B. J. James - Jackson Cade i kobieta sukcesu

BJ James

Jackson Cade i kobieta sukcesu

Tytuł oryginału Taming of Jackson Cade

0

PROLOG Panowała cisza. Promień światła wpadał przez drzwi stajni, tworząc jasną plamę na podłodze u stóp Jacksona Cade'a, który stał bez ruchu niczym posąg. Jego ponure, niewidzące spojrzenie przesuwało się po okolicy. Kiedyś stałby w tym samym miejscu pełen dumy. Przed nim leżało River Trace. Jego ziemia, jego dom - dzieło jego rąk. Jednak tej nocy nie czuł ani dumy, ani spełnienia. Tylko świadomość, że ma za sobą ciężką, morderczą bitwę..., bitwę, którą przegrał.

S R

Rozległy się kroki i czyjaś ręka chwyciła go za ramię. - Co tak tu stoisz? - spytał szorstko Jesse Lee, zaufany przyjaciel, a przy tym znawca koni.

- Żałuję, że nie mogę już nic zrobić.

Jesse skinął głową, chociaż wiedział, że Jackson tego nie widzi. - Obaj chcielibyśmy dużo zmienić, ale to na nic się nie zda. Nie można się cofnąć, trzeba iść naprzód.

Jackson zaśmiał się z goryczą, śmiechem przegranego. - A jak mam to zrobić? - Masz zabrać swoje cztery litery do domu i wykonać telefon, o którym nie chciałeś nawet słyszeć. - Jesse mocniej zacisnął palce na ramieniu Jacksona. Ze współczucia, z szacunku i żalu nad mężczyzną, który miał zdecydowanie zbyt wiele dumy. - Zawsze to jakaś szansa. Jeśli uda się uratować tego biedaka albo przynajmniej ulżyć jego cierpieniom, to powinieneś się poświęcić.

1

Jackson kiwnął głową, ale nie oderwał oczu od krajobrazu. To nie było tylko River Trace. Chodziło o wszystkie jego marzenia. Ofiarował wszystko, co miał - serce, krew, pot i łzy. Po latach ciężkiej pracy sukces, o jakim nie śmiał wcześniej marzyć, był blisko. Potrzebne mu źrebaki mogą nigdy się nie urodzić. Chyba że jeden telefon coś pomoże. - Chyba że... - mruknął, wychodząc ze stajni. - Co to ma znaczyć? - zapytał Jesse. - Dokładnie to, Jesse. Chyba że... - Jackson ruszył z determinacją do domu. Zabytkowa rezydencja była, co prawda, mocno zaniedbana z powodu inwestowania w stajnie i konie, ale nadal był to jego dom.

S R

- Jacksonie Cade, gdzie ty, do diabła, idziesz? Jackson nawet nie zwolnił, obejrzał się tylko przez ramię.

- Zatelefonować - odparł z ponurą rezygnacją. - Upokorzyć się. Błagać. - Jackson odwrócił się na schodkach do kuchennych drzwi. Dzięki, że dzisiaj przyszedłeś, Jesse. Wiem, że próbowałeś pomóc. - Obaj robiliśmy, co się dało. Czasem to nie wystarcza. Jackson odetchnął ciężko. W domu powitała go ciemność. Stary kowboj wciąż wpatrywał się w drzwi, chociaż Jacksona nie było już widać. - Mamy pecha, że nie ma twojego brata, ale na szczęście jest ktoś inny. Zadzwoń - zachęcał Jesse szeptem, którego nikt nie słyszał. - Spróbuj. Może warto się upokorzyć.

2

ROZDZIAŁ PIERWSZY Haley Garrett zacisnęła dłonie na kierownicy. Jej elegancka sukienka i włosy upięte w stylowy węzeł zupełnie nie pasowały do sytuacji. Stopą w pantofelku na wysokiej szpilce wcisnęła gaz. Potężna terenowa półciężarówka ruszyła szybciej ciemną drogą. Było już późno. Księżyc w nowiu lśnił na granatowym niebie. Jednak Haley obojętna była ta piękna noc, tak samo jak eleganckie przyjęcie i atrakcyjny mężczyzna, którego właśnie porzuciła, by teraz pędzić wiejskim traktem.

S R

Ani na moment nie odrywała wzroku od nieznanej drogi, skupiona na tajemniczym celu podróży. Wreszcie minęła otwartą bramę, a kępy sosen ustąpiły miejsca dębowej alei. Potężne konary splatały się, tworząc jakby sklepienie liściastej katedry. River Trace, najlepsza hodowla koni na całym Południu. Wiedziała, że tutejsze konie są naprawdę niezwykłe. Jednak w tej chwili dla Haley liczyło się tylko rozpaczliwe rżenie jednego z nich. Zranionego, oszalałego. To rżenie wciąż miała w uszach. Nawet podczas rozmowy telefonicznej odległe, rozdzierające dźwięki stanowiły wstrząsający akompaniament do rozpaczliwego wezwania. Jackson Cade musiał być niezwykle zdesperowany, by prosić o pomoc mieszkankę eleganckiego, staroświeckiego Belle Terre. Haley Garrett była miejscowym weterynarzem. Ciężarówka minęła ostatnie drzewo i wpadła w strumień

3

księżycowego światła. Przed Haley rozciągał się spokojny pejzaż Południowej Karoliny. Podupadła rezydencja i rozległe trawniki - jak z kart historycznej książki, pomyślała. Dostrzegła jeden dysonans - główną stajnię. Była ewidentnie nowa, chociaż zbudowana w staroświeckim stylu. W tej chwili we wnętrzu paliły się wszystkie światła. Haley wiedziała, że w środku jest z pewnością bardzo nowocześnie. Zatrzymała samochód i wysiadła. Pośpiesznie zrzuciła eleganckie pantofle i włożyła praktyczne, wysokie buty oraz nie mniej praktyczne rękawiczki. Nie przejmowała się swoim zdumiewającym strojem. Złapała lekarską torbę i zadowolona, że spódnica ma z boku wysokie

S R

rozcięcie, pobiegła w stronę stajni.

Stanęła w otwartej bramie i przesłoniła oczy dłonią, czekając, aż przywykną do światła. Miała rację. Stajnię wyposażono we wszystkie najnowocześniejsze urządzenia.

- Pani doktor? - Na drugim końcu lśniącego czystością pomieszczenia pojawiła się postać. Rozpoznała głos, zanim dostrzegła twarz. .

- Jesse - powitała go. Jesse Lee z Arizony przyjechał w tę okolicę z Belle Reveé, gdzie żelazną ręką rządził kiedyś Gus Cade, patriarcha rodu Cade'ów. Nic dziwnego, że był tutaj, biorąc pod uwagę jego znajomość koni i bliskość plantacji. Lincoln Cade, jej partner w klinice, był niedostępny, Jesse na pewno był pierwszą osobą wezwaną na pomoc. Jęki konia powoli cichły. Haley zastanawiała się, gdzie podziała się reszta pracowników.

4

Gdzie podział się on. Jackson Cade. Brat Lincolna, trzeci syn Gusa Cade'a. Człowiek, który jej tak nie lubił, że dotąd nie życzył sobie jej pomocy przy swoich koniach - aż do teraz. To on zatelefonował, nie Jesse. - Jak się czuje? - spytała, sama nie wiedząc, czy chodziło jej o szalejącego konia, czy jego właściciela. - Ponieważ sytuacja jest poważna, przyjechałam najszybciej, jak tylko mogłam. - Na moje oko to chyba trochę za szybko - stwierdził Jesse, obrzucając spojrzeniem jej czarną sukienkę. - Usiłuje pani coś sugerować, pani doktor? - odezwał się za jej plecami drugi głos. Niższy i chłodniejszy. To nie były przyjazne tony.

S R

Haley odwróciła się. Mężczyzna patrzył na nią niemal z pogardą, a jego wzrok był jeszcze zimniejszy niż głos. Nie mogła nie wyczuć ukrytej drwiny. Postanowiła ją zignorować, ale z trudem zapanowała nad sobą. Dostała już lekcję od życia i teraz niełatwo było ją sprowokować.

- Przyjechałam na pana prośbę, panie Cade. I nie usiłuję niczego sugerować.

- Ach, tak. - Jackson Cade uśmiechnął się i przesunął wzrokiem po niewielkim dekolcie sukni. Jego spojrzenie powędrowało też w dół, wzdłuż wąskiej, czarnej spódnicy, zatrzymując się na roboczych butach. Spojrzał na jej dłonie. Były ukryte w skórzanych rękawicach. - Mamy uwierzyć, że zawsze wchodzi pani do stajni ubrana jak księżniczka? - mruknął. - Czy też wyciągnąć wniosek, że skoro wcześniej pani się tu nie pokazywała, przybycie do River Trace to zniżanie się do naszego poziomu?

5

Haley nie zrozumiała tej uwagi. Jednak nie zamierzała dać mu satysfakcji i tłumaczyć się z czegokolwiek. - Oboje wiemy, dlaczego nigdy tu nie byłam. Do tej pory pan sobie mnie tu nie życzył. Dzisiaj przyjechałam tak, jak stałam. Z pańskiego głosu i rzężenia konia wywnioskowałam, że nie mam czasu się przebierać. - Odetchnęła i kontynuowała ze sztuczną obojętnością: - Może mój strój jest według pana nieodpowiedni, ale innego weterynarza pan nie ma. Jesse Lee zakrztusił się dziwnie i Haley mogłaby przysiąc, że usiłował stłumić śmiech. Nie mogła oderwać spojrzenia od zmrużonych oczu Jacksona. Byłyby piękne, gdyby tak nie patrzył.

S R

Haley wyprostowała się dumnie. Okazało się to błędem, gdyż Jackson przerwał słowny pojedynek i skupił się na jej piersiach, które wyprężyły się pod sukienką.

Haley wytrzymała spojrzenie i zapanowała nad rumieńcem. To Jackson wezwał ją na pomoc. Sytuacja była niewątpliwie poważna, a tracili czas na uszczypliwości.

To było nietypowe zachowanie dla Jacksona Cade'a, gdyż słynął z tego, że uwielbiał kobiety. Wysokie, niskie, szczupłe, pulchne, młode i stare, ładne, brzydkie - kochał wszystkie. Niektóre otwarcie. Inne - tak zwane kobiety sukcesu, jak Haley - traktował z rezerwą, uprzejmie, ale na dystans. Jasne było, że niezbyt przepada za samodzielnymi kobietami. Jednak wobec wszystkich zachowywał się uprzejmie, szarmancko i z szacunkiem. Z jednym, niewytłumaczalnym wyjątkiem

6

- Haley Garrett. Dla niej zarezerwował wyjątkową wrogość. Otwartą antypatię, której nie rozumiała, a która wzrastała z każdym przypadkowym spotkaniem. Nawet teraz, z powodów znanych tylko jemu, pragnienie upokorzenia jej było silniejsze niż jej pomoc. Nie miało to żadnego sensu, gdyż konie kochał jeszcze bardziej niż kobiety. Jackson Cade z River Trace hodował jedne z najlepszych koni na świecie. Nie żałował czasu ani pieniędzy, by miały też najlepszą opiekę pod słońcem. Mógł nie ufać Haley jako nowemu udziałowcowi w klinice weterynaryjnej brata, ale jego. zachowanie wykraczało poza zwykłą podejrzliwość. Haley nie mogła dojść, o co mu chodzi. Ponieważ nie

S R

wyglądało na to, by kiedykolwiek zamierzał odezwać się do niej w miarę uprzejmie ani wyjaśnić, czym właściwie zawiniła, machnęła ręką na próby zrozumienia tego dziwacznego Cade'a. Gdyby chodziło tylko o wrednego faceta, odwróciłaby się na pięcie i zostawiła River Trace i jego właściciela daleko za sobą. Jednak był koń i jego tajemnicza choroba. Z odległego boksu zaczęły dochodzić niepokojące odgłosy. Dowodziły - czego Haley się obawiała - że chwilowy spokój był raczej skutkiem zmęczenia niż nagłej poprawy stanu zdrowia konia. Nie mogła porzucić zwierzęcia, więc zapomniała o urazie i niechęci do właściciela, powodując się etyką zawodową i wrażliwością na cierpienie. - Jeżeli to coś pomoże, panie Cade, to przepraszam za swój strój. Byłam na kolacji połączonej z koncertem - wyjaśniła.

7

- Kiedy pan zadzwonił, uznałam, że chodzi o kwestię życia i śmierci. Nadal tak uważam. Jeśli mam pomóc, muszę zbadać konia, póki jest spokojny. Sądząc z odgłosów z boksu, nie potrwa to długo. Jackson Cade miał chociaż tyle przyzwoitości, by zrobić zawstydzoną minę. Jednak po chwili zamaskował swoje zachowanie szorstkim gestem i ironicznym ukłonem. - Ależ proszę. Problem z Tancerzem zabił nam wszystkim ćwieka. - I dlatego - mruknęła Haley, ledwo hamując niecierpliwość postanowił pan dać mi szansę. Tonący brzytwy się chwyta? - Coś w tym rodzaju.

S R

Złożył niski ukłon, ale w jego oczach nie było szacunku. W pewnej chwili Haley dostrzegła jednak, że pod wrogością kryją się ból i strach. Jackson Cade niemal odchodził od zmysłów. - W takim razie - odpowiedziała, wciąż patrząc mu w oczypowinnam się bardzo postarać; prawda?

Odwróciła się do drugiego mężczyzny, który czekał obok z dziwnie zadowoloną miną.

- Jesse, czy mógłbyś pójść ze mną do boksu Tancerza... - Ja pójdę. - Jackson podszedł bliżej. Był najniższy z Cade'ów, a i tak przewyższał Haley o dobre dwadzieścia centymetrów. - Nie. - Jackson stał blisko i wydawał się tak wielki, że z trudem powstrzymała pragnienie odsunięcia się. - Dziękuję, ale nie powtórzyła z nadzieją, że upór poskutkuje. - Tu trzeba spokoju i konsekwencji. Pan jest zbyt zaangażowany emocjonalnie. - To moja ziemia, a Tancerz to mój koń, doktor Garrett.

8

- Oczy, które rozpalały kobiece serca, patrzyły lodowato. - Jest to wprawdzie pański koń, ale mój pacjent, panie Cade przypomniała mu Haley. - Gotowy, Jesse? - spytała cicho. - Koncert, mówisz? - Jesse sprytnie zmienił temat. Poprowadził Haley korytarzem dzielącym stajnię na połowy. - Na pewno miałaś jakieś towarzystwo. Taka ładna i efektowna dziewczyna... byłoby przykre, gdybyś musiała iść sama. Czy była sama, czy nie, to nie był jego interes. Jesse słynął z nieszkodliwego, plotkarskiego wścibstwa niemal tak samo, jak ze znajomości koni. Za to ostatnie Haley podziwiała tego starego lisa. - Dziękuję za komplement, Jesse. Miło wiedzieć, że uważasz

S R

mnie za ładną dziewczynę. - Uśmiechnęła się, widząc, jak na chwilę się zatrzymał. Wiedziała, że czeka na informację. –I owszem, miałam towarzystwo i na koncert, i na kolację.

- Chyba nie był to Daniel Corbett, bo musiał przecież dyrygować.

- To był koncert kameralny, Jesse, nie na orkiestrę. Daniel nie dyrygował. - Nie? W tym jednym słowie dosłyszała niepohamowaną ciekawość. Nie rozumiała, dlaczego tak ją wypytywał. Nagle ktoś wyjął jej z rąk torbę. To Jackson szedł za nimi krok w krok. Kiedy spojrzała na niego uważniej, dostrzegła, że w półmroku jego twarz wygląda na nieludzko zmęczoną. W tej chwili wybaczyła mu jego zachowanie. Na pewno nie chciał jej współczucia, zwróciła się więc do Jessego, który dalej paplał:

9

- Wybacz, Jesse, ale zgubiłam wątek. - Haley podbiegła za gadatliwym kowbojem. Dzięki temu Jackson pozostawał w bezpiecznej odległości. - Nie musisz za nic przepraszać. Jackson dużo szczeka, ale mało gryzie, więc bać też się nie musisz. Mówiłem tylko, że Daniel musi być bardzo interesujący. Jest dyrygentem i w ogóle. - O tak, Daniel jest bardzo interesujący. - Nie zamierzasz powiedzieć, z kim dzisiaj byłaś? - dopytywał się Jesse. - Nie, nie zamierzam. Przyszłam tutaj zbadać konia, a nie omawiać moje życie towarzyskie.

S R

Uśmiechnęła się, słysząc pełne rozczarowania mruknięcie Jessego. Jednak gdy po chwili przystanęli przed zamkniętym boksem, jej uśmiech zniknął.

Irlandzki Tancerz Cade'a słynął wśród znawców koni jako wspaniały ogier, bardzo pożądany reproduktor. Haley czytała o nim i podziwiała zdjęcia w pismach dla hodowców i weterynarzy. Jednak gdyby nie wiedziała, że wyczerpane stworzenie w boksie było legendarnym ogierem, nigdy by w to nie uwierzyła. Sierść miał mokrą od potu i zmierzwioną. Głowę opuścił nisko, a ogon zwisał mu bezwładnie. W pierwszej chwili wydawało się, że sporo stracił na wadze. Wiedziała, że atak był krótki, uznała więc, że jest to raczej objaw odwodnienia. Stan Tancerza był na pewno przyczyną zdenerwowania Jacksona, chociaż nie tłumaczył jego zachowania.

10

- Jacksonie - szepnęła, nie zauważając nawet, że zwróciła się do niego po imieniu. - Od kiedy jest w takim stanie? - Zaczęło się parę godzin temu. - Stanął krok za nią. - Najpierw apatia, a potem kilka minut bardzo niespokojnego zachowania. Potem zaczęło się szaleństwo. Próbowaliśmy go uspokoić na wszystkie możliwe sposoby. W końcu Jesse i ja... nawet stajenni... wyczerpaliśmy wszystkie możliwości. - Mówcie wszystko. - Umysł Haley gorączkowo poszukiwał odpowiedzi. - Nie opuszczajcie żadnego szczegółu. Odpowiedział jej znowu Jackson. Tancerz był jego koniem, jednym z głównych źródeł utrzymania Poza tym cierpienie konia

S R

odczuwał jak własne. Kiedy skończył objaśniać każdą metodę, jakiej próbowali, Haley uznała, że był bardzo sumienny, a także zorganizowany i rozsądny. Tym dziwniejsze wydawało się jego zachowanie.

Haley kiwała głową, zastanawiając się nad wszystkim. Obserwowała przy tym konia, który był teraz żałosnym cieniem wspaniałego zwierzęcia. Coś ją dręczyło. Coś, co powiedział Jesse, a potem Jackson wspomniał w swoich wyjaśnieniach. - Jesse! - Słucham. Ciągle tu jestem. - Co takiego powiedziałeś?- Zamknęła oczy, jakby to mogło pomóc w schwytaniu ulotnej myśli. - Coś o innych komach mruknęła.

11

- Nie pamiętam słowo w słowo, ale mówiłem, że inne konie niepokoiło szaleństwo Tancerza, więc stajenni wyprowadzili je na pastwisko. - Jesse zsunął kapelusz na tył głowy. - Pomogło coś? Ulotna myśl nie wróciła. Haley była równie zdezorientowana jak Jesse i Jackson. Jackson? Dlaczego w ogóle myśli o Jacksonie? Mało prawdopodobne, by kiedykolwiek mogła z nim być po imieniu. Porzuciła myśli o upartym, aroganckim mężczyźnie i wróciła do niejasnego wspomnienia, które tkwiło w jej głowie. - Nie wiem - przyznała szczerze. Może to było zbyt odległe skojarzenie.

S R

- Jesse powiedział coś jeszcze. - Jackson stanął obok niej i oparł się o drzwi boksu.

Nagle poczuła żal, że on tak jej nie lubi. Wierzyła jednak, że w innych okolicznościach zachowywałby się jak dżentelmen. Jak mężczyzna, którego przyjaźń mogłaby cenić.

Marzenia. Nieświadoma, że przed chwilą westchnęła melancholijnie i że Jackson patrzy na nią w sposób, który na pewno by ją zaskoczył, Haley skupiła się na koniu. - Co takiego? - Jackson uniósł pytająco brwi, odrobinę tylko ciemniejsze od koloru jego włosów. - Przepraszam. - Miała dziś wieczór nieustannych przeprosin. Zastanawiałam się tylko, co takiego Jesse miał na myśli. - Zerknęła na kowboja, ale on tylko wzruszył ramionami. - Pewnie cię zastanowiło - podsunął Jackson - gdy stwierdził, że pozostałe konie nie widzą tego, co się roi Tancerzowi.

12

- Roi się? - Popatrzyła w oczy, które nie były już gniewne. - Jesse uważał, że koń ma urojenia? A ty? - dodała, zanim zdążył odpowiedzieć. - Wtedy myślałem tylko o jednym, by nie dopuścić, żeby sobie zrobił krzywdę. - Nieświadomie musnął palcem ciemniejący siniak. Teraz sobie przypominam, że Tancerz rzeczywiście zachowywał się, jakby miał halucynacje. Ale to nie ma sensu. Halucynacje? Wy wołane jakąś obcą substancją? Już to kiedyś widziała. Koń nie przeżył, ponieważ diagnozę postawiono po sekcji. Jeśli będzie miała szczęście... - Jesse, poproszę strzykawkę. Jacksonie, czy mógłby pan-

S R

podsunąć moją torbę do światła?

Była tak skupiona, że dopiero gdy obaj zrobili, o co prosiła, zrozumiała, że wydała im polecenie. I że Jackson Cade posłuchał bez oporu. Dopiero gdy miała gotową strzykawkę, zaczęła wyjaśniać. - Chyba już widziałam coś takiego. Jeśli się nie mylę i zadziałamy szybko, możemy uratować Tancerza. Ale proszę zrozumieć, że to tylko domysły, dość ryzykowne. Gdyby był czas na przeprowadzenie badań... - Ale nie ma - wtrącił Jesse ponuro. - Jeśli się mylę... - ostrzegła ze smutkiem. - Ten środek mógłby go zabić - dokończył Jackson. - Tak - przyznała. Co innego mogła powiedzieć? - W tym stanie i tak nie przeżyje, jeśli czegoś nie zrobimy wtrącił Jesse, ale Haley i Jackson byli tak skupieni, że nie usłyszeli.

13

- Tancerz jest silny... może problem sam minie, jeżeli jego serce wytrzyma. - Nie - zaprzeczył Jackson. - Nie widziała go pani. Nawet jeśli następny atak będzie słabszy, zabije go. - W takim razie czy pan mi zaufa? Zaryzykuje? - Haley wiedziała, że to największe wyzwanie w jej karierze. Jak zastrzegała, wszystko, co zamierza zrobić, opiera się na domysłach. Ale skoro wyczerpano wszystkie możliwości... Mieli kilka chwil do następnego ataku szaleństwa Tancerza. Celowo wywołanego szaleństwa Tancerza. Haley wstrzymała oddech. Celowo wywołanego? Skąd ta

S R

pewność? Jednak intuicja podpowiadała jej, że to skutki celowego działania.

Niewiele wiedziała o River Trace, a jeszcze mniej o jego upartym, wyniosłym właścicielu. To znaczy wobec niej był wyniosły poprawiła się, gdyż wiedziała, że ma opinię sympatycznego flirciarza. Kiedyś, dawno temu, poznała jego wrażliwą stronę. Ludzie się zmieniają. Może młodzieniec, który był taki dobry dla dużo młodszej i odrzucanej przez wszystkich Haley Garrett, też się zmienił. Może narobił sobie potem wrogów. Niebezpiecznych wrogów. Możliwe. W końcu starał się, jak mógł, by zrobić wroga także z niej. Tancerz potrząsnął głową, zachwiał się i stęknął. To wstęp do rozpaczliwego rżenia, które ją tak przerażało.

14

- Urojenia - szepnęła z niepokojem, coraz bardziej pewna, że się nie myli. Czas uciekał. Położyła rękę na drzwiach boksu. Nagle przykryła ją twarda, szorstka od odgnieceń dłoń. - Nie - powiedział Jackson. - Cokolwiek to jest, przychodzi falami. W najgorszym momencie jest zbyt niebezpieczny, by pani tak ryzykowała. Przykro mi. Na jego twarzy widać było, ku zdumieniu Haley, szczery żal. Zanim zdążyła odpowiedzieć, że taka jest jej praca i że nie po raz pierwszy ani ostatni musi zmierzyć się z niebezpiecznym zwierzęciem, zacisnął palce na jej dłoni. - Nie powinienem był psuć ci wieczoru, księżniczko. - Tym

S R

razem nie zabrzmiało to obraźliwie. Gdyby Jackson nie udowadniał, że nie potrzebuje jej jako weterynarza, mogłoby to być miłe przezwisko.

- Ale zadzwoniłeś. Długo na to czekałam... - Haley zamilkła. Dopiero teraz przyznała się do tego sama przed sobą. Czekała na jego telefon, na dzień, w którym będzie mu potrzebna. Będzie musiała to przemyśleć... później, z dala od jego błękitnych oczu. - Nie przyjechałam tu dla kaprysu. Twojemu koniowi trzeba pomóc. Teraz, zanim będzie za późno. - On jest niebezpieczny. - Bo walczy - przyznała Haley. - Ale teraz jest tylko niespokojny. Jego szaleństwo narasta stopniowo. Jeśli moje domysły okażą się prawdziwe, może uda się zapobiec najgorszemu. Haley, udając, że jego dotyk i nagła zmiana nastroju wcale jej nie obchodzą, skupiła się na wykonaniu swojego zadania. Zerknęła na

15

zegar. Okazało się, że wymiana słów, która wydawała się ciągnąć w nieskończoność, zajęła tylko chwilę. Ale nawet taka chwilka to było dużo. Zbyt dużo. Przekonana, że zaraz stracą ostatnią szansę, o ile w ogóle jakąś mieli, powtórzyła jeszcze raz: - Nie chciałeś mnie tu. To, że dzisiaj zadzwoniłeś, dowodzi tylko, iż wyczerpałeś wszystkie inne możliwości. Jestem ostatnią deską ratunku. Popatrz na niego, Jacksonie - dodała cicho. - Czas Tancerza ucieka szybko. - Nie. - Jackson nie umiał wyjaśnić, dlaczego tak protestuje. Wezwał ją na pomoc. Kiedy zawiodły wszystkie inne sposoby, życie

S R

Tancerza spoczęło w rękach Haley Garrett.

Przez telefon wszystko wydawało się proste. Jednak teraz, kiedy stała przed nim, delikatna, a tak uparta, zrozumiał, że nie pozwoli, by ryzykowała starcie z ważącym pół tony oszalałym koniem. - Nie możesz. Kiedy zadzwoniłem, nie pomyślałem... - zamilkł. Zacisnął rękę wokół jej dłoni i uniósł ramiona. Dokonał wyboru i skazał Tancerza na pewną śmierć. - Wybacz, księżniczko. Nie powinienem był przerywać ci koncertu i randki z Danielem. - Nie byłam z Danielem. A po to właśnie skończyłam studia, po to przeniosłam się do Belle Terre i zostałam partnerką Lincolna, by ratować zwierzęta. Wyczerpany ogier prychnął i zrobił chwiejny krok. Haley popatrzyła na niego, na Jacksona i znowu na konia. - Tancerz nie jest pierwszym oszalałym stworzeniem, z którym muszę sobie poradzić. I nie będzie ostatnim.

16

- Puść ją, Jackson - odezwał się Jesse. - Widziałem twoją księżniczkę w akcji. Na pewno poradzi sobie z Tancerzem lepiej niż ty czy ja. Jackson spojrzał na Jessego i Haley wyrwała się. Trzymając w gotowości strzykawkę, wślizgnęła się do boksu.

S R 17

ROZDZIAŁ DRUGI Jackson Cade stał w oknie sypialni, którą wybrał dla siebie, gdy kupił zrujnowaną wspaniałą niegdyś posiadłość. Zadłużył się w banku po uszy, pracował dniami i nocami, włożył w tę ziemię serce i duszę. Kiedy wysiłek wydawał się zbyt wielki, a cel nieosiągalny, to okno i widok z niego przywracały mu chęć działania. - Ile razy? - zapytał na głos. Ile razy stał tu o świcie, obserwując, jak światło dnia zmienia okolicę. Obserwując zmiany, które spowodował własną pracą, doprowadzając do użytku pastwisko po pastwisku.

S R

Szło to powoli, nawet z pomocą braci. Nieraz miał ochotę rzucić wszystko. Uznać River Trace za nieodpowiedzialny kaprys Jacksona Cade'a. Ale wtedy stawał o świcie przy tym oknie. W promieniach wschodzącego słońca ciężar wydawał się lżejszy, a słowo „niemożliwe" przestawało istnieć.

Jego pierwszy zakupiony ogier był średniego formatu, mimo świetnego pochodzenia, ale w źrebakach po nim odzywała się dobra krew przodków. Było to ryzyko, ale znaleźli się hodowcy gotowi zainwestować, by zdobyć wspaniałego źrebaka. Z opłat za krycie klaczy zakupił drugiego ogiera i drugie pastwisko. Jego imię zaczęto wymieniać, najpierw szeptem, w odpowiednich kręgach. Potem Adams sprzedał Cade Enterprises i uparł się, by każdy z braci dostał część niewiarygodnie wysokiej

18

sumy. Adams przypisał im opracowanie idiotycznie prostego wynalazku, na który miała ochotę konkurencyjna firma. Po zakończeniu rodzinnej kłótni było dość pieniędzy na wyprowadzenie na prostą Belle Reveé, podupadającej rodzinnej plantacji. Zostały jeszcze miliony do podziału między braćmi. Adams nie chciał słyszeć o innym rozwiązaniu. Synowie Gusa Cade'a, którzy znali tylko ciężką harówkę i oszczędzanie każdego grosza, nagle uwolnili się od ukochanego tyrana. Ale ich życie niewiele się zmieniło. Adams został w okolicy i ożenił się z Eden, kobietą, którą kochał od zawsze. Lincoln wyposażył swoją klinikę weterynaryjną w

S R

najlepszy sprzęt, kupił sobie jaguara i domek przy ustronnej ulicy Belle Terre, a resztę majątku oddał Adamsowi do zainwestowania. A Jeffie? Jackson uśmiechnął się na samą myśl o nim. Kto wie, jak to jest z Jeffiem? Polował, łowił ryby i malował. Pracował przy koniach w Belle Reveé i River Trace. I nie miał pojęcia, że kobiety niemal mdleją na jego widok. Jeśli życie pozostałych zmieniło się niewiele, to Jeffersona wcale.

Jacksona właściwie też niewiele. Jego życie, praca, cele pozostały takie same. Zmieniło się tylko River Trace. Większa część jego udziału w tym, co zawsze uważał za miliony Adamsa, została włożona w tę farmę. Najpierw odbudował spaloną stajnię. Ktoś ją podpalił, ale nie udało się znaleźć motywu ani podejrzanego. Podejrzewano oczywiście Rabbów, miejscową rodzinę prowadzącą jednostronną wojnę. Była tu zadawniona wrogość,

19

wzmożona zazdrością o wyolbrzymioną fortunę Cade'ów i złością za zbyt wiele przegranych chłopięcych bójek. Nie było dowodów ani dalszych wypadków, więc zapomniał o swoich podejrzeniach. Udało mu się doprowadzić do użytku resztę ziemi. W końcu zabrał się za stado. Miał coraz więcej coraz droższych ogierów. Ostatni pojawił się irlandzki Tancerz. Ogier, na którego postawił wszystko - nawet finansową przyszłość River Trace. - Niemal wszystko straciłem - mruknął. - W ciągu jednej nocy straciłem niemal wszystko. Słońce powoli wspinało się na niebo, wysyłając promienie na

S R

pola pełne zbóż, czekające na żniwa. Kilometry białych płotów lśniły jak złotoróżowe wstęgi wśród aksamitnej zieleni pastwisk. Konie, schylające pyski do okrytej rosą trawy, były lśniące i pełne życia, piękne aż do bólu.

Dla Jacksona, patrzącego z okna sypialni, był to raj. Gdyby nie jedna drobna kobieta... Zdecydowana, mądra i odważna aż do bólu kobieta, którą uparł się nienawidzić od pierwszego wejrzenia. A jednak przyjechała po jego telefonie. Obrażał ją, a ona pozostała spokojna. Zachowywał się jak najgorszy cham, a ona godnie stawiła mu czoło i sprawiła, że wyszedł na idiotę. Kiedy wszystko, co posiadał, mogło przepaść, ona z bystrością, współczuciem i odwagą, płacąc dużą cenę, zajęła się oszalałym stworzeniem i je ocaliła.

20

Odwrócił się od okna w stronę łóżka, na którym spała, dochodząc do siebie po wczorajszym spotkaniu ze śmiercią. Oszalały Tancerz rzucił nią o ścianę boksu. - Uratowała mnie, mojego konia i mój dom. - Podszedł do fotela, na którym spędził całą noc, usadowił się i czekał, aż Haley Garrett się obudzi. Wielki zegar w holu zabił dźwięcznie. Rzęsy Haley gwałtownie zatrzepotały - nie spała, ale nie mogła się obudzić. Gdy zegar zamilkł, zmarszczyła twarz. Szósta godzina. Była spóźniona. Poruszyła się i zaczęła przeciągać. Ostry ból sprawił, iż wydało jej się, jakby ktoś przeciął ją na dwoje.

S R

- Och. - Zaparło jej dech. Powieki, które nareszcie zaczęły się unosić, opadły znowu. Światło było zbyt jasne, a ból za silny. Nie mogła oddychać, nie mogła się ruszyć, a mięśnie pleców i krzyża boleśnie zesztywniały. Zacisnęła zęby o sekundę za późno, by stłumić jęk. Gdy się rozległ, czyjaś dłoń przesunęła delikatnie po jej czole. - Ciii. Wszystko dobrze, dzięki tobie. Nic ci nie grozi - zapewnił ją głos. Już to słyszała. Próby uspokojenia czegoś, co nie dawało się uspokoić, odesłania w zapomnienie czegoś, czego nie dawało się zapomnieć. Boże, słyszała już to wszystko i nie chciała słyszeć znowu. Nie otwierając oczu, szepnęła: - Nie. Haley była straszliwie zmęczona. Jej pogrążony w ciemności świat zadrżał, gdy materac ugiął się pod ciężarem mężczyzny.

21

- Idź sobie, Todd. Zostaw mnie w spokoju. - Cicho, cicho. Spokojnie - ktoś mówił głębokim głosem, niewysokim, męczącym tonem, którego się spodziewała. - Nie jestem Toddem, księżniczko, i nie chciałbym być. Ale nie będę cię dotykał, jeśli sobie tego nie życzysz. Słyszała ten głos, gdy uspokajał przerażonego, oszalałego konia. Ją uspokajał równie łagodnie. - Jackson? - Zaryzykowała odwrócenie głowy w jego stronę. Oczy, kiedyś błękitne jak niebo, były teraz pociemniałe. Przypomniała sobie noc i zegar, domyśliła się, gdzie jest. Odetchnęła gwałtownie, a żelazne imadło zacisnęło się wokół jej żeber i kręgosłupa.

S R

Jackson dostrzegł, jak zbladła, i w myślach przeklął mężczyznę o imieniu Todd za grzechy, których nie znał, a także siebie za swoją głupotę.

- Jesteś bezpieczna, Haley. Tancerz też, dzięki tobie. - Tancerz - wykrztusiła zesztywniałymi wargami, gdy przypomniała sobie ogiera rzucającego się w napadzie szaleństwa. Żyje?

- Dzięki tobie, tak. Trochę potrwa, zanim dojdzie do siebie, ale w końcu będzie jak nowy. - Jak? Kiedy? - Ostatnie, co pamiętała, to że wysunęła rękę z dłoni Jacksona i weszła do boksu Tancerza. - Domyśliłaś się przyczyny ataku. Właśnie zaczynał się kolejny, kiedy zrobiłaś mu zastrzyk. Wszedł na ciebie bokiem. Przycisnął cię do ściany.

22

Jackson był na siebie wściekły - gdy odgadł zamiary Haley, było za późno. Tancerz odrzucił ją na bok jak piórko. Osunęła się niemal wprost pod jego kopyta, zanim Jackson do niej dotarł. Sekundy potrzebne do otwarcia drzwi były najdłuższe w jego życiu. - Będziesz miała niezłe siniaki. I przez jakiś czas będziesz obolała. - To też jego wina. Po co do niej w ogóle dzwonił? - Ale Coop mówi, że za jakiś tydzień znikną. - Coop? Cooper. - Kiedy już zrozumiała, że Jacksonowi chodzi o Davisa Coopera, lekarza i najbardziej rozchwytywanego kawalera Belle Terre, nie słyszała nic więcej. Jej towarzysz na koncercie. Przyjaciel, który przy kolacji delikatnie dał do zrozumienia, że chętnie

S R

rozwinąłby ich przyjaźń w coś więcej.

Spiesząc się po telefonicznym wezwaniu do River Trace, zostawiła go prawie bez wyjaśnień. Nie tak należy traktować dżentelmena. Potencjalnego kochanka.

Haley spróbowała usiąść, nieświadoma, że kołnierz koszuli, którą miała na sobie, zsunął się przy tym na jej ramię. - Powinnam była do niego zadzwonić, wyjaśnić... - plątała się bezradnie. - Muszę go przeprosić. - Za co, księżniczko? - Jackson wyłapał z jej bezładnych słów tyle sensu, ile zdołał. - Za to, że wykonywałaś swoją pracę? I to z przesadnym poświęceniem? Nie spodziewał się po niej aż tyle, chociaż jego brat nie wybrałby wspólnika niespełniającego wysokich wymagań, które stawiał samemu sobie. - Nieważne, jak ją wykonuję.

23

- Nie? - Pytająco uniósł brwi. Reakcja typowa dla Jacksona Cade'a, której zazwyczaj towarzyszył przekorny uśmiech. Jednak w tej chwili, dręczony wyrzutami sumienia, miał problemy ze znalezieniem powodów do uśmiechu. - Naprawdę w to wierzysz? - Oczywiście. Moja praca, wykonywana tak czy inaczej, nie jest powodem do przeprosin. Tu chodzi o dobre wychowanie. Cooper zachował się jak dżentelmen, więc ja też powinnam się odpowiednio znaleźć. Jackson skrzywił się w duchu, chociaż wiedział, że nie usiłowała mu dogryźć. Podejrzewał, że tolerancyjnie uznała jego zachowanie w stajni za kolejny wybryk. O ile w ogóle o nim pamiętała. Obojętność.

S R

Bierność i obojętność były ostatnimi uczuciami, jakich się spodziewał po Haley Garrett. Kiedy tak leżała w jego łóżku, ubrana w jego koszulę, która ciągle się zsuwała, nie miał pojęcia, czego właściwie oczekiwał... ale na pewno nie była to obojętność. - Później zajmiesz się wymogami etykiety - zaproponował, a piekielna koszula zsunęła się o kolejne kilka centymetrów. - Ale zapewniam cię, że przeprosiny nie są konieczne. Nie myśl, że w odwrotnej sytuacji Coop pamiętałby o tobie przez sekundę. Zostawiłby cię w środku koncertu, w środku kolacji, w środku... Nieważne. Chciałem powiedzieć, że jeśli pacjent jest w potrzebie, dla Coopa nie istnieje nic innego. Dlatego doskonale cię zrozumie. - Może i tak. - Haley nie miała tej pewności. - Gdyby poznał całą historię, dowiedział się, jak źle było z Tancerzem... - Haley, on wie. Coop był tu w nocy. - Jackson ostrożnie ułożył ją z powrotem na poduszkach i poprawił koszulę. Bardziej ze względu

24

na siebie niż na Haley. Niepokoiła go własna reakcja na widok jej odsłoniętego ramienia. To nie był odpowiedni moment na takie reakcje. Przypomniał sobie, że księżniczka uosabiała wszystko, co postanowił znienawidzić w kobietach. - Cooper tu jest? Teraz? Coś się zmieniło w jej twarzy. Jacksonowi nie przypadło to do gustu. - Jest już ranek. - Niebo przeszło z czerwonawej szarości w jaśniejący błękit. Promienie światła wpadły przez okiennice. - O tej porze każdy grzeczny chirurg jest już przy stole operacyjnym. - Ranek? - Zdążyła zapomnieć o bijącym zegarze.

S R

- Był świt, gdy skończyłaś pracę w stajni. Minęło niewiele czasu. - Była blada, ale kolory wracały powoli na jej twarz. Haley ostrożnie odwróciła głowę i zdała sobie sprawę z tego, że znajduje się w męskiej sypialni.

- Czyli byłam tu przez resztę nocy?

- Niewiele z niej zostało, kiedy Cooper skończył cię badać. - Cooper mnie badał? - Wracała jej jasność umysłu. Zrozumiała, że musi brzmieć jak zacinająca się płyta. Roześmiała się, po czym przeklęła impuls, który to spowodował. - Może uważasz, że Coopowi należą się przeprosiny, ale on tak nie myśli. Jego zdaniem wyszedł na idiotę i chama, pozwalając ci samej jechać do River Trace. Dotarł tu niecałą minutę po tym, jak Tancerz rzucił cię na ścianę. - A ty mnie wyciągnąłeś. - Nic nie pamiętała, ale tego była pewna. Jackson mógł jej nie lubić, mógł podejrzliwie się odnosić do

25

jej umiejętności zawodowych, ale nie stałby spokojnie obok, gdyby znalazła się w niebezpieczeństwie. - Z pomocą Jessego - przyznał obojętnie, bez śladu przerażenia, które go wtedy ogarnęło. Mało nie oszalał, gdy zobaczył, jak koń rzuca ją na ścianę. Kopyta, które mogły poszarpać jej delikatne ciało, waliły w ziemię, mijając ją o włos. Nie powiedział, że gdyby Jesse nie uspokoił i Jacksona, i konia, zabiłby Tancerza gołymi rękami. Ani o tym, że zachowywał się jak wariat, gdy ona była już bezpieczna, ale nie wiedzieli jeszcze, jak poważne są jej obrażenia. - A potem przyjechał Cooper? - Haley zmarszczyła czoło.

S R

Próbowała poukładać wszystko w odpowiedniej kolejności. Jackson skinął głową. Pojawił się dzięki Opatrzności Bożej, gdy Jackson wpadł w panikę. I natychmiast zagroził, że wyrzuci go z jego własnej stajni, jeśli natychmiast się nie uspokoi i nie da mu pracować. Podczas pośpiesznego badania Jackson chodził w kółko, bezradny. W końcu Cooper ustalił, że siniak na głowie był tylko siniakiem i niczym więcej, i że Haley tylko na chwilę straciła oddech, gdy uderzyła plecami o ścianę. - Tylko? Tylko! - pienił się Jackson, wskazując, że Haley najwyraźniej jest nieprzytomna. I nieruchoma. Przerażająco nieruchoma. - Zbadał mnie? - Otworzyła szeroko oczy. - Trzeba było ci pomóc. - Zobaczył jej zmieszanie. Miło było widzieć, jak ta chłodna, opanowana i pewna siebie kobieta traci swe opanowanie. Zadowolenie nie potrwało długo, gdyż odezwało się w

26

nim dobre wychowanie. - Chyba nawet super-kobieta nie poradziłaby sobie sama po takim wypadku. Haley westchnęła. Cóż, taka jest kara za głupotę. Jackson dobrze opisał jej to, czego nie mogła sobie przypomnieć. Zbladła, chociaż usiłowała to zamaskować smutnym uśmiechem. Jackson obserwował ją długie godziny i poznał nawet niuanse jej mimiki, ale zachował się dyskretnie. - Coop zapewniał, że leżysz jedynie dlatego, że straciłaś oddech, a nie dlatego, że uderzyłaś się w głowę. - Znowu poczuł gniew na wspomnienie, jaki spokojny i opanowany był Cooper. Jakby codziennie konie z River Trace raniły piękne kobiety. - Powiedziałem

S R

mu, że gada głupoty. Moim zdaniem, jeżeli ktoś jest nieprzytomny, jest to niebezpieczne, niezależnie od powodu.

Po tym, jak Jackson wygłosił swoje uwagi, Coop dał jej coś na sen. Następnie wdał się w szczegółowe wyjaśnienia, porównując stan Haley z atakiem histerii u małego dziecka, ze wstrzymywaniem oddechu i tak dalej. Zanim Jackson zdołał się opanować, zdążył jeszcze warknąć, że Haley nie jest dzieckiem, chociaż może Cooper tego nie zauważa. A jeśli był tak głupi, że nie rozumiał, iż walka z oszalałymi końmi nie. wymaga wstrzymywania oddechu, to może powinien spróbować kiedyś jednego albo drugiego. Cooper wybuchnął śmiechem, a Jesse dołączył do niego. Obaj patrzyli, jak Jackson rozzłościł się jeszcze bardziej, a jego frustracja wzrosła. Uznał, że to usprawiedliwia jego zachowanie. Odmówił wyjaśnienia, dlaczego nie pozwoli, by to Cooper zaniósł Haley do jego sypialni Jacksona. Coop znacząco zauważył, że to właśnie

27

Jackson uznał, że tam należy ją położyć. Ku jego rosnącej wściekłości to też wywołało porozumiewawcze uśmiechy. Ostatnią kroplą była propozycja Coopera, że zostanie przy chorej. Jackson uznał, że księżniczce nic nie grozi i miał dość Coopa i Jessego. Niemal wypchnął ich z pokoju. Potem szorstko rozkazał Jessemu, by zajął się Tancerzem. Cooperowi niewiele uprzejmiej poradził, by poszedł do domu i poczekał, aż ktoś go wezwie, zamiast zwalać się ludziom na głowę. W końcu zamknął drzwi przed ich uśmiechniętymi gębami. - Dlaczego? - Jackson nawet nie wiedział, że odezwał się na głos. Zadawał sobie to pytanie raz po raz. Dlaczego tak potraktował

S R

Haley, skoro sam do niej zadzwonił? Przecież jedynym jej grzechem, nie licząc przerwania uroczystego wieczoru i przyjechania do River Trace, była chęć pomocy. I dlaczego tak zirytował go Cooper, którego przecież zesłały dobre duchy?

A Jesse? Pracował bez odpoczynku, nie domagając się niczego w zamian, walczył o Tancerza i z Tancerzem. Jackson miał świadomość, że potraktował go niewybaczalnie. - Najpierw proszę o pomoc, a potem pluję na tych, którzy mi pomagają - mruknął pod nosem. Odwrócił się od łóżka i od Haley, by popatrzeć na świt, który zmieniał się już w ranek. - Tak to nazywasz? - spytała Haley zduszonym głosem, po czym postawiła bose stopy na podłodze. Bose. Wolała się nad tym nie zastanawiać. Ani nad tym, że była naga pod koszulą, która z całą pewnością należała do Jacksona. Miała na sobie tylko majteczki. Na szczęście je zostawił.

28

- Tak nazywam... - Jackson odwrócił się gwałtownie i wielkimi krokami podszedł do łóżka. - Co ty wyrabiasz? - Jak to co? - Haley przekręciła głowę, by spojrzeć w płonące niebieskie oczy. - Wstaję z twojego łóżka. A jeśli oddasz mi moje ubrane, to zdejmę twoje. - Nie możesz. - Nie? - Złość, którą pokonała parę godzin wcześniej ze względu na cierpiące zwierzę, wybuchła ponownie, podsycana jego arogancją. - Tylko popatrz. Jednak po sekundzie zrozumiała, że za wcześnie się pochwaliła. Duma nie pozwoliła jej się wycofać. Coś musiało pokazać się na jej

S R

twarzy, bo nagle chwycił ją w ramiona i ostrożnie postawił na nogi. - Dziękuję - mruknęła, gdy doszła do siebie na tyle, by mówić. Popatrzyła na muskularne ramię, świadoma jego dłoni na swoich plecach, i wyszeptała niemal bez tchu: - Możesz mnie już puścić". - Oczywiście. - Jackson odsunął się. Jego dłonie przeniosły się z jej pleców na ramiona, zsunęły wzdłuż rąk i zacisnęły na wilgotnych palcach. - Jesteś pewna, że możesz to zrobić?

- Tak. Nic mi nie będzie, jeżeli nie trafi się kolejny koń. Jackson roześmiał się i puścił ją. - Chyba rzeczywiście nic ci nie będzie, prawda? - To nie pierwszy raz... - Wiem - przerwał jej cicho. - Ani ostatni. - Powtarzam się. - Tym razem się nie roześmiała. - Nieważne. - Wskazał jej drzwi po drugiej stronie korytarza. Tam jest łazienka. Na pewno dobrze ci zrobi długa, gorąca kąpiel.

29

Jeśli nie będziesz mogła czegoś znaleźć, to krzycz. Poszukam ci czegoś do ubrania u Merrie. - Merrie? - Haley wiedziała, że nie powinna jej dziwić obecność jakiejś kobiety w życiu Jacksona, ale się zdziwiła. - Merrie Alexandre - wyjaśnił Jackson. - To studentka, która mieszkała jakiś czas u Eden i Adamsa. Między wykładami i w weekendy, kiedy ma dosyć współlokatorek, wpada pomóc przy koniach. A ponieważ czasami kończy późno i woli tu przenocować, zostawiła trochę ubrań. Jackson przesunął spojrzeniem po Haley, pozwalając sobie na wspomnienia. Odkrył, że Haley jest wprawdzie niewysoka, ale za to

S R

absolutnie doskonała. Jego wzrok spoczął na jej włosach. Jasnozłota grzywka po starciu z Tancerzem wymknęła się z idealnego koka. Rozpuścił jej włosy i rozpłód, zanim położył Haley do łóżka. Pamiętał, jak jedwabiste kosmyki prześlizgiwały się przez jego palce, wspominał ich delikatny zapach. Jasne loki mogące związać mężczyznę.

Znowu były splątane i palce go swędziały z ochoty, by je wygładzić. Odepchnął tę myśl i otworzył drzwi sypialni. - Jesteś drobniejsza od Merrie, ale na pewno coś się znajdzie. Nie martw się, Merrie na pewno nie miałaby nic przeciwko temu. Zanim zdążyła wypowiedzieć słowo sprzeciwu, wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Haley została sama. - Sama w sypialni Jacksona Cade'a - powtarzała sobie, idąc w stronę łazienki. - I bardzo dobrze, skoro cała ta uprzejmość to chwilowa aberracja. Za tydzień o niej zapomni - przepowiadała Haley.

30

Zrzuciła koszulę Jacksona i weszła do parującej wody. - Znów mnie będzie nienawidzić. „Przepraszam. Musiałem wyjść, ale nie na długo. Tancerz ma się dobrze, nie musisz go badać. Zaczekaj. Odpocznij. Zawiozę cię do domu". Haley przeczytała na głos kartkę, którą znalazła na łóżku razem z paroma ubraniami Merrie Alexandre. Zgniotła pośpiesznie nabazgrany liścik. Potem zaczęła się ubierać, podziwiając gust młodej kobiety i niepokojąc się trochę tym, że Jackson najwyraźniej nieźle się znał na kompletowaniu kobiecych ciuszków. Zastanawiała się przez chwilę, gdzie mogło się podziać jej

S R

własne ubranie. W końcu machnęła na to ręką. Wrzuciła ręcznik do prania, zwinęła włosy w niedbały węzeł i spięła spinkami, jakie zdołała znaleźć, pościeliła łóżko i była gotowa do wyjścia. - Ani śladu - mruknęła. - Nawet nie będzie pamiętał, że tu byłam. - Dostrzegła leżący na podłodze liścik. Wepchnęła go do kieszeni pożyczonych dżinsów. Rozejrzała się po raz ostatni, zadowolona z porządku, i wyszła.

Pośpiesznie zwróciła się w stronę stajni, chcąc rzucić okiem na Tancerza, zanim wróci gospodarz. Miło było znowu mieć na sobie dżinsy i porządne buty oraz efektowną bluzkę, odrobinę za mocno opiętą na piersiach. Merrie była najwyraźniej szczuplejsza, miała bardziej chłopięcą figurę. I albo nie nosiła staników, albo wszystkie zabrała. Albo Jackson po prostu o tym zapomniał. Haley ruszyła szybko do stajni. Plecy wciąż ją bolały, ale gorąca kąpiel i ostrożne ruchy bardzo pomagały.

31

- Co ty wyprawiasz i dlaczego, do diabła, jesteś tak ubrana? Odwróciła się i niemal wpadła na Jacksona. Uśmiechnęła się do niego z wystudiowaną uprzejmością, po czym spoważniała i przybrała najbardziej obojętny wyraz twarzy. - Przyszłam zbadać mojego pacjenta. A jestem ubrana w to, co mi przyniosłeś. - No to się pomyliłem. -Najwyraźniej. - Kto to jest Todd? - zawołał za nią, spodziewając się jakiejś reakcji. Chciał jakiejś reakcji. Potrzebował. Jednak strzał nie przyniósł żadnego efektu. Nawet nie zadrżała.

S R

Odkrzyknęła tylko, z lekceważącym machnięciem ręką, nieznośnie spokojna:

- Nikt, kim powinieneś się przejmować. Jest nikim. Teraz już nikim.

32

ROZDZIAŁ TRZECI Pięć dni. Pięć bardzo, bardzo długich dni. Jackson zmarszczył czoło, próbując odsunąć od siebie wynikające z tego wnioski. Rzucił okiem na Jessego Lee. Jak zwykle mruknęli do siebie parę słów na powitanie, po czym każdy zajął się swoimi zadaniami, zatopiony w myślach. Przez pół dnia niewiele rozmawiali, póki nie ruszyli na zachodnie pastwisko. Było najlepiej widoczne ze zniszczonej rezydencji i tu pozwolono Tancerzowi na pierwszy dzień prawdziwej wolności. Odpoczywał tylko pod

S R

spojrzeniami strażników rozstawionych strategicznie przez Jericho Riversa, szeryfa miasta Belle Terre i hrabstwa o tej samej nazwie. Jacksonowi wcale sienie podobało, że uzbrojeni ludzie kręcą się po ranczu. Jednak Jericho nalegał. Był przyjacielem i przedstawicielem lokalnej władzy, a obawiał się, że sprawa Tancerza nie będzie odosobnionym wypadkiem. Jego zdaniem znowu mogły się pojawić akty wandalizmu, po których spłonęła do szczętu pierwsza stajnia Jacksona w River Trace. Tamta sprawa nie została rozwiązana, co stale gnębiło Jericho. Jackson zgodził się, że trzeba zachować ostrożność, i był wdzięczny ludziom szeryfa, jednak denerwowała go atmosfera niczym w obozie wojskowym. Tęsknił za dawnym spokojem. - Właśnie - mruknął pod nosem. - Spokój. - Mówisz do siebie, chłopcze? Jackson spojrzał na Jessego i wzruszył ramionami.

33

- Na to wygląda, nie? - Mam nadzieję, że dla siebie jesteś grzeczniejszy niż dla innych. - Aż tak źle? - Najwyraźniej. - Ale ciągle tu jesteś. Dlaczego, Jesse? - Jackson nie poddawał się. - Z dwóch powodów. Po pierwsze, jestem ci potrzebny. Po drugie - złość ci i tak przejdzie, przynajmniej na mnie. - Dziękowałem ci już za to, co zrobiłeś? I za to, że teraz zostałeś? - Nie. Ale pewnie podziękujesz. W swoim czasie. Jackson skinął

S R

w milczeniu głową i odwrócił się. Jeskemu należało się dużo więcej niż podziękowania. Był najlepszy w układaniu koni i opiece nad nimi. To jego pierwszego Jackson wezwał do Tancerza. Od czasu dziwnej choroby ogiera, Jesse spędzał większość dnia w River Trace, zostawiając Belle Reveé w rękach Jeffersona. Teraz stał obok Jacksona, opierając łokcie na płocie, z oczami ocienionymi nisko spuszczonym rondem kapelusza. Nie odrywał wzroku od pastwiska. - Dobrze wygląda - odezwał się po chwili Jackson. - Tak. - Jesse obserwował galopującego konia. - Żywy jak źrebak. - Rzucił Jacksonowi badawcze spojrzenie. - Czego nie można powiedzieć o tobie. Zachowujesz się jak wściekły kundel, a wyglądasz jak upiór. Wiesz, jeśli wziąć pod uwagę, że śliczna dziewczyna ocaliła twoje marzenia, nie jesteś tak szczęśliwy, jak myślałem. Powinieneś być wniebowzięty, jak każdy normalny człowiek na twoim miejscu, a ty się marszczysz jak buldog.

34

Jackson najeżył się, przyznając tym samym rację Jessemu. - O co ci chodzi, Jesse? Jestem wściekły jak pies czy głupi jak but? Jedno i drugie, czy nie możesz się zdecydować? - O, ja się już zdecydowałem - odparł łagodnie Jesse, nie dając się zbić z tropu. - Nawiasem mówiąc, opuściłeś „uparty jak osioł". Poklepał Jacksona po potężnym ramieniu, zanim ten zdążył znowu się najeżyć. - Co się stało, chłopcze? Nie sypiasz najlepiej? - Sypiam tyle, ile trzeba - skłamał Jackson. Jesse był wścibski, wsadzał wszędzie nos i plotkował, ale odkąd zamieszkał w tych stronach na prośbę Jeffersona, na pierwszym miejscu stawiał dobro rodziny Cade'ów. Jefferson spędził młode lata na ranczu w Arizonie.

S R

Przyniosło to wiele dobrego, w tym lojalność Jessego Lee. Odrobina wścibstwa nie była zbyt wysoką ceną.

- Ile trzeba? Akurat. Chyba kręcisz. Już masz cienie pod oczami. Jeszcze tydzień, a będziesz wyglądał jak szop. - Stary kowboj zrobił nagle podejrzanie niewinną minę. - Jak widzę te wszystkie środki ostrożności, nie rozumiem, dlaczego nie możesz spać. - Wcześniej teren też był zabezpieczony. Może nie do tego stopnia, ale był. A jeśli nie mogę spać, to pewnie dlatego, że pamiętam, w jakim stanie był Tancerz. - Lekka przesada zmieniła się w bezczelne kłamstwa. Bo tym, co tak gnębiło Jacksona, nie był stan Tancerza. Budził się zlany zimnym potem z powodu Haley Garrett. Obraz delikatnej, pięknej kobiety i rozszalałego konia dręczył go nieustannie.

35

Wciąż słyszał straszny łomot, gdy jej ciało uderzyło w drewnianą ścianę. Widział śmigające kopyta, walące w ziemię coraz bliżej nieprzytomnej kobiety. Usiłował otworzyć drzwi, chociaż palce zdrętwiały mu z przerażenia i drżał, że nie zdąży. To ten koszmar budził go ze snu i nie pozwalał zasnąć, A podczas bezsennych godzin walczył z innym wspomnieniem - tego, jak ją rozbierał. Nawet teraz wystarczyło zamknąć oczy, by przypomnieć sobie jej złocistą skórę w świetle lampy, pełne piersi z sutkami delikatnymi jak świeże pączki róż. Czasami zastanawiał się, dlaczego pamięć robi mu takie niespodzianki. Gdy zobaczył ją po raz pierwszy, jego ciało

S R

zareagowało gwałtownie, a w głowie rozdzwoniły się ostrzegawcze dzwonki. Spodziewał się kłopotów. Przez duże K. Odwrócił się i uciekł z gabinetu Lincolna jak przerażony uczniak. Później, jakby ucieczka zaraz po jej poznaniu nie wystarczyła, trzymał się z daleka, zachowując przy każdym przypadkowym spotkaniu pełną determinacji wrogość. Był nadęty, chamski, nietaktowny i okrutny. I od samego początku jego wysiłki nie zdawały się na nic. Im bardziej jej unikał, tym bardziej Haley Garrett prześladowała jego myśli. Gdziekolwiek poszedł, ktoś wspominał o nowej wspólniczce Lincolna. Na spotkaniach hodowców, W barze, u braci, w jego własnych stajniach, u handlarza pasza, i nawet w sklepie spożywczym - wszędzie ktoś w końcu wymieniał jej imię. A potem rozmowa schodziła na jej temat. I on słuchał, chociaż udawał obojętność. Chłonął każde słowo, jak spragniony człowiek, który odkrywa nagle źródełko krystalicznej wody.

36

I zawsze potem był na siebie wściekły. Walczył i opierał się, zaprzeczał, ale następnym razem wszystko się powtarzało. Haley nie była głupia. Wiedziała, jak mało Jackson ceni sobie ją i kobiety jej pokroju. Dawał to jasno do zrozumienia, chociaż nigdy przedtem nie traktował kobiet w sposób nieuprzejmy czy obraźliwy. Nigdy. Lady Mary, urocza, niezamożna, bardzo dystyngowana starsza pani wbiła do głów wszystkim niesfornym synom Gusa Cade'a, z oszałamiającym sukcesem, jak powinien zachowywać się dżentelmen z Południa. Jackson zawsze kierował się zasadami swej niezwykłej nauczycielki. Póki nie pojawiła się Haley. W jej przypadku nawet

S R

wyrzuty sumienia nie mogły powstrzymać go od okazywania bezsensownej wrogości.

A jednak gdy jej potrzebował, nie zawahała się, nie wycofała. A przede wszystkim nie pozwoliła się znowu odepchnąć. Zamiast mścić się za pogardę, z godnością ogłosiła rozejm. Kiedy już dokonała tego cudu, z chłodnym profesjonalizmem zabrała się za swoją pracę. Uratowała jego konia. Ale przede wszystkim, jak mu mało subtelnie wytknął Jesse, uratowała marzenie, które dawało mu chęć do życia. Wrogość wobec pewnych siebie, pracujących kobiet zrodziła się tylko przez jedną z nich. Tak dawno uczucie to przeszło na wszystkie kobiety, że Jackson nie potrafił już się zmienić. Jednak tylko głupiec trwa w swym uporze, więc u Jacksona pojawiły się refleksje, dotyczące Haley. Oczywiście nie zamierzał się zmieniać, a tylko przystosować. Wiedział, że nie zdoła uciec przed snami o Haley,

37

smukłej, delikatnej, zgrabnej, ubranej w jego najlepszą jedwabną koszulę, zapiętą skromnie po szyję. Najstaranniej posłane łóżko będzie mu teraz przypominało o włosach złocistych jak promienie słońca. Jackson pamiętał loki, które uwolnił ze spinek i rozczesał palcami. Do głowy przyszły mu myśli o niemożliwym. Jednak delikatnie ułożył Haley w łóżku, odwrócił się i zostawił, by odespała działanie środka uspokajającego. Kiedy wróciła do swojego domu, Jackson usiłował uwolnić się od obsesyjnych myśli.. Teraz zrozumiał, że nie potrafi zapomnieć ani od niej uciec, że może tylko starać się zachować rozsądek i jakoś żyć

S R

dalej.

Tak. To było rozwiązanie. Sposób na to, by Jackson Cade i Haley Garrett mogli zachowywać się jak zwykli znajomi. Ludzie, którzy przypadkiem spotykają się na ulicy i wymieniają nic nieznaczące uprzejmości. Ani wrogowie, ani przyjaciele. Nieważne, że budziła w nim wszystkie możliwe męskie pragnienia. Jeśli zachowa ostrożność, będzie zwracał uwagę na maniery, jak nauczyła go lady Mary... jakoś to będzie. - .. .ciężko uwierzyć. - Co takiego? - Jackson gwałtownie oderwany od swoich myśli, ale zadowolony z wniosków, rozzłościł się, słysząc uwagę Jessego. Dlaczego ciężko uwierzyć? Jak się postaram, to dam radę. Mina Jessego wyrażała powątpiewanie w psychiczne zdrowie Jacksona.

38

- Czy mógłbyś mi wyjaśnić, o czym ty właściwie mówisz? I o co zamierzasz się starać? Jackson rzucił kowbojowi smętny uśmiech i pokręcił głową, przesuwając ręką po napiętych mięśniach karku. - Wybacz, Jesse, myślałem o czymś innym. Nieważne. Jesse zmrużył oczy. - Sądząc po twojej reakcji, było to jednak coś ważnego. - Mówię ci, że nieważne - powtórzył Jackson. - A skoro już to ustaliliśmy, czy mógłbyś powtórzyć, co mówiłeś? - Który kawałek? - Co to znaczy, który kawałek?

S R

- To znaczy, że gadam do ciebie od pięciu minut, a jeśli usłyszałeś z tego chociaż jedno słowo, to jestem gotów zjeść własny kapelusz.

Jackson parsknął śmiechem. Doszedł już do ładu z samym sobą i wiedział, jak ma postępować, więc nastrój od razu mu się poprawił. - Z solą czy bez?

- To chyba nie będzie konieczne, prawda? - Nie. - Przyznał z leniwym uśmiechem.

- Właściwie nie powinno mnie obchodzić, nad czym się tak zamyśliłeś - zasugerował Jesse. - Masz rację - przyznał Jackson. - Może po prostu powtórzysz, co mówiłeś? W każdym razie sam koniec. - Nie ma sprawy. - Ton Jessego był odrobinę zbyt radosny. Mówiłem, że Tancerz przeszedł piekło, ale szybko doszedł do ciebie. Pięć dni temu nie dałbym za niego złamanego grosza.

39

Właściwie było to pięć dni i czternaście godzin temu. Odliczanie godzin stało się miarą dni i nocy Jacksona, co bardzo go niepokoiło. Minęło już pięć dni, odkąd Haley Garrett odpowiedziała na jego wezwanie, zrobiła to, co uważała za swój obowiązek. A potem, jakby nigdy nic, odeszła z jego życia, ale wkroczyła nieodwołalnie do snów. Od tamtego poranka nie odezwała się ani słowem. Nie interesowała się losami Tancerza. Nie dała znaku życia. Pewnie Davis Cooper nie zostawiał jej wiele czasu. Coop nie ukrywał, że chętnie wpisałby Haley na listę swoich podbojów. - Zajęta czy nie - mruknął pod nosem - jednak mogłaby... Jesse popatrzył na niego z ukosa i czekał na ciąg dalszy.

S R

W końcu ciekawość zwyciężyła. - No? - No co?

- No co miałeś zamiar powiedzieć?

Jackson oparł się o płot i patrzył na galopującego ogiera. - Wydaje mi się dziwne, że Haley... że doktor Garrett nie wpadła sprawdzić, jak się ma Tancerz. - Co ty wygadujesz? - A wpadła? - No jasne. Jest tu codziennie. Czasami dwa razy dziennie. - Kiedy? - Jackson popatrzył groźnie na Jessego, którego przewyższał o głowę. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - Myślałem, że ciebie to nie obchodzi. - Wzruszył ramionami. - Jasne, że Tancerz mnie obchodzi. A o co była cała afera? Jesse mógł się obrazić, skoro jego obecność w River Trace była tylko

40

przysługą wyświadczoną Jacksonowi. Ale ponieważ lubił trzeciego z synów Gusa Cade'a i rozumiał walkę, którą ten toczył z samym sobą, mruknął tylko pojednawczo: - Wiem o tym. Każdy głupi by zauważył. Pewnie nie uwierzysz, ale łatwo cię odczytać. Jesteś przezroczysty jak kryształ, Jacksonie Cade. Jeżeli ktoś się dobrze przyjrzy. - O co ci właściwie chodzi? - Jackson nie miał nastroju do wysłuchiwania filozofowania Jessego. -I co to ma wspólnego z tym, że nikt mi nie powiedział o wizytach doktor Garrett? - Tancerz jest zdrowy. A jak nie lubisz tej małej, to po co mamy cię denerwować i gadać o niej?

S R

- Nie jest mała, a co ma do rzeczy, czyją lubię, czy nie? - Nic, tylko uznałem, że w ogóle cię nie interesuje, co robi. Skoro najwyraźniej się myliłem, to ci teraz powiem, że kiedy wpadnie następnym razem, spodziewamy się... - My? To znaczy kto?

- Mała i ja. Wyników badań histopatologicznych Tancerza. - I będzie wiedziała, co spowodowało atak - zainteresował się Jackson. - Może - powiedział Jesse z nadzieją. - Nie wierzysz w to? - Moim zdaniem to nie ma znaczenia. - Jesse patrzył na Tancerza pędzącego przez pastwisko. - Moim zdaniem mamy szczęście, że żyje. - Nie uważasz, że to był głupi kawał? Jakiś głupi dzieciak chciał zrobić zamieszanie?

41

- A ty? - Jesse popatrzył na Jacksona długo i z namysłem. Jackson też się zamyślił i nie spieszył z odpowiedzią. - Nie. - Poważnie pokiwał głową. - Nie, nie sądzę, żeby to był głupi kawał. Ale chciałbym w to wierzyć. Tancerz to miliony dolarów na czterech nogach. Ale najważniejsze, że jest założycielem dynastii. Wierzę, że ktoś zamierza zrobić wszystko, żeby do tego nie dopuścić. - Następna próba nie pójdzie tak łatwo. Pierwsza się nie udała, a ty zostałeś ostrzeżony. - Jesse spojrzał Jacksonowi w oczy. -1 możesz za to dziękować tylko jednej osobie. - Haley - Jackson wypowiedział to cicho i łagodnie, nieświadomy, ile Jesse z tego wyczytał.

S R

- Tak się denerwowałeś, że ona się nie odzywa, a nie przyszło ci do głowy do niej zadzwonić? A nawet przeprosić i podziękować. Dowiedzieć się, co z jej plecami. Siniaki pewnie ma teraz fioletowe. - Masz rację. - Jackson martwił się o nią od paru dni. A gdy się nie martwił, to śnił. Może i lepiej, że nie wiedział, iż tu bywała. Dzięki temu miał idealną wymówkę, by się z nią dzisiaj zobaczyć. Mam lepszy pomysł niż telefon. Wpadnę do niej. - Tak po prostu? Bez zapowiedzi? - Właśnie. - Przez telefon pewnie by mu powiedziała, zważywszy na dawne ich relacje, co może sobie zrobić ze swoimi niepokojami. A jeśli po prostu stanie w jej drzwiach to, jako uprzejma i rozsądna kobieta, z pewnością go nie wyrzuci. - Jacksonie - zawołał za nim Jesse, gdy ruszył, by wybrać właściwy strój na wizytę u Haley.

42

- Nie mam czasu, Jesse - rzucił przez ramię. - Jadę do Belle Terre. - Moim zdaniem nie wypada zjawiać się bez zapowiedzi. - Wręcz przeciwnie, Jesse. To najlepszy pomysł, na jaki ostatnio wpadłem. - Odwrócił się na chwilę, uśmiechnął się i nareszcie zaczął przypominać samego siebie. - Nie mam czasu na kłótnie. Do zobaczenia. Jesse patrzył za nim z niepokojem. - Co za głupota. Jeżeli ktoś pojawia się bez zapowiedzi w domu ładnej kobiety, to może odkryć, że reszta męskiej populacji Belle Terre nie jest tak ślepa, jak Jackson Cade.

S R

Tancerz zbliżył się do płotu i trącił Jessego pyskiem w ramię. Kowboj odruchowo poklepał ogiera po szyi i zaśmiał się. - Z drugiej strony, może świadomość, że dama jest popularna wśród kawalerów Belle Terre, dobrze mu zrobi. Tancerz, słysząc znajomy głos i łagodne słowa, podrzucił głowę i zarżał. Jesse roześmiał się głośno. - Z ust mi to wyjąłeś.

Jackson stał przed furtką do ogrodu od pięciu minut. Naciśnięcie dzwonka przed domem należącym do jego brata, Lincolna, aktualnie zajmowanym przez Haley Garrett, powinno być proste okazało się jednak, że przygotowanie się do przeprosin wcale nie było prostsze od decyzji, jak się na tę okazję ubrać. W końcu wybrał parę spodni khaki i ciemnozieloną koszulę. Tę, w którą ubrał Haley do swego łóżka.

43

Nie zastanawiał się nad swoim wyborem, ale później dotarło do niego, że podświadomie poszukiwał sprzyjających okoliczności. Może wspomnienie obudzenia się w jego koszuli zbije ją z tropu na tyle, że zgodzi się na jego propozycję, nim pojmie, o co mu chodzi. To wyjaśnienie bardzo mu się podobało i w drodze do Belle Terre odzyskał pewność siebie. Teraz, gdy nadeszła chwila konfrontacji, nie był już taki pewny. Po raz pierwszy w życiu nie był pewien niczego. - Proszę pana - odezwał się młody głos. - Zamierza pan zadzwonić, czy nie? Jeśli nie, to te kwiatki zaraz zwiędną. Jackson odwrócił się i zobaczył małego chłopca w podartych

S R

dżinsach i brudnej koszuli, uśmiechającego się szczerbatą buzią. Matka łobuziaka była pewnie jedną z prostytutek pracujących na nabrzeżu.

- Ona nie gryzie. To bardzo miła pani - zapewnił, błyskając czarnymi oczyma. - Pan jest chyba nowy, jeszcze tu pana nie widziałem.

- Nowy? - spytał Jackson.

- Nowy facet. - Mały podniósł z rowu zardzewiały rower. Miałem zapytać, czy mogę jej w czymś pomóc, ale skoro ma gości, to zaczekam. - Proszę zadzwonić. Zanim Jackson zdążył zapytać o coś jeszcze, chłopiec już pedałował w dół ulicy, wymijając samochody jak zawodowiec. Jackson zadzwonił.

44

- Cześć. Jesteś trochę za wcześnie - odezwała się Haley przez domofon. - Ale to nie szkodzi. Wejdź, otwarte. Możesz wypić kieliszek wina w ogrodzie, a ja skończę robić kolację. Otworzył furtkę. Jackson znał ten dom z czasów, kiedy korzystał z niego Lincoln. Zastanawiając się, dlaczego Jesse postanowił zadzwonić i ostrzec ją, przeszedł ścieżką, wdrapał się na schodki i stanął pod drzwiami. Wcisnął kciukiem podświetlony przycisk. Czekając, patrzył na ogród. Nie zmienił się, odkąd tu był po raz ostatni. Stał tyłem do drzwi, kiedy je otworzyła. - Cześć? - Usłyszał zapytanie w jej głosie. Kiedy się odwrócił,

S R

zrobiła zaskoczoną minę. - Jackson? To znaczy pan Cade? - Spodziewałaś się kogoś innego?

- Ach. - Oblizała wargi, jakby nagle wyschły. - No, tak. Jackson poczuł się jak idiota, stojąc z bukietem w dłoni, na tle ogrodu pełnego kwiatów. Jesse wcale do niej nie dzwonił. Haley uznała, że jest którymś z „facetów",- o których mówił chłopiec. - Przepraszam. Powinienem był zadzwonić. Nie pomyślałem... plątał się, co było straszne. - Jest piątek. Powinienem był wiedzieć, że będziesz miała randkę. Wyjdę, zanim on przyjdzie. - Już szedł alejką, chcąc uciec jak najdalej, wciąż ściskając w dłoni bukiet. - Następnym razem najpierw zadzwonię. - Jacksonie. - Jej głos był łagodny, bez cienia złości lub drwiny. - Nie odchodź. - To nie był dobry pomysł. - Proszę, zostań.

45

Odwrócił się. Chciał widzieć jej twarz, słyszeć, jak znowu powtarza łagodnie jego imię. - Nie będę przeszkadzał? - Jasne, że nie. Wyszła na werandę. Miała sukienkę mieniącą się srebrem i złotem, jak jej włosy. Był dziwnie zadowolony z faktu, że z kimkolwiek była umówiona, nie rozpuściła dla niego włosów. - Możesz zjeść z nami kolację. Yancey się nie obrazi. - Yancey! - Zgniótł niemal łodygi kwiatów. - Yancey Hamilton? - Czy jest w Belle Terre więcej Yanceyów? - roześmiała się Haley.

S R

- Mam nadzieję, że nie. Jeden w zupełności wystarczy. - No proszę, a on się martwił o Davisa Coopera.

- Nie lubisz Yanceya? - Spoważniała i zmarszczyła czoło. Myślałam, że przyjaźni się ze wszystkimi Cade'ami. - Bo tak jest. - Ale przyjaźń nie przesłoniła Jacksonowi wad Yanceya ani jego zdolności do kolekcjonowania kobiet. Wszystkie go kochały. Kiedy wpadał do miasta na swoim wielkim, czarnym motorze, w dżinsach, wysokich butach i skórzanej kurtce, z czarnymi, przyprószonymi srebrem włosami zsuwającymi się na czoło, żadna nie był odporna na jego urok. Miał jednak jedną zaletę. Nie, dwie. I, jak na złość, obie czyniły go jeszcze bardziej pociągającym. Po pierwsze Yancey, niegrzeczny chłopak Belle Terre, był prawdziwym dżentelmenem. Po drugie - sam był odporny na wdzięki kobiet, nie licząc drobnych flirtów i bardzo rzadkich poważniejszych romansów.

46

Ale czy będzie też odporny na wdzięki Haley? Jackson jakoś w to nie wierzył. - No dobrze - usłyszał własny głos. - Jeśli naprawdę nie masz nic przeciw temu, zostanę. - Naprawdę nie mam. Gdybym miała, nie zapraszałabym cię. Rozgość się, wypij kieliszek wina. Dołożę jeszcze jedno nakrycie i porozmawiamy, póki Yancey nie przyjdzie. - Popatrzyła mu w oczy. Po to przyjechałeś, prawda? Porozmawiać. A to dla mnie? Pogładziła palcami delikatne płatki gardenii. Jackson skinął głową, zafascynowany jej opanowaniem. - Dlaczego? - zadała pytanie bez uśmiechu i czekała na odpowiedź.

S R

- Znak pokoju. - Nic innego nie przyszło mu do głowy. Teraz on czekał, podczas gdy jej poważne spojrzenie przesuwało się po jego twarzy. Zatrzymało się na ustach, jakby czytała niewypowiedziane słowa prawdy, po czym wróciło do oczu. Przyjęła od niego kwiaty i uniosła je do twarzy, dotykając płatkami policzka. Popatrzyła na niego oczami niebieskimi jak morze, uśmiechnęła się swym pięknym uśmiechem i szepnęła cicho: - Tak. Rozejm, wyrażony jednym, jedynym słowem. Po wszystkim, co powiedział i zrobił.

47

ROZDZIAŁ CZWARTY Wprowadziła go do środka, jakby był jej codziennym gościem. Przez chwilę stał niepewnie w przedpokoju, patrząc na zmiany, jakie poczyniła w niewielkim domu Lincolna. Dodała nowoczesne wygodne drobiazgi i kobiecy smak, które zdradzały jej osobowość. Na kanapce leżała grzbietem do góry otwarta książka, jakby przed chwilą ją czytała. Ogarnęła go nieodparta ciekawość. - Chiaroscuro - przeczytał cicho. - Światła i cienie w starym Belle Terre. Znowu-się roześmiała.

S R

- Jesteś w moim domu niecałe dwie minuty, a już poznałeś jedną z moich skrywanych namiętności.

- Cztery - poprawił. - Że lubisz czytać. Że lubisz stare domy i ogrody. I książkę mojego brata, Adamsa.

Jackson chciałby poznać także inne tajemnice Haley Garrett. Gdy stanęła obok niego, poczuł delikatny, subtelny zapach jej perfum. Jackson patrzył na nią, zastanawiając się, czy rozpoznała jego koszulę, czy przypomniała sobie, że miała ją na sobie. Jeśli nawet rozpoznała, nie poczuła się zmieszana. - Książka bardzo mi się podobała i dobrze ją wykorzystałam. Lincoln mi ją podsunął, kiedy miałam obawy, że mogę zniszczyć ducha tego domu niewłaściwymi zmianami. Zapewniał, że mogę robić, co tylko zechcę. Ale przecież nie mogłabym wprowadzać

48

zmian, nie wiedząc nic o jego stylu. To piękny stary dom. Zbyt piękny, by go lekkomyślnie zepsuć. Zawstydzona swoim zapałem, nalała wina z otwartej butelki do dwóch kieliszków i podała mu jeden. Wdzięcznym gestem zaprosiła Jacksona, by usiadł na kanapie. - Adams bardzo dobrze przedstawia i wyjaśnia styl architektoniczny starych domów na Południu. Czasami mam wrażenie, że naprawdę idę przez pokoje, które opisuje. Maluje obrazy słowami równie dobrze jak Jefferson farbami. Dopóki nie przeczytałam jego książki, nie rozumiałam, że chiaroscuro taką rolę odgrywa w wyglądzie tego miasta i domów.

S R

Jackson usadowił się na sofie, popijając wino. Nie znając Haley, nie chcąc pozwolić sobie na jej poznanie, uznał ją za typową kobietę sukcesu, której nie interesuje nic oprócz własnych ambicji. Teraz z każdą chwilą odkrywał, że Haley Garrett ma wiele talentów i zainteresowań.

Znowu zaczął się zastanawiać, co ją ściągnęło do Belle Terre. Było wprawdzie piękne, urocze i eleganckie, ale co niewielkie, południowe miasteczko mogło jej zaoferować? Najpierw podejrzewał, że zrobiła to dla Lincolna. Wielokrotnie zastanawiał się, czy była zakochana w drugim z kolei z braci Cade'ów. Potem, w rzadkim przebłysku rozsądku, uznał, że gdyby pragnęła Lincolna, nie czekałaby, aż się szczęśliwie ożeni. Nie potrafił dojść, co nią kieruje. Teraz spokojnie mógł się do tego przyznać. Ile właściwie miała lat? Trzydzieści jeden? Dwa? Lincoln mówił, że jest tylko rok od niego młodsza. Była wykształcona

49

w kilku europejskich szkołach. Niektóre przyjmowały tylko najlepszych. Kiedy Lincoln zdołał się wyrwać spod władzy Gusa, zaczął z rocznym opóźnieniem studia weterynaryjne w Kalifornii. Haley była młodsza, ale zajęcia mieli wspólne. O ile była młodsza? W pewnym oświetleniu wyglądała jak dojrzała nastolatka. Jedna z tych nowoczesnych, atrakcyjnych dziewcząt, które mają poukładane w głowie, które wiedzą, kim są i ile są warte. Przy tym odzywała się, poruszała i uśmiechała tak, że nie wątpił, iż jest dojrzałą, inteligentną kobietą. Piękną kobietą. Nie, piękna to niewłaściwe słowo. Urzekająca. Wystarczało, by

S R

weszła do pokoju, a rozmowy cichły, głowy się odwracały. Czy była tego świadoma? Ku własnemu zdziwieniu zaczął podejrzewać, że nie. I pewnie by nie uwierzyła, gdyby jej to powiedział. Ale nie powie. Ani tego, jak uroczo wyglądała w czarnej sukience z seksownym rozcięciem, które odsłaniało zdecydowanie zbyt dużo kształtnej nogi. Seksowna sukienka, skórzane rękawice i znoszone, ciężkie buciory. I jeszcze odwaga, która niemal doprowadziła go do szaleństwa. Nieważne, że Tancerz szalał, a on sam odchodził od zmysłów ze zmartwienia... Jedno spojrzenie i chciał porwać ją w ramiona. Chciał ją tulić, całować, położyć na sianie i kochać się z nią. Przez tygodnie - nie, miesiące - starał się sobie Haley obrzydzić. Uparcie trzymał się dawnych uprzedzeń, Może nie było to rozsądne, ale był za stary, by się zmienić. Zresztą nie chciał się zmieniać. Kiedy już wydawało się, że mu się uda, Haley pojawiła się w jego stajni i nic

50

się już nie liczyło. Gdyby nie Jesse i Tancerz, zrobiłby z siebie idiotę. Później, w jego sypialni, gdyby nie jej potłuczenia i zaaplikowane środki przeciwbólowe, na pewno by .się wygłupił. Ale to tylko wzmogło jego upór. Tym ciężej pracował nad odbudowaniem muru, którym się otoczył. Wprawdzie zmienił zdanie na jej temat, ale mógł zaproponować jedynie przyjaźń. Nic więcej. - Jacksonie? - Własne imię wypowiedziane jej niepowtarzalnym głosem obudziło go z zamyślenia. - Coś się stało? - Nic się nie stało. - Zrozumiał, że zagapił się na nią, i to bezczelnie. Nonszalancko odpowiedział pytaniem. - A dlaczego pytasz?

S R

- Patrzyłeś na mnie. - Po raz pierwszy wydała mu się skrępowana. -1 zmarszczyłeś się, jakbyś się gniewał. - Nie gniewam się, Haley. A już na pewno nie na ciebie. Zaakceptowała tę odpowiedź, choć bez przekonania. Jackson czekał, ale nie powiedziała nic więcej. Odkrył, że miała rzadki talent milczenia w sytuacjach pełnych napięcia, kiedy większość ludzi paple bez sensu. Za otwartymi drzwiami zaćwierkał ptak. Odcienie zieleni podkreślały plamy słonecznego światła i pogłębiających się cieni. Chiaroscuro. - Znasz włoski? - zapytał, chociaż poznał Odpowiedź po idealnym akcencie. Znowu się uśmiechnęła, tym razem z lekkim zakłopotaniem.

51

- Trochę. Mieszkałam krótko we Włoszech, kiedy byłam dzieckiem. - Twój ojciec miał tam jakąś posadę? - Nie pozwalał sobie na zbieranie o niej informacji, ale pamiętał, że większość obowiązków jej ojca wiązała się z pracą dyplomatyczną. - Właściwie to nie. Mama postanowiła tam zamieszkać, kiedy tatę wysłali do ambasady w kraju, do którego nie mogła pojechać. Byłam za mała, żeby zrozumieć, dlaczego. - Często się to zdarzało? - Nie. Częściej rodzice uznawali, że miejsce nie jest odpowiednie dla mojego brata lub dla mnie.

S R

- Twojego brata? - Nikt nie wspominał, że Haley miała brata. - Sammy. Ale tylko w rodzinie tak go nazywamy. Dla reszty świata nazywa się Samuel Ethan Garrett. Albo po prostu Ethan. - Ethan Garrett. Ten ekspert od pożarów studni naftowych? - I różnych innych katastrof. Uwielbia ryzyko. Każde ryzyko. Jej wyjaśnienie było też odpowiedzią. Wino zafalowało, zdradzając drżenie ręki. - Martwimy się - dodała. - A Sammy... to znaczy Ethan.,. jest szczęśliwy. - Gdzie jest teraz? - Jackson odstawił opróżniony do połowy kieliszek. - Jedzie, gdzie go potrzebują i na jak długo go potrzebują. Rodzice i ja dowiadujemy się raczej, gdzie był, niż gdzie jest albo się wybiera. Zanim zdążył zapytać, wyjaśniła:

52

- Ojca przydzielili do Pentagonu. Rodzice mieszkają w Wirginii. Mieszkałam niedaleko, zanim się przeniosłam do Belle Terre. - Dlaczego przyjechałaś do Belle Terre, Haley? - zapytał nieoczekiwanie. - Z paru powodów. Jeden to praca z Lincolnem. Chyba wiesz, że jest jednym z najlepszych w naszym fachu. - Wiem. - Jackson skinął głową. - A inne powody? - Chciałam mieć dom. Prawdziwy dom w spokojnej okolicy. A ze wszystkich miejsc, w jakich mieszkałam, Belle Terre podobało mi się najbardziej. Tym go zaskoczyła. Nie pamiętał, by młoda Haley Garrett

S R

mieszkała kiedykolwiek w Belle Terre. Przecież musieliby się jakoś spotkać. W Belle Terre Academy, na lekcjach etykiety lady Mary. Na jakimś przyjęciu. Na pewno nie była dziewczyną, którą by łatwo zapomniał.

- No nie! - wykrzyknęła Haley, kończąc niewygodny temat. - Przyszedłeś porozmawiać, a jak dotąd mówię tylko ja. Pójdę sprawdzić, co z kolacją. Nalej sobie jeszcze wina, a jak wrócę, będzie kolej na twoje opowieści. Wyglądało to na ucieczkę, jakby trafił na temat, o którym nie chciała mówić. Co to było? Jej brat? Gdzie mieszkała przedtem? Dlaczego stamtąd wyjechała, dlaczego wybrała Belle Terre? Patrzył, jak się porusza, jak jej długa, plisowana spódnica opina szczupłe biodra i rozszerza się tuż nad kostkami. Bluzka była dopasowana, z wycięciem podkreślającym wdzięczny łuk szyi.

53

Ramiona i ręce miała odsłonięte, nie było na nich żadnych siniaków ani innych śladów. Jackson pamiętał miejsca, gdzie je widział, tak dokładnie, jakby wciąż miał je przed oczami. Pięć sinych kółek, ułożonych jak płatki obrzydliwego kwiatu, tuż poniżej lewej kości biodrowej. Były ledwo widoczne pod gumką majteczek. Ale gdy raz je zobaczył, nie mógł zapomnieć. Pięć blizn. Jak oparzenia od papierosa, okrutne znaki na tle zdrowej, złocistej skóry. Nie miał wątpliwości, że nie spowodował ich wypadek. Zastanawiał się tylko, czy były jednym z powodów jej przeprowadzki

S R

do Belle Terre. Znaki zostawione przez kogoś okrutnego, przez sadystę...

Jackson usłyszał trzask nóżki kieliszka i poczuł ukłucie, zanim zobaczył krew. Było to ledwie draśnięcie. Drobiazg w porównaniu z jej ranami.

- Jacksonie? - Haley stała w drzwiach kuchni, trzymając gardenie i niebieski wazon. - Coś się stało?

- Przepraszam, jestem strasznie niezdarny i stłukłem kieliszek. Mamy takie w River Trace. Dam ci jeden. - Skaleczyłeś się? - Natychmiast odstawiła kwiaty, podeszła i ujęła jego dłoń. Jej dotyk był ostrożny, a palce delikatne, chociaż pokryte zgrubieniami. Intrygujące połączenie, jak ona sama. - To ja przepraszam. Te kieliszki są zbyt delikatne, by ich używać.

54

Spojrzała mu w oczy. Ujrzał współczucie, jakie miała dla wszystkich rannych stworzeń. Jackson był pewny, że gdyby mężczyzna, który ją skrzywdził, który dosłownie wypalił na niej swoje znamię, dotknął ją jeszcze raz, to zabiłby go. - To nic, księżniczko. Miewałem już gorsze skaleczenia. - W zamierzeniu miało to być ironiczne określenie, ale ostatnio brzmiało coraz bardziej pieszczotliwie. Nagle zrozumiał, że ta wizyta była błędem. Uprzejma znajomość z Haley była niemożliwa. - Powinienem już iść. Będę tylko przeszkadzał. - Cofnął rękę i ruszył. Zatrzymała go jednak, gdy dotarł do drzwi.

S R

- Jacksonie, przyszedłeś porozmawiać. Więc porozmawiajmy, zanim wyjdziesz.

Słyszał siłę w jej głosie. Ale czyż współczucie i troska nie brały się zazwyczaj z wielkiej, siły?

- Nie, nie. Chodziło tylko o przeprosiny.

- Dziękuję - odpowiedziała po prostu. Zaskoczyła go. - To wszystko? Tylko tyle ode mnie chcesz? Tyle się spodziewasz? - zaczął pytać zaskoczony. - A jakie mam prawo spodziewać się więcej? Nie do końca jesteśmy w stanie decydować, kogo polubimy, a kogo nie.. Oboje tu mieszkamy, więc miałam nadzieję, że jeśli poznamy się bliżej, polubisz mnie chociaż trochę. A jeśli nie, to przynajmniej zasłużę na szacunek dla mojej pracy. Skoro teraz jesteś tutaj, mam nadzieję, że to ostatnie mi się udało. Chciałabym więcej - uśmiechnęła się smutno, z rezygnacją. - Ale nawet za to jestem wdzięczna. Na dzisiaj.

55

- Wdzięczna! - Dobry Boże, ona zaraz rozbroi go całkowicie. Ja można było oprzeć się łagodności, współczuciu i rozsądkowi? Jak miał się oprzeć jej teraz? - Moje zachowanie to bardziej wina mojego charakteru niż twoja. - Zaskoczyły go śmiałe, niezwykłe słowa. - Ja tylko... A niech to, księżniczko. - Jesse miał rację. Można w nim było czytać jak w książce. Ale nie miał ochoty tłumaczyć swoich starych uraz. Zadowolił się półprawdą. - Nie jestem pewien, czy sam siebie rozumiem. Przyszedł z propozycją pokoju. Ona poszła krok dalej, ofiarowując rozgrzeszenie za jego niewybaczalne zachowanie. Co w

S R

nim widziała takiego, co zasługiwało na życzliwość? Zrozumiał jej siłę i uwierzył w dobroć, ale to nie dawało odpowiedzi na pytanie: dlaczego? Dlaczego kobieta, która mogła tyle oferować mężczyźnie, zawracała sobie głowę takim draniem jak on?

Określenie nie było pochlebne, ale prawdziwe. Haley nie była wścibska. Miała własne tajemnice, więc wiedział, że uszanuje i jego powściągliwość. Jednak nie mógł odejść bez wyjaśnień, choćby najbłahszych. - Haley - zastanawiał się, jak to ująć. Potem zrozumiał, że na tę kobietę jest tylko jeden sposób. Prawda bez upiększeń. - Zrozum, że to moja wina... wszystko, każde grubiaństwo, każda obelga. Szanuję cię za twoją pracę. Nigdy nie spotkałem kobiety tak odważnej i tak profesjonalnie działającej. Nie uśmiechnęła się, ale dostrzegł błysk zadowolenia w jej oczach. Miał ochotę wziąć ją w ramiona. Pocałować miękkie wargi i

56

pogładzić skórę, odnaleźć ukryte miejsca, rozbudzić pragnienie innego, dużo większego zadowolenia. Pragnął dotyku jej delikatnych dłoni, jej pocałunków. Pragnął Haley Garrett. Teraz to rozumiał. Ale nie mógł jej mieć, bo nigdy nie mógłby być pewien, że jej nie zrani. Nie mógł zapomnieć widoku tych pięciu blizn. Już raz została strasznie skrzywdzona. Przez grzechy innego mężczyzny i swoje własne nigdy nie dowie się, jak to jest - kochać się z kobietą, która zburzyła wzniesiony przez niego mur, poruszyła jego serce. Nie kochał jej. Jeszcze nie. Miłość potrzebuje troski, trzeba ją karmić i pielęgnować. Nie pozwalał sobie na to. Pożądanie było znacznie prostsze.

S R

- Jestem ci winien więcej; niż mógłbym powiedzieć. - Słyszał słowa, których nie zamierzał wypowiadać. - Ale nie możemy zostać przyjaciółmi. Chyba o tym wiesz, księżniczko?

Nie poruszyła się, nie odetchnęła, ale światło zgasło w jej oczach. Przechyliła odrobinę głowę. Tylko tyle, by pojął, jak jest dumna, silna i odważna.

- Nie, Jacksonie. Nie wiem. Nie rozumiem. Ale spróbuję. Jej oczy znowu błyszczały. Tym razem od łez. Znów ją skrzywdził, co dowodziło, że miał rację. - Nie będę cię unikać, Jacksonie ani uciekać przed tobą obiecała. - Ale spróbuję dbać, żebyśmy się nie spotykali. Skinął głową, wiedząc, że Haley zrobi to samo. Musiał jeszcze coś dodać.

57

- Jeśli będą kłopoty... Jeśli będziesz mnie kiedykolwiek potrzebowała, zadzwoń. Zagwiżdż tylko - spróbował się uśmiechnąć, bez skutku - a przybiegnę. Wszędzie i zawsze. - Dziękuję. Ale nie mogłabym prosić o twoją pomoc. Dosyć już zrobiłeś. Dopatrywał się w jej słowach sarkazmu, ale go nie było. Jackson odwrócił się do drzwi, zastanawiając się, co on takiego zrobił dla Haley Garrett, nie licząc... a niech to! Nie chciał nawet myśleć o tym, co zrobił. - Przykro mi, księżniczko. Chciałbym, żeby było inaczej. - Ja też, Jacksonie - szepnęła.

S R

Wyszedł. Mrok pogłębiał się, zapadała już noc, lecz Jackson tego nie dostrzegał.

Serce ciążyło mu jak kamień. Celowo ją skrzywdził. A potem, zdając sobie sprawę, jakim był głupcem, przyszedł przeprosić i skrzywdził ją znowu.

Nie potrafi się już zmienić. Wiedział o tym i Haley teraz też była tego świadoma. Zbyt dobrze, by kiedykolwiek go potrzebować, by cieszyć się jego obecnością. Szedł ze spuszczoną głową po kamiennej ścieżce. Dwie silne dłonie chwyciły go za ramiona. - Hej, Jacksonie. Gdzie się pali? - Yancey. Co ty tu robisz? - Potem przypomniał sobie, że był on umówiony z Haley na kolację.

58

- Chyba to samo, co ty, odwiedzam najpiękniejszą wolną damę w Belle Terre. - Yancey przyglądał mu się ze spokojem, a jego usta wykrzywił łobuzerski uśmiech. - A tobie ktoś ukradł zabawki? - Nie wygłupiaj się. Nikt mi nic nie ukradł. - Może i nie. - Bystre, zielone oczy Yanceya obserwowały twarz przyjaciela. - Ale coś cię gnębi. — Zerknął na werandę i zobaczył Haley. Jej twarz, widoczna w świetle padającym od strony drzwi, była blada i spięta. - Chyba się nie kłóciłeś z Haley, co? - Nie kłóciliśmy się - wymamrotał Jackson. Yancey zerknął na jedno i na drugie. Żadne nie wyglądało na zadowolone.

S R

- O ile pamiętam, specjalnie się nie kochacie. Więc po pierwsze, wytłumacz mi, co tu robisz. A po drugie, dlaczego stąd uciekasz. - Nie uciekam - warknął Jackson. - Powtórzę, żeby dotarło do twojej tępej głowy. Może się nie kochamy, ale teraz się nie kłóciliśmy. - Jackson gwałtownie złapał oddech i brnął dalej. Chociaż to nie twój zakichany interes. Wyjaśniam, że przyszedłem podziękować i zakopać topór wojenny. Haley oddała mi przysługę. Ja zachowałem się jak ostatni osioł. Przyszedłem przeprosić. I tyle. - No, no - pokręcił głową Yancey. - Przestań się powtarzać. Idź na kolację, zanim wystygnie. - Skoro musisz już iść - Yancey znów się roześmiał - to dobranoc. - Tak. Dobranoc. Yancey, wysoki, smukły i śniady, ze srebrnymi nitkami we włosach, ruszył w stronę Haley, która czekała na werandzie.

59

- Yancey. - Tak? - Yancey odwrócił się i podszedł, bo Jackson mówi! cicho. - Nie wiem, co między wami jest. To nie moja sprawa. Ale nie skrzywdź jej. I tak wiele już przeszła. - Wiem - stwierdził Yancey ponuro. - Nigdy w życiu nie skrzywdziłbym Haley. Jackson stał przez chwilę, zastanawiając się, co on takiego wie. Yancey nic więcej nie powiedział, więc Jackson poczuł się jak idiota, stojąc w ogrodzie i nie pozwalając dwojgu przyjaciołom, a może kochankom, zasiąść do kolacji. Odwrócił się.

S R

Yancey obserwował go jeszcze sekundę, po czym szybko ruszył w stronę werandy.

- Yancey? - Haley podeszła do niego. - Wiesz coś o Ethanie? - Tak, kochanie, wiem - przyznał Yancey z żalem w głosie. - I obawiam się, że to nie jest dobra wiadomość.

Przy furtce Jackson spojrzał na ogród i werandę. Widział, jak Yancey bierze Haley w ramiona.

Patrzył tak długo i dziwił się, jak mógł to znieść. Potem zmęczonym krokiem wyszedł przez furtkę, zamknął ją stanowczo i odszedł.

60

ROZDZIAŁ PIĄTY Haley starannie złożyła dżinsy i koszulę. Zostały wyprane, wyprasowane i czekały już od tygodnia. Ile razy na nie spojrzała, ograniczała się do ponownego rozłożenia ich i złożenia na nowo. Ubranie Merrie Alexandre, które miała na sobie, gdy jej własne uległo zniszczeniu w River Trace. Co prawda Jackson zapewniał, że Merrie, ma u niego jeszcze inne rzeczy, ale to nie usprawiedliwiało trzymania tych tak długo. Haley nie miała pojęcia, gdzie Merrie mieszka, nie znalazła jej

S R

także w książce telefonicznej. Oczywiście Eden łatwo mogła rozwiązać ten problem. Żona Adamsa z pewnością chętnie podjęłaby się zwrotu pożyczonych rzeczy.

Lincoln wrócił z seminarium połączonego z urlopem i natychmiast się uparł, żeby Haley wzięła dzień wolny. Kazał jej odpocząć po samodzielnym zarządzaniu kliniką przez dwa tygodnie. Było to sympatyczne kłamstwo. Zdarzało jej się przecież samej doglądać wszystkiego. Ale teraz w życiu Haley panował chaos. Szybko odkryła, że zarządzanie kliniką jest dużo trudniejsze, kiedy nie śpi się po nocach, martwiąc się o dwóch mężczyzn. Ethana i Jacksona. Szybko też zrozumiała, że dzień przerwy w pracy to błąd. Cały dzieli samotności. A odpoczynek? Niemożliwy. Musiała zająć czymś ręce i myśli, żeby nie pozwolić, by to, co nie dawało jej spać, stało się obsesją także i w dzień.

61

Dwóch mężczyzn znaczyło dla niej więcej niż wszyscy pozostali na świecie, i doprowadzało ją to do wściekłości. Dwóch bardzo różnych mężczyzn. O obu rozmawiała przy kolacji z Yanceyem parę dni temu. O pierwszym i najważniejszym - Ethanie - mówili, niestety, mało. Drugiego omawiali przez cały wieczór. Po pierwsze po to, by nie zamartwiała się sprawami, na które nie miała wpływu. A po drugie, by z innej strony spojrzała na Belle Terre i jej najbardziej kapryśnego obywatela. Jednak w rozmowie, chociaż krótkiej, przede wszystkim uzyskała informacje o bracie, a nawet wiadomość od niego. Było to o

S R

niebo lepsze od ciszy, która zapanowała po tym, gdy tajemniczy znajomi Yanceya dowiedzieli się poprzez swe konspiracyjne kontakty, że Ethan włóczy się po jakiejś południowoamerykańskiej dżungli i usiłuje umknąć kartelowi narkotykowemu, który wyznaczył cenę za jego głowę.

Jedyna wiadomość, którą brat zdołał przekazać Yanceyowi, spóźniona o miesiąc, brzmiała, że złamał rękę. Haley nie powinna zawiadamiać rodziców ani się o niego martwić. Ethan beztrosko zapewnił, że niedługo będzie w domu i od razu każe sobie porządnie nastawić kości. „Kiedy wrócę do domu". Ile razy to słyszała. Ile połamanych kości, ran od noża, poparzeń różnego stopnia i dziur po kulach przywoził ze sobą? Ile razy uspokajał ją uściskiem i pocałunkiem? Uśmiechał się i powtarzał z lekceważeniem:

62

- Nie zawracaj sobie mną ślicznej główki, kochanie. Jestem niepokonany, bo cię kocham. W takim tonie była wiadomość, którą Yancey przekazał jej parę dni temu. Poczuła łzy pod powiekami. Zamrugała ze złością, nie chcąc płakać przez swojego nieznośnego, ukochanego brata. Jednak kosztowało ją to trochę wysiłku. - Nie będę płakać, Ethan. Nie będę! Ani przez ciebie, ani przez... No właśnie. Drugi mężczyzna, który nie dawał jej spać po nocach to Jackson Cade. Starała się o nim nie myśleć. A kiedy wbrew woli pojawiał się w myślach, próbowała pamiętać tylko o jego niechęci, obraźliwych

S R

słowach. Jednak trudno było odpędzić inny obraz. Jackson jako siedemnastolatek. Z ciemnokasztanowymi włosami i błękitnymi oczyma, w których niespodziewanie błyskały zielone iskierki. Tańczył z nią, najchudszą, świeżo przybyłą do miasta dziewczyną, gdy żaden inny chłopak na szkolnej potańcówce nie chciał jej poprosić. Jego krótko ostrzyżone włosy lśniły, a oczy były bardziej zielone niż niebieskie. Rządek dziewcząt podpierających ścianę wstrzymał oddech, zastanawiając się, kogo tym razem wybierze. Kiedy zatrzymał się przed Haley, była pewna, że to pomyłka, okrutny żart. Ukłonił się, co powinno wyglądać głupio, ale wyglądało cudownie, ofiarował jej różę, którą miał w butonierce, i poprowadził w stronę tańczących par. Różę zachowała do tej pory. Ani razu nie nadepnął jej na palce i nie skrzywił się, gdy nastąpiła mu obcasem na stopę. Prowadził ją posuwistymi krokami

63

angielskiego walca. Potem był szybki taniec i tak minął cały wieczór. Jackson sprawił, że wyglądała i czuła się jak najwspanialsza dziewczyna z sali. Rozmawiał z nią swobodnie, jakby od lat tańczyli ze sobą. I słuchał, kiedy się odzywała. Wieczór dobiegł końca, ona pochyliła głowę w odpowiedzi na jego „dobranoc", ale on nie uciekł w pośpiechu. Zamiast tego wsunął palec pod jej brodę, by zmusić ją do spojrzenia mu w oczy. „Musisz im samą udowodnić. Jeśli samą nie wierzysz, że jesteś mądra, silna i piękna, nikt inny nie uwierzy". Wspominając wiadomość od Ethana, Haley przypomniała sobie też słowa młodego Jacksona. Słowa, które wzięła sobie do serca. „Musisz im udowodnić".

S R

Uśmiechnęła się. Jackson Cade - nauczyciel życia. Mądry nad swój wiek, może przez bolesne doświadczenia, których zaznał. Nie zapytał, jak ma na imię. Wszyscy znali Jacksona, a ona była zbyt zdenerwowana, by się przedstawić. Teraz zrozumiała, że prawdopodobnie nigdy nie dowiedział się, jak miała na imię. Po prostu była jedną z podpierających ścianę na szkolnej potańcówce. Spełnił swój dobry uczynek i poszedł sobie, nawet się nie oglądając. I najwyraźniej całkiem o niej zapomniał. Ale ona nigdy nie zapomniała. Taniec z nim i jego słowa stały się punktem zwrotnym w jej życiu. Nie spędziła w Belle Terre dużo czasu, ale na zawsze zachowała w sercu wspomnienie tego miasta i tego chłopaka. To, co zrobiła ze swoim życiem, co osiągnęła, siła, by przetrwać piekło, brały się z jego słów. I z wiary w siebie.

64

Siła i wiara oparły się na zadziwiającej mądrości siedemnastoletniego Jacksona Cade'a. Za ten dar i za to, że zrozumiała, iż inni także czują ból i potrafią go przetrwać, mogła wybaczyć mu jego nastroje, nawet niezrozumiałą złość. Jeśli znowu się w nim zakocha - tak, jak się zakochała, kiedy on miał siedemnaście lat, a ona piętnaście - po prostu będzie musiała pogodzić się z jego porywczym charakterem i zwalczać ogień ogniem. Była zbyt zdumiona, by przyznać, nawet przed samą sobą, to, co zauważyła i wyczuła. Teraz przyznała, że pod wściekłością i drwiną dostrzegła coś w jego oczach. Coś, co wzruszyło ją do głębi i sprawiło, że jej serce biło mocniej, a oddech się rwał.

S R

Spojrzenie, które utwierdziło ją w przekonaniu, że kobieta, która zdoła go ujarzmić, będzie kochana tak jak żadna inna. Cudowne, nieokreślone coś podpowiadało, że to ona może zostać tą kobietą. - O to chodzi? - zastanawiała się, patrząc na podwórko i ogród, który Linsey Stuart Cade nazywała Zakątkiem Kochanków. - Czy Yancey ma rację? Czy tu jest twój problem, Jacksonie? Zagrażam twemu uporządkowanemu życiu? - Haley zmarszczyła czoło, poszukując odpowiedzi. - Zagrażam? - zastanawiała się. - Dlaczego? Czy odpowiedzią jest twoje spojrzenie? Był tylko jeden sposób na uzyskanie odpowiedzi. Jeden człowiek miał klucz. Odwróciła się na pięcie i stanęła przed wielkim lustrem. Z przyzwyczajenia nawet w wolnym dniu ubrała się jak do pracy. Solidne buty, dżinsy, koszula, skórzany pas i kamizelka. Warkocz, najlepszy na utrzymanie pod kontrolą niesfornych włosów, jeszcze nie zaczął się rozluźniać.

65

Uznała, że to idealny strój na wizytę w stajni. W oczach pojawiło się zdecydowanie, a policzki zaróżowiły się na przeczucie potyczki. Pochyliła się w stronę lustra i przyjrzała niebieskookiej kobiecie. Kobiecie, którą los skrzywdził, ale z tego wyszła jeszcze silniejsza, wyniósłszy przy tym naukę, że wątpliwości, strach i niezdecydowanie nie przydają się na nic. A jeśli znowu mnie ktoś skrzywdzi? - Poradzisz sobie, Haley. I przeżyjesz - odpowiedziała pytającym, wątpiącym oczom. - A potem, jak wtedy, pójdziesz do przodu. Pomimo bólu nie będziesz się oglądać za siebie ani płakać za straconą miłością.

S R

Spojrzała w lustro po raz ostatni i zastanowiła się chwilę. Potem rozpięła dwa guziki koszuli, uśmiechnęła się, i mruknęła: „Kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa, ale tylko głupiec się nie zbroi". - Pełna gotowość, Jacksonie - zadeklarowała, obciągając kamizelkę i rozchyloną bluzkę.

Jazda do River Trace wydawała się wiecznością. Wiedziała od Lincolna i Yanceya, że River Trace było równie stare i przetrwało swych właścicieli. Plantacja malała, aż została z niej tylko farma. Gdy Jackson ją kupił, była w długach. Praca nad odbudową domu wciąż trwała. Pewnego dnia River Trace znów odzyska świetność. Haley zostawiła samochód przy stodole i zastanowiła się, gdzie może być Jackson. Stwierdziwszy, że niewątpliwie się na siebie

66

natkną, co prawdopodobnie skończy się nowym wypowiedzeniem wojny, weszła przez otwarte drzwi. - No proszę, witam, pani doktor. - Dzień dobry, Jesse. - Uśmiechnęła się. - Przynajmniej na razie dobry. Jesse odstawił wiadro z paszą i podszedł do niej. - Co panią tu sprowadza w ten piękny dzionek? - Chciałam zwrócić pożyczone ubrania. - Jesse roześmiał się serdecznie z jej zbyt ostentacyjnego wyjaśnienia. - Za długo je trzymałam. Menie pewnie myśli, że je ukradłam. Jesse odsunął nieco kapelusz do tyłu i zmrużonymi oczami studiował Haley.

S R

- Chyba jesteś dość inteligentna, by wiedzieć, że ciuchy Merrie to najmniejsze zmartwienie.

- Zmartwienie? - Ujęła go pod ramię i zatrzepotała rzęsami. - Ja? - W głosie słychać było kpinę, ale w sercu rósł niepokój. Rozejrzała się. Wielka stajnia wyglądała na pustą. - Chciałabym zobaczyć mojego pacjenta.

- No jasne. Nie uwierzysz, jak świetnie wygląda po tym, czym go naszprycowali. - Jesse przez kilka dni przeżywał wyniki badań. Ta mieszanka mogła zabić najcenniejszego ogiera Jacksona. Rozgłaszał wszem i wobec, że gdyby Haley nie zaryzykowała podania koniowi środków uspokajających, serce zwierzęcia nie wytrzymałoby działania narkotyków i Jackson straciłby więcej niż tylko konia.

67

- Jest żwawy jak źrebak - zachwycał się Jesse. - Głównie dzięki tobie, mała. - Po prostu dobrze zgadłam - zbyła zachwyty Haley. - Niech ci będzie. Ale moim zdaniem na tym właśnie polega leczenie zwierząt. Dużo zgadywania, zdrowy rozsądek i sporo intuicji. Zgadywać każdy potrafi. - Jesse zapalił się do swojego aktualnie ulubionego tematu. - Ale powiem ci, panienko, że nie każdy ma intuicję. Dzień, w którym sprowadziłaś się do Belle Terre, to najszczęśliwszy dzień w życiu Jacksona. - Powiedz to jemu. - Haley uśmiechnęła się smutno. - Nie odważę Się - przyznał kowboj, zatrzymując się przy

S R

boksie. - Facet taki jak Jackson musi pewne rzeczy dojrzeć sam. - Co takiego muszę dojrzeć, Jesse? - Jackson wyłonił się zza rogu boksu ze zgrzebłem w ręku. Haley potraktował jak powietrze. Jesse zrobił niewinną minę, wcale niepasującą do błysku w jego oczach. Wsunął dłonie do tylnych kieszeni dżinsów. - No, że pani doktor jest tutaj.

- Widzę - oznajmił szorstko. Potem to błękitne spojrzenie z zielonymi iskierkami, które wiele lat wcześniej wydało się Haley takie fascynujące, spoczęło na niej. Przez chwilę nie odzywał się. Słychać było tylko konie, które cudownie prychały i tupały. Nawet Jesse czekał w milczeniu. - Co tu robisz? - Jackson odetchnął głęboko i przechylił głowę, co można było uznać za powitanie. Żadnego „dzień dobry". Chyba tylko w wyobraźni i marzeniach dostrzegła coś kiedyś w jego spojrzeniu. Uznała, że tego powinna była

68

się spodziewać, i stłumiła westchnienie. Myśląc,że wszystko zostało po staremu, zmusiła się do nonszalanckiego uśmiechu. - Lincoln wrócił i uparł się, żeby mi dać dzień wolny. Pogoda jest piękna, więc uznałam, że czas zwrócić ubranie, które dla mnie pożyczyłeś od Merrie. - Przyjechałaś taki kawał tylko po to, żeby oddać stare dżinsy i koszulę, chociaż mogłaś to równie dobrze zrobić w mieście? Drwiące spojrzenie Jacksona przesunęło się po jej postaci - po dopasowanych dżinsach, rozpiętej bluzce i cieniu między piersiami. Oparła się pragnieniu zapięcia kamizelki. - Nie miałam adresu Merrie - wyjaśniła z przesadną gorliwością.

S R

- Nie ma go w książce telefonicznej. A dzisiaj jest bardzo ładnie, więc...

- A ja też prosiłem, żeby zajrzała i rzuciła okiem na parę koni wtrącił Jesse.

- Ty do niej zadzwoniłeś, tak? - spytał Jackson, nie odrywając wzroku od Haley. - Ciekawe, nie wiedziałem, że mamy jakieś problemy z końmi.

- Nic wielkiego. - Jesse był za stary i za dobrze znał Jacksona, żeby dać się zbić z tropu. - Chciałem tylko poznać zdanie Haley w paru sprawach. Oczywiście, kiedy będzie miała wolną chwilę. - I wpadłaś? - Wciąż patrząc na Haley, Jackson odłożył zgrzebło i odruchowo pogładził Tancerza po chrapach. - Tak - przyznała Haley spokojnie. Podobnie jak Jesse, nie pozwoliła, by onieśmielił ją jego gniewny ton. - Najwyraźniej oboje mamy tendencje do pojawiania się bez ostrzeżenia.

69

- Trafione. - Jackson uśmiechnął się lekko przez ułamek sekundy. - O ile pamiętam, kiedy ja się pojawiłem, robiłaś kolację dla Yanceya. Miło spędziłaś wieczór? - Zawsze miło spędzam czas z Yanceyem. To jeden z najbardziej interesujących mężczyzn, jakich znam. - Ponieważ Haley też umiała grać w tę grę, sypnęła trochę soli na ranę. - Przeżył takie ciekawe przygody. Czasami się zastanawiam, czy był już wszędzie i wszystko robił. - Niewątpliwie - przyznał ponuro Jackson. -1 to dwa razy. Jesse wydał z siebie zduszony dźwięk i naciągnął kapelusz na czoło, jednak Haley dostrzegła błysk jego zębów. Podeszła do boksu, przystając

S R

obok Jacksona na wyciągnięcie ręki. Odwróciła głowę, pozwalając, by warkocz przesunął się po jej ramieniu. Jego oczy śledziły ruch końca warkocza, leżącego na obnażonym fragmencie piersi. - Od jak dawna znasz Yanceya? - zapytał. - Od jakiegoś czasu.

- To znaczy jak długo? Tydzień, miesiąc? Dwa? Nie przyjeżdża do miasta tak często. Zastanów się, czy naprawdę znasz go tak dobrze, jak ci się wydaje. Wyglądacie na zaprzyjaźnionych. - Zaprzyjaźnionych? - Haley nie odważyła się spojrzeć na Jessego, podejrzewając, że stary plotkarz wsłuchuje się w każde słowo. I w duchu skręca się ze śmiechu. Sama też tłumiła śmiech. Nie bardzo rozumiem, o co ci chodzi. Yancey to przyjaciel od lat. Był na studiach z Ethanem.

70

- Ethanem? - Jackson ze zdenerwowania zapomniał, że słyszał to imię, i zaczął się zastanawiać, ilu mężczyzn jest w jej życiu. - Jaki Ethan? Czy on też cię obejmuje i całuje, ile razy jest w pobliżu? - Ethan to mój brat. I owszem, obejmuje mnie i całuje, jak Yancey. - Przerwała dla lepszego efektu. - Niestety, nie tak często. Jackson przestał głaskać ogiera. Potężne zwierzę zatupało niecierpliwie, prychnęło i rzuciło łbem, popychając Jacksona na drzwi. Instynktownie wyrzucił rękę do przodu. Jego palce zacisnęły się mocno na dłoni Haley. - Hej, stary. Spokojnie - powiedział do konia. Kiedy Tancerz się uspokoił, Jackson znowu skupił uwagę na Haley. Wciąż trzymał jej

S R

dłoń, ich spojrzenia się spotkały, a złość najwyraźniej go opuściła. - Przepraszam - powiedział cicho. - Uderzyłem cię? Haley miała nieodparte wrażenie, że przeprasza za coś więcej niż ten drobny incydent.

- Nie, Jacksonie, nie uderzyłeś mnie.

- Jak widzisz, Tancerz jest pełen życia. Dzięki tobie i... - skinął głową także do kowboja, który ich obserwował - Jessemu. - To ta panienka uratowała twojego zwierzaka, Jacksonie. Nie ja. I nie ty - powtórzył po raz kolejny Jesse. - Wiesz o tym. - Tak. - Jackson przesunął palcami po wierzchu jej dłoni, głaszcząc delikatną skórę. Warkocz Haley leżał na jej piersi jak ciężki łańcuch. Bluzka lepiła się do ciała pod czarną kamizelką. Miała co prawda solidne dżinsy i wysokie buty, ale wyglądała bardziej jak modelka pozująca na kobietę pracującą. Jackson odwrócił jej dłoń i ujrzał odciski dowodzące, jaka jest naprawdę.

71

- Podziękowałem ci już? Haley skinęła głową, czując, jak iskry z wnętrza dłoni przenikają ją aż do stóp. - U mnie w domu - wykrztusiła w końcu. - Gardeniami. - Więc jesteśmy kwita. - Zamknął jej dłoń w swojej. -Żadne nie jest drugiemu nic winne? Haley skinęła głową, zastanawiając się, do czego on zmierza. Jackson wziął kolejny głęboki oddech, puścił jej rękę i wyszedł z boksu. - To dobrze - powiedział cicho. - Teraz możemy wrócić do warunków zawieszenia broni. Oddałaś ciuchy Merrie i wyjaśniłaś

S R

wątpliwości Jessego, więc teraz postaraj się dotrzymywać warunków. Widząc zdumione spojrzenie Haley, wyjaśnił z miną męczennika:

- Obiecałaś uważać, byśmy się nie spotykali częściej niż to absolutnie konieczne. Nie pamiętasz, księżniczko? Groźne spojrzenie rzucone Jessemu sugerowało, by lepiej trzymał język za zębami. Potem rzucił Haley obojętny uśmiech oraz lekki ukłon i wyszedł ze stajni. Kiedy nie mógł już słyszeć, Jesse tupnął mocno, wyjął ręce z kieszeni i pokręcił głową. Spojrzał na Haley i wyszczerzył zęby. - Facet jest w tobie szaleńczo i nieprzytomnie zakochany. - Wiem. - Haley roześmiała się z niekłamaną radością. - A jak się domyśliłaś? - Nie domyśliłam się. Yancey mi powiedział.

72

- Będzie się opierał, wiesz. Ma jakieś problemy, których nikt oprócz niego nie rozumie. Ale kiedy już się podda, to całkowicie. Jesse zdjął kapelusz i spojrzał na Haley. - Podejrzewam, że prawie do tego dojrzał. Sam też to podejrzewa, więc się zachowuje jak uparty osioł. A ty - Jesse podrapał się po nieogolonym podbródku - jak chcesz to rozegrać? - Spokojnie. Na dystans. Jakby był ostatnim facetem, jakiego chciałabym widzieć. - A nie jest? - upewnił się Jesse. - Nie. - Haley wyjrzała przez drzwi, ale brukowana ścieżka była pusta. Jackson zniknął jej z oczu, ale nie z myśli. - Na pewno nie.

S R

- Jesteś pewna, że chcesz takiego uparciucha? - Jestem pewna. Jestem tego pewna, odkąd skończyłam piętnaście lat.

- Od tak dawna? - Jesse spojrzał na nią ciekawie, ale tym razem stary plotkarz zrezygnował z przesłuchania. - Od tak dawna - zapewniła Haley.

- Zajmę się wszystkim. Może pogadam z paroma chłopakami. No i z jego braćmi. Nie darowaliby, gdyby ich ominęła taka zabawa. - Uważasz, że okiełznanie Jacksona Cade'a to zabawa? - A ty nie? - Jesse rzucił jej rozbawione spojrzenie. - Jeżeli zechce zostać ujarzmiony. - Och, zechce, kochanie. Zapamiętaj moje słowa. Zechce. - Jesse spoważniał. - Nie spieszy ci się? Mam w torbie wodę i parę kanapek. Może się przejedziemy i rzucimy okiem na stada na pastwiskach? Po drodze jest kępa starych drzew, w sam raz na mały piknik.

73

- Nigdzie się nie spieszę, ale Jackson wolałby, żebym sobie poszła. - Tym bardziej zostań. Poza tym przy koniach pracuje paru przystojniaków. Dobrze mu zrobi, jak spędzisz z nimi dzień. Zresztą, wszystko przygotowałem. Parę dni temu przyprowadziłem klacz ze stada. Nazywa się Złotka i koniecznie potrzeba jej ruchu. - W takim razie zgadzam się w imieniu własnym i Złotki. Mam zanieść rzeczy do pokoju Merrie teraz czy później? Jesse sięgnął po uzdę. - Lepiej później. Jak już się dowie, gdzie byłaś. - Wybuchnął śmiechem. - Na wszelki wypadek dopilnuję, by wiedziano, gdzie jedziemy.

S R

Haley uznała, że Jesse to idealny sprzymierzeniec.

74

ROZDZIAŁ SZÓSTY Przejażdżka potrwała dłużej niż planowali. Ale Haley od tygodni nie siedziała w siodle i godziny mijały niepostrzeżenie. Jesse najwyraźniej też się nie spieszył. Pokazał jej wszystkie pastwiska River Trace i kilka okolicznych. Zatrzymywał się, żeby porozmawiać z mężczyznami pracującymi przy koniach i strażnikami od Jericho. Piknik zrobili na ocienionej polance, nad potokiem. Haley nigdy jeszcze tak nie smakowały kanapki z masłem orzechowym i dżemem ulubiona kombinacja Jessego. Pokazał jej kamień oznaczający

S R

miejsce, gdzie stykały się granice czterech posiadłości. River Trace, Belle Revee i ziemia znana od lat po prostu jako farma Stuartów. Czwarta posiadłość należała kiedyś do rodziny Eden, a ostatnio wykupił ją Adams.

- Kiedy tu stoisz - objaśniał Jesse - jak okiem sięgnąć ziemia należy do któregoś z Cade'ów. Oprócz, oczywiście, najmłodszego. Ale to w zasadzie nie ma znaczenia, bo Jefferson kiedyś wróci do Arizony.

Haley zdobyła trochę ciekawych informacji, a trochę plotek, jak to od Jessego. Lincoln opowiedział jej trochę o swojej rodzinie, kiedy przyjaźnili się w California Veterinary College. I jeszcze trochę, kiedy skończyła ze swym życiem w Wirginii i przyjechała do Belle Terre, by zacząć od nowa. Jednak Jesse dużo chętniej udzielał informacji. Jechali bez pośpiechu, a on opowiedział, jak przyjechał w te okolice

75

na prośbę Jeffersona, początkowo tylko na krótko. Jednak został ze względu na Cade'ów, którzy stali się właściwie jego rodziną. - To dziwne. Są tacy różni, a jednak tacy do siebie podobni. Na pierwszy rzut oka w ogóle nie wyglądają na braci. Ale jeśli spędzi się z nimi trochę czasu, posłucha i popatrzy, wszystko staje się jasne rozważał, a Haley słuchała z zainteresowaniem. - Różnice wynikają stąd, że mieli różne matki. A łączy ich pewnie to, że żadna tu długo nie wytrzymała. Mama Adamsa zmarła z przepracowania, Lincolna miała wypadek, a Jacksona i Jeffersona po prostu „dały nogę". Jefferson chyba się za bardzo nie przejął. A Jackson? - Jesse pokręcił głową i zatrzymał konia przy stajni. - Zdaje się, że ciągle go to gryzie.

S R

- Nie wiesz, co go gryzie ani dlaczego? - Haley zeskoczyła z siodła i chwyciła wodze. - Nie mówi o tym?

- Nie. - Ruszyli w stronę stajni. - I lepiej nie pytać, bo ciekawość grozi ciężkimi obrażeniami. Idź teraz do domu i oddaj rzeczy Merrie. Ja się zajmę koniem. Późno się robi, myślałem, że może jesteś umówiona. Z Danielem na przykład. Albo z Yanceyem. O ile pamiętam, doktor Cooper też cię lubi.

- Mam wolny wieczór, Jesse. - Haley zabrała się już za zdejmowanie siodła. - Cicho! - Jesse zabrał jej siodło. - Nie mów tak. W każdym razie nie tam, gdzie niektórzy mogą usłyszeć. Oczywiście, że masz randkę. Bardzo ważną. Haley zrozumiała, o co mu chodzi, i skinęła głową.

76

- Mam coś w rodzaju randki. Dzwonił Cade z wieścią, że w domu Burasa i jego żony są nowe szczeniaki. Obiecałam, że do nich niedługo wpadnę. - Najlepiej dzisiaj - zaproponował Jesse. - No to już leć do domu. O tej porze zazwyczaj nikogo nie ma. Pokój Merrie to ten mały obok kuchni, na pewno znajdziesz. Pozdrów ode mnie małego Cade'a i Burasów z dziećmi. - Jesse. - Haley stanęła na palcach i pocałowała jego ogorzały policzek. - Jesteś genialny i do tego szalenie przystojny. W domu panowała cisza i nikt nie odpowiedział na jej pukanie. Haley otworzyła drzwi kuchenne i weszła do środka. Kuchnia była

S R

funkcjonalna, jednak wszystko w niej było stare i zniszczone. Najwyraźniej Jackson nic tu nie remontował. Ale czy ktoś kiedyś widział zatwardziałego kawalera zaczynającego remont od kuchni? Rozejrzała się. Łukowate drzwi na pewno prowadziły w głąb domu. Te wąziutkie do spiżarki. A zatem pozostałe drzwi musiały być do pokoju Merrie.

Pokój był równie stary i zniszczony jak kuchnia, jednak widać było, że ktoś starał się nadać mu trochę charakteru - z pewnością młoda studentka. Nie było tu żadnej szafy, a nie chciała grzebać w cudzych szufladach. Położyła pożyczone ubranie na poduszce wąskiego łóżka. Kiedy się prostowała, wpadło jej w oko zdjęcie w ramce. Wzięła fotografię ze stolika przy łóżku i przyjrzała się bliżej. Merrie Alexandre z Jacksonem. Oboje mieli na sobie stroje z zawodów jeździeckich i stali obok pięknego konia. U ich stóp - puchar jako

77

nagroda. Jackson uśmiechał się tak, jak nigdy nie uśmiechnął się do Haley. Niespodziewane łzy zapiekły ją pod powiekami, ale w tej samej chwili silne dłonie chwyciły ją za ramiona. Stłumiła krzyk, jednak gwałtownie odżyły wspomnienia. W milczeniu nabytym doświadczeniem odwróciła się, stanęła do walki. Ciężka ramka uderzyła o stolik i o podłogę. W niewielkim pokoiku słychać było tylko brzęk tłuczonego szkła i ciężki oddech. - Nie - wykrztusił głęboki głos cicho, przepraszająco. -Wszystko w porządku. Nie bój się. Jednak jedynym pragnieniem Haley była ucieczka, poza tym była głucha i ślepa.

S R

- Posłuchaj, księżniczko. Słuchaj. - Ręce, które trzymały jej ramiona, chwyciły teraz nadgarstki, delikatnie, lecz stanowczo odciągając jej dłonie od twarzy. - Wybacz. Nie wiedziałem... Nie chciałem... - Ponieważ panika nie malała, Jackson otoczył ją ramionami. Przytulił mocno, przytrzymał cierpliwie, dopóki nie osłabła, wyczerpana paniką. Gładził jej włosy i szeptał łagodnie do ucha: - Jesteś bezpieczna. To ja... tylko ja... tylko Jackson. Nie chciałem cię przestraszyć. Nie był szczery. Chciał ją zaskoczyć, ale nie spodziewał się takiej reakcji. Haley nie wyglądała na kobietę łatwo ulegającą panice. W głębi serca czuł, że to coś gorszego. Dużo gorszego. Wyuczona reakcja, która zamieniła się w instynkt.

78

Nauczyła się tego. Jackson nie miał wątpliwości. Wciąż stało mu przed oczyma pięć okropnych blizn. Obrzydliwy kwiatek, barbarzyńskie piętno, niewypowiedziane okrucieństwo. - Wybacz mi - mruknął. - Przykro mi. - Haley nagle ucichła, kładąc głowę na jego piersi. Musnął jej włosy wargami. - Moja biedna, dzielna księżniczka. Tak mi przykro. Nie odezwała się ani nie dała znaku, że go słyszy, że rozumie jego żal. Jednak powoli jej ramiona owinęły się wokół jego pasa. Dłonie wsunęły się pod brzeg wyciągniętej ze spodni koszuli, a paznokcie wbiły się w skórę, jeszcze wilgotną po przerwanym prysznicu. Przywarła do niego, drżąc jak przerażone zwierzątko.

S R

Właśnie to, że odważna, silna Haley Garrett drżała, było nie do wytrzymania. Przyczyna jej reakcji nie miała nic wspólnego z nim, ale to on ją wywołał. I teraz był gotów zrobić wszystko, by ją pocieszyć. Podprowadził ją do łóżka, uważając przy tym na szkło. Usiadł i przytulił ją mocniej, znowu mrucząc urwane słowa żalu. Stracił poczucie czasu. Dla Jacksona liczyła się tylko teraz Haley, tulące się do niego, drżące ciało. Jednak dotyk jej miękkich piersi obudził rosnące gwałtownie pragnienia, nad którymi z całych sił starał się panować. Nie wierzył, że poczuje to, co teraz, z jakąkolwiek kobietą. A jednak, gdy jej drżenie stopniowo się uspokajało, zaciśnięte ręce zaczynały się rozluźniać, kiedy tuliła się do niego, szukając bezpieczeństwa, wszystkie obietnice, jakie sobie złożył, stały się nic niewarte.

79

Nie chciał pamiętać o przeszłości, o dawnych obietnicach. Chciał uwolnić jej włosy, rozczesać je palcami, poczuć, jak jedwabiste pasma ślizgają się w jego dłoniach. Chciał zabić demona, którego obudził, zniszczyć na wieki. Chciał ją tak trzymać do końca życia. Całować i błagać o wybaczenie. Chciał się z nią kochać w tym małym, starym pokoiku, zapomnieć o wieloletniej nienawiści i uprzedzeniu, które ukształtowało go w młodości. Walczył z wszechogarniającym pragnieniem, zatopienia się w niej, stania się jej częścią, zgodzie na to, by jej miękkość i łagodna siła zabiły jego demony. Pragnął tylu rzeczy, których nie mógł mieć. Czegoś, co sam

S R

uniemożliwił. Wbrew własnej woli marzył o niemożliwym. Nie był gotów pozwolić jej odejść. Sama odsunęła się od niego, przenosząc dłonie z jego pleców na obnażoną pierś. - Jacksonie? - wymamrotała, jakby zaskoczona jego widokiem. Powoli zdała sobie sprawę z tego, gdzie jest i co się stało. - O mój Boże - na bladych policzkach pojawił się rumieniec. Musisz mnie mieć za kompletną wariatkę.

- Kompletną - powtórzył. Nie wiadomo było, co miał na myśli. Delikatnie usiłowała się od niego odsunąć. Jednak on chwycił jej dłonie, przyciskając do swojej nagiej piersi. Odwróciła oczy, jej spojrzenie padło na zdjęcie, na którym Jackson uśmiechał się tak, jak nigdy nie uśmiechnął się do niej. - Dlaczego miałbym tak pomyśleć, Haley?

80

- Dlaczego? - Oderwała się od uwiecznionego uśmiechu i zastanowiła się nad pytaniem. - Bo weszłam bez zaproszenia do twojego domu i do pokoju Merrie. Bo zniszczyłam pamiątkę. Nie odpowiedział, więc brnęła w wyjaśnienia, by przerwać ciszę. - Pukałam. Kiedy nikt nie odpowiedział, uznałam, że Jesse miał rację i nikogo nie ma. Weszłam do środka, żeby... - Zostawić rzeczy Merrie - dokończył. - Nie słyszałem pukania, Haley. Właśnie wychodziłem spod prysznica, kiedy usłyszałem skrzypienie podłogi. - Przesunął palcami po jej dłoni, wdychając jej świeży zapach. - Merrie ma jakąś pracę roczną i w tym tygodniu nie przyjeżdża. Wiedziałem, że to nie ona, a biorąc pod uwagę ostatnie

S R

wydarzenia, wolałem sprawdzić.

- I znalazłeś mnie. Ostatnią osobę, którą chcesz widzieć w swoim domu. - Spojrzała mu w oczy z żalem i kryjącym się jeszcze przerażeniem. - Przepraszam, że weszłam. Przepraszam, że tak się zachowałam. Że myślałam...

Pokręciła głową, zaciskając pięści. Jej paznokcie zadrapały jego skórę, niechcący znowu wzniecając płomień we krwi. Jackson wiedział, że powinien ją puścić, ale nie mógł. Jeszcze nie. Dopóki się nie dowie. - Co sobie myślałaś, księżniczko? Przerażenie jeszcze nie minęło. Słabość, o której myślała, że ją z siebie wypleniła, zbyt ją niepokoiła. Nie była w stanie spojrzeć mu w oczy, a to ją męczyło. - To była bezmyślna reakcja.

81

Reagowała ze strachu. Nie, gorzej niż ze strachu. Wyczuł to w jej drżącym ciele. Strach przed czym? Zaczynał się domyślać, że przed przeszłością. Przed wspomnieniem potwora, który zostawił na jej ciele niezatarty ślad? A może przed nim? Czyżby Haley bała się Jacksona? Sama myśl była nie do zniesienia. Ze to on mógł być przyczyną. .. Że pomyślała, iż mógł ją skrzywdzić... Ogarnął go wstyd, jakiego dotąd nie zaznał. Łzy, których nie znał, odkąd skończył czternaście lat, paliły pod powiekami. Z trudem je opanował. Delikatnie uniósł jej twarz. - To mnie się boisz, Haley? Czy ja ci coś zrobiłem? Widział

S R

zaskoczenie w jej oczach, cudownych, pełnych bólu oczach. - Co ty mi mogłeś zrobić, Jacksonie? Dlaczego myślisz, że mógłbyś mieć z tym cokolwiek wspólnego?

- Siedzimy w małym, ciemnym pokoiku. Walczyłaś ze mną. - Ze smutkiem dotknął swojego policzka. Widniało na nim kilka zadrapań. Będą widoczne parę dni.

Z przerażoną miną patrzyła na zadrapania. - Nie wiedziałam - szepnęła cichutko. Pokręciła głową. Przepraszam. Słowa tego oboje używali dzisiaj zdecydowanie za często. Jackson uznał, że Haley w ogóle nie powinna go używać. - O czym nie wiedziałaś, Haley? Kto cię dotyka? - Nie czekał na odpowiedź. - Nie wiedziałaś, co ten człowiek może ci zrobić? - Nie - zaprotestowała, chociaż po jej oczach poznał, że kłamie. Desperacko.

82

Zignorował zaprzeczenie i zapytał z jeszcze większą delikatnością, ale i natarczywie: - Czy zapomniałaś, gdzie jesteś? Zapomniałaś, że chociaż w River Trace może mieszkać jeden uparty, uprzedzony, arogancki idiota i drań, nie ma tu żadnych potworów? A na pewno nie ma potwora z twojej przeszłości. - Potwory? - Haley szarpnęła się i pewnie by się wyrwała, gdyby nie przewidział jej reakcji. - Teraz tobie się coś wydaje. - Tak, księżniczko? - Jego głos był tak łagodny, jak przy uspokajaniu Tancerza. Ten głos hipnotyzował. - W mojej przeszłości nie ma żadnych potworów ani strachów. I

S R

nie jestem żadną tygrysicą. - Miała ochotę się roześmiać, zadrwić z niego, jak on drwił z niej, ale jakoś nie wychodziło. - Zaskoczyłeś mnie.

- Zauważyłem, że to było coś więcej niż zaskoczenie. Roześmiał się, ale bez humoru.

- Przesadziłam. Nie sypiam ostatnio dobrze. - To wytłumaczenie nie przekonało nawet jej samej. Na wszelki wypadek dodała: - Byłam na terytorium wroga i zdenerwowałam się. - Terytorium wroga? - Uniósł brew z powątpiewaniem. -Ale przyszłaś? - Nie był to dobry pomysł. Następnym razem prześlę rzeczy Merrie przez Eden. Albo w inny sposób. - Następnym razem? - Wiedział, że dzisiaj już nic nie usłyszy o potworze z jej przeszłości, więc pozwolił odwrócić swoją uwagę.

83

Odgarnął jej włosy z twarzy i patrzył, jak tańczą na nich promienie słońca. - Spodziewasz się, że będzie następny raz. - Przejęzyczenie. - Haley chciała się odsunąć na bezpieczny dystans. Ale nie mogła. Nie mogła też oderwać wzroku od twarzy mężczyzny, którego kochała niemal pół życia. - Po dzisiejszym dniu zamierzam dotrzymywać swojej obietnicy. - Dbać, żebyśmy się nie spotykali, o ile nie jest to konieczne? Wciąż trzymał jej nadgarstki. - Tak. Nigdy, o ile nie jest to konieczne. - Jak małe dziecko powtórzyła słowo po słowie. - A jeśli się spotkamy? Co wtedy zrobimy?

S R

- Będziemy dla siebie uprzejmi. Jak cywilizowani ludzie. - Był tak blisko, że czuła zapach jego ciała.

- Cywilizowani? - powtórzył z rozbawieniem. - Oczywiście.

- Czy to jest cywilizowane? - Delikatnie musnął jej usta wargami, a jedną ręką rozsunął zaciśnięte palce i przycisnął do swojej nagiej skóry. Teraz jego serce biło tuż pod jej palcami, silnym i przyspieszonym rytmem. - Czy to jest cywilizowane, kiedy twój dotyk wyrabia ze mną takie rzeczy? Czy kiedy między nami dzieje się coś takiego, możemy być cywilizowani albo być przyjaciółmi? - Nie - zaprotestowała, nie w związku z jego słowami, lecz tym, że przyciągał ją do siebie. W końcu rozluźnił uścisk, ale tylko po to, by wziąć ją w ramiona. Zamierzał ją pocałować, a ona nie zamierzała odmawiać.

84

- Nie? - mruknął. - Czy to znaczy, że nie możemy być cywilizowani, czy że... Oddychała z trudem, usiłując zachować kontrolę nad sobą. - To znaczy, że między nami nic nie ma. - Nie ma? - Jackson zaśmiał się cicho, uwodzicielsko. - Zaraz ci pokażę, mała tygrysico. Przyciągnął ją bliżej do siebie. Koniuszki jej piersi musnęły jego nagą skórę... nie dzielił ich już ani milimetr. W ostatnim przebłysku rozsądku odrzuciła głowę, jakby chciała go odepchnąć, ale przez to dała mu okazję, na którą czekał. Powoli, bez pośpiechu pochylił głowę. Kiedy wreszcie jego wargi dotknęły jej ciała, był to pocałunek

S R

mężczyzny, który pragnął kobiety.

Jackson jej pragnął, niezależnie od tego, czy ją lubił, czy też nią pogardzał. Jak ostrzegał, w jego pragnieniu nie było nic cywilizowanego. W nagłym przypływie przerażenia omal nie odsunęła głowy, ale on szybko owinął sobie jej warkocz wokół ręki, by ją utrzymać w miejscu.

Wykorzystał okazję, kiedy nabrała powietrza, by zaprotestować. Jego usta dotknęły jej w pieszczocie delikatnej, ale intymnej. Haley zapomniała o protestach i o strachu. Zapomniała, co ją przywiodło do tego maleńkiego pokoiku i że weszła tu bez pozwolenia. A przede wszystkim zapomniała, że jeszcze kilka godzin temu wierzyła, iż mężczyzna, który teraz ją całował, jakby chciał posiąść ją całą - ciało, umysł, serce i duszę - nie ulegnie łatwo.

85

Ręce Haley bezwiednie przesunęły się do jego potężnie umięśnionych ramion. Kontynuowały swoją wędrówkę i zatrzymały się dopiero na jego głowie. Palce muskały krótką fryzurę. Jej nogi drżały. Na wpół leżeli na łóżku Merrie. Jęknęła cicho i zacisnęła palce, pragnąc, by nigdy od niej nie odszedł. Jackson usłyszał ten cichy, słodki dźwięk. Jego pocałunek stawał się coraz delikatniejszy. Ramiona nie były już dla niej więzieniem, a przystanią. Odsunął się na tyle, by rozpleść jej warkocz. Haley przeniknęła przez głowę myśl o proteście, ale przewidział to i uprzedził ją, zostawiając ślad pocałunków na jej szyi i ramieniu. Niecierpliwe palce rozplątywały pasma jej włosów.

S R

- Słońce - szepnął. - Zawsze myślałem, że twoje włosy to schwytane promienie słońca.

Haley roześmiała się, a on przyciągnął ją mocniej, z jedną ręką zaplątaną we włosach. Wolna dłoń przesuwała się po jej ciele. Posadził ją sobie na kolanach.

Była światłem i cieniem. Jej pieszczoty zawierały słodkie obietnice. Jutro niech się dzieje, co chce. Zatopił twarz w kaskadzie jej włosów, jego palce unosiły się nad krągłością jej piersi, czuł słodki zapach... W ostatnim przebłysku rozumu poprosił ją o zgodę. - Księżniczko, słodka księżniczko, potrzebuję... Trzask zamykanych drzwi kuchennych zabrzmiał jak wystrzał. Przerwał to, co - jak Haley od razu zrozumiała - mogło być tylko kaprysem. Kroki przez kuchnię zadudniły jak grzmot. Odsunęła się od Jacksona.

86

- Pani doktor? - rozległ się głos Jessego. Pochyliła się, by odzyskać gumkę do warkocza, ale Jackson dotarł do niej pierwszy. Zamknął ją w dłoni. Potem było już za późno. Jesse stał w drzwiach i przyglądał im się z ciekawością. - Myślałem, że poszłaś już na tę swoją randkę - powiedział w końcu. - Ale zobaczyłem ciężarówkę. - Nikt nie odpowiedział, kiedy zapukałam - wykrztusiła w końcu. - Tak jak mówiłeś, nikogo nie było i weszłam do środka. Właśnie kładłam rzeczy Merrie... - .. .a wtedy ja ją wystraszyłem - dodał Jackson, stając obok Haley.

S R

Spojrzenie Jessego przeniosło się z jednego na drugie, nie omijając rozpuszczonych włosów Haley ani tego, że Jackson jest tylko do połowy ubrany i ma podrapaną twarz.

- Wystraszyłeś ją - rzucił do Jacksona.

- Byłem pod prysznicem i nie usłyszałem pukania - Jackson tłumaczył się. - Potem usłyszałem, że ktoś jest w domu, i poszedłem to zbadać. Haley nikogo się nie spodziewała. Stary kowboj pokiwał głową, jakby to wyjaśnienie brzmiało sensownie. - Pani doktor weszła do domu już dość dawno. Sporo czasu ci to badanie zajęło, co? - Potłukłam szkło w ramce. - Haley miała świadomość, że paple bez ładu i składu. - Miałam zamiar to posprzątać. - Oczywiście z pomocą Jacksona.

87

- Właśnie ustalaliśmy, co robić, kiedy wszedłeś - oznajmił gładko Jackson, choć bez żadnej nadziei na przekonanie Jessego. - Widzę - powiedział Jesse i rzeczywiście widział. O wiele za dużo. - To może zajmiesz się tym, jak pani doktor już sobie pójdzie. Ma randkę, a nie wygląda najlepiej. - Oczywiście - zgodził się Jackson, który też dostrzegał jej bladość. Jeszcze bardziej widoczną teraz, kiedy zniknął rumieniec wywołany podnieceniem. - Pójdę już, jeśli nie macie nic przeciw temu. - Napotkała wzrok Jacksona, ale nie potrafiła nic wyczytać w jego oczach. - Nie powinnam była wchodzić bez zaproszenia. Cały ten dzień to było

S R

jedno wielkie nieporozumienie. Nie powinnam była przyjeżdżać. Przepraszam za wszystko, co powiedziałam. -Przypomniała sobie, że właściwie nic nie powiedziała. - Przepraszam, że stłukłam ramkę.... i za wszystko, co zrobiłam - dodała.

Odwróciła się gwałtownie i wybiegła z pokoju. Zatrzymało ją wołanie Jessego.

- Zadzwonię do ciebie, panienko. Mamy dużo do obgadania. - Nie, Jesse. Nie mamy już nic do obgadania. Pomyliłam się, nie mogę zrobić tego, co planowałam. Zamknęła za sobą drzwi. Jackson zwrócił palące spojrzenie na Jessego. - O co chodzi? W czym się pomyliła? Jaki plan? - Nic ważnego. - Jesse wyprostował ramiona. - Nic ważnego, tak? - mruknął Jackson, słysząc warkot silnika jej ciężarówki. - Bardzo to denerwujące.

88

- Nic jej nie będzie - oznajmił Jesse. - Przyniosę szczotkę i śmietniczkę, pomogę ci to posprzątać. Jackson został sam, wsłuchując się w milknący odgłos silnika i rozmyślając nad niewytłumaczalną paniką. - Czyżby, Jesse? - zastanawiał się na głos, gdy pochylił się by zebrać potłuczone szkło. - Jest taka przerażona, czy naprawdę nic jej nie będzie? - Mówisz do siebie, Jacksonie? - Tak. - Już nic nie zakłócało ciszy. W pokoju nie pozostał nawet zapach jej włosów. - Chyba tak. - Szkoda, że pani doktor miała randkę.

S R

- Czy możesz przestać ględzić o jej cholernej randce? -warknął Jackson przez zaciśnięte zęby.

Jesse nie odpowiedział. Pracowali w milczeniu. W końcu rzucił Jacksonowi przebiegłe spojrzenie i zapytał:

- Jak zamierzasz wytłumaczyć to, że twoja buźka wygląda, jakbyś miał zapasy z rysiem?

- Powiem, że wdałem się w zapasy z rysiem. - Powinno wystarczyć - zachichotał Jesse. - Zwłaszcza że w tych okolicach rysiów jest tyle, co i słoni.

89

ROZDZIAŁ SIÓDMY - A niech to licho! Jackson usłyszał słowa, które padły z jego własnych ust, oderwał wzrok od opornej muszki i spojrzał w swe zdumione oczy odbite w lustrze. Zdumione dlatego, że myślał o kobiecie innej niż ta, która w dzień nie znikała z jego myśli, a w nocy ze snów. Haley Garrett od wielu dni stała mu cały czas przed oczami, nie zostawiając praktycznie miejsca na myśli o niczym innym. Tylko teraz, przy tej muszce, myśli Jacksona, jak wszystkich osób, które

S R

spędziły dzieciństwo w Belle Terre, zwróciły się do lady Mary i jej wymagań dotyczących wieczorowego stroju.

Miał osiem lat, kiedy dołączył do Adamsa i Lincolna uczęszczających na odbywające się dwa razy w tygodniu lekcje dobrych manier. Starsza pani prowadziła je w podupadłej rezydencji, która od ponad stu lat należała do jej rodziny. Wybuchowy Gus Cade życzył sobie, by jego synowie opanowali maniery obowiązujące w eleganckich sferach Belle Terre. I wbili je sobie do głowy, jeśli chcieli uniknąć ojcowskiej kary. - Jak zawiązać tę piekielną muszkę? - Jackson uśmiechnął się, słysząc ze swoich ust jedyne brzydkie słowo, na które lady Mary sobie pozwalała. Oczywiście, zdarzało się to niezwykle rzadko. Haley pojawiła się znowu w jego myślach. Pochylił się w stronę lustra, by przyjrzeć się prawie wygojonym śladom po jej paznokciach. Ślady te wywoływały zainteresowanie. Zbyt duże, zwłaszcza wśród

90

jego braci. Na dodatek Yancey musiał pojawić się w Belle Terre, gdy były najlepiej widoczne. - To sprawka rysia - mruknął pytany Jackson. Twardo trzymał się tej wersji. Uznał, że to nie kłamstwo, bo „rysica" pasowało do niej równie dobrze, jak księżniczka. Wojowniczka i dama. Nie zapomniał o panice i przerażeniu w jej oczach, gdy odwróciła się do niego. Ale stawiła mu czoło - i to było najważniejsze. - Wszystko zepsułeś, stary - powiedział do swojego ponurego odbicia w lustrze. - Po raz pierwszy kobiecie udało się przedostać przez mur wzniesiony wokół twojego serca i wszystko zepsułeś. Był zbyt wściekły, by dalej się męczyć z upartą muszką. Dzisiaj

S R

kolejny Cade pójdzie do lady Mary, wysłucha jej nagany i poczeka, aż zawiąże mu muszkę.

- Trudno, idę do lady Mary - mruknął Jackson, odwracając się od lustra, i wziął swój smoking.

- Przysięgam, chłopcze, że jeśli nie przestaniesz mówić sam do siebie, to znajdę ci pielęgniarkę - wycedził stojący w drzwiach Jesse. Takiego współpracownika Jackson nigdy jeszcze nie widział. - Jesse! Co ty tu robisz w takim stroju? - Pilnuję cię, oczywiście. - Stary kowboj popatrzył na siebie z rozbawieniem. - Co ci się nie podoba w moim stroju? W stroju wieczorowym Jesse wyglądał bardzo wytwornie. - Idziesz na przyjęcie Eden na rzecz dziecięcego oddziału szpitala? - Trafiony! - wyszczerzył zęby Jesse. - Odpowiedź za sto punktów.

91

- Dlaczego się zdecydowałeś? - A dlaczego nie? - Jesse nie zamierzał tłumaczyć skomplikowanego planu, który miał dzisiaj wprowadzić w życie z pomocą braci i przyjaciół Jacksona. - Dotąd nigdy nie chodziłeś - zauważył Jackson. - Dotąd nigdy nie byłem umówiony z piękną kobietą. - Idziesz z kimś? - Co się tak dziwisz? - Jesse wykrzywił się żartobliwie. - Nie jestem znowu taki najgorszy, zwłaszcza jak się odstawię. Jacksona zżerała ciekawość. - Kim jest piękna dama? - wyrwało mu się.

S R

- Przepraszam, to chyba moja sprawa. Im szybciej uporasz się z tą muszką, tym szybciej obaj wyjdziemy. Wtedy sam zobaczysz. - Potrafisz wiązać muchę?

- Każdy potrafi, nie? - spytał Jesse i po chwili udowodnił, że rzeczywiście potrafi.

Zajazd przy River Walk, kiedyś dom należący do rodziny Eden, był pięknie udekorowany. Tego jesiennego wieczoru zebrał się w nim spory tłum. Jackson dostrzegł farmera, senatora, handlarza i kolekcjonera dzieł sztuki. Niedaleko na ławce matka Jericho Riversa i lady Mary słuchały tego, co mówiła Letitia Rivers, wielka dama Belle Terre, słynąca z ciętego języka. Był też Lincoln i to z nienagannie zawiązaną muszką. U jego boku stała Linsey, żona, która dala mu syna i miłość. Za nimi stał

92

Adams rozmawiający z Jeffersonem i Merrie, jednocześnie czujnie spoglądający na Eden. Jackson nigdzie nie dostrzegał Haley. Czekał, by zamienić parę słów z Jericho i jego promienną żoną Marią w bardzo zaawansowanej ciąży. - Jacksonie. - Potężna łapa Jericho pochłonęła jego dłoń. - Jak się masz? Co się dzieje w River Trace? - Lepiej - odpowiedział, całując Marię w policzek i mrucząc, jak pięknie wygląda w błogosławionym stanie. - A będzie jeszcze lepiej, kiedy odwołasz strażników. - Może już niedługo. Mamy pewien ślad - wyjaśnił Jericho. -

S R

Jeśli się uda, kłopoty w River Trace skończą się definitywnie. - Nie bardzo chce mi się wierzyć.

- Może i lepiej. - Jericho poprowadził Marię w stronę Eden. Kiedy tłum rozstąpił się przed nimi, a tłumy zazwyczaj się rozstępują przed mężczyzną o rozmiarach Jericho, Jackson zobaczył Haley. Nie dostrzegł jej wcześniej, bo otaczało ją czterech mężczyzn, wyższych od niej co najmniej o głowę. Gdyby był w lepszym nastroju, rozbawiłby go skład tej grupki. Po jej prawej stronie stał Daniel Corbett, Davis Cooper i Yancey byli z przodu, a po lewej stronie stał Jesse. - Muzyk i dyrygent, chirurg i podrywacz, niegrzeczny chłopiec i spec od bomb - złośliwie policzył ich Jackson. - Nie wspomnę o kowboju. Ten ostatni, o dziwo, wydawał się być jej dzisiejszym partnerem. - Co się dzieje, do cholery?

93

- Mówisz sam do siebie, braciszku? - Lincoln pojawił się obok niego ze szklankami ponczu w obydwu rękach. - Jeśli jeszcze ktoś mnie o to spyta... - Czyżby ci to weszło w zwyczaj? - Może. - Nie odrywając oczu od Haley, Jackson wziął jedną ze szklanek, upił spory łyk i zaraz się zakrztusił. - Do diabła, Lincoln, to specjalna mieszanka Cullena! - Miałem wrażenie, że ci dobrze zrobi. - Lincol z rozbawieniem upił trochę swojego napoju, dużo słabszego od słynnej mieszanki. Zwłaszcza jak zobaczyłeś, z kim przyszła Haley. A nawiasem mówiąc, co się stało z twoją twarzą?

S R

- Już pytałeś, nie pamiętasz? Miałem bliskie spotkanie z rysiem. - Oddał Lincolnowi szklankę. - Trzymaj.

- Hej! - zawołał za nim Lincoln, tak cicho, że nikt oprócz Jacksona go nie słyszał. - Twoje ulubienice są koło stawu z rybkami. - Nie, coś ci się pomyliło. Moja pani stoi z nieoficjalnym klubem kawalerów Belle Terre. - Jackson nie zdążył zastanowić się nad tym, co mu się wymknęło, gdyż właśnie zbliżała się Haley. - Jacksonie - powitała go spokojnym i opanowanym głosem, jakby na policzku nie pozostał ślad klęski, jaką zakończyło się ich ostatnie spotkanie. - Nie zauważyłam, kiedy przyjechałeś. - To zrozumiałe. Byłaś trochę zajęta. - Chłodno skinął głową każdemu z mężczyzn, których do tej pory uważał za dobrych przyjaciół. Na ten uroczysty wieczór włożyła prostą suknię, długą i wąską, z lejącego się materiału o płomiennej barwie. Od zakładki pod piersiami

94

do szyi biegł rządek małych perłowych guziczków, w większości nieprzeznaczonych do zapinania. Rzędy mniejszych, zapiętych guziczków ciągnęły się od łokci do końca długich, wąskich rękawów. Guziczki były jedyną ozdobą stroju, nie licząc hebanowoperłowej szpilki przytrzymującej węzeł włosów. Jackson uznał, że Haley wydaje się szczuplejsza, dlatego że zwykle widywał ją w dżinsach i kamizelkach.. Gdy jednak przyjrzał się jej dokładnie, zrozumiał, że to nieprawda. Drobna Haley stała się smuklejsza. A-to znaczyło, że zbyt ciężko pracowała. Może po to, by odpędzić prześladujące ją demony. Gdyby tylko mógł, zabrałby ją z tego hałaśliwego przyjęcia,

S R

które z' pewnością zmęczy ją jeszcze bardziej. Postanowił stać na straży jej odpoczynku. Ale zdał sobie sprawę, że były to szalone rojenia, bo gdyby zostali sami, gdyby jej dotknął, żadne z nich nie zaznałoby odpoczynku przez długi czas. Jedno dotknięcie, pocałunek i zaraz by się kochali. Nie umiałby się powstrzymać i czuł, że Haley też nie. To już zostało udowodnione w River Trace. Więc nie zabierze jej stąd, by byli sami. Została już wystarczająco skrzywdzona, a zrobił to ktoś, kogo by chętnie udusił. Nie zdoła zmienić przeszłości, ale ma wpływ na to, by nie skrzywdzono jej znowu. Wokół niego nie cichły rozmowy. Uśmiechał się i przytakiwał uprzejmie, ale nie słyszał ani słowa. Gdy usłyszał muzykę, podszedł, pewny, że może zaryzykować wzięcie jej w ramiona na zatłoczonym parkiecie. Ukłonił się elegancko, i wymruczał: - Czy mogę prosić o taniec, księżniczko?

95

Nie przyszło mu do głowy, że mogłaby odmówić albo że ma taniec już zajęty. Dostrzegł jej spłoszone spojrzenie i rumieniec pokrywający policzki. - Przykro mi, Jacksonie. Obiecałam już pierwszy taniec Jessemu. - Jessemu? - powtórzył, jakby pierwszy raz w życiu słyszał to imię. - Umiem tańczyć, nie wiedziałeś? - wycedził Jesse, uradowany miną Jacksona. - I przypominam, że to ze mną Haley tu przyszła. Jackson obserwował, jak Jesse prowadzi Haley po parkiecie. - Jesse i Haley. Kto by w to uwierzył? - No właśnie, kto? - zauważył Davis Cooper.

S R

Jackson powiódł wzrokiem za spojrzeniem Coopera i od razu dostrzegł, która tancerka interesuje niepoprawnego podrywacza. - Nawet o tym nie myśl, Coop - ostrzegł.

- Zamierzam z nią zatańczyć, Jacksonie. Tylko tyle - uśmiechnął się Cooper. - Mogę mieć następny taniec, a potem szósty. - Szósty? - warknął Jackson. — Co to znaczy? - To znaczy - wyjaśnił Yancey - że podzieliliśmy tańce między sobą. Jak widzisz, Jesse jest pierwszy, Coop drugi, a ja trzeci. - Ja mam czwarty - wtrącił Daniel. - Potem od początku. - Akurat! - Jackson rzucił przyjaciołom mordercze spojrzenie. Gdybyście wszyscy mieli chociaż trochę rozumu, widzielibyście, że jest zbyt zmęczona, by się nią dzielić, jakby należała do waszego prywatnego haremu. - Wcale nie prywatnego - zaprotestował Cooper zbyt niewinnie. - Adams też ją prosił o jeden taniec, i Jefferson, i Lincoln. I jeszcze...

96

- Jeszcze zobaczymy. - Jackson, nie dbając, czy kogoś potrąci, pomaszerował przez środek parkietu. Klepnął Jessego po ramieniu. Odbijany. - To mój taniec, Jacksonie - zbył go łagodnie Jesse. - Musisz poczekać na swoją kolej. Jesse kontynuował taniec, ale Jackson ruszył za nim i znowu klepnął go w ramię. - Odbijany, Jesse. Już. - Jackson! - wykrzyknęła Haley. - Jesteś niegrzeczny. - W porządku, pani doktor. Nadrobimy później. - Kowboj uśmiechnął się, pocałował ją w czoło i odszedł.

S R

Haley była tak wściekła, że miała ochotę iść za nim, ale Jackson już zrobił scenę. Nie chciała pogarszać sytuacji. Kiedy wziął ją w ramiona, trzymała się sztywno i usiłowała zachować spokój. - To było grubiańskie.

- Może. - Przesunął dłonią po jej plecach. Czuł przez materiał ciepło jej ciała, a także wyraźnie odznaczające się żebra. Na pewno straciła na wadze.

- Jesteś zmęczona, a ta banda kundli tęgo nie widzi. - Myślisz, że to oni decydują, czy będę tańczyć, czy nie? A jeśli nie oni, to ty? - Wybuchnęła śmiechem. - Może nie zauważyłeś, ale jestem dorosłą kobietą. Sama decyduję, czy jestem zmęczona, czy nie. Jak również o tym, czy chcę tańczyć, i z kim. Nagle Haley zatrzymała się. W środku tańca, na środku zatłoczonego parkietu. Popatrzyła na niego z błyskiem w oku.

97

- A w tej chwili wcale nie chcę tańczyć z tobą. Zostawiła go z otwartymi ze zdziwienia ustami i wymaszerowała z sali. . - No tak - zauważył Yancey. - Skopał sprawę. - I to jak - zgodził się Daniel. - Myślicie, że wie? - Cooper zmarszczył czoło, patrząc, jak Jackson przebija się przez tłum w ich stronę. - Wie, co robimy? Czy że jest w niej zakochany po uszy? spytał Jesse, chichocząc cicho. - To i to - odpowiedzieli jednocześnie Yancey i Coop. - O pierwszym nie ma pojęcia - odparł Jesse. - A co do drugiego, to walczy ze swoimi uczuciami i z każdym, kto się nawinie.

S R

- Ma taką minę, że nie chcę być pierwszy na jego drodze - uznał Cooper. - Moje ręce to narzędzia pracy. Nie mogę ich ryzykować. - Nie musisz. Raz wystarczy. - Yancey znał Jacksona lepiej niż chirurg i dyrygent! — Daj mu to rozegrać.

- Tylko nie dajcie mu do zrozumienia, że wiemy, bo się zatnie i to potrwa całe miesiące.

- Wytłumaczcie mi, skąd ten jego upór? - dopytywał się Daniel, który w przeciwieństwie do Yanceya i Coopera nie dorastał w tej okolicy i nie mógł wiedzieć, że najtwardszy z braci Cade'ów nigdy nie mówi o swoich problemach. - Jeśli chodzi o Jacksona Cade'a, wiem tylko jedno. Yancey roześmiał się krótko. - Cokolwiek się stało, było to dawno temu. A o co poszło, wiedzą tylko Jackson Cade i Pan Bóg. - Może jeszcze dowie się kiedyś pani doktor - dodał Jesse domyślnie.

98

- Uwaga - ostrzegł Cooper. - Idzie. Ale Jackson po drodze natknął się na Jericho. - Te ślady, o których mówiłem w sprawie River Trace, właśnie się potwierdziły. - Jericho złapał go za ramię. - Wiecie, kto mało nie zabił Tancerza? - Jericho słowa by nie pisnął', gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości. - Wiem, kto się przyznał. - Szeryf, który w uroczystym stroju wyglądał jeszcze groźniej niż w swoim mundurze, nie wydawał się zadowolony. Musisz iść ze mną do miasta i potwierdzić wersję dzieciaka. - Ile lat? - Czternaście. - Jericho smutno pokiwał głową.

S R

- Niemożliwe! - Jackson miał czternaście lat, kiedy popełnił największy błąd swojego życia. Ale ten błąd zaszkodził tylko jemu, nikomu innemu.

- Tak. - Jericho wyprostował się i popatrzył nad głowami ludzi. Nie znoszę, kiedy sprawa dotyczy nieletnich. - Jego poszukujące spojrzenie odnalazło żonę. - Muszę pomówić z Marią, a potem, jak chcesz, podrzucę cię na posterunek.

- Nie. - Jackson też przeszukiwał wzrokiem tłum. On też odnalazł osobę, której szukał. - Jedź, kiedy będziesz gotowy. Jeśli nie dostanę się tam przed tobą, to będę chwilę później. Jericho skinął głową i ruszył w stronę Marii. Jackson odwrócił się na pięcie. Idąc za Haley, zostawił za sobą przyjęcie ; i ogólnie dostępną część ogrodu. Większość rozległych ogrodów była przeznaczona dla gości i

99

zajazdu, tylko otoczony płotem fragment wokół River Cottage zawsze był wydzielony. Kiedyś domek ten przeznaczono dla specjalnych gości, teraz był domem Adamsa i Eden. Jackson przeszedł przez bramkę i ruszył słabo oświetloną ścieżką. Dostrzegł Haley w altance na małej wysepce, otoczonej z jednej strony strumykiem, a z drugiej częścią niezbyt romantycznie zwanej Szerokiej Rzeki. Opuściła głowę, tylko ramiona trzymała prosto. Jackson domyślał się, że dużym wysiłkiem woli. Jego kroki rozległy się na drewnianym mostku przerzuconym przez strumyk. Nie próbował iść ciszej, bo nie chciał jej znowu

S R

przerazić. Jeśli go słyszała, nie zareagowała. Ścieżka do altanki była wysypana muszlami, które lśniły w promieniach księżyca niczym alabastrowe i chrzęściły pod stopami. A ona wciąż siedziała nieporuszona.

- Haley! - zawołał cicho. Kolejne ostrzeżenie, żeby wiedziała, że to on, nie żaden potwór. - Księżniczko.

Zaśmiała się wtedy cicho. Smutno. Z goryczą. Gorycz. Tego uczucia nigdy u niej nie podejrzewał. Nie pasowało do niej. Po prostu przyjmowała, że świat i ludzie są, jacy są, a gorycz nic nie zmieni. Radziła sobie, wznosząc się ponad wrogość i mściwość, i szła do przodu. - Księżniczka - odezwała się w końcu Haley. - To jedno słowo wyjaśnia wszystko, prawda?

100

- Nie rozumiem. - Stanął na schodkach do altanki. Chciał do niej podejść, ale wiedział, że by go odepchnęła. Nie zniósłby tego. - To tylko słowo. - Słowo? - Splotła dłonie, jakby usiłowała powstrzymać ich drżenie. Widział tylko jej profil na tle pofalowanej rzeki. - Moim zdaniem to broń. Bardzo skuteczna. Zbija wroga z tropu. Raz jest okrutne, drwiące i zimne. A kiedy indziej... Nie dokończyła. Cóż miał powiedzieć? Miała rację, używał tego słowa jako drwiącego przezwiska. Teraz wiedział, że nie było z czego drwić. Zrozumiał nareszcie, że jego gniew i niechęć były skutkiem

S R

zachowania jednej kobiety - jego matki - i tylko dla niej powinny być przeznaczone.

W tej chwili to, co czuł do Haley, swojej księżniczki, nie miało nic wspólnego z drwiną. A już na pewno nie z niechęcią. - Nie chciałem cię zranić. Miałem na myśli kogoś innego, ale nie ciebie. Wolno się uczę, więc trochę rwało, zanim to zrozumiałem. - I kiedy cię wreszcie oświeciło, wkroczyłeś w moje życie, jakbym była twoją własnością. Jakbym cię cokolwiek obchodziła. Akurat dziś. - Nareszcie odwróciła się, by na niego spojrzeć. - A co będzie jutro albo pojutrze? A w przyszłym tygodniu? Jesteś jak huśtawka. Już raz przez to przeszłam, Jacksonie. Znałam mężczyznę, który był jak dwie różne osoby. Za późno odkryłam, że potrafił być najlepszym z ludzi, a po chwili niewiarygodnie okrutnym. Nie chcę znów przez to przechodzić. - Człowiek z twojej przeszłości. - To porównanie zabolało.

101

- On cię naznaczył. - Tak. To był Todd. - Nie robiła uników ani nie pytała, skąd wiedział. - Gdzie teraz jest? - A jakie to ma znaczenie? - Dla mnie ma. - Dlaczego? - Bo chciałbym go udusić gołymi rękami. - Tego chciałbyś naprawdę? - westchnęła smutno. - Bardziej niż czegokolwiek. - Prawie tak, jak trzymać ją w ramionach i sprawić, by zapomniała o przeszłości. Ale nie mógł tego

S R

wyznać. Stracił do tego prawo. - Kim był ten Todd, Haley? Gdzie jest? - Jackson nie mógł zostawić tej sprawy w spokoju. - Todd Flynn był moim mężem. Po rozwodzie wróciłam do panieńskiego nazwiska. On jest teraz w więzieniu. - Na jak długo? - badał. - Na jak długo zamknęli drania? - Skazali go za parę rzeczy na kilka lat, więc wiele zależy od jego zachowania. Obiecali mnie zawiadomić, kiedy ma wyjść. Jackson zastanowił się nad mężczyzną, o którym mówiła. Nieraz trafiał na ludzi pokroju Todda. Mieli jedną twarz na pokaz, a drugą prawdziwą, ukrytą, tylko dla najbliższych. Wszyscy byli przeczuleni na punkcie swojej osoby i mieli potrzebę kontrolowania wszystkiego. Obsesyjnie zaborczy i niebezpiecznie niezrównoważeni. Ogarnęła go wściekłość. Wściekłość na nieznanego mu sadystę. - Haley. Nigdy bym cię nie skrzywdził tak jak on. Nigdy. Znowu pochyliła głowę. Teraz podniosła ją, patrząc na niego.

102

- Wiem, Jacksonie. I to pewnie lepiej, niż ty sam. Przez dwa lata uczyłam się rozróżniać, kto jest zdolny do takich rzeczy. - Dwa? - To nim wstrząsnęło. - Byłaś z nim dwa lata? - Prawie. Jego zachowanie zmieniało się stopniowo. Nie lubił swojej pracy, potem miał wypadek i różne problemy. Myślałam, że to tylko kolejne stresy i rozczarowania, że terapia nam pomoże. Odmówił. Potem było coraz gorzej. Stawał się coraz bardziej zaborczy i podejrzliwy, a w końcu agresywny. - Bił cię. - Tylko raz. Potem odeszłam. Poparzenia papierosem były później, jako kara za rozwód.

S R

Znowu zamilkła. Jackson czekał, niepewny, co powinien powiedzieć. Czekał, aż ona się odezwie. Kiedy wreszcie przemówiła, usłyszał coś, czego się nie spodziewał.

- Odejdź, Jacksonie. Masz rację. Jestem już zmęczona. Głowa mnie boli od zastanawiania się, o co ci chodzi. Idź już. Proszę. Jackson milczał. Po chwili odwrócił się. Jego kroki zadudniły głucho na mostku. Noc otaczająca Haley była znowu cicha, rozlegał się jedynie plusk wody. Wtedy się rozpłakała. Cichymi łzami bólu silnej kobiety.

103

ROZDZIAŁ ÓSMY Była wysoka i szczupła, prawie wychudzona. Ciemne, przetykane srebrem włosy miała zwinięte w ciasny węzeł i przebite podobną do sztyletu srebrną szpilką. Ubrana była w sukienkę wypłowiałą, ale starannie upraną, wykrochmaloną i wyprasowaną. Nie licząc srebrnej szpilki i wąskiej obrączki na palcu, jej jedyną ozdobę stanowił kołnierzyk z ręcznie robionej koronki. Siedziała tak z rękami splecionymi na kolanach, nie wierciła się ani nie denerwowała, że musi czekać. Kobieta wyćwiczona w

S R

cierpliwości. Kobieta o silnej woli i z zasadami. Obok niej siedział chłopiec. Jego plecy nie były proste, a ręce spokojne. Pod gęstymi włosami oczy strzelały tu i tam, a nadąsane usta wykrzywiała niechęć. Jego ubranie, chociaż znoszone, było równie czyste, jak kobiety.

Jackson obserwował ich przez szklane drzwi biura Jericho. Kiedy tu jechał, nie bardzo wiedział, czego się spodziewać, a już z pewnością nie tej kobiety.

- Ona go przyprowadziła? - zapytał Jericho. - Godzinę temu, tak twierdzi Court Hamilton, który wyciągnął najkrótszą słomkę. - Jackson rzucił mu pytające spojrzenie, więc Jericho wyjaśnił: - Wyciągnął najkrótszą słomkę i musiał siedzieć tutaj, zamiast iść na przyjęcie do Eden. - Przykre.

104

- Nie tak bardzo. Na parę miesięcy jest wyłączony z losowań zaśmiał się Jericho. - Może to i niezbyt profesjonalne, ale na takim małym posterunku działa. Tym razem świetnie się sprawdził. Court ma najmniej z nas wszystkich uprzedzeń do. Rabbów. - Ta kobieta jest z Rabbów? - Matka całej zgrai. - Chłopak podzielił się swoją działką towaru z Tancerzem? dziwił się Jackson. Wyglądał na czternaście lat. Ale jego twarz i zachowanie były odpowiednie dla kogoś dużo starszego. Życie w Rabb Town nie było łatwe. Dzieci szybko dorastały. Kobiety starzały się jeszcze szybciej. - To nie jest jego babka.

S R

- Nie. Rabbowie zaczynają się rozmnażać szybko i trwa to długo. To późne dziecko, a ona jest młodsza, niż na to wygląda. - To ona zadzwoniła. To był ten ślad. - Jackson obserwował jej nieruchome ręce. Zniszczone pracą. Połamane, krótkie paznokcie, ale jak i ubranie, bardzo czyste. Biedna kobieta. Rabbowie nie nadawali się na ojców rodziny. Byli obibokami, rozrabiakami i płodzili dzieci, nie byli odpowiedzialnymi ojcami rodziny.

- Dlaczego tu przyszła? - zapytał. - Po tylu latach wrogości między Rabbami i resztą świata, ze szczególnym uwzględnieniem Cade'ów? - Chodzi o chłopca. A poza tym pierwszy raz w życiu Daisy Rabb ma wsparcie przyjaciółki. - Jericho wziął ze stosu papierów jedną teczkę i wrócił do drzwi. - Spójrz na to.

105

Teczka była gruba i ciężka. Jeśli zawierała akta przewinień chłopca, to byłby to niezły dorobek jak na takie dziecko. Jackson usiadł na najbliższym krześle, przygotowany na dłuższą lekturę. Ale w teczce nie znalazł ponurej historii młodocianego przestępcy. Była pełna niezwykle szczegółowych rysunków przedstawiających przyrodę bagien i grzęzawisk. - Ten mały to narysował? - Aż nie mógł uwierzyć. - Tak. Ma dopiero czternaście lat, nigdy w życiu nikt go nie uczył rysunku, nie udzielił żadnych rad ani nawet nie dawał żadnej zachęty, nie licząc matki. - Jericho pochylił się nad ramieniem Jacksona, by wziąć rysunek przedstawiający sowę, tak szczegółowy,

S R

że czekało się, aż ptak mrugnie. - Potrafi tak malować. - Ten sam dzieciak, który omal nie zabił Tancerza - westchnął z niedowierzaniem Jackson.

- Na to wygląda. - Jericho szukał wśród rysunków jednego konkretnego. Kiedy go znalazł, położył bez słowa na wierzchu stosiku.

Pozostałe rysunki przedstawiały po prostu zwierzęta w ich naturalnym środowisku. Ten składał się z dwóch scen. Pierwsza przedstawiała szczeniaka złapanego w pułapkę i jego matkę stojącą na straży. Na drugim w szczeniaku nie było już życia, ale wygłodzona suka wciąż go pilnowała. Miłość i współczucie były niemal dotykalne. Uczucia, które małemu artyście nie były obce, skoro oddał je tak wiernie. - O mało nie zabił Tancerza - powtórzył Jackson ze zdumieniem. - To się kupy nie trzyma.

106

- Jacksonie, pomyśl o jego braciach. Jak mogą traktować brata o wiele młodszego, który woli rysować niż rozrabiać. - Myślisz, że go zastraszyli, by poszedł do River Trace? - Zastraszenie i pranie mózgu. Wmawiali mu, że jest gorszy. Kazali mu uwierzyć, że musi niszczyć, by udowodnić coś, czego wcale nie chciał dowodzić. Chłopak czuje, że w jakiś sposób zawiódł. Boję się, że teraz przesadzi w dragą stronę. I jego matka też. - Jak Junior - przypomniał sobie Jackson. - Próbował zabić Adamsa. - I Żmija. Nadzieja w tym, że między nimi jest jeszcze sześć w miarę przyzwoitych sióstr. Siostry, jego talent, jego matka i Haley.

S R

- Haley? - Jackson ze zdumieniem oderwał wzrok od rysunków. - Co ona ma z tym wspólnego?

- Namówiła Daisy Rabb, żeby przyprowadziła chłopaka. - Dlaczego? - Jackson wstał z krzesła. Przez szklane drzwi obserwował kobietę i chłopca. - Przede wszystkim, skąd Haley zna Rabbów? - Jackson poczuł, jak po plecach przebiega mu dreszcz. Żmija Rabb mógł jej zrobić krzywdę tylko dlatego, że była wspólniczką jednego z Cade'ów. - Chyba nie była w Rabb Town? - Właściwie to była. - Haley poszła zająć się jakimś zwierzakiem w miejscu, które jest w zasadzie gniazdem rozbójników? - Poszła ze względu na chłopca. - Jasne - wycedził Jackson. - Całkowicie jasne. Że też mi to nie przyszło do głowy! A tak z ciekawości, chociaż nie ma to związku z tą idiotyczną historią, czy ten dzieciak ma jakieś imię?

107

- Nazywa się John. Haley mówi na niego Johnny. - Aha - zabrzmiało to jak warknięcie. - Znowu Haley. Może jednak powinienem usłyszeć całą historię. - I po to cię wezwałem. Chcę, żebyś ją usłyszał od chłopca i jego matki. Chciałem też zaprosić Haley, ale było jasne, że się kłócicie. Poza tym miała ciężki tydzień. Jeśli przez ostatnie sześć nocy spała więcej niż trzy godziny z rzędu, to dobrze. - Dlaczego teraz? - Jackson podszedł do okna i spojrzał na nocne ulice Belle Terre. - Dlaczego wybrała akurat tę noc i dlaczego noc? Dlaczego nie dzień, jak wszyscy normalni ludzie? - Daisy Rabb musi robić to, co może i kiedy może - Jericho

S R

wyjaśniał wszystko cierpliwie, jak dziecku. - Zastanów się. Junior siedzi, ale Żmija jest na wolności i na miejscu. Domyślasz się jego reakcji na wieść, że ona zabiera Johnny'ego na policję, by się przyznał?

- Strach pomyśleć, chociaż jest jego matką - przyznał Jackson. A gdzie on teraz jest, Jericho? Kłusuje na jelenie? Wrzuca parę lasek dynamitu do jeziora? Zastawia pułapkę, którą później wrzuci do strumienia nie rozbrajając, żeby niewinny pięciolatek mógł w niej prawie stracić nogę? - Syn Lincolna jest już zdrowy - tłumaczył łagodnie Jericho, kryjąc własny gniew za poranienie młodego Cade'a. -I nie wiemy, czy to była pułapka Żmii. - Chciałeś powiedzieć, że nie możemy tego udowodnić. Ale pułapka była na pewno jego.

108

Jericho zaczynał się poważnie zastanawiać nad powodzeniem rozmowy i planu Haley. Przywiązanie i miłość Jacksona do synka Lincolna posłużyły mu za punkt wyjścia. - A gdyby Cade znalazł się w takiej sytuacji jak Johnny Rabb? - Nie znajdzie się. Jego matka nigdy na to nie pozwoli. - Ale gdyby - nalegał Jericho z tą ogromną cierpliwością, która czyniła z niego znakomitego szeryfa. - Czego dla niego chciałbyś? Dla Cade'a? - Żeby ktoś mu pomógł. - Jackson próbował sobie wyobrazić brudne Rabb Town i jego mieszkańców jako otoczenie dla chłopca takiego jak Cade. Cicho, niemal niedosłyszalnie, szepnął: - Miałbym nadzieję, że ktoś mu pomoże.

S R

- Tak - zgodził się Jericho. - A ja mam nadzieję, że ktoś pomoże Johnny'emu Rabbowi. Poproszę panią Rabb i małego do saloniku, tam im będzie wygodniej. Daj mi kilka minut na wypełnienie potrzebnych papierków i przyjdź do nas. A na razie - wziął z biurka drugą teczkę rzuć okiem na to.

Jericho wyszedł, zanim Jackson zdał sobie sprawę z tego, co właściwie ogląda. W teczce były rysunki koni, każdy tak doskonały, że nawet zdjęcie nie byłoby dokładniejsze. Ale one były lepsze od zdjęć. Wykonano je z miłością. To były konie Jacksona. Mógł każdego z nich rozpoznać i nazwać. Niezwykły talent stworzył zapierające dech w piersi dzieła. Johnny Rabb, chłopiec, który kochał konie i wyrażał to, jak potrafił. Chłopiec i talent warci wsparcia.

109

Jackson zamknął teczkę i wiedział już, że manipulowano nim po mistrzowsku. Jednak uznał, że to nie miało znaczenia, gdyż cel uświęca środki. Pełen współczucia dla losu niewinnych istot poszedł porozmawiać ze zniszczoną kobietą i uzdolnionym chłopcem, który był nadzieją jej i Rabbów na lepszą przyszłość. Zatrzymał się na chwilę w drzwiach, by wyobrazić sobie Haley, kolejną kobietę, która lepiej poradziła sobie w strasznej sytuacji. Otworzył drzwi i wszedł do środka. Z wyciągniętą ręką podszedł do wychudzonej kobiety. Zobaczył, że jest niemłoda jak na matkę takiego chłopca, ale nie tak stara, jak mu się początkowo wydawało. Daisy Rabb była pewnie piękną kobietą, zanim czas i trudy

S R

odbiły się na jej twarzy. Wciąż było widać ślady tej urody i ani lata, ani nieszczęścia nie zdołały ich całkiem zatrzeć. W oczach o jaśniejszym odcieniu brązu niż u jej syna kryła się nieugięta duma, dzięki której zdołała zachować swoje zasady, chociaż jej świat zamknął się w piekle Rabb Town.

W tych oczach błyszczały inteligencja, duma i miłość. Miłość do syna, który był inny. Był jej marzeniem o przyszłości. Może nawet napędem do życia. Jej ocaleniem. Jej ostatnią nadzieją. Jackson wiedział, że nie może odmówić. Ujął jej szorstką dłoń, spojrzał w zmęczone oczy. - Pani Rabb, jestem Jackson Cade. Przyszedłem pani pomóc. Było ciemno. Nad horyzontem błysnęła błyskawica. Odległy grzmot brzmiał jak turkot wozu na bruku. Przed świtem wiecznie spragniona ziemia poczuje krople deszczu.

110

Jacksona ogarnął smutek. To on go tu przygnał, do zamkniętej furtki z kutego żelaza przy Jessamine Street. Tylko kilka domów stało przy tej małej, ślepej, cichej uliczce. Na trzy godziny przed świtem żadne ciekawskie oczy nie wyglądały zza zasłon. Przestał krążyć i przysiadł na schodkach. Nagle błysnęły światła i zamruczał silnik wolno jadącego samochodu. Prawie natychmiast potem pojawił się samochód Jessego Lee. Jackson czekał w cieniu altanki, aż ciężarówka zatrzyma się przy furtce. Otworzyły się drzwiczki i rozbłysło światełko w kabinie. Patrzył, jak kowboj podchodzi do drzwiczek po strome pasażera. Zanim zdążył je otworzyć, stał już przy nich ze słowami: - Ja się nią zajmę.

S R

Jessego najwyraźniej nie zdziwił Jackson Cade czekający tu w środku nocy. Skinął głową i odsunął się. Haley spała, zwinięta na siedzeniu w swojej sukni koloru płomieni.

- Jest wykończona - odezwał się w końcu Jesse, gdy Jackson wziął ją na ręce. - Będzie jej głupio, że tak zasnęła w samochodzie. - Nie. - Jackson pokręcił głową, świadom, że Jesse chce, by się wycofał. - Nie będzie jej głupio, nie pozwolę na to. - Kłóciłeś się z nią. - Kowboj nie ustępował. - Więcej nie będę. W mroku Jesse ujrzał obietnicę w jego twarzy i skinieniem głowy przekazał mu swój cenny skarb. Bez słowa otworzył furtkę. Szedł za Jacksonem przez pachnący ogród. Wyciągnął klucz i otworzył drzwi małego domku.

111

Stare i młode oczy spotkały się nad głową Haley, która spoczywała na ramieniu Jacksona. Były to spojrzenia mężczyzn, którzy kochali tę samą kobietę. Jeden jak córkę i przyjaciółkę. Drugi... Jackson nie był pewien, jak ją kocha. Jak wolno mu ją kochać. Ukochany wróg? Przyjaciel? Kochanek? Towarzysz? Wiedział, że na ostatnie dwa nie zasługiwał. Odwrócił się i nie oglądając się więcej, zaczął się wspinać po schodach prowadzących do sypialni z balkonem. Ledwo słyszalny dźwięk jego kroków ucichł całkiem, zanim Jesse zamknął drzwi i także odszedł. Zatrzymał się na chwilę przy otwartej furtce i spojrzał

S R

wyczekująco w górę. W ciemnym pokoju zapaliło się nagle światło. Jesse stał bez ruchu, w ciszy przerywanej tylko szmerem starej fontanny. Stał i słuchał, patrzył, aż światełko w małym oknie zgasło. Dopiero wtedy wrócił do swojej ciężarówki.

- Powodzenia - powiedział, gdy nad horyzontem znowu zabłysnął zygzak błyskawicy i po chwili zagrzmiało. Silnik cicho zamruczał. Burza była wciąż daleko, gdy Jesse Lee, nie oglądając się za siebie, opuścił Jessamine Street. Gdy tylko Jackson zdążył się rozejrzeć i zapamiętać układ sypialni Haley, zgasił światło. Zaniósł ją do łóżka, usiadł na brzegu i ułożył delikatnie. Podtrzymując ją jednym ramieniem, sięgnął wolną ręką pod poduszkę. Jak się spodziewał, znalazł tam złożoną bieliznę, w której z pewnością spała. W ciemności i ciszy miał jeszcze większą świadomość jej obecności. Gładki jedwab koszuli pasował do Haley. Pokój też

112

pasował do Haley. Skromnie umeblowany, praktyczny, z gustownymi drobiazgami, które czyniły go niepowtarzalnym. Pachniał jak ona. Czysto, świeżo, z wyraźną nutą jaśminu. Miał tylko dopilnować, żeby się wyspała i wypoczęła. Miał jej strzec, a później, kiedy będzie już gotowa słuchać, przeprosi ją i wszystko wyjaśni. Sen, odpoczynek, przeprosiny, wyjaśnienie, dokładnie w tej kolejności. Potem wróci do River Trace. Uwodzenie nie było częścią planu. Rozwinął koszulkę i odkrył, że jest dokładnie tak kusząca, jak się tego obawiał. Dodał sobie sił, powtarzając swoją litanię. „Sen, odpoczynek, przeprosiny, wyjaśnienie".

S R

- Hmmm? - mruknęła i przytuliła się do niego. - Nic, kochanie - zapewnił, chociaż wiedział, że ona nie ma pojęcia, że przy niej jest. - Musimy tylko zdjąć z ciebie tę sukienkę i nałożyć ci koszulkę.

Poruszyła się przez sen, układając wygodniej. Jej włosy musnęły jego policzek. Rozproszył go ten jaśmin i jej pokój, koszulka, włosy o intrygującym, magicznym zapachu. Starając się nie zwracać uwagi na szalejące hormony, poszukał zamka błyskawicznego. Była taka miękka i słodka, a materiał przesuwał się pod jego dłonią tak kusząco. Zanim rozpiął zamek, musiał zacisnąć zęby tak mocno, iż omal ich nie połamał. Pod sukienką nie miała nic prócz majteczek. - Poradzę sobie. - Było to powiedziane wbrew sobie. - Jak dżentelmen.

113

Kiedy zsuwał suknię z jej ramion, zaczepił mankietem o delikatne guziczki przy szyi. No i musiał spojrzeć tam, gdzie wcale nie zamierzał patrzeć. W słabym świetle jej obnażone piersi lśniły blado, ich koniuszki były tylko o ton ciemniejsze od reszty, ale takie kuszące... Pragnął... - Jacksonie, co ty robisz? Oderwał wzrok od jej piersi i odkrył, że Haley na niego patrzy. Jej powieki były ciężkie, a spojrzenie zdezorientowane. Pokręciła leciutko głową i uśmiechnęła się słabo. - Myślałam, że mi się przyśniłeś. Trzymałeś mnie, jakby ci na mnie zależało, jakbym była twoim skarbem i wiedziałam, że to musi

S R

być sen. - Zmarszczyła czoło ze zdziwieniem. - Ale jesteś tutaj. Zmarszczyła się jeszcze bardziej, rozglądając się po pokoju. - Jesse. Gdzie Jesse? Miał mnie zawieźć do domu.

- Jesse przywiózł cię do domu, księżniczko. Ale już poszedł. - Poszedł? Dlaczego? Miałam go poczęstować filiżanką kawy. On uwielbia kawę.

- To prawda - przytaknął Jackson. - Ale pojechał do River Trace. Wyprostuj trochę ręce - dodał nie zmieniając tonu, jakby codziennie pomagał pięknej kobiecie się rozebrać. Pośpiesznie ściągnął z niej sukienkę. Haley albo nie zauważyła, że znajduje się prawie naga w jego ramionach, albo się tym nie przejęła. - Dlaczego? - Znowu się poruszyła. Jej nagie ciało wydawało się chłodne przy jego rozpalonej skórze. Piersi, które tak bardzo pragnął całować i pieścić, chociaż się nie ośmielał, były tak blisko.

114

- Spałaś, kiedy przyjechaliście. No, kochanie, podnieś ręce. Kiedy posłuchała, nałożył jej koszulkę. Wrócił do wyjaśnień, udając, że jest to tylko zwykła rozmowa przed snem, jaką prowadził, gdy odwiedzając Lincolna i Linsey kładł Cade'a do łóżka. - Jesse pojechał, bo przyrzekłem, że się tobą zajmę. - Czekałeś na nas. Teraz już całkiem się obudziła. Jackson zrozumiał, że od jakiegoś czasu nie spała. Pewnie odkąd wyjął ją z samochodu. Chciała mu dokuczyć. Zemścić się po swojemu. Zasłużył sobie na to po dzisiejszym wieczorze i poprzednich tygodniach. - Czekałem przy furtce, kiedy przyjechaliście.

S R

Za oknem rozbłysła błyskawica. Jeśli jej nagie piersi wydawały mu się prowokujące, to teraz, kiedy napięta koronka podtrzymywała ich idealne kształty, były hipnotyzujące.

- Jacksonie, powiesz mi, dlaczego?

- Przyszedłem przeprosić. Za wszystko. A zwłaszcza za dzisiejszy wieczór. Wtrącałem się w twoje życie, a przecież nie mam prawa.

- Bo wiedziałeś, że jestem zmęczona, i uważałeś, że powinnam odpocząć? Haley wstała i wygładziła na biodrach długą koszulę nocną. Wyszła na balkon. Uniosła twarz w stronę ciemnego, spowitego chmurami nieba i stała tak chwilę, zastanawiając się, co teraz zrobić. Potem zrozumiała, że nie ma się nad czym zastanawiać. Oparła się o poręcz, splotła ręce pod piersiami i popatrzyła w oczy mężczyzny, którego od dawna kochała.

115

Czas, żeby znowu przejęła kontrolę nad własnym życiem. Czas, by Jackson Cade dostał lekcję i zrozumiał zasady gry w miłość. Ale to zadanie na jutro. - Byłeś zły na swoich przyjaciół jeszcze z innego powodu powiedziała tak cicho, że ledwo ją słyszał. - A może się mylę? - Był inny powód. - Zacisnął pięści, bo jego dłonie domagały się poznania linii i ciepła jej ciała. Haley stanęła w drzwiach balkonu. - Powiesz mi? - spytała niskim głosem. Nie mógłby jej w tej chwili niczego odmówić, więc zdobył się na szczerość.

S R

- Byłem niezadowolony, bo nie chciałem, żeby Daniel, Cooper, Yancey czy nawet Jesse cię dotykali. Byłem wściekły z zazdrości. - Bo mnie pragniesz. - Tak.

- Pragniesz mnie, ale nie przyszedłeś się ze mną kochać. - Nie przyszedłem się z tobą kochać, Haley - potwierdził. Wyjęła z włosów hebanowo-perłową spinkę. Potrząsnęła głową i zmierzwiona grzywka opadła jej na ramiona. W tej chwili wyglądała tak, jakby właśnie wstała z łóżka kochanka. Jackson tylko patrzył, gdy szła w jego stronę. Kiedy zatrzymała się przed nim tak blisko, że ich ciała niemal się dotykały, .musiał zebrać całą siłę woli, by po nią nie sięgnąć. - Dlaczego przyszedłeś taki zdecydowany, żeby się ze mną nie kochać? - Przesunęła czubkiem palca po jego koszuli. W takiej chwili najbardziej niewinny gest był naładowany erotyką.

116

- Raz w życiu, dla ciebie, chciałem postąpić jak należy. - A jeśli ja pragnę ciebie? Na jedną noc i bez troski o jutro? Co wtedy, Jacksonie Cade? Jackson zrobił krok do tyłu. - Parę godzin temu byłaś na mnie wściekła. - Byłam wściekła na człowieka, którym byłeś parę godzin temu. Tamten człowiek tu by nie przyszedł. Nie przyznałby, że jest zazdrosny. Nie walczyłby przeciw temu tak zaciekle. - Stanęła na palcach i musnęła wargami jego usta. - Księżniczko - szepnął. - Nie możesz tego chcieć. Nie wiesz, co robisz.

S R

Roześmiała się i przyciągnęła go do siebie. - Ależ wiem. Lepiej niż ty, Jacksonie Cade. Wiem, że na to czekam, odkąd skończyłam piętnaście lat.

117

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY - Jacksonie - wymówiła to imię szeptem. Przesunęła dłonią po jego policzku, potem po lekko zarośniętej szczęce. Poszukała palcami warg, dotąd twardych i zaciętych, które umiały ułożyć się w rozbrajający uśmiech. Pocałunek. Potrzebowała jego pocałunku, teraz, natychmiast, bardziej niż powietrza. Stanęła na palcach i przyciągnęła go do siebie. Jackson nie stawiał oporu. Jakby ta delikatna pieszczota pozbawiła go wszystkich tarcz, którymi się zasłaniał.

S R

Tak. Pragnął jej teraz i nie dbałby o nic, gdyby nie dowód, że już ją strasznie skrzywdzono. Chwycił ją za ramiona i odsunął, usiłując nie myśleć o gładkiej skórze.

- Nie, księżniczko. To niemożliwe.

Gwałtownie pokręcił głową, puścił ją i cofnął się. Nie miał odwagi spojrzeć jej w oczy. Przypomniał sobie przyjęcie i to, jak kazała mu odejść.

- Jesteś zmęczona i chce ci się spać. Nie wiesz... - ... co robię? - dokończyła za niego ze zmysłowym śmiechem. Jacksonie, nie wiesz, że się obudziłam, gdy tylko mnie dotknąłeś? Nie wiesz, że dobrze rozumiem, ile cię kosztowało przyjście dziś tutaj? Nie wiesz, że kiedy ci patrzę w oczy, widzę spojrzenie, o którym marzę od wielu lat?

118

Piętnaście lat? W jego spojrzeniu pojawiła się ciekawość, ale znikła równie szybko, zastąpiona silniejszym pragnieniem. Jeszcze raz dotknęła jego policzka i uśmiechnęła się spokojnie. - Nie jestem senna ani zmęczona. Nigdy bardziej nie czułam, że żyję. I nigdy nie byłam bardziej pewna, czego chcę. Chcę ciebie, Jacksonie Cade - razem z twoim uporem, nieznośnym charakterem i resztą. - Stanęła w słabym świetle lampki. Włosy spływały jej po plecach jak złocista rzeka. - Jeśli to cię szokuje, bardzo mi przykro. Ale nie ze względu na mnie, tylko na ciebie. Dawno temu nauczyłam się, że w życiu nikt nie da gwarancji. Popełniałam błędy, przeżywałam rozczarowania, zdarzał się ból. Ale przeżyłam i dalej też

S R

mi się uda. Kiedy przyszedłeś do mnie dzisiaj, myślałam... Odetchnęła głęboko, co zabrzmiało jak westchnienie. - Kolejna pomyłka. - Patrzyła mu prosto w oczy. - Jednak mnie nie chcesz, prawda, Jacksonie?

- Nie - zabrzmiało to jak warknięcie.

Haley pochyliła głowę. Żadne z nich się nie ruszało. Żadne się nie odezwało. Lekki wietrzyk wpadał przez okno, szeleścił stronami rozłożonej książki i trącał jej włosy. Kiedy owionął go zapach Haley, zapach jaśminu, wyciągnął rękę do niesfornego kosmyka, zamierzając go odgarnąć. Gdy poczuła dotyk jego palców na policzku, westchnęła i spojrzała mu w oczy. Bardzo zbladła. Było to widoczne nawet w tak słabym świetle. A jednak nie odwróciła oczu, chociaż jego ręka opadła bezwładnie. Niemal niedostrzegalnie wzruszyła ramionami i odwróciła się. - Mój błąd - szepnęła.

119

- Nie. - Jackson nawet nie wiedział, co mówi. Przyciągnął ją do siebie i wiedział tylko, że ostatnie „nie" znaczyło „tak". - Nie mruknął znowu, ale nie dlatego, że oprzytomniał. - Nie, nie popełniłaś błędu. I nie powinienem tego robić. Cholera! Przyrzekłem, że tego nie zrobię. Zadarła głowę, by na niego spojrzeć, a on pochylił się. Ich wargi zetknęły się delikatnie. - A jednak - szepnął. Potem nie był już tak delikatny. Przycisnął ją mocno do siebie, a głęboki pocałunek ujawnił jego namiętność. Wplatał dłonie w jej włosy.

S R

- Zaczekaj. - Był to jednocześnie rozkaz i prośba. Odsunął się, by zdjąć marynarkę i koszulę. Potem, nie mogąc znieść nawet tak krótkiego rozstania, przyciągnął ją z powrotem. Teraz dzieliła ich już tylko cienka koronka, ale nawet to stanowiło dużą barierę. Chciał ją zobaczyć, całą. Znowu wsunął palce w jej włosy i zaczął znaczyć ślad pocałunków przez szyję i jedno ramię. Potem wsunął palce pod ramiączka koszuli i ją zdjął.

Koszulka zjechała na podłogę. Haley była naga, tylko w uroczych koronkowych majteczkach. Znowu znalazła się w jego ramionach. Zadrżała i jęknęła cicho, gdy jego dłonie przesunęły się po jej piersiach i bokach aż do bioder. Ale chociaż dotyk jego ciała wywoływał w niej dreszcze tęsknoty, musiała zapytać: - To nie błąd?

120

- Nie błąd. - Gdyby nie wystarczyły same słowa, to jego ton i głos, na pewno by ją przekonały. - W takim razie, chociaż jesteś bardzo przystojny w takim stroju, masz na sobie za dużo ubrań. - Odsunęła się, by mógł zrzucić te części garderoby, które jej się nie podobały. - Jesteś piękny - powiedziała, gdy stanął przed nią wreszcie całkiem nagi. - To chyba ja powinienem powiedzieć, księżniczko. - Roześmiał się, a jego palce wędrowały od jej ramion do piersi. Tym razem zachował dystans, przyglądał się Haley i jej budzącemu się pożądaniu, rysując kółeczka dookoła sutek.

S R

Kobiece ciało nie było dla niego tajemnicą. Jackson lubił kobiety, a kobiety jego. Kobiety, które były piękne na swój sposób. Które nie chciały i nie oczekiwały od niego więcej, niż on od nich. Jednak żadna z nich nie wydawała mu się tak piękna i pociągająca. Żadnej nie pragnął aż do bólu.

- Jesteś w tej chwili najpiękniejszą istotą, jaką w życiu widziałem.

- Cieszę się. - Haley była zbyt uczciwa, by kłamać nawet w słodkim bólu namiętności. - Chcę być dla ciebie piękna. Ich pocałunek był zbyt namiętny, pełen pożądania, by mógł być czuły. Ale ani Haley, ani Jackson nie pragnęli czułości. Oboje wiedzieli, że na łagodniejszą stronę miłości jeszcze przyjdzie czas. Nie teraz, kiedy padały mury, emocje były zbyt intensywne, odkrycia zbyt nowe.

121

Kiedy zabrał ją do łóżka, zapomnieli o przeszłości. Nikt nie czuł tego, co oni. Nikt tak nie kochał. Westchnęła cicho, kiedy całował jej piersi, a jemu niemal zabrakło tchu. Nic nie miało znaczenia, kiedy poznawał jej ciało. Aż dotarł do piętna innego mężczyzny. Do kwiatu blizn tuż poniżej jej kości biodrowej. Dla pięciu płatków kwiatu znalazło się pięć pocałunków Jacksona które zdjęły z nich to, co było koszmarem. Mimo narastającej namiętności potrafił zrozumieć siłę kobiety, która na wrogość odpowiadała milczącą dumą, na obelgi uprzejmością. Kobiety, która podbijała serca za pomocą wdzięku i współczucia.

S R

Pochylił się nad nią, nie mogąc już dłużej czekać na chwilę, gdy ta silna kobieta zostanie jego kobietą.

- Księżniczko! - wykrzyknął. Pocałował ją jeszcze raz i zatonął w jej objęciach, w jej ciele. Wiedział już, że nie odbierze swojego serca.

Haley zbudziła się. Z każdym razem znajdowała nową radość w ich miłości. Za każdym razem okazywał się takim samym, niesamowitym kochankiem. A jednak zmieniał się, gdy zmieniały się ich potrzeby. Podobnie jak ona się zmieniała. Nie był mniej zaborczy ani prowokujący, jednak ich namiętność nabrała cierpliwości. Gwałtowne pocałunki stały się czułe, dotyk delikatny. Za każdym razem myślała, że nie może go pragnąć bardziej, i odkrywała, że się myliła. Za otwartymi drzwiami, za balkonem, za murem ogrodu, świt zbudził się i zniknął. Kiedy dla reszty świata rozpoczął się dzień,

122

Haley zasnęła w końcu, szczęśliwa z odkrycia, że ona także mogła dawać kochankowi rozkosz. Jackson leżał obok i patrzył, jak śpi. Nie chciał jej budzić. Przyglądał się tylko i rozmyślał. Poczuł, że musi wstać, przejść się, zastanowić. Wyślizgnął się z jej łóżka, ubrał się cicho i poszedł zbadać dom i ogród, w których odbijała się jej obecność. Przechadzał się po ogrodzie razem z domem, odnowionym parę lat wcześniej przez Lincolna. Haley dokonała tylko kilku zmian, zachowując w zasadzie ogród w dawnym stanie. Jackson przypomniał sobie, że obok jej książek o starych budynkach leżały także broszury o ogrodnictwie. To nie wynajęty ogrodnik dbał o rośliny, fontannę i

S R

ścieżki. Zaczął wspinać się na metalowe schody prowadzące do Haley. Zanim wszedł po krętych schodkach na balkon, zrozumiał, że rozwiązanie zagadki jest ukryte w wyszeptanym wyznaniu o zauroczonej piętnastolatce.

Poszukiwał w pamięci dziewczyny, która mogłaby przypominać Haley w tym wieku. Nic nie znalazł. Ponieważ nadal mocno spała, usiadł w fotelu przy jej łóżku. Kiedy się obudzi, powinni porozmawiać o wielu rzeczach. Jego spojrzenie zatrzymało się na śpiącej kochance. Zaintrygowała go. Kochał kobiety, ale nigdy nie był zakochany. Do czasu pojawienia się Haley. - Na jak długo? - nie wiedział, że wypowiedział to głośno. - Zastanawiasz się, jak długo to potrwa.

123

Podniósł głowę i ujrzał Haley opartą na łokciu, wpatrującą się w niego. W głowie została mu tylko jedna myśl, że o poranku po miłości wygląda bardzo ładnie. - Dzień dobry, śpiochu. - Wcale się nie zdziwił, że jego głos i całe ciało były napięte z pożądania. Sycił wzrok jej urodą, ledwie przykrytą prześcieradłem. - Dobrze spałaś? - Dawno nie spałam tak dobrze. - Policzki miała trochę zaczerwienione od tarcia jego zarostu, a jej oczy niezwykle lśniły. Nie pamiętam nawet, kiedy. Niemożliwe, znowu jej pragnął. Jednak rozum kazał mu najpierw z nią porozmawiać, żeby oboje zrozumieli, co znaczyła ta noc i jak dalej postępować.

S R

- Jak mam to zrozumieć, księżniczko? - Nagle wstał i szybkim krokiem podszedł do drzwi. Zapatrzył się niewiążącym wzrokiem na ogród. - Jak mam wyjaśnić, że porzuciłem jedną z najważniejszych zasad swojego życia? Jestem uparty, pełen uprzedzeń i nierozsądny. Nikt nie wie lepiej niż ja, że Jacksona Cade'a nić nie rusza. Z wyjątkiem...

- Z wyjątkiem mnie. - Haley stała tuż za nim, bosa, owinięta prześcieradłem. - Należysz do gatunku kobiet, którego nienawidziłem przez dwadzieścia lat. Jedno spojrzenie na ciebie i wiedziałem, że będą kłopoty. - Tej nocy, kiedy wezwałeś mnie do River Trace. - Dużo wcześniej, pierwszego dnia w klinice. Wpadłem pogadać z Lincolnem. Zobaczyłem cię w jego biurze i omal nie uciekłem jak

124

tchórz. - Uśmiechnął się z goryczą. - Dorosły facet uciekający przed kobietą o połowę od niego mniejszą. Głupie, nie? Uciekałem, unikałem cię, kiedy się dało, za każdą cenę. Ale kiedy się spotykaliśmy, nieważne w jakim tłumie, wiedziałem, gdzie jesteś, co robisz i z kim. Powtarzałem sobie, że cię nie lubię i nigdy nie polubię. I usiłowałem uwierzyć w każde słowo. - A potem Lincoln wyjechał, a ja byłam ostatnią szansą dla Tancerza. - Tej nocy wszystkie kłamstwa, w jakie wierzyłem, straciły znaczenie. - Opowiedz mi o niej. - Haley musnęła palcami jego włosy. Na

S R

inny pocieszający gest nie starczyło jej odwagi. Dwadzieścia lat temu miał czternaście lat. Przychodziła jej do głowy tylko jedna kobieta, która mogła skrzywdzić go tak bardzo w tak młodym wieku. Opowiedz mi o swojej matce.

- Mojej matce? Kto ci powiedział? - Jego oczy zabłysły. -Kto wie?

- Nikt mi nie powiedział. Umiem wyciągać wnioski. Czasami nawet logiczne. Nie uśmiechnął się z tego żartu. Nie można się uśmiechać z powodu rany, która po dwudziestu latach wciąż krwawi. - Nikt nie wiedział, że pojechałem jej szukać. Ani że ją znalazłem. Była elegancką i zimną kobietą interesu. Nikt nie podejrzewał, że jej syn jest wieśniakiem z Południa. I chciała, żeby tak zostało. Kiedy wyrzuciła mnie ze swojego eleganckiego biura, powiedziała, że nie chce mnie więcej widzieć ani o mnie słyszeć.

125

Wyszła za Gusa tylko dla pieniędzy. A ja zostałem poczęty celowo, by wzmocnić jej prawa do - jak sądziła - milionów. Kiedy odkryła, że cały jego majątek to ziemia, której nigdy nie sprzeda, porzuciła to małżeństwo i dziecko, którego nigdy nie chciała. Wyśmiała mnie, mówiąc, że może jest jeszcze dla mnie jakaś nadzieja. W końcu byłem jej synem. Obrzydliwe! - I wróciłeś do domu, nienawidząc jej i każdego, kto ją chociaż trochę przypominał? - Haley mogła to zrozumieć, zwłaszcza u kogoś tak młodego. - Nikomu nie powiedziałeś? - Do teraz, nie. - Była głupia, Jacksonie. - Okrutna snobka prawie go zniszczyła,

S R

tak jak można zniszczyć młodego, niedoświadczonego chłopca. Haley domyśliła się, że po tym zaczął się interesować mniej adorowanymi i brzydszymi dziewczynami. Mniej podobnymi do jego matki. I z tego złamanego serca narodziło się jej szczęście. - Nie pamiętasz szkolnej imprezy, kiedy miałeś siedemnaście lat, prawda? W niedużym mieście na Południu, jak Belle Terre, zawsze były imprezy z tańcami. Gus Cade był co prawda z zasady przeciwny wszystkiemu, ale pilnował, by jego synowie brali udział w życiu towarzyskim. Zaczęło się od lekcji manier u lady Mary i opanowaniu trudnej sztuki bycia dżentelmenem. Potem ojciec dbał, żeby porzucali co jakiś czas pola i stajnie, by trenować nowe umiejętności. Sam Gus nie bywał na przyjęciach. Jednak bywali na nich jego synowie, co należało do ich obowiązków wobec rodu Cade'ów. - Zaliczyłem mnóstwo różnych imprez, kiedy miałem siedemnaście lat.

126

- Wiem. - Myślami wróciła do tamtej nocy. - Pewnie ci się zlewają. Imiona i twarze przestają cokolwiek znaczyć. Ale dziwnie, jak przypadki łączą trzy życia. - Trzy? - Pokój zalało już światło nowego dnia. Za murami ogrodu słychać było odgłosy miasta. Jednak myśli Jacksona kręciły się wokół mrocznego pokoju i pięknej kobiety cicho snującej wspomnienia. - Ty miałeś czternaście lat, kiedy jedno spotkanie zmieniło całe twoje życie. - Spotkanie. Było to zbyt łagodne słowo, ale Haley nie chciała zagłębiać się w przykre wspomnienia. Nie chciała mówić banałów, przekonywać, że opinia jego matki to zdanie jednej, choć

S R

ważnej w życiu osoby i nie powinna mieć znaczenia. Z własnego doświadczenia wiedziała, że gdy się ma czternaście lat, każdy osąd jest ważny. Każde odrzucenie boli, a rany długo się nie goją. Mogła sobie tylko wyobrażać, jak mocno odrzucenie przez matkę zraniło chłopca, który przecież sam ją odszukał. Ale nie zamierzała o tym mówić, jeśli Jackson sobie tego nie życzył. - Ethan poszedł na studia, a ja miałam piętnaście lat i byłam taka samotna. I wtedy ze mną zatańczyłeś - odpowiedziała na jego wyczekujące milczenie. - Byłam najmniejszą, najchudszą i najbardziej nieśmiałą dziewczyną, chowającą się za wyższymi i ładniejszymi. Byłam nowa w mieście. Nikt nie chciał się ze mną przyjaźnić. A ja nie chciałam iść na ten bal. Moja cioteczna babka, u której wtedy mieszkałam, nalegała. Pierwsza część była dokładnie tak okropna, jak się spodziewałam. Potem zaczęły się szepty. Miał przyjść Jackson Cade. - Skrzywiła się ironicznie. - Byłam taka głupia, że nie

127

wiedziałam, kto to jest Jackson Cade. Inne dziewczyny były podekscytowane, więc domyśliłam się, że to wyjątkowa osoba. A potem zobaczyłam cię w tym garniturze. Byłeś taki piękny. I szedłeś prosto do mnie. - Piękny! - prychnął. - Nie zaczynaj. - Wolną ręką zakryła mu usta. - Pomyśl o przerażonej dziewczynie, przed którą nagle stanął wysoki, uśmiechnięty chłopak i poprosił ją do tańca. Musiał być dla niej piękny. W jej wspomnieniach na zawsze pozostał młody i niezwykle atrakcyjny. Jackson chwycił jej dłoń i przycisnął do swojej piersi. Mimo

S R

wspomnień migających mu przed oczyma nie mógł sobie przypomnieć tamtego wieczoru.

- Wybacz, księżniczko, ale nie pamiętam. - Pocałował jej dłoń. Popatrzył jej głęboko w oczy. - Chciałbym. Chciałbym, żeby było coś więcej niż jeden wieczór, jeden taniec. - W każdym słowie dźwięczała prawda. - Gdybym poznał cię lepiej wtedy, może teraz byłbym inny. - Nieważne, że nie pamiętasz. Miałam piętnaście lat, a wyglądałam na dwanaście. Ciocia Gretchen twierdziła, że późno rozkwitnę. Wtedy nie byłam nawet pączkiem. - Haley roześmiała się, choć kiedyś przez to płakała. - To, czy ty pamiętasz, czy nie, nie ma znaczenia. - A co ma, Haley? - Ujął jej dłoń obiema rękami. - Co było takiego ważnego podczas tamtego wieczoru?

128

- Tańczyliśmy więcej niż jeden taniec. Przetańczyliśmy całą noc. Każdy taniec. Podejrzewam, że było ci mnie żal i nie miałeś serca mnie porzucić. Z głębin pamięci wyłonił się obraz delikatnej, niewysokiej dziewczyny. Dziewczyny z jasnoblond włosami, jeszcze bez pasm ciemnego złota. Pamiętał oczy, za duże w drobnej twarzyczce, wpatrujące się w niego. Była niepewna siebie, ale tańczyła ze zdumiewającym wdziękiem. Odzywała się niewiele, nawet nie powiedziała, jak ma na imię. Ale słuchała uważnie każdego jego słowa. Tak, była tak wystraszona, że nie mógł jej zostawić samej pod

S R

ścianą. Kiedy już było to konieczne, powiedział jej coś- nie pamiętał już dokładnie swoich słów, jedynie sens tego, co usiłował jej przekazać.

Dziwne, że po dwudziestu latach jedna drobna, przerażona dziewczynka wyłoniła się spośród tylu wyblakłych wspomnień. Teraz pamiętał, że było w niej coś pociągającego. Niewinność, smutek. Tak, tańczył z nią długo, ale nie tylko ze względu na wrażliwe serce, do którego nigdy nie chciał się przyznać. - Uwierz w siebie. W to, że jesteś piękna, mądra. Uwierz, nawet kiedy nikt inny nie wierzy - powiedział coś w tym rodzaju. Reszty nie pamiętał. Odchodził z nadzieją, że mu uwierzy. Przyjrzał się jej twarzy. Nie dostrzegł nic z dziewczyny ze swoich wspomnień, nie licząc cudownych oczu. - Tak powiedziałem, prawda? - Tak. - Jej dłoń poruszyła się w jego ręce. Była to pieszczota, nie próba uwolnienia się. - To, co zrobiłam ze swoim życiem,

129

wszystkie sukcesy i porażki, było moim dziełem. Ale pierwsza iskra pewności siebie zabłysła tego wieczoru, bez niej nigdy by mi się nie udało. Ten chłopak został moim talizmanem. Jego słowa były częścią każdego sukcesu. Pociechą przy każdej porażce. Nie potrzebujesz żadnego konia, żeby być moim rycerzem. Twoim mieczem były twoje słowa. I dałeś mi ten miecz, żebym sama pozabijała swoje smoki. - Nie mogłem dla ciebie zrobić aż tyle, Haley. Nie jednego wieczora. Nie w tym wieku. - Odetchnął głęboko i dodał ponuro: Zresztą, w żadnym wieku. Chłopak, którego pamiętasz, dorósł. I obawiam się, sądząc z mojego zachowania, że zostałem synem swojej matki, jak zapowiedziała. Na przyjęciu u Eden chciałaś, żebym

S R

odszedł. Przysiągłem, że nie będę cię już nachodził. - Skrzywił się z pogardą. - W jednej chwili na ciebie krzyczę, a w drugiej nie mam siły, by trzymać się z daleka. Dosyć cię już skrzywdzono, Haley. Zresztą, w ostatnich tygodniach i ja dołożyłem swoje. Muszę z tym skończyć. Nie powinienem tu być, a jestem. Ostatnia noc nigdy nie powinna się wydarzyć, ale się wydarzyła. I co teraz będzie? - Rany! - Haley popatrzyła na niego poważnie. - Co za mowa. Ćwiczyłeś, gdy spałam? Ponurą twarz Jacksona rozjaśnił smutny uśmiech. - Kawałek, rano w ogrodzie. Ten o ostatniej nocy i niedotrzymywaniu słowa. Haley wysunęła dłoń z jego uścisku. Promienie słońca wpadające przez okno malowały jej skórę, a potargane włosy zamieniały się w lśniącą aureolę. - Jeśli miałaś wtedy rację, jeśli seks z tobą był błędem...

130

- Głos mu się zaciął. Jego usta wyschły nagle, gdy przypomniał sobie, że tylko prześcieradło dzieli go od jej magicznego ciała. - Jeśli to był błąd - zaczął znowu. - To... - Jest ci przykro - dokończyła za niego. - Tak. - Znowu odetchnął z trudem. - A mnie ani trochę. - Rozluźniła palce, którymi ściskała prześcieradło. Osunęło się o kilka centymetrów. - To nie był błąd i nie jest mi przykro. Inaczej nie stałabym tu z nadzieją. - Z nadzieją? - Prześcieradło zsunęło się jeszcze kawałek. Zacisnął pięści, by po nią nie sięgnąć. - Nie mów tego, jeśli naprawdę w to nie wierzysz.

S R

- Wierzę. - Patrzyła na niego spokojnie. - W każde słowo. - Powiedz mi. Muszę usłyszeć, czego pragniesz. - Dobrze. - Podniosła głowę. Jej oczy lśniły niezwykłym blaskiem. - Chcę, żebyś się ze mną kochał. Tutaj, teraz. Zawsze. Puściła prześcieradło, które zaczęło się powoli zsuwać na podłogę. Będziesz się ze mną kochać, Jacksonie Cade? - zapytała cicho. Prześcieradło ledwo zdążyło opaść jej do stóp, gdy w odpowiedzi porwał ją w ramiona.

131

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY - Trzy. - Haley podniosła wzrok znad szklanki soku, którą właśnie nalała. Zrobiła zdziwioną minę. - Powiedziałaś, że życie trzech osób zmieniło się w podobnym wieku - wyjaśnił Jackson. Przyszło mu to do głowy podczas bardzo spóźnionego posiłku w ogrodzie. Parę godzin wcześniej szczerze rozmawiali o wpływie różnych wydarzeń na życie nastolatków. Potem dorosłe sprawy zajęły wszystkie ich myśli. Nawet teraz widok Haley w bawełnianej

S R

sukience rozpraszał go, gdyż wiedział, że pod spodem nie ma żadnej bielizny.

- Chodziło ci o Johnny'ego Rabba, prawda? Zmusił się do myślenia o chłopcu, obserwując, jak linia jej szyi przechodzi w pełne piersi okryte miękką tkaniną. - To on jest tym trzecim nastolatkiem.

- Tak. - Postawiła dzbanek na małym stoliku. Poranne igraszki, które przeciągnęły się do południa, uspokoiły ją i rozleniwiły. Mówiłam o Johnnym. Johnny. Jericho wspomniał, że Haley tak nazywa chłopca. Jackson pożałował, że pozwolił, by chociaż mała część prawdziwego świata pojawiła się między nimi. Trudno, nie mógł czekać. Menie zastąpiła go w River Trace, ale będzie musiał tam wrócić. Mieli z Haley dużo do omówienia. Choćby jej zainteresowanie chłopcem i jej wizyty w Rabb Town.

132

Jackson poczuł dreszcz, kiedy pomyślał, że ta drobna kobieta zapuściła się do siedliska Rabbów. Sama podróż przez bagna do osady była trudna i niebezpieczna. To, że jej solidny pojazd został zaprojektowany właśnie do takich podróży, wcale go nie uspokajało. Jackson rozpaczliwie pragnął powstrzymać jej wizyty w świecie, który miał tak mało wspólnego z jej własnym. A jednak, z rzadkim u niego taktem, zrozumiał, że nie ma prawa. - Co wiesz o Rabbach, księżniczko? - zapytał ostrożnie. - Jak się z nimi spotkałaś? Oni nie litują się nad zwierzętami. Jeśli któreś jest ranne albo chore, to albo samo sobie radzi, albo umiera. Wątpię, żeby słowo „weterynarz" w ogóle figurowało w ich słowniku.

S R

- Wiem, że są okrutni i nieczuli dla ludzi i zwierząt. Ale Johnny nie jest taki. Wierz mi - upierała się desperacko Haley. - Przyniósł do mnie psa. Wychudzoną sukę, która ewidentnie urodziła szczeniaki, ale wszystkie straciła. Znalazł ją na bagnach. Była zagłodzona i chora. Nie miał pieniędzy. Nie potrafię zamknąć drzwi przed cierpiącym stworzeniem. Mam nadzieję, że nigdy się nie nauczę. - Zajęłaś się psem? - Było to pytanie retoryczne. Poznał wrażliwość i bezinteresowność Haley. - Nie miałam wielkich nadziei, że przeżyje. Ale Johnny się nie poddał. Odwiedzał ją codziennie, siadał przy niej, opowiadał jej, jaka jest dzielna i silna. Myślę, że to on ją uratował, nie moja kuracja. Nazwał ją Damą. Powiedziałam mu, że to jego zasługa. Ale kiedy

133

przyszedł ją zabrać, zaoferował mi rysunek za opiekę nad nią. - Haley uśmiechnęła się na to wspomnienie. Jackson przypomniał sobie inny rysunek. Ten, który wybrał Jericho. Dwie sceny z suką stojącą na warcie przy swoim ostatnim szczeniaku. - I na pewno byłby wartościowy, gdybyś chciała przeliczać go na pieniądze, prawda? - Widziałeś jego rysunki? - Jej spojrzenie było pełne nadziei, nie zdziwione. - Jericho pokazał mi prace Johna Rabba zeszłego wieczoru, kiedy matka przyprowadziła go, by wyznał, że to on jest

S R

odpowiedzialny za chorobę Tancerza. Przyniosła teczkę ze wszystkim, co zrobił, odkąd skończył sześć lat.

Haley wstrzymała oddech i czekała. W ogrodzie zapanowała nagle cisza. Wydawało się, iż cała okolica czeka wraz z nią na decyzję Jacksona.

- Jak się zachowywał? - spytała w końcu. - Co się z nim stanie? - Był cichy i ponury. Współpracował, ale niechętnie. Chyba męczą go kompleksy. - On się boi, Jacksonie - wtrąciła. - Wielu rzeczy. Zbyt wielu rzeczy, z którymi chłopiec w jego wieku w ogóle nie powinien się mierzyć. - Wiem - przyznał Jackson. - Ale na drugie pytanie nie umiem ci odpowiedzieć. Jeszcze nie zapadła decyzja, co się z nim stanie. Jest jedną wielką niewiadomą. Żył życiem Rabbów, więc pewnie nie wie, kim i czym powinien być. Jego talent musi go bardzo dziwić. Jak

134

chłopiec urodzony i wychowany w takim środowisku może wyjaśnić, że lubi rysować? To, że rysował i chce rysować dalej, chociaż musiał pokonać wielki opór i drwiny swojej rodziny, świadczy o wielkiej sile jego talentu. I, jak chcemy wierzyć ja i Jericho, o mocnym charakterze. - Mówisz tak, wiedząc, co zrobił Tancerzowi? - To dzieciak, Haley. Ma brata na tyle starszego, by mógł być jego ojcem. Jego postępek był niewybaczalny, ale tłumaczę go tym, że ugiął się pod presją Żmii. Chyba taka była przyczyna, a nie to, że chłopiec ma w genach zbrodnię. Wymyśliliśmy z Jericho rozwiązanie i wierzymy, że sędzia się zgodzi.

S R

Haley, wyjątkowo okazując zdenerwowanie, zwijała niespokojnie serwetkę. Jackson ujął jej dłoń.

- To drugi powód, prócz przeprosin, za moje beznadziejne zachowanie, dla którego tu przyjechałem, ryzykując wyrzucenie za drzwi. Ale zanim pomówimy o rozwiązaniach, powiedz mi, jak widzisz nasze losy. - Jego palce delikatnie głaskały jej dłonie. Wytłumacz mi podobieństwa i różnice losów moich, twoich i Johna. Chciałbym zrozumieć, co widzisz w tym chłopcu, co twoim zdaniem można dla niego zrobić. Jericho, chociaż bardzo mu współczuje, patrzy z punktu widzenia szeryfa. Ja jestem stroną poszkodowaną. A chciałbym usłyszeć opinię przyjaciela. Haley poszukała oczami jego spojrzenia, a to, co w nim zobaczyła, dało jej nadzieję dla chłopca. - Pomógłbyś mu, mimo tego, co zrobił? Chociaż jest Rabbem?

135

- Rabbem, a zatem wiecznym wrogiem Cade'ów? - Jackson uśmiechnął się. Trudno mu było patrzeć na przedwcześnie postarzałą kobietę jak na wroga. Nie mógł wypowiedzieć wojny czternastoletniemu chłopcu, niezależnie od jego nazwiska i tego, co zrobił. - Jeśli jest jakakolwiek nadzieja, to tak, pomógłbym. Nawet Rabbowi. Haley wstała, wyjmując rękę z jego dłoni. Musiała pomyśleć, zastanowić się, starannie dobrać słowa. Nie było to łatwe, kiedy Jackson jej dotykał. Kiedy na nią patrzył, jakby niczego nie pragnął bardziej, niż kochać się z nią na miękkim mchu pod dębem. Haley chodziła po ścieżce tam i z powrotem. Powoli rozjaśniało

S R

jej się w głowie. Zastanawiała się, co powiedzieć. Jednak nie przychodziły jej do głowy żadne argumenty oprócz prawdy. Kiedy spojrzała na Jacksona, jego spokojne oczy czekały. Położyła dłonie na jego szorstkich policzkach. Przez chwilę wspominała wspólny prysznic.

Ile razy w ciągu niewielu godzin nasycił się jej ciałem? A ona nim? Gładząc zarys jego szczęki, znowu poczuła przypływ pożądania. - Rozstaje dróg - mruknęła, gdy pocałował wnętrze jej dłoni. Życie to nieustanne stawanie na rozstajnych drogach. Miałeś czternaście lat, kiedy poczułeś potrzebę odnalezienia matki. Kiedy ją znalazłeś, okazała się okrutna i nieczuła. Byłeś za młody, żeby zrozumieć, że nie wszystkie podobne do niej kobiety są takie same. I wyrosła nienawiść. Gdy byłeś już na tyle dorosły, by zrozumieć, było za późno na zmiany starych nawyków. Ja z kolei miałam piętnaście lat i chowałam się przed wszystkim. I wtedy, na jeden wieczór, nie

136

pozwoliłeś mi się schować. A ja odkryłam, że to nie boli, kiedy ludzie na mnie patrzą. W ogóle o tym nie myślałam. Jednym gestem wysłałeś mnie na drogę prowadzącą do pewności siebie. To nie przyszło nagle jak cud. Droga była wyboista i często bolesna. Ale po jakimś czasie odkryłam, że nie chcę się już chować. - Rozstajne drogi - mruknął Jackson. - Jedna zła. Jedna dobra. Teraz Johnny Rabb dotarł do swoich najgorszych rozstajów. - Albo najlepszych. - Tak - zgodził się. - Może pójść drogą swoich braci i przekreślić niezwykły talent. Albo my możemy mu pomóc i zakończyć wojnę, która toczy się już za długo i przynosi Cade'om i Rabbom tylko nieszczęścia.

S R

- Ojciec Johnny'ego spadł z drzewa i zmarł od przypadkowego wystrzału własnej strzelby. Kłusował na ziemi Cade'ów. Junior siedzi za usiłowanie zabicia Adamsa. Żmija zmusił Johnny'ego do próby zniszczenia Tancerza - Haley wyrecytowała wszystkie niegodziwości, o jakich wiedziała. Daisy opowiedziała jej o nich w Rabb Town. Kiedy to się skończy?

- Przy Johnnym i jego matce. Daisy Rabb była świadkiem upadku rodziny. Teraz został jej jeden syn. Syn, którego warto ratować. - Jacksonie, ona sobie nie poradzi sama. - I nie musi. - Posadził ją sobie na kolanach. – Pomożemy jej. - My? - Serce Haley zabiło szybciej i ogarnęła ją cicha radość. Chciał, żeby włączyła się do jego planu?

137

- Chyba mogę mówić w imieniu moich braci. Zwłaszcza Jeffersona, kiedy przekona się o talencie chłopca. I Jessego też, kiedy zobaczy, jak mały kocha konie. Jeśli Jericho będzie miał problemy ze stroną prawną, to Adams zna najlepszych adwokatów w kraju. Ale najważniejsza część to ty, księżniczko. Chłopak ci ufa. Powodzenie planu będzie zależało od jego zaufania do ciebie. - Pomogę, jak tylko będę mogła, Jacksonie. Wiesz o tym. Ale nie powiedziałeś, jaki jest plan. - Jericho ma nadzieję, że uda się uzyskać wyrok w zawieszeniu za działanie potencjalnie szkodliwe, czy coś takiego, ze względu na wiek chłopca. Oczywiście, jeżeli... - Jackson podkreślił ostatnie słowo

S R

- ja zgodzę się zostać jego kuratorem. A to znaczy, że chłopiec ma mieszkać i pracować w River Trace.

- Będzie mieszkał z tobą? - wykrztusiła wstrząśnięta Haley. Nie wiedziała, na co właściwie liczyła, ale zdecydowanie nie na tak wiele. - Jacksonie, jesteś pewien? Odpowiedzialność będzie ogromna. Jeśli się uda, dla Johnny'ego będzie to cudowne. Jeśli nie... - Pokręciła głowa i szepnęła cicho: - Wolę nie myśleć, co by to była za tragedia. Zastanawiałeś się nad reakcją Żmii? A biedna Daisy? Pomyślałeś, jak się zemści ten bydlak, kiedy się dowie, co zrobiła? Nie możesz tego zrobić, Jacksonie. Nieważne, ile dobrego wynikłoby dla Johnny'ego, to zbyt niebezpieczne dla innych. - Głos jej się załamał, a strach pojawił się w oczach. - Żmija nie puści tego płazem. Widziałam go w Rabb Town, słyszałam, jak bełkocze o nienawiści do wszystkich Cade'ów. A zwłaszcza do ciebie.

138

- Tylko za to, że raz czy dwa oberwał w bójce, księżniczko. Jackson nie chciał, by się bała, ale jednocześnie był bardzo zadowolony, że tak się o niego martwi. - Nie warto iść za to do więzienia. Nawet Żmija o tym wie. Haley obawiała się, że niesłusznie lekceważył tego człowieka. Kiedy odwiedzała Daisy, by błagać o szansę dla talentu Johnny'ego, widywała starszego brata. Widziała, że obrażał się śmiertelnie za najmniejsze zagrożenie dla swojej wydumanej godności. Jeśli Jackson go pokonał, w co nie wątpiła, ten typ nigdy mu tego nie wybaczy. - A co z Daisy? Pewnie już ma kłopoty ze Żmiją po tym, jak zaprowadziła Johnny'ego do Jericho. Czy masz pojęcie, jak będzie

S R

wyglądało jej życie, jeśli w wyniku jej zdrady rodziny Johnny zamieszka u Cade'a? Żmija się zemści. Najpierw na Daisy. Jednym powodem, dla którego wracałam do Rabb Town, był oczywiście Johnny. Ale drugim była jego matka. Żmija się nad nią znęca. - Jej oczy pociemniały. -Ona nie przyznaje się do tego, nawet to ukrywa. Ale widziałam jej sińce. Johnny kiedyś mi powiedział, że jest gorzej, odkąd jego siostry powychodziły za mąż. On też ma trochę siniaków. Podejrzewam, że próbował chronić matkę przed pijanym bratem. Jackson uspokajająco położył dłoń na ramieniu Haley. - Żmija nie będzie już bił swojej matki. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, ona też zamieszka w River Trace. A nawet jeśli nie, to Żmija nie będzie już problemem. Od jakiegoś czasu obserwuje go agent rządowy. Jericho mówi, że w ciągu tygodnia śledztwo powinno zostać zakończone. A wtedy Żmiję Rabba czeka pobyt w więzieniu tak długi, jak jego brata, jeśli nie dłuższy. Do tego czasu, a nawet już

139

do końca procesu Daisy będzie pod ochroną - obiecał ponuro. Oddała nam przysługę, więc jesteśmy jej wiele winni. Haley wiedziała, że tu nie chodzi tylko o spłacenie honorowego długu. Jackson właśnie zmieniał życie wyjątkowego chłopca. Pochyliła się, by go pocałować. - Rozstajne drogi - szepnęła. Jackson uznał, że Merrie i Jesse poradzą sobie sami jeszcze jakiś czas. Wstał z krzesła ze śmiechem. - Nasze rozstajne drogi - najlepsze ze wszystkich. - Co u ciebie? - Eden zostawiła swoją córkę Noelle z Cade'em, Burasami, ich szczeniakami i Damą. Ale pod czujnym spojrzeniem

S R

Adamsa. Ruszyła z Haley w stronę pastwiska, wyczuwając zadowolenie przyjaciółki. - Pomysł Jacksona chyba się wypalił. - Tak. W każdym razie w znacznej części. - Haley oparła się o słupek ogrodzenia i obserwowała tłum zebrany przed domem. - Kiedy Jericho i prawnik Adamsa przekonali sędziego, że Johnny więcej zyska na tym, co proponuje Jackson, niż na więzieniu, wszystko poszło dobrze. W każdym razie w większej części. - A ta druga część to...? - Eden nie dokończyła pytania, wiedząc, że Haley i tak zrozumie, o co chodzi. - Pierwszy tydzień był trudny. Johnny był opryskliwy, a Daisy bała się Żmii. - Haley patrzyła na Jacksona stojącego z ręką na ramieniu Johnny'ego. - Jackson okazał się wzorem cierpliwości. - Zadziwiające, prawda? - mruknęła Eden, patrząc za wzrokiem Haley. - Ta strona charakteru Cade'ów. Łagodniejsza strona, w którą nikt nie wierzy.

140

- Najwyraźniej widoczne jest u Adamsa. Nigdy nie widziałam łagodniejszego człowieka albo bardziej zadowolonego z życia. - Ale nie zawsze tak było. Zaczęło się od ich ojca. Gus był trudny w pożyciu. Miał cztery żony, wszystkie stracił, za to zyskał czterech synów. Teraz jest jasne, że ich kochał, ale nie miał pojęcia, jak to okazywać. Zasklepił się w bólu i złości, kryjąc miłość zbyt głęboko. I nie było nikogo, kto mógłby nauczyć tych cudownych mężczyzn, jak zaufać własnej łagodności. - Nawet Adamsa? - zapytała zaskoczona Haley. - Zwłaszcza Adamsa. Najbardziej pragnął i potrzebował miłości, jak to dzieci, które czują się niekochane. Miłości ojca. Żeby Gus

S R

zrozumiał, co narobił, trzeba było tragedii, ofiary i wielu lat. Adams sam uznał, że też jest za twardy i zbyt surowy. Że nie umie kochać i nie daje się kochać.

- Aż dowiodłaś, że to nieprawda - zaryzykowała Haley. - Pokochał mnie i sam tego dowiódł - poprawiła Eden. Podobnie było z Lincolnem chociaż nie tak tragicznie! I tak będzie z Jacksonem. Kiedyś myślałam, że byłoby inaczej, gdyby chociaż jedna z żon Gusa została dłużej. Ale teraz jestem pewna, że i tak skończyłoby się podobnie. Wszyscy synowie Gusa Cade'a nauczyli się skrywać uczucia. To był sposób na pokonanie własnej wrażliwości. Kiedy Adams i Lincoln poznali miłość, nauczyli się, że czułe serce to raczej siła niż słabość. - Roześmiała się Eden. - Jacksonowi może to zająć trochę więcej czasu, ale chyba jest na dobrej drodze. - Dotknęła ramienia Haley. - Każda chwila cierpliwości okaże się w końcu warta zachodu.

141

- Wiem - zgodziła się Haley. Była jednak wdzięczna za słowa otuchy kobiety, która też kochała Cade'a. - Czyli zamierzasz doprowadzić sprawę do końca. - Tak. - Patrzyła, jak jej mężczyzna pochyla się, by jedną ręką podnieść malutką dziewczynkę, a drugą szczeniaka. - Jeszcze nie powiedział, że mnie kocha. Ale tak jest. - Tylko on jeden o tym nie wie - zaśmiała się Eden. - On wie. Ale w tej chwili nie jest jeszcze pewien tej swojej łagodniejszej strony, o której mówiłaś. - Czy to przetrwa próbę czasu? A może minie? Czy on cię nie skrzywdzi? - Eden znała tę litanię wątpliwości. Sama przez to

S R

przeszła, Linsey też. - Jackson jeszcze nie rozumie, że skoro tak się dręczy, iż może cię skrzywdzić, to dowód, że tak nie będzie. - Nie widzi, że każde z nas ma jakąś przeszłość i problemy. Trudno mu uwierzyć, że mimo wszystkich swoich wad jest najłagodniejszym człowiekiem, jakiego znam. Najlepszym, jakiego znam - mruknęła Haley.

- Innymi słowy, kochasz go - podsumował Eden. - Na dobre i na złe. - Kiedy zamierzasz mu powiedzieć? Haley milczała. Przez długą chwilę wpatrywała się w podwórko pełne Cade'ów, którzy przyszli na urodziny Johnny'ego Rabba. Mężczyźni, którzy naprawdę nie rozumieli, jakimi są ludźmi. Odwróciła się do pastwiska, oparła łokcie na ogrodzeniu i przypomniała sobie o matce, która go nie kochała.

142

- Nie zamierzam mu powiedzieć, Eden. Jackson musi uwierzyć do głębi serca i nieodwołalnie, że go kocham. A kiedy uwierzy... gdy uwierzy, sam mi powie. - Chcesz, żeby on ci powiedział, że ty go kochasz. A nie, że on kocha ciebie. - Eden zmarszczyła brwi. Zamyśliła się nad Jacksonem i słowami Haley i uśmiechnęła się. - Znakomicie. Znasz go dobrze, prawda? - Kocham go, Eden. Od bardzo dawna. - I niedługo Jackson ci sam o tym powie. - Eden znowu się uśmiechnęła. Ujęła Haley pod ramię i poprowadziła nową przyjaciółkę z powrotem do rodziny. - Znakomicie - roześmiała się głośno.

S R

Po pracowitym tygodniu Haley wróciła do River Trace. Na szczęście dzień pracy w klinice był krótki, ale późną jesienią zmrok zapadał wcześnie. W słabnącym świetle dnia podeszła do werandy, gdzie kołysała się w bujanym fotelu Daisy Rabb. Zwykle witała ją, ale dzisiaj milczała.

Haley podeszła bliżej i ujrzała, że Daisy płacze. Bezgłośne łzy spływały strumieniem po jej policzkach. - Daisy? - Haley uklękła obok fotela i zatrzymała go ręką. - Co się dzieje? Coś ci się stało albo Johnny'emu? Daisy nie odezwała się, a łzy płynęły. Haley zaniepokoiła się. Ta dzielna kobieta zniosła okrutny los i straszne katusze. Wypłakała łzy dawno temu. - Daisy, czy to Johnny?

143

- Mnie nic nie jest - wykrztusiła w końcu Daisy Rabb. -I Johnny'emu też nie. - Jackson! - Haley odwróciła się i rozejrzała wokół. Szorstka dłoń chwyciła jej nadgarstek. - Nikomu nic się nie stało - zapewniła Daisy ochrypłym z żalu głosem. - Są kłopoty z koniem. Johnny myśli, że go podejrzewają. Jest teraz w stajni z Jessem i Jacksonem. Chce im wytłumaczyć, że nic nie zrobił koniowi. Głos Daisy załamał się. Przez chwilę milczała, a potem wyszeptała niemal niedosłyszalnie: - Sędzia wyśle Johnny'ego do więzienia. Skończy tak, jak jego

S R

bracia. Stracone życie. Zmarnowany talent. Nieszczęsny chłopak. Haley poklepała ze współczuciem spracowaną dłoń i uwolniła się z uścisku. -

- Może uda mi się pomóc. - Odwróciła się i pobiegła do stajni. Zatrzymała się w drzwiach, by jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności. Usłyszała walenie końskich kopyt i rozzłoszczony głos Jacksona wołający:

- Stój, mały! Stój! - a potem: - Haley, nie! Wezbrał w niej gniew. Przyszła, kiedy Jackson o to prosił. Teraz nie da się przepędzić, bo są jakieś kłopoty. Oślepiona ciemnością w stajni, zrobiła krok naprzód. Za późno zrozumiała, że walenie kopyt zbliża się w jej stronę. Potężne zwierzę musnęło ją w przelocie, ale to wystarczyło, żeby rzucić ją wprost na otwarte drzwi. Ból przeszył ją sekundę po tym, jak zobaczyła Johnny'ego na grzbiecie konia. Zdążyła zadać

144

sobie pytanie, dokąd chłopcu tak się spieszy i dlaczego Jackson biegnie, a chwilę później ugięły się pod nią kolana. Jak we śnie poczuła, że podtrzymują ją silne ramiona Jacksona. Ale nie widziała jego desperackiej reakcji. Nie słyszała jego krzyku ani późniejszych ostrych rozkazów. - Jesse, zadzwoń do Coopera. Nic mnie nie obchodzi, gdzie jest i co robi, ma tu przyjechać. Natychmiast. - Odwrócił się ufny, że kowboj wypełni rozkaz. Był też pewny, że umrze, jeśli cokolwiek stanie się Haley. Jackson zaniósł ją do małego pokoiku, gdzie zazwyczaj sypiał strażnik. Haley poruszyła się. Poczute zapach koni i stajni. Nagle

S R

przypomniała sobie pędzącego konia. - Johnny!

Próbowała usiąść, ale powstrzymała ją silna dłoń na ramieniu. - Nie, księżniczko. Leż spokojnie. Cooper już jedzie. Przytrzymał ją delikatnie, lecz stanowczo, wbrew zdrowemu rozsądkowi bojąc się zranień poważniejszych, niż było to prawdopodobne czy nawet możliwe. Jackson usiadł na brzegu łóżka. Widział jej potargane włosy, czerwoną pręgę na policzku. - Wybacz, księżniczko. Tak mi przykro. Próbowałem zatrzymać Johnny'ego. Haley miała suche wargi i bolało ją gardło. Poczuła na ramionach dłonie Jacksona. Próbował ją pocieszyć, ale nie wiedział jak. Wtedy zrozumiała, że stało się coś strasznego. - Jackson? Co się stało? Czy Johnny coś zrobił?

145

- Ciii, spokojnie, kochanie - odpowiedział tym samym tonem, którym Jesse mówił do konia. - Cooper niedługo przyjedzie. Haley dotknęła swojej twarzy i poczuła opuchliznę na policzku. Wiedziała, że to nic poważnego. W najlepszym razie czeka ją ból głowy. W najgorszym - ból głowy i siniak. - Jacksonie, nic mi nie jest. Zadzwoń do Coopera, żeby nie przyjeżdżał. I tak najwyżej doradzi okład z lodu. - Powinien na ciebie spojrzeć - nalegał Jackson. - Nie, Jacksonie. - Usiadła i postawiła nogi na podłodze. Kręciło jej się w głowie i była obolała, ale miewała już gorsze kontuzje. - To nic poważnego i zdarzało się częściej, niż myślisz. Mam wprawę w

S R

ocenianiu ryzyka. - Patrzył z powątpiewaniem, więc ujęła go za rękę. Kochanie, nie możesz mnie nieustannie pilnować, jeżeli nie chcesz doprowadzić mnie do szału. Musisz nauczyć się ufać moim diagnozom.

W milczeniu spojrzał na ich złączone dłonie. Wziął głęboki, niepewny oddech i zacisnął palce na jej ręce. - Skoro jesteś pewna...

- Jestem pewna, Jacksonie. Niech Jesse odwoła Coopera. Wyszedł z pomieszczenia. Miała ochotę wstać i iść za nim, ale zawrót głowy ostrzegł, że powinna zaczekać. Jackson wrócił i usiadł przy niej na łóżku. Jego twarz była bez wyrazu. - Daisy mówiła, że jest jakiś kłopot z Johnnym. - Haley bolało serce. Daisy miała rację. Chłopiec złamał postanowienia sądu i straci szansę, która mogła odmienić jego życie.

146

- Nie z Johnnym - zapewnił Jackson. - Wypytaliśmy go tak samo, jak pozostałych. Chcieliśmy wiedzieć, czy widział kogoś podejrzanego. Wpadł w panikę i uciekł. Teraz, skoro już wiemy, że nic ci nie jest, Jesse go odszuka. - Nie powiedziałeś, co się stało. - Zabito konia w zagrodzie. - Zacisnął rękę na jej dłoni. - To była Złotka. Ktoś jej poderżnął gardło. - O Boże! - Głos Haley zadrżał. Pokochała małą klaczkę od pierwszego dnia, gdy ją dosiadła. - Johnny nie zrobiłby tego. - Wiem, kochanie. Najwyraźniej jest jeszcze jeden wróg. - Żmija Rabb? - mruknęła. - Stało się to przy strażnikach?

S R

- Akurat był w areszcie za coś innego. Jericho odwołał swoich ludzi. Wydawało się logiczne, skoro Żmija wypadł z gry. - W takim razie kto mógł to zrobić? I dlaczego? - Złapała z trudem oddech i zapytała ze łzami w oczach: - Dlaczego Złotka? - Chciałbym to wiedzieć. - Popatrzył na nią z bólem.

147

ROZDZIAŁ JEDENASTY Dama usłyszała ich pierwsza. Mała suczka pomachała ogonem, zapiszczała i zatańczyła w miejscu. Kiedy powolny stukot kopyt zbliżył się, wykonała piruet, goniąc za własnym ogonem. Daisy wydała westchnienie ulgi. - Johnny - powiedziała tylko. Jakby to był sygnał, na który wszyscy czekali, Haley i Jackson zbiegli razem z Daisy z werandy. Jesse wyglądał dziarsko mimo późnej pory i długiej jazdy w ciemnościach. Johnny siedział

S R

zgarbiony, ze spuszczoną głową i twarzą ukrytą pod rondem nowego stetsona. Wyglądał na zmęczonego i zrezygnowanego, jakby całą energię zużywał na utrzymanie się w siodle.

Jackson wysunął się naprzód, zdjął chłopca z konia. Ten zachwiał się, stając na ziemi. Jackson podtrzymał go. - Panie Cade. - Johnny podniósł wzrok. Przełknął z trudem. Pan Jesse wytłumaczył mi, że pytaliście mnie tylko, czy czegoś nie widziałem i nie oskarżaliście mnie o... o to, że znowu coś zrobiłem koniowi. Wiem, że zachowałem się okropnie i zasługuję, żeby mnie wysłać do więzienia. Bo chyba nie chce pan trzymać wrednego, niewdzięcznego szczeniaka. Po tym, co zrobiłem doktor Garrett, chyba będzie pan chciał, żebyśmy się z mamą wyprowadzili. Z udręką patrzył na Jacksona, a potem na Haley. Przeprosiny, których nie umiał wypowiedzieć, można było wyczytać w jego szczerej twarzy. Haley była z niego dumna. Johnny Rabb był

148

niezwykłym dzieckiem, nie tylko ze względu na swój talent. Uśmiech Haley i skinienie głową były milczącym wybaczeniem, odpowiedzią na niewypowiedziane przeprosiny. Jackson patrzył na tę cichą scenę. I dostrzegł jeszcze jedną nadzieję dla chłopca. - Ja mam chcieć, żebyście się wyprowadzili? - zapytał cicho. Nie, Johnny, jeśli się wyprowadzicie, będzie to tylko wasz wybór. - Naprawdę? - Zmęczenie opuściło najmłodszego Rabba. - Po prostu cieszymy się, że wróciłeś. Zwłaszcza twoja mama i Dama. - Wystarczyło lekkie popchnięcie i uśmiech, żeby chłopak znalazł się w ramionach matki. - Daisy, na pewno z kolacji został

S R

kawałek ciasta. Może nawet trochę lodów?

- Oczywiście, oczywiście - uśmiechnęła się Daisy Rabb nad głową syna. Matka i syn stali już na werandzie, gdy Johnny odwrócił się nagle.

- Panie Cade... Nie chciałem malować z panem Jeffersonem, ale mógłbym spróbować, jeśli on się zgodzi.

- Porozmawiam z Jeffersonem - obiecał Jackson. - A na razie idź z mamą. Jutro nie ma szkoły, więc nie musisz wcześnie wstawać. - Muszę, proszę pana - zaprotestował z szacunkiem Johnny. Chciałbym pomóc panu Jesse przy koniach. To znaczy, jeżeli mogę. - Ja się zgadzam - odezwał się Jesse. - Jeżeli ktoś ma rękę do koni, to ja nie odmówię. Johnny rozpromienił się, wyraźnie zachwycony komplementem. - Dziękuję wam wszystkim - powiedziała ze 'łzami w oczach obejmująca go ramieniem Daisy.

149

Jesse i Jackson patrzyli w milczeniu, jak matka z synem znikają w domu, a w ślad za nimi wierny pies. Haley stała prawie cały czas z boku, obserwując tę scenę z sercem w gardle i ze łzami w oczach. - Dokonał wyboru, nie wiedząc nawet, że go ma. Johnny Rabb jest już poza zasięgiem Żmii. - Haley przeniosła wzrok z zamykających się drzwi na mężczyzn obok niej. - Dzięki wam dwóm. - I tobie, panienko - wtrącił Jesse. - Kiedy młody John zobaczył cię tutaj, zrozumiał, że tobie też zależy. Tęsknił za tobą. Myślał, że trzymasz się z daleka przez niego, sam mi powiedział. - To był wyjątkowo pracowity tydzień w klinice, a poza tym rano i wieczorem mieliśmy wizyty domowe. Nie pomyślałam... -

S R

Haley zamyśliła się. - Nie pomyślałam, że mógłby za mną tęsknić. - Trochę się w tobie podkochuje, Haley. - Jackson objął ją w talii. - Jak jeden Cade.

- Cade i jeden Lee - dodał Jesse. - I jeszcze połowa mężczyzn z Belle Terre.

- Jesse! - najeżył się Jackson. - Nie masz nic do roboty? Na przykład rozsiodłać te konie?

- Jasne, że mam co robić - prychnął Jesse. - Nie musisz mi mówić, sam wiem, kiedy przeszkadzam. - Jesse! - zawołał Jackson. Jesse zatrzymał się i odwrócił, trzymając w ręku wodze. Na jego ogorzałej twarzy nie było złości. Dzięki za pomoc. Twierdzisz, że tylko wytłumaczyłeś mu parę rzeczy, aleja wiem swoje. Podejrzewam, że uratowałeś uzdolnionego chłopca, który może światu wiele dać.

150

- Jeśli tak - na twarzy Jessego nareszcie pojawił się cień uśmiechu - to miałem wsparcie. - Dotknął ronda stetsona i zostawił ich samych. Jackson i Haley patrzyli za nim. W końcu Jackson odwrócił się do niej. Uniosła twarz, a on dotknął jej policzka, delikatnie omijając ciemniejący siniak. - Marszczysz się. Boli, księżniczko? Mam wezwać Coopera? - Nic nie boli i zostaw Coopera w spokoju. Ganiasz biedaka tam i z powrotem. Jackson nie dał się zwieść współczuciem dla Coopera. - Jeśli nic cię nie boli, to dlaczego się marszczysz?

S R

- Myślałam o Johnnym - przyznała. - Zastanawiam się, jak taki wrażliwy chłopiec mógł zrobić coś takiego Tancerzowi. To okrucieństwo w ogóle do niego nie pasuje. Muszę wierzyć, że jest mu obce, chociaż wiem, gdzie i z kim się wychował. Ale nie mogę tego zrozumieć. Jak mógł tak ulec bratu?

- Spróbuj przez chwilę myśleć tak jak Żmija. Zapomnij o sumieniu i przyzwoitości. Wszystko, byle tylko osiągnąć cel. Co byś zrobiła? - Haley mocniej zmarszczyła czoło. Powoli pokręciła głową, więc Jackson dodał: - Jaka groźba podziałałaby najlepiej? - Wobec jego matki - szepnęła wstrząśnięta Haley. - Daisy wyznała Jericho, że chłopak spełnił żądanie Żmii, by ją chronić. - Jackson patrzył Haley w oczy. - Żmija Rabb nie rzuca próżnych gróźb. Haley wiedziała, że najstarszy z synów Daisy bił matkę. Ale żeby groził jeszcze gorszymi katuszami, by zmusić młodszego brata

151

do odrażającego czynu, było nie do pomyślenia. Znalazła odpowiedź na zagadkę, jaką był Johnny Rabb. A Jackson, widząc miłość między matką a synem, jakiej sam nigdy nie zaznał, zaofiarował pomoc. - Ponieważ Johnny nie miał wyboru w sprawie Tancerza, ty mu go dajesz teraz. Szansę na wybranie innego życia. Jesteś dobrym i hojnym człowiekiem, Jacksonie Cade. Pocałunek był słodki, mówił o tęsknocie, o niekończących się dniach rozłąki. I o wielkiej potrzebie. Zabrał ją do maleńkiej altanki nad rzeką, gdzie kiedyś damy spędzały gorące letnie dni. - Księżniczko. - Dotknął jej twarzy, która wydawała się tylko jasną plamą w ciemności. - Nie chcę cię skrzywdzić.

S R

- Nie skrzywdzisz. - Położyła palce na guzikach bluzki. - Teraz ani nigdy. Chyba, że mnie nie chcesz. Znowu się roześmiał.

- Pragnę cię. Tutaj. - Odsunął jej palce i sam uporał się z bluzką. - Teraz. - Zdjęła buty, a on zsunął dżinsy z jej bioder. - Na zawsze.

W niemal magiczny sposób pozbył się własnego ubrania i patrzył na nią. Odkrywał jej ciało w ciemności. Potem usiadł na ławeczce zbudowanej dla eleganckich dam i posadził ją sobie na kolanach. Był częścią jej, a ona częścią jego. Przed Haley seks był tylko zaspokojeniem. Przed Haley nigdy nie chciał więcej, nie potrzebował więcej ani nie dawał więcej. Przed Haley nigdy się naprawdę z nikim nie kochał. Po raz pierwszy w życiu Jackson potrzebował kobiety, ciągle tej samej kobiety, znowu i znowu. Noc była cicha. Księżyc schował się

152

za chmurą i altanka zatonęła w ciemnościach. A oni krzyknęli razem, w spełnieniu. Potem, w ciszy i ciemności Haley wyszeptała imię swej miłości. Jackson porzucił naprawianie siodła. Obserwował Haley, która pomagała Johnny'emu w pracy z koniem. Teraz przyjeżdżała do River Trace tak często, jak tylko mogła. W weekendy czasami zostawała na noc. I codziennie trudniej było się z nią pożegnać. Jefferson i Merrie obserwowali ich z ogrodzenia. Po treningu mieli zabrać Johnny'ego do domku Jeffersona na drzewie. Kiedy wreszcie pojadą? Jackson uśmiechnął się na samą myśl o swoich planach na popołudnie z Haley. Dzięki Jessemu miał czas. A także

S R

dzięki Jeffersonowi, Adamsowi i Lincolnowi, którzy na zmianę zajmowali się obowiązkami Jessego w Belle Terre, by ten mógł przyjeżdżać do Jacksona.

Johnny był szczęśliwy. Daisy także, a poza tym okazała się znakomitą gospodynią i jeszcze lepszą kucharką. Jackson wyjaśnił jej, że wcale nie oczekuje, by dla niego pracowała, że nic nie jest mu winna. Matka mężczyzn, którzy byli jego najgorszymi wrogami, nalegała. Odezwało się w niej wychowanie i zalety, którymi się odznaczała, zanim popełniła błąd i poślubiła Rabba. Wszyscy byliby zadowoleni, gdyby nie małe problemy na farmie. Żaden koń nie został już zabity ani zraniony, nie zdarzyło się nic tragicznego. Jednak powtarzały się drobne, denerwujące wypadki zbyt wiele, by uznać je za normalne. Zepsuta uprząż. Pożar siana, szybko odkryty i szybko ugaszony. Drobiazgi, zbyt częste, by je

153

zliczyć, zbyt drobne, by wzywać strażników. Tak jak zepsute siodło, które właśnie naprawiali. - River Trace - mruknął. - I stajnia pełna złośliwych duchów. Te pozorne przypadki niepokoiły go, ale dopóki nie ucierpiał żaden koń, nie zamierzał psuć sobie popołudnia z Haley. Miał nadzieję, że będzie to najwspanialsze popołudnie w ich życiu. Pół godziny później Johnny, Jefferson i Menie pojechali po małego Cade'a. Haley obserwowała, jak Jackson kończy naprawiać siodło, gdy Daisy zawołała z domu: - Był do pani telefon, panno Haley. Jakiś mężczyzna powiedział, że ma wiadomości o pani bracie, Ethanie. Będzie za godzinę w pani domu.

S R

- Wiadomość o Ethanie! - Haley zerwała się na nogi. - Przedstawił się? - zmarszczył brwi Jackson. - Nie. Powiedział, że jego imię nie ma znaczenia. Panna Haley będzie wiedzieć, kto dzwonił.

- Yancey. - Haley odwróciła się do Jacksona. - To mógł być tylko on. Muszę iść.

- Pójdę z tobą. - Jackson chwycił ją za rękę. - Nie. - Powoli wyplątała palce z jego uścisku. To, co Yancey miał do powiedzenia, było poufne. Oboje oczywiście ufali Jacksonowi, ale dla własnego dobra nie powinien wiedzieć o rzeczach, o których mogła usłyszeć.. - Obiecuję, że do ciebie zadzwonię. Jak nie dzisiaj, to jutro z samego rana.

154

Stanęła na palcach i pocałowała go. Pobiegła, zanim zdążył wymyślić powód, żeby ją zatrzymać. Plany na popołudnie legły w gruzach. - Mogłaby tu przyjść setka ludzi. Tysiąc. Ale jeśli nie ma wśród nich Haley, River Trace jest samotne. Ja jestem samotny. - Patrzył jeszcze chwilę na pustą drogę, na której osiadał już kurz. Jackson wziął do ręki widelec i znów go odłożył. Nie mógł jeść i patrzeć na zegar. Nie miał apetytu nawet na steki Daisy. Gwałtownie wstał i podszedł do telefonu. Nie wiedział, ile razy wybierał już numer Haley, ale zrobił to jeszcze raz.

S R

- Miała zadzwonić wczoraj albo dzisiaj. Jest już prawie ciemno, a jej nie ma w domu.

- Może jedzie tutaj - zauważyła Daisy.

- Najpierw by zadzwoniła. Zwłaszcza że jest tak późno. - Jackson znowu podniósł słuchawkę. Tym razem odebrano telefon. - Lincoln, próbuję się dodzwonić do Haley. Nie wiesz, gdzie może być? Dzwoniła, że jest chora? A wczoraj? - Przycisnął palce do pulsującej skroni. - Wczoraj czuła się dobrze. Dzwonił Yancey. Miał wpaść na Jessamine Street z wiadomościami o jej bracie. Jackson słuchał jeszcze chwilę. Kiedy odłożył słuchawkę, był blady. - Jericho był akurat u Lincolna na kolacji. Mówił, że Yancey pojechał przedwczoraj badać sprawę ataku bombowego w Seattle. Muszę jechać. Może jest tak chora, że nie ma siły odebrać telefonu. Wybiegł z pokoju.

155

Daisy nie poruszyła się ani nie odezwała, póki nie usłyszała silnika samochodu. - Cokolwiek się stało - szepnęła niespokojnie, wspominając zabitego konia - mam nadzieję, że to nie kolejny wypadek. - Jeśli nie była w pracy i nie ma jej w domu, to gdzie jest? - Jackson krążył po ogrodzie Haley jak tygrys w klatce. - Kto mógł dzwonić w sprawie jej brata, jeśli nie Yancey?! - warknął dziesiąty raz. - Rozmawiałem z Yanceyem - powiedział Jericho. - Nie dzwonił. Adams, Lincoln i Jefferson nie mieli nic do dodania. Nikt nie

S R

widział Haley. Nikt z nią nie rozmawiał. Nikt nie miał pojęcia, gdzie jest.

- To do niej niepodobne - stwierdził stanowczo Lincoln. Znał ją od lat i wiedział, że jest do przesady odpowiedzialna i punktualna. Jeśli powiedziała, że zadzwoni, to by zadzwoniła. A gdyby była chora, dałaby znać.

- Czy jest jej samochód? - zapytał Adams Jericho. Kiedy szeryf pokręcił przecząco głową, zwrócił się do Jeffersona: - Czy mogła wybrać się do domku na drzewie i zabłądzić po drodze? - Jest tylko jedna droga - odpowiedział Jefferson. - Nie mogła zabłądzić. Gdyby gdzieś utknęła, Merrie z chłopakami wpadliby na nią, wracając. - No to gdzie ona jest?! - Jackson ledwo nad sobą panował.

156

- Każdy centymetr domu starannie sprawdzono. Nie wyglądało na to, że czegoś brak z jej garderoby. - Nie wyjechałaby tak sobie. Zbyt wiele zainwestowała w Belle Terre. W nas. - Z samego rana każę sprawdzić parę rzeczy. Może coś albo ktoś z jej przyszłości naprowadzi nas na ślad. - Jericho wzruszył potężnymi ramionami. - Może po prostu wezwano ją do jakiegoś bardzo skomplikowanego przypadku. Tym razem Lincoln pokręcił głową. - Nie mogę sobie wyobrazić sytuacji, żeby nie znalazła chwili, aby dać znać o sobie. Albo poprosiłaby o to kogoś innego. A co do jej przeszłości, to na studiach znałem ją nieźle. Nie było w jej życiu

S R

nikogo szczególnego, nie licząc rodziny. Co było potem, nie wiem. Utrzymaliśmy kontakt po studiach, ale nie tak bliski. - Haley miała męża. - Jackson stał bezradnie z rękami w kieszeniach. - Źle ją traktował i szybko się rozwiedli. Wróciła do panieńskiego nazwiska. Ten facet, Todd... - spojrzał w oczy Jericho. Nawet nie pamiętam jego nazwiska.

- Czy Haley wie, gdzie on teraz jest? - Jericho zwietrzył trop. - W więzieniu. - Jackson poczuł zimny dreszcz na plecach. Siedzi w więzieniu. Mieli zawiadomić Haley, jak wyjdzie. Boże, Jericho, nie licząc innych wad tego faceta, był sadystą i psychopatą. - No to może zabiorę się za robotę. Im szybciej dowiemy się, gdzie jest ten cały Todd, tym prędzej będziemy wiedzieli, od czego zacząć. - Jericho złapał kapelusz ze stolika. - Lecę do miasta. Jackson, gdzie będziesz, gdybym cię szukał? - Tutaj. - Nie wahał się ani chwili. - Będę tutaj.

157

- Proszę. - Jericho położył przed Jacksonem wydruk z komputera. Była połowa drugiego dnia. Czas niemal stał w miejscu. Todd Flynn, alias Jones, alias Dean, został wypuszczony za dobre sprawowanie trzy tygodnie temu. Według Haley w aktach było zaznaczone, iż o jego zwolnieniu ma być powiadomiona telefonicznie albo listownie. Nic takiego nie było zapisane. Jackson przebiegł wzrokiem wydruk i rzucił go na biurko Jericho. - Dlaczego? - Co się dzieje? - W drzwiach stanął Yancey Hamilton. Był wyraźnie wyczerpany. - Odpowiem, zanim zapytacie, skoro ktoś

S R

wzywał mojego imienia nadaremno. Przyśpieszyłem śledztwo i doprowadziłem do punktu, gdy mogłem je przekazać podwładnym, a potem wsiadłem do pierwszego samolotu z Seattle. - Ten, kto dzwonił, nie podawał się za ciebie. - Jackson czuł się równie zmęczony, jak Yancey. - Haley uznała, że to musiałeś być ty, skoro chodziło o wiadomość od jej brata.

- Od Ethana? - Yancey natychmiast oprzytomniał. - Ten ktoś wiedział o Ethanie Garretcie? - Wymienił jego imię. - W takim razie Simon McKinzie ma poważny przeciek, albo był to ktoś znający rodzinne sprawy. Jeżeli w grę wchodzi to ostatnie, a mam nadzieję, że tak, mamy do czynienia z kimś, kto wie, iż Ethan Garrett ma niebezpieczną pracę i że Haley i rodzice zawsze się o niego martwią. I że Ethan przesyła czasem wiadomości przez obcych ludzi. To znaczy, nieznanych rodzinie.

158

- Flynn - szepnął ponuro Jackson. – Ten sukinsyn ją ma. - Nie mamy pewności. - Jericho stanął koło Jacksona. -Musimy brać pod uwagę wszystkie możliwości. Jericho nie chciał mówić Jacksonowi, że wysyła dwie ekipy, by sprawdzili drogę z River Trace do Belle Terre oraz rzekę i bagna wokół niej. Obie składały się z funkcjonariuszy specjalnie przeszkolonych do poszukiwań w trudnym terenie. Jeśli samochód Haley spadł z drogi lub, co gorsza, wpadł do rzeki, oni go znajdą. - Jak mogę wam pomóc? - spytał Yancey. - Możesz skontaktować się z Simonem. - Jericho nie pracował nigdy w Czarnej Straży, tajnej organizacji rządowej, ale pracował

S R

czasem z Simonem i jego ludźmi. Jeżeli był jakikolwiek ślad, Straż go znajdzie. - Wyjaśnij mu, co się dzieje. Dowiedz się, co o tym myśli. - Jasne. - Yancey zasalutował i odwrócił się. Zatrzymał się tylko przy Jacksonie. - Idź do domu, odpocznij trochę. Nic jej nie pomożesz, jeśli będziesz wykończony.

- Wracam na Jessamine Street - odparł Jackson. - Jeśli w ogóle uda mi się zasnąć, to tylko tam.

Yancey domyślnie skrzywił wargi. - Nieźle cię dopadło, co? Dokładnie tak, jak mówił Jesse. - Tak - przyznał Jackson. - Może gdybym wiedział o tym wcześniej, mógłbym ją chronić. - Chronić Haley? - Tym razem Yancey się roześmiał, chociaż niewesoło. - Miło z twojej strony, ale ona tego nie potrzebuje. Po jej ślubie i tym, co było potem, Ethan zadbał, żeby umiała się bronić. Nie jest duża, ale walczy jak tygrysica.

159

- Jemu chodzi o to. - Jericho popchnął wydruk przez stół. Yancey złapał go, ale nie zawracał sobie głowy czytaniem. - Wiem, tam jest napisane, że drań ją śledził. Potem porwał i przetrzymywał parę dni. Nie zgwałcił jej - w Yanceyu aż się gotowało - ale tylko dlatego, że po jakimś wypadku jest nieuleczalnym impotentem. Zamiast tego zostawił na niej swoje piętno. Jackson podniósł głowę i wpatrzył się w twarz Yanceya. - Wiesz, co jej zrobił? - Wiem. - Yancey skrzywił się z obrzydzeniem. Jego wzrok stężał. - Szukałem jej z Ethanem. Ethan pewnie by drania zatłukł, gdyby Haley go nie powstrzymała. Ze względu na brata, nie na Todda.

S R

Jeśli sukinsyn teraz też ją ma, to najwyraźniej nie potrafi być wdzięczny. Szczerze mówiąc, stawiam na porwanie. - Zrobi jej krzywdę? - spytał Jackson pozbawionym emocji głosem. Miał w głowie zbyt wielki chaos, by jakoś zareagować. Yancey nie odpowiadał przez chwilę. W końcu skinął głową. - Raz to już zrobił i boję się, że właśnie powtórzył. Przykro mi, Jacksonie. Mógłbym skłamać, ale co by to dało? Jeśli to on, niech ucieka na koniec świata, bo Ethan Garrett wszędzie go dopadnie. - Na razie nie mamy pewności, że to on - wtrącił Jericho. Wszystko zaczynało wskazywać na tę możliwość, ale nie było dowodu. Z westchnieniem zerknął na zegarek. - Późno już. Nic więcej dzisiaj nie osiągniemy. Idź do domu albo na Jessamine Street. Odpocznij, jeśli zdołasz. Jutro o świcie wyruszą ekipy poszukiwawcze. Możesz dołączyć.

160

Próbował czymś go zająć. Jackson wyczuł to i był wdzięczny. Fizyczne zajęcie przynajmniej sprawi, że godziny będą szybciej płynąć. Niemal cały czas otaczała go rodzina i przyjaciele, ale nie było Haley i czuł się samotny. Zawładnęła jego sercem i duszą. Czy bez niej miałby duszę? Czy mógłby żyć bez serca? Czy chciałby? - Jacksonie. - Jericho dotknął jego ramienia. - Odprowadzimy cię z Yanceyem. Masz samochód, czy cię podwieźć? Wpatrywał się w Jericho, usiłując pojąć jego słowa. - Nie - odpowiedział w końcu. - Pójdę pieszo. Może powietrze trochę mnie otrzeźwi. Jericho, jeśli on ją skrzywdzi, Ethan Garrett nie zdąży go dopaść.

S R

Szeryf patrzył w oczy cierpiącego przyjaciela. - Wiem. Dlatego musimy ją znaleźć, zanim coś jej zrobi. - Jeżeli nie jest już za późno.

- On nie lubi działać szybko. - Yancey znowu pojawił się w drzwiach. - Woli przeciągać sprawę. Strach go podnieca. Ethan kiedyś się zajmował robieniem profili psychologicznych. Mówi, że takie świry muszą doprowadzić strach ofiary do pewnego poziomu. Jeśli im się to nie udaje, to nie mają żadnej przyjemności. A Haley na szczęście to rozumie. Zna jego metody i potrzeby. - Zna! - parsknął Jackson. - Tak. - Jericho objął go ramieniem. - Czyli może go pokonać w jego własnej grze. Ja stawiam na Haley. - Ja też - dodał idący krok za nimi Yancey.

161

- Yancey osobiście zna Haley i Flynna. Ty znasz tylko raporty, Jericho. - Znam Haley i to wystarczy. Tobie też powinno. - Może i tak. - Ból w sercu Jacksona zmalał odrobinę. Do jutra otrząśnie się z tego otępienia, które ogarnęło jego ciało i umysł. Zacznie myśleć. Pomoże w odnalezieniu Haley i sprowadzeniu jej do domu. W jego ramiona. - Nie - oznajmił z przekonaniem. - Nie może. Na pewno.

S R 162

ROZDZIAŁ DWUNASTY Jefferson krążył poboczem mało uczęszczanej drogi. Każdy jego krok był celowy. Mógłby być tancerzem wykonującym trudny element baletu. A był mistrzem w tropieniu śladów. Odkąd rozpoczęły się poszukiwania, Jefferson był spokojny i sprawny. Nie spieszył się, nie było po nim widać zmęczenia, stresu czy napięcia. Niespodziewane o tej porze roku upały nie wydawały się na niego działać. Porzucił jedynie swój kapelusz z szerokim rondem, zawiązał na

S R

głowie bandanę i systematycznie badał teren. Szkarłatna tkanina na czole przemokła, pot spływał po twarzy, żłobiąc ścieżki w kurzu, który ją pokrywał.

Jackson szedł kilka kroków za nim. Jericho, rozumiejąc, że Jackson powinien być czymś zajęty, zaproponował mu udział w poszukiwaniach. Kiedy Jefferson kierowany przeczuciem odłączył się od reszty, Jackson poszedł za nim.

Był wdzięczny wszystkim poszukiwaczom i ich szkolonym psom, ale wiarę pokładał w młodszym bracie. Jefferson znał te okolice. On żył w symbiozie z tą ziemią. Komunikował się z nią i słuchał, co do niego mówi. Haley zaginęła cztery dni temu. Cztery dni. Ta cyfra i twarz Haley stały mu nieustannie przed oczami. Gdzie ona jest? Co się z nią dzieje? Czy ten łajdak zrobił jej

163

krzywdę? Nie mógł myśleć o niczym innym. Nie mógł spać ani jeść. Nie umiał bez niej żyć. Zatrzymał się przy tej ostatniej myśli. Wiedział, że to prawda. ; Teraz, kiedy zniknęła, zrozumiał, że nie pragnął tylko godzin, dni, czy tygodni z nią. Pragnął wieczności. Jackson Cade uniósł oczy do bezchmurnego nieba, stojąc na drodze ledwo widocznej wśród roślin, z płucami pełnymi pyłu. Jego wargi poruszyły się cicho, wymawiając bezgłośnie tylko jedno słowo. - Proszę. Nie wiedział, jak długo tam stał w milczącym błaganiu, ale kiedy znowu spojrzał na drogę, Jefferson zniknął.

S R

- Jeffie! - zawołał, wracając do rzadko używanego zdrobnienia. - Tu jestem, Jackson. - Najmłodszy z Cade'ów szedł w jego stronę. Minę miał ponurą.

- Jeffie? - Jackson wpatrywał się w twarz brata. - Znalazłeś ją! Znalazłeś Haley.

- Nie. - Jefferson stał pod palącym słońcem. - Nie znalazłem jej. - To co? - Jackson bał się jak jeszcze nigdy w życiu. - Jej ciężarówkę. - Wskazał na drogę, na ostry zakręt. -Uderzyła w aligatora i przewróciła się w bagno. Jackson rzucił się przed siebie w panice. Jefferson chwycił go mocno. - Nie wiemy, czy była w środku. Niczego się nie dowiemy, dopóki Jericho nie sprowadzi fachowców. - Kiedy był już pewien, że Jackson go słucha, puścił go. - Sądząc ze stanu aligatora, było to dawno. Parę dni temu - ocenił. - Może więcej. To jej ciężarówka, ale

164

to nie znaczy, że była w środku. A jeśli była - szepnął z żalem - to już cię nie potrzebuje. Jackson siedział w milczeniu, daleko od zgiełku panującego na opuszczonej drodze zwanej Zgubioną Drogą. Nie widział dźwigu, który miał wyciągnąć samochód Haley z mętnej wody. Bracia czekali z nim, milcząc, unikając pustych słów i próżnych gestów. Nagle zamieszanie ucichło. Czterech Cade'ów patrzyło, jak szeryf idzie w ich stronę. - Uśmiecha się - szepnął Jefferson. Opanowany, stoicki szeryf rzeczywiście się uśmiechał.

S R

- Nie ma jej tam. Drzwi i okna są pozamykane. Nie ma mowy o pomyłce. Haley nie było w ciężarówce, kiedy wpadła do wody. Jest tylko kierowca. Na razie nie znamy jego tożsamości ani przyczyny śmierci. Ale czuję, że to Todd Flynn. A to, że Haley z nim nie ma, znaczy, że żyje. Gdzieś.

Trzech Cade'ów szalało z radości. Jeden stał bez ruchu. Mieli do rozwiązania straszliwą zagadkę, ale przynajmniej wciąż była nadzieja. Linsey nalała kawy. Mężczyźni, którzy wypełnili jej kuchnię, żyli głównie tym napojem. Zatrzymała się, by pogłaskać po głowie małego Cade'a, siedzącego na kolanie Lincolna. Cade'owie, Jericho, Yancey, Jesse i Johnny - a nawet Davis Cooper - byli stłoczeni w małym pokoiku. Ośmiu mężczyzn i dwóch chłopców usiłowało znaleźć rozwiązanie zagadki.

165

Gdzie była Haley? Co Todd Flynn z nią zrobił? Gdzie on sam jechał opuszczoną drogą donikąd? Ile jeszcze czasu zostało Haley? W tym upale czas był wszystkim. Cade siedział cicho obok Johnny'ego. Rozumiał, że sytuacja jest poważna, ale był szczęśliwy, że jest z Lincolnem i mężczyznami, których podziwiał. Linsey, stwierdzając że chłopiec przeszkadza, chciała go zabrać. - Nie, mamo - protestował. - Wcale nie przeszkadzam.-Proszę. - W porządku, kochanie. - Lincoln spojrzał na nią z bolesnym uśmiechem. W jego oczach zobaczyła zmartwienie o brata, ale jednocześnie ulgę, że jego własna mała rodzina jest bezpieczna.

S R

Pocałowała Lincolna w czoło, pogłaskała pieszczotliwie chłopca i poszła po kolejny dzbanek kawy.

- Nie rozumiem co ten facet tam robił? - powtórzył Jesse pytanie zadawane niezliczoną ilość razy.

- Bez sensu. Przecież to niemal koniec świata - dodał Yancey. Nawet część miejscowych go nie zna.

- Ostatnie miejsce, jakie by mi przyszło do głowy - przyznał Jericho. - Dzięki Bogu, że Jeffersonowi przyszło. - Ale to nie odpowiada na pytanie, co facet tam robił.-Lincoln mocniej objął Cade'a. - Tato, a może on wcale nie chciał tam jechać - wtrącił mały, spoglądając na ojca. W pokoju zapadła cisza. Wszystkie oczy zwróciły się na syna Lincolna. - Co chciałeś powiedzieć, Cade? - Lincoln patrzył na swoje dziecko jak na objawienie.

166

- Może zabłądził. Łatwo znaleźć tę drogę, kiedy człowiek zabłądzi. Tak jak ja i mama, kiedy ją znaleźliśmy. - Byliście na Zgubionej Drodze? - Przypadkiem - wyznała Linsey. - Skręciłam w złym miejscu w tym labiryncie przy Six Chances. Wylądowaliśmy na Zgubionej Drodze. Wiem, że się tak nazywa, bo jakiś dowcipniś zrobił znak i napisał: „Skoro tu jesteś, to pewnie się zgubiłeś, ale na szczęście znalazłeś Zgubioną Drogę". - Kiedy to było? - spytał Jericho. - Ponad rok temu. - A gdzie byliście? - spytał Adams Cade'a.

S R

- Mama zabrała mnie do zawalonego domu dzierżawcy, żeby mi pokazać piwnicę. Na wypadek, gdyby ta klapa, którą tata założył, kiedyś się zapadła. Nie chciała, żebym wpadł do środka czy coś. - Dom dzierżawcy. - Jackson aż bał się uwierzyć. A jednak, gdy wypowiedział je głośno, zyskał pewność. - Haley jest w piwnicy. Wiem o tym. Tak samo, jak w głębi serca wiedziałem, że nie ma jej w tej ciężarówce na bagnach. - Spojrzał na braci i przyjaciół. - Ona tam jest. Znajdziemy ją w tych ruinach. Droga była trudna, teren nierówny. Kawalkada pojazdów poruszała się drogą, która naprawdę była dawnym śladem po przejściu tornada. Pozbawione gałęzi drzewa przypominały o okrutnej sile żywiołu. - Jak ktoś obcy mógł tu trafić? - spytał Davis Cooper, kiedy zobaczyli wreszcie dom, z którego zostały tylko fundamenty.

167

- Teraz już tylko Bóg jeden to wie - odparł Jericho, wyskakując z samochodu. Po kilku minutach Adams, Lincoln, Jefferson i wszyscy zebrani patrzyli, jak Jackson wynosi zmęczoną i ubrudzoną Haley z ponurej jamy. Nie odzywała się, nie płakała. Przytulała się do Jacksona, a jej oczy raziło nawet tak marne światło. Osłabła z głodu. Potem uśmiechnęła się. Wtuliła się mocniej w ramiona Jacksona, a on zrozumiał credo Ethana, że miłość czyni niepokonanym. Przeżyła długie, mroczne godziny dzięki temu, że kochała Jacksona i była przez niego kochana. Bo wierzyła całym sercem, że ją odnajdzie. Bo ją kochał.

S R

Czując jego wilgotne łzy na policzku uniosła wargi do jego ust. - Wiedziałam, że mnie znajdziesz - szepnęła cichutko. Wszędzie rozbrzmiewały muzyka i śmiech. River Trace było pięknie ustrojone, tak jak jego goście. Rodzina i przyjaciele przyjechali uczcić koniec i początek. ;

Nikogo nie dziwiło, że Daisy Rabb przygotowała przekąski, i dekoracje z kwiatów, chociaż zawsze należało to do Cullena, bezkonkurencyjnego pomocnika Eden z zajazdu. Daisy rozkwitła w nowym środowisku, podobnie jak talent Johnny'ego i jego podejście do koni. Jedyną tajemnicą pozostawało, jak w ogóle mogła poślubić Rabba. Haley promieniała po dwutygodniowej rekonwalescencji, w towarzystwie mamy, ojca i ukochanego brata, Ethana. Prosta suknia podkreślała jej włosy i oczy. I chociaż wciąż była szczupła, łatwo było

168

dopatrzyć się rodzinnego podobieństwa, gdy spacerowała z rodzicami wśród tłumu, przedstawiając ich przyjaciołom. Opowiadała, jak ważną rolę odegrali w jej ocaleniu. Zwłaszcza Jefferson i Cade. - Najważniejsza w tym wszystkim była sama Haley i to, czego nauczył ją Ethan - oznajmił Yancey, po czym zabrał jej rodziców, by pokazać im Tancerza, dumę River Trace. - Yancey ma rację. Mogło skończyć się tragicznie, gdyby nie jej wola i siła charakteru - dodał Jackson - oraz to, czego ją nauczyłeś, Ethan. Ethan Garrett, wciąż zmęczony niedawnymi przeżyciami, z ręką na temblaku, roześmiał się tylko. Chociaż był od siostry dobre

S R

kilkadziesiąt centymetrów wyższy, o złocistobrązowych włosach i twarzy, na której widać było ślady trudnego życia, kiedy się uśmiechał, mógłby uchodzić za jej bliźniaka.

- Była dobrą uczennicą. Mała wojowniczka. - Wojowniczka. - Jackson objął Haley ramieniem w talii. - Czy mogę na chwilę porwać twoją siostrę?

Ethan Garrett natychmiast po przyjeździe zabrał się za dokładne zbadanie życia mężczyzny, którego pokochała jego siostra. Dowiedział się, że jego pierwsze wrażenie było słuszne. Jackson Cade był niespokojnym duchem, ale też człowiekiem honoru i dżentelmenem. - A gdybym się nie zgodził? - Uśmiechnął się. - To bym się tym nie przejął. - Tak też myślałem - Ethan uśmiechnął się z zadowoleniem. I Jackson uciekł z Haley do małej altanki.

169

Usiadł przy niej, ujmując jej dłoń. Po dwóch tygodniach sińce zaczynały blednąc. Paznokcie nie były już połamane po bitwie z dużo silniejszym przeciwnikiem. Horror się skończył. Jej oczy lśniły, nie były już mętne i zapadnięte z głodu i odwodnienia, włosy były czyste i błyszczące. Była teraz piękna. Była piękna nawet wtedy, po czterech dniach spędzonych w upale w piwnicy. Sekcja potwierdziła, że kierowcą samochodu był Flynn. Wykazała, że w czasie wypadku uderzył głową i najprawdopodobniej utonął, zanim odzyskał przytomność. Śledztwo z kolei wykazało, że w więzieniu o złagodzonych rygorach zawarł przyjacielski związek z

S R

młodą sekretarką. Wykorzystał jej zaufanie, by dostać się do danych zawierających adres Haley. Bez trudu usunął wzmianki o niej ze swoich akt, więc kiedy wyszedł na warunkowe zwolnienie, nikt nie wiedział, że należało ją zawiadomić.

Todd pochwalił się Haley, że to on stał za wypadkami w stajni jej kochanka. Zwłaszcza chętnie opowiadał, jak zabił Złotkę. Tylko dlatego, że widział, jak Haley na niej jeździ. Bawiło go, że podejrzewano o wszystko Rabbów, których wcale nie znał. Badania odcisków palców potwierdziły, że rzeczywiście stał za wszystkim. Jednak reszta - jak znalazł zrujnowany dom, dokąd jechał, kiedy zginął, czy zamierzał na zawsze zostawić ją w piwnicy pozostały na wieki w sferze domysłów. Dla Haley jego obietnica, że zostawi ją, by umarła w zwalonym domu, nie była domysłem. Wierzyła w każde słowo.

170

- Hej. - Jackson uniósł jej palce do warg. - Dzisiaj zakazane są smutne myśli. Myślałaś o nim, prawda? Haley skinęła głową. - O Toddzie i o tobie. Jak nie docenił Jacksona Cade'a i siły miłości. I pomocy twoich braci i przyjaciół. Słońce świeciło mocno, dzień był ciepły, a Haley bezpieczna obok niego. Wszystko było dobrze. - Nie powinniśmy tak uciekać - odezwała się w końcu. W jej oczach widać było uroczy, milczący śmiech, gdy przypomniała sobie ich ostatni pobyt w altance. - Masz gości. - Mamy gości - poprawił ją. - Wiesz, że to więcej niż przyjęcie,

S R

prawda? A suknia, która wybrała Eden, nie jest przypadkowa? Haley popatrzyła na swój piękny strój.

- Eden wybrała znakomicie. Jest śliczna.

- Ma za zadanie podkreślać twoją urodę, księżniczko. -To przezwisko, które zaczęło się z pogardy, stało się pieszczotliwym imieniem. Ujął jej ramiona. - Chcę spędzić resztę życia z tobą, o ile się zgodzisz. Począwszy od ślubu dziś wieczorem. Wszystko jest gotowe, wystarczy, że powiesz: tak. Kochasz mnie, księżniczko. Wiem o tym. Prawie tak bardzo, jak ja ciebie. - Dobrze, Jacksonie. - Jestem narwany i uparty. Mam wybuchowy temperament, ale ty sobie ze mną poradzisz. Już poradziłaś. Ja... - Jego uścisk był bolesny. Ale czym była odrobina bólu w porównaniu z tą niezręczną, cudowną deklaracją, na która czekała od wieków? - Co powiedziałaś?

171

- Powiedziałam: tak, Jacksonie. - Bo mnie kochasz - powiedział z przekonaniem, gdyż wierzył w to całym sercem. Ze śmiechem rzuciła się w jego ramiona, mrucząc, gdy jego wargi pieściły jej usta. - Myślałam, że nigdy mi nie powiesz. - Że cię kocham? - zdziwił się, po czym ją pocałował. - Tak, tego i wielu innych słów - szepnęła łagodnie.

S R 172