Bennett Sondrae - Alpine Woods Shifters 01 - Arctic Winds (nieof)

Nic nie powstrzyma wilka gdy znajdzie swoją partnerkę... nawet jej własne wątpliwości. Po tym jak jej stado porzuciło ją cztery lata temu, Samantha wiedziała, że nigdy tak naprawdę nie będzie chciana. Gdy przypadkowo wpada do wilczego miasta i jest proszona przez ich pierwszego by została, sądzi, że to nowość lisa polarnego motywuje go. Wie, że znowu będzie sama gdy on się nią znudzi. Jasona przyciąga do Samanthy od chwili go zemdlała w jego ramionach. Jego wilk woła do niego, mówi mu, że znalazł ich partnerkę, a pożądanie, które czuje do Samanthy jest niemożliwe do odparcia. Ale jego mały lis jego załadowany emocjonalnym bagażem i nie wierzy, że jest warta miłości. Czy zdoła pokonać jej obawy? A może zazdrość watahy i lokalne lisy przekonają ją, że nie powinna być z nim zanim będzie miał szansę?

Arctic Winds by Sondrae Bennett Alpine Woods Shifters: Book 1

Rozdział 1 Jasno zatrzymał się w wejściu lokalnej jadalni watahy gdy mamiący zapach uderzył w niego. Chociaż całkowicie obcy, posiadał znajomość, która przyciągała go bliżej. Pachnie jak dom. Jason potrząsnął głową. Nie miał pojęcia skąd ta myśl się wzięła. Zapach nie przywoływał żadnych wspomnień jego domu z dzieciństwa czy jego obecnego domu na obrzeżach miasta. Cokolwiek to było, robiło dziwne rzeczy jego wilkowi. Nagła potrzeba zmiany i pogoni za własnym ogonem prawie obezwładniła go. Nawet lepiej, ogon kobiety siedzącej w rogowej budce. Biorąc głęboki wdech, potwierdził, że dziwny i pyszny zapach pochodził od drobnej blondynki uczepionej swojego swetra. Była zdecydowanie zmienną, ale tylko to mógł z niej wydedukować. Nie była typem zmiennego, z którym wcześniej miał styczność. Bez pytania Jason zapamiętałby zapach jaki ona ma. Zauważając Marthę, kelnerkę jadalni i szanowaną starszą watahy, podszedł do lady. - Kto to jest? - spytał, wskazując głową kobietę. - Nie wiem. Weszła kilka minut temu i zamówiła. Właśnie miałam zamiar zadzwonić do twojego biura, ale oszczędziłeś mi telefonu, wchodząc. Nie wydaje się niebezpieczna, ale zdecydowanie nie jest miejscowa. - jako lider, czy Pierwszy, watahy Alpine Woods, Jason był wzywane zawsze gdy wydarzy się coś niezwykłego. - Wcale nie jest niebezpieczna. Nadal, mam problemy z umiejscowieniem jej. Nie pachnie jak coś z czym radziłem sobie wcześniej. - oboje spojrzeli jak kobieta kicha do serwetki trzy razy. Kto by pomyślał, że ktoś może wyglądać atrakcyjnie w czasie kichania? - Może jakiś rodzaj pumy? zgadywał. - Ta malutka? Może domowa mysz, puma nigdy w życiu. Poza tym kimkolwiek jest, jest psowata, nie kocia. - wymamrotała Martha,

odchodząc do klienta. Jason ponownie spojrzał na kobietę w budce. Martha miała rację. Czymkolwiek była, zdecydowanie była psowatą. Jej maniery przypominały mu lisiego zmiennego, z którym czasem się spotykał, ale Jason był pewien, że tak nie może być. Znał lokalne lisy i żaden z nich nie przyjedzie do miasta bez uprzejmego telefonicznego powiadomienia. Poza tym, koloryt kobiety nie miał miedzianej czerwieni i pomarańczy wydatny u lisiej rasy. Jason wstał i przeszedł obok budki kobiety, patrząc jak powoli lustruje jego postać. Jej oczy rozszerzyły się gdy jej spojrzenie objęło go. Jason był duży, nawet jak na wilka, i oczywiście jego rozmiar onieśmielał małą zmienną. Chociaż jego zwierzę pochodziło od matki, ludzka forma Jasona pochodziła od ojca, który zbudowany był jak obrońca (*w footbolu) będąc w pełni człowiekiem. Jego ojciec był zszokowany gdy jego matka pokazała mu jej zwierzęcą formę, ale zamiast przerazić się, zaczął myśleć o tym jako o czymś wspaniałym. "Dlaczego miałbym chcieć normalne gdy mogę mieć niezwykłe!" mówił ojciec Jasona w czasie jego dzieciństwa. Jego ojciec był zachwycony partnerstwem z wilkiem i kochał matkę Jasona każdego dnia bardziej, chociaż był rozczarowany, że sam nie będzie niczym więcej niż tylko człowiekiem. Wbrew powszechnej opinii, zmienni nie mogą ugryzieniem "zmienić" człowieka. Ostatnio, ilekroć Jason odwiedzał rodziców, odczuwał przeszywającą tęsknotę. Chciał pewnego dnia miłości takiej jak ich. Gdy przychodził do pustego domu po pracy, myślał o tym jakby to było przychodzić do domu na ciepły posiłek i ciepłe ciało. Na koniec dnia chciał dzielić się z kimś swoimi nadziejami i marzeniami. Czuł się gotowy na zbudowanie domu, ale jeszcze nie znalazł kogoś z kim wyobrażałby sobie zbudowanie domu. Może to słowa jego ojca dźwięczały mu w głowie, ale nie chciał normalnego... Chciał niezwykłe. Umawiał się z dużą ilością kobiet, ale z żadną nie chciał spędzić resztę swojego życia. Do diabła, ledwie mógł spędzić całą noc z nimi i zwykle wychodził wcześnie rano następnego dnia. Będąc liderem watahy, nigdy nie poszukiwał żeńskiego towarzystwa, ale ostatnio to nie wystarczało. - Mogę w czymś pomóc? - niepewny głos kobiety przeszkodził sny na jawie Jasona, przyciągając jego umysł do dnia dzisiejszego. - Zastanawiam się to samo. - wsunął się na przeciwną stronę budki, nawet na chwilę nie odwracając spojrzenia od kobiety doprowadzającej go do szaleństwa jej smakowitym zapachem. - Co sprowadza kobietę jak ty do

mojego miasta? - Twojego miasta? - Tak, zgadza się. - pochylając się nad stołem, przyszpilił ją spojrzeniem. Moje miasto. Przebiegła językiem lekko po pełnej dolnej wardze i przygryzła z roztargnieniem kącik ust. Pożądanie Jasona skoczyło wysoko gdy patrzył na nią. Kiedy ostatnim razem coś tak prostego sprawiło, że był tak napalony? Jej oczy zrobiły się niemożliwie szerokie gdy powąchała powietrze. Zaczęła się trząść i wyciągnęła przed siebie dłoń jakby odpierała atak. - Proszę nie. Ja... przepraszam. Proszę. - kobieta szeptała rozpaczliwie. **** O mój Boże! To miasto zmiennych! Będę szczęściarą jeśli wyjadę stąd żywa. Samantha nie mogła uwierzyć, że zrobiła tak ogromny błąd. Jej umysł krzyczał by szybko stąd uciekała. Wchodząc do jadalni, myślała tylko o jednym. Jedzenie. Chociaż pieniądze szybko się kończyły, nie czuła się wystarczająco dobrze by upolować dzisiaj jedzenie. Zdecydowała zaszaleć i wjechała do tego małego miasteczka, szukając pożywienia. Ale nie chciała trzymać swego życia na dłoni przez wtargnięcie na terytorium sfory. Ten przeklęty katar. Normalnie wyczułaby niebezpieczeństwo z daleka zanim dotarła by do granic miasta, ale jej nos był zatkany od kilku dni. Nawet o tym nie myślała, wjeżdżając. W Alasce, gdzie dorastała, społeczeństwo zmiennych były rozrzucone wszędzie i Boże pomóż jeśli ktoś zawędrowałby do jednego. Niedźwiedzie rozerwałyby intruzów na pół i wysłały resztki do stada zanim zaczęłyby zadawać pytania. A jej ludzie nie byli mniej gwałtowni. Nie mieli siły niedźwiedzi, ale byli chytrzy i wiedzieli jak zdjąć intruza zanim zbliżyłby się do ich nor. Łosie i wilki były tak samo obronne. Żadna społeczność nie pozwala żyć nieznajomym wystarczająco długo by wyjaśnić cokolwiek. Zdołała dostać się tak daleko jak jadalnia. Może mogłaby po cichu wyjechać z miasta, a oni nie zrobiliby jej krzywdy. Albo może oni tylko próbują dowiedzieć się gdzie wysłać szczątki. - Wyjadę. Teraz i nigdy mnie nie zobaczycie. Gniew wypełnił spojrzenie mężczyzny. Oh Boże, nie zdoła się stąd wydostać. - Proszę, odejdę. - powiedziała Samantha zanim jej wzrok zaczął się

zamazywać. Nie, nie tutaj... było jej ostatnią myślą zanim wszystko stało się czarne. **** Jason skoczył do przodu i złapał kobietę gdy zemdlała. Z łatwością podniósł ją i wykopał krzesło przy stole tuż przy budce, usiadł i przyglądał się piękności, którą trzymał. Wyraźnie głodowała i czuł jakby ledwie ważyła sto funtów. Wydawała się również mieć lekką gorączkę. Dlaczego przestraszyła się dowiedziawszy, że to miasto zmiennych? Jeśli była chora, powinna być szczęśliwa, znajdując miasto z doktorem, przywykłym do jej rodzaju. - Nic jej nie jest? - spytała Martha, podchodząc do niego. Kilku w jadalni wstało by pomóc, ale odesłał ich machnięciem ręki. - Myślę, że ona potrzebuje trochę jedzenia i odpoczynku, ale powinna również zobaczyć się z doktorem. Zadzwoń do Eddiego i spytaj czy może tu przyjechać. - Eddie Pritchard jest miejscowym lekarzem i, chociaż sam nie jest zmiennym, przywykł do zajmowania się tymi, którzy byli. W przeciwieństwie do większości społeczności zmiennych, w pełni ludzie w Alpine Woods byli uznawani za watahę. Uczęszczali na zebraniach i wydarzeniach sfory razem z wilczymi zmiennymi. Jason powrócił do badania piękności w jego ramionach gdy Martha poszła wykonać telefon. Był zaskoczony strumieniem przerażonego gniewy, który przepływał przez niego gdy wspomniała o tym, że odejdzie i nigdy nie wróci. Ledwie znał kobietę, ale zdecydowanie chciał to zmienić. Jego wilk warczał na niego by dowiedział się o niej wszystkiego. Nigdy wcześniej nie czuł tak silnego pociągu do kobiety. Nawet nie wiedział jak się nazywa, ale pragnął jej gwałtowną namiętnością. Nawet wygłodzona i chora, była najpiękniejszą istotą jaką kiedykolwiek widział. Jej włosy były tak jasne, że wydawały się białe, i opadały na jej plecy w długich falach. Miała delikatną twarz z długim nosem i wyraźnymi kośćmi policzkowymi. Jej migdałowe oczy były kryształowo niebieskie. Spojrzał w górę gdy frontowe drzwi otworzyły się, zimne powietrze powiało na niego. Patrzył jak brwi jego młodszego brata podnoszą się gdy Ethan spojrzał na kobietę w jego ramionach. Jego dwaj bracia, Ethan i Danny, pomagali mu prowadzić watahę. Jako najstarszy, Jason był technicznie Pierwszym, ale oni byli jego oficerami, a ich przywództwo było zespołem w każdym tego słowa znaczeniu. Wataha patrzyła na nich wszystkich by utrzymywać ich w bezpieczeństwie i szczęściu.

- Co z dziewczyną? Jason ponownie spojrzał w dół na kobietę, którą trzymał. Prawdopodobnie będzie lepiej jeśli ją położy, ale nie chciał jeszcze rezygnować z jej ciepłego ciała. Logicznie, wiedział, że nie będzie miał wyboru gdy przyjedzie Eddie, ale do tego czasu, czuł że powinna być w jego ramionach, że należała tam. - Nie wiem. Zemdlała. Eddie jest w drodze. Gdy patrzył, kobieta lekko przysunęła się do niego, szukając ciepła jego ciała. Była malutka. Wszystko w niej wołało do jego instynktów opiekuńczych. Cokolwiek potrzebowała, chciał jej to dostarczyć. Zaczynając od jakiegoś jedzenia. Jason patrzył gniewnie na jej prawie zapadnięte policzki. Była zbyt chuda i wyglądała jakby żyła na okruszkach chleba. - Ziemia do J? - Ethan pomachał ręką przed twarzą Jasona. - Skąd ona się wzięła? - Nie wiem. Siedziała w budce. Gdy podszedłem zobaczyć co ona tu robi, spanikowała. Patrzyła na mnie jakby myślała, że oderwę jej głowę. Ciągle przepraszała i jąkała się, następnie zemdlała. - Interesujące. - wymamrotał Ethan, patrząc na niego uważnie gdy Eddie wpadł do jadalni, niosąc swoją czarną torbę. Gdy Eddie podszedł do nich, gestem nakazał by Ethan pomógł mu złączyć kilka stołów. Jason czuł jak sztywnieje. jak głupio to brzmiało, zwłaszcza zważając, że to jego prośba, nie chciał by Eddie na nią patrzył. Chciał zabrać ją i wziąć do swojego domu by o nią zadbać. Wilk już myślał o niej jako o jego. Trzymając na wodzy swojego bezrozumnego wilka przez chwilę, położył swój cenny pakunek na pośpiesznie złożonym stole egzaminacyjnym. Nie chcąc całkowicie stracić z nią kontaktu, złapał ją za rękę i trzymał w obu swoich dłoniach gdy Eddie przyglądał jej się. Jason zauważył, że Ethan wpatruje się w ich złączone dłonie i warknął ostrzegawczo. Zszokowane spojrzenie jego brata napotkało jego, zanim szeroki uśmiech powoli rozchodził się po jego twarzy, - Więc, tak to jest. Wygląda na to, że dodajemy nowego członka watahy. - Huh? - spytał Eddie, nie zauważając wymiany. - Mniejsza o to, Eddie. Upewnij się, że dobrze się nią zaopiekujemy. powiedział Ethan. - Po prostu zajmij się tym. - warknął Jason. Uśmiech Ethana jeszcze bardziej się rozszerzył, cicho wyśmiewając się z niego. - Zdejmij ten wyraz we swojej twarzy. To nie tak jak myślisz. Czy nie powinieneś gdzieś

być? - Wcale nie. Nie przychodzi mi do głowy miejsce gdzie chciałbym być bardziej niż tutaj. - Ethan skrzyżował ramiona i oparł się o stół za nim. - Przysięgam, jedynym celem twojego życia jest torturowanie mnie. Dlaczego nie odejdziesz zanim pobiję cię na czarno i niebiesko?

Rozdział 2 Samantha słyszała kłótnię, ale nie mogła odróżnić żadnego słowa. Wydawała się blisko, a jednak tak daleko. Czy ktoś na nią warczał? Wszystko wydawało się zamazane. Jej głowa wydawała się ważyć sto funtów, a jej oczy nie chciały się otworzyć. Warczenie ponownie rozbrzmiało, tym razem głośniej. Słyszała jak ludzie rozmawiają, ale słowa nie miały sensu. Jej ręka była uwięziona w czymś. Czy zemdlała w czasie polowania? Nie, to nie to. Nie poszła polować. Zamiast tego poszła do jadalni. Wilk przyszedł, mówiąc coś o jego mieście. Wilcze miasto! Jej świat stał się wyraźny gdy panika ją zalała. - Odejdziesz zanim pobiję cię na czarno i niebiesko. - ktoś do niej warknął. Usiadła gwałtownie. Wilki ją otaczały, trzy będąc dokładnym. Nie, jeden z nich nie był wilkiem, tylko dwa. Tylko dwa, Samantha pomyślała na skraju histerii. Jeden wystarczyłby żeby ją zabić z miejsca, a miasto musiało roić się od innych. Wilki żyły w stadach. Gdzie był jeden, nieuchronnie było ich więcej. - Proszę nie. - głos Samanthy brzmiał chropowato nawet dla jej własnych uszu. - Odejdę. Nie musisz tego robić! Odejdę. - Spokojnie, kochanie. - powiedział nie-wilk, pocierając jej ramię uspokajająco. Jej druga ręka była chwycona przez wilka numer jeden. Posłuchaj mnie. Jestem lekarzem i dobrze się tobą zaopiekuję. Okay? Siedź dokładnie tutaj i pozwól mi sprawdzić czy nic ci nie jest. mężczyzna musiał mieć około sześćdziesięciu lat. Jego szare włosy otaczały łysinę, a jego miłe oczy były obramowane szerokimi czarnymi okularami. Był ciężkim mężczyzną i chociaż nie małym, dwa wilki przyćmiewały go. Samantha próbowała uwolnić lewą rękę, ale wilk trzymał ją mocno. - Nie rozumiesz, - wyszeptała do mężczyzny. - Muszę odejść. - Samantha

spojrzała na wilka trzymającego jej rękę. - Nie chcę stwarzać żadnych problemów. - Nigdzie nie idziesz. - warknął. Oczy Samanthy rozszerzyły się. - Czy jest za późno? Zdziwiony wyraz pojawił się na jego twarzy. - Za późno na co? - By uniknąć bicia. Nastąpiła długa chwila ciszy zanim drugi wilk spytał. - Jakiego bicia? Zdezorientowana, Samantha spoglądała tam i z powrotem na dwa wilki zanim zatrzymała się na wilku, który ją trzymał. - Ten, który powiedziałeś, że mi dasz jeśli nie odejdę. Wszyscy trzej mężczyźni patrzeli na nią jakby miała dwie głowy. Mówiono jej, że jak wilk poluje, onieśmiela ofiarę, ale nie myślała, że będą się w nią wpatrywać gdy tworzy tak łatwą ofiarę. Pomyślała, że po prostu ją zabiją i skończą z tym. - Powiedziałeś jej, że ją uderzysz jeśli nie wyjedzie? - nagły okrzyk drugiego wilka sprawił, że Samantha podskoczyła. Jego zrelaksowana poza zniknęła natychmiast gdy natarł na pierwszego wilka. - Oczywiście, że nie! - pierwszy wilk odwrócił się do drugiego. Myślała o próbie ucieczki, ale pierwszy wilk nadal trzymał jej rękę uwięzioną w jego. Nie było mowy by mogła dobiec do wyjścia, więc ten plan odpadał. Zdała sobie sprawę, że wszyscy trzej mężczyźni ponownie się w nią wpatrują. - Ja... przepraszam. Co? - Samantha spytała niepewnie. - Powiedziałem. - jeden z jej ręką powiedział przez zaciśnięte zęby. - kiedy niby powiedziałem, że cię pobiję jeśli nie odejdziesz? - Uh, przed chwilę. Wstawałam, a ty powiedziałeś 'Odejdziesz zanim pobiję cię na czarno i niebiesko.' - Dlaczego nie skończą już z tym? Wilk numer dwa wybuchł śmiechem, a nawet doktor się uśmiechnął. Mężczyzna poklepał jej ramię i umieścił stetoskop na jej plecach. - Teraz, nie martw się, Jason może wyglądać potężnie i strasznie, ale on nigdy nie podniósł ręki na kobietę. Jak się nazywasz, serduszko? - doktor mrugnął do niej okiem gdy zerknęła na niego. - Uh, Samantha Walker. - wymamrotała z roztargnieniem, potrząsając głową. Ten mężczyzna nie rozumiał. jak mógł zrozumieć terytoria i wilki gdy nawet nie wiedział, że istnieją? - Jeśli mnie puścicie, nie będę sprawiała kłopotów. Odejdę i nigdy więcej

mnie nie zobaczycie. - Samantha błagała wilka zwanego Jasonem. - Dokładnie. teraz, co to mogło znaczyć? Samantha myślała o tym co powiedziała i zdała sobie sprawę, że wilk nadal trzymał ją mocno za rękę. - Ty... ty chcesz żebym sprawiała kłopoty? - Jakiego rodzaju to była pułapka? - Nie. Chcę żebyś została. Samantha przekrzywiła głowę na bok i spojrzała na niego. Nie mogła go zrozumieć. Dlaczego chciałby żeby została? Nikt nigdy nie chciał by ona została. Nawet jej własne stado nie chciało jej. Jej rodzice umarli wkrótce po jej narodzinach, była odpowiedzialnością stada od tamtego czasu, odpowiedzialności, której nigdy nie chcieli ani podjęli się szczególnie dobrze. Nigdy nie czuła ciepła miłości i przyjaźni. Gdy skończyła dwadzieścia jeden lat, chcieli żeby odeszła. To było cztery lata i osiem stanów temu. Nie ważne jak bardzo próbowała, nigdy nie znalazła miejsca, do którego mogła należeć. Podejmowała się dziwnych prac tu i tam, podawała do stołu, była barmanką, serwowała kawę, ale gdy tylko zebrała wystarczająco pieniędzy by przeżyć kilka miesięcy, odjeżdżała do nowego stanu i nowej przygody. Zawsze było jej ciężko zdobywać przyjaźnie i dlatego nigdy nie przywiązywała się do jednego miejsca. Nikt nie troszczył się o to co się z nią stanie. Była sama. Zawsze była i prawdopodobnie zawsze będzie. - Przepraszam, chyba nie rozumiem. - Kochanie, on chce żebyś została i stała się członkiem watahy. - wilk numer dwa uśmiechnął się. Zerknęła szybko na lekarza przy wspomnieniu o watasze, ale od nadal badał ją bez mrugnięcia na dziwny zwrot. - Um... Dlaczego? - nikt nie odpowiedział, ale wilk opierający się o stół nadal się do niej uśmiechał. Był przystojny w "śmiałkowy" sposób. Jego włosy były jasno-brązowe z odcieniem blond, a postura krzyczała "beztroski". Jego kręcone włosy, które wisiały wokół jego głowy w splątanej stercie tylko uwydatniały chłopięcy urok jego twarzy. - Czym dokładnie jesteś? - ten nazywany Jasonem przerwał jej myśli. ponownie spojrzała ostrożnie na lekarza. - Nie martw się o niego. - wilk powiedział. - Wie o nas wszystko. Nie znajdziesz wielu w mieście, którzy nie wiedzą. Tajemne stowarzyszenie rzadko pozostaje tajemne na zawsze. - Jason nadal się wpatrywał. On był przystojny w całkiem inny sposób niż ten drugi wilk. Jego włosy

były ciemno brązowe, ale z lekkim rudym odcieniem. Były krótsze nic drugiego wilka z łagodną lafą wokół uszu. Najdziwniejsze pragnienie by przeczesać te loki palcami zaatakowała ją. Jego rysy były wystarczająco podobne do beztroskiego wilka by powiedzieć jej, że są spokrewnieni, ale podczas gdy jego spojrzenie było czarujące, tego były ostre i oceniające. Z nich dwóch, na tego trzeba było uważać. Jej żołądek dygotał gdy patrzyła na niego. Ze strachu? Już nie odczuwała strachu, ale dygotanie jej żołądka nie odeszło. Jego zielone oczy były przeszywające, a Samantha nie mogła zrobić nić więcej tylko odwzajemnić spojrzenie. - Więc? - w końcu spytał. - Huh? - Jaką rasą jesteś? - Oh. Jestem lisem. - Czy lisy nie powinny być czerwone czy coś? - spytał wilk numer dwa, patrząc na jej twarz. - Jestem polarnym lisem. Urodziłam się w Alasce. Moje futro jest białe gdy się zmienię i jestem mniejsza niż czerwone lisy. - Co polarny lis robi aż tu w Colorado? I gdzie jest reszta twojego... Jak sfory lisów się nazywają? - spytał Jason. - Stada. I nie mam żadnego. Jestem tylko ja. - Oba wilki ponownie się w nią wpatrywały. To wlepianie oczami zaczynało ją stresować. - Czy coś powiedziałam? - Co się stało z twoim stadem? - spytał Jason. - Z tego co wiem, nadal są na Alasce. **** Jason zamknął oczy. Przynajmniej już się nie kuliła. Chociaż zdobywanie informacji było jak wyrywanie zębów. Nie mógł się mniej przejmować gdzie była jej sfora. Chciał wiedzieć dlaczego nie była z nimi i dlaczego oni pozwolili jej podróżować samej. Powinna być w domu, owinięta w bezpieczeństwo i ciepło, nie podróżować sama po kraju. Wszystko w niej przymuszało go do dowiedzenia się więcej. A jej zapach powoli przenosił go w górę ściany. Pachniała ziemią a jednak świeżo i czysto, przypominając mu o cieple ogniska i świeżym śniegu. Będzie musiał jej skosztować, wcześniej niż później przy odrobinie szczęścia. - Czy jest jakiś szczególny powód dlaczego jesteś tutaj, a twoje stado tam bez ciebie? - w końcu zdołał powiedzieć.

- Oni nie są już moim stadem. Nigdy tak naprawdę nie byli. Wilk Jasona podniósł głowę na spokojną akceptację w jej głosie. Nie wydawała się smutna tym wyznaniem, ale Jason nie byłby tym samym bez swojej watahy. Troszczyli się o niego tak samo jak on o nich. Nie mógł wyobrazić sobie życia bez nich, zwłaszcza dla zmiennego, który nie mógłby otworzyć się przy ludziach nieświadomych tego kim był. - Czy to dlatego wyglądasz jakbyś nie jadła od wielu dni? - spytał ją. - Jak długo byłaś sama? - Byłam sama przez cztery lata. I jadłam całkiem dobrze, bardzo ci dziękuję. - pociągnęła nosem defensywnie. Jej odpowiedź zaskoczyła go. Cztery lata? Jason nie mógł uwierzyć, że była sama przez tak długi czas. - Nie masz rodziny ani przyjaciół ani stada? - Świetnie sobie radzę sama. - powtórzyła. - Tak, widzę, że świetnie ci to wychodzi. - wymamrotał Jason, przesuwając dłonią w dół jej policzka. Cofnęła się i patrzyła na niego niepewnie. - Straszysz ją, Jason. Odpręż się trochę. **** Drugi wilk praktycznie odepchnął Jasona z drogi i zajął jego miejsce przy Samanthie. - Mam na imię Ethan, Ethan Callahan. Ten idiota to mój brat, Jason. zniżył głos do teatralnego szeptu. - Lubi udawać silnego i strasznego bo myśli, że wtedy jest lepszym alfą, ale tak naprawdę jest miękki i papkowaty w środku. - Jason warknął za nim. Samantha zerknęła z szeroko otwartymi oczami, ale Ethan zignorował to i ciągnął. - A to jest Doktorek Prichard. Może nie jest wilkiem, ale jest watahą. Doktor pocałował jej knykcie. - Eddie. I witam. Masz wstrętne przeziębienie, ale nic co gorąca herbata i kilka dni odpoczynku nie mogę wyleczyć. Może przyjdziesz do mnie jeśli ci się kiedykolwiek pogorszy, okay? - Oh, nie planuję pozostać tu długo. Ale dziękuję za wszystko. Ja, um, ile jestem ci winna? - Samantha mentalnie policzyła pieniądze, które miała na koncie w banku. Przy odrobinie szczęścia wystarczy na rachunek i jej podróż do kolejnego miasta. Musi wkrótce znaleźć pracę. - Na koszt firmy. - Eddie ubrał płaszcz i zapiął go. - Jestem pewien, że zobaczymy się na mieście. Przyglądała mu się speszona gdy wychodził. Czy nie powiedziała mu właśnie, że nie zostanie tutaj? Jaka to była dziwna grupa.

Kelnerka podeszła z omletem, którzy zamówiła. - Cześć, kochanie. Jestem Martha. Może przejdziesz tutaj i skończysz swoje śniadanie? Przyniosę ci świeżą herbatę. - Dziękuję. - wymamrotała Samantha, zsuwając się ze stołu do swojej budki. Już ludzie w mieście pokazali jej więcej uprzejmości niż ktoś kiedykolwiek. Większość ludzi nie przejmowała uprzejmością do małego nikogo bez domu. Była tak pochłonięta jedzeniem omletu, że dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że Jason siedział po drugiej stronie budki. Gdy patrzyła, Ethan wcisnął się obok brata. tych dwoje ledwo mieścili się po tej samej stronie. Jason spiorunował wzrokiem Ethana. - Czy nie musisz gdzieś być, mały braciszku? - Nie! - Ethan uśmiechnął się wesoło go Samanthy. - Poza tym, chcę poznać nowego członka sfory. Co jest nie tak z tymi ludźmi? Nigdy nie zgadzała się należeć do ich przeklętej sfory. Najpierw lekarz, a teraz te dwa wilki. Nie mogła ich zrozumieć. Nikt nie daje nic za darmo. Jeśli oferowali jej miejsce w ich sforze, musieli chcieć czegoś w zamian. - Doceniam ofertę, ale jak powiedziałam, muszę wkrótce wyjechać. Nie zamierzam zabawi tu długo. - Dokąd zmierzasz? - spytał natychmiast Jason. - Co? - Mówiłaś, że nie masz stada i rodziny. jestem ciekawy dokąd uciekasz. - Uh... cóż, ja nie... Nie wiem. Chyba gdzieś gdzie mogę osiąść na jakiś czas, znaleźć pracę. - Możesz osiąść tutaj. Miejscowa księgarnia niedawno dobudowała kawiarnię, szukają kelnerki. Ty podejmiesz się tej pracy. - Jason stwierdził nieodwołalnie. Nie pytał tylko rozkazał jej wziąć tą pracę, o której dopiero co usłyszała. Poczuła jak się jeży. Nie dlatego, że praca nie była idealna. Praca jako kelnerka w kawiarni była jedną z jej ulubionych prac. Uwielbiała zapach kawy nawet jeśli wolała bardziej kojący smak herbaty, I uwielbiała czytać. Gdzie lepsza praca niż w księgarni by karmić jej nałogi? Nadal, zgrzytało to, że en wilk rozkazał jej pozostanie. - Mogę nawet nie dostać tej pracy jeśli będę się o nią starać, no wiesz. Nie ma potrzeby rozkazywać mi tego. Ale dziękuję za sugestię. - wciągnęła protekcjonalnie powietrze. - Może zostanę, przynajmniej na trochę. Ethan roześmiał się. - Lubię ją. Ona wie kiedy należy przywołać cię do porządku.

**** - Masz tą pracę. Nie martw się. - Jason powiedział Samanthcie, ciesząc się ciepłem, który lekko zapłonął w jej oczach, gdy nią dyrygował. Lisy były płochliwe z natury; chytre, ale płochliwe gdy chodzi o bezpośrednie starcie. Może polarne lisy różniły się niż te, z którymi zadawał się w przeszłości, ale wątpił w to. Założyłby się, że niewielu jej rozmiarów postawiłoby się dorosłemu leśnemu wilkowi takiemu jak on. Podobało mu się to. Mogła być przestraszona gdy pierwszy raz zdała sobie sprawę gdzie jest, ale już wiedział, że zmienni, z którymi dorastała, są inni od zmiennych jakich on znał. Nadal nie mógł uwierzyć, że jej stado pozwoliło jej odejść. Teraz miała nową sforę, pomyślał gwałtownie. Upewni się, że dostanie pracę w księgarni Laurie i zobaczy czy może wynająć mieszkanie nas sklepem. Chciał żeby była blisko. Nie był jeszcze pewien dlaczego, ale coś do niej czuł i wiedział, że te uczucia będą tylko rosły. Chciał ją chronić, a słysząc, że nie ma stada, sprawiało, że był tylko bardziej opiekuńczy. Ona może być tą, na którą czekał. Jason powinien zadzwonić do Laurie i upewnić się, że zatrudni Samanthę zanim ona znajdzie powód by nie zostawać. Chciał żeby była w jakiś sposób związana z miastem. Chciał żeby trudno jej było odejść. - Przepraszam na chwilę. - Jason pchnął brata z siedzenia na podłogę. Przelotnie złapał oko Ethana i nie podobała mu się psota, którą tam zobaczył. - Zachowuj się. - upomniał. Uśmiech Ethana ciągle się powiększał. **** - Nie martw się, duży braciszku. Zajmę się Samanthą gdy ciebie nie będzie. Samantha przeniosła spojrzenie z jedzenia na braci. Co za dziwny związek mieli. Była tam sympatia, ale Jason wyglądał jakby chciał nic więcej tylko zabić Ethana w każdym możliwym czasie. - Samantha. - Ethan wpatrywał się w jej usta. - Czy mam gdzieś okruchy czy coś? - spytała, przesuwając językiem po kącikach. Czekoladowe spojrzenie Ethana przesunęło się po jej twarzy, Zajrzał głęboko w jej oczy, figlarny uśmiech unosił jego usta. Powoli, wstał i

przeniósł się na jej stronę budki, zerkając szybko w kierunku Jasona zanim poświęcając jej pełną uwagę. Zagonił ją w kąt, opierając rękę o oparcie budki i wokół jej ramion. Zerknęła w prawo gdy poczuła jak bawi się jej włosami, podskoczyła gdy jego oddech połaskotał jej ucho. Czy on właśnie powąchał jej szyję? - Żadnych okruszków. - wyszeptał. - Co ty robisz? - umieściła dłoń na jego piersi i odsunęła się od niego. - Poznaję cię. - wzruszył ramionami. - Nigdy wcześniej nie widziałem polarnego lisa. Czy zmienisz się kiedyś dla mnie? Nagle ich prośba by została, by dołączyła do watahy, stała się wyraźna. jak dziecko z zabawką w czasie Świąt, byli oczarowani czymś nowym. Nigdy nie spotkali polarnego lisa, prawdopodobnie chcieli ją obserwować, jak owada pod mikroskopem. Chociaż przynajmniej miała miejsce gdzie mogła zostać. Powinna zostać na razie, a gdy się nią zmęczą, ponieważ jest to nieuchronne, znowu będzie sama. Zawsze sama. Samantha westchnęła z przygnębieniem. Jej głowa znowu ją bolała, sprawiając, że chciała zwinąć się gdzieś i zasnąć. Może znajdzie jakąś jaskinię czy porzucone legowisko w lesie gdzieś w okolicy i osiądzie na kilka dni. Potrzebowała długiego odpoczynku, a później była pewna, że będzie jak nowa. **** Jason wrócił z rozmowy z Laurie by znaleźć swojego brata praktycznie wtulającego się z Samanthą w budce. Zmusił się kilku oddechów, uspokajając zanim rozerwie własnego brata na kawałki. Zazdrość gęsto przelewała się przez jego żyły gdy patrzył jak Samantha uśmiecha się niepewnie do Ethana. Musiał wyjaśnić kilka rzeczy z jego młodszym bratem. Samantha była poza zasięgiem. Jason podszedł, wyrwał brata w budki i rzucił go na przeciwne siedzenie. Zajął miejsce brata, ramię Jasona zastąpiło Ethana wokół ramion Samanthy. Ethan puścił do niego oko, uśmiechając się jak idiota, podczas gdy Jason piorunował wzrokiem. - Testowałem teorię, duży braciszku. Cóż i utrzymywałem naszą kochaną Samanthę w cieple dla ciebie. - próbował robić zamęt. Jason znał swojego brata zbyt dobrze by nabrać się na te sztuczki. - Rozmawiałem z Laurie. Zaczynasz w przyszłym tygodniu, pod warunkiem, że poczujesz się lepiej. Pozwoliła ci pomieszkać nad sklepem by obniżyć twoje wydatki. Możesz wprowadzić się od razu.

Spojrzał w dół na drobną kobietę obok niego. Patrzyła na niego zwężonymi oczami. - Zatrudniła mnie, nawet się ze mną nie spotykając? I pozwoli mi również zamieszkać nad sklepem? - Jesteś teraz częścią watahy, kochanie. Troszczymy się o swoich. powiedział Ethan. Jason poczuł jak Samantha sztywnieje. Nadal nie rozumiała. Już zaakceptowali ją jako ich własną. Decyzja została podjęta. - Już ci mówiłam, zostanę na trochę, ale nie na zawsze. Jestem lisem, na miłość boską. - Więc? - spytał, autentycznie zdezorientowany. - Więc nie mogę być częścią waszej sfory. - Dlaczego nie? - Uh, czy nie zrozumiałeś mnie gdy mówiłam, ze jestem lisem? Kto kiedykolwiek słyszał o lisie w sforze wilków? - roześmiała się. Był to niski i miły dźwięk, a Jason czuł jak jego brzuch zaciska się z pożądania. W jaki sposób tak na niego działała? Wziął głęboki wdech i zamknął oczy. Jego wilk błagał go by ją wziął, naznaczył jako jego. Ona nie miała pojęcia co mu robiła albo jakie niebezpieczeństwo zapraszała. Ona była jego, siedziała i śmiała się, i nalegała, że nigdy nie będzie częścią sfory gdy wszystko co chciał to pochylić ją nad stołem i sprawić, że się podda, zmusić do zostania. Musi odzyskać kontrolę nad swoim wilkiem, ale pragnął odrzucić głowę do tyłu i zawyć w triumfie. - Chodź, zabiorę cię do Laurie, poznasz ją i zobaczysz swoje nowe miejsce. - powiedział Jason, niechętnie zabierając od niej rękę.

Rozdział 3 Samantha nie wiedziała czemu mu ufa, ale ufała. Dorastając, uczono ją by wystrzegać się innych zwierząt, zwłaszcza tych większych od niej co wprawdzie oznaczało większość. W jej ludzkiej formie mierzyła ponad pięć stóp, ale w lisiej ledwie mierzyła stopę wysokości i trzy stopy długości, licząc ogon. W zimie jej śnieżne futro puszyło się i wyglądała na większą, ale nie mogła polegać na iluzji przy utrzymywaniu drapieżników z daleka. Zawsze trzymała się z daleka od wilczych terytoriów. Nie tylko wilki były groźne i zabójcze, ale również niezwykle terytorialne. Zamiast zabić ją, te wilki witały ją w mieście, starając się dołączyć ją do sfory. Było to poza zrozumieniem. Niewytłumaczalnie czuła się komfortowo i bezpiecznie przy Jasonie i jego bracie. Podczas gdy przy Ethanie to jego drażnienie się sprawiało, że czuła się komfortowo, Jason był pozornie mniej powitalny. Jednakże cała jego frustracja skierowana była na jego brata, a gdy obejmował ją ramieniem odczuwała przemożone pragnienie by przytulić się do jego boku, zanurzyć nos w jego piersi i wdychać jego zapach. Motyle powróciły w dziesięciokrotnie większej ilości. Gdy Ethan zrobił to samo jej zwierzęce zmysły stanęły na baczność, czekając na jakikolwiek powód do czmychnięcia. Jednak jej lis zwinął się i usadowił przy Jasonie. Instynktownie mu ufał i była chętna posłuchać intuicji, na razie. - Przyszedłem tu, więc pojadę z tobą i przedstawię cię Laurie. Jest właścicielką księgarni. To nie jest daleko i możesz zaparkować auto na parkingu za sklepem. - zasugerował Jason. Samantha nerwowo zastanawiała się nad inteligencją pozwolenia obcemu mężczyźnie wejść do jej samochodu, mniejsza o fakt, że umie on zmieniać się w wilka. Był dla niej tylko i wyłącznie miły, ale to nie znaczy, że

powinna kusić los. Ale podejrzewała, że gdyby chciał ją zgwałcić czy zabić, mógł to zrobić w każdym czasie. Pierwsi byli prawem dla samych siebie w ich watasze. Mógłby łatwo wyciągnąć ją z jadalni i zabić. Poza tym jeśli ona ma zamiar tu żyć, równie dobrze może zaufać z wszystkich ludzi ich Pierwszemu. **** Jason zauważył chwilę gdy Samantha zawahała się zanim poprowadziła ich do jej samochodu, ale pozostawił to bez komentarza. Jeszcze w pełni mu nie ufała i będzie musiał nad tym popracować. To była jego praca jako Pierwszy, upewnić się, że każdy członek jego watahy czuje się komfortowo przychodząc do niego z jakimkolwiek problemem. Wielu przywódców nie widzi tego tak jak on i używają strachu czy dominacji by rządzić. Jason rządzi rozsądkiem i sprawiedliwością. Jak może rozwiązywać problemy jeśli nikt nie przyjdzie do niego szukając pomocy? Kochał swoją watahę i z tego co wie oni byli szczęśliwi pod jego rządami. W zasadzie tak szczęśliwi, że wielu innych przywódców przychodzi do niego po poradę - coś czego nigdy nie przewidział gdy przyjmował stanowisko dwa lata temu i stał się najmłodszym Pierwszym w historii zmiennych. - Skręć w lewo po tych światłach. - wskazał. - Sklep jest właśnie tam. obserwował Samanthę kątem oka. Musiała ufać mu do pewnego stopnia inaczej nigdy nie wpuściłaby go do swojego samochodu. Będzie musiał budować na tym co już istnieje. Tworzenie fundamentów jest kluczem do każdego związku, zwłaszcza tego, który planował mieć z nią. Kusiło Jasona by zaprosić ją dzisiaj wieczorem na kolację, ale wiedział, że lisy miały tendencje do wahań w nowych sytuacjach, a nie chciał ją spłoszyć. Musi działać ostrożnie. Jeśli naciśnie zbyt mocno, ona ucieknie, ale jeśli szybko jej nie pochwyci, może to zrobić ktoś inny. Samantha była oszałamiająca i mężczyźni w tym mieście zachowywali się jak psy z kością gdy przybywa ktoś nowy. Mentalni się trzepnął. Pies z kością? Kobieta oczywiście mieszała mu z mózgu. Gdy tylko wspiął się do auta, zapach Samanthy otoczył go. To sprawiało, że chciał zaciągnąć małą lisiczkę na tylne siedzenie i grzesznie się z nią zabawić. Przez całą jazdę musiał zmuszać się by uważać na drogę, a nie pławić się w ciepłym uczuciu, które zainicjował jej zapach. Musi rozważnie zagrać swoimi kartami. Będzie postępował powoli, ale będzie miał ją na oku. Tak czy inaczej ona będzie jego. Jego wilk nie

spocznie na niczym mniejszym. **** Samantha rozejrzała się po księgarni gdy weszła. Była większa niż wydawało się to z zewnątrz. Nie tylko były tu półki z książkami, ale małe kąciki gdzie duże skórzane fotele i małe stoliki zapraszały klientów do pozostania. Ogień trzaskał w kominku przy jednych z takich kącików za fazowanym szkłem i ekranem z kutego żelaza. Przytulnie i serdecznie. Bez wątpienia mogłaby zakochać się w tym miejscu. Kobieta stała za ladą. Patrzyła na parę gdy weszli, przebiegając spojrzeniem po Samanthcie, oceniając ją. Kobieta nie była tradycjonalnie piękna, ale uderzająca. Samantha była pewna nawet w zatłoczonym pokoju każde oko byłoby skierowane na nią, zwłaszcza mężczyzn. Z jej ciemno brązowymi włosami do ramion i wysokimi kośćmi policzkowymi, z pewnością była jedną z najpopularniejszych kobiet w mieście. - Czy to ona? - kobieta spytała Jasona. - Laurie to jest Samantha. Nie pozwól by jej nieuprzejmość nabrała cię, Samantho. Może nie ma żadnych manier, ale jesteśmy przekonani, że głęboko, głęboko w środku jest dobrą osobą. Błysk w oczach Laurie sprawił, że Samantha niepokoiła się czy Jason nie przesadził. Jason oczywiście mógłby wygrać walkę z nią, ale Samantha podejrzewała, że kobieta może wyrządzić wiele szkód. Była wyższa niż przeciętny człowiek i emanowała siłą, i pewnością siebie. Zanim Samantha miała czas mrugnąć, kobieta rzuciła się ponad ladę i prosto na nich. Szybko cofnęła się z drogi i kobieta rzuciła się na plecy Jasona. Niewiarygodnie, zamiast atakować jego gardło, kobieta wyglądała jakby robiła mu noogie (*mocne pocieranie knykciami w czubek głowy). Co tu się do diabła dzieje? - Okay, okay, przepraszam! - Jason się śmiał. - Lepiej żebyś przepraszał albo powiem Mamie, że powiedziałeś, że źle mnie wychowała. - Oh Boże! Cofam wszystko. - Jason nadal się śmiał gdy kobieta lekko zeskoczyła z jego pleców i wyprostowała ubranie. - Laurie, może pokażesz Samanthcie mieszkanie, a ja popilnuję sklepu przez kilka minut? **** Laurie nie pominęła sztyletów w spojrzeniu Samanthy w momencie gdy

rzuciła się na plecy brata. Radziła sobie z kobietami rzucającymi się na jej brata całe życie, więc to nie było zaskoczeniem. Jednakże co ją zaskoczyło to decyzja brata by Samantha stała się jedną z nich tak szybko po poznaniu. Ona nie była wilkiem i zdecydowanie nie była spokrewniona z nikim w mieście. Gdy otworzyła drzwi do małego mieszkanka nas sklepem, Laurie zdecydowała się wstrzymać z osądem na trochę. Wskazała na duży kwadratowy klucz gdy prowadziła do drzwi. - Ten wprowadzi cię do budynku, tylko na klatkę schodową. Drugi jest do drzwi na górze, poprowadzi cię do mieszkania. - wyjaśniała. - Nie jest duży, ale ma łóżko i dach. Kuchnia jest niewielka, ale wszystkie urządzenia działają. łazienka jest po prawej. - Laurie wskazała wskazała kilka rzeczy w mieszkaniu i obserwowała reakcje Samanthy. - To jest wspaniałe! - Samantha wykrzyknęła. Laurie mogłaby pomyśleć, że było to sarkastyczne gdyby nie zauważyła błysku zdumienia w oczach Samanthy. Wiedziała, że kawalerka to niewiele, tylko mały pokój z łóżkiem i mała kuchenka na boku, ale Samantha patrzyła jakby Laurie podała jej klucz go Pałacu Buckingham. - Jason nie powiedział mi skąd pochodzisz. - Oh, często się przeprowadzam. - co nic jej tak na prawdę nie mówiło. Prawie zaczęła kopać głębiej, ale zobaczyła, że Samantha ziewnęła mocno gdy tylko usiadła na łóżku. - Musisz być zmęczona. Zostawię klucze tutaj na kontuarze. Zamykam dzisiaj sklep o ósmej, ale będę tutaj do dziesiątej. Daj mi znać jeśli masz jakieś pytania czy czegoś potrzebujesz. - Dziękuję... za wszystko. - Nie ma sprawy. - Laurie nie była pewna dlaczego skoro ledwo zamieniły z sobą dwa zdania, ale już lubiła Samanthę. Teraz potrzebowała więcej informacji. **** - Wszystko ustalone? - spytał Jason gdy tylko Laurie weszła do sklepu. Siedział na jednym z dużych foteli skierowanych na frontowe drzwi, ale skoczył na nogi tuż po jej wejściu. - Kim ona jest? - Powiedziałem ci przez telefon. Jest nowa w mieście, Ethan i ja zdecydowaliśmy się jej pomóc i potrzebowała pracy. - Nie wątpię w to wszystko. Ale znam również ciebie i wiem, że nie

mówisz mi wszystkiego. Więc skoro zatrudniłam ją i pozwoliłam mieszkać we własnym mieszkaniu, być może powinieneś powiedzieć mi całą historię, nie sądzisz? Jason westchnął głośno i mruczał do ciebie. Laurie mogłaby przysiąc, że słyszała coś o "wtrącającej się rodzinie", ale zdecydowała się to przeczekać. - Ona nie ma nikogo. Była wygłodzona i zemdlała w jadalni. Sam nie znam całej historii. Mogłabyś wyświadczyć mi przysługę i uważać na nią? Laurie spojrzała na niego domyślnie. Coś zdecydowanie się działo. Nigdy nie widziała go tak zainteresowanego kimś, zwłaszcza praktycznie nieznajomą. - Dobra. Ale informuj mnie, okay? Wiem, że nie jestem częścią twojego centrum rządzenia, ale to również moja wataha i postawiłeś mnie na środku bez jakichkolwiek informacji. - Chcę by ona została. nie jestem jeszcze pewien dlaczego, ale wyczuwam, że jest dla mnie ważna. Czy to cię satysfakcjonuje? - Na razie. - Sęp. - Kochasz mnie. Jason podszedł do Laurie, pochylił się i pocałował ją w policzek zanim wyszedł.

Rozdział 4 Gdy Samantha się obudziła ciemność osiadła za oknem. Czuła się o wiele lepiej, ale nadal w pełni nie odzyskała sił. Dźwięk burczenia w brzuchu przypomniał jej, że nie jadła od śniadania. Nie kłopotała się nawet wejściem pod kołdrę czy zmienieniem ubrań po wyjściu Laurie. Zwinęła się na łóżku i natychmiast zapadła w sen. Jakiegoś czasu podczas snu rozebrała się i zmieniła. Pęknięcia i trzaski, które zawsze towarzyszyły poruszaniu się wypełniły mały pokój. Każdy słuchający założyłby że podczas poruszania doświadczała dręczącego bólu, ale to było dalekie od bólu. Dla zmiennego łamanie i formowanie się kości i mięśni konieczne przy zmianie formy jest jak uspokajający ból. Zmiana to jak dobre rozciągnięcie po długiej drzemce. Zanurzając się pod kołdrę by zablokować światło, Samantha zwinęła się, zanurzając nos pod ogon, i wróciła do snu. W dziczy jej ogon chroniłby jej twarz od zimnego wiatru i utworzył pewnego rodzaju kołderkę dla ciała. Ochronna poza nie była konieczna w cieple mieszkania, ale zwinięcie się dawało jej czegoś znajomego. Po tygodniach polowania na własne jedzenie i spania jako lis, było nienaturalnym spanie jako człowiek. Teraz była w takiej samej pozie. Samantha szybko zmieniła się i założyła ubranie. Zabierając klucze z kontuaru, Samantha zamknęła drzwi i przeszła na dół. Musiała przynieść swoje rzeczy z auta i znaleźć jakiś sklep spożywczy. Księgarnia była ciemna gdy przechodziła obok. Musiało być później niż myślała. Laurie wspomniała, że sklep zamyka o ósmej. Gdy szła w kierunku auta, zauważyła kartkę papieru pod wycieraczką. Jęknęła głośno. Nie mogła pozwolić sobie teraz na mandat. Niepewnie wysunęła papier i zapatrzyła się na niego. To nie był mandat. Hej, Sam, pukałam do twoich drzwi zanim skończyłam na dzisiaj, ale nie

odpowiadałaś. Pomyślałam, że albo śpisz albo wyszłaś zwiedzać. Jeśli czegoś potrzebujesz zadzwoń na moją komórkę. Laurie. Numer telefonu został napisany pod imieniem. Samantha wpatrywała się w notatkę. Gardło miała zaciśnięte, a łzy zamazywały jej wzrok. Samantha była poruszona tym, że Laurie pomyślała o niej zanim wyszła. Nikt nigdy wcześniej o nią się nie troszczył. Potrząsnęła sobą i wyprostowała ramiona. To też minie. Lepiej się do tego nie przyzwyczajać. Samantha spojrzała na numer, który Laurie napisała. Szkoda, że nie miała telefonu. Wygląda na to, że sama będzie musiała poszukać jedzenia. Samantha wyciągnęła kluczyki z kieszeni i wsunęła się za kierownicę. Zerknęła przelotnie na zegarek na desce rozdzielczej gdy uruchomiała auto, Samantha była zdumiona tym jak późno już było. Była prawie dziesiąta! Na szczęście był piątkowy wieczór. Była pewna, że coś będzie otwarte. **** Gdzie ona do diabła była? Pomyślał Jason po raz sześćsetny gdy siedział w samochodzie i rozglądał się po pustym parkingu. Był w Wild Boar, lokalnym pubie, pijąc piwo z bratem gdy Laurie weszła i wsunęła się do ich budki. Wezwała kelnera i zamówiła piwo. - Gdzie byłaś? - spytał mimochodem Ethan. - Oczekiwaliśmy cię godzinę temu. - Poszłam do domu wykąpać się i odświeżyć po zamknięciu. - I? - przerwał Jason, nie chcąc czekać gdy oni będą prowadzili grzecznościową rozmowę. - Co u niej? Spojrzała na niego niewinnie, sięgając po nachos leżące na stole. - U kogo? - Nie zgrywaj głupiej, Laurie. Nie pasuje ci to. - Ach, Samantha? Nie wiem, nie otworzyła drzwi gdy poszłam sprawdzić co z nią. Jestem pewna, że nic jej nie jest. - Nie otworzyła więc odeszłaś? - krzyknął Jason, odciągając spojrzenie od baru z powrotem na ich stół. Jego rodzeństwo patrzyło na niego jakby stracił rozum. - Jaki masz problem? Ona prawdopodobnie spała. Zostawiłam wiadomość z numerem telefonu. Jeśli będzie czegoś potrzebować, zadzwoni.

Wysuwając się z budki, wyszedł z baru z zamiarem sprawdzenia co u Samanthy. Tylko że Samanthy nie było w księgarni. Jej samochód zniknął z parkingu, a ona nie podeszła do drzwi mieszkania gdy pukał. A co jeśli zdecydowała odejść i opuściła miasto, opuściła jego bez słowa? To pytanie kołatało się w jego głowie bez przerwy. Nie mógł nic zrobić poza czekaniem. Więc siedział w swoim samochodzie i wpatrywał się w jej drzwi jakby przez patrzenie mogłaby się magicznie pojawić. Gdzie ona do diabła była? Reflektory pojawiły się zza rogu sklepu i gdy patrzył, niebieski Taurus Samanthy okrążył róg budynku i zatrzymał się na parkingu. Ostrożnie patrzyła się na jego auto. Wiedząc, że ona może go widzieć nawet w nocy, Jason otworzył drzwi auta i wyszedł. Patrzył jak ona niepewnie wychodzi z samochodu i czeka aż on przyjdzie do niej. - Czy jest jakiś problem? - spytała go gdy podszedł. - Gdzieś ty do diabła była? - Słucham? - Gdzieś ty do diabła była? Laurie powiedziała, że nie otworzyłaś drzwi. Martwiłem się, więc przyszedłem sprawdzić co u ciebie i cię nie było. Żadnej wiadomości, żadnego telefonu, niczego. - Przepraszam. Nie zdawałam sobie sprawy, że muszę się u ciebie meldować. Czy wszyscy członkowie watahy muszą zawiadamiać cię gdy oni idą do sklepu spożywczego, a może tylko nowy przybysze? - Sklep spożywczy? - Sklep spożywczy. - potwierdziła Samantha. Jason potarł dłońmi twarz, nagle zmęczony gdy zdał sobie sprawę, że go nie opuściła. Nie zachowywał się jak on. Przez cały dzień nie był zdolny myśleć o niczym innym poza Samanthą. W ciągu dnia wstawał znad biurka chcąc sprawdzić co u niej zanim powracał rozum, powstrzymując jego kroki. Ufał, że Laurie zadzwoni do niego gdyby było coś nie tak. Kilka razy zauważał Ethana albo Danny'ego jak obserwowali go uważnie gdy wstawał, zmuszał się do napełniania kubka kawą żeby zakryć swoje dziwne zachowanie. Ethan szczerzył się jak głupiec przy końcu dnia, co Jason kwitował gniewną miną. Danny patrzył na nich jakby obu jakby stracili rozum. ****

Samantha nerwowo wykręcała ręce. - Słuchaj, mówiłam ci, że nie będę sprawiać kłopotów, ale jeśli mi nie wierzysz, może powinnam odejść. Doceniam wszystko i czuję się już lepiej... Samantha przestała mówić gdy Jason oparł ją o bok samochodu. Górując nad nią, Jason przyciągnął jej oczy do jego. Miał dziki, prawie zdziczały wzrok i fala pożądania przelała się przez nią. Chwycił jej biodra gdy przyciskał ją do drzwi auta całym ciałem. - Nie martwię się, że będziesz powodować kłopoty. - warknął. Wpatrując się w jego oczy, zmienione z zielonych jak mech do jasnej żółci, która prawie świeciła, Samantha poczuła jak gorąco zalewa jej sedno i zaczęła wilgotnieć. - Więc czym się martwisz? - wyszeptała Samantha, chwytając go za przedramiona. Nie odpowiedział, ale jego spojrzenie zniżyło się na jej usta i ponownie warknął, nisko i głęboko. Z jej pozycji, przyciśnięta do auta jego twardą piersią, Samantha nie słyszała dudnienia jak poczuła jego wibracje przy swoim ciele. Z samochodem za sobą i jednakowo nieustępliwą piersią przed nią, Samantha poczuła nieznany skok pożądania gdy zdała sobie sprawę, że nie ma ucieczki. Nie chciała jej. Nie miała żadnych myśli o ucieczce od tego mężczyzny. Jason powoli obniżył głowę i wtopił swe usta do jej. Pocałunek był delikatniejszy niż oczekiwała, ledwie wywierający jakikolwiek nacisk. Wpatrywała się w oczy bestii i wiedziała, że zwierzę było na krótkiej smyczy. Chcąc by jego wilk został uwolniony, przebiegła dłońmi w górę jego ramion i zamknęła je za jego karkiem. Rozmyślnie wygięła ciało do jego, starała się go przełamać. Pragnęła jego niepohamowanej pasji - i dostała dokładnie to o co prosiła. Pchnął ją mocno o samochód gdy jego język wepchnął się do jej ust. Było to upajające i jęknęła, zamykając oczy gdy poruszyła się niespokojnie o niego. Ten pocałunek był inny niż ta pieszczota, którą wcześniej doświadczyła. Odczuwała pocałunki Jasona jakby brał jej usta w posiadanie. Dobrowolnie oddawała mu wszystko czego zażądał i więcej. Samantha masowała jego język swoim i pozwoliła światu się oddalić. Istnieli tylko oni dwoje w tym nowym świecie. Poczuła delikatny nacisk na swoich biodrach i zdała sobie sprawę, że ją podniósł, owinęła nogi wokół jego pasa. Jego dolna część ciała trzymała ją w górze przy aucie, całkowicie ją podtrzymując. Będąc w jego ramionach, polegając na jego sile by powstrzymać ją od upadku, tylko bardziej Samanthę podniecało. Pogłębiła

pocałunek i poczuła jak jego kły się wysuwają. Podniósł ręce z jej bioder i wsunął je pod jej sweter by nakryć jej małe piersi. Kciukami okrążał jej napięte sutki przez koronkowy biustonosz, powodując, że jęknęła głęboko przy jego ustach. To zdecydowanie było najbardziej upajającym doznaniem jakie doświadczyła, poruszała ciałem o jego. Nie mogła wystarczająco się zbliżyć. Chciała poczuć jego nagie ciało naprzeciw jej. Samantha nie wiedziała jaki cud sprawił, ze ten silny, piękny i hojny mężczyzna pragnął ją, ale ona pragnęła go teraz zanim on zmieni zdanie. - Czekaj. - odsunął od niej usta i ponownie chwycił jej biodra dłońmi. Samantha jęknęła z frustracji przez stratę kontaktu. - Czekaj, to nie jest właściwe. To nie dlatego tu przyszedłem. - przycisnął czoło do jej i wziął głęboki, drżący wdech. Nie wypuścił jej więc zostawiła nogi owinięte wokół jego pasa i pozwoliła mu ją podtrzymywać. Rozebrałaby się i pozwoliła mu się wziąć na parkingu opartą o drzwi samochodu gdyby się nie zatrzymał. Nie mogła przestać się zastanawiać dlaczego to zrobił, a jej stare niepewności wzrosły i zaczęły ją nawiedzać. Nie miała dużej dozy doświadczenia. To nie tak, że w ogóle nie uprawiała seksu, ale kilka razy, które miała, nie były godne uwagi. Zeszłego roku czuła się zagubiona w życiu i pomyślała, że jeśli poczuje się pożądana i chciana za to kim jest, będzie mogła wyrzucić demony samotności, które ciągle za nią chodziły. Z tym celem w głowie zaczęła związek z jednym z kelnerów z restauracji gdzie pracowała. Po kilku tygodniach nakłonił ją do seksu z nim, twierdząc, że wydał wystarczająco pieniędzy na posiłki więc powinna "się puścić". Był to jeden z najniezręczniejszych doświadczeń w jej życiu. Mówiono jej, że pierwszy raz będzie bolesny, ale nie był. Ledwie poczuła napięcie gdy wepchnął się w nią, ale nie doznała żadnych przyjemności z tego aktu. Później jej samotność wróciła dziesięciokrotnie silniejsza gdy on natychmiastowo zasnął, nie pozostawiając jej kogoś do rozmowy. Starała się przekonać, że będzie lepiej, że było to niezręczne ponieważ był to jej pierwszy raz, ale nic się nie poprawiło. Nie wydawał się przejmować tym czy doświadcza jakiejś przyjemności, a dwie sekundy gry wstępnej nigdy nie nastrajały jej. Po trzech tygodniach, cierpliwość Samanthy się wyczerpała. Opuściła miasto bez słowa, po prostu spakowała się i odeszła. Zadzwoniła do pracy, powiedziała, że nie wraca i przejechała trzy stany. Nigdy nie widziała ani nie słyszała o nim więcej. - Czy zrobiłam coś nie tak? - spytała gdy Jason nie otwierał oczu, po

prostu nadal opierał się o nią. Powoli jego powieki się uniosły i spojrzał jej w oczy. Był wystarczająco blisko by widziała małe plamki zieleni w jego jasno żółtych oczach gdy próbował przywrócić im ludzki wygląd. - Byłaś idealna. Jesteś idealna. Ale jeśli nie przestaniemy, zrobię coś czego będę później żałował. Nie mam zamiaru wziąć cię na masce samochodu. Gdy będziemy ze sobą spać, będzie to w łóżku... przynajmniej pierwszy raz. - Nie kłopocz się. - skupiając się na słowie "żałować", Samantha odepchnęła go. Nie potrzebowała jego litości. Zbyt wiele ludzi żałowało jej istnienia. Nikt inny nie dołączy do tej listy jeśli to będzie od niej zależeć. Zobaczyła szok na jego twarzy gdy obniżał ją aż jej stopy dotknęły ziemi. - Nie chciałabym żebyś robił coś czego będziesz 'później żałować'. Samantha użyła palców do zacytowania go. poruszyła się żeby otworzyć drzwi by wyciągnąć zakupy, ale ponownie znalazła się odwrócona i przyparta do auta przez duże, twarde ciało. - Nie rób błędu, Samantho. Pragnę cię tak bardzo, że ledwie mogę logicznie myśleć. - Jason potarł biodrami o jej, otwarła szeroko oczy gdy poczuła masywne wybrzuszenie jego erekcji przyciskające się do niej. Będziemy uprawiać seks i gdy to zrobimy nie będzie żalów po żadnej ze stron. Ale gdy cię wezmę, zdecydowanie nie będzie to w miejscu publicznym gdzie każdy może nam przeszkodzić. Samantha rozejrzała się, nagle zdając sobie sprawę, że stoją na parkingu. Wzięła głęboki wdech i spojrzała z powrotem na Jasona. - Oh. - nie wiedziała co jeszcze powiedzieć. co dziewczyna ma powiedzieć po tym jak najprzystojniejszy mężczyzna jakiego kiedykolwiek poznała, pocałował ją do utraty zmysłów i następnie oświadczył, że w najbliższej przyszłości będą uprawiać seks? **** Była czarująca, zarumieniona pożądaniem i gniewem. Jason wytrącił ją z równowagi i wiedział o tym. Jej policzki były nadal lekko zabarwione na różowo, a oczy błyszczały od pocałunku. Lubił wytrącać z równowagi Samanthę. Jason zatknął kosmyk włosów za jej ucho, pozwalając palcom przenieść się w dół policzka. Jej skóra była jak aksamit. Zastanawiał się czy wszędzie była miękka. - Chodź, pomogę ci wnieść zakupy. - powiedział Jason. niechętnie się cofając. Otworzył drzwi auta by wziąć jej zakupy i odkrył tylko jedną

torbę na tylnym siedzeniu. - Czy masz więcej torb w bagażniku? - Uh, nie. Kupiłam tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Zerkając do torby zobaczył plasterki indyka, torebkę szwajcarskiego sera, pudełko herbaty rumiankowej i bochenek chleba. Spojrzał na nią ciekawie. - Tylko tyle kupiłaś? - No i? Powiedziałam ci, ze kupiłam tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Wrócę jeśli będę musiała. Potrząsnął głową i zaczął iść w stronę jej drzwi. Chwilę zajęło mu zdanie sobie sprawy, że ona za nim nie idzie. Jason spojrzał do tyłu w samą porę by zobaczyć jak Samantha próbuje wyciągnąć dużą walizkę z bagażnika. - Samantha! - krzyknął i patrzył jak podskakuje, upuszczając walizkę do bagażnika. Odsunęła włosy z oczy i spojrzała na niego. - Co? - Myślałem, że mówiłaś, że to wszystko. - wykrzyknął. Wepchnął torbę zakupów w jej ręce, przeszedł obok niej i z łatwością wyciągną walizkę z bagażnika. - Nie, powiedziałam, że nie mam więcej zakupów. Zerknął na nią gdy gderała. Próbował przytrzymać się swojej frustracji, ale wybuchnął śmiechem widząc dąs na jej twarzy. Boże, ona jest czarująca. W końcu uśmiechnęła się razem z nim. - Okay, może powinnam wspomnieć o bagażu. Będzie o wiele łatwiej jeśli ty wniesiesz go po schodach. Jason odprowadził ją do głównych drzwi i czekał aż je odblokuje. Zniósł bagaż po schodach i położył w jej mieszkaniu tuż przy drzwiach. - Nie mam kawy ani piwa do zaoferowania, ale jeśli chcesz możesz wejść i się trochę rozgrzać. - Lepiej nie, ale dziękuję. - pochylił się i pocałował cnotliwie jej policzek. - Zobaczymy się później Samantho. - Jason musiał wrócić do domu i wziąć zimny prysznic - bardzo zimny prysznic.

Rozdział 5 Samantha weszła do Books and Crannies następnego ranka i odszukała Laurie, która pomagała klientowi przy jednej z regałów rozstawionym po całym sklepie. Przeszła do lady i przeglądała jeden z magazynów, czekając aż Laurie skończy. - Samantho, czy jest coś czego potrzebujesz? - spytała Laurie, podchodząc do niej. - Wiem, że nie powinnam zaczynać do następnego tygodnia, ale zastanawiałam się czy mogłabym zacząć trochę wcześniej. Czuję się o wiele lepiej i mogę zacząć przychodzić gdy tylko będziesz chciała. - Na pewno czujesz się lepiej? - Prawdę mówiąc, trochę świruję zamknięta w mieszkaniu. Zrobię wszystko za jakieś zajęcie. - Jeśli jesteś pewna, zdecydowanie przyda mi się pomoc. Weekendy zawsze są trochę szalone przy dodatkowym barze kawowym, ciężko mi nadążać za wszystkimi. Nadal jest wystarczająco wcześnie więc nie mamy zbyt wielu klientów. Pokażę ci jak działają maszyny i będziesz mogła spróbować. - Laurie zaczęła prowadzić na tyły. Kilka stolików stało dla ludzi by mogli cieszyć się napojami albo zjeść swoje jedzenie, ale spojrzenie Samanthy przyciągnięte zostało do rogów gdzie ustawione zostały fotele i niskie stoliki dla ludzi cieszących się kawą. Była to wygodna ucieczka dla czytających i amatorów kawy. Samantha wyobraziła sobie zatopienie w ulubionej książce z kubkiem gorącej herbaty. - To jest takie przytulne. Nigdy nie widziałam by sklep wyglądał tak zapraszająco. - Dziękuję. Przytulnie to dokładnie to czego chciałyśmy. Uwielbiam czytać więc zbudowałam swoją własną fantazję. - My? - spytała Samantha. - Moja siostra, Julie, i ja otworzyłyśmy księgarnię razem z pieniędzmi,

które zostawiła nam nasza babcia. Siostra wyjechała teraz do college'u, ale nadal jest współwłaścicielką tego miejsca. - Wow, wy macie dużo braci i sióstr. - będąc sierotą i jedynym dzieckiem, Samantha często zastanawiała się jakby to było mieć młodszego brata czy siostrę. Laurie roześmiała się. - Tak, moi rodzice chcieli dużą rodzinę. W piątkę biegamy po świecie. Jason jest najstarszy, następnie Ethan, ja i Danny w środku. Julie jest najmłodsza. Ona wróci do domu na wiosenną przerwę za kilka tygodni. Wtedy ją poznasz, jestem pewna. - Laurie skręciła za róg i zaczęła wskazywać wszystko Samanthcie. Zanim Samantha wiedziała, minęła większa część dnia. **** Samantha opierała się o ladę gdy w końcu dostała przerwę przy ataku klientów i powróciła myślami do wczorajszej nocy. Nigdy nie czuła tak silnej atrakcji do nikogo jak do Jasona. Gdy ją pocałował, wszystko odeszło poza nim. Był centrum jej świata i Samantha z radością spędziłaby resztę nocy w jego ramionach. Ale on uporczywie się odsuwał, pomyślała ze zmarszczeniem brwi. Czy to dlatego, że była lisem? Wiedziała, że wilk nigdy nie będzie pragnął niczego więcej od niej niż przelotnego romansu. Nie tylko był on częścią wilczej watahy. Był cholernym Pierwszym. A kim ona była? Bezsforowym nikim. On twierdzi, że to okoliczności, ale Samantha nie była pewna czy mu wierzy. Nie zrobił nic by pójść dalej z ich znajomością. W końcu, nie zaprosił jej na randkę i nie chciał wejść do jej mieszkania, poza wniesieniem jej walizki. Jednak nie wyobraziła sobie jego podniecenia. Naciskało uporczywie na nią gdy przyciskał ją do auta. Może Jason był tylko zainteresowany dziką nocą z egzotycznym nowym zmiennym. A może Jason był jednym z tych mężczyzn z dużym popędem płciowym, którzy podniecają się na widok folii aluminiowej. Samantha myślała, że nie miałaby nic przeciwko żadnemu z tych. Szczerze, weźmie go w jakikolwiek sposób może go mieć. Jakby wyczarowała go myślami, obiekt nawiedzający jej marzenia cały ranek wszedł przez drzwi. Jego spojrzenie odszukało ją natychmiast i zaczął iść w jej kierunku, mars znaczył jego czoło. Co zrobiła tym razem?

- Cześć Jason. Czy podać ci coś do picia? - spytała Samantha gdy podszedł do lady. - Myślałem, że nie powinnaś zaczynać pracy aż do następnego tygodnia. Nie powinnaś być na nogach cały dzień, jesteś chora. Czy Laurie zagoniła cię do pracy? - Nie, oczywiście, że nie. To ja nalegałam by mi pozwoliła pracować. Nic mi nie jest, naprawdę. - Jeśli jesteś pewna... - nie dokończył, patrząc na nią sugestywnie. - Jestem. A teraz co z tą kawą? - Pewnie. Czarna. O której dzisiaj kończysz? - Tak naprawdę nie wiem. Wydaje mi się, że tak samo jak sklep jest zamykany. - Okay, przyjadę po ciebie o 8:30 i zabieram na kolację. - Kolację? - Tak, kolację. No wiesz, randkę. - Randkę? - Myślałem, że mówiłaś, że jesteś zmienną lisicą, nie papugą. - drażnił się z błyskiem radości w oczach. - Przepraszam. Kolacja brzmi wspaniale. To chyba widzimy się o 8:30. - Miłego dnia, Sam. - Ty też, Jason. Uśmiech, który jej pokazał gdy wychodził, rozpuścił ją od środka i Samantha oparła się o ladę z westchnieniem. Zdecydowanie miała kłopoty gdy sprawa dotyczyła Jasona. **** Samantha odsunęła mokre włosy z twarzy i zapatrzyła się w dół na ubrania rozłożone na jej łóżku. Nie mogła zdecydować w co się ubrać. Nie miała pojęcia gdzie Jason ją zabierze, więc chciała wyglądać ładnie, ale swobodnie. W końcu zdecydowała na miękki, biały sweterek w serek, który przylegał do jej kształtów i ciasne dżinsy. Właśnie wciągnęła czarne buty na pół łydki i chwyciła za suszarkę do włosów gdy zabrzęczał dzwonek. - Cholera! - biorąc głęboki wdech, popędziła w dół schodów. Otwierając drzwi, Samantha musiała mentalnie zrobić krok do tyłu. Jason wyglądał oszałamiająco w czarnej koszuli i brązowym, kaszmirowym blezerze zakrywającym jego szerokie ramiona. Miał ubrane dżinsy i czarne, kowbojskie buty. Jego włosy były bardziej niesforne niż zwykle i tylko

uwydatniały jego elegancki wygląd gdy opadały z jego głowy w masie loków. A tutaj Samantha stała z mokrymi włosami spadającymi na jej twarz w niemrawej masie. prawie walnęła się ręką po głowie w zażenowaniu. - Jason, przepraszam, nie jestem jeszcze całkiem gotowa. Czy mógłbyś dać mi kilka minut na wysuszenie włosów? - Nie. Musimy wyjść teraz. - oświadczył, patrząc na zegarek. Oh Boże, nie mogła wyjść z mokrymi włosami i bez makijażu! Jej wyraz twarzy musiał zdradzić jej przerażenie ponieważ Jason uśmiechnął się do niej. - Uspokój się. Żartowałem. Bierz tyle czasu ile ci potrzeba, ale jeśli nie masz nić przeciwko, chciałbym wejść i ociec zimnu? - Oh, oczywiście! - szybko cofnęła się na bok i zaczęła wchodzić po schodach. - Będę gotowa za minutę. - na szczycie, Samantha spojrzała na łóżko i szeroki wachlarz rozłożonych ubrań. mentalnie wzruszyła ramionami. Jeśli spyta, powie, że się rozpakowywała. Nie ma potrzeby by wiedział jak długo zadręczała się nad wyborem ubrania. Chwytając suszarkę, zniknęła w łazience. **** Jason był oczarowany gdy Samantha otworzyła drzwi z mokrymi włosami, jej policzki zaczerwienione jakby się śpieszyła. Nie pominął spojrzenia jakim zlustrowała go od głowy do stóp. Widząc pożądanie w jej oczach sprawiło, że wilk chciał zawyć do księżyca. Zaciągnął cugle gdy poprowadziła go do swojego mieszkania. Nie miała dużo rzeczy. Była sterta ubrań na łóżku i masa butów stojących w rzędzie przy ścianie. Ale nie było drobiazgów, które nadawały charakteru domowi. Na stoliku przy łóżku stał mały budzik. Jason podniósł go i spojrzał na niego. Zwykły zegarek w skórzanym pudełku. Gdy otwarte, wieko tworzyło trójkątną podstawkę, zamknięte, ochronną powłokę wokół zegara. Okręcił się i spojrzał na cały pokój. Nie było żadnej stałości w zasięgu wzroku. Zdecydowanie coś co Jason musi zmienić. Spojrzał gdy Samantha wyszła z łazienki, zaskoczony jak szybko zdołała wysuszyć długie, mokre włosy. Nie była w środku dłużej niż pięć minut, ale białe, złote kosmyki kręcące się z gracją wokół jej ramion nie zawierały żadnego śladu wody. - To było szybko.

- To polarny lis we mnie. Moje włosy suszą się szybciej. Gotowa gdy ty. powiedziała, zakładając szal wokół szyi. Wziął jej płaszcz i przytrzymał gdy wsuwała w niego ramiona. Po upewnieniu się, że zamknęła mieszkanie, Jason przytrzymał dla niej drzwi auta. Zaobserwował jej zaskoczenie i zastanowił się jak mało romansu musiała doświadczyć we własnym życiu by była zaskoczona tak podstawową uprzejmością. Coś jeszcze będzie musiał zmienić. Już Jason zaczął tworzyć plan uwiedzenia.

Rozdział 6 Kwiaty dostarczono następnego dnia do sklepu. Samantha patrzyła zza lady jak posłaniec wnosi bukiet białych róż, ułożonych w eleganckiej szklanej wazie, z białą wstążką zawiązaną w kokardę. chłopak porozmawiał krótko z Laurie gdy brała od niego róże. Samantha westchnęła smutno gdy patrzyła jak Laurie podpisuje papiery na podkładce od chłopca i bierze małą notatkę. Laurie postukała kartką w zadumieniu o usta bez otwierania jej. Jej oceniające spojrzenie przeniosło się na miejsce gdzie stała, patrząc. Samantha nie mogła odczytać wyrazu oczu z tak daleka, ale mogła wyczuć intensywność spojrzenia. Jakby czytając jej myśli, Laurie zaniosła róże do miejsca gdzie ona stała. Laurie wyciągnęła kartkę. - Masz, to dla ciebie. Samantha wpatrywała się w kartę pewna, że źle usłyszała Laurie. Kto miałby wysyłać jej kwiaty? Laurie umieściła róże na ladzie, wzięła dłoń Samanthy w swoje i wsadziła w nią kartkę. - No dalej, otwórz! Jestem ciekawa co napisał mój tępy braciszek. - Skąd wiesz, że są od twojego brata? - spytała Samantha, nadal wpatrując się w kartę. Nigdy nikt nie dał jej kwiatów. Nigdy nikt tak naprawdę nic jej nie dał. Nawet ubrania gdy dorastała musiały być z drugiej ręki. - Kto inny mógłby wysłać ci kwiaty? - Laurie roześmiała się. - Poza tym, jego imię było na formularzu, które podpisałam. Tak racja, kto inny wysłał by mi kwiaty? Ale dlaczego twój brat miałby mi wysyłać kwiaty? - Oh przestań. Nie o to mi chodziło. Jestem pewna, że wielu facetów z przyjemnością chcieliby być tym, którzy wysyła ci kwiaty. I jestem założę się, że mój brat wysłał ci kwiaty ponieważ cię lubi. Ale nie dowiesz się jeśli nie otworzysz karty. - Laurie puściła oko do niej gdy chwyciła za

paczkę M&Msów z półki pod ladą i zaczęła je jeść. Samantha spojrzała w dół na kartę i zerwała pieczęć. Biorąc mały kawałek papieru z koperty, po cichu ją przeczytała, następnie jeszcze raz. Samantho, chciałbym być z tobą w każdej chwili dnia, ale zamiast tego wysłałem je. Ona przypominają mi o twojej delikatnej elegancji i pięknie. Nie mogę się doczekać aż znowu się zobaczymy. - Co napisał? - spytała Laurie, porywając kartkę z ręki Samanthy zanim miała szansę odpowiedzieć. - Hmm, nieźle, starszy braciszku. wymamrotała Laurie zanim skupiła się na Samanthcie. - Więc gadaj, co się dzieje pomiędzy wami dwoma? - Nic. Jedliśmy razem kolację wczorajszego wieczora. To znaczy, może coś się dzieje, ale jestem pewna, że to nic poważnego. To nie tak, że się umawiamy czy coś. Cóż, my umawiamy się, ale nie umawiamy się umawiamy... - Samantha wyjąkała, nagle zdenerwowana rozmową o Jasonie z jego siostrą. Laurie roześmiała się i wyciągnęła torebkę M&Msów do Samanthy. Wzięła jednego, wdzięczna, że ma coś do odwrócenia uwagi. - Bredzisz gdy jesteś zdenerwowana. To nawet słodkie. Hej słuchaj, księgarnia jest jutro zamknięta. Co powiesz na to byśmy wróciły do mnie, zmieszały dzban margaritas i miały babski wieczór. - Babski wieczór? - Samantha nie wiedziała zbyt dokładnie co działo się w 'babskie wieczory', ale była zaintrygowana. Nigdy nie była zaproszona na, cóż, cokolwiek. Nigdy nie była na pełnych chichotów piżamowych przyjęciach gdy dorastała albo jakichkolwiek innych zacieśniających dziewczęce więzi wydarzeniach w jej życiu. - No chodź. Będzie fajnie. - Okay, tak. Tak, myślę, że będzie fajnie. **** Jason wszedł do księgarni dziesięć minut przed zamknięciem. Zmrużył oczy na widok jednego z miejscowych wilków opierającego się o ladę Samanthy, flirtującego z nią. Nie podobał mu się drapieżny błysk, który Jason zobaczył w spojrzeniu wilka. Wilk dotknął ramienia Samanthy i pochylił się lekko z uśmiechem. Dopiero gdy zielony sweter Samanthy zmienił się w szary, Jason zdał sobie sprawę, że jego własny wilk był przy

powierzchni. Jego oczy musiały się z mienić na wilcze. Zamykając oczy, odetchnął głęboko, Jason zdołał odzyskać nad sobą kontrolę. Przeszedł do lasy na czas by usłyszeć jak Jack, wilk, pyta Samanthę co robi dzisiejszego wieczoru. - Ona ma plany. - stwierdził Jason nieodwołalnie, upuszczając rękę na ramię Jacka. - Ona umie mówić za siebie. - oświadczyła Samantha. Jason rzucił na nią okiem, zauważając sfrustrowany wyraz jej twarzy. Lepiej żeby ona nie myślała nad wyjściem z tym facetem. - Ale Jason ma rację. Mam na dzisiaj plany. Przepraszam, Jack. Jednak miło było cię poznać. - Bez zmartwień, kochanie. - Jason warknął ponownie gdy Jack puścił do niej oko zanim szybko wyszedł ze sklepu. Samantha spojrzała na niego i roześmiała się. - Uspokój się, Jason. Nie przyjęłabym jego oferty. Nie wierzę w rozpoczęcie czegoś aż nie skończę z innym. - Jesteś moja. - warknął Jason, zaskakując siebie siłą wyznania. Patrzył jak jej oczy rozszerzają się zanim zwężyła je z ostrożnością. - Na razie. szybko dodał, nie chcąc kołysać łodzią, jednak potrzebując wyraźnie zaznaczyć, że ona nie może widywać się z innymi ludźmi. - Jesteś moja na razie. - jej oczy pozostały zwężone, ale w końcu kiwnęła głową. - Jak powiedziałam, jak długo będziemy się umawiać, nie będę widywała się z nikim innym. Jeden apodyktyczny mężczyzna na raz wystarczy, dziękuję bardzo. Zamykając oczy, nabrał głębokiego oddechu, Jason zdołał odsunąć wilka od krawędzi, którą miał zamiar przeskoczyć. - Okay. Co masz ochotę dzisiaj zjeść na kolację? - Jason, mam plany. Otworzył oczy i spojrzał na nią. Właśnie stwierdziła, że ma plany by pozbyć się Jacka, prawda? Ciągle na nią patrzył aż zaczęła się wiercić. - Co? - spytała z oburzeniem. - Masz plany ze mną. - Mam? Nie przypominam sobie robienia z tobą planów. - zmarszczyła nos i pochyliła głowę na bok, jej spojrzenie przeniosło się ponad jego ramię jakby się nad czymś zastanawiając. - Chyba bym o tym pamiętała. - Wysłałem ci kwiaty. - przypomniał jej Jason, wskazując na róże stojące na ladzie za nią. - Nie czytałaś kartki? - Tak. - wyglądała na zdezorientowaną. - Jednak nie pisało nic o dzisiejszym wieczorze. Chyba, że pominęłam coś z tyłu... - Nie napisałem nic z tyłu! - warknął Jason. - Myślałem, że będzie

oczywiste, że chciałem się z tobą zobaczyć. - prawdę mówiąc, nie rozważał jej planów. Po prostu założył, że będą razem jedli kolację. Nie rozważył tego, że jego sfora ostrzyć na nią pazury albo że przyjmie jakieś zaloty. - Oh, przepraszam. Nie zrozumiałam. Możemy to przełożyć? Przełożyć? - Z kim do diabła wychodzisz? - zażądał Jason, jego głos dudnił wokół słów. W głowie tworzył listę wszystkich dostępnych kawalerów w mieście i zastanawiał się kogo będzie musiał zabić. - Laurie. - Co z Laurie? - Mam plany z Laurie. Zaprosiła mnie do niej na babski wieczór. Jason wpatrywał się w nią poprzez czerwoną mgłę gniewu, którą zbudował na myśl o Samanthcie z innym mężczyzną. - Laurie nie ma babskich wieczorów. - powiedział Jason gdy Laurie przechodziła obok nich. Zawsze miał zgniłe wyczucie czasu. - Ja też lubię dziewczyny! Ja po prostu nie przejmowałam się laluniami, które moi bracia nazywali dziewczynami, obecna towarzyszka wykluczona, więc nigdy nie pomyśleli, że lubię dziewczyny. Jason, zażywasz kawy po pracy? - Nie. - Jason wykrztusił przez zaciśniętą szczękę. - Przyszedłem zabrać Samanthę na kolację. - Oh. Ale ona ma plany ze mną na dzisiejszy wieczór. - powiedziała Laurie. Jason ponownie warknął. - Więc chyba będziesz wychodził. Laurie posłała Jasonowi duży kpiący uśmiech, denerwujący jak tylko siostry potrafiły. - Miłego wieczoru, Jason. - i tak po po prostu został odprawiony. Jason odwrócił się do Samanthy, która patrzyła ostrożnie pomiędzy Laurie a nim. - Jutrzejszy wieczór. Kolacja. - to nie było pytanie. Nie miał teraz cierpliwości na pytania. Pomimo, że był szczęśliwy, że Samantha wychodziła z Laurie, a nie kimś, kogo by musiał zabić gdyby ją dotknął, chciał Samanthy dla siebie. - Skoro tak ładnie poprosiłeś, jutro będzie dobre. - Samantha uśmiechnęła się słodko do niego, odciągając jego gniew, jeśli nie frustrację. Pochylił się i pocałował ją mocno w usta zanim spiorunował wzrokiem Laurie. - Zajmij się nią. - My planujemy tylko wrócić do mojego domu na pizzę i margaritas. Jak dużo kłopotów może z tego wyjść?

Sławne ostatnie słowa pochodziły od jego siostry.

Rozdział 7 - Niewiarygodne. - szepnął gniewnie Jason, ponownie. Spojrzał na wilka siedzącego na przednim siedzeniu obok niego. - Powiedziałem żebyś się nią opiekowała! Jason zerknął na wsteczne lusterko na mokrego polarnego lisa. Nieprzytomna, była rozwalona na całym tylnym siedzeniu jego samochodu. Wyglądała trochę jak duży szczur z jej białym futrem przyklejonym do skóry. - Co, dokładnie, kazało ci myśleć, że kąpiel nago w bardzo publicznej, parkowej fontannie było dobrym pomysłem? Wilk spojrzał na niego z wyciągniętym językiem. Gdy zatrzymał się na czerwonym świetle, postawiła swoją łapę na jego udzie i polizała jego twarz. - Ugh, przestań. - wykrzyknął, wycierając twarz i odpychając ją z powrotem na jej fotel. - Już zmoczyłaś moje auto,czy mnie też musisz moczyć? Głupkowaty uśmiech wilka i ciche sapanie było jedyną odpowiedzią. - Niewiarygodne. - mruknął cicho do siebie. Nie mógł spać, jego umysł przenosił się do Samanthy i wyczarowywania wszystkich tych rzeczy, które chciał z nią robić, dla niej i jej. Ostatecznie zdecydował pojeździć, mając nadzieję, że to oczyści jego głowę. Przejeżdżał koło parku gdy poczuł je. Zbyt dobrze znał Laurie i podejrzewał, że robi coś czego by nie pochwalił. Decydując się to zbadać, podążył za nosem aż znalazł je tańczące w fontannie, nagie. Laurie zauważyła go od razu i zmieniła się w wilka. Słyszał pęknięcia jej stawów zapowiadających jej zmianę, ale nie zwracał uwagi. Cała jego uwaga skupiła się na Samanthcie gdy nadal tańczyła. Nie zauważyła go albo nagłej przemiany Laurie. Skąpana tylko w świetle księżyca, była wspaniała i przez chwilę wszystko co mógł zrobić to pławić się w jej

kremowobiałej cerze i gapić się na jej małe piersi gdy lekko kołysały się przy jej ruchach. Jej ciało było szczupłe i perfekcyjnie proporcjonalne, z lekkimi krzywiznami w odpowiednich miejscach. Światło księżyca wychwalało jej skórę jakby znalazło idealne płótno do malowania. Myśl o jej olśniewającej postaci wystawionej dla każdego doprowadzało go do szału. Szybko rozglądając się wokoło, ulżyło mu znajdując park opuszczonym. Samantha nie przestała tańczyć aż Laurie, w wilczej formie, otarła się o jej nogę. Spojrzała Na Laurie w dezorientacji przez chwilę zanim rozejrzała się i spostrzegła go. Pisnąwszy, szybko zmieniła się w małego, zachwycającego, białego lisa. Gdy tylko Samantha w pełni się zmieniła, szybko wyszła z wody, ale do tego czasu była całkowicie przemoczona. Spojrzała na niego nieśmiało tymi jasnobrązowymi oczami, woda skapywała z jej pyska, i całkowicie się roztopił. Napięcie, które czuł znajdując je na widoku odeszło. To było jakby przycisk znajdujący się głęboko w nim, dosięgnąć mogła tylko Samantha. Wzdychając z rezygnacji, Jason podniósł ich rozrzucone ubrania i zagonił je do swojego auta. Laurie zawsze była trochę dzikim dzieckiem, co było jednym z powodów dlaczego bracia nie dołączyli jej do ich rozwijającej się firmy z oprogramowaniami; cóż, to i jej całkowita niezdolność programowania. Laurie zawsze wolała wygodę papierowej książki zamiast komputerów. Nie mógł uwierzyć, że Samantha została wciągnięta do planu Laurie. Gdyby zapach tequili nie owiewał ich postaci, w ogóle by w to nie uwierzył. Ale "tequila" i "zdrowy rozsądek" nie były często używane w tym samym zdaniu. Zaparkował na podjeździe Laurie i wysiadł. Gdy brał jej ubrania i poszedł otworzyć drzwi, Laurie spojrzała na tylne siedzenie i zaszczekała pytająco. - Nie ma mowy bym zostawił ją z tobą po tym wyczynie. Nie martw się, zajmę się nią. - posłała mu kolejny głupkowaty, wilczy uśmiech. Otworzył jej frontowe drzwi i czekał aż wejdzie zanim rzucił w nią ubraniami, trafiając dokładnie w głowę. **** Samantha rozciągnęła się gdy się obudziła. Zamarła nagle gdy zdała sobie sprawę z trzech rzeczy: pierwsze, była naga; drugie, była w łóżku; i trzecie, nie była u Laurie czy gdziekolwiek indziej rozpoznawalnego. nagle zupełnie obudzona, Samantha owinęła się kocem gdy wstała z łóżka.

Rozejrzała się nerwowo, ale nie mogła nigdzie znaleźć swoich ubrań. Szybko oceniając wybory, zaczęła zwinnie wymykać się z pokoju, pochylając się nisko nad ziemią mając nadzieję uniknięcia wykrycia. Znalazła się w salonie. Drzwi naprzeciwko niej wyglądały jakby prowadziły na zewnątrz. Doszła do drzwi i położyła rękę na klamce gdy głos za nią przestraszył ją. - Nawet nie myśl z o wyjściu z tego domu bez wcześniejszego ubrania się. Samantha wyprostowała się i odwróciła twarzą do Jasona, dziwnie pocieszona słysząc jego bogate tony głosu. Gdy tylko się odezwał, jej mięśnie natychmiast zrelaksowały się i potrzeba ucieczki zniknęła. Wiedziała, że jest bezpieczna w jego obecności. Stał na szczycie schodów, w pełni ubrany i wyglądał wystarczająco dobrze by go zjeść. - Czy zamierzasz coś powiedzieć, czy będziesz tam stała i gapiła się? - Gdzie jestem? I dlaczego jestem, uh, naga? Wpatrywał się w nią przez chwilę, następnie spytał: - Jak dużo z poprzedniej nocy pamiętasz? Samantha wróciła myślami do poprzedniej nocy. Wszystko było zamazane. - Poszłam do domu Laurie. Zrobiłyśmy margaritas. - Pamiętasz park? - Miejski park? - spytała. Na jego przytaknięcie, zmusiła mózg go pracy, ale nie mogła sobie przypomnieć czy coś się zdarzyło w parku. - Nie, nie pamiętam. Czy poszłyśmy tam? - Pływałyście. - W parku jest basen? - Nie. W fontannie. Znalazłem ciebie i Laurie jak się pluskałyście. Samantha próbowała sobie przypomnieć gdy w przerażeniu patrzyła na niego. - Przy okazji jesteś słodka jako lis. Nawet jeśli jesteś przemoczona. - Oh. - ulga zalała ją. - Masz na myśli, że zmieniłyśmy się i bawiłyśmy w fontannie. - Nie. Mam na myśli, że kąpałyście się nago. Zmieniłyście się po tym jak was znalazłem. I, odpowiadając na twoje pierwsze pytanie, to mój dom. Przywiozłem cię tutaj po tym jak odwiozłem Laurie do domu. Oh drogi Boże. Teraz gdy o tym wspomniał, migawki wspomnień z poprzedniej nocy wracały do niej. Jęknęła i opuściła głowę na dłoń nie przytrzymującą koc. Słyszała jak schodził do niej, ale nie mogła zmusić się do podniesienia wzroku aż poczuła jak ją dotyka. Łagodnie odsunął kosmyk włosów za jej ucho i spojrzała w górę by

znaleźć jego czuły wzrok. - Nie martw się, jestem prawie pewien, że tylko ja was widziałem. Uśmiechnął się do niej z diabelskim wyrazem twarzy. - I nie widziałem niczego co i tak bym nie zobaczył... - jego ręka uniosła się i potarła jej ramię. - dotknął... - pochylił głowę i otarł usta o punkt gdzie jej szyja spotyka się z ramieniem - i zakosztował, ostatecznie. Gdy nadal pieścił jej szyję, zaczęła topić się w jego objęciach. Lekko ugryzł zębami, powodując u niej jęk zanim polizał to miejsce. Samantha zacisnęła dłonie w pięści w jego włosach i próbowała przysunąć go bliżej. - Mmm, wspaniale smakujesz. Mógłbym zjeść cię na śniadanie. - wygryzał drogę w górę jej szyi aż jego oddech owioną jej ucho. - Ale zgaduję, że będziesz potrzebowała prawdziwego jedzenia, który wchłonie cały alkohol. Może pójdziesz na górę i weźmiesz prysznic, a ja zrobię naleśniki. Jęcząc, Samantha próbowała przyciągnąć go bliżej, jej ciało nie zgadzało się na jego plan odejścia. Chichocząc cicho, delikatnie odsunął ją. - Nie, nie, małe serduszko. Możemy to kontynuować później dzisiejszego wieczora. - Jason pochylił się i złożył niewinny pocałunek na jej nosie. Samantha spojrzała na niego i mogła tylko przytaknąć.

Rozdział 8 Samantha wpatrywała się w menu ze zgrozą. Na pewno Jason nie miał na myśli tego, że będą tu jedli. Wszystko na liście kosztowało fortunę! - Makaron jest świetny. - Jason uśmiechnął się do Samanthy znad jego menu. - Chociaż Carmella'a ma wszystko w menu wyśmienite. - słabo się uśmiechając, Samantha zerknęła z powrotem na menu. - Czy coś uderza w twoje upodobania? - spytał Jason. - Uh... - jeju, nawet sałatka kosztowała prawie dwadzieścia dolarów! Nigdy nie była w takiej restauracji. Spojrzała w dół na swoją skromną sukienkę, jedną z niewielu, które posiadała, i poczuła się całkowicie nie na miejscu. Samantha westchnęła i wróciła uwagą do menu. Wyglądało na to, że dzisiejszego wieczora będzie jadła sałatkę. Zerknęła na Jasona by zobaczyć, że przygląda jej się dziwnie. Uh-oh, czy powiedziała to na głos? - Samantho, nie martw się o ceny. Możesz zjeść sałatkę albo stek jeśli chcesz. Ja stawiam. - Przepraszam, nie chciałabym brzmieć niewdzięcznie, tylko... - Samantha nie dokończyła gdy zdała sobie sprawię, że Jason patrzył na nią z prawie gniewnym błyskiem w oczach. - Samantho, mówię poważnie. Chcę żebyś zjadła to, na co masz ochotę. Nie przyprowadziłbym cię tutaj gdybym nie chciał. Poza tym, dzisiaj mamy wyjątkową noc i chcę świętować. - Oh? A co świętujemy? - Wracasz dzisiaj do mojego mieszkania, prawda? - jego uśmiech zmienił się w wilczy, a oczy wręcz świeciły w świetle księżyca. Lekko się rumieniąc, sztywno raz kiwnęła głową. Po tym poranku, nie było dla nich wątpliwości co przyniesie dzisiejsza noc. - W takim razie, świętujemy nas i naszą pierwszą noc razem. Pierwszą z wielu, mam nadzieję. Kelnerka wybrała ten moment by podejść. Jason zamówił kieliszek

czerwonego wina i spojrzał pytająco na nią. Samantha pomyślała krótko piciu wody po wydarzeniach wczorajszej nocy, ale zdecydowała, że może potrzebować płynnej odwagi spoko wracali do niego. Pragnęła tego z całego serca, ale to nie znaczyło, że się nie denerwowała. Była przerażona, że zrobi coś złego i wszystko skończy się zanim zaczną. - Poproszę kieliszek pinot noir. - kelnerka wydawało się warknęła na nią zanim odeszła. Co do diabła? Samantha rozmyślała nad tym chwilę zanim wzruszyła ramionami. Na pewno sobie to wyobraziła. Jest w tym mieści mniej nisz tydzień i nie myślała by zrobiła coś co mogłoby zdenerwować watahę. Gdy kelnerka wróciła z ich drinkami kilka chwil później, uśmiechnęła się promiennie do Jasona. Samantha zignorowała swój wcześniejszy niepokój i rozkoszowała się wieczorem. Jason posiadał ironiczny humor i śmiała się przez całą kolację. Nie pamiętała kiedy ostatnio tak mocno czy często się śmiała. W pewnym momencie podczas kolacji, złapał ją za rękę i potarł kciukiem po dłoni. Jej skóra mrowiła gdy ją dotykał, a pożądanie rozlewało się po brzuchu. Jason posłał jej jedno z jego olśniewających uśmiechów i była całkowicie stracona. - Czy jesteś gotowa by wyjść? - spytał Jason. Patrząc się w jego oczy, Samantha wzięła głęboki oddech i przytaknęła. **** Samantha była cicha gdy wracali do niego, ale gdy Jason zerkał na nią, uśmiechała się, a jej oczy błyszczały na niego. Wszystkie znaki mówiły mu, że była podekscytowana na nadchodzącą noc. Jason wziął głęboki oddech gdy prowadził ją do wnętrza jego domu. Cieszył się sposobem w jaki jej oczy zaświecały się z zaskoczenia gdy przytrzymywał jej drzwi. - Czy chciałabyś kieliszek wina? - spytał przez ramię gdy odwieszał ich płaszcze do szafy. Odwrócił się i zamarł. Samantha stała tuż przed nim, wystarczająco blisko, że musiał patrzeć w dół by spojrzeć w jej oczy. Był zaskoczony tym jak cicho zakradała się do niego. - Może później. Teraz mam co innego w głowie. - Samantha weszła w niego, przebiegając dłońmi w górę jego piersi i na kark. Jason umieścił dłonie na jej biodrach, jego krew podgrzewała się na wyraz jej oczu. Jej zapach rozchodził się i przyciągał go do niej. - Oh? A co dokładnie masz na myśli, małe serduszko?

- Już wcześniej mnie tak nazwałeś. - Nie podoba ci się? - Bardzo mi się podoba. Jason? - Tak, małe serduszko? - Pocałuj mnie. - Jeśli nalegasz. - wymamrotał Jason, pochylając głowę i chwytając jej usta. Przyciągnął ją bliżej gdy jego usta delikatnie pocierały jej. Pchając ją w tył, prowadził ich w stronę schodów. Stopy Samanthy uderzyły w brzeg i prawie upadła do tyłu, ale Jason złapał ją i z łatwością podniósł. Zachichotała przy jego ustach gdy zgarnął ją w ramiona. Podnosząc jego głowę, Jason uśmiechnął się do Samanthy gdy niósł ją po schodach i zaniósł do sypialni. Małe sapnięcie wymknęło się jego chętnemu jeńcowi gdy wszedł do pokoju. Zanim wyszedł na ich randkę, Jason rozłożył tuziny świec wokół pokoju. - Poczekaj tutaj. - wyszeptał przy jej skroni gdy kładł swój cenny pakunek przy nogach łóżka. Czuł jak Samantha podąża za nim oczami gdy szybko zapalał świece i wyłączył światło. Patrząc z powrotem na łóżko, zobaczył, że Samantha była w połowie drogi ściągnięcia koszuli. - Hej! - powiedział. Samantha spojrzała na niego, dezorientacja widoczna w jej oczach. - To moja robota. - Oh. - Uśmiechnęła się i założyła koszulę. - Bardzo przepraszam. Proszę, nie krępuj się. Jason bez pośpiechu skradał się w kierunku łóżka, powoli rozpinając koszulę. Zobaczył, że oczy Samanthy zmieniły się z jasno niebieskich na ciepły miodowy kolor jej lisa gdy wpatrywała się w jego klatkę piersiową. Jej zmienione oczy zapoczątkowały jego zmianę. Nie był tak podniecony od szkoły średniej. Powoli ściągnął koszulę i sięgnął do rozporka, ale zamarł gdy Samantha usiadła i przyłożyła usta do jego sutka. Jęcząc, poczuł jak wychodzi jej język i okrąża go zanim zaczęła ssać łakomie. Gdy go przygryzła, podskoczył. Jego dżinsy stały się niewygodnie ciasne gdy ssąc przenosiła się wyżej i przygryzła lekko jego szyję. Nie rozcięła skóry, ale jego mały lis widocznie lubił używać zębów. Jej ręka wypaliła ścieżkę w dół jego piersi i sięgnęła po jego rozporek. Jej ochrypły śmiech był gorący przy jego szyi, następnie dotknęła jego erekcji i potarła dłonią o niego przez materiał dżinsów. - Wygląda na to, że cieszysz się z mojej wizyty. - wyszeptała do jego ucha zanim wzięła małżowinę do ust i lekko przygryzła. Jason wziął głęboki wdech, ale nie mógł odpowiedzieć. Warknął nisko w

gardle gdy jego palce zaczęły wydłużać się w pazury. Zamknął oczy, starając się zachować kontrolę nad bestią. W końcu, pomimo wszystkiego, jego pazury cofnęły się. Samantha ciągnęła swoje tortury ustami i dłońmi. Jason zadrżał gdy poczuł jak rozpina jego spodnie i zsuwa je z jego nóg. Jego erekcja drgnęła gdy jej dłonie sięgnęły po niego, a jej usta powoli wypalały drogę w dół jego piesi. Zaczęła śledzić szlak włosków od pępka w dół, ale złapał ją zanim zeszła jeszcze niżej. Zerknęła na niego z dezorientacją ponownie widoczną w ciepłych miodowych oczach. - Jason? - przez niepewność jej głos drżał. Boże, ona jest piękna. Warknął nisko w gardle, niezdolny sformułować słów wyjaśnienia. Jeśli będzie kontynuować, nie będzie w stanie się kontrolować. Chciał być w niej gdy dojdzie, czuć jak ona dochodzi wokół niego zanim pogrąży się w ekstazie. Pierwotny odgłos wydawał się ją uspokoić i uśmiechnęła się nieśmiało. to wystarczyło by wyzwolić, zaczął rozrywać jej koszulę i rozrzucać strzępy na boki. Jason sięgnął i podtrzymał ją gdy prowadził jej plecy na łóżko, a jego oczy ucztowały na kremowej skórze odsłoniętej przed nim. Przebiegł dłońmi w górę i w dół jej talii, zniżając usta do jej. Jej oczy zabłyszczały od pożądania gdy przygryzał jej wargę, uśmiechnął się na ten widok. Pragnęła go tak bardzo jak on jej. To była uderzająca do głowy wiedza, a jego wilk zawył na tą myśl. Czekał aż poczuł jak jej oddech zaciął się zanim wtargnął językiem do jej ust. Jej sutki stwardniały przy jego owłosionej klacie, błagając o uwagę. Przeniósł dłonie wyżej i masował jej pierś, a ustami przeszedł niżej, na jej szyję. Jason zatrzymał się krótko na połączeniu z ramieniem gdzie jak podejrzewał kiedyś będzie nosiła jego znak, zanim przeniósł się niżej do jej drugiego obrzmiałego szczytu. Ucztował łakomie, uwielbiając smak i uczucie Samanthy. Wydawała najbardziej erotyczne dźwięki w dole gardła gdy wiła się pod nim. Mógł poczuć jej podniecenie wokół nich obydwojga. Była silniejsza niż myślał i ku jego niespodziance, prawie odrzuciła go gdy się wygięła do góry. Uszczypnął jej sutek i ugryzł delikatnie drugi w ostrzeżeniu, powodując, że Samantha krzyknęła w zaskoczeniu zanim jęknęła miękko. Jason uśmiechnął się. Zdecydowanie podobało jej się to. Będzie musiał zachować tą informację na późniejszy użytek. Chciał odkryć wszystkie gorące punkty Samanthy, by wiedzieć przez co jęczała, a co powodowało, że rozpadała się w jego ramionach. Kontynuował ucztę na jej różanych sutkach, a dłońmi przeniósł się na jej brzuch i usunął spódnicę i bieliznę. Rzucając je na bok łóżka, nakrył jej

wzgórek. Wsunął w nią palec, a kciukiem okrążał łechtaczkę. - Ah, małe serduszko, już jesteś dla mnie mokra. - wyjęczał, nadal ocierając o nią dłonią. Dodając drugi palec, następnie trzeci, Jason szybko sprowadził Samanthę na szczyt i ugryzł mocno sutek, czując jak upada. - Jason! - krzyknęła, dochodząc, ujeżdżając jego dłoń. Jej ciało zwijało się przy odczuwaniu rozkoszy. Jason chciał czuć jak ujeżdża jego penisa gdy będzie dochodzić. Chciał zanurzyć się głęboko w niej, czuć każdy dreszcz. - Piękna. - szybko chwycił prezerwatywę z nocnego stolika, gdzie zostawił je wcześniej i ustawił się przy jej mokrym wejściu. - Spójrz na mnie. - jego głos rozkazał jej otworzyć oczy. Gdy to zrobiła, Jason poczuł falę zaborczości jakiej nigdy nie czuł. - Cała moja. - oświadczył zanim wtargnął do środka. Była ciasna, jak jedwabna rękawiczka ściskająca go. Jęknął odczuwając to wspaniałe uczucie zanurzenia głęboko w niej. Pomimo ucisku jej pochwy, z łatwością go zaakceptowała i owinęła jedwabne nogi wokół jego pasa, zanurzając go głębiej. Było oczywiste, że od dłuższego czasu nie była z mężczyzną, fakt, który zadowalał mężczyznę i wilka. Wiedząc, że musi działać wolno, Jason chwycił jej biodra, starając się unieruchomić ich ruchy gdy wyginała się w jego kierunku. - Jason! Rusz się! - na wpół krzyknęła do niego, wbijając paznokcie w jego plecy. Jego wilk uwolnił się z jego więzów gdy poczuł jej wewnętrzne mięśnie zaciskające się wokół niego. Pchnął w nią mocno i ujeżdżał ją szybko. Tylko uczucie jej wystarczyło by chciał wystrzelić jak nastolatek. Pchał mocniej i szybciej, desperacko pragnąc poczuć jak Samantha dochodzi wokół niego ponownie zanim osiągnie własny orgazm. Jason przygryzł lekko jej ramię, ostrożnie by nie przebić skóry, ale pozwalając jej czuć nacisk jego zębów. Jęknęła w rozkoszy, powodując, że opuchnął trochę bardziej gdy wchodził i wychodził z niej gorączkowo. Jason przeniósł dłonie w dół nóg Samanthy, odrywając je od jego pasa i przyciągając je na swoje ramiona. Nowa pozycja usadawiała go głębiej w jej wnętrzu i zwiększała napięcie aż był to wspaniały ból. Mógł poczuć jak zbliża się i zbliża do ekstazy i obiecał sobie, że ona pierwsza ją osiągnie. Sięgnął pomiędzy nimi i delikatnie masował jej łechtaczkę. Krótkie pazury Samanthy zadrapały do w dół ramion, pozostawiając ślady gdy doszła wokół niego, wykrzykując jego imię w ekstazie. Pchnął długo i mocno, odrzucając głowę do tyłu i wyjąc gdy opróżniał się do prezerwatywy. Wkrótce, obiecał sobie, będzie mógł dojąć wewnątrz Samanthy i zawładnąć nią całkowicie jako jego.

Technicznie, stosunek płciowy, z albo bez prezerwatywy, nie był potrzebny przy łączeniu. To ugryzienie zmiennego uwalniało enzymy do krwiobiegu partnera i łączyło parę. Jednakże, większość zmiennych wybiera łączenie w czasie kochania się, wtedy obszerne uczucie wzmacnia więź pomiędzy nimi. Każde następne ugryzienie było niepotrzebne, ale wzmacniało połączenie, to dlatego większość połączonych zmiennych miało małe blizny na całych ciałach od późniejszych ugryzień. Nie tylko każde ugryzienie dawało parze prawie nie do wytrzymania intensywnie orgazmy, dzielone przez obu partnerów, ale również pogłębiało to ich miłość do siebie nawzajem. Jason wiedział, że jest zbyt wcześnie by porozmawiać z Samanthą o ich łączeniu, ale nie mógł przestać marzyć o tej chwili, która wiedział czaiła się w przyszłości. Ich przyszłości. Nie mógł się doczekać naznaczenia jej i noszenia jej znaku po mieście. Jason opadł na Samanthę, czując się całkowicie zadowolony po raz pierwszy w jego trzydziestojednoletnim życiu. Odpowiadała idealnie na każdy jego ruch. Miał nadzieję, że nie był dla niej zbyt brutalny. Chciał się nie śpieszyć i sprawić by ta noc była wyjątkowa, ale nie mógł się kontrolować gdy jej ciepło otoczyło go. Tylko bycie blisko niej sprawiało, że jego wilk wył i czuł nieprzeparte pragnienie by całkowicie nią zawładnąć, tak by nawet ona nie mogła zaprzeczyć jego posiadania. Gorąco jej pożądania tylko zwiększało jego własne. Karmili się sobą nawzajem aż ich pożądanie był jednym ogniem, trawiącym ich oboje. Chcąc się upewnić, że Samanthcie nic nie było, Jason podniósł się na łokcie i spojrzał na nią. Samantha jęknęła cicho gdy się cofnął, ale nie uchwyciła się jego. Otwarła oczy i poszukała jego pytająco. Musiało jej się podobać to, co zobaczyła ponieważ uśmiechnęła się i Jason poczuł jak głębiej pogrąża się w miłości do niej. Miłość? Jasona zaskoczyło, że to słowo pojawiło się w jego umyśle tak szybko, ale wpatrując się w Samanthę, wiedział, że to prawda. Jego uczucia dla niej nie były przelotne i sięgały dużo dalej niż żądza. Jason przetoczył się na plecy i przyciągnął mocno Samanthę do siebie. Była sztywna przez chwilę zanim zwinęła się w jego ciepło. Gdy przytknęła nos do jego boku i ułożyła rękę lekko na jego piersi, Jason westchnął z zadowoleniem i zapadł w sen. ****

Samantha obudziła się otoczona ciepłem i całkowicie samczym zapachem jej wilka. Uśmiechnęła się gdy wspomnienia wczorajszej nocy powróciły następnie przytuliła się mocniej do ciepłego ciała leżącego koło niej. Jej! - Jeśli ten uśmiech jego jakimkolwiek znakiem, wczorajsza noc była tak dobra dla ciebie jak dla mnie. - usłyszała głęboki głos dudniący przy niej gdy głaskał dużą dłonią jej bok w górę i w dół. Otwarła oczy i spojrzała w zielone patrzące na nią. Był podparty poduszkami, a jego ramię owinięte wokół niej. - Jak długo nie śpisz? - Samantha przygryzła dolną wargę. - Niezbyt długo. Może piętnaście minut. - Czy wpatrywałeś się we mnie gdy spałam? - Nie w przerażający sposób. - Samantha poczuła śmiech Jasona rozbrzmiewający w jego piersi gdzie leżała na nim. - Wiesz, że wydajesz najsłodsze małe dźwięki gdy śpisz? - Ja nie chrapię! - Nie, to nie chrapanie, bardziej jak wydychanie powietrza. To jest raczej urocze. - uśmiech, który jej posłał był wypełniony takim ciepłem i emocjami, Samantha nie mogła uchwycić się swojego gniewu. - Oh. Nie jestem pewna co na to powiedzieć. Jakoś 'dziękuję' nie brzmi poprawnie. - jej gniew wyparował, ale nie znaczyło to, że nie mogła wydymając trochę wargi. Jason ponownie się roześmiał i pochylił się by lekko ją pocałować w usta. Na krótko zacisnął rękę na jej biodrze zanim wypuścił ją z jękiem. - Chciałbym móc spędzić cały dzień w ten sposób. Zadzwoniłbym, że jestem chory, ale Laurie już mnie ostrzegła, że dostanie moją głowę jeśli nie przyjdziesz dzisiaj do pracy. Jednakże... - Jason nie dokończył gdy jego dłoń przeniosła się wyżej i nakryła jej pierś. Pochylił się i powąchał jej szyję. - Trochę śmierdzisz. Samantha zamarła. - Co proszę? - Tak. Nie wyszedłbym nawet na krok pachnąc w ten sposób. Prawie całe miasto ma zwiększony zapach węchu, no wiesz. Myślę, że będzie lepiej jeśli weźmiesz prysznic tutaj. I dla bezpieczeństwa, ja pomogę. Upewnię się, że umyjesz... - dłoń Jasona spoczywająca na jej piersi zaczęła okręcać i szczypać sutek. - wszystko. Samantha roześmiała się długo i mocno, w końcu rozumiejąc jego grę. Jason zajęczał przy niej i posłał jej swój najlepszy szczeniacki wygląd, powodując, że Samantha roześmiała się jeszcze bardziej. Dopiero gdy nakrył jej wzgórek i wsunął w nią palec, jej oczy rozszerzyły się i

spojrzała w jego pytający wzrok. - Masz przekonywujące argumenty. Uśmiech jaki jej posłał był zdecydowanie wilczy.

Rozdział 9 Była spóźniona do pracy. Samantha wbiegła do środka, oczekując bury za spóźnienie, ale Laurie posłała jej znaczące spojrzenie i szelmowski uśmiech zanim wróciła do pracy. Jeśli Samantha nauczyła się czegoś przez ostatni weekend, to tego, że nie miała kłopotów, ale nie miała wątpliwości, że Laurie będzie jej dokuczać przez cały dzień. Jednak Samantha nie mogła się martwić. Ostatnia noc była czymś więcej niż oczekiwała, o wiele więcej niż myślała, że jest możliwe. Bycie w pobliżu Jasona sprawiało, że czuła się seksowna i pożądana, i wręcz rozwiązła. Nigdy wcześniej nie czuła się rozwiązła, ale zdecydowała, że raczej to lubi. Jedyną czarną myślą psującą jej poranek była głębia jej przywiązania, którą czuła do Jasona. Próbowała powiedzieć sobie, że oni tylko dobrze się bawią, ale, patrząc wstecz, okłamywała się od samego początku. Wszystko w niej było przyciągane do niego. Sprawiał, że się śmiała, a jej lis chciał zwinąć się przy nim i zadomowić. Ale zadomowienie było niebezpieczne. Musiała przypominać sobie o tym fakcie. Wygoda była niebezpieczna. Wiedziała, że nie mógł być zainteresowany czymś więcej niż przypadkowym związkiem z nią. On był Pierwszym watahy i dlatego musi wybrać z samic alfa, i prawdopodobnie wybierze najsilniejszą do połączenia. Zastanawiała się czy powinna zakończyć wszystko zanim będzie zbyt poważnie. To był logiczny wybór, ale jej lis rozpaczał na tą myśl. Samantha nie mogła tego zakończyć, ale mogła spróbować i chronić swoje serce jak tylko może. Będzie cieszyć się Jasonem jak długo będzie mogła, ale nigdy nie powie mu jak głębokie były jej uczucia. Przez ukrycie swoich uczuć, zdoła przynajmniej zachować swoją dumę, nawet jeśli jej serce może być przegraną sprawą ponieważ im więcej o tym myślała, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że już było jego.

Dzień szybko przeszedł i przy zamykaniu Samantha była zmęczona, głodna i desperacko potrzebowała prysznica by zmyć zapach Jasona. W trakcie dnia musiała znosić niezliczone komentarze innych zmiennych, którzy przyszli po kawę i poczuli na niej zapach Jasona. Bardziej subtelni ze sfory puszczali do niej oko albo posyłali jej znaczące spojrzenie, ale musiała znosić samice watahy, które wygłaszały złośliwe komentarze. Głowa Samanthy pulsowała od zbliżającego się bólu. **** Jason zatrzymał się w wejściu do Books nad Crannies. Zmiękł gdy spoglądał plątała się za barem kawowym. Naprawdę była piękna, miękkość i kobiece piękno, które sprawiało, że chciał wziąć ją w ramiona i trącić nosem jej szyję. Jednak bardziej na niego działała jej troska i hojność. Zmarszczył brwi gdy zobaczył jak przekrzywia głowę na bok i masuje kark. Ethan wspomniał, że coś ją wcześniej martwiło gdy wstąpił na kubek kawy, ale Jason zbyt długo o tym nie rozmyślał. Gdy podwoził dzisiaj rano Samanthę, pocałowała go namiętnie i uśmiechnęła się zanim weszła do środka. Jason potrząsnął głową i podszedł do lady. Samantha otwarła oczy i pomimo znużenia, Jason mógł wyczuć, uśmiech rozjaśniał jej twarz. Uwielbiał to jak otwarta była z uczuciami. Jason oparł się o kontuar i szybko cmoknął ją w usta. - Jak minął ci dzień, kochanie? - Teraz lepiej. A jak twój? - przetoczyła ramionami gdy mówiła. - Co jest z twoimi ramionami i szyją? - Oh to nic. Tylko mały ból głowy. - Czy wzięłaś coś? - Nie, jest w porządku. Wezmę coś później. Jason obszedł ladę i przyciągnął rumieniącą się Samanthę do siebie. Usta przycisnął do jej skroni i stał tam przez chwilę delektując się jej uczuciem i zapachem w jego ramionach. - Pozwól mi się tobą zająć, małe serduszko. Może zamówimy chińszczyznę i wymasuję ci plecy gdy będziemy na nią czekać? - Brzmi niebiańsko. - wydyszała Samantha gdy uczepiła się jego koszuli i trąciła nosem jego pierś. - Aw, czy to nie słodkie. - złośliwy kobiecy głos rozbrzmiał za nimi. Samantha podskoczyła i starała się ukryć twarz o niego. - Jason, czy nie

powinieneś zajmować się prawdziwymi kobietami? Mogę sprawić, że zapomnisz, że to nic kiedykolwiek istniało. - Cynthia! - krzyknął Jason, wstrząśnięty taką nieuprzejmością od jednej z członkiń jego watahy.- Co do cholery jest z tobą nie tak? Przeproś. - głos Jasona pogłębił się siłą rozkazu. Cynthia drgnęła na władzę w jego głosie jakby odebrała cios. - Przepraszam, chyba. Rozbrzmiałe przeprosiny były kiepskie. Jason był bliski rozkazania lepszych gdy Laurie do nich dołączyła. - Wynoś się z mojego sklepu. - Jason nigdy nie słyszał takiego chłodu w głosie Laurie. Samantha próbowała się odsunąć od niego, ale trzymał ją mocno i odwrócił się by spojrzeć na siostrę, gdy mówiła - Jason, zastanawiam się czy mogłabym z tobą porozmawiać przez chwilę zanim wyciągniesz stąd Samanthę. - w oczach Laurie był dziwny błysk. O czymkolwiek chciała porozmawiać, Jason przypuszczał, że nie będzie to miłe. - Samantho, może pójdziesz do swojego mieszkania i weźmiesz ubrania na zmianę i wszystko co będziesz potrzebować na noc. Nie będziesz potrzebować piżamy. - Jason wymamrotał do jej ucha zanim się odsunęła. Jej uśmiech oślepiał go, ale mógł widzieć smutek czający się w jej oczach. Jason odwrócił się do Laurie gdy Samantha odeszła. Przyglądała mu się przenikliwie. - Słuchaj, mam nadzieję, że masz tak poważne zamiary względem Samanthy jak mi się wydaje. - Nie sądzę by to był twój interes, Laurie. Doceniam, że się o nią troszczysz, ale co jest pomiędzy Samanthą i mną nie dotyczy ciebie. - Ja tylko pomyślałam, że chciałbyś wiedzieć o tym jak prawie każda kobieta w sforze przyszła tu i dokuczała jej. Większość z nich była niewiarygodnie niegrzeczna, a kilka wręcz okrutnych. Słyszałam jak kilka nazwało ją dziwką. Jason czuł jak jego twarz plami gniew i zastanawiał się dlaczego Samantha sama mu nie powiedziała. Musiał się upewnić, że jego wataha zrozumie jak ważna jest dla niego Samantha. Nie będzie akceptował takiego traktowania jej. I musiał odkryć dlaczego Samantha nic mu o tym nie powiedziała. ****

Samantha jęknęła w poduszkę gdy dłonie Jasona poruszały się po jej plecach, naciskając w odpowiednich miejscach. - Boże, twoje ręce są wspaniałe. Chichocząc cicho, Jason pochylił się i przygryzł jej ucho. - Kiedykolwiek zechcesz moich 'wspaniałych' rąk, są do twojej dyspozycji. Zadrżała pod jego dłońmi gdy naciskały jej nagie plecy. Polizał brzeg jej ucha, powodując kolejny przeszywający ją dreszcz. - Powiedz mi, małe serduszko. - Jason zatrzymał się i przygryzł jej kark, umieszczając malinkę wystarczająco mocno by naznaczyć jej ramię. Dlaczego nie powiedziałaś mi co się działo dzisiaj w pracy? Jason poczuł jak Samantha pod nim sztywnieje. Może nie chciała mu nic powiedzieć, ale jej ciało nie mogło go unikać w ich obecnej pozycji. - Nie jestem pewna o co ci chodzi. - Laurie powiedziała mi trochę o twoich dzisiejszych problemach z niektórymi ze sfory. - Jak ona... Oh, prawda, wilczy słuch. To nic takiego, Jason. - Samantha zaczęła siadać i odsuwać się, ale Jason jej nie pozwolił. - Jak możesz mówić, że moja sfora nieszanująca cię to nic wielkiego? oczekiwał, że Samantha będzie wściekła albo przynajmniej przygnębiona. Ta spokojna akceptacja niegrzecznego zachowania jego sfory martwiła go bardziej niż cokolwiek od dawna. Jego wilcza strona już zadeklarowała, że Samantha jest jego partnerką, a ludzka strona zaczynała ufać swoim instynktom. Brak szacunku ze strony jego sfory w kierunku Samanthy, jego partnerki i przyszłej liderki watahy, doprowadzała go do szału. Zwłaszcza od kiedy ona nawet nie domagała się tego co jej się należało. - Dlaczego powinnam denerwować się na ludzi, którzy mówili prawdę? wyszeptała Samantha w kołdrę. Nawet z jego wilczym słuchem musiał wytężyć słuch, żeby ją usłyszeć, tak cicho mówiła. Jej plecy zesztywniały pod jego dłonią. - Co powiedziałaś? - zażądał Jason, jego gniew wzrastał dramatycznie. - Przecież nikt nie mówił niczego nieuzasadnionego. - gdy odsunęła się od niego i próbowała usiąść, Jason jej pozwolił. Odwróciła się do niego, ale nie spojrzała, zamiast tego patrzyła się na kołdrę. - Wyjaśnij. - warknął Jason, ledwie mógł formować słowa. Gdy się nie odezwała, Jason chwycił jej podbródek, ostrożnie by ją nie zranić, podniósł jej głowę, kierując jej oczy na jego. - Chodzi mi tylko o to... - wyjąkała Samantha. - To nic, ale przecież to nie tak, że nie śpimy ze sobą. I znam cię tylko trochę ponad tydzień. Samantha odwróciła wzrok. - I przecież to nic poważnego. Ale nie

przeszkadza mi to. Ja... - wzięła głęboki, uspokajający oddech i potrząsnęła głową. - Nie chcę by to co mamy już się skończyło. - Samantho, spójrz na mnie. - Jason czekał aż spojrzy mu ponownie w oczy zanim wciągnął ją na swoje kolana i kontynuował. - Tak, śpimy ze sobą, i tak, znamy się bardzo krótko. Ale żaden z tych faktów nie powoduje, że mniej do ciebie czuję. I jesteśmy czymś poważnym. Nie mam zamiaru nic pomiędzy nami kończyć. - poczuł jak jej mięśnie odprężają się gdy głowę położyła na jego ramieniu. Nosem trąciła jego szyję. - Jason? - Tak, małe serduszko? - Kochaj się ze mną. Jason spojrzał w dół na kobietę, która szybko stawała się najważniejszą osobą na świecie dla niego. - Z przyjemnością. - powiedział poważnie zanim pochwycił jej usta w mocnym pocałunku. Gdy w końcu podniósł głowę, oboje ciężko oddychali. - Ale ukochana, żadnych więcej od kogokolwiek. Jeśli chcesz dać mi ich nazwiska i pozwolić mi się tym zając, dobrze, ale moja sfora będzie cię szanować. Czy to jasne? - Tak, sir. - zażartowała, salutując do niego. - Mówię poważnie. - Okay, obiecuję, że nie będę siedzieć bezczynnie i pozwalać komuś szkalować swoje dobre imię. A teraz masz zamiar rozmawiać całą noc czy zrobisz... Jason nie dał jej szansy dokończenia tylko rzucił ją na dół i skoczył na nią. Biorąc ponownie w posiadanie jej usta, przesunął dłońmi w dół jej ciała. Uwielbiał jak jędrne jej piersi były i jak reagował na niego. jej sutki natychmiast zesztywniały na jego dotyk, a ona wygięła się w górę gdy bawił się nimi. Przeniósł dłonie niżej i wsunął w nią palec. Była już mokra i niespokojnie wypychała się mu naprzeciw. Uwalniając jej usta, przygryzieniami utorował sobie drogę do jej ucha i przygryzł mocniej niż zamierzał. Jeśli jej jęki były jakąś oznaką, jego szorstkość tylko bardziej ją podniecała. - Nie dostałem dzisiaj deseru, ale myślę, że mogę coś teraz przygotować. poczuł jak jej ciało drży z podniecenia. Przenosząc wargi po kolumnie jej gardła i na kremowo białe piersi, przekornie cnotliwie cmoknął każdy szczyt zanim ruszył dalej. Delektował się jej jękami frustracji gdy dalej się z nią drażnił wargami. Przygryzł jej płaski brzuch i zanurzył język w pępek zanim przeniósł się niżej. Gdy zawisł nad jej odsłoniętym wzgórku,

Jason usiadł i podziwiał widoki. Samantha była piękna. Jej różowe fałdki kusiły go by się zbliżył, ale kobieta pod tym była ponętna. Warstwa potu lśniła na jej skórze gdy wiła się tam i z powrotem i zaciskała małe pieści na prześcieradle. Spojrzała na niego z pożądaniem przysłaniającym jej oczy. - Jason, proszę. Jason wsunął w nią kolejny palec gdy pochylił się i zaczął ssać jej łechtaczkę. Uwielbiał słuchać dźwięków jej przyjemności gdy dodał trzeci palec w jej mokry tunel i szybko sprowadzając ją na krawędź. Zachichotał lekko gdy palce zastąpił językiem, a jej esencja wlała się w jego usta. Jego partnerka była trochę szybkim strzelcem i nie mógł się doczekać ile jeszcze razy może sprawić, że dojdzie w jedną noc. Jason chciał powiedzieć jej dokładnie jak poważny wcześniej był na temat ich związku, ale nie chciał jej wystraszyć. Nie był pewien jak szybko inne zmienne gatunki wyczuwały partnerów i nie chciał ryzykować jej ucieczki. Zajmie się tym powoli aż będzie pewien, że Samantha jest gotowa zaakceptować to, co on już wiedział. Cóż, będzie poruszał się tak powoli jak będzie mógł z językiem zanurzonym głęboko w niej. Samantha zwinęła się ponownie gdy przeniósł się w górę jej ciała i pochwycił usta w dojmującym pocałunku. Delikatnie przewrócił ją na brzuch i w górę aż była przed nim na kolanach i rękach. Przebiegł dłońmi po jej lekko zaokrąglonym tyłku i musiał oprzeć się pragnieniu by ją tam ugryźć, oznaczając ją jako jego na zawsze. W końcu będzie naznaczał ją gdzie tylko będzie chciał. Wygięła się w jego rękę, wyjękując jego imię. Była piękna w tej pozycji, całkowicie podatna na wszystko co chciał z nią zrobić. Klepnął ją w tyłek, wystawiając na próbę jej wrażliwość i był zadowolony gdy pisk zmienił się w gardłowy jęk. Szybko przywdziewając prezerwatywę, ustawił się dokładnie przy jej wejściu i pochylił się, szepnął do jej ucha. - Powiedz mi czego chcesz, kochanie. - Ciebie. Potrzebuję ciebie. - Gdzie mnie potrzebujesz? Będziesz musiała być bardziej dokładna. drażnił Jason. - Potrzebuję cię wewnątrz mnie. Proszę, Jason, nie każ mi czekać. - Wszystko co zechcesz, małe serduszko. - Jason pchnął w jej przytulne wejście i jęknął na wspaniałe uczucie jej otaczającej go. Nadal czuł jej krem na języku, a jej widok przed nim, wyginającą plecy, sprawiało, że chciał wyć. Odchylał się aż tylko czubek był zanurzony w jej pochwie, następnie pchnął do środka, sadowiąc się w pełni. Naprzemiennie

pomiędzy płytkimi i głębokimi pchnięciami, czuł jak ona zbliża się do drugiego szczytowania. Tuż zanim przeszła przez krawędź, znieruchomiał całkowicie aż wiła się i jęczała. Upajający zapach jej pobudzenia napełniał jego zmysły. Uwielbiał czuć jak zwija się pod nim z żądzy, polegając, że on da jej co potrzebuje. gdy jej podniecenie wzrosło do szczytu, Jason pchnął do środka mocno, sprowadzając ją do wielkiego orgazmu, który wydoił jego własne uwolnienie. Prawie opadł, ale powstrzymał się zanim ją zmiażdżył. Delikatnie zsunął się z Samanthy i opuścił ją na łóżko. Jason szybko pozbył się prezerwatywy i wpełzł ponownie na łóżko. Wzdychając z satysfakcją, przyciągnął ją bliżej i ułożył się jak łyżka tuż za nią, zapadając w sen.

Rozdział 10 Samantha wdychała głęboko zimne zimowe powietrze gdy biegła po leśnym poszyciu. Nie wiedziała która jest godzina, ale zgadywała, że miała przynajmniej jeszcze godzinę zanim będzie musiała iść do pracy. Ostatnia noc była pierwszą od wielu tygodni, którą nie spędziła z Jasonem. Odwiedzał inną społeczność zmiennych by pomóc ich nowemu przywódcy. Jason pytał czy z nim pojedzie, ale wydawało się to niemądre skoro nie będzie go tylko kilka dni. Jednakże, po rzucaniu się i obracaniu całą noc, szybko zdała sobie sprawę, że jej ciało szybko przyzwyczaiło się do spania z jej wilkiem. Martwiło ją to. Co ona zrobi gdy w końcu on się nią znudzi? Jednakże on w ogóle nie wydaje się nudzić. Jeśli coś, jego pożądanie zdaje się rosnąć. Jednej nocy praktycznie zaatakował ją w jego kuchni gdy gotowała dla nich kolację. Skończyli z namiętnym seksem na stole i przypalonym makaronem. Ale życie nauczyło Samanthę żeby nigdy nie przestawać być ostrożnym ponieważ w momencie gdy to zrobi, życie rzuca ją na ziemię i depcze. Zdecydowała się iść na wczesnoporanny bieg przed pracą by oczyścić głowę. Minęło trochę czasu kiedy ostatni raz dała swojemu lisowi trochę wolności i zaczynała swędzić ją własna skóra. Miała to samo uczucie w dużych miastach gdzie jej lis nie mógł łączyć się z naturą. Jeśli nie mogła zanurzać się w dzicz od czasu do czasu, jej lis stawał się zaniepokojony. Niewielki ruch przyciągnął jej uwagę i skierowała głowę na prawo, zamierając. Jej spojrzenie przeczesywało obszar aż ponownie złapała ruch i zobaczyła mysz nieprzebywającą jedzenie spod jednego z drzew. Oblizała wargi w oczekiwaniu na polowanie. Powoli podkradała się do przodu, nisko zawieszona nad ziemią, starając się zlać z otoczeniem i przemieszczać do przodu. Mysz spojrzała w górę i, przez chwilę, była pewna, że ją zauważyła i ucieknie zanim zbliży się do

niej wystarczająco by ją złapać. Ale po chwili mysz wróciła do kopania w śniegu. Oddychając z ulgą, Samantha podpełzła bliżej i przygotowała się do skoku. Jednak mysz musiała wyczuć jej obecność ponieważ w chwili gdy skoczyła, ona uciekła. Jej zwierzęce instynkty nie pozwoliły jej tak łatwo zapomnieć o ofierze i pobiegła za nią, goniąc ją przez las i pomiędzy drzewami, skręcając w lewo, później w prawo, na ślepo ścigając mysz. Myślała, że ją ma aż nagle ona zniknęła w śniegu. Samantha przystawiła pysk do ziemi ale nie mogła wyczuć żadnego ruchu. Próbowała kopania i napotkała tylko twardą ziemię. Prychając z frustracją, Samantha zdecydowała, że czas wracać. Chwyci muffinkę na śniadanie gdy otworzy bar kawowy. Nie będzie smakować tak satysfakcjonująco jak coś co sama upoluje, ale będzie musiało wystarczyć. Nie chciała się spóźnić. Podniosła głowę i rozejrzała się po prawej następnie po lewej. Panika zaczęła ją ogarniać gdy zdała sobie sprawę, że nie wiedziała gdzie jest. Mysz zaciągnęła ją głębiej niż zamierzała iść i nie wiedziała którędy przyszła. Jej nos nie wykrywał żadnego śladu wilczego miasta, o którym zaczynała myśleć jak o domu. Ale było coś w wietrze. Decydując się sprawdzić swoje szczęście, Samantha skierowała się w kierunku zapachu i modliła się by znalazła drogę do domu. **** Jason był pod prysznicem gdy przenikliwy dźwięk jego komórki włamał się do jego myśli o Samanthcie. Chwytając ręcznik i obwiązując go wokół pasa, spojrzał na numer. Books and Crannies. Wygląda na to, że Samantha również nie mogła się doczekać rozmowy z nim. Może trochę czasu osobno było tym co zalecił doktor. Jason uśmiechnął się na tą myśl. - Dzień dobry, małe serduszko. - powiedział do telefonu. Cisza była jego jedyną odpowiedzią. - Samantho? - spróbował ponownie Jason, zaczynając się martwić. Drażniący niepokój wpełzał na jego kark. - Ona nie jest z tobą? - głos Laurie był napięty. - Laurie? Co się stało? - niepokój rozprzestrzeniał się, powodując, że jego żołądek opadł jakby ważył tonę. Cokolwiek Laurie miała do powiedzenia, wiedział, że mu się to nie spodoba. Usiadł na brzegu łóżka. - Samantha nie przyszła dzisiaj rano do pracy. Myślała, że się trochę spóźni, ale w mieszkaniu również jej nie było. Miałam nadzieję, że pojechała do ciebie i po prostu nie wspomniała o tym.

- Gdzie ona jest? - krzyknął Jason do telefonu. Wszystko układało się dobrze. Nie mógł zrozumieć dlaczego miałaby go opuścić. To była pierwsza noc od tygodni, którą nie spędzili razem, i myślał, że zaczynała się w nim zakochiwać. Ale teraz zastanawiał się czy wszystko poszło do gówna. - Jej auto nadal tu jest, Jason. Ona może być w jadalni albo straciła poczucie czasu. Przepraszam, że cię zmartwiłam. - Laurie nie mówiła mu wszystkiego. Mógł wyczuć kłamstwo nawet przez telefon. Poza tym, Samantha nie spóźniłaby się do pracy. Swoje obowiązki brała na poważnie. - Czego mi nie mówisz? - Jason zawarł w głosie całą władzę jako Pierwszy. Jeśli był problem z Samanthą, on musiał wiedzieć. Zależało mu żeby ją znaleźć i wziąć z powrotem w swoje ramiona. Nic poza uczuciem i zapachem Samanthy, dźwiękiem jej lirycznego głosu, nie złagodzi teraz jego wilka. - Zadzwoniłam na komórkę, którą jej kupiłeś. - powiedziała niepewnie Laurie. - Słyszałam jak dzwoni na górze. Gdziekolwiek ona jest, nie wzięła jej ze sobą. Jason zamknął oczy, ledwie panując nad paniką. Znajdzie ją. Choćby nie wiem co. Sprowadzi ją do domu. - Jestem w drodze. Zadzwoń do Ethana i Danny'ego, niech popytają. Zadzwoń do mnie jeśli coś się zdarzy zanim tam dojadę. Jason przerwał rozmowę, zebrał ubrania i wrzucił je do walizki. Pobiegł do swojego auta i wskoczył do środka. Jedyną myślą przebiegającą jego umysł było muszę dojechać się do domu. Muszę dostać się do Samanthy. **** Gówno. Wszystko o czym mogła myśleć to... gówno. Samantha schowała się pod nakryciem z drzew i zerknęła na miasteczko, na które się natknęła. Było to kolejne miasteczko zmiennych i wystarczająco znajomo pachniało, że była gotowa założyć się, że byli oni lisami. Co do diabła miała teraz zrobić? Może się zmienić, wyjaśnić i prosić o telefon do księgarni. Oczywiście, jeśli zmieni się będzie naga, więc ten plan ma kilka dużych wad. Ale co mogła zrobić jako lis? Nic. Zamykając oczy, Samantha przemyślała na nowo swoje opcje. Jeśli zostanie w lisiej formie, wtopi się w śnieg, przy odrobinie szczęścia wystarczająco by zbliżyła się do miasta i znalazła jakieś ubrania zanim ktoś ją zauważy. Nie było mowy by weszła do miasta zmiennych naga, ale

jeśli znajdzie jakieś ubrania, może znaleźć budkę telefoniczną, zadzwonić do Laurie i zniknąć zanim ktoś zauważy, że tam była. Przy odrobinie szczęścia. Biorąc głęboki wdech, Samantha wypełzła z cieni lasu i zaczęła cal po calu zbliżać się do najbliższego domu. Była w połowie drogi po śniegu gdy wyczuła, że ktoś ją obserwuje. Jej uszy drgnęły gdy ostrożnie rozejrzała się wokoło. Nawet nie dziesięć stóp dalej wspaniały samiec rudego lisa obserwował ją z jedną łapą uniesioną. Wygląda jakby śledził ją od kiedy wyszła z lasu. Samantha spanikowała. Jej umysł stał się całkowicie pusty, a jej stopy automatycznie zaczęły biec do miasta. Nie odbiegła zbyt daleko gdy lis był na niej, przygniatając ją do ziemi. Samantha szamotała się przez chwilę, wzmocniona przez czystą adrenalinę, zanim przyjęła uległą postawę. Nigdy by nie wygrała walki przeciw temu dużo większemu lisowi. Musi wymyślić inny sposób wydostania się z tego bałaganu. Samantha popiskiwała w rozpaczy, chcąc płakać na niesprawiedliwość w którą skręciło jej życie. Wszystko szło dobrze, miała pracę, mieszkanie i mężczyznę, którego zaczynała kochać. Wszystko na co mogła mieć nadzieję to to, że ta społeczność była taka sama jak jej wilki, że pomogą jej znaleźć drogę do domu. Dziwny rudy lis trzymał się blisko niej, sterując nią w kierunku pierwszego domu, na którego się natknęli. Lis łapą otworzył boczne drzwi i pośpieszył ją do środka. Dom był mały w stylu rancherskim, ale oczywiste było, że to rezydencja kawalera. Ubrania leżały w kupkach na krzesłach wokół pokoju, kilka pustych butelek piwa stało na stoliku do kawy w salonie. Gdy tylko weszli, rudy lis zaczął się zmieniać. Gdyby nie blokował wyjścia, Samantha skorzystałaby z okazji ucieczki. Myślała o ucieczce do wnętrza domu i próbie ukrycia. Z jej małą postacią, z łatwością znajdzie kryjówkę aż mężczyzna nie odejdzie. Ale jeśli może się ukryć wzrokowo, była pewna, że wyczuje jej zapach i znajdzie. Wzmocniony zmysł węchu zmiennych zawsze był mocniejszy tuż po zmianie. Nie, będzie musiała przeczekać i skorzystać z następnej nadarzającej się okazji ucieczki. Gdy postać mężczyzny zaczęła nabierać kształtu, Samantha odwróciła wzrok zawstydzona. Nie próbował nawet się ochronić przed nią i wszystko było całkowicie odkryte. Samantha leżała na podłodze, zakrywając oczy łapami, cicho pojękując. Nagle dotarło do niej jak bezbronna była, uwięziona w domu z nagim mężczyzną, który był zdolny pokonać każdą jej próbę walki.

Samantha usłyszała jak mężczyzna nad nią zachichotał, ale nadal nie chciała spojrzeć. - Skromne małe zwierzątko, co? - słyszała jak oddala się od drzwi i rzuciła się ku drzwiom. W ostatniej sekundzie zamknął drzwi, powodując, że walnęła w nie zanim zdołała uciec na zewnątrz. Samantha ponownie skuliła się i cofnęła od niego. - Spokojnie, księżniczko. - powiedział mężczyzna gdy chwycił dżinsy leżące na krześle najbliższym drzwiom i założył je. - Wiesz, niewielu zmiennych wstydzi się nagości. - jego spojrzenie przesunęło się po jej małej postaci, oceniająco. - To nawet czarujące. - zachichotał ponownie gdy ona patrzyła na niego ostrożnie z podłogi. - Nie zamierzasz zmienić się przede mną, huh? - jego oczy zamigotały gdy spojrzał w dół na nią. - Nie mam żadnych dziewczęcych ubrań, ale mogę wygrzebać ci czystą koszulkę i jakieś bokserki. Chodź, sypialnia jest w tą stronę. Wyjmę ubrania i dam ci trochę prywatności gdy będziesz się zmieniać. - poprowadził Samanthę do drzwi na prawo i zaczął przekopywać szuflady aż znalazł wspomniane ubrania i położył je na łóżku. - Wyjdź kiedy skończysz. - ponownie na nią spojrzał jakby próbując coś odgadnąć. - Mamy kilka rzeczy do przedyskutowania. W sypialni, ludzka Samantha nerwowo wciągała koszulkę na głowę. Co on mógłby chcieć z nią przedyskutować? Wydaje się wystarczająco miły, nawet dał jej trochę prywatności do zmiany. Ale pomimo jego zachowania, Samantha nie chciała mu ufać. Musiała zadzwonić do Laurie. jakoś musiała dostać się do domu. Do domu do Jasona. Samantha wyjrzała za drzwi i nie widziała lisa. Zerkając na lewo i na prawo, nie mogła go nigdzie znaleźć. Czy to będzie jej jedyna szansa ucieczki? - Wiem, że nie masz zamiaru uciekać po tym jak uprzejmie zaoferowałem ci moje ubranie. - głos mężczyzny dochodził zza załomu po lewej. Samantha szybko rozważyła jej następne możliwości postępowania. jednak mężczyzna miał rację. Dostarczył jej pewnej dozy uprzejmości i jeśli chciał ją skrzywdzić, miał już wiele możliwości na zewnątrz zanim w ogóle weszli do jego domu. Ponownie, jej instynkty powiedziały jej by zaufała obcemu zmiennemu. Samantha weszła przez łukowate wejście do pięknej kuchni. Była zadziwiająco czysta w porównaniu ze stanem salonu. Mężczyzna stał nad kuchenką i przygotowywał jajecznicę... dużo jajecznicy. Musiało tam być wystarczająco jajek by nakarmić trzech ludzi. Stał nad kuchenką z łopatką

zatrzymaną w powietrzu, jego usta otwarte, jego oczy przebiegały od jej stóp do czubka głowi i z powrotem na dół. Samantha nerwowo bawiła się rąbkiem koszulki gdy on nadal się w nią wpatrywał z zszokowanym wyrazem twarzy. - Dziękuję za pożyczenie ubrania. - wyjąkała Samantha. - Przepraszam za wejście bez pozwolenia na teren twojego stada. ja źle skręciłam w lesie i nie mogłam znaleźć drogi do domu. - Musiałaś nieźle zabłądzić, że skończyłaś w Colorado. Długa wędrówka z Alaski. - uśmiechnął się w końcu do niej, opierając się o kontuar. Samantha znalazła się odwzajemniając uśmiech. - To długa droga, ale jak mieszkam w Alpine Woods... Czy znasz? Mężczyzna zmarszczył brwi. - Alpine Woods to terytorium wilków. Co ty tam robisz? Powinnaś mieszkać wśród swojego gatunku. - Oh, cóż, tak jakby natknęła się na ich miasto, a oni pomogli mi znaleźć mieszkanie i pracę. Pracuję dla Books and Crannies, księgarni. tak naprawdę jestem spóźniona do pracy. Gdybym mogła użyć telefonu, mogłabym do nich zadzwonić i zejść ci z głowy. Doceniam całą pomoc, ale powinnam zbierać się do domu. - Może najpierw zjesz śniadanie? Zawsze jestem wygłodzony po zmianie, a przygotowałem dużo dla nas obojga. Jestem Cody, Pierwszy stada Vulpes. - Cody zsunął jajka na dwa talerze i postawił je na stół. - Naprawdę powinnam iść... - burczenie brzucha Samanthy ucięło jej protesty i niechętnie usiadła przy stole. - Jestem Samantha. - powiedziała po chwili i zaczęła jeść jajka postawione przed nią. - Miło cię poznać, Samantho. Muszę przyznać, że zaskoczył mnie widok polarnego lisa pełznącego w kierunku mojego domu, ale po poznaniu, myślę, że moje urodziny przyszły wcześniej. Nie mogę doczekać się kiedy dołączę cię do stada. Samantha zarumieniła się i przełknęła jedzenie w ustach. - Oh. Bardzo miło, że zaoferowałeś, ale podoba mi się tam gdzie jestem. Wszyscy byli dla mnie bardzo mili. - Samantha zmarszczyła brwi. - Poza niektórymi samicami. Ale to inna kwestia. Cody roześmiał się. - Radziłaś sobie z zazdrością sfory, huh? Nie będziesz musiała się o to martwić gdy wybierzesz partnera. Mam nadzieję, że ci w tym pomogę. Chociaż oczywiście będziemy musieli spędzić z sobą trochę czasu zanim podejmiemy jakieś decyzje. Samantha zamarła z widelcem pół drogi do ust i spojrzała na Cody'ego w

szoku. Na pewno źle go usłyszała. Albo źle zrozumiała to co próbował jej powiedzieć. - Doceniam pomysł, ale nie jestem na targu po partnera. - powiedziała Samantha, odkładając widelec. Apatyt wydawał się ją opuścić, a nerwowość wróciła z pełną siłą, powodując, że jej brzuch zacisnął się. Naprawdę powinnam zadzwonić do mojego szefa. Nie chcę by się martwiła. - prawdę mówiąc Samantha nigdy nawet nie rozważała posiadanie własnego partnera. Partner oznaczał wygodę i bezpieczeństwo. Życie Samanthy nie posiadało żadnej z tych rzeczy. Była sama przez całe swoje życie. Partnerstwo nigdy nie było nawet opcją. Cody roześmiał się i również odłożył widelec. - Nie chciałem wprawić cię w zakłopotanie, Samantho. Chciałem tylko byś wiedziała, rzucam kapelusz do koła. Wiem, że gdy już będziesz w stadzie, każdy samotny lis w mieście będzie na ciebie polował. Chciałem się upewnić, że będę pierwszy. - Jak już powiedziałam, doceniam ofertę, ale jestem szczęśliwa tam gdzie jestem. Nie dołączę do stada. - Samantha ledwie rejestrowała własne słowa. Jej myśli plątały się w głowie. - W porządku, w porządku. - łagodził Cody. Samantha nadal trochę niepewnie się czuła, ale lekko się uspokoiła. On był przystojny z kudłatymi rudymi włosami i niesamowitymi szmaragdowymi oczami. Miał ostre rysy, ale szybki uśmiech i pewność siebie. Prawdę mówiąc, gdyby nie kochała Jasona, z łatwością mogłaby zainteresować się Codym. Ale kochała Jasona. Pomimo jej niepewności, jej serce łamało się od samej separacji od niego. Weźmie cokolwiek jej da i będzie mieć nadzieję, że będzie w stanie pozbierać roztrzaskane kawałki serca gdy skończy. Do tego czasu, była jego. Z drugiej strony, jego oferta trwałości, nie była czymś co mogła z łatwością odrzucić. Potrzebowała więcej czasu na przemyślenie wszystkiego. - Telefon jest na ścianie za tobą. Możesz użyć go do dzwonienia do kogokolwiek chcesz. Ale zanim odejdziesz, mam nadzieję, że przynajmniej naprowadzisz mnie na powód dlaczego nie chcesz dołączyć do stada. Jeśli masz pracę, podejrzewam, że masz zamiar zostać na dłuższy czas. Pomożemy ci znaleźć inną pracę jeśli to cię niepokoi. Samantha westchnęła, udzielając nagany samej sobie za nieufność. Cody starał się tylko by poczuła się komfortowo, nakarmił ją i zaoferował pomoc. Przez ten czas wszystko co ona robiła to odnosiła się do niego niepewnie i obraziła jego stado.

- Przepraszam. Nie mam nic przeciwko twojemu stadu. Dobrze się czuję w Alphine Woods. I obecnie spotykam się z kimś. - powiedziała Samantha świadomie, mając nadzieję, że on nie spyta o szczegóły. Zdecydowanie nie potrzebowała by ktoś jeszcze mówił jej niemożliwy jej związek z Jasonem był. - Ja tylko użyję telefonu bardzo szybko. Samantha zdobyła numer telefonu księgarni z informacji i poprosiła o połączenie. Gdy telefon dzwonił po raz trzeci, Samantha martwiła się, że nikt nie odbierze. Musiała dostać się do domu, jeśli tylko by uporządkować jej miotające się uczucia. Miała nadzieję, że Laurie będzie dzisiaj w sklepie. - Halo? - rozpaczliwy głos Jasona rozbrzmiał w słuchawce. - Jason na miłość boską, ja nadal prowadzę interes. - Samantha usłyszała głos Laurie w tle, jak również odgłos chwytania słuchawki. - Przepraszam. Tu Books and Crannies. W czym mogę pomóc? - Czemu Jason wrócił? - spytała Samantha, momentalnie zapominając dlaczego zadzwoniła. Powinien był wrócić dopiero za dzień. Miała nadzieję, że nie dowie się o dzisiejszej przygodzie. Jakoś, nie sądziła by był z tego powodu szczęśliwy. Nie wspominając, że była trochę zawstydzona. Jakiego rodzaju dorosła kobieta idzie pobiegać po lesie i się gubi? - Samantha! Gdzie ty do diabła jesteś? Martwiliśmy się! - Samantha! Daj mi telefon, Laurie! - rozkazał głos Jasona. - Jason, poczekasz chwilkę? Nie będę mogła nic usłyszeć gdy będziesz krzyczał mi do ucha. Samantha, nic ci nie jest? - Nic, Laurie. Przepraszam, że się o mnie martwiliście. Byłam trochę niespokojna więc poszłam pobiegać rano i trochę źle skręciłam. Cóż, trochę bardzo, tak naprawdę. Skończyłam u zmiennych Vulpes. Zastanawiałam się czy ktoś mógłby po mnie przyjechać? - Gdzie dokładnie jesteś? Wyjeżdżamy od razu. - Jestem w domu ich Pierwszego. - Cody podał Samanthcie adres, a ona powtórzyła go Laurie. - Czy zapisałaś? - Jesteśmy w drodze. Będziemy tam góra za dwadzieścia minut. - Telefon umilkł. Samantha wpatrywała się w niego przez chwilę zanim go odłożyła. - Odłączyli się zanim zdążyłam poprosić by przywieźli mi jakieś ubranie. Czy pozwolisz mi w tym pojechać do domu? Wypiorę i zwrócę ci. - Nie martw się o to. Poza tym, tak jakby lubię oglądać cię w moich ubraniach. - jego mrugnięcie okiem spowodowało, że Samantha się zarumieniła i spróbowała jeszcze raz rozciągnąć rąbek koszulki. Jej piersi były wystarczająco małe, że tak naprawdę nie potrzebowała biustonosza,

ale było coś w nie noszeniu jednego co powodowało, że czuła się odsłonięta. - Powiedz mi coś o tym facecie z którym się umawiasz. Jest zmiennym czy człowiekiem? To miasto jest opanowane przez ludzi, trudno jest stwierdzić w większości przypadków. - głos Cody'ego rozproszył jej myśli. - Jest jednym z wilków. I znam lisy i wilki, i wszystkie argumenty krzyżówek, ale wydaje się to działaś w tej chwili. Jestem chętna zaczekać i zobaczyć co się stanie. - Samantha wiedziała że zaczyna bredzić i natychmiast zamknęła usta, przygryzając kąciki. - Znam większość ze sfory. Kim on jest? - Naciskał Cody. Jego spojrzenie było ostre, prawie jakby wiedział, że nie chce mu powiedzieć. Prawdopodobnie wiedział. Lisy miały niezwykle dobry detektor emocji, lepszy niż większość zmiennych, a teraz Samantha czuła niepokój. - Jason Calahan. - powiedziała Samantha z podniesioną brodą. Najpierw nie było żadnych zmian w wyrazi twarzy Cody'ego. Następnie nieoczekiwanie uśmiech rozszedł się po jego rysach. - Żartujesz, prawda? To znaczy, Samantho, on jest Pierwszym sfory! - gdy Samantha tylko patrzyła się na Cody'ego z determinacją w oczach, opuściło go rozbawienie. - Oh, piekło. - potarł twarz dłońmi zanim ciągnął dalej. - Bawi się tobą, musisz o tym wiedzieć. On jest wilkiem a ty lisem. Jest więcej, on jest Pierwszym sfory, a ty nie masz żadnej. Będzie cię używał aż będzie miał dosyć, a później pozbędzie się ciebie. Samantha wiedziała logicznie wszystko co powiedział Cody było prawdą, ale jej serce nie chciało zaakceptować żadnej prawdy, która oznaczała opuszczenie Jasona. Nie żyła złudzeniami. Znała rzeczywistości sytuacji, ale gdy była z Jasonem jej świat zdawał się skupiać i wszystko było na właściwym miejscu. To było jakby wszystkie brakujące kawałki jej duszy powróciły na miejsce. Po raz pierwszy w jej życiu czuła się chciana. Czuła się jakby miała dom. Nie wiedziała co przyniesie przyszłość, ale nigdy tego nie wiedziała i nigdy wcześniej się tym nie przejmowała. Więc dlaczego cała ta rozmowa powodowała, że chciała zwinąć się w kłębek i krzyczeć jak dziecko? **** - Możesz przestać siedzieć jak na szpilkach? Doprowadzasz mnie do bólu głowy. - Jason słyszał jak Laurie powiedziała gdy on wpatrywał się w okno Escape Laurie, pragnąc by auto szybciej jechało. Laurie nalegała, że będzie prowadzić, fakt wkurzał gdy dopóki zdał sobie sprawę, że będzie

mógł trzymać Samanthę przez całą drogę powrotną do domu. Nawet wiedząc, że jest bezpieczna, jego wilk był niespokojny po obawach dzisiejszego rana. Zabrało mu godzinę by dojechać zwykle dwugodzinną drogą do miasta po telefonie Laurie. W pełni oczekiwał, że Samantha będzie na niego czkać gdy tam wróci. Myślał, że zagrała jakiś okropny psikus, albo Laurie zapomniała zadzwonić do niego gdy znalazła Samanthę śpiącą w jego domu. Zamiast tego znalazł jego zielone rodzeństwo nie bliższych odlezienia Samanthy niż byli wcześniej gdy do niego dzwonili. Gdy mijało więcej czasu, Jason stawał się coraz bardziej niespokojny i chciał by Samantha znalazła się w jego ramionach gdzie było jej miejsce. Jego potrzeba jej była wyraźną, żyjącą i oddychającą istotą wewnątrz niego. Słuchanie Samanthy uspokajało mężczyznę, ale nie robiło nic dla wilka. Tylko gdy będzie czuć, smakować i wąchać Samanthę, wilk się uspokoi. Nie kłopotał się odpowiadaniem na narzekania Laurie, ale patrzył prosto przed siebie i pogrążył się w myślach. - Jeju, Jason, nic jej nie jest. Będziemy tam góra za dziesięć minut. Jedyną odpowiedzią Jasona było warknięcie. Słysząc, że Samantha jest z lisami nie zmniejszyło za bardzo jego niepokoju. Co jeśli zdecyduje się zostać z jej własnym gatunkiem? Jason wiedział, że nigdy nie będzie szczęśliwy jeśli nie będzie wśród innych wilków. Co się stanie jeśli Samantha będzie czuła to samo? Jako Pierwszy miał wolność wyboru partnerki z jakiegokolwiek członka watahy, ale jeśli Samantha wybierze lisy nad wilkami, nigdy nie będzie mógł jej mieć. A potrzebował jej jak swojego następnego oddechu. Ostatnia noc bez Samanthy była okropna. Obracał się i rzucał i w końcu wypełzł z łóżka o szóstej rano, poszedł na siłownię w hotelu. Przepuścił ciało przez brutalne ćwiczenia, starając się wycieńczyć niepokój wewnątrz niego. Przywykł mieć Samanthę zwiniętą przy jego boku w nocy, wdychać jej zapach przy każdym oddechu, którzy brał we śnie. To uspokajało jego wilka lepiej niż cokolwiek innego kiedykolwiek. Teraz musiał zmierzyć się z możliwością tego, że Samantha może bardziej chcieć zostać wśród swoich niż z nim. Nie zdawał sobie sprawy, że warczał głośno dopóki Laurie na niego nie kłapnęła. - Co się z tobą dzieje? - Po prostu dowieź mnie do niej. - wypluł Jason gdy wjechali na terytorium lisów. W tym mieście było mniej w pełni ludzi. Lisy wolały trzymać się wśród swoich i innych zmiennych. Jason osobiście nigdy tego

nie rozumiał. Bycie wilkiem nie robi z niego mniej człowieka. To dodaje aspekt do jego osobowości, ale nie odbiera tego kim jest. Kilka lisów pomachało do nich gdy przejeżdżali przez przez główną ulicę miasta. Dwie społeczności były dostatecznie blisko siebie, że często współdziałały przy sprawach zmiennych. Jason skupił się na odliczaniu momentów aż dotarli do domu Pierwszego, aż dotarli do Samanthy. Jason otworzył drzwi zanim Laurie całkowicie się zatrzymała i wpadł na schody ganka. Właśnie miał walnąć w drzwi gdy Samantha otworzyła je gwałtownie i wpadła w jego ramiona. Jej ręce zacisnęły się wokół niego gdy przycisnęła twarz do jego piersi. Natychmiast jego gniew i strach zostały zastąpione opiekuńczością i miłością. Fala ulgi prawie utopiła go i wprawiła w osłupienie gdy przylgnął do niej mocno, zanurzając twarz w jej włosach. Jej zapach był mocniejszy, prawdopodobnie z powodu niedawnej zmiany i Jason wdychał go głęboko. Coś było nie tak. Jason odsunął się i przytrzymał Samanthę na odległość ramienia. - Co ty do diabła nosisz? - warknął. Pachniała jak cholerny alfa lisów. Racjonalnie, wiedział, że nic się nie stało. Pomimo jego historii z Samanthą, nie była ona typem, który skacze do łóżka z kimś tuż po poznaniu. Nawet jeśli miał wątpliwości, jego nos mógł poznać różnicę pomiędzy intymnym spotkaniem, a subtelnym śladem dochodzącym od Samanthy. Nadal, nie mógł uciec wszechogarniającej zazdrości zalewającej go gdy wpatrywał się na Samanthę w ubraniu innego mężczyzny. Tylko jego zapach powinien ją znaczyć. Samantha wyglądała na zaskoczoną dopóki nie spojrzała na własne ubranie. Rumieniąc się lekko, spojrzała na niego z zakłopotaniem. - Nie nosiłam sukienki gdy poszłam rano polować. I nie mogłam również prosić o pomoc jako lis. Gwałtowna szkarłatna wściekłość paliła jego wnętrzności. - Widział cię nagą. - zabije go. Przyjazny czy niej, nikt nie patrzy na jego nagą partnerkę oprócz niego. - Nie! Boże, nie. Pożyczył mi ubranie i wyszedł z pokoju gdy się zmieniałam. - Samantha zbliżyła się i przebiegła dłońmi w górę jego piersi. Wydawała się wyczuwać jego wewnętrzną walkę z wilkiem i wiedziała dokładnie jak uspokoić człowieka i bestię. Jason spojrzał Samanthcie w oczy i pozwolił gniewowi odpłynąć. Był tak szczęśliwy, że ma ją z powrotem całą i zdrową. Tylko to się liczyło. Tylko ona się liczyła i miał ją z powrotem. Jason ponownie zanurzył twarz w jej włosach.

- Te ubrania zostaną ściągnięte w chwili gdy tylko wejdziemy do domu. wymamrotał przy jej szyi. Chrząknięcie za nim przypomniało mu gdzie są oraz, że nie byli sami. Delikatnie odsuwając się od jej uścisku, Jason przysunął Samanthę do swojego boku z gburowatym chrząknięciem. - Tak, Kapitanie Jaskiniowcu. Kobieta wrócić, Mężczyzna szczęśliwy. drażniła się Laurie. - Hej, Cody. Dzięki za złapanie naszego uciekiniera. - Przecież nie uciekłam celowo. - narzekała Samantha. - Nie ma problemu. Samantho, czy mogę zamienić z tobą słówko zanim odjedziesz? Jasonowi nie podobało się spojrzenie jakie Cody posłał Samanthcie. - Pewnie, możesz, nie śpieszy nam się. - powiedział Jason gdy przyciągnął Samanthę do siebie mocniej, nie pozwalając się się oddalić. Jeśli Cody ma sprawiać problemy, będzie robił je tu na widoku z nimi wszystkimi słuchającymi. - Na osobności. Samantha spojrzała w górę i posłała mu dodający otuchy uśmiech. - Zaraz wrócę. - wysunęła się z jego ramion, Jason oparł się potrzebie przyciągnięcia jej z powrotem. Zacisnął dłonie przy bokach i patrzył bezradnie jak Samantha rozmawia z Codym. Po powrocie do domu, rozbierze ją i dowie się dokładnie co ten lis mówił jego przyszłej partnerce. **** - Chcę byś to ponownie rozważyła. Należysz z nami nie z nimi. Samantha zerknęła na Jasona, który czekał mniej niż cierpliwie. Nie wiedziała co sprowadziło go wcześniej do miasta, ale była niezmiernie wdzięczna. Cały niepokój i zamartwianie tego dnia wyparowało gdy trzymał ją bezpiecznie w ramionach, a cała jej dusza uniosła się i westchnęła, mając z powrotem swojego wilka. Jej mózg ostrzegał ją by nie wierzyła, że jest jej, by pamiętała o faktach. - On jest mój. - zdała sobie sprawę, że to jest prawda. Cokolwiek przyniesie przyszłość, Jason był jej wilkiem. Może nie jest jej na zawsze, ale był jej teraz. Nie zdawała sobie sprawy, że powiedziała to na głos dopóki nie spojrzała na Cody'ego i zobaczyła, że patrzy na nią ze współczuciem i litością. - On nie jest twój, Samantho. I nigdy nie będzie. Ale nie podejmę tej decyzji za ciebie. Chcę byś wiedziała, że moja oferta twojego dołączenia

do stada jest zawsze otwarta. Zawsze jesteś tu mile widziana. Wiesz jak się ze mną skontaktować jeśli będziesz mnie potrzebowała. Samantha podziękowała Cody'emu i wróciła do Jasona przygnębiona. Zastanawiała się jak dużo czasu pozostało jej z nim. Czy Jason pozwoli jej zostać w Alpine Woods gdy z nią skończy? Miała nadzieję. Nawet bez Jasona, miasto było jak dom. I kto wiedział, może jakiś pomniejszy wilk Beta będzie chciał małego lisa polarnego jako partnerkę. jak dziwne. Samantha musiała przewędrować tysiące mil z miejsca jej narodzin by znaleźć dom. Jason zamknął ją w swoich objęciach gdy tylko wróciła do jego boku. Zachichotała w przyjemnym zaskoczeniu gdy podążył za nią na tylne siedzenie auta i wciągnął ją w swoje ramiona. - Pewnie, sprawcie, że poczuję się jak szofer, siedząc tu, samiutka. Zażartowała Laurie gdy wsunęła się za kierownicę. Samantha zarumieniła się na przypomnienie dlaczego oni tam byli. Nie tylko straciła cały ranek pracy, ale Laurie prawdopodobnie musiała zamknąć sklep by po nią przyjechać. - Przepraszam, Laurie. Możesz obciąć mi z pensji za godziny kiedy musiałaś przyjechać po mnie. Nie wiem co się stało, ja tylko się odwróciłam. Głupia mysz. - chociaż Samantha wymamrotała to pod nosem, Laurie i Jason rzucili się na to. - Mysz? Rumieniąc się, Samantha powiedziała im całą historię tego jak zgubiła się goniąc mysz. Zarówno Jason jak i Laurie wybuchnęli śmiechem. - Oh, ludzie... - Laurie wytarła oczy grzbietem dłoni. - Mam nadzieję, że wiesz nigdy się tego nie pozbędziesz. Będzie to długo obiegający żart na rodzinnych spotkaniach, jestem pewna. Mam nadzieję, że jesteś na to przygotowana. Ciepła przyjemność rozlała się po Samanthcie na te słowa "rodzinne spotkania". Samantha wiedziała, że Laurie nie zamierzała włączać ją w komentarz, ale nadal sprawiło jej to radość. Pozwoliła sobie udawać, jeśli tylko na chwilę, że była częścią rodziny Jasona. - Cieszę się, że jesteś bezpieczna. - Jason przysunął się bliżej i ugryzł jej ramię wystarczająco mocno, że cicho pisnęła. - Hej, żadnych figli-migli na tylnym siedzeniu mojego samochodu chyba że dotyczy mnie i postawnego blondyna! - ostrzegła Laurie z przedniego fotelu. - Laurie, nie chcę o tym słyszeć. - jęknął Jason, powodując, że Samantha ponownie zachichotała. Miło było chronić się w ramionach Jasona w

towarzystwie przyjaciół. Przytulając się do Jasona, Samantha pozwoliła by jego zapach otoczył ją, a jej zmartwienia odleciały. **** Jason spojrzał na kobietę, śpiącą w jego ramionach. Wydawała się nie spać lepiej niż on wczorajszej nocy. Tak samolubnie jak to się wydawało, Jason poczuł przypływ radości na myśl, że ona była tak daleka od odejścia od niego jak od niej. Laurie zaparkowała na podjeździe Jasona i zerknęła do tyłu. - Wpuszczę was. Powiedz jej, że nie musi się martwić o pracę, zastąpię ją. - powiedziała Laurie zanim otworzyła drzwi i pozwoliła mu wnieść swój cenny pakunek do środka. Laurie cicho zamknęła drzwi za nim i poszła bez słowa. Ona naprawdę była wspaniałą siostrą. Musi pomyśleć o jakimś sposobie by jej podziękować. Zgodnie ze swoimi słowami, gdy tylko położył Samanthę na swoim łóżku, zdjął z niej pożyczone ubranie. Gdy była już całkowicie naga, delikatnie odsunął kołdrę i wsunął ją pod nią. Był zmęczony. Nie tylko nie spał, jego dusza nosiła blizny, które dzisiaj rano otrzymał. Wiedział, że to nie mogło być mniej traumatyczne przeżycie dla Samanthy, złapana w obcym mieście zmiennych w zwierzęcej formie. Jason przypomniał sobie jej skrajne przerażenie kilka tygodni temu gdy odkryła, że weszła do legowiska wilków. Nic dziwnego, że padła w samochodzie. Ściągając własne ubranie, Jason wpełzł na łóżko w bokserkach i przyciągnął Samanthę w swoje objęcia. Pocieszony uczuciem jak zwija się obok niego, jej dłoni spoczywającej na jego sercu, Jason westchnął z ulgą. Nie zapomniał o Codym czy jego prywatnym pożegnaniu z Samanthą, ale było dużo czasu by dojąć do dona tej tajemnicy później. Teraz, nie było nic innego co chciał robić poza leżeniem obok swojej małej lisicy.

Rozdział 11 Jason nie był pewien czy to brak ciepłego ciała Samanthy przyciśniętego do niego czy jego własny wewnętrzny zegar obudził go po tylko półtorej godzinie odpoczynku. Cokolwiek go obudziło, był wściekły, odkrywając, że Samanthy nie tylko nie było w jego łóżku, ale również w jego domu. Jason wypadł ze swojego domu i wskoczył do auta. Jego gniew wzrastał gdy zbliżał się do księgarni. Wpadł do środka zdeterminowany znaleźć Samanthę. Jak śmiała zostawić go po tym jak go wystraszyła dzisiejszego ranka? Strachu, na jaki go naraziła. Zatrzymał się gdy zobaczył Laurie przygotowującą kawę za barem. Panika ponownie zaczęła się osiadać po tym jak zdał sobie sprawę, że Samanthy tu nie było. Gdzie mogła pójść? Nie sądził by mogła ponownie uciec. Nawet w gniewie, Jason nie zapomniał jak szczęśliwa była gdy go wcześniej zobaczyła, albo jak uchwyciła się go rozpaczliwie. Samantha również się dzisiaj bała i nie sądził by sama miałaby odchodzić w najbliższym czasie. - Laurie, widziałaś Samanthę? - spytał Jason podchodząc do lady. Nie był zadowolony musząc przyznać, że stracił swoją partnerkę drugi raz w ciągu dwudziestu czterech godzin. Jego pracą było upewnienie się, że Samantha była bezpieczna i zadbana. - Nie, ale słyszałam włączony prysznic do góry kilka minut temu. odpowiedziała Laurie. - Dzięki. - wydusił Jason. Dlaczego nie wzięła prysznica w jego domu? Jason miał dosyć całej niepewności, którą czuł. Był czas by rzucić karty na stół i powiedzieć jej, że chce ją jako jego partnerkę. Nie chce spędzić następnej nocy bez niej. Chce by się wprowadziła do niego i była jego partnerką na całe życie. Dziś wieczorem, zdecydował. Ugotuje kolację, ustawi romantyczną scenerię i spyta czy zechce spędzić z nim resztę życia. Spędzi każdą chwilę swojego życia dziękując sile która sprowadziła ją do niego... jeśli

powie tak. Jason odwrócił się z zamiarem zaplanowania jego uwiedzenia kiedy wysoka kobieta rzuciła się na niego, prawie zwalając go na ziemię. Stęknął od zderzenia, jego ramiona automatycznie zamknęły się wokół kobiety i zapobiegł ich upadkowi. - Tracisz refleks, staruszku, prawie się przewróciliśmy. - powiedziała kobieta gdy ich wyprostował. Spojrzał w znajome orzechowe oczy. Nie mógł się powstrzymać od odwzajemnienia uśmiechu gdy przyciągnął ją do ciasnego uścisku. **** Samantha wybiegła z mieszkania po pośpiesznym prysznicu i zmianie ubrania z tych, które pożyczył jej Cody. Nie chciała zostawiać Jasona w łóżku po tym jak się obudziła bezpieczna i w jego ramionach, ale wiedziała, że musi iść do pracy. Czuła się wystarczająco źle za dzisiejszy poranek. Opuszczenie reszty pracy nie było możliwe. Samantha nie była dokładnie poranną osobą, ale z łatwością mogła to się stać jej ulubiona część dnia jeśli będzie się budzić w ramionach Jasona każdego dnia. Tak dobrze się tu czuła; troszczono się o nią po raz pierwszy w życiu. Krótko martwiąc się, że wplanowuje swoje pragnienia do sytuacji, Samantha zdecydowała, że nie było nic złego w małej fantazji. Już kochała tego mężczyznę. Jeśli jej serce i tak skończy złamane, równie dobrze może wmieszać w to własne nadzieje. Zwykłe pozwolenie sobie na nadzieję podniosło Samanthę na duchu. Nie miała nadziei na nic od kiedy była małą dziewczynką. Prawie zapomniała jak ciepło nadziei przypominało kocyk owinięty wokół niej i mówiący jej, że wszystko będzie dobrze. Świat zdawał się przybrać nowe życie. Czując się nawet lżejszą na sercu niż się czuła gdy opuściła z Jasonem dom Cody'ego, Samantha weszła przez drzwi Books and Crannies, tylko po to by jej serce zostało roztrzaskane przy jej stopach na kawałki. Scena przed nią miała taki sam efekt jak wiadro zimnej wody. Więc tak to jest kiedy ma się złamane serce, pomyślała Samantha patrząc jak Jason uśmiecha się do brunetki w jego ramionach. Wiedziała, że to co było pomiędzy nimi nie było na wieczność, ale był to cios tak wcześnie po budzeniu się z uczuciem kochania. Bolało przyznanie się, ale zaczęła myśleć, że on też się w niej zakochuje. Ale patrząc na twarz Jasona spoglądającego na kobietę w jego ramionach, Samantha wiedziała, że widzi prawdziwą miłość w jego rysach. Wyglądał

na tak przyjemnie zaskoczonego. Kobieta była niezwykle piękna w miękki, kobiecy sposób. Sądząc po jej zapachu, była w pełni człowiekiem. Była wysoka, jej głowa sięgała brody Jasona, powodując, że idealnie pasowała w jego ramiona. Jej rudawobrązowe włosy opadały na jej plecy w łagodnych falach, a delikatnie wygięte brwi oprawiały jej uśmiechnięte orzechowe oczy. Uśmiechnęła się do Jasona, a on uśmiechał się do niej. Samantha patrzyła jak odsuwa kosmyk włosów za jej ucho, gest, który wiedziała, znaczył sympatię. Gest, który myślała, Jason zarezerwował tylko dla niej. Kobieta była wspaniała w sposób w jaki Samantha nigdy nie będzie. Przełykając szloch, Samantha wycofała się ze sklepu. Słyszała jak Jason woła jej imię gdy drzwi się za nią zamykały i pobiegła do mieszkania, nie chcąc się zatrzymać. Wszystko o czym mogła myśleć to odejście. Zostanie w mieście, bycie zmuszoną do oglądania Jasona z jego nową kochanką, było większym bólem niż mogła znieść. Jason zamknął dłoń na jej ramieniu gdy szamotała się z kluczami i prawie upadła gdy Jason odwrócił ją do siebie. Łzy popłynęły na jej policzki i przygryzła wargę gdy krzyk groził uwolnieniem. - Oh, kochanie. - szorstki głos Jasona zawierał sympatię i ból gdy patrzył na nią łagodnie. - To nie tak jak myślisz, małe serduszko. To była Julie, moja... Samantha nie chciała słyszeć jak kończy i powiedziała szlochając. - To nic. Naprawdę. Wiedziałam, że w końcu znajdziesz swoją partnerkę. nie mogła skończyć, a kolana ugięły się pod ciężarem jej rozpaczy. Poczuła jak piękny świat tego poranka roztrzaskuje się wokół niej. **** Jason złapał Samanthę zanim uderzyła w podłogę i wniósł ją do mieszkania. Czuł jej gorące, mokre łzy na szyi i jego serce krajało się dla niej. Chciał zabiegać o jej względy i romansować gdy w końcu weźmie ją jako swoją partnerkę, ale czekanie by powiedzieć jej o jego intencjach nie wchodziło w grę. Widząc jej żal i wiedząc, że to on jest jego powodem, nawet niechcący, było jak nóż w serce. Jason delikatnie położył ją na łóżku i kucnął, spoglądając na nią. - Małe serduszko, proszę przestań płakać. Zabijasz mnie. Jesteś moim sercem, moim życiem. Jesteś dla mnie wszystkim, moim całym światem. Samantha przestała płakać gdy jego słowa przesączały się przez jej żal i patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami w zdumieniu. ślady łez

znaczyły jej policzki i od czasu do czasu szloch jej uciekał. - Kobieta, z którą cię widziałam na dole? - To Julie, moja mała siostrzyczka. - Nie jestem głupia, Jason. Kobieta na dole to człowiek, nie wilk. - Mój ojciec jest człowiekiem. Większość z nas jest wilkami jak moja matka, ale moja siostra nie dostała genów zmiennego. Jest w pełni człowiekiem, ale nadal moją siostrą. Jason delikatnie nakrył policzek Samanthy dłonią i starł łzy kciukiem. - Kocham cię, małe serduszko. Jesteś jedyną, przy której chcę się budzić każdego ranka aż do dnia śmierci. Nie mogę nawet zacząć sobie wyobrażać życia bez ciebie. Samantho, chciałem ustawić romantyczną scenerię dzisiaj wieczorem, ale nie chcę czekać następnej minuty by spytać czy chcesz złączyć nasze życia. Być partnerką dla mojego wilka i żoną dla mojego człowieka. Będę najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi jeśli powiesz tak. Samantha otworzyła usta, ale żaden dźwięk z nich nie wyszedł. Wzięła chwilę, przełknęła i spróbowała jeszcze raz. - Ty... ty mnie kochasz? - wyglądała jakby nie była pewna czy dobrze go usłyszała. - Ponad wszystko. - Jason oczekiwał przynajmniej uśmiech i był zaskoczony, że zamiast tego Samantha wybuchnęła na nowo łzami. - Oh, nie, proszę nie płacz, Samantho. Jeśli to zbyt wiele, poczekam. Cokolwiek chcesz, tylko proszę, przestań płakać. Samantha roześmiała się przez łzy i rzuciła się z łóżka na Jasona, powodując, że Jason wywrócił się z nią na wierzchu. Siadła na nim okrakiem i rzuciła deszcz pocałunków na jego twarz i szyję. Jej usta były mokre od łez, które nadal spływały po jej policzkach Jason zamknął oczy, delektując się uczuciem Samanthy. Jego miłość powiększyła się w jego piersi powodując, że serce biło szybciej. - Kocham cię tak mocno. Myślałam... - Samanthcie oddech uwiązł gdy potarła twarz o jego szyję. - Myślałam, że to tylko przelotne. Nie sądziłam, że będziesz mnie chciał na zawsze. Jason głaskał ją od ud do talii. - Jesteś dla mnie idealna. Dlaczego nie miałbym chcieć cię na zawsze? Samantha podniosła się i spojrzała mu w oczy. Naga wrażliwość na jej twarzy wołała do każdego instynktu opiekuńczego wewnątrz niego. - Nikt nigdy nie chciał. Nie mogłam zrozumieć dlaczego ty miałbyś być inny. - Oh, małe serduszko. - dusza Jasona płakała do kobiety, która nie miała

nikogo spoza sobą przez tak długo. Przetoczył ich, razem, jego ciało zakrywało ją, i delikatnie odsunął jasnoblond kosmyki z jej twarzy. Nigdy już nie będziesz sama. Zamierzam spędzić resztę naszego życia upewniając się, że dostajesz miłość na jaką zasługujesz. Oczywiście jeśli powiedz tak. Nadal nie odpowiedziałaś na moje oświadczyny. - Tak! Tak, tak i tak! - Samantha roześmiała się tuż zanim uniosła się i złączyła ich usta w namiętnym pocałunku. Samantha chciała zawładnąć nim jako jej partnerem właśnie tutaj, ale Jason jej nie pozwolił. Posłał ją na dół do pracy i zebrał jej rzeczy z mieszkania. Może tego jeszcze nie wiedzieć, ale natychmiast przenosiła się do jego domu. Miał dużo pracy do skończenia przed wieczorem, i chociaż jego oświadczyny nie mogły być częścią jego romantycznego wieczora, który zaplanował, nadal miał w głowie uwiedzenie. **** Samantha nerwowo zadzwoniła do drzwi domu Jasona. Nie chciała wchodzić jakby to miejsce należało do niej, ale dziwnie się czuła dzwoniąc do drzwi. Jason otworzył drzwi i spojrzał na nią z marsem. - Dlaczego dzwonisz? To jest teraz również twój dom. - Nie chciałam przypuszczać i po prostu wejść. - wyjaśniła Samantha gdy otworzył szerzej drzwi żeby weszła. Świece oblewały pokój w mglistym blasku, a białe róże dekorowały stolik do kawy gdzie została ustawiona romantyczna kolacja. Jason zamknął drzwi i stanął za nią. Jego oddech spadł na jej kark gdy ją kierował do środka. Ledwie zamknęły się drzwi gdy Jason zrywał z Samanthy ubranie. Samantha odwróciła się i dołączyła, zrywając ubrania Jasona aż oboje byli nadzy i zdyszani. Jason pociągnął ją na podłogę, odwrócił ją i wszedł w nią od tyłu. Czując nagiego penisa wewnątrz niej było nawet gorętsze gdy wypchnęła tyłek do niego na czas z jego pchnięciami. Jason odsunął jej włosy na jedną stronę, odsłaniając szyję. Po tej chwili nigdy już nie będzie musiała się martwić samotnością. Jason będzie jej i nikt nich nie rozdzieli. Gdy jego ciało zakrywało jej, wyginała się do jego ciepła. Jego oddech pieścił wrażliwą część jej ramienia gdzie łączyło się z szyją. Gdy jego zęby zanurzyły się w nią, przerywając skórę i wypuszczając partnerski aktywator, nadal w nią wchodził od tyłu. Samantha drgnęła, czując jak posiada ją całkowicie, a wtedy eksplodowała w mnóstwie kolorów. Nigdy nie czuła czegoś takiego gdy jej świat strzępił się wokół brzegów. Jason

zawył gdy doszedł wewnątrz niej, potęga jej uwolnienia spowodowała jego. Padli na podłogę, zdyszani i spoceni, a Jason bez pośpiechu gładził jej bok. Samantha walczyła by odzyskać przytomność umysłu, ale Jason wydawał się nie śpieszyć by wstać gdy całował jej wrażliwe ramię i ocierał usta o ślad po ugryzieniu. Trochę krwawiło zanim rana się zamknęła. Dwie małe blizny były jedynym znakiem, że w ogóle tam było. - Kocham cię, moja partnerko. - wyszeptał Jason do jej ucha. Samantha uśmiechnęła się, odwracając w jego objęciach. - Też cię kocham. - wyszeptała do jego ust zanim zmiażdżyła je swoimi. Całowała go każdą cząstką emocji jakie czuła i gdy w końcu się odsunęła, oboje byli bez tchu z pożądania. Zgarnął Samanthę w objęcia i zaniósł ją do łazienki. Samantha oparła głowę na jego ramieniu i zachwycała się odmianą fortuny. Jakiekolwiek wiatry zesłały ją do tego miasta, dały jej życiu nowe znaczenie. Jason delikatnie postawił ją na kontuar by ją oczyścić, umieszczając pocałunki na jej skórze. Dopiero gdy pocałował ją w brzuch zdała sobie sprawę, że może być w ciąży z dzieckiem Jasona. Myśl ta sprowadziła uśmiech na jej twarz gdy wyobrażała sobie ich przyszłość. - Co to za uśmiech? - drażnił Jason, całując ją lekko w usta. - Wyobrażałam sobie jak jestem w ciąży z twoim dzieckiem. - przyznała Samantha z rumieńcem. Dzikość pojawiła się w jego oczach i spojrzał na nią wygłodniały. Jego dłonie przeszły w dół by nakryć jej brzuch delikatnie, całkowicie niezgodny z wyrazem jego twarzy. - Powiedziałem, że dam ci wszystko czego będziesz chciała. Myślę, że od razu powinniśmy zacząć spełniać twoje marzenie. Samantha owinęła nogi wokół jego pasa gdy ściągnął ją z kontuaru i wyszedł z łazienki. Samantha nie mogła wyobrazić sobie lepszego życia dla siebie niż to spędzone w ramionach Jasona. Oparła głowę na jego ramieniu i westchnęła z zadowoleniem. Miłość Jasona pływała w jej żyłach, okrywając ją w cieple. Samantha w końcu znalazła dom, właśnie tu, w ramionach jej wilka.

Epilog Samantha rozglądała się po pokoju, zaskoczona na to jak sfora odpowiedziała na jej partnerstwo z Jasonem. Oczekiwała jakiejś urazy, zwłaszcza od samic, i ostrożności od reszty. Obawiała się jej przyjęcia w sforze od kiedy Jason powiedział o uroczystości jaką jego rodzice przygotowali dla nich. Jednak była przyjemnie zaskoczona odkrywając, że wszyscy zaakceptowali ją z otwartymi ramionami. Nawet samice, które dawały jej ciężkie chwile gdy przyjechała do miasta, traktowały z nowo odkrytym szacunkiem. Zdecydowanie nie szkodziło, że Jason stał przy niej gotowy wzrokiem spiorunować każdego, kto ją nie będzie szanował. Jego rodzice i rodzeństwo również ją wspierało. Rodzice Jasona powitali ją w rodzinie całym sercem, szczęśliwi, że Jason znalazł swoją jedyną, prawdziwą partnerkę. Jason był nadopiekuńczy, ale Samantha nie miała nic przeciwko temu. To była miła odmiana gdy nikt o nią się wcześniej nie troszczył. Teraz wydawało się, że miała całą rodzinę, całą sforę. Samotne kobiety sfory szybko przerzuciły uwagę z Jasona na Ethana, jakby nigdy nie pragnęły jej partnera. - Jezu. - krzyknął, podchodząc do miejsca gdzie Samantha stała z Jasonem. Podał jej kieliszek szampana i cmoknął w policzek. - Sępy, każda jedna z nich. Nigdy nie rozumiałem jak ciężko było dla ciebie aż do dzisiaj. Nie mogę nawet odwrócić się żeby jakaś nie uczepiła się mojej nogi. Samantha zadławiła się uśmiechem. - Nie byłoby tak źle gdybyś nie wiedział, że każda jedna chce partnera. Myślę o ucieczce z miasta na krótkie wakacje. Nie będzie mnie kilka tygodni, najwyżej. Jeśli myślisz, że możesz mnie oszczędzić, myślę, że im wcześniej wyjadę ty lepiej. Może sępy przerzucą się na Danny'ego gdy wyjadę.

- Myślałam, że będziesz szczęśliwy z uwagi kobiet. Zawsze dokuczałeś mi z tego powodu. - uśmiechnął się Jason. Ethan zrobił zdegustowany wyraz twarzy. - To ten ukryty motyw. Nie szukam w najbliższym czasie partnerki. - Teraz wiesz jak ja się zawsze czułem. - powiedział Jason. Samantha trąciła jego bok łokciem. - Aż spotkałem kobietę przeznaczoną dla mnie, oczywiście. - łagodził Jason. - Bierz tyle czasu ile potrzebujesz. Tylko nie pomiń ślubu. Będzie dopiero za kilka miesięcy, ale musisz uszyć garnitur i przygotować wszystko inne co potrzeba do drużby. - Oh, wieczór kawalerski! - Jeśli będzie tylko patrzenie a nie dotykanie. - roześmiała się Samantha. Jeśli będzie pamiętał, że jest mój, nie obchodzi mnie co zrobicie. zakończyła chrząknięciem gdy Jason przyciągnął ja szorstko w objęcia. - Zawsze i na zawsze. - wyszeptał Jason przy jej ustach zanim posiadł je w namiętnym pocałunku.

KONIEC