Bacigalupi Paolo Zatopione miasta F

Paolo Bacigalupi

Zatopione miasta Wydawnictwo Literackie Kraków 2

Spis treści Karta redakcyjna Dedykacja Część I. Ścierwo wojny Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24

Rozdział 25 Część II. Zatopione miasta Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Podziękowania

Copyright © 2 by Paolo Bacigalupi All rights reserved © Copyright for the Polish translation by Wydawnictwo Literackie, 2 ISBN -83-08-17-0 Wydawnictwo Literackie Sp. z o.o.

ul. Długa 1, 31- Kraków 8 tel. (+48 12) 00 96 email: [email protected] Księgarnia internetowa: www.wydawnictwoliterackie.pl Konwersja: eLitera s.c. Mojemu ojcu

CZĘŚĆ PIERWSZA

ŚCIERWA WOJNY 1 Łańcuchy brzęczały w ciemnościach cel. Fetor moczu z latryn, wzmocniony wyziewami zmęczenia i strachu, splatał się ze słodkawym smrodem gnijącej słomy. Woda ściekała po starożytnych marmurach, zaczerniając ich piękno mchem i glonami. Wilgoć i ciepło. Powiew morza - daleki, okrutny, dręczący zapach, który dawał więźniom do zrozumienia, że już nigdy nie zasmakują wolności. Od czasu do czasu któryś z nich, chrześcijanin z Głębin albo wyznawca Świętego Rdzy, wykrzykiwał słowa modlitwy, lecz większość czekała w milczeniu. Oszczędzali siły. Usłyszeli grzechot dolatujący od strony zewnętrznych bram. Ktoś się zbliżał. Ciężkie stąpanie wielu stóp. Część więźniów uniosła głowy, zaskoczona. W górze nie dało się słyszeć zgiełku ani krzyków żołnierzy podekscytowanych krwawą rozrywką. Mimo to ktoś otwierał bramy więzienia. Zagadka. Czekali w nadziei, że jej rozwiązanie nie będzie kosztować ich życia. Że przetrwają kolejny dzień. Strażnicy przyszli całą grupą, jakby chcieli dodać sobie otuchy. Popędzali i popychali jeden drugiego ciasnym korytarzem, w stronę ostatniej zardzewiałej celi. Kilku było uzbrojonych w pistolety, a jeden ściskał w dłoni trzeszczący, strzelający iskrami paralizator - narzędzie tresera, choć mężczyźnie brakowało jego finezji i umiejętności. Ciągnął się za nimi odór przerażenia. Klucznik zajrzał do celi przez kraty.

Mroczna, duszna klitka, taka jak wszystkie pozostałe, wymoszczona słomą i zapleśniała. Lecz w odległym kącie leżało coś jeszcze - potężna, rozlazła masa cienia. - Wstawaj, psiryju - rzucił klucznik. - Jesteś potrzebny. Góra cienia nie kwapiła się jednak do odpowiedzi. - Wstawaj! Wciąż cisza. W celi obok ktoś zaniósł się mokrym, ciężkim od gruźlicy kaszlem. - Zdechł, nareszcie. W końcu musiał - wymamrotał jeden ze strażników. - Nie. Te ścierwa nigdy nie zdychają. - Klucznik wyciągnął pałkę i zastukał nią o żelazne pręty. - Wstawaj po dobroci albo pożałujesz. Potraktujemy cię prądem. Ciekawe, jak to ci się spodoba. Nie wydawało się, żeby postać w kącie cokolwiek słyszała. Żadnych oznak życia. Strażnicy czekali. Mijały minuty. Długie, coraz dłuższe minuty. W końcu jeden z nich powiedział: - Nie oddycha. Nic a nic. - Trafił go szlag - zgodził się inny. - Pantery załatwiły sprawę. - Trochę to trwało. - Straciłem przez to ścierwo sto czerwonych chińczyków. Jak pułkownik powiedział, że go wystawią przeciwko sześciu bagiennym panterom... Mężczyzna pokręcił zrezygnowany głową. - A mogłem przytulić łatwą kasę. - Chyba nigdy nie widziałeś, jak te potwory walczą na północy, przy granicy. - Gdybym widział, postawiłbym na psiryja. Wszyscy wpatrywali się w martwą górę ciała. - Teraz to już naprawdę tylko ścierwo dla robaków - stwierdził pierwszy strażnik. - Pułkownik nie będzie zadowolony. Dajcie mi klucze. - Nie - wychrypiał klucznik. - Ja nie wierzę. Te psy to diabelski pomiot. Znak nadchodzącego oczyszczenia. Święty Olmos to przewidział, zginą dopiero w

ostatniej powodzi. - Po prostu oddaj mi klucze, staruszku. - Nie zbliżaj się do niego. Strażnik zgromił klucznika pogardliwym wzrokiem. - To żaden demon, tylko mięso i kości - takie samo jak my, nawet jeśli ulepszone. Posiekasz go, zastrzelisz, to zdechnie. Nie jest ani trochę bardziej nieśmiertelny od smarków, które walczą dla Armii Boga. Ściągnijcie tu Żniwiarzy i zapytajcie, czy chcą jego organy. W najgorszym 16 razie sprzedamy krew. Ulepszeni mają czystą krew. Mężczyzna wsadził klucz do zamka. Wzmocniona stal zapiszczała, gdy odsuwał kratę zaprojektowaną specjalnie dla uwięzionego za nią potwora. Następnie zajął się drugim zestawem zamków w oryginalnych drzwiach z zardzewiałych prętów, które poskromiłyby wysiłki każdego człowieka, ale nie tego przerażającego wytworu nauki i wojny. Drzwi zaszurały, przesuwając się po posadzce. Strażnik spojrzał na ciało. Wbrew sobie poczuł, jak przechodzą go ciarki. Nawet martwa, istota ta wzbudzała dojmujący strach. Widział na własne oczy, jak jej potężne pięści zamieniają ludzką czaszkę w miazgę krwi i fragmentów kości; widział, jak wybija się w powietrze i przeskakuje dwadzieścia stóp, by zatopić kły w szyi pantery. Po śmierci skuliła się w sobie, wciąż jednak była wielka; za życia była olbrzymia i górowała nad wszystkimi, lecz to nie rozmiary czyniły ją tak zabójczą. To krew wielu drapieżników wtłoczona w jej żyły, koktajl DNA zabójców: tygrysa, psa, hieny - i Losy wiedzą, czego jeszcze. Istota doskonała, zaprojektowana od podstaw, by polować, walczyć i zabijać. Choć poruszała się jak człowiek, gdy obnażała zęby, ukazywała kły tygrysa. Gdy nasłuchiwała, robiła to niczym szakal, a gdy węszyła, zapachy przesiewał nos psa myśliwskiego. Żołnierze wystarczająco wiele razy widzieli, jak walczyła na ringu, i woleliby stawić czoło dziesiątce mężczyzn z maczetami niż

tej chodzącej masakrze. Strażnik długą chwilę stał nad ciałem, nie odrywając od niego wzroku. Żadnych oznak życia, choćby pojedynczego oddechu. Tam, gdzie do niedawna drzemała siła, witalność i zabójcza skuteczność, teraz zostało już tylko mięso dla Żniwiarzy. Potwór wyzionął ducha. Strażnik uklęknął i przeciągnął dłonią po jego krótkiej sierści. - Szkoda, byłeś żyłą złota. Chętnie zobaczyłbym, jak bijesz się z wilkojotem, którego już dla ciebie szykowaliśmy. Byłaby niezła walka. W ciemnościach rozbłysło złote oko lśniące wrogością. - W istocie, wielka szkoda - warknął potwór. - Wyłazić! - krzyknął klucznik, ale było już za późno. Cień w jednej chwili poderwał się do skoku. Strażnik uderzył o ścianę i padł na podłogę bezwładnie jak worek błota. - Zamknijcie bramę! Gdy zatrzaśnięto kraty, rozległ się ryk. Klucznik próbował zamknąć celę, ale odskoczył, widząc, jak potwór z obnażonymi kłami rzuca się na pręty. Żelazo wygięło się od siły uderzenia. Strażnicy wyszarpywali zza pasków elektryczne ościenie. W powietrze strzelały fontanny błękitnych iskier, gdy uderzali w potwora i pręty, próbując odgonić kreaturę od klucznika, który desperacko usiłował zabezpieczyć drugą, wzmocnioną kratę. Sięgali drżącymi rękami po pistolety - wystarczyło jedno warknięcie bestii, by zaprawieni w swym fachu mordercy przemienili się w bandę bełkoczących tchórzy. Potwór po raz drugi uderzył w pręty, a zardzewiałe żelazo zatrzeszczało i wygięło się mocniej. - Nie wytrzyma! Spieprzamy! Klucznik trwał jednak uparcie przy kracie i gmerał przy zamkach wzmocnionej klatki.

- Już prawie mam! Nagle potwór wyrwał jeden z prętów z podstawy i zamachnął się nim przez otwór. Żelazo trafiło klucznika w czaszkę. Mężczyzna runął na ziemię, a pozostali strażnicy rzucili się korytarzem do ucieczki, wołając o pomoc. Potwór metodycznie wyrywał kolejne pręty. Więźniowie w innych celach krzyczeli i błagali o litość. Ich płacz odbijał się echem od ścian więzienia niczym świergot zniewolonych ptaków. Pierwszy rząd prętów ustąpił, otwierając potworowi drogę do drugiego. Sprawdził kratę. Zamknięta. Warknął i przysiadł, by przecisnąć wielką pięść między prętami, po czym wyciągnął rękę w kierunku stopy klucznika. Przyciągnął mężczyznę do siebie. Chwilę później trzymał klucz w ręce i wkładał go do zamka. Przekręcił go, 21 a mechanizm kliknął. Krata odsunęła się na bok. Uzbrojony w żelazny pręt z własnej celi, potwór o imieniu Tool pokuśtykał przez blok więzienny do schodów i wspiął się w stronę światła. 2 Tool przemierzał długie mile. Został do tego stworzony i nawet ranny poruszał się z prędkością, która człowiekowi odebrałaby cały zapas sił w ciągu kilku minut. Brodził w kanałach zarośniętych algami, chwiejnym krokiem pokonywał pola fasoli i nawodnione pola ryżowe. Mijał farmerów w szerokich kapeluszach, którzy odrywali się od katorżniczej pracy i w przerażeniu rzucali się do ucieczki. Krążył i kluczył po własnych śladach przez ruiny zbombardowanych zabudowań, by zmylić trop, i chociaż oddalał się od Zatopionych Miast, żołnierze cały czas deptali mu po piętach. Z początku sądził, że pogoń da za wygraną. Pułkownik Glenn Stern i jego patriotyczna armia mieli wystarczająco wielu wrogów, by znaleźć sobie ciekawsze zajęcie.

W Zatopionych Miastach wprost roiło się od zwaśnionych ugrupowań, które wiecznie skakały sobie do gardeł. Jeden zbiegły ulepszony mógł nie być wart uwagi pułkownika. Kiedy jednak dogoniły go pantery, Tool zrozumiał, że pułkownik nie pozwoli swojej utytułowanej maszynie do zabijania wymknąć się tak łatwo. Ból rozdzierał jego ciało, ale Tool starał się go ignorować. Co z tego, że wyrwał rękę ze stawu, gdy rzucił się wściekle na kraty? Co z tego, że tropiące go pantery zostawiły na jego plecach głębokie, krwawe bruzdy? Co z tego, że widział tylko na jedno oko? Wciąż mógł się poruszać i był wolny, a przecież uczono go, jak znosić ból. Cierpienie nie budziło w nim strachu. Jeśli nawet nie było jego przyjacielem, to należało do rodziny; dorastał z nim, ucząc się je szanować, lecz nigdy mu nie ulegać. Ból stanowił jedynie sygnał, których członków wciąż może używać do rozszarpywania wrogów, jak daleko uniosą go nogi i jakie ma szanse w kolejnej potyczce. Za nim ujadały mastify. Podchwyciły trop. Tool warknął poirytowany i nieświadomie obnażył zęby, gdy usłyszał w wyciu psich kuzynów żądzę krwi. Psy były doskonałymi zabójcami, zupełnie tak jak on. Ponawiały bezmyślnie ataki, póki przeciwnik nie rozgniótł ich pod swą podeszwą. Zdychały szczęśliwe, że spełniły wolę panów. Psia natura Toola, wpleciona w geny zgodnie z naukowym wzorcem, znała ich czworonożne potrzeby. Wiedział, że nie spoczną, póki nie wydadzą z siebie ostatniego tchnienia. Albo one, albo on. Nie miał do nich żalu. On też był kiedyś wierny i posłuszny. Dotarł do gęstwiny nowej dżungli i zagłębił się w cienie, rozrywając splątane pnącza. Przedzierał się przez roślinność z gracją słonia, każdy jego krok rodził trzask i łomot. Zdawał sobie sprawę, że zostawia za sobą wyraźny trop, który odczytają nawet głupi ludzie, ale nie miał innego wyjścia, jeśli nie chciał się

zatrzymywać. Najedzony, z całkowicie sprawnymi kończynami, mógłby dniami i nocami wodzić za nos te żałosne psy i ich panów, od czasu do czasu zawracając i eliminując w dżungli jednego po drugim. Zamieniłby tych ludzi i ich zwierzęta w przerażone plemię skupione wokół płomieni samotnego ogniska. W obecnej sytuacji wątpił jednak, czy udałoby mu się pozbyć więcej niż kilku. Co gorsza, po ostatniej zasadzce, którą na nich zastawił, poznali się na jego metodach. Już rozumieli - teraz - jak łatwo pękają ich kości. Zatrzymał się zdyszany, z wywieszonym językiem. Jego pierś unosiła się i opadała ciężko. Wciągnął w nozdrza wilgotne powietrze. Słona bryza. Morze. Gdzieś na północy znajdowała się zatoka. Gdyby zdołał dotrzeć do morza, być może wymknąłby się pogoni, zanurkował w oceanie i zjednoczył z morskim światem. Potrafił pływać. Wiedział, że nie obejdzie się bez bólu, ale dałby radę. Odwrócił się na północny wschód, pchany wyłącznie siłą woli. Za nim pędziły psy. Tool prawie się roześmiał. To były dobre psy i właśnie dlatego wiele z nich musiało zginąć. Za to on był bardzo, bardzo złym psem. Jego właściciele często to powtarzali, kiedy go bili, szkolili i kształtowali jego wolę na podobieństwo własnej. Zrobili z niego mordercę, by następnie uczynić go 27 trybem zabójczej maszyny, którą stanowiła jego sfora. Pluton egzekucyjny. Przez jakiś czas był dobrym, posłusznym psem. Pluton. Sfora. Kompania. Batalion. Tool przypomniał sobie Czerwony Sztandar generała Caroi, powiewający na wietrze ponad obozem w Delcie Kalkuty, kiedy uderzyła na nich Tygrysia Straż. Zły pies. Tool zachowywał się jak zły pies, bo wciąż żył - a powinien był zginąć na

grząskich, błotnych równinach pod Kalkutą, gdzie wody Gangesu spotykały się z ciepłym bezmiarem Oceanu Indyjskiego, gdzie krew i ciała unosiły się na słonych falach równie czerwonych co flaga generała Caroi. Powinien był zginąć w wojnach o obce wybrzeża, i to jakieś tysiąc razy. A mimo to zawsze wychodził z potyczek cało, by dalej walczyć. Przystanął, sapiąc ciężko, i rozejrzał się po leśnej gęstwinie. Motyle mieniące się barwami tęczy przefruwały przez snopy czerwieniejącego wieczornego światła. Wraz z nadejściem zmierzchu leśny okap stawał się coraz ciemniejszy, szmaragdowe liście przybierały brudną barwę. Czarne tropiki - tak niektórzy zwali to miejsce, właśnie z powodu zimowych ciemności; duszne, upalne, wilgotne otoczenie, gdzie pytony, pantery i wilkojoty grasowały nieskrępowane. Niewybredni zabójcy. Toola irytowała świadomość, że tym razem to on był zwierzyną, w dodatku z każdą chwilą coraz słabszą. Strażnicy głodzili go od tygodni, a z nieleczonych ran sączyła się ropa. Tylko dzięki sprawnemu systemowi immunologicznemu trzymał się jeszcze na nogach. Każda inna istota już dawno uległaby superbakterii toczącej rany i krążącej w żyłach, lecz nawet jego czas powoli dobiegał końca. Gdyby był dobrym psem, gdyby był psem należącym do kogoś i wiernym, jego właś-ciciele opatrzyliby go i wyleczyli. Generał Caroa wiele by zrobił, żeby chronić wojenną inwestycję, i zapewniłby mu każdy rodzaj opieki, by Tool na powrót mógł się stać apoteozą rzezi. Dobre psy miały panów, a panowie trzymali dobre psy przy boku. Z tyłu znów zawyła pogoń. Bliżej. Tool parł naprzód. Liczył każdy krok, dopóki się nie przewrócił. Wiedział, że już nie ucieknie. Mimo to wstał, po raz ostatni. Jeszcze tylko jedna bitwa. Przynajmniej będzie mógł powiedzieć, że walczył. Gdy spotka się ze swymi braćmi i siostrami po drugiej stronie, powie im, że nie złożył broni. Być może zdradził wszystko, do czego został wyhodowany, ale

nigdy się nie ugiął... Nagle roztoczyły się przed nim słone bagna. Wszedł do wody. Wielkie węże czmychały, ślizgając się brzuchami po zmarszczkach na powierzchni; pytony i mokasyny błotne, które zrozumiały, że nie chcą wchodzić w drogę komuś takiemu jak on, odpływały w pośpiechu. Tool zrobił kolejny krok i natrafił stopą na niespodziewaną, nęcącą głębinę. Bagno było głębokie na wiele metrów. Miła niespodzianka. Ta okolica kryła wypełnione wodą leje zapadliskowe. Westchnąwszy z ulgą, Tool zanurzył się w bagnie. Otoczyły go bąbelki powietrza. W dół. Płatki jego nozdrzy odcięły dopływ powietrza, a tęczówkę zdrowego oka zasnuła przezroczysta powłoczka, by chronić wzrok, gdy nurkował w głębiny, wśród raków i korzeni namorzyńca. Niech teraz spróbują mnie upolować. W górze zbliżał się łomot żołnierzy. Głosy dorosłych mężczyzn i innych, młodszych. Niektórzy byli tak mali, że Tool bez trudu 31 mógłby zjadać jednego dziennie. Wszyscy dzierżyli jednak broń, wszyscy ekscytowali się polowaniem. Krzyczeli i nawoływali, a ich głosy, splecione ze szczekaniem i tumultem psów, dolatywały przefiltrowane przez wodę do uszu Toola. Plusk na płyciznach; płynące psy, łapy młócące wodę. Zwierzęta ujadały zdezorientowane, próbując podchwycić trop. Tool widział je tam, widział ich wściekle pracujące kończyny. Mógłby podpłynąć i wciągać je pod wodę jednego po drugim... Stłumił instynkt łowcy. - Do diabła, gdzie on się podział? - Ciii! Słyszycie coś? - Clay, powiedz tym kundlom, żeby zamknęły mordy!

Zapadła cisza - choć tylko taka, na jaką stać było żałosnych ludzi i sforę psów. Nawet przez wodę Tool słyszał ich próby bezdźwięcznego oddychania. Mimo to na swój dziecinny sposób starali się polować. - Zgubiliśmy trop - wymamrotał jeden z nich, stąpając cicho po trawie. Przekażcie porucznikowi, że nie mamy tropu. Tool mógł sobie wyobrazić, jak stoją na skraju bagien i wpatrują się w czarne wody. Nasłuchują pulsu i drapania owadów, odległego ryku dzikiej pantery. Byli łowcami, lecz teraz, gdy zapadała noc, a bagna stawały się coraz ciemniejsze, coraz gorętsze i coraz bliższe, przejmowali rolę zwierzyny. Po raz drugi zdusił w sobie chęć polowania. Musiał myśleć jak potencjalna ofiara i wykorzystać każdy ich błąd. Spowolniwszy puls i ruchy masywnego ciała, aby zminimalizować zapotrzebowanie na tlen, mógł leżeć pod wodą nawet dwadzieścia minut. Gdyby całkowicie wyeliminował wysiłek, wytrzymałby dłużej, ale te dwadzieścia minut było pewne jak to, że nie zmęczy go pięciomilowy bieg stromymi zboczami Tybetu ani trzydniowa wędrówka po piaskach Sahary. Odliczał powoli. Psy krążyły w wodzie, wymachując łapami, a żołnierze zastanawiali się, co robić. - Myślicie, że znowu zawrócił? - Możliwe. Cwana z niego bestia. Niech Ocho zabierze swój oddział... - Ocho jest cały poharatany. - No to Van i Soa! Wracajcie ścieżką. I rozdzielcie się. - W ciemnościach? - Kwestionujesz moje rozkazy, Gutty? - Niech to szlag, gdzie się podział porucznik? Szmery i bulgot bagien dolatywały do nastrojonych uszu Toola. Pozwolił, by rozciągnęły się jak wachlarze obejmujące wodę. Nasłuchiwał.

Szelest małego szczupaka, dreptanie raków; stłumiony niczym w macicy plusk i szum słonej wody, która mieszała się z bratnimi wodami wybrzeża. Mokradła i spienione fale uderzały o siebie, by razem wspinać się na jeszcze wyższe poziomy. - Będzie szedł w stronę oceanu - stwierdził jeden z żołnierzy. - Powinniśmy wystawić jeden oddział po północnej stronie. - O nie, ukryje się tutaj, na bagnach. Nigdzie się stąd nie ruszy. Tu jest bezpiecznie. - Może dopadnie go jakiś wilkojot. - Mało prawdopodobne. Sam widziałeś, co zrobił z tymi panterami. - Ale tu jest dużo więcej wilkojotów. W głębinach poruszyło się coś ciemnego i głodnego. Tool wzdrygnął się, po czym zamarł. Przez wodę niczym cień śmierci sunął wielki, milczący potwór. Tool zdławił warknięcie, kiedy bestia przemknęła tuż obok. Robił wszystko, co w jego mocy, by utrzymać powolny rytm serca i oszczędzać cenny tlen. Minęły go długie metry zrogowaciałej skóry, wspaniały król pośród gadów, zwierzę większe od najpotężniejszych waranów z Komodo żyjących na równiku; olbrzymi i przerażający aligator bez wysiłku poruszający ogonem i nogami, które z drapieżną gracją nadawały mu pęd w ciemniejących wodach. Krążył, przyciągnięty przez rozgorączkowane zwierzęta i ich bezmyślną szamotaninę. Pierwszy z psów zszedł pod wodę, zanim z jego gardła wyrwał się skowyt, drugi dołączył do niego równie szybko. Krew zmieszała się z wodą. Żołnierze podnieśli krzyk, błysnęły strzały. Broń automatyczna - śrutówki. Cień przerażenia przemknął przez ich twarze, kiedy dziurawili wodę pociskami. - Załatwcie go! Załatwcie! Uderzenie. W ramieniu Toola eksplodował ostry ból. Zadrżał, przeklinając swojego pecha, ale pozostał w miejscu. Nie pierwszy raz go postrzelono, a to na

pewno nie była najgorsza rana. Śrut utknął w mięsie, Tool wiedział, że przeżyje. - To nie psiryj, to aligator! - Żołnierze oddali w trzęsawisko kolejną serię wś-ciekłych strzałów. Przywoływali psy gwizdami. - Do nogi! Smugi krwi unosiły się z ramienia Toola. Przycisnął pięść do rany, żeby powstrzymać krwotok. Na szczęście woda była już wystarczająco czerwona, by jego przeciwnicy nie wzięli krwi za wskazówkę, ale zaczynał śmierdzieć słabością zranionej zwierzyny. Żołnierze wciąż stali na krawędzi bajora. Strzelali do wszystkiego, co się rusza, i przeklinali wielkiego drapieżnika. Aligator krążył w wodzie i dojadał resztki psów, nic sobie nie robiąc z górujących nad nim bezsilnych ludzi. Tool przypatrywał się zwierzęciu jak kolejnej zmiennej w równaniu przetrwania. Nie czuł z tą bestią żadnych braterskich więzi. Jeśli nawet w jego żyłach płynęła domieszka krwi gada, to ten pierwiastek jego istoty ukryto głęboko w helisie DNA. W tym potworze widział tylko wroga. Tymczasem w górze wreszcie cichły głosy żołnierzy, którzy ruszyli na łowy w inne zakątki bagien. Uwięziony w mrocznych głębinach, Tool obserwował aligatora. Wiedział, że gdy tylko się poruszy, bestia natychmiast go wyczuje. Na domiar złego jego pierś zaczynała drżeć, domagając się powietrza. Zacisnął zęby. Czekał w nadziei, że aligator odpłynie. Zamiast tego nasycony gad opadł na dno zbiornika. Tool podejrzewał, że zdąży wydostać się z wody na czas, jeśli się pospieszy, ale szybkość odgrywała kluczową rolę. Zdawał sobie sprawę, że powietrza wystarczy mu już tylko na dwieście uderzeń serca - później będzie zbyt słaby, by walczyć. Krew dudniła mu w uszach, odliczała sekundy do śmierci. Owszem, mógł zwolnić pracę serca, ale nie mógł jej zatrzymać. Uniósł rękę i złapał za korzeń namorzyńca, żeby się podciągnąć. Aligator zakręcił się gwałtownie. Tool miał już wyskoczyć ponad wodę,

wiedział jednak, że jeśli teraz pojawi się na powierzchni, będzie łatwym celem. Aligator zerwał się w jego stronę, rozdziawiwszy najeżoną zębami nienasyconą paszczę. Tool pomógł sobie korzeniami namorzyńca, by zrobić unik. Szczęki trzasnęły, ale chybiły. Potężny gad obrócił się, jego ogon cisnął półczłowiekiem o korzenie. Oko zaszło Toolowi krwią. Aligator znów zaszarżował, a Tool sięgnął po broń. Szarpnął jeden z korzeni, ale drewno pękło i w ręce pozostał mu tylko krótki kikut. Paszcza aligatora rozwarła się, głęboka jak otchłań zapomnienia. Tool dopadł potwora, uzbrojony w wystrzępiony kawałek drewna. Ze stłumionym rykiem wepchnął pięść prosto w gardziel bestii. Jej szczęki zatrzasnęły się, zęby zmiażdżyły ramię półczłowieka, rozszarpały ciało. Ból uderzył jak piorun. Potwór zanurkował, ciągnąc Toola za sobą. Wiedział instynktownie, że wystarczy pozbawić go dostępu do powietrza. Został stworzony do tej walki; przez dziesiątki lat swego życia zawsze wychodził z niej zwycięsko. Zamierzał utopić przeciwnika, tak jak wiele razy topił nieświadome zwierzęta, by potem najeść się do syta. Tool walczył. Podważał paszczę aligatora, ale nawet jego nadludzka siła nie mogła się równać z ugryzieniem bestii. Szczęka trzymała jak imadło. Aligator znów się przekręcił. Uderzył Toolem w błoto i przyparł go ciałem do podłoża. Toola ogarnęło przerażenie. Tonął. Z trudem tłumił odruch, by wciągnąć w płuca powietrze. Jeszcze raz spróbował podważyć paszczę gada. Nie brał pod uwagę kapitulacji, choć wiedział, że jego wysiłki są daremne. Ten gad nie jest dla ciebie przeciwnikiem. To tylko zwierzę. Jesteś od niego lepszy. Przez głowę przemknęła mu zbłąkana, absurdalna myśl i niewielkie po-cieszenie - zostanie pozbawiony życia przez zwierzę z mózgiem wielkości orzeszka. Wyszczerzył zęby w grymasie pogardy, kiedy aligator przeciągał go przez

wodorosty i błoto. Nie traktuj tej głupiej bestii jak przeciwnika. Tool nie był brutalną istotą zdolną myśleć wyłącznie w dwóch kategoriach: walki i ucieczki. Był czymś znacznie więcej. Nie przetrwałby tak długo, gdyby rozumował jak zwierzę. Zagrażali mu tylko dwaj wrogowie: panika i bezmyślność. Jak zawsze. Nie kule, nie zęby, nie maczety i nie pazury. Nie bomby, nie bicze i nie drut kolczasty. I nie ten głupi gad. Panika i bezmyślność. Nie miał najmniejszych szans na uwolnienie ręki ze szczęk aligatora - idealnej pułapki, która wyewoluowała w taki sposób, by chwytać i nigdy nie puszczać. Nikt nie był w stanie wyrwać się z paszczy tego gada, nawet ktoś tak silny jak Tool. Po co więc dłużej próbować? Zamiast tego otoczył drugą ręką łeb aligatora i zacisnął niczym wnyki. Potężny chwyt wbił zęby gada głębiej w jego ramię. Jeszcze więcej krwi zasnuło wodę. Być może w mrocznych zakamarkach swojego umysłu aligator z zadowoleniem przyjął fakt, że jego zęby mocniej złapały ofiarę. Tool odzyskał jednak swobodę ruchów ręki, która tkwiła w paszczy, i znów mógł nią pracować - nie na zewnątrz, a w środku. Odwrócił pęknięty fragment korzenia namorzyńca i zaczął metodycznie wbijać go w podniebienie potwora. Wdzierał się w ciało raz za razem, coraz mocniej. Czując w środku szarpanie, aligator zrozumiał, że coś jest nie w porządku, i próbował otworzyć paszczę, ale Tool, zamiast go puścić, zacieśnił chwyt. Nie uciekaj, pomyślał. Teraz mam cię dokładnie tam gdzie trzeba. Smugi krwi sączyły się z ramienia półczłowieka, ale wzmocniła go wściekłość walki. Zdobył przewagę. Mimo że Toolowi kończyło się powietrze i czas, pradawny gad był już martwy. W ugryzieniach aligatora drzemała zabójcza moc, lecz nawet ten drapieżnik miał słabe strony - w mięśniach brakowało mu siły, by z łatwością otwierać paszczę. Choć korzeń starł się na pył, Tool nie ustawał w swych wysiłkach i wdzierał się

głębiej pazurami. Aligator wierzgnął dziko, by się uwolnić. Długie lata łatwych zdobyczy nie przygotowały go na potyczkę z istotą taką jak Tool - z czymś jeszcze bardziej pierwotnym i przerażającym niż on sam. Szarpał się i wykręcał, próbując strząsnąć półczłowieka z grzbietu, tak jak pies próbowałby strząsnąć szczura. Tool widział przed okiem gwiazdy, ale nie dawał za wygraną i rozszarpywał ciało. Skończyło mu się powietrze. Natrafił pięścią na kość. Ostatnim wysiłkiem woli rozerwał pazurami czaszkę i wbił się w mózg bestii. Zadrżała; ulatywało z niej życie. Czy zrozumiała, że od początku była skazana na porażkę? Że umierała, bo natura nie przygotowała jej do walki z półczłowiekiem? Tool zgniótł mózg ofiary na miazgę. Potężny gad wyzionął ducha, pokonany przez potwora, który nigdy nie powinien był się narodzić, przez perfekcyjnego zabójcę z piekła rodem, stworzonego w laboratorium i wyszkolonego na polach tysięcy bitew. Pazury Toola wyskrobały resztki mózgu z czaszki pradawnego gada. Aligator zesztywniał, a Toola zalał przypływ pierwotnej dumy, kiedy jego przeciwnik poddał się śmierci. Pociemniało mu przed okiem, więc sam dał za wygraną. Zwyciężył. Nawet gdy umierał, był zwycięzcą. 3 - Wystarczy, Mahlia. - Doktor Mahfouz wyprostował się z westchnieniem. Zrobiliśmy już wszystko, co w naszej mocy. Pozwól jej odejść. Mahlia odchyliła się i starła z warg ostatnią ślinę Tani, przestając oddychać za dziewczynę, która już dawno przestała oddychać za siebie. Leżała przed nią nieruchomo młoda kobieta o niebieskich oczach wpatrzonych martwo w bambusowy sufit dziupli.

Wszędzie była krew: na doktorze i Mahlii, na Tani, na podłodze, na starym panu Salvatore. Dziesięć dużych szklanek, jak uczył ją doktor Mahfouz - właśnie tyle krwi wypełnia istotę ludzką. I właśnie tyle na pierwszy rzut oka wyciekło z pacjentki. Jasnej, czerwonej cieczy bogatej w tlen. Nie była niebieska jak łożysko, ale czerwona. Jak rubiny. Co za bałagan. Dziupla śmierdziała spalonym olejem warzywnym z lampy, zmieszanym z ostrą żelazistą wonią krwi i wstrętnym kwaśnym odorem ludzkiej desperacji. Śmierdziała bólem. Promienie słońca przeciskały się przez szpary w bambusowych ścianach niczym stopione ostrza dnia. Doktor Mahfouz zapytał wcześniej, czy Tani i pan Salvatore nie woleliby przyjąć porodu na zewnątrz, gdzie było chłodniej i gdzie mieli więcej światła i powietrza, ale panu Salvatore, tradycjonaliście, zależało na prywatności córki - nawet jeśli prywatność stanowiła ostatnią cnotę, o jaką dziewczyna dbała za życia. Teraz zaś wydawało się, że spowiła ich wszystkich woń śmierci. W kącie dziupli, pod stertą poplamionych koców, leżał cicho morderca Tani. Po porodzie noworodek ssał przez chwilę pierś matki, a Mahlia była zaskoczona radoś-cią, jaką sprawił jej fakt, że drobne, pomarszczone dziecko urodziło się zdrowe i że sam zabieg trwał krócej, niż z początku przewidywała. Wtedy jednak Tani przewróciła konwulsyjnie oczami. - Mahlia, chodź tu, proszę - przyzwał ją doktor Mahfouz. Mahlia poznała po jego tonie, że stara się nie straszyć pacjentki, ale coś było bardzo nie w porządku. Podeszła do doktora, który klęczał między nogami dziewczyny, i ujrzała krew z każdą chwilą coraz więcej krwi, całe ręce doktora we krwi. Najpierw kazał Mahlii uciskać brzuch pacjentki, a potem zdecydował, że muszą ją pokroić. Nie miał jednak żadnych proszków, żeby pozbawić Tani przytomności i ułatwić operację, nie miał niczego oprócz kilku ostatnich kropel heroiny z czarnego

rynku. Kiedy wyciągnął skalpel, Tani, dysząc ciężko, zapytała, co się dzieje, a doktor odparł: - Kochanie, spróbuj się przez chwilę nie ruszać. Oczywiście Tani spanikowała, więc doktor Mahfouz posłał po jej ojca. Pan Salvatore wspiął się po drabinie do dziupli i na widok krwi krzykiem zażądał wyjaśnień, czym oczywiście nastraszył dziewczynę jeszcze bardziej. Doktor poinstruował go, by stanął za głową córki i trzymał ją mocno za ramiona, podczas gdy on usiądzie jej na nogach. Poprosił Mahlię, żeby mu pomogła, mimo że dziewczyna miała tylko kikut prawej ręki i szczęśliwą lewą - choć w chwilach, kiedy potrzebowała do pracy obydwu, ta lewa wcale nie wydawała się taka szczęśliwa. Doktor wziął się do pracy przy migotliwym blasku świec i pojedynczej lampki na olej roślinny. Mahlia pochyliła się nisko, żeby prowadzić skalpel staruszka własnymi oczami. Jej wskazówki pomagały mu wykonać cięcie Pfannenstiela na podbrzuszu Tani - musiała nauczyć się go z podręczników do medycyny, bo doktor nie widział już zbyt dobrze. Sprawną ręką podawała mu narzędzia chirurgiczne najszybciej, jak umiała, a on wkładał je do brzucha Tani i szukał źródła krwawienia. Zanim jednak zdążył je znaleźć, Tani przestała się rzucać. Odeszła z brzuchem otwartym jak u patroszonej świni. Stary Salvatore trzymał ją za rękę, a krew była dosłownie wszędzie. - Wystarczy, Mahlia - powiedział doktor Mahfouz, a Mahlia wyprostowała się, rezygnując z prób przywrócenia dziewczyny do życia za pomocą metody ustausta. Salvatore wpatrywał się w nich z oskarżeniem w oczach. - Zabiliście ją. - Nikt nikogo nie zabił - odparł doktor. - Poród nigdy nie jest pewny. - Ona. Ona zabiła. - Salvatore wskazał na Mahlię. - Dlaczego pozwoliłeś jej zbliżyć się do mojej córeczki?

Słysząc oskarżenia mężczyzny, Mahlia schowała w sprawnej dłoni zakrwawiony skalpel. Nic nie dała po sobie poznać, kiedy odwracała się w stronę pana Salvatore, ale była przygotowana. Niech no tylko podniesie na nią rękę. - Mahlia. - Tym razem w głosie doktora pobrzmiewało ostrzeżenie. On jeden zawsze wiedział, jakie myśli chodzą jej po głowie, lecz mimo to Mahlia nie odłożyła narzędzia. Przezorny zawsze ubezpieczony. - Wyrzutki takie jak ta dziewczyna przynoszą pecha, ściągają na siebie wzrok Oka Losów - zagrzmiał Salvatore. - Trzeba było ją przegonić, kiedy mieliśmy okazję. - Panie Salvatore, błagam. - Doktor Mahfouz starał się uspokoić mężczyznę, Mahlia nie sądziła jednak, by przyniosło to jakikolwiek rezultat. Córka tego człowieka leżała na stole martwa, z otwartym brzuchem, a obok stała Mahlia idealny kozioł ofiarny. - Pech i śmierć - mruknął pan Salvatore. - Głupi byłeś, doktorze, że przyjąłeś do siebie tę dziewuchę. - Błagam, panie Salvatore, nawet święty Olmos nakazuje miłosierdzie. - Ona zabija. Wszędzie, gdzie idzie, ciągnie się za nią szlak krwi i śmierci. - Przesadza pan. - Ściągnęła wzrok Oka Losów na kozy Alejandra. - Nawet ich nie dotknęłam - zaczęła bronić się Mahlia. - Dopadł je wilkojot, wszyscy o tym wiedzą. Ja ich nawet nie tknęłam. - Alejandro widział, jak na nie patrzyłaś. - Patrzę też na pana - odparła. - Czy to znaczy, że pan też jest martwy? - Mahlia! Wzdrygnęła się na dźwięk zdumionego głosu doktora. - Nic nie zrobiłam pańskiej córce. Ani kozom. - Spojrzała na pogrążonego w żałobie ojca. - Przykro mi, że do tego doszło. Nikomu nie życzę takiego losu. Zaczęła zbierać poplamione narzędzia chirurgiczne, a doktor zajął się

uspokajaniem pana Salvatore. Był w tym dobry. Wiedział, jak rozmawiać z ludźmi. W ciągu całego swojego życia Mahlia nie poznała nikogo, kto potrafiłby równie skutecznie zamknąć człowiekowi usta i przekonać go, by usiadł, posłuchał i rozsądnie porozmawiał. Doktor Mahfouz nawet podczas kłótni nie tracił opanowania ani delikatności, chociaż wielu na jego miejscu pękłoby i zamieniło słowa na krzyki. Wyciągał z ludzi to, co najlepsze. Gdyby nie jego wstawiennictwo, już dawno przepędziliby ją z Banyan Town. Może pozwoliliby zostać Mouse’owi, mimo że był takim samym ścierwem wojny jak ona, ale jej, wyrzutkowi? W życiu - nie bez doktora i jego magicznych słów w rodzaju „miłosierdzie”, „dobroć” czy „współczucie”. Doktor Mahfouz lubił powtarzać, że każdy chce być dobry - po prostu niektórzy potrzebują przewodnika, który wskaże im drogę. Właśnie tak twierdził, gdy po raz pierwszy przyjął do siebie Mahlię i Mouse’a; powiedział to nawet wtedy, kiedy posypywał krwawy kikut jej ręki sulfonamidem, jakby nie miał pojęcia, co się dzieje dosłownie tuż pod jego nosem. Zatopione Miasta po raz kolejny rozszarpywały się na strzępy, a mimo to ten człowiek uparcie twierdził, że ludzie pragną być dobrzy i uprzejmi. Mahlia i Mouse spojrzeli po sobie, ale nie odezwali się choćby słowem. Skoro doktor Mahfouz naprawdę był aż tak szalony, żeby pozwolić im zostać, to mógł sobie pleść, co mu ślina na język przyniesie. A teraz podniósł dziecko Tani i złożył je na rękach cierpiącego dziadka. - I co ja mam z tym zrobić? - zapytał Salvatore. - Przecież nie jestem kobietą. Jak ja to wykarmię? - Nie to, tylko jego. To chłopiec - odpowiedział doktor. - Niech mu pan nada imię. Niech pan nada wnukowi imię. A z całą resztą jakoś sobie poradzimy. Nie jest pan sam. Nikt nie jest.

- Łatwo powiedzieć. - Salvatore znów przeniósł wzrok na Mahlię. - Gdyby ona miała obie ręce, uratowalibyście moją córkę. - Nikt ani nic nie mogło uratować Tani. Choć chcemy myśleć inaczej, prawda jest taka, że czasem okazujemy się bezsilni. - Myślałem, że zna się pan na medycynie rozjemców. - Wiedza i niezbędne narzędzia to dwie zupełnie różne rzeczy. Raczej nie nazwałbym tej klitki szpitalem. Musimy się zadowolić tym, co mamy pod ręką, a trudno winić za to Mahlię. Tani była ofiarą wielu nieszczęść, ale Mahlia nie jest pierwszym ogniwem tego łańcucha ani nawet ostatnim. Jeśli ktokolwiek odpowiada za śmierć twojej córki, to ja. - Na pewno by pomogło, gdyby twoja pielęgniarka miała dwie sprawne ręce upierał się jednak Salvatore. Mahlia czuła na plecach wzrok mężczyzny, kiedy wrzucała ostatnie zaciski i skalpele do torby Mahfouza. Wiedziała, że po powrocie do mieszkania doktora będzie je musiała wygotować, ale cieszyła się, że wreszcie stąd wyjdzie. Przytrzymując torbę kikutem prawej ręki, palcami lewej, szczęśliwej, gmerała przy zatrzaskach. Na skórze torby widniał stempel szpitala rozjemców, gdzie doktor praktykował przed ponownym wybuchem wojny. - słowo z Przyspieszonego Wieku oznaczające Zatopione Miasta. Obok wyzierał znak , czyli „Chiny”. Mahlia rozpoznała jeszcze kilka innych znaków: „przyjaźń”, „operacja” i „dziedziniec”. W wolnym tłumaczeniu: „szpital przyjaźni”. Jedno z miejsc, które stworzyli 58 chińscy rozjemcy, gdy przypłynęli, by zapobiec wojnie. Miejsce ze sterylną, wygotowaną bielizną, z dobrym oświetleniem, workami krwi i roztworem fizjologicznym do transfuzji, a także tysiącem innych rzeczy, bez których nie obejdzie się żaden prawdziwy lekarz. Obecnie szpital znajdował się tam, gdzie doktor Mahfouz rozłożył swoją torbę -

tyle zostało ze wspaniałej placówki ufundowanej przez Chińczyków, jeśli nie liczyć kilku paczuszek do rehydratacji opieczętowanych słowami: „Z najlepszymi życzeniami szczęścia i pokoju od ludności Pekinu”. Mahlia potrafiła wyobrazić sobie ludzi w tym odległym kraju, którzy wspierali finansowo ofiary wojenne Zatopionych Miast. Wszyscy byli wystarczająco zamożni, by wysyłać przez biegun szybkie klipry z ryżem, ubraniami i lekarstwami na odwodnienie, wszyscy wystarczająco bogaci, żeby wtrącać się w cudze sprawy. Zamykając torbę doktora, starała się nie patrzeć na ciało Tani. Czasami, jeśli na miejscu był koc, przykrywali zwłoki, ale tym razem zużyli całą pościel na becik dla noworodka. Zastanawiała się, czy powinna coś czuć, patrząc na zwłoki dziewczyny. Widziała już niejedną śmierć, ale z Tani było inaczej. Umarła, ponieważ miała pecha; nie tak jak większość ludzi, którzy ginęli, bo trep z mlekiem pod nosem postanowił przywłaszczyć sobie coś, co do niego nie należało, albo nie spodobał mu się czyjś akcent i kształt oczu. Z zamyślenia wyrwał ją głos doktora. - Mahlia, może zaniesiesz dziecko do domu Amai, a ja porozmawiam jeszcze chwilę z panem Salvatore. Ona będzie mogła je nakarmić. Mahlia spojrzała niepewnie na pana Salvatore. Wyglądało na to, że mężczyzna nie ma zamiaru oddać jej wnuka. - Panu Salvatore chyba nie spodobał się ten pomysł. Doktor Mahfouz znów zaczął łagodzić sytuację: - Jest pan wzburzony. Proszę pozwolić Mahlii zabrać dziecko, przynajmniej na chwilę. Musimy załatwić sprawy związane z pańską córką. Będzie pan musiał zorganizować ceremonię, zanim wyślemy ją na drugą stronę. Ja nie znam modlitw z Głębin. Mężczyzna nie spuszczał wzroku z Mahlii, stopniowo jednak ulatywał z niego gniew.

Może później da jej popalić. Teraz był po prostu zdruzgotany. - Proszę... - Mahlia podeszła ostrożnie, z opuszczoną głową, żeby nie uznał jej spojrzenia za wyzywające. Gdy dziecko znalazło się w jej ramionach, opatuliła je szczelnie i po raz ostatni zerknąwszy na martwe ciało dziewczyny, zeszła przez klapę w podłodze. Na dole zgromadził się tłum. Ludzie cofali się, gdy Mahlia schodziła po bambusowej drabince, lewą ręką łapiąc za szczeble, a w zagłębieniu prawej tuląc noworodka. Minsok i ciotka Selima, Reg, Tua i Betty Fan, Delilah, Bobby Cross i mnóstwo innych wszyscy, którzy z uniesionymi głowami nasłuchiwali dźwięków tragedii rozgrywającej się na górze, teraz zastygli w pozie wyczekiwania. - Tani nie żyje - powiedziała Mahlia, kiedy zeskoczyła na ziemię. - Jeśli się jeszcze nie domyśliliście. Wszyscy z wyjątkiem ciotki Selimy spojrzeli na nią w taki sposób, jakby to ona ponosiła winę za śmierć dziewczyny. Fala poruszenia przeszła przez tłum. Ludzie dotykali Oczu Losów z niebieskiego szkła, całowali zielone sznury modlitewne i wykonywali mnóstwo innych gestów mających odgonić nieszczęście. Mahlia udawała, że tego nie widzi. Naciągnąwszy rąbek koca na twarz dziecka, żeby je osłonić, przepchnęła się przez tłum. Zza dziupli wyjrzało słońce. Ruszyła zarośniętą ścieżką w stronę mieszkania Amai. Po obu stronach majaczyły zwłoki zrujnowanych budowli, popękani strażnicy odziani w gęstwinę dżungli. Z ich przetrąconych koron wyrastały drzewa, ze zgarbionych ramion zwisały pnącza kudzu. Na wysokościach gnieździły się zaś ptaki, które lepiły gniazda z błota, wylatywały z oczodołów pustych okien, ćwierkały, trzepotały skrzydłami i spuszczały na nieuważnych przechodniów śmierdzące pociski. Spomiędzy zielonych liściastych twarzy wyglądało coraz więcej ludzi, by obserwować pochód Mahlii - rodziny zamieszkujące górne piętra zniszczonych

domów. Parter zwykle przeznaczano dla kur, kaczek i kóz, które za dnia biegały wolno, a wieczorem były zamykane, by nie dopadły ich wilkojoty lub pantery. Wzdłuż ścian budynków ciągnęły się symbole i barwy lokalnych ugrupowań: Armii Boga, Kompanii Tulane i Wolnomilicji; wymalowane farbami bohomazy walczące o palmę pierwszeństwa, a zarazem dowód obecności armii, które przez lata kontrolowały i odzierały z bogactwa i zasobów ludzkich Banyan Town. Mahlia nienawidziła ich, choć z drugiej strony prawie każdy smarkaty trep zastrzeliłby ją bez namysłu, była to więc niechęć obopólna. Wieśniacy żyli jednak w złudnym przekonaniu, że są w stanie przytemperować walczących żołnierzy, wywieszając flagi tego ugrupowania, które akurat dorwało się do żłobu. Liczyli, że to wystarczy. W tym roku z wysokich okien zwisały niebieskie proporce, wyrażające poparcie dla Zjednoczonego Frontu Patriotów pułkownika Glenna Sterna, choć Mahlia doskonale wiedziała, że mieszkańcy trzymali w pogotowiu także czerwone gwiazdy, na wypadek gdyby Armia Boga znów zdobyła przewagę i odzyskała to terytorium. Na kilku budynkach wciąż widniały gwiazdy i pasy Kompanii Tulane, wyszczerbione, złuszczone, oszpecone i w większości zakryte, choć nie zostało ich już zbyt wiele. Od lat nikt nie widział tu żołnierzy Tulane. Ludzie mówili, że wypchnięto ich na bagna i że musieli przerzucić się na połów raków i węgorzy, bo skończyła im się amunicja. Albo też przeprowadzili desperacki marsz na północ, a ich kości ogryzała teraz do czysta armia korporacyjnych półludzi, którzy patrolowali północne rubieże i nie zamierzali nikogo przepuścić. Ojciec Mahlii miał zwyczaj spluwać za każdym razem, gdy przez usta przeszła mu nazwa jednego z ugrupowań - bez względu na to, czy była to Armia Boga, Wolnomilicja czy Zjednoczony Front Patriotów. Żadne z nich nie było warte funta kłaków. Ot, zwykła zbieranina zhi laohu, „papierowych tygrysów”. Prężyli się i robili

dużo hałasu, ale w obliczu prawdziwej walki odfruwali niczym papier na wietrze. Gdy tylko pojawiali się żołnierze jej ojca, uciekali jak szczury albo ginęli jak muchy. Ojciec Mahlii lubił opowiadać o starożytnym chińskim generale Sun Tzu i jego strategiach. Zawsze powtarzał, że miejscowi watażkowie nie kierują się żadną strategią, i żartował, że ich żołnierze to banda żółtodziobów. Laji, mówił. Śmieci. Wszyscy co do jednego. Koniec końców to jednak ci watażkowie wygrali, a jej ojciec odpłynął razem z resztą chińskiej armii rozjemców, podczas gdy papierowe tygrysy prężyły się na dachach Zatopionych Miast i głośnymi rykami obwieszczały swoje zwycięstwo. Pot ściekał Mahlii po plecach i wsiąkał w materiał podkoszulka. Tylko szaleńcy wychodzili z domów za dnia. Wilgotność powietrza i temperatura sprawiały, że każda praca zamieniała się w harówkę. Powinna teraz odpoczywać w cieniu, zamiast płynąć przez miasto we własnym pocie, cała zakrwawiona i z noworodkiem na ręku. Przeszła obok sklepu, w którym ciotka Selima sprzedawała mydło i papierosy z czarnego rynku, przytargane z Moss Landing wraz ze wszystkim, co udało jej się wygrzebać z ruin na przedmieściach: starymi szklanymi kubkami, które ocalały z pogromu, gumowymi rurami do rozprowadzania wód irygacyjnych, zardzewiałymi drutami niezbędnymi do bambusowych ogrodzeń i całym mnóstwem innych klamotów. W kącie stało kilka blaszanych piecyków chińskiej produkcji pochodzących z czasów, kiedy rozjemcy wciąż tu byli i próbowali zjednać sobie miejscowych. Równie dobrze te urządzenia mogli przynieść żołnierze z batalionu jej ojca i to oni wytłumaczyli wieśniakom, że są znacznie lepsze od ognisk. Rozciągali tu te swoje „pokojowe wpływy”, które miały sprawić, że mieszkańcy Zatopionych Miast przestaną toczyć krwawe boje i skupią się na trosce o własny byt. Miękka władza, jak mawiał jej ojciec, podbijanie serc i umysłów ludzi są nie mniej ważne od brutalnej skuteczności, która pozwalała rozjemcom rozbijać

oddziały bojówek. Oczom Mahlii ukazała się dziupla Amai. Była naprawdę mała, niczym narośl na piętrze zawalonego budynku z cegły. Amaya i jej mąż wykorzystali pokruszone cegły, by skonstruować na parterze solidną zagrodę dla kóz. Mahlia dała nura w cień otwartego parteru. Drabina była pomalowana na niebiesko. Zwisały z niej nieduże, porwane talizmany Zjednoczonego Frontu Patriotów, przywodzące na myśl flagi modlitewne do Litościwej KaliMary, skromne wota, które miały za zadanie utrzymać żołnierzy Glenna Sterna z daleka od tego domu. Kiedy Mahlia po raz pierwszy zobaczyła Banyan Town, nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzie mieszkają wyłącznie na wyższych piętrach budynków. Mouse wyśmiał ją i nazwał pozerką z miasta. Jak mogła nie wiedzieć o panterach i wilkojotach, które grasowały nocą? Rodzina Mouse’a uprawiała soję na farmie daleko na zapadniętych przedpolach Zatopionych Miast, więc Mouse doskonale rozumiał, co oznacza życie na wygwizdowie. Mahlia musiała się uczyć wszystkiego od podstaw. - Amaya? - zawołała. Kobieta wyszła z zagrody dla kóz. Na jej plecach wisiał jeden z małych mendożerców, poczwara o zasmarkanej twarzy. Drugi dzieciak - o ciemnych oczach i brązowej skórze, niemal tak ciemnej jak skóra Amai - wetknął głowę w otwór na drabinę i wyjrzał z zaciekawieniem z dziupli. Na widok krwi i noworodka Amaya wytrzeszczyła oczy. Natychmiast wykonała znak ochronny, ściągając na Mahlię wzrok Oka Losów. Mahlia udała, że niczego nie widzi, i uniosła zawiniątko z dzieckiem. - To syn Tani. - A co z nią? - zapytała Amaya. - Nie żyje. Doktor prosi, żebyś zajęła się dzieckiem. Dla pana Salvatore, skoro i

tak karmisz. Dopóki on nie będzie mógł zająć się nim sam. Amaya nie wyciągnęła rąk po zawiniątko. - A mówiłam, że te smarkate trepy nie są dla niej. Mahlia trzymała przed sobą noworodka. - Doktor powiedział, że się nim zajmiesz i że je wykarmisz. - Aha, tak właśnie powiedział? - rzuciła kobieta nieustępliwie. Mahlia żałowała, że zamiast niej nie przyszedł tu sam doktor. On by ją przekonał, i to z łatwością. Amaya nie chciała tego dziecka, a czy Mahlia mogła ją winić? Ona też by go nie wzięła. - Nie robimy mu żadnej przysługi - powiedziała w końcu kobieta. - Nikomu nie potrzeba kolejnej gęby do wykarmienia. Mahlia czekała. Szło jej to całkiem nieźle. Jako wyrzutek wolała nie strzępić sobie języka w dyskusjach z miejscowymi, ale czasami wystarczyło ich po prostu przeczekać - poczucie niezręczności brało górę i dochodzili do wniosku, że muszą jakoś zareagować. W rzeczywistości Amaya nie wzbraniała się przed kolejną gębą do wykarmienia. Wzbraniała się przed przyjęciem sieroty, a pod pojęciem sieroty rozumiała ścierwo wojny: wyrzutków takich jak Mahlia, która zjawiła się w Banyan Town z odciętą prawą dłonią, zakrwawiona, umierająca i błagająca o litość. Ludzie nie chcieli mieć do czynienia ze ścierwem wojny, bo wówczas musieliby podjąć jakąś decyzję w sprawie rozjemców porzuconych w kurzu ulic ich miast. Ci zaś, którzy już ją podjęli, wyrobili sobie na temat wyrzutków określone zdanie - inne niż doktor Mahfouz. - Nie musisz się martwić o żadną gębę - stwierdziła Mahlia. - Doktor Mahfouz zabierze dziecko, gdy tylko nauczy się samo jeść. Przyśle ci za fatygę więcej pożywienia. - Co ten człowiek widzi w jednorękiej pielęgniarce? - Amaya zmieniła temat. Czy to dlatego Tani nie żyje?

Bo nie masz drugiej ręki do pracy? - To nie moja wina, że zaszła w ciążę. - Nie. Ale na pewno nie potrzebowała za pielęgniarkę chińskiej kaleki. - Nie jestem Chinką - najeżyła się Mahlia. Jej rozmówczyni nie odpowiedziała. - Nie jestem - powtórzyła. - Masz na twarzy krew. Chiński wyrzutek w każdym calu. - Amaya już miała się odwrócić, ale znieruchomiała i jeszcze raz spojrzała na dziewczynę. - Cały czas nie mogę zrozumieć, co jest z tobą nie tak. Jak to możliwe, że nawet rozjemcy cię nie chcieli? Skoro nie zależało im na tobie nawet na tyle, żeby zabrać cię z powrotem do Chin, to dlaczego, na Losy, my mielibyśmy się tobą przejmować? Mahlia z trudem powstrzymywała kipiący w niej gniew. - Dobra, ale ten dzieciak nie jest ani Chińczykiem, ani wyrzutkiem. Urodził się w Banyan Town. Chcesz go? Czy mam powiedzieć doktorowi, że się go pozbyłaś? Amaya omiotła wzrokiem Mahlię jak wór kozich flaków, ale w końcu zabrała dziecko. Gdy noworodek znalazł się na jej rękach, Mahlia ruszyła naprzód - oko w oko z dorosłą kobietą, najodważniej, jak potrafiła. Zaskoczyło ją, że zdobyła się na tak zuchwały krok. Amaya cofnęła się i oparła plecami o drabinę dziupli, przyciskając dziecko do piersi. - Nazywasz mnie wyrzutkiem - syknęła Mahlia. - Chińską zakałą, wszystko jedno. - Amaya próbowała się odwrócić, ale Mahlia przygwoździła ją twardym wzrokiem. - Owszem, mój staruszek był rozjemcą. Za to moja mama urodziła się w Zatopionych Miastach. Chcesz wojny, to będziesz ją miała. - Uniosła pokryty bliznami kikut prawej ręki i przytknęła go do twarzy kobiety. - Może potnę cię tak, jak mnie pocięła Armia Boga? Zobaczymy, jak sobie poradzisz ze szczęśliwą lewą. Co ty na to?

W oczach Amai zalśniło przerażenie. Na krótką chwilę Mahlię wypełniła duma, że przynajmniej ten jeden raz ktoś okazał jej szacunek. Aha, teraz rozumiesz, kim jestem. Wcześniej byłam dla ciebie tylko kolejnym wyrzutkiem, ale teraz widzisz, kim jestem naprawdę. - Mahlia! Co ty wyprawiasz?! W ich stronę spieszył doktor Mahfouz. Mahlia zrobiła krok w tył. - Nic - odpowiedziała, ale doktor Mahfouz spojrzał na nią z trwogą, jak na wś-ciekłego psa, który zerwał się z łańcucha. - Co tu się dzieje? Zmarszczyła brwi. - Ona nazwała mnie Chinką. Doktor wzniósł ręce. - Przecież nią jesteś! To żaden powód do wstydu. - To... zwierzę mi groziło! - wtrąciła się nagle Amaya. Dopiero teraz, gdy mogła liczyć na wsparcie doktora Mahfouza, dała upust emocjom, zła, że dała się zastraszyć takiemu wyrzutkowi, takiemu ścierwu wojny. Mahlia była już gotowa na wykład, ale doktor chwycił ją za ramię, zanim Amaya zdążyła się rozkręcić. - Idź do domu - rzucił. Ku zdziwieniu Mahlii nie powiedział tego złośliwym, ani nawet rozgniewanym tonem. Brzmiał raczej jak... zmęczony. - Poszukaj Mouse’a. Będziemy musieli zgromadzić więcej jedzenia, żeby pomóc Amai z nowym dzieckiem. Mahlia zawahała się, ale stwierdziła, że nie ma tu czego szukać. - Przepraszam - rzuciła, niepewna, do kogo kieruje to słowo: do doktora, do siebie, do Amai czy może do jeszcze kogoś innego? - Przepraszam. - Odwróciła się i odeszła. Mahfouz zawsze powtarzał, że powinna ustępować i pokornie znosić obelgi, a

tymczasem ona prowokowała kłótnię, mimo że bez trudu mogła jej uniknąć. Niemal słyszała w głowie jego głos, gdy szła w stronę dziupli, w której mieszkali razem z jej przyjacielem, Mouse’em: „Nieszkodliwej sieroty wojennej nigdy nie pokochają, ale może przynajmniej obdarzą ją współczuciem. Jeśli jednak uznają, że jesteś agresywna, będą na ciebie patrzeć w taki sam sposób, w jaki patrzą na wilkojota”. Co oznaczało, że dadzą jej spokój, dopóki będzie sprawiać wrażenie nieszkodliwej. Jeśli się jednak postawi, szybko wyeliminują zagrożenie. Sun Tzu mówił, że należy ostrożnie wybierać bitwy i przystępować do nich tylko wtedy, gdy potrafimy ocenić ich rezultat. Zwycięstwo przypadało w udziale tym, którzy wiedzieli, kiedy należy zaatakować, a kiedy się wycofać, Mahlia przeczuwała zaś, że właśnie zrobiła coś głupiego. Pozwoliła, by wróg zmusił ją do zdradzenia pozycji. Ojciec by ją wyśmiał. Porywczy charakter stanowił jedną z największych wad każdego generała, a człowiek, który dawał się sprowokować obelgami, zwykle nie był wymagającym przeciwnikiem. Mahlia zrobiła to, co zawsze robili mieszkańcy Zatopionych Miast - rzuciła się bezmyślnie do walki. Ojciec zwyzywałby ją za to od zwierząt. 4 Dziupla doktora Mahfouza mieściła się w pięciokondygnacyjnej ruinie wojennej. Pociski i naboje zostawiły w betonowych ścianach mozaikę dziur, a górne piętra po prostu wyparowały, dając pewne pojęcie o tym, gdzie bomby przebiły dach i roztrzaskały wierzchołek budynku w drobny mak. Pomimo wielu zniszczeń konstrukcja wciąż posiadała jednak solidny, żelazny szkielet, a doktor postanowił zagnieździć się na pierwszym piętrze, pomiędzy jej masywnymi, żelaznymi żebrami. Dom. Kiedy doktor wziął Mahlię i Mouse’a pod swoje skrzydła, jego dziupla z trudem

zapewniała wystarczającą przestrzeń jednej osobie. Nie chodziło o jej rozmiary choć niewątpliwie była mała. Sęk w tym, że całą mroczną przestrzeń wypełniało tyle pleśniejących książek, że we wszystkie pogodne noce doktor musiał spać pod gołym niebem. Dobro woluminów wydawało mu się ważniejsze od własnego bezpieczeństwa. Dopiero niezapowiedziana wizyta wyrzutka z samego serca Zatopionych Miast i sieroty ze spalonej wioski Brighton zmusiła Mahfouza do przyznania, że jego mieszkanie nie spełnia swojej funkcji. Z pomocą Mouse’a - a później także Mahlii, gdy zagoił się kikut jej ręki położył na żelaznych dwuteownikach prymitywne poszycie, dzięki czemu udało mu się zwiększyć powierzchnię dziupli. Przy użyciu zardzewiałej blachy i niedbale dociętego plastiku - materiałów wygrzebanych z rumowisk skonstruowali szerszy dach, żeby chronić się przed ulewami. Początkowo plastik sprawdził się również w charakterze ścian. Nie potrzebowali ich przecież z powodu chłodu, nawet w porze ciemnej. Bagienne pantery wdrapywały się jednak na piętro, pocięli więc kawałki bambusa, by wzmocnić konstrukcję, i pozatykali szpary błotem zmieszanym ze słomą. W ten sposób powstała wytrzymała placówka obronna odpowiednia zarówno dla ludzi, jak i jeszcze większego stosu zapleśniałej makulatury. Na parterze doktor zorganizował kuchnię i niedużą salę operacyjną. W kuchni na wygiętym pręcie zbrojeniowym wisiała cała bateria powgniatanych garnków. Był jeszcze spory rondel, którego Mahlia używała do wygotowywania narzędzi chirurgicznych - stał na cylindrycznym metalowym piecyku, jednym z wielu sprezentowanych przez rozjemców wioskom otaczającym Zatopione Miasta. Humanitarne przesłanie, umieszczone na ściance piecyka zarówno w języku chińskim, jak i angielskim, brzmiało: „Pokoju i pomyślności życzy ludność Wyspy Szanghaj”. Nieopodal dziupli doktor Mahfouz starannie wymurował z gruzu oborę dla zwierząt - tak prostą i tak kwadratową, że musiała wyglądać jak konstrukcje w

Przyspieszonym Wieku, przede wszystkim jednak wystarczająco solidną, żeby powstrzymać zapędy wilkojotów i panter. Gabby, ich koza, stała uwiązana przy oborze, beznamiętnie żując kudzu. Zameczała, gdy podeszła do niej Mahlia. - Przecież jesteś wydojona - rzuciła dziewczyna. - Przestań się mnie czepiać. Sprawdziła pozostałą część zabudowań. Wiadra do mycia były już napełnione wodą ze stawu, który uformował się w zalanych piwnicach okolicznych ruin, co oznaczało, że Mouse musiał być gdzieś w pobliżu. Wspięła się po drabinie z bali i podciągnęła przez klapę do dziupli. Owionął ją zapach trocin i zgniłego papieru. Obie te wonie kojarzyły jej się z doktorem. Wszędzie były książki: poustawiane w sterty i ściśnięte w ciasne szeregi na prymitywnych regałach, które ciągnęły się wzdłuż wszystkich ścian. Ten człowiek za żadne skarby nie porzuciłby swojej biblioteki. Mahlia kluczyła między zbiorami literatury. - Mouse? Cisza. Mouse i Mahlia wytrzeszczali z niedowierzaniem oczy, gdy po raz pierwszy znaleźli się w tym miejscu i poznali obsesję doktora. Po co gromadził te książki? Chyba że chciał rozpalić z nich ognisko. Książki nikogo nie ratowały przed pociskami. Tylko że Mahfouz stanął za nią i za chłopakiem murem, skoro więc chciał układać z nich stosy tak wysokie, że się przewracały, to proszę bardzo. Nie 84 odmówili mu nawet wtedy, gdy poprosił, żeby wyruszyli z nim w pieszą wędrówkę do miejsca, które nazywał Aleksandrią. Mahfouz narażał dla nich własne życie, mogli więc zrobić dla niego choć tyle. - Pójdziemy do Aleksandrii - powiedział kiedyś. - Po co? - zapytała Mahlia. Podniósł głowę znad mapy pochodzącej z Przyspieszonego Wieku, z czasów,

gdy Zatopione Miasta nie były jeszcze zatopione. - Ponieważ Armia Boga pali książki, a my musimy je uratować. Przebyć drogę aż do Aleksandrii, zanim Armia Boga przeprowadzi kolejną zdecydowaną ofensywę. To była ostatnia szansa, by uratować mądrość świata, utrzymywał Mahfouz. Oczywiście spóźnili się i gdy dotarli na miejsce, Aleksandria była już tylko stertą dymiących ruin. Na ulicach roiło się od ciał ludzi, którzy weszli żołnierzom w drogę; ludzi, którzy własnymi ciałami zasłaniali książki, zamiast robić odwrotnie. Mahlia wciąż pamiętała, jak patrzyła na martwych, i czuła żal. Dorośli ludzie uważali, że książki są ważniejsze od życia? Gdy z oddali dolatuje zawodzenie psów wojny, nie należy prężyć dumnie piersi - należy uciekać. Tak mówił Sun Tzu. Silnego przeciwnika powinno się unikać, co zresztą wydawało się cholernie oczywiste zarówno dla Mouse’a, jak i dla Mahlii, a mimo to ci ludzie prężyli dumnie piersi. I właśnie dlatego poszatkowały ich kule i posiekały maczety. Właśnie dlatego ich ciała palił ogień i kwas. A książki i tak zamieniły się w proch. Doktor Mahfouz padł przed spaloną biblioteką na kolana, po jego policzkach spłynęły łzy. Gdy Mahlia to zobaczyła, nagle zaczęła się martwić o jego życie; o życie doktora, Mouse’a i swoje własne. Ten człowiek nie miał za grosz rozumu, doszła do wniosku. Był taki sam jak ludzie, którzy chcieli bronić biblioteki, gotowi zginąć dla paru świstków papieru. I właśnie dlatego się bała, bo skoro jedyny człowiek, który dbał o ich los, postradał rozum, to jak wyglądały ich szanse na przetrwanie? Mahlia odepchnęła od siebie to wspomnienie i znów zawołała: - Mouse! Gdzie jesteś?

- Na górze! Uniosła płachtę starego plastiku z logo Patel Global Transit i wśliznęła się na jeden z dwuteowników podtrzymujących dom. Trzy piętra wyżej wisiały w powietrzu nogi Mouse’a, który przycupnął na żelaznym dźwigarze. No jasne. Odetchnąwszy głęboko, zrzuciła ze stóp sandały i ruszyła ostrożnie po zardzewiałym dwuteowniku. Krok po kroku, spoglądając w przepaść nad kuchnią i prowizoryczną salą operacyjną, zmierzała w kierunku ściany z kruszącego się betonu i odsłoniętego pręta zbrojeniowego, skąd mogła łatwiej dostać się do Mouse’a. Ruszyła na górę. Podciągała się lewą ręką, kikutem prawej łapała równowagę, a nagimi brązowymi palcami u stóp wyszukiwała punkty oparcia na ścianie. Jedno piętro, dwa... Mouse, zręczny niczym małpa, o chudych nogach, węźlastych ramionach i z kompletem sprawnych rąk, mógł niemal skakać po pionowych dwuteownikach. Cały świat otworzył się przed Mahlią. Pięć pięter ponad ziemią rozpościerała się we wszystkie strony gęsta dżungla, podziurawiona tu i tam ruinami Zatopionych Miast, 88 które wyciągały łby ponad korony drzew. Wiadukty starych betonowych autostrad wiły się niczym gigantyczne węże morskie o niewyraźnych, porośniętych grzbietach, ociekających splątanymi pnączami kudzu. Na zachodzie leżały w słońcu po-gruchotane zabudowania Banyan Town, a obok nich schludne, oczyszczone pola. Gdzieniegdzie z pól sterczały pojedyncze ściany przypominające płetwy rekinów. Prostokątne zielone stawy układały się w równe szeregi, znacząc miejsca, w których dawno temu znajdowały się ludzkie siedliska, teraz zredukowane do

zarysu piwnic, pełnych deszczówki i zasiedlonych rybami. Lśniły w gorącym słońcu jak lustra - nakrapiane liliami cmentarzyska przedmieść, nieogrodzone i zalane wodą. Na północ ciągnęła się bezdrożna, niedostępna dżungla. Gdyby ktoś zdołał przebić się przez bojówki lokalnych wodzów, sfory wilkojotów i grasujące pantery, dotarłby do granicy. Tam jednak straż trzymała armia półludzi, którzy pilnowali, by watażkowie, ich żołnierze i ścierwo wojenne z Zatopionych Miast nie przenieśli walk jeszcze dalej na północ. Chronili przed ich zarazą takie miejsca jak Manhattan Orleans czy Seascape Boston. Na południu i na wschodzie dżungla ustę-powała miejsca słonym bagnom, a w końcu samym Zatopionym Miastom. Daleko za rozedrganą mgłą lśniło morze. Mahlia stała wyprostowana na szczycie wypatroszonych ruin, mrużąc oczy w jasnym świetle. Rozgrzane żelazo paliło ją w stopy, słońce prażyło ciemnobrązową skórę. To był najlepszy czas, żeby położyć się w cieniu, a mimo to Mouse przysiadł na szczycie budynku, by wpatrywać się w dżunglę. Parszywy, chudy mendożerca. Rudy, piegowaty i o spalonej skórze, z szaroniebieskimi oczami, rozbieganymi bardziej niż u jakiegokolwiek znanego jej ścierwa wojny. Nigdy nic nie mówił, wciąż tylko gapił się w dżunglę. A może patrzył w stronę miejsca, gdzie stała kiedyś farma jego rodziny; gdzie był szczęśliwy, zanim przez ich ziemię przetoczyła się banda smarkatych trepów i wszystko im zabrała. Mouse twierdził, że jego pełne nazwisko brzmi Malati Święty Olmos, jakby jego matka próbowała przypochlebić się zarówno Świętemu Rdzy, jak i chrześcijanom z Głębin i po równo rozdzielić szczęście, ale Mahlia mówiła na niego po prostu Mouse. - Niech mnie szlag, ścierwo. Cała jesteś we krwi - odezwał się na jej widok. - Tani nie żyje.

- Serio? - Wyglądał na zaciekawionego. - Wykrwawiła się na śmierć - wyjaśniła Mahlia. - Równie dobrze można by jej wpakować nóż w bebechy. Dziecko rozszarpało ją od środka. - Kolejny dobry powód, żeby nie robić sobie bachora. Mahlia parsknęła. - Żebyś wiedział, ścierwo. Żebyś wiedział. Mouse przyjrzał się jej badawczo. - To czemu jesteś taka przybita? - zapytał. - Przecież nawet jej nie lubiłaś. Nigdy nie dawała ci zapomnieć, że jesteś tylko wyrzutkiem. Mahlia skrzywiła się. - Amaya i staruszek Salvatore zwalili całą winę na mnie. Że niby przynoszę pecha. Że ściągnęłam na Tani wzrok Oka Losów, tak jak na kozy Alejandra. - Na kozy Alejandra? - zaśmiał się Mouse. - To nie było żadne Oko Losów, tylko raczej, jak to mówią, jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. Śmierdziało wilkojotem, więc Alejandro dostał to, na co zasłużył. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz. Usta Mahlii niemal drgnęły w uśmiechu. Smród wziął się z sekcji wilkojota, którą pomogła przeprowadzić doktorowi interesowały go krzyżówki i chciał się dowiedzieć jak najwięcej o gatunku nieobecnym w podręcznikach z Przyspieszonego Wieku. Mahfouz utrzymywał, że wilkojoty wyewoluowały, by zapełnić niszę, która powstała w zniszczonym, ocieplającym się świecie. Cechowały się rozmiarami i zdolnością współpracy wilków, a zarazem inteligencją i łatwością przystosowania kojotów. Pierwsze sztuki przybyły susami z ciemności kanadyjskiej zimy, a później rozprzestrzeniały się w każdym środowisku. Teraz były dosłownie wszędzie. Jak pchły, tylko z kłami. Kiedy Mahlia i Mahfouz odcięli gruczoł zapachowy samicy, doktor ostrzegł ją, że powinni zamknąć go w starannie umytej butelce i schować w bezpiecznym

miejscu. To wystarczyło, by Mahlia zrozumiała, że trzyma w ręku coś naprawdę potężnego. Razem z Mouse’em uknuli spisek. Wcielenie go w życie nie przysporzyło im zbyt dużych problemów i nagle Alejandro - który mówił jej prosto w twarz, że jest zwykłym wyrzutkiem i nadaje się wyłącznie na kanciapówkę - stracił całe swoje stado. - Zresztą - podjął temat Mouse - skąd mogliśmy wiedzieć, że wilkojoty domyślą się, jak otworzyć bramę? Mahlia wybuchła śmiechem. - No. To było cholernie nienaturalne. Naprawdę było. Właśnie dlatego wilkojoty budziły postrach - wydawały się znacznie mądrzejsze, niż ludzie chcieli wierzyć. Gdy Mahlia ujrzała rano porozrzucane wnętrzności i kilka kłaków koziej sierści, była nie mniej zdumiona od pozostałych mieszkańców wioski. Chciała tylko napędzić głupiemu farmerowi stracha, a tymczasem rezultat wygłupu przeszedł jej najśmielsze oczekiwania. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz do potęgi entej. - E tam. - Mouse zrobił głupią minę. - Należało mu się. Za to całe gadanie, że nadajesz się tylko na kanciapówkę, że jesteś chińskim wyrzutkiem i tak dalej. A teraz boi się na ciebie spojrzeć. Zasiałaś w nim strach przed Losami. - No, chyba tak. - Mahlia podważyła płatek rdzy na żelaznej belce i oderwała kawałek wielkości małego palca u ręki. - Ale śmierć Tani to woda na ich młyn. Teraz ich plotki nie są już takie bezpodstawne. To była pierwsza rzecz, jaką powiedział Salvatore, gdy Tani umarła. Mouse parsknął. - Zwaliliby winę na wyrzutka za samo oddychanie. Mogłabyś być niewinna jak aniołek, a i tak dostałoby ci się po głowie. - Może.

- Może? - Spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Nie może, tylko na pewno. Wkurzyło ich, że się postawiłaś. Niech sobie Mahfouz gada o przyjaźni i pojednaniu, ile chce, ale jeśli nie będziesz chodzić z podniesioną głową, nawet nie licz na ich szacunek. Mahlia wiedziała, że Mouse mówi prawdę. Alejandro nie dałby jej spokoju, gdyby go nie nastraszyła. Dzięki sztuczce z zapachem wilkojota przez jakiś czas nie musiała spuszczać pokornie głowy ani obawiać się o swoje życie. Tylko że teraz otaczała ją aura nieufności, a doktor Mahfouz nie dopuszczał jej bez nadzoru do lekarstw. Bo tak sobie pościeliła. Skrzywiła się. - Właściwie masz rację. Wszystko jedno, co zrobię - koniec końców i tak będę tylko wyrzutkiem. Jak się postawię, będą mnie za to nienawidzić. Jak okażę słabość, będą mną gardzić. I tak źle, i tak niedobrze. - Więc co cię tak naprawdę gryzie? - Salvatore powiedział coś jeszcze. - Uniosła pomarszczony, pokryty plamami kikut z podwiniętym kawałkiem ciemnej skóry. - Powiedział, że Tani ciągle by żyła, gdyby doktor miał do pomocy dwie ręce. - I co, myślisz, że to prawda? - Możliwe. - Mahlia splunęła za krawędź budynku i patrzyła, jak flegma koziołkuje w stronę ziemi. - Całkiem nieźle radzimy sobie z doktorem, ale kikut to jednak nie ręka. - Jeśli masz zamiar narzekać na to, co ci zostało, zawsze możesz wrócić do Armii Boga i poprosić, żeby oderżnęli ci też szczęśliwą lewą. Na pewno z chęcią dokończą robotę. - Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Nie narzekam, że mnie uratowałeś. Po prostu nie radzę sobie z pracami wymagającymi dokładności. - Radzisz sobie lepiej ode mnie, mimo że ja mam wszystkie dziesięć palców. - Tak, jasne. Gdybyś tylko chciał, mógłbyś pomagać doktorowi. Wystarczy uważać i czytać wszystko, co ci każe.

- Tobie to się wydaje proste, ale ja dostaję fioła od patrzenia na litery. - Mouse wzruszył ramionami. - Może gdybym czytał tutaj, wysoko... Jak myślisz? Nie lubię siedzieć w dziupli na dole, przy latarni. Nie lubię. Nie znoszę czuć się zamknięty, rozumiesz? - Tak - odpowiedziała Mahlia. Czasami miała podobnie. Dopadało ją to uwierające w piersi uczucie, jakby Losy namawiały się, żeby ją zgładzić. Nie mogła wtedy skoncentrować się na książce, ani nawet usiedzieć spokojnie w miejscu. Niektórzy ludzie nazywali to ścierwią gorączką. Chorował na nią każdy, kto widział z bliska wojnę - jedni w większym, a drudzy w mniejszym stopniu, nikt jednak nie był całkowicie odporny. Mouse wydawał się spokojny tylko wtedy, gdy przebywał w dżungli, łowiąc i polując. Przez resztę czasu był nerwowy i rozgorączkowany; wiercił się i tylko cud mógł sprawić, by choć na chwilę skupił na czymś uwagę. Mahlia czasami zastanawiała się, na jakiego człowieka by wyrósł, gdyby wciąż żył na farmie, a patrol jednego z watażków nie wymordował jego rodziny. Może byłby spokojny i cierpliwy? Może nawet potrafiłby od rana do nocy czytać książki albo spać w domu, nie martwiąc się, że w ciemnościach dopadnie go banda trepów? - Hej. - Szturchnął ją lekko. - Jesteś tam? Mahlia podskoczyła. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że na chwilę odpłynęła. Mouse patrzył na nią z niepokojem. - Nie wyłączaj się tak - ofuknął ją. - Zawsze mam wtedy wrażenie, że spadniesz. - A ty mi nie matkuj. - Gdybym ci nie matkował, już byłabyś trupem. Padłabyś z głodu albo ktoś by cię pokroił. Bez Mamuśki Mouse’a nie dałabyś sobie rady, parszywy wyrzutku. - Gdyby nie ja, już dawno dopadłby cię jeden z patroli. - Jasne, bo strategii uczył cię sam Sun Tzu? - zaśmiał się Mouse. - Gdybym znała się na strategii, wymyśliłabym, jak uciec z tej dziury.

Przyglądałabym się płonącym miastom z pokładu odpływającego statku. - Więc czemu zostałaś? - Bo mama twierdziła, że na nas też będą czekać statki. Na podległych. Powtarzała do znudzenia, że miejsc starczy dla wszystkich. - Na twarzy Mahlii pojawił się grymas. - Okazało się, że była głupia. Ona też nie myślała strategicznie, a teraz nie ma jak się stąd wyrwać. - Myślałaś kiedykolwiek, żeby po prostu iść na północ? Przekraść się przez granicę? Spojrzała na Mouse’a. - Wilkojoty, pantery, wodzowie, a do tego wszyscy ci półludzie, którzy pilnują granicy. Pożarliby nas i wypluli, zanim zbliżylibyśmy się choćby do Jersey Orleans. Czas pogodzić się z faktem, że tu utknęliśmy. Jak kraby w kotle z wrzątkiem. - Czyżbym słyszał Mahfouza? - „Jak kraby ciągnące się za nogi, choć wszyscy razem gotujemy się w jednym kotle”. Mouse zachichotał. - Musisz to powiedzieć takim samym tonem. Z absolutnym rozczarowaniem. - Trzeba było widzieć jego minę, kiedy dałam popalić Amai. To się dopiero nazywa rozczarowanie. - Mahlia pomachała kikutem z irytacją. - Bo gdybym była milutka i uprzejma, na pewno uznaliby mnie za dar Wielkiego Złomiarza. Parsknęła. Mouse znów się zaśmiał. - Masz zamiar użalać się nad sobą czy powiesz mi coś, czego jeszcze nie wiem? - A co mam powiedzieć? Że ryba wyskoczyła z piwnicy, a ja nie zdążyłam jej złapać? - Mahlia dźgnęła go palcem. - Co to za nowe wieści? Dlaczego ty nie powiesz mi czegoś, czego jeszcze nie wiem? Mouse zrobił minę cwaniaka i skinął głową w stronę Zatopionych Miast. - Znowu walczą.

Mahlia wybuchnęła śmiechem. - To tak jakbyś mówił, że Zatopione Miasta zalewa woda. - Serio! Tym razem strzelają z czegoś innego, z czegoś wielkiego. Zastanawiałem się, czy już wiesz. Z jakiegoś ogromnego starego działa. - Niczego nie słyszałam. - W takim razie może powinnaś uważniej słuchać? Cierpliwości. Grzali z niego przez cały ranek. Założę się, że za chwilę zaczną strzelać znowu. Mahlia wpatrzyła się w horyzont, gdzie górne partie ruin Zatopionych Miast wystawały ponad zielony baldachim dżungli - odległe żelazne iglice, które zdawały się dziurawić niebo. W niektórych płonął ogień nawigacyjny. Nad sercem miasta wisiała chmura ciemnego gęstego dymu. Mahlia wytężyła słuch. Doleciało do niej stłumione „ratata” broni palnej. Nic ciekawego, parę AK, może jakiś sztucer. Odgłosy codzienności - potyczek w dżungli albo ćwiczeń, ale na pewno nie... Huk eksplozji przetoczył się ponad drzewami, wstrząsając żelazną żerdzią, na której przycupnęła z Mouse’em. Zachłysnęła się powietrzem. - Jak rany, ścierwo! To dopiero armata! - Ha, a nie mówiłem? - Wyszczerzył się Mouse. - W pierwszej chwili pomyślałem, że to tylko dynamit, ale oni nie przestawali. Strzelali raz za razem jakimiś wielkimi starymi pociskami wojskowymi albo czymś w tym rodzaju. Jakby na podkreślenie jego słów rozbrzmiała jeszcze jedna, szczególnie głośna eksplozja. Tym razem zobaczyli rozbłysk i chmurę wznoszącego się pyłu wyjątkowo dużą, zważywszy na odległość. - To - stwierdziła nagle Mahlia. - Co? - Stare działo, kawał armaty. Korzystali z niej rozjemcy, żeby zrzucać pociski prosto na głowy buntowników. Mieli jakiś system szpiegowski do namierzania,

cel! pal!, w Armię Boga, ZFP, Wolnomilicję czy kogo tam jeszcze. Pozatykali je wszystkie, zanim uciekli z podwiniętymi ogonami, żeby miejscowi nie mogli z nich korzystać, ale to na pewno. - Myślisz, że Chiny znowu przysyłają rozjemców? - zapytał Mouse. - Może chcą się pozbyć miejscowych wodzów raz na zawsze? Serce zamarło Mahlii w piersi. To był jej sen i najskrytsze marzenie, z którym czasami układała się do snu - owszem, głupie, lecz mimo to pragnęła, by się ziściło, by jakimś sposobem nagle nabrało sensu. W tym marzeniu jej ojciec wracał z Chin na czele swojej armii. Brał ją w silne ramiona i mówił, że tak naprawdę nigdy nie zamierzał jej zostawiać, że nie chciał odpłynąć i porzucić jej i matki w kanałach Zatopionych Miast, podczas gdy Armia Boga, ZFP i Wolnomilicja uderzały niczym młot w każdego, kto kiedykolwiek robił interesy z rozjemcami. Głupie, naiwne mrzonki w sam raz dla głupiego, naiwnego ścierwa. Mahlia nienawidziła siebie za te myśli. Mimo to czasami zwijała się w kłębek, przyciskała kikut prawej ręki do piersi i udawała, że to się nigdy nie stało. Że jej ojciec wciąż tu był, a ona wciąż miała obie ręce i wszystko zmierzało ku lepszemu. - Myślisz, że do nas płyną? - zapytał jeszcze raz Mouse. Czy myślała? - Nie. - Zdobyła się na wymuszony śmiech. - Któryś z wodzów musiał naprawić albo kupić jedno z dział. Kto wie, może jego piraci zdobyli je na atlantyckich szlakach zaopatrzeniowych? - Wzruszyła ramionami. - Chińczycy nie wrócą. wypaliło po raz kolejny. Tęskny, nostalgiczny dźwięk; dźwięk wojny, którą wygrywał jej ojciec. . Szczęśliwa liczba, mawiał, gdy siedział wieczorami w apartamencie i popijał Kong Fu Jia Jiu sprowadzone aż z Pekinu. Patrzył przez okno na pomarańczowe i żółte rozbłyski walk, codzienny pokaz

fajerwerków. Wsłuchiwał się w huk broni. - Jiu jiu jiu - mówił. -. Mahlii utkwił w głowie dźwięk, bo jej ojciec twierdził, że dzięki tym szczęśliwym działom rozjemcy odeprą ataki watażków i wreszcie wpoją dzikusom z Zatopionych Miast, na czym polega cywilizacja. Papierowe tygrysy uświadomią sobie, że broń i nienawiść nie rozwiązują żadnych problemów, więc zasiądą przy stole negocjacyjnym, by znaleźć porozumienie bez użycia pocisków. Pamiętała, jak sadowił się przy oknie ze szklanką lśniącego, przezroczystego alkoholu. W kanałach huczało echo wystrzałów, a on nazywał po kolei każdy z nich: „.45, 30-06, AK-47, QBZ-95, M-60, AA-19, AK-74, kaliber 50,”. Mahlia poznała rozmaite głosy wojny, wsłuchując się w śpiewną intonację swojego ojca. Później, gdy lufy były skierowane w jej stronę, a ona próbowała wyczołgać się z piekła, wszystkie te dźwięki brzmiały znajomo: terkot karabinów i ryk śrutówek koszących trawę i dziurawiących otaczające ją mokradła. Powtarzała cicho ich nazwy, starając się nie zrobić niczego głupiego, na przykład nie wyskoczyć jak zając prosto w pole ostrzału, gdzie świszczały kule. Myślała jak Sun Tzu, by nie popełnić śmiertelnego w skutkach błędu. Byle nie spanikować jak durni cywile i nie dać odstrzelić sobie łba. Kolejna eksplozja zagrzmiała w oddali. , nie miała co do tego wątpliwości. Szczęśliwe działo i szczęśliwa liczba. Może nie dla wszystkich, ale z pewnością dla kogoś. Spojrzała na swoją dłoń i z zaskoczeniem stwierdziła, że jest umazana krwią. Dopiero wtedy przypomniała sobie dziecko i śmierć Tani; przypomniała sobie, po co szukała Mouse’a. - Mahfouz poprosił, żebyśmy zdobyli jakieś jedzenie i podrzucili je do domu Amai.

Mamy ją karmić, skoro będzie musiała zajmować się dzieckiem. - Doktorek ma zbyt miękkie serce. Mahlia trąciła chłopaka łokciem. - No, w końcu przyjmuje pod swój dach takie leniwie ścierwa jak ty, więc chyba masz rację. - Hej! - Mouse złapał za podporę, żeby nie stracić równowagi. - Chcesz mnie zabić? - Na Losy, oszalałeś? Rozbijesz sobie łeb o ziemię, a ja będę musiała robić wszystko za dwoje. - A oboje wiemy, że brakuje ci do tego rąk! Zanim Mahlia zdążyła go zdzielić, zwiesił się z dwuteownika zręcznie jak małpa. Ręka za ręką przesuwał się nad przepaścią w stronę niższego dźwigara. Mahlia przez moment zazdrościła mu łatwości ruchów, zmusiła się jednak, by nie patrzeć na niego zbyt zachłannym wzrokiem. O pewnych sprawach lepiej nie myśleć. Człowiek tylko niepotrzebnie się denerwuje. Mouse zeskoczył na niższy poziom. - Po co się tak męczymy, próbując upolować kolację, skoro doktorek i tak za każdym razem postanawia ją komuś oddać? - zapytał, gdy Mahlia zeszła na dół własną drogą, balansując ostrożnie na dwuteowniku. - Sama chciałabym wiedzieć. Bo Mahfouz uważa, że „jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz” działa też w dobrą stronę. Równowaga w przyrodzie i tak dalej. Mouse roześmiał się. - Jakbym słyszał brednie złomiarzy. Równowaga w przyrodzie, ha! - Mahfouz nie jest złomiarzem. - Ale to i tak stek bzdur. Gdyby istniała równowaga, wszystkie trepy gryzłyby piach, a my urządzilibyśmy się w Zatopionych Miastach. Ładowalibyśmy na

statki stal, miedź i marmur, a Chińczyki płaciłyby nam w czerwonych za każdy kilogram. Gdyby istniał jakiś Wielki Złomiarz i jego waga, my bylibyśmy bogaci, a oni martwi. Nie mówiąc o kapłanach z Głębin, którzy pieprzą jak potłuczeni. W przyrodzie nic się nie równoważy. - Moja rodzina nie była z Głębin - przypomniała mu Mahlia. - Jasne, a do kogo modlą się Chińczyki? Do Buddy? Wzruszyła ramionami. Miała wrażenie, że ojciec modlił się głównie do broni i alkoholu, choć nie zapomniał powiesić w domu wizerunku Zao Juna, boga pieca. - Moja mama była złomiarką - powiedziała. - Z powodu tych antyków, które wciskała przyjezdnym. Często składała Wielkiemu Złomiarzowi dary, licząc, że dzięki temu będzie znajdować więcej cennych rzeczy. - Opuściła się za Mouse’em na niższą kondygnację. Znów szczęśliwej lewej używała do chwytania, a kikuta prawej do utrzymywania równowagi. - Nie przejmuj się jedzeniem. Odłożymy dla siebie, zanim damy coś doktorowi. - Niech mnie szlag, jeśli nie odłożymy. Nie zamierzam spędzać całego dnia na polowaniu tylko po to, żeby gryźć kamienie, bo doktorek jest akurat w wielkodusznym nastroju. - Przecież właśnie to powiedzi-ałam - rzuciła dobitnie Mahlia. - Nie martw się na zapas, na pewno nie będziemy głodować z powodu Amai. To jak, pomożesz mi czy nie? - No dobra, pomogę. - Zeskoczywszy na ziemię, chłopak spojrzał do góry. - Ale najpierw się umyj. Przez tę krew wyglądasz jak ścierwo wojny. Mahlia zgramoliła się ze szkieletu budynku, zasypując go deszczem gruzu. - Kiedy ja jestem ścierwem wojny. - Będziesz również kolacją dla wilkojotów, jeżeli nie zmyjesz z siebie tego smrodu. Wyciągnęła rękę i starła część brudu z usmarowanej twarzy chłopaka.

- Ale z ciebie mały, kłótliwy mendożerca - mruknęła. Mouse splunął. - Tylko wtedy, kiedy trzeba. 5 Nieopodal dziupli doktora Mahfouza rosła gęsta dżungla. Ścieżki biegły przez pnącza kudzu, między figowcami, palmami i drzewami sosnowymi. Doktor nazywał to miejsce „krajobrazem przejściowym”, bo kiedyś wyglądało inaczej, a obecnie zmieniało się w coś jeszcze innego. Dla Mahlii i Mouse’a dżungla była zawsze taka sama - gorąca, splątana, pełna węży i komarów - lecz doktor twierdził, że kiedyś nie grasowały tu bagienne pantery, wilkojoty, ani nawet pytony. Żadnych aligatorów, nic z tych rzeczy. Wszystkie te zwierzęta były nowymi przybyszami, ciepłolubnymi stworzeniami, które migrowały na północ, korzystając z coraz cieplejszych zim. Mahlii zima wcale nie wydawała się ciepła. W porze ciemnej nieraz drżała z wychłodzenia, choć doktor opowiadał, że wcale nie tak dawno temu zimą stojąca woda zamarzała, a z nieba padał lód. Mahlia nigdy by mu nie uwierzyła, gdyby nie pokazał jej zdjęć z kilku starych, zapleśniałych książek. Lód. Parę razy jadła lód. Ojciec zabierał ją czasem do klubu oficerskiego rozjemców, zasilanego przez generator słoneczny. Nadwyżkę wyprodukowanej energii przeznaczano na różne luksusy. W zamian za obietnicę, że - jak każdy cywilizowany człowiek - Mahlia będzie mówić po chińsku i zachowywać się kulturalnie, ojciec dawał jej lody, podczas gdy sam sączył zimną whisky, bursztynowy napój, w którym pływały diamentowe kostki lodu. Od tamtej pory pobrzękiwanie i chłód lodu kojarzyły się jej z Chinami. Bajkowy luksus prosto z bajkowej krainy. Według ojca w Chinach mieli lód do napojów i elektryczne rowery do podróżowania; mieli miasta z wieżami wysokimi na tysiąc stóp, a wszystko dlatego, że byli cywilizowani. Mieszkańcy Chin nie walczyli między sobą - oni planowali i budowali. Gdy

podniósł się poziom wody w oceanach, skonstruowali potężne tamy, żeby chronić swoje wybrzeża, a największe miasta spuścili na fale, tak jak zrobili to z Wyspą Szanghaj. - You wenhua - mówił ojciec Mahlii. Chiny miały kulturę, były państwem ucywilizowanym. Chińczycy wiedzieli, co znaczy hezuo - współdziałać. Pracować ramię w ramię. Nie to co Zatopione Miasta. Mieszkańcy Zatopionych Miast przypominali zwierzęta. Nie planowali. Cały czas walczyli i obwiniali się nawzajem za biedę i nieszczęścia, zamiast nosić wysoko głowę. Mieszkańcy Zatopionych Miast byli gorsi niż zwierzęta, bo mieli rozum, a nie potrafili się nim posługiwać. - Aż trudno uwierzyć, że ten kraj był kiedyś potężny - powtarzał jej ojciec, spoglądając na terytorium, na którym stacjonował. Różnica rzucała się Mahlii w oczy za każdym razem, gdy pływała kanałami Zatopionych Miast. Miejscowi byli biedni i obdarci, a rozjemcy wysocy i zdrowi. Podobnie wyglądało to na zdjęciach Wyspy Szanghaj wydrukowanych na chińskich pieniądzach: lśniące, sięgające chmur miasto otoczone niebieskim oceanem przyćmiewało Zatopione Miasta, gdzie błotnista słona woda podmywała ulice i zżerała fundamenty budynków. Mahlia cieszyła się, że jest Chinką - aż do chwili, kiedy ojciec zabrał jej drewnianego konika, a ona go ugryzła. Uderzył ją i powiedział, że jest zbyt podobna do Zatopionych Miast. - Żadnego szacunku - syknął. - Zatopione Miasta w każdym calu. Tak jak twoja matka. Zwierzęta. Matka Mahlii pokłóciła się z nim, a on wyzwał je obie od Zatopionych Miast. To wystarczyło, by Mahlia zaczęła się bać. Wiedziała, że jej ojciec nienawidził Zatopionych Miast bardziej niż

czegokolwiek innego, i nagle odkryła, że była dokładnie taka sama jak ludzie, z którymi walczył każdego dnia. Schowała się pod łóżkiem i ugryzła za swoją głupotę. - Mei wenhua - powiedziała. - Żadnej kultury. - Ugryzła się znowu, i jeszcze raz, żeby dobrze zapamiętać tę nauczkę. Kiedy jednak pokazała ojcu krwawiące ręce, by udowodnić, że wymierzyła sobie sprawiedliwą karę, spojrzał na nią z jeszcze większym rozczarowaniem. Teraz zaś, wędrując z Mouse’em przez bagna, zastanawiała się, co dzisiaj myślałby o niej ten człowiek. Dziewczyna z jedną ręką? Ubłocone ścierwo wojny, które wykradało jaja z gniazd, żeby przeżyć? Co by o niej pomyślał? Znała odpowiedź. Co z tego, że z pochodzenia była w połowie Chinką, jeśli tak naprawdę w całości przypominała Zatopione Miasta? Jeszcze jedno zwierzę, nad którym nie dało się zapanować. Uśmiechnęła się gorzko do swoich myśli. Jej ojciec mógł się zgrzytać. Uciekł z podkulonym ogonem, bo był zbyt ucywilizowany jak na realia Zatopionych Miast. Choć nazywał miejscowych przywódców papierowymi tygrysami, koniec końców to on okazał się zrobiony z papieru. Pewnie, chińscy rozjemcy wyglądali cholernie groźnie ze swoimi gnatami, odziani w pancerne powłoki, ale ostatecznie to ich pierwszy powiew wiatru zdmuchnął jak liście. Gdyby Mahlia była tak ucywilizowana jak oni, zginęłaby z dziesięć razy, zanim zdołałaby wydostać się z Zatopionych Miast. Ostatecznie udało jej się to wyłącznie dzięki łutowi szczęścia, błogosławionemu dotykowi Losów w postaci rudowłosego ścierwa, pę-taka, który pojawił się we właściwym momencie i zrobił wystarczająco dużo zamieszania. - Mouse? - No? - Tym razem była jego kolej, by ścinać maczetą pnącza, którymi zarosła ścieżka. Wymachiwał nią nieuważnie, niemal w roztargnieniu.

- Czemu mnie uratowałeś? Kiedy Armia Boga... - Mahlia zawahała się, oczami wyobraźni widząc leżącą na ziemi dłoń i krew wymieszaną z błotem. Przełknęła ślinę. - Kiedy te trepy mnie... pocięły... Dlaczego narobiłeś tyle hałasu? Wyprostował się i obejrzał, marszcząc wypłowiałe brwi. - Co masz na myśli? - Nie musiałeś tego robić. Byłoby dla ciebie bezpieczniej, gdybyś przeszedł obok. - Może po prostu byłem durniem. - Wytarłszy pot spływający mu po piegowatej szyi i twarzy, odwrócił się w stronę gęstwiny. - Nie przypominam sobie, żeby ten szlak był kiedykolwiek tak zarośnięty - zmienił temat. - Czekaj. Teraz ja. - Mahlia chwyciła maczetę i wzięła zamach. Splątane twarde gałęzie ustąpiły pod ciężarem ostrej klingi. Kiedy uciekła z Zatopionych Miast do dżungli, uważała się za mięczaka, a teraz z wprawą szatkowała pnącza. Miejska dziewucha nauczyła się wiejskiego życia. - No więc? Czemu to zrobiłeś? - nie dawała za wygraną. Mouse skrzywił się. - Do diabła, nie mam pojęcia. Może mi odbiło? Ciągle mi się to śni, jak biegnę przez dżunglę - tylko że w tym koszmarze cholerne trepy okazują się lepszymi strzelcami i podpalają mnie jak pochodnię. - Na chwilę zamilkł. - Mam wrażenie, że to w ogóle nie byłem ja. Nie czułem się sobą, kiedy wstałem. Po prostu to zrobiłem. - Ale dlaczego? Byłam zwykłym wyrzutkiem. Rozjemcy odpłynęli. Nie mogłeś liczyć na żadną nagrodę. Co chciałeś na tym zyskać? - Nie chodzi o to - rzucił Mouse. Kolejna wymijająca odpowiedź. Mahlia rozcięła kołtun pnączy i w końcu otworzyła się przed nią ścieżka. Zastygła instynktownie, rozglądając się w poszukiwaniu zagrożeń. Zdarzało się, że ścieżki prowadziły nie tam, gdzie powinny. Córce ciotki Selimy urwało nogę, bo wędrowała rzadko uczęszczanym szlakiem, który kończył się

na polu minowym starym jak sama wojna w Zatopionych Miastach. Wybuch był tak głośny, że słyszeli go wszyscy w wiosce, zanim jednak Mahlia i doktor Mahfouz przedarli się przez miny, dziewczyna zmarła z powodu utraty krwi. Mouse spojrzał Mahlii przez ramię. - Jak tam, wszystko w porządku? Ziemia wyglądała na ubitą - musiało tędy przechodzić mnóstwo ludzi, świń i wilkojotów. - Tak. Wygląda bezpiecznie. Przetarłszy mokrą twarz, oddała Mouse’owi maczetę i puściła go przodem. - No więc? - zapytała po raz kolejny. - No więc co? - Rudowłosy chłopak z premedytacją udawał matoła. - No więc to było wyjątkowo głupie - westchnęła Mahlia. - Wstałeś i zacząłeś rzucać kamieniami w cały pluton trepów uzbrojonych w karabiny. To nie miało żadnego sensu. Mogłeś się stamtąd wykraść, a wolałeś rzucać kamieniami? Mouse zaśmiał się głośno. - Masz rację, to było głupie. - Ale czemu? Zamachnął się jakby od niechcenia w stronę gęstwiny kudzu, ale na jego twarzy widniała powaga. - Niech to szlag, Mahlia, nie wiem. Co za różnica? To było zaraz po tym, jak spalili nam farmę. Dopadli wszystkich: mamę, tatę, Simona. Shane’a wcielili do oddziału, widziałem to na własne oczy. Zastrzelili Simona, bo był za mały, ale Shane’a zabrali. - Kolejny zamach maczetą. - Może liczyłem, że mnie zastrzelą i wreszcie będę miał to z głowy? Męczyło mnie ciągłe ukrywanie się i grzebanie w śmieciach, żeby przetrwać. Chyba marzyłem o kulce. - Wzruszył rami-onami. - Tylko że żaden mnie nie trafił.

Wystrzelili parę magazynków, a mimo to nie dostałem ani razu, jakby osłoniła mnie ręka Losów. Później okazało się, że ty też uciekłaś... Wykrwawiałaś się jak świnia, więc co miałem robić. I byłaś głodna, a ja wiedziałem, jak zdobyć żarcie. Wreszcie moje myśli zajmowało coś innego niż... sama wiesz. - Znowu wzruszył ramionami. - Może tak naprawdę to ty uratowałaś mnie? - Jasne - zaśmiała się Mahlia. - Masz u mnie taaaki dług. - Stwierdziwszy, że chłopak nie zamierza powiedzieć jej nic więcej, nie drążyła dalej. Mimo to odczuwała pewien niedosyt, maszerując ścieżką. Wydostała się żywa z Zatopionych Miast tylko dlatego, że w niczym nie przypominała Mouse’a. Kiedy w powietrzu świszczały kule, a watażkowie karali dla przykładu tych, którzy kolaborowali z rozjemcami, Mahlia wolała chować się, zamiast stawiać jak Mouse. W pierwszej kolejności dbała o siebie i dzięki temu przetrwała. Tymczasem pozostałe wyrzutki wąchały kwiatki od spodu. Dzieciaki, które uczyły się w szkole rozjemców, wszyscy ci gówniarze o oczach jak migdały: Amy Ma, Louis Hsu, Ping Li i cała reszta... Byli zbyt „ucywilizowani”, żeby wiedzieć, jak się zachować, gdy spadły na nich ciosy. Mahlia ocalała, bo tak bardzo różniła się od Mouse’a. A potem ocalała po raz drugi, bo Mouse tak bardzo różnił się od niej. Była przekonana, że doktor Mahfouz pochwaliłby Mouse’a za bezkompromisowość, a ją skarcił za bierność, ale mimo to głęboko wierzyła, że jej głowa tkwiłaby teraz na palu, gdyby brała przykład ze swojego przyjaciela. Nie było żadnego sensu, żadnej równowagi w przyrodzie. Żadnej nagrody, chyba że w życiu pozagrobowym, o którym tak wiele mówili chrześcijanie z Głębin. Mouse uniósł ostrzegawczo rękę. Zamarła i przyklęknęła. - Co się dzieje? - zapytała szeptem. - Nie wiem.

Przed nimi rozciągał się niezarośnięty fragment terenu, który nieco dalej przechodził w bagno najeżone pałkami rogoży. Mahlia nasłuchiwała, starając się wychwycić, co zwróciło uwagę chłopaka. Nic prócz brzęczenia owadów - żadnych niepokojących sygnałów. Mouse wskazał coś palcem, więc wyciągnęła szyję, by spojrzeć... Tam, między rogożami. Coś unosiło się na wodzie. Bierne, nieruchome. - Dobra, droga wolna - rzucił po dłuższej chwili Mouse. Ruszyli jak jeden mąż, po czym rozdzielili się, uważnie przepatrując dżunglę i bagna. Cały czas starali się mieć na oku pływające w wodzie zwały sierści i skóry. Błotniste brzegi sadzawki były zniszczone i poszarpane, trawa stratowana. Ziemię tu i tam znaczyły plamy krwi, która pociemniała od starości. Wszędzie widniały ślady pazurów. - Wilkojot? - wyszeptał Mouse. Mahlia pokręciła głową. - Chyba za mały, co? - No. - Kucnął. - Ale ślady na pewno są psie, a nie kocie. Widać miejsca, gdzie pazury wbijały się w ziemię. W zamyśleniu wciągnął powietrze przez zęby. Wstał i okrążył błotnisty teren. - Ojoj. - Kiwnął głową. - Psie. No jasne. Psy wojny. Łowcy, to pewne. - Skąd niby mógłbyś to wiedzieć? Machnął ręką, żeby podeszła bliżej. W ziemi pod jego stopami dało się dostrzec kolejny ślad, ten jednak zostawił inny rodzaj drapieżnika. Odcisk buta - dobrego, ciężkiego buta z porządną podeszwą waflową. Grube podeszwy były głośne, ale pozwalały biegać niemal po wszystkim, na przykład po szkle i zardzewiałym drucie kolczastym Zatopionych Miast, i to bez zwalniania.

- Żołnierze - stwierdził Mouse. - Spójrz na podeszwy, to na pewno żołnierze. - Znaczy że przyszli do nas bogaci żołnierze i ich psy? - Mahlię zmroził dreszcz przerażenia. Żołnierze. Tutaj, w dżungli. Tak blisko miasta. - Jak myślisz, ZFP? - Trudno powiedzieć. Ale mają buty, a skoro są bogaci, na pewno mają też karabiny. Tym razem to nie żadne samozwańcze trepy z kwasem i maczetami. - Przecież tu nic nie ma. Ani złomu, ani wrogów. - Może szukają rekrutów? Jeśli rzeczywiście tak było, musieli uciekać. Wszyscy. Gdy żołnierze kogoś chcieli, po prostu go zabierali, a Mahlia nigdy, przenigdy nie słyszała, by którykolwiek z tych rekrutów wrócił. - No dobra, ale co leży tam w bagnie? - zapytał Mouse. Podążyła za jego wzrokiem w stronę wielkiej, obcej masy unoszącej się na wodzie. - Sama chciałabym wiedzieć. Wygląda jak aligator. - Aligatory nie mają sierści. Mahlia nagle zapragnęła znaleźć się jak najdalej stąd. Ta dżungla sprawiała, że po skórze przechodziły jej ciarki. - Musimy wrócić do doktora Mahfouza i powiedzieć mu o żołnierzach. Dać ludziom znać, że wojsko jest w pobliżu. - Za chwilę. - Mouse... - rzuciła, ale ten parszywy mendożerca już był w wodzie, uparty i zupełnie szurnięty. - Mouse! - syknęła. - Wracaj! Chłopak zignorował ją i wchodził coraz głębiej, rozgarniając rogoże. Szturchnął cielsko maczetą. Od trupa oderwała się chmara bzyczących much. Splątane, brudne włosy, ubranie poplamione ciemną krwią, skóra twarda jak u wołu. W promieniach słońca w gnijącym ciele widać było raki, a na poszarpanych ranach żerujące chrząszcze. Mahlia zobaczyła, jak z szerokiego rozcięcia wypełza coś, co przypominało stonogę. Spadło do wody i niczym mokasyn ni to

odpłynęło, ni to odpełzło po powierzchni. Mouse zaparł się maczetą o cielsko. - Jasny gwint - parsknął. - Wielkie bydlę. Raczej ogromne. Długie metry mięsa, sier-ści i szorstkiej, twardej skóry. Zachwiało się posępnie na wodzie i przesunęło tylko odrobinę, mimo że chłopak pchnął z całych sił. Zielona, omszała piana zadrżała, kępy lilii podskoczyły, nartniki rozpierzchły się w popłochu. - Zdaje się, że znaleźliśmy obi-ad - oznajmił Mouse. - Jesteś obrzydliwy. - Jeszcze się nie zepsuło. Wystarczy, żeby coś uwędzić. Lepsze to od szukania raków czy zastawiania pułapek na jaszczurki i króliki. Mnóstwo żarcia dla Amai i nowego bachora. - Doktor w życiu nie włoży do ust czegoś takiego. - To że Mahfouz nie tyka świń, nie znaczy wcale że nie zje tego. - Mouse splunął zirytowany do wody. - Zresztą wcale nie musimy mu mówić, co to jest. - Bo sami tego nie wiemy! - Po prostu go nakarmimy. Powiemy, że to koza czy cokolwiek innego. Albo wymyślimy jakąś nazwę w tym jego łacińskim bełkocie. Trupus sadzawkus, jak ci się podoba? Mahfouz zżarłby go w całości. Uwielbia dumnie brzmiące słowa. Mahlia wybuchła śmiechem. - Tylko spróbuj. Od razu się domyśli, że coś kombinujesz. - Serio, Mahlia, jeśli my tego nie pokroimy, zrobią to za nas wilkojoty. Mahlia nie była przekonana. To dziwne martwe zwierzę budziło w niej niepokój. Rozejrzała się po bagnistej sadzawce i przylegającej do niej dżungli. Drzewa o zielonych liściach i wszędobylskie kudzu. Głębokie, omszałe bajora, a w samym środku to coś - ta zakrwawiona, przemoknięta rzecz.

Mouse uśmiechnął się złośliwie. Zgrzytać to, pomyślała z irytacją. Nie możesz być wieczną paranoiczką. Weszła do sadzawki, wstydząc się swojego strachu. Wody bagien omyły jej uda, ciepłe niczym krew. - Nie ma takiego świństwa, którego byś nie zeżarł. - I właśnie dlatego żyję. Komary brzęczały wokół jej głowy, gdy brnęła przez rogoże i zielony szlam. Razem z Mouse’em złapała za pływające cielsko. W powietrze znów wzbiło się dławiące tornado owadów. Mouse spojrzał jej w oczy. - Na trzy, okej? - Jasne. Gotowa. - No to raz, dwa... trzy! Wytężyli wszystkie siły, parskając. Truchło poruszyło się ospale. - No dalej! Mahlia zapierała się piętami o dno. Czuła, że grzęźnie. Ciągnęła zdyszana, aż nagle... Fragment zwłok oderwał się od reszty ciała. Runęli do wody. Mahlia wyskoczyła na powierzchnię, prychając. Była przekonana, że wynurzy się w morzu krwi i flaków, a tymczasem jedna z części martwej istoty przewróciła się na plecy, ukazując przerażoną, paskudną twarz. - KaliMary, matko boska! - wyrwał się z jej gardła okrzyk. Odskoczyła przerażona. - A niech mnie! - zapiał Mouse. - Dlaczego od razu nie zauważyłem?! Tak naprawdę nie siłowali się z ciałem jednej bestii, a dwóch. Na wodzie pływały dwa splecione ze sobą potwory: król aligatorów i coś jeszcze, coś, czego Mahlia nie widziała, odkąd zerwano zawieszenie broni i ostatni rozjemcy

uciekli w stronę doków, podczas gdy Zatopione Miasta na powrót pogrążały się w wojnie. Półczłowiek. Machina wojenna, na którą mogły sobie pozwolić wyłącznie najbogatsze korporacje, chińscy rozjemcy i armie z północy. - Psiryj! - niemal zawył z podekscytowania Mouse. - Ale to musiał być bombowy pojedynek! - Poczłapał w stronę ciała, żeby lepiej się mu przyjrzeć. Musieli pozabijać się nawzajem, psiryj zabił aligatora, a aligator psiryja! Pokręcił z podziwem głową, przeciągając dłonią po boku potwora. - Patrz tylko na ślady po zębach, aligator prawie wyrwał mu rękę. Jasny gwint, to musiała być naprawdę bombowa walka. - Mouse... - Co? - Chłopak oderwał się od studiowania ran bitewnych. - Spokojnie, już mnie nie ugryzie. Zabierzemy aligatora. Jedno jest pewne, będzie dziś porządna wyżerka. Nawet stary Mahfouz lubi aligatory. Słusznie. Oba potwory nie żyły, a Mahlia jak zwykle była niemądra. Po pierwszym szoku, którego doznała na widok twarzy półczłowieka, miała czas, żeby przemyśleć swoją reakcję. Ta bestia wydawała się jej po prostu zbyt ludzka, to wszystko. W jednej chwili była tylko zwierzęciem, a już w następnej człowiekiem. - Idziesz? - zapytał Mouse. Spoglądał na nią jak na jakieś nieopierzone ścierwo wojny, które nigdy nie przewracało na bok trupa. - Nie widziałeś jego gęby - burknęła. Przerażająca twarz półczłowieka znów znalazła się pod wodą; oblicze bestii i człowieka zespolonych w piekielną całość. Przeszły ją ciarki na samo wspomnienie tego widoku. - Bo jak nie masz jaj... - Zgrzytaj się, Mouse. Nie boję się umarlaków. Mimo to szerokim łukiem ominęła pływającego na powierzchni bagien

półczłowieka i podeszła do aligatora, starając się zignorować złośliwy uśmieszek chłopaka. Razem złapali za cielsko potężnego gada i zaczęli holować je na brzeg. Przystanęli, żeby zaczerpnąć tchu. Mouse wytarł pot ściekający mu do oczu i oparł się łokciami o truchło. - To musiała być bombowa walka - powtórzył. - W Zatopionych Miastach organizują pojedynki na ringach. Wyznaczają do nich dezerterów i jeńców z armii konkurencyjnych wodzów. Pantery, wilkojoty - wszystko, co potrafi walczyć. Założę się, że ten stary potwór całkiem nieźle dałby sobie radę na takim ringu. - Jasne, Mouse. Pokrójmy tę jaszczurkę i spływajmy stąd. - Za taką walkę ludzie chętnie zapłaciliby czerwonymi chińczykami. Trepom na pewno by się podobało. Walka na śmierć i życie. Bombowy pojedynek. - Trepy robią całe mnóstwo idiotycznych rzeczy. Znów wzięli się do holowania aligatora, tym razem jednak szło im jakoś ciężej. Mahlia oparła się o swoją część balastu, rozdrażniona. Mouse często wkopywał ją we własną robotę, żeby się za bardzo nie zmęczyć. Typowe. - Żeby cię pozgrzytało, Mouse! Nie obijaj się. - Zerknęła do tyłu. - Hej! Co robisz? Mouse nawet nie próbował jej pomagać. Z wyciągniętym nożem zmierzał w kierunku dryfującego cielska półczłowieka. - Mam pewien pomysł - odpowiedział. - Daj spokój, Mouse! Nie chcę zostać sama w ciemnościach z surowym mięsem. Kiedy ostatnio tak zrobiliśmy, musieliśmy przespać noc na drzewie, bo w dole czyhała cholerna zgraja wilkojotów. Zmywajmy się stąd. - Możemy sprzedać jego zęby - odparł Mouse. - Szczęśliwe zęby prawdziwego psiryja. Ilu trepów może się pochwalić zębami psiryja? Założę się, że je kupią. Na pewno znajdę jakiegoś żołnierzyka, który zapłaci mi w czerwonych

chińczykach tyle, ile tylko będę chciał. Na szczęście, rozumiesz? Lepsze niż Oko Losów albo jeden z tych naszyjników, co niby odbijają pociski, jak wierzą ci z Armii Boga. Wystarczy zabrać je do Moss Landing, kiedy Mahfouz będzie szedł po leki. Sprzedamy je chłopakom na przepustce. - Nie chrzań. Żołnierze po prostu ci je zabiorą. A jeśli już czymś ci zapłacą, to chyba tylko kulką w łeb. Albo wcielą cię do swojego oddziału. - Zatrudnię jedną z kanciapówek, żeby dobiła za mnie targu. Nawet mnie nie zobaczą. Sięgnął w stronę dryfującego potwora i pchnął go tak, żeby jego twarz wynurzyła się z wody. Rozchyliwszy mu usta, podniósł nóż. - Niech mnie szlag, te psiryje mają sporo zębów. Martwa bestia otworzyła oko. 6 - Mouse! - wrzasnęła Mahlia. Za późno. Potwór poderwał się z bagien, a ona patrzyła osłupiała, jak jej przyjaciel wzlatuje w powietrze i uderza z mokrym plaśnięciem o skarpę. Na Losy, ależ on jest szybki, przemknęło jej przez głowę. Odwróciła się, ale półczłowiek już skoczył w jej stronę. W mgnieniu oka skrócił dystans i złapał ją, zanim zdążyła zrobić choćby krok. Głową jej zarzuciło, świat zawirował. Zdała sobie sprawę, że leci. Półczłowiek rzucił nią wysoko, tak jak pies rzuciłby szczurem. W dole zalśniły wody sadzawki. Przed oczami mignął jej potwór, który z obnażonymi kłami czekał, aż spadnie. - Uff! Rozbryzg wody. Uderzyła płasko o powierzchnię i na chwilę połknęło ją bagno. Otumaniona, próbowała wypłynąć, ale psiryj już po nią pędził. Nie ma czasu, nie ma czasu, nie ma czasu. Wynurzyła się, łapczywie chwytając powietrze. Od potwora dzieliło ją piętnaście stóp.

Młóciła rękami wodorosty. Miała wrażenie, jakby ktoś zmusił ją do walki w melasie. Bestia skoczyła i wylądowała tuż obok. Fala bagiennej wody zwaliła ją z nóg. Mahlia próbowała się podnieść, rzężąc od kaszlu i torsji. Ze zdumieniem zobaczyła, że psiryj stoi nad nią i trzyma Mouse’a wielką pięścią za splątane rude włosy. Zamachnąwszy się, potwór podniósł także Mahlię. Chciała krzyczeć, ale wepchnął ją pod wodę. Walczyła, choć miała wrażenie, że przygniata ją ciężar góry. Za chwilę utonę. Szarpnięciem, od którego aż zaszczękała zębami, potwór uniósł ją nad powierzchnię. Powietrze i słońce. Błysk liści drzew. Próbowała zaczerpnąć oddechu, zanim jednak zdążyła to zrobić, półczłowiek znów wepchnął ją w bagno. Ciepła woda zmieszana ze szlamem zatkała jej gardło i nozdrza. Uderzyła twarzą o muliste dno. Uderzała rękami w zaciśniętą pięść psiryja, ale równie dobrze mogłaby kruszyć beton. Potwór zupełnie nie dbał o to, co robiła. Nagle, zupełnie nieproszone, w jej głowie pojawiło się wspomnienie oddziału trepów, którzy topili szczeniaka. Co jakiś czas zmieniali się, przytrzymując go jedną ręką pod wodą, podczas gdy biedaczek wyrywał się i walczył. Wyciągali go na chwilę, żeby odetchnął, a oni mogli się pośmiać, po czym znów go podtapiali. Jestem zabawką, zdała sobie sprawę Mahlia. Przeznaczoną na stracenie zabawką dla potwora. Półczłowiek po raz kolejny wyszarpnął ją z wody. Choć krztusiła się i kaszlała, zdołała wciągnąć powietrze w płuca. Mouse wciąż znajdował się pod powierzchnią. Z głębiny wystawały tylko jego chude jak trzciny ręce. Wymachiwał nimi rozpaczliwe.

Potężny łeb bestii zawisnął nisko nad wodą. Same blizny i porozrywane ciało, zwierzę i człowiek złączeni bezlitośnie w bestię z koszmarów. Jedno oko zakrywała nitkowata, zabliźniona szara tkanka, ale drugie było szeroko otwarte wściekłe, żółte, wielkie jak jajo. Potwór zaryczał, odsłaniając rzędy ostrych zębów. Mahlię opryskała krew i kawałki padliny. - Nie jestem mięsem - warknął półczłowiek. - Wy jesteście mięsem. Mahlia posikała się ze strachu. Mocz spłynął jej po nodze. Nie czuła wstydu, nie czuła nic prócz przerażenia. Nie była osobą, lecz ofiarą, jakby bestia rozpruła jej brzuch i wyrwała wnętrzności. Była nikim, trupem, nawet jeśli wciąż biło jej serce. Zdobyczą innego, większego, silniejszego drapieżnika. Zupełnie jak ci cywile, których rozstrzelano, gdy uciekała z Zatopionych Miast. Mouse wciąż rzucał się pod wodą, ale on też był martwy. Po prostu jeszcze o tym nie wiedział. Zrób coś. Dobre sobie! W żaden sposób nie mogła równać się z tym potworem. W starciu z półludźmi dorośli żołnierze z karabinami i maczetami padali jak muchy. Ten zaś konkretny półczłowiek patrzył na nią nienawistnym wzrokiem. Przytłoczył ją smród jego zabójczego oddechu. Zacisnęła powieki w oczekiwaniu na śmierć. No dalej. Zrób to. Nic się jednak nie działo. Zamiast tego usłyszała, jak wyciągnięty z wody Mouse zachłystuje się powietrzem. Poczuła, że potwór stawia ją na ziemi. Otworzyła oczy. Półczłowiek wpatrywał się w nią, a w jego oczach lśnił... Czy to naprawdę był strach? Potwór przyklęknął na jedno kolano, zanurzył się. Wody bagna sięgały mu coraz wyżej. Mahlia chciała uciec, ale jego palce były zakleszczone jak szczęki imadła. Próbował wstać. Zrobił pojedynczy chwiejny krok w kierunku brzegu, ciągnąc

dwójkę dzieciaków za sobą, po czym upadł. Uderzyli w błoto. Z jego gardła wyrwało się słabe, zduszone sapnięcie. Mouse krztusił się, walcząc z uściskiem potwora, ten jednak wyszczerzył zęby i wydał z siebie warknięcie, które zabrzmiało jak rumor głazów kruszących kości. - Nie ruszaj się, chłopcze. Mouse zamarł. Półczłowiek oddychał krótkimi, spazmatycznymi haustami. Mahlia zauważyła, że otacza ich morze czerwieni rozlane na powierzchni bagna. Krew potwora. Przerażająca istota zwaliła się na błotnisty brzeg, do połowy zanurzona. Jej pierś pracowała niczym miech, gdy łapczywie chwytała powietrze. Żółte psie oko zamknęło się powoli, błona migawkowa zasłoniła tęczówkę. Powieka opadła. - On umiera - wyszeptał Mouse. Rozpalone oczy bestii otworzyły się szeroko, a chłopak sapnął, gdy jej ręka zacisnęła się mocniej. - Ja nie umieram. To wy umieracie. Ja nie... Kolejny bolesny oddech i krótka chwila na zebranie sił. - Ja. Nie. Umieram. Mouse miał rację. Gdy Mahlia zapanowała nad oddechem, zorientowała się, że potwór odniósł rozległe obrażenia. Jątrząca się, porozrywana skóra, ślady po zębach... Krew płynęła swobodnie z głębokich ran na ramieniu, w które wgryzł się król aligatorów, a przecież były to tylko te urazy, które widziała gołym okiem. Chwyt półczłowieka znowu zaczynał słabnąć. Mahlia czekała... i we właściwej chwili wyrwała się pojedynczym, mocnym szarpnięciem. Potwór próbował ją jeszcze pochwycić, ale teraz był znacznie wolniejszy. Odskoczyła z zasięgu jego ramion. Opadł na plecy, lecz jego oczy wciąż płonęły drapieżnym zapamiętaniem. - W porządku - warknął. Przyciągnął Mouse’a do siebie i zamknął go w niedźwiedzim uścisku, by się

upewnić, że chłopak mu nie ucieknie. Mahlii przyszło do głowy, że powinna poszukać maczety i zaatakować bestię, zabić ją, zanim ta złamie Mouse’owi kark. Gdzie jest maczeta? Pewnie zatonęła w bagnie, ale dziewczyna wciąż miała swój nóż. Gdyby dźgnęła go prosto w oko... - Twój przyjaciel należy teraz do mnie - rzuciła bestia, jakby przeczuwała jej mordercze zamiary. Naprężywszy mięśnie, zaczęła wpychać Mouse’a pod wodę. - Mahlia? - Mouse szamotał się, ale nie był dla półczłowieka żadnym przeciwnikiem. Jego głowa znajdowała się coraz niżej, woda omyła mu podbródek. Mahlia rzuciła się naprzód i w ostatniej chwili zatrzymała tuż poza zasięgiem bestii. - Nie rób mu krzywdy! - W takim razie nie wystawiaj moich sił na próbę. - Półczłowiek pozwolił, by parskający chłopak wynurzył się na powierzchnię. Mahlia ruszyła wzdłuż brzegu, licząc, że znajdzie porzuconą maczetę. - Puść go. Półczłowiek uśmiechnął się, ukazując ostre zęby, które chciał mu zabrać Mouse. - Podejdź bliżej, dziewczyno. - Puść go. - Mahlia starała się brzmieć rozsądnie. - Nie. Zawahała się. - Mogę ci pomóc. - Nie. - Potwór pokręcił głową. - Twój mały przyjaciel ma rację. Umieram. - A gdybym przyniosła ci lekarstwo? - Nie ma żadnego lekarstwa.

- Znam lekarza z miasta. On mógłby cię zacerować. Pójdziemy po niego z Mouse’em. Ja też wiem co nieco o leczeniu. - Aha. - Potwór przyjrzał się jej wnikliwie. - Znasz doktora i pójdziesz po niego, a on da psiryjowi lekarstwa. Otoczy go opieką, żeby uratować mu życie, i wszystko będzie dobrze? Mahlia kiwnęła energicznie głową. - Piękna bajeczka z ust pięknego dziecka. - Kiedy ja mówię prawdę! - rzuciła, wzburzona kpiną potwora. - Zapytaj Mouse’a. Odpowiedziało jej zmęczone, rozbawione parsknięcie. - Ten twój doktor, czy on marnuje lekarstwa na potwory? Choć są ludzie, którzy zabiegają o jego pomoc? Czy zmarnuje cenne lekarstwa na psiryja, podczas gdy wojna i zaraza pustoszą ziemię, a twój rodzaj oddałby wszystko za wsparcie? - On taki nie jest - odparła Mahlia. - On nas wysłucha, mnie i Mouse’a. Ubłagamy go, żeby tu przyszedł. Pomoże ci. Jeśli nas puścisz, wrócimy tu razem z nim. On ci pomoże. - Nie. - Dlaczego nie? - Nie układam się z kłamcami. - Wcale nie kłamię! - Mahlia czuła, że za chwilę spłyną jej po policzkach łzy frustracji. - Znam lekarza. Mieszkamy z nim w jednym domu! On cię zaceruje. Ja cię zaceruję! Potwór tylko na nią spojrzał, a ona zdała sobie sprawę, że patrzy na jej kikut. Dostrzegła w jego wzroku pogardę, jakby chciał powiedzieć: No dalej, kaleka dziewczyno, karm mnie tymi swoimi śmiesznymi kłamstwami. Musiał istnieć sposób, żeby ocalić Mouse’a. Tylko czy naprawdę potrafiłaby sprawić, żeby Mahfouz im pomógł? Czy umiałaby go przekonać? Mahfouz był dobrym człowiekiem, opiekował się dosłownie wszystkimi, ale tym razem

chodziło o bestię. - Mogę ukraść mu leki - stwierdziła w końcu. - Mogę mu je zabrać i przynieść tutaj. - Czyżby? Zainteresowanie w głosie potwora sprawiło, że ujrzała iskierkę nadziei. - Ja i chłopak przyniesiemy lekarstwa. Lekarz nie będzie ci nawet potrzebny! - Tak! - odezwał się Mouse. - Odwrócę jego uwagę, a Mahlia weźmie lekarstwa. Będziesz po nich jak nowy - dodał, kiwając zdecydowanie głową. - Wy dwoje - wymamrotał półczłowiek. - Jedno, by rozpraszać, a drugie, by kraść. Oboje przytaknęli z zapałem. Potwór prychnął z rozbawieniem i wepchnął Mouse’a pod wodę. - Mouse! Mahlia rzuciła się chłopakowi na pomoc, a półczłowiek machnął ręką w stronę jej nogi. Straciła równowagę i cudem zdołała mu umknąć, drapiąc na czworakach ziemię. Patrzyła udręczona, jak jej przyjaciel tonie. Błotniste wody skotłowały się. - Puść go! Ku jej zaskoczeniu półczłowiek uniósł Mouse’a. Chłopak wynurzył się na powierzchnię. Kaszlał, walcząc z torsjami, a woda spływała po jego piegowatej twarzy. Bestia potrząsnęła nim solidnie, trzymając go potężną pięścią. - Zawrzyjmy umowę, dziewczyno. Znajdziesz i przyniesiesz mi lekarstwa, a jeśli ich wystarczy, pozwolę twojemu przyjacielowi żyć. - Ale... Półczłowiek nie dał jej dokończyć. - Jeśli przyniesiesz niewłaściwe leki albo sprowadzisz żołnierzy, połamię mu

kark. Jeśli nie wrócisz wcale, napełnię jego płuca wodą i błotem. Rozumiesz? - To trochę potrwa - zaprotestowała Mahlia. - Nie wystarczy pstryknąć palcami... - Nie będziesz się ze mną targować, dziewczyno. Moje serce jest zegarem. Znajdź lekarstwa, zanim ucieknie z niego cała krew, to odkupisz życie swojego przyjaciela. Zawiedź, a znajdziesz tu jego ciało. Mahlia chciała zaprotestować, ale od spojrzenia bestii głos uwiązł jej w gardle. - Biegnij, dziewczyno. Biegnij i módl się do Losów, by zdążyć na czas. 7 Dżungla wyciągnęła po Mahlię swoje ręce; podstawiała jej nogi splątanymi pnączami, drapała skórę poszarpanymi liśćmi. Zapadał zmrok. Głęboko między drzewami światło bledło błyskawicznie. Cienie rzuciły się na dziewczynę. Zawadziła o coś stopą i uderzyła o ziemię. Wstała, nie bacząc na zdarte kolana i bolesne zadrapania dłoni. Ścieżki wiły się i przecinały: dezorientujący gąszcz tropów jeleni, szlaków łowieckich wilkojotów i stratowanej przez dzikie świnie ziemi. Ciemność dodatkowo pogarszała sprawę. Ile zostało jej czasu? Jak szybko półczłowiek wykrwawi się na śmierć? Dotarła na rozstaje dróg. Przyklęknęła, by przyjrzeć się ziemi i określić kierunek. Którędy przedzierali się przez gęstwinę? Na Losy, to Mouse lubił się bawić w tropiciela, nie ona. Skręciła w lewo, błagając Losy, Świętego Rdzę i Litościwą KaliMary, żeby nie wbiegła prosto na pole minowe. Trafiła na jakąś sadzawkę. Potknęła się i wpadła do wody. - Niech to zgrzyta! Wywlokła się na brzeg, mokra, wściekła, przerażona. Zawróciła w stronę poprzedniego rozstaju. Wiedziała, że musi zapanować nad strachem i mieć oczy

szeroko otwarte, a umysł bystry, lecz nawet wtedy, gdy próbowała przekonać samą siebie, że wcale nie panikuje, czuła, jak narasta w niej mamrocząca trwoga. Potwory bagien czaiły się w mroku, dzikie i wygłodniałe. Pnącza kudzu zamieniały się w poskręcane pytony spadające z wysoka. Wilkojot przebiegał od drzewa do drzewa, depcząc jej po piętach. Dżungla miała kły i nagle stała się obca i dzika. Mahlia przeskakiwała nad gnijącymi, omszałymi kłodami. Mało brakowało, a znowu straciłaby równowagę. Czy biegła tędy wcześniej? Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek natrafili na tyle przewróconych drzew w drodze powrotnej do miasta. Gdzie teraz była? Wiedziała już, że nie zdąży dotrzeć do wioski i z powrotem, zanim całkiem się ściemni. Będzie musiała przyświecać sobie latarnią. Tylko czy znajdzie drogę? Zazwyczaj wędrowali w poszukiwaniu pożywienia zupełnie bez celu, a Mahlia zwracała na otoczenie mniejszą uwagę, niż powinna. Nie sądziła, że będzie musiała wracać sama jak palec, i to po zmroku... Niespodziewanie dżungla ustąpiła miejsca polom. Mahlia zapłakała z ulgą. Co prawda znajdowała się po przeciwnej stronie wioski - na polach, gdzie wieśniacy siali swoje uprawy, bo było tam więcej miejsca ale przynajmniej się nie zgubiła. Obiegła mroczny, płynny prostokąt podziemnego stawu i puściła się biegiem przez pole, między płetwami starych, pokruszonych ścian, które dziurawiły ziemię. Z oddali kusiły ją światła miasta. Jedna po drugiej zapalały się lampy olejne, znajomy żółty blask, delikatny i pokrzepiający. Mahlia zwolniła i przycisnęła rękę do boku, bo dopadła ją nieznośna kolka. Nigdy nie sądziła, że tak bardzo ucieszy się na widok Banyan Town; domów, trzasków i dymu z cylindrycznych piecyków, woni przypraw i światła świec

płonących przy niewielkich metalowych reflektorach, które rozjaśniały okolicę. W oddali, skryta w ciemnościach, majaczyła dziupla doktora. Błagam, doktorze, bądź w domu. Musisz być. Nie wychodź na wizyty, zostań w domu... Zza pogruchotanej ściany wynurzył się cień człowieka, który zastąpił jej drogę. - Dokąd biegniesz, dziewczynko? Mahlia wpadła w poślizg, zatrzymując się gwałtownie. Przed nią zmaterializowały się kolejne cienie, złośliwe duchy powstające z mroku. Trepy. Cały oddział. Skręciła i pognała z powrotem w stronę wioski, ale z ciemności wypadł warczący pies. Odskoczyła. Musiała znaleźć inną drogę ucieczki. Pies nie odstępował jej jednak ani na krok i warczeniem próbował zapędzić w kierunku napastników. Tymczasem z mroku wyłaniały się kolejne postaci. Pistolety lśniły blado, a na nagich torsach wisiały pasy nabojowe. Na twarzach zobaczyła paskudne blizny, trzy kreski w pionie i trzy w poziomie. ZFP - nie było co do tego wątpliwości. Ludzie pułkownika Glenna Sterna, „póki śmierć ich nie rozłączy”. Niektórzy nosili na głowach niebieskie bandany, jakby nie wystarczyło samo znamię. Zbliżali się. Oczy przekrwione od nadmiaru czerwonych rozpruwaczy i kryształowej jazdy wwiercały się w nią z nienaturalnym, wężowym łaknieniem. Mahlia przepatrywała ciemność, ale wszędzie byli żołnierze. Zasadzka doskonała. Jeden z trepów podszedł bliżej i wykręcił jej rękę za plecy. Czuła, jak szuka drugiej, aż nagle zarechotał głośno. - Chłopaki, mamy tu kalekę! - zawołał, badając palcami kikut. - I jak ją skujemy? Całe towarzystwo wybuchło śmiechem. Mahlia próbowała się wyrwać, ale żołnierz obrócił nią dookoła. - Ja ci to zrobiłem? - Wskazał na kikut. - Jak to możliwe, że zapomniałem o

drugiej? Z bliska jego znamię było świetnie widoczne - blade, nitkowate blizny na tle brązowej skóry, trzy poziomo i trzy pionowo. ZFP do szpiku kości. W dolnej wardze chłopaka lśnił rząd trzech ćwieków. Mahlia nie była pewna, czy nosił je dla ozdoby, czy raczej stanowiły one jakiś oficjalny symbol pułkownika Glenna Sterna. - Ja ci to zrobiłem? - powtórzył pytanie, zanim jednak zdążyła odpowiedzieć, wyprostował się zaskoczony. - Patrzcie na te oczy! - krzyknął. - Dorwaliśmy kolaborantkę! Śliczną małą córeczkę rozjemców. Mahlia po raz ostatni spróbowała się wyrwać, ale mężczyzna pociągnął ją i unieruchomił w stalowym uścisku. Prawie wyrwał jej lewą rękę ze stawu. - No, no, nie tak szybko - szepnął jej do ucha zimnym, przepełnionym nową groźbą głosem. Wcześniej była dla niego tylko zabawką, teraz czymś znacznie mniej. - Mam w związku z tobą pewne plany, wyrzutku. Wyrzutek - dźwięk tego słowa przepłyn-ął przez trepy niczym prąd elektryczny. Rozjemcy. Wyrzutek. Mahlia wiedziała, co będzie dalej - najpierw krzyki, później krew, a na końcu, jeśli się jej poszczęści, przyjdzie śmierć. Chciała sięgnąć po nóż, ale wszystko na nic - jej jedyna sprawna ręka była unieruchomiona. Wyglądało na to, że żołnierz wyczuł jej intencje, bo zabrał Mahlii ostatnią broń i przytknął jej klingę do gardła. - Co tutaj robisz, kolaborantko? Poczuła mdłości. Część jej umysłu przygotowywała się na to, co miało nadejść. Na to, co już raz przeżyła, kiedy złapała ją Armia Boga. Inna armia, lecz historia ta sama. Ostatecznie wszyscy okazywali się dokładnie tacy sami. - Co dziewczyna rozjemców robi aż tutaj? - zapytał. - Ta wiocha dała ci schronienie? - Mahlia nie odpowiedziała. Stawiała opór, licząc, że się wyrwie, ale mężczyzna był od niej większy i silniejszy. - Co jest, odebrało ci mowę? Urżnęli ci język? A może po prostu jesteś uparta? - Cisza. - Wyrzutek uważa, że

z takimi gnojami jak my nie musi gadać! - Ostrze powędrowało wyżej, na policzek, dotknęło ust. - Czekaj, zaraz ci wyciągnę ten jęzor. W ataku paniki Mahlia prawie się wyrwała. - Trzymajcie ją, chłopcy! Ręce trepów pochwyciły ją, unieruchomiły i złapały za głowę; zmusiły, żeby patrzyła prosto w twarz żołnierza, który nad nią stał. Brudne palce rozwarły jej usta. Mahlia spróbowała je ugryźć. - No, no! - zawołał rozweselony chłopak. - Wyrzutek nie da tak łatwo za wygraną! - Mimo to nie odpuszczał. Ściskał jej policzki, póki nie otworzyła ust, a wtedy wsunął ostrze do środka. Poczuła na zębach smak stali. - Nie wiedziałem, że tu się chowają jacyś kolaboranci - stwierdził żołnierz. Wydawało mi się, że wszystkich już wyrżnęliśmy. - Zostaw ją w spokoju, Soa. Na dźwięk tego głosu chłopak obejrzał się przez ramię. - Chciałem tylko wydobyć z niej kilka informacji, poruczniku. Z mroku wyłonił się nowy cień: kanciasty, o zapadniętych policzkach. Wysoki i chudy, blady jak sama śmierć. Różowa poszarpana blizna ciągnęła się przez nos nieznajomego o szarych oczach z rozszerzonymi źrenicami. - I co, wydobyłeś? - Skubana trzyma gębę na kłódkę. - Czyli nic. - Jeszcze nie zacząłem ciąć. - Ale postanowiłeś zacząć od języka? - W końcu gdzieś trzeba. Zapadła cisza. Przez moment Mahlia myślała, że dojdzie do bójki, ale porucznik tylko się zaśmiał. Oficer śmiał się, Soa szczerzył zęby, a ona nie wiedziała, czy to wszystko było jednym wielkim żartem, czy naprawdę zaczną ją ciąć. Może grali w jakąś grę? Może to był początek zabawy w kotka i myszkę, a koniec

końców i tak upuszczą jej krwi? Porucznik poświecił jej w oczy latarką diodową na korbę. Jaskrawe, bolesne światło. Zmrużyła powieki. Opuścił latarkę i pochylił się, by z bliska obejrzeć szarymi, przekrwionymi oczami jej twarz. Mahlia oceniła go na trzydzieści lat. Doświadczony, dwa razy starszy od większości swoich żołnierzy. Prawdziwy, igrający z Losami wiarus. - Niech mnie szlag - mruknął. Soa kiwnął głową. - Wyrzutek, co nie? - Nie jestem Chinką - zdołała wydukać Mahlia. - Pochodzę z Zatopionych Miast. Porucznik złapał ją za podbródek palcami o długich paznokciach i obrócił jej głowę w lewo i w prawo. Trepy trzymały ją, żeby się nie wyrwała. - Mieszaniec - stwierdził. - Jesteś mieszańcem, to na pewno. Wiek też się zgadza. Jakiś rozjemca puknął twoją starszą, a potem cię zostawił. - Uniósł głowę. - Kolaboranci na nic nam się nie zdadzą. Spojrzał w kierunku Banyan Town. - Wiochy, które udzielają schronienia kolaborantom, też nie są nam potrzebne. Zdaje się, że ktoś tu powinien dostać nauczkę. - Zostawcie ją w spokoju! Fala ulgi prawie zwaliła Mahlię z nóg. Przez żołnierzy przepychał się doktor Mahfouz - znajoma szpakowata broda i połamane szkła okularów związane kawałkami włókien kudzu, które własnoręcznie splótł. Niski i szczupły w porównaniu z niektórymi trepami. Orzechowa skóra, łagodne oczy i czysta determinacja, gdy torował sobie drogę, nie bacząc na zagrożenia - jakby nie dostrzegł, że otaczają go chłopcy z pistoletami, bliznami i apetytem na śmierć.

Oni jednak od razu go zauważyli. Jeden z trepów złapał go mocno. - Powoli, doktorku. Zdrajcy to nie twoja sprawa. Zajmij się lepiej cerowaniem. Doktor Mahfouz nawet nie zwolnił. Odwrócił się do porucznika i przemówił z niezachwianą pewnością w głosie: - Poruczniku Sayle, ta dziewczyna to moja asystentka, a nie żaden zdrajca. Jeśli twoi żołnierze chcą żyć, będę potrzebował jej pomocy. Zostawcie ją. W tym miejscu zajmujemy się leczeniem i pokojem, a jeśli zależy wam, żebyśmy dawali z siebie wszystko, lepiej róbcie to samo. To są moje zasady, zasady mojego domu. My nie zajmujemy się przelewaniem krwi. Porucznik przeniósł wzrok z Mahfouza na Mahlię. - To prawda? - zwrócił się do niej. - Znasz się na doktorowaniu? Chowasz w rękawie jakieś sztuczki chińskiej medycyny? Błyskawicznego cerowania rozjemców? Mahlia otworzyła usta, ale nie miała poję-cia, co odpowiedzieć. Zdawała sobie sprawę, że każde jej słowo może zostać uznane za prowokację. Postanowiła więc czekać, co się stanie, świadoma, że nie ma żadnego wpływu na rezultat tego spotkania. Teraz wszystko zależało od porucznika Sayle’a i decyzji, którą już dawno podjął. Była żywa albo była martwa - nie miało znaczenia, co powie temu oficerowi ZFP. Wykrzywiwszy usta w parszywym uśmieszku, porucznik skłonił się przesadnie nisko i machnął ręką - droga wolna. - Konowałka, co? W porządku. W takim razie wyrwiesz mojego sierżanta z łapsk Losów. Zobaczymy, jak sobie radzisz z cerowaniem. Wypuściła powietrze z płuc i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że od jakiegoś czasu wstrzymywała oddech. Strząsnęła rękę jednego z żołnierzy, po czym ruszyła w kierunku Mahfouza. Kiedy jednak przechodziła obok oficera, mężczyzna przyciągnął ją do siebie. - Jeżeli mój sierżant um-rze - zaczął - powiem Soi, że może cię pociąć. Zacznie

od tej rączki, która ci została, a potem przejdzie do stóp. Będzie ciął kawałek po kawałku, aż zamieni cię w glizdę wijącą się na ziemi. Rozumiesz? Mahlia patrzyła przed siebie, czekając, aż ją puści. Uważała, by nie odezwać się nawet słowem, ale porucznik potrząsnął nią gwałtownie. - Rozumiesz mnie, wyrzutku? Nie odwracając wzroku, kiwnęła zdecydowanie głową. - Rozumiem. - Świetnie. - Pozwolił jej odejść, po czym odwrócił się do żołnierzy. - Na co się gapicie?! Na stanowiska! Gomez, ty u góry. Pinky, razem z nim. Alil, Paulie, Snipe, Boots - patrol. Van, Santos, Roo, Gutty, Yep, Timmons, Stork i Reggie - rozejrzyjcie się w wiosce. Może mamy pod nosem gniazdo parszywych chińskich szczurów, o którym nic nie wiemy! Żołnierze zasalutowali i rozeszli się do swych zajęć, grzechocząc karabinami i amunicją. Buciory deptały trawę, butelki z kwasem podskakiwały, klingi maczet lśniły. Doktor Mahfouz otoczył Mahlię ramieniem i poprowadził ją przez zamieszanie. - Będą mi potrzebne twoje ręce i oczy. - Machnął przed siebie. - Sprawa nie jest beznadziejna, ale czeka nas sporo pracy. Gdy wprowadził ją do sali operacyjnej pod gołym niebem, Mahlia sapnęła zdumiona. Cała spękana betonowa podłoga parteru tonęła we krwi. Nic dziwnego, że trepy odchodziły od zmysłów. Leżały przed nią cztery ciała, z których wypływała rzeka krwi. Dwaj chłopcy bez wątpienia byli martwi, a trzeci miał rozerwaną nogę - co prawda Mahfouz założył opaskę uciskową, ale bladość twarzy nieszczęśnika wskazywała, że nie pociągnie zbyt długo, o ile jeszcze oddychał. Został więc tylko jeden młody mężczyzna. Na jego piersi leżały karmazynowe, przesiąknięte krwią szmaty, wciąż był

jednak przytomny. Choć z pewnością wzięli udział w ciężkiej potyczce, żadna z ran nie wyglądała na postrzał czy obrażenia po wybuchu. Jeden z martwych został niemalże rozerwany na pół, drugi miał rozciętą i przetrąconą szyję. Przytomny żołnierz nie spuszczał z Mahlii wzroku, gdy kucała obok niego. Ściągając z jego piersi zakrwawione szmaty, domyślała się, co zobaczy pod spodem, i była z tego powodu podwójnie przerażona. Rozerwane ubranie. Cztery długie, równoległe rany cięte, które głęboko naruszyły ciało. Z morza czerwieni wystawały białe kawałki żeber. Mahlia przysun-ęła dłoń do rozerwanego mięsa, niechętnie mierząc rozmiar pazurów, które wyrządziły tyle szkody. Zrobiło jej się niedobrze. Nagle wszystko nabrało sensu. Zrozumiała, skąd wzięli się ci żołnierze. Zrozumiała, czego szukali, i zdała sobie sprawę, że jeśli to znajdą, Mouse umrze. 8 - Nasz przyjaciel twierdzi, że trafili na wś-ciekłego dzika - wyjaśnił doktor Mahfouz. Śmieszne kłamstwo. Żaden dzik nie był w stanie uczynić takiego spustoszenia. O, nie - mógł to zrobić tylko potwór, tylko półczłowiek. Mouse trafił w łapy tej bestii, a Mahlia wiedziała, że jeśli nie uwolni się od trepów i nie znajdzie sposobu, by zabrać Mahfouzowi lekarstwa, jej przyjaciel zginie. - Mahlia! Otrząsnęła się z hipnotycznego transu, wpatrzona w rany żołnierza. - Narzędzia już się wygo-towały - powtórzył Mahfouz. - Umyj ręce. Będę cię potrzebował do czyszczenia i szycia. Mahlia podreptała w pośpiechu do garnka z przegotowaną wodą. Ogarnęło ją dziwne odrętwienie. Wszędzie byli żołnierze. Myjąc się, rzucała w ich stronę ukradkowe spojrzenia, jakby badała swojego przeciwnika.

Zgraja obdartusów - właśnie z takich jak oni zwykle natrząsał się jej ojciec. Zdezelowany sprzęt, powybijane zęby i poparzone kwasem twarze, ale pistolety, naboje i ostrza maczet lśniły i były wszędzie: krążyły wokół budynku, plądrowały dziuplę doktora, patrolowały okolicę. Część trepów rozpalała ogniska i zaciągała do nich stare plastikowe dzbany wypełnione wodą z pobliskiej piwnicy. Układali na nagim betonie stertę łupów - od ryżu aż po martwe kurczaki. Wyglądało na to, że przetrząsają całą wioskę. Wysoki czarnoskóry chłopak o przenikliwym spojrzeniu kierował trzyosobową drużyną, która zbierała drewno na wielkie ognisko. Na bicepsie miał dziewięć kresek - trupie blizny na oznaczenie zabitych wrogów. Dziewięć odhaczonych istnień ludzkich, tak jak doktor Mahfouz odhaczał leki ze swoich ograniczonych zasobów. Mahlia zaczęła liczyć trupie blizny na ramionach innych żołnierzy, ale szybko dała za wygraną. Było ich zbyt wiele - w sumie musieli mieć na swoim koncie jakieś dwieście ofiar. Nawet ci najmłodsi, mendożercy, którym wolno było nosić wyłącznie maczety i kwas solny, mogli się pochwalić jakąś zdobyczą. Najstarsi, jak porucznik i ranny żołnierz z otwartą klatką piersiową - co najmniej tuzinem. - Co z tym zrobimy?! - zawołał jeden z trepów. Mahlia spojrzała w stronę niewyraźnego głosu. Blizna ciągnąca się od podbródka aż do oka była pamiątką po celnym cięciu maczetą, które rozpłatało chłopakowi szczękę. Wzrok Mahlii przyciągnęła jego zdobycz - koza, którą za sobą ciągnął. Gabby, zorientowała się ze wzdrygnięciem, zwierzę należące do doktora. - Nie możesz... - zaczęła protestować, ale szybko się zamknęła. Porucznik Sayle przerwał rozmowę ze swymi sierżantami i uniósł głowę - blada mięsożerna modliszka tropiąca wzrokiem ofiarę. - Wygląda jak kolacja. - Wlepił wzrok z powrotem w nadgniłą mapę, na której zaznaczał kwadranty, zupełnie obojętny zarówno na sam rozkaz, jak i wobec

ludzi, których dotyczył. Młody żołnierz obwiązał nogi Gabby powrozem, ściągnął go gwałtownie i przewrócił kozę na bok. Zrobił to od niechcenia, ze znudzeniem. Zwierzę beknęło zaskoczone i uderzyło o ziemię bezwładnie jak worek upuszczonego ryżu. Tymczasem porucznik Sayle podjął rozmowę z sierżantami. Jego słowa zlewały się z gwarem panującym pośród zapracowanych żołnierzy. - Zapędźcie go w stronę wybrzeża, zatoczcie łuk na południe - tłumaczył szczegóły polowania. - A-6, napierajcie wzdłuż tego grzbietu, cały czas powyżej linii przypływu. Ten załom rzeki może mu zapewnić ochronę... Mahlia patrzyła bezsilnie, jak trep przyklęka obok Gabby, unosi maczetę i spuszcza ją na kark zwierzęcia. Spanikowana koza zabeczała żałośnie, ale zaraz potem ostrze weszło głębiej i straciła głos. Chłopak ciął, wszędzie było pełno krwi. Mahlia odwróciła wzrok. Nikt inny nie przejął się tą sceną, ani nawet nie zwrócił na nią uwagi. Żołnierze robili takie rzeczy na co dzień. Odbierali ludziom trzodę. Odbierali im życie. Gdy obserwowała tych chłopaków, czuła, jak narasta w niej nienawiść. Byli inni pod tak wieloma względami. Biali czy czarni, żółci czy brązowi, chudzi, grubi, niscy czy wysocy - wszystko jedno. Bez znaczenia, czy nosili naszyjniki z kości palców, czy zęby dzieci na bransoletkach, bez znaczenia, czy tatuaże chroniły ich przed kulami. Wszyscy byli poznaczeni bliznami wojny i wszyscy mieli tak samo martwe oczy. Mahlia dokończyła mycie rąk w przegotowanej wodzie i spłukała je alkoholem, starając się nie patrzeć na ćwiartowanie Gabby. Oni tak po prostu robią, napomniała siebie. Nie walcz z czymś, z czym i tak nie da się wygrać. Musiała myśleć jak Sun Tzu - opracować własny plan zdobycia leków i ucieczki do dżungli i Mouse’a. Skupiła swoją uwagę na poruczniku, wsłuchując się w jego plan. - B-6, pluton HiLo, Potomac... - Choć żadna z tych nazw nic jej nie mówiła,

Mahlia zrozumiała jedno: gdzieś tam byli żołnierze - mnóstwo żołnierzy którzy chcieli dopaść półczłowieka, a życie Mouse’a znaczyło dla nich mniej niż rdza. Jeżeli dopadną potwora, zanim Mahlia wróci do niego z lekami, półczłowiek z pewnością pomyśli, że go zdradziła, a Mouse umrze. Sęk w tym, że utknęła na sali operacyjnej, gdzie miała poskładać do kupy żołnierza, który z radością odrąbałby jej pozostałą rękę. Wyciągnęła z wysłużonego rondla zdezynfekowane szczypce, igły i skalpele, po czym przecisnęła się przez krąg gapiów do ostatniej żyjącej ofiary. Żałowała, że chwilowo nie może powiedzieć doktorowi, co się stało z Mouse’em. - Cofnijcie się - rozkazała. Żołnierze poruszyli się nieznacznie, ale nie odeszli. Doktor podniósł głowę. - Wasz towarzysz potrzebuje powietrza. Byłoby też dobrze, gdyby brud nie dostał się do jego ran. Albo posłuchacie dziewczyny, albo chłopak umrze. - Jak on zdechnie, to wy też zdechniecie - wymamrotał jeden ze zgromadzonych. Mahlia nie wiedziała, czy powiedział to Soa, czy ktoś inny, ale ranny chłopak natychmiast zareagował na groźbę. - Słyszeliście ich - mruknął. - Do tyłu. Niech robią, co do nich należy. Mahlia uklękła i zabrała się do oczyszczania ran. Wydłubywała z porozrywanego brązowego ciała drobne kawałki materiału i sprawdzała, czy połamane żebra nie uszkodziły żadnych organów wewnętrznych. Pomimo jej zabiegów chłopak nawet nie drgnął. O tym, że odczuwa ból, świadczyły tylko te chwile, kiedy zagłębiała się w ranę, a on wstrzymywał oddech. Patrzył wprost przed siebie, na jego twarzy widniał zaś wyraz pogardy, nieruchomy jak skamieniała maska. Wyżęła szmatę z krwi i przetarła rany po raz drugi. Och, ale była głupia! Oczywiście, że polowali na półczłowieka. Przecież

wszędzie widzieli ślady butów i odciski psich łap. Potwór nie pojawił się na bagnach znikąd, uciekł z Zatopionych Miast, a żołnierze przyszli za nim. Teraz, po fakcie, wszystko układało się w sensowną całość. - To mi nie wygląda na atak dzika - mruknęła. Ranny żołnierz po raz pierwszy spojrzał na Mahlię. W zielonych oczach nakrapianych plamkami złota zalśniła przemoc, a wyrzeźbioną przez wojnę twarz wykrzywił grymas nieustępliwości. - Jak mówię, że dzik, to dzik. Mahlia spuściła kornie wzrok. Nie było sensu się kłócić. Chłopcy tacy jak on widzieli zbyt dużo krwi, żeby odrobina więcej - na przykład jej krwi - miała na nich zrobić jakiekolwiek wrażenie. Podburzanie ich zakrawało na głupotę. - Jakiś problem, sierżancie Ocho? Głos był cichy, lecz Mahlię i tak przeszły ciarki. W ich stronę patrzył porucznik: jasne włosy, blada cera, szare, puste oczy. Z początku sądziła, że - właśnie z powodu tej bladości - wygląda jak trup. Później chude ciało i długie kończyny skojarzyły jej się z owadem, ale dopiero teraz zdała sobie sprawę, czym był tak naprawdę: wilkojotem. Czystej krwi i rdzy wilkojotem, inteligentnym, zabójczym drapieżnikiem. Na chwilę zawiesił na niej wzrok. - Czy powinienem o czymś wiedzieć, sierżancie? Ocho otaksował Mahlię lekceważącym spojrzeniem. - Nie. Wszystko w porządku, poruczniku. - Jakby co, dajcie mi znać. - Spokojnie. Wyrzutek zna swoje miejsce w szeregu. Porucznik Sayle skupił się na spleśniałych mapach i wypowiadanych szeptem instrukcjach, a Mahlia wypuściła powietrze z płuc. Zabrała się do pracy, zła, że idzie jej tak wolno. Wyciągając z ran żołnierza kawałki liści i gruzu, nie mogła przestać myśleć o lekarstwach schowanych nad jej głową, w dziupli doktora Mahfouza. Żołnierze

ich nie znaleźli - przynajmniej na razie. Doktor trzymał leki w natłuszczonych skórzanych pakunkach, które wciskał do wydrążonych książek. Wyglądały dokładnie tak samo jak wszystkie inne tomy, ale mieściły w sobie antybiotyki, którymi mogła zapłacić umierającemu półczłowiekowi za wolność Mouse’a. O ile zdoła się do nich dostać. Doktor dołączył do niej z igłą i nicią. Z jego oczu nie było już żadnego pożytku, nawet gdy patrzył przez prowizoryczne okulary. Musiał się nisko nachylić, żeby obejrzeć ranę. - Obrażenia są mniej rozległe, niż można by się spodziewać - uznał. - Żebra wykonały kawał dobrej roboty, chroniąc narządy. Mahlia wskazała na jedną z ran. - Tylko ta krwawi poważnie. - Hmm. - Doktor zmrużył oczy. - Uszkodzenie pęczka naczyniowonerwowego. Nie obejdzie się bez przyżegania. Później zszyjemy ranę... - Czy ty coś w ogóle widzisz, staruszku? - zapytał nagle pacjent. Mahlia spojrzała na chłopaka, próbując przypomnieć sobie jego imię. Ocho. Sierżant. - Ja widzę - odpowiedziała. - To ja zajmuję się zszywaniem. - Na krew i rdzę! Będzie mnie cerować ta kaleka? - Uważaj na słowa - burknęła Mahlia - bo ci zszyję flaki na supeł. Doktor zachłysnął się powietrzem, ale pacjent rzucił jej tylko złośliwy uśmieszek. - Ojoj, mocny w gębie ten wyrzutek. - Nie w gębie, tylko w zszywaniu. Mahlia przytknęła igłę do skóry i pchnęła palcami sprawnej lewej ręki, a doktor złapał ją z drugiej strony i przeciągnął przez otwór. Oddał igłę dziewczynie. Razem tworzyli prawie całego lekarza. Kolejny szew. - Nie mamy żadnych sulfonam-idów - powiedział doktor. - Będziesz musiał dbać, żeby rana zawsze była sucha i czysta.

Ocho znów wpatrywał się w przestrzeń. - Tak. Wiem. Pobieżna inspekcja jego ciała świadczyła o tym, że naprawdę wiedział. Ciemną skórę w wielu miejscach znaczyły postrzępione szramy. Brakowało mu kawałka ucha, a na policzku miał pomarszczoną bliznę, jakby ktoś go dźgnął albo przypalił - nieduży, okrągły otwór, który z czasem się zasklepił. Chłopak dostrzegł, że Mahlia mu się przygląda. - Armia Boga - wyjaśnił. - Snajper. - Otworzył usta, żeby pokazać drugą stronę rany. Różowy język też był posz-arpany. - Przeszła na wylot. Trafiła w język, o tu, z boku, i wyszła ustami. Ale nie połamała żadnego zęba. - Wyszczerzył się na dowód tych słów. - Ani jednego. Losy miały mnie jak na widelcu. Mahlia uniosła kikut prawej ręki. - Mnie też. - Gdzie w tym szczęście? - Została mi lewa. - Mańkut? - Teraz tak. Nie zamierzała tłumaczyć chłopakowi, ile potrzebowała czasu, by opanować lewą ręką czynności, które prawą wykonywała z zamkniętymi oczami. Mimo to na moment odpłynęła myślami i opanowało ją dziwaczne wrażenie, że znajduje się wewnątrz lustra i patrzy w złą stronę, próbując używać lewej ręki do tego, czego fantomowa prawa zrobić nie mogła. - Całkiem nieźle radzisz sobie z tą ig-łą - przyznał Ocho. - Wystarczająco dobrze, żeby zaszyć ranę. - O nic więcej nie mógłbym prosić - stwierdził. Mahlia uniosła wzrok, zaskoczona. W głosie młodego żołnierza nagle pojawiła się łagodna, niemal przepraszająca

nuta. A może litość? Ty i ja, myślała, dogadamy się? Chowasz tam w środku coś ludzkiego? Doktor Mahfouz w kółko powtarzał, że każdy nosi w sobie cząstkę człowieczeństwa. Z doświadczenia Mahlii wynikało, że bredził od rzeczy, ale teraz, kiedy patrzyła na sierżanta o imieniu Ocho, była ciekawa, czy w twardym, pokrytym bliznami ciele chłopca znajdowało się coś miękkiego i podatnego na zmianę. Skupiła się na szyciu. - Dlaczego nazywają cię Ocho? Chrząknął, kiedy igła przebiła jego skórę. - Bo załatwiłem ośmiu naraz, wszystkich nożem. Mieli karabiny, a ja poderżnąłem im gardła. - Dotknął wypalonego na policzku znamienia ZFP, symbolu pułkownika Glenna Sterna. - Zdobyłem dzięki temu pełną belkę. Legendarna historia. Trepy zgromadzone na sali operacyjnej potakiwały. - Legendarna ósemka - powtarzali. - Jak ci się to udało? - Mahlia drążyła temat. - Nie twój interes, wyrzutku. W jednej chwili cała łagodność pierzchła i po dobroci, którą chłopak nosił w sobie, nie został nawet ślad. Jego głos znów był nieludzki i twardy jak beton. - Zajmij się zszywaniem i stul dziób. - Ale... - Usmażę ci język w oleju, jeśli się nie zamkniesz. Ugotuję i zeżrę. W mgnieniu oka zamienił się w lodową skałę. Kolejny zabójca, który zostawiał za sobą ślad krwi, a przed sobą przelewał jej morze. Pochyliła głowę i skupiła się na pracy. Nagle zależało jej już tylko na tym, by wszyscy o niej zapomnieli. W końcu doktor Mahfouz podniósł głowę.

- Gotowe - rzucił. - Będziesz żyć. Od długotrwałego wysiłku Mahlię łapały skurcze ręki i szyi. Dzielenie się w ten sposób pracą było niewygodne, ale nie mieli innego wyjścia. Ocho przyjrzał się szwom. - No, no, całkiem nieźle. Hej, chłopaki - zawołał. - Patrzcie, poskładali mnie do kupy! Aha. Poskładali. A teraz wynoś się stąd, żebym mogła iść po lekarstwa i sama się stąd wydostać, pomyślała Mahlia. Gdyby tylko umiała sprawić, żeby te trepy znikły - mogłaby wrócić na bagna, do Mouse’a. Nawet w ciemnościach, bo miała całkiem niezłe pojęcie, gdzie go szukać. Pójdą razem z doktorem, dobiją targu i Mouse nie będzie musiał umierać. Nagle pojawił się obok nich porucznik. - Jak się czujecie, sierżancie? - Zdrów jak ryba. - Ocho wyprostował się i wstał, choć spod ciemnej skóry przebijała bladość. - Gotów do wymarszu. Jego dowódca pokręcił zdecydowanie głową. - Usiądźcie, żołnierzu. Nigdzie się nie wybieramy. Będziemy prowadzić akcję metodycznego przeczesywania terenu, a w tej wiosce urządzimy bazę. Po co szwendać się po bagnach, skoro mamy pod nosem taką bogatą wioskę, która z radością nas wykarmi? - Położył dłoń na ramieniu doktora. - Gdzie są antybiotyki? Serce podskoczyło Mahlii do gardła. Nie, one są moje. Mouse’a. - Nie mamy antybiotyków - odparł doktor. - Bez obaw, rana jest czysta. Bardzo czysta. Nie powinny pojawić się żadne komplikacje, wszystko zostało dokładnie wysterylizowane. Używaliśmy do przemywania wyłącznie przegotowanej wody i alkoholu. Porucznik gwałtownym szarpnięciem przyciągnął doktora do siebie. - Masz mnie za jakieś durne ścierwo wojny? Taki potwór mógł mieć brudne

pazury, a na brud potrzeba leków. Mahlia odchrząknęła. - Wydawało mi się, że to był tylko dzik. Z szybkością węża porucznik złapał ją i obrócił, zaciskając ramię na jej gardle, by nie mogła oddychać. Doktor krzyknął, ale żołnierze natychmiast złapali go i odciągnęli. - Zawsze musisz mieć coś do pow-iedzenia, co? - mruknął porucznik. - Może zabiorę cię z nami? Co ty na to? Zrobię z ciebie pielęgniarkę Ocho. Jeżeli mój sierżant przeżyje, może nawet odeślę cię z powrotem z tą lewą rączką wciąż przypiętą do ciała. Mahlia czuła na karku jego gorący oddech. - Jak ci się podoba ten pomysł? A może urżnę ci ją i przytroczę do szyi, żebyś zawsze miała ją przy sobie? Dusiła się, porucznik całkowicie odciął jej dopływ powietrza. Zaczął ją podnosić, czuła, że jej stopy odrywają się od podłoża. - A może po prostu postoję sobie chwilę i poczekam, aż zaczniesz kopać. Lubię czuć, jak takie ślicznotki kopią. Pociemniało jej przed oczami. Jakby z oddali dotarł do niej głos doktora: - Błagam, mamy tylko odrobinę, używamy ich wyłącznie w wyjątkowych sytuacjach. Antybiotyki są bardzo trudno dostępne. - A moi żołnierze nie są wyjątkową sytuacją? - Nie to miałem na my... - Przynieś tu swoje proszki, łapiduchu. Dziewczynie kończy się powietrze. Pokonany, doktor Mahfouz wdrapał się po drabinie do dziupli. Dopiero gdy wrócił na dół z lekarstwami, porucznik Sayle upuś-cił Mahlię na podłogę. Zatoczyła się z ręką na gardle, łapczywie chwytając powietrze. Przełyk palił żywym ogniem, gdy wciągała je do płuc i wydychała. Żołnierze złapali ją i pchnęli z powrotem do miejsca, gdzie leżał sierżant Ocho.

Mahlia upadła na kolana obok zranionego chłopaka. Za sobą usłyszała głos porucznika Sayle’a: - Na pozycje, chłopcy. Zabezpieczyć teren. Spędzimy tu trochę czasu. Nie... 9 Infekcja przypuszczała szturm na ciało Toola niczym wroga armia. Majaki zasnuwały mu wzrok. Na bagna opadła ciemność, a noc wypełniła się cykaniem świerszczy i przenikliwym brzęczeniem komarów. Tool uchylił powiekę sprawnego oka, by obserwować rudego chłopca. Poświata księżyca wyłowiła jego chudą sylwetkę z mroku, kiedy podważał ostry kamień wielkości jajka. Tool uśmiechnął się. Wszystkie ludzkie dzieci były takie same: skóra i żebra spinające żałosne ochłapy ciała, obszarpane strachy na wróble ciskane przez wiatr jak słomiane lalki. Zmieniały się kontynenty, na których walczył, lecz nigdy ludzkie dzieci. Ten konkretny osobnik skakał na prawo i lewo niczym blady, piegowaty konik polny, sprawdzając każdy kamień w nadziei, że znajdzie taki, którym rozbije Toolowi głowę, ale był dokładnie taki sam jak wszyscy pozostali. - Wiem, co sobie obmyśliłeś, chłopcze. Zerknąwszy na Toola niebieskoszarymi oczami lśniącymi jak odłamki szkła, chłopiec powrócił do oglądania kamieni leżących wzdłuż brzegu sadzawki. Sprawdzał każdy, po który zdołał sięgnąć, przytrzymywany przez długie ramię Toola. - Więc czemu mnie po prostu nie powstrzymasz? - zapytał. - Już wkrótce. - Mahlia wróci. Tool parsknął. - Twojej siostry nie ma już wiele godzin, a ty szukasz broni. Myślę, że obaj porzuciliśmy nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek ją zobaczymy.

- Mahlia nie jest moją siostrą. - Oboje jesteście ludźmi, więc to twoja siostra. - Czy w takim razie ty jesteś psem? Tool odpowiedział na tę drwinę warknię-ciem. Chciał wstać, ale kosztowało go to zbyt wiele trudu. Błoto, którym obłożył ranę, by zatamować krwawienie, zatrzeszczało. Był zaskoczony, że zdążyło wyschnąć. Czas mijał dużo szybciej, niż mu się wydawało. Położył się, oddychając ciężko. Lepiej oszczędzać siły. Wiara, że te siły na cokolwiek mu się przydadzą, była niemądra, ale leżała w jego naturze. Zbyt dobrze go zaprojektowano. Nawet teraz, wykończony, złamany i otoczony przez wrogich ludzi, walczył o przetrwanie. Choćby umarła ostatnia nadzieja, natura i tak nie da za wygraną. Chłopiec znów sprawdzał siłę jego chwytu. - Nie igraj ze mną, chłopcze. - Mógłbyś mnie puścić. Przyniósłbym lekarstwa. Tool prawie się zaśmiał. - Myślę, że jedna zdrada wystarczy. Chłopiec nastroszył się. - Co ty możesz wiedzieć? Jesteś tylko psiryjem. - A także tygrysem, hieną i człowiekiem. - Tool przewiercał go wzrokiem. - Jak sądzisz, która z tych bestii łamie przyrzeczenia, chłopcze? - Już ci mówiłem, mam na imię Mouse. - Nazywaj siebie albo i nie. Dla mnie wszyscy jesteście tacy sami. - Zabijesz mnie, prawda? Tool skrzywił się, nie potrafiąc znieść myśli, że według ludzkiego dziecka postę-pował niewłaściwie. - Nie możesz mnie winić za zdradę własnej siostry. - To nie ona mnie zabije.

Cała ta rozmowa stanowiła jedynie zasłonę dymną. Ręka chłopca znów ryła w błocie, szukając broni, może nawet z nadzieją, że natrafi na zaginioną maczetę. Tool potrafił to uszanować. Ten chłopiec też walczy o przetrwanie. - Zabijam, ponieważ taka jest moja natura - powiedział półczłowiek. - Podobnie jak twoja. - Ja zabijam, żeby jeść. Wyszczerzył zęby. - Ja także zjadam to, co zabijam. Chłopak wybałuszył przerażony oczy. Gdyby Tool nie był tak bardzo słaby i wycieńczony bólem, z pewnością ryknąłby śmiechem. 10 Ćmy trzepotały skrzydłami, tonąc w kałużach lepkiej krwi. Mahlia wycierała ją metodycznie i wyżymała brudną szmatę nad stojącym obok zardzewiałym wiaderkiem. Gdy po raz kolejny zginała się do podłogi, zerknęła ukradkiem za siebie, w kierunku żołnierzy, po czym szybko pochyliła głowę i skupiła się na pracy. Tym razem Soa. Grzał się przy ognisku i obserwował ją z namysłem i zaciekawieniem drapieżnika, jakby śledziły ją oczy wilkojota. Nie podobało jej się, że czuła na sobie jego wzrok, jeśli jednak nie patrzył on, patrzyli inni. Slim, Gutty albo Ocho, zawsze któryś z chłopców o surowych twarzach, jakby za pomocą telepatii przekazywali sobie to niezdrowe zainteresowanie. Teraz, gdy wszyscy skupiali na niej wzrok, nie było mowy o ucieczce. Zwalczywszy chęć, by krzyknąć, wytarła kolejną kałużę krwi. Mouse był na bagnach z tym parszywym psiryjem, a ona utknęła w wiosce niczym zając w pułapce. Co zrobiłby na jej miejscu Mouse? Czy byłby aż tak szalony, żeby wziąć nogi za pas? Najpierw jednak musiała zdobyć leki. Zresztą co się stanie z doktorem,

jeśli go porzuci? Wykluczone. Wiedziała, że nie może uciec, nawet jeśli przestaną jej się tak uważnie przyglądać. Wpadła w potrzask. Żadnych dobrych rozwiązań. Wzięła się do szorowania, wyładowując swoją frustrację na podłodze. Stukot kroków, gdzieś w pobliżu. Przeszył ją dreszcz, ale nie uniosła wzroku. Buty zatrzymały się tuż przed jej twarzą, uniemożliwiając jej pracę. Soa, była tego pewna. Zebrała się w sobie i spojrzała w górę. Stał nad nią, uśmiechnięty pod nosem. - Masz jakiś problem ze zmywaniem naszej krwi? Myślisz, że jesteś na to zbyt dobra? Pokręciła głową. - Na pewno? Bo widziałem, jak robisz miny. - Soa uklęknął i przeciągnął palcami po kałuży krwi, a następnie podetknął je Mahlii pod nos. - Co, myślisz, że jesteś zbyt dobra, żeby zmywać krew patriotów? Powolnym ruchem rozmazał krew na jej policzku. - Myślisz, że jesteś dla nas zbyt dobra? - nie odpuszczał. - Że jesteśmy tylko zwierzętami? Tak mówili rozjemcy, zgadza się? Nazywali nas zwierzętami, psami. - Znów zamoczył palce we krwi i tym razem dotknął jej czoła. Pogłaskał je wilgotnymi opuszkami. Mahlia robiła wszystko, by się nie wzdrygnąć. Właśnie tego chciał Soa. Chciał, by zareagowała na jego dotyk obrzydzeniem, by dała mu do zrozumienia, że jest od nich lepsza. Wiedziała, że zginie, jeśli to zrobi. Soa zabije ją z czystej złośliwości. Ten chłopak nie miał duszy. Był wężem, który szukał pretekstu, by ukąsić. - Nie chcę z tobą walczyć - wymamrotała. - Jeśli mam sprzątać, to będę sprzątać, ale nie chcę z tobą walczyć. - Nie chce walczyć! - Soa parsknął śmiechem. - Znów ta nudna gadka

rozjemców. - Naznaczył krwią jej drugi policzek, po czym pchnął ją mocno, niemal uderzył. - Znasz jakieś fajne hasełko na kapitulację? Jedno z tych waszych powiedzonek? Jak „oko za oko, a oślepnie cały świat”? Jakieś gówno tego rodzaju? Mahlię doleciał zza pleców chichot. Pozostali żołnierze przyglądali się ich konfrontacji. Wszyscy chcieli wiedzieć, co zrobi Soa. - No więc? - zapytał. - Znasz jakieś hasełko? Czekam. Domyślała się, co miał na myśli, bo jako mała dziewczynka widziała mury miasta całe pomazane sloganami. Rozjemcy płacili za ich malowanie miejscowym. Chcieli w ten sposób kupić sobie ich życzliwość i zmusić ludzi do przemyślenia, w jaki sposób wpakowali się w bagno, w którym tkwili tak głęboko. Prędzej czy później wszystkie hasła i rysunki znikały jednak pod flagami watażków i ich wojsk, aż w końcu rozjemcy dali za wygraną. Mahlia odchrząknęła, próbując przypomnieć sobie jakiś slogan, który nie podziała na Soę jak płachta na byka. - „Zamień broń na bronę”? - To było pytanie? Pokręciła głową. - „Zamień broń na bronę” - powtórzyła, tym razem twierdząco. Soa wyszczerzył się od ucha do ucha, a w jego oczach błysnęło szaleństwo. - Jasne, pamiętam to hasło. Dobre! Cholerni żołnierze rozjemców rozdawali każdemu ryż, kukurydzę i soję, wystarczyło oddać im gnata. Przehandlowałem starą dwudziestkę dwójkę za worek ryżu, który miałem niby posiać. Iglica była całkiem zardzewiała, a wy i tak zapłaciliście. Frajerzy! - Oddałem im czterdziestkę piątkę, do której nawet nie było naboi - odezwał się jeden z żołnierzy. - No dalej, jak szły te hasła? - zwrócił się do nich Soa. - Mała ma problem, żeby sobie przypomnieć. - „Nadstaw drugi policzek!” - rzucił ktoś.

- „Przekuj miecz w lemiesz!” - „Tylko zwierzęta skaczą sobie do gardeł!” Jeden po drugim padały kolejne slogany - dobre intencje rozjemców sprowadzone do roli wielkiego żartu. Trepy pękały ze śmiechu, wymieniając się powiedzonkami, którymi rozjemcy próbowali okiełznać przemoc w Zatopionych Miastach. Kiedy ogólna wesołość przygasła, Soa spojrzał Mahlii w oczy. - Wy, rozjemcy, myśleliście, że jesteśmy głupi. Że pozwolimy obcokrajowcom zabrać nam nasze ziemie i zrobić z nas niewolników. Ale my od początku wiedzieliśmy, co knujecie. My nie kapitulujemy, my walczymy za kraj. Zanurzył dłoń w kałuży krwi i przycisnął ją do twarzy dziewczyny. - A kiedy krwawimy - wycedził - wy macie nam za to dziękować. Mahlia próbowała się nie wzdrygnąć, ale przerosło to jej siły, a Soa nie chciał przestać - rozmazywał jej czerwoną ciecz po całej twarzy. - I co, smakuje ci, mała? A może jesteś zbyt dobra na naszą krew? Zbyt dobra? - Wystarczy, żołnierzu. Ku zaskoczeniu Mahlii, chłopak puścił. Zamrugała, wyciskając krew z oczu. Siedząc na swoim posłaniu, sierżant Ocho odpędzał Soę gestem ręki. - Nie pozwól sprowokować się takiemu ścierwu. - Ale ona mnie nie sprowokowała. Po prostu chcę jej dać nauczkę. - Zdaje się, że dziewczyna już rozumie - odparł Ocho z beznamiętnym śmiechem, choć w jego głosie wciąż pobrzmiewał władczy ton. Choć Mahlia była przekonana, że Soa zacznie protestować, chłopak tylko na nią spojrzał i skrzywił się z obrzydzeniem. - No, teraz już rozumie. - Zgadza się, szeregowy. Rozu-mie. - Sierżant Ocho znów machnął ręką. -

Lepiej idź zapytaj Gutty’ego, kiedy będzie ta koza. Pachnie smakowicie. Mahlia zdziwiła się po raz drugi, bo Soa bez słowa dał za wygraną. Szarpnął ją jeszcze za włosy, ale wstał i ruszył w stronę ogniska. Ocho obserwował go przez chwilę, po czym kiwnął głową w stronę Mahlii. - Umyj się, a później wyszoruj ciała poległych. Potrzebne im będzie ostatnie namaszczenie. - Spojrzał na nią poważnie. - Lepiej dla ciebie, żeby na tej buźce nie pokazywały się żadne emocje. Soa tylko czeka na pretekst, żeby cię pociąć, a ja drugi raz nie uratuję ci tyłka. Mahlia wpatrywała się w sierżanta, próbując go rozgryźć. Nie miał w sobie nic ludzkiego, ale nie był też szalony; nie kierował nim zew krwi, tak jak Soą czy porucznikiem, choć to nie czyniło z niego uroczego człowieka. Uzupełniła wiadro świeżą wodą i umyła się najdokładniej, jak umiała, po czym przystąpiła do pracy nad ciałami martwych chłopców. Przecierała ich rany i porządkowała ubranie. Jej wysiłki pozwoliły zatuszować fakt, że jeden z trepów miał złamany kark, i dzięki nim jego szyja nie wyglądała na tak mocno wykręconą. Nie miał więcej niż dziesięć lat - jeden z tych mendożerców, których zgarniała fala rekrutacyjna, mięso armatnie wypychane do pierwszych szeregów, by brało na siebie ostrzał. Przynęta na kule, nawet nie rekrut. Na jego policzku widniały tylko trzy poziome blizny znamienia ZFP pułkownika Glenna Sterna. - Pół belki - wyjaśnił Ocho. - Ci padają szybciej. Mahlia obróciła się do sierżanta. - Nie to co ty. Nawet nie mrugnął, mierząc ją spojrzeniem złoto nakrapianych oczu. - Żeby przeżyć, trzeba się szybko uczyć. Zatopione Miasta pożerają głupich na śniadanie. - Przez jego twarz przemknął grymas, gdy prostował się na posłaniu. - Ale komu ja to mówię? Od ponad roku nie spotkałem wyrzutka, a kiedy ostatni raz widziałem taką dziewczynę jak ty, porucznik wymachiwał jej głową na kiju.

- Właśnie to ze mną zrobicie, kiedy cię już wyleczę? Wbijecie moją głowę na kij? Ocho wzruszył ramionami. - Zapytaj porucznika. - Zawsze robisz to, co mówi ci porucznik? - Tak to działa: ja wykonuję jego rozkazy, a ci chłopcy moje. - Kiwnął głową w kierunku martwego trepa, którego myła Mahlia. - Wszyscy, którzy nie zasłużyli na pełną belkę. - Wygląda na to, że temu nie wyszło to na zdrowie. - Niech to szlag, prędzej czy później każdy z nas zostaje przynętą na kule, więc co za różnica kiedy? Jak dożyjesz szesnastki, to jesteś pieprzoną legendą. - Ocho urwał, ale po chwili dodał: - Jeśli porucznik dojdzie do wniosku, że trzeba cię odstrzelić, postaram się, żeby zrobili to szybko. - Wyciągnął głowę w stronę ogniska, przy którym Soa odkrawał mięso piekącej się kozy. - Nie dopuszczę do ciebie Soi. - To w taki sposób zwykle zawierasz przyjaźnie? Obiecując ludziom, że nie będziesz ich torturować przed egzekucją? Na pokrytej bliznami twarzy Ocho rozkwitł szeroki uśmiech. - Do diabła, jak na wyrzutka masz wyjątkowo niewyparzoną gębę. - Nie jestem żadnym wyrzutkiem. Urodziłam się w Zatopionych Miastach. Ocho zaśmiał się. - Co nie zmienia faktu, że jesteś bezczelna. Powiedział to niemal tak, jakby był człowiekiem, a jego ramienia nie zdobił tuzin trupich blizn. Właściwie mógłby być kimkolwiek. Od strony ogniska doleciał głośny trzask. Mahlia podskoczyła przestraszona. Odwró-ciwszy się, ujrzała przewrócony garnek i ryż rozsypany na betonie. Jeden z żołnierzy, chudy chłopak, któremu odcięto uszy, ssał palce jednej z dłoni.

- Żeby cię pozgrzytało, Van! - wydzierał się na niego Soa. - Zapomniałeś, że garnek jest gorący?! - Uderzył mniejszego chłopca w tył głowy. Van odskoczył, łapiąc za nóż. - Dotknij mnie jeszcze raz, to cię wypatroszę! - Tylko spróbuj, cholerne ścierwo! - Morda w kubeł, jeden i drugi! - warknął Ocho. Mahlia zauważyła, że wyprostował się bardziej, niż pozwalały na to rany, a jego głos grzmiał z pełną mocą. - Van, pozbieraj ten ryż. Nam podasz ten z wierzchu, a dla siebie zostaw to, co dotknęło ziemi. Soa, przynieś świeżą wodę. Nie pozwolę, żeby żołnierze tej jednostki walczyli między sobą. Nie jesteśmy Armią Boga. - Machnął ręką, jakby odganiał muchę. - No dalej, ruszać się. - Jakieś problemy, sierżancie? Głos porucznika Sayle’a spadł na obóz z dziupli doktora Mahfouza, w której żołnierze ustanowili swoją kwaterę. Głos przepełniony groźbą. Wszyscy zamarli. - Nie, panie poruczniku - odpowiedział Ocho. - Małe zamieszanie w kuchni. Zgadza się, chłopcy? Trepy potakiwały, a Van w pośpiechu zgarniał ryż na liście palmowe. Podawał je podchodzącym towarzyszom, którzy brali je razem z kawałkami koziego mięsa i wracali na swoje posterunki. Dopiero gdy wszyscy inni zostali obsłużeni, Van przyklęknął i zebrał resztki ryżu dla siebie. Mahlia obserwowała, jak jedzenie znika, zastanawiając się, co ją tak bardzo niepokoi. Bo czuła, że coś jest nie w porządku. Kilka razy wydawało jej się, że zaczyna rozumieć, aż w końcu spłynęło na nią olśnienie: oni się bali. Z trwogą gapili się na mroczną, szeleszczącą dżunglę i rzucali nerwowe spojrzenia w kierunku martwych żołnierzy. W ciągu kilku sekund coś rozszarpało czterech ich towarzyszy na strzępy, a

pozostali - pomimo swej brawury i ochoczo wykrzykiwanych gróźb - w starciu z półczłowiekiem przypominali jedynie bezbronne szczeniaki. Co gorsza, doskonale zdawali sobie z tego sprawę. Ileż ja bym dała, myślała Mahlia, żeby poszczuć te trepy psiryjem. Zajęła się sprzątaniem, lecz głowę wypełniały jej obrazy bestii wycinającej ich wszystkich w pień. Modliła się, by dżungla obnażyła swoje zęby i połknęła trepy z mlaśnięciem. Zęby. Mahlia zamarła i ponownie przyjrzała się nerwowym żołnierzom. Dżungla miała zęby, a oni się ich bali. Rozciągnęła usta w uśmiechu. Dam wam te zęby. Wyprostowała się i wyżęła szmatę. - Dokąd się wybierasz? - zapytał Ocho. - Jeszcze tu nie skończyłaś. - Potrzebujesz lepszych lekarstw. Mam coś dla ciebie. - Wydawało mi się, że już wszystko dostałem. - Jeżeli będziesz się dobrze zachowywać i traktować mnie lepiej niż zwierzę, może też będziesz lepiej traktowany, hm? - Tak gadają tylko rozjemcy - odparł Ocho, ale na jego ustach zaigrał uśmieszek. Odprawił ją machnięciem ręki. W dziupli nad salą operacyjną Mahlia zastała porucznika. Siedział przy grubo ociosanym stoliku doktora Mahfouza i wczytywał się w jedną z książek, podczas gdy doktor pokornie, opanowanym głosem odpowiadał na pytania dotyczące dżungli. Porucznik uniósł głowę, kiedy Mahlia wdrapała się przez właz do środka. - Czego tu szukasz, dziewczyno? - Muszę poprawić opatrunki pańskiego sierżanta, a przypomniało mi się, gdzie mamy inne lekarstwa - wytłumaczyła. - Inne lekarstwa? Coś przed nami ukrywasz, doktorku?

Doktor Mahfouz wyglądał na zaskoczonego, ale zręcznie wybrnął z opresji. - To Mahlia zajmuje się lekarst-wami. - Dotknął okularów. - Z powodu mojego wzroku. - Skinął do niej głową. - No dalej, weź co trzeba. Mahlia spojrzała na porucznika. - To jak, mam przynieść te lekarstwa czy nie? Machnął ręką. - Nie pozwól, żebym cię zatrzymywał. Mahlia przeszła obok niego i uklęknęła w zacienionym kąciku dziupli. Zaczęła ściągać z najniższej półki zapleśniałe książki. Była zła, że musi zdradzić kryjówkę doktora Mahfouza, ale podejrzewała, że trepy prędzej czy później i tak by ją znalazły, a jeśli nie, to zapewne pod groźbą śmierci wyciągnęłyby informacje o lekach od niej lub od doktora. Za pierwszym rzędem książek krył się drugi - te Mahlia po kolei otwierała, ujawniając medyczne zapasy doktora. Porucznik patrzył, jak wydobywała z wydrążonych tomów blistry pełne tabletek. - A mówiłeś, że macie tylko trochę - mruknął mężczyzna. Doktor westchnął cicho. - Więcej nigdy mieć nie będziemy. Trudno je zdobyć, a my nie posiadamy zbyt wiele na sprzedaż. Ludzie, którzy handlują lekami z czarnego rynku, raczej nie są zainteresowani tym rodzajem dóbr, które mamy tu do zaoferowania. Mahlia ignorowała niezdrową ciekawość oficera, przeglądając tabletki. Nie potrafiła odczytać zbyt wiele z opakowań, ponieważ informacje były zapisane w języku jeszcze bardziej skomplikowanym od chińskiego, którego uczyła się jako dziecko. Na szczęście rozjemcy pomyśleli też o rysunkach dla niepiśmiennych mieszkańców Zatopionych Miast, dzięki którym mogła zrozumieć, co leczy dany specyfik i jak go podawać. Chciała zabrać je wszystkie, o tym jednak nie mogło być nawet mowy.

Wertowała blistry. Pastylki z czarnego rynku, stare leki, które zgromadzili, i nowe, za które słono zapłacił doktor Mahfouz po ryzykownej wyprawie do przemytników z Moss Landing... Zabrała garść. To musiało wystarczyć. Następnie otworzyła inną książkę i znalazła w niej zieloną buteleczkę. Właśnie tego potrzebowała - mętnego płynu zakorkowanego w buteleczce z lśniącego szkła. Zapachu samicy wilkojota. Miała wrażenie, że trzyma w ręku granat. Po jej pierwszym krwawym eksperymencie z kozami Alejandra doktor Mahfouz poinstruował ją bardzo wyraźnie, że od tej pory nie wolno jej używać żadnych leków bez jego zgody. Co prawda nigdy nie oskarżył jej wprost o to, co się stało, ale schował przed nią zapach, a Mahlia zrozumiała aluzję. A teraz uniosła buteleczkę, pokazując ją doktorowi. - Powinnam użyć tego, zgadza się? Rozumiesz?, próbowała mu telepatycznie przekazać. Będziesz gotowy? Doktor patrzył na nią zdumiony. Przez chwilę Mahlia obawiała się, że spróbuje ją powstrzymać, ale znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Trudno powiedzieć, jaka spotkałaby ich kara, gdyby przyznał przed pułkownikiem, co znajdowało się w tej buteleczce. - Na pewno, Mahlia? To dość mocny środek. - Porucznik chce, żebyśmy zadbali o jego żołnierzy. - Ale to nie jest zwykłe lekarstwo. - A mamy coś innego? Porucznik Sayle słuchał tej wymiany zdań, nieświadomy, że tak naprawdę rozgrywają się przed nim dwie rozmowy. - Co to takiego? - zapytał. - Lekarstwa dla pańskich chłop-ców - odpowiedziała Mahlia. Spojrzała twardo

na doktora Mahfouza, jakby rzucała mu wyzwanie. Śmiało, wydaj mnie. - Pokaż. Z sercem w gardle podeszła do porucznika i podała mu butelkę. Uniósł ją do światła. - Co jest w środku? - Środek antybakteryjny. Sami robimy, bo inne rzeczy trudno zdobyć wyjaśniła, ale porucznik nawet jej nie słuchał. Popatrzył na jej dłoń, w której trzymała paczuszki z pozostałymi lekarstwami. - A te? - Chciał pan tylko najlepsze, zgadza się? To są proszki rozjemców. Najwyższa jakość. Ledwie rok po upływie terminu ważności. Wyrwał jej blistry i obejrzał je dokładnie z każdej strony, studiując obce pismo. Gdy skończył, oddał jej wszystko z uśmiechem. - Bardzo dobrze. - Aha - rzuciła Mahlia. - Tylko to, co najlepsze. 11 Sierżant Ocho leżał nieruchomo, wpatrzony w płomienie ogniska. Starał się nie myśleć o bólu w klatce piersiowej. Kiedy konowałka wróciła, dała mu jakieś pastylki, które złagodziły jego cierpienie i sprawiły, że czuł się odrobinę otępiały. Nie były tak dobre jak opiaty z Zatopionych Miast, ale trochę pomogły. Nastąpiła zmiana warty i jego chłopców znów nakarmiono. Przyglądał im się ze swojego posłania, a głowę zaprzątały mu myśli o ich gotowości bojowej. Po ostatnim spotkaniu z półczłowiekiem niektórzy wciąż sprawiali wrażenie nerwowych i podminowanych, ale powoli coraz więcej chłopaków dochodziło do siebie. Soa wydawał się równie narwany co zwykle. Van sypał dowcipami jak z rękawa, co oznaczało, że jeszcze się bał. Gutty spał jak dziecko - on zawsze spał jak dziecko. Kilku chłopaków podawało sobie z rąk do rąk butelkę.

Gdyby stacjonowali bliżej linii frontu, Ocho prawdopodobnie by im ją zabrał, ale żołnierze nie mogli cały czas trwać w gotowości, a teraz znajdowali się dość daleko od serca konfliktu w Zatopionych Miastach. Patrzył, jak pili, słuchał cichych kłótni i mamrotanych półgłosem przekleństw. Jasne, półczłowiek uszczuplił nieco ich oddział, ale według Ocho wyszli z tej potyczki silniejsi. Gdy nadejdzie czas na kolejną bitwę, będą gotowi. Już wiedzieli, czego się spodziewać. Położył się, próbując przyjąć jak najwygodniejszą pozycję. Czuł, że ból połamanych żeber nie pozwoli mu zasnąć. Żałował, że nie dostał od konowałki więcej tych różowych tabletek, ale prędzej by zdechł, niż zniżył się do błagania o proszki na lekką dolegliwość. Ogień nieco przygasł, a butelka ruszyła w kolejny obchód. Ta sama czy nowa? Van skonfiskował ich co najmniej kilka. Był dobry w odnajdywaniu zakamuflowanych dóbr. Soa znów narzekał. - Co to za smród? - rzucił. - Slim pierdnął czy co? Ocho pociągnął nosem. Soa miał rację - w powietrzu unosił się dziwny, mdlący fetor krwi i piżma. Ocho powąchał jeszcze raz, zdezorientowany. Wydawało mu się, że smród dolatuje od strony leżących obok ciał. Czy to półczłowiek coś im zrobił? Nikt nigdy nie wspominał mu o żadnych zapachach charakterystycznych dla tych bestii. Wiedział tylko, że są diabelnie szybkie, silne i nie dają się łatwo zabić... Cokolwiek to było, śmierdziało jak jasna cholera. Odwrócił wzrok od poległych żołnierzy, żałując poniesionych strat. Jones, Bugball i Allende. Martwi i cuchnący. Chociaż Ocho zawsze wiedział, że każdego dnia może zginąć na wiele różnych sposobów, nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że rozszarpie go na strzępy wś-ciekły półczłowiek. Kulka w łeb? Jasne. Urwane ręce i śmierć z wykrwawienia w kanale? Dlaczego nie. Porzucona mina z czasów, kiedy całą tą

okolicą rządziła Kompania Tulane? Oczywiście. Dawno temu pogodził się ze wszystkimi tymi scenariuszami. Zamiast tego oberwał pojedynczym, krwawym i niemożliwie szybkim ciosem psiryja, a siła uderzenia rzuciła go na drzewo. Nic dziwnego, że cwaniaki, które pływały na statkach złomiarkach, korzystały z usług półludzi. Ścierwa były zabójcze. Przeciągnął w zamyśleniu dłonią po bandażach i szwach. Mieli dużo szczęś-cia, że trafili na doktora i jego pomocnicę. Ta dwójka spisała się lepiej niż wszyscy znani mu rzeźnicy z Zatopionych Miast, samozwańcze łapiduchy, które ledwie potrafiły związać opaskę uciskową. Pomacał palcem szwy. Schludne, równiutkie pętelki ściągające rozdarte ciało. Spojrzał na konowałkę, która myła garnki pod czujnym okiem Storka. To dzięki niej. Doktor wiedział, co trzeba zrobić, ale to ona stanowiła jego... rękę. Takie umiejętności przydałyby się w każdym plutonie - pal licho, że była wyrzutkiem. Nie spuszczał z niej wzroku, kiedy przemieszczała się z miejsca na miejsce, wypełniając swoje obowiązki. Pomimo brakującej ręki radziła sobie całkiem nieźle. Brzydka też zresztą nie była. Wydatne kości policzkowe, brązowa skóra i te oczy rozjemców... Jeśli chodziło o niego, mogliby nawet wypalić jej kwasem twarz. Ale niewielu ludzi potrafiło zszywać skórę tak dokładnie jak maszyna. Zapamiętał, żeby koniecznie polecić ją później porucznikowi. Może nawet sam ją napiętnuje, ale na razie musiał ją trzymać z daleka od Soi. Ten chłopak miał z rozjemcami jakiś prywatny zatarg. Pilnowanie go zapowiadało się na udrękę. Nawet teraz machał do niej ręką. - Cho no tu, wyrzutku. Wypucuj mi buty. - Wyszczerzył się, unosząc nogi. - No dalej, plujesz i polerujesz. Do roboty, całuj moje buty! Ocho patrzył, ale postanowił się nie wtrącać. Był ciekaw, do jakiego stopnia Soa

jest gotów nadwerężyć jego autorytet. Ten trep nie odpuszczał. Taki rodzaj niezdyscyplinowania. Dziewczyna wyprostowała się. - Chcesz, żebym wyczyściła ci buty? - zapytała. Ocho zmarszczył brwi. Nie przypadł mu do gustu jej ton. Próbował się skupić, opatulony bandażami środków przeciwbólowych. Coś z tą konowałką było nie tak, aż zjeżył się na całym ciele. Na dodatek dziwny, ostry smród z każdą chwilą wydawał się coraz intensywniejszy. Teraz nie dolatywał już tylko od ciał, był dosłownie wszędzie. Do diabła, co to za świństwo? Konowałka ruszyła w stronę Soi. - Chcesz, żebym zrobiła to teraz? - pytała. - Tego chcesz? Język jej ciała krzyczał, że coś się święci - szła zbyt mocno wyprostowana, patrzyła zbyt wyzywająco. Ocho podniósł się do pozycji siedzącej, walcząc z bólem w piersi. Chodziło o strach - jej strach wyparował. Wcześniej była przerażona, gdy w pobliżu znajdował się Soa, a teraz - teraz już nie. Powinna drżeć i błagać o zmiłowanie jak małe, zahukane ścierwo wojny, a zamiast tego zbliżała się do Soi z uśmiechem na ustach. Na krew i rdzę, myślał Ocho, co ty kombinujesz, dziewczyno? Ocho widział kiedyś, jak pewna kanciapówka rzuciła się na żołnierza z nożem. Pamiętał, że podchodziła do niego właśnie w taki sposób jak teraz ta mała. Ale konowałka miała w ręku tylko buteleczkę z jakimś lekarstwem, którą cały wieczór nosiła przy sobie. Żadnego noża, żadnego groźnego narzędzia. Mimo to sprawiała wrażenie, jakby chciała mu przyłożyć. Gdzie w takim razie schowała broń? - Soa... - zaczął Ocho. Odwróciła się, słysząc jego głos. Przez jej twarz przemknął jakiś grymas, zrobiła niepewnie krok przed siebie. Zawahała się.

Z poczucia winy? Strachu? Dziwne. Zupełnie jakby miała wyrzuty sumienia, jakby za coś przepraszała. Zaraz potem wahanie znikło z jej twarzy, a ruchy znów nabrały animuszu. Soa niczego się nie spodziewał. Widział jedynie wyrzutka i kalekę, więc wpakował się prosto w pułapkę - nie pomogło mu nawet ostrzeżenie sierżanta. Konowałka wzięła zamach, a struga lśniącego płynu opryskała chłopaka od stóp do głów. Soa cofnął się odruchowo. - Co jest, kurna? W pierwszej chwili Ocho pomyślał, że oblała go kwasem. Pokątnym sposobem zdobyła kwas solny, a teraz chciała wypalić chłopakowi gębę za te wszystkie zaczepki. Ale Soa nie zaczął krzyczeć i wydrapywać sobie oczu. Po prostu stał, ociekając jakimś świństwem. Wyglądał, jakby było mu niedobrze. - Co to za gówno?! Ocho czuł, jak od strony przemoczonego żołnierza bije fala smrodu. A więc to stąd brał się ten fetor. Soa gapił się z niedowierzaniem na konowałkę. - Ale to jedzie! - Zgromił Mahlię wzrokiem. - Chodź tu, ścierwo! Umyj mnie! Dziewczyna cofała się, kręcąc głową. Soa zrobił kolejny krok. - Powiedziałem... Ciemną noc rozdarł krzyk - gdzieś od strony przeciwległej granicy obwodu. Nieśmiało zaterkotały karabiny, lecz już po chwili przeszły w tryb ognia ciągłego. Znowu wrzaski, a razem z nimi warczenie, od którego w żyłach Ocho stężała krew. Półczłowiek, zdał sobie sprawę. Już po nich przyszedł. Nagle strzały i krzyki zamilkły. Z tamtej strony byli Kilo i Riggs, ale teraz chyba nie został już nikt. Ocho spróbował wstać. Za szybko, tylko się przewrócił. Konowałka

naszprycowała go mocniej, niż mu się wydawało, miał zawroty głowy. Pomachał niezdarnie do żołnierzy. - Idźcie tam! - poganiał ich. - Drużyna Psa, do boju! Nie zostawiajcie swoich braci w potrzebie! Pomóżcie im! Znów rozległy się krzyki i strzały, ale tym razem na północy. Na Losy, myślał Ocho. On wrócił. Cholerny psiryj wykończy nas wszystkich. Gorączkowo szukał karabinu, bo nagle poczuł się osamotniony i wystawiony na ciosy. Do diabła, gdzie on był? Gdzie była jego cholerna broń? Soa zdjął z ramienia własny karabin, pokrzykując na konowałkę. Krzywił się, wś-ciekły jak jasna cholera, ale przynajmniej wciąż żył. - Soa! - zawołał do niego Ocho. - Biegnij pomóc naszym! Ale Soa nie słuchał. A może Ocho nie powiedział tego wystarczająco głośno? Tak czy inaczej jedyne, co zaprzątało chłopakowi głowę, to pragnienie zemsty. Konowałka cofała się, co dziwne jednak, cały czas zachowywała zimną krew. Mimo że wszyscy wokół pokrzykiwali i łapali za gnaty, a gdzieś z oddali cholera, właściwie zewsząd - dolatywały wrzaski i strzały, nie sprawiała wrażenia ani odrobinę zaskoczonej. W ogóle się nie bała. Drużyna Alila rzuciła się biegiem w stronę wrzawy. - Rozwalcie go! - krzyknął do nich Ocho. Kolejne strzały szatkowały noc, a lufy pluły ogniem. Ocho zdołał się podnieść, choć klatka piersiowa wciąż go bolała, a oszołomienie złapało go w żelazny uścisk. Gdzie był ten pieprzony karabin?! Kątem oka dostrzegł błysk. Cień za granicą obwodu, szybszy od światła. - Nadcho... Z ciemności wystrzelił huragan sierści i kłów. Soa zatoczył się i upadł, a bestia wgryzła się w jego plecy. Kolejna przemknęła obok, przez sam środek budynku.

Wilkojoty? Polała się krew, gdy kolejne bestie obsiadły leżącego żołnierza. Krzyczał i wymachiwał na oślep rękami, próbując je z siebie zrzucić. Dlaczego wataha cholernych wilkojotów postanowiła zaatakować pluton żołnierzy? Konowałka ominęła Soę i wśliznęła się w ciemność. Zewsząd zbiegały się kolejne bestie i wszystkie dopadały żołnierza. Dlaczego ją zostawiły w spokoju? Była mniejsza. Wilkojoty powinny zaatakować dziewczynę w pierwszej kolejności, bo była łatwiejszym celem. Te zwierzęta zawsze tak działały. To nie miało sensu, zupełnie jakby po tych pigułkach miał jakieś koszmarne majaki. - Ściągnijcie je ze mnie! - wydzierał się Soa. - Ściągnijcie je! Reyes uniósł śrutówkę. Próbował wziąć któregoś z wilkojotów na cel, lecz wszystkie razem stanowiły ruchomą, skłębioną masę, a rozrzut trafiłby także Soę. - Wal do nich! - zawył Soa. - Wal! Wal! Sam zaczynał brzmieć jak zwierzę. Reyes wycelował, ale w tej samej chwili nadbiegło jeszcze więcej wilkojotów, którymi musiał się zająć. Otworzył ogień. Głowa jednej z bestii odskoczyła, trysnęła krew. Wszędzie wokół ujadali jej pobratymcy. Roznosili obóz na strzępy, atakując żywych żołnierzy, którzy próbowali się przegrupować, i ciągnąc ciała martwych w ciemność. Porucznik zbiegł po drabinie, nawołując swoich ludzi do punktu zbornego. Za nim pędził doktor. Poza kręgiem ogniska dżungla kipiała drapieżnymi cieniami. Ktoś wystrzelił długą serię. - Oszczędzać amunicję, durne ścierwa! Sytuacja wymykała się spod kontroli. Raz po raz krzyczał jakiś żołnierz, przywalony cielskami napierających wilkojotów. Ocho kątem oka zauważył, jak doktor znika w ciemnościach po drugiej stronie budynku.

W jego ręku zamajaczyła torba z lekarstwami. - Tracimy doktora! Nikt jednak nie był w stanie za nim pobiec, więc Ocho sam pokuśtykał za staruszkiem. Poczuł palący ból połamanych żeber. Padł na kolana, a gdy podnosił się z wysiłkiem na nogi, znów zauważył tę dziewczynę. Klęczała na granicy ciemności, przyglądając mu się czujnie. Dlaczego wciąż tam była? Czyżby miał halucynacje? Jeszcze raz rozejrzał się w poszukiwaniu karabinu i wreszcie go spostrzegł - stał oparty o ścianę, tuż za ciałem Jonesa. Ruszył niezdarnie w jego stronę, ale w tej samej chwili na truchło wskoczył wilkojot, zagradzając mu drogę. Ocho zastygł. Do pierwszego wilkojota dołączył drugi. Obie bestie obnażyły zęby i warknęły. Co teraz? Spojrzeć im w oczy? Odwrócić wzrok? Cofnąć się? Już nie pamiętał... Wszystkie wątpliwości pierzchły, gdy dwie bestie złapały Jonesa zębami za nogi i pociągnęły zesztywniałe ciało w ciemność. Dlaczego się na mnie nie rzuciły? Przecież stałem tuż przed nimi. Aż nagle wszystkie elementy układanki ułożyły się w sensowną całość. Bo dziewczyna nie oblała mnie tym świństwem, tak jak prawie połowę plutonu. To ona wszystko zaplanowała. Soa nie przestawał krzyczeć. - Ściągnijcie je ze mnie! Ściągnijcie! Tarmosiły go już jednak trzy sztuki, a wszyscy inni mieli zajęte ręce. Soa wtoczył się do ogniska i jego krzyki przestały przypominać słowa. Wilkojoty zeskoczyły mu z pleców - płonące psie postaci, skowyczące i oszalałe. Chłopak podniósł się. Chłopak? Żywa ludzka pochodnia. - Przewróćcie go! - rozkazał Ocho. - Przewróćcie i przetoczcie po ziemi! Soa nic już nie słyszał. Zataczał się na wszystkie strony, aż w końcu wpadł na drabinkę, która natychmiast zajęła się ogniem. Płomienie strzeliły w górę, w

stronę dziupli, podpaliły papier i plastik. Nie minęła chwila, a połowa budynku stała w ogniu. Ocho porzucił karabin i zaczął wyczołgiwać się spomiędzy strzelających płomieni. Przy każdym ruchu miał wrażenie, jakby ktoś dźgał go nożem w pierś. Ręce i nogi odmawiały mu posłuszeństwa, ciężkie i niezgrabne. Nawet nie zauważył, kiedy znalazł się koło niego ten wyrzutek. Dziewczyna chwyciła go i podniosła. Spojrzał na nią zdumiony. - Co ty robisz... Wzięła go pod ramię. - Nie spędziłam całego wieczoru na składaniu cię do kupy tylko po to, żeby patrzeć, jak cię zabijają. Możesz się o mnie oprzeć? Ocho poczuł, jak coś pęka, kiedy odciągała go od ognia. - To ty nas w to... wpakowałaś. Nie odpowiedziała i w milczeniu ciągnęła go w ciemność. Za nimi płomienie strzelały wysoko. Bił od nich piekielny żar. Ocho żałował, że nie ma karabinu albo chociaż noża, żeby ją załatwić - czegokolwiek, lecz z trudem znosił ból i był osłabiony, a ona nie zamierzała się zatrzymać. Nie dała mu nawet złapać oddechu. - Zabiję cię - wysapał i spróbował złapać ją za gardło. - Daj spokój. Właśnie ratuję ci ten śmierdzący tyłek. - Dźgnęła go kikutem prawej ręki w szwy, a on zachłysnął się powietrzem i upadł. Czuł się słaby jak dziecko. - Dlaczego to robisz? - Bo jestem zbyt głupia, żeby tego nie robić. - Pchnęła go na pień drzewa. Przeżyjesz, ale musisz wleźć na górę. Ocho chciał się odwrócić, pognać do swoich chłopaków, ona jednak z łatwością zwalczyła jego anemiczny opór i zaczęła go podnosić. - Nie pomożesz im - sapnęła, pchając z całych sił. - Robię to dla ciebie, bo

zachowałeś się prawie po ludzku. Jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz, trepie. No, a teraz do góry! - Nie umiem! - Albo tam wejdziesz, albo zeżrą cię wilkojoty. - Dźwignęła go jeszcze wyżej. Dalej, właź tam, parszywe ścierwo! Ogień rozprzestrzeniał się po całym budynku; wszystko szło z dymem. Zaczęła wybuchać amunicja. Ratata. Pewnie mój karabin, myślał Ocho. Czuł, jak szwy się otwierają, gdy dziewczyna podsadzała go na drzewo. Choć prawie mdlał z bólu, udało mu się podciągnąć. Usadowił się na rososze, dysząc i łkając. Rwało go w boku, ale przynajmniej był u góry. Bezpieczny i żywy. Spojrzał na dół, spodziewając się, że dziewczyna ruszy za nim. Miał nadzieję, że jeszcze nadarzy się okazja, żeby ją wypatroszyć, ale ona już zniknęła. Stopiła się z dżunglą - jak duch, jak wilkojoty, które przyzwała. Odetchnął i oparł policzek o szorstką korę. Patrzył, jak budynek płonie, a w boku czuł ogień rozerwanych szwów, od pierwszego aż do ostatniego żebra. Całe jego ciało było ociężałe. Może te proszki, które dała mu dziewczyna, były lepsze, niż myślał. Wystrzały karabinów rozświetlały noc. Jego żołnierze robili to, co potrafili najlepiej. Wilkojoty zawodziły, ale drużyny w końcu się przegrupowały i zaczynały sprzątać. Odpłacały bestiom pięknym za nadobne. W stylu ZFP - z nawiązką. Ocho zdał sobie sprawę, że po boku cieknie mu strużka krwi. Namacał niezdarnie żebra. Nie będzie pięknej blizny. No cóż, mówi się trudno. Właśnie na tym polegał problem ze ślicznymi, misternymi szwami - gdy dopadało je prawdziwe życie, zawsze pękały. Płomienie sięgały szczytu budynku. Znów eksplodowała amunicja. W zamroczeniu Ocho uznał, że wygląda to niemal pięknie.

Spojrzał w ciemność, zastanawiając się, dokąd poszła dziewczyna. Lepiej uciekaj na sam koniec świata, bo jak cię złapiemy, ta twoja druga rączka nie będzie jedyną rzeczą, jaką odbierze ci porucznik. Trepy otwierały ogień pełnymi seriami. Rozległ się skowyt zdychających wilkojotów. Ocho nie odrywał policzka od chłodnej kory. Tak było wygodnie. Nie wiedział, czy to przez proszki dziewczyny, czy przez utratę krwi, ale czuł, że odpływa. Prawie się uśmiechnął, kiedy otworzyła się przed nim ciemna głębia nieświadomości. Dobra, ta dziewczyna dała im porządny wycisk. Dała im wycisk, mimo że niczego się nie spodziewali. Potrafił to uszanować. Powieki mu opadały. Lepiej uciekaj, dziewczyno. Uciekaj szybko i nigdy nie wracaj. Następnym razem nie uratują cię żadne wilkojoty. 12 Istoty ludzkie zawsze rościły sobie pretensje do wytrzymałości, która nie mogła stać się ich udziałem. Możliwe, że na swój kruchy, ludzki sposób były wytrzymałe. Miejsca takie jak Zatopione Miasta hartowały je od najmłodszych lat, bo słabe jednostki umierały szybko. Nie miało jednak większego znaczenia, czy były to kanały Zatopionych Miast, czy pola ryżowe w Kalkucie - wszystkie ich dzieci wydawały się takie same. Zagubione i niespokojne albo zdziczałe i krewkie. Wszędzie potrafiły się wcisnąć. Jak myszy. Kryły się po kątach zbombardowanych budynków, leżały twarzami w błocie kanałów irygacyjnych. Muchy wyłaziły im z nosów, oczu i ust. Tu jedna mysz, tam druga. A najgorsze, że rozdeptanie ich na miazgę nie dawało żadnej satysfakcji. Słońce wędrowało po nieboskłonie, a Tool śnił o myszach biegających to tu, to tam.

Umieram. Kiedy był młody, jego treserzy mówili mu, że jeśli będzie walczyć dobrze i honorowo razem ze swą watahą, któregoś dnia zasiądzie w wojennym rydwanie słońca. Mówili, że gdy umrze, trafi na pola pełne mięsa i miodu, odnajdzie tam swą watahę i będą polować na tygrysy, i zabijać je gołymi rękami. Polować. Już niebawem. Pamiętał elektryczne paralizatory, których używali. Strzelające iskrami, gdy bili go po pysku; wiszące nad jego głową, zmuszające, żeby zasłaniał się przed ciosami. Jego bracia i siostry sikali ze strachu i włazili na siebie, żeby od nich uciec. Treserzy. Twardzi mężczyźni i kobiety ze swoimi pałkami do wymuszania dyscypliny. Najlepsi z najlepszych, prosto z obozu rekrutów GenSec Military Solutions, Ltd. W GenSecu wiedzieli, jak należy uczyć posłuszeństwa - za pomocą surowego mięsa i lodowatej elektryczności. Prysznicem iskier. Zły pies! Tool pamiętał, jak się trząsł i jak błagał, żeby pozwolili mu wykonywać rozkazy. Żeby pozwolili mu walczyć i zabijać. Atakować, kiedy taka była ich wola. Okazywać posłuszeństwo. Później przyszli generałowie - dobrzy, uczciwi ludzie, którzy wyratowali ich od GenSecu. Wyprowadzili watahę z piekła. Razem wydostali się na powierzchnię i stanęli pod wojennym rydwanem słońca, gdzie narodzili się na nowo. W rozpaczliwym podziękowaniu poprzysięgli dozgonną wierność generałowi Caroi. Wyciągnięty z piekła Tool miał mu służyć do końca swych dni, a w każdym razie tak długo, jak tylko był w stanie; miał walczyć, ale zarazem poznać

satysfakcję i poczucie bezpieczeństwa, płynące z przynależenia do czegoś większego niż on sam. Teraz należał do armii i do watahy. Dobry pies. Słońce chyliło się ku zachodowi. Tool zauważył chłopca, który klęczał obok niego niczym sęp i obserwował go z zainteresowaniem padlinożercy. Tool wiele razy widział, jak braci z jego watahy skubały sępy. Jak rozszarpywały ich wychudzone psy i kruki. Przemierzali morza, by ginąć na odległych wybrzeżach. Kiedy dotarli do Indii, by walczyć z Tygrysią Strażą, sępy krążyły na mglistym, błękitnym niebie, jeszcze zanim armia przybiła do brzegu, jakby przeczuwały nadciągającą śmierć. Wiedziały, że bagniste, otwarte wody ujścia rzeki Hugli zapewnią im pożywienie, ale to nie powstrzymało generała Caroi. Tool i jego bracia szarżowali na jego rozkaz. Zabijali i ginęli. A teraz klęczał obok niego sęp. Klęczał i czekał. Nie, nie sęp... Chłopiec. Mała mysz. Tool patrzył na tę kościstą, rudowłosą istotę, zastanawiając się, dlaczego nie ucieka. Trzymał tę małą myszkę za ogon, ponieważ... Przeszukiwał swoją pamięć. Była niewyraźna, zamazana. Zrobił z tej myszy swego więźnia, a więźniowie mogą się przydać. Zdarzało się, że generał chciał, by brali żołnierzy do niewoli. Chciał ich całych, a nie wypatroszonych... Tool nie umiał sobie przypomnieć, po co trzymał tego chłopca. Doszedł do wniosku, że wszystko mu jedno. Odchodził, a zawsze dobrze mieć towarzysza, który czuwa nad umierającym. Sam czuwał nad niejednym bratem i niejedną siostrą, gdy śmierć uśmierzała ich ból. Słuchał ich opowieści. Dobrze było oddać się w ręce śmierci przy kimś, kto mógł ją zapamiętać. Chłopiec próbował uciec, ale Tool wciąż miał na tyle sił, by go trzymać.

- Nie - warknął. - Zostajesz ze mną. - Dlaczego mnie nie puścisz? - Dlaczego cię nie puszczę? Błagasz, żebym to zrobił? - Mógł tylko warknąć z obrzydzeniem. - Myślisz, że Pierwszy Szpon z Lagos zaoferował mi łaskę, kiedy spotkaliśmy się w bitwie? Myślisz, że o nią błagałem, gdy położył ostrze na moim karku? Myślisz, że mnie wypuścił? - Tool parsknął. - Myślisz, że mój generał z własnej woli pozwoliłby mi odejść? Myślisz, że Caroa kiedykolwiek to zrobił? - Tool wpatrywał się w chłopca. Trudno było nie czuć pogardy dla takiego rodzaju słabości. - Nigdy nie błagaj o litość. Pogódź się ze swoją porażką. Błaganie jest dla psów i ludzi. - Właśnie to teraz robisz? Godzisz się z porażką? - Myślisz, że przegrałem? - Tool obnażył zęby. - W czasach moich walk nigdy nie zostałem pokonany. Paliłem miasta i niszczyłem armie, niebo płakało ogniem dzięki mnie i temu, co moje. Jeśli myślisz, że umrę pokonany, to nic nie wiesz. Położył się, zmęczony wymianą zdań. Chyba nigdy nie był taki słaby. Śmierć nie jest porażką, powiedział sobie. Wszyscy umieramy. Każdy z nas. Rip, Blade, Fear i cała reszta. Wszyscy kiedyś umrzemy. I co z tego, że ja umrę jako ostatni? Tak zostaliśmy zaprojektowani, by dało się nas zniszczyć. Mimo to jakaś część jego jestestwa buntowała się przeciwko tej myśli. On jeden wygrał wolność. On jeden przetrwał - zły pies, który obrócił się przeciwko swemu panu. Tool prawie się uśmiechnął, gdy pomyślał, co powiedziałby o nim teraz Caroa - o złym psie wykrwawiającym się w błocie. Zdławił parsknięcie. Caroa miał go pewnie gdzieś. Generałowie zawsze mieli wszystko gdzieś. Wysyłali swoje watahy na rzeź, a później zbierali całą chwałę.

Tool spojrzał na słońce, myśląc o miastach, które spalił, i o sercach wrogów, które pożarł. Przypominał sobie, jak wraz ze swymi braćmi biegał ulicami pod ostrza-łem, z maczetami i karabinami maszynowymi uniesionymi wysoko. Uchodźcy przelewali się przed nim jak rzeka wzbierająca podczas powodzi. Potykali się i wpadali na siebie, zrozpaczeni. Tool i jego wataha wyśmiewali ich kipiący strach, a gdy Kalkuta upadła, zaryczeli triumfalnie z wysokości dachów. Robili rzeczy niemożliwe. Zeskakiwali z ogromnych, balonowych statków powietrznych i spadali trzydzieści tysięcy stóp za linię wroga, by zabezpieczyć brzegi Nigru. Wyrżnął wtedy w pień ludzihieny z Lagosu i sam zjadł serce Pierwszego Szpona. Kiedy hydropłatowe klipry generała Caroi dotarły na miejsce, by wyrzygać na piasek jego armię, Tool czekał. Śmiał się, stojąc po kolana w wodzie, a krwista piana omywała mu nogi. Gdziekolwiek poszedł, zawsze zwyciężał, a generał odwdzięczał się jemu i jego watasze. Choć robił rzeczy niemożliwe i wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu zawsze unikał śmierci, dziś znalazł się tutaj i, tak jak wszyscy jego bracia i wszystkie siostry przed nim, umierał w błocie. Muchy kłębiły się w jego ranach, a on nie miał siły ani ochoty, by się od nich opędzać. Najwyraźniej nie miało znaczenia, jaki kierunek obierze ulepszony, bo wszystkie drogi prowadziły w to samo miejsce. - Proszę. Tool skupił spojrzenie na chłopcu. Z trudem unosił powieki, otumaniony gorączką. - Robisz mi krzywdę. Przesunął wzrokiem wzdłuż swojej ręki, aż do zaciśniętej pięści. Zaskoczyło go to, co zobaczył. Mała myszka przyciśnięta za ogon do ziemi. - Puść mnie - wyszeptał chłopiec. - Wciąż mogę przynieść ci lekarstwo. Lekarstwo. No tak. Tool wreszcie zrozumiał. Ta myszka nic nie znaczyła.

Lekarstwo - to o nie cały czas chodziło. Było jednak za późno, dziewczyna zbyt długo zwlekała. A zatem został już tylko jeden rachunek do wyrównania. Ostatnie zobowiązanie do wypełnienia. Powoli obrócił głowę. Infekcja sprawiała, że całe jego ciało było zdrętwiałe, a mięśnie szyi skrzepnięte jak galareta. Chmara much oderwała się od ran, kiedy zamoczył twarz w błotnistej wodzie. Wychłeptał odrobinę i znów się położył, dysząc ciężko, z językiem sztywnym jak kołek. Skwar dżungli wyciskał z niego obfite poty. - Twoja siostra cię porzu-ciła - wychrypiał. - Przyjdzie - upierał się chłopiec. - Poczekajmy jeszcze trochę. Tool prawie wybuchnął śmiechem. Zastanawiał się, jak to możliwe, że ludzie potrafili sobie ufać. Cóż za niestały gatunek. Za każdym razem ta sama historia - mówili jedno, a robili drugie. Właśnie dlatego stworzono takich jak Tool. Ulepszeni zawsze dotrzymywali słowa. - Już czas - powiedział. Powoli zaciągnął chłopca do bagna. Złapał go potężną ręką za głowę. - Jeszcze tylko chwilę! - Nie. Dziewczyna porzuciła cię na pastwę losu. Twój rodzaj jest bezużyteczny. Skory do ucieczki, kiedy trzeba stać murem, chętny do mordowania za garść śmieci. Twój rodzaj... - Ból przeszył jego ciało, zmienił oddech w sapanie. Gorszy niż hieny. Gorszy niż rdza. - Ona przyjdzie! - obiecywał chłopiec, ale w jego głosie była już tylko histeria. - Ile potrzebowała czasu, żeby dotrzeć do lekarza i wrócić tu razem z nim? zapytał Tool. - Pół dnia? Dwa dni? - Przyciągnął chłopca bliżej wody. - Dlaczego mnie nie puś-cisz? - Chłopiec walczył: siła komara przeciw potędze ogra. - Co to dla ciebie za różnica? Przecież i tak już nie żyjesz! Nie z mojej winy. Ja nie zrobiłem ci nic złego. Tool zignorował utyskiwania myszki i zaczął wpychać ją w objęcia bagien.

Energia opuszczała go niczym strumień wody buchający z pękniętej tamy, ale miał tego serdecznie dość. Trzeba odwdzięczyć się dziewczynie, odpłacić jej za zdradę. Niech wie, że gdy 5. Pułk zostaje oszukany, nikt nie może liczyć na zmiłowanie. Słyszał w głowie podszepty generałów i treserów; przekonywali go, że powinien to zrobić. Chłopiec zaczął się rzucać i płakać. Mizerny worek kości. Blizny, piegi i rude włosy. Kolejna istota ludzka, która wyrastała na potwora. - Proszę - szeptał chłopiec. - Proszę, puść mnie. Znów ta litość. Ludzie zawsze błagali go o litość. Choć byli zdolni do najpodlejszych czynów, gdy przychodziło co do czego, skomleli o litość. - Proszę. Żałosne. 13 - Mouse? Mahlia weszła do bagnistej wody. Odnalezienie drogi zajęło jej całą noc i część dnia. Najpierw musiała spotkać się z doktorem, omijając liczne patrole, które porucznik Sayle wysłał na poszukiwania, a następnie przebić się do tego opuszczonego miejsca pełnego porośniętych mchem drzew i nieruchomych zielonych sadzawek. Komary brzęczały jej w uszach, ale poza tym nic się nie ruszało. Absolutnie nic. - Mouse?! - zawołała. - Widzisz go? - zapytał doktor. Czy to na pewno było właściwe miejsce? Tak jej się wydawało, ale nie mogła mieć... Tam. Ciało aligatora. - To tutaj! - Rzuciła się biegiem w stronę martwego gada. - Wolniej! - zawołał za nią doktor, ale Mahlia gnała przed siebie na złamanie karku.

- Mouse! Zatrzymała się gwałtownie i przeczesała wzrokiem bagna. Za późno. Zbyt wiele czasu poświęcili na omijanie patroli łaknących zemsty żołnierzy, a teraz nie miała już czego tutaj szukać. Gdzie był półczłowiek? Przynajmniej on powinien tu być. - Mahlia... Odwróciła się, słysząc wahanie w głosie doktora. Spostrzegła, na co patrzy. Na wodzie unosiła się drobna postać. Rozłożone szeroko ręce, splątane rude włosy... Leżała cicho i nieruchomo na powierzchni szmaragdowej sadzawki. - Losy, błagam was. Litościwa KaliMary. Losy, Losy, nie! Mahlia przebrnęła przez wodę do ciała Mouse’a i podniosła je, wiedziona instynktem i rozpaczą. Istniały pewne sposoby, by tchnąć życie w ciało topielca. Jeszcze mogli go uratować, doktor znał się na swoim fachu. Wiedziała jednak, że umysł karmi ją mrzonkami, pobożnymi życzeniami mendożercy. Błaganiami, które przez nikogo nie zostaną wysłuchane. Niespodziewanie głowa Mouse’a uniosła się z wody i chłopak plunął jej strumieniem błota prosto w twarz. Mahlia odskoczyła z krzykiem, próbując zrozumieć, jak to możliwe, że właśnie opluł ją trup. W jej głowie odżyły historyjki o umarlakach powstających z grobów, które opowiadała jej mama. Przeszedł ją dreszcz, ale w tej samej chwili Mouse zaczął się śmiać. Stał wyprostowany, a Mahlia zrozumiała, że wcale nie umarł. Ten cholerny mendożerca śmiał się w najlepsze. Rzuciła się na niego, a gdy go złapała, poczuła w jego ciepłym ciele życie i oddech. Z ulgą pociągnęła nosem, po czym wymierzyła my solidny cios. - Auuu! - Ty ścierwo, zabiję cię za to! - Pchnęła go pod wodę. - Mnie będziesz

oszukiwać?! Mouse odpychał ją, nie przestając rechotać. Oczy zaszły jej łzami. Śmiała się, płakała, kochała go i nienawidziła jednocześnie, a strach, który nosiła w sobie jak w butelce, wreszcie znalazł ujście. - Ścierwo! - Przytuliła go. - Nigdy więcej mi tego nie rób! Nie mogę cię stracić, rozumiesz? Nie mogę! - Zrozumiała to w chwili, gdy wypowiedziała te słowa. Straciła już zbyt wiele i nie zniosłaby, gdyby zabrano jej także Mouse’a. Tylko ten rudowłosy chłopiec wypełniał wielką dziurę, która ziała w miejscu jej przeszłości. Mouse wydawał się nietykalny, jakby czuwało nad nim Oko Losów. Trepy go nie widziały, pociski omijały, a jedzenie samo się znajdowało. Mouse był rozbitkiem. Musiał przetrwać, a Mahlia z przerażeniem zdała sobie sprawę, że zrobi wszystko, by mu w tym pomóc. - Niech to szlag, Mah-lia - mruknął. - Chyba naprawdę byś tęskniła, gdybym oberwał kulkę. - Wciąż się śmiał. Próbował ją z siebie strząsnąć, aż nagle zaczął ją bić - raz za razem, z całych sił. - Spóźniłaś się! - krzyczał i zasypywał ją gradem ciosów. Jego drobną sylwetką wstrząsnęły spazmy płaczu. - Spóźniłaś się. 14 Potrzebowali trochę czasu, by uspokoić Mouse’a i wyciągnąć z niego opowieść o tym, co zaszło między nim a półczłowiekiem, a także opowiedzieć mu o ich własnym spotkaniu z żołnierzami ZFP. Półczłowiek leżał w niecce kawałek dalej, skulony między korzeniami figowca niczym troll z bajki dla dzieci. Mouse przyklęknął na brzegu sadzawki i spojrzał na ciało bestii. Odgarnął z piegowatej twarzy kosmyk rudych włosów. - Puścił mnie - powiedział. - Sam nie wiem dlaczego. - Może umarł, zanim zdążył cię zabić? - zasugerowała Mahlia. - Nie. Po prostu mnie puścił, a później wczołgał się w tamtą dziurę i zwinął w

kłębek. Mógł mnie wykończyć, o tak. Miał w sobie dość sił, żeby wsadzić mi łeb pod wodę i upewnić się, że już nie wypłynę. - Wzruszył ramionami. - Ale tego nie zrobił. Doktor Mahfouz krążył wokół zagłębienia w ziemi, przyglądając się ciału półczłowieka. Nawet po śmierci potwór budził respekt. Mahlia wiedziała o tym już wcześniej, ale dopiero teraz, gdy mogła porównać go z doktorem, zdała sobie sprawę z jego prawdziwych rozmiarów. Był ogromny. Mając w pamięci trzech martwych żołnierzy i rannego sierżanta na sali operacyjnej, wolała nawet nie myśleć, co zrobiłaby im ta piekielna bestia, gdyby zastali ją w pełni sił. Doktor wrócił do nich, człapiąc niezdarnie w błotnistej wodzie. - On wcale nie umarł - rzucił ponuro. - Co?! Mahlia zaczęła się cofać, mimo że stała kilka metrów od masywnego ciała. - Półczłowiek. Wciąż oddycha. Te stworzenia bardzo trudno zabić... całkowicie. Mouse wybałuszył oczy. - Lepiej stąd znikajmy. - Tak, tak chyba będzie na-jlepiej. - Doktor wyszedł z bagna i wyżął wodę z przemoczonych spodni. - Żołnierze będą nas szukać. Wolałbym schować się gdzieś głębiej na mokradłach, zanim tutaj dotrą. Mouse nawet nie czekał, aż doktor dokończy zdanie. Natychmiast ruszył w głąb dżungli, przeskakując nad korzeniami i brodząc w wysokim, gąbczastym mchu, byle dalej od tego miejsca. Już po chwili był tylko cieniem widocznym między omszałymi drzewami i spękanymi, porośniętymi bluszczem ruinami, a zaraz potem całkiem zniknął. Umiał znikać jak nikt inny. Doktor poklepał Mahlię po ramieniu. - Chodź. Nie powinno nas tu być. - Ale dokąd?

Wzruszył ramionami i podjął marsz. - Na razie pójdziemy w głąb dżungli. Wszędzie są jakieś zniszczone budynki. Znajdziemy sobie nową dziuplę, tylko do czasu, aż żołnierze odejdą z wioski. W końcu się poddadzą, a my będziemy mogli wrócić. Wrócić? Mahlia zatrzymała się i odwróciła w kierunku Banyan Town. Wrócić? Kiedy jej zależało wyłącznie na tym, by uciec jak najdalej! - A później co? - zapytała. - Zaczniemy od nowa. Grymas na twarzy musiał zdradzić jej obawy, bo doktor Mahfouz uśmiechnął się do niej pocieszająco. - Nie jest tak źle. - Dobrze wiesz, że ci żołnierze wrócą. Jeśli nie ZFP, to Armia Boga, a jeśli nie oni, to ktoś inny. Znów będziemy musieli uciekać. - Ta wojna nie będzie trwać wiecznie. Mahlia zmierzyła go wzrokiem. - Chyba nie mówisz serio? - Wystarczyło jednak przekonanie malujące się na twarzy staruszka, by zrozumiała, że owszem, mówił serio. Naprawdę uważał, że kiedyś będzie lepiej. Jakby żył we śnie, jakby nie widział, co się wokół niego dzieje. Doktor Mahfouz przypominał Mahlii jej matkę, która uparcie twierdziła, że z trepami można dojść do porozumienia, przekupić ich sztuką i antykami. Że będą bezpieczne, nawet jeśli rozjemcy odpłyną, a watażkowie znów przejmą władzę. Gdy żołnierze zalali miasto, przytuliła do siebie Mahlię i zapewniła ją, że ojciec wróci, a kiedy okazało się, że nie wróci, przyrzekła, że wykupią sobie miejsce na jednym ze statków, choć już dawno wszystkie wypłynęły z portu. Rzeczywistość otaczała ją ze wszystkich stron, a mimo to ona jej nie widziała. Do samego końca wolała żyć złudzeniami.

- No ruszaj się, ścierwo! Mouse przycupnął na niskiej gałęzi, drobny cień między strzelistymi drzewami i splątanymi pnączami kudzu. - Powinniśmy już ruszać, Mahlia. Doktor przestępował z nogi na nogę ze zniecierpliwieniem dorosłego, który uważa, że ma władzę, a Mouse machał do niej, żeby ruszyła tyłek, ale Mahlia nawet nie drgnęła. Znów musiała uciekać. Zawsze tak było, zawsze uciekała jak kró-lik przed wilkojotami, byle do najbliższej nory. Jednak prędzej czy później żołnierze i tak ją znajdowali i po raz kolejny zmuszali, by zawinęła ogon pod siebie. Doktor gadał od rzeczy, nie mieli gdzie się schować, bo w pobliżu Zatopionych Miast żadne miejsce nie mogło zapewnić im bezpieczeństwa. Obejrzała się na umierającego półczłowieka. W korzeniach figowca wyglądał niegroźnie, jak czarny garb stopiony z głębszymi cieniami. Jak przynęta na wilkojoty lub jeden z wielu szkieletów, na który pewnego dnia ktoś trafi i będzie się zastanawiał, jaka jest jego historia. Mouse podbiegł do niej i szarpnął ją za ramię. - Idziemy. Po tym, jak ich urządziłaś, te trepy nie zmrużą oka, póki nas nie znajdą. Mahlia nie reagowała. - Półczłowiek pozwolił ci odejść? - No i? Ruszysz się wreszcie czy nie? Mamy mało czasu. - Rzucił okiem na nieruchomego potwora. - Nie zabieram mu zębów, jeśli o to ci chodzi. Za żadne skarby! Nie tknąłbym go, nawet gdyby był na sto procent martwy. - I tak byś ich nie sprzedał - odparła. - To był durny pomysł. Doktor Mahfouz także dotknął jej ramienia. - Jeśli wejdziemy głęboko do wody, żołnierze nas nie znajdą. Ich psy zgubią

trop, będziemy bezpieczni. Przeczekamy ich, jak zawsze. Ale musimy już ruszać. Bezpieczni? Mahlia wybuchnęła śmiechem. Ucieczka nigdy nie dała jej bezpieczeństwa, a ona zaczynała rozumieć, że to się już nie zmieni. Była głupia jak jej ojciec, który uważał, że rozjemców nie można pokonać, i jak matka, która wierzyła, że żołnierz z obcego kraju naprawdę pokochał ją, a nie jej cenne antyki. Jak doktor Mahfouz, który myślał, że na świecie istnieje dobro. - Obiecałam półczłowiekowi, że dam mu lekarstwo - stwierdziła. - Bo chciał mnie wypatroszyć - odparł Mouse. - A teraz już nie chce, więc chodźmy. Mahlia rozpatrywała jednak w głowie zupełnie inny pomysł i czuła powiew nowej nadziei. Obmyśliła plan, który mógł jej przynieść znacznie większe korzyści niż ciągłe uciekanie i krycie się po kątach. - Obiecałam mu pomóc. Zawarliśmy umowę. - To nie była prawdziwa umowa. - Utopił cię? Nie. - I co z tego? - Możemy go zacerować? - zapytała doktora. - Jest jakiś sposób, żeby go wyleczyć? - Półczłowieka? - Doktor Mahfouz wyglądał na zaskoczonego. - Nie bądź niemądra, Mahlia. Te istoty są niebezpieczne. Równie dobrze mogłabyś sprowadzić do domu wilkojota. - Już to zrobiłam - mruknęła. - Całą watahę. - Odwróciła się i weszła do wody, zmierzając w stronę potwora. Wiszące pajęcze korzenie figowca muskały jej twarz delikatnymi pocałunkami, kiedy odgarniała je w drodze do ukrytej niecki, którą półczłowiek wybrał na miejsce swojej śmierci. - Leczenie półczłowieka to nie to samo co zakładanie szwów zbłąkanemu

kundlowi! - zawołał za nią doktor. - Nie wiesz, co robisz! Tak jakbyś ty wiedział. Gdyby nie ona, utknęliby w dziupli doktora i czekali, aż Soa poderżnie im gardła. Mahfouz był mądry w sprawach leczenia, ale głupi w sprawach Zatopionych Miast. Nie widział prawdy, nawet gdy miał ją tuż pod nosem. Mahlia nie potrzebowała doradcy, który gadał o pokoju. Potrzebowała kogoś, kto zna się na wojnie. Przecisnęła się do monstrualnego stworzenia. Z wahaniem wyciągnęła rękę w jego stronę i położyła ją na ciele potwora. W powietrze wzbił się na chwilę rój brzęczą-cych much. Rzadka szczeciniasta sierść, mięśnie jak kamienie i gorąca krew. Skóra potwora parzyła ją w dłoń. Ciało półczłowieka wytwarzało zadziwiającą ilość ciepła. Toczyła je od wewnątrz gorączka. Ręka Mahlii uniosła się lekko i opadła na miechy wielkich płuc - płytki oddech, ale na pewno go wyczuła, mimo że dogorywające zwierzę palił ogień śmierci. Wyciągnęła opakowania z tabletkami, które podwędziła z dziupli doktora Mahfouza, i zaczęła je przeglądać. No dobrze, tylko które? CiroMax? ZhiGan? A może Eyurithrosan? Chińskiego alfabetu nie znała, nazw producentów nigdy nie używała, a pacjent stanowił dla niej jedną wielką zagadkę. Spojrzała na doktora, licząc na jego wsparcie, on jednak tylko pokręcił głową. - To są nasze ostatnie lekarstwa. Po tym jak spłonął nasz dom, nic więcej nam nie zostało. Chodźmy, Mahlia. Żołnierze prędzej czy później tu trafią. A gdy nas znajdą, każą nam zapłacić za wszystko, co zrobiłaś. Tym razem negocjacje nam nie pomogą - już nie będzie ich obchodzić, że znamy się na medycynie. - Jeśli chcesz odejść, droga wolna - odpowiedziała Mahlia. - Wytłumacz mi tylko, jak korzystać z tych lekarstw.

- Nie wystarczy parę tabletek! On potrzebuje operacji, ma małe szanse na przeżycie. - Sam mówiłeś, że psiryje są wytrzymałe. Tak zostały stworzone, zgadza się? - Zostały stworzone do zabijania. Otóż to. Doktor Mahfouz wydawał się czytać jej w myślach. - To nie jest jakaś bajeczka, w której piękna oswaja bestię. Nawet jeśli go ocalisz, nie będzie ci posłuszny. Półludzie mają tylko jednego pana. Równie dobrze mogłabyś spróbować okiełznać panterę. On jest zabójcą, niczym więcej. - Nie zabił Mouse’a. Doktor uniósł ręce. - A jutro pewnie rozerwie go na strzępy! Nie możesz wiedzieć, co się dzieje w jego umyśle, i nie możesz go kontrolować. To stworzenie jest wcieleniem wojny. Jeśli będziesz się z nim zadawać, sprowadzisz do własnego domu wojnę, a na siebie przemoc. - Przemoc? - Mahlia uniosła kikut prawej ręki i zgromiła doktora wzrokiem. Taką jak to? Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że gdybyśmy mieli broń i takiego potwora, te trepy dwa razy by się zastanowiły, zanim ruszyłyby za nami w pogoń? Czy przyszło ci do głowy, że gdybyśmy przeciągnęli go na swoją stronę, może wyrwalibyśmy się stąd na dobre? Mahfouz uparcie kręcił głową. - Kiedy to właśnie ten potwór sprowadził na nas żołnierzy! Jeżeli będziesz zabiegać o jego towarzystwo, splamisz nas wszystkich krwią. Błagam, Mahlia, już straciliśmy przez niego dom. Czy w taki sam sposób chcesz teraz stracić życie? Czy właśnie do tego próbowała doprowadzić? - Pamiętaj, że przemoc rodzi przemoc - Mahfouz wykorzystał moment jej zawahania. Mahlia wpatrywała się w rannego potwora - w ślady zębów, krew i śmierdzące,

ropiejące rany. Czuła zgniliznę jego oddechu. Czy zwariowała? Może półczłowiek był jak wilkojoty - zawsze morderczy i groźny, nawet gdy wychowywało się go od szczenięctwa. A jeśli był czymś innym? Nie zabił Mouse’a, mimo że mógł to zrobić. Byle trep wykończyłby chłopaka bez mrugnięcia, a półczłowiek pozwolił mu żyć. Nie zrobił tego bez powodu. Mahlia przytknęła głowę do piersi potwora i wsłuchała się w powolny rytm jego serca. Minęła niespełna minuta, zanim usłyszała pierwsze uderzenie. Potężne, stłumione, ciężkie. To serce musiało mieć rozmiar jej głowy. Cholernie wielkie. Cholernie niebezpieczne. Przypomniała sobie, jak stał nad nią trep o imieniu Soa, wilkojocie oczy w ciele dorastającego chłopca. Przypomniała sobie porucznika Sayle’a i obojętność, z jaką zaczął ją dusić, kiedy Mahfouz nie zareagował dość szybko na rozkaz. Wszyscy tak samo groźni, a ona nic nie mogła na to poradzić. Serce półczłowieka znów zadudniło pod jej uchem. Wielkie jak jasna cholera. Zaczęła oglądać rany dogorywającej bestii. Jaki jesteś, kiedy możesz się cieszyć pełnią sił? Ile masz w sobie woli walki? Doktor w końcu zrozumiał, że Mahlia nie ma zamiaru go usłuchać. Podszedł do niej, rozgarniając korzenie figowca. - Przemyśl to jeszcze. Naprawdę nie chcesz iść tą drogą. Jesteś zdezorientowana przez to wszystko, co się stało. - Wygramolił się na brzeg. - Musisz myśleć rozsądnie. Zaniepokoił ją sposób, w jaki do niej podszedł - zbyt szybko, jakby sam miał w sobie coś z drapieżnika. Nie potrafiła później powiedzieć, co ją zaalarmowało, ale teraz szybko wyszarpnęła nóż, gdy tylko doktor rzucił się w stronę lekarstw. Przecięła dzielące ich powietrze, a Mahfouz odskoczył z głośnym sapnięciem. Mahlia cofnęła się i oparła o ciało półczłowieka.

Kikutem prawej ręki przyciskała lekarstwa do piersi, a w lewej trzymała uniesiony nóż. - Przysięgam, że cię potnę, jeśli się do mnie zbliżysz. Doktor wybałuszył oczy na widok lśniącego ostrza. Przerażenie wykrzywiło mu twarz. - Mahlia... Czuła, jak skręca ją w środku. Czuła się brudna, jak jakiś pasożyt, a w głowie słyszała szyderczy śmiech ojca - „Zatopione Miasta do szpiku kości” - ale nie zamierzała ustąpić. - Nawet nie próbuj - syknęła. Mouse patrzył na nią z niedowierzaniem. - Niech mnie szlag, Mahlia. A myślałem, że to ja jestem ten pieprznięty. Mahlia chciała powiedzieć, że jej przykro. Chciała przeprosić i wszystko naprawić, ale nóż już wisiał w powietrzu, a doktor patrzył na nią jak na jednego ze smarkatych trepów, potwora pozbawionego moralności i skrupułów. Z mdlącym przerażeniem zdała sobie sprawę, że choćby nawet odłożyła nóż i przeprosiła, niczego nie naprawi. Teraz ona i doktor Mahfouz stali po przeciwnych stronach barykady - wyciągając broń, w jednej chwili wszystko zmieniła. Doktor cofnął się. - Dobrze - rzucił uspokajającym tonem. - Dobrze. Nie róbmy niczego pochopnie. Usiadł powoli, z rękoma wyciągniętymi przed siebie w obronnym geście. Nagle wydał się Mahlii bardzo stary. Stary, złamany i wyczerpany. Zrobiło jej się niedobrze. To tak odpłacała człowiekowi, który ją uratował? Nikt inny nie kiwnąłby w sprawie wyrzutka rozjemców palcem w bucie, a doktor Mahfouz bronił jej własną piersią. Chciało jej się płakać, ale z jakiegoś powodu głos nawet jej nie zadrżał, kiedy powiedziała:

- Równie dobrze mógłbyś mi po prostu wytłumaczyć, jak mam to zrobić. Dam mu te lekarstwa, czy tego chcesz, czy nie. - Te lekarstwa nie są twoje, żebyś mogła je ot tak rozdawać. Wielu ludzi ich potrzebuje. Wielu dobrych i niewinnych ludzi. Ciągle możesz im pomóc - błagał doktor. - Nie musisz tego robić. Potrząsnęła tabletkami w wymyślnych, plastikowych opakowaniach. - Jak mam je dawkować? - Jeśli to zrobisz - odparł niespodziewanie twardym tonem - nie będę za ciebie odpowiedzialny. Opiekowałem się tobą najlepiej, jak umiałem, ale tym razem przesadziłaś. Mahlia miała wrażenie, że spada z wysokiej wieży prosto do kanałów w Zatopionych Miastach. Swobodnie i nieubłaganie. Za późno, by ktokolwiek ją złapał - jedyne, co ją czekało, to twarde zderzenie ze zbliżającą się ziemią. Czuła, jak pękają więzy zaufania, na których tak długo polegała, i z tego powodu jakaś jej część chciała wszystko cofnąć, przeprosić za nóż, lekarstwa i całe zło. To jak, wchodzisz w to czy nie? Przenosiła wzrok z umierającego półczłowieka na doktora i z powrotem. Czy się myliła? Czy była głupia? Na Losy, skąd miałaby to wiedzieć? Wtedy jednak po raz kolejny zobaczyła zawód na twarzy doktora i zrozumiała, że nie ma to znaczenia. Już wybrała, zrobiła to w chwili, gdy sięgnęła po nóż. Stary Mahfouz nigdy nie wyrządził nikomu krzywdy, a ona groziła mu nożem. Co się stało, to się nie odstanie. Nie było odwrotu. Jej ojciec nie pomylił się, kiedy stwierdził, że miała we krwi Zatopione Miasta. - Ile tabletek? Doktor Mahfouz odwrócił wzrok. - Cztery. Na początek. Będzie potrzebować czterech. Biorąc pod uwagę masę, czterech niebieskobiałych.

Mahlia wyszperała właściwą paczuszkę i zaczęła wyciskać z niej tabletki. Będzie musiała je zetrzeć i zmieszać z wodą, żeby nieprzytomny półczłowiek mógł je połknąć. Zastanawiała się, czy zdąży. A jeśli całe jej wysiłki pójdą na marne? - Cztery, tak? Doktor kiwnął z rozczarowaniem głową. - I z każdym dniem coraz więcej, aż wszystkie się skończą. Wszystkie co do jednej. Naprawdę chcesz to zrobić?, zastanawiała się. Naprawdę? Tak. Naprawdę chciała. Tkwiła w tym po same uszy, czy jej się to podobało, czy nie. 15 Ocho oparł się o okopconą ścianę pod dziuplą doktora i ostrożnie namacał palcami ranę, którą musiał sam zszyć. Półczłowiek solidnie pogruchotał mu żebra, Ocho czuł jednak, że powoli dochodzi do siebie. Nowe szwy były niechlujne i toporne, ale przynajmniej trzymały. Nie było mowy, żeby zaczęły puszczać. I choć sprawiały mu sporo bólu, nie mógł się on równać z ogniem palącym jego plecy. Dwadzieścia razów laską - za to, że dał ciała. Porucznik Sayle przechadzał się tam i z powrotem wzdłuż szeregu żołnierzy, krzycząc: - Nikomu nie wolno spaprać sprawy, nigdy! Żadnych wymówek! Mam gdzieś, czy jesteście naćpani, pijani, czy urwało wam nogi albo myślicie, że jesteście samym pułkownikiem! Macie walczyć, jasne?! Gdy skończył, wyżył się na swoim sierżancie. A teraz do Ocho podszedł Van i przyklęknął obok. - Jak szwy, sierżancie? - Lepiej niż plecy. Van uśmiechnął się lekko. Był małym, chudym ścierwem wojennym, bez uszu i z wybitymi zębami. Z tego, co Ocho pamiętał, podczas ataku wilkojotów

chłopak zachował zimną krew. Może nawet wystarczająco zimną, żeby zasłużyć na pełną belkę. Ocho uznał, że zrobi z tego młodzika szeregowego. Da mu szansę - niech naprawdę się wykaże. - Dobrze to zniosłeś - stwierdził Van. - Obrywałem już gorzej. - Wszyscy wiedzą, że to nie była twoja wina. Kiedy cię znaleźliśmy, nie byłeś w stanie otworzyć do nas gęby. Ocho parsknął. - Daj spokój, ścierwo. Porucznik ma rację. Musimy być zdyscyplinowani. Bez dyscypliny nie zostanie nam nic. Nieważne, kim jesteś, kumasz? Nikt nie dostaje forów. - No, jasne, ale byłeś tak naćpany tymi proszkami, że się prawie śliniłeś. - Van zawahał się. - Porucznik chce cię widzieć na górze. - Powiedział dlaczego? - Nie - odparł Van, unikając jego spojrzenia. Ocho podniósł wzrok na spaloną ruinę. Sayle kazał zbudować na ostatnim piętrze platformę obserwacyjną. Beton i żelazny szkielet były osmolone, a stara dziupla doktora poszła z dymem, lecz mimo to Sayle chciał stanąć na szczycie budynku. Instynkt podpowiadał Ocho, że po tym, co zrobiły wilkojoty, powinni się wynieść z tej rudery, ale Sayle spojrzał na niego twardo i powiedział, że jeśli okażą strach, wszyscy mieszkańcy wioski zaczną sobie z nimi pogrywać tak jak ta dziewucha. To że Ocho dał się wziąć pod włos wyrzutkowi rozjemców, nie znaczyło jeszcze, że muszą wysyłać podobny sygnał do wszystkich cywilów. Dlatego też zebrali grupę miejscowych i zmusili ich do ciężkiej pracy. Ścierwa dwoiły się i troiły, gdy celowali z karabinów do ich dzieci. A teraz Sayle spędzał większość czasu na szczycie wieży. Siedział po turecku na

platformie, patrzył na dżunglę i odbierał sprawozdania grup zwiadowczych, które przeczesywały teren kawałek po kawałku, szukając śladów półczłowieka, doktora i wyrzutka. - Pomóc ci wejść na górę? - zapytał Van. - Nie. - Ocho wiedział, że to test. Porucznik lubił sprawdzać swoich ludzi. Upewniał się, czy są mu wierni i ślepo posłuszni. Semper fidelis. Ocho nie zamierzał żalić się z powodu jakiejś cholernej drabiny - wszystko jedno, ile bólu będzie musiał znieść. Podniósł się na nogi z chrząknię-ciem. - Dam sobie radę. Wspinał się ostrożnie po kolejnych drabinach na szczyt budynku, czując, jak napinają się jego szwy. Plecy paliły go niemiłosiernie. Miał nadzieję, że nie pogarsza jeszcze bardziej swojego stanu, choć tak naprawdę nie miało to znaczenia. Jeśli chciał przetrwać, musiał udowodnić porucznikowi, że wciąż jest mu oddany i że zrobi dla niego wszystko. Szczególnie po tej chłoście. W końcu dotarł na szczyt, zdyszany i spocony. Sayle podniósł wzrok znad mapy. Ocho zmusił się do przyjęcia pozycji zasadniczej, a porucznik otaksował go spojrzeniem z odległości kilku kroków. - Jak wasze rany, sierżancie? Ocho patrzył przed siebie. - Dobrze, sir. - A plecy? - Bolą, sir. - I tak byłem dla was łagodny. - Wiem, sir. Dziękuję. - Pamiętacie jeszcze, w jakich okolicznościach się poznaliśmy, sierżancie? Ocho przełknął ślinę, starając się zagłuszyć wspomnienia. - Porucznik uratował mi życie.

- Zgadza się - zobaczyłem w was coś wyjątkowego i uratowałem wam życie. Mogłem wybrać kogokolwiek, ale wybrałem was. Otrzymaliście ode mnie dar życia. - Sayle zmrużył zimne oczy. - A teraz odpłacacie mi czymś takim... - Na chwilę odpłynął myślami, a na jego twarzy pojawił się wyraz pogardy. Pułkownik Stern nie zniósłby porażki. Wbiłby waszą głowę na kij. Gdybym był Sternem, wasz trup służyłby za przykład innym żołnierzom. - Wiem, sir. Gdzieś w oddali zagrzmiało Armii Boga. - Wybrałem was na swojego zastępcę, bo do tej pory nigdy mnie nie zawiedliście. Jesteście dobrym żołnierzem. Wszyscy wiemy, że byliście ranni i otumanieni pastylkami tego wyrzutka. Tylko dlatego jeszcze żyjecie. Ale nie zawiedźcie mnie więcej, sierżancie, bo drugiej szansy już nie dostaniecie. Nawet dla was nie będzie drugiej szansy. - Tak jest, sir. - Dobrze. - Porucznik machnął ręką. - A teraz podejdźcie, żołnierzu. Najwyższy czas pomyśleć nad jakimś planem. Musimy podjąć kilka ważnych decyzji. Ocho zawahał się. Czy to już koniec reprymendy? Sayle rzucił mu zniecierpliwione spojrzenie. - Nie mam całego dnia, żołnierzu. Musimy brać się do roboty. Ocho podszedł do niego i kucnął. - Słyszałem, że pułkownik Stern chce nas wysłać z powrotem na front. - To prawda. Nowa artyleria wroga daje mu nieźle popalić. - To kiedy wymarsz? Zimne oczy porucznika kłuły jak szpilki. Mężczyzna uśmiechnął się półgębkiem.

- Nigdzie nie idziemy. - Sir? - Nie wracamy na front. Zostaniemy tutaj. - Znów spojrzał na dżunglę. - Doktor i jego dziewczyna też nie wracają, a ja stąd nie odejdę, póki ich nie znajdziemy. - Założę się, że zwiali. Nie wrócą do tej wiochy, dopóki nie odejdziemy. A może wcale nie wrócą? Teraz są zdani na łaskę dżungli. - W takim razie musimy dać im jakiś powód, żeby wrócili. - Chce ich pan stracić? Porucznik Sayle pokręcił głową. - Nie. Chcę wiedzieć, dlaczego uciekli z zapasem lekarstw. Większość cywilów zwykle łapie jedzenie albo jakąś broń. A ci ludzie wzięli lekarstwa. - Leki mają dużą wartość. On jest doktorem, a ona praktycznie znachorką, nawet pomimo tego kikuta. Ja też zabrałbym lekarstwa. Porucznik kiwnął wolno głową, ale zaraz potem dodał: - A zauważyliście, że dziewczyna wró-ciła do wioski biegiem? Zziajana. Spanikowana. - Wszyscy panikują, kiedy wpadają na żołnierzy. - Ale ona biegła, zanim nas zobaczyła. Zaskoczyliśmy ją. Ocho nagle zrozumiał. - Myśli pan, że przed czymś... uciekała? Porucznik przytaknął. - To musiało być coś dużego, nie sądzisz? Niełatwo przestraszyć takie ścierwo wojny. Parszywy wyrzutek na pewno widział mnóstwo krwi. Mnóstwo bólu. Spojrzał na zieloną roślinność w dole. - Myślę, że zobaczyła w dżungli coś naprawdę przerażającego. - Sądzi pan, że psiryj zalazł jej za skórę? - zapytał Ocho, nie kryjąc swoich wątpliwości. - Brzmi to mało wiarygodnie. - Ile lat minęło, odkąd się poznaliśmy, sierżancie?

- Wiele. - Wieczność, chciał odpowiedzieć. - A czy kiedykolwiek sprowadziłem na naszych chłopców klęskę? Czy zmarnowałem ich wysiłek na akcję, która nie była tego warta? Czy zdarzyło się, żeby wracali z terenu wroga bez trofeów zdobytych w słusznej sprawie? - Nie, sir. - Zdaje się, że jest jeszcze parę pytań, które warto zadać w tej wiosce. - Ale pułkownik chce, żebyśmy wracali. Nie będzie szczęśliwy, jeśli się nie ruszymy. Sayle nie odpowiedział. - Naprawdę myśli pan, że psiryj jeszcze żyje? - drążył temat Ocho. - Chcę zobaczyć jego ciało. - Po co? Przecież pułkownikowi i tak jest wszystko jedno. - Wręcz przeciwnie. Ten psiryj przeżył na ringu ładnych parę miesięcy. - To prawda. Radził sobie jak mało kto. Ale wszyscy będziemy trupami, jeśli nie wrócimy na front. Stern każe nas rozstrzelać. - Stern rozstrzeliwuje żołnierzy, którzy go zawodzą. Obijanie się tutaj, kiedy tam trwa walka, to jedno, ale tym razem chodzi o coś zupełnie innego. O sprawę, która wymaga... nieszablonowego podejś-cia. - Porucznik pokręcił głową. - Pułkownik nagradza za wyniki. ZFP nie wytrzyma zbyt długo naporu Armii Boga, nie teraz, gdy mają. Wystarczy, że te dwulicowe ścierwa zawrą kolejne kontrakty złomiarskie i umowy na artylerię, żeby szala zwycięstwa przechyliła się na ich stronę, a jeśli stracimy dostęp do broni i amunicji, będziemy musieli się wycofać. Wszystko przez. Bardzo możliwe, że za rok będziemy w równie opłakanym położeniu co dziś Kompania Tulane. - Ale co to ma wspólnego z psiryjem? - Ile tak naprawdę wiecie o ulepszonych... to znaczy o półludziach? No?

Ocho potarł dłonią o żebra, przypominając sobie, jak potraktował go potwór. - Wiem tylko, że nie chciałbym znowu z nimi walczyć. Sayle zaśmiał się. - Czy nigdy was nie zastanawiało, dlaczego psiryje nie rządzą światem? Są od nas lepsze, szybsze i silniejsze. Często są też od nas mądrzejsze. Doskonali taktycy. Stworzeni, żeby walczyć od dnia swoich narodzin. - Och, chce pan powiedzieć, że są ścierwami wojny - zażartował Ocho. Porucznik Sayle uśmiechnął się. - Owszem, istnieją pewne podobieństwa. Próba ognia hartuje nas wszystkich tak samo. Ale chodzi o to, że tego półczłowieka od dawna powinny zjadać robaki. - Ja też nie myślałem, że wygra z panterami. - Nie, nie. - Sayle potrząsnął ze zniecierpliwieniem głową. - Nie w tym rzecz. Zazwyczaj półczłowiek, który wpadnie w potrzask i walczy tylko o przetrwanie, szybko daje za wygraną. Traci siły z tęsknoty za panem, aż w końcu umiera. To rodzaj mechanizmu bezpieczeństwa. Żeby nie można było przeciągnąć ich na swoją stronę. Żeby nie buntowali się przeciwko bogatym panom. Żeby nie wznieśli własnego sztandaru. Najgorszym koszmarem każdego przywódcy jest armia ulepszonych, którzy wyrwali się spod kontroli. Są silniejsi, sprytniejsi i szybsi od przeciętnego człowieka. A gdyby na dodatek zyskali niezależność? - Pokręcił głową. - Strach pomyśleć. I właśnie dlatego, gdy ich pan umiera albo są pozostawieni samym sobie, powoli zdychają. Ocho zastanawiał się nad tym przez chwilę. - Ale ten w dżungli nie zdechł. - Zgadza się, żołnierzu - ten nie zdechł. Czekał na właściwy moment. Przetrwał wiele miesięcy, po czym wyrwał się na wolność i przerzedził nasze szeregi. Mimo że jest sam, żyje i ma się dobrze.

- Co w takim razie chce pan z nim zrobić, sir? Urwie nam głowy, jeśli go znajdziemy. W zasadzie już to zrobił. Porucznik wzruszył ramionami. - Powiedzmy, że wciąż można by dla niego znaleźć kilka zastosowań. - Jeśli nie trafił go szlag. - Och, on gdzieś tam jest. - Sayle wpatrywał się w dżunglę. - Na pewno jest, a dziewczyna rozjemców wie gdzie. Jeśli ją znajdziemy, znajdziemy też półczłowieka. - Spojrzał na Ocho. - Mam dla was zadanie, sierżancie. Czas, żebyście się zrehabilitowali. 16 Ukłucie igły. Zaskoczenie. Ból, ale lekki. Co oznacza, że ten ostry zaczyna ustępować. Tool nie ruszał się, gdy igła przebijała tkankę. Uważnie monitorował płyn, który rozlewał się ciepłem po jego mięśniu. Głębokie wkłucie. Mililitr... Trzy, pięć, dziesięć, dwadzieścia. Solidny zastrzyk. Antybiotyk, jeśli wziąć pod uwagę, jak zachłannie spijał go organizm, zamiast odrzucić jak toksynę. Igła została wyciągnięta. - Dobrze. A teraz sprawdź bandaże. Głos mężczyzny, dorosłego. Rzecz niespotykana w Zatopionych Miastach, gdzie wojna zabierała młodych, zanim zdążyli osiągnąć wiek dojrzałości. W dodatku brzmiał jak głos doktora. Kolejna osobliwość. Tool nie mógł sobie przypomnieć, kiedy miał ostatnio do czynienia z prawdziwym, wykształ-conym lekarzem. - Czy są wystarczająco czyste? - Tym razem głos dziewczyny, a wraz z nim woń krwi i płodności. Druga dojrzała płciowo istota ludzka. - Właśnie dlatego musimy je wygotowywać - odparł zirytowany mężczyzna. Czułe dłonie dotknęły piersi Toola i z mokrym trzaskiem zerwały śmierdzące bandaże. Zapach infekcji i żelaza. Krew i smród.

Znów głos mężczyzny, płaski, bezbarwny. Pouczający, a jednocześnie przepełniony dezaprobatą, niemal oburzeniem: - Dobrze, musisz wydłubać larwy. Nie chcemy, żeby przepoczwarzyły się w muchy. Tool nasłuchiwał, pozwalając im wykonywać pracę. Żadnych innych oddechów w pobliżu, żadnych kroków ani szurania. A zatem tylko ta dwójka, i to wystarczająco blisko, by mógł złamać ich wpół. Rozluźnił się. Miał nad nimi przewagę taktyczną. Ci chuderlawi, głupi ludzie nawet się nie domyślali, że są obserwowani. Znajdował się na ich zawietrznej. - Jeśli wraca do zdrowia, to dlaczego się nie budzi? - zapytała dziewczyna. - Może się nigdy nie obudzić, Mahlia. Wiem, że chciałaś wykorzystać tego potwora do własnych celów, ale to tylko mrzonki. Biorąc pod uwagę rany, które odniósł, powinniśmy się cieszyć, że lekarstwa w ogóle zadziałały. Obrażenia były bardzo poważne. Obrażenia. Istotnie. Lista urazów, jakich doznał, wydawała się niemal nieskończona, ale w końcu dochodził do siebie i już wkrótce będzie w pełni sił. Już wkrótce będzie polować, tak jak został do tego stworzony. Dłonie poprawiły bandaże na jego żebrach, po czym przesunęły się w stronę rozerwanego ramienia. Delikatne palce badały miejsca, w których aligator zatopił swoje zęby. - Zagoiło się - stwierdziła z zaskoczeniem dziewczyna. Mężczyzna pochylił się, a Tool wyczuł w jego oddechu słodki zapach tytoniu. - Nie myśl o półczłowieku w tych samych kategoriach co o zwykłych ludziach. To bestia stworzona do walki. Jej krew zawiera mnóstwo środków wzmagających krzepnięcie, a komórki są tak zaprojektowane, by replikować się szybciej, niż dżungla zarasta kudzu. Jeśli zranisz to stworzenie nożem, rana zasklepi się w ciągu paru minut. Głębokie obrażenia potrzebują zaledwie kilku dni. Ciało rozdarte do kości, pozrywane ścięgna, połamane kości...

Na półludziach nie robi to żadnego wrażenia. Tyle cudów naszej medycyny, a wszystko po to, by tworzyć potwory. Tool niemal słyszał, jak mężczyzna kręci głową. - Dlaczego tak ci to przeszkadza? - zapytała dziewczyna. - Bo jestem starym głupcem, który marzy o tym, by nauka służyła do leczenia, a nie do walki. Na przykład do ratowania obcię-tych rąk, a nie do projektowania jeszcze wytrzymalszego zabójcy. Tylko to sobie wyobraź, wyobraź sobie, że wszyscy mieszkańcy Zatopionych Miast mają obie ręce i obie nogi, że nie muszą obawiać się niczego ze strony żołnierzy. To by dopiero był prawdziwy postęp medycyny. Dziewczyna nie odpowiedziała. Tool nie potrafił wyczytać z jej oddechu, czy jej milczenie wynika z zażenowania, zgody czy zamyślenia. - Obudzi się czy nie? - zapytała w końcu. - Żyje, a jego organizm dochodzi do siebie - burknął mężczyzna. - Albo się obudzi, albo nie. Powinnaś się cieszyć, że trwa to znacznie krócej niż u każdego normalnego człowieka, który kiedykolwiek chodził po tym świecie. Krócej, niż ci się wydaje, człowieku. Nawet podczas rozmowy dziewczyny z mężczyzną Tool wyraźnie czuł, że wracają mu siły, a świat otwiera się przed nim jak kwiat. Zapach, dźwięk, smak, dotyk. Otaczająca go rzeczywistość rysowała się w jego umyśle. Zapach soli i zmarszczona woda. Szepty oceanu wyciągającego słone palce w stronę mokradeł. Nartniki ślizgające się po gładkich jak szkło sadzawkach. Cętki słońca na skórze. Szelest kudzu. Liście brzóz drżące na wietrze. Nawoływania ptaków: wron, srok, sójek i kakadu. A w oddali ujadanie wilkojotów i kwiczenie świń. Zalewał go strumień bodźców. W odległości jakichś dwudziestu metrów przez sitowie prześlizgnął się pyton w zasadzie jeszcze dziecko, nie dłuższy niż dwa metry. W górze wiewiórka skrobała pazurami o pień drzewa - banianu, sądząc po zapachu, a także

szeleszczących kurtynach listowia i wszechobecnych mackach korzeni. W głowie Toola wyłaniał się stopniowo cały teatr działań. Przez prześwity w zieleni wyczuwał ścieżki biegnące w głąb dżungli. Plusk wody pozwalał mu określić kształt pobliskich sadzawek. Dzięki unoszącemu się w powietrzu zapachowi wilkojotów i jeleni potrafił się domyślić, dokąd prowadzą przerwy w ścianach kudzu. Drogi dostępu, drogi ewakuacji, najbardziej prawdopodobny kierunek ataku wroga, najlepsza trasa ucieczki, gdyby został do niej zmuszony... Mapa wojenna w całości nakreślona przez jego umysł. Gdyby okazało się to konieczne, mógłby walczyć z zamkniętymi oczami. Delikatna bryza poruszyła kosmykami gałęzi banianu. Wraz z nią do Toola dotarł zapach palonego drewna. Zadrżały mu nozdrza. Pieczone mięso: węża, szczura, kozy. Co najmniej kilka ognisk. Ta informacja wystarczyła, aby nabrał pewności, że gdzieś w pobliżu znajdowała się osada, w której żyło wiele ludzkich rodzin. Mężczyzna i dziewczyna zerwali kolejny bandaż. Smród gnijącego ciała był silny; wzywał Toola, by polizał rany i pokrył je enzymami leczniczej śliny; by odszukał braci, a ich języki obmyły krwawe rozdarcia w jego ciele. Zatrzeszczały liście. Ktoś szedł przez las. Tool wsłuchiwał się w kroki intruza, gromadząc informacje. Wróg czy sprzymierzeniec? Zduszone, ukradkowe człapanie sandałów. Kolejny mieszkaniec dżungli, jeszcze mniejszy od dziewczyny. Coraz bliżej i bliżej... Skradał się. Nie roztaczał jednak zapachu metalu ani prochu, benzyny ani kwasu. Nie skradał się, po prostu był ostrożny. - Wszędzie są żołnierze - powiedział nowy przybysz. Podszedł do pozostałej dwójki i kucnął. - Zakryłem ścieżkę gałęziami i kudzu, żeby wyglądało, jakby nikt tamtędy nigdy nie przechodził, ale w końcu trepy dotrą do tego miejsca, a gdy to zrobią, rozstrzelają nas jak kaczki. Macie jakieś pojęcie, jak długo będziemy musieli tu siedzieć?

Chłopiec. Jego głos i zapach wydawały się dziwnie znajome. Tool przetrząsał pamięć, ale zagracały ją sny i majaki, które sprowadziła na niego gorączka. Co takiego próbował sobie przypomnieć? O co chodziło z tym zapachem? - Ilu żołnierzy? - zapytała dziewczyna. - Czterdziestu, pięćdziesięciu? Może więcej. - Chłopiec na chwilę urwał. Nazywają to plutonem, ale mają więcej żołnierzy, niż Armia Boga używa w swoich plutonach. Dziewczyna parsknęła. - Jasne. Mój staruszek zawsze powtarzał, że miejscowi nie mają bladego pojęcia o organizacji wojskowej. Przyuważyłeś tego porucznika? - Tak. Trepy, które poszczułaś wilkojotami, są nieźle wkurzone. Kiedy tam byłem, przyparły Tuę do muru i długo męczyły go pytaniami. Ciotka Selima nie dawała mi spokoju. Pytała, gdzie jesteście i co wiem. Już myślałem, że mnie wyda. - Czemu nie jestem zdziwiona? - Przestań, Mahlia - odezwał się doktor. - Mieszkańcy wioski muszą płacić za cudze błędy. Właśnie w tej chwili niewinni ludzie ponoszą koszty twojej nierozwagi. Ty rozjuszyłaś gniazdo szerszeni, ale to oni muszą się bronić przed użądleniami. - Czyli miałam nie ratować ci życia? - zapytała zirytowana dziewczyna. Doktor nie odpowiedział, a Tool wyczuł napięcie. Dopiero chłopak przerwał ciszę. - Wmówiłem ludziom, że was nie widziałem - ani ciebie, ani doktora. Powiedziałem im, że wzięłaś nogi za pas, bo jesteś śmierdzącym wyrzutkiem i nie masz za grosz honoru, ale i tak nie chcieli mnie wypuścić. Narobiłaś sporo zamieszania tym numerem z wilkojotami. - Chwila ciszy. Trepy szukają też psiryja. Nie mówili tego wprost, ale wypytują ludzi, czy nie zauważyli w dżungli dużych zwłok. Świń, panter i wilkojotów. Założę się, że byliby bardzo zainteresowani, gdybym powiedział im o martwym aligatorze.

Oczywiście. Wszystko nabierało sensu. Tool znał zapach tego chłopaka. Znał też zapach dziewczyny. Strzępy wspomnień łączyły się w całość. Dziewczyna była wyrzutkiem, chłopak nazywał się Mouse, a doktor miał przynieść lekarstwa. Czyli ta dwójka wcale nie kłamała - naprawdę dysponowali lekarstwami i znali wyszkolonego lekarza. Dolatujący z pobliża smród gnijącej jaszczurki też miał swoje uzasadnienie. Kolejny pasujący fragment układanki: ostatni przeciwnik Toola. Potężny gad, spuchnięty i martwy. Leżał w wodzie od sześciu dni, sądząc po fetorze i natrętnym bzyczeniu much. Nie żył, a Tool miał się całkiem dobrze. Zdumiewające. - No więc? Jak długo będziemy tu tkwić? - zapytał Mouse. Pełne niepewności milczenie. - Na mnie nawet nie patrz, Mah-lia - powiedział mężczyzna. - To ty wybrałaś tę drogę. Nie oczekuj od innych, że będą odpowiadać za twoją nierozwagę. - Może kilka dni - zdecydowała w końcu dziewczyna. Chłopiec syknął przez zęby. - Nie wiem, czy będziemy mogli ukrywać się tak długo. - Jeszcze tylko trochę - przekonywała go Mahlia. - Niedługo powinien się obudzić. - Nie możesz być pewna, czy się w ogóle obudzi - wtrącił sfrustrowany lekarz. Powinnaś mieć choć tyle przyzwoitości, żeby powiedzieć Mouse’owi prawdę. - Myślałam, że nie zamierzasz wypowiadać się na ten temat. - Bądźmy realistami. Nawet takie potwory umierają. Są potężne, ale nie nieśmiertelne. Jego ciało zapewne zdoła się zregenerować, ale co z umysłem? A jeśli wypaliła go gorączka? Nie wiadomo, jakie jeszcze odniósł rany, a wykorzystywanie Mouse’a do twoich planów wydaje mi się nieuczciwe. Zastanawiałaś się, czy nie należałoby pójść inną drogą - taką, która nie ma nic wspólnego z fantazjami o

wojnie i mordowaniu? - Nie - upierała się Mah-lia. - Obmyśliłam plan. Jeśli mamy uciec, to tak, żeby nas już nigdy nie znaleźli. Aż do Seascape Boston. - Wypowiadasz się z przekonaniem o rzeczach, których w ogóle nie rozumiesz - odparł doktor. - Nawet jeśli ten półczłowiek odzyska pełną sprawność bojową, będziemy musieli pokonać setki mil przez tereny, na których roi się od watażków i ich żołnierzy. A później? Jak przekroczymy granicę? Nikt w Manhattan Orleans czy Seascape Boston raczej nie marzy o tym, żeby wojna przesunęła się na północ. Ich granic strzeże niejeden półczłowiek. Jeśli ci się wydaje, że ZFP czy Armia Boga są niebezpieczne, to nie masz bladego pojęcia, do czego jest zdolne prawdziwe, dobrze wyposażone wojsko. - Więc według ciebie powinniśmy biegać w kółko jak kurczaki, modląc się do Losów, żeby trepy nas nie wyłapały i nie obcięły nam maczetami głów? warknęła ze złoś-cią dziewczyna. - Jeśli cokolwiek może nam pomóc wydostać się z tej dziury, to ten półczłowiek. Nie wiem jak ty, ale ja zamierzam wyruszyć w drogę, gdy tylko się obudzi. Mam już dość wiecznego uciekania. Ten potwór to mój bilet. Tool zdusił warknięcie, gdy tylko zyskał pełen obraz terenu. Za pomocą węchu i słuchu poznał swoje fizyczne otoczenie, a za pomocą umysłu krajobraz, który roztaczał się przed oczami ludzi. Dziewczyna pragnęła zarzucić mu na szyję smycz, zmienić go w wiernego psa wojny. Myślisz, że zrobisz to, czego nie był w stanie dokonać nawet generał Caroa? Myślisz, że jestem twoją własnością? 17 Z gardła półczłowieka wyrwało się niskie warknięcie. - Nie jestem twoim psem. Mahlia wzdrygnęła się i obróciła. Potwór podniósł się niespiesznie, ogromny

cień w niecce pod banianem. Doktor zrobił kilka kroków w tył, osłaniając Mouse’a własnym ciałem. - Nie będziesz nagradzać mnie surowym mięsem, nie będziesz drapać mnie za uchem, a ja nie będę twoją własnością! Mahlię owionął odór rozkładu i śmierci. Gapiła się na półczłowieka i walczyła z pragnieniem ucieczki. Instynkt podpowiadał jej, że jeśli teraz rzuci się do biegu, bestia złapie ją i pożre. Na Losy, co ja sobie wyobrażałam? Już zapomniała, jakim był potworem. Dominował nad otoczeniem. Przyglądał się jej jedynym zdrowym okiem w zdeformowanej twarzy bestii - żółtym okiem psa, wielkim i przepełnionym wrogością. Uniósł wargi, obnażając rzędy ostrych zębów. Przełknęła ciężko ślinę. Nie biegnij. Nie pozwól mu pomyśleć, że jesteś ofiarą. Na Losy, ale ja byłam głupia. Co innego planować przymierze z potworem, gdy leży martwy i nieruchomy, a co innego stawić mu czoło - jego mięśniom, zębom i tętniącemu, zwierzęcemu apetytowi. - Mahlia? - Szept za plecami. Mouse. Mahlia chciała odpowiedzieć, ale nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. - Wszystko w porządku - zdołała wychrypieć za drugim razem. - Nie - warknął półczłowiek. - Nic nie jest w porządku. Przez moment myślała, że rozedrze ją na strzępy, ale wtedy wyprostował się i odwrócił, jakby postanowił ją zignorować. Zdała sobie sprawę, że od jakiegoś czasu wstrzymuje oddech, i wypuściła powietrze z płuc. Potwór kroczył przez wodę - z początku sztywno, lecz z każdą chwilą coraz szybciej, mimo że utykał. Mahlia nie mogła nie czuć szacunku na widok rannej bestii, która tak szybko odzyskała niemal pełnię zdrowia. Choć nic nie powinno móc przetrwać tylu urazów, półczłowiek trzymał się twardo na nogach.

Dotarł do brzegu sadzawki i przyklęknął, pochylając głowę nad zamuloną wodą. - Słona! - zawołała Mahlia, ale potwór i tak się napił. Spodziewała się, że będzie chłeptać językiem jak pies, ale on pił jak istota ludzka. Gdy skończył, spojrzał na nią, a przez twarz przemknął mu uśmiech wyższości. - Mój rodzaj znosi nieczystości lepiej niż twój - powiedział. - Jesteśmy od was lepsi pod każdym możliwym względem. Chciał się wyprostować, ale wtedy ugięły się pod nim kolana i upadł. Ze zdumienia wytrzeszczył oczy. Warknął, po czym zmusił się do wyprostowania nóg. Zatoczył się po raz drugi. Był wielki, potężny i wciąż osłabiony. Ten chwilowy kryzys ucieszył Mahlię. Oznaczał bowiem, że nawet półczłowieka da się pokonać. Choć był silny, miał też swoje słabe punkty. Półczłowiek ruszył chwiejnym krokiem wzdłuż brzegu sadzawki. - Co on... - zdziwił się Mouse, ale Mahlia już zgadła, co potwór zamierza zrobić. Na powierzchni wody pływało truchło aligatora, poranione i napuchnięte. Półczłowiek wszedł ostrożnie w sitowie, złapał martwe zwierzę i wyciągnął na brzeg, sapiąc i pomrukując z wysiłku. Ze zduszonym warknięciem otworzył mu brzuch i zanurzył się we wnętrznościach, by się posilić. Wyziewy zgnilizny nie robiły na nim żadnego wrażenia. Podniósł na nich wzrok i obnażył zęby. - Moja zdobycz - warknął. Zanurzywszy rękę w truchle aligatora, wyrwał mu serce. - Moja. - Wgryzł się w czerwony mięsień i przełknął kawałek. - Chyba się porzygam - mruknął Mouse. Na znak jednomyślności żołądek Mahlii skręcił się w supeł. Widok istoty łudząco podobnej do człowieka, która posila się niczym bestia, był tak nienaturalny, że przepełnił ją strach.

Czym było to stworzenie, które uratowali wyłącznie dzięki jej namowom? Półczłowiek rozrywał mięso i głośno przełykał. Nie chodziło jednak o posiłek zwycięska postawa, sposób, w jaki klęczał nad ofiarą i pożerał jej serce... - Rytuał - wymamrotał doktor. Potwór uniósł wzrok, z jego pyska skapywała krew. Zmierzył doktora żółtym okiem. - My żywimy się zwycięstwem, doktorze. Życie to krew, która tryska z bijących serc pokonanych. Nasi wrogowie nas wzmacniają, a im więcej ich mamy, tym więcej żerujemy. I tym silniejsi się stajemy. - Nigdy nie przestajecie wal-czyć - szepnęła Mahlia. Obdarzył ją swym uśmiechem, ociekającym krwią i pełnym ostrych jak brzytwa kłów. - Każdy podbój jest pożywką dla kolejnych podbojów. - Połknął ostatni kawałek serca. - Przyjmujemy wrogów z otwartymi ramionami, tak jak przyjmujemy życie. Wydawało się, że półczłowiek powie coś jeszcze, ale raptem zamarł i zastrzygł uszami. Wciągnął powietrze; jego nozdrza rozszerzyły się, a uszy rozłożyły szerzej, by zaraz potem wrócić na swoje miejsce blisko masywnej czaszki bulteriera. - Mam na imię Tool - powiedział. - Wygląda na to, że wasi wrogowie też znaleźli sobie pożywkę. 18 - Jacy wrogowie? - zapytała Mahlia. - Wyczuwam duże ilości dymu. Spalone drewno, plastik... - Nozdrza Toola znów zadrżały. - Ciało. Miasto umiera. - Spalili Banyan Town? - zapytał stanowczo doktor. Tool milczał. Strzygł uszami, wyłapując dźwięki, których Mahlia nie mogła usłyszeć.

- Ludzie uciekają. Po dżungli rozeszło się echo wystrzałów, tak głośne, że nawet ona była go pewna, i to pomimo znacznej odległości. Niebo zasnuły stada przerażonych kruków i srok. Wróble wzbiły się w powietrze i zawirowały nad ich głowami. Jeszcze jedna kanonada. Mahlia wymieniła z Mouse’em i doktorem zmartwione spojrzenia. Półczłowiek wciąż nasłuchiwał i węszył. - Najwyraźniej nasz wspólny wróg zmęczył się swymi porażkami. - Więc postanowił spalić wioskę? Doktor zaczął podnosić przyrządy lekarskie i wrzucać je do torby. - Musimy im pomóc. Szybko! Oni nas potrzebują. Gdy Mahlia zbierała resztki skromnych zasobów, zauważyła, że drży jej ręka. Pamiętała inne wioski, przez które przetoczyli się żołnierze watażków, paląc i werbując rekrutów. Pamiętała, jak przechodziła obok poczerniałych od ognia domostw. Między ich cieniami przemknął od czasu do czasu wychudzony pies albo wilkojot. - Doktorze? - odezwała się. - Czy nie powinniśmy raczej uciekać? Tool zagrzmiał gardłowym śmiechem. - Dziewczyna wykazuje się rozumem. Lepiej uciec i żyć, niż iść na spotkanie tornada. Doktor spiorunował ją wzrokiem, a ona zgarbiła się pod jego ciężarem. - Ty do tego doprowadziłaś - oskarżył ją. - Przemoc rodzi przemoc, tyle razy powtarzałem, ale nigdy nie słuchałaś. Poszczułaś żołnierzy wilkojotami, więc postanowili zrównać z ziemią Banyan Town. Wet za wet, aż spłonie cały świat. Owionął ich pierwszy dym; gryzący smród świata w ogniu, który nawet Mahlia potrafiła doskonale rozpoznać. - Dlaczego się na mnie wściekasz? To nie ja podpaliłam wioskę!

Doktor Mahfouz spojrzał na nią, zatrzasnąwszy torbę. - Idziesz czy nie? - Z powrotem do wioski? Oszalałeś? Nie mamy broni, oni nas pozabijają! - Nie idziemy walczyć. Pomożemy tylu ludziom, ilu tylko zdołamy. - Ja się stąd nigdzie nie ruszam. - Czy ty zdajesz sobie sprawę, jak ciężko musiałem o ciebie walczyć? Ile razy przekonywałem naszych sąsiadów, żeby cię nie przegnali? Poręczyłem za ciebie! Stojący obok półczłowiek warknął. - Nadchodzą ludzie. Powinniście uciekać albo czeka was śmierć. Wybierajcie, zanim okoliczności podejmą wybór za was. Mahlia obróciła się do półczłowieka. - Pójdziesz tam z nami? - zapytała. - Żebyśmy mogli pomóc tym ludziom? Tool skwitował jej słowa śmiechem. - To nie jest moja wojna. - Sprowadziłeś na nas żołnierzy, ale nie weźmiesz na siebie odpowiedzialności? Wyszczerzył zęby w lodowatym uśmiechu. - Ani nie zacząłem tej wojny, w której wy, ludzie, wyrzynacie się wzajemnie, ani jej nie wybrałem. Nie noszę na swych ramionach brzemienia winy. Pociągnął nosem, po czym machnął ręką w stronę bagien. - Jeśli chcecie, żebym pomógł wam w ucieczce, oferuję wam swoje usługi, dobrowolnie, w podziękowaniu za lekarstwa. - Tool wyprostował się, rzucając na nich swój cień. - Nie będę jednak zabiegał o walkę, której nie da się wygrać, i nie popełnię samobójstwa w imieniu żadnego człowieka. Rozmowę przerwał im pospieszny tupot stóp. Wszyscy prócz Toola znieruchomieli ze strachu. Mahlia spodziewała się, że na bagna wpadną trepy i wypalą z karabinów, ale to nie byli żołnierze, tylko jakaś... Amaya. Kobieta zatrzymała się jak wryta. Oczy miała wielkie jak spodki.

- Ty... - wysapała na widok Mahlii, w tej samej chwili ujrzała jednak półczłowieka. - Amaya - zwrócił się do niej doktor Mahfouz. - Co się dzieje? Co się stało w wiosce? Gdzie są twoje dzieci? Gdzie jest wnuczek pana Salvatore? - Ty! To ciebie chcą! - Amaya zmrużyła oczy. - To twoja wina, wyrzutku. Wszędzie cię szukają. Daliśmy ci schronienie, a ty sprowadziłaś na nas żołnierzy! - Amaya... - spróbował jeszcze raz doktor. Zanim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, kobieta odwróciła się i pognała w kierunku, z którego przybiegła. - Ona im wszystko powie! - krzyknęła Mahlia. - Sprzeda nas trepom! - Rzuciła się w pogoń. Gdyby zdołała zatrzymać kobietę, zanim wieści rozniosą się wśród mieszkańców wioski, mogłaby... Jakaś ręka złapała ją z tyłu za koszulę i szarpnęła mocno. Dziewczyna zakręciła się i upadła w błoto. Stał nad nią doktor Mahfouz. - Mahlia, nie rób tego. Podniosła się niezdarnie. - Ona wraca do żołnierzy! Jeśli nas wyda, wszyscy zginiemy. Jak już wywęszą nasz trop i określą, w którą stronę uciekamy, nie damy rady ich zgubić. Chciała podjąć pościg, ale doktor złapał ją i unieruchomił. - To i tak nie usprawiedliwia twoich zamiarów - wysapał. Mahlia próbowała się wyrwać, ale trzymał ją zaskakująco mocno. - Ona nas zabije! - Sięgnęła po nóż. Gdzie go schowała? Mahfouz musiał jednak wyczuć ruch, bo szybko chwycił ją za nadgarstek. - Za każdym razem to samo! Czy właśnie taka jesteś? - zapytał ostro. - Taka jak żołnierze? Zabijanie rozwiązuje każdy problem? Mahlia, rozglądając się gorączkowo, zauważyła Mouse’a. - Leć za nią! - nakazała mu. - Nie pozwól Amai dobiec do wioski!

Chłopak zerkał niepewnie to na nią, to znów na doktora. Mahlia spojrzała na Mouse’a bykiem. - Ona nas załatwi, jeśli jej nie złapiesz. - Zostań, Mouse - wycedził dokt-or. - Podejmij właściwą decyzję. Mouse odwrócił się do ścieżki, którą uciekła kobieta, a po chwili z powrotem do Mahlii. W końcu pokręcił głową. - Amaya jest ode mnie większa. Chyba jej nie dogonię. Mahlia opierała się i wykręcała, aż w końcu rzuciła się na ziemię, ciągnąc za sobą doktora. Uścisk mężczyzny na chwilę osłabł, a ona natychmiast odzyskała swobodę. Podniosła się i spojrzała jadowicie na Mouse’a. - Ty tchórzliwy wieśniaku. Chłopak zwiesił głowę, ale nie ruszył się z miejsca, a doktor wstał, zdyszany. Tool obserwował ich zaciekawiony, niemal z rozbawieniem. Mahlia spojrzała w stronę wioski. Dym z każdą chwilą gęstniał. Najwyraźniej żołnierze postanowili spalić dosłownie wszystko, nie tylko domy, ale także uprawy. Pogorzelisko. Coraz więcej dymu kłębiło się na bagnach. Mahlia zaklęła. Łudziła się, że będzie miała więcej czasu na przygotowania do podróży, ale teraz, po zdradzie Amai, powinna wyruszyć natychmiast. Gotowa czy nie, musiała uciekać. Odwróciła się do Toola. - Możesz maszerować? Kątem oka zauważyła, jak doktor przestępuje z nogi na nogę, zawiedziony, że nie odpowiada jej plan wspólnego samobójstwa. Ale to już jego problem, pomyślała. Tool otaksował ją żółtym okiem. - Nie ma wyboru. Albo idziemy, albo walczymy. Jeśli wybierzemy walkę, zginiemy. Krótkie i rzeczowe podsumowanie.

Dlaczego w ogóle zwlekała? Bo nie mieli wystarczających zapasów jedzenia. Nie mieli narzędzi, zapałek, niczego. - Dobra - westchnęła. - Dobra. - Chciała krzyczeć, sfrustrowana, że jej plany wojenne tak szybko legły w gruzach. Ale ojciec przestrzegał ją, że taka jest ich natura - prędzej czy później zawodzą, a generał musi dostosowywać się do sytuacji. To właśnie ta umiejętność odróżnia dobrych żołnierzy od złych. A zatem musiała się dostosować. - Trzeba będzie zatrzeć trop. Pójdziemy bagnami, przez wodę. - Wskazała kierunek. - Mouse wskaże nam drogę, świetnie zna tę okolicę. Wciąż możemy zgubić pogoń. Półczłowiek skłonił głowę na znak zgody. Pokuśtykał do drzewa i chwycił w dłoń gałąź, po czym oderwał ją z ogłuszającym trzaskiem. - Jasny gwint - wymamrotał Mouse. - Robisz takie rzeczy, kiedy jesteś... słaby? Tool wyszczerzył się i oparł się na prowizorycznej kuli. - Ruszaj, chłopcze. Pokaż nam tę sekretną drogę. Ruszyli przez wodę, ale Mahlia spostrzegła, że nie ma z nimi doktora. Odwróciła się. - Doktorze? Mahfouz spojrzał na nią smutno. - Wolne żarty - burknęła. - Chcesz zostać? Czekać, aż Amaya sprowadzi żołnierzy? - Zachęciła go gestem, żeby podążał za nią. - Teraz nienawidzą cię równie mocno jak mnie. Ale doktor tylko patrzył na nią w milczeniu. Poczuła się niezręcznie. - Przez chwilę wydawało mi się, że jeszcze mogę cię uratować - powiedział w

końcu. - Zrobić coś dobrego. Powstrzymać... - Pokręcił głową. - Spowolnić chorobę tego miejsca. - Spojrzał na nią raz jeszcze. - Uczyłem cię, jak leczyć, a nie jak walczyć. - Myślisz, że źle zrobiłam, nasyłając na nich wilkojoty? Wolałbyś zostać w wiosce z trepami? Zabiliby cię, wiesz o tym. Zasłużyli na to wszystko. To oni zaczęli. - A ty nie zrobiłaś nic, żeby to zakończyć. Mahlia spojrzała na niego spode łba. - Gdybym miała broń, pewnie coś bym zrobiła. Z gardła półczłowieka znów wydobył się niski, grzmiący śmiech. Z aprobatą poklepał Mahlię po plecach. - Wojna ma niezaspokojony apetyt, nie sądzisz, doktorze? Mahfouz skrzywił się z odrazą. - Nie powinienem był jej pozwolić, żeby cię leczyła. - W takim razie mam szczęście, że nie muszę polegać na życzliwości pacyfisty. - Kły ostre jak noże zalśniły w słońcu. Doktor chciał się odciąć, ale Tool nie pozwolił mu dojść do słowa. - Zachowaj te wymysły dla dziewczyny. Gdyby zależało mi na ludzkiej aprobacie, już dawno byłbym martwy, doktorze. - Zaczął maszerować przez bagniste wody. - Zegar tyka, a ja nie zamierzam czekać, aż wasz zdrajca sprowadzi na nas żołnierzy i ich karabiny. - Doktorze? - odezwał się Mouse. Mahfouz pokręcił głową. - Nie zostawię tych ludzi na łasce żołnierzy. Chodź ze mną albo odejdź z półczłowiekiem. Ale mieszkańcy wioski potrzebują pomocy. Wiatr przynosił coraz więcej dymu, szarej mgły gęstej od smrodu spalenizny. Mahlia czuła, jak łzawią jej oczy. Popatrzyła na doktora, żałując, że jest takim szurniętym staruszkiem, ale nic już nie mogła zrobić, by przekonać go do

ucieczki. - Chodź, Mouse. Czas ucieka. - Odwró-ciła się i ruszyła przez bagna. Za plecami usłyszała, jak chłopak mówi coś do doktora, po czym dogania ją, rozchlapując wodę. - Jesteś pewna, że dobrze robimy, Mahlia? - Nic tam po nas. - Ale oni przyjęli nas pod swoje dachy. Mahlia spojrzała na niego. - Przede wszystkim musimy dbać o siebie, bo inaczej już po nas, rozumiesz? - No. Ale gdybym dbał tylko o siebie, nie uratowałbym ci życia. - A teraz ja ratuję twoje. Nie wracamy do wioski. Nie ma mowy. Mouse dał za wygraną i wkrótce dołączyli do półczłowieka. - Wasz doktor postanowił, że nie będzie wam towarzyszyć? - zapytał Tool. Mahlia pokręciła głową. - Jest głupcem - westchnęła. - Jest oddany sprawie - odparł półczłowiek. - A to czyni go niebezpiecznym. - Och, ja też jestem oddana sprawie. Sprawie zachowania własnej głowy. - Nie wątpię, że to szczytna idea. Nie była pewna, czy kpił z niej, czy mówił poważnie. Szli bez słowa przez bagna. - Wygląda na to, że twój brat Mouse również poświęcił się jakiejś sprawie odezwał się nagle Tool. - Co masz na myśli? - Obróć się i sama zobacz. W chwili, gdy Mahlia spojrzała za plecy, Mouse znikał w gęstniejącym dymie. 19 Mahlia i Mouse, Mouse i Mahlia. To ona zawsze była tą rozsądną, która pilnowała, by nikt ich nie odstrzelił, to

ona dbała o ich bezpieczeństwo. Chroniła ich przed pociskami, korzystając z całej wiedzy, jaką ojciec przekazał jej o Sun Tzu i miejscowych przywódcach. Mouse za to wiedział, jak wykopać spod kamienia mrówcze jajka, złowić raka albo złapać żabę. Mimo że nie mieli ze sobą zbyt wiele wspólnego, stanowili zespół. Mały, zgrany zespół. A ponieważ byli zgrani, udało im się przetrwać. Raz, gdy inni ludzie uciekali przez pola przed trepami Wolnomilicji, Mahlia złapała Mouse’a za kark i kazała mu leżeć. Leżeli, a w górze świszczały kule, kosząc równo z trawą matki, ojców, dzieci i dziadków. Nie należało uciekać, jeśli już strzelali - lepiej było zgrywać durnia, więc położyli się obok jakiejś martwej kobiety, a Mahlia wysmarowała siebie i Mouse’a krwią. Udawali dwa trupy i czekali, aż żołnierze pobiegną po ich ciałach dalej. Leżeli nieruchomo jak kamienie, a krew pulsowała im w uszach i pod powiekami; patrzyli się prosto w słońce, tak jak patrzyłyby prawdziwe umarlaki, podczas gdy trepy przechodziły nad ich głowami i dobijały maczetami tych, których tylko ranili. Zrobiła to. Uratowała tyłek mendożercy, który nie miał bladego pojęcia, że nie wolno się wychylać. Później, kiedy Armia Boga pochwyciła ją w najmniej spodziewanym momencie, kiedy odcięli jej jedną rękę i zamierzali zrobić to samo z drugą, śmiejąc się głośno, to właśnie Mouse podpełzł do obozowiska i zaczął ciskać kamieniami kamieniami w uzbrojonych żołnierzy, kto by wymyślił coś równie głupiego? Cholerne trepy biegały w kółko i łapały za karabiny, a Mahlia wykorzystała sytuację i pognała w przeciwną stronę. Z kikuta obficie lała się krew, ale przynajmniej żyła - a przecież mogła skończyć jako kadłubek wiszący na drzewie, bo właśnie tak Armia Boga najbardziej lubiła urządzać niewiernych. Na koniec znaleźli doktora, który zrobił porządek z jej kikutem, i wszystko się uspokoiło. Tylko że Mouse był idealistą.

Mahlia spojrzała za siebie, w gęstniejący dym. - Mouse! Widoczność ograniczała się do kilku metrów. Gdzie się podział ten mendożerca? - Żeby go pozgrzytało! - Zawróciła, brodząc w bagnie. - Umrzesz, jeśli teraz za nim pójdziesz - ostrzegł ją półczłowiek. Mahlia zdała sobie sprawę, że potwór cały czas bacznie się jej przygląda. - Wiedziałeś, że ucieknie? - zapytała stanowczo. - Założyłem, że ma w tym jakiś cel. - Zastrzygł uszami. - Dopiero w tej chwili obrał przeciwny kierunek. - Wiesz, gdzie teraz jest? Możesz go wytropić? Tool nasłuchiwał przez chwilę. - Kilkaset metrów stąd, w przybliżeniu. Porusza się całkiem szybko. Mahlia odwróciła się i jeszcze raz zawołała: - Mouse! Żadnej odpowiedzi. Grymas wykrzywił jej twarz. - On dobrze zna te bagna. Musimy go złapać, zanim zrobi coś głupiego. - Już zrobił - uświadomił jej Tool. - I przypłaci swój błąd życiem. Ty też, jeśli za nim pobiegniesz. W naszą stronę zmierzają patrole. Maszerują jak armia mrówek. - Ale ty jesteś szybszy, dogoń go - rzuciła Mahlia. - Przypominasz mi generała Caroę, tylko że w miniaturze. On też zawsze żądał więcej od swoich żołnierzy. Myślisz, że łatwo mi chodzić? A co dopiero biegać! - Podniósł prowizoryczną kulę. - Myślisz, że noszę to dla przyjemności? Mahlia przeklęła Mouse’a. Przecież mieli trzymać się tej starej wojennej bestii, żeby raz na zawsze wydostać się z Zatopionych Miast. I to nie gdzieś na bagna, lecz daleko na północ - do takich miejsc jak Seascape Boston czy Pekin, których jeszcze nie pożarła wojna. Z pomocą półczłowieka wszystko było możliwe. On

wyczuwał patrole, mógł ich przeprowadzić za linie bojowe wroga. A teraz Mouse postanowił zawrócić do wioski? Mahlia spojrzała na półczłowieka. - Potrafisz określić, gdzie są te trepy, zgadza się? Wyczuwasz patrole? Tool kiwnął powoli głową. - Tak. - Więc pomóż mi złapać Mouse’a. - Nie pragnę śmierci aż tak bardzo, by bez żadnego wsparcia i broni ruszać na pozycje wroga - parsknął. - Uratowałam cię. - I jestem ci za to bardzo wdzięczny. - To czemu mi nie pomożesz? - Dlaczego miałbym odrzucać życie, skoro dopiero co je odzyskałem? Mahlia miała ochotę krzyczeć. - Bo odzyskałeś je dzięki mnie! Beze mnie byłbyś martwy. Mahfouz i Mouse pozwoliliby ci się wykrwawić. Oddałam ci wszystkie leki doktora, żebyś znów stanął na nogi. - I z tego powodu sądzisz, że jestem twoim dłużnikiem. - Jesteś. Masz u mnie wielki dług i doskonale o tym wiesz. Tool kucnął, zrównując się z Mahlią wzrokiem. - Być może rzeczywiście mam u ciebie dług. Być może nawet mój honor domaga się jego spłaty w taki czy inny sposób. Ale posłuchaj mnie, dziewczyno. Jeśli ze mną uciekniesz, będziesz miała szansę przeżyć i opuścić to miejsce. Wyprostował się. - Możesz też zawrócić i spróbować ochronić swojego przyjaciela przed jego własną głupotą. - Wytropisz go? Tool obnażył zęby. - Wciąż uważasz mnie za swego psa? - Skądże! - Na Losy, z tym potworem trudno się było dogadać. Nawet smarkate

trepy sprawiały wrażenie bystrzejszych. W jednej chwili przypominał człowieka, by nagle zamienić się w bezduszne zwierzę. Bała się wtedy, że rozszarpie ją na strzępy. - Pomożesz mi? Proszę. - Jeśli to zrobię, czy uznasz nasze rachunki za wyrównane? - Pomóż mi odnaleźć Mouse’a. - Dlaczego tak bardzo ci na nim zależy? - To mój przyjaciel. - Przyjaciół można mieć na pęczki. - Nie takich jak on. - Jesteś gotowa poświęcić dla niego własne życie? - Losy, miejcie mnie w swej opiece... - Mahlia odwróciła wzrok, zagubiona. Jeśli on umrze, ja także będę martwa. Nie mam nic do stracenia. Półczłowiek mierzył ją wzrokiem, ogromny i pokryty bliznami. Znieruchomiały. - Dobra, zapomnijmy o tym. - W pojedynkę ruszyła przez bagna. - Rób, co chcesz, ale ja muszę go odszukać. Jeśli on umrze, ja też umrę. Tak to działa. - Wataha - stwierdził nagle Tool. - On jest z twojej watahy. Ton, jakim wypowiedział te słowa, kazał jej sądzić, że chodziło o coś więcej niż zgraję psów czy wilkojotów - o coś całkowitego i absolutnego. - Tak - potwierdziła. - Wataha. 20 Spowijał ich coraz gęstszy dym. Mahlia oderwała kawałek podkoszulka, zamoczyła go w bagiennej wodzie i przewiązała wokół nosa i ust, żeby się nie krztusić. Tymczasem półczłowiek wyglądał na niewzruszonego. Choć Mahlii łzawiły oczy, a każdą chwilę wypełniała walka z kichaniem i kaszlem, Tool zręcznie niczym zjawa kluczył między drzewami, przez sadzawki i kudzu. Czasami

unosił dłoń i węszył, a wówczas Mahlia zatrzymywała się posłusznie. Trzy razy nakazywał jej ruchem ręki, by zeszła ze ścieżki i schowała się w pajęczynie pnączy. Leżeli na błotnistej ziemi, słuchając, jak przez runo leśne pełznie wąż, i dopiero po jakimś czasie - zwykle w chwili, gdy Mahlia zaczynała się irytować tą grą w chowanego - ich uszu dolatywał tupot stóp, a nad ich głowami przechodzili ludzie. Dwukrotnie byli to mieszkańcy wioski. Kusiło ją, by ich zawołać, ale w porę przypominała sobie o Amai. Teraz dotarło do niej, są dla nich takimi samymi wrogami jak trepy. Kryła się wraz z półczłowiekiem w dymie i pnączach, obserwując niewyraźne kształty łkających uchodźców, którzy wyłaniali się ze ściany smogu. Stary Salvatore, ale bez swojego wnuczka. Emmy Song. Obok przebiegł Alejandro, który napytał jej tyle biedy. Ciągnął za sobą dwoje dzieci, których Mahlia nie rozpoznawała - nie sądziła jednak, by było to jego potomstwo. Ludzie - starzy, młodzi, ledwo odrastający od ziemi. Widziała w przeszłości wielu uchodźców i wszyscy wyglądali tak samo. Gardzili ścierwami wojny, a teraz niczym się od nich nie różnili. Byli wysiedleńcami, wiecznie w ruchu, kurczowo chwytający się nadziei, że w końcu znajdą ukojenie albo bezpieczny azyl. Pomimo całej antypatii, jaką do nich czuła, Mahlia życzyła im szczęścia i dobrej drogi pod czujnym okiem Losów. Uciekali obładowani ryżem i workami z ziemniakami; wszystkim, co zdołali zabrać, a było tego przygnębiająco mało. Patrzyła, jak ukazywali się we mgle i po chwili znów w niej znikali, i próbowała odpowiedzieć sobie na pytanie, co czeka ich w przyszłości. Czy jeszcze kiedykolwiek dostaną szansę, żeby się osiedlić, czy skończą tak jak ona - wyrzutek i włóczęga pozbawiony nadziei na schronienie? Czy mieszkańcy innego miasta przyjmą ich pod swoje dachy, czy ich przegonią? Wtedy jednak czuła, jak Tool klepie ją w ramię. Wydostawali się z kryjówki i

wchodzili jeszcze głębiej w skłębiony, gęsty dym. Gdy półczłowiek po raz trzeci pokazał jej, że muszą zejść ze ścieżki, nie zrobił tego w poszukiwaniu schronienia. Zamiast tego zatrzymał się i zaczął węszyć, aż w końcu zawrócił po własnych śladach. Mahlia chciała zapytać, po co to robi, ale postanowiła wziąć przykład z jego małomówności. Odkąd ruszyli w stronę wioski, ani razu się nie odezwał. Nawet teraz, kiedy prowadził ją przez splątane kudzu na ścieżkę, o której istnieniu nie miała pojęcia, niczego jej nie wyjaśnił. - O co chodzi? - szepnęła. Pokazał jej zdecydowanym gestem, by trzymała gębę na kłódkę, i niczym mim udał, że trzyma karabin. Uniósł dłoń w kierunku, z którego przyszli, a następnie pokazał sześć palców, patrząc na Mahlię znacząco. Sześć trepów. Siedziały ukryte przy ścieżce i czekały na swoją ofiarę. Gdyby nie Tool, weszłaby prosto w zasadzkę. Skradali się nową ścieżką. Niepokój Mahlii sięgał zenitu. Cisza była przerażająca. Nagle Tool złapał ją i pchnął na ziemię, zasłaniając jej ręką usta. Próbowała go z siebie zrzucić, ale wtedy huknęły karabiny. Zewsząd dolatywały lamenty i płacz, pohukiwania i śmiech trepów, a potem kolejne wystrzały. Półczłowiek leżał obok niej, nie ściągając dłoni z jej ust, żeby nie zdradziła krzykiem swojej pozycji. Jak daleko były te trepy? Nie dalej niż pięćdziesiąt stóp - aż tak blisko. Słyszała, jak ktoś pojękuje i szlocha w dymie. Kroki. Krótka szamotanina zakończona wrzaskiem, po którym płacz ustał. - Durne cywile - powiedział ktoś, a ktoś inny się zaśmiał. Żołnierze, tuż obok, nie dalej niż kilka jardów. Ich głosy oddalały się powoli. Kolejny krzyk bólu. Tool skinął na nią i znów przekradali się w dymie, a Mahlia słała modły do bogów, by przypadkiem nie kaszlnęła i nie ściągnęła na siebie uwagi żołnierzy. Kiedy minęli zasadzkę, Tool popędził naprzód. Rzuciła się w pogoń za

kuśtykającym potworem. Gnała tak szybko, że prawie na nie nadepnęła, zanim zrozumiała, co ją otacza. Ciała. Wszędzie leżały ciała zamordowanych. Dziesiątki trupów, które jak dywan zasłały całą okolicę. Mahlia wzdrygnęła się, bliska płaczu. Powoli, przez drżące gardło, wypuściła powietrze z płuc. Odetchnęła jeszcze raz głęboko, próbując odzyskać spokój. To tylko trupy. Widziałaś je nie raz i nie dwa. Nie zwracaj uwagi i idź przed siebie. Lawirowała między ciałami, starając się po nich nie deptać i nie widzieć twarzy, krwi, ran i złamań. Robiła co mogła, żeby nie patrzeć na truchło Bobby’ego Crossa, które przed nią leżało. Próbowała zignorować ten kobierzec śmierci, ale jakaś jej część dostrzegała obrażenia i w myślach Mahlia już próbowała się nimi zająć. Dawało o sobie znać przygotowanie, które zawdzięczała doktorowi; znów słyszała, jak wygłasza swoje uwagi odwołujące się do jej sumienia, tłumaczy, jak naprawić coś, czego naprawić się nie da. Pouczał ją tym swoim cierpliwym głosem, że musi ustabilizować pacjenta, upewnić się, że oddycha i że krążenie nie jest upośledzone. Najpierw zatamować krwawienia, a dopiero później założyć szynę i szwy... Czy to naprawdę ona sprowadziła na tych ludzi tyle nieszczęścia? Czy to ona zawiniła? Czy tak wyglądała zemsta armii za atak wilkojotów? Mahlii zebrało się na wymioty i nagle wszystko do niej dotarło. Doktor Mahfouz miał rację - każde działanie tylko pogarsza-ło sprawę. Każda akcja napędzała kolejną, aż do momentu, w którym musiała zginąć cała wioska. Tool zasłonił jej ręką usta. - Cicho! - warknął i choć próbowała z nim walczyć, nie puszczał. Przycisnął sobie do piersi jej twarz, dzięki czemu jej krzyki były tylko szeptami. Wstrząsnęły nią spazmy płaczu, ale je także zdusił swoim wielkim ciałem.

- Zamknij to w sobie - wyszeptał. - Czuć będziesz później, nie teraz. Teraz jesteś żołnierzem, teraz musisz wypełnić swoją powinność wobec watahy. Jeśli się złamiesz, twój Mouse umrze, a ty razem z nim. Czuć będziesz później. Nie teraz. Skinąwszy głową, wytarła oczy i zasmarkany nos. Ruszyli w dalszą drogę. Dym nieco się rozrzedził. Dotarli na granicę sczerniałych pól, usianych dogasającymi pożarami. Kruki rozdziobywały spalone resztki wioski. Po drugiej stronie pola zobaczyła żołnierzy, porucznika Sayle’a i jego bandę. Stali wokół grupki klęczących ludzi, a pośrodku tego zbiorowiska, na muszkach karabinów... - Na Losy. 21 Ocho starł sadzę z twarzy. Wszyscy jego chłopcy wyglądali jak kocmołuchy. Wypalanie zajęło im więcej czasu, niż porucznik oczekiwał. Część plonów była wilgotna i zmuszenie mieszkańców wioski, żeby wyrywali z ziemi własne pożywienie, po czym palili je, wykorzystując jako podpałkę paliwo do piecyków, trwało dłużej, niż planowali. Sayle chciał jednak spalonej ziemi, a Ocho miał zamiar zrobić wszystko, by ją dostał. Z początku napotkali opór miejscowych. Zgodnie z przewidywaniami porucznika niektórzy próbowali uciekać na bagna i Ocho słyszał strzały oraz towarzyszące im krzyki, gdy oddział ogniowy likwidował zbiegów za pomocą ciężkiej broni. Po tym wydarzeniu buntownicze nastroje zdecydowanie osłabły. Ocho rozkazał oddziałowi kwasowemu otoczyć maruderów, podczas gdy sam przechadzał się z tyłu, utykając. Szyny założone na żebra sprawiały mu ból, ale nie chciał zdradzić, jak bardzo mu to przeszkadza. Dziś nie zamierzał okazywać słabości. Dostał od porucznika drugą szansę i postanowił, że zanim ta operacja dobiegnie końca, wróci do jego łask. Właściwie miał to jak w banku. Tym razem żaden parszywy wyrzutek nie otumanił go środkami przeciwbólowymi. Był gotowy do wojny. Pod koniec dnia

każdy musiał o tym wiedzieć: Sayle, żołnierze i cywile... wszyscy co do jednego. Choć z bólu zgrzytał zębami, robił to, co do niego należało, wysyłając patrole pół-belkowych do opuszczonych budynków, by wykurzyli tych, którzy wciąż kryli się w ruinach, i organizując pozostałych żołnierzy, by sprawniej zaganiali wieśniaków do palenia własnych domów. Właśnie przydzielał rozkazy kolejnemu oddziałowi, kiedy z dżungli wyłonił się doktor z tą jego cholerną torbą. - Niech mnie szlag - mruknął Van, śledząc go wzrokiem. - Więc porucznik miał rację, załatwiliśmy sobie doktora. Najprawdziejszego filantruuupa. Ocho splunął. Doktorek był idiotą. W duchu spodziewał się jednak, że znów go zobaczy, szczególnie po tym, jak pierwszej nocy sprzeciwił się porucznikowi. I oto szedł. Krocząc wypalonym polem, wyglądał niemal jak sam Święty Rdza, który przybył ocalić świat. W dżungli ktoś otworzył ogień. Szast, szast, szast. Doktor zakręcił się i upadł. - Cholera jasna... - Ocho podniósł rękę i pomachał. - Powiedzcie Hoopie’emu, żeby przestał do niego grzać, dobra?! Jeden z mendożerców pognał przez czarną nierówną ziemię, a Ocho ruszył powoli w kierunku doktora. Leżał w sadzy i błocie, twarzą w dół, ale próbował usiąść. Stęknął na widok żołnierza. - Spokojnie, doktorku. - Ocho kucnął obok niego i ujrzał krew. Sayle dostanie szału. Kolejny pocisk zaświszczał mu nad głową. - Na krew i rdzę, niech Hoopie przestanie strzelać, bo wsadzę mu ten karabin w dupę! - Tak jest, sierżancie! Tym razem pobiegł Van. Zaraz potem strzały ucichły, a spomiędzy drzew wyszedł

Hoopie. Po wpadce z wilkojotami i dziewczyną rozjemców był cały poparzony i pokryty zadrapaniami. Podszedł bliżej i zatrzymał się przed doktorem. Ocho zmarszczył brwi. - Porucznik chciał go w jednym kawałku. Hoopie przyjrzał się doktorowi. - Nie wygląda za dobrze. - Jasne, że nie, bo odstrzeliłeś mu tyłek! - Ocho skinął na Pooka i Storka. Zabierzcie go do centrum dowodzenia. Odwróciwszy głowę, sierżant dostrzegł ruch między drzewami. - Żeby cię posrało, Hoopie! Masz swoją strefę pod kontrolą czy nie? To był jakiś cywil, śmierdzący mendożerca, który obserwował ich z dżungli. - Przyprowadź mi tego cywila. I sprawdź, czy wie coś o półczłowieku. - Złapał Hoopie’ego, gdy ten już się odwracał. - A jak przyprowadzisz mi go tak jak doktorka, osobiście wpakuję ci kulkę w ten durny łeb, jasne? Hoopie zmierzył sierżanta spojrzeniem przekrwionych oczu, w których błysnęła otwarta wrogość, ale zasalutował i odszedł. Ocho zastanawiał się, czy armie z północy i wszyscy ci potężni korporacyjni bossowie też mieli takie problemy z wymuszeniem dyscypliny u swoich żołnierzy. Bo Hoopie niewątpliwie jej potrzebował, a Ocho zamierzał mu ją wpoić - za to, że postrzelił doktora. Może trzeba go było zdegradować do półbelkowego? I oddać jego karabin komuś, kto przynajmniej potrafił strzelać. Ocho spojrzał na doktora. Staruszek oddychał ciężko, a z jego ust ściekała krew, plamiąc szpakowatą brodę. Jego oczy już się zaszkliły. Pook i Stork chwycili go za ramiona i zaczęli ciągnąć po ziemi, ale Ocho odprawił ich machnięciem ręki. - Bez sensu, i tak zaraz wykituje. - Westchnął, spoglądając na staruszka. - Co ty sobie myślałeś, dziadku? Może chciał kogoś uratować. Raczej nie konowałkę, nie widzieli jej w okolicy.

W takim razie kogo? Ocho rozejrzał się po wiosce. Nie, to nie miało sensu. Doktor sapnął, a z jego ust trysnęło jeszcze więcej krwi. Wyglądało na to, że oberwał parę kulek w pierś. Zaskakujące, że jeszcze oddychał, ale krew i piana na ustach nie wróżyły mu długiego życia. Ocho kucnął obok umierającego mężczyzny. - Hej - powiedział. - Pamiętasz mnie? - Doktor uniósł rękę, a Ocho chwycił za nią. - Aha. To ty mnie poskładałeś do kupy. - Opuścił wzrok na koszulę przemoczoną krwią. - Nie gniewaj się za to, okej? Te cholerne trepy nie mają za grosz dyscypliny. Co drugi nawet nie wie, którą stroną strzela karabin. Doktor nie patrzył mu w oczy, a Ocho nie potrafił stwierdzić, czy mężczyzna jeszcze go słyszy, czy przechodzi już na drugą stronę. Głupi sposób na śmierć. Oddział Hoopie’ego odstrzelił go bez żadnego powodu. Mieli zagonić ludzi z powrotem do wioski i podzielić na brygady robotnicze, a to była zwykła egzekucja. Hoopie wściekł się, że przez tego wyrzutka tak go poparzyło, i chyba doszedł do wniosku, że doktorek zasługuje na kulkę. Zero pieprzonej dyscypliny. Oddech doktora był coraz wolniejszy, aż w końcu całkiem zamarł. Jego ręka zesztywniała, a Ocho pozwolił jej opaść. - Wybacz, doktorku. - Wyprostował się. - Wyciągnijcie tego mendożercę spomiędzy drzew i dopilnujcie, żeby Hoopie go nie zatłukł. Muszę mu zadać parę pytań. Zostawił ciało staruszka i ruszył przez błotniste pole, zirytowany głupotą szeregowca. Sayle mógł sobie wygłaszać te swoje łebskie przemowy na temat dyscypliny, ale koniec końców jego armia nie różniła się za bardzo od zgrai wilkojotów - tak mało samokontroli miały te chłopaki. Mahlia przyglądała się zza drzew grupce żołnierzy, którzy stali na spalonych polach.

Jeden z nich wyprostował się, a ona natychmiast go rozpoznała. Ocho. Sierżant, któremu uratowała życie. Zacisnęła pięść, lecz w tej samej chwili zauważyła, nad kim pochylał się ze swoimi chłopcami, a z jej ust wyrwał się zduszony jęk. Doktor Mahfouz. Rozpoznała zielone spodnie i brudną żółtoniebieską koszulę. Mało praktyczny dobór kolorów, kiedy trzeba było kryć się i uciekać, ale doktor Mahfouz po prostu lubił jaskrawe rzeczy. A teraz leżał w błocie. Dureń. Cholerny stary dureń. W jej stronę biegli żołnierze. Tool wciągnął ją w dżunglę. Przez chwilę myślała, że ją zauważyli, ale oni znikli między drzewami sto metrów dalej. Huknęła broń palna, odezwały się krzyki. Zaraz potem wyszli z lasu, trzymając jakiegoś mendożercę. Mouse. Mahlia rzuciła się w jego stronę, ale Tool pochwycił ją i zbliżył do niej głowę. - Tej walki nie wygrasz. Z żołądkiem w gardle patrzyła, jak ciągną Mouse’a przez pole, za którym płonęła wioska. Każdy budynek przypominał olbrzymią pochodnię. Zawalił się jakiś dach, jasne płomienie strzeliły wysoko, a trepy podniosły radosne okrzyki. Gdzieś w oddali krzyczała dziewczyna, ale Mahlia była skupiona wyłącznie na Mousie. Na wychudzonym rudym chłopcu między starszymi żołnierzami. Próbowała strząsnąć z ramienia dłoń półczłowieka. - Obetną mu ręce - wyszeptała. - Właśnie tak to robią. Tool zacisnął palce. - Nie możesz go uratować. - On mnie uratował! Jestem mu to winna. - Teraz ja ratuję ciebie - odparł Tool. - Jestem ci to winny. - Musi być jakiś sposób.

- Dlaczego? Bo bardzo tego chcesz? Bo składałaś ofiarę Losom albo Wielkiemu Złomiarzowi, ukorzyłaś się przed chrześ-cijanami i wypiłaś wodę z Głębin? Tool pokręcił głową. - Gdy tylko wyjdziesz spomiędzy drzew, ktoś cię dostrzeże. Po naszej lewej i prawej znajdują się oddziały wyposażone w broń palną. Przeczesują las, ale jednocześnie obserwują pola. To - wskazał na połać otwartego terenu - to jest wyłącznie pole kaźni. Mahlia rzuciła mu piorunujące spojrzenie. - Czy tobie naprawdę na nikim nie zależy? Tool warknął i, ku jej zaskoczeniu, wypuś-cił ją z uścisku. - Pragniesz udowodnić temu chłopcu swoją miłość? Więc idź, udowodniaj. Pchnął ją brutalnie. - No dalej, szarżuj. Wyciągnij ten swój nożyk i atakuj. Pokaż swoją miłość i odwagę, dziewczyno. Mahlia spojrzała na niego z nienawiścią. - Nie jestem półczłow-iekiem - burknęła. - A ja nie jestem twoim psem. Odwróciła się w kierunku wioski. Trepy zaciągnęły Mouse’a w pobliże płonących budynków i zmusiły go, by uklęknął. Z okopconej ruiny wyszła jakaś postać... Sayle. Trzymał w dłoni pistolet. Mahlia obserwowała, jak krąży wokół chłopaka i w końcu podchodzi bliżej. Zmrużyła oczy, nie chcąc na to patrzeć, ale nie mogła oderwać od Mouse’a wzroku. Sayle włożył mu lufę w usta. Tool postawił uszy na wiatr. - Chce wiedzieć, gdzie się chow-amy - wymamrotał. - Zagroził chłopakowi. Wkrótce wszystkiego się dowiedzą, a wtedy ruszą w pościg. Dłoń Toola znów opadła na ramię Mahlii, ciężka i twarda, choć jego głos złagodniał.

- Chodźmy. Tych rzeczy lepiej nie oglądać. Mahlia strąciła jego rękę, wciąż patrząc przed siebie. Nie potrafiła odejść. Usłyszała, jak półczłowiek warknął cicho, sfrustrowany, ale nie złapał jej i nie próbował odciągnąć. Zaskoczyło ją, że zamiast tego postanowił czekać. - Zabiją go - powiedziała, czując mdłości. Kiedy ona potrzebowała pomocy, Mouse nie zostawił jej samej. Wpadł na pomysł, by rzucać cholernymi kamieniami. Postąpił odważnie i zarazem głupio, ale ją uratował. A teraz ona klęczała pomiędzy pnączami kudzu i nie potrafiła zmusić swoich rąk i nóg do ruchu, zbyt przerażona. Zbyt tchórzliwa. - Zabiją go - wyszeptała po raz drugi. - Taka jest ich natura - odparł Tool. - Chodźmy. To tylko pogorszy twoje koszmary. 22 Sayle wcisnął więźniowi pistolet do ust. - Już jesteś martwy, mendożerco. Gówniarz próbował coś powiedzieć, ale lufa dziewiątki utrudniała mu formułowanie słów. Blady, zapłakany, błagający o litość kurdupel. Ocho stał obok i wpatrywał się w dżunglę, czekając na strzał. Starał się nie słuchać skomlenia chłopaka. Dawno temu nauczył się, że kiedy człowiek zaczyna traktować ścierwo jak normalnych ludzi, pęka w środku. Wszystko wywraca mu się na drugą stronę i staje się słaby właśnie wtedy, gdy powinien być silny. Tylko że dzieciak wciąż beczał, a na dodatek posikał się w spodnie. No załatw go wreszcie, pomyślał Ocho. Ale Sayle lubił, kiedy ścierwa wiły się ze strachu. Kolejna rzecz, której Ocho nienawidził w poruczniku. Ten facet był popieprzony.

Znał paru takich sukinsynów - żyli dłużej niż inni i już dorastając, dochodzili do wniosku, że na wojnie czują się najlepiej. Sayle czerpał przyjemność z cierpienia. Przesłuchując więźnia, dawał mu do zrozumienia, że wciąż ma szansę - jakby próbował zwabić psa na kawałek kiełbasy, który nieustannie odciągał mu od pyska. Żałosny mendożerca prawie podskakiwał na tylnych łapach z wywieszonym jęzorem. Sayle ofiarowywał wolność. Potrafił nakłonić człowieka, by wydał własną rodzinę albo zdradził, gdzie są zapasy jedzenia. Był w tym dobry - w machaniu przynętą przed nosem. Ocho robiło się niedobrze od samego słuchania i wolałby być gdzie indziej, ale nie mógł za każdym razem udawać, że ma coś lepszego do roboty. Kiedy porucznik wyczuwał, że w jego szeregach znajduje się słabe ogniwo, dochodziło do przykrych sytuacji. I właśnie dlatego czasami trzeba było posłuchać błagań jakiegoś ścierwa. - Uciekła! Mahlia uciekła z półczłowiekiem. Chciała się stąd wydostać. Na północ. Dla Ocho brzmiało to całkiem sensownie. Konowałka wyglądała mu na taką, która ma plan. Niech to szlag, przecież prawie wytrzebiła pół jego plutonu. - Kryjesz ją - syknął Sayle. - Nie, przysięgam! Powiedziała mi, żebym tutaj nie wracał, żebym tego nie robił. Powiedziała, że doktor jest głupi. I że ja też jestem. - Splunął krwią, a desperacja w jego głosie sprawiła, że Ocho na chwilę się odwrócił. Małe ścierwo wojny miało taką minę, jakby dało ostatecznie za wygraną. Żadnej nadziei. Sayle spojrzał na Ocho. - Co myślicie, sierżancie?

Ocho oparł się o spaloną ścianę, próbując nie okazać po sobie, jak bardzo bolą go żebra. Jaka szkoda, że Hoopie odstrzelił doktora. Z prawdziwego pigułowego byłby doskonały rekrut, a teraz życie Ocho leżało wyłącznie w rękach Losów. Jeśli złapie infekcję, już po nim. - Myślę, że gówniarz mówi prawdę - stwierdził. - Doktorek był szurnięty, to pewne. Nie dziwię się, że wrócił. Altruista, zgadza się? Jeden z tych, którzy koniecznie chcą wszystkich uszczęśliwić. - A co z tym? - Sayle spojrzał na więźnia. - Porzucił dziewczynę i przyszedł? Ocho wzruszył ramionami. - Doktor wyglądał na zaskoczonego, kiedy pojawiły się wilkojoty, a ta dziewczyna to w stu procentach Zatopione Miasta. Co z tego, że wyrzutek? Ma w sobie zacięcie do walki. - Przyznaję, ścierwo nie jest głupie. - No, ale doktor? - Machnął ręką. Ciało leżące na polu mówiło więcej niż słowa. Staruszek cierpiał na niedobór instynktu samozachowawczego. Maszerował przez pole walki, jakby miał na plecach ten stary, wielki czerwony krzyż, a za nim szła obstawa chińskich rozjemców. Idiota. Od dawna nie toczyli już tej wojny. Ocho zastanawiał się, czy doktor po prostu nie zwariował. Czasem to się zdarzało - cywile w jednej chwili tracili głowę i zaczynali robić głupie rzeczy. Szli prosto w objęcia śmierci, mimo że mogliby się wywinąć, cali i zdrowi. Ale nie dziewczyna, ona umiała zliczyć do dwóch. Zobaczył to w jej oczach tuż przed tym, jak sprowadziła na nich wilkojoty. Instynkt zabójcy. Jeszcze raz rozejrzał się po spalonej wiosce. Pies krążył w dymie wokół jakiegoś ciała. Ocho był ciekaw, czy zwierzę szukało swojego pana, czy raczej kolacji. - W sumie logiczne, że wyrzutek poszedł z półczłowiekiem na północ. - Splunął. - Ja też bym tak zrobił.

- Jasne. - Porucznik Sayle spojrzał na więźnia. - Właśnie tak było? Zostawiła cię, żebyś zdechł? Ruszyła na północ, porzucając twój smutny tyłek? Dzieciak zrobił taką minę, jakby znów miał się rozpłakać. Ocho chciał tylko, żeby porucznik pospieszył się i wreszcie załatwił sprawę. Skierował wzrok na drzewa. - Paskudna sprawa, nie będzie łatwo ich wytropić - westchnął. - Cholerne cywile biegają w kółko po dżungli i zacierają ślady. Spory kawałek terenu do przeszukania. - Myślicie, że straciliśmy swoją szansę? Ocho odwrócił się do Sayle’a. Nie był pewien, czy porucznik oczekuje szczerej odpowiedzi, czy czeka na oznakę słabości. Na to, by Ocho zdradził, że nie jest całkowicie oddany tej sprawie. Ale porucznik, tak jak on przed chwilą, tylko spoglądał w stronę dżungli. - Nie mam pojęcia, jak go wytropimy - powiedział w końcu. - Jeśli dziewczyna pozszywała tego półczłowieka, to pewnie znów może biegać. Poprzednim razem wpadliśmy na niego przez przypadek i zrobił z nas miazgę. - Ocho dotknął swoich żeber. - Zatłukł czterech, i to mocno poobijany. - Wciąż jest ranny - odparł porucznik. - Przecież nie robią ich z magii. - Jasne, ale wszystko wskazuje na to, że radzi sobie dużo lepiej niż podczas naszego ostatniego spotkania. Porucznik Sayle parsknął. - Możecie mieć rację, sierżancie. - Odwróciwszy się, machnął do Ocho ręką i ruszył w stronę wioski. - Pozbądźcie się tego ścierwa. Ocho spojrzał na dzieciaka. Od płaczu miał zasmarkaną twarz i przekrwione oczy. - Przykro mi, ścierwo. - Zawołał chłopców. Tweek i Gutty złapali mendożercę i podnieśli maczetę. Dobrzy żołnierze, znali wartość amunicji. - Połóż mu łeb na czymś drewni-anym - odezwał się Tweek. - Nie chcę wygiąć ostrza.

Gutty kazał dzieciakowi położyć głowę na kłodzie i dopiero wtedy chłopak otrząsnął się, jakby dotarło do niego, co mu zaraz zrobią. Zaczął krzyczeć i walczyć, a żołnierze dwoili się i troili, żeby go powstrzymać. Jak na tak chudego gnojka dawał im niezły wycisk. Aż nagle znieruchomiał. Tylko jego pierś unosiła się i opadała, a skóra była mokra od potu. Uleciał z niego cały duch walki. Spojrzał na sierżanta, gdy Gutty i Tweek usiedli mu na plecach. Ocho miał wrażenie, że mendożerca rzuca na niego jakąś klątwę z Głębin, ale dzieciak nic nie powiedział. Przykro mi, ścierwo. Właściwy czas, niewłaściwe miejsce. Za każdym razem ten sam problem. Czasami człowiek miał szczęście i zamiast skończyć jako trup, dołączał do nowych rekrutów. Wystarczyła maczeta albo butelka z kwasem i samozaparcie, żeby pokazać wszystkim swoją wartość; przelać jak najwięcej krwi i liczyć, że nie skończy się w rowie. A czasami człowiek po prostu... tracił głowę. Ocho słyszał za plecami, że dzieciak znów się szamocze. - Do cholery, mógłbyś go przytrzymać, Gutty?! - Przecież trzymam! Silny ten mendożerca. Podszedł do chłopaka chwiejnym krokiem i uklęknął. Machnął na swoich ludzi, żeby dali mu spokój. - Chcesz żyć? - zapytał. Chłopak nie wiedział, co powiedzieć. Jego zaczerwieniona gęba była opuchnięta od strachu i łez. Ocho odczekał chwilę i szturchnął go mocno. - Gadaj, ścierwo. Chcesz żyć? Chłopak kiwnął niepewnie głową. - Myślisz, że masz w sobie coś z żołnierza? Chcesz walczyć dla ZFP? Zaciągnąć się do służby? Wziąć udział w wojnie patriotów? Dzieciak burknął coś niewyraźnie, wciąż przytrzymywany przez Tweeka i

Gutty’ego. Ocho uśmiechnął się od ucha do ucha i klepnął dzieciaka w tył głowy. - Pewnie, że chcesz. - Zerknął w stronę Tweeka. - Przynieś mi jakiś rozgrzany pręt. - Będziesz go wypalać? - Jasne. Zrodzony z ognia, zgadza się? - Spojrzał ścierwu wojny prosto w oczy. Tak jak my wszyscy. Chwilę później Tweek wrócił z rozżarzonym, dymiącym kawałkiem pręta zbrojeniowego z jakiejś płonącej ruiny. Trzymał go w jednej ręce, przez dymiący kawałek materiału. Ocho chwycił rozgrzane żelastwo i klęknął obok drżącego chłopca. Było gorące, nawet przez materiał parzyło w dłoń. Gorące i dobre. - Jak masz na imię? - Mouse. Ocho pokręcił głową. - Już nie. Musimy ci nadać nowe. Od dziś nie jesteś Mouse’em. - Rozejrzał się uważnie po spalonej wiosce, szukając dla chłopaka żołnierskiego imienia. To miejsce przypominało mu jego rodzinne miasto sprzed wielu lat. Zaskoczyło go, że przetrwało tak długo. Nikt nie mógł mieszkać w sąsiedztwie walk i liczyć, że wojna nigdy nie zapuka do jego drzwi. Jego rodzina też uważała, że żołnierze nie wyjdą poza Zatopione Miasta, gdzie żyli wszyscy głupcy, ale wojna była jak morze, które podnosiło się coraz wyżej, aż w końcu przychodziła fala i zmiatała wszystko na swojej drodze. Wiatr zmienił kierunek i owiał ich gęsty dym. Jak miał na imię ten chłopak? Smoke? Ocho wodził wzrokiem po czarnych zgliszczach. Drzewa w ogniu, niektóre do połowy spalone i powykręcane przez płomienie w dziwaczne kształty. Głazy skwierczące od gorąca. Wydawało mu się, że czuje spalone mięso. Świnia czy człowiek? Albo jedno, albo drugie.

Przyglądał się chłopakowi, wypróbowując różne imiona. Już byłeś martwy, myślał, a teraz znów żyjesz. Wskrzeszony z martwych, bo wciąż miał misję do wykonania. Tak, to pasowało. Uderzył chłopaka dłonią w tył głowy. - Nazywasz się Ghost. Przyklęknął, trzymając w dłoni pręt. - To, co ci zaraz zrobię, będzie bolało, mój mały koleżko. Ale lepiej nie płacz. Jak się popłaczesz, Tweek odetnie ci głowę. ZFP to twardziele, jasne? My się nie krzywimy, my nie dajemy za wygraną. Od teraz jesteś Ghost i należysz do ZFP. Na zawsze, trepie. Na zawsze. Spojrzał na zasmarkaną twarz bladego, okopconego ścierwa wojny o wielkich przerażonych oczach. - Nie będziesz mi za to dziękować, ścierwo, ale lepsze to niż śmierć powiedział, po czym trzykrotnie przytknął rozżarzone żelazo do jego twarzy, wypalając trzy poziome linie. Dym śmierdzący paloną świnią wił się z końcówki pręta. Chłopak trząsł się i opierał, ale zniósł ból tak samo jak wszyscy przed nim. Ocho stanął prosto. Naznaczony trep dyszał, ale nie ulał ani jednej łzy i ani razu nie błagał o litość. Klepnął go w plecy. - Dobra robota, żołnierzu. - Machnął na Tweeka i Gutty’ego. - Upijcie naszego nowego braciszka. - Czyżbyście lekceważyli moje rozkazy, sierżancie? Ocho zesztywniał. Głos porucznika był łagodny, ale pobrzmiewała w nim ostrzegawcza nuta - jak szelest mokasyna błotnego, który pełznie przez bagna. Nim człowiek zdąży się zorientować, w jego organizmie już krąży trucizna i po chwili umiera. Odwrócił się. Chłopcy znaleźli jakieś stare meble, które porąbali na kawałki, i rozpalili ognisko. Wszyscy, którzy nie pełnili służby w stałych patrolach

rozmieszczonych w okolicy, by wypatrywać cywilów wracają-cych z dżungli w poszukiwaniu zemsty, byli zalani w sztok. Jeden z trepów wbił na patyk głowę jakiejś staruszki i biegał z nią w kółko, wołając: „Kiedy ja nawet nie lubię wyrzutków!”, podczas gdy inni pokładali się ze śmiechu. A teraz przyszedł do nich Sayle i stanął nad Ocho. - Lekceważycie mnie, sierżancie? Ocho napił się z butelki. Używali jej do przechowywania... czego? Przyjrzał się etykiecie. Jakiegoś płynu do mycia, jeśli dobrze rozumiał odbarwiony rysunek. Widniała na nim chińska kobieta stojąca na podłodze, która lśniła w jasnym słońcu. Wziął jeszcze jeden łyk. Van znalazł skład alkoholu ukryty na tyłach sklepu z rozmaitościami. Staruszka, jego właścicielka, schowała całą wódę, gdy tylko zjawili się chłopcy z ZFP, ale Van miał nosa do kontrabandy. Ocho pił, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Lekceważę? - zapytał, podając butelkę człowiekowi, który władał jego światem. Sayle parsknął. - Lekceważę? - powtórzył za nim kpiąco. - Wiecie, o czym mówię. - Machnął butelką w stronę pijanego towarzystwa. - Zwerbowaliście to ścierwo? Ocho powiódł wzrokiem za jego ręką. Przy ognisku stał nowy rekrut, a wokół niego tłoczyli się żołnierze. Na komendę musiał pić z butelki, którą podawali sobie z rąk do rąk. Był przerażony. Miał wielkie oczy królika, który szuka drogi ucieczki, a na jego policzku odznaczały się trzy czerwone, pokryte pęcherzami znamiona. Jego osobiste pół belki. - Jest twardy - powiedział Ocho. - Twardy i lojalny. - A skąd to niby wiecie?

- Poszedł za doktorkiem do piekła. - To nie lojalność, tylko głupota. - To one się czymś różnią? - rzucił sier-żant ze śmiertelną powagą, co sprawiło, że zaskoczony porucznik zakrztusił się i splunął alkoholem. - Skoro ścierwo jest takie głupie, żeby łazić za szurniętym doktorem, to być może będzie wystarczająco cwane, żeby być wiernym temu, kto uratował mu skórę? Pociągnął jeszcze jeden łyk palącego alkoholu. Co za gówno. Żadnego porównania z towarem, który przemycali na statkach Lawson & Carlson, kiedy recykling wyszedł z mody, ale czego mógł oczekiwać po domowej produkcji? Pewnie od tego oślepnie, jeśli wypije za dużo. Jego staruszek zawsze powtarzał, że od picia domowej wódy człowiek traci wzrok. - A co zrobicie, kiedy ten szczeniak spróbuje was ugryźć? - zapytał Sayle. - Może nawet wpakuje wam kulkę w potylicę. Ocho pokręcił głową. - Nie zrobi tego. - Spore ryzyko, sierżancie. - Gdzie tam. Postawiłbym na tego chłopaka milion czerwonych chińczyków. Ocho przyglądał się rekrutowi. - Teraz ma tylko nas. Gdy człowiek dryfuje całkiem sam na powierzchni oceanu, łapie się nawet brzytwy. 23 Tchórz. Tchórz. Tchórz, tchórz, tchórztchórztchórz... To jedno oskarżycielskie słowo wciąż rozbrzmiewało w głowie Mahlii, z każdym krokiem oddalającym ją od wioski coraz głośniej. Próbowałam ich ostrzec, próbowałam uratować ich durne tyłki. Nic by się im nie stało, gdyby mnie tylko posłuchali. Doktor Mahfouz zawsze opowiadał jej o miejscach, w których dzieci nie musiały się martwić o kryjówki ani bać się armii smarkatych trepów. O

miejscach, w których ludzie spokojnie dożywali dwudziestki. To właśnie tam powinien był urodzić się Mouse. Ten mendożerca nie miał za grosz instynktu Zatopionych Miast. Był zbyt dobry, żeby mogło mu to wyjść na zdrowie. Durna oferma z wioski, która nie wiedziała, co robić, żeby przetrwać. Jasne. Taka durna, że ocaliła ci życie, zgadza się? Mahlia nie mogła znieść tej myśli, ale ona wciąż wypływała na powierzchnię. Mouse rzucił się do walki, choć postąpiłby mądrzej, gdyby pobiegł w przeciwną stronę. Rzucał kamieniami, by ściągnąć na siebie ogień, mimo że był to najgłupszy pomysł na świecie. Dlaczego nie zrobiłaś tego samego? Jesteś mu to winna. Gdyby to ciebie zaciągnęli do wioski, Mouse nie stałby tak bezczynnie. Właśnie dlatego wrócił do doktora i do mieszkańców. Właśnie dlatego musiał zginąć. Tchórz. Cały czas to samo słowo. Odzywało się w jej głowie, kiedy chwiejnym krokiem przemierzała dżunglę obok milczącego, powłóczącego nogami półczłowieka. Tchórz. Wraz z nadejściem zmroku jej serce zaczęły drążyć wyrzuty sumienia; skręcały wnętrzności, kiedy mościła się przed snem w gałęziach drzewa, a rankiem obudziły ją i przywarły całym ciężarem do jej pleców, ciążąc na ramionach, gdy schodziła na ziemię, głodna i wycieńczona koszmarami. Była tchórzem. Żółte światło brzasku sączyło się przez baldachim liści, rozświetlając kłęby mgły wiszącej w wilgotnym powietrzu. Mahlia rozglądała się po zielonym otoczeniu. Było jej niedobrze, a co gorsza miała świadomość, że będzie się tak czuć aż do śmierci. Nigdy się od tego nie uwolni. Uciekła, zamiast pomóc jedynej rodzinie, jaka jej została. Była taka sama jak jej ojciec. Kiedy rozjemcy po piętnastu latach prób ucywilizowania Zatopionych Miast

wreszcie dali za wygraną, jej ojciec ani razu nie obejrzał się za siebie. Pobiegł na okręt wraz ze swoimi żołnierzami, podczas gdy watażkowie i ich ludzie zalewali miasto. Mahlia pamiętała huk strzałów i eksplozji; pamiętała, jak szaleńczo gnały z matką w stronę doków, przekonane, że rozjemcy zostawili dla nich wolne koje. Wbiegły do portu Potomac w chwili, kiedy ostatnie okręty transportowe i statki handlowe korporacji wypływały w morze, rzecz jasna bez nich. Wielkie białe żagle rozpostarły się, a klipry uniosły na hydropłatach, gdy płótno złapało wiatr. Stały z matką w dokach i machały, błagając, by ktoś po nie wrócił. Błagały, by ojciec Mahlii zainteresował się jej losem, a zaraz potem zostały zepchnięte do oceanu przez napierający tłum innych uciekinierów, którzy błagali o to samo. Ojciec porzucił ją, a teraz ona zrobiła dokładnie to samo. Mouse i doktor Mahfouz ryzykowali dla niej wszystko, lecz ona odeszła. Ocaliła własną skórę, bo tak było znacznie łatwiej, niż poświęcić w zamian tyle samo. Właśnie tak giną ludzie. Gdybyś naprawdę ich lubiła, zabiliby cię ze sto razy. Widziała to wiele razy, kiedy próbowała uciec z Zatopionych Miast po załamaniu się rządu rozjemców. Widziała, jak ludzie stawiają opór, zdeterminowani, by trwać przy swoich zasadach. Ludzie, którzy sądzili, że istnieje coś takiego jak dobro i zło. Ludzie poświęcający się dla bliźnich. Ludzie podobni do jej matki, która zginęła w tak okrutny sposób, że nawet teraz myśli Mahlii pierzchały od tego poszarpanego wspomnienia. Tylko Mahlia przetrwała. Wzięła sobie do serca zasady Sun Tzu i przestrzegała ich, gdy Armia Boga i Wolnomilicja wycinały w pień pozostałych wyrzutków. Przetrwanie miało jednak pewną wadę: człowiek zostawał sam z duchami wszystkich osób, które porzucił. Czuł na ramionach ich ciężar. Stojąc o świcie w chłodnej dżungli, Mahlia miała wrażenie, że wszystkie do niej dołączyły. Duchy przyjaciół ze szkoły, nauczycieli, sklepikarzy, starszych pań, rodzin i jej matki... a teraz także doktora Mahfouza i Mouse’a.

Nikt inny nie mógł zobaczyć ciał, które zostawiła za sobą, ale one tam były i wszystkie na nią patrzyły. A może to tylko ona ujrzała samą siebie i nie podobało jej się to, co widziała? Zrozumiała, że już nigdy nie zdoła uciec od własnego oskarżycielskiego spojrzenia. - Zawracam - powiedziała nagle. Półczłowiek odwrócił się, słysząc jej głos. W poświacie brzasku wydawał się czymś jeszcze dziwaczniejszym i bardziej obcym niż kiedykolwiek wcześniej. Jadł jakieś zwierzę, które przypominało węża, ale przełknął, zanim zdążyła dobrze mu się przyjrzeć. Przez krótką chwilę ujrzała cały nienaturalny koktajl jego DNA: tygrysa, hienę, psa i człowieka, wszystko to stopione w pojedynczy organizm. - Już za późno - odpowiedział półczłowiek. - Jeśli nawet ktoś ocalał, nie podziękuje ci za twój powrót. A ludzie, na których ci zależało, nie żyją. - W takim razie przynajmniej ich pochowam. Tool przyjrzał się jej uważnie. - Jeśli zawrócisz, możesz być nieomal pewny swojej śmierci. - Czemu zawsze się czegoś boisz? Nie chcesz z nimi walczyć? Przecież tobie też zrobili krzywdę, no nie? Czemu nie masz w sobie ani odrobiny waleczności? Myślałam, że cały jesteś z krwi, rdzy i instynktu zabijania. Tool warknął, a Mahlia w pierwszej chwili pomyślała, że ją zaatakuje. Wtedy jednak półczłowiek powiedział: - Nie rzucam się do walki, jeśli wiem, że nie wygram. Nie myl tego z tchórzostwem. - A jeśli nie masz wyboru? Co jeśli to walka przychodzi do ciebie? Zmierzył ją wzrokiem. - Czy to jest właśnie taka sytuacja? Czy nie mam wyboru? Czy tę walkę przeznaczyły mi Losy? - Wskazał na północ. - Tam czeka nas wystarczająco wiele bitew, które mają przynajmniej jakąś wartość, bo posłużą naszym celom. Powrót do wioski nie ma żadnego celu.

Mahlia zgromiła Toola spojrzeniem, wyczuwając szyderstwo w jego słowach. - Świetnie. Rób sobie, co chcesz. Ja idę. Odwróciła się i ruszyła ścieżką. Mimo to wiedziała, że Tool ma rację. Po co zawracać sobie nimi głowę? Doktor i Mouse już nie żyli. Za późno, żeby cokolwiek naprawić. A jednak nie potrafiła się powstrzymać. Powrót do wioski nie zatarłby faktu, że okazała się tchórzem, ale tylko tyle mogła zrobić, by zmazać pogardę dla samej siebie, która ciążyła jej w brzuchu. Może duchy przestaną ją zadręczać, jeśli wróci? Może będzie mogła spać spokojnie i nie odczuwać wstydu? Usłyszała, jak Tool wymawia jej imię, ale zignorowała go. Niebo w górze było jasnobłękitne, ale na dole, w Banyan Town, ostała się tylko czerń. Kucnąwszy na krawędzi dżungli, Mahlia przeczesała wzrokiem spaloną wioskę. Szukała niewidocznych na pierwszy rzut oka zagrożeń. Z podbródka skapywały jej krople potu, a w uszach brzęczały komary, ale ona wypatrywała. Żadnego ruchu. Ciche pola ciągnęły się w stronę zwęglonych, dymiących ruin, a czarny popiół pokrywał grubą warstwą ziemię i wypełniał zaspami bruzdy, w których spłonęły plony. Choć minął dzień, w powietrzu wciąż unosiły się poskręcane, szare węże dymu, znaczące miejsca, w których tliły się korzenie spalonych drzew. Trzewia niektórych drzew owocowych wciąż trawił ogień, a ich gałęzie, czarne udręczone wstęgi rozżarzonego węgla, drapały niebo niczym spalone palce. Tylko tyle zostało z sadów Banyan Town. Każda cząstka jej ciała, kierowana instynktem przetrwania, podpowiadała Mahlii, że nie powinna się wychylać. Odejdź. Po prostu odejdź. Mimo to została, wpatrzona w połać otwartego terenu.

Najbardziej martwiło ją to, jak bardzo odkryte były czarne pola. Zdawała sobie sprawę, że gdy tylko zacznie je przemierzać, będzie widoczna jak światło flary w pochmurną noc. Rozglądała się za osłoną, zastępczą drogą, którą mogłaby zakraść się do wioski, nie zdradzając swojej pozycji, ale w okolicy nie ocalała ani jedna przeszkoda. To jak, jesteś tchórzem czy nie? Po półgodzinie obserwowania wirujących stad kruków i sępów, które od czasu do czasu opadały na pozbawioną życia wioskę, Mahlia uznała, że czas porzucić rozsądek. Musiała się dowiedzieć, co stało się z Mouse’em, a mogła to sprawdzić tylko w jeden sposób - idąc tam i przekonując się na własne oczy. Ruszyła przez pole. Rozglądała się za wszelkimi oznakami zasadzki, a popiół szeleścił pod jej stopami niczym liście. W wilgotnym powietrzu trzeszczały i rzę-poliły owady, nic jednak nie podniosło się, by stawić jej czoło. W połowie drogi przez pole znalazła doktora Mahfouza. Leżał z twarzą zanurzoną w ciemnym kisielu z błota, popiołów i na wpół spalonej pszenicy. Szlam kleił się Mahlii do stóp i nóg, zostawiając na nich czarne plamy. Przyklęknąwszy, przewróciła doktora na bok. Jego okulary były roztrzaskane. Zdała sobie sprawę, że błoto tworzy jego własna krew, zmieszana z brudem i pyłem. Na Losy, co za paskudny bałagan. Przetarła popękane szkła okularów. Wyszedł na środek pola, jakby był żołnierzem Armii Boga, jednym ze smarkatych trepów, którzy nosili amulety zapewniające ochronę przed kulami. - Jak mogłeś być aż taki głupi? - zapytała, choć już po chwili poczuła się niezręcznie, że wypowiedziała te słowa na głos. Może i był głupi, ale przynajmniej był dobry. Wydawało się, że zasługiwał na odrobinę szacunku czy czegoś w tym rodzaju. W każdym razie na pewno nie na taki los, nie na śmierć z twarzą w zakrwawionych, zwęglonych szczątkach.

Próbowała z powrotem założyć mu okulary, ale nie potrafiła ich dopasować. Zresztą to i tak nie miało najmniejszego sensu. Klęczała nad jego ciałem ze szkłami w dłoni i dziwnym wrażeniem, że utknęła w miejscu. Doktor Mahfouz był dobry i współczujący. Bronił jej własną piersią, gdy nikt inny nie odważyłby się tego zrobić, a skończył równie martwy jak wszyscy ci ludzie, którzy na nią pluli i nazywali ją wyrzutkiem. I co miała teraz zrobić? Pomodlić się czy co? Tyle było obrządków związanych z pochówkiem zmarłych, tyle różnych ofiar, które należało złożyć, ale doktor nie czcił Wielkiego Złomiarza i nie należał do chrześ-cijan z Głębin. Pamiętała jednak, że czasem, o różnych porach dnia, wyciągał specjalny dywanik do modlitwy, a czasem czytał na głos fragmenty książki napisanej dziwnym językiem. Twierdził, że to alfabet arabski, ale Mahlia nie miała pojęcia, co Arabowie robili ze zmarłymi. Może ogień? Jej ojciec wspominał, że Chińczycy palą ciała. Może tak będzie dobrze? Złapała ciało doktora za ramiona i pociągnęła, stękając z wysiłku. Po śmierci był zaskakująco ciężki - ołowiany wór biernie opierający się każdemu szarpnięciu. Nie dawała jednak za wygraną i wlekła ciało przez błoto i popiół. Sapała i pociła się z wysiłku, ale ciągnęła, aż nagle koszula doktora rozerwała się w jej garści. Straciła równowagę i upadła w pył, zmęczona i pokonana. Co za wariactwo. Przecież tu nie było nic, co można by jeszcze spalić! Trepy puściły całą wioskę z dymem. Z czego zamierzała zbudować stos pogrzebowy? Usiadłszy pośrodku pola, spojrzała na martwego mężczyznę. Pot lał się z niej strumieniami. Nawet umrzeć nie pozwalają nam tak jak trzeba. Z bezsilności chciało jej się płakać. Nie mogła pomóc doktorowi, by dostąpił pośmiertnego życia, które tak bardzo mu się należało. Nie była pewna, jak długo

tak siedziała, wpatrzona w nieruchome zwłoki. Minuty, a może godziny. Okrył ją wysoki cień. Z przerażenia zachłysnęła się powietrzem. Stał nad nią półczłowiek. - Martwi zawsze są ciężarem. Pochylił się nad doktorem. Choć ciało mężczyzny było sztywne od stężenia pośmiertnego, Tool z łatwością podniósł je i zarzucił sobie na ramię. 24 Nasłuchując krzyków dziewczyny przeszukującej wioskę, Tool kopał groby przy pomocy łopaty, którą znalazł w okolicy. Za każdym razem, gdy w powietrzu rozbrzmiewało imię jej brata, Mouse’a, musiał walczyć z chęcią, by spróbować ją uspokoić i zaprotestować przeciwko łamaniu nakazu ciszy. Jej żal był głupi. Pozwól dziewczynie opłakiwać zmarłych, upominał siebie. Żołnierze już odeszli. Mimo to czuł się zirytowany. Brakowało jej dyscypliny. Jeśli pójdą razem na północ, będzie dla niego wyłącznie ciężarem. W takim razie ją zostaw. Nie mógł i zastanawiał się dlaczego. Nadszedł czas, by ruszyć w drogę. Właściwie już minął. Tool wyczuwał, że coraz więcej oczu zwraca się w stronę wioski. Przed zapadnię-ciem zmroku chciał być jak najdalej stąd, ale Mahlia kontynuowała poszukiwania. Nawoływała Mouse’a, przewracając zwęglone ciała i przekopując się przez spalone ruiny, a Tool zwlekał z wymarszem. W końcu jednak, potykając się o własne nogi, dziewczyna wróciła do miejsca, w którym półczłowiek wykopał grób dla doktora. - Może spalili jego ciało - wymamrotała. Tool pokręcił głową. - Nie. Ci ludzie nie marnują czasu na takie subtelności.

Skrzywiła się, jakby miała wybuchnąć płaczem, ale wzięła się w garść i pomogła mu wypełnić ziemią grób doktora. Tool znalazł w ruinach kilka sporych kawałków betonu i ułożył je na wierzchu. Poruszał się powoli, porównując ciężar betonowych sztab ze wspomnieniami tego, co był w stanie nosić w przeszłości. Położył ostatni fragment gruzu na miejscu. - Czy to wystarczy, żeby powstrzymać wilkojoty? - zapytała Mahlia, przyglądając się kopcowi z betonu i kamieni. - To więcej, niż jakikolwiek człowiek zrobiłby dla mnie lub dla moich braci warknął Tool i prawie się uśmiechnął, gdy zauważył, że dziewczyna niemal podskoczyła. Ludzie tak pieczołowicie obchodzili się ze swoimi zmarłymi. Kiedy bracia Toola ginęli na odległych polach bitew, nikt nie dbał o ich ciała ani pochówek. Przy odrobinie szczęścia można było po zwycięskiej bitwie wysłuchać opowieści towarzyszy lub przekazać dalej opowieści o poległych. Nikt jednak nie zostawał z tyłu. Istoty ludzkie zawsze zostawały, a to sprawiało, że były słabe i wrażliwe. Dziewczyna podniosła się, zapatrzona w stos gruzu. Jej twarz była umazana błotem, popiołem i krwią. Kolejny odpad w rumowisku wojny, podobny do wszystkich innych dzieci wszystkich innych wojen, w jakich Tool kiedykolwiek walczył. Gdyby przyszła na świat w innym miejscu i czasie, prawdopodobnie byłaby jedną z tych dziewczyn, które dbają wyłącznie o chłopaków, przyjęcia i modne ubrania. Gdyby żyła w bostońskiej archologii albo w pekińskim drapaczu chmur. Zamiast tego jej ciało znaczyły blizny, w miejscu ręki miała kikut, oczy lśniły twardością obsydianu, a uśmiech drżał, jakby przeczuwała cierpienie, które czekało na nią tuż za zakrętem. Nieco dalej bezpański pies przeczesywał popioły w poszukiwaniu łupów. Zaczął podgryzać i szarpać martwą kozę. W końcu udało mu się wyrwać jej

wnętrzności, ale wtedy podszedł do niego inny kundel. Warknął, a pierwszy pies uciekł, ciągnąc za sobą zdobyczne flaki. Dziewczyna przyglądała się zwierzęciu. - To był pies Rega - rzuciła, a zaraz potem dodała: - Ta koza też była jego. Tool zaczął się zastanawiać, czy dziewczyna popada w obłęd. Przytrafiało się to wielu ludziom. Czasami widzieli zbyt dużo, by ich umysł potrafił to znieść. Tracili wolę przetrwania, zwijali się w kłębek i ulegali szaleństwu. Uznał, że nic więcej nie może dla niej zrobić, ale nie zamierzał oddawać dobrego mięsa zdziczałym psom. Zostawiwszy Mahlię przy grobie, ruszył w stronę truchła kozy. Pies opuścił nisko łeb i obnażył zęby. Zawarczał, gdy Tool się zbliżył. W odpowiedzi Tool uniósł wargi. Myślisz, że sprostasz mi w walce, bracie? Warknął, a pies uciekł, kuląc się ze strachu. Tool prawie wyśmiał żałosnego kundla. Podniósł zwłoki kozy, coraz bardziej zadowolony z siebie. Powoli dochodził do zdrowia i już wkrótce będzie mógł zjeść suty posiłek. Tak niewiele brakowało, żeby znów poczuł się sobą. Popełnił błąd, obierając szlak tak blisko Zatopionych Miast i myśląc, że znajdzie dla siebie miejsce w tym chaosie. Ale już prawie wyzdrowiał i wiedział, że wkrótce będzie daleko stąd. Mahlia obserwowała, jak Tool podchodzi psa. Warknięcie półczłowieka poniosło się głośnym echem przez ruiny, krwiste i wyzywające. Pies uciekł z podwiniętym ogonem i spojrzał za siebie, żeby sprawdzić, czy bestia nie depcze mu po piętach. Za półczłowiekiem Mahlia dostrzegła jednak kogoś innego, jakąś postać przemykającą w pośpiechu przez ruiny. Próbowała się ukryć. Przez ułamek sekundy miała nadzieję, że to Mouse. Zaraz potem przestraszyła się, że to trepy wróciły do wioski, ale oba jej podejrzenia okazały się niesłuszne.

Kobieta wyszła na otwarty teren i zatrzymała się jak wryta na widok Mahlii i półczłowieka. Amaya, prawie naga, w porozdzieranych szmatach. Na jej ciele widniały smugi krwi. Zadrapania albo ślady pobicia, Mahlia nie była pewna. - Amaya? - wyszeptała. Na twarzy kobiety malowała się histeria. Wyglądała jak zbity pies. Uciekła przestraszonym wzrokiem od Toola i spojrzała na Mahlię. - To ty... - wymamrotała. - To wszystko przez ciebie. Mahlia zbliżyła się do niej o krok. Chciała jej pomóc, przeprosić, zrobić... cokolwiek. - Co się stało? - To wszystko przez ciebie - powtórzyła Amaya, po czym dodała głosem pełnym nienawiści: - To przez ciebie nam to zrobili! Mahlia znów przysunęła się o krok, ale jej ruch spłoszył Amayę. Grymas przerażenia wykrzywił znękaną twarz kobiety. Mahlia patrzyła, jak obszarpana wieśniaczka ucieka, zataczając się. Czy powinna za nią pobiec? W pojedynkę Amaya nie miała szans na przetrwanie. Czy była jej coś winna za to wszystko, co Amaya tak nagle straciła? - Nie możesz jej pomóc - powiedział Tool, kiedy kobieta znikła w gęstwinie dżungli. - Sama nie da sobie rady - odparła Mahlia. - Nie, ale z wioski uciekło więcej ludzi. Więcej takich jak ona. Niebawem wrócą. - Gdybym nie rozjuszyła żołnierzy, nie doszłoby do tego. Tool parsknął. - Nie przeceniaj swojego znaczenia, dziewczyno. - Ale to prawda. Gdybym nie zwabiła wilkojotów, trepy nie spaliłyby wioski! Z gardła półczłowieka wyrwało się warknięcie. - Żołnierze plądrują i niszczą od wielu pokoleń. Być może spalili wioskę przez

ciebie, a być może nie smakowała im wasza gorzała. Żołnierze zabijają i gwałcą z tysięcy różnych powodów. Jednej tylko rzeczy jestem pewien całkowicie: ani ty, ani ja nie podpaliliśmy tych domów. - Tool schylił się i obrócił głowę Mahlii, tak by spojrzała mu w oczy. - Nie szukaj własnego udziału w cudzych czynach. Mahlia była pewna, że doktor Mahfouz nie zgodziłby się z maksymą Toola. Niemal widziała, jak kręci głową, protestując przeciwko jego słowom. Miała wrażenie, że półczłowiek chce odgrodzić się grubą ścianą od wszelkiej odpowiedzialności, jakby sądził, że jego postępowanie nikogo nie dotyczy. Doktor Mahfouz powiedziałby zaś, że każde działanie jest powiązane ze wszystkimi innymi i właśnie dlatego Zatopione Miasta wyglądają tak, a nie inaczej. Zatopione Miasta nie zawsze były zepsute. To ludzie je zepsuli. Zaczęło się od wyzywania innych od zdrajców i wmawiania im, że nie należą do tego miejsca. Ci są dobrzy, tamci źli... Wzajemne oskarżenia nabierały rozpędu, bo nikt nie chciał znosić ich w milczeniu. Wystarczyła iskra, by Zatopione Miasta pogrążyły się w ogniu. Nikt nie brał odpowiedzialności za swoje czyny ani za ich konsekwencje. Mahlia chciała sprzeciwić się słowom półczłowieka, ale zauważyła, że nagle zamarł. Zastrzygł uszami i wciągnął powietrze w nozdrza. - Już czas, abyśmy ruszali w drogę. Czuję kolejnych wieśniaków, którzy tu wracają. - Jeszcze nie znalazłam Mouse’a - zaprotestowała Mahlia. - Nie. I nie znajdziesz. - Tool urwał, jakby rozważał swoje słowa. - Po drugiej stronie wioski są ślady. Nie tylko butów żołnierzy, lecz także stóp i sandałów. Wszelkich rozmiarów. To znaczy że zabrali więźniów. Mahlia poczuła przypływ nadziei. - Myślisz, że mają ze sobą Mouse’a? Wiesz, dokąd poszli?

- Chłopak jest w idealnym wieku. Wystarczająco dojrzały, by nosić broń i skutecznie z niej korzystać, a zarazem wystarczająco młody, by go wyszkolić i zradykalizować. Spłynęło na nią olśnienie. - Myślisz, że go zwerbowali? Że zrobili z niego trepa? - Przy użyciu odpowiednich bodźców każdego da się zamienić w mordercę. - Takiego jak ty? - rzuciła Mahlia, ale, ku jej zaskoczeniu, Tool nie wziął tego do siebie i tylko kiwnął głową. - Owszem, bardzo podobnego. Ja jednak zostałem nie tylko wyhodowany, by zabijać, ale także wyszkolony, by robić to skutecznie. - Mouse nie jest trepem. On nie jest taki jak... oni. Ma w sobie wiele dobra, on... Lubi durnowate dowcipy, łapanie węży i zbieranie jajek. Zawsze ma ochotę na wyprawę do dżungli, ale za żadne skarby nie chce nauczyć się czytać, boi się spać nocą w zamkniętych pomieszczeniach, a kiedy człowiek czuje się jak śmieć, bo jest tylko zwykłym wyrzutkiem, przychodzi dotrzymać mu towarzystwa, no i gdy Armia Boga trzyma cię za włosy, a jedna z twoich rąk leży na ziemi w kałuży krwi, rusza ci na pomoc i ratuje ci życie. - On nie jest takim człowiekiem. - Wkrótce będzie. Te armie mają doświadczenie w werbowaniu młodych. Sprawią, że przywiąże się do swych towarzyszy, a następnie ukształtują go wedle własnych potrzeb. - On taki nie jest! Tool wzruszył ramionami. - W takim razie zabiją go i znajdą kogoś, kto jest. Półczłowiek mówił to wszystko z irytującą obojętnością. Mahlia miała ochotę uderzyć go w tę wielką psią mordę. - Musimy go uratować - wycedziła, a on tylko na nią spojrzał. Niemal czuła, jak się z niej śmieje w środku, jak drwi z jej słów, ale nie dawała za wygraną. - Nie możemy pozwolić, żeby go tak po prostu zabrali. Musimy za nim iść.

- Jeśli pójdziesz, poniesiesz porażkę. - Nie, jeśli mi pomożesz. Półczłowiek uniósł wargi, ukazując zęby. - Zbyt wiele oczekujesz, dziewczyno. Już dawno spłaciłem moje zobowiązania. - Więc czemu ciągle tu jesteś? Po co wróciłeś? - zapytała. - Dlaczego mi pomagasz? Tool warknął. - Dokładnie ważę każdy swój dług. Jeśli chcesz, żebym pomógł ci w ucieczce w porządku, zrobię to. Uratowałaś mi życie, choć twoi towarzysze zostawiliby mnie na śmierć. Ale ci żołnierze zabierają więźniów do samego serca Zatopionych Miast. Już poprzednim razem ledwo udało mi się zbiec pułkownikowi Sternowi, drugi raz nie dokonam tej sztuki. Samobójstwa z pewnością nie jestem winien ani tobie, ani twoim. - A jeśli zdążymy uratować Mouse’a, zanim dotrą do Zatopionych Miast? - Przeceniasz moje zdrowie i możliwości. - Kiedy zaskoczyłeś mnie i Mouse’a, byłeś bardzo szybki. - Nawet ja nie zniszczę kompanii wyszkolonych żołnierzy, nie bez broni i wsparcia. - Moglibyśmy się na nich zaczaić. - My? - Tool zmarszczył brwi, patrząc na nią z góry. - Wydaje ci się, że jesteś wspaniałym drapieżnikiem? Panterą z bagien albo wilkojotem? - Udał, że ogląda ją ze wszystkich stron. - Gdzie są twoje zęby i pazury, dziewczyno? Obnażył kły. - Umiesz chociaż gryźć? Rzuciła półczłowiekowi wściekłe spojrzenie. Nienawidziła go, nienawidziła za to, że próbował ją zbyć. Odwróciła się i pobiegła w stronę ruin, rozglądając się na prawo i lewo. W końcu znalazła maczetę - okopconą i poczerniałą, ale stal wciąż sprawiała wrażenie solidnej. Tool patrzył z zakłopotaniem, jak

dziewczyna wraca i unosi broń nad głowę. - Mam zęby. - Czyżby? Oni zaś mają karabiny, kwas i wyszkolenie. - Nachylił się do niej. Rysy jego twarzy nabrały drapieżności, oczy zapłonęły obietnicą piekieł. - Będą cię łamać kawałek po kawałku, a gdy już zamienią cię w skulone, błagające o litość zwierzę, zabiją cię. Więc nie mów mi, że masz zęby. Jesteś królikiem atakującym wilkojota. Do pewnego stopnia wiedziała, że Tool ma rację. Jeśli nawet półczłowiek nie chciał się zmierzyć z tymi żołnierzami, dlaczego sądziła, że ona im podoła? Sama ta myśl była głupia, jak marzenie wojennego ścierwa, które prowadziło prosto w objęcia śmierci. - Idę teraz na północ. Jeśli masz jeszcze trochę oleju w głowie, pójdziesz ze mną. Mahlia chciała go posłuchać. Czy nie straciła w tym miejscu wystarczająco wiele? W końcu znalazła drogę ucieczki. Z pomocą półczłowieka miała szansę przebić się przez granice i wrogie armie, by raz na zawsze wydostać się z Zatopionych Miast. Rozważała tę myśl, wyobrażając sobie bezpieczne życie w miejscu takim jak Seascape Boston. Kto wie, może pracowałaby jako lekarz? Może nie budziłby jej w środku nocy koszmar, w którym przychodziła po nią Armia Boga. Nawet jednak gdy kreśliła w głowie obraz lepszego życia, potrafiła myśleć wyłącznie o Mousie, o podskakującym, wrzeszczącym i ciskającym kamieniami w żołnierzy rudzielcu, który powstał niczym Święty Rdza, by pobłogosławić ją szansą na drugie życie. - Rób co chcesz - rzuciła w końcu. - Mouse by po mnie przyszedł, więc ja też go nie zostawię. Nie drugi raz. Koniec z tym, koniec z wiecznym uciekaniem. - Zginiesz.

- Pewnie masz rację. Nie wiem. - Pokręciła głową, starając się dojść do ładu ze swoimi emocjami. - Zawsze mi się wydawało, że żyję, bo tyle razy udało mi się uniknąć śmierci. Jeśli ktoś nie odstrzelił mi głowy, to znaczy że wygrałam. W końcu wciąż oddycham, no nie? Rozejrzała się po spalonej ziemi, zmęczona, przygnębiona i samotna. - Ale teraz myślę, że to wcale nie tak. Teraz wydaje mi się, że gdy wystarczająco wiele razy śmierć zajrzy ci w oczy, to i tak zamieniasz się w trupa. Wszystko jedno, czy wciąż gadasz i chodzisz, bo ten ciężar i tak cię przytłoczy. - Spojrzała na Toola z resztką nadziei. - Jesteś pewien, że nie chcesz mi pomóc? Półczłowiek nie odpowiedział. Tool patrzył, jak dziewczyna znika po przeciwnej stronie wioski. Chodziła w kółko po spalonym terenie, a gdy w końcu udało jej się odnaleźć trop, ruszyła w stronę dżungli. Jeden mały i zdeterminowany człowieczek, który zmierzał w samo serce wojny. Tool potrafił uszanować jej determinację, ale trudno mu było szanować także głupotę. Samotna dziewczyna z połamanym ostrzem przeciwko całej armii? Walczył w bitwach, które wydawały się niemożliwe do wygrania, żadna z nich nie była jednak aż tak ciężka. Jaki zaszczyt mogła jej przynieść śmierć? Ten chłopiec to jej wataha. Ale nie moja. Odwróciwszy się z warknięciem, obrał kierunek na północ - ku bezpiecznemu azylowi. Zdawał sobie sprawę, że będzie potrzebować mnóstwa sprytu, ale misja spenetrowania granic, którymi Manhattan Orleans i Seascape Boston odgrodziły się od chaosu Zatopionych Miast, z pewnością nie była niewykonalna. Zakładał, że w szeregach armii, które patrolowały rubieże, służyło wielu jego ziomków, zawsze jednak istniał jakiś słaby punkt, a Tool

miał wprawę w wykorzystywaniu potknięć wrogów. Obejrzał się przez ramię, by sprawdzić, czy dziewczyna nie zmieniła zdania, ale już jej nie było. Połknięta przez ten kraj. Zatopione Miasta pożerały własne dzieci. Teraz walczysz we własnej sprawie. Nie myśl o dziewczynie. Wciąż jednak gryzło go, że jednoręki wyrzutek miał czelność domagać się jego lojalności, tak jak domagał się jej generał Caroa. Wszyscy ludzie byli tacy sami - żądali od innych, by to oni mordowali w ich wojnach. Tool walczył z istotami podobnymi do hien i tygrysów, ale to właśnie ludzie najbardziej go przerażali; to oni stworzyli generałów, pułkowników i majorów, którzy nakazywali podwładnym brudzić sobie ręce krwią przeciwników, choć swoje zawsze mieli czyste. Tool zastanawiał się, czy to jego wierna natura - po części wrodzona, a po części zaszczepiona treningiem - budziła w nim poczucie winy za to, że porzucił dziewczynę na łaskę Losów; jakaś pozostałość po wyszkoleniu, które sprawiało, że zawsze okazywał posłuszeństwo swoim panom. To dlatego wciąż za nią chodził i próbował przekonać, by porzuciła te przeklęte ziemie? Czyżby znów odzywały się w nim pierwotne odruchy wiernego psa, który zawsze podążał za swym panem? Czy to oznacza, że ona jest teraz moją panią? Tool obnażył zęby. W jego głowie wciąż jednak brzmiał drwiący głos dziewczyny: „Jak to możliwe, że wszystkiego się boisz, skoro jesteś taki silny?”. Nie bał się śmierci, ale poprzysiągł sobie, że już nigdy nie rzuci się do bezsensownej walki. Właśnie tego oczekiwali od niego generałowie i ich wojenne intrygi. O nie, Tool nie był takim psem. Już nie. Walczył zbyt długo i o zbyt wysoką stawkę, by oddać się komukolwiek w absolutne władanie. A może się boisz, sugerował mu chytry głos. Tool parsknął. Ja? Nigdy nie przegrałem żadnej bitwy.

Czy jednak jakąś wygrałem? 25 Pogoń za żołnierzami okazała się prosta. Razem z więźniami zostawiali wyraźny ślad. Mahlia przekradała się za nimi przez dżunglę. Wydeptana ścieżka wiła się wzdłuż starej betonowej drogi, wysłanej dywanem ziemi, liści i pnączy. Dziurawiły ją młode drzewa wyrastające z pęknięć w udręczonym gruncie, lecz mimo to była szersza i bardziej dostępna, a roślinność nie tak gęsta jak w prawdziwym lesie. Od czasu do czasu wystrzeliwała wysoko w powietrze. Pięła się po łuku na betonowych podporach, podążając po starych autostradach i zjazdach z czasów, gdy wszyscy mieli benzynę do spalenia i samochody do jeżdżenia. Wysoko w górze Mahlia przystawała i spoglądała przed siebie, wypatrując znaków ludzi. Choć starała się poruszać szybko, wszystko wskazywało na to, że żołnierze mają nad nią przewagę. Na domiar złego od czasu do czasu musiała zwalniać, by znaleźć pożywienie. Bolały ją stopy, dręczyło pragnienie. Piła słoną wodę z sadzawek, rozgarniając szlam i odpędzając nartniki. Cały czas starała się być czujna. Zdarzało się, że słyszała grzmot, odległy ryk Zatopionych Miast, i dopiero wtedy z przerażeniem zdawała sobie sprawę, dokąd zmierza. Mimo to szła. Wiedziała, że nigdy sobie nie wybaczy, jeśli zawróci. Wiedziała też, że robi dokładnie to, za co jej ojciec gardził mieszkańcami Zatopionych Miast. Byli durniami i nie myśleli strategicznie. Rzucali się na łeb, na szyję do walki nawet wtedy, gdy rozlew krwi i śmierć nie miały żadnego sensu. Mahlia pamiętała, jak zsuwał ze stóp wojskowe buty i przeklinał Zatopione Miasta za niezaspokojony głód konfliktu. Ściągał z siebie kamizelkę kuloodporną, a matka Mahlii cmokała z przejęciem, oczyszczając jego rany. - To zwykłe zwierzęta. Psy, które rozszarpują się nawzajem. - Nie wszyscy - próbowała go uspokoić matka, pomagając mu wejść do

parującej kąpieli. - To że spędziłeś z nami kilka lat, nie znaczy jeszcze że poznałeś nas wszystkich. - Zwierzęta! - powtarzał. - Bronicie tego miejsca tylko dlatego, że nie macie pojęcia, jak wspaniałe może być życie. Ktoś musiałby wam pokazać Pekin albo Wyspę Szanghaj, żebyście to zrozumieli. W Chinach ludzie są inni. Nie przypominają psów i nie skaczą sobie do gardeł. W Chinach planujemy, myślimy przyszłościowo, współ-pracujemy. A wy? - Parskał. - Gdybyście mieli choć trochę rozumu, spędzalibyście mniej czasu na strzelaniu i wyzywaniu się od zdrajców, a więcej na budowaniu falochronów. - Przymykał powieki. - Sha. Durnie. Wszyscy jesteście durniami. Zbyt głupi, żeby pić wodę, nawet gdy dostajecie ją za darmo. Drugiego dnia dopadły ją wilkojoty. Trafiła na ruiny jakiegoś miasta, a pośród śmieci walających się w zgliszczach znalazła spękane na słońcu sandały. Dobrze pamiętała druty, szkło i gruzowiska Zatopionych Miast i choć miała twarde podeszwy, wątpiła, czy potrafiłaby chodzić boso po szkle. Usiadła na ziemi i wsunęła sandały na stopy, ale plastik głośno trzeszczał, gdy zrobiła na próbę parę kroków, musiała je więc wyrzucić. Do niczego się nie nadawały, były zbyt stare i zbyt zniszczone przez słońce. Dostrzegła jednak plastikowy dzban, w którym mogłaby nosić wodę, a także całkiem porządny sznur. Wyprostowała się. Wilkojot patrzył na nią ślepiami lśniącymi jak lampy; żółtymi oczami drapieżnika, podobnymi do oczu półczłowieka. Mahlię przeszły ciarki. Cofnęła się powoli, zerkając na lewo i prawo. Tak jak przypuszczała, między ruinami przemykały kolejne cienie. Na Losy, jak długo już ją śledziły? Skoro postanowiły się ujawnić, to znaczy że zasadzka była gotowa. Cwane bestie; lubiły krążyć, obserwować i szacować możliwości, a kiedy w końcu atakowały, zwykle działały zabójczo skutecznie. Sun Tzu bez wątpienia

pochwaliłby je za taktykę, ale Mahlia czuła jedynie mdlący strach. Na miejsce zasadzki wybrały ruiny, w których rosło tylko parę rachitycznych drzewek o pniach grubości jej nadgarstka, a tu i tam sterczały fragmenty pogruchotanych ścian. Nie było na co się wspiąć ani dokąd uciec. Gdy tylko wyciągnęła zardzewiałą maczetę, stojący przed nią wilkojot zrozumiał wyzwanie. Uniósł wargi i zawarczał z odsłoniętymi kłami. To nie on jednak stanowił w tej chwili największe zmartwienie Mahlii. Poczuła na plecach powiew wiatru. Zakręciła się na pięcie i wzięła zamach. Drugi wilkojot wygiął się zwinnie, a ostrze zaświszczało niegroźnie w powietrzu. Znów skoczył, kłapiąc, warcząc i pokazując zęby. Okrążał ją, podczas gdy jego towarzysz próbował szczypać Mahlię w pięty. Kolejny obrót i zamach, by odpędzić natrętną parę. Musiała się dostać na jakieś drzewo. Zdawała sobie sprawę, że utknie na górze, ale tylko na pewien czas. Wilkojoty nie były psami myśliwskimi. Po paru godzinach, może dniu znudzą się i pobiegną szukać łatwiejszej zdobyczy. Problem polegał na tym, że najbliższe drzewo, na które Mahlia mogłaby się wspiąć, rosło w odległości stu jardów. Nie panikuj. Nie uciekaj. Po prostu idź. Gdyby rzuciła się do biegu, powaliłyby ją jak małą leśną sarenkę, rozerwały jej nogi na strzępy i oblazły jak szarańcza. Już by się nie podniosła. Tuż za nią pazury zadrapały o gruz. Szybki obrót i cios. Płaz maczety zatrzymał się na sierści. Wilkojot warknął i odskoczył, ale przygotował się do kolejnego ataku. Mahlia zaszarżowała z krzykiem. Wzięła kolejny zamach i tym razem rozcięła zwierzęciu pysk. Obróć się. Obróć! W każdej chwili mógł nadejść trzeci atak. Wilkojoty były świetnie zorganizowane, w każdej sytuacji działały zespołowo.

Zawirowała, wywijając maczetą, i celnym cięciem odstraszyła nacierającego osobnika. Warknął. Pierwszy znów ją okrążał i kąsał, pozorując ataki. Zamachnęła się na niego, ale zwierzę pokazało zęby i nawet się nie cofnęło. W tył zwrot i cios na ślepo. Spodziewała się jeszcze jednego ataku na plecy, a tymczasem dwa pierwsze wilkojoty były poza jej zasięgiem. Zaczynała panikować. Wzdrygała się i obracała, słysząc wyimaginowane dźwięki. Wszystkie wilkojoty zataczały kręgi wokół jej pozycji. Co chwila rzucały się naprzód, warczały i kłapały pyskami, po czym odskakiwały. Na Losy, musiała ustawić się plecami do jakiejś przeszkody. Nędzne drzewka nie zapewniały jednak żadnej osłony, a do wilkojotów dołączył czwarty osobnik. Pochylił głowę i położył uszy po sobie. Podchodził zwierzynę. Tak bardzo martwiła się żołnierzami i mieszkańcami wioski, że całkiem zapomniała o innych łowcach - tych urodzonych w dżungli - a teraz miała zapłacić za to własnym życiem. Szelest za plecami. Smagnęła maczetą w chwili, gdy wilkojot wybijał się w powietrze. Ostrze weszło głęboko, ale zwierzę uderzyło w nią i razem upadli na ziemię. Pozostałe bestie natychmiast ją obskoczyły. Zęby jednych szarpały twarz Mahlii, inne chwytały za nogi. Gdy machnęła kikutem prawej ręki, jeden z drapieżników złapał za niego i wgryzł się głęboko. Krzyknęła. Raptem w powietrzu zagrzmiał ogłuszający ryk. Ktoś zerwał z niej wilkojota, trysnęła krew. Wycie i piski, huragan ruchu. Wilkojot, który atakował jej nogi, znikł w chmurze sierści i deszczu krwi. Mahlia zwinęła się w kłębek, gdy ryk przybrał na sile, wstrząsając posadami świata, głośniejszy niż wojna. Nagle zapadła cisza. Podniosła się na nogi. Wszędzie wokół leżały porozrywane i powykręcane ciała wilkojotów.

Pośród zmasakrowanych ciał stał dumnie Tool. Sponiewierany, ale pełen życia. Jego maczeta ociekała krwią. Mahlia przycisnęła zdrową rękę do pogryzionego ramienia i rozejrzała się po odmienionym polu bitwy. Półczłowiek rozszarpał zwierzęta na strzępy. Jeden z wilkojotów leżał połamany przy drzewie i cicho popiskiwał, drugi był rozerwany na pół, trzeci miał otwartą czaszkę. Tool uklęknął przy ciele ostatniego. Rozciął maczetą jego ciało, po czym odłożył ostrze na bok i wbił pięść w klatkę piersiową zwierzęcia. Wyciągnął rękę, trzymając w niej serce, i pochylił głowę, by się pożywić. Krew zastygła Mahlii w żyłach. To spokojne miejsce dopiero co przemieniło się w pole bitwy, a teraz przypominało już tylko rzeźnię. Wilkojoty nie żyły, Tool zmiażdżył je w ułamku sekundy. Wszystkie. Niewiarygodny pogrom, gorszy od wszystkiego, co robiły trepy - i tysiąc razy szybszy. Nigdy wcześniej niczego takiego nie widziała. Musiała wydać jakiś dźwięk, bo Tool podniósł wzrok i z pyskiem ociekającym krwią przyjrzał się jej ranom. Czuła, że ocenia jej sprawność. Doktor Mahfouz już by do niej podbiegł, trajkocząc i lamentując nad każdą ulaną kroplą krwi, a Tool tylko spojrzał na zranioną twarz, rozerwane ramię i podrapane ciało, po czym przeszedł nad jej stanem do porządku dziennego. - Naprawdę wierzysz, że uda ci się drugi raz przekroczyć granicę miasta? zapytał. Minęła krótka chwila, zanim jego słowa dotarły do świadomości Mahlii, a wtedy zrozumiała: nie była sama. Miała za towarzysza tego potwora. Serce mocniej zabiło jej w piersi. Już nie była sama i bezsilna, już nie była bez szans. - Uda ci się? - powtórzył pytanie Tool. Zwlekała z odpowiedzią. Przypominała sobie wszystkie przerażające sceny z ucieczki, panikę, ciasne kryjówki i noce spędzone w mrocznych, zalanych budynkach, ale w końcu kiwnęła głową.

- Skoro za pierwszym razem udało mi się wyjść, to teraz uda mi się wejść. - Wiele musiało się tam zmienić. - Ktoś nas wprowadzi. Moja mama znała różne miejsca, gdzie ukrywała antyki, zanim je sprzedała. My też możemy się tam chować. Są różne drogi przez podtopione budynki, jeśli potrafi się pływać. Tool kiwnął głową. - Dobrze. Podniósł się i podszedł do wilkojota, którego Mahlia raniła maczetą. Zwierzę piszczało i skręcało się z bólu, ale na widok półczłowieka obnażyło zęby. Tool szybkim ruchem złamał mu kark i położywszy rękę na jego ciele, napiął mięśnie. Żebra martwej bestii pękały jak zapałki. - Jeśli mamy być watahą, musimy karmić się podbojem, siostro. Zanurzył dłoń w ciele wilkojota i z mokrym szarpnięciem wyrwał lśniące, wypełnione krwią serce z poszarpanymi żyłami i arteriami. Mięsień życia. Podał go Mahlii. - Nasi wrogowie dają nam siłę. Krew skapywała z pięści półczłowieka. Mahlia zobaczyła w jego oczach wyzwanie. Podeszła do pokrytej bliznami bestii i wyciągnęła rękę. Serce wilkojota wydało jej się zdumiewająco ciężkie, kiedy Tool złożył je na jej dłoni. Podsunęła sobie mięsień do ust i ugryzła. Krew pociekła jej po brodzie, a Tool z zadowoleniem kiwnął głową.

CZĘŚĆ DRUGA

ZATOPIONE MIASTA 26 Mouse’a piekła twarz, przypominając mu, kim są jego nowi towarzysze. Slim i Gutty, Stork i Van. TamTam, Boots, Alil i dziesiątki innych. Stali w kółku i śmiali się, celując z broni do więźniów, którzy leżeli na ziemi z rękami założonymi za głowy. Każdy z tych chłopców miał na policzku wypalone znamię, takie samo jak to, które nosił teraz Mouse. - Jesteś chłoptasiem pułkownika Glenna Sterna, mały - powiedział Gutty, przystawiając Mouse’owi pistolet do głowy. - Jesteś elitą, najlepszym z najlepszych! Mouse nie ruszał się. Nie miał bladego pojęcia, co powinien zrobić, a lufa coraz mocniej uwierała go za uchem. - Z takimi półbelkowymi jak ty jest tylko jeden problem... - ciągnął Gutty. Masz to, co trzeba, chłoptasiu? Mouse zawahał się. Gutty dźgnął go pistoletem z całych sił, a Mouse w końcu zrozumiał. - Tak - rzucił. - Co tak? - Kolejne uderzenie. - Tak, mam to, co trzeba! - Więc to powiedz! - wrzasnął Gutty. - Chcę usłyszeć, jak mój żołnierzyk to mówi! - Mam! - CO MASZ?! - Mam to, co trzeba! - SŁUCHAM?! - MAM TO, CO TRZEBA! - krzyknął

Mouse najgłośniej, jak potrafił, przekonany, że Gutty za chwilę odstrzeli mu głowę. - NIE SŁYSZĘ CIĘ, ŻOŁNIERZU! - MAM TO, CO TRZEBA! - JESTEŚ ŻOŁNIERZEM?! - TAK! - WIĘC MÓW DO MNIE SIR, PÓŁBELKOWY! MÓW DO MNIE SIR! - TAK JEST, SIR! - WŁAŚNIE TAK, PÓŁBELKOWY! ZAŚPIEWAJ MI TO! - MAM TO, CO TRZEBA, SIR! Krzyczał tak głośno, że łamał mu się głos, a Gutty parsknął śmiechem i zaczął się zwijać z rozbawienia. Kilka innych trepów śmiało się razem z nim. - Niech mnie szlag - wysapał. - Więc masz to, co trzeba, chłoptasiu? Mouse nie był pewien, jak powinien zareagować, więc krzyknął jeszcze raz: - TAK JEST, SIR! Gutty klepnął go mocno w głowę. - Zamknij mordę, ścierwo. Jak się będziesz tak drzeć, ściągniesz na nas Armię Boga i wszystkich nas odstrzelą. - Uderzył go jeszcze raz, tak na wszelki wypadek. - Lepiej przynieś wodę. Napełnij nasze manierki. Rzucił Mouse’owi stos plastikowych butelek. Wszystkie były przyozdobione zdję-ciami samochodów z Przyspieszonego Wieku. Na jednej widniał napis „olej silnikowy”, a na innej, dużej i żółtej, „płyn chłodniczy”. - Ruszaj się, żołnierzu! Pozbierał szybko butelki, napędzany wstydem, strachem i adrenaliną. Każda minuta w towarzystwie żołnierzy ZFP przypominała balansowanie na śliskim bagiennym pniu - wystarczył jeden niepewny ruch, żeby stracić równowagę i utonąć. Przycisnął do piersi wszystkie butelki i w nagłym

przypływie nadziei zdał sobie sprawę, że tym razem wysyłali go poza obóz. Zupełnie samego. Był tylko aportującym psem, nikt nie traktował go poważnie. Gdyby jednak zrobił to wystarczająco szybko, mógłby się po prostu wymknąć; zniknąć na bagnach, wśliznąć niczym jaszczurka w zieleń. Rozejrzał się, taksując żołnierzy wzrokiem. Wszyscy byli zajęci pilnowaniem jeńców, rozmowami lub odprężali się po marszu. Ruszył z butelkami w stronę drzew, robiąc wszystko, by nie spojrzeć za siebie i nie zdradzić swoich zamiarów. Nie możesz wyglądać podejrzanie, napominał siebie. Udawaj dobrego trepa. Szedł cicho, nasłuchując odgłosów dżungli. Nikt go nie śledził, tego był pewien. Krok za krokiem zmierzał do miejsca, gdzie bagnista woda rozmiękczyła grunt. Jeszcze tylko kawałek. Dotarł do wody. Teraz, pomyślał. Uciekaj. To była jego szansa. Musiał wykorzystać fakt, że trepy skupiły się na rozbijaniu obozu. Coś go jednak zatrzymało. Zamiast rzucić się do ucieczki, kucnął i zaczął napełniać butelki, wsłuchany w szmery dżungli. Coś było nie w porządku. Wytężył uszy, by rozgryźć tę zagadkę. Woda przelewająca się w butelkach, szum lasu... Cicho. Zbyt cicho. Zmroziło go, kiedy zdał sobie sprawę, że nie jest tu sam. Ktoś go obserwował. Napełnił kolejną manierkę i niby od niechcenia przesunął wzrokiem po ścianie roślinności, jakby się nudził i obserwował motyle. Nic, choć mógłby przysiąc, że ktoś mu się przygląda. Dokończył napełnianie butelek i wyprostował się. Wciąż nic. Nie potrafił jednak pozbyć się wrażenia, że jest śledzony. Mouse znał dżunglę. Żył w niej i polował, a teraz czuł, że był w niej ktoś jeszcze. Podniósł butelki. Ostatnia szansa na ucieczkę. Lepszej już nie będzie. Ale nie

uciekł. Czego tak bardzo się bał? Ci chłopcy w obozie nie mieli żadnych nadnaturalnych mocy - byli zwykłymi bandytami uzbrojonymi w karabiny, to wszystko. Nie mogli go pilnować dwadzieś-cia cztery godziny na dobę - ba, nawet teraz go nie pilnowali. Więc czego się bał? Zawrócił w kierunku głosów, które dolatywały z obozu. Wiedział, że jest tchórzem. Powinien chociaż spróbować, ale za bardzo przerażało go ryzyko. Dotarłszy na polanę, rzucił butelki na stos. W obozie nic się nie zmieniło, odkąd poszedł po wodę. Trepy wciąż błaznowały. Jeden z nich, smarkaty blondyn z poparzoną twarzą - Mouse’owi wydawało się, że ma na imię Slick - kopał wieśniaków za każdym razem, gdy któryś podnosił głowę, żeby się rozejrzeć. Inni żołnierze jedli, kucając, wędzone mięso, a sierżant Ocho przysiadł na drzewie. Wyglądał na bardzo śpiącego i trzymał się za bok, który pokiereszował mu półczłowiek. Wszystko na swoim miejscu... Mouse zamarł. Na końcu polany porucznik Sayle palił ręcznie skręconego papierosa i naprawdę go obserwował. Z chłodnych szarych oczu nie dało się wyczytać żadnej myśli, żadnego uczucia podobnie jak chuda twarz mężczyzny sprawiały wrażenie pozbawionych wyrazu, ale wyraźnie wpatrywały się w Mouse’a. Chłopaka przeszły ciarki. Zasalutował z wahaniem, małpując ruch, który podpatrzył u innych trepów. Porucznik wykrzywił usta w grymasie podobnym do drwiącego uśmiechu, ale odpowiedział leniwym gestem na wyraz szacunku żołnierza. - Ghost! - krzyknął ktoś. - Hej, półbelkowy! Dopiero po chwili uświadomił sobie, że to jego nawołują. Odwrócił się od porucznika.

No tak, znowu Gutty - leniwy dzieciak z obwisłą skórą na rękach, nogach i brzuchu. - Ghost, przynieś drewna na opał! - rozkazał mu Gutty. - Tylko migiem! Nie trzeba nam tu kolejnego leniwego ścierwa. Jesteś elitą, kumasz?! Najwyższy czas trochę się spocić. ZFP nie boi się potu, więc do roboty! Mouse jeszcze raz spróbował zasalutować. Był równie zmęczony co wszyscy żołnierze, ale popędził niezdarnie do lasu. Może tym razem się uda. Gdy przekraczał linię drzew, spostrzegł trepy wyłaniające się z lasu - dwa płynne cienie nadciągające z tej strony dżungli, gdzie przed chwilą nabierał wody. Rzucili Mouse’owi przelotne spojrzenie, a on czuł, jak ze strachu wnętrzności skręcają mu się w supeł, gdy szli przez obóz w kierunku porucznika Sayle’a. Byli wszędzie, zdał sobie sprawę Mouse. Czyli jednak od samego początku chcieli go sprawdzić. Wcale mu nie odbiło, naprawdę go obserwowali. - Tylko żeby było suche! - zawołał za nim Gutty. - Żadnego zielonego gówna, z którego będzie więcej dymu niż ognia! Podjęli marsz przez dżunglę. Trepy wygłupiały się i prowokowały nawzajem do kopania więźniów, gdy ci zbytnio się ociągali. Postawili Mouse’a na straży i kazali pilnować ludzi, którzy w przeszłości okazywali mu tyle dobroci. Czasem podchodził do niego jeden z żołnierzy i tłumaczył, że jakiś więzień był nieposłuszny. Mouse musiał kopać niezdyscyplinowanych wieśniaków po żebrach albo polewać im plecy kwasem, aż skóra zaczynała dymić. Wyzywał ich od ścierw, a czasem znacznie gorzej. Kopał ich, by wstali, kiedy leżeli na ziemi. Zmuszał do zanurzania twarzy w błocie, kiedy się prostowali. Z obawą wyczekiwał chwili, kiedy dostanie od jednego z trepów broń i rozkaz,

by zastrzelić któregoś z wieśniaków. Słyszał wiele opowieści o metodach werbowania. Wiedział, czego może się spodziewać, i wizje te absolutnie go przerażały. Kopał, maltretował i przypalał mieszkańców Banyan Town, myśląc o kolejnych okropieństwach, które go czekały, a oni w zamian spoglądali na niego ze wzgardą, zarezerwowaną wyłącznie dla żołnierzy. Trepy śmiały się i zagrzewały go okrzykami. Mouse chciał płakać. Chciał, żeby to wszystko wreszcie się skończyło, chciał zaprotestować, wystarczyło jednak, że się wzdrygnął, a oni zmuszali go do jeszcze gorszych rzeczy. Kazali mu bić mocniej. Zawahał się, gdy dali mu bambusową laskę i powiedzieli, że ma wychłostać ciotkę Selimę, więc pilnowali go, by robił to tak długo, aż całe jej plecy pokryły się krwawymi wstęgami. A na koniec kazali mu posypać rany solą. Prawie zwymiotował, ale wziął sobie tę lekcję do serca. Za którymś razem przeprosił pana Donato, że kopnął go w żebra, gdy zbyt wolno podnosił się z ziemi, choć nie był pewien, czy mężczyzna w ogóle go słyszy. - Przepraszam. Nie chciałem. Przepraszam. Był jednak zbyt wielkim tchórzem, by sprzeciwić się rozkazowi porucznika czy pozostałych żołnierzy. Nocą, w ciemnościach za ogniskiem w końcu pękł i zapytał, kiedy każą mu to zrobić. Kiedy każą mu zabić ludzi, którzy przyjęli go pod swoje dachy? Usiadł obok niego sierżant Ocho. - Jak się czujecie, żołnierzu? Mouse spojrzał na więźniów, ale nie odpowiedział. Nic nie mów. Znoś, co musisz znosić, i nie pozwól im poznać twoich myśli. Od razu przypomniała mu się Mahlia, która zawsze bardzo się starała, by nie zdradzić na twarzy swoich uczuć. Nikt nie miał wstępu do jej głowy, nigdy nie

okazywała słabości. Jedyna metoda przetrwania między tymi wilkojotami polegała na ukrywaniu strachu. Podstawowa zasada: nigdy niczego nie okazywać. Tylko że Ocho przejrzał go na wylot. Podążył za jego spojrzeniem w stronę więźniów. - Ciężko się przyzwyczaić, to fakt. Początki są najgorsze. Mouse trzymał gębę na kłódkę, nie mając odwagi się odezwać. Kolejny raz poddawali go próbie - jeśli powie im, co myśli, od razu wykombinują jakiś nowy sposób na skrzywdzenie zarówno jego, jak i wieśniaków. Jeśli pokaże, gdzie go boli, natychmiast wbiją w to miejsce nóż. Będą krę-cić i kręcić, a gdy łzy w końcu go pokonają i znów okaże słabość, po prostu odstrzelą mu łeb. - Jak już pozbędziemy się tego ścierwa, będzie lepiej - dodał Ocho, po czym zaśmiał się niemrawo. - Znaczy, będzie przynajmniej prościej. Jak człowiek strzela do Wolnomilicji albo Armii Boga, nie męczą go wyrzuty sumienia, bo wie, że oni zrobiliby dokładnie to samo. Mouse spojrzał na sierżanta. - Czemu jeszcze nie zmusiliście mnie, żebym zabił któregoś z nich? Zmuszacie mnie do różnych innych rzeczy... Ocho spojrzał na niego jak na wariata. - Nie jesteśmy zwierzętami! Nie takimi jak Armia Boga. Cholerni ministranci strzelają bez powodu. Strzelają, jeśli nie nosisz patriotycznej koszulki albo nie śpiewasz wystarczająco głośno dla ich generała, albo kiedy wydaje im się, że wierzysz nie w tego boga co trzeba. My tacy nie jesteśmy. Te ścierwa są teraz naszymi więźniami, a jeśli któryś spróbuje uciec albo skrzywdzić jednego z naszych, dostanie kulkę. Wzruszył ramionami. - Ale na pewno nie łazimy po wioskach, strzelając do ludzi dla zabawy. Kiwnął głową w stronę ciemnych garbów leżących na ziemi, które równie

dobrze mogłyby być truchłami, tak były nieruchome. Więźniowie zrozumieli, że ruch oznaczał kopniaki, więc nauczyli się zastygać jak posągi. - Martwe ścierwo jest nic nie warte - ciągnął Ocho. - Tamci może nie wyglądają, ale wszyscy są chodzącym zaopatrzeniem. Każdy jeden. Jak zaczniemy ich zabijać, sami też stracimy. Musimy utrzymać ich przy życiu, żeby na nas zarobili. Takie ścierwa pracują dla nas przy zbieraniu złomu. Sprzedajemy cały ten szmelc handlarzom krwi, a w zamian dostajemy amunicję, żeby prowadzić wojnę. Bez nich nie odbijemy Zatopionych Miast z rąk wszystkich zdrajców i kolaborantów, którzy doprowadzili kraj do ruiny. Odpłynął gdzieś myślami. - Nie rozumiesz tego, bo jeszcze nie jesteś z nami - stwierdził po chwili. Jeszcze nie myślisz jak żołnierz, nie czujesz, o co chodzi. Poklepał swój karabin, po czym skinął na towarzyszy. - Jak już poznasz tych chłopców, sam zobaczysz, że będą stać za tobą murem. Teraz pewnie zafundują ci piekło, ale gdy nad naszymi głowami zaczną latać kule, a ty oberwiesz w nogę, przyjdą po ciebie. Zaciągną cię do obozu i zacerują twój śmierdzący tyłek, nawet jeśli będą musieli to zrobić za pomocą kawałka starej sznurówki i zdezynfekować ranę tanią wódą. Dopóki się drzesz i wierzgasz, zaryzykują wszystko, żebyś nie dostał się pod nóż Armii Boga. Jesteśmy braćmi. Ty także nim jesteś. - Jakoś tego po nich nie widać. Ocho zarechotał. - Masz tylko pół belki, a chciałbyś, żeby traktowali cię jak żołnierza? - Pokręcił głową. - Nie. Na szacunek musisz sobie zapracować, ścierwo. Kiedy dotrzemy do Zatopionych Miast, zobaczysz prawdziwą wojnę - wtedy pokażesz tym chłopcom, czy warto nazywać cię bratem. Zrobisz to, a nigdy cię nie zawiodą. Pułkownik mówi, że nie ma znaczenia, skąd pochodzisz ani co robiłeś wcześniej. Teraz jesteś w ZFP, a my jesteśmy z tobą.

Klepnął Mouse’a w ramię. - Nie myśl, że źle ci idzie, półbelkowy. Jak tylko zamoczysz fujarę we krwi, będziesz taki równiacha. Pstryknął palcem w pulsujące bólem znamię na policzku Mouse’a. - Dołożymy ci do tych poziomych parę pionowych. Wypalimy jak trzeba, żebyś mógł chodzić z podniesionym czołem. Nie chcę tego, pomyślał Mouse. Nie chcę być równiachą z tymi trepami, nie chcę krwi na swojej fujarze. Nie chcę, żeby znowu mnie naznaczyli. Miał wrażenie, że głęboko w środku umiera jakaś jego część, ale ze wszystkich stron otaczali go żołnierze. Gdziekolwiek spojrzał, obserwowali go czujnie i dbali, by podążał wyznaczoną przez nich ścieżką. Miał dwa wyjścia: podążać albo zginąć. Doktor Mahfouz powtarzał, że każdy ma wybór, a kiedy on to mówił, człowiek zaczynał mu wierzyć. I może on miał. Mouse nie sądził, by doktor Mahfouz zgodził się na wychłostanie ciotki Selimy czy polewanie kwasem pana Salvatore. Wstawiłby się za nimi. A trepy odstrzeliłyby mu łeb i bez mrugnięcia okiem zaczęły dręczyć kogoś innego. Nie chcę być trepem. Nie było jednak odwrotu. Wszystkie inne ścieżki prowadziły do śmierci. Jestem tchórzem, pomyślał Mouse. Mógłbym wstać i walczyć, mógłbym uciec, zrobić cokolwiek. Wciąż się jednak bał, a żołnierze nie spuszczali go z oka. Trzy dni później dotarli do Zatopionych Miast. 27 Mahlia i Tool żyli w dżungli. W ciągu tygodnia, podczas którego żywili się mięsem zabitych wilkojotów, jej ramię powoli się goiło, a on odzyskiwał siły. Stopniowo poszerzali dietę. Łapali ryby i żaby. Mahlia jadła mrówcze jaja, pasikoniki i złapane w sidła raki, dzięki czemu z każdym dniem czuła się coraz

lepiej. Zrozumiała, że czas ruszać, gdy Tool wró-cił z dziką świnią przewieszoną przez ramię. Robił wielkie kroki - musiałaby biec, żeby za nim nadążyć. Byli gotowi. Tej nocy upiekli świnię nad ogniskiem ze starych kartonów i kawałków drewna, które wyszperała w ruinach. Choć zdawała sobie sprawę, że nie mogą zwlekać - Mouse gdzieś tam był, zaszczuty przez żołnierzy - pozwalała kolejnym dniom mijać, zupełnie jakby przyrosła do tego miejsca. W dżungli nic jej nie groziło. Dopóki przebywała z półczłowiekiem, czuła się tak bezpieczna, jak jeszcze nigdy, odkąd rozjemcy odpłynęli z Zatopionych Miast. Wiedziała, że straci to poczucie, gdy tylko ruszą w pościg za Mouse’em. Zalewały ją wspomnienia ucieczki z Zatopionych Miast - wspomnienia tłumów i żołnierzy, pochodni i ociekających krwią maczet; obrazy niszczenia wszystkiego, co stworzyli rozjemcy podczas tych lat, kiedy próbowali ucywilizować miasto i raz na zawsze zniechęcić watażków do nieustannej walki. Pamiętała, jak chowała się na dolnych piętrach zalanych wież i apartamentowców, gdy złapali jej matkę. W ciemności żyła i przemieszczała się z jednego budynku do drugiego, składając modły do bogów, by nikt jej nie zauważył; błagała, by nie trafiła na nikogo, gdy przebiegała, przepływała i przeczołgiwała się przez kolejne opuszczone pomieszczenia w drodze na peryferia Zatopionych Miast. Noc w noc leżała w mroku, obserwując, jak trepy organizują granice, i czekając, by prześliznąć się obok. Wtedy miała obie ręce. A teraz tam wracała. Dziesiątego dnia odpoczynku wspięła się na jeden z wielkich porośniętych pnączami wiaduktów i spojrzała w kierunku Zatopionych Miast. Z tej odległości, jeśli nie brać pod uwagę odgłosów wojny, sprawiały wrażenie opuszczonych. Wystarczyło jednak podejść nieco bliżej, by zacząć rozróżniać szczegóły: drzewa wyrastające z okien niczym włosy z uszu starca i pelerynę z

pnączy opadającą po zgarbionych ramionach ruin. Ptaki fruwały tam i z powrotem po wyższych piętrach. Mahlia próbowała sobie wyobrazić, jak Zatopione Miasta wyglądały bez tych wszystkich dodatków. Widziała stare zdjęcia sprzed wielu, wielu lat, gdy odwiedziła jedno z muzeów chronionych przez oddziały rozjemców. Zabrała ją tam matka. Chciała sprawdzić, jakie jeszcze przedmioty mogą mieć wartość kolekcjonerską dla gości z zagranicy. Sęk w tym, że wszystkie zdjęcia wydawały się Mahlii nieprawdziwe. Przejezdne drogi zapełnione autami, żadnych łodzi, rzeka, która przecinała miasto, zamiast je podtapiać... Zupełnie inne miejsce. Oglądała te fotografie i zastanawiała się, dokąd ci wszyscy ludzie odjechali. Chyba że znajdowali się teraz na dnie kanałów i spali? Całe muzeum przypominało jej trochę cmentarz - miejsce, gdzie przychodzi się popatrzeć na zmarłych. A te relikty, które stały w gablotach, nie były nawet w połowie tyle warte co antyki z magazynu jej rodziców. - Ludzie cenią historię - wyjaśniła jej kiedyś matka. - Spójrz. - Podniosła kawałek papieru i przyjrzała mu się nieufnie. - Widzisz te nazwiska? Ten dokument oznacza wojnę. Podpisując go, ci ludzie zmienili bieg historii. Odłożyła dokument z przesadną ostrożnością. - Niektórzy zapłaciliby fortunę, żeby dotknąć papieru, którego oni dotykali. - Uśmiechnęła się. - Nikt tu jednak nie zna opowieści kryjących się za tymi przedmiotami i właśnie dlatego miejscowi nie rozumieją ich wartości. Dla nich są to tylko śmieci - stwierdziła, po czym zatoczyła ręką okrąg, obejmując cały magazyn wypełniony po brzegi jej kolekcją - starymi flagami, obrazami i marmurowymi głowami zniszczonych posągów, które takim czy innym sposobem trafiły do jej sklepu u ujścia rzeki, gdzie zjawiali się kolekcjonerzy skupujący historię i złom. Matka Mahlii miała nieduży parterowy sklepik z witryną, przez którą mogła przyglądać się potencjalnym klientom, ale to magazyn robił wrażenie. Urządziła go w podbrzuszu wielkiego budynku w centrum miasta. Kupiła parę mieszkań i starannie je zamurowała, ukrywając ich wnętrze przed wzrokiem ciekawskich.

Tam zabierała tylko najlepszych klientów. Kiedy Mahlia była małą dziewczynką, czasami pozwalano jej patrzeć, jak mężczyźni i kobiety oglądają obrazy oparte o ściany, posągi prezydentów czy freski w całości odłupane ze ścian budynków rzą-dowych i przetransportowane do magazynu. Matka opowiadała Mahlii, że to właśnie tam poznała jej ojca. Pasjonował się historią, zupełnie jak ona. Kupował srebrne tabakierki z czasów rewolucji amerykańskiej, gęsie pióra, którymi podpisano kilka sławnych dokumentów, odręcznie pisane listy i całe mnóstwo innych drobiazgów. Zawsze wracał, aż w końcu mama zdała sobie sprawę, że pokochał w tym magazynie nie tylko antyki. Z tej miłości przyszła na świat Mahlia. - Więc myślisz, że znasz drogę? - zapytał Tool, wyrywając ją z zamyślenia. Mahlia podskoczyła. Jak na jego masę półczłowiek poruszał się wyjątkowo cicho. Potrafił ją nieźle nastraszyć, kiedy pojawiał się znienacka. - Tak - odparła. - Jest pewna droga. - Przejdziemy niezauważeni? - drążył. - Jeśli nawet nas zauważą, to nie będziemy długo cierpieć - parsknęła Mahlia. Tool uśmiechnął się z wyższością. - Ucieczka jest łatwiejsza od infiltracji, dziewczyno. To że udało ci się zbiec, nie musi oznaczać, że równie łatwo uda ci się wejść. Trasa przejścia to jedno. Gdzie będzie twoje leże, kiedy znajdziemy się na miejscu? Jak przetrwasz do chwili, gdy odnajdziesz swego brata? - Mouse nie jest moim bratem. - W takim razie zostaw go Lo-som - warknął Tool. Kusząca propozycja. Uciec. Udawać, że ten mendożerca, który sypał dowcipami jak z rękawa, wykręcał wszystkim numery, a raz dorwał gniazdo gołębich jaj, kiedy umierali z głodu, nigdy nie istniał. Że nie oszczędził jej bólu, który

zadaliby jej żołnierze Armii Boga. - Nie mogę. - Skrzywiła się. - Czemu mi pomagasz? Czemu sam nie odejdziesz? Nikt cię przecież nie zatrzymuje. - Mam swoje powody. - Chyba nie chodzi o to, że cię uratowałam? - zadrwiła. Obrócił w jej stronę zwierzęcy pysk, by dobrze się jej przyjrzeć. - Nie. Mahlia wystraszyła się tonu jego głosu, bo zdała sobie sprawę, że tak naprawdę nie ma pojęcia, co kieruje Toolem. Kiedy wspólnie przeczesywali dżunglę w poszukiwaniu jedzenia, zdarzało jej się zapominać, że był czymś innym niż zwykły człowiek - ale tylko do momentu, gdy dostrzegała tygrysie kły i wielkie żółte ślepie patrzące z pokrytej bliznami twarzy o niemal psim kształcie. Miała wówczas wrażenie, że przygląda się czemuś, co chwilami widziało w niej wyłącznie pożywienie. Zebrała się w sobie. - To dlaczego? - zapytała jeszcze raz. - Uznałem, że mam tam niedokończone sprawy - odparł Tool. - Od kiedy? Zmierzył ją niespiesznie wzrokiem, lecz Mahlia zmusiła się, by nie odwrócić głowy. - Pułkownik Stern wykorzystywał mnie w niewoli do walki - powiedział w końcu. - Walczyłem z panterami i z pojmanymi żołnierzami Armii Boga. Walczyłem także z jego własnymi żołnierzami, tymi, którzy uciekli z pola bitwy albo zawiedli go w inny sposób. Sternowi bardzo się to podobało. Zwykle siedział tuż obok klatki i patrzył, jak zabijam jego wrogów. Myślę, że chciałbym znów się z nim spotkać, tym razem jednak bez dzielącej nas klatki. - Niemożliwe. Tool uśmiechnął się, słysząc taką odpowiedź. - Nie to co uratowanie twojego przyjaciela?

Mahlia nie zdążyła zripostować, bo Tool odwrócił się i zwiesił z wiaduktu, po czym zeskoczył na drzewo w dole. Wygięło się i zahuśtało pod jego ciężarem, a liście zaszeleściły szaleńczo. Mahlia nasłuchiwała, czekając na głuche uderzenie masywnego ciała o ziemię, ale wszelkie dźwięki zamarły, jakby połknęła go dżungla. Rozpłynął się jak kamfora. - Tool? - Miną dwa dni, zanim dotrzemy do rzeki - odkrzyknął półczłowiek. - Jeśli nie chcesz stracić szansy na uratowanie swego przyjaciela, powinniśmy ruszać w drogę. 28 Kiedy Mouse był dzieckiem, jego rodzina często rozmawiała ściszonymi głosami o zepsuciu i bezprawiu Zatopionych Miast. Ojciec pływał tam czasem na skifie wyładowanym kurczakami w bambusowych klatkach, by sprzedawać je mieszkańcom miasta i żołnierzom. Zawsze dostawał tyle pieniędzy, ile potrzebował - a przy okazji nową motykę czy drut kolczasty, którym mogli wzmocnić zagrodę dla świń - ale jego twarz była ponura, gdy wypływał, odpychając się tyczką przez trzęsawiska, i taka sama, kiedy wracał. Brat Mouse’a uważał, że to przez żołnierzy, którzy wyłudzali pieniądze od ludzi przekraczających granice. Wystarczyło krzywo na nich spojrzeć, żeby nagle stać się zdrajcą, renegatem, szpiegiem albo chińskim kolaborantem i oberwać kulkę. Wyzywali człowieka od leworęcznych psów i strzelali mu w twarz, żeby pośmiać się z ciała pływającego w kanale. Mouse zawsze źle się czuł, gdy jego ojciec całował buty trepów, żeby dostać parę rzeczy, których nie mogli zrobić sami ani kupić podczas jego kursu, choć z drugiej strony cieszył się, że nie musi pływać sam. Mahlia też miała swoje opowieści o Zatopionych Miastach - z czasów, gdy tam dorastała. Tyle że jej historie nie mogłyby się bardziej różnić od tego, co

opowiadał mu ojciec. Mahlia mówiła o ogromnym prostokątnym basenie miejskim, który ciągnął się dobrą milę, i o górującym nad nim potężnym pałacu z marmuru, gdzie rozjemcy prowadzili swoją administrację. Mówiła o sprzedawcach shaobing oferujących rozjemcom słodkie, zapiekane bułeczki. O biurach firm i kliprach stojących w porcie, o tratwach na biopaliwo przemierzających kanały i przepychających się obok dryfują-cych targowisk, które wyrastały jak grzyby po deszczu, kiedy farmerzy tacy jak ojciec Mouse’a wypływali handlować do miasta. Mówiła o zielonej chińskiej kapuście, przepękli, czerwonych granatach i wiszących nad wodą świniakach, świeżych i oczyszczonych po uboju. To były jednak tereny rozjemców, a te części miasta, z których Chińczycy przepędzili watażków, rządziły się własnymi prawami. Dla Mouse’a życie Mahlii z tamtego okresu przypominało coś na kształt raju, przynajmniej dopóki chińscy rozjemcy nie znudzili się zaprowadzaniem porządku i nie odpłynęli do domów, pozwalając Zatopionym Miastom zająć się własnymi krwawymi porachunkami. W każdym razie wszystkie wyobrażenia Mouse’a na temat Zatopionych Miast pochodziły z drugiej ręki. Jego życie ograniczało się do zalanych pól i do niewielkiego domu, który wybudował ojciec; w jego życiu liczyły się tylko pory siewu, zaganianie muła na błotniste pole, gdy przestawało padać, i wiara, że jeśli zaoszczędzą wystarczająco dużo pieniędzy, kupią sobie wielkiego, starego bawołu, takiego jak mieli państwo Simsowie, dzięki czemu ich życie stanie się łatwe i dobre. Dziecko farmy, nazywała go Mahlia. Śmieszny mały mendożerca z farmy, który guzik wiedział o mieście. Mouse zastanawiał się nad tym, stojąc na szczycie zrujnowanego dziesięciopiętrowca z maczetą i kilkoma butelkami kwasu przywiązanymi do paska. Przeczesywał

wzrokiem okolicę w poszukiwaniu szpiegów Armii Boga. Teraz było w nim więcej z Zatopionych Miast niż w dziewczynie, która z nich pochodziła, choć musiał przyznać, że nie tak wyobrażał sobie to miejsce. Spodziewał się, że będzie bardziej... martwe. Tymczasem rozciągały się przed nim długie mile wiekowych budowli i zalanych ulic, które morze zamieniło w kanały; sieci szmaragdowych, zarośniętych algami dróg wodnych, tu i tam nakrapianych liliami i kielichami lotosu tygrysiego. Przecznica za przecznicą stały gmachy i apartamentowce podtopione do pierwszego piętra, a czasami jeszcze wyżej, jakby całe miasto postanowiło udać się w podróż i zanurzyć w oceanie. Pnącza i kudzu wiły się po fasadach wysokich wież, a drzewa z korzeniami uczepionymi kurczowo cegieł i betonu wyrastały znad parapetów i dziurawiły dachy niczym zielone parasole wychylone w stronę wody. Najniższe z budynków były w całości zatopione i tworzyły system groźnych przeszkód utrudniających żeglugę, ale wiele wystawało ponad poziom morza. Liściaste olbrzymy zanurzone do pasa w ciepłych wodach oceanu i słonowodnych trzęsawiskach, które podnosiły się i opadały wraz z przypływami i odpływami. Chłopcy z ZFP przecinali skifami kanały i biegali po bambusowych kładkach przewieszonych nad wodą. Wszędzie byli żołnierze - przemieszczali się od przecznicy do przecznicy po stałych mostach i podróżowali od orleanu do orleanu, czasem pieszo, a czasem wpław. Zdarzało się, że załapywali się na przejażdżkę motorowym pontonem, o ile zdołali podebrać go jednej z firm odzyskowych, które płaciły za dostęp do złomowisk na terytorium kontrolowanym przez ZFP. Najbardziej jednak uderzające było dla Mouse’a życie, którym tętniło miasto - i nie chodziło wyłącznie o strzały, żołnierzy oraz walki, choć oczywiście tego też nie brakowało: barw terytorialnych, trepów, ech karabinów i huku artylerii wzdłuż spornej granicy. Numery sektorów były wymalowane niedbale farbą na

budynkach wraz z nazwami kanałów: Stern’s River, Easy Canal, Gold Street, K Canal, Green Canal, Peacekeeper Alley... Tego się spodziewał - nie zaskoczyły go ani kule, ani gęsta zabudowa. Zaskoczyły go stada ptaków gnieżdżące się w powybijanych oknach i orły krążące nad jego głową, które raz po raz nurkowały za rybami w kanale. Zaskoczył go jeleń płyn-ący przez otwartą wodę i ujadanie wilkojotów w nocy, które nawoływały się z dachów ruin. W Zatopionych Miastach była wojna i były zgliszcza, upał, pot, komary i słona woda, ale było też dziwaczne życie dzikiej gęstwiny, która zagarniała z powrotem swoje terytorium, sięgając coraz dalej i dalej w głąb miejsca do niedawna należącego wyłącznie do ludzi. No i był także złom. Mouse zawsze wyobrażał sobie Zatopione Miasta jako ogromną strefę wojny, lecz w rzeczywistości miał do czynienia z kopalnią złomu. Już pierwszego dnia mógł zobaczyć, jak ludzie rozbierają całą przecznicę na czynniki pierwsze. W powietrze wzbijały się kłęby betonowego i kamiennego pyłu, gdy wynosili całe sterty stali, miedzi, żelaza, rur i przewodów posegregowanych zgodnie z wagą, rodzajem materiału i kolorem. Niektóre budynki były stare, zbudowane z różowego i białego marmuru. Skuwali go i ładowali na barki, a bezwartościowe kamienie i beton lądowały w kanale, podnosząc poziom wody ponad zasięg fali przypływu i tworząc nowe ulice. Mouse obserwował ludzi rojących się wśród zgliszczy. Dziesiątki, setki ludzi. Ustawiali się w długich kolejkach z taczkami wypełnionymi gruzem i tłoczyli w zwartych grupkach przy potężnych, żelaznych dwuteownikach, które podnosili za pomocą lin zrobionych z kudzu i przenosili na barki. Oddział Pies, do którego został przydzielony, prowadził jeńców z Banyan Town między robotników. - Idźcie tam i przydajcie się na coś! - wrzeszczał na nich Gutty.

Pozostali żołnierze popychali wieśniaków w stronę złomowiska, śmiejąc się i chłoszcząc ich rózgami. Mouse znał tych ludzi: Lilah, Tuę, Joe Sandsa i ciotkę Selimę, która okazała mu tyle dobroci. Pan Salvatore, który stracił zarówno córkę, jak i wnuka, spojrzał na niego jak na najgorszego łajdaka, kiedy przepędzano go tuż obok. Sierżant Ocho uderzył chłopaka w tył głowy. - Au! - syknął Mouse. - Lepiej się tak nie gap, półbelkowy, bo porucznik pomyśli, że nie pasuje ci życie żołnierza. Że wolałbyś dołączyć do reszty tego ścierwa. Ocho miał rację - porucznik Sayle znów patrzył w ich stronę, a jego zimne szare oczy zdawały się go oceniać. Mouse miał wrażenie, że ten człowiek pilnuje go dwadzieścia cztery godziny na dobę. Często czuł na sobie jego ciężki wzrok, nawet wtedy, gdy nie robił nic złego - kiedy na przykład nie snuł marzeń o ucieczce. Czyżby w jakiś sposób zdradził swoje zamiary? Może porucznik śledził go, kiedy maszerowali w stronę Zatopionych Miast. Może widział, jak Mouse siedzi przy ognisku i patrzy tęsknie na cienie zalegające w dżungli. Zawsze jednak gdzieś w pobliżu stał żołnierz z karabinem. - Odwróć się, Ghost - rozkazał mu Ocho. - Ci więźniowie nie są nawet ludźmi, teraz to tylko ścierwo. Nic ci do nich, rozumiesz? Trepy zaganiały jeńców do rozgrzebanych zgliszczy. Spowiły ich chmury betonowego pyłu, a zaraz potem wciągnął wir pracy. Gdy Mouse odważył się spojrzeć na nich po raz drugi, już ich nie zobaczył - byli tylko mrówkami zagubionymi w mrowisku, anonimowymi kropkami pośród wielu innych kropek. Ocho zauważył jednak, że chłopak odwraca głowę, i wbił mu kolbę karabinu pod żebra. - Ostatnie ostrzeżenie, Ghost. Długa droga przed tobą, zanim zdobędziesz pełną belkę. Lepiej nie dawaj swoim braciom do zrozumienia, że brakuje ci

żołnierskiego ducha. Mouse posłusznie odwrócił wzrok od robotników i więźniów, lecz poczucie wstydu i upokorzenia długo nie dawało mu spokoju. Nawet teraz czuł, jak gryzie go w środku. Stojąc na swym posterunku na dachu jednego z budynków, widział pył i słyszał rumor prac odzyskowych, które prowadzono w odległości około pół mili. Piekł go policzek, na którym wypalono mu znamię pułkownika Glenna Sterna, ale ból był coraz mniejszy. I choć trepy wciąż nazywały go półbelkowym i wyręczały się nim w swoich codziennych obowiązkach - czy chodziło o uzupełnienie zapasów wody, umycie garnków, czy oporządzenie upolowanego jelenia - uzbroiły go także w maczetę i kwas, a on pełnił razem z nimi służbę jako jeden z wartowników. Może i był psem do aportowania, ale i tak trafił mu się lepszy los niż ludziom, którzy harowali w ruinach. Nie czuł głodu, miał się czym bronić, a stanie na warcie było lekką pracą. Przerażające, że nachodziły go takie myśli - myśli o tym, że jeńcy z Banyan Town wpadli w sidła katorżniczej pracy, a on chodzi wolno, właściwie bez żadnego dobrego powodu. To nie miało sensu. Nie zrobił absolutnie nic, by znaleźć się w tym miejscu, nie zasłużył na to ani swoimi dokonaniami, ani przewinami. Fala wojny przetoczyła się przez Banyan Town i porwała go razem z resztą mieszkańców wioski. Wszyscy walczyli, żeby wydostać się na powierzchnię, ale z jakichś niejasnych powodów to właśnie on jako pierwszy wypłynął i zaczerpnął powietrza, podczas gdy inni zmierzali na dno. Jego rodzice byli chrześcijanami z Głębin i zawsze powtarzali, że choć czasem wydarzenia potrafią przybrać najbardziej nieprzewidywalny obrót, wszystko dzieje się w zgodzie z boskim planem. Wsłuchując się w łomot i stukot prac odzyskowych, prowadzonych przez hordy pokrytych kurzem niewolników, Mouse dochodził do wniosku, że jeśli naprawdę istnieje jakiś boski plan, to musi on być wyjątkowo podły i okrutny.

W oddali zaterkotały karabiny. Mouse nie wiedział, kto walczy o to terytorium. Zjednoczony Front Patriotów? A może Armia Boga? Kompania Tulane, Wilki Taylora, Wolnomilicja... W żaden sposób nie dało się tego stwierdzić. Strzały brzmiały jak strzały. Podszedł do niego Gutty i klepnął go w ramię. - Chodź, Ghost - powiedział. - Wyruszamy na patrol. Zgadnij, kto idzie na szpicy? - zaśmiał się, bo dla niego to było śmieszne. 29 Mahlia i Tool dotarli do Moss Landing po południu drugiego dnia podróży. Kilka razy zawracali, by ominąć patrole, które wyczuł Tool, przez co musieli nadłożyć drogi, ale w końcu ich oczom ukazała się szeroka, błotnista wstęga Potomacu. Mahlia dwukrotnie odwiedzała z doktorem Mahfouzem Moss Landing. Za każdym razem zostawała jednak na peryferiach, podczas gdy doktor szedł do serca miasta, by targować się o leki z żołnierzami, którzy przemycali nielegalne dobra z wybrzeża. Jeśli jest rzeka, jest także transport, powtarzał często doktor. Lekarstwa szmuglowano w górę nurtu z miejsc, gdzie wielkie firmy złomiarskie i ich skorumpowani pracownicy handlowali z żołnierzami. Zwykle w dół rzeki wracała broń, w magiczny sposób przedostając się przez linie frontu, mimo że ani armiom, ani uciekinierom ta sztuka na pewno by się nie udała. Jeszcze więcej broni i amunicji, by napędzać konflikt. - Dlaczego oni ciągle walczą? - zapytał kiedyś Mouse. - Nie byłoby łatwiej po prostu przestać? Wszyscy zarobiliby jeszcze więcej pieniędzy. Mahlia prawie się zaśmiała. Mouse niemal słowo w słowo powtórzył to, co jej ojciec mówił przez lata każdego wieczoru. - Są głupi i szurnięci - odparła, ale doktor Mahfouz pokręcił głową. - Z pewnością nie szurnięci - stwierdził. - Raczej... racjonalnie niepoczytalni.

Kiedy ludzie biją się o ideały, żadna cena nie jest zbyt wysoka, a żadna bitwa przegrana. Nie chodzi im o pieniądze, władzę czy kontrolę - jeśli już, to tylko pozornie. Walczą, by zniszczyć wrogów, i nawet jeśli oznacza to, że przy okazji muszą spustoszyć wszystko wokół siebie, to trudno - warto, bo wiedzą, że dzięki temu wytępią zdrajców. - Ale oni wszyscy nazywają siebie zdrajcami - zauważył Mouse. - Istotnie. W Zatopionych Miastach wzajemne oskarżenia mają długą tradycję. Jestem pewien, że ten, kto pierwszy zaczął kwestionować patriotyzm politycznych przeciwników, był przekonany, że postępuje wyjątkowo sprytnie. A teraz Mahlia i Tool klęczeli w dżungli na skraju miasta. Wyglądało mniej więcej tak, jak je pamiętała - trepy na przepustkach, kanciapówki, broń, alkohol, narkotyki, mnóstwo śmiechu i krzyków. Przypadkowe odgłosy wystrzałów, jakby odpalali fajerwerki na święto wiosny, tyle że te wystrzały nigdy nie milkły. Miejsce pełne ringów i czerwonych rozpruwaczy, białego pyłu i przekrwionych oczu błyszczą-cych w cieniu. Mahfouz nigdy nie chciał narażać na to Mahlii, a ona była mu wdzięczna. Dalej, na rzece, dostrzegła parę niewielkich żagli - prawdopodobnie skify należące do przemytników - ale żadnych wielkich czy bogatych łodzi. Gdy ostatnio tu była, słyszała też warkot motorowych pontonów prujących w górę rzeki na rozkaz pułkownika Sterna i ZFP. Przyglądała się kanciapówkom i trepom, aż raptem zaparło jej dech w piersi. Jednego z nich widziała wyraźniej - miał na piersi wytatuowany zielony krzyż. Wytężywszy wzrok, dostrzegła aluminiowy amulet połyskujący na szyi żołnierza, a zaraz potem zorientowała się, że wszyscy byli tacy sami, wszyscy mieli krzyże i amulety. - Armia Boga - wymamrotała i od-ruchowo zaczęła się cofać, już myśląc o ucieczce. - To jest Armia Boga. Tool złapał ją za ramię. - To znaczy że w przeszłości był tu ktoś inny?

- Zjednoczony Front Patriotów. - Wojna jest zmienna. - Tool rozejrzał się po mieście. - Na rzece są żołnierze i wyładowują skrzynie, a to oznacza, że towary z czarnego rynku nadal pływają w górę i w dół rzeki. Gracz się zmienił, ale przemytniczy interes wciąż kwitnie. - Dobra, tylko że jeśli będziemy chcieli przedrzeć się rzeką z powrotem na terytorium ZFP, jesteśmy martwi. - Spojrzała jeszcze raz na Moss Landing zbiorowisko prymitywnych budynków pokrywających niczym strupy beton i cegły starych ruin. Trepy śpiewały jakąś patriotyczną piosenkę o swoim generale, który nie odejdzie z tego świata, póki nie wytępi co do jednego wszystkich ziejących nienawiścią innowierców. - To nie z tego powodu chcesz stąd teraz uciec? - zauważył Tool. Serce waliło Mahlii jak młotem. Przełknęła ślinę. - To oni mnie złapali. Poprzednim razem. To oni zabrali mi rękę. Tool skinął powoli głową. - Mimo to musimy tam iść. Sprawdzić, czy trasa jest otwarta. - Nie ja. - Mahlia pokręciła gwałtownie głową, zagłuszając wspomnienia, które próbowały dojść do głosu. Widok trepów śmiejących się i kładących jej rękę na pniaku. - Oni nie mają w sobie za grosz miłości do wyrzutków. Ktoś krzyknął, a Mahlia zadrżała. Kilka trepów wytoczyło się na ulicę, wspierając się na jednej z kanciapówek. Wszyscy byli pijani albo naćpani. Banda narwanych pomyleńców - zawsze im odbijało, kiedy znajdowali się daleko od frontu. Żołnierze z ZFP byli dokładnie tacy sami, kiedy rządzili miastem. Moss Landing stanowiło azyl, miejsce zabawy i odpoczynku; bezpieczne ziemie położone w górę rzeki od Zatopionych Miast. Służyło się tu łatwo i przyjemnie. Mahlia zdała sobie sprawę, że odruchowo sięga po kamień i unosi go, by w razie potrzeby być gotową do obrony.

Spojrzała w dół i z trudem zdusiła spanikowany krzyk. Zaciskała palce na czaszce pokrytej częściowo ziemią. Na kościach twarzy wciąż trzymały się zasuszone strzępy mięsa. Już nie śmierdziały, ale mimo to Mahlia dostrzegła potrójne znamię pułkownika Glenna Sterna na policzku martwego trepa. Przeszły ją ciarki, gdy zrozumiała, że leżą z Toolem w zbiorowym grobie żołnierzy ZFP. - Na Losy... - wyszeptała. Na zwierzęcej twarzy Toola pojawił się wyraz rozbawienia. - Myślałem, że wiesz. Mahlia puściła czaszkę i wytarła dłoń o biodro. - Właśnie dlatego wybrałem ten punkt obserwacyjny - wyjaśnił Tool. - Tamci żołnierze unikają swoich miejsc kaźni. Wolą omijać historię, którą stworzyli w tym mieście. - Wyczułeś trupy? - Oczywiście. Brzmiało to dość sensownie, ale Mahlia dostawała mdłości za każdym razem, gdy przypominała sobie, że leży na stercie ciał. Skóra cierpła jej od zabobonnego przekonania, że nie powinno jej tu być, starała się jednak tłumić to uczucie. W swoim życiu widziała wielu zmarłych, a tu spoczywało ich po prostu odrobinę więcej. Przynajmniej przypominali jej, do czego była zdolna Armia Boga. Jakby kiedykolwiek mogła o tym zapomnieć. - Musimy znaleźć inną drogę - powiedziała w końcu. Tool spojrzał na nią. - Boisz się? - Jak cholera. To jest Armia Boga... - Pokręciła głową. - Nie dogadamy się z fanatykami. Załatwią nas na miejscu. - A czym oni się różnią od ZFP? - zapytał Tool. - Twój plan brzmiał tak

rozsądnie - dostać się nad rzekę, znaleźć przewodnika. Dopiero teraz Mahlia zaczynała sobie uświadamiać, jak zuchwały był jej pomysł. Nawet gdy rządził tu Zjednoczony Front Patriotów, to doktor Mahfouz chodził do Moss Landing i to on wracał w jednym kawałku, a nie ona. Obserwowała ludzi stłoczonych wokół ognisk. Dziewczyny wyglądały na wesołe, ale ona dobrze znała ten rodzaj śmiechu - człowiek od razu słyszał, że były przerażone, chociaż starały się rozbawić żołnierzy. Jakiś mężczyzna podszedł na skraj dżungli i ściągnął szorty. Zaczął sikać. Dorosły. Ilu dorosłych widziała, odkąd rozpoczęła się wojna? Jasne, mieszkało ich paru w Banyan Town, ale w Zatopionych Miastach? Tylko wielkie szychy, ludzie, którzy napędzali machinę wojny: porucznik Sayle i pułkownik Glenn Stern, głowa ZFP. A mimo to stał przed nią wyrośnięty, dorosły mężczyzna. Za nim czekały dwa trepy. Smarkate ścierwa wojny, miały jeszcze mleko pod nosem; wredni mendożercy uzbrojeni w karabiny, prawdopodobnie naćpani czerwonymi rozpruwaczami i prawdopodobnie szaleni. Jeden trzymał śrutówkę, drugi strzelbę myśliwską, coś więcej niż maczety i kwas. Czyli lubili rozlew krwi, szczególnie jeśli pełnili funkcję ochroniarzy dorosłego mężczyzny. Chłopcy z bronią przerażali Mahlię. Broń budziła w nich arogancję, a arogancja czyniła ich groźnymi. Gdzieś w mieście ktoś łkał z bólu i skomlał o litość. Chłopak, dziewczyna? Mahlia nie umiała rozpoznać. Właściwie ten głos nie przypominał zbytnio ludzkiego. Zdała sobie sprawę, że drży na całym ciele. Znała ten dźwięk. Wydawała dokładnie taki sam, kiedy odcięli jej rękę. - Ja tam nie idę. Musimy znaleźć inną drogę. Tool obrócił w jej stronę potężny łeb. - Nie ma innej drogi, i to ty musisz tam iść. - Skinął w stronę miasta. -

Ulepszeni, tacy jak ja, są śmiertelnymi wrogami żołnierzy takich jak oni. Zastrzelą mnie bez wahania. Jestem ich najgorszym koszmarem. Walczą z moimi braćmi na północy, tam gdzie granice frontów zatrzymały ich postępy. Jeśli mnie zobaczą, dojdą do wniosku, że jestem zwiadowcą lub napastnikiem, i natychmiast otworzą ogień. - A jeśli powiesz im, że po prostu tędy przechodzisz? - Półludzie nigdy nie „przechodzą” tak po prostu. Doświadczyłem tego na własnej skórze, kiedy próbowałem tej sztuczki poprzednim razem - odparł Tool. - Ci żołnierze wierzą, że zawsze mamy swoich panów i że zawsze kierują nami ich zamysły. Poza wojną mój rodzaj nie ma tu czego szukać. Wskazał na przeciwległą część miasta. - To ty musisz się dostać na nabrzeże i znaleźć przemytnika. - A jeśli ktoś mnie złapie? - Potrzebujemy skifu i człowieka, który wie, jak się dostać do Zatopionych Miast. Bez sprzymierzeńców zostaniemy z niczym. - A czym im zapłacimy? - Przyprowadź ich do mnie. - Tool wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Już ja uzgodnię z nimi warunki współpracy. Mahlia pokręciła głową. - Jakoś mi się to nie widzi. - Bądź silna, córko wojny. Później będzie tylko gorzej. Spojrzała na miasto, z niechęcią myśląc o tym, co musi zrobić. - Rano - postanowiła w końcu. - Pójdę tam, kiedy wszyscy będą skacowani, zaspani i głupi. Nie teraz, kiedy są naćpani, nieobliczalni i zaczepni. Tool uśmiechnął się. - Decyzja godna samego Sun Tzu. 30

Nic nie zapowiadało problemów. Oddział Mouse’a stacjonował głęboko na terytorium ZFP, więc teoretycznie byli bezpieczni - musieli tylko pilnować farmer-ów i jeńców. Mouse stał w grupie żołnierzy i żartował razem z nimi, obserwując, jak potężne stare barki manewrują przez K Canal. Nikt nawet nie podejrzewał, co ich niebawem czeka. Barki przypominały pancerne, zardzewiałe monstra. Cały ich szereg blokował kanał. Splątana sieć lin ciągnęła się od ich kadłubów w stronę kładek, po których szły długie rzędy ludzi z założonymi uprzężami. Ciągnęli, pochyleni nisko. Niektórzy mieli do pomocy muły, w większości byli to jednak żylaści więźniowie o brudnych, zmierzwionych włosach i podrapanej skórze, biali, brązowi i czarni, a wszyscy posiniaczeni i obolali od ciężkiej pracy. Porykiwania i skargi mułów zlewały się z jękami więźniów, tworząc echo, które wypełniało ciasne kanały, a odór zwierząt był niemal przytłaczający. Mouse cofnął się, patrząc, jak grupa katorżników walczy obok niego z ciężarem załadowanej barki. Na kadłubie pierwszej z nich widniało jedynie kilka zielonych logo i napis „Lawson & Carlson”, ale za to druga... - Tamta barka jest chińska? - zapytał Mouse. Na jej burcie był wymalowany wielki stary emblemat z jakimiś napisami podobnymi do tych, które Mouse widział na opakowaniach lekarstw doktora Mahfouza. Gutty spojrzał we wskazanym kierunku. - Jasne - powiedział, bawiąc się butelką z kwasem. Wstrząsnął nią i ulał odrobinę - kwas zasyczał i puścił dym w zetknięciu z kładką. - Stamtąd

pochodzi kilku handlarzy krwią. Mamy ich wszystkich w kieszeni. Wskazywał po kolei barki i ich oznaczenia: - Lawson & Carlson, oni są ze Seascape. GE... sam nie wiem. StoneAilixin, chyba z Europy. Dalej Patel Global, też ze Seascape Boston. - Myślałem, że wodzowie... - Mouse urwał, szukając właściwych słów. Wydawało mi się, że wykopaliśmy Chińczyków z Zatopionych Miast. - Ale tylko rozjemców. Jeśli kupcy mają pieniądze potrzebne nam na amunicję, oddajemy im złom, tak jak wszystkim innym. Ważne, że nie próbują nas najeżdżać ani pouczać, jak powinny wyglądać demokratyczne rządy czy co tam jeszcze. Niech sobie biorą tyle marmuru, stali i miedzi, ile dusza zapragnie. Mouse zmarszczył w zamyśleniu brwi. Choć Mahlia była przez wszystkich traktowana jak wyrzutek, mieszkańcy Zatopionych Miast z radością skupowali amunicję od tych samych ludzi, którzy ją tu zostawili. Ile znaczyła ta ich patriotyczna gadka o wykopaniu Chińczyków z kraju i odzyskaniu ziemi, skoro wcale im nie przeszkadzało, że robią interesy z chińskimi firmami? Byli gotowi zabijać porzucone dzieci rozjemców, ale chętnie korzystali w tym celu z wyprodukowanych przez nich kul... W powietrzu coś zaświszczało. Mouse rozejrzał się, próbując określić, skąd pochodził przenikliwy dźwięk. W kanale eksplodowała barka. Stal zawyła obok jego uszu. Fala uderzeniowa cisnęła nim o ścianę. Spory kawał granitu oderwał się od budynku i roztrzaskał na złomie z barki, a Mouse’a zasypał deszcz drobnych kamyków, tnąc ciało. Tuż obok niego spadła granitowa płyta. Przebiła drewnianą kładkę i zostawiła w niej ziejącą dziurę, przez którą widać było wody kanału. Mouse wpatrywał się w nią tępo. Gdzie się podział Gutty? Kolejny świst i eksplozja na barce. Stalowe monstrum wywracało się, wciągając

zwierzęta i robotników do wody. Rozległy się krzyki, gdy tonąca maszyna zabierała nieszczęśników na dno. Wybuchł chaos. Ludzie biegali we wszystkie strony, skakali do kanału albo próbowali się z niego wydostać. Wszyscy chcieli uciec ze strefy śmierci. W wodzie miotali się robotnicy skrępowani przez swoje uprzęże. Mouse’owi dzwoniło w uszach od huku eksplozji, krzyki ludzi wydawały się dziwnie odległe. Zdał sobie sprawę, że traci słuch. Kolejny wybuch wzbił w powietrze fontannę wody. , zrozumiał nagle. To musiało być. Armia Boga miała wielką armatę i zrzucała im na głowę pociski artyleryjskie. Rozglądał się, sparaliżowany; patrzył, jak ludzie wymachują w wodzie rękoma, jak toczą pianę z ust, jak znikają pod powierzchnią. Kilku żołnierzy z jego oddziału machało do niego z wnęki okiennej. Kryjówka. Rzucił się do nich w chwili, gdy eksplodował następny pocisk. Gdzieś za jego plecami ktoś otworzył ogień z karabinu. Plamy jasnoczerwonej krwi upstrzyły kładkę. Zaczął panikować, sprawdzał swoje ciało, ale obie ręce i nogi miał na miejscu. Więc skąd ta krew? Kolejny pocisk artyleryjski przeciął ze świstem powietrze. Ludzie skulili się, gdy uderzył w tonącą barkę. Jakby z nieba lunął ognisty deszcz, żadnej możliwości obrony. Mouse zaczynał wpadać w histerię, ale wtedy złapał go Van. - Gdzie lecisz, Ghost?! Trzymaj się oddziału! Kiwnął bezmyślnie głową. W tej samej chwili wybuchła ściana pobliskiego budynku i zasypał ich grad odłamków. Ocho rozglądał się po przecznicy. - Cholera, jak nas namierzyli?! Porucznik przykucnął za kawałkiem odłupanego granitu. W powietrzu niósł się

skowyt więźniów i zwierząt, a Mouse’owi wciąż dzwoniło w uszach. Kule szatkowały kanał i odbijały się od ścian, jakby Armia Boga miała wystarczające zapasy amunicji, by ostrzeliwać ich przez całą wieczność. Mouse miał przy sobie maczetę i butelki z kwasem. Skulił się, gdy w kanale zagrzmiało, a na ich pozycje spadły szrapnele. Coś rozcięło mu skórę przy uchu. Po twarzy spłynęła krew. Ale to on był szczęściarzem. Gutty zginął; w jednej chwili stał obok, a w następnej już go nie było. Spadła na niego masywna granitowa płyta i zabrała go pod wodę. Zmiażdżyła go i utopiła, zgadywał Mouse. Koniec, trup, dętka. Znów zagrzmiało. Skuliłby się jeszcze mocniej, gdyby tylko umiał. Nie mogli pobiec ani popłynąć w stronę, z której tu przybyli, bo ministranci napierali także od tyłu. Byli jak kaczki na strzelnicy, unieruchomieni między wieżami, i zastanawiali się tylko, kiedy runie im na głowy cały budynek. Ocho wstał i posłał serię w głąb kanału. Najwyraźniej czuwało nad nim Oko Losów, bo sam nie oberwał. Już po chwili siedział obok Mouse’a, przyciskając plecy do granitu. - Mają gdzieś wypatry-wacza - wysapał. - Musimy go znaleźć i załatwić, to będziemy mogli złapać oddech. - Skinął na budynek po drugiej stronie kanału. Tam nie naparzają. Oczy Pooka powędrowały za jego wzrokiem. - Myślisz, że zadekowali się w środku? - To jedyny budynek w okolicy, którego nie próbują podziurawić. wypaliło po raz kolejny. Padli na ziemię, ale pocisk uderzył gdzie indziej i nawet nie eksplodował. Za to oni wybuchnęli śmiechem. Niewypał. - No jak tam, trzymacie się jeszcze, trepy?! - Ocho klepnął Mouse’a w kolano. - Gotowi upuścić ścierwom krwi? Mouse nie umiał wydobyć z siebie słów.

Cały się trząsł, a twarz krwawiła mu zraniona kawałkiem szrapnela, który nadleciał nie wiadomo skąd. Zorientował się, że Ocho na niego patrzy. Chciał coś powiedzieć, ale słowa nie przechodziły mu przez ściśnięte gardło. Z zaskoczeniem stwierdził jednak, że sierżant ma na twarzy szeroki uśmiech. Ocho pochylił się do niego. - Mam dla ciebie wiadomość, pół-belkowy. Żaden z nas nie wydostanie się stąd żywy, kumasz? Jesteśmy chodzącymi trupami, więc przestań się tak martwić. Klepnął go w nogę, szczerząc się od ucha do ucha. - Nie traktuj tego tak poważnie. Wyobraź sobie, że jesteś tylko ścierwem w cholernej maszynce do mięsa. Mouse zamknął oczy. Chciało mu się płakać, ale Pook złapał go i podniósł. - Chodź, półbelkowy. Najwyższy czas, żebyś zasłużył na swoje pionowe. Ocho jeszcze raz wskazał budynek za kanałem. - Zabierajcie tam swoje tyłki i znajdźcie mi wypatrywacza. Jak ściągniecie z nas ogień, może jednak uda nam się wyjść z tej kabały w jednym kawałku. Żeby jutro znowu móc walczyć, jasne?! Ale żeby wygrzebać się z tego gówna, musimy najpierw unieszkodliwić. Bo inaczej będziemy tylko pożywką dla robaków. Trzepnął Mouse’a otwartą dłonią w plecy. - Do dzieła, półbelkowy! Zabij! Wepchnął chłopaka prosto do kanału, w sam środek gradu pocisków. Mouse w pierwszej chwili poszedł na dno. Wypłynął, plując wodą. Zastanawiał się, co teraz. Przez głowę przemknęła mu myśl, żeby uciec, ale obok niego do wody wskoczył Pook. - Idziemy, półbelkowy. Zabarwimy twojego fiutka na czerwono. Już po chwili obaj płynęli na drugą stronę kanału. Wszystkie zmysły Mouse’a były wytężone. Miał wrażenie, jakby patrzył w dwudziestu kierunkach jednocześnie.

Trepy z Armii Boga prujące do nich z głębi kanału; deszcz gruzu spadający na głowy; muły wierzgające w wodzie, ryczące, wspinające się po grzbietach innych zwierząt, które plątały się we własnych uprzężach i szły na dno. Nie spodziewali się tego, nikt się nie spodziewał. Wyszli na spokojny patrol, żeby rozprostować nogi, podczas gdy siła robocza ciągnęła barki przez kanał. Mieli się tylko upewnić, że cały złom w postaci drutów, rur i marmuru opuści miasto i da im w zamian jak najwięcej amunicji, a tymczasem już po chwili znaleźli się w samym środku strzelaniny, walcząc o życie. Mouse dotarł na drugą stronę kanału. Pooka spowalniał AK, który chłopak musiał trzymać nad głową, ale w końcu dołączył do Mouse’a. Przez wybite okno dostali się do budynku. Badali zalane piętro w poszukiwaniu schodów, które pozwoliłyby im wyjść z wody. Dokuczał im upał i szlam, a sufit wisiał zaledwie kilka stóp nad ich głowami, ale więcej przestrzeni nie potrzebowali. - Tam - szepnął Pook. Szli po schodach, ociekając wodą. Omijali na palcach sterty śmieci i martwe zwierzęta, żeby nikt ich nie usłyszał. Bóg raczy wiedzieć jak długo tam gniły. Spod nóg uciekły im szopy pracze i pognały schodami na górę. Pook przyciągnął Mouse’a do siebie, kiedy dotarli na pierwsze suche piętro. - Musieli się schować przy południowej ścianie - wymamrotał. - Patrzą na nas z góry. Wydawało mi się, że zobaczyłem błysk pięć pięter wyżej. Tylko ani mrumru, jasne? Mouse kiwnął głową, w lewej ręce ściskając butelkę z kwasem, a w prawej maczetę. Skradali się po schodach, kiedy z zewnątrz doleciał świst kolejnego pocisku artyleryjskiego. Przez chwilę Mouse był wdzięczny, że znajduje się w budynku, a nie na zewnątrz, ale wtedy dotarli na właściwe piętro i rozpętało się piekło. Całkowicie zaskoczyliby ministrantów, gdyby nie fakt, że Pook wystraszył stadko szopów. Spłoszone zwierzęta wybiegły z klatki schodowej i rozpierzchły

się jak karaluchy, a tam już czekali chłopcy z Armii Boga - trzy ścierwa wychylające się z okien i namierzające cele dla artylerii. Kolejny pocisk eksplodował gdzieś w okolicy. Trepy wiwatowały z radości, ale wtedy w pomieszczeniu zaroiło się od szopów. Wszyscy trzej odwrócili się i złapali za karabiny. Pook rzucił się z krzykiem naprzód, strzelając. Trafił jednego z ministrantów. Mouse zdążył zobaczyć ogromne brązowe oczy, w których błysnęło zdumienie, i rozwiany pióropusz długich włosów, kiedy głowa chłopaka odskoczyła, a on sam wypadł z okna. Drugi z trepów dostał w nogę, ale wciąż wymachiwał karabinem. Mouse doskoczył do niego z butelką kwasu i spryskał go tak, jak go uczono - prosto w twarz, solidnym strumieniem, w górę, w dół i na boki. Zasyczało, zawrzało i strzeliła para, gdy kwas wżarł się w skórę chłopaka, ale on zacisnął odruchowo palec na spuście. Mouse padł na podłogę, by uniknąć kul latających we wszystkie strony. Pook runął ciężko obok niego, zakrwawiony, z roztrzaskaną twarzą i z zaskoczeniem w oczach. Mouse próbował zorientować się w sytuacji. Ministrant oblany kwasem wydzierał się i wierzgał na podłodze, jego kolega był martwy i wypadł z okna, jakby nagle nauczył się latać, a obok leżał Pook z odstrzeloną żuchwą. Czyli został jeszcze trzeci, ten od radia. Stał osłupiały i gapił się na Mouse’a. Zmierzyli się wzrokiem i dopiero wtedy ministrant rzucił się po swoją broń, a Mouse po karabin Pooka. Nie potrafił jednak ściągnąć go z ramienia martwego trepa. Ministrant otworzył ogień: kule zasypały beton, a odpryski strzeliły w powietrze. Mouse zdołał jednak unieść AK Pooka i wycelował w kierunku plującej ogniem lufy. Pociągnął za spust. Na piersi chłopaka wykwitła czerwona plama, a krew obryzgała ścianę za jego plecami. Zdziwiony dzieciak usiadł, jakby nie wiedział, co się dzieje, i nagle

zapadła cisza, w której grzmiało radio domagające się nowych współrzędnych. Mouse dłuższą chwilę przyglądał się chłopakowi, do którego strzelił. Po piersi ściekała mu krew. Patrzył na niego, ale Mouse nie potrafił stwierdzić, czy jeszcze żył, czy już umarł. Chyba oddycha, pomyślał, nie wiedział jednak, co powinien zrobić. Wydawało mu się, że nie da rady strzelić do niego po raz drugi. Nagle chwycił go dreszcz. Żył, mimo że Pook zginął; Pook i trójka ministrantów udali się na drugą stronę, a on wciąż żył. Na Losy, stał i trząsł się od nadmiaru adrenaliny. W zdumieniu przeciągnął dłońmi po ciele, szukając ran po kulach, ale żadnej nie znalazł. Było tak, jak mówili chłopcy z Armii Boga. Że niby pociski nie robią im krzywdy, że się od nich odbijają, bo zostali pobłogosławieni przez swojego generała. Nosili amulety, które miały zapewnić im bezpieczeństwo. Mouse widział je na szyjach martwych trepów - drobne aluminiowe dyski poświęcone przez ich kapłanów, by chroniły ich przed pociskami. Ale oni nie żyli, a Mouse wciąż oddychał. Podszedł do okna. Żołnierze walczący na dole wyglądali jak mrówki biegające tam i z powrotem bez żadnego powodu. - To gdzie chcecie następny? - zaskrzeczało radio. Spojrzał na walki toczące się w kanałach. Powinien uciec, wreszcie miał swoją szansę. Sęk w tym, że znajdował się w sercu Zatopionych Miast. W każdą stronę ciągnęły się fronty poprzecinane innymi granicami, a on nosił znamię ZFP. Gdyby spróbował uciec, z pewnością by go wytropili, a gdyby poszedł dalej, na tereny Armii Boga lub Wolnomilicji, odstrzeliliby go, nie zadając pytań. Już nie był anonimowym ścierwem wojny. Teraz był trepem - naznaczonym, odrodzonym i nazwanym. - Gdzie następny? - zapytało ponownie radio. Wyjrzał z okna. Na dole walczył Ocho.

Chcesz poznać pewien sekret? Już jesteś martwy, więc przestań się tak martwić. Podniósł radio i wcisnął guzik nadawania. - Cofnijcie o jakieś sto jardów. - Co?! - Cofnijcie o sto jardów, grzejecie daleko od celu. W powietrzu zagrzmiało. Żołnierze Armii Boga rozproszyli się jak mrówki, gdy pocisk artyleryjski eksplodował tuż za ich liniami. Ghost patrzył, jak rozbiegli się w popłochu. Poczuł przypływ podekscytowania, kiedy przesunął cel w głąb ulicy, goniąc uciekinierów. Nie trwało to zbyt długo, ale wystarczyło. Wkrótce zobaczył, jak ministranci wracają na pozycje i zrozumiał, że czas się wycofać. Zupełnie jakby znów podpuszczał swojego brata. Przez chwilę mógł się z nim droczyć, kiedy jednak braciszek wybuchał gniewem, lepiej było zejść mu z drogi. Dostrzegłszy oddziały Armii Boga płynące przez kanał, Ghost zorientował się, że właśnie nadszedł ten moment. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Wyglądało na to, że ministranci zasadzili się tu dość dawno temu - musieli planować tę zasadzkę od wielu dni. Podniósł broń martwego przeciwnika. Amunicja... Nie mógł wziąć wszystkiego. Przerzucał opakowania z nabojami, próbując dopasować je do odpowiednich rodzajów broni. Jeden wielki burdel... Ściągnął z martwego trepa pas z nabojami, wyrwał kilka magazynków drugiemu, po czym załadował to wszystko w poły swojej koszuli. Czas ruszać. Kusiło go, żeby zostać i chwilę odpocząć. W nagłym przypływie pomysłowości zebrał resztę karabinów, amunicję, której nie miał do czego zapakować, a nawet radio i wyrzucił to wszystko przez okno, prosto do kanału na dole. Dopiero wtedy rzucił się do ucieczki. Gnał schodami na dół. Tym razem rodzina

szopów uratowała mu życie, czmychając przed pędzącymi trepami - dzięki temu ostrzeżeniu miał dość czasu, by ukryć się przed ich wzrokiem. Prześlizgiwał się przez korytarze pełne śmieci, myszy, szczurów i szopów, odtwarzając w głowie mapę budynku. Dotarł do kolejnych schodów, zeskoczył na dół i pędził, póki nie znalazł się w wodzie i nie popłynął w stronę oddziału. Chłopak o imieniu Mouse, którym kiedyś był, po prostu wypłynąłby z ruin; Ghost zatrzymał się i wyjrzał na zewnątrz - na wodę, kanał i potrzaskane kładki. Wszędzie były smarkate trepy z karabinami, ale on też miał karabin. Nagle polowanie nabrało dla niego zupełnie nowego znaczenia. W przeszłości polował na żaby, węże i raki, a jeśli ci ministranci nie byli wężami, to czym? Rozejrzał się po kanale i budynkach w górze, szukając błysku czy ruchu, który zdradziłby snajpera, i wtedy dostrzegł trepy z oddziału Psa - pędziły na złamanie karku i przeskakiwały jeden nad drugim, by wydostać się ze strefy walk. W końcu zauważył go Van i Ghost popłynął przez kanał, wiedząc, że chłopcy go kryją i osłaniają jego tyłek ogniem zaporowym. Wygramolił się z wody, przemoczony do suchej nitki. Trzymał zdobyczny karabin nad głową, a w kieszeniach ciążyły mu naboje. Co za pieprzona różnica, czy w ogóle wystrzelą? Ważne, że nie miała ich Armia Boga. znów wypaliło, ale oddział Psa znajdował się w bezpiecznej odległości od strefy bombardowania. Ocho spojrzał na Ghosta. - Gdzie jest Pook? Ghost wskazał na górne piętra budynku, z którego się wydostał. - Nie żyje? - Nie żyje. Oberwał w twarz. - W takim razie od teraz jesteś z TamTamem i Storkiem. - Ocho machnął na jednego z trepów. - Hej, Stork! Rozwalili Pooka. Dostajesz Ghosta! Dwaj żołnierze, z którymi jeszcze nie współpracował: TamTam - mały mendożerca z oczami wyrzutka i połamanym nosem, oraz Stork - starszy,

czarnoskóry, wysoki i niezgrabny. Ghostowi podobał się ten przydział. Jeśli Stork zdołał przeżyć tyle lat, to może nie był głupi? Może nie pozabija ich wszystkich durnymi decyzjami. Stork spojrzał na Ghosta. - Dobra robota z tym. - Urwał, przyglądając się z drapieżnym zainteresowaniem karabinowi, który chłopak wyniósł z budynku. - Niezły gnat. Ghost przycisnął go przezornie do piersi, domyślając się, o co chodzi. - TamTam jeszcze nie ma swojego gnata - ciągnął Stork. - No i co z tego? - Jest od ciebie wyższy rangą. Ghost zmierzył go ostrym wzrokiem. Nawet nie zadrżała mu powieka, kiedy spojrzał starszemu żołnierzowi w twarz i wycedził: - Jak chce mieć swojego gnata, to lepiej niech go sobie znajdzie. Na twarzy Storka pojawił się grymas irytacji. Ghost myślał, że mężczyzna wpadnie w szał, ale on tylko się uśmiechnął i pokiwał głową. - No. Lepiej niech sobie znajdzie. 31 Świt powitał Moss Landing bezruchem, gorącem i wilgocią. Lunął deszcz, który szybko przemoczył całe miasto i zamienił kurz ulic w błoto. Moss Landing o poranku wyglądało niewiele lepiej od Banyan Town po tym, jak żołnierze ZFP puścili wioskę z dymem. Gdyby trepy leżące twarzami w ziemi nie zwracały właśnie wczorajszej kolacji, można by ich wziąć za umarlaków. Niektórych nocna rozpusta wykończyła do tego stopnia, że jeszcze nie odzyskali przytomności. Mahlia przestępowała nad ciałami. W szarym świetle deszczowego poranka otoczenie wydawało się mniej złowrogie. Nikt nie miał ochoty wszczynać awantur, nikt nie chciał się budzić ani wychodzić na zewnątrz. Słyszała co prawda krzyki, ale dolatywały z daleka.

Ktoś śpiewał starą rymowankę mendożerców o żołnierzyku, który dostał kulkę. W przystani panowała cisza. Krople deszczu bębniły o Potomac, tworząc pierś-cienie na powierzchni rzeki. Strugi błotnistej wody ściekały po kilku zaniedbanych pomostach wcinających się w brązowy nurt. Tak blisko wybrzeża fala słonej wody napierała wraz z przypływem w górę ujścia rzeki, po czym wracała do morza. Doktor Mahfouz powiedział kiedyś Mahlii - miała wrażenie, jakby to było lata temu - że nigdzie indziej nie znajdzie równie charakterystycznego środowiska. W każdym innym miejscu, mniej zatrutym przez wojnę i rozkładające się miasto, rzeki tętniły życiem, pełne ryb i żółwi. W Potomacu z pewnością żyły jakieś zwierzęta, chociaż Mahlia słyszała, że na haczyk najczęściej łapały się trupy. Ciała spływały z głębi pogrążonego w wojnie kraju i zmierzały w stronę oceanu. Niektóre szły na dno, a inne unosiły się na niewielkich tratwach. Ludzie zawsze próbowali wyławiać te drugie. Mahlia szła niepewnie w kierunku przystani. W wodzie stało kilka osób, a wśród nich kobieta, która spojrzała na przybyszkę spod ronda ociekającego kapelusza. Mahlia już miała skręcić w jej stronę, lecz zawahała się. Kobiety nie były wcale mniej niebezpieczne od mężczyzn, a ta wyglądała podejrzanie. Miała dwa pistolety przypięte do ud, rozpłatane usta, które zszyto niedbale, i tak zimne oczy, że Mahlia cofnęła się odruchowo. Ta kobieta mogłaby być wilkojotem. Ruszyła w przeciwną stronę i w tej samej chwili zobaczyła mężczyznę, którego wzięła za oficera, gdy poprzedniego dnia szedł się wysikać na skraju lasu. Wraz z dwójką swoich ochroniarzy przywiązywał wyposażenie do skifu i zakrywał je porwaną plandeką z nadrukami starej chińskiej firmy. Mahlii udało się rozpoznać transparent z czasów, gdy była małą dziewczynką. „Zamień broń na bronę”, głosiły angielskie słowa.

Pamiętała tę kampanię - rozjemcy przekonywali żołnierzy, by osiedlali się na farmach w zamian za nasiona, ziemię i umiejętności niezbędne do jej uprawiania. Jedyne, co trzeba było zrobić, to oddać im swoją broń. Jeden z ochroniarzy stał na fragmencie transparentu, a przy jego boku wisiała śrutówka. Przez chwilę Mahlia myślała, że chłopak ją zastrzeli, ale on ominął ją wzrokiem. Za to kobieta wciąż na nią patrzyła. Zeszła ze skifu i ruszyła przez wodę. - Halo! - zawołała. - Chodź tu, dziewczyno. Niech no ci się przyjrzę. Mahlia cofnęła się i zerwała do ucieczki. Usłyszała za plecami szmer. Chwyciła maczetę, by się bronić, ale dwaj chłopcy przeszli dalej, jakby jej tam nie było. Choć po twarzach ściekał im deszcz, nawet nie mrugnęli, gdy unosili broń. - Odwal się, paniusiu! - warknął jeden z nich. Głowę miał w kształcie naboju, a skórę niemal czarną. Ściskał w patykowatych rękach karabin myśliwski. Drugi chłopak przesuwał się bokiem, robiąc sobie miejsce. Mógł być Chińczykiem, lecz nie takim jak Mahlia. Nie wyrzutkiem i nie mieszańcem, raczej pełnokrwistym patriotą urodzonym i wychowanym w Zatopionych Miastach. Był uzbrojony w śrutówkę. - Zostaw dziewczynę w spokoju. Ręka kobiety drgnęła, sięgając po pistolet, ale mężczyzna za nią zawołał: - To zawodowi strzelcy, Clarissa. Odpuść. Spojrzała na nich, po czym jakby nigdy nic odwróciła się i ruszyła z powrotem na skif, do niepowiązanych lin. Już po chwili brodziła po wodzie, spoglądając za siebie, a zaraz potem znikła w szarudze, deszczu i mgle. Mahlia odwróciła się, zaskoczona, do dwóch wybawców. - Dzięki.

Jeden z nich wzruszył ramionami. - Lepiej stąd zmykaj. Tamta paniusia to kolekcjonerka. Nawet bez twojej ręki utargowałaby za ciebie okrągłą sumkę, a gdybyś do niej podeszła, zwinęłaby cię z miejsca. Obaj chłopcy przyglądali się jej dociekliwie. - Jesteś wyrzutkiem? - zapytał ten o ciemniejszej skórze. Zastanawiała się, co odpowiedzieć, zanim jednak znalazła właściwe słowa, chłopak ją uprzedził: - Nie przepadają tu za wyrzutkami. Lepiej się zmywaj albo przynajmniej naznacz jako AB. I to szybko, dziewczyno. AB, czyli Armia Boga. No jasne, powinna się naznaczyć. Ależ była głupia, potrzebowała amuletu, czegoś w tym rodzaju. A gdy już przedostaną się na terytorium ZFP, naznaczy się po raz drugi. Pewnie będzie musiała oszpecić sobie policzek, wypalić potrójną linię, żeby w miarę bezpiecznie prześliznąć się do Zatopionych Miast. - Dziękuję - powtórzyła, ale dwaj chłopcy zabrali się już do przymocowywania ostatnich pakunków i odwiązywania cumy. - Hej! - krzyknęła do nich. - Płyniecie w dół rzeki? - A co? - Chciałabym się z wami zabrać. - Masz pieniądze? - Nie, ale mój przyjaciel ma... - Co ty nie powiesz. - Jest ranny. Potrzebuję pomocy, sama go nie przewiozę. Możemy zapłacić, jeśli nas zabierzecie. Chcemy się tylko stąd wydostać. - A po co chcecie płynąć w dół rzeki? - zapytał jeden z nich z jawną nieufnością. - Mamy tam przyjaciół - odpowiedziała Mahlia. - Podobno zaklepali nam miejsca na złomiarce, która wypływa na północ. Do Seascape.

- Pierwsze słyszę. Nikt nigdy nie wydostaje się z Zatopionych Miast. - Mamy znajomego, on tam na nas czeka. - Zawahała się. - Błagam, naprawdę musimy popłynąć w dół rzeki. Mój przyjaciel czeka między drzewami. Możemy wam zapłacić, mamy pieniądze, ryż, maczety, skóry wilkojotów... Olśniło ją - przypomniała sobie Mouse’a i jego plan, by zarobić na półczłowieku. - Mam też zęby, zęby psiryja. Moglibyście je sprzedać, podobno przynoszą szczęście. Trepy je kochają, no nie? Prawie parsknęła śmiechem, gdy nagle obaj się ożywili. Tool załatwił biednych mendożerców tak szybko, że Mahlia prawie im współczuła. Przyszli z karabinem i śrutówką, z kwasem i pewnością siebie, przekonani, że potrafią walczyć. Może jeszcze nie całkiem trzeźwi po tym, co wypili bądź za-żyli poprzedniego wieczoru, a Tool... Stali pod drzewami i rozglądali się wyczekująco, trochę wkurzeni, że pozwolili się zaprowadzić tak daleko, aż w pewnej chwili dżungla jakby westchnęła. Liście zaszeleściły i dwaj chłopcy polecieli w powietrze. Tool wylądował na nich, gdy tylko uderzyli w ziemię - wyrwał jednemu i drugiemu broń, po czym chwycił ich pod pachy. Szamotali się i kopali, a jeden z nich posikał się w spodenki. Mahlii chciało się śmiać, ale przypomniała sobie, jak to jest być po tej drugiej stronie, i mina jej zrzedła. Podeszła do chłopaków. - Nie mam pieniędzy, ale teraz mam was. - Spojrzała na nich. - Chcę porozmawiać z waszym szefem. Może dobijemy targu. Obaj wpatrywali się w nią z nienawiścią. Mahlia westchnęła. - Nie bądźcie na siebie źli. Przez zęby półczłowieka wpadł też w tarapaty mój

przyjaciel, Mouse. To nie wasza wina. - Podniosła śrutówkę jednego z nich i gmerała przy mechanizmie, dopóki jej nie otworzyła. Sprawdziła, czy jest nabita. - Weź karabin - poradził jej Tool. - Śrutówka ma mocniejszy odrzut. Nie będziesz w stanie nad nią zapanować. Mahlia przyjrzała się obu broniom. - Skoro ten mendożerca potrafi się nią posługiwać, to czemu nie ja? - Bo on ma doświadczenie i obie ręce. Jeszcze raz omiotła wzrokiem karabin i spojrzała z powrotem na śrutówkę. - Ale z tej nie da się nie trafić. - Tylko z niewielkiej odległości, a z kikutem trudno ci będzie ją kontrolować. - Zaprę się. Dam radę. Tool wzruszył ramionami, a Mahlia wbrew jego radom wzięła śrutówkę. Wyprostowała się i z uśmiechem na ustach zważyła ją w dłoni. Niech to szlag, myślała, przyjemne uczucie trzymać w ręku broń - i to nie jakąś maczetę, z którą i tak nigdy nie podejdę dostatecznie blisko, żeby ją chociaż wypróbować. Była pewna, że nie poradzi sobie z trepem w ringu, ale bez problemu mogłaby odstrzelić mu łeb. Nic dziwnego, że trepy były takimi parszywymi chojrakami. Z gnatem pod pachą każdy zadzierał nosa. Gdyby miała takiego gnata, kiedy złapali ją żołnierze Armii Boga, wszystko wyglądałoby dziś inaczej. Przez całe życie kuliła się, uciekała i płoszyła jak wystraszony zając, podczas gdy wilkojoty polowały w najlepsze, ale teraz, z tą starą, wysłużoną śrutówką, nie musiała już dłużej kłaść uszu po sobie. Mimo że broń była solidna, jej ciężar nie męczył Mahlii, jakby nagle spadło jej z barków brzemię przeszłości, wielki betonowy blok, który potoczył się w przepaść. Uśmiechnęła się. Tak, podobał się jej ten gnat. Jak cholera.

- Oprzyj o ramię, kiedy będziesz strzelać - poradził jej Tool. - Odrzut cię posiniaczy. - Ważne, że strzał zabije - odparła. - Raz, a dobrze. - Powinnaś zwalczyć przekonanie, że broń czyni cię silniejszą. - Na pewno nie czyni mnie słabszą. - O wiele słabszą, niż sądzisz - powiedział Tool. - Zwalcz pychę, którą cię napełnia. - Nic mnie nie napełnia. - Każdy się pyszni, kiedy trzyma broń. Spójrz na nią. - Po co? - Mahlia opuściła wzrok. Śrutówka sprawiała całkiem niezłe wrażenie - czysta, zadbana, gotowa do strzału. - Broń daje ci pewność siebie. - Tool potrząsnął chłopcami, których nie wypuszczał z uścisku. - Dała tym dwóm, a teraz przyjrzyj się im dobrze. Z pozycji siły upadli tak nisko, że stali się atutem w rękach swego wroga, a wszystko przez pychę, którą daje ci broń, kiedy wchodzisz za niegroźną, kaleką dziewczyną do dżungli. Tool parsknął. - Spójrz na nią, spójrz jeszcze raz! Mahlia wbiła wzrok w śrutówkę, przerażona mocą słów półczłowieka. - Przecież patrzę! Rysy i zadrapania. Ciężka czarna lufa. Drewniana, ręcznie rzeźbiona kolba przybita do korpusu. Farba. Wiele broni było jednak malowanych i ta niczym się od nich nie różniła. Całe mnóstwo bazgrołów, w większości zielone krzyże, symbol wiary chrześcijan z Głębin. Czerwone gwiazdy Armii Boga. - No i? Coś z nią jest nie tak? Śrutówka wyglądała dokładnie tak samo jak wszystkie inne, które Mahlia

widziała w swoim życiu - poobijana, ale sprawna. - Przyjrzyj się naprawdę uważnie - nie dawał za wygraną Tool. Wytężyła wzrok, starając się dostrzec to, co on widział. - Farba się łuszczy - podpowiedział. Mahlia obrzuciła go wściekłym spojrzeniem. - No i co z tego? - To. Przyjrzyj się. W porządku, tu i ówdzie farba była złuszczona, ale pod spodem znajdowała się druga warstwa. Okej, możliwe, że na korpusie widniały Oczy Losów - kształt wydawał się podobny - a pod nimi zielone krzyże. I jeszcze coś czerwonego, a obok... czyżby fragment białej gwiazdy na niebieskim tle? Wyglądało to na emblemat ZFP. Poczuła zimny dreszcz biegnący wzdłuż kręgosłupa, a oddech uwiązł jej w gardle. Tool miał rację, ta broń napełniała ją pychą, podobnie jak wszystkich swoich poprzednich niewolników. I wszystkich, którzy nosili ją przed nimi. I tych, którzy nosili ją wcześniej. I jeszcze wcześniej. I jeszcze, i jeszcze... Patrząc na poobijaną śrutówkę, Mahlia zobaczyła historię wszystkich rąk, przez które przechodziła ta broń. Żołnierz po żołnierzu próbował uczynić ją swoją własnością i w tym celu pokrywał ją symbolami i talizmanami, Oczami Losów i krzyżami - krótko mówiąc wszystkim, co w jego mniemaniu mogło mu dać przewagę. A dziś ci żołnierze nie żyli. Broń nie dbała o to, kto z niej strzelał. Zmieniała właścicieli jak rękawiczki, a Mahlia była tylko ostatnim ogniwem łańcucha, który mógł się ciągnąć aż do Przyspieszonego Wieku, kiedy ludzkie

miasta wciąż spełniały swoją rolę, a ich mieszkańcy nie wyrzynali się nawzajem bez chwili wytchnienia. Wielu ludzi nosiło tę broń i gdyby choć jednemu człowiekowi wyszło to na dobre, pewnie wciąż by ją miał i nie trafiłaby do kolejnej ofiary. Mahlia zadrżała, a przez jej głowę przemknęło pytanie, czy już jest martwa jakby zaciskanie palców na tej śrutówce zamieniło ją w ducha. - Teraz rozumiesz - mruknął Tool. Przełknęła ciężko ślinę i kiwnęła głową. - Dobrze. A teraz idź negocjować z naszym kapitanem. Powinniśmy wypłynąć, zanim słońce stanie wysoko. Miasto już wkrótce się obudzi. Odwróciła się, by odejść, ale po chwili wahania spojrzała na pojmanych chłopaków. - Nie chcę jej. - Uniosła śrutówkę w powietrze. - Jest wasza. Jak tylko dopłyniemy na miejsce, dostaniecie ją z powrotem. Nie chcę jej. Nie była pewna, co sobie o niej pomyśleli. Leżeli przygnieceni przez wielkie ręce Toola i spoglądali na nią wielkimi, przerażonymi oczami. Znów obudziły się w niej wyrzuty sumienia, ale nie ufała tym mendożercom wystarczająco, by prosić półczłowieka o więcej delikatności. Zamiast tego wyśliznęła się z dżungli i wyszła na zamglone ulice. Z każdą chwilą robiło się coraz goręcej, ale żołnierze wciąż byli pijani i większość ledwie się ruszała. Jedna z kanciapówek przemknęła przez błotnistą ulicę, boso, przytrzymując podarte ubrania. Rzuciwszy krótkie spojrzenie w kierunku Mahlii i jej broni, szybko skręciła w przeciwną stronę. Ciekawe, jak muszę wyglądać, za-stanawiała się Mahlia, że udało mi się przerazić taką dziewczynę. Dotarła do rzeki. Mężczyzna na skifie wyprostował się, a na widok śrutówki sięgnął po własną broń. - Nie strzelaj! - Mahlia uniosła śrutówkę bokiem do nieznajomego. - Nie strzelaj.

- Czego chcesz, wyrzutku? - Ja i mój przyjaciel musimy popłynąć w dół rzeki. Nie mamy pieniędzy, ale oddamy ci twoich chłopców, jeśli nam pomożesz. - A może po prostu cię zastrzelę? - Potrzebujemy twojej pomocy. Bez ciebie nie przedostaniemy się przez punkty kontrolne. Powiedz nam, gdzie możemy się ich spodziewać. - Kim jesteś? - Zwykłym ścierwem wojny, które chce się stąd wydostać. - Nikt się stąd nie wydostaje. Możesz zapomnieć, że zabiorą cię na złomiarkę. Nie zabiorą ani ciebie, ani nikogo innego, no chyba że masz jakiś królewski okup schowany w tych spodenkach. Nikt stąd nigdzie nie wypływa, wszystko przez linie bojowe i armie na północy. Nie ma dokąd płynąć. Cholera, tacy jak ty powinni o tym zapomnieć w pierwszej kolejności. Lepiej gadaj, co zrobiłaś z moimi chłopcami. - Jeśli chcesz ich zobaczyć, odpłyń za miasto i zacumuj w bezpiecznej odległości, żeby nikt cię nie widział. Tam się spotkamy. - Mahlia odwróciła się. - Zaczekaj! - Czego? - Zgromiła go wzrokiem, przywołując na twarz najgroźniejszą minę, na jaką było ją stać. - Masz mi coś jeszcze do powiedzenia, staruszku? - Rzuciła mu śrutówkę. - Zabierz ją sobie. My jej nie potrzebujemy. Albo popłyniesz z nami w dół rzeki i dostaniesz swoich chłopców, albo nie popłyniesz i nie dostaniesz. Proste. - Czemu nie miałbym cię zastrzelić? - Na Losy - westchnęła. - I tak już nie żyję, nie rozumiesz? Chcesz, to mnie zabij, co za różnica? Jestem tylko kolejnym wyrzutkiem. Nikomu tu nawet nie zadrży powieka, dobrze myślę? Dłużej opłakiwaliby kanciapówkę. Uniosła ręce w geście bezsilności. - Nie mam kamizelki, nie mam nic. Rozwal mnie, no, zrób to. Nikogo to nie obejdzie. Ale jeśli ciebie obchodzą ci

chłopcy, będziesz musiał popłynąć w dół rzeki. Tam się spotkamy. Dostaniesz ich z powrotem, całych i zdrowych. Spojrzała mu w oczy. - Jak ci się nie podoba, możesz mnie zabić, ale ich też zabijesz. Odwróciwszy się, ruszyła do dżungli. Ani razu nie spojrzała za siebie, choć po jej plecach przebiegł deszcz, a po żebrach spłynął zimny pot. Zastanawiała się, kiedy dostanie kulkę. Ryzykowna zagrywka. Wszystko tu takie było, cholerna gra przeciwko szczęściu i Losom, która nigdy się nie kończyła. Nie zwalniała, wciąż czekając na pocisk. 32 - Chcesz, żebym przewiózł w dół rzeki... to coś? Sternik nie potrafił oderwać oczu od Toola, który wyłonił się zza drzew. Mężczyzna przybył na spotkanie za Moss Landing, gdy jednak ujrzał półczłowieka wychodzącego z dżungli, ze zdumienia prawie pozwolił, by nurt porwał mu łódź. Tool obnażył zęby. - Nie przyszedłem tutaj toczyć z tobą wojny. Pojawiliśmy się w twoim życiu na krótką chwilę i wkrótce z niego znikniemy, a ty będziesz mógł o nas zapomnieć. Mężczyzna zamrugał, po czym spojrzał na Mahlię. - Kim ty jesteś? - Zwykłym wyrzutkiem - odpowiedziała, gdy Tool wrzucił dwóch więźniów na skif i sam wdrapał się na pokład. Łódź zachwiała się niebezpiecznie. - Wykluczone - rzucił sternik. - Nie ukryję na tej łodzi psiryja. Tool warknął, znów pokazując tygrysie kły. - Możesz mnie nazywać Toolem, półczłowiekiem albo ulepszonym, ale jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie psiryjem, rozerwę ci żebra, zjem twoje serce i sam pożegluję tym skifem. Mężczyzna cofnął się o krok.

- Tak czy inaczej to niemożliwe. Nie ma mowy, żeby pozwolili nam przepłynąć z... z tym... - Mahlia zgadywała, że na usta znów ciśnie mu się słowo „psiryj”, ale było jej wszystko jedno. - Z tobą - zdołał wreszcie dokończyć. - To już nie twój problem - zbył sternika Tool. - Informuj nas tylko, gdzie stacjonują nasi wrogowie. We właściwym momencie sam się ukryję. Mężczyzna nie wyglądał na przekonanego. - A wy puścicie nas wolno, kiedy dotrzemy do celu? Mahlia i Tool przytaknęli. - Chcemy tylko pomóc naszemu przyjacielowi - dodała dziewczyna. - Przyjacielowi? - Sternik spojrzał na nią podejrzliwe. - I w taki sposób odpłacasz się nam za życzliwość? A gdybyśmy nie uratowali cię przed Clarissą? Gdzie byś teraz była? Mahlia odwróciła głowę, zarumieniona. - To nic osobistego - mruknęła. - Z takimi jak wy to nigdy nie jest nic osobistego. Zbroicie się, krzywdzicie i zabijacie, a później twierdzicie, że to nic osobistego. - Mężczyzna spojrzał na nią. - Dzieci z pistoletami. Dla was nie jesteśmy nawet ludźmi. - Hej, to nie jest moja wojna! - syknęła Mahlia. - Nie prosiłam się o nią. Nie prosiłam się, żeby na moją głowę polowały smarkate trepy! Nie jestem częścią tej wojny. Zanim jednak zdążyła dokończyć, poczuła się głupio. Na pokładzie leżeli dwaj chłopcy skrępowani pnączami, które Tool splótł w sznury. Jej więźniowie. Ofiary. Z pomocą Toola mogłaby obciąć im ręce, wrzucić ich do wody i śmiać się na całe gardło, patrząc, jak toną. Miała nad nimi władzę i użyła jej, by zrobili to, czego od nich chciała. Była częścią tej wojny - z każdą chwilą coraz bardziej. - Zabierz nas tylko w dół rzeki, to zostawimy was w spokoju - mruknęła. - Nie

chcemy nikogo skrzywdzić. Mężczyzna parsknął. Wydawało się, że chce coś powiedzieć, ale kątem oka dostrzegł grymas na twarzy Toola i postanowił trzymać język za zębami. Mahlię znów dręczyły wyrzuty sumienia. To byli tylko przestraszeni, związani chłopcy i mężczyzna, którzy nie zrobili jej nic złego, a ona ich wykorzystywała. Może jestem dokładnie taka sama jak żołnierze? Przecież nikogo nie zabiła. Gdyby do tych mendożerców przyczepiły się trepy, byliby już martwi albo zwerbowani, tak jak Mouse. Nie ma mowy, żeby żołnierze złapali ich, a potem ot tak wypuścili. Nie, była od nich lepsza. Wiatr wydął białe żagle i skif odbił od brzegu. Promienie wschodzącego słońca zalśniły na wodzie, zmieniając rzekę w roziskrzonego smoka, który wił się do Zatopionych Miast i wpadał do morza. - Nie myślcie, że zabiorę was za terytorium ZFP - poinformował ich gorzko mężczyzna. - Za granicami nie mam żadnych wpływów. Nie handluję z ujściem rzeki, więc nie mogę was przewieźć na samo wybrzeże. - Tak daleko nie trzeba - odparła Mahlia. - Przewieź nas tylko przez patrole ZFP. - Z... półczłowiekiem? - Mną się nie kłopocz - uspokoił go Tool. - Ci żołnierze nawet mnie nie zobaczą. - A jeśli was wydam? Półczłowiek spojrzał groźnie na mężczyznę. - Wówczas zabiję i ciebie, i twoich ludzi. Czy właśnie na tym tak mi zależało?, zadała sobie pytanie Mahlia. Czy chcę grać według reguł ustalonych przez trepy? - Rozwiąż ich - poleciła Toolowi. - Ci mendożercy nic nam nie zrobią. Nie przewieziemy ich w takim stanie przez posterunki, muszą być wolni. Wzruszywszy ramionami, Tool rozplątał sznury. Chłopcy usiedli, spozierając na Mahlię nienawistnym wzrokiem. Obaj rozmasowywali obolałe nadgarstki i

kostki. - Wiedziałem, że nie należy pomagać wyrzutkowi - burknął jeden z nich. Mahlia zgromiła go wzrokiem. - Wzięlibyście nas na łódź, gdybyście wiedzieli, że chcę płynąć razem z nim? Skinęła kciukiem na Toola. - No, wzięlibyście? Chłopcy odpowiedzieli jej niemymi spojrzeniami. - No właśnie - skwitowała ich milczenie. - Tak mi się wydawało. Rzeka przed nimi otworzyła się, ukazując górne partie Zatopionych Miast sterczące w oddali ponad koronami drzew. Budowle wystawiały swoje łby niczym żywe trupy powstające z grobów. Wieże, magazyny, szkło i gruz; sterty betonu i cegieł tam, gdzie zawaliły się całe kwartały, a wszędzie wokół bagniste wody, brzęczące komary i smród rozkładu. Mahlia widziała to wszystko jakby podwójnie. Dawniej, gdy jeszcze tam mieszkała, miasto było dla niej placem zabaw. Zabawą było wszystko - szkoła, życie z mamą i tatą, kolekcjonerzy, którzy skupowali antyki... A teraz stały tu wypalone ruiny i zgliszcza. Teraz w dal niósł się terkot karabinów. Teraz patrzyła na Zatopione Miasta jak na mapę bezpiecznych terytoriów, spornych przecznic i operacji wydobywczych. Gdy rozjemcy jeszcze tam urzędowali, dużo mówiło się o generatorach fal, o turbinach wiatrowych do produkcji energii... Rozpoczęli nawet kilka projektów. Matka pokazała Mahlii plac budowy elektrowni wiatrowej przy ujściu rzeki białe turbiny wyrastające z ziemi niczym wielkie blade kwiaty. Jej ojciec miał coś wspólnego z tym projektem, ale ona była wtedy za mała, żeby zrozumieć, jaką pełnił funkcję. Chronił sprzęt, chińskie brygady robotnicze? A może jeszcze coś innego? W każdym razie teraz, płynąc do Zatopionych Miast, znów zobaczyła to miejsce, ale wszystkie turbiny były doszczętnie zniszczone. Wskazała je palcem. - Mój tato kiedyś tam pracował. - Wyrzutek - mruknął jeden z chłopców.

Mahlia miała ochotę go kopnąć, ale się powstrzymała. - Wszystko rozebrali - powiedział sternik. - Rozjemcy? - Lokalni przywódcy. Gdy tylko Chiny wycofały kontyngent, zaczęli w nie naparzać, żeby zniszczyć całą sieć zasilania. Wszystko z powodu układu o dostępie do energii, który nie mógł przetrwać. ZFP zarządzał turbinami, a Wolnomilicja stacją konwertorową - taki podział obowiązków. - Wzruszył rami-onami. - ZFP zbombardował stację, Wolnomilicja zaminowała turbiny, a na koniec wypchnęła ich stamtąd Armia Boga, która sprzedała stal i kompozyty. Wszystkie turbiny zostały przerobione w Lawson & Carlson na nową broń. Kiwnął głową w stronę półczłowieka. - Założę się, że jego rodzaj sporo o tym wie. Tool nie zareagował jednak na przytyk. - Wojna niszczy - powiedział tylko. Strzygł uszami na wietrze, a jego oczy błyszczały zainteresowaniem, kiedy cięli wody rzeki. Mahlia obserwowała go uważnie. Czasem jego dziwna zwierzęca twarz sprawiała wrażenie całkowicie ludzkiej kiedy na przykład śmiał się z jakiegoś dowcipu półludzi albo próbował uzmysłowić jej szaleństwo paradowania z bronią - lecz teraz, tak blisko Zatopionych Miast, do Mahlii znów docierało, z jak wielu warstw składała się ta istota. Po części człowiek, po części pies, tygrys, hiena... i w stu procentach drapieżnik. Im bliżej byli celu, tym bardziej ożywiony wydawał się Tool, a jego potężna sylwetka niemal tętniła żywiołem wojny. Głodem polowania. - Za tamtym zakrętem wkroczymy już do samego miasta, na teren Armii Boga - odezwał się sternik. - Będą od nas chcieli łapówek. - Pływałeś tędy już wcześniej? - zapytał Tool. Mężczyzna kiwnął głową. - Mam z nimi układ. Przepuszczają mnie za zaopatrzenie, które dostarczam

kapitanowi pilnującemu rzeki. - Kiedy nas zobaczą? - Dosłownie za chwilę będę wpływać w kanał. Tool bez słowa wyskoczył za burtę i zniknął w głębinie. Chłopcy spojrzeli na Mahlię z dziwnym namysłem. Ich ręce przesunęły się w stronę broni, ale w tej samej chwili półczłowiek wynurzył się obok łodzi. - Nie sądźcie, że mnie tu nie ma. Jestem, słucham i mogę was wszystkich utopić. Lepiej nie podejmujcie zbyt pochopnych decyzji. Znów zanurkował. Sternik skrzywił się, gdy skif zachwiał się nienaturalnie. - Cholerny psiryj musi być dokładnie pod łodzią. Jakby do kadłuba przyssał się olbrzymi wąsonóg. Mężczyzna wyostrzył na wiatr, a jego pomocnicy wciągnęli wiosła, gdy łódź znalazła się bliżej brzegu. Rozejrzał się i na chwilę zatrzymał spojrzenie na Mahlii, po czym rzucił jej niebieskozłotą czapeczkę ze starym logo Patel Global. - Załóż to. Za bardzo przypominasz wyrzutka. - Nie tylko wyrzutki mają takie oczy. Spójrz na swojego chłopaka. - Ale on nie jest tobą. Z którejkolwiek strony by spojrzeć, wyłazi z ciebie wyrzutek. Wiek odpowiedni, i za dużo w tobie z mieszańca. - Zerknął w stronę wylotu kanałów prowadzących do Zatopionych Miast. - Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo nas narażasz. Wpłynęli do kanału. Mahlia przyglądała się miastu spod daszka czapki. Wyglądało inaczej niż wtedy, gdy z niego uciekała. Zupełnie jakby śniła - jedne obrazy nakładały się na drugie, stop wspomnień i rzeczywistości. - Woda się podniosła - zauważyła. Sternik obejrzał się na nią. - Kiedy byłaś tu po raz ostatni? - Kiedy rozjemcy odpłynęli.

- Tak, poziom wody wzrósł od tamtego czasu. System wałów przeciwpowodziowych został doszczętnie zniszczony, kiedy rozjemcy zniknęli. Watażkowie próbowali się nawzajem pozatapiać i wysadzili je w powietrze, a razem z nimi nowe inwestycje drenaży i barier przeciwwietrznych, więc ocean wrócił. Tyle pracy przy wypychaniu wody z Zatopionych Miast, a oni tak po prostu wpuścili ją z powrotem. Miasto wyglądało dużo gorzej, niż Mahlia się spodziewała. Zawalone dzielnice, labirynt kanałów wijących się między ruinami i gruzem, splątana dżungla i podtopione budynki zespolone w uścisku słonych sadzawek i chmar kąsających owadów... Wszędzie bary pełne kanciapówek i pijanych w sztok żołnierzy z karabinami na ramionach, którzy darli się wniebogłosy albo rozbijali butelki z alkoholem. Menele i ćpuny obserwowały przekrwionymi oczami ruch na rzece, nie zwracając uwagi na strużki śliny zwisające im z warg. Przez kanał pełzły grube pytony, a w powietrzu krążyły stada kruków i srok. Mahlia zauważyła legowisko wilkojotów, które wystawiały łby z okien na drugim piętrze zniszczonego budynku. Miasto i dżungla stapiały się w jedno. Ruch na rzece był dość ospały. W oknach wisiały brudne flagi Armii Boga z czerwonymi gwiazdami, a z każdej ściany spoglądały wizerunki generała AB, człowieka o nazwisku Sachs. Na niektórych wyciągał zielony krzyż w stronę wiernych, na innych zaś trzymał lśniący miecz i karabin na tle powiewającej flagi. Przyglądał się mieszkańcom wyzywającym wzrokiem. Nawet najbardziej prymitywne podobizny tego mężczyzny przyciągały uwagę. Generał Sachs miał krótko przycięte włosy i bliznę, która biegła przez całą długość szczęki. To jednak jego oczy, czarne i o przenikliwym spojrzeniu, przykuwały uwagę Mahlii. Ten człowiek zdawał się mieszkać w swoich wizerunkach; jego oczy były żywe, a obietnice realne.

Wyglądało na to, że wiele osób podziela jej zdanie. Przechodząc obok jego podobizn, mieszkańcy Zatopionych Miast wykonywali błagalne gesty. Pod każdym z obrazów pełno było podarunków, kwiatów i wypalonych świec, jakby był Wielkim Złomiarzem albo jednym z Losów, lecz jeszcze potężniejszym. Żadna dzielnica nie mogła się oprzeć wpływowi generała. Sprzedawcy wody, kanciapówki i trzyletnie dzieci nosiły jego barwy, a żołnierze byli dosłownie wszędzie - na ulicach, w kanałach... Tłoczyli się na kładkach, paląc ręcznie skręcane papierosy i obserwując ruch na wodzie. Armia Boga. Właściciele miasta, przynajmniej chwilowo. Podobnie jednak jak śrutówka, której Mahlia przyjrzała się z bliska, ściany budynków wciąż nosiły ślady poprzednich właścicieli. Kolejny dowód na to, jak szybko w Zatopionych Miastach szala zwycięstwa przechylała się z jednej strony na drugą. Twarze innych wodzów były upstrzone barwami Armii Boga, a flagi zamazane albo zamalowane, lecz tu i tam dało się dostrzec pojedyncze nietknięte wizerunki. Mahlia wypatrzyła nawet kilka haseł rozjemców z czasów, kiedy obowiązywało zawieszenie broni. „Uodpornij się na życie!”. „Przekuj miecz w lemiesz!”. Zobaczyła żołnierzy na drewnianej kładce, którzy machali w ich stronę. Młodzi chłopcy, niektórzy w wieku Mouse’a, o kościstych ciałach, węźlastych mięśniach i bliznach ciągnących się przez nagie plecy, piersi i żebra - a wszyscy uzbrojeni w karabiny automatyczne; czarni, brązowi, biali i piegowaci, o oczach nieustępliwych jak oczy ich generała. Emanowali nienasyconą pychą, podobnie jak żołnierze ZFP, którzy pojmali Mahlię. - Coś ty za jedna? - zapytał jeden z nich. Mahlia nie odpowiedziała, zrobił to za nią sternik: - Ona jest ze mną. - Wręczył żołnierzom jakieś papiery. Spojrzeli na dokumenty i na dziewczynę, a Mahlia zastanawiała się, czy potrafią w ogóle czytać. - Mam umowę z kapitanem Eamonsem - kontynuował mężczyzna. Podniósł wypchany

worek i wyciągnął go w stronę żołnierzy. - Kapitan spodziewa się tej dostawy. Chłopcy popatrzyli na worek, na dokumenty i jeszcze raz na Mahlię. Oczy mieli przekrwione od czerwonych rozpruwaczy albo kryształowej jazdy. Wszystkie trepy szprycowały się tym świństwem, by zyskać przewagę w walce. Sęk w tym, że narkotyki czyniły ich także nieprzewidywalnymi i szalonymi. Mahlię ogarnęły złe przeczucia. Te trepy chciały zabić kolejnego wyrzutka. Nie miało żadnego znaczenia, że handlarz zobowiązał się zapewnić jej ochronę. Jego układ z kapitanem był wart tyle co nic. Wchodząc do Zatopionych Miast, wyrzutek mógł liczyć tylko na najgorsze. Mahlia wiedziała, że to nie było miejsce dla niej - watażkowie dali im to wystarczająco jasno do zrozumienia, gdy uciekały z matką. Ludzie, którzy współpracowali z chińską misją rozjemczą, stali się wrogami publicznymi numer jeden, a zarówno watażkowie, jak i ich żołnierze byli cholernie pamiętliwi, kiedy chodziło o zdrajców. Jeden z trepów przyglądał się jej szczególnie uważnie. Przypominał jej trochę Toola - też miał tylko jedno oko, lecz było ono brązowe, nabiegłe krwią i obłąkane w zupełnie inny sposób niż oko półczłowieka, nawet gdy ten szykował się do walki. - Jesteś wyrzutkiem? Mahlia chciała się odezwać, ale strach wziął nad nią górę. Pokręciła głową. - Pewnie, że jesteś. - Chłopak spojrzał na sternika. - Na co ci ten wyrzutek, dziadku? Na twarzy mężczyzny malowało się wahanie. - Czasem jest przydatna. - Serio? A co ty na to, żebym ją od ciebie odkupił? Mahlia poczuła, jak wszystko się w niej skręca. Ależ była głupia. - Dziewczyna nie jest na sprzedaż. Chłopak zarechotał.

- Myślisz, że możesz decydować, co jest na sprzedaż, a co nie? Sternik pokręcił głową. Choć sprawiał wrażenie spokojnego, Mahlia widziała krople potu ściekające mu po skroniach i szyi. - Mam z twoim kapitanem umowę. - Nie widzę go nigdzie. Mahlii wydawało się, że poczuła uderzenie w dno łodzi. Tool. Dwie możliwości: tonął albo przygotowywał się do wynurzenia i rzezi. Zostań pod wodą, modliła się. Zostań pod wodą. Wszystkie trepy patrzyły już tylko na nią, a w ich oczach płonął zwierzęcy głód. Niewielkie aluminiowe amulety ochronne połyskiwały na ich nagiej skórze. Część z nich zdobiły zielone krzyże, a część twarz generała - ta sama, która spoglądała z murów miasta, ze skórą ciemną jak skóra jej matki, zapadniętymi policzkami i przenikliwym wzrokiem. Na amuletach generał Sachs prezentował się jednak inaczej. Wciąż się uśmiechał, ten jednak, kto malował jego podobiznę, nadał mu niemal obłąkańczy wygląd. Mahlia zastanawiała się, skąd taki zabieg - czy to generał chciał wyglądać groźnie, czy raczej artysta nie był wart funta kłaków? Patrząc na grupę smarkatych trepów, wiedziała jedno: ich o to nie zapyta. Co za różnica, czy uważała przywódcę, którego czcili, za śmiesznego, czy nie? Koniec końców żaden człowiek z bronią nie wyglądał zbyt zabawnie. Chłopak jeszcze raz spojrzał na sternika, a następnie na Mahlię. Do jakiego okrucieństwa mógł się posunąć? Jego żołnierze z zainteresowaniem obserwowali rozwój wypadków. Gotowi na wszystko. Cieszyliby się, nawet gdyby nikt nie wyszedł z tego cało. Obyś tylko nie dał mu powodów do wstydu, myślała Mahlia. Pozwól mu się wycofać w taki sposób, żeby nie stracił przed swoimi chłopcami twarzy. - Wasz kapitan nas oczekuje - odezwał się sternik, jakby czytał jej w myślach. Otworzył worek i wyciągnął z niego plik papierowych pieniędzy - czerwonych chińczyków z podobizną jakiejś kobiety z jednej strony i wysoką, kanciastą

wieżą z drugiej. „Pekińska Korporacja Bankowa”, było na nich napisane po chińsku i po angielsku. Czerwone setki. - Jak nam zapłaci, w drodze powrotnej będziemy mieć więcej. Choć twarze trepów pozostały niewzruszone, chłopak, który nimi dowodził, chwycił pieniądze i machnął ręką, kierując ich w głąb Zatopionych Miast. 33 Twarz pułkownika Glenna Sterna spoglądała na Ghosta z bocznej elewacji budynku. Znajdowała się na wysokości dziesiątego piętra, sama długa na trzy, i patrzyła chłopakowi prosto w oczy. Siedzieli wszyscy razem przy ognisku na dachu baraków, tym razem jednak to nowy rekrut cieszył się zainteresowaniem i podziwem towarzyszy. Wtargnąwszy do jakiejś starej, opuszczonej ruiny, trafili zupełnie przypadkiem na całe stosy obrazów i mebli, więc połamali je i rozpalili ogień na dachu, z którego mogli podziwiać panoramę Zatopionych Miast. Nieźle się spocili, taszcząc te śmieci na górę, ale ogień już płonął i trzeszczał, na płótnach pieniła się farba w najdziwniejszych kolorach, a w powietrze strzelał słup dymu. Sierżant Ocho nie chciał wchodzić aż tak wysoko, ale znajdowali się daleko za liniami frontu, a Stork, Van, TamTam i cała reszta błagali go do upadłego, więc w końcu się zgodził. Stork twierdził, że sierżant nie lubi wysiadywać jajec na wieżach. Ponoć osaczyli go na dachu z poprzednim oddziałem i skończyło się na awaryjnym skoku z czwartego piętra do kanału. Złamał nogę, ale poza tym wyszedł z całej awantury bez szwanku. Mimo to wciąż nie lubił czuć się osaczony. A teraz byli wysoko i patrzyli z góry na miasto, podczas gdy pułkownik Glenn Stern patrzył na nich. Czuli się panami tego miejsca.

W oddali płonęły inne ognie. Punkty sygnalizacyjne - część należała do ZFP, a te położone jeszcze dalej - do wroga. Czasami jakiś mendożerca strzelał w powietrze z moździerza, a oni patrzyli, jak pocisk zatacza szeroki łuk na niebie. Istniało coś w rodzaju niepisanego paktu między trepami skłóconych frakcji, zgodnie z którym nocne obozy na dachach były świętością. Walka należała do dziennych zajęć - gdy żołnierze wracali, żeby odpocząć, trzeba było dać im spokój, a oni odwdzięczali się tym samym. Zazwyczaj. Pocisk smugowy przeciął mrok ulicy w dole, a po nim odezwał się terkot pięćdziesiątki. Ghost z zaskoczeniem stwierdził, że już nie potrzebuje Mahlii, by rozróżnić poszczególne typy broni. Znał ich dźwięki na pamięć. Van podniósł kolejny spory obraz i cisnął go w ogień. Farba olejna zasyczała, a w powietrze wzbiły się śmierdzące opary. Płomienie pożerały obraz - półleżącą na polu kobietę, która patrzyła w kierunku zabudowań stojących na szczycie wzgórza. Kolory były wyblakłe i poszarzałe; nudne - nie to co barwy, którymi przyozdabiali karabiny. Te kolory naprawdę się wyróżniały. Ghost oglądał swoją broń. Pokrywało ją kilka warstw jaskrawych symboli, między innymi zielony krzyż na czerwonym tle, symbol, który ostatnio zawłaszczyła sobie Armia Boga. Ocho przyklęknął obok niego i skinął głową w stronę karabinu. - Powinieneś go przemalować - powiedział. - Żeby było widać, że jest twój. - Czym? - Romey ma jakieś farby. Czasami maluje portrety pułkownika. - Takie jak tamten? - Ghost wykręcił głowę w stronę wielkiej podobizny pułkownika Glenna Sterna. Sierżant uśmiechnął się szeroko. - Nie bardzo, ale może ci załatwić przybory. Oznaczysz tę broń po swojemu, wymalujesz na niej Oko Losów czy co tam.

Zapewnisz sobie ochronę, kumasz? To gówno z AB musi zniknąć, nikt tu nie będzie kłaniać się krzyżom. Co innego Oko Losów albo niebieskobiałe barwy ZFP. Masz być patriotą do szpiku kości. - Jak oni się tam w ogóle dostali? - nie mógł wyjść z podziwu Ghost. Slim spojrzał na podobiznę pułkownika. - To się nazywa patriotyczny amok. Wspięli się na to bydlę. - Liny - poprawił go Ocho. - Spuścili się po linach z dachu. Pracowali nad tym kilka tygodni, na urodziny pułkownika. Paru chłopców z kompanii Alfa zagoniło do roboty cywili. - Ja tam myślę, że się jednak wspięli. - Nie było cię tu - burknął Ocho. - Nie miałeś wtedy nawet pół belki. - Po kiego niszczysz taką fajną legendę? Gdzie twój patriotyczny ogień? - Bez obaw, cały jestem za pat-riotycznym ogniem, szczególnie jak człowiek może się przy nim ogrzać. - Wrzucił w płomienie połamaną nogę krzesła, wzniecając fontannę iskier. Ghost spojrzał w przepaść dzielącą dwa budynki. Ludzie, którzy namalowali podobiznę pułkownika Sterna, wykonali kawał dobrej roboty. Ich przywódca prezentował się niczym bóg - surowy, koś-cisty, a w jego oczach lśniły jakby opiłki złota, podobnie jak u Ocho. Bóg lub przynajmniej święty patron. Chwycili kubki i wznieśli toast za pułkownika, a później za Ghosta, bohatera wieczoru. Reggie kupił trzy butelki triple crossa od chłopaków z Charlie Company, którzy mieli własną destylarnię. Przemycali żywność w dół rzeki z tak zwanych darowanych terenów, a później poddawali ją obróbce. Nikt nie wiedział, co tak naprawdę trafiało do końcowej mieszanki - podobno nawet paznokcie i psy, chociaż chłopcy z Charlie Company zarzekali się, że robią wódę wyłącznie z

prawdziwych plonów. Z ryżu ShenMi HiYield, z pszenicy TopGro... Ze wszystkiego, co udało im się zwędzić z pól i zabrać, zanim Armia Boga czy Wolnomilicja zorientowały się, że ktoś plądruje ich zasoby. Towarzysze Ghosta z oddziału pilnowali, by chłopak cały czas miał pełny kubek, a on czuł się coraz bardziej pijany. Wpatrywał się w podobiznę Glenna Sterna. - Szkoda, że nie słyszałeś, jak przemawia - odezwał się Ocho. - Ma w sobie żar. Każdego przekona, że dla dobra sprawy warto wejść w sam środek gradu kul. - Macie takie same oczy - zauważył Ghost. Sierżant zerknął na obraz pułkownika. - Gdzie tam, wystarczy dobrze się przyjrzeć. Kolor niby podobny, ale poza tym moje oczy są całkiem inne. - Wzruszył ramionami. - Ale mnie uratowały. - Serio? - Nie pochodzę z Zatopionych Miast jak większość tego durnego ścierwa. Paru żołnierzy zaczęło pohukiwać na znak protestu, ale Ocho zaśmiał się i uciszył ich machnięciem ręki. - Moi rodzice byli rybakami. Zdmuchnął nas huragan, nie mieliśmy szans dowiosłować do brzegu. Wyłowili nas ludzie z ZFP. Wzruszył ramionami. - Przynajmniej większość z... - Urwał. - W każdym razie wydawało im się, że moje oczy są takie same jak oczy Sterna, więc postanowili mnie zwerbować. Byłem mendożercą, o, takim małym ścierwem. - Podniósł rękę na wysokość pasa. - Ale i tak mnie polubili, jak maskotkę, kumasz? Kawałeczek Glenna Sterna, który miał im przynosić szczęście, gdy w powietrzu świszczały kule. - I co, przyniosłeś? - Chyba nie, prawie wszyscy nie żyją. Ale to pułkownik uratował mi tyłek. On wierzy w różne znaki. Są takie dni,

kiedy budzę się i dziękuję Losom, że mamy taki sam kolor oczu. Bo gdyby nie to... - Odpłynął myślami, a na jego twarzy pojawił się ponury wyraz. Ghost postanowił zmienić temat. - Dlaczego nazywa siebie pułkownikiem? - A co, według ciebie powinien się nazywać inaczej? - rzucił zaczepnym tonem Stork. - No bo Armia Boga ma generała, generała Sachsa - wytłumaczył się Ghost. - Czemu oni mają generała, a my nie? - Generał Sachs? - Stork skrzywił się pogardliwie. - Niech mnie szlag, ten facet nawet nie jest żołnierzem. Nigdy nie był w szkole wojskowej. To tylko jakiś pieprznięty koleś, który ma gadane i przekonał paru żałosnych trepów, że otworzy przed nimi bramy nieba, jeśli będą zabijać każdego, kto nie chce mu się kłaniać. Każe się nazywać Najwyższym Orłem! - Pułkownik zawsze powtarza, że nikt nie może nadać samemu sobie wyższego stopnia, bo to nie po wojskowemu - wtrącił się Ocho. Skinął na wielki wizerunek Sterna. - Mówi, że nie przyjmie stopnia generała, bo w jego pozycji nie może tego zrobić. Że to niepatriotyczne. On walczy dla Zatopionych Miast, a nie dla zaszczytów. Naprawdę kocha to miejsce, nie przyszedł tu, żeby zwinąć trochę złomu i uciec jak cała reszta tych psów. Pewnego dnia, kiedy już pozbędziemy się Armii Boga, Wolnomilicji, Wilków Taylora i całej reszty, pułkownik odbuduje Zatopione Miasta. Sprawi, że znów będą wielkie. Może wtedy zostanie kimś takim jak ludzie z Przyspieszonego Wieku. Prezydentem czy jakoś tak, zgadza się? - Prezydentem - parsknął St-ork. - Zdaje się, że mają coś takiego w Chinach? Rozjemcy zawsze chrzanili o podobnych głupotach... Na dach wszedł porucznik Sayle i rozmowa umilkła. Wszyscy skoczyli na równe nogi.

- Żołnierze - zaczął uśmiechnięty Sayle - przynoszę dobre wiadomości. Mamy w plutonie nowego bohatera, trepa o imieniu Ghost! A ponieważ bohaterom należą się odpowiednie honory... - Machnął na Ocho. - Wypalcie go! Dajcie mu jego pionowe i traktujcie go dobrze. Wyznaczam dwudziestoczterogodzinną przepustkę, po której dobierzemy się do tyłków tym parszywym ministrantom! - Wypalcie? - zająknął się Ghost, ale Ocho i Stork już trzymali go za ramiona. - No dalej, Ghost. Bądź facet i zasłuż na swoją trójkę. Ghost zadrżał na samą myśl o rozżarzonym żelazie, ale TamTam podał mu butelkę z alkoholem. - Łykaj. Nie musisz robić tego na trzeźwo. Porucznik Sayle włożył pręt do ognia. Ghost przez chwilę wpatrywał się w żelazo, po czym wychylił z butelki solidny haust wódki. Z każdą chwilą pręt był coraz gorętszy... Ghost pociągnął kolejny łyk, a Ocho klepnął go w ramię. - No dobra, trepie. Ostatni łyk. Miejmy to już z głowy. Przytrzymywali go, żeby się za bardzo nie rzucał. Niektórzy się śmiali, a Ghost musiał tłumić narastającą chęć walki. - Sierżancie? - Znacie procedurę, szeregowy. - Przejąwszy od porucznika rozżarzone do czerwoności żelazo, Ocho podszedł do Ghosta i kucnął. Długie szramy nadawały jego twarzy dziki wyraz. - Teraz jesteś jednym z nas. ZFP, dopóki morze się nie cofnie. Przycisnął pręt do ciała chłopaka. Ghost próbował wierzgać i machać rękami, ale nic to nie dało, bo z całej siły trzymało go dwóch osiłków. Nawet nie pisnął, choć miał wrażenie, że zemdleje z bólu. Nie zemdlał, a zaraz potem pręt wypalił jego policzek po raz drugi i trzeci. Trzy kreski wzdłuż i trzy przecinające je z góry na dół - jego poziome i

pionowe. Pełna belka, potrójne znamię ZFP pułkownika Glenna Sterna na prawym policzku. Dopiero teraz był prawdziwym żołnierzem. Ocho przyciągnął go do siebie. - Teraz jesteśmy braćmi. Porucznik stanął z boku, a na jego zapadniętej twarzy pojawił się uśmiech. - Świetnie sobie poradziliście, żołnierzu. To wymagało prawdziwej odwagi. Nawet pułkownik Stern słyszał już, jak nakierowaliście na tylne linie ministrantów. Wyciągnął lśniącą złotą odznakę i położył ją na dłoni Ghosta. - Gwiazda Prawdziwego Patrioty. To dzięki takim jak ty i waszej odwadze w ogniu walki ZFP jest dziś tym, czym jest. Nie zgubcie jej. Ghost wpatrywał się w odznakę - widniała na niej niebieska gwiazda ZFP na białym tle. Wszystkie trepy stłoczyły się obok niego, by móc ją zobaczyć z bliska. - Ghost zdobył gwiazdę - mamrotali. - Gwiazdę ZFP. Porucznik poklepał go po plecach. - Gratulacje, żołnierzu. Witajcie w naszym bractwie. - Jak się nazywamy?! - krzyknął Ocho. - ZFP! - Z kim walczymy?! - ZE ZDRAJCAMI! - Gdzie walczymy?! - WSZĘDZIE, GDZIE SIĘ CHOWAJĄ! - Co z nimi robimy?! - ZABIJAMY! - Jak się nazywamy?! - ZFP! ZFP! ZFP!

Wszyscy byli pijani i hałaśliwi, a Ocho z porucznikiem przyglądali im się rozbawieni. - Na co czekacie?! - rzucił Ocho. - Pokażcie Ghostowi, jak wygląda dobra zabawa! Złapali go i z okrzykiem radości unieśli na ramiona, po czym zeszli z dachu, śpiewając głośno. Chwalili się nowym trepem w innych oddziałach - Ghost należał do nich. Ghost dał się zaś ponieść swoim braciom. Znamię paliło go żywym ogniem, który poczuli wszyscy przed nim. Jeden z trepów dał mu do wciągania przez nos jakiś narkotyk wymieszany z prochem strzelniczym, po którym jego głowa eksplodowała dziką przyjemnością i zupełnym szaleństwem. Wieczór zamienił się w wir alkoholu, narkotyków i strzałów na wiwat, aż w końcu zaprowadzili go do innej części budynku, gdzie czekały dziewczyny. Ghost próbował się skupić, zaskoczony. Nie widział żadnych dziewczyn, odkąd opuś-cił wioskę, i oszołomił go zapach strachu i seksu, ale koledzy z oddziału pchali go naprzód. Ktoś wcisnął mu w rękę butelkę triple crossa, a Slim i TamTam złapali jedną z dziewczyn i pchnęli ją w ramiona towarzysza. Śmiali się i pili na umór, zmuszając kanciapówki do każdej rzeczy, jaka przyszła im do głowy. Mouse’owi zrobiło się niedobrze, lecz Ghost był na haju. Ghost był rozpalony, żywy i szalony, a Mouse umarł dawno temu. Mouse był tylko ścierwem wojny. Ghost był żołnierzem, żywym żołnierzem, i nawet jeśli jutro miał zginąć, to dziś wciąż oddychał. 34 Ocho patrzył, jak jego nowy trep wchodzi do kanciapy. Tuż po wypaleniu sytuacja lubiła wymykać się spod kontroli. Czasami pękali i trzeba ich było pacyfikować, a czasami od razu asymilowali się z oddziałem. Pamiętał, jak nadeszła jego kolej. Nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego.

Wypalanie... od samego smrodu chciało mu się rzygać. Nie przypominał pod tym względem porucznika czy TamTama, którzy wydawali się lubić ten rytuał, ale prędzej by zdechł, niż okazał po sobie obrzydzenie. Zasłona opadła za Ghostem. Przykro mi, trepie. Odtrącił kanciapówkę, która się do niego kleiła. - Nie teraz. - Była całkiem ładna, nie chciał jednak, żeby cokolwiek mąciło mu myśli. I tak przesadził z wódą i rozpruwaczami. Przez nie też nie mógł się na niczym skupić. To od Sayle’a nauczył się, że najważniejsza jest trzeźwa głowa. Sayle nie brał alkoholu do ust, pod tym względem był cholernie zasadniczym trepem. Ocho podejrzewał jednak, że porucznik nie potrzebował alkoholu, narkotyków ani dziewczynek, żeby się nakręcić - on wolał odurzać się krzywdą. Sayle lubił krzywdzić ludzi. To właśnie on wymyślał nowe sposoby postępowania z jeńcami. Obcinał im dłonie i stopy, a później porzucał ich w miejscach, gdzie mogła ich odnaleźć macierzysta armia. Pozwalał im zdecydować, czy wolą zginąć, czy wziąć na swoje barki ciężar opieki nad jakimś kaleką, który nie mógł samodzielnie chodzić, jeść ani srać. Taki był Sayle. Ocho widział, jak porucznik robił to po raz pierwszy. Gdy już uporał się z więźniem, wstał, spojrzał na pluton i powiedział: - Od teraz tak będzie działać Zjednoczony Front Patriotów. Ocho spojrzał wówczas na umierającego chłopca z krwawiącymi kikutami i nagle zobaczył przyszłość. To on tam leżał. Może nie dziś, może nie jutro, ale pewnego dnia wszystko, co robi, wróci do niego jak bumerang - przyjdą po niego Losy, zawodząc niczym udręczona zjawa. I oczywiście, zgodnie z jego przewidywaniami, dziś wszyscy traktowali

jeńców tak samo. Trzeba było uczyć rekrutów strzelania do maruderów. Dostali dobrą lekcję, twierdził Sayle. Pamiętaj, ścierwo, by nigdy nie dać się złapać! Ocho brnął przez tłum trepów, kanciapówek i przytłaczający smród pieczonego wilkojota, zmierzając w kierunku kanałów. Nie miał dokąd się udać. Nie był pewien, czego właściwie chce, ale musiał pomyśleć, a ponieważ dostali przepustkę, nie zamierzał się spieszyć. Była pewna rzecz, która spędzała mu sen z powiek, odkąd ostrzelali ich z. Od tamtej pory huk działa nie milkł nawet na chwilę. Zaostrzyli środki bezpieczeństwa, żeby wypatrywacze nie docierali tak daleko na ich terytorium. Oznaczało to jednak, że teraz ich zmartwieniem nie była już tylko kompania żołnierzy, która próbowała uszczknąć dla siebie kawałek terenu. Teraz w każdej chwili kilku ministrantów mogło zakraść się do pobliskiej wieży i spuścić im na głowy śmiertelny deszcz ognia. Świadomość tego sprawiała, że Ocho zaczął myśleć o skutkach długofalowych. Zawołało go dwóch żołnierzy na patrolu. Podniósł ręce i czekał, starając się nie wykonywać żadnych ruchów, kiedy szli mu na spotkanie. Na moment wystraszył się, że nie pamięta sygnału wywoławczego, ale wtedy sobie przypomniał. - Charlie Sweet Bogey. Wiedział, że jutro będą już całkiem inne. Nowe sygnały wywoławcze przychodziły z góry - zmieniały się szybko i nieprzewidywalnie; musiały się zmieniać, żeby mogli wyłapywać szpiegów. Rozkaz wydał sam pułkownik. Ocho wątpił jednak, by ta metoda się sprawdziła. Pułkownik potrzebował skuteczniejszego sposobu na rozróżnianie żołnierzy. Chwilowo Ocho nie mógł nawet wyjść do swoich chłopców, nie ryzykując, że ktoś odstrzeli mu tyłek. Daremne wysiłki. Jak mieli przepuszczać farmerów, jeśli szukali konfidentów z

miniaturowymi radyjkami? Przywykli do szukania broni, a odkąd chodziło o wypatrywaczy... Dotarłszy do kwatery głównej kompanii, postanowił wstąpić na sekundę do koszar. Co prawda miał czas wolny, ale nie mógł się powstrzymać. - No nareszcie - rzucił ktoś na jego widok. Ocho spojrzał na chłopców. - Co jest? - Mamy coś. - Kolejnego wypatrywacza? - Nie wypatrywacza, tylko wysuniętego obserwatora. - Jasne. - WO - wysunięty obserwator. Nowy termin zaproponowany przez pułkownika. Stern uczył się w szkole wojskowej, wiedział to i owo o wysuniętych obserwatorach artyleryjskich. Po prostu aż do tej pory nikomu nie przyszło do głowy, że pewnego pięknego dnia będą musieli z nimi walczyć. - Musisz to zobaczyć. - Jeden z trepów podał sierżantowi lornetkę. - Czego mam szukać? - zapytał Ocho, patrząc przez pojedyncze dobre szkło. - Sam się zorientujesz. Po prostu obserwuj wodę. Usiedli i na zmianę przepatrywali kanały. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo, aż nagle woda poruszyła się i z kanału wyszła dziewczyna. Co do cholery... Ocho zmrużył oczy i wytężył wzrok. W pierwszej chwili pomyślał, że się kąpała, ale przecież obserwował tamto miejsce i nie widział, żeby wchodziła do wody. Było w niej coś dziwnego. Czyżby ministranci przemycali na ich teren dziewczyny jako wypatrywaczy? Coś tu się nie trzymało kupy i wcale nie chodziło o to, że jakaś dziewczyna znalazła się w strefie wojny. Było ich więcej, pojawiały się tu i tam. Jeżeli nie brakowało im instynktu zabójcy, radziły sobie nie gorzej niż chłopcy.

Dowodził już kiedyś zabójcą w ciele dziewczyny. Miała kręcone brązowe włosy, które przycinała naprawdę krótko, bladą skórę i piegi i była najbardziej szurniętym trepem, jakiego kiedykolwiek znał. Pocięło ją, kiedy robiła za czujkę podczas patrolowania zaminowanego budynku, który próbowali wyczyścić. Weszła prosto w ścianę gwoździ. Ale była dobrym, sprytnym żołnierzem. Ocho zamarł. Ona nie miała ręki. Wreszcie zrozumiał - ta dziewczyna nie miała ręki. Chłopie, odlatujesz, pomyślał. To wszystko. Po prostu kiepski trip na kryształowej jeździe. Niemożliwe, żeby ona tu była. Wykluczone. Nie może tu być. Bo niby jak? Dziewczyna znów się wynurzyła i rozejrzała w obie strony. Na Losy, to naprawdę była ona. Teraz nie miał wątpliwości - to był ten jednoręki wyrzutek, który go zacerował. Ciemna skóra, skośne oczy i wygląd ocalałej. Z trudem dostrzegł na policzku potrójne znamię wybrańców pułkownika Glenna Sterna. Musiał przyznać, że zrobiła na nim wrażenie. Skradała się niewiele gorzej od trepów z Armii Boga. Wykonała jakiś gest w stronę wody. Ocho wstrzymał oddech. - O cholera... - Co jest? - pytali jego chłopcy. - Co tam widzisz? Z kanału wynurzył się olbrzymi kształt, zwinny pomimo swojej masy. Potwór wyszedł z wody i wspiął się na pływającą kładkę. Cały i zdrowy. Po ranach nie było śladu. Półczłowiek zamarł. Przyklęknąwszy na krawędzi kładki, obrócił głową w prawo i lewo, a Ocho wciąż nie potrafił złapać tchu. Nagle znalazł się z powrotem w dżungli; patrzył, jak bestia wyskakuje z liści, uderza go wielką, pazurzastą łapą i posyła w powietrze. Ogromna. Ogromna i zbyt bliska... Ocho oderwał lornetkę od twarzy i zdał sobie sprawę, że jest zwykłym głupcem.

Dziewczyna i półczłowiek znajdowali się daleko i nie mieli pojęcia, że ich obserwuje. Jeszcze raz podniósł lornetkę do oczu. Ani śladu potwora. - Niech to szlag! - Co jest? Wskazał na budynek w oddali. - Chcę wypatrywaczy na tamtej wieży. Z każdej strony. Wiemy, co jest w środku? - Nic. Śmieci. Stare mieszkania. - Wyślijcie mi tam wypatrywaczy. I zgłoście to porucznikowi. - Przez tę dziewczynę? To nie lepiej, żebyśmy ją po prostu złapali? - Nie! - Ocho obrócił się na pięcie. - Nie próbujcie się do niej zbliżać! Macie wyłącznie obserwować, jasne? Nawet jeśli ją zobaczycie albo pojawi się półczłowiek, trzymajcie się od nich z daleka. Wystawimy podwójną linię wypatrywaczy, na wypadek gdyby się prześliznęli. I obserwujcie wodę. Muszą się skradać przez kanały, przepływają nam pod nogami. Rzucił się do schodów i zbiegł na dół. Psiryj był w Zatopionych Miastach, na ich cholernym terytorium. Przyszedł razem z dziewczyną, z parszywym wyrzutkiem! Gnał coraz szybciej, aż jego bieg przemienił się niemal w sprint. Półczłowiek w Zatopionych Miastach! Wpadł na kolejny patrol. - Stać! Wyciągnęli broń, a Ocho zatrzymał się jak wryty. - Nie strzelajcie! - Próbował przypomnieć sobie hasło i dopiero po chwili wyłowił je ze spanikowanego umysłu. - Potrzebujecie pomocy, sier-żancie? - zapytali. Ocho pokręcił głową.

- Nie, wszystko w porządku. To tylko trefne rozpruwacze, trochę mną trzepnęły. - W każdym razie proszę tak nie biegać. - Przepuścili go machnięciem ręki. Dostaliśmy ostrzeżenie, że w okolicy mogą się kręcić szpicle. - A co, wyglądam, jakbym lubił wymachiwać zielonym krucy-fiksem? - warknął i rzucił im ponure spojrzenie. - Wynoście się stąd, jazda na patrol. Odwrócił się i ruszył w dalszą drogę, ale czuł, jak chwyta go w swoje szpony potworny strach. Ileż zawdzięczali zwykłemu łutowi szczęścia! Co by było, gdyby jego chłopcy nie zdobyli tej lornetki od trepów Armii Boga i nie postanowili jej wypróbować? Zespoły obserwacyjne stacjonowały na granicach, a nie tak głęboko na terytorium ZFP. Co tu robiła ta dziewczyna? Ona i półczłowiek za każdym razem oznaczali kłopoty. A teraz pojawili się razem, na ich terenie, podstępni i zabójczy. Nie mieli żadnego powodu, by tu być, chyba że... Chyba że polowali. Jeśli polowali, to tylko z dwóch powodów: z chęci zemsty lub by odbić Ghosta. Tak czy siak oznaczało to, że Ocho musiał ich unieszkodliwić, zanim przedostaną się dalej. 35 Przedarcie się przez terytorium ZFP było trudniejsze, niż Mahlia sądziła, ale z Toolem było przynajmniej możliwe. Półczłowiek potrafił wywęszyć patrole ze sporej odległości. Po rozstaniu ze sternikiem i zapadnięciu zmroku brnęli wolno przez miasto. Gdy jednak dotarli do granic między terytoriami ZFP a Armii Boga, gdzie żołnierze zwaśnionych frakcji co kilka minut wymieniali strzały, a po kanałach niosło się echo krzyków tych, którzy próbowali przełamać linię wroga, Mahlia prawie się poddała. Nie miała pojęcia, jak przekroczą strefę walk. - Już po nas - westchnęła. - Nasz plan jest do kitu. Tool tylko się uśmiechnął. - Nie zniechęcaj się tak łatwo. - Wziął ją za rękę i poprowadził w podbrzusze

zalanego budynku. - Będziemy płynąć. - Płynąć? Dokąd? Przecież nas zobaczą. Tool wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ruszajmy. - Wciągnął ją do wody. - Zaufaj mi. Wchodził tak głęboko, że Mahlia zaczęła się wyrywać, ale wtedy powiedział, by wzięła głęboki oddech, a ona gorliwie skorzystała z jego rady. Zaraz potem znikli pod powierzchnią. Połknęła ich ciepła morska woda. Odległy szum fal, stłumione strza-ły... Tool posadził ją sobie na plecach i zaczął płynąć. Wypłynął przez okno do kanału, ale nie zamierzał się zatrzymywać. Woda naparła na nią, gdy przyspieszył. Uczepiła się go z całych sił, by nie zerwało jej ciśnienie strumienia. Jej płuca domagały się powietrza, lecz Tool wciąż płynął. Musiała odetchnąć, musiała się wnurzyć. Co z tego, skoro półczłowiek nie zwalniał? Zupełnie jakby o nią nie dbał. Płynął i płynął, a Mahlia panikowała. Puściła go, by się wynurzyć. Nic z tego, przytrzymał ją mocno. Utonę. Walczyła, ale półczłowiek unieruchomił jej ręce i pociągnął w dół, na dno. Zobaczyła przed sobą jego wielkie oblicze. Wydmuchnął jej w twarz strumień bąbelków powietrza. W pierwszej chwili była tak zaskoczona, że prawie się utopiła, wtedy jednak przyszło zrozumienie. Tool miał więcej powietrza, niż oboje potrzebowali. Zebrała się w sobie i wypuściła z płuc to, co w nich zostało, po czym kiwnęła głową. Już znała jego plan. Tool otworzył szeroko paszczę najeżoną zębami. Przycisnął swoje usta do ust Mahlii. Zrobił wydech, a ona wdech. Tlen i rozkład, życie i śmierć, wszystko zmieszane. Płuca Mahlii napełniły się po same brzegi oddechem półczłowieka. Tool cofnął się i pokazał ręką, by znów uczepiła się jego pleców. Płynęli.

Nad ich głowami huczały odgłosy wś-ciekłej strzelaniny, lecz oni, ukryci głęboko w wodzie, przekradali się niezauważeni z kanału do kanału i pokonywali jedną zatopioną przecznicę po drugiej - niczym ryby, na które wojna nie zwracała uwagi. Gdy w końcu zostawili za plecami ostatnie linie bojowe, Tool znalazł dla nich schronienie. Wpłynąwszy do budynku, wynurzyli się, a ich uszy natychmiast wychwyciły plusk słonych fal i odległe echo walki. Mahlia wciągnęła w płuca świeże powietrze, wdzięczna, że wreszcie mogła odetchnąć czymś, co nie pochodziło z płuc zabójcy. Czystym tlenem. Zachłysnęła się nim, kaszlnęła i znów zachłysnęła. - Wiesz, gdzie się teraz znaj-dujemy? - zapytał Tool. Podpłynęła do okna. Było zatopione tylko do połowy, dzięki czemu widziała fragment miasta. Wyjrzała na zewnątrz, ale szybko cofnęła głowę, a spomiędzy jej warg wyrwało się syknięcie. Dokładnie na poziomie jej oczu unosiła się drewniana kładka, po której szły rzędy ludzi. Niewolnicza siła robocza, holująca barkę pod czujnym okiem trepów ZFP. Barka była wypełniona ciężkim złomem, zwojami drutów i kabli. Nawet przez szybę słyszała pojękiwania robotników. Odczekała, aż przejdą dalej, i dopiero wtedy rozejrzała się po kanale. - Okej, już wiem, gdzie jesteśmy. Ale do celu ciągle mamy kawał drogi. Tool nie narzekał. Po prostu wziął ją na plecy i znów popłynęli. Kilka godzin później dotarli do miejsca, którego szukała Mahlia. Wynurzyła się pierwsza, wyszła z wody i zakradła do budynku. Zamarła, nasłuchując. Modliła się, by nikogo tu nie było. Korytarzami niosło się echo trzepotu skrzydeł - poza tym żadnych odgłosów czy zapachów ludzkich mieszkańców. Kolejny pusty budynek. Wróciwszy do kanału, machnęła ręką na Toola. Półczłowiek wynurzył się i ruszył za nią do wieży, w której mieszkały wspomnienia dziewczyny. Za czasów jej dzieciństwa ojciec Mahlii i rozjemcy rządzili w tym budynku.

Było ich tu na pęczki. Mahlia rozmawiała z nimi po chińsku, jak człowiek cywilizowany. Na zewnątrz, na ulicach, musiała porozumiewać się w języku Zatopionych Miast, ale tutaj używała wyłącznie mandaryńskiego. Przeskakiwała między dwoma światami, próbując się w nie wtopić, i podobnie jak jej matce przychodziło jej to z łatwością. Matka Mahlii miała wyjątkowy talent do lawirowania między światami i kulturami. Potrafiła sprawić, że zagraniczni kupcy traktowali ją poważnie i ufali, że jej antyki nie są podrobionym szmelcem. Umiała ich namówić, by oddawali jej swoje pieniądze. Wiedziała też, jak nie utonąć w Zatopionych Miastach, kiedy wyszukiwała przedmioty, na których zależało przyjezdnym. Grzebała w ruinach z najlepszymi, a następnie zabierała swoje trofea do cudzoziemców, ci zaś widzieli w niej nie tylko kolejnego cwaniaka z Zatopionych Miast, ale przede wszystkim szanowanego handlarza antykami. - Co to za miejsce? - zapytał Tool. - Miejsce, w którym dorastałam - odpowiedziała. - Wielu rozjemców wynajmowało w tym budynku mieszkania. Właściciele mieli przodków w Chinach, dzięki czemu wiedzieli, jak się dobrze sprzedać, jak ich zadowolić. Robić jedzenie, które im smakowało, i tak dalej. Drzwi do mieszkania zostały wyłamane, meble porąbane na kawałki i spalone. Przez jakiś czas mieszkali w nim żołnierze, a później zadomowiły się zwierzęta - najprawdopodobniej gryzonie, sądząc po potarganych kłaczkach sierści i błyszczących drobiazgach zalegających w kątach. Mahlia zatrzymała się pośrodku mieszkania, przywołując wspomnienia. Wydawało się strasznie małe w porównaniu z tym, co podpowiadała jej pamięć. Teraz korytarze sprawiały wrażenie dziwnie krótkich, sufity zaś wisiały zbyt nisko. Pchnęła kolejne drzwi i zobaczyła swoje łóżko. Brakowało w nim materaca. Znalazła go pod oknem w pokoju matki - był nadpalony i podziurawiony, jakby ktoś używał go jako tarczy.

Dom, choć teraz doszczętnie zniszczony. Dziury po kulach w ścianach, łuski na podłodze. Smród dawno nieużywanej latryny. Ostało się kilka obrazów, lecz na większości ktoś wymalował zielone krzyże. Tool badał pomieszczenia jak ty-grys - pewnie tworzył w umyśle jedną z tych swoich map taktycznych. Zapamiętywał każde pojedyncze okno, każde drzwi, każdy kawałek współdzielonej ściany i miejsca, z których można zeskoczyć do kanałów na dole. Mahlia wyjrzała przez wybite okno. Dostrzegła na zewnątrz gniazdo - gołębi, a może orłów. Wszystko wskazywało na to, że od jakiegoś czasu było opuszczone. Tool poradził jej, by wypatrywała nie tylko ludzi, lecz także zwierząt. Biegnące zwierzęta i ptaki zrywające się do lotu mogły stanowić wskazówkę, że w ich stronę zmierzają żołnierze, którzy będą zwracać uwagę na te same sygnały. Wystraszywszy stado gołębi, zdradziłaby swoją pozycję równie wyraźnie, co skacząc i drąc się wniebogłosy. Na dole ktoś przepychał tyczką skif przez szmaragdowy kanał. Sprzedawca makaronu. Mahlia nie mogła się nadziwić, że oprócz żołnierzy w Zatopionych Miastach wciąż mieszkali normalni ludzie, Tool twierdził jednak, że armie zawsze otaczały się oportunistami wszelkiego rodzaju: kupcami, kanciapówkami, farmerami, przemytnikami, handlarzami narkotyków, paserami... Żołnierze mieli zarówno potrzeby, jak i sposoby na ich zaspokajanie. Strzelali do każdego wyrzutka, który się napatoczył, wielu cywilom pozwalali jednak przeżyć. Patriotycznym obowiązkiem pułkownika Glenna Sterna było zgładzenie Armii Boga, Wilków Taylora i Wolnomilicji, ale potrzebował do tego celu wsparcia ludzi mieszkają-cych na jego terytorium. Mieszkańcy zaś chętnie go wspierali.

Bo niby dokąd mieliby się udać? Podobnie jak trepy byli unieruchomieni przez żołnierzy wroga na granicach, przez nieokiełznaną dżunglę i morze - niczym kraby wrzucone do jednego garnka, które rozrywały się na kawałki w walce o przeżycie. Mahlia czuła, jak wzbiera w niej żółć, kiedy patrzyła na cywilów w kanałach, którzy sprzedawali trepom warzywa, mięso i gorący makaron. Potrafili z nimi rozmawiać. Pewnie im nawet donosili - informowali powracające z frontu armie, gdzie można się natknąć na rodzinę rozjemców. Zabiegali o ich względy, żeby uchronić się od kul. Patrzyła na tych ludzi, wyobrażając sobie, jak do nich strzela, jak odpłaca im za zdrady, za odrzucenie, za udział w zniszczeniu wszystkiego, z czym dorastała i na czym polegała. - Zemsta - zagrzmiał za jej plecami Tool. Mahlia wzdrygnęła się. - Potrafisz czytać w myślach? Pokręcił głową. - Twoje ciało jest pełne gniewu, każde jego włókno. Tak łatwo je odczytać. Zaciśnięte pięści mówią więcej niż słowa. Mahlia zaśmiała się krótko. - Ci wszyscy ludzie na dole... oni nie musieli uciekać. - A ty chciałabyś sprawić, by uciekali tak jak ty. Wzruszyła ramionami. - Jasne. Żeby mieli nauczkę. - Sądzisz, że widok uciekających i przestraszonych wrogów cokolwiek by ci dał? - A ty co, nagle zmieniłeś się w doktora Mahfouza? - Nie przypadł jej do gustu krytyczny ton jego głosu. - Tylko nie karm mnie tymi bredniami w stylu „oko za oko, a oślepnie cały świat”. Tool odsłonił zęby w cynicznym uśmiechu.

- Nie, nie ja. Dla mnie zemsta jest słodka. - Siedział skulony w cieniu, posąg mięśni. - Ale tutaj od dawna chodzi o coś innego. Ludzie nie pamiętają, za co chcą się mścić. - Doktor Mahfouz twierdził, że to Zatopione Miasta robią z ludzi wariatów. Podobno śmierć przyszła razem z wodą, przyniosło ją morze. Tool wyśmiał ten pomysł. - Nie chodzi o nic mistycznego. Istoty ludzkie łakną śmierci, to wszystko. Wystarczy kilku polityków, aby stworzyć rozłam, kilku demagogów nawołujących do nienawiści, aby poszczuć na siebie ludzi. Zanim się obejrzysz, cały naród gryzie własny ogon, kręcąc się w kółko, aż po jakimś czasie zostaje tylko szczęk zębów. Zniszczenie takiego miejsca jak Zatopione Miasta jest łatwe, kiedy masz do pomocy ludzi. Twój rodzaj uwielbia podążać za przywódcą. Mój ma przynajmniej wymówkę, a twój? - Znów się uśmiechnął. Nigdy nie było mi dane spotkać istoty, która z taką zawziętością skakałaby do gardła swemu sąsiadowi. Mahlia chciała zaprotestować, ale zagłuszył ją huk. Pocisk artyleryjski pomknął gdzieś na wschód od ich pozycji. Kolejny strzał, jeszcze jeden... Tool zastrzygł uszami i pokiwał niespiesznie głową. - Co słyszysz? - zapytała Mahlia. - Słyszę nawałnicę wojny, która targa oddziałami pułkownika Glenna Sterna. Armia Boga nagle znalazła sposób, by znacząco się dozbroić. - No i? - ZFP nie wytrwa długo. Jeśli nawet twój przyjaciel Mouse żyje, z każdym dniem będzie narażony na coraz większe niebezpieczeństwo. Huk oznacza, że Armia Boga wynegocjowała warunki przemytu broni przez blokady morskie. Zapewne obiecali, że podzielą się truchłem Zjednoczonego Frontu Patriotów ze swym dostawcą, który musi być niezwykle bogaty i łasy na surowce. - Tool wzruszył ramionami. - To może być każda z dziesiątek firm - Cycan Mining,

Lawson & Carlson, Patel Global albo Xinhua Industrial. Wszystko jedno. Armia Boga sprzedała ostatni skrawek swego terytorium, by zatańczyć na trupach pokonanych wrogów. - Nie masz żadnej pewności, że tak właśnie było. Tool uśmiechnął się. - Choć jestem ignorantem w wielu ludzkich sprawach, na jednym się znam - na wojnie. Wojna wymaga stałej diety z pocisków, karabinów i materiałów wybuchowych wrzucanych prosto w jej bezdenną paszczę. Każda z tych rzeczy słono kosztuje, a jedyne, co miejscowi wodzowie mają do zaoferowania, to strzępy tego miasta. Szczerze wątpię, czy jeszcze pamiętają, co ich pchnęło do tego konfliktu, lecz teraz zależy im już tylko na terytorium, by sprzedać jeszcze więcej złomu za garść pocisków. - Więc kupują wszystko na zewnątrz? - zapytała Mahlia po chwili zastanowienia. - Mają za mało rozumu i środków, aby produkować własny sprzęt. Wszyscy są finansowani przez inne grupy, które liczą na zyski. - A te inne grupy - dociekała Mahlia - Lawson & Carlson i cała reszta, oni też kupują towar od zewnętrznych dostawców? Nie tylko żołnierze? - Co sugerujesz? Kupcy! Mahlia starała się zapanować nad ekscytacją. W Zatopionych Miastach wciąż istnieli kupcy, zupełnie jak za dawnych lat, kiedy jej matka odszukiwała bogatych ludzi, którym zależało na antykach z przeszłości. Kupcy. Skinęła na Toola, by ruszył za nią, i poprowadziła go na zakurzoną klatkę schodową. - Nikomu nie wolno ci o tym mówić - wyszeptała konspiracyjnie, powtarzając słowa, które usłyszała od własnej matki, gdy nakryła ją w tym samym miejscu. Dotarli do poziomu nad kanałami. Mahlia rozejrzała się po korytarzu - był

opuszczony, nikt ani nic się nie ruszało. Przeciągnęła palcami po ścianie i, namacawszy zapadki, wcisnęła je mocno. Zacięte. Tool wyciągnął rękę i pchnął, a ona usłyszała kliknięcie. Ściana drgnęła. - Tajne przejście? - zapytał półczłowiek. - Moja mama to zbudowała, pomysł taty. Musiał przekupywać ludzi, sam zobaczysz. Machnęła ręką, żeby wszedł do środka. Za ukrytymi drzwiami znajdował się przestronny magazyn, większy niż dwa połączone mieszkania. Panował w nim półmrok. Jedyne światło sączyło się przez szczeliny pod sufitem, zabezpieczone kratami i prawie niewidoczne; zbyt nieciekawe, by komukolwiek chciało się dokładnie je oglądać. Ponieważ zaś do tej części budynku nie prowadziło żadne wejście, magazyn był nietknięty, mimo że mieszkania na wyższych piętrach zostały splądrowane. Mahlia zmrużyła w ciemnościach oczy. Otaczały ją skarby. Wciąż tu były, nie wymyślił ich jej dziecięcy umysł. Naprawdę tu były. Obrazy olejne w złoconych ramach. Marmurowe popiersia mężczyzn i kobiet. Starożytne muszkiety. Potargana flaga z białymi gwiazdami na niebieskim tle i białoczerwonymi pasami. Marmurowa głowa z twarzą o ostrych, nierównych rysach, wysoka prawie jak Mahlia, strącona z dawno zapomnianego pomnika i przetransportowana barką do tego ukrytego miejsca, gdzie miała oczekiwać na kupca. Stare, nadgryzione przez mole księgi, kawałki porwanego, poskręcanego papieru, manuskrypty... Skrawki Przyspieszonego Wieku. Matka Mahlii znała się na historii, a instynkt bezbłędnie podpowiadał jej, jakich skarbów szukali zagraniczni klienci. Wszystkie te rzeczy wciąż tu były, nietknięte. Mahlia nigdy by nie pomyślała, że człowiek, który był jej ojcem, porzuci cały ten dobytek.

Tool podniósł do światła szary mundur żołnierza z jakiejś dawnej wojny, a gdy odłożył go ostrożnie, w powietrze wzbił się tuman kurzu. Chwycił jeden z muszkietów i spojrzał przez celownik. - No i co ty na to? - zapytała Mahlia. Rozejrzał się badawczo. - Myślisz, że moglibyśmy to sprzedać? - nie dawała mu spoko-ju. - Myślisz, że wykupimy się tym z Zatopionych Miast? Znajdziemy kupca, który nas przemyci. Skoro przemycają broń, mogą chyba przemycić ludzi. Myślisz, że zrobią to za odpowiednią cenę? Tool odłożył w zamyśleniu muszkiet. - Skąd się tu wzięły te wszystkie rzeczy? - Zgromadziła je moja mama. Wy-grzebywała z ruin, ale tylko starocie, i sprzedawała je przyjezdnym. Najwięcej znalazła, gdy przypłynęli rozjemcy i na chwilę powstrzymali rozlew krwi. Pokręcił głową, uśmiechając się lekko. - To musiało być dla niej wyjątkowo zyskowne zajęcie. - Nie wiem. - Mahlia wzruszyła ramionami. - Wszystko szło do banku. - Do banku... w Chinach? - Nie wiem. - A twój ojciec, ten rozjemca - ciągnął półczłowiek - czy on znał jej rzemiosło? - Tak się poznali - odparła. - On też zbierał różne rzeczy. - Nie wątpię - parsknął. - Myślisz, że ktoś chciałby kupić te przedmioty? - zapytała ponownie Mahlia, zirytowana jego tonem - jakby wiedział o sprawach, o których ona nie miała pojęcia. Tool zamyślił się. - Całe mnóstwo ludzi chętnie by je kupiło. Wygląda na to, że twoja mama była bardzo dobra w tym, co robiła. - Serio?

- Widzę tu przedmioty, które od wielu lat uważa się za zaginione. Ich miejsce jest w najwspanialszych muzeach tego świata. - Uniósł delikatnie kawałek pergaminu i przyjrzał mu się z bliska. - Niektóre właśnie z nich pochodzą. - Więc możemy je sprzedać? - nie dawała za wygraną. - Och, naturalnie, możesz je sprzedać. Sęk w tym, że na każdego uczciwego kupca znajdą się tysiące takich, którzy z ochotą poderżną ci gardło, byle sami mogli na tym zarobić. Otaczają nas skarby wielu wieków, ale tuż za ścianami tego budynku czają się dziesiątki tysięcy żołnierzy gotowych mordować za kawałki złomu niewarte nawet drobnej części tych skarbów. - Może istnieje jakiś sposób, żeby się dogadać? - zapytała. - Dobić targu z trepami. - Ostrożne negocjacje, choć na nasz widok strzelą nam między oczy? Obawiam się, że nie należymy do tych ludzi, z którymi lubią pertraktować lokalni wodzowie. Wyrzutek i półczłowiek. - Tool skwitował własne słowa uśmiechem. - Mouse - rzuciła nagle Mah-lia. - Gdybyśmy tylko odzyskali Mouse’a... On mógłby zostać naszym pośrednikiem. - Budujesz zamki na lodzie, dziewczyno. - Ale moglibyśmy to zrobić, prawda? Jeżeli Losy spojrzą na nas przychylnym wzrokiem, może się nam udać. Jak myślisz? Tool spojrzał na nią; blizny i zamyślenie. - Naprawdę wierzysz, że Losy się do ciebie uśmiechną? - Kiedyś muszą, prawda? - Mahlia z wysiłkiem przełknęła ślinę. - Kiedyś wreszcie muszą. 36 Ghost wymiotował z głową nad kanałem, gdy Ocho i porucznik wreszcie go znaleźli.

Postawili go do pionu i spryskali mu wodą twarz, a potem czekali, aż wyrzuci z siebie resztki tego, co zostało mu w bebechach. Gdy skończył, poprowadzili go drewnianą kładką. - Myślałem, że mam prze-pustkę? - wymamrotał. Ocho wyglądał niemal na winnego. - Dobrze myślałeś, ale nastąpiła zmiana planów. Idziesz na patrol. - Dlaczego akurat ja? - Bo tak powiedziałem! - warknął sier-żant, a jego twarz stężała. - Myślisz, że jak dostałeś od pułkownika błyszczący medalik, to twój ścierwi tyłek już nie należy do mnie?! Jak mówię skacz, to masz skakać, jasne? - Tak jest, sir! - No, tak lepiej. Alil już na ciebie czeka. Alil rzucił Ghostowi jego karabin, a chłopak zważył go w dłoni. Mdłości wciąż dawały mu w kość i z trudem potrafił skupić wzrok na swoich chłopcach. - Dzisiaj sprawdzamy cy-wilów - wyjaśnił Alil. - Farmerów i dziewczynki. Mamy się upewnić, że nie ukrywają gdzieś radia czy czegoś takiego. - Urwał. Nie zaszkodzi, jak sprawdzimy też trepów. Jeśli mają radio, nie są od nas, nawet jeśli noszą znamię. - Armia Boga ciągle nas pod-gryza - odezwał się Ocho. Nie patrzył na Ghosta, tylko gdzieś w dal. Może w stronę terytorium wroga? - Podejrzewamy, że mają tu swoich szpiegów, i dlatego chcemy, żebyście przeszli się po wewnętrznych sektorach i przyjrzeli ludziom naprawdę dobrze. Zobaczymy, może coś wypłynie. - Zależy mi, chłopcy, żeby żaden z tych parszywych ministrantów nie przeżył na mojej warcie - dodał bardziej bezpośredni porucznik Sayle. - Jeśli jakiegoś znajdziecie, odeślijcie go do domu bez dłoni i stóp, jasne? Dajcie im nauczkę. - Tak jest, sir! - zawołali chórem, choć Ghost wciąż nie doszedł do siebie po szaleństwach poprzedniej nocy, a znamię na policzku bolało go jak jasna

cholera. Prędzej by zdechł, niż się poskarżył, ale mimo wszystko... Ocho wyznaczył im sektor. Zdziwili się, bo chodziło o rejony położone jeszcze głębiej na terytorium ZFP, kiedy jednak Alil spytał o powód takiej decyzji, sierżant odburknął: - Może mamy doniesienia od wywiadu? - Wygląda to na niewielki obszar. - To prawda, ale macie się go trzymać. Jak skończycie, zróbcie kolejną rundkę. Pozostałe sektory są już obsadzone. Kilka minut później Alil prowadził oddział zawaloną gruzem ścieżką między dwoma budynkami, a później kolejną, aż w końcu dotarli na jedną z nadwodnych kładek. - Dobrze się czujesz? - Klepnął Ghosta w ramię. - Wyglądasz jak siedem nieszczęść. Ghost rzucił mu tylko niewyraźne spojrzenie. - Spokojnie - zaśmiał się Alil. - Dostaliśmy zajebiście łatwe zadanie. Dwa rewiry od miejsca, gdzie nastąpił kontakt wzrokowy z wrogiem. Ale miej oczy szeroko otwarte, może pułkownik rzeczywiście dostał cynk. Nie chcielibyśmy, żeby jeszcze więcej tych obserwatorów przekradło się za nasze linie. I niech cię nie zgubi pewność siebie, nawet cywile potrafią przykozaczyć, jak się ich przeszukuje. Czasami mają przy sobie rzeczy, które woleliby ukryć. Ghost kiwnął głową i wytężył uwagę. Po zasadzce z obserwatorami i ostrzałem z nie mógł sobie pozwolić na nieostrożność. Zarzekł się, że już nigdy nie zlekceważy przeciwnika. W życiu, to właśnie takie podejście zabiło... Pooka? Tak miał na imię? Zaniepokoiło go, że nie pamięta też imienia chłopaka, który go szkolił... Tubby? Nie, nie, Gutty. Gutty, zgadza się. Nazywali go tak, bo kiedyś, jeszcze w

czasach rozjemców, miał wielki, wydęty brzuch. - Mouse? Ghost obrócił się, zaskoczony. Znał ten głos. Nagle coś przemknęło obok niego i wbiło się w jego towarzyszy. Wpadli do kanału, rozchlapując na wszystkie strony wodę. Ghost stał jak wmurowany i wpatrywał się w dziewczynę, która przed nim stała. Mahlia, Mahlia z krwi i kości. Tym razem nie miał halucynacji, to naprawdę była ona. - Mahlia? Chwyciła go i zawlekła do najbliższego budynku. Coś mówiła, ale Ghost nie rozumiał słów. Chwilowo nie mógł oderwać wzroku od jej twarzy. Miała na prawym policzku potrójne znamię ZFP, wypalone naprawdę porządnie. - Kiedy cię zwerbowali? - zapytał, lecz w tej samej chwili rozpętało się piekło. Mahlia nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Dla zabicia czasu wyglądała z okna starego rodzinnego mieszkania i czekała, aż się ściemni, bo dopiero wtedy mogli wyruszyć w dalszą drogę. Zdawała sobie sprawę, że prędzej czy później będzie musiała się ujawnić i opuścić kryjówkę, ale to mogło jeszcze poczekać. Wolała uzbroić się w cierpliwość, a później odnaleźć pluton Mouse’a. Postanowiła, że będzie szukać porucznika Sayle’a i jego żołnierzy. Wszystkie trepy miały swoje sygnały wywoławcze, więc jakoś się do nich dostanie. Porucznik Sayle, pluton HiLo, oddział Pies... Będzie udawać posłańca, a jeśli to nie zadziała, wymyśli coś innego. Znajdowali się teraz na terenie ZFP. W ciemnościach, w kapeluszu zasłaniającym oczy nikt jej nie rozpozna, tym bardziej że większość wyrzutków już dawno nie żyła. Powoli, krok po kroku. I wtedy zobaczyła Mouse’a na jednej z pływających kładek. Przeskakiwał między wyszczerbionymi bambusowymi przęsłami, on i dwóch innych żołnierzy, czyli praktycznie bez wsparcia. Wpatrywała się w niego jak sroka w gnat.

Czy to naprawdę był on? Miał na twarzy blizny, pełną belkę pułkownika Glenna Sterna, taką samą jak ta, którą wypaliła sobie na policzku, a na uchu brązowawy bandaż. Szedł z karabinem przewieszonym przez ramię i musiała dwa razy mu się przyjrzeć, by zyskać całkowitą pewność, że to nie kolejny smarkaty trep, ale nie - patrzyła na Mouse’a. Tam, w dole, to naprawdę był on. - Tool - wyszeptała. - Widzę go. Szybki jak błyskawica półczłowiek już kucał obok niej i spoglądał w dół. - Tylko trzech. - Dwóch - poprawiła go. - Mouse się nie liczy. Tool nie skomentował jej słów. Widział świat inaczej niż ona, ale przecież Mouse nie zacznie do niech strzelać. - Porozmawiam z nim - zdecydowała. - Dopóki ci dwaj są w pobliżu, nie porozmawiasz. - Mouse ucieknie im, kiedy mnie zobaczy. - Nie. Oni są razem, nie rozdzielą się. Patrolują. Nawet ci chłopcy wiedzą choć tyle o swych obowiązkach. Nie mogą się mierzyć z prawdziwą armią, ale otrzymali podstawy wyszkolenia. - Tool wytężył wzrok. - Czy któryś z tych dwóch był w wiosce? Mahlia wyjrzała przez okno, próbując sobie przypomnieć. Tak wiele twarzy... - Nie wiem. - Jeśli tam byli, natychmiast cię rozpoznają i zabiją. Nie mogła mieć pewności. Owszem, pamiętała mnóstwo trepów, ale czy widziała ich wszystkich? Czy oni widzieli ją? Była rozkojarzona. Na pewno obok Mouse’a nie szedł sierżant, którego zszywała, ani porucznik Sayle. Ani ten, który tak bardzo chciał ją skrzywdzić. - Nie wydaje mi się... - To za mało - stwierdził

Tool. - Wezmę ich na siebie, a ty bierz Mouse’a. Od słów przeszli do czynów i zorganizowali zasadzkę. Poszło im jak z płatka trepy złapały się na haczyk. Mahlia czekała z Toolem w wybitym oknie wykuszowym - dużym i szerokim, które zapewniało półczłowiekowi swobodę ruchów. Mogli z niego wyjść prosto na kładkę. Czekali, czekali... a gdy żołnierze znaleźli się blisko, Mahlia zawołała Mouse’a po imieniu. Poczuła tchnienie wiatru, gdy Tool wystrzelił przed siebie, prosto w oddział. Wpadli z pluskiem do kanału. Mouse odwrócił się, uniósł karabin... Mahlia zrobiła krok do tyłu. - Mouse? - Na Losy, czy on chciał ją zabić? - To ja, Mahlia! Przyszliśmy po ciebie! Opuścił broń i spojrzał na wodę. Bąbelki powietrza rozpryskiwały się na powierzchni. - Mouse? Rudowłosy chłopak wyglądał na zdezorientowanego. Wpatrywał się chwilę w wodę, po czym przeniósł wzrok na Mahlię. Jeszcze minuta i Tool utopi dwa trepy. Mahlia prawie im współczuła. Wiedziała, jak musieli się czuć, przytrzymywani przez półczłowieka, kiedy brakowało im powietrza. Nie mieli żadnych szans. Siłą zaciągnęła Mouse’a do budynku. - Kiedy cię zwerbowali? - zapytał chłopak. Wciąż był skołowany, ale Mahlia przypomniała sobie o znamieniu na policzku. - Nie, na Losy, nic z tych rzeczy! - Pokręciła głową. - Przyszliśmy tu tylko po to, żeby cię wydostać. Pociągnęła go za sobą, ale Mouse z jakiegoś powodu nie chciał albo nie potrafił nadążyć. Zauważyła, że jego twarz jest podrapana i posiniaczona, a bandaż na uchu zakrwawiony. Brał udział w bitwie i jeszcze nie otrząsnął się z szoku, doszła do wniosku.

Ciągle się gapił, zaskoczony i ogłupiały, jakby widział przed sobą zupełnie obcą osobę. Tool wynurzył się z kanału. Nagle drzwi i okna pobliskich budynków otworzyły się, a z każdej strony zaterkotały karabiny. Kule dziurawiły beton i kamień, świszcząc i rykoszetując od przeszkód. Zasypał ich grad odłamków. Mouse zanurkował za przeszkodę, a Tool wyskoczył z wody i pobiegł w stronę okna. Jego plecy przypominały czerwony dywan. W pierwszej chwili Mahlia pomyślała, że półczłowiek krwawi, ale krew zdawała się falować niczym sierść. Igły, zrozumiała. Skóra Toola była najeżona dziesiątkami, jeśli nie setkami igieł. Półczłowiek wpadł przez okno do pomieszczenia i pchnął ją razem z Mouse’em, zataczając się. Poganiał ich naprzód, aż w końcu się przewrócił. Na kładkach zadudniły wojskowe buciory. To pułapka, zorientowała się Mahlia. Cały czas myślała, że to oni są łowcami, a tymczasem od początku stanowili ofiarę. Złapała Mouse’a. - Ruszaj się! Pociągnęła go w głąb korytarza. Znajdowali się już niedaleko ukrytego magazynu jej matki. Gdyby zdołali wejść do środka niezauważeni, żołnierze mogliby zgubić trop. Ale Mouse nie chciał biec, stawiał opór. - No chodź! - wrzeszczała Mah-lia. - Chodź! Echa kroków były coraz bliższe i coraz liczniejsze - trepy nadbiegały ze wszystkich stron. Wpadła na sekretne drzwi magazynu, namacała zapadki i zaczęła wciskać je gorączkowo, tłuc w nie w napadzie frustracji. W końcu drzwi się otworzyły. Wskoczyła do środka, szarpiąc Mouse’a za rękę. Słysza-ła tuż za plecami pokrzykiwania. Próbowała zamknąć za sobą wejście, ale ktoś wepchnął w szparę lufę karabinu, niwecząc jej wysiłki. Na zewnątrz wydzierali się żołnierze. Odrzuciło ją do tyłu, gdy jeden z nich

uderzył w drzwi. Zaroiło się wokół niej od uzbrojonych chłopaków, którzy złapali ją i zaczęli ciągnąć na zewnątrz. Kątem oka zauważyła Mouse’a. Stał nieruchomo, zdumiony, ale zaraz potem znikł jej z pola widzenia. Kopała i krzyczała, a oni wlekli ją korytarzem, tą samą drogą, którą tu przybiegła. Leżał przed nią Tool, z pojedynczym zwierzęcym okiem rozszerzonym od środków uspokajających. Przez przepastne okno wykuszowe wszedł do budynku porucznik Sayle, a za nim wlała się do środka nowa fala żołnierzy. Porucznik uśmiechnął się chłodno, obserwując, jak jego chłopcy biją i poganiają Mahlię. Mahlia znów dostrzegła Mouse’a - teraz musieli go odciągać, a na jego twarzy malował się wyraz dezorientacji i wstydu. Mimo to pozostałe trepy klepały go po plecach, pokrzykiwały radośnie i nazywały Ghostem. Wokół niej też gromadziło się coraz więcej chłopców, którzy koniecznie chcieli wytknąć ją palcem, wyśmiać i splun-ąć jej w twarz. Porucznik Sayle podszedł do niej z uśmiechem na ustach. - Dziewczyna, która zwabiła wilkojoty - powiedział. - Marzyłem o tym spotkaniu. 37 Mahlia wpatrywała się zszokowana w Mouse’a. - To ty mnie wrobiłeś? Chłopak spoglądał to na nią, to na żołnierzy, zmieszany. - Ja nie wiedziałem... - Wreszcie zaczynał rozumieć, co się wokół niego dzieje. Próbował przepchnąć się przez zbiegowisko trepów. - Ja o niczym nie wiedziałem! - Zabierzcie go stąd! - rozkazał porucznik Sayle. Kilku żołnierzy chwyciło chłopaka. Szarpał się, chcąc porozmawiać z Mahlią, ale oni odciągnęli go zdecydowanie. Mahlia spojrzała na Toola. Miała nadzieję, że wciąż może liczyć na jego pomoc, ale półczłowiek zupełnie odpłynął. Została sama.

Porucznik zacisnął pięść i wziął zamach. Ból eksplodował w jej twarzy, Mahlia robiła jednak wszystko, by się nie wzdrygnąć i nie wybuchnąć płaczem. Znów ją uderzył i tym razem chyba złamał jej nos. Porucznik Sayle stał przed nią, a jego szare oczy wydawały się płonąć. Pomyślała, że spróbuje uciec, ale żołnierz za jej plecami podstawił jej nogę i wylądowała na podłodze. Walczyła, by się podnieść, nic z tego jednak doskoczyli do niej i unieruchomili ją swoim ciężarem. Ktoś przycisnął jej twarz do popękanych kafelków. Porucznik Sayle przyklęknął obok Mahlii, złapał ją za włosy i podniósł jej głowę, by widzieć twarz dziewczyny. - Czas na rewanż, wyrzutku. Wiedziała, co ją czeka. Zrobią jej to samo, co jej matce - będą ją gwałcić, łamać i słuchać jej krzyków, póki im się nie znudzi, a wtedy ją dobiją. Mahlia zaczęła się modlić. Wiedziała, że to głupie, ale i tak się modliła. Do Litościwej KaliMary, Świętego Rdzy i Losów. Do męczenników Kościoła Głębin. Do wszystkich. Sayle oparł kolano o jej plecy i docisnął ją do podłogi. Mahlia poczuła coś jeszcze, łaskoczący chłód stali na skórze, który przesuwał się wzdłuż kręgosłupa. Nóż. - Może wytniemy ci nerki, zanim pozwolimy ci zdechnąć - mruknął Sayle. - Żniwiarze słono płacą za różne kawałeczki. Wydłubiemy oczy, zabierzemy serce, wyciśniemy krew. Na chwilę zapadła cisza. - Palców chyba nie skupują? Mahlia zadrżała. Jej palce. Jej dłoń. Zaczęła się rzucać, wykręcać. Wiedziała, że jej wysiłki są daremne, ale nie

zamierzała tak po prostu się poddać. Porucznik przytknął nóż do jej małego palca. Poczuła, jak stal wchodzi w kość. Z jej gardła wyrwał się krzyk. Krzyczała i krzyczała, a oni, roześmiani, nie próbowali jej uciszać. Cieszyło ich, że wciąż walczy z ich uściskiem. - Pierwszy! - krzyknął porucznik Sayle. Pomachał jej przed nosem odciętym palcem, podczas gdy ona płakała i rzucała się bezsilnie. Nachylił się, poczuła ciepło jego oddechu na policzku. - Co ty na to, żeby od razu ciachnąć drugi? - Poruczniku! - rozległ się w pomieszczeniu krzyk, który przerwał zabawę. Sayle odwrócił się, poirytowany. - Czego chcecie, żołnierzu? - Potrzebujemy pańskiej pomocy, sir. Sayle przeklął i zszedł z dyszącej, posapującej dziewczyny. Któryś z trepów wymierzył Mahlii solidnego kopniaka. - Jeszcze tylko cztery... To bez znaczenia, wmawiała sobie, drżąc i łkając. Co za różnica, czy miała jedną rękę, czy żadnej? I tak ją później zabiją. Mimo to nie umiała powstrzymać łez. - Zgłoście to do kwatery - mówił Sayle. - Niech przyślą tu więcej żołnierzy albo cholerną barkę. Wykażcie się inicjatywą, żołnierzu. - Nie mam uprawnień - tłumaczył się żołnierz. Wszyscy stali wokół nieprzytomnego cielska półczłowieka. Część trepów próbowała go podnieść, ale wyglądało to niemal komicznie. Był dla nich zdecydowanie za ciężki. - Musimy się pospieszyć - ciągnął tymczasem żołnierz. - Związaliśmy ścierwo, ale nie wiadomo, kiedy się obudzi. Dopóki nie spętamy go łańcuchami, nie ma gwarancji, że się nie uwolni. Jest silny, silniejszy niż podczas ostatniego

pościgu. Lepiej, żeby nagle nie odzyskał przytomności. Mahlia miała wrażenie, że gdzieś już widziała tego chłopaka. Tak, to jego uratowała przed wilkojotami, to jego pozszywała razem z doktorem Mahfouzem. Teraz zaczęła tego żałować. Trzeba było pozwolić mu umrzeć. Trzeba było pochlastać mu bebechy jeszcze mocniej i oszczędzić wszystkim kłopotu. Mogła to za-łatwić miesiąc temu, w dziupli doktora. Ocho, przypomniała sobie. Ocho, bo zasztyletował ośmiu trepów z karabinami. Porucznik Sayle wyglądał na rozwś-cieczonego. Raz za razem przenosił wzrok z sierżanta Ocho na nią i z powrotem. - Sir? - nalegał sierżant. - Trzeba to załatwić od razu. Sayle kiwnął niecierpliwie głową, po czym podszedł do Mahlii. - Jeszcze z tobą nie skończyłem, dziewczynko. Nawet dobrze nie zacząłem. Machnął ręką na kilku swoich żołnierzy i wszyscy wyszli, zostawiając sierżanta Ocho i jego oddział z tyłu. Mahlia zamknęła oczy. Ból dłoni powoli ustępował. Może się wykrwawiała? Nie, nie mogła się wykrwawić. Nie z powodu palca, to by było zbyt proste. Sayle nie pozwoliłby jej tak łatwo się wymigać. Leżała nieruchomo, starając się zdusić szloch. Jeden z trepów związał jej za plecami ręce, a później nogi. Chwilę męczył się z kikutem. Mało brakowało, żeby zwichnął jej prawe ramię, aż w końcu postanowił skrępować jej ręce nad łokciami. Użył do tego jakiejś klejącej taśmy, która nie ześlizgiwała się. Kroki. Mahlia otworzyła oczy. To znów ten sierżant, teraz stał nad nią. - Co ty sobie, do cholery, myślałaś? - syknął. Mahlia zebrała w sobie całą siłę woli i spojrzała na niego nienawistnym wzrokiem. - Pamiętasz mnie, co? - Jasne. Jesteś tą wariatką, która poszczuła nas wilkojotami. Soa, Ace,

Quickdraw... Wszyscy porozrywani na kawałki. - Ale ciebie uratowałam - odparła, nie spuszczając wzroku. - Pamiętasz? Uratowałam ci życie. - Tak. Pamiętam. Sierżant wyglądał prawie na smutnego. Mahlia uparcie patrzyła mu w oczy. Miała nadzieję, że narodzi się między nimi jakaś więź, że zobaczy w niej prawdziwą osobę. - Wypuść mnie - rzuciła. - Mnie i Mouse’a. - Odbiło ci? Jak cię wypuszczę, będę trupem. A ten chłopiec, którego nazywasz Mouse’em? On nie żyje. - Pokręcił głową. - Ten gówniarz dawno umarł. Nigdy nie istniał. Teraz mamy w oddziale trepa o imieniu Ghost, który może ci się wydawać podobny do kogoś, kogo znałaś bardzo dawno temu, ale tamtego chłopca już tu nie ma. - Moglibyśmy uciec. - Nie ma dokąd - stwierdził Ocho. - A jeśli jest? Półczłowiek by nam pomógł, wydostałby nas z Zatopionych Miast. Ocho uśmiechnął się półgębkiem. - Chyba zaczyna ci odbijać. Było dokładnie tak samo jak wtedy, gdy rozjemcy odpłynęli. Stała z matką w dokach, machając rękami i podskakując. Błagała, by klipry zawróciły - przecież to nie musiało kończyć się w taki sposób. Zawsze istniał wybór. - Proszę. Sierżant pogmerał w kieszeni i wyciągnął jakieś tabletki. - Masz. Mahlia próbowała się odwrócić, ale chłopak siłą wykręcił jej głowę. - Nie bądź głupsza, niż już jesteś. To są środki przeciwbólowe. - I co, myślisz, że wystarczą? - Nie, ale więcej nie mam. Tylko tyle mogę dla ciebie zrobić.

Spojrzała na niego jeszcze raz. Jak bardzo musiała być naiwna, by oczekiwać od trepa współczucia? Zrobiło jej się głupio. - Zabij mnie - rzuciła w końcu. - Po prostu mnie zabij i skończmy z tym raz na zawsze. Zrób dla mnie chociaż tyle. Nie pozwól, żeby Sayle znowu się do mnie dobrał. Jesteś mi to winien. Nie pozwól, żeby mnie skrzywdził. - Porucznik utnie mi moje własne palce, jeśli to zrobię - odpowiedział Ocho, choć na jego twarzy malowała się skrucha. - Uratowałam cię - nie dawała za wygraną Mahlia. - Jesteś mi to winien. Skrzywił się. - Tak? Jestem? A kto twierdzi, że w życiu wszystko musi się równoważyć? Te brednie są dobre dla wyznawców Losów i Świętego Rdzy. Brudnymi palcami wcisnął Mahlii tabletki między wargi i zatkał usta, żeby nie mogła wypluć. Zacisnął jej nozdrza. - Połknij. Jeszcze mi podziękujesz. W końcu musiała go posłuchać, choć oczy lśniły jej nienawiścią. Kiwnął zadowolony głową i wyprostował się. - Opium. Trepy zwykle to palą, ale jeść też można. Stępia najgorszy ból, nieważne, co ci dolega - wytłumaczył. Mahlia chciała krzyczeć z nienawiści i zrobiłaby to, gdyby nie coraz cięższe powieki. Ogarniała ją senność. 38 W miarę jak organizm dziewczyny wchłaniał leki, jej słowa stawały się coraz bardziej rozwlekłe i bełkotliwe. Opiaty. Całkiem niezły towar, który pozwalał im wszystkim przenieść się w stan podobny do snu i znieść ból. Ocho spojrzał na dziewczynę. Machnął ręką na Vana. - Zabandażuj jej dłoń. - Ale... - Porucznik chce ją torturować. Nie będzie zadowolony, jeśli wyrzutek wykrwawi się na śmierć. Przynajmniej jeszcze nie teraz.

Odwrócił się. Lepiej na nią nie patrzeć. Lepiej nie stawiać się w jej położeniu. To było dobre dla żałosnych półbelkowych, którzy jeszcze nie zasłużyli na porządne wypalenie. Nikt nie chciał za dużo myśleć, bo od myślenia człowiek był skołowany i dostawał kulkę. Ocho wolał skupić uwagę na półczłowieku. - Przynieście więcej sznurów. Ten psiryj ma wyglądać jak pieprzona mumia. Zwiążcie go wszędzie, w nadgarstkach, łokciach, kostkach, kolanach, w pasie... A potem zróbcie to jeszcze raz. Kilku trepów pojękiwało z niezadowolenia, ale wystarczyło, że Ocho pstryknął palcami, a wszyscy zasalutowali i zabrali się do roboty. Pracowitość nie leżała w ich naturze, gdy jednak przychodziło co do czego, byli dobrymi chłopcami wiedzieli, kiedy należy okazać szacunek. Ocho przyglądał się nieprzytomnemu psiryjowi. Mimo że nafaszerowali go środkami uspokajającymi po same uszy, sier-żant wciąż nie był pewien, czy to wystarczy. Nawet teraz miał wrażenie, że otwarte oko śledzi jego ruchy, choć samo się nie ruszało; ujarzmione przez leki, a jednak całkowicie świadome. Ocho wzdrygnął się. Nie mógł zapomnieć, jak zabójczy był ten potwór, gdy wpadli na niego na bagnach - a przecież znaleźli go niedożywionego i rannego. A teraz? Walka z nim musiałaby przypominać potyczkę z huraganem. Kiedy wystrzelili pierwszą salwę środków uspokajających, wątpił, czy w ogóle trafią, tak szybko się poruszał. - Mówiłeś serio z tym wiąz-aniem? - zapytał Stork. - Gdybym mógł to zrobić po swojemu, od razu bym go zabił - odparł Ocho. - Jeżeli choćby drgnie, poczęstujcie go jeszcze paroma igłami. - Nic nam nie zostało. Przeszły go ciarki.

- Zużyliśmy na niego wszystko? Jakby próbowali skrępować pieprzonego demona. Nie, to się nie mogło dobrze skończyć. Porucznik chciał psiryja żywego, ale temu człowiekowi brakowało piątej klepki. Zawsze próbował wspiąć się zbyt wysoko i zaimponować zbyt wielu ludziom. Zabijmy go na miejscu. Ocho czuł, że wyrządzi swoim chłopcom przysługę, jeśli pozbędzie się tego ścierwa. Trzeba odrąbać mu łeb, spalić go na popiół. Zdjęła go niemal zabobonna trwoga. - Lepiej dobrze go zwiążcie. Bo jak się obudzi, zrobi z nas miazgę. Odwrócił się i ruszył korytarzem. Chciał stąd jak najszybciej zniknąć. Przed sobą zobaczył otwarte drzwi kryjówki, w której próbowała ukryć się dziewczyna. Zajrzał do środka i zagwizdał z wrażenia. - Niezła melina. Obrazy, rzeźby, całe mnóstwo staroci. Wszedł do pomieszczenia, z oszołomieniem podziwiając sterty łupów. Odnosił dojmujące wrażenie, że patrzy na coś niezwykle rzadkiego. Były tu rzeczy, które pułkownik Stern darzył nabożną czcią - twarze prawdziwych patriotów - uwiecznione na obrazach ze szczęśliwych amuletów ZFP - dawnych żołnierzy i wojowników, którzy walczyli w słusznej sprawie przez całe stulecia, a wszystko dla dobra kraju. Ocho usłyszał za plecami szelest. Obrócił się na pięcie, sięgając po nóż, ale na widok Ghosta uleciało z niego całe napięcie. - Co tutaj robisz? - Czy to prawda? - zapytał chłopak. - Czy co jest prawdą? - Słyszałem, że są tu jakieś skarby. - No, są. - Ocho wypchnął go na korytarz i zatrzasnął drzwi. Znikły.

Zaskoczyło go, że wcale ich nie widać. Oznaczył to miejsce w swojej głowie. Kolejna rzecz, o której musiał pamiętać. Chwycił Ghosta i wyprowadził go z korytarza. Gdy mijali dziewczynę, Ghost wlepił w nią wzrok. Leżała nieruchomo, związana i krwawiąca, z oczami szklącymi się od narkotyku, który podał jej sierżant. Ocho poczuł, że chłopak słabnie, więc jeszcze mocniej zacisnął palce na jego ramieniu i odciągnął go od dziewczyny. - Nie patrz na nią. To nie twoja sprawa. - Ale... Odwrócił się, by spojrzeć mu w oczy. - Próbuję utrzymać cię przy życiu, żołnierzu. Jeżeli ludzie pomyślą, że nie można na tobie polegać, z miejsca cię odstrzelą. Nawet nie będą się zastanawiać. Ten wyrzutek jest nikim, jest kawałkiem mięsa jak krowa, świnia albo koza. Wszyscy już dawno nauczyliśmy się ignorować życie, ignorować rzeczy, które zmuszają do myślenia. Rzeczy, do których można wró-cić, bo to tylko złudzenie - nie można do niczego wrócić. Wbił palce w ramię Ghosta i zbliżył twarz do jego twarzy. - Nie myśl o tym! Skup się na swoich obowiązkach, żołnierzu. Myśl o braciach, myśl o nas. O tym, co zrobić, żebyśmy przeżyli i mogli dalej walczyć. Myśl o Armii Boga i o tym, co nam zrobią, jeśli choć na chwilę dasz się rozproszyć. Wypchnął chłopaka przed drzwi. - A teraz wynoś się stąd i ruszaj na patrol. To jest wojna, ścierwo. - Kiwnął głową do Storka. - Miej na oku tego trepa. Niech nie zapomina, kim jest. Mouse stał przed budynkiem i trząsł się, wiedząc, że Mahlia jest w środku, dosłownie pod jego nosem. Gdyby miał choć odrobinę odwagi, wszedłby tam i... I co? Wszystkich by zastrzelił? Storka, Ocho, TamTama i całą resztę? Stork wyszedł na zewnątrz. Chwycił

Mouse’a pod ramię i pociągnął go na drewnianą kładkę. - Idziemy, żołnierzu. - Ale... - Przecież wiesz, że nie ma już odwrotu. - Wcale nie chciałem... - Pewnie, że chciałeś. - Wysoki ciemnoskóry chłopiec uśmiechnął się niemrawo. - Każdy czasem o tym myśli. Ja też myślałem. - Spojrzał na Mouse’a. - Próbowałem, niedługo po tym, jak wypalili mi pełną belkę. Ale nie można wrócić, bo oni wiedzą. Wiedzą, kim teraz jesteś i co zrobiłeś. Splunął do kanału. - Oni już cię nie chcą, jakbyś był zgniłym mięsem. Cywile wyczują cię na milę i będą marzyć tylko o tym, żeby zakopać cię za jakimś drzewem. Bez oddziału jesteś nikim, czy ci się to podoba, czy nie. Wyłowiwszy z kieszeni skręta, zapalił i zaciągnął się, po czym podał go Mouse’owi. - Prędzej czy później zrozumiesz, że jedynymi ludźmi, którzy cię kryją, są koledzy z oddziału. To my ratujemy ci tyłek. To my jesteśmy twoimi braćmi, twoją rodziną. Zabrał Mouse’owi skręta i znów zaciągnął się dymem. Skinął głową w stronę kanału. - Zdaje się, że porucznik wreszcie znalazł barkę. Trzeba się brać do roboty. - Wykręcił głowę w kierunku budynku. - Ta dziewczyna to zwykły cywil. Gdyby wiedziała, co zrobiłeś... ilu ludzi zabiłeś, ile dziewczynek stuknąłeś i w jakie gówno się wpakowałeś... - Wzruszył ramionami. - Prędzej puściłaby pawia, niż na ciebie spojrzała. - Przyszła tu po mnie. Tak właśnie powiedziała, że przyszła po mnie. - Gdzie tam. Przyszła po jakiegoś cywila o imieniu Mouse. - Pstryknął petem w zielone wody kanału. - Ghosta ma głęboko gdzieś.

Potrzebowali aż dziesięciu współpracują-cych ludzi, by załadować cielsko półczłowieka na barkę. Skubaniec był cholernie ciężki, jakby mięśnie miał z betonu. Gdy tylko zaczęli go ciągnąć, Ocho zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie należało wcześniej zaimprowizować jakieś nosze. Za późno - porucznik już nad nimi stał i klął, że za bardzo się cackają. Musieli więc ciągnąć, sapiąc, pojękując i pocąc się jak rude myszy, aż w końcu wrzucili potężne cielsko na pokład. Barka była do połowy załadowana masywnymi żelaznymi dwuteownikami i ostrymi kawałkami miedzianych rurek z instalacji wodociągowej jakiegoś budynku, co oznaczało, że porucznik zarekwirował pierwszy środek transportu, jaki się napatoczył. Ponure twarze przymusowej siły roboczej potwierdzały tę teorię. Pewnie dostaną solidny ochrzan od zwierzchników za to, że wracają niedoładowani, ale życie nikogo nie rozpieszczało. Ocho zanotował w pamięci, by przynajmniej wysłać jakiś raport zwalniający ich z odpowiedzialności. Czasami nadzorcy przemycali z doków lekarstwa, wódkę, papierosy i narkotyki - rozsądniej było mieć wśród nich przyjaciół niż wrogów i przynajmniej czasem zadbać o ich dobre samopoczucie. Barka płynęła przez kanał. Półczłowiek leżał nieruchomo. Biorąc pod uwagę, ile prochów w niego wpakowali, mógł nawet nie żyć. Płynęli wolno. Zbyt wolno, irytował się Ocho. Zabijał czas, obserwując półczłowieka, Ghosta i dziewczynę, która chyba dochodziła do siebie. Spoglądał to na nią, to znów na chłopaka i nie podobało mu się to, co widział. Musiała być szalona, żeby przyjść za nim do Zatopionych Miast, a mimo to właśnie to zrobiła. Cholernie go to wkurzało. Nie rozumiał dlaczego, ale miał ochotę ją uderzyć. Uderzyć i solidnie nią potrząsnąć. Durna konowałka, bezmózgi wyrzutek. Czy ona naprawdę nie rozumiała, że Zatopione Miasta nie były miejscem dla

takiego ścierwa wojny jak ona? Nikt tu nie marzył, żeby jakiś wyrzutek przypominał mu swoją gębą, jak Chińczycy przez ponad dekadę okradali miejscowych i mówili im, jak mają żyć. Zadzierali nosa, uzbrojeni w swoje karabiny, armię półludzi i łodzie szturmowe na biopaliwo. Była głupia, zbyt głupia, żeby oddychać tym samym powietrzem co on, a teraz leżała niczym śnięta ryba na stercie miedzi. Oczy miała szeroko otwarte i patrzyła na niego. Jej dłoń chyba znów zaczęła krwawić. Jesteś tylko częściami, wmawiał jej w myślach. Paroma litrami krwi i nerkami. Może wydłubią ci oczy i dadzą komuś innemu? Żniwiarze kupią wszystko. Jesteś tylko częściami. Zasługiwała na swój los. To dlaczego nie mógł przestać o niej myśleć? Ocho nie był głupi i wiedział, że kiedy człowiekowi odbija na jakimś punkcie, lepiej dobrze to przeanalizować. Szaleńcy działali odruchowo, a złe odruchy oznaczały błędy. Na przykład Sayle’owi odbiło na punkcie tej dziewczyny. Miał na jej punkcie obsesję, uganiał się za nią, groził jej... Sayle lubił krzywdzić ludzi, ale tu chodziło o coś więcej. Chodziło o to, że dał się złapać w zasadzkę cywilowi. Nie mógł zapomnieć, że poniżył go wyrzutek z kikutem zamiast ręki. Fakt, dała im nieźle popalić tym numerem z wilkojotami, nikt się go nie spodziewał. Z drugiej strony dopiero co Armia Boga urządziła im zasadzkę z i nie było w tym nic osobistego. Jasne, poćwiartują w odwecie kilku ministrantów i wrzucą ich ciała do kanałów, ale nie będzie w tym absolutnie nic osobistego. Z jakiegoś powodu dziewczyna doprowadziła porucznika do białej gorączki. Facet zaczynał wariować, a Ocho robił się z tego powodu nerwowy. Nie podobało mu się, że płynie przez kanał na powolnej barce z otumanionym psiryjem i wściekłym porucznikiem na pokładzie. Sam ten fakt mógł świadczyć,

że porucznik nie myśli trzeźwo, nie widzi całościowego obrazu sytuacji. A wszystko przez dziewczynę. Ocho gapił się na nią i nie umiał zdecydować, czym go tak zirytowała. Przekonaniem, że ma u niej dług, bo uratowała go przed wilkojotami? Co za stek bzdur, to przecież ona zwabiła te zwierzęta - ratując mu życie, przywróciła tylko pierwotną równowagę. Nie, chodziło o coś innego - o to, że przyszła po chłopaka aż do Zatopionych Miast. Mówiła na niego Mouse i przyszła po niego aż tutaj. Kiedy o tym myślał, miał ochotę zastrzelić ją na miejscu. Bo po ciebie nikt nigdy nie chciał przyjść. Zachłysnął się powietrzem, tak bardzo zaskoczyła go ta niechciana myśl, a jego kaszlnięcie zabrzmiało prawie jak szloch. Reggie i Van obejrzeli się, ale usadził ich ostrym spojrzeniem i kamienną twarzą. W środku czuł jednak, jakby ktoś przerzynał mu bebechy piłą. Nikt po niego nie wrócił. Wpadł razem z wujem w tarapaty, ale nikt - ani jego ojciec, ani matka, ani brat, ani dziesiątki innych ludzi z miasteczka na wybrzeżu, których nazywał przyjaciółmi - nikt po niego nie wrócił i nie próbował go odbić. Po prostu pozwolili mu odejść. Na tym polegała różnica, bo ten chiński wyrzutek, ta kaleka dziewczyna przyszła aż do Zatopionych Miast. Ocho zgromił wzrokiem jej nieruchome, zdrętwiałe ciało. Widzisz, dokąd zaprowadziła cię twoja lojalność? Widzisz? Głupia pizda nie miała w sobie ani krzty instynktu przetrwania. Zasłużyła na swój los. 39 Mahlia wpatrywała się tępo w otaczający ją świat. Opiaty spowodowały, że ból... nie do końca odszedł, lecz stał się mniej ważny. Wciąż irytujący, a jednak jakby odległy.

Zostały jej cztery palce. Cztery z dziesięciu to nadal całkiem nieźle. Znów było tak jak wtedy, gdy złapała ją Armia Boga i odcięła jej sprawną prawą rękę. Widziała tak wiele podobieństw. Nawet nie była dla nich człowiekiem. Wszystko tak samo. Z tą różnicą, że wtedy na ratunek przybył jej Mouse. Coś jej mówiło, że dziś ta sytuacja raczej się nie powtórzy. Odwróciła głowę, szukając go wzrokiem. Ktoś ją kopnął, a porucznik odwrócił się na dźwięk zamieszania. Mahlia zamarła. Nie chciała mu pokazać, jak bardzo się boi, nic jednak nie mogła na to poradzić - była przerażona. Wystarczyło samo spojrzenie tego mężczyzny, by przepełnił ją zwierzęcy strach, jak mysz śledzoną przez panterę. Chciała, żeby przestał się gapić, ale jego szare oczy na długo uchwyciły jej wzrok. Obiecywały jeszcze więcej zła. W końcu odwrócił głowę. Mahlia leżała nieruchomo, a serce waliło jej jak szalone. Próbowała się rozluźnić. Zmętniały ból obciętego palca nie pozwalał o sobie zapomnieć. Leżąc na stercie miedzi, widziała przepływające obok wielkie budynki, aż w końcu otworzyła się przed nią połać nieba. Znaleźli się na otwartym terenie, na wielkim prostokątnym jeziorze ciągnącym się w dal. Wzdłuż jego krawędzi szli niewolnicy - ciągnęli ciężką barkę, jako podparcia używając drewnianych kładek i gruzu. Słyszała, jak rozchlapują wodę. Kątem oka dostrzegła strzelisty biały monument wbijający się w błękit nieba. Wystawał ze środka jeziora, marmurowy, miejscami pożółkły monolit, popękany, ale wciąż trzymający pion. Barka trzeszczała, gdy mężczyźni i kobiety pociągali za sznury. Śpiewali i ciągnęli - może cywile, może niewolnicy... a może po prostu ręce, nogi i spocone plecy. Mahlia oddałaby wszystkie swoje palce, by zamienić się z nimi miejscami. Niektórzy żołnierze wstawali i spoglądali przed siebie.

- Tam jest - odezwał się jeden z nich. Na jego sygnał podnieśli się kolejni. Wyciągali szyje, rozmawiając. - Pałac. - Niech mnie szlag, spora ta rudera. - Widzicie pułkownika? - Nie bądź durny. Myślisz, że stoi tam i czeka na takie ścierwo jak ty, żebyś mógł sobie popatrzeć? Ten człowiek prowadzi wojnę. Pałac, pałac... Mahlia uniosła głowę. W oddali majaczył wielki budynek. Pałac, marmury od fundamentów aż po czubek kopuły. Z jeziora wyłaniały się schody prowadzące prosto do jego onieśmielającego majestatu. Po obu stronach strzelistej kopuły, która zdawała się dotykać nieba, rozpościerały się szerokie marmurowe skrzydła. Mahlia miała wrażenie, że mieszczą w sobie więcej przestrzeni niż całe Banyan Town. Budowlę ozdabiały wspaniałe kolumny i misterne rzeźby prace nad nimi musiały trwać całe wieki. Mimo to musiała przyznać, że dziś to miejsce wyglądało dużo gorzej niż w dniu, gdy ojciec zabrał ją na wycieczkę, by na własne oczy ujrzała orły z godeł wymarłego narodu. W jedno ze skrzydeł rozległej budowli trafił chyba pocisk artyleryjski, bo jego fasada zamieniła się w gruzowisko. Gangi złomiarzy rozszarpywały na kawałki to, co z niej zostało; ludzie i zwierzęta wyciągali surowce z potrzaskanego gmachu, zlani potem w palącym słońcu. Unosili potężne bloki marmuru i umieszczali je na saniach, żeby spuszczać je po schodach na brzeg jeziora, gdzie czekały barki. Nieopodal marmurowych wykopalisk stał szereg starożytnych posągów z marmuru i brązu, obok nich zaś piętrzyły się sterty innych skarbów kultury. Zupełnie jak magazyn mamy, pomyślała Mahlia, tyle że pod gołym niebem. Sześciu mężczyzn w schludnych ubraniach krążyło między towarami. Studiowali obrazy i posągi, kucali, by przyjrzeć się z bliska wzorom na

kafelkach, i przeciągali palcami po mahoniowych biurkach i krzesłach z giętymi nogami, co wcale nie przeszkadzało im w uporczywym poprawianiu cienkich krawatów i wachlowaniu się kapeluszami, które idealnie pasowały do jasnych tropikalnych strojów. Handlarze antykami, tacy sami jak ci, z którymi robiła interesy matka Mahlii. Wojna trwała w najlepsze, a wraz z nią kwitł handel. Mahlia wpatrywała się w nich tępo i zadawała sobie pytanie, czy mogłaby im sprzedać magazyn matki. Czy choć jeden z nich zgodziłby się, by w ramach zapłaty przemycić ją i Mouse’a z Zatopionych Miast do lepszego życia? To był taki dobry plan, kiedy rozpatrywała go po raz pierwszy z Toolem. A teraz? Teraz wydawał się jej śmieszny. Leżała nieruchomo, czując na skórze żar słońca, i patrzyła na sprzedawców i ich klientów. Wymyślne korporacyjne loga widniały na unoszących się przy brzegu skifach i pontonach motorowych, które czekały, by zabrać nabytki swoich klientów. Lawson & Carlson, T.A.M. Worldwide, Reclam Industrial. Na jednej z tratew zauważyła nawet znaki chińskiego alfabetu, które pamiętała z zajęć w szkole rozjemców. Być może Chiny odpuściły sobie raz na zawsze próby powstrzymania odwiecznej wojny domowej, ale niektóre firmy wciąż operowały na tutejszym rynku i przebierały w kościach historii. Mahlia przyglądała się, jak jeden z klientów nadzoruje załadunek rzeźby na skif z silnikiem motorowym. Wokół stali znudzeni żołnierze ZFP, którzy mieli oko na całą procedurę. Rzeźbę w końcu udało się zabezpieczyć, a wtedy mężczyzna i jego ochroniarze weszli na łódź, po czym odpalili silnik na biopaliwo i odpłynęli z warkotem. Pałac rósł w oczach. Potężna biała kopuła okryła ich swym cieniem. Mahlia dostrzegła dziurę w jej powierzchni, od trafienia z działa artyleryjskiego albo moździerza. Kolejna świeża rana - nie było jej, kiedy pałacem zarządzali rozjemcy, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Pamiętała przecież, jak stała tu z matką, podczas gdy ojciec robił zdjęcia. Tamtego dnia pałac wyglądał

na nietknięty. Ojciec wytłumaczył jej, że w Przyspieszonym Wieku służył za siedzibę władzom politycznym kraju. Nic tak imponującego jak to, co mieli w Pekinie, ale mimo wszystko swego czasu bardzo istotne miejsce. Gdy rozjemcy podjęli interwencję w wojnie domowej, to właśnie tutaj ulokowali swoją administrację, to stąd tępili barbarzyństwo Zatopionych Miast. Wtedy widok wielkiego pałacu zaparł Mahlii dech w piersi. Teraz jednak, z jednym skrzydłem całkowicie zniszczonym i z dziurą ziejącą w koronie, nie robił zbyt wielkiego wrażenia. Ot, nieco łatwiejszy łup dla złomiarzy niż inne budynki stojące wzdłuż brzegów prostokątnego jeziora, bo przynajmniej znajdował się na wzgórzu. Jeszcze więcej surowców dla żołnierzy do przehandlowania za naboje. Powietrze przeciął głośny świst. - Padnij! - krzyknął Ocho. - Padnij! Padnij! Wszyscy rozpłaszczyli się na pokładzie barki, a przed oczami Mahlii eksplodowała kolejna część marmurowego molocha. 40 Ocho padł instynktownie, gdy z nieba nadleciał wyjący pocisk z. Pałac zatrząsł się od wybuchu, a prowadzące do niego stopnie zasypał grad odłamków. Ludzie rozbiegali się z krzykiem. Sekundę później wypaliło po raz drugi. Tym razem jednak pocisk nie trafił w pałac - wpadł do jeziora, wzbijając gejzer spienionej wody. Ocho wyprostował się, żeby ocenić sytuację. Niech to szlag, byli jak cholerna kaczka na strzelnicy... Ludzie wokół jeziora padali na ziemię i wpatrywali się w niebo, jakby mogli zobaczyć nadlatujący pocisk i w jakiś sposób go uniknąć. Kolejne trafienie w rozbierane skrzydło pałacu. W powietrze strzelił słup dymu i kawałków gruzu. Ze schodów zmiotło w stronę wody muła - koziołkując,

zwierzę zostawiło na marmurowych stopniach krwawy ślad. Żołnierze Ocho wpatrywali się w pałac, wstrząśnięci. - Nie podnoście głów! - krzyknął Ocho, kiedy porucznik Sayle wstał i odciągnął kurek oficerskiego pistoletu. - Ciągnąć, szybciej! - wydarł się porucznik w stronę niewolników holujących barkę. - Ciągnąć albo osobiście was rozwalę! Jeszcze jeden pocisk spadł z bezchmurnego, błękitnego nieba. - Chcą się pozbyć pułkownika - szepnął z nabożnym lękiem Van. - Ale chyba nie trafią w pałac, co? Ocho usłyszał zaniepokojenie w głosie żołnierza. - Właśnie trafili, durne ścier-wo - warknął. Nie widział, który z trepów zadał pytanie, ale dobrze znał to uczucie. Armia Boga porwała się na pułkownika Glenna Sterna i serce miasta. Jak ZFP poradzi sobie bez swojego przywódcy? Co się z nimi stanie, jeśli pułkownik zginie w bombardowaniu? I co się stanie z Zatopionymi Miastami, jeżeli Armia Boga nie ma żadnych zahamowań, by niszczyć ich ostatnie zabytki? Oczywiście gdy myślał o tym racjonalnie, dochodził do wniosku, że Armia Boga prędzej czy później musiała zaatakować siedzibę pułkownika. Co z tego jednak, skoro i tak czuł się przerażony? Nikt nie był bezpieczny, nawet Glenn Stern. W jednej chwili z żołnierzy zamienili się w przestraszone króliki szukające schronienia. Pułkownik nie mógł być kró-likiem, pułkownik powinien być ponad wszystkim i wszystkimi. - Czy oni mogą zabić pułkownika? - zapytał Stork. - Nikt nie jest nieśmiertelny - odparł porucznik. - Generał czy szeregowy, to bez znaczenia. Ale to już nie wasz problem, żołnierzu. Stork nie powiedział nic więcej, a Ocho spojrzał na porucznika. Jasnowłosy mężczyzna nie wyglądał na zmartwionego, wręcz przeciwnie - był absolutnie spokojny, jakby w ogóle im nie zagrażało. Stał wyprostowany, kiedy kolejny

pocisk trafił w północne skrzydło pałacu. Nie pochylił się, nie schował, ani nawet nie zadrżał, gdy owiał ich podmuch eksplozji - po prostu wpatrywał się w pałac szarymi oczami. - Bez obaw, chłopcy! - rzucił z uśmiechem. - Pułkownik ma plan. - Rozejrzał się po pokładzie barki. - Armia Boga nawet nie będzie wiedziała, z której strony oberwali - dodał i znów się uśmiechnął. Ocho podążył za jego wzrokiem - Sayle patrzył na nieprzytomnego półczłowieka. Do czego miałoby im się przydać to... coś? Przegapił jednak okazję, by zadać pytanie, bo barka uderzyła o schody prowadzące do pałacu. Wyskoczył razem z TamTamem i St-orkiem na brzeg, by porwać jedne z sani, których złomiarze używali do przenoszenia marmurowych bloków, a porucznik wycelował z pistoletu do niewolników i kazał im pomóc w przenoszeniu półczłowieka. Poganiał ich, gdy spoglądali przestraszeni w błękitne niebo, obawiając się bombardowania. Ocho klął, spocony jak wszyscy pozostali. Miał wrażenie, że ich ruchy spowalnia melasa. W każdej chwili mógł spaść im na głowy kolejny pocisk. Zabezpieczywszy ciało półczłowieka, niewolnicy zaczęli wciągać sanie po schodach - powoli, stopień po stopniu. W końcu doholowali je do pałacu, skąd elitarny oddział pułkownika Sterna przyglądał się z zainteresowaniem ich wysiłkom. W cieniu między marmurowymi ścianami było niemal chłodno. Ocho nigdy wcześniej nie widział pałacu od środka. Starał się nie wpatrywać zbyt intensywnie w lśniące marmury, obrazy, sklepione sufity i biegnące wzdłuż ich krawędzi kunsztowne reliefy. Co za dziwne, pełne pogłosów miejsce. Ocho nie podobało się, że musi w nim być - na pewno nie teraz, gdy na zewnątrz próbowało wziąć ich na widły. Tylko czekał, aż jeden z pocisków

przebije się przez piękny kopułowy sufit, ale wszystko wskazywało na to, że Armia Boga na chwilę przerwała ostrzał. Czyżby chcieli im tylko pokazać, że trafią każdego i wszędzie? Czy może jednak naprawdę próbowali ich zmiażdżyć... Tak czy inaczej Ocho nie rozkoszował się myślą, że następny wybuch może rozerwać go na kawałki. Nawet nie liczył, że po śmierci trafi gdzie indziej niż do piekła, i nie spieszyło mu się do życia pozagrobowego tak jak chłopcom z Armii Boga. Idąc za saniami, dotarli do części budynku, której strzegli elitarni żołnierze Sterna w czarnych mundurach. Orla Straż, najlepsi z najlepszych. Każdy z nich był starszy i bardziej doświadczony od pozostałych trepów, nie licząc może porucznika. Ocalali z pogromów i wyrośnięci - tylko porucznik i Stork dorównywali im wzrostem. Patrzyli z góry na pluton Sayle’a. Ocho nie mógł uwierzyć, że czuje się przy nich taki mały. Jasne, widział ich już kiedyś, ale zawsze z daleka. Podróżowali z pułkownikiem, gdy ten objeżdżał granice wojenne, a teraz stali tuż przed Ocho i byli ogromni, muskularni i dobrze odżywieni, w czarnych mundurach, ze stalowymi oczami. Na widok półczłowieka ich postawa uległa jednak zmianie. Jeden z nich gwizdnął zaskoczony. Inny, najstarszy z grupy mężczyzna z kurzymi łapkami w kącikach oczu, przeciągnął dłonią po ciele nieruchomego potwora. - Nie widziałem takiego, odkąd wró-ciliśmy z północy - powiedział. - Dobra robota. Ocho i jego żołnierze wyprostowali się dumni. Mężczyzna skinął na oddział Orłów. - Dalej my go weźmiemy. Zakrzątnęli się obok sznurów i już po chwili ciągnęli sanie w głąb budynku. Porucznik Sayle przywołał Ocho machnię-ciem ręki. - Bierz dziewczynę. Nie mamy tu nic więcej do roboty. Stary Orzeł zatrzymał go jednak gestem.

- Dziewczyna przyszła z półczłowiekiem? - zapytał. - Prześliznęli się razem? Sayle kiwnął niechętnie głową. - W takim razie ją też zabierzemy. Pułkownik będzie chciał z nią porozmawiać. Ocho widział, że porucznik chce zaprotestować, ale jego przełożony ugryzł się w język, a on dostrzegł coś o wiele bardziej niepokojącego. Ghost znów wpatrywał się w dziewczynę. Ocho niemal słyszał trybiki pracujące w jego głowie. Podszedł do chłopaka i złapał go. - Na zewnątrz, żołnierzu - rzucił. - Wychodzimy stąd, wszyscy. Ghost próbował stawiać opór, ale Ocho pchnął go bezceremonialnie, a jeden z Orłów podniósł dziewczynę i zarzucił ją sobie na ramię. Zawisła na nim bezwładnie, zamroczona i ogłupiona opium. Sierżant nie umiał powiedzieć, czy w ogóle kojarzyła, co się wokół niej dzieje. Ciekawe, co z nią teraz będzie, zastanawiał się. Może wyjdzie na tym całkiem nieźle? Teraz, gdy trafiła w ręce pułkownika, porucznik nic nie mógł jej zrobić, a to już przecież coś. Kiedy Orzeł wynosił ją, bezwładną jak worek kartofli, Ocho bardzo próbował w to uwierzyć, a później zastanawiał się, dlaczego w ogóle go to obchodzi. 41 Igła wbiła się w ramię Toola, faszerując jego ciało endorfinami i amfetaminą. W jednej chwili ożył, świadomy i silny. Gotowy do walki. Wszędzie wokół ludzie. Mnóstwo ludzi. Głębokie głosy odbijające się głuchym echem od twardych marmurowych ścian i płytek podłogowych. Mężczyźni. Dorośli, nie jacyś smarkaci żołnierze z bagien. Stal, żelazo, proch. Dym tytoniowy. Zapachy i dźwięki bijącego serca machiny wojennej. Tool przypomniał sobie strzałki, które w pierwszej chwili wziął za kule karabinowe.

Pomyślał wtedy, że trudno mu będzie przeżyć taką dawkę ołowiu, ale zaskoczyło go, że prawie nie czuł bólu... a zaraz potem środki uspokajające zalały go niczym fala przypływu. A zatem pojmali go. Ale przynajmniej wciąż żył. Wsłuchiwał się w ich słowa: - K Canal... Angel Company... Straciliśmy piętnastu przy Constitution. Dźwięki oblężonej armii. Minęło wiele czasu, odkąd Tool stał w centrum dowodzenia, ale gwar rozmów brzmiał tak znajomo, jakby był tu wczoraj. Słowa i ruchy żołnierzy informowały go o wszystkim, co musiał wiedzieć w swojej obecnej sytuacji. - Wsparcie artyleryjskie... nalot na North Potomac 6. Napięcie w głosach doradców. Zmartwione mamrotanie, gdy przekazywali doniesienia z frontów. Strach, całe pomieszczenie nim śmierdziało. Wszyscy już wkrótce umrą i wszyscy zdają sobie z tego sprawę. Zjednoczony Front Patriotów przyparty do muru. Rywale zdeklasowali pułkownika, a jego żołnierze okazali się niekompetentni. Tool czekał, dopóki nie poczuł, że jeden z mężczyzn podchodzi blisko. Gdy tylko wychwycił woń jego potu i strachu, otworzył oczy i rzucił się do ataku. Szarpnięcie. Żelazne kajdany. Mężczyzna zaklął i cofnął się pospiesznie. - Oprzytomniał! Żelazo wpijało się Toolowi w kostki i nadgarstki. Wciąż był oszołomiony przez środki uspokajające, którymi go zneutralizowali. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że został spętany. Ryknął i znów rzucił się naprzód, sprawdzając wytrzymałość łańcuchów. Próbował je zerwać, a żołnierze, z oczami wielkimi z przerażenia, przywierali plecami do marmurowych kolumn i fresków na ścianach. Kulili się, gdy wyciągał w ich stronę pazury, ale pęta trzymały. Podniósł ręce, by przyjrzeć się grubemu na cal żelazu, które krępowało mu nadgarstki. Drugie kajdany miał założone na nogi, a łańcuchy były wpuszczone

w podłogę. Wokół miejsca, gdzie klęczał, pokrywały ją misterne płytki równie stare jak sam budynek, ale pod stopami zobaczył świeży szary beton. To on trzymał żelazne łańcuchy. Choć mógł usiąść albo kucnąć, pęta nie pozwalały mu całkiem się wyprostować. Jeszcze raz szarpnął, by je przetestować. - Nie uciekniesz. Natychmiast rozpoznał ten głos. Należał do mężczyzny, który spoglądał z wysokości budynków na wszystkie leżące na terytorium ZFP kanały Zatopionych Miast. Tool salutował temu człowiekowi za każdym razem, gdy wychodził na ring. Kiedy to było? Wydawało się, że całe lata temu, chociaż minęły zaledwie tygodnie od czasu, gdy na rozkaz pułkownika walczył z ludźmi, panterami i wilkojotami. Zaledwie tygodnie, odkąd się uwolnił, a teraz znów był jeńcem pułkownika Sterna. Warknął. - Naprawdę sądzisz, że te łańcuchy są w stanie mnie zatrzymać, pułkowniku? Zaparł się stopami o podłogę i nachylił, a jego mięśnie nabrzmiały. Beton u jego stóp zatrzeszczał. Wszyscy cofali się w popłochu. Paru żołnierzy wyciągnęło pistolety i wycelowało je w półczłowieka, ale Glenn Stern tylko się uśmiechnął i uspokoił ich machnięciem ręki. Obnażywszy zęby, Tool pociągnął mocniej. Jego ścięgna napięły się do granic możliwości, mięśnie zaczęły zrywać. Beton wokół łańcuchów kruszył się i zamieniał w pył, ale mimo że skóra Toola pękała, kajdany nie połamały się ani nie zsunęły. - Urwiesz sobie ręce, jeżeli nie przestaniesz tego robić - powiedział Stern. Tool rozluźnił się i jeszcze raz przyjrzał pętom. Najwyraźniej nie tylko beton trzymał łańcuchy - musiały być połączone z czymś poniżej, z czymś twardszym od kamienia. - Owinęliśmy je wokół stalowych podpór stropowych piwnicy - wyjaśnił

pułkownik. - Trzeba się było nieźle napocić, żeby wykopać cały ten kamień i marmur, ale wygląda na to, że oczekiwałem na twoje przybycie właściwie przygotowany. - Planowałeś mnie pojmać? - Zapomniałeś, że raz już to zrobiłem? Miałem nadzieję porozmawiać z tobą kilka tygodni temu, ale ty uciekłeś. - Jak śmiałem sprawić ci tyle kłopotu. Pułkownik wzruszył ramionami. - Owszem, było to nieco uciążliwe, ale teraz znów cię mam i chyba rzetelnie oceniłem twoje możliwości. Dopiero teraz, gdy Tool poświęcił się rozmowie, oficerowie sztabowi odważyli się ruszyć ze swoich miejsc. Znów rozgorzała krzątanina w centrum dowodzenia, a nad biurkami ożyły stłumione rozmowy o mapach i żołnierzach. Tool zauważył, że wszyscy zerkali na pułkownika z rosnącym szacunkiem. Nawet się nie wzdrygnął, stanąwszy twarzą w twarz z psiryjem, mimo że wszyscy inni uskakiwali w bezpieczne miejsca. Nawet jeśli pułkownik Glenn Stern nie był najsubtelniejszym taktykiem pod słońcem, wciąż był liderem swojego ugrupowania. Nic dziwnego, że ludzie szli za nim w ogień. Miał w sobie wiarę, która sprawiała wrażenie niezachwianej. Ludzie słuchali go, nawet gdy się mylił albo postępował nierozważnie. Swego czasu Tool spotykał wielu podobnych przywódców: mężczyzn i kobiety, którzy rządzili wyłącznie siłą swej osobowości, a ich słowa potrafiły kierować rozszalałymi falami tłumu. Z doświadczenia Toola wynikało, że tacy ludzie tworzyli armie pełne pasji, lecz zazwyczaj o znikomych umiejętnościach. Usiadł, pogodziwszy się z faktem, że brutalna siła mięśni nie wystarczy do ucieczki, i rozejrzał się po bunkrze. Szukał wskazówek, które mogłyby mu pomóc w przetrwaniu nowego wyzwania, rys na gładkiej powierzchni armii pułkownika Glenna Sterna. Pomieszczenie wyglądało na niezwykle stare. Mnóstwo w nim było

marmurowych kolumn i wyblakłych fresków zdobiących sklepione sufity. Wzdłuż ściany stali mężczyźni i kobiety wykuci z marmuru i odlani z brązu, wszystkich ich jednak tymczasowo odsunięto na bok ze względu na wymogi centrum dowodzenia. - Wybacz te spartańskie war-unki - odezwał się pułkownik. - Uznaliśmy za stosowne ewakuować się z wyższych pięter. - W górze zagrzmiała eksplozja. Budowla zatrzęsła się w posadach, a gołe żarówki na kablach zamigotały. Krypta jest bezpieczna - dodał. - Zrzucili nam na głowy tyle gruzu, że będzie im trudniej dostać się do środka, chociaż z pewnością nie jest to w tej chwili najlepsza lokalizacja. Tool ocenił środki, jakimi dysponował zespół pułkownika. Kilka migoczących ekranów, prawdopodobnie zasilanych przez te same baterie słoneczne, które zapewniały im światło i których jeszcze nie starła na pył artyleria Armii Boga. Komputery zbierały informacje z pól bitewnych i zapewniały łączność ze światem zewnętrznym, gdzie pułkownik przehandlowywał złom za naboje i materiały wybuchowe, żeby nie wypaść z obiegu. Gdy Tool toczył jeszcze wojny w imieniu swego pana, tablety i komputery służyły do komunikacji z antycznymi satelitami krążącymi wysoko nad Ziemią, z szybowcami i zdalnie sterowanymi samolotami, które pozwalały kontrolować teatr zmagań wojennych i siać zniszczenie z wysoka. Ludzie pułkownika dysponowali tylko kilkoma urządzeniami elektronicznymi pozostałą przestrzeń zajmowały tablice rozwieszone na ścianach i stojakach, pokryte ciągami liczb. Były ich dziesiątki, a w pozostałych kątach wisiały mapy Zatopionych Miast, wybrzeża i dżungli, zabazgrane przez obserwatorów wojskowych i najeżone różnokolorowymi strzałkami dla oznaczenia ważniejszych pól bitewnych i licznych wrogów ZFP. Wystarczyło przelotne spojrzenie na te tablice i mapy, by Tool umocnił się w przekonaniu, że zarówno obecna sytuacja pułkownika, jak i jego szanse na przetrwanie prezentowały się raczej mizernie. Liczba niedoświadczonych,

młodych żołnierzy tylko potwierdzała te domysły. Nawet w samym centrum dowodzenia krzątało się kilkoro dzieci, niezdarnych i słabowitych w porównaniu z większymi, lepiej wykarmionymi zwierzchnikami. Wzrok Toola spoczął na bezwładnej postaci przywiązanej do marmurowej kolumny. Mahlia. Pułkownik podążył za jego spojrzeniem. - Wygląda na to, że tobie powiodło się lepiej niż twojej towarzyszce. - Czego chcesz, pułkowniku? - Jesteś dla mnie nie lada zagadką. Zajęło nam sporo czasu, zanim odkryliśmy, gdzie się ukrywasz i jak przetrwałeś tak długo. A były to pytania, które domagały się odpowiedzi. - Skinął na szyję Toola, gdzie widniał wypalony kod. - Musieliśmy się cofnąć aż do kraju twojego pochodzenia i dopiero tam podjąć trop. Włożyliśmy w to dużo wysiłku. - Nic o mnie nie wiesz. - Tylko raz widziałem, jak ulepszony uwolnił się z więzów warunkowania kontynuował niezrażony pułkownik. - To była pospolita odmiana, nie to co ty. Jedna z bestii, których używali rozjemcy. Straciła cały swój pluton, spanikowała i uciekła z pola bitwy. Gnębiła nas jakiś czas, ale nawet ona przeżyła zaledwie rok. Wydawało się, że ma skłonności samobójcze. Zupełnie zatraciła zmysł taktyczny. Sama nie mogła się zabić, ale chciała umrzeć. Tak sądzę. Mogłaby raz na zawsze porzucić Zatopione Miasta, gdyby tylko chciała, a mimo to kręciła się w okolicy, nieustannie powracając na pole swojej ostatniej bitwy. W końcu ją zastrzeliliśmy. Kiedy tacy jak ty tracą pana, mają trudności z przetrwaniem. A mimo to ty wciąż tu jesteś, lata po upływie daty ważności. - Czego chcesz? - zapytał ponownie Tool. - Chcę wygrać wojnę. Tool nie odpowiedział. Czekał, przekonany, że jego rozmówca jeszcze nie

skończył. Potężni ludzie lubili napawać się swoją siłą. Tool znał generałów, którzy nie milkli przez całe godziny, a pułkownik Glenn Stern nie zawiódł jego oczekiwań. - Chcę zneutralizować. Tool obnażył zęby. - W takim razie wyślij tam oddział uderzeniowy. - Jasne, jasne - mruknął Stern. - Tak się składa, że wysłałem. Trzy. Armia Boga była na tyle uprzejma, że odesłała mi moich żołnierzy, choć bez dłoni i stóp. Wiemy, gdzie ukryli te działa. Wydaje nam się, że mają dwa, ale są wyjątkowo zdeterminowani, żeby ich nie stracić. - Chcesz, żebym ja tam poszedł - stwierdził Tool. Nie pytał, bo odpowiedź była zbyt oczywista. - Tak, na początek. Poprowadź mój oddział uderzeniowy. - Dlaczego sądzisz, że odniosę sukces tam, gdzie twoi żołnierze ponieśli porażkę? - Nie wygłupiaj się. Obaj jesteśmy profesjonalistami. Pułkownik podszedł do Toola i kucnął, by łatwiej im się rozmawiało. Tool ocenił dystans - Stern znajdował się tuż poza jego zasięgiem. - Mogę lepić tylko z gliny, którą mam do dyspozycji - stwierdził pułkownik - a to nie jest dobra glina. Dzieci? Farmerzy z dżungli? Owszem, można ich ukształtować, ale to słaby materiał. Zahartowany przez wojnę, to pewne, a czasem nawet wystarczająco sprytny, ale oni są mali, słabi i przez całe swoje życie walczyli na jednym polu bitwy. Obaj wiemy, że nie ma w Zatopionych Miastach nikogo, kto mógłby się z tobą równać. Prowadzę wojnę, a ty jesteś jedną z najwspanialszych machin wojennych, jakie ludzkość kiedykolwiek stworzyła. - Nachylił się do półczłowieka. - Chcę ci zaproponować przymierze. Chcę, żebyś swoimi umiejętnoś-ciami wsparł moje patriotyczne wysiłki.

- A co na tym zyskam? - Bądźmy szczerzy, półczłowieku. Potrzebujesz opiekuna. Samotny i niezależny nie przetrwasz zbyt długo - to wyłącznie kwestia czasu, gdy jakiś oddział egzekucyjny wpadnie na twój trop i uśpi cię raz na zawsze. Potrzebujesz ochrony, tak jak ja potrzebuję przywódcy, który poprowadzi moich żołnierzy. - Miałem już wystarczająco wielu panów. - Żebyśmy się dobrze zrozumieli, składam ci uczciwą propozycję zatrudnienia. Przekujesz moje wysiłki wojenne w coś więcej niż kolejny nieopłacalny rozejm. Uleczysz Zatopione Miasta. Z twoją pomocą rozgniotę Armię Boga, Wilki Taylora i całą resztę tych zdrajców. Możemy oczyścić to miejsce, oczyścić i przebudować. - A później? Pułkownik Glenn Stern uśmiechnął się. - A później pomaszerujemy. Zjed-noczymy ten kraj, sprawimy, że znów będzie silny i dumny. Pomaszerujemy od oceanu do oceanu. - Zbawca i jego wojenna bestia - powiedział Tool. - Posłuszne zwierzę. - Silna prawa ręka - odparł Stern. - Towarzysz broni. - Wypuść dziewczynę. Pułkownik spojrzał na Mahlię. - Dlaczego chcesz ją wyrzucić? To twoja przyjaciółka? Dziewczyna, do której czujesz przywiązanie? W takim razie lepiej, żeby została naszym gościem honorowym. - Zakładnikiem. - Nie jestem głupcem, ulepszony. Gdy tylko cię stąd wypuścimy, staniesz się niebezpieczny. Nie będę udawać, że rozumiem, dlaczego działasz w interesie tej dziewczyny, ale nie ukrywam, że cieszy mnie dodatkowy argument w negocjacjach. Twoje dobre sprawowanie będzie bezdyskusyjnym warunkiem jej przetrwania.

Budynek zadrżał od kolejnej eksplozji, a z sufitu posypał się tynk. Pułkownik spojrzał w górę z grymasem niezadowolenia. - Najwyraźniej generał Sachs uznał, że woli mnie zabić, niż oszczędzić Kapitol. Widzisz, z jakimi barbarzyńcami przyszło mi walczyć? - Odwrócił się do Toola. - Nie dbają ani o to miejsce, ani o jego historię. Historia nie ma dla nich żadnego znaczenia. Mnie zależy na odbudowie, im - tylko na zniszczeniu i złomie. - Spędziłem wiele czasu na twoich ringach, pułkowniku - rzucił beznamiętnym tonem Tool. - W twoich patriotycznych tyradach pobrzmiewa fałszywy ton. Stern wyszczerzył się, nic sobie nie robiąc z jego słów. - Wtedy jeszcze nie miałem pojęcia, jaka jest twoja prawdziwa wartość, a gdy odkryłem, z kim tak naprawdę mam do czynienia, porwałeś się na dość śmiałą ucieczkę. Teraz jednak oferuję ci umowę. Tool spojrzał na dziewczynę. Leżała na podłodze zakrwawiona, posiniaczona, niemal bez życia. Stern czekał, a Tool wyczuwał jego zniecierpliwienie. Odkąd pamiętał, ludzie tacy jak pułkownik znajdowali dla niego różne zastosowania. W końcu, jak wskazywała sama nazwa, półludzie byli użyteczni. Byli czymś, czym ludzie chcieli władać. Kolejny wybuch zagrzmiał nad ich głowami. Stern nawet nie drgnął. Czekał. - Chrzań go - wychrypiała nies-podziewanie Mahlia, przerywając Toolowi rozmyślania. - I tak nas później zabije. Stern zmarszczył brwi. - Milcz, wyrzutku. To jest rozmowa dorosłych. - Zabije mnie, jeśli ty zginiesz - nie dawała za wygraną Mahlia. - Wykorzysta nas tak samo jak wszystkich innych. - Tak jak każdy przywódca - odparł Tool. - Generałowie mają w zwyczaju wykorzystywać ludzi dookoła. Na tym polega ich praca. Na tym znają się najlepiej. Stern kiwnął poważnie głową.

- Obaj chodziliśmy już tymi ścieżkami. - Ja jednak nigdy nie zmuszałem dzieci do wojny. - Tylko dlatego, że walczyłeś po stronie bogatych - odparował Stern. - Myślisz, że ja chcę wykorzystywać te dzieci do walki? To nie był mój wybór. Pierwsza uciekła się do tych metod Armia Boga. Albo Jeźdźcy Rewolucji, albo Przymierze Blackwater. Nie umiem sobie przypomnieć, gdzie się to wszystko zaczęło, ale zapewniam cię, że to nie był mój wybór. Nie pozwolę jednak, żeby moje wysiłki trafił szlag tylko dlatego, że nie wykorzystałem wszystkich dostępnych narzędzi. Każdy generał wart swojego stopnia postąpiłby dokładnie tak samo. Nawet jeśli twoją jedyną bronią są kamienie, i tak musisz atakować. - Sądziłem, że jesteś pułkownikiem. - Nie dzielmy włosa na czworo, półczłowieku. Skoro nie podoba ci się paskudne oblicze tej wojny, pomóż mi ją zakończyć. Dokonamy tego z twoją pomocą, a potem wszystkie dzieci będą mogły wrócić do swoich zabawek i niewinności. Co ty na to? Oferuję ci honorową walkę i stopień, który odzwierciedli twoje umiejętności, a twojej przyjaciółce bezpieczne życie. Przy mnie nie będziesz już zbiegiem, lecz dowódcą armii. Co ty na to? Tool przyglądał się mężczyźnie, rozważając jego propozycję, ale z zamyślenia znów wyrwał go głos dziewczyny. - Zapytaj go, czy zechce też oddać mi moje palce - wybełkotała Mahlia. - Skoro już przyszło do składania obietnic, zapytaj, czy odda mi palce. 42 Mahlia przez jakiś czas przysłuchiwała się wymianie zdań. Zamroczona przez opiaty i ból, obserwowała dwa potwory zwrócone do siebie twarzami; dwie zabójcze istoty, negocjujące i ostrożnie badające grunt. Słuchając ich targów, czuła, jak wzbiera w niej gniew. Nie dyskutowali o ocaleniu jej i Toola, o nie - nie tak naprawdę. Dyskutowali o kolejnych walkach i ofiarach, o zmianie biegu strumienia krwi,

by zatonęła w nim Armia Boga, a nie ZFP. A jeśli ona i Tool chcieli przeżyć, musieli pomóc; półczłowiek musiał mordować, zostawiając na szlaku swego przemarszu ciała, ponieważ został do tego zaprojektowany. Przypomniała sobie, jak Tool przemykał przez dżunglę i rozrywał na kawałki wilkojoty. Potwór. Zabójca. Demon śmierci. Przypomniała sobie, jak doktor Mahfouz namawiał ją - a musiało to być wieki temu - by pozwoliła Toolowi umrzeć. Jeśli uleczysz tę istotę, sprowadzisz wojnę do własnego domu. Wtedy pomyślała, że Mahfouzowi chodzi o żołnierzy, którzy po nią przyjdą, że przestrzegał ją przed niebezpieczeństwem, na jakie się narażała. Teraz jednak, patrząc, jak półczłowiek i głowa ZFP próbują zawrzeć umowę, chyba w końcu zrozumiała, co Mahfouz próbował jej przekazać. Nie sprowadzała wojny do własnego domu, ona zamieniała ten dom w jej kolebkę. Mouse został zwerbowany - był żołnierzem z pełną belką, który niczym się nie różnił od całej reszty morderców z ZFP, a jeśli ona i Tool chcieli przeżyć, musieli się podporządkować. Kiedy ludzie tacy jak pułkownik Stern czy inni dorośli w tym pomieszczeniu znajdą dla ciebie jakieś zastosowanie, myślała Mahlia, będziesz mógł jeszcze trochę pożyć, ale tylko jako ich pionek - jak ja, jak Mouse i wszystkie te smarkate trepy, które od małego są uczone, żeby strzelać, dźgać i wykrwawiać się w Zatopionych Miastach. Oparłszy się o kolumnę, obserwowała pułkownika i jego doradców. Zrozumiała, a przynajmniej tak jej się wydawało, dlaczego doktor pobiegł wtedy do wioski. Doktor Mahfouz nie próbował nikogo zmieniać ani ratować. Starał się jedynie nie być częścią tej choroby. Tamtego dnia pomyślała, że zachował się jak głupiec, skacząc prosto w objęcia śmierci, ale teraz, leżąc przy kolumnie, Mahlia widziała to zupełnie inaczej. Wcześniej wydawało jej się, że żyła dzięki swoim decyzjom, że walczyła wyłącznie na własne konto, a tak naprawdę przyczyniła się tylko do kolejnych

śmierci. Wszystko od początku prowadziło do chwili, w której musieli targować się z demonem Zatopionych Miast - i to nie o życie, a o swoje dusze. - Walcz w wojnie patriotów. Rozgnieć Armię Boga - odezwał się Stern. Tak naprawdę chciał jednak powiedzieć: zabijaj. Jeśli chcesz przeżyć, zabijaj. Mahlia miała tego serdecznie dość - dość gróźb i poszturchiwania, dość umów, które oferowały jej życie w zamian za śmierć innych ludzi. Dość Zjednoczonego Frontu Patriotów, Armii Boga i Wolnomilicji, dość ludzi, którzy zarzekali się, że wszystko będą robić dobrze w tej samej chwili, w której wszystko robili źle. - Zapytaj go, czy odda mi palce - wychrypiała. Gardło miała tak suche od narkotyku, że wydobycie z siebie głosu prawie ją przerastało. - Skoro już karmi cię tymi pięknymi obietnicami, zapytaj go, czy ma tu gdzieś mój mały palec. Przyszyje mi go z powrotem? Odbierze Amii Boga moją rękę? Sprawi, że wszystko będzie dobrze? Jeden z Orłów ruszył w jej stronę, ale Stern powstrzymał go ruchem ręki. - Mówiłaś coś, dziewczynko? Mahlia patrzyła przez otulinę opium, jak mężczyzna kuca obok niej. Nie był wcale taki wielki jak na swoich podobiznach, nie taki imponujący. Wtedy jednak nachylił się do niej, a ona wyobraziła sobie, że czuje zionący od niego odór śmierci. - Mówiłaś coś do mnie? - wyszeptał. Zastanawiała się, czy przerażałby ją tak bardzo, gdyby nie wpływ narkotyku, ale kiedy na niego spojrzała, nie poczuła prawie nic. Był potworem. Człowiekiem, który zdobył władzę, bo potrafił splatać zdania z pięknych słówek. Na kilku budynkach widniały jego trzypiętrowe podobizny i czciło go parę ścierw. To wszystko. Odchrząknęła. - Jeśli masz gdzieś moją rękę, możemy dobić targu. Pułkownik zaśmiał się.

- Myślisz, że możesz dyktować swojemu przyjacielowi warunki umowy? - Gdzie tam. - Pozwoliła głowie opaść na kolumnę. - On zrobi to, co będzie chciał, ja nie mam nad nim żadnej kontroli. - Spojrzała z trudem na pułkownika. - Ale to nie oznacza, że muszę się z wami zgadzać i robić wszystko, co mi każecie. - Nawet jeśli zyskałabyś dzięki temu wolność? Mogłabyś uciec gdzieś daleko, do Seascape Boston albo Manhattan Orleans. Może nawet do Pekinu, gdzie żyją ziomkowie twojego ojca. - Wcale nas nie wypuścisz. - Wypuszczę, gdy twój przyjaciel zwycięży dla mnie w tej wojnie - odparł Stern. Mahlia szukała sposobu, by zbagatelizować jego słowa. - Nikt tu nigdy nie zwycięża - stwierdziła w końcu. - Jesteście jak banda psów, które walczą o ochłapy... nie wiadomo czego. Sami już tego nie wiecie. Po raz pierwszy zauważyła, że Stern zaczyna się irytować. - Walczę, żeby oczyścić to miejsce i przywrócić krajowi dawną świetność. Nie masz prawa kwestionować naszego poświęcenia. - Założę się, że ludzie, którzy rozpętali tę wojnę, mówili to samo. Założę się, że w ich ustach to też brzmiało naprawdę pięknie. Ale wiesz co? - zapytała, ściszywszy głos do szeptu. - Wiesz, co właśnie zrozumiałam? - dodała jeszcze ciszej. Glenn Stern nachylił się, a Mahlia zebrała w sobie resztki sił i plunęła mu w twarz. - I tak chcę z powrotem moje palce! Pułkownik odskoczył, wycierając plwociny z oczu. Rzucił jej nienawistne spojrzenie. - Ty mała... Spoliczkował ją z szybkością kobry. Raz, drugi, trzeci. Jej głowa odskakiwała z jednej strony na drugą, a twarz zapłonęła. Uderzył ponownie i trafił prosto w

złamany nos. Tym razem ból eksplodował między oczami. Obezwładniające, paraliżujące ukłucie. Po brodzie pociekła jej krew. Zawyła, mimo że środek znieczulający wciąż działał. Ból prawie ją oślepił, ale zmusiła się, by spojrzeć mężczyźnie prosto w oczy. - Tylko na to cię stać? - wycedziła łamiącym się głosem. - Tylko na to? - A co, masz ochotę na więcej? - Glenn Stern znów uniósł rękę. W marmurowym pomieszczeniu zagrzmiało niskie, przepełnione groźbą warknięcie. Odwróciwszy głowy w stronę źródła dźwięku, napotkali wzrok półczłowieka. - Odrzucam twoją propozycję - oznajmił Tool. - Nie będę walczyć w twoim imieniu. Pułkownik przeniósł spojrzenie na dziewczynę i z powrotem. Mahlia uśmiechnęła się. - Grasz w bardzo niebezpieczną grę, dziecko... - A co, znowu mnie uderzysz? - Oparła głowę o kolumnę. - Od początku właśnie tak miało być. Ty masz swoją wojnę, a ja jestem tylko mięsem w jej trybach, więc lepiej się pospiesz, staruszku. Lepiej zmiel mnie od razu. Niespodziewanie w pomieszczeniu pojawił się porucznik Sayle. - Wydaje mi się, że istnieje inne rozwiązanie. Mahlii nie podobał się jego uśmiech, kiedy szeptał coś na ucho pułkownikowi. Twarz Glenna Sterna stężała. Odwrócił się do niej. - Chcesz swoje palce, dziewczyno? W takim razie będziesz je miała. 43 Ocho tłoczył się razem z resztą plutonu w kącie pałacu, w przestronnym pomieszczeniu otoczonym jeszcze większą liczbą kolumn i rzeźb. Wszędzie piętrzyły się sterty amunicji i broni, pilnowane przez oddział Orlej Straży.

Co jakiś czas w powietrzu nad pałacem rozbrzmiewał gwizd pocisku artyleryjskiego. Ocho za każdym razem spodziewał się, że tym razem Armia Boga trafi w ich zaopatrzenie i wszyscy wylecą w powietrze, ale przynajmniej chwilowo gruz nad ich głowami wydawał się dostatecznym zabezpieczeniem. Kucnął obok Ghosta. Chłopak wpatrywał się w marmury i kafelki podłogowe. Pokrywała je sieć misternych wzorów, ozdobne zawijasy i geometryczne zygzaki ciągnące się po podłodze aż do miejsca, gdzie siedzieli ukryci pod skrzyniami. - Wszystko w porządku, żołnierzu? Ghost wzruszył ramionami. Sierżantowi nie podobał się wyraz jego twarzy było na niej zbyt wiele wahania. Chłopak sprawiał wrażenie zamkniętego w sobie, udręczonego. Ocho dotychczas sądził, że jego rekrutacja zakończyła się pełnym sukcesem, zaczynał jednak mieć co do tego pewne wątpliwości. Użycie Ghosta jako przynęty, by złapać półczłowieka, okazało się ryzykownym posunięciem, ale teraz, już po całym zamieszaniu, chłopak powinien wreszcie wziąć się w garść. W końcu każdy z żołnierzy jego plutonu prędzej czy później musiał udowodnić swoją lojalność. - Uratowałem ją - wyznał Ghost. - Dawno temu uratowałem ją przed trepami z Armii Boga. Kiedy odcięli jej prawą rękę. - Lepiej nie myśl o tym za dużo. Ona nie jest z nami, nie jest naszym bratem. Nie poświęcaj zbyt wiele uwagi cywilom, oni nie są z nami. - Wszyscy byliśmy kiedyś cywilami. Ocho klepnął go w policzek. - Ale już nie jesteśmy. Jesteśmy ponad nimi. Nie zniżaj się do ich poziomu, żołnierzu. Teraz należysz do ZFP i powinieneś chodzić z podniesionym czołem. - Jasne.

- Mówię serio, żołnierzu - rzucił dobitnie Ocho. - Wreszcie zostałeś kimś. Zwerbowaliśmy cię, bo wiedzieliśmy, że masz w sobie coś wyjątkowego. Dzięki nam zyskałeś swoje miejsce w świecie, a razem z nim braci, którzy za ciebie walczą. Nie odrzucaj tego z powodu jakiegoś wyrzutka i ścierwa wojny. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale do pomieszczenia wszedł porucznik Sayle. - Sierżancie - skinął na Ocho. - Jesteście potrzebni. Weźcie ze sobą tego rekruta. Ocho poklepał Ghosta po plecach. - Chodźmy, żołnierzu. Czeka nas sporo roboty. Ruszyli za porucznikiem przez marmurowy korytarz. Na jego końcu zostali zatrzymani przez parę Orłów. - Broń - odezwał się jeden z nich. - Możesz powtórzyć? - zwrócił się do niego Ocho. - Zostawcie nam broń. Ocho zacisnął dłoń na karabinie. - Nie będę nikomu oddawać swojego gnata. - Zdajcie broń, sierżancie - ponaglił go kategorycznym tonem porucznik Sayle. - To wszystko ma swój cel - wyjaśnił, po czym oddał Orłowi swój pistolet. Ocho niechętnie ściągnął z ramienia karabin i pasy nabojowe. Kiwnął do Ghosta głową, by zrobił to samo. Gdy tylko pozbyli się broni, dwaj strażnicy poprowadzili ich schodami i kolejnym korytarzem, w którym stało jeszcze więcej Orłów. Weszli do wielkiego pomieszczenia pełnego kolumn, tablic i żołnierzy. Otoczył ich szmer rodzących się planów. Ocho zdał sobie sprawę, że znajdowali się w samym sercu sztabu ZFP. To właśnie tu wydawano rozkazy. Szli za porucznikiem między rzeźbionymi kolumnami, które podtrzymywały strop. Gdy wyłonili się zza jednej z nich, Ocho zdębiał. Czekał na nich uśmiechnięty pułkownik Glenn Stern. Przyjąwszy postawę

zasadniczą, Ocho zasalutował i szturchnął Ghosta łokciem, by ten wziął z niego przykład. Pułkownik odpowiedział kiwnię-ciem głowy. - Sierżancie - zaczął. - Porucznik Sayle mówił o was dużo dobrego. - Ocho wyjąkał podziękowanie, ale wzrok pułkownika zatrzymał się na Ghoście. - Czy to ten? - Tak, sir - odparł porucznik. - Świetnie. - Stern machnął ręką, żeby szli za nim. Znów kluczyli między kolumnami, zmierzając w głąb pomieszczenia. W pewnym momencie Ghost parsknął z zaskoczenia. - Trzymajcie go, sierżancie - rozkazał Sayle. Ocho spojrzał na Sterna i na dziewczynę, zdezorientowany. - Powiedziałem, trzymajcie go! - krzyknął porucznik. Ocho wykonał rozkaz. Złapał Ghosta za jedno ramię, a Sayle za drugie. Ghost zaczął się wyrywać. - Przestań - ostrzegł go Ocho. - Porucznik ma plan. Pchnęli Ghosta naprzód. Półczłowiek był skrępowany kajdanami założonymi na nadgarstki i kostki. Łańcuchy grubości ręki Ocho znikały w podłodze, zalane świeżym betonem. Nawet pojmany, potwór stanowił przerażający widok. Kawałek dalej leżała konowałka przywiązana do kolumny. Na jej posiniaczonej twarzy widniały ślady krwi. - Mahlia? - rzucił zaskoczony Ghost. - Panie poruczniku? - odezwał się niepewnie Ocho. - Czy jest pan pewien... - Spokojnie, żołnierzu. Glenn Stern zatrzymał się obok dziewczyny i uśmiechnął. - Czas się nauczyć, że każda decyzja pociąga za sobą konsekwencje, dziecko.

Konowałka przeniosła wzrok ze Sterna na Ghosta. - Mouse? - Co... co wy robicie? - wymamrotał Ghost, spoglądając błagalnie na Sterna, Sayle’a i Ocho. - O co tu chodzi? - Powtórzę ostatni raz - zwrócił się pułkownik do Mahlii. - Jeżeli twój przyjaciel nie zgodzi się walczyć w imieniu ZFP, będziesz musiała ponieść tego konsekwencje. Dziewczyna pokręciła głową. - Mahlia? Co tu się dzieje? - mamrotał Ghost. Ocho sam zadawał sobie to pytanie. W pomieszczeniu panowało niemal przytłaczające napięcie. Smród krwi był ostry, wyraźny. Dziewczyna tuliła się do kolumny, a półczłowiek warczał nisko i ostrzegawczo. Ocho widział już podobne sceny, lecz żadna z nich nie obudziła w nim aż tak wielkiego niepokoju. Glenn Stern odwrócił się do Sayle’a i Ocho. - Na kolana z nim. - Poruczniku? - zapytał niepewnie Ocho. - Wykonujcie rozkazy, sier-żancie! - szczeknął Sayle. Ocho instynktownie podporządkował się jego poleceniu. Glenn Stern wyciągnął nóż. - Chcesz, żebym mu to zrobił? - rzucił w stronę Mahlii. Dziewczyna patrzyła na chłopaka udręczonym wzrokiem. W pierwszej chwili Ocho odniósł wrażenie, że wciąż jest odurzona narkotykiem, ale teraz wyciągnęła przed siebie ręce. - Nie dotykaj go! - Mahlia? - powtórzył łamiącym się głosem Ghost. Znów zaczynał walczyć, ale porucznik i Ocho trzymali go mocno. Półczłowiek warczał coraz głośniej, z głębi gardła.

Ocho zrozumiał, co się święci, ale nie potrafił tego racjonalnie zaakceptować. Czy to naprawdę on trzymał Ghosta? Czy to on zmuszał do klęczenia chłopaka, który za chwilę miał się stać krwawą ofiarą? Czy ja wciąż jestem sobą? Czy to ja to wszystko robię? Myśli sierżanta grzęzły jak w melasie. Ghost wyrywał się, ale Ocho był od niego silniejszy. Zmusił żołnierza do wyciągnięcia przed siebie ręki, czując do siebie obrzydzenie, a pułkownik Stern przyjrzał się palcom chłopaka. - Naprawdę tego chcesz?! - krzyknął. W powietrzu błysnęło ostrze noża, a Ghost zawył. Na kafelki trysnęła krew. Leżał w niej palec, na samym środku podłogi. Ghost wrzeszczał i rzucał się, a Ocho wciąż go trzymał, nie potrafił jednak oderwać wzroku od odciętego palca. Czy to naprawdę ja to robię? - Co my robimy? - zawołał. - Przecież on jest po naszej stronie! Nikt go jednak nie słuchał. Ocho nie był pewien, czy w ogóle cokolwiek powiedział. Czyżby nagle zamienił się w tchórza i ze strachu postanowił trzymać język za zębami? Tylko sobie wyobraził, że zaprotestował? Ghost próbował wyrwać się z uścisku sier-żanta, gdy Stern pochylił się po jego palec i pomachał nim przed twarzą szlochającej Mahlii. - Tego chcesz? Jeszcze więcej palców? Może chcesz je wszystkie?! - Puśćcie go! - krzyknęła Mahlia. Szarpała krępujące ją sznury, a Ghost szamotał się z sierżantem. Stern podszedł do niego, w powietrzu znów błysnął nóż. Czerwień na podłodze, krew jasna jak rubiny. Jaśniejsza od promieni słońca. To nie miało sensu. Ghost był ich żołnierzem, Ocho sam go werbował. Był ich bratem, pełnobelkowym, ZFP

aż do grobowej deski. Pułkownik mógł się znęcać nad trepami z Armii Boga, Wilkami Taylora czy cywilami, ale nie nad... - Trzymajcie mu rękę, sier-żancie! - Od krzyku Sayle’a Ocho oprzytomniał. Bądźcie silni! Pułkownik nie przeczuwał, co się stanie. Nawet sam Ocho był zaskoczony. W jednej chwili trzymał Ghosta, który wił się jak piskorz, świadomy, co go czeka, a w następnej zacisnął dłoń na rękojeści własnego noża i zamachnął się w stronę pułkownika podchodzącego po kolejne trofeum. Ostrze weszło głęboko w nerkę mężczyzny. Pchnięcie i szarpnięcie, tak jak na szkoleniach. Po ręce Ocho spłynęła ciepła krew. Ponieważ nie trzymał już chłopaka, Ghost uwolnił się z wrzaskiem z uścisku porucznika i skoczył po nóż Sterna, który spadł na podłogę. Natychmiast ruszyło ku nim kilku Orłów. Żołnierze krzyczeli, próbując zrozumieć, co się dzieje, i jednocześnie wzywając wsparcie. Ghost złapał sprawną ręką nóż i rzucił się z nim na pułkownika. Mężczyzna nawet nie próbował uniknąć pchnięcia. Oczy miał wielkie, zaskoczone. Sięgnął do dziury w plecach, a później do tej w brzuchu, gdzie trafił go Ghost. Ocho zastanawiał się, czy Stern jeszcze z nimi jest, czy została już w nim tylko jakaś gadzia część jego umysłu, która poruszała kończynami, podczas gdy on wykrwawiał się na śmierć. Coraz więcej Orlej Straży zalewało pomieszczenie, wszyscy jednak koncentrowali się na Ghoście. Otwierali ogień, ale pociski mijały cel i rykoszetowały od ścian. Porucznik sięgnął po nóż, wpatrując się w Ghosta i Sterna. Chłopak jeszcze raz dźgnął pułkownika w bebechy. Mahlia krzyczała i walczyła ze sznurami, półczłowiek ryczał ogłuszająco, a porucznik... porucznik Sayle w końcu spojrzał na Ocho. W bladych, szarych oczach błysnęło zrozumienie, kiedy chwycił zakrwawione dłonie swojego sierżanta. Dotarło do niego, że stoi przed nim zdrajca, choć

wszyscy skupiali uwagę na pojmanym chłopcu, który raz po raz dźgał przywódcę ich armii. Ocho nie dał porucznikowi żadnych szans. Jeden szybki, krótki krok i wbił mu nóż w brzuch, a potem drugi raz, tak na wszelki wypadek. Porucznik sapnął ciężko. Dlaczego? Ale Ocho nie miał czasu na jego rozterki. Odtrą-cił nóż Sayle’a i zawołał medyka, po czym odwrócił się, gdy karabiny Orłów zaterkotały serią. Krwawe plamy rozpryskiwały się na ciele Ghosta - nieduże dziurki na wlocie i wielkie, ziejące rany na wylocie. Odłamki kamieni świszczały wokół głowy Ocho, gdy zbłąkane kule rykoszetowały od ścian. Cały oddział Orlej Straży uderzył na Ghosta. Ryk i wrzaski, huk broni automatycznej, krwawa mgiełka w powietrzu, wir bebechów, kości i ciał. Ocho miał wrażenie, że na jego oczach żołnierze zamieniają się w czerwone kleksy na ścianach i kolumnach. W swym pośpiechu, by wspomóc przywódcę, niektórzy z Orłów zbłądzili w zasięg ramion półczłowieka. Żołnierze dosłownie rozpadali się na kawałki w szponach bestii, która już po chwili była uzbrojona w ich karabiny. Pozostałe Orły ginęły jak muchy, ścinane przez zabójczo precyzyjny ogień. Ocho padł na podłogę i wczołgał się za kolumnę. Kryjówka, tylko to miało znaczenie. Półczłowiek ryczał, opróżniając magazynki. Mężczyźni krzyczeli. Jeden z nich padł bez życia obok Ocho. Sierżant złapał jego karabin, gdy kolejne oddziały Orłów szturmowały pomieszczenie. Żołnierze uskakiwali i chowali się za kolumnami. Próbowali strzelać, ale półczłowiek bez kłopotu przewidywał ich ruchy. Za każdym razem, gdy jeden z nich wychylał się zza zasłony, dostawał kulkę prosto w twarz. Ocho podpełznął na brzuchu do biurka. Miał nadzieję, że uda mu się dotrzeć do drzwi. Wydostać się, wystarczy się stąd

wydostać... Kątem oka spostrzegł dziewczynę. Wciąż była związana. Starała się leżeć płasko, gdy pociski świszczały z każdej strony. Płakała i wyciągała ręce do miejsca, gdzie w coraz większej kałuży krwi leżał Ghost. Broń półczłowieka kliknęła. Pusta. Ocho nie był pewien, czy inni żołnierze też to usłyszeli, ale półczłowiek stał się teraz łatwym celem. Przekląwszy, podniósł swój karabin i wychylił się zza biurka. Błagając Losy o zmiłowanie, pchnął broń po podłodze w kierunku bestii. Półczłowiek złapał ją i uchwycił jego wzrok. Co ja robię? Było jednak za późno, żeby się nad tym zastanawiać; było za późno już w chwili, gdy ugodził pułkownika nożem. A ponieważ nie miał drogi odwrotu, podczołgał się do jego zdrętwiałego ciała. Przewrócił je na plecy, żeby przetrząsnąć kieszenie. W tej samej chwili Stern zaczął wymachiwać rękami, ale Ocho odtrącił je na bok. - Walcz po właściwej stronie, żołnierzu - wymamrotał Stern. - Ma pan klucze? - zapytał sier-żant. - Gdzie ma pan klucze, pułkowniku? Stern spojrzał mu w oczy. - Będziesz dalej walczył, żołnierzu? Nie pozwolisz zdrajcom wszystkiego zniszczyć? - ZFP do grobowej deski - odparł Ocho. - Słyszy pan? Ale musi mi pan oddać klucze, jeśli chcemy nadal toczyć tę wojnę. Muszę uwolnić psiryja. Stern zmrużył oczy... - To ty... Ocho zdążył jednak sam znaleźć klucz. Wyszarpnął go pułkownikowi z kieszonki na piersi i cisnął półczłowiekowi w chwili, gdy stalowy cios trafił go w nogę i obrócił.

Ocho parsknął, czując w udzie odrętwienie. Oberwał. Nie siedź w miejscu, ruszaj się, będziesz trudniejszym celem. Podczołgał się do Mahlii, wyjął nóż i zaczął przecinać sznury. Szybko ustąpiły pod naciskiem ostrej klingi. Gdy tylko dziewczyna zrzuciła pęta, skoczyła na sierżanta i zaczęła tłuc go kikutem prawej ręki i drapać ostatnimi palcami lewej. - To nie ja! Ja mu tego nie zrobiłem! - Próbował się bronić. - To nie moja wina! Była głucha na jego słowa. Nagle w powietrzu zaświszczały kule. Rozpłaszczył się na podłodze, ale dziewczyna zaczęła wstawać. Wyciągnął do niej rękę - nic z tego, rana w nodze nie pozwalała mu się wyprostować. - Padnij! - wrzasnął. Mordercza burza bombardowała pomieszczenie gradem kamieni, marmuru i stali, ale dziewczyna nic sobie z tego nie robiła. Miała wszystko gdzieś, jakby nie dbała o to, czy przeżyje. Przebiegła przez nawałnicę śmierci i padła obok Ghosta. Ocho przycisnął dłoń do rany w udzie. Żeby się tylko nie okazało, że kula uszkodziła arterię, błagał wszystkich znanych bogów. Na Losy, ależ to bolało. Nagle poczuł, jak przebiega obok niego coś wielkiego. Owionął go pęd powietrza. Obrócił się, ale z tyłu nikogo nie było. Leżały przed nim tylko porzucone łańcuchy i otwarte kajdany. Półczłowiek wyrwał się na wolność. W krypcie rozległ się ryk - wyzwanie, które przeniknęło Ocho aż do szpiku kości. Ze strachu z trudem trzymał mocz. Zagrzmiały karabiny, zawtórowały im piskliwe, przerażone krzyki. Żołnierze próbowali wziąć półczłowieka na muszkę, ale Ocho nawet nie nadążał wzrokiem za potworem, który skakał między kolumnami.

Strzały. Sześć, jeden po drugim, w równych odstępach. Pachpachpachpachpachpach. Sześć elektrycznych żarówek eksplodowało, pogrążając pomieszczenie w mroku. Potwór wpadł na pomysł, by pozbawić ich światła. Sierżantowi wydawało się, że dostrzegł mignięcie. Cień śmierci - znikł równie szybko, jak się pojawił. Ktoś wykrzykiwał rozkazy, próbując zebrać oddział, lecz zaraz potem ten sam żołnierz zaczął przeraźliwie wrzeszczeć. Kolejny zwierzęcy ryk niemal ogłuszył Ocho. Na Losy, naprawdę był głośny, głośniejszy niż sama wojna. Mahlia nie zwracała uwagi na zamieszanie. Klęczała przy Ghoście i płakała, tuląc do piersi swojego trepa. - Mouse - mówiła. - Mouse... Chłopiec nie miał szans. Ocho nie musiał mu się nawet przyglądać, by to wiedzieć, a mimo to dziewczyna trzymała go w ramionach, brudząc sobie krwią ręce, nogi, całe ciało. Ocho doczołgał się do nich. Złapał za nogawkę spodni martwego Orła i odciął ją nożem. Mają prawdziwe mundury, pomyślał bezwiednie. On nigdy nie miał prawdziwego munduru. Z oddali doleciało echo strzałów i krzyki żołnierzy błagających o litość. - Musimy się stąd wydostać - powiedział. Odciął drugi kawałek materiału i przewiązał sobie krwawiącą nogę. Dziewczyna nie słuchała, więc pociągnął ją za rękę. - Musimy się stąd wydostać, zanim oni wrócą. Mahlia obróciła głowę. Wściekłość wykrzywiła jej twarz. - Ty mu to zrobiłeś! To twoja wina! Ocho uniósł ręce w obronnym geście. - On był też moim chłopcem! Byliśmy braćmi. - W niczym cię nie przypominał! Zaczął bełkotać przeprosiny, ale wś-ciekłość wzięła nad nim górę. - Nikt z nas sobie tego nie życzył! - krzyknął. - Nikt! Wszyscy byliśmy dokładnie tacy sami jak on. Każde ścierwo tej wojny. - Podciągnął się,

przyciskając plecy do marmurowej kolumny, i zmarszczył brwi w grymasie bólu, gdy oparł ciężar ciała na rannej nodze. - Nikt z nas nie był kiedyś taki jak dziś - powtórzył. - Nie urodziliśmy się tacy, w takich nas zmienili. Mahlia otworzyła usta, żeby się odciąć, ale usłyszała kaszlnięcie Mouse’a i poświęciła chłopakowi całą uwagę. Jego oczy były zaszklone. Uniósł rękę i przyciągnął ją blisko. Mahlia przytuliła go, płacząc. Ocho miał wrażenie, że chłopak chce coś powiedzieć. Szeptał i kaszlał krwią, próbując wydobyć z siebie słowa. Ocho odwrócił się. Co on tu jeszcze robił? Musiał stąd zwiewać gdzie pieprz rośnie. Gdy tylko Orły się przegrupują, zamienią go w krwawe mięso. Chwycił porzucony karabin i rozejrzał się za amunicją. Wątpił, by półczłowiek... Padł na niego wielki cień. Ocho podniósł głowę i stęknął. Półczłowiek górował nad nim, a jego zwierzęce oblicze stanowiło połączenie blizn i żądzy walki. Bruzdy wypełniła cieknąca strużkami krew. Ocho nagle zdał sobie sprawę, jak wiele ciał piętrzyło się na podłodze sztabu i jak przejmująca była cisza, która raptem zapadła. Półczłowiek zabił wszystkich. Nie ocalała ani jedna dusza. Tych, których nie zastrzelił, rozerwał na strzępy gołymi rękami. Ocho wiedział, że półludzie są niezwykle groźni, ale czegoś takiego nie wyśniłby nawet w najgorszym koszmarze. Potwór warknął i minął go, nic sobie nie robiąc z potencjalnego zagrożenia, mimo że Ocho trzymał w ręku karabin. Co ja takiego uwolniłem? 44 - Mouse - wyszeptała Mahlia. Tuliła chłopca w ramionach. Wydawał się jej taki mały... Zawsze był mały, ale teraz, złamany i rozdarty, sprawiał wrażenie mikroskopijnego. I bladego,

znacznie bardziej bladego. Utrata krwi, podpowiadał jej lekarski umysł. Stracił zbyt wiele krwi. Rozpatrywała w głowie różne procedury, szukając najodpowiedniejszej na kałużę rubinowej cieczy, która rozlała się na podłodze, śliska i lepka. Bezpośredni ucisk. Zabieg chirurgiczny. Osocze. Kroplówki, których nie miała. Środki przeciwbólowe. Unieść nogi. Zneutralizować szok. Udrożnienie dróg oddechowych, oddychanie, krążenie. Ustabilizować. Zoperować. Wszystko to na nic. Nie miała niezbędnych narzędzi. Cała wiedza, którą przekazał jej doktor Mahfouz, okazała się bezużyteczna. Mouse podniósł rękę i dotknął jej twarzy. - Dlaczego to ja za każdym razem muszę cię ratować? - zapytał szeptem. Mahlia przywarła do niego z całych sił. - Tak mi przykro. - Łzy spływały jej po policzkach. - Tak bardzo, bardzo mi przykro. Mouse chciał coś powiedzieć. Zakaszlał. - Nie wierzę, że tu za mną przyszłaś. - Musiałam. - Nie musiałaś. - Pokręcił głową, krzywiąc usta w zmęczonym uśmiechu. - To ja tak robię. - Przeciągnął palcami po mokrych śladach na twarzy Mahlii i uniósł jej podbródek, jak zwykle żartując. - Ty jesteś podobno ta mądra. - Znowu kaszlnął, a na jego wargach pojawiły się kropelki krwi. Chrząknął z bólu. - A mogłem cię posłuchać, no nie? Pałacem wstrząsnął wybuch pocisku artyleryjskiego. - Wydostanę cię stąd - obiecała Mahlia. - Gdybyś wiedziała, co zrobiłem, nie mówiłabyś tak - odparł chłopak. - Nie obchodzi mnie, co zrobiłeś. Wydostanę cię i kropka. - Chciała wstać, ale Mouse złapał ją i przyciągnął z zaskakującą siłą. Spojrzał jej w oczy, trzymając ją jak w imadle.

- To ty musisz uciec - rzucił płomiennie. - Uciekaj i nie wracaj. - Mahlia nigdy dotąd nie widziała na jego twarzy takiej zawziętości. - Tylko przysięgnij mi, że nie dasz się zabić. - Uśmiechnął się, a jego oddech zamarł. Mahlia ściskała w rękach pustą skorupę ciała. - Najwyższy czas uciekać - odezwał się Tool, kucnąwszy obok dziewczyny. - W zasadzie już jesteśmy spóźnieni. Mahlia nie patrzyła na niego, wciąż trzymała Mouse’a. - Nie żyje. Półczłowiek milczał przez chwilę. - Ja także straciłem całą swoją watahę. Pamiętaj o nim. Opowiadaj jego historię. - To tak niewiele... - Tyle co nic, a zarazem wszystko, co nam zostało. Sierżant ZFP, chłopak o imieniu Ocho, podszedł do nich, kuśtykając. Mahlia czuła na sobie jego wzrok. - Wstawaj, dziewczyno. Jak nie wstaniesz, umrzesz tu razem z nim. - Co ci do tego? - syknęła. - To nie ty próbowałeś mnie wcześniej zabić? Żołnierz westchnął, sfrustrowany. - A teraz próbuję uratować twój ścierwi tyłek. Budynek zadrżał od eksplozji, po której nastąpiła seria kolejnych. Strop krypty trzeszczał, gdy w pałac raz po raz uderzały pociski. Ocho i Tool unieśli głowy. - Cholera - mruknął sierżant. - Nie brzmi to zbyt dobrze. - Armia Boga przygotowuje się do szturmu - stwierdził Tool. Ocho zaśmiał się i rozejrzał po sztabie z ponurą miną. - Mogą sobie odpuścić. Zdaje się, że wybiłeś całą kadrę oficerską. Armia Boga może tu wpaść w każdej chwili, nawet nie zauważymy, kiedy dostaniemy kulkę. Tool warknął potakująco. - Nie pozostawiłem przy życiu żadnego z dowódców. ZFP jest bestią bez głowy. Jeszcze jeden pocisk artyleryjski wbił się w pałac. Ze stropu posypał się tynk.

- Muszę odszukać moich chłop-ców - rzucił nagle Ocho. - Zrobią z nich sito, jeśli ktoś nimi nie pokieruje. - Istotnie - zagrzmiał Tool. Mahlia z zaskoczeniem zobaczyła, że półczłowiek wyciąga do chłopaka potężną rękę. - Dziękuję. Ocho spojrzał na Toola z malującym się na twarzy wyrazem bezbrzeżnego zdumienia. W pierwszej chwili Mahlia pomyślała, że chłopak się wzdrygnie, on jednak w końcu wyciągnął rękę, która natychmiast znikła w uścisku wielkiej łapy półczłowieka. Jeszcze raz omiótł wzrokiem Mouse’a i odwrócił się do Mahlii. - Przykro mi, że nie mogłem go uratować. Próbowałem. Gdybym od razu zrozumiał, co chcą zrobić... - Urwał i odetchnął przez drżące gardło. - W każdym razie prze-praszam. - Odwrócił się i ruszył chwiejnym krokiem ku drzwiom. Mahlia patrzyła, jak młody sierżant wychodzi. Był jeszcze dzieckiem. Wszyscy byli dziećmi. Wymachiwali karabinami i strzelali do siebie, podczas gdy grupa ludzi, którzy uważali się za starszych i mądrzejszych, dyrygowała nimi jak małpami w cyrku. Ścierwa takie jak porucznik Sayle, pułkownik Stern czy generał Sachs. Ocho był tylko dzieciakiem, który znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaś-ciwym czasie; dzieciakiem przydatnym dla ludzi, którzy nie dbali o jego los - ważne, by robił to, co mu kazali. Tak jak Mouse. - Hej! - zawołała za nim. - Czekaj, trepie. Ocho odwrócił się. - No? W głowie miała już zarys planu. Ryzykownego. Jak cholera. Nie wszystko poszło tak, jak to sobie wyobrażała, ale wciąż mogło się udać. Mogła sprawić, że się uda - musiała tylko mocno w to

uwierzyć i wyciągnąć rękę do tego trepa. - Chcesz się stąd wydostać? - zapytała. - Raz na zawsze. Wstrzymała oddech, modląc się, by nie potraktował jej jak zwykłego cywila i nie zobaczył w niej więcej wyrzutka i zdrajcy, niż ona widziała w nim żołnierza. Tak naprawdę byli tylko dwojgiem ludzi, ofiarami czegoś, co ich przerastało. Nie ma żadnych stron, nie ma żadnych wrogów - wystarczyło tylko sprawić, by on także w to uwierzył. - Uciec z Zatopionych Mi-ast? - Uśmiechnął się krzywo. - Nie ma szans. Niby dokąd? I kto nas zabierze? Wszędzie są blokady, a Armia Boga strzela do każdego z potrójnym znamieniem. - Dotknął swojego policzka. - Dla nikogo z nas nie ma ucieczki. - Firmy złomiarskie wpływają i wypływają - przypomniała mu. - Ale my nie jesteśmy złomem. - A jeśli wiem, gdzie go znaleźć? Cenne rzeczy. Zaprowadzisz nas do handlarzy krwi? Pomożesz przenieść część tego złomu do doków? - Chodzi ci o ten twój skarbiec? - Ocho zawahał się. - Nie zostawię moich chłopców. Mahlia była bliska kapitulacji. Przerażała ją sama myśl o trepach Ocho. Przełknęła ślinę przez ściśnięte gardło - znów stawiała wszystko na jedną kartę. - Możesz ich poprowadzić? Pójdą za tobą? Za mną? Zapewnisz nam ochronę? Zrozumiawszy, co się święci, Tool popatrzył na dziewczynę z zaskoczeniem i szacunkiem. Kolejny artyleryjski grzmot zatrząsł budynkiem, a Ocho zerknął na pękający strop. - Pójdą - odpowiedział. - Jeśli wciąż tam są, pójdą. Serce Mahlii zabiło szybciej. Zrobi to, naprawdę to zrobi. Wydostanie się z Zatopionych Miast. Przytuliła Mouse’a po raz ostatni. 45 Pałac pogrążył się w chaosie. Żołnierze zbijali się w ciasne grupki, przestraszeni gradem pocisków artyleryjskich spadających z nieba.

Nie wiedzieli, co robić. Kręciło się między nimi kilku Orłów. Elitarna straż próbowała ogarnąć bałagan, wyglądało jednak na to, że Tool zabił wszystkich, którzy byli świadkami wydarzeń w centrum dowodzenia. Znalazłszy się w centrum ostrzału artyleryjskiego wroga, trepy biegały bezładnie, martwiąc się bardziej o własną skórę niż o kogokolwiek innego. Ocho wsparł się na ramieniu Mahlii i poprowadził oddział do rotundy. Na widok półczłowieka i dziewczyny jego chłopcy złapali za karabiny, ale sierżant uspokoił ich gestem. - Gdzie jest porucznik? - pytali wszyscy. - Został zastąpiony - odparł Ocho. - Dobra, ale przez kogo? - nie odpuszczał mu Stork. - Przeze mnie... - sierżant wskazał na Mahlię i Toola -...i przez nich. Teraz siedzimy w tym razem, jasne? Zapadła cisza. Ocho patrzył Storkowi wyzywająco w oczy, dopóki starszy chłopak nie kiwnął głową. - Świetnie. Zarysował żołnierzom plan, rozdzielając im zadania. Niektórych wysłał po zaopatrzenie, podczas gdy ktoś inny usztywniał mu nogę. Gdy tylko byli gotowi, ruszyli - zwarty szyk obronny z Mahlią i Toolem pośrodku. Mahlia patrzyła z podziwem, jak pluton Ocho maszeruje przez sam środek terytorium ZFP. Żołnierze biegali tam i z powrotem, przygotowując się do ostatniej, skazanej na porażkę bitwy, i nikt nie miał czasu zainteresować się uzbrojonymi trepami, które poruszały się według własnego planu. Wyszli na zewnątrz, mrużąc oczy w oślepiającym świetle. Za jeziorem Mahlia zobaczyła ujście rzeki i morze - ostateczny cel. Czuła jego przyciąganie. W powietrzu zaświszczał pocisk artyleryjski. Kopuła pałacu wybuchła i zapadła się w sobie, a rozwrzeszczane trepy rozbiegły się na wszystkie strony. Ocho nie stracił jednak kontroli nad plutonem i rozkazał żołnierzom zejść po schodach na

nabrzeże. Mahlia ujrzała handlarzy krwią, którzy zmagali się z załadunkiem pontonów motorowych. Wskazała na nich, a Ocho kiwnął głową i wykrzyczał kolejny rozkaz. Wszyscy wzięli poprawkę na kierunek, gotowi do walki, lecz na czoło oddziału przepchnął się nagle Tool. Mieli wrażenie, że widzą przejście huraganu. W jednej chwili półczłowiek był z Mahlią, a w następnej znalazł się między handlarzami i ich ochroniarzami, roztrącając ich na boki. Zanim Mahlia dotarła z trepami do pontonów, zarówno ochroniarze, jak i kupcy wymachiwali rękami w wodzie albo uciekali, rozbrojeni i niegroźni. Stłoczyli się na pontonach i odpalili silniki. Tool skoczył na ten, którym płynęła Mahlia. Łódź przechyliła się groźnie pod jego ciężarem, ale po chwili odzyskała równowagę, a oni wystrzelili wzdłuż jeziora i zgodnie z poleceniami dziewczyny wpłyn-ęli w jeden z kanałów. Miasto tętniło życiem. Ludzie przygotowywali się na szturm Armii Boga. Cywile biegali tam i z powrotem, szukając kryjówek i łapiąc ostatni dobytek, a żołnierze organizowali posterunki obronne. Mahlii przypominało to tak bardzo poprzedni atak miejscowych przywódców, którego doświadczyła w dzieciństwie, że obudził się w niej lęk przed nadchodzącą przemocą. Pamiętała żołnierzy biegających od budynku do budynku - urządzali polowania na każdego, kto kolaborował z rozjemcami. Wyciągali ludzi na kładki i przeprowadzali doraźne egzekucje. Matka próbowała ją ukryć, zanim wpadły na oddział smarkatych trepów. A teraz wszystko to działo się od nowa. Kolejna fala krzywd, która miała zmieść ZFP z powierzchni ziemi, by zrobić miejsce dla nowego watażki. W oddali pojawił się jej stary apartamentowiec. Wskazała go sierżantowi. - Jasne. - Ocho kiwnął głową. - Tak myślałem. Pontony zwolniły. Wysypało się z nich około dwudziestu żołnierzy, którzy

pognali do budynku. Mahlia wdusiła przycisk w ścianie, składając modły do Losów... Drzwi otworzyły się. Przed nią stał nienaruszony magazyn. Cała kolekcja antyków matki, cały łup ojca - nikt niczego nie zabrał. Pułkownik Stern nie zdążył wykorzystać informacji porucznika Sayle’a, a może Sayle nic mu nie powiedział. W każdym razie wszystko tu było, obrazy, rzeźby i zabytkowe księgi. Ukryty skarb wymarłego narodu. - Zbierajcie to - rzuciła Mah-lia. - Tyle, ile zdołacie. Ile się zmieści. Nabierali w ramiona całe sterty skarbów. Stare muszkiety, szare i granatowe mundury, flagi z kręgami gwiazd na niebieskim tle, pożółkłe pergaminy - wszystko, co było dość lekkie i nieduże, by nie zatopić pontonów. - Myślisz, że ten plan wypali? - zapytał Ocho, kiedy przenosili kolejną partię historii i sztuki do pontonów, które podskakiwały na wodzie. - Myślisz, że możemy się stąd wykupić? - Z twoimi żołnierzami jako eskortą - odpowiedział za Mahlię Tool - i z Mahlią jako negocjatorem, z pewnością się uda. Wygracie swoją wolność. Mahlia spojrzała na półczłowieka, zaniepokojona tonem jego głosu. - Ty też - powiedziała. - Łupów wystarczy, żeby wykupić nas wszystkich. - Nie. - Tool pokręcił głową. - Mój rodzaj nie będzie mile widziany. Muszę odnaleźć własną drogę. - Ale... - zaczęła z wahaniem Mahlia. - Co się z tobą stanie? Tu nie możesz zostać. Tool prawie się uśmiechnął. - Pozwól, że ja to osądzę. Być może Zatopione Miasta nie są właściwym miejscem dla ciebie, jeśli jednak chodzi o mnie... - Urwał i powąchał powietrze. - Tutaj pachnie domem. Mahlię przeszły ciarki, gdy przypomniała sobie, co mówił pułkownik na dole w

krypcie: że bez pana półludzie nie potrafią zbyt długo przetrwać. - Ale nie będziesz chciał się zabić? - zapytała. - Jak ten drugi? Nie będziesz wracać w to samo miejsce, dopóki cię nie zastrzelą? Tool odsłonił zęby w drapieżnym uśmiechu i kucnął obok Mahlii. Pogłaskał ją po policzku, a ona nie mogła uwierzyć, że zrobił to tak delikatnie. - Nie obawiaj się - zagrzmiał. - Nie jestem ofiarą tej wojny, jestem jej panem. Rzucił spojrzenie w stronę kanału i cywili. Rozgorączkowani żołnierze biegali jak kot z pęcherzem. Zastrzygł uszami, a jego nozdrza zadrżały. - ZFP umrze, ale żołnierze będą potrzebować azylu. Będą łaknąć przywódcy. W jego basowym pomruku dało się słyszeć zadowolenie. Odwrócił się do Mahlii. - Walczyłem na siedmiu kontynentach, nigdy jednak o własne terytorium. - Rozejrzał się po okolicznych budynkach. - Tam, gdzie ty widzisz tyranię i ucisk, ja widzę... sanktuarium. Wyprostował się. - Idź. Armia Boga znajduje się zaledwie parę przecznic stąd. Pozostali wodzowie także się burzą. Minie wiele czasu, zanim będziesz mogła powrócić w to miejsce. - A ty? Co zrobisz? - nie odpuszczała Mahlia. - Zginiesz tutaj. Tool zaśmiał się. - Do tej pory nie przegrałem żadnej wojny i tej też nie przegram. Ci żołnierze są dzicy i niewyszkoleni. Nigdy nie walczyli w prawdziwej wojnie, kiedy jednak skończę ich lepić, będą wykrzykiwali z dachów moje imię. - Znów warknął z satysfakcją. Mahlia nie mogła oderwać od niego wzroku. Po raz pierwszy miała wrażenie, że widzi go takim, jaki był naprawdę - nie zlepkiem kilku istot, lecz jednością stworzoną wyłącznie do walki. Odnalazł swój żywioł. W kanałach rozległ się huk karabinów. Kilka strzałów, po chwili następne. Kakofonia wojny, która przerwała jej

rozmyślania i przegoniła trepy Ocho do pontonów. - Idź - rzucił Tool. - Szybko. Zanim przegapisz swoją ostatnią szansę. Idź! - Chodź! - wołał gorączkowo Ocho. - No chodź! Mahlia wciąż się wahała, więc Tool chwycił ją i posadził między trepami w pontonie. Chłopak o imieniu Stork odpalił silnik i już po chwili z dużą prędkością oddalali się od kładki. Mahlia spojrzała za siebie. Tool uniósł rękę w pożegnalnym geście, po czym odwró-cił się i zeskoczył do kanału. Zniknął. Jeszcze przez chwilę wypatrywała jego sylwetki, życząc mu powodzenia. 46 Pontony pruły przez kanał, zostawiając za sobą spieniony kilwater. Na przedzie odezwał się huk broni palnej. - No to się zaczyna - wymamrotał Ocho. - Damy radę? - zapytała Mahlia. - Jeśli tak, to o włos. - Silnik ze skowytem wszedł na wyższe obroty, gdy Stork dodał gazu. Ocho zepchnął Mahlię na dno pontonu i zasłonił ją własnym ciałem. Nad ich głowami świszczały kule. Trepy Ocho padały nisko, ale odpowiadały własnym ogniem na ogień przeciwnika. Terkotały karabiny, a Mahlię zasypywał deszcz gorących łusek. Przebili się przez ścianę pocisków i minęli czoło Armii Boga, ani na chwilę nie przestając strzelać. Już po chwili byli bezpieczni, a sierżant Ocho krzykiem domagał się raportów. Mahlia podniosła głowę, żeby określić ich położenie. Jeden z żołnierzy, smarkacz bez uszu, gorączkowo zatykał dziury w pontonie, starając się zapobiec utracie powietrza. Mahlia nachyliła się do niego. - Mogę jakoś pomóc? - Przyciśnij tu ręką. - Chłopak wskazał na jedną z dziur. - I jeszcze tutaj. Gdzie

ja dałem tę taśmę... Przytknęła niezgrabnie kikut prawej ręki do jednej syczącej dziurki, a zabandażowaną lewą do drugiej. Trzymała, podczas gdy chłopak przetrząsał sterty skarbów. W końcu znalazł między nimi torbę. Otworzył ją i wyciągnął ze środka taśmę. - Zdaje się, że ostatnio używaliśmy jej na tobie - rzucił z szerokim uśmiechem. Mahlia spojrzała na niego niepewnie, zastanawiając się, czy powinna odczytać te słowa jako groźbę, ale chłopak był jak szczeniak, który nie potrafił zapanować nad emocjami. Z radości niemal podskakiwał. - Jestem Van - przedstawił się, zaklejając kawałkami taśmy dziury po kulach. Pociski wroga znów cięły powietrze, on jednak nawet na chwilę nie przestał się uśmiechać. Wykonywał swoją pracę, jakby jazda kanałem pod nosem strzelających trepów z Armii Boga była najfajniejszą zabawą pod słońcem. Wariat, doszła do wniosku Mahlia. Zaraz potem odwróciła się i zdała sobie sprawę, że oni wszyscy byli tacy sami. Każdą czynność wykonywali z werwą, jakby rozsadzała ich energia. Uciekali z Zatopionych Miast. Wszyscy. Wystawiali twarze na wiatr, patrząc wielkimi, lśniącymi i najbardziej żywymi oczami, jakie kiedykolwiek widziała - oddział smarkatych trepów goniących za przyszłością, która aż do tej pory wydawała im się niedostępna. Ujrzała w oddali wartowników ZFP. Unieśli karabiny, ale Ocho pokazał barwy frakcji i żołnierze opuścili broń, przepuszczając ich dalej. Mahlia i chłopcy Ocho przemknęli obok. Przyglądała się strażnikom na kolejnych posterunkach. Jak dziwnie było tak po prostu ich mijać. A jeśli ją zobaczyli? Pewnie byli ciekawi, co wyrzutek rozjemców robi z oddziałem ZFP. Zanim jednak rozwiązała ten dylemat, minęli ostatni punkt kontrolny i wpłynęli do portu Potomac, a Mahlia raz na zawsze przestała zaprzątać sobie głowę myślami o Zjednoczonym Froncie Patriotów i

wszystkich innych miejscowych watażkach. Rozciągały się przed nimi otwarte wody - niebieskie i szerokie, roziskrzone w świetle słońca. Na całej zatoce klipry stawiały żagle, gotując się do ucieczki. Niektóre już płynęły, a wydęte białe brzuszyska żagli łapały wiatr. Mahlia obserwowała, jak jeden ze statków wznosi się na hydropłatach i wyrywa w morze. Był piękny, jak mewa wzbijająca się w powietrze. - Co teraz? - zapytał Ocho. Sprawdziła najbliższe możliwości. - Tamten - wskazała bogaty, elegancki i szybki statek - błyszczący biały kadłub i żagle, które dopiero się rozwijały. Jakiś zamożny, obładowany złomem handlarz krwi zamykał interes ze strachu, że przemoc znów zapanuje nad miastem. - Tamten? - upewnił się Ocho. - Wygląda jak jeden z kupców, z którymi handlowała moja matka. Ocho wydał rozkazy i ponton zakręcił, tnąc fale w pogoni za wybranym przez dziewczynę celem. Podniosła głowę, gdy zbliżyli się do lśniącego statku. Ogarnęły ją wspomnienia dnia, gdy lata temu stała w dokach i błagała zdesperowana, by rozjemcy zawrócili. Tym razem nie będziesz błagać, pomyślała. Tym razem będziesz kupować. - Myślisz, że się uda? - wyszeptał Ocho, gdy znaleźli się przy kliprze. - Pewnie, że się uda. Wywieś tę flagę z kręgiem gwiazd i białoczerwonymi paskami. - Tę starą, spaloną szmatę? - Tak. Wystarczy, żeby przyciągnąć ich uwagę. Na pewno będą ją chcieli. Ponton mknął przez fale, a obszarpana flaga powiewała na wietrze. Zgodnie z oczekiwaniami w jednej chwili żagle klipra zamarły, a załoga zaczęła je wciągać. Mahlia dostrzegła ludzi na pokładzie, patrzyli na nich przez lornetki.

Obserwowali, zainteresowani ich skarbami. Przyspieszył jej puls. Uda się, naprawdę się uda! - Nie wymachujcie bronią, chłopcy - poinstruował ich Ocho. - Uśmiechajcie się i starajcie wyglądać przyjaźnie. Mahlia z trudem powstrzymała wybuch śmiechu. Ocho chyba zrozumiał jej rozbawienie, ale uśmiech znikł z jego twarzy równie szybko, jak się pojawił. - Serio myślisz, że nas zabiorą? Ale tak... serio? - Już się zatrzymują. - Nie, nie, chodziło mi... - Dotknął znamienia na policzku. - Domyślą się, co robiliśmy, no nie? Będą wiedzieć, kim jesteśmy. Mahlia spojrzała na Ocho i znów ujrzała drugą stronę jego osobowości, tego człowieka, którym był dawno temu, zanim połknęły go Zatopione Miasta; przestraszonego chłopca, bitego i poniżanego, dopóki nie zatracił resztek człowieczeństwa. Siedział przed nią zupełnie inny człowiek, który chciał wierzyć. Zaczęła odpowiadać, tłumaczyć mu, że wszystko będzie w porządku. Że kupią sobie szacunek. Że zaszyją się gdzieś, gdzie nikt nigdy nie słyszał o Zjednoczonym Froncie Patriotów, Zatopionych Miastach ani Armii Boga, gdzie nic takiego nie istniało - może w Pekinie, może w Seascape Boston, a może gdzieś dalej. Że uciekną od wszystkiego, czym byli. Że znajdą gdzieś swoje miejsce na ziemi, chciała powiedzieć. Wtedy jednak spojrzała w dół, na ręce, kikut prawej i zabandażowaną lewą i sama zaczęła mieć wątpliwości. Na co komukolwiek konowałka z czterema sprawnymi palcami? - Wszystko po kolei, żołnierzu - powiedziała w końcu. - Wszystko po kolei, a jakoś sobie poradzimy. Wpłynęli pod kliper, który górował nad nimi, potężny. Ktoś zrzucił na dół drabinkę linową i żołnierze zaczęli wspinać się na pokład. Szli pojedynczo, aż w

końcu drabinka znalazła się przed Mahlią. Wziąwszy głęboki oddech, sięgnęła w górę i zaczepiła się ramionami o szczebel. Żołnierze próbowali jej pomóc, podnosząc ją wyżej. Szczebel po szczeblu, wydostała się z pontonu. PODZIĘKOWANIA Michelle Nijhuis za to, że opowiedziała mi o krzyżówce wilka i kojota, która stała się podstawą do stworzenia wilkojotów. Ruhanowi Zhao za absolutnie niezbędną pomoc językową, gdy zawiodła mnie zaniedbana chińszczyzna. Robowi Zieglerowi za wyratowanie znad przepaści i powstrzymanie przed wyrzuceniem książki (po raz kolejny). Wszystkim ludziom z Blue Heaven, którzy czytali tę powieść, kiedy tak naprawdę w niczym nie przypominała tej powieści. Redaktorom: Jennifer Hunt, która zawsze mnie wspierała i była gotowa dać mi tyle czasu, ile potrzebowałem, by napisać możliwie najlepszą książkę, i Andrei Spooner za pomocną dłoń na ostatniej prostej, żeby efekt końcowy był jeszcze lepszy. Żonie, za to, że we mnie wierzyła, choć praca przeciągała się dłużej, niż powinna, i Arjunowi - dzięki niemu to wszystko ma sens.