Anna Kleiber Kobieta z pazurem

Kobieta z pazurem Anna Kleiber

To, co się wydarzyło, zostało zorganizowane, aby pomścić śmierć Kazimierza – emeryta, którego rozbuchana chuć oraz starcza buta doprowadziły do utraty życia. I nie byłoby w tym nic zajmującego, gdyby splot wypadków nie spowodował, że spotkałam księcia z moich marzeń. 15 czerwca, piątek Energiczne spacery zawsze działały na mnie kojąco. Z tą myślą, z nadzieją odnalezienia tak niespodziewanie utraconej równowagi ducha, w zupełnych ciemnościach szybkim krokiem przemierzyłam marny skwerek, boisko, trzy razy okrążyłam bloki i zapuściłam się na teren szumnie zwany łąką. Nic z tego. Moje nerwy ciągle były napięte jak postronki, przepocona koszulka kleiła się do karku, a policzki pałały niezdrowym żarem. Nadal jednak pędziłam na oślep, licząc, że może wreszcie się uspokoję. W końcu, gdy potknęłam się o coś i o mały włos nie skręciłam nogi, zawróciłam do domu. Energicznie szarpnęłam drzwi do klatki schodowej i niewiele brakowało, a zderzyłabym się z panią Eugenią, która, nie wiedzieć czemu, na mycie schodów ukochała późne godziny wieczorne. – Justynko! Aleś mnie przestraszyła! – Trzymaną w ręku ścierkę wrzuciła do wiadra, po czym odsunęła je, aby zrobić mi przejście. – Ale zaraz, zaraz... – powiedziała i wytarła mokre dłonie o spódnicę. – Tak? – zapytałam z jedną nogą postawioną na pierwszym schodku, a drugą zawisłą w powietrzu. – Czy to ja czasem dziś nie widziałam twojego tatusia z... – Tak, dobrze pani widziała... – przerwałam jej i wiszącą w powietrzu nogę dostawiłam do tej, która była na stopniu. – To znaczy, że oni... są niby razem? – Tak – westchnęłam. – Tato właśnie dziś się do niej wprowadził – dodałam gwoli zaspokojenia jej ciekawości. W końcu nie było tajemnicą, iż mój rodzony ojciec związał się z panią Jadzią, która spełniała się jako właścicielka dobrze zaopatrzonego warzywniaka. – Czyli ten Ukrainiec już u niej nie mieszka... – powiedziała pani Eugenia do siebie. – Ukrainiec? – Ano tak. Ponoć wprowadził się do niej zaraz po Antonim. Kojarzysz Antoniego? Przecząco pokręciłam głową. – Taki siwowłosy, lekko przygarbiony. Zamieszkała z nim po tym, jak rozstała się ze Stanisławem. A Stanisława pamiętasz? – Chyba tak. Zdaje się, że pomagał jej w warzywniaku. – Oj, wszyscy jej pomagali... Wszyscy, tylko że ona nie z każdym mieszkała. A wracając do Stanisława, to on zamieszkał z nią tuż po śmierci męża, a Antoni niedługo po tym, jak tylko wyprowadził się Stanisław. Natomiast zaraz po nim wprowadził się do niej ten Ukrainiec. – To akurat zauważyłam, że odkąd pochowała męża, zawsze ktoś się obok niej kręcił – westchnęłam. Jadźczyna skłonność do wiszenia na męskim ramieniu była mi dobrze znana, ale za nic nie mogłam sobie przypomnieć twarzy jej licznych partnerów. Liczni partnerzy... właśnie to mi się nie podobało i uwierało niczym kamień w bucie. – Nie inaczej, a od pogrzebu minęły zaledwie cztery lata. Jak widać, moce przerobowe ma niespożyte. Ale zaraz, nie skończyłam mówić o tym Ukraińcu! Nie wiem, jak mu było, ale czarnooki był i przystojny, że uch! – Zwinęła dłoń w pięść i pocałowała ją z głośnym mlaśnięciem. – Był najprzystojniejszy z nich wszystkich, wliczając w to również świętej pamięci

nieboszczyka. Myślałam, że przy nim zostanie albo on przy niej... no, ale jednak się rozstali. A teraz proszę... twój biedny tatuś z nią zamieszkał... Pewnie, jak i tamci, dopomoże jej w prowadzeniu sklepiku? – Niech mi pani nie opowiada! – zdenerwowałam się, bo oczyma wyobraźni zobaczyłam, jak mój tato nosi skrzynki z ziemniakami, podczas gdy Jadźka siedzi, pije kawkę i paluchem zakończonym drapieżnym tipsem stuka w kasę fiskalną. – Nie opowiadam, tylko mówię, jak jest! – obruszyła się. – A tak na marginesie, Justynko złota, mało to innych bab po tym marnym świecie łazi? Przecież twój tatuś jest całkiem niczego sobie i mógłby... – Pani Eugenio, myślę dokładnie tak jak i pani: mógłby, ale widać nie chce – przerwałam jej, bo owa potworna wiadomość zalegała we mnie zaledwie od kilku godzin i nie byłam jeszcze gotowa na to, aby na zimno, bez emocji tak długo oddawać się jej roztrząsaniu. – Dobranoc – powiedziałam. – Idź spać, idź. A i pomódl się za tatusia, żeby na zdrowie mu ta znajomość wyszła. Ja jutro dam za niego na mszę... – mruknęła do siebie pani Eugenia i schyliła do wiadra, aby wyjąć ścierkę. *** Z ulgą weszłam do mieszkania i zamknęłam za sobą drzwi. Nie zapaliłam światła, tylko tak jak stałam, w przepoconym ubraniu, rzuciłam się na łóżko. Zacisnęłam powieki i zobaczyłam tatę z Jadźką. Natychmiast otworzyłam oczy, ale nic to nie dało, bo nadal ich widziałam... – Justynko, chyba się na mnie nie gniewasz? – Tata, starannie ogolony, w nowej koszuli w prążki, mówił do mnie, usilnie unikając kontaktu zwanego wzrokowym. – Ależ Tadeuszu – wtrąciła się Jadźka – nie na ciebie, tylko na nas. Jak by nie było, w tej materii działaliśmy razem. – Złożyła usta w ciup, przesłała mu buziaka i zawachlowała rzęsami. – Kochanie, pozwól, że całą winę wezmę na siebie. – Ujął jej przystrojoną złotymi pierścieniami oraz owymi drapieżnymi tipsami prawicę i ucałował z namaszczeniem. – Och, jaki ty jesteś cudowny! – Jadźka znów zamachała oblepionymi tuszem rzęsami i zalotnie odchyliła głowę, a jej natapirowana, kasztanowa koafiura nawet nie drgnęła. Zacisnęłam szczęki. Nie, żeby mierziło mnie szczęście ojca. Nie o to chodziło. Chodziło o to, że świat jest pełen innych kobiet: rozwiedzionych, wdów i panien, które byłyby bardziej odpowiednie dla mojego taty. A on co zrobił? Wybrał panią Jadzię z warzywniaka, do której, odkąd sięgam pamięcią, czułam nieprzemożną niechęć. – Justynko, nie denerwuj się. Ja ciebie doskonale rozumiem... – Tato chciał mnie uspokoić, ale sam nerwowo splatał i rozplatał palce. – Weź pod uwagę to, że kiedyś w końcu musieliśmy ci o tym powiedzieć! – A czy ja mam do ciebie jakieś pretensje? Byłoby przecież nienormalne, gdybym miała obiekcje o to, że wreszcie ułożył sobie życie. Tylko ciągle dręczyła mnie myśl, dlaczego właściwie wybrał ją – Jadźkę, która mężczyzn zmieniała jak rękawiczki? Czy taka osoba mogła rokować stabilny związek? Nie chciałam, aby ojciec przez nią cierpiał. A już w ogóle nie wyobrażałam sobie go pomagającego w prowadzeniu sklepiku. Od kilku lat z powodu problemów z kręgosłupem był na rencie, a przecież z tego, co mówiła Eugenia, Jadźka zaprzęgała do pracy każdego swojego absztyfikanta. – Zupełnie nie rozumiem, dlaczego mnie przepraszasz? – powiedziałam. – Jesteś dorosły, a mama umarła tak dawno, więc w zasadzie dziwię się, że tak późno... – No właśnie! – uśmiechnął się szeroko. – Najpierw czekałem, aż zdasz maturę. Potem

miałaś egzaminy na medycynę i... sama wiesz, jak z nimi wyszło, a raczej nie wyszło... – Zaczął się plątać, bo spojrzałam na niego ostrzegawczo. – W każdym razie czekałem nadal. Wreszcie szczęśliwie dostałaś się na kulturoznawstwo, ale co z tego, przecież co pół roku miałaś sesje, a między nimi kolokwia, i w obawie przed wytrąceniem cię z równowagi jakoś tak nie myślałem, aby kogoś sobie poszukać... Potem, gdy robiłaś kurs kosmetyczny, zacząłem nieśmiało myśleć, że może już mógłbym z kimś się związać, bo jesteś dorosłą kobietą o ukształtowanej osobowości, kończysz wszelkie nauki oraz masz pracę. No i proszę, szczęście się do mnie uśmiechnęło, bo spotkałem Jadzię, a ona wspaniałomyślnie okazała mi przychylność... Okazała mi przychylność? I do tego wspaniałomyślnie? Zmarszczyłam czoło, uniosłam brwi i spojrzałam na Jadźkę. Trzymała w dłoni szklankę i patrzyła na mnie z wyższością. – Okazała... – syknęłam. – Nie inaczej... – odsyknęła Jadziurwa. – Ale na tym nie koniec. – Tato chyba nie słyszał, albo nie chciał usłyszeć, wymiany wrogich posykiwań. – Nie koniec?! – popatrzyłam na niego ze zgrozą. – A i owszem, owszem... – Wciągnął w płuca haust powietrza, zerknął na Jadźkę, a ona skinęła mu głową, co odebrałam jako sygnał, że dobrze mówi i ma kontynuować. – Ja wiem, że to dla ciebie może być okrutny cios tak nagle zostać samej w domu... ale ja przecież daleko się nie wyprowadzam. Zawsze będziesz mogła do nas wpaść... kiedy tylko będziesz chciała... – Z napięciem patrzył na mnie swymi zielonymi oczami, a krzaczaste brwi zbiły się w niepewny łuk. – Wyprowadzasz się z domu? – Zdębiałam. – Jak to: wyprowadzasz?! Tato nerwowo zaczął gmerać po kieszeniach. Domyśliłam się, czego tam szukał – sprawdzonego uspokajacza – mocnych jasnych. Nie znalazł ich, wstałam więc i przyniosłam z kuchni: – Ostatnia – powiedziałam i podałam mu paczkę. – Hola, hola! – ostrzegawczo warknęła Jadźka. Ojciec przerwał rozrywanie opakowania. – To hola jest do was obojga! Ty miałeś przestać palić – wydarła mu z dłoni mocne jasne i odłożyła na brzeg stołu – a ty – zwróciła się do mnie – uświadom sobie, że mój Tadziu jest pełnoletni i może mieszkać, gdzie chce oraz z kim chce! – Tak, Jadziu, zdrówko przede wszystkim... – Tato tęsknie spojrzał na leżącą opodal paczuszkę, po czym chwycił szklankę z herbatą i wypił kilka nerwowych łyków. Dobrze, że zdążyła ostygnąć, bo niechybnie poparzyłby sobie przełyk albo i co innego. – A tak na marginesie, Justyno, drzwi naszego domu stoją przed tobą otworem. – Powiedziała to z wyraźnym oporem, co dobitnie świadczyło o tym, że myśli dokładnie na odwrót. Co za babsko! – Justynko, pozwolisz, że na jakiś czas zostawię z tobą Wasyla? Najpierw chcemy z Jadzią zmienić meble, a dopiero potem przeniosę go w nowe miejsce. – Ojciec odzyskał głos. Wzruszyłam ramionami. Wasyl, kolcobrzuch i pupilek taty w jednym, pływał właśnie w tę i we w tę, łypiąc na nas z zainteresowaniem. – Niech zostanie – zawyrokowałam. Mój biedny ojciec... jakże musiał być zakochany, czy też omotany, zresztą nieważne, co go dotknęło, ale z pewnością nie było to nic dobrego, bo ulubieńca zostawiał na moją łaskę bądź niełaskę i pędził na oślep wprost do gniazda Jadźki. Wstrętnej pani z warzywniaka. – To co, Tadeuszu? – Jadźka wstała. – Chyba już pójdziemy? – Tak, oczywiście. – Tata zerwał się i złapał za naszykowaną torbę. – Zabrałem trochę swoich

rzeczy. Pozwolisz, że zatrzymam klucze? – Tato, przestań. Przecież to jest również twój dom. – Zamkniesz za nami? – Tak. Wyszli na korytarz i już miałam trzasnąć drzwiami, gdy Jadźka odwróciła się w moim kierunku. – Gdy się trochę ogarniemy, zaprosimy cię na uroczysty obiad. – Przesłała mi buziaka i stukając obcasami, podążyła za ojcem. Podeszłam do okna i patrzyłam na nich, aż zniknęli mi z oczu. Szli, trzymając się za ręce. Tato, jak nigdy, wyprostowany, kroczył dziarsko i sprężyście i wyglądał, jakby mu ubyło z pięć lat. Wolałam złożyć to na karb przymusowego porzucenia mocnych jasnych. – A może jednak będzie z nią szczęśliwy? – westchnęłam z nosem przyklejonym do szyby. I dobrze, w końcu komu jak komu, ale własnemu ojcu szczęścia żałować nie mogłam. Żeby chociaż jemu się ułożyło... Tego popołudnia, nim przyszli, moja szefowa oświadczyła, że pracę mam do końca miesiąca. Nigdy nie sądziłam, że tak duży salon kosmetyczny, w którym pracowałam, może popaść w finansowe tarapaty. A jednak. Oczywiście chciałam powiedzieć o tym tacie, ale pojawił się z tą Jadźką oraz pomysłem na dalsze życie, nie miałam więc okazji ani sumienia obarczać go własnymi problemami. Odkleiłam się od szyby i podeszłam do akwarium. Wasyl, jak zawsze, machał szybciutko malutkimi płetwami, przez co wyglądał jak zapracowany wróbelek. Popukałam palcem w szkło. – Co sądzisz o Jadźce? W odpowiedzi nadął się i wystawił kolce. – Masz rację. Też jej nie lubię. Sprzątnęłam ze stołu, a potem poszłam na spacer. 2 lipca, poniedziałek Gdy jeszcze byłam szczęśliwą posiadaczką pracy, dni miałam bardzo zajęte. Perspektywa rychłej utraty źródła utrzymania zmobilizowała mnie do wysłania wielu CV, kilkakrotnego przeczesania miasta, by sprawdzić, czy czasem w salonach kosmetycznych nie potrzebują personelu, oraz zlustrowania witryn sklepowych w poszukiwaniu ogłoszeń o naborze ekspedientek. Wieczory poświęcałam na tropienie ofert w Internecie. Byłam skłonna podjąć każde zajęcie, byleby tylko mieć z czego żyć. Przez cały ten czas, nerwowych poszukiwań, pisania uniżonych mejli i pukania do różnych drzwi, byłam pozostawiona sama sobie, bo Baśka akurat przebywała na wakacjach, a Ada na nieco spóźnionym miodowym miesiącu gdzieś w okolicach Bieszczad. Owszem, utrzymywałam z nimi kontakt, ale był on sporadyczny i ograniczał się do spraw związanych z ich wakacjami. Tak więc Baśka rozpływała się w mejlach nad tunezyjskimi atrakcjami, a Ada zadzwoniła tylko raz i krótko opowiedziała o jurnym mężu, wygodnym materacu oraz napomknęła o wszechobecnej dziczy. Na stawiane pod koniec pytanie: – A co u ciebie, Józka? Odpisywałam bądź odpowiadałam: – Ależ wszystko w porządku! Jakżeby inaczej... Aż nadszedł ten dzień... dzień wrednie piękny, w którym nie musiałam nastawiać budzika z tego powodu, że stałam się osobą bezrobotną. Nie miałam pracy oraz ani jednego zaproszenia na jakąkolwiek rozmowę kwalifikacyjną, ale za to perspektywę bezmiaru niechcianego, wolnego czasu. Siedziałam przy komputerze, piłam piątą kawę i wpisywałam w arkusz Excela plan

budżetowy na najbliższe dni. Wesoło to nie wyglądało. Gdy wstałam zrobić kolejną kawę, rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyłam. W progu stała Eugenia. – Och, Justynko złociutka, jakie to szczęście, że cię zastałam! – Tak? – Widzisz, Justynko, ja taką wielką prośbę mam... A w zasadzie nie tylko ja, ale wszyscy członkowie Klubu Emeryta... – Proszę, niech pani wejdzie. – Wykonałam coś w rodzaju zapraszającego gestu i odsunęłam się na bok, by mogła wejść. – Nie, nie, ja tak szybciutko w drzwiach wszystko wyłuszczę. Otóż, pan Kazimierz, nasz akordeonista... znasz go chyba? – przerwała i spojrzała na mnie wyczekująco. – Taki.... Chciałam powiedzieć: gruby, ale w obawie, że ją urażę, wydęłam tylko policzki. – Och, nie! Ten pulchny to Teoś – machnęła lekceważąco ręką. – Kazimierz jest szczupły i czarnowłosy. Mieszka w Kaczych Dołkach. Tych, wiesz, czterdzieści kilometrów za Wielkimi. Przyjeżdża do nas gościnnie, gdy ładną oprawą muzyczną chcemy uświetnić nasze uroczystości. Rzeczywiście! Już sobie przypomniałam. Ze wszystkich członków Klubu Emeryta czarnowłosy był tylko Kazimierz. Krucza czerń jego włosów nieprzyjemnie kontrastowała z trupią bielą prześwitującej czaszki i była podejrzana z dwóch powodów: po pierwsze ich posiadacz zbliżał się do osiemdziesiątki, a po drugie to, co miał na głowie, było zbyt mocno przerzedzone, aby mogło posiadać aż tak intensywny kolor. Na trop prowadzący do rozwiązania owej zagadki wpadłam niespodziewanie. Otóż kiedyś, gdy szłam przez park, mijałam go odpowiednio blisko, aby zauważyć na jego czole podejrzanie wyglądające ciemne ślady. Siniaki?! – przemknęło mi przez myśl i tak oto pierwsze podejrzenie padło na wnuczka – oprawcę. Po chwili, gdy podchwyciłam lubieżne spojrzenie ślizgające się po moich nogach i nie mniej wstrętny uśmiech goszczący na ustach pana Kazimierza, oczyściłam wnuczka z zarzutów i odpowiedzialnością za ciemne plamy obarczyłam farbę do włosów. Osobnik bity, maltretowany lub upokarzany w jakikolwiek inny sposób nie byłby tak radosny i pewny siebie. Zdecydowanie ciemne plamy na jego czole musiały pochodzić od farby, a nie od ciosów. – Tak, już kojarzę – powiedziałam. – Więc co z nim? – Wyobraź sobie, że zaprosił nas, wszystkich członków, na swoje pożegnanie. – Pożegnanie? – Tak. Kazio był bardzo tajemniczy i nie chciał wszystkiego wyjawić. Powiedział tylko, że niedługo zaczyna nowe życie, wyjeżdża i już nigdy... – Eugenia wyjęła z kieszeni spódnicy zmiętą chusteczkę i wytarła samotną łzę, która potoczyła się po jej policzku – nigdy nam nie zagra na żadnym spotkaniu! – Rzeczywiście straszne – przytaknęłam, ale tak naprawdę nie wiedziałam, w czym tkwił problem. Mało to akordeonistów po świecie chodziło? Pewnie uparli się na niego tak jak mój tato na Jadźkę... – Oj tak, bardzo, bardzo straszne! No, ale do rzeczy. W każdym razie jesteśmy zaproszeni i nie chcemy iść z pustymi rękoma... dlatego bardzo cię prosimy, abyś upiekła ten pyszny torcik makowy. A do tego jeszcze jakieś ciasteczka. Może babeczki?... – Spojrzała na mnie z napięciem. – Oczywiście zapłacimy – dodała szybko. Kilka razy zdarzyło się, że im coś piekłam, a to na andrzejki, a to na czyjeś imieniny. Na początku dziwiłam się, że emerytki pozbawione były charakterystycznego dla kobiet instynktu rywalizacji, który w ich przypadku miał szansę przybrać formę szaleńczej chęci popisywania się kulinarnymi wariacjami na różne tematy. Jednak pani Eugenia sama kiedyś do tego nawiązała: – Widzisz, Justynko, one się w życiu już dość napiekły. Najpierw dla mężów, potem dla

dzieci i w końcu dla wnuków. Teraz chcą sobie odpocząć i zjeść coś, co ktoś inny przygotuje. A i mnie, choć samotnej, też nie chce się w tym paprać. Wytłumaczenie było zupełnie rozsądne, ale i tak bez względu na argumentację nie mogłabym odmówić, bo wobec Eugenii miałam szczególny dług. – Oczywiście, że upiekę. Tort makowy, a do tego babeczki z nadzieniem orzechowym. Może być? – Z orzechowym nadzieniem! Pyszności! No pewnie, że może być, złociutka! Niech ci to pan Bóg wynagrodzi! – Chwyciła oburącz moją dłoń i mocno uścisnęła. – Na sobotę, na piątą poproszę, dobrze? – Nie ma sprawy. – Z Bogiem, złociutka – zrobiła obrót, ale przystanęła: – A jak tam tatuś? Dał znak życia? – Tak. Napisał esemesa, że ma się świetnie. – To dobrze, dobrze – pomruczała pod nosem i szurając papuciami, poszła do siebie. 7 lipca, sobota – Ile płacę za te cudeńka? – z wypiekami na twarzy zapytała Eugenia. Błękitna, odświętna garsonka wpijała się tu i ówdzie w obfite ciało sąsiadki, ale za to nieśmiertelny kok był upięty całkiem porządnie i ozdobiony pokaźną, bursztynową spinką. Gdy bliżej jej się przyjrzałam, ze zdziwieniem stwierdziłam, że zatopiony był w niej jakiś dziwny, słusznych rozmiarów, czarny robal. – Nic – odpowiedziałam. – Naprawdę? – Naprawdę. – Oj tam, oj tam! – Eugenia, mrucząc pod nosem, poszperała w portfelu, wyjęła sto złotych, położyła na chlebowniku, a mnie ze szczęścia zakręciło się w głowie. – Za wielki tort i tyle babeczek taka byle stówka jest ledwie symbolicznym datkiem. Justynko złota, na koniec mam ostatnią prośbę... – Tak? – Pomożesz mi to zanieść do biblioteki? Ja wezmę babeczki, a ty torcik, dobrze? Nieść go to dla mnie zbyt duża odpowiedzialność. – Złapała pudło z ciastkami. – Ciekawe, czym popiszą się byblofile? – rzuciła z nieukrywanym sarkazmem. – Bibliofile? – Karton z tortem włożyłam do foliowej torby i ostrożnie chwyciłam pakunek. – A tak. Nie mówiłam ci, ale Kazio byblofilów też zaprosił. – Naprawdę? – Zdziwiłam się, bo po tym, co do tej pory słyszałam, nie wyobrażałam sobie ani jednej sytuacji, w której, choćby na krótko, członkowie Klubu Emeryta oraz Klubu Bibliofila mogliby przebywać we wspólnym gronie. – Niestety... – westchnęła z emfazą. – Człowiek, nim zemrze, wiele cierpień i zniewag znieść musi... ale każdy ksiądz własną, szkarłatną krwią zaświadczy, że droga do świętości cierniami jest usłana... Zamyśliła się na chwilę. – Więc co z tym Kazimierzem i bibliofilami? – przerwałam jej zadumę. – Ach! – ocknęła się i wróciła do tematu. – Otóż nasz Kazio przygrywał nie tylko dla nas. Tamci – wyraz tamci wypowiedziała z jawną pogardą – też go czasem zamawiali, więc chyba z tego powodu pożegnanie robi wspólne. Za jedną imprezą będzie mu taniej. – Westchnęła. – Wiadomo, że wolelibyśmy być bez nich – wskazała głową w nieokreślonym kierunku, tam

gdzie zapewne mieli gromadzić się znienawidzeni bibliofile – ale to Kaziowa decyzja. A może liczy, że w ten sposób nas pojedna? Uch! Niedoczekanie! Oba kluby miały swą siedzibę w bloku C, który stał po sąsiedzku z moim. Budynki oddzielały mała piaskownica oraz parking dla mieszkańców osiedla. Klubowicze spotykali się tam w filii biblioteki mieszczącej się w piwnicy. Ich pełne nazwy brzmiały: Klub Aktywnego Emeryta przy Filii Biblioteki Publicznej nr 2 w Wielkich oraz Klub Czynnego Bibliofila przy Filii Biblioteki Publicznej nr 2 w Wielkich. Od Lucynki, bibliotekarki, wiedziałam, że często dochodziło między nimi do spięć i awantur o dni, w których mogli zajmować bibliotekę. Innych szczegółów na temat ich konfliktów dowiadywałam się raz po raz od Eugenii. Nigdy tego jej nie mówiłam, ale właśnie głównie z powodu bibliofilów nie korzystałam ze zbiorów naszej osiedlowej biblioteki. Zawsze któryś tam siedział, komentował wybory lekturowe i natarczywie polecał książki, które jego zdaniem należało przeczytać. Przeniosłam się więc do centrum, do biblioteki głównej, gdzie księgozbiór był bogatszy w nowości nie tylko książkowe, ale i filmowe. Dlatego też nie mogłam wiedzieć, że w piwnicy ktoś pokusił się o przebudowę suszarni, w wyniku czego ta skurczyła się tak, że niemal zniknęła z powierzchni piwnicy, ale za to powstało jeszcze jedno pomieszczenie. – Co tu będzie? – zapytałam panią Eugenię i wskazałam na świeżo pomalowane drzwi. W odpowiedzi lekceważąco machnęła ręką: – Oj tam! Biuro matrymonialne mają otworzyć, ot co! – Biuro matrymonialne na osiedlu? – zdziwiłam się. – Nie lepiej by było w centrum? – Dla ciebie może i w centrum by było lepiej, a dla mnie nigdzie. Kto to widział, żeby męża albo żony przez biuro szukać? Te nowe pokolenia są jakieś kalekie! Dawniej chodziło się albo na zabawę, albo do kościoła, raz po raz pod płotem postało, i to w zupełności wystarczyło, aby złapać męża. A teraz? Aż biura do tego trzeba? – Znów machnęła ręką, po czym otworzyła drzwi biblioteki. Członkinie i członkowie obu klubów już tam byli i w uroczystym milczeniu oczekiwali nadejścia pana Kazimierza. Postawiłam tort na stole, pożegnałam się i wyszłam. Musiałam się śpieszyć, bo spodziewałam się wizyty Baśki. Wreszcie wróciła z wakacji i od razu postanowiła mnie odwiedzić. Podczas gdy otwierałam drzwi mieszkania, usłyszałam dźwięk pozostawionej w kuchni komórki. W ostatniej chwili udało mi się odebrać. To była Ada. – To ty, Aduś? – Nie wyświetliłam ci się na wyświetlaczu? – prychnęła zaczepnie. – Wyświetliłaś, tylko tak jakoś z niedowierzaniem mi się zapytało. Przyjaciółka nie odzywała się już dobry tydzień, a i ja do niej nie dzwoniłam, bo nie chciałam jej przeszkadzać w napawaniu się słodkim obcowaniem ze swoim mężczyzną oraz ową wspomnianą przez nią dziczą. – Jakie masz plany na dzisiejsze popołudnie? – Zaraz ma wpaść do mnie Baśka, a co? – I umówiłyście się beze mnie?! – Przecież jesteś w Bieszczadach! – Już nie jestem. – Wróciliście? Dlaczego tak szybko? – zapytałam pomna jej odgrażania, że na byczenie się w górach wykorzysta cały urlop. O pieniądze martwić się nie musiała, bo Maks dobrze zarabiał, a poza tym przed ślubem brał dodatkowe fuchy, aby podczas miodowego miesiąca, jak to powiedział: miodku mogli najeść się do syta. – Dzicz nas wykończyła. Nie szło dłużej wytrzymać i musieliśmy uciekać. – A ja myślałam...

Przerwała mi w pół zdania: – Zaraz do ciebie przylecę, to pogadamy. *** Pierwsza zjawiła się Baśka, co nie oznaczało wcale, że nie była spóźniona. Jednak te kilkanaście minut, które tym razem jej się zdarzyły, były niczym w porównaniu ze spóźnieniami, do jakich była zdolna. – Józka! – wrzasnęła radośnie i zakleszczyła mnie w żelaznym uścisku kobiety posiadającej mocny, rozbudowany kościec przyobleczony w nadmierną ilość ciała. Chociaż, dziwne, tym razem wydało mi się, że Baśki było jakby trochę mniej. – Cześć, Bacha – wymamrotałam, starając się wystawić nos spod jej pachy, aby zaczerpnąć nieco powietrza. Z miłości można nie tylko zagłaskać kota, ale również udusić przyjaciółkę. – Pokaż się. – Odsunęła mnie od siebie jak szmacianą lalkę i sprawnie odwróciła najpierw w prawo, a potem w lewo. – Świetnie wyglądasz. Opalałaś się? – Coś w tym rodzaju. – Przed oczami zobaczyłam siebie, gdy niczym wściekły myśliwy biegam po mieście i poluję na pracę. A że moje polowanie odbywało się w piekielnym upale, więc i efekt był adekwatny do pogody. – Bacha – odsunęłam się od niej na bezpieczną, niezagrażającą życiu odległość – ty schudłaś! – krzyknęłam z niedowierzaniem. Zarzuciła dumnie czarnymi włosami, zaśmiała się tubalnie i mrużąc zmysłowo oczy, powiedziała: – Wreszcie się udało! Jej walka z obfitością ciała trwała od lat. Upierała się, że w wersji light będzie się lepiej prezentować i wszelkimi sposobami chciała doprowadzić do utraty wagi. Co jakiś czas wszem wobec ogłaszała, że przechodzi na dietę, po czym przechodziła i nic z tego nie wynikało. Natomiast Ada do spraw związanych z tuszą podchodziła odmiennie: – Jeśli Maks wziął mnie z dużym tyłkiem, znaczy, że właśnie takiego pragnął. W dyskusjach o wydatnych tyłkach, nadwadze czy pokaźnych piersiach nigdy nie brałam udziału, bo temat mnie nie dotyczył. A już kwestia ostatniej części ciała szczególnie nie. Wręcz przeciwnie, był to dla mnie temat drażliwy, który pomijałam wyniosłym milczeniem i starałam umniejszyć jego wagę, wkładając podwójne push-upy oraz ukrywając niedostatki pod falbaniastymi bluzkami. No a teraz Baśka stała przede mną, opalona, uśmiechnięta, demonstrując swój sukces: – Patrz! – rozkazała i uniosła bluzkę, aby ukazać znacznie pomniejszone fałdy tłuszczu. – Zaraz ci powiem, jak do tego doszłam... Nie dane mi było od razu o tym się dowiedzieć, bo u drzwi zadzwonił dzwonek. Bacha, która stała najbliżej, otworzyła je. – Aducha, to ty? – zdziwiła się. – Ja, ja. Ślepa jesteś czy jak? Jej krótkie włosy, zwykle starannie uczesane, były w fatalnym nieładzie, oczy podkrążone, twarz naburmuszona, a nieświeże ubranie domagało natychmiastowego wrzucenia do pralki. – Przyleciałam do was prosto z podróży, od razu gdy wysiadłam z auta... – A Maksa gdzie zostawiłaś? – zainteresowałam się losem jej męża, z którym przyjaciółka na długo przed ślubem dokonała totalnego zespolenia i stworzyła przedziwną Ado-Maksowatą hybrydę. Powstanie owej hybrydy spowodowało, że po intymnych, babskich pogaduszkach i plotach tylko we trzy zostało li tylko wspomnienie.

– Kazałam mu wypakować samochód i coś ugotować. No co tak na mnie patrzycie? – Bo wy tak zawsze razem... – powiedziałam. – No i nadal razem jesteśmy. Aż do śmierci. – Poświeciła nam przed oczami obrączką. – I właśnie przez wzgląd na ogólnie znaną ulotność życia postanowiłam trochę pobyć osobno. Zresztą on dziś wieczorem też wychodzi na piwo. – E tam! Pierniczenie! Pokłóciliście się i tyle! – wrzasnęła odkrywczo Baśka. – Zaraz pokłóciliśmy. Trochę się sobą przejedliśmy – wzruszyła ramionami Ada. – I dlatego skróciliście urlop? – z chytrym uśmieszkiem zapytała Baśka. – Nie zdążyłam ci powiedzieć, że wygonił ich stamtąd nadmiar bieszczadzkiej dziczy – przerwałam dyskusję, bo zanosiło się, że pierwsze babskie pogaduchy po rozpadzie AdoMaksowej hybrydy spędzimy w przedpokoju, w atmosferze bardziej sprzyjającej wymianie ciosów niż plotek. – Chodźcie do kuchni, zrobię coś do picia – dodałam i ruszyłam tam pierwsza. Kuchnia, poza kawiarnią Pod Czerwoną Arą, stanowiła nasze ulubione miejsce wymiany ogólnospołecznych informacji, jakimi były plotki. Ponadto zdarzało się, że w zamierzchłych, licealnych czasach służyła nam również za miejsce do nauki. – Pijecie to co zwykle? – zapytałam. Baśka skinęła głową, a Ada burknęła coś niezrozumiale, co przyjęłam za odpowiedź twierdzącą. Zrobiłam dwie kawy, dla Bachy i dla mnie, a Ada dostała szklankę wody z kranu. – Gdybyś zadzwoniła wcześniej, upiekłabym też murzynek – powiedziałam do Ady, krojąc wielką babę drożdżową, która była ulubionym ciastem Baśki. – E tam, może być ta baba – machnęła ręką i sięgnęła po kawałek, a drugą odgarnęła spadający do oka kosmyk. – Zmieniłaś kolor. – Baśka włożyła dłoń we włosy Ady i poczochrała je energicznie, nie powodując tym ani pogorszenia, ani poprawy fryzury. – Dobrze ci w jasnym. – Tak? A Maks upierał się przy tamtym rudym. – No, mała, co zaszło, że skróciliście miodowy miesiąc? – zagaiła Baśka i też wzięła kawałek. – Nie mogłaś się bardziej postarać? – zwróciła się do mnie i wskazała palcem leżącą na talerzyku babkę. – O co ci chodzi? Przecież zakalca nie ma – burknęłam, bacznie przyglądając się wskazanemu kawałkowi. – Bo też nie o zakalec mi chodzi. – A o co? – Te rodzynki! Jakie małe! – z pogardą prychała na ciasto. – Przecież wiesz, że lubię te wielkie jak karaluchy! – Innych nie miałam. – Nie miałam, nie miałam – mruczała pod nosem i pomimo braku rodzynek wielkich niczym karaluchy dwoma gryzami rozprawiła się ze swoją porcją. – No gadaj, co tu robisz – ponagliła milczącą Adę. – I do tego bez Maksa. Mów, o co się pokłóciliście. – Nie było żadnej kłótni. – Ada obrzuciła spojrzeniem sufit, ścianę, a potem usiadła do nas bokiem. Najwyraźniej coś było na rzeczy, a ona nie zamierzała o tym mówić. Nie dziwiłam się temu, bo do tej pory o Maksie zawsze wyrażała się w samych superlatywach. Pierwsza kłótnia musiała wywrzeć na niej wstrząsające wrażenie i z pewnością odbiła mocne piętno na nieskazitelnym dotąd wizerunku lubego. – A co do skrócenia urlopu – ciągnęła – jest tak, jak powiedziała Józka. Wszechobecna dzicz nas stamtąd wypłoszyła. – Ty jakaś dziwna jesteś. Najpierw przez kilka miesięcy opowiadasz barwne kawałki, jak to

wypoczniecie na łonie natury, a potem narzekasz, że łono jest zdziczałe. A czego się w Bieszczadach spodziewałaś? Rozbudowanej komunikacji miejskiej? Metra? Murowanych szaletów za każdym drzewem? – zapytała Baśka, sięgnęła po nóż i ukroiła drugi kawałek babki. Podwójny. – Ale wy jesteście nierozgarnięte – westchnęła Ada. – Spodziewałam się tam ciszy i spokoju, ale właśnie zbyt dużo dziczy było, by tego zaznać – powtórzyła powoli i wyraźnie, jakby miała przed sobą dwa przygłupy. – Przecież, jak świat światem, nic innego tylko owa dzikość przyrody zapewnia ciszę, spokój i odpoczynek od miejskiego zgiełku – zauważyła Baśka. – Czy ty ją rozumiesz? – zwróciła się do mnie. – Ni w ząb. – Czy wam na uszy padło? Nie mówię o dzikości, lecz o dziczy, a to zasadnicza różnica! – błysnęła wściekle szarymi oczami. – Gdzie skierujesz wzrok, tam, cholera, turyści! Na szlaku gęsto, w lesie tak samo, chałupa dudni od wrzasków! Żebyś się, człowieku skichał, to nigdzie nie znajdziesz ani kawałka romantycznego miejsca! – Ach, to już rozumiem... – Baśka ze współczuciem pokiwała głową. – Ale chyba nie było tak najgorzej, bo przez telefon chwaliłaś sobie materac i Maksa... Znaczy Maksa i materac – szybko zmieniłam kolejność wymienianych przyjemności. – Tak, ale tylko w słoneczne dni, kiedy dzicz szła na szlaki. Gdy zaczęło lać, wszyscy zwalili się do chaty. Rozpoczęły się imprezy, hałasy, latanie dzieciaków... Nie, te wspomnienia są ponad moje siły – podparła głowę ręką. – Długo tak padało? – zapytałam ostrożnie. – Od czwartego dnia pobytu – westchnęła. – I lało tak przez kolejne dni?! Nie mogliście wcześniej porzucić tej dziczy i wracać? – Nie. Ciągle liczyliśmy na poprawę pogody... – Łyknęła wody i w zadumie ugryzła kawałek babki. – Ale zmieńmy już ten temat – powiedziała. – Baśka, mów, jak było w Tunezji. – Co tam Tunezja, zobacz lepiej, jak schudłam! Baśce twarz pojaśniała i pokazała Adzie swój pomniejszony brzuch. – Byłaś na diecie? Na wakacjach?! – ta zapytała z niedowierzaniem. – A w życiu! Wcinałam wszystko, co chciałam, to znaczy robiłam tak przez jakieś dwa dni, do czasu gdy dopadła mnie jelitówka i męczyła aż do końca wyjazdu. Młody i Piotr też byli chorzy, ale krótko i przeszli to stosunkowo lekko. Lekarz powiedział, że muszę być wyjątkowo wrażliwa na te ich szczepy bakteryjne, czy jak to się nazywa. Nie powiem, ucieszyłam się. Co za wspaniałe wakacje, za rok też chcę tam jechać! – Pogładziła się po brzuchu. Wymownie spojrzałam na Adę, a ona na mnie. – Tia... niespotykanie droga ta kuracja odchudzająca – mruknęła. – Dobra, zmieńmy temat – powiedziała głośniej. – A co tam, Józka, u ciebie? – Straciłam pracę... – powiedziałam ze ściśniętym sercem. – Wyniosła Elka wywaliła cię ze swojego królestwa?! – zapytała Ada. – Gorzej. To jej królestwo padło. – No wiesz, kto by się spodziewał po tak dużym salonie? – zdziwiła się Baśka. – Myślę, że nie tyle chodziło o to, że salon nie przynosił zysków, ile nie były one takie, jak oczekiwała. – I co? Masz już na oku coś nowego? Jak nie, to może uda mi się ci pomóc coś znaleźć. Ty też powiedz, że jej pomożesz! – Baśka szturchnęła Adę. – Ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie należę do osób, które oznajmiają wszem wobec, że mają zamiar komuś pomóc – powiedziała wyniośle Ada. – Ja działam w milczeniu i ciszy, a nie

przy głośnym tarabanieniu oraz dźwięku trąb! – Dobra, dobra, już się tak nie wymądrzaj. A może kasy ci pożyczyć? – zwróciła się do mnie Baśka. – Nie, dzięki, mam jeszcze trochę oszczędności. – Jakby co, pamiętaj, że do mnie możesz walić jak w dym. – Bacha chciała sięgnąć po talerzyk, ale Ada ją powstrzymała: – Nie żryj tyle, dziewczyna bez pracy jest! – syknęła. – Przestańcie już! Bacha, jedz, ile chcesz, a ty, Ada, daj jej spokój! To, że nie mam pracy, nie jest jeszcze takie straszne... – Nie? A co gorszego ci się przytrafiło? – zapytała Ada. – Tato przeprowadził się do Jadźki z warzywniaka! – A po co? – wyrwało się Baśce, zaraz jednak się zreflektowała. – Rany boskie! Nie mów, że oni razem... – Nie żartuj! – Ada aż się uniosła. – Mało innych bab po tym świecie biega?! Taki fajny facet! Piwko z nami wypił i fajkę zapalił, a jak trzeba było, to i w fizyce pomógł... – I do tego ci kręcący się wokół niej faceci... – jęknęła Baśka. – Nie faceci, tylko typki spod ciemnej gwiazdy – sprostowała Ada. – To już po twoim ojcu. Amen. – Bacha się prze żegnała. Do oczu napłynęły mi łzy. – Zaraz, chwileczkę... – Ada wymownie spojrzała na Baśkę. – Nie można tak dramatyzować, bo Józka w nerwicę wpadnie. Ja za Jadźką też nigdy nie przepadałam, a jej budę zawsze omijałam szerokim łukiem, jednak moje osobiste uprzedzenie nie może przesądzać o tym, że babsko jest na wskroś złe. Może akurat twój tato będzie z nią szczęśliwy. – Mówisz? – A mówię, mówię – pokiwała uspokajająco głową. – W sumie Adka może mieć rację – odezwała się Baśka. – Zgniłe jabłka wciśnięte na dno torebki ani stare jaja sprzedawane jako świeże nie mogą w sposób kategoryczny i jednoznaczny definiować jej jako osoby niezdolnej do stworzenia szczęśliwego związku! Może dla twojego ojca będzie inna? Jakaś bardziej uczciwa albo sama nie wiem jaka... – A jej faceci? Przecież też widziałam, że co rusz pokazywała się z innym. Jak to rokuje na przyszłość? – jęknęłam i pomasowałam sobie skroń, bo zaczęła boleć mnie głowa. – E tam! – Ada machnęła ręką. – Może sami się do niej kleili? Kobieta majętna, to się zlatywali. Nie jest powiedziane, że ona pierwsza wychodziła z inicjatywą, nie Bacha? – A pewnie! Sami za nią latali, a że przy okazji opinię popsuli, to to już ich nie obeszło! – Naprawdę tak sądzicie? – Oczywiście. Dziady reputację zszargały, a potem poszły w cholerę. A baba sumarycznie może być całkiem w porzo! – Bacha uniosła w górę kciuk. – Mówicie, że nie jest taka najgorsza? – Przerwałam na chwilę masowanie. Wydało mi się, że nadchodzący ból głowy nieco zelżał. – A pewnie, pewnie – pokiwały zgodnie głowami. – Ale to nie oznacza, że masz ich spuścić z oczu – pogroziła mi palcem Ada. – Spuścić z oczu? – prychnęłam. – Sami się spuścili! Tato od połowy czerwca pisze do mnie tylko esemesy. – Tylko esemesy? To znaczy, że nie słyszałaś jego głosu? Musisz do niego zadzwonić! – Spokojnie. Dzwoniłam i to nieraz, ale z reguły wtrąca się Jadźka z czymś ważnym albo słyszę w tle jej poirytowany głos, żeby się pośpieszył i kończył rozmowę. Ponadto kilka razy zakradłam się pod ten jej warzywniak, żeby sprawdzić, czy tam ojca nie wykorzystuje.

– I co? – No i właśnie nie! Nie było tam ani jej, ani taty. – Miała zamkniętą budę? – Nie, czynną. Tyle że sprzedaje tam teraz jakiś przysadzisty gbur. Nie bardzo chciał ze mną gadać, ale w końcu powiedział, że szefowa raz po raz przyjeżdża po utarg, a podwozi ją taki starszy pan. Z pewnością miał na myśli tatę. Gbur ponoć zajmuje się budą globalnie – sprzedażą i przywożeniem towaru. Zapytałam przy okazji, czy sam daje ze wszystkim radę, ale mnie pogonił. – Słuchaj, może ta Jadźka nie jest aż taka zła? Sama się przekonałaś, że twój ojciec, chyba jako jedyny z jej absztyfikantów, to jest, tego... chłopaków, jednak w jej budzie nie tyra – zauważyła Ada. – Może oddają się miłości? – zasugerowała Bacha. – Przestań! – fuknęłam na nią. – Nie wiem, co robią, ale jak dla mnie wszystko wygląda podejrzanie. Nie ma ich w sklepie, a Jadźka irytuje się, gdy chcę z nim porozmawiać. Zupełnie jakbym im w czymś przeszkadzała. – A nie mówiłam, że uprawiają seks? – Bacha klapnęła się w uda. – Może ty ich do siebie zaproś? – zaproponowała Ada. – Myślisz, że tego nie robiłam? Jadźka zawsze powtarza, że przyjdą, jak będą mieć czas. – W takim razie ty się wproś. – Próbowałam. Też nic z tego. Powiedziała, że zaproszą mnie, gdy nadejdzie odpowiedni moment. – Hm... może daj im trochę czasu? Niech się sobą nacieszą – powiedziała Ada. – Naprawdę tak sądzisz? – Jasne. Ale to nie znaczy, że masz ojcu zupełnie odpuścić. Nadal dzwoń do niego, pisz esemesy i dąż do spotkania. Z czasem wszystko się ułoży. Miejmy taką nadzieję... – mruknęła pod nosem. – Dobra, na mnie już czas – wstała. – Muszę się wreszcie wykąpać. – I ja już pójdę – Baśka też się podniosła. – Słuchajcie, co wy na to, żeby w sobotę spotkać się U Leszka? Podrzucę młodego teściom, a my sobie trochę zabalujemy? – rozmarzyła się. – Niezły pomysł – powiedziała Ada. – A tobie, Józka, pasuje? – Pewnie... – odpowiedziałam z wahaniem, bo w budżecie nie przewidziałam tego typu wydatku. Dziewczyny w lot pojęły przyczynę mojej niepewności. – Ja stawiam – powiedziały jednocześnie. 14 lipca, sobota Tydzień przeleciał jak z bicza strzelił. Nadal intensywnie poszukiwałam pracy oraz czyhałam na e-mail z zaproszeniem na jakąkolwiek rozmowę kwalifikacyjną. Wszystkimi zmysłami czułam, że każdy mijający dzień nieuchronnie zbliżał mnie ku śmierci głodowej. Niepewność jutra była tak wykańczająca, że gdy nadeszła sobota, desperacko rzuciłam się do robienia przetworów. Było lato, wokół cudowna mnogość tanich warzyw i owoców, w nich zaczęłam więc upatrywać ratunku na oddalenie widma zbliżającego się głodu. Z szafek wydobyłam zakurzone słoiki, wypucowałam je i korzystając ze znalezionych w Internecie przepisów, oddałam się robieniu zapasów. Gdy skończyłam, popatrzyłam smutno na piętrzące się przetwory. W razie gdybym nie znalazła żadnego zajęcia, czekało mnie nie delektowanie się nimi, lecz codzienne odżywianie. A to już była zasadnicza różnica. Do spotkania U Leszka było jeszcze sporo czasu, aby więc się czymś zająć, postanowiłam

zrobić bezwzględne porządki i bez cienia sentymentu wyrzucić wreszcie niepotrzebne rzeczy. Nie wdając się w głębsze przemyślenia, z wszelkich zakamarków wydobyłam dawno przeczytane gazety, które po starannym ułożeniu utworzyły wcale pokaźny stosik. Obok niego ustawiłam obtłuczone kubki, talerzyki i kilka widelców z wyłamanymi zębami. Z ubraniami też się rozprawiłam jak należy i usunęłam z szafy i półek to, co zupełnie nie nadawało się do noszenia. Zapakowałam wszystko w worki i po kolei wynosiłam do śmietnika. Gdy robiłam ostatni kurs, zobaczyłam idące od strony przystanku dwie kobiety. Ich widok tak mnie zaskoczył, że aż przystanęłam. Były to: Eugenia oraz jedna z bibliofilek. Wryła mi się w pamięć, bo na miejscu wyskubanych brwi miała narysowane mocne, czarne łuki. Przez nie przywodziła mi na myśl zdziwionego diabełka. Tym razem jednak nie jej brwi były powodem mojego zainteresowania, ale towarzystwo, w którym przebywała. Z Eugenią! Niebywałe! Głośno o czymś rozmawiały i z ożywieniem machały przy tym rękoma. – Justynko! – zawołała sąsiadka. – Tak? – Justynko, złociutka, musisz koniecznie to usłyszeć! Pani Elżbieta po tym, co zobaczyła, nadal nie może dojść do siebie! Niech pani jej opowie! – szturchnęła Czarnobrewą. – Niech się dowie i ma na baczności! – Bo ja wiem? Czy ona nie jest za młoda? Jeszcze jakiegoś urazu dostanie... – Lepiej żeby wstrząsnęło nią teraz niż potem, gdy on pokaże! – A co będzie, jak nigdy nie pokaże? – Elżbieta nadal miała obiekcje, a we mnie narastała ciekawość. – Dobrze by było, aby jej nie pokazał. Ale co będzie, gdy to zrobi, a ona nie będzie przygotowana? Wtedy z powodu naszej bierności dopiero porządnego wstrząśnienia dozna! – I? – spojrzałam raz na jedną, raz na drugą. – Dowiem się wreszcie, co się stało, czy mam sobie iść? – Aby udowodnić, że nie żartuję, zrobiłam dwa zdecydowane kroki w kierunku wejścia do bloku, po czym stanęłam. – No? Bo sobie pójdę. – Niech no pani mówi! – Eugenia znów szturchnęła Elżbietę. Na policzki Czarnobrewej wypłynął szkarłatny rumieniec, zamknęła oczy, oblizała wargi i powiedziała: – W Wielkich grasuje okazywacz! – I ona go widziała na własne oczy! Dopiero co z policji wraca! – dodała podniecona Eugenia. – Okazywacz? A któż to taki? – zapytałam szczerze zdziwiona. – Mówiłam, żeby jej nie mówić?! – Elżbieta tak wrzasnęła, że baraszkujące w piaskownicy dzieci w popłochu pozbierały swoje zabawki i uciekły do bloku. – Niech jej teraz pani sama wszystko dokładnie wyjaśni! Bo ja w tym już mojego języka maczać nie będę! – Ueghhh... – Eugenia chciała zakryć sobie usta ręką, ale Elżbieta jej to udaremniła i złapała za dłoń. – Niech wyjaśnia! – ponagliła ją bibliofilka. – Hm.... – Eugenia wzięła głęboki oddech. – Okazywacz to taki osobnik... który lubi chodzić w ustronne miejsca i... okazywać innym osobom... a najlepiej paniom te... no... swojego tego.... – Ma pani na myśli ekshibicjonistę? Bo z tego, co wiem, właśnie owe typki satysfakcję seksualną czerpią z tego, że w miejscach publicznych pokazują kobietom swoje genitalia – chciałam się upewnić, czy mój tok rozumowania jest zgodny z tym, co chcą mi przekazać. – No proszę, jaka zorientowana! Jak go naukowo nazwała! – z nieukrywanym obrzydzeniem powiedziała Elżbieta. – Tak! Aż wstyd tego słuchać! – dodała Eugenia. – I co? – zwróciłam się do Elżbiety. – Widziała pani takiego osobnika w Wielkich? Gdzie? – Widziałam. A po co to pani wiedzieć gdzie? – zapytała podejrzliwie.

– Tak tylko pytam. Chyba nie myśli pani, że polecę go szukać? – zaśmiałam się. – Szlag wie, do czego pani jest zdolna – mruknęła Elżbieta. – Nie dość, że zaczytuje się w romansach, to jeszcze na dodatek o okazywaczu wie więcej niż wypada! Chodźmy już! – Pociągnęła Eugenię za rękaw i z dumnie uniesionymi głowami poszły w kierunku kościoła. Wzruszyłam ramionami i poszłam do domu. Włączyłam komputer i weszłam na lokalną stronę, aby dowiedzieć się nieco więcej o owym strasznym okazywaczu. Rzeczywiście, była tam informacja, że ktoś taki od kilku dni hasał po naszym mieście i obnażał się przed kobietami. Niestety, jego rysopis nie zawierał żadnych charakterystycznych cech, które mogłyby pomóc w szybkim jego złapaniu. Zresztą, czego można było się spodziewać? Dewiant obnażał się pod osłoną nocy w miejscach mocno zakrzaczonych, niemożliwością więc było, aby dokładniej mu się przyjrzeć. Jedno nie budziło wątpliwości – był dość wysoki i szczupły, lecz ile warta jest taka informacja, skoro wysokich i szczupłych mężczyzn można spotkać na każdym kroku? Tylko na moim osiedlu przynajmniej kopa takich łazi. Westchnęłam i wyłączyłam komputer. Musiałam szykować się na spotkanie. W ferworze sprzątania znalazłam, wciśniętą w kąt szafy, starą sukienkę w niebieskie kwiatki. Myślałam, że jeszcze na studiach pożyczyłam ją którejś z koleżanek, a ta mi jej nie oddała. Potem o ciuchu zapomniałam i teraz odnalazłam sukienkę przywaloną gazetami i książkami. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że jakimś cudem, mimo sędziwego wieku, w ogóle nie straciła na świeżości. Miała cienkie ramiączka i dekolt ozdobiony oczywiście bardzo falbaniasto. Na pranie nie było już czasu, więc wywietrzyłam ją na balkonie, a potem obficie spryskałam dezodorantem. Włożyłam. Leżała bosko! Na wierzch narzuciłam biały, ażurowy, ale już nie tak stary jak sukienka, sweterek, a niesforne kosmyki spięłam w koński ogon. Chwileczkę! Rozpuściłam włosy i powoli przeczesałam je dłonią – po chwili znalazłam to, co mnie zaniepokoiło – pierwszy siwy włos! Wyrwałam go czym prędzej, bo mimo że był samotny, dość dobrze odbijał się od brązowego koloru. Ponownie przeczesałam włosy, żeby sprawdzić, czy delikwent faktycznie działał w pojedynkę, ale na szczęście tak. Uczesałam się pośpiesznie, chwyciłam małą torebkę, do której włożyłam trochę drobnych i poszłam. *** Do baru U Leszka miałam blisko, bo tylko dwa przystanki autobusem. Wieczór był – jak to w lipcu – jasny, postanowiłam się więc przejść. Pomna ostrzeżeń o okazywaczu, ominęłam park i wybrałam dłuższą drogę wzdłuż ulicy. Mimo to na miejsce dotarłam szybko i nawet się nie spostrzegłam, a stałam przed wejściem. Pchnęłam drzwi i weszłam do środka. Bar w zasadzie nie był barem, a sporą knajpą, która cieszyła się powodzeniem zarówno wśród młodzieży, jak i osób w bardziej zaawansowanym wieku. Składał się z dwóch dużych sal – w jednej z nich, tej na piętrze, można było palić; dolna przeznaczona była dla niepalących. Zawsze umawiałyśmy się w dolnej. Początkowo z Baśką i Adą, potem, gdy Baśka wyszła za mąż, okazjonalnie dołączał do nas Piotr, a od kilku miesięcy Maks, który nie odpuszczał żadnego spotkania. Tym razem, z powodu wakacji, w knajpie było bardziej tłoczno niż zazwyczaj. Stanęłam na środku i się rozejrzałam. Z prawego rogu sali ktoś do mnie pomachał. Baśka! Ruszyłam w tamtą stronę i im bardziej się zbliżałam, tym wolniej szłam. Przy stoliku, oprócz przyjaciółek i ich mężów, siedział ktoś jeszcze – chudy osobnik o szczurzej twarzy, czyli Klawiatura we własnej osobie! Poznałam go w marcu na weselu Ady. Był dalekim kuzynem Maksa i występował tam nie tylko w charakterze gościa, ale i fotografa. Przed ślubem Ada trochę mi o nim opowiadała. Był rozwodnikiem i pochodził z Jeleniej Góry, gdzie pracował w banku. Na weselu od razu zagiął na

mnie parol. Nie powiem, krępowało mnie to, bo na ślubnych fotografiach przyjaciółki to moja skromna osoba wybijała się na pierwszy plan. Ponadto w przerwach między robieniem zdjęć służył towarzystwem, prosił mnie do tańca, podawał półmiski, polewał napoje i starał się czytać w moich myślach. Przyglądająca się tym zabiegom Baśka była wniebowzięta. – Niezły jest! – cmoknęła z uznaniem, gdy oddalił się, by pstryknąć gościom kilka fotek. – Masz na myśli Klawiaturę? – Klawiaturę? Takie ma nazwisko? Cóż, będziesz musiała je przeboleć. Lepiej być mężatką z głupim nazwiskiem niż panną z normalnym. – Nie wiem, jakie ma nazwisko. To ja go tak przezwałam, bo jak żyję, pierwszy raz spotkałam kogoś z tak dorodnymi zębami! – Jakoś nie zauważyłam! – Bacha zatrzęsła się z oburzenia. – Zauważyłam za to, że jest wysoki, ma w sobie coś oraz zupełnie stracił dla ciebie głowę. Ważniejsza jesteś dziś od panny młodej. Gdybym na swoim weselu miała takiego fotografa, grosza bym mu nie zapłaciła! Józka, pomyśl, może to jest twoja szansa na przeżycie szalonego romansu, którego uwieńczeniem będzie huczne wesele? – zakończyła z rozmarzoną miną. Właśnie tak – z rozmarzoną miną! Obie przyjaciółki, a w szczególności Baśka, nie mogły się doczekać, aż zacznę się z kimś spotykać. Jednak w ich nerwowym oczekiwaniu wydawało się, że Ada wykazywała jakby nieco więcej rezerwy i nie była aż tak jak Baśka spragniona moich słodkich opowieści o rodzącym się uczuciu. W zamian za to, że nie mogę spełnić ich oczekiwań, sugerowałam im lekturę romansów, których bogatą kolekcję posiadałam w swojej biblioteczce. Ada nawet kilka pożyczyła, ale Baśka propozycję zbyła pogardliwym machnięciem ręki i stwierdzeniem, że fikcja literacka jej nie urządza, a prawdziwych emocji dostarczyć może tylko opowieść z życia wzięta. – Daj mi spokój! On nie jest w moim typie. – Wstydziłabyś się tak marudzić. Ale cicho, bo tu idzie... Baśka uśmiechnęła się do niego szeroko i z gracją odpłynęła w kierunku Piotra. I tak to się zaczęło: Mirek vel Klawiatura zaczął do mnie wydzwaniać oraz zasypywać esemesami (ja mu numeru nie dałam, dziewczyny zgodnie się wyparły, ale intuicja mi podpowiada, że zrobiła to Bacha). Podchodziłam do jego zalotów z chłodną rezerwą, ale gdy zadzwonił któregoś dnia – było to gdzieś pod koniec maja – i powiedział, że w najbliższy weekend przyjedzie do Wielkich i marzy o spotkaniu ze mną, musiałam przyjąć jakieś stanowisko. – Egh... – mruknęłam zaskoczona. – Bo widzisz, wpadnę do Maksia, ale tak naprawdę, pragnę spotkać tylko ciebie... – Oj, tak sobie myślę, że w ten weekend będę zbyt zajęta. Bardzo mi przykro, naprawdę. Po drugiej stronie przez dłuższy czas panowała cisza. – Kla... to znaczy Mirek? Jesteś tam? – zapytałam. Odchrząknął wyniośle i powiedział: – Jeszcze zadzwonię w tej sprawie. Może zmienisz zdanie – burknął i się rozłączył, zanim zdążyłam odpowiedzieć, że na pewno zdania nie zmienię. Co się jednak okazało? Zmieniłam, a jakże! Tego samego wieczora wpadli do mnie Baśka oraz Ado-Maksowa hybryda. Maks znudzony słuchaniem dyskusji na temat różnych rodzajów pudrów jakimś cudem odłączył się od Ady i wyniósł do pokoju taty, gdzie razem oglądali Wiadomości. Babska dyskusja trwała w najlepsze, gdy zadzwoniła moja komórka. Klawiatura! – przypomniałam sobie o nim i zignorowałam sygnał. – Głucha jesteś? Przecież telefon ci dzwoni – powiedziała Baśka i podała mi leżący na półce

aparat. – Odbierz. Rzuciłam okiem na wyświetlacz. Jasne, że to był on. – Nie – powiedziałam i odrzuciłam rozmowę. – Kto to był? – zainteresowała się Ada. – Nieważne. – Nieważne? Czy w twoim życiu dzieje się coś, o czym nie wiem? – podejrzliwie zapytała Bacha. – A co to ja dzidzia jestem, żebyście mnie kontrolowały?! – Sorry, sorry – odezwała się Ada – jeśli chodzi o mnie, to rób sobie, co chcesz. Ja tylko zapytałam, kto dzwonił. Baśkę opieprz. – Wypraszam sobie jakiekolwiek opieprzanie. Wszystko, co robię względem Józki, podyktowane jest tylko i wyłącznie troską o nią. Ale ona oczywiście tego nie docenia! – Docenia. Tylko że nie życzę sobie ciągłego kontrolowania oraz komentowania mojego życia prywatnego! – podniosłam głos, tak jak to zrobiła Baśka. – A na to swatanie mnie z Klawiaturą już kategorycznie się nie zgadzam! – O co się kłócicie? – W drzwiach stanął Maks. – O Klawiaturę! – sapnęłam z wściekłością. – Ach, więc to on dzwonił! – Baśka uśmiechnęła się jadowicie. – No to co? – Maks wzruszył ramionami. – Do mnie też dzwonił, ale jakoś nie odczułem potrzeby pokłócenia się na ten temat. Dziwne. – Pokręcił głową. – Doprawdy, kobiety trudno zrozumieć. – Umościł się na łóżku obok Ady i cmoknął ją w policzek. – Tak, Miras ma przyjechać na weekend. Zapomniałem wam powiedzieć, że w sobotę stawia nam wszystkim kino – dodał, widząc pytający wzrok Baśki. Takiego sprytnego posunięcia ze strony Klawiatury naprawdę się nie spodziewałam. – I będzie go stać, żeby za wszystkich zapłacić? – sarknęłam. – Już niech cię o to głowa nie boli. Bierz, jak dają – ucięła Baśka. – No właśnie – dodała Ada, którą moje uczuciowe pociągnięcia rzekomo w ogóle nie obchodziły. Wieczorem, gdy już poszli do domów, długo rozmyślałam o nim oraz o moim księciu z bajki. Może i trąciło to dziecinadą i charakterystyczną dla nastolatek skłonnością do zakochiwania się w typach nieosiągalnych, ale za to na pozór doskonałych w każdym calu, od lat jednak nosiłam w głowie ściśle określony wizerunek mężczyzny, w którego ramiona rzuciłabym się bez chwili wahania. Bo w głębi serca chyba jeszcze wiele było we mnie takiej trzpiotowatej, wierzącej w idealną miłość nastolatki. A teraz co? Oto pojawił się on – Miras z tak imponującą szczęką, że na zębach z powodzeniem mógłby sobie napisać QWERTY, a później ów napis demonstrować podczas każdego uśmiechu. Do tego miał zbyt ostre rysy, które jego twarzy nadawały wyraz drapieżnej dzikości, wąskie usta, a ponadto fryzurę z uporem maniaka nosił na tłusto, zupełnie jakby nie wiedział o istnieniu szamponów do włosów. I na dodatek dopuścił się tego na weselu kuzyna. A fe! Och, jakże oni się od siebie różnili! Mój książę był mężczyzną ciemnowłosym ale, uchowaj Boże, nie w typie południowca! Marzył mi się osobnik mniej więcej mojego wzrostu, ładnie zbudowany, o przyjemnej twarzy, ciemnych, mądrze patrzących oczach i ładnych dłoniach. Taki polski Johnny Depp. Oczywiście w imaginacjach nie ograniczyłam się jedynie do cech morfologicznych. Nie byłam pierwszą naiwną, która sądziła, że męska, piękna twarz i zgrabna sylwetka są gwarantem szczęśliwego pożycia. Mój wymarzony musiał również posiadać szereg tak zwanych pozytywnych cech charakteru oraz być wykształcony. A Klawiatura? Nie miał w sobie nic pociągającego, a na dodatek był obły i oślizgły i najwyższe nawet wykształcenie nie było w stanie tego zrekompensować.

– Jaki?! Obły i oślizgły? – Baśka wytrzeszczyła oczy, a Ada przerwała piłowanie paznokci. – No właśnie, jakiś taki mi się wydaje... – powtórzyłam ciszej. – Czasem wielkie miłości przynoszą więcej szkody niż pożytku – sentencjonalnie rzuciła Ada i wróciła do przerwanej czynności, natomiast Baśka nie zamierzała mnie oszczędzać: – Moim skromnym zdaniem ty, moja droga, masz poważne problemy z postrzeganiem rzeczywistości! Nie chciałam tego mówić głośno, ale Baśka też miała z tym problem, bo mój niewydarzony adorator z kolei jawił jej się jako postawny, smukły amant, posiadacz imponującej, wypracowanej na siłowni sylwetki. Stanowisko Ady było bardziej neutralne, bo uważała, że aby o kimś się wypowiedzieć, należy najpierw go poznać. Niby dwa punkty widzenia, ale mianownik wspólny. Jednak, kiedy spojrzałam na własne fantazje z innej perspektywy, musiałam uczciwie odpowiedzieć sobie na pytanie, czy moje upieranie się przy tak ściśle określonym typie było zasadne? Czy nie było to przypadkiem jak kroczenie po wąskiej kładce rzuconej nad przepaścią? Przecież lata płynęły, a księcia z bajki ani widu, ani słychu. Zawsze byłam zdania, że z marzeń nie należy rezygnować, ale czy przypadkiem to, przy czym się tak upierałam, nie było kosmiczną utopią? W końcu, trochę pod wpływem Baśki, a trochę pod wpływem przemyśleń zaczęłam się zastanawiać, czy jednak tego obłego Klawiatury nie skreśliłam zbyt pochopnie? Przecież ideałów nie ma (ostatecznie ja też do nich nie należałam) i aby kogoś polubić, a następnie pokochać, wypadałoby umówić się więcej niż tylko raz. Do czego doprowadziło uporczywe odganianie pojawiających się niekiedy, a niespełniających kryteriów adoratorów? Do tego, że w wieku trzydziestu trzech lat nadal byłam sama, a moją pasją stało się pochłanianie zastraszającej liczby romansów... No i nadeszła owa sobota, a wraz z nią wspólne wyjście do kina. Tak, wiem, mogłam z nimi nie iść, ale to zrobiłam. Na przekór sobie i swoim marzeniom, które trąciły fanaberiami i oślim uporem starej panny. Film był kiepski, nie pamiętam nawet, jaki nosił tytuł. Klawiatura znów miał tłuste włosy i znów był miły, szarmancki i upierdliwie nadskakujący. Po seansie dziewczyny ujęły pod rękę swoje drugie połowy i się ulotniły, zostawiając nas samych. – Piękny wieczór – powiedział. – Może się przejdziemy? Tegoroczny maj rozpieszczał nas piękną pogodą. Wokół roztaczały się kwietne zapachy i słychać było trele ptaków. Wciągnęłam do płuc pachnące powietrze. Było tak przyjemnie, że nawet obecność tłustowłosego adoratora nie mogła zepsuć radości z wieczornej przechadzki. Och, jakże się myliłam! – Świetny pomysł – powiedziałam i od razu pożałowałam, że użyłam przymiotnika świetny. Pomysł był świetny dlatego, że wieczór był cudowny, a nie dlatego że był przy mnie jakiś groteskowo uzębiony dziadyga, który, gdy to usłyszał, od razu nerwowo zaczął szukać mojej dłoni. Szybko wsadziłam ją do kieszeni płaszcza. – Może usiądziemy? – zaproponował. Szliśmy przez park, zmrok zapadł już dawno, a po tym, jak Klawiatura dążył do uchwycenia mojej ręki, bałam się, że na owej ławce zacznie obłapywać mnie za kolana, rzucać się do całowania, albo i... Cholera go wie, co mógł zachcieć ze mną zrobić! Nie, pomysł z ławką zdecydowanie odpadał. – Nie mam ochoty – rzuciłam krótko, stanowczo, żeby zrozumiał, że na wskroś go przejrzałam i w najmniejszym nawet stopniu nie zamierzałam współpracować w realizacji jego niecnych chętek. – To może wstąpimy gdzieś na piwko albo pizzę?

– Nie jestem głodna. – A może masz ochotę na kawę? Tu obok chyba jest jakaś kafejka – rzucił kolejną propozycję. – Też dziękuję... Na to Klawiatura ze świstem wciągnął przez nos powietrze, tupnął nogą, aż wygiął mu się czubek buta, i warknął przez zaciśnięte zęby: – To czym ci, kurwa, mogę dogodzić?! Zachwiałam się z wrażenia i, ponieważ stałam na krawędzi ścieżki, o mało nie wpadłam do pobliskiego rowu. Złapał mnie za rękaw i przyciągnął do siebie. Być może zrobił to w dobrej wierze po to, aby uchronić przed upadkiem, ale po słowach, które padły, nie spodziewałam się po nim niczego dobrego. Raczej gwałtu albo przynajmniej wypróbowania na mnie jakiegoś wielce skomplikowanego chwytu karate. W milczeniu odbyliśmy małą, acz bardzo intensywną szarpaninę, której skutek był taki, że i tak w końcu wpadłam do tego cholernego rowu. I tak oto wyglądała moja pierwsza i ostatnia randka z Klawiaturą. Oczywiście nie omieszkałam powtórzyć tego przyjaciółkom. Ada rozdziawiła usta i nim odzyskała mowę, posiedziała tak z nimi dłuższą chwilę. W końcu przełknęła ślinę i powiedziała: – Nie żartuj! – Ani mi to w głowie – rzuciłam, z satysfakcją patrząc na Baśkę – prowodyrkę w swataniu mnie z tym typem. Siedziała i w milczeniu skubała nitkę wystającą ze szwu spodni. – Muszę na jego temat zasięgnąć więcej informacji. Podpytam Maksa... – powiedziała Ada. I podpytała, dzięki czemu dowiedziała się, że Klawiatura skłonność do agresji oraz nadużywania, bez względu na okoliczności, słów żywcem wziętych ze Słownika polskich przekleństw i wulgaryzmów nabył w ramach porozwodowej traumy. W pracy przeniesiono go w inne miejsce, gdzie nie miał bezpośrednio do czynienia z klientami, ale po tym, jak wyzwał jednego ze swych współpracowników, dostał ultimatum, że zachowa miejsce pracy tylko pod warunkiem natychmiastowego podjęcia psychoterapii. Szansę tę dostał tylko dlatego, że był świetnym fachowcem. Mnie jednak niewiele to wszystko obchodziło. Agresor, nawet cudownie uzdrowiony, nie miał u mnie żadnych szans. Zmieniłam numer telefonu, a fatalną znajomość puściłam w niepamięć. A teraz co? Proszę bardzo: oto znajdowałam się w barze U Leszka, a wśród moich przyjaciół siedział on – nadpobudliwy, wąskousty Mirek z zębami niczym klawisze komputera – adorator, którego nie chciałam znać. Patrzył na mnie badawczo i z dużego kufla sączył piwo. Miał na sobie granatową, na oko zupełnie nową koszulkę polo i – co mnie zaskoczyło – chyba umył włosy, bo sterczały dookoła głowy niczym puch na kuperku pisklaka. Spojrzałam pytająco na dziewczyny: łypały na mnie z obawą. Piotr również nie wyglądał na szczęśliwego, natomiast Maks udawał, że sytuacja jest tak naturalna jak fakt, że po wiośnie następuje lato. Zacisnęłam usta w ciup, a dłonie kurczowo zacisnęłam na Bogu ducha winnej torebce. Stanęłam obok stolika: – Cześć! – rzuciłam, siląc się na obojętny ton i za wszelką cenę starając się nie pokazać, jak bardzo wytrąciła mnie z równowagi niespodziewana obecność obleśnego adoratora. – Dłużyło nam się czekanie na ciebie, więc walnęliśmy już po piwku – powiedział Maks i dodał od niechcenia: – E... tego... tak się złożyło, że i Miras do nas dołączył... – Zdążyłam zauważyć – rzuciłam. Chwyciłam jedyne, stojące obok Klawiatury, wolne krzesło, wcisnęłam je między Adę i Baśkę, po czym się na nim usadowiłam. – Co pijesz? – Piotr wstał od stolika i zebrał puste kufle. – Piwo – mruknęłam. – Mirek jest z nami, bo... – niepewnie zaczął Maks.

– Bo się tu przeprowadziłem! – Klawiatura radośnie błysnął uzębieniem. – Jak to: przeprowadziłeś?! – Dramatyczne konsekwencje tej informacji uderzyły we mnie niczym tornado w stojący samotnie dom. Gdy zobaczyłam tu tego typa, w pierwszym odruchu pomyślałam, że z pewnością przyjechał do Maksa w odwiedziny. Na dzień lub dwa. No, niechby i na tydzień. Ale żeby miał tu osiąść na stałe?! – A tak to. Dostałem tu pracę. Wynająłem pokój i poprosiłem Maksia, żeby na początek wziął mnie pod swoje opiekuńcze skrzydła i pomógł się zaadaptować na nowym miejscu. – Ach, poprosiłeś... – Tak. Poprosiłem go o to – patrzył na mnie zaczepnie. – Jestem tu od kilku dni, nie znam nikogo, a że lubię towarzystwo, więc zgłosiłem się po pomoc do kuzyna. – Poklepał go po ramieniu. Miras i Maksio – dwaj kuzyni. Popatrzyłam na nich z odrazą i wcale przy tym nie dbałam o pozory, tylko pozwoliłam, by na mojej twarzy odmalował się wyraz największego obrzydzenia, na jakie mnie było stać. Niech wiedzą, co o nich myślę! Nie dość, że ten cały Maksio w stu procentach zawłaszczył sobie moją przyjaciółkę, to jeszcze przyciągnął za sobą tego typka – Mirasa, czy jak go tam nazywał! I co teraz? Klawiatura zamieszka w Wielkich i czy to ma być równoznaczne z tym, że będzie psuć nam wszystkie wspólne wieczory?! Poza tym mój szósty oraz kolejne, nieponumerowane jeszcze zmysły, mówiły mi, że jemu i tak przede wszystkim chodziło o spotkanie ze mną. – Idziemy! – wstałam i złapałam Adę za rękaw. – Dokąd? – Jak mówię idziemy, to idziemy! I ty też – szarpnęłam Bachę. – Zaraz wracamy – rzuciłam do Klawiatury i Maksa. Dziewczyny, zaskoczone siłą, z jaką wyrwałam je od stolika, posłusznie podążyły za mną. Otworzyłam toaletę, poczekałam, aż wejdą, i zatrzasnęłam drzwi. – Po co nas tu przyciągnęłaś? – rzuciła z pretensją Bacha. – Jestem dużą dziewczynką i sama potrafię określić, kiedy chcę siusiu. – Skąd tu się wziął ten ortodontyczny wybryk natury?! – warknęłam. – Mirek? – A masz w tej knajpie innego o takich zębach? – Uśmiechnęłam się złośliwie. – Ano nie... – odpowiedziała Ada. – Więc? Czekam na wyjaśnienia. Na Adzie moja groźna mina nie zrobiła żadnego wrażenia. Wzruszyła ramionami. – Jest tak, jak powiedział. Zamieszkał w Wielkich i się do nas przyczepił. Czuje się samotny, czy jakoś tak – powiedziała. – I ty wcześniej o tym nie wiedziałaś? – patrzyłam na nią nieufnie. – O tym, że ma się tu przeprowadzić, wiedziałam, a nie powiedziałam, bo po prostu zapomniałam. A jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór, to wychodziliśmy z Maksem z bloku, gdy się napatoczył. Szedł do nas w odwiedziny i głupio było go spławić. – Trzeba było się nie krępować, bo przez wasze skrupuły ja teraz muszę go znosić! – Nie przesadzaj – wtrąciła Baśka. – Wygląda na honorowego, a ty raz dałaś mu kosza i na pewno nie będzie cię już podrywał. Chociaż, szkoda by było... – westchnęła i uchyliła drzwi. W oddali widać było Klawiaturę, jak zawzięcie dyskutuje o czymś z Maksem. – Jest całkiem przystojny! Bylibyście piękną parą! – Zwariowałaś?! Nie pamiętasz, jak mnie potraktował?! – Oj pamiętam, pamiętam. Tak tylko mówię. – Więcej nie waż się o tym nawet myśleć, co dopiero mówić! – Przysunęłam się do szpary

w drzwiach i z wściekłością patrząc na obiekt dyskusji, powiedziałam: – Zepsuł mi cały wieczór! Kiedy on się ode mnie odczepi? – Odczepi? Przecież już jakiś czas temu przestał do ciebie dzwonić – zauważyła Bacha. – No właśnie – wtrąciła Ada – siedzi grzecznie i nawet o ciebie nie zapytał. – Nie dzwonił, bo zmieniłam numer! – Moja droga, gdyby tak bardzo mu na tobie zależało, toby go zdobył. Choćby i ode mnie, ale mniejsza o to. – Dałabyś mu mój telefon?! – No dobra, żartowałam. Ale do czego zmierzam – nie neguję, że może mieć drobne odchyły, ale ponoć leczy się u jakiegoś terapeuty, więc nikomu raczej nie będzie zagrażać. Poza tym, co już zostało powiedziane, nie wykazuje żadnego zainteresowania twoją osobą, więc nie widzę powodu, dla którego nie miałby z nami przy piwie posiedzieć. – Właśnie – wtrąciła Ada – Bacha ma rację. Napadłaś na mnie zupełnie bez powodu, wiesz? – E tam... – burknęłam bez przekonania. – Zobaczysz, jak się podleczy, będzie z niego taki facet, że mucha nie siada! Jeszcze sama będziesz chciała się z nim spotykać! – rzuciła Baśka. – Niedoczekanie! – Pogroziłam jej pięścią. – Lepiej już wracajmy – zaproponowała Ada. – A ty – odwróciła się w moją stronę – przestań dumać o swoim księciu z bajki, bo od tego myślenia wyobraźnia ci się spaczyła. Pchnęła drzwi, a my podążyłyśmy za nią. Klawiatura, z nogami wyciągniętymi przed siebie, siedział rozparty niczym basza i popijał piwo. Patrzył przy tym na mnie spod zmrużonych powiek, a gdy się zbliżyłam, westchnął przeciągle i oblizał usta. Zadrżałam na ten widok, bo skojarzył mi się z wielkim, wychudzonym waranem, który tylko czekał na to, aby mnie ugryźć i zatruć organizm jadowitą śliną. – Twoje piwo. – Przysunął mi kufel. – Ale ciepłe... – Upiłam łyk. – Też tak mówiłem! – rzucił ze złym błyskiem w oczach, zerwał się z miejsca i szybkimi susami popędził do niczego niespodziewającego się barmana. Złapał go za ramię, tak przyciągnął do kontuaru, że niemal go na nim położył, coś mu powiedział do ucha, po czym odepchnął ze wzgardą i dumnym krokiem powrócił na miejsce. – Już nigdy więcej nie poda nikomu ciepłego piwa! – powiedział i powiódł po nas dumnym spojrzeniem. Nie kwapił się jednak z powtórzeniem swoich słów, a i my o to nie zapytaliśmy. W każdym razie barman po chwili wymienił nam piwo na o wiele chłodniejsze i dorzucił jeszcze po dwie kolejki na koszt firmy. 20 lipca, piątek Kolejne dni spędziłam, jeżdżąc po mieście w poszukiwaniu jakiegokolwiek zajęcia. Dziewczyny się nie odzywały, a i ja na pogaduchy nie miałam czasu. We znaki dawały mi się upał oraz niewesołe myśli na temat przyszłości. Ponadto, wbrew temu, co mówiła Baśka, obawiałam się, że będący już mieszkańcem Wielkich Klawiatura któregoś dnia może zapragnąć przestąpić mój próg. Mimo że nie wiedział, gdzie mieszkam, sytuacja taka była całkiem prawdopodobna, bo przecież nie mogłam ręczyć za dyskrecję moich znajomych. Na wszelki wypadek napisałam sobie na kartce krótką i soczystą tyradę, którą wykułam na blachę, aby w razie czego płynnie i bez zacinania się rzucić mu ją prosto między gadzie ślepia. Tego piątkowego popołudnia z kolejnego polowania do domu wracałam w miarę radośnie: miałam w zanadrzu mglistą ofertę pracy! Jako pomoc w kwiaciarni, ale pod warunkiem że

dziewczyna, która do tej pory zajmowała to miejsce, nie wróci z chorobowego. Na wszelki wypadek całą drogę mocno trzymałam kciuki, aby dziewczę jeszcze trochę sobie pochorowało. Tydzień, który właśnie się skończył, był ciężki i należała mi się nagroda. Ba! Nawet kilka! Pierwszą miała być kąpiel w rozpustnej ilości wody, a drugą domowa pizza zjedzona podczas lektury ckliwego romansu. Przyśpieszyłam kroku nie tylko gnana kuszącą perspektywą, ale także zwiastunami zbliżającej się burzy – zerwał się silny wiatr, a od północy mknęły ku osiedlu ciemne chmury. Szybko minęłam ostatni klon, potem śmietnik, forsycje, piaskownicę i weszłam do klatki. – O! – powiedziałam zaskoczona widokiem taty, Jadźki i Eugenii. Tato trzymał w rękach akwarium, a Eugenia z wypiekami na twarzy o czymś z przejęciem opowiadała. Biedny ojciec, przemknęło mi przez głowę, akurat gdy znosił ciężary, musiał się natknąć na tę gadułę. – Pomóc ci? – Wyciągnęłam ręce, aby odebrać od niego Wasyla. – Nie, nie – odsunął się. Pewnie z obawy, że przy próbie przejęcia rybki coś pójdzie nie tak i w końcowym efekcie będzie nas czekać wycieranie wody i zbieranie rozbitych kawałków szkła. – Och, Justynko złota – Eugenia zwróciła na mnie dzikie spojrzenie – nigdy nie zgadniesz, co potwornego się stało! – Spotkała pani okazywacza? – zainteresowałam się uprzejmie. Sąsiadka ostatnio w tak właśnie żywiołowy sposób reagowała tylko z jego powodu, więc i tym razem nie spodziewałam się żadnych innych sensacji. – Kto to jest okazywacz? – Zdziwiona Jadźka spoglądała to na mnie, to na Eugenię. Nie zdążyłam jej wyjaśnić, bo Eugenia się odezwała: – Nie. Ale Bóg mi świadkiem, że pragnęłabym zobaczyć jego genitalia bardziej niż... – Słucham?! – przerwałam jej zdumiona, że emerytka aż tak bardzo może być złakniona widoku owego legendarnego męskiego akcesorium. – A tak! Gdyby tu i teraz stanął przed mną sam Pan Bóg i dał mi wybór: albo zobaczysz okazywacza, albo Kazimierz zginie, bez chwili zastanowienia przyjęłabym na oczy całe to plugastwo, które ten łajdak wszem wobec tak chętnie demonstruje! – Jaki Kazimierz? Tato, o co tu chodzi? – zwróciłam się do ojca. – Zamordowano jej znajomego – szepnął. Ciarki przebiegły mi po plecach, a w miarę dobry humor ulotnił się jak dym ze zgaszonego ogniska. – Tego od akordeonu? Kazimierza wam zamordowali?! – Tak! Dopiero co mówił, że zaczyna nowe życie, a tu proszę! – jęknęła Eugenia. – Faktycznie je zaczął... – wyrwało mi się, a ona zgromiła mnie wzrokiem. – To znaczy chciałam zapytać, jak to się stało? – Nasz Kaziulek został brutalnie uduszony! – Ukryła na chwilę twarz w dłoniach, kilkakrotnie rozdzierająco chlipnęła, głośno wysmarkała nos i kontynuowała: – A na dokładkę jego mieszkanie zostało doszczętnie splądrowane i ograbione! A żeby tego jeszcze było mało, wszystko okryte jest aurą obrzydliwości – ściszyła głos. – Jakich obrzydliwości? – zapytałam równie cicho. – Mówią, że Kazimierza znaleziono nagusieńkiego, jak go Pan Bóg stworzył, a w usta włożone miał stanik oraz skarpetkę... – Stanik i skarpetka w ustach? Jakim cudem to wszystko mu się tam zmieściło?! – zapytałam z niedowierzaniem. Eugenia puściła moją uwagę mimo uszu i załamała dłonie.

– Cóż to za barbarzyńskie czasy u nas nastały! Najpierw okazywacz, a teraz Kazimierz! – Czy ktoś mi wreszcie wyjaśni, o co chodzi z tym okazywaczem? – Jadźka była niemal obrażona, ale Eugenia i ja byłyśmy zbyt zaaferowane, aby tracić czas na wyjaśnienia. – Bardzo przepraszam – tato z wysiłku na twarzy był cały czerwony – ale ja już naprawdę nie dam rady... – Masz rację, Tadeuszu. – Jadźka szarpnęła go za ramię, a woda w akwarium zachlupotała złowieszczo. – Przecież musimy jeszcze wpaść do Krzysia po utarg. – Jakiego Krzysia? – natychmiast zainteresowała się Eugenia. – Mojego pomocnika. Mojej prawej ręki – z nieukrywaną dumą powiedziała Jadźka, a mnie przypomniał się ponury grubas w granatowym fartuchu, który teraz sprzedawał w jej warzywniaku. – A ty – zwróciła się do mnie – pomóż mi zanieść torbę. – Wymuskanym paluszkiem wskazała pokaźnych gabarytów torbiszcze, po czym ruszyła przodem wprost na niewielki parking, gdzie stał stary focus ojca. Tato ostrożnie postawił akwarium na tylnym siedzeniu, a do bagażnika włożył torbę. – Justynko, w pokoju na stole leżą moje książki, które trzeba odnieść do biblioteki. Jak widzisz, nie mam nawet czasu dłużej z tobą porozmawiać, a co dopiero tam się pofatygować. Nie wiedziałem, że cię spotkamy, napisałem więc kartkę z prośbą, abyś to za mnie zrobiła. Nie będzie to dla ciebie kłopot? – Tato, no co ty. – To świetnie, świetnie... – Spojrzał szybko na Jadźkę, która niecierpliwie przytupywała stópką obutą w zgrabną szpileczkę. – Jadziu, może zaprosimy Justynkę, aby zobaczyła, jak się urządziliśmy? – Przecież już mówiłam, że to zrobimy – burknęła. – Ale jeszcze nie teraz. – No widzisz, Justynko, my tacy zalatani jesteśmy – uśmiechnął się niepewnie. Na obiad u Jadźki nadal nie miałam ochoty, ale szczerze mówiąc, brakowało mi spotkań z tatą. Ale bez obecności obiektu jego fascynacji. 28 lipca, sobota Od rana było deszczowo i chłodno. Obudziłam się stosunkowo wcześnie, a że dżdżysty dzień i brak obowiązków nie sprzyjały szybkiemu wychodzeniu z łóżka, postanowiłam poczytać. Miałam w czym wybierać, bo lwią część półek zajmowała literatura zwana kobiecą. Przeleciałam wzrokiem po zbiorach: na Mniszkównę nie miałam nastroju, to samo dotyczyło pozostałych faworytek: Danielle Steel, Nory Roberts i Jayne Ann Krentz.... W końcu zdecydowałam się na Paullinę Siomons i jej Jeźdźca miedzianego – książkę tak dobrze mi znaną, że bez większego zastanowienia mogłam zacytować niektóre jej fragmenty. Nie przeszkadzało mi to jednak w tym, aby po raz kolejny do niej wrócić. Kochałam wszelkiej maści romanse i nic nie mogłam na to poradzić. Jakież to było fascynujące śledzić losy bohaterów i ich radosne zdziwienie, gdy odkrywają w sobie budzące się pożądanie! Iść ścieżką ich życia wśród zapierających dech w piersiach zawiłości, śledzić dialogi, monologi oraz inne wariacje na temat. Och, jak ja kochałam moment zawiązywania się akcji, gdy to główny bohater już na pierwszej stronie, niczym obuchem, dostawał w łeb wielkim uczuciem, które w sposób straszliwy burzyło jego sielankowy żywot. Rozwój miłosnych wypadków biegł swoim, a życiowe komplikacje własnym torem. Oczywiście ostatecznie wszystko i tak dobrze się kończyło, ale nie zmieniało to faktu, że między pierwszą a ostatnią stroną miałam zapewniony cały pakiet szalonych zdarzeń oraz

niespodziewanych zwrotów akcji. I tak oto, rozentuzjazmowana losami Tatiany i Aleksandra, do południa albo i dłużej tkwiłabym w przytulnym barłogu, ale wygonił mnie stamtąd podstępny i dotkliwy głód. Z ciężkim sercem odłożyłam książkę i ruszyłam do kuchni. Po drodze zerknęłam do pokoju taty – na stole leżały jego książki. Przecież miałam je zanieść do biblioteki! To, że była sobota, nie miało znaczenia, bo właśnie w soboty spotykali się tam członkowie Klubu Emeryta lub Klubu Bibliofila, a w każdym tego typu spotkaniu, z zamiłowania czy też z musu, uczestniczyła bibliotekarka Lucynka. Znałam ją od kilku lat i wiedziałam, że nie będzie mieć mi za złe, jeśli przyjdę i dyskretnie oddam książki. Włączyłam radio i przy rytmach Discotheque ciachnęłam kawał chleba, który obłożyłam żółtym serem, do popicia zrobiłam sobie wody z sokiem, po czym stanęłam przy oknie. Deszcz przestał padać, ale niebo nadal zasnuwały chmury. Podrygiwałam w takt muzyki, żułam chleb i przyglądałam się osiedlu. Nierówne chodniki tonęły w kałużach, a na ścianie bloku stojącego naprzeciw moich okien pojawiły się mokre plamy. Nikt się nie przechadzał, nigdzie nie śpieszył ani nie wyprowadzał psów. Niemożliwe, żebym była pierwszą osobą, która wyjdzie dziś na zewnątrz, pomyślałam i dopiłam sok. Discotheque się skończyło, a bez radosnego akompaniamentu gapienie się na mokre podwórze nie było już żadną frajdą. Odczekałam chwilę, w nadziei że może jeszcze puszczą jakiś kawałek U2, i zobaczyłam, że na parking podjechało kanarkowożółte auto. Przysunęłam nos do szyby. To był citroen. Do tej pory w mojej okolicy nigdy żadnego w tak dziwnym kolorze nie widziałam. Z samochodu wysiedli kobieta oraz mężczyzna. Mogli być nieco po trzydziestce. Kobieta weszła do klatki bloku C, w którym mieściła się biblioteka, a mężczyzna wyjął z bagażnika duże pudło i poszedł jej śladem. Wydał mi się znajomy. Sytuacja nie była typowa tak jak kolor auta, którym przyjechali. Na osiedlu rotacja mieszkańców była niewielka, a przyjeżdżający tu goście jeśli nie byli tubylcom znani z nazwisk, to przynajmniej kojarzeni z widzenia. Zignorowałam ZZ Top, których pierwsze takty doleciały z radia, i popędziłam się ubrać. Cały czas dręczyło mnie nie tyle pojawienie się obcych, ile myśl, że tego mężczyznę na pewno skądś znałam. Dałabym sobie za to obciąć rękę, ba!, nawet obie. Było prawdopodobne, że na ich temat mogła coś wiedzieć Lucynka lub któryś z bibliofilów lub emerytów. Pośpiesznie włożyłam zdeptane baleriny i z książkami pod pachą, slalomem omijając kałuże, pobiegłam do biblioteki. Mijając citroena, spojrzałam na rejestrację – była z naszego województwa. Na klatce przystanęłam i nadstawiłam uszu, licząc na to, że dowiem się, na które przyjezdni poszli piętro. Znikąd jednak nie dochodził do mnie żaden dźwięk, zeszłam więc do piwnicy. Na białych drzwiach, tych prowadzących do nowego pomieszczenia, zauważyłam czerwony napis: Biuro matrymonialne POŁÓWKA Podeszłam bliżej i przeczytałam, co następuje: Od zaraz zatrudnię panią do pomocy w pracach biurowych. Wiadomość na miejscu od poniedziałku do piątku w godzinach 10.00–18:00. Wydało mi się, że wewnątrz usłyszałam jakieś głosy i wszystko stało się jasne: nieznajomi od citroena zapewne byli właścicielami tego biura. Przyrzekając sobie, że pojawię się u nich w poniedziałek, zapukałam do biblioteki: – Proszę! – usłyszałam, po czym otworzyłam drzwi. Spodziewałam się widoku niewielkiej grupki członków Klubu Czynnego Bibliofila albo, również niewielkiej, garstki osób z Klubu Aktywnego Emeryta. Jakież więc było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam ich wszystkich

siedzących razem! Będą się bić! – przemknęło mi przez głowę, ale zaraz powstydziłam się tej krzywdzącej myśli, bo dotarło do mnie, że przed bitwą nie byliby tacy osowiali, a ich odzienie nie byłoby kompletnie czarne, lecz zapewne mieniłoby się zagrzewającymi do walki wszelkimi odcieniami czerwieni. Siedzieli przy zsuniętych stolikach, wszyscy w wieku sześćdziesiąt plus, przyprószeni siwizną lub całkowicie posiwiali. Niektóre osoby znałam z widzenia, kilkoro innych ujrzałam dopiero pierwszy raz. – Dzień dobry – powiedziałam cicho. – Pani Lucynko – zwróciłam się do siedzącej u szczytu stołu bibliotekarki – chciałabym oddać tatusia książki... – Przysiądź się do nas, Justynko – odezwała się Eugenia. – Właśnie omawiamy szczegóły udziału w pogrzebie naszego nieodżałowanego Kazimierza... – Och... naprawdę nie chciałam przeszkadzać... – I zamiast dać Lucynie książki, zaczęłam rakiem wycofywać się w kierunku drzwi. – Niech pani siada. – Lucynka podeszła do mnie, wyjęła mi z rąk woluminy i wskazała zwolnione przez siebie miejsce. – Świetnie się składa, że pani tu przyszła, bo już mieliśmy wysyłać po panią delegację. – Uśmiechnęła się blado i z książkami pod pachą ruszyła do służbowego biurka. – To duch Kazimierza ją do nas przywołał – ze znawstwem oświadczył pan Zenobiusz. Był członkiem grupy emerytów i mieszkał najbliżej klubu-biblioteki, bo na trzecim piętrze bloku, w którym się znajdowała. Poza tym pan Zenobiusz, że tak się wyrażę, był mi szczególnie... hm... nie wiem, czy bliski to odpowiednie słowo? W każdym razie przez to, że jego okna znajdowały się na wprost moich, chcąc nie chcąc, raz po raz go w nich widywałam. Nie byłoby w tym nic dziwnego, ale sąsiad najczęściej prezentował się w samej bieliźnie, a ostatnio zdarzało mu się pojawiać i bez niej! Zakładałam, że każde jego ukazanie się w oknie lub na balkonie, podczas gdy i ja znajdowałam się w pobliżu okna, było dziełem czystego przypadku. – Tak, pan Zenobiusz jako bliski przyjaciel świętej pamięci Kazimierza na pewno wie, co mówi – powiedziała Czarnobrewa. – Kiedy ja... – zaczęłam, ale nie dano mi szansy dokończenia myśli. – Kategorycznie musi pani w tym uczestniczyć! – ostro oświadczyła Czarnobrewa bibliofilka. Przyjrzałam jej się baczniej, bo jakoś dziwnie wyglądała. W pierwszej chwili nie potrafiłam określić, jakiego typu zmiana nastąpiła w jej twarzy, ale w końcu dotarło do mnie, że powodem były brwi. Zwykle malowała je dość wysoko, lecz tego dnia przeszła samą siebie, bo umieściła je niemal na środku czoła. To pewnie przez szok spowodowany śmiercią akordeona, wytłumaczyłam sobie, a ona kontynuowała: – Kazimierz podczas naszego ostatniego spotkania nie mógł wyjść z zachwytu nad pani tortem, na pewno więc będzie mu bardzo przyjemnie, gdy i panią zobaczy na swym pogrzebie... Spojrzałam na nią z zastanowieniem: w jaki sposób i czy w ogóle zimnemu Kazimierzowi mogło być jeszcze przyjemnie? – No i co pani tak stoi? Niech siada wreszcie. Cholerny tort, pomyślałam i zrezygnowana przycupnęłam na jednym z wolnych krzeseł. – Babeczki też chwalił – dodał Zenobiusz. Babeczki też cholerne! – Pani Justynko – zwróciła się do mnie Czarnobrewa Elżbieta – pozwoliliśmy sobie poczynić już pewne ustalenia, i pozwoli pani, że ją z nimi zaznajomimy? Otóż, pogrzeb ma być we wtorek o piętnastej na cmentarzu Spokojnej Duszy... – Czy mogę coś powiedzieć? – Nie może pani. Aby godnie pożegnać naszego przyjaciela oraz dobrze wypaść w oczach

innych uczestników uroczystości, ustaliliśmy, że kupimy mu porządny wieniec oraz znicze. Dlatego musimy złożyć się po czterdzieści siedem złotych. Pani również. – Protestuję! – zerwałam się z miejsca. – Nie pójdę na żaden pogrzeb! W ostateczności mogę się dorzucić! – oznajmiłam, a wśród zebranych rozległ się pomruk niezadowolenia. – Jest pani pewna, że nie chce z nami iść? – Jak najbardziej! Usiadłam z powrotem. W końcu nikt siłą mnie na ten pogrzeb zaciągnąć nie mógł. – Justynko! – Eugenia upomniała mnie przerażonym szeptem. – Cóż, trudno – Czarnobrewa westchnęła teatralnie – niech wpłaci pani te nędzne czterdzieści siedem złotych. – Kiedy i komu? – burknęłam. – Tu, w bibliotece, pani Lucynce. Do poniedziałku wieczorem. No, jesteśmy umówione. Może sobie pani już iść – zakończyła Czarnobrewa i najwyraźniej miała ochotę przejść do kolejnego, już mnie niedotyczącego, punktu spotkania, ale jej to udaremniłam: – Przepraszam, mam małe pytanie... – Jeśli chce pani wymusić na nas obniżenie składki, to od razu mówimy nie! Wystarczy, że wyłamała się pani z uczestnictwa w ostatnim pożegnaniu. – Nie chodzi o składkę. Chciałam zapytać o to biuro matrymonialne. Czy ono jest już otwarte? – Co za tupet! – syknęła Czarnobrewa. – My rozprawiamy na poważne tematy, a pani Justyna wyjeżdża z chęcią zamążpójścia! – Pani Elżbieto – Lucynka przyszła mi z odsieczą – przecież to samo życie, jedni umierają, a inni się rodzą... – Rodzą?! To ona jest w ciąży? I pewnie nie wie z kim, więc do biura chce się zapisać, aby naprędce dziecku ojca przysposobić! Tego było już za wiele. Wstałam tak gwałtownie, że krzesło, na którym siedziałam, z hukiem upadło na podłogę. Niespodziewany rumor zaskoczył członków klubów i zastygli w wyczekującym milczeniu. – Powiem krótko: nie mam pracy i marne na nią perspektywy. A o to biuro pytam, bo na drzwiach jest kartka, że chętnie kogoś by najęli! Chciałam wiedzieć, czy już ktoś do nich przychodził na rozmowę o pracę! Zapadła cisza. Na czoło wystąpiły mi krople potu i zauważyłam, że wszyscy z obawą spoglądają na moje wciąż zaciśnięte pięści. Podniosłam krzesło. – Oj, w takim razie my bardzo przepraszamy – fałszywie zaćwierkała Elżbieta. – Przepraszamy, prawda? – z naciskiem zwróciła się do zebranych. – Oczywiście, przepraszamy, przepraszamy! – zewsząd odezwały się głosy. – Gdybyśmy wiedzieli o pani finansowych tarapatach, na pewno nie proponowalibyśmy wzięcia udziału w składce... – ciągnęła. – Nie ma sprawy, i tak zapłacę – powiedziałam, stojąc już w drzwiach. – To do widzenia! *** Do domu wróciłam roztrzęsiona. Dotychczas zatargi między Klubem Aktywnego Emeryta a Klubem Czynnego Bibliofila wywoływały na mojej twarzy pobłażliwy uśmieszek, teraz jednak nie było mi do śmiechu. Pojęłam z całą jasnością, że z tym towarzystwem można było wygrać nie łagodną perswazją, lecz walką wręcz, w trakcie której w powietrzu fruwają wyrywane włosy, leje się krew, a jęki pokonanych emerytów i bibliofilów mieszają z moimi pełnymi triumfu

okrzykami. Popędzana wściekłością tak szybko przemierzyłam podwórze, że nawet nie zwróciłam uwagi, czy kanarkowy citroen nadal stał, gdzie go zaparkowano. Przypomniałam sobie o nim, dopiero gdy zamknęłam za sobą drzwi mojego mieszkania. Podeszłam do okna. Już go nie było. Zrzuciłam buty i ruszyłam do kuchni. Miotając przekleństwa, nastawiłam wodę na herbatę i przeszukałam zawartość szafek oraz lodówki. Nagły wzrost adrenaliny pochłonął całą moją energię, a moje trzewia wziął w posiadanie wilczy głód. Musiałam zjeść coś treściwego. W szafce znalazłam makaron. Ugotowałam go, posypałam startym serem, po czym przygrzałam wszystko w mikrofalówce. Na koniec danie polałam keczupem i doprawiłam szczodrze na ziołowo i ostro, lecz przy curry nieco się zapomniałam, co natychmiast odczułam w jamie ustnej i co zwiastowało, iż dalsza część trawienia będzie równie bolesna. Nie zawracałam jednak na to uwagi, tylko łyknęłam wody i sięgnęłam po książkę. Myślałam, że zwyczajowe czytanie podczas jedzenia również podziała na mnie kojąco, ale jak się okazało – nie tym razem. Szybko pochłonęłam makaron i aby pozbyć się nadmiaru buzującej energii, odłożyłam książkę i zabrałam się do zaległego prasowania. Nazbierało się sporo bluzek i spódniczek, a że podejrzewałam, iż wkrótce znów nadejdą upały, dobrze by było mieć lekkie ciuchy gotowe do ubrania. Wyjęłam z szafy deskę, żelazko i włączyłam Wiadomości. Aby mieć więcej światła, stanęłam przy oknie i zabrałam się do pracy. Podczas gdy telewizor gadał swoje, rozmyślałam o tym, co zaszło. W pewnej chwili padła nazwa Wielkie – ciekawie nadstawiłam ucha: – Mieszkańców Wielkich, miasteczka położonego czterdzieści kilometrów od Warszawy, nadal niepokoi mężczyzna, który wieczorami obnaża się przed samotnie wędrującymi kobietami. Do tej pory na policję zgłosiło się pięć poszkodowanych. Według rysopisu napastnik jest wysoki i szczupły... – Po czym ładna prezenterka zgrabnie zmieniła temat i zaczęła mówić o pogodzie. Już pięć kobiet, pomyślałam i odłożyłam na stolik trzymaną w ręce spódniczkę. Spojrzałam przez okno i ujrzałam pana Zenobiusza. Mimo całkiem chłodnego dnia stał na swoim balkonie odziany jedynie w slipy. Patrzył wprost w moje okna i dumie prężył chudą pierś. Włosy zjeżyły mi się głowie. Zenobiusz był szczupły i wysoki. Czyżby?... W tej chwili zadzwonił telefon. Odebrałam. – Co tam? – rzuciła Baśka. – Nic. Cicho... – szepnęłam. – Co cicho? Czemu cicho? U ciebie cicho? – Oj, ty bądź cicho – znów szepnęłam, jakbym obawiała się, że jej głos mógłby przepłoszyć prezentującego się sąsiada. – Coś ty dziwna jesteś... Nie ustosunkowałam się do jej stwierdzenia, tylko nadal obserwowałam Zenobiusza, który właśnie napiął mięśnie rąk i zaprezentował chude bicepsy. Zaczęło padać, a on na to nie zważał i nadal tkwił na balkonie. – Mogłabyś zadzwonić później? – odezwałam się wreszcie. – Nie mam teraz czasu. – I rozłączyłam się, nie słuchając, czy Baśka miała coś jeszcze do powiedzenia. Rzuciłam telefon na łóżko i pod osłoną firanki nadal go obserwowałam. Wykonał kilka skłonów, potem przysiadów, a następnie wyjrzał przez barierkę. Pewnie sprawdza, czy ma jakąś damską publikę, przyszło mi na myśl i wzdrygnęłam się z obrzydzeniem. Nie wiem, jak długo go obserwowałam, może pół godziny, a może czterdzieści minut, ale z każdym ruchem sąsiada nabierałam coraz większych podejrzeń. Pewnie nadal bym na niego patrzyła, ale przeszkodził mi dzwonek u drzwi. – Baśka? – zdziwiłam się, widząc przyjaciółkę. – Dziwnie gadałaś przez ten telefon, więc się do ciebie wyrwałam. Nic ci nie jest? – Przyłożyła dłoń do mojego czoła.

– Nie! – odsunęłam się i pociągnęłam ją do mojego pokoju. – Chodź, coś zobaczysz. Chciałam pokazać jej sąsiada, ale najwidoczniej zakończył już swój rytuał, bo zniknął z balkonu i na dodatek zamknął za sobą drzwi. – Och, szkoda... – jęknęłam. – Co? Zabawiasz się w podglądanie? – Baśka się zaśmiała i podała mi herbatniki oraz słoiczek z kawą. – Zaparz mi szatana i sobie też nie żałuj. Rozsiadłyśmy się w kuchni i piłyśmy kawę, zagryzając ciastkami. – Gdzie masz Szymusia? – Piotr z nim siedzi. Wczoraj wieczorem był z kolegami na piwie, więc dzisiejsze popołudnie zarezerwowałam dla siebie. Gadaj lepiej, kogo wypatrywałaś przez to okno? – Popatrz – wskazałam jej okna sąsiedniego bloku – tam, naprzeciw, mieszka pan Zenobiusz. – Bibliofil, emeryt czy spoza klasyfikacji? – zapytała. – Ten należy do emerytów. – I co w związku z nim? – Przysunęła nos do firanki i wlepiła oczy w jego okna. – Zauważyłam, że ostatnio dość często pojawia się na balkonie. – No i co z tego? Ma balkon, więc na niego wyłazi. – Tak, ale najczęściej jest półnagi, a nieraz zdarzyło się, że i nago się zaprezentował. – Nago?! Na balkonie?! – Baśka z impetem szarpnęła na bok firankę i przylepiła nos do szyby. – Odsuń się, bo cię zobaczy! Jakimś cudem udało mi się ją odciągnąć na bezpieczną odległość, poza zasięg wzroku Zenobiusza. – Tak. To znaczy nie. – Więc tak czy nie? – Nago chodzi tylko po domu. – Wie, że na niego patrzysz? – Raczej nie, ale chyba chce, żeby tak było. A dziś, wyobraź sobie, przez godzinę stał na balkonie w samych slipach! Padał deszcz, a on nic, tylko się gapił w moje okna, robił jakieś dziwne ruchy i tam stał! – Dziwne ruchy?! Frykcyjne?! – Oszalałaś?! Robił jakoś tak. Odsunęłam się od niej, stanęłam wyprostowana jak struna, podniosłam w górę ręce i złączyłam je nad głową. – Jezioro łabędzie? – Poczekaj, jeszcze nie skończyłam. Stałam bez ruchu. – No pokaż, co jeszcze robił. – Przecież pokazuję! – Dobrze mówiłam, że to było Jezioro łabędzie! – A wcale, że nie, bo on tak stał bez ruchu! W Jeziorze przecież jakoś się podryguje. – Leciwy jest, więc na podrygi nie ma siły. – Baśka wzruszyła ramionami. – Ale on był przecież w samych slipach! To nie jest normalne. W jego wieku i przy takiej pogodzie? Posłuchaj, może on swoim dziwnym zachowaniem chce zwrócić na siebie uwagę? W dzień pokazuje się wszystkim w slipkach, a pod osłoną nocy bez, ale za to tylko wybrańcom? Chyba słyszałaś o tym zboczeńcu, który od jakiegoś czasu się u nas obnaża? Spojrzała na mnie z uwagą. – Słyszałam. Myślisz, że to może być on?...

– A bo to wiesz, jak nie wiesz? Mówili, że zboczeniec jest wysoki i szczupły, a Zenobiusz też taki jest. A teraz opowiem ci coś innego... Baśka piła kawę, wyjadała okruchy po herbatnikach i słuchała, wyjątkowo mi nie przerywając, o śmierci akordeonisty Kazimierza oraz tym, co zdarzyło się dzisiejszego popołudnia. Informację o mglistej szansie na pracę zostawiłam na koniec: – W sąsiednim bloku otwierają biuro matrymonialne i potrzebują kogoś do pracy. W poniedziałek tam pędzę! – Co ty?! Rewelacja! – ucieszyła się. – Ale zaraz... – Co? – Myślałaś o swoim wykształceniu? – Co masz na myśli? – Wiesz, nie chcę odbierać ci nadziei, ale nie sądzisz, że do takiego biura najlepiej pasowałby ktoś po psychologii? – Chyba masz rację... – Mina mocno mi zrzedła, co oczywiście nie uszło jej uwagi. – No, ale przecież nie zaszkodzi spróbować, prawda? – rzuciła szybko. – Nie zaszkodzi... – Niepotrzebnie się odzywałam – mruknęła. – Posłuchaj, nie ma co się martwić na zapas. Czasy są takie, że już rzadko kto pracuje w swoim zawodzie. – Ale sama mówiłaś, że w takim miejscu powinna pracować osoba... – Poczekaj – przerwała mi – powinna, nie powinna, kto ich tam wie, kogo w końcu przyjmą. Na przykład mój wujek Staszek skończył medycynę i jest wziętym hydraulikiem. Chatę ma jak się patrzy i jeździ autem prosto z salonu. – Staszek? Zawsze mówiłaś, że jest lekarzem. – I nie kłamałam. W końcu skończył medycynę. A że pracuje jako hydraulik? Jakoś nie widziałam powodu, aby się tym chwalić. Ale summa summarum ważne, że ma robotę i nieźle z niej żyje, no nie? Mogłabym ci jeszcze podać tuzin takich przykładów – pocieszająco poklepała mnie po plecach. – Ale co my tak daleko szukamy? Przecież ty też jesteś po kulturoznawstwie i z powodzeniem pracowałaś w salonie kosmetycznym! – Tak, ale wcześniej zrobiłam kurs! – O! – Co o! – Tu cię mam, moja droga! Dotknęłaś właśnie jakże ważnej kwestii! – Jakiej znów kwestii? – Ha! A takiej, że żyjemy w czasach ustawicznego kształcenia się społeczeństwa! Studia takie lub owakie, a po nich hop-siup praca w zupełnie innej branży! I ty tak sobie nie myśl, że ten mój wujek po medycynie od niechcenia pstryknął paluszkami i na zawołanie stał się wziętym hydraulikiem! Żebyś ty wiedziała, ile on musiał się uczyć! Jak ten facet z biura będzie cię chcieć, to wyśle cię na szkolenie. Douczy w imię nowoczesnego, kształcącego się społeczeństwa. – Ustawicznie. – Co ustawicznie? – Ustawicznie kształcącego się społeczeństwa. – No widzisz, jak szybciutko chwytasz? Nie będzie tak źle, zobaczysz. Myślę jednak, że jeszcze nie czas, abyś się tym martwiła. Wiesz, co zrób? – Co? – zapytałam kwaśno. – Wizualizuj sukces! Obiecaj, że będziesz to robić. – Mówisz, że to może pomóc? – No pewnie! W każdym psychologicznym poradniku tak piszą!

Spojrzałam na nią nieufnie. W poradniku psychologicznym? Jakoś się nie zdarzyło, abym Baśkę widziała z książką w ręku. No, może od czasu do czasu czytała coś przeznaczonego dla młodych matek. A tu nagle rada płynąca prosto z poradnika. Ale kto ją tam wiedział? – Dobrze, będę – odpowiedziałam bez przekonania. – Jakoś w to wątpię – mruknęła. – Mówiłaś już o tym Adzie? – Nie. – Więc ja powiem, bo dziś będę się z nią widzieć. Głowa do góry, mała! Każę Adzie trzymać za ciebie kciuki, na pewno ci się uda – powiedziała i podeszła do kuchenki, aby nastawić wodę na kolejną kawę. 29 lipca, niedziela Gdybym posiadała cudowną umiejętność popędzania czasu, godziny dzielące mnie od rozmowy o pracę minęłyby szybciej, niż trwa mrugnięcie okiem. Niepewność i radosne podekscytowanie związane ze zbliżającym się poniedziałkiem spowodowały, że nosiło mnie z miejsca na miejsce, na niczym nie mogłam skupić uwagi, a weekend jak na złość płynął wolniej niż zwykle. W niedzielę już o świcie wybrałam się na mszę, a później, nie zważając na przeokropną pogodę, zafundowałam sobie długaśny spacer, podczas którego, za radą Baśki, ciągle wizualizowałam sukces. Po południu ponownie poszłam na przechadzkę, przemieszczałam się bez celu to tu, to tam i dopiero gdy rozbolały mnie nogi, usiadłam na ławce i wybrałam numer do taty. Odebrał w chwili, gdy już traciłam nadzieję, że kiedykolwiek to zrobi. – Tak? – Jego głos wydał mi się znużony. – Obudziłam cię? – Pomyślałam, że pewnie wyrwałam go z popołudniowej drzemki. Dobrze, że chociaż on ma spokojną niedzielę. – Nie, nie! – zaprotestował gwałtownie. – Co tam u ciebie, dziecko? – Wszystko w porządku. Spaceruję i postanowiłam do ciebie zadzwonić... Jeśli do tej pory nie wiedział, że straciłam pracę, nie było sensu informować go, że jutro mam rozmowę w sprawie nowej. Gdy ją dostanę, wtedy o wszystkim się dowie, postanowiłam. – Tato, może byśmy się spotkali? – Spotkali? Oj, dziecko, na razie nie mam czasu, jestem tak strasznie zajęty... – A może to ja bym wpadła do was? Tylko na chwilę, nie będę długo siedzieć... – Do nas? – W jego głosie wyczułam konsternację. – Tadeuszu, pośpiesz się, bo klej wysycha! – w tle usłyszałam piskliwy głos Jadźki. – Wiesz, nie mogę teraz rozmawiać – powiedział szybko. – Zadzwonię, jak będę mieć chwilę. – I się rozłączył, zostawiwszy mnie z wypisanym na twarzy zdziwieniem i ugrzęzłym w gardle pytaniem: – Co za klej, tato? Podniosłam się z ławki i poszłam do domu. Zastanawiając się nad tym, do czego tacie potrzebny był klej, przygotowałam ubranie, w którym nazajutrz chciałam pójść na rozmowę. Mój wybór padł na klasyczne spodnie z błękitnego materiału i białą bluzkę z krótkim rękawkiem. Wyprasowałam wszystko, tak że mucha nie siada, i pieczołowicie ułożyłam na krześle. Kilkakrotnie, z różnych perspektyw, przyjrzałam się skomponowanemu strojowi i poszłam się wykąpać. Podczas wylegiwania się w pianie o zapachu pomarańczy nadal ćwiczyłam pozytywne myślenie oraz dokonywałam intensywnej projekcji marzeń ściśle związanych z pracą w świeżo powstałym biurze matrymonialnym. Poza tym relaks w wannie miał mi zapewnić szybkie zaśnięcie oraz spokojny sen, jednak bardzo się przeliczyłam, bo nie pomogły mi w tym nawet

otulenie się w stary, ulubiony koc w czerwoną kratę ani włożony pod głowę równie ulubiony jasiek. Kręciłam się w łóżku, wciąż mi było źle, niewygodnie, aż wreszcie dałam za wygraną i wstałam. Świt był tuż tuż. Z radością sięgnęłam po przyniesiony przez Bachę słoiczek kawy. Sypnęłam jej szczodrze do kubka, wlałam do środka odrobinę wrzątku i uzyskałam w ten sposób całkiem niezłe espresso. Podeszłam do okna. Osiedle spało w najlepsze. W oknach Zenobiusza również było ciemno. Siorbiąc gorący napój, przyglądałam się także małemu, piwnicznemu okienku, które należało do siedziby biura. Och, jak bardzo chciałam dostać tam pracę! Gdy w kubku pokazało się dno, sprawdziłam jeszcze, czy przygotowane ubranie czasem się nie pogniotło i ponownie zagnieździłam się pod kocem. Nawet nie przypuszczałam, że po tak mocnej kawie i z głową zmęczoną ciągłym zaklinaniem losu jeszcze zasnę. Ale się udało. Śniło mi się, że jechałam dorożką, którą powoził przystojny i szarmancki dorożkarz. Dzień był piękny. Wokół roztaczały się łąki i pola, na których coś zaczynało się zielenić. Jechaliśmy nieśpiesznie, wystawiałam przez okienko głowę i podziwiałam wiejski krajobraz. Na policzkach czułam coraz silniejszy podmuch wiatru. – Wolniej, proszę – zwróciłam mu uwagę, ale przystojniak ani drgnął, tylko świsnął batem koński zad, skierował dorożkę na pobliskie pole i zaczęliśmy szaleńczo pędzić. – Wolniej! – rozdarłam się rozpaczliwie, ale w odpowiedzi tylko zaśmiał się szyderczo i ponownie smagnął zwierzę. Dorożką rzucało na boki, schowałam się w jej wnętrzu i mocno trzymałam, aby nie nabić sobie guza. Nagle strasznie szarpnęło, koń kwiknął dramatycznie i stanęliśmy. Drzwi do dorożki otworzyły się. – Wyłazić! – dorożkarz świstał w powietrzu bacikiem. – Koń złamał kark! Teraz ty ciągniesz! Wywlókł mnie z wnętrza, zaprzągł w miejsce konia i strzelił batem po plecach... 30 lipca, poniedziałek Obudziłam się zlana potem. Przetarłam mokre czoło i spojrzałam na budzik – za dziesięć minut musiałam wstawać. – Sen mara, Bóg wiara... – Przeżegnałam się i wygramoliłam ze sponiewieranego łóżka. Chłodny natrysk przywrócił mnie do rzeczywistości. Negatywne, wywołane sennym koszmarem emocje zbladły i schowały się w podświadomości. Czułam się już o wiele lepiej, a na policzkach ukazały się nawet rumieńce. Jedynym śladem po koszmarnej nocy były ciemne obwódki pod oczami. Ale w końcu, od czego ma się korektor? Na śniadanie nie miałam ochoty, poza tym i tak spędziłam zbyt dużo czasu w łazience, pośpiesznie się więc ubrałam i wyszłam. Byłam przekonana, że wszyscy w Wielkich marzą o podjęciu pracy w tym biurze i pod drzwiami będą czekały tłumy kompetentnych kandydatów. Jakież więc było moje zdziwienie, gdy w piwnicy nikogo nie zastałam. Stanęłam przy drzwiach i nadstawiłam uszu. Wydało mi się, że usłyszałam rozmowę. A więc jednak ktoś mnie ubiegł, pomyślałam i w oczekiwaniu, aż petent wyjdzie, oparłam się o ścianę. Czas mijał, a z biura nikt nie wychodził. W piwnicy było duszno, przez co spociłam się nieapetycznie, a od upartego stania w jednym miejscu zdrętwiały mi nogi. W końcu moja cierpliwość się skończyła – intruza należało przepłoszyć. Natychmiast! Podeszłam do drzwi i zapukałam energicznie. – Proszę! – usłyszałam męski głos. Nacisnęłam klamkę i moim oczom ukazało się przestronne, elegancko urządzone pomieszczenie. Każdą ścianę pomalowano na inny kolor, a całość utrzymano w ciepłej tonacji. Biuro składało się z dwóch części. W prawej, mniejszej, stały szafa, dwa stoliki z komputerami, a pod ścianą faks oraz kserokopiarka. Były tam również mały aneks kuchenny wyposażony

w kubki, filiżanki, ekspres do kawy i czajnik bezprzewodowy. Tuż obok szafy znajdowały się drzwi. Być może za nimi była łazienka. Druga część pomieszczenia najwyraźniej zaaranżowana była do intymnych spotkań i rozmów: świadczył o tym niezwykle uroczy stoliczek do kawy oraz klubowe fotele; w małym okienku znajdowała się, otwarta teraz, żaluzja, a pod sufitem leniwie obracał się wiatrak. Pewnie na klimatyzację nie wystarczyło im już kasy, pomyślałam. W części komputerowej siedzieli oni – parka, którą widziałam w sobotę. Ona, z głową w przepięknych, rudych loczkach, miała na sobie płócienną, czerwoną, sportową w kroju sukienkę. Z gracją mieszała łyżeczką w malutkiej filiżance, a gęste rzęsy rzucały na jej policzki długie cienie. On... no właśnie, kogo mi przypominał? Był masywnym mężczyzną, którego elegancki strój psuł kwadratowy, szpetny czerep oraz wiszący na piersi złoty łańcuch. Osobnik patrzył na mnie ze zdziwieniem i jakoś tak znajomo, gęsto mrugał powiekami. Kto tak gęsto mrugał?! Ponieważ nie wypadało dłużej przypatrywać się, bądź co bądź, oficjalnie obcemu facetowi, odchrząknęłam i powiedziałam: – Dzień dobry. Ja w sprawie pracy... – No! Wreszcie ktoś przyszedł – odezwał się kwadratowy i uśmiechnął, ukazując przy tym nadłamaną jedynkę. Felerny ząb, a jakże, również wydał mi się dziwnie znajomy. – Wreszcie? – zdziwiłam się. – Niemal od godziny stałam na schodach, bo byłam pewna, że w środku już jest jakiś kandydat... – Godzinę pani stała na schodach?! To proszę sobie wreszcie wygodnie usiąść! – Doskoczył do krzesła i podsunął mi je pod sam tyłek. Opadłam na siedzenie z ulgą. – Napije się pani czegoś? Kawki, soczku, wody? – zaproponowała ruda. – Poproszę wodę. Grubas patrzył na mnie spod oka. Nadal mrugał na gęsto i widać było, że z wielkim wysiłkiem nad czymś główkuje. – Czy my się czasem nie znamy? – rzucił. – Też sądzę, że gdzieś się spotkaliśmy... A jak się pan nazywa? – Stwierdziłam, że najprościej było zapytać go o personalia. – Mieczysław Gałązka. – To ty?! Mietek-Półmietek?! – Plasnęłam się radośnie w kolana. – Do trzeciej klasy podstawówki miałeś za sobą cztery kiblowania, byłeś noga z matmy, polskiego i mrugałeś inaczej niż wszyscy; jakoś tak gęsto, o właśnie, tak jak teraz. – Wycelowałam palec w kierunku jego oczu. – Poza tym często przynosiłeś do szkoły słodycze, które z Niemiec przywoził ci ojciec. Zjadałeś je na naszych oczach i nigdy z nikim się nie podzieliłeś. Kiedyś chłopcy spuścili ci za to manto i złamali górną jedynkę! – Mietuś, pani na pewno o tobie mówi? – Na twarzy rudej widniał szok zmieszany z odrazą. Półmietek milczał i rytmicznie machał nogą. Zamknęłam się wreszcie, bo zrozumiałam, że szansy na pracę już nie mam, a dobrze będzie, jak wyjdę stamtąd żywa. – Tia... – Mietek-Półmietek patrzył na mnie spod przymrużonych powiek, nadal machał nogą, w końcu powiedział: – Justyna Kowalska. Dziewucha kujon o urodzie równie pospolitej jak jej nazwisko. Pyskata, zawsze przygotowana, zawsze z ręką w górze. Każdego roku nagroda i czerwony pasek. Kiedyś ktoś cię zamknął w szatni dla dziewczyn i zgasił światło. Posikałaś się wtedy ze strachu. Pamiętasz? – Uśmiechnął się jadowicie. Krew uderzyła mi do głowy. Doskonale pamiętałam tamten okropny dzień. Nigdy nie dowiedziałam się, kto to zrobił. – Pamiętam... – mruknęłam, a ruda zachichotała. – No i? – Mietek przejechał dłonią po głowie.

– Co: no i? – Nigdy nie byłaś ciekawa, kto zrobił ci tego psikuska? – Byłam... – Che, che! To byłem ja! Żarłoczny Miecio z wyłamaną jedynką! Patrzyłam na niego w osłupieniu. – Ty?! – Zacisnęłam pięści i wcale nie dbałam o to, że Półmietek doskonale je widział. Widział i nic sobie z tego nie robił. – Ja! – Wyszczerzył dopiero co wspomnianą, felerną jedynkę. – A ty, pewno jesteś po studiach, co? – zmienił temat, za co poczułam coś na kształt wdzięczności. – Tak – powiedziałam cicho, rozluźniłam dłonie i wytarłam je o spodnie. – No i proszę, pospolita dziewucha kujon przylazła do Miecia na rozmowę o pracę... Jak byłaś i jesteś taka mądra, to czego u mnie szukasz? – Mietek... – Honor kazał mi wstać i sobie pójść. Marzenie o pracy obok domu uleciało hen daleko, tam gdzie raki zimują, albo jeszcze dalej, tam gdzie kreatywna czarownica kleci domek na bazie piernika i czekolady. – Przepraszam. Głupio gadałam. – Ruszyłam do drzwi. – Justyna! Odwróciłam się. – Przecież jeszcze nie przeprowadziłem z tobą żadnej rozmowy kwalifikacyjnej. – Uśmiechnął się od ucha do ucha, a w moje serce na nowo wstąpiła matka głupich. *** Potem poszło jak z płatka. Mietek wprawdzie nie omieszkał podkreślić, że za mój niewyparzony jęzor daje mi o dwieście złotych mniej, ale co z tego, skoro i tak na rękę wychodziło całe dwa trzysta. Ludzie! Tylko dwa trzysta! Dla niego może i było to niewiele, taka bułka z masłem, czy figa z makiem, ale dla mnie majątek. Gdy padła kwota, spojrzałam to na Mariolkę – tak na imię miała ruda, która zresztą była jego żoną – to na Mietka: – Wymagacie siedzenia tu wieczorami? – zapytałam podejrzliwie. – Po co? – zdziwiła się Mariolka. – A może mam brać do domu jakieś papiery i tam nad nimi pracować? – Jakie papiery? W jakim domu? – Mietek popatrzył na mnie jak na głupią. – Lala, to nie podstawówka, że radośnie kułaś i w szkole, i w domu. To jest praca – niemal przeliterował. – Robisz osiem godzin, czyli u mnie od dziesiątej do osiemnastej, a potem walisz drzwiami i idziesz, gdzie chcesz. Kapejszn, lala? Niby kapejszn, ale wciąż nie mogłam pojąć tego, że z takiego, nie mydlmy sobie oczu i nazwijmy rzecz po imieniu – przygłupiego Półmietka, wyrósł rzutki i stojący frontem do rzeczywistości facet. – Ale... – Coś zaczęło mi chodzić po głowie i bynajmniej nie była to mucha, tylko niefortunnie rzucone słowa Baśki. Mietek z Mariolką właśnie ratowali mnie od śmierci głodowej, a ja nosiłam w sobie mroczną tajemnicę – nie skończyłam żadnego kierunku związanego z psychologią! Ani nawet najmniejszego kursiku! Niczego, co byłoby pożądane podczas tak delikatnego zajęcia, jakim było łączenie ludzi w pary. Nie wiem, dlaczego mnie o to nie zapytali, ale moim obywatelskim obowiązkiem było wyznanie prawdy. Choćby i za najstraszliwszą cenę! – No? – Nie zapytaliście mnie, po jakich jestem studiach... – No nie. A mieliśmy to zrobić?

– Chyba tak... – No to co tam skończyłaś? – Kulturoznawstwo – powiedziałam cicho i skuliłam się w oczekiwaniu na kategoryczne: „Kulturoznawstwo?! A won mi z tej roboty!”. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Mietek ziewnął. – I? – zapytałam cienko. – Co i? Zemdleć mam z wrażenia czy co? – Nie, no... myślałam, że mnie zwolnisz... – Po pięciu minutach od przyjęcia? Zwariowałaś? Masz jeszcze jakieś pytania? Odetchnęłam z ulgą. – Tak, co ja mam tu właściwie robić? W ferworze uciechy z wysokości pensji, a następnie zalewu podejrzeń co do pozazawodowych wymagań z nią związanych oraz rozterek dotyczących braku odpowiedniego wykształcenia zupełnie zapomniałam zapytać, co będę robić przez owe, ściśle wyznaczone na pracę, osiem godzin. Półmietek podrapał się za wielkim uchem, łypnął na Mariolkę, ona na niego, i powiedział: – Wszystko zależy od klienteli... – Możesz uściślić? – Bo widzisz, my z Mariolką ten interes mamy dopiero od jakichś trzech miesięcy... – Trzech miesięcy? To znaczy, że skądś się tu przenieśliście? – Tak. Najpierw działaliśmy w stolycy, ale teraz, na starość – zaśmiał się sarkastycznie – postanowiłem wrócić na dawne śmieci. No i zabrałem ze sobą interes oraz babę – klepnął Mariolkę w kolano. – Ach... – rzuciłam i pomyślałam, że otrzymaną właśnie pracę mogłam stracić szybciej, niż ją dostałam. Trzy miesiące w branży? Czy oni mieli pojęcie o tym, co robili? Moje usta przyjęły kształt banana, którego końce wskazywały wykładzinę. – Lalka, a cóż to za mina? Boisz się, że nim na dobre się u nas rozkręcisz, to rozpieprzymy się w cholerę? Bez obaw, my też musimy z czegoś żyć, więc chodzi mi po głowie pewien pomysł. Tylko nie pytaj jaki, bo go jeszcze nie dopracowałem. W każdym razie na pewno ktoś do roboty będzie nam stale potrzebny. – Aha... – Skinęłam głową, ale jakoś mnie nie przekonał. Po pierwszej fali euforii do głowy zaczęło mi napływać coraz więcej wątpliwości. – Nie obawiasz się, że biuro matrymonialne otwarte w piwnicy bloku stojącego na dość małym osiedlu może się okazać nie do końca trafionym pomysłem? – Żeby nie powiedzieć: klapą, ale wolałam nie wyrażać się zbyt dosadnie. – Centrum nie byłoby lepsze? Duża witryna, szyld zachęcający ludzi... Wiesz, te rzeczy na pewno przyciągnęłyby wielu klientów. – Podoba mi się, lalka, jak kombinujesz. Ale powiedziałem ci przecież, że będę rozkręcać nowy biznes, więc o własną dupę się nie bój. A odnośnie lokalizacji, to działamy głównie przez Internet. – Przez Internet? – Ano. – Czyli czeka mnie odpisywanie na mejle i organizacja spotkań? – Dobrze kombinujesz, lalka. Będziesz grzecznie siedzieć, przyjmować zgłoszenia babeczek i pryków, a potem ich do siebie dopuszczać... Che, che, che... Nie spodobał mi się sposób, w jaki wyraził się o swoich potencjalnych klientach, ale, cóż, Mietek zawsze miał taki półmietkowy styl bycia. – Pierwsze kilka dni będziemy starali się tu z tobą siedzieć – odezwała się Mariolka.

– Tak – potwierdził Mietek. – Pokażemy ci, co i jak, a potem skupimy się na czymś innym, a ty będziesz sama prowadzić ten interes. Pasuje? – Tak. Kiedy zaczynam? – Ofkors, że od jutra! A teraz leć do domciu i ciesz się z nowej roboty. Wstałam. – Poczekaj. – Tak? Półmietek nachylił się przez biurko i cicho zapytał: – Nie potrzebujesz jakiejś zaliczki? Co za pytanie! – Wiesz, Mietek... w zasadzie ... parę groszy... owszem, tego... bardzo by mi się przydało... – Nie ma sprawy. – Wyjął z kieszeni plik dwustuzłotowych banknotów. – Dam ci tysiaka, może być? Ba! – Aha, i masz tu... – schylił się do szuflady, chwilę tam poszperał i wyjął komplet kluczy – otwieracze do tej budy. Ja z Mariolką mamy własne, więc i ty też miej swoje. No to sobie już leć. Pa i heloł! – Uścisnął mi rękę i wyszczerzył felerną jedynkę. *** Z piwnicy wyleciałam jak na skrzydłach. Przeciągnęłam się, nabrałam w płuca haust powietrza i niczym lekko już podstarzała, ale nadal nimfa, z błogim wyrazem twarzy ruszyłam do domu. Przeskakiwałam kałuże i miałam wrażenie, że cały świat się do mnie uśmiecha. Słońce przebijało zza chmur, znów zaczęło się robić cieplej i weselej. Pod blokiem natknęłam się na panią Eugenię i grrr.... Zenobiusza. Stali tuż przy wejściu do klatki i wyglądało na to, że nie mogą się zdecydować co robić: wejść czy wyjść? – O, Justynka! Dzień dobry! – Eugenia, jak przystało na osobę w żałobie, była ubrana na czarno. Zresztą Zenobiusz również. – Dzień dobry! – Uśmiechnęłam się promiennie i w ostatniej chwili powstrzymałam, aby jej nie ucałować. Cudowne życie! Wreszcie dostałam pracę za godziwe pieniądze i w dodatku o rzut beretem od domu! Czyż to nie było wspaniałe?! – Tak właśnie się wahamy z panem Zenobiuszem, bo nie wiemy, czy wejść do domu na kawę, czy usiąść na ławeczce przed blokiem? Słoneczko już tak ładnie przypieka... – Ławki chyba jeszcze będą wilgotne. Niech państwo lepiej wejdą do środka, bo o przeziębienie łatwo – poradziłam od serducha i po raz kolejny się uśmiechnęłam. – To może jednak wjedziemy, panie Zenobiuszu, na tę kawę? – Dobrze, pani Gieniu – powiedział Zenobiusz niskim tembrem, a ja spojrzałam na niego zdziwiona, że miał tak ładny głos. Kto by się spodziewał po takim świrze? – pomyślałam. Eugenia przesunęła się nieco, abym mogła ich minąć. Już miałam zniknąć na schodach, ale zatrzymałam się. Nie mogłam wytrzymać, musiałam podzielić się moją radością: – Wiecie państwo co? Ja muszę to powiedzieć! Muszę się tym pochwalić! – zaczęłam z szerokim uśmiechem. – Och, Justynko, czyżby tatuś rzucił tę diablicę i powrócił do domu?! – Eugenia aż klasnęła w dłonie. – No nie... – Mina mi nieco zrzedła. – Chciałam tylko powiedzieć, że dostałam pracę! I to w dodatku tam, gdzie chciałam! – W tamtym biurze matrymonialnym? – powoli wycedziła Eugenia i wskazała na sąsiedni

blok. – Tak! I, państwo nie uwierzycie, moim pracodawcą jest przyjaciel z dzieciństwa! – Tak, tak, wiem, przesadziłam z tym przyjacielem, ale przecież nie musieli znać szczegółów, a za ubarwianie faktów nikt nikogo jeszcze do więzienia nie wsadził. – Przyjaciel? A kim ten przyjaciel z dzieciństwa jest dla owej atrakcyjnej rudej? – na pozór obojętnie zapytał Zenobiusz, ale i tak zauważyłam, że oczy mu rozbłysły, a przywiędłe policzki nabrały rumieńców. – Mężem. – Ach... – powiedział krótko. – I z nią, tą rudą, też się pani przyjaźniła? – Z Mariolą? – Mariola... – Zenobiusz jej imię wymówił cicho i powoli, jakby z osobna smakował każdą literę, a ja pomyślałam o jego balkonowych ekscesach. – Piękne imię – mruknął. – Nie, z nią się nie przyjaźniłam, ale kto wie, co będzie w przyszłości? – popuściłam wodze fantazji. – Kiedy zaczynasz tę pracę? – zainteresowała się Eugenia. – Jutro. – No, no, szybko... Patrz pan, panie Zenobiuszu, wydaje się, że przyzwoity z niego człowiek. I ku ludziom wychodzi... – rzuciła na niego szybkie spojrzenie. – Może i tak – mruknął z niechęcią, a mnie przemknęło przez głowę, że zdecydowanie przecenia swoje możliwości w stosunku do Mariolki, a już ta jego rodząca się zazdrość zupełnie zajmowała nie to miejsce, co powinna. Naprawdę, niektórym emerytom w głowie się przewraca! Seks z młódką! A może jeszcze by się chciało, aby emeryturki od pierwszego do pierwszego wystarczało, co?! Pożegnałam się z nimi i popędziłam do siebie. Za zamkniętymi już drzwiami wykręciłam kilka piruetów, a potem postanowiłam podzielić się szczęściem, które stało się moim udziałem. I to natychmiast! Tacie wolałam opowiedzieć wszystko osobiście, bo obawiałam się, że Jadźka znów mi przerwie, psując tym samym radość z obwieszczania dobrej nowiny. Ponieważ w komórce jako pierwsza figurowała Ada, zadzwoniłam właśnie do niej. – Naprawdę masz pracę?! – wrzasnęła. – Właśnie z Maksiem robimy zakupy, ale jak skończymy, od razu do ciebie przyjedziemy! Jak rzekła, tak i zrobiła. Przyjechali z winem, wtuleni w siebie i po jednym rzucie oka wiedziałam, że ponownie zespolili się w groteskową Makso-Adową hybrydę. – Masz Byczą Krew – powiedziała, wręczając mi butelkę Egri Bikaver. – Zaraz przyjadą tu Bacha z Piotrkiem. Dałam jej znać, żeby przybyli i wspomogli nas w świętowaniu. Rzeczywiście, niemal natychmiast, gdy Ada zamilkła, przybyła Baśka wraz z resztą swojej rodzinki: Piotrem i Szymusiem. Mały rozbójnik na szczęście spał w wózeczku, więc aby potrwało to jak najdłużej, zawieźliśmy go do pokoju taty, gdzie miał zapewnioną ciszę i spokój. – Masz, moja droga. – Bacha dała mi szklaną, bardzo kolorową paterę na owoce. – Wprawdzie miałaś to dostać dopiero na imieniny, ale dziś nie miałam czasu na łażenie po mieście. Zresztą i tak z prezentem miałabym problem, bo naprawdę nie wiem, co się przyjaciółce kupuje i czy w ogóle coś się kupuje z okazji nowego zatrudnienia. – Och, Baśka! Naprawdę nie trzeba było! Wycałowałam ich serdecznie. Patera była piękna, a Bycza Krew to moje ulubione wino, ale naprawdę podarki były najmniej istotne. Najważniejsze było, że wszyscy cieszyli się moim szczęściem. – No dobra, dość tego ściskania. – Baśka zerknęła na zegarek. – Szymek zaraz się zbudzi

i będzie chciał jeść, więc polej to wino, wzniesiemy szybciutki toast i zaraz uciekamy. Nim opróżniliśmy kieliszki, mały rzeczywiście się obudził i swym głośnym niehumorem dał nam odczuć, co sądzi o naszych toastach, czym prędzej zakończyliśmy więc dopiero co rozpoczęte świętowanie. 31 lipca, wtorek Pierwszy dzień pracy przeleciał mi tak szybko, jakbym spędziła tam zaledwie kilka minut, a nie godzin. Mariolka, po bliższym poznaniu, okazała się komunikatywną i miłą osobą. Wytłumaczyła mi, co mam robić, pokazała stronę internetową biura, po czym zagłębiła się w Internet i dokonała na Allegro kilka, jak stwierdziła, bardzo okazyjnych zakupów. Około południa przybył Mietek. Trzasnął drzwiami i ciężko usiadł na krześle: – Ale skwar. – Wytarł z czoła krople potu. – Nalej mi, Mariolka, soku, wody albo coś tam zimnego. – I jak? – zwrócił się do mnie. – Nieźle. – Powiedziałaś jej o małolatach? – zerknął na żonę. – Mówiłeś, że sam to zrobisz. – Rzeczywiście. Siadaj obok mnie, Justyna. – Poklepał ręką stojące obok krzesło. Stałam akurat przy szafie i układałam ankiety dla klientów, które Mariolka kazała mi skserować. Zamknęłam drzwiczki i usiadłam na wskazanym miejscu. Poczułam od Półmietka seksowny, męski zapach. Czyżby to był cynamon zmieszany z nutą pieprzu? A tam w tle, cóż to było? Delikatny powiew piżma i szafranu? Woń była tak przyjemna, że aby zmysłowych doznań nie zniweczył mi widok jego kaprawej gęby, usiadłam do niego bokiem. Mariolka podała mu sok. Wypił trochę, otarł usta i powiedział: – Słuchaj, lalka, tak jak w każdej pracy, możesz mieć tu problemy – zaczął złowieszczo. – Problemy?! – A pewnie. Przecież to jest praca z ludźmi. A ludzie są żywymi organizmami, nie? – Tak... ale co z tego? – Co z tego? – prychnął. – Powiedz mi, kto pracuje z żywymi organizmami? No kto? – A bo ja wiem? – Oj, wszelkiej maści lekarze, lalka! Mało to się słyszy o nieudanych operacjach, błędnych diagnozach i ciągnących się potem latami sprawach w sądzie? – Ale ja przecież nie jestem po medycynie... – Oj, wiem, lalka! Ale ty niekumata jesteś! Miałem na myśli to, że będziesz tu, niczym ten lekarz, pracować na żywych organizmach, czyli klientach mojego biura. I z nimi trzeba delikatnie. Aby potem w sądzie się nie skończyło – zaśmiał się rechotliwie. Złamawszy wcześniejsze postanowienie, ze zdziwieniem spojrzałam w urodziwe inaczej oblicze mojego pracodawcy. – Co tak głupio patrzysz? Czegoś się tu spodziewała? Miłych treli-moreli? W pracy z ludźmi mogą zdarzać ci się niesnaski, jakieś utarczki czy inne wyskoki w podobny deseń. Wiesz, co człowiek, to inny charakterek. – Ach tak... – Oj tak, oj tak. Dlatego musisz być trochę jak psycholog i trochę jak szpieg, rozumiesz? A jednak, stało się! – Wypominasz mi brak odpowiedniego wykształcenia?! – pisnęłam z wyrzutem. – Spokój, lalka! Niczego ci nie wypominam! Zaraz ci powiem, co i jak masz robić i będzie

okej. – Mietek otarł przetłuszczone czoło. – To, co powiem, wzięte jest prosto z życia zawodowego mojego oraz kilku kumpli po fachu. Do biura będą zgłaszać się różne osoby... – Tak, kobiety i mężczyźni – podsunęłam odkrywczo. – To jest oczywiste, że kobiety i mężczyźni, ale akurat nie ich miałem na myśli! – Rany boskie, to istnieje jakaś trzecia płeć?! Mietek przewrócił oczami. – Chodzi mi o to, że będą przychodzić osoby w różnym wieku, po różnych przejściach itede, itepe. Wiesz już, że mogą stwarzać problemy, ale tych najgorszych spodziewaj się ze strony studentek. – Studentek? – Nie wytrzymałam i jednak otworzyłam dziób. – A one tu niby po co przychodzą? Nie żartuj, że tak młode osoby korzystają z biur matrymonialnych! – Nie żartuję. A najgorsze jest to, że największy gnój mamy z tymi najatrakcyjniejszymi. – Coś ty! – Bo widzisz, one zgłaszają się tu, aby znaleźć partnera doświadczonego oraz na stanowisku. Nieważne jest, jak wygląda i ile ma lat. Ważne, aby miał wory pełne szmalu. To, co te biedne dziewczyny mają do wyboru na studiach, to samo gówniarstwo i chłystki bez grosza przy duszy. Nie byłoby w tym nic zdrożnego, gdyby nie fakt, że często taka jedna z drugą jednak ma na boku jakiegoś młokosa i gdy zacznie spotykać się z kimś poleconym przez nas, robią się potem problemy. Młodociany fagas bawi się w śledzenie, awantury robi, a i nieraz starszemu panu mordę obije. Kilka razy zdarzyło się, że i do nas gówniarz z ryjem przyleciał. – Naprawdę tak się dzieje? – spytałam z niedowierzaniem. – Czy jest jakiś sposób, aby temu zaradzić? – Tak. – Jaki? – Ja. – Ty? – Ja – powtórzył i kazał Mariolce dolać sobie soku. – Ładne dziewuchy będę prześwietlać. – Prześwietlać? A w jaki sposób? – Rentgenem, kurwa. – Rentgenem?! – No, kurwa, pewnie, że nie! – To czemu mówisz, że go użyjesz?! – Bo wtryniasz mi się w gadkę i skończyć nie dajesz! Słuchaj i się nie odzywaj. A więc: gdy tylko przylezie jakaś młódka, ale pamiętaj, musi być atrakcyjna, od razu takie zgłoszenie odkładaj na osobny stosik, te internetowe będziesz przesyłać na moją skrzynkę. – Sorry, sorry, ale jednak w tym miejscu muszę się wtrącić – powiedziałam. – Z czym znowu? – Chodzi o zgłoszenia przez Internet. Z nimi może być problem, bo zdarza się tak, że dziewczyna poda tylko swoje zainteresowania i wymagania, ale nie dołączy fotografii. Co wtedy? – No, wreszcie jakaś mądra uwaga. Z tymi zrobisz tak: po dacie urodzin oszacujesz, czy młoda, bo interesują mnie tylko takie w wieku studenckim. Wtedy poprosisz jedną z drugą o zdjęcie z zaznaczeniem, że to tylko do użytku biurowego, bo niby na tej podstawie będziesz mogła dobrać dla niej odpowiedniego kandydata. – A jak nie da? – wyrwało mi się. – Jak nie da, to odpada z zabawy. – Dobrze, a co ty z nimi będziesz robić?

– Mówiłem już, że prześwietlać. – Ale jak? – rzuciłam szybciej, niż pomyślałam. W końcu już mówił, że rentgenem. Mietkowi jednak przeszła początkowa złość i powiedział: – Oj, lalka, wezmę zdjęcia, namiary i najpierw przejdę się po biurach kumpli, czy nie znają tej czy tamtej... Popatrzyłam na niego z namysłem. Moim zdaniem ni w ząb kupy się to nie trzymało. Które atrakcyjne, młode dziewczyny korzystają z biur matrymonialnych? I do tego jeszcze ściągają na właściciela takie kłopoty? No, ale to nie Mietek pracował u mnie, tylko ja u niego. Skoro twierdził, że tak się dzieje, to może faktycznie było coś na rzeczy. Tymczasem Półmietek kontynuował: – ...a potem będę wiedzieć, czy ta lub owa lalunia nie była kiedyś klientką innego biura i czy nie stwarzała problemów. Z doświadczenia wiem, że te młode do biur matrymonialnych hurtowo się zapisują. Uniosłam brwi z niedowierzaniem, ale komentarz zostawiłam dla siebie. – A jak się dowiesz, czy taka jedna z drugą ma kogoś, kto mógłby sprawiać problemy? – Dowiem się wszystkiego. Już moja w tym głowa. – To się nazywa inwigilacja – wymsknęło mi się. – Znów głupio gadasz, a myślisz, że mądrości sadzisz. Co jest lepsze: nie inwigilować i ryzykować awanturami oraz dobrą opinią biura, czy inwigilować i mieć święty spokój? Pomyślałam, że utrata dobrego imienia biura zbyt ściśle wiązała się z utratą mojej pracy. – Chyba jednak lepiej trochę poinwigilować – powiedziałam po chwili. – Jak na osobę po studiach, to ty całkiem niegłupia jesteś – wielkodusznie stwierdził Mietek. 1 sierpnia, środa Drugi dzień w nowej pracy! Wyciągnęłam się w łóżku i spojrzałam na tarczę starego budzika – weterana pamiętającego jeszcze młodość mojego taty. Wyłączyłam go i poszłam do łazienki. Czułam się lekko, radośnie i co najważniejsze, byłam z siebie dumna! Rany boskie, miałam pracę! Nie dość, że znalazłam ją bardzo szybko, to jeszcze w niezwykle korzystnym miejscu, dzięki czemu odpadały wszelkie koszty i niedogodności związane z dojazdem. Po prostu cudeńko! Wpakowałam się do wanny i podczas pośpiesznego polewania się wodą uświadomiłam sobie, że z tej radości zupełnie zapomniałam zrobić zakupy. Z tego, co pamiętałam, w szafce miałam jeszcze tylko paczkę płatków owsianych. Wprawdzie posiadałam również cały arsenał przetworów, ale na ich konsumpcję w ogóle nie miałam ochoty. Wytarłam się szybko i poszłam do kuchni. Rzeczywiście, jedynym sensownym artykułem spożywczym nadającym się na śniadanie były płatki owsiane górskie. Pozostała w lodówce odrobina mleka uratowała sytuację, dzięki czemu miałam zdrowy i sycący posiłek. Upał znów dawał się we znaki, więc włożyłam krótkie spodenki oraz bawełnianą bluzkę na ramiączkach. Po chwili namysłu z ciężkim westchnieniem przebrałam się w klasyczną, kończącą się pół paznokcia nad kolanem spódnicę i inną bluzkę, która wprawdzie nadal była cienka, ale w odbiorze o niebo przyzwoitsza. Duchota w pracy nie mogła być usprawiedliwieniem dla wyluzowanego stroju – nigdy, never i basta! Wzięłam klucze i poszłam. Na zewnątrz powietrze było ciężkie i ze zgrozą pomyślałam, że w biurze, które przecież znajdowało się w piwnicy, mogło być tylko gorzej. Na wszelki wypadek w osiedlowym spożywczaku kupiłam dwie duże butle wody mineralnej, a żeby nie paść z głodu, nabyłam

również trzy bułki oraz biały serek. Podczas zakupów wbiłam sobie mocno do głowy, że po pracy mam tam wrócić i uzupełnić domowe zapasy. Gdy, dzierżąc torbę, zmierzałam w kierunku bloku C, zauważyłam stojącego na balkonie Zenobiusza. Przyglądał mi się bacznie. Udałam, że go nie widzę i szybko weszłam do środka. Na dole przywitały mnie tumany kurzu. Rozkaszlałam się jak suchotnik. – Oj, przepraszam! – Z pyłu wyłoniła się najpierw rozczochrana głowa Lucynki, a dopiero potem zobaczyłam resztę bibliotekarki. – Te dzieciaki! – Westchnęła. – Grają na górze w piłkę, potem ona tu wpada, lecą za nią, a ja po takiej zabawie mam pod drzwiami całą piaskownicę – westchnęła. – Następnym razem ja pozamiatam – obiecałam. W końcu pracowałam teraz z nią drzwi w drzwi i nie mogłam pozwolić, aby tylko ona dbała o porządek na korytarzu. – Tam jeszcze nikogo nie ma – skinęła głową w kierunku Połówki. – A w ogóle, co to za pomysł, żeby biuro matrymonialne nazwać jak butelkę wódki? – Zresztą, co mnie to obchodzi – machnęła ręką. – Jak wrażenia po pogrzebie? – zapytałam i sięgnęłam po klucze. – Pogrzebami, z zasady, trudno się zachwycać, ale ten był naprawdę udany. Taki dostojny i uroczysty, a ksiądz bardzo pięknie mówił o zmarłym. – No tak. Jak ktoś za życia jest zacny, to ma zacne pożegnanie – plotłam, co mi ślina na język przyniosła. – Oczywiście. Ach! – ożywiła się nagle. – Słyszała pani, że on znów zaatakował? – Ekshibicjonista?! Jak to zaatakował?! Zgwałcił kogoś?! Zamordował?! – Nie, nie. Zaatakował, jak zwykle, przez oczy. – Przez oczy? – No tak. Pokazał, co ma w gaciach, i uciekł. Wiem to od pani Eugenii. Powiedziała, że wszystko wydarzyło się ponoć całkiem blisko naszego osiedla. Całe szczęście, że padło na mężatkę, dla której te sprawy nie są pierwszyzną. Gorzej, gdyby nastolatce się pokazał. Chociaż... ja wiem? Czy dla takiej nieletniej, w dzisiejszych czasach, byłaby to nowość? Jak pani sądzi? – Nie sądzę... – mruknęłam, ale zaraz się poprawiłam i przyjęłam bardziej neutralne stanowisko: – To znaczy nie wiem. – Ostatnio zaczęłam łapać się na tym, że momentami gadałam jak stara ciotka, która nie dość, że wie wszystko, to do tego lepiej. Chyba się starzeję... – A najgorsze jest to – dodałam – że nie ma pewności, czy w końcu nie znudzi mu się pokazywanie i nie zacznie mordować? – Otóż to! No, my tu sobie miło plotkujemy, a ja zaraz muszę otwierać. – Też muszę brać się do pracy – powiedziałam i przekręciłam klucz w zamku. Otworzyłam drzwi. Buchnęło na mnie duszne ciepło. Nie ma co, zapowiada się ciężki dzień. Zapaliłam światło, bo piwniczne okienko przepuszczało niewiele światła dziennego z racji swych mikrych gabarytów, a poza tym przysłonięte było żaluzją. Postawiłam zakupy na stoliku i w oczy rzuciła mi się kartka, na której na czerwono napisano moje imię. Wzięłam ją do ręki: JUSTYNO! – krzyczały grube litery, a niżej następowała wyliczanka: 1. Spóźnię się do pracy. 2. Przeczytaj pocztę, a na bardzo pilne mejle odpisz, że właścicielka biura odpowiedzi udzieli po południu. 3. Nie skończyłaś kserować ankiet (tych z „koncertem życzeń” co do cech partnera), zrób ich ze sto. 4. W łazience stoi róża chińska, nowa doniczka i trochę ziemi. Przesadź ją do tej doniczki i postaw w pokoiku dla klientów.

5. Gdyby ktoś pytał o Mietka, mów, że jest w terenie, to wszystko wyjaśni. Do zobaczenia, Mariola Wprawdzie do pracy przyszłam gnana ambicjami, postanowiłam jednak rozpocząć ją od nastawienia ekspresu. Wymyśliłam sobie, że podczas gdy zajmę się tym, co wyznaczyła Mariolka, kawa ładnie się zaparzy, po czym wystygnie, a wtedy ja już będę gotowa, aby wygodnie się rozsiąść i nią podelektować. Ekspres miło bulgotał, a ja rozłożyłam w łazience na podłodze znalezioną na biurku gazetę. Włożyłam gumowe rękawice i miałam zabrać się do przesadzania kwiatka, gdy wydało mi się, że usłyszałam pukanie. Wychynęłam z łazienki i nadstawiłam ucha. Pukanie powtórzyło się, tym razem głośniejsze. Spojrzałam na wiszący na ścianie zegar – do otwarcia pozostało jeszcze trochę czasu. Jak nic, musi to być ktoś mocno spragniony połówki. Swojej drugiej połówki. Uśmiechnęłam się pod nosem i otworzyłam drzwi. – To pan?! – Zdębiałam na widok Zenobiusza. – Wygląda pani na rozczarowaną. Czyżby spodziewała się pani kogoś innego? – powiedział i przyjrzał mi się przy tym wnikliwie, a ja nie pozostałam mu dłużna. Otaksowałam go uważnie od brązowych sandałów poprzez szare spodnie i białą koszulkę, na dużym, granatowym notesie w dłoni kończąc. – Nie! – głośno i zdecydowanie zakończyłam lustrację sąsiada. Zenobiusz zatrzymał wzrok na moich dłoniach, które nadal przystrojone były gumowymi rękawicami. – Wiem, że jestem sporo przed otwarciem, ale widziałem, że pani tu idzie, pozwoliłem więc sobie wykorzystać okazję. Mogę wejść? – Zrobił krok w moją stronę. Wykorzystać?! Okazję?! – pomyślałam w popłochu. Nie spodobało mi się, że najwyraźniej chciał być ze mną sam na sam. Obrzuciłam go szybkim spojrzeniem, szacując, czy w razie czego dam mu radę. Wydawało mi się, że tak. Chude, żylaste ręce nie wyglądały zbyt groźnie. Notes, który pewnie miał ze sobą, aby mi przyłożyć, mogłam wytrącić jednym kopnięciem, a drugim kopem obdarzyć jego krocze i w ten sposób miałabym dziada z głowy. – A nie może pan przyjść później? – podsunęłam z przymilnym uśmiechem. Wprawdzie, jak przypuszczałam, walkę mogłam wygrać, ale najpierw wolałam spróbować oddalić od siebie jej widmo. – Nie, bo zależy mi na tym, aby być z panią sam na sam... To znaczy chcę porozmawiać w cztery oczy – poprawił się i zdecydowanym ruchem odsunął mnie na bok, po czym wszedł do środka i zamknął drzwi. Natychmiast do nich podbiegłam i ponownie otworzyłam na oścież: – Niech będą otwarte, bo zepsuł nam się wiatrak i za chwilę się udusimy – powiedziałam, siląc się na przepraszający ton, a w duchu gratulowałam sobie, że zajęta ekspresem po prostu zapomniałam go włączyć. – Nie mogło się lepiej zdarzyć – z entuzjazmem oznajmił pan Zenobiusz, a ja z przerażeniem stwierdziłam, że duchota mogła mu posłużyć jako pretekst do zrzucenia z siebie garderoby! – Jako emerytowany elektryk zaraz się tym zajmę – dodał. – Najpierw zacznę od włącznika – podszedł do niego zdecydowanie i nacisnął. – O, działa – zauważył ze zdziwieniem. – Coś podobnego... – wydukałam. – Może wcześniej nie było prądu... – Był cały czas – uśmiechnął się. – Gdyby nie było go u pani, u mnie też radio by nie grało. – Spojrzał na mnie badawczo, a ja zaczerwieniłam się po nasadę włosów. – Aha... coś podobnego... no niemożliwe... Naprawdę nie wiem, co mogło z nim być nie tak... – Jeśli jeszcze raz zdarzy się taka sytuacja, proszę od razu mnie zawołać. – Podszedł do drzwi i ponownie je zamknął, a ja nie miałam już pretekstu, aby mu to udaremnić.

– Mogę usiąść? – Wskazał na jeden z foteli stojących w części dla klientów biura. – Oczywiście. – Patrzyłam na niego bezradnie i poczułam, jak spod rękawic wycieka mi strużka potu. Pan Zenobiusz umościł się z gracją, a notes położył na stoliku. – Ależ pięknie pachnie ta kawa – zauważył. Nie odezwałam się. – Nie chciałbym być uznany za nachalnego, ale czy mogłaby mnie pani nią poczęstować? – Oczywiście. – Drgnęłam. – Tylko umyję ręce – mruknęłam i poszłam do łazienki. Niech się dzieje, co chce, pomyślałam zrezygnowana. To znaczy, wolałabym, aby nic się nie działo, ale jak już ma coś być, to żebym przynajmniej żywa z tego wyszła. Przeżegnałam się i wróciłam do pokoju. Postawiłam przed nim kawę w filiżance, cukier oraz pojemniczek z białym prochem pretendującym do miana śmietanki. Sobie natomiast nalałam pół litrowy kubek wody. Nie wyglądało to elegancko, ale elegancja była ostatnią rzeczą, która w tamtej chwili była mi w głowie. Ciężki kubek miał pomóc odeprzeć jego ewentualny atak. – Na pewno się pani dziwi, widząc mnie w tym miejscu. – Zenobiusz wsypał do filiżanki dwie łyżeczki cukru i jedną prochu. Ależ skąd, wcale się nie dziwię. Trudno, chłopie, żebyś w biały dzień po krzakach latał. – Otóż... tak... – zamyślił się. – Tak... zdecydowanie muszę się do tego głośno przyznać... Przyzna się! Że też dyktafonu przy sobie nie mam! Uniosłam brwi, aby zachęcić go do kontynuowania. – Pani jest młoda i tego na pewno nie zrozumie... – Czego mogę nie zrozumieć? – Tego, czym dla zdrowego mężczyzny jest samotność... Czyżby przybył tu jako potencjalny klient biura? Łypnęłam na niego z uwagą. Może być. Ekscesy w krzakach mu nie wystarczają, więc chce mieć babę na stałe, aby móc całą dobę nago przed nią łazić. – Samotność jest naprawdę straszna, niech mi pani wierzy – ciągnął. Napił się kawy. – Długo myślałem, jak temu zaradzić. Wie pani – ściszył głos i nachylił się w moją stronę; w odpowiedzi odruchowo odsunęłam się nieco do tyłu – zacząłem nawet chadzać na dansingi, żeby poznać jakąś interesującą panią, ale nic z tego nie wyszło. To były tylko wyrzucone pieniądze. Dlatego postanowiłem nie trwonić już i tak niskiej emerytury i spróbować szczęścia w biurze matrymonialnym. No i proszę! Gdy tylko o tym pomyślałem, biuro przyszło pod mój dom! – Zaśmiał się, a potem zakaszlał. – Ależ tu jest suche powietrze – mruknął i ponownie napił się kawy. – Aha... – Patrzyłam na niego badawczo. Może wstydził się przyjść z tym do obcej mu Mariolki i dlatego podkreślił, że chce rozmawiać tylko ze mną? – pomyślałam. Szkoda, że nie mogłam go prześwietlić jak rentgen, znaczy, jak Półmietek prześwietlał swoje nazbyt atrakcyjne klientki. Jako pracownica biura nie mogłam mu odmówić zapisania się, natomiast podzielenie się moimi spostrzeżeniami na temat jego dziwnego zachowania z obcą mi osobą, jaką była Mariolka, nosiłoby znamiona pomówienia. Pewne było to, że nie chciałam mieć na sumieniu żadnych ofiar. Świadomie i z premedytacją postanowiłam więc całą odpowiedzialność przerzucić na właścicielkę biura. – Wie pan – mnie również zaschło w ustach, bacząc więc, by nie upić za dużo, łyknęłam nieco wody – chętnie pana zapiszę – przy słowie chętnie nieco zadrżał mi głos – jednak jest małe ale... – Jakie? – Zenobiusz spojrzał na mnie z niepokojem w starczych, wyblakłych oczach.

– Jak pan zapewne zauważył, pracuję tu dopiero drugi dzień, nie mam więc zbyt wiele doświadczenia w kwestii zaproponowania odpowiedniego partnera. Znaczy partnerki – poprawiłam się szybko. – A że nie ma pani Marioli, nie mam się kogo poradzić... – Westchnęłam teatralnie, udając, że bardzo się tym przejęłam i już miałam nadal kłamać, gdy mi przerwał: – Ależ to nie jest żaden problem, żebym przyszedł, gdy będzie pani Mariola! Poza tym, nawiasem mówiąc, chętnie poznam tą uroczą osóbkę. Wprawdzie wziąłem mój kajecik – wskazał na notes – z myślą, że zapiszę tu kilka numerków do jakichś miłych bestyjek, ale mogę z tym poczekać. Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem. Jeśli rozmowa z Mariolką o doborze kandydatek wcale go nie onieśmielała, i tak ochoczo się na nią zgodził, to w takim razie, dlaczego podkreślał, że chciał być ze mną sam na sam?! Sięgnęłam po kubeł i postawiłam go na kolanach. Tak na wszelki wypadek. Zapadła cisza. – I? – odezwałam się, nie wytrzymawszy narastającego napięcia. Zenobiusz milczał i przyglądał mi się badawczo. Uśmiechnęłam się nerwowo. – Dlaczego w takim razie chciał pan być ze mną sam na sam? Bo jak się zorientowałam, nie do końca chodzi panu o zapisanie się do biura. – Ależ! Oczywiście, że na zapisaniu nadal bardzo mi zależy, ale do pani, rzeczywiście, również mam pewną kwestię... delikatną oraz bardzo osobistą... – Jaką?! Na dźwięk słów o kwestii delikatnej i osobistej mój zdopingowany stresem mózg wytworzył taki oto obrazek: Zenobiusz kocim susem wskakuje na stolik do kawy, po czym kolejnymi kopnięciami zrzuca: filiżankę, cukierniczkę i proch udający śmietanę. Cały czas kręci suchym tyłkiem i robi lubieżne miny, zmysłowo wywalając białka oczu i oblizując językiem wargi. W końcu zdejmuje koszulkę, wiruje nią nad głową, rzuca na wiatrak, a potem rozpina rozporek i wyjmuje... Och, nie! Nie! Na szczęście pobudzony wstrętną wizją żołądek wywinął dwa fikołki, więc rozszalała wyobraźnia dała spokój i nie ukazała, co też Zenobiusz wyjął ze swego rozporka. I bynajmniej nie byłam tego ciekawa. – Chodzi o Kazimierza... – powiedział. – Kazimierza? Jakiego Kazimierza? – Po wizji ognistego striptizu miałam problem z powróceniem do rzeczywistości. – Mojego przyjaciela... Tego, w którego pogrzebie nie chciała pani brać udziału – dodał z wyrzutem. Zdawałam sobie sprawę, że spojrzenie, którym go obdarzyłam, nie należało do inteligentnych. – No tak, faktycznie – uśmiechnęłam się przepraszająco. – Pan Kazimierz! Jakże mogło mi to umknąć! Zenobiusz przez chwilę w milczeniu patrzył na mnie podejrzliwie, w końcu powiedział: – Cieszę się, że w kwestii Kazimierza już doszliśmy do porozumienia. Zależało mi, aby z panią na osobności – mocno zaakcentował ostatnie słowo – porozmawiać właśnie na jego temat. – Ale ja go prawie w ogóle nie znałam! – pisnęłam. Byłam nerwowo wykończona. – Nie jest istotne, czy pani go znała, czy też nie. Tu chodzi o zachowanie jego dobrego imienia! – Obawiam się, że nie bardzo rozumiem, co ma pan na myśli... – Już pani mówię. W zasadzie chodzi o dwie kwestie: o jego imię oraz dobro śledztwa.

– Dobro śledztwa? – Tak powiedział policjant zajmujący się sprawą. Aby nie psuć im pracy, zasłyszanych informacji o Kazimierzu nie należy powtarzać nikomu obcemu – wyjaśnił. – Aha... – A ja jestem tutaj, bo chcę się dowiedzieć, co pani wie na ten temat. – Spojrzał na mnie pytająco. – Hm... – Śmierć Kazimierza akordeona i jej okoliczności niewiele mnie obeszły. Dla mnie ważniejszymi sprawami były toksyczna relacja ojca z Jadźką oraz to, że dostałam pracę. Gdzieś tam przy końcu majaczył Klawiatura, ale dla rozmyślań o Kazimierzu miejsca nie było. – Słyszałam, że został zamordowany... – powiedziałam. – Wie pani jak? – Zdaje się, że został uduszony stanikiem... – Jest tak, jak się spodziewaliśmy... – A czego się spodziewaliście? – Że obraz śmierci biednego Kazimierza zostanie zniekształcony, a on sam zhańbiony. – Słucham?! – Otóż to. Niech pani słucha. Pewnie wydaje się to pani dziwactwem, że tak drżymy nad pamięcią o naszym muzyku, ale mamy ku temu podstawy! Już to, co pani teraz powiedziała, jest dowodem, że nasz tok rozumowania jest słuszny! Otóż on został uduszony nie tylko za pomocą stanika, ale i męskiej skarpety! W jego usta wciśnięte były obie części garderoby, a pani zapamiętała tylko stanik! I jeśli taką niekompletną informację powtórzy się komuś postronnemu, to na poczekaniu niesprawiedliwie osądzi zmarłego jako lubieżnika lub kogoś jeszcze gorszego! – Ma pan rację, przepraszam... – Cieszę się, że pani to zrozumiała. Naprawdę bardzo proszę o skarpecie więcej nie zapominać. A kontynuując temat, to co jeszcze pani słyszała o morderstwie? – Że znaleziono go nagiego i splądrowano dom. Chyba. – Jeszcze coś? Zastanowiłam się chwilę. – Chyba mieszkał w Kaczych Dołkach... – Czy z kimś pani o tym rozmawiała? – O Kaczych Dołkach? – Nie! Ogólnie o jego śmierci i tak dalej. – Zaraz, muszę się zastanowić... zdaje się, że z panią Eugenią, moim ojcem, jego konkubin... to znaczy znajomą i chyba Baśką też... nie jestem pewna. – A tu, w biurze, rozmawiała pani o Kazimierzu? – Po co mnie pan tak wypytuje? Dla dobra śledztwa? – Zniecierpliwiłam się. Było gorąco, a on najwyraźniej mnie przesłuchiwał i, co gorsza, zapowiadało się, że to jeszcze potrwa. – Właśnie tak. A poza tym jako jego przyjaciel czuję się w obowiązku iść tropem wszystkich plotek, a następnie je wygaszać. Dlatego przyszedłem do pani. Chcę się dowiedzieć, co pani wie i co komu powiedziała. Proszę mnie zrozumieć: nie chcę, aby powstała o nim jakaś fantastyczna opowieść. Przykład z pominięciem przez panią owej skarpety dobitnie przemawia za tym, że dobrze uczyniłem, tu przychodząc. Muszę czynnie przeciwdziałać powstaniu koszmarnej fantasmagorii! – Trzepnął się zwiniętą pięścią w pierś. – Proszę mi jeszcze powiedzieć, czy rozmawiała pani o nim z pani szefem bądź szefową? – Nie, nie rozmawiałam. – Na pewno? Kiedyś pani wspomniała, że szef jest pani przyjacielem z dzieciństwa, a przyjaciołom wiele rzeczy się opowiada...

– Och... tak, rzeczywiście. – Zupełnie zapomniałam, że w ferworze radowania się z otrzymanej pracy Półmietka nazwałam swoim przyjacielem. I to jeszcze z dzieciństwa! Dobre sobie! – Ma pan rację, że przyjaciołom klepie się to i owo, ale jakoś się nie złożyło, abym Mietkowi cokolwiek na temat pana Kazimierza powiedziała. – Aha... – Napięcie uszło z niego jak powietrze z przekłutego balonika. – Bo widzi pani, oni ledwo co się z tym biurem rozlokowali i źle by było na sam początek takimi opowieściami ich straszyć. Na pewno szefowi nic pani nie mówiła? – Nie... – Zastanowiłam się jeszcze chwilę. – Nie mówiłam. – Ale na pewno nie mówiła pani, że niedawno odbył się pogrzeb mężczyzny, którego ktoś zamordował? – Nie. – Ani że zmarły pochodził z Kaczych Dołków? – Nie. – Nie wspomniała pani również tego, że nasz nieszczęśnik został znaleziony nagi? – Nie. – O staniku i skarpecie też pani nie mówiła? – Drążył niczym kornik w drewnie. – Panie! – Zdenerwował mnie swymi paranoicznymi pytaniami. – Co komu po informacji o facecie ze stanikiem lub skarpetą w gębie, bez wiedzy, że został zamordowany? Ja połowicznych informacji w obieg nie puszczam. Mówię wszystko albo nic! – oburzyłam się. – To znaczy, staram się o niczym nie zapominać – dodałam, mając na myśli haniebne przeze mnie zignorowanie skarpety w ustach umuzykalnionego Kazimierza. – Ale tego... że znaleziono go nagiego, to też nie... – Nie! Jakem Justyna Kowalska, nie mówiłam! – zdrowo się wydarłam; gardłowo i bardzo donośnie, na co Zenobiusz skulił się w fotelu i wykonał ruch, jakby chciał ukryć się za przyniesionym ze sobą notesem. – Oj, cicho, już cicho... bardzo się z tego cieszę. I bardzo proszę o tym nikomu nie... – Mówić! Spojrzał na mnie przestraszony. – Raczej: nie mówić. Dobrze? – Dobrze! – Na koniec chciałbym zadać pani jeszcze jedno pytanie... – wyszeptał. – Jakie znowu pytanie?! – Czy słyszała pani cokolwiek o kolekcji Kazimierza? – Jakiej znowu kolekcji? – warknęłam. – Tej, która mu zginęła... – Nie... – rzuciłam przez zęby, a w zaciszu mego umysłu zaczęłam liczyć do dziesięciu. Nie obchodziło mnie, co za życia zbierał świętej pamięci denat ani co mu po śmierci ukradli. Naprawdę. – To świetnie... doskonale... Ale jeszcze raz proszę w imieniu moim oraz śledczych, by pani niczego nikomu na temat Kazimierza nie mówiła. A już na pewno nie osobom przyjezdnym. Po co rozgłaszać okropności, jakie się u nas dzieją. Prawda? – Prawda, prawda – odparłam obojętnie. Zenobiusz wreszcie umilkł i zajął się kawą. Kilkoma siorbnięciami opróżnił filiżankę, odstawił na spodek i wstał z ociąganiem. Jego manewr spowodował, że uczyniłam to samo, z tą różnicą, że o wiele szybciej. Wreszcie sobie pójdzie – w głowie pojawił się cień nadziei. Zenobiusz sięgnął po notes i ruszył do wyjścia, gdy otworzyły się drzwi i stanęła w nich Mariolka. Zauważyłam, że na jej widok rozbłysły mu oczy. Obiektywnie musiałam przyznać, że

szefowa prezentowała się rewelacyjnie. Rude loczki najwyraźniej zaliczyły wizytę u fryzjera, bo lśniły zdrowym blaskiem, a makijaż miała piękny, acz bardzo dyskretny. Ubrała się w śliczną, białą sukienkę na ramiączkach, która kończyła się dość wysoko nad zgrabnym kolankiem. Widząc negliż szefowej, postanowiłam, że następnego dnia pójdę w jej ślady i również założę coś bardziej wyciętego. – Dzień dobry – uśmiechnęła się promiennie i przedstawiła Zenobiuszowi. Ten głośnym cmoknięciem w dłoń oddał jej cześć, a następnie wrócił na dopiero co opuszczone miejsce. – Bardzo się cieszę, że panią widzę – powiedział i założył nogę na nogę – bo chcę skorzystać z usług tego biura. – Po nerwowym Zenobiuszu nie pozostało ani śladu. Na miejscu tamtego pojawił się Zenobiusz ujmujący, szarmancki, elokwentny i wnikliwie taksujący. Oczywiście Mariolkę, bo przecież nie mnie. – Świetnie. W takim razie jest pan pierwszym klientem. To znaczy pierwszym, który przychodzi do nas osobiście – uśmiechnęła się czarująco. – Sprawdzałaś wiadomości? – Mariolka zwróciła się do mnie. – Nie miałam czasu. – Wzrokiem wskazałam Zenobiusza. – Nie szkodzi. A ktoś pytał o Mietka albo o mnie? – Nie, nikt. – To dobrze. Mariolka podeszła do ekspresu, nalała kawy, zapytała, czy Zenobiusz się napije, a gdy odmówił, usiadła naprzeciw niego, tam, gdzie przed kilkoma minutami ja siedziałam. – Widzi pani – patrzył jej głęboko w oczy, machał chudą nogą i uśmiechał się szeroko – mam nieco ponad siedemdziesiątkę i marzy mi się ktoś, z kim mógłbym sobie pospacerować, porozmawiać i w ogóle takie tam różne... Poszłam do łazienki i celowo nie domknęłam drzwi, aby podczas przesadzania chińskiej róży dokładnie słyszeć całą rozmowę. – Od tego jesteśmy, aby łączyć połówki – powiedziała Mariolka. – Zaraz podam panu dwie ankiety oraz wytłumaczę, jakie są zasady zapisania się do naszego biura. Usłyszałam, że skrzypnęły drzwi od szafy. Pewnie szefowa wyjęła ankiety. – Proszę. Jedna dotyczy pana, a druga wymogów wobec partnerki, którą chciałby pan poznać. Opłata członkowska wynosi czterysta złotych i obejmuje dziesięć miesięcy. Jeśli jest pan również zainteresowany ofertami z zagranicy, należy zapłacić dwieście złotych więcej. Mamy jeszcze inną opcję, a mianowicie tak zwaną opłatę członkowską do skutku. W praktyce oznacza to, że korzysta pan z naszego biura do momentu, aż trafi na osobę spełniającą pana oczekiwania. Opłata taka wynosi tysiąc sześćset złotych. – Cóż... muszę przyznać, że nie jest to tania inwestycja. – Tak, ale gwarantujemy pełny sukces. Poza tym uważam, że na własnym szczęściu nie należy oszczędzać. Nowe oferty będzie pan otrzymywać na bieżąco. Oczywiście, przy wyborze partnerki może pan również skorzystać z indywidualnego doradztwa. Jeśli zainteresuje się pan jakąś ofertą, poprosimy o skontaktowanie się z nami, a my wtedy podamy dane teleadresowe wybranej osoby. Wyszłam z łazienki, bo jak długo można było przesadzać jeden kwiatek? Postawiłam go na stoliku, pomiędzy Zenobiuszem a Mariolką, i usiadłam przy komputerze. Miałam do skserowania ankiety, ale hałas mógłby przeszkadzać w rozmowie, postanowiłam więc sprawdzić, czy wpłynęły nowe oferty. – Czy decyduje się pan na którąś z zaproponowanych opcji? – Szczerze mówiąc, chciałbym się nad nimi jeszcze zastanowić. – Oczywiście. Nie nalegam, aby zrobił pan to od razu.

– Nie wiem, czy nie byłoby dobrze skusić się na możliwość poznania kogoś z zagranicy? Gdy podejmę decyzję, pofatyguję się do państwa. Łypałam w monitor i jednym uchem słuchałam, o czym mówią. W końcu wstali i podeszli do drzwi. Miałam ich w zasięgu wzroku. Zenobiusz chwycił za klamkę i powiedział: – Uwielbiam, gdy kobiety noszą sukienki. Wyglądają w nich jak barwne kwiaty – rzucił, a ja mało nie spadłam z krzesła. Mariolka zaśmiała się perliście, poprawiła włosy i powiedziała: – Dziękuję. Ale tak na marginesie, w białej sukience, takiej jak moja, trudno wyglądać jak barwny kwiat. – Och, to była taka metafora. Biel na upały jest idealna. A na odkryte miejsca – tu lubieżnym wzrokiem liznął jej ramiona – niezbędny jest filtr przeciwsłoneczny. Zresztą ja też muszę uważać, bo moje ciało, że tak powiem, specjalizuje się w produkcji wszelakiego rodzaju pieprzyków, a te słońca zbytnią sympatią nie darzą. – Tak, ja też mam takiego brzydala, który może chcieć zezłośliwieć – dodała Mariolka. – Brzydala? – zainteresował się Zenobiusz. I ja z ciekawości spojrzałam na Mariolkę. Odwróciła się bokiem, odsunęła jedno z ramiączek i ukazała sporych rozmiarów znamię. – O ja pierniczę! – wyrwało mi się. Brzydala rzeczywiście miała obrzydliwego i z miejsca, gdzie siedziałam, doskonale było go widać. – Kiedyś myślałam o tym, żeby go usunąć, ale jakoś nie mogłam się zdecydować – westchnęła, a Zenobiusz patrzył na to paskudztwo jak urzeczony. Chyba rzeczywiście był nieźle skrzywiony – najpierw ekscesy na balkonie, a teraz zamurowało go na widok obrzydliwej narośli, którą wyprodukowały plecy szefowej. – Ja bym się nie wahała i ciachnęła go bez dwóch zdań! – znów się odezwałam. – Jak chcesz, poszperam w necie i znajdę jakąś klinikę chirurgii estetycznej. Albo przekręć do tego doktora Szczyta! Może akurat na wizję cię wezmą i będziesz sławna! – rozmarzyłam się, a Zenobiusz rzucił mi krótkie, ostre spojrzenie, zamilkłam więc, tym bardziej że Mariolka w ogóle zdawała się nie być zainteresowana moimi słowami. Skuliłam się więc przed monitorem i wlepiłam oczy w oferty. Zenobiusz pożegnał się wylewnie z szefową, na mnie nie zwrócił już uwagi i wyszedł. *** Tego dnia, po wyjściu Zenobiusza, w progi Połówki nie zawitał już żaden klient. Obawiałam się, że spełni się moja czarna wizja i biuro padnie, nim na dobre się w nim zaaklimatyzuję. Zainteresowanie ofertą widoczne było tylko na stronie internetowej i nie wydawało mi się, aby tak mikry ruch rokował utrzymanie interesu, a już na pewno nie jego rozkręcenie. Zaczęłam się zastanawiać, co się ze mną stanie? Nie podejrzewałam, że Mietek przejmie się moim losem. Musiałam być gotowa na najgorsze – nagłe zwolnienie, tak jak w mojej poprzedniej pracy. Krótko przed osiemnastą Mariolka zwolniła mnie do domu: – Idź już i odpocznij od tego upału. Ja tu jeszcze posiedzę i poczekam na Mietka. Zabrałam butelki po wodzie i poszłam. Wrzuciłam plastiki do kontenera i skierowałam się do spożywczego. Aby tam dotrzeć, musiałam minąć parking oraz piaskownicę. Szłam noga za nogą i rozmyślałam o Zenobiuszu. Najwyraźniej adorował moją szefową. Cóż, nic dziwnego – w końcu była bardzo atrakcyjna! Ale przecież miała męża, o czym on wiedział, no i ta różnica wieku... Zresztą, co mnie to obchodziło. Zajęta myślami, nie zauważyłam, że szłam wprost na piaskownicę, a ściślej na zrobioną obok niej wielką, piaskową babę. – Ratunku! – Wyrosło przede mną małe, dziecięce ciałko i bohatersko zasłoniło narażoną na

zniszczenie budowlę. – Ojej! Bardzo cię przepraszam! Szybko zrobiłam krok w bok, a z pobliskiej ławki doszedł mnie śmiech. Pod klonem siedziała znajoma postać. Klawiatura! Podła gadzina, jednak wywęszył, gdzie mieszkam! – Ale byłaś zamyślona! – Z ławki podniósł, muszę być obiektywna, całkiem ładny bukiet polnych kwiatów. – Co tu robisz? – burknęłam. – Czekam na ciebie. Proszę. – Wyciągnął rękę z kwiatami. Z oporem przyjęłam bukiecik. To, że był ładny, nie było tożsame z tym, że chciałam go zatrzymać. Dał mi go Klawiatura, sprawa była więc przesądzona. – Z jakiej to okazji? – Z okazji naszego spotkania, słonecznego dnia i tego, że tak pięknie wyglądasz... Chciałam się uśmiechnąć, ale zamiast tego wyszła mi jakaś nie do końca inteligentna mina. Nic nie mogłam na to poradzić, że zawsze miałam problem z przyjmowaniem komplementów, a już z tymi od facetów, z którymi nie chciałam mieć nic wspólnego, w ogóle nie wiedziałam co zrobić. – Ach.... A tego... kto ci powiedział, że tu mieszkam? – To tajemnica – położył palec na ustach. W grę wchodziły cztery osoby: Baśka, Ada, Piotr albo Maks. Kiepska zagadka! – Skoro tak... – Przestąpiłam z nogi na nogę. – Może usiądziemy? Porozmawiamy. Tak dawno się nie widzieliśmy. – Muszę zrobić zakupy. Do ewentualnej z nim konwersacji byłam tak samo negatywnie nastawiona, jak i do przyjęcia kwiatów. Taka już była moja natura, że dla mężczyzn, którzy mnie adorowali, a nie wzbudzali mojego zainteresowania, nie byłam w stanie wykrzesać ani krztyny sympatii. Wobec tych typów stosowałam taktykę minimum. Oznaczało to, że wszelakie kontakty ograniczałam tak bardzo, jak tylko się dało. Osobnik tak traktowany z reguły bardzo szybko odpuszczał i przenosił swe zainteresowanie na inny, bardziej przychylny mu obiekt. – Chętnie ci pomogę – powiedział. Westchnęłam i ruszyłam w kierunku sklepu. Klawiatura szedł pół kroku za mną i cicho pogwizdywał. Gorączkowo rozmyślałam, jak się go pozbyć. Wspólne zakupy? No dobra, niech mu będzie. Ale do domu na pewno go nie zaproszę! Przebywanie z nim sam na sam zupełnie mi się nie uśmiechało. A jeśli po sprawunkach nie będzie się kwapił z odejściem? Dobra, zatrzymam go przed blokiem i posiedzimy sobie na ławce. Ale przecież nie będzie to trwać w nieskończoność! Wieczór był coraz bliżej. A co, jeśli zechce napić się kawy/herbaty i wtedy podstępem do mieszkania się wepcha? Przecież dowiódł już tego, że pod sufitem normalnie nie ma. Sama nigdy nie dałabym mu rady! Jedyne, co mogłam zrobić, to granie na zwłokę. Klawiatura otworzył drzwi i przepuścił mnie pierwszą. Sklepik nigdy nie wydawał mi się na tyle atrakcyjny, aby przebywać w nim dłużej, niż wymagało tego poczynienie zakupów. Tym razem jednak spojrzałam na niego zupełnie innym wzrokiem – wzrokiem zwiedzającego. No proszę, jakież to niesamowite rodzaje makaronów można tam było zakupić! Albo te czipsy. Wprawdzie pałałam do nich ogromną niechęcią, ale dopiero dziś zwróciłam uwagę na to, jak ładne były ich opakowania. A lodówka z nabiałem? Toż to wzór do naśladowania przez inne sklepy – od szerokiego asortymentu aż w oczach się mieniło! Gdy za moimi plecami dało się słyszeć niecierpliwe chrząknięcie, przeniosłam się pod regał, który stał na środku. Okrążyłam go dwa razy, oglądając przy tym kawy, bomboniery i bogaty wybór czekolad. – Masz na coś ochotę? – Zatrzymał wzrok na trzymanej przeze mnie czekoladzie

z bakaliami. – Ależ skąd! – burknęłam, odłożyłam ją na półkę i ruszyłam do pieczywa. Wrzuciłam do koszyka kilka bułek i na tym zakończyłam zakupy. W domu brakowało jeszcze wielu produktów, ale tak byłam pochłonięta kombinowaniem, jak się pozbyć Tego, Który Uparcie Deptał Mi Po Piętach, że zupełnie uleciało mi z głowy, co to było. Gdy wyszliśmy ze sklepu, wyciągnął rękę po torbę. – Daj, poniosę – powiedział. – Nie trzeba, przecież to tylko kilka bułek. – Dawaj, mówię, w końcu dobrze wychowany jestem! – I wyszarpnął mi ją z dłoni. W milczeniu skierowaliśmy się ku blokom. – Może usiądziemy? – Tym razem ja zaproponowałam. – Nie chcesz zanieść tego do domu? – Nie! – krzyknęłam zbyt ekspresyjnie i aby choć odrobinę zniwelować dramatyczny efekt wypowiedzi zakończyłam ją kaszlem. – Może tam? – Mirek wskazał ławkę stojącą nieco dalej, pod drzewami. Zgodziłam się, bo ostatecznie po krzakach się nie chowaliśmy i nadal byliśmy widoczni z okien bloku. Usiadłam, zachowując odpowiednią odległość, i zerwałam listek z rosnącego opodal krzaku ligustru. Listek był mały, ale na jakiś czas zajęcie zapewniał. Zaczęłam go w skupieniu strzępić. Klawiatura milczał i intensywnie na mnie patrzył. Czułam się z tym niedobrze, zaczęłam więc się wiercić. W końcu zapytałam: – Jak ci się tu mieszka? – Nieźle. – A jak praca? – Też nieźle. – To nieźle... – No właśnie... Bo widzisz... – Wciągnął powietrze do płuc i rozejrzał się wokół, tak jakby na drzewach lub niebie szukał odpowiednich słów. Pewność siebie, którą demonstrował na początku naszego spotkania, ulotniła się, a jej miejsce zajęło niezdecydowanie. Spojrzałam na niego z zainteresowaniem, że wreszcie miał zamiar powiedzieć coś więcej niż nieźle. – Jestem tutaj, bo chcę cię zaprosić... – Ostatnio jestem bardzo zajęta! – przerwałam mu gwałtownie. – Chwileczkę, ja zapraszam nie tylko ciebie, ale i twoich przyjaciół. Z tym że ciebie przede wszystkim. – Zbliżył swoją twarz do mojej i wlepił w moje oczy pełen napięcia i oczekiwania nieruchomy wzrok kobry. – Gdzie? – Udałam, że mnie to interesuje, ale i tak nie miałam zamiaru się z nim umawiać bez względu na to, czy będzie się to odbywać w czyjejś asyście, czy też sam na sam. – Myślałem o jakimś wspólnym wypadzie. Grill jest zbyt banalny, chociaż tam, gdzie mieszkam, są warunki, aby go zrobić. W niedzielę ma być ładna pogoda. Może skoczymy nad jezioro? Maks mówił, że za miastem jest jakieś zupełnie przyzwoite. Mam duże auto, wszyscy się zmieszczą. – Do hipnotycznego wzroku dołączył szerokie wyszczerzenie kwadratowych zębów. – Pomyślę nad tym. – Oczywiście, że skłamałam; zresztą nie pierwszy i nie ostatni raz w życiu. – Naprawdę? – ucieszył się, a ja poczułam coś na kształt wyrzutów sumienia, które natychmiast bezlitośnie stłumiłam w zarodku. – Dobrze by mi to zrobiło, bo jak wiesz, jestem po rozwodzie – powiedział ni z gruszki, ni z pietruszki. Pokiwałam głową, ale zupełnie nie miałam pojęcia, do czego zmierzał. – I wiesz... Zdarzenie to odcisnęło na mnie paskudne piętno... – Zerknął na mnie z ukosa, ale

pozostawiłam to bez komentarza. – Do tej pory nie mogę się po nim pozbierać... Sama pewnie zauważyłaś, że czasem moje zachowanie odbiega od normy... Czasem muszę... po prostu muszę dać ujście emocjom! – Zacisnął pięści i lekko kopnął leżącą obok torbę z bułkami. – I co w związku z tym? – wysiliłam się na spokojny ton, nie dając po sobie poznać, jak bardzo mnie poruszyło kopnięcie mojej kolacji. – Polazłem do psychologa, aby nauczył mnie nad sobą panować. – Pomógł coś? Nie wiem, jak długo trwała ta terapia, ale albo nie przynosiła efektów, albo za krótko trwała, bo U Leszka musiał się wyżyć na barmanie, no a teraz jeszcze na moich bułkach. – Oczywiście! I to jak! – ożywił się. – Jestem zupełnie innym człowiekiem! A na to wasze spotkanie w knajpie celowo się wkręciłem, aby cię zobaczyć, porozmawiać... – Znów się wyszczerzył. Wzruszyłam ramionami. Też mi nowość! Sama się tego domyśliłam. – Och, Justyno! – Chciał ująć moją dłoń, ale szybko ją cofnęłam. – Jesteś bardzo ładna i tak w ogóle... Byłem, i nadal jestem pod wrażeniem, że uchowała się gdzieś tak fajna rycząca trzydziestka! – Rycząca trzydziestka?! – Oj, przepraszam, zaplątałem się w myśleniu! Chciałem powiedzieć: fajna trzydziestoletnia dziewczyna! – Nerwowo oblizał wargi. – Zawsze sądziłem, że samotne kobiety po trzydziestce są ponurymi mutantami straszącymi po knajpach, ale jednak nie, bo ty stanowisz od nich takie wspaniałe odchylenie! – Odchylenie?! – Przerwałam mu oburzona na wskroś oraz doszczętnie, nie dlatego że nazwał mnie odchyleniem, ale dlatego że poczułam się w obowiązku wziąć w obronę wszystkie samotne kobiety w wieku trzydzieści plus. Takie ryczące trzydziestki właśnie. Kobiety, które z różnych względów wszelkie inne zajęcia przedkładały ponad pranie męskich slipów oraz podcieranie brudnych pupek rozwrzeszczanych potomków. – A o singielkach nie słyszałeś? Kobietach, które żyją w pojedynkę, są atrakcyjne i znają swoją wartość?! Naprawdę nie widzisz wokół młodych, aktywnych i ambitnych kobiet robiących karierę? – Singielka brzmi jak porażka. – Uśmiechnął się złośliwie. – Porażka! – Zatrzęsłam się z oburzenia. – No tak. I po co im te kariery? – Jak to po co? Aby się realizować. – Ty w salonie kosmetycznym też się realizowałaś? – Na jego twarzy wykwitł obrzydliwy uśmieszek. – Żebyś wiedział! – I co ci z tego zostało? Nim się obejrzałaś, a cię wywalili na bruk. – Ale jak szybko znalazłam nową pracę! – rzuciłam z dumą. Parsknął śmiechem. – I w tym nowym miejscu też się realizujesz? – Tak! – W biurze matrymonialnym? Nie mówiłam mu, gdzie pracuję! – No, nie żartuj. Gdybyś miała męża i dziecko, a najlepiej kilkoro, to byłoby coś, prawdziwe wartości, a tak? – Z tego, co wiem, ty też miałeś prawdziwą wartość. Żonę. I gdzie ona teraz jest? Ale ciesz się, bo ci praca została. Jak mniemam ambitna.

Chyba uderzyłam go w czuły punkt, bo się na chwilę zamknął. – Wiesz – odezwał się – mówiąc o małżeństwie, miałem na myśli związek dwojga poważnych osób, które deklarują się być ze sobą do końca swych dni... – Zaiste – prychnęłam – jestem przekonana, że w chwili składania przysięgi każdy święcie wierzy, że jego związek będzie właśnie taki – na wieki. A potem co? Bywa bardzo różnie. Życie nas sprawdza w najmniej oczekiwanych momentach. – Mnie też sprawdziło.... Kaśka okazała się niepoważna i zbyt mało dbająca o dom. Poza tym ja mówię o związku dwojga odpowiedzialnych ludzi. Kaśka do tego wszystkiego również była nieodpowiedzialna. – Nieodpowiedzialna, niepoważna? A ściślej, co masz na myśli? – A co cię to obchodzi?! – Zaperzył się i nadął niczym purchawka. Faktycznie, w rzeczywistości niewiele mnie to obchodziło, ale skoro toczyliśmy zajadłą dyskusję, to musiałam dokładnie wiedzieć, co kryje się pod nader enigmatycznymi słowami, aby móc się do nich w odpowiedni sposób ustosunkować. Mój rozmówca najwyraźniej jednak wyjaśniać nie zamierzał, zabrałam więc głos: – Phi! Kaśka to, Kaśka tamto! Ty w małżeństwie robiłeś pewnie za tego świętego, co? A poza tym nawet najbardziej odpowiedzialnym zdarzają się potknięcia, a ten drugi, skoro się czuje takim świętym, ma obowiązek wybaczyć! Ale zaraz, zboczyliśmy z tematu. Mówiliśmy o singielkach. – Trzymam się swojego zdania, że są to baby niewyżyte i niespełnione. – To się trzymaj. A ja uważam, że są to ambitne kobiety, które dobrze wiedzą, czego chcą, a przede wszystkim wiedzą, czego nie chcą. A wiesz, czego nie chcą? Lub raczej kogo? – No? – Byle dziada za męża! – A wiesz, jak do niedawna mówiło się na te twoje singielki? Wiedziałam: stare panny. Dyskusję najlepiej było zakończyć, bo Klawiatura na twarzy dostał czerwonych plam, na czoło wystąpiły mu krople potu, a torba z bułkami – nawet nie zauważyłam kiedy – znalazła się dwa metry dalej. Poza tym zbliżał się wieczór, byłam głodna, a on najwyraźniej nie miał zamiaru tego przerwać. Z parku wyszły dwie osoby. Eugenia i Zenobiusz. Szli w kierunku mojej klatki i rozmawiali o czymś z ożywieniem. Mimo że byliśmy stosunkowo daleko, na nasz widok umilkli. – O, sąsiadka idzie! – Zerwałam się z ławki i rzuciłam się po torbę. – Dobrze, że ją widzę, bo mam do niej sprawę... To pa! – Pobiegłam w kierunku Eugenii, zostawiwszy za sobą skonsternowanego Mirka. – Do niedzieli! Przyjadę po ciebie o dziesiątej! – usłyszałam za plecami, ale się nie obejrzałam. Po moim trupie! W domu natychmiast zamknęłam drzwi na klucz, cisnęłam sponiewierane bułki na kanapę i wygrzebałam z kieszeni komórkę. Jakie to szczęście, że skończyła się era telefonów z tarczą, bo tak drżącym paluchem nie byłabym w stanie wykręcić żadnego numeru. Ale jedno przyciśnięcie było w moim zasięgu – zrobiłam klik i uzyskałam połączenie z Adą. – Cześć, słoneczko – powiedziała, jak domniemywałam, z miłym uśmiechem na twarzy, ja jednak, bez uśmiechu (szkoda, że nie widziała mojej miny), nie wdając się w zbędne wstępy, od razu przeszłam do rzeczy: – Kto powiedział Klawiaturze, gdzie mieszkam?! – Proszę? – Ty nie proś, tylko mi odpowiedz! – Na pewno nie ja. A co? Odwiedził cię?

– Coś w tym rodzaju. Wyobraź sobie, że czekał na mnie przed blokiem. Nie będę wdawać się w szczegóły naszej rozmowy, bo znów by mnie krew zalała, ale w każdym razie zaprosił mnie nad jezioro. Mówił, że wy też jedziecie. Wiesz coś o tym? – Nie, ale zapytam Maksa. Poczekaj, bo bierze prysznic. Po dłuższej chwili odezwał się Maks: – No, mała, to ja jestem – powiedział. – Zupełnie zapomniałem powiedzieć Adzi, że dziś na mieście spotkałem Mirasa i zaprosił nas nad jeziorko. A co? Pewnie masz jakieś obiekcje? – Żebyś wiedział. – Słuchaj, to jest mój kuzyn – poinformował mnie, jakby rozmawiał z debilką. Przecież o tym wiedziałam! – W dodatku jedynak. – To również wiedziałam! – Ciotka, to znaczy jego matka, wystarczająco dużo przeszła z jego rozwodem, wyprowadzką i w ogóle, wiesz ze wszystkim... Nie mogę go tak zostawić i się od niego odciąć. Muszę mu pomóc, wskazać właściwą drogę i... bo ja wiem, co tam jeszcze? – Ale ja tego robić nie muszę! – Pewnie, że nie musisz, ale nad jeziorkiem mogłoby być zupełnie miło. – Jak dla kogo – burknęłam. – Maks? – No? – To ty mu powiedziałeś, gdzie mieszkam? – Nie, a co? – Nic. – To co, mała, w niedzielę po ciebie wpadniemy. – I się rozłączył. 3 sierpnia, piątek Mariolka, wbrew wcześniejszym zapowiedziom, że początkowo w biurze nie będę zostawać sama, przepadła gdzieś z Mietkiem, dwa ostatnie dni tygodnia pełniłam więc dyżur w pojedynkę. Nadmiar wolnego czasu wykorzystałam na przypomnienie słówek z angielskiego oraz buszowanie po Internecie. W piątek po południu wpadł Mietek. W jednej ręce trzymał paczkę z czipsami, a drugą cyklicznie je wyjmował i wkładał do ust. – Masz jakieś laski? – zapytał i podsunął mi pod nos torebkę. – Chcesz? – Nie, nie chcę. A co do dziewczyn, zgłosiły się dwie. – Dały zdjęcia? – Tak. – Pokazałam mu dziewczyny, które, moim zdaniem, były całkiem atrakcyjne. Mietek nachylił się do monitora, dotykając przy tym klawiatury swym sędziowskim łańcuchem. Rzucił okiem na fotografie: – Szit! – skwitował brzydko i się skrzywił, a ja zamarłam w niemym bezruchu. Proszę, proszę, kto by się spodziewał? Półmietek – o edukacji ukończonej mniej więcej w połowie podstawówki i historiach swych poczynań dowodzących tego, że mózgu również posiadał co najwyżej połowę zwyczajowej objętości, z którą dumnie obnosili się męscy przedstawiciele naszego gatunku. Tak, wszystkiego po połowie, a wymagania zdecydowanie przerośnięte i do tego okraszone niewybrednym słownictwem. – Nie dziwię się, że muszą ratować się matrymonialnym – ciągnął. – Nie chcę ich tu. Spław je. A teraz z innej beczki: nie mam teraz czasu dokładnie ci opowiadać, ale już jest pewne, że niedługo rozwinę tu dodatkowy interes. Wiesz, taki interesik na interesiku. – Mrugnął do mnie i sięgnął po czipsa. – Lecę teraz, bo Mariolka siedzi w jakimś salonie i robi się na bóstwo. To narka, lalka. A i nie zapomnij dobrze zamknąć tego pierdolnika!

Trzasnął drzwiami i musiał pobiec po schodach, bo dało się słyszeć głośne dudnienie. O osiemnastej zrobiłam tak, jak przykazał Półmietek – dobrze zamknęłam pierdolnik. Minutę po osiemnastej znalazłam się przed blokiem i doznałam tam trzech życiowych wstrząsów... *** Nigdy, w najbardziej śmiałych marzeniach ani snach, nie oczekiwałam, że książę z bajki, który do tej pory żył jedynie w mojej głowie, ulegnie materializacji. I na tym polegał mój pierwszy życiowy wstrząs, że jednak się stało! Oto teraz przede mną stał on – mężczyzna z moich snów i marzeń! Nierealny wytwór fantazji, produkt nudnych, deszczowych dni oraz samotnych, bezsennych nocy. Pełnokrwisty książę z bajki! Tak zwyczajnie i po prostu stał naprzeciw mnie, trzymał w rękach karton i uważnie mi się przyglądał. Włosy miał w nieładzie, na twarzy lekki zarost, ale mimo to swą urodą poraził mnie jak nikt do tej pory. Był taki, jak go sobie wymyśliłam: ciemnooki, nieco wyższy ode mnie i szczupły. Mógł mieć nieco ponad trzydzieści lat. Podczas gdy wrosłam w ziemię, on poprawił trzymany karton i powiedział: – Przepraszam, chciałbym wejść do bloku. Czy może się pani odsunąć? – Ależ... – wycharczałam gardłowo. Odchrząknęłam i głos wrócił do normy. – Proszę bardzo. Chciałam zrobić krok w bok, ale tkwiłam w miejscu jak żona Lota. Zarzuciłam ciałem, zachwiałam się i w końcu udało mi się nieco usunąć mu z drogi. – Poczekaj, Robercie, zaraz ci pomogę – usłyszałam za moimi plecami. Odwróciłam głowę i przeżyłam drugi wstrząs. Zenobiusz! On znał mojego księcia z bajki?! – O, dzień dobry – powiedział na mój widok. – Postaw go na chwilę – zwrócił się do Roberta, a ten bez słowa zdziwienia, że niby po co, dlaczego i tak dalej, postawił karton na ziemię. Oblizałam spierzchnięte usta. Czułam, że oto nadeszła moja życiowa szansa i albo ją wykorzystam, albo... nie wykorzystam. – Yyy... zablokowałam temu panu drogę... – Mój głos znów przypominał charkot starego silnika. W głowie mi świszczało i trzaskało tak, jakby w najlepsze trwał tam jakiś szalony sylwester, a krew w żyłach (na Boga, naprawdę to czułam!) zupełnie mi wyschła. – Zablokowała mu pani drogę? A to dobre! – Zenobiusz się zaśmiał. – Kto by się spodziewał po takim chucherku jak pani? Chrząknęłam nieelegancko. Spociły mi się dłonie, a myśli latały sobie tylko znanymi torami. – Tak jakoś wyszło... – odezwałam się, żeby cokolwiek powiedzieć. – Pani Justyno, osobnik, któremu tak niefortunnie zablokowała pani drogę, to mój siostrzeniec Robert. Robercie, a oto moja urocza sąsiadka, pani Justyna. Robert uścisnął moją rękę i rzucił sympatyczny uśmiech. – Robert. – Justyna... – Moje policzki gorzały, a strzelające w głowie fajerwerki spłynęły w okolice lędźwi. – Robert przyjechał do mnie na dłuższy urlop zdrowotny – wyjaśnił Zenobiusz. – Dłuższy... urlop... zdrowotny? – wydukałam. – Jesteś... nauczycielem? Rzuciłam pierwszy lepszy zawód, który mi przyszedł do głowy. I wtedy przeżyłam trzeci wstrząs: – Nie. Księdzem – usłyszałam. – Och! – Jęknęłam przerażona, zatkałam dłonią usta, a fajerwerki wygasły w jednej chwili. Jakie to było straszne! Dopiero co przeżywałam wzniosły zachwyt nad materializacją cudownego wytworu mojej fantazji, a tu proszę! Książę z bajki okazał się księdzem! W gardle poczułam dobrze mi znaną kulę, która za nic nie chciała zniknąć i dusiła wprost przeokropnie.

Bacząc, aby nie zauważyli mojej rozpaczy, pożegnałam się z nimi szybko i na nogach jak z waty ruszyłam do domu. Przed wejściem na klatkę obejrzałam się za siebie, ale już ich tam nie było. W mieszkaniu od razu padłam na kanapę i bez najmniejszego oporu pogrążyłam się w otchłani bezdennej, czarnej rozpaczy. Pewnie trwałabym w takim stanie choćby i do rana, ale trzeba było żyć i powrócić do, choćby i najpodlejszej, rzeczywistości. Aby przyśpieszyć ten proces, ochlapałam twarz zimną wodą, ale nic to nie pomogło. Wlazłam więc do wanny i popiskując z zimna, zlałam całe ciało, jednak moje myśli nadal uparcie krążyły wokół mężczyzny, z którym (w fantazji) przeżyłam najwspanialszą miłość, jaką można było wymyślić. Nie mogłam pojąć okrucieństwa losu, który księdzem uczynił osobnika z moich snów. To było nie do przeżycia. Otuliłam się szlafrokiem, podeszłam do okna i obrałam azymut na okna Zenobiusza. Nikogo. Co za życie! Z pokoju taty przytaszczyłam stary fotel z wytartą, pasiastą tapicerką i ustawiłam go na wprost balkonu, skąd doskonale widziałam mieszkanie sąsiada. Z łóżka ściągnęłam ulubiony koc, zabrałam jasiek i telefon i pod osłoną firanki zasiadłam w fotelu. Teraz nie pozostało mi nic innego, jak tylko podzielić się nowiną z dziewczynami. Powstrzymałam się jednak. Przecież ani Ada, ani Baśka mojego księcia nigdy nie traktowały poważnie. Wyjawienie im niesamowitej nowiny groziło w najlepszym razie narażeniem się na szykany, nie wspomnę, że mogły one dotyczyć również Roberta. Jeżeli, nieborak, już się zmaterializował, to niech mu na tym świecie przynajmniej dobrze będzie! Zdecydowałam, że nic im nie powiem. Poza tym był księdzem, więc jako faceta należało go skreślić już na starcie. Odłożyłam komórkę, zrobiłam kawę, ponownie umościłam się w fotelu i wlepiłam wzrok w sąsiedzkie okna. Zapowiadała się długa noc. 4 sierpnia, sobota Obudziłam się o świcie. Nogi miałam zdrętwiałe, a w ręku jakimś cudem nadal trzymałam kubek po kawie. Nie sądziłam, że krążące w głowie ponure myśli pozwolą mi zasnąć, ale jednak. Odstawiłam kubek i z przyjemnością wstałam z fotela. Wykonałam kilka skłonów, aby rozruszać się po niewygodnie spędzonej nocy i podeszłam do okna. Dzień zapowiadał się piękny, niebo było bezchmurne, ale nie po to tam stałam, aby podziwiać letnią aurę. Zlustrowałam okna Zenobiusza. Nikogo. Balkon uchylony i nic poza tym. Poprzedniego wieczoru i nocy również żadnego z nich nie ujrzałam. Postałam dobry kwadrans, poogryzałam i tak już mocno ogryzione paznokcie, ale sytuacja pozostawała bez zmian. Westchnęłam z rezygnacją, napiłam się w łazience wody, chwilę się poużalałam nad zmiętym obliczem i położyłam do łóżka. Moje myśli krążyły wokół boskiego Roberta. Jakiego trzeba mieć pecha, aby facet z marzeń i snów okazał się księdzem?! Dokładnie pamiętam, kiedy zaczęłam tworzyć obraz księcia z bajki. To było jakiś czas po rozstaniu z Pawłem... Paweł był trzynaście lat ode mnie starszy, miał szafirowe oczy, męskie dłonie, a wiersze o miłości wyrzucał z siebie z wprawą kameleona strzelającego językiem w upatrzonego robala. Od pierwszego dnia osobnik ten – Paweł, a nie kameleon ani robal – stał się dla mnie niczym prawda objawiona. Poznaliśmy się na przystanku w jesienny, bardzo chłodny i dżdżysty dzień. On musiał jechać autobusem, bo pechowo zepsuło mu się auto, ja tę trasę pokonywałam codziennie. – Przepraszam – zagadnął – czy ma pani do odsprzedania jeden bilet? Kiosk jest chwilowo nieczynny, a zaraz nadjedzie autobus. Przestałam taplać butem w kałuży, spojrzałam w oczy pytającemu i zobaczyłam błękit nieba.

– Nie mam – powiedziałam, a w duchu natychmiast ostro się za to skarciłam. Teraz pewnie poczeka, aż otworzą kiosk, ja odjadę i już nigdy go nie spotkam! – W takim razie będę musiał jechać na gapę – uśmiechnął się, a mnie się wydało, że ujrzałam również słońce. I tak to się zaczęło. Zamiast wracać do swoich domów, pojechaliśmy do parku, gdzie podczas spaceru przemokliśmy do suchej nitki. Nigdy się nie zdarzyło, aby tak brzydkie, jesienne popołudnie dało mi tyle radości co wtedy. Od tamtego dnia spotykaliśmy się niemal codziennie. Zakochałam się po uszy, patrzyłam w Pawła jak w obraz i marzyłam, że zaraz po maturze odbędzie się nasze huczne wesele. Mojej uwadze umknęło, że kandydat na pana młodego robił zgrabne uniki przed poznaniem mojego taty, a o przedstawieniu mnie swoim rodzicom nawet nie wspomniał. Jednak znalazłam na to proste wytłumaczenie: jego rodzice mieszkali aż na Pomorzu i pewnie z tej przyczyny zwlekał z zaproszeniem mnie w rodzinne strony. Kawalerka, w której mieszkał, też sprawiała dziwne wrażenie – urządzona była bardzo skromnie, wręcz ascetycznie. Znajdowało się tam jedynie kilka najpotrzebniejszych sprzętów, a w lodówce najczęściej hulał wiatr. – Jem na mieście – wyjaśnił, widząc moje zdziwienie. W moim domu bywał tylko wtedy, gdy miał pewność, że nie będzie taty. Natomiast kilka razy na korytarzu spotkała nas Eugenia: – Justynko, złociutka – zagaiła kiedyś, gdy akurat szłam sama – a cóż to za kawaler, z którym się prowadzasz? – Paweł. Narzeczony – dodałam na wyrost. – Ach, narzeczony Paweł – pokiwała głową. – A co na niego mówi twój tatuś? – Nic nie mówi – burknęłam. Nie uważałam za konieczne doinformowanie jej, że tato nic o nim nie mówi z tej prostej przyczyny, że go nie zna. – Bo widzisz, Justynko, na mój gust jemu źle z oczu patrzy. Domyśliłam się, co mogła mieć na myśli. To, że Paweł, mimo że nieraz się z nią mijaliśmy, nigdy się jej nie ukłonił. Po jednym spojrzeniu rzuconym na moją sąsiadkę stwierdził, że jest starą plotkarą, a on takich bab nie cierpiał wprost pasjami. Paweł był moim pierwszym mężczyzną. W każdym tego słowa znaczeniu. Gdyby nie dbał o zabezpieczenie, powodowana pewnością, że chce ze mną spędzić całe życie, bardzo chętnie zaszłabym z nim w ciążę. Nasza wspaniała, jak wtedy ją oceniałam, miłość trwała do czasu zdania przeze mnie matury. Po ostatnim egzaminie wybraliśmy się całą klasą na lody, a potem poszliśmy do parku. Rozsiedliśmy się na ławkach i snuliśmy plany na przyszłość. Nagle wydało mi się, że w oddali zobaczyłam znajomą sylwetkę. Ruszyłam w tamtym kierunku. Paweł szedł z niską blondynką i pchał przed sobą wózek. – Paweł! – krzyknęłam i zaczęłam biec, aby się na niego rzucić i pochwalić pomyślnie zdanym egzaminem. Przystanął i spojrzał na mnie. Twarz mu stężała. – Paweł! – powtórzyłam i zwolniłam kroku. – Justyno – powiedział szybko, jakby chciał mnie powstrzymać przed zrobieniem czegoś głupiego – poznaj moją żonę, Monikę... – Przełknął głośno ślinę i wytrzeszczył oczy. Widok ten, jego bezsilnego przerażenia, na zawsze wrył mi się w pamięć, a uczucie, które mnie zalało, było potężne i niszczycielskie niczym tsunami. Baśka i Ada stanęły na wysokości zadania i przeprowadziły śledztwo, które przyniosło odpowiedź taką, że włosy zjeżyły mi się na głowie. Mój eksukochany był żonaty, a jego małżonka, podczas gdy się spotykaliśmy, po długotrwałej kuracji hormonalnej i udanym zapłodnieniu in vitro szczęśliwie zaszła w ciążę. A że z ciążą były niemałe problemy, przez cały

czas musiała leżeć. No i leżała, podczas gdy jej Pawełek... Ech, wynajmował kawalerkę, gdzie w lodówce straszył zeschnięty żółty ser, a stare łóżko skrzypiało pod rytmicznym naporem naszych ciał! Gwałtowny zwrot w moim życiu spowodował, że oblałam egzaminy na medycynę, która była moim marzeniem, na długo nim nauczyłam się pisać i liczyć. Po kolejnej porażce stwierdziłam, że nadaję się tylko do tego, by wywalić mnie na śmietnik. Nie miałam pomysłu na dalsze życie i wcale się tym nie martwiłam. – Powtórz to – zażądała Baśka i upiła trochę latte macchiato. Siedziałyśmy w ogródku naszej ulubionej kawiarenki Pod Czerwoną Arą. Wiatr lekko poruszał płatkami czerwonych pelargonii, przy stoliku obok para zakochanych szeptała sobie do uszek, a kelner uwijał się między stolikami. – Ja też chcę jeszcze raz to usłyszeć – dodała Ada. – Nie idę na żadne studia. – Idziesz – spokojnie powiedziała Ada. – Nie. – Dobrze, załóżmy, że nie pójdziesz. Co będziesz robić, podczas gdy my będziemy się uczyć oraz korzystać z uroków studenckiego życia? – zapytała Bacha. – Pójdę do pracy. Na pewno coś znajdę. – Nie żal ci? – zapytała Ada. – Adka, przestań drążyć temat i przejdźmy do konkretów... Baśka wyjęła z torebki kartkę ze spisem kierunków, które jej zdaniem mogły uleczyć moją sponiewieraną duszę. Wychodziła z założenia, że po tak traumatycznych przeżyciach powinnam wybrać coś mocnego, co porządnie by mnie zmęczyło i odciągnęło od ponurych rozmyślań. Jej zdaniem w grę wchodziły: fizyka, chemia, metalurgia lub technologia drewna. Potem również Ada wyjęła kartkę, na której miała własne typy, z tą różnicą, że ona sugerowała wybranie kierunku delikatnego i pozwalającego się wyciszyć. Jednym z nich było kulturoznawstwo. – Kulturoznawstwo? – zainteresowałam się. Dziewczyny szybko wymieniły spojrzenia. – Pewnie, świetny kierunek! Do tego w Poznaniu na uniwerku Mickiewicza. Nie byle co! – odezwała się Bacha, która zdawała się zapomnieć o swoich jakże odmiennych propozycjach. I tak to się potoczyło – w wyniku postawienia nieprzemyślanego pytania dziewczyny zabrały mnie na egzaminy, które jakimś cudem udało mi się zdać, a potem dzielnie starały się pomóc, obrzydzając Pawła, o którym oczywiście nadal myślałam. W przeddzień wyjazdu na studia ponownie spotkałyśmy się Pod Czerwoną Arą. Tym razem na pożegnalny deser. To znaczy jadły dziewczyny, a ja tkwiłam nad nietkniętą wodą mineralną, bo żałoba po tragicznym romansie nadal nie pozwalała mi cieszyć się życiem. – Zobaczysz, w Poznaniu na pewno poznasz kogoś i jeszcze będziesz się wstydzić, że kochałaś się w żonatym patałachu – powiedziała Baśka i pożarła wiśnię wyjętą z deseru. – Nie mów na niego patałach! – warknęłam. Było nie było, spędziłam z nim wiele cudownych chwil i nawet najlepsza przyjaciółka nie miała prawa umniejszać ich wartości. – Patałach, patałach – pokiwała z politowaniem głową i pogrzebała w pucharku, poszukując kolejnej wiśni. – Nigdy wcześniej nie zwracałam ci na to uwagi, bo nie chciałam go obrzydzać, ale te ropska w oczach miał naprawdę wstrętne! – Ropska w oczach?! – Adka, potwierdź! – szturchnęła Adę. – No pewnie, obrzydlistwo do kwadratu!

Poczęstowałam każdą wściekłym spojrzeniem. Miałam dość krytykanctwa, które nie pozwalało mi na pielęgnowanie pięknych wspomnień, użalanie się nad sobą, rwanie włosów z głowy oraz sypanie na nią popiołu. Jakiś czas temu starały mi się wmówić, że Paweł kulał na jedną nogę, krzywo łysiał i miał za krótkie ręce. Tym razem wymyśliły te obrzydliwe ropy! A fuj! – Tak, tak, ciągle miał zaropiałe oczy. A już szczególnie prawe. Obrzydlistwo! I do tego jak mówił, zbierała mu się ślina w kącikach ust. Naprawdę nigdy tego nie zauważyłaś? Powoli zaprzeczyłam ruchem głowy. – I jeszcze jego wiek... – machnęła ręką. – Dobrze, że już wyjeżdżasz. Zobaczysz, zaczniesz nowe życie. Wśród rówieśników. Przede wszystkim wolnych rówieśników – dodała z naciskiem. – Wiesz, czego sobie życzę? – Czego? – Żebyś wróciła do Wielkich z mgr przed nazwiskiem i porządnym chłopem pod pachą! Albo w walizce. Żywy czy martwy, nieważne! Byleby nie był to Pawełek! – I ja sobie też tego życzę – zawtórowała Ada. Jednak nie do końca spełniłam ich życzenie, bo do Wielkich wróciłam tylko z mgr przed nazwiskiem. Nie, nie, to nie było tak, że celowo się izolowałam. Żal i poczucie klęski długo mnie jeszcze trawiły, ale naprawdę starałam się żyć normalnie i nawet, pod koniec studiów, odważyłam się na kilka randek. Tomek był miły, dość przystojny i sprawiał wrażenie, że naprawdę mu na mnie zależy. Jednak nic do niego nie czułam i nie zanosiło się, aby to miało się zmienić. A może po prostu nie dałam mu na to szansy? Potem jeszcze poznałam Grześka, ale z nim również mi nie wyszło. Obroniłam pracę magisterską, spakowałam manatki i wróciłam do Wielkich. Podczas pierwszego spotkania z dziewczynami Baśka mimochodem wspomniała: – Nie pytaj, skąd wiem, ale ten zaropiały, śliniący się Paweł wyniósł się z rodziną na Pomorze. Chociaż byłam ciekawa, nie zamierzałam naciskać, skąd miała owe informacje. Znajdowałam się mniej więcej w dwóch trzecich drogi prowadzącej do zaakceptowania doznanej krzywdy i nie chciałam rozdrapywać ran. Uczucie, które mnie wtedy opanowało, było mieszaniną żalu i ulgi. To był właśnie ten czas, gdy zaczęłam tworzyć w głowie obraz mężczyzny moich marzeń. Książę z bajki powstał w wyniku zapotrzebowania na tarczę, która miała mnie ochronić przed wszelkimi ewentualnymi zawodami miłosnymi. Ponieważ spotkanie tak idealnego osobnika nie było możliwe, a związanie się z kimś innym w ogóle nie wchodziło w grę, jasne było, że żaden cios w serce już nigdy mi nie groził. O mężczyźnie moich marzeń nie omieszkałam opowiedzieć dziewczynom. Opisałam go z takimi szczegółami, że Ada ze zdziwieniem zapytała, gdzie tego faceta lub jego zdjęcie widziałam. Zaśmiałam się. – Tu go widziałam – popukałam się palcem w czoło. Obie, jednogłośnie, najpierw uznały to za zabawne, potem głupie, a na końcu ostro mnie skrzyczały i ostrzegły, że kręcę sobie stryczek: – Albo skończysz w wariatkowie, albo jako stara panna. I naprawdę nie wiem, co byłoby dla ciebie lepsze! Zacznij żyć w realnym świecie, bo popadasz w paranoję! No, zobacz – Bacha powiedziała do Ady – tak się przez tego durnia zablokowała, że gotowa wyjść za mąż tylko za ideał, który sobie wymyśliła! Baśka do tego stopnia przejęła się moimi fantazjami, że postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i w krótkich odstępach czasu zorganizowała kilka randek, z których żadna nie zakończyła się tak oczekiwanym przez nią sukcesem... Nie, nie było sensu dalej roztrząsać tego, co minęło. Liczyło się tylko to, że książę powołany

do życia w wyobraźni w cudowny sposób przelazł do materialnego świata i zamiast natychmiastowo i dozgonnie mnie uszczęśliwić, stał się źródłem ponurych rozmyślań i przyczyną pomstowania na podły los. Chociaż przecież nie miał prawa, bo facet był księdzem i od razu powinnam o nim zapomnieć! Ale jak tu zapomnieć, jeśli pokochałam go, gdy tkwił jeszcze w mojej głowie i beztrosko hasał między półkulami? Koniec. Dość tego myślenia! Wyszłam z łóżka, byle jak zarzuciłam koc, fotel z powrotem zataszczyłam do pokoju taty i poszłam do kuchni. Podczas gdy parzyła się kawa, zlustrowałam okna sąsiada. Potem wydobyłam z szafki resztkę płatków owsianych i na sucho, gapiąc się w okna Zenobiusza, zaczęłam je pogryzać, od czasu do czasu zapijając kawą. U niego jednak nadal nic się nie działo. Chociaż może i się działo, tylko że wzrok mój człowieczy nie miał zdolności przenikania ścian. Jaka szkoda... Zdawałam sobie sprawę, że ciągle patrzenie w tamtym kierunku zaczynało trącić obsesją, ale nic nie mogłam na to poradzić. Skupiłam się na dokończeniu płatków. Przede mną stał bukiet od Klawiatury. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że trzymał się nadspodziewanie dobrze. Kwiatuszki wyglądały tak świeżo, jakby zostały ścięte zaledwie przed chwilą. Biedny bukiecik, pomyślałam, cóż on winien, że go przyniósł zębaty absztyfikant? Mimo wszystko nie chciałam go trzymać w domu. Patrzyłam na niego przez dłuższą chwilę i kombinowałam, co z nim zrobić. Na śmietniku jeszcze mógłby go znaleźć Klawiatura i dopiero by było! Typek nie wiadomo do czego był zdolny i kto go tam wiedział, czy aby lepiej mnie poznać, na przykład nie grzebał w moich śmieciach? Wzdrygnęłam się z obrzydzeniem. W końcu wymyśliłam, że najbezpieczniej będzie zanieść kwiatki na grób mamy, a podczas czyszczenia nagrobka opowiedzieć jej o moich rozterkach. *** Cmentarz, na którym była pochowana mama, znajdował się trzy ulice dalej, tuż obok kościoła. O ile można wyrazić się tak o niewesołym miejscu – było tam nad wyraz przyjemnie i urokliwie, a znaczne oddalenie od ruchliwej części miasta zapewniało ciszę, spokój i sprzyjało zadumie. Grób położony był w piątej kwaterze, w lewej jej części. Szybkim krokiem przemierzyłam wysypaną drobnym żwirem drogę i oto znalazłam się obok niewielkiego, marmurowego nagrobka. Z czarno-białego zdjęcia patrzyła na mnie ciemnowłosa, uśmiechnięta kobieta. – Cześć – powiedziałam i położyłam na płycie bukiecik. Przeżegnałam się i odmawiając w myślach modlitwę, przetarłam nagrobek. Mama umarła po operacji wyrostka robaczkowego, w wyniku zakażenia sepsą. Ból po jej stracie dawno przestał być tak dotkliwy jak na początku, a i pytania, dlaczego akurat jej się to przytrafiło, też przestałam już zadawać. Przychodziłam na cmentarz, aby się pomodlić, dbać o grób oraz opowiedzieć, co u mnie słychać. Gdy kończyłam porządki, za plecami usłyszałam ostrożne kroki. Obejrzałam się. To była Eugenia. – Dzień dobry, złociutka – powiedziała cicho. – Przyszłam do mojego Lucka, a widzę, że i ty mamusię odwiedzasz. O, jaki ładny bukiecik jej przyniosłaś – schyliła się i podniosła go z nagrobka. – Czy to nie ten, który wczoraj dał ci ten wysoki przystojniak? – Strzeliła w kwiaty palcami, aż posypało się kilka płatków. – Tak, ten sam. Kwiaty przyniosłam, ale o wodzie zapomniałam – uśmiechnęłam się głupawo. – Oj, Justynko, chodźmy do Lucka, to z jego dzbanka ci odleję. Nie czekając na odpowiedź, wzięła stojący obok grobu dzbanuszek, mnie chwyciła pod rękę i pociągnęła dwa rzędy dalej, w kierunku miejsca, gdzie leżał jej świętej pamięci mąż Lucjan.

Właściwie nie wiem, po co mnie tam pociągnęła, bo przecież mogła tę wodę sama przynieść, ale nie stawiałam oporu. Eugenia z dużego, pełnego wody dzbana nalała trochę do mojego i włożyła tam bukiet: – No i jak pięknie! Teraz możemy wracać i szanownej mamusi postawić. Idąc na cmentarz, liczyłam, że w samotności posiedzę przy mamie, zdam jej relację ze wszystkiego, co mnie ostatnio spotkało, a i może cudownym trafem wpadnie mi do głowy coś mądrego; taka myśl-wskazówka, co mam dalej robić. Albo czego nie robić. Niestety, obecność wszędobylskiej sąsiadki sprawiła, że stało się to niemożliwe. Postanowiłam wracać do domu: – Dziękuję pani za wodę. Muszę już wracać. – Już wracasz, złociutka? Jak to świetnie, bo i ja na dziś skończyłam. Znów, czego nie cierpiałam, wzięła mnie pod rękę i poszłyśmy w kierunku wyjścia. – Gdyby Kazimierza tutaj pochowali, miałabym do niego bliziutko. Za każdym razem, gdy byłabym u Lucka, i do niego też bym zajrzała, postawiła świeczuszkę, zdrowaśkę odmówiła. A tak? Pogrzebali go daleko, bo na cmentarzu Spokojnej Duszy. Moje nogi nie są już takie jak dawniej i nie mam sił na to, aby odwiedzać go tak często, jak bym tego chciała albo on by sobie życzył – z rezygnacją machnęła drugą, wolną ręką. – Zawsze może pani autobusem podjechać – zauważyłam. – Ale! – zakrzyknęła i przystanęła na chwilę, aby spojrzeć na mnie z wyrzutem. – Toż właśnie o tym mówię! Przecież, że nie mam na myśli wędrówki z domu na cmentarz, tylko właśnie z przystanku! A to też na moje nogi o wiele za dużo jest. Oj, za dużo! No ale ustaliliśmy w klubie dyżury, kto i kiedy ma jechać i go odwiedzić. Ale! – ponownie zakrzyknęła i znów przystanęła. – Bo ty przecież niczego wiesz! – Czego nie wiem? – A tego, że na popogrzebowej kawie nasze kluby połączyły się w jeden. – Naprawdę? – Tak, tak! Jego śmierć uzmysłowiła nam, jak kruche jest życie i dlatego postanowiliśmy się pogodzić. Definitywnie! Ale! Słyszałaś już, że do naszego Zenobiusza siostrzeniec przyjechał? – Tak szybko zmieniła temat, że musiało minąć kilka sekund, abym pojęła, o kim mówi. – Nawet więcej. Ja go już poznałam – uśmiechnęłam się kwaśno. – Ładny, nie? – rzuciła, po czym natychmiast się poprawiła: – Zresztą, jakie to ma znaczenie, to ksiądz przecież. – No właśnie. Ksiądz... – w myślach dodałam: jaka szkoda. – Do tej pory nigdy nie widziałam, żeby Robert odwiedzał pana Zenobiusza... a tu nagle przyjechał aż na rok? – Nie zauważyłaś, żeby go odwiedzał, bo faktycznie go nie odwiedzał. Ten Robert ponoć zawsze tylko w książkach siedział, świata poza nauką nie widział i przez to nawet na wakacje jeździć nie chciał... – Nie mogę w to uwierzyć. – Powtarzam tylko to, co powiedział mi Zenobiusz. – A co jeszcze mówił? – zapytałam nieśmiało. – Gadał, że za to on sam często do nich w odwiedziny jeździł. Do Kielc. A teraz, gdy zachorował, znaczy Robert, nie Zenobiusz, lekarz kategorycznie kazał mu wypocząć i zmienić otoczenie, więc wziął i wreszcie do wuja się wybrał. Rok z tego świństwa ma się leczyć. A może i będzie, że dłużej. – Choruje na coś poważnego? – Gdyby nie było poważne, toby tu nie przyjechał, ale Zenobiusz nie powiedział mi, na co, a ja nie chciałam naciskać. Bo to nie wypada przecież. – Oczywiście. W każdym razie liczmy, że szybko wyzdrowieje – powiedziałam.

– Tak, tak. – Znów przystanęła, a że nadal trzymała mnie pod rękę, musiałam zrobić to samo. – Wiesz, Justynko... – Tak? – Bo mam do ciebie taką jedną kwestię, tylko naprawdę nie wiem, jak ją wypowiedzieć... Jak zacząć... – Ależ niech się pani nie krępuje. Znamy się przecież nie od dziś. – Ech... To, że Robert przyjechał do Wielkich, już wiesz... i to, że będzie u nas dłużej, również wiesz... – I co w związku z tym? – To, że w związku z tym pomyśleliśmy sobie z Zenobiuszem, że miło by było, gdybyś tak od czasu do czasu się nim zaopiekowała... – Zaopiekowała?! Obcym facetem, księdzem, który na dodatek był moim księciem ze snów? Przecież to jeszcze głupsze niż opieka Maksa nad znerwicowanym Klawiaturą. – Właśnie tak. Chłopaczyna nikogo tu nie zna oprócz starego wuja, a jakoś czas spędzać musi. Ty natomiast jesteś tutejsza, mniej więcej w jego wieku, masz znajomych, chłopaka... Wiedziałam, kogo miała na myśli. Klawiaturę. – On nie jest moim chłopakiem – sprostowałam szybko. – Nieważne, ale prowadzasz się z nim, więc jeśli raz na jakiś czas byście ze sobą i Roberta wzięli, na pewno by się z wdzięczności za was pomodlił. A gdyby czasem się zdarzyło, że bylibyście sam na sam... Pamiętaj, że to jest jednak ksiądz, a ksiądz z urzędu seksu uprawiać nie może i oboje musicie o tym pamiętać. – O czym pani mówi! – oburzyłam się słusznie. – Ja tam swoje wiem! Ale nie mówmy już o tym, nie mówmy! – zachichotała. – Powiedz, że ten nasz pomysł jest niegłupi? Nie. Pomysł był bardzo głupi. Robert wyglądał przecież wypisz, wymaluj jak książę z moich snów, a świadomość tego, że jest księdzem, powodowała, że niewinne do tej pory marzenia stały się bolesnymi, palącymi mózg fantasmagoriami. Każda chwila spędzona w jego towarzystwie groziła wytworzeniem się między nami niezdrowego napięcia, które mogło doprowadzić do wylewu albo, co gorsza, dramatycznego w skutkach samozapłonu. – Pani Gieniu – przemówiłam łagodnym głosem – nie lepiej by było, aby w kwestii rozrywki zwrócił się do naszego księdza proboszcza? Razem, jako księża, na pewno znajdą wiele wspólnych tematów. – Do tego łysego nudziarza chcesz go wysłać?! A uchowaj Boże! Swoim zrzędzeniem jeszcze mu kapłański stan obrzydzi! Poza tym Robert bardzo interesuje się monetami i historią, a przecież twój ojciec też się tym pasjonuje. Ponadto twój tatuś ma wiele książek na ten temat, które mógłby mu pożyczyć. O ile oczywiście by zechciał... – Spojrzała na mnie wyczekująco. – Pani Gieniu, na pewno pani już wie, że tato się wyprowadził, a co za tym idzie, zabrał ze sobą księgozbiór. Poza tym powinna pani pamiętać, że on interesował się zawsze historią, ale numizmatyką nigdy. Zresztą zdobycie książek nie powinno być dla Roberta problemem, bo będzie mieszkać nad biblioteką. – Tak, ale twój tatuś sam mówił, że księgozbiór historyczny jest tam wyjątkowo kiepski. To prawda. Jeśli chodziło o historię, tato polegał na tym, co sam kupił, a w bibliotece wypożyczał głównie thrillery i kryminały. – I jak? Zajmiesz się nim? Justysiu złociutka – pogładziła mnie po ręce. – Bardzo proszę... Łypnęła na mnie raz i drugi, a ponieważ uparcie milczałam, wytoczyła armatę: – Bliźni muszą sobie pomagać! – Wydęła usta jak obrażone dziecko i pogroziła mi palcem.

Muszą, pomyślałam i westchnęłam ciężko. Z Eugenią łączył mnie dług wdzięczności, który swymi korzeniami sięgał wielu lat wstecz. Tato, który pracował jako kurator sądowy, często miał zajęte popołudnia, co po śmierci mamy stało się problemem. Często popołudniami również dorabiał, a że nie chciał, abym stała się dzieckiem świetlicy, poprosił o pomoc panią Eugenię. Wtedy jeszcze pracowała w pobliskim przedszkolu jako kucharka. Popołudnia miała wolne, a w dni, kiedy lekcje kończyłam wcześniej niż ona pracę, czekałam na nią na zapleczu przedszkola, gdzie pomagałam w szykowaniu wystaw i gazetek. Dzięki Eugenii zawsze miałam gorący obiad, opiekę i miłe słowo. To również dzięki niej zgłębiłam tajniki gotowania oraz umiejętność wyczarowywania smakowitych ciast oraz ciasteczek. Właśnie tych, które zamawiali u mnie członkowie, nieistniejącego już, Klubu Emeryta. Gdy byłam na tyle duża, że mogłam sama zostać w domu, nasza więź osłabła, ale zawsze pamiętałyśmy z panią Eugenią o swoich urodzinach oraz imieninach, a także obdarowywałyśmy się prezentami na Boże Narodzenie. A teraz to. Prośba, aby zająć się przystojnym księdzem. Prośba nosząca znamiona wodzenia na pokuszenie, której ze względu na istniejący dług wdzięczności nie można odmówić. Diabelski majstersztyk. Wzniosłam oczy do nieba i powiedziałam: – Dobrze. 5 sierpnia, niedziela Obudziło mnie bzyczenie muchy. Mimo że lubiłam sobie zwykle trochę poleżeć w łóżku przed wstaniem, wyskoczyłam z niego szybko i oczywiście najpierw podbiegłam do okna. Zenobiusz ostro wietrzył mieszkanie. Nie miałam jednak czasu wyczekiwać, czy pojawi się Robert, bo musiałam się pakować. Szybko się ubrałam i z kuchennej szafki wyjęłam dawno nieużywany wiklinowy koszyk. Zdmuchnęłam z niego kurz, po czym włożyłam tam: długi nóż, kubek, termos z kawą, butelkę wody mineralnej, kanapki oraz ciastka. Nie było w nim więcej miejsca, a do zapakowania miałam jeszcze trochę rzeczy. W szafie trzymałam mały, sportowy plecak, który idealnie nadawał się na niewielkie, weekendowe wycieczki. Wydobyłam go stamtąd i wpakowałam do niego: mały koc, krem z filtrem, okulary przeciwsłoneczne, Jeźdźca miedzianego oraz komórkę. Ledwie minęła dziewiąta, a już byłam gotowa. Zamknęłam drzwi na cztery spusty i poszłam. Nie, nie poszłam, tylko uciekłam. Tak. Uciekłam przed Adą, Maksem, Baśką, Piotrem, a przede wszystkim Klawiaturą. Miejscem, które miało mi posłużyć za schronienie, były pobliskie łąki, które swój początek miały tuż za blokami i rozciągały się niemal do centrum. Teren tylko gdzieniegdzie był ładnie porośnięty trawą; głównie rosły tam jakieś chaszcze, z których większość była rachityczna i niegodna noszenia miana krzaków, a i pobliscy mieszkańcy do zniszczenia krajobrazu wtykali swoje trzy grosze, wyrzucając tam śmieci. W każdym razie było to miejsce na tyle nieatrakcyjne, że nikomu nie powinno przyjść do głowy, aby mnie tam szukać (no chyba że trupa). Pokaźny nóż, który ze sobą wzięłam, był idealnym narzędziem obronnym przed najbardziej zdesperowanym ekshibicjonistą lub kimś równie niebezpiecznym. Już miałam skręcić za blok, gdy jak spod ziemi wyrosła Eugenia. – Dzień dobry, Justynko! Na mszę idziesz z takim ekwipunkiem? – zdziwiła się. – Nie. Na mszy byłam wczoraj. Teraz idę się poopalać. – Sama? Przecież zboczeniec nadal po Wielkich grasuje, nie boisz się? – Pani Gieniu, nie będę odmawiać sobie pięknej pogody tylko dlatego, że jakiś czubek lata po okolicy. Wzięłam na niego broń.

– A gdzie się wybierasz na to opalanie? Pani Eugenia, tak jak miała dobre serce, tak też miała i długi język. Diabli ją tu nadali! – Pani Gieniu, powiem pani, ale bardzo proszę pod żadnym pozorem nie mówić tego moim znajomym. Na wypadek gdyby się tu pojawili, oczywiście. Dobrze? – Dobrze... – szepnęła. – Idę za bloki na łąkę. Zachowa pani dyskrecję? – Oczywiście, złociutka, oczywiście – przytaknęła mechanicznie. – Ale, Justysiu, dlaczego robisz z tego taką tajemnicę? – Bo nie mam ochoty z nimi jechać nad jezioro. – Uuuuu... pokłóciłyście się, co? – Powiedzmy, że mamy inne zdanie na pewien temat. – Skoro tak... to ładnej pogody życzę. – Dziękuję. I raźnym krokiem poszłam między bloki. Gdy dotarłam na łąkę, zwolniłam nieco, aby wybrać odpowiednie miejsce, przy czym ze względów bezpieczeństwa nie chciałam się zbyt daleko oddalać. Pokluczyłam trochę między stertami porzuconych śmieci i w końcu wynalazłam idealny, w miarę czysty, mały kawałek przestrzeni tuż pod rozłożystym krzakiem czeremchy, skąd jeszcze było widać budynki. Rozejrzałam się wokół. Cisza, spokój, nikogo. Rozłożyłam koc, obok niego w trawie ukryłam nóż, po czym rozebrałam się do bielizny i nasmarowałam kremem. Po chwili doszłam do wniosku, że odludzie oraz niezbyt ostre słońce wręcz zachęcają do opalania topless. Zrzuciłam stanik i umościłam się na kocu. Ach, komórka! Wyłączyłam ją, spodziewając się zmasowanego ataku nie tylko ze strony dziewczyn, ale i Klawiatury. Buchnęłam na kocyk, ślepia przystroiłam przeciwsłonecznymi okularami, a twarz wystawiłam w kierunku słońca. Panowała przyjemna cisza. Czas mijał, relaksowałam się wspaniale, jedną ręką głaskałam rosnącą obok trawę, a drugą odganiałam atakujące, w przeważającej części błonkoskrzydłe upierdliwce. A moje myśli, tak jak owe upierdliwce, wciąż krążyły wokół Roberta. Zaczynało mnie to denerwować. Czym innym są mrzonki o wolnym facecie, a zupełnie czym innym o zajętym. I w dodatku zajętym w tak definitywny sposób! Usilnie starałam się zmienić temat rozmyślań na jakiś inny, na przykład pracę, ale niezbyt mi to wychodziło. Zirytowana, puknęłam się pięścią w czoło i krzyknęłam: – Przestań o nim myśleć! – O kim masz przestać myśleć? – ni stąd, ni zowąd usłyszałam męski głos. Szybko namacałam nóż i usiadłam, drugą ręką zasłaniając piersi. Na końcu otworzyłam oczy. Na Boga Jedynego pod Trzema Postaciami Egzystującego! Przed mną stał obiekt natrętnych rozważań! – Ożesz! To ty?! Nie patrz! – przykazałam, nie zważając na to, że taktownie stał odwrócony do mnie tyłem. – Muszę się ubrać... – mamrotałam, ale nie szło mi to tak szybko, jak bym chciała, bo przecież w jednej ręce nadal trzymałam nóż. Gdy w końcu goliznę przykryła bluzka, a spódnica została wciągnięta, odetchnęłam z ulgą i odłożyłam go w trawę. – Możesz się odwrócić... – Przepraszam, że cię przestraszyłem. Odchrząknęłam, bo w gardle poczułam kluchę. Tę samą, która pojawiła się podczas mojego pierwszego z nim spotkania. – Długo tu stałeś? – Tu? – Aha. – Nie aż tak długo – uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Ciekawe – mruknęłam. – A w ogóle co tu robisz wśród tego śmietniska zwanego łąką? – Mniej więcej to samo co ty: korzystam z uroków przyrody. Chciałem pobyć w ciszy i samotności – pokazał na trzymany w ręce modlitewnik. – W tym parczku obok bloku było zbyt dużo ludzi. I poszedł na spacer akurat na zaśmiecone łąki, ciekawe... Moje myśli poszybowały w kierunku Eugenii oraz jej długiego języka. – Dowiem się wreszcie, o kim zakazywałaś sobie myśleć? – Ach! – machnęłam ręką, w moim odczuciu lekceważąco. – Chodzi o szefa. Ostatnio trochę mnie denerwuje... Takie tam głupoty... – Znów machnęłam. – Niepotrzebnie się stresuję... zupełnie niepotrzebnie... tak... Szok spowodowany niespodziewanym najściem powoli mi mijał, a jego miejsce zaczęła zajmować trema. Jak nic, sama go tu ściągnęłam – moimi natrętnymi myślami! Robert przestąpił z nogi na nogę. Najwyraźniej nie kwapiło mu się do dalszej wędrówki. Stał i wpatrywał się we mnie czarnymi ślepiami. Smukły, czarnowłosy, przystojny książę z bajki... Taka okazja mogła się nigdy nie powtórzyć. Nerwowo przełknęłam ślinę. Co robić?! Co powiedzieć?! Gorączkowo biłam się z myślami. Primo: z jednej strony był księdzem, secundo: z drugiej jednak facetem z moich marzeń i snów! Tertio: fakt był taki, że jak by nie było, wolny nie był, a to powinno przesądzić o wszystkim. Ale quatro: nadarzyła się przecież taka niesamowita okazja! Wewnętrzna walka skończyła się wreszcie stwierdzeniem, że wyliczanki wyliczankami, ksiądz księdzem, ale sytuację należało wykorzystać. Oczywiście w granicach przyzwoitości. A poza tym miałam się przecież nim opiekować, no nie? Oblizałam spierzchnięte wargi, jeszcze raz zmierzyłam go od góry do dołu i nieśmiało przesunęłam się na kocu, robiąc trochę wolnego miejsca. – Jeśli ci się nie śpieszy, możesz usiąść obok – zaproponowałam. – Otóż to. Wcale mi się nie śpieszy – zgodził się i usiadł, a obok położył książeczkę. Patrzyłam na niego spod oka i serce mi pękało. Wredna ironio losu! Taki przystojniak, a niedostępny niczym K2 dla amatora. Miał na sobie czarną koszulkę z krótkim rękawem i czarne spodnie z materiału. Dobrze mu w tym było! Ponadto był muskularny i niezwykle proporcjonalnie zbudowany. Ale cóż z tego, skoro K2... – Nie chcę ci przeszkadzać... – Poruszył się niespokojnie. Zrobiłam to samo i głupio się uśmiechnęłam. – Nie, no co ty, przestań – powiedziałam. – Cieszę się, że się spotkaliśmy, bo w Wielkich znam tylko wuja. On jest miły, ale jeszcze milej jest, dla odmiany, porozmawiać z kimś innym – uśmiechnął się. – Aha... – pokiwałam głową. – Pewnie... Cisza. – Opowiedz mi o Wielkich – poprosił. – Wuj ci nie opowiadał? – Jakoś się nie złożyło. Do tej pory rozmawialiśmy głównie o rodzinie. Wiesz, ploteczki, kto się pobrał, dlaczego nie zaprosił na ślub i tak dalej. – Och... Wielkie... – Poprawiłam się na kocu i postarałam skupić na historycznych faktach. – Jest tu jakieś dwadzieścia tysięcy mieszkańców. Prawa miejskie Wielkie otrzymały w roku 1218. Co mamy z zabytków? – Zastanowiłam się chwilę. – Renesansowy ratusz oraz niemal kompletny pierścień murów obronnych. Do tego dochodzą trzy dobrze zachowane baszty oraz późnoromańsko-gotycki kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. A w rynku zobaczysz kamienice gotyckie.

– Brzmi bardzo ciekawie. W tym miejscu powinnam zapytać, jakie zabytki są w jego Kielcach, ale szczerze mówiąc, w ogóle mnie to nie interesowało. Na szczęście zmienił temat: – Wuj wspomniał coś o morderstwie jego przyjaciela. Co za paskudna historia! Nie chciałam z nim o tym rozmawiać, bo przecież obiecałam Zenobiuszowi, że dochowam ścisłej tajemnicy. – A o lokalnym zboczeńcu ci nie wspomniał? – zmieniłam temat. – Zboczeńcu? – zdziwił się. Ha! Czyżby Zenobiusz jednak miał coś na sumieniu, że mu o tym nie powiedział? – Tak. Takim, co to po krzakach lata, wyskakuje na kobiety i im pokazuje – posiłkowałam się formą opisową, bo nagle, chyba z powodu stresu spowodowanego obecnością księcia z bajki, nie mogłam przypomnieć sobie jego nazwy. – Masz na myśli ekshibicjonistę? – No właśnie! – Plasnęłam się dłonią w czoło. – Z ust mi go wyjąłeś! – Tak, przypominam sobie, że jednak słyszałem o nim w telewizji. – No właśnie. Nie wiem – co się tu ostatnio dzieje... – A może czegoś się napijesz? Mam kawę i wodę – zaproponowałam. – O, szykujesz się na dłuższy pobyt. – Otaksował zawartość koszyka. – Trzeba korzystać z pogody, póki jest. Czego nalać? Kubek miałam jeden, ale nie widziałam problemu, aby po tym, jak się napije Robert, ochlapać naczynie wodą, by mogło posłużyć i mnie. – Poproszę wodę. Gdy wypił, ja nalałam sobie kawy. – A może coś zjesz? Kanapkę z... – Nie, dziękuję – przerwał mi. – A twoja praca? Chyba nie jesteś z niej zadowolona, co? I ten szef chyba cię porządnie denerwuje, skoro nawet w tak miłych okolicznościach buszuje w twoich myślach? – Ech... tak, rzeczywiście – żachnęłam się. – Chociaż w zasadzie to niezupełnie... – Nie rozumiem. – Wyrwał źdźbło trawy i zaczął się nim bawić. Jakież piękne miał dłonie! Nie mogłam oderwać od nich wzroku. – Czyżby szef chciał maksimum zysku za minimum pracy? – podsunął, a ja nadal gapiłam się na jego smukłe palce. – Justyna? – Co? – ocknęłam się. – Pytałeś o coś? – Tak, o twojego szefa. Patrzyłam na niego nieprzytomnie. No nie! Jak Eugenia mogła wpaść na taki pomysł?! I po co się na to zgodziłam? Musiałam się opanować. – A co chcesz wiedzieć? – Masz z nim jakieś problemy? Jeśli tak, to wiedz, że na nieuczciwego pracodawcę na pewno znajdzie się jakiś paragraf. Nie można gnębić pracowników! – Paragraf na Mietka? No nieeee... raczej nie ma takiej potrzeby... – Bożyczku jedyny, jak ten facet na mnie działa! – Może jest trochę irytujący, ale pod paragraf to nie podchodzi... – Napiłam się kawy. Liczyłam, że kofeina otrzeźwi mój mózg i przywróci mu pierwotne funkcje. Musiałam przemóc emocje i skupić się na prowadzeniu normalnej rozmowy. – Aha. Czyli nic poważnego? – Zupełnie nic. Mietek jest moim kolegą z podstawówki. Właśnie w tym bloku, gdzie mieszka twój wuj, a i teraz ty, otworzył biuro matrymonialne. – Dawny kolega jest twoim szefem? – Tak.

– Musi od dawna być w tej branży, skoro bez obaw biuro matrymonialne otworzył na tak małym osiedlu. – Też mnie to zdziwiło i nawet go o to pytałam. Powiedział, że zajmuje się tym od trzech miesięcy. Według mnie to jest mało i obawiam się o przyszłość swojej posady. Moim zdaniem biuro powinno być otwarte w centrum miasta. Powinno mieć duże okna, dobrze widoczny szyld, a nie tak jak to: w piwnicy schowane przed ludźmi. Pewnie dlatego nie ma w nim ruchu, a przez to panuje tam nuda, na którą narzekam... – Mówisz, że twój szef pracuje w tym od trzech miesięcy? Więc wcześniej też musiał mieć gdzieś otwarte inne biuro. – Tak, ponoć w Warszawie. – Hm... – Zamyślił się na chwilę, po czym uśmiechnął. – Jednak jest plus całej tej sytuacji. – Jaki? – Masz czas na miłe pogaduszki. Skoro jest twoim kolegą, na pewno macie wiele wspólnych tematów... – Tematy może i by się znalazły, ale Mietka praktycznie ciągle nie ma. Ale pewnie niedługo się to zmieni, bo ma rozkręcać nowy interes. – Naprawdę? A jaki? – Jeszcze nie powiedział, co to będzie. – Wzruszyłam ramionami. – Ale, zaraz, tylko ja ciągle gadam, teraz kolej na ciebie. – Na mnie? – Zastanowił się chwilę. – Jak już wiesz, choruję i mam teraz urlop zdrowotny. Wiadomość o chorobie spadła na mnie nagle... a zresztą, czy jakakolwiek choroba jest wyczekiwana? Wszystkie takie są. Niechciane i nagłe. I wiesz, najpierw pojawił się bunt; dlaczego to właśnie ja? Dlaczego muszę zrezygnować z ukochanego zajęcia? Męczyło mnie to jakiś czas, aż się poddałem. Przestałem zadawać Bogu zaczepne pytania, bo to do niczego dobrego nie prowadzi... Zamilkł na moment, westchnął, spojrzał na mnie z ukosa i ciągnął dalej: – Dlatego spojrzałem na to z innej strony. Postanowiłem potraktować to jako szansę i nacieszyć się świeckim życiem. Oczywiście w granicach przyzwoitości – uśmiechnął się półgębkiem. – Dlatego przepraszam za ten potok pytań. Jestem jak wysuszona gąbka. Wchłonę wszystko, bo jestem... chyba jednak odrobinę spragniony odmiany. Spragniony odmiany?! – Nie miej jednak na myśli niczego zdrożnego! Takie rozmowy o zwykłym życiu przydadzą mi się potem choćby po to, aby napisać interesujące kazanie. Nie mogę przemawiać do ludzi, nie wiedząc, co ich trapi. – A twoja choroba... – wyrwało mi się. Skoro sam nie mówił, co mu dolega, to zadawanie takiego pytania było nietaktem. Ale ja oczywiście w jego obecności przeistoczyłam się w królową nietaktów. – Wolałbym na ten temat nie rozmawiać... – Tak, tak... przepraszam... – W każdym razie każdy ma jakieś udręki. Westchnęłam. Co prawda, to prawda. Jedna z moich udręk właśnie siedziała obok mnie, ponadto tato nadal tkwił w szponach Jadźki, a po moim życiu niczym lew w klatce krążył Klawiatura. Znów westchnęłam. – Oj, ciebie chyba też coś trapi – przyjrzał mi się uważnie. – Nie! – zaprzeczyłam gwałtownie. – Chociaż w zasadzie coś by się znalazło... – Mimo wszystko nie wyglądasz na szczególnie udręczoną. – Uśmiechnął się, spojrzał na mnie uważnie, a potem na leżącą obok książkę. – I wspaniale się relaksujesz.

– Przymusowo – mruknęłam. – Nie rozumiem. – E tam... – Machnęłam ręką. – Nie chciało mi się jechać ze znajomymi nad jezioro i wybrałam się właśnie tutaj. Trochę się poopalać i poczytać. Pomyślałam o Baśce i Adzie – ile razy w tym czasie mogły do mnie zadzwonić? Przy Robercie nie mogłam tego sprawdzać. – Ja też czasem lubię pobyć w samotności. – Otóż to. Samotność jest lepsza od byle jakiego towarzystwa – rzuciłam, myśląc o Klawiaturze. – Uważasz swoich znajomych za byle jakich? A niech to! Przez nieopatrzny, głośny komentarz do własnych myśli wyszłam na osobę gardzącą bliźnimi. Musiałam się z tego wytłumaczyć. – Nie! Tu nie chodzi o nich, tylko o Kla... to znaczy takiego jednego. Naprzykrza mi się – wyjaśniłam zwięźle. – Naprzykrza? – Tak. Adorator od siedmiu boleści – prychnęłam z pogardą. Łypnął na mnie z ciekawością, aby więc z kolei nie zostać posądzoną o rozbuchane ego i bezpodstawne gnębienie zakochanego nieboraka, wyjaśniłam Robertowi, w czym tkwił problem. Tak się w mym monologu zagalopowałam, że nawet się nie obejrzałam, jak zeszłam na temat taty i Jadźki oraz wyraziłam obawy co do przyszłości tego związku. Robert, podczas gdy mówiłam, milczał i skubał trawę albo obserwował okolicę. W końcu przerwałam i poczęstowałam go ciastkami. Wziął jedno. – Jeszcze wody? – Zaprzeczył ruchem głowy. Dolałam więc sobie kawy. Nadal milczał i widać było, że intensywnie nad czymś myśli. W moim odczuciu trwało to bardzo długo. Zbyt długo, żeby mogło wróżyć coś dobrego. Wygłupiłam się przed nim jak pierwsza lepsza małolata, pomyślałam w popłochu. Która normalna baba opowiada obcemu facetowi o problemach z niechcianym adoratorem?! Przecież jego w ogóle to nie obchodzi! Zaplotłam dłonie i ścisnęłam, aż strzeliły palce. Robert spojrzał na mnie, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, zamknął je, potem znów otworzył i zamknął. Sprawiał wrażenie, jakby miał jeszcze większy problem od mojego. – Tak? – rzuciłam, żeby zachęcić go do wyartykułowania tego, co najwyraźniej cisnęło mu się na usta. – Gdy słuchałem twojej opowieści, wpadł mi do głowy pewien pomysł... – Chcesz na ten temat napisać kazanie? Temat niezły, czemu nie? Opowieść o narzucaniu uczuć może być interesująca nie tylko dla młodzieży. – Kazanie? – Spojrzał na mnie nieprzytomnie. – Jakie kazanie? Wymyśliłem, jak mógłbym ci pomóc. – Jeśli chcesz się za mnie modlić, to wiedz, że sama za siebie też to robię i na razie nie ma efektów. Ale jak chcesz, możesz się przyłączyć. – Tak, oczywiście, pomodlę się w twojej intencji, ale mam na myśli zgoła co innego. – Co? – W ramach podzięki za to, że nie odmówiłaś prośbie Eugenii i zgodziłaś się od czasu do czasu mną zająć, mógłbym poudawać twojego chłopaka... – Chłopaka?! – Rozdziawiłam usta i zrobiłam baranie oczy. – Niczego się nie obawiaj! – Ostrzegawczo wyciągnął dłoń w moim kierunku. – Nie mam na

myśli niczego nieprzyzwoitego! Nadal zaszokowana patrzyłam na niego, ale usta przezornie zamknęłam, bo wokół latało pełno much. Robert usłużnie odpędził je kilkoma niecierpliwymi machnięciami i kontynuował: – Wystarczy, że nikt nie będzie wiedzieć, że jestem księdzem, i czasem będziemy się razem pojawiać. Raz, drugi na mnie trafi i zapewne weźmie za twojego adoratora. A jak będzie się dopytywać, to... – Skłamiemy? – pisnęłam cienko, z niedowierzaniem. – No właśnie. Że też taki pomysł ulągł się w księżej głowie! Chociaż z drugiej strony nie było to przecież nic zdrożnego. Mała, tycia tajemnica i Klawiatura z głowy... – A Eugenia? Zenobiusz? Przecież oni wiedzą, że jesteś księdzem. Co z nimi? Poza tym moi znajomi też nie mogliby poznać prawdy. – Toteż się nie dowiedzą, a Eugenię i wuja uprzedzę, żeby nikomu nie mówili. – A jeśli już to zrobili? – Nie sądzę – uśmiechnął się. – Odpowiednio z nimi porozmawiam, na pewno będą dyskretni. Skinęłam głową. Ksiądz i taki pomysł! Zaburczało mi w brzuchu. Spisek spiskiem, ale żołądek swoje prawa miał. – Nie jesteś czasem głodny? – A żebyś wiedziała, że czasem jestem głodny. Ponieważ po ciastkach zostały już tylko kartonik oraz wspomnienie, wypakowałam zawartość koszyka i w milczeniu zajęliśmy się pałaszowaniem. – Robisz świetne kanapki – powiedział z pełnymi ustami. – Głodnemu wszystko smakuje. – Co ty, serio mówię. Gdy już wszystko zjedliśmy, postanowiliśmy wracać. – Nie zapomnij komórki. – Wskazał na leżący w trawie aparat. Rzeczywiście, zupełnie o niej zapomniałam. Spojrzałam na wyświetlacz. Podczas gdy miło sobie konwersowaliśmy, dzwoniły do mnie dziewczyny. I dzwoniły nie tylko one, bo był tam również jakiś obcy mi numer. Nie musiałam długo myśleć, by stwierdzić, że to pewnie Klawiatura – tego dnia miał wokół siebie wystarczająco wiele osób, które mogły mu dać na mnie namiar. Cóż, trudno, najwyżej znów zmienię numer. Robert wziął ode mnie koszyk oraz plecak i ruszyliśmy w kierunku zabudowań. *** Nieśpiesznie opuściliśmy łąki i wkroczyliśmy na osiedle. I oto, co zobaczyłam: przed moim blokiem na ławce siedzieli Bacha z Piotrem, on trzymał w ręce komórkę i sprawiał wrażenie, jakby w coś grał. Ada z Maksem, pogrążeni w cichej pogawędce, zajmowali drugą ławkę i zdawali się nie zauważać otaczającego ich świata. Za ich plecami nerwowo krążył Klawiatura. – Jest, jest! – Baśka zerwała się na równe nogi i rzuciła w moim kierunku. – Nie mówiłem, że się znajdzie? – sennie mruknął Piotr. – A ty na policję chciałaś dzwonić. – I zadzwoniłabym, gdyby nie ta jej sąsiadka. Upierała się, że na pewno się znajdziesz. Gdzie się podziewałaś, czemu nie odbierałaś telefonów?! Bacha zarzuciła mnie pytaniami i nawet nie poczekała, aż odpowiem. – No, Adka! Maks! Ona wróciła! – huknęła. – Ani przez chwilę nie zakładałem, że może stać jej się coś złego. – Maks ziewnął

i przygarnął do siebie Adę. – Chociaż, nie powiem, sądziłem, że jednak się z nami zabierze. – Przyjechaliśmy po ciebie, a ty nam uciekłaś. Bo uciekłaś, prawda? – Dopiero po chwili dotarło do niej, że ten przystojniak obok mnie mi towarzyszy, bo zamilkła, a jej oczy zamieniły się w dwa znaki zapytania. – Tego... – Głos na chwilę uwiązł mi w gardle. – Poznajcie się. Oto Robert, mój nowy sąsiad. Robert przywitał się – najpierw z dziewczynami, potem z Maksem oraz Piotrem, a na końcu z wyraźnie zaszokowanym Klawiaturą. – Sąsiad, mówisz... – Mój niechciany absztyfikant zignorował wyciągniętą dłoń i splunął rywalowi pod nogi. Szybko łypnęłam na Roberta. Zacisnął szczęki i cofnął rękę. – Szkoda, że z nami nie pojechałaś – odezwał się Piotr – nad jeziorem było naprawdę fajnie. Ale widzę, że i bez tego nieźle się bawiłaś. A kolega to skąd? – zwrócił się do Roberta. – Z Kielc. Przyjechałem tu trochę odpocząć. – Odpocząć? A od czego? – Od gadania. Jestem nauczycielem i mam urlop zdrowotny. Siadły mi struny głosowe. – Aha. – A to Polska właśnie – odezwał się Klawiatura i znów strzyknął śliną. – Struny może i wysiadły, może i jest chory, ale widać, że nie na tyle, aby odmówić sobie innych przyjemności. A ty, biedny podatniku, płać potem na takich półchorych. Maks spojrzał na Mirka i z dezaprobatą pokręcił głową. – Justyna już się znalazła, więc zbierajmy się do domu. – Poczekaj – odezwała się Baśka. – U kogo się zatrzymałeś? – U wuja. – Mieszkasz w bloku Justyny? – drążyła. – Nie, w C. – W C? A u kogo? – Baśka! Ciekawość to pierwszy stopień do piekła! – ofuknęłam ją. Robert spojrzał na mnie zdziwiony. – Ależ to żadna tajemnica. Nie wiem, na ile znasz mieszkańców tego bloku, ale mieszkam u wuja Zenobiusza. O tam – wskazał ręką w kierunku balkonu. – U TEGO Zenobiusza?! – z przerażeniem pisnęła Baśka. – U kogo mieszkasz? – Ada się ocknęła i niespokojnie poruszyła pod opasującym ją ramieniem Maksa. – U Zenobiusza. I co z tego? – zdziwił się Robert. – Nic z tego! Słyszycie? Jak mówię nic, to nic! Zrozumiano?! – Tupnęłam nogą. – Skoro tak twierdzisz... – odezwała się Bacha. – Czy jest coś, o czym powinienem wiedzieć? – z uśmiechem zapytał Robert i popatrzył to na mnie, to na dziewczyny. – Nie – odpowiedziałyśmy niemal jednocześnie. – A może to ja powinienem o czymś się dowiedzieć? – wtrącił Klawiatura, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi. – To... – Baśka przestąpiła z nogi na nogę – odnalazłaś się wreszcie... Super... – Gdybym wiedział to, co wiem teraz, na pewno bym do ciebie nie dzwonił – ze wzrokiem wbitym w horyzont Klawiatura rzucił obrażonym tonem. – Słusznie więc przypuszczałam, że ten obcy numer telefonu był... – Tak, mój! Przestał obserwować chmury i spojrzał na mnie z pogardą. Zmierzyliśmy się spojrzeniami

niczym byk i torreador. – Dobra, wracamy – zarządził Piotr. Baśka i Ada ani myślały się ruszać, mimo że Piotr, Maks i Klawiatura skierowali się do auta. – Słuchaj, przepraszam, że o to pytam... – Baśka oblizała usta. – Twoja żona... to gdzie jest? – Baśka! – upomniałam ją ostro, ale wydawała się tego nie usłyszeć. – Nie mam żony – uśmiechnął się Robert. – A dziewczynę? – wtrąciła Ada. – Dziewczynę masz? – Dziewczyny również nie mam. – Och... – Zmierzyła go wymownie, jakby się dziwiła, że gdzieś się jeszcze uchował taki niesparowany przystojniak. – Ale w każdej chwili może się to zmienić – mrugnął porozumiewawczo i poklepał mnie po ramieniu. Baśka skinęła głową i poparzyła na Adę. – Chodźmy już – powiedziała Ada i pociągnęła ją w stronę auta Klawiatury. – Zadzwonię do ciebie wieczorem! – rzuciła jeszcze Baśka i zatrzasnęła drzwi. – I? – powiedział Robert, gdy odjechali. – Jak wypadłem? Na świeżo poklepanym ramieniu czułam mrowienie. – Chyba dobrze. – Patrzyłam, jak znikają za zakrętem. Ujął mnie pod łokieć, a ja zupełnie nie wiem, jakim cudem poczułam na plecach prąd. Albo fluidy, które wydzielał, były takie silne, albo ja taka wrażliwa. – Zaproś mnie teraz na herbatę. Jako twój bodyguard chyba na nią zasłużyłem, co? *** – A więc to był ten Mirek? – zapytał Robert, gdy weszliśmy do bloku. – Tak. Przepraszam cię za niego. – Chyba rzeczywiście jest o ciebie zazdrosny, bo wyglądał na zdenerwowanego. – Masz rację. – I temat Klawiatury się urwał. Bo w końcu, o czym tu deliberować? Co roztrząsać? Strzykanie śliną przed buty? Obrażoną minę? Gdy mijaliśmy mieszkanie Eugenii, drzwi otworzyły się znienacka. – To wy... – Uśmiechnęła się. – Jak to ładnie, złociutka, że zaopiekowałaś się naszym samotnym księżulkiem. – Pokiwała głową, intensywnie przy tym nas lustrując. – Tego księżulka sobie wypraszam. Przynajmniej na jakiś czas – powiedział Robert. – Nie rozumiem – spłoszyła się. – Czy może mnie pani do siebie na chwilę wpuścić? O pewnych sprawach lepiej rozmawiać przy drzwiach zamkniętych. – Oczywiście, oczywiście. – Otworzyła szerzej drzwi i usunęła się nieco. – Wiesz, Justyno – zwrócił się do mnie – nie ma sensu, abyś po raz drugi słuchała tego, co wymyśliliśmy na łące. Zostaw mi swój ekwipunek, a ja za chwilę do ciebie przyjdę. Pod którym mieszkasz? – Pod ósmym. Pomysł był dobry. Podczas gdy Robert rozmawiał z Eugenią, szybko się ochlapałam, porządnie wyszczotkowałam włosy, a rzęsy lekko pociągnęłam tuszem. Na ramieniu, po którym mnie poklepał, nadal czułam jego dotyk. Na łokciu również, bo jego też przecież dotknął. O rany! Obejrzałam dokładnie naznaczone kończyny, ale niczego nie znalazłam. Aby ukoić denerwujące pulsowanie, polałam je zimną wodą, ale nic to nie pomogło. Polałam więc gorącą, ale było jeszcze gorzej. Czas mijał, Robert mógł się zjawić lada chwila, rzuciłam się więc do

poszukiwania odpowiedniego stroju. Pośpiesznie przekopałam szafę i wydobyłam z niej (zupełnie przypadkowo!) najbardziej krótką, najbardziej wydekoltowaną i różową sukienkę, jaką kiedykolwiek miałam. Ponieważ moja waga od lat trwała niezmienna, weszłam w sukienkę bez problemu. Bezbożnica! Księdza na pokuszenie wodzi! Zignorowałam głos sumienia i zanurkowałam do szafki z butami. Westchnęłam... Szpilki, które trzymałam w rękach, pasowałyby idealnie, ale groziło mi w nich potknięcie o dywan, próg albo i cokolwiek innego. Spojrzałam na zdeptane, różowe papucie zakończone świńskimi ryjkami – one, gdyby nie te ryje, dopiero by pasowały! Zdjęłam je i wraz ze szpilkami wrzuciłam do szafki. Najbezpieczniej było pozostać boso. Nie wiem, ile minęło czasu, ale nim rozległ się dzwonek u drzwi, byłam już gotowa. – Załatwione. – W progu stał zadowolony Robert. – Świetnie. Nie była zdziwiona, nie protestowała? – Uf... Nie było łatwo – Robert wszedł do środka i na podłodze postawił plecak oraz koszyk. – Na początku się przeżegnała i absolutnie nie chciała zgodzić. Wiesz, dla osoby pokroju Eugenii ksiądz musi być poważny. W końcu jednak dała się przekonać, że w ten sposób chcę ci pomóc, bo zaloty niechcianego adoratora doprowadzają cię na skraj obłędu. – Obłędu? – Musiałem trochę podramatyzować, aby być bardziej wiarygodnym. Poza tym wspomniałem, że przecież sama cię prosiła, abyś się mną zajęła, a ja tylko chcę się odwdzięczyć. Trochę pokręciła nosem, ale w końcu obiecała dochować tajemnicy. Na szczęście nie podzieliła się jeszcze nowiną z całym osiedlem. Poprosiła mnie tylko, abym z wujem sam pogadał, bo ona z takimi głupotami chce mieć jak najmniej wspólnego. Skończył mówić i uważniej przyjrzał się mojemu strojowi. Podniósł wysoko brwi, ale nic nie powiedział. Ta sukienka chyba nie była najszczęśliwszym pomysłem... Aby uczynić ją bardziej przyzwoitą, prawą ręką pociągnęłam jej brzeg w dół, a lewą złapałam za dekolt i szarpnęłam w górę. – To świetnie, że ci się udało – bąknęłam. – Wejdź do pokoju, zaraz zrobię herbatę. Podczas oczekiwania, aż zagotuje się woda, wyłożyłam na talerzyk ciastka. Zastanowiłam się nad otwarciem jakiegoś wina albo likieru – coś na pewno znalazłabym w barku taty – ale stwierdziłam, że po występie w takim a nie innym stroju mógłby mnie posądzić, że udawane amory chcę przenieść na grunt ściśle rzeczywisty. Dlatego do pokoju wkroczyłam z tacą, na której były tylko dzbanek z herbatą i kruche ciasteczka z cukrem. – Oto i herbata. Postawiłam wszystko na małym stoliku, a Robert pomógł mi go przepchnąć bliżej kanapy, na której się usadowiliśmy. Nalał herbaty – najpierw mnie, a potem sobie. – Eugenia mówiła, że twój tato interesuje się historią. – Tak, to prawda. – Wiem również to – zaśmiał się – że ma na ten temat interesujący księgozbiór. – Owszem, tak. Ale z pewnością wiesz i to, że księgozbiór razem z nim wyprowadził się do Jadźki. – Nie inaczej. Wiem. – W najbliższym czasie porozmawiam z tatą, czy nie wpuściłby cię między swoje zbiory. – Byłoby świetnie. – Wstał i podszedł do wieży. Obojętnie rzucił na nią okiem, co mnie nie zdziwiło, bo miała już swoje lata. Na dłużej zatrzymał się przy półce, na której ustawiony był zbiorek płyt CD i DVD z filmami oraz muzyką.

– A czy twój tato miałby też coś o numizmatyce? – zapytał i wyciągnął jedną z płyt. – Nie sądzę. – Niezła kolekcja. Widzę, że masz To właśnie miłość – uśmiechnął się. – Tak. Cudowny film. Obejrzałam go chyba z dziesięć razy. – To jesteś lepsza ode mnie, bo ja tylko pięć. Dwa razy w kinie i trzy w domu. To znaczy na plebanii – poprawił się szybko. Łypnęłam na niego podejrzliwie. To właśnie miłość, czego i tytuł wcale nie ukrywał, był filmem o miłości. Czy ksiądz mógłby się zachwycić opowieścią o świeckich uczuciach? Może i tak, wziąwszy pod uwagę jego ciekawość życia i chęć pisania znakomitych kazań. W końcu skądś musiał czerpać inspiracje. Tymczasem Robert odłożył płytę z filmem i sięgnął po kolejną. – O, masz Division Bell. Posłuchamy? – Pomachał trzymanym w ręku krążkiem. – Okej. Pod plecy podłożyłam sobie jasiek, podkurczyłam nogi, a że były zbyt wysoko obnażone, okryłam je kocem. Do ręki wzięłam szklankę z herbatą. Robert stanął przy oknie. Zapadał ciepły, letni wieczór. Z głośników popłynęła muzyka. Robert poszedł późno. Miły był ten wieczór, podczas którego głównie słuchaliśmy płyt i milczeliśmy. Co dziwne, wcale nam to nie przeszkadzało. Być może dlatego że, jak się okazało, mieliśmy bardzo podobne gusty. Na sam koniec zmienił płytę i włączył mój ulubiony utwór De Mono Znów jesteś ze mną. On najwidoczniej też go lubił, bo gdy piosenka się skończyła, włączył ją na nowo. Gdy przebrzmiały ostatnie słowa, zerknął na zegarek i powiedział: – Ale się zasiedziałem! – Wstał i ruszył do wyjścia. – Będziemy w kontakcie? Tak, tak! Oczywiście! Niczego innego nie pragnę, tylko podtrzymywać z tobą wszelkie kontakty! – Egh... tak, czemu nie – odpowiedziałam, siląc się na powściągliwość. – W takim razie... cześć. – Chwycił za klamkę i w tej chwili rozległo się pukanie. Otworzył. – Pani Eugenia! Co się stało?! – Przeraziłam się. Ostatnio o tak późnej porze pojawiła się u mnie, gdy wywaliło jej korki po tym, jak do miski z wodą wrzuciła włączoną suszarkę do włosów. Obrzuciła nas uważnym spojrzeniem i na dłużej skupiła wzrok na mojej minimalistycznej sukience. – No... – powiedziała przeciągle. – A nic się nie stało... Tak sobie wpadłam zapytać, czy u ciebie, Justynko, wszystko w porządku. Tatuś przecież się wyprowadził i ty sama mieszkasz. Więc jak? W porządku? – Oczywiście – odpowiedziałam zdziwiona. Czasy, gdy była upierdliwie nadopiekuńcza, sięgały mojej podstawówki, kiedy to więcej czasu spędzałam z nią niż z rodzonym ojcem. Później, widząc, że wyrosła ze mnie osoba wpasowująca się w normy społeczne i żyjąca zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami, powoli usuwała się w cień i poza nieprzyjemną uwagą dotyczącą Pawła nigdy mnie nie kontrolowała ani nie męczyła przesadną troską. Może zaczynało się z nią dziać coś złego? Będę musiała uważniej ją poobserwować i w razie czego skłonić do wizyty u psychiatry. – O, i widzę, że Robert właśnie wychodzi. Jak to miło. Razem sobie pójdziemy. – Chwyciła go za rękaw i wyciągnęła na korytarz. Pomachał mi i zniknął na schodach. Postałam jeszcze w drzwiach do chwili, aż przestałam słyszeć ich kroki. Co w nią wstąpiło? Jej zachowanie nie było normalne i bardzo mnie zmartwiło. Wróciłam do pokoju. Niby nadal było to to samo pomieszczenie, w którym mieszkałam od wczesnego dzieciństwa, ale dziś jakieś inne. Inne, bo naznaczone obecnością Roberta. Podeszłam do miejsca, gdzie siedział, i pogłaskałam je czule, a potem, niczym kura na gnieździe, wygodnie się na nim umościłam

i oddałam snuciu marzeń... Nie! Zerwałam się jak oparzona. Tak nie można! Przecież to ksiądz! Podbiegłam do okna i zdecydowanym szarpnięciem zasunęłam story. Żeby czasem nie przyszło ci do głowy znów go obserwować! – skarciłam się solennie i poszłam do łazienki. Oj, jednak nie tak łatwo było zmienić trajektorię oraz temat moich myśli. Na dodatek przypętał się też refren Znów jesteś ze mną, towarzyszył mi w czasie wieczornej toalety i pogłębił mój podły nastrój. – Robert... ach, Robercik! – wzdychałam tragicznie podczas szorowania pięt. – Dlaczego los tak okrutnie mnie doświadcza?! – użalałam się nad sobą, szczotkując włosy. Zbliżyłam twarz do lustra. Oczy łypały z rozżaleniem, a na czole pojawiła się pionowa zmarszczka. Pewnie ze zgryzoty. Brwi natomiast, może na skutek minionych przeżyć, sprawiały wrażenie nieokiełznanych i zostawionych na pastwę własnej pomysłowości. Że też dopuściłam do takiego stanu! Złapałam za pęsetę i zaczęłam je skubać. Ból, który zawsze towarzyszył tej czynności, miał również odegrać rolę terapeutyczną i odciągnąć moją uwagę od Roberta, ale niewiele to dało. Oczy zrobiły się podejrzanie mokre; zamrugałam raz i drugi, i w końcu zalałam się rzęsistymi łzami. Oczywiście wszystko zwaliłam na pęsetę i zbyt mocno wrośnięte włoski. Co za życie! Chlipnęłam, nałożyłam na szczoteczkę pasty i zaczęłam szorować zęby. Nagle, niczym piorun przecinający niebo, błysnęła mi myśl: Baśka mówiła, że będzie dzwonić, a ja zapomniałam włączyć telefon! Porzuciłam zapienioną szczoteczkę i pobiegłam po komórkę. No i pewnie! Aż pięć razy starała się ze mną skontaktować, podczas gdy ja... Ech, szkoda gadać! Włączyłam rupiecia i już miałam oddzwonić, ale uświadomiłam sobie, że to zbyt późna pora na wykonanie telefonu do osobniczki będącej matką małego dziecięcia. Odłożyłam aparat na stolik i zaczęłam się skradać w kierunku okna. Czułam, po prostu wyraźnie czułam, jak mnie przyciągało. Nie moja droga! O nie! Uszczypnęłam się w policzek i kategorycznie nakazałam sobie przystanąć. Tak być nie może! Dość tych obserwacji! Musiałam zacząć nad sobą pracować i prowadzić rzetelną selekcję napływających do głowy myśli, bo w przeciwnym razie brzemienne w skutki następstwa dosięgną mnie wcześniej, niż mogłam się spodziewać. Jednak aby powziętego postanowienia nie wdrożyć w sposób gwałtowny i zbyt drastyczny, na osłodę ległam na nierozłożonej kanapie, a w miejscu, gdzie siedział Robert, ułożyłam głowę. Przykryłam się kocem, zamknęłam oczy i wdychając pozostawiony przez mojego księcia zapach, zapadłam w mocny sen. 6 sierpnia, poniedziałek – To ty, Baśka? – Ziewnęłam do telefonu. – No pewnie, że ja – mruknęła obrażonym tonem. Było za pięć wpół do szóstej. Westchnęłam. I gdzie tu sprawiedliwość? To ja powstrzymałam się przed dzwonieniem do niej późnym wieczorem, a teraz ona bez skrupułów wyrywała mnie ze snu. – Dzwoniłam do ciebie wczoraj wieczorem chyba z dziesięć razy, a ty nie raczyłaś ani odebrać, ani oddzwonić! Gadaj zaraz, co robiłaś! – Oj, Baśka! – Miłe wspomnienia spowodowały, że na moich ustach wykwitł szeroki uśmiech. – Po pierwsze nie dzwoniłaś dziesięć razy, tylko pięć. A po drugie wieczór spędziłam z Robertem! – Tak też myślałam. I jak było? Gdzieś poszliście?

– Siedzieliśmy u mnie w domu i słuchaliśmy muzyki. Było po prostu fantastycznie! Wiele mnie kosztowało powstrzymanie się przed opowiedzeniem jej całej prawdy dotyczącej Roberta. Nie żebym zawsze jej wszystko mówiła, ale ona i Ada były moimi najbliższymi przyjaciółkami, niemal siostrami, i naprawdę obszar, który należał tylko do mnie, był bardzo niewielki. Ale dla pomyślnego przepędzenia Klawiatury lepiej było zamilczeć. – I tylko słuchaliście muzyki? – W jej głosie zabrzmiała nutka podejrzliwości. – Z takim przystojniakiem? Bo ja myślałam, że słodko grzeszyłaś. – Zapewne miał być to żart, bo zaśmiała się dziko, szelmowsko, mnie jednak nie było do śmiechu. Wspomnienie o grzechu jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki uruchomiło skojarzenie: grzech – ksiądz – spowiedź. O rany! Ciarki mnie przeszły. Już wykonanie innej czynności seksualnej z księdzem przekraczało wszelkie wyobrażenie, które kiedykolwiek mogłam sobie uroić, a co dopiero wyspowiadanie się z tego innemu księdzu! Nie, to było poza zasięgiem mojej wyobraźni. Chociaż... Czy aby na pewno? Zastanowiłam się. Przecież Robert jest taki przystojny... A tfu, na psa urok! Co mi się w tej głowie ulęgło? A pomyśleć, że nie dalej jak wczoraj podejrzewałam Eugenię, że z jej tokiem pojmowania świata jest nie halo, a tu proszę – moje osobiste zwoje mózgowe działały według sobie tylko znanych reguł. – Józka? Jesteś tam? – No... – Bo jakoś dziwnie umilkłaś. A wracając do tego Roberta, to on zupełnie jakby z nieba spadł, bo wcześniej nigdy się u tego Zenobiusza nie pojawiał. A tu nagle – bach! I jest. – Spadł z czego?! – Co tak się drzesz? Przecież nie z roweru! Z nieba. Spadł z nieba... Czyżby Baśka posiadała jakiś tajemniczy zmysł, który wiódł ją po meandrach mej duszy? Wiódł, wrednie pokazywał najskrytsze tajemnice i kazał mnie gnębić złośliwymi uwagami? – W twoich oczach widziałam, że... – Nie obchodzi mnie, co widziałaś w moich oczach – przerwałam jej. – Po prostu szliśmy razem i tyle. – Cóż, jak by nie było, plus z tego taki, że wreszcie się odblokowałaś. – Odblokowałam? – Tak, na facetów. Ostatnio tak ci błyszczały ślepia w czasach, gdy spotykałaś się z... Zresztą, nieważne. I jeśli blokada padła, może to jakoś wykorzystasz, co? – Konkretnie co masz na myśli? – Za długo ją znałam, by nie wiedzieć, że nie gadała tylko po to, aby poćwiczyć prowadzenie dialogów. – Myślę, że powinnaś zacząć się umawiać na randki. Rejestracja na jakimś randkowym portalu mogłaby ci w tym znacznie pomóc. – Nie sądzę... – E tam, kuj żelazo, póki gorące. I tylko mi nie mów, że twoja chętka na tego pięknisia jest większa, niż myślę. Spokrewniony jest z dziadem podejrzanym o ekshibicjonizm, a poza tym mieszka w jakichś Kielcach. Po co ci facet z tak daleka? Naprawdę radzę ci nie traktować go serio. Cała Baśka. Martwiła się na zapas, snuła wizje i plany, które nijak miały się do rzeczywistości. Prychnęłam. – Coś ci się stało? – Nie, kichnęłam tylko. – Aha. No i co o tym sądzisz? – Nic.

– Jak to? – No tak to. – Nie baw się ze mną w kotka i myszkę, bo sprawa jest zbyt poważna! – Przesadzasz. – Dziewczyno! Przecież, gdyby przyszło co do czego, on pewnie chciałby cię ciągnąć w rodzinne strony! – Baśka, przestań! – Co przestań? Co przestań? Facet ma tam pracę, zapewne również mieszkanie albo i nawet dom, poza tym znajomych oraz rodzinę. Związany jest z tamtymi terenami, więc na pewno swoje dalsze życie widzi tylko i wyłącznie w tych Kielcach... – No to co? – To, że ty z natury jesteś miękka jak masło i łatwo można cię przerobić. Boję się, że to się źle skończy! Twoim ślubem, a potem wyjazdem do tych jego Kielc! Ja sobie po prostu, zdecydowanie i kategorycznie nie wyobrażam, abyś tam wyjechała. I kropka! I kropka – wyraźnie to słyszałam – powiedziała przez łzy. Zamurowało mnie, że w swoich rozważaniach zagalopowała się aż tak daleko. Kochana Bacha! Nie ma to jak oddana przyjaciółka. I mnie zebrało się na płacz. – Baśka, przestań... – chlipnęłam rozdzierająco. Och, żeby wiedziała, jak bardzo niemożliwe było spełnienie jej obaw! Z tego powodu i ja się rozryczałam. Robert, cudowny w każdym skrawku swego ciała i umysłu, był przecież tak kategorycznie i definitywnie zajęty! – Mówię ci, nie angażuj się. Wuja ma podejrzanego, więc i w nim także płynie trefna krew. No i ten wyjazd... Chybabym umarła, gdybyś wycięła mi taki numer. I nie tylko mnie, bo Adzie też pewnie byłoby przykro. Jeśli nie chcesz skorzystać z randkowych portali, to może przyjrzysz się jeszcze Mirkowi? W końcu jest już naszym ziomalem, a może się jeszcze poprawi... – Czyś ty oszalała?! Przecież on ma nierówno pod sufitem! Czy ty mi źle życzysz?! – A broń Boże! Z nerwów chwytam się, czego tylko mogę. Po prostu nie wyobrażam sobie, że mogłabyś stąd wyjechać! – Obiecuję, że nigdzie nie wyjadę. A już na pewno nie z Robertem. Czy ty myślisz, że mogłabym cię zostawić? Was zostawić? – poprawiłam się. – Naprawdę? – Tak. Jednak tego, abym przestała się z nim spotykać, nie możesz na mnie wymóc – zastrzegłam. – Ale jesteś uparta! Zobaczysz, że będzie z tego jeszcze problem! – Nie będzie żadnego problemu. Eugenia prosiła mnie, żebym się nim trochę zaopiekowała, bo on nikogo tu nie zna i może czuć się samotnie. – A co ona ma do tego? – Zrobiła to na prośbę Zenobiusza. – No, no. Jaki troskliwy – mruknęła. – Lepiej niech przestanie latać po krzakach, wtedy sam znajdzie czas na zabawianie krewnego. – A poza tym, jeśli Maks podjął się niańczyć kuzyna Klawiaturę, to nie rozumiem, dlaczego ja mam odmówić pomocy bliźniemu i nie poniańczyć trochę Roberta? Po drugiej stronie słuchawki zapadła cisza. – Bacha, jesteś tam? – Jestem. Ale obiecasz mi, że jak by co, do Kielc nie wyjedziesz? – Jak by co nigdy się nie zdarzy. – Ale gdyby jednak?

– Obiecuję. – Józka... – Tak? – Bądź rozsądna. – Na bank. – Pa... Po rozmowie z Baśką, wraz z myślami o Robercie, powrócił refren Znów jesteś ze mną... Z rezygnacją poddałam się upierdliwej melodii i nucąc ją przez zaciśnięte zęby, poszłam do kuchni zrobić sobie śniadanie. Gwałtowna wymiana zdań z Bachą nie zdołała zakłócić wybornego smaku jaj usmażonych na boczku. Byłam w trakcie wycierania chlebem pozostałych na talerzu resztek, gdy znów zadzwonił telefon. To była Ada. Bez owijania w bawełnę od razu przeszła do sprawy: – Słuchaj, nie mam czasu, bo dzwonię z pracy. Powiedz, czy ty oszalałaś? – Niby z jakiego powodu miałam oszaleć? – Baśka mówiła, że przeprowadzasz się do Kielc! – To chyba ona oszalała. – Nie wiem, jak jest z jej umysłem, ale ty się dobrze zastanów, nim cokolwiek zrobisz! Baśka, cała w nerwach, do mnie zadzwoniła i mi to powiedziała. Co ty chcesz tam robić?! Nie możesz namówić tego Roberta, żeby to on sprowadził się do Wielkich?! – Ada! Przecież ja nigdzie nie wyjeżdżam! Baśka niepotrzebnie dramatyzuje! – Musi dramatyzować, bo jak ostatnio tego nie robiła, to uwikłałaś się w Pawła! A i ja się o ciebie martwię! Kochane dziewuchy! Żeby tylko wiedziały, w jak wielkim tkwiły błędzie! – Facet przystojny jest, ale pilnuj się i wyjazdem nie daj omamić. Pamiętaj! Dobra, kończę, bo muszę jeszcze coś przegryźć. – I się rozłączyła. *** W drodze do pracy spoglądałam na okna i balkon Zenobiusza, ale nikogo tam nie zauważyłam. Nim weszłam do bloku, rzuciłam jeszcze ostatnie, tęskne spojrzenie i z ciężkim westchnieniem skierowałam się do piwnicy. Otworzyłam biuro. Było puste i panował w nim niemiłosierny zaduch. Rzuciłam torbę na krzesło i nastawiłam ekspres. No tak! Oczywiście zapomniałam kupić mineralną. Zagotowałam wodę i zaparzyłam od razu cztery herbaty. Niech ostygną, żebym miała później czym ugasić pragnienie. Nie zdążyłam włączyć komputera, gdy zadzwoniła komórka. Spojrzałam na wyświetlacz. Tato?! – Cześć, tatuś! – Ucieszyłam się. – Co tam u ciebie? – Wszystko dobrze, wszystko dobrze... jak najlepiej, oczywiście... bo jakże by mogło być inaczej... ech... Dzwonię na prośbę Jadzi. Otóż chcemy zaprosić cię do naszego gniazdka na kawę. Proszę, proszę! Tato dzwonił na wniosek jarzynowej harpii! Zaprasza na kawę? Nie żebym się czepiała albo była szczególnie wygłodzona, ale o ile dobrze pamiętałam, obiecała zaprosić na obiad. No, ale niech jej będzie. – Świetnie, tato, chętnie się z tobą zobaczę! – Wreszcie nadarzyła się okazja, abym go obejrzała, czy zbytnio nie wychudł albo się nie przygarbił. – Ach, tato! – Przypomniałam sobie o Robercie, który przecież chciał rzucić okiem na jego osławiony, historyczny księgozbiór. – Co, dziecko?

– Mogę wpaść z kolegą? Interesuje się historią i pomyślałam sobie, że mógłbyś pochwalić się przed nim swoimi zbiorami. – Z kolegą? Och... – Umilkł na chwilę. – W takim razie muszę zapytać Jadzię. Przepraszam cię na chwilę, zaraz oddzwonię. Nie czekałam nawet pięciu minut, gdy rozległ się dźwięk telefonu. – I co, tato? – To ja, Jadzia – usłyszałam skrzekliwy głos. Skóra ścierpła mi na karku. To już koniec. Po imprezie. – Czyś ty oszalała, żeby zadawać takie pytania?! – ciachnęła zdaniem ostro, krótko niczym serią pocisków z karabinka szturmowego. Miałam rację. Ani ja nie zobaczę ojca, ani Robert jego książek. Amen. – Oczywiście, że możecie razem przyjść! Z kolegą jak najbardziej. Kiedy wam pasuje? Z zaskoczenia nie mogłam wydobyć z siebie głosu. – Jutro? Pojutrze? Tak szybko? Myślałam o weekendzie, ale skoro nadarzyła się okazja, trzeba było ją wykorzystać. – Może jutro po południu? – zasugerowałam nieśmiało. – O siedemnastej? – O dziewiętnastej. Do osiemnastej pracuję. – Świetnie więc. Zapraszam! Aha, poczekaj! – Tak? – Czy ty w ogóle wiesz, gdzie mieszkam? – W zasadzie to nie. – No właśnie. Masz tam coś do pisania? – Tak. – Więc notuj... – I podała mi adres, przy czym okazało się, że mieszka całkiem niedaleko. Jakieś dziesięć minut powolnym spacerkiem. – Zapisałaś? – Aha. – To buziak! Pozdrów kolegę! – I się rozłączyła. Przez dłuższą chwilę nie mogłam pozbierać myśli. Buziak? Pozdrów kolegę? Miód nie baba! Teraz musiałam jeszcze tylko powiadomić Roberta. Nalałam do kubka kawy i nie zdążyłam wypić nawet połowy, gdy do biura przyszedł Mietek. Wkroczył energicznie i jak zwykle roztoczył wokół zmysłową woń męskich perfum. Przyodziany był równie atrakcyjnie – miał na sobie świetnej jakości spodnie w kolorze khaki oraz T-shirt z napisem Emporio Armani. Zajęta oględzinami drogiego stroju, dopiero na końcu zauważyłam, że mój pracodawca trzymał w ręku reklamówkę, a pod pachą sporych rozmiarów rulon. – Cześć, lalka! O, kawkę wyczuwam. Robiłaś z ekspresu czy rozpuszczalną? – Z ekspresu. Nalać ci? – A i owszem. Do takiego dużego kubła, jak i ty masz. Rulon rzucił na stół, a reklamówkę położył w kąciku kuchennym obok ekspresu. – Co tam przyniosłeś? – Głową wskazałam na rulon. – Nowy interesik, lalka, nowy interesik. – Radośnie zatarł dłonie. – Mogę zajrzeć? – Jasne. Do kubka, który mu podałam, wsypał cztery łyżeczki cukru. Rozwinęłam rulon i na jaskrawym, kolorowym tle zobaczyłam napis.

– Agencja Modelek „Mariolka” – przeczytałam głośno. – A co z biurem matrymonialnym? – Przecież mówiłem ci, że będę robić interes na interesiku. Biuro zostaje, a do tego dochodzi agencyjka. Teraz już na brak pracy narzekać nie będziesz. Panny będą tu walić drzwiami i oknami. To znaczy tym okienkiem. – Wskazał paluchem na małe, piwniczne okienko. – Żadna gruba się nie przeciśnie. Naturalna selekcja. Ma się ten łeb, no nie? Che, che, che... Nie skomentowałam słów mojego szefa, odjazdowego Półmietka, dla którego miernikiem wartości kobiety była tylko i wyłącznie jej uroda. – Może dzięki tej agencji coś się ruszy, bo raczej nikt tu nie przychodzi – zauważyłam. – Tak, wiem. A co z tym staruchem? – Staruchem? – Mariolka mówiła, że był tu jakiś, który mieszka w tym bloku. Zenon mu chyba było czy coś w ten deseń. Zdecydował się na jakąś babkę? – Zenon? Chyba Zenobiusz? – Niech mu będzie i Zenobiusz. Wybrał jakąś? – Nie, z tego co wiem, nie. – Aha – mruknął, grzebiąc w reklamówce. – A widziałaś już naszą ulepszoną stronę internetową? – Właśnie miałam włączać komputer. – To włączaj, a ja sobie coś zjem. Wyjął bułki, małą musztardę oraz pęto kiełbasy. Jej woń natychmiast rozniosła się po biurze i stłumiła markowe perfumy oraz aromat kawy. – Wiejska – pomachał nią w powietrzu. – Masz ochotę? Przecząco pokręciłam głową. Nie chciałam. Przed moimi oczami pojawiła się nowa, udoskonalona internetowa strona biura matrymonialnego i agencji modelek w jednym. Obok znanych mi już informacji przeznaczonych dla osób poszukujących swojej drugiej połówki znalazły się też nowe, dotyczące Agencji Modelek „Mariolka”. Oferta obejmowała wynajem modelek do sesji zdjęciowych oraz obsługi różnych imprez – jak targi, konferencje, pokazy mody, pokazy fryzjerskie i tak dalej. Oczywiście najbardziej rzucającą się w oczy informacją była ta, że prowadzony jest stały nabór dziewczyn według kryteriów, które zostały niżej wymienione. – O, widzę, że już kilka modelek masz. – Wskazałam na widniejące fotografie. – Tak, mam. Ale niedługo muszę je oddać. – Oddać? – Aha. – Nadgryzł bułę, a następnie kiełbasę umoczoną wcześniej w musztardzie. Mały kleks spadł mu na bluzkę. – Kurwa, armaniasa sobie spierdoliłem – mruknął z pełnymi ustami i przetarł plamę palcem. Pożuł chwilę, przełknął i powiedział: – Te foczki, co je tam widzisz, są na lepszy rozruch, pożyczył mi je kumpel z branży. Jak się już do mnie zgłoszą jakieś lalunie, to te stąd znikną. Co sądzisz o stronce? – Niezła – powiedziałam. – Czytelna i bardzo zachęcająca. – No, ja myślę! – Owionął mnie kiełbasiany chuch. – W końcu niemało kasiory na to wywaliłem! A jak jeszcze trochę polatasz po osiedlu i porozklejasz te plakaciki, to zobaczysz, jakie jutro będziesz mieć tłumy! Część już rozwiesiłem w różnych miejscach miasta. Dla ciebie zostawiłem tylko najbliższą okolicę. Oj, będą lecieć pszczółki do Mieciunia, będą! – Zatarł ręce. – Plakaty na osiedlu? A kto tak się teraz reklamuje? Internet nie wystarczy? Może jakieś ogłoszenie w lokalnej gazecie? – Oj, mała, nie imputuj mi tu bez potrzeby. Plakaty to medium tak samo prymitywne jak

osiedlowa lub wioskowa plotka. Prymitywne i niezawodne! – Jak chcesz. – Chcę, chcę. – Ugryzł następny kawał buły. – A co do gazety, to wystąpił mały problem. Dlatego musisz te plakaty rozwiesić. No, a jak wystartujemy, to przyślę ci do pomocy Mariolkę. – Oblizał brudne palce i sięgnął po plakaty. – Jest ich trzydzieści. Polatasz po naszym osiedlu i okolicy i poprzyczepiasz je w widocznych miejscach. Wiesz, na jakieś wiaty przystankowe czy inne takie. W torbie mam pinezki, nożyczki, taśmę klejącą, a nawet młotek i gwoździe. – Z tego, co wiem, chyba nie bardzo wolno tak robić. – No to co? Niechby tylko kilka dni sobie powisiały, to będzie dużo. – Mam iść już teraz? – Nie, no, lalka, poczekaj, aż upał trochę zelżeje, bo udaru dostaniesz i na chorobowe śmigniesz. – Słucham? – Oj, lalka, nie bądź sztywna! Dolej mi kawy i siadaj tutaj. Pogadamy trochę o nowych obowiązkach. Podałam mu uzupełniony kawą kubek, usiadłam obok i już miałam zamienić się w słuch, gdy ktoś zapukał. – Wejść! – ryknął Półmietek. Jak to dobrze, że siedziałam, bo z pewnością bym upadła. W drzwiach pojawił się Robert. Pod pachą trzymał jakąś książkę, a w dłoni małą różę. – Dzień dobry. Róża dla róży – powiedział i z czarującym uśmiechem wręczył mi kwiat. – Przepraszam pana – zwrócił się do Mietka – że przeszkadzam, ale chciałem tylko dać tej oto damie coś, co z pewnością umili jej kolejne godziny mijającego dnia. Spojrzałam na Mietka. Robert zaskoczył nie tylko mnie. Z tym że moje zdziwienie dotyczyło nagłej jego tu obecności, ale i nader barwnej przemowy. Nie ma co, musiał być dobry w pisaniu tych swoich kazań. – Tego... Lalka, poczęstuj gościa kawą lub czym tam chcesz. – Naprawdę mogę na chwilę przysiąść? – Ucieszył się, położył książkę na biurku, przy którym siedzieliśmy, po czym przysunął bliżej krzesło. I Mietek, i ja odruchowo rzuciliśmy na nią okiem. Na okładce widniał tytuł Vademecum czyszczenia i konserwacji monet. – Byłeś w bibliotece? – zapytałam. – Tak. – I nasza filia ma to w zbiorach? – zdziwiłam się. Nie, żeby z książką było coś nie tak, ale w tak małej filii raczej nie spodziewałabym się specjalistycznych książek dotyczących numizmatyki. – Och, nie. – Robert machnął ręką. – W bibliotece byłem przejrzeć zbiory, a tę książkę kupiłem w centrum. Takiej akurat nie miałem. Zawsze warto przeczytać, może dowiem się czegoś nowego. – Aha – kiwnęłam głową. – Czego się napijesz? – Masz coś zimnego? – Niestety, nie mam. Chyba że dam ci moją herbatę, która pewnie zdążyła już wystygnąć. – A może być cola o temperaturze pokojowej? – wtrącił się Mietek. – Bardzo chętnie. – Lalka, w mojej torbie jest butelka, wyjmij ją. A i mnie też nalej – dodał. – Panie... – odezwał się Mietek i na chwilę zawiesił głos, jakby szukał w pamięci brakującego słowa. – Robert.

– No właśnie – Mietek uśmiechnął się głupio. – Panie Robert... tego... ja jestem Mietek. – Poderwał się i podał mu rękę. Ups! Na wskutek przeżytego szoku zapomniałam ich sobie przedstawić. – Tego... Robert... – Mietek uparcie wbijał wzrok w książkę. – Monety to twoje hobby, tak? Wstawiłam różyczkę do kubeczka z wodą, a potem podałam mężczyznom colę w wysokich szklankach. – Tak. Od lat. Pasjami lubię je kolekcjonować. Tropić, kupować, sprzedawać, oglądać i sam nie wiem, co jeszcze – roześmiał się. – Szlachetne hobby. I kosztowne – zauważył Mietek. – Wie pan... Wiesz – poprawił się Robert – jak się coś naprawdę kocha, to nie żałuje się na to pieniędzy. – Dobrze gadasz – w zamyśleniu, ni to do siebie, ni do Roberta mruknął Mietek. – To mówisz, że zbierasz. Czyli skupujesz? – Skupuję, sprzedaję, różnie. A co do tego pierwszego, to niestety nie za każdą cenę. Wiele mogę przeznaczyć na moje hobby, ale żyć też z czegoś muszę – westchnął Robert. – Moim wieloletnim marzeniem jest włączenie do kolekcji czterdziestodukatówki z roku 1621 Zygmunta III Wazy z mennicy bydgoskiej i talara Stefana Batorego z 1583 roku. Zapłaciłbym za nie każdą cenę. – Znów ciężko westchnął. – Tia... – Mietek podrapał się po głowie. Wyglądał na oszołomionego. Bardzo prawdopodobne, że wykończył go nadmiar wiedzy numizmatycznej, o której nie miał pojęcia. – Bardzo piękne hobby. Bardzo piękne. Tak... – Ostatnio udało mi się kupić grosz wybity w mosiądzu w roku 1923. Cudeńko! – z błyszczącymi oczami ciągnął Robert. – A gdzie pracujesz, że pozwalasz sobie na takie hobby? – zapytał Mietek z podejrzeniem w głosie. – Cóż, jestem skromnym nauczycielem historii. – Historii? To ile ty zarabiasz? Robert milczał przez chwilę. – Niewiele, ale na razie nie mam ani żony, ani dzieci, więc kasą rządzę jak chcę. – A że tak zapytam, skądeś ty się tu wziął i co robisz w naszych Wielkich niewielkich? – Na stałe mieszkam w Kielcach, a teraz mam dłuższy urlop zdrowotny, więc przyjechałem do wuja. – Che, che, che! Nauczyciel na zdrowotnym? Pewnie darłeś się na bachory, aż ci struny popękały – błyskotliwie zagaił Półmietek. – Powiedzmy, że dużo do nich mówiłem. Już Mietek otwierał usta, zapewne, aby zadać kolejne pytanie, gdy ktoś zapukał: – Wlazł! – krzyknął Mietek. Drzwi się otworzyły i wszedł Zenobiusz. Proszę, proszę, pomyślałam, dopiero o wilku była mowa! – Pan Zenobiusz? – wyrwało mi się. – Dzień dobry... – powiedział, po czym uśmiechnął się na widok Roberta. – Tu jesteś? – Tak, wpadłem do Justynki, a wuj do kogo? – zdziwił się. – Egh... tego... kiedyś pani Justyna mówiła, że był tu problem z prądem i zaszedłem, aby spytać, czy wszystko w porządku? Zenobiusz sprawiał wrażenie zmieszanego. Niepewnie przestąpił z nogi na nogę. Widać było, że nie podzielił się z siostrzeńcem swoimi planami i pewnie sądząc, że ten nadal jest w centrum, chciał wykorzystać okazję i wymknąć się do biura, aby wreszcie przedstawić swoje wymagania.

Półmietek w niewytłumaczalny sposób również zrozumiał zaistniałą sytuację i heroicznie stanął na wysokości zadania. – Pan jest tym Zenobiuszem z naszego bloku, tak? – upewnił się, a gdy sąsiad skinął głową, powiedział: – Lalka, słońce już się chyba uspokoiło, weź plakaty oraz swego... tego... kolegę? I idźcie je porozwieszać. Robert, nie gniewaj się, że tak cię wywalam, ale lalka pewnie chętnie przyjmie twoją pomoc. A na kawę oraz miłą rozmowę jeszcze cię do siebie zapraszam. Dla takich osób jak ty moje podwoje są stale otwarte. – Dzięki. – Robert wstał i uścisnęli sobie dłonie. – Na pewno jeszcze kiedyś pogadamy. Ach, wuju – zwrócił się do Zenobiusza – czy mógłbyś zabrać do domu moją książkę? Nie chcę jej ze sobą nosić. – Oczywiście. – Wiesz co, lalka? – odezwał się Mietek. – Tak? – Jak je zawiesicie, to idź już sobie do domu. Albo gdzie tam chcesz. W każdym razie od roboty będziesz już mieć wolne. – Dzięki. Wzięłam plakaty oraz torbę z akcesoriami, które miały pomóc w ich przyczepianiu, i wyszliśmy. *** Na zewnątrz było słonecznie, ale na szczęście nie upalnie. Dzieciaki kopały piłkę, a ławkę przed blokiem, niczym rozszczebiotane ptaki, okupowały nastolatki. – A tak w ogóle, co to za plakaty? – Robert pokazał na rulon. – Reklamujące agencję modelek, którą Mietek niedługo otwiera. Mam je porozwieszać w widocznych miejscach. Wcale mnie to nie dziwi, bo do tego biura nikt nie przychodzi. – Chciałam dodać: Poza twoim wujem, ale w porę ugryzłam się w język. Robert nie wydawał się w tej kwestii poinformowany, a ja nie czułam się kompetentna, aby go w imieniu Zenobiusza uświadamiać. – Agencję? Modelek? – zdziwił się. – Coś podobnego – mruknął pod nosem. – Mogę zobaczyć? – Pewnie. – Rozwinęłam rulon i pokazałam mu jeden plakat. – Mariolka... – przeczytał. – Tak ma na imię jego żona. – W którą stronę idziemy? – Nie mam pojęcia. Muszą wisieć tak, aby były widoczne. – Muszą? – Robert mrugnął. – Powieś kilka w takim miejscu, aby Mietek je zobaczył, a resztę wyrzuć do kosza. – No wiesz! – oburzyłam się. – Praca to praca. Jeśli się jej podjęłam, to muszę wykonać ją najlepiej jak potrafię. I kto to mówi? Ksiądz! Ruszyłam w kierunku drogi wjazdowej na osiedle. – Poczekaj. Żartowałem! – zawołał za mną. – Nie ma co – prychnęłam – żart w stylu Półmietka. – Półmietka? A to dobre! Kto go tak nazwał? – Cała podstawówka, do której chodziliśmy, tak go nazywała. A i nauczycielom czasem się wyrywało. Robert roześmiał się, jakby usłyszał świetny dowcip.

– Ach, dziękuję za różę... – Cała przyjemność po mojej stronie. – Spojrzał na mnie z błyskiem w oczach. – Daj tę torbę, pomogę ci nieść. Wyciągnął rękę i dotknął mojej dłoni. Zmieszana oddałam mu ekwipunek i odwróciłam twarz, aby nie zobaczył, że zaczęła się rumienić wszelkimi możliwymi odcieniami czerwieni. – O, tu jest dobre miejsce – wskazałam gruby pień jednego z nielicznie rosnących tam kasztanowców. – Trzymaj. – Podał mi rulon, z którego wcześniej wyjął jeden plakat i przyłożył go do pnia: – Tak będzie dobrze? – Może być. Zaraz go przylepię. – Nie lepiej przybić? – Szkoda drzewa na takie informacje – mruknęłam. – Ach! – przypomniało mi się. – Dzwoniła do mnie Jadźka. – Ta kobieta twojego ojca? – upewnił się. – Zaprosiła nas do siebie na jutro. – Naprawdę? – Tak. Umówiłam się z nią na dziewiętnastą. Pasuje ci? – Tak, oczywiście. Będę mieć okazję poznać twego tatę. – No i przejrzeć jego książki. – A tak, rzeczywiście. Daleko mieszkają? – Nie, całkiem blisko. Jakieś dziesięć minut drogi. – W takim razie przyjdę po ciebie o wpół do siódmej, może być? Oczywiście, że mogło! Rachunek wypadał wspaniale – trzydzieści minus dziesięć dawało dwadzieścia minut, które mogłam spędzić z nim i tylko z nim. Radosny nastrój towarzyszył mi do ostatniego plakatu. – Masz jakieś plany na wieczór? – zapytał, gdy skończyliśmy. – Nie. – Chciałabyś się przejść? Albo może gdzieś wpadniemy? Może do jakiejś kawiarni? Z wrażenia dech mi zaparło. Coś podobnego! Dopiero co cieszyłam się z głupich dwudziestu minut, a tu kroił się cały wieczór! Niechby nawet to było tylko pół wieczoru, w końcu darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Oczywiście nie mogłam odmówić, bo obiecałam Eugenii, że będę mu dotrzymywać towarzystwa. – Kawiarni? – spytałam najbardziej powściągliwie, jak się tylko dało. – Jeśli nie masz ochoty, to nie ma sprawy... – Nie! – Z gardła wyrwał mi się tak gwałtowny okrzyk, że aby załagodzić jego wydźwięk, zakaszlałam kilkakrotnie i spokojniej już powiedziałam: – Ależ nie mam nic przeciwko temu, żebyśmy gdzieś wstąpili, tylko że w okolicy nie ma żadnej kawiarni. Wprawdzie niedaleko jest piwiarnia Makrama, ale nie cieszy się dobrą opinią. Najlepszy byłby pub U Leszka, ale jest kawałek stąd... – To nic, możemy się tam przejść spacerkiem na piwo. Co ty na to? – Dobrze. I poszliśmy. U Leszka posiedzieliśmy trochę dłużej niż tyle, ile wymagało wypicie jednego piwa. Wysączyliśmy po kuflu, słuchając muzyki i rozmawiając. Robert opowiedział mi, że martwi się o swoją młodszą siostrę, Alinę, która wraz z mężem i rocznym synkiem wyjechała do pracy w Anglii. Ponieważ nie mieli tam nikogo, kto mógłby przypilnować im dziecko, pracują na dwie różne zmiany. – Rzeczywiście, nielekko mają – powiedziałam ze współczuciem.

– Tak, tym bardziej że jechali na pewniaka, bo znajomy obiecał im pracę i mieszkanie u jakichś starszych państwa. Alina miała opiekować się staruszką, a przy okazji mogłaby mieć na oku małego. Wojtek miał starszemu panu pomagać w gospodarstwie. Niestety, na miejscu okazało się, że oferta jest nieaktualna. Musieli wynająć pokój na przedmieściach, a do pracy w fabryce konserw muszą dojeżdżać ponad godzinę. Dowiedziałam się również, że jego rodzice są już dawno na emeryturze; ojciec dorabia jako dozorca, a mama, była nauczycielka, okazjonalnie udziela korepetycji. – A twoi rodzice? – zapytał. Westchnęłam. – Tata z powodu problemów z kręgosłupem musiał przejść na rentę i było zupełnie sielankowo do czasu, aż Jadźka zagięła na niego parol. Naprawdę, gdybym mogła wybierać, wolałabym macochę zupełnie innego pokroju. Natomiast moja mama zmarła, gdy byłam w podstawówce. – Przykro mi – powiedział. – Zdążyłam przyjąć to do wiadomości. – Uśmiechnęłam się gorzko. – Ale nigdy się z tym nie pogodziłam. Lepiej zmieńmy temat. I zmienił. Opowiedział mi, jak to w zamierzchłej przeszłości uwielbiał kopać piłkę i całkiem serio widział się w reprezentacji Polski. Kres jego marzeniom położyła poważna kontuzja łydki, przez którą przeszedł kilka poważnych operacji. – Ale nie kulejesz – zauważyłam. – Nie, ale mam wielką bliznę i od czasu do czasu przy okazji zmiany pogody czuję rwący ból. Czas płynął miło, ale im dłużej siedzieliśmy, tym częściej zaczęły między nami zapadać chwile milczenia. Nie byłyby one szczególnie uciążliwe, gdyby nie to, że raz i drugi przyłapałam go, jak intensywnie mi się przyglądał. Jak nic, musiałam się czymś upaćkać! Szybko przejechałam dłonią po czole i policzkach, ale nadal się gapił. – Przepraszam cię na chwilę – bąknęłam i potrącając siedzących gości, popędziłam do toalety. Dopadłam lustra i bacznie obejrzałam swoje odbicie. Nic. Żadnych pozostałości po zjedzonej w południe bułce, kąciki ust czyste i bez zajadów, a nad górną wargą ani śladu piany po piwie. Dziwne. Pokręciłam głową. Robert mi się podobał, bo był piękny. Tak piękny, jak go sobie wymyśliłam, a inteligencją przewyższał nawet moją o nim imaginację. Ale ja? Przesadną urodą nigdy nie grzeszyłam. Wprawdzie straszyć też nie straszyłam, ale żeby aż tak się na mnie gapić? Zaiste, niesłychane. – Może się przejdziemy? – zaproponowałam po powrocie z łazienki. W knajpie było świetnie, ale na jego uporczywe wpatrywanie się nie miałam sił. Zgodził się ochoczo i ruszyliśmy w ciepłą noc. Bez planowania trasy zatoczyliśmy koło – obeszliśmy całe osiedle, śmietnik zwany łąką i stanęliśmy obok wejścia do mojego bloku tuż pod oknami pani Eugenii. – Ciemno już... – zauważył. – I komary gryzą... – dodałam. – Trzeba by się przed nimi schować... – Najlepiej we własnych domach! – fuknął ktoś nad naszymi głowami. To była Eugenia, która właśnie w ten sposób położyła kres naszym umizgom. Tej nocy nie mogłam zasnąć. Wierciłam się, otwierałam okno, bo było mi duszno, po czym je zamykałam, bo zaczynało mnie przenikać zimno. Za każdym razem wytrzeszczałam oczy w okna Zenobiusza. Najpierw światło paliło się w jednym z pokojów i doszłam do wniosku, że pewnie

obaj o czymś rozmawiają. Gdy zajaśniało i w drugim, stwierdziłam, że Robert zaczął szykować się do snu. Oparłam się o framugę i zagapiłam. Po chwili jakaś postać z przeciwka zrobiła to samo. Cofnęłam się odruchowo, ale zaraz się uspokoiłam, bo przecież nie mógł mnie widzieć – w moim pokoju było ciemno. Przez dłuższy czas tak staliśmy i na siebie patrzyliśmy – ja pod osłoną ciemności, a on, myślę, że jednak był to Robert, w pełni oświetlony. W końcu poddałam się i położyłam do łóżka. 7 sierpnia, wtorek – Mietek? – zdziwiłam się, gdy zobaczyłam go rano w biurze. – Ano jestem. – Minę miał marsową i patrzył spode łba. Znów coś jadł. Tym razem był to hamburger. Z łazienki wyszła Mariolka. Musiałam przyznać, że znów wyglądała zjawiskowo. Jej włosy ułożone były tym razem w łagodne fale, a zielona sukienka podkreślała ich kolor. – Cześć – powiedziała i usiadła obok Mietka. – Jak skończę jeść, to chcę z tobą pogadać – powiedział do mnie. – Dobrze. W tak złym humorze ostatnio widziałam go w czasach, gdy chodziliśmy razem do podstawówki. Nie miałam pojęcia, jaką mógł mieć do mnie sprawę. W oczekiwaniu, aż znajdzie dla mnie czas, zrobiłam kawę i dwie herbaty na zapas, bo oczywiście znów zapomniałam kupić mineralną. Nasza kranówka pita na surowo wprawdzie jeszcze nikogo nie zabiła, ale ja po niej dość poważnie cierpiałam. Postawiłam na biurku kubek z kawą i włączyłam komputer. – To twoja róża? – zapytała Mariolka. – Tak. – Zmieniłam jej wodę. – Dzięki. Poprzedniego dnia, przejęta spotkaniem z Robertem, zapomniałam zabrać ją do domu. Tak, to było bardzo udane spotkanie... Z zadumy nad minionym wieczorem wyrwał mnie Mietek: – Powiesiliście wczoraj te plakaty? – burknął nieprzyjemnie. – Co? – Przed oczami majaczyła mi jeszcze ciemna postać wpatrująca się w moje okna. – O plakaty pytam. Czy je wczoraj powiesiliście, tak jak kazałem? – Ach, tak, jasne. – Na osiedlu? – Tak. – Na naszym osiedlu? – Tak! A czemu tak się dopytujesz? Ogarnęło mnie złe przeczucie. W jego zwykle pozbawionych wyrazu oczach błysnęła wściekłość. – A wiesz, co ja ci na to powiem: pierdolisz głupoty, lalunia! Na bezczela kit mi wciskasz i myślisz, że uwierzę! Dziś rano obleciałem całe osiedle i żadnego nigdzie nie było! Słyszysz?! Nigdzie, żadnego! – Rąbnął pięścią w stół, aż podskoczył kubek, z którego pił kawę. – Mietek, ale my naprawdę je powiesiliśmy! Wszyściuteńkie! – A cholera wie, co wy wczoraj robiliście! – ryknął. – Mietek! – krzyknęła Mariolka. – Uspokój się. – Dotknęła jego ręki, ale ją strząsnął. – Lecę sprawdzić! – Poderwałam się z miejsca. – Tam nic nie ma! Co będziesz sprawdzać?!

– Czy mówisz prawdę! – Co?! O, bezczelna! Ona mnie będzie sprawdzać! Mnie! – Zatrząsł się z oburzenia. – Od sprawdzania to jestem tu ja! – Poderwał się i on. – Idziemy razem! – Dobra! Chodźmy! – A ty siedź tu i pilnuj interesu! – rzucił jeszcze do Mariolki i wybiegliśmy z Połówki. *** Pędziłam pierwsza, a on za mną. Najpierw poprowadziłam go do kasztanowców. Nie było żadnego plakatu, ale na dowód, że mogły tam wisieć, pokazałam dyndające resztki taśmy klejącej. Półmietek przyjrzał się im uważnie i mruknął: – No, rzeczywiście, mogło tu coś być... Potem poszliśmy pod sklep. Po plakatach został tylko kawałek taśmy klejącej. Znów dokładnie ją obejrzał i z niedowierzaniem pokręcił głową. W parku, gdzie też powiesiliśmy kilka, nie było żadnego. Przy śmietniku też nie... wszędzie tylko pozostałości taśmy lub wbite gwoździe. – Mietek, ktoś je pozrywał. Wszystkie... – szepnęłam, nie mogąc w to uwierzyć. – Gdybyś, lalka, nie pokazała mi tych gwoździ lub taśmy, tobym ci nie uwierzył. Ale, rzeczywiście, jakiejś mendzie się nudziło i je zerwała. Swoją drogą, spodziewałem się, że w końcu ktoś je usunie, ale że aż tak szybko? – Podrapał się po głowie. – Nie mieszka na tym twoim osiedlu jakiś nadgorliwy municypalny? – Z tego, co wiem, nie – odpowiedziałam. – Ale popatrz, co do jednego! – Nadal z osłupieniem wpatrywałam się w resztki taśmy. – Jutro przyniosę ci nowe i znów porozwieszasz, a teraz chodź do biura, bo nam foczki Mariolkę rozniosą. *** Foczki, jak to przewidywał Mietek, Mariolki nie rozniosły. Gdy weszliśmy do biura, piła spokojnie kawę i buszowała po Internecie. – Był ktoś? – zapytał Mietek. – Raz po raz ktoś wpada. – Jaki towar? Mietek oblizał usta i usiadł obok Mariolki. Podała mu plik papierów. Zaczął je szybko przerzucać. – Niezłe dupcie wybrałaś, mała. Masz gust! Będzie biznes jak ta lala! – Pstryknął ją w ucho. – Jest jeszcze kawa? – Tak. Nalej sobie. – Lalka, nalej mi kubek, bo widzisz, jaką mam leniwą babę. Nalałam i Mietkowi, i sobie. Usiadłam w jednym z klubowych foteli i sięgnęłam po leżący na stoliku magazyn, który przyniosła ze sobą Mariolka. Z tego, co zauważyłam po zajściu z plakatami, Mietkowi całkowicie powrócił dobry humor. Mnie to raczej nie groziło. – Łoł... – wymamrotał Mietek, wpatrując się w monitor. – A jaki na stronce mamy piękny ruch! Wypowiedziane słowa musiały mieć sprawczą moc, bo od tej chwili kandydatki na modelki niemal hurtowo zaczęły przychodzić, aby osobiście się zapisać. Oczywiście po wcześniejszej akceptacji – głównie Mietka. Zawołał mnie, abym usiadła obok i pomogła w zapisach. Były to

przeważnie dziewczyny w wieku od piętnastu do osiemnastu lat, chociaż też zdarzały się i studentki. Gdyby ode mnie zależało, czy zostaną przyjęte – wzięłabym je wszystkie, bo każda miała swój urok. Jednak Mietek był wybredny. – Lalka – zwrócił się do mnie, gdy chwilowo w biurze nie było żadnej dziewczyny. – Lalka – powtórzył – nie możesz do każdej podchodzić z takim entuzjazmem. Krzywdę im robisz, bo nadzieją obdarzasz. Nie widzisz, ile ich przychodzi? Mamy w czym wybierać, więc chcę wybrać towar w najlepszym gatunku, a ty nie psuj mi szyków i nie patrz z takim zachwytem na każdą fokę, która tu przylezie, dobrze? Pod koniec dnia ruch zelżał i mogliśmy wreszcie odpocząć. – Słuchajcie – odezwałam się – a tak w zasadzie, to co potem dzieje się z tymi dziewczynami? – O co ci chodzi? – Mietek szybko spojrzał na Mariolkę, a ona wychynęła zza monitora. – Zapisujecie je i co dalej? – drążyłam, nie doczekawszy się odpowiedzi. – Na stronie masz napisane, do czego, że tak powiem, będą potem służyły – burknął Mietek. – Będą robić za hostessy i czy inne takie tam – z lekceważeniem machnął ręką. – A my będziemy zgarniać kasę od tych, którzy będą je zatrudniać. – A osoby lub firmy, które będą nimi zainteresowane, do kogo mają się zgłaszać? Pewnie tutaj, do biura – odpowiedziałam sama sobie. – A nie. Firmy mają się zgłaszać tylko i wyłącznie do mnie. Kontakt też napisany jest na stronie. Złaź, mała – zwrócił się do Mariolki – od tego kompa, niech nasza pracownica sobie doczyta, o co biega w tym interesie. – Nie, siedź – powiedziałam do niej. – Tylko tak zapytałam. Mietek wzruszył ramionami. – No to już wiesz. – A pan Zenobiusz zdecydował się na jakąś panią? – przypomniałam sobie o wczorajszej wizycie sąsiada. – Nie. Jakoś żadna do gustu mu nie przypadła. Ale co sobie miło pogawędziliśmy, to nasze – zarechotał. Ktoś zapukał do drzwi. – Pewnie foczki – szepnął Mietek, a głośno zawołał: – Otwarte! Do środka weszły trzy nastolatki. Miały może po szesnaście lat i miny wyrażające ogólną pogardę dla świata, reguł nim rządzących oraz wszystkich tych, którzy się do reguł stosowali. Były dość krępe oraz mniej więcej tego samego, średniego wzrostu. Wszystkie trzy, o ile się nie myliłam, prezentowały styl zwany emo. Miały czarne, asymetryczne i mocno natapirowane fryzury, karnacje bardzo jasne, a oczy obwiedzione czarnymi kreskami. Usta dwóch dziewczyn pomalowane były na ciemno. Wszystkie miały na sobie spodnie rurki, bluzki z kolorowymi nadrukami oraz glany. Mietek skrzywił się z niesmakiem. – Dzień dobry – powiedziały po kolei, bacznie się rozglądając po pomieszczeniu. – Panie, w jakiej niby sprawie? – zagadnął ze złośliwym uśmieszkiem. – W sprawie naboru na modelki – odezwała się ta, której usta nie były niczym wymalowane. Nawet nie zaproponował im, aby usiadły. Dostawiłam do dwóch wolnych krzeseł jeszcze jedno i dyskretnie im je wskazałam. Usiadły. – I ja mam panie niby zapisać, co? – Tak. Bardzo byśmy chciały. Ja jestem Żaneta Pirga, a to moje... – Dobrze, dobrze – przerwał jej Mietek. – U nas nabór już jest skończony. Idźcie gdzie indziej. – Skończony? Ojejku...

– Jejku-srejku. Do widzenia. – Ojejku, może chociaż nas pan zapisze tak na przyszłość, co? Na jakąś listę rezerwową albo jakoś tak? – Wszystkie listy rezerwowe są już zapełnione – rozłożył ręce. – Przykro mi. Oczywiście wcale mu nie było przykro, bo cały czas złośliwie uśmiechał się pod nosem. Wstał i podszedł do kuchennego kącika, gdzie nalał sobie coli. Dziewczyny jednak nie kwapiły się do wyjścia. – Do widzenia mówię. – Może jednak by nas gdzieś pan zapisał, co? Tak na przyszłość? Prychnął z wyższością. – Na przyszłość?! Na jaką przyszłość? Przed wami nie ma żadnej przyszłości! – Zaśmiał się głośno, obrzydliwie. Zerwały się oburzone i mamrocząc coś, wyszły, trzasnąwszy drzwiami. – Czyś ty zwariował?! – Mariolka na niego naskoczyła. – Przecież ty je obraziłeś! Co będzie, jak się poskarżą ojcom?! – Przestań! Przecież nic takiego im nie powiedziałem! Mariolka skwitowała to wymownym milczeniem, a ja tym bardziej się nie odzywałam. Było wpół do szóstej, gdy Mietek kazał mi się zbierać: – Lalka, składaj swoje klamoty i leć do chaty. Po tych małych pewnie już nikt nie przyjdzie. Och, jak bardzo się mylił! Bowiem po chwili przyszła jeszcze ONA. Nie zapukała, tylko energicznie otworzyła drzwi i zdecydowanym krokiem wkroczyła do środka. I nie wiadomo, czy najpierw wkroczyła osoba, czy poświata dzikiego, szaleńczego i dość wulgarnego seksu, którą roztaczała wokół siebie. ONA miała sporo ponad dwadzieścia lat, długie nogi oraz wielki dekolt, z którego piersi wypływały niczym przerośnięte, dwukilogramowe drożdżówki. Nie trzeba było jej się zbyt długo przyglądać, by stwierdzić, że czas spędza zamiennie to na solarium, to na siłowni. Włosy miała długie, blond, doklejone rzęsy oraz napompowane usta, co przydawało jej wizerunku doświadczonej gwiazdy porno. Dziewczyna wachlowała oczy groteskowymi rzęsami i patrzyła na nas – co mnie zaskoczyło – zupełnie inteligentnie. Czyżby od czasu do czasu pod tym swoim solarium jakieś książki czytywała? – Witam – powiedziała i z ciekawością rozejrzała się po wnętrzu. – Ja w sprawie naboru. Mietka zamurowało, a Mariolce najwyraźniej pogorszył się humor. – Ależ proszę! – Mój szef wreszcie się ocknął, otarł dłonie o spodnie, doskoczył do piękności i podsunął i tak dostatecznie blisko stojące krzesło. Osobniczka usiadła i, wdzięcząc się do Mietka, odrzuciła włosy. – Nazywam się Joanna Hodecka – powiedziała melodyjnym głosem. – Dla znajomych Asia – mrugnęła do Półmietka. – Wiem, że nie jestem już taka młoda, ale mam pewne doświadczenie w modelingu i dlatego postanowiłam zaproponować państwu moją kandydaturę. – Ależ, pani Joasiu, doświadczenie przede wszystkim. – Mietek dwoił się i troił i w niczym nie przypominał chama, którym był tak niedawno. – Jest pani taka... – Podczas intensywnych poszukiwań odpowiedniego słowa lubieżnie oblizał wargi. – Taka rokująca, że bierzemy panią w ciemno! Będzie pani naszą sztandarową dziewczyną! Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Przyjął ją do pracy? I to jeszcze jako sztandarową dziewczynę? Skoro ją wziął – umięśnioną pornodziwę – równie dobrze mógł wziąć dziewczyny emo. Półmietek zatarł ręce. – Mała – burknął w stronę Mariolki (cud, że pamiętał, że i jego ślubna jest w tym pomieszczeniu) – spisz panią, a ja może zrobię kawy, dobrze Joasiu?

Joasia ochoczo zgodziła się na kawę. – A ty co tu jeszcze robisz? – Mietek przypomniał sobie o mnie. – Przecież na dziś już skończyłaś. Cześć! Przyrośnięta do podłoża i mocno zaciekawiona, nie kwapiłam się do wyjścia, powtórzył więc dobitniej: – Cześć! – I paluchem wskazał mi drzwi. *** Po pracy, nim poszłam do domu, kupiłam małą bombonierkę – wiśnie w czekoladzie. Z wizytą, nawet do Jadźki, nie wypadło iść z pustymi rękoma. W końcu wróg to jedna, a dobre wychowanie druga sprawa. Robert przyszedł punktualnie o wpół siódmej. Na jego widok moje serce, niczym w romansach, najpierw lekko zadrżało, potem mocno zatrzepotało, a w końcu tak zaczęło łomotać, że pochwaliłam Boga za to, iż przy stworzeniu człowieka raczył pamiętać i o mocnych żebrach. – Wyglądasz... całkiem ładnie – powiedział Robert. Wyprostowałam się, aby wyraźniej zaprezentować kolorową tunikę skompletowaną z pomarańczowymi rurkami, i uśmiechnęłam się tajemniczo. Tak, ów uśmiech, w zamyśle tajemniczy, ćwiczyłam niemal tak długo, jak kopałam w szafie w poszukiwaniu odpowiedniego ubrania. Nieco mniej czasu poświęciłam fryzurze, bo ukręciłam na głowie modnego ostatnio koczka niechlujka, w którym to, musiałam nieskromnie przyznać, było mi bardzo do twarzy. – Mam ze sobą wino. – Robert pokazał butelkę owiniętą w papier. – Śliwkowe. – Śliwkowe? Skrzywiłam się, bo skojarzyło mi się z jabolem. Nigdy nie byłam szczególną koneserką win, ba!, należało powiedzieć prawdę – w tej kwestii byłam kompletną ignorantką i rozróżniałam tylko Byczą Krew oraz te jabole właśnie, przy czym to pierwsze pić uwielbiałam, a te drugie omijałam szerokim łukiem. – Nie lubisz? – Nie wiem. Takiego jeszcze nie piłam. – Mam nadzieję, że przypadnie ci do gustu, o ile oczywiście gospodarze je otworzą. Czy wiesz, że jest robione z zielonej śliwki ume? – Śliwki ume? Wobec śliwki ume poczułam się nader pospolicie. Co tam Bycza Krew, o której słyszał niejeden przedszkolak, a w zerówce już na pewno szeroko się o niej mówiło! Co tam moja ostrożność przed podłymi jabolami! Oto w moim towarzystwie znajdowało się wino z zacnej śliwki ume, a ja przez głupotę wzięłam je za byle sikacza! – Śliwki ume? – powtórzyłam i schowałam za plecy bombonierkę. Wiśnie w czekoladzie! Przecież je też wszyscy znają! – Tak. Wyobraź sobie, że owoc śliwki ume w tradycyjnej medycynie chińskiej stosowany jest jako środek przeciwko pasożytom i wrzodom oraz aby poprawić funkcjonowanie trawienia. Wzdrygnęłam się. Pasożyty? Wrzody? Problemy z trawieniem? Żadna z wymienionych przypadłości nie trapiła ani mnie, ani taty. Nie wiem, jak było ze zdrowiem Jadźki, ale ja bym jej takiego wina nie kupiła, bo jeszcze by tej cholerze na coś pomogło! – Ale nie myśl, że wybrałem je tylko przez wzgląd na jego właściwości zdrowotne – ciągnął. – Wino to idealnie pasuje do deserów, czyli słodkości, nazywając rzecz prościej. Chociaż – podniósł palec – nie do wszystkich. – A wino mszalne z czego jest robione? – zapytałam, ale nie zdążył mi odpowiedzieć, bo

wyszliśmy przed blok, gdzie w oknie warowała Eugenia. – A wy gdzie znowu? – fuknęła. – Na kawę do ojca Justyny – powiedział Robert. – Aha. – Umościła się wygodniej na poduszce, na której opierała ciało. – A tam to kto? – zapytała i w ochronie przed blaskiem zachodzącego słońca przyłożyła dłoń do czoła. Zdecydowanym krokiem podążały ku nam trzy dziewczyny emo. – Jak dobrze, że panią spotkałyśmy! – zwróciła się do mnie Żaneta. Być może, pokonane i nieszczęśliwe, przysiadły na ławce tuż obok miejsca, gdzie sromotnie poniosły klęskę, a że się napatoczyłam, więc podeszły. – Pomoże nam pani? – zapytała z nadzieją w głosie. – Ty nie jesteś czasem Żaneta? – wtrąciła się ze swego okna Eugenia. – Tak – odparła zdziwiona. – I jesteś wnuczką Elżbiety! – rzuciła odkrywczo. – Tak, rzeczywiście, moja babcia ma na imię Elżbieta. Zna ją pani? – A pewnie! Przecież razem działamy w Skonsolidowanym Klubie Emeryta i Bibliofila! Elunia pokazywała mi twoje zdjęcia. Piękna z ciebie dziewucha! Żaneta uśmiechnęła się smutno. Czy po tym, jak skwitował ją Mietek, mogła uwierzyć w słowa starej kobiety, która nie wnikała w takie byle szczegóły jak rysy twarzy, wzrost czy waga, a podziwiała ją całą: za młodość, świeżość cery i błyszczące oczy? Przygryzła dolną wargę i raz lewą, raz prawą nogą kopała mały kamyk. – Widzi pani... – Nie wiedziała, do kogo się zwracać i patrzyła to na mnie, to na Eugenię. – Chciałyśmy zapisać się do Agencji Modelek „Mariolka” i ten pan nas wyrzucił. Ja myślę, że to było bardzo niesprawiedliwe, bo my naprawdę mamy mocne argumenty, to znaczy atuty... – Gdzie się chciałyście zapisać?! – Eugenia o mało co nie wyleciała z okna. – Do tamtej agencji?! – Wskazała palcem na blok naprzeciw. – Tak... a co? – A to, że ja niezwłocznie powiem to twojej babci! – Dobrze, niech pani powie. Może ona temu panu do rozumu przemówi. – Nie jemu, ale wam ma przemówić! Wam, gówniary! Macie trzymać się od nich z daleka! – Wzburzona Eugenia nadal wykonywała na swojej poduszce tak gwałtowne ruchy, że w obawie, aby nie spadła mi na głowę, odsunęłam się nieco. – Naprawdę chciałyście się tam zapisać? – upewnił się Robert, jakby nie słyszał, o czym do tej pory była mowa. – Tak. A co w tym złego? – odezwała się druga z dziewczyn. – Młodsze od nas robią karierę w modelingu, więc o co chodzi? – Skąd się dowiedziałyście o tej agencji? – Najpierw z plakatu, a potem doczytałyśmy szczegóły na stronie internetowej. – Słuchajcie... – Nachylił się do nich niczym dobry wujek, ale tego, co potem powiedział, dobry wujek by się powstydził: – Jak jeszcze raz was zobaczę, że się przy nich kręcicie, to tak wam tyłki obiję, że przez tydzień na nich nie usiądziecie. I nie próbujcie dostać się do nich przez Internet, bo, jak wiecie, ta pani – wskazał na mnie – tam pracuje i o wszystkim mi powie! No! – Tupnął nogą. – Uciekać mi stąd, ale zaraz! – Wariat! – prychnęła Żaneta. – Dziewczyny, słyszałyście? Tyłki nam chce obić! Koleżanki parsknęły śmiechem. – Wszystko powiem babci! – Ja też powiem, ja też! – Pogroziła jej pięścią Eugenia. – A pana Roberta macie słuchać! Wzruszyły obrażone ramionami i poszły w kierunku drogi.

– Dlaczego tak ostro? – zapytałam. – Mietek naprawdę niesprawiedliwie je potraktował. Ja bym je przyjęła. – Ani mi się waż! – ryknęła mi nad głową Eugenia. – To są jeszcze dzieci. Niech się lepiej wezmą do nauki – powiedział Robert. – Ale przecież Żaneta miała rację, że młodsze od nich robią kariery jako modelki. A Mietek naprawdę dobrze płaci. – Jak chcą zarobić, niech się najmą do prac sezonowych – uciął Robert. – Na nas już czas. Do widzenia pani. – Skłonił się w kierunku Eugenii, wziął mnie pod rękę i poszliśmy. Obejrzałam się jeszcze na sąsiadkę. Z dezaprobatą kiwała głową. – Jak ci minął dzień? – zapytał, gdy byliśmy już w odpowiedniej odległości. – Kiepsko – westchnęłam. – Co się stało? – Mietek mało mi głowy nie urwał. – Za co? – Myślał, że nie powiesiliśmy tych plakatów. Rano objechał całe osiedle i żadnego nie zobaczył, więc myślał, że nie wykonałam polecenia. Uspokoił się dopiero gdy pokazałam mu pozostałości po taśmie i gwoździach. Wyobrażasz sobie? Ktoś wszystkie plakaty pozrywał! Co do jednego! – Niemożliwe! – Tak, tak! Przy najbliższej okazji zapytam o to Eugenię. Na okrągło wysiaduje w tym oknie, może widziała, kto to zrobił. *** Jadźka chyba wypatrywała nas przez okno, bo gdy tylko dotarliśmy przed drzwi, natychmiast je otworzyła: – Witam, witam! – Wyszminkowane na czerwono usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, ukazując również maźnięte na czerwono zęby. – Dzień dobry... To jest Robert Turlej. – Jadwiga Kobylecka. – Otaksowała go z radosnym błyskiem w oczach, bez większego zainteresowania zgarnęła zacne wino oraz pospolitą bombonierkę i zaprowadziła nas do pokoju. Jej mieszkanie, tak jak i moje, składało się z dwóch pokoi, kuchni i niewielkiej łazienki. I w tym miejscu kończyło się wszelkie podobieństwo. Jadźczyne lokum stanowiło kategoryczne zaprzeczenie przybrudzonych ścian, wytartego linoleum oraz starych mebli, czyli wszystkiego tego, co charakteryzowało moje gniazdko. Na pierwszy rzut oka było widać, że niedawno przeprowadzono tam gruntowny remont; mało tego, mieszkanko przystrojone było z rozmachem i bardzo bogato. Kolumienki i kinkiety znajdowały się we wszystkich możliwych miejscach, a wejścia do pokojów wykończono łukami. W oknach wisiały bogato drapowane firany, a zasłony ozdobione były tęczowymi motylami o stylonowych skrzydłach. Ozdobą największego pokoju była pyszniąca się na ścianie ogromna plazma, a w przedpokoju królował skórzany zegar. – Tadeusz pokazał prawdziwą klasę – powiedziała na widok mojej miny. – Tapetę położył naprawdę idealnie! Tapetę? Rozejrzałam się po ścianach i już wiedziałam, o jakim kleju wykrzykiwała Jadźka, podczas gdy rozmawiałam z ojcem. Do tapet. Oczywiście. Wszechobecny przepych sprawił, iż mojej uwadze umknął ten element dekoracji, bo to, że tapeta miała lokum ozdabiać, nie ulegało wątpliwości. Srebrny rzucik na wijących się różach mówił sam za siebie.

Zasiedliśmy w dużym pokoju na jasnej, skórzanej kanapie. U stóp mieliśmy niziutki, aczkolwiek pojemny stolik do kawy, na oknie stało akwarium z Wasylem. Pływał sobie to tu, to tam, ale wyglądał marnie, a płetwami machał tak, jakby kosztowało go to wiele wysiłku. – Zresztą to wszystko jest zasługą Tadeusza – dodała Jadźka i powiodła wokół ręką. – To? – Wskazałam palcem w kierunku łazienki, potem kuchni, a na końcu drugiego z pokoi. – Tak. Tadeuszu! – zawołała w kierunku kuchni, gdzie tato, jak się domyślałam po dochodzących odgłosach, robił kawę. – Potwierdź, że to ty zrobiłeś cały ten remont! Tato wszedł, niosąc ze sobą tacę z zastawą. – Tak jakoś wyszło – powiedział, nie patrząc mi w oczy. – Tato, przecież zawsze mówiłeś, że nie znasz się na tych wszystkich malowaniach oraz innych domowych stukach i pukach – zdziwiłam się. Wzruszył ramionami i przycupnął obok Jadźki. – Bo się nie znał, ale znam się ja i tym oto paluszkiem – wyciągnęła palec wskazujący swej prawej dłoni – pokazywałam mu, co i jak ma robić. A co do mebli, to już z własnej inicjatywy wszystkie zasponsorował. – Pięknie – powiedziałam z przekąsem, myśląc, że oto tato wpadł w sidła cwanej pijawki. – Oj tak, pięknie mam, bardzo pięknie. No, my tu gadu, gadu, kawka stygnie, a mięso nam się zaraz przypali. – Jadźka karcąco spojrzała na ojca. Tato na te słowa zerwał się i popędził do kuchni. Od czasu, gdy byli u mnie w domu i oświecili w kwestii swych uczuć, ojciec bardzo się zmienił. Z postawnego, z lekko tylko posiwiałymi skroniami mężczyzny, mającego w oczach ten radosny błysk, zaczął przeistaczać się w zgarbionego, siwowłosego i posępnego starca. Po tym, co zobaczyłam, wiedziałam dlaczego. Tak gruntowny remont wykończyłby całą kopę majstrów złotych rączek czy innych podobnego typu fachowców, a co dopiero jednego, drobnego sześćdziesięciosiedmiolatka! Z pewnością pracował od rana do wieczora, a to, że w niedzielę również, to słyszałam przecież na własne uszy. Nie wiadomo przy tym, co i kiedy jadł. Mój biedy tata! Urodzony intelektualista, z zamiłowania historyk, posiadacz pięknej, artystycznej duszy był na usługach baby z warzywniaka. Ścisnęłam zęby na pięknej, delikatnej filiżance. Już miałam ugryźć, ale się powstrzymałam na myśl, że za mój wyczyn ukarany mógł zostać tata. – Koniaczku? – Jadźka przysunęła się do Roberta. – Nie, nie, dziękuję. Mnie koniaczkiem ani myślała częstować, ale wcale tego nie żałowałam. Gdyby sprawa dotyczyła wina ze śliwki ume – o, to już by była zupełnie inna sprawa, na pewno tak łatwo bym się nie poddała i nawet sama bym się o nie dopomniała. Zachowanie Jadźki wskazywało jednak na to, że go nie otworzy, o ile w ogóle pamiętała, że je dostała. Skupiła się na ćwierkaniu i wyłażeniu ze skóry, aby nas zabawić, ale na nic się to zdało. Jeszcze raz poruszyła sprawę morderstwa Kazimierza i pobulwersowała się działalnością ekshibicjonisty, ale odpowiadałam półgębkiem, a Robert nie podtrzymywał tego tematu. – Pomogę tacie – powiedziałam i podążyłam do kuchni, skąd dochodziły smakowite zapachy. Odwrócił się od piekarnika, gdzie podlewał wodą uroczo pachnące mięsiwo. – Pieczeń? – zdziwiłam się. – Przecież miała być tylko kawa. – Tak, ale Jadzia zarządziła, że po kawie ma być też kolacja. – Ach, to miło... Nie wiem, czy Jadźka... – Jadzia, kochanie, Jadzia – poprawił mnie. – No dobrze – westchnęłam. – Więc nie wiem, czy ona, ta Jadzia – imię jej wywarczałam przez zęby – powiedziała ci, że przyprowadzę dziś kolegę zainteresowanego twoim księgozbiorem?

– Tak, tak, oczywiście, że mówiła. Wyjął z lodówki trzy sałatki, których nie omieszkałam od razu spróbować. – Pycha! – Też mi smakują. Wiesz, ten Internet to skarbnica przepisów! – Nie mów, że sam je zrobiłeś! – Sam! – A Jadź...? – Ona? Och, ona po tym remoncie jest taka cierpiąca! Wyobraź sobie, że zupełnie jej wysiadł kręgosłup! I musi teraz chodzić na rehabilitację, biedactwo! – Wysiadł kręgosłup? Jej? – zdziwiłam się, kładąc wyraźny nacisk na zaimek dzierżawczy jej. – Prędzej spodziewałabym się, że palec. – Palec? – z kolei zdziwił się tato. – Dlaczego niby palec miałby jej wysiąść? Nie chciałam przytaczać Jadźczynych słów, jak to jej się świetnie ojcu paluszkiem wskazywało, co i jak ma robić. – Oj, tatuś – przytuliłam się do niego – czasem powie mi się tak coś zupełnie bez sensu. Naprawdę nie wiem, skąd mi się to bierze? No, ale skoro jej wysiadł ten no... kręgosłup, to rzeczywiście poważna sprawa! A ty, tato, dobrze się czujesz? – Oczywiście, oczywiście. Muszę być zdrowy, żeby Jadzia szybko wróciła do zdrowia. Zaniosłam do pokoju sałatki i zimne napoje. W oczekiwaniu na pieczeń dołączył do nas i tato. Od razu z Robertem znaleźli wspólny język, stanęli obok regału z książkami i pogrążyli się w rozmowie. – Tadeuszu – odezwała się Jadźka – a pieczeń? Tato spojrzał na nią nieprzytomnie. – Dobrze, już, dobrze, sama przyniosę – burknęła obrażona i z cierpieniem na twarzy podniosła się z miejsca. Podeszłam do akwarium z Wasylem, popukałam w szybę i szepnęłam kilka miłych słów. Tak jak i tacie, najwyraźniej nie służyło mu życie pod jednym dachem z tą kobietą. Po chwili wróciła pani domu i postawiła na stole ładnie udekorowany półmisek, na którym smakowicie dymił kawał mięcha. – Zapraszam do stołu, zapraszam – powiedziała. Kolacja minęła na rozmowie o mojej nowej pracy, kryzysie, wszechobecnej drożyźnie i pogodzie. Starałam się jak mogłam ukryć znudzenie, ale chyba zbyt wyraźnie było wymalowane na mojej twarzy, bo Robert szybko zdecydował się na kilka książek i powiedział, że jak na pierwszą wizytę, wystarczająco długo zabawiliśmy. – Już pójdziemy – powiedziałam. – Tak szybko? – W głosie taty wyczułam żal i na moment w jego oczach pojawiło się coś w rodzaju rezygnacji. – Wpadnij do mnie kiedyś – powiedziałam. – W domu jestem do dziesiątej rano i po osiemnastej wieczorem. W progu, gdy Jadźka jeszcze zagadywała czymś Roberta, szepnęłam: – Dobrze ci z nią? – Skinęłam głową w kierunku pochłoniętej rozmową Jadźki. – Och... jest dobrą kobietą, ale musimy się dotrzeć. – A to zawsze trwa – odszepnął, a ja już wiedziałam, że jest mu z nią fatalnie. – Fajny ten Robert, wiesz? – Wiem. – Tak trzymaj. – Tato uniósł w górę kciuk. – Jasne. – Uśmiechnęłam się krzywo. Och, żeby tylko wiedział, jak bardzo było to niemożliwe! Musieliśmy przerwać naszą szeptaninę, bo Jadźka wreszcie dała Robertowi spokój i mogliśmy wracać.

*** Zapadał zmierzch. Wiał lekki, ciepły wiatr, a na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy. – Spacerek? – zapytał Robert. – Pewnie. – Chodźmy w prawo, wtedy będzie dłuższy. Weszliśmy w alejkę drzew prowadzącą wprost do parku na moim osiedlu. – Jak ci się podobało? – zagaiłam. Nie szliśmy już, jak poprzednio, pod rękę, tylko ramię w ramię. Wytłumaczyłam to sobie tym, że wcześniej pewnie wziął mnie w ten sposób, aby oderwać od wścibskiej Eugenii. Teraz się na to nie zanosiło. Niestety... – Masz bardzo mądrego ojca. I miłego – dodał. Wieczór był duszny, a powietrze gęste od ptasiego śpiewu. Szliśmy nieśpiesznie i w milczeniu. Nieśmiało zerkałam na jego profil – patrzył gdzieś w horyzont, gdzie mrugały gwiazdy. Było mi świetnie, tak jakbym wreszcie znalazła swoje miejsce na ziemi – u jego boku. Czułam, że od długiego czasu czekałam na tę właśnie chwilę, a gdy nadeszła, z całej siły pragnęłam ją zatrzymać, ale nie miałam pojęcia, jak to zrobić. Gorączkowo zastanawiałam się, co powiedzieć? A może lepiej było milczeć? Czy istniały słowa, które mogłyby oddać magię tego wieczora? Czy miałam od niechcenia, wyluzowanym tonem rzucić, że tak cudownie nie czułam się od lat? Albo wykrzyknąć dramatycznym głosem Fausta: Trwaj chwilo, jesteś piękna! Westchnęłam ciężko, raz i drugi. – Źle się czujesz? – Spojrzał na mnie z troską. – W zasadzie, to... – Już otwierałam usta, aby (a co mi tam!) powiedzieć mu o moich wieloletnich wariacjach na jego temat, gdy usłyszeliśmy: – Proszę, proszę, kogo ja widzę! Z prawej strony, gdzie rosły wysokie krzewy tamaryszku, odezwał się męski głos. Spojrzeliśmy tam. Nie, to niemożliwe! Z ławki podniósł się Klawiatura i majestatycznie ruszył w naszą stronę. – Mirek?! Co ty tu robisz?! – zdziwiłam się. – Wypoczywam. – Uśmiechnął się ironicznie. – W tak ładnej okolicy jest to szczególnie przyjemne. – A ty co tu robisz? – Wskazał głową na Roberta. – Idę. A w ogóle to cześć. – Cze... – odburknął Klawiatura. – Obraliście jakiś konkretny kierunek czy tak ogólnie po powietrzu się szlajacie? – Strzyknął śliną pod nogi Roberta. – Robert właśnie mnie... – Idziemy na piwo – wszedł mi w słowo. – A kolega to tak zwyczajowo po krzakach wypoczywa? – Nie twój zasrany interes i nie jestem twoim zasranym kolegą. Robert zmarszczył czoło, ale się nie odezwał, a Mirek zacisnął pięści. Czyżby groził mu niekontrolowany wybuch emocji? – To co? – Spojrzałam na Roberta, a następnie na wściekłego Klawiaturę. – Pożegnajmy się. Chodź, Robert... – Chwyciłam go za rękę. – Może do nas dołączysz? Piwko w tak duszny wieczór dobrze nam zrobi – zaproponował Robert, wyswobodził się z mojego uścisku i szybko uspokajająco pogładził mnie po dłoni. Mirek łypnął na mnie i podrapał się po brodzie. – Na parkingu stoi moja daćka. Po piwie nie będę mógł prowadzić. – To wypijesz colę albo wodę. Idziesz?

– Do Leszka jest kawałek drogi – zaoponowałam. – Wstąpimy do Makramy – powiedział Robert. – Sama mówiłaś, że w pobliżu jest taka knajpa. – Tak, ale... – Dobra, idziemy do tej Makramy – przerwał mi Klawiatura i wcisnął się między mnie a Roberta. Po drodze pilnował, aby Robert nie znalazł się zbyt blisko mnie. Cały czas wchodził mu w słowo, był złośliwy i sarkastyczny. Robert odpowiadał w sposób błyskotliwy i bardzo ironiczny. Dobrze, że do knajpy było stosunkowo blisko, bo w przeciwnym razie opuściłabym boskiego Roberta oraz przygłupiego Klawiaturę i wróciła do domu. – No, jesteśmy na miejscu – powiedziałam z ulgą na widok znajomych zabudowań. Makrama znajdowała się w małym, ciasnym baraku, do którego ze względów bezpieczeństwa po zmroku lepiej było nie wchodzić. W pomieszczeniu było duszno, panował półmrok i śmierdziało przetrawionym alkoholem. Było tłoczono, a lokal wypełniały głównie masywne sylwetki mężczyzn o ponurych spojrzeniach i nadmiernie rozbudowanych karkach. Przy barze i stolikach nie było wolnych miejsc. – Poczekajcie – powiedział Robert i podszedł do mocno wytatuowanego barmana. Wyjął coś z kieszeni, chyba portfel, poszperał tam i coś barmanowi podał. Łapówka? Potem nachylił się do niego i coś powiedział. Barman pokiwał głową, a potem ruszył do jednego ze stojących przy oknie stolików. Rzekł coś do siedzących tam czterech mężczyzn i pokazał w naszym kierunku. Tamci niechętnie podnieśli się ze swoich miejsc, a barman sprawnie zebrał ich kufle. – Załatwione. Idziemy – powiedział Robert i poprowadził nas w stronę zwolnionego stolika. – Ile mu dałeś? – z przekąsem zapytał Klawiatura. – Adekwatnie do miejsca. Po krótkiej chwili barman przyniósł nam po piwie. – Mówiłem przecież, że alkoholu pić nie będę – przypomniał Mirek. – Piwka pan nie lubi? – zdziwił się barman. – Lubię, ale nie dziś – odburknął. – Z piwkiem nie ma tak, że raz się lubi, a raz nie! To co? Pije pan? – Podsunął mu kufel pod nos. – Zabierz to pan ode mnie! – Mirek ze złością odsunął kufel. – W takim razie zamów, co chcesz, ja je wezmę – powiedział Robert. – Prawdziwy mężczyzna od czasu do czasu musi porządnie się naprać – zauważył barman. – Ale nie wtedy, gdy prowadzi – odezwał się Mirek. – Prawdziwego mężczyzny glina się nie ima. – Barman uparcie podtrzymywał swoje stanowisko. – Odczep się pan z tym piwem, dobrze?! – To i co, że pan prowadzisz? Chłop jak dąb. Jedno wsiąknie jak w gąbeczkę. Wiem, bo sam tak mam. – Niech pan nie kusi, bo to prawdziwy, porządny chłop i nie prowadzi, jak wypije – odezwał się Robert. – Prawdziwy chłop! – Barman zaśmiał się, ukazując pieńki zębów. – Gdyby był prawdziwy, toby wypił! No, ale jak nie chce, szklankę mleka mu przyniosę! – zarechotał. Klawiatura przeczesał ręką tłuste włosy, krzywo łypnął i powiedział: – Dawaj to piwo! – zabrał Robertowi kufel. – No, to ja rozumiem – powiedział z uznaniem barman i lawirując między stolikami, wrócił do kontuaru. – Zdrówko! – Robert uniósł kufel i wychylił łyk. Klawiatura, zapewne gnany ambicją, od

razu wypił połowę. – Niezłe – stwierdził. – Lepsze niż u tego Leszka. – To może zamówię jeszcze po kolejce? – zaproponował Robert. – Przecież tego jeszcze nie wypiliśmy. – Nie szkodzi. Niech przyniesie. Barman jest jeden, a ludzi coraz więcej, zaraz się do niego nie dopchamy. Klawiaturze piwo tak posmakowało, że w ciągu dwóch godzin wypił pięć; ja wypiłam pół, a Robert dwa. – To co? Kończymy już ten miły wieczór? – rzucił Robert. Klawiatura podpierał głowę na dłoni, gadał trzy po trzy i dostał małych, świńskich oczek. – Ja tam mogę jeszcze wytrąbić! – Strzelił palcami na barmana. Ten jednak, zajęty obsługiwaniem gości, nie zauważył tego. – Tak, wracajmy – podchwyciłam. – Robert, musimy zamówić mu taksówkę – dodałam ciszej. – Jakiemu mu? Kto to jest mu? Nie mówisz chyba o mnie? – Klawiatura błysnął przekrwionymi ślepiami. – Tak, mówię o tobie – powiedziałam. – W takim stanie nie możesz prowadzić! – Zdecydowanie nie może – z troską dodał Robert. – Ja nie mogę?! Czy jest coś, czego nie mogę?! Ja wszystko mogę! Spojrzał na nas z wściekłością. – Przestań. Oczywiście, że nie możesz! Rozwalisz samochód albo co gorsza kogoś zabijesz! – zdenerwowałam się. – Że niby co? – Obok nas, jak spod ziemi, wyrósł barman i zaczął zbierać kufle. – Oni gadają, że nie poprowadzę auta! Ponoć taki pijany jestem! – z pretensją czknął Klawiatura. – Przecież to jest niebezpieczne dla ciebie oraz każdego, kto znajdzie się na twojej drodze! – za wszelką cenę starałam się forsować swoje racje. To, że go nie cierpiałam i brzydziłam się nim jak rozdeptanymi na deszczu dżdżownicami, nie znaczyło, że źle mu życzyłam. Niech sobie żyje w zdrowiu i spokoju, byle tylko z dala ode mnie! A teraz najwyraźniej, chcąc udowodnić, jaki z niego maczo, zamierzał zasiąść za kierownicą, złamać sobie kręgosłup, rozbić łeb albo i postronnego człowieka kaleką uczynić. – Pani! Przecież on wcale nie jest pijany! – powiedział barman. Szkoda, że przemądrzały dziadyga stał poza zasięgiem mojego łokcia, bo władowałbym mu go pod żebra. – Chłop wielki, zdrowy – ciągnął z ironicznym uśmieszkiem – wszystko dokumentnie wsiąkło w mięcho... – Z miną znawcy pomacał Klawiaturę po ramieniu. – Tak, tak, jak w gąbeczkę – sarknęłam. – Nie pozwolę ci jechać, słyszysz?! Zadzwonię po taksówkę, a jutro przyjedziesz po auto! – Kurwa jasna! – Mirek rąbnął pięścią w stolik. – Zamknij się lafiryndo, bo jak ci lutnę, to cię ten twój zakichany amant w cholerę nie pozna! Dech mi zaparło, barman gwizdnął przeciągle, a Robertowi krew odpłynęła z twarzy. – Uważaj! – rzucił ostrzegawczo. – A co to niby ma być? Groźba? Mnie będziesz grozić?! Mnie?! – Klawiatura zwinął dłoń w pięść i podsunął mu pod nos. Widziałam, jak Robertowi na szyi nabrzmiała żyła. Rany, jak nic, jatka się szykuje! – pomyślałam w panice. Jednak, ku mojemu zdziwieniu, do żadnej, większej ani nawet mniejszej szarpaniny nie doszło. Robert opanował się, uśmiechnął z przymusem i niemal zupełnie spokojnym już głosem powiedział:

– Justynko, przecież on jest prawdziwym mężczyzną! Pozwólmy mu prowadzić! – Wziął go pod ramię, wyszarpnął zza stolika i niczym szczeniaka wyprowadził na zewnątrz. Zdziwiłam się, skąd miał tyle siły, bo przecież był od niego o wiele drobniejszy. Na parkingu Robert otworzył drzwi jego dacii i wsadził za kierownicę. – Ty! – wybełkotał do mnie Klawiatura, gdy siedział już w środku. – Z tobą będę jeszcze rozmawiać! Włączył silnik, auto szarpnęło i ruszyło. – Co za cham – rzucił za nim Robert. – Chodź, odprowadzę cię. – Odwrócił się i szybkim krokiem skierował w kierunku naszych bloków. – Poczekaj! – Nie mogłam za nim nadążyć. – Nie powiedziałem wujowi, że tak późno wrócę, a zapomniałem z domu wziąć komórkę – wyjaśnił. – To weź moją i zadzwoń. – Nie ma sensu, za dwie minuty będę na miejscu. Przyśpieszył jeszcze bardziej, aż z trudem mogłam dotrzymać mu kroku. Na podwórzu rzucił zdawkowe: – Cześć. – I już myślałam, że zniknie z pola mojego widzenia, gdy przystanął, potarł ręką czoło i powiedział: – Słuchaj, Justynko, nie wiem, kiedy się zobaczymy, bo w najbliższym czasie czeka mnie seria badań. Gdy tylko znajdę czas, na pewno się z tobą skontaktuję. Pa! Odwrócił się i pobiegł do klatki. Do swojego, szalenie zaniepokojonego jego przedłużającą się nieobecnością, szemranego wuja Zenobiusza. Prychnęłam pod nosem i nieśpiesznie poszłam do siebie. 8 sierpnia, środa Rano na klatce schodowej natknęłam się na Eugenię. Zgięta wpół, wypięta dolnymi krągłościami w moją stronę, pieczołowicie szorowała podłogę. – Dzień dobry – powiedziałam cicho, aby jej nie przestraszyć. Zerknęła zza ramienia. – Ach, dobry, dobry... – Widzę, że dziś, dla odmiany, myje pani podłogę z rana? – uśmiechnęłam się. Spojrzała na mnie chmurnie. – A jak tam się udał wczorajszy wieczór? – Zupełnie nieźle. – Widzę, że coś za bardzo wzięłaś sobie do serca moją prośbę. – Jaką prośbę? – Udałam, że wcale, ale to wcale nie domyśliłam się, co też miała na myśli. – Tę, aby zaopiekować się Robertem. Nie zapominaj, że to jednak jest ksiądz! Poczułam, że pąsowieję nie tylko na twarzy, ale również i na całym ciele – od wczorajszego wieczora aż do tej chwili bardzo skutecznie udało mi się o tym zapomnieć. Zatrważająco skutecznie. Zmilczałam cisnącą się na usta buntowniczą odpowiedź, że jako twórcy przysługiwała mi pełnia praw autorskich, bo bądź co bądź wymyśliłam go sobie bez niczyjej pomocy. – Coś dużo ze sobą łazicie. Poza tym widziałam, jak z różą do twojej pracy leciał. Tylko mi nie mów, że pędził do tej rudej lub jej męża przygłupa! – Do mnie. Oczywiście, że tak. Bardzo mnie tym zaskoczył. – Przestąpiłam z nogi na nogę, a torbę przełożyłam z ręki do ręki.

– Zaskoczył! Ciekawe! – prychała. – Justynko, złota – spuściła nieco z tonu – opanuj i siebie, i jego, bo wstyd mi za ciebie przed Zenobiuszem! Obiecałam, że jego siostrzeniec będzie mieć przyzwoite towarzystwo, a tu widzę, że ku jakimś amorom idzie. I to z księdzem! Na Boga! – Załamała dłonie. Pąsy, które wzięły mnie w posiadanie, przybrały na sile. Owszem, było coś na rzeczy. Przynajmniej z mojej strony. Jednak zarzucanie mi usilnego dążenia ku amorom było bardzo krzywdzące. Do tej pory nawet przez ułamek sekundy moje myśli nie pobiegły ku zdrożnym manowcom. Trwałam w zachwycie nad urodą oraz intelektem Roberta, a to, że wymyśliłam go sobie wiele lat wcześniej, powodowało, iż chętnie w jego towarzystwie spędzałam czas, ponieważ czułam się z nim jak ze starym znajomym. Podrapałam się po nosie. Cóż miałam jej odpowiedzieć? Obiecanie poprawy oznaczało zgodzenie się z jej zarzutami, a zaprzeczenie groziło zaostrzeniem sytuacji. – Pani Eugenio, muszę wszystko sobie przemyśleć. – Ale zadbaj o to, aby twe przemyślenia poszły we właściwym kierunku. A tak od serca powiem ci, że co nagle, to po diable. – Nie rozumiem. – Dobrze, że nie rozumiesz, złociutka. Pamiętaj, ja ci zawsze dobrze życzyłam i życzyć będę, więc zapamiętaj sobie, co ci o tym diable powiedziałam. Co nagle, to po diable? Co miał znaczyć ten nagły myślowy przeskok? A może nic nie znaczył? A może to był kolejny dowód na to, że naprawdę zaczynała poważnie chorować? Zlustrowałam ją spod oka. Alzheimer? Jakaś demencja albo co gorszego? Skoro nie wiadomo, co ją trapiło, najbezpieczniej było zmienić temat. – Aha, chciałam panią o coś zapytać – powiedziałam. – Pani tak często siedzi w oknie, czy nie widziała pani, kto w poniedziałek pozrywał wszystkie plakaty? – Plakaty? O jakie plakaty ci chodzi? – Te z reklamą Agencji Modelek „Mariolka”. – Nic mi na ten temat nie wiadomo – wzruszyła ramionami. – A ty lepiej nie zmieniaj tematu i pamiętaj o tym, co ci powiedziałam. – Dobrze, dobrze... – Minęłam ją i poszłam. Po chwili obejrzałam się jeszcze za siebie. Znów zgięta niczym znak zapytania szorowała podłogę. Zadziwiające, gdy tak pracowała, wcale nie wyglądała na chorą, wystarczyło jednak, że otworzyła usta, a już miałam wątpliwości. *** W biurze był tylko Mietek. Na szczęście tym razem nie jadł niczego, nie roztaczał więc wokół kulinarnych zapachów. – Słuchaj, lalka – nie odpowiedział na moje powitanie, tylko od razu przeszedł do rzeczy – Karol wczoraj nie zrobił tych plakatów i musisz dziś jechać je odebrać. – Jakie plakaty wiem, ale jaki Karol nie – powiedziałam. – Mój kumpel złota rączka. Za robotę ma już zapłacone. Pojedziesz na Kozią, to jest taka mała, boczna uliczka przy centrum. Wiesz, gdzie to jest? – Pewnie. Przy tej ulicy znajdowała się owa ukochana przeze mnie i dziewczyny kawiarnia Pod Czerwoną Arą. – Super. Jest tam taka zrujnowana kamieniczka, pod numerem piątym. Zapukasz i otworzy ci on, Karol. Powiesz mu, kto cię przysyła, i wtedy da ci trzydzieści nowych plakatów. – Już mam jechać?

– Tak. Odbierz tę makulaturę i wróć porozwieszać na osiedle. Na dziś będzie to twoje jedyne zadanie. Miałam wyjść, gdy powiedział: – Poczekaj – pogrzebał w kieszeni. – Masz tu na bilet, żebyś nie musiała wydawać ze swoich. Rzucił na stół dwustuzłotowy banknot. – Przestań. Mam pieniądze, a poza tym w kiosku i tak pewnie mieliby kłopot, aby je rozmienić. – W takim razie bierz jako premię. Trochę mała, ale resztę dołożę ci przy wypłacie. Premia? W takim razie to zupełnie inna sprawa. – Dzięki – zgarnęłam pieniądze. – Powiedz mi jeszcze, gdzie się podziewa ten twój kochaś? – Kochaś? – Nerwowo drgnęła mi powieka. Wiedziałam, o kim mówił, ale rozmowa z Eugenią wystarczająco nadwerężyła ten temat, abym miała siłę kontynuować go z Mietkiem. – Robercik – uśmiechnął się pod nosem. – Nie jest moim kochasiem i nie wiem, gdzie jest. Ostatnio widziałam go wczoraj. – Ostatnio widziałam go wczoraj, ale nie wiem, gdzie jest – powtórzył złośliwie. – O coś ci chodzi? – O nic. I naprawdę nie umówiliście się na dzisiaj? – Nie! O tym, że Robert wybierał się na badania, w ogóle nie zamierzałam go informować. A tak swoją drogą, czego Półmietek mógł od niego chcieć? – Dobra, już dobra, jak przylezie mała, przejdę się do tego Zenona czy jak się tam wabi. Pewnie będzie coś wiedzieć. No to pa, lalka, leć już sobie. *** Ponieważ droga na Kozią wiodła obok papierniczego, w którym pracowała Baśka, postanowiłam wpaść do niej na chwilę. Właścicielami Bibułki byli jej teściowie. Tym razem przy kasie, tuż przy wejściu, siedziała jej teściowa, a Baśka stała w głębi sklepu i na półce układała towar. – Dzień dobry – powiedziałam. – Cześć Justynko! – Pani Lidka uśmiechnęła się serdecznie. Podobieństwo Piotra do matki było porażające. Gdyby tylko dał sobie natapirować włosy i na turkusowo pomalować powieki, z powodzeniem mogliby razem stanąć do konkursu Matka i synek transwestyta. Nigdy jednak nie podzieliłam się z nim tym świetnym pomysłem, bo, jak się już nieraz przekonałam, na żartach się nie znał, a jego matce tym bardziej bałabym się na ten temat bąknąć choćby i pół słówka. – Cześć, Józka! – Baśka, której uwagi nie uszło moje wejście, błyskawicznie znalazła się obok. – Wypijesz kawę? – Nie, dzięki, wpadłam tylko się pokazać. Mam coś do załatwienia na Koziej. – Na Koziej? To niedaleko Ary. Wiesz co? Wyjdę z tobą i skoczymy tam na coś dobrego. Co ty na to? – Pomysł niezły... – powiedziałam i z niemą prośbą spojrzałam na jej teściową. Wspólne wyjście bardzo by mi pasowało, ale nie chciałam zostać uznana za ignorantkę, która w demonstracyjny sposób olewa krajowy kryzys, odciąga ludzi od pracy i wbrew ich woli każe im wysiadywać po kawiarniach. – Idźcie, idźcie. Basia i tak miała już kończyć. – Uśmiechnęłam się do pani Lidki

z wdzięcznością. A jednak i ona też była kiedyś młoda! – Poczekaj, tylko doprowadzę się do porządku – rzuciła Baśka i zniknęła na zapleczu. Po kilku minutach wypadła stamtąd odświeżona, dzierżąc pod pachą torebkę. *** Od Bibułki na Kozią, przy której znajdowała się nasza kawiarnia, był przysłowiowy żabi skok. Po drodze tylko ogólnie poinformowałam Baśkę, po co wysłał mnie tam Mietek, a o szczegółach obiecałam opowiedzieć na miejscu. Kamieniczka znajdowała się na drugim końcu ulicy, u jej wylotu, i była w fatalnym stanie. Ujęłam w dłoń wielką, chyba mosiężną kołatkę i zastukałam. Odczekałyśmy chwilę. Nic. Znów zastukałam i nad głową otworzyło się okno. W pierwszej chwili, z powodu przewrażliwienia, spodziewałam się ujrzeć tam Eugenię, ale nie. Głowa, która się ukazała, była niemal łysa, otoczona wianuszkiem sterczących, siwych włosów i należała do starszego mężczyzny. – Czego? – Pan Karol? – Ano! – Przysyła mnie Mieczysław. Po plakaty. – Od razu tak trzeba było. Po chwili drzwi się uchyliły i Karol wręczył mi rulon. Na moment zatrzymał na Baśce szare, rozbiegane oczy: – A to kto? – Skinął na nią głową. Z torebki doszedł mnie dźwięk komórki. Zanurkowałam po nią ręką i nie zdążyłam nawet spojrzeć, kto dzwonił, bo się wyładowała. – Cholera – mruknęłam. – Cholera?! – Karol nerwowo siąknął nosem i dokładniej przyjrzał się Baśce. – Nie, nie koleżanka – sprostowałam. Jeszcze raz siąknął, zmarszczył brwi i zatrzasnął okno. – Brr... – wzdrygnęła się Bacha. – Co za nieprzyjemny typek! Kto dzwonił? – Nie wiem. Wyładowała się. Przeszłyśmy na drugą stronę ulicy, minęłyśmy kilka ozdobionych fuksjami ogródków piwnych i znalazłyśmy się u celu – kawiarnia Pod Czerwoną Arą stała przed nami otworem. Wnętrze kafejki od lat pozostawało niezmienne. Na ścianach widniały namalowane papugi, a pod sufitem dyndała klatka z wypchaną arą koloru zielonego i dlatego niezrozumiałe było dla mnie uporczywe trwanie przy nazwie Pod Czerwoną Arą. Na stolikach przykrytych śnieżnobiałymi obrusikami stały wazoniki z umieszczonymi w nich gałązkami pelargonii. Gdy zjawił się kelner, drobny chłopak z wąsem á la Don Kichot, zamówiłyśmy po koktajlu jagodowym. Ja dodatkowo wzięłam ciastko z owocami, a Baśka deser lodowy. – No, co tam u ciebie? Opowiadaj! – zażądała. Zebrałam myśli i radośnie rzuciłam: – Dostałam od Roberta piękną różyczkę! – Błogi uśmiech wykwitł mi na twarzy. – Coś ty! – Mimo że powiedziała to z łyżeczką w ustach, i tak wyczułam w jej głosie rezerwę. – Pierwszy raz dostałaś od faceta kwiatek czy jak? – Nie... – No widzisz. Nie ma więc czym się tak ekscytować. A teraz powiedz, po co ci te plakaty? – Spojrzała na rulon. – Dla Mietka. Otworzył agencję modelek.

Wyjęłam jeden i zademonstrowałam. – Hm... – Pokiwała z uznaniem głową. – To może być niezły biznes. Poczekaj! – Plasnęła się dłonią w czoło. – Chyba gdzieś na mieście widziałam już takie ogłoszenie! – Możliwe. Żebyś widziała, ile się zgłosiło dziewczyn! – Da ci podwyżkę? – Na razie nic o tym nie wspominał, ale dziś dostałam dwie stówy premii. Część premii – poprawiłam się. – Zrobiłaś już jakieś zakupy? – No właśnie, nie wiem, na co wydać. Myślałam o jakiejś książce. – O książce! Mało masz w mieście bibliotek? – Zapewne celowo nie wspomniała, że najbliższą mam na własnym osiedlu, bo wiedziała, że bibliofile dawno mnie do niej zrazili. – Zapisz się wszędzie, podwyższysz statystyki, a teraz sobie zaszalej. – Zaszalej? Kupując książki, też można nieźle poszaleć... – Oj, przestań! Tu niedaleko jest sklep z bielizną. Ostatnio były fajne promocje. Jak zjemy, możemy tam wpaść i coś sobie wybierzesz. Moje myśli pozostawiły w spokoju całe regały nieprzeczytanych książek i w sposób całkowicie niekontrolowany poszybowały ku Robertowi. Ciekawe, co też by mu się... A tfu, na psa urok! Co się w tej mojej głowie lęgnie! – A wracając do tych plakatów, pewnie kazał ich dodrukować, żeby porozwieszać jeszcze w innych miejscach? Pazerny – podsumowała Baśka. – Niezupełnie. Muszę ponownie rozwiesić je na moim osiedlu, bo niemal od razu po tym, jak powiesiliśmy je z Robertem, ktoś je pozrywał... – Z Robertem? – łypnęła na mnie krzywo. – Tak jakoś się złożyło... – Tia... jakoś się złożyło... Ciekawe... – Czy ty coś do niego masz? – najeżyłam się. – Przecież ci już mówiłam. Nie chciałabym, żebyś zrobiła coś głupiego. Facet jest z daleka, nie znasz go, a oczy masz zupełnie maślane. – Westchnęła i z głośnym bulgotem dopiła resztę koktajlu. – Z drugiej strony byłoby głupie, gdybyś swoje życie układała pod przyjaciółki. Dobra, przepraszam. Więcej nie będę tak mówić. Najważniejsze, żebyś była szczęśliwa. – Mówiąc to, nie patrzyła mi w oczy, tylko zezowała gdzieś po kątach. – Najlepiej zmieńmy temat – zaproponowałam. – Właśnie! I ty, i ja jesteśmy na tego faceta uczulone, przy czym pamiętaj, że alergia czasem może zabić. Nie spodobało mi się, że przyrównała go do siejącego śmierć alergenu, ale niech jej będzie. Nie dałam po sobie poznać, jak mnie tym porównaniem uraziła, tylko rzuciłam z innej beczki: – Zauważyłaś, że coś nie słychać o naszym zboczeńcu? – Jak zmieniać temat, to zmieniać. Lepiej obgadywać zboczeńca, niż spierać się z przyjaciółką na temat Roberta, bo jeszcze na jakieś odczulanie wyśle. – Racja. A ten twój sąsiad nadal prezentuje się na balkonie? – Nie, na razie się uspokoił. Ostatnio, wyobraź sobie, przyszedł do naszego biura. – Coś ty! A po co? – Chce kogoś poznać, ale jeszcze się nie zdecydował. Odezwała się komórka; tym razem w torebce Baśki. Wyjęła aparat. – Ada – poinformowała mnie i odebrała. – No cześć... wiem, że dzwoniłaś, bo jest teraz ze mną. Telefon jej padł. Co robimy? Siedzimy w Arze i jemy pyszności... – Umilkła, zapatrzyła się w okno i im dłużej słuchała, tym

bardziej marszczyła czoło. – Nie mogę w to uwierzyć! – Niemal krzyknęła. – Dobrze... tak... cześć. – Słuchaj! Ada mówi, że wczoraj wieczorem Mirka zgarnęła policja! – Policja?! A za co?! – Za jazdę po pijanemu i znieważenie funkcjonariusza na służbie! Zabrali mu prawko, ale to pikuś, bo wpakowali też do aresztu! – Rany boskie! – Złapałam się za głowę. – A mówiłam mu, żeby po pijanemu nie jeździł! – Jak to: mówiłaś? – Och, wczoraj wieczorem byliśmy razem na piwie. – Byliście na piwie?! I dopiero teraz mi to mówisz?! – Tak. Przecież ustaliłyśmy, że o Robercie nie mówimy. – A co ma piernik do wiatraka? O Roberciku, i owszem, miałaś zamilczeć, ale o innych facetach wprost przeciwnie! – Ale wobec tego, co zaszło, nie mogę opowiedzieć ci o Mirku, nie wspominając o Robercie. – Skoro inaczej się nie da, to mów tak, jak się da! No i zwięźle, nie pomijając żadnego ważnego szczegółu, zaspokoiłam jej żądzę posiadania informacji na temat minionego wieczora. – Moim zdaniem on na tej ławce czekał na ciebie – zawyrokowała, gdy już skończyłam mówić. – Klawiatura? – No, a kto niby siedział na ławce obok twojego bloku? – On. Ale to było niezupełnie obok mnie. A poza tym, skąd mógł wiedzieć, że będę tamtędy przechodzić? – Mógł się kręcić w tamtej okolicy i w końcu sobie gdzieś przysiadł. A że akurat tamtędy wracałaś, to już był przypadek. Ot, cała filozofia. – Kręcił się obok mojego bloku? – Ciarki przebiegły mi po grzbiecie. – Aha. I możliwe, że patrzył też w okna. – Patrzył w moje okna?! Co za szczęście, że nie mieszkam na parterze i nie może zobaczyć niczego poza światłem! – Ależ to romantyczne! – westchnęła. – Jaka szkoda, że taki z niego raptus i bluzgacz! Byłaby z was piękna para! – Nie sądzę. Nawet gdyby nie klął i był spokojny jak baranek, raczej bym się na niego nie skusiła – syknęłam. – Jak skończyłaś jeść, to chodźmy wreszcie na te zakupy! W drodze do sklepu na szczęście nie mówiłyśmy już ani o Klawiaturze, ani o fatalnych skutkach wczorajszego wieczora. Bacha opowiedziała o problemach z alergią Szymusia, o tym, że mały jest teraz z jej mamą nad morzem, a później ona tam dojedzie i zwolni mamę, bo słodki wnusio na pewno da jej w kość. W czym jak w czym, ale w brojeniu alergia mu nie przeszkadzała. – To tutaj. – Baśka zatrzymała się przed niewielką wystawą. Ja jednak, zamiast podziwiać zaprezentowaną tam ekspozycję, skupiłam się na witrynie znajdującej się tuż obok księgarni. – Popatrz, księgarnię otworzyli! – Zachwyciłam się. – Chodź, zobaczymy, może jest nowa Steel! – Ty jeszcze z tych romansów nie wyrosłaś?! – Złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą. – Najwyższy czas, żebyś przeżyła jakiś w realu. I ja teraz dopilnuję, żebyś na tę okazję coś sobie tu kupiła! I siłą wepchnęła mnie do sklepu. Był malutki i nigdy wcześniej na niego nie trafiłam. Być może dlatego, że od czasu Pawła na fason bielizny nie zwracałam szczególnej uwagi, a seks oraz

wszelkie sprawy z nim związane dołączyłam do spraw, którymi nie zaprzątałam sobie głowy – jak na przykład tym, w jaki sposób Nepalczycy zbierają miód. Sklepy z bielizną omijałam szerokim łukiem, a gacie i staniki nabywałam w wyniku pośpiesznego wygrzebywania z koszy wystawionych w Auchan, Biedronce czy innych sklepach typu mydło i powidło. Żadnych zbędnych zdobień, kolorystyka zgrzebna i niewzbudzająca niecnych chętek. Pilnowałam, aby mój kobiecy, seksualny pazur ciągle był równo i przede wszystkim bardzo krótko przycięty. Normalnie nigdy nie dałabym się odciągnąć od księgarni na rzecz zakupienia bielizny, ale od jakiegoś czasu w moim życiu normalnie już nie było. Na szczęście miałam w sobie jeszcze odrobinę zdrowego rozsądku i stłumiłam rodzące się, zdrożne pytanie: Co też mogłoby się spodobać... – Zobacz. – Baśka wskazała komplet w kolorze wina rozpięty na manekinie. – Ale seksowny! – Jak dla mnie trochę za bardzo – rzuciłam, intensywnie przy tym główkując, jak też mogłabym w nim wyglądać? Bielizna składała się ze sznurowanego po bokach gorsetu oraz pary stringów uszytych z połyskującej satyny. Była przepiękna, ale według mnie przeznaczona dla kobiet, które w łóżku miały odwagę i fantazję. Miały i przede wszystkim ich używały, na pewno więc nie była odpowiednia dla mnie. – Tamten bardziej do mnie pasuje – wskazałam na skromne bawełniane majteczki i mocno zabudowany staniczek. Całość, chyba poprzez błękitny kolor i białe kwiatki, wyglądała delikatnie i niewinnie. – Nie pieprz! Przymierzaj burgund! To jest chyba nawet twój rozmiar. Proszę pani – zwróciła się do mocno natapirowanej ekspedientki – może nam pani to zdjąć? – Wskazała placem na manekina. A gdy ekspedientka spełniła prośbę, Baśka przyłożyła do mnie seksowne skrawki, cmoknęła i powiedziała: – Pasuje! – Mówisz? – Z wahaniem dotknęłam śliskiego materiału. – Jak nie wierzysz, to właź za kotarę i przymierzaj. Zaszyłam się tam i, aby się czasem nie rozmyślić, włożyłam komplet tak szybko, jak to było możliwe. Po chwili Baśka, nie pytając, czy może, wetknęła głowę: – Józka, bosko! – Cmoknęła z zachwytem. – Naprawdę? – Nie dowierzałam jej słowom ani odbiciu w lustrze. Niektórym lustrom, jak i koleżankom zdarza się poważnie przekłamywać rzeczywistość. – Jasne! Delikatnie przejechałam dłonią po brzuchu. Materiał idealnie opinał ciało i spłaszczał pierwsze, nieśmiało narastające fałdki tłuszczu. – Biorę! – rzuciłam szybko. – No, to mi się podoba! Jedne porządne zakupy zamiast dziesięciu dostojnych par gaci po trzy złote za kilo. W mojej podświadomości, niczym lord Voldemort po stronach powieści o Harrym Potterze, krążył Sam-Wiesz-Kto... *** Pożegnałyśmy się na przystanku. Na moje osiedle nie było daleko i mogłam wracać pieszo, co z pewnością byłoby zdrowsze niż jazda autobusem, ale nigdy nie miałam kręćka na punkcie

zdrowego stylu życia, toteż twardo stanęłam na przystanku. Ba, nawet więcej, w oczekiwaniu na autobus przysiadłam sobie na pobliskiej ławeczce. Gdy nadjechał, zajęłam jedno z pierwszych miejsc, radośnie poklepałam torebkę, w której spoczywał mój najnowszy zakup i zagapiłam się na jadące z naprzeciwka auta. Zatrzymaliśmy się na światłach i zobaczyłam jakieś czarne, chyba porche. Och, co za auto... westchnęłam. Ale zaraz... Zamrugałam z niedowierzaniem. Za kierownicą siedział ktoś znajomy... znajoma kobieta... Wytężyłam wzrok. Przeciwsłoneczne okulary, długie blond włosy, opalenizna z solarium, a pod nosem niczym poduszki powietrzne – wielkie cyce. No niemożliwe! Toż to porno-Asia we własnej osobie! Tak, to na pewno była ona! Z ożywieniem mówiła coś do siedzącej obok osoby. Zaskoczona przeniosłam wzrok na pasażera... Ten osobnik również wydał mi się znajomy... O nieba, rany boskie i wszyscy święci razem wzięci! Przecież to Robert! Boleśnie pociągnęłam się za ucho, ale oni nadal tam byli. Razem! W tym fantastycznym czarnym porszaku! Uszczypnęłam się w policzek – wizja znikać nie zamierzała! Ostatnią deską ratunku była myśl, że upał uszkodził mi wzrok, albo mózg, a może i oba organy jednocześnie. Ale z drugiej strony w swym życiu przeżyłam już wiele dużo gorszych upałów i nigdy nic takiego mi się nie zdarzyło! Zdecydowanie musiałam przyjąć na klatę obraz tych dwojga, którzy rozmawiali ze sobą, jakby znali się od stu lat z okładem. Nie ma co, świetna konstelacja – ksiądz i gwiazdka porno! Tak byli pochłonięci rozmową, że mimo iż w autobusie byłam widoczna jak na widelcu, nie zauważyli mnie. Zagryzłam wargi. Właśnie złapałam Roberta na kłamstwie – przecież twierdził, że w Wielkich, prócz Zenobiusza, nikogo nie znał. Skoro tak, to jakim cudem siedział w porszaku ze sztandarową dziewczyną z naszej agencji?! I pomyśleć, że ja, naiwna idiotka, napawałam się magią wieczoru z nim spędzonego oraz poklepywałam świeżo nabytą seksowną bieliznę! Kilkakrotnie prychnęłam ze wzgardą – nad sobą, nad nim i nad tym, że byłam skłonna uwierzyć, iż marzenia się spełniają. Koślawo, ale jednak. To, że mój książę z bajki był księdzem, mogłam przełknąć, ale tego, że zadawał się z taką... już nie! Drogę z przystanku do biura przemknęłam błyskawicznie. Kiedy dotarłam na miejsce, zdążyłam się porządnie wykończyć myślami wyolbrzymionymi i mrocznymi jak głębokie wody Pacyfiku. Z impetem otworzyłam drzwi. Mietek, który wyjmował coś z szafy, odskoczył od niej jak oparzony. – Mam te cholerne plakaty! – wrzasnęłam i trzasnęłam nimi o biurko. – Widzę! A w ogóle, to jak tu wchodzisz?! To nie jest byle buda, tylko twoja praca i należy jej się nieco szacunku! – wydarł się na mnie. – A teraz wyjdź na korytarz i wejdź z powrotem! – Słucham?! – No tak! Wejdziesz, jak na kulturalnego człowieka przystało! No co się tak gapisz?! Wyłaź na zewnątrz, odczekaj kilka minut, i jak ochłoniesz, zapukaj i wejdź, gdy cię zawołam. – Słucham?! Na to wszystko jeszcze Mietka z jego musztrą mi było potrzeba! – Nie masz co słuchać, tylko marsz na zewnątrz! Zrobiłam, jak kazał, i wiele mnie kosztowało, aby znów nie przywalić tymi drzwiami. I pomyśleć, że zamierzałam mu powiedzieć, z kim widziałam tę jego pornodziwę! Figa z makiem! Za karę niczego się nie dowie! – pomyślałam z mściwą satysfakcją. Postałam chwilę, szybko policzyłam do pięćdziesięciu, i zapukałam do drzwi. – Wlazła! Mietek majstrował przy drzwiczkach szafy. W końcu oparł się o nią, na piersiach skrzyżował ręce i powiedział: – A teraz mi powiedz, z kim u niego byłaś, do cholery?!

– U kogo? – Karola! – Ach! Z koleżanką... ale skąd... – Bo mi powiedział! Gdybym wiedziała, że będzie o to zły, zostawiłabym Bachę w kawiarni i poszła do dziada sama. Ale w końcu nie mogłam tego wiedzieć, bo nie jestem prorokiem, tylko kosmetyczką po kulturoznawstwie. – Po co ją tam wzięłaś?! – żołądkował się, cały czas zapierając się plecami o drzwi szafy. – Ja jej tam nie brałam, tylko przypadkiem spotkałam na ulicy – skłamałam. – Nie mogłaś jej odprawić i iść do niego w pojedynkę?! – Jakoś tak wyszło... – Drugiej części premii nie dostaniesz! Rozumiesz?! O nie, nikt nie będzie na mnie krzyczeć! A tym bardziej nikt nie będzie tego robić wtedy, gdy moje uczucia są sponiewierane, marzenia zdeptane, a żałość hektolitrami wylewa się z serca! – Jak chcesz, mogę ci oddać i poprzednią! – Wyszarpnęłam z torebki pakunek i rzuciłam go na biurko. – Co to? – Równowartość poprzedniej części premii! Weź to sobie! Rozwinął papier, wyjął gorset, a potem stringi. Obejrzał wszystko z ciekawością pomieszaną z zaskoczeniem. – No... – powiedział przeciągle, odchrząknął i spojrzał na mnie spod oka. Poczułam się nieswojo. Tak samo patrzył na pornodziwę. – Musi ci być w tym ładnie... No dobra, schowaj te bajery, bo jak Mariolka zobaczy, co mam w ręku, łeb mi urwie. – Uspokoił się nieco. – A swoją drogą, nie spodziewałem się po tobie... – Czego?! – rzuciłam buńczucznie. – A niczego. Niczego... Poza tym zapomniałaś, że miałaś je rozwiesić, a nie przynosić tutaj. – Skinął głową w kierunku rulonu. Ależ nie, wcale nie zapomniałam! Do biura przyszłam, aby donieść mu na księdza Roberta i nadmuchaną Asię, ale sam doprowadził do tego, że niczego się nie dowiedział. I nie dowie. Kara musi być karą. – Rzeczywiście, jakoś tak nogi same mnie tu przyniosły... – Więc co? Idź już. – Rulon z plakatami pchnął w moim kierunku. – Zmęczona jestem. Odpocznę chwilę i pójdę. – A pić ci się nie chce? – zagaił z widoczną rezygnacją. – O, nawet chce. – O zobacz, jak się szczęśliwie złożyło, bo i mnie się chce! Dlaczego on ciągle opiera się o tę szafę? – Słuchaj, lalka, w takim razie masz tu stówę i leć do spożywczaka po mineralkę. Wzięłam pieniądze i poszłam. Po drodze nie omieszkałam zlustrować okien mieszkania Zenobiusza oraz całego podwórka. Gdy wróciłam, Mietek dla odmiany zajęty był układaniem papierów. W szafie oczywiście. – Burdel masz, lalka, jak cholera – stwierdził. – Jaki burdel?! – oburzyłam się, bo osobiście układałam tam ankiety i wiedziałam, że wszystkie leżały jak należy w równiutkich stosikach. – Burdel, burdel, a jakże – upierał się. Nie miałam siły na sprzeczkę. – Przyniosłam mineralną – powiedziałam.

– To się napij. Ja już spadam. I nie zapomnij ich rozwiesić. Pa! Trzasnął drzwiami szafy, potem wejściowymi i tyle go widziałam. Podeszłam do szafy i otworzyłam. Jaki burdel, co on bredził?! No tak, teraz rzeczywiście już był tam burdel. Pewnie Mietek potrzebował którejś z ankiet, ale dlaczego zrobił przy tym aż taki bałagan?! Wyjęłam wszystkie papiery i z ciężkim westchnieniem zabrałam się do ich porządkowania. 10 sierpnia, piątek Plakaty wisiały już tak, jak sobie życzył tego Mietek, ale ani jego, ani Mariolki od dwóch dni w biurze nie było. Zresztą, co tam oni, Roberta też nigdzie nie spotkałam. Pilnowałam biura i snułam ponure domysły na temat porno-Asi i Roberta... Cały czas szukałam wytłumaczenia, co robił w aucie tej ordynarnej dziwy? I sama nie wiem, czy bardziej targała mną zazdrość, czy niepokój, że zostałam oszukana? Może rzeczywiście się nie znali? Może porno-Asia tylko go podwoziła? A jeśli nie? Jeśli się znali, to dlaczego upierał się przy swojej samotności i tym, abym to ja się nim zaopiekowała? Ponadto pomysł z utrzymaniem w tajemnicy tego, że jest księdzem, wyszedł od niego i zaproponowanie go przyszło mu zadziwiająco łatwo. Czyżby za pomocą tego kłamstwa chciał uzyskać jeszcze jakiś inny, niecny cel? Jeśli tak, to jaki? Nie, to niemożliwe! Z wielkim oporem mogłam znieść fakt, że książę z moich marzeń to ksiądz, ale na pewno nie zniosłabym tego, że jest podłym bałamutem, który na dodatek zadaje się z osóbką o podejrzanej reputacji. Nie, nie mogłam tak o nim myśleć! Tak intensywnie pracowałam nad swoim punktem widzenia, że po pracy, w drodze powrotnej do domu prawie udało mi się wmówić, że wystrzałowa Joaśka była zbłąkaną duszyczką, a Robert podjął się zdania sprowadzenia jej na dobrą, chrześcijańską drogę. Tak, to było całkiem prawdopodobne. Z pewnością niedługo go spotkam i powie mi właśnie coś takiego. Uśmiechnęłam się do siebie i w nieco lepszym humorze wkroczyłam na klatkę schodową. Marzyłam o kąpieli, podczas której utwierdzę się, że Robert nadal jest zwykłym księdzem reperującym u wuja podupadłe zdrowie. Otworzyłam drzwi i nie zdążyłam przekroczyć progu, gdy za plecami usłyszałam szybkie kroki, a po chwili na ramieniu poczułam mocny uścisk i ktoś mnie wepchnął do mieszkania. – Auć! – krzyknęłam z bólu i strachu. Odwróciłam się. – To ty?! Co ty tu... – Przyszedłem na herbatkę. – Klawiatura wyszczerzył końskie zęby. – Ale, co ty tu... Błysnął przekrwionymi oczami i uśmiechnął się krzywo: – Co ja tu? Ano jestem. Wypuścili mnie z aresztu i wpadłem cię odwiedzić. – Tak szybko? – pisnęłam z rozczarowaniem. – Dwadzieścia cztery ha mnie trzymali, mało ci?! Już miałam mu przytaknąć, ale powstrzymało mnie jego rozjuszone spojrzenie. Przez głowę przemknęły mi wszystkie obejrzane w młodości programy 997, oraz inne, pokazujące krwawe morderstwa i brutalne gwałty. Rany! Czy on czasem nie miał ochoty mnie zgwałcić?! – Długo tu na ciebie czekałem, oj, długo... – Doprawdy, co za spotkanie... – wymamrotałam, kombinując, w jaki sposób wydostać się z domu, co w tym momencie byłoby najlepszym rozwiązaniem. – Tam jest kuchnia? – Skinął głową w prawo. – Tak. – No to idziemy robić herbatkę. – I popychając mnie przed sobą, podążył do kuchni. A więc najpierw zaspokoi pragnienie trzewi, a potem penisa!

– Tak, oczywiście... – zaśmiałam się panicznie. Zaczęłam nerwowo krzątać się przy tej herbacie. Zdzielić go czajnikiem? Teraz? A może poczekać, aż woda się zagotuje i wtedy polać go wrzątkiem? A jeśli przez przypadek wyleję wrzątek na siebie?! – Nigdy cię nie interesowałem, prawda? – rzucił z pretensją i oparł się o futrynę, tarasując mi tym samym jedyną możliwą drogę ewakuacji. – Nie, co ty... Ja zwyczajowo tak powściągliwie facetów traktuję... – Nie kłam. A to, że wpakowali mnie do ciupy, też tak obojętnie przyjęłaś? – Nie, no co ty. Przytrafiła ci się straszna przygoda, ale byłam zajęta i... – zaczęłam gadać co mi ślina na język przyniosła, ale Klawiatura mi przerwał: – Zajęta! – prychnął. – Nie żartuj! Nigdy do mnie nie zadzwoniłaś, a i z odbieraniem moich telefonów również miewałaś problemy! Czy ty kiedykolwiek traktowałaś mnie poważnie? Dobra, nie odpowiadaj, wiem i sam sobie odpowiem – nie! O, tak zupełnie głupi to on nie jest! – Czasem siłą trzeba wziąć coś, czego nie można dostać po dobroci... – kontynuował. Na matkę i babkę, więc gwałt nastąpi jeszcze przed herbatką! Oblizałam spierzchnięte wargi i dyskretnie rozejrzałam się wokół. Jaka cholera podkusiła mnie, abym właśnie wczoraj idealnie wysprzątała kuchnię?! Nigdy nie przeszkadzały mi walające się sztućce, szklanki czy kubki, a teraz, jak na złość, ani jednego byle gdzie porzuconego noża czy widelca. Nawet łyżka by się przydała – choćby do wydłubania oka, ale nic z tego. Blaty świeciły pustką, a wszystek kuchenny sprzęt leżał pochowany w szafkach i szufladach. Chociaż można by go załatwić klamrowym chwytem Nelsona. Baśka, która kiedyś interesowała się zapasami, pokazała mi, jak go zastosować, ale zbagatelizowałam cenną poradę i teraz gorzko tego żałowałam. – Ale najpierw herbatka. Nie szykujesz szklanek? Woda zaczyna się gotować. Uf... – Już, już... – Otworzyłam szafkę i drżącymi rękami wyjęłam dwie szklanki. – Yyy... Jaką wolisz: owocową czy czarną? – Obojętnie. Wrzuciłam do szklanek po saszetce różanej i zalałam wodą. Dyskretnie zważyłam czajnik w ręku. Cholera, zbyt lekki, trzeba było najpierw w niego rzucić, a dopiero potem bawić się w parzenie herbaty! – Przyjmiesz mnie tutaj? W kuchni? – rzucił urażonym tonem. – Nie, oczywiście, że nie! Zapraszam do pokoju! Postawiłam szklanki na tacę i ruszyłam przodem. Na plecach czułam jego gorący oddech. – Masz ładną szyję, wiesz? – rzucił od niechcenia, a moje serce zamarło. Czyżbym miała do czynienia z wampirem-gwałcicielem?! W literaturze ostatnio zapanowała moda na wampiryczne opowieści i może Klawiatura zbyt intensywnie się w nie wgłębiał? Jedni, żeby dostać szajby, muszą się nawąchać, a inni najwidoczniej naczytać. – To twój pokój? – przestał dyszeć i sapać i rozejrzał się wokół. – Całkiem przyjemny. A jak podobało się tutaj Robertowi? Skąd wiedział, że on u mnie był?! – Myślę, że mu się podobało – powiedziałam ostrożnie. – A teraz ty mi odpowiedz, skąd wiesz, że on tu był? – Justynko, niech ci wystarczy odpowiedź, że ja wiem bardzo dużo. Na przykład to, że w miejscu, gdzie mnie zatrzymały gliny, do tej pory nigdy nie łapali. Dziwne, prawda? Wiesz, poza tym jechałem przepisowo, a oni nagle ni stąd, ni zowąd się do mnie przyczepili. I wcale nie

pojechali za motocyklistą, który mnie wcześniej wyprzedził, tylko uderzyli od razu do mnie... – Może jechałeś za wolno i wydało im się to podejrzane? – Przecież powiedziałem, że jechałem przepisowo! – Ach tak, rzeczywiście tak mówiłeś. – Siadaj. Ze zgrozą pomieszaną ze zgorszeniem patrzyłam, jak mości się na kanapie – dokładnie w miejscu, gdzie siedział Robert, a potem ja z nabożną czcią układałam tam głowę! Klawiatura wyszczerzył kwadratowe zęby i poklepał miejsce obok siebie. Bez słowa, zachowując odpowiednią odległość, zrobiłam, czego oczekiwał. Między nami zapanowała ciężka cisza. W końcu nie było się czemu dziwić – w sytuacji przymusowego spotkania trudno o swobodną, przyjacielską konwersację. W końcu milczenie przerwał on – gość nieproszony i znienawidzony przez mnie niemal od pierwszego wejrzenia: – A mówiłem, że nie chcę pić alkoholu... – westchnął i pogłaskał mnie po głowie. – To trzeba było tego nie robić. Albo wypić, a potem skorzystać z taksówki. Byłam gotowa ją dla ciebie zamówić! – pisnęłam na swoją obronę. – Wiem, Justynko, wiem. – Znów mnie pogładził po głowie, a potem szarpnął gumkę i ją zerwał. Włosy rozsypały mi się na ramiona. – O, jak ładnie wyglądasz! A wracając do tematu, nie mogłem mojej daćki zostawić samej na parkingu. W milczeniu przyglądał mi się przez chwilę. – Nie sądzisz, że należy mi się jakieś pocieszenie?! – Słucham?! – Chwyciłam szklankę z herbatą i parząc sobie palce, postawiłam na oparciu łóżka. Niech tylko spróbuje mnie tknąć! – Tak. Pocieszenie. Buziaka byś dała. – Wybij to sobie z głowy! – jęknęłam bliska omdlenia. – Tamtemu chłystkowi pewnie dałaś, co? I była to pewnie jedna z wielu innych przyjemności, którymi go obdarzyłaś, co? – Mirek! Chciałam wstać, ale chwycił mnie za nadgarstek i przyciągnąwszy do siebie, posadził na kolana. Szklanka, pod wpływem gwałtownego ruchu, zachybotała i upadła na podłogę. Gorąca herbata zaczęła wsiąkać w dywan. – Niegrzeczna dziewczynka. Oj, niegrzeczna. Najpierw zajmiesz się mną, a potem posprzątasz. – Ratu... – Nie zdążyłam dokończyć, bo zatkał mi usta ręką. – Uspokój się! Myślisz, że chcę siedzieć za wymuszone pierdolenie? Na tyle, na ile pozwalała uciskająca łapa, przecząco pokręciłam głową. – Wiesz, co ci powiem? Robisz duży błąd, zadając się z tym Belmondo. Odrzuciłaś mnie i wdałaś się w romans z jakimś podejrzanym typem... Nie mogłam zaoponować, więc tylko ostrzegawczo zmarszczyłam brwi. – Nie rób min. Wiem, co mówię. Ja w ogóle dużo wiem... – Wymownie westchnął, jakby chciał tym podkreślić ogrom posiadanej, tajemnej wiedzy. – Na przykład, dlaczego Robert najpierw pomógł ci rozwieszać plakaty, a potem je w nocy pozrywał? – Chuchnął mi w nos. Poczułam woń piwa. Robert pozrywał plakaty?! Klawiatura kłamie! To niemo... Ale zaraz, to, że Robert pomagał mi je wieszać, było przecież prawdą. Drugą część mógł wymyślić, ale nie pierwszą. Skąd on o tym wiedział?! – Albo, Justynko, powiedz mi, gdzie i po co pojechał porszakiem z tą zajebistą blondyną? Widziałem ich ze trzy razy. Zawsze spotykali się wieczorem w jakichś ustronnych miejscach,

a dziś on wskoczył do jej autka z małą walizeczką w ręku. Wytrzeszczyłam oczy i przestałam się opierać. Klawiatura to wyczuł, zwolnił uścisk na ustach, ale nadal trzymał mnie na kolanach. – I co, Justynko, może ty znasz odpowiedzi na te pytania? – Skąd to wiesz?! – wychrypiałam oskarżycielsko. – Powiedzmy, że permanentnie nie dosypiam. – Co to ma do rzeczy?! – Pomyśl. – A ta blondyna... gdzie ich widziałeś? – Zajebista była, nie? A gdzie ich widziałem? Mówiłem przecież, że w ustronnych miejscach. I na dodatek dość ciemnych. – Czy oni się... Nie zdążyłam dokończyć, bo ktoś głośno, natarczywie zapukał do drzwi. To była moja szansa! – Jestem w domu, jestem! Już otwieram! – wrzasnęłam informacyjnie do osoby tam stojącej, na wypadek gdyby Klawiatura chciał mi udaremnić jej wpuszczenie. Wykorzystałam jego chwilową konsternację, wyrwałam się, i będąc już w korytarzyku, syknęłam: – Nawet gdyby Robert okazał się diabłem wcielonym, z tobą nie chcę mieć nic do czynienia! Nigdy! Szarpnęłam klamkę i otworzyłam. – Jadźk... to pani? Nie sądziłam, że kiedyś ucieszy mnie jej widok. Patrzyła na mnie z ciekawością, a w rękach trzymała niewielkie, białe pudełko. Miała jak zwykle starannie utrefioną fryzurę, pomarańczową bluzkę z dużym dekoltem i czarne legginsy. – Nie przeszkadzam? – Wymownie popatrzyła na moją zmiętą sukienkę i włosy w rozsypce. – Ależ skąd! Bardzo proszę, niech pani wejdzie! Szerokim gestem zaprosiłam ją do środka. – Byłam u Krzysia po utarg, a że przechodziłam obok, to pomyślałam, że wpadnę na kawę. Twój tatuś jest trochę zajęty, więc wybrałam się sama. Nie masz chyba nic przeciw? – Wcale a wcale. Proszę... proszę do pokoju. Klawiatura zdążył doprowadzić się do względnego porządku i przesiadł się na krzesło. Jednak rozbebeszone łóżko, rozbita szklanka i plama po herbacie świadczyły, że rozegrała się tam scena pełna przemocy. Albo namiętny seks... jak kto wolał. – A to kto? – zdziwiła się. – Kolega. Mirosław Kacperski. Mirku, to jest pani Jadwiga Kobylecka. – A Robert? – Jadźka popatrzyła na mnie z dezaprobatą. – Nooo... widzę, że sławetny Robercik ma szersze grono wielbicielek. – Klawiatura poderwał się z miejsca i cmoknął Jadźkę w dłoń. Jadźka zatrzepotała rzęsami i przysiadła na drugim krześle. – W zasadzie z panem też mogę zjeść ten torcik. Malinowy kupiłam. Justynko, kawę poproszę. Z ulgą wycofałam się do kuchni. Po półgodzinie Jadźka rozprawiła się z tortem i zaczęła zbierać do wyjścia: – Panie Mireczku, odprowadzi mnie pan kawałeczek? Spojrzał na nią z niechęcią. – Mam jeszcze do pogadania z Justyną. – Oj – zachichotała – wiem dobrze, że przeszkodziłam wam w słodkim tête-à-tête, a pan

pewnie chciałby dokończyć rozpoczęty wątek... ale tyle się ostatnio mówi o szalejącym w mieście obnażaczu, że męskie ramię bardzo by mi się przydało. Chociaż kawałeczek, no... – Przypomniało mi się, że też muszę wyjść. Nie zrobiłam zakupów. – Szybko wciągnęłam sandały, a rękę położyłam na klamce. Klawiatura podniósł się ciężko i popatrzył na mnie zimno: – Niedługo się spotkamy – rzucił. Jadźka zachichotała perliście i wyszliśmy przed blok. Na zewnątrz odetchnęłam głęboko. Niebezpieczeństwo, przynajmniej na razie, zostało zażegnane. – Proszę pani! – usłyszałam nagle za plecami. Odwróciłam się. To była wnuczka czarnobrewej bibliofilki, obok stała jedna z jej koleżanek. – Tak? – zapytałam ze zniecierpliwieniem. – Przepraszamy, że przeszkadzamy – spojrzała na Jadźkę i Mirka. – Ale my tylko na chwilę. Pamięta nas pani? – Pamiętam, o co chodzi? – Bo my tak bardzo chcemy zostać przyjęte do tej agencji... Wolałyśmy zaczepić panią tutaj, niż iść do biura, bo ten facet znów by nas wyśmiał. Pomoże nam pani? – Dziewczyny, nie mam teraz czasu. – A jutro? Jutro znajdzie pani dla nas czas? Każda może przynieść swoje portfolio. – Nie. Nie pomogę wam. Rozumiecie, szef musi zatwierdzić każdą kandydaturę. A teraz uciekajcie już, bo ciemno się robi. – Tak, tak, idźcie lepiej do domów, żebyście czasem na tego zboczeńca w krzakach nie trafiły – wtrąciła Jadźka i wzięła Klawiaturę pod ramię. – Dobrze, że ja mam opiekuna! I w dodatku takiego przystojnego! Klawiatura puścił tę uwagę mimo uszu, a młode zachichotały z zażenowaniem. – To do zobaczenia! – rzuciłam im wszystkim, odwróciłam się na pięcie i pośpiesznym truchtem ruszyłam do sklepu. Na miejscu pod osłoną regałów przeczekałam, aż wszyscy się rozejdą w swoje strony i wyszłam dopiero wtedy, gdy Jadźka pociągnęła Klawiaturę w kierunku parczku, a dziewczyny zakończyły żywiołową debatę i ruszyły ich śladem. *** W domu zaryglowałam drzwi na cztery spusty i co jakiś czas sprawdzałam zamek, czy aby na pewno dobrze trzymał. Byłam nerwowa jak kot, a każde stuknięcie powodowało, że zrywałam się na równe nogi. Gdyby wewnętrzna walka, którą ze sobą toczyłam, była widoczna na zewnątrz – policzki miałabym podrapane, a czuprynę przetrzebioną w poważnym stopniu. A bój ów rozgrywał się między tym, czy zadzwonić na policję, czy też tego nie zrobić? Gdybym zdecydowała się na pierwszy krok, to w zasadzie, co też takiego istotnego mogłam im powiedzieć? Że znajomy po wizycie w areszcie śledczym wpadł do mnie na herbatę i przy tym miał bardzo zły humor? Gwałtem wręcz mi nie groził, ba!, nawet sam powiedział, że nie uśmiecha mu się oglądanie świata zza krat! Przez chwilę poogryzałam jeszcze paznokcie, potem skupiłam się na doprowadzeniu ich do porządku i ostatecznie skonkludowałam, że jak już mam do kogoś dzwonić, to najlepiej do którejś z dziewczyn, bo z kimś pogadać koniecznie musiałam. I to natychmiast! – Basia?! – jęknęłam rozpaczliwie, gdy wreszcie odebrała. Próby dodzwonienia się do Ady spełzły na niczym i nie wiem, co bym zrobiła, gdybym i z drugą przyjaciółką nie mogła się skontaktować. – Ano ja. A co masz taki zmieniony głos? – Och, żebyś tylko wiedziała! – pisnęłam zza firanki, gdzie obserwowałam, czy Klawiatura

czasem nie przycupnął za którymś z drzewek. – Ale niczego nie wiem i mnie oświeć! Nie musiała mi tego dwa razy powtarzać. Oświeciłam ją na tyle, na ile pozwalało mi zdenerwowanie, które w znaczący sposób osłabiało zdolność mojej koncentracji i negatywnie się odbiło na sposobie formułowania zdań. Bez ładu i składu rzucałam po kilka rzeczowników, czasem przymiotnik, a raz po raz spójnik. Znałam jednak Baśkę, a przede wszystkim ona znała mnie, w lot pojęła więc odmalowaną przeze mnie grozę sytuacji. – No niemożliwe! – wrzasnęła na podsumowanie. – Toż ta menda niemal cię zgwałciła! I pomyśleć, że tak długo kibicowałam, aby wam wyszło! – piekliła się po drugiej stronie telefonu. – Józka, pakuj manele i przyjeżdżaj do mnie na nocleg! Przecież on może zechcieć wrócić i dokończyć niecnego dzieła! Ja przyjechać nie mogę, bo mama Szymusia mi odwiozła. Mały marudzi, nie wiem, może ząb mu się wyrzyna albo coś mu zaszkodziło i brzuch go boli. Wiesz, jak to jest z dzieciakiem. Gadać prawie nie gada, więc nie powie, co wykombinował, a że wszędzie wlezie i do tego apetyt ma nieprzewidywalny, więc możliwe, że i tym razem biegunki dostanie. Rozumiesz, takim jęczącym dzieciakiem nikogo obarczyć nie mogę, zresztą on w takim stanie tylko do mnie się pcha, więc ty przyjedź, bardzo cię proszę! – Słowa te musiała wyrzucić z siebie na jednym oddechu, bo gdy skończyła, usłyszałam, jak głęboko nabiera powietrza w płuca. – Do ciebie na nocleg? – Zastanowiłam się. Pomysł nie był zły, ale wiązał się z wyjściem z domu. A poza tym... Szymuś... śliczny gnojek na ogół był kochany i znałam go nie od dziś, ale doskonale pamiętałam, jak mnie pogryzł podczas jednej z naszych szaleńczych zabaw. A teraz Bacha mówi, że był marudny. Jeśli w ferworze radości wygryzł mi kawał ręki, to do czego był zdolny, gdy miał zły dzień?! Za duże ryzyko! Wolę siedzieć w domu! – Eee, nie... dzięki! – Jak nie chcesz do mnie, to leć do Eugenii. Zawsze nie będziesz sama. – Do Eugenii? Lepiej nie, bo przecież będę musiała wyjść na korytarz! Zapomniałaś, że właśnie tam się na mnie zasadził?! – A co zrobisz, jak ci w nocy przylezie?! – Zadzwonię po policję! Tym razem już to zrobię! Donosicielstwem i wszelkimi przerysowanymi skargami wprawdzie brzydzę się permanentnie, ale jak przylezie, to tym razem go zakabluję! Nie będę się kłaść, tylko obserwować podwórze i czujnie nasłuchiwać, czy się nie zbliża! – No, dobrze... Ale jesteś pewna, że nie chcesz do mnie wpaść? Piotra bym po ciebie wysłała – kusiła, a mnie przed oczami stanął widok roześmianego Szymusia z czterema siekaczami umazanymi moją krwią. – Nie, nie. Naprawdę, dzięki. – Siedź więc cicho i bądź czujna! – przykazała mi na koniec i się wyłączyła, bo gdzieś w pokoju dał się słyszeć ryk słodkiej bestii. 11 sierpnia, sobota A jednak nic mi się nie stało. Noc minęła spokojnie i niepostrzeżenie. Zasnęłam na fotelu z komórką w jednej i nożem w drugiej dłoni, u stóp mając patelnię. Rano o intensywności minionych przeżyć przypominał rwący ból głowy. Po kolei przesuwały mi się przed oczami wypadki minionych dni, przy czym temat Roberta zepchnął na margines wybryk Klawiatury i w moich rozmyślaniach zajął czołowe miejsce. Gdy zupełnie powróciłam do rzeczywistości, od

razu pomknęłam do okna. Podwórze było wolne od Klawiatury, balkon Zenobiusza stał otworem, a mieszkańców nie byłam w stanie dojrzeć. Zaparzyłam kawę i stanęłam w kuchni przy oknie. Zabębniłam palcami o parapet. Co robić? Nie miałam cierpliwości czekać, aż kawa ostygnie. Eugenia! Możliwe, że była w posiadaniu jakichś informacji, które mogłyby zaspokoić moją ciekawość! Ubrałam się w to, co mi wpadło w rękę, i dyskretnie wychynęłam na korytarz. Cisza. Nikogo. Na palcach podeszłam do schodów i spojrzałam w dół – żadnego cienia, żadnego podejrzanego ruchu. Wróciłam, zamknęłam drzwi i co sił w nogach pognałam do sąsiadki. Przywitała mnie ubrana w granatowy fartuch w czarne groszki. Zza uchylonych drzwi dobiegał zapach smażonej ryby. – Justynka? Dobrze, że cię widzę, złociutka. Żebyś ty wiedziała, co się stało! Jednak miałam nosa, że się do niej wybrałam! – Co takiego?! A. Mojego Roberta potrącił samochód (albo zrobiła to jakaś inna straszliwa machina). B. Mój Robert został zamordowany. C. Mojego Roberta ktoś porwał! D. Z moim Robertem stało się A, B i C! – Ale wejdź, Justynko, rybkę właśnie smażę, spróbujesz morszczuczka, a ja dokładnie ci wszystko opowiem. – Nie, nie mam czasu na jedzenie. Chciałam tylko zapytać o Roberta. Mam nadzieję, że z nim wszystko w porządku? Łypnęła spod oka. – A coś ty, dziecko, dziś taka nerwowa? – Sama pani mówiła, że coś się stało, więc pomyślałam, że to może Robertowi... – Księży Bóg pilnuje – mruknęła. – Nic mu nie jest – ucięła. – Tak?.. Uf... to świetnie... – powiedziałam ze złudną nadzieją, że może wymsknie się jej coś na jego temat. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Tylko świdrowała i świdrowała mnie oczami, marszcząc przy tym czoło, jakby chciała wgryźć mi się do mojej głowy i wyrwać wszystkie myśli. Nie było to przyjemne. – W takim razie do zobaczenia – odwróciłam się na pięcie. – A nie jesteś ciekawa, cóż to się wczoraj wydarzyło? Cokolwiek by to było, niezbyt mnie interesowało, jeśli nie dotyczyło Roberta. – Och, oczywiście, że jestem ciekawa! – No to, moja złociutka, trzymaj się mocno! Otóż wreszcie złapali tego zboczeńca! – Zenobiusza?! – wrzasnęłam zaskoczona. – Zenobiusza? A czemu akurat jego w to mieszasz?! – fuknęła i znów wzrokiem zrobiła mi dziurę w głowie. Jednak jej szczere zaskoczenie dało mi do myślenia. Czyżby to nie był on?! Mylić się jest rzeczą ludzką, ale pomyłka i pomówienie to dwie różne sprawy. – Ach, ja nic nie mówiłam! Tak tylko mi się... czknęło... – chciałam ją zbyć, zbagatelizować temat, odwrócić uwagę, zrobić cokolwiek, aby tylko przestała drążyć ten temat. Eugenia tymczasem stanęła w rozkroku i ujęła się pod boki: – Czknęło?! Taka czkawka to poważne oskarżenie! Zaraz mi tu powiedz, skąd ci to przyszło do głowy! Żeby Zenobiusza o takie rzeczy podejrzewać?! Coś podobnego! – Bo... – Bo? – On tak dziwnie się zachowywał... – Dziwnie? Kiedy? – Mniej więcej od czasu, gdy ekshibicjonista pojawił się w naszym mieście.

– Ale co takiego robił, że posądziłaś go o takie plugastwa?! Jej spojrzenie było jak kule armatnie – aby nie wystrzeliły, natychmiast musiałam jej wszystko powiedzieć! – No dobrze, niech będzie. Na przykład w samych slipach pojawiał się na balkonie i potrafił, bez ruchu, stać tak z godzinę albo i dłużej. No przecież to jest nienormalne! Albo zaczął biegać. Ja wiem, że bieganie nie jest niczym zdrożnym, ale jak dołączyłam do tego balkonowy negliż, to jakoś tak samo mi wpadło do głowy, że w sumie nie wiadomo, gdzie i w jakim celu on tak sobie biega... a ponadto... – A ponadto co? – Ponadto raz po raz w nocy goły po mieszkaniu chodził. Przy otwartych oknach – dodałam szybko. – Uuuuu.... – przeciągle zawyła Eugenia. – Widzę, że domowe zwyczaje Zenobiusza nie są ci obce. Czy ty łóżko masz na parapecie, że tak wszystko o nim wiesz? – No nie – stropiłam się – ale im większe dziwactwa wyczyniał, tym częściej go obserwowałam. Eugenia pokiwała głową. – A mówiłam mu, że jest za stary! – wybuchła. – Za stary? Na co? – A na te jego feng shui i inne wschodnie ćwiczenia! Na starość odmładzać mu się zachciało! Nawet nie wiem, czy dobrze nazwałam to, co ze sobą wyczyniał! Mówiłam mu, aby wszystko robił dyskretnie, bo inaczej ludzie będą się z niego natrząsać albo, co gorsza, wezmą za wariata. No i mało co się myliłam, bo ty, złociutka, wzięłaś go za samego okazywacza. Żeby mu to jeszcze na zdrowie wyszło! Od tego wystawania na balkonie reumatyzm mu wlazł w prawe kolano. Ma, na co zasłużył! – lekceważąco machnęła ręką. – To znaczy, że te wszystkie dziwne rzeczy, które robił, były tylko ćwiczeniami? – Nie inaczej. – Ach... – No właśnie, tylko ach na to można powiedzieć i resztę okryć wstydliwym milczeniem. No, ale wracając do tego zboczeńca... – No właśnie, gdzie go dorwali? – A w krzakach na naszym osiedlu! – Pani żartuje! – wzdrygnęłam się. – Ależ skąd! I oprzyj się moja droga o poręcz, bo nie uwierzysz, dzięki komu został ujęty. – Dzięki komu? – Wnuczka Elżuni go zdybała! To było wczoraj wieczorem, zasadził się na nią i jej koleżankę w krzakach i wyskoczył, myśląc, że zrobi dobre wrażenie. A one co? Ha! Zuch dziewuchy! Wnusia Elżuni cap za komórkę i wykręciła na policję, a ta druga uderzyła w dziki wrzask. Biedaczysko nie zdążył daleko uciec, bo policjanci nadspodziewanie szybko wylecieli z innych krzaków i go ze sobą zabrali. Nie ma co, dzielne dziewuchy! A jaka szybka policja! – cmoknęła z uznaniem. – Rzeczywiście nadzwyczajnie! A co do tych małych, akurat wczoraj wieczorem z nimi rozmawiałam. No, no, kto by się spodziewał! – Z podziwem pokiwałam głową. Dziewczyny zapewne w modelingu kariery nie zrobią, ale w służbach specjalnych albo jakiejś agencji ochrony, czemu nie? – Ale! To nie koniec! Elżbieta mówiła mi, bo to ona z rana z ową wieścią do mnie dzwoniła, że zboczeniec to jakiś twój znajomy. Jej wnusia zapierała się, że właśnie wczoraj wieczorem stałaś z nim przed blokiem. – Kule armatnie dawno zniknęły z jej oczu i w ich miejsce pojawiły

się dwa znaki zapytania. – Słucham?! – No mówię, co mi powiedziała. Wczoraj wieczorem stałaś ze zboczeńcem przed blokiem i do tego jeszcze z jakąś kobitką. Tak twierdziła wnuczka Elżuni. Jakich ty, dziecko, znajomych masz, bój się Boga! – Załamała ręce. Klawiatura?! Ostatnią rzeczą, o którą mogłam go posądzić, było to, że rajcowało go obnażanie się po krzakach! Mogło być tak, że odprowadził Jadźkę i wrócił na nasze osiedle na łowy. Wnuczce Elżbiety i jej koleżance nie śpieszyło się do domów i być może siedziały na ławce, być może spacerowały, pocieszając się z powodu zniweczonej kariery. Natknął się na nie, poczuł niecną chętkę i nie spodziewał się, że to spuszczenie slipów będzie jego ostatnim. Oczywiście natychmiast obdzwoniłam dziewczyny. Obie, przerażone moją opowieścią, kategorycznie zapowiedziały swoją wizytę. Niestety nie mogły przyjechać wcześniej niż wieczorem, ale i tak bardzo się ucieszyłam. – A jak tam synuś? – rzuciłam do Baśki, siląc się na wesoły ton. – Ma się lepiej? Z kim go zostawisz? – Silnie zaakcentowałam ostatnie słowo. – Ach, już wszystko dobrze. Trzonowy się wyrżnął i Szymuś znów jest słodki jak miód. Teściowa z nim zostanie. Trzonowy! Zadrżałam na ciele i duchu. Niech łaska boża trzyma go ode mnie z daleka! – Świetnie, świetnie... – mruknęłam. – Zrób tylko coś dobrego – rzuciła jeszcze Baśka na pożegnanie. *** Przed przyjściem dziewczyn zrobiłam duże zakupy, wśród których znalazło się nawet wino z zielonej śliwki ume! Tak, tak! Nigdy nie spodziewałabym się, że mogłabym je dostać w osiedlowym sklepiku, a tu proszę, jaka niespodzianka. Podczas gdy robiłam przegląd piw w lodówce, sklepikarz zagadnął: – Nie wiem, czy pani lubi winko, ale mam tu coś w promocji. Ostatnią butelkę – podniósł w górę półlitrową butelkę Choya Silver. Taką samą, jaką Robert kupił Jadźce. – Wino śliwkowe? – Z zaskoczenia musiałam mieć nietęgą minę, bo powiedział: – A tak, ta butelka od roku nam się tu wala. Za dychę pani puszczę. Zupełnie zapomniałam o piwie, bez mrugnięcia okiem kupiłam wino i niby cenne trofeum położyłam na sam wierzch zakupów. Będzie na jakąś ważną okoliczność, postanowiłam. W domu natychmiast schowałam je do barku, a potem, nucąc pod nosem Znów jesteś ze mną..., rozłożyłam pozostałe produkty w szafkach. Moja codzienna dieta zazwyczaj była skromna i nieskomplikowana, ale zdarzały się dni, kiedy dostawałam napadu szaleńczego pragnienia, by zjeść coś szczególnego przygotowanego własnoręcznie – na przykład tartę szpinakową lub furę knedli ze śliwkami. A że w oczach przyjaciółek uchodziłam za specjalistkę od ciast, postanowiłam upiec sernik – wielki, polany czekoladą i posypany prażonymi orzechami. Rozpusta! Przywdziałam kuchenny fartuch i zirytowana, że wpierw ochoczo nucona piosenka już przylgnęła do mnie na dobre, zabrałam się do pracy. Gdy wstawiłam ciasto do piekarnika i zaczęłam się szykować do kąpieli, u drzwi zadzwonił dzwonek. Pewnie dziewczyny, pomyślałam, a że akurat nogi zaplątane miałam w opuszczone majtki, kilkoma niezgrabnymi susami przemieściłam się do przedpokoju. – Kto tam? Odpowiedziała mi cisza. Czyżby to nie były one?

Wydało mi się, że usłyszałam jakiś dźwięk. – Kto tam?! – powtórzyłam ogarnięta paniką. Włosy zjeżyły mi się na głowie. Jak nic Klawiatura wyszedł z aresztu i przybiegł użyć swego męskiego akcesorium, którym nie tak dawno mi groził! Znowu ktoś zapukał, tym razem energiczniej, a po chwili usłyszałam zgłuszony śmiech. Drań, już się cieszy!!! Sięgnęłam do szafki po but. Balerinka! Odrzuciłam ją, bo nie dawała możliwości zadania bólu o oczekiwanym przeze mnie natężeniu. Zanurkowałam i wyjęłam szpilkę. Taką można przynajmniej oko wyłupić. – To my! Ada i Baśka! Otwieraj! Odetchnęłam z ulgą i otworzyłam. Dziewczyny, przepychając się w drzwiach, wparowały do środka. – Ale napędziłyśmy ci stracha, co? – Rzeczywiście, tak zabawne jak cholera! – prychnęłam. – Gdzieś się wybierałaś? – zapytała Ada. – W jednej szpilce? I w dodatku trzymanej w ręku? – dorzuciła Bacha. – Nigdzie się nie wybierałam! To było na Klawiaturę! Nawet w obliczu koszmaru, jaki przeżyłam, trzymają się was durne żarty! – Pogroziłam im butem. – Rzeczywiście, nieźle cię nastraszył! – Baśka podała mi wino, Byczą Krew: – Masz tu Byczą, aby nam ten wieczór minął byczo! A co do Mirasa, od początku widziałam, że źle mu ze ślipiów patrzy, tylko nic nie mówiłam, aby nie robić mu złego pijaru – powiedziała. – Co takiego?! Przecież chciałaś mnie z nim wyswatać! – Coś ci się pomyliło – mruknęła. – Co tak bosko pachnie? – pociągnęła nosem. – Sernik – burknęłam. Wprowadziłam je do mojego pokoju, gdzie jak za dawnych czasów wszystko przygotowane było do babskiego wieczoru – stolik nakryty ładną serwetką, a dla przyjemniejszej atmosfery tu i ówdzie postawione małe świeczuszki. – A jak wiadomość o Klawiaturze przyjął Maks? – zapytałam Adę. – Ciężko – westchnęła i podała mi sześciopak piwa – najpierw areszt, a teraz to. Wisi z ciotką na telefonie i gęsto ją pociesza. Nawet nie miał ochoty z nami iść. Jak będziemy chciały wracać, mamy po niego zadzwonić. – No i dobrze, że został – powiedziała Baśka, wyjęła mi z rąk piwo i sprawnie się obsłużyła. – Będziemy mogły swobodnie pogadać. A wy sobie same otwórzcie – podała Adzie pozostałe, nadal owinięte w folię puszki. – Ten sernik to długo będzie się jeszcze piec? – rzuciła od niechcenia i położyła się na kanapie. – Zaraz sprawdzę. – Popędziłam do kuchni, wbiłam w ciasto patyk, wyciągnęłam i fachowo go obmacałam. Do fazy dojrzałości konsumpcyjnej sernikowi brakowało jakichś piętnastu minut. – Jeszcze trochę – poinformowałam ją po powrocie i sobie również otworzyłam puszkę. Podczas moich ostatnich rozmyślań stwierdziłam, że najwyższa pora, aby dziewczyny dowiedziały się wszystkiego na temat Roberta. Klawiatury definitywnie pozbyłam się z mojego życia, mogłam więc już im powiedzieć, kim naprawdę był Robert i jaką rolę miał odegrać w moim życiu. – Poczekajcie, idę po wino – powiedziałam i wstałam z podłogi. – Przecież już jedno mamy i do tego piwo – zauważyła Ada. Wzruszyłam ramionami i wyszłam do pokoju taty, do barku, w którym stało zacne wino z zielonej śliwki ume. Dziewczyny miały wreszcie poznać prawdę i świetnie się składało, że mogło się to odbyć przy tym właśnie winie. Winie, które miało dla mnie szczególne znaczenie. Zabrałam butelkę, kieliszki i do nich wróciłam. – Proszę – rozlałam alkohol i im podałam.

– A cóż to takiego? – Baśka nieufnie powąchała zawartość swojego kieliszka. – Wino ze śliwki... – Znaczy się sikacz pospolity – przerwała mi. – Czy ty myślisz, że jestem na tyle pijana, że wleję to w siebie bez mrugnięcia okiem? – To nie jest żaden sikacz! Kolejna osoba po sklepikarzu obrażała Choya Silver! Czy oni mieli jakiekolwiek pojęcie o alkoholach?! – To jest wino z zielonej śliwki ume i kupiłam je na specjalną okazję! – Specjalną okazję? – Baśka upiła łyk, mlasnęła i na jej twarzy pojawiło się przyjemne zaskoczenie. – Dobre to! – Czy coś się stało? – Ada również zanurzyła usta w kieliszku, ale nic nie powiedziała. – Jakaś zmieniona jesteś – zauważyła. – Muszę wam coś wyznać... – Jak rany, chodzi o tego Robercika! Adka, zobaczysz, ona nam do tych Kielc jednak wyjedzie! – wrzasnęła Baśka i jednym haustem opróżniła kieliszek. Zakrztusiła się, Ada walnęła ją w plecy, a że kaszel nie ustępował, pobiegła do kuchni po szklankę wody. Baśka przyjęła ją z niemą wdzięcznością i wypiła duszkiem. – Ja przez nią kiedyś zejdę z tego świata – pogardliwie skinęła głową w moją stronę. – No mów, co tam zmajstrowałaś! – Poczekaj – odezwała się Ada – czy ten sernik nie będzie mieć już dość? Chyba w piekarniku jakąś zadymę widziałam. Rzeczywiście! Zupełnie o nim zapomniałam. Pobiegłam do kuchni i wyciągnęłam sernik z piekarnika. Na szczęście przypalił się tylko trochę, i to z boku, łatwo więc można było felerny kawałek odkroić i się go pozbyć – albo dać Baśce, bo ona przecież była wszystkożerna. Otworzyłam okno, aby wywietrzyć, po czym zaniosłam tortownicę do pokoju i postawiłam na stoliku. Zupełnie nie wiedziałam, jak im powiedzieć, że celowo wprowadziłam je w błąd? Na swoją obronę miałam to, że moimi działaniami usilnie chciałam odstraszyć Klawiaturę. Wiedziałam jednak, że tak czy inaczej dziewczyny na pewno wytoczą przeciwko mnie najcięższe działa i będę musiała porządnie się nasłuchać. – Ada, podaj jej piwo albo polej tego śliwkowego sikacza, niech wreszcie zacznie gadać. Aż się boję usłyszeć to, co ma do powiedzenia – burknęła Baśka. Ada nalała wina oraz podała otwartą puszkę. – A teraz już gadaj! Wzięłam piwo oraz kieliszek i wróciłam na moje miejsce na podłodze. – Bo to chodzi o Roberta... – Tego już się domyśliłyśmy. – No tak... Po pierwsze musicie wiedzieć, że on jest moim księdzem z bajki... – zaczęłam. – Język jej się plącze – mruknęła Bacha do Ady. – Księciem. Więc jest księciem. Tak, słyszałyśmy już co nieco o tym typie... – westchnęła teatralnie. – Nie poprawiaj mnie, bo wiem, co mówię. On jest księdzem! – Wypiłam wino i odstawiłam kieliszek na bok. Dziewczyny łypały na mnie z niezrozumieniem w oczach. Wykorzystałam ich milczenie i opowiedziałam krótką historię naszej znajomości, nie pomijając żadnego faktu. – Księdzem?! – poderwała się Baśka. – I dopiero teraz nam to mówisz?! Przez ciebie przeżyłam ze trzy bezsenne noce, że nam do tych Kielc uciekniesz, a tu proszę! Moje obawy okazały się bezpodstawne. Ksiądz! I po co ja się tak o ciebie martwiłam?! – Co ona powiedziała?! – z niedowierzaniem zapytała Ada.

– To, co słyszałaś! Kręciła nas razem z tym klechą, a my od zmysłów odchodziłyśmy! – Nigdy ci tego nie wybaczę! – powiedziała Ada i dostała czkawki. – Nie mogłaś wymyślić czegoś innego, aby odstraszyć tego Klawiaturę? Musiałaś przy tym narażać nas na niepotrzebne nerwy? – Już sama nie wiem, co było gorsze: że my takie znerwicowane byłyśmy czy to, że nam nie zaufała i od początku nie powiedziała, kim on tak naprawdę jest! – dodała Baśka. – A tak na marginesie, jaki zasięg miało wasze udawanie? – ostrożnie zapytała Ada. – Nie rozumiem... – No chodzi mi o to... czy na przykład... się z nim całowałaś? – wyrzuciła z siebie i poczerwieniała zawstydzona. – Oszalałaś?! – Poderwałam się z podłogi. – Dobrze, że się ruszyłaś, ukrój nam wreszcie tego sernika – poleciła Baśka. – No, ale żeby księdzu w głowie były takie intrygi?! – Pokręciła z dezaprobatą głową. – Udawać nie-księdza, mamić kwiatkiem, a potem zrywać plakaty? Po co on to robił? Co to za typ?! – Najwyraźniej podejrzany! – Ada pokiwała głową. – Nie mniej niż Klawiatura! – Sentyment, jaki do Roberta żywiłam, kazał mi go bronić pomimo jego znajomości z pornodziwą oraz wszelkich innych niedomówień. – Nie masz farta do facetów. Oj, nie masz – powiedziała Baśka uspokojona wielkim kawałkiem ciasta, który wylądował na jej talerzyku. – Ale grunt, że rozgryzłaś go, nim do reszty cię omotał. – I co będzie dalej? – zapytała Ada. – Nie wiem. Gdy go spotkam, zapytam o te plakaty. – I o Klawiaturę też zapytaj, bo na mój gust, to właśnie on na niego tych gliniarzy nasłał. – Ale to jeszcze nie koniec... – bąknęłam cichutko. – Mów głośniej. – To nie koniec... – powiedziałam jeszcze ciszej, ale Baśka, która zdążyła się do mnie nachylić, zdążyła już to usłyszeć. – Jak to nie koniec?! – zagrzmiała. – Jesteś z nim w ciąży?! – Daj spokój, przecież się nawet z nim nie całowała! – wtrąciła Ada. – Co ty za bzdury pleciesz? – prychnęła na Adę. – Sama bez całowania w ciążę zaszłam, więc wiem coś na ten temat. A ty mów zaraz, co tam jeszcze nawywijałaś! – Ja nie, ale on tak. To znaczy chyba tak... Otóż widziałam go w porszaku ze sztandarową dziewczyną z naszej agencji. – Jaką dziewczyną? – Przylazła do nas taka jedna, porno-Aśka... – Zatrzepotałam rzęsami, wydęłam usta, obciągnęłam bluzkę i wypięłam piersi. – A potem widziałam ich razem na mieście, a przecież mówił mi, że nikogo tu nie zna... Byłam bliska załamania. Dziewczyny, a przede wszystkim Baśka, ciągle na mnie napadały, jakbym była winna temu, że facet z moich marzeń postanowił się zmaterializować. Po policzkach zaczęły spływać mi łzy. – Adka, w takim razie toaścik! – Baśka radośnie się wyszczerzyła. – Klecha znalazł sobie inną i Józka jest ocalona! – Niech mu nowa znajomość na zdrowie wyjdzie! – Dziewczyny stuknęły się puszkami. – A ty co? – Baśka dopiero teraz zauważyła moje utopione we łzach policzki. – Przecież zawsze upijałaś się na wesoło! – Ale na starość wajcha mi się odwróciła i upijam się na smutno! – Przestań. – Ada usiadła obok mnie i czule polała mi wina. – Zobaczysz, nadejdzie czas, że

spotkasz odpowiedniego faceta. On cię pokocha, a ty jego i na pewno nie będzie to jakiś kłamliwy ksiądz! Zaprzeczyłam ruchem głowy, wypiłam duszkiem wino, a potem dopiłam piwo. – Jestem tym wszystkim tak wykończona, że natychmiast muszę zapalić. – Baśka, która od lat walczyła nie tylko z nadwagą, ale i paleniem, zawsze, na wypadek ataków któregoś z głodów nosiła przy sobie kilka batonów oraz paczkę papierosów. – Ada, podaj mi torebkę. – Sama nie możesz sobie wziąć? – Widziałam, ile wypiłaś. Tobie będzie łatwiej. Ada wstała i chwiejnym krokiem podążyła do korytarzyka. – Masz. Baśka wyjęła paczkę slimów, zapalniczkę i zapaliła. – Od razu lepiej. – Daj mi jednego – powiedziała Ada. – Przecież nie palisz. – Nie, ale zmuszają mnie do tego okoliczności. Ada odpaliła od Baśki papierosa, zaciągnęła się i rzekła z mądrością stuletniego Indianina: – Teraz najlepszym wyjściem będzie, gdy rzucisz się w wir randek – zawyrokowała. – Wir randek? To samo proponowałyście mi po historii z Pawłem. I nic z tego nie wyszło. – Bo nie chciałaś współpracować! Poza tym to były inne czasy. Teraz masz tyle możliwości! Sympatia, Elmaz, Swatka i wiele innych. Włącz komputer, zaraz cię zarejestruję! – Ani mi się waż! Już taką zupełną ignorantką nie byłam i doskonale zdawałam sobie sprawę z istnienia tego typu portali, ale nigdy, nawet przez sekundę, nie zamajaczyło mi w głowie, aby się tam rejestrować. Dla mnie było to przyznaniem się do swojej nieudaczności i wad, które uniemożliwiały poznanie kogoś w realnym świecie. Nie wątpiłam, że w ten sposób skojarzyło się wiele szczęśliwych par, ale to nie dla mnie. Zresztą, nie było się nad czym zastanawiać – przeżyłam już poważny wypadek miłosny i bałam się, że w wirtualnym świecie mogłabym zostać skrzywdzona szybciej i dotkliwiej. Jedynym wyjątkiem był książę z mych marzeń, któremu powierzałam całą swą uwagę, rozterki i radości. I żyłabym tak sobie nadal – bezpiecznie, spokojnie, z dala od miłosnych rozterek i zawirowań, gdyby księciu nie zachciało się objawić w życiu realnym! – To co mamy z tobą zrobić? – Jak to zrobić? – obruszyłam się. – Nic ze mną nie róbcie. Sama dam sobie radę. Zaczynam żałować, że wszystko wam opowiedziałam. – Józka, dobrze zrobiłaś, przynajmniej wiemy, że nadal masz potencjał do wikłania się w dziwne sytuacje. No, ale dość tego gadania. Dołóż sernika – Baśka wymownie spojrzała na pusty talerzyk. – Sama sobie dokrój, a ja zrobię kanapki. – Podniosłam się z trudem, wywracając przy okazji stojące na podłodze puszki i butelkę po winie. Schyliłam się, aby je uporządkować. – Zostaw to. Później posprzątamy – odezwała się Ada. – A teraz chodźmy do kuchni, bo i mnie kiszki marsza grają, a od najlepszego sernika lepsze jest coś konkretnego. – Idziecie robić kanapki? – z ustami pełnymi sernika zapytała Bacha. – Lecę z wami! – Wyminęła nas nadspodziewanie zgrabnie i poleciała do kuchni. Obejrzała tam zawartość lodówki i szafek, po czym zawyrokowała: – Proponuję z jajem, kiełbachą, pomidorem i ogórem. A do tego dużo majonezu i keczupu. Wstawię jaja – powiedziała, a potem zajęła się smarowaniem chleba majonezem. Ada zaczęła kroić żółty ser, a ja skupiłam się na krojeniu pomidora. Gdy byłam w połowie drugiego,

zadźwięczał domofon. – Kto to? Maks miał przyjechać, dopiero gdy po niego zadzwonię – zauważyła Ada. – Zobaczę. – Poczłapałam do domofonu. – O tej porze? No chyba nie z ulotkami! – rzuciła jeszcze Baśka. – Tak? – zapytałam. – To ja. Robert. Wpuść mnie, proszę! Nie, to niemożliwe! Na pewno się przesłyszałam. – Kto? – powtórzyłam. – Robert. – Robert! – pisnęłam cienko i zatkałam ręką dziurkę, przez którą mógł usłyszeć mój głos. – Rany boskie! – zakrzyknęła Ada. – Jak by co, mam nóż! – Niczym szablę wyciągnęła go przed siebie. – Co robić?! On chce, żebym go wpuściła! – panikowałam. – To wpuść! – zarządziła Baśka. – W końcu jesteśmy we trzy, a on jeden. Wydusimy z niego wszystkie tajemnice, a potem za karę zgwałcimy! Sorry, Józka – zreflektowała się na widok mojej miny. – Albo wiecie co? Mam inny pomysł. Schowajmy się! – Baśka dobrze gada! Jak będą na tak zwanym sam na sam, może powie więcej, a gdyby zaczęło się robić niebezpiecznie, to wtedy wyskoczymy! – powiedziała Ada, zgasiła w kuchni światło i zaczęła wciskać się za lodówkę. – Gdzie włazisz? A jak zachce mu się kawy lub herbaty? I przylezie tu za Józką, a ty wtedy kichniesz? Józka, otwórz mu, niech już tu człapie. Gdzie się możemy schować? – zapytała Bacha. Nacisnęłam brzęczyk. – Czas start! – powiedziała Ada. – W takim razie pędzę do łazienki. W wannie będzie mi wygodnie. – Łazienka jest jeszcze gorsza niż lodówka. Przecież on może chcieć się załatwić! – To po co on tu lezie? Żłopać w kuchni herbatę i sikać do kibla?! – Idźcie do pokoju taty i nie zamykajcie drzwi, tylko schowajcie się za nimi. Ledwo zdążyły tam wejść, rozległo się pukanie. Przygładziłam włosy i poprawiłam szlafrok, w którym podejmowałam przyjaciółki. Zbyt długo się znałyśmy, by bawić się w konwenanse, poza tym pora była późna i taki strój był jak najbardziej na miejscu. Uchyliłam drzwi. Rzeczywiście był to Robert. – Cześć... przepraszam, że przychodzę tak późno. – Eeee.. nie ma sprawy. I tak jeszcze nie spałam. Wejdź, proszę – odsunęłam się, tarasując przy tym ciałem wejście do pokoju taty, aby Robert nie miał wątpliwości, że ma iść do mojego. – Widzę, że miałaś gości... – Omiótł wzrokiem wszechobecny bałagan. – Tak, koleżanki do mnie wpadły, właśnie miałam sprzątać. – Rzuciłam się do stolika i chaotycznie zaczęłam składać talerzyki. – Pomogę ci. – Pozbierał z podłogi puszki i ruszył za mną do kuchni. Jak dobrze, że Ada nie siedzi za tą lodówką! – Gdzie jest kosz na śmieci? – W szafce pod zlewem. – Coś ci się gotuje. I to dość gwałtownie. – Z ciekawością zajrzał do stojącego na kuchence garnka. – Och, to jajka, właśnie miałam robić sobie kolację! Jakby czemuś nie dowierzał, jeszcze raz rzucił okiem do środka. Tak, tak, dobrze widziałam, jak wiecznie nienasycona Bacha wkładała do garnka zawartość całej wytłoczki. Dwanaście jaj!

– Może skusisz się na kilka? – Nie, dziękuję. Musisz być bardzo głodna – zauważył, spojrzawszy na liczne, posmarowane majonezem kromki. – Och, kanapek zawsze robię więcej. Na zapas. Jutro na śniadanie będą jak znalazł. Czułam się jak Wilk przesłuchiwany przez Czerwonego Kapturka. – Napijesz się czegoś? – Nie, dziękuję. Wpadłem tu tylko na chwilę, aby zadać ci kilka pytań. Coś podobnego! On mi chciał zadawać pytania! To chyba mnie należały się wyjaśnienia! – Bardzo ważnych pytań. – Usiadł na taborecie. – I bardzo proszę, abyś w miarę możliwości mi na nie odpowiedziała. Myślę, że niedługo będę mógł ci wszystko wyjaśnić. – Pytaj. – Wyłączyłam gaz pod garnkiem i usiadłam naprzeciw Roberta. – Powiedz, czy w pracy u Mietka zdarzyła się jakaś sytuacja, która wzbudziła twoje podejrzenie lub niepokój? Mój drogi, niepokój to ty we mnie budzisz! – Nie. – Na pewno? Zastanów się. – Wyczekująco wlepił we mnie swe smoliste oczy. Złapałam się za lewą rękę, wymacałam pierwszy z brzegu paznokieć i zaczęłam obskubywać skórkę. Po takiej ilości wypitego alkoholu niełatwo było udawać trzeźwą, skubać skórkę i grzebać w pamięci w poszukiwaniu podejrzanych sytuacji. Jednak doskonale pamiętałam, o tym, co powiedział Klawiatura i o tym co sama zobaczyłam. Kij z moim honorem! Nie mogłam tego tak zostawić i musiałam zacząć od tego, co najbardziej mnie gryzło. Zignorowałam więc jego pytanie i rzuciłam z desperacją: – Kim dla ciebie jest Joanna Hodecka?! Z pokoju taty dało się słyszeć szuranie. Zakaszlałam szybko, aby je zagłuszyć. – Co to było? – zapytał Robert. – Sąsiad. I nie zmieniaj tematu. Skąd ją znasz? Tym razem to ja byłam Czerwonym Kapturkiem, a on Wilkiem postawionym pod ścianą pytań. Wilk westchnął: – Nie będę się wypierać, że nie znam tej osoby. Ale teraz nic więcej nie mogę ci powiedzieć. – Ach, nie możesz? Skoro tak, to teraz drugie pytanie: dlaczego pozrywałeś plakaty, które wcześniej pomogłeś mi wieszać? – Kto ci to powiedział? – Na razie to ja zadaję pytania. – To przejdź do następnego – uśmiechnął się uroczo. – Jak nie, to nie. Ode mnie też się niczego nie dowiesz. – Justynko, proszę cię, nie komplikuj i tak wystarczająco skomplikowanej sytuacji. – Ja komplikuję?! No wiesz! Aha, jeszcze coś: czy to ty nasłałeś policję na pijanego Mirka? – Tak. Nie lubię, gdy ktoś obraża kobiety i pluje mi pod nogi. – To znaczy, że wtedy, gdy odstawiliśmy już go na parking, ty pędziłeś do domu nie tyle powodowany troską o Zenobiusza, ile do telefonu? – Właśnie tak. Z wiadomych względów musiałem wykonać go w ustronnym miejscu. – Wiesz, że Mirek okazał się ekshibicjonistą? – Tak. Od dłuższego czasu go o to podejrzewaliśmy. – Podejrzewaliście? – Eeee... ja i wuj Zenobiusz. Czasem mamy do ludzi nosa – rzucił nieskromnie. – Czy chcesz mnie jeszcze o coś zapytać? – Tak, o tę Joannę...

Z pokoju taty tym razem doszedł mnie rumor. – Rany, jakież te bloki są akustyczne! – krzyknęłam w tamtym kierunku. – Justynko, bardzo cię proszę, opowiedz mi o pracy u Mietka. Każde najdrobniejsze, budzące twój niepokój zdarzenie. Patrzył na mnie w takim napięciu, jakby od tego, co powiem, zależały dalsze losy świata. Nie mogłam go tak zostawić choćby z tego powodu, że sentyment z marzeń przeniósł się do życia realnego. Moje serce nakazało mu pomóc. Zaczęłam intensywnie myśleć. – Mówisz budzące niepokój? – Tak. Może jakieś dziwne zachowanie Mietka lub jego żony? Podrapałam się po policzku. – Dziwne zachowanie... Zaraz... przez to, że pozrywałeś plakaty – zrobiłam pauzę, aby znacząco na niego popatrzeć – musiałam jechać do jakiegoś Karola, aby przywieźć nową porcję. Wzięłam ze sobą Baśkę. Karol zadzwonił do Mietka i mu o tym powiedział. Żebyś ty wiedział, jaki był za to na mnie wściekły! – Karol? Gdzie on mieszka? – Przy Koziej pięć. W takiej ruderze, że już od siły spojrzenia może się rozwalić. Robert wyjął z kieszeni spodni mały, czarny notes, długopis i szybko coś zanotował. – Czy coś się jeszcze wydarzyło? Domyślałam się, że jeśli niczego więcej mu nie powiem, na pewno zaraz sobie pójdzie, a tego bardzo nie chciałam. Gorączkowo zaczęłam przeszukiwać pamięć w celu wytropienia innych podejrzanych zdarzeń. – Mietek zrobił mi burdel w szafie – rzuciłam, aby cokolwiek powiedzieć, aby go zatrzymać, aby nadal siedział naprzeciw mnie. Choćby i całą noc. Jeśli będzie ze mną, zyskam pewność, że nie szlaja się z blond pięknościami. – Dlaczego uważasz, że to jest istotne? Nie wiedziałam. Tak sobie strzeliłam. A skoro to zrobiłam, musiałam jakoś się wytłumaczyć. – Bo nigdy go nie interesowało, co mam w szafie. Ankietami zajmowałyśmy się tylko ja i Mariolka. On skupiał się na stronie internetowej i nie wiem, na czym jeszcze, bo rzadko bywał w biurze. Tego dnia najpierw, gdy weszłam, podpierał plecami drzwi szafy, a potem kazał mi wyjść po coś do picia. Gdy wróciłam, nawet nie chciał się napić, tylko gdzieś poleciał. I wtedy zobaczyłam, co mi tam nawyrabiał. Nie wiem, może czegoś szukał? – nasunęło mi się. – Kiedy to było? – Tego dnia, kiedy wysłał mnie po plakaty do tego Karola. W środę. – Czy coś jeszcze chcesz mi powiedzieć? – Nie. – W duchu dodałam: Niestety... Wstał, a notes i długopis włożył z powrotem do kieszeni. – Idę już, Justynko. Bardzo mi pomogłaś. Przy drzwiach zatrzymał się. – Dziękuję. – Ach, Robert, a jak twoje badania? – zapytałam. – Jakie badania? Po chwili zreflektował się i powiedział: – Dzięki tobie niedługo zupełnie wyzdrowieję – mrugnął do mnie i się uśmiechnął. Mina mi się wydłużyła. Wyzdrowieje... a jak wyzdrowieje, to wyjedzie... – Dzięki mnie? Nie rozumiem. – Na razie niech ci wystarczy to... Nachylił się i... tak! Pocałował mnie! W same usta, namiętnie i z uczuciem! Tak, tak wiem,

że powinnam go w tym momencie trzasnąć w twarz i z oburzeniem zakrzyknąć: „Jak śmiesz podły łobuzie?!”. Niczego takiego jednak nie zrobiłam. Poddałam się temu pocałunkowi, a po chwili całowałam się z nim jak szalona i było mi świetnie. Rany boskie! Z księdzem! Z wrażenia nie zauważyłam, że amory się zakończyły, a Robert powiedział: – To na razie. Wkrótce się spotkamy. – Pogładził mnie jeszcze czule po policzku i wyszedł. Oniemiała nic mu nie odpowiedziałam. Właśnie pocałowałam się z księdzem! I to jak! Stałam bez ruchu, z gorącą dłonią przytkniętą do nie mniej gorących i grzesznych ust. – Jejku... – jęknęłam. Z wrażenia zupełnie zapomniałam o dziewczynach. – Jak rany, ty się z nim całowałaś! Jak rany, z księdzem! – Zza drzwi wylazła Baśka. – O Boże! – stęknęłam rozpaczliwie, a do oczu napłynęły mi łzy. Co ja najlepszego zrobiłam?! – Ale swoją drogą, jak na księdza, całował iście hollywoodzko! – Uniosła w górę kciuk. – A ja niczego nie widziałam, bo ona nie chciała dopuścić mnie do szpary! – pożaliła się Ada. – Chodźcie do kuchni, tam wszystko omówimy – zarządziła Baśka. – Jaja pewnie dawno już ostygły. Przed wyjściem zdążymy jeszcze zjeść kolację. 16 sierpnia, czwartek Nie wiem, co Robert miał na myśli, gdy mówił, że wkrótce się spotkamy. Od tamtej pory, a minęło przecież pięć dni, go nie widziałam. Liczyłam na to, że może znów wpadnie do mnie do domu albo do biura, tym bardziej że okoliczności były bardzo sprzyjające – ani Mietek, ani Mariolka w pracy się nie pokazywali. Raz nawet zadzwoniłam na Półmietkową komórkę, ale nie odbierał. Może nie miał czasu, bo zajmował się podpisywaniem lukratywnych kontraktów lub prowadzeniem jakichś biznesowych rozmów? Tych kilka dni upłynęło mi na rozpamiętywaniu, obwinianiu a to siebie, a to Roberta (w końcu pocałunek z księdzem grzechem jest nie byle jakim!) oraz na gawędzeniu przez telefon z dziewczynami i po raz setny analizowaniu zaszłych wypadków. Te wydarzenia bardzo mnie gnębiły. Robert – ksiądz, który całuje jak wytrawny kochanek, Robert – ksiądz, który zna piękną modelkę... Moje męki były okrutne. Wystawałam w oknie, spacerowałam pod blokiem z samego rana, a także od razu po pracy do późnych godzin wieczornych, ale nigdzie na niego się nie natknęłam. Nie chciałam o niego pytać ani Zenobiusza, ani tym bardziej Eugenii, bo doskonale pamiętałam jej nerwową reakcję na nasze zbyt częste spotkania. Tego czwartku po pracy, gdy wykąpana z kawą w ręku, stałam w kuchni przy oknie, w zasięgu wzroku nie było ani Roberta, ani Zenobiusza. Kilkoro dzieci kopało piłkę, na ławce siedziały dwie młode mamy i energicznie potrząsały wózkami, w których leżały ich pociechy. W pewnej chwili pod blok C podjechała kia ceed i zatrzymała się na parkingu. Z auta wysiadło trzech policjantów i... Półmietek! Weszli razem do bloku. – Półmietek i policja?! – szepnęłam do siebie. Zrzuciłam szlafrok, włożyłam sukienkę i skacząc po trzy schody, wybiegłam przed blok. – Wreszcie go zgarnęli! – Usłyszałam nad głową. Eugenia tkwiła w oknie. A jakże! – Mietka? Wreszcie? – Tak. Czas już był najwyższy. – Zza jej pleców wychylił się Zenobiusz. – Chodź, Justynko, do mnie – powiedziała Eugenia. – Musimy porozmawiać. Zerknęłam jeszcze na blok C, ale nic już się nie działo, ruszyłam więc do mieszkania

sąsiadki. Jakież było moje zdziwienie, gdy w dużym pokoju, przy okrągłym stole, zobaczyłam wszystkich członków Skonsolidowanego Klubu Emeryta i Bibliofila. Byli poważni, odświętnie ubrani i skupieni wokół zapalonej świecy oraz stojącego obok, oprawionego w srebrną ramkę, zdjęcia Kazimierza. – Proszę, niech pani siada. – Czarnobrewa Elżbieta wskazała krzesło na szczycie stołu. Przycupnęłam półdupkiem. Zenobiusz wstał i odchrząknął: – My wszyscy tu zebrani chcemy uroczyście pani podziękować za nieocenioną pomoc w ujęciu morderców naszego nieodżałowanego Kazimierza, a prywatnie mojego jedynego przyjaciela! – Że niby co? – Tak – dodała pani Eugenia – nieświadomie bardzo nam pomogłaś, złociutka! Ten Mietek to wyjątkowo podły morderca! – A i jego Mariolka też nie była lepsza! – dorzuciła Elżbieta. – Tak, tak – pokiwał głową Zenobiusz. – Mietek mordercą?! On zabił waszego Kazika?! – Razem z Mariolką – uzupełniła Elżbieta. – Udusili go. – Stanikiem? – przypomniało mi się. – I skarpetą również! – Pięścią w stół rymsnęła Elżbieta. – Od początku przeczuwałam, że będzie problem w spamiętaniu obu rekwizytów. Jak pomrzemy, nie będzie nikogo, kto będzie stał na straży prawdy! – Głośno wytarła nos w chusteczkę bogato ozdobioną haftem richelieu. – Niech się pani tak nie ekscytuje – powiedział Zenobiusz. – Tymczasem cieszmy się, że mordercy zostali ujęci. – Ale ja nadal nic nie rozumiem – wtrąciłam. – Panie Zenobiuszu, niech pan naszej Justynce wszystko wyjaśni, bo w końcu to pan z Kazimierzem najbardziej się przyjaźnił – odezwała się Eugenia. – No dobrze... – Zenobiusz odchrząknął uroczyście. – Zacznijmy od początku... Od tego, że nasz Kazimierz zakochał się w Mariolce... – Mariolce?! – myślałam, że się przesłyszałam. – Tak, tak! Stało się to w czasach, gdy pracowała w Warszawie w biurze matrymonialnym Dwa Serca. Kazimierz, pragnąc dyskretnie poznać kogoś miłego, wyjechał aż tam, aby incognito skorzystać z jakiegoś biura. Pech chciał, że ona w nim pracowała. Twierdziła, że zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Zenuś, mówił do mnie, przy tej kobiecie ożyły wszystkie moje członki! Patrzyłem na to sceptycznie i rzecz widziałem zupełnie inaczej. Mówiłem mu, że to nie może się dobrze skończyć, bo ona była zbyt młoda, a on zbyt stary i no... już nie tak urodziwy jak za młodych lat. Jednak Kazimierz śmiał mi się w twarz i mówił, że przemawia przeze mnie zazdrość poparta przewlekłą podagrą. Uraził mnie tym, nie powiem, ale przełknąłem gorzką pigułkę, bo w końcu był moim wieloletnim przyjacielem, a nie chciałem, aby poróżniła nas byle spódniczka. Gdy przestałem zrzędzić i udałem, że godzę się na jego wyskok, pokazał mi jej zdjęcie. Rzeczywiście, urodę miała wprost wyborną! Zaczął też o niej więcej opowiadać, ale pozwolicie państwo, że przez dobrą o nim pamięć intymności owe okryję milczeniem. Mówił mi też o różnych innych rzeczach, które początkowo wydawały mi się nic nieznaczącymi drobiazgami, ale po zbrodni okazały się cennymi drogowskazami... – Co to było? – przerwałam mu z wypiekami na twarzy. – Na przykład to, że jeździła jaskrawożółtym citroenem oraz że miała na łopatce duże znamię. Kazimierz powiedział, że obiecał zafundować jej operację plastyczną tego brzydactwa. Oczywiście, dla niego nie było to brzydactwem, ale ona często narzekała, że Pan Bóg ją pokarał,

bo urodziła się z czymś takim. Śmiał się, jak bardzo była zaskoczona tą propozycją i że nie chciała się na nią zgodzić przez wzgląd na koszty, które miałby ponieść. On, na dowód, że ma fundusze, pokazał jej zbiór monet. Jedną nawet spieniężył i kupił jej pierścionek, a za kilka następnych mieli wyjechać w jakąś zagraniczną podróż... – To właśnie w tym czasie – tym razem przerwała mu Eugenia – Kazimierz urządził nam pożegnanie... – Otarła spływającą po policzku łzę. – A ja mu przecież zawsze powtarzałem – ciągnął Zenobiusz – żeby uważał i nikomu nie pokazywał swoich zbiorów! Przy okazji znajomości z tą Mariolką też o tym wspomniałem, ale on znów się obruszył, że mu zazdroszczę. Powiedział, że jest jeszcze młody, bardzo atrakcyjny i dlatego Mariola nim się zainteresowała. Krótko po tej sprzeczce został zamordowany za pomocą skarpety oraz stanika – spojrzał na mnie wymownie – a jego kolekcja monet została skradziona... – westchnął. – I co dalej? – ponagliłam, bo niesamowita historia bardzo mnie wciągnęła. – Och... cierpiałem okrutne męki, bo nie dość, że straciłem przyjaciela, to na dodatek jego morderca lub mordercy cieszyli się wolnością. W tym czasie w piwnicy mojego bloku ktoś otworzył biuro matrymonialne. Jak się o tym dowiedziałem, myślałem, że pęknie mi serce, ponieważ biuro matrymonialne boleśnie kojarzyło mi się z Kazimierzem. Ale gdy zobaczyłem na parkingu to auto w śmiesznym kolorze, a po jakimś czasie mignęła mi ruda, kobieca głowa, zacząłem się nad tym zastanawiać. Aby nabrać pewności, musiałem nie tylko stanąć z Mariolką twarzą w twarz, ale także zobaczyć jej znamię. – I nasz Zenobiuszek zobaczył, co chciał – powiedziała Eugenia. – Ale zaraz – wtrąciłam – dlaczego skupił się pan na Mariolce? Czy od razu zakiełkowało w panu podejrzenie, że to ona go zabiła? – Niezupełnie. Zawsze byłem daleki od rzucania fałszywych oskarżeń, tym bardziej że miałem do czynienia z tak piękną i delikatną istotą, ale po śmierci Kazimierza od razu zapadła się pod ziemię, a przecież ta Mariola była jedną z ostatnich osób, które widziały go żywego. Początkowo jej szukałem, bo chciałem z nią porozmawiać o Kaziu, ale w końcu w mojej głowie zaczęły rodzić się podejrzenia. I któregoś razu, po rozmowie z policją, dowiedziałem się, że rozpoczęli tu akcję. – Akcję? – Tak. Na Mietka od dawna mieli oko, a to morderstwo tylko przyśpieszyło ich działania. – Dlaczego od dawna go obserwowali? Co takiego zrobił? – zapytałam. – Okazało się, że Mietek wraz z Mariolką prowadzili sieć, nazwijmy te obiekty po imieniu... – Zenobiusz znów odchrząknął. – Burdeli... – Burdeli?! – Aż się uniosłam. – Tak. W Polsce i w Niemczech. Jego oficjalną działalnością było natomiast biuro matrymonialne, które najpierw miał w Warszawie, a potem, gdy uśmiercił Kazimierza, w Wielkich. Od czasu do czasu do swego burdelu werbował panie, które zgłaszały się do matrymonialnego. A że był pomysłowy, to otworzył również agencję modelingową, ale z tą myślą, aby biedaczkami się tam zgłaszającymi hurtowo zasilać swe niecne przybytki rozkoszy! Oczywiście, większość z nich nie chciała się na to zgodzić. Niektórym odpuszczał, a niektóre siłą na Zachód wywoził. I oto stało się jasne, dlaczego tak zachwycił się porno-Asią. Już sama jej fizjonomia była obietnicą nieziemskich rozkoszy, które przekraczały wyobrażenie pospolitego amatora łóżkowych przyjemności. – Justynko, złociutka – Eugenia załamała ręce – żebyś ty wiedziała, jak ja się bałam, że Mietek i ciebie wciągnie w to bagno i za granicę wywiezie! Ale pocieszył mnie pan Zenobiusz,

bo powiedział, że jesteś zbyt leciwa i na pewno nic ci grozić nie będzie! – Ale ja nadal nie pojmuję, jak mogłam pomóc w ich ujęciu! – odezwałam się, nie skomentowawszy uwagi na temat mojego wieku. W końcu za prawdę nie można się obrażać. – Zaraz do tego przejdziemy. Policja wiedziała, że świętej pamięci Kazimierz był zapalonym numizmatykiem i miał wspaniałą kolekcję cennych monet, które zginęły po morderstwie. Szczegółowy opis jego numizmatów mieli oczywiście ode mnie. – Zenobiusz zrobił pauzę i skromnie spuścił oczy. – Wszystkim nam zależało, aby morderca wypuścił je na rynek, bo wtedy policja mogłaby złapać go na gorącym uczynku. Jednak aby podła kanalia to zrobiła, musiała komuś zaufać. Musiała znaleźć odpowiedniego kupca. Zadania tego podjął się nasz Robert... – Robert? Dlaczego on? – Bo jest moim siostrzeńcem. – To wiem, ale to chyba nie wystarczyło, aby podejść szajkę przestępców? – Właśnie że wystarczyło, ale szczegółów na ten temat dowiesz się później. Eugenia i Zenobiusz wymienili szybkie spojrzenia, a pozostali członkowie klubu skupili się na oglądaniu paznokci. Zenobiusz westchnął i kontynuował: – Jak już wspomniałem, chodziło o to, aby morderca komuś zaufał. I w tym celu Robert udawał zapalonego numizmatyka. Pamięta pani, jak przyszedł kiedyś do biura z książką o monetach? – Tak, pamiętam. I co? Informacja, że pasjonuje się monetami, wystarczyła, aby Mietek się ujawnił? – A bzdura tam! – prychnął Zenobiusz. – To było za mało. Mietek musiał uwierzyć, że Robert jest równie szemrany jak i on. – I jakich użyliście argumentów, że dał się przekonać? – Tego dnia, kiedy w biurze byliście pani, Robert i Mietek, ja również przyszedłem... – ciągnął Zenobiusz. Pamiętałam. Przyszedł. Ponoć szukał Roberta. – Później wy poszliście wieszać plakaty, a ja zostałem i Mietkowi coś powiedziałem. Niech pani nie pyta, co, bo to jest nieistotne. Dla pani nieistotne. A może i istotne. Nie wiem. W każdym razie Mietek nabrał wtedy do Roberta trochę zaufania... – I po tym, co pan powiedział, zaproponował mu kupno monet ukradzionych Kazimierzowi? – dokończyłam. Co takiego Zenobiusz powiedział Półmietkowi, że ten zechciał wyjąć z kryjówki monety?! – Niestety nie wszystkich. Nie wyjął tych charakterystycznych, co do których byliśmy pewni, że posiadał je tylko Kazimierz. I w tym miejscu również bardzo nam pani pomogła. – Ja? – No przecież mówię! – Ale co takiego zrobiłam? – Powiedziała pani Robertowi, że Mietek szukał czegoś w szafie. Policja zrobiła tam rewizję. Za tylną ścianką był sejf, a w nim pozostałe monety. Te kluczowe, które udowodnią winę podłemu mordercy! Podniosłam dłoń i zatkałam usta. Pięknie! Bez mojej wiedzy i zgody zostałam wkręcona w jakiś kosmiczny spisek! Czego jeszcze miałam się dowiedzieć? – Justynko, złociutka – odezwała się Eugenia – na rozwiązanie tej straszliwej historii złożyło się kilka, dla nas szczęśliwych, zbiegów okoliczności. Pierwsze, że Mietek, gdy uciekł po morderstwie, nowe biuro otworzył na naszym osiedlu. Dla niego to był pech przeogromny, a dla nas szansa na pomszczenie Kazimierza. Drugie, że ty straciłaś pracę. Trzecie, że Mietek cię

zatrudnił; czwarte, że zgodziłaś się zaopiekować naszym Robercikiem. Nawet nie wiesz, jak my szybko musieliśmy główkować, kojarzyć fakty i planować kolejne posunięcia! Doprawdy, błyskawiczne intrygi nie są już nie na nasze lata! – A Robert?... Gdzie on teraz jest? – zapytałam. Zapadła cisza przerywana tylko dochodzącymi z podwórka głosami bawiących się dzieci. – Myślę, że jeszcze się z panią skontaktuje. To znaczy żywię taką nadzieję – odpowiedział Zenobiusz. – Usilnie na to czekam – mruknęłam do siebie. Po chwili znów się odezwał: – Zapewne zdaje sobie pani sprawę, że po aresztowaniu Mietka oraz Mariolki... – Tak – westchnęłam. – Wiem, nie mam już pracy... – Dlatego my, wszyscy tu obecni członkowie klubu, postanowiliśmy pani to zrekompensować – oznajmił uroczyście. – Niby jak? – Dopóki nie znajdzie pani innego zajęcia, będzie mogła pani sprzątać u nas. Oczywiście za bardzo przyzwoitą stawkę. – Sprzątać? U was? Nie to, żebym miała coś przeciwko sprzątaniu, przecież musiałam z czegoś żyć, ale ostatnią rzeczą, której mogłam się spodziewać, było to, że mogłam być zatrudniona przez Skonsolidowanych Klubowiczów. – Dokładnie przemyśleliśmy tę kwestię i wydaje nam się bardzo dobrym, tymczasowym, rozwiązaniem – powiedziała czarnobrewa Elżbieta. – Nie brudzimy przesadnie, a i dużej wagi do wylizanych kątów nie przywiązujemy. Wystarczy, że tylko z grubsza pani odkurzy albo czasem okno umyje. Na pensję będziemy się wszyscy zrzucać. Co pani o tym sądzi? – A co mam sądzić? – uśmiechnęłam się. – Kiedy zaczynam? *** Wyszłam od nich z głową wielką niczym plazma. Zasypana nieprawdopodobnymi informacjami, zapomniałam zapytać, jaką rolę w tej sprawie odegrała porno-Aśka. Poza tym nadal nie wiedziałam, czym przekonali Mietka, aby ujawnił się ze swoimi łupami. Nie miałam na nic siły. Naturalnym odruchem powinno być wyciągnięcie telefonu i poinformowanie dziewczyn, ale nawet do tego nie byłam zdolna. W domu zaparzyłam sobie poczwórną melisę, zasłoniłam w pokoju okna i bez życia padłam na łóżko. 18 sierpnia, sobota Sobotni poranek wstał pochmurny i chłodny. Nie wiem, czy to za sprawą solidnej porcji ziółek, czy niskiego ciśnienia – czułam się nad wyraz spokojna. W ostatnich dniach zostałam przykryta tak niebywałą lawiną wstrząsających przeżyć, że sądziłam, iż już nic więcej nie mogło wyprowadzić mnie ze stanu względnej równowagi. W zadumie snułam się po mieszkaniu, kilkakrotnie odkurzyłam półki z romansami, przewertowałam kilka, ale, co dziwne, żaden nie zachęcił mnie, aby się w niego wgłębić. Zostawiłam je więc w spokoju i wyszorowałam łazienkę, a potem oddałam się kontemplacji twarzy oraz oględzinom wszelakich rosnących na moim ciele włosów. Przy okazji skonkludowałam, że z wiekiem dyskretnie i konsekwentnie przeprowadzały się z mojej głowy na nogi oraz okolice bikini. Już sięgałam po plastry z woskiem, gdy usłyszałam

zgrzyt klucza w zamku. Tato?! Popędziłam do drzwi i otworzyłam je, nim sam zdążył to zrobić. – Tato! – Gdyby nie to, że trzymał w ręce akwarium z Wasylem, niechybnie rzuciłabym mu się na szyję i udusiła ze szczęścia. Jak to dobrze, że się pojawił! I to właśnie teraz, gdy mój cały świat legł w gruzach, a ja leżałam pod nimi i nie wiedziałam, czy sama się odkopię, czy będę musiała czekać, aż ktoś mi w tym pomoże. – Ano jesteśmy – westchnął. – Napijesz się czegoś? Zjesz coś? Nie mam obiadu, ale mogę ci zrobić hamburgera. – Na razie nas wpuść, Justynko. Odsunęłam się pośpiesznie, a tato od razu podążył do swojego pokoju i postawił akwarium na starym miejscu, na komodzie. Przeczesał dłonią włosy i ciężko usiadł na kanapie. – Co się stało? – Usiadłam obok niego. Domyślałam się, co zaszło – odszedł od Jadźki, bo przecież nie był typem ekscentryka, który na krótkie odwiedziny do córki taszczy ze sobą pokaźnych rozmiarów akwarium. – Ech... – machnął ręką. – Myślałem, że na stare lata znalazłem przystań. Nie, to złe określenie. Wierzyłem, że w jesieni życia przeżyję wspaniałą miłość... – I nie wyszło... – podsunęłam. – No, nie wyszło – uśmiechnął się smutno. – Jeśli chcesz, powiedz, co się stało. – Och, Justynko! Gdy zaczęliśmy się spotykać, wyrzucała mi, że palę i piję za dużo piwa. Uwagi te wliczałem w poczet jej zalet, bo myślałem, że powodowała nią troska o moje zdrowie. Rzuciłem więc palenie i zupełnie zrezygnowałem z wieczornego piwka... – Do tego zrobiłeś jej remont i kupiłeś meble. Za własne pieniądze... – nie omieszkałam mu przypomnieć. – Tak... Ponadto wyraźnie widziałem, że starała się ograniczyć moje z tobą kontakty. A ja jak głupi nie potrafiłem się temu sprzeciwić i nadal, w imię miłości, przy niej tkwiłem. Ale znosiłem to wszystko, bo przecież przydarzyło mi się takie wspaniałe uczucie! – I? – zapytałam cicho. – I... no właśnie... w nasze życie wkroczył Krzysiek... – Jaki Krzysiek? – Ten, którego najęła do pracy w warzywniaku. Nigdy, przenigdy by mi przez myśl nie przeszło, że Jadzia mogła mnie z nim zdradzać! – Ukrył twarz w dłoniach. – Gburowaty Krzysiek jest jej kochankiem?! – Ten nieogolony, łysiejący głupek wystrojony w poplamiony fartuch?! O tak spaczone preferencje nawet Jadźki bym nie posądziła. – A żebyś ty widziała, jaki ja byłem zaskoczony! – zaperzył się i aż zatrząsł na całym ciele. Przestraszyłam się, że wzruszenie wywołane nieprzyjemnym wspomnieniem źle odbije się na jego sercu. Temat natychmiast należało, jeśli nie zmienić, to przynajmniej złagodzić jego dramatyczną nutę. – Tato, może ci się coś pomyliło, może twoja decyzja była zbyt pochopna, że się tak od razu wyprowadziłeś? Mogłeś z nią porozmawiać, wyjaśnić... – Serce mi się krajało, jak na niego patrzyłam. – Porozmawiać? – wszedł mi w słowo. Skinęłam głową. – Ależ to było niemożliwe! Ona w ogóle nie chciała mnie słuchać, tylko po prostu przyprowadziła gacha do domu, a mnie oznajmiła, że już tu nie mieszkam! Że moje miejsce zajmie jej Krzysiu i cześć! A potem szybko mnie spakowali i rzeczy wynieśli na parking!

– Skoro tak, to rzeczywiście na negocjacje nie było już miejsca... To co? Chcesz tego hamburgera? – Zrób, a ja zejdę do samochodu po torby. – Pomóc ci? – Nie, nie trzeba. A tak w ogóle, to co u ciebie? Jak Robert? Już otwierałam usta, aby pożalić się na życie, ale znów stwierdziłam, że nie jest to odpowiedni moment. Tato przeżywał tragedię i nie chciałam dokładać mu zmartwień. – Myślę, że nieźle – odpowiedziałam wymijająco. – Jasne, co nagle, to po diable. Co nagle, to po diable? – Albo wiesz co? Nie śpiesz się z tym obiadem. Najpierw pojadę zatankować auto i zahaczę o myjnię. Zrobić jakieś zakupy? – Nie, wszystko jest. No, chyba że masz ochotę na piwo, bo akurat tego w domu nie ma ani kropli. – Mam. Pewnie, że mam – uśmiechnął się kwaśno i wyszedł. Po krótkiej chwili odezwał się domofon. Pewnie tato czegoś zapomniał. – Zapomniałeś kluczyków? – zapytałam. Głos, który usłyszałam, wcale nie należał do taty: – Kluczyków? Jakich kluczyków? To ja. Zamarłam. To ja – znaczyło Robert. – Robert? – Wpuścisz mnie? Przez chwilę tkwiłam bez ruchu z palcem wycelowanym w kierunku przycisku. W końcu podjęłam decyzję i to zrobiłam; otworzyłam. Musiał biec, bo po chwili zobaczyłam wielki bukiet czerwonych róż, a dopiero potem tego, który się za nim ukrywał. – Witaj. Mogę wejść? – zapytał z zadyszką. – Tak, oczywiście... – Proszę. – Podał mi kwiaty. – Przyjmij je jako przeprosiny... jako znak nastania nowego... Przyjęłam je z mieszanymi uczuciami. Róże były przepiękne, ale to, co zrobił ich ofiarodawca, już takie piękne nie było. – Nowego czego? – Wszystkiego – powiódł ręką wokół, a ja pobiegłam za nią wzrokiem. No, no, nie wiedziałam, że jego wpływy miały aż taki szeroki zasięg. – W zasadzie powinienem sam ci to powiedzieć – ciągnął – ale dowiedziałem się, że Zenobiusz mnie wyręczył. – Wiesz, Robert, z tym wyręczeniem to jest tak nie do końca... Roześmiał się. – Wiedziałem, że na początku będziesz się mylić! Nie Robert, tylko Marek! Patrzyłam na niego zaskoczona. Nie wiedział, jak ma na imię? Na głowę upadł czy co? – Justynko? – Uśmiech zastygł na jego twarzy. – Hę? – Wuj mi mówił, że wraz z innymi członkami klubu przeprowadzili z tobą rozmowę na temat Mietka i w ogóle całej tej sytuacji... Tak było, prawda? Skinęłam głową. – To dlaczego tak dziwnie na mnie patrzysz? – Bo głupio gadasz. Jaki Marek? Przez te kilka dni, kiedy cię nie widziałam, zmieniłeś imię czy jak?

– Ach, ten wuj! Jednak wszystkiego ci nie powiedział! Najgorsze zostawił dla mnie. Pięknie! Z rezygnacją oparł się ścianę i wytarł z czoła krople potu. – Obiecaj mi, że po tym, czego się dowiesz, nie pogniewasz się na mnie na śmierć i życie. – Jak sobie życzysz – wzruszyłam ramionami. W końcu wariatowi najbezpieczniej jest przytakiwać bez względu na to, co mówi. – Nie jestem i nigdy nie byłem żadnym księdzem Robertem... Chciałam skinąć głową, że zrozumiałam, ale zatrzymałam się w pół drogi. – Jak to? – Bredził czy mówił prawdę? Jeśli bredził, to okej, w końcu był stuknięty, ale co jeśli jednak z głową miał wszystko w porządku i mówił prawdę?! I niby jak ja się powinnam do niej ustosunkować?! – Tak. Justynko, oszukałem cię. Nigdy nie byłem księdzem! Ba! Nigdy, nawet przez ułamek sekundy, nie brałem pod uwagę tego, żeby nim być! – Rozpaczliwie szukał w moich oczach oznak zrozumienia. – Nie, no co ty mi tu opowiadasz?! – zaśmiałam się jak hiena, nerwowo, panicznie, a potem tak jak i Robert vel Marek również oparłam o ścianę. Tego było za wiele. Chociaż wydawało się, że bredzi, wariatem chyba jednak nie był. Jego opowieść może i była fantastyczna, ale głupotą zbytnio nie odbiegała od rewelacji członków Skonsolidowanego Klubu Emerytów i Bibliofilów. No chyba że zaszło co innego – oszaleli wszyscy. Po chwili myśli na temat stanu umysłowego Roberta vel Marka zastąpiło wspomnienie ognistego pocałunku. Cóż, przynajmniej wyjaśniło się, dlaczego tak wspaniale całował. Świecki typ, miał prawo to umieć. Niech to szlag! A jednak książę z bajki! Tylko że już na wstępie mnie oszukał, a to dobrze nie rokuje! – Wiesz co?... – zapytałam cicho. – Co? – zbliżył do mnie twarz. – Żądam wyjaśnień! – wrzasnęłam i pogroziłam mu bukietem. – Dobrze, ale uważaj może na oczy – odsunął na bok dźgające go w nos kwiaty. – Posłuchaj, jestem policjantem. W całej tej akcji moim zadaniem było rozpracowanie wyjątkowo perfidnej pary stręczycieli i morderców, czyli Mietka i Mariolki. To była moja praca, a że ciebie poznałem... – Poli... – Nie mogłam dokończyć. – Naprawdę nim jesteś? – Tak. – A ta Joanna? Kim była? – ponownie, niczym broń, wycelowałam w niego kwiaty. – Naszą agentką. Tak jak przypuszczaliśmy, Mietek zaproponował jej pracę w Berlinie w jednym z jego domów publicznych. I oto nam chodziło. Dzięki niej zniszczyliśmy siatkę jego burdeli. – A twoja mama, siostra, ojciec, chora noga? Czy to, co o nich mówiłeś, było prawdą? – Oczywiście! – Ochoczo poderwał w górę nogawkę, a nogę podniósł maksymalnie wysoko. Oczom moim ukazała się opalona, ładnie umięśniona męska łydka, która była poważnie naznaczona biegnącą wzdłuż blizną. Musiałam przyznać, że mimo oszpecenia kawał przedstawionej mi nogi prezentował się bardzo seksownie. – A to, że pochodzisz z Kielc, to też prawda? – rzuciłam szybko, aby zmienić temat i przerwać napływający natłok myśli dotyczący fragmentu jego nagiego ciała. – Tak. – A w jaki niby sposób udawanie księdza miało ci pomóc w tej sprawie? – Żeby łatwiej zdobyć zaufanie Mietka. Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Więc udawanie przez niego księdza było tą tajemnicą, której Zenobiusz nie chciał mi wyjawić? Ale jak się miał piernik do wiatraka?

Półmietek na tę wieść miał sobie armaniasa na piersi rozedrzeć, a potem na kolanach wyznać wszystkie winy? Jakoś mi się to nie składało. – Miałem grać księdza, zapalonego numizmatyka, który... – obrzucił mnie spłoszonym spojrzeniem – ma... – No co ma? – ...romans z dziewczyną z sąsiedztwa. – Nie, to się nie dzieje naprawdę... – Powachlowałam się bukietem. – Przepraszam cię. Aby mi zaufał, miałem odgrywać szemranego typa, udawanie księdza o zwichrowanej reputacji wydawało się jak najbardziej na miejscu. Rozumiesz? Pewnie, że rozumiałam. W końcu rozmawialiśmy w tym samym języku. – Wuj, w wielkiej tajemnicy oczywiście – w tym miejscu Robert/Marek zrobił znak w cudzysłowie – powiedział to Mietkowi wtedy, gdy rozwieszaliśmy razem plakaty. Justynko! Żebyś ty wiedziała, jak mi przykro, że cię wykorzystaliśmy, ale wierz mi, że gdybyś była mi obojętna, na pewno bym tu przed tobą nie stał. Proszę! – Gorączkowo wyszarpnął z kieszeni malutkie puzderko. – Proszę – wcisnął mi je w dłoń – to na dowód tego, że wiele dla mnie znaczysz. Otwórz, proszę! Zrobiłam, jak kazał. Wewnątrz lśnił złoty łańcuszek i malutkie serduszko. Odezwała się we mnie estetka: – Jakie śliczne! – pisnęłam z zachwytem, zapominając na chwilę o tym, że oszukiwał mnie przez spory kawał czasu. – Nie założysz? – Nie – otrząsnęłam się, warknęłam ostrzegawczo, po czym zatrzasnęłam puzderko. – Muszę usiąść. – Rozejrzał się wokół za czymś do siedzenia. Nie wiem, komu tu powinno się zrobić słabo, ale odsunęłam się, aby mógł wejść do pokoju. Wkroczyłam za nim i, aby zachować bezpieczną odległość, stanęłam pod oknem. – Czy Zenobiusz rzeczywiście jest twoim wujem? Musiałam go o to zapytać wprost, mimo że w rozmowie mówił o nim – wuj. Byłam tak skołowana, że wolałam dmuchać na zimne. Od wczoraj co krok spotykałam się z nową rewelacją, wolałam więc rzucić mu pytanie w twarz i od razu uzyskać odpowiedź. Kto go tam wiedział, czy za kilka godzin albo dni nie zmieni zeznań i Zenobiusz okaże się jego dziadkiem albo stryjeczną ciocią? – Tak. Kiedyś, gdy byłem dzieckiem, nawet go odwiedziliśmy z rodzicami i siostrą, a potem już nigdy się tak nie zdarzyło. Dopiero teraz, gdy zaczęliśmy pracować nad sprawą pod kryptonimem Swatka, przypadkowo spotkaliśmy się na komendzie, gdzie wuj był przesłuchiwany na okoliczność morderstwa Kazimierza. Właśnie tam opowiedział o swojej miłości do Mariolki. Gdy dowiedzieliśmy się, że Mietek założył biuro w jego bloku, powstał błyskawiczny plan akcji. Ponadto bardzo się przydało jego zamiłowanie do ćwiczeń. – Tych fengszujowych? Eugenia coś na ten temat mówiła. – Otóż to. Ponieważ od jakiegoś czasu ćwiczył na świeżym powietrzu, nikogo nie mogło zdziwić a to jego ciągłe pojawianie się na balkonie, a to przebieżki pod blokiem. Dzięki temu niepostrzeżenie ciągle miał na oku Mietkowy interes. Nie mogło zdziwić? Uniosłam wysoko brwi, ale się nie odezwałam. Przecież ja byłam notorycznie zdziwiona! Ba, nawet porządnie zaniepokojona! – Ale wracajmy do tematu. Pomysł z księdzem posłużyć miał dwóm celom: temu, aby łatwiej zachęcić Mietka do ujawnienia łupów z morderstwa oraz temu.... aby ciebie, to znaczy osobę, która mnie miała wprowadzić w to środowisko... przyhamować... – ostatni wyraz powiedział tak cicho, że musiałam się nachylić, aby go usłyszeć.

– Przyhamować?! Uciekł wzrokiem gdzieś na bok. – Tak stwierdziła Eugenia! – Ale przed czym przyhamować, pytam?! – Przed zakochaniem się lub wejściem w bliższe relacje... Co nagle, to po diable... Ach, już rozumiałam, dlaczego Eugenia wykazywała takie niezadowolenie z naszych zbyt częstych spotkań! Bała się, że nagły i niekontrolowany poryw mojego serca mógłby zniweczyć misterny plan uratowania Kazimierzowego honoru! – Coś podobnego! – fuknęłam. – Tak. Nikt z nas nie wiedział, jak długo potrwa rozpracowywanie Mietka i Mariolki, a częste bycie razem jak najbardziej sprzyjało stwarzaniu różnych okazji... – Ale dlaczego mowa była tylko o tym, aby mnie przyhamować? A ty? Do ciebie mieli stuprocentowe zaufanie?! – No wiesz... ja przecież ciągle byłem w pracy... – Spojrzenie skupił na czubkach butów. A ten ognisty pocałunek?! – Akurat! – Z wściekłością cisnęłam w niego pudełeczkiem. Podniósł je z podłogi i pieczołowicie włożył do niego łańcuszek z serduszkiem. – Powiedz mi jeszcze, dlaczego pozrywałeś te plakaty? – Aby choć trochę popsuć Mietkowi szyki. Wtedy, tej nocy, kiedy... no wiesz... – Wymownie spojrzał mi w oczy. – Kiedy na kolację gotowałam dwanaście jaj – dokończyłam chłodno. – Wyjęłaś mi to z ust. – Uśmiechnął się półgębkiem. – Przyszedłem do ciebie, bo byliśmy w kropce. Tego dnia Mietek miał mi sprzedać cenne monety. Wszyscy liczyliśmy, że to będą te kluczowe, w posiadaniu których był tylko Kazimierz. Niestety, przeliczyliśmy się. Zaprezentował nie te, co do których mogliśmy mieć pewność, że należały do zmarłego. Dlatego przyszedłem, bo liczyłem, że podczas pracy w jego biurze mogłaś zobaczyć albo usłyszeć coś, co by nam pomogło. I się nie myliłem. Za szafą był schowek, a w nim wszystkie zrabowane Kazimierzowi monety. – A ten Karol? – Prawa ręka Mietka. Pomagał mu przerzucać do Niemiec dziewczyny. Wstrętny typ. Zwolennik gwałtów i damski bokser. Dzięki tobie też już siedzi. W drzwiach zachrobotał klucz. Tato przytaszczył ze sobą dwie torby i z łoskotem postawił je w korytarzyku. – O! Robert! – ucieszył się. – Oooo.... – Wymownie spojrzał na leżący na stoliku bukiet, a potem na puzderko, które trzymał mój książę ze snu. – Chyba w czymś wam przeszkodziłem... Po pewnym (odpowiednio długim) czasie Tak... Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że niedługo do tego dojdzie. Oczywiście bardzo tego pragnęłam, nie mniej zresztą niż Marek. Czując szóstym zmysłem, że owa chwila zbliża się cudownie nieuchronnie, postanowiłam dobrze się do niej przygotować. Z pełnym zapałem, ale przyznam się, również dość nerwowo i chaotycznie, poddałam swoje ciało wyszukanym zabiegom upiększającym, aż w końcu uzyskałam efekt, na którym mi zależało. Burgundowy gorset prezentował się wspaniale, a stringi odsłaniały idealnie gładką skórę. Nie powiem – depilacja bikini kosztowała mnie wiele bólu i darłam się przy niej całkiem porządnie, ale na jej zrobienie wykorzystałam czas nieobecności taty, nastawiając przy tym

muzykę tak głośno, że nikt z sąsiadów nie mógł usłyszeć moich dzikich porykiwań. Efekt jednak wart był tych wylanych łez i zagryzionych do krwi warg. Bielizna, niczym klejnot, olśniewała na zadbanej sylwetce, włosy układały się w artystycznym nieładzie, a burgundowy lakier, niczym małe kropeczki nad i, zdobił starannie wymanikiurowane paznokcie. Nasz wieczór zaczął się w kawiarni Pod Czerwoną Arą, gdzie piliśmy czerwone wino, a Marek cicho szeptał miłe słówka. Czułam się wspaniale jak nigdy dotąd, jakbym po raz pierwszy była na randce z mężczyzną. A później? Och, w żadnym języku na tym świecie nie ma słów potrafiących właściwie opisać nasze zmysłowe spotkanie! Olśniłam go nie tylko wyszukaną bielizną, ale przede wszystkim... Pozwolicie, że przemilczę szczegóły? A gdy leżeliśmy już obok siebie, przyjemnie zmęczeni, przytuleni tak mocno, że bardziej nie było to możliwe, Marek ujął moją dłoń i powiedział: – Kocham cię, moja kobieto... moja ty kobieto z pazurem... – I delikatnie pocałował drapieżnie opiłowany, burgundowy paznokieć najmniejszego palca.