Bennett Sondrae - 3 The Wolf Within

Czy jego miłość wystarczy by zapewnić jej bezpieczeństwo? Julie nie wie co ma myśleć gdy mężczyzna, w którym była zadurzona całe życie - mężczyzna, który jak myślała miał być przeznaczony na partnera dla jej siostry - zaczyna z nią flirtować po tym jak wróciła z collegu do domu. Im bardziej próbuje się od niego zdystansować, tym mocniej próbuje ją zdobyć. On nie może chcieć stworzyć z nią partnerstwa... z dziwaczką urodzoną jako człowiek wśród zmiennych. Więc dlaczego on nie chce zaakceptować jej odmowy? Brendan czekał lata na powrót Julie. Teraz gdy w końcu jest w domu, nic nie go od niej nie odciągnie... nawet jej trzech braci alfa wilków. Ale nie tylko on chce Julie. Coś ją prześladuje, a instynkty opiekuńcze Brendana zaczynają działać, ale za jaką cenę? Gdy zdarzy się nie do pomyślenia, czy miłość Julie i Brendana doda im siły, której będą potrzebować żeby przetrwać?

The Alpine Woods Shifters Book 3 The Wolf Within by Sondrae Bennett

Rozdział 1 Brendan stanął jak wryty, królik, na którego polował, już go nie interesował. Uniósł w górę głowę i powęszył w powietrzu. Znajomy zapach unosił się na bryzie, owijał się wokół niego. Znał ten zapach. Julie. Odrzucając głowę do tyłu, jego wilk zawył w triumfie. W końcu, była w domu i teraz nic go nie powstrzyma od uczynienia jej jego. Patrząc jak wyjeżdża do collegu, jak go opuszcza, było najtrudniejszym co musiał kiedykolwiek zrobić. Ale był cierpliwy - nawet nie wyznał swoich intencji przed jej wyjazdem, wiedząc jak ważna jest dla niej edukacja. Jego mocno napięta kontrola prawie załamała się kiedy wróciła do domu na ostatnie święta, pachnąc jakimś chłoptasiem z bractwa. Warknięcie wymknęło się z jego gardła na to wspomnienie. To były najgorsze święta w historii kiedy martwił się czy ją straci. W jakiś sposób udało mu się zachować żelazną kontrolę i trzymał się tak daleko od rodziny Callahan jak to było możliwe. Z perspektywy czasu cieszył się, że czekał. Teraz Julie wróciła, jej czysty, truskawkowy zapach przyciągał ją jak płomień ćmię. Pędził przez las, jego łapy uderzały w ziemię, miażdżąc pod sobą martwe liście i patyki w pośpiechu. Jej imię uformowało się w jego umyśle jak mantra. Ona nie rozpozna go w jego wilczej formie. Będąc człowiekiem nie będzie w stanie wyniuchać ani wyczuć różnicę pomiędzy wilkami w mieście. Jednak potrzeba by ją zobaczyć ciągnęła go do przodu. Wynurzając się z lasu, zauważył jak jej miętowozielony Escape wjeżdża na podjazd jej rodziców. Wpatrywał się w Julie gdy przejeżdżała, tylne siedzenia i bagażnik miała załadowany do granic możliwości, świadectwo tego, że jej życie z dala od Alpine Woods się skończyło. Tym razem planował trzymać ją w pobliżu. Pośpieszył za róg domu, desperacko pragnąc czegoś więcej niż tylko

mignięcia, ale zatrzymał się gdy zobaczył jak Julie wychodzi z samochodu. To nie była ta beztroska dziewczyna, którą pamiętał. Była piękna jak zawsze, jej długie, faliste pukle włożyła za jedno ucho gdy wpatrywała się w dom, w którym dorastała. Ale porażka i rezygnacja znaczyły każdą linię jej postawy. Patrzył jak zamknęła oczy i uniosła je do nieba. Bryza poruszyła jej włosami, odsuwając włosy z jej twarzy. Uśmiech wykrzywił jej usta gdy spuściła głowę. Brendan stał, cofnął się o krok gdy umysł zmagał się ze zmianą. Gdyby wcześniej nie widział smutku, który ją otacza, nie uwierzyłby, że coś było nie tak. Jej oczy były jasne i wyglądała jakby nie miała żadnych trosk na świecie. Skacząc do lasu, zerknął jeszcze raz na kobietę, która miała zostać jego partnerką. Musiał poruszać się ostrożnie zanim nie dowie się co ją martwiło. A dowie się. Tylko, że najpierw musi ponownie wrócić do jej życia. I upewnić się, że inni mężczyźni będą trzymać się z daleka. Julie była jego. **** Ruch, który zauważyła kątem oka, przyciągnął jej spojrzenie do pięknego szarego wilka biegnącego w stronę lasu. Nic nowego w Alpine Woods, biorąc pod uwagę, że miasto było zamieszkiwane przez pokaźną watahę zmiennych wilków. Ten wilk był zbyt daleko, żeby mogła zauważyć jakieś znaki różniące, ale skądś wiedziała, że to Brendan. Poczuła małe ukłucie gdy patrzyła jak odbiega, ale zgniotła to. Nie ma potrzeby tęsknić za czymś, co nigdy nie będzie jej. Wyprostowawszy ramiona, Julie przeszła przez ścieżkę do drzwi domu jej rodziców. To była długa podróż i kilka długich miesięcy poprzedzających zakończenie szkoły. Nie została na ceremonii, coś, na co jej rodzice i rodzeństwo nalegali. Oni nie rozumieli jej pospiechu związanego z wyjazdem tuż po egzaminach. Oni chcieli patrzeć jak otrzymuje dyplom. Do diabła, ona też tego chciała i ciężko pracowała żeby to osiągnąć. Julie nie chciała wyjaśniać powodów, co owocowało kilkoma napiętymi rozmowami telefonicznymi. Ale patrzeć jak George - chłopak, którego przyłapała na spaniu z inną kobietą - wygłasza przemówienie na rozdaniu było więcej niż Julie mogła znieść w tym momencie. Więc zebrała resztki swojej dumy i tupnęła nogą, nalegając na przyjazd.

Wystarczająco ciężko było patrzeć na niektórych z jej rodzeństwa z partnerami. Oni nie musieli widzieć jak żałosna była. Jak mogła nie powstrzymać swojego chłopaka od zdrady. Julie zatrzymała się kilka kroków od drzwi i zamknęła oczy, ganiąc siebie i próbując odgonić od siebie rozżalenie. Była szczęśliwa z powodu jej braci, podekscytowana tym, że znaleźli kobiety z którymi spędzą resztę swojego życia. Ale trudno było patrzeć na rodzeństwo z ich partnerkami, wiedząc, że ona nigdy nie będzie miała tego poziomu więzi, którą oni mieli. Wiedząc, że jest jedyną z całej rodziny, która nigdy nie poczuje tej szczególnej bliskości, tej najwyższej miłości i całkowitego zaufania do kogoś. Wzięła głęboki wdech, przypominając sobie, że pogodziła się z jej człowieczeństwem już dawno temu. Była zmuszona zmagać się z tym za każdym razem gdy jej tata wypowiadał swoją ulubioną frazę, Dlaczego miałbym chcieć normalnego gdy mogę mieć niezwykle? Mówił to zawsze gdy wspominał jak on i matka Julie się poznali, albo raczej kiedy ona pokazała mu swoją wilczą formę. Julie wiedziała, że to ma być lekcja dla jej braci i siostry. Ale ta wiedza nie powstrzymała tego ukłucia uderzającego jej serce za każdym razem gdy opowiadał tą historię. Jako człowiek, ona nie była niezwykła. Przyklejając do twarzy radosny uśmiech, Julie przeszła resztę ścieżki. Tylko dlatego, że nie nie będzie miała partnera, nie znaczyło to, że ma być sama. Jednym z głównych powodów jej wyjazdu do collegu było rozwinięcie skrzydeł. Julie wypuściła oddech przy śmiechu. Kogo chciała oszukać? Wyjechała do collegu żeby poznać mężczyzn, który nie znali jej życia w Alpine Woods. Poznać kogoś, kto nie będzie osądzał ją za bycie tylko człowiekiem. Julie zrozumiała bardzo wcześnie, że randkowanie nie będzie częścią jej życia w tym miejscu. Chłopcy w szkole zawsze trzymali się jak najdalej od ludzkiej dziewczyny z trzema braciami alfa i jedną siostrą alfa. Jednak to trzymało również łobuzów z daleka, więc były jakieś korzyści. - Hej, ludzie, wróciłam. - zawołała, odkładając torebkę obok drzwi. Julie rozejrzała się po cichy domu. Gdzie są wszyscy? Nawet dwa labradory zniknęły. Powiedziała rodzicom, że dzisiaj wraca. Założyła, że wszyscy tu będą żeby ją powitać. Chcieli urządzić jej przyjęcie, ale Julie odmówiła, wiedząc, że jej brat Jason i jego partnerka, Samantha, byli zajęci planowaniem ślubu na lato. - Halo, jest ktoś w domu? - spróbowała ponownie Julie, wchodząc do kuchni.

- Niespodzianka! Cała jej rodzina była wepchnięta do pokoju, jej tato usiłował trzymać wyrywające się psy, które chciały do niej dobiec. Julie klęknęła i otworzyła ramiona, zapraszając je do rzucenia się. Wiedziała, że się uspokoją gdy dostaną swoje pieszczoty i liźnięcia. - Wiemy, że nie chcesz przyjęcia, ale doszliśmy do wniosku, że małe, rodzinne się nie liczy. - jej brat, Ethan, podszedł do niej, pomógł jej wstać i pocałował ją w policzek. Julie uśmiechnęła się. Wiedziała, że nie oprą się pokusie urządzenia czegoś. - Dziękuję, ludziska. Rodzinny obiad brzmi wspaniale. To wystarczyło dla jej mamy. Judith wzięła swoją córkę w mocnym uścisku, jej znajomy zapach otoczył Julie jak ciepły kocyk. Dom. Nareszcie. Jej ręce otoczyły talię mamy, uczepiając się jej gdy zamknęła oczy. Potrzebowała tego bardziej niż myślała. Judith odsunęła się na wyciągnięcie ramienia i spojrzała na córkę. Dezorientacja i zmartwienie odzwierciedlały się w jej oczach gdy odsuwała za ucho kosmyk włosów Julie. - Wszystko w porządku, cukiereczku? - W porządku, Mamo. Jestem tylko zmęczona podróżą. - skłamała Julie. - Dobrze być w domu. - to była prawda. Dobrze było być w domu. Potrzebowała trochę czasu żeby pogodzić się z nieudanym związkiem. Gdy już wyliże rany, spróbuje ponownie randkowania, nawet jeśli będzie musiała użyć internetu i trochę podróżowania żeby kogoś poznać. Ale na razie chciała tylko naprostować swoje życie. - Pachnie wyśmienicie. - wykrzyknęła Julie gdy przenieśli się na zewnątrz gdzie czekała istna uczta. - Tylko to co najlepszej dla mojej absolwentki. Jesteśmy z ciebie dumni, kochanie. - powiedziała mama, prowadząc ją do stołu. Julie poczuła jak jej twarz robi się gorąca. Nigdy nie czuła się komfortowo w centrum uwagi. - Ugorowałam twoje ulubione. A po obiedzie mamy ciasto i prezenty. - Ooo, ludzie, nie musieliście tego wszystkiego robić. - Oczywiście, że musieliśmy. To wyjątkowy dzień, więc usiąść i ciesz się. - powiedziała Gwen, partnerka Ethana. Uśmiech rozjaśniał jej twarz, a Julie odpowiedziała jej swoim. Poznała partnerki swoich braci tylko raz kiedy przyjechała do domu w czasie wiosennej przerwy, ale z tego co słyszała i widziała, były idealne dla jej braci. Julie usiadła obok Danny'ego, jej ostatniego niezwiązanego z nikim brata. Z całego jej rodzeństwa, z nim była najbliżej. Byli najmłodsi i

oddzieleni kilkoma latami od pozostałych, zawsze mieli specjalny związek. - Dobrze mieć cię z powrotem, smarkaczu. - Danny trącił ją ramieniem, a Jetson, jeden z czarnych labradorów, pchnął nosem i jej nogę pod stołem, błagając o okruszki. Julie sięgnęła w dół i podrapała go za uchem, a rozmowy rozbrzmiewały wokół niej. Później będzie się martwić o przeniesieniu się do studia i nadgonieniu w pracy. Teraz miło znowu było czuć się częścią czegoś. Przez chwilę będzie udawać, że nie była tą dziwną. Udawać, że jest taka jak reszta. **** Julie roześmiała się gdy odpakowała prezent Ethana, College-opoly i pakiet "Wyhoduj swój własny dyplom". - Teraz gdy zatęsknisz za collegem możesz zagrać w Monopoly i wsadzić ten mały dyplom do wody. Taki sam jak prawdziwy. - Gwen rąbnęła swojego partnera w ramię gdy reszta rodziny się śmiała. - Masz, to od Jasona i ode mnie. - Samantha podała Julie prezent zapakowany w fioletowo-różowy papier. Julie rozerwała papier i sapnęła, widząc delikatny srebrny łańcuszek z zawieszką przedstawiającą dyplom. - Jeśli ci się nie podoba możemy go zwrócić i dać ci coś innego. Jason wspomniał, że nie masz bransoletki z breloczkami. Pomyślałam, że to idealna okazja żeby taki rozpocząć dla najważniejszych chwil twojego życia. - Samantha nawijała, a Julie wpatrywała się w srebrny breloczek. - Jest piękny. - uśmiechnęła się do zaniepokojonej twarzy Samanthy. - Przepiękny. Podoba mi się. - uśmiech Samanthy rozjaśnił cały pokój, jej satysfakcja w sprawieniu przyjemności Julie była oczywista. Dowód troskliwej natury i życzliwego serca, którego jej brat potrzebował w życiowej partnerce. Jego wilk dobrze wybrał. Gdyby ona miała przewodnika, który pomógłby jej w sprawach serca, nigdy nie związałaby się z jej samolubnym byłym. Dzwonek u drzwi przerwał jej krnąbrne myśli. Spojrzała, a iskra pożądania przeszła przez jej system gdy Laurie podeszła do drzwi. Nawet przed otwarciem wiedziała, że Brendan stał po drugiej stronie. Julie wpatrywała się w szybę, zdesperowana żeby znowu go zobaczyć. Wiedziała, że nie był przeznaczony dla niej, ale nawet jako mała dziewczynka z warkoczykami, była nim zafascynowana. Pomimo jej najlepszych intencji by ruszyć dalej, jej młodzieńcze zauroczenie dorastało

razem z nią. W collegu każdy kogo spotkała bladł przy porównaniu. Julie uchwyciła się bransoletki gdy Brendan wszedł w pole jej widzenia. Był bardziej atrakcyjny niż pamiętała, co myślała, że nie jest możliwe. Jej dłonie drgnęły, pragnienie by przesunąć nimi po jego krótkich, ale grubych, brązowych włosów sprawiało, że żołądek miała zaciśnięty. Jego uśmiech zdawał się nie dochodzić do oczu aż nie spojrzeli sobie w oczy w poprzek pokoju. - Jules. Wydawało mi się, że cię widziałem jak wjeżdżałaś do miasta. Chciałem wstąpić i to zostawić. - Julie nie wiedziała co powiedzieć gdy podał jej paczuszkę wielkości pudełka od biżuterii. Brendan zawsze był bliski jej rodzinie, był przyjacielem Laurie od podstawówki. Zawsze podejrzewała, że oni dwoje będą partnerami i nie mogła zrozumieć dlaczego jeszcze nie rościli sobie do siebie praw. Jej brzuch, chwilę wcześniej unoszący się zanim Brendan dał jej podarunek, teraz zleciał. Pewnie myślał o niej jak o młodszej siostrze, co było ostatnim miejscem jakie chciała przy nim zajmować. **** Brendan zmrużył oczy przypatrując się Julie. Coś było nie tak. Jej twarzy promieniała zaskoczoną przyjemnością gdy wręczył jej prezent. Ale szybko zobaczył jak jej przyjemność przygasa, a jej postura sztywnieje. Co się działo w głowie jego partnerki? - Wiesz, że prezent jej tak naprawdę w środku tego ładnego srebrnego papieru. - zażartował Brendan, ostrożnie utrzymując lekki ton. Jego wilk wyczuwał udrękę swojej partnerki, chciał sprowadzić ją w kąt i bronić przed wszystkimi w pokoju. Nikt nie stanie pomiędzy nią i szczęściem. Spojrzenie Julie przeniosło się na niego zanim śmiechem odgoniła dyskomfort. Ponownie maska wsunęła się na miejsce. Beztroska, szczęśliwa dziewczyna, z którą dorastał, stała przed nim. Brendan prawie cofnął się o krok z szoku. Pytania wirowały mu w głowie. Jak długo ona była nieszczęśliwa? Jak długo ukrywała wewnętrzne męczarnie, które cierpiała? I dlaczego wcześniej tego nie wyczuł? - Wiesz, że nie musiałeś mi nic dawać. To słodkie z twojej strony, ale niepotrzebne. - paplała Julie gdy rozwiązała wstążkę i odwinęła srebrny papier od pudełka. Jej słowa zakończyły się sapnięciem gdy otworzyła czarne aksamitne pudełko i odkryła mały medalion wilka na łańcuszku. - Dałem go z naszyjnikiem, ale Jason wspomniał, że dając ci

bransoletkę, więc zawsze możesz go do niej przypiąć. Nie wspomniał o problemach jakie musiał pokonać żeby zdobyć ręcznie robiony według jego opisu. Pomimo, że mały, chciał coś co przypominałoby jego wilka. Wiedział, że nie może posiąść ją od razu, ale potrzeba naznaczenia, nawet w taki mały sposób, była zbyt silna żeby się jej oprzeć. - Daj, pozwól mi. - powiedział gdy Julie podniosła łańcuszek z pudełka. Odsunęła na bok włosy gdy przeszedł za nią i zapiął go na jej szyi. Pragnienie żeby pocałować jej kark tuż pod zapięciem prawie go pokonała, ale poruszenie po jego prawej przypomniało mu, że mają publiczność. Obejrzał się i napotkał przenikliwe spojrzenie Danny'ego. Rozejrzał się i zobaczył podobny wzrok u Ethana i Jasona. Jednak Laurie wyglądała na rozbawioną. Później będzie martwił się jej braćmi. Teraz pragnął zobaczyć medalion na bladej skórze Julie. Odwróciła się do niego, jej dłoń trzymała naszyjnik. - Dziękuję. - uśmiechnęła się. To był prawdziwy uśmiech, nie maska, którą przybrała wcześniej. Widząc jej czystą radość i wiedząc, że on jest jej powodem, rozgrzało go jak nic innego. - Dobrze na tobie wygląda. - szepnął, umieszczając niewinny całus na jej policzku. Znajomy zapach truskawkowego szamponu uderzył go w brzuch gdy go otaczał. Odsunęła się szybciej niżby tego pragnął, zerknąwszy w stronę Laurie gdy się cofała. Brendan prawie za nią podążył, chciał wiedzieć co ją przestraszyło, ale zatrzymał się na widok żalu w jej oczach gdy zerknęła na niego. Czego Julie żałowała? To wstrząsnęła nim bardziej niż chciał przyznać. Coś było bardzo nie tak. Jej ojciec chrząknął. - Cóż, myślę, że czas na ciasto. Brendan, zostajesz, prawda? Brendan kiwnął głową, jego spojrzenie cały czas było skupione na Julie. Wybrała miejsce pomiędzy braćmi, zmuszając go do zajęcia miejsca obok Laurie. Charles, ich ojciec, podał mu kawałek ciasta, a Judith gałkę lodów waniliowych. Zawsze był zdumiony serdeczną naturą rodziny Callahan. Jego matka była kochana i wspierająca, ale nie była w stanie przyjąć roli matki jak i ojca. Miał kilka wspomnień o ojcu, który zmarł kiedy on miał pięć lat. Poznał Laurie następnego roku, kiedy zaczął chodzić do przedszkola. Zaprzyjaźniła się z nim od razu pierwszego dnia, później przyznała, że nie mogła odwrócić się od smutku w jego oczach. Przyprowadziła go do domu, żeby bawili się popołudniu, a jej ojciec wziął Brendana pod swoje

skrzydła. Traktowali go jak rodzinę, a kiedy jego matka zmarła tuż po jego osiemnastych urodzinach, Callahanowie byli przy nim, zapewniali, że nigdy nie będzie sam. Miał nadzieję, że będą tak samo wspierający po tym jak ujawni jego intencje względem Julie. Dorastając, wśród klanu Callahan była niepisana reguła. Julie była ich skarbem i dokładnie ją chronili. Nie wiedział czy to dlatego, że była najmłodsza, albo dlatego, że była człowiekiem. Ale bez względu na powód, wyraźnie było powiedziane, że jest poza zasięgiem. Respekt dla rodziny trzymał go z daleka od roszczenia do niej praw kiedy pierwszy raz poczuł partnerskie przyciąganie. Julie miała tylko czternaście lat, a Brendan osiemnaście, nie było wątpliwości, że jej rodzina byłaby przeciwna. Ale teraz oboje są dorośli i ona podejmowała własne decyzje. Interesująco będzie zobaczyć ich reakcje w ciągu następnych kilku tygodni. Jason może być Pierwszym, przywódcą watahy, ale nic nie stanie pomiędzy Brendanem i Julie. Chociaż nigdy nie obnosił się ze swoją siłą, ani nie miał pragnienia zostać przywódcą sfory, Brendan też był wilkiem alfa. Nie chciał walczyć z żadnym z jej braci, ale jeśli będzie musiał. Oczywiście jeśli cała trójka skoczy na niego, może mieć problemy. Gdy rozważał możliwość wali z trzema oficerami watahy, zauważył, że Julie mu się przygląda. Zarumieniła się, a jej usta wygięły się w uśmiech. Brendan nie mógł nie odpowiedzieć własnym. Była warta każdego cięcia czy stłuczenia jakie będzie musiał znieść. Była warta wszystkiego. Teraz musiał tylko przekonać ją, że są dla siebie stworzeni i dowiedzieć się dlaczego wydawała się tak chętna odsuwania się od niego gdy tylko się zbliżał.

Rozdział 2 Julie spojrzała znad księgi rachunkowej gdy dzwonek nad drzwiami zadzwonił. Formalne powitanie zamarło na jej języku gdy Brendan wszedł do księgarni. Jego czarujący uśmiech zawsze podgrzewał jej krew. Rozejrzał się po pomieszczeniu zanim spojrzał na nią. Ciepło w jego oczach otoczyło ją i nie mogła się powstrzymać przed odpowiedzeniem własnym uśmiechem. - Hej piękna. - powiedział, podchodząc do kontuaru. - Gdzie są Laurie i Samantha? Uśmiech Julie troszeczkę osłabł zanim zmusiła go do pozostania. Oczywiście, że chciał wiedzieć gdzie jest Laurie. Prawdopodobnie przychodził tu co dziennie żeby spędzić z nią lunch. - Przykro mi, minęliście się. Wyszły na lunch do jadłodajni, ale prawdopodobnie możesz je jeszcze dogonić. Wyszły kilka minut temu. oczy Brendana zwęziły się jakby wyczuwał jej wewnętrzną udrękę. - Dlaczego miałbym gonić je kiedy mogę spędzić czas sam na sam z tobą? Julie poczuła jak jego dłoń pogłaskała jej policzek kiedy odsuwał kosmyk włosów za jej ucho. Chcąc napawać się tym uczuciem, zamknęła oczy aż powrócił rozum. Co ona robi? To był Brendan, który nie tylko był poza jej zasięgiem, ale myślał o niej jak o młodszej siostrze. Poza tym, nawet jeśli był zainteresowany, nigdy w ten sposób nie zdradzi Laurie. Musiała zapanować nad swoją wyobraźnią. - Więc, co ty tu w ogóle robisz? Nie powinieneś pracować w swoim studiu? Chyba że się przeprowadził, studio obróbki metali Brendana było zlokalizowane po drugiej stronie miasta. Nie była to duża odległość, biorąc pod uwagę wielkość Alpine Woods, ale księgarnia była wystarczająco nie po drodze.

- Chciałem cię zobaczyć. Długo cię nie było. Pomyślałem, że nadgonimy ten czas. - Brendan wzruszył ramionami. Ten beztroski ruch przykuł spojrzenie Julie do jego ramion. Mogła wyobrazić sobie jak chwyta je dłońmi, przyciąga go bliżej do pocałunku. Rumieniec zakradł się na jej policzki gdy wypychała te myśli ze swojej głowy. Dlaczego nie mogła pozbyć się tego głupiego zauroczenia? - Rzeczywiście długo mnie nie było. - Zjedz ze mną kolację. Dzisiaj. Zszokowana, jej spojrzenie skierowało się na Brendana. Kolacja? Zaproszenie brzmiało jak randka, ale to nie może być prawda. Znowu musi coś sobie wyobrażać. **** Brendan skulił się. Nie to chciał powiedzieć. Planował przyjść i ją trochę oczarować. Przygotować sobie trochę gruntu zanim zaprosi ją gdzieś. Ale kiedy spojrzała na jego pierś i zarumieniła się, nie mógł powstrzymać tych słów. - Oczywiście. Z przyjemnością zjem przyjacielską kolację. Może powinniśmy zaprosić też Laurie. - nacisk jaki włożyła na słowa "przyjacielski" i "Laurie" sprawił, że zmarszczył brwi. Czy Julie właśnie go spławiła? Nie co dzień kobieta, którą zaprasza na randkę, zaprasza również inną kobietę. - Laurie? - Tak, dlaczego nie? Nie chciałabym ukraść cię jej, nawet na jedną noc. - powiedziała Julie, sztuczny uśmiech, który nienawidził, powrócił na miejsce. Coraz lepiej rozróżniał prawdziwy od sztucznego. Różnice były subtelne, ale oczywiste jeśli zwracało się uwagę i wiedziało co się szuka. Próbując wchłonąć każdy szczegół, Brendan wpatrywał się w nią. Coś się nie zgadzało. Dlaczego miałaby zapraszać Laurie jeśli ten pomysł jej się nie podobał? - Julie, co masz na myśli mówiąc "ukraść mnie Laurie"? Julie zaczęła się wiercić, unikała kontaktu wzrokowego. Więc wszedł za kontuar i stanął przed nią. Chwycił jej szczękę w dłoń i odchylił jej głowę aż musiała spojrzeć mu w oczy. - Co się dzieje w twojej głowie, kochanie? - Brendan wpatrywał się w jej oczy, mając nadzieję, że w jakiś sposób przedostanie się przez ścianę, którą wzniosła. Jej twarz zmieniała się, aż nawet sztuczny uśmiech na niej nie pozostał. Tylko przez chwilę mignęło mu jej wewnętrzne zamieszanie.

- Brendan, przestań. A co jeśli Laurie wejdzie? - wyswobodziła brodę z jego uchwytu i cofnęła się od niego. Sierść jego wilka stanęła na grzbiecie, gdy zobaczył jej odsunięcie się. Głęboki pomruk wydostał się z jego gardła, powodując, że oczy Julie otwarły się szeroko. Dlaczego ciągle wspominała o Laurie? Musiał dowiedzieć się co się działo i to teraz. Każdy instynkt krzyczał na niego. Coś się nie zgadzało, a jego wilk usiłował przejąć kontrolę. On chciał tylko się przemienić i zapolować na tego, który spowodował udrękę widoczną na jej twarzy. - Dlaczego ciągle mówisz o Laurie? Co ona ma z czymkolwiek wspólnego? - Ona jest moją siostrą, Brendan. Nie możesz być tak naiwny i myśleć, że zabawianie się ze mną nie skrzywdzi jej. Nie zrobiłabym to nikomu, a szczególnie mojej własnej siostrze. Brendan cofnął się o krok. Wyciągnął przed siebie ręce i potrząsnął głową. - Przepraszam. Widocznie coś mi umyka. O czym ty mówisz? - Ty i Laurie. Nie wiem dlaczego jeszcze się nie połączyliście, ale ona będzie cierpieć jeśli my ją ze sobą zdradzimy. - gdy słowa Julie dotarły do niego, jego frustracja powoli była zastępowana przez wzbierający gniew. - Laurie powiedziała ci, że jesteśmy partnerami? - nie mógł powstrzymać narastającej siły jego głosu, nawet widząc jak się wzdryga. Widząc jej szeroko otwarte oczy, pożałował swojego tonu. Chcąc ją uspokoić, zrobił krok w przód i patrzył jak ona robi pośpieszny krok w tył. Ostatnie czego chciał, to przestraszyć ją. Czy ona nie wiedziała, że prędzej zginie zanim ją zrani? Musiał stąd zniknąć zanim jeszcze bardziej ją przestraszy. Nie ufał sobie w tej chwili. Jego wilk był zbyt blisko powierzchni, wzburzony silnymi emocjami. Gniew palił się w jego wnętrznościach. Potrzebował odpowiedzi, ale nie mógł wymusić ich z Julie nie niszcząc ich związku. Musiał istnieć inny sposób zdobycia informacji, których potrzebował. Przy odrobinie szczęścia Laurie powie mu dlaczego kobieta, którą kocha, jego partnerka, wierzy, że jest mu przeznaczona inna. Nie tylko inna, ale jej własna siostra. Czekał zbyt długo na Julie, żeby to miało utrzymać ich z dala od siebie. Wszystkie te lata, czekając na Julie aż będzie gotowa i unikanie wszystkich poważnych związków. Cały ten czas, kobieta, na którą czekał, myślała, że on jest zajęty. I cierpiała w rezultacie. Żal i udręka w jej oczach za każdym razem gdy zbliżał się do niej, mówił mu, że to

nieporozumienie odgrywa swoją rolę w jej smutku. Starając się ją bardziej nie straszyć, Brendan wycofał się, szturmem wychodząc z księgarni. Z każdym krokiem zbliżającym go do jadłodajni, jego gniew narastał gdy rozmyślał nad zmarnowanymi latami. Poszedł prosto do jadłodajni, gdzie, jak wspomniała Julie, Laurie i Samantha jadły lunch. Pomimo przyjaźni, Laurie będzie żałować jeśli wbiła kołek między nim a Julie. Biorąc pod uwagę ich długoletnią przyjaźń, chciał wierzyć jej na słowo, ale potrzebował odpowiedzi. Czy to dlatego Julie zawsze trzymała go na odległość ramienia? Otwierając drzwi, Brendan wszedł do środka i odszukał dwie kobiety. Podszedł do ich stolika i stanął z dłońmi zaciśniętymi w pięści. Obie spojrzały w górę, ich uśmiechy zamarły gdy spojrzały na niego. Mógł tylko wyobrażać sobie jak wygląda, na wpół szalony z frustracji. - Laurie. Musimy porozmawiać. Na zewnątrz. - Brendan, czy wszystko w porządku? - spytała, wpatrując się w niego. - Teraz. - odwrócił się, następnie jeszcze raz się odwrócił. - Proszę. wydusił z siebie zanim powoli wyszedł na zewnątrz, nie czekając na odpowiedź. Potrzebował całej siły woli żeby nie krzyczeć. Laurie była jego najlepszą przyjaciółką odkąd pamiętał, ale musiał wiedzieć co ona powiedziała Julie. Ponad wszystko musiał się uspokoić. Kierowanie się gniewem do niczego go nie doprowadzi. - Brendan, co się z tobą dzieje? Co się stało? - Laurie położyła dłoń na jego ramieniu. Niepokój o niego wysączał się z każdego słowa. - Co powiedziałaś Julie? - zażądał, patrząc Laurie prosto w oczy. Jej brwi się uniosły i wypchnęła biodro. Zmiana z zaniepokojonego przyjaciela na defensywnego alfę była wyraźnym ostrzeżeniem. - Powiedziałam wiele rzeczy mojej siostrze. Kiedy miałam dziewięć lat, powiedziałam jej, że zombie żyje w jej szafie, a wampir pod jej łóżkiem i żywi się z niej kiedy ona śpi. Czy masz na myśli coś konkretnego? - skrzyżowała ramiona i zmrużyła oczy. - I nie jestem pewna czy podoba mi się twój ton. Wziął głęboki wdech i zmusił się do spokojnej maski kiedy w środku szalały uczucia. - Chcę wiedzieć dlaczego ona myśli, że my jesteśmy partnerami. - jej ramiona opadły na boki i spojrzała na niego z nieskrywanym niedowierzaniem. - Co?

- Więc to nie ty jej powiedziałaś? - Oczywiście, że nie. Mogę sobie żartować, Brendan, ale nie na ważne rzeczy. Wiem co czujesz do niej. Zalała go ulga. Przynajmniej nie musiał się martwić, że Laurie źle zinterpretowała ich przyjaźń. Teraz musiał przekonać Julie, że to ją chciał. Tylko jej pragnął. Wiedział, że ucieczka wpół zdaniu też mu nie pomogła. - Pozwól mi z nią porozmawiać. - wymamrotała Laurie, kładąc pocieszająco dłoń na ramieniu Brendana. Spojrzał w kierunku księgarni, którą posiadały Julie i Laurie. Znak "Books and Crannies" powiewał na wietrze przed sklepem. Przesunął dłońmi po twarzy. - Tak, dobra. Tak będzie najlepiej. Ja wpadnę później żeby z nią porozmawiać. Ale najpierw muszę się trochę uspokoić. - obraz tego jak się od niego cofała ciągle odtwarzał się w jego głowie. Gdy już odzyska równowagę, porozmawiają. Brendan jeszcze raz spojrzał na księgarnię zanim odszedł w przeciwnym kierunku. Ufał, że Laurie naprostuje Julie i ułatwi mu drogę. Julie była zbyt ważna, żeby stracić ją z powodu głupiego nieporozumienia. **** Serce Julie podskoczyło do gardła gdy dzwonek u drzwi ponownie zabrzęczał. Wszystko w niej miało nadzieję, że Brendan wrócił. Gniew na jego twarzy był oczywisty zanim wyszedł, ale nie miała pojęcia co było przyczyną. Każdy instynkt kazał jej biec za nim, ale nie mogła zostawić sklepu bez nadzoru. Widziała ból i strach w jego oczach gdy się od niego odsunęła. Nie chodzi o to, że się go bała. Musiała mu to uświadomić, chociaż nie wiedziała dlaczego było to takie ważne. Ale podczas dorastania nauczyła się nie wchodzić zmiennym wilkom w drogę gdy emocje były tak intensywne, a instynkty zaczynały przejmować kontrolę. Gdy jej siostra weszła przez drzwi, Julie westchnęła, niepewna czy odczuwać ulgę czy rozczarowanie. - Co się dzieje? - spytała Julie. - Sama się nad tym zastanawiam. Chodź, porozmawiajmy przez chwilę. Jestem pewna, że Samantha zastanawia się gdzie poszłam. - Laurie wyciągnęła Julie zza kontuaru i skierowała się do foteli. - Dlaczego myślałaś, że Brendan i ja jesteśmy partnerami? - spytała Laurie gdy usiadły. Teraz Julie zaczynała się denerwować. Najpierw Brendan zaczął wariować, a teraz Laurie zachowuje się jak nie ona. - A nie jesteście? - Julie przełknęła.

- Oczywiście, że nie. Dlaczego mielibyśmy być partnerami i nie być jeszcze połączonymi? - Nie wiem. Doszłam do wniosku, że macie swoje powody. Ale zawsze trzymacie się razem. Myślałam, że to wiadome. - jeśli nie byli partnerami, dlaczego Brendan zawsze był w pobliżu? - Cóż, nie jesteśmy, więc możesz wyrzucić to z głowy. - klepnięcie w ramię, gdy wstawała, było ani protekcjonalne ani pocieszające. - Poza tym, on jest napalony na ciebie. - rzuciła Laurie przez ramię, machając radośnie przy wychodzeniu. Oniemiała, Julie siedziała gapiąc się na frontowe drzwi, jej umysł zatrzymał się przy ostatniej wypowiedzi Laurie. Brendan był napalony na nią? Nie. Laurie musiała być w błędzie. On jej nawet nigdy nie podrywał. Cóż, chyba że jeden raz dzisiaj rano. Czuła wibracje gdy ją zapraszał wcześniej... zanim cały ten bałagan się zaczął. Czy Laurie może mieć rację? Jej myśli uniosły się do Brendana, przypominając sobie jego dotyk na karku gdy wczoraj pomagał jej zapiąć naszyjnik. Ten, który jej kupił. Sięgając w górę, jej palce zacisnęły się na medaliku zawieszonym na szyi. Był niezwykle podobny do wilczej formy Brendana, wliczając niewielkie wgniecenie na nosie gdzie ma białą smugę. Wczoraj w nocy przekonała siebie, że jest głupia gdy to zauważyła, ale teraz zaczęła się zastanawiać czy jednak miała rację. Okay, więc jest na nią napalony, pomyślała z uśmiechem. Uciekł z niej nerwowy chichot. Jednak napalenie było daleko od małżeństwa i dzieci. Jako wilk alfa, Brendan nie zadowoli się niczym poza prawdziwą partnerką. Jednak będzie mogła przeżyć kilka z jej fantazji, prawda? Julie wypuściła sfrustrowany oddech. Kogo chciała oszukać? Im więcej o tym myślała, tym bardziej to wszystko było nieprzekonywujące. Związek, zwłaszcza taki, który nie będzie niczym więcej niż zabawą, nie było tym, co teraz potrzebowała. Nie z Brendanem. To prawdopodobnie byłaby najgorsza rzecz. Nigdy więcej nie zadowoli się czymś mniejszym niż miłość. Nauczyła się tego w ciężki sposób. Zadowolenie się czymś mniej przeżyła z Georgem. Od początku wiedziała, że on nie był dla niej, ale doszła do wniosku, że uczucia pojawią się z czasem. Nigdy go nie kochała. Ale George był człowiekiem i był wygodny. Do czasu aż nie zobaczyła go w łóżku z jakąś lalunią. Ale najgorszą częścią była prawda, którą musiała później przyswoić. Julie nie należała do świata ludzi. Jako człowiek wśród zmiennych wilków, nauczyła się bardzo

wcześnie, że nigdy nie będzie wśród nich zaakceptowana. Zawsze będzie "dziwaczką Callahan". Przekonała siebie, że będzie lepiej jeśli wydostanie się z tego miasta. Musiało istnieć dla niej miejsce w prawdziwym świecie. Ale nic nie wyszło tak, jak tego oczekiwała. Uczucie odseparowania nie znikł, ale ciągle rósł im bardziej oddalała się od Alpine Woods. George był jej pierwszym prawdziwym związkiem, ale zawsze istniało coś, co nie było właściwe w całej tej sytuacji. Julie próbowała ignorować własne uczucia. Nawet przekonała siebie, że one nie były ważne. Wszystkie koleżanki myślały, że ich faceci byli niedojrzali i egocentryczni przez większość czasu, prawda? Przynajmniej starała się je ignorować aż weszła do jego pokoju i zobaczyła jak źle dopasowani tak naprawdę byli. Zdrada nie zdarzała się wśród wilków. Więc nigdy jej nie przewidywała. A później jej przyjaciele próbowali przekonać ją, że to zdarzało się wszystkim - to nie był świat dla niej. Uczucie porażki, nie złamanego serca, było tym, co ją załamało. Dowiedzenie się w ten nagły i szorstki sposób jak niewystarczająca dla niego była, bolało. To był również jeden z powodów zazdrości o partnerstwo jej rodzeństwa. Partnerzy nie muszą się zastanawiać co ich druga połowa myśli, albo martwić się co oni robią, albo, komu robią gdy nie są razem. Wiedzą, że są kochani dokładnie za to kim są. Ale Julie nie miała takiego luksusu. Odeszła od związku z roztrzaskanymi iluzjami. Życie wśród ludzi było pełniejsze samotności niż wśród wilków. Przynajmniej tutaj ma swoją rodzinę. Ale w rzeczywistości nie należała do żadnego z tych światów. Samotnie było utknąć pośrodku innego a normalnego. Całe życie była zbyt zwykła by być wyjątkowa jak jej rodzeństwo. Ostatnie trzy lata nauczyły ją, że była zbyt inna, żeby być normalną. Więc co jej zostawało? Samotność. Umawianie się z Brendanem, mężczyzną, którego pragnęła by ją zauważał, byłoby tylko iluminacją jej samotności. Pomimo pożądania bezpieczniej było dla jej zdrowia psychicznego pozostać w roli młodszej siostry. Wzbudzanie w sobie nadziei na coś więcej niż przyjaźń było przepisem na katastrofę.

Rozdział 3 Wchodząc do Books and Crannies, Brendan miał nadzieję, że drugi raz będzie bardziej owocny. Po tym jak się uspokoił, zażenowanie tym jak się zachował, wypełniło go. Ciężko było słyszeć jak Julie mówi o nim z inną kobietą. Ona była kobietą dla niego. Ale musiał pamiętać, że Julie jest człowiekiem. Ona nie będzie walczyć o swoje terytorium jak partnerka. Poza tym nie było potrzeby. On już był jej. Musiał to pamiętać i mieć spokojną głowę. Przesadne reagowanie mogłoby mu tylko zaszkodzić. Zalotami wprowadzenie Julie w partnerstwo będzie wymagało czasu i cierpliwości. Gdyby znalazł partnerkę z wilkiem, ona czułaby to samo desperackie przyciąganie. Ale Julie tego nie czuje. Przynajmniej nie w ten sam sposób co on. Jeszcze nie. I już udowodniła potrzebę niezależności przez udanie się do collegu. Jeśli chciał żeby się w nim zakochała, musiał być bardziej ostrożny, ale zawsze tracił przy niej głowę. Obraz Julie, jej smutne oczy i pokonana postawa ze wczoraj, pojawiła się w jego umyśle. To może nie być tak trudne jak początkowo myślał. Będzie potrzeba dużo cierpliwości i wytrwałości żeby ją wygrać. Ale on zdobędzie jej serce. Jego wilk wył za każdym razem gdy widział smutek w oczach jego partnerki. Determinacja by stanąć pomiędzy nią a jej problemami prawie pokonała cały rozsądek. Musiał zachować kontrolę. Szukając Julie, znalazł ją za półką z książkami, uzupełniającą zapasy. Stanął z tyłu, przyglądał się jej postaci gdy ona sięgała do wyższej półki. Wyglądała zachwycająco z bosymi stopami, dżinsami i cygańską bliską. Jej buty leżały obok stóp. Dłonie mu drgnęły, pragnąc dotknąć jej krągłości. Czekając prawie całą minutę aż go zauważy, Brendan zakaszlał by zwrócić jej uwagę. Podskoczyła, upuszczając książkę na bosą stopę. - O rety. Nic ci nie jest? - przeklinając się za przestraszenie jej,

Brendan podbiegł do niej. Położył dłonie na jej tali i pochylił się żeby zobaczyć jej stopę. Jego serce zamarło na chwilę kiedy zmarszczyła noc i uśmiechnęła się. - Uspokój się, Brendan. To tylko książka. Nie może ważyć więcej niż pół funta. - śmiech w jej oczach hipnotyzował. To była drocząca się, szczęśliwa Julie jaką pamiętał. - Cóż, przynajmniej pozwól mi pocałować i ukoić ból. - Brendan wstał i otarł wargami jej usta. Iskra rozpoznania przeleciała przez niego. Jakby jego dusza rozpoznała swoją drugą połowę. Miał tylko nadzieję, że ona też to poczuła. Jeśli poczuła chociaż połowę tej desperackiej potrzeby, którą czuł on, nie było mowy by mogła go odrzucić. Jej ręce uniosły się do jego piersi, zacisnęła pięści na jego koszulce. Tylko tyle mu wystarczyło. Brendan przyciągnął jej ciało do siebie, a jego usta oczarowywały jej. Jedną dłonią gładził jej kręgosłup, a drugą ręką podpierał się, pochylając się nad nią. Jej smak eksplodował w jego głowie, wysyłając fale wstrząsu przez jego organizm. Długo czekał na ten pocałunek, zbyt długo. Przesunął językiem wokół jej warg, delektując się jej jękiem. Biorąc jej dolną wargę pomiędzy zęby, poczuł jak jej ręce przyciągając go bliżej i lekko przygryzł. Zdecydowanie warte czekania. Całowanie Julie było wszystkim co sobie wyobrażał, a nawet więcej. Było tak łatwo zatracić się w niej, zapomnieć o wszystkim poza kobietą w jego ramionach. Julie. Desperacko chcąc poczuć jej krągłości przy sobie, przycisnął ją mocniej. Jej jęk przetoczył się po jego ustach, wzniecając ogień w jego wnętrzu gdy jej język splatał się z jego. Jej nagie pożądanie wyzwoliło pierwotną bestię, a tępe kłucie w jego dziąsłach świadczyło, że jego kły wysunęły się. Kiedy otworzył oczy, zobaczył świat w zniekształconych kolorach, oczywisty znak, że niemiły się w wilcze. Odsunięcie się było dla niego prawie bolesne, ale w ten sposób tego nie chciał. Nie pozwoli by jego wilk kierował tą sytuacją. A nawet bardziej, nie chciał jej przestraszyć. Wspomnienia o Julie cofającej się przed nim ze strachem będzie nawiedzała go przez bardzo długi czas. Nigdy więcej nie chciał jej przestraszyć. Zamykając oczy, Brendan szybko pocałował kącik jej ust i uniósł głowę. Julie pozostała cicho, ale się nie odsunęła. Cisza przeciągała się aż Brendan otworzył oczy i spojrzał w jej pytające orzechowe.

- Nie trafiłeś. - wyszeptała. Wpatrywał się w nią, rozszyfrowując jej słowa. O czym ona mówiła? I wtedy do niego dotarło. Powiedział jej, że pocałuje jej obolałą stopę i złagodzi ból. Kącik jego ust uniósł się w uśmiechu. - Naprawdę? Mój błąd. Zawsze mogę spróbować jeszcze raz... - nie dokończył, przyciągając ją do siebie. Ale Julie miała inne plany. Ze śmiechem wysunęła się z jego objęć. - Och nie. To wystarczy. - odwróciła się od niego, ale nie odeszła daleko zanim znowu się odwróciła, jej oczy błagały go. W tym momencie oderwałby sobie ramię i dał jej gdyby o to poprosiła. - Wszystko między nami w porządku, prawda? Przepraszam jeśli cię zdenerwowałam wcześniej. Nie zdawałam sobie sprawy... - potrząsnęła głową. - Nie zdawałam sobie sprawy. - Laurie z tobą rozmawiała, prawda? - Tak. Powiedziała mi, że nie jesteście partnerami. Chyba wyciągnęłam pochopne wnioski. - znowu się roześmiała, przez tą melodię żołądek mu się zaciskał. Boże, uwielbiał ją. - Dobrze. W takim razie nic cię nie powstrzymuje przed pójściem ze mną na kolację dzisiaj wieczorem. - Brendan uśmiechnął się z satysfakcją, pewny, że ją ma. Ale jej oczy mówiły inną historię. Smutek przypełznął z powrotem do jej oczu. - Nie jestem pewna czy kolacja jest dobrym pomysłem, Brendan. - To tylko przyjacielska kolacja, Julie. Niegroźna. - Brendan wymusił beztroskie wzruszenie ramion. Nieskrywane niedowierzanie mówiło mu, że świadoma jest jego gry. - Niegroźna? Nic w tym pocałunku nie było niegroźne. Brendan usiłował utrzymać niewinny uśmiech. - Tylko kolacja. - skłamał. Miała rację. Pocałunek nie był niegroźny i zamierzał więcej ją całować. Dużo więcej. Nie było mowy by poprzestał na jednej degustacji. Całowanie Julie było pragnieniem, które nigdy nie będzie w stanie zaspokoić. - Mam jeszcze godzinę zanim mogę wyjść. Zamykamy dopiero o 9:30 dzisiejszego wieczora. - Nie martw się o to. Samantha i ja się tym zajmiemy. Wy bawcie się dobrze. - zawołała Laurie zza półki na książki, strasząc ich oboje. Jeśli chciał dowód na to, że obecność Julie otumaniała jego umysł, oto on. Brendan nie wyczuł Laurie. Jego wilk powinien był usłyszeć i wyczuć jej obecność. Julie wyciągnęła trzy książki z półki na poziomie oczu i spojrzała na

drugą stronę. - Czy wy dwie mnie szpiegujecie? - Wcale nie, Laurie, uh, pomagała mi znaleźć książkę. - nerwowy śmiech Samanthy rozległ się za półką. Julie rzucała gniewne spojrzenia przez stworzoną przez nią dziurę zanim umieściła książki z powrotem na miejsce z cichym przekleństwem. Westchnęła i spojrzała na niego ze sztucznym grymasem. - Nie poddasz się dopóki nie będzie tak jak chcesz, prawda? Brendan nie mógł powstrzymać się od śmiechu. Czy to zaskakujące, że kochał tę kobietę? - Nie. - W porządku, skoro przewyższacie mnie liczbą. Wezmę tylko torebkę z góry. Brendan patrzył na jej tył gdy odwróciła się i odeszła, przechylając głowę żeby mieć lepszy widok na jej pupę. Więcej śmiechu rozległo się zza półki, przyciągając jego uwagę. Dwie pary oczu obserwowały go z miejsca gdzie zostały wyciągnięte książki. Te od Laurie miały jedną brew uniesioną. Uśmiechając się, Brendan potrząsnął głową zanim podszedł do fotela żeby poczekać na Julie. Przynajmniej kobiety z jej rodziny wydawały się być po jego stronie. **** Julie zatrzymała się z kluczem przy dziurce od zamka. Słońce zaczynało zachodzić, a długie cienie zasłaniały podłogę. Dziwny chłód podpełzał po jej kręgosłupie, powodując dreszcz niepokoju. Włoski na karku uniosły się i miała to nieodparte wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Rozglądając się, Julie nie zauważyła niczego niezwykłego. Roześmiała się nerwowo i otrząsnęła się z niepokoju. Najwyraźniej czytanie tych wszystkich kryminalnych powieści zaczynało na nią oddziaływać. Musiała wziąć się w garść. Potrzebowała wszystkich swoich zdolności żeby przeżyć kolację z Brendanem i nie zawstydzić siebie. Pocałowanie go było bardziej niebezpieczne niż to sobie wyobrażała. Kiedy dotknął jej ust swoimi, pierwszą myślą Julie było cofnięcie się. To było racjonalne wyjście. Ale ta myśl miała krótki żywot gdy pocałunek obrabował ją z wszystkich myśli. Była tylko ledwie świadoma pięści zaciskających się na jego koszulce, a jego rąk obejmujących jej talię. Wtedy nic nie istniało poza nim. Uczuciem jego ust, jak ją obejmował, podpierał ją i wyginał w tył - to uderzyło jej do głowy szybciej

niż jedna ze sławnych margarit Laurie. Sama myśl o tym powodowała, że drżała z podekscytowania. Gdy odwróciła się od swoich drzwi, coś poruszyło się po jej lewej. Zamarła, jej spojrzenie przebiegało przez lat otaczający parking. Liście szeleściły na wietrze, ale poza tym nic się nie ruszało. Dreszcz innego rodzaju przebiegł po jej kręgosłupie. Uczucie obserwowania powróciło, przynosząc z sobą przeczucie czystego zła. Musiała wziąć się w garść. Nic nie czaiło się w lesie. Miasto było zbyt dobrze strzeżone przez watahę. Jej nadchodząca kolacja z Brendanem musiała spowodować, że czuła się gorzej niż myślała. Projekcja jej obaw na otoczenie nie spowoduje niczego poza paranoją. Julie roześmiała się z siebie gdy weszła do księgarni. Brendan wstał i podszedł do niej gdy tylko weszła. - Wspaniała jak zawsze. - Chciał ją objąć, ale Julie roześmiała się i odepchnęła go. - Wystarczy. Jestem głodna, a ty obiecałeś mnie nakarmić. chwytając dłoń Brendana, Julie pociągnęła go za sobą. - Bawcie się dobrze. - zaćwierkała Laurie za nimi gdy wychodzili ze sklepu. Julie nawet nie zerknęła w tył. Gdy minęli róg sklepu i weszli na parking, Julie przyjrzała się drzewom, starając się wykryć wcześniejszą obecność. Nic. Nie czuła się obserwowana ani nie miała złego przeczucia. Tylko jej głupia wyobraźnia znowu szalała. - Wszystko w porządku? - Julie podskoczyła gdy Brendan odezwał się tuż za nią, jego ręka objęła ją w talii. Spojrzała przez ramię i zobaczyła jak przygląda się lasu, jego baczne spojrzenie przechodziło od drzewa do drzewa. - W porządku. Tylko jestem niemądra. - Julie zlekceważyła swój niepokój, chwyciła go za dłoń i próbowała pociągnąć go w stronę jego furgonetki, ale nie mogła go ruszyć. Spojrzała w tył i zobaczyła, że się w nią wpatruje. Jego przenikliwe spojrzenie wwiercało się w nią. - Co? - spytała, przygryzając wargę. Potrząsnął głową zanim ruszył do przodu. **** Była najbardziej zagmatwaną kobietą jaką spotkał. Jednej chwili lgnęła do niego w następnej odwracała się od pocałunku. A ta chwila na parkingu go niepokoiła. Wpatrywała się w ciemny i pusty las jakby

oczekiwała, że coś z niego wyskoczy i zaatakuje. Wisiało coś w powietrzu. Jakiś dziwny zapach, z którym Brendan nie jest zaznajomiony, ale nić niepokojącego. Jednak nic nie stało na przeszkodzie przejść kilka razy koło jej mieszkania dzisiaj w nocy. Czułby się lepiej wiedząc, że jest bezpieczna. Tak naprawdę czułby się lepiej gdyby miał ją przy sobie każdej nocy. Kiedy będzie mógł trzymać ją w swoich ramionach, bezpieczną i chronioną przed wszystkim co powodowało jej ból. Wtedy jego wilk będzie spokojny. Kolacja potwierdziła jego wiarę, że Julie była dla niego idealna. Nie trwało długo zanim wyciągnął ją z jej skorupy, a wkrótce śmiała się i wymieniała z nim kąśliwe uwagi. Kiedy był w jej pobliżu, wszystko wydawało się być na właściwym miejscu. Ale teraz, gdy wiózł Julie do jej mieszkania, była cicha i patrzyła przez okno. - Pens za twoje myśli? - spytał bardziej żeby przerwać ciszę niż cokolwiek innego. - Są warte o wiele więcej niż pens. - roześmiała się i odwróciła do niego. Jej klatka piersiowa uniosła się gdy wzięła głęboki wdech, przyciągając jego uwagę do jej piersi. Jego dłonie zacisnęły się na kierownicy gdy wrócił spojrzeniem na drogę. - Dlaczego mnie dzisiaj pocałowałeś? - Myślałem, że to oczywiste. - zdjął jedną dłoń z kierownicy i wziął ją za rękę. Kątem oka zobaczył, że patrzyła na ich złączone dłonie. - Brendan, jesteś wspaniałym facetem... - Och proszę. Nie mów mi, że używasz na mnie zrywającej przemowy. - posyłając jej jeden z jego najbardziej czarujących uśmiechów, powiedział jej bez słów, że nigdzie się nie wybiera. Nic co powie nie zmieni jego zdania. Brendan zauważył, że jej rozdrażnione wzdychnięcie było urocze. Ale on wszystko w niej uważał za urocze. - Jakie zerwanie? My nie jesteśmy razem, więc nie ma zerwania. I między nami nic by nie wyszło. - ignorując jej słowa, Brendan uniósł ich złączone dłonie i przysunął do ust. Julie się bała. Ale miał wystarczająco cierpliwości i wytrzymałości by ją wyprzedzić. W końcu on był wilkiem. Parkując za księgarnią, Brendan wyszedł, okrążył auto i otworzył dla Julie drzwi. Umieścił ręce po obu jej stronach gdy wstała, pochylił się i spojrzał jej głęboko w oczy. - Może przyjdziesz jutro wieczorem do mnie na kolację? Będę gotował. - Brendan, czy słuchałeś tego co mówiłam? Związek pomiędzy nami

jest niepraktyczny. - Przygotuję łososia. Lubisz łososia, prawda? - nie mógł się nie uśmiechnąć gdy znowu westchnęła i przewróciła oczami. - Jesteś niewiarygodnie uparty! - Nauczyłem się, że uparci ludzie zazwyczaj dostają to, co chcą. I Julie... - Brendan pochylił się aż oddzielały ich tylko cale. - Ja chcę ciebie. - ognie pożądania pojawiły się w jej oczach, przyciągając go do pocałunku. Tuż zanim ich usta się spotkały, ona szepnęła jego imię. Błaganie. Nie mogła oprzeć się przyciąganiu nie bardziej niż on. - Tylko jedno skosztowanie. - wyszeptał zanim pokonał pozostałą odległość. Oparła się o niego, a jego język wszedł do środka, biorąc w posiadanie jej usta. Jego dłonie zacisnęły się na jej tali, przyciągnęły ją bliżej, a jej palce owinęły się wokół jego szyi i zaplątały we włosy. Zanurzając się w jej miękkość, zachwycał się jej obecnością w jego ramionach. Ona była kobiecością i delikatnością, a jednak wiedział z doświadczenia, że jest silna i zdeterminowana kiedy trzeba było. I cała była jego, gdy tylko ją do tego przekona. Przerywając pocałunek, Brendan oparł czoło o jej, usiłując złapać oddech. Sięgnął w górę i odsunął za ucho kosmyk jej włosów, a później przejechał palcem po brzegu ucha. - Czy wiesz jak pięknie wyglądasz cała zarumieniona i gorąca? Jak podniecony jestem, wiedząc, że to ja sprawiłem, że tak wyglądasz? spytał, wpatrując się w jej powieki i opuchnięte usta. Otworzyła oczy. Nagie pragnienie w jej oczach odebrało mu mowę. Nieodparte pragnienie by znowu ją pocałować, żeby zaciągnąć ją do jej mieszkania i robić różne grzeszne rzeczy, wypełniło go. - Więc jutro w nocy, huh? Czy powinnam coś wziąć? Wino? - jej słowa przedostały się przez mgłę wypełniającą jego mózg. Potrząsnął głową, starając się ją oczyścić. - Pewnie. - wymruczał. Musiał stąd iść zanim zrobi coś czego będzie żałował. Julie była człowiekiem. Nie mógł jej wziąć na masce samochodu jak zwierzę, nie ważne jak bardzo tego chciał. Przygotowując się, umieścił niewinny pocałunek na jej nosie i poprowadził ją do drzwi. - Śpij smacznie. - wymruczał gdy wyciągnęła kluczyki i odblokowała drzwi. Odwróciła się żeby powiedzieć dobranoc, a jej spojrzenie przeniosło się na las za nim, przypominając mu o jej wcześniejszym strachu,

Coś ją przestraszyło i jego obowiązkiem było dowiedzenie się co i obronienie ją przed tym. Gdy wróci do siebie, pozwoli swojemu wilku przeczesać las w okolicy sklepu. Zrobi wszystko żeby ją ochronić.

Rozdział 4 Tyle czasu na wybranie wina było śmieszne. On prawdopodobnie nawet nie będzie się przejmował tym co przyniesie. Więc dlaczego nie mogła podjąć decyzji? Julie zatrzymała się przy następnej etykiecie. Może łatwiej będzie jak kupi kilka butelek i zdecyduje w domu. Przy odrobinie szczęścia Brendan nigdy się nie dowie, że przemierzyła dwa miasta, żeby zdobyć butelkę na ich wieczór. Sklep alkoholowy w Alpine Woods nie miał aż tyle do wyboru, co miała w tej chwili pod ręką. Im więcej o tym myślała, tym bardziej podobała jej się ta opcja. Byłoby miło mieć kilka w swoim mieszkaniu. Wcześniej czy później się nimi zajmie. Jakby wino miało coś zmienić pomiędzy nimi. To głupie. Brendan nie był jej, a ona nigdy nie będzie partnerką, którą potrzebuje. Może gdyby była wilkiem beta albo omega, sprawa nie wyglądałaby tak ponuro, ale ona nawet nie była zmienną. Tylko się łudziła, fantazjowała o zdobyciu jego serca jak dziecko. Fala depresji zalała ją. Prawdą było, że chciała iść do Brendana. Chciała też robić o wiele więcej niż tylko całować się. Spojrzała na butelkę w dłoni, tak naprawdę nie widząc etykiety. Co ona robiła? Romans z Brendanem byłby wypełniony marzeniami, które miała od szkoły średniej, ale to był taki zły pomysł. Nie ważne jak bardzo temu zaprzeczała, jej serce w końcu by się zaangażowało. A to prowadziłoby prosto do łez i złamanego serca. Już teraz będzie jej trudno porzucić marzenia gdy jego partnerka się pojawi. Julie wciągnęła powietrze na tą bolesną myśl. Patrzenie jak jej rodzeństwo łączy się w pary jest trudne, wiedząc, że ona nie będzie miała tego samego związku. Zobaczenie Brendana z partnerką byłoby druzgoczące. Teraz ona jest przynajmniej rozsądna. Ale jeśli będzie działać na impulsach, opuszczenie lejców na jej krnąbrne fantazje i skoczenie w nie

obiema nogami, a później Brendan ze swoją partnerką nie byłoby tylko druzgocące - to by ją zniszczyło. W takim razie jakie jest jej miejsce dzisiejszego wieczora? Albo może pójść do Brendana i zaryzykować utratę kontroli - zaryzykować utratę wszystkiego - albo może to odwołać. Julie wypuściła oddech, który nawet nie wiedziała, że wstrzymywała. Wiedziała co musi zrobić. Pomimo że chciała szaleć ze złość na myśl o odwołaniu, nadszedł czas założyć majtki dużej dziewczyny. Słuszna decyzja nie zawsze była najbardziej pożądaną. Spojrzała na dwie butelki win w jej dłoniach. Może równie dobrze je kupić. Skoro ma zamiar spędzić wieczór samotnie i w depresji, butelka wina może być idealnym lekarstwem. - Chardonnay to idealny wybór. - Julie podskoczyła na dźwięk głębokiego głosu przy jej uchu. Dlaczego wszyscy tak chętnie się do niej podkradają? I dlaczego ostatnio jest taka nerwowa? Odwróciła się żeby spojrzeć na mężczyznę stojącego za nią i pośpiesznie zamknęła usta, które otworzyły się w zaskoczeniu. Wowza przystojny nie opisywało go nawet w przybliżeniu. Przebiegła spojrzeniem po jego wygodnych brązowych butach przez nogi okryte dżinsami, idealnie dopasowaną czarną koszulkę, a kończąc na przeszywających błękitnych oczach. Ich spojrzenie było zatrważające w swojej intensywności, niepokojąc ją. Wyglądał na... głodnego. Chwilę zabrało jej zebranie myśli. Żeby kupić swoje trochę czasu, spojrzała na butelkę, którą trzymała, starając się uformować odpowiedź. - Dobrze wiedzieć. Nie przypuszczam, że próbowałeś pinot? pokazała butelkę w drugiej ręce. Jego uśmiech był przyjazny, ale jego głodne spojrzenie pozostało skierowane na nią. - Nie kosztowałem. Co powiesz na to, że kupię butelkę i razem ją wypróbujemy? - jako kwestia podrywu, była to jedna z lepszych jakie słyszała. Nie wspominając, że kusząca. Mężczyzna był atrakcyjny, a ona wolna. To może być idealny sposób na odwrócenie uwagi od jej uczuć do Brendana. Ale porzucenie Brendana na tego mężczyznę, na jakiegokolwiek mężczyznę, pozostawiało gorzki smak w jej ustach. Poza tym, intensywność w oczach mężczyzny było trochę niepokojące. - Doceniam ofertę, ale mam na dzisiaj plany. - plany, które minuty temu zdecydowała odwołać, ale on nie musiał o tym wiedzieć. - Szkoda. Przynajmniej powiedz mi swoje imię, na następne nasze spotkanie.

Julie zadrżała. Następne? Pewność w jego głosie wytrąciła ją z równowagi. Rety - najpierw myśli, że ktoś czai się w lesie, a teraz przeraża ją przyjazny nieznajomy. Jej wyobraźnia działała na najwyższych obrotach. Gdy tylko wróci do domu, te głupie książki kryminalne idą do śmieci. Oczywistym było, że potrzebowała czegoś łagodniejszego. - Julie. - Miło mi, Julie. Jestem Jay. Więc masz plany na dzisiaj, ale co powiesz na jutro? - sposób w jaki ciągle się na nią gapił, dawał jej ciarki. - Tak naprawdę spotykam się w tej chwili z kimś. Ale doceniam ofertę. - nie przeszkadzało jej kłamstwo żeby wydostać się z tej sytuacji. Ten facet był trochę zbyt intensywny dla niej. - Szkoda. Miałem nadzieję, że możemy się lepiej poznać. Do następnego spotkania, moja droga. - ukłonił się i z kolejnym czarującym uśmiechem odszedł na tył sklepu. Dreszcz przebiegł po jej kręgosłupie. Jeśli to od niej będzie zależeć, nigdy więcej się nie spotkają. Coś w nim nie wydawało się właściwe, a sposób w jaki się w nią wpatrywał był wręcz przerażający. Zważając na to, jak daleko była od Alpine Woods, szanse na ponownie spotkanie z nim były bardzo niewielkie. A teraz miała kilka butelek wina do wybrania. Wróci do domu, puści jakiś tandetny rock lat 80-tch i upije swoje smutki. Pozostało tylko zadzwonić do Brendana i odwołać ich plany. PO zapłaceniu za wina, Julie skierowała się do domu. Gdy koła pokonywały odległość, wyciągnęła komórkę żeby wykonać ten straszny telefon. Gdyby była odważną kobietą zadzwoniłaby na jego komórkę, którą prawdopodobnie by odebrał. Wiedziała jak ta rozmowa by się potoczyła. Nalegałby i rozpieszczał aż się podda. Zawsze miał taką moc, że się na wszystko godziła. Dobry przykład: wyjście wczorajszej nocy. Prawdę mówiąc chciała robić to co on chciał, żeby go zadowolić. Ale tym razem musi tupnąć nogą. Nie pozwoli sobie do niego pójść dzisiaj wieczorem. Przeszukiwała swoje kontakty i wybrała numer do jego domu, cały ten czas nazywając siebie tchórzem. Wiedziała, że był w pracy i nie była zaskoczona, dy rozmowę skierowano na pocztę głosową. Pozostawiła krótką wiadomość, przepraszając za powiadomienie w ostatniej chwili. Tak jest lepiej. Może jeśli będzie powtarzać to sobie, zacznie w to wierzyć. ****

Brendan zobaczył migające światełko na automatycznej sekretarce w chwili gdy wszedł do domu. Złe przeczucie powiedziało mu od kogo była zanim rozległ się głos Julie. Wcisnął przycisk powtarzania wiadomości gdy przechodził obok wnosząc zakupy do kuchni. Zatrzymał się i roześmiał gdy usłyszał drżenie w jej głosie w czasie gdy ona wyjaśniała, że powinni zostać przyjaciółmi. To się nigdy nie stanie. Chwytając butelkę wody, Brendan rozważał sobie opcje. Oczywistą rzeczą byłoby zaakceptowanie jej odwołania spotkania i wyśledzenie jej jutro. Był wilkiem polującym na swoją partnerkę. Zadzwonienie do niej również nie wydawało się najmądrzejszym planem. Przez telefon miał mniej wpływu niż twarzą w twarz. Jeśli ją zobaczy, będzie wiedział czy ma szansę ją przekonać by wróciła z nim do niego. Jego spojrzenie spoczęło na surowym łososiu leżącym na blacie. Jeszcze lepiej będzie jak kupi pizzę w drodze do niej. Kolacja się jeszcze nie zaczęła, a z jedzeniem łatwiej wytoruje sobie drogę do jej mieszkania. W końcu kto oparłby się gorącej pizzy z brejowatym serem? Poza tym może poczuje się bardziej komfortowo jeśli będzie na własnym terenie. Nie miał wątpliwości, że mimo wszystko wygra. Nadal się uśmiechał gdy szedł do swojego auta.

Rozdział 5 Muzyka rozchodziła się z otwartego okna mieszkania Julie. Zachichotał gdy King of Wishful Thinking zaatakowało jego wrażliwe uszy w chwili gdy otworzył drzwi auta. Otrząsnęła się z niego, co? Pobożne życzenia miały rację. Upewni się, że Julie nie dostanie żadnej okazji żeby "otrząsnąć się" z niego. Ale miał teraz większy problem. Nie ma mowy żeby usłyszała w tym hałasie pukanie do drzwi. Żeby się upewnić spróbował dzwonek i czekał pełną minutę zanim zadzwonił ponownie. Był zdziwiony, że nikt nie dzwonił ze skargą. Robiła wystarczająco hałasu żeby obudzić zmarłego. W końcu wilki mają wyjątkowo wrażliwy słuch. Jeśli pójdzie na górę i sprawi, że muzyka się wyłączy, przysłuży się tym miastu. Uśmiechnął się na oczywiste błędne uzasadnienie. Dobro miasta nie rozkładało się na czynniki, ale było wystarczającym usprawiedliwieniem. Teraz wymyślić sposób na dostanie się do środka. Podszedł do frontowych drzwi i przyjrzał się zamku. Często robił naprawy w mieszkaniu Laurie, więc znał rozkład pomieszczenia. Nawet jeśli przejdzie przez drzwi, da mu to tylko dostęp do klatki schodowej prowadzącej do właściwego mieszkania nad księgarnią. Na szczycie schodów, główne drzwi miały następny zamek. Gdy uzyska wejście przez te drzwi, mieszkanie było jednym wielkim pokojem, z łóżkiem i małą kuchenką, nie było miejsca gdzie Julie mogłaby się ukryć. W szkole średniej spędził kilka wakacji pracując w miejscowego ślusarza. Jedną z pierwszych rzeczy jakiej się nauczył było otwieranie drzwi bez kluczyka, skoro bardzo często wzywano ich gdy ktoś zatrzasnął sobie drzwi od domu. Nie robił tego od lat. Ale nie zaszkodzi spróbować, prawda? A to wyglądało na prosty zamek z dźwigniami. Na tylnym siedzeniu miał kilka wieszaków, które mogą posłużyć za prowizoryczne narzędzia.

Pocierając o siebie dłońmi, zaplanował swoje działanie. Wykrzyczane przez Julie słowa piosenki dotarły do niego, rozśmieszając go. Jej mowa była trochę bełkotliwa i wyraźnie słychać było, że dobrze się bawi. Już od dawna znał jej zamiłowanie do rocka lat 80-tych i 90-tych. Jeden z jej małych dziwnych zwyczajów, które uważał za zachwycające. Wyciągnął wieszaki, zgiął je na kształt, który potrzebował. Czas zabrać się do pracy. **** Julie gapiła się w zaskoczeniu na otwierające się drzwi. Brendan stanął w nich, uśmiechając się szelmowsko. Duże pudełko pizzy leżało na podłodze za nim. Stała na łóżku, jedynym meblu w jej małym mieszkaniu, i wpatrywała się w niego przez pełną minutę zanim spojrzała w dół na do połowy pustą butelkę w dłoni. Co do cholery w tym było? Nigdy wcześniej nie miała przez wino halucynacji. Zamknęła oczy i potarła je wolną dłonią. Ale postać pozostała. - Przyniosłem pizzę. - powiedział, sięgnął w dół i podniósł pudełko z podłogi. Albo przynajmniej myślała, że tak powiedział. Jak odpowiednia wizja, usta się poruszały, ale dźwięk z nich nie wypływał. Chociaż teraz gdy jej mózg to rozważył, pizza brzmiała wspaniale. Jej brzuch zaburczał na zgodę. Twór przetoczył oczami i wszedł do pokoju. Julie patrzyła jak podszedł do zestawu stereo na kuchennym blacie. Muzyka ucichła. Jak wytwór jej wyobraźni to zrobił? Mężczyzna powoli zaczął skradać się w jej stronę. Zrobiła chwiejny krok w tył, wytrącona z równowagi przez sprężyny łóżka. - Whoa, spokojnie. - sięgnął, żeby ją podtrzymać. Jego dotyk na jej ręce był ciepły, wpatrywała się w jego długie, opalone palce zaciśnięte na jej bladej skórze. Dreszcz świadomości przebiegł przez nią, rozwiewając trochę mgły z jej umysłu. To nie był wytwór jej wyobraźni. Brendan naprawdę tu był, w jej mieszkaniu. - Brendan? Co ty tutaj robisz? - potrząsnęła głową, starając się oczyścić umysł. Jej mózg nie pracował tak szybko jak tego potrzebowała. - Cóż, skoro nie miałaś ochoty na łososia... - uśmiech, który jej posłał, obrabował ją z pozostałych myśli jakie zdołała zebrać - ... przyniosłem pizzę. Pepperoni, pomidor i grzyby. Wiem, że to twoje

ulubione. Zerknęła na pudełko leżące obok stereo na blacie. Była głodna. A jej wcześniejsze powody odwołania spotkania nie wydawały się już przekonywujące. Co w tym złego? Świat się nie skończy tylko dlatego, że zje z nim kolację. Odwracając się do Brendana, przesunęła spojrzeniem po nim od głowy do stóp i z powrotem. On wyglądał smaczniej niż pizza. Jego uśmiech rósł pod jej spojrzeniem, spojrzała mu w oczy. Przekorny błysk w ich głębiach powiedział jej, że patrzył jak go lustrowała i cieszył się każdą chwilą. Wziął z jej dłoni butelkę i uniósł ją do światła. - Ile tego wypiłaś? - jego usta ściągnęły się w gwizd gdy sprawdzał poziom płynu. Tak łatwo byłoby pochylić się i pocałować go. Jego usta już były wysunięcie i w ogóle. Bóg wiedział, że ten mężczyzna potrafił całować. Opadła na kolana na łóżko, ustawiając ich na tej samej wysokości. Wzięła od niego butelkę, postawiła ją na stoliku przy łóżku, sięgnęła i owinęła ramiona wokół jego szyi, przyciągając go bliżej. Jego usta zawisły nad jej, tylko nieśmiały dotyk. Rozciągnęła się, ale od się odsunął, żeby ich usta pozostały rozdzielone. - Musisz się zbliżyć. - pociągnęła go za ramiona, ale oparł się jej. - Rozkazujesz mi, co piękna? - pociągnęła ponownie, nie robiąc postępu tak jak poprzednio. - Dobra. Jeśli mnie nie chcesz, to odejdź. - wypuściła zirytowany oddech, rozplatając dłonie żeby je z niego ściągnąć. **** Brendan poczuł jak zsuwa z niego ramiona i złapał je, ponownie układając na jego szyi. Nie był jeszcze gotowy żeby ją puścić. - Och, ale jak cię chcę. Używam całej siły woli jaką posiadam, żeby nie rozebrać się i wygiąć do tyłu aż żadne z nas nie będzie pamiętało swego imienia. Ale ty, moja droga, jesteś pijana. Chcę od ciebie więcej niż jedną noc, którą jutro możesz uważać za błąd pijacki. - patrzył jak jego słowa przesączają się przez alkoholową mgłę. Najpierw zobaczył zaskoczenie, później w głębiach jej oczu zapłonęło gorąco zanim opuściła wzrok i spojrzała na jego usta. - Nie jestem aż tak pijana, Brendan. Śmiech zaczął się w jego wnętrzu, zaczął unosić się w górę aż musiał go uwolnić. Nawet wiedząc, że jej pożądanie zastępuje gniew, nie mógł się

powstrzymać. - Nie śmiej się ze mnie! - fuknęła, starając się odsunąć. Uczepił się jej, uwielbiając tą szamotaninę. - Nie śmieję się. Przysięgam. Jesteś tak idealna. A, mogę dodać, wystarczająco pijana, że nie mogę ufać w tej chwili twojej ocenie. Więc może usiądziemy i zjemy trochę pizzy, może napijesz się trochę wody, i wrócimy do tej rozmowy trochę później. Zrobiła nadąsaną minę. Jego wilk chciał skoczyć, ale mocno trzymał lejce. Wzięcie jej teraz, nie ważne jak kusząca była ta sugestia, albo jak bardzo błagała, nie była sposobem na rozpoczęcie związku. Ta droga prowadziła do ignorowanych telefonów i łomotu od jej braci. Pizza. Usiądą, zjedzą i porozmawiają. Nic więcej. Spojrzał na jej usta. Cóż, może trochę więcej. Ale poprzestanie na pocałunkach. Jego palce zacisnęły się na talii Julie. Okay, może trochę więcej niż całowanie, ale tam wyznaczy granicę. Bardzo wyraźną granicę. Gdzieś. Będzie wiedział kiedy ją zobaczy. Wystarczy, że zachowa zdrowy rozsądek. Łatwiej powiedzieć niż zrobić w pobliżu Julie, ale musi odnieść sukces. Nie było innego wyboru jeśli chciał na zawsze. - Chodź, chwiejna. Czas coś zjeść. - Nie dał jej szansy poruszyć się, tylko wziął ją w ramiona. Ale podobał mu się jej pisk i sposób w jaki się go uchwyciła. Zaniósł ją do kuchni i posadził ją na blacie z niechęcią. Lubił ją trzymać. Pochylił się i pocałował ją w nos. - Znowu nie trafiłeś. - wyszeptała. - Znowu? - Tak, wczoraj celowałeś w moją stopę. Podobało mi się to nietrafienie. - szeroki uśmiech rozszedł się po jej twarzy i poczuł się przez to wyjątkowo. Jakby mieli swój własny prywatny dowcip. - Zawsze trafiam. - pochylił się, umieścił dłonie po obu stronach jej bioder, więżąc ją. Jej oczy błyszczały z oczekiwania. Przechylił głowę w lewo, minął jej usta i przejechał ustami od jej policzka do miejsca gdzie szyja łączy się z ramieniem. Umieścił usta w ty miejscu, wessał mocno i zębami zadrapał delikatną skórę. Jej ciało przysunęło się, a głowa opadła do tyłu. Brendan zamknął oczy i jęknął. Jej piersi przycisnęły się do jego klatki piersiowej. Zapach truskawek był silniejszy przy jej szyi, wciągał go jak wygłodniały, a dłońmi przesunął z ud na talię i przycisnął ją mocniej do siebie. Kiedy

owinęła nogi wokół jego pasa, zapach jej pożądania uniósł się i zmieszał. Julie i seks zlały się w podniecające połączenie. Powoli. Miał robić wszystko po kolei. Przesunął ustami przez jej gardło, skubnął lekko jej kość obojczyka i odsunął się. Wpatrywali się w siebie w ciszy przez pełną minutę, ich głębokie oddechy były jedynymi dźwiękami w pokoju. Napięcie seksualne buzowało między nimi, a powietrze zrobiło się gęste od emocji. - Żartowniś z ciebie. - Julie przerwała ciszę, przecinając napięcie między nimi i przywołała uśmiech na jego twarz. - Ja? Kobieto, ja tylko chcę zjeść pizzę, ale ty ciągle się na mnie rzucasz i rozpraszasz mnie. - Kobieto? Nie nazwałeś mnie właśnie kobietą. - pochylił się ponownie, umieścił całusa na jej ustach, ale odsunął się zanim którekolwiek z nich mogło go pogłębić. - Boże, jesteś zbyt słodka. - nie wychodząc spomiędzy jej nóg ponieważ nie było mowy żeby wyjść z tak wspaniałego miejsca - Brendan sięgnął i otworzył pudełko pizzy. Wyciągnął kawałek i podał go jej. - Czy nie jesteś trochę za blisko? - spytała gdy stanął z własnym kawałkiem. - Tu mi wygodnie. - Cóż, ale mi nie. Odsuń się trochę. - pchnęła go w ramię i zrobił niechętnie krok w tył. - Dobra, ale nie myśl, że tu nie wrócę. - puścił do niej oko, powodując, że przewróciła oczami i potrząsnęła głową. **** Ten facet był tak cholernie pewny siebie. Julie patrzyła jak gryzie pizzę, jego ostre zęby przecinały z łatwością ser. Chciałaby mieć kły. Prawdopodobnie miała ser na całej twarzy. Szybkie wytarcie ust upewniło ją, że nie była całkowicie brudna. Jednak gdy ciasto pizzy wsączyło w siebie trochę alkoholu z jej ciała, wszystko co wydarzyło się od jego przyjścia rozjaśniło się w jej wspomnieniach. Och Boże, rzuciła się na Brendana. Gorzej, odrzucił ją! To się nie mogło dziać. Może wcześniej zjechała samochodem z jezdni i jest teraz w szpitalu w śpiączce, przeżywając koszmar. - Dlaczego wyglądasz na tak przerażoną, kochanie? - jego bystre spojrzenie spoczywało na jej twarzy. Usiłowała przybrać nonszalancki wygląd, nie wiedziała czy jej się udało.

- Nie wiem o czym mówisz. Tylko zastanawiam się co tu robisz. Sięgnął do pudełka i wyciągnął kolejny kawałek, podał go jej. Po chwili wahania, jej głód wygrał z rezerwą. - Jem. - wzruszył ramionami, nadal przeszywając ją swoim spojrzeniem. - Tak, ale dlaczego jesz tutaj? - Mieliśmy randkę. Zostawiłaś wiadomość na mojej sekretarce 'Brendan, nie mam dzisiaj ochoty na łososia. Czy mógłbyś kupić pizzę i przyjechać do mnie?' Co miałem zrobić - powiedzieć nie? Używał wysokiego, piskliwego głosu żeby ją przedrzeźniać. Julie wpatrywała się w niego przez chwilę zanim mogła uformować odpowiedź. - Nie tak brzmiała moja wiadomość. - Nie? - uśmiech, który jej posłał, był żartobliwy. - Mój błąd. Chyba źle zrozumiałem. - znowu zaczął jeść swój kawałek, jego spojrzenie nigdy nie opuszczało jej. - Wiesz, to trochę stresujące jeść kiedy się tak na mnie gapisz. Obraz Jay'a, mężczyzny ze sklepu alkoholowego, pojawił się w jej umyśle. Jego oczy skierowane na nią z taką samą intensywnością jak teraz Brendana. Ale podczas gdy spojrzenie Brendana powodowało, że czuła się bezpieczna, nie wspominając, że podniecona, przez Jay'a czuła się podminowana. Gdy sobie to przypominała, fala niepokoju ją zalała, objęła się ramionami żeby odgonić gęsią skórkę. Natychmiast był przy niej Brendan, chwycił ją za ramiona i zmusił by spojrzała na niego. - Julie? Co się stało? - w jego uchwycie, posturze, była dzikość, której wcześniej nie było. - To nic. - co miała powiedzieć. Że jakiś facet uderzał do niej i teraz, kilka godzin później, przerażał ją. Brzmiał to niedorzecznie nawet dla niej. - To nie "nic". Widziałem strach na twojej twarzy. Teraz powiedz mi co się stało. - jego uchwyt zacieśnił się, nie boleśnie, ale z wyraźnym zamiarem. Nie miał zamiaru odpuścić tego tematu aż nie dowie się co ją przestraszyło. - Myślałam o facecie, którego dzisiaj poznałam. Przyprawiał mnie o gęsią skórkę. Nic wielkiego. - zalał ją grad pytań. - Kim on jest? - głos Brendana żądał odpowiedzi, jego uchwyt nie puszczał. - Uspokój się, Brendan. To tylko jakiś tam facet. Zaprosił mnie na randkę. Nie zgodziłam się. Odszedł. To wszystko. - nie wspomniała o dziwnej pewności Jay'a, że jeszcze się spotkają, wiedząc, że to by

zaniepokoiło Brendana. - Więc skąd ten strach? Czy on mieszka w pobliżu? - On tylko przyprawia mnie o dreszcze. To nic. I nie, nie mieszka w pobliżu. - Julie zaczekała chwilę żeby jej słowa do niego dotarły. - Nie sądzisz, że są ważniejsze rzeczy, o których musimy porozmawiać? - jak to, że ją wcześniej odrzucił i czy zrobi to ponownie. Dzisiejsza noc otworzyła jej oczy. Tak, była pijana kiedy przekonywała siebie, że seks z Brendanem nie były tak katastroficzny jak to sobie wyobrażała. Ale jej punkt pozostał ważny, nawet po wyparowaniu alkoholu. Może romans był dokładnie tym co teraz potrzebowała. Jeśli tylko będzie pamiętać, że to tylko romans i nie pozwoli sercu się w to wplątywać, to nic jej nie będzie. Poza tym jeśli Brendan robi wszystko inne nawet w połowie tak dobrze jak całuje, warto było zaryzykować. - A o czym jeszcze chcesz rozmawiać, malutka? - Dlaczego wcześniej przerwałeś? - Byłaś pijana. Nie będę cię wykorzystywał. Jego szczerość wydawała się prawdziwa, a jeśli tylko to go powstrzymywało... - Już nie jestem pijana. - wpatrywał się w nią przez długi czas, szukając czegoś. Julie nie wiedziała czego szuka, więc odwzajemniła spojrzenie, mówiąc mu oczami, że tego właśnie chciała. W końcu jego spojrzenie ją uwolniło i przeniosło się na jej ciało, powodując, że się zarumieniła. Przecież nie oczekiwała gości. Wiedziała, że szare spodnie od dresu i porozciągana koszulka do spania nie pasowały do uwodzenia. **** Julie w wygodnych ubraniach była seksowniejsza niż jakakolwiek kobieta, którą widział w bieliźnie. Których nie było zbyt wiele, ale nie z powodu braku ofert. Po tym jak odkrył, że Julie była tą jedyną, stracił zainteresowanie innymi kobietami. Nawet jeśli on i Julie nie byli razem, randki i sypianie były jak zdrada. Jeden raz gdy ustąpił było to w ostatnie święta, po tym jak wyczuł innego mężczyznę na jej ubraniu. Później czuł się winny przez kilka tygodni. Nie byli razem, nie powiedział jej nawet o jego intencjach, ale nadal czuł jakby ją zdradził. - Czy jesteś pewna, że tego chcesz? Ponieważ, kochanie, gdy już zaczniemy, nie jestem pewien czy będę w stanie przerwać. I nie ma mowy żebym cię później zostawił. - gdy jej pierś uniosła się w głębokim wdechu, przygotował się na rozczarowanie.

- Jestem pewna. - słowa ledwie wydostały się z jej ust kiedy skoczył. Zobaczył jak jej oczy powiększają się w zaskoczeniu i poszukał w nich strachu - przed nim, jego bestią - ale nie znalazł. Tylko powoli wzniecający się ogień pożądania. Miał ją tam gdzie chciał, jej nogi owinięte wokół jego tali, wystarczająco blisko żeby czuć jak jej piersi unoszą się i opadają z każdym oddechem. Uniósł dłoń i przesunął nią po jej twarzy, oczami przemierzając tą samą drogę i zapamiętując jej rysy. - Tak długo na ciebie czekałem. - Przestań. Nie potrzebuję kwiecistych słów. Potrzebuję ciebie. Tylko ciebie. - chwyciła jego dłoń, powstrzymując jego zwiedzanie i przeniosła ją na jej pierś. Było coś w jej głosie. Coś martwiącego. Ale gdy jej sutek stwardniał pod jego palcami, ciężar jej piersi na jego dłoni, odsunął zmartwienia na później. Teraz miał ważniejsze rzeczy do odkrycia. Na przykład jaki kolor mają jej sutki i czy smakowały tak dobrze jak czucie ich. Wyszeptał jej imię zanim zamknął jej usta swoimi, potrzeba skosztowania jej przepełniała go. Patrzył jak zamyka oczy i pozwolił swoim zrobić to samo. Czując jak jej ręce sięgają w górę i uczepiają się jego pleców jak linii ratowniczej wymusiło pomruk z jego gardła. Martwił się przez chwilę czy ją przestraszy, ale jej dłonie chwyciły go mocniej, zapewniając go, że się go nie boi. Brendan przesunął dłońmi w dół jej brzucha, i uchwycił rąbek jej koszulki. Pociągnął ją w górę i ściągnął jej przez głowę, przerywając pocałunek. Zamierzając wrócić do jej ust, szybko spojrzał w dół, ale zamarł przez widok rozciągający się przed nim. Julie była idealna. Nie istniały inne słowa. Czarno-beżowy stanik zakrywał jej piersi, okrągłe globy oferowane mu na koronkowej tacy. Cofa wszystko co wcześniej myślał o bieliźnie. Julie w dresie była najseksowniejsza od innych kobiet w bieliźnie. Ale Julie w bieliźnie była zabójcza. Nie mógł się doczekać aż kupi jej więcej. Jego spojrzenie przykleiło się do jej piersi. Były idealne. Z szacunkiem przesunął po nich dłońmi, patrzył jak wygina się na jego drażniący dotyk. Jej głowa opadła do tyłu, a jej dłonie na jego pas, przyciągając go bliżej. Pochylił się i pocałował każdy szczyt zanim pozwolił zębom przejechać po krawędzi materiału. - Och Boże. - wydyszane słowa wypełniły go dumą. - Nie. Tylko ja. Ale schlebiasz mi. - zatrzymał swoje zwiedzanie żeby

się uśmiechnął. Jej piorunujące spojrzenie spotkało jego przekorne. - Powiedziałam ci żebyś przestał? - Znowu mi rozkazujesz, piękna? - pchnął biodra o nią, pozwalając jej poczuć jego erekcję przez dżinsy. - Uwielbiam kiedy się rządzisz. Jej głowa opadła przy jęku, powodując, że się uśmiechnął i wrócił do pracy. Kombinacja uległości i dominacji w jednej idealnej paczuszce podniecała jego wilka bardziej niż śmiał przyznać. Ona może nie jest zmienną, ale była silniejsza na sercu i duszy niż przeciętny człowiek. Pomyślał o tym jak jej rodzina chroniła ją, broniła przed światem. Czy tylko on widział Julie jako silną i żywą kobietą była?Jej rodzina wiedziała, że jest wyjątkowa, ale czy wiedzą jak bardzo? Jej jęk sprowadził jego umysł z powrotem na jego zadanie. Używając zębów ściągnął miseczkę stanika z jednej piersi. Jej różany sutek okazał się być zbyt wielką pokusą by mógł się oprzeć, więc zakrył szczyt ustami i mocno wessał. Jej paznokcie drapały jego plecy gdy ucztował, przesunęły się w dół i nakryły jego tyłek, przyciągając go bliżej. Potrzeba by zobaczyć czy jej majteczki pasowały do stanika poprowadziły jego dłonie w dół. Nie podobała mu się myśl, że musi puścić jej sutek żeby swój cel osiągnąć, ale myśl o nagiej Julie była zbyt kusząca żeby się jej oprzeć. Podtrzymał ją jedną ręką gdy uniosła biodra, wyraźne zaproszenie. Siłował się przez chwilę żeby ściągnąć jej spodnie z bioder, ale został nagrodzony za swoje kłopoty, widokiem. Rzeczywiście nosiła pasujące majteczki. Wydając jęk, pochylił się i umieścił gorący pocałunek na jej brzuchu, używając zębów żeby przesunąć się w dół. Oddech jej uwiązł gdy zadrapał wrażliwą skórę wzdłuż brzegu bielizny. - Boże, zabijesz mnie. - wyszeptał, ponaglając ją dłońmi żeby ściągnąć jej majteczki. Gdy tylko były ściągnięte, wrócił do pracy, przesunął ustami po jej wzgórku i przez dolne wagi. Upajał się jej gardłowymi jękami gdy wziął mały kłębek nerwów pomiędzy zęby. Jej dłonie stały się brutalne w jego włosach, ale iskra bólu prowadziła go do przód. Zapach jej pożądania wypełniał jego zmysły gdy językiem przesuwał niżej, drażniąc ją. Wypełniała każdy jego zmysł, doprowadzając go do szaleństwa. Gdy językiem wszedł w nią, pchnęła biodrami do przodu, a jej jęki rozległy się gdy dochodziła. Gdy jej ciało opadło w bezwładnej masie na jego ramiona, Brendan wstał, jego usta przesuwały się po jej skórze całą drogę w górę. Drżała gdy przygryzł jej brzuch, zapach jej nowego pożądania zaczął się unosić.

Sięgnął za nią i odpiął jej stanik, ściągnął go i rzucił w bok. Cofnął się tylko tyle żeby ściągnąć swoją koszulkę zanim znowu przycisnął się do niej, chcąc ją poczuć, skóra przy skórze. Potrzebował dotykowego zapewnienia, że to jest prawdziwe, że naprawdę tu jest badając granice rozkoszy z Julie, jego partnerką. Pchnęła jego pierś zanim jego usta zdążyły połączyć się z jej piersiami. Jej spojrzenie przenosiło się w górę i w dół jego nagiej skóry, a dłonie podążały za nim, łaskocząc szczyptę włosków. Widok trwogi na jej twarzy gdy uniosła spojrzenie był niewielki. - Brendan, jesteś piękny. Pochylając głowę na bok, uśmiechnął się. - Mimo, że cieszę się, że podoba ci się to, co widzisz, wolałbym seksowny albo przystojny - bardziej męskie niż piękny. Poza tym ty tu jesteś tą piękną. Patrzenie na ciebie rani moje oczy. Jej dłonie opuściły jego pierś i zdusił pragnienie żeby chwycić je i umieścić tak z powrotem. Pół grymas, pół śmiech wykrzywił jej usta. - Patrzenie na mnie rani twoje oczy? Niespecjalnie komplement. Nie tracąc czasy, Brendan przyciągnął ją aż ledwie siedziała na blacie, podpierając ją i wpatrując się w jej oczy. - To był komplement. Jesteś oszałamiająca. Tak bardzo, że doskonałość twojego piękna jest większa niż moje oczy śmiertelnika mogą znieść. - oddech uwiązł jej w gardle. - Wy artyści. I wasze poetyckie dusze. - jej spojrzenie opadło na jego usta, a jej broda uniosła się w zaproszeniu. Ale ich rozmowa ochłodziła jego zapał wystarczająco by przypomniał sobie, że zapomniał o jednym. Za spostrzeżeniem pojawiła się frustracja. Kurwa! Prawie powiedział to na głos, zdając sobie sprawę, że nie mogli przejść dalej. Nigdy sobie nie wyobrażał, że to się skończy w ten sposób, więc nie kłopotał się zabraniem ze sobą zabezpieczenia. Nie przyszedł tu z intencją dobrania się Julie do majtek. - Julie. Musimy przestać. - gniew pojawił się w jej oczach gdy spojrzała na niego. - Co do diabła masz na myśli 'musimy przestać'? Co to jest, jakaś gra dla ciebie? Przegrałeś zakład? - uderzyła dłońmi o jego pierś i pchnęła, ale nie drgnął. Sięgnął i złapał jej biodra żeby powstrzymać ją od ucieczki gdy chciała zeskoczyć z blatu. Potrzeba by zrozumiała pchała go do przodu. - Oczywiście, że nie. - gniew wzniecał się w jego wnętrznościach. jak mogła myśleć, że mógłby ją w taki sposób użyć? - Nie wziąłem zabezpieczenia. Przecież nie noszę prezerwatyw w kieszeni.

Po minucie gniew zniknął z jej oczy i sztywnej postury. - Cóż, lepiej zacznij. Ale na szczęście dla nas widziałam jeden w szufladzie. Samantha musiała go zostawić gdy się wyprowadzała. Więc... jej dłonie przesunęły się w dół jego piersi i zaczęły bawić się guzikiem jego spodni. - Jeśli to twoja jedyna wymówka... Jej wytrwałość naprawdę powodowała, że się uśmiechał, nawet gdy jego wilk wył z satysfakcji. Dzisiaj będzie jego. Nic nie stanie mu na przeszkodzie. - Nie rusz nawet mięśniem. - zażądał, rozplątując jej kończyny z jego pasa. Intensywność spojrzenia Julie rozgrzała jego krew. Potrzebował trzech kroków żeby dotrzeć do komody, dziękując szczęściu znalazł pudełko za pierwszym podejściem. Wziął dwie paczuszki, nie kłopotał się otwieraniem ich po drodze do jej ramion. - Dwa? Jesteśmy ambitni, co? - Co mogę powiedzieć, jestem skautem. Lubię być przygotowany. na jego słowa, jej spojrzenie przeniosło się na jego erekcję, wybrzuszenie było oczywiste. - Skautem, co? Bez kolejnego słowa rozpiął rozporek, niełatwe zadanie biorąc pod uwagę rozmiar jego erekcji i fakt, że pazury chciały się wysunąć, a jego wilk był blisko powierzchni. Po jak się zdawało wieczności, uwolnił się, rozerwał paczuszkę i założył prezerwatywę. Spojrzenie Julie, które było skierowane na jego oczy aż do teraz, przesunęło się w dół. Wessała oddech gdy objęła jego rozmiar. - Uch, Brendan, nie chcę psuć przyjęcia, ale nie jestem pewna czy będzie pasować. Roześmiał się. Nie mógł się powstrzymać. Sposób w jaki to powiedziała,z takim głodem i jednocześnie lękiem było zbyt ujmujące. - Będzie pasować. Zaufaj mi. - Ufam. - naga prawda w jej spojrzeniu odebrała mu dech. To było to. Cienka kontrola, którą utrzymywał cały wieczór, pękła. Świat zmienił swoje barwy gdy oczy zmieniły się na zwierzęce. Bez słowa przyciągnął jej biodra, balansując Julie na brzegu kontuaru, i ruszył do przodu, wchodząc w nią jednym pchnięciem. Uczucie jej ciasnej pochwy zaciskającej się na nim było prawie zbyt nie do zniesienia. Troska o nią kazała mu się nie ruszać. Ale nawet gdy się martwił jej oczy wypełniały się namiętnością i załamujący się jęk uciekł z jej ust. W tej chwili wiedział, że był najszczęśliwszym facetem na ziemi. Jej paznokcie wbijały się w jego ramiona gdy się wysunął. Jej biodra

przesunęły się do przodu, napotykając jego gdy pchnął z powrotem. Nie wytrzyma długo. Już czuł jak jego orgazm kumuluje się u podstawy jego kręgosłupa. Jedynym dźwiękiem w pomieszczeniu były ich urywane oddech i sunięcie jego penisa do jej wilgotnego gorąca. Jęknął, zmieniając kąt pchnięć, wsuwając się głębiej i przyśpieszając tempo natarć. Jej plecy wygięły się w łuk na to zwiększone tempo i wyczuł jej rosnącą rozkosz. Wiedział, że najmniejsze pchnięcie wyśle ją za krawędź. Przesunął jedną dłonią w dół jej uda, później w górę i przycisnął kciuk do jej łechtaczki. Lekki nacisk wystarczył. Gdy jej zduszone krzyki wypełniły pokój, Brendan chwycił jej biodra i pchnął w przód, jęcząc przy każdym drgnieniem jego ciała. Jego własny orgazm rozbił się w nim, topiąc z sobą każdą myśl. Jego świat eksplodował i drgał w niej aż całkiem się wypróżnił. Teraz mógł tylko drżeć gdy uczucia przetaczały się przez niego. Kiedy wróciła świadoma myśl, jego usta były zaciśnięte na jej ramieniu. Dzięki Bogu jego kły cofnęły się. Nie mógł nawet zacząć wyobrażać sobie jej reakcji gdyby połączył się z nią wcześniej nie omawiając tego z nią. Julie nie była kimś, kogo chciał naprawdę rozgniewać Kiedy spojrzał w górę, jej oczy były zamknięte. Łza spłynęła z kącika jej oka gdy patrzył. - Julie? O Boże, Julie przeprasza. Jeśli cię zraniłem... - zanim mógł skończyć, jej oczy otwarły się i spojrzała na niego. Wstrząs, nie ból, były jedyną emocją w ich głębinach. - Zranić mnie? Zrobiłeś więcej niż zraniłeś mnie. Zrujnowałeś szanse jakiemukolwiek innemu mężczyźnie. Nie ma mowy żeby ktoś dał radę to pokonać. Ulga go zalała, pozostawiając za sobą rozbawienie. Zadławił się śmiechem gdy rozważył jej słowa. Tylko Julie przyznałaby się do czegoś takiego. - Uwielbiam dobre wyzwania. - wyszeptał, ocierając łzę z jej policzka. - Jakie wyzwanie? - wymamrotała, jej spojrzenie opadło na jego usta. - Powiedziałaś, że nic tego nie pokona. To jak machanie czerwoną flagą na byka, ponieważ, kochanie... - czekał aż uniesie spojrzenie - W pełni zamierzam próbować.

Rozdział 6 Julie drgnęła obudzona przez walenie do drzwi. Co do diabła? Szorstkie włoski pod jej dłoni łaskotały jej rękę. Jej głowa opadła z jękiem na ramię Brendana. Najwyraźniej walenie w ogóle mu nie przeszkadzało. Jak mógł spać w tym hałasie było dla niej zagadką. - Julie, cholera. Otwórz te drzwi zanim je wyważę. - rozpaczliwy głos Danny'ego rozległ się zza panelu. - Wstrzymaj konie, dobra? - zawołała. Brendan mruknął na dźwięk jej głosu i w końcu otworzył oczy. Kiedy ją zobaczył, kąciki jego ust uniosły się w zadowolony uśmiech, powodując, że jej serce podskoczyło. Jego ręce sięgnęły do niej, starając się przetoczyć ją pod niego. Ten mężczyzna był nienasycony. Każdy inny byłby wykończony przez tydzień po ich nocnym maratonie seksu. - Przestań. Musisz się ukryć. Do łazienki. - szepnęła. Ostatnim czego potrzebowała to Danny widzącego ich razem. Nigdy nie słyszałaby tego końca. Jej rodzina nadal widzi ją jako biedną małą ludzką dziewczynkę, która potrzebowała ochrony. - Co? - sen ciągle pokrywał mgłą jego oczy, patrzyła jak potrząsa głową żeby ją oczyścić. - Z kim rozmawiasz? - zażądał Danny zza drzwi. Przeklęty jego wilczy słuch. Brzmiał na złego, ale Danny nigdy się nie złości. Nie od kiedy złamał przypadkowo jej rękę podczas dziecięcej walki. Od tamtego dnia nigdy nie pozwalał by rządziły nim emocje. Na dźwięk głosu jej brata, spojrzenie Brendana przeniosło się na drzwi. Wyglądał jakby chciał zawołać coś, ale Julie zepchnęła go z łóżka zanim mógł to zrobić. Złapała go za rękę i próbowała zaciągnąć do łazienki. Brendan po prostu stał, patrząc na nią ze zdezorientowanym uśmiechem na twarzy. Zirytowana, Julie puściła jego rękę i szła za nim, wpychając go do środka.

- Mógłbyś przynajmniej udawać współpracę. Siedź cicho aż pozbędę się go. - chwyciła szlafrok z haku zanim zatrzasnęła drzwi. Ubrała go i zawiązała, idąc do drzwi i otwierając je szarpnięciem. Zmęczony Danny stał po drugiej stronie, piorunując ją wzrokiem. - Co do diabła, Danny? Jego spojrzenie przesunęło się po niej od głowy po stopy zanim zerknął za nią. Bardziej przysunęła do siebie drzwi, ukrywając bałagan ze środka. Nie ma mowy by pozwoliła mu zobaczyć ubrania i opakowania po prezerwatywach porozrzucane po pokoju. - Dlaczego na dole jest zamek wyłamany? Śmiertelnie mnie przestraszyłaś. - wydawał się teraz spokojniejszy, widząc, że nic jej nie jest. Jej zamek był wyłamany? Cholera. Zapomniała, że Brendan się wczoraj włamał. Szaleńczo Julie usiłowała znaleźć jakąś rozsądną wymówkę. - Zatrzasnęłam sobie wczoraj drzwi i musiałam wieczorem się włamać. Nic wielkiego. Górny zamek nadal działa i miałam zadzwonić po naprawę dzisiaj rano. - proszę, wydaje się dobra. Jego oczy powiedziały jej że nie bardzo wierzy w jej opowieść, nie w całą. Ale nie musiała się przed nim spowiadać. Nie mógł nic zrobić, tylko przyjąć jej słowa. - Nie zaprosisz mnie do środka? - spytał, przechylając głowę, starając się zajrzeć do środka. - Nie. Nie zamierzam. Czy jest jakiś powód twojej wczesnej wizyty? - Idziemy na śniadanie. Zaoferowałem, że przyjadę po ciebie. - w końcu spojrzał jej w oczy. - Och. Okay, najpierw muszę się ubrać. Może poczekasz na dole? Będę ram za dziesięć... - jej spojrzenie skierowało się na łazienkę. - Nich będzie piętnaście minut. Podejrzliwość pojawiła się ponownie w jego oczach, ale kiwnął głową, odwrócił się i zszedł po schodach. Było blisko. Nie potrzebowała wykładów od jej rodziny dotyczących wiązania się z kimś ze sfory. Była wystarczająco dorosła żeby robić własne błędy. **** Brendan próbował usunąć sen z jego umysłu gdy słuchał rozmowy Julie z jej bratem. Nie miał zamiaru przepraszać za podsłuchiwanie. Nawet jeśli nie miał wyboru. Nie mógł włączyć prysznica - zawiadomiłoby

Danny'ego o jego obecności i wysłałby jego i Julie na gorące wody - każde słowo ich rozmowy przesączało się przez ściany. Gdyby Danny odkrył, że tu jest mogłoby to wszystko ułatwić. Jej bracia i tak w pewnym momencie muszą się dowiedzieć. Był partnerem Julie. Nie chciał ukrywać ich związku. A po tym jak go pobiją - nie miał wątpliwości, że go pobiją - zaakceptują to. Ponieważ zrobi wszystko co w jego mocy, żeby ją chronić i troszczyć się o nią każdego dnia ich wspólnego życia. Zmusił się żeby nie otworzyć drzwi i podejść do Julie, jej głos przyciągał ją jak ćmę do ognia. Oparł głowę o drewniany panel, tak naprawę nie słuchając aż słowo "śniadanie" przedostało się przez jego mglistą przyjemność. Zmarszczył brwi, wracając do ich rozmowy. On chciał zabrać Julie na śniadanie. A jeszcze lepiej, śniadanie w łóżku. W zasadzie chciał z nią spędzić cały dzień w łóżku, owiniętych wokół siebie. Jego mars pogłębił się gdy słyszał jak Danny schodzi po schodach, nieświadomy obecności Brendana. Czy ona nie chce powiedzieć jej rodzinie o nim? On chciał to wykrzyczeć z dachu, dać ogłoszenie do gazety żeby wszyscy mogli się dowiedzieć, że ona była jego. Jej stopy zadudniły przy łazience, a dźwięk otwieranej szuflady dotarł do jego uszu. Włączając kran, oblał sobie twarz zimną wodą. Było możliwe, że chciała poczekać aż jej rodzeństwo zje śniadanie zanim wyjawi tą informację Wilki zawsze lepiej się zachowują z pełnymi brzuchami. Ułatwienie im przyjęcia prawdy wydawało się mieć sens. Do diabła, może jeśli zostawi to jej, on nie będzie musiał radzić sobie z trzema rozgniewanymi wilkami alfa, próbującymi zedrzeć z niego skórę Z jaśniejszym umysłem Brendan otworzył drzwi łazienki i wyszedł. Julie czesała włosy, ubrana w kolejną koronkową bieliznę. Patrzył na jej piersi jak kołyszą się z każdym pociągnięciem szczotki. Spojrzała na niego w lustrze, jej zaskoczone spojrzenie przesunęło się po jego nagim ciele. Pożądanie zaciemniło jej oczy, a on zesztywniał w odpowiedzi. - Och nie, mowy nie ma. Nie mamy czasu. Danny czeka na zewnątrz. - powiedziała, odwracając się gdy podchodził. - Nie martw się, będę szybki. - Tak, to właśnie dziewczyny pragnął usłyszeć. "Nie martw się, kochanie, będę szybki. - głos Julie pogłębił się gdy z niego kpiła.

- No, dziecinko, obiecuję, że ci się spodoba. - zażartował. - Cisza! I ubierz się. - zachichotała, odwracając się żeby założyć dżinsy. Chciał zerwać tą ubliżającą część garderoby. Jak śmiała zakrywać taką perfekcję. - Nie mogę uwierzyć, że wyłamałeś mi wczoraj zamek. Wyłamał jej zamek? Zmarszczył brwi. Nie wydawało mu się żeby się włamał. Tylko włamał. Ale jednak nie włamywał się od bardzo dawna. I bardzo chciał zobaczyć się z Julie. Możliwe, że w pośpiechu zrobił błąd. - Nie martw się, naprawię go. - Zrób to. - przeszła przez pokój, stanęła na palcach i umieściła niewinny pocałunek na jego ustach. - Muszę iść. - patrzył jak podnosi torebkę w drodze do drzwi. Czekaj, co to było? Właśnie spędzili razem oszałamiającą noc, a ona mówi tylko "napraw mój zamek" i wychodzi przez drzwi? - Czy zobaczymy się dzisiaj wieczorem? - spytała, obracając się w drzwiach. Westchnął z ulgi. Obchodziło ją to. - Wstąp do mojego domu. Przyrządzę łososia, którego wczoraj kupiłem. - żal mignął w jej oczach. - Przykro mi z powodu wczorajszej nocy... - Mi nie. - przerwał jej, nie podobała mu się ta niepewność w niej. Nie chciał żeby wątpiła w chociażby jedną minutę, którą razem spędzili. Wczorajsza noc była niesamowita. Nie zmieniłbym w niej niczego. Jej uśmiech rozjaśnił cały pokój i poczuł ją zanurza się troszeczkę głębiej w jego serce. Chciał żeby całą wieczność się tak uśmiechała. - Okay. Zobaczymy się wieczorem. - i jej nie było. Jego wilk chciał za nią pędzić, nie był gotowy ją puścić, ale człowiek trzymał go w miejscu. Wróci. Teraz chciał naprawić jej zamek i zaplanować romantyczną kolację. **** - Czy ty mnie właśnie obwąchałeś? - spojrzenie Julie przeniosło się na Danny'ego, zwęziła oczy na brata, który patrzył przez przednią szybę. Może przysiąc, że pochylił się i obwąchał ją. Spojrzała gniewnie na jego dłonie, które zacisnęły się na kierownicy, a później z powrotem na jego mroczny mars. Coś było zdecydowanie nie tak. W ogóle nie zachowywał się jak Danny. Miała właśnie powtórzyć pytanie, ale przełknęła słowa gdy spiorunował ją wzrokiem. Wpatrywały się w nią wilcze oczy. Danny

ledwie trzymał się kontroli. Na cienkiej nitce. Julie chrząknęła i poszukała bezpiecznego tematu. - Gdzie spotykamy się na śniadanie? - głupie pytanie. Wiedziała gdzie jadą. Wiedziała o kiedy wyjechał z parkingu i skierował się na północ. Nie ma wielu miejsc do wyboru w mieście tak małym jak Alpine Woods. Jadalnia była w odległości kilku kroków, a restauracja Samuela była w przeciwnym kierunku, co znaczyło jedno. Mama gotowała. - Powtórz jak wyłamałaś swój zamek? - spytał, ignorując jej pytanie. Dlaczego miał taką obsesję na punkcie tego zamka? - Powiedziałam ci. Zatrzasnęłam sobie drzwi. Nic wielkiego. Podskoczyła gdy usłyszała wilczy pomruk. Danny miał żelazną kontrolę i tracił ją przez wyłamany zamek? - Co z tobą? - Nic. - pchnęła jego ramię, wiedząc, że nigdy by ją nie skrzywdził. Opony zapiszczały gdy wcisnął hamulec przed domem ich rodziców. Danny ze złością odpiął pas bezpieczeństwa i wyszedł z auta. - Oookay. - Julie wymamrotała do pustego auta i podążyła spokojniejszym krokiem Matka przywitała ją w drzwiach uściskiem. Nie ważne ile miała lat, nigdy nie była na to za stara. Uścisk jej matki dawał więcej pociechy niż czekolada, gorąca kąpiel czy wino. Dłoń gładząca ją po plecach znieruchomiała, a jej matka odsunęła się, przyglądając się podejrzliwie. Julie wierciła się pod obserwacją. Minęła długa chwila zanim Judith w końcu się odsunęła. - Wszyscy są w jadalni. - wskazała, idąc w przeciwnym kierunku, do kuchni. Co się dzisiaj rano dzieje z wszystkimi? Spojrzała w dół żeby upewnić się, że jest odpowiednio ubrana. Dżinsy i koszulka nie są wytworne, ale nie jedzą w Ritzu. Więc dlaczego każdy się zachowuje jakby ich zszokowała? Rozmowa ucichła gdy tylko weszła do pokoju. Sześć par oczu spojrzało na nią jak na intruza. Zawsze była inna niż jej rodzeństwo, ale nigdy wcześniej nie czuła się tak nieproszona. Jakby weszła na spotkanie sfory gdzie nie była mile widziana. Jeśli nie chcieli żeby ich słyszała, nie powinni rozpoczynać rozmowy. Nie, tak naprawdę, jeśli mają zachowywać się jak teraz, powinni byli zostawić ją z łóżku z Brendanem. W końcu to nie ona waliła w ich drzwi o dziesiątej rano. Dezorientacja ustąpiła miejsce gniewowi gdy oni nadal wpatrywali

się w nią jakby nie należała tam. Właśnie miała zażądać żeby Danny zawiózł ją do domu kiedy wstał Jason. Dźwięk szurania jego krzesła o podłogę przerwało ciszę jak wystrzał z broni. Gotowa wyjść z najbłahszego powodu, spiorunowała wzrokiem podchodzącego. Ona nie prosiła się o bycie człowiekiem i nigdy nie oczekiwała specjalnego traktowania jako siostra Pierwszego. Wiedziała, że nie do ich dyskusji ponieważ nie należała do ich sfory. A oni również nigdy nie słyszeli jak prosiła żeby ją przyjęli. Ale to był dom jej rodziców, jej dom. Jak śmią sprawiać, że czuła się niechciana. Zamiast odezwać się, Jason odsunął jej włosy na bok jedną ręką. Jego twarz zachmurzyła się gdy spojrzał na jej szyję. Bez słowa pochylił się i wziął głęboki wdech. Zszokowana zrobiła krok w tył. Nigdy nie widziała żeby zachowywali się w ten sposób i nie wiedziała jak radzić sobie z tą stroną jej rodziny. - Powiedziałeś, że zamek był wyłamany? - chociaż wpatrywał się w nią, pytanie było skierowane za niego. Niezdolna przerwać kontakt wzrokowy z Jasonem, Julie nie była pewna komu zadał pytanie dopóki Danny nie odpowiedział. - Tak, jakby ktoś go wyrwał. - słowa wyrwały ją z otępienia. - Powiedziałam żebyś przestał się o to martwić. - jej rozdrażnienie sięgnęło nowych poziomów gdy ciągle ją ignorowali. Po wymienieniu kilku wilczych sygnałów komunikacyjnych, opuścili pokój jak jeden. Julie patrzyła za nimi dopóki nie usłyszała uruchamianego samochodu. - Co. Do. Diabła. Się dzieje? - Chodź. Usiądź. - Samantha poklepała krzesło obok siebie. Pragnienie kłótni było silne, ale po chwili Julie ustąpiła. Chciała odpowiedzi bardziej niż kłótni. Na przykład kiedy wszyscy zostali opętani przez kosmitów? - Nic ci nie jest? - niepokój wypływał falami z partnerki jej brata. Rozglądając się, zobaczyła podobny niepokój na twarzach Gwen i Laurie. - Poza całkowitą dezorientacją i irytacją spowodowaną rodzinną wycieczką do dziwaczolandu, tak, oczywiście, że nic mi nie jest. Teraz czy ktoś mógłby mi powiedzieć, co się dzieje? - To twój zapach. - powiedziała Gwen, pochylając się. Okay, dziwne. Julie pochyliła głowę żeby powąchać swoją pachę, ale Samantha powstrzymała ją, kładąc dłoń na ramieniu. - Nie to miała na myśli. - Śmierdzisz Brendanem. I nawet jeśli malinka na twojej szyi nie

była świecącym neonowym znakiem, wszyscy wiemy co robiłaś wczorajszej nocy. - Laurie zamilkła żeby jej słowa do niej dotarły. - A wiesz jak opiekuńczy są ci chłopcy gdy chodzi o ich młodszą siostrzyczkę. Będą go ścigać mimo wszystko. Ale wyłamany zamek każe nam wszystkim myśleć, że Brendan mógł przekroczyć pewną granicę. Połową mojego umysły chcę do nich dołączyć. Zimne oczy wpatrywały się w Julie, dziki wyraz twarzy, którą nie widziała od czasu gdy z przedszkola wróciła z siniakami gdy się nad nią znęcali. Oni wiedzieli? O wszystkim? Dlaczego Brendan jej nie ostrzegł? On musiał wiedzieć, że coś takiego się wydarzy. Prawie roześmiała się z powodu śmieszności tej sytuacji. Co powinna powiedzieć? Hej, ludzie, jak minął wam wieczór? Ja spędziłam noc pieprząc Brendana w każdy możliwy sposób. To byłaby wspaniała rozmowa przy śniadaniu. Poza tym miała dwadzieścia trzy lata. Nie musiała wyjaśniać każdemu swojego życia miłosnego. - Cholera, jestem wystarczająco dorosła żeby podejmować własne decyzje o tym z kim śpię. To nie wasz, albo ich, interes. - Pytanie nie brzmi czy jesteś w stanie podejmować te decyzje. kontynuowała Laurie. - A raczej czy Brendan wykorzystał albo wymusił coś na tobie. Cóż, to moje zmartwienia. Faceci pobiją go tak czy inaczej. intensywność jej spojrzenia zaprzeczała jej swobodnej pozie. - Pobiją go? Brendan był wczoraj całkowitym dżentelmenem. Niczego na mnie nie "wymuszał". - Całkowitym dżentelmenem? - spytała Gwen, śmiejąc się z jej wybuchu. - Jak nudno! Rumieniec rozgrzał jej policzki. - Cóż, 'całkowicie' może być złym słowem. Jednak to nadal nie ich sprawa. - Wiesz, chyba ci wierzę. Teraz musisz przekonać mężczyzn, albo ostrzec Brendana, jeśli coś z niego jeszcze zostało. Ci chłopcy wyglądali na zdeterminowanych. **** Nie było dobrze. Stojąc przed mieszkaniem Julie, Brendan przyglądał się jej frontowym drzwiom. Klamka została wyrwana. Ktokolwiek to zrobił, nie był tylko zdeterminowany ale niezwykle silny. Bardziej-niż-ludzko silny. Ślady pazurów otaczały dziurę gdzie kiedyś

była klamka. To miało zmienny napisane na całej powierzchni. Ale najbardziej niepokojące? To nie on to zrobił. Kiedy Julie powiedziała wyłamany zamek, założył, że zrobił coś źle. Ale te szkody były całkowicie inne. To nie jest źle otwarty wytrychem zamek. W tym zniszczeniu nie było finezji - ten zamek był nienaprawialny. W zasadzie całe drzwi wymagały wymiany. Jak mógł niczego nie słyszeć? Sprawca nie mógł być cicho podczas wyrywania drzwi. No ale oni sami nie byli zbyt cicho. Jeśli ktokolwiek to zrobił, zaatakował w odpowiednim czasie, nic dziwnego, że nic nie usłyszeli. Zadrżał gdy pomyślał co mogłoby się stać gdyby nie przyszedł do niej wczorajszej nocy. Myśl, że Julie mogłaby być sama - gdy ktoś włamywał się do jej mieszkania, a go nie było w pobliżu żeby ją ochraniać - sprawiła, że zrobiło mu się zimno. Czy jej się to podobało czy nie, Julie zostanie z nim dzisiaj w nocy i każdej następnej aż dowie się kto to zrobił i wyeliminuje zagrożenie. Nie zaryzykuje jej bezpieczeństwa. Teraz trudniejsza część, powiedzenie jej tego bez spowodowania paniki. A gorzej, powiedzenie jej braciom. Samochód wjechał na parking, zatrzymując się za nim z piskiem opon. Odwrócił się i zobaczył trzech braci Julie wychodzących z auta. Sądząc po ich wyrazach twarzy, sekret został ujawniony. I wyraźnie Julie nie dała rady wsadzić w nich trochę rozsądku. Gdyby na ich twarzach był gniew mógłby spróbować wyjaśnić, przekonać. Ale emocje, które widział w ich oczach, sięgały głębiej niż gniew. Wszystko co mógł zrobić Brendan to przygotować się zanim cios Ethana wylądował. Siła impaktu wysłała go na ziemię. Był wdzięczny, że jego szczęka nie oderwała się. To może być trudniejsze niż początkowo myślał. Potrząsając głową żeby ją oczyścić, Brendan spojrzał w górę na trzech mężczyzn. Wyciągnął rękę żeby ich zatrzymać gdy zaczęli iść w jego kierunku. - Czekajcie. Poczekajcie. Coś musicie wiedzieć. Chodzi o bezpieczeństwo Julie. - jeśli nie coś innego, słowo bezpieczeństwo zatrzymało ich. Zrobią wszystko żeby zapewnić siostrze bezpieczeństwo i szczęście. W pobiciu go chodziło o ochronę jej szczęścia. Ale przy zawodach "bezpieczeństwo" bije "szczęście" na głowę. - Jeśli troszczysz się o jej bezpieczeństwo, dziwnie to pokazujesz. Jason wskazał na wyłamane drzwi. Warknięcie uciekło z niego gdy zobaczył szkody. - Jest gorzej niż powiedziałeś, Danny. Powinniśmy go

rozwalić na krwawą miazgę. - Jason zrobił groźny krok w jego kierunku. - Tak, włamałem się do jej mieszkania wczoraj w nocy. Ale... wyciągnął rękę gdy zaczęli na niego iść. - Ja użyłem wytrycha. Nie zrobiłem tego jej drzwiom. - zamilkł, pozwalając by informacje do nich dotarły. - Co znaczy, że ktoś inny to zrobił. Strach pojawił się na ich twarzach gdy przyjrzeli się szczątkom. Kiedy wydawało mu się, że już go nie uderzą, wstał. Przynajmniej nie był sam ze swoimi niepokojami. - Nie zrobiłeś tego? - spytał Danny, pochylając się żeby zbadać zniszczone drzwi. - Nawet w przybliżeniu. - Ale się włamałeś. - to nie było pytanie. Oni już znali odpowiedź. Sądząc po wyrazie twarzy Pierwszego, później będzie wiele do spłacenia. Ale teraz mieli większą rybę do upieczenia. Na pewnym poziomie, jej bracia musieli być świadomi, że nigdy nie zraniłby Julie i zrobi wszystko żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Inaczej wyrzuciliby go z watahy tak szybko, że kręciłoby mu się w głowie. - Co powiedziała Julie? - spytał, nie chcąc zaprzeczać czemukolwiek co zostało im powiedziane. Ze skrępowanego wyrazu twarzy Danny'ego dowiedział się, że nawet nie spytali. Instynkt wziął górę. Chronić. Bronić. Ale znowu, spojrzał na klamkę w jego dłoni i zdał sobie sprawę, że on zrobiłby to samo. Pocierając ręką posiniaczoną szczękę, rozważył jak to najlepiej odpowiedzieć. Otworzył usta, żeby się odezwać, ale zamknął je gdy auto Laurie wjechało na parking, Julie siedziała za kierownicą. Ognie sypały się z jej oczu gdy otworzyła drzwi i rzuciła się na środek grupy. Odepchnęła braci od niego, stanęła pomiędzy Brendanem i trzema wilkami alfa jak anioł zemsty. - Co do diabła wasza trójka idiotów myśli, że robi? - trąciła palcem Jasona w pierś gdy ciągnęła swoją tyradę. - Cokolwiek zdarzyło się wczorajszej nocy nie jest waszą sprawą. Jak śmiecie obwąchiwać mnie po kolei i wybiec żeby bronić mojego honoru. Nawet nie omawiając tego ze mną! Jestem dorosła i mam wystarczająco wiele lat żeby popełniać własne błędy. Brendan zmarszczył brwi. Błędy? Nic wczorajszej nocy nie było błędem. Jego usta otwarły się w proteście, ale Jason go uprzedził. - Teraz, Julie... - łagodził, ale Julie nie skończyła. - Nie waż się 'teraz Julie'ować' mnie! To was w żadnym wypadku nie dotyczy. I lepiej przyzwyczajcie się do tego ponieważ nie przestanę w

najbliższej przyszłości! - Brendan prawie się uśmiechnął na widok zszokowanych twarzy całej trójki braci. Wiedział że jego uśmiech był trochę zadufany, ale nie mógł się powstrzymać. Patrząc jak jego partnerka broni ich związku napawała go dumą. Była piękna kiedy się wściekała. Przez to chciał jej robić niestosowne rzeczy, nawet gdy stał twarzą w twarz z jej braćmi. Przeszedł do przodu i przesunął uspokajająco dłońmi po jej ramionach. Teraz gdy była blisko, on i jego wilk byli spokojni, wiedząc, że ich partnerka była bezpieczna. Poza tym jak mógł się złościć kiedy tak go uszczęśliwiała? - Wszystko w porządku, piękna. Oni się o ciebie troszczą. Nie mogłoby być inaczej. Teraz skoro wiem, że nie mogłaś zjeść przy tym całym gwarze, może wszyscy wrócicie do twoich rodziców? Później po ciebie przyjadę. - spojrzał na jej braci, wymieniając z nimi cichą wiadomość. Zajmijcie się nią. Powierzam wam ją. Cała trójka pokiwała w zrozumieniu głowami. Na razie byli w tym samym zespole. - Może do nas dołączysz? Jestem pewien, że Mama zrobiła wystarczająco dla jeszcze jednej osoby. Brendan spojrzał na Danny'ego w zaskoczeniu. Gałązka oliwna? Pewnie, wiele razy jadł posiłki z rodziną Callahan, ale wszystko się zmieniło wczorajszej nocy. Złamał ich jedyną zasadę: Julie była poza zasięgiem. - Brzmi świetnie. - usłyszał jak mówi. Dłoń Julie wsunęła się w jego gdy szli do auta. Jego serce przepełniała miłość. Umarłby gdyby coś się jej stało. Co znaczyło, że nie mógł ją wypuszczać z zasięgu swego wzroku.

Rozdział 7 - Ałaa. - jęknął Brendan po tym jak Julie przyłożyła mu worek z lodem na szczękę. Cały prawdziwy ból zniknął, jego ciało już zdążyło wyleczyć obrażenia. Ale sposób w jaki trzymała jego głowę na kolanach gdy siedzieli na kanapie, gładząc jego włosy dłonią, było wystarczającą motywacją na mały show. - Biedaczysko. - wymamrotała, pochylając się i całując go delikatnie na stłuczeniu. Chwycił ją za rękę gdy chciała usiąść. Jej włosy opadły kaskadą wokół ich twarzy, odgradzając ich w prywatnym kokonie. Wychylając się, otarł ustami o jej. Był to delikatny pocałunek i musiał powstrzymać się żeby taki pozostał. Po dłuższej chwili, puścił ją, kładąc głowę z powrotem na jej kolana. Jej dłoń ponownie zaczęła go gładzić przez co jego ogon mógłby zacząć machać gdyby był w wilczej formie. Pomimo że chciał tak zostać do końca nocy, były sprawy, o których musieli porozmawiać. - Chciałem o czymś z tobą porozmawiać. - musiał wiedzieć, że Julie z nim zostanie, przynajmniej do czasu gdy ktoś, lub coś, co wyłamało jej drzwi zostanie znalezione. Jeśli po tym będzie chciała odejść, nie będzie w stanie jej powstrzymać. Ale miał zamiar zrobić wszystko żeby nie chciała go opuścić. Jej bezruch powiedział mu o jej dyskomforcie. Przestała głaskać go i poczuł jak sztywnieje. Patrząc jej w oczy zobaczył ciekawość, ale nie strach - kolejne przypomnienie tego jak dobra była w ukrywaniu uczuć. Coś, co miał zamiar niedługo naprawić. Nie powinna czuć potrzeby by coś przed nim ukrywać. Przynajmniej wiedział więcej niż jej rodzina. Nie mógł uwierzyć jak ślepi byli. Podczas śniadania jej ojciec pogrążył się w opowieści o tym jak poznał matkę Julie. Uśmiechnął się gdy jej ojciec zaczął znajomą opowieść, która prezentowała miłość pomiędzy parą. Ale gdy Charles

wyrażał swoją nieskończoną miłość do partnerki, spojrzenie Brendana przeniosło się go jego partnerki. Ona będzie matką jego przyszłych dzieci, tą, z którą się zestarzeje. Nie zajęło mu dużo czasu dowiedzenie się, że coś jest nie tak. Bardzo nie tak. Ten sztuczny uśmiech był przymocowany do jej twarzy. Nienawidził tego uśmiechu. I ten ból w jej oczach prawie kazało mu skoczyć na nogi, pokonać to coś, co spowodowało jej ból. Bawiła się jedzeniem na talerzu i patrzyła w dół na wzór, który kreśliła. - I to wtedy zdałem sobie sprawę, że dlaczego miałbym chcieć normalne kiedy mogę wyjątkowe? - uśmiech Julie zrzedł na słowo "wyjątkowe". Było to subtelne i gdyby Brendan nie patrzył, prawdopodobnie by tego nie zauważył. Ale patrzył się. - Julie, wiesz jak bardzo wyjątkowa jesteś, prawda? - nie obchodziło go czy wyda się niegrzeczny, przerywając gospodarzowi w pół zdania. Dla niego jedyne znaczenie była Julie i zastąpienie jej sztucznego uśmiechu prawdziwym. Wzrok, który mu posłała, był wypełniony paniką, gdy wszystkie oczy skierowały się na nią. Zerknęła na innych i przygryzła wargę. - Oczywiście. To znaczy, nie tak jak wy, ale tak. - pusty śmiech, który nastąpił później, był czymś, czego nigdy więcej nie chciał słyszeć. Jej wzruszenie ramion wyrażało bardziej dyskomfort niż zapewnienie, że do czegoś dąży. cisza, która później nastąpiła, mówiła wszystko. Wszyscy słyszeli ból, który próbowała ukryć. Odrywając spojrzenie od partnerki, Brendan rozejrzał się wokół stołu i zobaczył kompletny szok na twarzach jej rodziny. Wyraźnie było widać, że nigdy wcześniej nie zdawali sobie sprawy jak inna Julie się czuła. Dwadzieścia trzy lata i żadne z nich nie zobaczyło bólu jaki powodowała ta historia, nawet pomimo, że musiała być opowiadana tysiące razy. - Kochanie? Co masz na myśli mówiąc 'nie jak wy'? - jej matka zadała pytanie. Wszystkie spojrzenia pozostały przyklejone na Julie. Znowu wzruszyła ramionami. - Wy jesteście zmiennymi wilkami. Ja jestem człowiekiem. Zwyczajnym. Nikt się nie odezwał. Desperacko dręczył swój umysł, żeby znaleźć odpowiednie słowa. On był jej partnerem i do niedawna nie zdawał sobie sprawy, że coś jest nie tak. - Julie. - czekał aż spojrzy na niego zanim mówił dalej. - W tobie nie ma niczego zwykłego. Jesteś najbardziej niezwykłą i wyjątkową kobietą

jaką kiedykolwiek, i to naprawdę kiedykolwiek, poznałem. - jej rumieniec był bardzo ujmujący, a jej uśmiech, prawdziwy uśmiech, przełamał napięcie wokół nich. Rozmowy powróciły jakby to wydarzenie się nie zdarzyło. Ale od czasu do czasu widział jak któreś z jej rodzeństwa czy rodziców zerkało na Julie z niepokojem i żalem. Przynajmniej teraz wiedzą. Wszystko zostało ujawnione, a on wyleczy cały emocjonalny ból, którego się trzymała, z miłością i cierpliwością. - Okay. - powiedziała, ściągając go do rzeczywistości. - Będzie mi się podobała ta rozmowa czy nie? Jedno na raz. Jej emocjonalny ból może poczekać. Jej bezpieczeństwo nie mogło. I jeśli się zgodzi z jego planami, może będzie mógł popracować nad oboma na raz. - Mam nadzieję. Chodzi o to, że chyba lepiej będzie jeśli zostaniesz tutaj. Przynajmniej do czasu aż naprawimy twój zamek. Zdołał wymknąć się do salonu z jej rodzeństwem gdy Julie pomagała zmywać naczynia. Wyłamany zamek dostarczył im doskonałej wymówki żeby Julie pozostała z jednym z nich. Nikt nie chciał jej straszyć jeśli nie było to konieczne, zwłaszcza wiedząc, że może uciec jeśli pomyśli, że jakiś zmienny z miasta utrzymuje jakąś urazę. Dowiedzą się, kto chce ją skrzywdzić i zajmą się nim. Do tego czasu będzie z Laurie w księgarni w trakcie dnia, a z nim w nocy. Jej bracia wyznaczyli zmiany żeby również ją pilnować. - A kiedy to będzie? - spytała Julie. Odetchnął z ulgą. Pytanie nie było wypełnione gniewem czy frustracją, której oczekiwał, tylko ciekawością. To może być łatwiejsze niż sądził. Nie zrobiła żadnego ruchu żeby się od niego odsunąć, więc pozostawił głowę na jej kolanach. - Cóż, musimy naprawić drzwi. A ten zamek był specjalnie zrobiony. Zajmie kilka tygodni dostanie innego. Jeśli nie chcesz zostać ze mną, możesz zostać u któregoś z twoich braci, albo u Laurie. Ale nie chcę żebyś była sama, mając tylko te górne drzwi. Wpatrywała się w niego w ciszy. Pragnął wiedzieć co dzieje się w jej głowie. Przy większości ludzi mógł wyczuć jakieś emocje, ale Julie chroniła swoje myśli zbyt dobrze, żeby mógł się do nich dostać. - Oczywiście... - sięgnął w górę i pociągnął ją za kosmyk włosów. - ....łatwiej będzie zastać cię samą gdy zostaniesz tutaj. Nie mogę za bardzo wślizgnąć się do twojego łóżka jeśli zostaniesz z którymś z twoich braci. Nie sądzę żebym przeżył do poranka jeśli był spróbował. Chociaż byłoby warto. - uśmiechnął się, widząc jak cień uśmiechu unosi kąciki jej

ust. Nigdy nie zmęczy się rozbawianiem jej. - Jesteś pewien, że to nie będzie narzucanie się? - na te słowa dźwignął się, przyciągnął ją do siebie i spojrzał jej w oczy. - Nigdy. Mówię poważnie, Julie. Nie chcę żebyś więcej w ten sposób mówiła. Czy nie wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko? - Wszystko? - spytała, niecny błysk pojawił się w jej oczach. - Wszystko. - bez zawahania. Cokolwiek by potrzebowała, chciała, było jej. Wystarczy, że spyta. - Wiesz co naprawdę by mnie uszczęśliwiło? - sądząc po tajemniczym uśmieszku na jej twarzy, cokolwiek ją uszczęśliwi, uszczęśliwi też jego. - Co, piękna? - Zdejmij spodnie. - wstał i odpiął dżinsy, ściągnął je z bokserkami w swoim pośpiechu. - Nie trzeba ci powtarzać, co? - roześmiała się. Zamarł, żeby rzucić jej niedowierzające spojrzenie zanim skończył zadanie. Był tak chętny jak wczorajszej nocy, surowa potrzeba wróciła silniejsza niż wcześniej. Wczorajsza noc nie wystarczyła żeby ugasić jego potrzebę jej. Nic nigdy nie będzie wystarczające. Szelmowski uśmiech Julie powiedział mu, że ona też była tak samo chętna. Jej oczy były głodne gdy pochylała się na kanapie. Bez dalszego czekania wzięła go w usta. Zesztywniał, czując jak zakrywa go wilgotne gorąco jej ust. Jego głowa opadła do tyłu z jękiem, a cała przytomność umysłu uciekła. Uchwycił się jej włosów gdy przesunęła się bardziej, biorąc go głębiej. Nawet jego najbardziej żywe fantazje nie miały porównania do rzeczywistych ust Julie owiniętych wokół niego. Musząc co widzieć, patrzeć, otworzył oczy i spojrzał na kobietę, którą kochał. Jakiekolwiek wątpliwości jakie mógł posiadać zniknęły po wczorajszej nocy. Była dla niego idealna. Chwyciła go w dłoń gdy przesunęła się w tył i zwróciła szczególną uwagę na główkę. Jej spojrzenie spotkało jego, wysunęła język i okrążył czubek. Pożądanie w ich głębiach, rozkosz jaką zyskiwała przez sprawianie u przyjemności, było najseksowniejszym co kiedykolwiek widział. Bez słowa sięgnął w dół i postawił ją na nogi. Utrzymując kontakt wzrokowy, odpiął jej spodnie i opadł na kolana. Jego dłonie przesunęły się w dół jej nóg, pociągając za sobą jej spodnie. Zamienił się z nią pozycjami, pchając ją na kanapę i rozkładając jej

uda, otwierając ją na jego spojrzenie. Dał sobie tylko chwilę na nacieszenie się widokiem zanim zanurkował. **** Dobry Boże.... Julie chwyciła włosy Brendana gdy iskry przyjemności ograbiały ją z myśli. Istniał tylko Brendan, uczucie jego włosów pod palcami i język wbijający się w nią. Nie tego chciała - pragnęła posmakować go gdy będzie dochodził. Nigdy nie zrobiła tego dla George'a, czy kogokolwiek innego. I chciała dać to Brendanowi. To był jej plan. Ale Brendan nigdy nie trzymał się planów. Jęcząc gdy jego język robił coś zdrożnego, naprawdę nie mogła narzekać. Jego usta ciągle rabowały, zaciągając ją wyżej i wyżej. Bez ostrzeżenia fala rozkoszy zderzyła się z nią, pozbawiając ją powietrza i sprawiając, że jej ciało drżało. Krzyki odbijające się echem po pokoju cichły gdy Brendan skończył ucztowanie. - Jesteś niesamowita. - szepnął, jego dłonie pieściły jej uda. Całkowicie idealna. - wyraz jego oczu sprawiał, że czuła każdą uncję niesamowitej kobiety za którą ją uważał. Kiedy była z nim, czuła się inną osobą. Czuła się "wyjątkowo". To słowo rozbiło się w jej głowie. Spędziła lata wierząc, że nie była tak dobra jak jej rodzeństwo. Wierząc, że nigdy nie poczuje głębi miłości jaką czuli jej rodzice. Ale... teraz to czuła. Czuła to do Brendana. I patrząc w jego oczy, wierzyła, że on też to czuje. Słowa Brendana, które wypowiedział przy śniadaniu, powróciły do niej. On myślał, że była wyjątkowa. Pragnął jej dokładnie taką jak była. I jeśli mu pozwoli, może dać jej przyszłość o jakiej nigdy nie marzyła. - Założę się, że wszystkim kobietom to mówisz. - drażniła się, zamknęła oczy, próbując poprawić nastrój. Nie otwierała ich gdy Brendan przyciągnął ją w swoje ramiona, jego palce pieściły jej policzek gdy odsuwał kosmyk włosów z jej twarzy. - Nie. Tylko mojej partnerce. Tylko tobie. Oczy Julie otworzyły się gwałtownie. Partnerka? Czy usłyszała go dobrze? Wpatrując się w jego oczy, wiedziała, że nie wyobrażała sobie tego.

- Jesteś pewien? Proszę bądź pewien. - kontynuowała zanim mógł odpowiedzieć. - Ponieważ tak bardzo cię kocham. Nie przetrwałabym jeśli się bawisz albo... Usta Brendana zamknęły jej, przerywając jej. To nie był pocałunek namiętności czy miłości. To był pocałunek biorący w posiadanie. Julie uchwyciła się jego ramion, niezdolna zrobić niczego poza trzymaniem się. Dzikość podniecała ją tak jak przerażała. Partner. Nigdy nie odważyła się marzyć. Ale ten pocałunek... ten pocałunek ucieleśniał wszystko o czym tęskniła nocami. Namiętność i miłość połączone razem, przynoszące ze sobą zadowolenie. Jej serce pęczniało, a Brendan, już zajmujący większą jego część, zalał wszystko. Lata kochania go nie przygotowały ją na tą niepohamowaną radość. Oboje dyszeli gdy już ją uwolnił. Wziął ją na ramiona i zaniósł do sypialni, usiadł, opierając się o wezgłowie, i ułożył ją na jego kolanach. - Kocham cię bardziej niż słowa mogą wyrazić i zamierzam troszczyć się o ciebie przez resztę naszych żyć. - jego usta otarły się o jej. Delikatna pieszczota była tak inna od poprzedniego pocałunku, że straciła oddech. Poprawił ich pozycje i teraz siedział za nią, otaczając ją swoim ciałem. Przez resztę ich żyć. To brzmiało wspaniale. Trwale. Czując się w ten sposób - wiedząc, że jest kochana, miłowana - wypełniało ją to przyjemnością, którą nie umiała opisać. Bez wątpliwości była najszczęśliwszą żyjącą kobietą. - Jesteś dla mnie idealna. - oddech z jego słów pieścił jej skórę za uchem, powodując, że sapnęła z niespodziewanej rozkoszy. Zamarł. Przynajmniej tak myślała dopóki jego usta nie dotknęły tego miejsca. Jego zwinięte usta łaskotały jej skórę. - Hmm, myślę, że znalazłem tajemnicze miejsce rozkoszy. - jej ciało się wygięło, wypychała piersi w górę, podczas gdy jego wargi gładziły wrażliwe miejsce przy każdym słowie. jego chichot wydobył się z jego piersi. Ostre drapnięcie jego zębami spowodowało dreszcz. Jego ręce zacisnęły się wokół niej, zapewniając ją, że jest bezpieczna. Odetchnęła głęboko, wdychając jego zapach - pot i mężczyznę. Było to bardziej kuszące niż jakakolwiek droga woda kolońska. Instynkty przejęły kontrolę gdy uszczypnięciami przeszedł niżej, sięgając łączenia jej szyi z ramieniem. Tak, jakby jakaś tama wewnątrz niej pękła, odsunęła się wystarczająco żeby ściągnąć koszulkę. Później zaatakowała, jej usta zawładnęły jego, starając się podsycić jego pożądanie

aż będzie trawiony nim jak ona. Szarpała za jego koszulę, desperacko pragnąć widzieć jego nagą pierś. Guzik uderzył ją z ramię, oderwany od jego koszuli gdy szarpnęła za mocno. Ledwie to poczuła. Wszystko co czuła to potrzeba. Potrzeba czucia Brendana w sobie, wypełniającego ją jak tylko on mógł. - Zwolnij. - złapał jej ręce gdy oderwały ostatni uparty guzik. Mamy przed nami wieczność... - Nie. Teraz. Potrzebuję cię teraz. - zrzuciła z siebie stanik i rzuciła go w kąt. Otarła się o niego, chcąc poczuć jego skórę na sobie. Popchnęła go na plecy, jej uwaga skupiła się na erekcji Brendana. Patrząc na nią, widziała jak spływa kropla płynu. Niezdolna się oprzeć, pochyliła się i wzięła go do ust, zamknęła oczy gdy słony smak uderzył w jej język. Chciała kontynuować. Dać mu tą samą niszczącą rozkosz jaką dał jej swoimi ustami wcześniej tego dnia, ale jej ciało protestowało. Jej własne potrzeby uniosły się na powierzchnię. Niezdolna dłużej czekać, Julie uniosła się i ustawiła swoje wejście nad Brendanem. Gdy opadała na niego, oparła ręce o jego pierś. Poruszając się przy nim, wypełniała ją rozkosz. Poczucie słuszności, przynależności, otaczało ją, przynosząc ze sobą głębszą rozkosz. Straciła oddech kiedy wpadła w równomierny rytm. Jego dłonie okręciły jej ciało, a ona krzyknęła w niespodziewanej rozkoszy gdy poczuła go głębiej. Jedna dłoń sięgnęła w górę i uszczypnęła ją w sutek. To było ostatnie uczucie jakie potrzebowała, żeby przeleciała przez krawędź w ekstazę. Na jakimś poziomie świadomości poczuła jak ją przetacza, unosi jej nogi. Jego wściekłe pchnięcia, jęki rozkoszy, ale jej umysł nadal zmagał się z intensywnością jej orgazmu. Leżała, przytulona do niego, czekająca aż powróci jasność umysłu. Czuła się jakby mogła odlecieć gdyby nie otaczające ją jego ciało, zakotwiczające ją. Przesunęła usta do jego ramienia, mogłaby tam zostać przez resztę nocy. Zatracona we własnych myślach, uświadomiła sobie o dziwnej wilgoci na nodze. Przez chwilę nie mogła oddychać gdy wspomnienia zderzały się o siebie, roztrzaskując jej spokój. Nie użyli prezerwatywy. Wspaniale było czuć go w sobie bez żadnej bariery. Ale potencjalne konsekwencje zacieniły jej radość.

Nie brała pigułek. Przestała brać środki antykoncepcyjne po zerwaniu z ostatnim chłopakiem. Nie było potrzeby skoro planowała pozostać sama. Brendan uznał ją za swoją partnerkę, ale co jeśli nie chciał dzieci? Czy zmieni zdanie? Mógłby? Proszę, niech nie zrujnuje wszystkiego. Dorastając w rodzinie wilków, wiedziała trochę szczegółów o partnerstwie. Nie byli "oficjalnie" dopóki ją nie ugryzie, wprowadzając enzymy oznaczające ją jako jego. To ją nie zmieni, nic tego nie zrobi. Ale pomimo, że nie było żadnej zewnętrznej zmiany, pozostała nienaznaczona. Słyszała szeptane rozmowy o niesamowitej przyjemności partnerstwa. Jak partnerzy łączą się w sposób niewidoczny dla innych, ale które czuć tak wyraźnie jakby byli ze sobą fizycznie związani. Ale nie naznaczając ją, czy ma możliwość wybrać kogoś innego? Lęk i niepokój prowadziły ze sobą wojnę, formując kulę w jej brzuchu. Jego ciężar uniósł się, patrzył na nią z oczywistą dezorientacją. - Co się stało? - pragnienie by przytulić się w dłoń pieszczącą jej policzek i zignorowanie rzeczywistości było ogromne, ale wiedziała, że musiała się z tym zmierzyć. Będzie łatwiej szybko zmierzyć się z odrzuceniem jeśli się na to zdecyduje. Przygotowała się. - Nie użyliśmy prezerwatywy. - nie potrzeba więcej słów. Jego oczy rozszerzyły się gdy zdał sobie sprawę co się stało chwilę wcześniej. Spojrzał pomiędzy ich ciała jakby chciał się upewnić, ale wiedziała tak dobrze jak on, że zapomnieli w swoim pośpiechu. Usiadł, ciągnąć ją za sobą, aż usiadła na nim okrakiem. - Czy jest jakiś powód dlaczego tak panikujesz z tego powodu? Jakiejkolwiek odpowiedzi oczekiwała, nie była nią ta. Próbowała uformować odpowiednią odpowiedź, ale wyszło tylko. - Nie jestem na tabletce. - I... - zmrużył oczy. - Nie rozmawialiśmy o tym czy chcemy mieć dzieci. - cisza. Jego spojrzenie nie opuszczało jej twarzy aż w końcu sama odwróciła wzrok i przygryzła wargę czując dyskomfort. Nadchodzi, pomyślała, przygotowując swoje serce. Cokolwiek się stanie, musi pozostać spokojna. Nie załamie się przed nim. To może poczekać aż wróci do domu. - Założyłem, że trochę poczekamy, ale cokolwiek się stanie, zajmiemy się tym. I nie sądź, że nie widzę jak przygotowujesz się na, nie wiem... odrzucenie albo pogardę. Nie rozumiesz co oznacza to jak nazywam cię swoją partnerką? Oznacza to, że teraz jesteśmy zespołem. Nie ważne co rzuci na ciebie albo mnie życie, jesteśmy w tym razem.

Nigdy więcej nie musisz się z czymś mierzyć sama. Trzymała te słowa przy sercu, pozwalając im rozgrzać się. Czy to dziwne, że kochała tego mężczyznę? Ale były inne zmartwienia, które musiała wypowiedzieć, sprawy, których prawdopodobnie nie rozważał. Sprawy. o które martwiła się od kiedy była młodsza. Musiał wiedzieć na co może się pisać. Za bardzo go kochała, żeby go oszukiwać. - Co jeśli... - jej głos załamał się, wzięła uspokajający wdech, zmuszając się do kontynuowania. - Co jeśli nie mogę mieć zmiennych dzieci? - Dlaczego nie miałabyś mieć? - Jestem jedną z nielicznych ludzi urodzonych ze zmiennych. Co jeśli jest coś we mnie co temu zapobiega? Jakiś... tłumik genu zmiennych. Mogę przekazać to moim dzieciom. Wszystkie mogą być ludźmi jak ja. ostatnie wyszeptała, wiedząc, że musi to z siebie wydusić, ale bała się jego reakcji. - Będę kochał każdego z osobna tak jak kocham ciebie. Człowiek czy wilk, wszystkie będą skarbami, ponieważ są częścią naszej miłości. wyczytała szczerość w jego oczach i prawie się załamała. Jak mogła mieć tyle szczęścia? - Teraz możemy skończyć cały ten nonsens i pójść wziąć prysznic? zasugerował. - Pozwolę ci umyć mi plecy. - poruszył brwiami. Uśmiechnęła się, wpatrując w jego twarz pełną nadziei. Powinna wiedzieć, że Brendan powie to, co złagodzi jej obawy. Jej chichot wypełnił pokój gdy pociągnął ją na nogi i pogonił do łazienki.

Rozdział 8 - Hej, Jules, przesyłka do ciebie. Spojrzała znad książki. Przesyłka? Nie pamiętała żeby coś zamawiała. Zastanawiając się co to może być, Julie wyszła zza sterty. Samantha i Laurie stały za kontuarem gdzie pojedyncza czerwona róża spoczywała w cienkim szklanym wazonie. Obok niego stała butelka szampana, według etykiety Moet & Chardon. - Wygląda na to, że Brendan ma coś specjalnego zaplanowanego na dzisiejszy wieczór. - Laurie trąciła Samanthę ramieniem gdy to mówiła. Od kiedy znała prawdę, Julie nie mogła uwierzyć, że kiedyś myślała, że Laurie i Brendan byli partnerami. Ich związek zawsze był bardziej z natury jak brat-siostra niż romantyczny. Ale pragnąc Brendana jak ona, zielonooki potwór wychodził gdy patrzyła ile czasu spędza z Laurie. Świetnie - zaślepiona zazdrością. Stała się banałem. - Pamiętam gdy Jason pierwszy raz przysłał mi kwiaty. Od czasu do czasu jeszcze wyciągam liścik i czytam go. - Samantha westchnęła i podała Julie kopertę. Laurie powiedziała coś, drażniąc Samanthę adoracją Jasona, ale uwaga Julie była skupiona na białej kwadratowej kopercie, którą trzymała w dłoni. Wpatrywała się w nią, poddenerwowana i podekscytowana jednocześnie. Czy Brendan napisał coś tak romantycznego, że jak Samantha będzie wyciągać kartkę z szuflady na bieliznę gdy będzie odczuwała potrzebę? Łamiąc pieczęć, wyciągnęła kartkę i otworzyła ją. Jej podekscytowana radość zatopiła się, a później zniknęła, gdy czytała wiadomość. Przeczytała ją dwa razy, usiłując przypomnieć sobie kim jest nadawca, zanim sobie przypomniała. Kiedy to do niej dotarło, zmartwienie uderzyło w nią przy ponownym przeczytaniu kartki.

Julie, Czy pozwolisz mi dzielić ten szampan razem z tobą? Dowiemy się wkrótce. Do tego czasu, Jay. Jay, ten przyprawiający gęsią skórkę facet ze sklepu alkoholowego? Wysłał to jej, co znaczy, że wie gdzie ona pracuje. Spotkała go poza miasteczkiem, ledwie zamieniła z nim dwa zdania i podała mu tylko imię. A jednak miała przed sobą dowód na to, że podążył za nią, albo śledził ją, albo Bóg tylko wie co, żeby ją znaleźć. Sama wiadomość mroziła jej krew w żyłach, było jej zimno i trzęsła się. Dowiemy się wkrótce. Co chciał przez to powiedzieć? W jakiś sposób wiedziała, że to prawda. Zamierza się z nią znowu zobaczyć. I skoro zadał sobie tyle trudu żeby dowiedzieć się gdzie ona pracuje, mogła sobie tylko wyobrażać co jeszcze odkrył. Nagle była bardzo szczęśliwa, że Brendan wyłamał jej zamek i zmusił żeby została z nim. Mrowienie na karku sprawiło, że rozejrzała się po sklepie. Wiedziała, że to jej wyobraźnia. Wiedziała, że są same tylko we troje, ale uczucie obserwowania nie ustąpiło. - Julie, co się stało? - słyszała je z oddali, kiedy próbowała ogarnąć umysłem wiadomość. Czy śledził jej samochód? Sprawdził tablicę rejestracyjną? I pomyśleć, że rozważała umówienie się z nim. Stłumiła dreszcz lęku, wyobrażając sobie siebie w wieczornych wiadomościach, jej ciało leżące porzucone na jakimś odludziu. - Julie! - Laurie stała przed nią, trzymała ją za ramiona i potrząsała. Co się stało? Spojrzała w oczy swojej siostry, ale nadal nie umiała uformować odpowiedzi. Brendan oszaleje, nie miała wątpliwości. Ale mogła go kontrolować - jeśli w ogóle się dowie. Jednakże jej rodzeństwo to zupełnie inna historia. Przesadnie by zareagowali. Pomyślała o poprzednim weekendzie. Jak pomysł o niej i Brendanie razem spowodowało, że bracia rzucili się, żeby go wytropić. Laurie ponownie nim potrząsnęła, sprowadzając Julie do rzeczywistości. Zobaczyła zmartwienie i opiekuńczość w oczach Laurie i wiedziała, że była tylko jedna opcja. Skłamać. - To nic takiego. - zmusiła się do uśmiechu, ale zauważyła, że było to trudniejsze niż zazwyczaj. Przez lata udoskonalała swoją tarczę,

uśmiechając się przed ból i nawet raz nie ujawniając swoich prawdziwych uczuć. Ale dwa tygodnie z Brendanem, dwa tygodnie śmiechu i radości, a jej maska już nie pasowała tak jak wcześniej. - To nie "nic". Widziałam panikę na twojej twarzy... - jej oczy skierowały się na kartkę w zaciśniętej dłoni Julie. - Daj mi tą kartkę. Laurie sięgnęła po nią, ale Julie schowała ją za plecami. Dorastanie z czwórką wilczego rodzeństwa nauczyło ją szybkości. - To naprawdę nic. Tylko martwię się co pomyśli sobie Brendan. Jest od mojego byłego, to wszystko. Byłego, z którym nie chcę mieć nic do czynienia. Jeśli któraś z was chce szampana, jest wasz. - Julie weszła za kontuar i wyrzuciła kwiat do śmieci. - Wow. Musiało być niezłe zerwanie. - wymamrotała Laurie. Jej oczy wtapiały się w Julie, mówiąc jej bez słów, że nie uwierzyła w jej historię. Julie wzięła głęboki wdech, wiedząc co musi zrobić. Chciała utrzymać jej związek z Georgem w tajemnicy przed rodziną. Ale jeśli odsłonięcie kilku małych szczegółów pomoże utrzymać jej swoją wolność, było to mniejsze zło. Poza tym, powiedziała całą historię Brendanowi kilka nocy temu. Pomógł jej zdać sobie sprawę, że to nie ona była problemem. George zdradzał ją ponieważ on miał problemy, a nie na odwrót. - Możesz tak powiedzieć. To było 'zerwanie' w stylu "och, przyszłam do ciebie, a ty pieprzyłeś się ze zdzirą z twojej ekonomicznej klasy". zgniotła kartkę w dłoni i wyrzuciła ją tam gdzie kwiaty, mając nadzieję, że jej opowieść powstrzyma dalsze pytania. Odwróciła się, gotowa powrócić do pracy, ale odwróciła się ponownie. - Słuchajcie. - zaczęła Julie. - Czy to mogłoby zostać pomiędzy nami? Nie potrzebuję żeby Brendan stał się zazdrosny i tak dalej. Nie wiem dlaczego George znowu się ze mną kontaktuje, ale nie ma powodu niepokoić Brendana. - Kłamanie partnerowi nie jest dobrym początkiem. - głos Samanthy był cichy ale mocny. Słowo "partner" było podkreślone. Brendan i ona nie rozmawiali na ten temat od tamtej nocy, tygodnie temu. Miała wrażenie, że on chce najpierw przyzwyczaić ją do tego pomysłu zanim ją naznaczy, ale ona była gotowa. Jednak nie powiedziała nawet słowa. Jak dowiedziała się o tym jej rodzina? - Wiemy od jakiegoś czasu, Jules. Sposób w jaki jest z tobą. to oczywiste dla każdego, kto zechce spojrzeć. Naznaczyłby cię już w liceum gdyby chłopcy go nie odstraszyli. - Tak łatwo ze mnie czytać? - Julie westchnęła zirytowana. Kiedyś

była tak dobra w ukrywaniu uczuć. - Ostatnio jesteś jak otwarta księga. - Laurie roześmiała się gdy Julie odwróciła się i odeszła rozdrażniona. **** Śmiech Laurie umarł gdy patrzyła jak Julie odchodziła. Więc to stało się z chłopakiem, nad którym jej siostra rozpływała się w ostatnie święta. Nie było wątpliwości, że powiedziała prawdę o zerwaniu. Laurie nie sądziła jednak by jego próba skontaktowania się z nią sprowadziła taką panikę. Zawołała imię Julie trzy razy i potrząsnęła nią dwa razy zanim czar prysł. Kiedy jej siostra zniknęła pomiędzy półkami na książki, Laurie weszła za kontuar i spojrzała na śmietnik. Pognieciona kartka leżała na wierzchu. - Może nie powinnyśmy. - Samantha zerknęła w kierunku gdzie zniknęła Julie. - Jeśli tam są tylko przeprosiny od tego Georga, to ją wyrzucę i nie powiemy Brendanowi. Ale jeśli to coś poważniejszego, musimy być przygotowani. Nadal nie wie, że ktoś wyłamał zamek w jej drzwiach, a ja martwię się, że ukrywa coś, co może być niepokojące. Rozprostowała kartkę na blacie i Laurie przeczytała krótką wiadomość. Cóż, gówno. Miała nadzieję, że Julie mówiła prawdę, ale ta kartka nie była od Georga. Była podpisana przez Jay'a. Laurie przeszukiwała umysł, ale nie przypominała sobie kogokolwiek o takim imieniu. Sama wiadomość wydawała się niegroźna, tylko trochę niepokojąca, ale sposób w jaki Julie skłamała, przynosiło nowy element do równania. Przez miesiące trzymała w tajemnicy imię jej poprzedniego chłopaka. Ujawnienie tej informacji teraz dowodziło, że ta wiadomość, cokolwiek znaczyła, była gorsza. Podniosła telefon i wsadziła słuchawkę pomiędzy ucho i ramię. Ta sytuacja wymagała posiłków. Podała kartkę Samanthcie, słuchając sygnału łączenia w słuchawce. - Halo. - odpowiedział Ethan. - Mam problem. Jak szybko możecie wszyscy tu przyjechać? - Problem? Czy Samanthcie nic nie jest? - Panika w jego głosie była niepokojąca. - Samantha? - dlaczego Ethan martwi się o Samanthę? - Nic jej nie

jest. Stoi tuż obok mnie. - Dobrze. Już jedziemy. Mamy więcej kłopotów niż sądzisz. - Co to za hałas? - w tle Laurie słyszała warknięcia i warczenie. Brzmiało to jakby jej brat stał pośrodku walki psów. - To będzie Jason. Będziemy wkrótce, tylko pilnuj dziewczyn zanim tam dojedziemy. Obie. - linia ucichła. Jason? Nigdy nie słyszała go w takim stanie. Jako Pierwszy, zazwyczaj nie tracił głowy. Podniosła telefon i zadzwoniła do Brendana, następnie Gwen, przekazując wiadomość. Coś jej mówiło, że wszyscy powinni być obecni.

Rozdział 9 Julie patrzyła jak trójka jej braci wchodzi do księgarni, jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, widząc jak Ethan usiłuje utrzymać Jasona. Co do diabła się z nim działo? Jego piorunujące spojrzenie przeczesało księgarnię, wyczuła dziką wściekłość w nim gdy przesunął wzrokiem po niej. Bez ostrzeżenia Jason kłapnął zębami na Ethana, który podskoczył zaskoczony. W chwili gdy był wolny, pobiegł do kontuaru z kawą, gdzie stała Samantha. Julie patrzyła na odgrywaną scenę, zahipnotyzowana głębią uczuć. Jason chwycił Samanthę, jego ręce przebiegały po niej jakby sprawdzał czy jej ranna, zanim objął ją ramionami. Ona wyglądała na zdziwioną, ale uczepiła się jego pleców, szeptała coś do jego ucha. Cokolwiek powiedziała, zdawało się działać bo jego ciało powoli się odprężało. Tęsknota wypełniła ją gdy przyglądała się ten scenie. Ale nawet pragnąć komfortu ramion kochanka, one ją otoczyły. Wiedziała, że to Brendan, nie musząc sprawdzać. Jego znajome objęcia i zapach złagodziły jej napięcie. Gdy jego usta otarły się o jej szyję, oparła głowę o jego ramię. - Gwen? Co tu robisz? - spojrzała w chwili gdy Gwen podchodziła do Ethana. - Laurie dzwoniła, powiedziała, że jest rodzinne spotkanie. Nie chcesz mnie tutaj? - spytała, cień niepokoju pojawił się w jej głosie. - Oczywiście, że chcę, kochanie. Po prostu nie mogłem zadzwonić gdy siłowałem się z 190 funtowym wściekłym wilkiem. Och nie. Uświadomienie uderzyło w nią kiedy spojrzała na zegarek nad kontuarem. Nie było nawet jedenastej. Był tylko jeden powód dlaczego cała jej rodzina porzuciłaby pracę i zalała księgarnię. Głupi niespodziewany podarunek. Spojrzała na Laurie, która patrzyła na nią bez przeprosin w oczach.

Julie westchnęła, zrezygnowana, a Laurie wzięła to jako wskazówkę by przejść na przód sklepu i przekręcić znak Otwarte na Zamknięte. Uwięziona. **** Brendan patrzył na swoją partnerkę gdy wszyscy zebrali się wokół stołu. Nie chciała spojrzeć mu w oczy, co go niepokoiło bardziej niż chciał przyznać. Dlaczego nie chciała na niego patrzeć? - Julie dostała kwiaty i butelkę szampana dzisiaj rano. - gwałtownie uniósł głowę. Kwiaty i szampan? Stłumił pomruk. Julie była jego. Powiedziała, że to od jej byłego, ale wiadomość ze śmieci była od kogoś innego. To nie było szczególnie martwiące, poza tym, że Julie spanikowała gdy ją czytała. - Laurie podała kartkę innym, a Julie spiorunowała wzrokiem siostrę. - Grzebałaś w śmieciach. - oskarżyła. Brendan położył dłoń na jej ramieniu, starając się ją uspokoić podczas gdy w środku spalał się z zazdrości i zmartwienia. Spojrzał na wiadomość, którą mu podał Jason. Pierwszy nie puścił swojej partnerki od kiedy wszedł do księgarni, teraz trzymał ją na kolanach, nie pozwalając jej usiąść na własnym krześle. Brendan przeczytał słowa, a pomruk, który chciał powstrzymać, uwolnił się. - Kim do diabła jest Jay? - spytał, powstrzymując warknięcie. Julie posłała mu spojrzenie, ale nie mógł się powstrzymać. Jego emocje były zbyt blisko powierzchni. Instynkt kazał mu chwycić ją i posadzić na swoich kolanach w taki sposób, w jaki Jason trzymał Samanthę. Spiorunowała wzrokiem cały pokój, przyglądając się twarzom jej rodzeństwa. Martwiło go, że szukała wsparcia u innych. Wszyscy musieli pokazać jej taką samą determinację, ponieważ zacisnęła pięści i szepnęła przekleństwo do sufitu zanim spojrzała na niego z przeprosinami w oczach. - Pamiętasz tego faceta, o którym ci mówiłam, kiedy.... - zamilkła, szybko zerknęła na jej braci zanim chrząknęła. - uch, przyniosłeś pizzę do mojego mieszkania? Kiwnął głową, przypominając sobie chwilę strachu, którą próbowała ukryć. W tamtym momencie powiedziała, że to koniec. - Kwiaty były od niego. Ale spotkałam go kilka miast dalej i nigdy nie podałam żadnych informacji. Tylko moje imię.

- Kim jest ten facet? - spytał Danny, patrząc na kartkę. - Uderzał do niej. Ona powiedziała nie. - wyjaśnił to, co wiedział. Kimkolwiek on był, prześladował nie tą dziewczynę. Brendan oderwie z niego kończynę po kończynie za samo straszenie Julie. W jego umyśle pojawiły się jej wyłamane drzwi. Kimkolwiek ten mężczyzna jest, sam wydał na siebie wyrok śmierci. - Mamy większe problemy. - ogłosił Jason, zaciskając ręce na talii Samanthy. - Dostaliśmy dzisiaj rano list do biura, - przejął Danny. - grożący Samanthcie jeśli nie zgodzimy się poprzeć kilku praw przedstawionych Radzie Zmiennych. To śmieszny projekt i zdecydowanie poróżni psowate z kotowatymi. Nie wiem dlaczego dumy gepardów chcą to zatwierdzić. - Dlaczego to jest większym problemem niż list Julie? - spytał Brendan, rozglądając się po pokoju. Oba problemy są niepokojące. - To moja partnerka. - powiedział Jason, jakby to wyjaśniało wszystko. Brendan czuł jak jego twarz rumieni się z gniewu. - A to jest moja partnerka i twoja siostra! Zamierzasz ją porzucić za każdym razem kiedy coś ważniejszego się pojawi? Ona też potrzebuje twojej ochrony. - jak śmieli myśleć o Julie jako o dopuszczalnej stracie. Zawsze myślał o Callahan'ach, że są opiekuńczych, ale tej strony rodziny nigdy nie oczekiwał. Rzucić najmłodszego i najsłabszego wilkom na pożarcie, żeby reszta pozostała bezpieczna. Czy to normalne zachowanie dla jej rodziny? Jeśli tak, zabierze ją stąd tak szybko, że zakręci im się w głowach. - Brendan, uspokój się. Nikt z nas nie porzuca, ani ignoruje problemów Julie. Musimy tylko odkryć jak zapewnić im obydwu bezpieczeństwo. - powiedział Danny z przeciwnej strony pokoju. - Nie. To z Samanthą jest ważniejsze. - zaprzeczyła Julie. Brendan obrócił się w jej kierunku gdy się odezwała. Otworzył usta, żeby spytać co miała na myśli, mówiąc "nie", wściekły, że rezygnuje z własnego bezpieczeństwa, ale Julie nie pozwoliła mu dojść do głosu. - List jest prawdziwym zagrożeniem. Ten facet Jay jest tylko trochę straszny. Musimy patrzeć na to logicznie i nie pozwalać emocjom rządzić. Samantha jest w prawdziwym niebezpieczeństwie. Jej musimy zapewnić bezpieczeństwo. - Musimy tobie zapewnić bezpieczeństwo! - co jest z nimi wszystkimi nie tak? Czy nie widzą tego samego niebezpieczeństwa, które on widzi? - To nie tylko ta wiadomość, Julie. Nie mówiłem ci wcześniej bo nie chciałem cię martwić, ale ja nie wyłamałem twoich frontowych drzwi.

Krew mi zamarza gdy pomyślę co mogło się zdarzyć gdyby mnie tam nie było. Nie ukrywała szoku. Jej usta wisiały otwarte i wpatrywała się w niego oniemiała. Nie chciał jej tego mówić. Chciał wyeliminować zagrożenie zanim ona je pozna. Jako jej partner, jego pracą było chronienie jej i zapewnianie szczęścia. Nie chciał żeby wątpiła w jego umiejętności. **** Cóż, to dodawało nowy poziom przerażenia do całej sytuacji. Co jeśli Brendana nie byłoby w jej mieszkaniu? Potrząsnęła głową, nie chcąc wyobrażać sobie możliwości. Dzięki Bogu, że nie słuchał jej odrzucenie. Wyłamane drzwi pojawiły się w jej umyśle, zatrzymała się na nich, przypominając sobie uszkodzenia. Coś się nie zgadzało. Im więcej o tym myślała, tym mniej sensu ta cała sytuacja miała. - Kto miałby siłę by w taki sposób wyłamać drzwi? - spytała. Wokół klamki były ślady pazurów, myślała, że wilk Brendana, pragnący zobaczyć się z nią, zrobił to w pośpiechu. - Prawdopodobnie zmienny. Ktokolwiek to zrobił, musiał być silny. powiedział jej Ethan, ściskając dłoń Gwen. Z tak bliską obecnością niebezpieczeństwa, mężczyźni czuli potrzebę bycia blisko swoich partnerek. Zagrożenie dla kogokolwiek z nich musiało podnieść wspólny alarm. Rozważała tą informację, jednocześnie rozglądając się po pokoju. Zawsze była dobra w układankach, a cała ta sytuacja była zastanawiająca. Ale nie było logicznie zakładać, że dwa osobne zagrożenia pojawiły się w tym samym czasie. - Czekaj. Co jeśli osoba, albo zmienny, starający się włamać do mnie, nie polował na mnie. - powiedziała, dostrzegając wzór. - Co masz na myśli? - spytał Jason. - Spotkałam Jay'a w Oakville, mieście ludzi. Nie odniosłam wrażenia żeby on był zmiennym. A Samantha mieszkała w studiu jeszcze kilka tygodni temu. Więc co jeśli osoba, która wyłamała mi zamek, poluje na Samanthę i zatrzymała się, zdając sobie sprawę, że nie było jej w środku. To może nie mieć związku ze mną. To miało sens, przynajmniej dla Julie. Wątpiła żeby istniało więcej niż jedno niebezpieczeństwo, a list wyraźnie oświadczał, że celem jest Samantha. Jay prawdopodobnie nie ma z tym nic wspólnego. W końcu, niektórzy faceci są po prostu gwałtowni. Nie ważne jak na to patrzyła, nie

wyobrażała sobie żeby śledził ją do domu i próbował włamać się do jej mieszkania. Nikt się tak nie przywiązuje po trzech zdaniach. Biedny facet nie wiedział w jakie problemy wdeptuje, wysyłając jej kwiaty. - A co z wiadomością? Ty też nie jesteś bezpieczna. - gdy spojrzała Brendanowi w oczy, zobaczyła zmartwienie i miłość. Odebrało jej to oddech. Potrzebowała Brendana. Już o tym wiedziała, tak jak wiedziała, że go kocha. Ale po raz pierwszy zdała sobie sprawę z głębi jego uczuć. Potrzebował jej tak bardzo jak ona jego. - Kocham cię. - nie mogła się powstrzymać od powiedzenia tego, nawet jeśli było to przypadkowe i nie na miejscu. Nawet wiedząc, że jej rodzina będzie ją później drażnić z tego powodu. Próbował wciągnąć ją na swoje kolana, ale opierała się i usłyszała jak wydaje pomruk niezadowolenia. Priorytety. Teraz musiała wyjaśnić. Z Samanthą w niebezpieczeństwie, Julie musiała się upewnić, że priorytety wszystkich były w tej samej linii co jej. - Podarunek dzisiejszego ranka był straszny, ale nie w sposób zagrażający życiu. Istnieją szanse, że przyjdzie do sklepu żeby się ze mną zobaczyć, zwłaszcza skoro teraz mieszkam z Brendanem. - myśl o ich domu sprowadziła uśmiech na jej twarz, ale zmusiła się do kontynuowania. - A skoro Samantha pracuje tu cały dzień, każdy chroniący ją może chronić i mnie. Więc myślę, że powinniśmy się skoncentrować na chronieniu jej. Nawet po godzinach pracy często będę w jej pobliżu kiedy będziemy robić ostatnie przygotowania na ślub za tydzień. - Ślub odwołany. Zaplanujemy go kiedy będzie już bezpiecznie. oświadczył Jason. Ponieważ trzymał Samanthę na kolanach, nie zauważył gorąca, które pojawiło się w oczach jego partnerki. Julie ukryła uśmiech za dłonią, wiedząc co nadchodzi, kiedy Samantha odsunęła jego ręce i wstała. - Och nie ma mowy, Jasonie Callahan. Nie będziesz podejmował takich decyzji sam. Pobieramy się tak, jak planowaliśmy i nie podlega to dyskusji. - Ale... - Nie podlega dyskusji! - krzyknęła mu w twarz zanim wyszła. Jason, zszokowany, odwrócił głowę żeby ją obserwować. Julie próbowała powstrzymać się od śmiechu. Nie każdego dnia wielki zły Pierwszy jest tresowany przez malutką arktyczną lisiczkę. Samantha była bardziej powściągliwa i trochę potulna, ale właśnie udowodniła im, że jest więcej niż zdolna radzić sobie z Jasonem kiedy

było trzeba. Julie odważyła się spojrzeć w górę, napotykając wzrok Danny'ego. Oboje wybuchnęli śmiechem w tym samym czasie. - Ha, ha. Bardzo śmieszne. - warknął Jason, podążając za swoją partnerką. **** - Musimy porozmawiać. Julie podskoczyła gdy Brendan odezwał się przy jej uchu. Nie zwracała uwagi, a on zakradł się za nią. Spojrzała przez ramię i zobaczyła srogi wyraz na jego twarzy. Uh-oh, nie jest dobrze. - Oczywiście. Wszystko w porządku? - Cóż, coś mnie niepokoi. Jeśli wyrzuciłaś kartkę, jak zamierzałaś pokazać mi ją później? - chociaż jego głos był spokojny i rozsądny, coś w sposobie w jaki na nią patrzył, kazało jej uważać. - Nie wiem. Chyba o tym nie pomyślałam. - skłamała. - Nie myślałaś o tym, czy nie zamierzałaś mi powiedzieć? zamęczała umysł, starając sobie przypomnieć cokolwiek co powiedziała czy zrobiła co mogło ujawnić jej prawdziwe intencje. Poza wyrzuceniem kartki, nic jej nie przychodziło do głowy. - Oczywiście, że zamierzałam ci powiedzieć. Nie pomyślałam. - gdy tylko słowa wyszły z jej ust, znalazła się przyszpilona do półki z książkami, ramiona Brendana więziły ją. Gniew płonący w jego oczach przestraszyłby ją gdyby nie była pewna, że ją nigdy nie skrzywdzi. - Laurie powiedziała, że prosiłaś ją żeby nic mi nie mówiła. Więc albo ona kłamie albo ty? Coś mi mówi, że to nie ona. - jego oczy zmieniły się w żółte i gdy patrzyła, jego kły wysunęły się. Zwierzę było blisko powierzchni. Bardzo blisko. - Nie chciałam cię martwić. - to kiepska wymówka i wiedziała o tym. Warknął, pachnąc na nią mocniej biodra i przyciskając ją do półki. - Jak mogę się nie martwić, wiedząc że chciałaś to przede mną ukryć? - warknął na nią. Naprawdę na nią warknął! Gorąco rozlało się po jej brzuchu i poczuła jak krew jej się zaczyna gotować. Co jest z nią nie tak? Nie powinna być podniecona jego prymitywnymi pomrukami i warczeniem. Gdy się zbliżył, chwyciła go za ramiona, jego oddech był gorący na jej skórze. Przesunął o nią biodrami, a wargami wziął w posiadanie jej usta w brutalnym pocałunku. Jej głowa opadła w tył i uderzyła w półkę na książki. Rozsądek wynurzył się, otworzyła oczy i zdała sobie sprawę, że stali w jednym z

przejść w godzinach pracy. - Brendan, nie możemy. Nie tutaj. Warknął, ale odsunął się. Wziął ją za rękę i pociągnął w kierunku tyłu sklepu. Otworzył drzwi do schowka i wepchnął ją do środka. Podążył za nią zanim zamknął i zablokował drzwi. - Nadal mogą nas usłyszeć. - szepnęła, jakby mogli usłyszeć nieprzyzwoite myśli w jej głowie. - Pozwól im. Wtedy będą wiedzieć, że jesteś moja. - wziął ją w ramiona, jego ręce sięgnęły pod jej spódnicę i odsunęły bieliznę. Jęknął w jej usta i zanurzył palec w jej ciepło, wyczuwając jej pożądanie. Bez ostrzeżenia odwrócił ją i przytknął jej ręce do ściany nad głową. - Jesteś moja, Julie. Nie zapominaj o tym. Nie będziesz utrzymywała przede mną tajemnic. Prawda? - Boże pomóż jej, rozkaz w jego głosie przepalał się przez nią, wyostrzając jej zmysły. Nigdy nie widziała tej jego strony, ale była seksowna jak diabli. - Żadnych więcej sekretów. Pochyliła się do przodu, jej głowa uderzyła w ścianę gdy wszedł w nią od tyłu. Zacisnęła dłonie, szukając czegoś do uchwycenia się gdy zalewały ją uczucia. Tej strony Brendana nigdy nie widziała. Był dziki, pozwalał zwierzęcym instynktom przejąc kontrolę, a ona uwielbiała każdą sekundę. Przycisnął jej ramiona do ściany, a drugą ręką odchylił jej biodra do tyłu. Stłumiony krzyk wyszedł z jej ust kiedy zanurzył się głębiej. Nie miał zamiaru zaczynać powoli, tylko wpychał się w nią bez opamiętania. Nie chciała ani nie potrzebowała wolnego tempa. Surowa intensywność jego potrzeby sprawiała, że czuła się potężna. Może przyciskał ją do ściany, ale ona go do tego pchnęła. Tu chodziło o jego pożądanie jej i wychwalała każdą chwilę. Jego dłoń gładziła jej plecy, sięgnęła wokół i pociągnęła w dół jej bluzkę i stanik, odsłaniając piersi na zimne powietrze. Gorąco jego dłoni zakryły je, okrążyły sutki i przetoczyły je w jego palcach, szczypiąc i uwalniając rytmicznie. Każde uszczypnięcie idealnie wpasowało się z pchnięciami, wzmacniając jej potrzebę. Czuła jak orgazm się buduje w miejscu gdzie byli połączeni. Każde pchnięcie sprowadzało ją bliżej krawędzi, krzyknęła, chcąc sięgnąć urwiska. Jej biodra drgnęły gdy próbowała wyjść mu na przeciw, ale jego dłoń zacisnęła się, uniemożliwiając jej to. Wiadomość była wyraźna. On kontrolował rytmem. - Powiedz to. - zażądał.

Co powiedzieć? Rozkosz wypełniała jej umysł, tłumiąc wszystko inne. Mogła koncentrować się tylko na tym jak ją wypełniał. Jęknęła, jakby w bólu, gdy zatrzymał się, a rękoma unieruchomił ją. Nie ważne jak mocno się wiła, nie mogła się uwolnić. - Powiedz, że jesteś moja, Julie. - Tak, jestem twoja. Cała twoja. Proszę. - wiedziała, że błaga, ale nie mogła się powstrzymać. Orgazm był tak blisko, a jednak poza zasięgiem. Potrzebowała go. Jednym, mocnym pchnięciem, usadowił się w niej. Krzyknęła kiedy jej ciało zacisnęło się wokół niego. Jego wargi przesunęły się po jej ramieniu. Było to tylko ostrzeżenie zanim zęby zanurzyły się, naznaczając ją. Dostała zawrotów łowy, nawet kiedy ból rozchodził się w dół od jej ramienia. W końcu była jego na wieczność i nikt nie mógł twierdzić inaczej. Ostre kłucie ustąpiło, a gorąco zaczęło promieniować ze znaku w stałym rytmie. Orgazm uderzył w nią bez ostrzeżenia. Jej mięśnie napięły się zanim świat eksplodował, oślepiając ją. Atak uczuć bombardował ją aż roztrzaskała się. Nigdy nie doświadczyła tak intensywnego orgazmu. Słyszała krzyki i ledwie zarejestrowała, że to jej zanim straciła przytomność. Ostatnim co usłyszała zanim wszystko sczerniało, był Brendan wołający jej imię, ale nie była w stanie odpowiedzieć. **** - Julie, no dalej, kochanie, obudź się. - siedział na podłodze, trzymając ją w ramionach i trącał nosem jej policzek. Jezu, postarzał się o dziesięć lat ze strachu o nią. Jednej chwili mocno zaciskała się wokół niego, a w następnej zaczęła upadać i byłaby uderzyła w ścianę gdyby wolniej reagował. Słyszał, że ugryzienie dawało obu kochankom intensywny orgazm kiedy enzymy wiążące ich razem zostają uwolnione. Ale nie zdawał sobie sprawy co "intensywny orgazm" oznacza zanim tego nie doświadczył. Miał szczęście, że nie stracił przytomności razem z nią. Gdy więź łączyła ich razem, świat Brendana eksplodował. Czuł przez połączenie jej rozkosz, karmili się sobą nawzajem. Enzymy nie zmienią ją, jednak ona może zyskać kilka dodatków zmiennych. Nie żeby chciał coś w niej zmienić, może poza umiejętnością przerażania go. Jęknęła. Odetchnął z ulgą na ten dźwięk. Otworzyła oczy i ich spojrzenia się spotkały. Uśmieszek wykrzywiający jej usta był tak

sprzeczny z jego szaleńczym niepokojem, że musiał mentalnie zrobić krok w tył. Zmarszczył brwi z troski. - Wszystko w porządku? - Nie. - serce mu zamarło, ale jej uśmiech przeczył jej słowu. - Nie jest 'w porządku' tylko cudownie. - wtedy rozejrzała się zdezorientowana. Jak znaleźliśmy się na podłodze? Oniemiały, ciągle na nią patrzył. Czy naprawdę może nie wiedzieć, że zemdlała? - Co? - spytała nerwowo. Teraz gdy panika ustąpiła, czuł się... zadowolony. Dawanie orgazmów Julie, przez które mdlałaby, może stać się jego ulubionym zajęciem. Trącił nosem jej szczękę, ciesząc się sposobem w jaki odchyliła głowę, dając mu więcej miejsca. Zrobiła to nieświadomie, jej ciało otwierało się na jego objęcia. -Obiecaj mi, że nie będziesz nic przede mną ukrywać. Partnerzy nie powinni mieć między sobą sekretów. - odsunęła się i poczuł tę stratę jak cios w serce. Ale gdy miał właśnie za nią podążyć, odwróciła się, usiadła okrakiem na jego biodrach i oparła czoło o jego. - Nie miałam niczego złego na myśli. Nie sądziłam, że to taka ważna sprawa i nie chciałam cię martwić. - odczuwając potrzebę dotykania jej, zaczął gładzić jej plecy. Mentalnie sięgając ich nowym połączeniem, wyczuł jej żal. Każde partnerstwo było inne, ale mógł wyczuć, że ich więź była silna. Nie mógł czytać jej w myślach, tylko kilka par miało taką umiejętność, ale mógł wyczuwać niuanse jej uczuć. To przydatna sztuczka biorąc pod uwagę jej umiejętności ukrywania ich. Chcąc przetestować więź pomiędzy nimi, Brendan zaczął myśleć tylko o Julie, pozwalając jego miłości do niej, radości z trzymania jej w ramionach, wypełnić go. Rzucił swoją miłość przez ich więź i patrzył jak oczy Julie rozszerzały się z przyjemności. - Och, Brendan. - szepnęła zanim przesunęła wargami po jego ustach w czułym pocałunku. Jej język wsunął się w jego usta, delikatnie pieszcząc go jakby mieli cały czas świata. Jakby nie patrzeć, mieli.

Rozdział 10 Julie zerknęła na zegarek i jęknęła z frustracji gdy wychodziła z auta. Nie było wiele rzeczy, które bardziej nienawidziła niż spóźnienia. A spóźnienie na ślub Jasona i Samanthy było czymś więcej niż "złym". Ostatni tydzień minął szybko, jej związek z Brendanem rósł każdego dnia. Była w księgarni, zajmując się swoimi sprawami, gdy nagle robi się napalona i wie, że Brendan o nich myślał. Potrzeba trochę przyzwyczajenia. Ale nie mogłaby się złościć. Wiedząc bez cienia wątpliwości, że jest jedyną kobietą dla niego było pędem jakiego nie mogła wyjaśnić. Wcześniej Brendan wyrzucił ją za drzwi i zadzwonił do Ethana, mówiąc mu, że jest w drodze do Jasona i Smanthy gdzie spotykały się dziewczyny. On bierze swój samochód żeby spotkać się z chłopakami w B&B, którego właścicielką była Gewn, poza Ethanem, pełniącym rolę strażnika. Ku przerażeniu Jasona, Samantha nalegała by pozostać przy tradycji i nie pozwalała by pan młody zobaczył ją przed ślubem. To była niezła walka, a Jason ustąpił tylko dlatego, że Ethan zgodził się spać w pokoju gościnnym i bronić Samanthy swoim życiem. Jason był apodyktyczny od czasu otrzymania wiadomości. Nie żeby go obwiniała - myśl o stracie Brendana wystarczyła żeby czuła się jakby umierała. Była już prawie przy domu kiedy przypomniała sobie, że prezent dla Samanthy zostawiła na kontuarze. Szafirowa spinka do włosów była ulubioną ich babki i pięknie by wyglądała w jasnych blond włosach Samanthy. Przy okazji byłoby to coś starego, pożyczonego i niebieskiego. Wybrała numer Brendana i przeklnęła gdy przełączyło ją na pocztę głosową, wiedziała, że już wyszedł. Zawracając i śpiesząc do domu, miała nadzieję, że w jakiś sposób wyprzedzi limuzynę w drodze do domu Samanthy.

Zatrzymując się na podjeździe, Julie pośpieszyła do domu i porwała pakunek w srebrnym papierze z kontuaru. Zatrzymała się tylko na tyle żeby zamknąć drzwi i biegiem dotarła do auta. Gdy sięgnęła do drzwi ręka chwyciła ją od tyłu, zakrywając usta. Z przerażenia upuściła kluczyki i prezent, zdając sobie sprawę zbyt późno, że mogła użyć ich jako broni. Próbowała się uwolnić, ale jej napastnik drugą ręką chwycił ją za pas, uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Och Boże, nie może tak zginąć! Próbowała odsunąć dłoń zakrywającą jej usta i wciągnąć powietrze do krzyku. Świat stał się zamglony, a wstrętny zapach wypełnił jej usta i nos, wciągnęła kolejny oddech żeby powstrzymać zawrót głowy. Gdy jej kończyny stały się bezwładne, zdała sobie sprawę co się dzieje i próbowała wstrzymać oddech, ale to nic nie dało. Sięgając, Julie wysłała jedną myśl przez mentalną więź pomiędzy nią, a jej partnerem. Brendan. To był jej ostatni wysiłek zanim upadła w czarną, pochłaniającą ją przepaść. **** Brendan uśmiechał się, wchodząc do B&B, Moonlight Burrows. Jason przemierzał wejście gdzie zmęczona Alyssa, najlepsza przyjaciółka Gwen i współwłaściciel zajazdu, próbowała go uspokoić. Nie wyglądał jak szczęśliwy mężczyzna, który zaraz ma się ożenić, ale Brendan wiedział, że nie o to chodzi. Bardzo chciał wrócić do Samanthy. Z tego co się dowiedział, przebywając wśród ich rodziny, że spędzili tylko jedną noc osobno w trakcie ich całego związku i to wtedy Samantha się zgubiła, wylądowała w mieście innych zmiennych i wszystkich śmiertelnie wystraszyła. Sama myśl, że coś podobnego mogłoby się stać Julie powodowała, że oczy zmieniały mu się na wilcze. Potrząsnął głową. Nic nie stanie się Julie. Założy się, ze właśnie teraz rozpływa się nad suknią Samanthy i sączy szampana. Musiał wziąć się w garść. Korzystając z połączenia pomiędzy nimi, sięgnął i wyczuł jej niepokój. Ale wiedział bez sięgania głębiej, że to było w rodzaju oh uh, wylałam coś na sukienkę niż coś bardziej poważnego. Cóż, jeśli zniszczyła sukienkę, będzie bardziej niż szczęśliwy pomagając jej ją zdjąć. Uśmiechnął się znacząco. Ostatni tydzień był najlepszy w jego życiu. I najgorętszy. Julie napotykała go ruch za ruchem, robiła cokolwiek i wszystko o co prosił. Ale mimo, że nigdy nie sądził, że

to powie, ale seks nie był najlepszą częścią. Najlepszym było możliwość przytulenia się do niej po nim, odczuwanie jak odpoczywa przy nim z nosem przy jego piersi. Rozumiał frustrację Jasona spowodowaną tym, że nie mógł spędzić nocy z Samanthą. Teraz gdy miał partnerkę, oddzielenie od Julie powodowało, że był niespokojny, jakby jej obecność uspokajała jego wilka. Ale mimo wszystko, żywy obraz przed nim wydawał się trochę ekstremalny. Chyba, że coś stanie się kobietom. Krótki przebłysk paniki towarzyszył tej myśli. - Co się stało? - zażądał Brendan, wchodząc do pokoju. Danny stał po jednej stronie, opierając się o ścianę, obserwując chodzącego brata. - Nic. Właśnie rozmawialiśmy z Ethanem i powiedział, że wszystko jest w porządku. Brendan zerknął na Jasona. To zdecydowanie była ekstremalna reakcja, jeśli wiedział, że wszystko było w porządku. Nawet jak na separację od swojej partnerki na całą noc. - Więc co wpełzło mu w dupę? - spytał Brendan. Jason odwrócił się do niego, a ogień w jego oczach kazał Brendanowi cofnąć się o krok. Uniósł ręce w geście poddania zanim sprawy wymknęłyby się spod kontroli. Jason odwrócił się i powrócił do przemierzania. - Najwyraźniej, - Danny zamilkł i spróbował ukryć uśmiech. Samantha jest w ciąży. I to powoduje, że raczej dominacyjne, obronne instynkty wychodzą z niego. Nic dziwnego, że reakcja Jasona była tak ekstremalna na groźbę w wiadomości. Był zaskoczony, że Jason zgodził się, nawet pod obecność Ethana, zostawić ją samą. Zastanowił się jakby on się czuł gdyby Julie nosiła jego dziecko. Przypływ zawrotów głowy prawie zakręcił mu w głowie. Julie z widoczną ciążą byłaby wspaniałym obrazem. - Jak tylko Tato tu przyjedzie, pojedziemy tam. Już powiedzieliśmy Ethanowi i pośpieszy dziewczyny. Nie sądzę, żeby zajazd wytrzymał więcej szkód. Rozglądając się Brendan zauważył jeden z oparć krzesła leżący na podłodze za siedzeniem. Biedna Alyssa. Teraz rozumiał dlaczego nie opierała się zrelaksowana tak, jak Danny. Charles, ich ojciec, wszedł przez frontowe drzwi, spojrzał raz na syna i pośpiesznie wyprowadził ich na zewnątrz do samochodu. Słowa nie były potrzebne. Jason warknął, a Brendan zatuszował śmiech kaszleniem. Nie chciał

spotkać się z Julie z podbitym okiem, jeśli Jasona obrazi jego rozbawienie. Rozmowa szumiała wokół niego, ale wyciszył ich gdy jego umysł próbował skupić się na mgle wypełniającej jego mózg. Coś było nie tak. To przyszło nagle, przypływ zagrożenia, ale wiedział, że pochodzi od Julie. To nie był jakiś niepokój związany z sukienką. To był w pełni wyposażony, eksplodujący strach. Trwał tylko sekundę zanim znikł, ale nie wyobraził sobie tego. Przysiągłby że usłyszał swoje imię odbijające się echem w jego głowie razem ze strachem i bólem. Starając się nie panikować, spojrzał na Jasona i Charlesa. Jeśli coś się stało kobietom, oni też by to wyczuli, prawda? W końcu oboje mieli partnerki w tym samym miejscu. Jason nadal warczał, ale nie wydawał się bardziej niespokojny niż wcześniej. Charles uśmiechał się i rozmawiał z Dannym, wyglądając jakby nie miał żadnych zmartwień. Brendan przygryzł wargę w niezdecydowaniu. Nie chciał bardziej rozdrażnić Jasona, ale musiał spytać. Czy była to jego wyobraźnia czy Julie wołająca o pomoc? Musiał wiedzieć. - Czy wy chłopaki... - zamilkł, rozważając jak wyrazić swój niepokój. - ...wyczuliście coś przed chwilą? Cokolwiek? Cała trójka wpatrywała się w niego przez chwilę zanim potrząsnęli głowami. Oczy Jasona wpylały się w niego, żądając by powiedział im co się stało. - Mniejsza o to. Musiała to być wyobraźnia artysty. - odwrócił się do okna, więc nie widzieli jego marsa. To było takie realne. A Julie nawet nie było w jego umyśle w tamtej chwili. Wiedział, że jest chroniona przez Ethana, Laurie i Judith. Wyszedł z auta z innym i wszedł do kościoła. Kiedy zdał sobie sprawę, że kobiety jeszcze nie przyjechały, podszedł do drzwi, żeby na nie poczekać. Jego wilk nalegał, żeby zobaczył się z Julie, a jego ludzka połówka nie oponowała. Musiał zobaczyć na własne oczy, że nic jej nie jest. Próbował sięgać przez ich więź, ale nic nie czuł. To było straszniejsze niż panika. Nie było radości czy strachu. Tylko próżnia nicości. Nawet gdy spała wyczuwał coś przez ich więź. Jakiś sens jej sennej świadomości. Limuzyna podjechała do krawężnika i odciągnął swój umysł od jego mrocznej zadumy, musiał ją zobaczyć. patrzył jak Ethan wychodzi z samochodu i przytrzymuje drzwi dla kobiet. Przerażenie go wypełniło gdy Ethan zatrzasnął drzwi za nimi - zanim Julie wyszła.

Przeszli po krótkich schodach do kościoła i Brendan rzucił się na Ethana, żądając informacji gdzie ona jest. - Nie ma jej tu? - spytał. - Zadzwoniłem i powiedziałem ci, że ona jest w drodze. - gniew Brendana i strach sięgnęły sufitu, jego głos unosił się gdy wyładowywał swój gniew na Ethanie. - Whoa, uspokój się. Zadzwoniła, powiedziała, że czegoś zapomniała z domu i że się spóźni. Kiedy dostaliśmy telefon żeby wcześniej wyjechać, zostawiłem jej wiadomość by przyjechała prosto tutaj. Ona jest prawdopodobnie w drodze. Brendan odwrócił się, przebiegając palcami po włosach. Czuł zadrapania pazurów i wiedział, że traci panowanie. Julie miała kłopoty. Próbowała sięgnąć do niego, ale zignorował to, myśląc, że jest bezpieczna z jej rodziną. Jeśli coś jej się stanie, nigdy tego sobie nie wybaczy. - Coś jest nie tak. - jego głos był gardłowy, ale sposób w jaki jej rodzina go otoczyła, zapewniło go, że rozumieli. - Co masz na myśli? - zażądał Danny. - Poczułem coś w samochodzie. Ślepą panikę i później już nic. Nie mogę jej wyczuć. Zignorowałem to bo myślałem, że jest z wami. - ostatnie wypluł na Ethana. Spojrzał na jej rodzinę, zobaczył zmartwienie na ich twarzach, był wdzięczny, że nie ignorują go. Muszą ją znaleźć. To była jedyna myśl przebiegająca przez jego umysł. - Okay, nie panikujmy jeszcze. Pojedziemy do ciebie, zobaczymy czy spotkamy ją po drodze. - powiedział Ethan, kładąc dłoń na ramieniu Brendana i ściskając go. - Znajdziemy ją. Nie martw się. Brendan zobaczył Laurie przechodzącą pomiędzy partnerkami jej braci. Ochroni je podczas gdy reszta rodziny pojedzie szukać Julie. Inni członkowie sfory, zebrani w kościele by patrzeć jak ich Pierwszy bierze ślub ze swoją partnerką, teraz wstało. Niektórzy zebrali się koło Laurie, inni patrzyli na Jasona i Brendana, czekając na instrukcje. Wiadomość była oczywista. Julie była jedną z nich, częścią sfory, i zrobią wszystko żeby pomóc. **** Julie obudziła się zdezorientowana. Gdzie ona do diabła była? Starała się nie zasnąć, pozostać skupioną, ale ciemność przyciągała ją w swoje objęcia, a świat ponownie znikł.

Nie wiedziała ile czasu minęło zanim znowu odzyskała przytomność. Ból bębnił wściekły rytm za jej oczami. Przyłożyła dłoń do skroni gdy usiadła i rozejrzała się. Wyglądało to na jakąś chatę gdzieś w lesie. Pokój kręcił się, przełknęła unoszącą się kulę w gardle i próbowała sobie coś przypomnieć. Mignięcie drzwi jej auta - dłoń zakrywająca jej usta podczas gdy druga chwyciła ją w pasie, zapobiegając jej szamotaniny - spowodowanej paniką. Świat zaczął się rozpływać, sprawiając, że żałowała swojego czynu. Cokolwiek jej zrobili, miała przez to wielkiego kaca. - Więc się obudziłaś. - Julie obróciła się w kierunku męskiego głosu. Mężczyzna w drzwiach nie był kimś znajomym. - Kim jesteś i czego ode mnie chcesz? - nie cierpiała tego jak jej głos drżał. Gdyby tylko pokój przestał się kręcić, znalazłaby drogę ucieczki z tego bałaganu. Musiała wrócić do domu, do Brendana. Myśli o jej partnerze uspokoiły ją. Przyjdzie po nią i kiedy to zrobi, ten mężczyzna będzie żałował, że ją dotknął. - Nie ma potrzeby zaprzątać tym twojej ładnej główki. Jeśli twój brat zrobi co do niego należy, nic ci się nie stanie. - Jay wszedł do pokoju, mijając nieznajomego. Oczy Julie rozszerzyły się w poczuciu zagrożenia. Jay? - Co... Co ty tu robisz? - nie wierzyła własnym oczom. - Och, Julie, ty głupia dziwko. Czy naprawę myślałaś, że jesteś tak wspaniała, że nie będę mógł się oprzeć? Miałem nadzieję, że sprawy pójdą gładko. Dojdę do ciebie przez twoje libido. Ale ty musiałaś połączyć się z psem. - wypluł to słowo z odrazą. W głowie jej wirowało gdy go słuchała. Od początku chciał ją porwać? Przypuszczała, że był nią zainteresowany, ale ona była tylko środkiem do celu. - Dlaczego ja? Nie jestem jedną z nich. - Dokładnie. Dlaczego miałbym polować na jednego ze zmiennych, kiedy ty istniejesz? Łatwy cel. - okrucieństwo w jego śmiechu działało jej na nerwy kiedy zapadła się w siebie dla komfortu. - Nie rozumiesz? Jesteś najsłabszym ogniwem. I pomyśleć jak łatwo było odciągnąć ich od chronienia ciebie. Jedna mała wiadomość, wskazująca cel na kogoś innego, a oni zgromadzili się wokół małego liska. Głupie kundle. Ale nie ważne, muszą tylko troszczyć się o ciebie wystarczająco, żeby poprzeć projekt przed radą. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, wypuścimy cię. Nieświadomie pociągnęła za swoją sukienkę. Jeszcze jej nie zranili,

ale nie znaczyło to, że tego nie zrobią. Jego spojrzenie podążyło do jej dekoltu, a ona poczuła przebłysk strachu zanim on uśmiechnął się szyderczo. - Nie martw się. Żaden z mojej dumy nie będzie zainteresowany tobą. Narodziłaś się z wilków i to jest prawie tak złe jak bycie jednym wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Julie zerknęła na pozostałego nieznajomego. Jego wzrok był przerażający. Uśmiech przeszedł po jego twarzy, ale lubieżność była daleka od komfortu, a jego słowa nawet dalsze. - Nie każdy ma taki dyskryminujący smak w naszych sukach. Tylko poczekaj na zmianę warty. Może nawet zostanę i popatrzę. Zalała ją panika. Musi znaleźć drogę ucieczki. Brendan przyjdzie, nie miała co do tego wątpliwości. Ale nie było gwarancji, że znajdzie ją na czas. Nawet teraz zapach narkotyku, który na nią użyli, wpływał z jej porów. Brendan nigdy nie będzie w stanie ją wyśledzić po zapachu. Nie umiała stwierdzić jak długo była nieprzytomna albo jak daleko zajechali. Albo ile czasy zostało zanim zaatakują. Nie będzie siedzieć i pozwoli się zgwałcić, czekając na ratunek. - Czy mogę dostać trochę wody? - spytała mężczyznę, mając nadzieję, że nie planowali jej zagłodzić czy zasuszyć. Musiała wziąć się w garść jeśli chciała stąd uciec. **** Brendan wpatrywał się w samochód Julie stojący na podjeździe. Drzwi były szeroko otwarte, kluczyki leżały porzucone na ziemi obok szmatki nasączonej czymś chemicznym. Nie był specjalistą, ale umiał wywnioskować co się tu stało. Zamknął oczy, starając się uspokoić strach, przy każdym kolejnym głębokim wdechu. Cokolwiek użyli, maskowało to jej zapach, ale inny, dziwny zapach był obecny. Rozpoznał je od tego czegoś co było przed jej mieszkaniem kilka tygodni temu. Pomruk wydobył się z jego gardła gdy pokonała go przemiana. Wytropi jego skurwysyna jako wilk i rozerwie go na kawałki, kończyna po kończynie. Nic nie stanie mu na drodze. Wokół niego rozbrzmiewały pęknięcia i trzaski towarzyszące przemianie w zwierzę gdy inni ubierali się w futra. Ciepły komfort przemiany, tak przeciwny hałasowi, przepełnił go. Pozwolił wilkowi przejąc kontrolę, czuł jego determinację przez swój niepokój. Odnajdą

jego partnerkę i kiedy to zrobią, jeśli zostanie w jakiś sposób zraniona, wytropi porywaczy i ich rodziny aż zetrze z powierzchni ziemi cały ich żałosny klan. Nie zawracał sobie głowy oglądaniem się za siebie gdy jego wilk tropił zapach. Wiedział, że jego sfora podąży za nim. Jego jedynym zmartwieniem w tej chwili była Julie. Musi do niej dotrzeć. Musi się upewnić, że nic jej nie jest. Później nie spuści ją z oka.

Rozdział 11 - Muszę skorzystać z łazienki. - Julie nadal trochę kręciło się w głowie, ale woda i jedzenie, które zdołała zdobyć, zrobiły swoje. Gdy jej umysł się rozjaśnił, zdała sobie sprawę z kilku rzeczy. Jedna, Jay i ten mężczyzna muszą być częścią dumy gepardów, którzy, jak przypuszczał Jason, wysłali groźbę. Dwa, oni założyli, że ona jako człowiek nie była zagrożeniem. Mężczyzna wspomniał o innym strażniku, ale kiedy otworzył drzwi, żeby przynieść jej wodę, wszystko co widziała to pusty pokój. Od obudzenia nie widziała ani nie słyszała nikogo poza tymi dwoma mężczyznami. Jednak nie mogła ryzykować i czekać dłużej. Drugi strażnik może pojawić się w każdej chwili i wtedy będzie już za późno. Musiała wymyśleć sposób na wydostanie się stąd. Pokój był pozbawiony wszystkiego co mogła użyć jako broni. Nawet lampy były przymocowane do ścian. Ale i tak lampa nie zrobiłaby co powinna. Z dzieciństwa wiedziała, że potrzeba dużo więcej by pozbawić kogoś przytomności gdy ten ktoś jest zmiennym. Miała tylko nadzieję, że w łazience będzie coś co mogłaby użyć. Mężczyzna kiwnął głową, złapał ją mocno za ramię i pociągnął w stronę drzwi obok sypialni. Wepchnął ją do środka i stanął w przejściu. - Nie mogę siusiać jeśli będziesz tu stał. - Nie wolno mi spuścić cię z oka. Zgarbiła się i wykręciła dłonie, starając się wyglądać cherlawo. Drżenie, które wymusiła na swoim głosie zwiększył obraz zastraszenia, do którego dążyła. - Proszę. Jestem tylko człowiekiem. Co mogłabym tutaj zrobić co spowodowałoby problemy? - błagała oczami. Mężczyzna prychnął, ale wyszedł z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Wzdychając z ulgą, Julie odkręciła kran i obejrzała zawartość

pokoju. Nic! Ani jedna cholerna rzecz nie posłużyłaby za broń. Jej spojrzenie przesunęło się po toalecie ale szybko wróciło. Podniosła deskę sedesową i odkryła, że nie została przykręcona i była wystarczająco ciężka, żeby zadziałać. Musiała być szybka. Gdy już znokautuje strażnika będzie musiała znaleźć kluczyki do furgonetki, którą zauważyła na podjeździe. Przy odrobinie szczęścia, będą na widoku, czekały aż je ukradnie. Ale nie oczekiwała, że to będzie takie łatwe. Jak na razie ten dzień nie był dla niej szczęśliwy. Musiała uciec zanim ktoś odkryje, że zniknęła. Julie otwarła drzwi, modląc się by czekał po drugiej stronie tak, że drzwi dostarczą jej osłony. Jej szczęście zdaje się odwracać. Chwyciła pokrywę i założyła na ramię jak kij. Duży trójkątny kij, ale jednak kij. Gdy tylko drzwi się odsunęły, zamachnęła się, zauważając zaskoczenie na jego twarzy zanim walnęła go w głowę. Padł na ziemię i Julie ponownie zamachnęła się na jego głowę, upewniając się, że pozostanie nieprzytomny. Pokrywa roztrzaskała się pod wpływem siły. - Najsłabsze ogniwo gówno prawda. - splunęła na niego i zaczęła przeszukiwać jego kieszenie, dziękując Bogu kiedy znalazła kluczyki. Rozejrzała się i nigdzie nie zobaczyła Jay'a Wiedząc, że ma kilka minut zanim strażnik się obudzi, Julie podniosła się i skierowała do drzwi. Potknęła się o dywan, nadal otrząsała się z efektów narkotyku, ale wiedziała, że to jej jedyna szansa ucieczki. Dwa razy nie uznają ją za słabeusza. Szarpała się z drzwiami i zerknęła przez szparę. Nadal ani śladu nikogo. Spojrzała w kierunku furgonetki. Stała jakieś dziesięć jardów dalej. Da radę. Instynkt wziął górę i pobiegła. Rzuciła się do środka kabiny i wsunęła kluczyki do stacyjki. Gdy uruchomiła się, zerknęła we wsteczne lusterko. Jay opierał się o szopę, wpatrując się w nią z dziką furią. Przemiana zawładnęła nim i przed jej oczami zmienił się w ogromnego kota. Jason był w błędzie. On nie był gepardem chociaż miał te same plamki. Nie był podobny do żadnego zwierzęcia Był duży jak lew, a łapy wyglądały jakby były zdolne rozerwać metal furgonetki. Nigdy nie widziała czegoś tak przerażającego. Jej stopa wcisnęła pedał gazu, a ona nadal patrzyła na kota w lusterku. Kot ruszył do przodu, lecąc przez drogę. Teraz gdy już była na zewnątrz, rozpoznała teren. Byli kilka mil od Alpine Woods. Gdyby tylko mogła przekroczyć granicę miasta, wiedziałaby że jest bezpieczna.

Ponieważ była w furgonetce, oddalając się szybko od chaty, mogła odetchnąć z ulgą. Nie ważne jakim zwierzęciem był, mało prawdopodobne by ją prześcignął, prawda? Szybko zerknęła we wsteczne lusterko i zdała sobie sprawę jak bardzo się myliła. Jay dokończył przemianę i rzuciła się za nią, doganiając ją. Skręciła w prawo na końcu drogi gruntowej, kierując się w kierunku bardziej zaludnionego obszaru. Opony zapiszczały, ale zdołała utrzymać kontrolę. Wypełniła ją konsternacja gdy zdała sobie sprawę, że są sami. Miała nadzieję, że inny kierowca zauważy, że jest ścigana. Najlepiej jeden z bronią, który mógłby zastrzelić drania. Furgonetka szarpnęła gdy walnął w bok kabiny. Julie krzyknęła gdy koła opuściły ziemię zanim ponownie uderzyły w jezdnię. Kierownica szarpnęła się w jej dłoniach. Jay odwrócił się i uciekł od furgonetki. Julie nie wiedziała czy odczuwać ulgę czy bać się. Czy możliwe żeby to się skończyło? Gdy się odprężyła, myśląc, że zdołała uciec, wyleciał z lasu po boku drogi, szybszy niż wcześniej. Walnął swoją olbrzymią postacią o bok pojazdu, a nieważkość spowodowała, że jej żołądek zakręcił się gdy auto dachowało. Krzycząc, trzymała się ze wszystkich sił gdy auto staczało się z drogi. Nie tak chciała umierać. Pomyślała o Brendanie, o tym jak kochali się dzisiejszego rana, i chciała złorzeczyć na świat. Miała jeszcze tak dużo do dania, tak dużo do zrobienia. Głową uderzyła w okno kiedy samochód w końcu się zatrzymał. Dzięki Bogu, że zapięła pasy bezpieczeństwa siłą nawyku. Woda skapywała z jej twarzy, uniosła do niej rękę w dezorientacji. Skąd ona się brała? Uniosła palce na poziom oczu i zobaczyła czerwone plamy na palcach. Nie woda. Krew. Świat zaczął się kręcić, zanurzyła się w przyzywającą ciemność. Przynajmniej będzie nieprzytomna gdy Jay zacznie ją rozszarpywać. **** Gdy się zbliżali usłyszeli krzyki i chrzęst metalu. Brendan nigdy wcześniej nie był tak przerażony. Wyczuł jej męstwo i wiedział, że planowała ucieczkę. Wypełniła go duma na tą myśl, nawet jeśli martwił się i pragnął by poczekała.

Może ją uratować. Ale Julie nie była typem osoby, która siedzi i czeka na ratunek. Była odważniejsza i mądrzejsza niż inni zdają sobie sprawę. Nawet on. Myśleli, że ona potrzebuje ochrony, ale Julie urodziła się z wilków. Ma w sobie wojownika. Miał nadzieję, że wyjdzie z tego bez obrażeń. Jego łapy uderzały w ziemię, nawet na chwilę nie przerwał gonitwy. Nawet jeśli ucieknie, on nadal musi zając się jej porywaczami. Będą żyli tylko tak długo, ile zajmie ich wytropienie. Wyczuł chwilę, w którym jej serce przyśpieszyło i wiedział, że porywacze podążają za nią. Przyśpieszył, odczuwając potrzebę dotarcia do niej zanim oni to zrobią. Ale nawet gdy wyczuł, że oni otaczają ją, usłyszał trzask. Przybyli za późno. Jego wilk zawył z bólu i furii gdy ukazała się furgonetka. Stała kilka jardów od drogi, na kołach, ale wgniecenia na dachu i po bokach były dowodami dachowania. Bestia stała na tylnych kończynach, jego łapy zdzierały metal z drzwi od strony kierowcy. W środku zobaczył Julie, jej twarz była pokryta krwią, jej oczy zamknięte, pozbawione życia. Kot, z wyglądu jakaś hybryda lwa z gepardem, uniósł pysk gdy się zbliżyli. Ryknął zanim zaczął uciekać. Drań był szybki - szybszy niż oni ale Brendan był zdeterminowany. Nie ma mowy by im uciekł. Nie po tym jak zabrał mu jego partnerkę. Wycie otaczającej go sfory zapewniło go, że czuli to samo. Kot i ktokolwiek mu pomagał nie przeżyją tego dnia. Brendan przyśpieszył, ale został przywołany do porządku gdy Jason go minął, blokując mu drogę. Kłapnął zębami groźnie. Pierwszy czy nie, nic nie stanie Brendanowi na drodze. - Brendan, przestań. Julie cię teraz potrzebuje. - spojrzał w kierunku Danny'ego, który wrócił do ludzkiej postaci i stanął obok auta. Brendan spojrzał za niego, jego bezruch pozwolił mu usłyszeć jęk. Żywa! Serce mu podskoczyło. Nie stracił jej jeszcze. - My zajmiemy się tym łajdakiem. Obiecujemy. Ale ty jesteś potrzeby tutaj. I żaden z nad nie jest partnerem, którego ona teraz potrzebuje. Tylko ty. Potrzeba było zebrać nerwy żeby przyznać, że mieli rację. Chciał gonić ich wroga, tego, który odważył się zranić jego miłość. Ale jego partnerka potrzebowała go. Nie jej braci. Zmienił się w człowieka i wskazał kierunek, w którym zniknęła sfora. - Znajdź go i spraw by zapłacił. - nie obchodziło go, że właśnie wydał rozkaz Pierwszemu. Najwidoczniej wilk również, on tylko kiwnął

głową i ruszył. Musiał ufać im, że zajmą się zagrożeniem. Teraz miał ważniejsze sprawy, którymi musiał się zająć. Podszedł do pogruchotanej furgonetki, podczas gdy jej ojciec zatrzymał się na poboczu. Niezdolny zmienić się i dołączyć do reszty sfory, zaoferował, że pojedzie za nimi autem, był zdesperowany znaleźć swoją dziewczynkę w taki sposób, w jaki mógł. - Zadzwonię po karetkę. - powiedział Charles, wyciągając telefon. Dzięki Bogu, że się zjawił. Brendan nie chciał jej ruszać i ryzykować gorszych obrażeń, ale nie miał kieszeni w swoim futrze żeby schować tam telefon. Pogładził jej policzek ręką, ścierając strużki krwi. Jęknęła i próbowała otrzeć się o jego dłoń. - Nie, nie piękna. Nie możesz się ruszać do przyjazdu sanitariuszy. wstrzymał oddech gdy otworzyła oczy, przesunął się żeby mogła na niego patrzeć bez ruszania głowy. - Brendan? Co ty....? Czy umarłam? - jego serce zamarło na jedno uderzenie. Sama myśl wystarczyła żeby osłabł. - Nie, kochanie, nie jesteś martwa. Ale musisz się nie ruszać, dobrze? - spojrzał jej w oczy do czasu aż się zgodziła. Wyciągniemy cię stąd i załatamy. Obiecuję, że nic cię się już więcej nie stanie. - Uciekłam. - wyszeptała, później jęknęła i zamknęła oczy. - Tak jakby. - Dobrze zrobiłaś. Jestem z ciebie bardzo dumny, moja partnerko. wyszeptał czułe słowa, trzymając ją za rękę i czekali na przyjazd pomocy, a jej ojciec wcisnął mu dżinsy i koszulkę. - Lepiej się ubierz zanim przyjedzie policja. Stał niezdecydowany, nie chcą opuścić Julie, ale jej ojciec miał rację. Ostatnie czego potrzebował było aresztowanie za publiczne obnażanie się. Patrzył pomiędzy trzymaną przez niego dłonią Julie, a wyciągniętymi w jego kierunku obraniami. Wycie syren w oddali podjęło za niego decyzję. Pochylił się i pocałował jej policzek. Zapewnił ją, że był tuż obok i wciągnął na siebie ubranie, gdy kończył przyjechała karetka. Sanitariusze ocenili sytuację, zabezpieczyli jej szyję i wyciągnęli ją z furgonetki na nosze. Brendan podążył za nimi. Pracownicy pogotowia próbowali go powstrzymać przed wejściem do ambulansu, ale jeden pomruk i błysk w oczach wystarczył by ustąpili. Usiadł przy jej głowie, głaszcząc jej włosy, gdy pośpieszyli do szpitala. Julie na przemian odzyskiwała i traciła przytomność, była zdezorientowana za każdym razem gdy się budziła. Słyszał słowa jak

wstrząs mózgu, złamanie, rany szarpane, ale nie zwracał na nie uwagi. Całą uwagę miał skupioną na Julie. Nie mógł jej teraz stracić. Nie po tym co się stało. Dlaczego czekał tak długo? Dlaczego spuścił ją z oka? Była dla niego wszystkim i może ją stracić przez nieostrożność. Nigdy sobie nie wybaczy jeśli coś się stanie. Jeśli umrze, nie zostanie daleko w tyle. Jego życie nie będzie miało znaczenia bez niej. Brendan poszedł za noszami tak daleko, jak mógł w szpitalu. Gdy przejechali obszar "tylko dla personelu", położył głowę na dłoniach i zrobił coś, co nie robił od pogrzebu jego matki - zapłakał. **** Jason nie czuł zimna ziemi pod jego łapami, albo gałęzi uderzających go w pysk. Całą uwagę skupił na postaci przed sobą. Zaczynali doganiać swoją ofiarę, czysta determinacja kierowała watahę do przodu. Mężczyzna, który porwał jej siostrzyczkę, potknął się, dając mu okazję, której potrzebował. Wybuchem szybkość, Jason pokonał odległość pomiędzy nimi i nie pozwolił mężczyźnie wstać. Jego kły zanurzyły się w biodrze bestii gdy toczyli się po runie poszyciu. Stwór był większy od wilka Jasona, ale Jason miał coś, czego nie miał zbir. Watahy, która walczyła przy jego boku. Wielki kot nie miał szans. Gdy bestia odwróciła się żeby zmierzyć z Jasonem, trzy inne wilki dołączyły do boju, ale złoczyńca tylko walczył mocniej. Jeden z jego wilków został pokonany z piskiem gdy masywne łapy kota zamachnęły się, dwa wilki skoczyły do przody by zając puste miejsce. Pazury drasnęły Jasona w bok twarzy, ale zignorował ból. Porywając Julie, mężczyzna nie tylko zaatakował rodzinę Jasona, ale także jego sforę. Jako Pierwszy, musiał być tym, który to zakończy. Coraz więcej wilków dołączało do walki aż porywać leżał nieruchomo na ziemi, sapiąc, pokonany liczebnością. Jason wyjął kły z boku kota i przeszedł do głowy łajdaka. Wściekłość pompowała jego krew. Z reguły nie lubił zabijania, zabijał tylko kiedy musiał jeść. Ale ten mężczyzna był zagrożeniem dla jego watahy, dla jego rodziny. Uśpił i wykradł jego siostrzyczkę z podjazdu. Warknął na tę myśl. Z przyjemnością wymierzy mu sprawiedliwość. Jason ustawił szczękę odpowiednio i umocnił serce. Jedno przekręcenie złamie mężczyźnie kark i zakończy ten koszmar.

- Jason, nie! - jego ciało zamarło gdy uniósł wzrok w kierunku krzyczącego. Cody, Pierwszy sąsiadującej sfory lisów - stada, przypomniał sobie - stał nagi przed nim, otoczony tuzinami rudych lisów. - Nie wtrącaj się, Cody. To nie dotyczy ciebie. - Ethan odezwał się, robiąc krok do przodu, po przemianie w człowieka. Jason pozostał dokładnie tam gdzie był, szczęka na gardle kota, spojrzenie przyklejone na lisie, stojącym przed nim. Zagonili bestię bliżej terytorium lisów niż zdawał sobie sprawę. - On musi znaleźć Julie. - odpowiedział Cody. Jak do diabła dowiedział się o Julie? - Skąd wiesz o Julie? - Danny wypowiedział pytanie, którego Jason nie mógł zadać, podchodząc do Ethana. - Samantha dzwoniła. To zdanie wydobyło ryk z gardła Jasona. Miesiące temu, jego partnerka zgubiła się w lesie i wylądowała w mieście lisów. Kiedy Jason i Laurie przyjechali po nią, Samantha miała na sobie ubranie Pierwszego lisów, nie mając nic przy sobie co mogła ubrać po zmianie w człowieka. Nawet jeśli wiedział, że nic niestosownego się nie stało, nadal miał pretensję, że ci dwoje zostali przyjaciółmi. Gdyby jego ręce nie były zajęte, starłby uśmieszek z twarzy Cody'ego. - Mamy Julie. To wiąże luźne końce. - głos Ethana był pełen przyjacielskiej furii. Zacisnął szczękę na szyi, przygotowując się na ostateczny cios, ale głos Cody'ego ponownie go powstrzymał. - Stój. Jeśli Julie jest bezpieczna, zabicie kota będzie zemstą. - Cody podszedł do przodu, patrząc Jasonowi w wilcze oczy. - Wiedz jakie to przyniesie reperkusje. Kiedy rada zmiennych się formowała, stworzyli reguły dla wszystkich zmiennych. Chociaż szanowali potrzeby każdej sfory do chronienia własnego terytorium, zabicie człowieka bądź zmiennego było zabronione, chyba że członek sfory był w niebezpieczeństwie. A Rada miała członków - zabójców - dbających o przestrzeganie zasad. Będzie rozprawa i chociaż Jason wątpił by miał zostać zbyt surowo ukarany, ryzyko istniało. Pomyślał o Samanth'cie w sukni ślubnej czekającej na niego w kościele. O dziecku, którego oczekiwali i wiedział, że ryzyko było zbyt wiekiem. - Nie możemy go tak po prostu puścić. - złościł się Ethan. Ale Cody miał rację. Pomimo, że Jason bardzo chciał stanąć po stronie brata, nie

mógł tracić głowy. Nie jego zadaniem było egzekwowanie zasad. To robiła Rada, a Jay złamał kardynalną zasadę. Nie ważne jaki spór, ludzie byli poza zasięgiem. Zranienie jednego w jakikolwiek sposób było karane śmiercią. Nie miało znaczenia czy byli partnerami wilka i nie będzie miało znaczenia, że Julie narodziła się z wilków. Była człowiekiem i porywając ją, Jay przypieczętował swój los. - Twoja wściekłość jest niezaprzeczalna po tym co zrobił twojej rodzinie. Ale nich tobą nie kieruje. Idź. Zajmij się swoją siostrą. Jeśli twoja sfora pomoże nam zaprowadzić go do naszego więzienia, upewnię się, że zostanie dostarczony pod sąd Rady. - spojrzenie Pierwszego lisów nawet na chwilę nie opuściło jego. To było właściwe. Ale uwolnienie mężczyzny było jednym z najtrudniejszych rzeczy, które musiał zrobić Jason. Pierwszy lisów kiwnął głową i wskazał na inne wilki by zaprowadziły hybrydę z powrotem do ich miasta. Lis odwrócił się żeby wracać, ale odwrócił się. - Och, zadzwoń do Samanthy jak tylko będziesz mógł i daj jej znać, że nic ci nie jest. Wariuje. Musiałem jej obiecać, że tu przyjdę i uratuję twój tyłek.

Rozdział 12 Julie otworzyła oczy, mrużąc je przy mocnym świetle słońca sączącym się przez okna. Była w szpitalu. To musi być dobry znak. Śniła o Brendanie, o tym, że ją znalazł, uratował przed Jay'em. Spojrzała w dół na postać śpiącą z rękoma na szpitalnym łóżku. Nie sen. Julie uniosła słoń i przesunęła palcami po jego włosach. Nie poruszył się, ale jęknął. Nie mogło mu być wygodnie, śpiąc na krześle z głową i rękoma na łóżku. Chciała żeby był z nią, otoczył ją swoim objęciem. Ale inna potrzeba domagała się uwagi. Rozejrzała się i zauważyła łazienkę po przeciwnej stronie pokoju. Czuła się słaba, jej ręce i nogi powoli reagowały na jej potrzebę opuszczenia łóżka. Zamykając oczy, zebrała siłę i wstała, trzymając się łóżka dla podpory. Jej lewa noga poddała się gdy próbowała na niej stać. Czuła się wyczerpana. Wypadek rozgrywał się w jej głowie, ale nie pamiętała niczego co mogłoby spowodować takie obrażenia. Ponownie spojrzała w kierunku łazienki. Z łóżka odległość wydawała się wykonalna, ale teraz mały pokój wydawał się niemożliwie daleko. Nigdy tam nie dotrze. A myśl o wczołganiu się z powrotem do łóżka była wystarczająco męcząca, że chciało jej się płakać. - Brendan? - Kiedy się nie poruszył, spróbowała głośniej. - Brendan. Jego głowa się uniosła, a spojrzenie przeniosło na łóżko. Kiedy zobaczył, że stoi przy nim, szybko do niej podszedł, jego ramiona ją otoczyły, podpierały. - Co robisz poza łóżkiem, piękna? Musisz odpoczywać. - Muszę siusiu. - spojrzał na łazienkę jakby nie rozumiejąc, a później na nią. - Powinnaś mnie obudzić. - Obudziłam. - wyjaśniła. Otarł się ustami o jej skroń tak delikatnie, że jej oczy prawie wypełniły się łzami.

- Okay, chodź. - pochylił się i wziął ją w ramiona. - Mogę chodzić. Potrzebuję tylko trochę podparcia. - Pozwól mi cię zanieść. Wiem, że umiesz chodzić, ale potrzebuję tego. Kiwnęła głową, opierając ją na jego ramieniu. Drżenie w jego głowie mówiło więcej niż słowa. Nie chciała żeby się o nią martwił. Jeśli noszenie ją uspokaja go to pozwoli się wszędzie nosić. Gdy skończyła w łazience, Brendan zaniósł ją z powrotem do łóżka i usiadł na krześle. - Proszę, połóż się ze mną. Kiedy spojrzał jej w oczy, była zszokowana widząc ból i rozpacz odzwierciedlającą się w głębiach jego oczu. Czy było gorzej niż myślała? Nowa, przerażająca myśl ją naszła. Jej bracia rzuciliby się za zmiennym łajdakiem. Jednak żaden z jej braci nie stał przy niej. Proszę, proszę niech nic im nie będzie. - Co się stało? O co chodzi? - uchwyciła się jego dłoni, zdesperowana poznać źródło jego bólu. - Co się stało? Julie, zostałaś porwana. Uczestniczyłaś w wypadku samochodowym. Prawie cię straciłem. - tama pękła gdy jej silny, dominujący partner położył głowę na jej kolanach i zapłakał, jego ręce ściskały jej biodra, starając się ją przyciągnąć. Julie siedziała oniemiała. Nigdy nie widziała Brendana w takim stanie. Nawet na pogrzebie jego matki spłynęło tylko kilka krnąbrnych łez. - Już dobrze. Nic mi nie jest. - gładziła jego głowę, pozwalała by jej dotyk go uspokoił. - Nie rozumiesz. Gdybym cię stracił... - głos mu się załamał, zamilkł żeby się opanować. - Nie byłbym w stanie dalej żyć. Jesteś dla mnie wszystkim. Julie uniosła jego głowę i czekała aż spojrzał jej w oczy. - Czy sądzisz, że ja nie czuję tego samego? Brendan, tak długo sądziłam, że jestem sama, a następnie spotkałam ciebie i zdałam sobie sprawę, że nie ważne gdzie jestem, nigdy nie jestem sama ponieważ ty jesteś ze mną. Nawet w ciemnym pokoju, wiedziałam, że nie muszę się bać ponieważ czułam twoją miłość i determinację do znalezienia mnie. Ty też jesteś dla mnie wszystkim. **** Wiedział, że mówi prawdę. Czuł miłość wypływającą z niej przez

więź pomiędzy nimi. Bez kolejnego słowa wpełzł na łóżko i wziął ją w ramiona. Zapach jego partnerki otoczył go, uspokoił jego wilka. Była w szpitalu przez dwa dni, budząc się i tracąc przytomność, nigdy nie pamiętała gdzie jest. Tym razem było inaczej. Mówiła rozsądnie, prowadziła konwersację. Dwa dni po tym jak lisy wysłały Jay'a do Rady zmiennych, otrzymali werdykt. Jak oczekiwano, nie byli pobłażliwi, tracąc go zaraz po usłyszeniu sprawy. Zasady dotyczące kontaktów z ludźmi dotyczyła ochrony wszystkich zmiennych i była ściśle narzucana. Jeśli wiadomość o zmiennych zostanie kiedykolwiek upubliczniona, Rada chce być pewna, że nić złego nie może być powiedziane o ich rodzaju. Zostali utworzeni dla tego celu, by zjednoczyć zmiennych, którzy normalnie trzymaliby się swojego gatunku. - Kiedy możemy wracać? - spytała Julie, a on przytulił ją mocniej. Też chciał żeby wróciła do domu, ich łóżka gdzie sam mógłby się nią zając. - Gdy tylko doktor pozwoli, piękna. - i Nawet chwili wcześniej. Nigdy więcej nie zaryzykuje z nią. Zostanie na zawsze przy jej boku jeśli tego trzeba by zapewnić jej bezpieczeństwo. - Kocham cię. - wyszeptała, odwracając się w jego kierunku. - Też cię kocham. Nigdy więcej mnie tak nie strasz, dobrze? - Postaram się. - warknął, ale czuł jej uśmiech przy szyi gdy pocałowała jego skórę. **** Chcieli zatrzymać ją kolejny dzień na obserwację. Nie zdawała sobie sprawy ile czasu minęło, albo jak poważnie była zraniona. Lekarz sfory wyjaśnił, że gdyby nie była związana z Brendanem i nie posiadała enzymu zmiennych, mogłaby tego nie przeżyć. Wyleczyła niektóre wewnętrzne krwotoki zanim dowieźli ją do szpitala. Cała jej rodzina przychodziła ją odwiedzić. Na nalegania Julie, Samantha i Jason pobrali się dzień po jej obudzeniu. Przykro jej było, że ją to ominie, ale nie chciała by dłużej czekali. Czuła się źle z powodu zrujnowania ich zaplanowanego ślubu. Samantha potrzebowała swojego dnia. - Wygodnie? - spytał Brendan, przynosząc tacę z jej ulubionym śniadaniem do sypialni. - Wiesz, że mogę jeść na dole razem z tobą. Doktor mnie wypisał.

Już mi lepiej. - jego pomruk w odpowiedzi sprowadził uśmiech na jej twarzy. Brendan był nadopiekuńczy od chwili gdy wróciła do domu. Okay, okay. Nie musisz na mnie warczeć. Przynajmniej usiądź ze mną i dotrzymaj mi towarzystwa. Brendan pocałował ją w policzek i usiadł na łóżku obok niej. - Zawsze. Ukryła uśmiech za kubkiem kawy, biorąc mały łyk. - Latte? - spytała zaskoczona, że zadał sobie tyle trudu. - Jak je zdobyłeś? - Wiem jak bardzo je lubisz, więc kupiłem ekspres do kawy. Laurie przyszła i ustawiła do kiedy ty byłaś w szpitalu. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. - Zrobiłbym wszystko gdyby to cię uszczęśliwiło. - i wiedziała, bez zwątpienia, że by zrobił. Pochyliła się i pocałowała go, wkładając w to całą pasję jaką posiadała w sercu. Nie ważne co się stanie obiecała sobie uszczęśliwiać go tak bardzo jak on ją. Ciągnąć go na łóżko, Julie usiadła na jego kolanach i przyciągnęła bliżej tacę z jedzeniem. Raz jadła, raz karmiła jego. Chociaż próbował to ukryć, wiedziała, że wciąż przeżywa horror ostatnich kilku dni. Poprzedniej nocy, obudził ją, rzucając się w koszmarze. nie żeby jej sny były przyjemne ostatnimi dniami. Tylko czas załagodzi wspomnienia. I na szczęście dla nich, mieli całe życie przed sobą. Nos Brendana trącił jej ucho, a jego ramiona zacisnęły się na jej talii. Jeśli to możliwe, związek pomiędzy nimi stał się silniejszy. Czy było to spowodowane wspólnym przerażeniem czy to naturalnie wzrastał z czasem, nie wiedziała. Ale teraz wyłapywała migawki jego myśli, nie tylko jego emocje. Spostrzegła przebłysk jej nagich piersi wyginających się do jego rąk i poczuła jak pod nią unosi się jego erekcja. Bez słowa odstawiła tacę na bok i odwróciła się w jego kierunku, unosząc koszulkę. - Julie, nie jesteś jeszcze wystarczająco silna. - ale jego spojrzenie było pożądliwie, wypełnione głodem. - Nic mi nie jest. Widzisz? - rozłożyła ramiona. - Wiem, że chcesz tego tak bardzo, jak ja. Nie torturuj mnie, Brendan. Uchwycił się jej bioder z niezdecydowaniem, walka pomiędzy żądzą a jego potrzebą chronienia jej widoczna była na jego twarzy. Julie sięgnęła i nakryła jego policzki, starając się przeważyć szale na jej korzyść. - Obiecuję, że będę delikatny. - powiedział, odwracając głowę i całując jej dłoń.

- Wiem, że będziesz, kochany. Nie prosiłabym gdybym ci nie ufała. następnie ich usta się spotkały w łagodnej namiętności i pociągnął ją pod siebie. Gdy ściągnął jej koszulkę, Julie była wypełniona uczuciem słuszności. Była dokładnie tam gdzie powinna, gdzie zawsze należała. Cokolwiek przyniesie przyszłość, zmierzą się z tym razem. Ona i jej wilk.

Koniec.