Cudowne tu i teraz

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16

Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36

Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56

Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Rozdział 62 Rozdział 63 Rozdział 64 Rozdział 65 Rozdział 66 Okładka

TYTUŁ ORYGINAŁU: The Spectacular Now Copyright © 2008 by Tim Tharp All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone Copyright © for the Polish edition and translation by Wydawnictwo Bukowy Las Sp. z o.o., 2015 ISBN 978-83-64481-92-5 PROJEKT OKŁADKI: Paweł Cesarz FOTOGRAFIA NA OKŁADCE: © Landmark Media/BE&W REDAKCJA: Olga Gitkiewicz KOREKTA: Iwona Gawryś REDAKCJA TECHNICZNA: Adam Kolenda WYDAWCA: Wydawnictwo Bukowy Las Sp. z o.o. ul. Sokolnicza 5/76, 53-676 Wrocław www.bukowylas.pl

WYŁĄCZNY DYSTRYBUTOR: Firma Księgarska Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.j. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. 22 721 30 11, fax 22 721 30 01 www.olesiejuk.pl, e-mail: [email protected] Skład wersji elektronicznej: [email protected]





Z podziękowaniami dla Lilli Bassett, Shari Spain, Emily, Michele, Katie, Clinta i Padena, jak również dla moich pomocników i konsultantów: Roba, Dave’a, Brandona, Grega, Marka, Billa, Ricky’ego, Johna, Perry’ego, Jona, Danny’ego, Dona, Billy’ego, Roberta B. Goodera, Gobbera i Kal-Kaka



1

Więc tak: jest chwila przed dziesiątą rano, a ja zaczynam czuć przyjemny szum. Teoretycznie powinienem właśnie siedzieć na matematyce, ale zamiast tego sunę w stronę domu mojej pięknej, pulchnej dziewczyny Cassidy. Zerwała się dziś ze szkoły, bo umówiła się do fryzjera. Ktoś musi ją podwieźć – rodzice zabrali jej kluczyki do auta. Cała sytuacja jest nieco przewrotna, wziąwszy pod uwagę to, że konfiskata miała być karą za wagary, na które wybraliśmy się razem tydzień wcześniej. Tak czy siak, mam w perspektywie naprawdę fantastyczny lutowy poranek. Komu potrzebna algebra? Co z tego, że powinienem starać się poprawić oceny przed majem, bo to ostatnia klasa? Nie należę do gości, którzy planują swoją karierę akademicką od przedszkola.

Szczerze mówiąc, nie mam zielonego pojęcia, kiedy zaczyna się lub kończy rekrutacja na wyższych uczelniach. Poza tym moja edukacja nie zaprząta zbytnio głowy moim rodzicom, więc czym się martwić. Przestali przejmować się moją przyszłością od chwili rozwodu, czyli gdzieś w erze prekambryjskiej. Zresztą, gdzieś się przecież dostanę. Choć właściwie po co komu studia? O co tyle zachodu? Jest pięknie, tu i teraz. To piękno nie chowa się w podręcznikach. Nie jest wynikiem równania. Weźmy dzisiejsze słońce: grzeje, ale nie jest gorąco. Zupełnie nie czuje się zimy. Styczeń i grudzień wyglądały podobnie. Jest absolutnie wspaniale – może przez tydzień było naprawdę zimno. Globalne ocieplenie to nie bujda. Zeszłe lato przygrzało równo. Upał dawał po twarzy jak zawodowy bokser. Czułem, że płonę – cały, po cebulki włosów. Nawet Cassidy powtarzała wtedy: efekt cieplarniany to konkurencja wagi ciężkiej. Teraz mamy luty; słońce rzuca doskonale czyste światło, które sprawia, że wszystko, na co się patrzy – niebo, konary drzew, klinkier na ścianach podmiejskich domów – wydaje się idealnie czyste. Można odnieść wrażenie, że powietrze przeszło przez mocny filtr. Wdycha się kolory, które przenikają wprost do krwiobiegu. Człowiek sam staje się tymi kolorami. Nie lubię pić czystej whisky, więc parkuję przed fast foodem i kupuję dużą butelkę 7upa. Przy budce

telefonicznej przed wejściem stoi jakiś dzieciak. Wygląda poważnie, choć ma nie więcej niż sześć lat. Jest ubrany w zwykłą bluzę z kapturem i dżinsy; włosy sterczą mu na wszystkie możliwe strony. Nie przypomina lalusia, skarbeczka mamusi w firmowych ciuszkach, z fryzurą wzorowaną na bohaterze popularnego serialu. Żaden z nich nie miałby pojęcia, co zrobić z dziewczyną, nawet gdyby dostał ją w pudełku, z instrukcją obsługi wypisaną na pudełku. Co nie przeszkadza im strugać ważniaków. Krótko mówiąc, coś mnie w chłopaku urzeka. – Hej, gościu, nie powinieneś być w szkole czy coś? – zagaduję. A on na to: – Masz pożyczyć dolara? – A po cóż ci ten dolar, młody człowieku? – Chcę kupić batonik na śniadanie. Intrygujące. Batonik na śniadanie? Chłopak znów plusuje, nie da się ukryć. Proponuję, że postawię mu śniadaniowe burrito, na co młody przystaje, zaznacza jednak, że chce też batonika. Kiedy wychodzimy na zewnątrz, rozglądam się po ulicy, próbując ocenić, z jakim natężeniem ruchu będzie się zmagał w swojej wędrówce mój nowy kolega. Mieszkamy w miejscowości na południe od Oklahoma City – oficjalnie jest to zupełnie odrębne miasto, ale przy tej gęstości zabudowy trudno powiedzieć, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie. Generalnie samochodów tu nie brakuje.

– Słuchaj – zaczynam, a z burrito młodego, prosto na bluzę, skapuje żółtko jajka. – Masz przed sobą całkiem ruchliwe skrzyżowanie. Może bym cię podwiózł, gdziekolwiek się wybierasz, zanim jakiś tir przewalcuje cię na płasko jak pierwszą lepszą wiewiórkę? Chłopak mierzy mnie uważnie wzrokiem – właściwie zupełnie jak wiewiórka, która zastanawia się, czy czmychnąć już, czy dopiero za chwilę. Raczej wzbudzam zaufanie. Moje ciuchy nie mają żadnego stylu: znoszone, ale nie rozpadające się dżinsy i adidasy, koszulka z napisem „Ole!”. Mam brązowe włosy, na tyle krótkie, że nie wymagają przesadnie częstych spotkań z grzebieniem. Całości dopełnia niewielka przerwa między górnymi jedynkami, która nadaje mi poczciwy, przyjazny wygląd – przynajmniej tak mówią. Po prostu nie wyglądam strasznie. Dzieciak najwyraźniej postanowił zaryzykować, bo wskakuje już na fotel pasażera mojego mitsubishi lancera. Mam to auto od roku. Srebrne, z czarnym wnętrzem. Nie jest nowe, ale sam fakt jego posiadania jest wystarczająco fantastyczny. – Nazywam się Sutter Keely – przedstawiam się. – A ty? – Walter – rzuca chłopak z ustami pełnymi jedzenia. Walter. Ciekawe. Nie spotkałem jeszcze dziecka o imieniu Walter. Tak nazywają się starsi goście, ale przecież oni też musieli być kiedyś mali.

– W takim razie posłuchaj, Walterze – zaczynam. przede wszystkim powinieneś wiedzieć, że nie wsiada się do samochodu z nieznajomymi. – Wiem – odpowiada chłopiec. – Pani Peckinpaugh mówiła nam na lekcjach. – Bardzo dobrze. Pamiętaj o tym na przyszłość – przestrzegam go. – Dobrze. A kto to ten nieznajomy? Parskam śmiechem. „A kto to ten nieznajomy?” Udał się chłopak. Jego sześcioletni umysł nie jest w stanie pojąć, że ludzie mogą być niebezpieczni tylko dlatego, że się ich nie zna. W jego głowie musi się roić od złowieszczych obrazów klasycznego „nieznajomego”: w czarnym kapeluszu i powłóczystym płaszczu, z blizną na policzku, długimi paznokciami i zębami jak u rekina. Jeśli się nad tym zastanowić, ma to sporo sensu. Sześciolatki nie spotykają zbyt wielu różnych ludzi. Brak zaufania do dziewięćdziesięciu dziewięciu procent społeczeństwa musiałby być dla dzieciaków przytłaczający. Zaczynam wyjaśniać mojemu małemu koleżce, o co chodzi, ale jego zdolność koncentracji nie jest imponująca; rozprasza go widok whisky, którą wlewam do papierowego kubka z 7upem. – Co to? – pyta. Tłumaczę, że to kanadyjska seagram’s. Chłopak chce wiedzieć, dlaczego wlewam ją do napoju.

Jego wielkie, okrągłe oczy patrzą na mnie z autentycznym zainteresowaniem. Jest naprawdę ciekaw. Mam go tak po prostu okłamać? – Lubię to połączenie. Ma gładki, jakby lekko dymny smak. Kiedyś wolałem burbon – Jim Beam, Jack Daniels – ale jeśli zależy ci na przyjemnym, powolnym, całodniowym szumie, to burbon jest odrobinę za ostry. Mnie osobiście wydaje się też, że bardziej czuć go w oddechu. Próbowałem też Southern Comfort, ale to dla mnie zbyt słodkie. Tak, teraz istnieje dla mnie wyłącznie kanadyjska whisky. Chociaż nie mam nic przeciwko przyzwoitemu martini. – Co to martinina? – dziwi się dzieciak. Czuję, że gra w pytania może trwać długo, a ja nie mam tyle czasu. To dobry chłopak, ale nie mogę spędzić poranka na wprowadzaniu go w tajniki sztuki barmańskiej. Czeka na mnie dziewczyna, która nie słynie z cierpliwości. – Słuchaj, musimy jechać. Gdzie cię zawieźć? – pytam. Młody przeżuwa ostatni kęs burrito, przełyka i mówi z prostotą: – Na Florydę. Nie potrafię z głowy podać odległości co do kilometra, ale jesteśmy w Oklahomie, a Floryda leży co najmniej pięć stanów stąd. Wyjaśniam to mojemu pasażerowi. Odpowiada, że w takim razie mogę go wysadzić na końcu miasta, a resztę przejdzie na piechotę. Jest śmiertelnie poważny.

– Uciekłem z domu – dodaje. Coraz bardziej mi się podoba. Ucieka z domu na Florydę! Biorę łyk 7upa z domieszką whisky i widzę to: wielką, pomarańczową kulę zanurzoną w najbardziej niebieskim oceanie świata, w otoczeniu palm padających na kolana przed ognistym majestatem słońca. – Walterze, czy mogę zapytać, dlaczego właściwie uciekasz? Wbija wzrok w deskę rozdzielczą. – Przez mamę mój tata musiał się wyprowadzić. Teraz mieszka na Florydzie. – Słabo. Współczuję, mały człowieku. I doskonale rozumiem. Mnie przydarzyło się to samo, kiedy byłem takim łepkiem jak ty. – I co zrobiłeś? – Byłem nieźle wkurzony. Mama nie chciała mi powiedzieć, gdzie jest tata. Nie uciekłem z domu, ale zdaje się, że jakoś wtedy podpaliłem drzewo, które rosło na naszym podwórku. Nie do końca pamiętam, dlaczego to zrobiłem, ale efekt był imponujący. Dzieciak wyraźnie się ożywia. – Naprawdę podpaliłeś prawdziwe drzewo? – Nie traktuj tego jak zachęty – mówię szybko. – Za takie akcje można mieć niezłe kłopoty. Chyba nie chcesz, żeby strażacy się na ciebie wściekli? – Nie chcę. – No właśnie. Ale wracając do ucieczek z domu:

rozumiem, o co ci chodzi. Mógłbyś odwiedzić tatę, po drodze przeżyć parę przygód, tego typu bajery. Mógłbyś pluskać się w oceanie. A jednak, mówiąc szczerze, będę ci to odradzał. Floryda jest za daleko. Na piechotę może być ciężko. Po drodze nie ma sklepów na każdym skrzyżowaniu. Skąd będziesz brał jedzenie? – Będę polował. – To jest jakiś pomysł. Masz strzelbę? – Nie. – Nóż? Wędkę? – Mam kij bejsbolowy, ale zostawiłem go w pokoju. – No i właśnie. Jesteś nieprzygotowany. Powinniśmy wrócić do twojego domu i go zabrać. – Ale w domu jest mama. Myśli, że jestem w szkole. – Nic się nie przejmuj. Pogadam z nią. Wszystko wyjaśnię. – Serio? – Jasna sprawa.



2

Jestem już spóźniony pięć minut na spotkanie z dziewczyną, ale przynajmniej tym razem to uzasadnione. Cassidy – pierwsza aktywistka w okolicy – nie może mieć pretensji o to, że postanowiłem zająć się dzieciakiem, prawda? Zachowałem się jak zawodowy pracownik socjalny. Mama Waltera na pewno będzie mi wdzięczna. Niestety Walter nie pamięta swojego adresu. Wcześniej nie chodził na piechotę do sklepu, pod którym go spotkałem. Pamięta tylko, że na podjeździe przed domem na rogu jego ulicy stoi przerażająca czarna furgonetka bez kół. Jeździmy więc w tę i we w tę po okolicy. Wypatruję furgonetki. Jak na sześciolatka, chłopak ma gadane. Ukuł nawet teorię, według której Wolverine z X-Menów to ten sam gość, który zbiera śmieci na jego ulicy. Opowiada też o grubym, rudym chłopaku o imieniu Clayton, który

chodzi do jego szkoły i lubi deptać po cudzych stopach. Któregoś dnia musiały mu się znudzić dziecięce piski i postanowił dla odmiany nadepnąć na nogę nauczycielowi. Kiedy Walter widział Claytona po raz ostatni, pani Peckinpaugh ciągnęła go za nadgarstek w dół korytarza, tak że zamiatał podłogę zadkiem. – O tak – przyznaję z zadumą. – Szkoła to dziwne miejsce. Zapamiętaj jednak, że dziwny nie znaczy zły. Przyjmij każdą osobliwość z otwartymi ramionami. Aby zilustrować swoje słowa, opowiadam mu o Jeremym Holtzu i gaśnicy. Znałem go z podstawówki, w porządku chłopak, sypał dowcipami jak z rękawa. Jednak później, mniej więcej wtedy, kiedy jego brat zginął na wojnie w Iraku, zaczął się zadawać z „nieodpowiednim towarzystwem”. Nie żebym od czasu do czasu sam nie zadawał się ze złym towarzystwem, ale taki już jestem – potrafię dogadać się z każdym. Jeremy się zmienił. Dostał trądziku i zaczął dręczyć nauczycieli. Pewnego dnia wydał z siebie ostentacyjne ziewnięcie na lekcji historii. Pan Cross skomentował, że w ten sposób pokazuje tylko, jak źle go wychowano. To było dla chłopaka zbyt wiele. Wstał i bez słowa wyszedł z klasy. Nie minęła minuta, kiedy wpadł z powrotem z gaśnicą w rękach, wypuszczając kłęby piany na prawo i lewo, metodycznie, jak gdyby nigdy nic. Był jak chodząca śnieżyca. Wszyscy w ostatnich rzędach oberwali mocno, podobnie jak cały tył klasy. Nauczyciel

próbował interweniować, ale Jeremy strzelił w niego pianą z taką zajadłością, jakby chciał powiedzieć: „Proszę bardzo, panie Cross. Ma pan swoje pieprzone złe wychowanie”. – Stary Jeremy oszczędził mnie – kończę opowieść. – Wiesz dlaczego? Walter kręci głową. – Dlatego, że przyjmuję to, co dziwne, z otwartymi ramionami. Nie wiem, iloma ulicami musieliśmy przejechać, zanim w końcu trafiamy na straszną czarną furgonetkę bez kół. Okolica nie jest szczególnie zła. Po prostu w tej części miasta trudno nie natknąć się na samochód na klockach. Dom, w którym mieszka Walter, wygląda naprawdę porządnie: to jednopiętrowy, typowy podmiejski budynek, z porządnym fordem explorerem na podjeździe. Chłopak wchodzi za mną na werandę po chwili namawiania i sprawia wrażenie przestraszonego, kiedy dzwonię do drzwi. Czekamy dłuższą chwilę, wreszcie otwiera jego mama. Patrzy na mnie, jakbym był mormonem albo akwizytorem, który zaraz spróbuje jej wcisnąć najnowszy model odkurzacza. Jedno trzeba jej przyznać – jest naprawdę niezła. Wygląda tak młodo, że nawet ciężko o niej myśleć w kategoriach MILF. Na widok syna wypada na zewnątrz i atakuje go

klasycznym: „Dlaczego nie jesteś w szkole, młody człowieku?”. Mały wygląda, jakby chciał zwiać albo wybuchnąć, więc postanawiam się wtrącić. – Przepraszam panią, ale Walter jest dziś nieco zdenerwowany. Spotkałem go pod sklepem spożywczym. Mówił, że wybiera się na Florydę. Wzrok kobiety pada na mój wielki kubek z 7upem. – Chwileczkę – mówi, mrużąc podejrzliwie oczy. – Czy ty piłeś? Rzucam poirytowane spojrzenie kubkowi z napojem, zupełnie jakby był moim tajnym partnerem, który właśnie zdradził, że jestem szpiegiem. – Nie, nie piłem. – Idę w zaparte. – Ależ owszem. – Matka Waltera robi krok w moją stronę i pozwala drzwiom zamknąć się z trzaskiem. – Czuję alkohol w twoim oddechu. Piłeś i w tym stanie woziłeś samochodem mojego małego synka. – Nie to jest w tej chwili najważniejsze – próbuję zmienić temat. – Skupmy się na Walterze. – Nie będziesz mi tu przyłaził, pijaku, i opowiadał, jak mam wychowywać syna. Walter, do domu. Chłopak patrzy na mnie błagalnie. Na jego twarzy maluje się poczucie klęski. – Walter, ale już! Bardzo chciałbym jej nagadać. O tym, że gdyby bardziej na niego uważała, nie próbowałby uciekać na Florydę. Ale wiem, że nie mogę tego zrobić. Od incydentu

ze spalonym drzewem udawało mi się unikać spotkań z policją i nie zamierzam pozwolić, by ta wściekła, seksowna, dwudziestopięcioletnia matka zmieniła ten stan rzeczy. Mówię więc tylko, zerkając na niewidzialny zegarek na nadgarstku: – Ależ ten czas leci! Nie chcę się spóźnić na lekcję religii. Kobieta odprowadza mnie wzrokiem z werandy aż do samochodu. Na pewno zapamiętała już numery rejestracyjne mojego wozu, na wszelki wypadek, gdybym próbował zrobić jakieś głupstwo. Nie mogę tak zostawić Waltera. To byłoby wbrew mojej naturze. – Twój syn cierpi – mówię powoli, jednocześnie otwierając drzwiczki auta. – Tęskni za ojcem. Kobieta schodzi z werandy. Przez jej twarz przebiega grymas, jakby moje słowa trafiły w czuły punkt. Wsiadam do mojego mitsubishi i przekręcam kluczyk. W ostatniej chwili opuszczam okno i dodaję: – Hej, na twoim miejscu nie zostawiałbym Waltera sam na sam z tym drzewem na waszym podwórku.



3

To oficjalne: jestem spóźniony do Cassidy jak cholera. Spóźniony jak najgorszy chłopak świata. Będzie na mnie patrzeć z tą swoją skwaszoną miną, jakbym był rozpuszczonym bachorem, a nie jej facetem. W porządku. Nie należę do gości, którzy kulą się na samą myśl o tym, że ich panna będzie się na nich wściekać. Owszem, w napadzie złości Cassidy potrafi być cięta, ale to nic, czego nie byłbym w stanie znieść. Traktuję to jak wyzwanie. Wyobrażam sobie, że gram w filmie kung-fu i muszę unikać zabójczych shurikenów, którymi ciska w moim kierunku. Ona jest warta wszelkich starań. Cassidy jest idealna. Chodzę z nią już o dwa miesiące dłużej niż z każdą poprzednią. Jest mądra, dowcipna i oryginalna, a do tego potrafi wypić całe piwo szybciej niż większość moich kumpli. Jakby tego było mało, jest absolutnie piękna. Klapsożądnopiękna. Czyste kolory. Wysoka rozdzielczość. Skandynawski blond, oczy

niebieskie jak fiordy, skóra jak lody waniliowe, płatki kwiatów, a może lukier? Nic nie jest w stanie oddać tego odcienia. Na sam widok włosy stają mi dęba. Oczywiście wierzy w astrologię, ale nawet to niespecjalnie mi przeszkadza. Dziewczyny tak już mają. Lubię sobie wyobrażać, że konstelacje i znaki zodiaku krążą wokół niej nieustannie. Cassidy wyróżnia jej tusza. Jest wprost przepięknie okrągła. I nie używam słowa „gruba” w znaczeniu negatywnym, serio. W porównaniu z nią modelki z gazet są jak wysuszone szkielety. Ma doskonałe proporcje. Jest jak Marilyn Monroe, której boskie krągłości zostały powiększone trzykrotnie za pomocą pompki. Gdy przesuwam palcami po ciele Cassidy, czuję się jak admirał Byrd, eksplorator niezbadanych terytoriów. Nie otwiera, ale na pewno jest w środku. Słyszę muzykę – głośną i wściekłą. Tylko dlatego, że spóźniłem się jakieś pół godziny, każe mi czekać na wycieraczce i raz po raz wciskać przycisk dzwonka. Po mniej więcej trzech minutach idę do auta i przynoszę whisky i kubek, po czym idę z nimi na tyły domu. Siadam przy stole na tarasie, odświeżam drinka i zastanawiam się, jaki powinien być mój następny ruch. 7up zrobił się całkiem mocny i solidny łyk przynosi mi pewien pomysł. Okno w sypialni Cassidy musi być uchylone, bo pewnie siedzi w środku i pali papierosy. Jest sprytna, ale ja jestem sprytniejszy.

Muszę jednak przyznać, że wspinaczka na górę nie należy do łatwych. Robiłem to już kiedyś, ale wtedy miałem na sobie tylko kąpielówki i prawie zwaliłem się na łeb. Na szczęście dziś mam ze sobą całe mnóstwo whisky, która pomoże mi uzyskać niezbędną równowagę. Nie jest trudno podciągnąć się na rosnące pod oknem drzewo – magnolię o nisko osadzonych gałęziach – ale już wspięcie się na samiuśki czubek, z kubkiem pełnym 7upa w zębach, to zupełnie inna para kaloszy. Łatwo nie jest. Muszę chwycić się anorektycznej gałązki i pozwolić jej opaść pod moim ciężarem tak, by dotknęła skraju dachu. Przez sekundę mam niemal pewność, że zaraz spadnę i nadzieję się brzuchem na stojący pode mną grill ogrodowy. Gdy udaje mi się bezpiecznie dostać na dach, nie oznacza to wcale końca zabawy, bo dach domu mojej dziewczyny ma skandaliczne nachylenie. Podałbym konkretny kąt, ale nie jestem z orłem z geometrii. Na szczęście moje buty mają gumowe podeszwy, więc niczym pająk czołgam się pod jej okno. Udaje mi się nawet niczego nie zrzucić. Mógłbym cieszyć się z tego niewątpliwego sukcesu w duchu. Ale przecież to za mało. Wyjmuję kubek spomiędzy zębów, pociągam duży łyk zwycięstwa. Kubek wypada – kto by się spodziewał – leci w dół po szarych dachówkach i spada na ziemię. Whisky

i 7up chlapią na prawo i lewo. Odruch każe mi rzucić się kubkowi na ratunek – w konsekwencji puszczam parapet. Potem wszystko dzieje się już bardzo szybko: zjeżdżam po dachu głową w dół, desperacko próbując złapać za cokolwiek. Przed podzieleniem losu 7upa ratuje mnie rynna. Chwytam się jej mocno i pewnie mógłbym poczuć się bezpiecznie, gdyby nie fakt, że nie jest ona w najlepszym stanie. Oddycham głęboko i słyszę cichy jęk. Jęk zmienia się w zgrzyt. Zgrzyta głośniej i głośniej, aż wreszcie rynna odrywa się od mocowania i już nic nie powstrzyma mnie od upadku. Katastrofa jest nieunikniona. Oczyma wyobraźni widzę już własną trumnę. Dobrze czułbym się w czerwonej. Albo w kratę. Z wnętrzem wykładanym gniecionym aksamitem. Lecz oto nagle, w ostatniej chwili, udaje mi się zacisnąć palce mocniej, przyciągnąć rynnę i opuścić się na taras. Mimo to moja kość ogonowa mocno odczuwa impet uderzenia, podobnie język, którego końcówkę bezwiednie przygryzam. Kiedy otwieram oczy, widzę Cassidy, która stoi w drzwiach tarasowych i przygląda mi się z otwartymi ustami zastygłymi w przerażeniu. Nie o mnie się martwi, o nie. Rozsuwa drzwi z hukiem i nachyla się nade mną, biorąc się pod boki. Grymas na jej twarzy mówi jedno: „Jesteś idiotą”. Bez słów odpowiadam: „Hej, to był wypadek”.

– Czyś ty kompletnie oszalał?! – wrzeszczy. – To nie było fajne, Sutter. Nie wierzę, że to zrobiłeś. Popatrz na tę rynnę. – Nawet odrobinę nie martwisz się stanem mojego kręgosłupa? Mogłem coś złamać. – Chciałbyś – prychnęła, nie odrywając oczu od dachu. – Niby co mam powiedzieć rodzicom? – To, co zawsze: nie wiesz, co się stało. To tekst, który się sprawdza nawet w krzyżowym ogniu pytań. – Na wszystko masz odpowiedź, panie Mądraliński. Niby co teraz robisz? – Podnoszę rynnę, nie widać? – Zostaw wszystko tak, jak jest. Może pomyślą, że sama odpadła. Posłusznie puszczam kawałek rury i sięgam po pusty kubek. – Tylko mi nie mów, że w środku była whisky – mówi powoli. – Owszem – przyznaję. – Z odrobiną 7upa. – Powinnam była się domyślić – wzdycha, zerkając na prawie pełną butlę, która stoi na stoliku na tarasie. – Dziesiąta rano to wcześnie na picie, nawet jak na ciebie. – Ej, nie jestem pijany. Może leciutko wstawiony. Poza tym wczoraj wieczorem nie wypiłem ani kropli, więc to właściwie tak, jakbym nadrabiał zaległości. Pomyśl o tym w ten sposób. – Wiesz, że przez ciebie spóźniłam się do fryzjera? –

odpowiada Cassidy i wchodzi do domu. Zwijam butelkę ze stolika i pędzę za nią. – I tak nie rozumiem, czemu chciałaś ściąć włosy. Są takie piękne. Lubię patrzeć, jak falują na lewo i prawo, kiedy idziesz. Lubię, jak opadają na mnie, kiedy jesteś na górze. – Świat nie kręci się wokół ciebie, Sutter. Chcę coś zmienić. Nie potrzebuję do tego twojej zgody. Cass siada na stołku przy domowym barze, który oddziela część kuchenną od salonu. Ma skrzyżowane ramiona i unika mojego wzroku. – Fryzjer nie lubi klientów, którzy nie przychodzą na umówione spotkania. Dla niego to strata pieniędzy. Ale jestem przekonana, że nic cię to nie obchodzi. Myślisz wyłącznie o sobie. W tym momencie wkraczam z opowieścią o Walterze. Kiedy kończę, przede mną stoją dwa drinki, a Cassidy nie siedzi już ze skrzyżowanymi ramionami. Zmiękła, ale nie jest jeszcze gotowa, by całkowicie mi wybaczyć, więc podsuwam jej szklankę. Nie wręczam jej bezpośrednio, by nie mogła mi odmówić. – Okej – mówi powoli. – Zdaje się, że choć raz, dla odmiany, zrobiłeś coś pożytecznego. Mimo to mogłeś zadzwonić i uprzedzić, że się spóźnisz. – Zrobiłbym to, ale zgubiłem telefon. – Znowu? To już trzeci w tym roku. – Jakoś nie chcą się mnie trzymać. Poza tym nie

uważasz, że urządzenie, które towarzyszy ci wszędzie i pozwala innym namierzyć cię, kiedy tylko chcą, jest bardzo w stylu Roku 1984? To jawny ucisk, któremu musimy się przeciwstawić! Ty będziesz Trockim, a ja Che Guevarą. – To w twoim stylu – odpowiada. – Próbujesz wywinąć się dowcipkowaniem. Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, co to właściwie znaczy być z kimś w związku? Rozumiesz takie pojęcia, jak budowanie zaufania i zaangażowanie? A więc czas na wykład. Jestem przekonany, że jej słowa mają wiele sensu. Wypowiedź ma przemyślaną strukturę i kilka mocnych punktów. W formie wypracowania zasługiwałaby na najwyższą ocenę. Nie potrafię się jednak skupić na tym, co mówi moja dziewczyna, kiedy siedzi tak blisko mnie i wygląda tak, jak wygląda. Jej fantastyczne kolory zaczynają na mnie działać, przedzierając się przez skórę, elektryzując mój układ krwionośny, wysyłając mocne iskry do podbrzusza. Pociągam długi łyk whisky, ale jest już za późno: zaczyna mi stawać. Wspominam tu o tym tylko dlatego, że mam pewną teorię, według której wzwód jest główną przyczyną seksizmu w dziejach ludzkości. Naprawdę ciężko skupić się na słowach kobiety, choćby były mądre, głębokie i prawdziwe, kiedy między nogami coś ci rośnie. Właśnie dlatego większość facetów ma przedstawicielki płci pięknej za słodkie, puste

stworzonka, dobre do przytulania. Ale to nie kobiety są puste. W ich obecności z mózgu mężczyzny robi się owsiana papka. Przedstawiciele płci brzydkiej potrafią tylko siedzieć i gapić się na dziewczynę, nie przykładając absolutnie żadnej wagi do jej słów. Zakładają, że to, co mówi, musi być urocze. Laska może opowiadać o fizyce kwantowej, ale facet będzie słyszał tylko dziecięcą paplaninę. Wiem, że tak jest, bo wielokrotnie sam się na tym łapałem. W tej chwili też właśnie tak się czuję. Cassidy z powagą wykłada mi swoją teorię na temat związków, ale jedyne, na co mam ochotę, to pocałować jej szyję, zdjąć z niej ten sweter, by ucałować również jej piersi i brzuch, zostawiając niewielkie ślady na białej skórze, czerwone niczym róże w śniegu. – Skoro nie stać cię nawet na coś tak prostego – mówi – wydaje mi się, że ciągnięcie tego nie ma sensu. Mamy szansę na naprawdę, naprawdę dobry związek. Ale mam dość, Sutter. Mówię to po raz ostatni. Czy jesteś w stanie mi to obiecać? Ups. Mamy problem. O co jej może chodzić? Może chce, żebym założył sukienkę i szpilki. To chyba nie najlepszy moment, by wyłożyć jej moją teorię o wpływie erekcji na skupienie uwagi. – Wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, Cassidy – odpowiadam ostrożnie. – Mówisz, że zrobiłbyś dla mnie wszystko –

odparowuje i mruży podejrzliwie oczy. – Hej, przed chwilą wspiąłem się po dachu na wysokość drugiego piętra. Dla ciebie? Dla ciebie! Również z twego powodu obiłem sobie tyłek. Jeśli chcesz, stanę na głowie i dopiję whisky do góry nogami. Wystarczy jedno twoje słowo. – Nie trzeba – parska i bierze łyk swojego drinka. Już wiem, że ją kupiłem. Wchodzę do salonu, stawiam szklankę na dywanie i staję na głowie, podpierając się plecami o bok kanapy. Czuję lekki helikopter, ale co to dla mnie: chwytam drinka i wykańczam go jednym, potężnym, odwróconym łykiem. Przy okazji tracę równowagę i lecę w dół, jak wieżowiec, który składa się przy wyburzaniu. Cassidy wybucha śmiechem, aż miło na nią popatrzeć. Unoszę zawadiacko brew i patrzę na nią zaczepnie, robiąc niewinną minkę. Cass pociąga łyk. – Jesteś idiotą, ale moim idiotą. – A ty moją fantastyczną kobietą – odpowiadam. Wyjmuję z jej dłoni szklankę i odstawiam ją na blat. Rozszerza nogi tak, bym mógł stanąć między nimi. Odsuwam włosy z jej twarzy i przeciągam palcem po jej ramieniu. – Twoje oczy są jak dwa niebieskie wszechświaty. Wpadam w nie bez opamiętania, lecę bez spadochronu. Nie jest mi potrzebny, bo i tak nigdy nie uderzę o ziemię – szepczę.

Wtedy łapie mnie za koszulkę i przyciąga do siebie. To druga strona medalu. Słaby punkt płci pięknej. Kiedy facet zaczyna mięknąć i mówić jak kretyn, kobiecie uruchamia się instynkt opiekuńczy. Oto staje przed nią niewinny głuptasek, który nie potrafi wyobrazić sobie życia bez niej. Dziewczyna rozpływa się w słodyczy, chłopak rozpływa się w słodyczy – pozamiatane. Jeśli miałbym użyć jednego słowa, by opisać, jaka Cassidy jest w łóżku, byłoby to słowo „tryumfująca”. Gdyby seks był dyscypliną olimpijską, zdobyłaby złoty medal, nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Stałaby na najwyższym stopniu podium z ręką na sercu, wyśpiewując hymn narodowy. Po ceremonii spotkałaby się z komentatorami w studiu telewizyjnym i opowiadała o sekretach swojej techniki. Wiem, że mam szczęście. Wiem, że kiedy to robimy, ocieram się o absolut i staję się częścią kosmosu. Mimo to wyczuwam ciemną szczelinę, która otwiera się coraz szerzej w głębi mojej klatki piersiowej. Na razie jest cienka jak włos i bardzo chcę, żeby taka pozostała. Może chodzi o ultimatum, które postawiła mi Cassidy? „Mam dość, Sutter” – powiedziała. „Mówię to po raz ostatni”. Tylko co właściwie chciała, żebym zrobił? To głupota przejmować się tym teraz, kiedy leżę w świeżej pościeli w motyle razem z moją piękną, okrągłą dziewczyną. Na szafce nocnej czeka podwójna whisky. Życie jest cudowne. Nie myśl o ciemności. Napij się

i pozwól, by fala czasu zabrała mrok tam, gdzie czas zabiera wszystko inne.



4

Dobrze, zgoda, może faktycznie piję odrobinę więcej niż wypadałoby, ale nie jestem alkoholikiem. Nie ma mowy o uzależnieniu. Traktuję picie jak hobby, sposób na rozrywkę w starym stylu. Kiedyś użyłem dokładnie tych słów, by wytłumaczyć to tej katolickiej sztywniarze, Jennifer Jorgenson, na co ona stwierdziła: „Ja potrafię się dobrze bawić bez alkoholu”. Odpowiedziałem: „Ja też nie potrzebuję przejażdżki na rollercoasterze, żeby się dobrze bawić, ale i tak od czasu do czasu chodzę do wesołego miasteczka”. Na tym polega główny problem antynarkotykowych i antyalkoholowych programów profilaktycznych, których założenia wtłacza się nam do głów od pierwszej klasy podstawówki. Żaden z jego autorów nie przyznaje, że używki dają przyjemność. To odziera ich z wszelkiej wiarygodności. Każdy dzieciak – poza istotami pokroju Jennifer Jorgenson – wyczuje ściemę na kilometr.

Profilaktyczne treści są tak autentyczne jak żona pastora z powiększonymi cyckami. Kilka razy wypełniałem kwestionariusze internetowe, które pozwalają ocenić, czy ma się problem z alkoholem: Czy sięgasz po drinka z samego rana, na rozruch? Czy irytują cię komentarze innych, którzy zarzucają ci, że pijesz zbyt wiele? Czy zdarza ci się pić alkohol w samotności? I tym podobne. Punkt pierwszy: owszem, czasem piję rano, ale nie dlatego, że muszę. Podoba mi się zmiana tempa, którą daje alkohol. Cieszę się każdym nowym dniem; jeśli ktoś tego nie potrafi, to równie dobrze może już teraz położyć się na wznak, skrzyżować ręce na piersi i podziwiać wzory na wieku trumny. Punkt drugi: a kogo nie irytuje cudze czepialstwo? Czasem wystarczy, że wypijesz jedno piwo, które wyczuje w twoim oddechu matka, by twój głupi ojczym wcielił się w złego policjanta i zaczął cię przepytywać. Dobrego policjanta nie ma. Jest na urlopie. Naprawdę ma mi się to podobać? I wreszcie punkt trzeci: a dlaczego picie w samotności jest takie złe? Przecież nie jestem delirykiem, który wlewa w siebie najtańszy płyn po goleniu, schowany za budynkiem zajezdni autobusowej. Powiedzmy, że dostajesz karę, siedzisz w domu, oglądasz telewizję albo grasz na komputerze w swoim pokoju – kilka drinków może cię tylko ocalić przed kompletnym pomieszaniem

zmysłów. Albo inna sytuacja: jest weekend, ale wszyscy twoi znajomi są uziemieni. Wypijasz trzy, cztery piwa, siedząc na parapecie i słuchając muzyki z iPoda przed pójściem spać. Co w tym złego? Moim zdaniem wszystko zależy od nastawienia. Jeśli właśnie zostawiła cię dziewczyna i ładujesz w siebie whisky tak długo, aż twoja szyja staje się jak z gumy, a czoło opada ci na pierś i nagle jest zbyt ciężkie, by je od niej oderwać, to owszem: masz problem z alkoholem. Mnie to nie dotyczy. Nie piję, by zapomnieć, nie piję, by coś ukryć, nie piję, by od czegoś uciec. Niby czego miałbym się obawiać? Nie, dla mnie spożywanie alkoholu to wyzwolenie kreatywności, sposób na poszerzenie horyzontów. To w pewnym sensie działanie o charakterze edukacyjnym. Kiedy piję, świat nabiera innego wymiaru, rozumiem moich przyjaciół na głębszym poziomie. Muzyka, której słucham, przenika mnie całego, otwiera mój umysł. Słowa i pomysły, na które nigdy nie wpadłbym na trzeźwo, wylatują ze mnie stadami, niczym egzotyczne ptaki. Kiedy oglądam telewizję po pijaku, wymyślam teksty tysiąc razy lepsze od tych założonych w scenariuszu. Staję się zabawny, ale i pełen współczucia dla innych. Zachwycam się pięknem stworzonym przez Boga i tryskam poczuciem humoru. Jestem bożym pijaczyną. Może tego nie znacie – to z kawałka Jimmy’ego

Buffetta, God’s Own Drunk. Opowiada o gościu, który upija się tak bardzo, że odczuwa miłość do świata w całej jego okazałości. Żyje w harmonii z naturą. Nie czuje za to strachu przed absolutnie niczym, nie przeraża go nawet gigantyczny, trzystukilowy niedźwiedź, który ma chrapkę na jego whisky. Mój ojciec – prawdziwy, a nie Geech, mój durny ojczym – uwielbiał Jimmy’ego Buffetta. KOCHAŁ go. Margaritaville, Livingston Saturday Night, Defying Gravity, The Wino and I Know, Why Don’t We Get Drunk and Screw – puszczał te piosenki na okrągło. Do tej pory robi mi się przyjemnie, gdy usłyszę którąś z nich. W gruncie rzeczy pierwszego drinka spróbowałem właśnie w towarzystwie ojca. Działo się to przed rozwodem, mogłem mieć najwyżej sześć lat. Poszliśmy razem na trzecioligowy mecz baseballa na stary stadion, który stał przy wesołym miasteczku, zanim wybudowano nowy w Bricktown. Prócz mojego taty i mnie było z nami dwóch jego kumpli, Larry i Don. Świetnie pamiętam tych gości. Byli duzi, głośni i zabawni. Mój tata też nie należał do ułomków – budował domy. Czy był przystojny? Wyglądał jak George Clooney, tylko między przednimi zębami miał szczelinę, zupełnie taką samą jak moja. Choć byłem ledwo szczylem, czułem się niezwykle męski i dorosły w towarzystwie ojca i tych dwóch. Wydzierali się na sędziego, docinali drużynie przeciwników i nazywali graczy Oklahoma City „swoimi

chłopakami”. W dłoniach dzierżyli potężne kufle z zimnym piwem. Rany, ale miałem ochotę na ten browar. Chciałem pić tak jak oni, stać na stadionowym siedzisku i wydzierać się, ile sił w płucach. Nieważne co, byle głośno, tak by mój krzyk zlał się z krzykami innych facetów. W końcu ubłagałem ojca, żeby dał mi spróbować. – Jeden łyk i ani kropli więcej – przestrzegł mnie, a Larry i Don wybuchli gromkim śmiechem. Pokazałem, na co mnie stać: wypiłem pół kufla, nim ojciec zdołał mnie od niego oderwać. Mężczyźni wciąż się śmiali. – Ale z ciebie twardziel, Sutter, serio – powiedział nawet Don. Na co mój ojciec dodał: – To prawda, czysta prawda. Zuch chłopak! Mój chłopak. Ścisnął mnie za ramię, a ja przytuliłem się do niego. Nie mogę powiedzieć, żebym czuł się pijany, ale na pewno zrobiło mi się przyjemnie ciepło. Czułem, że kocham stadion i wszystkich kibiców, że kocham Oklahoma City, majaczące gdzieś w oddali rzędem drapaczy chmur, które w zmroku wydawały mi się miękkie i przytulne. Zwymiotowałem dopiero w siódmej rundzie. Nie eksperymentowałem z używkami jak młoda Drew Barrymore, absolutnie. Nie piłem na przerwach

w podstawówce i nie wciągałem kokainy w toaletach klubów, nim jeszcze zaczęły mi rosnąć włosy łonowe. Zanim skończyłem trzynaście lat, nie piłem prawie wcale, a kiedy już zacząłem, to nie robiłem tego codziennie. Kiedy jednak nabierałem ochoty, brałem papierową torebkę, składałem ją i wsuwałem w spodnie. Tak przygotowany szedłem do sklepu spożywczego, jak gdyby nigdy nic przechodząc wzdłuż regałów z piwem – w Oklahomie każdy sklep spożywczy może sprzedawać niskoprocentowe sikacze. Kiedy nikt nie patrzył, wyciągałem torbę i chowałem do środka sześciopak. Następnie przybierałem iście anielski wyraz twarzy, godzien Huckleberry’ego Finna, i wychodziłem głównym wejściem, jakbym nie miał ze sobą nic poza paczką czekoladowych płatków i batonikiem. Razem z moim najlepszym kumplem, Rickym Mehlingerem, odstawialiśmy ten numer regularnie przez jakiś miesiąc. Zwędzone sześciopaki opróżnialiśmy w wyschniętym kanale odwadniającym i pozwalaliśmy się gonić dobermanowi. Doberman był wielkim, brzydkim psem o wściekłym spojrzeniu; prawdziwym królem okolicy, a przynajmniej trzech podwórek, które graniczyły z rowem i naszą ulubioną miejscówką. Pewnego dnia, kiedy kończyliśmy piwo, ujrzeliśmy go nad naszymi głowami; siedział na ceglanym murze i mierzył nas wzrokiem jak złowieszczy gargulec.

Skoczył, ale byliśmy o ułamek sekundy szybsi. Gonił nas, kłapiąc paszczą tuż przy naszych piętach. Poczułem jego zęby na bucie, ale skoczyłem przed siebie i jakimś cudem wspiąłem się na gładką ścianę drewnianego płotu, który wyrósł przed nami. Było super. Po tym zdarzeniu już zawsze przechodziliśmy przez jego teren po wypiciu naszych browarów. Pies nigdy nas nie zawiódł: wyskakiwał znikąd, z szaleństwem w oczach i śliną na pysku. Pewnego razu założyłem się z Rickym, że nie uda mu się przejść przez podwórko dobermana i dotknąć kutego ogrodzenia wokół basenu. Kumpel dopił resztkę piwa i powiedział krótko: „Dobra”. To było komiczne. Ricky był mniej więcej w połowie drogi, kiedy zza rogu wypadł pies. Chłopak zrobił przerażoną minę – przez moment wyglądał jak Macaulay Culkin na plakacie do filmu Kevin sam w domu – i wystartował sprintem w kierunku basenu. Potężny brytan sunął tuż za nim. Ricky próbował przeskoczyć żelazne ogrodzenie, ale zaczepił ubraniem o czarne, ostre szpikulce na czubku. I wtedy prawda wyszła na jaw. Doberman szczekał i kłapał paszczą przy jego kostkach, ale nie palił się do ugryzienia. Mógł z łatwością odgryźć mu nogę, ale kiedy wreszcie miał ku temu okazję, nie robił nic. Po prostu bawił się sytuacją, zupełnie jak my. Czar prysł. Wiedzieliśmy, że stary dobry doberman nie był tak naprawdę złym psem, a on wiedział, że my wiemy. Wciąż pijaliśmy piwo nad kanałem, ale teraz pies

siedział obok nas i pozwalał się głaskać. Był wrzesień, psi wrzesień. Nasi rodzice nie wiedzieli, gdzie jesteśmy, i nic ich to nie obchodziło. Było po prostu cudownie.



5

Poznałem Ricky’ego w czwartej klasie podstawówki i od tamtej pory trzymamy się razem. Ricky ma w sobie krew europejską i azjatycką. Dziadkowie od strony ojca to niemieccy imigranci, a ci od strony mamy pochodzą z Malezji, chyba z Kuala Lumpur. Jego rodzice poznali się, kiedy Carl, ojciec, służył w marynarce. Ale to nie tak, jak myślicie: wielki, surowy Niemiec i potulna, drobna Azjatka. Tata Ricky’ego to szczupły facet, nie większy od swojego syna, do tego zachowuje się jak gej. Powtarzam tylko to, co Ricky sam mówi na jego temat. Jego mama również jest niewysoka – ma pewnie nie więcej niż metr pięćdziesiąt – ale nikt nie nazwałby jej „potulną”. Ma piskliwy głos, który brzęczy jak rozstrojone banjo. Jeśli wpadniesz do nich z wizytą, nie masz szansy nie usłyszeć, jak wytyka biednemu Carlowi wszystkie możliwe domowe zbrodnie: „Znowu nie zakręciłeś wody podczas mycia zębów!”. Ta kobieta potrafi naprawdę

nieźle się nakręcić; kompletnie nie można jej wtedy zrozumieć. W aparycji Ricky’ego bardziej widać jego azjatyckie niż niemieckie korzenie. Dziewczyny uważają, że jest słodki, ale on i tak wmawia sobie, że nie nadaje się na niczyjego chłopaka. Okej, może czasem laski przesadzają i traktują go zbyt protekcjonalnie. Pamiętam, jak Kayla Putnam powiedziała, że chciałaby schować go do swojej torebki i nosić ze sobą wszędzie jak maskotkę. Przegięła. Co nie zmienia faktu, że Ricky to naprawdę porządny gość. Przede wszystkim jest królem dowcipu. Potrafi być naprawdę zabawny. Do tego jest bystry. Może nie widać tego po jego ocenach, ale to dlatego, że niespecjalnie się stara. Gdyby chociaż próbował się uczyć, spokojnie wyciągnąłby średnią powyżej 4.0. Ja, sam dla siebie, postanowiłem codziennie znajdywać w necie jedno nowe słowo i uczyć się go tylko po to, żeby nie odstawać od kumpla poziomem słownictwa. To naprawdę klawy chłopak i staram mu się o tym przypominać tak często, jak mogę. Najlepiej by jednak było, gdyby wreszcie zaprosił jakąś dziewczynę na randkę, ale nie – zawsze ma jakąś wymówkę. Ta jest za wysoka, tamta za bardzo wpatrzona w siebie, a jeszcze inna wygląda na rasistkę. Ostatni argument jeszcze mogę przyjąć, ale co z resztą? Ricky nie potrafi spojrzeć prawdzie w oczy: jest w liceum i wystarczy, że znajdzie

jedną dziewczynę, która będzie chciała z nim chodzić. Na kimś trzeba ćwiczyć. Biorąc pod uwagę historię jego związków – a raczej jej brak – zawsze bawi mnie, kiedy zaczyna dawać mi rady w tym temacie. – Stary – zaczyna – nie możesz tego spieprzyć. Miałeś tylko zawieźć ją do fryzjera. To takie trudne? – Teraz już nic na to nie poradzę. Musztarda po obiedzie. Bardziej martwi mnie to, że nie usłyszałem, co mam zrobić, żeby uratować nasz związek. – Jak to, nie słuchałeś? – Myślałem o czym innym. Ricky potrząsa głową i cmoka z niezadowoleniem. – Stary, gdyby o mnie chodziło, notowałbym każde jej słowo – wzdycha z pełną powagą. Czasem zastanawiam się, czy nie podkochuje się w Cassidy. – Nie dałbyś rady. W takich chwilach mówi zdecydowanie za dużo. Pozostaje ci słuchać i próbować wyczuć nastrój i ogólne przesłanie. Ricky otwiera kolejne piwo. Jest piątek wieczór, siedzimy na masce mojego samochodu na parkingu przy Dwunastej Ulicy. – Gdybym miał dziewczynę, chłonąłbym jej słowa jak wierny kazanie. Byłaby moim pasterzem, a ja jej owieczką. – Zjarałeś się. – Mówię serio, stary. Jestem najlepszym słuchaczem

na świecie. W sumie ma sporo racji. Nieraz wysłuchiwał mojego pseudofilozoficznego bełkotu. – W takim razie dlaczego nie umówisz się z Alisą Norman? Podoba ci się, no nie? Ricky ogląda się za fantastycznym, starym fordem mustangiem z charakterystycznie ściętym tyłem, jaki był popularny trzydzieści lat temu. – Jasne, podoba mi się, ale z tego, co wiem, to prawie narzeczona Denvera Quigleya. – I co z tego? Umów się z nią i tak. Dziewczyny lubią płynne przejścia. Nie rzucają kogoś ot tak sobie, licząc na to, że za rogiem pojawi się ktoś lepszy. Trzymają się faceta tak długo, aż mają pewność, że istnieje kolejny zainteresowany. Jeśli tak się dzieje – stary chłopak dostaje kosę w plecy, a nowy buzi-buzi. Takie jest życie. – Jasne. A widziałeś Quigleya? Jest wielki jak jaskiniowiec. Wystarczy, że odezwę się do Alisy i zrobi ze mnie mokrą plamę. Będą mnie musieli zbierać łopatką do naleśników. – Ciągle wymówki i wymówki – wzdycham, biorę łyk piwa i popijam whisky. – Wiesz co? Mam tego dosyć. Basta. Dziś jest ten dzień. Czas sprawić ci dziewczynę. – Wal się. – Mówię serio. Nie myśl sobie, że pozwolę ci się wozić ze mną i z Cassidy do końca świata. Starczy tego. Dawaj, wsiadamy do auta.

– Po co? Co znowu wymyśliłeś? – Potrzebujemy dziewczyn. A one są wszędzie – powiedziałem i zamachnąłem się szerokim gestem. – Mamy piątkowy wieczór, stary. Każda ulica to róg obfitości pełen lasek. Są w co drugim samochodzie. Wysokie, chude, grube, z dużymi cyckami, z małymi cyckami, blondynki, brunetki, rude, o tyłkach dużych i tak małych, że zmieszczą ci się w dłoni. I wiesz, czego chcą te wszystkie panny? Faceta. O niczym innym nie marzą. A teraz wsiadaj. – Cycki i tyłki? Prawdziwy z ciebie romantyk, Sutter. Nie ma co. Rzuca te swoje sarkastyczne uwagi, ale i tak zajmuje miejsce w samochodzie. Dobrze wie, że stary Sutter chce dla niego jak najlepiej. Prawda jest zresztą taka, że jestem romantykiem. Jestem zakochany w całym kobiecym rodzie. Wielka szkoda, że z jego wspaniałej różnorodności wolno wybrać sobie tylko jedną istotę. Skoro jednak takie są zasady, cieszę się tym, co mam. I życzę mojemu najlepszemu kumplowi tego samego.



6

Na Dwunastej Ulicy tłoczno. Nie przesadziłem w swoich wizjach: dziewczyny przechadzają się tabunami. Zamierzam trochę powybrzydzać. W końcu chodzi o partnerkę dla Ricky’ego. Bawiłem się z nim w superbohaterów w piątej klasie podstawówki. Nieraz ratował mi wtedy tyłek. Czas się odwdzięczyć. – Tylko nie przynieś mi wstydu – prosi. – A czy kiedykolwiek tak było? – Naprawdę mam zacząć wymieniać? – odpowiada, po czym wyciąga skręta i zapalniczkę. – Stary, co ty robisz? – Nie mam nic przeciwko trawie, ale nie uważam, by stanowiła dobre wspomaganie przy nawiązywaniu znajomości. – Ty nie musisz palić – mówi i zaciąga się powoli. – Tylko nie za dużo, dobrze? Oby nie skończyło się tak, że jedziemy samochodem pełnym lasek, a ty nagle milkniesz i odlatujesz w swój prywatny kosmos.

Ricky wydmuchuje chmurę dymu. – O nic się nie martw. Będę królem konwersacji. – Ta, jasne. Nie wiem, czy dziewczyny lubią gadać o komercjalizacji wizerunku Boga, czy cokolwiek tak cię nurtowało w zeszłą sobotę. – Pytanie brzmiało inaczej. Co by się stało, gdyby faktycznie odkryto fizyczną obecność istoty boskiej? Pewnie rozpętałaby się prawdziwa wojna patentowa. Kto ma prawa do puszczania Boga w telewizji kablowej i tym podobne. Plany marketingowe, reklamy: „Zadzwoń już dziś, a dostęp do Boga dostaniesz w cenie 19,99. za miesiąc abonamentu. Zestaw Ojciec, Syn i Duch Święty w promocji za jedyne 24,99 $!”. – Dobre – przyznaję z uśmiechem. – A kiedy nie stać cię na opłacenie rachunku, przychodzi gość i odcina ci dostęp do Boga, jak do Internetu. – Widzisz, stary? Zabawne, no nie? – pyta Ricky. Muszę przyznać mu rację. – Pamiętaj tylko, że to, co bawi ciebie albo mnie, niekoniecznie będzie bawić rodzaj żeński. – Przecież wiem. Masz mnie za idiotę? Nie mamy czasu na dalsze rozważania, bo oto tuż obok nas zatrzymuje się duży SUV pełen dziewczyn. Nie znam żadnej z nich, ale jakaś blondynka siedząca z tyłu opuszcza okno, pokazuje nam cycki i wybucha śmiechem. – Ej, widziałeś? – Ricky jest w szoku.

– Widziałem. – Nie pozwól im odjechać. Ruszajmy! – Spokojnie. One nawet nie są stąd. – I co z tego? – To, że moglibyśmy jeździć za nimi całą noc, a one nigdy by się nie zatrzymały. Wiesz, dlaczego laski takie jak ta ściągają stanik i podnoszą koszulkę? Kręci je to, że facetom staje na ten widok. Zresztą tobie trzeba kogoś bardziej naturalnego. – Mnie tam wydała się bardzo naturalna. – Włosy miała takie sobie. – Stary, nie patrzyłem na jej włosy! Ricky dąsa się chwilę, ale to nic poważnego. Znam go nie od dziś. Chciał jechać za nimi, bo i tak nie wierzy, że coś mogłoby się wydarzyć. Może o tym marzyć, ale nie dopuszcza do siebie możliwości sukcesu. Nie wierzy w podryw, nie wierzy nawet w odtrącenie. Nie zamierzam mu odpuścić. Nie dzisiaj. Przejeżdżamy Dwunastą kilka razy, bez powodzenia. Nagle ktoś za mną wyraźnie miga światłami. To Tara Thompson w swojej złotej toyocie camry. Na światłach wychyla głowę przez okno i krzyczy, żebyśmy zatrzymali się na parkingu pod sklepem. Zapowiada się obiecująco. Znam Tarę całkiem nieźle – mamy razem angielski – i choć ona niespecjalnie pasuje mi do Ricky’ego, to jej przyjaciółka, Bethany Marks, jak najbardziej. Tara i Bethany są praktycznie nierozłączne. To

przeciętne dziewczyny – ani specjalnie popularne, ani przesadnie atrakcyjne, ale zdecydowanie nie należą do społecznych wyrzutków. Grają w softball. Tara farbuje się na blond i jest trochę przy kości, ale nie odbiera jej to urody. Bethany to dowcipna brunetka o cudownych, długich nogach i nieco zbyt krótkim tułowiu. Niezłe piersi. Jej jedyna poważna wada to nos: zawsze wydaje się nieco tłusty. Jednak kiedy patrzę na nią i Tarę, jej zachowanie w jakiś sposób przypomina mi Ricky’ego. Jest cichsza od dość intensywnej przyjaciółki. Faceci rzadziej zwracają na nią uwagę, ale ma naprawdę niezłe poczucie humoru i potrafi się bawić. Staję tuż obok Tary i opuszczam okno. – Sutter! Szukamy właśnie kogoś takiego jak ty. Wiesz, gdzie można załatwić jakieś piwo? – pyta. – Piwo? Czyżbyście miały przerwę w treningach? – Jest okazja do świętowania. Matka wreszcie wyrzuciła mojego ojczyma z domu – tłumaczy Tara i obie dziewczyny wybuchają śmiechem. Polecam, by zaparkowały, i obiecuję pomoc. Wysiadamy z samochodów. – Zapraszam do mojego biura, miłe panie – mówię i prowadzę je do bagażnika; w środku mamy z Rickym podręczny barek. Spód wyłożyliśmy folią, na to wsypaliśmy kruszony lód, na nim ułożyliśmy kilka rzędów puszek piwa, które przykryliśmy kolejną warstwą lodu.

– Jesteście najlepsi – cieszy się Tara. – Jesteśmy po prostu przygotowani na podbój Bricktown – odpowiadam, chociaż wcale nie planowaliśmy żadnych podbojów. – Może chcecie dołączyć? Bethany wyjaśnia: – Właściwie to jechałyśmy do Michelle. – Hej, mogę świętować gdziekolwiek. Moja matka nie chce wykopać mojego ojczyma, ale komuś się udało. Trzeba to uczcić! – wołam. Tary nie trzeba długo namawiać. – Dobrze mówisz. To gdzie to piwo? Wręczam jej puszkę i nawet nie muszę kombinować, jak to zrobić, żeby usadzić Ricky’ego na tylnym siedzeniu z Bethany. Tara celuje prosto w siedzenie pasażera, więc nasi przyjaciele nie mają wyjścia. Pewnie Cassidy nie byłaby szczególnie zadowolona, widząc, co robię, ale Cassidy jest w kinie z koleżankami. Poza tym przecież robię to wszystko dla kumpla. – Cała naprzód! – wołam i przekręcam kluczyk w stacyjce.



7

Bricktown – „ceglane miasto” – to dzielnica rozrywki w Oklahoma City. Nazwa wzięła się od charakterystycznej ceglanej zabudowy i brukowanych ulic. Kiedyś były tu magazyny czy coś podobnego. Teraz okolica kipi od barów, restauracji, sal koncertowych i widowiskowych, kawiarni; jest tu też boisko do baseballa i multipleks. Po kanale, który przecina dwa długie rzędy budynków niczym rzeka kanion, można pływać wynajętą łódką. Nie ma w tych rejsach nic specjalnie ekscytującego, ale dziewczyny uważają je za romantyczne. Pozostaje mi zorganizować wszystko tak, żeby Ricky i Bethany wylądowali w łódce, a ja z Tarą gdzie indziej. Przede wszystkim dbam o to, by paniom nie zabrakło piwa ani po drodze, ani kiedy już jesteśmy na miejscu, i przejeżdżamy niespiesznie od baru do baru. Z początku Ricky jest dość milczący. To typ człowieka, który robi

wrażenie nieśmiałego, ale rozkręca się, kiedy już go poznać. Jest absolutnie fantastyczny w naśladowaniu – w repertuarze ma gwiazdy filmowe, nauczycieli, uczniów. Kiedy udaje mi się namówić go na mały pokaz, nasze towarzyszki pękają ze śmiechu. Na widok Denvera Quigleya w jego wydaniu Bethany śmieje się tak bardzo, że przez chwilę boję się, że odpadnie jej twarz. – Może przepłyniemy się łódką? – proponuję niedbale, jak gdyby dopiero co przyszło mi to do głowy. Dziewczynom nie trzeba dwa razy powtarzać. Są zachwycone pomysłem. Parkujemy chyba milion kilometrów od kanału, więc spacer z powrotem zajmuje nam dłuższą chwilę. Bawimy się doskonale, nabijając się z mijanych po drodze nieznajomych i generalnie chichocząc jak głupi. Gdy w końcu docieramy do przystani, sugeruję Ricky’emu, by kupił dwa bilety dla siebie i dla Bethany, a sam staję za nim w kolejce do kasy. – O nie, zostawiłem portfel w samochodzie – mówię, kiedy nadchodzi moja kolej. Ricky najwyraźniej nie łapie, bo chce pożyczyć mi pieniądze. – Nie trzeba, stary. Płyńcie spokojnie. Nie chcę zostawiać pieniędzy w aucie zaparkowanym w ciemnym miejscu daleko stąd. Spotkajmy się po prostu tutaj za pół godziny. Kumpel patrzy na mnie podejrzliwie, ale jest już za

późno. Łódka czeka. Bethany proponuje Tarze, by do nich dołączyła, ale szybko interweniuję. – Nie ma mowy. Nie będę szedł sam taki kawał drogi. Machamy im na pożegnanie, łódka odbija od pomostu. Dobrze wyglądają razem, chociaż ona jest od niego wyższa o kilka centymetrów. Kiedy są już daleko, proponuję Tarze lody. – Myślałam, że nie masz ze sobą portfela – zauważa. – Właśnie sobie przypomniałem, że schowałem go do drugiej kieszeni. Patrzy na mnie i uśmiecha się szelmowsko. – Jesteś diabłem. – Nieprawda. Jestem Kupidynem, posłańcem miłości. Pasują do siebie, nie uważasz? – Pasują – przyznaje. Nie doszliśmy do budki z lodami; po drodze zmieniliśmy zdanie: idziemy do baru. Próbujemy w czterech, ale nigdzie nas nie wpuszczają. Pozostaje nam wrócić na parking, wziąć kilka piw z bagażnika i wypić je w Ogrodzie Botanicznym. – Czy to na pewno bezpieczne? Jest ciemno – rzuca Tara. – Spokojnie. Jesteś ze mną – odpowiadam. Wrzucam cztery puszki do plastikowej siatki i ruszamy w stronę ogrodu. Jest pięknie. Pogoda w sam raz na lekką kurtkę. Oświetla nas nocne miasto, piwo przyjemnie ciąży w torbie, jak zapowiedź czegoś

dobrego. Jedyny minus wieczornych spacerów w tym miejscu to niemal pewność, że spotka się żula, który będzie prosił o pieniądze. I rzeczywiście, wyrasta przed nami jeden. Tara łapie mnie za rękę i chowa się za mną, zupełnie niepotrzebnie. W gościu nie ma nic przerażającego. Znoszona bejsbolówka przesłania mu oczy, ciuchom przydałoby się porządne pranie. Jego twarz przypomina wnętrze skórzanej rękawicy do baseballa. Kiedy wsuwam mu w dłoń pięć dolarów, cieszy się jak dziecko, unosi daszek czapki i patrzy na mnie z uwielbieniem, jakby stał przed nim młody lord albo ktoś podobny. Kuśtykając, odchodzi w swoją stronę, a kiedy jest już daleko, Tara mówi, że nie powinienem był tego robić. – Wszystko wyda na wódkę. – I dobrze. – Równie dobrze mogłeś od razu dać mu piwo. – Żartujesz? Mamy tylko dwa na głowę. Niech sam o siebie zadba. Przez Ogród Botaniczny biegnie kilka alejek, które wiją się pomiędzy różnymi gatunkami drzew i innych roślin, przecinając strumienie i stawy. Na końcu ogrodu znajduje się Kryształowy Most, który nie jest właściwie mostem, tylko potężną szklarnią o cylindrycznym kształcie; to tu rosną najbardziej egzotyczne okazy. Mają

tu nawet jedną z tych wielkich, śmierdzących roślin, która kwitnie raz na trzy lata i cuchnie jak rozkładające się zwłoki. Prawda jest taka, że nigdy nie byłem tu po zmroku, ale kiedy człowiek znajduje się w towarzystwie dziewczyny, zawsze lepiej udawać pewnego siebie – nie po to, żeby jej zaimponować, ale by czuła się bezpiecznie. Przechadzamy się więc niespiesznie, pijemy piwo i gadamy. Rozmowa schodzi na mamę Tary i jej ojczyma, Kerwina. – Kerwin? – powtarzam z niedowierzaniem. – Naprawdę ma tak na imię? – Ciężko uwierzyć, no nie? Z początku opowieść Tary jest nawet zabawna. Kerwin to niezłe ziółko, do tego konkretnie zapuszczone. Goli się może dwa razy w tygodniu, a całe dnie spędza rozwalony przed telewizorem, w samych majtkach – ogląda programy kulinarne. Brudne skarpetki rozrzuca po całym domu, niby to celując w stronę sypialni. Do tego, kiedy jej znajomi wpadają w odwiedziny, bezczelnie pierdzi. Zdarzyło mu się jeść obiad, siedząc na sedesie. – Jak dla mnie wygląda na spoko kolesia – podsumowuję. – Zmieniłbyś zdanie, gdybyś musiał z nim mieszkać – odpowiada Tara i pociąga łyk piwa. – Mój ojczym to pieprzony robot. – Na początku Kerwin nie był taki zły. Chyba nawet całkiem go lubiłam. Pobrali się, kiedy miałam dziewięć

lat, i jego niedbalstwo wydawało mi się wtedy nawet zabawne. Leżeliśmy razem w łóżku we czwórkę – mama, moja młodsza siostra, Kerwin i ja – a on opowiadał nam przeróżne historyjki. Czasem wołał: „Chować głowy pod kołdrę, zamierzam pluć w powietrze!”. Gdy z piskiem wciskałyśmy się pod pościel, puszczał bąka. Mamę to brzydziło, ale my z siostrą chichotałyśmy, jakby to był najśmieszniejszy żart na świecie. Kiedy byłam mała, miałam go za naprawdę fantastycznego faceta. Może niekoniecznie pierdzeniem, ale doprowadzał moją mamę do śmiechu. Byliśmy szczęśliwi. Niedaleko Kryształowego Mostu znajduje się niewielki amfiteatr skierowany w stronę sceny na środku stawu. Schodzimy kilka stopni w dół i rozsiadamy się na schodach z naszymi piwami. – W takim razie co poszło nie tak? Puścił o jednego bąka za dużo? – pytam. Tara parska, rozbawiona. – Puścił ich o wiele za dużo – odpowiada i milknie. Patrzy bez słowa na pustą scenę. – Tak naprawdę przesadził ze środkami przeciwbólowymi. – To znaczy? Brał vicodin czy coś w tym stylu? – Gorzej. Oksykodon. – Z grubej rury. – No właśnie. Zaczęło się niewinnie, od prostych środków z hydrokodonem. Po wypadku samochodowym bolała go szyja. Teraz chowa w szufladzie skarpetkę pełną

oksykodonu, zupełnie jakbyśmy z mamą o niczym nie wiedziały. Od dawna nic go już nie boli. – Wiesz, są różne rodzaje bólu, nie tylko fizyczny. – Pewnie tak. Brakuje mu silnej woli. Je, pije i pierdzi bez ograniczeń. Połyka tabletki i tłucze się po domu, obijając się o ściany. Ciągle mamrocze, próbuje mnie obejmować i całować. – To znaczy? Z języczkiem i w ogóle? Tara wykrzywia się z odrazą. – Fuj, nie. Zachowuje się raczej, jakby ciągle myślał, że mam dziewięć lat. Próbuje dawać mi buzi w policzek i łaskotać, tak jak wtedy, kiedy byłam dzieckiem. – Może próbuje ci pokazać, że cię kocha. – Proszę cię. Jest kompletnym nieudacznikiem. Nie potrafi utrzymać żadnej pracy. Traci przytomność w drzwiach łazienki. W urodziny mamy zwlókł się z łóżka i próbował zrobić jej śniadanie – prawie podpalił dom. To była kropla, która przelała czarę. – Przykro mi. – Nic nie trwa wiecznie – mówi cicho Tara, głos jej się łamie. – Choć wydaje się, że tak jest. Myślisz sobie: „To coś stałego, mogę się tego trzymać”, ale w końcu wszystko wymyka ci się z rąk. Teraz widać wyraźnie, że wcale nie jest tak zachwycona rozstaniem rodziców, jak udawała to wcześniej. Pewnie nigdy by się do tego nie przyznała, ale myślę, że darzy starego pierdziela wielkim sentymentem.

– Dlatego nigdy nie wyjdę za mąż – dodaje dziewczyna. – Po co tyle zachodu? W kąciku jej oka lśni spora łza. Nie sądziłem, że wypiła aż tyle, by wejść w tryb płaczki. Widocznie człowiekowi nie trzeba wiele procentów, jeśli jego stan emocjonalny już na wstępie jest niestabilny. Chciałbym jakoś ją pocieszyć. – To nieprawda. Jestem pewien, że znajdziesz świetnego gościa, kogoś o mniejszym zamiłowaniu do gazów, pobierzecie się i będziecie razem aż do końca – mówię bez przekonania, bo sam nie wierzę w tego typu bajeczki. – Zresztą, chyba masz rację. Nic nie trwa wiecznie. Ale wiesz co? Nie ma w tym nic złego. Pomyśl o starych ludziach: muszą umrzeć, żeby zrobić miejsce dla małych dzieci. Nie chciałabyś chyba, żeby po świecie chodziły same dziadki? Wyobraź sobie te korki i tych wiekowych, wysuszonych trzęsących się gości w przyciemnianych okularach, za kierownicami dwudziestoczteroletnich truposzy, wyciągających najwyżej dziesięć kilometrów na godzinę. Ciągle myliliby gaz z hamulcem i przypadkiem wjeżdżali w witryny aptek. Tara wybucha śmiechem, ale nie jest to śmiech beztroski. – Mówię serio – ciągnę. – Ba! Uważam wręcz, że nic nie powinno trwać wiecznie. Weźmy na przykład moich rodziców. Gdyby wciąż byli ze sobą, mój ojciec – ten

prawdziwy – wciąż kisiłby się w dwóch pokojach wielkości pudełka na buty, które nazywaliśmy domem. Każdego dnia pociłby się na budowie, zbijając konstrukcje drewnianych domów. A odniósł sukces. Kojarzysz wieżowiec Chase’a? Jeden z najwyższych budynków w Oklahomie? Tara kiwa głową i pociąga łyk piwa. – Mój ojciec ma biuro na jednym z górnych pięter. Widzisz to okno na środku, tam gdzie pali się światło? To jego gabinet. Pewnie znów pracuje po godzinach. – Nieźle. Często odwiedzasz go w pracy? – Jasne. Z góry jest naprawdę niezły widok. – Może moglibyśmy pójść tam teraz? – Lepiej nie, pewnie jest zajęty. Zwykle muszę się umawiać, żeby się z nim zobaczyć. – Co robi? – Jest finansistą. Transakcja za transakcją, duże pieniądze, te sprawy. Przez chwilę siedzimy w ciszy i wpatrujemy się w najwyższe piętro najwyższego budynku w Oklahoma City. Robi się chłodno. Nagle w ciemności słychać jakiś hałas. Tara zaciska dłoń na moim ramieniu. – Co to było? – pyta. – Nic takiego – odpowiadam, chociaż wcale nie jestem o tym przekonany. Jesteśmy na widoku i choć to niedorzeczne, mam wrażenie, że w mroku coś się czai. Na przykład stado zombie-żuli albo coś jeszcze gorszego,

czego nie potrafię nawet nazwać. – Może powinniśmy już wracać – proponuje Tara. – Dobry pomysł – zgadzam się bez dyskusji.



8

Spóźniamy się trochę na koniec rejsu, ale kiedy docieramy nad kanał, okazuje się, że Ricky’emu kompletnie to nie przeszkadza. Siedzi na ławce z widokiem na wodę, ramię w ramię z Bethany. Szczerzą się do siebie niczym przedszkolaki na przedstawieniu teatrzyku lalek. Nasze przybycie nie robi na nich kompletnie żadnego wrażenia. Podczas drogi powrotnej, w samochodzie, Bethany mówi tyle, że jestem w szoku. Nie wypowiedziała chyba tylu słów przez cały czas naszej znajomości. Jest niezwykle ożywiona. Zachwycona opowiada o tym, jak zabawnie Ricky komentował ich wspólną przejażdżkę, zupełnie jakby była to jedna z atrakcji w Disneylandzie. Zachwyca się historyjkami, które wymyślał na temat widzianych po drodze ludzi. Podobno bała się, że ze śmiechu zwymiotuje. Sam pomysł z historyjkami nie jest oczywiście nowy – pewnie Ricky pożyczył nawet niektóre

z moich sprawdzonych tekstów – ale to bez znaczenia. Najważniejsze, że plan działa bez zarzutu. Sutterman odniósł kolejny sukces. Jestem z siebie tak zadowolony, że z początku nie zwracam uwagi na samochód, który trzyma się nam na ogonie, gdy suniemy Dwunastą Ulicą. Gdy docieramy do samochodu Tary, Ricky i Bethany zachowują się już jak para. Nie należy się wprawdzie spodziewać, że mój kumpel złapie ją teraz za rękę, przyciąg​nie do siebie i pocałuje na samym środku parkingu, do tego przy ludziach. Uważam jednak wieczór za niezwykle udany. – Było super – mówi Ricky do pani swojego serca. – Musimy to kiedyś powtórzyć. – Bardzo chętnie – odpowiada oblubienica, cała roziskrzona. – Przyszły piątek brzmi jak dobry dzień na kolejne spotkanie – dodaję jak gdyby nigdy nic. Ricky potrzebuje tej odrobiny mojego wsparcia. – Piątek brzmi dobrze – mówi szybko Bethany. – W takim razie do zobaczenia w szkole. – Spokojnie, zadzwoni do ciebie przed piątkiem – zapewniam ją. Tym razem Ricky reaguje szybciej. – O tak, zadzwonię. Dziewczyna rzuca mu uroczo nieśmiały uśmiech i odpowiada: – Świetnie, będę czekać. Po chwili znika w złotej toyocie camry.

Jakieś piętnaście metrów od nas stoi samochód, silnik chodzi na wolnym biegu. To ten sam, który jechał za nami Dwunastą, ale wciąż nie zwracam na niego specjalnej uwagi. Jestem zajęty żegnaniem Tary – tulę ją po przyjacielsku i życzę, by sytuacja w domu jak najszybciej się ułożyła. Niespodziewanie dziewczyna rzuca mi się na szyję i ściska mnie jak tubkę pasty do zębów, wtulając policzek w moją pierś. – Dzięki za piwo i za to, że wysłuchałeś moich durnych zwierzeń. I za rady. Dzięki za wszystko – mówi cicho. – Nie ma sprawy – odpowiadam i delikatnie głaszczę ją po głowie. I wtedy słyszę trzask zamykanych drzwiczek. Odwracam się i nie wierzę własnym oczom: to Cassidy. Przez cały ten czas obserwowała nas z samochodu swojej przyjaciółki Kendry. – Cześć, Sutter – wita się ze mną niezbyt przyjaznym tonem. – Cześć, Cassidy – odpowiadam i oswobadzam się z objęć Tary. – Jak było w kinie? Jak wieczór? Dziewczyna krzyżuje ramiona i patrzy na mnie niechętnie. – Z tego, co widzę, nie tak dobrze jak twój. – Eee… my tylko podzieliliśmy się piwem z potrzebującymi – tłumaczę. Nie mogę wyłożyć jej szczegółów planu zeswatania Ricky’ego i Bethany teraz, kiedy oboje słuchają.

Cassidy patrzy na mnie w TEN sposób. – Mhm. Jasne. Widziałam, jak się obściskujecie. – To nie tak, jak myślisz. Mama Tary wyrzuciła z domu jej ojczyma. Dziewczyny chciały to uczcić i… Blondynka mojego życia unosi dłoń i ucisza mnie krótkim gestem. – Nie chcę słuchać. Prosiłam cię o jedną, prostą rzecz: chciałam, żebyś miał na względzie moje uczucia. Żebyś choć raz bardziej zadbał o kogoś innego, nie o siebie. Tylko tyle od ciebie oczekiwałam. Ale widzę, że i to było zbyt wiele. Aha. Więc o to chodziło. – Potrafię dbać o innych – mówię szybko. – Oczywiście, że potrafię – dodaję, choć tak naprawdę nie wiem tego na pewno. Jestem za to gotów spróbować, szczególnie że już wiem, czego ode mnie chciała. Jednak Cassidy mi nie wierzy. – Za późno, Sutter. Jesteś nieuleczalnym przypadkiem. – To nieprawda – protestuję, ale Cass wsiada do auta, zatrzaskuje drzwiczki i zamyka szybę. – O co jej chodzi? – pyta Tara. – Ma wysokie wymagania – odpowiadam. – W dodatku wobec nieodpowiedniej osoby.



9

Moja robota jest w porządku. Wiecie, co chcę przez to powiedzieć, prawda? Znaczy to mniej więcej tyle, że mogę jej nienawidzić tylko czasem, a nie non stop. Zajmuję się składaniem koszul w Mr. Leon’s – to sklep z elegancką odzieżą dla mężczyzn. Nie przemęczam się. Na papierze jestem sprzedawcą, ale klienci nie nachodzą nas tabunami. Komu potrzebny Mr. Leon’s, skoro w okolicy jest tyle galerii handlowych? Rok temu mieliśmy cztery sklepy w ścisłym centrum, teraz zostały dwa. Wreszcie Mr. Leon’s zniknie z mapy zupełnie i pójdzie w niepamięć, zupełnie jak hinduska restauracja, z którą sąsiadowaliśmy. To tylko kwestia czasu. Brak klientów nie doskwiera mi w pracy. Mówiąc szczerze, dostaję dreszczy na dźwięk dzwonka przy drzwiach. Tak, trzymamy się staromodnych rozwiązań. Do naszego sklepu przychodzą dwa typy facetów: starsi goście, którzy szukają rzeczy sprzed kilku sezonów,

i młodzi kolesie, zwykle pracujący w sprzedaży. Co ciekawe, to młodzi bardziej mnie drażnią. Pamiętam film dokumentalny na temat prymitywnego plemienia z lasów deszczowych Ameryki Południowej. Było to naprawdę genialne plemię. Mężczyźni nosili wyłącznie przepaski na biodrach, które ledwo zakrywały im interes; kobiety ubierały się równie skąpo. Kiedyś chodzili po lesie, wolni i dzicy, całe dnie plotąc koszyki, strzelając do tukanów ze śmiercionośnych dmuchawek i robiąc całe mnóstwo innych fantastycznych rzeczy. Potem na ich tereny wkroczyła cywilizacja. Po pewnym czasie zaczęli ubierać się w wyciągnięte T-shirty i poliestrowe koszule z kołnierzykami. Wyglądali jak bezdomni. Na ich widok aż ściskało mnie w dołku. Mam podobne uczucia, kiedy patrzę na tych młodych mężczyzn, którzy odwiedzają sklep Mr. Leon’s. Zaledwie kilka zerwanych kartek z kalendarza dzieli ich od beztroski wieku nastoletniego, kiedy byli wolni i nieokiełznani, zjeżdżali po schodach rowerami, ścigali się na deskorolkach na środku ulicy i skakali na główkę z klifów nad jeziorem Tenkiller. Dziś przychodzą do sklepu z garniturami w strojach pracowników działu sprzedaży, choć ich ciała jeszcze do nich nie dorosły: nogawki spodni opadają niezdarnie na czubki niezgrabnych butów, kołnierzyk odstaje od karku na ładnych kilka centymetrów. We włosy wcierają piankę.

Pryszcze, które wyskakują im na skutek stresu, otaczają szczelnie okolice ust i nosa. Wiecie co? Patrzenie na nich sprawia mi więcej bólu niż oglądanie tych gości z lasów deszczowych. Wiem, że gdzieś tam na mnie też czeka taki niedopasowany garnitur. Już teraz muszę wkładać do pracy spodnie inne niż dżinsy, oprócz tego sztywną koszulę i krawat. Nadciąga prawdziwy świat, sunie na mnie jak buldożer przez las równikowy. Mimo niechęci do pracy jestem dobry w tym, co robię. Umiem sprzedawać. Gdyby mi na tym zależało, potrafiłbym wcisnąć dziewięciu na dziesięciu klientom pastelowe garnitury weekendowe z kolekcji inspirowanej modą lat siedemdziesiątych. Mówiłbym: „Jasne kolory wracają do łask. Wygląda w nim pan jak Burt Reynolds. Wystarczy zapuścić wąsy i gotowe”. Tylko że wcale nie chcę tego robić. Nie mam zamiaru spędzać dni na namawianiu ludzi do kupowania rzeczy, których wcale nie potrzebują. Może myślałbym inaczej, gdyby chodziło o coś, w co naprawdę wierzę – nowatorski produkt, który pomaga chronić warstwę ozonową, czy coś podobnego. Wtedy pewnie bym się przyłożył. Na razie jednak musi mi wystarczyć Mr. Leon’s. Dostałem tę pracę dzięki Geechowi, mojemu ojczymowi. Chciałem się zaczepić na staż w szpitalu psychiatrycznym, ale tam nie tak łatwo się dostać. Geech był niezwykle zadowolony z siebie i z tego, że mógł

skorzystać ze swoich biznesowych koneksji. Ciągle powtarzał: „Zacząłem pracować na stanowisku sprzedawcy, kiedy miałem czternaście lat, a swój własny sklep z artykułami zaopatrzenia hydraulicznego otworzyłem przed trzydziestym piątym rokiem życia”. Sklep z artykułami hydraulicznymi. Wielkie mi osiąg​nięcie. Wróćmy do tematu: składanie koszul pozwala mi na swobodną spłatę rat za samochód i swobodne imprezowanie. Są gorsze zajęcia na świecie. Wystarczy skupić się na pozytywach. Wierzę w to głęboko i powtarzam, kiedy tylko mogę. Weźmy przykładowo mojego kierownika, Boba Lewisa. To naprawdę świetny facet. Uwielbiam go. Ma tyle marzeń. Ciągle opowiada o swoich pomysłach na zostanie milionerem. Jednego dnia chce rozpocząć serię szkoleń z motywacji dla noworodków, innego pisze scenariusz do filmu o kosmicznych dinozaurach, by następnego tworzyć dietę odchudzającą opartą na lodach orzechowych i paluszkach rybnych. Mnoży pomysły na restauracje inspirowane jedzeniem z różnych stanów: Przystanek Alaska, Willie z Wisconsin, U Idy w Idaho. W tej ostatniej podawano by pewnie same ziemniaki. Moja ulubiona knajpa to ta z minigolfem. Przy każdym dołku można by spróbować innej potrawy, a ostateczna cena zależałaby od wyniku gry. Wyobrażam sobie, że klienci kończyliby grę z konkretnie wzdętymi

brzuchami. Opowieści Boba nigdy mnie nie nudzą. Wręcz się o nie dopominam. Wiem jednak dobrze, że zawsze pozostaną w sferze marzeń. Wiecie dlaczego? Bo tak naprawdę nie zależy mu na kasie. Po prostu lubi sobie to wszystko wyobrażać. W jego życiu liczy się tylko rodzina: ma niską, okrąglutką żonę i dwójkę małych, okrąglutkich dzieci. To na nich się skupia, im oddaje całą swoją energię. Jego żona nie wpisuje się w żaden oficjalny kanon urody, ale mimo to Bob uważa ją za przepiękną. Kiedy odwiedza go w sklepie, obydwoje aż promienieją. Zresztą pewnie ja też promienieję od samego patrzenia. Podobnie jest z ich dziećmi, Kelsey i Jakiem. Mają po pięć i siedem lat i z niecierpliwością czekają, aż ojciec weźmie je na ręce i zacznie podrzucać. Bob mówi do córki „pączuszku”, a do syna „kartofelku”. Kiedy zostajemy sami po wizycie jego rodziny, pytam: „Nie chciałbyś mnie zaadoptować?”. Nic więc dziwnego, że postanowiłem pójść do niego po radę w sprawie Cassidy. W końcu to najlepszy mąż i ojciec na świecie. Jest późne popołudnie. Od dwóch godzin do sklepu nie wszedł absolutnie nikt. Siedzimy niemal bez ruchu, popijając napoje z automatu i gadając bez sensu. Bob jak zwykle ma na sobie wykrochmaloną, niebieską koszulę; o tej porze dnia doskonale widać już na niej plamy potu. Po jego sylwetce wnoszę, że musiał

być kiedyś nieźle zbudowany. Widocznie potem zaczął dojadać po żonie kotlety z kurczaka. Oczywiście mój 7up został już wzbogacony odrobinką whisky, ale Bob nie ma o tym pojęcia. Kiedyś wiedział o wszystkim i nie przeszkadzało mu to, jeśli nie przesadzałem i pilnowałem, by wzmacniać napoje pod koniec zmiany. Zdaje się jednak, że któryś z klientów wyczuł ode mnie alkohol i złożył skargę. Dlatego teraz piję mniej otwarcie. Nie chcę robić szefowi problemów. – Wygląda na to, że niewiele da się zrobić – podsumowuję opowieść o rozstaniu z Cassidy. – Podjęła decyzję. C’est la vie. Takie jest życie. – Nie poddawaj się tak łatwo – radzi Bob. – Niby czemu? Tego kwiatu jest pół światu. Nawet wpadła mi już w oko taka jedna, Whitney Stowe. Jasnobrązowe włosy, niebieskie oczy, długie nogi, cera jak z porcelany. Ma w sobie coś z królowej śniegu i królowej dramatu jednocześnie, ale to oznacza tylko tyle, że mało kto ma odwagę się z nią umówić. Ja się nie boję. Czas zmienić kierunek i nie oglądać się za siebie. Bob kręci głową. – Mówisz tak, ale jestem gotów założyć się o okrągłą stówę, że wcale tego nie chcesz. Musisz przyznać się sam przed sobą: pragniesz, by Cassidy do ciebie wróciła. To wyjątkowa dziewczyna. Twoja skrzynia biegów, mówiąc metaforycznie, jest zwykle ustawiona na luz. Przez moment wydawało mi się nawet, że może Cass uda się

wrzucić jedynkę. – O czym ty mówisz? Jaki znowu luz? Pędzę sto na godzinę bez hamowania. – Jasne. Próbowałeś przynajmniej z nią porozmawiać? – Pewnie, wszystko jej wyjaśniłem. Nie odbierała telefonów, więc zostawiłem długą, pełną szczegółów wiadomość na poczcie głosowej jeszcze tego samego wieczoru. Potem wysłałem jeszcze e-mail. W odpowiedzi cisza. Zero. Czuję się jak idiota. Tylko że niewidzialny, bo w szkole mija mnie jak powietrze. – Może warto trochę za nią pochodzić. – Nie jestem niczyim szczeniakiem. – A przeprosiłeś? – Niezupełnie. Wyjaśniłem, co zaszło, opowiedziałem o swataniu Ricky’ego – które, nawiasem mówiąc, udało się genialnie, bo umówił się na piątek na randkę z Bethany. W moim odczuciu nie mam właściwie za co przepraszać. To zwykłe nieporozumienie. Bob macha mi przed nosem wyciągniętym ostrzegawczo palcem. – Nieważne. Przeprosiny jeszcze nikomu nie zaszkodziły. Nieważne, czy to ty zrobiłeś coś, co jej się nie spodobało, czy na odwrót. Przepraszanie nie boli. Jest w tym akcie pewne poświęcenie. Pokazujesz jej w ten sposób, że ją kochasz. – I jednocześnie pozwalam sobie założyć obrożę i zapiąć smycz.

– Musisz przestać myśleć w ten sposób. Nie możesz cały czas przejmować się tym, kto dominuje w waszym związku. Jeśli sprawisz, że będzie czuła się szczęśliwa, zyskasz nad nią największą władzę. – Hm, nigdy nie patrzyłem na to w ten sposób. Bob ma talent do obserwacji. Nie wiem, czy jest dobry w motywowaniu dzieci, ale z pewnością odnalazłby się w dziale „poczta złamanych serc” każdego magazynu dla nastolatków. – Mam dla ciebie radę – mówi cicho. – Odwiedź ją dziś wieczorem. Nie dzwoń, nie pisz, nie wysyłaj maili. Po prostu tam pójdź. Jakie kwiaty lubi najbardziej? – Nie mam pojęcia – odpowiadam. Bob z politowaniem kręci głową. – W takim razie najlepsze będą róże. Przyznaj, że popełniłeś błąd, ale nie obiecuj, że już nigdy tego nie zrobisz. Zamiast tego powiedz jej, że zastanawiałeś się dużo nad tym, jak musiała się poczuć, kiedy zobaczyła, jak obejmuje cię inna dziewczyna. W ten sposób zachęcisz ją do zwierzeń. Kiedy zacznie, słuchaj uważnie. Spraw, by była pewna, że jej uczucia są dla ciebie ważne. W końcu od samego początku chodziło jej tylko o to. – Cholera, niezłe. To naprawdę dobra rada. Jesteś lepszy niż Oprah, bez kitu. – Kiedyś myślałem, żeby napisać książkę o tych sprawach – przyznaje Bob. – Najpierw chyba chciałbym jednak zrobić doktorat ze związków międzyludzkich.



10

Kochany, stary Bob. Jak na gościa, któremu z uszu sterczą włosy, wie zadziwiająco dużo o tym, co czują kobiety. Szkoda, że nie może mnie wyręczyć z tymi kwiatami. Cassidy chciała, żebym traktował jej uczucia priorytetowo względem swoich. I tu zaczęły się schody. Nie chodzi o to, że tego nie chciałem. Po prostu nie mam najmniejszego pojęcia, co właściwie przestawia się w głowie dziewczyny, kiedy zaczynam z nią chodzić. Koleżanki czy dziewczyny, które dopiero poznaję, mogę czytać jak otwartą książkę. Jeśli jednak tylko z którąś się zwiążę, tajemnicza ręka zatrzaskuje mi tę książkę przed nosem. Widzę ciemność. Weźmy jako przykład Kimberly Kerns, z którą chodziłem przed Cassidy. Na etapie flirtowania, gdy dopiero się poznawaliśmy, miała mnie za najzabawniejszego gościa pod słońcem. Uwielbiała mój

udawany gangsterski rap: Jestem boski, jestem byczy Kozak ze mnie notoryczny A do tego prowokator I sutkowy nawigator Słuchaj teraz, serio mówię Każdą laskę w mig namówię Patrzą na mnie jak na bóstwo Nieobce mi cudzołóstwo Jestem królem kopulacji, Wszelkich łóżkowych atrakcji Czekaj, rozkosz wnet zagości Bo ja to Sułtan Miłości Tak, twój Sułtan Miłości Twój Sułtan Miłości, Jo! Śmiała się z tego tak mocno, że aż dostawała skurczy. Jednak po kilku miesiącach bycia razem, praktycznie za każdym razem, kiedy otwierałem usta, żeby coś powiedzieć, słyszałem tylko, że jestem obrzydliwy albo niedojrzały. Na początku mówiła, że nie ma drugiego takiego jak ja, a potem skupiła się na tym, żeby przerobić mnie na faceta swoich snów. „Dlaczego gadasz takie głupoty? Dlaczego nie nosisz lepszych koszulek? Czemu ciągle imprezujesz z kumplami?” Sugerowała nawet, że powinienem zapuścić i rozjaśnić włosy. Dacie wiarę? Ja

i rozjaśnione pasemka! Przed Kimberly była Lisa Crep, wcześniej Angela Diaz, jeszcze wcześniej Shawnie Brown, a dawno temu – pod koniec podstawówki – Morgan McDonald, Mandy Stansberry i Caitlin Casey. Każda z tych dziewczyn była pewna siebie, szła przez życie z głową do góry, patrząc prosto przed siebie. Mimo to zawsze sprawiałem im zawód. Powody były dwa: 1. Z przyczyn, które do dziś pozostają poza moim rozumowaniem, nie robiłem odpowiednio dobrego wrażenia na ich znajomych. 2. Koniecznie chciały, bym wrzucił bliżej nieokreślony bieg, którego mój związkomobil zwyczajnie nie posiadał. Przy zerwaniu z Lisą usłyszałem, że przez cały czas nie czuła, żeby nasz związek był naprawdę. – O co ci chodzi? – wypytywałem. – Widujemy się praktycznie co sobotę. Czego byś chciała, oświadczyn? Mamy dopiero szesnaście lat, do cholery! – Nie chodzi mi o małżeństwo – odparła skrzywiona. – A o co? Skrzyżowała ramiona. – Jeśli ty nie wiesz, to ja ci tego nie powiem. Jezu. A wydawała się taka wyluzowana. Kiedy myślę o moich byłych, wyobrażam sobie piękną rabatę pełną kwiatów, którą obserwuję przez okno. Mogę je podziwiać, ale nie wolno mi ich dotknąć. Niczego nie żałuję, nie jestem rozgoryczony.

Zastanawiam się tylko, jakie piekielne procesy zachodziły w ich umysłach i sercach, kiedy zaczynaliśmy być razem, kiedy mieliśmy się do siebie zbliżać. Dlaczego chciały innego Suttera niż ten, którego dostały na starcie? Dlaczego potrafię się kumplować z nimi wszystkimi i kiedy wpadamy na siebie przypadkiem, potrafimy świetnie się bawić? Dlaczego dziewczyny tak bardzo mnie lubią, ale nie potrafią mnie pokochać? Właśnie o tym myślę, kiedy po pracy ruszam w stronę domu Cassidy. Mam silne postanowienie przeproszenia jej, tak jak sugerował Bob. Mimo to nie jestem pewien, czy to, co działa w jego przypadku, pomoże również mnie. Na wszelki wypadek powtarzam sobie, że wszystko jest w porządku i nie ma się czym przejmować – w końcu nic nie trwa wiecznie. Poza tym mam w odwodzie Whitney Stowe, królową dramatu z nogami aż po szyję. Wydaje się nieco zarozumiała, ale pomogę jej się rozluźnić. Jestem w tym niezły, szczególnie na początku znajomości. Po drodze wstępuję do mojego ulubionego monopolowego: muszę zadbać o odpowiednie zaopatrzenie przed czekającym mnie zadaniem. Facet z ladą wygląda jak pierwszy Anioł Piekieł, który chodził po ziemi, ale nie ma czego się bać. To swój gość. Nigdy nie pyta mnie o dokumenty, bo twierdzi, że przypominam mu jego syna, który zaginął dawno temu. Piję dwa szoty whisky, ale nawet one nie są w stanie

uciszyć motyli, które wiercą się w moim brzuchu tym mocniej, im bliżej jestem domu Cassidy. Mija wpół do dziewiątej, kiedy parkuję na jej ulicy. Wciąż mam na sobie ubranie, w którym chodzę do pracy. Jej rodzice patrzą na mnie bardziej przychylnym okiem, gdy na mojej szyi wisi krawat. To chyba daje im mylne wrażenie, że robię ze swoim życiem coś konkretnego. Może tym razem dzięki temu wpuszczą mnie do środka, nawet jeśli Cassidy wyraźnie im tego zakazała. Otwiera mama, to dobrze. Lepiej dogaduję się z matkami niż z ojcami. Oczywiście mam na myśli cudze rodzicielki, a nie własną. Kobieta wygląda na zaskoczoną, wnioskuję, że Cassidy powiedziała jej o naszym rozstaniu. To czyni nasze spotkanie nieco bardziej oficjalnym niż zwykle, ale nie zważam na to i witam się jak zawsze. – Dobry wieczór, pani Roy – mówię, jakby nic się nie stało. Po prostu wpadłem zobaczyć się z jej córką, tak jak robiłem to przez ostatnie sześć miesięcy. – Cześć, Sutter. Nie spodziewałam się tutaj ciebie. – Naprawdę? Proszę się mną nie przejmować. Wpadłem tylko pogadać z Cass, może zabrać ją na colę. – Przykro mi, ale nie ma jej w domu – odpowiada kobieta. Ani słowa o zerwaniu. Jestem pewien, że tak naprawdę chciałaby powiedzieć coś w stylu: „Wiesz co, chłoptasiu? Cassidy jest w swoim pokoju, ale nie ma ochoty oglądać cię ani teraz, ani nigdy,

więc najlepiej będzie, jeśli zabierzesz się stąd i nigdy nie wrócisz”. Tacy już są rodzice. Nigdy nie powiedzą ci niczego podobnego prosto w twarz, chociaż i ty, i oni dobrze wiecie, co myślą. Też znam tę grę. Wymownie obracam się w stronę podjazdu. – Hm, to chyba jej samochód. Może nie zauważyła pani jej powrotu? – Nie, jestem pewna, że jeszcze nie wróciła. Pojechała gdzieś z Kendrą – odpowiada kobieta i szybko zaciska usta. Widocznie przypomniała sobie, że miała nie dzielić się ze mną tą ściśle tajną informacją, ale na to już za późno. – W porządku, proszę jej powiedzieć, że tu byłem. No nic, muszę lecieć. Czas do domu. Jeśli pani Roy jest choć w połowie tak mądra, za jaką ją uważam, to dobrze wie, że pojadę teraz wszędzie, tylko nie tam.



11

Samochód Kendry stoi zaparkowany pod jej domem, ale i tak dzwonię do drzwi wejściowych. Jej mama tłumaczy mi, że dziewczyny poszły na spotkanie sportowego kółka chrześcijańskiego do Morgan McDonald. To moja była z końca podstawówki, a więc czasów tak zamierzch​łych, że teraz wydaje się, że nigdy nie byliśmy nikim więcej niż przyjaciółmi. Dziwi mnie tylko, że Cassidy – która nie jest ani przesadnie religijna, ani nie lubi sportu – towarzyszy Kendrze na spotkaniu. Zaiste frapujące. Zaiste. Uwielbiam to słowo. Kiedy wjeżdżam na osiedle Morgan, mam w sobie o kilka szotów whisky więcej. Motyle już mi nie przeszkadzają. Teraz czuję, jakby w brzuchu-puszce przewalały mi się zardzewiałe śruby. Liczba zaparkowanych aut sugeruje, że chrześcijańscy sportowcy rozdają dziś darmowe kupony, które wybawią

posiadacza od kar piekielnych. Tylko sobie nie myślcie, że to spokojne, uładzone mityngi przy waniliowych wafelkach i herbacie. Nie wszyscy goście uprawiają sport. Co to, to nie. Dziewięćdziesiąt procent bywalców tych wieczornych spotkań przychodzi na nie z jednego prostego powodu: szukają pary. Właśnie dlatego zardzewiałe śruby tak mocno uderzają o blaszane ściany mojego brzucha. Czego – albo kogo – szuka tu Cassidy? Parkuję auto jako ostatnie w rzędzie i ruszam w stronę domu Morgan. W głowie wciąż powtarzam to, co chcę powiedzieć. Muszę zacząć od czegoś lekkiego, zabawnego, w stylu: „Kto by się spodziewał, że spotkamy się w takim miejscu. Przyjechałaś tu z Jezusem czy on znowu wybrał osiołka?” Kiedy tylko zobaczę jej uśmiech, od razu przejdę do przeprosin. „Popełniłem błąd” – powiem. „Nie pomyślałem. Znasz mnie przecież, wiesz, że w myśleniu nie jestem najlepszy. W temacie związków jestem prawdziwym kretynem. Potrzebuję korepetytora. Kogoś takiego, jak ty”. Przede mną, w świetle latarni, widzę dwie sylwetki. To jakaś para. Po wzroście faceta wnioskuję, że to Marcus West, ogier drużyny koszykówki. Dziewczyna tuli się do niego tak mocno, że nie jestem w stanie jej rozpoznać. Widzę tylko, że ma dość krótkie włosy. „A więc Marcus ma nową dziewczynę. Czyli LaShonda Williams jest wolna. Zawsze mi się podobała” – analizuję. Szybko jednak duszę tę myśl. Nie przyszedłem tu po nową

dziewczynę. Gdy podchodzę bliżej, Marcus obraca się i opiera o samochód. Dziewczyna staje bokiem do mnie, a naprzeciwko niego, on nachyla się i mocno ją całuje. Profil tego tyłka poznałbym wszędzie. Nie mam żadnych wątpliwości, kto jest jego właścicielką. To wielka, fantastyczna, piękna pupa Cassidy. Śruby w moim brzuchu zmieniają się w zardzewiałe młotki. Na widok potężnej sylwetki Marcusa wielu gości odwróciłoby się na pięcie – ale nie ja. – Proszę, proszę – mówię z przekąsem i zatrzymuję się dziesięć metrów od nich. – Widzę, że duch Jezusa Chrystusa spłynął dziś na was oboje. Cassidy obraca się w miejscu. – Co ty tu robisz? – Zmieniłaś fryzurę. Cass bezwiednie dotyka włosów. – Czułam, że to dobry moment na zmianę – odpowiada. Kiwam głową i pocieram podbródek w zamyśleniu. – To prze-kurwa-fantastyczne. Teraz Marcus robi krok w moją stronę. – Sutter, jesteś pijany czy coś? Uśmiecham się najszerzej, jak potrafię. – Jeżeli „pijany” oznacza A, a „czy coś” oznacza B, to uznajmy, że odpowiedź na pewno nie brzmi B. Chłopak marszczy brwi. Nie wygląda jednak na

zdenerwowanego; raczej mi współczuje. – Słuchaj, stary, może dasz się podwieźć do domu? Wyobrażam sobie, że nie jesteś teraz w najlepszym stanie. – Bracia, patrzcie jeno! Oto Marcus West przemówił do gawiedzi! – wołam. Bardzo staram się nie brzmieć bełkotliwie. – Jezu, Sutter… – zaczyna Cassidy, ale przerywam jej gestem. Jeszcze nie skończyłem. – Oto na nikczemnych spadło, niczym klątwa, jego błogosławieństwo. Tak to już bywa. Marcus podchodzi bliżej i łapie mnie za ramię. – Daj spokój, pojedziemy moim samochodem. Wyrywam się szybko. – Ależ nie trzeba, wasza świątobliwość. Potrafię ocenić sytuację właściwie i doskonale pojmuję znaczenie frazy „wyrzucony jak zbity pies”. Niniejszym życzę państwu wspaniałego wieczoru! – mówię i kłaniam się nisko, jednocześnie starając się nie przewrócić. – Wszystkiego najlepszego i wielu lat szczęśliwego pożycia małżeńskiego. Mnie za to czas wyruszyć na poszukiwania własnej drugiej połowy. Obracam się na pięcie, ale Marcus nie wytrzymuje. – Sutter, poczekaj… – Puść go – przerywa mu Cassidy. – Nie umie prowadzić, jeśli nie jest na lekkim rauszu. – Dzięki. Zawsze we mnie wierzyłaś – wołam

z irytacją, nie odwracając głowy. – Jesteś kobietą, która potrafi wybaczyć i zrozumieć wszystko, prócz zwykłych pomyłek. I to byłoby piękne podsumowanie naszego spotkania, gdybym nie potknął się o worek ze śmieciami i nie oblał sobie spodni.



12

Za mną kolejne cudowne popołudnie. Pogoda jest wprost niewiarygodna. Wprawdzie oznacza to, że pewnie lato znów będzie nie do zniesienia, ale nie zamierzam się tym teraz przejmować. Nie należę do fanów przyszłości. Podziwiam tych, którzy potrafią o niej myśleć, ale sam tego nie robię. Razem z Rickym siedzimy na masce mojego samochodu. Auto stoi na parkingu w centrum miasta, blisko nabrzeża. Proponuję kumplowi łyk whisky, ale odmawia. Mówi, że za wcześnie na alkohol. Za wcześnie? Mamy drugą po południu i jest piątek! Przyjmuję to jednak ze spokojem. Nie jestem z tych, którzy naginają innych do swojej woli. Żyj i pozwól żyć innym, to moja dewiza. Sam pociągam z butelki. – Spójrz, widać stąd wieżowiec Chase’a – zauważam. – Tam wysoko, na samej górze…

– Tak, tak. Twój ojciec ma tam biuro. – Ciekawe, jakie interesy dziś załatwia. – Wiesz, że poszedłbym z tobą dziś wieczorem, gdybym tylko mógł – mówi Ricky. – Jasne, że wiem. Wyluzuj, nic się nie stało. Po prostu nie lubię chodzić sam do mojej siostry. Jej mąż i jego kolesie przyprawiają mnie o mdłości. Nadęte sztywniaki. Traktują jak hołotę wszystkich, którzy nie żyją na ich poziomie. W sumie nie mam nic przeciwko hołocie. Nie mogę natomiast znieść ludzi, którzy czują się od hołoty lepsi. – Nie mogę przesunąć randki z Bethany. Wszystko już zaplanowane. – Rozumiem. – Poza tym wydawało mi się, że miałeś zaprosić Whitney Stowe. – I tak zrobiłem. – Serio? Czemu nic mi nie powiedziałeś? – Nie poszło zbyt dobrze. Stwierdziła, że nie umawia się z płytkimi imprezowiczami. – Poważnie? – Tak jest. – Przesadziła. – Sam nie wiem. – Stary, nie jesteś płytki i masz życie poza imprezowaniem. Każdy, kto twierdzi inaczej, nie ma o tobie pojęcia i zmieniłby zdanie po jednej dłuższej,

nocnej rozmowie. – Wiesz, jaka jest Whitney. To artiste. – Nie rozumiem, dlaczego nie umówisz się z Tarą. Myślę, że by nie protestowała. Przynajmniej tak mówi Bethany. Sam widziałem, jak na ciebie patrzyła, kiedy wracaliśmy z Bricktown. – Nie ma mowy, nie mogę iść z nią na randkę. – Oczywiście, że możesz. Zastanów się: Tara i Bethany to przyjaciółki. Moglibyśmy chodzić na podwójne randki, robić grilla nad jeziorem – hamburgery, drinki, trochę zioła. Byłoby bajecznie. – Pewnie tak – odpowiadam, wyobrażając sobie całą scenę. – Ale to niemożliwe. Nie wolno mi umówić się z Tarą. Nigdy. Gdybym to zrobił, Cassidy uznałaby, że miała rację. „Patrzcie na tego krętacza. Próbował mi wkręcić, że nic ich nie łączy, a teraz siedzą razem na trawie i zajadają się frytkami”. Właśnie tak by sobie pomyślała. Ricky parska śmiechem. – Wiesz co? – mówi po chwili. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że tak szybko przyczepiła się do Marcusa Westa. Nie rozumiem, o co tu chodzi. Zawsze nabijała się ze sportowców. – Och, ja doskonale to rozumiem – rzucam i biorę kolejny łyk. – Znasz Cassidy. Habitat for Humanity, Green​peace, parady równości, to wszystko ją kręci. Z drugiej strony mamy Marcusa, który jest właściwie

jednoosobową Armią Zbawienia. Ciągle robi coś dla innych – gotuje dla bezdomnych, pracuje z dziećmi przy paraolimpiadzie, jest mentorem młodocianych przestępców. To porządny gość, trzeba mu to oddać. Niełatwo się z niego nabijać. – W sumie racja – przyznaje Ricky. – Do tego ma wielką pałę. – Że co? – Wiesz, co mówią. Podobno czarnoskórzy mają wielkie pały. Długie jak słoniowa trąba. – Ściema. Nie wierzę w stereotypy rasowe. – Ja też nie. Ale trudno wyrzucić z głowy ten obraz. – Szło mi całkiem nieźle, zanim o tym powiedziałeś – mówię i patrzę wymownie na Ricky’ego. – Sorry. Nie chciałem, stary. Pociągam długi łyk whisky. – Pięknie. Nie dość, że czeka mnie wieczór u siostry, to dodatkowo będzie mnie prześladować widok słoniowej pały Marcusa. – Masz – mówi Ricky i wręcza mi tłustego skręta wyjętego z wewnętrznej kieszeni kurtki. – Weź to ze sobą. To dobry towar. Pomoże ci jakoś przetrwać.



13

Moja zmiana w pracy trwa od trzeciej po południu do ósmej wieczorem. Chyba po raz pierwszy chciałbym, żeby nigdy się nie kończyła. Jestem gotów zostać po godzinach. Mogę zająć się inwentaryzacją, siedzieć tu do dziesiątej albo i dłużej. Wszystko, byle opóźnić wizytę u siostry. Niestety koło siódmej Bob bierze mnie na bok i mówi, że mogę spokojnie wyjść wcześniej. – Nie ma mowy. Zrobi się ruch i co? Zostaniesz tutaj sam? – próbuję protestować. – Słuchaj, wiem, że dzisiaj piłeś, a nie możemy sobie pozwolić na to, żeby kolejny klient zwrócił na to uwagę i napisał skargę do kierownika. Prawda? Nie chcę okłamywać Boba. Proponuję, że przepłuczę usta miętowym płynem i kupię gumę do żucia. Bob jest jednak nieugięty. – Dam sobie radę, to ostatnia godzina – stwierdza. – Idź do domu i połóż się spać. Nie mam ci tego za złe,

Sutter. Wiem, że dobry z ciebie chłopak. Ale wiem też, że miałeś ciężki tydzień w związku z tym, co działo się między tobą a Cassidy. – Hej, bez przesady. Prawie o niej zapomniałem. Nic takiego się nie stało. Jestem wolnym człowiekiem. Za rogiem czeka kolejna laska – bronię się. – Jasne. Nawet jeśli tak jest, to nie znajdziesz jej w sklepie z odzieżą męską. Więc idź do domu. Poradzę sobie bez ciebie. Pogadamy jutro. Do domu iść nie mogę. Mama z miejsca wyśle mnie do Holly. Jest jedno wyjście: muszę kupić dużego 7upa. Trochę czasu zmarnuję, jeżdżąc po mieście, potem pojadę do siostry okrężną drogą. Dzięki temu uniknę bezpośredniego spotkania z jej mężem Kevinem i nie będę musiał go wysłuchiwać, kiedy ona będzie mieszać sałatkę. Generalnie uważam się za człowieka z pozytywnym nastawieniem do życia – do tego uwielbiam to, co osobliwe – ale w przypadku tych dwojga nie potrafię powstrzymać cynicznych przemyśleń. Dziś wieczorem jest mi nawet trudniej niż zwykle. Holly i Kevin mieszkają na ekskluzywnym osiedlu na północ od centrum Oklahoma City. Ich wielki, stary dom stoi przy ulicy pełnej innych wielkich, starych domów, które zamieszkują wszelkiej maści ludzie sukcesu. Co ciekawe, Kevin nie wymawia swojego imienia tak, jak zwykli ludzie – Kewin. Według niego prawidłowa wymowa to Keevin. Kiiwin. Zajmuje się jakimś

niezwykle ważnym syfem w firmie energetycznej. Dobrze im się powodzi, zwłaszcza że Holly ma dopiero dwadzieścia pięć lat. Kevin jest od niej co najmniej piętnaście lat starszy. Ma byłą żonę, która – w opinii mojej siostry – mogłaby wystąpić na plakacie prezentującym skutki nieudanych operacji plastycznych. Sama Holly zaczynała jako asystentka do spraw administracyjnych w tej samej firmie co Kevin. Jak łatwo się domyślić, szybko awansowała. Nie zdziwiłbym się, gdyby pewnego dnia okazało się, że moja mama kocha zięcia bardziej niż jego własna żona. Holly ciągle wymyśla mało wiarygodne wymówki, żeby tylko nie zaprosić rodziców na kolację. Mówi, że rodzice Kevina też ich jeszcze nie odwiedzili, więc nie może tego zrobić. Jestem przekonany, że on wciska swoim rodzicom ten sam kit. Dlaczego zaprosili mnie – tego kompletnie nie rozumiem. Widzę za to, że mama wyraźnie mi zazdrości. Dla niej Kevin to złoty chłopak, który nie jest zdolny do popełniania błędów. Pewnie czuje się w pewnym sensie odpowiedzialna za to, że Holly poszła w jej ślady. Historia związku jej i Geecha potoczyła się przecież podobnie. Mama zaczynała jako jego sekretarka i najwyraźniej bardzo mocno wizualizowała sobie swoją własną osobę w dwupiętrowym domu z basenem, bo oto niespodziewanie Geech wziął rozwód, a moja rodzicielka zajęła miejsce u jego boku w zielonym cadillacu.

Mimo pewnych zasobów finansowych Geech to ledwie płotka, marna cyrkonia przy diamentowym chłoptasiu z fryzurą za sześćdziesiąt dolarów, takim jak Kevin. Powinniście zobaczyć moją matkę, kiedy siada nad basenem córki, w błyszczących, złotych sandałkach. Czuje się wtedy jak królowa. Odkąd może siedzieć tutaj, nie zanurzy nawet jednego wymanikiurowanego palca w niewielkim baseniku, który Geech wybudował w naszym ogrodzie. Między mną a Holly jest osiem lat różnicy, nie jesteśmy ze sobą blisko. Kiedy byłem młodszy, lubiła mówić, że nasi rodzice wzięli ślub dla niej, a rozwiedli się przeze mnie. Powtarzała też, że gdyby mieli tylko jedno dziecko, nie byłoby problemów z pieniędzmi i nie zaczęliby się kłócić. Nieważne. Pewnie próbowała się odegrać, bo ciągle nabijałem się z niej, że jest płaska jak deska. Bo faktycznie tak było – przynajmniej do czasu wizyty u chirurga. Jak już wspominałem, podejrzewam, że zapraszając mnie, kierowała się jakimś ukrytym motywem. Przypomina w tym mamę. Obie chcą, żebym poznawał odpowiednich ludzi. „Wszystko zależy od znajomości” – lubi powtarzać Holly. Co dokładnie rozumie przez „wszystko”? Tego nie mówi, a ja nie pytam. Może się wydawać, że faktycznie jej na mnie zależy i chce mi pomóc. Ja widzę to jednak tak: marzy jej się dodatek w postaci złotego braciszka, którym mogłaby się chwalić

przed swoimi złotymi znajomymi. Rozpoznaję tylko jedno auto z tych zaparkowanych przed domem. Czerwony, sportowy wóz należy do kumpla Kevina, Jeffa Jakiegośtam, który jest właścicielem Boomer Imports w Norman, niecałe dwa kilometry od kampusu University of Oklahoma. A więc wszystko jasne. Chcą, żebym poszedł na studia tam, gdzie Jeff, i jednocześnie pracował w salonie sprzedaży samochodów, wciskając czerwone kabriolety rozwodnikom w średnim wieku, którzy złudnie wierzą, że szybka bryka zmieni ich w playboyów. Wchodzę do środka, gdzie wita mnie siostra, całując powietrze obok moich uszu. Pewnie wydaje jej się, że tak właśnie robią to przedstawiciele klasy wyższej. Następnie prowadzi mnie do salonu. Wszyscy siedzą z drinkami w dłoniach. Oczywiście nikt nie proponuje mi alkoholu, ale nie na darmo przytargałem ze sobą wierną butlę 7upa. Poza Jeffem i jego żoną widzę pięć nieznanych mi osób. Zapominam ich imion sekundę po tym, jak wymienia je moja siostra. Zapamiętuję tylko dziewczynę – jak się okazuje, to córka Jeffa – która jest chyba moją rówieśnicą. Ma najwspanialsze rude włosy, jakie kiedykolwiek widziałem. Nazywa się Hannah, a na widok jej porcelanowej, jasnej skóry krew natychmiast zaczyna szybciej krążyć mi w żyłach. Czy to możliwe, zastanawiam się w duchu, że Holly

próbuje załatwić mi nie tylko pracę? Gdyby nie obecność Hannah, pewnie pomachałbym tylko do wszystkich i usiadł w rogu. Ale wobec takiego obrotu sprawy grzecznie wyciągam rękę do każdego z gości po kolei, aż docieram do końca kanapy, przy którym siedzi ruda. Trzymam jej dłoń w swojej odrobinę dłużej niż pozostałe. – Gdzie byłem przez całe twoje życie? – pytam przekornie i uśmiecham się zniewalająco, odsłaniając przerwę między jedynkami. Dziewczyna nie odpowiada. Spuszcza nieśmiało wzrok, ale po chwili go podnosi. Zieleń jej oczu przecina mnie wpół.



14

W tego rodzaju sytuacjach należy zachować spokój. Nie wolno wpychać się na miejsce tuż obok dziewczyny i gapić się na nią z otwartymi ustami. Mając w pamięci te zasady, udaję się do minibaru w drugiej części pokoju, gdzie moja siostra wyłożyła na tacach frymuśne gatunki serów. Siadam na barowym stołku i udaję zainteresowanego toczącą się przy barze rozmową. Może raz albo dwa zerkam w stronę rudej piękności. Konwersacje mężczyzn wyglądają mniej więcej tak: – Jak było na golfie w Tahoe? – Fantastycznie! Z kolei rozmowy kobiet to coś w tym stylu: – Byłaś już w tym nowym sklepiku z antykami na rogu Havenhurst i Hursthaven? – Jeszcze nie, a ty? – Byłam! Jest fantastyczny! W duchu przysięgam sobie, że nigdy nie urządzę

podobnej imprezy, nawet kiedy będę stary i zgrzybiały. Czy tak ma wyglądać życie towarzyskie po studiach? Zastanawiam się, jak w ogóle można nazwać tych ludzi grupą przyjaciół. Moja definicja przyjaźni zdecydowanie tutaj nie pasuje. Pewnie wiele się zmienia, kiedy wkracza się w dorosłe życie. Kiedy nie ma już szkoły, która każdego dnia daje wspólne doświadczenia. Jednak goście mojej siostry nie mają żadnych wspólnych żartów, kultowych historii czy kosmicznych teorii na temat działania wszechświata. Brak im głębszej więzi. Mam wrażenie, że ledwo się znają. Przez chwilę sprawdzam swoje moce parapsychiczne i próbuję myślami przywołać Hannah do stolika z frymuśnymi serami, żeby móc zacząć rozmowę. Najwyraźniej Stwórca poskąpił mi tego daru, bo dziewczyna siedzi na kanapie bez ruchu, sztywna jakby kij połknęła, z dłońmi na kolanach i sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Mój umysł rzadko cierpi nudę, ale podskórnie czuję, że jeśli na tym przyjęciu wkrótce nie wydarzy się coś zabawnego, poświęcę się dla rozrywki i spadnę ze stołka barowego. Na szczęście przypominam sobie o skręcie, którego dał mi Ricky. Powinien nieco ożywić sytuację. Łazienka na piętrze – przylegająca do sypialni Holly i Kevina – wydaje się idealnym miejscem do zapalenia zioła. Cóż jednak odkrywam, gdy uchylam drzwi? Na

samym środku potężnej komody stoi wysoka butelka trzydziestoletniej szkockiej whisky Macallan. Trzydziestoletniej! Taki właśnie jest Kevin: będzie szpanował przed gośćmi swoimi markowymi ciuchami, ale nie poczęstuje ich szkocką za trzysta dolarów. Widocznie dzisiejsze towarzystwo na to nie zasługuje. Wśród zaproszonych nie ma przecież jego szefa. Nigdy nie byłem wielkim fanem szkockiej whisky, ale mój 7up traci na mocy. Poza tym kiedy znów nadarzy się okazja do spróbowania podobnego alkoholu? Czytałem gdzieś w Internecie o butelce sześćdziesięcioletniego Macallana, która poszła na aukcji za trzydzieści osiem tysięcy dolarów! Jest jeden problem: whisky jest zamknięta. Ale co z tego! Przecież nie zamierzam wypić połowy. Mimo to wolałbym otworzyć butelkę tak, żeby Kevin niczego nie zauważył. To nie będzie łatwe. Nawet jeśli uda mi się rozedrzeć banderolę delikatnie, nie będę w stanie zatuszować samego faktu. Przyglądam się zakrętce ze wszystkich stron, ostrożnie badam osłonkę paznokciem, przekręcam w lewo i w prawo, niestety bez efektów. Wreszcie postanawiam odpalić jointa w nadziei, że odrobina zioła pomoże mi coś wykombinować. Zaciągam się kilka razy, przytrzymując dym w płucach, aż w końcu czuję, jak poszerzają się horyzonty mojego umysłu. Pomysł pojawia się sam: powinienem uderzyć szyjką

butelki w kant komody, szybko wypić alkohol wymieszany ze szkłem, a na koniec zwrócić wszystko w formie małych buteleczek z whisky, takich jak te, które rozdają w samolotach. Dlatego palę mniej niż Ricky. Moja wyobraźnia jest zbyt rozbuchana, by znieść więcej niż jedno, może dwa zaciągnięcia. Tak czy siak, sama wizja wyrzyganych buteleczek wydaje mi się ogromnie zabawna. Z trudem duszę w sobie chichot, kiedy w mojej głowie pojawia się kolejny obraz: Kevin wchodzi do sypialni, a ja wymachuję w jego stronę butelkowym tulipanem, niczym barowy zawadiaka ze starych filmów. Tego już dla mnie za wiele. Nie wytrzymuję i wybucham śmiechem. Nagle skrzypią schody. Ktoś idzie. To pewnie Kevin, który martwi się o swoją whisky za trzysta dolarów w moich rękach. Co za paranoik. Powinien chyba zaufać bratu swojej żony. – Sutter? – rozlega się wołanie. Nie myliłem się, to on. – Hej, jesteś tam? Może zejdziesz na dół i zajmiesz Hannah rozmową? Zaraz tu będzie. W tym momencie – przypominam, że przebywam w odmiennych stanach świadomości – wydaje mi się, że istnieje tylko jedno sensowne wyjście z tej sytuacji. Muszę schować się w szafie i poczekać, aż sobie pójdzie. Na moim miejscu każdy by tak postąpił – powtarzam sobie. Ukryty między garniturami i kurtkami

sportowymi, obserwuję mężczyznę przez szparę w drzwiach przesuwnych. Kevin przechadza się ostrożnie po pokoju, jakbym czaił się na niego niczym bezszelestny włamywacz. W końcu jego wzrok spoczywa na komodzie. Cholera, dlaczego nie odstawiłem butelki na miejsce? – Sutter? – woła znowu i rozgląda się dookoła. Czy wspominałem już o tym, że wygląda, jakby nosił tupecik? Nie nosi nic takiego, ale włosy same układają mu się w podobny kształt. Rusza do łazienki. – Widziałeś mojego macallana? Powinien się wstydzić. Naprawdę podejrzewa, że wszedłem do jego sypialni tylko po to, żeby zwinąć butelkę szkockiej? Mam ochotę wyjść z szafy, czmychnąć z tego domu tylnymi drzwiami i nigdy tu nie wracać. Jest tylko jeden problem – skręt od Ricky’ego wciąż tli mi się w palcach. Co dzieje się chwilę później? Żar przypala plastikową osłonę z pralni chemicznej, która chroni jeden z drogich garniturów Kevina. Całość staje w płomieniach tuż za moimi plecami. Pozostaje mi wyskoczyć z szafy i przeturlać się po dywanie, na wypadek gdyby ogień zdążył mnie dosięgnąć. Tak nas uczyli na ćwiczeniach przeciwpożarowych w podstawówce. Jeśli wydaje wam się, że Kevin rzucił mi się na pomoc, to jesteście w błędzie. Rzucił się, owszem, ale ratować swój cenny garnitur: walił w niego poduszką tak długo,

aż zdusił płomienie. Brawo. Cały Kevin. Bardziej przejął się losem zszytych kawałków tkaniny niż żywą istotą ludzką. Na szczęście ucierpiał tylko ten jeden garnitur. Pozostałe mogły przesiąknąć zapachem spalenizny, ale wizyta w pralni powinna to naprawić. Mimo to Kevin wydziera się na mnie, jakby nie wiadomo co się stało. Holly wpada do sypialni i oczywiście staje po jego stronie. Dawno nie widziałem nic równie beznadziejnego: on krzyczy, a ona zalewa się łzami, ujęcie jak z taniego filmu telewizyjnego kręconego na potrzeby jakiegoś kanału dla kobiet. Cała scena jest jeszcze gorsza niż ta, którą urządzili mi mama i Geech, kiedy pożyczyłem ich samochód bez pytania – i bez prawa jazdy. – Sutter, dlaczego musisz się tak zachowywać?! – krzyczy Holly. – Czy nie możesz być choć trochę normalny? Obudź się wreszcie! I to by było na tyle, jeśli chodzi o ich grzeczniutkie przyjęcie. – A czy przeszło wam przez myśl, że byłem o krok od poważnych obrażeń? Mogłem spłonąć na wiór – rzucam spokojnie. – A czyja to wina? – odparowuje moja siostra, ocierając czarne od tuszu łzy z policzków. – Czy ja dobrze widzę? To mój macallan – zauważa Kevin. – Owszem – przyznaję i oddaję whisky właścicielowi. –

Nie martw się, nie otworzyłem jej. Chciałem tylko obejrzeć. Wrzaski wybuchają na nowo, ale tym razem próbuję się bronić. – Hej, przepraszam. Tylko tyle mam do powiedzenia. To był wypadek. Może będzie lepiej, jeśli sobie pójdę, bo zedrzecie sobie gardła. To powiedziawszy, wychodzę z sypialni. Za plecami wciąż słyszę rozgoryczone krzyki. W salonie wszyscy odprowadzają mnie w milczeniu wzrokiem. Zatrzymuję się na chwilę i spoglądam na Hannah. Próbuję telepatycznie zachęcić ją, by wyszła ze mną, ale ona patrzy na mnie, jakbym był wcielonym diabłem. – Dobranoc wszystkim – żegnam się i kłaniam w pas przed rudowłosą. – Z powodu nieprzewidzianych okoliczności jestem zmuszony opuścić lokal i wlać w siebie sporo alkoholu.



15

– Dlaczego nikt mnie nie kocha? – wydzieram się przez okno samochodu. – Mam fajne auto. Mam dużego kutasa. Dlaczego nikt mnie nie kocha?! Jeśli wydaje się wam, że moje zachowanie jest żałosne, pozwólcie, że wyjaśnię: to czysty sarkazm. A do tego cytat z gościa, z którym pracowałem latem przy rozładunku w doku portowym firmy hydraulicznej Geecha. Miał na imię Darrel. Siedzieliśmy przy kanale, pocąc się w słońcu. Darrela właśnie zostawiła żona, dlatego ciągle powtarzał: „Stary, czemu nikt mnie nie kocha? Mam fajną brykę. Mam dużą pałę. Czemu nikt mnie nie kocha?”. Mówił to z pełną powagą. Kiedy go słuchałem, z jednej strony było mi strasznie przykro, ale z drugiej z trudem powstrzymywałem się od śmiechu. Polecam każdemu wykrzyczeć kiedyś te słowa. Od razu robi się lepiej. Jestem może kilka przecznic od centrum, kiedy nagle wyrasta przede mną wieżowiec Chase’a. Mógłbym

znaleźć się pod nim w ciągu dwóch minut, ale po co miałbym to robić? Zamiast tego zatrzymuję się na zwykłym parkingu i wpatruję się w ciemne okna wysokiego budynku. Pociągam z butelki i mówię na głos: – Jak leci, tato? Jak sobie radzisz tam, na górze? Zarobiłeś już pierwszy milion? Udowodnisz mamie, jak bardzo się myliła? Sprawisz, że będzie cię błagała, byś wrócił do niej po tylu latach? Biorę kolejny łyk. – Zejdź na dół, tato! – krzyczę prosto w przednią szybę. – Złaź w końcu na pieprzoną ziemię! Niepotrzebnie się nad sobą roztkliwiam. Nie ma sensu łapać doła. Jest piątek. Czuję się oszałamiająco wolny i dziki. Przede mną cała, długa noc. Wyrzucam z pamięci krzyki siostry, przypalony garnitur Kevina i zielone oczy Hannah. Zapominam o Cassidy, sklepie Mr. Leon’s i algebrze. Zapominam o jutrze. Zamierzam wykorzystać tę noc, wycisnąć ją jak cytrynę i wyrzucić skórkę za siebie. Już w Bricktown parkuję przy boisku do baseballu. Następnie przechadzam się niespiesznie chodnikiem, systematycznie opróżniając flaszkę i rzucając zaczepne spojrzenia ładnym dziewczynom. Przystaję na chwilę, by pogadać z tym śmiesznym Chińczykiem, który przesiaduje na rogu i gra na gitarze. Próbuję mu pomóc i zaczepiam przechodniów o drobne. Wczuwam się w swoją rolę i zaczynam udawać gościa, który prowadzi

aukcje. „Kto da więcej”, te sprawy. Bawię się wyśmienicie, ale chiński gitarzysta nie wygląda na zachwyconego, więc idę dalej. Zaglądam do barów, ale odbijam się od drzwi. W końcu trafiam na miejsce bez ochroniarza przy drzwiach. Jest tłoczno, pełno tu młodych ludzi sukcesu. Wciskam się w kąt i przez chwilę chłonę atmo​sferę. Czuję się cudownie. Nie mogę się doczekać dwudziestych pierwszych urodzin. Będę chodził po barach codziennie, jeśli najdzie mnie ochota. Stolik pod ścianą zajmuje grupka dziewczyn. Wyglądają na studentki. Dwie blondynki, trzy brunetki, ładne, choć każda w inny sposób. Są jak opakowanie mieszanki twoich ulubionych ciastek. A więc Bóg o mnie nie zapomniał – przechodzi mi przez myśl. Bóg nie pozwoli mi utonąć. Z początku dziewczyny są nieco podejrzliwe, ale uśmiecham się szeroko i opowiadam o tym, jak zleciałem z dachu Cassidy. Śmieją się szczerze i zapraszają, bym do nich dołączył. Wymieniamy się imionami i dowiaduję się, że rzeczywiście studiują, na University of Oklahoma. Mógłbym pewnie skłamać, że też się tam uczę, ale dziś mam w sobie zbyt wielką potrzebę szczerości. Poza tym laski wprost nie posiadają się z radości, kiedy dowiadują się, że siedzi z nimi nastolatek, którego właśnie rzuciła dziewczyna. Częstują mnie piwem i zaśmiewają się z moich

opowieści. Ich oczy i włosy tańczą. Jestem zakochany w każdej z nich jednocześnie. Dwie całują mnie w policzki, a inna zanurza palce w moich włosach. Popadam w rozmarzenie: widzę, jak wszyscy razem wracamy do akademika, gdzie na okrągłym łożu, w czerwonej, jedwabnej pościeli, dzieją się rzeczy, które znam tylko z pewnego szczególnego rodzaju filmów. Oczywiście nic takiego się nie dzieje. Studentki ruszają do kolejnego baru i nie zabierają mnie ze sobą. Ściskają mnie na pożegnanie, jedna po drugiej. Szczypią mnie w policzek, szczypią mnie w tyłek, ale jest w tych gestach coś siostrzanego. Tak musiał czuć się Ricky, nim spiknąłem go z Bethany. Noc jest jeszcze młoda. Przechadzam się nad kanałem i zaglądam do multikina z nadzieją, że spotkam kogoś znajomego. Nie dzieje się tu jednak nic ciekawego, więc wracam na parking. Nie mogę sobie przypomnieć, na którym poziomie zostawiłem auto. Nie przeszkadza mi to specjalnie, bo przy poszukiwaniach poznaję nowych ludzi. Poza tym wiem, że Bóg w końcu doprowadzi mnie do samochodu, bo jestem jego ukochanym pijaczyną. Bardziej martwi mnie to, że moja butelka stała się nieprzyjemnie lekka. Stwórca ponownie nie zawodzi. Mitsubishi wyrasta przede mną jak spod ziemi, a zaledwie pięć minut drogi na wschód, tuż przy autostradzie, ciągną się rzędem stacje benzynowe, motele i sklepy spożywcze pełne

niskoalkoholowego piwa. Pozostaje mi znaleźć taki, w którym sprzedawca nie będzie specjalnie zainteresowany oglądaniem moich dokumentów, lub namówić kogoś, by kupił dla mnie to piwo. Na drugiej stacji benzynowej widzę dziewczynę w mikroskopijnej dżinsowej mini. Puszcza do mnie oko i uśmiecha się zalotnie. Na oko ma najwyżej dwadzieścia pięć lat i jest całkiem ładna, jeśli nie liczyć zniszczonych zębów. Przechodzi mi przez myśl, że to uzależniona od metaamfetaminy prostytutka. Nie przeszkadza mi to. Staram się nie patrzeć z góry na nikogo, może poza pretensjonalnymi artystami, chociaż jeśli się nad tym zastanowić, nie zasługują na pogardę, tylko na współczucie. Przez chwilę żartujemy, dziewczyna ma naprawdę niezły dowcip. Ma na imię Aqua – a przynajmniej tak mi się przedstawia. Mówi, że możemy się „zabawić”, ale nie obraża się wcale, kiedy odmawiam i proponuję dziesięć dolców za kupienie dwóch sześciopaków piwa. – Wróć do mnie kiedyś, Sutter – mówi, wręczając mi puszki. – Dam ci specjalną zniżkę. Całuję czubki swoich palców na pożegnanie i gładzę ją po policzku. – Daj mi lepiej znać, kiedy będziesz chciała iść na zwykłą randkę. Jedno słowo i stanę u twych drzwi. Jest już trochę późno na dwanaście piw, ale nigdzie mi się nie spieszy – najmniej do domu. Nie mam żadnych

wątpliwości co do tego, że Holly zadzwoniła już do mamy i wyżaliła się na podłego brata. Zamierzam martwić się tym jutro. Teraz czekają na mnie nowe doznania. Nie wiem, jak długo krążę po mieście. Nie wiem, jak trafiam na osiedle, którego nie rozpoznaję. Mam opuszczone szyby w oknach, pęd powietrza porusza moją koszulą. Z początku domy wyglądają całkiem nieźle, ale z każdym kilometrem stają się coraz mniejsze i bardziej liche. W końcu otaczają mnie niewielkie, krzywe domki, które sprawiają wrażenie zbudowanych z samych dachówek. Zapadnięte dachy, werandy z betonowej wylewki, parchate drzewa, łysiejące trawniki. Gdzieniegdzie leżą porzucone rowerki trójkołowe, widzę też coś jakby plastikowego kucyka, który leży na boku w zachwaszczonej rabacie pozbawionej kwiatów. W tych brzydkich pudełkach gnieżdżą się całe rodziny – tak, jak kiedyś moja własna. Rozumiem tych ludzi. Kocham takich ludzi. – Jesteście piękni! – wydzieram się na wietrze. – Jesteście święci! Tajemnicza siła każe mi przejechać przez krawężnik i wjechać na łysiejący trawnik. – Do diabła z królem! – krzyczę. – Do diabła z pieprzonym królem! Następna rzecz, którą pamiętam: budzę się pod martwym drzewem i patrzy na mnie jasnowłosa, niebieskooka dziewczyna.



16

Dziewczyna wzdryga się, kiedy ruszam ręką. – Ty żyjesz – mówi. – Myślałam, że jesteś martwy. – Wydaje mi się, że nie jestem – mamroczę. Ale wcale nie mam pewności. – Gdzie ja, do cholery, jestem? – Leżysz na środku trawnika – odpowiada dziewczyna. – Znasz właściciela tej posesji? Siadam i spoglądam na dom – brzydką kostkę z różowej cegły z zewnętrznym klimatyzatorem. – Nie, pierwszy raz widzę to miejsce. – Może ktoś cię potrącił? – Nie przypominam sobie. Czemu pytasz? Gdzie jest mój samochód? – Czy to jeden z tych? – Nieznajoma wskazuje dwa auta zaparkowane wzdłuż krawężnika po naszej stronie ulicy. Po drugiej stronie stoi rdzewiejący biały pickup. Silnik jest na chodzie, więc zgaduję, że to jej wóz. – Nie, mój to mitsubishi – tłumaczę. – Jezu, musiałem

przysnąć. Rozglądam się dookoła, próbując pozbierać myśli. Nad nami wiszą powykręcane gałęzie wiązu, przez które widać księżyc. Niedaleko, na środku trawnika, stoi rozklekotane krzesło ogrodowe. Kilka metrów od niego widzę porozrzucane puszki po piwie. Wydaje mi się, że siedziałem na tym krześle i piłem to piwo, ale kompletnie nie wiem, jak się tu znalazłem. – Czyli nie wiesz, gdzie zostawiłeś auto? – dopytuje się dziewczyna. – Daj mi się zastanowić – odpowiadam, chociaż czuję, że moja głowa nie jest jeszcze gotowa na wysiłek umysłowy. – Niedobrze. Nie mogę sobie przypomnieć, gdzie zaparkowałem. Może pod domem? I przyszedłem tu na piechotę? Nieznajoma kręci przecząco głową. – Nie wydaje mi się, żebyś mieszkał w okolicy, Sutter. To mnie zaskoczyła. – Skąd znasz moje imię? Przedstawiłem ci się? – Chodzimy do tej samej szkoły – odpowiada spokojnie, nie traktuje mnie jak głupka. Ma miły głos i łagodne spojrzenie. Patrzy na mnie, jakbym był ptakiem ze złamanym skrzydłem, którego właśnie znalazła. – Mamy razem jakieś lekcje? – pytam. – W tym roku nie. Mieliśmy w drugiej klasie, ale wątpię, żebyś mnie pamiętał. Nieznajoma ma na imię Aimee Finecky i ma rację. Nie

pamiętam jej ze szkoły, chociaż udaję, że tak nie jest. Według Aimee jest piąta rano. Wstała tak wcześnie, bo rozwozi gazety po okolicy. – Tak naprawdę to praca moja i mojej mamy – wyjaśnia. – Ale wczoraj wieczorem mama poszła ze swoim facetem do indiańskiego kasyna w Shawnee. Widocznie się zasiedzieli i zostali na noc w motelu. Czasem tak robią. Gazetowa trasa Aimee przynosi mi pewien pomysł. Skoro dziewczyna i tak będzie jeździła po całej dzielnicy, może zgodzi się zabrać mnie ze sobą. Moje auto musi być niedaleko. Biorąc pod uwagę stan upojenia, w jakim byłem, na pewno nie udało mi się odejść daleko. Dziewczyna jest autentycznie zachwycona. Zwykle to matka siedzi za kółkiem, a ona targa ciężkie sterty gazet, rozpruwa je i rozrzuca przed domami. Mówi, że jeśli tylko nauczę się rzucać pod odpowiednim kątem, stanę się doskonałym gazeciarzem. Przyczepa rozklekotanego pickupa jest wypakowana po brzegi trzema rodzajami gazet, wszystkie są nieposkładane. W kabinie leży sterta tych już złożonych, sztywnych jak świeżo wykrochmalone koszule. – Jak duży obszar obsługujesz? – pytam, gdy odbijamy od krawężnika. – Właściwie całą tutejszą część miasta – odpowiada. – Jezu Chryste, to musi być niezły biznes. Pewnie zarabiasz sporo kasy.

– Całość trafia do mamy. Wydziela mi z tego kieszonkowe. – To nie brzmi zbyt sprawiedliwie. – Serio? – No jasne. Dzielicie się robotą po połowie, więc zarobki też powinny być dzielone na pół. W sumie powinnaś dostawać więcej, bo pracujesz nawet wtedy, kiedy ona idzie przepuszczać swoją część pieniędzy w indiańskim kasynie. – Nie przeszkadza mi to. Ona płaci większość ra​chunków. – Większość? – Czasem się dorzucam. – Czyli znalazła sobie łosia. Jedziemy, a właściwie toczymy się powoli jak niedzielni kierowcy. Aimee ciągle musi mnie instruować, do których domów mają trafić poszczególne tytuły. Biorę się bez ociągania za rzucanie. Ruch ręki przypomina ten przy grze we frisbee. Gdy dojeżdżamy do końca pierwszej ulicy, trafiam już na środek trawnika, prawie na schody. Mam naturalny dryg. W głowie dalej trochę mi szumi, ale stopniowo dochodzę do siebie, choć nie jestem wcale pewien czy to dobrze. Zastanawiam się, co powiedzą mama i Geech, kiedy wrócę po nocy spędzonej poza domem. Nietrudno zgadnąć, jak będzie – Geech wyciągnie swoją ulubioną groźbę o szkole wojskowej. Pewnie nagrał sobie ten tekst

na mikrochip, wszczepił go do swojej robotycznej głowy i teraz odtwarza, kiedy chce. Mama będzie biadolić nad tym, co mogliby pomyśleć sobie sąsiedzi, gdyby zobaczyli, jak wracam do domu o nieprzyzwoitej porze. Chciałbym wiedzieć, dlaczego tak bardzo się tym martwi. Przecież nawet ich nie lubi. Myślę, że przejmuje się tym, co sądzą o niej inni, najbardziej ze wszystkich ludzi w tej galaktyce. Ciągle przynoszę jej wstyd. Pewnie odziedziczyłem tę umiejętność po tacie. Nie do końca jednak rozumiem, dlaczego muszę się przed kimkolwiek z czegokolwiek tłumaczyć. Dlaczego nie miałbym robić tego, co właśnie robię? Jest wczesny, bardzo wczesny poranek, słońce jeszcze nie wstało. Bosko. To czas, kiedy czujesz się bardziej żywy niż kiedykolwiek wcześniej. Trzymasz w dłoni tajemnicę, do której nie mają dostępu wszyscy nudni, śpiący ludzie, których nie znasz. Jesteś uważny i niezwykle świadomy swojego istnienia tu i teraz, świadomy tego ulotnego mgnienia między tym, co wydarzyło się przed chwilą, a tym, co zdarzy się zaraz. Mogę się założyć, że mój ojciec wiedziałby, o czym myślę. Możliwe, że mama też. Ale Geech? Roboty nie mają pojęcia, jak to jest być żywym, i nigdy tego nie zrozumieją.



17

Po przejechaniu trzech ulic kończą nam się zwinięte gazety, a po moim samochodzie ani śladu. Aimee zjeżdża na bok i wyciąga paczkę czasopism z paki pickupa. Musimy złożyć ich więcej, żeby było czym rzucać. Pokazuje mi sprytny sposób składania, zwijania i nakładania gumki. Staram się ją naśladować, ale nie ma szans, żebym za nią nadążył. Na jedną gazetę, którą złożę, ona składa trzy. – Ile gazet zwinęłaś w życiu? – pytam, kiedy rzuca kolejną pod moje nogi. – Nie wiem – odpowiada, nie przerywając pracy. – Mam wrażenie, że co najmniej sto milionów. Pytam, czy jej mama ma też normalną pracę, ale odpowiada, że nie. Gazety to jej jedyne źródło dochodu. Partner mamy siedzi w domu, bo ma problemy z plecami. Jest na rencie i handluje na eBayu używanymi rzeczami. Chociaż zwykle parkuje w dresie przed

telewizorem. W głosie Aimee nie słychać żalu czy złości, choć byłyby całkowicie zrozumiałe. Dziewczyna jest spokojna, jakby mówiła o kimś, kto cierpi na nieuleczalną chorobę. Opowiadamy sobie o swoich rodzicach. Wydaje mi się, że jej mama jest poważnie uzależniona od hazardu – jeździ do kasyna, kupuje kupony na loterię, gra w bingo, chwyta się wszystkiego, by zarobić trochę grosza. Oczywiście prawie nigdy nie wygrywa. Ma tyle szczęścia, ile pancernik, który próbuje przejść na drugą stronę sześciopasmówki. Mimo to Aimee jej nie ocenia. To, że nie mają z czego zapłacić rachunku za gaz, wydaje jej się kompletnie normalne. Pewnie myśli, że każdemu się to przydarza. Potem ja mówię o mamie, Geechu i o biurze mojego ojca na szczycie wieżowca Chase’a. Nie wdaję się w szczegóły, ale czuję, że mógłbym jej powiedzieć wszystko, a ona i tak nie myślałaby o mnie źle. Jej głos wciąż jest spokojny i miękki, niczym poduszka, na której aż chce się położyć głowę po ciężkim dniu. Ma w sobie dużo uroku, choć to urok klasowego dziwaka. Okulary, które spadają z nosa, jasna cera – efekt godzin spędzanych w domu, lekko rozchylone usta – na pewno wiecie, o jakim typie myślę. Jej wargi są jednak pełne, brwi jasne i kształtne, a szyja szczupła i długa. Włosy ma mniej bujne niż Cassidy i ciemniejsze niż skandynawska blond grzywa mojej eks. Nie ma też oczu

niebieskich jak fiordy, tylko jaśniejsze, w odcieniu wody z miejskiego basenu. Jest w tej pannie coś, co sprawia, że chciałbym dla niej zrobić jakąś rzecz. Nie z nią, ale dla niej. – Wiesz co? Nawet kiedy już znajdziemy mój wóz, dokończę z tobą rozwożenie gazet. – Nie musisz tego robić – odpowiada, choć jej oczy mówią coś zupełnie innego. – Wiem, że nie muszę – tłumaczę. – Ale chcę. W końcu mamy w kabinie solidną porcję gazet do rozrzucania i ruszamy dalej. Wciąż ani śladu po moim aucie, ale im dłużej jedziemy, tym lepiej idzie nasza współpraca. Zaczynam mówić do niej per Kapitanie, a sam każę się nazywać Agentem Specjalnym. Do tej pory, żeby wskazać mi dom, w którym mieszka klient, mówiła coś nudnego w stylu „tutaj” albo „to ten”. Teraz zachęcam ją do tekstów w stylu: „Odpalaj torpedę, Agencie Specjalny!”. W szczytowej formie pędzimy na granicy dopuszczalnej prędkości, a każdy z moich rzutów trafia na właściwe podwórko. – Wiesz co? Chyba po raz pierwszy w życiu naprawdę dobrze się bawię przy rozwożeniu gazet – zauważa. – Tworzymy zgrany zespół – stwierdzam. – Tak myślisz? – w jej oczach widzę nadzieję. – Oczywiście. Lecz oto dostrzegam swój samochód – stoi zaparkowany krzywo przed czyimś domem. Domem

jednego z klientów Aimee. – Jezu, nie wierzę, że przeszedłem na piechotę taki kawał drogi. Będą ze dwa kilometry. – Dlaczego stanąłeś na podwórku? – pyta dziewczyna. Niczym błyskawica przed oczami przelatuje mi scena, w której stoję na środku trawnika i wydzieram się, ile sił w płucach. – Nie wiem – odpowiadam szybko. – W sumie to dość bezpieczne miejsce, żeby zostawić auto. Chyba jednak będzie lepiej, jeśli je stamtąd zabiorę, zanim obudzą się właściciele domu albo znajdzie je policja. Szybko odkrywam, że bak jest pusty. Przyjmuję to z pewną ulgą – nie byłbym z siebie dumny, gdyby okazało się, że zostawiłem auto w tym miejscu bez szczególnego powodu. Zepchnięcie go z trawnika to pomysł prosty, ale trudny w wykonaniu. Aimee siada za kierownicą, a ja pcham od tyłu. Kłopot w tym, że trawnik jest nasiąknięty wodą, więc muszę używać całej siły. Kiedy wreszcie udaje nam się przytulić auto do krawężnika, mam wrażenie, że zaraz zemdleję. – Chyba muszę załatwić gdzieś benzynę – mówię do Aimee, kiedy wysiada z samochodu. – Chyba tak – odpowiada i patrzy na mój wóz z wyrzutem, jakby był wrednym typem, który zepsuł nam zabawę. – Parę przecznic stąd jest stacja. Podrzucę cię. – A co z gazetami? – Nie przejmuj się tym. Dokończę sama. Pewnie i tak

powinieneś jechać do domu. – Nie ma mowy, Kapitanie – protestuję. – Powiedziałem, że ci pomogę, a kiedy Agent Specjalny składa obietnice, to ich dotrzymuje. Zrozumiano? Oczy dziewczyny znowu lśnią. – Tak jest. Zrozumiano. – Źle, musisz odpowiedzieć: „Tak jest, dziesięćcztery!”. Spuszcza wzrok, jej oczy kryją się za jasnymi rzęsami. – Tak jest, dziesięć-cztery. Przez następną godzinę rozwozimy gazety i przez większość czasu udaje mi się utrzymać ją w dobrym nastroju. Jednak im bliżej końca, tym bardziej tracimy entuzjazm. Mamy świadomość, że nas wspólny czas się kończy. Ona wróci do pustego domu, a ja do swojego, gdzie już czekają na mnie mama i Geech. W końcu docieramy na stację, gdzie kupuję parę litrów paliwa, a do tego pączki i koktajle z guawą. Wracamy, wlewam benzynę do baku i stajemy naprzeciwko siebie na środku ulicy. Aimee sprawia wrażenie zawstydzonej, zupełnie jakbyśmy byli na pierwszej randce i zastanawiała się, czy ją pocałuję. – Wiesz co? Poprzedni wieczór był dla mnie co najmniej słaby. Wszystko się zmieniło, kiedy mnie znalazłaś – przerywam ciszę. Dziewczyna otwiera usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie potrafiła dobrać odpowiednich słów.

– Gdzie jadasz lunch w poniedziałki? – pytam. – W stołówce – odpowiada. No tak. To mekka kujonów i dziwadeł. – Rany, laska, to słabo. – Serio? Ma minę, jakby zorientowała się, że powiedziała coś nie tak, więc szybko dodaję: – Nie to, że tam chodzisz, jest słabe. Jedzenie jest tam strasznie słabe. Gdyby było dobre, też jadłbym w stołówce. – W poniedziałki jest pizza. – Mówisz? – odpowiadam z udawanym zachwytem. – Pizza to temat bliski mojej osobie. W takim razie może spotkamy się przy południowym wejściu, zjemy pizzę i powspominamy największe sukcesy dzisiejszego poranka? – Poważnie? – pyta z niedowierzaniem Aimee, jakbym planował jakiś głupi dowcip. – Będę tam, jak tylko skończę algebrę. – Ja też – zapewnia dziewczyna. – To znaczy nie po algebrze, a po rachunku różniczkowym, a właściwie po francuskim. Wszystko mi się pomieszało. Ściskam ją za rękę. – Życz mi szczęścia. Będę go potrzebował, kiedy wrócę do domu. – Będzie dobrze – odpowiada i jest w tym tak szczera, że mam ochotę jej uwierzyć.



18

Dlaczego w ogóle nazywam ojczyma Geech? To proste. Oficjalnie nazywa się Garth Easley, więc oczywiście zacząłem mówić do niego Geasley, to ewoluowało w Gest, to z kolei w Geechy, aż wreszcie narodził się Geech. Ksywka pasuje do niego idealnie, bo jeśli wypowiedzieć ją na głos, to dźwięk, który powstaje, opisuje dokładnie to, jak się czujesz, jeśli przebywasz w jego obecności dłużej niż piętnaście sekund. Geeeeech. Trochę jak rzygnięcie. Pojawił się w moim życiu, kiedy miałem osiem lat, i możecie mi wierzyć, nie byłem zachwycony, kiedy spakowaliśmy manatki i przeprowadziliśmy się do jego domu. Holly sądziła, że to dar losu i nic lepszego nigdy jej nie spotka. Zupełnie, jakby wcale nie tęskniła za tatą. Cieszyła się z basenu w ogrodzie i zaczęła zapraszać wszystkie popularne dzieciaki z liceum, które wcześniej nawet nie chciały z nią rozmawiać. Mama zmieniła się po ślubie z Geechem. Zaczęła

wydawać niesamowitą kasę na fryzjera i kosmetyczkę. Porzuciła długie włosy i dżinsy i zaczęła ubierać się jak jakaś modelka z magazynu. Nie jestem jednak pewien, czy naprawdę go kocha. Nigdy nie tuli się do niego, kiedy siedzą na kanapie, nie gładzi go po łysiejącej głowie, nie łapie go za tyłek z zaskoczenia i nie tańczy z nim do Jimmy’ego Buffetta na tarasie w świetle księżyca. Nie robi już takich rzeczy, odkąd wyrzuciła ojca z domu. Jestem jednak pewien, że dziś stanie wiernie po stronie Geecha. Będą trzymać równy front w rozmowie ze mną. Całe szczęście, że zostało jeszcze parę piw z wczorajszych zakupów. Są ciepłe, ale mnie to nie przeszkadza. Nie piję ich teraz dla orzeźwienia. Kiedy docieram do domu, słońce wisi już na niebie od jakiegoś czasu. To był bardzo długi dzień. A może dwa dni? Nieważne. Czas przepłukać usta miętowym płynem, który zawsze trzymam w samochodzie. Raczej nie uda mi się wkraść do domu niepostrzeżenie, ale podejmuję taką próbę. Cicho jak mysz otwieram drzwi wejściowe i zamykam je za sobą niemal bezgłośnie. Udaje mi się nawet wejść na piętro bez jednego skrzypnięcia. Będę bezpieczny w pokoju, ale ten jest na końcu długiego korytarza. W końcu jestem w środku i właśnie zaczynam zdejmować buty, kiedy drzwi otwierają się z trzaskiem. Mama wchodzi pierwsza. – Gdzie byłeś, mój miły panie? Nawet nie próbuj mi wciskać, że nocowałeś u kumpla. Dzwoniliśmy wszędzie,

łącznie ze wszystkimi szpitalami pomiędzy naszym domem a domem twojej siostry. Ma na sobie różową piżamę, ale wygląda groźnie – jest zła jak rozdrażniony pitbul. W duchu dziękuję jej za nieświadome ostrzeżenie – dokładnie tej wymówki chciałem użyć we własnej obronie. Może tak jest nawet lepiej. Im bliżej prawdy, tym lepiej. – Postanowiłem się przejechać – zaczynam tłumaczyć. – Zrobiło się późno, skończyła mi się benzyna i… – Rozmawiałam z twoją siostrą – przerywa mi mama i zapada cisza, jakby czekała, aż groza tej informacji do mnie trafi. Moim zdaniem lepiej się nie odzywać, dopóki nie dowiem się, o co właściwie chce mnie oskarżyć. Nie wytrzymuje długo. – Jestem skołowana, Sutter. Co zrobić z chłopakiem, który próbuje ukraść butelkę drogiej whisky szwagrowi, po czym prawie podpala dom swojej siostry? Dom, na który tak ciężko pracowała! Ciężko pracowała? Nie wiem, skąd mama to wzięła – chyba że operacja powiększenia piersi to prawdziwa harówka. Prawda jest bowiem taka, że właśnie dzięki temu Holly jest teraz żoną Kevina i mieszka w wielkiej willi. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że to nie najlepszy pomysł, by o tym wspominać, dlatego mówię tylko, że wcale nie chciałem niczego ukraść. Ale nikt nie chce mnie słuchać. Za to do mamy dołącza Geech.

– Powiem ci, co z nim zrobić. Dla takich jak on jest tylko jedno miejsce: szkoła wojskowa. Szybko poszło. Zwykle wytacza to działo dopiero po kilku rundach słownej pyskówki. – Musi wreszcie zrozumieć, co to jest dyscyplina – ciąg​nie ojczym, mówiąc o mnie w trzeciej osobie, jakby wcale mnie tu nie było. – Musi zrozumieć, że cudza własność ma swoją wartość. Konkretny sierżant i konkretna musztra wtłoczą w niego tę wiedzę bez problemu. – Od kiedy sierżanci troszczą się o cudzą własność? – Nie wytrzymuję. – Myślałem, że w wojsku robią wszystko, żeby stłumić indywidualność żołnierza. Żyła na czole Geecha zaczyna pulsować z podwójną prędkością. – Nie podskakuj, młody człowieku. Nie pozwolę sobie na takie traktowanie w moim własnym domu – syczy, po czym zwraca się do mamy: – To kolejna rzecz, którą wbiją mu do głowy w szkole wojskowej: poszanowanie dla autorytetu. Niełatwo przyjąć autorytet niskiego, łysiejącego gościa o czerwonej twarzy i w okularach na nosie. Czuję jednak instynktownie, że nie powinienem wspominać o tym w tej chwili. Nieraz słyszałem już podobne pogróżki z jego strony i nigdy nic za nimi nie szło. Przede wszystkim mama stała zawsze po mojej stronie. Przecież trwa wojna. Wcale nie chciała wysyłać syna prosto do

Bagdadu. Przynajmniej tak mi się wydawało. – Czy właśnie tego potrzebujesz, Sutter? – pyta i nie czekając na odpowiedź, dodaje: – Bo zaczynam myśleć, że tak. Mógłbyś dokończyć semestr w akademii wojskowej w Tulsie i przejść płynnie do szkolenia podstawowego. Zobaczymy, jak spodoba ci się za oceanem. Takie doświadczenia powinny ci sporo poustawiać. Jej głos brzmi zupełnie, totalnie, absolutnie serio. Jest tak zła, że zupełnie nie myśli o szalonych zamachowcachsamobójcach. Chyba nie powinno mnie to dziwić po tym, jak wyrzuciła mojego ojca. Powiem za to, kto wygląda na zaskoczonego: Geech. Nie spodziewał się, że mama go poprze. – Eee… no tak. Akademia wojskowa. Właśnie tak. Tam wyprostują twój kręgosłup moralny – mówi niepewnie. – Sprawdzę kwestie finansowe zaraz na początku tygodnia. I wtedy wiem już, że nic mi nie grozi. Gdy Geech zaczyna wspominać o kosztach, oznacza to koniec przedsięwzięcia. Straszny z niego sknera, mimo małej fortuny zbitej na artykułach hydraulicznych. Tymczasowo pozbawiają mnie jednak kluczyków do auta. Dostaję też bezterminowy szlaban na wyjścia. Dodatkowo mam co miesiąc oddawać Kevinowi pięćdziesiąt dolarów, dopóki nie spłacę zniszczonego

garnituru. Oznacza to w przybliżeniu dwa lata finansowej niewoli. Tyle jestem w stanie przyjąć, ale nie mogę się zgodzić na zabranie kluczyków. W końcu to ja płacę za ten samochód. Czy w ogóle ich to obchodzi? Nie. My płacimy za twoje ubezpieczenie – mówią zgodnie. Będę musiał znaleźć kogoś, kto będzie podwoził mnie do szkoły – albo poruszać się znienawidzonym autobusem – ale przynajmniej pozwalają mi korzystać z auta, żeby dojechać do pracy i z powrotem. A przez to, że obydwoje pracują popołudniami, w gruncie rzeczy kluczyki zostają ze mną. – Dużo czasu minie, zanim znów będziemy w stanie ci zaufać, Sutter – mówi na koniec mama. – Przepraszam. Spróbuję na to zapracować – odpowiadam. Naprawdę mi głupio, że dzwoniła za mną po znajomych i szpitalach, ale znam ją bardzo dobrze. Zaufanie do syna nie plasuje się wysoko na jej prywatnej liście priorytetów życiowych. Wystarczy jedna wizyta u kosmetyczki w przyszłym tygodniu i zapomni o wszystkim.



19

Okej, to nie był mój najlepszy dzień. Nie pozwolę sobie jednak na zły humor. Nie zamierzam nawet specjalnie się nad tym zastanawiać. Jeżdżenie do szkoły z Rickym to w końcu nie najgorsza kara na świecie. Poza tym co znaczy szlaban na wyjścia popołudniami, skoro w tym czasie mamy i Geecha nie ma w domu? Oczywiście twierdzą, że będą dzwonić i mnie sprawdzać, ale nie uwierzę, dopóki tak się nie stanie. – Patrzcie, to pan Podpalacz – wita mnie Ricky, kiedy wsiadam do jego auta w poniedziałek rano. – Ile garniturów za tysiąc dolarów ostatnio spaliłeś? – Bardzo śmieszne, panie Ziołowy. Dobrze wiesz, że nic by się nie stało, gdyby nie skręt, którego mi wcisnąłeś. – Właśnie taki miałem plan, jak widać skuteczny – odpowiada ze śmiechem. Wciąż nie mam ochoty rozmawiać o tym, co stało się tamtej nocy, więc szybko zmieniam temat. Pytam

Ricky’ego o randkę z Bethany. Oczywiście obgadaliśmy to już przez telefon, ale odniosłem wrażenie, że mój kumpel z chęcią opowiedziałby o wszystkim jeszcze raz. – Stary, mówię ci, to ta jedyna. Było idealnie. Może poza momentem, kiedy musiałem pożyczyć od niej parę dolców na rachunek, ale zachowała się bardzo w porządku. Kto by pomyślał, że kino i kolacja będą tyle kosztować? – Kto? Każdy, kto choć raz był na normalnej randce. Ricky udaje, że nie słyszy. – Najlepsze jest to, że rozmawialiśmy o wszystkim, nie tylko o pierdołach. Odbyliśmy całkiem głęboką dyskusję na temat religii. – A jak z całowaniem? – Jest fantastyczna. – Z języczkiem? – Stary, gdyby organizowano zawody w tym temacie, miałaby mistrzostwo stanu w kieszeni. Przez moment mam ochotę przypomnieć mu, że to ja zeswatałem go z tą Superwoman, ale nie robię tego. Nie o to chodzi. Pytam go za to o wspólny lunch. Ricky milknie. – Coś się stało? – Nie dam rady, mam już plany. Umówiłem się z Bethany. – I nie mogę zjeść z wami? – Chyba nie znamy się wystarczająco długo, żebym

zaczął przyprowadzać ze sobą kumpli. – Pewnie masz rację – odpowiadam, przypominając sobie wszystkie wspólne wyjścia, kiedy mój kumpel robił za trzeci bok w trójkącie on-ja-Cassidy. – Poza tym mówiłeś, że w poniedziałek jesteś umówiony na lunch z tą dziewczyną od rozwożenia gazet. Jak jej tam było?… – Aimee. Kompletnie wyleciało mi to z głowy. Dzięki za przypomnienie, stary. Nie chciałbym jej zawieść. Jest taka… sam nie wiem. Naiwna? Urocza? Coś w ten deseń. Ricky odwraca wzrok od drogi i przygląda mi się uważnie przez kilka sekund. – Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. – To znaczy? – Szukasz sposobu na odreagowanie. Z tego, co mówisz, ty i ta laska nie macie ze sobą nic wspólnego. Łapiesz pierwszą lepszą okazję na odegranie się na Cassidy. Bo naprawdę nie widzę was razem na dłużej. Aimee i Cass są jak noc i dzień. – Stary, jesteś w poważnym błędzie. Po pierwsze, ona wcale nie jest przeciwieństwem Cassidy. Nie ma czarnych włosów i brązowych oczu. Po drugie, nie mam zamiaru się z nią umawiać. – W takim razie po co jecie dziś razem lunch? – Przyjmijmy, że to forma moralnego wsparcia. Ona naprawdę tego potrzebuje. Rodzina kompletnie wchodzi jej na głowę. Widać to w jej oczach. Zupełnie jakby nie

wierzyła, że jest wystarczająco ważna, by walczyć o swoje prawa. – Więc jaki masz plan? Zafundujesz jej filmową metamorfozę i zmienisz brzydką kujonkę w gorącą szprychę? – Nie chodzi o to, żeby zrobić z niej laskę. Nie ma w niej nawet takiego potencjału, to nie ten charakter, nie ta energia. Wystarczy popatrzeć, w jaki sposób chodzi: zawsze lekko przygarbiona. Prawdziwa laska stoi i porusza się w zupełnie inny sposób: ściąga łopatki, wypina cycki i kręci tyłkiem. Musi wiedzieć, że jest atrakcyjna, żeby stać się atrakcyjną. To cały proces, sztuka ćwiczona latami. Najpierw inne dziewczyny robią wszystko, żeby tylko móc się z nią bawić i przebywać w jej towarzystwie. Potem pojawiają się faceci, łażą za nią wszędzie, jak szczeniaki. Wreszcie gdzieś w wieku dwunastu lat odkrywa, że nawet dorośli faceci nie potrafią oderwać od niej wzroku. – Przerywam na chwilę ten wykład. – Uwierz mi, mógłbyś zdjąć Aimee okulary, rozpuścić jej włosy i ubrać w czerwoną spódniczkę tak krótką, że ledwie zakrywałaby jej majtki, a ona dalej stałaby zgarbiona i patrzyła na ciebie tym wzrokiem, jakby cały świat chciał przyłożyć jej pięścią w nos. – W takim razie co zamierzasz? Będziesz ratował jej duszę? – Może. Nigdy nic nie wiadomo.



20

Wielu uczniów uważa zapewne lekcje algebry z panem Asterem – a.k.a. panem Asterholem – za najnudniejsze na świecie. Ja uważam, że nudzą się tylko ludzie nudni, pozbawieni wyobraźni. Owszem, gdybym wsłuchiwał się w monotonny głos nauczyciela, też bym się nudził, ale właśnie dlatego wybieram inną strategię. Chyba najchętniej wybieram się na przejażdżkę Motoodrzutowcem. To lśniący, srebrny motocykl do crossu, który potrafi latać i ma wbudowany czadowy zestaw karabinów i wyrzutni rakiet. Jeśli chcesz jechać szybciej, wciskasz odrzutowy pedał gazu i – bruuum! – lecisz i znikasz. W głowie mam gotową grę wideo z Motoodrzutowcem w roli głównej. Zamiast siedzieć w klasie, ratuję wszechświat – albo przynajmniej szkołę – przed ostateczną zagładą. Nie liczę nawet, ile razy broniłem Cassidy przed terrorystami, przestępcami

i złymi władcami z kosmosu. Oczywiście od czasu do czasu mój pojazd odstawia spektakularny pokaz – oto motocykl szybuje w dół na tle nocnego nieba, uderza w czubek wieży ciśnień, ale odbija się, ścina reflektory oświetlające pole gry na stadionie futbolowym, by wreszcie, po kilku saltach, rozbić się z hukiem na samym jego środku – na oczach całej szkoły. Moje wyrzucone z siodełka ciało kordonem otaczają dziewczyny, które wybałuszają oczy z przerażeniem, bo leżę bez ruchu, połamany, otoczony dymiącymi resztkami jednośladu. Nawet moja mama jest z nimi. – Nie martwcie się – mówię cicho, gdy wokół mego pogruchotanego ciała opada kurz. – Nic mi nie będzie. Wszystko gra! Dziś misję Motoodrzutowca przerywają myśli o Aimee. Nie mogę uwierzyć, że prawie zapomniałem o lunchu, który mamy zjeść razem. W głowie odtwarzam mój własny film z Aimee w roli głównej: czeka sama przed wejściem do stołówki. Co chwilę sprawdza zegarek, z nadzieją patrzy na wszystkich, którzy ją mijają, szuka w tłumie mojej twarzy. Sutter, powtarzam sobie w myślach, nie możesz jej zawieść. Wreszcie lekcja dobiega końca. Pakuję plecak, przewieszam go przez ramię i ruszam w stronę drzwi. Chcę być w stołówce jak najszybciej, żeby nie musiała na mnie czekać nawet sekundy. Okazuje się jednak, że los

mi nie sprzyja. Już jestem przy wyjściu, kiedy pan Aster woła mnie do siebie. – Usiądź, proszę – mówi i wskazuje na krzesło naprzeciwko siebie. – Panie Keely, zauważyłem, że po raz kolejny nie oddał mi pan poniedziałkowego zadania domowego. – Miałem ciężki weekend – odpowiadam. – Po raz kolejny. Wolałbym, żeby po prostu mnie zwymyślał, ale on uznaje, że lepiej będzie odpytać mnie z tego, co było na dzisiejszej lekcji. Chyba nie muszę mówić, że nie jestem w stanie powiedzieć zbyt wiele na ten temat. Wtedy Aster wygłasza mi kazanie o tym, że powinienem bardziej uważać na zajęciach. Zerkam na zegarek. Jeszcze mam szanse dotrzeć do stołówki równo z Aimee. Jednak matematyk nie poprzestaje na wymówkach. Zaczyna z innej strony: mówi, że kiedy ja ponoszę porażkę, dla niego to również porażka, i że zależy mu na tym, żeby dobrze mi szło. Podkreśla, że jeśli chcę iść na studia, muszę na przynajmniej podstawowym poziomie przyswoić wiedzę, którą on próbuje mi przekazać na swoich lekcjach. Przytakuję mu z zapałem. Obiecuję, że wezmę się za siebie i do końca semestru wszystko wyprostuję. Czy Asterowi to wystarcza? Oczywiście, że nie. Zadaje mi kilka testowych pytań, chce ocenić, jak duże mam braki. Okazuje się, że wielkie.

Spogląda na mnie z politowaniem znad szkieł okularów. – Pan pozwoli, że wytłumaczę, o co chodziło w tym zadaniu – mówi. – Tylko proszę pilnie uważać. Mam ochotę go udusić. Nie mogę w to uwierzyć! Moja wcześniejsza wizja, w której Aimee stoi samotnie przed wejściem do stołówki, zaczyna się spełniać. Niemal słyszę, jak mówi do siebie w myślach: „Nie powinnam była się łudzić, że przyjdzie. Potraktował mnie tak, jak wszyscy”. – I właśnie tak się to robi, panie Keely – mówi wreszcie matematyk. – Czy coś to panu rozjaśniło? – Wszystko, proszę pana. Zaczynam rozumieć. Gdy wreszcie udaje mi się opuścić klasę, jestem spóźniony o kwadrans. Zaczynam biec. Z gabinetu historycznego wychyla się pani Żyrafo-Szyjska, ale jestem zbyt daleko, by był sens na mnie krzyczeć. Woła za mną za to kilku przyjaciół – czy raczej pseudoprzyjaciół. – Gdzie się tak spieszysz, Sutter? Pędzisz jak do pożaru! A może chodzi o imprezę? Ignoruję zaczepki, nie mam czasu na żarty. Dobiegam do stołówki i nie wierzę własnym oczom: Aimee stoi przy drzwiach, sama. Czekała na mnie. Czekała na mnie tak długo. Co za solidna dziewczyna. Wzrusza mnie jej niezłomna wiara w Suttermana. – Cześć – witam się i zwalniam do lekkiego truchtu, próbując złapać oddech. – Przepraszam za spóźnienie.

– Nic się nie stało – odpowiada, a ja zastanawiam się, ile razy wypowiedziała te słowa do tych, którzy w jakiś sposób ją zawiedli. – Nieprawda – protestuję. – Stało się, ale nic nie mogłem na to poradzić.



21

Kiedy wchodzimy do środka po naszą pizzę, streszczam mojej nowej znajomej zajście z panem Asterem. Okazuje się, że też uczył ją algebry, ale musiało to być lata świetlne temu, bo teraz Aimee chodzi na zajęcia z zaawansowanego rachunku różniczkowego. – Pewnie dla ciebie te zajęcia były jak bułka z masłem – zastanawiam się na głos. – Mniej więcej – odpowiada skromnie. Ma taki miękki głos. Gdyby jej głos był czymś do jedzenia, z pewnością przypominałby słodką piankę. – Może mogłabyś dawać mi korepetycje? – pytam nagle. – Dobrze – zgadza się i na chwilę rozjaśnia w niepewnym uśmiechu. Zupełnie jakby pomyślała właśnie, że spotkało ją coś dobrego, ale bała się w to uwierzyć. Oczywiście szkolna stołówka nie należy do

popularnych lokali w porze lunchu – ja sam nigdy tu nie chodzę. Nie mamy problemu ze znalezieniem wolnego stolika. Dziwnie mi tutaj, jakbym znalazł się w alternatywnym wszechświecie, zamieszkanym przez uczniów, których widzę na oczy po raz pierwszy. Mogłoby się wydawać, że będzie nam trudno znaleźć wspólny temat, ale nic bardziej mylnego. Jestem królem konwersacji i szybko zaczynam opowieść, żeby Aimee nie musiała się tym stresować. To jedna z moich ulubionych, o tym, jak tego lata Ricky i ja postanowiliśmy spłynąć w dół rzeki Tuskogee. Marni z nas kajakarze, bo wygłupy zajmowały nas bardziej niż nawigacja, dlatego wywrotki zdarzały się co chwilę. Za którymś razem przewrócony kajak zaczął wirować w mocnym prądzie. A my co zrobiliśmy? Rzuciliśmy się ratować lodówkę turystyczną. Piwo musiało ocaleć, za wszelką cenę! Właśnie takie mieliśmy podejście do całego spływu. Nasze szczęście, że kajak zniosło na brzeg rzeki i wszystko dobrze się skończyło. – Ale z was wariaci – komentuje Aimee. Nietrudno się domyślić, że sama chciałaby czasem zrobić coś szalonego. – Tak? To posłuchaj tego – ciągnę. – Najlepsze było, jak postanowiliśmy skoczyć z mostu. – Z mostu? – Tak właśnie. I nie mam tu na myśli byle kładki przerzuconej nad wodą, tylko wysoką, wygiętą, żelazną

konstrukcję. Z poziomu rzeki do czubka tego mostu musiał być z kilometr. Był tak wysoki, że pod spodem przelatywały samoloty. Ale widzieliśmy, że jacyś inni goście z niego skaczą, więc nie mogliśmy być gorsi. Raz się żyje! Postanowiliśmy spróbować, a byliśmy już po kilku piwach. Dziewczyna patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami, zaczarowana, urzeczona, jak dwunastu apostołów w obecności Jezusa. – Zaczęliśmy się wspinać – opowiadam i spoglądam na sufit, by podkreślić, jak wysoki był most. – Ale, wyobraź sobie, dziwna sprawa: im wyżej wchodziliśmy, tym mniej byliśmy pewni, że to taki świetny pomysł. Ciekawe, że gdy już stoisz na górze, wydaje się, że jest jeszcze wyżej, niż gdy patrzysz z dołu. Ale co mieliśmy zrobić? Wrócić na dół i wyjść na kompletnych cykorów? Aimee kiwa głową z pełnym zrozumieniem, chociaż osobiście jestem przekonany, że dziewczyny nigdy nie zrozumieją, co dla faceta znaczy określenie „cykor”. – Więc wspiąłem się na szczyt jak sam Spider-Man i usiadłem na chwilę, wysoko, w podmuchach wiatru. Musisz mi uwierzyć: widok był fantastyczny. No, dopóki nie spojrzałem w dół. Na odwrót było jednak za późno. Wziąłem głęboki wdech – mówię i nabieram powietrza głęboko do płuc. – I skoczyłem. – Na główkę? – Żartujesz? Aż tak mnie nie pokręciło. Nie, skoczyłem

na nogi. I wiesz, co było najlepsze? Odkryłem, że podczas lotu ma się bardzo dużo czasu na przeróżne przemyślenia. I tak oto, w powietrzu, pomyślałem: co, jeśli spod mostu wypłynie inny kajak? Co, jeśli spadnę prosto na niego i złamię komuś kark? Gdybym sam miał się zabić, byłbym w stanie to przyjąć, ale nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby z mojego powodu komuś stała się krzywda. – Fakt, to byłoby dość okropne – przyznaje dziewczyna. – No właśnie. Leciałem i leciałem, co chwilę patrząc między nogi. Miałem wrażenie, że to woda spada na mnie, a nie na odwrót. Nagle – plusk! – i wpadłem do rzeki – mówię i klaszczę, a Aimee podskakuje, zaskoczona. – Po skoku miałem dwie obserwacje – kontynuuję. – Po pierwsze, osobnik płci męskiej, który postanawia skoczyć do wody z dużej wysokości, powinien pamiętać o tym, by trzymać nogi razem w momencie przecięcia tafli. Inaczej boleśnie odczuje swój błąd. Doświadczyłem tego na własnej skórze. Twarz dziewczyny krzywi się z bólu. To absolutnie najbardziej uważna słuchaczka, jaką w życiu spotkałem. – Po drugie, należy brać pod uwagę, że przy takim skoku zanurzenie będzie głębokie. Naprawdę głębokie. Niestety nie przyszło mi do głowy, by tuż przed pluskiem wziąć kolejny wdech. Wpadłem w ciemną, szarą toń,

która zalała mnie jak noc. Oczami wyobraźni widziałem już nagłówki gazet: NASTOLETNI KRETYN SKACZE NA PEWNĄ ŚMIERĆ Z MOSTU NA RZECE TUSKOGEE. Wydawało mi się, że minęło co najmniej dziesięć minut, zanim wreszcie dostrzegłem krąg światła nad głową. Wtedy zrozumiałem, że mi się uda. Przebiłem powierzchnię wody i słodki, najsłodszy w świecie tlen wypełnił mi płuca. Byłem uratowany! – Zmierzam do końca opowieści i poprawiam się na krześle. – Gdy dotarłem na brzeg, poczułem, że zdążyłem wytrzeźwieć. Lecz oto skoczył Ricky, leciał z mostu prosty jak strzała. „Trzymaj nogi razem!” – zawołałem, ale nie usłyszał i walnął o taflę wody z równie wielkim pluskiem – znów klaszczę, a Aimee znów podskakuje, wyraźnie przejęta. – Podsumowując: przeżyliśmy i dziś możemy opowiadać tę historię innym, ale nie mamy pewności, że będziemy kiedyś w stanie spłodzić potomstwo. Moja nowa znajoma uśmiecha się szeroko. – Nieźle – wzdycha. – To chyba najlepsza opowieść, jaką kiedykolwiek słyszałam.



22

– Teraz twoja kolej – mówię i sięgam po pizzę. – Masz jakieś dobre historie? Aimee nie odpowiada od razu. – Pamiętam, jak mieliśmy razem angielski w drugiej klasie. Pani Camp musiała na chwilę wyjść i zostawiła nas samych. Wtedy ty stanąłeś na jej miejscu i wygłosiłeś bardzo poważny wykład o roli symbolizmu w filmie Głupi i głupszy. Wszyscy chichotali. No, może poza panią Camp, kiedy do nas wróciła. – To by się zgadzało – przyznaję. – Głupi i głupszy to jeden z moich ulubionych filmów. – Raz udawałeś surfera, stojąc na dachu samochodu. Kiedy auto zatrzymało się na krawężniku, wyleciałeś jak z procy i wpadłeś prosto w żywopłot. Myślałam wtedy: Jezu, zabił się! Ale nie, ty zaraz wstałeś i wszedłeś z powrotem na ten sam dach. Pamiętasz? – Jak przez mgłę – odpowiadam zaskoczony. Pochlebia

mi, że pamięta te wszystkie wygłupy, ale wcale nie o to mi chodziło, kiedy pytałem o dobre historie. – No dobra, a co z tobą? Zdradzisz mi jakieś swoje przygody? Aimee marszczy nos. – Ja jestem nudna. – To nieprawda. Zastanów się chwilę. Podejrzewam, że jesteś jedyną osobą, która codziennie jeździ po okolicy o piątej rano, i to przed szkołą. To zdecydowanie wyjątkowe. Uśmiech. – Chyba masz rację. Czasem dzieją się rzeczy, które można uznać za dość interesujące. Pewnego razu… Chociaż nie, nie wiem, czy powinnam ci o tym mówić. – Możesz mi powiedzieć wszystko. – Tylko, że to trochę obleśne. Miałam wtedy dwanaście lat. Nie mogę uwierzyć. Matka zmuszała ją do pracy w gazetowej kopalni już w podstawówce. – Wtedy w pracy pomagała mi siostra. Mama podrzucała mnie w konkretne miejsce z torbą gazet, a razem z Ambith objeżdżała inną część dzielnicy. Dopiero kiedy skończyłam czternaście lat, czasem pozwalała mi prowadzić samodzielnie. Szłam więc ulicą sama, pogrążona w półśnie – było w końcu tak wcześnie. Nagle z krzaków wyszedł mężczyzna. Kompletnie nagi! – Jezu. I co zrobiłaś? – Zostawiłam torbę i rzuciłam się do ucieczki.

Przebieg​łam chyba cztery przecznice, aż zobaczyłam w oddali nasz samochód. Stanęłam na środku drogi i zaczęłam machać do mamy jak szalona. – Wezwała policję? – pytam. – No nie – odpowiada i spuszcza wzrok. – Kazała mi wrócić po torbę i dokończyć pracę. Tego już za dużo. Co to za matka! – Musiałaś bardzo się bać, mając świadomość, że w krzakach może czaić się zboczeniec. – Tak było. Ciągle wydawało mi się, że ktoś się za mną skrada. Zobaczyłam go zresztą później; wyszedł z innego domu, wsiadł do samochodu i odjechał. To był lexus. Pamiętam, pomyślałam, że to dziwne. – Następnym razem, kiedy wydarzy się coś podobnego, nie rób tego, co każe ci mama. – Następnym razem? Myślisz, że ta sytuacja może się powtórzyć? – Może nie dokładnie taka sama. Zabieram się do wyłożenia jej mojej teorii na temat urody tego, co osobliwe, ale przerywa nam dziewczyna, którą widzę po raz pierwszy w życiu. – Proszę, proszę, a więc jednak tu dotarł. Aimee opuszcza głowę. – Cześć, Krystal – wita nieznajomą Wstaję i szarmanckim gestem wyciągam dłoń na przywitanie. – Cześć, nazywam się Sutter Keely. Miło mi poznać.

Jednak dziewczyna nie chce jej uścisnąć. – Wiem, kim jesteś – odpowiada. – Krystal Krittenbrink, poznajcie się. – Przyjaźnimy się od podstawówki – zaznacza z wyższością Krystal, jakbym był robakiem, który psuje idealny obraz ich idealnej przyjaźni. Znam takie jak ona – dziewczątka rozpieszczane przez rodziców, którym wydaje się, że są „najcudowniejszymi małymi króliczkami na całym świecie”, i które nie zauważyły, że świat niekoniecznie podziela tę opinię. Do tego to raczej nieatrakcyjna, otyła dziewczyna. Cassidy jest pełna, ale proporcjonalna i fantastycznie krągła. Krystal Krittenbrink przypomina amorficzną amebę. Pośrodku dużej, różowej głowy tkwi mała twarz. Jej otwarte usta są rozmiaru najwyżej dziesięciocentówki. Efektu dopełniają matowe, brązowe włosy, zebrane w przedziwny, wysoki kucyk, który wygląda jak korona. Jestem pewien, że dziewczyna staje przed lustrem co rano i jest przekonana, że reprezentuje sobą szczyty stylu i smaku. Przypominam sobie jednak, że to przyjaciółka mojej nowej znajomej. Zapraszam ją więc, by usiadła z nami, ale ona zupełnie mnie nie słucha. – Pospiesz się. Spotkanie zaczyna się za pięć minut – mówi, oczywiście nie do mnie. – O, co za spotkanie? – pytam, bo wydaje mi się to grzeczne.

– Klub Frankofila. Nic dla ciebie – prycha Krystal. – Idź beze mnie, dołączę do was. Nic się nie stanie, jeśli trochę się spóźnię – odpowiada Aimee – Nie bądź głupia. Całe spotkanie będzie trwało pięć, może dziesięć minut. Widać, że Aimee zabolały słowa przyjaciółki, ale widać też, że nie słyszy ich po raz pierwszy. – Chyba masz rację – wzdycha, po czym zwraca się do mnie. – Wygląda na to, że muszę lecieć. Zapomniałam o tym, przepraszam. – Ale nie skończyłaś pizzy. – Zabierze ze sobą – decyduje Krystal. – Racja, mogę tak zrobić. – Tylko nie zapomnij o naszych korepetycjach. Uśmiech wraca na wargi dziewczyny, ale jej amebowata znajoma jest nieustępliwa. – Korepetycje? W jego przypadku to strata czasu. Postanawiam zignorować jej uwagę i wciąż mówię do Aimee. – Może daj mi swój numer? – Mój numer? – No… numer. Telefonu. – Domowy? – Może być. Albo numer komórki. Dziewczyna wygląda na zbitą z tropu. Może jestem pierwszym facetem, który prosi ją o coś takiego. – Nie mam komórki, dam ci domowy – odpowiada po

chwili namysłu i zaczyna grzebać w plecaku w poszukiwaniu kartki i długopisu. – No chodź już – pogania Krystal. Aimee zapisuje numer i wręcza mi go. Na końcu jest uśmiechnięta buźka. – Zadzwonię do ciebie i się umówimy. Kiedy najłatwiej zastać się w domu? – pytam na pożegnanie. – A kto to wie? – odpowiada za nią przyjaciółka i praktycznie odciąga ją ode mnie. – Wydaje ci się, że ona nie ma co robić, tylko siedzieć w domu i czekać na twój telefon?



23

Ku mojemu zaskoczeniu, chwilę po czternastej mama sprawdza przez telefon, czy jestem w domu i przestrzegam reguł mojego fantastycznego szlabanu na wyjścia. Jest bardzo poważna i wciąż mówi do mnie per „młody człowieku”. Nie wiem, co właściwie chce w ten sposób osiągnąć, ale nie jest pierwszą dorosłą, która stosuje tę taktykę. Cóż, w głębi duszy ją podziwiam. Tym razem udało jej się wytrwać przy własnym postanowieniu. Znów pojawia się groźba szkoły wojskowej. Muszę przyznać sam przed sobą, że podpalenie garnituru Kevina było prawdziwym świństwem, ale przecież nie zrobiłem tego specjalnie. Kiedy rozmawiam z mamą, Ricky siedzi trzy metry dalej, rozwalony w rozkładanym fotelu. – Stary, wierzysz, że twoi rodzice serio myślą, że przejmiesz się ich groźbami? – pyta, gdy się rozłączam. – Przecież za trzy miesiące kończysz szkołę. Nawet gdyby

jakimś cudem udało im się cię tam przenieść, co właściwie miałoby się zmienić przez tak krótki okres? – Właśnie, to zupełnie bez sensu. Chyba próbują mi pokazać, jak wielkim zerem jestem w ich oczach – odpowiadam i idę do barku. Mam dziś wolne w pracy, a czternasta to doskonała pora na martini. – Poza tym raczej nie byłoby im wesoło, gdybyś przypadkiem trafił do prawdziwego wojska i został wysłany do Iraku, gdzie wyleciałbyś w powietrze jak brat Jeremy’ego Holza. – Sam nie wiem. Lubią udawać wielkich patriotów. Niewykluczone, że byłoby to najlepsze wydarzenie w ich życiu. Chwaliliby się przez lata. Widzę te zdjęcia w gazecie, jak udają, że płaczą nad moją okrytą flagą trumną. – Jasne, bo właśnie tak wygląda prawdziwy patriotyzm – prycha Ricky. – Są ludzie, którzy uważają, że jeśli chcesz pokoju, to jesteś podłym, antyamerykańskim, antywojskowym zdrajcą ojczyzny. Moim zdaniem ci, którzy chcą zatrzymać śmierć amerykańskich żołnierzy na froncie, są jak najbardziej prowojskowi. Dorastałem w otoczeniu żołnierzy – w armii jest mój ojciec, moi wujowie. Nie chcę, żeby musieli opuszczać dom, jeśli nie ma ku temu naprawdę ważnego powodu. Ta cała wojna cholernie mnie wkurza. Wiesz, co to jest? – Prawdziwe… bagno? – Bagno? To szambo, w którym pływają gówna

wielkości kanapy. Czy politycy naprawdę widzą w młodych ludziach jednorazowe wykrywacze min, niezbędne do prowadzenia wymyślonej inwazji? Mój ojciec był w marynarce i wcześniej chciałem iść w jego ślady, ale teraz? Nie ma mowy. Tym burdelem zarządzają wampiry. Krwiożercze, atomowe wampiry. Ich przywódcą jest starożytny, bulwogłowy generalissimus Hal E. Burton. Jezu, stary. Mam walczyć dla wampirów atomowych? Nie ma mowy. Prędzej wstąpię do ruchu antywojennego. Ale zaraz, gdzie ten ruch? Nie ma takiego. Albo nikomu się nie chce, albo wszyscy mają sprane mózgi. – Uważaj, co mówisz, nawiedzony hipisie – odpowiadam. – Generalissimus Hal mógł założyć podsłuch w tym pomieszczeniu. Jedno słowo za dużo i wylądujesz przykuty do ściany kubańskiego więzienia, bez widoków na pomoc prawną. – Stary, to byłoby nawet śmieszne, gdyby nie było prawdziwe. Dzbanek martini jest już gotowy. Proponuję drinka Ricky’emu, ale odmawia. – Muszę dbać o linię – tłumaczy, uśmiechając się z przekąsem. Macham mu szklanką przed nosem. – Daj się namówić. Przecież wiem, że tego chcesz. – Mówię serio, ograniczam się.

– W porządku, będzie więcej dla mnie – odpowiadam, siadam obok niego i włączam telewizor. – To moje nowe postanowienie – wyjaśnia Ricky. – Kończę z imprezami w tygodniu. – A co z ziołem? – Też próbuję ograniczyć. Przyglądam mu się przez chwilę. – Posłuchaj sam siebie. Były król zielonego. Jedna randka, weekend pełen rozmów przez telefon, lunch w poniedziałek i Bethany już owinęła sobie ciebie wokół palca. – To nie ma z nią nic wspólnego. Po prostu jestem zmęczony. Znudził mi się taki styl życia. Potrzebuję zmiany. W odpowiedzi unoszę moją szklankę pod światło. – Idealne martini nigdy się nie starzeje. – Mówię poważnie – Ricky nie odpuszcza. – Mam dość, picie nie działa na mnie tak, jak kiedyś. Kiedy zaczynaliśmy, było cudownie. Wszystko, co nowe, jest cudowne. Kiedy jesteś dzieckiem, zachwycasz się absolutnie wszystkim. Cały świat to dla ciebie jeden lśniący cud. – Racja – przyznaję i pociągam drinka. – Dzieciństwo było fantastyczną krainą. – Bez dwóch zdań. Pamiętam, jak poszedłem raz z ojcem do banku, miałem może cztery lata. Dziś wydaje mi się, że bank to obok poczty najnudniejsze miejsce na

ziemi, ale wtedy czułem się tam jak w bajce. Na środku sali obsługi klienta była mała sadzawka z fontanną. Nie wierzyłem swoim oczom. Tyle wody! I to pod dachem! Zawołałem tatę, strasznie chciałem mu pokazać to cudo. „Tak, to fontanna” – skomentował moje odkrycie, jak gdyby to nie było nic wyjątkowego. Ale mój entuzjazm nie gasł, bo oto w sadzawce odkryłem monety. Wołam więc znowu: „Tatusiu, popatrz, tu są pieniądze!”. Na co on: „Tak, ludzie wrzucają drobne do fontanny, bo to spełnia ich życzenia”. Życzenia! Stary! Nie mogłem w to uwierzyć. Stałem przed magiczną fontanną, w absolutnym zachwycie. Obok stał mój ojciec i wypisywał polecenie przelewu, kompletnie nie zdając sobie sprawy z tego, w jak fantastycznym świecie żyje. – Zgadzam się – odpowiadam. – Przeżyłem podobny moment z moją mamą i martwą krową, która leżała przy drodze. – A potem co się dzieje? – pyta retorycznie Ricky. – Kończysz jedenaście, może dwanaście lat i niewiele już jest w stanie cię zaskoczyć. Wybijają ci z głowy zachwyt nad światem, chociaż wcale tego nie chcesz. Szukasz okazji do zachwytu. Chcesz odkrywać świat. I kiedy zaczynasz pić albo jarać, jest trochę tak, jakbyś to odzyskał. – Masz niezaprzeczalną rację. Rozumiem, że jednak chcesz drinka? – Nie, stary, nie o to mi chodzi. Miałem na myśli, że

używki też się nudzą. Jak wszystko, prędzej czy później. Tak już działa nasz system postrzegania. To jedna wielka zmyłka. Jedna rzecz powszednieje, więc kupujesz nową, potem kolejną i kolejną. Nasze społeczeństwo stworzyło sobie fantastyczną ​przestrzeń do treningu wszelkiej maści uzależnień. – Tak pan twierdzi, profesorze? – Uwielbiam, kiedy mój kumpel wkręca się w rozwijanie własnych teorii. – Tak twierdzę, stary. Założę się o milion dolarów, że gdzieś ktoś zdołał już wynaleźć perpetuum mobile, ale atomowe wampiry ukryły to przed światem. To samo tyczy się niezniszczalnych tkanin. – Prawdopodobnie istnieją też drzewa, na których rosną hot-dogi i dętki do rowerów, których nie da się przebić. – Pewnie to żart. – Ricky jest śmiertelnie poważny. – Ale bardzo możliwe, że masz rację. – Będę tęsknił za twoimi dzikimi teoriami. Przestaniesz palić zioło i skończy się filozofowanie. Chłopak prycha, wyraźnie urażony. – Nie potrzebuję maryśki do myślenia. Widzę to wszystko jasno i wyraźnie, na trzeźwo. Spójrz na MTV – mówi i wskazuje na telewizor. Na ekranie grupka wyrzeźbionych studentek i studentów w kostiumach kąpielowych kiwa się w rytm popowego hitu. – Nawet nasze własne ciała to produkty, stary. Bicepsy, mięsień dwugłowy, czworogłowy, skośny. Kup najnowszy sprzęt

do ćwiczeń i książkę z rewolucyjną dietą. Albo umów się z chirurgiem plastycznym na plastykę brzucha czy odsysanie tłuszczu z tyłka. – Taa, niezła jazda, ale lepiej się z tym pogódź – radzę. – Nie będę się z niczym godził. Nie rozumiesz, o czym mówię? Zmieniają nas w produkty, stary. Stoją za tym te same atomowe wampiry. Nasyłają na nas swoich wiernych sługusów, którzy hipnotyzują nas piosenkarkostriptizerkami, grami komputerowymi, smartfonami czy filmami w stylu „zabili go i uciekł” w multipleksie. A kiedy już tracisz własną wolę, prowadzą cię do swojego megaelektrycznego zamku. – Brzmi fantastycznie. – Ale nie jest. Bo w zamku przepuszczają cię przez maszynę, która przypomina tomograf, ale tak naprawdę jest duszozabieraczem. Kończysz „badanie” jako gotowy produkt. – A jak właściwie nazywa się ten produkt? – Pustka, stary. Do końca twojego życia jesteś sprzedawany, ciągle na nowo, aż wreszcie pakują cię po raz ostatni i ładują do ziemi. – Rany, jesteś pewien, że nic dziś nie paliłeś? – Ani buszka. – Ricky kręci przecząco głową. – Mówię ci, chłopaku. Potrzebuję zmiany. Jestem zmęczony atomowymi wampirami i nie chcę być ich wytworem, sakramentem ich Świętej Trójcy. Wiesz, co to takiego? – Piwo, wino i whisky.

– Nie. Trójca Święta wampirów atomowych to bóg seksu, bóg pieniądza i bóg władzy. Bóg seksu czci boga pieniądza, a bóg pieniądza bije pokłony przed bogiem władzy. To on wszystko niszczy. Pozostali dwaj jeszcze nie są tacy najgorsi, ale ten to prawdziwy dupek. Ta on wysyła swoich posłańców, by hipnotyzowali nas Najnowszymi Trendami. Nic, co modne, nie jest tak cudowne, jak próbują nas przekonać. To marne substytuty. Nienawidzę tego. Nie zrozum mnie źle, nie chodzi o to, że nie chcę się już bawić. Po prostu, tak dla odmiany, chcę odnaleźć w życiu jakąś stałą, coś, co się nie zmienia. Milczę, bo nie jestem pewien, czy już skończył. Wreszcie unoszę drinka i wołam: – Amen, ojcze Ricky! To było fantastyczne kazanie! – Sam powiedz: dobrze mówię? – Dobrze mówisz. Każdy chce dla siebie w życiu czegoś stałego – przyznaję. Nie wspominam tylko o tym, że chcieć czegoś nie znaczy wierzyć, że faktycznie się to otrzyma. – Amen, ojcze Sutterze! – odpowiada i unosi niewidzialną szklankę w geście toastu. – Amen, ojcze Ricky, amen! – Alleluja! Patrzymy na siebie rozbawieni. Biorę solidny łyk martini. – Wiesz co, od jutra dołączę do ciebie. Koniec z piciem

w tygodniu. Za to w weekend konkretnie to nadrobimy. – Myślałem, że masz szlaban. – Jakoś wcześniej w niczym mi to nie przeszkadzało. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale w moim pokoju jest okno. Ricky z początku nie mówi nic, ale po chwili wyznaje, że w piątek idzie z Bethany na koncert, a w niedzielę je obiad z jej rodzicami. – Obiad z rodzicami? Jezu, chłopie. Owinęła cię sobie wokół palca. Wzrusza ramionami. – Po prostu chcę z nią być, tak jak ty ciągle chciałeś być z Cassidy. – Dobrze, ale nie spotykałem się z nią we wszystkie dni każdego weekendu. – Może umówisz się ze swoją gazeciarką na piątek lub sobotę? Zdaje się, że i tak miałeś zadzwonić do niej po południu? – Hej, zrozum, nie zamierzam umawiać się z nią na randki. Pozwól, że powtórzę: nie jestem zainteresowany seksem z tą dziewczyną. Ani teraz, ani w przyszłości. Nie będę się z nią bzykał w aucie. Nie będę jej pukał w barze. Nie przelecę jej w lesie. Ani na sedesie. Nie wezmę jej na fotelu. Co to, to nie, przyjacielu! – Racja, zapomniałem. Chciałeś ratować jej duszę. Alleluja dla ojczulka Suttera i jego kompleksu mesjasza. – Czego? – Kompleksu mesjasza. Wydaje ci się, że możesz

zbawić każdego, kto stanie na twojej drodze. – Nie każdego. Tylko tę jedną laskę. – Alleluja, ojcze!



24

Czasem mam problemy z zasypianiem. To dziwne – jestem fizycznie wyczerpany, ale leżę z otwartymi oczami i wpatruję się w ciemność, a najróżniejsze pomysły i tematy spadają na mnie jak martwe pelikany. Dla przykładu, dziś w nocy zastanawiam się nad starą-nową groźbą Geecha. Szkoła wojskowa. Może to wcale nie najgorszy pomysł? Może powinienem był pójść do takiej szkoły jako czternasto-, piętnastolatek. Przez rok ciężko bym trenował: codziennie piętnaście kilometrów marszu, tory przeszkód, czołganie się pod drutem kolczastym z drewnianą strzelbą w ramionach. Do domu wróciłbym umięśniony, wyszorowany, twardy jak skóra napięta na bębnie. Nie byłbym już dzieckiem. Czytałem kiedyś o rytuałach inicjacyjnych w szkołach. W niektórych miejscach zabierają nowych uczniów do lasu i zostawiają ich tam bez broni czy narzędzi. Młody

chłopak musi wrócić do cywilizacji o własnych siłach. Ma do dyspozycji tylko gołe ręce, żywi się korzonkami, nieci ogień krzemieniem, drewienkiem czy czymś podobnym. Istnieje ryzyko, że umrze z głodu albo pożre go puma, ale jest to wliczone w cenę próby. Kiedy nowy wraca, wraca jako mężczyzna. Do tego zyskuje własnego przewodnika duchowego. Jeśli to nie jest dziwne, to nie wiem, co jest. A u nas młody człowiek zostaje sam w domu, z kuchnią pełną chipsów i napojów gazowanych. W sypialni ma telewizor, konsolę do gier i Internet. Niby na kogo ma wyrosnąć w takim otoczeniu? Na wielkiego, tłustego zobojętnialca? Dziś nastolatki same tworzą swoje rytuały inicjacyjne, same szukają swoich wojen, bo te toczone przez atomowe wampirzyska są zbyt abstrakcyjne, by móc w nie wierzyć. Ricky ma rację: każda kolejna jest coraz gorsza. Gdyby to ode mnie zależało, świat wyglądałby inaczej. Nikt nie wywoziłby nikogo do lasu, nie kazał chodzić do szkoły wojskowej czy walczyć na froncie. Zamiast tego powstałby Nastoletni Korpus, taka młodzieżowa wersja Korpusu Pokoju. Jego członkowie układaliby worki z piaskiem dla ochrony przed huraganem, sadziliby młode drzewa na wylesionych terenach, walczyliby o dostęp do pomocy medycznej dla biednych i tym podobne. Każdy musiałby spędzić rok w takiej organizacji. Po skończonej służbie otrzymywałby prawo

do głosowania, picia alkoholu i wszystkiego innego. Wracałby jako dorosły człowiek. Sen dopada mnie, kiedy plan działania Nastoletniego Korpusu jest już prawie gotowy. Niestety po przebudzeniu nie mam już w sobie tyle entuzjazmu dla tego pomysłu. Dla mnie już za późno. Gdybym miał w sobie coś z marzyciela, pewnie mógłbym starać się zostać politykiem i założyć Nastoletni Korpus dla kolejnych pokoleń dzieciaków, ale jak już chyba wspominałem, bardziej interesuje mnie moje własne tu i teraz. A teraz muszę działać na mniejszą skalę, dopracować plan pomocy samemu sobie: załatwić korepetycje u Aimee. Uważam, że pomagając mnie, pomoże sama sobie. Dostanie zastrzyk pewności siebie, a ja satysfakcję z dania jej tej pewności. Potrzebuję tego bardziej niż celebryta odwyku. Może nie zmienię w ten sposób całego świata, ale dla naszej dwójki to sytuacja, w której wygramy oboje. Jest tylko jeden problem: oficjalnie mam szlaban, więc muszę przedstawić plan mamie podczas śniadania. Zwykle rano nie jest zbyt rozmowna – trudno wykrzesać z niej coś poza tekstami w stylu „sam weź sobie to mleko”. Jednak kiedy opowiadam o korepetycjach z Aimee, mama atakuje mnie pytaniami na jej temat z prędkością karabinu maszynowego. Udaje, że interesuje ją jej charakter i zainteresowania,

ale dobrze wiem, że po prostu sprawdza, z jakiego domu pochodzi dziewczyna. Gdyby jej rodzina należała do klasy wyższej, jestem pewien, że puściłaby mnie do nich bez wahania. Kiedy jednak dowiaduje się, że matka Aimee to królowa co najwyżej gazet, która spędza każdą wolną chwilę w indiańskim kasynie, robi się podejrzliwa. – Skąd mam wiedzieć, że to nie zwykła wymówka, by uciec od kary? – pyta. – Skoro mi nie wierzysz, może sama do niej zadzwoń? – odpowiadam. – Jeśli dobrze myślę, to kolejna z twoich podrywek. Powie wszystko, o co ją poprosisz. – Nie jestem nią zainteresowany w ten sposób. Uwierz mi. Dlaczego wszyscy z góry zakładają, że chodzi o seks? Mama nie wygląda na przekonaną, więc sugeruję, by zadzwoniła do pana Astera i zapytała, czy potrzebuję pomocy. To genialne posunięcie. Nigdy do niego nie zadzwoni. Doskonale wiem, że jeśli naprawdę nie musi, nie wtrąca się w sprawy mojej edukacji. Pewnie ma jakąś traumę z dzieciństwa, która sprawiła, że boi się nauczycieli. Umawiamy się tak: nie wolno mi jeździć do szkoły włas​nym autem, ale mogę go używać, żeby popołudniami jeździć do Aimee. Geech będzie sprawdzał poziom paliwa, by upewnić się, że nie byłem nigdzie indziej. Zupełnie, jakbym nie mógł dopełnić baku. Chryste.



25

Jadę do Aimee po południu tego samego dnia. Intencje mam dobre, ale sam przed sobą przyznaję, że dziewczyna będzie wyzwaniem. Patrząc na to, jak odnoszą się do niej jej rodzice i najlepsza przyjaciółka, to największe popychadło od czasów Kenny’ego Hoyle’a. Biedny mały Kenny. Przypominał mi postać z bajki. Mieszkał na tej samej ulicy co my, z ojczymem i trzema przyrodnimi braćmi. Jego mama popełniła samobójstwo. Bracia byli regularnymi zbirami. Podczas gdy oni krążyli po okolicy, niszcząc znaki drogowe i wąchając klej, mizerny, ośmioletni Kenny mył okna, pielił w ogrodzie albo kosił pochyły trawnik w trzydziestostopniowym upale. Było jednak jasne, że, inaczej niż w bajkach, jego życia nie odmieni żadna dobra wróżka. Chciałem mu pomóc, więc wpadałem czasem trochę pokosić. Nie chciałem, by któregoś dnia wpadł pod kosiarkę i skończył jako mięso na hamburgery. Nic więcej nie mogłem

zrobić. Spodziewałem się, że dom Aimee będzie prawdziwą norą, ale okazuje się podobny do tego, w którym mieszkaliśmy przed nastaniem ery Geecha: to niewielkie, murowane pudełko przykryte szarym dachem, który nie wzgardziłby wymianą dachówek, otoczone małym, zaniedbanym, łysym podwórkiem pozbawionym drzew, krzewów czy innych roślin. W moim starym domu mieliśmy przynajmniej przerośnięty żywopłot i drzewo judaszowca, na które mogłem się wspinać. Jej dom nie ma za grosz charakteru. Pociągam whisky, płuczę usta płynem, wchodzę na zagraconą werandę i pukam do drzwi – w sposób, który wydaje mi się zawadiacki. Cienki głosik w środku krzyczy: „Aimee! Przyszedł twój chłopak!”. Aimee odpowiada: „Shane, proszę, nie przynieś mi wstydu, dobrze?”. Sekundę później otwierają się drzwi. – Sutter, przyszedłeś. – Wita mnie ostrożnym uśmiechem. – Jestem, tak jak zapowiadałem. Coś się w niej zmieniło. Dopiero po chwili zauważam, że umalowała usta. Zwykle nie dba o makijaż i może lepiej, żeby tak zostało. Wnętrze domu to prawdziwy chlew: na oparciu kanapy i fotela leżą sterty znoszonych ciuchów, stoliki są przykryte opakowaniami po fast foodzie, na podłodze

walają się niepodpisane taśmy wideo. Pośrodku tego wszystkiego siedzi jej mały braciszek. Kopie w powietrzu nogami z emocji, próbując wystrzelać wszystkich owadookich obcych o zębiskach jak noże, którzy atakują z ekranu telewizora za pośrednictwem starożytnej wersji PlayStation. – To Shane, mój młodszy brat – przedstawia Aimee. – Ma jedenaście lat. – Cześć, Shane. Chłopak nawet na mnie nie patrzy. – Mama powiedziała, że masz iść do sklepu po dużą butelkę dr. peppera – mówi za to, nie przerywając gry. – Pójdę później – odpowiada dziewczyna. – Lepiej idź od razu. Randy może dziś wstać wcześniej. – Nie szkodzi, w lodówce jest jeszcze resztka. – Powtarzam tylko słowa mamy. – Wiesz co, Shane, mógłbyś sam to zrobić. Sklep jest dwie ulice stąd. W odpowiedzi dzieciak wypluwa z ust malinę. Aimee śmieje się nerwowo i patrzy na mnie porozumiewawczo. „Chłopcy już tacy są” – mówi jej spojrzenie. W innej sytuacji nagadałbym gówniarzowi tak, że poszłoby mu w pięty, ale zdaję sobie sprawę z tego, że to w żaden sposób nie poprawi sytuacji mojej nowej znajomej. Zwracam mu więc tylko uwagę:

– Nie powinieneś się tak zachowywać wobec gości. – To nie ja cię zaprosiłem, tylko moja śmierdząca siostra. Aimee czerwieni się jak burak, po same uszy. Pasuje jej ten kolor, na pewno bardziej niż szminka. – Może lepiej chodźmy do mojego pokoju – mówi i wskazuje na korytarz. – Panie przodem – odpowiadam szarmancko. Zasługuje na to, by dla odmiany ktoś traktował ją jak damę. – Lepiej bądźcie cicho! – woła za nami Shane. – Randy próbuje spać. Randy to chłopak ich matki, ten, który kolekcjonuje orzeczenia o niepełnosprawności. – Nie przejmuj się nim – uspokaja dziewczyna. – Kiedyś mój brat wystrzelił rakietę z butelki w łazience, a Randy nawet nie drgnął. Lawiruję między stertami gratów w salonie i w korytarzu. Gdy Aimee otwiera drzwi do swojego pokoju, jestem porażony. Czuję się jak Dorotka z Czarnoksiężnika z Krainy Oz, która otwiera magiczne drzwi i po raz pierwszy patrzy na tytułową Krainę Oz. W filmie w tym momencie taśma zmienia się z czarnobiałej na kolorową. W tym domu zmiana jest inna: oto ze stajni Augiasza przechodzę w świat fantastycznego, totalnego, geometrycznego wręcz ładu. Witajcie w świecie Aimee.

Ogromna mapa na ścianie jest tak gładka, jakby ktoś ją wyprasował. Podobnie wygląda duże zdjęcie drogi mlecznej i rysunki ołówkiem, które wiszą na pozostałych. Biurko jest chyba mocno używane, a komputer pochodzi z tej samej epoki, co sprzęt wideo w salonie, ale wszystko – długopisy, zeszyty i ceramiczne figurki kotów – jest ułożone w idealnym porządku. Komoda na ubrania również nie należy do najnowszych, ale to nie meble są w tym pokoju ciekawe. Ciekawe są książki. Pod jedną ze ścian stoi plastikowy regał, ciasno upakowany książkami. Przynajmniej setka tych, które nie zmieściły się na półkach, stoi w równie równiutkich rzędach, opartych o ścianę. – Chyba naprawdę lubisz czytać – mówię, podziwiając jej kolekcję. – To głównie science fiction – odpowiada i patrzy na książki z nieukrywaną dumą. – Jest też trochę kryminałów i klasyki w stylu Wichrowych wzgórz czy Dziwnych losów Jane Eyre. Biorę do ręki jedną z książek, tytuł to Androidy z NGC 3031. Na okładce widać seksowną kobietę-androida, uciekającą przed nisko lecącymi statkami kosmicznymi, które strzelają w jej kierunku promieniami różowego lasera. – Ta wygląda ciekawie – stwierdzam niepewnie. Jestem w szoku. Aimee czyta science fiction? Czy mogła wybrać gatunek, który czyniłby z niej mniejszą

dziwaczkę? Może zaraz odkryję tu komiksy anime? – Lubię rozmyślać o wszechświecie – tłumaczy się zawstydzona. – Kosmos jest w porządku. – Chciałabym kiedyś pracować dla NASA – dodaje z wahaniem, jakby bała się, że uznam to za głupie. – Byłoby fantastycznie, gdyby ci się udało – odpowiadam. – Powinnaś to zrobić. – Pewnie tak – oczy dziewczyny błyszczą entuzjazmem. – Oszczędzałabym i po kilku latach mogłabym kupić konie i ranczo, na którym bym mieszkała. – Nie potrafię sobie wyobrazić niczego lepszego. Pewnie dlatego tyle koni na twoich rysunkach – mówię i zerkam na obrazki. Prawdę mówiąc, konie przypominają psy, ale nie ma sensu o tym wspominać. Jestem przekonany, że dla niej samo rysowanie jest o wiele ważniejsze niż efekt. – Czy to ty? W siodle? – Eee… nie. To komandor Amanda Gallico z serii Jasne Planety. Stoimy obok siebie, ale wiem, że ona widzi w tych rysunkach o wiele więcej niż ja. – Opowiedz mi o niej. – Dowodzi statkiem Neexo Ark 451. Razem z załogą ucieka z Mrocznej Galaktyki i próbuje znaleźć drogę do systemu Jasnych Planet.

Na obrazkach komandor Amanda Gallico wydaje się za duża w stosunku do koni, na których siedzi – a przynajmniej jej ciało, umięśnione, godne prawdziwej superbohaterki. Jej głowa jest dziwnie mała i wciąż wydaje mi się, że z twarzy przypomina Aimee bez okularów. – Pewnie naprawdę ją lubisz. – Ta-ak – odpowiada dziewczyna, przeciągając potwierdzenie, tak jak za każdym razem, gdy chodzi o coś pozytywnego. – Można powiedzieć, że to moja osobista bohaterka czy coś w tym stylu. Czuję, że serce mi pęka. Superbohaterowie przestali mnie kręcić pod koniec podstawówki. Aimee potrzebna jest pomoc, i to szybko. – Wiesz co? Staniesz się moją osobistą bohaterką, jeśli wtłoczysz mi do głowy algebrę. Gdzie będziemy to robić? Zdaję sobie sprawę, że moje słowa mogły zabrzmieć dwuznacznie, bo oboje spoglądamy na jej gładko zasłane łóżko, okryte kraciastą kapą. To jedyny mebel w tym pokoju, na którym zmieszczą się dwie osoby. Dziewczyna jest wyraźnie zmieszana. – Ja zawsze odrabiam lekcje na podłodze. Tak najłatwiej mi się ze wszystkim rozłożyć – podpowiadam. Aimee podoba się moja propozycja, więc siadamy. Kiedy zaczynamy, staje się bardziej pewna siebie. Nie ma w niej jednak żadnej arogancji. Jest opanowana, spokojna. Dramatyczny poziom mojej wiedzy

matematycznej aż prosi się o traktowanie z wyższością, ale jej nawet nie przychodzi to na myśl. Nie potrzebuje czuć się ode mnie lepsza. Tu, w świecie książek, jest sobą. Tu ma wszystko pod kontrolą. Tu – i tylko tu. I wiecie co? Gdybym potrafił uważniej słuchać, pewnie potrafiłaby sprawić, że zrozumiałbym wszystko, czego bezskutecznie próbował nauczyć mnie pan Aster.



26

Po odrobieniu zadania domowego – czy raczej po tym, jak Aimee odrabia je za mnie – zaczyna wyjaśniać podstawy algebry, dzięki którym powinienem jakoś przetrwać do końca semestru. To miłe z jej strony, ale nie potrafię się na tym długo skupić. Szybko postanawiam więc skierować rozmowę na inne tory. – Tyle czytasz! Nie myślałaś kiedyś o tym, żeby napisać własną powieść? Patrzy na mnie uważnie przez dłuższą chwilę, jakby nie była pewna, czy z niej nie żartuję. – Mówię poważnie – zapewniam. – Jestem pewien, że potrafiłabyś stworzyć książkę science fiction, która sprzedałaby się w milionach egzemplarzy. Odkłada pióro i mówi bardzo, bardzo cicho: – Może nie przesadzajmy z tymi milionami, ale faktycznie piszę coś takiego. Mam już prawie dwieście stron, całość zajmie pewnie około sześciuset.

– Jezu. Sześćset stron tekstu? – Ta-ak – odpowiada. Zaczynam rozumieć, że zawsze przeciąga swoje „tak”. Pierwsza sylaba to „tak”, a druga „ale nie wiem, czy cokolwiek z tego wyjdzie”. – Czad. O czym jest ta książka? – pytam, świadom tego, że prawdopodobnie czeka mnie wyjątkowo nudna opowieść. – Na pewno chcesz o tym słuchać? – dziwi się Aimee. – Tak – potwierdzam. Jedną sylabą. Zaczyna od streszczenia, ale z każdym zdaniem coraz bardziej rozwija swoją historię. Do tego, ku mojemu zaskoczeniu, to, co mówi, nie jest ani trochę nudne. Pomysł opiera się na postaci nastoletniej dziewczyny, która zostaje teleportowana na pokład statku kosmicznego podczas roznoszenia gazet. Załoga – składająca się z przedstawicieli rasy inteligentnych koni – czyni z niej kapitana, który ma zaprowadzić statek z powrotem na ich ojczystą planetę. Myk polega na tym, że ta planeta to tak naprawdę Ziemia, tylko że z przyszłości, w której ludzie i mówiące konie-geniusze współżyją jak równi z równymi. Dziewczyna – która pochodzi właśnie z Ziemi – żyje w otoczeniu nieprzyjaznych Obcych na planecie Graknak. Kiedy opowiada, zauważam ważną rzecz: to jej sposób na ucieczkę. Zamyka się w swoim idealnie czystym pokoju i znika w świecie odległych galaktyk. Jestem pewien, że nauka spełnia dla niej tę samą funkcję, bo

z tego, co widziałem, śmiem wątpić we wsparcie płynące od rodziny. Jej brat, matka i Randy, bezrobotny facet matki, to Graknakianie. Nigdy jej nie zrozumieją. Jej najbliższa przyjaciółka, Krystal Krittenbrink, to klasyczna kujonica, która traktuje Aimee jak bezwolną robotnicę graknakiańskiej fabryki. Pokój dziewczyny to kosmiczna kapsuła, w której podróżuje przez odległe galaktyki. Tu wygrywa każdą bitwę. A raczej prawie każdą. Opowieść przerywa chrapliwe wołanie z pokoju obok. – Aimee! Hej, Aimee! Bądź tak dobra i przynieś mi szklaneczkę dr. peppera! To Randy. Obudził się i wzywa swoją pokojówkę. Ramiona dziewczyny kulą się bezwolnie. – Zaraz wracam – mówi. Po chwili znów słychać Randy’ego. Nie jest zadowolony. – Co to ma być? Dobrze wiesz, że lubię pić tylko z mojej wysokiej, niebieskiej szklanki. To jakiś naparstek. Jeśli Aimee próbuje się bronić, to tego nie słyszę. Głos faceta słychać za to głośno i wyraźnie. – W takim razie idź i przynieś nową butelkę. Co robiłaś całe popołudnie? Dziewczyna wraca do pokoju i przepraszającym tonem tłumaczy, że musi wyjść do sklepu. Nie przyszło jej nawet do głowy, że mógłbym ją podwieźć.

– Nie musisz tego robić – odpowiada, kiedy jej to proponuję. – To moja wina. Powinnam była to załatwić zaraz po szkole. – Nie chcę tego słyszeć. Zajmie nam to minutę, może półtorej. Podwiozę cię, nie ma dyskusji. To chyba nieco podnosi ją na duchu, ale pewność siebie, która biła z niej przed chwilą, skurczyła się teraz do rozmiaru mikroskopijnego żyjątka. Gdy wracamy ze sklepu z napojem, jest jeszcze gorzej. Patrzy na werandę przez szybę auta, a na jej twarzy maluje się niechęć: oto znów wylądowała na planecie Graknak. – Wiesz co? – mówię, niewiele myśląc. – W tę sobotę jest impreza. Chciałbym, żebyś ze mną poszła. To był odruch. Nie mogłem postąpić inaczej. Miałem jej pozwolić wrócić do tego domu tak zupełnie bez niczego? – Ja? – odpowiada zdziwiona. Nie spodziewałem się innej reakcji. – Tak. Ty. Pójdziemy razem. – Na imprezę? – dopytuje, jakbym mówił po chińsku albo lepiej – graknakiańsku. – Tak jest, na imprezę. W sobotę wieczorem. Pójdziemy razem. Wpadnę po ciebie wpół do ósmej. Co ty na to? – Eee… okej? – To odpowiedź czy pytanie? – Nie. To znaczy tak, pójdę z tobą. – Tym razem jej

„tak” to jedna sylaba. – Świetnie. Fantastycznie. Będziemy się dobrze bawić. Odprowadzam ją wzrokiem: wchodzi do domu z wysoko uniesioną głową, butla z napojem podryguje wesoło w torbie z każdym jej krokiem. Patrzę na to i czuję zadowolenie. Drastyczna sytuacja wymagała drastycznych środków. Nie zaprosiłem jej przecież na randkę. Wydaje mi się, że impreza dobrze jej zrobi, i wiem, że ja sam potrzebuję się rozerwać.



27

Jest piątek wieczór, a ja mam szlaban. Mógłbym z łatwością zwiać: zejście po ścianie mojego domu z wysokości drugiego piętra jest o wiele łatwiejsze niż wspinaczka do okna Cassidy. Nie pamiętam też, kiedy mama lub Geech zaglądali do mnie wieczorem po raz ostatni. Pewnie boją się, że przyłapią mnie na trzepaniu kapucyna do internetowego porno. Jestem pewien, że Geecha przyłapywano na tym wielokrotnie w jego niewyobrażalnie nudnym nastolęctwie, kiedy porno oznaczało gazetki, które z łatwością można było ukryć pod materacem. Jutro czeka mnie jednak impreza, więc podejmuję decyzję o pozostaniu w pokoju. Zmiana tempa dobrze mi zrobi. Mam tu telewizor, komputer, telefon i muzykę, nie wspominając o niewielkiej, niebieskiej lodóweczce turystycznej na 7up i whisky. Jestem dobrze przygotowany.

Rozpoczynam wieczór od nastawienia płyty Deana Martina, dla nastroju. Nie ma lepszego wstępu do sesji z brązową butelką. Dino to mój gość. Moja kolekcja zawiera same klasyki – Everybody Loves Somebody Sometime, You’re Nobody ‘Til Somebody Loves You, Love Me, Love Me, Little Ole Wine Drinker Me – i mój utwór przewodni: Ain’t Love a Kick in the Head. Naprawdę przyjemne kawałki. Podtrzymuję swoją wcześniejszą krytykę garniturów, które muszę nosić i sprzedawać w sklepie Mr. Leon’s, ale gdybym mógł chodzić w smokingu cały czas, tak jak Dino, robiłbym to bez wahania. Jeśli ktoś chce zwracać na siebie uwagę strojem, smoking to jedyny sensowny wybór. Ze wszystkich gości w Rat Pack, Dino był zdecydowanie najlepszy. Może nie wiecie, o czym mówię – w zespole Rat Pack śpiewali sami ultraczarujący łamacze kobiecych serc – Dean, Frank Sinatra, Sammy Davis Jr. To oni rządzili sceną muzyczną przed pojawieniem się grup hipisowskich. Trafiłem kiedyś na biografię Dina w telewizji. Pamiętam, jak jakaś kobieta powiedziała: „Frank Sinatra myślał, że jest Bogiem. Dean wiedział, że nim jest”. Nieźle, prawda? Gość musiał mieć tupet. W filmie mówili też, że szklanka z whisky, z którą nie rozstawał się na scenie, w rzeczywistości była wypełniona sokiem jabłkowym. W to nie chce mi się wierzyć. Tak więc mamy piątek wieczór, w ręku trzymam swoją

własną szklaneczkę whisky (bez soku), nucę razem z Dinem, a przez ekran telewizora płynie imponujący biust Jennifer Love Hewitt. Mógłbym myśleć o tysiącu spraw, ale nie wiedzieć czemu w mojej głowie pojawia się Amanda Gallico. To ulubienica mojej nowej znajomej. Postanawiam więc pobuszować trochę w sieci i dowiedzieć się więcej na temat nieustraszonej pani komandor – dzięki temu będziemy mieć o czym rozmawiać na imprezie w sobotę. To element wielkiego planu metamorfozy Aimee. Musi zrozumieć, że jej marzenia są ważne. Moje działania są absolutnie szczere. Podróże w kosmosie, inteligentne konie, praca dla NASA, posiadanie własnego rancza – to wszystko marzenia, które zasługują na podziw. Sam kiedyś miałem kilka wielkich marzeń. Moim konikiem nie było wprawdzie science fiction, ale jako dziecko miałem bzika na punkcie baseballu. W zabawie często udawałem, że jestem Rockym Ramirezem, najlepszym graczem wszech czasów. Rockinator nie istniał naprawdę. Powstał w mojej głowie – grał na pozycji środkowego zawodnika i był wyposażony w różne supermoce. Rozwijał prędkość do stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę i potrafił latać. Do tego dzierżył prawie półtonowy kij baseballowy. Wtedy nie przyszło mi do głowy, że nie dopuszczono by go do gry w żadnej z głównych lig sportowych, choć nie brał sterydów tak jak wszyscy inni zawodnicy.

Najbardziej marzyłem jednak o tym, by moi rodzice do siebie wrócili. Pragnąłem tego tak mocno, że czasem sprawdzałem, czy w szafie nie ma rzeczy taty. Potem wprowadziliśmy się do Geecha i moje serce pękło na milion drobnych kawałków na widok jego głupich koszul w prążki i tanich spodni na wieszakach w miejscu, które powinny zajmować dżinsowe kurtki i lewisy ojca. Tego rodzaju marzenia wycierają się z czasem, niczym ulubiona koszulka. Pewnego dnia odkrywasz, że są całe dziurawe i jedyne, co można z nimi zrobić, to przerobić na szmaty. Mimo to od czasu do czasu zdarza mi się wracać pamięcią do czasów, których już nie ma. Letni wieczór w ogrodzie, jesteśmy wszyscy razem. Mam trzy, może cztery lata, tato trzyma mnie za nadgarstki i obraca się, wirujemy razem. Kiedy w końcu stawia mnie na ziemi, kręci mi się w głowie i ledwo trzymam się na nogach. Uwielbiałem to. Pamiętam też, jak kiedyś zbudowaliśmy zamek z krzeseł i koców. Siedzieliśmy w środku, tata straszył mnie opowieściami o wilkołakach, a mama tuliła się do jego boku i patrzyła na niego jak w obrazek. W moich wspomnieniach z tamtego okresu panuje wieczne lato. Kiedy w pamięć wkradają się chwile chłodne – chwile kłótni – wówczas wiem, że czas iść dalej.



28

Komandor Amanda Gallico nie stanowi wyzwania dla wyszukiwarki Google. Jestem zaskoczony liczbą stron na jej temat. Nie słyszałem o niej do dziś, ale jak widzę, zna ją wiele osób. Na początku przeglądam oficjalne serwisy – internetowe księgarnie, stronę domową autora, portale poświęcone science fiction, czytam nawet Wikipedię. Im więcej się dowiaduję, tym bardziej podoba mi się ta gwiezdna laska. Jest odważna i ma wielkie cycki, ale to nie odkrycie. Okazuje się, że to również prawdziwa myślicielka. Według Wikipedii Gallico wierzy, że ludzkość zmarnowała zbyt wiele energii na dążenie do władzy. Ludzie popełnili podstawowy błąd: utożsamili władzę nad innymi z przywództwem. Gdy czytam to wszystko, niemal słyszę aksamitny głos Aimee. Razem podróżujemy w przestrzeni kosmicznej, a ona objaśnia mi, dlaczego komandor Amanda uważa,

że pęd do władzy jest niższy ewolucyjnie niż pęd do ogólnego dobrobytu. Kobiety mają tę wiedzę gdzieś głęboko w sobie. Dbanie o innych jest w ich naturze. Napatrzyły się na dyktatorów – takich jak Rolio Blue z Mrocznej Galaktyki, wyraźnie inspirowany postacią Hitlera – opętanych żądzą władzy, czyniącej z nich wściekłych, śliniących się świrów, których dobrobyt ogółu obchodzi tyle, co zeszłoroczny śnieg. Inna sprawa, że prawdziwy przywódca, w typie komandor Amandy, nie szuka nawet władzy nad innymi. Gallico chce dla swoich ludzi pomyślności i prowadzi ich tak, aby mogli ją osiągnąć. Aby rozwijali się zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Nie rzuca się jak oszalały i zły do szpiku kości Rolio Blue, tylko buduje swoją siłę od środka. Z książki na książkę staje się coraz mocniejsza. Bezustannie poszukuje systemu Jasnych Planet, w którym widzi dom dla nowego, wyewoluowanego społeczeństwa, zbudowanego na modelu wielkiej, kwitnącej rodziny. Jak dla mnie to poważne tematy. Gdybym miał trochę zioła, chętnie bym zapalił. Może zjarany uwierzyłbym, że Amanda Gallico naprawdę jest gdzieś w kosmosie i leci na Ziemię, by uratować mnie z rąk mojego własnego Rolia. Nie wiem, ile whisky wypiłem i jak długo przeglądałem strony fanów, fora dyskusyjne, blogi i te sprawy. Właśnie tak się kończy surfowanie w sieci – traci

się poczucie czasu. To, co fizyczne, wyparowuje, pozostaje umysł i strony www płynące strumieniem przez pustkę. Czuję dziwną bliskość z Aimee. Zdaję sobie sprawę, że jej umysł nieraz wędrował podobnymi kanałami. Pewnie wie absolutnie wszystko, co można wiedzieć na temat Mrocznej Galaktyki i Jasnych Planet. Czuję jej obecność – realną, choć subtelną. Jest niczym komandor Amanda Gallico. Szuka miejsca, w którym może rozkwitnąć. Do rzeczywistości przywołuje mnie brzęk programu pocztowego. „Masz wiadomość!” Przez ułamek sekundy czuję się, jakby ktoś naruszył bardzo intymne spotkanie. Pojawia się też myśl: „Zabawnie by było, gdyby to Aimee napisała”. Okazuje się jednak, że to mejl od kogoś innego. Od Cassidy. Z początku boję się go otworzyć. Nie mam ochoty na czytanie wyrzutów dziewczyny, która nie jest już nawet moją dziewczyną. Po dłuższej chwili klikam w wiadomość. Co ciekawe, w treści nie ma pretensji. Wręcz przeciwnie: Cass ogarnął nastrój sentymentalny. Pisze o tym, jak tęskni za nami, za naszym szalonym imprezowaniem, spontanicznymi akcjami. Chciałaby znów być moją przyjaciółką. Ta, jasne. Przyjaciółką. Nie potrzebuję ekipy CSI Oklahoma, żeby domyślić się, o co naprawdę tu chodzi. Marcus West – Pan Idealny – usypia jej szare komórki swoją monotonią. Dobrze

wiemy, jak nudne potrafią być chodzące ideały. Mogę się założyć, że nigdy nie chodzi na wagary. Pewnie nie robi nic, czego nie ujął wpierw w planie działań na cały tydzień. Nie wyobrażam sobie, żeby spadał z czyjegoś dachu w środku dnia nauki szkolnej. Przecież on nawet nie pije. Ciężko dobrze się bawić z kimś takim. Tak, jestem przekonany, że Cassidy proponuje mi coś więcej niż przyjaźń. Sutterman doskonale wie, jak zachować się w takiej sytuacji: należy zachować zimny spokój. Z nonszalancją godną Deana Martina odpisuję zdawkowo, że oczywiście, możemy wrócić na stopę przyjacielską. Potrafię docenić dobrego kumpla i dobrą kumpelkę. Przed wysłaniem wiadomości nie mogę się jednak powstrzymać. Na pokuszenie dodaję krótkie zdanie: „Jutro nad jeziorem jest impreza z tanim piwem. Będę tam. Będzie fajnie”. Waham się dosłownie przez mikrosekundę i klikam „wyślij”.



29

Sobotni wieczór nad jeziorem, jest bardziej niż mroźno. Taki mamy klimat w Oklahomie: w lutym jest jeszcze względnie ciepło, ale z nadejściem marca robi się zimno jak diabli. Mimo to Aimee przesadziła: ma na sobie wielką, fioletową, puchową kurtkę-potwora, w której wygląda jak chodząca kula bilardowa. To chyba jedyna laska, jaką znam, która nie rozumie, że czasem warto się poświęcić i zmarznąć, żeby wyglądać atrakcyjnie. Znów pomalowała sobie usta, ale przecież szminka wcale nie dodaje seksapilu kuli bilardowej… Widzę, że ona nie zamierza mi niczego ułatwiać. Niby jak mam ją spiknąć z którymś z moich kolesi, skoro nie stara się nawet odrobinę? Bo właśnie taki mam plan. Potrzeba jej towarzystwa innego niż Krystal Krittenbrink. Potrzebny jej facet, ktoś taki jak ja, ale niekoniecznie ja. Na przykład Cody Dennis; to zabawny gość, ale niespecjalnie doświadczony

w sprawach łóżkowych. I dobrze – ostatnia rzecz, jakiej potrzeba Aimee, to śliniący się na jej widok napaleniec. Jest tylko jeden problem: w rozmowach z przedstawicielkami płci pięknej Cody radzi sobie jeszcze gorzej niż Ricky. Zamierzam jednak zająć się prowadzeniem konwersacji, zanim ofiary mojego planu się nie rozkręcą. Zostawię ich samych sobie, kiedy przyjedzie Cassidy – jak zawsze specjalnie spóźniona. A potem bum, Wielki Wybuch, wszechświat rozpocznie się na nowo. Ekipa dopisała, na to liczyłem. Ktoś podpalił stary materac – ciekawe, skąd go wzięli – i teraz wszyscy dorzucają gałęzi do ognia. Płomienie odbijają się od tafli jeziora razem z gwiazdami. Zapach drzewnego dymu przyjemnie drażni nozdrza. Na miejscu jest już może dwadzieścioro dzieciaków. Ktoś postawił keg z piwem na jednym z betonowych stołów piknikowych. Gerald, nasz lokalny mistrz tańca, wywija do muzyki tuż obok. Ten gość jest tak gibki, że chyba nie ma kości. – Widzisz kogoś znajomego? – pytam Aimee. Dziewczyna rozgląda się dookoła. – Kojarzę wiele z tych osób z widzenia, ale tak naprawdę nie znam żadnej z nich. – To zaraz poznasz – odpowiadam i wyciągam rękę, by ścisnąć ją delikatnie za kark, ale na przeszkodzie staje mi sztywny kołnierz puchowego monstrum.

Kierujemy nasze kroki w stronę piwa. Po drodze kilka osób mnie pozdrawia, ludzie wyciągają ręce na przywitanie, klepią mnie po plecach. „Co słychać?”, „Gotów na imprezę?” – pytają. Ktoś chce wiedzieć, czy dziś też planuję pić piwo, stojąc na głowie, ale udaję, że nie wiem, o co mu chodzi. Ktoś inny woła za mną: – Sutter, nie zawiedź nas, mamy ognisko! Musisz przez nie przebiec! – To już było i nie wróci więcej – zbywam go. W kolejce do kega stoi trzech chłopaków. Na mój widok unoszą dłoń na przywitanie. Chyba po prostu jestem typem, którego wszyscy lubią spotykać na imprezach. W końcu przychodzi nasza kolej. Nie jestem specjalnie zaskoczony, kiedy Aimee mówi, że nie pije alkoholu. Tłumaczę jej, że to rozumiem i że proszę tylko, by trzymała piwo i spróbowała wyglądać na taką, która dobrze się bawi. To mówiąc, opróżniam swój kubek kilkoma dużymi łykami i szybko napełniam go ponownie, na dobry początek. Zła wiadomość jest taka, że nigdzie nie widzę Cody’ego Dennisa. A co gorsza, w naszą stronę idzie Jason Doyle. – Siema, Sutterman! – Wita się w sposób, który w założeniu ma chyba udawać obleśny. Prawda jest jednak taka, że Jason po prostu jest oblechem. – Skoro już przybyłeś, to oficjalnie możemy uznać bibę za

rozpoczętą. – Pewnie tak – odpowiadam krótko. Chłopak mierzy Aimee wzrokiem, zatrzymując się na dłużej na jej kurtce. – Wiesz co, Sutter? Lepiej trzymaj ten balon mocno za sznurek, bo odleci i pęknie na drzewie. Na szczęście moja towarzyszka nie łapie żartu. – Dzięki za pogawędkę, Jason. Trzymaj się. Karaluchy pod poduchy. Na moim ramieniu zaciska się dłoń. – Chwila moment, gościu. Gdzie ci się tak spieszy? Nie przedstawisz mnie? Musicie wiedzieć, że Jason Doyle to ostatnia osoba, z którą chciałem zapoznać Aimee. Tylko jedno mu w głowie. Każda istota w majtkach i staniku to dla niego obiekt seksualny. Serio. Stanik może być nawet sportowy. Zeszłej jesieni jeden z jego bliskich przyjaciół – Ike Tucker – przyłapał go na macankach ze swoją trzynastoletnią siostrą. Okej, może była dość rozwinięta jak na swój wiek, ale mimo wszystko – trzynastolatka! Jak można się domyślać, Ike spuścił mu łomot. Przywalił mu konkretnie: budzikiem w głowę. Jason miał chyba z milion szwów. Mimo to teraz znowu się kumplują. Zmierzam do jednego – potrafię poznać po minie tego koleżki, że już zaczął się zastanawiać, co kryje się pod tą wielgachną, fioletową kurtką. Czy pod spodem znajdzie jędrne cycuszki i krągły tyłeczek? To tajemnica, którą

gotów jest rozwiązać. – Hej, popatrz na to – mówię, zerkając mu przez ramię. – Alisa Norman nieźle dziś wygląda. Ten czerwony sweter opina to, co powinien. Chłopak obraca się i patrzy na dziewczynę, która śmieje się właśnie, otoczona grupką znajomych. Nie ma na sobie dużej, puchowej kurtki. – Ostro – przyznaje. – Ale co z tego? Denver Quigley nie odstępuje jej na krok. – Już nie. Nie słyszałeś? Rozstali się. Pozbyła się go jak pryszcza. Przyszła tu na łowy. – Żartujesz? – Gdzieżbym śmiał. Jason waha się chwilę, analizując sytuację. Zew czerwonego swetra jest nie do odparcia. – To na razie. Idę pogadać z Alisą. Muszę jej pogratulować decyzji. – Powodzenia. Oczywiście zmyśliłem tę historię o zerwaniu, a Quigley faktycznie pewnie gdzieś się tutaj kręci. Czy mam z tego powodu wyrzuty sumienia? Ani trochę. Typom takim jak Jason Doyle zawsze dobrze robi małe lanie.



30

Aimee wygląda na nieco zdenerwowaną. Widzę, że próbuje popijać swoje piwo małymi łyczkami. Krzywi się przy tym, jakby sączyła wybielacz, ale przynajmniej się stara. Żeby poczuła się pewniej, opowiadam jej co nieco o obecnych. Moja opowieść nie jest jednak zbyt spójna, bo co chwilę ktoś podchodzi i zagaduje, wliczając w to moje trzy byłe. Problem polega na tym, że nie należę do imprezowiczów, którzy wieczór spędzają na siedząco. Co to, to nie. Zwykle jestem w centrum wydarzeń. Za to Aimee nie do końca rozumie, co to w ogóle za gra, nie wspominając o znajomości reguł. Próbuję włączać ją w rozmowy, ale bez większych sukcesów – nie łapie porozumienia nawet z Shawnie Brown, z którą chodziłem w drugiej klasie liceum. Shawnie to dość drażliwa i głośna postać. Kiedy coś opowiada, robi świetne miny pasujące do historii. Czasem w rozmowie udajemy członków włoskiej mafii i mówimy z akcentem.

Naprawdę zabawnie nam to wychodzi. Mimo to mam wrażenie, że w jej obecności Aimee zapada się w swoją fioletową kulę coraz głębiej i głębiej. Lecz oto jest i on: Cody Dennis ze swoim spojrzeniem smutnego szczeniaczka. Zgrabnie przechwytuję go z rąk znajomych i przedstawiam mojej towarzyszce. Chłopak zerka na kurtkę, ale nic nie mówi. W ogóle mówi niewiele. Do mnie należy ciągnięcie konwersacji. Rzucam jedną historię za drugą, za wszelką cenę chcąc uniknąć długiego, pustego pasma ciszy. Impreza w domu Paxtona, biba w La Quinta Inn i ta naprawdę bombowa nad jeziorem Tenkiller zeszłego lata – tematy rozrywkowe w końcu się kończą. Trochę na chybił trafił wspominam o moich internetowych poszukiwaniach informacji o komandor Amandzie Gallico i serii Jasne Planety. Oczy Aimee zaczynają płonąć nieziemskim blaskiem. Wypytuje o nazwy stron, które odwiedziłem, chce wiedzieć, co myślę o różnych rzeczach związanych z tematem. Ku mojemu zaskoczeniu okazuje się, że pamiętam całkiem sporo. Chyba nawet imponuję jej swoimi przemyśleniami na temat filozofii komandor Amandy. – Wewnętrzny rozwój i dobrobyt to jest to – mówię. – Proszę mnie zabrać do systemu Jasnych Planet w tej chwili. Walić tych, którzy pragną władzy. Pieprzyć

współczesne niewolnictwo. Nie potrzebujemy tego. Nie chcemy tego. Czas wrócić do dzikości. Dziewczyna jest zachwycona. – Musisz to przeczytać. Przypominasz mi Zostera. Tylko on naprawdę rozumie komandor Gallico. W trzecim tomie zostają wtrąceni do Shuksushiańskiego więzienia w jaskini, skąd uciekają do podziemnego świata Marmoth. To tam znalazłam inspirację dla rancza, które chcę kiedyś kupić. Pożyczę ci tę książkę. Jest dobra na początek. – Super – cieszę się. Widok jej bladej, choć rozemocjonowanej twarzy na tle fioletowej kurtki porusza coś w moim sercu. To pewnie piwo tak mnie rozmiękczyło. Niemal zapominam o Codym, który stoi przecież tuż obok, i o tym, dlaczego tu jest. – Sorry, stary – mówię i klepię go po plecach. – Nie chcieliśmy cię zostawić w obcej galaktyce. Jednak chłopak nie wygląda na znudzonego. – Spokojnie, nic się nie stało. Lubię science fiction. Czytaliście może serię powieści graficznych Byk solarny Lawrence’a Blacka? – Nie słyszałem o tym – odpowiadam, ale oczywiście Aimee kojarzy tytuł. – Uwielbiam Byka solarnego! – mówi radośnie. Pogrążają się w rozmowie, a ja szybko zostaję w tyle. Wiem, że powinno mnie to cieszyć. Właśnie w tym celu zaciągnąłem ją na tę imprezę. Prawdę mówiąc, w mojej

własnej galaktyce robi się jednak nieco zimno. Aimee śmieje się z czegoś, co powiedział Cody – chodzi chyba o lamę z napędem odrzutowym. Chłopak dotyka rękawa jej puchowej kurtki. Ona nachyla się do niego, cała promienieje. Powstrzymuję durny odruch: chciałbym wejść między tych dwoje, ba! Może nawet odciągnąć ją w inną stronę. Lecz oto między ludźmi stłoczonymi wokół kega widzę Cassidy: wygląda jak piękna, krągła bogini. Płynę do nowej, lśniącej, ciepłej galaktyki, lata świetlne od solarnych byków i lam.



31

Rzucam „zaraz wracam” Aimee i Cody’emu, ale nie wiem, czy w ogóle mnie słyszą. Cassidy stoi pod ogołoconym z liści konarem dębu. Jeszcze mnie nie zauważyła, ale widzę, że szuka kogoś wzrokiem. Nagle z cienia wychodzi Marcus West i obejmuje ją w pasie. Zdarzyło wam się kiedyś odmachać do kogoś, a po chwili zorientować się, że to wcale nie was witał? Właśnie tak się teraz czuję. Wykonuję skręt w miejscu i zmieniam punkt docelowy mojej wycieczki: czas na piwo. W kubku pusto. Na takich imprezach piwo zawsze szybko znika, choć jest słabe i tanie. Napełniam plastik, wypijam duszkiem, leję na nowo. Cassidy i Marcus rozmawiają teraz z kolegą Marcusa z drużyny koszykówki i jego dziewczyną. W porządku – powtarzam sobie w duchu. Niby dlaczego mam do nich nie podejść. Przecież to oczywiste, że przyszła tu z nim. To nie jest wieczór, w którym się zejdziemy. Dziś po prostu ona zda

sobie sprawę, że to nieuniknione. – Co słychać? – mówię na przywitanie. – Co to za porządki? Dlaczego nie macie jeszcze piwa? – Ja nie piję – odpowiada Marcus. – Ale widzę, że ty pijesz z dwóch naraz. – Przyniosłem jeden na wszelki wypadek, gdyby ktoś miał ochotę – tłumaczę, patrząc na Cassidy. – Jasne, dzięki. – Blondynka mojego życia przyjmuje kubek bez komentarza na temat mojej osoby i piwa. Za to ich znajomi – Derrick i Shannon – mierzą mnie wzrokiem, jakbym był szalonym mordercą, który właśnie przyszedł na pogrzeb swojej ostatniej ofiary z bukietem przywiędłych róż. Nie szukam kłopotów. Przyszedłem po prostu pogadać. Moje naturalne, pozytywne wibracje powinny działać same z siebie. Może rzucę jedno czy dwa hasełka, które prawidłowo odczyta tylko Cassidy? Nie chcę kłótni, nie chcę się niczym popisywać, nie chcę udawać księcia na białym rumaku. Chcę być po prostu sobą: dobrym, starym Suttermanem, którego naturalny urok wystarczy, by przypomnieć Cass, co straciła. Nie mija dziesięć minut i atmosfera robi się lekka, wręcz rozrywkowa. Wszyscy śmieją się z moich tekstów, nawet Derrick i Shannon. Przypomnieli sobie, jak kiedyś, jeszcze w podstawówce, urządziłem miniwyścig psów. Startowały znajomy sznaucer i pudel, sprzedawałem nawet bilety. Coś w tym jest, że trudno się nudzić

w moim towarzystwie. Zawsze coś wymyślę. Generalnie jestem zabawnym gościem i chętnie dzielę się swoim dobrym humorem. Właśnie docieram do końca historii, kiedy za plecami słyszę znajomy głos. – Co was tak śmieszy? Denver Quigley. To wysoki gość o kręconych, jasnych włosach i szerokim czole, które upodabnia go do neandertalczyka. Nigdy nie mogłem zrozumieć, co właściwie widzi w nim Alisa Norman. Nie chodzi nawet o wygląd, tylko o osobowość: nawet beczka smoły jest od niego zabawniejsza. Patrzę mu prosto w oczy i odpowiadam bez zająknięcia: – Sznaucery. – Że co? – Sznaucery. Takie psy. To one nas tak śmieszą. Wyjątkowo zabawne stworzenia, nie uważasz? Chłopak wygląda na podirytowanego. – Niech ci będzie, Sutter. Jest tu Alisa? – Owszem – przyznaję. – Jakiś czas temu widziałem ją nad brzegiem jeziora z Jasonem Doyle’em. Denver otwiera szeroko oczy. – Z Doyle’em? – cedzi przez zęby z wyraźnym obrzydzeniem. – Nic się nie działo, po prostu rozmawiali, tak po przyjacielsku – tłumaczę, ale Quigley nie słucha.

– To może teraz po przyjacielsku spuszczę mu lanie. Neandertalczyk zaczyna biec w stronę jeziora, Marcus jest tuż za nim. – Hej, wyluzuj, stary. Jestem pewien, że nic się nie dzieje. Zwolnij! – Derrick i Shannon ruszają za kumplem; Marcus ogląda się i woła do Cassidy, żeby zaczekała na niego. Znikają w tłumie, a blondynka mojego życia patrzy na mnie przenikliwie. – Co planujesz teraz? – Ja? Przecież nic nie robię. – Czy Jason Doyle faktycznie rozmawiał z Alisą? – Możliwe. Był przekonany, że rozstała się z Denverem. – Ciekawe. Pewnie nie masz z tym nic wspólnego? – A gdybym miał, byłabyś zła? Cass uśmiecha się filuternie. – Niespecjalnie. Jasonowi się należało. – Robię co mogę, wszystko w imię sprawiedliwości. Napijesz się jeszcze piwa? – Jasne. Zostaliśmy sami, tylko ja i ona, tak jak być powinno. Idziemy do beczki z piwem, a po drodze streszczam jej rozwój sytuacji między Rickym a Bethany. Cieszy się, że im się udało, i przyznaje, że dobrze postąpiłem, próbując ich zeswatać.

– Czy w końcu mi wierzysz, że siedziałem z Tarą Thompson tylko po to, by pomóc kumplowi? – pytam odważnie. Temat jest drażliwy, ale czasem w życiu trzeba ryzykować. Patrzy na mnie w milczeniu przez krótką chwilę, po czym kiwa głową. – Tak – mówi. – Chyba ci wierzę. Choć nie uważam, żeby to było z twojej strony specjalne poświęcenie. Tara jest całkiem ładna. – W takim razie sprawdźmy, kogo bym wybrał – odpowiadam i rozkładam ręce niczym szale wagi. W jednej trzymam piwo. To ręka Cassidy. – A więc po jednej stronie mamy Tarę. – Opuszczam dłoń pod ciężarem urody dziewczyny. – A po drugiej jesteś fantastyczna, boska ty – dodaję i opuszczam dłoń z piwem o wiele niżej. – Chyba wszystko jest jasne. Cass marszczy nos i potrząsa głową. – Nie uśmiechaj się tak do mnie. Wiesz, jak to na mnie działa. – Wiem, wiem. Nie możesz mi się oprzeć – uśmiecham się jeszcze szerzej. – Ale nic na to nie poradzę. Lecz oto w tłumie słychać krzyki. Ktoś jest wkurzony, i to bardzo. – Oho, Quigley znalazł Jasona. Krzyki narastają, robi się zamieszanie. Ludzie rozstępują się, otaczają kłócących się półkolem.

Dołączamy do kręgu i widzę, że Quigley faktycznie kogoś okłada, ale nie jest to Jason. Nie poznaję tego gościa. Pewnie chodzi do innej szkoły i nie zdawał sobie sprawy z ryzyka, jakim jest flirtowanie z Alisą Norman. Skoro jednak to nie Jason smakuje pięści Denvera, to gdzie on jest? Widzę Alisę w ostrzegawczo czerwonym swetrze, widzę, jak Derrick próbuje odciągnąć Quigleya, a Marcus wciska się między atakującego i ofiarę. Wszyscy komentują, śmieją się i piszczą ze strachu jednocześnie. Wszyscy prócz Jasona. I Aimee. Cassidy krzyczy: – Marcus, uważaj! Quigley wyrywa się z uścisku Derricka. Ale jest już za późno, neandertalczyk wyrzuca pięść i trafia go prosto w ucho. – Derrick, trzymaj go, no trzymaj! – woła Cass i biegnie przez tłum. Sytuacja jest już jednak opanowana. Derrick i Marcus mocno ściskają agresora, a kumple pobitego chłopaka odciągają go na bok. Moja była dziewczyna czule głaszcze swojego koszykarza po plecach. Nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. W akcie bohaterstwa Marcus przyjął uderzenie w głowę, kiedy stawał w obronie słabszego. Coś takiego musiało odciąg​nąć uwagę Cassidy ode mnie na co najmniej pół godziny. A mój plan był przecież taki dobry. – Chyba myliłeś się co do Jasona Doyle’a –

niespodziewanie mówi do mnie Shannon. – Faktycznie flirtuje, ale z kimś zupełnie innym. – Gdzie go widzisz? – odpowiada, a ona wskazuje na ciemny zakątek, daleko od miejsca walki. Pod wielkim dębem stoi Jason i szepce coś do Aimee Finecky. Jego wargi są ledwie kilka centymetrów od jej ucha.



32

Okej, może to, co zamierzam przerwać, to nie bójka z udziałem Denvera Quigleya i nie jestem bohaterem na miarę Marcusa, ale czy to znaczy, że moje zamiary są mniej szlachetne? Nie wydaje mi się. Stawka jest równie wysoka, o ile nie wyższa. Dobrze wiem, co ma w głowie Jason. Myśli sobie właśnie: mam ochotę obrać tę wielką śliwkę ze skórki i skosztować słodkiego, kujońskiego miąższu. – Gdzie się podział Cody? – pytam. Jason właśnie nachyla się nad Aimee i wącha jej włosy. – Poszedł sobie – odpowiada chłopak, niewzruszony. – Najwyraźniej nie wytrzymał konkurencji. Moja towarzyszka wygląda, jakby właśnie zeszła z karuzeli i miała ochotę zwymiotować. – Co się stało? – pytam ją. – Wypiłaś więcej piwa? – Ktoś musiał dbać o jej kubeczek – mówi za nią Jason i uśmiecha się figlarnie. – Potrzebowała się trochę

rozluźnić. Była taka spięta. Dotykam jej podbródka, chcę, by na mnie spojrzała. – Dobrze się czujesz? Uśmiecha się słabo. – Ta-ak – odpowiada w charakterystyczny, dwusylabowy, niezdecydowany sposób. – Po prostu nigdy wcześniej nie piłam. – Nie miałeś racji. – Jason zmienia temat. – Alisa i Quigley wcale nie zerwali. Jakiś biedak boleśnie odczuł to na własnej skórze – dodaje ze złośliwym uśmieszkiem. Podejrzewa, że go wrobiłem, jestem tego pewien. – Właśnie dlatego tu przyszedłem. Walka skończona, ale Denver nie jest zachwycony. Wypytuje, kto rozmawiał z jego dziewczyną przed jego przyjściem. Chce znać konkretne imiona, stary. Głupi uśmieszek w jednej chwili znika z twarzy chłopaka. – Chwileczkę, ja tylko zapytałem Alisę, czy to prawda, że się rozstali. Kiedy powiedziała, że nie, czym prędzej się ulotniłem. – Rozumiem – mówię tonem pełnym współczucia. – Jestem pewien, że Quigley to zrozumie. Wiesz, jaki on jest. Teraz to Jason wygląda, jakby chciał puścić pawia. – Ta, dobrze wiem. Cholera – wzdycha i patrzy na Aimee. Blada twarz, niedopasowana szminka, bezkształtna kurtka. – Wiecie co? Chyba muszę lecieć. Do

zobaczenia w szkole. – Trzymaj się! – wołam za nim. – I lepiej idź do samochodu okrężną drogą! Mogę się założyć, że będzie trzymał się na sporą odległość od Denvera przez długi czas. Moja towarzyszka zerka na mnie i uśmiecha się niepewnie. Zostaliśmy sami. Przyznam szczerze, że kończą mi się pomysły na nią. Uratowałem ją z opętanych seksem łapsk Jasona Doyle’a, a Cody Dennis okazał się niewypałem. Co nam pozostało? Po bójce i chwilowym zamieszaniu impreza wraca na zwykłe tory. Widzę Cassidy, stoi obok grupki szkolnych sportowców. Patrzy prosto na mnie. Nie mam pojęcia, co też może dziać się w jej kobiecym umyśle, ale kiedy podchodzi Marcus i obejmuje ją w pasie, ona odwzajemnia uścisk. Mimo to nie odrywa ode mnie wzroku. Nie wiem, co robić, więc odruchowo obejmuję puchatą, fioletową talię Aimee. – Przejdźmy się nad jezioro – proponuję, wciąż zerkając na Cass. – Ta biba robi się słaba. – Serio? Inne wyglądają… inaczej? – W gruncie rzeczy wszystkie są takie same. Wzdłuż brzegu jeziora ciągnie się niebrukowana droga. Przed spacerem biorę od Shawnie butelkę zmrożonego wina truskawkowego – oczywiście nie dla mnie, a dla Aimee. Myślę, że jej się spodoba.

– O, to jest smaczne – mówi, upijając trochę. – Naprawdę dobre. Przechadzamy się powoli pod wielkim, jasnym księżycem. Jest prawie pełnia. Rozmawiamy jeszcze trochę o komandor Amandzie Gallico, Zosterze, krainach w podziemiach Marmoth i Adinindzie, pięknej Syrenie drugiego księżyca planety Kosh. Zaczynam dochodzić do wniosku, że naprawdę chciałbym przeczytać te książki. Lubię czytać, choć zwykle teksty znajduję w Internecie – czytam blogi, MySpace, fanziny i tego typu strony. Pochłaniam też internetowe biografie – Dean Martin, Sokrates, Joanna d’Arc, Rasputin, Hank Aaron, Albert Schweitzer. I wszyscy ci o trójczłonowych nazwiskach: Edgar Allan Poe, Lee Harvey Oswald, Jennifer Love Hewitt. Życiorysy innych ludzi potrafią być fascynujące. Książki wydają mi się nieco staromodne. Nie znaczy to jednak wcale, że nie potrafię docenić rzeczy, które nie są współczesne. Ważne, żeby były dobre. Dopijam piwo i wyciągam z kieszeni kurtki piersiówkę. – Gdybyś mogła wybrać dowolną przygodę na naszej planecie, co by to było? Aimee popija wino. – Pewnie coś z końmi. Kiedyś chciałabym pojechać konno w góry, na przykład w meksykańskie pasmo Sangro de Cristo. – Nigdy tam nie byłem.

– Ja też nie. Widziałam tylko zdjęcia. – Brzmi nieźle – mówię, choć nie potrafię sobie wyobrazić tego bladego mola książkowego w siodle na tle ośnieżonych szczytów, w skórzanych czapsach na nogach i kapeluszu z rondem na głowie. – Jechałabyś sama? – Nie, miałabym towarzysza. – Kogo? Kogoś takiego jak Zoster? – Może – odpowiada, nie patrząc na mnie. – A ty? O jakich przygodach marzysz? – Hej, dla mnie każdy dzień jest przygodą. Nie lubię robić dalekosiężnych planów. Chociaż zawsze chciałem zobaczyć Amazonię. Pojechałbym tam walczyć z korporacjami, których buldożery niszczą lasy deszczowe, wyrzucają tubylców z ich małych rajów na ziemi i zmieniają ich w nieszczęśliwych pijaków. Właśnie tym bym się zajął. – Brzmi nieźle – rzuca Aimee tak samo jak ja przed chwilą, choć chyba liczyła na to, że dołączę do jej konnej wyprawy. – Myślałaś kiedyś o tym, by na końskim grzbiecie przemierzyć dżunglę? Tak byłoby bezpieczniej niż na piechotę, tyle tam pająków i innego robactwa, którego trucizny zdecydowanie nie chciałbym posmakować. Co to, to nie. Konie, w razie potrzeby, można by przewozić łodzią i swobodnie podróżować starymi, inkaskimi szlakami.

Aimee rozpromienia się w jednej chwili. – Pewnie tak. Założę się, że mają tam góry, nietknięte jeszcze ludzką stopą. – Byłoby pięknie. Kto wie, może gdzieś pomiędzy górami kryje się dolina z pterodaktylami i innymi dinozaurami? – Tak – wzdycha dziewczyna. – To byłaby fantastyczna wyprawa. Przypadkiem stykamy się ramionami. Patrzy na mnie i uśmiecha się szeroko. Na końcu drogi jest nieduże, zadaszone molo dla rybaków. Wchodzimy na nie i siadamy na barierkach, twarzami do wody. Gwiazdy świecą dziś wyjątkowo mocno i odbijają się w niewielkich, ciemnych falach na jeziorze. Aimee kończy butelkę wina. Żałuję, że nie mam drugiej. Kiedy dopija resztkę, odbieram szkło z jej ręki i ciskam butlę przed siebie, w stronę pojemnika na śmieci, jakieś dziesięć metrów od nas. Trafiam, butelka głośno obija się o metalowy kubeł. – Trzy punkty dla Suttera Keely’ego! W nagrodę pociągam łyk z piersiówki. Ku mojemu zaskoczeniu moja towarzyszka pyta, czy może spróbować. – Jesteś pewna? Mam tu dość mocną rzecz. – Wezmę tylko łyczek. Przechyla piersiówkę i wypija solidną porcję – sekundę

później krztusi się i zaczyna kaszleć jak dzika; oczy jej łzawią. Klepię ją po plecach, ale przez grubą kurtkę niewiele mogę zrobić. W końcu udaje jej się uspokoić. – Rety, poszło nie w tę rurę. – Ostrzegałem. – Następnym razem będę bardziej uważać. – Następnym razem? Podoba mi się to, co słyszę. Spadłaś z żyrafy i już wdrapujesz się z powrotem. – Daj mi chwilę – mówi z uśmiechem. W oczach ma jeszcze ślady łez, ale wydaje się bardzo zadowolona z siebie. Wpatrujemy się w jezioro bez słowa. – Jest jeszcze jedna rzecz, którą bardzo chciałabym zrobić – zaczyna Aimee. – To nic wielkiego, żadna przygoda życia, po prostu coś, na czym bardzo mi zależy. – Co to takiego? W odpowiedzi patrzy na moją piersiówkę. – Mogę? – Tak szybko? Kiwa głową. Tym razem pije naprawdę odrobinkę. Nic złego się nie dzieje, więc upija trochę więcej. – Teraz lepiej – zauważa. – Pali, ale całkiem przyjemnie. – To porządny alkohol – odpowiadam i sam pociągam z buteleczki. – Ale mówiłaś o czym innym. – Nikt o tym nie wie, nawet Krystal. Bardzo, ale to bardzo chciałabym zamieszkać z moją siostrą w St. Louis

i iść na studia tam, gdzie ona – Washington University. To świetna uczelnia. Zastanawiam się, dlaczego to taka wielka tajemnica. Dla mnie brzmi to zupełnie normalne. – Nie widzę powodów, dla których miałabyś tego nie robić. Mogę się założyć, że twoje oceny są więcej niż dobre. – Nie to mnie martwi. Martwi mnie rodzina. Mama mówi, że mam zostać tutaj i pomagać jej z gazetami, z rachunkami, ze wszystkim. Nie ma już tak dobrego zdrowia jak kiedyś, choruje na serce. Za kilka lat mój brat będzie mógł się bardziej zająć domem, ale do tego czasu muszę poczekać, ewentualnie pójść do jakiejś szkoły policealnej. – Chyba żartujesz. – Patrzę na nią z niedowierzaniem, ale ona nie odrywa wzroku od ciemnej wody. – Jesteś diabelnie zdolną dziewczyną, a twoja mama chce cię wysłać do szkoły policealnej? Nie ma mowy. Masz się spakować i jechać do siostry w St. Louis, tout de suite. Wtedy Aimee opowiada mi całą historię. Ambith, jej siostra, pokłóciła się z matką o studiowanie tak poważnie, że teraz prawie ze sobą nie rozmawiają. Ma stypendium naukowe, ale i tak musi pracować na pełen etat, żeby się utrzymać. Dlatego średnio co dwa dni Aimee wysłuchuje tyrady o tym, jak to cała rodzina pogrąży się w upadku, jeśli ona, Aimee, porzuci roznoszenie gazet.

Swoje trzy grosze dokłada Krystal Krittenbrink, która planuje iść na University of Oklahoma, dwie minuty od swojego domu, i oczywiście chce mieć Aimee pod ręką – w końcu to jej najbliższa – a prawdopodobnie jedyna – przyjaciółka. Co za idiotyzm. – Jezu, pięknie cię omotali. – Czemu tak myślisz? – Popatrz: wpoili ci, że jesteś Atlasem, że na twoich barkach opiera się ich świat. A to nieprawda. Ty to ty. Masz własne problemy, którymi powinnaś się zająć. Posłuchaj mnie teraz uważnie. Najpierw napij się whisky, ale ostrożnie, nie za dużo. – Po co? – Zaufaj mi. – No dobrze – zgadza się i bierze piersiówkę. – Rany, ale pali. – W porządku. A teraz powtarzaj za mną: odpieprz się ode mnie, cholerna Krystal Krittenbrink! – Że jak? – Po prostu to zrób. Aimee próbuje, ale oczywiście nie jest w stanie albo nie chce dokładnie powtórzyć moich słów. – Źle. Przede wszystkim musisz naprawdę w to uwierzyć. Poza tym nie zapominaj o „odpieprz” i „cholerna”. Przekleństwa są kluczowe. – Chyba powinnam się jeszcze napić. Podaję jej piersiówkę, pociąga sobie solidnie

i podejmuje drugą próbę. Tym razem idzie jej lepiej, chociaż widać, że rzadko przeklina. Każę jej powtórzyć jeszcze raz, tym razem głośniej. Demonstruję, wydzierając się w stronę jeziora: – Odpieprz się ode mnie, cholerna Krystal Krittenbrink! Aimee krzyczy, idzie jej coraz lepiej. Wołam: – Głośniej! Teraz drze się na całe gardło. Wiem, że musi sprawiać jej to przyjemność, bo teraz robi to sama, bez mojej namowy. Jej wrzask jeszcze długo niesie się po wodzie, głośny, potężny, niczym ryk zranionego zwierzęcia. Potem sugeruję, by wykrzyczała jeszcze małe co nieco na temat swojej matki i Randy’ego, leniwej, opitej dr. pepperem gnidy. Jest bosko. Wydzieramy się na przemian. – Odpieprz się ode mnie, cholerna Krystal Krittenbrink! – Odpieprz się ode mnie, Randy! Ty debilu! – Odpieprz się ode mnie, mamo! Ty idiotko! Złość i smutek, które ciążyły Aimee, wylatują z niej teraz niczym niszczycielska lawa tryskająca z wściekłego wulkanu. Krzyczymy coraz głośniej i głośniej, aż nasze krzyki zmieniają się w śmiech, i rechoczemy tak mocno, że już nie jesteśmy w stanie nic powiedzieć. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby tak się śmiała. To piękny widok, coś wartego zapamiętania, jak wieża Eiffla czy

rzeźba Największego Pieska Preriowego na Świecie. – Całkiem miłe uczucie, prawda? – Boskie! – Została nam jeszcze jedna osoba, na którą trzeba nakrzyczeć. – Kto taki? – Facet, który złamał ci serce. – Czyli kto? – Nie było nikogo takiego? Nie udawaj. Dziewczyna odwraca wzrok w stronę jeziora i zaczyna nerwowo przebierać palcami. – Masz siedemnaście lat. Musisz mieć za sobą chociaż jeden nieudany związek. Po dłuższej chwili odpowiada: – Naprawdę nigdy nie miałam chłopaka. – Rozumiem, ale nie mam na myśli niczego poważnego. Na pewno jest ktoś, z kim byłaś chociaż na jednej beznadziejnej randce. Aimee intensywnie wpatruje się we własne dłonie. – Faceci nie patrzą na mnie w ten sposób. – O czym ty mówisz? – Nie widzą we mnie potencjalnej dziewczyny. Nie uważają mnie za atrakcyjną. Jej słowa są brutalne. Nie jest gorącą superlaską, ale absolutnie nie nazwałbym jej brzydką. – Oszalałaś – protestuję. – Nie zauważyłaś, jak patrzyli na ciebie Cody Dennis i Jason Doyle? Rwali cię równo.

– Nieprawda. – A jednak. Jesteś naprawdę urocza. Popatrz na te drobne brwi, na te słodkie, wydęte usta. Jesteś naprawdę pociągająca. – Ta, jasne. – Moja towarzyszka wciąż nie chce na mnie spojrzeć. – Mówisz tak, bo jesteś miły. – Ja? Miły? Chyba żartujesz. Mówię zupełnie poważnie. Gdyby było inaczej, to czy zrobiłbym to? Unoszę jej podbródek i całuję ją prosto w usta. Nie jak brat czy jak uprzejmy kolega. Całuję ją mocno, z językiem i wszystkimi możliwymi atrakcjami. – Łał – wzdycha, kiedy przerywam. – Oczywiście, że „łał” – odpowiadam i na wszelki wypadek, żeby wszystko było jasne, całuję ją po raz drugi. Bo co? Mam pozwolić tej dziewczynie – która siedzi tuż obok mnie na barierce molo, w świetle księżyca – wierzyć, że żaden facet nigdy, przenigdy się nią nie zainteresuje?



33

Kac to podstępna bestia. Lubi płatać figle. Nigdy nie wiadomo, kiedy zaatakuje. Kiedyś nawet to lubiłem. Nie bolała mnie głowa, nie robiło mi się niedobrze. Czułem się raczej oczyszczony. Odkupiony. Jeśli impreza była naprawdę ostra, to byłem jak Robinson Crusoe, który przeżył katastrofę statku, wyrzucony na brzeg morza po trudnej nocy, gotów na kolejną przygodę. Jednak ostatnio uczucie kaca coraz częściej nie należy do przyjemnych. Nie czuję się już oczyszczony – od środka trawi mnie raczej niezrozumiałe, niejasne poczucie winy. Może to kwestia chemii, coś przestaje mi stykać na obwodach mózgu. A może to dlatego, że umykają mi niektóre wydarzenia poprzedniego wieczoru. Przykładowo, nie jestem pewien, jak udało mi się wrócić do domu w taki sposób, że mama i Geech nawet nie spostrzegli się, że mnie nie było. Zwykle takie cuda

udają się przy założeniu, że nad wszystkim czuwa Stwórca – w końcu on kocha swoich pijaczków i troszczy się o nich. Potem jednak przychodzi refleksja: skoro nie pamiętam, jak wróciłem, to czego jeszcze nie pamiętam? Co mówiłem, co robiłem i z kim to robiłem? Resztę dnia spędzasz w niepewności, czując się jak sam Antychryst, choć w rzeczywistości zwykle nie działo się nic złego. Właśnie tak czuję się dziś rano po wczorajszej imprezce. Przez „rano” rozumiem dwunastą w południe, bo właśnie wtedy się budzę. Z jakiegoś powodu, gdy otwieram oczy, zaczynam myśleć – martwić się – o Aimee. Chciałem tylko poprawić jej samoocenę. Podobało jej się całowanie, nie mam co do tego wątpliwości. Mówiąc szczerze, mnie też się podobało. Pewnie pocałowałbym ją jeszcze raz, na pożegnanie, ale musiałem zająć się trzymaniem jej włosów, gdy wymiotowała, przechylona przez barierkę na werandzie swojego domu. Nie do końca pamiętam jednak, co działo się w czasie między siedzeniem na molo a pożegnaniem. Próbuję sobie przypomnieć, o czym rozmawialiśmy w samochodzie w drodze powrotnej, ale moje wspomnienia przypominają zdekompletowane szczątki rozbitego zegarka. Wiem, że rozmawialiśmy o czymś ważnym, ale nie jestem pewien, co to było. Mam dziwne wrażenie, że zaprosiłem ją na bal studniówkowy, ale może to tylko dowcip kaca. Niby po co miałbym to robić?

Do balu jeszcze daleko; do tego czasu pewnie zejdę się z Cassidy. Potem uderza mnie kolejne wspomnienie i to wydaje mi się realne. Obiecałem jej pomóc w rozwożeniu gazet dziś rano. Naprawdę chciałem to zrobić. Miałem zamiar wstać o trzeciej rano i podjechać pod jej dom z termosem kawy rozpuszczalnej. Wygląda jednak na to, że nawet nie nastawiłem budzika. Ludzki błąd, każdy mógł go popełnić. Mimo to, kiedy pomyślę, że czekała na mnie na zimnej werandzie, Antychryst znów zaczyna szaleć w mojej głowie. Najlepszym sposobem na kaca jest prysznic, posiłek z dużą ilością białka, łyk whisky i wizyta u Ricky’ego. Nic tak nie przywraca do normalności jak obecność najlepszego kumpla. Mama i Geech mają zajęte całe popołudnie, więc nie powinno być problemu ze złożeniem mu wizyty. Kiedy dzwonię do niego do domu, dowiaduję się jednak, że Ricky nie wrócił jeszcze z kościoła. Poszedł tam z Bethany. Jestem w szoku. Ricky na mszy? Co się porobiło z tym światem? Na szczęście po godzinie oddzwania. Rozmawiamy w drodze do centrum handlowego: posiedzimy na ławce i pogapimy się na ludzi, tak jak zawsze. Nie wspominam o kościele ani słowem. Nie czas na to. Pytam za to, dlaczego nie zapala jointa – zawsze tak spędzał niedzielne popołudnia. Ricky twierdzi, że zioło mu się skończyło.

– Jak to: „skończyło”? Tobie takie rzeczy nigdy się nie kończą. – Mówiłem ci, że się ograniczam. Bez sensu być ciągle zjaranym. Nie ma w tym nic wyjątkowego, brak mi pewnej celebracji. – Jest to jakiś punkt widzenia – odpowiadam, a w duchu zaczynam żałować, że w ogóle poznałem go z Bethany. – Poza tym to takie męczące. Idziesz do kina, patrzysz na program i wydaje ci się, że godziny rozpoczęcia seansów to ceny biletów. Pamiętam, jak myślałem: „Dwadzieścia jeden dolarów i piętnaście centów? Co to w ogóle za cena? Zdzierstwo!”. – O tak. Miałem kiedyś podobnie na stacji benzynowej. Byłem przekonany, że liczba galonów to cena. Pokłóciłem się nawet o to ze sprzedawcą. Ale był ubaw. – Ta. Wiesz, jeśli ty masz ochotę zapalić, to mogę coś załatwić. – Nie trzeba. Znasz mnie, jaram tylko po kilku głębszych. Poza tym mój kac jest już wystarczająco dziwaczny. – Naprułeś się wczoraj? – Za dużo powiedziane. Ale byłem zdecydowanie pod wpływem.



34

W galerii handlowej kupujemy latte i parkujemy przy schodach ruchomych – stąd widok na ludzi jest zdecydowanie najlepszy. Mam jednak wrażenie, że to oni gapią się na mnie, a nie na odwrót. Oczywiście tak nie jest, ale ogarnia mnie dziwna paranoja, której do końca nie rozumiem. Czasem czuję się podobnie, kiedy jestem niedopity i zaczynam palić zioło. Wszyscy na schodach wydają mi się normalni – są jak beagle czy jamniki – a ja tkwię pośród nich, wielki, włochaty mieszaniec nowofundlanda z kucykiem szetlandzkim. Niemal słyszę ich myśli: „Co ten szetfundlandzki kucyk wyrabia z tą kawą w łapie?”. – Sami nudziarze – stwierdza Ricky. – To dlatego, że jesteś trzeźwy. Ja chętnie bym sobie chlapnął. – Nie miałeś z tym hamować? – Skąd taki pomysł?

– Sam to wymyśliłeś, kiedy ostatnio rozmawialiśmy, i powiedziałem ci, że ograniczam imprezowanie do weekendów. – Stary, mamy niedzielę. Oficjalnie to wciąż weekend. – Wiesz, o co mi chodzi. Przestań przesadzać. Warto znać umiar. – Umiar? Co się z tobą stało? Nie palisz, w niedzielę chodzisz na mszę. Ej, mieliśmy być nieokiełznani, jak dzieci dżungli. Urodzeni, by przemierzać dzicz w przepaskach na biodrach, uzbrojeni w trujące dmuchawki i noże. Spójrz na siebie. Jeszcze trochę i będę musiał zwracać się do ciebie per „ojcze Ricky”. Będziesz mnie straszył ogniem piekielnym i siarką. A ja będę wtedy mówił: „Pamiętam, jak ten gość twierdził, że religia zmienia wierzących w bezmyślne zombie”. Ricky kręci głową z politowaniem. – Stary, po co mi trująca dmuchawka? Co mam z nią niby zrobić? Upolować burgera w budce z fast foodem? A do kościoła poszedłem tylko dlatego, że ona tam chodzi. – Chłopcy i dziewczęta, oto klasyczny przykład hipokryzji. – Wal się, Sutter. Nie jestem hipokrytą. Nie zamierzam odpuszczać. – Witamy na seansie Świtu żywych trupów! W roli głównej: zombie Ricky, przemierzający galerię handlową. Spójrz na tego gościa na samym dole schodów

ruchomych. Nosi skarpety do sandałów i prowadzi swoje dziecko w szelkach i na smyczy. Przyjrzyj mu się uważnie. To ty za kilka lat. Ricky parska śmiechem, choć uwaga jest przecież wymierzona w niego. – Stary, nie masz pojęcia, o czym mówisz – odpowiada. – Po pierwsze: nie mam nic przeciwko religii. Nigdy nie mówiłem, że nie wierzę w żadnego Boga. Drażni mnie tylko Kościół, to ich podejście, patrzenie na wiernych z góry. Nie szukam tam zbawienia. Chodzę z Bethany na mszę, bo tak trzeba, kiedy się jest w związku. Wciskasz się w ławkę w trzecim rzędzie, siedzisz tam i zastanawiasz się, jak bardzo potrzebują czuć się kochani ci, którzy przyszli tu razem z tobą. Są tak zdesperowani, że uwierzą w każde czary-mary. Twoja dziewczyna to lubi, ty lubisz ją, więc siedzisz bez komentarza. I to nazywa się kompromis. Jeżeli chcesz zbudować coś trwałego, musisz nad tym popracować. – Jasne. Dzięki temu będzie trwało na wieki wieków i nigdy się nie rozpadnie – odpowiadam, nie kryjąc ironii. – Ale czy to nie ty byłeś autorem wielkiej teorii o wbudowanym mechanizmie rozpadu wszystkiego? – To nie oznacza wcale, że trzeba się poddawać. Związki nie działają w ten sposób. – Proszę, proszę. Masz pierwszą w życiu dziewczynę, chodzisz z nią od dwóch tygodni i nagle zmieniłeś się w prawdziwego eksperta do spraw uczuć.

– Cóż, przynajmniej ja mam dziewczynę. Bezwiednie kulę się na ławce. – To był cios poniżej pasa. – Sorry, stary, ale jeśli chcesz odzyskać Cassidy, musisz coś zmienić. – Wygląda na to, że faktycznie sporo wiesz – rzucam i mówię mu o mejlu od Cass i naszym spotkaniu na imprezie. – To chyba jasne, prawda? Tęskni za Suttermanem. – Jesteś tego taki pewien? Pod kościołem wpadliśmy na Shannon Williams, a ona mówiła, że Cassidy wyszła z biby z Marcusem, podczas gdy widziano, jak ty wchodziłeś do lasu z jakąś dziewczyną w puchowej, fioletowej kurtce. Czy słusznie zakładam, że to Aimee Finecky? – Nieważne, z kim była wczorajszej nocy. Istotne jest tylko to, z kim będzie na zawsze. Możesz być pewien, że do końca przyszłego tygodnia tą osobą będę ja. – Czyli wykorzystujesz Aimee, żeby wzbudzić w niej zazdrość, tak? – Tłumaczyłem ci już, że nie o to chodzi. – Ach tak, racja. Ratujesz ją z otchłani. Stary, pomyślałeś co będzie, jeśli ona się w tobie zakocha? – Zakocha? – Biorę łyk kawy. Jest odrobinę zbyt gorzka. – Uwierz mi: nie ma mowy, żeby dziewczyna taka jak ona mogła zadurzyć się w gościu takim jak ja.



35

Przez następny tydzień w szkole wcale nie unikam Aimee. Po prostu nie staram się specjalnie, żeby ją spotkać. Nie mamy wspólnych lekcji, więc to zupełnie naturalne. Co innego z Cassidy: spotykam ją przypadkiem kilka razy – na parkingu, przed wejściem, obok damskiej toalety. Nie zawsze jest z nią Marcus, więc udaje nam się porozmawiać swobodnie. Śmiejemy się, dotykamy swoich rąk, odruchowo gładzimy się po plecach, te sprawy. W czwartek czujemy się już w swojej obecności całkiem swobodnie. Nasze spotkania nabierają niemal intymnego charakteru. – Pracujesz dziś po południu? – pyta Cassidy. – Nie, Bob obciął mi godziny i zostały mi teraz trzy zmiany w tygodniu. – Masz jeszcze szlaban? – Chyba nie. Mama i Geech nie potrafią zbyt długo

utrzymać zainteresowania sprawami tego typu. – To dobrze. Muszę iść na zakupy i szukam towarzystwa. Może chcesz pojechać ze mną? – Może tak, może nie. Spróbuj wykręcić mi rękę. Cass chwyta mnie mocno w nadgarstku. Robi naprawdę mocną pokrzywkę. – Dobrze, już dobrze, poddaję się. – Przyjedź po mnie o drugiej – mówi. – Tylko się nie spóźnij. W porządku, posłucham rady Ricky’ego. Mówił, że muszę się zmienić, żeby odzyskać Cassidy, i tak zrobię. Przede wszystkim przyrzekam sam sobie, że zjawię się po nią na czas. I wiecie co? Udaje mi się. Wygląda naprawdę dobrze. Ma na sobie ażurowy sweter, jasne dżinsy i botki, z uszu zwisają jej złote koła. Doskonale wie, jak zrobić się tak, żeby wcale nie wyglądać na zrobioną. Odwiedzamy kilka sklepów znanych marek – Old Navy, Gap, zaglądamy też do lokalnego sklepiku Lola Wong. Nigdzie nie ma jednak spodni, jakie Cass wymarzyła sobie na prezent dla swojej przyjaciółki Kendry. Muszę przyznać, że kiedy chodziliśmy razem na zakupy przed zerwaniem, mniej więcej w połowie lądowałem w aucie i tam wyczekiwałem końca. Nie rozumiem żeńskiej fascynacji zakupami. Kiedy ja czegoś potrzebuję, idę do sklepu, wybieram produkt, kupuję go i wychodzę. Dziewczyny działają zupełnie inaczej. Dla

nich taka wyprawa oznacza niemal policyjne śledztwo. Każdy obiekt musi zostać poddany dokładnej inspekcji. Aż dziw, że nie noszą ze sobą podręcznych zestawów kryminalistycznych. Jestem jednak nowym, cierpliwym Sutterem. Potulnie wchodzę za nią do każdego sklepu, oglądam każdy ciuch, jaki mi pokazuje, kiwam głową i wydaję z siebie wszelkie możliwe odgłosy aktywnego słuchacza: mhm, oho, hmm. Pozwalam jej nawet przykładać spodnie do moich nóg, zupełnie jakbyśmy mieli z Kendrą podobną budowę! Co ciekawe, choć wszystkie spodnie wydają mi się takie same, okazuje się, że żadna para nie spełnia wymagań Cassidy. Na szczęście mam ze sobą wierną piersiówkę. W sumie cieszę się, że zakupy trwają tak długo. Chciałbym, by to popołudnie trwało jak najdłużej. Obydwoje mamy mnóstwo czasu, pociągamy whisky z buteleczki i powoli wyzbywamy się niezręcznego uczucia, jakie towarzyszy wszystkim byłym partnerom, którzy próbują udawać przyjaciół. Gdy wychodzimy z Loli Wong, humory mamy już doskonałe. Idziemy blisko siebie, roześmiani, szturchając się ramionami. Brakuje tylko, byśmy trzymali się za ręce. Cass mówi, że ma dość zakupów i że znajdzie spodnie dla Kendry później. Uzupełniam bak i ruszamy przed siebie, bez celu. W tej chwili nie musimy być w żadnym konkretnym miejscu. Popołudnie należy do nas. Kieruję konwersację na tory wspomnień.

Rozmawiamy o tym, jak dobrze się razem bawiliśmy, o imprezach, koncertach, wizycie w nawiedzonym domu w Halloween. Mamy mnóstwo naprawdę zabawnych wspólnych historii. Na wspomnienie jednej z nich Cassidy szczególnie się ożywia: to było we wrześniu, siedzieliśmy na dachu mojego domu i obserwowaliśmy błyskawice, które waliły w ziemię jak wściekłe. Burza szła z zachodu, prosto w naszą stronę, ale nas zupełnie to nie ruszało. – Było bosko, co? – wspomina Cass i oczy jej płoną. – Wciąż pamiętam te krople deszczu na skórze. A błyskawice? Rozświetlały niebo piękniej niż najlepsze fajerwerki. To nie mogło być bezpieczne, ale miałam to gdzieś. Po prostu czułam elektryczność, prąd płynący w moich żyłach. – Nic nam nie groziło – odpowiadam. – Tamtej nocy byliśmy odporni na uderzenia piorunów. Chroniło nas zaklęcie. – To była magiczna noc. – Cassidy wzdycha i zawiesza głos. – Czułam się tak może kilka razy w życiu. Za każdym razem byłeś przy mnie. Uśmiecham się do niej w ten specjalny sposób. – Cóż, znasz mnie nie od dziś. Jestem Wspaniałym Sutterem, mistrzem iluzji. – Jesteś, to prawda. – Uśmiecha się i wygląda przez okno. – Nosisz w sobie magię. Czuję to nawet teraz. Zupełnie, jakbyśmy byli gdzieś poza problemami,

odpowiedzialnością. Jakby wszystko to zniknęło. Nie chciałabym tego stracić. Gładzę ja po szyi. – Nie musisz niczego tracić. Spójrz – nie ma zmartwień, nie ma strachu, jest tylko leniwe, czwartkowe popołudnie, które trzyma nas mocno w objęciach. Wtula się w moje ramię. – Masz rację – szepcze. – Jest tylko tu i teraz. Nie chcę myśleć o niczym innym. Czy możemy tak zrobić? Dotykam policzkiem jej włosów. – Hej, jesteś z Sutterem Keelym. Możesz robić, co zechcesz. Gdy docieramy do mojego domu, whisky już nie ma. Otwieramy piwo, ale nawet go nie próbujemy. Nie liczyłem nawet, ile razy całowaliśmy się na kanapie w salonie, ale jeszcze nigdy nie czułem się z tym tak fantastycznie jak dziś. Jej dłonie śmigały pod moją koszulką jak zwariowane norki, odwdzięczam się tym samym. Za każdym razem, gdy próbuję coś powiedzieć, jej wargi zamykają mi usta. Wchodzimy po schodach i rozbieramy się, nie przerywając całowania. To niełatwa sztuka, ale co zrobić – sytuacja tego wymaga. Kiedy kładziemy się na łóżku, czuję, jak wypełnia mnie uczucie tak mocne, że mogłoby rozerwać mi klatkę piersiową, z której wypłynęłyby barwy i kolory, jakich świat jeszcze nie widział. Ciało

Cass jeszcze nigdy nie wydawało mi się tak piękne – może tylko gdy ujrzałem je po raz pierwszy. – Mam nadzieję, że wiesz, co do ciebie czuję – szepczę. – Nic nie mów. I nagle dzieje się coś dziwnego. Jej dłonie zamierają, a ciało sztywnieje. Nie przerywam pocałunków, ale ona ich nie odwzajemnia. To jak wołanie z dna pięknego kanionu i oczekiwanie na echo, które nigdy nie odpowie. – Coś nie tak? – Nie, nic. Po prostu to zrób. – Ale o co ci chodzi? – No, dalej, kończ już. – Cassidy leży teraz w kompletnym bezruchu. Ma zamknięte oczy. Elektryczny ładunek wyparował. Siadam, podpierając się łokciami, i patrzę na nią uważnie. – Nie mogę tego zrobić, jeśli będziesz taka, jak teraz. Oczywiście część mnie doskonale wie, że fizycznie byłbym do tego zdolny, ale nic dobrego by z tego nie wyszło. Magia seksu działa tylko wtedy, kiedy druga osoba chce go uprawiać właśnie z tobą. To odróżnia nas od zwierząt. To i wizyty u fryzjera. – Myślisz o Marcusie? – pytam ostrożnie. Pytanie o innego faceta, kiedy leżę w łóżku z nagą dziewczyną, nie należy do najprzyjemniejszych, ale musiałem to zrobić. Cass zaciska oczy jeszcze mocniej.

– Zakochałaś się w nim? – Nie chcę o tym teraz rozmawiać – odpowiada drżącymi ustami. – Odpowiedź jest prosta: tak albo nie. Nie proszę o elaborat na ten temat. – Odpowiedź brzmi: nie wiem! – Po jej policzkach zaczynają spływać łzy. – Może. W tej chwili naprawdę nie wiem, co myśleć. – A co ze mną? Po co było to popołudnie? – Właśnie przez nie jestem skołowana – tłumaczy i pociąga nosem. Zapowiada się na porządny płacz, jeden z tych, który zostawia na twarzy czerwone plamy i szczelnie zatyka nos. – Nasze popołudnie było cudowne. Naprawdę. – Ale? – Ale sam wiesz. To tylko jedno popołudnie. – Będą następne. – Pewnie tak. Uwierz mi, że z nikim nie bawię się tak dobrze jak z tobą. Tylko, że nie o to chodzi. Nie mogę się ciągle bawić. Mam też swoją poważną stronę. – Hej, to tak jak ja. Przykładowo: z najwyższą powagą traktuję bycie niepoważnym. Wiesz, że mówię serio. – Wiem. – Kąciki jej ust unoszą się nieznacznie. – Ale wiem też, jaki jest Marcus. On ma plan. Nie mówi o tym, że świat potrzebuje zmian, tylko po prostu próbuje go zmieniać. Czasem trochę mnie to przerasta: już teraz ma wizję naszej przyszłości… Pojadę z nim na uniwersytet

w stanie Nowy Meksyk, po roku zamieszkamy razem i weźmiemy ślub zaraz po obronie. – Ślub? Rozmawiacie o takich rzeczach? Po – nie wiem – dwóch tygodniach chodzenia? Czy ktoś mówił mu kiedyś, że jest przerażający? – Czasem, kiedy jestem z nim, czuję, że jesteśmy odpowiedzialni za wszystkich bezdomnych, biednych, głodujących, uciskanych ludzi w tym mieście. Znasz mnie. Wiesz, że przejmuję się takimi sprawami. Naprawdę. Nieraz słyszałeś, jak o tym mówiłam, ale nie mogę ciągle o tym myśleć. Czasem muszę się wyluzować, zapomnieć o wszystkim, żyć tym, co dzieje się tu i teraz. – Nic w tym dziwnego. Każdy czasem tego potrzebuje. Zamartwianie się bólem świata przez cały czas to prosta droga do wylewu. Chcesz, żeby z uszu tryskała ci krew? Chcesz wylądować na pogotowiu? Tego chcesz? Chyba nie. – Oczywiście, że nie. Ale nie chcę tylko czwartkowych popołudni. Nie chcę żyć wyłącznie chwilą, nie chcę kawałków. Pragnę dla siebie życia w całości. – Cassidy, ale życie składa się właśnie z czwartkowych popołudni. Przyjmujesz je, jedno za drugim, i pozwalasz, by cała reszta układała się po swojemu. Moja blond bogini uśmiecha się do mnie ciepło. Jest w tym uśmiechu uczucie, może i miłość, lecz nie taka, której przeznaczeniem jest trwać. – Chciałabym, żeby było tak, jak mówisz. Bardzo bym

tego chciała. – Może tak być. Wystarczy, że w to uwierzysz. – Nie potrafię – odpowiada. – Zbyt twardo stąpam po ziemi. Już wiem, dokąd zmierza ta rozmowa. Nie będziemy żyć długo i szczęśliwie. Muszę wyprzedzić Cass i dotrzeć do mojego szczęśliwego zakończenia sam. – To nie twoja wina – zapewniam i całuję ją w czoło. – Zostańmy przyjaciółmi. Zadzwonisz do mnie, kiedy będziesz w nastroju na trochę śmiechu. A swoje prawdziwe życie spędzisz z Marcusem. Wyciąga dłoń i głaszcze mnie po policzku. W kącikach jej ust gromadzą się płynące łzy. – Naprawdę masz w sobie magię, Sutter. Szkoda, że to nie wystarcza do szczęścia, naprawdę szkoda. Mam ochotę zaprzeczyć. Mam ochotę przysięgać na wszystkich bogów, że magia wystarcza i zawsze będzie wystarczać. Nie robię tego jednak. Czar tego popołudnia już dawno prysł.



36

W piątek wieczorem piję z Jeremym Holtzem i Jayem Prattem. Rozwalamy różne rzeczy, ale nic dużego: figury ogrodowe, poidła dla ptaków, doniczki z kwiatami. Chłopaki skupiają się na niszczeniu przedmiotów, a ja sam spuszczam niezły łomot kilku krzakom. Czuję się potem zaskakująco dobrze. Dzień później, w sobotę, jest impreza. Średnio raz w miesiącu ktoś wynajmuje kilka przylegających do siebie pokoi w lokalnym motelu i urządza przyjęcie urodzinowe. Tym razem świętuje koleżanka Bethany, Courtney Lane. Grają razem w softball. Nie znam jej zbyt dobrze, ale Ricky zaprosił mnie mimo to, chociaż chyba chciał unikać mojego spotkania ze swoją dziewczyną. Może naprawdę mi współczuł po tym, co wydarzyło się z Cassidy w czwartek. Osobiście zawsze miałem Courtney za raczej nudną, ale impreza dzieje się w jednym z najlepszych moteli

przy lotnisku, więc jest szansa, że i tak będzie dobrze. Przynajmniej wreszcie mam okazję poobserwować Ricky’ego z Bethany na żywo. W drodze do motelu z początku starają się włączyć mnie w rozmowę, ale trwa to może pięć minut. Po upływie tego czasu Bethany zaczyna temat remontów, mówi o tym, że jej rodzice planują dodać pokój i urządzić go we wczesnym stylu francuskim czy coś w ten deseń. To jedna z typowo babskich spraw – dziewczyny kochają o tym rozmawiać, ale faceci z miejsca zasypiają. Co ciekawe, Ricky podejmuje temat. Mówi o tym, jaki dom chciałby zaprojektować dla siebie i jak by go urządził. Bethany dołącza swoje pomysły. Nie wierzę własnym oczom. Zupełnie, jakby ćwiczyli kupowanie prawdziwego domu. W moim odczuciu Ricky popełnia właśnie podstawowy błąd. Kiedy dziewczyna zaczyna mówić o PRZYSZŁOŚCI, należy bezzwłocznie zmienić temat. Nie rozmawiam o domach, ślubach, karierze i dzieciach. Takie rozmowy są jak ruchome piaski. Wciągną cię tak szybko, że nawet nie zauważysz, co się stało. Pamiętam, jak Kimberley Kerns – moja była dziewczyna – próbowała poruszyć ze mną temat wymarzonego domu. Odpowiedziałem, że chciałbym mieszkać w domku na drzewie. Nie wiedzieć czemu, strasznie ją to rozjuszyło. Do dziś nie wiem, o co jej chodziło. Chyba nie widziała boskich apartamentów,

które budują w koronach drzew na Kostaryce. Tak czy siak, zdaje się, że Ricky i Bethany kompletnie zapomnieli, że siedzę z nimi w aucie. Obgadują każde pomieszczenie wymyślonego domu, opisują je z detalami, od koloru ścian po podkładki do piwa. Jako kumpel ​Ricky’ego czuję się w powinności przerwać to szaleństwo, nim zaczną rozmawiać o pokoju dla dziecka. – Co tu macie? – pytam, wskazując na kolorowo opakowane pudło na siedzeniu obok mnie. – Nie wiem, czy wiesz, ale jedziemy na przyjęcie urodzinowe – odpowiada z przekąsem Bethany. – I co z tego? – Nie przejmuj się, na pewno nie każdy coś przyniesie. Zawsze możesz założyć, że w ten sposób płacisz za wstęp. – Co? Obowiązuje opłata za wstęp i prezenty? Co to za ekipa? Kapitaliści? Ricky parska śmiechem, ale Bethany jest śmiertelnie poważna. Dla mnie to jednak dziwne. Za co miałbym płacić na imprezie, skoro przynoszę własną whisky? Trzeba przyznać, że ten motel wyróżnia się na tle innych, w których bawiłem się do tej pory. Na parterze jest klub, wewnętrzny basen, siłownia oraz atrium ze stołami do bilarda, ping-ponga i automatami do gier. Pokoje też wyglądają bardzo dobrze. Są o wiele większe niż zwykle. Niestety atmosfera jest mocno średnia. Kiedy

dojeżdżamy, na miejscu jest może sześć osób, rozmawiają. Z tyciego magnetofonu leci jakiś kawałek – tak cicho, że ledwo go słychać. Na stercie w rogu leżą prezenty, a obok nich wielki, kremowy tort z Walmartu. Poza tym widzę dwie lodówki turystyczne: w jednej są piwa, w drugiej – uwaga – napoje gazowane. Tak właśnie – bezalkoholowe! Dobrze, że jest przy mnie wierna piersiówka. Szybko orientuję się, że dziś nie pogadam za dużo z Rickym. On i Bethany są nierozłączni. Reszta świata kompletnie dla nich nie istnieje. Stoją może kilka centymetrów od siebie i wpatrują się sobie nawzajem w oczy. Ba! Trzymają się za ręce. Obie. Naraz. Jeszcze trochę i będą do siebie mówić „myszko” i „króliczku”. Mam problem z publicznym okazywaniem uczuć. Uważam, że przeczy ono demokracji. Kiedy patrzę na obściskującą się parę, mam wrażenie, że widzę króla i królową prywatnego królestwa, władców miniwszechświata, do którego wstępu nie ma nikt poza nimi. Jeśli jestem z dziewczyną sam na sam, wiem, jak się zachować, ale w towarzystwie? Wszyscy są mile widziani! Krewni? Psy? Przyprowadzajcie, kogo chcecie! Trudno mi patrzeć, jak mój najlepszy przyjaciel buduje wokół siebie mur oddzielający go od otoczenia. Na imprezie robi się tłoczno, większość gości to pary: głównie laski z drużyny softballa ze swoimi facetami. Przychodzi też Tara Thompson; jest sama i to wydaje mi

się podejrzane. Zaczynam rozumieć, że Ricky zaprosił mnie tutaj, by pobawić się w swata. Lubię Tarę. Tara jest świetna. Umówiłbym się z Tarą bez zastanowienia, gdyby nie fakt, że to poniekąd przez nią Cassidy ze mną zerwała. Ricky dobrze o tym wie, ale najwyraźniej postanowił to zignorować. Jestem zły. Mówiłem mu, że nie mogę mieć z nią nic do czynienia, a on mimo to coś knuje. Impreza jest już nie tyle słaba, co po prostu dziwna. Czuję się niezręcznie: stoję z grupką gości, którzy gadają o tenisie, a Tara siedzi po drugiej stronie pokoju, rozmawia z Courtney i średnio co piętnaście sekund rzuca mi wymowne spojrzenie. Pozostaje mi tylko mocno przyssać się do mej wiernej butelczyny. No dobrze, może i powinienem do niej zagadać. To prawdopodobnie najzabawniejsza osoba ze wszystkich tu zgromadzonych. Z drugiej strony – w ten sposób dam jej tylko fałszywą nadzieję. Gdy siedzieliśmy obok siebie w Ogrodzie Botanicznym, nie było między nami żadnych niedomówień. Byłem wówczas w związku z inną dziewczyną. Coś takiego otacza człowieka barierą ochronną, która kruszy wszelkie romantyczne zapędy. Wtedy mogliśmy z Tarą rozmawiać dosłownie o wszystkim. Mogliśmy się nawet tulić, bo był to gest czysto przyjacielski. Postanawiam zajrzeć do pokoju obok. Tracę z oczu Tarę, więc robi się mniej niezręcznie, ale poziom

beznadziei jest wciąż wysoki. Ludzie siedzą w kole, a siedząca w środku dziewczyna, Taylor jakaśtam, gra na gitarze współczesne piosenki chrześcijańskie. Nikomu z zebranych repertuar nie wydaje się dziwny, choć to impreza, na której serwowany jest browar. Mnie też w sumie to nie przeszkadza. Nawet Jezus lubił się zabawić od czasu do czasu. Tylko że ta muzyka jest po prostu cholernie nudna. Oczywiście natychmiast czuję chęć rozkręcenia towarzystwa. Kiedy dziewczyna kończy grać, staję na krześle i zaczynam bić brawo. – To było świetne, Taylor! – wołam. – A teraz pozwól, że ja coś zaśpiewam. Jeśli chcesz, możesz mi akompaniować! Wymyślam słowa i melodię na poczekaniu. Nie bronię się przed karaibskimi inspiracjami. Posłuchajcie, to Sutter Keely Posłuchajcie, to Sutterman Co pije nawet, gdy wszyscy skończyli I wielkie powodzenie ma wśród pań – Dalej, ekipa! Tańczymy, nie siedzimy! – zachęcam, kręcąc biodrami. Tańcz, to gorąca rumba Dalej, no, hejże ha

Zakręć swym humba-bumba Niech się kręci pupa twa Cza-cza-cza Niech się kręci pupa twa! Mogłoby się wydawać, że na takie zaproszenie wszyscy zerwą się na równe nogi i zaczną tańczyć. Nie tu. Słyszę więc tylko: „Daj spokój, Sutter. Chcemy posłuchać Taylor. Chcemy prawdziwej muzyki” oraz: „Nie miałeś być w klinice odwykowej?”. Ricky i Bethany stoją w drzwiach między dwoma pokojami. Ricky szczerzy się wesoło, ale jego partnerka patrzy na mnie, jakbym był pudlem, który właśnie narobił na dywan. – Hej, chciałem tylko pomóc. Nie miałem zamiaru psuć wam stypy – mówię, zeskakuję z krzesła i podchodzę do Ricky’ego. – Jeśli zdecydujesz się opuścić to mauzoleum, będę czekał piętro niżej w sali gier.



37

Nie jestem wielkim fanem automatów z grami, ale w tej chwili wszystko wydaje mi się lepsze niż ta impreza. Kupuję 7up w barze na dole i ruszam w stronę atrium. Nagle woła mnie dziewczęcy głos. – Yo, Corleone! Odwracam się i widzę Shawnie Brown w otoczeniu trzech koleżanek. Chodziliśmy ze sobą w czasie, gdy szalałem za ciemnymi włosami i piwnymi oczami. Corleone to moja gangsterska ksywka. Właściwie Shawnie też jej używa, bo kiedy wpadamy na siebie, czasem dla picu udajemy członków włoskiej mafii. – Buongiorno, Corleone! Jak leci? – witam ją z uśmiechem. Shawnie mówi coś do znajomych; dziewczyny mijają ją i idą do windy, a ona podchodzi do mnie. Porusza się w niezwykle seksowny sposób. – Wszystko jest bueno, mój drogi. Cóż tu porabiasz,

signore? – Niente. Nic ciekawego. Głównie próbuję trzymać się z dala od tych sztywniaków z imprezy na górze. – Och, tylko nie to! Właśnie sama się tam wybierałam. Nie polecasz? – Wręcz odradzam. – Grazie za ostrzeżenie, Don Corleone. – Nie ma za co, signora. – Oj, jest, signore. Moglibyśmy tak długo, ale nie wytrzymujemy i obydwoje wybuchamy głośnym śmiechem. – A tak na poważnie: naprawdę taka kicha? – pyta Shawnie, ocierając łzy z kącików oczu. – Pamiętasz tę bibę w drugiej klasie u Heather Simone? Kiedy okazało się, że jej rodzice cały czas byli w domu? – Jezu, jest aż tak źle? – Chyba nie, ale blisko. – Co za szkoda. Akurat zaczynało przyjemnie szumieć. Co masz w kubku, whisky i soczek? – Oczywiście. Chcesz łyka? – Jasne. Opowiadam Shawnie o słabym zaopatrzeniu na górze, proponuję zakup 7upa i dolewkę z mojego seagram’sa. – Widziałem stół do ping-ponga w atrium. Masz ochotę na mecz? Dziewczyna uśmiecha się zawadiacko.

– Wiesz, że spuszczę ci łomot. Zupełnie jak za starych, dobrych czasów. – Nie ma takiej opcji – protestuję. – Biorę sterydy. Moja głowa urosła o sześć rozmiarów. Shawnie parska śmiechem. – I tak złoję ci tyłek. Po chwili rozmowy okazuje się, że moja eks przyszła na imprezę Courtney tylko dlatego, że liczyła na obecność fajnych kolesi. To dla mnie pewne zaskoczenie, bo ostatnie sześć miesięcy spędziła w stałym związku z niejakim Danem Odettem. Pytam, co się stało. – Zaczął mnie drażnić. Był zbyt zaborczy. – Tacy już są niektórzy faceci. – Trzeba mnie było ostrzec, zanim zaczęłam z nim chodzić. – A czy to by coś zmieniło? – Pewnie nie. – A więc wygląda na to, że obydwoje jesteśmy singlami. Cudownie, nieprawdaż? – Nie tęsknisz za Cassidy? – Było, minęło. – Wmawiaj to sobie. Kupuję jej 7up i hojnie dolewam whisky. Idziemy do atrium. Nie żartowała w temacie ping-ponga. Gramy trzy mecze, wszystkie wygrywa ona. Zawsze była dobra w te klocki, niezależnie od ilości wypitego alkoholu. Mnie to na szczęście nie rusza. Nie jestem jakimś macho,

któremu wstyd, bo przegrał z dziewczyną. Rzucam żartem, że powinniśmy przenieść się do siłowni, żebym mógł się zrewanżować w wyciskaniu na klatę. Shawnie podchwytuje zaproszenie. – Spuścisz mi pięć kilo? – Żartujesz? Dostaniesz pięćdziesiąt mniej niż ja, a i tak cię zmiotę. Oczywiście przesadzam. Shawnie nie należy do słabeuszy. Sala do ćwiczeń okazuje się całkiem przyjemnie urządzona. Jest sobota wieczór, nikt inny nie wpadł na równie dziwaczny pomysł, więc jesteśmy tu sami. Brakuje jednak ciężarków i sztang, są tylko bieżnie i rowerki treningowe. W niczym nam to nie przeszkadza. Pomysłów nigdy mi nie brakowało. – Ścigasz się? – proponuję i wskakuję na siodełko. – No ba! – odpowiada z uśmiechem. Robi się zabawnie. Siedzimy ramię w ramię, pedałujemy jak sam Lance Armstrong. Każde udaje komentatora sportowego i oczywiście wygrywam w swojej ocenie, a ona w swojej. Cała trudność polega na tym, że jazda na rowerze – również stacjonarnym – po kilku głębszych jest wyzwaniem. Przynajmniej dla mnie. Wyobrażam sobie właśnie, że przyspieszam przed samą metą, kiedy noga ucieka mi z pedału, tracę równowagę i padam na podłogę – po drodze obijając sobie głowę o kierownicę. I to całkiem konkretnie. Boli jak trzeba.

Shawnie nie może powstrzymać się od śmiechu. Siedzę na ziemi i sprawdzam, czy leci mi krew, podczas gdy ona po prostu płacze. – Hej, jestem poważnie ranny. – Udaję obruszonego. – Przepraszam – mówi, z trudem tłumiąc chichot. – Szkoda, że tego nie widziałeś – tłumaczy i pomaga mi wstać. – Zawsze to w tobie lubiłam: nigdy się nie wstydzisz. – Szkoda mi na to czasu. A teraz żądam wanny z hydromasażem. Cierpiący zasługują na odrobinę ulgi. Jakbym zgadł, bo w łazience przy siłowni czeka nowa, błyszcząca wanna z biczami wodnymi. Wygląda na taką, w której goją się wszelkie możliwe rany. Właśnie tego mi trzeba. – Chyba nie zamierzasz naprawdę do niej wejść? – pyta Shawnie. – Oczywiście, że zamierzam. – Pieprzenie. – Dawaj. Wejdę do wody, jeśli ty też to zrobisz. – Nie ma mowy – protestuje. – Nie namówisz mnie na zdjęcie ciuchów. W odpowiedzi wchodzę do wanny i powoli zanurzam się w cieplutkiej wodzie. W ubraniu. – Odbiło ci – śmieje się dziewczyna. – Możliwe, ale właśnie dlatego tak bardzo mnie lubisz. – Co prawda, to prawda. – To jak będzie, mistrzyni ping-ponga? Wypłyniesz ze

mną na szerokie wody czy się cykasz? – Nie musisz mnie prowokować, Sutter. Wiesz, że zawsze byłam w stanie cię dogonić – odpowiada, wchodzi do wanny i siada obok. – Jak czoło? – Tragedii nie ma. Zapowiadało się gorzej. Shawnie przygląda się mojej głowie, po czym stwierdza: – Został czerwony ślad. Pozwól, że użyję magicznej wody leczniczej – proponuje i dotyka mojej skóry mokrymi opuszkami palców. Dobrze mi tu z nią. Czuję się o wiele lepiej niż okładając niewinne krzaki z Jeremym Holtzem. – Magia działa. – Cieszę się. Dziewczyna tuli się do mojego ramienia. – Wiesz co, Sutter? Jesteś moim ulubionym byłym chłopakiem. Patrzę w jej ciemne, piwne oczy i coś ściska mi żołądek. Na pierwszy rzut oka Shawnie może nie wydawać się specjalnie urodziwa – ten duży nos i w ogóle – ale kiedy się z nią rozmawia, w jej oczach zaczynają tańczyć wesołe, radosne ogniki. „Rany, ależ ona piękna” – myślisz sobie wtedy. Do tego ma niesamowite ciało. – Na pewno mamy sporo dobrych wspomnień – odpowiadam ostrożnie. – Pamiętasz koncert Flaming Lips? – Jak mogłabym zapomnieć? To było najlepsze na

świecie. Wymieniamy się wspomnieniami. Publika przebrana za Świętych Mikołajów, Króliczki Wielkanocne i szkielety z Halloween; scena na zewnątrz – lądujący na niej wielki statek kosmiczny; balony pełne konfetti; fantastyczny, szalony zespół; Wayne Coyne dosłownie noszony przez tłum na rękach, w wielkiej kuli przypominającej te dla chomików. I najważniejsze – to piękne, niepowtarzalne uczucie bycia tam i tylko tam. Czuliśmy się częścią muzyki płynącej ze sceny w stronę odległych galaktyk. – Pamiętam, jak rzuciłeś się w tłum. Pięknie cię ponieśli, zniknąłeś na pół godziny – wspomina Shawnie. – Tak, ale nadrobiłem nieobecność na parkingu przy jeziorze. To też pamiętasz? – Jasne. To też było cudowne. – I oto spotykamy się znów. Wolni. – Ano. Wpatrujemy się sobie nawzajem w oczy, tuleni przez ciepłą wodę i pełne ciepła wspomnienia. Myślimy o tym samym. Nachylam się do niej, ona zamyka oczy i rozchyla usta, zapraszając do pocałunku. Jest przyjemnie. Jej wargi smakują truskawką. Muskam palcami jej szyję – na co Shawnie zaczyna chichotać. Odsuwam się, a jej chichot zmienia się w prawdziwy śmiech. Zaczynam rozumieć – sam się śmieję. Ona ma rację. To jakiś absurd. Nie można całować się z kimś, kto razem z tobą udaje członka włoskiej mafii.

– Corleone, jesteś najlepszy – mówi po chwili i ściska mnie za rękę. – Nie, Corleone, to ty jesteś najlepsza – odpowiadam i całuję ją w czubek głowy. Siedzimy przez chwilę w ciszy, ciesząc się własną obecnością. – Sądzisz, że Cassidy i Marcus przetrwają jako para? – pytam wreszcie. – Myślałam, że cię to nie obchodzi. – Bo tak jest. Po prostu zastanawiam się, jak długo będą razem. – Wiesz co? Na twoim miejscu nie marnowałabym na takie rozmyślania ani chwili. I ty, i ja musimy znaleźć sobie kogoś zupełnie nowego. – Ty nie będziesz miała z tym większego problemu. Choć w sumie jest niewielu facetów, którzy są ciebie godni. – Ta, jasne. – Mówię serio. Jesteś zabawna, atrakcyjna. I taka silna. Nie każdy facet będzie potrafił się z tym pogodzić. – Masz rację – śmieje się Shawnie. – Ale spokojnie, jeśli któryś mi się spodoba, na wstępie dostanie taryfę ulgową. – Powiedz mi lepiej, co się stało z nami. Tak świetnie się teraz dogadujemy. Dlaczego nam nie wyszło? – Naprawdę chcesz do tego teraz wracać? – Po prostu się zastanawiam. Znowu wylądowałem

sam. Być może warto dowiedzieć się, dlaczego moje związki nawalają. W celach edukacyjnych. Czy coś się między nami zmieniło? Widać, że zastanawia się nad odpowiedzią. – Nie zmieniło się i chyba właśnie to był problem. Cały czas byliśmy tacy sami jak na początku. Rozumiesz? – Nie do końca. – Zawsze byliśmy wobec siebie jak kumple, nie jak partnerzy. Nawet nasz seks był kumpelski. – I to źle? – Niekoniecznie. Źle nie było. Na pewno było na luzie. Dziewczyny często twierdzą, że chciałyby, by ich facet był ich najlepszym przyjacielem. Prawda jest jednak taka, że potrzebujemy czegoś więcej. – Więcej? Widzisz, właśnie tu zaczynam się gubić. – Kiedyś zrozumiesz. Musisz znaleźć laskę, która by to w tobie obudziła. Kogoś zupełnie innego niż Cassidy. – Już próbowałem. Chciałem umówić się z Whitney Stowe. – Nie wierzę – dziwi się Shawnie i patrzy na mnie badawczo. – Zaprosiłeś na randkę Whitney Stowe? – Wydawało mi się, że to niegłupi pomysł. Ma świetne nogi. – Ale to jedna z tych osób, które planują swoje dni co do sekundy. Niby jak miałbyś się wpasować w jej napięty harmonogram? Byłbyś jak pies na smyczy. – Racja. To chyba nie było najmądrzejsze.

– Po prostu poczekaj chwilę i ktoś się pojawi. Ktoś, kogo zupełnie się nie spodziewałeś. Ktoś, kto będzie cię potrzebował takim, jakim jesteś. – Myślisz? – Jasne. A jeśli będziesz chciał, żeby ktoś spuścił ci lanie w ping-ponga, wiesz, gdzie mnie szukać. – Corleone, ranisz mi serce! – Corleone, wybacz mi, per favore! Kogoś, kto patrzyłyby na nas z boku, znudziłyby już te teksty. Nas nie znudzą chyba nigdy. – To jak, moja droga? Wracamy na imprezę? – pytam. – Czas ożywić sztywniaków naszymi szykownymi, mokrymi kreacjami wieczorowymi. Shawnie ściska mnie pod wodą za kolano. – Dobrze gadasz. W drogę!



38

Pech mnie nie opuszcza. Po ostatniej lekcji idę na parking. Kiedy od samochodu dzielą mnie ledwo dwa rzędy aut, jak spod ziemi wyrasta przede mną Krystal Krittenbrink. Co mam robić, uciekać? To byłoby dość dziwne, nawet jak na mnie. – Sutterze Keely, chcę z tobą porozmawiać – mówi i świdruje mnie swoimi czarnymi oczkami, wykrzywiając usta nie większe od dziesięciocentówki. Jej bluzka jest wykończona dziwnym, futrzanym kołnierzem, prawdopodobnie z łosia. – Za kogo ty się masz? – Eee… za króla Meksyku? Dziewczyna zatrzymuje się ledwie kilka centymetrów ode mnie. – Aimee opowiedziała mi o waszej imprezie nad jeziorem. – Było fajnie, a co? – Dlaczego teraz jej unikasz?

– Nikogo nie unikam. Ostatnie siedemdziesiąt dwie godziny spędziłem w łóżku. Cierpiałem na rzadki przypadek słoniowatości. – Niech ci się nie wydaje, że tak łatwo się wywiniesz. – Spokojnie, to tylko żart. Wcale nikogo nie unikam. Poza tym to nie twoja sprawa, więc odczep się ode mnie z łaski swojej. – Ha, wiedziałam. – Niby co takiego? – Kiedy mówiłam Aimee, co powinna z tobą zrobić, zareagowała identycznie. Powiedziała mi, żebym się odczepiła. Wiedziałam, że to ty ją tego nauczyłeś. – Naprawdę to zrobiła? To fantastycznie. – Muszę przyznać, że czuję pewne zadowolenie na myśl o tym, że panna Finecky wzięła sobie do serca moją radę i zaczęła odważniej bronić swoich racji. Ale Krystal nie zamierza łatwo odpuścić. – Nie ma w tym nic fantastycznego. Aimee nie jest taka. To urocza, miła dziewczyna. Nie musisz węszyć wokół niej jak hiena. Bierzesz ją, kiedy chcesz, i porzucasz, kiedy nie daje ci tego, czego szukasz. – Hiena? Ktoś tu oglądał Animal Planet. – Nie wiem, jak inaczej cię nazwać. Od tej głupiej imprezy minęły dwa tygodnie, a ty nawet do niej nie zadzwoniłeś, nie mówiąc o wspólnym lunchu czy czymś w tym stylu. Nie zamieniłeś z nią ani jednego słowa. – I co z tego? Czy twoim zdaniem wyglądam jak jakiś

Władca Czasu? Nie mam wpływu na to, jak szybko płynie. To nie ja, a ty jesteś jednym z problemów Aimee. Próbujesz ją ustawiać i kierujesz jej ruchami, jakby była twoim osobistym robotem. To powiedziawszy, odwracam się na pięcie i idę prosto do samochodu. Jestem pewien, że Krystal w myślach wciąż porównuje mnie do afrykańskich padlinożerców, ale przynajmniej nie muszę jej słuchać. Jej słowa wracają jednak do mnie tego samego dnia wieczorem, kiedy zamiatam podłogę po pracy. Domyślam się, że jest o mnie zazdrosna, ale muszę przyznać – choć nie przychodzi mi to z łatwością – że ma też nieco racji. Zaniedbałem Projekt Aimee. Pomysł był taki, żeby wzmocnić jej wiarę w siebie i dać zastrzyk niezależności. Teraz pewnie musi godzinami wysłuchiwać uwag Krystal o tym, jaka głupia była, idąc ze mną na imprezę nad jeziorem. Inna sprawa, że tęsknię za Aimee. Jest w niej coś takiego, do czego łatwo się przyzwyczaić. Nie jest głośna ani bezczelna, wrażenie ze spotkania z nią przypomina raczej pierwszy łyk zimnego piwa w gorące popołudnie. Gdybym posłuchał rady Shawnie i rozglądał się za dziewczyną, która będzie totalnym przeciwieństwem Cassidy, nie musiałbym daleko szukać. Jest inna, tego nie da się ukryć. Nie potrafię jednak myśleć poważnie o umówieniu się z nią na prawdziwą randkę. Skoro już z Whitney Stowe wtopiłem, jak mogłoby się to skończyć

z panną Finecky? Mimo to decyduję się wpaść do niej po drodze ze szkoły. Odwiedzę ją z zaskoczenia. Przynajmniej nie zdąży pomalować ust. Pogadamy chwilę. Nie zamierzam dawać jej nadziei na nic poważnego. Będziemy się zwyczajnie kumplować. Chodzenie z nią nie wchodzi przecież w zakres moich obowiązków. Przynajmniej tak sobie powtarzam. Pod domem dziewczyny widzę rodzinną furgonetkę rodu Fineckich. Palą się praktycznie wszystkie światła w domu. Mimo to drzwi otwierają się po dłuższej chwili. Stoi w nich młodszy brat Aimee. Na mój widok odwraca głowę, woła siostrę i znika, zostawiając mnie samego na werandzie. Dziewczyna woła coś w odpowiedzi. Zdaje się, że pyta Shane’a, o co chodzi. – Twój chłopak tu jest. – Kto? – Nie wiem, jak ma na imię, ale to ten gość, co był tu parę tygodni temu. – Boże, powiedz mu, żeby chwilę poczekał. Zaraz zejdę. – Sama mu powiedz – odpowiada chłopak i wtedy włącza się ktoś trzeci – podejrzewam, że ich matka: – Nie każ mu czekać na dworze, zaproś go do środka. – Możesz wejść! – woła dzieciak. Kto by pomyślał, że Aimee jest spokrewniona

z ludźmi, którzy potrafią tak wrzeszczeć. Czuję się trochę jak w filmie. Sceneria jest doprawdy cudowna. Mama i Randy, chłopak mamy, eBayowy biznesman, siedzą rozwaleni na kanapie, z nogami na stoliku kawowym. Mama przypomina jajko z chudymi nogami i rękami. Jej fryzura to klasyczny czeski dywan w wydaniu żeńskim. Randy wygląda po prostu jak mors w dresie, o wiele za ciasnym. Na wydętym brzuchu postawił sobie miskę czekoladowych płatków śniadaniowych. – Oglądasz CSI? – pyta mama, przyglądając mi się z niedowierzaniem, jakby było coś dziwnego w tym, że przyszedłem odwiedzić jej córkę. – Nagraliśmy trzynaście odcinków. Ten jest naprawdę niezły. – Pokazali odciętą głowę – dodaje Shane. – Widzę, że jesteś prawdziwym koneserem dekapitacji. Może potem będzie scena wiwisekcji. Czuję, że by ci się spodobało – rzucam. Randy nie odzywa się słowem, ale na jego twarzy widać nadludzki wysiłek: chyba koncentruje się na serialu bardziej, niżby tego chciał. Dla rozrywki próbuję ciągnąć temat okaleczeń, ale nikt już mnie nie słucha. Wreszcie pojawia się Aimee. Ma na sobie całkiem ładny sweter z Wal-Marta. Raczej nie chodzi się w takich ciuchach po domu. Do tego jej włosy są całe naelektryzowane od ekspresowego szczotkowania, które zafundowała im sześćdziesiąt sekund wcześniej. Na

szczęście nie zdążyła pomalować ust. – Cześć, Sutter. Zaskoczyłeś mnie tą wizytą. – Wybacz, wcześniej byłem zajęty przygotowaniami do krokodylego rodeo. – Naprawdę jest coś takiego? – Nie – odpowiadam. Dziewczyna potrzebuje solidnego szkolenia z poczucia humoru. – Mam ostatnio strasznie dużo na głowie, ale skończyłem dziś pracę wcześniej i pomyślałem sobie: „Czas odwiedzić Aimee. Nieważne, jak bardzo jestem zajęty”. – Cicho tam! – woła Randy. – Próbujemy oglądać serial. – Chętnie poznamy twojego kolegę – dołącza mama – ale poczekajmy na koniec odcinka. Jeszcze tylko kilka minut. Aimee patrzy na nich z autentyczną odrazą. Pewnie wyobraża sobie, że po rozmowie z jej matką ucieknę w popłochu do auta, odjadę z piskiem opon i nigdy nie wrócę. Wcale nie zamierzam tego robić. Jestem tu na własne życzenie. Stoimy więc w milczeniu, schowani w cieniu plastikowej, wiszącej rośliny. Rozmawiają wyłącznie aktorzy serialu CSI. Mija co najmniej pięć minut. Wszyscy poza Aimee zachowują się, jakby o mnie zapomnieli. Uśmiecham się do niej. Wzrusza obojętnie ramionami. – Może skoczymy na frytki i colę? – proponuję.

– Eee… dobrze. Pójdę po kurtkę. Na samą myśl o powrocie fioletowego potwora robi mi się słabo. Szybko sugeruję, że jest zbyt ciepło na kurtkę. Aimee mówi mamie, dokąd idziemy, matka kiwa głową, nawet nie patrząc na córkę. Gdyby moja towarzyszka powiedziała, że ucieka z domu i zamierza mordować ludzi, spotkałaby się zapewne z podobną reakcją. Ale to już nieistotne. Czuję się jak rasowy matador – udało mi się uniknąć rozmowy z tą kobietą i – co ważniejsze – z Randym, Morsem w Dresie. W moim mitsubishi czeka nas wolność – i duży kubek 7upa.



39

Aimee pyta, dokąd jedziemy. Sugeruję bar szybkiej obsługi Marvin’s Diner. Nie chodzi o to, że wstydzę się z nią pokazać w bardziej popularnym miejscu w stylu SONIC. Po prostu nie mam ochoty wysłuchiwać głupich uwag od kogoś pokroju Jasona Doyle’a. Marvin’s mieści się na południowo-wschodnim krańcu miasta, niedaleko masztów radiowych. Ich migoczące czerwone światła widać z odległości wielu kilometrów. – Wiesz, co mi przypominają? – pytam Aimee. – Wieżowiec Chase’a w centrum, tam, gdzie pracuje mój tata. Mogę się założyć, że są podobnej wysokości. Tata ma biuro na ostatnim piętrze. Jest kierownikiem dużej firmy. – Już mi o tym mówiłeś. Myślałam, że na samej górze urządzono klub albo jakąś restaurację. – Tak, tak. Na samym szczycie faktycznie jest

ekskluzywny klub. Miałem na myśli najwyższe piętro z biurami. Właśnie tam załatwia się największe interesy. W barze wybieramy osłoniętą lożę w rogu. To jedna z moich ulubionych jadłodajni, a wiem, o czym mówię – w naszym domu wspólne posiłki to rzadkość, więc miałem okazję sprawdzić chyba wszystkie restauracje w mieście. W Marvin’s nikogo nie obchodzi, kim jesteś. Byłoby to wymarzone miejsce schadzek kochanków, gdyby nie fakt, że raczej mało tu atrakcyjnie. Zamawiamy dużą porcję frytek z sosem chili i dwa 7upy. Światło jest przyciemnione, więc nie mamy problemu z dolaniem odrobiny whisky. Aimee pociąga łyk. – Oj, ale mocne! – Zamówić ci drugi napój? – proponuję. – Nie, nie trzeba – odpowiada cała czerwona. – Już w porządku. Największym plusem Marvin’s jest ich szafa grająca, w której mają całe mnóstwo nagrań Deana Martina. Wrzucam kilka kawałków i wracam do stolika. Rozmawiamy – na rozgrzewkę zmyślam historyjki o kilku osobach z baru: kelnerce, grubym gościu przy kasie za ladą (który może, ale nie musi być Marvinem), samotnym akwizytorze i – ta udaje mi się najlepiej – o nieatrakcyjnej parze, która zajmuje lożę naprzeciwko naszej. Opowiadam Aimee o tym, jak ich związek uległ

wypaleniu. Praktycznie się nienawidzą, ale muszą trzymać się razem, bo wspólnie zamordowali jej byłego męża, żeby dostać odszkodowanie z polisy na życie – całe trzysta dolarów. Kiedy ona się wścieka, okłada go po plecach starą wycieraczką. On za bardzo się boi, żeby jej oddać, dlatego powoli ją podtruwa, dosypując koci żwirek do jej porannej owsianki. Aimee wysłuchuje mnie bez śladu uśmiechu. – Zdaje się, że niespecjalnie wierzysz w małżeństwo – mówi na koniec. – Nie mam nic przeciwko samej idei bycia z kimś – tłumaczę. – Nie odpowiada mi raczej „bycie z kimś na zawsze”. Nie potrafię tego pojąć i przyjąć. – A ja potrafię. – Serio? Przecież twoi rodzice się rozstali. Dziewczyna odstawia napój i zatrzymuje wzrok na samotnym akwizytorze. – Mój tata zmarł. – Przykro mi. – Spokojnie, to było dawno temu. – Co się stało? – Czasem moje poczucie taktu wybiera się na wakacje. Dziś wieczorem pojechało chyba aż do Kuwejtu. – Mój ojciec był naprawdę porządnym facetem. Wrażliwym na problemy zwierząt, mądrym – dla rozrywki czytał Arystotelesa i książki o fizyce. Uwielbiał van Gogha. Często czytał mi na głos i lubiłam to jak nic

innego w świecie. Ale miał pewien problem. – Możesz powiedzieć mi wszystko. Jestem daleki od potępiania kogokolwiek za cokolwiek. Aimee wyraźnie się waha. Nerwowo oplata palec kosmykiem włosów. – Był uzależniony od wdychania oparów benzyny. W szopie za naszym starym domem trzymał wielkie kanistry pełne paliwa. Myślę sobie: „Boże, gość wysadził się w powietrze. Wszedł do szopy, chciał się zaciągnąć, zapomniał zgasić papierosa i bum!”. Okazuje się jednak, że jego historia skończyła się inaczej. Opary niszczyły mu naczynia krwionośne w mózgu. Któregoś dnia Ambith, starsza siostra Aimee, wróciła do domu i znalazła go na progu szopy, sztywnego jak kołek. Zabił go tętniak. – Jezu, ciężka sprawa. Widziałem to kiedyś w telewizji. Mam na myśli tętniaka, a nie wdychanie benzyny. Zwykle nakręcanie dziewczyny na temat małżeństwa to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę, ale w tej chwili chciałbym zdystansować się od opowieści o martwym ojcu wdychającym opary benzyny. Pytam więc, jaka jest jej wizja małżeństwa. – Przede wszystkim chciałabym zamieszkać z mężem na ranczu pełnym koni. – No tak. Jednocześnie pracowałabyś dla NASA. – Tak – odpowiada z uśmiechem, zaskoczona, że

pamiętam. – A co z twoim mężem? Poznacie się właśnie tam? Będzie astronautą czy księgowym? – Niekoniecznie. Nie musimy dzielić wszystkich zainteresowań. Nie wierzę, że małżonkowie muszą być do siebie bardzo podobni. Myślę, że nawet lepiej jest, kiedy się uzupełniają, kiedy zalety jednego wypełniają braki drugiego. – Podoba mi się ta wizja – przyznaję. Potencjalny partner dla Aimee powinien, zdaje się, łączyć cechy Petera Parkera ze Spider-Mana i Hana Solo z Gwiezdnych wojen, z niewielką domieszką wrażliwości nieżyjących już poetów romantycznych. Wizja rancza jest kompletnie nieprawdopodobna. Purpurowe zachody słońca, niebieskie dzwonki, żółte żonkile, delikatne krzewy tamaryszka. Krystalicznie czysty strumień przecinający dolinę; duży, czerwony drewniany silos wielkości rakiety kosmicznej. I wreszcie konie. Całe tabuny – kare, siwe, w cętki i łaty, galopujące po całej ziemi – jakby nigdy się nie męczyły. To pragnienia dziewięciolatki, ale co mam zrobić? Powiedzieć jej, że są nieosiągalne? Posłuchaj mnie uważnie: nie ma latających spodków, nie ma Marsjan, Święty Mikołaj też nie istnieje, a tobie nigdy nie uda się zamieszkać z mężem… Nie, nie zamierzam niszczyć jej marzeń. Zrobi to za mnie prawdziwy świat i jego realia. Poza tym, właściwie nieważne, czy faktycznie jej się

uda. Marzenia służą innym celom. Ratują ci życie, kiedy toniesz w oceanie życia. Aby utrzymać się na powierzchni, każdy z nas czegoś się trzyma. Ja ciągle płynę pieskiem, przebierając nogami, ale koło ratunkowe Aimee jest naprawdę piękne. Każdy by się zachwycił, gdyby widział, jak się rozpromienia, kiedy o tym opowiada. Trzyma się tego marzenia ze wszystkich sił.



40

Czas mija szybko, Marvin’s zamyka swoje podwoje. Kupujemy dolewkę 7upa na drogę i wracamy do samochodu. Za zgodą Aimee dolewam jej whisky. Żadne z nas nie ma ochoty wracać do domu, ale w tygodniu ciężko znaleźć inne miejsce do posiedzenia. Poza tym nastolatki obowiązuje swego rodzaju godzina policyjna. Nie, żebym specjalnie się tym przejmował. Wracamy więc pod jej dom; siedzimy w aucie, gadamy, pijemy. Wewnątrz nie palą się żadne światła. Opowiadam o rozwodzie moich rodziców, pojawieniu się Geecha, operacji plastycznej mojej siostry i o tym, jak poderwała Kevina (którego imię wymawia się Kiwin). Chyba jeszcze nikt nigdy nie słuchał mnie z taką uwagą: jakby moje słowa były rzadkim, drogim gatunkiem wina, a ona nie chciała uronić ani kropli. Cassidy była zupełnie inna. Słuchała mnie, ale zawsze towarzyszył temu delikatny uśmieszek i lekko uniesiona

brew, zupełnie, jakby czekała na zabawną puentę. Gorsza jest chyba tylko martwa cisza. Dziewczyny zwykle nie mogą powstrzymać się od komentarzy. – Chciałam cię o coś zapytać – mówi Aimee. Wygląda, jakby po raz pierwszy w życiu miała skoczyć z wysokiej trampoliny. – Czy to, co obiecałeś, kiedy wracaliśmy z tamtej imprezy nad jeziorem, było na poważnie? Ups. – Nie wiem. Rozmawialiśmy o różnych rzeczach, a ja byłem pijany. Jeśli mam być szczery, nie pamiętam wszystkiego, co mówiłem. – Nie pamiętasz? – Niektóre rzeczy są dla mnie niejasne. Ale jestem pewien, że nie obiecałem niczego, czego bym nie chciał. Jestem bardzo szczery po pijaku. Aimee pociąga whisky. – Pamiętasz, że zaprosiłeś mnie na studniówkę? – A, więc o to chodzi. Jasne, że pamiętam, nawet nie żartuj. Jak mógłbym zapomnieć. Przez chwilę nic nie mówimy. – I dalej tego chcesz? Wiem, że byliśmy pijani i w ogóle. Jeśli chcesz coś zmienić, to się nie krępuj – proponuje Aimee. Nie patrzy mi w oczy. Koło ratunkowe odpływa, jest zupełnie sama pośrodku wielkiego oceanu. – Nie mam zamiaru niczego zmieniać. O czym ty w ogóle mówisz? Nie zaprosiłbym cię, gdybym tego nie chciał.

– Serio? – dziwi się i podnosi wzrok. Kiedy widzę, że się uśmiecha, wyparowują ze mnie resztki niepewności. – Jasne. No, chodź tutaj. – Obejmuję ją za szyję i przyciągam, całujemy się. Chciałem tylko cmoknąć ją delikatnie, żeby wiedziała, że traktuję swoją obietnicę z pełną powagą. Ale ona jest gotowa na więcej. Sam nie wiem, co o tym myśleć. Dziwnie się czuję, trzymając ją w ramionach. Jest taka ufna, jakby wierzyła, że jest we mnie coś ważnego, coś, czego jej potrzeba. Zdejmuję jej okulary i odkładam je na deskę rozdzielczą. Po chwili moje ręce wślizgują się pod jej sweter, gładzę jej plecy. Wzdycha, gdy całuję ją po szyi, i drży, gdy drażnię płatki uszu. W pewnym momencie odsuwa mnie od siebie. Pewnie zaraz powie, że to dla niej za szybko. – Sutter… – Znów nie jest w stanie spojrzeć mi w oczy. – Co się stało? – Nic. Po prostu zastanawiam się, czy… my jesteśmy parą? Zaskoczyła mnie, nie powiem. – A jak myślisz? – odpowiadam pytaniem, by zyskać na czasie. Przecież miałem unikać deklaracji tego typu. – Sama nie wiem. Nigdy nie miałam chłopaka. – To już masz. – Słowa wychodzą ze mnie naturalnie, jakby czekały gotowe gdzieś na moim języku co najmniej od miesiąca. Co innego mógłbym powiedzieć? Tej dziewczynie się to należało, a mówiąc szczerze – przyszło

mi to z łatwością. – Serio? Chcesz, żebym była twoją prawdziwą dziewczyną? Wpadają mi do głowy głupie teksty na temat sztucznych dziewczyn – dmuchanych lalek o plastikowych włosach i wymownie otwartych ustach. Nie czas jednak na takie żarty. – Chcę, żebyś była moją prawdziwą dziewczyną, autentyczną w stu procentach. Jeśli tylko ty też tego chcesz. – Tak – odpowiada. – Chcę. – Zamyka mi usta pocałunkiem. Jestem pewien, że wystarczyłby jeden ruch ręki – mógłbym rozpiąć jej dżinsy i pójść na całość, ale to byłoby nie w porządku. Nie z Aimee. Poza tym, kiedy próbuję zmienić pozycję, przypadkowo wciskam klakson. Pięć sekund później zapalają się światła w oknach jej domu. Dziesięć sekund później na werandzie staje jej matka, z dłonią opartą na biodrze. Aimee poprawia włosy. Wygląda jak ktoś, kto właśnie obudził się z bardzo miłego snu. – Zjemy jutro razem lunch? – pyta. – Do zobaczenia w stołówce.



41

Dacie wiarę, że następnego dnia jestem tam, gdzie się umówiliśmy? Do tego punktualnie? Nie spóźniam się też na randkę w piątek. Ani do kina w niedzielę. Oczywiście Ricky niczego nie rozumie. Strasznie marudzi: – Stary, co ty wyprawiasz? Ostrzegałem cię, ona się w tobie zabuja. Gdzie twój kręgosłup moralny? Weź jej w końcu powiedz, że możecie być tylko przyjaciółmi albo że jesteś jej zbawcą. Cokolwiek! – Nie przyszło ci do głowy, że ona może mi się naprawdę podobać? – Nie. – W takim razie nawet nie próbowałeś się jej przyjrzeć. Żeby zrozumieć, jaka naprawdę jest, trzeba z nią chwilę pobyć. Bije z niej czystość serca, stary. Poza tym ja staram się tylko zapewnić jej nieco doświadczeń w temacie damsko-męskim. Założę się, że za góra miesiąc będzie miała mnie dosyć i dojdzie do wniosku, że

lepiej jej będzie z gościem, który gra na trąbce w orkiestrze szkolnej czy kimś w tym stylu. – A co, jeśli wcale się tobą nie zmęczy? – Hej, pamiętaj, o kim mowa. Znasz dziewczynę, która wytrzymałaby ze mną dłużej? Ricky kiwa głową ze zrozumieniem. – Tu muszę ci przyznać rację. Zresztą, kto wie, może będzie miała na ciebie dobry wpływ. – Ta, jasne. Naprawdę nie rozumiem, o co mu chodzi. Odkąd zaczął kręcić z Bethany, i tak praktycznie się nie widujemy. Od tamtej beznadziejnej imprezy w motelu ani razu nie wyszliśmy nigdzie razem. Oczywiście mam innych kumpli i przez następnych kilka tygodni wyrabiam sobie pewną towarzyską rutynę – piątki spędzam z Aimee, a w sobotę imprezuję z Codym Dennisem czy Brodym Moore’em. Raz dołączam nawet do na wpół chuligańskiej grupy Jeremy’ego Holtza, ale wycofuję się po cichu, gdy przychodzi im do głowy pomysł włamania do kościoła episkopalnego. Po tej akcji zacząłem się zastanawiać, dlaczego nie spotkałem się zamiast tego z moją nową dziewczyną. Czuję, że nie miałbym problemu ze spędzaniem z nią dwóch weekendowych wieczorów z rzędu. Od czasu do czasu oczywiście. Obserwowanie, jak uczy się być spontaniczna, sprawia mi dziką frajdę. Poznajemy się coraz lepiej. Już wiem, że Aimee to więcej niż powieści

science fiction, NASA i rancza pełne koni. Okazuje się, że mamy ze sobą wiele wspólnego. Przede wszystkim obydwoje wolimy starsze płyty i kawałki niż współczesne gówno, którym zalewa nas radio. Osobiście jestem wielkim fanem Deana Martina, a Aimee uwielbia hipisowską muzykę z lat sześćdziesiątych. Ma w kolekcji soundtrack z filmu Woodstock i tym podobne. Śpiewa mi czasem Where Have All the Flowers Gone. Głos ma niezbyt mocny, ale przymyka oczy i od razu wiesz, że piosenka płynie prosto z lewej komory serca. Nie można tego nie docenić. Przez dwie i pół minuty naprawdę czuję się jak hipis. Aimee różni się od dziewczyn, z którymi umawiałem się do tej pory. Nie nudzą jej moje historie i żarty, nie oczekuje, że będę czytał jej w myślach. Nie sugeruje, że powinienem inaczej się ubierać, zrobić sobie pasemka we włosach czy stawiać je na żel. Dla niej nie jestem stylowym dodatkiem – raczej koniecznością. To ja jako pierwszy przedzieram się przez jej kokon. Nie chce mnie zmieniać, bo to ja mam zmieniać ją. Aż do momentu, w którym jej wątłe, motyle skrzydła będą wystarczająco silne, by mogła polecieć sama. Nie spodziewałem się za to, że ta drobna okularnica potrafi pić – i to jak. Whisky jej nie smakuje, ale wino owszem. Przejmuję inicjatywę i kupuję wódkę cytrynową, którą mieszam z sokiem żurawinowym. – Łał, to najlepszy drink, jaki w życiu piłam! – cieszy

się jak dziecko. Zabawna historia – pewnego dnia idziemy na małe zakupy do sklepu spożywczego; jest popołudnie, sporo już wypiliśmy. Na kogo wpadamy? Na Krystal Krittenbrink. Spotykamy ją w dziale z śmieciowym żarciem i słodyczami. To prawdziwe zagłębie chipsów i batoników. – Aimee, nie widziałaś znaków na drzwiach? – zaczyna Krystal. – Do sklepu nie wolno wchodzić ze zwierzętami. To żart stary jak świat, chodzi oczywiście o mnie. Absolutnie nie widzę powodu, by się nim przejmować, ale Aimee najwyraźniej uważa inaczej. – Hej, Krystal, czy ktoś mówił ci kiedyś, że jeśli zjesz jeszcze jedną paczkę ciastek, to twój wielki, tłusty tyłek zwyczajnie eksploduje? Okej, może to też nie jest najbardziej oryginalna riposta świata. Jednak biorąc pod uwagę dotychczasowe stosunki między tymi dziewczynami, i tak jestem pod wrażeniem. – Czy ty jesteś pijana? – pyta Krystal, otrząsnąwszy się z początkowego szoku. Nie spodziewała się takiej reakcji. – Owszem – odpowiada z dumą Aimee. – Jestem cudownie pijaniutka. Panna Krittenbrink wlepia we mnie pogardliwe spojrzenie. – Brawo, mam nadzieję, że jesteś z siebie dumny. Jeśli postarasz się jeszcze trochę, może uda ci się sprowadzić

ją do swojego poziomu zidiocenia – prycha i odwraca się na pięcie. Aimee parska śmiechem: – Patrz na ten trzęsący się zad. Założę się, że na skali wstrząsów Richtera dostałaby ponad siedem punktów. I dziewięć punktów na zmodyfikowanej skali Mercallego! – woła, po czym łapie mnie za ramię i niemal składa się wpół w niepohamowanym wybuchu wesołości. Wtóruję jej, ale, szczerze mówiąc, jest mi odrobinę żal Krystal. Nikt nie lubi patrzeć na rozpad przyjaźni. Myliła się jednak co do mnie: wcale nie próbuję zmienić Aimee. Gdyby tak było, namawiałbym ją na noszenie soczewek kontaktowych albo powiedział, żeby przestała nosić te dziecinne koszulki z końmi. Na pewno nigdy nie zmuszałem jej do picia. Czy to moja wina, że jej się to spodobało? Zresztą, czy tak naprawdę jest w tym coś dziwnego?



42

To, że umawiam się z Aimee, nie oznacza, że nie mogę widywać się z innymi dziewczynami. W szkole często rozmawiam na przykład z Angelą Diaz czy Mandy Stansberry. Czasem powygłupiam się z Shawnie i nie ma w tym nic złego. Jesteśmy jak kumple. Aimee to nie przeszkadza, ale gdyby dowiedziała się, że co czwartek chodzę na drinka z Cassidy, pewnie nie byłaby zadowolona. Nie robimy nic głupiego, ale muszę przyznać, że nasza relacja jest bardziej skomplikowana niż z pozostałymi znajomymi. Uczucie, które do siebie żywiliśmy, czai się gdzieś blisko powierzchni. Skoro tylko siedzimy i gadamy, mogłoby się wydawać, że nie powinienem ukrywać tych spotkań przed Aimee. Jednak moim zdaniem nie jest jeszcze wystarczająco pewna siebie, by przyjąć to bez większych emocji. Nie chcę mieszać, nie widzę sensu. Zakładam, że Cassidy również nie zwierza się Marcusowi, chociaż dobrze

wiem, że założenia w przypadku kobiet często nijak się mają do rzeczywistości. Jest piątkowe popołudnie. Wychodzę właśnie ze szkoły po ostatniej lekcji, kiedy słyszę, jak woła mnie Derrick Ransom. – Sutter, zaczekaj. Marcus cię szuka, stary. – Marcus? Czego chce? – Sam ci powie. Nie podoba mi się wyraz twarzy Derricka. Uśmiecha się, ale to złośliwy uśmieszek. – Cóż, będzie miał problem, żeby mnie znaleźć. – Niby czemu? – Wczoraj wyjechałem do Lichtensteinu. Zwykle nie lubię rozwodzić się nad zagrożeniami, które wiszą nade mną i wyciągają w moim kierunku swoje zimne macki. Jednak tego dnia, gdy moja zmiana w pracy zbliża się ku końcowi, mimo woli zaczynam się zastanawiać, o co może chodzić Marcusowi. Czyżby ktoś widział mnie z Cassidy w czwartek i mu o tym doniósł? Albo – co gorsza – czy na skutek jakiegoś chwilowego otępienia Cass postanowiła mu opowiedzieć o tym, że się całowaliśmy i prawie poszliśmy do łóżka? Żadna z tych opcji nie wróży dobrze. Widziałem już, jak zachowują się ludzie, którym krew zatruła zazdrość. Pierwsze skojarzenie? Denver Quigley. Wystarczy, że jakikolwiek gościu zagada do Alisy Norman i Denver jest gotów skopać mu tyłek. Przed

Alisą, w pierwszej klasie, prawie zabił Curtisa Fieldsa po tym, jak widział go na Dwunastej Ulicy z Dawn Wamsley. Quincy chodził z Dawn od tygodnia. Swoją drogą, ta laska pozbywała się facetów jak zużytych tamponów. Mimo to Denver potrafił porządnie stłuc chłopaka, z którym wcześniej praktycznie się przyjaźnił. Mechanicznie składam koszule, a w głowie odtwarzam film ze mną samym w roli głównej: Sutter „Dzikus” Keely jako mistrz świata w kickboxingu. Robię uniki i zwody, poruszam się zwinnie jak gepard, aż w końcu powalam Marcusa na łopatki jednym, brutalnym kopnięciem z półobrotu – hadziaaaa! Niewiele to pomaga. W życiu nie byłem na treningu kickbokserskim, a do tego Marcus jest tak wysoki, że prawdopodobnie rozdarłbym sobie krocze, próbując kopnąć go wyżej niż sprzączka od pasa. Ta świadomość wystarczy, żeby przybić nawet kogoś takiego jak ja. Kiedyś nic nie było w stanie mnie zdołować. Byłem z tego nawet dumny. Nosiłem tę umiejętność niczym Medal Honoru na wypiętej piersi. Jednak ostatnio – nie wiem, to jakieś dziwne – czasem czuję, że w środku coś we mnie pęka, pojawia się czarna szczelina. Tak było, gdy Cassidy powiedziała mi, czego ode mnie chce, a ja nie uważałem. Chociaż teraz mam raczej wrażenie, że przegapiłem co innego: to Istota Wyższa wyjawiła mi, co powinienem zrobić ze swoim życiem. I jest już za późno, żeby prosić o powtórzenie.

Dzwonek nad drzwiami dzwoni od czasu do czasu. Za każdym razem odruchowo zerkam – sprawdzam, czy nadchodzi moja zguba. Gdy robię tak trzeci raz, Bob pyta, czy na kogoś czekam. Wyjaśniam mu całą sytuację. Bob zastanawia się przez chwilę. Nie da się go nie kochać. Traktuje każdego z uwagą, daje mu poczuć, że jego życie coś znaczy, że jest warte tego, by jego, Boba, czoło marszczyło się nad nim w zastanowieniu. – Nie – mówi w końcu. – Nie jesteś złym facetem, Sutter. Dobry z ciebie gość. Nie do końca łapiesz jednak ideę ponoszenia konsekwencji własnych czynów. Ma rację. Z tego też zawsze byłem niezwykle dumny. Jest wpół do ósmej, dzwonek właściwie już nie dzwoni. Nie było dziś dużego ruchu. Tuż przed zamknięciem widzę, że na parkingu przed sklepem zatrzymuje się jakiś samochód. Światła gasną, ale nikt nie wysiada. Nawet jeśli to taurus Marcusa, nie jestem w stanie rozpoznać tego z tej odległości. Punkt ósma zamykamy drzwi i wyłączamy większość lamp. Auto wciąż stoi tam, gdzie stało. Zwykle wychodzę pierwszy i zostawiam Boba z papierkową robotą. Dziś wyjątkowo mi się nie spieszy. – Wyjdę z tobą, jeśli chcesz – proponuje Bob, ale grzecznie odmawiam. Nie jesteśmy w podstawówce. Nie przeszkadzałoby mi jednak, gdyby dyskretnie wyglądał przez okno i ewentualnie zainterweniował, gdyby Marcus zaczął wymachiwać swoimi długaśnymi łapami.

– W porządku – zgadza się mój kolega z pracy. – Zamachaj nisko, jeśli mam przyjść, a wysoko, jeśli nie będzie takiej potrzeby.



43

Wychodzę z pracy i wszystko jest w porządku, dopóki nie podchodzę do swojego samochodu. Wtedy z taurusa wypakowuje się Marcus. – Hej, Sutter, chciałbym z tobą pogadać – Eee… jasne, tylko nie mam za dużo czasu. Za jakieś trzydzieści sekund powinienem być na bankiecie w komendzie głównej policji. Jeśli się spóźnię, pewnie wyślą po mnie radiowóz. Zero uśmiechu. Opieram się o samochód, próbuję się uspokoić i wyluzować. Chłopak nie podłapuje gestu i podchodzi do mnie. Narusza moją przestrzeń osobistą o parę centymetrów. – O co chodzi z tobą i Cassidy? – Najwyraźniej nie zamierza owijać w bawełnę. – Co masz na myśli? – odpowiadam ostrożnie. Cholera, nawet się z nią nie przespałem, a i tak mam

kłopoty. – Słyszałem, że spotykacie się za moimi plecami. W każdy czwartek po południu. Pytanie o źródło tych informacji nie wydaje mi się w tym momencie odpowiednie. – Tak, widujemy się. Dalej się przyjaźnimy. – Wiem. Zastanawiam się tylko, jak bardzo. Bob stoi w oknie, ale nie wyczułem jeszcze sytuacji na tyle, by dać mu odpowiedni sygnał. Patrzę Marcusowi prosto w oczy. – Stary, Cass i ja jesteśmy dobrymi kumplami. Bardzo dobrymi. To, że nie jesteśmy już parą, tego nie zmienia. Chłopak spuszcza wzrok i wtedy zaczynam rozumieć. Nie przyszedł tu, by mnie zamordować. Przyszedł, bo jest zraniony. Oto on, wielki Marcus West, poczuł się niepewnie. Resztki zazdrości wyparowują ze mnie w jednej chwili. Już wiem, że to ja mam przewagę i ode mnie zależy, jak potoczy się to spotkanie. Mogę wepchnąć nóż jeszcze głębiej w jego serce albo go wyjąć. Ja to ja, więc wybieram drugą opcję. – Marcus, chłopie, Cassidy i ja zawsze będziemy się przyjaźnić. Ale sprawa jest tak naprawdę prosta – chodzę teraz z kim innym. – Tak, ale wszyscy wiedzą, że zostawiłbyś Aimee Finecky w jednej chwili, gdybyś tylko mógł wrócić do Cass. – Ludzie pewnie tak myślą – odpowiadam,

podirytowany bardziej, niżbym się tego spodziewał. – Ale to dlatego, że nie znają Aimee. To moja dziewczyna, a Cassidy to twoja dziewczyna. Sprawa zamknięta. – Nie jestem o tym przekonany… – Jego baryton łamie się w pół zdania. Nie wierzę – wygląda, jakby miał się rozpłakać. – A powinieneś – zapewniam go spokojnie. Nie potrafię się złościć, kiedy patrzy na mnie tak żałośnie. – Uwierz mi, Cassidy i ja nie kręcimy ze sobą. Lubimy swoje towarzystwo, lubimy się razem pośmiać, coś wypić. – Oczywiście nie wspominam o echu dawnych uczuć, które tym spotkaniom towarzyszą. Marcus wpatruje się w swoje dłonie. Nerwowo bawi się kluczami. – Właśnie na tym polega problem. Nie powinna spotykać się z innym facetem, kiedy chce się rozerwać. To ja powinienem doprowadzać ją do śmiechu. Zerkam na Boba i macham ręką wyciągniętą wysoko w górę. – Spokojnie. Na pewno dobrze się z tobą bawi. Nie widzę powodu, dla którego nie może śmiać się ze mną i śmiać się z tobą, nawet jeśli wszyscy śmiejemy się z różnych rzeczy. Marcus kręci przecząco głową. – Nie, stary, znam siebie i wiem, na ile mnie stać. Nie jestem rozrywkowym typem, a jej potrzeba rozrywki. Widzę to po tym, w jaki sposób o tobie opowiada. Nie

mam pojęcia, jak ją rozśmieszyć. Nie mam naturalnego daru w tym temacie, tak jak ty. Czuję się dziwnie. Chłopak zawsze wydawał mi się pewny siebie i opanowany, a teraz stoi tu przede mną i wyrzuca sobie brak poczucia humoru. Co też miłość potrafi zrobić z człowieka. – Ej, spokojnie. Jesteś Marcus West. Masz luz, masz moc. Robisz tyle rzeczy. Nie tylko marzysz i gadasz, ale po prostu działasz. Gdyby całe nasze pokolenie składało się z takich jak ty, może naprawdę udałoby się nam zmienić świat. – Może, ale jakie nudne byłoby to miejsce. – Przestań, nie jesteś wcale nudny. Wręcz przeciwnie, masz swoje zdanie, dużo wiesz, angażujesz się w różne sprawy. Poza tym widzę, że naprawdę zależy ci na Cassidy. Szkoda mi gościa, ale wyświadczam też przysługę Cass. Widocznie potrzebuje w tej chwili faceta, a mogła trafić o wiele, wiele gorzej. – Posłuchaj mnie uważnie – rzucam. Mam ochotę poklepać go po ramieniu, ale wypadłoby to cokolwiek groteskowo, zważywszy, ile ma wzrostu. – Pozwól, że dam ci radę. Po pierwsze: podobasz jej się, na sto procent. Mówiła mi to sama, więc powinieneś w to uwierzyć. – Naprawdę tak powiedziała? – Serio. – Powiedzenie tego na głos nie należy do

przyjemnych. Ba, boli bardziej, niż myślałem, ale cel jest szczytny. – Po drugie: podoba jej się to, co robisz. Te wszystkie akcje charytatywne i tak dalej. Zamęczała mnie tym non stop, uwielbia to. Zastanów się jednak, czy nie powinieneś trochę, odrobinkę sobie odpuścić z tym zbawianiem świata. To popieprzone miejsce, pełne wojen, obozów tortur, wybuchających budynków i innego gówna. Zamęczysz się, ciągle o tym myśląc. – Wiem, i nie to staram się robić – odpowiada z prostotą i zaangażowaniem. Chyba nigdy nie spotkałem kogoś takiego. Szczerze mówiąc, u ludzi w wieku powyżej dziewięciu lat rzadko spotyka się tak autentyczną powagę, taką szczerość. – Jedna osoba nie jest w stanie zbawić świata. Ja robię po prostu to, co do mnie należy. Nauczyła mnie tego mama i bracia oraz kościół, do którego chodzimy. Wiesz, o co chodzi? Wystarczy zająć się drobnymi sprawami w swoim własnym, małym świecie, reszta potoczy się sama. W to wierzę i tak postępuję. – Twoje drobne sprawy to i tak dużo dla kogoś takiego jak Cassidy, kto do tej pory więcej mówił, niż działał. – Wydaje mi się jednak, że sprawia jej to przyjemność. Nie musi robić tego samego, co ja. Każdy z nas jest inny. Mówiąc szczerze, czasem jest nerwowo. Czuję silną presję, napięcie. Zupełnie jakby ktoś naprężył we mnie jakąś strunę, która w każdej chwili może pęknąć. Ale to nie powód, żeby się poddawać.

– Może powinieneś jej to powiedzieć. Nie zgrywaj przy niej macho, który nie chce zwierzać się dziewczynie ze swoich problemów. Usiądźcie, pogadajcie, oczyść atmo​sferę. I nie planuj wszystkiego, pozwól rzeczom po prostu się dziać. Piwo albo dwa od czasu do czasu też nikomu nie zaszkodziły. Tym bardziej whisky. – Nie interesuje mnie picie. – Tak tylko mówię. Marcus mierzy mnie wzrokiem przez dłuższą chwilę. – Dzięki, że ze mną porozmawiałeś, i to w taki sposób. Zachowałeś się bardzo w porządku. Chyba patrzyłem na ciebie trochę tak, jak inni goście. Miałem cię za błazna, ale ty nie jesteś błaznem – wręcz przeciwnie. – Jak to… Kto myśli o mnie w ten sposób? – Nieważne, chodzi mi o to, że jest w tobie więcej, niż pokazujesz na zewnątrz. Masz serce, stary. – No tak, to mam na pewno. Serce wielkości tuby. – Myślę, że wiesz, o co mi chodzi. Założę się, że gdybyś tylko chciał, sam mógłbyś zrobić wiele dobrego. – Zostawiam to tobie, Marcus. Masz wszystko pod kontrolą – odpowiadam i wyciągam dłoń w jego stronę. Chłopak ściska ją mocno, pewnie. Znów jest sobą. – Jedź teraz do Cassidy – mówię. – Jestem przekonany, że bardzo by się ucieszyła, widząc cię teraz. – Chyba tak zrobię – postanawia z uśmiechem. – Jeszcze raz dzięki. Jesteś dobrym człowiekiem. Marcus odchodzi spokojnym krokiem i pakuje się do

taurusa. Bob wciąż stoi w oknie. To jest dopiero dobry człowiek. Macham do niego jeszcze raz, żeby wiedział, że wszystko w porządku. Udało się uniknąć katastrofy. Kiedy jadę do domu, mimo woli wracam do rozmowy z Westem. Nie mam żadnych wątpliwości. Wręczyłem mu klucz do zrozumienia Cassidy. Przynajmniej na najbliższych kilka miesięcy. Tyle im daję – myślę, że później ich związek rozpadnie się pod ciężarem bezbrzeżnej szczerości Marcusa.



44

Aimee wciąż nie ma mnie dosyć, a ja nie mogę powiedzieć, żeby mi to przeszkadzało. Naprawdę lubię się z nią spotykać. Chętnie przyjmuje każdą moją propozycję. Muszę jednak porozmawiać z nią o czwartkowych drinkach z Cassidy, skoro przestały być tajemnicą. Nie chcę, by dowiedziała się o tym od kogoś innego. Krystal Krittenbrink z pewnością chętnie podzieliłaby się taką plotką. Lunch wydaje mi się dobrym momentem na tę rozmowę. W McDonaldzie, wśród ludzi, trudniej wywołać awanturę niż w domu, kiedy jesteśmy sami. Nie podejrzewam wprawdzie, żeby Aimee była histeryczką, ale lepiej dmuchać na zimne. Mój plan jest genialny. Zaczynam od tego, jak przekonałem Marcusa, że Cassidy za nim szaleje. Potem wspominam o tych wszystkich miłych rzeczach, które Cass mówi o niej, kiedy w czwartki spotykamy się na

drinka. To zresztą prawda – moja była dziewczyna uważa, że Aimee jest przeurocza. Mimo to słowa „czwartek” i „drink” nie umykają uwadze mojej słuchaczki. – Myślałam, że w czwartki pracujesz – mówi. – Tak, ale zaczynam później. Lekki gaz przed zmianą jeszcze nikomu nie zaszkodził. Aimee wpatruje się w swojego burgera. – A gdzie chodzicie? – Nigdzie. Zwykle siedzimy na tarasie. – U niej w domu? – Tak jest. Ostatnio rozmawialiśmy o tym, że musimy koniecznie umówić się na podwójną randkę – ty, ja, Cassidy i Marcus. – No dobra, może to nie do końca prawda, ale na pewno da się to zorganizować, a teraz najważniejsze to utrzymać pozytywną atmosferę. – I jak? Myślisz, że to dobry pomysł? – Eee… jasne, może być fajnie. – Świetnie. Chcesz trochę moich frytek? – Jasne. I po sprawie. Obyło się bez oskarżeń, łez, wielkich scen. Wszystko jest w najlepszym porządku. Przynajmniej na razie. Pewnie byłoby bardziej emocjonująco, gdybyśmy uprawiali seks, ale rozsądnie trzymam się od tego z daleka, żeby nie skomplikować sprawy, kiedy będziemy się rozstawać. Całujemy się więc i obściskujemy

w samochodzie, tak jak na początku. Podejrzewam, że nie dojdzie do niczego więcej tak długo, jak istnieje ryzyko, że do jej pokoju wejdzie mama albo ten mors Randy. Zgadzam się z tym, co mówi Cassidy – kiedy się z kimś prześpisz, na zawsze łączy was astralna nić. Nie jestem ekspertem w tych sprawach, ale instynktownie czuję, że coś jest na rzeczy, a zdecydowanie nie chciałbym omotać Aimee tą lepką nicią, kiedy przyjdzie jej powiedzieć adios Suttermanowi. Nie jest to jednak wcale łatwe. Liczyłem już do miliona, wymieniałem imiona i nazwiska wszystkich prezydentów i odtwarzałem sobie w głowie wszystkie sceny mojego ukochanego starocia – komedii Głupi i głupszy – tylko po to, żeby się zbytnio nie napalać, kiedy się całujemy. Wiem, powiedziałem Ricky’emu, że Aimee nie ma w sobie nic z laski, ale moje ciało nie kłamie. Głowa może, ciało niekoniecznie. Moje sine jądra świadczą o tym boleśnie za każdym razem, gdy wracam od niej do domu. Jednak największe wyzwanie dopiero przede mną. Ledwie parę dni po rozmowie w McDonaldzie Aimee zaskakuje mnie pytaniem. Czy chciałbym spędzić u niej noc i pomóc jej rano z rozwożeniem gazet? Shane będzie nocował u kolegi, a mama i Randy planują wypad do indiańskiego kasyna. Może to tylko przypadek, ale zastanawiam się, czy

Aimee chce przenieść nasz związek do sypialni, bo czuje się zagrożona przez Cassidy. Oczywiście wspólna noc nie oznacza od razu, że będziemy uprawiać seks, ale z pewnością nie będzie łatwo tego uniknąć. Ale znacie mnie – lubię wyzwania. Wieczorem „tego” dnia robię to, co zawsze w takich wypadkach – mówię mamie, że będę spać u Ricky’ego. Ładuję do bagażnika płyty z filmami, pizzę, chipsy, sosy, 7up, wódkę i sok z żurawiny. Już na miejscu okazuje się, że Aimee zadbała o nastrojową muzykę i zapaliła świeczki w dużym pokoju. A więc wyzwanie będzie z gatunku poważnych. Mamy trzy filmy do wyboru: dwie komedie i dość ponure science fiction. Nic specjalnie romantycznego. Na pewno nic z nagością na ekranie. Zaczynamy od science fiction, co okazuje się dobrym wyborem, bo Aimee wszystko mi wyjaśnia. Rozmowa nie ma szans skierować się na bardziej intymne tory. Bardzo, ale to bardzo nie chciałbym dyskutować teraz na temat tego, dokąd zmierza nasz związek. Zaskakujące, ale film z jej komentarzem staje się nawet interesujący, szczególnie kiedy wypija kilka drinków i naprawdę się rozkręca. To jeden z tych filmów o wynaturzonym społeczeństwie przyszłości. Panują rządy totalitarne. Połowa bohaterów wygląda jak bywalcy klubów punkowych z lat siedemdziesiątych, a połowa jak

kosmiczni naziści. Jedna z aktorek – choć ogolona na zero – jest nawet całkiem atrakcyjna. Aimee opowiada, że pomysł jest bardzo prosty: żegnaj, indywidualizmie, żegnaj, wyjątkowości! Nadchodzi zuniformizowana, bezduszna przyszłość, której ziarna zostały już zasiane. Czytała lub oglądała chyba miliard podobnych historii. Właśnie tego boją się dzisiaj ludzie, bo dla nich to byłoby jak śmierć, która wszystkich traktuje przecież jednakowo. – A ty też tak uważasz? – pytam. – Nie – odpowiada. – Myślę, że po śmierci nie tracimy tożsamości, ale zyskujemy inną, o wiele szerszą. Tak wielką jak wszechświat. – Dawno nie słyszałem równie dobrej wiadomości – stwierdzam i wznosimy toast na cześć naszego niezmierzonego, kosmicznego jestestwa. W filmie występuje mała dziewczyna punkówa i jej ojciec punk. Wydaje mi się, że aktor, który go gra, był kiedyś gwiazdą. To smutne, że nawet gwiazdy starzeją się pod swoimi pięknymi fryzurami. Dla Aimee ich role są jedyną świeżą rzeczą w tej historii. Kiedy kończymy oglądanie, przyznaje nawet, że filmowy ojciec przypominał jej własnego, z którym rozumiała się jak z nikim innym. To on pokazał jej muzykę z lat sześćdziesiątych. Śpiewał jej nawet te wszystkie piosenki. Często też jej czytał, jeszcze zanim nauczyła się to robić sama.

Uwielbiał jakiegoś pisarza o imieniu Kurt Vonnegut i jeszcze jednego – Isaaca Asimova. Mogę się założyć, że pisali science fiction. Każdego wieczoru czytał jej jeden rozdział i jednocześnie objaśniał ukrytą w tekstach filozofię. – Na parapecie stawiał swoją małą, czerwoną popielniczkę i wydmuchiwał dym z papierosa na zewnątrz, żebym nie musiała go wdychać. Nie rozstawał się ze starą, znoszoną bejsbolówką z logo drużyny St. Louis Cardinals, która ciągle zjeżdżała mu na tył głowy. Czasem, kiedy czytał, zaczynał śmiać się tak mocno, że nie był w stanie kontynuować. – Czuję, że bym go polubił. – Był prawdziwym marzycielem. – I w porządku. Chętnie słucham o cudzych marzeniach. Mój ojciec chyba ich nie miał. Był w tym podobny do mnie – dla gości takich jak my każda sekunda życia jest jak marzenie. – Musi być bardzo ambitnym człowiekiem, skoro skończył na ostatnim piętrze wieżowca Chase’a i załatwia te wszystkie biznesowe sprawy. – Co? – Mówiłeś, że ma tam biuro, na samej górze. – Ach, tak, tak, tak. Chyba się zamyśliłem, przepraszam. Ale mieliśmy razem ubaw. Teraz to niestety straszny pracoholik. Aimee przytula się do mnie i kładzie rękę na moim

udzie. – Może kiedyś powinniśmy wpaść do niego z wizytą. Bardzo chciałabym go poznać. Poza tym ty poznałeś już moją rodzinę, a ja twojej jeszcze nie. – Racja, któregoś dnia to zrobimy. – Kiedy? – Nie wiem dokładnie. Kiedyś na pewno. – Może jutro? Oczywiście jeśli to nie zbyt nagle. – Wątpię – odpowiadam i wpatruję się w ekran telewizora, choć film dawno się skończył. – Poza tym pewnie będzie siedział w biurze. – W niedzielny wieczór? – Mówiłem. Pracoholik. – A może zrobimy mu niespodziankę w biurze? Przyniesiemy resztki pizzy z dzisiaj. – Zły pomysł. – Zawsze chciałam zobaczyć widok ze szczytu jednego z drapaczy chmur. – Cholera jasna – syczę i wyszarpuję dłoń z uścisku Aimee. Patrzę prosto na nią. – Czy możesz już przestać męczyć mnie o tatę? Nie będzie żadnego spotkania, zrozum to wreszcie. Dziewczyna czerwieni się i jakby kurczy w sobie. Zupełnie, jakbym ją uderzył. Ale co miałem zrobić? Naprawdę nie wiedziała, kiedy przestać. – Przepraszam. – Głos jej się łamie. – Mówiłaś i mówiłaś, i mówiłaś. Nie lubię, kiedy ktoś

naciska mnie w ten sposób, wiesz? – Wiem, to było głupie z mojej strony. Nie wiem, co jest ze mną nie tak. Przysięgam, mam wrażenie, że zaraz zmniejszy się jeszcze bardziej i wpadnie w szczelinę między poduszkami na kanapie. – Ej, spokojnie. – Gładzę ją po nodze. – Nie stało się nic złego. Po prostu trochę się zdenerwowałem. – To moja wina. Zachowuję się jak mama, choć obiecywałam sobie, że nigdy taka nie będę. Kiedy masz nienormalną rodzinę, samemu ciężko być normalnym – odpowiada i pociąga nosem. – Nie jesteś nienormalna. No, chodź tutaj. – Obejmuję ją mocno. – Jestem trochę przewrażliwiony na punkcie ojca. Woli spędzać czas w pracy niż ze mną. – Tak mi przykro – szepcze i ociera łzy o moje ramię. – Jestem taka głupia. Powinnam się była domyślić. Wciąż mnie przeprasza. Co mogę zrobić? Całuję ją, a potem jeszcze raz i jeszcze raz, aż w końcu łzy wysychają. Leżymy na kanapie, złączeni, w ubraniach, dłońmi błądząc pod koszulkami. – Tak bardzo się cieszę, że cię spotkałam – mówi Aimee. – Ja też się cieszę – odpowiadam. Reszta słów ginie w pocałunkach.



45

Całuję jej usta, powieki, brwi, czoło, uszy, szyję, a nawet piersi – przez materiał koszulki. Turlamy się w jedną stronę, a potem w drugą. Raz ja jestem na górze, a raz ona, to znowu oboje leżymy na boku. Kanapa jest tak mała, że prawie spadamy na podłogę. Ściskam ją mocno i mówię: – Nie martw się, nie pozwolę ci upaść. – Może pójdziemy do mojego pokoju? Na łóżku jest więcej miejsca – odpowiada miękko. – Jasne, chodźmy – przytakuję, ale jednocześnie odtwarzam w głowie ulubione sceny z Głupiego i głupszego, liczę do miliarda i próbuję wizualizować sobie sekcję żaby. Zrobię wszystko, żeby nie pójść z tą dziewczyną na całość. Skoro zaczęła płakać tylko dlatego, że powiedziałem, żeby była cicho, to co się będzie działo, kiedy będzie musiała rzucić kogoś, z kim pierwszy raz uprawiała seks?

Dziwnie się czuję na jej łóżku w pokoju pełnym książek science fiction i rysunków komandor Amandy Gallico na koniu. Może wam się wydawać, że to najmniej atrakcyjne miejsce do uprawiania seksu na świecie, ale to nieprawda. Jest bardzo intymnie, jakbyśmy byli zamknięci w naszej własnej, przedziwnej kapsule, sunącej przez kosmos. – Tak bardzo cię lubię – wyznaje Aimee między pocałunkami. Wiem, że chciałaby powiedzieć „kocham”, a nie „lubię”, i to nie dlatego, że faktycznie czuje do mnie miłość, ale dlatego, że bardzo chciałaby to powiedzieć. Oczywiście nie jest to możliwe. Ja muszę zrobić to pierwszy. – Bardzo, bardzo, ale to bardzo cię lubię. – Jesteś cudowna – odpowiadam. – Naprawdę. – Czy możemy się rozebrać? – pyta. I co mam teraz zrobić? Powiedzieć „nie”? Nie ma tak śmiesznego filmu, tak wielkiej liczby i tak brzydkiej martwej żaby, żeby zatrzymać to, co nieuniknione. – Jasne, że możemy. – Moje usta są teraz tak blisko jej, że pojedyncze słowa zdają się wpadać między jej wargi niczym drobne do studni życzeń. I teraz robi się dziwnie. Czy to ja mam zdjąć z niej ubranie? Czy na odwrót? A może każdy zajmie się sobą? Kto by chciał męczyć się z cudzymi skarpetkami? Wychodzi tak, że łączymy wszystko po trochu. Przede wszystkim muszę cofnąć wszystko, co powiedziałem na temat atrakcyjności Aimee. Pod

obciachowymi T-shirtami z wizerunkami koni i tanimi, luźnymi dżinsami kryje się absolutnie fantastyczne ciało. Nie mam tu na myśli nie wiadomo jakich kształtów; największe wrażenie robi jej skóra: jest czysta, dziewicza. W świetle cyfrowego zegara lśni jak alabaster. – Dobrze ci nago – mówię. Aimee nie jest skrępowana ani zawstydzona. Wie, gdzie chce położyć dłonie, i robi to. Nie pozostaję dłużny. Pędzimy w jednym kierunku, lecz oto nagle ona siada wyprostowana. – Nigdzie się nie ruszaj. Zaraz wracam. „Cholera!” – klnę w duchu. Czyżby stchórzyła i chciała zostawić mnie w momencie, w którym – że się tak wyrażę – trudno o odwrót? Ale nie, wraca w podskokach, z prezerwatywą, którą wyjęła z szafki nocnej w sypialni matki. – Pamiętajmy o bezpieczeństwie – mówi. Jak zawsze myśli o wszystkim. Cassidy lubiła być na górze i uwielbiałem to. Jednak z Aimee wydaje mi się, że lepiej będzie podejść do sprawy w staroświecki sposób. Kombinować możemy kiedy indziej. Dziś wystarczy, że pomogę jej przez to przejść. Dobrze, że zrobi to ze mną. Lepiej, żeby zdobywała swoje pierwsze doświadczenia z gościem, który jej dobro stawia na pierwszym miejscu. Żadnych zmartwień. Same pozytywy. Gdy jesteśmy w trakcie, przyglądam się jej twarzy.

Wygląda zaskakująco podniośle, ma przymknięte powieki, a jej usta poruszają się delikatnie z każdym cichym westchnieniem. Przypomina świętą podczas modlitwy. Nagle czuję, jak pękają kolejne warstwy wszystkiego, co narosło wokół mojej własnej prostoty i czystości. Im szybciej się poruszamy, tym więcej warstw płonie, aż wreszcie następuje czas magii i jestem już tylko prawdziwy, oryginalny ja – równie dziewiczy jak jej lśniące, wspaniałe ciało.



46

Przez chwilę leżymy w milczeniu, gładzę ją po włosach. Ciszę przerywa Aimee. – Jesteś niesamowity. Miałam wrażenie, że nasze dusze się połączyły. Całuję ją w czoło i odpowiadam: – Dzięki. Podejrzewam, że nietrudno zrobić na kimś wrażenie, kiedy to jego pierwszy raz. Nie odpowiada. – Bo to był twój pierwszy raz, prawda? – dopytuję niepewny. Wciąż milczy. – Aimee. – Niezupełnie – przyznaje w końcu. – To znaczy? Mówiłaś, że nie miałaś wcześniej chłopaka. Widać w niej wahanie. Zamyka oczy, kuli się. Przedziwnie się czuję – kiedy czekam na odpowiedź,

wydaje mi się, że przenika mnie zaskakująco zła energia. Jakbym bał się tego, co mogę usłyszeć. – Nie chcę, żebyś mnie znienawidził. Jeszcze raz całuję ją w czoło. – To niemożliwe. Ciebie nie da się nienawidzić. – Przyrzekasz? – Na wszystkie galaktyki. Z ręką na sercu. – Pytam poważnie. – Jestem poważny. Przysięgam, że cię nie znienawidzę. Aimee wzdycha ciężko. – To się po prostu wydarzyło. Nie planowałam tego. – Hej, spokojnie. Skądś to znam. Sam niewiele w życiu planuję. – Miałam wtedy czternaście lat, niewiele wiedziałam o chłopakach. Syn Randy’ego wpadł do nas z wizytą i został na noc. – Jezu, syn tego morsa? – Tego samego – odpowiada przepraszającym tonem. – Mama posłała mu na kanapie, ale kiedy wszyscy już się położyli, przyszedł do mojego pokoju i zapytał, czy może spać ze mną. Twierdził, że na kanapie ma za mało miejsca i bolą go plecy. – Boże, co za pierdolenie. – Myślałam, że to nic takiego. W pewnym sensie byliśmy przecież spokrewnieni. Tak więc wszedł pod kołdrę i przysunął się do mnie. Zaczął chwalić moje

łóżko, mówić, że moje ciało jest takie ciepłe. Wreszcie, że obserwował mnie podczas kolacji i że podobał mu się sposób, w jaki jem… – Naprawdę tak powiedział? – Tak. Leżałam na plecach bez ruchu, kiedy położył dłoń na moim brzuchu i zaczął jakby wąchać moje włosy. Mówił, że jestem bardzo ładna. Zamknęłam oczy i próbowałam siłą woli uspokoić bijące serce, ale bez skutku. Wcześniej nikt nigdy nie interesował się mną w ten sposób. Jego słowa wydały mi się szczere. – Jestem pewien, że naprawdę tak myślał. Aimee krzywi się nieprzyjemnie. – Wątpię. Zależało mu tylko na tym jednym, nie na mnie. Powinnam być mądrzejsza. Jaki dwudziestojednoletni facet mógłby się zainteresować czternastolatką? – Cholera! Powiedz, że żartujesz! Naprawdę miał dwadzieścia lat? Co za zboczeniec. – Wiesz, ja bardziej odbierałam to tak, że oto jakiś starszy gość zobaczył we mnie coś, czego koledzy ze szkoły nie widzą. Mówił mi nawet, że mnie kocha, a nie mówił mi tego nikt od śmierci taty. Czułam się wyjątkowo, jak Śpiąca Królewna, która budzi się ze snu pod wpływem jego pocałunków. Inna sprawa, że zupełnie nie wiedziałam, co robić, więc leżałam tylko i pozwoliłam mu działać. W pewnym momencie zaczęłam płakać, ale zasłonił mi usta dłonią. Kiedy było po wszystkim, wrócił

na kanapę, a następnego dnia przy śniadaniu nawet na mnie nie spojrzał. Nie widziałam go od tego czasu. Zdaje się, że mieszka gdzieś w Kolorado. – Ten gość to rasowy król popaprańców. Nie wierzę, że twoja matka została z Randym po czymś takim. – Nigdy jej o tym nie mówiłam. – Co? Powinnaś to zrobić. To był gwałt, każdy sąd ci to powie. – Nikomu o tym nie mówiłam. Aż do teraz. – Nawet Krystal Krittenbrink? – Wiesz tylko ty. I znów leżymy w ciszy. Nie bardzo wiadomo, co powiedzieć, kiedy usłyszy się coś takiego. Po chwili czuję jej łzy na ramieniu. – Nie płacz – mówię. – Pewnie myślisz, że jestem okropna – odpowiada. – Wcale tak nie uważam. Dlaczego tak sądzisz? – Nie chcesz nawet ze mną rozmawiać. Delikatnie głaszczę ją po głowie. – Zamyśliłem się. Jest coś, czego o mnie nie wiesz. Coś, o czym również nikomu nie mówiłem. Ale też musisz mi obiecać, że mnie nie znienawidzisz, jeśli ci powiem. Aimee kiwa głową. – Pamiętasz, jak opowiadałem o moim tacie? O tym, że pracuje na szczycie budynku Chase’a? – Pamiętam.

– To nieprawda. Powtarzam to kłamstwo od podstawówki. Nawet Ricky nie wie, że to nieprawda. Prawda jest bowiem taka, że nie mam pojęcia, gdzie jest mój ojciec. Po tym, jak mama wyrzuciła go z domu, po prostu zniknął. A ja zacząłem udawać, że jest grubą szychą w świecie finansów. Powtarzałem to tak często i z takim przekonaniem, że sam zacząłem wierzyć w te bzdury. Jeśli tak na to spojrzeć, to kłamałem tylko połowicznie. – Nie szukał z tobą kontaktu? – Zdaje się, że raz, dawno temu, dostałem od niego kartkę na urodziny. Generalnie historia jest prosta: mama pozbyła się jego, a teraz chciałaby pozbyć się mnie. Tak to już jest na świecie. Wszystko jednorazowego użytku. Aimee obejmuje mnie w pasie i kładzie głowę na mojej piersi. – Nie martw się – szepcze. – Ja nigdy cię nie wyrzucę.



47

Dziewczyny mają mnóstwo błędnych wyobrażeń na temat tego, jak faceci spędzają ze sobą czas. Wydaje im się, że nie robimy, nic tylko gadamy o sporcie i pornolach, opowiadamy sprośne kawały i przechwalamy się seksualnymi podbojami – albo kłamiemy na ich temat. Przyznaję, nie jest tak, że nie robimy tego w ogóle. Ale jeśli spotykasz się ze swoim najlepszym przyjacielem, możesz sobie pozwolić na więcej. Możesz otworzyć drzwi do wszystkich pokoi. No, może poza jednym. Nikomu nie opowiem o Aimee i synu morsa Randy’ego. Jednak kiedy opowiadam Ricky’emu o nocy z Aimee, nie przechwalam się nic a nic. To dla tych, którzy generalnie nie mają się wcale czym pochwalić. Czuję jednak pewne rozczarowanie, bo mój kumpel nie reaguje tak, jak się tego spodziewałem. – Stary, twierdziłeś, że nigdy tego z nią nie zrobisz.

Wasz związek nie miał wchodzić tak głęboko. A jednak ją bzyknąłeś. Po co? – To wcale nie tak – bronię się. – I nie nazwałbym tego bzykaniem. – Serio? Bo tak to wygląda. Zachowujesz się jak zawodowy oszust-drapieżnik, który czai się na łatwą zdobycz. Znasz te historie o gościach, którzy obiecują nowy dach stuletnim, ślepym staruszkom i wyciągają od nich oszczędności całego życia? Widzę tu prostą analogię. Zlizałeś z tej dziewczyny lukier, to, co najsłodsze – ani się obejrzy, a ciebie już nie będzie. To nie w porządku, stary. Próbuję mu wyjaśnić, jak było naprawdę. Opowiadam o jej dziewiczej czystości, o tym, że wyglądała jak modląca się święta. – Dobra, dobra, nie przekonasz mnie. To ty chcesz w to wierzyć, żeby móc udawać, że twoje motywy są czyste. – Co w tym złego? Odrobina niewinności jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Obstaję przy swoim. To była komunia dusz. – Niech ci będzie – wzdycha Ricky. – Przed państwem ksiądz Sutter Keely, człowiek, który potrafi uratować każdą duszę. Oprócz swojej. – Nieważne, zapomnijmy o temacie – kończę dyskusję. Zastanawiam się, czy brak zrozumienia z jego strony nie wynika z faktu, że sam jeszcze nie przekroczył tej granicy

z Bethany. A przynajmniej nie wydaje mi się, żeby tak było. Przypuszczam, że wciąż są na etapie wieczorów na kanapie i trzymania się z ręce. Jak dla mnie – lipa. Skoro w niedzielę rano chodzisz z dziewczyną na mszę, w sobotę wieczorem powinieneś iść z nią do łóżka. Najbardziej zaskakuje mnie jednak reakcja Cassidy. Umawiamy się jak zwykle w czwartek, jest miło i sympatycznie – w końcu Marcus i Aimee nie mają nic przeciwko naszym spotkaniom, a przynajmniej tak twierdzą. Próbuję jej wyłożyć moją teorię niewinności. Trochę się boję, że będzie mnie krytykować i stwierdzi, że wykorzystałem Aimee. Okazuje się, że zupełnie niepotrzebnie. – Wiesz, podziwiam cię, że się z nią umawiasz. – Podziwiasz? Dziwne sformułowanie. – Najpierw myślałam, że próbujesz w ten sposób odreagować nasze zerwanie, ale chyba zaczynam cię rozumieć. Miałyśmy razem francuski w zeszłym roku. Jest nieśmiała i tak dalej, ale przy tym głęboka, mądra. Na początku byłam zaskoczona, widząc was razem, ale im dłużej o tym myślę, tym więcej widzę w tym sensu. Pasujecie do siebie. – Nie rozumiem. Nie sądziłaś, że zobaczę w niej coś więcej? Czyżbyś wątpiła, że sam mam jakieś głębsze życie wewnętrzne? – Nie to chciałam powiedzieć. Myślałam tylko, że będzie ci trudno dostrzec coś w dziewczynie, która nosi

fioletową puchówkę i wygląda w niej jak choinkowa bombka. – Ej, kurtka, o której mówisz, leży obecnie na dnie jej szafy. – Dobrze wiesz, co mam na myśli. Uroda to nie pierwsza rzecz, która zwraca w niej uwagę. Cassidy raczej nie mówi tego złośliwie, lecz mimo to czuję dziwną powinność, by bronić Aimee. Niewiele myśląc, zaczynam opowiadać o jej alabastrowym ciele w świetle cyfrowego zegara. Moja była dziewczyna odwraca wzrok i wpatruje się intensywnie w stronę ogrodu, jakby nagle poidełko dla ptaków było niezwykle warte jej uwagi. – Cieszę się – odpowiada krótko. W sumie ją rozumiem – ja też nie mam ochoty słuchać o szczegółach jej pożycia z Marcusem. – Naprawdę się cieszę, że jesteście razem. Aimee będzie dla ciebie dobra. Dlaczego wszyscy uważają, że brak mi kogoś, kto miałby na mnie dobry wpływ? – Kto wie? Może w końcu coś z ciebie wyrośnie, chłopaku – dodaje z szelmowskim uśmiechem. – Hola, przecież już wyrosło – puszczam do niej oko. – Jestem absolutnie cudownym cudakiem. Wybucha śmiechem. Dziwnie się czuję. Na moich oczach nasza znajomość przechodzi niezrozumiałą metamorfozę. Dawne uczucia jeszcze zupełnie nie wygasły, ale stają się coraz słabsze,

bledną. I tak ma być, powtarzam w duchu. Teraz jestem z Aimee. Cassidy powiększyła kolekcję byłych. To moja przyjaciółka, choć w zmutowanej wersji, bo tak niezwyczajna przyjaźń jeszcze mnie z nikim nie łączyła. Dobrze się ułożyło, przekonuję sam siebie. Możemy rozmawiać praktycznie o wszystkim. Nie musimy już uważać na tematy-pułapki, których zwykle muszą unikać chłopak i dziewczyna w związku. Tak, naprawdę dobrze się ułożyło. Mimo to po wyjściu od Cassidy czuję nieodpartą potrzebę naprucia się jak nigdy.



48

Studniówka pędzi w moją stronę pełną parą, z nogą na pedale gazu, za to bez hamulców. Nie jestem tym zmartwiony. Mam przecież plan. W mojej wizji wsiadam do długiej, białej limuzyny ubrany w smoking stylizowany na Deana Martina. Oczywiście sam nie udźwignę wypożyczenia wozu finansowo, więc uderzam z tym do Ricky’ego. – Przykro mi, stary. Nie da rady – odmawia. – Bethany umówiła się już z Tarą i Brianem Roushem. – Z Roushem? Zamierzasz jechać z nim jedną limuzyną? – Tak wyszło. Zaprosił Tarę na studniówkę, a wiesz, że ona i Bethany są nierozłączne. Gdybyś mnie posłuchał, to ty byłbyś na jego miejscu i nie musielibyśmy odbywać tej dyskusji. – Jeśli weźmiemy dłuższą wersję, na pewno zmieścimy się w szóstkę.

Twarz Ricky’ego wykrzywia grymas. – O co chodzi? – Dobre pytanie. Generalnie, Bethany niespecjalnie za tobą przepada. – Serio? O co jej chodzi? Przecież właśnie powiedziałeś, że gdybym chodził z Tarą, jechalibyśmy na imprezę razem z wami. – To prawda. Gdybyś chodził z Tarą. Ale skoro tak nie jest, to Beth obawia się, że twoje towarzystwo może być dla niej nieco zbyt… Eee… dzikie. A więc tak się sprawy mają – nie pojedziemy razem limuzyną. Gdzie się podziała lojalność? W końcu kto zeswatał Ricky’ego z Bethany? Nie zamierzam łatwo się poddać i zagaduję w tej samej sprawie Cody’ego Dennisa, ale oczywiście okazuje się, że on nie miał odwagi zaprosić na studniówkę kogokolwiek. Kiedy proponuję, że zrobię to za niego, jest jeszcze bardziej przerażony. Wtedy przychodzi mi do głowy absolutnie fantastyczny pomysł. Czas wreszcie zrealizować plan podwójnej randki z Cassidy i Marcusem. Na pewno nie odmówią, przyda im się odrobina rozrywki w ten wieczór. Muszę to jednak zrobić z wyczuciem. Marcusowi może nie przeszkadzać, że umawiam się z jego dziewczyną sam na sam, ale to nie oznacza wcale, że będzie zachwycony moim towarzystwem na studniówce. O nie, piękno tej propozycji wszyscy docenią

dopiero po swego rodzaju próbie generalnej. Wspólne wyjście do kina pokaże, jak świetnie gramy razem we czworo. Reszta pójdzie jak z płatka. Cassidy uważa, że moja propozycja jest genialna; Marcus się zgadza, choć nie tryska entuzjazmem. I tak w sobotę umawiamy się na kolację, a potem idziemy na jakąś komedię romantyczną do multipleksu w Bricktown. Wszystko ułożyłoby się pięknie, gdyby po filmie Aimee przez przypadek nie upuściła butelki wódki w holu przy kasach. Generalnie tego typu zdarzenia należą do zabawnych, ale nie każdy ma tak samo dobrze rozwinięte poczucie humoru. Marcus patrzy na nas dwoje z potępieniem. Tak, właśnie tak: z potępieniem. Mimo to następnego dnia dzwonię do Cassidy – gdy odbiera, jest z nią Marcus, rozwożą posiłki dla samotnie żyjących starszych osób. Przedstawiam jej moją bombową propozycję, ale okazuje się, że mają już plany z kim innym. – Zastanówcie się jeszcze, przecież w kinie było tak fajnie. Dobrze dogadujemy się we czwórkę – próbuję ją przekonać. – Przykro mi, ale jesteśmy już ustawieni. Czego właściwie się spodziewałeś, Sutter? Studniówka jest w ten weekend. Wszyscy załatwiali takie rzeczy dawno temu. Podejrzewam nawet, że nie ma już wolnych limuzyn do wynajęcia. – W takim razie pewnie powinienem zacząć szukać

smokingu. – Co? Jeszcze nic nie kupiłeś? – Hej, myślałem, że załatwię to w dniu imprezy. – Chłopaku, lepiej tego nie zepsuj. Zrób to dla Aimee. Dziewczyny bardzo przeżywają takie rzeczy. – Nic się nie martw – odpowiadam nonszalancko. – Wszystko jest pod kontrolą. Gwiazdy mówią, że to będzie niezapomniana noc. Wystarczy pozwolić sprawom toczyć się własnym torem.



49

Fakt, wszystko samo się układa. No, prawie wszystko. Bez problemu znajduję idealny smoking, stylizowany na Deana Martina. Koszt wynajęcia limuzyny w pojedynkę zdecydowanie mnie przerasta, ale dlaczego właściwie nie miałbym pojechać własnym autem? Mam błagać Geecha o pożyczenie cadillaca? Niedoczekanie. Mitsubishi świetnie sobie poradzi. Pozostaje jedna rzecz do załatwienia – Aimee musi wymyślić, jak wywinąć się z rozwożenia gazet następnego dnia rano. Prosi, żebym był z nią, kiedy będzie rozmawiać z mamą. – Nie ma mowy. Musisz załatwić to sama i nauczyć się jej sprzeciwiać. Jak inaczej uda ci się wyrwać z tego domu i iść do szkoły w St. Louis? Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, jak dawała sobie radę z gazetami do tej pory. Imprezujemy dosyć ostro, a mimo to ona codziennie rano wstaje i robi, co musi.

Naprawdę chciałbym jej w tym towarzyszyć częściej niż ten jeden raz, kiedy u niej spałem, ale za każdym razem zapominam nastawić budzik. Każdemu może się to zdarzyć. Nie mogę siebie za to winić. Ale wracając do rzeczy – kilka dni przed studniówką wpada do mnie podekscytowana. Zrobiła to. Wyłożyła matce, co myśli, jasno i wyraźnie. – Powiedziałam jej, że to moja studniówka, coś, co zdarza się tylko raz w życiu, i że nie zamierzam sobie tego psuć rozwożeniem tych cholernych gazet. – Jestem z ciebie dumny! – Sama jestem z siebie dumna! – woła i rzuca mi się na szyję. Trzeba to uczcić. Szykuję dzbanek martini i zabieram ją prosto do łóżka. Dopiero po wszystkim, gdy leżymy z kieliszkami martini w dłoniach, opowiada mi całą historię ze szczegółami. Spotkali się w salonie. Podeszła do kanapy, wyłączyła telewizor i wyłożyła cały plan, zanim mama lub Randy zdążyli otworzyć usta. Nie mówiła podniesionym głosem, nie dała się ponieść emocjom. Po prostu im to zakomunikowała. Matka zaczęła przebąkiwać, że planowali z Randym wieczór w kasynie tej samej nocy, ale Aimee była na to przygotowana. Samodzielnie rozwoziła gazety ponad trzydzieści razy w zeszłym roku, nie opuściła ani jednego dnia. Dlatego zamierza zrobić sobie wolne teraz i jeszcze raz, po rozdaniu świadectw. Nie dopuszczała w tej

kwestii żadnych negocjacji. Oczywiście nie zdradziła matce całego planu – mamy na tę noc zarezerwowany pokój w motelu. Opowiadała za to o różnego rodzaju propozycjach organizowanych przez szkołę, które mają potrwać do świtu – oczywiście wszystko pod czujnym okiem nauczycieli. Te „zabawy” to najprawdziwsza prawda, ale tylko najbardziej zagubione jednostki biorą w nich udział. Choć przyznaję, przeszło mi przez myśl, że laser tag mógłby być całkiem zabawny. Oczywiście po pijaku. – Właściwie nie skłamałam – mówi Aimee. – Powiedziałam jej o atrakcjach organizowanych przez szkołę, ale wcale nie mówiłam, że zamierzam z nich skorzystać. – Idealnie – odpowiadam. Rozpiera mnie autentyczna duma. – Jesteś moją bohaterką. Może teraz powinnaś pogadać z moją mamą i wyjaśnić jej kilka rzeczy. – A może sam powinieneś z nią porozmawiać – odpowiada po chwili milczenia. – O co ci chodzi? Mojej mamy nie obchodzi, gdzie spędzę noc po studniówce. Podejrzewam, że nie zauważyłaby, gdybym zniknął z domu na tydzień. – Nie o to mi chodzi. Porozmawiaj z nią o ojcu. Czy kiedykolwiek pytałeś, co tak naprawdę się wydarzyło? – Nie musiałem. Zawsze miała dla mnie tę nędzną bajeczkę o tym, że ją zdradzał. Opowiadała mi ją z dziką satysfakcją.

– W takim razie może powinieneś zapytać o to jego samego. – Niby jak mam to zrobić? Wjechać windą na szczyt wieżowca Chase’a? Chwileczkę, racja, przecież jego tam wcale nie ma. – W takim razie się dowiedz się, gdzie mieszka. Mama pewnie wie. Najwyższa pora, żebyś go odnalazł i usłyszał jego wersję historii. Pojadę z tobą. Okej, świetnie, że Aimee robi się coraz bardziej asertywna, ale w tej chwili zaczyna mi to działać na nerwy. – Jezu, Aimee, skąd u ciebie to zainteresowanie moim ojcem? – Nie wiem, może stąd, że sama nie miałam szansy powiedzieć mojemu wszystkiego, co bym chciała. – Posłuchaj mnie: cieszę się, że udało ci się postawić matce. Naprawdę dobrze, że to zrobiłaś. Ale to wcale nie znaczy, że jesteś w stanie oczyścić to bagno, w które wpakowali mnie moi rodzice. – Myślę, że rozmowa z nim dużo by wyjaśniła. – Bardziej pomoże mi w tej chwili co innego: mocna impreza – ucinam, wstaję z łóżka i wciągam spodnie. – Studniówko, nadchodzę. Niech całonocny szum podsunie mi rozwiązanie.



50

Muszka, pas do smokingu i czerwona chustka w kieszonce na piersi są absolutnie Dean-astyczne. Otwiera mi mama mojej dziewczyny; jej fantastyczny czeski dywan jest podświetlony przez blask telewizora. – Wyglądasz jak prawdziwy dżentelmen – cmoka z zachwytem, po czym drze się na całe gardło: – Aimee, twój chłopak już jest! Moja partnerka nie schodzi od razu, więc stoję w salonie, wymieniając niezręczne spojrzenia z jej matką i morsem Randym. Kiedy wreszcie pojawia się na schodach, mam wrażenie, że opóźniała wejście dla większego efektu. Widać, że spędziła przed lustrem co najmniej miesiąc, żeby wszystko wyglądało jak należy, ale Aimee to Aimee – szyk i elegancja to nie jej specjalność. Oczywiście nie pożałowała sobie szminki, tym razem nałożyła też cień do powiek. Do tego zaczesała sobie

włosy i ułożyła je wysoko – kok przechyla się lekko niczym Krzywa Wieża w Pizie. Jej sukienka jest w specyficznym odcieniu żółci, który niezbyt pasuje do jej cery. Sztuczny jedwab przyjemnie podkreśla jej biodra, ale za to dekolt pogrąża jej drobne piersi. Na ten widok mam ochotę przytulić ją mocno, zapewnić, że jest najpiękniejszą istotą w całej galaktyce, i powtarzać: „Nie przejmuj się komentarzami typków pokroju Jasona Doyle’a”. Tylko że Aimee najprawdopodobniej nie rozumiałaby złośliwości w tych komentarzach. Jak każe tradycja, wymieniamy się kwiatami – ona daje mi butonierkę, a ja jej kwiaty na rękę. Mama robi nam kilka zdjęć żółtym aparatem jednorazowym – i już nas nie ma. Większość osób ze szkoły wybrała się na kolację do drogich restauracji w stylu The Mantel czy Nikz at the Top, ale Aimee i ja nie należymy do większości. – Więc gdzie ta niespodzianka? – pyta. – Gdzie będziemy jeść? – Jeszcze kawałek. Zaraz zobaczysz. Jakieś dziesięć minut później wyrastają przed nami migoczące na czerwono maszty radiowe. – Jak to, jedziemy do Marvin’s? – Odpowiedź prawidłowa! – odpowiadam, naśladując ton gospodarza teleturnieju. – Wygrała pani nową lodówkę i ceramicznego charta!

– Czy nie jesteśmy zbyt elegancko ubrani? – To nieważne. Liczy się wartość sentymentalna tego miejsca – to tu byliśmy na naszej pierwszej randce. – Myślałam, że nasza pierwsza randka to impreza nad jeziorem. – Miałem na myśli taką z siedzeniem i wspólnym żarciem. – Jedliśmy tylko frytki z chili. – Co jest? Nie podoba ci się ten pomysł? – Nie o to chodzi. – Przecież to miejsce jest wyjątkowe. To nasze miejsce. – Serio? – Oczywiście. – W takim razie lepiej wybrać nie mogłeś – przyznaje z uśmiechem. Spodziewałem się, że obsługa choć odrobinę przejmie się naszym widokiem. Przychodzimy przecież odstawieni, ja w smokingu, ona w sukni. Jednak facet za ladą – całkiem możliwe, że Marvin we własnej osobie – patrzy na nas jak na wariatów. – Idziemy na studniówkę – mówię mu. – Nie potrafiliśmy wyobrazić sobie lepszego lokalu niż Marvin’s, by uczcić tę okazję. – Poważnie? –odpowiada gościu beznamiętnie, po czym spogląda na Aimee. – I ty się na to zgodziłaś? – Jasne, to nasze miejsce.

Mężczyzna zerka na nas podejrzliwie. – No dobrze. Postaraj się nie wybrudzić sukienki sosem do frytek. Zajmujemy naszą ulubioną lożę. Obsługująca nas kelnerka nieco lepiej wyczuwa nastrój i okazję. – Wyglądacie przeuroczo, rybki – szczebiocze. – Zasłużyliście na coś wyjątkowego. Może macie ochotę na panierowaną pierś z kurczaka? – Możemy zamówić do tego frytki z chili? – Możesz zamówić, co tylko chcecie, kochanie. Składamy zamówienie, a kelnerka odchodzi na zaplecze. Wyciągam z kieszeni niewielki pakiecik, zawinięty w czerwono-zielony papier i przewiązany jasnoczerwoną wstążką. To pozostałości świąt Bożego Narodzenia, ale przecież liczy się wrażenie. A całość wygląda naprawdę ładnie. – Proszę, to dla ciebie – podaję paczuszkę Aimee. – Chciałem dać ci coś specjalnego na dzisiejszy wieczór. Oczy jej jaśnieją, delikatnie gładzi prezent. – Nie trzeba było. – Wiem, ale chciałem to zrobić. Ostrożnie rozwija papier, jakby planowała zachować go na pamiątkę. Wreszcie zdejmuje opakowanie, otwiera pudełko i zagląda do środka. – To piersiówka – mówi. – Tak. Taka jak moja. Odkłada pudełko.

– Jest fantastyczna. – A do tego pełna. Jest idealnie. Wzmacniamy nasze napoje, z szafy grającej śpiewa dla nas Dean Martin, a kurczak i frytki smakują jak nigdy. Miła kelnerka stawia nawet na naszym stole zapaloną świeczkę dla romantycznego efektu. Jeśli na początku Aimee miała jakiekolwiek obawy co do tego miejsca, wszystkie z pewnością prysły, kiedy je opuszczaliśmy. Nasz następny przystanek to Remington Park – tu odbywa się studniówka. Na co dzień jest tu tor wyścigów konnych. Na terenie wybudowano naprawdę niezłą salę bankietową, na wysoki połysk. Sam budynek przypomina pałac – podświetlony na złoto, z proporcami powiewającymi na dachu. Jest też imponujące wejście i obowiązkowy czerwony dywan. Zupełnie jak na gali rozdania Oscarów czy czymś podobnym. Jest ekskluzywnie. W sali bankietowej, na pięciu różnych podestach, ustawiono całe mnóstwo wyściełanych krzeseł i stołów przykrytych białymi obrusami. Jedna ściana – wygląda jak zrobiona z litego szkła – jest cała w oknach, które wychodzą na tor. Podświetlono go specjalnie dla lepszego efektu. Oczywiście dziś nie ma wyścigów, ale widok i tak jest wspaniały: rozświetlona, brązowa nawierzchnia toru i dwa lśniące stawy pośrodku.

Trzeba przyznać, że komitet organizacyjny się spisał, miejscówka jest genialna. Jednak same dekoracje nie zaskakują. Motyw przewodni to Puttin’ on the Ritz, popularny kawałek Freda Astaire’a. Czego więc można się było spodziewać poza kiczowatymi cylindrami, tiarami i laskami z kartonu, błyszczącymi gwiazdami i księżycem? Przyjeżdżamy odrobinę spóźnieni, bo kilka razy zgubiłem drogę. Na szczęście Cassidy zajęła nam miejsca przy swoim stole. Chociaż tyle mogła dla mnie zrobić po historii z limuzyną. Ricky siedzi dokładnie po drugiej stronie sali, dzieli stolik ze znajomymi Bethany i Tary. Nawet nie próbuję zgadywać, o czym może rozmawiać z tymi ludźmi. Po jego sztucznym uśmiechu wnoszę, że on sam się nad tym zastanawia. Poncz doskonale smakuje zmieszany z wódką Aimee, ale nieco gorzej z moją whisky, więc pociągam prosto z gwinta, kiedy tylko nikt nie patrzy. Nie przeszkadza mi to specjalnie, chociaż zastanawiam się, czy później na stole pojawi się 7up. W końcu to nasza wyjątkowa noc. Poza tym wolałbym muzykę na żywo, a nie DJ-a. Temu kretynowi wydaje się, że jest luzakiem. Kapelusz na bakier, duże okulary przeciwsłoneczne. Stary, jesteśmy pod dachem i jest noc. Po cholerę ci te pingle? W jego głosie wyraźnie słychać klasyczny akcent z Oklahomy, a to, co puszcza, sugeruje, że jego gust muzyczny oscyluje wokół popularnych radiowych hitów. Nie szkodzi, mam

ze sobą tajną broń. Złota kolekcja: Dean Martin. Czekam tylko na odpowiedni moment, żeby mu ją podrzucić. Mimo okropnej muzy na parkiecie jest pełno. Opowiadam kilka zabawnych historyjek, po czym Cassidy i Marcus wstają, by zatańczyć. Marcus wygląda bardzo elegancko w swoim białym smokingu i czarnej koszuli, serio. Jednak w tańcu przypomina nieco kiwającego się żurawia: buja się na sztywnych nogach, wysuwając głowę do przodu i do tyłu. Cassidy to zupełnie inna bajka – jej ruchy to esencja wdzięku. Jestem świadom tego, że towarzyszy mi Aimee – i cieszę się z tego – ale naprawdę trudno oderwać wzrok od Cass. Wybrała fantastyczną, turkusową suknię, która opina apetyczne krągłości. Turkus podkreśla błękit jej oczu tak mocno, że zdają się lśnić jak dwa brylanty, a jej skóra jest gładka niczym mleko. Aimee co chwilę musi poprawiać opadające ramiączka – suknia Cassidy trzyma się bez żadnego wspomagania. Jej imponujący biust, niczym cud inżynierii atomowej czy budowlanej, jest podporą samą w sobie. – Dobrze tańczy – zauważa Aimee. – Kto? – Cassidy. – O, faktycznie. Wcześniej nie zwróciłem na to uwagi. Kiedy kawałek się kończy, Cass wraca do stołu, ciąg​nąc za sobą Marcusa. – Czemu nie tańczysz? – pyta.

– Wiesz, że nie znoszę takiej muzyki. – Co z tego? Ja też tego nie słucham, ale przecież sam powtarzasz, żeby przyjmować to, co dziwne, z otwartymi ramionami. Nie myśl o tym, tylko idź się bawić. Ma rację. Nie należę do osób, które przejmują się, czy to, czego słuchają, jest wystarczająco modne albo alternatywne. Nie słucham konkretnych gatunków, tylko tego, co mi się podoba. A tak na marginesie: świetnie tańczę. – Chodźmy. – Łapię Aimee za rękę, gdy rozbrzmiewają pierwsze łupiące takty nowej, beznadziejnej piosenki. – Szczerze nie znoszę tego kawałka. Będziemy mieć niezły ubaw! Jednak moje pociągnięcie napotyka zaskakujący opór. – Sama nie wiem. Nie przepadam za tańcem. – Spokojnie, będę się ruszał za nas dwoje. O nic się nie martw. – Może później – odpowiada wymijająco i pociąga łyk drinka, jakby chciała powiedzieć: „Jestem jeszcze zdecydowanie zbyt trzeźwa na takie akcje”. Lecz oto Cassidy łapie mnie pod rękę z drugiej strony. – Nie pogniewasz się, jeśli go sobie wypożyczę na ten taniec? – Eee… nie, skądże – odpowiada niepewnie Aimee. Wchodzimy na parkiet, ale z początku czuję się niezręcznie. Nigdy nie tańczyliśmy ze sobą jak zwykli znajomi.

– Aimee wygląda naprawdę ładnie! – Cass próbuje przekrzyczeć dudniący rytm. – O, tak. – Ty też dobrze wyglądasz. – A ty wyglądasz jak milion dolarów. Uśmiecha się i odwraca wzrok. Teraz jest tak, jak powinno być. Nie ma sensu udawać, że nie ma między nami żadnej iskry. Obracam ją i przyciągam do siebie, robię krok w tył i znów do przodu; poruszamy się płynnie, jak kiedyś. Tylko raz przez przypadek wpadam na Derricka Ransoma – posunąłem się o jeden brawurowy obrót za daleko. – Uważaj, Sutter – burczy Derrick. – Wyluzuj, to wina tego parkietu. Nie jest w stanie pomieścić moich fantastycznych ruchów. – Ta, jasne. Jeden kawałek się kończy, ale zaraz zaczyna się drugi, wolniejszy. – Tańczymy dalej? – proponuje Cassidy. – Czemu nie – odpowiadam. Już dawno nie trzymałem jej w ramionach. Jest co obejmować. Ciepło jej ciała jest zniewalające. Zapach jej perfum jest dokładnie taki jak ona: niebieski, biały i złoty. To zdecydowanie zły moment na wzwód, ale w połowie piosenki czuję, że moja obrona słabnie. – Mam nadzieję, że Aimee to nie przeszkadza – mówi

moja była dziewczyna. – Ale co takiego? – Sama nie wiem. Tańczymy tak blisko. Ja nie czułabym się dobrze, gdybym miała na to patrzeć. – A co z Marcusem? Myślisz, że on nie ma nic przeciwko? – Tylko by spróbował. – Łatwo ci mówić. – Jak w ogóle jest między wami? – pyta Cassidy; jej usta są tuż przy moim uchu. – Dobrze. – Traktujesz ją odpowiednio? – Sam sir Galahad nie miałby mi nic do zarzucenia. Jestem jej rycerzem w lśniącej zbroi. Cass śmieje się, czuję jej ciepły oddech na szyi. – Zauważyłam, że dolewała sobie wódki do soku. Mam nadzieję, że nie zrobiłeś z niej alkoholiczki. Odsuwam się i patrzę jej prosto w oczy. – O co ci chodzi? Chciałaś tańczyć czy wygłosić mi kazanie na temat Aimee? Przytula swój policzek do mojego. – Tańczyć. Tylko tańczyć. Kiedy kończy się piosenka, gładzi mnie po policzku i wracamy na swoje miejsca. Wygląda na to, że Marcus nie zwracał na nas uwagi. Jest zajęty rozmową z Dariusem Carterem i Jimmym McManusem. Aimee siedzi na uboczu. Jej mina mówi wszystko: udaje, że

wcale nie czuje się źle sama wśród obcych sobie ludzi. Całuję ją w policzek i pytam o zawartość piersiówki. – Jeszcze trochę mi zostało – odpowiada. – Trochę? – Próbuję jej ponczu. – Łał, to dopiero wysokooktanowy napój. – Biorę kolejny łyk. – Ale całkiem przyjemny, nie powiem. Studniówka wiruje wokół nas. Jest taki moment na każdej imprezie, kiedy czujesz się połączony ze wszystkimi i wszystkim. Z ludźmi dookoła łączy mnie tyle wspomnień. Jest tu tylu kumpli i tyle zabawnych historii, które z nimi kojarzę. Czasem na sam widok ich twarzy robi mi się wesoło. Druga grupa to byłe dziewczyny. Każda z nich wygląda niesamowicie. Cassidy jest bezkonkurencyjna, ale zaraz po niej najpiękniejsza to chyba Shawnie, w czerwonej sukience, która podkreśla czerń jej włosów, opaleniznę i blask w oczach. Dobrze widzieć ją szczęśliwą. Na początku byłem nieco zaniepokojony, kiedy zaczęła chodzić z Jeremym Holtzem, ale wyglądają na dobrze dobraną parę. Nie spodziewałem się, że Jeremy’emu w ogóle będzie się chciało przyjść na studniówkę, ale oto jest. Chyba nigdy nie widziałem, żeby tyle się uśmiechał. To moi ludzie. Ubraliśmy się elegancko, by uczcić łączącą nas więź – młodość. Właśnie o to chodzi w tego typu imprezach – studniówka to Dzień Świętego Patryka dla młodych ludzi. Nie wznosimy toastów ku

czterolistnym koniczynkom czy żeby uczcić wypędzenie węży z Irlandii. Pijemy za chlorofil, który odkłada się w naszych ciałach i pochłania energię z wszechświata. Nikt nigdy nie był tak młody jak my w tej chwili, tu i teraz. Jesteśmy Pokoleniem Szybszym niż Światło. Wreszcie DJ puszcza kolejną wolną piosenkę. Tym razem Aimee nie stawia oporu. Praktycznie rozpływa się w moich ramionach, gdy zaczynamy bujać się w rytm muzyki. Jest mi z nią inaczej niż z Cass. Była dziewczyna daje mi coś pięknego z zewnątrz, obecna sięga do mojego wnętrza. – Nie umiem tańczyć jak Cassidy – mówi cicho. – Za to tańczysz jak Aimee. I tak jest idealnie.



51

Wreszcie nadchodzi tradycyjny element imprezy, którego absolutnie nie rozumiem: wybór królowej i króla balu. Moim zdaniem każde z nas jest tego dnia królem i królową. Po co niszczyć poczucie wspólnoty, które nas dziś łączy, przez wyróżnienie dwojga ludzi? Nie chcę na to patrzeć, więc zabieram Aimee na spacer. Budynek, w którym imprezujemy, jest dość ciekawym obiektem, szczególnie dla miłośniczki koni. Na ścianach wiszą zdjęcia słynnych koni wyścigowych i kolory dżokejów. Naprawdę imponująca figura wierzchowca stoi w holu wejściowym. Jest tu też kilka klubów i restauracji oraz kasyno – w tej chwili zamknięte, choć duchy hazardzistów niewątpliwie snują się niezadowolone po korytarzach. Byłem na wyścigach kilkakrotnie, więc wyjaśniam Aimee, o co chodzi w zakładach. – Podejrzewam, że przegrałabym wszystkie swoje

pieniądze – stwierdza. – I to byłoby w porządku, w końcu o to w tym chodzi. Na przykład ja nie mam zielonego pojęcia o koniach, ale to zupełnie bez znaczenia. Obstawiam te, które mają najbardziej żałosne imiona – Gruby Kocur czy Snickerdoodledandy. Mam wrażenie, że potrzeba im takiego wsparcia. – Postawiłbyś na konia o imieniu Cassidy? – Czemu pytasz? To nie jest żałosne imię. – Ale czy postawiłbyś na niego? – Skąd to pytanie? – Sama nie wiem. Dziwnie się czułam, kiedy patrzyłam, jak tańczycie razem ten wolny kawałek. – Hej, to ona poprosiła mnie do tańca, a nie na odwrót. Twierdziłaś, że nie masz nic przeciwko. – Powinieneś był wiedzieć, że to nie do końca w porządku. O nie. Oto wkraczamy w etap pod tytułem „Naucz się wyczuwać moje pragnienia i potrzeby, chociaż sama o nich nie mówię”. – Niby skąd miałbym to wiedzieć? – Wzruszam ramionami. – Musisz mówić mi takie rzeczy wprost. Nie posiadam w ofercie czytania w myślach. Wychodzimy na zewnątrz; księżyc i światła z sali bankietowej zalewają blaskiem doskonale utrzymany teren toru wyścigowego. Przez chwilę oboje milczymy. To ja przerywam ciszę.

– Posłuchaj mnie: jestem tutaj z tobą. Cassidy jest z Marcusem. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, nie ma między nami nic więcej. Co powinienem zrobić, żebyś mi uwierzyła? Siadamy na kamiennej ławce. Aimee wpatruje się w wypielęgnowany ogród. – Jest coś, co mógłbyś zrobić. – Co? Jestem gotowy na wszystko. – Ciągle powtarzasz mi, że muszę postawić się mamie, rzucić roznoszenie gazet i przeprowadzić się do siostry do St. Louis, prawda? Myślę, że faktycznie to zrobię. Moje oceny ostatnio trochę się pogorszyły, ale to nie ma znaczenia. I tak jest już zbyt późno, by składać podania na dobre uniwersytety w tym roku. Pojadę tam i pójdę do szkoły policealnej na ten rok. Rozmawiałam już z Ambith, mówiła, że może mi załatwić pracę w księgarni, gdzie sama jest asystentką kierownika. – Praca w księgarni? Przecież to wymarzone zajęcie. – Dla mnie na pewno. To i praca w NASA. – Pomyśl tylko: będziesz niezależna finansowo. – Prawda? Dziwnie się czuję. Z jednej strony od samego początku zachęcałem ją do tego, ale teraz, kiedy opowiada o wyjeździe zupełnie na poważnie, chciałbym, żeby została. Nie mogę jej tego powiedzieć. Ona musi stąd wyjechać. – Naprawdę się cieszę – mówię powoli, zmuszając się

do uśmiechu. – Nie potrafię sobie wyobrazić lepszego rozwiązania. Warunki, które musisz znosić teraz, są nie do przyjęcia. St. Louis będzie muy fantastico. Jeśli będziesz potrzebowała tragarza przy przeprowadzce, wiesz, gdzie mnie znaleźć. – Nie dlatego ci o tym mówię. – Aimee bierze głęboki oddech. – Miałam nadzieję, że zechcesz przeprowadzić się razem ze mną. – Do St. Louis? – Też mógłbyś pójść do szkoły. Oboje chodzilibyśmy do pracy, więc moglibyśmy wynająć wspólnie mieszkanie. Tego się, mówiąc delikatnie, nie spodziewałem. Owszem, przywiązałem się do niej bardziej, niż myślałem, ale znam siebie. Jestem głęboko przywiązany do idei unikania rozmów na temat przyszłości w związku z dziewczyną. Oczywiście dopuszczam do siebie myśl, że pewnego dnia z jakąś zamieszkam, kto wie, może nawet weźmiemy ślub. Jednak wizje te zawsze przypominały marzenia małego chłopca o tym, że kiedyś zostanie kapitanem wielkiego statku. Nigdy nie były w żaden sposób namacalne. I oto nagle Aimee wylatuje z czymś takim. – Nieźle. Mieszkanie razem? Duża rzecz. – Siostra mówi, że mogę wprowadzić się do niej, ale jestem pewna, że gdybyś pojechał ze mną, bylibyśmy w stanie znaleźć coś w tej samej okolicy. Czynsze nie są wygórowane.

– Nieźle to zaplanowałaś. – Nie chcę spędzać tu lata. Chciałabym wyjechać tuż po zakończeniu roku szkolnego. – To naprawdę niedługo. Aimee spuszcza wzrok; teraz wpatruje się w swoje palce. – Nie chcesz jechać ze mną? Ciągle powtarzasz, że powinnam odciąć się od matki i to zrobić, ale nie chcę się przenosić bez ciebie. – Rozumiem, ale mieszkanie razem to dla mnie duży krok. Bardzo duży. Dla moich rodziców to było zupełnie nie do przejścia, kompletnie sobie z tym nie poradzili. Nie wiem, czy to taki dobry pomysł. – A może właśnie dobry? – Aimee łapie mnie za rękę i wreszcie patrzy prosto na mnie. – Może dzięki temu pogodziłbyś się z tym, co spotkało twoich rodziców. – Och, już dawno się z tym pogodziłem. – Na pewno? – Ściska moją dłoń odrobinę mocniej. – W takim razie dlaczego tak się denerwujesz, kiedy pytam o twojego ojca? Ucinasz rozmowę, kiedy tylko próbuję zasugerować, żebyś go poszukał. Naprawdę uważam, że powinieneś się z nim spotkać i porozmawiać. Jeśli dowiesz się, co naprawdę się wydarzyło, będziesz wiedział, co zrobić, żeby nas to nie spotkało. – Tak myślisz? – pytam. Ma rację. Temat ojca mnie drażni, ale nie mogę się do tego teraz przyznać, nie po tym, jak mi to wytknęła.

– Tak myślę – odpowiada stanowczo. Koniec z dwusylabowym „ta-ak”. Jej głos jest zaskakująco pewny. – Myślę, że warto próbować wszystkiego, żeby zachować to, co jest między nami. – A jeśli dowiem się o nim czegoś okropnego? Może jest seryjnym mordercą albo prowadzi jakiś beznadziejny teleturniej? Czy wówczas też będziesz chciała mnie zabrać do St. Louis? – Będę tego chciała niezależnie od wszystkiego. Pytanie, czy ty sam chcesz jechać. Pewnie powinienem posłuchać rad Ricky’ego, odkurzyć swój kręgosłup moralny i powiedzieć twardo: nie ma mowy, nie będę szukać ojca, nie przeprowadzę się do St. Louis, na dłuższą metę nasz związek nie ma szans. Ale Ricky nie jest na moim miejscu. Nie widzi błagania w jej jasnoniebieskich oczach. Obejmuję ją więc i przyciągam do siebie. – Tak, chcę. Może faktycznie się uda. Masz rację. Mieszkanie razem będzie cudowne. Niewykluczone, że to najlepszy pomysł w historii wszechświata.



52

Po powrocie do sali bankietowej zauważamy, że nastrój się zmienił. A może to po prostu kolejny etap życia imprezy: zastój, dolina między szczytami. Zauważam to od niedawna. Wcześniej każda biba składała się właściwie z samych szczytów, ale przecież zniżki energii imprezujących są absolutnie normalne i zrozumiałe. Rozglądam się po sali i ogarnia mnie dziwna melancholia, gorzko-słodkie uczucie, z przewagą goryczy. Urok tanich dekoracji prysł, wydają mi się teraz żałosne. Brokat sypie się na podłogę. Rozpacz wkrada się między bawiących. Ich uśmiechy są sztuczne jak księżyce z papieru. Wyobrażam sobie, że wszyscy jesteśmy źdźbłami trawy na tym samym trawniku. Rośniemy razem, ramię w ramię, grzejąc się w tym samym słońcu i pijąc ten sam deszcz. Każdy wie, co dzieje się ze źdźbłami trawy:

ogrodnik ścina je, gdy osiągną pełnię zieleni. Dużo osób wyszło już na imprezy prywatne. Po Cassidy i Marcusie nie ma ani śladu. Nie widzę też Ricky’ego. Parkiet wciąż jednak żyje i to chyba jest w tym wszystkim najgorsze. Jak można podrygiwać do tak obrzydliwej muzyki? Tak mogłaby brzmieć maszyna, która pozbawia duszy, skonstruowana przez atomowe wampiry. Ale ludzie krążą, wirują, szczerzą się w uśmiechach, wiją się jak tancerze i tancerki w teledyskach. Zach Waldrop bardziej się wygłupia, niż tańczy, maskując brak poczucia rytmu. Mandy Stansberry, moja miłość z końca podstawówki, ociera się o swojego partnera niczym nastoletnia gwiazdka popu. A może gwiazdka porno? Różnica jest znikoma. To już nie Pokolenie Szybsze niż Światło. Ani nawet Pokolenie Pełne Świeżości. Jesteśmy o krok od stania się Tymi, Którzy Zaraz Przeminą. Schroniliśmy się tutaj przed przyszłością i przeszłością. Wiemy, co się dzieje: pędzimy w przyszłość, która jest jak czarna, kuta, żelazna brama; przeszłość goni nas niczym wściekły doberman. Nie odpuści. Ale nie szkodzi. Nie wolno się bać. Sutter Keely to imprezowy weteran. Znam cykl życiowy imprezy tak samo dobrze jak kolejność miesięcy w roku. Doskonale wiem, co trzeba zrobić, by wyjść z doliny prosto w kolejny etap zatytułowany „Niech się dzieje, co chce, trzeba się bawić!”.

Kiedy DJ robi sobie przerwę, szturcham delikatnie Aimee. – Wiesz co? Zaczyna się tu niezła stypa. Trzeba coś zmienić, i to szybko. Podejmuję się tego zadania! – mówię i wskakuję za konsolę DJ-a. Czas na klasykę. Czas na Deana. Jest tylko jeden problem – sprzęt okazuje się dość skomplikowany w obsłudze, a ja już trochę wypiłem. Początkowy plan musi ulec zmianom: Sutterman sam wcieli się w Dina. Stukam w mikrofon i pytam: – Czy mogę prosić o uwagę? Ktoś z głębi sali woła: – Dajesz, Sutter! – Chciałbym na chwilę nieco zmienić nastrój – mówię niskim, aksamitnym tonem. – Nadać trochę klasy naszemu spotkaniu. Zaczynam od You’re Nobody ‘Til Somebody Loves You, wkładam w wykonanie całe serce. Nawet przymykam oczy jak Dean i kręcę się po scenie ze szklanką w dłoni, naśladując idola. – Łuhu! – krzyczy ktoś kilka stolików od sceny. Niestety nie pamiętam całego tekstu, więc płynnie przechodzę do Ain’t Love a Kick in the Head. To przejaw geniuszu. Wybrałem idealnie: można powiedzieć, że te dwa utwory podsumowują obecny stan świata. To więcej niż piosenki, to objawienie. Oto studniówka przestaje

być kiczowatą imprezą: salę ogarnia zdecydowanie głęboki nastrój. Zawsze znajdzie się jednak ktoś, kto nie rozumie takich rzeczy. Ktoś taki jak pan Asterhole. Jest członkiem studniówkowej policji, gotów rzucić się na każdego, kto choć odrobinę zbacza z wytyczonego szlaku. Jego dłoń spada ciężko na moje ramię, akurat kiedy zabieram się do powtórnego wykonania refrenu You’re Nobody ‘Til Somebody Loves You. – Starczy już tego, panie Keely. Proszę wrócić do stolika. – Ale przecież to święte słowa – mówię z miną niewiniątka. – „Jesteś nikim, dopóki ktoś cię nie pokocha”. Tego uczy nas Dino. – Siadaj na miejsce! – krzyczy ktoś z tłumu, pewnie autor koncepcji wystroju sali. – Wal się – odpowiadam głębokim basem. – Wystarczy – powarkuje nauczyciel i ciągnie mnie za ramię. – Ależ panie Asterhole – protestuję, nie dając się sprowokować. – Dziś jest ostatnia noc naszej beztroski. Zapomniał już pan, jak to jest? Pewnie powinienem dodać, że wszystko, co mówię – łącznie z nieszczęsnym przezwiskiem – słychać w głośnikach. Odpowiadają mi zarówno wiwaty, jak i pełne krytyki pomruki. Pan Aster patrzy na mnie bez słowa, z wytrzeszczonymi oczami.

– Dla ciebie zabawa właśnie się skończyła – cedzi przez zęby. – Do widzenia. Jest tak wściekły, że nie zdziwiłbym się wcale, gdyby włosy stanęły mu w płomieniach. – Nie ma sprawy. Te zwłoki i tak zmierzają już do kostnicy – odpowiadam ze spokojem. – Żegnam, panie Keely. Nie będę się powtarzał. Z godnością schodzę ze sceny i idę do stolika po Aimee. Okej, kilka osób woła za mną: „Idź do domu, kretynie”, ale kto by się tym przejmował? Są też inni, którzy rozumieją, co próbowałem zrobić; ci krzyczą: „Brawo, Sutter!” i „Do zobaczenia na afterparty, stary!”. Aimee nie jest rozczarowana tym, że opuszczamy imprezę wcześniej. Gdy podchodzę do stolika, jest już gotowa do wyjścia. Wychodzimy na zewnątrz, uderza nas chłodne powietrze. Niemal jednocześnie wyjmujemy piersiówki i pociągamy solidny łyk. O tak, noc zdecydowanie jeszcze trwa.



53

Mamy całe mnóstwo imprez do wyboru, ale większość moich znajomych będzie u Kendry, najlepszej przyjaciółki Cassidy. Zabawa będzie pewnie trwała całą noc, więc nie musimy się spieszyć. Plan był taki: wpadamy do motelu, przebieramy się, uzupełniamy poziom alkoholu w piersiówkach i jedziemy dalej. Jednak Aimee ma inny pomysł. Wychodzi z łazienki, akurat kiedy wciągam dżinsy; ma na sobie tylko majtki. Podchodzi do mnie i całuje mnie w sam środek klatki piersiowej. – Nie musimy już nigdzie dzisiaj iść – mówi. – Ale to wyjątkowa noc. Dotyka palcem mojego brzucha. – Może być wyjątkowa także tutaj. Jest początkująca. Nie zna cyklu życiowego imprezy równie dobrze jak ja. Całuję ją długo i mocno, po czym odsuwam się delikatnie.

– Zajmiemy się tym, jak wrócimy. Proszę, ubierz się. Nie możemy się spóźnić na szampana. – Musimy iść akurat tam, gdzie będzie Cassidy? – Dalej się tym przejmujesz? Posłuchaj, to moja przyjaciółka. Zawsze będzie w moim otoczeniu, lepiej się z tym pogódź. Chodźmy już. Uwierz Suttermanowi. Noc jest jeszcze młoda. Będzie cudownie. – Naprawdę? – Naprawdę. No już, ubieraj się. Uwielbiam ten moment imprezowej nocy. Alkoholowy szum nie jest już nawet szumem, tylko potężnym rykiem. Świat stoi przed tobą otworem i wszystko należy do ciebie, tu i teraz. Pewnie znacie to powiedzenie: wszystko, co dobre, kiedyś się kończy. Ten etap zabawy jest od końca bardzo, ale to bardzo daleki. Przemawia – czy też ryczy – do mnie wprost: „Nigdy się nie skończę. Jestem niezniszczalny. Będę trwał wiecznie!”. I ja w to wierzę. Jutra nie ma. Do diabła z problemami, ograniczeniami. Liczy się tylko cudowne tu i teraz. Nie każdy jest w stanie przejść ten etap w całości. Wymaga to ćwiczeń i poświęcenia. Przypomina naukę latania samolotem – nie od razu sadzają świeżo upieczonego pilota za sterami. Gdy docieramy do domu Kendry, jestem maksymalnie rozkręcony. Zbieram wokół siebie tłumy, bawię wszystkich dookoła, udaję włoskiego mafiosa z Shawnie Brown, piję jeden kieliszek szampana za drugim, stojąc

na głowie – dostarczam rozrywki z nutką szaleństwa. Kilka osób namawia mnie, bym wszedł na stół i zaśpiewał jeszcze parę kawałków Dina. Jak łatwo się domyślić, namowy nie trwają długo. Właśnie tak powinna wyglądać dobra biba. Bez dorosłych, którzy potrafią wszystko zepsuć. Rodzice Kendry to geniusze. Ponoć oddali jej klucze do domu i powiedzieli: „Ufamy ci, kochanie. Tylko nie pozwól, by twoi goście wchodzili do basenu”. Jasne. Powodzenia! Martwi mnie tylko brak Ricky’ego. Miał tu być, ale nigdzie go nie widzę. Podejrzewam, że poszedł grać w laser tag z Bethany. Za to ciągle wpadam na Cassidy i Marcusa. Cass raz po raz uśmiecha się do mnie tajemniczo jak Mona Lisa i kiwa głową. Dobrze wiem, co sobie myśli: „Jak mogłam zamienić kogoś takiego na Pana Trzeźwego jak Świnia, który rozmawia w kuchni o polityce?”. Cóż mogę rzec? Wszyscy popełniamy błędy. W pewnym momencie tracę z oczu Aimee. Kiedy widziałem ją ostatni raz, siedziała na kanapie z drinkiem w ręce i niepewnym uśmiechem na twarzy. Cieszę się, że wstała. Pewnie postanowiła z kimś porozmawiać. Początkowo mam szczery zamiar odnaleźć ją, na wypadek gdyby wpadła w łapska takich nudziarzy jak Courtney Skinner albo Jason Doyle. Niestety, nie do końca mi się to udaje, bo kiedy

ruszam na poszukiwania, zaczepia mnie Brody Moore i wyszeptuje mi do ucha fantastyczną propozycję. – Stary, basen nas wzywa – mówi. – Tylko jeden człowiek może zanurkować w nim pierwszy. Chłopak doskonale wie, że z dziką chęcią przyjmę na siebie ten zaszczyt. – Do drzwi na patio! – obwieszczam. – Cała naprzód! Gdy docieramy nad basen, towarzyszy już nam spory tłum. Unoszę ręce w górę – ludzie zaczynają skandować: – Skacz, Sutter, skacz! Skacz, Sutter, skacz! Trampolina jest zamocowana zdecydowanie zbyt nisko jak na dramatyczne wymagania tej chwili. Kilku kumpli podsadza mnie na dach niewielkiej altanki po głębszej stronie basenu. Dach nie kończy się nad wodą, więc muszę wziąć rozbieg, ale to tylko bardziej mnie nakręca. Wiwaty są coraz głośniejsze. – Skacz, Sutter, skacz! Skacz, Sutter, skacz! Przechodzi mi przez myśl, że jeśli się pośliznę, to rozbiję głowę o kafle tuż przed basenem, ale jeśli miałbym się przejmować drobnymi trudnościami, jak mógłbym osiąg​nąć cokolwiek w życiu? I tak oto, bez głębszego zastanowienia, robię trzy potężne susy i skaczę, oczywiście w ubraniu. W powietrzu próbuję jeszcze wykonać salto i nawet prawie mi się udaje. Gdy odbijam się od dachu, tłum szaleje. Wpadając do wody, ochlapuję kilka osób, ale nikt nie ma mi tego za złe.

– Marco! – drę się jak dziki. – Polo! – odpowiada mi Brody i wskakuje do wody tuż obok. Po chwili w basenie jest chyba ze dwadzieścioro ludzi, faceci i laski, niektórzy jeszcze w strojach z części oficjalnej. W wodzie aż się kotłuje, ludzie podtapiają się dla żartu, a bluzki dziewczyn w boski sposób oblepiają ich biusty. Wszyscy śmieją się i krzyczą. Siadam na brzegu basenu. Mam mokre buty, skarpety, nogawki; cały jestem mokry. Patrzę na to wszystko i uśmiecham się najszerzej, jak potrafię, jakbym chciał trafić do Księgi Rekordów Guinnessa. Chłonę ogrom chaosu, który udało mi się wywołać. Wołanie słyszę dopiero, gdy Cassidy staje tuż za mną.



54

– Sutter, wracaj do środka. Oglądam się za siebie i widzę Cassidy; światła na patio rozświetlają jej złote włosy. Jest taka piękna. – Nie mogę, jestem cały mokry. – Załatwię ci ręcznik. – To aż tak pilne? – pytam i ruszam za nią. – Chodzi o Aimee. Źle się czuje. Kelsey znalazła ją w łazience, leżała na podłodze. Wcześniej zwymiotowała do wanny. – Jezu, pewnie nie powinniśmy byli jeść tych frytek. – Albo tyle pić. – Słuchaj, mam pomysł. Może przyprowadź ją tutaj. Poczuje się lepiej, jeśli chwilę sobie popływa. – Ma pływać? Sutter, ona nie jest w stanie utrzymać się na powierzchni wody. Pójdzie na dno jak kamień. – Hej, zatroszczę się o nią. Nie pozwolę jej utonąć. – Tak jak zajmowałeś się nią przez całą noc? Odkąd tu

przyszliście, nie zamieniłeś z nią nawet słowa. – A co tobie do tego? Nie wystarczy ci, że ciągle tłukłaś mi do głowy, co mam robić, kiedy byliśmy razem? Teraz będziesz mnie pouczać na temat mojego nowego związku? – Nie chodzi ani o mnie, ani o ciebie. – Cassidy łapie mnie za ramiona, jakby chciała mną potrząsnąć. Otrzeźwić mnie. – Wiesz, że mi na tobie zależy i że zawsze tak będzie, ale tu chodzi o… Nie dane jej jest dokończyć. Przerywa jej Aimee. Stoimy przy leżakach, jakieś dziesięć metrów od drzwi do domu. Idzie w naszą stronę, może nie do końca po linii prostej, ale wygląda na bardzo zdeterminowaną. – Nie obchodzi go, czy tobie na nim zależy – mówi o jakieś pięćdziesiąt decybeli za głośno. – To już nie jest twój chłopak. To nie twoja dziewczyna. To znaczy… sami dobrze wiecie, co to znaczy! – Aimee, próbowałam tylko sprowadzić go do środka. Chciałam ci pomóc – tłumaczy się Cassidy. – Dobrze wiem, co zamierzasz. – Aimee wyraźnie jej nie słucha. Jest blada, bardziej niż zwykle. Jej szminka zniknęła. Na policzku widzę resztki wymiocin. – Cały wieczór się na niego czaisz. Praktycznie pieprzyłaś się z nim na parkiecie. – To nieprawda – protestuję. Jestem w szoku. Okej, nauczyłem ją przeklinać, bo były ku temu pewne powody, ale kto by przypuszczał, że tak łatwo przyjdzie jej użycie

słowa „pieprzyć”. – To był niewinny taniec – kontynuuję i próbuję złapać ją za rękę, ale wyrywa mi się. – Przestań się koło niego kręcić – syczy. – Ty wielka, tłusta suko. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Aimee wymierza Cassidy policzek, traci równowagę i wpada wprost na szklany stół, który pęka na tysiąc kawałków. Jedna dziewczyna trzyma się za czerwony policzek, druga leży na stosie szklanych odłamków. Do której mam podejść? Nie wiem, co to o mnie mówi, ale wybieram Aimee. Podtrzymuję jej głowę. – Możesz usiąść? Jesteś ranna? – Jak wyglądam? – pyta. – Założę się, że okropnie. – Chodź, siądziesz na leżaku. Kiedy siada, sprawdzam, czy nie pocięła się szkłem. Na ramieniu ma tylko niewielkie zadrapanie, nic poważnego. – Wygląda na to, że wszystko w porządku – mówię. Chowa twarz w mojej mokrej koszulce. – Nic nie jest w porządku. Jestem taka głupia. Co ja narobiłam tam, w łazience… Pewnie mam jeszcze rzygi we włosach. – Nieprawda, twoje włosy pachną pięknie – zapewniam ją, chociaż prawda jest taka, że zdecydowanie wyczuwam aromat wymiocin.

Za moimi plecami słyszę wrzask Kendry. – Sutterze Keely! Kiedy usłyszałam, co tu się stało, mogłam się domyślić, że jesteś w to zamieszany! Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że będziesz musiał zapłacić za stół. – Nie ma sprawy – odpowiadam ze stoickim spokojem. – Prześlij rachunek na mój adres. – A! I zabieraj stąd swoją naprutą laskę. Ale już! – Kendra zachowuje się, jakby była swoją własną matką. – Dlaczego mamy stąd iść? Przecież powiedziałem, że zapłacę za ten durny stół. – Jeszcze pytasz? – Kendra rozgląda się po patio, patrzy wymownie na basen. Pomyślałby kto, że zajmuje się oceną szkód po przejściu huraganu Katrina. – Wymienię kilka powodów: po pierwsze, przez ciebie wszyscy są w basenie, chociaż wyraźnie zaznaczałam, by tego nie robili; po drugie: twoja nawalona przyjaciółeczka robi scenę, policzkuje moją przyjaciółkę i rozwala stół za dwieście dolarów. Starczy? – Hej, przecież to impreza. Takie rzeczy się zdarzają. – Nie, Sutter. Imprezy są po to, żeby się bawić. A ty nie potrafisz się bawić jak normalny człowiek. – Ja? Chyba żartujesz. Spójrz na ludzi w basenie. Myślisz, że oni źle się bawią? Jak sądzisz, co lepiej zapamiętają: wieczorek z grami planszowymi czy noc, kiedy pływali w ubraniu? Kendra szykuje się do kolejnej mało przekonującej

kontry, ale przerywa jej Cassidy. Łapie mnie za ramię i patrzy na mnie poważnie. – Sutter – mówi spokojnie, a ja dobrze wiem, co to znaczy. Nie jest na mnie zła, nie próbuje mnie oskarżać. Po prostu daje mi znać, że starczy już żartów. – Czas, byś zabrał Aimee do domu. Jestem pewna, że nie chce tutaj być w tej chwili. Oczywiście ma rację. Moja dziewczyna siedzi na leżaku blada jak śmierć. Wygląda, jakby zaraz miała zwymiotować. Nie chce, by ludzie oglądali ją w tym stanie i ja też tego nie chcę. – Pierwszy raz ją taką widzę – odpowiadam. – Nie nawykła do takiego picia. Potrzebuje jeszcze trochę wprawy. Cassidy gładzi mnie po plecach. – Zabierz ją do domu. Nagle Aimee zgina się wpół, wygląda, jakby miała spaść z leżaka. Zamiast tego wymiotuje prosto na patio. – Jezu, co za rzygarynka – komentuje ktoś z gapiów. Klękam obok niej i przytrzymuję jej włosy. – Chodźmy, kochanie – mówię cicho. – Czas na nas. Nic ci nie będzie. Wszystkim się zajmę.



55

Podsumowując: mimo dwudniowego kaca uznaję noc studniówkową za absolutny sukces. Jeszcze przez kilka dni podchodzą do mnie ludzie i gratulują zarówno numeru z Deanem Martinem, jak i prawie perfekcyjnego skoku do basenu Kendry. Do minusów należy fakt, że kilku idiotów zaczęło przezywać Aimee „rzygarynką”. Co rusz zaczepiają mnie na korytarzu goście pokroju Chada Lemmala: „Hej, Sutter, gdzie twoja rzygarynka?” albo „Czy rzygarynka rozwaliła ostatnio jakieś inne meble?”. Aimee mówi mi, że na angielskim jakiś gościu powiedział do niej: „Ej, rzygarynka, tylko uważaj, jak siadasz. Nie rozwal biurka”. – Nie przejmuj się – radzę. – Walić go. Zobaczymy, kto się będzie śmiał, kiedy ty będziesz ważną szychą w NASA, a on będzie pracować na fermie kurczaków. Aimee nie myśli jednak ostatnio zbyt wiele o podboju kosmosu. Zdecydowanie bardziej zajmują ją dwa inne

tematy: poszukiwania mojego ojca i przeprowadzka do St. Louis. To oferta wiązana, swego rodzaju pakiet. Łudziłem się, że ten pomysł podpowiedziała jej wódka, ale się myliłem. Zapowiedziała już siostrze, że przyjeżdżamy razem. Któregoś dnia siadamy do wspólnego lunchu. – Rozmawiałeś z mamą o ojcu? – pyta. Drugi dzień z rzędu. – Nie, lepiej będzie, jeśli zapytam o to siostrę. Muszę tylko wymyślić jak. Nie jesteśmy ze sobą szczególnie blisko. – Nie mogę się doczekać, aż go poznam – odpowiada. – Myślę, że naprawdę dobrze ci to zrobi. Pamiętaj, że nie mamy zbyt wiele czasu. Ambith spodziewa się nas tuż po zakończeniu roku szkolnego. – Nic się nie martw. Obiecałem, że to załatwię. Znasz mnie, trzymam się danego słowa. Prawda jest taka, że niezależnie od tego, co zacząłem do niej czuć, spodziewam się, że Aimee mnie zostawi. Przemawia za tym coraz więcej znaków. Tak jak poprzednie dziewczyny, zaczyna dopatrywać się we mnie czegoś więcej; czegoś, czego nie mam – cokolwiek by to miało być. Ale czas faktycznie się kurczy, jeśli mamy się rozstać przed wyjazdem. Po studniówce w szkole nie dzieje się już zbyt wiele. Wszyscy pracują nad listami motywacyjnymi na studia, odliczając dni do zakończenia

roku. Istnieje ryzyko, że nie wszyscy odbiorą dyplomy tego samego dnia. Nie mówiłem o tym Aimee, ale Asterhole dał mi dość jasno do zrozumienia, że muszę zaliczyć test końcowy co najmniej na C, żeby w ogóle myśleć o zaliczeniu. – Jeśli ci się nie uda, zobaczymy się na poprawce w sierpniu, młody człowieku – zapowiedział z pełną powagą. Po prostu uwielbiam, kiedy mówi do mnie w ten sposób. Pewnie mogłem poprosić Aimee o odrabianie za mnie kolejnych zadań domowych, ale nie chciałem, by pomyślała sobie, że spotykam się z nią tylko z uwagi na algebrę. Codziennie powtarzam więc sobie, że muszę zadzwonić do Holly i zapytać ją o tatę. Wizja przeprowadzki do St. Louis nie wydaje mi się zbyt realistyczna, ale przyznaję, że pomysł spotkania z nim zaczął mi się podobać. Założę się, że mógłbym z nim porozmawiać o wielu sprawach. Keely junior i Keely senior nadrabiają stracony czas. Widzę już, jak idziemy na mecz baseballu. Tym razem piłbym swoje własne, zimne piwo. Mimo to z łatwością przychodzi mi wymyślanie kolejnych wymówek, by odłożyć telefon do siostry; szczególnie że nie wybaczyła mi jeszcze incydentu

z płonącym garniturem. Dziś mam jednak wyjątkowo prawdziwy powód. Bob, mój kierownik, poprosił mnie o przyjście do sklepu kilka godzin wcześniej. Sami więc rozumiecie: nie mogę zadzwonić do Holly z tak ważną sprawą i ryzykować, że będę musiał przerwać rozmowę przez pracę. Już w Mr Leon’s próbuję poruszyć temat ojca z Bobem, ale ten jest jakiś dziwnie rozproszony i nie rozmawia ze mną tak, jak zawsze. Pod koniec zmiany poznaję przyczynę jego zachowania. Wzywa mnie do swojego biura i prosi, bym usiadł. – Sutter, czy wiesz, dlaczego poprosiłem cię, żebyś przyszedł dzisiaj wcześniej? – pyta, nerwowo wyginając palce. Nie daje mi szansy odpowiedzieć. – Jak zauważyłeś, nie było większego ruchu niż zwykle. Prawda jest taka, że ruch mamy w ogóle słaby. To główny problem. Ludzie nade mną są tego świadomi. Za dwa tygodnie mam obciąć godziny z grafiku. Chciałem dołożyć ci kilka godzin, zanim to się stanie, żebyś za dużo nie stracił. – O jak dużych cięciach mówisz? – dopytuję. – Pracuję tylko trzy dni w tygodniu i to nie po osiem godzin dziennie. Miałem nadzieję na pięć dni w czasie wakacji. To chyba jasno pokazuje, że wciąż widzę siebie tutaj, nie w St. Louis. Bob spuszcza wzrok i pociera kciukiem o blat biurka. – Bardzo chciałbym ci to umożliwić, Sutter, wierz mi.

Jednak góra uważa, że na stanowisku może pozostać tylko jeden sprzedawca. Obydwaj wiemy, że klienci – a przynajmniej większość – bardzo cię lubią. Gdyby to ode mnie zależało, zostałbyś z nami. – Dziękuję, Bob. Nie pożałujesz. – Jeszcze mi nie dziękuj. To nie koniec. Zastanawiałem się nad tym długo i doszedłem do pewnego wniosku. Mogę cię zatrzymać, jeśli przyrzekniesz mi jedną rzecz: nie przyjdziesz już do pracy nawet odrobinę pijany. Ani razu. Nigdy. Jeśli nie jesteś w stanie tego zrobić, pozostaje mi tylko wręczyć ci wypowiedzenie. Bob patrzy teraz prosto na mnie. W jego spojrzeniu jest ciężar i smutek, zupełnie, jakby już był rozczarowany, niezależnie od mojej odpowiedzi. Nie potrafię skłamać. Bob Lewis to naprawdę porządny facet. – Znasz mnie – odpowiadam cicho. – Wiesz, że nie mogę ci tego obiecać. Chciałbym, ale nie jestem w ​stanie. Przez dłuższą chwilę patrzymy na siebie. Po chwili Bob kiwa głową zrezygnowany. – Doceniam twoją szczerość, Sutter. Pewnie gdybym był twoim ojcem, wygłosiłbym teraz pogadankę na temat tego, co robisz ze swoim życiem, ale czuję, że nie mam do tego prawda. Wyciągam rękę na pożegnanie. – Bob, gdybyś był moim ojcem, prawdopodobnie nie musiałbyś mi niczego wygłaszać. Bardzo się cieszę, że

mogłem z tobą pracować. – Mamy jeszcze dwa tygodnie – mówi i przysięgam, wygląda, jakby miał się rozpłakać. – Jeśli kiedykolwiek stwierdzisz, że możesz do nas wrócić, zrób to. Jakieś stanowisko zawsze się dla ciebie znajdzie. – Dzięki. Doceniam to, naprawdę. Atmosfera po rozmowie robi się dość ciężka, więc kończę pracę wcześniej niż zwykle, zostawiając sprawdzanie stanu kasy Bobowi. Nie tryskam radością z powodu zwolnienia, ale myślę, że czułbym się gorzej, gdybym skłamał. Właściwie jestem z siebie dumny i kiedy wychodzę ze sklepu, widzę świat w całkiem jasnych barwach. Tak myślę, dopóki nie dostrzegam samochodu Marcusa tuż obok swojego.



56

Pierwsza myśl: świetnie, o co chodzi teraz? Czyżby Marcus przeżywał kolejny napad zazdrości? Nie mógł wybrać lepszego momentu. Jednak to nie on wysiada z samochodu, lecz Cassidy. Pytam, co słychać. – Chcemy tylko pogadać – odpowiada. – My, czyli kto? – Marcus, Ricky i ja. Wygląda tak serio, że zastanawiam się, co przeskrobałem. W porcji najświeższych wspomnień nie znajduję nic godnego potępienia. Ostatnio – poza zwolnieniem – żyję jak przykładny obywatel. Zajmuję miejsce na tylnym siedzeniu, obok Ricky’ego. Cass i Marcus siedzą z przodu. Wszyscy się na mnie gapią. – Co się dzieje? Co znów zrobiłem nie tak? Cała trójka wymienia porozumiewawcze spojrzenia.

– Nie chodzi o to, co zrobiłeś – zaczyna Ricky. – Chcemy, byś zastanowił się nad czymś, co możesz zrobić. Ich twarze są śmiertelnie poważne. – Jezu, mam nadzieję, że to nie interwencja w stylu: „Martwimy się twoim piciem” – wzdycham. – Nie. Prędzej: „Martwimy się o ciebie i Aimee Finecky” – odpowiada mój kumpel. Czuję pewną ulgę. Nie chciałbym wysłuchiwać kazań na temat picia od ludzi, z którymi przeżyłem w życiu niejedną dziką imprezę. – Zapłacę za ten szklany stół, spokojnie – zapewniam. – Stary, stół jest nieistotny. Istotna jest sama Aimee. Spoglądam na Cassidy. Jej niebieskie oczy zdają się mnie pożerać. – Wyluzujcie wszyscy. Cass, przecież wiesz, że to na imprezie nie było na poważnie. Upiła się i tyle. Bardzo jej głupio, że cię uderzyła. – Wiem. Przeprosiła mnie już. Nie to mnie martwi. – W takim razie oświećcie mnie, proszę. Zapada niezręczna cisza. Przerywa ją Ricky. – Mamy wrażenie, że wasz związek nie jest najszczęśliwszy. – Co? – Nie pasujecie do siebie, stary. – Och, naprawdę? Od kiedy to wolno wam krytykować moje związki? Spójrzcie na siebie. Oto gość, który chodzi właśnie z pierwszą dziewczyną w swoim życiu. Obok

niego laska, która zerwała ze mną za to, że próbowałem zeswatać wyżej wymienionego gościa. A zaraz przy niej agent numer trzy, czyli typ, który ukradł mi dziewczynę. Wybaczcie, ale gówno mnie obchodzą wasze rady na temat związków. – Chwila moment – przerywa mi Marcus. – Nikogo nie odbijałem. – Jasne. Czyli wypożyczyłeś ją sobie jak książkę w bibliotece, tak? – Nie. To ja się z nim umówiłam, już po tym, jak zerwaliśmy ze sobą – wyjaśnia Cass. – Jeszcze lepiej. Jak długo z tym czekałaś? Cały kwadrans? Wszystko robi się jasne. Masz pełne prawo rozbijać każdy mój przyszły związek. Szkoda, że nie doczytałem tego w umowie. – Rozpędzasz się, stary – przerywa mi Ricky. – To nie ty jesteś tutaj ważny, tylko Aimee i to, co dzieje się z nią. Wcześniej nie widziałem, żeby piła. Teraz ma raczej problem, żeby nad tym zapanować. – To prawda, nigdy nie widziałeś, żeby piła. A wiesz dlaczego? Bo nie chodziła na imprezy. Nie miała znajomych, poza jedną dziewczyną, która traktowała ją jak psa. – Za to teraz rozbija butelki wódki w kinie – wtrąca Marcus. – To do niej nie pasuje, to nie ten typ człowieka. – Mówisz? To może powiesz mi jeszcze, kim ona właściwie jest? Czy kiedy patrzysz na nią, widzisz tylko

dziwadło, które powinno chować się w kącie i nie wychylać nosa z cienia? Bo ja widzę w niej więcej, o wiele więcej. Jej marzenia są większe niż wszystkie wasze razem wzięte. Teraz to ktoś, kto potrafi zawalczyć o siebie. Zanim zaczęliśmy być razem, zupełnie nie panowała nad tym, co robią z nią inni ludzie. – A wiesz, co ja widzę? – odparowuje Ricky. – Widzę kogoś, kogo w szkole nazywają rzygarynką. Masz się za zbawiciela? Stary, daj sobie z tym spokój. Skupiasz się na cudzych problemach, bo nie potrafisz stanąć naprzeciw własnych. – Tak? A niby jakie ja mam problemy? W tej chwili chyba największym są obłudni hipokryci, tacy jak wy. – Przyhamujcie, chłopcy – prosi Cassidy. – Nie chcemy wielkiej kłótni. Mogę porozmawiać z Sutterem w cztery oczy? Marcus i Ricky zgadzają się i już otwierają drzwiczki, ale Cass stwierdza, że to my powinniśmy wysiąść. Atmosfera w środku jest co najmniej duszna, więc przystaję na to z ochotą. Odchodzimy kawałek i opieramy się o mój samochód, ramię w ramię. – Przyjemny wieczór – mówi. – Miałem w życiu lepsze – odpowiadam. – Ta cała interwencja to był mój pomysł – przyznaje. – Nie wiń za to chłopaków. Może to głupie, ale naprawdę zależy mi na Aimee.

– Naprawdę sądzisz, że nie jestem dla niej dobry? – Myślę, że mógłbyś być, gdybyś spróbował. Ale teraz tak nie jest. – I w swej niezmierzonej mądrości oświadczasz, że powinienem z nią zerwać? – Niczego nie oświadczam, po prostu radzę. Nic więcej. – Bo zmienia się w pijaczkę, taką jak ja? – To ty to powiedziałeś. Ona nie jest taka, jak ty, Sutter. Nie potrzebuje dużego grona znajomych, ciągłego towarzystwa. Poza tym sam dobrze wiesz, że nic z tego nie będzie na dłuższą metę. – Po czym wnosisz? – Ile ze sobą byliśmy? Osiem miesięcy? Przez cały ten okres wyraźnie zaznaczałeś, że nie chcesz robić żadnych wspólnych, długoterminowych planów. – Może dlatego, że w ogóle nie uznaję planowania. – Wiem i właśnie o tym mówię. Wiedziałam, że nigdy nie zaangażujesz się w nasz związek na poważnie i uważam, że z Aimee będzie tak samo. Dlatego sugeruję, żebyś zrobił jej przysługę i skończył to, zanim ona wkręci się w coś, z czego nie da rady wyjść samodzielnie. Przez chwilę milczę, obserwując papierowe opakowanie po burgerze, które wiatr przesuwa po parkingu. Jest coś, czego Cassidy ani pozostali nie wiedzą. Coś, czego nie mogę im powiedzieć: to, co wydarzyło się między Aimee a synem morsa Randy’ego.

Nawet gdybym chciał, jak mógłbym zerwać z dziewczyną, która trzyma takie trupy w szafie? – Cóż, zdaje się, że masz coś w rodzaju kompendium na temat moich związków. Zajrzyj do niego i przestań się martwić. Dobrze wiesz, że nie muszę niczego zrywać. Sama to skończy, kiedy będzie gotowa. Zmęczy się mną, tak jak ty. – Nic nie rozumiesz, prawda? Ona cię kocha. Nie zostawi cię, chyba że stanie się coś bardzo złego. – Nie przesadzaj. Okej, na pewno mnie lubi, ale nie wierzę, żeby była we mnie zakochana. – Cały Sutter. Nie wiem, dlaczego tak trudno ci uwierzyć, że ktoś może cię kochać. Twoja mama, twoja siostra. Ja. Nie wiem, czy bez tego będziesz kiedykolwiek w stanie wyjść poza swój wieczny – i nieszczery – optymizm i związać się z kimś naprawdę. – Hej, w moim optymizmie nie ma nic nieszczerego. Poza tym to ciekawe: tak bardzo mnie kochałaś, że postanowiłaś wyrzucić mnie jak zbitego psa. – Myślisz, że było mi łatwo? Że nie płakałam? Do dziś mi się to zdarza. Ale moje życie płynie dalej, twoje też powinno. I życie Aimee też. Ona tego nie zrozumie, bo przesłoniłeś jej cały świat. Nie jest w stanie zrobić kroku bez ciebie, a mimo to nie potrafię sobie wyobrazić was dwojga zmierzających w jednym kierunku. A ty? – Ja potrafię. Po zakończeniu roku szkolnego planujemy przeprowadzić się do St. Louis – odpowiadam

bez namysłu. Szybko tego żałuję, ale co miałem zrobić – pozwolić Cassidy układać moje życie za mnie? – Wszystko już ustalone – ciągnę. – Mieszka tam jej siostra, właśnie szuka dla nas mieszkania. Oboje pójdziemy do pracy, potem zaczniemy studia. Właśnie złożyłem Bobowi wypowiedzenie. Cass łapie mnie za ramię. – Powiedz, że żartujesz. – Poczekaj, a się przekonasz. – Odsuwam się od niej i otwieram drzwiczki. – Powiedz Marcusowi i Ricky’emu, że to było słabe. Do zobaczenia w szkole.



57

Jest środek popołudnia, a Holly odstawiła się jak na spotkanie z koleżankami z wyższych sfer. Jedwabna, złocista koszula, luźne, szerokie spodnie i sandały z pasków, zapinane nad kostką. Kto by pomyślał, że umówiła się z własnym bratem, czarną owcą swojego rodu. Przechodzi mi przez myśl, że może po prostu chciała to jakoś uczcić. Nie widujemy się zbyt często. Siadamy na tarasie z widokiem na basen. Pewnie boi się, że pod dachem natychmiast coś bym podpalił. Na stole stoi patera z owocami i dzbanek mrożonej herbaty, której oczywiście nawet nie próbuję, bo mam ze sobą nierozłączny kubek z 7upem. – Jak ci się podoba nowa aranżacja ogrodu? – pyta, ale nie czeka na odpowiedź. – Mieliśmy straszny kłopot z wykonawcami, ale wiesz, jak to jest. Wyjaśniłam im jasno, czego oczekuję i na kiedy, i że jeśli im się to nie podoba, to znajdę kogo innego do tej roboty. Oczywiście

coś tam między sobą mamrotali, ale zrobili, co do nich należało. Jestem bardzo zadowolona z efektu. – Wygląda fantastycznie – stwierdzam z lekką kpiną. Zdaję sobie sprawę, że siostra też próbuje odsuwać rozmowę o ojcu, ale nie mam nastroju na gadanie o niczym. Jednak Holly ciągnie temat niezrażona. – Kevin wymarzył sobie jabłoń, ale przemówiłam mu do rozsądku. Drzewa owocowe są takie niepraktyczne. Poza tym nie podoba mi się ich wygląd. – Mhm, jabłonie są absolutnie passé – mruczę pod nosem, patrząc po ogrodzie. – Ale dzwoniłem w innej sprawie. Chciałem porozmawiać o tacie. Holly w sekundę zmienia się z eleganckiej gospodyni w zwykłą starszą siostrę. – Och, Sutter, naprawdę nie wiem, czemu chcesz się w tym babrać. – Babrać? Przecież to był dobry facet. Pamiętasz historyjki, które opowiadał nam w namiocie na tyłach domu? – To twoje wspomnienia. Ja byłam już trochę za duża na bajeczki, kiedy przywlókł skądś ten śmierdzący namiot. – A wakacje w Meksyku? Tata mówił trochę po hiszpańsku i zaczepiał ludzi. Pytał na przykład:, „Gdzie możemy znaleźć muzeum sprzączek do pasa?” albo „Dlaczego nie ma lodów o smaku karczocha?”. To było

boskie. Przywieźliśmy stamtąd te dziwne meksykańskie lalki. – Dla mnie te pytania były żenujące. – Jak to? Wszyscy się z nich śmiali. Uwielbiali nas. – Uśmiechali się do ciebie, bo byłeś mały i uroczy. – Ale faceci się za tobą oglądali. Mówili, że jesteś seksowna muchacha. – Myślisz? – odpowiada z uśmiechem. – Ba, jestem pewien! Widziałem to na własne oczy! – Nie dodaję, że jedyny mężczyzna, którego pamiętam, miał co najmniej pięćdziesiątkę i więcej blizn po trądziku niż zębów. Dalej wierzę, że Holly ma dobre wspomnienia związane z ojcem. Muszę jej tylko pomóc je przywołać. – Tata miał jedną wspaniałą cechę: nigdzie nie był obcy – zauważam. – To prawda – przyznaje moja siostra i pociąga mrożonej herbaty. – Miał łatwość nawiązywania znajomości. Zwykle wybierał do tego złe osoby, ale nie da się ukryć, że w jego towarzystwie wszyscy czuli się dobrze. Przynajmniej przez chwilę. Zamyśla się na chwilę. – Pamiętam, że kiedy byłam mała, jeszcze przed twoim narodzeniem, zabrał mnie na zbieranie cukierków podczas Halloween. Poszliśmy tylko we dwoje. Miałam na sobie długą, srebrną suknię księżniczki i srebrną tiarę na głowie. Powiedział mi wtedy, że jestem najpiękniejszą dziewczynką, jaką widział. Mówił też, że przez ten jeden

wieczór będę prawdziwą księżniczką i że będę mogła robić, co chcę, i że spełnią się wszystkie moje życzenia. – Taki już był. Pełen magii – dopowiadam. – Znał wszystkich ludzi, do domów których pukaliśmy. Zagadywał do wszystkich dzieci, które spotykaliśmy po drodze. Czułam się wyjątkowo. Wyobrażałam sobie, że naprawdę jestem księżniczką i że on jest królem Ameryki. W pewnym momencie usiedliśmy pod drzewem, żeby odpocząć. Jedliśmy słodycze – uwielbiam migdały w czekoladzie – a on opowiadał, że potwory Halloween nic nie mogą nam zrobić, bo otacza nas magiczna osłona, która zmienia w pył wszystko, co złe. – Tak! Mnie też to mówił! – Pamiętam, że zwierzyłam mu się wtedy ze swojego największego pragnienia. Marzyłam o tym, że pewnego dnia wszyscy zamieszkamy w wielkim, białym zamku. Obmyśliłam go ze szczegółami: jego ściany oplatał bluszcz, wnętrze było urządzone pozłacanymi meblami z czerwonym pluszem, a strażnikami były charty rosyjskie. Czy inne wielkie psy. I wiesz, co mi na to odpowiedział? – Nie wiem. – „Jesteś księżniczką, a życzenia księżniczek zawsze się spełniają”. – Cały tata. Optymista pełną gębą. Naprawdę czekałaś na ten zamek? – Oczywiście, że tak. – Holly uśmiecha się szerzej. –

Przynajmniej wtedy. Później marzyłam już tylko o tym, byśmy po prostu mieszkali razem. Gdziekolwiek. – Też to przeżywałem – mówię cicho. Dawno nie czułem takiej bliskości z siostrą. – Właśnie dlatego niespecjalnie chciałam o nim z tobą rozmawiać, Sutter. Nie dlatego, że tak bardzo nas zawiódł, ale dlatego, że nie chcę, byś wyrósł na kogoś takiego jak on. – Może to nie jego wina, że nie mógł dotrzymać swojej obietnicy. Przecież to mama wydzierała się na niego i kazała mu się wyprowadzić. Holly wykrzywia się jak zawsze, gdy powiem coś, co uzna za głupie. – Może i tak, ale uwierz mi, że dał jej ku temu powody. Ty byłeś za mały, żeby rozumieć, co się dzieje, ale mnie często się wtedy zwierzała. Byłyśmy prawie jak siostry. Opowiedziała, jak podeszła kiedyś do jego auta – zaparkowanego na środku naszego własnego podjazdu – i zastała w nim ojca, pukającego sąsiadkę z tej samej ulicy. Właśnie takim jest człowiekiem. Więcej nie musisz wiedzieć. Uczucie bliskości znika w jednej chwili. – Skąd wiesz, że to prawda? Przecież to jasne, że mama przedstawiała go w niekorzystnym świetle. Krytykuje go, gdy tylko nadarzy się okazja. Jest na niego tak cięta, jakby był co najmniej Osamą bin Ladenem. Dlatego chcę poznać jego wersję historii.

– Po co? Żeby mógł cię okłamać, tak jak mamę? Jak nas wszystkich? Pamiętam, że podczas wyprowadzki posadził nas na werandzie i zapewniał, że nie ma się czym martwić, że będzie po drugiej stronie miasta i że możemy do niego dzwonić, jeśli tylko będziemy w potrzebie. I co, gdzie jest teraz? – Właśnie to chciałbym wiedzieć. – Chodzi mi o to, że… – Nie kończ, rozumiem. Ale teraz ty mnie zrozum: nadszedł czas, bym się z nim spotkał. Chcę z nim porozmawiać, porządnie. Każdy facet chce znać swojego ojca, a nie tylko ojczyma-sztywniaka. Próbowałem pytać mamę o jego adres, ale ciągle odpowiada wymijająco. Nie mam z nią tak dobrego kontaktu, jak ty. Uważa, że odniosłaś wielki sukces. – Chyba żartujesz. Przy mnie ciągle powtarza, że jesteś jej ukochanym, małym chłopcem. – Że co? Nic takiego nie przeszło jej przez myśl, odkąd skończyłem sześć lat. Teraz jestem zepsutym sprzętem, nie może się doczekać, aż odda mnie do lombardu. Właśnie po to tu przyszedłem. Porozmawiaj z nią o tacie, zrób to dla mnie. Jesteście blisko, powie ci prawdę – Też mógłbyś się do niej zbliżyć, Sutter. Gdybyś chciał, mógłbyś być bliżej mamy niż ja. Ale ciągle udajesz, że nie jesteśmy ci do niczego potrzebne. – Hej, przecież jestem tu teraz. Przyszedłem specjalnie do ciebie i proszę cię ładnie, żebyś zagadała do mamy

w sprawie ojca. Holly odwraca wzrok, patrzy w kierunku domu. – Ona nie chce o nim rozmawiać, Sutter. Nie dziwię się, biorąc pod uwagę to, jak się zachował. Dla niej tata to złe wspomnienie. Nie chcę jej zmuszać do przypominania go sobie ze szczegółami. – Pewnie masz rację – życie przed domem z basenem musiało być dla mamy jak jeden wielki koszmar. Mimo to – zapytaj ją. Zrób to dla mnie, proszę. Jesteś pierwsza w udzielaniu mi rad na temat tego, co powinienem robić ze swoim życiem. Może ten jeden raz po prostu wesprzesz mnie w sprawie, która dla mnie jest bardzo ważna. Siostra wbija spojrzenie w paterę z owocami. – No, nie daj się prosić – namawiam. – Mogłabyś zadzwonić do niej do pracy w tej chwili. Powiedz, że Kevin chciałby z nią o czymś porozmawiać. To powinno wystarczyć, ona ubóstwia twojego męża. Holly otwiera usta, ale zaraz je zamyka, zupełnie jakby w myślach szukała rozwiązania dla skomplikowanego problemu. – Nie muszę nigdzie dzwonić – przyznaje w końcu. – Czemu nie? Wciąż patrzy na owoce. – Bo wiem, gdzie jest tata. – Jak to? Patrzy teraz prosto na mnie.

– Mieszka w Forth Worth w stanie Teksas. Dzwoni do mamy średnio dwa razy w roku, kompletnie pijany. Prosi, żeby do niego wróciła. Jakby to mogło coś zmienić. – I mama zwierza się z tego tobie, a nie mnie? – Naprawdę się dziwisz? Dajesz jej do zrozumienia, że w twojej opinii rozwiedli się z jej winy. Pewnie bała się, że gdybyś wiedział, uciekłbyś z domu i zamieszkał z ojcem. – Ta, jasne – wstaję z krzesła i biorę do ręki kubek z 7upem. – A może po prostu matka nie chce, żebym dowiedział się, jak było naprawdę. Nie jest w stanie trzymać tego w tajemnicy na zawsze. Dowiem się wszystkiego na własną rękę, choćbym miał sam jechać do Forth Worth.



58

Miasto Forth Worth jest położone trzy i pół godziny drogi na północ z Oklahomy – jadąc moim tempem. Jest szary, pochmurny dzień, ale nic nie szkodzi. Za każdym razem, gdy sunę autostradą z prędkością bliską stu trzydziestu kilometrów na godzinę, daleko od pracy, szkoły i rodziców, czuję się podekscytowany i wolny. Dziś dodatkowo jestem podekscytowany wizją zobaczenia ojca po tylu latach. Aimee jest chyba nawet bardziej nakręcona niż ja. Nie przeszkadza jej nawet, że opuszczamy rozdanie świadectw. Kiedy rozmawiałem z tatą przez telefon, to on zasugerował piątek wieczór, a nie mógł wiedzieć, że to dzień zakończenia roku szkolnego. Pewnie gdybym go uświadomił, chętnie przesunąłby datę spotkania, ale co by to właściwie dało? I tak w tym roku nie dostanę dyplomu. Pan Asterhole dotrzymał słowa. Czeka mnie sierpniowa poprawka.

Mama Aimee również nie była zachwycona, kiedy usłyszała o naszych planach. Nie wiem, w jaki sposób się o nich dowiedziała, ale prawda jest prosta: pani Finecky za mną nie przepada. Uważa, że mam zły wpływ na jej córkę. W porządku. Trudno się spodziewać czego innego po kobiecie, której dziecko wymyka się spod kontroli. Odkąd Aimee się przełamała i postawiła matce po raz pierwszy, naprawdę nieźle jej to idzie. Oczywiście łyk wódki na odwagę zawsze pomaga. Ja z kolei powiedziałem swojej mamie, że uroczystości związane z zakończeniem roku szkolnego potrwają przez cały weekend. Nawet tego nie sprawdziła. Później będzie jeszcze dużo czasu, żeby wyjaśnić sierpniową poprawkę. Nie mówiłem jej za to, dokąd się wybieram, i poprosiłem Holly o dyskrecję w tej sprawie. Nie chcę wysłuchiwać kolejnego kazania o ojcu i ostrzeżeń w stylu „pamiętaj, że to zły człowiek”, jakbym mógł się tym od niego zarazić, kiedy się zobaczymy. Nie podoba mi się za to, że Aimee opuszcza ceremonię zakończenia. Pracowała ciężko na swoje świadectwo. Z drugiej strony, czy naprawdę musi defilować po jego odbiór przed tłumem ludzi, dla których jest obca? Poza tym w ten sposób przynajmniej chwilowo nie dowie się, że nie kończymy nauki w tym samym miesiącu. Puszczamy głośno muzykę i podziwiamy śmigający za oknami krajobraz: nisko zawieszone chmury, przepastne pastwiska, góry Arbuckle w południowej Oklahomie.

Aimee przyszykowała przekąski i napoje. Nic z alkoholem. Pewnie pociągniemy z piersiówek przed samym spotkaniem, ale na razie jesteśmy trzeźwi. – Denerwujesz się? – pyta moja dziewczyna. – To musi być dla ciebie dziwne, ale wiesz, co o tym myślę. – Przyjmujesz tę dziwność z otwartymi ramionami. – Nie inaczej. – Jestem pewna, że się ucieszy – mówi i częstuje mnie chrupkami. Biorę garść i odpowiadam. – Przez telefon wydawał się bardzo nakręcony. Takiego go zapamiętałem, cieszącego się życiem. Pamiętam, jak pewnego dnia poszliśmy do sklepu i wycofując, zahaczył o cudzy samochód. Nie zdenerwował się nawet odrobinę, tylko wykorzystał tę sytuację do nawiązania kilku nowych znajomości. Wrócił do sklepu, poprosił sprzedawcę o wezwanie właścicielki auta do kasy, wręczył jej dane swojego ubezpieczenia, a chwilę później ściskali się na pożegnanie jak starzy kumple. Ktoś mógłby pomyśleć, że dostała od niego wygrany los na loterii, a nie oświadczenie powypadkowe. – Nie mogę się doczekać, żeby go poznać. – On też nie może się doczekać. Okej, nie wspominałem tacie o Aimee, ale to zrozumiałe. Kiedy rozmawiasz ze swoim ojcem po raz pierwszy od dziesięciu lat, emocje mogą sprawić, że zapomnisz powiedzieć o wszystkim.

Sama rozmowa natchnęła mnie pozytywnie. Z początku ojciec nie był pewien, kto do niego dzwoni. Chyba nie był do końca świadomy, że przestałem być małym chłopcem i stałem się prawie dorosłym osiemnastolatkiem. Jednak gdy już oswoił się z początkowym zaskoczeniem, porozmawialiśmy sobie od serca. Może było trochę niezręcznie, ale nie nieprzyjemnie. Pytał o mamę i Holly, nie miał na ich temat ani jednego złego słowa. Pamiętał nawet, że grałem w dziecięcej lidze baseballu i chciał wiedzieć, jak to się potoczyło. Przyznałem, że porzuciłem grę pod koniec podstawówki, bo miałem inne zainteresowania. Miło mi się zrobiło, że pamięta, na jakiej pozycji szło mi najlepiej, chociaż byłem wtedy taki mały. Nie powiedział mi za to, gdzie pracuje ani jak wylądował w Forth Worth, ale sprawiał wrażenie człowieka zadowolonego ze swojego życia. Wciąż chodzi na mecze baseballu, nie ożenił się drugi raz, dalej lubi opowiadać dowcipy – choć teraz jego śmiech często przeradza się w napad kaszlu. Nie zapytałem go tylko o to, co tak naprawdę zaszło między nim a mamą. Będzie na to mnóstwo czasu. Gdy wreszcie dojeżdżamy na miejsce, jest pora obiadu. Po kilku złych skrętach, wreszcie zajeżdżamy na osiedle, na którym mieszka tata. Budynki nie są szczególnie stare – mają może dziesięć lat – ale sprawiają

wrażenie kruchych. Jakby nie były w stanie stawić oporu słynnym teksańskim wiatrom. Trawnikom przydałoby się koszenie, a krzewom przycięcie, ale co z tego? Ojciec na pewno ma do robienia lepsze rzeczy niż siedzenie na dole i podziwianie krajobrazu. – Chyba dojrzałem do kieliszka czegoś mocniejszego – mówię do Aimee. – Podaj mi whisky, proszę. Popijamy raz, drugi, trzeci, po czym przepłukujemy usta miętowym płynem. – Dobra. Teraz albo nigdy – rzucam z determinacją. Dzwonię do drzwi kilka razy, ale nikt nie odpowiada. Przyjmuję, że urządzenie nie działa i próbuję pukać do drzwi – bezskutecznie. Dopiero za piątym razem drzwi uchylają się i wychodzi z nich tata, a raczej jego mniejsza wersja niż ta, którą zapamiętałem. Nie jest wiele ode mnie wyższy, ma zmierzwione, siwiejące włosy, którym przydałby się fryzjer. Ubrany jest w niebieskie, sprane dżinsy i coś na kształt koszuli hawajskiej, na której kwiaty zastępują rysunki kości do gry. Dalej jest przystojny, choć sprawia wrażenie pomiętego, zgaszonego. – Witaj, dobry człowieku. Co mogę dla ciebie zrobić? – odzywa się, czarujący jak zawsze. Przez moment wydaje mi się, że to żart. – To ja – odpowiadam. – Sutter. Patrzy na mnie, jakby chciał usłyszeć więcej. – Sutter, twój syn.

– Och! Oczywiście. Chłopie, jak dobrze cię widzieć. Zapomniałem, że przyjeżdżasz już w ten weekend. Co za niespodzianka – cieszy się i ściska moją dłoń w swojej dużej, ciepłej dłoni. – A kim jest ta zniewalająca młoda dama? – pyta, wyciągając rękę do Aimee. Przedstawiam ich sobie. Ona spuszcza nieśmiało głowę, kiedy tata sugeruje, że wziął ją za wschodzącą hollywoodzką gwiazdę. – Nienaganny gust w kwestii kobiet masz po ojcu – słyszę od niego. Zastanawiam się, o jakich kobietach myśli, bo przecież nie o mamie. Okazuje się, że umówił się dziś ze swoją partnerką w barze Larry’s, bo był przekonany, że widzimy się weekend później. Zwykle przyjąłbym tego rodzaju błąd na siebie, ale tym razem jestem pewien, że wspólnie ustaliliśmy tę właśnie datę. Nie ma jednak sensu się o to kłócić. Przyjechaliśmy, a on cieszy się jak dziki i zaprasza nas na grilla do swojego kolegi. Proponuje, byśmy pojechali dwoma samochodami. Wsiadamy z Aimee do mitsubishi, on pakuje się do rozklekotanego kombi. Humory nam dopisują. Zastanawiam się tylko, czy w obecności jego dziewczyny będziemy mogli porozmawiać o tym, dlaczego rozstał się z mamą. – Może jeszcze jeden łyk whisky, doktorze? – proponuje Aimee.

– Poproszę – odpowiadam.



59

Larry’s okazuje się niewielkim barem połączonym z grillem, oddalonym o dziesięć minut drogi od domu ojca. Wygląda na niezłą norę, ale wiecie, jak mówią: najlepsze żeberka robią w największych dziurach. Tata to bez wątpienia stały bywalec. W środku jest może piętnastu ludzi i wszyscy go znają. Są zachwyceni, że mogą poznać jego syna. Dowiaduję się też szybko, że kobiety w Teksasie bardzo lubią szczypać chłopaków w policzki. Tylko dziewczyna ojca nie wygląda na zadowoloną. Wychodzi z toalety akurat, gdy kończymy rundkę wokół jego znajomych i zaczyna narzekać: czeka od trzydziestu minut i ma dosyć takiego traktowania. Przez moment obawiam się, że zrobi się z tego niezła chryja, ale zapomniałem już chyba, co potrafi zdziałać szeroki, szczery uśmiech taty. Szybko wyjaśnia jej, że zatrzymali go niespodziewani goście.

– Chciałbym, żebyś poznała mojego syna: boskiego Suttera Keely’ego – przedstawia mnie, przesadnie gestykulując. – Sutter, poznaj panią Gates. Kobieta w jednej chwili zmienia ton. – To twój syn? Czemu nie powiedziałeś, że się go spodziewasz? Podchodzi do mnie chwiejnym krokiem, niezdarnie próbuje objąć mnie na przywitanie i całuje w policzek. Wygląda na to, że sporo już wypiła. Chyba ją polubię. Nie jest może najpiękniejszą czterdziestką na świecie, ale jest w niej coś fantastycznego: imponujące sztuczne rzęsy, z kilogram kredki do oczu i wisienka na torcie – napuszona, charakterystyczna dla Teksasu fryzura z farbowanych, czarnych włosów z białym pasmem w grzywce. Jest na swój sposób posągowa; choć nie grzeszy wzrostem, widać, że kiedyś miała ciało prawdziwej Miss Universum. Teraz wróciła do oryginalnego kształtu: przypomina blok marmuru. Kawał kobiety z niej. Nie chciałbym wpaść na nią swoim mitsubishi. Siadamy przy okrągłym stole w głębi baru, tata zamawia coś z grilla i kilka dzbanów piwa. Jedzenie jest przepyszne, duże porcje z mnóstwem ostro-słodkiego sosu, tak jak lubię. Co najlepsze, nikomu zdaje się nie przeszkadzać, że Aimee i ja częstujemy się browarem. Piwo jest zimne, niemal zmrożone, niczym bożonarodzeniowy poranek. Wreszcie mogę się napić

z własnym staruszkiem! Ojciec odchyla się na krześle, zapala papierosa i zaczyna opowiadać. Jego historie i żarty śmieszą absolutnie wszystkich, rechoczą nawet podstarzali kowboje-hipisi przy stoliku obok. Najbardziej podoba mi się opowieść o tym, jak pojechaliśmy nad jezioro, kiedy jeszcze wszystko było w porządku między nim a mamą. Jezioro miało plażę, niewielkie molo ze zjeżdżalnią, trampolinami i ratownikiem. Ja, jak to ja, ruszyłem na poszukiwanie rozrywek, gdy tylko spuścili ze mnie wzrok. Tata zanurkował, wynurzył się i kiedy zobaczył, że nigdzie mnie nie ma, wpadł w panikę. Myślał, że jego cudowny synek ześliznął się z molo i wpadł do głębokiej wody. Rzucił się do ratownika, ale ten brodził tylko w płytkiej wodzie i dmuchał w gwizdek, wyglądając generalnie głupio. Sposób, w jaki tata opowiada tę historię, jest niesamowity. Imituje głosy, robi miny, naśladuje udawane bohaterstwo gapowatego ratownika. Wróciłem na molo z miną niewiniątka, mocując się z sznurkiem kąpielówek – byłem tylko w toalecie. Wszyscy w barze – poza panią Gates – wybuchają śmiechem. Kobieta wpada w dziwnie sentymentalny nastrój, oczy napełniają się jej łzami, sztuczne rzęsy odklejają się od powiek. Ubrudziła się sosem na brodzie, ale nikt nie mówi jej, by go starła.

– Masz takie piękne dzieci – mamrocze pod nosem. Najwyraźniej myśli, że Aimee to moja siostra. Ja czuję się cudownie, wręcz promienieję, bo pamiętam to zdarzenie. Tata omija w swojej opowieści właściwe zakończenie. Złapał mnie mocno i przytulił. „Nie wolno oddalać się bez ostrzeżenia. Co by było, gdybyś się utopił?” – mówił. „Co ja bym zrobił bez mojego fantastycznego chłopaka?” Nosiłem wspomnienie tych słów w sercu jak szczęśliwą monetę. Płyną kolejne opowieści, pełne ciepłe i przestrzeni niczym Ocean Spokojny. Przypominam tacie, jak w letnie wieczory w ogródku słuchaliśmy razem kawałków Jimmy’ego Buffetta. Na to wspomnienie ojciec uśmiecha się tęsknie. – To były wspaniałe, piękne czasy – mówi, mam wrażenie, że z pewnym żalem. – Wiesz co? Chyba mają tu Jimmy’ego w szafie grającej. Możemy posłuchać całej płyty. Włącza muzykę i wraca do stołu, wyciągając ręce do pani Gates. – Gotowa do tańca? – pyta z szelmowskim uśmiechem – Ho-ho, jeszcze jak – odpowiada wesoło kobieta. – Dajesz, Sutter – zachęca ojciec. – Zobaczymy, czy dotrzymacie z Aimee kroku nam, staruszkom. Jeśli muzyka jest odpowiednia, potrafię się ruszać, ale tata i jego dziewczyna są absolutnie bezkonkurencyjni. Tańczą teksański country swing, który może nie do

końca pasuje do muzyki i na którym absolutnie się nie znam, ale to mnie nie powstrzymuje. Jestem gotowy na wszystko. Co zaskakujące, Aimee też podrywa się z krzesła. Jestem w szoku. Co to za dziewczyna? Co stało się z tą, którą musiałem praktycznie ciągnąć na parkiet na studniówce? To, że jej posłuchałem i postanowiłem spotkać się z ojcem, musiało zadziałać jak sterydy na jej poziom pewności siebie. Tańczymy więc we czworo na parkiecie wielkości niewielkiego tarasu. Aimee i ja wpadamy na siebie co rusz w porażającym braku koordynacji, podczas gdy tata i pani Gates, pijaniutka aż miło, wirują wokół siebie bez jednego potknięcia. Chyba nie mogą patrzeć na nasze spastyczne podrygi, bo proponują szybką lekcję. Na drugą piosenkę zamieniamy się partnerami i już Aimee kręci fantastyczne obroty, prowadzona przez mojego ojca. Ja mam mniej szczęścia: o mały włos nie wrzucam pani Gates na kolana jakiegoś gościa ze sprzączką od pasa wielkości talerza obiadowego. Jej to jednak nie przeszkadza. – Szwietnie tańszysz – bełkocze. – Po prostu szwietnie. Następny kawałek jest wolny. Pani Gates wtula się we mnie swym ogromnym biustem i wsuwa mi dłonie w tylne kieszenie spodni. Chyba tylko koktajl Mołotowa mógłby mnie wyswobodzić z jej uścisku. Aimee tańczy, przytulona do mojego ojca; on prowadzi ją płynnie po

obwodzie parkietu. Wymieniamy zakłopotane uśmiechy, ale widzę, że polubiła mojego staruszka. Chyba w tej chwili postanawiam sobie, że nie będę go pytać o to, co stało się z mamą. Lepiej płynąć z wiatrem. Ciekawe, gdzie nas zaniesie. Nic na siłę. Dzisiejszy wieczór ma służyć odnowieniu kontaktu, a nie rozwiązywaniu tajemnic. Jednak kiedy wracamy do stołu, by napić się piwa i odsapnąć, Aimee zadaje pytanie, które zmienia nastrój całego spotkania. Nie mogę jej jednak za to obwiniać. Jej pytanie jest absolutnie uzasadnione. Nie mogła wiedzieć, że wywoła prawdziwą burzę w samym środku baru Larry’s.



60

– Panie Keely – zaczyna Aimee, wyraźnie ożywiona naszymi parkietowymi wygibasami. – Co właściwie robił pan po opuszczeniu Oklahomy? Widzicie? Zupełnie niewinne pytanie bez żadnych podtekstów. – Sporo podróżowałem – odpowiada wymijająco ojciec. – Byłem tu i tam i siam. Nie potrafiłem nigdzie zagrzać miejsca na dłużej – dodaje i nagle widzę iskierkę w jego oku, która pojawia się zawsze, gdy przypomina mu się coś miłego. – Jednym z moich ulubionych miejsc było Key West na Florydzie. Te zachody słońca! Jakby ktoś zanurzał i rozmieszał w oceanie gałkę lodów toffi w polewie truskawkowej. Czas płynie tam inaczej, wolniej. Pewnie gdybym tam został, byłbym dziś o pięć lat młodszy – kończy z uśmiechem. Myślę, że na swój sposób naprawdę w to wierzy. – W takim razie dlaczego pan stamtąd wyjechał? –

pyta Aimee. Przez cały wieczór wsłuchuje się w jego słowa tak uważnie, jakby spodziewała się, że przypadkiem wyjawi nam sens życia. – Czemu wyjechałem? – Tata pije łyk piwa. – Dobre pytanie. Podejrzewam, że powód był stary jak świat – kasa. A raczej jej brak. Wymaga się od nas jej posiadania, jeśli chcemy jeść, pić i gdzieś mieszkać. Jedenaste przykazanie mówi: będziesz spłacał długi w terminie. Kończy piwo i ponownie napełnia kufel. – Założę się jednak, że Suttera bardziej interesuje, dlaczego wyjechałem z Oklahomy, a nie z Florydy. Dobrze myślę? – Patrzy na mnie z uniesionymi pytająco brwiami. Nie przeczę, przeszło mi to przez myśl. – To uczciwe pytanie – ciągnie tata. – Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Pozwól, że zacznę od tego: naprawdę chciałem być ojcem dla ciebie i Holly. Bardzo tego pragnąłem. Wasza dwójka była dla mnie ważniejsza niż cokolwiek w świecie. Okazało się jednak, że nie potrafiłem być prawdziwą głową rodziny. A przynajmniej tak uważała wasza matka. Między nami naprawdę się pogorszyło. Wydawało mi się, że lepiej będzie, jeśli zniknę z waszego życia. Przynajmniej na trochę. Taki był plan. Problem polega na tym, że chwila potrafi trwać wieki. Nie do końca satysfakcjonuje mnie ta odpowiedź. Chciałbym przeanalizować to na spokojnie i wrócić do

tematu później. Nie udaje się. – No dobrze, ale właściwie o co poszło? – pyta pani Gates ku mojemu zaskoczeniu. Wpatrywała się w blat nieprzytomnym wzrokiem i byłem pewien, że nie kontaktuje. – Historia stara jak świat – mówi ojciec. – Różnice nie do pogodzenia. Chciała planować ze mną przyszłość, której nie byłem w stanie jej dać. – Ha! – woła kobieta i przechyla głowę do tyłu, ta jednak wraca jak na sprężynie. – Moje doświadczenie mówi, że „różnice nie do pogodzenia” zwykle polegają na tym: ona uważa, że on nie powinien jej zdradzać, a on, że wręcz przeciwnie! Ojciec nie daje się sprowokować. – To, co myślą kobiety, pozostaje dla mężczyzny tajemnicą. I wtedy, sam nie wiem dlaczego, z moich ust wychodzą słowa: – Mama mówiła, że ją zdradziłeś. Nie rozumiem, po co to powiedziałem, ale skoro zdanie już padło, pozostaje mi tylko brnąć dalej. – Zawsze obwiniała cię za wszystko, ale ja nie chciałem w to wierzyć. Wydawało mi się, że w ten sposób próbowała przekabacić nas na swoją stronę. Przez dłuższą chwilę ojciec pociera brzeg kufla. – Więc jak było? – dopytuje jego dziewczyna. – Zdradziłeś ją czy nie?

Ojciec spuszcza wzrok. – Może. Troszeczkę. To chyba jedna z tych rzeczy, na temat których nie potrafi i nie chce kłamać. Jasne, to, co zrobił, zasługuje na potępienie, a jednak powtarzam sobie, że zawiniła przede wszystkim mama. Traktowała go źle, więc szukał pocieszenia w ramionach innej. – Ja pierniczę! – woła pani Gates. – Tylko mężczyzna może wymyślić taką odpowiedź! Może mi wyjaśnisz, jak można „troszeczkę” kogoś zdradzić? Ojciec uśmiecha się szeroko, ale nie jest to już szczery uśmiech. – Wiesz, jak to jest – zaczyna. – Czasem wychodzisz trochę się rozerwać, poznajesz kogoś, kończy się jak kończy. Te dziewczyny nic nie znaczą. Nie pamiętam nawet, jak wiele z nich wyglądało. – Wiele z nich? To ile ich było? – pytam. Przez moment mam wrażenie, że ojciec próbuje coś policzyć, ale szybko się poddaje. – Nie robiłem listy ani niczego takiego – odpowiada. – Usłyszałam wystarczająco. – Pani Gates uderza dłonią w stół. – Nie miałam pojęcia, że zadaję się z seryjnym gwałcicielem! – O Jezu… – Tata rzuca mi przepraszające spojrzenie. – Znowu zaczyna przesadzać. Miałem nadzieję, że przynajmniej dziś nie będzie szaleć. Pani Gates nachyla się nad nim.

– Nie jestem wariatką. – Nie o to mi chodziło. Po prostu czasem dramatyzujesz. – Niczego nie dramatyza… dramutyzu… dramzuje! Jakiej reakcji się spodziewałeś? Właśnie dowiedziałam się, że potrafisz przelecieć dziesięć kobiet na godzinę, i to kobiet, których nawet nie kochasz. – Hej, wcale nie powiedziałem, że ich nie kochałem. Jestem pewien, że byłem w nich zakochany, nawet jeśli trwało to tylko czterdzieści pięć minut. – Ho, ho, całe czterdzieści pięć minut? W takim razie może powiesz mi lepiej, kiedy mój czas minie? – Niby skąd mam wiedzieć? Nie noszę zegarka – odpowiada tata i patrzy na nią z ukosa. Nawet ja wiem, że to nie najlepsza odpowiedź. Wyrysowane kredką brwi pani Gates unoszą się tak szybko, jakby chciały odlecieć z jej czoła. – To mi wystarczy! Ty zdradliwy psie. Pomyśleć, że chciałam zostawić dla ciebie męża i moich dwoje biednych dzieci. – Twoje biedne dzieci mają po dwadzieścia parę lat. Poza tym nigdy nie mówiłem, że chcę, byś kogokolwiek dla mnie opuszczała. Kobieta jest czerwona jak burak, calusieńka, aż po linię farbowanych włosów. – A, czyli możesz mnie wyrzucić jak starą, przeżutą kość? Dobrze, pokażę ci, co o tym myślę – syczy, po czym

chwyta talerz pełen brudnych od sosu kości i zrzuca je prosto na koszulę ojca. – O co ci chodzi? – denerwuje się tata, ocierając ciemne plamy. To świetny moment na wielkie wyjście, ale pani Gates jeszcze nie skończyła. – Ciekawe, czy teraz spodobasz się panienkom! – Macha ręką i przewraca na podłogę swój pełen piwa kufel, który roztrzaskuje się na płytkach koloru cegły. – Jezu Chryste, uspokój się, kobieto – prosi ojciec. – Cholera, Tommy! – Tak ma na imię mój tata. – Mówiłem ci, żebyś nie przyprowadzał tutaj tej szalonej kobiety, kiedy jest pijana! – woła sekundę później właściciel baru. – Zabierz ją stąd, zanim zniszczy coś więcej. – Ale mój chłopak wpadł w odwiedziny. – Nie obchodzi mnie to. Ludzie nie przychodzą tutaj, by oglądać takie sceny. – Nie zostałabym tutaj za żadne pieniądze świata – oznajmia pani Gates, po czym wstaje, zatacza się i wpada na stół, przez co na podłogę leci kufel ojca. – Zaczekaj – mówi ojciec, też wstaje i rzuca na stół dwadzieścia dolarów. – Sutter, zajmiesz się rachunkiem? Powinienem jej pomóc. – Jasne – odpowiadam, chociaż dwudziestka to zdecydowanie za mało, żeby zapłacić za żeberka i piwo, więc będziemy musieli dorzucić się z Aimee. Kiedy

kończymy płacić, ojciec i jego partnerka są już na zewnątrz. Mży. Widzimy ich na drugim końcu parkingu, w świetle latarni. – Odejdź ode mnie, ty wilku w owczej skórze! – wydziera się kobieta. – Uspokój się, proszę – odpowiada ojciec. – Źle to wszystko zrozumiałaś. Jednak pani Gates przeszła już na ciemną stronę pijackiego szumu. Daleko jej do spokoju. Zamiast tego za​machuje się i uderza torebką – wielkości kuli do kręgli – prosto w twarz ojca. – Nie mów mi, co mam robić – krzyczy i bierze kolejny zamach. Ojciec robi unik i zasłania się ramionami, ale kobieta walczy niczym średniowieczny rycerz, bijąc w niego gradem ciosów. – I nawet nie próbuj mnie więcej prosić o pożyczkę – mówi i łup! – uderza ojca w ramię. – Spłacisz wszystko, co do centa. Nie myśl, że ci odpuszczę. Nie wykorzystasz mnie i moich pieniędzy! Łup, łup, łup. W końcu ojcu udaje się przytrzymać ją za ręce i przycisnąć do samochodu. Pani Gates oddycha ciężko i mamrocze pod nosem. – Co za besznadziejny sukinsyn. Wiesz, kim jesteś? Besnadziejnym skurczybykiem!

Proponuję ojcu, że zawiozę ją do domu swoim mitsubishi, ale on mówi: – Dzięki, Sutter, ale lepiej będzie, jeśli zawiozę ją sam. Powinienem pogadać z nią na osobności. – Mamy jechać za wami? – Nie, nie trzeba. Wracajcie do mnie. Spotkamy się pod domem za pół godziny. – Zostawisz tu jej samochód? – Nic mu nie będzie – odpowiada z uśmiechem, jakby nie działo się nic specjalnego. – Czyli do zobaczenia za pół godziny u ciebie? – Trzydzieści minut i ani jednej więcej.



61

Pół godziny. Godzina. Półtorej. Taty nie ma. Mżawka przeradza się w ulewę, deszcz bębni o dach samochodu. Po szybkie spływają rwące rzeki. – Chyba nie przyjedzie – rzucam i piję duży łyk 7upa z whisky. – Szkoda, że nie masz do niego komórki. – Nic by to nie dało. Sam nie mam telefonu. – Myślałam, że niedawno kupiłeś sobie nowy. – Już zdążyłem go zgubić. Błyska i grzmi tak blisko, jakby niebo otworzyło się tuż nad samochodem. – Robi się nieciekawie – mówię. – Lepiej wracajmy do domu. – Nie musimy. Możemy czekać tak długo, jak trzeba. – Ale po co? Nic się nie zmienił. Odszedł bez pożegnania. – Przekręcam kluczyk i wycofuję spod domu ojca, nie oglądając się za siebie.

Przez dłuższą chwilę jedziemy w ciszy. Nie włączam nawet muzyki. Słychać tylko grzmoty i szum pracujących wycieraczek. Częściowo przetrawiłem już moje wielkie, wyczekiwane spotkanie z tatą. Co za porażka. Mógłbym zrozumieć, że zdradzał mamę. Potrafi być naprawdę trudna. Ale facet, którego poznałem, myśli tylko i wyłącznie o sobie. Jezu, nie pamiętał nawet, że się umówiliśmy. I po co w ogóle mówił, że tak mu zależało, żeby być dobrym ojcem dla mnie i Holly? Coś mu nie wyszło. Co to za „chwila”, która trwa kilkanaście lat? Nikt, kto kocha swoje dzieci, nie zapomina o nich na tak długo. Do tego naciąga tę biedną, szaloną panią Gates. Czy w ogóle przejął się tym, że może zniszczyć jej małżeństwo i odwrócić jej dzieci przeciwko niej? Nie. Dla niego rodzina to absolutnie niezrozumiały koncept. Gdyby było inaczej, nie kazałby mi czekać w deszczu, w samochodzie zaparkowanym przed swoim domem, po tym, jak przejechałem taki kawał, żeby się z nim zobaczyć. Najwyraźniej moje trzy kwadranse miłości minęły dawno temu. Przez te wszystkie lata próbowałem go usprawiedliwiać. Zrzucałem na mamę całą odpowiedzialność za jego odejście, za to, że nas nie odwiedzał i że się z nami nie kontaktował. To dobry człowiek, powtarzałem sobie. On jeden, gdzieś tam, troszczył się o mnie. Mój wspaniały, cudowny tata.

Ta, jasne. Nikt nie musiał go wyrzucać. Opuścił nas z ochotą. Pewnie zostawił po sobie mnóstwo długów, które spłacała mama, albo jeszcze lepiej – Geech. Nic dziwnego, że mama nie może znieść mojej obecności. Za bardzo go jej przypominam. Chyba tego boję się najbardziej. Może jestem zupełnie jak on i czeka mnie takie samo beznadziejne życie. Ktoś za mną trąbi. Mitsubishi zjechało jakieś dziesięć centymetrów na drugi pas, a ten z tyłu wczuł się w rolę policjanta drogówki. „Pieprz się, koleś” – mamroczę pod nosem. Na drogach można spotkać o wiele bardziej niebezpiecznych ludzi niż ja – gadają przez telefony komórkowe, robią sobie makijaż, szukają na podłodze płyt kompaktowych. Prawda jest bowiem taka, że jeśli mam jakiś talent, to jest nim doskonała umiejętność jazdy pod wpływem. Nigdy nie dostałem mandatu, a na koncie mam tylko kilka otarć o słupki parkingowe i jeden słup od latarni. Historia ze śmieciarką wydarzyła się, kiedy jeszcze nie miałem prawa jazdy i jeździłem autem mamy. Nawet nie wezwano policji. Przecież nie mam na masce rozjechanego dzieciaka. O co chodzi temu gościowi z klaksonem? Brakuje mu zmartwień? Gdy wreszcie wjeżdżamy na autostradę, Aimee zaczyna mnie pocieszać. Mówi, że bardzo polubiła mojego staruszka i że szkoda, że pani Gates tak

zakończyła nasz wieczór. – Nie rozumiem, jak mogła się tak zdenerwować, skoro sama zdradza swojego męża. – Może dlatego, że ludzie są do dupy – odpowiadam beznamiętnie. Nie jestem w nastroju na pocieszanie. Otacza mnie mrok. Jest ciemniej niż ciemno. Bóg zapomniał dziś o swoim pijaczynie. – Nie wszyscy – oponuje Aimee. – Ty nie jesteś. – Mówisz? Widziałaś, jaki jest mój ojciec: to obrzydliwy kłamca i oszust. Typ, który pozbywa się rodziny równie bezboleśnie jak wąż skóry. Skąd wiesz, że nie pójdę w jego ślady? Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Na pewno chcesz się przeprowadzić do St. Louis z takim jabłkowym wężem jak ja? – Nie jesteś ani wężem, ani jabłkiem. Nie jesteś jak twój tata. Dobrze, że poznałeś prawdę. Możesz uczyć się na jego błędach. Jeśli nie chcesz być taki, jak on, nie musisz. Wszyscy jesteśmy wolni i możemy wybierać. – Niby co mamy do wyboru? Mam sobie wymyślić jakąś nową, fantastyczną przyszłość? Słyszałaś mojego ojca: mama chciała planować z nim przyszłość, której nie mógł jej dać. Cóż, ja też nie mam nic dla ciebie. To jak wada urodzeniowa, rozumiesz? Jestem chłopcem urodzonym bez przyszłości. – To nieprawda, Sutter. Masz tyle możliwości. – Nie, nie mam. Widziałem to wszystko we śnie, który

ciągle się powtarza. Jestem ja, jest Ricky. Bawimy się tak, jak w podstawówce z psem sąsiadów, wielkim, czarnym dobermanem. Tym razem jednak nie udaje nam się z nim zakumplować. Nie jesteśmy nawet blisko. Pies otwiera wielką, oślinioną paszczę i połyka Ricky’ego jednym kłapnięciem. Zostajemy sami: ja i warczący, kłapiący pies, który goni mnie rowem melioracyjnym, aż wpadam na betonową ścianę. Nie ma dla mnie ucieczki. Zawsze budzę się w tym samym momencie. Ciąg dalszy jest dla mojej podświadomości zbyt brutalny. Ale takie właśnie jest życie. Takie, nie inne. Biegniesz i biegniesz w kierunku ściany, a za tobą sunie wielki, czarny pies, który próbuje złapać cię za tyłek. Aimee kładzie dłoń na moim udzie. – Tak ci się tylko teraz wydaje. Pamiętaj, by nie tracić nadziei. – Nadzieja? Chyba żartujesz. Przez ten cały czas zrozumiałem jedno: nadzieja jest absolutnie zbędna. Co można mieć w zamian – tego jeszcze się nie dowiedziałem. Na razie alkohol będzie musiał wystarczyć mi za odpowiedź. Pociągam łyk whisky, ale wydaje mi się bez smaku. Nic nie jest w stanie mi pomóc. Jestem czarnym punktem na klatce piersiowej wszechświata. – Wiesz, jak jest. Twój tata pewnie musiał zostać dłużej z panią Gates. Wyglądała na kogoś z poważnym problemem psychicznym. Jestem pewna, że tak

naprawdę chciał do nas wrócić. Gdyby nie ona, pewnie zostalibyśmy tam na noc. – Ta, jasne. A gdyby nie zdradzał mojej mamy i nie porzucił mnie i Holly, wciąż bylibyśmy rodziną, wszystko byłoby cacy, byłbym przewodniczącym klasy w szkółce niedzielnej, a ty i ja galopowalibyśmy na srebrnych ogierach prosto na Plutona. Aimee milczy. Pewnie powinno mi być głupio za ten wybuch sarkazmu, ale czuję się już tak źle, że gorzej chyba nie mogę. – Wiem, że teraz wszystko wygląda beznadziejnie, ale pamiętaj, że rodzice to też ludzie. Nie zawsze wiedzą, co robić. To wcale nie znaczy, że cię nie kochają. – Dziękuję za tę głęboką psychoanalizę, doktorze Freudzie. Moja uwaga wcale jej nie peszy. – A nawet jeśli naprawdę by cię nie kochali, to nie znaczy, że wolno się poddawać. Musisz dać miłości szansę, to raz. I dbać o nią, kiedy już ją masz. Wiem coś o tym, bo cię kocham. Nie wolno ci w to wątpić. – Przestań, Aimee. To nie opera mydlana. Wcale mnie nie kochasz. Wmawiasz to sobie, ale to nie miłość. Jesteś pijana i pewnie czujesz wdzięczność. Cieszysz się, że ktoś się tobą zainteresował i zauważył w tobie kogoś więcej niż tylko zabawkę na jedną noc. Dziewczyna nachyla się do mnie i krzyżuje ramiona. – Nie mów tak, Sutter. Nie próbuj tego zepsuć

słowami. Ale ja dopiero się rozkręcam. – Jeszcze na to nie wpadłaś? Nie ma wcale komandor Amandy Gallico. Nie ma Jasnych Planet. Nie ma czegoś takiego jak wspólne dobro. Pozostaje nam święta trójca atomowych wampirów: bóg seksu, bóg pieniędzy i bóg władzy. Bóstwo pięknej duszy zdechło z głodu dawno, dawno temu. Aimee wyprostowuje ręce. – Możemy to zmienić. Kręcę przecząco głową. – To zbyt wiele do zmiany. I za dużo trudności. – Nieprawda. Tak ci się teraz wydaje, bo się boisz. Zresztą, wszyscy się boją. Patrzę na nią zimno. – Ja się boję? Niby czego? Wymień choć jedną rzecz. Nie wiem, czy pamiętasz, ale to ja zeskoczyłem z trzystumetrowego mostu do rzeki. – Dobrze wiesz, co mam na myśli. Ty… ej, uważaj! – Co? – Jedziesz pod prąd!



62

Znów ktoś na mnie trąbi. Tym razem jest to głośny, wkurzony wrzask osiemnastokołowej ciężarówki. Odbijam gwałtownie w prawo, ale nawierzchnia jest śliska po deszczu i wpadamy w poślizg. Mitsubishi kręci tyłem, nosi nas z jednego pasa na drugi. Ciężarówka – z cysterną – warczy silnikiem tuż obok; jest tak blisko, że wystarczy jeden nieuważny ruch, byśmy znaleźli się między kołami, przynajmniej tak się wydaje. Aimee odpina pas i próbuje się wcisnąć na podłogę. W myślach widzę już nagłówki: NASTOLETNI KRETYN GINIE W WYPADKU Z POŻAREM I POZBAWIA SWOJĄ DZIEWCZYNĘ – DRUGĄ OFIARĘ – SZANS NA WSPANIAŁĄ PRZYSZŁOŚĆ. Cysterna jest może pięć centymetrów od mitsubishi. Czuję, że zaraz w nią uderzymy, jednak w ostatniej chwili samochód skręca w przeciwną stronę. Teraz możemy się martwić już „tylko” betonowymi słupami,

które stanowią osłonę autostrady. Jeden z nich zbliża się do nas niebezpiecznie od prawej, ale tylko się o niego ocieramy, bo zaraz udaje mi się odzyskać kontrolę nad pojazdem i zatrzymać na poboczu, w wysokiej, mokrej trawie. Aimee podnosi się z podłogi. Ma szeroko rozwarte źrenice, usta jej drżą. – Jezu Chryste! – wołam. Nie jestem w stanie powiedzieć nic więcej. – Wszystko w porządku – mówi. – Nic ci nie jest? Nie mogę w to uwierzyć. Powinna lać mnie po mordzie, krzyczeć, cokolwiek. – Nic nie jest w porządku – odpowiadam ostro. – Czy ty tego nie widzisz? Jestem nieudacznikiem, stuprocentowym popaprańcem! Aimee siada na miejscu pasażera i obejmuje mnie mocno. – Po prostu cieszę się, że wyszliśmy z tego cało. – Co ty wyprawiasz? – Odsuwam jej ręce. – Prawie cię zabiłem, a ty chcesz mnie przytulić? Powinnaś znaleźć się tak daleko ode mnie, jak to możliwe. – Nieprawda – zaczyna płakać. – Chciałam tylko, żebyś poczuł się lepiej. – Tak? Cholera, w takim razie to ja sobie pójdę! – Otwieram drzwi i wychodzę z auta. Idę poboczem, deszcz zacina, krople uderzają jak gwoździe. – Wracaj sama! – krzyczę przez ramię. – Tak będzie dla ciebie

bezpieczniej. Oczywiście nie słucha. Wychodzi za mną i woła, żebym wracał. Przyspieszam. Mam wrażenie, że jeśli będę szedł wystarczająco szybko, uda mi się uciec od samego siebie. – Sutter! – krzyczy. – Stój. Przepraszam! Nie wierzę. Przeprasza? Za co? Odwracam się, żeby jej powiedzieć, by wracała do samochodu i pozwoliła mi odejść, ale nie zdążam. Widzę parę świateł pędzącą tuż na nią, od tyłu. Wołam tylko „Aimee!”, ona robi krok w lewo, światła oślepiają mnie na moment, słyszę nieprzyjemne łupnięcie i widzę, jak jej ciało pada w wysoką trawę. Skóra mi płonie, kiedy biegnę do niej. Deszcz praktycznie mnie oślepia. W żołądku mam dzikie zwierzę, które próbuje wydostać się ze mnie przez klatkę piersiową i usta. „Co ja narobiłem? Co ja narobiłem?” – powtarzam, chyba tylko w myślach, nawet nie wiem. Leży w trawie, włosy ma przemoczone, a na policzku ślady błota. A może krwi? Klękam przy niej. – Aimee, Boże, Aimee. Jestem pieprzonym idiotą, Aimee. – Sutter – szepcze, nie otwierając oczu. – Chyba potrącił mnie samochód. – Wiem, kochanie, wiem. Pamiętam skądś, że nie powinno się przemieszczać osób, które brały udział w wypadku, bo można uszkodzić

kręgosłup. Klękam więc tylko przy niej, bojąc się choćby dotknąć jej twarzy. – Nie martw się, sprowadzę pomoc – zapewniam, ale przecież nie mam nawet komórki, więc nie mogę zadzwonić po karetkę. Co za kretyn. Ona otwiera oczy i próbuje usiąść. – Nie rób tego – proszę. – Wydaje mi się, że nie powinnaś się ruszać. – Poczekaj – odpowiada i opiera głowę na mojej piersi. – Chyba nie stało się nic poważnego. Uderzył tylko w rękę. Po bliższym przyjrzeniu plama na policzku okazuje się błotem. Ocieram je delikatnie. – Pomożesz mi wsiąść do auta? – mówi. – Przemokniemy do suchej nitki. – Oczywiście, skarbie. – Obejmuję ją w pasie i chcę podnieść, ale krzywi się i prosi, żebym przestał. – Coś nie tak? – Ręka. Chyba jest złamana. – Bardzo boli? Gdzieś za nami ktoś woła: – Boże, nic jej nie jest? To chłopak i dziewczyna, kilka lat starsi od nas, wyglądają na studentów. – Po prostu wpadła na nas. Nic nie mogłem zrobić – tłumaczy on. – Uderzyło ją tylko lusterko – dodaje ona. Trzyma nad

głową rozłożony magazyn dla ochrony przed deszczem, ale niewiele to daje. – Jest do wyrzucenia, całe rozbite. Nagle weszła na drogę. – Przepraszam – mówi Aimee. – Nie trzeba, nie przejmuj się. Mam nadzieję, że nic ci nie jest. – Wszystko w porządku – odpowiada. – Chyba złamała rękę – dodaję. – Miała naprawdę dużo szczęścia – zauważa dziewczyna. – Co wy tu robiliście? Mam ochotę powiedzieć, że to nie jej sprawa, ale Aimee mnie ubiega. – Szukaliśmy czegoś. Wypadło nam z samochodu. Chłopak proponuje jeszcze, że podwiozą nas do szpitala, ale dziękuję mu i zapewniam, że damy sobie radę sami. Moja odpowiedź wyraźnie go uspokaja. Dziewczyna rzuca jeszcze na odchodnym: – Musicie bardziej na siebie uważać. Pomagam Aimee wstać. Chyba faktycznie nic jej nie jest, poza tym, że boli ją lewa ręka. Nie widać wystających kości ani nic takiego. Chłopak odprowadza nas do samochodu i otwiera drzwiczki od strony pasażera. Jego partnerka wraca do ich wozu. – Jesteś pewien, że dasz radę prowadzić? – pyta po raz ostatni, kiedy Aimee siedzi już bezpiecznie zapięta. – Damy sobie radę – odpowiadam. – Najwyżej będę jechać dwadzieścia kilometrów na godzinę. Nie pozwolę,

żeby stało jej się coś złego. Siadam za kierownicą i mówię, że jedziemy prosto na ostry dyżur, ale moja dziewczyna odmawia. Boi się, że ja wyląduję na policji, a ona będzie musiała tłumaczyć się rodzicom. – Poczekam do jutra i pójdę do przychodni. Coś wymyślę. – Nie boli cię? – Trochę. – W takim razie nie ma dyskusji. Jedziemy na pogotowie. – Nie, Sutter – mówi twardo, a w jej oczach nie widzę bólu, tylko determinację. – Jutro pójdę do lekarza. Nie chcę, żeby cokolwiek skomplikowało nasz wyjazd do St. Louis. – Jesteś pewna? – Tak, jestem pewna. Jest przemoczona i brudna, ale nigdy nie kochałem nikogo tak mocno, jak ją teraz. Już wiem, że właśnie dlatego będę musiał pozwolić jej odejść.



63

Ricky pakuje koszulki do plecaka. Szykuje się na wakacje w Galveston, jedzie tam z Bethany i jej rodzicami. Chce spróbować surfowania i oczywiście wybrać się w rejs łodzią po Zatoce Meksykańskiej – to obowiązkowa atrakcja dla każdej pary. – Czyli twój stary związał się z jakąś półwariatką – stwierdza, składając kolejny T-shirt. – Nie „pół”. To wariatka pełną gębą. – Pewnie tak się kończą poszukiwania partnerki po czterdziestce. Domyślam się, że ten komentarz jest przeznaczony dla mnie i odnosi się do ilości dziewczyn, z którymi się umawiałem. Zasłużyłem sobie – chłopak ma rację. – Nie mogę za to uwierzyć, że przez te wszystkie lata karmiłeś mnie bajeczką o jego niezwykle ważnej pracy na szczycie wieżowca Chase’a. – To nie moja wina, że jesteś łatwowierny. Naprawdę

ani razu się nie zastanawiałeś, dlaczego nigdy go nie widujesz? – Hej, nie znam żadnych rekinów finansjery. Przyjąłem po prostu, że jest wiecznie zajęty. – To było głupie z mojej strony. Ale jak już raz zacząłem, trudno mi było przestać. – Wyobrażam sobie. Widzę, że ma do mnie żal i wcale mu się nie dziwię. Faceci nie potrafią jednak tak po prostu wyjaśniać swojego zachowania i przepraszać za nie. Muszą wymyślić sposób na odkupienie winy. – Wiesz, cała ta sytuacja z ojcem i to, co przydarzyło się z Aimee, dało mi sporo do myślenia. Podejrzewam, że miałeś rację – zaczynam ostrożnie. – Stary, ja zawsze mam rację. Dobrze o tym wiesz. – Mam na myśli ograniczenie picia. Weekendy mi wystarczą. Tak będzie nawet zabawniej. – Powodzenia. – Coś sugerujesz? – Nic specjalnego. Zastanawiam się po prostu, kto nad kim panuje: ty nad whisky czy odwrotnie. – Stary, to ja trzymam stery, zawsze. Znasz mnie przecież. Jestem wirtuozem, a whisky to moje skrzypce warte milion dolarów. – Jasne. – Ricky zamyka plecak. – Słuchaj, muszę lecieć do Bethany. Nie wiem, czy się zobaczymy przed wyjazdem. Spodziewaj się pocztówki albo mejla ze

zdjęciem Ricky’ego na dzikiej fali. I tyle. On idzie w swoją stronę, a ja w swoją. Kiedyś rozbilibyśmy historię mojego taty na tysiąc drobnych szczegółów i drobiazgowo przeanalizowalibyśmy każdy z nich, by dotrzeć do sedna. Teraz musi mi wystarczyć krótkie: „Trzymaj się, do zobaczenia”. Trudno, tak musi być. Zresztą ja sam spieszę się do Aimee. Idziemy dziś na kolację do Marvin’s. Odkładałem ten moment, ale już dłużej nie mogę. Czas na Poważną Rozmowę. Po ostatnich wydarzeniach urosłem do rangi superbohatera w oczach rodziny Finecky. Aimee opowiedziała mamie, że złapaliśmy gumę na autostradzie, w deszczu. Kiedy pomagała mi zmienić koło, przejeżdżający samochód wpadł w poślizg, a ja – ryzykując życie – odciągnąłem ją w ostatnim momencie. Uderzyło ją tylko lusterko i nawet nie wiedziała, że ma złamaną rękę, dopóki nad ranem następnego dnia nie obudził jej ból. Dziwnie się czuję, kiedy wchodzę do jej domu i wszyscy, łącznie z morsowatym Randym, uśmiechają się do mnie promiennie, jakbym był co najmniej Jamesem Bondem. Ja sam czuję się raczej jak podwójny agent, który inflitruje ich działania pod fałszywym nazwiskiem. Nie tylko dlatego, że wcale nie jestem bohaterem, ale też ze względu na to, co zamierzam powiedzieć Aimee.

W naszej ulubionej jadłodajni nic się nie zmieniło: dalej jest ciemno, a klientów niewielu, w szafie grającej czeka na nas Dean Martin. Jedyna różnica jest taka, że w moim 7upie nie ma whisky. Ricky we mnie nie wierzy, ale nie piłem alkoholu od wyprawy do Fort Worth, czyli całe pięć dni. Aimee jest cała w skowronkach, mimo wielkiego gipsu na całej ręce. Zastanawia mnie, jak radzi sobie z ubieraniem. Na szczęście jest praworęczna, więc bez problemu może trzymać widelec. Lepiej tylko, żeby nie zamawiała niczego, co wymaga użycia noża. Kiedy zobaczyłem ten gips po raz pierwszy, zastanawiałem się, czy będzie w stanie pojechać do St. Louis. Stwierdziła jednak, że w tej chwili nic nie może jej stanąć na przeszkodzie. Zapytałem, czy da radę pracować w księgarni – była przekonana, że tak. Do jej obowiązków będzie należała tylko obsługa kasy i pomoc w szukaniu książek na półkach. – To o wiele prostsze niż składanie i rozwożenie gazet – mówi. – Zdaje się, że masz rację – przyznaję. – Oczywiście, że mam. – Uśmiecha się szeroko. Dla Aimee nasza wizyta w Marvin’s to mała, miła ceremonia. W ten sposób mamy się pożegnać z Oklahomą i wszystkim, co za sobą zostawimy. Ma rację, to jest pożegnanie – tyle że inne niż się spodziewała. Nie zamierzam jednak przechodzić do rzeczy od razu.

Nie wolno niczego popędzać. Zaczynam od zupełnie innego tematu. Odpowiadam na pytanie, którego Aimee nie zada, bo jest na to zbyt taktowna. – Ojciec nie dzwonił, przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Jeśli nawet rozmawiał z mamą, jestem pewien, że od niej się o tym nie dowiem. – Pewnie się wstydzi albo ma wyrzuty sumienia. Może ty powinieneś do niego zadzwonić. – Nie wydaje mi się. – Rozmawiałeś z mamą albo siostrą o tym, że tam byłeś? – Nie. Mama pewnie z wrażenia dostałaby zawału. Holly dzwoniła i pytała, ale powiedziałem jej, że musiałem przełożyć wyjazd. Nie mam ochoty wysłuchiwać tekstów w stylu „A nie mówiłam?”. Wystarczy mi to, co widziałem. One nie muszą o tym wiedzieć ani się tym napawać. Pewnie i tak są przekonane, że noszę w sobie uszkodzony męski gen rodu Keelych. Nie chcę, by wiedziały, że ja też o tym wiem. Dobra, starczy już o mojej fantastycznej rodzinie. Dołuje mnie to. – Nie szkodzi. – Aimee wyciąga zdrową rękę i ściska moją dłoń. – Ja będę twoją rodziną.



64

Powstrzymywanie się od picia zdaje się w ogóle nie przeszkadzać Aimee. W gruncie rzeczy wydaje się nawet, że odczuła pewną ulgę. Jest taka pewna siebie. Cudownie się na nią patrzy. Czasem przejmuje inicjatywę i opowiada coś sama z siebie. Jeszcze nie tak dawno potrzebowała co najmniej czterech drinków, zanim rozluźniła się na tyle, by wchodzić na osobiste tematy. Teraz nie ma z tym kłopotu. Jest wieczór, Aimee opowiada kolejną historyjkę związaną z rozwożeniem gazet. Pewnego razu spotkała grupkę „ciekawych” dziewczyn. Wiem, co próbuje w ten sposób osiągnąć: zawsze zaczyna te opowieści, kiedy chce, bym zapomniał o problemach rodzinnych. Miała wtedy czternaście lat i większość gazetowej trasy pokonywała jeszcze na piechotę. Na drodze stanęły jej dwie piętnastolatki w czarnych bojówkach, z łańcuchami przypiętymi do pasków, umalowane

mocniej niż Kleopatra. Nie spały całą noc i były wyraźnie pod wpływem jakichś środków. Na początku ją zaczepiały: – Patrzcie, idzie Czerwony Kapturek. Idziesz do babci? Co tam masz w koszyczku? Aimee wyobrażała już sobie, jak wyrywają jej torbę i rozrzucają gazety po całej ulicy. I pewnie tak by się stało, gdyby nie odpowiedziała im w absolutnie genialny sposób. – Widziałyście UFO, które przed chwilą tu przelatywało? – zapytała. – UFO? Jakie UFO? Naćpałaś się czy zwariowałaś? – kpiły. Ale Aimee nie dała się wyprowadzić z równowagi i zaczęła opowiadać im wszystko ze szczegółami: przypominało wielki strąk, migotało fioletowym światłem, a ze środka dobywała się muzyka, jakiej nigdy wcześniej nie słyszał żaden człowiek. Naćpane piętnastolatki w jednej chwili zmieniły podejście. Już nie były takie harde. Zdziwione zadarły głowy. Aimee zmyślała jak natchniona. To nie pierwszy raz, kiedy widziano ten statek. Mówili o tym nawet w telewizji. Ci, którzy go widzieli, twierdzą, że odczuli pozytywne skutki tego spotkania. – Wszystko dzięki tej osobliwej muzyce – tłumaczyła. – Po jej wysłuchaniu ludzie stają się mądrzejsi, szczęśliwsi i piękniejsi.

I tak groźne piętnastolatki stały się jej koleżankami. Pomogły jej dokończyć roznoszenie gazet, pełne nadziei na spotkanie UFO, kosmiczną muzykę i przemianę w nowe, cudowne istoty. – Genialne kłamstwo – przyznaję z uznaniem. Aimee uśmiecha się, zamyślona. – Kiedy to opowiadałam, nie wydawało mi się, że kłamię. Wpadłam na nie przypadkiem w pizzerii, tydzień później. Nawet się do mnie nie odezwały. Dziwne to było, jakby złość i bunt kompletnie z nich wyparowały. Wydały mi się żałosne, małe i zagubione. – Widocznie potrzebowały UFO, w które mogłyby uwierzyć. – Pewnie tak. Na szczęście mój statek kosmiczny przyleciał już po mnie. – Naprawdę? – Oczywiście. Ty nim jesteś. – Mówisz? – Popatrz tylko, jak bardzo zmieniłam się przez ostatnie kilka miesięcy. – Nie da się ukryć – przytakuję. Trudno mi nie patrzeć na wielgachny gips na jej ręce. Jest tak duży, że Aimee ma poważny problem z przechodzeniem przez drzwi. – Do tego czeka na nas St. Louis. To się naprawdę stanie. Gdyby nie ty, nigdy nie znalazłabym w sobie tyle odwagi, by powiedzieć mamie, że wyjeżdżam. – Mam przeczucie, że St. Louis będzie twoją własną,

wyjątkową Jasną Planetą. Staniesz na jej czele niczym komandor Amanda Gallico. – Czy to nie ty jeszcze nie tak dawno twierdziłeś, że żadnych Jasnych Planet nie ma? – Poważnie? Może miałem zły humor. Już dawno mi przeszło – odpowiadam i piję 7up. Dziwnie smakuje bez whisky. – Chciałbym za to wyznać ci coś innego. Chodzi o St. Louis. – Wiem, że martwisz się, jak nam będzie w trójkę w kawalerce mojej siostry, ale to sytuacja przejściowa. Praca na mnie czeka, tobie też pewnie szybko uda się coś znaleźć. Wynajmiemy coś razem z meblami i wszystkim, co trzeba. Tylko przypadkiem nie wygadaj się przy mojej mamie. Ona jeszcze nie wie, że jedziesz ze mną. Myśli, że tylko pomagasz przy przeprowadzce. – Zupełnie nie o tym myślałem. – Odruchowo sięgam po szklankę z napojem, ale zwykły 7up w niczym tu nie pomoże. – Jest coś, o czym ci nie powiedziałem. To dość krępujące. Aimee wciąż delikatnie się uśmiecha, jakby była pijana – ale nie alkoholem, lecz nadzieją, którą wiąże z St. Louis. Nie chcę być tym, który ją otrzeźwi, jednak prawda jest taka, że nie jestem już potrzebny tej dziewczynie. Wystarczą jej marzenia. – Pamiętasz moje kłopoty z algebrą? Asterhole nie odpuścił. Próbowałem go przekonać, obiecywałem, że wezmę się za matematykę na studiach, ale postanowił

chyba dać mi nauczkę. Pewnie nie musiałem mówić na głos, że jego lekcje były nudne. Rogal na ustach Aimee zmienia się w wąską kreskę. – Czyli czeka cię poprawka? – Na to wygląda. – Biorę kolejny łyk napoju, ale oczywiście to wcale nie pomaga. – Jeśli chcę dostać świadectwo ukończenia szkoły, muszę iść na letni kurs poprawkowy. – Letni kurs poprawkowy – powtarza mechanicznie, a w jej oczach maluje się rozczarowanie. – Niestety. Zaczyna się za kilka tygodni. – Nie martw się. Na pewno można to załatwić tak, żebyś zaliczał algebrę w St. Louis. – Sprawdzałem, nie da się. Kurs musi być zrobiony w szkole, którą mam zamiar skończyć – odpowiadam szybko. Tak naprawdę wcale tego nie sprawdzałem, ale ma to całkiem sporo sensu. Dziewczyna nie poddaje się tak łatwo. – W takim razie zostanę z tobą i pomogę ci się przygotować. Pojedziemy do St. Louis pod koniec lata. Będzie więcej czasu na przygotowania. – Nie wiem, czy to dobry pomysł. Twoja siostra jest już gotowa, żeby przyjechać tu na weekend, czeka na ciebie praca. Jedyne sensowne rozwiązanie to chwilowa rozłąka: ty pojedziesz tam, a ja zostanę tu. Zaliczę ten kurs, popracuję u Geecha i odłożę trochę pieniędzy. Aimee gwałtownie chwyta mnie za rękę.

– Nie chcę jechać bez ciebie. Nie poradzę sobie sama. Patrzę jej prosto w oczy, próbując przekazać w tym spojrzeniu ładunek pewności siebie. – Chyba żartujesz. Świetnie dasz sobie radę. Przecież całe życie o tym marzyłaś. Z tyłu głowy pojawia się też myśl o idealnym facecie, którego z pewnością spotka na swojej drodze. Widzę go: genialny naukowiec, specjalista od koni, który dostrzeże w niej nową, fantastyczną planetę pełną cudów. Nie mówię tego na głos. Wiem, że jeszcze nie pora. – Ale ja chcę dzielić to wszystko z tobą – mówi stanowczo. – Myślisz, że nie wiem? Ale popatrz na mnie: marny ze mnie organizator. Pojedziesz pierwsza i na pewno wszystko świetnie ułożysz i zaplanujesz. Będę ci wręcz wdzięczny. Aimee przyjmuje ten pomysł z nowym entuzjazmem. Znów ma misję, coś, co może zrobić dla kogoś innego. Ma mnóstwo pomysłów. Przez ten czas pozna St. Louis na wylot. Dowie się, gdzie mieszczą się sklepy z męską odzieżą, żebym wiedział, gdzie szukać pracy, kiedy już przyjadę. – Gdy tylko odłożę trochę kasy, wynajmę dla nas mieszkanie i zacznę je urządzać. Ozdobię ściany, wszystko załatwię. – Brzmi naprawdę cudownie – przyznaję. – Ale może wstrzymaj się z wynajmem? Pozwól mi też się wykazać.

Poczekaj, aż prześlę ci trochę pieniędzy, zanim zaczniesz wić gniazdko. Chcę mieć poczucie, że też biorę w tym udział, dobrze? Uśmiecha się i ściska mnie za rękę. – W porządku. Możemy się tak umówić. Czuję się jak ostatnia kanalia. Czasem jednak trzeba wybrać, czy być szczerym, czy oszczędzić komuś przykrości. Osobiście zawsze wybierałem drugie rozwiązanie. Zresztą nie mogę jej teraz powiedzieć całej prawdy, bo nigdy się nie wyprowadzi. Poczekam, aż będzie już na miejscu co najmniej miesiąc, zacznie pracę i nowe życie. Wtedy wyślę do niej długiego mejla. Jeszcze nie wiem, co napiszę. Najważniejsze, bym potrafił przekazać, że nie dołączę do niej w St. Louis. Mogę dać jej przyszłość. Tylko że mnie w niej nie ma. Odwożę ją do domu. Trudno mi się z nią rozstać. Niewygodnie tulić kogoś z zagipsowaną ręką, ale po prostu nie mogę się od niej oderwać. Całujemy się jak wariaci. Nigdy wcześniej nie bzykaliśmy się w aucie na trzeźwo – ani z gipsem na ręce – ale dziś cholernie tego chcę – i wcale nie dlatego, że jestem napalony. Chcę tylko poczuć z nią bliskość ten ostatni raz. Aimee hamuje jednak moje zapędy. Całuje mnie w nos i w czoło i mówi, że będziemy jeszcze mieli na to mnóstwo czasu później. – Poza tym mama mogłaby nas zobaczyć – przypomina. – Tylko pomyśl o St. Louis: będziemy się

kochać w każdym pokoju naszego mieszkanka. Całuję ją jeszcze raz, mocno i długo. A potem mówimy sobie „do zobaczenia”.



65

Pamiętacie, co chciała wymóc na mnie Cassidy? Żebym choć raz postawił czyjeś uczucia wyżej od swoich? Ciekawe, co by powiedziała, gdyby obserwowała moje dzisiejsze spotkanie z Aimee. Cass zawsze uważała, że nie wiem, co to znaczy kogoś kochać. Dziś musiałaby przyznać, że to nieprawda. Powiedziała coś jeszcze. Że nie chcę uwierzyć, że ktoś może mnie kochać. – Nie wierzyłeś, że cię kocham – mówiła. Często wracam do tej wypowiedzi. Myślę, że gdyby ktoś naprawdę mnie pokochał, potrafiłbym to przyjąć. Po prostu wydaje mi się, że trudno jest być tego pewnym na sto procent. Jadę Dwunastą Ulicą i postanawiam do niej zadzwonić, żeby mi to wyjaśniła. Wyciągam telefon – nowiutki, jeszcze nie zgubiony – i czekam na połączenie. Podejrzewam, że będzie próbowała wyciągnąć ze mnie

informacje na temat Aimee i dowiedzieć się, o co chodzi z moim ograniczaniem spożywania alkoholu. Nim odbiera, mija dłuższa chwila. Po szumie zgaduję, że jest na autostradzie. Są razem z Marcusem w Nowym Meksyku, jadą do Albuquerque, gdzie Marcus ma grać w drużynie koszykówki lokalnego uniwersytetu i studiować administrację publiczną czy coś podobnego. – Och, Sutter. Tu jest tak pięknie – zachwyca się Cassidy. – Zapada zmierzch, jeszcze nie widziałam takich kolorów. Kiedy tylko przekroczyliśmy granicę stanu, zrozumiałam, dlaczego nazywają ten kawałek świata Krainą Czarów. W tej ziemi jest tyle natchnienia. – W takim razie chyba będziesz często wpadać z wizytą. – Powiem więcej. Podjęłam decyzję. Przenoszę się na tutejszy uniwersytet. Marcus namawiał mnie od dłuższego czasu, ale sama nie wiedziałam, czy tego chcę, aż do teraz. Jutro idziemy obejrzeć kampus, chociaż mnie właściwie wystarczają zdjęcia. Zakochałam się w tym miejscu. – Przecież od kilku miesięcy szykujesz się na studia w Oklahoma City… – Prawda, ale przecież mam prawo zmienić zdanie. – Nie jest za późno? – Nie, termin składania podań na studia mija piętnastego czerwca. Wszystko sprawdzałam. – Co na to twoi rodzice?

– To oni zachęcali mnie, żebym tu przyjechała. Zawsze uważali, że powinnam wyjechać na studia do innego stanu. Zobaczyć trochę świata i tak dalej. Poza tym wprost uwielbiają Marcusa. Nie dziwi mnie to. Jestem pewien, że w ich oczach Marcus to ogromny awans w porównaniu ze mną. Nie zamierzam jednak dzielić się swoimi przemyśleniami z małą. – A co z kosztami? Studiowanie poza domem jest dość drogie. – Pójdę do pracy. Jeśli naprawdę się czegoś chce, trzeba o to zawalczyć. – Gdzieś to już słyszałem. – Przede mną zupełnie nowa epoka, Sutter. – Cieszę się – odpowiadam krótko. Nie ma sensu się kłócić. Powinienem cieszyć się jej szczęściem. W końcu uważam ją za swoją przyjaciółkę. – A po co właściwie dzwoniłeś? Przez chwilę sam nie mogę sobie przypomnieć. – Nie wiem. Chyba po nic. Dawno nie gadaliśmy. Trudno mi ciągnąć rozmowę po tym, co usłyszałem. Cass obiecuje wysłać mi na mejla trochę informacji o swojej nowej uczelni i kilka zdjęć. Opowie mi o całej wyprawie ze szczegółami, kiedy wróci. – Świetnie, świetnie – powtarzam automatycznie, jakby w moim słowniku nie było innych słów. Rozłącza się sekundę później i rozpływa się w mroku

magicznej, nowomeksykańskiej nocy. Cass już nie ma, za chwilę Aimee nie będzie. Niespodziewanie ogarnia mnie ogromne, nieludzkie wręcz pragnienie.



66

Racja, miałem pić tylko w weekendy, ale przecież jest lato. Różnicowanie dni na „wolne” i „pracujące” nie ma sensu w wakacje. Wystarczy, żebym nie pił częściej niż raz, może dwa razy w tygodniu. Wprawdzie w zupełnie nieracjonalnym ataku wylałem całą flaszkę whisky do kratki ściekowej pod domem, ale jakoś sobie z tym poradzę. Mój ulubiony monopolowy jest niedaleko. Kupuję 7up – wyjątkowo w kubku w rozmiarze „megagiga”. O, tak. Ulice mojego miasta od razu zdają się bardziej przyjazne. Samochody trąbią na mnie z prawa i lewa. Noc jest ciepła, mijają mnie auta pełne dziewczyn, których piękne włosy powiewają niczym chorągwie wystawione przez opuszczone okna. Czyż nie byłoby cudownie, gdyby któraś zechciała pokazać mi swoje cycki? Może nawet tym razem bym za nią gonił. „To lato należy do Suttermana” – powiedziałbym jej. „Chcesz je ze

mną spędzić?” To zaczarowana noc. Nie warto pracować nad czymś, co i tak obróci się w perzynę. Poddaj się magii, pozwól jej wypełnić każdy centymetr szczeliny, którą czujesz pod mostkiem. Komandor Amanda Gallico ma swój statek kosmiczny, a ja mam swoją butelkę whisky. Próbujemy dotrzeć na tę samą planetę. Nie wiem, jak długo jeżdżę w kółko i jak trafiam do baru Hawajska Bryza. To niewielka, pomalowana na niebiesko budka z drzewa cedrowego z rysunkami palm na pozbawionych okien ścianach. Żwirowy parking na cztery samochody. Zawsze chciałem sprawdzić, jak jest w środku. Na pewno nie gorzej niż w barze Larry’s w Forth Worth. Wprawdzie nie mam pistoletu ani noża sprężynowego, ale czuję, że będę tu pasował. Co z tego, że jestem za młody, żeby kupić tu coś do picia? Niczego nie ryzykuję. Wewnątrz zastaję półprzytomnego pijaczynę przy barze i dwóch byłych kryminalistów grających w bilard. Barman wygląda jak znarkotyzowana wersja Buffalo Billa w hawajskiej koszuli. Pijaczyna nie odrywa oczu od barowego blatu, ale pozostali patrzą na mnie, jakbym właśnie zbezcześcił ich święte sanktuarium. Buffalo Bill już otwiera usta, żeby powiedzieć, żebym się wynosił, ale nie daję mu dojść do słowa. – Szanowny panie – rozpoczynam i odsłaniam

w uśmiechu przerwę między jedynkami. – Nazywam się Sutter Keely, mam osiemnaście lat i cierpię sercowe katusze, gdyż porzuciły mnie wszystkie moje ukochane. Jestem w wielkiej potrzebie whisky i 7upa. W jednej chwili groźnie zmarszczone oblicze barmana promienieje. Mężczyzna uśmiecha się szeroko, prezentując krzywe, żółte zęby. – Ha! Tego jeszcze nie słyszałem – mówi i patrzy na gości od bilardu. – Jak myślicie, chłopcy? Chłopak cierpi katusze. Zasłużył na drinka? Odrobinę większy i bardziej przerażający z dwóch eksgangsterów odpowiada: – Niech ma. Daj się napić biednemu Sutterowi. Któż z nas nie cierpiał przez baby? Półprzytomny pijak nic nie mówi, tylko podnosi głowę, wykrzywia kredowobiałą twarz i wyje radośnie: – Łuhuuu! – Whisky z 7upem raz! – woła przyćpany Buffalo Bill. Po chwili stawiam wszystkim jedną kolejkę whisky za drugą. By przerwać ponurą ciszę, która panuje w tej norze, puszczam wszystkie piosenki Jimmy’ego Buffetta, jakie są na liście tutejszej szafy grającej, i zaczynam wielką opowieść o Cassidy, Aimee i moim zaginionym ojcu. Wszyscy słuchają z pełną powagą. Sami mają podobne doświadczenia. – Czy to źle, że pozwoliłem Aimee odejść? – pytam, a większy z gangsterów, ten z bandaną na czubku głowy,

odpowiada: – Nie, Sutter. Postąpiłeś dobrze. Jesteś bohaterem. – Święta prawda – wtóruje mu naćpany Buffalo Bill, a półprzytomny pijak dorzuca swoje „Łuhuuu!”. Chłopaki z Hawajskiej Bryzy naprawdę mnie uwielbiają. Jestem ich maskotką. Powinniście widzieć, jak w ich oczach zapalają się światła, gdy opowiadam o proszonej kolacji u siostry i spalonym garniturze za tysiąc dolarów. – Cholerny Kevin. Ciężko gościa polubić – komentuje większy z gangsterów. – Suther – bełkocze pijaczyna w pierwszej próbie wypowiedzenia czegokolwiek. – Jesteś królem. Naprawdę. Chodzisz do kościoła, Suther? Bo wyglądasz mi na wierzącego. Zaskakuje mnie to pytanie – w tym miejscu i w tych okolicznościach – ale nie zamierzam go ignorować. – Oczywiście, że jestem wierzący. Jestem bożym pijaczyną. Facet odchyla głową i wyje radośnie, ale sekundę później łapie mnie mocno za ramię i zagląda mi w oczy pełnym żalu spojrzeniem. – Masz przed sobą całe życie – szepcze. – Ty też – mówię, podtrzymując go za rękę, by się nie wywrócił. – Nieprawda – odpowiada. – Wszyscy moi przyjaciele nie żyją, moje życie jest skończone.

– Jak to nie żyją? My też jesteśmy twoimi przyjaciółmi. – Łuhuuu! Przy ostatniej piosence Jimmy’ego Buffetta z Hawajskiej Bryzy wyparowują resztki ponurego nastroju. Kiedy zbieram się do wyjścia, bywalcy nie chcą mnie wypuścić. – Przykro mi, chłopaki – żegnam się. – Noc jest jeszcze młoda. Czekają na mnie inne przygody. Światło latarni pada na żwir na parkingu przed barem. Mam wrażenie, że stąpam po powierzchni Księżyca – z palmami w tle. To naprawdę wspaniała noc. Wciąż czuję radosne podniecenie po spotkaniu w Hawajskiej Bryzie. Mam wrażenie, że wyciągnąłem chłopaków z mroku, choć na chwilę. Może Marcus wcale nie miał racji i da się zbawić świat w pojedynkę. Założę się, że dziś mógłbym to zrobić – ocalić go choć na tę jedną noc. Co Cassidy wie o moich uczuciach? Jasne, że rozumiem, co to znaczy być kochanym. Otwieram ramiona i pozwalam, by omiatał mnie wiatr. Kocham wszechświat, a wszechświat kocha mnie. Chcę kochać i chcę być kocha​​ny, to proste. Cała reszta to bzdury – modne ciuchy, zielone cadillaki Geecha, fryzury za sześćdziesiąt dolarów, durne remiksy klasycznych hitów, celebryci na terapiach odwykowych, a przede wszystkim atomowe wampiry ze swoimi maszynami do pozbawiania ludzi dusz i z trumnami okrytymi flagą.

Mówię im wszystkim: do widzenia. Żegnaj, panie Asterhole, żegnaj, algebro, żegnaj, Geechu i Keeeeevinie. Żegnaj, solaryjna opalenizno mamy, żegnajcie, silikonowe piersi mojej siostry, opłacone kartą kredytową. Żegnaj, tato – po raz drugi i ostatni. Żegnajcie, mroczne uroki, nieznośne kace, rozwody i koszmary z Fort Worth. Żegnaj, liceum, Bobie Lewisie i mój dawny kumplu, Ricky. Żegnaj, przyszłości i żegnaj, przeszłości. I najważniejsze: żegnajcie, Aimee i Cassidy, i wszystkie wy, które byłyście, a potem was nie było. Żegnajcie. Do widzenia. Przestaję was czuć. Ta noc jest niemal zbyt cudownie niewinna, by moja dusza mogła to znieść. Kroczę spokojny, z wyciągniętymi ramionami, pod wielkim, tłustym księżycem. Spomiędzy szczelin w chodnikowych płytach wyrastają dzielne chwasty, a blask kolorowego neonu Hawajskiej Bryzy rozświetla odłamki szkła w rowie. Żegnajcie, powtarzam, żegnajcie, mówię i znikam, kawałek po kawałku, zapadając się w moje własne cudowne tu i teraz.