Pochodzę ze strasznego miejsca, a ty pochodzisz z tego

cudownego. Tak bardzo się boję, że mogłam przywlec stamtąd coś, co ci zagrozi. I tak już posunęliśmy się za daleko. Klęka nad moimi nogami i ujmuje w dłonie moją twarz. Z powagą spogląda mi w oczy. – Posłuchaj, Prenno. Czy wiesz, od jak dawna cię kocham? Bycie z tobą nie wyrządzi mi krzywdy. Nie chcę w to wierzyć. – Ale co, jeśli... – I wiesz, jaka jest prawda? – Jaka? – Gdybym mógł kochać się z tobą teraz, nie obchodziłoby mnie, czy umrę. W oczach mam łzy, ale nie potrafię powstrzymać uśmiechu. – Ale mnie by to obchodziło. Naprawdę. *** Jemy kolację na patio meksykańskiej restauracji ozdobionym migoczącymi białymi lampkami. Ethan pokazuje swój fałszywy dowód tożsamości i wraca z dzbankiem sangrii. Gdy zajadamy wesoło nasze enchiladas suizas, na ramieniu Ethana ląduje komar. Zaskakuje mnie gwałtowna eksplozja adrenaliny w moich żyłach. Bez namysłu błyskawicznie wyciągam rękę i z piekielną furią go rozgniatam. Ethan wygląda na zdziwionego, niemal przestraszonego. – Przepraszam – mówię. Kręci mi się w głowie. Może picie tej sangrii nie było takim dobrym pomysłem. Przede wszystkim, dzisiejszego wieczoru zbyt łatwo daję się ponieść emocjom. Spoglądam na moją dłoń z rozsmarowanym na niej owadem i unoszę ją, pokazując Ethanowi. – Trafiłam go. Ethan szeroko otwiera oczy. – Niewątpliwie. Mam tylko nadzieję, że nie złamałaś mi ręki. Wstaję i odkładam serwetkę na stół. – Zaraz wracam – mówię. Idę do łazienki i spłukuję do umywalki resztki tego wstrętnego komara. Szoruję dłonie mydłem.

Patrzę na siebie w lustrze i widzę w oczach łzy. Czuję się dziwnie wytrącona z równowagi. Co mi przyjdzie z bycia szczęśliwą? Zakochania się? Udawania, że wiem, czym jest szczęście? Wracam do stolika. Próbuję przybrać z powrotem wyraz twarzy dziewczyny z plaży, ale to nie ma sensu. – Dobrze się czujesz? – pyta Ethan, przyglądając mi się przenikliwie jak zwykle. – Tak. Chyba. Przepraszam za twoją rękę. – Czy to był komar? – pyta z zatroskaną miną. Opieram łokieć na blacie stolika i podpieram głowę dłonią. Widok enchiladas, które jeszcze kilka minut temu wydawało mi się po prostu pyszne, teraz przyprawia mnie o mdłości. – Tak, coś w tym rodzaju – odpowiadam. Ethan nie zadręcza mnie pytaniami. Czeka, co sama zdecyduję się powiedzieć. Chyba decyduję się powiedzieć wiele, ponieważ gdy otwieram usta, wyrzucam z siebie chaotycznie niemal wszystko. – Miałam niegdyś dwóch młodszych braci – mówię. – Zmarli od zarazy. Julius był dwa lata młodszy ode mnie. Czułam się z nim związana mocniej niż z kimkolwiek innym. Umarł w wieku niespełna siedmiu lat. A mały Remus zmarł jako zaledwie niemowlę. Ethan bierze mnie za rękę. – To nie było jego oficjalne imię – ciągnę. – A przynajmniej nie według naszej mamy. W latach najgorszej zarazy ludzie przestali nadawać imiona niemowlętom, gdyż tak wiele ich umierało. Ale ojciec wystawił każdemu z nas świadectwo urodzenia z oficjalnym imieniem i nalegał, żebyśmy używali tych imion nawet po śmierci moich braci. – Twoja matka nie? – pyta Ethan. Kręcę głową. – Od naszego przybycia tutaj matka wspomniała o nich najwyżej kilka razy i nigdy nie wymówiła ich imion. Rozumiem ją. Jej te tragedie też złamały serce. Ethan wydaje się zdruzgotany. Na jego twarzy maluje się wyraz, jaki on zapewne widzi na mojej. – Pamiętam, jak z bezgraniczną zgrozą spostrzegłam czerwone

obrzmienie na policzku Remusa. Zaraza zabrała już innym ludziom ich braci, siostry, rodziców, ale nie dotarła jeszcze do naszej rodziny. Nikt nie widział komara, który ukąsił Remusa. W oknach i drzwiach naszego domu były siatki i wszyscy przesiadywaliśmy i sypialiśmy pod moskitierami. Zasuwaliśmy zamki błyskawiczne moskitier, rozpylaliśmy trujące spreje i modliliśmy się, gdyż komary niosły śmierć. Trudno mi się tego oduczyć, nawet teraz. Wiesz, w naszej przyszłości panuje o wiele gorętszy i wilgotniejszy klimat. Komary stały się uosobieniem wszystkich lęków i nieszczęść naszego świata. Zamykam oczy. Przywołuję z pamięci obraz, a potem go odpycham. – Nie mogłam przestać myśleć o tym zaczerwienionym miejscu na policzku mojego braciszka. Matka mówiła, że to może być krosta albo ślad po ugryzieniu jakiegoś innego owada. Ale czwartego dnia wystąpiły charakterystyczne objawy: gorączka, wysypka i przekrwienie oczu. Remus wtedy wciąż jeszcze był wesoły, uśmiechał się. Nie miał pojęcia, że zaatakowała go straszliwa choroba. To mnie niemal zabiło. I nic nie mogliśmy zrobić. Ethan współczująco ściska moją dłoń. Zaskakuje mnie, że tyle pamiętam. Przypuszczam, że pamięć jest jak głęboka studnia i nie wiesz, co zawiera, dopóki nie spuścisz wiadra i nie zaczniesz go wyciągać. – To nie było nic niezwykłego. Właśnie w tym problem. Nie mogłeś użalać się nad sobą, gdyż to samo działo się wszędzie. Nie mogłeś pozwolić sobie na załamanie, bo nie wiedziałeś, co stanie się potem, czy następną ofiarą choroby będzie twoja matka, twój ojciec czy ty. Kiedy teraz to wspominam, widzę cały przebieg tej tragedii, nieuniknione następstwo kolejnych zdarzeń, ale wtedy czułam tylko panikę. Nie wiedziałam, czy to już koniec epidemii, czy dopiero początek. Czy ja też wkrótce umrę, czy przeznaczone mi jest przeżyć tę zarazę. W pewnym sensie nie chciałam ani jednego, ani drugiego. Widziałam chłopca, który w jeden dzień stracił obydwoje rodziców. Siedział w domu na podłodze przy ich ciałach. Nie wiedział, co ma zrobić. – Chryste – szepcze Ethan.

– Nie wolno było dotykać osób, u których już pojawiły się symptomy choroby. Należało poddać je kwarantannie, a potem jak najszybciej pozbyć się zwłok. Nawet jeszcze zanim krwawą zarazę zaczęły przenosić komary, ludzie mogli zarazić się nią od siebie. – Mówię szybko, bo wiem, że jeśli przestanę, nie będę wiedziała, jak znowu zacząć. – Oczywiście obawiano się przebywać w miejscach publicznych, stykać się z innymi ludźmi i zajmować się chorymi. Nasz sąsiad był sanitariuszem, jedną z niewielu osób, które pokonały chorobę i przypuszczalnie były na nią uodpornione. Wziął Remusa do siebie, by mógł umrzeć na jego podwórzu wraz z dziesiątkami innych małych dzieci. Nie mogłam znieść myśli, że obcy człowiek zabiera mojego braciszka. Pobiegłam za nim i odebrałam mu Remusa. Zatrzymałam go na naszym podwórzu i skonał w moich ramionach. Nie obchodziło mnie, czy ja też umrę. Twarz Ethana zdaje się odbijać mój smutek. Potrząsa głową. – Ale tak się nie stało. – Nie. Ten nieszczęsny sąsiad zmarł w przeciągu miesiąca, lecz ja chyba naprawdę byłam odporna na tę chorobę. W noc, gdy trzymałam na rękach braciszka, ugryzł mnie komar. Nikomu o tym nie powiedziałam; po prostu czekałam na śmierć. Może nawet jej pragnęłam. Jednak nie umarłam. Ethan ze smutkiem spuszcza głowę. – Umarł mój drugi brat Julius – mówię. Spoglądam w górę na niebo. Blask gwiazd przyćmiewają jaskrawe światła miasteczka. Nie potrafię powiedzieć o tym już nic więcej. Ze zniecierpliwieniem ocieram z oczu łzy. – Kiedy naprawdę chcę się ukarać, przypominam sobie uśmiech Remusa tamtego dnia, gdy dopiero zachorował. Ethan znowu potrząsa głową. – Dlaczego miałabyś chcieć się ukarać? Nie muszę się namyślać nad odpowiedzią. – Ponieważ ja tu jestem, a on nie. Ponieważ przeżyłam.

Rozdział 16 Biorę bardzo gorący prysznic. Szoruję zęby długo aż do przesady. Usiłuję się cieszyć prostymi przyjemnościami – tym, że mam umyte włosy i świeże ubranie. Ethan obejmuje mnie na chwilę, gdy wychodzę z łazienki owinięta ręcznikiem. – Nie mam już piasku w uszach – oznajmiam. Ethan się śmieje, ale widzę, że zachowuje rezerwę. Taka historia, jaką przed chwilą opowiedziałam, rzeczywiście może zwarzyć nastrój. Widzę, że położył na niewygodnej sofie prześcieradło, poduszkę i koc. – Ona się nie rozkłada? – pytam. – Okazało się, że nie. Ale nic nie szkodzi – mówi pogodnie. To w istocie raczej mała dwuosobowa kanapka niż sofa. Jestem wysoka, a Ethan jest jeszcze wyższy. Będzie musiał złożyć się w pół, żeby się na niej zmieścić. Patrzę z poczuciem winy na olbrzymie łóżko. – Na pewno? – Tak. To żaden problem. – Podobno potrafisz całkiem dobrze spać na siedząco. Znowu się śmieje i idzie do łazienki. Przysłuchuję się, jak myje zęby. Gaszę górne światło. Zdejmuję z siebie ręcznik, wkładam koszulkę i czyste majtki. Ściągam z łóżka plastikową narzutę i wślizguję się pod świeżo wyprasowane białe prześcieradło i koc. Odwracam głowę na poduszce i moim świetnym wzrokiem spoglądam przez balkonowe drzwi na widoczny stąd skrawek oceanu. Ethan wychodzi z łazienki w bokserkach. Gasi ostatnią palącą się lampę. Przyglądam się ze współczuciem, jak się zgina, aby zmieścić się na małej kanapce. Leżę i zastanawiam się, co powiedzieć. Podpieram się na łokciu. – Czy po tym, co opowiedziałam ci dzisiejszego wieczoru, nadal chcesz dzielić ze mną łóżko? Natychmiast zrywa się i zeskakuje z sofy. – Chcę tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. Unoszę prześcieradła, a on kładzie się i przykrywa mnie sobą.

Chyba nigdy nie doświadczałam niczego przyjemniejszego. – Po tym, co ci opowiedziałam, będziemy się zachowywać przyzwoicie, Ethanie Jarvesie – szepczę w jego policzek. – Auuu. Proszę! – Nie albo wracasz na sofę. – A więc dobrze, ty okrutna dziewczyno. Czuję, jak jego ręce powoli, ostrożnie przesuwają się po moim ciele, wciskają się pod koszulkę. – Ethanie – szepczę. Kładę dłonie na jego dłoniach. – Jeżeli to jest przyzwoite zachowanie, to jakie nazywasz lubieżnym? – Właśnie miałem ci to pokazać. Śmieję się, chociaż nie powinnam. – Wracaj na kanapę. – Już dobrze, dobrze. *** Budzę się wraz z pierwszymi promieniami słońca. Staram się jak najdłużej przeciągnąć tę chwilę. Tyle razy budziłam się rano z brzemieniem powracającego smutku i poczucia straty. Tego ranka chłonę radość. Przyglądam się potarganym we śnie włosom Ethana, piegom na jego ramionach, wdycham jego zapach, napawam się dotykiem jego nóg splecionych z moimi. Nie chcę, by umknął mi choćby najdrobniejszy okruch tego wszystkiego. Ale w końcu muszę iść siusiu. Delikatnie wyplątuję rozmaite moje części ciała z jego. Na szczęście Ethan śpi głęboko i spokojnie. Jeszcze przez chwilę siedzę na brzegu łóżka i podziwiam, jak swobodnie na nim leży. Trudno mi powstrzymać się przed dotknięciem Ethana teraz, kiedy mogę. Trudno mi się oderwać od niego. Idę do łazienki i myję zęby. Cicho wyjmuję z sejfu gazety i siadam na podłodze przy podwójnych balkonowych drzwiach, gdzie wpada najwięcej światła. W gazecie z jutrzejszą datą czytam ponownie pierwszy artykuł o śmierci Mony Ghali, a potem inne wiadomości w tym samym dziale – jedną o tragicznym wypadku samochodowym w Ossining, w którym zginęli ojciec i dwójka dzieci, i drugą o pożarze domu w Montclair.

Zastanawiam się nad odszukaniem numeru telefonu tego kierowcy z Ossining i zadzwonieniem do niego. Oczywiście nie mogłabym powiedzieć mu o tym, co go czeka – nigdy by mi nie uwierzył ‒ ale mogłabym wymyślić jakiś sprytny sposób powstrzymania go przed jazdą samochodem tej nocy. Nie musiałabym nawet w ogóle do niego dzwonić. Wystarczyłoby przebić oponę w jego wozie albo wsypać cukier do zbiornika paliwa. Mogłabym wziąć sprawy w swoje ręce. A ci ludzie, których dom spłonął? Mogłabym anonimowo donieść o zagrożeniu z powodu wadliwej instalacji elektrycznej i spowodować wysłanie tam inspektora pożarowego. Mogłabym zadzwonić do nich, podając się za takiego inspektora, i przynajmniej skłonić ich, żeby włożyli nowe baterie do wykrywaczy dymu. Jestem teraz nagle czujną dziewczyną z przyszłości, gwiazdą mojego własnego niezbyt znanego bohaterskiego komiksu. Oczywiście przypominam sobie o czwartej Zasadzie. To jedna z najważniejszych. Doradcy nieczęsto o niej wspominają, a jednak mimo to z jakiegoś powodu ma ona wagę większą niż inne. Przechodzę do ostatniej strony gazety, tej z nekrologami drobnym drukiem. Niektóre z nich zawierają kilkuzdaniowe wzmianki o życiu lub przyczynie śmierci zmarłej osoby, lecz najczęściej to niewiele więcej niż daty narodzin i zgonu oraz nazwiska pozostałych przy życiu członków rodziny. Większość nieboszczyków to ludzie starzy, przypuszczalnie zmarli po ciężkich chorobach, i ich śmierci nie można było w żaden sposób zapobiec. Ale co z innymi? Gdy się nad tym zastanowić, to upajająca moc – ocalanie ludzi od śmierci, zapobieganie tragediom, wkraczanie w krytycznych momentach rozgałęzienia czasu, by zmienić kierunki biegu ludzkich losów. A jeśli istnieją inne momenty, niedotyczące aż śmierci, lecz mimo to istotne, gdy można tylko trochę przechylić szale, by kogoś pokonać lub odwieść od czegoś? Przypuszczam, że takie momenty trudno byłoby znaleźć w gazecie. Sunę palcem w dół listy zmarłych do najmłodszej osoby niemal u samego dołu. 2 stycznia 1996 – 17 maja 2014. Ta druga data przykuwa mój wzrok. Od żołądka przenika mnie chłód. Przesuwam palec w poprzek kolumny w lewo. Ethan Patrick Jarves, nasz ukochany syn.

Zdezorientowana odrywam spojrzenie od gazety. Czuję, jak mój wzrok, mój świetny wzrok, traci ostrość. To niemożliwe. Spoglądam w głąb pokoju na tego ukochanego syna, ukochanego przyjaciela, ukochanego ukochanego – tak opalonego, silnego i zdrowego, jak tylko może być ukochany. To niemożliwe. Patrzę znowu w dół na gazetę, spodziewając się właściwie, że tym razem zobaczę coś innego. Ale widzę to samo. Ethan Patrick Jarves, nasz ukochany syn. Pozostawił w żalu swoich rodziców i siostrę. Mam wrażenie, że moje oczy wibrują w oczodołach. Serce szamoce się w piersi jak więzień. Ethan wydaje przez sen nieartykułowany dźwięk i skopuje z nogi prześcieradło. Zrywam się gwałtownie z gazetą w ręku. Wchodzę jak najszybciej do łazienki, wciągam szorty i opuszczam pokój. Idę w kierunku wind. Wciąż jeszcze nie widzę dobrze. Kurczowo ściskając w dłoni gazetę, wychodzę z holu i podążam alejką na plażę. Zbliżam się do niewielkiej wydmy tuż przy brzegu oceanu. Jest jeszcze wcześnie i na plaży nie ma nikogo oprócz mew dziobiących w przepełnionych pojemnikach na śmieci. Wielokrotnie składam gazetę, żeby wiatr mi jej nie porwał. Ciągle myślę, że mogłabym dać jej jeszcze jedną szansę i że kiedy ją rozłożę, będą w niej wydrukowane odmienne rzeczy i nie znajdę tam ani słowa o ukochanym Ethanie Patricku. To nie jest rzeczywiste. To jeszcze się nie wydarzyło. To tylko jedna możliwa wersja przyszłości i istnieje nieskończenie wiele innych. To nie stanie się przyszłością, nie wierzę w to. Lecz chociaż w to nie wierzę, mój umysł wciąż kręci się wokół tego. W jaki sposób Ethan zginie? Z jakiej przyczyny? To ma się zdarzyć tego samego dnia co śmierć Mony Ghali, więc czy między jednym i drugim jest jakiś związek? Przyszłość opisana w tej gazecie nie jest bowiem przyszłością, której część stanowię ja. Nie było wtedy jeszcze tutaj mnie ani mojego ojca. Ta pierwsza przyszłość nie zawierała

w sobie możliwości, że Ethan i ja połączymy siły, by zapobiec morderstwu. Wersja przyszłości, w której Ethan umiera siedemnastego maja nie może mieć żadnego związku ze mną. Ale co z Moną Ghali? Ethan ją zna. Często jeździ do jej laboratorium. Żałuję, że nie mam więcej informacji. Nie mam żadnych innych gazet z przyszłości, żeby móc dokonać porównania. Nie mogę badać sprawy śmierci, zanim się wydarzy. Uświadamiam sobie, że płaczę. Łzy spływają mi po twarzy, skapują na tę złożoną gazetę i na grzbiet dłoni. Czy muszę tracić wszystkich, których kocham? *** Długo wpatruję się w wodę. W pewnym momencie obok mnie pojawia się Ethan, ukochany. Do tego czasu już otarłam łzy. – Wcześnie wstałaś – mówi oskarżycielskim tonem. – Nie lubię budzić się i nie mieć cię przy sobie. – Śmieje się z siebie. – Przepraszam. Przywykłem do ciebie. Wstaję i śmiało obejmuję go ramionami. Właściwie nie chodzi tak bardzo o śmiałość – przede wszystkim nie chcę, żeby zobaczył moją twarz. – Rzeczywiście wstałam wcześnie – przyznaję. – Chciałam, żebyś pospał dłużej. Całuje mnie w szyję i za uchem, a potem, w akcie otwartego buntu, w usta. – Czy ci wspomniałem – mówi lekko zdyszany – że nie czuję się ani trochę chory? Że nigdy w życiu nie czułem się lepiej? Uśmiecham się. Chcę wyglądać na szczęśliwą. – Tylko tak mówisz. Wszystko to łamie mi serce. – Dziś w hotelowej restauracji na śniadanie mają szwedzki stół. Chcesz tam pójść? – pyta takim tonem, jakbyśmy wygrali jakąś nagrodę. – Dobrze – odpowiadam. Wciąż obawiam się, co jego przenikliwy wzrok dostrzeże w mojej twarzy.

Przy szwedzkim stole Ethan jest tak pełen entuzjazmu, że na ten widok ból przeszywa mi serce. Raczy się czterema olbrzymimi goframi, dwoma pączkami, miseczką musli, kubkiem jogurtu, talerzykiem kiełbasek i bekonu, wysoką szklanką mleka i szklanką soku pomarańczowego. – Henny, mają tu te małe czekoladowe eklerki! – krzyczy do mnie radośnie z drugiego końca sali. Nakładam sobie na talerz eklerkę i kilka kawałków owoców, wiedząc że z trudem zdołam cokolwiek z tego przełknąć. Mamy restaurację prawie wyłącznie dla siebie. Siadamy przy dwuosobowym stoliku przy oknie z widokiem na ocean. Woda ma dziś wyjątkowo intensywny kolor miętowego płynu do płukania ust. – To nasz dzień – mówi Ethan między dwoma kęsami gofra. Ubiegłego wieczoru byłam podekscytowana i nie mogłam się doczekać zmierzenia się z tym dniem. Teraz jednak na myśl o nim zamiera mi serce. – Powinniśmy wyruszyć po śniadaniu, tak aby wczesnym popołudniem dotrzeć w pobliże Teaneck – ciągnie. – A kiedy będziemy tam czekać, nauczę cię gry w kierki. – Mamy do zrobienia ważniejsze rzeczy – oponuję. – To właśnie jedna z nich. Ponieważ kiedy opanujesz grę w kierki, będziesz już gotowa. – Bo stanę się prawdziwą dziewczyną z początku dwudziestego pierwszego wieku? – pytam. Mam ochotę się rozpłakać. Nie chcę być gotowa. – Tak, proszę pani. – Ale musi być coś jeszcze, czego mógłbyś mnie nauczyć. Nie możesz mnie już teraz zostawić. Na chwilę przestaje żuć i przygląda mi się uważnie. – Żartujesz? Ani mi w głowie cię zostawić! Zamierzam cię nauczyć jeszcze mnóstwa rzeczy. Przyglądam się, jak pochłania niemal wszystko z tego szwedzkiego stołu, patrzę na plamkę syropu klonowego na jego brodzie i czynię w duchu przysięgę. Nie pozwolę mu umrzeć. Bez względu na wszystko, nie obchodzi

mnie żadna wersja przyszłości oprócz tej, którą stworzę – w której Ethan nie umrze, ponieważ nie dopuszczę do tego.

Rozdział 17 Ethan za kierownicą patrzy na drogę przed nami, a ja patrzę na niego. Boję się spuścić go z oczu. Na moment odwraca głowę i zerka na mnie. – Nic ci nie jest? – pyta. Czy mam mu powiedzieć? Splatam palce. Może powinnam, lecz nie potrafię. Ujęcie w słowa nadałoby temu do pewnego stopnia realność, a na to nie chcę pozwolić. Obecnie to tylko idea istniejąca między mną i informacją drobnym drukiem w gazecie – informacją, która wkrótce stanie się nieprawdziwa. Nikt inny nie musi o tym wiedzieć. A poza tym co, jeśli dowiedzenie się o tym wpędzi Ethana w nastrój fatalizmu i beznadziei? Albo jeśli Ethan spróbuje tak energicznie nie dopuścić do zrealizowania się tego scenariusza, że właśnie przez to go urzeczywistni? Nie, nie mogę wspomnieć mu ani słowem. Ponieważ tylko ja o tym wiem i kocham go do bólu, stanę się dzisiaj jego strażniczką. Zmuszam się, by przestać się w niego wpatrywać. Kieruję swój świetny wzrok na zjazdy z bezpłatnej autostrady Garden State Parkway, dostrzegam osobliwą poezję nazw miejscowości, takich jak Manahawkin, Forked River, Island Heights, Pleasant Plains, Asbury Park, Neptune. Coś przychodzi mi na myśl. – Czy możemy skręcić? – pytam. – Przy tym zjeździe? – Tak. – Tutaj? Odczytuję wszystkie tablice, jakie udaje mi się wypatrzyć. – Tak, chyba tutaj. Ethan skręca. – Co tu jest? Obracam się w fotelu, najpierw w jedną stronę, potem w drugą. – Rozpoznaję niektóre z tych nazw. A jednak wydają się odmienne. – Rozumiem. – Wjeżdża na skrzyżowanie. – Którędy teraz? Przyglądam się uważnie znakom. Usiłuję myśleć.

– W lewo. Chyba. – W porządku. W lewo chyba. – Jedź dalej – mówię. Pokonujemy mniej więcej półtora kilometra i nachodzi mnie to wspomnienie. – Skręć tutaj w prawo. – Dobrze. – Teraz wciąż prosto. – Klękam na fotelu. –Tam. Widzisz? – Tę szkołę? – Tak. Możesz się tam zatrzymać? Ethan podjeżdża i parkuje przed nią. Jest sobota, więc w szkole nikogo nie ma. Ethan idzie za mną przez trawę na szczyt niewielkiego wzniesienia, skąd widać plac zabaw na tyłach szkoły. – Wiesz, co to jest? – mówię. – Właściwie nie. – To szkoła podstawowa w miejscowości, w której mieszkaliśmy. To znaczy, przedtem. Zanim wyemigrowaliśmy. Ethan szeroko otwiera oczy. – Naprawdę? Właśnie tutaj? – Prawie na pewno tak. Na szkolnym placu zabaw rosną kwitnące drzewa, a nad naszymi głowami łagodnie świeci słońce. Z tą szkołą kojarzą mi się przykre wspomnienia, lecz jej widok jest dziwnie krzepiący. Daje mi poczucie ciągłości mojego życia, jakiego prawie nigdy nie doświadczam. Uświadamiam sobie, że pragnę tu zostać. No bo co złego mogłoby przydarzyć się Ethanowi tutaj? Moglibyśmy przesiedzieć cały dzień na trawie, przyglądając się obłokom i ptakom. Nie ma tu niebezpieczeństwa wypadków samochodowych czy usiłowań morderstwa. Mogłabym do końca dnia trzymać Ethana w objęciach. – Czy chodziłaś do tej szkoły? – pyta, biorąc mnie za rękę. – Nie. Miałam się w niej uczyć. Chciałam. Zamknięto ją tuż przed tym, nim poszłabym do zerówki. Powiedziano, że tylko tymczasowo, lecz już nigdy ponownie jej nie otwarto. Znowu spuszczam wiadro do dawno porzuconej studni pamięci

i zaskakuje mnie to, co z niej wyciągam. Ethan posyła mi to swoje zaciekawione, lecz ostrożne spojrzenie. – Więc gdzie chodziłaś do szkoły? – W ogóle nie chodziłam. Uczyliśmy się w domu. Nasz tata traktował to bardzo poważnie. Droczył się ze mną, mówiąc że mam supermózg. Uczył nas tylko on, ponieważ nie było nikogo innego, a nam, dzieciom, nie pozwalano wychodzić z domu. – Twój tata był wspaniałym nauczycielem. Przytakuję. – Owszem. Ale mimo to tak strasznie chciałam chodzić do szkoły. Przeczytałam wszystkie powieści o dzieciach uczących się w szkole. Zawsze udawałam, że jestem taka sama jak one. – W którym roku zamknięto tę szkołę? – Pierwsza epidemia wybuchła na dobre w 2087. Wcześniej ta krwawa zaraza się tliła, lecz udawało się ją zwalczać i ograniczać jej zasięg. Dopiero gdy zaczęły ją roznosić komary, rozpętało się piekło. – W 2087 roku? – Tak. Wydaje mi się, że szkołę zamknięto podczas drugiej epidemii, w 2091. – Więc miałaś wtedy... mniej więcej pięć lat? – Tak. Unosi brwi, rozważając to. – Wiesz, jesteś dla mnie jakby trochę za młoda. Śmieję się. – A ty jesteś starszy od mojej babci. – Urodziłaś się w tej okolicy? – Niedaleko stąd. – To wtedy nadal były Stany Zjednoczone? – Tak. Nie jestem nielegalną imigrantką. Przynajmniej nie w sensie, o jaki pytasz. – Więc ten kraj przynajmniej nadal funkcjonował. – Tak. Chociaż niezbyt dobrze. Ethan wygląda na zmartwionego. – Inne kraje nie radziły sobie lepiej – mówię. – Co oczywiście nie jest wielkim pocieszeniem.

– I kiedy go opuściłaś? – Wyjechaliśmy w roku 2098 i przybyliśmy w 2010. – Dlaczego właśnie wtedy? – Dlaczego w 2098? Chyba dopiero wtedy wynaleziono technologię umożliwiającą utworzenie czynnej ścieżki czasowej, tak abyśmy mogli wyemigrować. Tata często opowiadał mi o tym, jak przez całe lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte dwudziestego pierwszego wieku trwał wyścig o znalezienie innego miejsca, do którego można by się wynieść. W tym czasie większość ludzi już wiedziała, że na naszej planecie wkrótce nie da się żyć. – Przypuszczam, że w pewnym momencie już nikt nie mógł temu zaprzeczyć. – Niektórzy naukowcy przeczyli temu przez naprawdę długi czas i mieli wielu żarliwych zwolenników. Nie jestem pewna, czy powodował nimi optymizm, czy cynizm, ale w końcu ich pogląd zaczął wyglądać śmiesznie, gdy problemy narastały i sytuacja stawała się coraz bardziej dramatyczna. Przysłuchuję się temu, co mówię, niemal jakby tę rozmowę prowadziła jakaś inna Prenna. W pewnym sensie rozumiem, do czego ta inna Prenna zmierza. Jeśli będzie wciąż mówiła, Ethan może nie zauważy, że nie zbliżamy się ani trochę do Teaneck w stanie New Jersey. Tak więc ta inna Prenna kontynuuje: – Niektórzy lekarze i uczeni usiłowali naprawić sytuację, ale większość zdawała sobie sprawę, że jest już na to za późno; starała się jedynie znaleźć jakąś drogę ucieczki. Istniały plany skolonizowania Księżyca, Marsa, osiedlenia się na stacji kosmicznej. Były to wielkie, ambitne zamierzenia, lecz brakowało czasu. Ludzie masowo umierali. Skuteczny okazał się tylko jeden, najprostszy plan – skolonizowania przeszłości. – Ile razy użyto ścieżki czasu? – Jeszcze dwa dni temu odpowiedziałabym, że tylko raz. Ale musiała zostać użyta ponownie, skoro mój ojciec dotarł tutaj. – Do roku 2010. – Tak. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jak wyglądał świat

w momencie, gdy ojciec go opuszczał. – Może były też inne przypadki użycia ścieżki czasowej. Wzdrygam się. – Istnieje legenda o Pierwszym Podróżniku. To nie znaczy, że ktokolwiek w nią wierzy. – Kim był ten Pierwszy Podróżnik? – Każde z nas ma swój numer – począwszy od naszego głównego doradcy, podróżnika numer dwa, poprzez moją matkę, mnie – nawiasem mówiąc, jestem podróżnikiem 971 – aż po Ashley Myers, najmłodszą, podróżnika 996. Pierwszy Podróżnik rzekomo najwcześniej użył ścieżki i poznał drogi czasu. Był niczym nasz Mojżesz. Przekazał nam dwanaście Zasad. – A potem wycofano jego numer. – Właśnie. – Więc to oznacza, że on gdzieś tu jest. – Jeśli istnieje i podobnie jak wszyscy pozostali przybył do roku 2010, musi tutaj być. – Mogłem jego też zobaczyć w lesie. – Wątpię. Podejrzewam, że on jest czymś, co oględnie nazywamy metaforą. Wymyślili go, żeby usankcjonować te dwanaście Zasad. Tak aby nie wyglądało na to, że po prostu zmyślili to gówno. Idziemy na tyły szkoły, na ten niewielki plac zabaw. Bawiłam się tam tylko kilka razy, zanim został rozebrany. Nie chciano kusić dzieci do wychodzenia na dwór. – Wiesz, co mnie najbardziej zdumiewa? – odzywam się, gdy siadamy na huśtawkach. – Co? – To, że wszyscy wiedzą. Ethan kopie butem w ziemię pod swoją huśtawką. – Co masz na myśli? – Każdy wie, co się stanie. Zanim tu przybyłam, sądziłam, że ludzie z przełomu dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku na pewno nie mają pojęcia, co robią ze światem, bo inaczej jak mogliby nadal tak postępować. Ale oni wiedzą. Nie potrafią dokładnie przewidzieć, jak to się rozegra, lecz wiedzą.

– My jednak już wiemy, jak to się rozegra, prawda? – Ludzie z lat osiemdziesiątych dwudziestego pierwszego wieku postrzegają tę teraźniejszość i okres, który nadejdzie tuż po niej, jako złotą erę nauki. A w gruncie rzeczy jako złotą erę w bardzo wielu dziedzinach. Nie potrafisz sobie nawet wyobrazić nostalgii za właśnie tym czasem. Nauka była wystarczająco rozwinięta, by przewidzieć na sto lat naprzód, co się stanie. I w gruncie rzeczy wie to obecnie nie tylko garstka uczonych, lecz każdy człowiek. Niemal codziennie czytam o tym, słyszę, widzę to w wiadomościach telewizyjnych. Trudno sobie wyobrazić więcej sygnałów ostrzegawczych. – Nie wszyscy je ignorują. – Owszem, to prawda. Ale tutejsi ludzie mają dziwne poglądy na to, jak zaradzić tej sytuacji. Dzień Ziemi i rozmaite rodzaje ekologicznych produktów zapewniają ludziom dobre samopoczucie, jak gdyby prześcieradła z naturalnej bawełny i konopne skarpetki mogły rozwiązać wszystkie problemy. Nikt natomiast nie podejmuje najtrudniejszych działań. Nie wówczas, jeśli miałoby go to cokolwiek kosztować. Nikt nie wzywa do poniesienia prawdziwych wyrzeczeń. Politycy nie wykazują zbytniej odwagi. To znaczy, w końcu zażądają poświęceń – będą musieli, nie pozostanie im żaden wybór – ale wtedy będzie już za późno. Ethan wydaje się zrozpaczony. – A więc właśnie tak to przebiegnie. – Właśnie tak. Milczy długo. – A wasi przywódcy wiedzą to wszystko i nie robią nic, by zapobiec katastrofie? – mówi wreszcie. – Jeszcze gorzej. Pilnują, by nikt nic z tym nie robił. Czytałeś list mojego ojca. Kiedy tu przybyliśmy, zachowywali się niczym Ojcowie Założyciele Stanów Zjednoczonych, śmiali i pełni inwencji. Początkowo im wierzyłam, ale to był z ich strony fałsz. Wszystko, co robili, służyło wyłącznie zachowaniu tajemnicy i manipulowaniu nami. Stworzyli świadectwa urodzenia, paszporty, raporty kredytowe, fikcyjne historie rodzin. Nawet stare rodzinne zdjęcia. Usiłowali wymazać nasze wspomnienia dawnego życia, lecz to się w istocie nie udało. Pamiętam

niemal wszystko, z wyjątkiem samej podróży i jednego czy dwóch dni po niej. A potem próbowali przystosować nas do życia tutaj, zmieścić w kilku latach adaptację, która powinna trwać przez cały okres dzieciństwa. Byli skrupulatni, jednak przegapili kilka spraw. – Przygryzam usta. – Takich na przykład jak nauczenie nas gier karcianych. Ethan uśmiecha się do mnie i odpowiadam mu uśmiechem. Macha nogami, żeby rozbujać huśtawkę, a ja robię to samo z moją. Myślę o tym, że chciałabym pozostać tutaj, na tych huśtawkach, aż do północy, a nawet do końca życia. – I pominęli jedną bardzo istotną kwestię, mianowicie wolność – ciągnę. – Musimy zachowywać tajemnice i przestrzegać reguł, lecz brakuje nam wolności. Nie sądzę, by Benjamin Franklin to zaaprobował. – Nie, raczej nie. – Możliwe, że początkowo wykazywali trochę więcej idealizmu, ale stracili nawet jego resztki, kiedy się zorientowali, jakie wygodne, bezpieczne i przyjemne życie można tutaj wieść. Przekształcili nas wszystkich w pasożyty. Zanadto liczą na przyszłość, by chcieli ją zmienić. – Nawet jeśli... – Nawet jeśli. – Wzruszam ramionami. – Przez długi czas chciałam im ufać. Wspólnota była całym moim światem. Wielu jej członków lubię, a niektórych kocham. Wszyscy oni bez zastrzeżeń wypełniają polecenia przywódców albo przynajmniej usiłują. Ale ja już tego nie potrafię. Są tak samozadowoleni z siebie, krótkowzroczni i egoistyczni jak wszyscy inni ludzie. I o wiele bardziej zdeprawowani. – Boże, to przygnębiające. – Ale najgorsze, że nikt naprawdę nie wierzy w katastrofalną przyszłość. To jak uwierzyć we własną śmierć. Nie da się. Nikt tego nie potrafi. Nawet my, którzy widzieliśmy ją na własne oczy. Oczywiście myślę o tych kilku straszliwych słowach wydrukowanych w jutrzejszej gazecie. Kolejna śmierć, w którą nie potrafię uwierzyć i nigdy nie uwierzę. Ethan przez chwilę milczy. – Czy twoja matka nadal im ufa? – pyta.

– Mogę powiedzieć tylko tyle, że nie występuje przeciwko nim. Nie wiem, czy robi tak z przekonania, czy ze strachu. – Myślisz, że wiedziała o twoim ojcu? – Chyba nie. – Zamykam oczy. ‒ Naprawdę wolałabym mówić sobie, że nie wiedziała. ‒ Przesuwam palcem po zardzewiałym łańcuchu huśtawki. – Wiesz, moja matka wiele przeszła. Mówi się, że cierpienie czyni nas silniejszymi i mądrzejszymi, ale obawiam się, iż znacznie częściej sprawia, że stajemy się słabsi i bardziej strachliwi. Matka pragnie, żebyśmy obie były bezpieczne przez następną godzinę, następny dzień. Tylko na tym jej zależy. – To smutne. Przypuszczalnie podobnie myśli większość ludzi – mówi Ethan. Patrzę na niego i mam ochotę się rozpłakać. Uświadamiam sobie, jak prawdziwe są jego słowa. Ja też jestem słaba i przestraszona – z powodu tego nekrologu w gazecie. Tylko to mnie obchodzi. – Ale ty jesteś inna, bo wiesz, jak wiele znaczy ta teraźniejszość – mówi z powagą Ethan. – A teraz ja także się zmieniłem. Oboje wiemy, co się stanie, jeżeli nie spróbujemy temu zapobiec. Wycieram nos rękawem. Chcę być inna. Ale teraz jestem tylko przerażona. Ethan dostosowuje bujanie się swojej huśtawki do mojej, by złapać mnie za rękę, i trzyma ją, aż wreszcie kołyszemy się w jednym rytmie. Widać, że nikt nigdy nie zabraniał mu chodzenia na plac zabaw. Wprawnie zatrzymuje huśtawki i pomaga mi zsiąść, zanim zdołałam odzyskać równowagę. Ciągnie mnie stanowczo z powrotem w kierunku samochodu. – Aż do dziś – mówi. – Właśnie po to jest dzisiejszy dzień. I wiem, że ma rację. Musimy ruszać dalej. *** – Czy w twoim świecie nie było niczego wspaniałego? Niczego niezwykłego? – pyta mnie Ethan w trakcie dalszej jazdy, gdzieś pomiędzy Asbury Park i Freehold. Pragnę dać mu wszystko, czego chce, opowiedzieć o wszystkim, co chciałby wiedzieć. Już tak długo tłumił swoją ciekawość. Żałuję tylko,

że te wiadomości nie są lepsze. Rzuca na mnie spojrzenie. – Nie musisz mówić mi teraz. Nie ma pośpiechu. Zamierzam zadawać ci pytania przez następnych siedemdziesiąt czy osiemdziesiąt lat. Te słowa przeszywają mnie straszliwym bólem, który ledwie potrafię opanować. – Słyszałam o niektórych wspaniałych rzeczach – mówię z trudem przez ściśnięte gardło. – Widziałam kilka z nich, ale za moich czasów najczęściej nie działały już zbyt dobrze. Na przełomie drugiej i trzeciej dekady dwudziestego pierwszego wieku technologia komputerowa całkowicie porzuciła obudowy, ekrany, klawiatury i myszy. Obrazy mogły powstawać niemal wszędzie, na powierzchniach cienkich jak papier lub miękkich jak kotary, albo być po prostu wyświetlane w powietrzu przed tobą. Manipulowałeś danymi i obrazami bezpośrednio rękami, oczami, a w niektórych przypadkach nawet umysłem. Ethan żywo, radośnie kiwa głową. – Już teraz widać, że to wszystko nachodzi – mówi. – Jedną superrzeczą była ta aplikacja komputerowa sprawiająca, że znikałeś. Nigdy nie widziałam, jak działa, ale czytałam o niej w opowiadaniach pochodzących z lat dwudziestych i trzydziestych. Myślę, że obecnie opracowuje się już tę technologię – sensory wychwytują kontury twojego ciała, gdy się poruszasz, i rzutują na ciebie tło, wskutek czego stapiasz się gładko z otoczeniem. – Czytałem o tym – oznajmia Ethan. Znowu zerka na mnie. – Zabawnie słyszeć, jak mówisz o przyszłości jako o czymś, co już minęło. A w każdym razie dziwnie. – Wiem. Zawsze mam problemy z używaniem czasów gramatycznych. – Więc co jeszcze? – No cóż, wydawano mnóstwo pieniędzy na projekty badawczo-rozwojowe i angażowano geniusz naukowców, by wynaleźć pigułki i opracować proste zabiegi chirurgiczne pozwalające ludziom jeść tak wiele, jak zechcą, i nie tyć. Dokonano też wielkich postępów

w dziedzinie chirurgii plastycznej, dzięki czemu ludzie mogli dowolnie kształtować swoje ciała i wyglądać nadzwyczaj młodo nawet w wieku, powiedzmy, siedemdziesięciu lat. Prawdę mówiąc, uważam to za dość odrażające. Ethan poważnieje. – Cóż za marnotrawstwo. A tymczasem świat obracał się w ruinę. – Niemal wszystkie te ekstrawaganckie szaleństwa zarzucono pod koniec lat czterdziestych. I to prawdziwa ironia losu, gdyż w latach pięćdziesiątych zaczęły się poważne niedobory żywności i dla większości ludzi, nawet w tym kraju, otyłość przestała być problemem. Ethan potrząsa głową. – To takie smutne. Przypominam sobie, jak Poppy opisywał mi żarliwie te sprawy przy kuchennym stole. Myślę o tamtym starym mężczyźnie, który siedział po ciemku pod stołem w domu kultury i mówił mi o rozwidleniu czasu. Wciąż nie potrafię usłyszeć w jego głosie mojego Poppy’ego. – I co z tego, nawet jeśli dzisiejszej nocy naprawdę jest to rozwidlenie czasu? – mówi Ethan. – W jaki sposób odmieni historię? Czy sądzisz, że badania naukowe Mony Ghali rzeczywiście są takie ważne? Wątpię, czy pomogą udoskonalić pigułki przeciw otyłości. Ja też się nad tym zastanawiam. – Jej badania dotyczą zagadnień energetycznych. – Tak. Pracuje nad wykorzystaniem energii fal morskich. – A jeśli to się uda? Ethan się zamyśla. – Może opowiedz mi przebieg przyszłej historii. Poczynając mniej więcej od teraźniejszości. Powinnam znać to wszystko na pamięć. Poppy lubił uczyć mnie o tych sprawach ku przestrodze. – No dobrze, więc obecnie typy pogody związane z uprawianiem żywności są nadal dość stabilne, podobnie jak były przez długi czas, toteż ludzie uważają to za rzecz oczywistą. Macie Golfsztrom ogrzewający Europę, są rejony deszczowe i suche. Zgadza się? – Tak. – Ale wkrótce wszystko to zacznie ulegać zmianie, mniej lub

bardziej zgodnie z przewidywaniami. Stopią się czapy lodowe, pokrywy lodu się skurczą, podniesie się poziom oceanów. Z początku te procesy będą zachodzić powoli i ludzie uznają, że zdołają się do nich przystosować. Pamiętam, jak zwiedzałam ruiny kilku naprawdę niesamowitych zapór morskich, które ludzie usiłowali wybudować w latach czterdziestych. Ale potem wszystkie te zjawiska gwałtownie przyspieszą. W sumie proces zmian potrwa około pięćdziesięciu lat. Wystąpią powodzie i sztormy, które zedrą z powierzchni ziemi górną, żyzną warstwę gleby. Kiedy społeczeństwa otrząsną się po jednym kataklizmie, pojawi się kolejny. Ceny podstawowych produktów, takich jak zboże i ryż, wzrosną w zawrotnym tempie, a rządy upadną, gdyż nie będą w stanie wyżywić ludzi. ‒ Podnoszę wzrok i uświadamiam sobie, że mówię w gorączkowym pośpiechu. – A więc masz już to, czego chciałeś: krótki zarys historyczny. Upadek ludzkości przedstawiony w niespełna minutę. – A potem pojawi się problem komarów. – To przeskok naprzód o mniej więcej dwadzieścia, trzydzieści lat. Ale tak, zgadza się. – To przynajmniej częściowo też kwestia zmiany klimatu. – Zdecydowanie tak. – Więc jeżeli Mona Ghali odkryje czyste i tanie źródło energii niepowodujące żadnej emisji zanieczyszczeń, to będzie wielka rzecz. – Tak. – I jeśli Mona opatentuje ten wynalazek w amerykańskim laboratorium, może to pomóc w naprawie finansów tego kraju, który nie będzie już musiał kupować całej tej ropy naftowej, lecz zamiast tego opracuje kilka nowych technologii i je wyeksportuje. – Byłoby miło, gdybyśmy mieli kilka innych wersji lepszej przyszłości i mogli porównać je z tą wizją, ale ona rzeczywiście brzmi prawdopodobnie. – Jednak odkrycie Mony nie pomoże w udoskonaleniu pigułek przeciw otyłości. – No cóż, nie możemy od niej żądać, żeby załatwiła wszystko. Ethan zamyśla się na chwilę. – A co, jeśli przyszłość nie chce, by ją zmieniono? Jeśli chce tego,

czego chce? Jeśli to, co ktokolwiek z nas uczyni, nie zrobi żadnej różnicy bez względu na to, czy okażemy się bohaterami, czy tchórzami? Nienawidzę tej myśli. Tego dnia, najważniejszego ze wszystkich dni, jestem tak przerażona, że nie zamierzam w ogóle jej rozważać. – Przyszłość nie może niczego chcieć – mówię trochę zbyt gwałtownie. – To my ją tworzymy. A przynajmniej właśnie w to chcę wierzyć. Myślę o Ethanie i naszych osiemdziesięciu latach pytań. Myślę o Poppym i o tym, jak wiele dla tego poświęcił.

Rozdział 18 Ethan upiera się, że nauczy mnie grać w kierki, gdy siedzimy nad rozmiękłymi frytkami i okropnymi hamburgerami w zatoczce postojowej przy autostradzie Garden State Parkway. Ethan zajada z apetytem. Kończy i z westchnieniem odkłada na bok opakowanie. Ja z napięcia ledwie potrafię przełknąć kęs. – To najgorszy cheeseburger z bekonem, jaki kiedykolwiek jadłem – oznajmia. – Ale jednak to był cheeseburger z bekonem – dodaje ze śmiechem. Do naszego spotkania z przeznaczeniem pozostało sześć godzin. Nauka gry w karty nie idzie mi tak szybko jak wczoraj. Przyłapuję się na tym, że przyglądam się ustom Ethana, jego palcom, przedramionom, podbródkowi. – No dobrze, więc w co byś teraz wyszła? – pyta z zapałem. Trzymane w ręku karty rozmywają mi się przed oczami. – W... ee... dziesiątkę? – Karo? Nie! Nie chcesz przecież, żeby od razu pobił ci ją walet karowy. Spróbuj jeszcze raz. Kiwam głową. Czuję się, jakbym dostawała wrzodu żołądka. Żałuję, że nie potrafię się skupić. – Tę? – pytam niepewnie, wyciągając czwórkę trefl. – Mógłby to być niezły wist, zważywszy że w ręku zostaną ci tylko trzy karty. Spróbuj. Szkoda, że nie wiem, o czym mówi. Kładę czwórkę, a on natychmiast rzuca na nią siódemkę kier. Gapię się na jego rzęsy, których pozazdrościłaby mu każda dziewczyna. – To źle, co? – pytam. – Owszem. Źle mieć kiery, bo oznaczają punkty. A chodzi o to, żeby zostać na końcu bez punktów. – Bez punktów. Rozumiem. Patrzę na moją dłoń, a potem na ucho Ethana. Przyglądam się piegom na jego nosie. – Źle mieć kiery – powtarza. – A jeszcze gorzej mieć damę pik.

Punkty są złe. Powinno się zakończyć grę z jak najmniejszą liczbą punktów. Ponuro kiwam głową. – Chyba wolę gry, w których trzeba coś zdobywać, od tych, w których nie należy tego robić. Błyska do mnie uśmiechem. – Dzielna dziewczyna – mówi. – Właśnie dlatego kierki to najlepsza gra na świecie. Nie jestem o tym przekonana. – Ponieważ zazwyczaj wygrywa się w niej nie poprzez zdobywanie punktów ani branie lew – ciągnie – tylko dzięki rozgrywaniu możliwie najbardziej spokojnie i dyskretnie. Właśnie tak ludzie wygrywają w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach przypadków. – W porządku – mówię. Unosi brwi. – Ale istnieje też inny sposób wygrywania, o wiele wspanialszy i śmielszy, jakiego olbrzymia większość graczy nigdy nawet nie waży się spróbować. Kiedy wygrasz w ten sposób, miażdżysz przeciwników i udowadniasz, że jesteś najlepsza. Uwielbiam jego uśmiech. Staram się wykrzesać z siebie trochę więcej entuzjazmu. – Ten sposób nazywa się strzelaniem do księżyca – informuje Ethan. ‒ Nauczę cię go później. – Dlaczego później? Czemu nie teraz? – Ponieważ teraz, być może z winy mojej zabójczej urody, przestałaś zwracać uwagę na karty. *** Za pięć szósta po południu zajeżdżamy przed cukiernię w Teaneck w stanie New Jersey. Ethan ma wejść i kupić tort, a ja jestem chora z niepokoju. Radzę mu, żeby nie zamawiał imienia Mony wypisanego lukrem ani niczego podobnego, co mogłoby wydać się nieco przesadne. Ja powinnam w tym czasie zebrać jeszcze trochę informacji i zadzwonić w parę miejsc, jednak nie chcę stracić Ethana z oczu nawet na tak krótko. A jeśli wtedy coś mu się stanie? Fatalne przeznaczenie

związane z tą cukiernią? Czy los mógłby być aż tak złośliwy? Gryzę się tym, że nie wyjawiłam Ethanowi tego, co przeczytałam w gazecie. Nie mogę znieść między nami żadnych przemilczeń, niczego, co nas dzieli. Mój nowy wrzód żołądka zaczyna mi dokuczać. Jestem w podłym nastroju i z trudem zachowuję opanowanie. Ethan spogląda na mnie i gasi silnik. – Nic ci nie jest, Pren? – Och. – Wzruszam ramionami. – Myślałam po prostu o... no wiesz. – O nieszczęsnej Monie Ghali? Przytakuję. – I o tym, że ona nie ma pojęcia, co ją może spotkać? – dopytuje się Ethan. Patrzę na niego wstrząśnięta. – Myślisz, że powinniśmy jej powiedzieć? – Jeżeli uważasz, że to najlepszy sposób ochronienia jej. – Nie wiem, może nie – mówię. – Ale nie mogę znieść tego, że wiemy o niej coś, czego ona sama nie jest świadoma. Może mogłaby powiedzieć coś ważnego osobom, które kocha. Po prostu na wszelki wypadek. Ethan kiwa głową na znak, że się ze mną zgadza. – Ja w takiej sytuacji chyba chciałbym wiedzieć. – Chciałbyś? – Tak. Ale waham się, gdyż nie sądzę, by nam uwierzyła. Nawet gdybyśmy zdołali ją przekonać, zajęłoby to dużo czasu, a gdyby się nam nie udało, prawdopodobnie straciłaby do nas zaufanie i nie pozwoliłaby, żebyśmy jej pomogli. Przypuszczalnie wystąpiłaby o sądowy zakaz zbliżania się do niej czy coś w tym rodzaju. Splatam dłonie, żeby nie zauważył, jak drżą. Przełykam nerwowo i pytam, starając się zapanować nad głosem: – A jak ty byś się zachował, gdybyś był na jej miejscu? – Gdybym był na jej miejscu? – powtarza. Chyba ma ochotę na jakąś dowcipną ripostę, ale patrzy na moją napiętą twarz i zmienia zdanie. – Serio? – Tak.

– Gdybym wiedział, że mam umrzeć? – Tak. Zastanawia się przez chwilę, mierząc mnie spojrzeniem. – Na pewno chcesz, żebym powiedział ci prawdę? Kiwam głową, zaciskając usta. Wydaje się szacować, jak dalece zdołam zaakceptować szczerość. – No dobrze, skoro nalegasz. Gdybym miał umrzeć, nic nie oderwałoby mnie od ciebie, od całej ciebie, od wszystkiego z tobą i nie zdołałabyś mnie w żaden sposób przekonać, że nie powinniśmy tego zrobić. Wpatruję się w niego bez ruchu. – A więc tak to wygląda – ciągnie. – Gdybym mógł spędzić z tobą jeszcze jedną noc taką jak ubiegła, ale bez żadnych zakazów między nami, myślę, że umarłbym szczęśliwy. Łzy napływają mi do oczu i krew uderza do głowy. – Szczerze mówiąc – wyznaje Ethan – wyobrażałem to sobie tyle razy, że gdybym musiał umrzeć, nie zaznawszy tego, byłaby to dla mnie prawdziwa tragedia. – Wzrusza ramionami i uśmiecha się. – Ale na szczęście dla ciebie nie wybieram się jeszcze na tamten świat. *** Dziesięć minut po szóstej Ethan wraca bezpiecznie do samochodu z tortem czekoladowym w pudełku, a ja z niepokoju odchodzę od zmysłów. – Słuchaj, Ethan. – Tak? – Czy mógłbyś mnie nauczyć strzelania do księżyca? – Teraz? – pyta, sprawdzając godzinę w komórce. – Tak. Obiecuję, że się skupię. Prostuje się na fotelu kierowcy i odszukuje w swoim worku marynarskim talię kart. – Dobrze – mówi. Zaczyna rozkładać karty na dwie kupki. – Zaczynamy. Biorę swoją kupkę kart, a on swoją. – A więc czy pamiętasz zwyczajną strategię gry w kierki? – pyta.

Przytakuję skinieniem głowy. – Nie brać lew, nie zdobywać punktów i starać się nie rzucać w oczy – recytuję. To dobrze mi znana strategia. – Otóż strzelanie do księżyca jest jej przeciwieństwem. Tę strategię można obrać tylko wtedy, gdy ma się w ręku naprawdę mocne karty: wiele asów i figur, najlepiej większość z nich kierowych. Tak więc zamiast unikać gromadzenia punktów, starasz się zdobyć wszystkie. Bierzesz każdy punkt i każdą lewę, nawet tę straszną damę pikową. Idziesz na całość. – Jarzę – mówię, starając się dorównać mu entuzjazmem. – Oczywiście, musisz to robić sprytnie. Biorąc każdą lewę, musisz jęczeć, uskarżać się i narzekać. – Potrafię jęczeć, uskarżać się i narzekać – zapewniam. – To dobrze. A twoi przeciwnicy będą uszczęśliwieni, zrzucając ci wszystkie swoje karty, dopóki w końcu nie zorientują się, do czego zmierzasz. – I wtedy postarają się mnie powstrzymać? – Jeśli zdołają. Ale miejmy nadzieję, że będzie już za późno. – A jeżeli przegram? – Masz na myśli: jeżeli nie trafisz w księżyc? Jeżeli zgromadzisz prawie wszystkie możliwe do zdobycia punkty, z wyjątkiem jednego czy dwóch? – Tak. – No cóż, to dość spektakularna porażka. Zostaniesz z, powiedzmy, dwudziestoma pięcioma punktami. Polegniesz z kretesem. – A jeśli mi się uda? – Wtedy odnosisz wielki triumf. Zostawiasz każdego z przeciwników z dwudziestoma pięcioma punktami. – To mi się podoba. – Tak sądziłem. – Nie łamie się wówczas zaledwie kilku zasad, lecz wszystkie. – Właśnie. Fortuna sprzyja śmiałym. – Naprawdę? Ethan nachyla się ku mnie i dotyka wargami nagiego miejsca, tam

gdzie moja szyja przechodzi w obojczyk. Czuję, jak rozkoszny dreszcz przebiega mi w dół kręgosłupa i w górę szyi do głowy. Ethan odsuwa się i siada znowu wyprostowany. – Mam nadzieję – odpowiada. *** Jest teraz za dwadzieścia siódma. Ethan wysiadł z samochodu i dzwoni do matki, a potem do siostry, upewniając się, że jego fałszywe alibi nadal funkcjonuje. Podoba mi się wyraz jego twarzy, gdy rozmawia z mamą ‒ jest o wiele bardziej swobodny niż mój w takiej sytuacji. W nerwowym porywie natchnienia wyjmuję swoją komórkę i odnajduję numery, które wcześniej wprowadziłam, lecz wątpiłam, czy ich użyję. Najpierw dzwonię do tego nieznajomego domu w Montclair w New Jersey. Odzywa się automatyczna sekretarka, a ja udaję, że telefonuję z biura lokalnego inspektora pożarowego. Zapowiadam, że ktoś od nas wpadnie do nich dziś wieczorem między siódmą a ósmą, żeby sprawdzić, czy ich alarmy pożarowe należycie działają i czy na każdym piętrze jest gaśnica. – Możecie państwo wejść na naszą stronę internetową i zapoznać się z taryfikatorem grzywien, jakimi karzemy w przypadkach, gdy nasi inspektorzy odkryją, że któreś z tych urządzeń jest niesprawne bądź uszkodzone – mówię dość groźnym tonem. W rzeczywistości nie zamierzam nasłać na nich inspektora, ale może przestraszę ich na tyle, że skontrolują swoją instalację przeciwpożarową. – Dziękuję państwu za współpracę podczas tygodnia bezpieczeństwa pożarowego! – kończę pogodnie. Następnie telefonuję do komisariatu policji w Ossining. Oznajmiam funkcjonariuszce, że skradziono samochód mojej matki, po czym odczytuję z gazety numer tablicy rejestracyjnej i opis wozu, który spowodował ten tragiczny wypadek w Taconic. Podaję policjantce nazwę skrzyżowania i mówię, że pojazd widziano ostatnio w tym rejonie. – Proszę zatelefonować na komórkę mojej matki, jeśli zdoła się pani dodzwonić – kończę i podaję zmyślony numer oraz takie samo nazwisko, jakie nosi tamten kierowca, żeby jeszcze bardziej zagmatwać

sprawę. Gdy się rozłączam, serce znowu łomocze mi w piersi. Na myśl o tym, że policja zjawi się u tego człowieka i odstawi jego wóz na parking policyjny na dobę lub dwie, czuję wyrzuty sumienia, ale niezbyt wielkie. Czy łamię zasady? Oczywiście, miażdżę je wszystkie, jak leci. Czy wtrącam się w cudze sprawy? Pewnie, że tak. Czy kłamię? Jawnie i bezczelnie. Wbijam łokcie w żebra czasu. Łżę jak kryminalistka i to wydaje mi się zarówno okropne, jak i wspaniałe. *** – A więc jesteśmy na miejscu – mruczy Ethan o siódmej dziewięć, gdy wysiadamy z samochodu pozostawionego na parkingu w odległości jednego budynku od gmachu laboratorium. Szarpie się z zamkami drzwi wozu – góra, dół, góra, dół – aż wreszcie zamyka je wszystkie. Usiłuje ukryć zdenerwowanie, być może ze względu na mnie, ale widzę, jak bardzo jest spięty. Omawialiśmy nasz plan, wypróbowywaliśmy go, lecz teraz, gdy go realizujemy, wszystko to wydaje się trochę niewystarczające. Zjawiamy się na miejscu zbrodni z tortem czekoladowym i balonikami. – Zabójca będzie miał rewolwer – przypominam Ethanowi, jakby tego potrzebował. – Wiem. Potrząsam balonikami. – Może też powinniśmy wziąć broń zamiast tego. – Możliwe, gdyby któreś z nas miało rewolwer albo wiedziało, jak się nim posługiwać – odpowiada. – Kiedy ktoś taki jak my dostaje do ręki broń palną, kończy się to czterema trupami zamiast jednym. Jest taki niezmiernie logiczny, taki irytująco akuratny. – No dobrze, w porządku. – Poradzimy sobie, Pren. Mamy jedną wielką przewagę. – Jaką? – Wiemy, co się ma stać. Przechodzimy przez parking, trzymając się za ręce. Idziemy wolno niczym w wyczekującym transie. Jakbyśmy sądzili, że jeśli uda się nam

spowolnić czas, łatwiej zdołamy go zmienić. Uświadamiam sobie, że jesteśmy teraz inni, odmienieni. Trudno dokładnie określić, kiedy to się stało, ale odnoszę wrażenie, że pocałunek Ethana w mój obojczyk miał zaraźliwą moc niczym ugryzienie komara i przeniósł rodzaj słodkiej infekcji, upajającej, lecz zarazem osłabiającej. Nie możemy już dłużej udawać dwojga beztroskich nastolatków, którzy nawiali z domu. Jesteśmy ze sobą związani w poważny sposób. Było tak już od dawna, lecz nigdy aż do tego stopnia. Może trzeba było tej pogmatwanej sytuacji, żebyśmy to dostrzegli. Rzecz nie tyle w tym, że więź między nami oddziela nas od takich, jacy byliśmy dawniej, lecz że możemy ją stracić. Łatwiej było myśleć, że potrafimy poświęcić wszystko, kiedy to dawniejsze wszystko było czymś tak bladym i samotnym w porównaniu z tym, co mamy obecnie. Nadeszła pora, abyśmy wykazali się odwagą, jednak gdy spocona dłoń Ethana ściska kurczowo moją spoconą dłoń, nie czuję się wcale odważna. Pragnę zabrać Ethana z powrotem w bezpieczne miejsce, na pusty plac zabaw, i trzymać go w ramionach, dopóki nie przeminie ta fatalna data 51714. Znowu przenika mnie bolesne zrozumienie dla ludzi takich jak moja matka, którzy nie chcą podejmować żadnego ryzyka ani naprawiać przyszłości, lecz pragną jedynie przetrwać kolejny dzień. Może to wcale nie zdemoralizowanie czy chciwość czyni nas tchórzliwymi. Może nie słabość, cierpienie czy nawet strach – lecz miłość. *** Biorę głęboki wdech. – W porządku – mówię. – Jesteś gotowa? – Tak. – Przez cały czas będę blisko ciebie. I ani na chwilę nie zamierzam spuścić z oczu tego faceta. Przytakuję. Ale wcale nie jestem pewna, czy ta obietnica mnie uspokaja. Ethan całuje mnie w skroń – kolejna upajająca dawka – a potem

wchodzę przez szklane drzwi. Rzucam na niego ostatnie spojrzenie przez ramię. – Poradzimy sobie – mówi. Nie tyle go słyszę, co raczej widzę przez szybę jego poruszające się wargi.

Rozdział 19 Zbierając informacje przez komputer Ethana, dowiedziałam się możliwie jak najwięcej o prywatnym życiu Mony Ghali. Ma dwie siostry; jedna mieszka w Cambridge w stanie Massachusetts, a druga w Kairze. Młodsza siostra Maya niedawno ukończyła Uniwersytet Bostoński i przeprowadziła się do Egiptu; jest więc niewiele starsza ode mnie. Wjeżdżam na piętro Mony tuż po siódmej dziesięć. Recepcjonistka za kontuarem pakuje się, kończąc dzień pracy. Oznajmiam jej, że przybyłam spotkać się z Moną Ghali. – Jak się pani nazywa? – Ee... Petra. – Dziwnie trudno przychodzi mi to wydusić. – Jestem przyjaciółką jej siostry. Mam coś od niej przekazać. Gotowa jestem powiedzieć więcej, ale widzę, że recepcjonistka chce już wrócić do domu i nic poza tym jej nie obchodzi. Dzwoni do gabinetu Mony i anonsuje mnie. – Idź przed siebie – zwraca się do mnie, nawet nie czekając na odpowiedź Mony. – Skręć dwa razy w lewo, potem w prawo i przejdź połowę długości korytarza. Najwyraźniej nie obowiązują tu zbyt surowe środki bezpieczeństwa. – Ona ma dziś urodziny – mówię bez szczególnego powodu. Imię i nazwisko Mony Ghali znajduje się na plastikowej tabliczce przy drzwiach, które są otwarte. Wchodząc do gabinetu, staram się przybrać inną osobowość niż moje zwykłe ja. – Mona? – odzywam się. Siedzi przy biurku. Podnosi wzrok znad komputera. Ma długie falujące włosy i wyraziste rysy. Kiedy wstaje, niemal dorównuje mi wzrostem. – Jestem Petra Jackson, przyjaciółka Mai z Uniwersytetu Bostońskiego. – Podaję prezenty. – Poprosiła mnie, żebym dostarczyła ci to do rąk własnych i przekazała od niej najlepsze życzenia urodzinowe. Mona ma szczupłą inteligentną twarz. – Ojej, to naprawdę miłe. Dziękuję – mówi, biorąc prezenty.

Pozwala, by baloniki uniosły się do niskiego sufitu. Zerka do pudełka z tortem i odstawia je na biurko. – Maya prawdopodobnie powiedziała ci, że szaleńczo przepadam za czekoladą. Przytakuję, dziękując w duchu fortunie, która sprzyja śmiałym. – Moja siostra przywiązuje zawsze wielką wagę do urodzin – mówi Mona z ironiczną miną. – Czy byłyście na jednym roku? – Ja o rok niżej. Studiuję obecnie na ostatnim. – No cóż, dziękuję, że się tutaj pofatygowałaś. – Słuchaj, czy mogę w jakiś sposób namówić cię na wypad do miasta na kieliszek wina lub filiżankę kawy? Ja stawiam. Przyrzekłam Mai, że spróbuję cię nakłonić. To jeden z gambitów, które obmyśliliśmy Ethan i ja. Z jednej strony byłoby bezpieczniej zabrać ją gdzieś między ludzi, jak najdalej od miejsca zbrodni. A z drugiej im wcześniej i radykalniej zmienimy okoliczności, tym bardziej zmniejszymy naszą przewagę wynikającą z tego, że znamy przyszłość. A co, jeśli wywabiając ją z tego budynku, zdołamy jedynie zmienić miejsce i czas zabójstwa, tak że nie będziemy już wiedzieć, kiedy i gdzie się wydarzy? Na ile niezmienna jest przyszłość? Na ile nieustępliwy okaże się Andrew Baltos? Mona przewraca oczami. – A więc Maya martwi się, że spędzę urodziny samotnie, tak? – Nie, nie o to chodzi. Nie powiedziała tego. – Możesz ją więc powiadomić, że mam się z kimś później spotkać. W mojej głowie rozdzwaniają się dzwonki alarmowe. To musi chodzić o Andrew Baltosa. A więc jego wizyta nie była niespodziewana – to jedna z kwestii, nad którą się zastanawialiśmy. – To nie ktoś, z kim miałabym wyjątkową ochotę się zobaczyć – ciągnie Mona – ale wbrew temu, co sądzi Maya, nie będę usychać samotnie w swoim gabinecie. Co to znaczy? Jaki rodzaj relacji ją z nim łączy? Patrzę w wyczekującą twarz Mony i uświadamiam sobie, że muszę zostać z nią tutaj i nigdzie jej nie zabierać. – Nie sądzę, aby... – zaczynam i urywam. Moja znajomość siostrzanej dyplomacji jest wysoce niewystarczająca. – Jestem pewna, że

nie to miała na myśli. Chyba po prostu żałowała, że nie może spędzić tutaj czasu z tobą, i dlatego poprosiła mnie... Mona przerywa mi gestem ręki. – Dziękuję ci... masz na imię Petra, tak? Doceniam twoje starania. Maya ma w tobie nadzwyczaj oddaną przyjaciółkę, ale właściwie muszę tkwić tutaj i wysłać kupę plików do nowego serwera. Chodzi o jakieś naruszenie przepisów bezpieczeństwa w naszej firmie. Jakby moja praca była taka supertajna i istotna – dodaje i na jej twarz powraca ironiczny wyraz. – Może rzeczywiście jest – mówię, choć prawdopodobnie nie powinnam. Jej komputer wydaje brzęk i Mona wraca do niego. – Jeden zestaw plików już wysłany, ale muszę przesłać jeszcze cztery. Usiłuję wymyślić jakiś pretekst, który pozwoliłby mi z nią zostać, a nie wydałby się niezręczny ani dziwaczny. – Posłuchaj, rozumiem, że nie chcesz świętować urodzin z całkiem obcą osobą – zaczynam. – Znasz moją siostrę Mayę, więc nie jesteś całkiem obca – mówi. – Niemniej rozumiem, że to z mojej strony dość dziwna propozycja, a ty masz pracę do wykonania. Ale czy miałabyś coś przeciwko temu, gdybym została tu jeszcze przez jakieś dwadzieścia minut? Mój przyjaciel ma przyjechać po mnie ze śródmieścia. – Oczywiście – odpowiada szybko. – To najmniejsze, co mogę dla ciebie zrobić, po tym jak przebyłaś całą tę drogę tutaj. Poza tym czekanie, aż te pliki się załadują, jest nudne. To laboratorium o siódmej kompletnie pustoszeje i robi się tu trochę niesamowicie, więc cieszę się z twojego towarzystwa. Proszę, usiądź – mówi, przyciągając dla mnie krzesło z kąta pokoju. Nie zachowuje się nieprzyjaźnie, ale odnoszę wrażenie, że nie ma ochoty na rozmowę. – Gdybyś potrzebowała, jest tu drugi komputer. – Wspaniale. Dzięki – mówię. Nie robię żadnego ruchu w kierunku komputera, tylko rzucam szybkie spojrzenie na moją komórkę. – Ale jeśli musisz wyjść... – Ten facet, z którym mam się spotkać, nie zjawi się wcześniej niż

o wpół do ósmej. – Rozumiem. Mój puls bije szaleńczo. Ta sytuacja rozwija się nader dynamicznie. Trudno sobie wyobrazić, że po pozornie zwyczajnym momencie w życiu może tak szybko nastąpić straszliwy, śmiertelnie groźny. – Jak ci się podoba Boston? – zagaduje Mona. Nigdy tam nie byłam. – Ogromnie – odpowiadam. – Mnie też. Masz teraz letnią przerwę wakacyjną? – Tak... właśnie – jąkam. Rozglądam się gorączkowo, czekając na to, co się za chwilę wydarzy. Zerkam na jej szafkę na dokumenty. Wydaje się zamknięta, chyba. Nerwy mam napięte jak sprężyny. Część mnie pragnie dalej z nią rozmawiać, mimo iż głównie kłamię, podczas gdy druga część chce, żebyśmy obie się zamknęły i milczały. Szperam w moim telefonie komórkowym, a jednocześnie obserwuję, jak Mona pracuje. Nagle rozlega się dzwonek i wzdrygam się, jakbym nie spodziewała się tego nawet za milion lat. Mona reaguje całkiem inaczej. Spokojnie podnosi wzrok znad ekranu komputera. – To na pewno on – mówi i wciska guzik w telefonie, łączący ją z interkomem. – Andrew? „Nie wpuszczaj go! Czy wiesz, co zamierza ci zrobić?”. Każę mojemu umysłowi się zamknąć. Musimy pozwolić, by ta sytuacja się rozegrała. – Cześć, to ja – słyszę męski głos. Puls dudni mi w uszach. Usiłuję normalnie oddychać, spokojnie przebiec w myślach ewentualności, jakie przedyskutowałam z Ethanem. „Jeżeli zdarzy się to, zrobimy tak. Jeżeli tamto, postąpimy inaczej”. Mona wciska inny guzik, przypuszczalnie otwierający drzwi do recepcji. Żywię desperacką nadzieję, że Ethan znajdzie jakiś sposób wślizgnięcia się do środka za tym mężczyzną. Gdy Mona wychodzi na

korytarz na jego spotkanie, odczekuję chwilę i na wszelki wypadek wciskam ten sam guzik. Ledwie potrafię się zmusić, by spojrzeć na Andrew Baltosa idącego korytarzem. A kiedy wreszcie to robię, w jego widoku coś mnie uderza. To mężczyzna średniego wzrostu, krępy, z krótko ostrzyżonymi włosami, niemal całkowicie ukrytymi pod czapką baseballową. Mój umysł pracuje gorączkowo, usiłując skojarzyć, w czym rzecz. Jeden Bóg wie, jakie uczucia odbijają się kolejno w zawrotnym tempie na mojej twarzy. Andrew Baltos patrzy obok Mony na mnie i zdaję sobie sprawę, że on również uważnie mi się przygląda. Obserwuję z niepokojem, jak Mona wita się z nim, obejmując go chłodno, a potem odstępuje na bok, by dokonać prezentacji. – Andrew, to jest... Waham się przez chwilę beznadziejnie. – Petra – wypalam wreszcie. Kiedy używa się fałszywego imienia, lepiej go nie zapominać. – Przyjaciółka mojej młodszej siostry Mai – wyjaśnia Mona. – Petro, to Andrew. On nie wydaje się wcale taki beznamiętny ani opanowany. Wyciąga rękę, by uścisnąć moją. I co teraz? Wiem, co się wydarzy, ale nie mam pojęcia jak. Coś jest w jego spojrzeniu. – Petra? – powtarza; on też usiłuje mnie rozgryźć. I wtedy uświadamiam sobie, co mnie dręczy. Jego wzrost, budowa i czapka przypominają mi podświadomie ciemną postać, którą widziałam uciekającą po zamordowaniu mojego ojca. Czy to możliwe? Nie zobaczyłam go wtedy na tyle wyraźnie, by mieć pewność, ale co, jeśli to on? A jeżeli to rzeczywiście on, czy rozpoznaje mnie po tamtej nocy? To nie powinno się stać! Jeśli mnie rozpozna, czy to zniweczy cały nasz plan? Moje myśli są jak marmurowe kulki, które wypadają mi z głowy i toczą się ze stukotem po podłodze we wszystkich kierunkach. Szkoda, że nie mogę zebrać ich wszystkich z powrotem. Przypominam sobie, jak mój ojciec leżał skulony na ziemi. Usiłuję

wydobyć z pamięci obraz uciekającej postaci w czapce baseballowej. Kompletnie tracę kontakt z bieżącą chwilą. Odpływam do innego miejsca w czasie. Gdy powracam, nie trafiam w moment, na który czekałam. Jakikolwiek krok mogłam zrobić, przegapiłam go. Wszystko dzieje się tak szybko. Obydwoje wracają do jej gabinetu i Mona mówi coś, być może do mnie, czego nie słyszę. Siada z powrotem przy komputerze, żeby dokończyć przesyłanie ostatniej partii danych. Usiłuję utkwić mój świetny wzrok w Andrew Baltosie, lecz wszystko tak błyskawicznie się zmienia. Nagle on popycha mnie w kierunku Mony i naprawdę czuję się tak, jakbym nigdy nie spodziewała się niczego bardziej dramatycznego niż miła rozmowa. Wpadam na nią gwałtownie i usiłuję złapać równowagę. Andrew Baltos kopnięciem zamyka za sobą drzwi. Mona ze zdumieniem podnosi na niego wzrok, a ja podążam za jej spojrzeniem ku rewolwerowi, którym ten mężczyzna celuje w nas obie. Pomimo wszystkiego, co wiem, nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Dlaczego on nie przejmuje się tym, że jestem świadkiem jego zbrodni? Moja obecność miała go przynajmniej powstrzymać, wprowadzić nieco zamieszania w jego plany i zmusić, by je zrewidował. Czy on z równą łatwością zamierza teraz zamordować nas obydwie? Przecież Ethan i ja liczyliśmy, że ta sytuacja wzbudzi w nim jakieś skrupuły. Mona otwiera usta, lecz wydaje tylko nieartykułowany dźwięk. Kładę dłoń na jej ramieniu. Nie wiem dlaczego. To chyba gest pocieszenia. Zapraszam ją na spotkanie z jej przeznaczeniem. I usiłując zebrać marmurowe kulki moich myśli, zastanawiam się: „Jak mam to powstrzymać?”. – Przejdźcie tam – poleca Baltos, wskazując kierunek lufą rewolweru. – Siądźcie pod ścianą. Mona spogląda na niego z niedowierzaniem. Po prostu nie pojmuje tej sytuacji na tyle, żeby się bać. – Mówisz poważnie? Co się dzieje? – Ruszajcie się! Ciągnę ją za ramię ku ścianie i sadzam. Ja pojmuję sytuację całkiem wystarczająco, by się bać. Część mnie pragnie mieć to już za

sobą. Wcale nie chcę, żeby Ethan się zjawił. Andrew Baltos, wciąż mierząc do nas z rewolweru, podchodzi do komputera Mony. Widzę wielkie półksiężyce potu pod jego pachami, wilgotne plamy na plecach. Wolną drugą ręką nawiguje po ekranie komputera. Po kilku minutach przeszukiwania wybucha irytacją. – Co ty zrobiłaś? – pyta porywczo Mony. – Gdzie są wyniki badań dotyczących alternatywnych źródeł energii? Widzę, jak na twarzy Mony pojawia się wyraz podejrzliwości. – Przeniosłam je – odpowiada. – Dokąd? – W bezpieczne miejsce – mówi. Baltos podchodzi do drugiego komputera, laptopa, i szybko przeszukuje jego twardy dysk, trzymając rewolwer nadal wycelowany w nas. Narasta w nim zniecierpliwienie i w końcu gwałtownie odsuwa laptop. Wstaje i podchodzi do szafki na dokumenty. Modlę się, żeby była zamknięta. Przeklinając, daremnie szarpie kolejno każdą szufladę. Jedną ręką przewraca ciężką szafkę, która padając uderza w biurowe krzesło i wywraca je na bok. Wyskakują dwie z szuflad szafki i wysypują się z nich papiery i kartonowe teczki. Rozlega się bezładny hałas. Baltos, opierając się plecami o drzwi, pochyla się, żeby podnieść teczki, a Ethan wybiera akurat ten moment, by wtargnąć do gabinetu. Gwałtownie wciągam powietrze, gdy Ethan uderza barkiem w plecy mężczyzny. Mona krzyczy. Chwytam ją za rękę. Baltos wpada na biurko, a Ethan gwałtownie wytrąca mu z dłoni rewolwer, który ślizga się po dywanie w kierunku Mony i mnie. Sięgam po niego. Przypominam sobie, co Ethan mówił o nas obojgu i broni palnej, ale co mam robić? Stoję i drżąco celuję w Baltosa. – Wstań – mówię, sama nie wierząc w to, co robię. Mężczyzna niechętnie stosuje się do polecenia i powoli dźwiga się z miejsca na podłodze, gdzie upadł po zderzeniu z biurkiem. Ethan odsuwa się od niego. Mona wpatruje się ze zdumieniem w chłopca. – Jak się tu dostałeś? – pyta.

– Wstawaj – powtarzam do Baltosa. – Podnieś ręce do góry. Lewą dłonią ujmuję prawą, trzymającą rewolwer, aby powstrzymać jej drżenie. Zerkam na Ethana. Palcem wskazującym na próbę dotykam spustu. Ethan podchodzi tuż do mnie. Wyczuwam, że chce mnie dotknąć, lecz nie robi tego. Nie chce ryzykować zakłócenia mojej koncentracji. – Nic ci nie jest? – pyta szeptem. – Nie – odpowiadam. Chcę popatrzeć na niego, poprosić spojrzeniem, żeby mnie podtrzymał, i mam też ochotę się rozpłakać, lecz nie śmiem oderwać wzroku od Baltosa. – Czy to ten przyjaciel, na którego czekałaś? – pyta Mona. Potwierdzam skinieniem głowy. Ethan znowu podchodzi do Baltosa. – Wyciągnij ręce przed siebie – poleca. Wyjmuje mu portfel z tylnej kieszeni. – A teraz podnieś je z powrotem do góry – mówi, po czym sięga do jego kieszeni na piersi koszuli i wyciąga komórkę. Cofa się, a ja nie potrafię się powstrzymać i spoglądam na jego twarz. Coś w jej wyrazie budzi we mnie lęk. – O co chodzi? – pytam go. Potrząsa głową. – Ethan, powiedz mi – nalegam. – Goryl – mówi. – Co takiego? – On jest podróżnikiem w czasie – szepcze do mnie. – To niemożliwe. – Jest. – Niemożliwe – powtarzam. – Widzę to bardzo wyraźnie. Ręce okropnie mi się trzęsą. – Przecież jego zdjęcie było w gazecie – przypominam. Mona i Baltos gapią się na nas. Nikt się nie porusza. – Myślę, że to ten wasz Mojżesz – mówi do mnie cicho Ethan.

Rozdział 20 Wszystko, co dzieje się później, to moja wina. Usiłuję pojąć sens tego, co mówi Ethan, i tracę koncentrację. Tracę opanowanie. „Skąd on pochodzi? – zastanawiam się. – Nie przybył razem z nami. Co to znaczy? Tę gazetę wydrukowano siedemdziesiąt lat przed naszym zjawieniem się tutaj”. Gdy Baltos wali Ethana pięścią w bok głowy, nie strzelam do tego mężczyzny, jak powinnam. Przez ułamek sekundy moje spojrzenie podąża za Ethanem. Baltos wykorzystuje ten moment, by rzucić się na mnie z całym impetem. Odpycha mnie do tyłu. Uderzam głową w ścianę. Nie wiem nawet, co się dzieje z rewolwerem. Mona krzyczy. Usiłuję nie stracić przytomności i zachować czujność. Muszę chronić Ethana. Pełznę do niego po podłodze, ale Baltos wstał już i znowu trzyma rewolwer. On też jest poturbowany. Ręka z bronią mu drży. – Dlaczego tak mi to utrudniacie? – pyta. – Cała wasza trójka. Siadajcie oparci plecami o ścianę. Wypełniamy jego polecenie. Ethan dotyka mnie, upewnia się, że nic mi się nie stało. Słyszę płacz Mony. Baltos wskazuje na nas oboje. – Do was nic nie mam. Co tu robicie? Głos niemal łamie mu się z napięcia. – Nie zamierzamy odejść i pozwolić, żebyś ją zabił – oświadcza Ethan. Mężczyzna kręci głową. Wygląda, jakby miał zaraz zwymiotować. – To nie wy tutaj decydujecie. Ethan zaczyna się podnosić. Teraz to ja chwytam go kurczowo, usiłując skłonić, żeby z powrotem usiadł. Baltos odwraca się do niego. – Masz zostać tam, gdzie jesteś, jasne? – wybucha. – Jeśli się ruszysz, zastrzelę cię. Jest wzburzony. Sprawia wrażenie szalonego. To nasz Mojżesz. Pierwszy Podróżnik. Ale nie ocali nas, lecz zgładzi.

Ethan odtrąca moją rękę i wstaje. – Ethan, przestań! – wołam do niego. Słyszę swój szloch. A więc tak to się stanie. Nie mogę do tego dopuścić. Nagle lufa rewolweru znajduje się zaledwie o kilkanaście centymetrów od jego głowy. Słyszę szczęk bębenka. – Proszę, nie! – krzyczę. Pociągam Ethana na podłogę, a w tym momencie Baltos odwraca się i strzela prosto w pierś Mony Ghali. Patrzę ze zgrozą, jak jej klatka piersiowa zdaje się uginać, a potem rozwiera się w niej dziura. Znowu krzyczę. Baltos drży na całym ciele. Upuszcza rewolwer na podłogę. Wydaje się niemal tak samo przerażony jak my, jakby się nie spodziewał, że rezultatem pociągnięcia za spust będzie ten straszliwy widok tryskającej lepkiej, ciepłej krwi. Gwałtownym szarpnięciem otwiera drzwi, wybiega za nie i znika w głębi korytarza. Wpatruję się w Monę leżącą na podłodze w nienaturalnej pozycji z otwartymi oczami i słyszę, jak cichną jego ciężkie, pośpieszne kroki. – Ona nie żyje – mówi Ethan i wiem, że to prawda. Podnosi z podłogi broń i zanim mogę go w jakikolwiek sposób powstrzymać, wychodzi z gabinetu. Wstaję i idę za nim. Nie wiem, co innego mogłabym zrobić. Jak długo trwa namysł? Czy wpasowuje się w strumień czasu? Wydaje mi się dziwne, że cały świat może się zmienić w ciągu chwili, jaką zajmuje przebiegnięcie przez ciemny parking. Na jednym końcu parkingu nadal walczę z naturalnym porządkiem czasu, wciąż mam nadzieję mu się przeciwstawić. Przegrywam tę walkę, lecz nie ustaję. Straciłam Monę, ale nie pozwolę, by z jej powodu zginął także Ethan. Na drugim końcu parkingu wiem już, że chodzi o coś innego. Nie walczę z czasem. W istocie nie on jest moim wrogiem. Walczę z Andrew Baltosem, Pierwszym Podróżnikiem. To on zrobił to Monie, nam. Potężne przeznaczenie zostało zranione i unicestwione jak matka słonika Babara z dziecięcej opowiastki, po tym jak dopadli ją myśliwi. A ja usiłuję pomóc naprawić tę straszliwą niesprawiedliwość. Usiłuję dać

ukojenie tej nieszczęsnej duszy. *** Słyszę huk wystrzału. Całe moje ciało lodowacieje. Biegnę na nogach z lodu, chociaż ledwie je czuję. Krzyczę żarliwie, roztapiając swoją lodową twarz. „Lepiej, żebyś to nie ty strzelił – mówię w myśli do Andrew Baltosa. ‒ Lepiej, żebyś to nie ty strzelił”. Nie widzę już żadnego z nich dwóch. Odgłos wystrzału dobiegł od strony porośniętego drzewami terenu za parkingiem. Wciąż zlodowaciała, biegnę w tamtym kierunku. W odległości kilku metrów przed sobą widzę dwie ciemne sylwetki; jedna stoi, a druga leży. Gnam ku leżącemu, gotowa objąć ramionami mojego ukochanego, ale gdy tam docieram, zatrzymuję się gwałtownie. To Andrew Baltos leży na ziemi. Ukochany syn, brat i przyjaciel stoi wyprostowany z rewolwerem w ręku, równie żywy jak ja. Moje zlodowaciałe ciało rozpływa się od przenikającej je fali ciepła. – Co się stało? Czy on zginął? – pytam. Spoglądam w dół i widzę, że nie zginął. Ale wije się z bólu. – Strzeliłem mu w nogę – wyjaśnia Ethan beznamiętnym tonem. Najwyraźniej jeszcze nie ogarnął emocjonalnie tego, co się wydarzyło. Spokojnie wyjmuje z kieszeni komórkę, tę odebraną wcześniej Baltosowi. Przyglądam się, jak po raz drugi w ciągu ostatnich czterech dni wybiera numer 911. – Nazywam się Andrew Baltos – mówi do mikrofonu. – Jestem przy budynku numer 7736 na River Road w Teaneck. Przed chwilą strzeliłem do kobiety na piątym piętrze. Sądzę, że ona nie żyje. Rozłącza się. Nie mogę się uspokoić, ani trochę. Ale moje kończyny rozmrażają się w cieple ulgi, jaką odczuwam. – Czy nic mu się nie stanie? Co zamierzasz z nim zrobić? – pytam, spoglądając w dół na Baltosa. Ten nasz Mojżesz wygląda teraz dość żałośnie.

– Wezwę karetkę pogotowia i zaczekam tu do jej przyjazdu. Ale najpierw porozmawiamy sobie z nim. Baltos skręca się z bólu, lecz wyczuwam, że mimo to przysłuchuje się naszej rozmowie. – Jeżeli będzie mówił zbyt wolno, może wykrwawić się na śmierć, ale w przeciwnym razie powinien się wykaraskać – mówi Ethan celowo głośno, żeby tamten go usłyszał. Patrzę na ręce Ethana. W mroku w jednej lśni komórka, a w drugiej rewolwer. Sięgam i odbieram mu broń. Biorę zamach i odrzucam ją daleko. Wszyscy troje obserwujemy, jak obracając się, leci w powietrzu. Nigdy w życiu nie rzuciłam niczym dalej. Mam nadzieję, że grunt tutaj jest na tyle bagnisty, by pochłonąć ją na zawsze. – Dlaczego to zrobiłaś? – pyta mnie Ethan; wydaje się bardziej zaskoczony niż zły. – Żadnej więcej strzelaniny dzisiaj – mówię. Po raz pierwszy pozwalam sobie na nieśmiałą myśl, że Ethan nie zginie. *** – Kim jesteś? Początkowo Andrew Baltos nie ma ochoty na rozmowę. Ale po paru minutach zaczyna mu chyba świtać, że nie ma też ochoty wykrwawić się na śmierć. – Co to znaczy, kim jestem? – rzuca burkliwie. – Jestem facetem, którego przed chwilą postrzeliłeś w nogę. Za kilka minut usłyszymy pierwszą syrenę. A potem wiele kolejnych. Ethan nie traci czasu. – Wiem, że jesteś podróżnikiem – oznajmia. To sprawia, że Baltos przestaje się wić. – Chcę wiedzieć, z jakiego czasu przybyłeś. I dlaczego – kontynuuje Ethan. Mężczyzna cierpi z bólu, jest wściekły i osłupiały, ale też niewątpliwie zaciekawiony słowami Ethana. – Skąd to wiesz? – pyta.

– Wystarczy mi na ciebie spojrzeć. Nigdy nie widziałem gorzej zasymilowanego podróżnika. – A widywałeś innych? – rzuca Baltos ironicznym tonem. – Owszem. – Ethan wskazuje na mnie. – Na przykład ją. Andrew Baltos dźwiga się do pozycji siedzącej i z troską podwija nogę pod siebie. Spogląda to na jedno, to na drugie z nas. – Dlaczego miałbym ci uwierzyć? – Jak sobie chcesz – mówi Ethan. – Ale jeśli uwierzysz, zaoszczędzi to nam czasu. Chcę wiedzieć, dlaczego się tu zjawiłeś. Dlaczego zamordowałeś Monę Ghali. – Ponieważ zrujnowała życie uczciwym ludziom, w tym także mojemu ojcu. Ponieważ staram się uczynić świat lepszym. To oświadczenie jest tak niezwykłe, że niemal zwala mnie z nóg. W głosie Baltosa brzmi nutka ironii, ale też wiele szczerości. Trudno tego słuchać, pamiętając o rozszarpanym pociskiem ciele Mony na podłodze jej gabinetu. – Wiecie, ona jest kluczową postacią – ciągnie Baltos. – To znaczy była. Będzie. Byłaby – plącze się w gmatwaninie czasów gramatycznych. – Została głównym inżynierem w firmie energetycznej mojego ojca, po czym wywróciła ją do góry nogami i wypatroszyła. Sprowadziła rządowych kontrolerów, żeby rozszarpali firmę na strzępy. Zniszczyła to, co stworzył mój ojciec, i pozbawiła pracy cztery i pół tysiąca jego dobrych pracowników. Ojciec w wieku pięćdziesięciu pięciu lat powiesił się na krawacie w swoim gabinecie. Widzę na twarzy Baltosa nieskrywany ból. Wyczuwam przerażającą siłę, która pchnęła go do wypełnienia tej misji. – I nie skończyło się na tym – mówi dalej. – Prace badawcze, które ona obecnie prowadzi, zniszczą w ciągu kilku lat nie tylko firmy, lecz całe gałęzie przemysłu: przemysł naftowy, gazowy, węglowy, rafineryjny, wydobywanie gazu z łupków i piaskowców, hydroszczelinowanie. Czy zdajecie sobie sprawę, ile ludzkich istnień zależy od tych dziedzin przemysłu? Przyglądam się, jak mówi, i widzę w jego oczach błysk zapału, jakby nie zostawił przed chwilą martwej kobiety w biurowcu kilkaset metrów stąd. Zastanawiam się, że może zdarzenia, w jakich tutaj

uczestniczy, nie są dla niego całkiem realne. Jak wersja życia podczas gry w Monopol, kiedy w gruncie rzeczy nie ma znaczenia, w jaki sposób wydaje się umowne pieniądze. – Poznałem ją, gdy była już stara, i do tego czasu stała się potworem. Pozbawiła pracy miliony ludzi, zniszczyła fundamenty ekonomiczne całych krajów. Nawet jej własnego narodu, Egipcjan. Nawet ich los jej nie obchodził. Żałuję, że zabiłem młodą kobietę. Naprawdę, nie chciałem tego zrobić. Ale to posłużyło większemu dobru. Słyszę w jego głosie znajomą intonację, odmienną od sposobu mówienia większości tutejszych ludzi. Zmiękczenie głoski „th”. Nie został wyszkolony jak my, by to wyeliminować. To odrażające, że on jest jednym z nas, chociaż nie pochodzi z tego samego miejsca co my. Uświadamiam sobie, że mówi o przyszłości, jednak odmiennej od mojej. – Więc wróciłeś tu, żeby ją zabić? – pyta spokojnie Ethan. – Właśnie dlatego? – Nie ja jeden chciałem to zrobić. – Czy przybyli z tobą inni? – Nie, jestem tutaj sam. Ethan przykuca, aby móc spojrzeć mężczyźnie w oczy. – Chcę ci opowiedzieć historię, którą usłyszałem niedawno od pewnego człowieka, mojego drogiego przyjaciela. Jesteś gotowy jej wysłuchać? Baltos krzywi się, jakby nie był gotowy, ale nie ma wyboru. – Za sześćdziesiąt lat pewien chory, obłąkany stary mężczyzna mieszkał w domu opieki niedaleko stąd – zaczyna Ethan. – Napisał do mojego przyjaciela, błagając, żeby przyjechał odwiedzić go przed śmiercią. Mój przyjaciel uczynił to i zastał majaczącego, bredzącego wariata usiłującego wydrapać sobie oczy. Nikt nie chciał słuchać niczego, co ten człowiek mówił w ciągu minionych dwudziestu pięciu lat, chociaż niegdyś był świetnie prosperującym biznesmenem. Ale mój przyjaciel go wysłuchał, a ten nieszczęsny człowiek słowo po słowie przedstawił mu niezwykłą historię. Oznajmił mojemu przyjacielowi, że jest podróżnikiem w czasie. Stracił pamięć: zapomniał wszystkie daty, nazwy miejscowości, nazwiska, z wyjątkiem jednej rzeczy. Pamiętał ten dzień: siedemnasty maja 2014 roku. W istocie bał się, że go zapomni.

Wyrył tę datę na ścianach, na podłodze. Wyciął ją sobie bezlitośnie na skórze. Dręczyła go ta data, ta liczba, ponieważ jak powiedział, tego dnia zniszczył świat. Oświadczył, że w trakcie swoich podróży przez czas dopuścił się wielu bezmyślnych postępków i żałuje ich wszystkich, ale teraz pojmuje, że to, co zrobił tego dnia, było decydującym ciosem. A mój przyjaciel zrozumiał, że ten człowiek ma chory umysł i chorą duszę właśnie z powodu tego, co zrobił. Chociaż ten człowiek był szalony, widział rozprzestrzenianie się katastrofy klimatycznej, topnienie pokryw lodowych, niedobory żywności, masową śmierć głodową i wybuch społecznej anarchii. Zdał sobie sprawę, że nie ma od tego odwrotu. I nawiasem mówiąc, miał rację, tyle tylko, że sytuacja przedstawiała się o wiele gorzej, niż kiedykolwiek sądził. Krwawa zaraza ogarnęła świat dopiero kilka lat po jego śmierci. Jedynie on wiedział, że przyszłość, którą porzucił, to niemal raj w porównaniu z tym, co widział wokół siebie. Tylko on mógł porównać obydwa te czasy i zdawał sobie sprawę, że ponosi odpowiedzialność za owo zniszczenie. Wciąż powtarzał mojemu przyjacielowi jedno: „Nie pozwól, żebym to zrobił. Proszę, pomóż mi. Zabij mnie, jeśli będziesz musiał. Tylko nie pozwól mi tego zrobić”. Ethan wstaje. Rozciera dłonie. – Oczywiście wiesz, że tym chorym, majaczącym, samookaleczającym się draniem jesteś ty.

Rozdział 21 Tej nocy jedziemy na komisariat policji, żeby złożyć zeznanie. Przedstawiamy prostą wersję wypadków: Ethan jest stażystą w laboratorium i przyjacielem Mony. Przywieźliśmy jej prezenty urodzinowe i trafiliśmy w sam środek śmiercionośnej strzelaniny. Zbrodnia z namiętności? No cóż, być może. Ethan odebrał zabójcy rewolwer, dogonił go i tak dalej. Przyznaję się, że wyrzuciłam broń. Ethan pomaga mi naszkicować plan, żeby policja mogła ją odnaleźć. Wyjaśniam, że nie chciałam żadnych więcej morderstw. Rzecz jasna, pomijamy historię o majaczącym podróżniku w czasie, który zniszczył naszą planetę. Jest już późno i chcemy opuścić komisariat. Dyżurni funkcjonariusze, zdaje się, też mają ochotę zakończyć to przesłuchanie. Umawiają się z nami, że nazajutrz po południu złożymy oficerowi śledczemu bardziej szczegółowe zeznania. Gdy stamtąd wychodzimy, jestem bliska eksplozji. – Czy mój ojciec naprawdę opowiedział ci tę historię, którą przedstawiłeś Andrew Baltosowi? – pytam Ethana, gdy idziemy z komisariatu do jego samochodu. – Nie – zaprzecza. – Opowiedział mi kilka jej fragmentów, ty uzupełniłaś niektóre szczegóły, a trochę zmyśliłem. Ale złożyłem ją w całość dopiero dzisiejszej nocy w tamtym lasku, kiedy Baltos wyznał nam, co zrobił. Nie miałem pojęcia, że on jest podróżnikiem w czasie, dopóki nie dotarłem do laboratorium i wszystko stało się jasne. Żałuję, że nie wiedziałem o tym wcześniej. Może wtedy nasz plan by się powiódł i nie ponieślibyśmy porażki. Mijamy samochód Ethana i idziemy dalej. Chyba oboje potrzebujemy przejść się trochę pod gołym niebem. Podążamy w milczeniu ciemnymi, pustymi chodnikami, trzymając się za ręce. Niełatwo ogarnąć wszystko, co niedawno przeżyliśmy. Uświadamiam sobie, że pragnę tylko trzymać dłoń Ethana w swojej, aż nadejdzie północ i zakończy ten dzień. I tak właśnie robimy. Wreszcie znajdujemy inny opuszczony plac zabaw i siedzimy na najwyższym szczeblu drabinki, gdy mija północ. Niebo zasnuwa gruba

warstwa chmur. Tylko od czasu do czasu widzimy przelotnie księżyc. – Nawet gdybyśmy wiedzieli i próbowali powstrzymać bieg wypadków, wszystko to i tak by się wydarzyło, dokładnie jak opisano w gazecie – mówi Ethan znużonym, przygnębionym głosem. – Nieprawda. Nie wszystko – oponuję. – Może szczegóły wyglądałyby odmiennie. Ale istotne sprawy przebiegłyby tak samo. Kręcę głową. – To także nieprawda. – Tupię stopą w metalową poprzeczkę, zastanawiając się, jak to powiedzieć. – W tamtej gazecie napisano, że miałeś dziś umrzeć. Ethan nie odzywa się, tylko patrzy na mnie. Biorę dwa głębokie oddechy. Czuję się, jakbym miała napięte wszystkie mięśnie. – Odkryłam to dziś wczesnym rankiem i odtąd straszliwie mnie to dręczyło. – Wyjmuję z kieszeni wielokrotnie złożoną stronę gazety i podaję mu. – Czuję się winna, ponieważ dzisiejszej nocy w gruncie rzeczy nie znalazłam się tu, żeby chronić Monę. Chciałam ochronić ciebie. Ethan uważnie studiuje tekst nekrologu, usiłując odczytać drobny druk w mdłym świetle latarni placu zabaw. – Cholera – rzuca wreszcie i kiwa głową. – No cóż, cieszę się, że to się nie stało. Parskam śmiechem. A w każdym razie brzmi to jak śmiech. – Tak, ja też. – I cieszę się, że mi o tym nie powiedziałaś. – Naprawdę? Nie byłam pewna, czy postępuję słusznie. – Naprawdę. Chociaż gdybym był martwy, mógłbym uważać inaczej. Z moich ust znowu wydobywa się ten dźwięk przypominający śmiech. Ethan milczy przez chwilę. – Więc kiedy mnie spytałaś, co bym chciał zrobić przed śmiercią, nie żartowałaś? – odzywa się wreszcie. Kręcę głową.

– A jednak nie dałaś mi tego, czego chciałem – mówi z nieco przesadnym oburzeniem. Teraz kręcę głową ze skruchą. – Nie było dziś do tego zbyt wielu okazji, jeśli się nad tym zastanowić. Poza tym nie zamierzałam pozwolić ci umrzeć. To byłby więc zbyteczny prezent. Ethan się śmieje. – Lubię prezenty. Milkniemy. – Wiesz, co jeszcze jest w tym dobre? – odzywam się po pewnym czasie. – Co? – On nie zabrał wyników jej badań. Przyglądałam się, jak wysyłała wszystko do tego serwera, który jej podsunąłeś. Teraz ty masz te dane. Ethan otwiera szerzej oczy. – Rzeczywiście. To bardzo dobrze. Boże, to wielka odpowiedzialność. Pojadę do domu i prześlę te dane do kilkunastu różnych miejsc. Wydrukuję je nawet na prawdziwym papierze. – Ben Kenobi byłby z ciebie dumny. Wydaje się, że ta uwaga sprawia Ethanowi przyjemność. – Wiesz, co jeszcze jest dobre? – mówię. Teraz się do mnie uśmiecha. – Co? – On nie uciekł z kraju z jakimś fałszywym paszportem. Trafił do szpitala, a wkrótce znajdzie się w areszcie policyjnym. – Tak, ja też o tym pomyślałem. To również bardzo dobrze. Zza chmury wygląda księżyc. Wydaje się tej nocy taki bliski. Rzuca nasze cienie na chodnik poniżej. – Jak twoim zdaniem to by się wydarzyło? – pyta Ethan. – To znaczy bez ciebie i twojego ojca. – Zastanawiałam się nad tym – odpowiadam. – Prawdopodobnie z jakiegoś powodu byłbyś w laboratorium. – Wzruszam ramionami. – Beze mnie miałbyś do dyspozycji więcej czasu dla siebie. – Istotnie. I potrzebowałbym kogoś innego do pomocy przy odrabianiu zadań domowych z fizyki.

Prycham. – Racja. – Rozczapierzam palce i przyglądam się uważnie ich długim cieniom pod nami. – Więc próbowałbyś pomóc Monie Ghali, tak jak dzisiejszej nocy. A być może przypadkiem znalazłbyś się na linii strzału. Po prostu przechodziłbyś obok i pocisk wyleciałby przez drzwi. Albo może w ogóle nie byłoby cię w budynku. Może Baltos wytrącony z równowagi po dokonaniu zabójstwa, odjeżdżając w pośpiechu samochodem, potrąciłby cię w odległości przecznicy od gmachu laboratorium i nie zatrzymałby się. Boże, sama nie wiem. Przytakuje. – Wszystko możliwe. – Wiesz, co myślę? – pytam. – Co? – Myślę, że dokonaliśmy wyłomu. Naprawdę tak uważam. Utworzyliśmy szczelinę między tym, co napisano w gazecie, a tym, co rzeczywiście się wydarzyło. Myślę, że dostaniemy teraz nową przyszłość. Może nie być doskonała. Może okazać się nawet gorsza, chociaż trudno mi sobie wyobrazić, jak mogłaby być gorsza, skoro ty w niej będziesz. Ale nie muszę czytać jutro gazety, aby wiedzieć, że rzeczywistość się zmieni. Ethan otacza ramieniem moje plecy i nasze dwa cienie stają się jedną zgrabną plamą. – Może spotkamy podróżnika przybywającego z tej przyszłości, który powie nam, jak tam jest – mówi. Spoglądam smutno w niebo, mając nadzieję, że tak się nie stanie. – Może nikt tego nie wie – mówię. *** Znajdujemy w Tenafly całonocną tanią restaurację i jemy bez apetytu jajka i tosty pod jaskrawym światłem lamp. Przypominam sobie, jak dziś rano Ethan opychał się przy szwedzkim stole. To naprawdę był długi i ciężki dzień. Trudno sobie wyobrazić, że uda się nam usnąć między nocą, którą mamy za sobą, i porankiem, jaki planujemy. Ostatecznie zatrzymujemy się na parkingu supermarketu Best Buy. Przytulamy się do siebie na

tylnym siedzeniu samochodu, jakbyśmy byli jedyną parą ludzi pozostałą na świecie. – Słuchaj, Ethanie. Jakże uwielbiam wymawiać jego imię! – Tak? – Czuję się okropnie, że nie dałam ci tego, czego, jak powiedziałeś, pragnąłbyś, gdybyś wiedział, że wkrótce umrzesz. Ethan się śmieje i obejmuje mnie trochę mocniej. – A powinnaś była. – Więc chociaż nie umrzesz, pomyślałam, że moglibyśmy jednak to zrobić. A ty jak sądzisz? Znowu się śmieje. – Mówisz poważnie? – Tak. Myślę, że miałeś rację co do kłamstw przywódców. Uważam, że oni chcą tylko pozbawić nas szczęścia. – Te słowa trafiają mi prosto do serca, Henny. – To znaczy, nie mówię, że mielibyśmy zrobić to teraz. Nie w tej chwili. To nie byłoby właściwe. Ale wkrótce. Oboje musimy najpierw wrócić do domów i uporządkować nasze życia. Ale może w piątek? – Zdaję sobie sprawę, że to mało realne. Nie wiem, do jakiego rodzaju życia wrócę, lecz nie dbam o to. Potrzebuję czegoś, czego mogłabym się uchwycić. – Moglibyśmy spotkać się w jakimś ustronnym, pięknym miejscu. – Nad Haverstraw Creek? – Może. Tak. Przyniosę jedzenie na piknik. – Czy moglibyśmy biwakować tam przez całą noc? – pyta podekscytowanym tonem. – Wezmę namiot i dwa śpiwory. – Milknie na chwilę. – Albo może jeden śpiwór. – Nie wiem, czy przez całą noc, ale może przez jej część. Zobaczymy. Ethan znowu kładzie głowę na oparciu. Przytula się do mnie trochę mocniej. – Jak zdołam wytrzymać do piątku? – pyta, zanim usypia. Czuję jego ciało przy moim, czuję, jak drga lekko, gdy zasypia. Myślę, że to dowód wielkiego zaufania – móc usnąć w czyichś

ramionach. Wdycham zapach tkaniny tapicerki pod głową. Nie mogę powiedzieć, że w tym pojeździe jest zbyt wygodnie, a już na pewno nie jest pięknie, ale ze wszystkich miejsc, w jakich kiedykolwiek spałam, tylne siedzenie samochodu sąsiada Ethana z Ethanem u mojego boku jest dla mnie najwspanialsze. *** Wczesnym rankiem dzwonię do matki i proszę, żeby spotkała się z nami o dziewiątej w gabinecie pana Roberta. To będzie pamiętne przeżycie. Zapewniam ją, że u mnie wszystko w porządku. Wyrażam nadzieję, że u niej też. Nie chcę rozmawiać z nią o niczym więcej. Po drodze kupujemy gazetę. Niedzielne wydanie „New York Timesa” z datą 18 maja 2014. – Czy przypadkiem już jej nie mamy? – żartuje Ethan. Parę razy podajemy ją sobie nawzajem. Żadne z nas nie chce do niej zajrzeć. Dlaczego? Nie wiem. W końcu Ethan składa ją i chowa do worka marynarskiego. Wydaje mi się, że byłoby to jak czytanie szczegółowego raportu z sekcji zwłok kogoś, kogo się znało. Być może ważne, że coś takiego istnieje, na wypadek gdyby okazało się potrzebne. Ale nie chce się tego czytać.

Rozdział 22 Punktualnie o dziewiątej rano pukamy do drzwi gabinetu pana Roberta. Moja mama już tam jest. Nie potrafię opisać spojrzeń, jakie nam rzucają, gdy wchodzimy. Przedstawiam mamie Ethana, chociaż już go wcześniej poznała. Mama wygląda, jakby niedawno płakała. – Przepraszam, Molly – mówię do niej przyciszonym głosem. – Przepraszam, że naraziłam cię na to wszystko. A to jest pan Robert – zwracam się do Ethana. Daję słowo, pan Robert wygląda w tym momencie, jakby właśnie połykał swój język. – Robert. Po prostu Robert – mamrocze. Jego gardło wydyma się jak u ropuchy. Szarpnięciem rozluźnia kołnierzyk. – Miło mi cię poznać... ee... Ethanie – mówi. – A teraz chciałbym cię prosić, żebyś wyszedł i pozwolił nam porozmawiać z Prenną na osobności. – Chciałbym zostać – oświadcza Ethan. Nie mówi tego tonem wyzywającym ani opryskliwym, tylko niewzruszonym. Pan Robert spogląda na mnie ze śmiertelną powagą. – Prenno. – Chrząka. – Myślę, że osoby, którym najbardziej na tobie zależy, takie jak twoja matka i twoja przyjaciółka Katherine Wand, byłyby ci szczerze wdzięczne, gdybyś okazała rozsądek i porozmawiała z nami na osobności. Zerkam na matkę. Nie potrafię rozszyfrować wyrazu jej twarzy. Ale przynajmniej nie wygląda, by wyrządzono jej krzywdę. – Naprawdę utrudniłaś im życie i tylko pogorszysz ich położenie, jeśli będziesz się upierać – dodaje pan Roberts fałszywie życzliwym tonem. Nie mogę znieść tych jego bredni. Przede wszystkim gada za długo. – Usiądźmy – proponuję, po czym Ethan i ja siadamy. – Porozmawiamy otwarcie i szczerze, wszyscy czworo. To wprawi was w wielkie zakłopotanie, ale miejmy nadzieję, że przywykniecie do tego. – Prenno – rzuca pan Robert ostrzegawczym tonem, jakim zwracał

się do mnie wcześniej z milion razy. – Zacznijmy od tego – mówię. – Ethan wie, kim jesteśmy. Nie ma sensu w tym momencie zachowywania tajemnicy. – Prenno! – Pan Robert brzmi, jakby znowu połykał język. – Z pewnością chcesz zachować ostrożność – syczy. Spoglądam na niego. – Nie, nie chcę. – Prenno, czy jesteś pewna, że... – odzywa się moja matka; sprawia wrażenie desperacko, chorobliwie spokojnej. – Ethan wie o nas nie dlatego, że mu powiedziałam – kontynuuję. – Wie, ponieważ był nad tą rzeką w kwietniu 2010 roku, gdy się tam zjawiliśmy. Widział dziwne drganie powietrza na końcu ścieżki czasu. Zobaczył mnie, chociaż ja sobie tego nie przypominam. Dał mi bluzę od dresu z logo drużyny New York Giants. Pamiętacie? Tę, o którą zadręczaliście mnie pytaniami. Patrzę na pana Roberta. – Nie usiądzie pan? – Biorę ze stołu miseczkę żelków. – Może pan skosztuje? Żadne z nich dwojga się nie odzywa. Poniekąd na to liczyłam. Kiedy przejmę inicjatywę, pan Robert nie zaryzykuje powiedzenia w obecności Ethana czegoś, co mogłoby zabrzmieć, jakby akceptował mój punkt widzenia, jakikolwiek. A mama pójdzie w jego ślady. Uważam, że to dobrze, gdyż przyśpieszy sprawę. – Ale nie o tym przyszłam tu rozmawiać – oświadczam. Pan Robert przynajmniej siada na swoim krześle do prowadzenia przesłuchań, a matka bierze z niego przykład i zajmuje miejsce w rogu sofy. – Jestem tutaj, aby panu powiedzieć, że musicie zostawić mnie w spokoju. Musicie pozwolić Katherine wrócić do domu i jej także dać spokój. Musicie zostawić w spokoju moją matkę. Nawet jeśli one się tego nie domagają, ja robię to w ich imieniu. – Doprawdy? – wyrzuca z siebie pan Robert czerwony na twarzy. – Tak. Nie boję się pana ani Zasad. A przynajmniej nie obawiam się łamania tych Zasad, które mają znaczenie. Przyszłość, której tak kurczowo się trzymacie: czas, z którego przybyliśmy, nie powstała za sprawą naturalnego porządku rzeczy. Stworzył ją podróżnik w czasie,

sławetny Pierwszy Podróżnik. On naprawdę istnieje. Spotkaliśmy go. Nie wiem, czy rzeczywiście przekazał nam nasze Zasady, czy nie, ale jeśli to zrobił, to dopiero po tym, jak sam złamał każdą z nich. Cisza. Na twarzy matki pojawia się wyraz zaskoczenia. – Ethan i ja nie próbujemy zakłócić następstwa czasowego; staramy się je naprawić. – Prenno, skąd to wiesz? – pyta mama. Pan Robert piorunuje ją za to wzrokiem, ale mnie ogarnia wielka ulga. – Pewien człowiek, Andrew Baltos, przybył tutaj z wcześniejszego momentu przyszłości. Nie wiem dokładnie, kiedy ani jak, ale jestem pewna, że tak było. Wiem też, że jego wersja przyszłości jest odmienna i o wiele mniej tragiczna od naszej, i sądzę, że owa różnica wynika z tego, co ten człowiek uczynił podczas pobytu tutaj. Pan Robert wydaje się szczerze zdumiony. Ciekawe, czy on lub inni doradcy coś o tym wiedzą? Staram się możliwie najprościej i najjaśniej przedstawić w zarysie wszystko, co wydarzyło się siedemnastego maja 2014 roku. Zwracam się głównie do matki, gdyż czuję, że słucha. – Słuszną rzeczą jest chronić naturalne następstwo czasu – mówię do nich, do niej. – Mieliśmy rację, próbując to robić. Ale teraz, kiedy wiemy, że czas został zniekształcony i pogwałcony przez podróżnika takiego jak my, uważam, że powinniśmy starać się go naprawić i ograniczyć szkody. Nie uratowaliśmy życia Monie Ghali, ale ocaliliśmy wyniki jej badań i powstrzymaliśmy Baltosa, przynajmniej na pewien czas. – Rzucam spojrzenie na Ethana. Nie mówię im o jego udziale w tej sprawie i pomijam również część dotyczącą Poppy’ego. Chwilowo wydaje się to dla nich za wiele. – Myślę, że zrobiliśmy dość, by otworzyć nowy początek. Myślę, że znajdujemy się na odmiennym kursie. A przynajmniej naprawdę mam taką nadzieję. Nawet pan, panie Robercie, musi przyznać, że nie ma sensu wspierać przyszłości, która jest kompletną katastrofą pełną cierpień, jeśli mamy być w tej kwestii uczciwi. Moglibyśmy równie dobrze po prostu porzucić tamtą przyszłość i pracować dla lepszej. Zgadza się pan z tym? Patrzę na pana Roberta. Nie sądzę, by się zgadzał.

– Nie mówię, że powinniśmy oznajmić tutejszym ludziom, skąd pochodzimy. Chętnie zachowam to w tajemnicy, jeśli wolicie. W ten sposób wywołamy o wiele mniej niepożądanych zmian. Ale wiedzcie, że nie zawaham się wyjawić tego, jeśli zostanę zmuszona. Rozumie pan, co mam na myśli? Nie oczekuję od niego skinienia głową ani niczego takiego. – Myślę, że nadeszła pora, abyśmy zrezygnowali z inwigilacji i zastraszania, które nazywacie doradztwem i sprawiedliwymi karami. Wyrzućmy okulary i pigułki. Nie pomagacie nam, tylko nas krzywdzicie. Panie Robercie, wie pan, że to prawda. Odwracam się do matki. – Przestałam brać te pigułki i mam teraz doskonały wzrok. Nie potrzebuję już okularów, a ty z pewnością wiesz, że one są w istocie środkiem do obserwowania nas. Przyglądam się jej uważnie. Spuszcza głowę. Czy wiedziała o pigułkach? Czy wiedziała? W głębi duszy myślę, że nie. Ale jeszcze nie skończyłam z tym tematem. – Molly, musisz postarać się dowiedzieć, co zawierają te pigułki, jeśli jeszcze tego nie wiesz. Jeżeli jest w nich coś korzystnego, musisz oddzielić to od trucizny, która nas oślepia. Matka podnosi na mnie wzrok i widzę teraz, że rozpaczliwie pragnie porozmawiać ze mną. Wyczuwam, że chce mi zadać wiele pytań. Ma żywe spojrzenie, jakiego nie widziałam u niej od dawna. Ale nie odezwie się tutaj. – Postarajmy się ograniczyć szkody spowodowane przez Andrew Baltosa, na ile zdołamy – kontynuuję ‒ a poza tym wieść życie uczciwych obywateli i dobrych członków rodzin, i przekonajmy się, dokąd to nas zaprowadzi. Właśnie tak według mnie powinniśmy postąpić. Znowu spoglądam na nich. Oboje milczą. – Wiem, wiem, panie Robercie. Ma pan wobec mnie wielkie plany. Zamierza pan wywlec mnie z domu dziś w nocy, jeśli nie wcześniej, i szybko ze mną skończyć. Wymierzyłby mi pan tę karę nawet za ułamek tego, co rzeczywiście zrobiłam. Moja matka wydaje się przerażona, chociaż oczywiście wie, że to

prawda. – Prenno... – zaczyna. – W porządku – uspokajam ją. – Nie zrobią tego. Zostawią mnie w spokoju. – Odwracam się do pana Roberta i wbijam w niego wzrok. – Oto dlaczego. – Przerywam i rozglądam się, próbując odgadnąć, gdzie mogą być kamery. – Jestem pewna, że pani Crew i pozostali przywódcy obserwują to spotkanie, ale jeśli nie, chcę, aby poinformował ich pan możliwie jak najszybciej o jego przebiegu. Nikt oprócz Ethana niczego jeszcze o nas nie wie. A jemu można zaufać, że dotrzyma tajemnicy. Czyni tak już od czterech lat. Ale jeżeli jeszcze w jakikolwiek sposób skrzywdzicie mnie, moją matkę albo Katherine, sytuacja się zmieni. Udam się najpierw do Urzędu Imigracji i Naturalizacji. Oni zechcą natychmiast odebrać nam status imigrantów i to będzie, oględnie mówiąc, interesujące. Później pójdę do Urzędu Skarbowego, Urzędu Ochrony Dzieci, a w końcu, jeśli będę musiała, na policję. Oprócz pomniejszych wykroczeń, takich jak podawanie narkotyków, kidnaping, nielegalna inwigilacja, popełniliście kilka innych przestępstw, które władze mogłyby uznać za jeszcze bardziej obciążające. – Rzeczywiście mam nadzieję, że pani Crew nas teraz obserwuje. – I dzięki waszym staraniom, wszystko to jest zarejestrowane. Spoglądam na Ethana, a on odpowiada mi lekkim uśmiechem. Muszę wyznać, że w pewnym sensie dobrze się bawię. Uwielbiam mówić prawdę, szczerze. I szczerze nie cierpię pana Roberta. Dlaczego więc nie posunąć się dalej? – Panie Robercie, prawdopodobnie myśli pan teraz: „Nie, ona tego nie zrobi. Nigdy nie damy jej na to szansy. Zabiłbym ją w tej chwili, gdybym nie musiał czekać, aż Ethan i jej matka stąd wyjdą”. Ale myli się pan. Jeżeli mnie pan wykończy, Ethan wykorzysta olbrzymią ilość informacji, jakie zgromadziliśmy, i zrobi to za mnie. Moje zniknięcie będzie kolejnym ogniwem w łańcuchu dowodów waszych przestępstw. A Ethan jest bystry. Wie o nas wszystko. Jest dobrym programistą i diabelnie dobrym hakerem. Już teraz wysłał pliki do całej sieci serwerów. Jeśli zadrze pan z nim, on postara się, żeby posiadane przez nas informacje trafiły natychmiast do wszystkich urzędów, które przed chwilą wymieniłam, a także do całej kupy starannie wybranych redakcji

czasopism i programów telewizyjnych. Wiem, że to będzie fascynująca historia. Serio, zdominujemy programy informacyjne na wiele miesięcy. – W tym momencie powinnam przestać. Zachowuję się lekkomyślnie, ale chyba nie potrafię się powstrzymać. – Jeśli jednak zaryzykuje pan i wybierze takie konfrontacyjne rozwiązanie, radzę wybielić sobie zęby i zrzucić parę kilogramów, gdyż w telewizji wygląda się zawsze na tęższego. I bez urazy, ale byłoby to najmniejsze z pańskich zmartwień. Muszę się zamknąć. Chyba już prawie skończyliśmy. – A więc możemy postąpić w taki sposób albo jak zaproponowałam, prowadzić życie porządnych obywateli, spokojnych, przestrzegających prawa i zobaczyć, jak sprawy się potoczą. Wybór należy do pana. Żadnej reakcji. Cisza. W tym momencie mam trudności z odczytaniem wyrazu twarzy nawet mojej matki. – Nie musi pan odpowiedzieć mi w tej chwili – oznajmiam wielkodusznie. – Może pan przedyskutować to z przywódcami, a potem przekazać mi decyzję. Jeżeli zaakceptujecie moją propozycję, będę chciała spotkać się z moją przyjaciółką Katherine Wand u mnie w domu jutro o piątej po południu. Żadna szkoła z internatem, bez względu na to jak świetna, nie może znajdować się na tyle daleko, by Katherine nie zdołała do tego czasu z niej przyjechać. Jeżeli ją zobaczę, uznam, że doszliśmy do porozumienia. Jeżeli się nie zjawi, zacznę od Urzędu Imigracji i Naturalizacji. Albo jak przypuszczam, Ethan zacznie w moim imieniu, jeśli stanie mi się coś złego. Gdyby zaś jemu też coś się przydarzyło, zajmie się tym zamiast nas jeden z jego licznych przyjaciół. Wstaję i idę w kierunku pana Roberta. Podchodzę tuż do niego, aby mieć pewność, że zrozumie dokładnie, co mam na myśli. – Nie boję się ujawnić wszystkiego. Nie mam nic do stracenia. Nie zawaham się, jeśli mnie do tego zmusicie. Ale wolałabym tego nie robić. Wolałabym, abyśmy żyli w ciszy i spokoju i postarali się jak najlepiej wykorzystać tę nową przyszłość, która się przed nami otwiera. Wykażę dobrą wolę, jeśli zechcecie. Ale żadnych więcej gróźb, kar ani inwigilacji. – Mierzę go długim, przenikliwym spojrzeniem. – To wszystko.

Rozdział 23 To dość pracowity dzień. Ethan jedzie do domu sprawdzić, co u matki, instaluje kilka nowych programów w swoim domowym komputerze i zwraca sąsiadowi samochód. Uczniowie ostatniej klasy nie mają już lekcji, ale musi wpaść do szkoły i załatwić parę spraw. Obiecaliśmy wrócić do Teaneck o pierwszej po południu, żeby złożyć pełne zeznania dotyczące zabójstwa Mony. Później jedziemy do przechowalni w Bronksie, a przed szóstą zjawiamy się w centrum medycznym Holy Cross w Teaneck. Przywożę ze sobą w zapieczętowanej kopercie zapis ostatnich trzech miesięcy z mojego banku pamięci, moje niedokończone wypracowanie na temat krwawej zarazy i parę listów, które napisałam do brata. Chcę, aby Andrew Baltos się dowiedział, jak to naprawdę było. Nie jestem pewna, czy zdoła odczytać dane z banku pamięci, ale przypuszczam, że odcyfruje przynajmniej część z nich. Może spędzi resztę życia w więzieniu. Ale być może kiedyś jednak wyjdzie na wolność, a wtedy ta wiedza mogłaby sprawić, że zmieni pogląd na całą sytuację i podejmie odmienne decyzje. Musieliśmy uzyskać od oficera śledczego zezwolenie na odwiedzenie Baltosa i oczywiście zgodziliśmy się na obecność uzbrojonego strażnika, którego postawiono przy drzwiach jego szpitalnego pokoju. To dziwne, ale kiedy się tam zjawiamy, Baltos wydaje się zadowolony z naszej wizyty. Ma nogę całą zabandażowaną i jest chyba w nie najgorszym stanie. Wita nas niemal jak dobrych przyjaciół. – Miło, że mnie odwiedziliście – mówi i nie brzmi to całkiem ironicznie. – Kieruje spojrzenie na Ethana. – Kim jesteś? To pytanie dręczyło mnie przez całą noc i dzisiejszy dzień. Nawet we śnie nie dawało mi spokoju. Wiem, że skądś cię znam. Ethan kręci głową. – Nie sądzę. Gdybyśmy się spotkali, zapamiętałbym to. – Nie, nie. Nie mam na myśli obecnego czasu, lecz późniejszy. Znacznie późniejszy. Lata sześćdziesiąte. Byłeś wtedy o wiele starszy, ale cię poznaję.

Ethan unosi brwi. – No cóż, w takim razie nie mogę tego pamiętać, prawda? – Powiedz, jak się nazywasz. To mogłoby pomóc mi sobie przypomnieć. – Ethan Jarves. Urodzony w styczniu 1996 roku. – O cholera. Naprawdę? – Tak. – Oczywiście. Ten naukowiec. – Nic o tym nie wiem. Ja? – Jasne. Pracowałeś z Moną, ale nie byłeś taki jak ona. Uważałem cię za swojego idola. Zawsze chciałem odszukać cię tutaj – mówi Baltos. Oczy mu błyszczą, niemal aż zanadto. Myślę, że w jego opinii Ethan przeszedł ze świata gry w Monopol do realnego. Mnie też błyszczą oczy. Upajam się tą wersją przyszłości, w której istnieje mój ukochany. Coraz bardziej skłaniam się ku przeświadczeniu, że kluczową osobą, która miała zginąć w rozwidleniu czasowym siedemnastego maja nie była Mona, lecz Ethan. – Jesteś ekspertem w tej dziedzinie – ciągnie Baltos. – W istocie sądziłem, że zdołasz mi pomóc odnaleźć drogę powrotną. – Wybucha dziwnym śmiechem. – Mam tam dziewczynę, moją pierwszą miłość, i szaleńczo do niej tęsknię. Wygląda, jakby żartował, ale nie całkiem. – No nie wiem – mówi Ethan. – Nie jestem jeszcze naukowcem. Mam dopiero osiemnaście lat. Baltos powoli kiwa głową. Dostrzegam w jego oczach łzy. – Więc nie wrócę, co? – pyta. Przenosi wzrok z Ethana na mnie, a potem znowu na niego. To poważna kwestia i uświadamiam sobie z niejaką goryczą, że przyszłość, z której pochodzi Baltos, musi być o niebo lepsza od mojej, skoro on tak bardzo pragnie do niej wrócić. – Chyba rzeczywiście nie – potwierdza Ethan. – Jasne, nie wrócę. – Baltos wzdycha głęboko. – No cóż, jesteś świetny, wiesz o tym? Jesteś specem w tej dziedzinie. Bystry z ciebie dzieciak. Dobrze, że wczoraj cię nie zabiłem – dodaje i wzdycha z ulgą. Ujmuję mocno dłoń Ethana. Zaciskam usta, żeby niczego nie

powiedzieć. Ethan przyjmuje tę uwagę zadziwiająco spokojnie. – Tak, mnie też to cieszy – mówi. Biorę wdech, żeby się opanować. – Panie Baltos, muszę zapytać pana o coś jeszcze. – A więc słucham. – Kim jest Theresa Hunt? – Moją dawną dziewczyną. – A Jason Hunt? Baltos staje się bardziej spięty. – Jej dzieckiem. I moim, według niej. – A Allan Cotes? – To facet, którego poślubiła parę lat temu. On wychowuje Jasona. – Czy wie pan, gdzie jest teraz Theresa? – Nie. Nie rozmawiałem z nią od co najmniej roku. – A co z Josie Lopez? – Rany, co to ma być? – Baltos przygląda mi się przenikliwie. – To moja inna była dziewczyna. Dlaczego pytasz? – Wszystkie te osoby hospitalizowano z powodu zarażenia tajemniczym wirusem. Myślę, że to ma jakiś związek z panem. – Boże! Czy to prawda? – Jego zaskoczenie wydaje się autentyczne. – Jesteś tego pewna? – Całkiem pewna. Kręci głową. – Ja nie jestem chory. Nie chorowałem na nic poważnego, odkąd tu przybyłem. Na pewno nie jestem nosicielem żadnego tajemniczego wirusa. Zastanawiam się nad sformułowaniem właściwego pytania. – Z którego roku pan tutaj przybył? Spogląda na mnie, unosząc brew. – To był kwiecień 2068. Nie powiedziałem nikomu tutaj, skąd pochodzę. Oprócz was dwojga nikt o tym nie wie. – To prawdopodobnie dobrze – mówię. – Więc kiedy opuszczał pan tamten czas, czy dochodziło do jakichś poważnych masowych zachorowań lub epidemii? Słyszał pan o krwawej zarazie? Nazywano ją

także wirusem Dama X. Baltos się zastanawia. – Nigdy o niej nie słyszałem. Było kilka przypadków ptasiej grypy i tego typu rzeczy. Do tego czasu już uporano się z AIDS. Nie występowały żadne naprawdę ciężkie choroby. – W porządku, to wszystko – mówię. – Dziękuję. – Spoglądam na Ethana. – Powinniśmy już iść. – Podaję Baltosowi kopertę, którą przynieśliśmy. – Niech pan to przejrzy w dogodnej chwili. Chcę, żeby pan zobaczył, jak bardzo odmiennie potoczyły się sprawy po pańskim przybyciu tutaj. Andrew Baltos odchyla się do tyłu i opiera głowę na poduszce. Wydaje się zdziwiony, nieco zaniepokojony, ale nie całkiem niechętny temu pomysłowi. – Zabrałaś ze sobą rzeczy z przyszłości? – Zrobił to mój tata. – Dobrze, rzucę na to okiem. Gdy jesteśmy już przy drzwiach, Baltos chrząka. Oboje odwracamy się do niego. – Powiedziałem, Ethanie, że cieszę się, iż nie zastrzeliłem cię wczoraj, ale teraz, kiedy się nad tym zastanawiam, myślę, że być może powinienem. Mam nadzieję, że on niczego nie knuje. – Dlaczego? – pytam. – Gdyby nie Ethan, nie byłoby mnie tutaj – wyjaśnia. – Siedziałbym u siebie z moją pierwszą dziewczyną. Wczorajsze wypadki nigdy by się nie zdarzyły. Nic z tego by się nie stało. – A to dlaczego? – pyta Ethan z nieco podejrzliwą miną. – Ponieważ zjawiłem się tu przez ciebie – odpowiada Andrew. – Opowiedziałeś mi o tym dniu, kiedy jako mały chłopiec poszedłeś na ryby. Pokazałeś mi nawet rysunek. Właśnie stąd wiedziałem, dokąd mam przybyć. *** Kiedy w końcu docieramy do mojego domu, jest już późno i ciemno. Ethan chce wejść ze mną, lecz odwodzę go od tego. Wolę

zanadto nie prowokować mamy. Wkładam klucz w zamek, na poły spodziewając się powtórki sytuacji, kiedy poprzednio weszłam do domu. Wkraczam do holu, lecz tym razem nie napotykam zaniepokojonego wzroku matki. Zaglądam do jadalni, jednak nie widzę tam ani śladu tych dwóch nienawistnych mężczyzn. Sprawdzam wszystkie inne pomieszczenia, po prostu aby się upewnić. Jestem przygotowana na zasadzkę, ale nic się nie dzieje. Matki w ogóle nie ma w domu. Idę do frontowej części i zapalam kilka lamp. Jak obiecałam, macham do Ethana z okna jadalni na znak, że teren jest czysty. Ethan odczekuje jeszcze kilka sekund, a potem odjeżdża. Przypuszczam, że ciężko mu jest mnie opuścić. I wiem, jak ciężko być zostawioną. Zapalam światło w kuchni i widzę na blacie notatkę oraz pudełko czekoladowych ciasteczek ślazowych Mallomars. Serce mi rośnie. Uwielbiam mallomarsy. Wiem, że mama chce mi coś nimi powiedzieć. Prenno, Wyszłam dziś wieczorem na zebranie. Jest mnóstwo do omówienia. Życzę ci smacznego i spokojnych snów. Zobaczymy się rano. Kochająca Molly/mama Ciasteczka rzeczywiście są pyszne i zjadam ze smakiem aż pięć, siedząc na kuchennej ladzie. Potem wypijam szklankę mleka. Oddaję się całkowicie tym prostym przyjemnościom. Nie potrafię już myśleć dziś o niczym innym. Wpełzam do łóżka. Nigdy w życiu nie czułam się taka zmęczona. Mam nadzieję, że nie obudzę się na tylnym siedzeniu samochodu pana Douglasa ani związana w piwnicy tamtej farmy. Jestem tak znużona, że mogłabym nie zauważyć, gdyby to się działo. Odczytuję SMS od Ethana: Czy już jest piątek?

Rozdział 24 Nie budzę się w piwnicy farmy, lecz w moim ciepłym łóżku. Jest za piętnaście dziesiąta i przez okno wpada jaskrawy blask słońca. Budzi mnie zapach smażonego bekonu i czegoś jeszcze. Naleśników. Czy to możliwe? Mam wrażenie, że obudziłam się we własnym łóżku, ale w jakiejś innej rodzinie. Odkąd tu mieszkamy, matka chyba nigdy nie przyrządziła śniadania. Przyglądam się ze zdumieniem tej kobiecie krzątającej się w kuchni. To nie tylko naleśniki, to naleśniki z borówkami. Ustawiła na stole dwa talerze z podkładkami pod nakrycia, lnianymi serwetkami i wszystkim innym. Jak w prawdziwej rodzinie. – To cudowne – mówię do niej, gdy już usiadłyśmy. – Dziękuję ci. Spogląda na mnie znad filiżanki kawy. Patrzę, jak zdejmuje okulary i chowa do szuflady kredensu. – Mam wrażenie, jakby świat obudził się na nowo do życia – oznajmia. To być może najbardziej optymistyczne słowa, jakie kiedykolwiek od niej usłyszałam. Jej oczy bez okularów są piękne, chociaż nie sądzę, by na razie wiele nimi widziała. Istotnie, jest mnóstwo do omówienia i mam wrażenie, że między nami dwiema. Pierwsza kwestia jest najtrudniejsza. Wolałabym nie mącić nastroju przy jedzeniu naleśników, ale nie da się tego uniknąć. – Wiem, że to był Poppy – oznajmiam. Matka odstawia filiżankę z kawą. Jej czujność wzrasta. – Wiem, że łatwiej tak nie myśleć – dodaję. – Ale to był on. Przetrawia to przez chwilę. Widzę, że jej ręce z widelcem i nożem drżą. – Dlaczego, twoim zdaniem, trzymał się z dala od nas? – pyta. – Sądzę, że starał się nas chronić tak długo, jak mógł. Musiał wypełnić swoje zadanie, a nie chciał narazić na niebezpieczeństwo nikogo oprócz siebie. Matka przestaje usiłować nadal jeść czy nawet tylko skupiać wzrok. Sprawia wrażenie zagubionej.

– To jemu powinniśmy być wdzięczni za wszystko – ciągnę. – Wiedział o rozwidleniu czasowym w dniu siedemnastego maja. Zgromadził dane wystarczające, by to ustalić, i zaryzykował wszystko, aby się upewnić, że tego dnia podejmiemy działanie. Mama przytakuje niepewnie. – Przywiózł ze sobą kilka niesamowitych rzeczy – mówię dalej. – Zostawił je w przechowalni w Bronksie. Zabiorę cię tam, kiedy będziesz gotowa. Są tam nasze rodzinne pamiątki, nasze banki pamięci oraz wiele tysięcy dolarów w banknotach, z których mnóstwo nosi daty z przyszłości. Moja matka wydaje się udręczona, przytłoczona tym, co usłyszała. Trochę potrwa, zanim to w pełni do niej dotrze. – I kupę gazet z przyszłości – dorzucam. Przypominam sobie tę stertę. – Mam nadzieję, że wszystkie one zawierają wiadomości już obecnie nieścisłe. Może mogłabyś pomóc mi zdecydować, co z nimi zrobić. Wypijam łyk soku pomarańczowego. Mama wbija wzrok w talerz. – Żałuję, że o tym nie wiedziałam – mówi cicho. – Żałuję, że nic mi nie powiedział. Słyszę w jej głosie, że zbiera jej się na płacz i że bardzo stara się powstrzymać łzy. Od przybycia tutaj przestrzegamy niepisanej umowy, że nie płaczemy przy sobie. Próbuję sobie wyobrazić, że Poppy skontaktowałby się z nią. Co mógłby jej powiedzieć? I jak by zareagowała? To zniszczyłoby ten drobny ułamek spokoju, jaki kiedykolwiek tutaj odnalazła. – Naprawdę? – pytam. Przyglądam się jej twarzy. Zastanawiam się, czy matka myśli o tym samym co ja. – Może nie – odpowiada. – Może postąpił w najlepszy sposób. Siedzimy w milczeniu. Uświadamiam sobie, że chodziło też o coś jeszcze. Gdy zaczynam to pojmować, ogarnia mnie smutek i czuję się stara. Mój ojciec był człowiekiem przystojnym i silnym. Kiedy go opuszczałyśmy, był przywódcą i wizjonerem. Ale dotarł tutaj jako stary, wymizerowany i chory banita. Pragnął, aby jego żona i córka

zapamiętały go takiego jak dawniej. Przypominam sobie jego twarz, jaką ujrzałam w dniu, gdy spotkałam go w bibliotece, i rozumiem, dlaczego nie chciał, abym się dowiedziała, że jest moim Poppym, dlaczego nie chciał, by jego nowa tożsamość wyparła tamtą, którą miałam w pamięci. Wstydził się. *** Tuż przed jedenastą dzwoni do mnie do domu jakaś kobieta z centrum medycznego Holly Cross w Teaneck. – Czy mówię z Prenną James? – pyta. – Tak. – Mam dla ciebie paczkę. – Naprawdę? – Tak. Chcesz ją u nas odebrać? A może wolałabyś podać mi swój adres, żebym ci ją przysłała? – Czy wie pani, od kogo jest ta paczka? – Zostawił ją dla ciebie Andrew Baltos. – Tak? Czy on dokądś pojechał? Wypisano go już ze szpitala? – Och. – Kobieta milknie na kilka sekund. – Myślałam, że wiesz. – O czym? – pytam z mocno walącym sercem. – Przykro mi poinformować cię, że pana Baltosa nie ma już pośród nas. Dziś o szóstej rano powiesił się w swoim szpitalnym pokoju. *** Dzwonię do Ethana z samochodu, gdy jadę do Teaneck. Kiedy mu mówię, co się stało, płaczę, sama nie wiem dlaczego. Andrew Baltos był mordercą, który zniszczył naszą przyszłość. Prawdopodobnie zabił też mojego ojca, więc lepiej, że umarł. A zatem to są co najwyżej łzy ulgi. A jednak gdy przypominam sobie Baltosa w szpitalnym łóżku, tęskniącego za powrotem do domu, do swojej pierwszej dziewczyny, wszystko to wydaje się bardziej skomplikowane. Jego śmierć łączy mi się z innymi, jakie widziałam w ciągu tych ostatnich kilku dni. Opłakuję każdą z tych śmierci inaczej. Paczka czeka na kontuarze recepcjonistki. Tak jak przypuszczałam, to moja koperta. Baltos chciał mi zwrócić moje rzeczy. Czekam, aż

znajdę się w domu, w zaciszu swojego pokoju. Dopiero wtedy otwieram kopertę i sprawdzam, czy niczego nie brakuje. Jest wszystko, a także coś jeszcze. Droga Prenno, Theresa Hunt nie żyje. Jej syn, mój syn, Jason, również. Nie żyje też Allan Cotes. Po Twoim wyjściu zadzwoniłem do kilku osób i oto, czego się dowiedziałem. Josie Lopez nie umarła, ale jej matka powiedziała mi, że jest ciężko chora. Przypuszczam, że to tylko kwestia czasu. O ile wiem, nie cierpię na żadne choroby. Gdybym wiedział o jakiejś, nigdy bym nie... Nieważne. Ja jestem przyczyną. Przeczytałem twoje wypracowanie. Wiem, co nadchodzi. Dwie inne kobiety, z którymi spałem od przybycia tutaj, to Dana Guest i Robin Jackson. Niżej podałem ich numery telefonów i adresy, a także namiary na Josie. Proszę, czy możesz powstrzymać to, co zrobiłem? Nie wiem, co potrafisz zrobić, ale błagam, spróbuj. Wpatruję się przez chwilę w ten list. A potem składam go na pół i wyjmuję czerwoną teczkę z danymi zgromadzonymi przez ojca. Schodzę na dół do kuchni i wręczam obie te rzeczy matce. *** Przed spotkaniem z matką i panem Robertem staram się zachować chłodne opanowanie, ale o czwartej tego popołudnia pocę się już z napięcia. Chodzę tam i z powrotem po moim pokoju, co kilka sekund wyglądam przez okno na ulicę. O wpół do piątej nie mogę już dłużej znieść tego czekania. Zbiegam na dół, wychodzę frontowymi drzwiami na dwór i zaczynam się przechadzać po trawniku przed domem. W ten sposób przynajmniej zobaczę Katherine wcześniej ‒ jeśli przyjedzie. Odkąd dałam matce tę czerwoną teczkę i list od Baltosa, zamknęła się w swoim pokoju. Słyszałam, jak kilka razy rozmawiała przez telefon. Chciałabym być przy niej, ale nie chcę jej przeszkadzać. Przyglądam się ulicy przed naszym domem i zastanawiam się, jaką decyzje podejmie mama. Nie, już wiem jaką.

Wiem z powodu śniadania, które dziś przygotowała. Z powodu tego, co powiedziała o świecie budzącym się do życia. Ona chce, żeby Katherine wróciła. Chce naprawić szkody, jakie wyrządzono. Chce, żeby z nami wszystko było dobrze. I po raz pierwszy myślę, że być może chce też czegoś więcej. W głębi duszy wiem, że jeśli Katherine wróci, życie nas wszystkich stanie się lepsze. Osiągnięcie tego nie będzie łatwe, ale poradzimy sobie. Moja matka być może zazna nawet kilku chwil szczęścia. Czyż to nie byłoby wspaniałe? Trudne do wyobrażenia, ale nie niemożliwe. O piątej zaczynam myśleć, że czeka mnie jednak żałosny los, a dwie minuty później zajeżdża srebrzysty samochód i wysiada z niego Katherine. Za kierownicą siedzi z ponurą miną panna Cynthia. Biegnę do Katherine i obejmuję ją ramionami. Wygląda na zszokowaną, ale i szczęśliwą, że mnie widzi. – Nic ci nie jest? – pytam ją. – Nie, nic – mamrocze pod nosem. – Ale co ty zrobiłaś? Właśnie odbyłam najdziwniejszą jazdę samochodem w moim życiu. Niemal miażdżę ją w uścisku. Jestem taka szczęśliwa, że ją widzę. Płaczę. – Sprawy przybierają nowy obrót – mówię. Nie dbam o to, czy ktoś mnie podsłuchuje. – Mam ci tyle do opowiedzenia. Po kilku minutach Katherine wsiada z powrotem do samochodu, żeby pojechać do domu, do swojego taty, lecz panna Cynthia ociąga się jeszcze przez chwilę i spogląda na mnie gniewnie przez otwarte okno pojazdu. – Wiesz, nie dostaniesz tego, czego chcesz – rzuca, pełna trucizny jak jadowity pająk. Odwracam się do niej. – O czym pani mówi? – Możesz lekceważyć wszystkie nasze wartości, Prenno, wszystko, co usiłujemy osiągnąć. – Niemal pluje we mnie tymi słowami. – Ale jeśli zależy ci na tym twoim młodym człowieku i jeśli jak twierdzisz, zależy ci na naprawieniu przyszłości, nie możesz go mieć. Nie w sposób, jakiego pragniesz.

– Myli się pani. – Przekonasz się. Nie potrafię ukryć zdziwienia i wstrętu. – Postaraj się nie wyglądać tak głupio, Prenno – mówi.

Rozdział 25 Tego wieczoru nie mogę zasnąć. Pakuję swoją torbę przed piątkową nocą. Co bierze się ze sobą na taką noc? Wpatruję się w stertę nudnej, nijakiej bawełnianej bielizny w szufladzie szafy, w koszulki i bokserki, które noszę zamiast piżamy. Co mogę na to poradzić? Aż do teraz nigdy nawet nie marzyłam o takiej nocy. Wkładam do torby pojemniczek tic-taków, w którym na dnie grzechocze tylko kilka miętowych drażetek. Dorzucam minisłuchawki od mojego telefonu komórkowego. Nagle wpadam na pomysł. Przysuwam krzesło do szafy, żeby móc dosięgnąć najwyższej półki. Szukam bluzy od dresu z nadrukiem New York Giants. Natrafiam na nią, wyjmuję ją i rozkładam. Przysuwam bluzę do twarzy i wącham, by się przekonać, czy pozostały w niej jakieś molekuły zapachu Ethana. Poświęcam kilka minut na ułożenie playlisty w mojej komórce. Kto wie? Uśmiecham się, gdy tymczasem na wyświetlaczu wyskakuje tekst SMS-a: 43 godziny. Zerkam na zegar w komórce. Liczę w głowie, po czym piszę: 42 godziny i 40 minut. Po minucie przychodzi wiadomość: 42 godziny i 39 minut. Kocham cię. Kocham cię. Zaskoczona słyszę pukanie do drzwi mojej sypialni. Wchodzi matka. – Śpisz? – pyta. – Nie. – Mogę porozmawiać z tobą kilka minut? – Jasne. Ku mojemu zdumieniu siada na brzegu łóżka. W pokoju panuje półmrok, tylko przez okno wpada światło księżyca, ale widzę, że mama znowu jest bez okularów. Trzyma w rękach czerwoną teczkę.

– Przejrzałam papiery, które mi dałaś. – Dość niesamowite, co? – Niewątpliwie. I mówisz, że on popełnił samobójstwo? – Tak. Dziś wczesnym rankiem. Matka oddycha głęboko. Kręci głową. – Po przeczytaniu jego listu chyba rozumiem, dlaczego to zrobił – dodaję. – Ja chyba też – mówi. Spogląda w dół na teczkę. – Wiesz, dałaś nam tutaj coś naprawdę niezwykłego. Dzięki wymienionym tu nazwiskom oraz naszej wiedzy o przyszłości mamy realną szansę powstrzymania tej epidemii. Nigdy nie marzyłam, że coś takiego może się zdarzyć. Na jej twarzy maluje się ożywienie, jakie dawniej stale u niej widziałam. Czuję, jak zalewają mnie radość i duma. – Tak sądzisz? – Chyba że wystąpią jakieś nieoczekiwane, nieprzewidziane komplikacje. Pojawi się inny podróżnik w czasie albo... – Urywa i zerka na mnie. – Albo coś innego. – Ujmuje moją dłoń. – Ale te informacje w połączeniu ze wszystkim, czego nauczyłam się jako lekarz i czego doświadczyłam w Postremo, układają się w spójną całość i to napawa mnie naprawdę wielką nadzieją. Nigdy jeszcze nie słyszałam, by wymówiła to słowo: nadzieja. Nigdy nie widziałam takiego wyrazu na jej twarzy. – A więc Baltos sprowadził tę zarazę ze sobą do naszego obecnego czasu i zaczął ją nieświadomie rozprzestrzeniać? – mówię. – Niezupełnie. Podejrzewam, że tam, skąd przybył, nie było żadnej zarazy, a przynajmniej tej. Przypuszczam, że nie sprowadził zarazy, lecz ją zapoczątkował. Był nosicielem kilku wirusów lub zestawów wirusów pochodzących najprawdopodobniej od ptaków albo świń z jego czasu. Właśnie tak to się zazwyczaj dzieje. Te wirusy były niegroźne dla niego i zapewne dla innych ludzi w jego czasie, lecz po przeniesieniu tutaj stały się śmiercionośne dla kochanek Baltosa oraz innych osób, z którymi utrzymywał bliskie kontakty. To logiczne, że krwawa zaraza mogła rozpocząć się w ten sposób. – Rozumiem – mówię powoli.

– Ten wirus na obecnym etapie wydaje się namnażać we krwi, ale nie jest jeszcze jasne, z jaką łatwością się przenosi. Nie istnieje diagnostyczny test dla niego, mam jednak nadzieję, że dzięki informacjom, jakie mi przekazałaś, uda nam się opracować taki test. Zaczyna mnie ogarniać niepokój o konsekwencje tej sprawy. – A więc kiedy przywódcy mówili, że możemy stanowić zagrożenie dla tubylców czasu z powodu mikrobów, które w sobie nosimy, nie usiłowali nas tylko zastraszyć? – Może chcieli nas zastraszyć, ale tak się składa, że to akurat prawda. – Nie z kategorii prawd dotyczących pigułek? Matka wydaje się przygnębiona. – Nie, to coś innego. – Wzdycha. – Wiem, co czujesz wobec pana Roberta i całej reszty. Ja odczuwam to samo. Nie zgadzam się z ich metodami, jednak głoszone przez nich Zasady są w przeważającej mierze sensowne. Dyscyplina i ostrożność, jakich przywódcy od nas wymagają, mają rzeczywiście decydujące znaczenie. Andrew Baltos był bezwzględny i lekkomyślny. Odebranie życia młodej kobiecie, sypianie z wieloma tubylkami czasu, spłodzenie dziecka. My żywimy wystarczająco wiele szacunku dla tutejszych ludzi, by nigdy tak nie postępować. Przytakuję. Wiem, że mówi prawdę. – Czy myślisz, że pan Robert i przywódcy zostawią nas w spokoju? Trudno mi to sobie wyobrazić, chociaż wiem, że sprowadzili z powrotem Katherine. – Jeżeli dotrzymasz swoich warunków umowy, oni dotrzymają swoich. Jeśli je złamią, będziesz miała wsparcie wszystkich członków wspólnoty, jakich zdołam zebrać. Ledwie ją poznaję. – Naprawdę? – Co więcej, mam nadzieję na zmianę naszego przywództwa. Mam już dość biernego trzymania się na uboczu. Ubiegłej nocy mieliśmy zebranie, a na jutrzejszą noc wezwę inne osoby, w tym wszystkich z mojej generacji. Powiadomiłam już wielu ludzi o pigułkach. Podzieliłam się też tą informacją z członkami zespołu medycznego i była

ona zaskoczeniem dla wszystkich z wyjątkiem jednej osoby. Jeśli uda mi się odpowiednio poprowadzić jutrzejsze zebranie, zagłosujemy na nowych przywódców i doradców oraz na nowy zbiór zasad działania. Albo przynajmniej zaczniemy czynić kroki w tym kierunku. Zamierzam osobiście opowiedzieć się za całkowitym zlikwidowaniem inwigilacji. Jestem tym oszołomiona. Oszołomiona jej tonem i stanowczością. Nie znałam jej jeszcze takiej, ale cieszę się, że jest tutaj. Spogląda na mnie uważnie. Widzę na jej twarzy współczucie, lecz nie jestem pewna, czego ono dotyczy. – Ale wiesz, nie wszystko się zmieni – mówi. – Istotne rzeczy się zmienią – ripostuję. Czuję lekki zawrót głowy z uniesienia. – Odsunięcie od władzy obecnych przywódców i doradców. Położenie kresu przesłuchaniom prowadzonym przez pana Roberta i przez tę wiedźmę Cynthię. Pozbycie się okularów. To więcej niż kiedykolwiek marzyłam. Nie mogę się doczekać, by powiedzieć o tym Ethanowi. Padnie trupem z wrażenia! Matka znowu bierze mnie za rękę. – To właściwie nie są istotne rzeczy. Nie bardzo podoba mi się nuta ukryta na dnie jej głosu. – Dla mnie są istotne – oponuję dziecinnie. – Jeśli chcemy sprowadzić świat z powrotem na właściwe tory, przywrócić czasowi jego naturalny porządek, naprawić szkody spowodowane przez Andrew Baltosa, musimy działać ostrożniej niż kiedykolwiek. To nauka, jaką wyciągamy z postępowania Baltosa, i potwierdza ona wiele z tego, czego się obawialiśmy. Nie mamy tutaj swobody prowadzenia życia w taki sposób, w jaki zechcemy. Nie możemy pozwolić, aby reszta świata dowiedziała się, skąd i jak tu przybyliśmy. Spowodowałoby to straszliwie destrukcyjne skutki i niemal na pewno wywołałoby falę niekontrolowanych podróży w przyszłość. Musimy zachować nasz sekret i stanowi to ciężkie brzemię dla nas wszystkich. – Wiem, to trudne, ale możemy temu sprostać – mówię. – Jeżeli będziemy szczerze rozmawiać ze sobą, brzemię przestanie być tak ciężkie.

Jej twarz się ożywia. – Zgadzam się z tobą co do tego. Zgadzam się, że należy nam pozwolić wspierać się nawzajem. – Więc co jeszcze jest istotne? Matka przez chwilę milczy. – Naszym pierwszym, najważniejszym zadaniem jest powstrzymanie zmian czasu, jakie już poczyniono. Ty i Ethan dokonaliście w tym zakresie wspaniałych, bohaterskich rzeczy. Ale naszym drugim zadaniem jest niedopuszczenie do jakichkolwiek dalszych zmian. – W porządku. – A to oznacza, że musimy nieustannie zachowywać ostrożność i dyscyplinę. Nie możemy żyć jak zwyczajni ludzie. Nie możemy wybierać naszych związków jak zwyczajni ludzie. Nie możemy zakładać rodzin tak jak oni. Skoro usiłujemy opanować tę zarazę, nie możemy ryzykować zapoczątkowania nowych pandemii. Musimy być rozwiązaniem kłopotów, a nie ich przyczyną. – Rozumiem – mówię i czuję, że łzy napływają mi do oczu. – Musimy wszyscy przystać na to, że nie będziemy nawiązywać intymnych związków ani pozwalać na małżeństwa z osobami spoza wspólnoty. – Mówisz o Ethanie, prawda? – Mówię o nas wszystkich. Wiem, to wydaje ci się niesprawiedliwe. I jest takie. Ethan tak bardzo nam pomógł. – Owszem, pomógł nam. I tak, to jest niesprawiedliwe. – Ale pomyśl o zagrożeniu dla niego. Pomyśl o możliwych zalążkach jakiejś nowej zarazy. Odkryłaś wyklucie się tuż pod naszym nosem epidemii wirusa Dama X. Widziałaś zarówno jej początek, jak i katastrofalne skutki końcowe. Rozumiesz więc, że ryzyko nie dotyczy wyłącznie was dwojga. Spoglądamy jedna na drugą. Wiem, o jakich ludziach obie myślimy. – Prenno, jeśli go kochasz, pomyśl o tym, co mogłabyś mu zaoferować i z czego musiałby dla ciebie zrezygnować. Pomijając już kwestię zagrożenia chorobą, odebrałabyś mu szansę prowadzenia życia

nieskrępowanego surowymi ograniczeniami. Szansę założenia rodziny. Zakrywam rękami twarz. – Nie obchodzi mnie, co myślą o tym pan Robert czy pani Crew – mówi dalej matka. – Nie mam wobec nich nawet cienia szacunku czy lojalności. Ale co powiedzielibyśmy innym członkom naszej wspólnoty, gdyby zobaczyli, że znalazłaś szczęście z tubylcem czasu? Usiłuję powstrzymać łzy. Mama obejmuje mnie ramionami i widzę, że teraz już obie łamiemy naszą niepisaną umowę. – My wszyscy jesteśmy tutaj samotni, Prenno. Wszyscy chcemy wolności. Pragniemy naprawdę należeć do tego czasu, a nie tylko ślizgać się po jego powierzchni. Wszyscy rozpaczliwie tęsknimy za tym, co utraciliśmy. Pomyśl o kłopotach, jakie powstałyby, gdyby każdy z nas próbował ścigać tylko swoje własne szczęście. Czas płynie, a ja wtulam się w nią. Opieram się na niej całym ciałem. Obejmuje mnie, jak tego nie robiła od mojego dzieciństwa. A może nigdy. Czuję się jak dziecko i pragnę jedynie odpocząć. Czuję się jej dzieckiem. – Tak mi przykro, kochanie – szepcze do mnie.

Rozdział 26 Nie biorę ze sobą nudnych koszulek, bokserek ani tic-taków. Wciąż mam w komórce playlistę, ale wiem, że jej nie odtworzę. Trzymam długo w rękach bluzę od dresu z nadrukiem New York Giants, a potem kładę ją z powrotem na górną półkę szafy. Spotykamy się na parkingu w Haverstraw, przy początku szlaku turystycznego. Ethan idzie ku mnie, trzymając pod jedną pachą złożony namiot, a pod drugą jeden śpiwór. Mam wrażenie, że pęknie mi serce. Widzi wyraz mojej twarzy i natychmiast pojmuje, że coś jest nie w porządku. Patrzy mi przenikliwie w oczy i jak zawsze odkrywa prawdę, jednak zachowuje lekki ton. – To nie piątek? – pyta. – To jest piątek – mówię, z trudem powstrzymując się przed spuszczeniem głowy. – To nie nasza noc? – Myślę, że to może nie być nasza noc. Kładzie przyniesiony ekwipunek na ławce przy szlaku turystycznym. Zaczynamy iść w głąb lasu. Ujmuje mnie za rękę. – Co się stało? – Dobre rzeczy. Właśnie to jest takie dziwne. – Opowiedz mi. W pewnym sensie łatwiej mi jest iść i nie musieć patrzeć mu w twarz. – Wczoraj wieczorem odbyło się drugie wielkie zebranie naszej wspólnoty. Zorganizowała je moja mama. Wybrano w głosowaniu nowych przywódców. Zwolniono za jednym zamachem wszystkich doradców i zaproponowano, by każdy zainteresowany członek wspólnoty złożył podanie o tę pracę. Przegłosowano rezygnację ze stosowania pigułek i okularów. Zlikwidowano system kar i tak zwanych kryjówek. Ustalono, że nowi doradcy powinni wspierać nas i zachęcać do rozmów, a nie tylko kontrolować i zastraszać. Wciąż idziemy. Ethan zerka na mnie. – Prenna, to wspaniale. Cieszę się ze względu na ciebie. Ze względu na was wszystkich. – Mówi to szczerze, ale waha się chwilę,

zanim zadaje pytanie: ‒ Czy twoja matka jest jednym z przywódców? – Nie. Chcieli ją wybrać, ale wolała kierować zespołem medycznym i skupić całą energię na opanowaniu infekcji wirusowej zapoczątkowanej przez Baltosa. Uważa, że zdołają powstrzymać tę chorobę, zanim przekształci się w epidemię. – Kim zatem są ci nowi przywódcy? – To głównie ludzie, którzy w początkach tego projektu byli stronnikami mojego ojca. Osoby takie jak moja matka, które spychano na margines i zmuszano do milczenia. Znasz tylko jedną z nich. – Kogo? – Mnie. – Żartujesz? – Nie. Nie byłam obecna na zebraniu, kiedy mnie wybrano. Dowiedziałam się o tym od matki, gdy wróciła do domu. Powiedziała, że nie zaproponowała mojej kandydatury, ale uczyniło to kilkaset innych osób. – To niewiarygodne! – Wiem. – Brawo, Henny, jestem z ciebie dumny. Powiada się, że jeśli nie można kogoś pokonać, trzeba się do niego przyłączyć, a ty dokonałaś jednego i drugiego! Uśmiecham się. – Chyba tak. Ale to wielka odpowiedzialność. Przypuszczam, że łatwiej być buntownikiem niż przywódcą. Ethan przytakuje. Wydaje się smutny. – Mam wrażenie, że dochodzimy do mojej części tej historii. – Tak – przyznaję i zwalniam krok. – Buntowniczka może mieć chłopaka tubylca czasu, ale przywódczyni już nie? – pyta Ethan. Próbuje przybrać ironiczny ton, lecz się nie myli. Docieramy do kamienistego brzegu strumienia. Siadam, a Ethan idzie za moim przykładem. Muszę spojrzeć na niego, kiedy mówię: – Chodzi nie tylko o to. – Biorę go za rękę. – Zrezygnowałabym dla ciebie z tego wszystkiego, gdybym mogła. Problem w tym, że zagrożenie dla ciebie jest realne. Dowiódł tego przypadek Baltosa. Nie

sprowadził tutaj istniejącej wcześniej zarazy. Zapoczątkowały ją jego kontakty z tubylcami czasu. Mama twierdzi, że możemy mieć nadzieję na opanowanie tej choroby, ale nie wówczas, gdy wytworzymy nowe jej ogniska. Ethan zwiesza głowę. – Co będzie, jeśli wszyscy ze wspólnoty zaczną postępować tak jak my? – ciągnę. – Nikt z nas nie ma pojęcia, jak uniknąć ryzyka, ponieważ jeszcze nie wiemy, jakie wirusy w sobie nosimy ani w jaki sposób mogą się one rozprzestrzeniać. – Jeszcze nie – podchwytuje Ethan, unosząc głowę. – Jeszcze nie wiemy albo nigdy się nie dowiemy. Nie sposób tego przewidzieć. – Nachylam się do niego bliżej. Chcę, aby zrozumiał. – Związek ze mną zrujnowałby ci życie. Mógłby zniszczyć ci zdrowie. Mógłby odebrać ci szansę cieszenia się wolnością, posiadania rodziny. Nie możesz z tego wszystkiego zrezygnować. Nie pozwolę ci na to. – Nie pragnę niczego oprócz bycia z tobą. Zaczynam płakać. Jak długo mogę się powstrzymywać? Ethan przyciąga mnie do siebie i tuli do piersi. – Penny, od kiedy po raz pierwszy ujrzałem cię niedaleko stąd, w górze rzeki, nigdy nie przestałem o tobie myśleć. Nie widziałem cię później dwa lata, lecz myślałem o tobie każdego dnia. To, że byłem tutaj, kiedy się zjawiłaś, że potrafię widzieć to, co widzę, że odbyliśmy razem tę szaloną wyprawę, dowodzi, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Płaczę jeszcze trochę. Potem wycieram ręką nos i podnoszę wzrok na Ethana. – Jak możesz to mówić? Nie powinno mnie tu w ogóle być. To niewłaściwe. Czas nie chce, żebyśmy byli razem. – Czas nie może niczego chcieć. Czyż nie tak właśnie powiedziałaś? – Owszem, ale... – Jesteśmy razem! Może rządzi nie tylko czas. Płaczę w jego podkoszulek, który po chwili jest już wilgotny od moich łez. Uwielbiam czuć Ethana przy sobie i uwielbiam jego zapach. Kocham go. Ale moim obowiązkiem jest go chronić. Dopilnowałam, żeby przeżył dzień siedemnasty maja i zamierzam dopilnować, żeby

nadal żył. Kocham bicie jego żyjącego serca przy mojej skroni. Słucham przez długi czas, jak jego uderzenia synkopują szum rzeki przepływającej obok nas. – To nie koniec, Prenno – mówi. – Pewnego dnia ty też to pojmiesz. *** Jest chyba poniedziałkowy wieczór, gdy rozlega się pukanie do drzwi mojego pokoju. Tak, to chyba poniedziałek. Ale nie jestem pewna. Od tamtej piątkowej nocy większość czasu spędziłam w łóżku, więc godziny i dni trochę mi się zlewają. Zwykłe wstanie i otwarcie drzwi wydaje mi się nadludzkim wysiłkiem. Nie obchodzi mnie, że jestem w piżamie, że włosy sterczą mi na wszystkie strony i że od nie wiem jak dawna nie myłam zębów. – Cześć, Prenna. To Katherine. Widzę, że chce mnie uściskać, ale nie nabyła jeszcze wprawy w fizycznych kontaktach. – Cześć, Katherine – odpowiadam. Nie nosi okularów. Wygląda tak młodo i ładnie. – Włóż coś na siebie, dobrze? – mówi. – Dlaczego? – Ponieważ wybieramy się na małą wycieczkę. – Dokąd? – Zobaczysz. Chodź. Podchodzi do komody i zaczyna wyciągać z szuflad moje ubrania. Wydaje się pojmować, że ja nawet nie ruszę palcem, żeby to zrobić. Wracam do łóżka. – Jestem zmęczona – oświadczam. – To samo mówiłaś wczoraj. I w sobotę. Podaje mi szorty, podkoszulek i czerwony kostium kąpielowy. – No cóż, nadal jestem zmęczona. – Po prostu to włóż. Wzdycham. – Po co ten kostium?

– Zobaczysz. Włóż go. – Otwiera drzwi mojej łazienki i wskazuje mi drogę, na wypadek gdybym zapomniała. – I uczesz się. Umyj też twarz i zęby. Piorunuję ją wzrokiem, ale czuję się zbyt znużona, by się sprzeciwić. Katherine jest o wiele bardziej uparta, niż się wydaje. Biorę ze sobą ubranie do łazienki. Wkładam je i myję się, starając się nie patrzeć przy tym w lustro. To zbyt przygnębiające. – Idź do samochodu – poleca mi Katherine. – Ja zaraz tam przyjdę. – Sądziłam, że to ja jestem przywódczynią. Katherine się śmieje i sprowadza mnie po schodach na dół. Wstępuje do kuchni i słyszę, jak rozmawia z moją mamą. Po chwili wychodzi, niosąc koszyk piknikowy. – Twoja matka zapakowała dla nas trochę smakołyków – oznajmia pogodnie. Zaglądam do środka i widzę wszystkie moje ulubione przysmaki, w tym smoothie z mango i nowe pudełko ciasteczek Mallomars. – Przez całe to wasze współczucie strasznie się roztyję – narzekam. W samochodzie Katherine puszcza głośno muzykę, wszystkie piosenki, które jak wie, uwielbiam, i jedziemy z opuszczonymi szybami. Rzeczywiście, przyjemnie być w ruchu. – Wiesz, Pren, możemy po prostu porozmawiać – mówi na tle muzyki i świstu wiatru. – Dzięki tobie możemy rozmawiać, o czym tylko zechcemy. Wyglądam przez okno. Rozmowa to coś, za czym tęskniłam od przybycia tutaj. Teraz jednak nie wiem, jak się do tego zabrać. – O czym miałybyśmy mówić? Katherine ma szelmowską minę. Ścisza muzykę. – Mogłybyśmy pogadać o tym, jak okropnie wygląda panna Cynthia w nowej fryzurze – mówi. – Jaki ma nieświeży oddech. Albo o tym, jak wiele kępek włosów rośnie w nozdrzach pana Roberta. Przez chwilę próbujemy o tym mówić, ale wkrótce tracimy zainteresowanie. Obie wiemy, że te osoby już się nie liczą. Zamiast tego zaczynamy rozmawiać o przyszłości. Nie o odległej przyszłości, lecz o bliskiej. Wyczuwam, że Katherine chce mi o czymś powiedzieć.

– Myślałam o tym, że mogłabym ubiegać się o stanowisko doradcy – oznajmia. Widzę, że jest tym onieśmielona. – Och, Katherine, to świetny pomysł – mówię. Czuję mimo woli, że w piersi wzbiera mi radość. Cóż za wspaniała perspektywa: najgorsi z naszej wspólnoty zastąpieni przez najcudowniejszych. Jedziemy długo i orientuję się, że zbliżamy się do oceanu. Czuję na twarzy ciepły powiew słonego powietrza. Katherine parkuje samochód w pobliżu latarni morskiej na Fire Island. Zrzucamy wierzchnie ubrania, ściągamy skarpetki z obolałych stóp i uganiamy się po piasku niczym młode żółwie, które dopiero co się wykluły. Trzymając się za ręce, brodzimy w spokojnym nocnym oceanie. Spoglądam w górę na wspaniały różowy księżyc przeglądający się w ciemnej wodzie. W moim sercu znowu wzbiera radość. To nie księżyc, do którego ma się strzelać, jak w kierkach, lecz hojne źródło światła tak jasnego, że można się w nim kąpać. Bez względu na to, jak bardzo mamy złamane serca, dążymy ku życiu, prawda? Dążymy ku nadziei. Przypominam sobie, jak wczoraj późnym wieczorem usłyszałam samochód zajeżdżający pod nasz dom i nawet leżąc pod dwoma kocami, wiedziałam, że to wóz Ethana. Niepewnie zbliżyłam się do okna i przyglądałam się, jak Ethan podszedł do frontowych drzwi z kopertą w ręce i wrzucił ją do szczeliny na listy. W połowie drogi powrotnej do samochodu obejrzał się przez ramię i zobaczył mnie stojącą w oknie. Odwrócił się i pozdrowił mnie, unosząc dłoń. Przycisnęłam pięć palców do szyby. Staliśmy tak; on był tylko sylwetką na tle nieba zaróżowionego zachodem słońca. Starałam się powstrzymać łzy, dopóki nie odjechał. W kopercie znalazłam gazety i banknoty, które zabraliśmy na naszą wyprawę. Zamierzałam położyć je nietknięte na górnej półce szafy i zamknąć drzwi, ale moje spojrzenie przykuł jaskrawożółty karteluszek przylepiony do jednej z gazet. Wyjęłam ją i podążyłam wzrokiem za narysowaną przez Ethana strzałką wskazującą artykuł na pierwszej

stronie ostatniej gazety, datowanej na czerwiec 2021 roku. Artykuł opisywał w złowieszczym tonie triumf pewnego miliardera, potentata naftowego i gazowego, w jego krucjacie na rzecz zniesienia resztek prawnych ograniczeń emisji dwutlenku węgla, będących ostatnią iskierką nadziei rządu na powstrzymanie katastrofalnych zmian klimatu. Nie rozpoznałam nazwiska tego rekina przemysłowego, ale niewątpliwie rozpoznałam jego twarz na zdjęciu. Jakkolwiek się nazywał, Ethan i ja wiedzieliśmy, że to Andrew Baltos. Nie potrzebowaliśmy żadnego dowodu, by wiedzieć, że otworzyliśmy drzwi do nowej przyszłości. Ale taki dowód z pewnością nie zaszkodzi. Kiedy później tamtej nocy zasnęłam, przyśnił mi się mój brat Julius. Nie przebywał w moim dawnym świecie przyszłości, w którym wcześniej zawsze widziałam go w snach. Był tutaj, zdrowy i silny. Szedł energicznym krokiem alejką w kierunku budynku bardzo podobnego do naszego obecnego domu, trzymając w dłoni pęk żółtych żonkili. Przypominam sobie teraz ten sen, gdy Katherine i ja unosimy twarze ku niebu usianemu gwiazdami. Jest tak olbrzymie, pradawne i wspaniałe, że po prostu wiesz, iż żyjesz w świecie, który pomyślał o wszystkim. Wciąż trzymając się za ręce, wypływamy obie daleko poza miejsce, gdzie mogłyśmy dotknąć stopami dna. To budzi niepokój i lęk, ale też dreszcz ekscytacji. Ponieważ kto wie, co się jeszcze zdarzy?